ROGER ZELAZNY

"Światy Czarnoksiężnika I"  
"Odmieniec"

I
Kiedy lord Rondoval ujrzał Starego Mora kuśtykającego w stronę głównej grupy 
oblegających, zrozumiał, że jego panowanie dobiegło kresu.
Dzień krył się szybko za burzowymi chmurami, siąpiła zimna mżawka, a pioruny 
uderzały bliżej za każdym grzmotem i z każdym oślepiającym rozbłyskiem światła. 
Mimo to Det Morson, stojący na głównym balkonie wieży Rondovalu, nie zamierzał 
się jeszcze poddawać. Otarł twarz czarną chustą, przesunął dłonią po włosach, 
teraz białych i lśniących jak szron, za wyjątkiem szerokiego, czarnego pasma, 
które biegło od czoła do karku.
Odwinął z szarfy berło kunsztownej roboty, po czym uniósł je w dłoniach nieco 
ponad poziom oczu, na odległość ramion od siebie. Wziął głęboki wdech i 
przemówił miękkim głosem. Znamię w kształcie smoka na wewnętrznej stronie jego 
przegubu zaczęło pulsować.
W dole drogę atakującym przecięła smuga światła. Płomienie uniosły się z niej i 
zafalowały. Ludzie poupadali na plecy, ale strzelcy-centaury wytrzymali atak i 
wypuścili w kierunku płomieni strzały. Det roześmiał się, widząc jak wiatr 
zdmuchuje strzały na bok. Zanucił berłu swoją pieśń wojenną, a na ziemi, w 
powietrzu i pod ziemią gryfony, bazyliszki, demony i smoki powstały do 
ostatniego ataku.
Stary Mor uniósł laskę i płomienie natychmiast opadły. Det potrząsnął głową na 
takie marnotrawienie talentu.
Det podniósł głos, a ziemia zadrżała. Bazyliszki wyszły z legowisk i podpełzły, 
by wbić wzrok we wrogów. Harpie rzuciły się na napastników z góry: wrzeszczały, 
defekowały i darły ich pazurami. Wilkołaki ruszyły do ataku. Smoki siedzące na 
wysokich zboczach usłyszały głos Deta i rozpostarły skrzydła...
A jednak, kiedy płomienie opadły, a harpie zginęły przebite strzałami centaurów, 
kiedy bazyliszki oblane czystym światłem laski Mora potoczyły się na bok i 
pozdychały z mocno zaciśniętymi oczyma, kiedy smoki - najinteligentniejsze ze 
wszystkich - powoli nadlatywały ze zboczy, by uniknąć bezpośredniego spotkania z 
hordą stale postępującą naprzód, Det zrozumiał, że szala się już przechyliła. 
Historia, by tak rzec, zaskoczyła go od skrzydła. W żaden sposób nie mógł użyć 
swoich mocy przeciwko Staremu Morowi, a realne wyjścia z Rondovalu były już 
zablokowane przez oblegających.
Potrząsnął głową i opuścił berło. Nie będzie żadnych układów, żadnej możliwości 
honorowego złożenia broni. Pragnęli jego krwi, a Det poczuł się nagle tak, jakby 
miał silną anemię.
Z ostatnim przekleństwem, rzuciwszy ostatnie spojrzenie na atakujących, cofnął 
się z balkonu. Miał jeszcze trochę czasu, by uporządkować kilka spraw i 
przygotować się na ostatnią chwilę. Odpędził myśl, aby oszukać swoich wrogów 
samobójstwem. Zbyt bezpłodne jak na jego gust. Lepiej zabrać kilku ze sobą.
Otrząsnął deszcz z płaszcza i pośpieszył w dół korytarza. Spotka się z nimi na 
parterze.
Piorun zagrzmiał prawie dokładnie przed nim. W każdym oknie, które mijał, widać 
było jasne płomienie.

Lidia, lady Rondoval - z ciemnymi, rozpuszczonymi włosami na plecach - wyszła 
zza zakrętu korytarza i ujrzała, jak do niszy przy drzwiach wślizgnął się cień. 
Wypowiedziawszy ogólne zaklęcie wypędzające, stosowane do większości nieludzkich 
istot mogących kręcić się po tych komnatach, ruszyła dalej. Mijając wnękę 
drzwiową, odruchowo spojrzała tam i natychmiast pojęła, dlaczego jej zaklęcie 
było jakby mniej skuteczne. Stanęła twarzą w twarz z Mysią Rękawicą -złodziejem 
- małym, ciemnym człowieczkiem odzianym w czarne sukno i skórę. Do tej pory 
Lidia sądziła, że znajduje się on bezpiecznie uwięziony w celi pod zamkiem. 
Szybko odzyskał równowagę i ukłonił się z uśmiechem.
- Jakże uroczo jest spotkać moją panią.
- Jak się wydostałeś? - spytała.
- Z pewnymi trudnościami - odparł. - W tych stronach robią sprytne zamki.
Westchnęła i mocniej przycisnęła do siebie małe zawiniątko.
- Wygląda na to - powiedziała - że udało ci się wydostać na własną zgubę. Nasi 
wrogowie właśnie szturmują główną bramę. Może nawet już ją sforsowali.
- A więc stąd ten cały hałas - powiedział. - Czy wobec tego mogłabyś mnie 
skierować do najbliższego tajnego przejścia?
- Obawiam się, że wszystkie zostały zablokowane.
- Szkoda. Czy byłoby to nieuprzejme z mojej strony zapytać, dokąd tak śpieszysz 
z... Au! Aa!
Złapał się za poparzone czubki palców. Był to wynik tajemnego gestu uczynionego 
przez lady Rondoval, kiedy Mysia Rękawica sięgnął w kierunku zawiniątka.
- Idę do wieży - oświadczyła. - Mam nadzieję, że uda mi się wezwać - jednego ze 
smoków, żeby mnie stąd zabrał, jeżeli w ogóle jeszcze jakieś zostały. Jednak one 
nie lubią obcych, więc boję się, że nic tam po tobie. Przykro, przykro mi.
Uśmiechnął się i skinął głową.
- Idź powiedział. - Spiesz się! Poradzę sobie, zawsze sobie radziłem.
Skinęła głową, Mysia Rękawica skłonił się i lady pośpieszyła dalej. Ssąc palce, 
złodziej odwrócił się w tę samą stronę, z której przed chwilą przyszedł. W 
głowie miał już gotowy plan. On także musiał się śpieszyć.
Kiedy Lidia zbliżała się do końca korytarza, zamek zaczął się trząść. Wstąpiła 
na schody, a okno ponad nią rozprysło i do środka wpadł deszcz. Dotarła do 
pierwszego piętra i skierowała się ku krętym schodom na wieżę, kiedy potężny 
grzmot sprawił, że nie usłyszała złowieszczych trzasków w ścianach. Jednak nawet 
gdyby je usłyszała, nie byłyby w stanie jej powstrzymać.
W połowie wspinaczki po schodach poczuła, że wieża się kołysze. Lidia zawahała 
się, gdyż w ścianach pojawiły się pęknięcia. Dookoła sypał się pył i wapno. 
Schody zaczęły się przekrzywiać...
Zerwała z ramion płaszcz, otuliła zawiniątko, odwróciła się i popędziła z 
powrotem.
Kąt nachylenia schodów się zmniejszył i lady Rondoval słyszała teraz wokół 
siebie grzmiące, zgrzytające odgłosy. Fragment sufitu zawalił się przed nią i do 
środka zaczęła wlewać się woda. W otworze ujrzała, jak wjazd do zamku unosi się 
powoli w górę. Bez wahania uniosła zawiniątko i wyrzuciła je na zewnątrz. Świat 
zapadł się pod nią.
         Kiedy oddziały Jareda Klaithe'a wpadły z tupotem do głównego holu 
Rondovalu, depcząc po ciałach jego ciemnych obrońców, z mrocznego przejścia 
wyłonił się lord Det z napiętym łukiem w dłoni. Wypuścił strzałę, która 
przeszyła zbroję Jareda, jego mostek i serce, zwalając go z nóg. Det odrzucił na 
bok łuk i wydobył z szarfy berło. Zatoczył nim nad głową małe koło, a napastnicy 
poczuli, jak niewidzialna siła odpycha ich w tył.
Jedna z postaci wystąpiła naprzód. Był to oczywiście Mor. Świetlista laska 
obracała się w jego dłoniach jak jasne koło.
- Źle lokujesz swoją lojalność stary - zauważył Det. - To nie twoja walka.
- Stała się moją - odparł Mor. - Przechyliłeś szalę.
- Ba! Szalę przechylono tysiące lat temu - powiedział Det - we właściwą stronę.
Mor potrząsnął głową. Laska obracała się przed nim coraz szybciej i szybciej; 
nie widać już było, żeby ją trzymał.
- Boję się reakcji, które mogłeś spowodować - powiedział. - Nie mówiąc o 
ewentualnych konsekwencjach twojej aktywności, gdyby pozwolono ci działać dalej.
- W takim razie to sprawa między nami dwoma - odparł Det, opuszczając berło i 
kierując je w stronę Mora.
- Zawsze tak było, czyż nie? - spytał Mor.
Lord Rondoval zawahał się przez ułamek sekundy.
 - Wydaje mi się, że masz rację - odparł wreszcie. - Ale w takim razie to ty 
będziesz odpowiedzialny!
Berło rozbłysło i wystrzeliła z niego smuga czerwonego światła. Kiedy uderzyła w 
kolistą tarczę, w którą przemieniła się wirująca laska, Stary Mor pochylił się 
do przodu. Tarcza błyskawicznie odbiła światło i skierowała je w sufit.
Z łoskotem zagłuszającym grzmot pioruna kawały muru oderwały się od sufitu i 
zleciały na lorda Rondoval, grzebiąc go pod sobą.
Mor wyprostował się, a koło zwolniło i ponownie stało się laską. Stary 
czarodziej oparł się na niej ciężko.
Wraz z ucichnięciem echa w holu zewnętrzne odgłosy bitwy także ustały. Również 
burza przesuwała się dalej, błyskawice słabły wraz z odgłosem piorunów.
Ardel, jeden z poruczników Jareda, wystąpił do przodu i stał wpatrzony w stertę 
gruzu.
- Skończone - powiedział. - Zwyciężyliśmy...
- Na to wygląda - odparł Mor.
- Ciągle jeszcze jest tutaj trochę jego ludzi, z którymi trzeba się rozprawić.
Mor przytaknął.
- A smoki? I jego pozostali nadprzyrodzeni słudzy?
- Są w tej chwili w rozsypce - odparł miękko Mor. - Poradzę sobie z nimi.
- Dobrze. My... Co to za hałas?
Nasłuchiwali przez chwilę.
- To może być pułapka - powiedział jeden z sierżantów, o imieniu Marakas.
- Zbadajcie to. Wyślijcie kogoś i natychmiast złóżcie raport.
Mysia Rękawica kucnął za arrasem, tuż przy schodach wiodących do ciemnych 
obszarów w dole. Jego plan zakładał powrót do celi i bezpieczne ukrycie się tam. 
Sądził, że więzień Deta będzie jedyną osobą mogącą liczyć na łaskawość 
napastników. Był już w połowie drogi do miejsca uwięzienia, kiedy brama padła, 
napastnicy wlali się do środka i odbył się pojedynek na czary. Złodziej był 
świadkiem wszystkich tych wydarzeń, obserwując je zza rozdartego gobelinu.
Teraz, kiedy wszyscy zwrócili uwagę na coś innego, był idealny moment, by 
wymknąć się i prześlizgnąć w dół. Tylko że... Także jego ciekawość została 
pobudzona. Czekał.
Wysłany żołnierz wrócił wkrótce z hałaśliwym zawiniątkiem. Sierżant Marakas miał 
napięty wyraz twarzy i sztywno trzymał niemowlę.
- Najwyraźniej Det zamierzał złożyć je w ofierze w jakimś nikczemnym obrzędzie, 
by w ten sposób zapewnić sobie zwycięstwo - wysunął przypuszczenie.
Ardel nachylił się i obejrzał niemowlę. Uniósł maleńką rączkę i obrócił ją 
dłonią do góry.
- Nie. Na wewnętrznej stronie prawego przegubu ma znamię smoka, świadczące o 
mocy. To potomek Deta.
- Och!
Ardel spojrzał na Mora, ale starzec wpatrywał się w dziecko, głuchy na wszystko, 
co działo się dookoła.
- Co mam z nim zrobić, panie? - spytał Marakas.
Ardel przygryzł wargę.
- To znamię - powiedział - oznacza, że dziecko zostanie czarnoksiężnikiem. Jest 
to także nieomylny sposób informacji. Niezależnie od tego, co dziecko usłyszy 
dorastając, prędzej czy później dowie się prawdy. Gdyby miało się tak stać, czy 
chciałbyś spotkać czarnoksiężnika, który wiedziałby, że przyczyniłeś się do 
śmierci jego ojca i zrujnowałeś zamek?
- Rozumiem, do czego zmierzasz - powiedział Marakas.
- Dlatego najlepiej będzie, jeśli pozbędziesz się tego dziecka.
Sierżant odwrócił wzrok.
         - A gdybyśmy wywieźli je do jakiejś odległej krainy, gdzie nikt nigdy 
nie słyszał o Domu Rondoval?
- ... I dokąd pewnego dnia mógłby dotrzeć wędrowiec znający całą historię? Nie. 
Taka niepewność byłaby pod wieloma względami gorsza niż pewność przeznaczenia. 
Nie widzę ratunku dla małego. Bądź prędki i miłosierny.
- Panie, czy nie moglibyśmy odciąć mu ręki? Tolepsze niż śmierć.
Ardel westchnął.
- Z ręką czy bez ręki, i tak miałby moc. Poza tym, za dużo tu dzisiaj świadków. 
Opowieść rozeszłaby się i powiększyłaby żałobę. Nie! Jeśli nie masz odwagi 
zrobić tego sam, musimy wybrać kogoś, kto...
- Poczekajcie!
Stary Mor przemówił. Otrząsnął się jak ten, kto właśnie się zbudził, i zrobił 
krok w przód.
- Jest sposób, żeby pozwolić dziecku żyć, a jednocześnie nie dopuścić, by wasze 
obawy się sprawdziły.
Dotknął maleńkiej rączki.
- Co proponujesz? - spytał Ardel.
- Tysiąc lat temu - zaczął Mor - oprócz wielkiej magii posiadaliśmy także 
wielkie miasta i potężne maszyny.
- Słyszałem te baśnie - przerwał mu Ardel. - Co nam to daje?
- To więcej niż tylko baśnie. Kataklizm naprawdę miał miejsce. Zachowaliśmy 
magię, a większość innych rzeczy wyrzuciliśmy. Teraz brzmi to jak legenda, ale 
do dzisiaj jesteśmy uprzedzeni do nienaturalnych wytworów techniki.
- Oczywiście. Te...
- Pozwól mi skończyć! Kiedy podejmuje się tego rodzaju ważną decyzję, symetria 
wszechświata wymaga, aby podjęto ją na obydwu biegunach. Istnieje inny świat, 
bardzo podobny do naszego; wyrzucono stamtąd magię, zaś zachowano pozostałe 
rzeczy. Tam my i nasze metody są tematem legend.
- Gdzie znajduje się ów świat? 
Mor uśmiechnął się.
- Po przeciwnej stronie muzyki naszej krainy, o jeden takt stąd. Leży tuż za 
zakrętem, w który nikt nie skręca. Jest kolejnym rozwidleniem lśniącej drogi.
 - Zagadki czarodziejów! Co nam to daje? Czy można tam się udać?
- Ja mogę.
- O, w takim razie...
- Tak. Gdyby to dziecko wyrosło w tamtym świecie, zachowałoby życie, ale jego 
moc znaczyłaby niewiele. Odrzucono by ją, zracjonalizowano, wyjaśniono. Dziecko 
zdobyłoby w życiu zupełnie inne miejsce niż to, które zajęłoby tutaj. Nigdy by 
nie zrozumiało ani nie podejrzewało nic z tego, co się tu wydarzyło.
- Dobrze. Zrób to więc, jeśli rzeczywiście miłosierdzie można kupić tak tanio. 
- J e s t  cena.
- Co masz na myśli?
- Prawo symetrii, o którym mówiłem musi zostać zachowane, jeżeli wymiana ma mieć 
charakter stały. Kamień za kamień, drzewo za drzewo...
- Dziecko? Czy chcesz powiedzieć, że jeśli zabierzesz to tam, musisz przynieść 
tutaj jedno z ich dzieci?
- Tak.
- Co byśmy z nim tu robili?
Sierżant Marakas odchrząknął,
- Moja Mela i ja właśnie straciliśmy synka - powiedział. - Może...
Ardel uśmiechnął się i skinął głową.
- W takim razie cena jest niska. Niech tak się stanie.
Skinieniem głowy i dużego palca u nogi Ardel wskazał na leżące berło Deta. 
- Co z tą magiczną różdżką? Czy nie jest niebezpieczna? 
Mor przytaknął, powoli schylił się i podniósł berło. Zaczął nim obracać, 
pocierając je jednocześnie. 
- Tak - powiedział wreszcie, kiedy udało mu się rozdzielić berło na trzy części. 
- Nie można go zniszczyć, ale gdybym umieścił każdą z części na wierzchołku 
wielkiego Trójkąta Magicznego, możliwe, że nigdy nie będzie można zrobić z niego 
użytku. W każdym razie będzie to bardzo trudne.
- Zrobisz to?
- Tak.
W tym momencie Mysia Rękawica wysunął się zza arrasu i zbiegł w dół schodami. 
Stanął, wstrzymał oddech i nastawił uszu w oczekiwaniu na okrzyk. Nie było nic 
słychać, popędził więc dalej.
Kiedy dotarł do ciemnego końca wielkich schodów, skręcił w prawo, uczynił kilka 
kroków i stanął. Rozciągały się przed nim nie korytarze, ale raczej naturalne 
tunele. Czy przedtem wyszedł z tego, który znajdował się po jego prawej ręce? 
Czy może z tego drugiego? Nie przypominał sobie, żeby były tam dwa obok 
siebie...
W górze rozległ się hałas. Złodziej wybrał tunel najbardziej na prawo i ruszył 
do przodu. Tunel był równie mroczny jak ten, którym szedł wcześniej, ale po 
dwudziestu krokach skręcał ostro w prawo. Nie pamiętał niczego podobnego. Mimo 
to, jeżeli ktoś faktycznie nadchodził, Mysia Rękawica nie mógł sobie pozwolić na 
powrót. Poza tym widział przed sobą małe światełko...
W pomieszczeniu migotał i dymił metalowy kosz z węglem drzewnym. Nie opodal 
leżała na ziemi wiązka gałązek. Złodziej wrzucił je do kosza, podmuchał; 
buchnęły płomienie. Wkrótce potem w jego dłoni płonęła pochodnia. Podniósł 
jeszcze kilka patyków i ruszył dalej tunelem.
Dotarł do skrzyżowania. Droga na lewo wyglądała na trochę większą, bardziej 
obiecującą. Ruszył nią; wkrótce rozwidliła się znowu. Tym razem wybrał drogę w 
prawo.
Stopniowo zaczął sobie uświadamiać, że schodzi w dół. Poczuł jakby lekką wilgoć. 
Minął trzy dalsze rozwidlenia oraz komnatę z wieloma załomami. Zaczął znakować 
drogę węglem drzewnym z pochodni.
Spadek zaostrzył się, tunel skręcił i stał się szerszy. Coraz bardziej 
przypominał korytarz.
Kiedy Mysia Rękawica stanął, żeby zapalić drugą pochodnię, uświadomił sobie, że 
szedł już znacznie dłużej niż poprzednio. Bał się jednak wracać tą samą drogą. 
Dalsze sto kroków nie mogło zaszkodzić, postanowił...
Kiedy przeszedł ten odcinek, stanął u wylotu dużej, ciepłej groty, wdychając 
łagodną woń, której nie mógł zidentyfikować. Uniósł wysoko pochodnię, ale drugi 
koniec groty pozostawał ukryty w cieniu. Jeszcze sto kroków, powiedział sobie...
Później, kiedy postanowił nie ryzykować dłużej i zawrócić, usłyszał zbliżający 
się potężny wrzask. Zrozumiał, że mógł albo liczyć na łaskę nadchodzących i 
wyjaśnić im swoje położenie, albo ukryć się, gasząc światło. Ponieważ jego 
dotychczasowe doświadczenia z ludźmi były takie, jakie były, rozejrzał się w 
poszukiwaniu nie rzucającej się w oczy niszy.
Tej nocy polowano na sługów Domu Rondoval i zabijano ich. Za pomocą swej laski i 
woli Mor zwabił smoki oraz stwory, które zbyt trudno było zabić i wpędził je do 
wielkich grot pod zamkiem. Później okrył wszystko wiekuistym snem i sprawił, że 
groty zostały zapieczętowane.
Wiedział, że jego kolejne zadanie będzie przynajmniej równie trudne.
 II
Szedł lśniącą drogą. Po jej powierzchni migotały bez przerwy miniaturowe 
błyskawice, ale to go nie przerażało. Po obu stronach drogi błyskały stale 
zmienne rzeczywistości. Przed nim rozpościerała się ciemna cisza pełna gwiazd. W 
prawej dłoni trzymał kij, a szczątkiem lewej ręki niósł dziecko.
Co pewien czas mijał rozwidlenie dróg, boczną odnogę, skrzyżowanie. Wiele z nich 
zbywał zaledwie pobieżnym spojrzeniem. W końcu jednak dotarł do rozwidlenia 
gościńca i wstąpił na ścieżkę prowadzącą w lewo. Migotanie natychmiast stało się 
rzadsze.
Szedł, ze zdwojoną uwagą i dokładnie oglądając pojawiające się obrazy. W końcu 
skoncentrował się na widokach po prawej stronie ścieżki. Po chwili stanął i 
ogarnął wzrokiem panoramę.
