Ostatnio pojawiła się książka ebook M.Bahariego i Aimee Molloy ,,Apotem przyszli po mnie''.Bahari narodzony w Teheranie,jako młody chłopak uciekając przed poborem do wojska wyjeżdża do Kanady i tam studiuje nauki polityczne a także sztukę filmową.Stał się cenionym reporterem , filmowcem-dokumentalistą a także obrońcą praw człowieka.Przyjeżdża w 2009 do Teheranu ,żeby jako korespondent Newsweeka relacjonować wybory prezydenckie.Świetnie zna irańskie realia,ponieważ wcześniej jego ojciec i siostra zostali skazani na wieloletnie więzienie za przynależnośc do partii a także działalnośc polityczną.Jak sam pisze ,rzeczywistośc omawia uczciwie i bezstronnie,ale z rozwagą unika niektórych tematów,a nawet kontaktów towarzyskich aby nie narażać się władzy.Jako reporter relacjonuje przebieg wyborów i zostaje aresztowany pod absurdalnymi zarzutami oszpiegostwo.Torturami zostaje zmuszony do zeznań w okresie publicznego procesu transmitowanego przez telewizję,mówiąc wszystko co chciano usłyszeć.W tym okresie jego dzielna matka a także narzeczona i przyjaciele walczą o jego uwolnienie Przejmująco i szczerze opowiada co myśli człowiek torturowany,zastraszany,oraz co dawało mu siłę do przetrwania.Pojawiają się nawe fragmenty chumorystyczne kiedy udowadniając własną ,,niemoralnośc''opowiada śledczemu o wizytach u tajskich masażystek. Czytamy relację mężczyzny,który nie wstydzi się mówić o tęsknocie za narzeczoną i nienarodzonym jeszcze dzieckiem,o miłości do matki,ostrachu i pokonywaniu go dzięki wspomnieniom o odwadze siostry i ojca.Będąc w Iranie jako turystka czułam wodę różaną w lodach i ciastkach ,cherbacie,miejscach miłych i bezpiecznych.Dla Bahariego,Irańczyka kochającego własny kraj aromat wody różanej to aromat jego oprawcy.Evin Darakeh to urokliwe miejsce pełne szumiących potoków i czajchanów,dla innych Evin to jedno z najcięższych irańskich więzień. Ta książka ebook pozwoli czytelnikowi zrozumieć jakim cudem możliwe jest skazanie na rok więzienia w Evin 25 letniej Gonczeh Ghavami za wejście na mecz siatkówki.Bahari pisze,że jest winien te wspomnienia tym którzy stale są w więzieniach.Ja mam nadzieję,że dzięki takim dzielnym ludziom Iran kiedyś się zmieni....