Wysunął przed siebie kij, a ruch obrazów zwolnił jeszcze bardziej. Przyglądał im 
się przez okres kilku uderzeń serca, a następnie skierował koniec kija w przód.
Scena przed nim znieruchomiała, urosła, nabrała głębi i koloru... Wieczór... 
Jesień... Mała uliczka, małe miasteczko... Kompleks zabudowań uniwersyteckich. 
Zrobił krok w przód.
Michael Chain - rudowłosy, o czerwonej cerze, z dziesięcioma kilogramami nadwagi 
- poluzował krawat i opadł swym studziewięćdziesięciocentymetrowym ciałem na 
stołek przy stole kreślarskim. Lewą dłonią przyciskał klawisze komputera, na 
którego ekranie pojawiła się postać. Przyglądał się jej przez około pół minuty, 
obrócił, naniósł poprawki, ponownie obrócił. Wziął ołówek, blok i naszkicował na 
kartce postać z ekranu. Odsunął się, przyjrzał swojemu rysunkowi, przygryzł 
wargę, wytarł gumką kilka kresek.
- Mike! - zawołała ciemnowłosa kobieta w poważnej sukni wieczorowej, otwierając 
drzwi jego gabinetu. - Czy nie możesz oderwać się od pracy nawet na minutę?
- Opiekunka do dziecka jeszcze nie przyszła - odparł, nie przestając wycierać - 
a ja jestem gotów do wyjścia. To lepsze niż siedzenie i kręcenie młynka palcami.
- No więc ona już przyszła, a ty musisz jeszcze zawiązać krawat; już jesteśmy 
spóźnieni.
Westchnął, odłożył ołówek i wyłączył komputer.
- No dobra - powiedział, wstał i pogmerał palcem przy szyi. - Za minutę będę 
gotowy. Punktualność nie jest wielką cnotą na przyjęciu wydziałowym. 
- Owszem jest, jeżeli chodzi o twojego szefa.
- Glorio - odparł, kręcąc głową - jedyna rzecz, którą musisz wiedzieć o Jimie, 
to fakt, że w normalnym świecie nie przetrwałby nawet tygodnia. Wyjmij go ze 
środowiska uniwersyteckiego, umieść w prawdziwym biurze projektów przemysłowych, 
a...
- Nie zaczynajmy tego znowu przerwała wycofując się. - Wiem, że nie jesteś tu 
szczęśliwy, ale w tej chwili nie mamy nic innego. Musisz to docenić. - Mój 
ojciec miał własną firmę konsultingową - wyrecytował. -Mogła być moja...
- Ale twój ojciec ją przepił. Daj już spokój. Chodźmy. 
- To było pod koniec. Miał kilka ciężkich przejść, ale był dobry. Tak samo jak 
dziadek - kontynuował Michael. - Założył tę firmę i... 
- Wiem już, że wywodzisz się z dynastii geniuszów - odparła Gloria - i że...
Otrząsnął się i spojrzał na żonę.
- Jak on się czuje? - spytał miękko.
- Śpi - odpowiedziała. - Wszystko dobrze. 
Uśmiechnął się.
- No dobrze, bierzmy płaszcze. Będę grzeczny. 
Odwróciła się i wyszedł za nią; nad jego ramieniem lśniło blade oko CRT.
Mor znajdował się w drzwiach budynku po przeciwnej stronie niż dom, który 
obserwował. Wysoki mężczyzna w ciemnym płaszczu stał na schodach z rękami w 
kieszeniach, patrząc na ulicę. Niższa postać, kobieca była ciągle jeszcze 
zwrócona twarzą w stronę częściowo uchylonych drzwi. Rozmawiała z kimś, kto 
znajdował się w środku.
Wreszcie kobieta zamknęła drzwi, odwróciła się i dołączyła do mężczyzny. Mor 
patrzył za nimi; poszli ulicą, skręcili za rogiem. Czekał przez chwilę, żeby 
upewnić się, że nie wrócą po jakiś zapomniany drobiazg.
Odszedł od drzwi i przeszedł na drugą stronę ulicy. Kiedy stanął przed 
właściwymi drzwiami, zastukał w nie kijem.
Po chwili drzwi uchyliły się; zobaczył że były od środka zamknięte na łańcuch. 
Przez szparę przyglądała mu się młoda dziewczyna, z lekkim wyrazem 
podejrzliwości na twarzy.
- Przyszedłem coś wziąć - oświadczył. Sieć rzuconego wcześniej zaklęcia 
sprawiła, że jego język, chociaż zupełnie inny, był dla dziewczyny całkowicie 
zrozumiały. - I coś zostawić.
- Ich nie ma - odparła. - Jestem opiekunką do dziecka... 
- W porządku - powiedział, powoli opuszczając koniec kija do poziomu jej oczu. 
W ciemnym drewnie zaczęło się słabe pulsowanie, nadające lasce opalizującą barwę 
i strukturę. Dziewczyna odwróciła wzrok. Pulsowanie przykuło jej uwagę na okres 
kilku uderzeń, po czym Mor ściągnął jej wzrok na swą twarz. Oczy ich spotkały 
się, zatrzymał spojrzenie dziewczyny. Ton głosu Mora obniżył się lekko.
- Teraz otwórz drzwi - rozkazał.
Wewnątrz przesunął się cień ruchu, rozległ się chrzęst i łańcuch opadł.
- Cofnij się - polecił Mor.
Twarz cofnęła się. Pchnął drzwi i wszedł.
- Idź do drugiego pokoju i usiądź - powiedział, zamykając za sobą drzwi. - Kiedy 
stąd wyjdę, zamkniesz za mną drzwi na łańcuch i zapomnisz, że tu byłem. Powiem 
ci, kiedy masz to zrobić.
Dziewczyna szła już do salonu.
Poruszał się po mieszkaniu powoli, otwierał kolejno drzwi. Wreszcie zatrzymał 
się na progu małego, zaciemnionego pokoju. Wszedł i przyjrzał się małej postaci 
skulonej w kołysce, a następnie przysunął kij na odległość kilku centymetrów od 
głowy dziecka.
- Śpij - powiedział. Drewno pod jego dłonią znowu zaczęło błyskać. - Śpij. 
Następnie bardzo ostrożnie złożył na podłodze swój ciężar, oparł kij o kołyskę, 
odkrył i podniósł zaczarowane przez siebie dziecko. Położył je obok drugiego i 
przyjrzał się obojgu. W świetle sączącym się przez uchylone drzwi ujrzał, że to 
dziecko miało jaśniejszą cerę od przyniesionego, a jego włosy były jakby rzadsze 
i bledsze. Mimo to...
Zamienił ubrania dzieci, owinął chłopczyka z kołyski w koc, w którym przyniósł 
dziecko. Położył ostatniego lorda Rondoval w kołysce, przyjrzał mu się i dotknął 
palcem smoczego znamienia...
Odwrócił się gwałtownie, wziął kij i podniósł z podłogi małego Daniela Chaina.
Przechodząc holem, zawołał w stronę salonu:
 - Odchodzę! Zamknij za mną drzwi i zapomnij! 
Kiedy był na zewnątrz, usłyszał szczęk opadającego łańcucha. Odszedł. Przez 
postrzępione dziury w chmurach świeciły gwiazdy, a zimny wschodni wiatr wiał mu 
w plecy. Zza rogu wyjechał pojazd, omiótł go światłami, ale przejechał nie 
zwalniając.
W chodniku zaczęły migotać małe światełka, a budynki po obu stronach ulicy 
straciły coś ze swej realności; stały się dwuwymiarowe, zaczęły migać.
Iskrzenie drogi, którą szedł, wzmogło się i wkrótce przestał być to chodnik. 
Pojawił się wielki, jasny trakt, rozciągający się przed nim i poza nim, bez 
końca. W obie strony odchodziły od niego liczne boczne odnogi. Widok po obu 
stronach stał się mozaiką małych ujęć niezliczonych czasów i miejsc; 
rozbłyskujących, świetlistych i kurczących się, zamieniających się w końcu w 
połyskującą łuskę jakiejś egzotycznej ryby. Nad jego głową pozostawał pas 
ciemnego nieba - bezchmurnego, oświetlającego gwiazdami niebiański obraz drogi w 
dole. Co pewien czas Mor dostrzegał na poboczach inne postaci - nie wszystkie 
były ludźmi - wykonujące zadania równie niepojęte jak jego własne.
Wstąpił na drogę wiodącą do domu, a jego kij rozjarzył się jasno. Z pięt i 
palców u stóp kapała czarodziejowi rosa błyskawic.
       III
W krainach mitycznych dla siebie nawzajem mijały dni.
Kiedy chłopiec miał sześć lat, zauważono, że nie tylko próbował naprawić 
wszystko, co było zepsute, ale także całkiem często mu się to udawało. Mela 
pokazała mężowi szczypce kuchenne, które naprawił. 
- Równie dobrze, jak Vince robi to w swojej kuźni - powiedziała. -   Ten 
chłopiec będzie druciarzem.
Marakas przyjrzał się narzędziu.
- Czy widziałaś, jak to robił? - spytał. 
- Nie. Słyszałam, jak wali młotkiem, ale nie zwróciłam na to zbyt wiele uwagi. 
Wiesz, jak on się bawi kawałkami metalu i tego rodzaju rzeczami.
Marakas przytaknął i odłożył szczypce. 
- Gdzie on teraz jest?
- Myślę, że przy rowie nawadniającym. Tapla się tam. 
- Pójdę i powiem mu, jak bardzo się cieszę, że to naprawił -powiedział, 
przeszedł przez pokój i nacisnął klamkę. 
Wyszedł, skręcił za rogiem i poszedł ścieżką w dół, obok wielkiego drzewa, w 
stronę pól. W trawach bzyczały owady. Gdzieś w górze świergotał ptak. Chłodny 
powiew rozwiewał Marakasowi włosy. Idąc myślał z pewną dumą o dziecku, które 
wzięli. Chłopiec był zdrowy, silny i bardzo sprytny...
- Mark? - zawołał, kiedy dotarł do rowu. 
- Tutaj, tato - nadleciała cicha odpowiedź zza zakrętu po prawej stronie.
Poszedł w tamtym kierunku.
- Gdzie? - spytał po chwili.
- Tu, na dole.
Podszedł do krawędzi, spojrzał w dół i ujrzał Marka oraz to, czym się bawił. Tuż 
ponad powierzchnią wody chłopiec umieścił prosty kijek, opierając jego końce na 
stertach kamieni, które wzniósł po obu stronach. Do kijka przymocował szereg 
kwadratowych - skrzydeł? - które popychała płynąca woda obracając je w kółko i w 
kółko. Na ten widok nie wiadomo czemu Marakasa przeszedł dziwny dreszcz który 
jednak po chwili zniknął. Śledził obracające się łopatki i czuł dumę z wynalazku 
syna.
- Co tu masz, Mark? - spytał, siadając na brzegu. 
- To tylko takie koło - odparł chłopiec, podnosząc z uśmiechem wzrok. - Woda je 
obraca. 
- Co ono robi?
- Nic. Tylko się obraca.
- Jest naprawdę ładne.
- Tak. Prawda?
- Ładnie naprawiłeś te szczypce - powiedział Marakas, wyrywając źdźbło i 
zaczynając je żuć. - Twojej matce to się podobało.
- To było proste.
- Lubisz budować i naprawiać różne rzeczy, prawda?
- Tak.
- Myślisz, że chciałbyś kiedyś w ten sposób zarabiać na życie?
- Tak myślę.
- Stary Vince będzie niedługo szukał czeladnika do kuźni. Jeżeli myślisz, że 
chciałbyś nauczyć się kowalstwa - pracy z metalami - mógłbym z nim pomówić.
- Zrób to.
- Wykonywałbyś oczywiście prawdziwe, praktyczne przedmioty - Marakas wskazał na 
obracane przez wodę koło - a nie zabawki - dokończył. - To nie jest zabawka - 
powiedział Mark, odwracając się w stronę swego dzieła.
- Dopiero powiedziałeś, że nic nie robi.
- Ale myślę, że mogłoby. Muszę tylko odkryć co i w jaki sposób. Marakas 
roześmiał się, wstał, przeciągnął się. Wrzucił swoje źdźbło do wody i patrzył, 
jak koło nim obraca.
- Kiedy odkryjesz, nie zapomnij mi powiedzieć. 
Odwrócił się i zaczął iść z powrotem. 
- Powiem ci - powiedział miękko Mark, ciągle patrząc na obracające się koło.
Kiedy chłopiec miał sześć lat, wszedł do gabinetu ojca jeszcze raz zobaczyć tę 
jego śmieszną maszynę. Może tym razem...
- Dan! Wyjdź stąd natychmiast! - wrzasnął Michael Chain, nawet nie odwracając 
się od stołu kreślarskiego.
Mała, patykowana sylwetka na ekranie opadła na linię falującą w górę i w dół. 
Michael manipulował przy konsolecie, usiłując nanieść poprawki.
- Glorio! Chodź tu i weź go! To się dzieje znowu!
- Tato - zaczął Dan - nie chciałem...
Mężczyzna odwrócił się i spojrzał na chłopca.
- Powiedziałem ci, żebyś się trzymał z daleka, kiedy pracuję.
- Wiem, ale myślałem, że może tym razem...
- Myślałeś! Myślałeś! Czas już, żebyś zaczął robić to, co ci się mówi!
- Przepr...
Michael Chain zaczął się podnosić z krzesła i chłopiec wycofał się z pokoju. 
Usłyszawszy za plecami kroki matki, odwrócił się i przylgnął do niej.
- Przepraszam - dokończył.
- Znowu? - spytała Gloria, patrząc na męża ponad główką syna.
- Znowu - odparł Michael. - Ten dzieciak przynosi mi pecha.
Na małym stoliku stojącym obok stołu kreślarskiego zaczął podskakiwać ołówek. 
Michael obrócił się i patrzył na niego zafascynowany. Ołówek przechylił się, 
upadł na bok i potoczył się po krawędzi stołu.
Michael sięgnął ręką, ale ołówek wysunął się poza krawędź i spadł na podłogę, 
zanim Chain zdołał go chwycić. Przeklinając Michael wyprostował się i walnął 
głową o kant stołu.
- Zabierz go stąd! - wrzasnął. - W tym dzieciaku siedzi duch! 
- Chodź - powiedziała Gloria, wyprowadzając chłopca z pokoju. -Wiem, że robisz 
to nieświadomie... 
Okno otworzyło się z hukiem, a papiery zawirowały. W ścianie rozległo się 
gwałtowne stukanie. Z półki zleciała książka. 
- To tylko coś, co czasem się zdarza - dokończyła, kiedy wyszli. Michael 
westchnął, pozbierał rzeczy, podniósł się i zamknął okno. Kiedy wrócił do swego 
urządzenia, funkcjonowało normalnie. Spojrzał na ekran. Nie lubił rzeczy, 
których nie potrafił zrozumieć. Czy dzieciak wysłał pewien rodzaj fal, które 
nasilały się, kiedy mały był zdenerwowany? Kilkakrotnie usiłował je wykryć 
używając rozmaitych przyrządów. Zawsze bez powodzenia. Zazwyczaj same 
przyrządy...
- No i masz. Płacze, a cały pokój przewrócony jest do góry nogami -powiedziała 
Gloria, ponownie wchodząc do męża. - Gdybyś odnosił się do niego delikatniej, 
kiedy to się zaczyna, prawdopodobnie nie przybierałoby takich rozmiarów. M n i e  
zazwyczaj udaje się temu zapobiec, jeśli po prostu odnoszę się do niego 
łagodnie.
- Przede wszystkim - zaczął Mark - nie jestem pewien, czy ma tu miejsce 
cokolwiek nadprzyrodzonego. Po drugie, to jest zawsze takie nagłe.
- Tak, to jest nagłe - powiedział wreszcie. - Lepiej pójdę powiedzieć mu coś 
miłego. Wiem, że to nie jego wina. Nie chcę, żeby czuł się nieszczęśliwy.
Ruszył do drzwi, jednak zaraz stanął.
- Ciągle się zastanawiam - powiedział. 
- Wiem.
- Jestem pewien, że nasze dziecko nie miało na ręce tego znaku.
- Nie zaczynaj znowu, proszę. Kręcisz się tylko w kółko i w kółko.
- Masz rację. 
Wyszedł z gabinetu i ruszył do pokoju Dana. Po drodze usłyszał, jak ktoś grał 
cicho na gitarze. Akord D akord G... To zdumiewające, że takie małe dziecko 
nauczyło się grać... Poza tym nikt w rodzinie Michaela ani w rodzinie jego żony 
nigdy nie przejawiał żadnych zdolności muzycznych.
Delikatnie zapukał do drzwi. Gra ustała.
- Tak?
- Czy mogę wejść?
- Mhm.
Michael pchnął drzwi i wszedł. Dan leżał wyciągnięty na łóżku. Instrumentu 
nigdzie nie było widać. Pewnie znajdował się pod łóżkiem.
- To naprawdę ładne. Co grałeś? 
- Po prostu dźwięki. Nie wiem.
- Dlaczego przerwałeś? 
- Nie lubisz tego.
- Nigdy tak nie mówiłem.
- Wiem to.
Michael usiadł i uścisnął dłoń Dana.
- No więc mylisz się - powiedział. - Każdy ma coś, co lubi robić. Ja mam swoją 
pracę. Wiesz, przestraszyłeś mnie, Dan. Nie wiem, jak się to dzieje, ale kiedy 
znajdujesz się w pobliżu, urządzenia zaczynają chwilami wariować, a rzeczy, 
których nie rozumiem, czasami mnie przerażają. Ale nie jestem na ciebie zły. Po 
prostu mówię takim tonem, kiedy coś mnie zdumiewa. 
Dan przetoczył się na tę stronę łóżka, po której siedział Michael. Uśmiechnął 
się słabo. 
- Czy chciałbyś coś dla mnie zagrać? Z radością posłucham.
Chłopiec potrząsnął głową.
- Nie teraz - odparł.
Michael rozejrzał się po pokoju, spojrzał na wielką półkę książek z obrazkami, 
na nie odpakowany zestaw do budowania. Ponownie popatrzył na Dana i zauważył, że 
chłopiec trze przegub.
- Boli cię ręka? - spytał.
- Mhm. To czasem pulsuje, ten znak.
- Jak często?
- Zawsze, kiedy zdarza się coś takiego.
Zrobił gest w kierunku drzwi i całego świata zewnętrznego.
- Już przechodzi - dodał.
Michael ujął chłopca za przegub i przyjrzał się ciemnemu znamieniu w kształcie 
smoka. 
- Lekarz powiedział, żeby się tym nie przejmować. Nie ma obawy, że to zamieni 
się w coś złego...
- Teraz już dobrze.
Michael patrzył jeszcze przez chwilę. W końcu uścisnął dłoń chłopca i uśmiechnął 
się do niego.
- Czy chciałbyś czegoś, Dan?
- Nie. No... trochę książek.
Michael roześmiał się z ulgą.
- To jedyna rzecz, którą lubisz, co? Dobrze, może zatrzymamy się później przy 
księgarni i zobaczymy, co tam mają.
Dan uśmiechnął się wreszcie.
- Dziękuję.
Michael trącił go lekko w ramię i wstał.
- I będę się trzymał z daleka od gabinetu, tato.
Ponownie uścisnął ramię syna i zostawił go leżącego na łóżku. Idąc w stronę 
swego gabinetu, usłyszał znowu delikatne i szybkie uderzanie w struny.
Kiedy chłopiec miał dwanaście lat, zbudował konia. Miał on wysokość dwóch dłoni 
i poruszał się napędzany nakręcanym mechanizmem zegarowym. Mały po godzinach 
pracował w kuźni, kując metalowe części, a rankami dokonywał pomiarów, polerował 
i szlifował tryby w szopie, którą zbudował na tyłach domu rodziców. Teraz koń 
wierzgał na podłodze szopy - dla niego i jednoosobowej publiczności: Nory Veil, 
dziewięcioletniej dziewczynki z sąsiedztwa.
Zaklaskała w dłonie, kiedy koń obrócił głowę, jakby patrząc na nich.
- Jest piękny, Mark! Jest piękny! - wykrzyknęla. - Nigdy nie było tu nic równie 
pięknego, może w dawnych czasach.
- Co masz na myśli? - spytał szybko.
- No wiesz, dawno temu. Kiedyś mieli mnóstwo takich sprytnych urządzeń. 
- To tylko bajki - powiedział i po chwili dodał - prawda?
Pokręciła głową. Jej jasne włosy tańczyły. 
- Nie. Mój ojciec przechodził kiedyś obok jednego z zakazanych miejsc, na 
południe od Góry Kowadłowej. Nie wchodząc do środka, można tam do dziś zobaczyć 
różne zepsute rzeczy, rzeczy, których ludzie nie potrafią już dzisiaj robić. - 
Znowu popatrzyła na konia, który teraz zwalniał. - Może nawet takie rzeczy.
- To ciekawe - powiedział. - Nie zdawałem sobie sprawy. I te rzeczy ciągle 
jeszcze tam są? 
- Tak powiedział mój ojciec.
Nora gwałtownie spojrzała Markowi prosto w oczy. 
- Wiesz, może lepiej nie pokazuj tego nikomu.
- Dlaczego nie?
- Ludzie mogliby pomyśleć, że poszedłeś tam i nauczyłeś się niektórych 
zakazanych rzeczy. Mogliby się wściec.
- To głupie - odparł Mark, a koń przewrócił się w tym momencie na bok. - To 
naprawdę głupie. - Ustawił konia i dodał: - Ale może poczekam do chwili, kiedy 
będę miał coś lepszego do pokazania. Coś, co im się spodoba...
Następnej wiosny zademonstrował kilku przyjaciołom urządzenie pływakowe, które 
można było zastosować przy śluzie w systemie nawadniającym. Mówili o tym przez 
dwa tygodnie, aż postanowili, że go nie zainstalują. Kiedy nadeszła pora 
wiosennych roztopów, a także później, kiedy przyszły deszcze, wystąpiły lokalne 
powodzie - nic poważnego. Przyjaciele tylko wzruszali ramionami.
- Muszę im pokazać coś jeszcze lepszego - oświadczył Mark Norze. - Coś, co 
będzie m u s i a ł o  im się spodobać.
-Dlaczego? - spytała.
Spojrzał na nią zaskoczony.
- Ponieważ muszą zrozumieć - odparł. 
- Co?
- To, że ja mam rację, a oni się mylą, oczywiście. 
- Zazwyczaj ludzie nie dają się nabierać na takie rzeczy - powiedziała Nora.
- Zobaczymy.
Pewnego dnia, kiedy chłopiec miał dwanaście lat, wziął gitarę i poszedł do 
małego parku położonego w stalowo-niklowo-plastikowo-betonowym centrum miasta, w 
którym obecnie mieszkała jego rodzina. Przychodził tu wielokrotnie.
Poklepał zakurzone syntetyczne drzewo, przeszedł po sztucznym torfie obok 
hologramów przedstawiających kołyszące się drzewa i usiadł na pomarańczowej 
plastikowej ławce. Z ukrytych głośników rozbrzmiewał co pewien czas nagrany 
śpiew ptaków. Sztuczne motyle fruwały po niewidzialnych promieniach światła. W 
różnych odstępach czasu ukryte aerozole rozpylały zapachy kwiatów.
Wyjął instrument z futerału, nastroił go i zaczął grać.
Jeden ze sztucznych motyli przeleciał zbyt blisko, zatrzepotał i upadł na 
ziemię. Chłopiec przestał grać i schylił głowę, żeby go obejrzeć. Jakaś kobieta 
przechodząca obok rzuciła mu pod nogi monetę. Wyprostował się, przesunął dłonią 
po włosach, popatrzył za odchodzącą. Zmierzwiony srebrnobiały kosmyk, 
przedzielający jego czarną czuprynę od czoła do karku, opadł z powrotem na 
miejsce.
Oparł gitarę na udzie, nastroił i zaczął grać skomplikowanym praworęcznym 
stylem, który ćwiczył od pewnego czasu. Z góry sfrunął ciemny kształt - 
prawdziwy ptak, który zaczął podskakiwać w pobliżu. Dan prawie przestał grać na 
ten niezwykły widok. Zmienił styl gry na prostszy, by więcej uwagi móc poświęcić 
ruchom ptaka.
Niekiedy grał w nocy na dachu, gdzie znajdowały się gniazda ptaków, pod 
gwiazdami mrugającymi słabo poprzez dym. Słyszał, jak ptaki ćwierkają i 
szeleszczą wokół niego. Rzadko jednak zdarzało mu się widzieć je w parku -miało 
to może związek z aerozolami - więc teraz z pewnym zafascynowaniem patrzył, jak 
ptak zbliżył się do leżącego motyla i dziobnął go. W chwilę potem odrzucił 
zdobycz, przekrzywił głowę, dziobnął jeszcze raz i odskoczył. Wkrótce potem 
znowu był w powietrzu. Odleciał.
Dan powrócił do bardziej złożonego stylu gry, a po chwili pośród miejskich 
hałasów zabrzmiał jego śpiew. W górze przesuwało się czerwone słońce. Bezdomny 
pijak zaszlochał cicho poniżej poziomu hologramów. Park wibrował regularnie wraz 
z przejeżdżającymi pod ziemią pociągami. Po pewnym czasie Dan zrozumiał, że jego 
głos się zmienia.
 IV
Mark Marakson (metr dziewięćdziesiąt wzrostu i ciągle rośnie; muskuły twarde jak 
u każdego kowala) wytarł dłonie w fartuch, odgarnął z czoła niesforny kosmyk 
rudych włosów i wsiadł do maszyny.
Ponownie sprawdził komorę paleniskową, dokonał ostatnich poprawek przy bojlerze 
i siadł za pulpitem sterowniczym. Zwolnił sprzęgło, a pojazd gwiżdżąc i 
klekocząc wyjechał z szopy, kierując się w stronę drogi po trasie wyczyszczonej 
wcześniej przez Marka. 
Ptaki, zające i wiewiórki pierzchały na boki, a on uśmiechał się na myśl o 
potędze, jaką miał w swoich dłoniach. Ostro minął zakręt ciesząc się doskonałą 
sprawnością urządzeń. Była to szósta próba jego samonapędzającego pojazdu i 
wszystko zdawało się działać bez zarzutu. Pierwsze pięć wypraw odbył w 
tajemnicy, ale teraz...
Roześmiał się głośno. Tak, teraz nadszedł czas, by zadziwić mieszkańców wioski 
pokazać im, czego można dokonać dzięki myśleniu i pomysłowości. Sprawdził zawór 
ciśnienia. W porządku...
Był to piękny dzień na tego rodzaju wyprawę - słoneczny, wietrzny; po obu 
stronach drogi kwitły wiosenne kwiaty... Serce podskakiwało Markowi w piersi, 
oparcie z twardego drewna uderzało w plecy, a przez głowę przelatywały mu myśli 
o systemach zawieszenia. To był dzień wielkich przedsięwzięć.
Jechał sapiąc, od czasu do czasu dorzucał do ognia, próbując wyobrazić sobie, 
jakie miny zrobią ludzie na widok jego pojazdu. W oddali jakiś rolnik przerwał 
orkę i patrzył w tę stronę, ale odległość była zbyt duża, aby dostrzec wyraz 
jego twarzy. Mark poczuł nagle żal, że nie przymocował do pojazdu dzwonka albo 
gwizdka.
Zbliżył się do wioski i nacisnął hamulec. Miał zamiar zatrzymać się w samym 
środku mieściny, stanąć na siedzeniu i wygłosić krótką przemowę. "Zostawcie 
swoje konie - tak miała się rozpoczynać. Świta nowy dzień..."
Z pobliskiego pola doleciały go okrzyki dzieci. Wkrótce potem biegły już obok 
niego, wykrzykując pytania. Próbował na nie odpowiadać, ale hałas maszyny 
zagłuszał słowa.
Kiedy skręcił w jedyną ulicę wioski, jeszcze bardziej zwalniając, na drogę 
wypadł koń ciągnący mały wóz i zniknął między dwoma domami. Psy warczały , 
szczekały, cofały się, a dzieci dotrzymywały Markowi kroku.
- Czy możemy się przejechać? - pytały. 
- Może później - odparł sprawdzając, czy wszystko w porządku.
Drzwi zaczęły się otwierać. Z domów, ze stajni, z obór powychodzili ludzie i 
zaczęli mu się przyglądać. Ich twarze były dokładnie takie, jak sobie to 
wcześniej wyobrażał; u niektórych puste, innych - przestraszone, kilkoro 
wyglądało na rozzłoszczonych.
- Co to jest? - krzyknął mężczyzna z drugiej strony drogi.
- Pojazd parowy - odkrzyknął Mark. - On...
- Zabieraj go stąd! - krzyknął ktoś inny.
- Wszyscy będziemy przeklęci!
- To nie są czary... - zaczął Mark. 
- Zabieraj to stąd!
- Precz!
- Przyprowadzać tę przeklętą rzecz do miasta... 
Grudka ziemi trafiła w bojler.
- Nie rozumiecie!
- Precz! Precz! Precz!
Kamienie poszły w ruch. Grupa ludzi ruszyła w stroną Marka. Wybrał tego, którego 
znał najlepiej. 
- Jed! - zawołał. - To nie są czary. To tak jak woda, którą gotujecie na 
herbatę!
Jed nie odpowiedział, ale razem z innymi chwycił dygoczący pojazd. 
- Ugotujemy cię, ty bękarcie! - krzyknął jeden z nich i zaczął kołysać pojazdem.
- Stójcie! Stójcie! Zepsujecie go! - zawołał Mark.
Pojazd miał przeciążoną górę i natychmiast zareagował na kołysanie. Kiedy Mark 
zrozumiał, że się przechyla, na skok było już za późno.
- Bądźcie przeklęci! - krzyknął i upadł.
Poturlał się, uderzył głową o ziemię, ale nie stracił przytomności. Z 
przerażeniem patrzył, jak bojler pęka, a komora paleniskowa otwiera się, 
rozsypując węgle. Na skórę padło mu kilka kropli gorącego płynu; turlał się 
dalej. Woda popłynęła obok niego do głównego rowu.
- Bądźcie przeklęci, bądźcie przeklęci, bądźcie przeklęci, bądźcie przeklęci... 
- słyszał swój głos, a potem zemdlał.
Kiedy się ocknął, poczuł dym i usłyszał trzask płomieni. Pojazd zajął się ogniem 
od węgli. Ludzie stali dookoła i patrzyli, jak płonie. Nikt nie próbował go 
ugasić.
- Teraz jakiś mądry człowiek będzie musiał wypędzić demona... -usłyszał kobiecy 
głos. - Niech nikt tego nie dotyka! Dzieci, odsuńcie się!
- Głupcy - wymamrotał Mark, próbując wstać. Na ramieniu poczuł małą rękę, która 
popchnęła go z powrotem na ziemię.
- Nie! Nie ściągaj na siebie uwagi! Leż spokojnie! 
- Nora? ...
Spojrzał w górę. Początkowo nie zdawał sobie sprawy z tego, że tam stała, 
przyciskając mu okład do głowy.
- Tak. Odpocznij chwilkę. Zbierz siły, a potem wróć do siebie tą drogą między 
drzewami. - Wskazała głową. - Pójdziemy szybko.
- Oni nie rozumieją...
- Wiem. Wiem. To coś takiego jak ten koń, kiedy byliśmy dziećmi...
- Tak.
- Coś, co po prostu wymyśliłeś, bo właśnie w ten sposób myślisz. Rozumiem.
- Niech będą przeklęci! - powiedział.
- Nie. Oni po prostu nie myślą tak, jak ty. 
- Ja im pokażę!
- Nie w tej chwili. Przygotujmy się i wymknijmy. Myślę, że dobrze będzie, jeśli 
potem znikniesz na pewien czas.
Popatrzył na płonący pojazd, na twarze z tyłu. 
- Chyba masz rację - zgodził się. - Niech będą przeklęci. Chcę się stąd 
wydostać.
Wzięła go za rękę. Skrzywił się i cofnął ją. 
- Przepraszam, oparzyłeś się, nie wiedziałam. 
- Ja też nie. Nic mi nie będzie, chodźmy. 
Chwyciła go za drugą rękę. Wstał szybko i poszedł za Norą przez krzaki, poza 
domy.
- Tędy.
Szedł za nią ścieżką. Przeszli przez oborę. 
- Dziękuję. Miałaś rację. Odejdę na pewien czas - powiedział, kiedy stanęli żeby 
odpocząć. 
- Dokąd?
- Na południe - szepnął.
- Och nie! Tam jest zbyt dziko, a...
- Znam nazwę - oświadczył.
Spojrzała mu w oczy. - Nie rób tego. 
Wyciągnął rękę i objął dziewczynę. Przez chwilę była napięta, później przytuliła 
się do niego. 
- Wrócę po ciebie - zapewnił.
Drzewa rosły tu niższe, a trawa wydawała się bardziej sucha. Mniej było tu 
krzewów, więcej otwartych przestrzeni. Kraina ta była bardziej skalista i o 
wiele cichsza niż jego własna. W trakcie wspinaczki nie słyszał żadnych ptaków, 
owadów, żadnych odgłosów płynącej wody, szelestu gałęzi, głosów zwierząt.
Dłoń przestała mu pulsować kilka dni wcześniej, a teraz schodziła z niej skóra. 
Dawno już odwinął z głowy bandaż. Pomimo zmęczenia jego krok był zdecydowany. 
Przez wydłużające się cienie zbliżał się do wzgórza w kształcie kowadła. Niósł 
mały plecak i kilka butelek z wodą, które przytroczył do pasa. Ubranie miał 
brudne, podobnie jak twarz i dłonie, ale uśmiechał się pewnie, spoglądając w 
górę, gdy szedł naprzód.
Nie czuł obecności demonów i potworów, w które wierzyli niektórzy ludzie. Mimo 
to do plecaka miał przytroczony krótki miecz. Wykuł go sam, dawniej, kiedy był 
niższy i mniej ważył. Teraz ta broń wydawała się prawie zabawką, chociaż Mark 
potrafił posługiwać się nią z wielką szybkością i zręcznością. Wiele miesięcy 
zajęły mu próby z ostrzami, aż wreszcie osiągnął umiejętność wytwarzania 
doskonałej białej broni. Miecz, który miał przy sobie, wziął z kuźni, dokąd 
wrócił po zapasy potrzebne mu przy ucieczce. Teraz, zbliżając się coraz bardziej 
do zakazanego obszaru, nie odczuwał potrzeby używania ostrza. Miejsce sprawiało 
wrażenie martwego. Mimo to myślał o wysiłku, z jakim pracował nad mieczem - i 
tak ustępującym jakością niektórym dziwnym odłamkom wbitym tu w ziemię.
Jeden z takich kawałków Mark trzymał w dłoni i oglądał co pewien czas. 
Oczyściwszy go z brudu ujrzał, że był to rodzaj twardego i lekkiego stopu, nie 
skorodowanego po tych wszystkich latach. Co za siły go uformowały? Jaki żar? 
Jakie ciśnienie? Odłamek mówił mu o czymś dziwnym, co dawniej istniało w 
pobliżu.
Tego wieczoru Mark przeszedł przez ciągle stojącą skorupę dużego budynku. Nawet 
nie był w stanie odgadnąć, co się tu dawniej działo. A jednak, kiedy szperał w 
ruinach, dwukrotnie zdawało mu się, że słyszy odgłosy biegania. Postanowił 
zatrzymać się na noc gdzieś tutaj.
Nie był pewien, czy ogień zwabi czy odpędzi nieznanego mieszkańca ruin. Brak 
opału, który umożliwiłby utrzymanie płomienia przez dłuższy czas, całkowicie 
odwiódł Marka od pomysłu rozpalenia ognia. Zjadł suchy prowiant i owinął się w 
koc na występie ponad dwa metry nad ziemią. Miecz położył w dogodnej odległości 
od siebie.
Nie miał pojęcia, jak długo spał. Wydawało mu się, że minęło kilka godzin, kiedy 
zbudził go odgłos drapania. Ocknął się momentalnie, wysunął rękę w stronę 
miecza. Przekrzywił trochę głowę, mięśnie mu stężały i ujrzał to coś, skradające 
się między skałami w jego stronę.
Ciemne, złożone z kilku fragmentów ciało błyszczało w blasku księżyca, czołgając 
się na wielu małych stopach po skałach. Przód ciała czasem podnosił się, czasem 
opadał. Stworzenie było trzy lub cztery razy większe od niego i nie przypominało 
niczego poza gigantyczną, metaliczną dżdżownicą pełzającą ku Markowi. Na 
przedniej części korpusu siedziało coś małego, skurczonego, o ludzkich 
kształtach. W lewej dłoni ściskało lejce, a w prawej długie ostrze. Bestia 
cofnęła się, uniosła aż do poziomu występu, zakołysała, a następnie opadła na 
ziemię i posunęła dalej, jak gdyby obwąchując swój szlak.
Mark zerwał się, poczuł w żołądku zimną kulę i rozejrzał się w poszukiwaniu 
ewentualnej trasy ucieczki pomiędzy skałami w dole, na prawo. Gdyby się 
pośpieszył, mógłby uzyskać wystarczającą przewagę...
Z głębokim oddechem przekoziołkował na ziemię i skręcił kostkę. Wstał. Kulejąc 
ruszył w stronę skał. Za plecami usłyszał ostry gwizd i głośniejsze drapanie. 
Skulił się, jak tylko potrafił, myśląc o długim ostrzu w dłoni jeźdźca.
Spojrzawszy za siebie, ujrzał, że ramię z dzidą było wzniesione, ale skały 
znajdowały się już blisko. Uchylił się, słysząc brzęk stali na kamieniu z 
przodu. Otrząsnął się natychmiast, ruszając dalej w stronę ruin, które odwiedził 
wcześniej.
Odgłosy za jego plecami nie ucichły. Najwyraźniej bestia potrafiła poruszać się 
szybciej, niż widział to na początku.
Rzucił się między skały; niebezpieczeństwo za nim, ruiny mniej więcej przed nim. 
Były tam miejsca, gdzie mógłby się wspiąć i ukryć - miejsca bardziej przydatne 
do obrony niż ta otwarta przestrzeń skalnego labiryntu.
Minął wielki głaz, zastygł i ledwo zdążył wyciągnąć miecz. Okazało się, że druga 
taka sama bestia wioząca jeźdźca czekała na niego lub szukała go tutaj. Wróg 
znajdował się zaledwie pół metra od Marka, a dzida już opadała.
Odparował cios, zbił dzidę na bok, ciął rozkołysane cielsko. Bestia zadzwoniła 
jak dzwon i opadła w przód. Odsunął się na bok, czując ostry ból w lewej kostce, 
po czym rzucił się na jeźdźca. Ostrze napotkało na coś, weszło, rozległ się 
krzyk. Mark wyciągnął miecz, odwrócił się i uciekł.
Nie słychać było odgłosów pościgu, a kiedy spojrzał za siebie, ujrzał bestię bez 
jeźdźca, biegającą bez celu pośród skał. Wziął głęboki wdech i wtedy świat się 
pod nim zapadł. Leciał przez krótki czas w ciemności i spadł na ramiona, na 
twardą powierzchnię. Miecz wypadł mu z brzękiem z dłoni; Mark natychmiast 
chwycił go znowu. Przed nim rozległ się głośny trzask, dookoła posypał się żwir 
z kawałami ziemi. Nagle zabłysło światło, ale oczy Marka nie przyzwyczaiły się 
do niego od razu.
Kiedy efekty świetlne minęły, ciągle jeszcze nie pojmował, co znajdowało się 
przed nim.
Stół... Tak, rozpoznawał go - a także krzesła. Ale gdzie znajdowało się główne 
źródło światła? Czym była ta duża, szara rzecz ze szklanym prostokątem pośrodku? 
A te wszystkie małe światełka?
Z wyjątkiem opadającego pyłu nic się nie ruszało.
- Halo? - wyszeptał.
- Tak, halo, halo! - usłyszał donośny głos. - Halo? 
- Gdzie jesteś? - zapytał Mark, zatrzymując się i robiąc powolny obrót. 
- Tu, razem z tobą - brzmiała odpowiedź. Słowa wypowiadane były z archaicznym 
akcentem mieszkańców Krainy Północnej. 
- Nie widzę cię. Kim jesteś?
- O, jak dziwnie mówisz! Cudzoziemiec? Jestem maszyną uczącą, komputerem 
bibliotecznym.
- Moje słowa mogą ci się wydać dziwnie akcentowane i złożone, z powodu upływu 
czasu - powiedział Mark, pojmując nagle wiek oraz funkcję urządzenia. - Czy 
mógłbyś się do tego przystosować? Z trudem rozumiem nawet twoje najprostsze 
wypowiedzi.
- Tak mów dużo. Potrzebna mi dobra próbka. Opowiedz mi o sobie i o tym, co 
chciałbyś wiedzieć. 
Mark uśmiechnął się, opuszczając miecz. Pokuśtykał do najbliższego krzesła, 
osunął się na nie i potarł ramię.
- Zrobię to - powiedział po chwili. - Ale w jaki sposób to miejsce jest 
oświetlane? 
Ekran rozjarzył się przed nim. Pod grubą warstwą kurzu pojawił się nagle schemat 
przewodów. 
- Czy o to ci chodzi? - spytał głos.
- Może. Nie jestem pewien.
- Czy wiesz, co to jest?
- Jeszcze nie - odparł Mark - ale mam zamiar się dowiedzieć. Jeżeli udzielisz mi 
wskazówek. 
- Jeśli tu zostaniesz, mam środki, aby zapewnić ci dobre samopoczucie. Udzielę 
ci instrukcji. 
- Wydaje mi się, że wpadłem dokładnie na to, czego szukałem -powiedział Mark. - 
Powiem ci o sobie, a ty opowiedz mi o źródłach mocy...
 V
Daniel Chain, piszący pracę magisterską z dziedziny średniowiecza -szczupły, 
mocno zbudowany, po dwóch latach w drużynie szermierczej i bokserskiej, niezbyt 
szczęśliwy z powodu delikatnej presji wywieranej na niego przez ojca chcącego, 
by Daniel porzucił historię i językoznawstwo na rzecz biznesu - siedział na 
wysokim stołku, myśląc o tym wszystkim według stałego wzoru połowicznie 
kontrolowanej zadumy, która opanowywała go zawsze, kiedy grał.
Klub był mroczny i zadymiony. Chłopak występował razem z Betty Lewis, która 
śpiewała zmysłowe piosenki oraz numery bluesowe przy akompaniamencie fortepianu 
i głębokiego dekoltu. Zawsze zbierała głośne oklaski, kiedy się kłaniała. Teraz 
Daniel wypełniał pomieszczenie dźwiękami gitary. Grał w soboty i co drugi 
piątek, wykonując tyle samo numerów wokalnych, co instrumentalnych. Ludziom 
podobały się oba rodzaje. Obecnie był w nastroju instrumentalnym. 
Dzisiaj, w drugi piątek miesiąca, klub był stosunkowo pusty. Przy małych 
stolikach Dan rozpoznał kilka znajomych twarzy kiwających się rytmicznie.
Dymowi unoszącemu się ku światłu można było nadać kształty zamków, szczytów gór, 
lasów i egzotycznych zwierząt. Kiedy Dan to robił, znamię na jego przegubie 
pulsowało lekko. To dziwne, jak niewielu spośród pracodawców Daniela 
kiedykolwiek patrzyło w górę i dostrzegało ukształtowane przez muzykę sny na 
jawie unoszące się ponad ich głowami. A może ci, którzy patrzyli, byli już pod 
wpływem narkotyków i uznawali to za rzecz normalną?
Dan improwizując przesunął po zboczach gór armię. Zaatakował ją smokami i rozbił 
na strzępy. Oddziały rozpierzchły się we wszystkie strony. Uśmiechnął się i 
przyśpieszył tempo.
W pewnej chwili zobaczył, jak czyjś łokieć potrąca kufel piwa. Naczynie zwolniło 
w powietrzu wraz z muzyką i wyprostowało się, zachowując dużą ilość napoju. 
Zatrzymało się kilka centymetrów nad podłogą, opadając delikatnie pozostałą 
część drogi. W chwili kiedy właściciel kufla odnalazł go i wykrzyknął na widok 
cudu, Dan powrócił do swego świata otwartych przestrzeni, drzew, gór, czystych 
rzek, wierzgających jednorożców i nurkujących gryfonów.
Barman Jerry postawił przed nim pół kufla piwa. Dan przerwał, by upić trochę, a 
następnie w małym przypływie samoświadomości zaczął melodię Miniver Cheery. Po 
chwili popłynęły słowa.
Mniej więcej w połowie piosenki zobaczył na twarzy Jerry'ego wyraz przestrachu. 
Barman właśnie cofnął się o krok. Stojący nad nim mężczyzna pochylał się do 
przodu skulony nad swoim drinkiem, ze wzrokiem skierowanym do przodu. Odchylając 
się w tył na stołku i wyciągając szyję, Dan był w stanie dostrzec w dłoni 
tamtego kontur rewolweru, częściowo owiniętego chustką. Nigdy jeszcze nie 
próbował powstrzymać kogoś od strzału, więc zastanawiał się, czy był do tego 
zdolny. Spust mógł oczywiście nie zareagować. Jerry już obracał się w stronę 
kasy. 
Puls w prawym przegubie przyśpieszył, kiedy Dan wbił wzrok w ciężki kufel i 
patrzył, jak zaczął przesuwać się po blacie. Następnie przeniósł wzrok na 
krzesło i ujrzał, że także poruszyło do przodu. W chwilach takich jak ta zdawało 
mu się, że coś z niego samego jest także częścią kufla oraz krzesła. Jerry 
wywiesił tabliczkę KONIEC SPRZEDAŻY, po czym zaczął przeliczać pieniądze w 
kasie. Krzesło zajęło pozycję za plecami napastnika, zatrzymując się bezgłośnie. 
Dan śpiewał dalej, zamki rozsypały się, smoki odleciały, oddziały zaś pierzchły 
w białym obłoku światła.
Jerry wrócił za ladę i wręczył mężczyźnie plik banknotów, które szybko zniknęły 
w kieszeni płaszcza bandyty. Rewolwer był teraz całkowicie zakryty chustką. 
Mężczyzna wyprostował się i zsunął ze stołka, nie spuszczając z barmana oczu ani 
broni. Cofał się i zaczynał obracać, kiedy przechyliło się krzesło. Zawadził o 
nie lewą stopą i potknął się, otwierając równocześnie dłonie.
Kiedy upadł, z lady wystartował kufel i popędził ku głowie leżącego. Spotkał się 
z nią i mężczyzna znieruchomiał. Rewolwer w białej chustce popędził po podłodze 
i znikł w rogu pod sceną.
Dan skończył piosenkę, upił kolejny łyk. Jerry był już przy facecie, odebrał mu 
pieniądze. Wokoło zaczęli gromadzić się ludzie.
- To bardzo dziwne.
Dan odwrócił głowę - była to Betty Lewis. Odeszła od stolika przy ścianie, gdzie 
coś popijała i podeszła do sceny.
- Co jest dziwne? - zapytał.
- Widziałam, jak to krzesło samo się poruszyło. To, o które się potknął.
- Pewnie ktoś je potrącił.
- Nie.
Teraz patrzyła bardziej na niego niż na ruch w pomieszczeniu. 
- To wszystko było bardzo dziwne. Ten kufel... Kiedy grasz, dzieją się dziwne 
rzeczy, zazwyczaj są to drobiazgi. Czasem to tylko odczucie.
Uśmiechnął się.
- To się nazywa nastrój. Jestem artystą. 
Zagrał jeden akord arpeggio, a Betty zaśmiała się lekko.
- Nie, myślę, że jesteś nawiedzony.
Przytaknął. - Tak jak Cheery. Nawiedzony przez wizje.
- Nikt teraz nie słucha - powiedziała. - Usiądźmy.
- Dobra.
Oparł gitarę o stołek i wziął piwo do jej stolika. 
- Piszesz dużo własnych utworów, prawda? - zapytała, kiedy usiedli.
- Tak.
- Podoba mi się twoja muzyka i twój głos. Może moglibyśmy popracować razem nad 
czymś wspólnym?
- Może. Jeżeli nie masz nic przeciwko dziwnym rzeczom, które, jak twierdzisz, 
mają miejsce. 
- Lubię dziwne rzeczy. - Wyciągnęła rękę i dotknęła jego włosów. -To jest 
naturalne, prawda? Ten kosmyk?
- Tak.
- Początkowo myślałam, że jesteś trochę dziwny. 
- A teraz wiesz to?
- Tak sądzę. Ktoś mówił, że jeszcze się uczysz. Czy to prawda? 
- Tak.
- Zostaniesz przy muzyce, kiedy skończysz studia?
Wzruszył ramionami.
- Trudno powiedzieć.
- Myślę, że miałbyś przed sobą przyszłość. Nagrywałeś już cokolwiek?
- Nie.
- Ja nagrałam płytę. Nie wyszła.
- Przykro mi.
- Takie sprawy... Może był zły czas, a może nie. Nie wiem. Naprawdę chciałabym 
spróbować z tobą. Zobaczyć, jakby to brzmiało. Gdyby wyszło, znam faceta...
- Moje utwory?
- Tak.
Skinął głową.
- Dobra. Po występie chodźmy gdzieś i wypróbujmy parę numerów. 
- Mieszkam niedaleko. Możemy pójść na piechotę.
- Dobrze.
Wypił łyk piwa, obejrzał się i zobaczył, że mężczyzna na podłodze zaczął się 
ruszać. W oddali zabrzmiał dźwięk syreny. Dan usłyszał, jak ktoś pyta, gdzie 
jest rewolwer.
- Kiedy cię słyszę, ogarnia mnie dziwne uczucie - podjęła Betty. -  Tak, jakby 
świat był trochę nie w porządku.
- Może i nie jest.
- Jak gdybyś zrobił w nim mały otwór, przez który mogę zobaczyć to, co jest po 
drugiej stronie. 
- Gdybym tylko mógł zrobić dostatecznie duży otwór, przeszedłbym tam.
- Mówisz jak mój były mąż.
- Był muzykiem?
- Nie, fizykiem, który lubił poezję.
- Co się z nim stało?
- Żyje w komunie na Zachodnim Wybrzeżu. Sztuka, rzemiosło, ogrodnictwo, takie 
rzeczy.
- Wstał i odszedł, czy poprosił, żebyś z nim poszła?
- Poprosił, ale nie chciałam chodzić ze świńskim gównem przylepionym do butów. 
- Kiedy będę przechodził na drugą stronę, muszę uważać, w co będę wchodził. 
Przed barem zatrzymał się wóz policyjny migający światłami. Syrena ucichła, Dan 
skończył pić piwo, ktoś odnalazł rewolwer. 
- Nieźle wyglądalibyśmy na okładce płyty - powiedziała Betty. -Zwłaszcza ty z 
tym kosmykiem. Może mogłabym... Nie.
Wyprowadzono człowieka z obolałą głową. Trzasnęły drzwi samochodu, a migotanie 
świateł policyjnych ustało.
- Muszę coś zaśpiewać - powiedział Dan wstając. - Czy może to twoja kolej?
Spojrzała na zegarek.
- Dokończ. Ja posiedzę i posłucham.
Wszedł na scenę, wziął gitarę. Kolumny dymu zaczęły się zaplatać.
 VI
Gigantyczny mechaniczny ptak położył Marka Maraksona na szczycie wzgórza. Mark 
odwinął miękki zielony rękaw kombinezonu i przycisnął kilka guzików na szerokiej 
bransolecie, którą nosił na lewym przegubie. Ptak ponownie wzbił się w powietrze 
i zaczął nabierać wysokości. Mark kontrolował lot za pomocą urządzenia w pasku 
na przegubie. Na środku bransolety znajdował się mały ekran; widoczne były na 
nim oczy ptaka.
Ujrzał, że droga przed nim była wolna. Zarzucił plecak na ramię i ruszył. Zszedł 
ze wzgórza, przeszedł przez las, aż wreszcie dotarł do szlaku prowadzącego na 
bardziej otwarte przestrzenie. Ptak ponad jego głową wyglądał jak mały krążący 
bezustannie punkt. 
Mark minął pola uprawne, nie widząc jednak nikogo z mieszkańców, aż wreszcie 
zobaczył w oddali dom ojca. Plan powrotu opracował z wielką ostrożnością.
Jego warsztat stał nietknięty. Zostawił tam plecak, po czym skierował się w 
stronę domu. Drzwi zatrzasnęły się za nim. W środku panował
większy nieład niż kiedykolwiek.
-Halo! - zawołał. - Halo!
Nie było odpowiedzi. Przeszedł po całym domu, nie napotykając nikogo. Wszystko 
pokrywała gruba warstwa kurzu. Marakas mógł być w polu albo robić coś w 
obejściu, ale Melania zazwyczaj była w kuchni. Poszukał na zewnątrz domu, 
sprawdził obory, stolarnię, zszedł do rowu, poszedł na pola. Nikogo. Wrócił do 
domu i zaczął rozglądać się za jedzeniem na obiad. Spiżarnia była jednak pusta, 
zjadł więc swoje zapasy. Pomanewrował przy opasce na przegubie, a punkt na 
niebie przestał krążyć i poleciał na południe.
Zaniepokojony zaczął sprzątać i porządkować dom. Wreszcie wyszedł do szopy, by 
zmontować przyniesiony zestaw.
Dopiero wieczorem, na długo po zakończeniu pracy, Mark usłyszał odgłos 
nadjeżdżającego wozu. Wyszedł z domu, który doprowadził wcześniej do ładu; 
stanął w oczekiwaniu nadjeżdżających.
Ujrzał Marakasa, jak podjechał do obory i zaczął wyprzęgać konia. Podszedł, żeby 
mu pomóc.
- Tato... - powiedział. - Dzień dobry.
Marakas odwrócił się, popatrzył na syna, a jego twarz była pusta o jedną chwilę 
za długo. W tej właśnie chwili Mark pojął, co takiego dziwnego było w ruchach 
ojca. Był bardziej niż trochę pijany.
- Mark - powiedział wreszcie, a na jego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia. 
Zrobił mały krok do przodu. - Odszedłeś. Nie było cię ponad rok. Półtora roku... 
Prawie dwa lata. Co się stało? Gdzie byłeś. 
- To długa opowieść. Pozwól, że ci pomogę.
Odstawił wóz, wyszczotkował konie w stajni i nakarmił je.
- Więc kiedy zniszczyli mój pojazd, musiałem odejść. Bałem się. Poszedłem na 
południe.
Zaryglował drzwi obory. Słońce traciło resztki swej ostrości. 
- Ale tak długo, Mark... Nie dałeś znaku życia ani nic.
- Nie mogłem. Jak... jak mama?
Marakas odwrócił wzrok i nie odpowiedział. Wreszcie wskazał ręką w stronę małego 
sadu.
- Tam - powiedział wreszcie.
- Jak to się stało? - spytał Mark po pewnym czasie.
- We śnie. Nie cierpiała. Chodź.
Poszli do sadu. Mark zobaczył mały, krzywy grób zlewający się z cieniem oraz 
korzeniami jednego z większych drzew. 
- To, że odszedłem - powiedział w końcu - nie miało nic wspólnego z jej 
śmiercią, prawda? 
Marakas położył mu dłoń na ramieniu.
- Nie, oczywiście że nie.
- Nigdy nie doceniasz, dopiero kiedy odchodzą... 
- Wiem.
- To dlatego to miejsce nie jest takie jak dawniej. 
- Nie jest tajemnicą, że piję dużo. Tak, nie mam serca do pracy tutaj. Mark 
skinął głową, klęknął na kolano, dotknął kamieni. 
- Teraz, kiedy wróciłeś, moglibyśmy zacząć pracę razem - powiedział Marakas.
- Nie mogę.
- Mają tu nowego kowala. Nowy człowiek.
- Nie zamierzam do tego wracać.
- Co będziesz robił?
- Coś nowego, innego. To też długa historia. Matka...
Głos mu się załamał. Milczał przez dłuższy czas. 
- Mark, nie myślę teraz zbyt jasno z powodu alkoholu - powiedział wreszcie 
Marakas - i nie wiem, czy powinienem ci o tym mówić w tej chwili. Może nie 
powinienem mówić nigdy. Kochałeś ją, a ona kochała ciebie i nie wiem... 
- Co?
- Myślę, że mężczyzna powinien czasem wiedzieć, a ty jesteś mężczyzną; bez 
ciebie życie wyglądałoby inaczej. Chcieliśmy mieć dziecko, rozumiesz?
Mark podniósł się powoli.
- Co masz na myśli?
- Nie jestem twoim ojcem, a ona nie była twoją matką, to znaczy naturalną.
- Nie rozumiem.
- Żadne z naszych własnych dzieci nie przeżyło. To smutne. Więc kiedy nadarzyła 
się okazja, żeby stworzyć dom dla niemowlęcia, wzięliśmy cię.
- Kim w takim razie byli moi naturalni rodzice? 
- Nie wiem. To było tuż po wojnie... 
- Zostałem osierocony?
- Nie wydaje mi się. Nie rozumiałem wszystkiego, co mówił ten czarownik. Ale nie 
mogli się zdobyć na zabicie dziecka starego Diabła Deta, więc wysłali je dokądś 
i przynieśli ciebie w zamian. Czarownik nazwał cię odmieńcem. To wszystko, co 
wiem. Byliśmy tacy szczęśliwi, kiedy cię dostaliśmy. Mam nadzieję, że to nie 
zmieni niczego między nami. Czułem jednak, że nadszedł czas, żeby ci o tym 
powiedzieć.
Mark objął go.
- Chciałeś mnie - powiedział. - To więcej niż wielu ludzi może powiedzieć. 
- Dobrze cię znowu widzieć. Wracajmy do domu. Na wozie jest jedzenie i jakieś 
rzeczy.
Po obiedzie osuszyli butelkę wina i Marakas zrobił się śpiący. Wkrótce po tym, 
jak ojciec położył się spać, Mark wrócił do szopy. Powinni już krążyć w górze, 
pomyślał, przygotowując dodatkowy sprzęt w oczekiwaniu na sygnał. Zestaw, który 
złożył wcześniej, przeniósł na większą otwartą przestrzeń i stamtąd wysłał 
niezbędne rozkazy.
Mroczne ptasie kształty zaczęły zlatywać z nieba, zaciemniając gwiazdy, ich 
sylwetki rosły do ogromnych rozmiarów i Marakson uśmiechnął się z dumą.
Wyładowanie sprzętu oraz przeniesienie go do obory zajęło mu kilka godzin. Kiedy 
skończył, poczuł śmiertelne znużenie. Wszystkie produkty swej taśmy montażowej, 
z wyjątkiem jednego, wysłał drogą powietrzną z powrotem do miasta na południu. 
Ten jeden Mark skierował znowu w górę i polecił mu krążyć na dużej wysokości.
Wrócił do szopy żeby położyć się spać, po raz ostatni zatrzymując się po drodze 
w sadzie.
Następnego dnia Mark złożył mały pojazd, który, jak wyjaśnił Marakasowi, czerpał 
energię ze słońca. Nie mógł przekonać ojca, że nie była to żadna forma magii. 
Fakt, że nie chciał wyjaśnić, skąd wziął części składowe, tylko potęgował 
wrażenie czarów. Mark dał za wygraną, kiedy spostrzegł, że Marakasa to wcale nie 
obchodzi i kontynuował instalowanie specjalnych przyrządów. Po południu 
załadował sprzęt na pojazd i pojechał drogą nad kanałem. Kilkakrotnie wracał po 
dodatkowe narzędzia oraz części.
Przez kilka kolejnych dni pozostawał poza gospodarstwem. Tego popołudnia, kiedy 
skończył pracę, pojechał do wioski. Skierował swój samochód na ulicę, a 
następnie stanął dokładnie w miejscu, gdzie zniszczono jego wóz parowy. 
Uruchomił kilka obwodów, wziął mikrofon.
- Tu Mark Marakson - powiedział, a jego głos rozbrzmiewał pośród domów. - 
Wróciłem, żeby powiedzieć wam o kilku rzeczach, których wtedy nie chcieliście 
słuchać i o paru innych także...
W oknach pojawiły się twarze. Otwarto drzwi. 
- Ten pojazd, podobnie jak poprzedni, nie jest napędzany przez demona. Korzysta 
on z naturalnej energii. Mogę skonstruować urządzenie tnące drewno na deski; 
pługi, a także zbieraczki do zboża umiejące pracować szybciej i wydajniej niż 
jakikolwiek koń. Właściwie już je skonstruowałem. Oto moja propozycja: umieszczę 
te urządzenia w waszych gospodarstwach za darmo i pokażę wam, jak je obsługiwać. 
Pragnę uczynić z naszej krainy model naukowych technik upraw, a później centrum 
przemysłowe wytwarzające maszyny rolnicze. Wszyscy się wzbogacimy na 
dostarczaniu ich do innych części kraju...
Ludzie wyszli na ulice. Ujrzał kilka znajomych twarzy, kilka nowych. Jeśli teraz 
ktokolwiek krzyczał, Mark nie usłyszał nic przez własny wzmocniony głos.
- Chciałbym was także nauczyć kilku nowości z dziedziny płodozmianu, korzystania 
z nawozów i technik nawadniających. Woda była u nas zawsze pewnego rodzaju 
problemem, dlatego też zorganizuję pokaz, jak można opanować poziom wody dzięki 
zainstalowaniu serii automatycznych śluz. Pokaz odbędzie się w rowie 
opuszczonego gospodarstwa Bransona, nad zachodnim brzegiem rzeki. Chcę, żebyście 
przyszli i popatrzyli. Zobaczycie, jak maszyny pracują same. W tym również nie 
ma żadnych demonów. 
W trakcie jego przemowy kamyki, grudy ziemi i nawozu uderzały w pojazd, nie 
wyrządzając mu jednak żadnej szkody. Mark mówił dalej:
- Oprócz tego nawiozłem, zaorałem i obsiałem jedno ze starych pól tu w okolicy. 
Chcę, żebyście zobaczyli, jak łatwo i dokładnie zostało to zrobione. Chcę też, 
żebyście zwrócili uwagę na wielkość zebranego stamtąd plonu. Wierzę, że zrobi to 
na was wrażenie.
Czterej mężczyzni wybiegli do przodu i chwycili za bok pojazdu. Natychmiast 
upadli na plecy.
- To był szok elektryczny - oznajmił Mark. - Nie jestem taki głupi, żeby dawać 
wam ponowną okazję do zranienia mnie. Cholera! Jesteśmy sąsiadami i chcę wam 
pomóc! Chcę, żeby moje miasto zamieniło się w centrum dobrodziejstw dla całego 
kraju, jakich mu życzę! Nauczę was niezwykłych rzeczy! Życie nas wszystkich się 
poprawi! Potrafię konstruować maszyny, które latają i pływają pod wodą. Potrafię 
konstruować broń, dzięki której wygramy każdą wojnę! Posiadam armię 
mechanicznych poddanych! Ja...
Stukot zamienił się teraz w miarowy grad; większe, cięższe pociski sypały się na 
pojazd.
- Dobra! Odjeżdżam! - krzyknął. - Chcę tylko, żebyście przemyśleli sprawy, o 
których wam powiedziałem! Może później, kiedy ochłoniecie, moje propozycje 
wydadzą się wam o wiele rozsądniejsze! Idźcie popatrzeć na pole Bransona! Wrócę 
innym razem, kiedy będziemy mogli porozmawiać!
Pojazd ruszył powoli do przodu. Kilku ludzi biegło za nim przez pewien czas, 
rzucając ostatnie kamienie oraz twarde słowa. Zostali w tyle.
Mark wyjechał z wioski. Skręcił w lewo, wspiął na zbocze małego wzgórza i ujrzał 
szczupłą postać w błękitnej bluzce i szerokiej spódnicy, stojącą na drodze i 
machającą w jego stronę. Zwolnił natychmiast, rozpoznając Norę.
Zatrzymał się, otwierając jej drzwi.
- Wsiadaj - powiedział.
Obejrzała samochód przymrużonymi oczyma, a następnie powoli pokręciła głową. 
- Nie - powiedziała. - Przypuszczałam, że tędy nadjedziesz, więc wyszłam 
naprzeciwko, żeby cię ostrzec. Nie jedź tam tym czymś!
- Ostrzec mnie?
- Oni są źli...
- Wiem o tym.
Uderzyła pięścią w dłoń.
- Nie przerywaj! Słuchaj! Czy słyszałeś, co mówili?
- Nie. Ja...
- Tak myślałam. To przez ten hałas. Ale ja słyszałam. Sądzę, że oni się nie 
uspokoją, nie zobaczą świata na twój sposób. Myślę, że jeszcze żyjesz tylko 
dzięki temu, iż nie byli w stanie dostać się do środka twojego...
Ostrożnie wyciągnęła rękę i dotknęła drzwi. 
- Nie wracaj do wioski. Chyba znowu powinieneś odejść - głos jej się załamał i 
odwróciła się. - Nie skontaktowałeś się ze mną - powiedziała później. - 
Powiedziałeś, że się odezwiesz i nie zrobiłeś tego.
- Nie, bo nie mogłem, Noro.
- Gdzie byłeś?
- Daleko stąd...
- Daleko? Tak daleko jak Góra Kowadłowa albo inne z tych zakazanych miejsc? To 
tam zdobyłeś tę rzecz, tak?
Nie odpowiedział.
- Tak? - powtórzyła.
- To nie jest tak, jak myślisz - odparł. - Tak, byłem tam, ale... 
- Odejdź! Nie chcę cię więcej znać! Ostrzegałam cię! Jeśli cenisz swoje życie, 
odejdź stąd znowu, tylko tym razem nie wracaj! 
- Mogę cię przekonać, że się mylisz - odparł - jeśli posłuchasz, jeśli 
pozwolisz, żebym ci pokazał... 
- Nie chcę cię słuchać ani niczego oglądać!
Odwróciła się i pobiegła między drzewami. Pobiegłby za nią, ale obawiał się 
zostawić pojazd; wieśniacy ciągle mogli go ścigać.
- Wróć! - zawołał. 
Odpowiedzi nie było. 
Z oporem zamknął drzwi i ruszył dalej. Zdumiony centaur przyglądał mu się ze 
szczytu wzgórza.
VII
Syntetyczne gąsienice pełzały po ulicach odżywającego miasta, usuwając śmieci i 
gruz. Dowódca, niski mutant o szerokich ramionach i ciężkich łukach brwiowych, 
posuwał się za nimi, od czasu do czasu opierając się na swoim haczykowatym 
ościeniu. Ponad lśniącymi iglicami, wśród których pracownicy gramolili się przy 
odbudowie, niebo było słoneczne. Pod okiem zespołu asystentów-robotów pojawiały 
się tarasy. Powietrze wypełniło się rytmicznym pulsowaniem przywróconych do 
życia fabryk; z taśm produkcyjnych zaczęły zjeżdżać kolejne typy robotów, maszyn 
latających, samochodów, broni. Daleko w dole każdy z mutantów przechodzących 
szeregiem kolejno klękał przed pomnikiem z białego kamienia wznoszącym się nad 
wejściem do siedziby starej maszyny uczącej. Pomnik ten został wzniesiony na 
rozkaz wodza, który zaprojektował go jako świątynię. Z płaskich dachów budynków 
startowały i lądowały gigantyczne ptasie kształty, wyruszając i wracając ze 
swych dalekich lotów patrolowych. Dowódca wydał okrzyk, machnął ościeniem i 
uśmiechnął się z dumą. Od chwili nadejścia Tego, który nosi słoneczną koronę, 
który panuje nad Starymi Rzeczami, życie ulegało stałej poprawie. Dowódca miał 
nadzieję, że wodzowi dobrze się wiodło na najnowszej wyprawie. Później pójdzie 
pomodlić się za to do świątyni. Poprosi również o to, by w nocy mogli rozesłać 
po kraju błogosławieństwo ciepła oraz posiłki. Ponownie machnął ościeniem, 
pozwalając opanować się uczuciu prawości.
* * *
Michael Chain, z rumianą twarzą i rzednącymi już włosami, siedział naprzeciwko 
Daniela w małej, cichej restauracji, udając, że nie przygląda się badawczo 
reakcjom syna. Z kolei Dan, skrępowany swym najlepszym garniturem, dłubał w 
rozpływającym się deserze, popijał kawę, udając, że nie jest świadom tych 
badawczych oględzin. Od czasu do czasu jego przegub pulsował, a wtedy gdzieś w 
oddali rozlegał się trzask naczynia. W takich wypadkach pośpiesznie stosował 
technikę bio-sprzężenia zwrotnego, za pomocą której nauczył się tłumić wysyłane 
przez siebie fale.
- Płyta nie sprzedaje się najlepiej, co? - spytał Michael.
Dan podniósł wzrok i pokręcił głową.
- Wygląda na to, że lepiej mi wychodzi na koncertach. - Wzruszył ramionami. - 
Chociaż z drugiej strony trudno powiedzieć, jaki błąd popełniasz przy pierwszej 
próbie. Już teraz widzę kilka rzeczy, które bym zrobił inaczej.
- To było dobre - powiedział Michael ku zdziwieniu syna. - Podobało mi się. - 
Odwrócił dłoń wnętrzem do góry, robiąc nieokreślony gest. - Mimo to - 
kontynuował - mały nakład, brak promocji... Czy zdajesz sobie sprawę z tego, ile 
piosenek nagrywa się każdego roku?
- Tak. To znaczy...
- I wiesz co nieco o statystyce, nawet ze swoim humanistycznym wykształceniem. 
To jest praktycznie sytuacja loterii.
- Jest ciężko - przyznał Dan.
Dłoń odwróciła się i uderzyła o blat stołu.
- Sukces w twojej sytuacji jest prawie niemożliwy, ot co. 
W kuchni rozległ się trzask tłuczonej zastawy. Dan westchnął. 
- Myślę, że masz rację, ale nie zamierzam jeszcze się poddawać. Starszy Chain 
zamówił poobiedniego drinka, Dan odmówił.  
- Ciągle spotykasz się z tą Lewis?
- Tak.
- Według mnie jest uderzająco tania. 
- Mamy trochę wspólnych dobrych wspomnień. 
Michael wzruszył ramionami.
- To twoje życie.
Dan dopił kawę. Kiedy podniósł wzrok, Michael przyglądał mu się z uśmiechem.
- Tak jest - powiedział starszy mężczyzna. Wyciągnął rękę, dotykając dłoni Dana. 
- Jestem szczęśliwy, że twój umysł należy do ciebie. Wiem, że czasem wydaję się 
natarczywy, ale posłuchaj. Nawet bez dyplomu, zawsze będziesz miał pracę w mojej 
firmie. Gdybyś kiedyś zmienił zdanie, możesz nauczyć się niezbędnych rzeczy w 
trakcie pracy, pójść na kursy wieczorowe... Mówię ci, nikt ci tego miejsca nie 
odbierze.
- Dzięki, tato.
Michael skończył drinka, rozejrzał się dokoła. 
- Kelner! - zawołał. - Rachunek!
Żyrandol zaczął się trząść, a Dan, rozpoznając już to uczucie, stłumił drżenie 
na czas.
* * *
Mor stał, opierając się na łóżku. Dotknął palcem oka i potarł je energicznie. 
Wyglądało na to, że wszystko, co robił w ciągu ostatnich dni, było snem. A 
kostki stóp znów mu napuchły...
Ze stolika przy łóżku wziął butelkę z wodą; pociągnął długi łyk. Zakaszlał, 
połknął syrop, który wcześniej przygotował, popił kolejnym łykiem wody. 
Przeszedł przez komnatę, odsunął długą, ciemną draperię, otworzył okiennicę. Na 
bladym niebie migotały gwiazdy. Czy to był poranek czy wieczór? Mor nie był 
pewien.
Targając siwą brodę, wypatrywał czegoś ponad uśpioną krainą, zdając sobie 
sprawę, że coś innego niż fizjologia zakłócało jego sen. Czekał na sen, na 
wiadomość; czekał, aż to uczucie pojawi się znowu, ale tak się nie działo.
Po długiej chwili pozwolił opaść draperii, ale nie zadał sobie trudu, by zamknąć 
okiennicę. Może gdyby wrócił do łóżka, sen powróciłby także... Tak, wydawało 
się, że to dobra myśl.
Trzęsąc powoli głową, przeszedł wolno przez pokój. Ludzkie ciało przysparza tylu 
kłopotów, pomyślał.
Kilkakrotnie zahuczała sowa. Wewnątrz ścian uganiały się myszy.
* * *
Głęboko pod ruiną zamku Rondoval, przygnieciony ciężarem zaklęcia snu 
wypełniającego grotę Księżycowy Ptak - najpotężniejszy ze smoków -przyjął 
sztywną, heraldyczną postawę, a następnie, równie gwałtownie się rozluźnił. Jego 
westchnienie przesuwało się jak ciepły wiatr po kształtach towarzyszy. Duch 
Księżycowego Ptaka leciał niby zjawa po niebie, mijając kształty gigantycznych 
ptaków o ciałach jak metal do wyrobu mieczy, na wysokościach, które tylko jego 
gatunek niegdyś osiągał. Czaił się, a później atakował. Stworzenia leciały po 
swych szlakach nieporuszone.
Wściekły z powodu własnej bezsilności Księżycowy Ptak wycofał się do ciemnych 
obszarów snu, o włos mijając mały kształt leżący w pobliżu. Ułożył się, żłobiąc 
pazurami bruzdy w skalnym występie.
VIII
Odległe krzyki nie zbudziły Marka. Trwały już od dłuższego czasu, a on spał 
dalej. Zbudził się dopiero wtedy, kiedy jakaś postać wpadła do szopy, chwyciła 
go za ramię i potrząsnęła gwałtownie.
- Obudź się! Proszę! Obudź się! - usłyszał ostry szept.
- Co... - zaczął i poczuł, że czyjaś dłoń zakrywa mu usta.
- Mów cicho! To ja, Nora. Wkrótce tu będą. Musisz uciekać!
Dłoń cofnęła się od jego twarzy. Usiadł, sięgnął po buty i zaczął je zakładać.
- O czym ty mówisz? - spytał. - Co się dzieje?
- Próbowałam cię ostrzec na czas, ale byli zbyt szybcy - powiedziała. - 
Przypomniałam sobie, że czasami sypiałeś w tej szopie...
Chwycił pas do miecza i zapiął go.
- W oborze mam broń, którą mogę powstrzymać wszystkich powiedział. - Szkoda, że 
nie mam tu trochę...
- Obora też się pali!
- Też?
- Dom, mała stajnia, dwie szopy obok, wszystko się pali.
Zerwał się na nogi.
- W domu był mój ojciec!
Złapała go za ramię, ale wyrwał się, ruszając pędem w stronę drzwi. 
- Nie! - krzyknęła. - Jest już za późno! Ratuj siebie! 
Otworzył drzwi na oścież i zobaczył, że Nora mówi prawdę. Dom płonął jak 
pochodnia. Dach zapadł się już do środka. W stronę szopy zbliżała się grupa 
ludzi; krzyknęli na widok Marka.
- Wyjdź przez tylne okno - wyszeptał. - W przeciwnym razie dowiedzą się, że tu 
byłaś. Szybko!
- Ty też chodź!
- Za późno. Zauważyli mnie. Idź!
Wyszedł z szopy, zatrzasnął za sobą drzwi i wyciągnął miecz.
Kiedy podeszli, z twarzami usmarowanymi brudem i potem, Mark pomyślał o ostatnim 
wieczorze, kiedy widział Marakasa zasypiającego na sienniku na strychu. Za 
późno, za późno...
Ojcze, zapłacą za to!
Wyszedł napastnikom na spotkanie. Ujrzał, że niektórzy uzbrojeni byli w broń 
inną niż tylko domowej roboty. Stare ostrza, niektóre kute przez niego samego, 
zostały świeżo naostrzone i natłuszczone. Kilka takich mieczy pobłyskiwało w 
tłumie. Nie zwolnił kroku.
- Mordercy! - krzyknął. - Mój ojciec był w środku! Wszyscy go znaliście! Nigdy 
nikogo nie skrzywdził! Bądźcie wszyscy przeklęci!
Odpowiedzi nie było, ale też żadnej się nie spodziewał. Rzucił się na nich, 
wymachując mieczem. Najbliżej stojący mężczyzna, garbarz Hyme, wrzasnął i padł 
na ziemię, trzymając się za rozpruty brzuch. Mark zamachnął się ponownie, a brat 
rzeźnika krzyknął, brocząc krwią. Kolejny atak Marka został zatrzymany przez 
jeden z mieczy, a w lewą rękę uderzył go kij. Odparował cios skierowany w jego 
pierś, padł w tył, zataczając mieczem szeroki łuk, tnąc rękę trzymającą pałkę.
Wokół walczących sypał się popiół, a linia ognia przesunęła się po trawach w 
stronę sadu. Obora zatrzęsła się, a ściana opadła, sypiąc iskry na lewo od 
Marka.
Coś twardego uderzyło go w pierś. Cofnął się potykając i ciągle machając 
mieczem. Znowu dosięgnął go kij, tym razem uderzając w udo; zachwiał się, 
wyrwano mu miecz.
Dłoń Marka skierowała się błyskawicznie ku opasce na lewym przegubie. Nacisnął 
kilka ćwieków.
W kierunku jego głowy zbliżał się miecz. Mark obrócił się, poczuł jak ostrze 
wbija mu się w brew, tnie niżej...
Krzyknął; zakrywając twarz.
Ponad okrzykami atakujących niósł się także inny głos. Przez ból i krew 
rozpoznał krzyk Nory bliski histerii.
- Zabijecie go! Przestańcie! Przestańcie!
Ktoś kopnął go znowu, ale było to ostatnie uderzenie, jakie poczuł. 
W pobliżu rozległ się okrzyk przerażenia, wkrótce podjęty przez wielu 
atakujących; z nieba spadł ciemny kształt, nurkując w sam środek napastników. 
Miał skrzydła jak bliźniacze sierpy i metalowy dziób, który podnosił się i 
opadał.
Mark wziął głęboki wdech i potykając się wstał. Jego ciało było siatką bólu, 
lewa dłoń zakrywała ciągle połowę twarzy, między palcami ciekła krew, spływała 
po ręce, okrywała bransoletę, w kierunku której posuwała się teraz jego lewa 
dłoń.
Na ziemi leżało bez ruchu kilku mężczyzn, a ciemny ptak skradał się do tych, 
którzy stali... 
Ptak znieruchomiał, podskoczył, zamachał skrzydłami, wzbił się w powietrze, 
zatoczył koło... 
- Sami zdecydowaliście o swoim losie - krzyknął Mark ochryple. 
Ptak opadł, chwycił go za ramiona, uniósł w górę. Lewa ręka Marka była teraz 
zupełnie czerwona; mocno przyciskał ją do twarzy. 
- Tym, którzy przeżyli, daruję teraz życie, aby wspomnienie dzisiejszej nocy 
pozostało żywe, aby pozostali świadkowie - zawołał w dół. - Wrócę. a wtedy 
wszystko stanie się tak, jak powiedziałem w mieście. Teraz jednak będziecie 
poddanymi, a nie wspólnikami w przedsięwzięciu. Przeklinam was za to, co 
zrobiliście tej nocy!
Ptak nabierał szybkości i wysokości.
- Poza tobą, Noro - krzyknął w końcu. - Wrócę po ciebie, nigdy się nie obawiaj! 
Zniknął w niebie. Ranni jęczeli, trzeszczał ogień. W górę pobiegły przekleństwa. 
Krew Marka padała jak mały deszcz na pola, które dawniej uprawiał.
 IX
Pukała kilkakrotnie; czekała, tracąc już nadzieję na to, że go zastanie w domu. 
Spróbowała także otworzyć drzwi i przekonała się, że były zamknięte.
Była zmęczona. Miała za sobą długą drogę do tego miejsca, po wręcz potwornej 
nocy. Oparła się o framugę, oczy jej zalśniły, ale nie miała ochoty płakać. Z 
całej siły kopnęła w drzwi.
- Otwieraj, do diabła! - krzyknęła, usłyszała szczęk, a drzwi otworzyły się do 
wewnątrz. 
W progu stanął Mor, odziany w wyblakłą, niebieską szatę, mrużąc w świetle oczy. 
- Wydawało mi się, że ktoś chrobocze - powiedział. - Wydajesz mi się znajoma, 
ale nie... 
- Nora. Nora Veil - powiedziała. - Ze wschodniej wioski. Przepraszam, że...
Twarz Mora rozjaśniła się.
- Pamiętam. Ale sądziłem, że jesteś małą dziewczynką... Oczywiście! Wybacz. On 
leci. - Cofnął się do środka. - Wejdź. Właśnie robiłem herbatę. Nie zwracaj 
uwagi na te graty.
Przeszła za Morem przez jeden dziwnie umeblowany pokój do drugiego. Tam 
uprzątnął dla niej krzesło, po czym zajął się czajnikiem, w którym gotowała się 
woda.
- To okropne - zaczęła.
- Poczekasz z tym, aż herbata się zaparzy - powiedział twardo. - Nie lubię 
okropności na pusty żołądek.
Nora przytaknęła i usiadła. Przyglądała się, jak stary czarodziej wyciąga chleb, 
zapasy, jak parzy herbatę. Trzęsły mu się dłonie. Jego twarz, zawsze głęboko 
pobrużdżona, była teraz nienaturalnie blada. Miał jednak rację, mówiąc, że nie 
widzieli się już kilka lat. Była małą dziewczynką, kiedy ostatnim razem 
zatrzymał się u nich, wyruszając lub wracając z jakiejś wyprawy. Przypomniała 
sobie zdumiewająco długą rozmowę...
- Proszę - powiedział Mor, stawiając przed nią na stole filiżankę i talerz. - 
Wzmocnij się.
- Dziękuję.
W połowie posiłku zaczęła mówić. Opowieść była przerywana, ale Mor słuchał 
cierpliwie. Kiedy spojrzała na niego, zobaczyła, że na policzki wróciły mu 
rumieńce, a dłoń trzymająca szklankę przestała się trząść.
- Tak, to poważne - przyznał, kiedy skończyła. - Dobrze zrobiłaś, przychodząc 
tutaj. W istocie... 
Wstał i powoli przeszedł przez komnatę. Stanął przed małym, ciemnym zwierciadłem 
oprawionym w żelazną ramę. 
- Najlepiej będzie, jeśli natychmiast się tym zajmę - dokończył i przesunął 
końcami palców po szkle, mamrocząc coś śpiewnie. 
Stał odwrócony plecami, a jego prawe ramię częściowo zasłaniało lustro, a jednak 
w tej części, którą widziała, dostrzegła tańczące postaci, a w prawej górnej 
ćwiartce pojawiło się coś na kształt fragmentu dziwnego horyzontu, nad którym 
krążyła niepokojąca sylwetka. Norze wydawało się, że cały obraz pędzi na nią i 
nie była w stanie określić, na co w tej chwili patrzy Mor. Zmiany oświetlenia 
wskazywały na kilka kolejnych zmian scen, ale Nora nie potrafiła rozróżnić 
następujących po sobie obrazów.
Wreszcie Mor ponownie przesunął dłońmi po powierzchni zwierciadła. Cały ruch 
zatrzymał się i ciemność wypełniła lustro jak atrament.
Mor cofnął się i wrócił na miejsce. Podniósł filiżankę do ust, upił, skrzywił 
się, chlusnął letnim płynem do ognia. W stał, żeby przygotować świeżą herbatę.
- Tak - powtórzył, wróciwszy i napełniwszy filiżanki. - To bardzo poważne. Coś 
trzeba z nim będzie zrobić...
- Co? - spytała.
Mor westchnął.
- Nie wiem.
- Ale czy nie mógłbyś ty, który wypędziłeś demony Deta...
- Kiedyś - odparł - z łatwością powstrzymałbym tego odmieńca. Ale teraz, teraz 
moja moc nie jest taka jak dawniej. Jest już dla mnie za późno. Mimo to jestem 
za niego odpowiedzialny.
- Ty? W jaki sposób? Co masz na myśli? 
- Mark nie pochodzi z tego świata. Po zakończeniu ostatniej wielkiej bitwy 
przyniosłem go tutaj; był niemowlęciem. Dzięki temu usunąłem Pola Detsona, 
ostatniego lorda Rondoval, który wtedy także był maleńki. To dziwne: człowiek, 
którego dostaliśmy w zamian, stanowi o wiele większe zagrożenie niż wszystko, 
czegokolwiek się obawialiśmy. Ponoszę odpowiedzialność. Muszę coś zrobić. Ale 
co, tego nie potrafię powiedzieć.
- Czy jest ktoś, kogo mogłabym poprosić o pomoc?
Dotknął dłoni Nory.
- Muszę być teraz sam, żeby pomyśleć - powiedział. - Wracaj do domu. Przykro mi, 
ale nie mogę cię prosić, żebyś została. 
Zaczęła wstawać.
- Musi być c o ś, co możesz zrobić. 
Uśmiechnął się słabo.
- Możliwe. Ale najpierw muszę to zbadać. 
- Powiedział, że po mnie wróci - powiedziała z uporem. - Nie chcę tego. Boję się 
go. 
- Zobaczę, co można zrobić.
Wstał i odprowadził Norę do drzwi. Na progu odwróciła się gwałtownie, ścisnęła 
jego dłoń w swoich.
- Proszę - powiedziała.
Wyciągnął drugą dłoń i pogładził ją po włosach. Przyciągnął ją na chwilę do 
siebie, potem odepchnął. 
- Idź już - powiedział. Odeszła.
Patrzył za dziewczyną, aż znikła pośród zieleni ścieżki. Jego wzrok przesunął 
się na moment na kępę kwiatów, wśród których fruwał motyl. Potem zamknął i 
zaryglował drzwi, cofnął się do wewnętrznej komnaty, gdzie przygotował sobie 
silne lekarstwa.
Zażył ćwierć dawki, a potem wrócił do pokoju, w którym przedtem siedział z Norą.
Stojąc przed zwierciadłem oprawionym w żelazo, powtórzył kilka poprzednich 
ruchów wraz z paroma innymi. Jego głos brzmiał silniej, kiedy nucił słowa mocy.
Fragment ciemności ulotnił się ze zwierciadła, odsłaniając ciemne pomieszczenie, 
w którym siedzieli ludzie ze szklankami w rękach. W rogu, na scenie, siedział 
młody człowiek z kosmykiem białych włosów; grał na instrumencie muzycznym. Mor 
przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. W końcu podjął decyzję i wymówił kolejne 
słowo.
Ukazała się zewnętrzna strona budynku; czarnoksiężnik przyjrzał się mu niemal z 
tą samą uwagą. 
Wymówił kolejne słowo, budynek zamigotał, przesuwając się w dół ulicy. Mor 
patrzył z przymrużonymi oczyma. 
Uczynił ostatni gest, przemówił raz jeszcze, zwierciadło okryła ciemność. 
Odwrócił się, przeszedł do wewnętrznej komnaty, gdzie przelał lekarstwo do małej 
fiolki, a następnie wyjął z kąta swoją zakurzoną laskę, stojącą tam od zeszłego 
lata.
Wyszedł na otwartą przestrzeń, obrócił się trzykrotnie, uniósł laskę przed sobą. 
Uśmiechnął się ponuro, widząc, jak jej czubek się rozjarzył.
Zaczął kroczyć powoli, kręcąc głową z lewa na prawo, jak gdyby szukał unoszących 
się w powietrzu nitek pajęczyny...
         X
Dan wyszedł z klubu, postawił kołnierz i patrząc w dół ulicy, wszedł w noc. 
Mijały go samochody, ale innych przechodniów nie było. Z pudłem gitary pod pachą 
zaczął iść w kierunku mieszkania Betty. Spod krat przy chodniku unosiła się para 
o lekko irytującym zapachu. Przyśpieszył kroku. Gdzieś w mieście rozległa się 
syrena.
Wcześniej tego wieczoru opanowało go dziwne uczucie - jak gdyby stał się 
przedmiotem czyjejś uważnej obserwacji. Chociaż szybko przesunął wzrokiem po 
wszystkich obecnych w klubie, nie zobaczył nikogo, kto objawiałby tak duże 
zainteresowanie. Po chwili zastanowienia przypomniał sobie inne sytuacje z 
przeszłości, kiedy czuł się w ten sposób obserwowany. Nie zdawało się to mieć 
związku z czymkolwiek poza uczuciem ciepła wokół znamienia; to właśnie ono 
przypomniało mu o całej sprawie: nagle poczuł znowu jego obecność.
Zatrzymał się, patrząc w obie strony ulicy, obserwując przejeżdżające samochody. 
Nic. A jednak... 
Teraz czuł to mocniej niż wcześniej w klubie. O wiele mocniej. To było tak, 
jakby niewidzialny obserwator stał tuż poza nim... 
Ruszył dalej, przyśpieszając kroku, kiedy znalazł się w połowie bloku. Odsunął 
się od narożnego światła. Zaczął się pocić, walcząc z przemożnym pragnieniem, by 
rzucić się do ucieczki.
W drzwiach po prawej stronie - ruch!
Mięśnie Dana napięły się na widok postaci, która wystąpiła do przodu. Ujrzał, że 
ten ktoś trzymał duży kij...
- Proszę mi wybaczyć - usłyszał łagodny głos - ale źle się czuję. Czy mógłbym 
przejść z tobą kawałek?
Dan zobaczył, że to stary człowiek odziany w dziwny strój.
- No... Tak. Co się stało?
- Po prostu ciężar lat. Wielu lat.
Zrównał krok z krokiem Dana, który przełożył gitarę do lewej ręki. 
- Chodzi mi o to, czy nie potrzeba ci lekarza.
- Nie.
Szli w kierunku następnego skrzyżowania. Kącikiem oka Dan ujrzał zmęczoną, 
pobrużdżoną twarz. 
- To raczej późna pora na spacer - skomentował. - Ja wracam z pracy.
- Wiem.
- Wiesz? Znasz mnie?
Tuż obok wydawało się unosić coś na kształt nici o barwie złota, która zaczepiła 
o koniec kija starca. Kij zadrżał lekko, a nić naprężyła się, zaczęła grubieć i 
świecić.
- Tak. Nazywasz się Daniel Chain... 
Wydawało się, że świat rozpadł się przed nimi na dwie falujące połowy - na prawo 
i na lewo od rozszerzającego się światła, w które zamieniła się żyłka. Dan 
zaczął się w nią wpatrywać.
- ...ale to nie jest twoje prawdziwe imię.
Smuga rozszerzyła się i wyciągnęła zarówno w dół, jak i do przodu. Wydawało się, 
że kroczyli teraz po złocistym chodniku, a ulica, budynki i noc zamieniły się w 
dwuwymiarową panoramę po obu stronach drogi - falującą, zwijającą się i 
zanikającą.
- Co się dzieje? - zapytał.
- A to nie jest twój świat - dokończył starzec. 
- Nie rozumiem.
- Oczywiście że nie. Ale nie mam dość czasu, żeby udzielić ci dokładnych 
wyjaśnień. Przepraszam cię za to. Przyniosłem cię tą drogą wiele lat temu i 
zamieniłem na dziecko, które było prawdziwym Danielem Chainem. Ty miałeś żyć w 
miejscu, które właśnie opuściliśmy, a on tam, dokąd teraz musisz się udać. 
Tamten nazywa się Mark Marakson i stał się bardzo niebezpieczny.
- Czy chcesz powiedzieć, że to jest moje prawdziwe imię? - spytał Dan.
- Nie. Nazywasz się Pol Detson.
Stali na szerokim, złocistym trakcie; nad ich głowami świeciło pasmo gwiazd, a 
po obu stronach wzbijał się dym wielu rzeczywistości. Po powierzchni drogi 
unosiły się iskry, za którymi jak gdyby ciągnęła się zielona linia.
- Nie nadążam za tym, co mówisz. Kompletnie. 
- Posłuchaj tylko. Nie zadawaj pytań. To kwestia twojego życia i życia wielu 
innych. Musisz wrócić do domu. W twojej krainie są kłopoty, a ty posiadasz moc, 
która będzie tam potrzebna.
Dan poczuł się zmuszony do słuchania. Ten człowiek sam posiadał jakąś siłę. Jej 
dowód znajdował się przed nim. Sposób zachowania starca oraz jego słowa zmuszały 
do posłuszeństwa.
- Idź za tą zieloną linią - polecił Danowi. - Zanim dotrzesz do celu, droga ta 
rozwidli się wiele razy. Będziesz mijał interesujące szlaki boczne, fascynujące 
widoki, może nawet fascynujących podróżników. Możesz się im przyglądać, ale nie 
zbaczaj. Idź za tą linią. Zaprowadzi cię do domu. Ja... Czekaj!
Starzec wsparł się na kiju, oddychając głęboko. 
- To był ogromny wysiłek - powiedział. - Wybacz. Muszę zażyć lekarstwo... 
Z węzełka u pasa wyjął małą fiolkę i wypił jej zawartość. 
- Pochyl się do przodu - powiedział po chwili.
Dan schylił głowę i ramiona. Kij wysunął się, wydzielając błękitny obłok, który 
zdawał się okrywać Dana, wsączając ciepło w jego czaszkę. Myśli roztańczyły mu 
się dziko w głowie i przez chwilę poczuł się jakby uwięziony w środku 
niewidzialnego tłumu, gdzie wszyscy paplali o nim bez ustanku.
- To język tego kraju - powiedział starzec. - Przyswojenie go zajmie ci trochę 
czasu, ale już zaczynasz się uczyć. Na początku będziesz mówił powoli, ale 
będziesz rozumiał. Później zaczniesz mówić. 
- Kto ty jesteś? Kim jesteś? - spytał Dan. 
- Nazywam się Mor i nadszedł czas, żebym zostawił cię na linii, którą masz 
kroczyć. Po to, by przeniesienie miało charakter trwały, musi nastąpić zmiana w 
przybliżeniu równych mas życiowych. Muszę odejść, zanim stracę jedną z moich 
umiejętności. Idź! Znajdź swoje własne odpowiedzi!
Mor odwrócił się ze zdumiewającą energią i zniknął w falującej perspektywie po 
prawej stronie, jak gdyby wchodził za kurtynę. Dan uczynił krok w tamtą stronę i 
stanął. Zmieniający się przed nim obraz był przerażający; patrzenie na niego 
przyprawiało niemal o szaleństwo. Odwrócił wzrok na drogę. Pod miniaturowymi 
burzami iskier zielona linia świeciła nieprzerwanie.
Spojrzał za siebie i zobaczył, że migoczący trakt wygląda prawie tak samo, jak 
droga przed nim. Trzymając się zielonej linii, zrobił krok, potem drugi. Nic 
innego nie mógł uczynić.
Idąc starał się zrozumieć to wszystko, co usłyszał od Mora. Jaka moc? Jakie 
zagrożenie? Jaki przybrany brat - odmieniec? Czego spodziewano się od niego na 
końcu tej zielonej linii? Wkrótce się poddał. Głowa ciągle wirowała mu od gwaru 
głosów. Zastanawiał się, co powie Betty, kiedy do niej nie przyjdzie. A co powie 
na jego zniknięcie ojciec?
Stanął i wstrzymał oddech. Dopiero teraz uzmysłowił sobie, że jeśli owa dziwna 
opowieść była prawdą, to Michael nie był jego ojcem.
Przegub zaczął pulsować; mały złocisty wir wzbił się i szedł za nim jak pies 
przez kilka kroków. 
Przełożył gitarę do drugiej ręki i wędrował dalej. Mała mozaika przed nim i po 
lewej stronie przykuła jego wzrok; mała, jasna scena. Kiedy skupił na niej 
uwagę, urosła, zajęła całe pole widzenia, zaczęła nabierać trzeciego wymiaru.
Kiedy się do niej zbliżył, ujrzał, że cofnęła się, nie tracąc żadnego ze swych 
szczegółów. W kierunku mozaiki prowadziła boczna droga i zrozumiał, że mógłby 
tam dotrzeć w ciągu kilku minut.
Ujrzał jasnozielone stworzenia igrające w musującym jeziorze, w tle wznosiły się 
błękitne góry, z wody wyrastały pomarańczowe platformy, na których stworzenia te 
odpoczywały przed ponownym nurkowaniem; cała scena oblana była jasnym blaskiem 
słońca, ponad powierzchnią jeziora krążyły, mocząc skrzydła, gigantyczne 
czerwone ważki o ruchach zdumiewająco delikatnych, pływające kwiaty niczym blade 
sześcioramienne gwiazdy...
Spostrzegł, że jego stopy skierowały się w tamtą stronę. Zew ojczystego kraju 
wziął górę... 
Po prawej stronie mignęło coś żółtookiego, długouchego i srebrnofutrzastego; 
biegło na dwóch nogach, ruszając nosem. 
- Znów się spóźnię! - mówiło. - Niech to szlag! Na pewno każe mi ściąć głowę! 
Mijając Dana, popatrzyło nań przez chwilę i pobiegło w stronę jeziora. 
- Nie idź tam! - wrzasnęło. - Ciepłokrwistych zjadają tam żywcem! Zatrzymał się 
i wzdrygnął. Odwrócił wzrok od jeziora oraz jego mieszkańców, poszukał zielonej 
linii, zlokalizował ją, wstąpił na nią znowu. Informator o srebrnym futrze 
zniknął.
Idąc dalej, starał się trzymać wzrok na linii, unikając spoglądania na pobocza. 
Po dwunastu krokach droga skręciła nieoczekiwanie; wydawało mu się, że schodzi w 
dół. Obok mignęło coś na kształt czerwonej deskorolki wiozącej dużego, zielonego 
skarabeusza. Od czasu do czasu wydawało mu się, że słyszy chór głosów 
śpiewających coś, czego nie rozumiał.
Szedł swoją drogą, a widowisko po prawej stronie zdawało się prosić o uwagę. Tym 
razem oparł się pokusie, tylko po to, by po chwili ujrzeć, że zielona linia 
skręca właśnie tam. Wstąpił na boczną drogę, która prowadziła jakby w stronę 
lasu.
Nie opuszczało go uczucie, że schodzi w dół; poczuł, jak w twarz wieje mu wiatr. 
Niósł on zapach gnijących liści, ziemi, kwitnących roślin. Przyśpieszył, a scena 
przesunęła się ku niemu z jeszcze większą prędkością. Wydawało się, że małe 
burze pod stopami uspokajają się; zielona linia rozszerzała się na boki.
Nagle usłyszał śpiew ptaków. Wyciągnął rękę, dotknął pnia drzewa. Zielona linia 
zniknęła pośród traw. Świat rozciągnął się na las i polanę. Gwiazdy ponad nim 
zgasły , a na ich miejscu pojawiło się błękitne niebo z chmurami poprzecinanymi 
liściastymi gałęziami. Drogi już nie było - tylko na moment wiatr rzucił w jego 
stronę coś na kształt złocistej nici. Zniknęła.
Zaczął iść przez polanę, ale gwałtownie stanął. Jeśli ten las był duży, a 
wydawało się, że tak było, mógł długo błądzić.
Zdjął kurtkę, dzień był bowiem ciepły, położył ją na pniu zwalonego drzewa, 
podciągnął się i usiadł. Dopóki nie obmyśli jakiegoś planu działania, lepiej 
pozostać w tym miejscu. Mogło być ono w pewien sposób znaczące w tej dziwnej 
podróży.
Otworzył futerał, żeby sprawdzić gitarę; wyglądała na nietkniętą. Wyjął ją i 
zaczął grać, rozmyślając jednocześnie. Brzmiało dobrze.
Postanowił, że wybierze drzewo, na które łatwiej będzie się można wspiąć niż na 
którykolwiek z otaczających go gigantów i z góry rozejrzy się za drogą lub 
miastem. Rozejrzał się, nie zmieniając rytmu. Tak. Tamto wyglądało na 
odpowiednie... Znowu spojrzał przed siebie, prawie opuszczając ton.
Maleńkie stworzenie brykające przed nim wyglądało dokładnie na to, czym w 
istocie było: źrebakiem centaura. Jego małe dłonie poruszały się rytmicznie i 
wesoło.
Zafascynowany, skierował uwagę na swoją grę, przechodząc na bardziej 
skomplikowany styl praworęczny. Zaśpiewał cicho. Znamię na przegubie rozgrzało 
się i zaczęło pulsować. Po krótkim czasie z lasu wyłoniły się dwa kolejne 
stworzenia i dołączyły do tancerza. W powietrzu pojawiły się liście; czuł, że 
musiało się tak stać, ponieważ półświadomie je przywołał. Schwytał je w sieć 
swej muzyki i zawirował nimi wokół roześmianych dziecięcych twarzy oraz 
wierzgających źrebięcych ciał. W ślad za liśćmi puścił ptaki, a także jelenia, o 
którym w jakiś sposób wiedział, że jest w pobliżu. Cały ruch odbywał się teraz 
według określonego wzoru. Ściemniło się zgodnie z jego wolą, chociaż była to 
tylko chmura zasłaniająca słońce. Cały spektakl rozgrywał się w półmroku, co 
według niego było jak najbardziej właściwe.
Grał ton za tonem, a inne stworzenia przyłączały się do grupy - zające, 
wiewiórki - a on wiedział, że było to właściwe i odpowiednie, dokładnie takie 
jak powinno, na swoim miejscu, gdyż on teraz gra... Czuł, że mógłby to robić bez 
końca, wznosić ściany dźwięku i burzyć je, tańczyć wewnątrz swego serca, 
śpiewać...
Dopiero po pewnym czasie uświadomił sobie obecność dziewczyny. Szczupła, o 
jasnej cerze, ubrana na niebiesko, pojawiła się za drzewem po lewej stronie 
polany; stała tak nieruchomo obserwując i słuchając.
Zauważywszy ją, skinął głową i uśmiechnął się, czekając na reakcję. Nie chciał 
jej odstraszyć żadnym gwałtownym ruchem. Kiedy odpowiedziała na skinienie nikłym 
uśmiechem, przestał grać i włożył instrument do futerału.
Liście opadły, zwierzęta zastygły na moment, a potem popędziły w las. Dzień się 
rozjaśnił. 
- Witaj - zaryzykował. - Czy mieszkasz w tej okolicy?
Skinęła twierdząco głową.
- Wracałam do mojej wioski, kiedy cię usłyszałam. To było piękne. Jak się nazywa 
ten instrument? Czy to czary? 
- Gitara - odparł - i czasami myślę, że tak. Nazywam się Dan. A ty? - Nora. 
Jesteś obcy. Skąd pochodzisz? Dokąd idziesz?
- Idę z daleka - powiedział powoli, szukając właściwych zdań i z pewnym wahaniem 
dobierając słowa. - Po prostu spaceruję, rozglądam się. Chciałbym zobaczyć twoją 
wioskę.
- Czy jesteś minstrelem? Czy zarabiasz graniem na życie? 
Ściągnął kurtkę, otrzepał ją i przewiesił sobie przez ramię. 
- Tak - odparł. - Czy słyszałaś o kimś, kto potrzebuje minstrela?
- Może... później - odparła.
- Co masz na myśli?
- Wielu ludzi ostatnio umarło. Nikt nie jest w radosnym nastroju.
- Przykro mi. Może przez pewien czas mógłbym pracować inaczej, dopóki nie poznam 
tego kraju. 
Twarz Nory pojaśniała.
- Tak, jestem pewna, że coś znajdziesz.
Wziął gitarę i ruszył przed siebie.
- Pokaż mi drogę - poprosił.
- Dobrze.
Odwróciła się, a Dan ruszył za nią.
- Opowiedz mi o swojej ojczyźnie i o miejscach, w których byłeś.
Najlepiej będzie coś wymyślić, postanowił, coś prostego i sielskiego. Jeszcze 
nie wiadomo, jak się tu sprawy mają. Najlepiej jednak, żeby to ona mówiła. 
Nienawidzę zaczynać jako kłamca...
- Och, mój kraj bardzo przypomina inne. Czy twój kraj jest rolniczy? 
- Tak.
- No proszę. Mój także. Co tu uprawiacie? 
Doszli do ścieżki. Ilekroć przelatywał nad nimi ptak, podnosiła wzrok i 
wzdrygała się, a po pewnym czasie zdał sobie sprawę z tego, że on także 
obserwuje niebo. W ciągu całej drogi udawało mu się kierować rozmową. Kiedy 
dotarli do celu, usłyszał opowieść o Marku Maraksonie.
       XI
Stary człowiek w wyblakłej, błękitnej szacie szedł ulicami sennego miasta, 
mijając ciemne wystawy sklepowe, zaparkowane pojazdy, zasypane pojemniki na 
śmieci, napisy na murach, których nie był w stanie przeczytać. Jego krok był 
powolny, oddech miał ciężki. Co pewien czas wspierał się na kiju lub opierał o 
ścianę domu.
Światło zaczęło powoli przebijać ciemne niebo; zbierająca, gasząca gwiazdy żółta 
fala. Daleko w przodzie ukazała się cienista oaza: drzewa poruszane delikatnymi 
podmuchami poranka w dole szerokiej ulicy.
Kij starca postukał o beton jeszcze ciężej niż poprzednio. Przeszedł przez ulicę 
i z wysiłkiem minął kolejny blok. Drżącą dłonią chwycił latarnię. Stał tak
chwiejąc się; minęło go kilka pojazdów. Kiedy ulica opustoszała, przeszedł na 
drugą stronę.
Bliżej. Miejsce, gdzie kołysały się gałęzie, a pieśń ptaków leciała w górę w 
świetle poranka, było teraz bliżej. Nieporadnie kroczył do przodu; 
bladoniebieskie ogniki tańczyły czasem na czubku kija. Powiew przyniósł słaby, 
kwietny aromat. Minął ostatnie skrzyżowanie.
Znowu stanął, oddychając głęboko, prawie się dusząc. Kiedy przechodził na drugą 
stronę ulicy, jego krok był sztywny, niezgrabny. Raz upadł, ale na jezdni nie 
było żadnych samochodów; podniósł się i pokuśtykał dalej.
Ponad małym parkiem, który pojawił się teraz przed nim, zaróżowiło się niebo. 
Kij, z którego znikło ostatnie światło, przesunął się niezdarnie przez kępę 
kwiatów a te zamknęły się za nim natychmiast. Idąc przez sztuczną trawę, w 
stronę pnia standardowego drzewa modelowego parku śródmiejskiego, Mor nie 
słyszał syku aerozoli. Wdychał tylko woń, którą miał nadzieję tam znaleźć; 
uśmiechał się słabo, kiedy powiew przynosił mu ten zapach, a oczy śledziły 
taniec motyli w ciągle jeszcze świeżym świetle słońca.
Laska wysunęła się z palców starca, jego oddech stał się krótszy.
Nieprzeliczone dawne poranki połączyły się z obecnym, rozmazując wszelkie barwy 
i zapachy w większą rzeczywistość, która wreszcie opowiedziała zawsze 
fascynującą go opowieść. Jeden z motyli, przelatując zbyt blisko, został 
zaskoczony tym ostatnim drgnieniem życia i trzepocząc skrzydłami, usiadł na 
zwróconym do góry przegubie starca, tuż obok znamienia w kształcie smoka.
Wokoło z blaskiem i hukiem ożyło miasto.
      XII
Dziwne odczucia pojawiały się i znikały. Za każdym razem były nieco mocniejsze; 
znikając zawsze zostawiały po sobie pewien ślad. Trudno je dokładnie 
sprecyzować, pomyślał Dan, wbijając kołek w płot, ale możliwe, że w pewien 
sposób są one związane z samym krajem - tym miejscem, które wydawało się takie 
znajome, tak zgodne z upodobaniami.
Nie opodal przechadzała się krowa, jak gdyby sprawdzała jego pracę.
Nie idź tam, pomyślał. Tam - jego przegub rozgrzał się, jakby wypełniła go moc. 
Krowa usłuchała tego nie wymówionego rozkazu...
Tak, postanowił. Dobrze; za każdym razem jestem lepszy.
Kołek zatrząsł się pod uderzeniem młota, a w kierunku twarzy skoczyła mu 
drzazga.
Precz! - rozkazał, nawet nie myśląc.
Coś wewnątrz niego poruszyło się niczym odbicie w zwierciadle i drewienko 
odleciało w prawo.
O tak, doskonale.
Uśmiechnął się, ukończywszy pracę, i zaczął zbierać narzędzia. Cienie kładły się 
na pastwisko, kiedy spojrzał za siebie wzdłuż naprawionego ogrodzenia. Był czas, 
żeby się umyć, zjeść obiad; czas na występ.
Od trzech dni mieszkał u wuja Nory; spał w stodole i wykonywał rozmaite prace, z 
którymi stary człowiek nie mógł już sobie poradzić. Stało się dokładnie tak, jak 
przepowiedział Mor: znajomość języka Dana wzrosła. Było niemal tak, jakby 
przypominał sobie... 
Mor... Przez pewien czas nie myślał o nim. Jak gdyby umysł Dana zamknął całe 
doświadczenie podróży do tego miejsca w jakimś oddzielnym przedziale. Pomimo 
faktu, że znajdował się teraz tu, gdzie się znajdował, cała ta historia była po 
prostu zbyt niesamowita. Teraz jednak upływający czas sprawił, że Dan zaczął 
wspominać, ponownie przeżywać czarodziejską wędrówkę, zastanawiać się nad tym, 
jak przyjmowano jego zniknięcie w dawnym świecie. Zdumiewał go fakt, że jego 
przeszłość wydawała się teraz snem, nierzeczywistością, podczas gdy ta kraina...
Wziął głęboki wdech. Ten kraj był rzeczywisty i w pewien sposób czuł się tu jak 
w domu. Dobrze będzie spotkać więcej sąsiadów.
Czyszcząc narzędzia i odkładając je na miejsce, myślał o wieczornym ognisku 
mającym się odbyć na polu za miastem. Prawdziwe wiejskie życie, które bardzo mu 
odpowiadało. Z łatwością można by sobie wyobrazić gorsze miejsca, w których mógł 
utknąć na całe życie. A potem, oczywiście, zagra dla nich... Cały dzień ręce 
swędziały go, by chwycić gitarę. W tym miejscu były możliwe dziwne efekty - 
jakby paramuzyczne - i chciał dalej z nimi eksperymentować. Chciał popisać się 
przed sąsiadami, przed Norą...
Nora. Uśmiechnął się znowu, zdejmując ciężką koszulę do pracy, należącą do wuja 
Nory, Dara. Wrócił do strumienia, żeby się wykąpać przed włożeniem własnego 
ubrania. Taka urocza. Przykro było patrzeć, jak drżała przed miejscowym 
wynalazcą kilku mechanicznych zabawek.
A jeżeli ów Mark Marakson był naprawdę synem Michaela... Dan niemal dostrzegał 
działanie czynnika genetycznego, zarówno w umiejętnościach jego i Marka, jak i w 
całkowitym braku uznania. Niedobrze, że Mark nie był u siebie, w domu, w 
biznesie. On i Michael świetnie by się dogadali.
Ale kiedy usuwał z ciała kurz i pot, inna myśl przyszła mu do głowy. Dlaczego on 
sam był tutaj? W tym, co mówił Mor, brzmiała pewna nuta pośpiechu, jakby 
obecność Dana w tym kraju stała się niezbędna. Do czego? Miało to związek z 
wynalazkami Marka. Dan prychnął. Tak, to było coś w tym rodzaju, Mor mówił o tym 
bardzo ogólnie. Ale jaka mechaniczna groźba mogła pojawić się przed tak prostym 
społeczeństwem w ciągu jednego pokolenia? I dlaczego wezwano jego, żeby walczył 
z tym niebezpieczeństwem? Nie. Czuł się nie doinformowanym przedmiotem 
enigmatycznych fantazji starca. Jednak nie będzie ofiarą. Nauczy się więcej o 
tym miejscu, chociaż już widział, że pod wieloma względami odpowiada mu bardziej 
niż społeczeństwo, które opuścił. Może faktycznie mógłby zostać prawdziwym 
minstrelem...
Osuszał się kawałkiem szorstkiego worka i przywdział luźną, białą koszulę z 
długimi rękawami, którą nosił od przyjścia tutaj. Przebrał się w swoje czarne, 
płócienne spodnie, ale został w butach, jakie tu otrzymał. Miały doskonały 
rozmiar i były bardziej funkcjonalne, niż te, które nosił na nogach podczas 
podróży między światami.
Uczesał włosy, oczyścił paznokcie i uśmiechnął się szeroko do swego odbicia w 
wodzie. Czas wziąć gitarę i spotkać się z Norą oraz jej wujem. Wszystko układało 
się dobrze. W drodze do domu pogwizdywał.
Ognie sztuczne i lampiony rzucały niezwykłe cienie. Jeszcze teraz zbierano z 
pola resztki po uczcie. Początkowo Dan czuł, że nie powinien był pić tych 
dodatkowych szklanek wina, później uznał, że jednak tak. Dlaczego nie? Było 
święto. Poznał sporą liczbę mieszkańców wioski spragnionych jakiejś rozrywki po 
nieprzyjemnych wydarzeniach minionych dni. Udało mu się z powodzeniem i 
wdziękiem odeprzeć pytania dotyczące jego ojczyzny. Teraz był gotowy do występu.
Ociągał się jeszcze przez pewien czas, aż rumor ucichł, a ludzie zaczęli się 
sadowić wokół niskiego pagórka, na którym miał grać. Przybliżono lampiony i 
otoczono nimi pagórek.
Wtedy wystąpił do przodu, przerwał krąg i zaczął się wspinać ze znajomym 
ciężarem futerału w prawej ręce. Rozległ się mały szmer aplauzu; Dan uśmiechnął 
się; dobrze było czuć się przyjętym życzliwie zaledwie po kilku dniach pobytu w 
nowym miejscu.
Kiedy dotarł na szczyt, wyjął gitarę z futerału, założył pasek. Szybko nastroił 
instrument i zaczął grać. 
W połowie pierwszej melodii Dan rozluźnił się całkiem. Zagrał kilka dalszych; 
był w coraz lepszym nastroju. Zaczął śpiewać we własnym języku. Później 
spróbował zaśpiewać pierwszą piosenkę z tych, które przetłumaczył na ich język. 
Spotkała się z dobrym przyjęciem, natychmiast rozpoczął następną.
Patrząc w stronę publiczności, miał możliwość dostrzec wyraz twarzy tylko tych, 
którzy siedzieli najbliżej - uśmiechnięci i skupieni w świetle lampionów. 
Słuchacze odsunięci dalej byli częściowo ukryci w cieniu, ale Dan zakładał, że i 
oni słuchają z podobną uwagą; siedzieli nieruchomo i klaskali, ilekroć 
przerywał, żeby odpocząć. Po lewej stronie ujrzał Norę, która siedziała obok 
wuja uśmiechnięta.
Rozpoczął wirtuozowski utwór swej własnej kompozycji - porywający kawałek o 
przyśpieszającym tempie. Nagle zapragnął się popisać. Grając kołysał się to w 
tył, to w przód. Wiatr rozwiewał mu włosy i ubranie.
To z pewnością nie był pierwszy okrzyk - ten, który Dan usłyszał w chwili ciszy. 
Grając nie mógł słyszeć żadnych głosów. Jednak zanim rozległy się brawa, doszło 
do niego szemranie. Z tyłu widowni doleciał go stłumiony głos. Rozejrzał się 
dokoła, chcąc ustalić przyczynę.
I wtedy...
- Diabeł! - usłyszał wyraźnie w pobliżu; coś ciemnego przeleciało mu koło głowy.
- Znamię! Znamię! - usłyszał teraz i w ramię uderzył go kamień.
- Znamię smoka!
Zrozumiał, że podczas ostatniego utworu podwinął mu się w górę prawy rękaw, 
odsłaniając w ten sposób znamię. Dlaczego jednak miałoby wzbudzić takie 
poruszenie?
- Detson!
Na dźwięk ostatniego słowa przeszedł go dreszcz. Natychmiast przypomniał sobie, 
że Mor mówił, jakoby Dan w rzeczywistości nazywał się Pol Detson. Ale...
Kolejny kamień trafił go w czoło. Dan wrzucił gitarę do futerału i zatrzasnął 
wieko aby ją ochronić. Trafił go kolejny kamień. Ludzie zerwali się na nogi. 
Poczuł, że wzbiera w nim potworny gniew, znamię pulsowało jak nigdy dotąd. Z 
brwi ciekła mu krew. Kolejny ciśnięty kamień mocno uderzył go w pierś. 
Potknął się, próbując podnieść futerał i wstać. Coś uderzyło go w szyję, coś 
zabrzmiało przy futerale... 
Tłum zaczynał posuwać się do przodu, minął lampiony, wspinał się na pagórek, 
zatrzymując się, żeby podnieść pociski.
Precz! Nie był świadom, czy krzyknął to, czy tylko wypowiedział w myślach, 
robiąc przy tym zamach prawą ręką.
Ludzie potykali się, padali, przewracali się na lampiony, a pozostałe światła 
wywróciły się w tym samym momencie. W powietrzu fruwały czarne kształty, ale 
żaden z nich go nie dosięgnął. Trawy u stóp pagórka zajęły się ogniem. Okrzyki, 
które teraz do niego docierały, były nie tyle gniewne, co zaskoczone i 
przerażone.
Precz!
Ponownie uczynił gest; swędziało go ramię, po dłoni i z czubków palców spływało 
ciepło. Kolejni ludzie poupadali, a płomienie wybuchały wokół nich. Ściskając 
pudło z gitarą, Dan odwrócił się i zbiegł z pagórka, przeskakując ponad 
rozciągniętymi kształtami i ponad niskim ogniem. Jego oddech zamienił się niemal 
w szloch, kiedy pognał w stronę pola, kierując się w stronę ciemnego lasu na 
północy.
W miarę, jak biegł, gniew opadał, ustępując miejsca uczuciu strachu. W ostatnim 
spojrzeniu za siebie, zanim wpadł między drzewa, ujrzał początki pogoni. A jeśli 
wezmą konie? Znali swój kraj, a on nie miał pojęcia, dokąd zmierzał. Na pewno 
było wiele miejsc, gdzie mogli przeciąć mu drogę, a wtedy...
Dlaczego? - zastanawiał się znowu, lawirując wśród drzew, przedzierając się 
przez krzaki, ocierając z twarzy pajęczyny, a z oczu krew. Dlaczego nagle 
zwrócili się przeciwko niemu, kiedy ujrzeli znamię? Cóż mogło dla nich oznaczać?
Potknąwszy się po raz trzeci lub czwarty, zatrzymał się i stał dysząc, oparty o 
pień dużego drzewa. Nie był w stanie określić, jak blisko znajdowała się pogoń, 
nie mogąc odróżnić innych odgłosów niż własne dyszenie i bicie serca. Jednak ten 
dziki pęd nie spowodował niczego dobrego. Dan tracił siły, a ponadto zboczył z 
utartego szlaku. Posuwać się ostrożnie, oszczędniej korzystać z zasobów energii 
i siły... Tak. Będzie musiał posuwać się inaczej.
Mor zwracał się do niego jako do człowieka posiadającego pewną moc i Dan nie był 
ślepy na fakt, że właśnie jej użył. W dawnym kraju, z wyjątkiem żartobliwych 
przerw w zadymionych nocnych klubach, zawsze starał się tłumić tę siłę i 
kontrolować ją. Tutaj jednak już teraz posiadał sławę czarownika, a jeśli 
istniał sposób, w jaki mógłby skorzystać z tej mocy na własny użytek, był gotów 
to uczynić w celu rozproszenia swoich wrogów.
Jego oddech się wyrównał, a myśli zwróciły ku oczywistemu związkowi mocy ze 
znamieniem na przegubie. Momentalnie poczuł ciepło i wzmożone pulsowanie.
Zastanawiał się dalej. Czego mi konkretnie potrzeba? - myślał.
Wreszcie postanowił: szukam bezpiecznego wyjścia stąd i bezpiecznej kryjówki. 
Potrzebna mi zdolność widzenia, dokąd zmierzam, bez wpadania na różne rzeczy...
Usiłując wydać rozkaz, poczuł, jak siły w nim się burzą i pomimo ciemności 
ujrzał wyraźnie ciemne znamię. Wydawało się, że porusza się ono, jaśnieje, a 
następnie odpływa z ramienia Dana i unosi się przed nim w powietrzu, błyszcząc 
blado.
Przesunęło się powoli w lewo; poszedł za nim. Blade światło znamienia rzucało 
ciemny, ale wyraźny blask na drogę. Idąc za nim przez las, stracił jakiekolwiek 
poczucie czasu. Dwukrotnie zatrzymało się, kiedy poczuł, jak bardzo jest 
zmęczony. Odpoczął raz przy strumieniu, gdzie napił się do woli.
Zapamiętał bardzo niewiele szczegółów z tej pierwszej nocy swej ucieczki; 
pamiętał jednak, jak w pewnym momencie poczuł, że zaczyna iść pod górę. Szedł 
tak, dopóki przez liście nie zaczęło się sączyć światło. Wtedy opanowało go 
poczucie zmęczenia oraz czasu; zaczął rozglądać się w poszukiwaniu miejsca do 
spania. Jego smoczy robaczek świętojański natychmiast skręcił w prawo i po raz 
pierwszy od kilku godzin skierował się w dół.
Poprowadził Dana przez labirynt głazów do małej skalistej dolinki i tam zawisł. 
Akceptując znak, Dan wyciągnął się na trawie. Gdzieś w pobliżu rozlegał się 
szmer oraz rozchodził zapach płynącej wody.
Zasnął prawie natychmiast.
Kiedy się zbudził, było późno. Jego przewodnik-zjawa zniknął. Dan odczuwał ból w 
kilku miejscach i był głodny.
Pierwszą rzeczą, którą zrobił, było wyjęcie gitary z pudła i sprawdzenie, czy 
nie została zniszczona. Okazało się, że przeszła przez nocną próbę nietknięta. 
Następnie odszukał wodę - mały strumień w odległości około stu metrów od skał. 
Rozebrał się, wykąpał, przemył rany. Woda była zbyt zimna, nie pozostał więc tam 
długo. Słońce już zachodziło i czuł, że będzie mógł iść dalej stosunkowo 
bezpiecznie.
Dalej? W którym momencie jego ucieczka zamieniła się w podróż? Nie był tego 
pewien. Możliwe, że wtedy, kiedy spał. Teraz bowiem stało się jasne, że jego 
lśniący przewodnik robił coś więcej, niż tylko pomagał Danowi umknąć przed 
mieszkańcami wioski. Czuł teraz - oczywiście nie logicznie, lecz intuicyjnie - 
że gdzieś przed nim leżał określony cel, a błędny ognik prowadził go tam. Dan 
postanowił, że pozwoli mu się dalej prowadzić, chociaż przedtem dobrze by było 
znaleźć coś do zjedzenia...
Powtórzył proces, dzięki któremu wezwał poprzednio przewodnika. Pojawił się 
znowu, bledszy w świetle dnia, ale wystarczająco wyraźny, aby oświetlać drogę. 
Idąc za nim, Dan zastanawiał się, czy znak był widzialny także dla kogoś innego.
Przez pewien czas znak smoka prowadził go w dół. Wkrótce po zachodzie słońca Dan 
znalazł się w dużym sadzie. Najadł się i napełnił owocami kieszenie oraz 
wszystkie zakamarki futerału od gitary.
Przewodnik poprowadził go następnie pod górę; mniej więcej o północy drzewa się 
przerzedziły i Dan zdał sobie sprawę - patrząc w blasku księżyca do tyłu, że 
gdyby był to dzień, widziałby stąd na dużą odległość.
Wkrótce potem droga zrobiła się stroma, ale zdążył jeszcze ujrzeć przed sobą 
dużą budowlę wznoszącą się na szczycie. Nie była oświetlona, wyglądała na 
częściowo zrujnowaną, ale w chwili, gdy ją ujrzał, ożyło w nim wspomnienie 
wzmocnione zachowaniem smoczego znaku. Po raz pierwszy wyglądało na to, że stara 
się on poganiać Dana.
Pozwolił się popędzać. W piersi wzbierało mu podniecenie, któremu towarzyszyło 
nie wyjaśnione uczucie, że przed nim znajduje się bezpieczeństwo, a także 
schronienie, jedzenie i ciepło oraz coś jeszcze, coś nieokreślonego, a może 
ważniejszego niż wszystkie pozostałe rzeczy. Przełożył gitarę do drugiej ręki, 
wyprostował się, zignorował ból stóp. Zapomniał nawet poczuć żal z powodu 
pozostawionego płaszcza, kiedy ze szczytu nadleciał zimny wiatr i wziął Dana w 
objęcia.
* * *
Chciał pospacerować po zrujnowanym holu, obejrzeć najbarwniejsze zniszczone 
ornamenty, ale znak poganiał go wytrwale, prowadząc tylnym korytarzem do 
pomieszczenia, gdzie dawniej mogła być spiżarnia. Jedzenie, które Dan tu ujrzał, 
wyglądało na tak świeże, jakby dopiero co zostało przyniesione. Sięgnął 
natychmiast po bochenek chleba, ale zatrzymał się
zdumiony. Jego dłoń natrafiła na niewidzialną barierę.
Nie... Niezupełnie niewidzialną. Przyglądając się jej, ujrzał bowiem siatkę 
miękko pulsujących błękitnych pasemek okrywających całe pożywienie.
Zaklęcie konserwujące, przyszło mu do głowy, jak gdyby uruchomił jakiś zapis 
pamięciowy w myślach.
Posłuż się przewodnikiem, żeby zdjąć to zaklęcie, ale wybiórczo.
W myślach przywołał swego unoszącego się świetlistego towarzysza. Przypłynął z 
powrotem i połączył się z oryginałem na przegubie, wlewając światło w dłoń Dana. 
Poczuł nagle, jak coś delikatnego szarpie mu dłoń, rozluźnia ją i pozwala 
wykonać szereg ruchów, które wreszcie kierują rękę ku otworowi widocznemu teraz 
w sieci pasemek.
Chwycił chleb, a także mięso i ser znajdujące się w zasięgu ręki. Kiedy po raz 
ostatni wyciągnął dłoń, ponownie poczuł szarpnięcie. Znowu pozwolił się 
prowadzić i ujrzał, jak otwór zamyka się, powracając do pierwotnego stanu 
napiętej pajęczej sieci.
Na drugiej półce zobaczył butelki z winem; powtórzył cały proces, by wziąć jedną 
z nich. 
Skompletowawszy posiłek, poczuł silną potrzebę opuszczenia tego miejsca. Uwolnił 
światło i z zadowoleniem zobaczył, że przygotowało dla niego trasę. Prowadziła 
po schodach do pokoju, w którym panował nieład i gdzie dawniej mogła być 
biblioteka. 
Zrobił miejsce na biurku i położył tam wiktuały . Następnie dzięki intensywnej 
koncentracji sprawił, że unoszące się światło zawisło kolejno nad wszystkimi 
stożkami ciężkiego kandelabru. Dan wyprostował go i naprawił, powodując, że 
wszystkie stożki zapłonęły jasnym ogniem. Wyglądało na to, że stawał się lepszy 
przy każdej następnej okazji takiego cieplnego myślenia.
Oświetliwszy w ten sposób pomieszczenie, zwolnił swego jasnego przewodnika i 
zasiadł do posiłku. Zauważył, że komnata ta faktycznie była dawniej biblioteką; 
na podłodze leżało w nieładzie wiele książek. Jedząc zastanawiał się, czy 
przemiana, której poddał go Mor, obejmuje także słowo drukowane.
Wreszcie, nie mogąc się dłużej powstrzymać, wstał i wyciągnął ze sterty jakiś 
tom. Uśmiechnął się, podniósłszy go do światła. Tak, potrafił odcyfrować to 
runiczne pismo. Księga, którą trzymał, wyglądała na przewodnik podróży, chociaż 
w jego dawnym świecie uznano by go za pewien rodzaj mitologii. Opisywał miejsca 
zamieszkania harpii, centaurów, salamander i pierzastych węży, przedstawiał 
piramidy, labirynty i groty podwodne. Tekst uzupełniały przestrogi dotyczące 
mieszkańców tych miejsc, naturalnych i innych. W niektórych miejscach, na 
marginesie, ktoś umieścił komentarze: "Szczera prawda!" albo: "Bzdury!"
Czytając, Dan - czy powinien myśleć o sobie jako o Polu? Dlaczego nie? Nowe imię 
na nowe życie, postanowił w końcu.
Czytając Pol czuł, że jego uwagę przyciągała nieustannie środkowa półka po lewej 
stronie. W końcu odłożył książkę i popatrzył w to miejsce. Znajdowało się tam 
zapewne coś...
Wreszcie, kiedy skończył jeść, wstał i podszedł zbadać ukryty w cieniu fragment 
półki. Kiedy to robił, z tyłu półki ukazały się trzy czerwone nici. Posiadały tę 
samą nierzeczywistą cechę co błękitne nitki w spiżarni. Czyżby ten kraj - a 
zwłaszcza to miejsce - wyrobiły w nim zdolność podwójnego widzenia?
Zdjął z półki resztę książek i ułożył u swoich stóp. Następnie wyciągnął powoli 
dłoń w oczekiwaniu na wiodący impuls. Jego lewa ręka zadrżała. Oznaczało to, że 
zadanie wymagało obu dłoni albo tylko lewej. Bardzo dobrze... Uniósł i wyciągnął 
lewą dłoń. Środkowe palce chwyciły dolną nić i uniosły ją w górę. Palec 
wskazujący zaczepił o główną nić, pociągnął ją w dół, zaplatając z pierwszą. 
Prawa dłoń została pociągnięta do przodu, wszystkie palce razem z kciukiem 
chwyciły koniec trzeciej nici i owinęły ją trzykrotnie, zgodnie z ruchem 
wskazówek zegara, wokół zaplecionej pary...
Ściągnął motek w dół, puścił i uderzył dwukrotnie lewą pięścią.
- Otwórz się. Otwórz się - powiedział.
Tylna płyta odskoczyła, ukazując ukryty schowek. Sięgnął i cofnął się 
momentalnie. Leżało tam kolejne zaklęcie; ukryte, zwinięte jak dymny wąż z 
ogonem związanym w interesujący węzeł, mający chwytać w pułapkę nieostrożnych. 
Pol uśmiechnął się słabo. To będzie ciekawe! Rozwiązanie poprzedniego zaklęcia 
zapoczątkowało pewnego rodzaju świadomy proces, dzięki któremu zdobywał wiedzę o 
sposobie myślenia oraz wysiłku, jaki został włożony w zaklęcia. Ostrożnie 
wyciągnął przed siebie lewą dłoń z dwoma wyprostowanymi palcami...
Później usiadł przy biurku i zagłębił się w lekturze historii zamku Rondoval 
oraz jego wspaniałych i nieco szokujących mieszkańców. Leżało przed nim kilka 
tomów prywatnych notatek na temat Sztuki wraz z zapiskami ojca dotyczącymi tej 
materii. Czytał całą noc i dopiero o świcie zdał sobie sprawę z tego, co łączyło 
go z mieszkańcami zamku. Światło rozlewało się już po świecie, kiedy doszedł do 
wzmianki o znamieniu w kształcie smoka, znajdującym się na wewnętrznej stronie 
prawego przegubu dzieci Rondovalu.
Jednak to podniecenie zakłóciło równowagę energii Pola. Wkrótce zaczął ziewać i 
nie mógł się opanować. Ubranie zaczęło mu ciążyć. Oczyścił sofę stojącą w końcu 
komnaty, zwinął się na niej i szybko zapadł w sen. Śniło mu się, że chodzi po 
tych salach odnowionych, w pełnej chwale.
* * *
Następnego dnia po południu zjadł duży posiłek, a później rozwiązał zaklęcie 
okrywające wannę na parterze i napełnił ją wodą na kąpiel (woda pochodziła z 
pobliskiej rzeki, ale nie potrafił zrozumieć żółtych i pomarańczowych nitek 
rządzących najwyraźniej jej temperaturą). Zapamiętał zaklęcie, po czym 
kilkakrotnie napełnił i opróżnił zbiornik, aby go oczyścić. Następnie wyciągnął 
się z rozkoszą w wodzie, zastanawiając się, w jaki sposób Rondoval znalazł się w 
stanie takiego upadku i co się stało z resztą rodziny.
Później, podczas przechadzki, kiedy ustawiał meble, wyrzucał przez okna śmieci, 
rozwiązywał i zapamiętywał pewną ilość pomniejszych zaklęć, postanowił wrócić do 
biblioteki po jeden z tajemnych tomów, które tam odkrył. Znajdowała się w nim 
częściowa mapa całego zamku.
Poodkładał książki na półki, odkurzył pokój, nalał sobie kieliszek wina i 
zagłębił się w materiałach, które przed sobą zgromadził. Tak, było tu wiele 
rysunków, kilka planów pięter, rysunki budowli w różnych momentach jej historii 
oraz jeden pobieżny szkic rozległej sieci jaskiń pod zamkiem. Czyjaś dłoń 
napisała na nim: "Bestie". Nie wiedział, czy ma chichotać czy drżeć. W 
odpowiedzi na nie wypowiedziane pragnienie przypłynęła do niego niebieskozielona 
nić. Zaczepił ją pierwszym stawem małego palca prawej dłoni, oplótł trzykrotnie 
wokół kieliszka, a następnie szarpnął dwa razy środkowym palcem, wypowiadając 
jednocześnie stosowne polecenia; później rozplótł ją i zwolnił. Tak, teraz było 
ochłodzone jak należy.
Wstał, włożył książkę do kieszeni ciemnego płaszcza, który znalazł wcześniej w 
szafie i dokładnie wytrzepał z kurzu, widząc, jak świetnie na nim leży. Zszedł 
schodami na główne piętro z kieliszkiem wina w dłoni.
- Bestie - powiedział na głos i uśmiechnął się... Powróciły do niego obrazy 
wieśniaków rzucających w nocy kamieniami. - Bestie - powtórzył, wchodząc do 
małego schowka, gdzie wcześniej znalazł latarnie i naftę.
Szedł mrocznymi tunelami, co pewien czas konsultując się z przewodnikiem. 
Latarnia, którą trzymał w lewej dłoni, rzucała na szorstkie ściany cienie o 
ostrych kształtach. Czuł niemal zapach mocy skoncentrowanej przed nim. Ilekroć 
patrzył w tamtą stronę, widział w powietrzu ogromne, wielobarwne zwoje pasemek. 
Nigdzie przedtem nie widział oznak tak potężnego oddziaływania. Nie miał 
pojęcia, co mogły oznaczać, wiedział tylko, że było to coś o wielkim znaczeniu. 
Nie wiedział też, czy jego świeżo obudzone moce były w stanie wywrzeć tu 
jakikolwiek wpływ. Przesuwając po pasemkach czubkami palców, niemal słyszał 
mamrotanie potężnych słów odbijających się nieskończonym echem - powoli, po 
wielkim obwodzie. Gdyby bardzo mocno spróbował...
Kilka minut później drogę zagrodził mu wielki, kamienny blok. Oplatały go 
krzyżujące się pasma. Trzeba tu było użyć zaklęcia, ale zastanawiał się, czy
po usunięciu wszystkich magicznych pułapek nie należało także sprowadzić 
kilkunastu ludzi z łomami. Podszedł bliżej i uważnie przyjrzał się pasmom. W ich 
ułożeniu widać było pewną metodę...
Pasma zniknęły, kiedy oczy Pola wróciły do normalniejszych kanałów percepcji. 
Ujrzał, co tak bardzo rozpraszało jego uwagę. Podniósł latarnię i podszedł 
bliżej, by przeczytać napis, który się ukazał:
PRZEJDŹ NA SWOJĄ ZGUBĘ.
TUTAJ ŚPIĄ POTWORY RONDOVALU.
Zachichotał. Tam mogą być potwory, pomyślał, ale na tym świecie potrzeba mi 
więcej mięśni. Więc, na Boga, teraz są to  m o j e  potwory!
Odstawił latarnię i ponownie przyjrzał się kolorowym pasmom.
To tak, jak gdyby odpakowywać dziwny prezent, pomyślał, wyciągając przed siebie 
dłonie. 
Poczuł sploty mocy i zaczął wykonywać ruchy mogące je rozplątać. Podczas gdy 
pracował, powróciło mamrotanie o częstotliwości niższej niż poziom słyszalności, 
rosło, stawało się coraz intensywniejsze, aż wreszcie w jego świadomości 
wybuchły słowa. Wykrzyknął je, równocześnie otrząsając z dłoni ostatnie więzy i 
robiąc trzy kroki w tył.
- Kwathad!... Melairt!... Deystard!
Blok skalny zatrząsł się i powoli runął. Pol zdał sobie sprawę z faktu, że 
zaklęcie to było nieskończenie trudniej rzucić niż zdjąć. Cała ta moc musiała 
skądś tutaj przypłynąć i zostać tu uwięziona. Praca Pola sprowadzała się 
właściwie do wyciągnięcia kurka.
Rozległ się łoskot, który odbił się echem, aż Pol uczuł podziw dla wielkości 
groty, która musiała znajdować się za głazem.
Chwycił latarnię, zakrył rękawem połowę twarzy, przymrużył oczy, aż echa i grad 
kamiennych odłamków ustały. Ostrożnie ruszył naprzód, przekraczając pęknięty 
monolityczny blok, który przewrócił.
Już miał podnieść latarnię, aby rozejrzeć się dokoła, kiedy jego drugie widzenie 
zarejestrowało ogromną kolekcję włókien, przypominającą wielobarwną kulę strun 
większą od niego, tuż po prawej stronie. Pojedyncze włókna rozchodziły się z 
niej we wszystkich kierunkach. Pol zrozumiał, że wytworzenie każdego z tych 
zaklęć zajęło całe wieki, aż wreszcie połączono je w to oto wspólne centrum. 
Niee... Musiano tego dokonać inaczej... Jeszcze nie potrafił pojąć tego, jak to 
zrobiono, ale nagłe przeczucie podpowiedziało mu, że może rozwiązać zaklęcie. 
Ustąpi tak, jak drzwi przed jego nową mocą.
Chociaż... Czy był w stanie panować nad wszystkim, co uwalnia? Pewien dobry 
człowiek poświęcił najwyraźniej wiele czasu i energii na stworzenie tych barier. 
Zanim zrobi się cokolwiek, lepiej rozejrzeć się dokoła...
Podniósł latarnię.
Smoki, smoki, smoki... Niezmierzone połacie smoków i innych fantastycznych 
bestii leżały wokół Pola, rozciągając się o wiele dalej niż sięgało słabe 
światło latarni. Jego wzrok ujrzał bestie także na innym poziomie. Ku każdemu ze 
smoków biegło jedno z zaklęć mistrza.
Opuścił światło. Co, do diabła, mówi się do smoka? Jak mu się rozkazuje? 
Wzdrygnął się na myśl o uwolnieniu któregokolwiek z uśpionych potworów.
Prawdopodobnie obudziłyby się głodne...
Zaczął się wycofywać.
Wyjść stąd. Zapomnieć o tej części rodzinnego dziedzictwa. W dawnych czasach 
lordowie Rondoval musieli być ulepieni z twardszej gliny...
W drodze powrotnej jego uwagę przykuło pojedyncze zielone pasmo. Jego kolor był 
nieco ciemniejszy niż pozostałych, a ponadto było prawie dwukrotnie grubsze. Co 
mogło się znajdować na końcu? Zaczął się nad tym zastanawiać.
Wszystkie krainy ze snów, o których kiedykolwiek Pol czytał, które wyczarowywał 
w piosenkach, rzeźbił w dymie, którymi wędrował we śnie jako dziecko, nagle 
pojawiły się przed nim i wiedział, że nie opuści tego miejsca, zanim nie zobaczy 
cudu związanego z tym potężnym zaklęciem. Zawrócił i poszedł za pasmem pośród 
śpiących potęg, odwracając oczy, a niekiedy także i stopy.
Wyciągnął dłoń, by pogładzić pasmo czubkami palców, a w głowie rozległo mu się 
echo słów, niczym dźwięk kryształu - Księżycowy Ptak. Echo zamierało, a Pol 
wiedział, że tak właśnie nazywało się stworzenie, ku któremu szedł.
- Księżycowy Ptak - powiedział.
Panie, słyszę ponad głębinami snu albo życia. Czy popędzimy razem przez 
niebiosa, jak w minionych czasach?
Nie jestem panem, którego znałeś, a dla Rondovalu nastały smutne dni, odparł w 
myślach, gładząc pasmo.
Jakie to ma znaczenie, dopóki żyje pan na Rondovalu. Czy jesteś z tej samej 
krwi?
Tak.
Więc wezwij mnie z tych firmamentów snów. Zaniosę cię tam, dokąd trzeba.
Nawet nie wiem, czym cię karmić.
Dam sobie radę, nie bój się.
...A poza tym istnieje problem zaklęcia.
Nie dla kogoś takiego jak...
Pol zatrzymał się, ponieważ nie mógł iść dalej. Od pewnego czasu jego lewa dłoń 
nie dotykała już pasma, a teraz spoczęła na występie skalnym ponad nim. Przez 
chwilę sądził, że była to olbrzymia formacja minerałów - wielki kopiec 
złuszczonej miedzi pokrytej zieloną patyną starości. Jednak to coś poruszyło się 
i Pol zaczął patrzeć uważniej. Podniósł latarnię i wciągnął powietrze między 
zębami z wrażenia. Była to ogromna, ozdobiona grzebieniem głowa! Jak wielkie 
muszą być te oczy, gdy się otworzą! Sięgnął przed siebie i dotknął szyi - zimna, 
zimna jak metal. Możliwe, że była też równie twarda.
- Jak słaby musi być teraz twój płomień, Księżycowy Ptaku... -powiedział. 
W odpowiedzi pojawił się obraz postrzępionych chmur, małych domów i lasów 
przypominających kępy chwastów... 
Czy popędzimy razem przez niebiosa?
Lęk zniknął, pozostało tylko potężne pragnienie, by ujrzeć tę wielką bestię na 
wolności.
Przeszedł do miejsca, gdzie znowu mógł dotknąć pasma. Trzymając je, zaczął się 
cofać. 
Cierpliwości, ojcze smoków, zobaczymy.
I pozabijamy wrogów.
Najważniejsze rzeczy na początek.
Poszedł za pasmem z powrotem do kuli splecionych tęczy przy wejściu. Odszukał 
miejsce, gdzie pasmo zagłębiało się w niej i znalazł wszystkie punkty, w których 
ponownie pojawiało się na powierzchni. Czy byłoby możliwe wyplątać tylko tę 
jedną nić? Czy mógłby zbudzić Księżycowego Ptaka, nie ruszając pozostałych?
Zanim wykonał pierwszy ruch, przyglądał się plątaninie przez dłuższą chwilę. 
Musiał działać bardzo ostrożnie. Wkrótce jednak jego lewe ramię zagłębiło się aż 
po łokieć w lśniącej kuli, palce śledziły każdy skręt grubego, zielonego 
pasma...
Później stał trzymając je wyplątane; koniec owinął sobie wokół palca. Szybko 
poszedł z powrotem, by ponownie przyjrzeć się drzemiącemu gigantowi.
Zbudź się teraz, polecił mu, odplątując pasmo i uwalniając je.
Nić odpłynęła marszcząc się, zaś smok drgnął.
Jeszcze większy niż przypuszczałem, stwierdził Pol, wpatrując się w nagle 
otwarte i wpatrzone w siebie oko. O wiele większy... 
Paszcza otworzyła się i zamknęła w połykającym ruchu, ukazując rzędy podobnych 
do kolców zębów.
Pol przysunął się bliżej.
...Muszę mu pokazać, że jestem odważny. Musimy natychmiast wiedzieć, na czym 
stoimy...
Wyciągnął dłoń i położył na szerokiej szyi bestii. 
Jestem Pol Detson, lord Rondoval, starał się przekazać.
Olbrzymia głowa uniosła się, obróciła, paszcza otworzyła się... 
Nagle język wyskoczył do przodu i polizał Pola powierzchnią przypominającą 
pilnik, przewracając go na ziemię.
Panie!
Pol przyszedł do siebie, wytrzymał kolejną pieszczotę języka i ponownie poklepał 
szyję smoka. 
Opanuj się, Księżycowy Ptaku! Jestem - miękki! 
Czasami zapominam.
Smok rozpostarł skrzydła, opuścił je, wyciągnął się w górę, trącił Pola pyskiem.
Chodź, wejdź na mój grzbiet i lecimy!
Dokąd?
Przez stary tunel, popatrzeć na świat.
Pol zawahał się; poczuł, że opuszcza go odwaga. Ale jeśli nie zrobię tego teraz, 
nie zrobię już nigdy, postanowił. Wiem to. Natomiast jeśli to zrobię, będę mógł 
to pewnego dnia powtórzyć. A możliwe, że będzie taka potrzeba...
Za chwilę, przekazał smokowi, rozglądając się za najłatwiejszym wejściem na 
łuskowatą górę. 
Księżycowy Ptak całkowicie opuścił głowę i wyciągnął szyję.
Chodź!
Pol wspiął się i usiadł na miejscu, które, jak miał nadzieję, było tradycyjnym 
miejscem jeźdźca na smoku - ponad ramionami stwora, w rozszerzeniu szyi. Chwycił 
się nogami i rękami, usłyszał, jak z tyłu zaczynają poruszać się skrzydła.
Czuję, że grasz na jakimś instrumencie muzycznym, zaczął Księżycowy Ptak, kiedy 
wystartowali. (Chciał w ten sposób odwrócić jego uwagę? Nie, to zbyt 
wyrafinowany pomysł).
Następnym razem musisz go przynieść ze sobą i zagrać podczas lotu, ponieważ 
kocham muzykę.
To mogłoby być coś nowego.
Wzbili się w górę, a Księżycowy Ptak momentalnie odnalazł strumień powietrza, 
który zaprowadził ich do wyższej szerszej części jaskini. Światło latarni 
zostawionej przez Pola na ziemi szybko zniknęło i lecieli w ciemności przez 
chwilę, która wydała mu się długa.
Nagle, wraz z podmuchem zimnego powietrza, rozbłysły wokół nich gwiazdy. W 
chwilę później, ku własnemu zdumieniu, Pol zaczął śpiewać.
      XIII
Mark wygramolił się z łóżka, zarzucił purpurowy szlafrok na ramiona i usiadł, 
ściskając rękami głowę w oczekiwaniu, aż pokój przestanie wirować.
Ile czasu minęło - cztery, pięć, sześć dni - od czasu, kiedy chirurg-robot go 
operował?
Podniósł głowę. W pokoju panowała ciemność. To coś, co wyleciało z jego lewego 
oczodołu, zabrzęczało. Wreszcie umilkło i uzyskał zdolność widzenia lewym okiem.
Wstał i przeszedł przez starannie utrzymaną komnatę - całą w metalu, plastiku i 
szkle - przejrzał się w lustrze nad umywalką, delikatnie opukał palcami obwód 
soczewki w miejscu, gdzie łączył on jego brew z kością policzkową.
Ciągle zbyt delikatne. Narkotyki obniżają sprawność umysłu, ale będę musiał 
wziąć jeszcze trochę, żeby to wszystko przemyśleć...
Z szuflady wyjął pojemnik z tabletkami, połknął dwie, popił wodą i nie zapalając 
światła zaczął się golić.
Ma to swoje dobre strony. Teraz musi być środek nocy...
Wyciągnął brązowe spodnie z wieloma kieszeniami, zielony sweter i buty. Otworzył 
tylne drzwi i wyszedł na taras. Jego prywatny samolot stał na platformie - 
skrzydła w kształcie delty - zgrabny, oszklony i lekki. W oddali pojawiały się i 
znikały mechaniczne urządzenia, niektóre widoczne tylko po lewej stronie. Mark 
wciągnął woń importowanych roślin, skręcił, przeszedł do windy, zjechał trzy 
piętra w dół na pomost ponad szosą. Przeszedł przez niego i skierował się w 
stronę centrum obserwacyjnego znajdującego się w przybudówce poniżej.
Jeden z niskich powykrzywianych ludzi odzianych w czarnobrązowe mundury siedział 
przed rozjarzonymi ekranami. Mark nie był w stanie określić, patrząc od tyłu, 
czy mężczyzna faktycznie obserwował jakiś ekran. Był to jeden z powodów, dla 
których nie lubił posługiwać się ludźmi; robił to tylko wtedy, gdy nie miał 
innego wyjścia.
Kiedy się zbliżył, jego proteza optyczna zabrzęczała, zmieniając kolor soczewki 
na zielonkawy i przystosowując się do oświetlenia. Mężczyzna wyprostował się na 
krześle.
- Dobry wieczór panu - powiedział, nie odwracając się od ekranów.
Niech szlag trafi wyczulone zmysły tych ludzi!
- Czy jest coś, o czym chcesz zameldować?
- Tak, proszę pana. Brakuje dwóch ptaków patrolowych.
- Brakuje? Gdzie?
- W pańskiej wiosce...
- Co się z nimi stało?
- Nie wiemy. Po prostu nagle stamtąd zniknęły.
- Jak dawno temu?
- Niewiele ponad  trzy godziny temu, proszę pana.
- Czy nie próbowaliście skierować tam innych, żeby rozejrzały się po okolicy?
- To stało się zbyt nagle, proszę pana.
- Innymi słowy, nic nie zrobiliście. Dlaczego nie zostałem natychmiast 
powiadomiony?
- Rozkazał pan, aby nie przeszkadzać.
- Tak... wiem. Co sądzisz o tym, co się stało?
- Nie mam pojęcia, proszę pana.
- To musi być jakiś rodzaj usterki. Skierować tam wszystkie pozostałe ptaki, 
żeby to zbadały. Posłać nowe. Czekaj!
Podszedł bliżej i przyjrzał się odpowiednim ekranom.
- Czy w wiosce zauważono jakikolwiek ruch?
- Żadnego, proszę pana.
- Dziewczyna nie wychodziła z domu?
- Nie, proszę pana. Od paru godzin jest tam ciemno.
- Myślę, że mogę udać się po nią jutro. To będzie zależało od tego, jak będę się 
czuł. Plan B - trzy ptaki, dwa jako eskorta ubezpieczająca. Dopilnuj, żeby były 
gotowe.
- Tak, proszę pana.
Mały człowiek rzucił okiem na Marka.
- Muszę przyznać, że to pańskie nowe urządzenie w oku wygląda bardzo okazale.
- O, naprawdę? Dziękuję - wymamrotał, po czym odwrócił się i odszedł.
O czym myślał? Proszki zaczynały działać... Jutro nie będzie w dobrej formie. 
Poczekać jeszcze jeden dzień. Czy powinien wrócić i zmienić ostatni rozkaz? Nie. 
Niech stoją. Niech stoją...
Zszedł na dół, by skontrolować fabrykę, jego oko zabrzęczało i pożółkło.
* * *
Niski człowieczek szedł labiryntem tuneli, wymachując latarnią, która rzucała 
cienie podskakujące od jego szybkiego kroku. Co pewien czas zatrzymywał się i 
zaglądał za ostre zakręty. Zazwyczaj, kiedy stawał, przeszywał go dreszcz.
Bez latarni byłoby chyba jeszcze łatwiej, pomyślał. I ten głaz... Nie 
przypominał sobie pękniętego głazu u wejścia do jaskini.
Ponownie przywołał w myślach obraz, jaki ujrzał tuż po przebudzeniu... Człowiek, 
który zachowywał się niemal tak, jakby rozmawiał z tym potworem, następnie 
dosiadł go i odleciał, zostawiając na szczęście latarnię. Kto to mógł być i w 
jakich okolicznościach zjawił się tutaj?
Na następnym rozwidleniu skręcił w prawo, pamiętając drogę. Poza odgłosami, 
które sam spowodował, panowała cisza. To raczej dziwne, po takiej bitwie...
Kiedy wreszcie dotarł do ogromnych schodów, odstawił latarnię. Bezszelestnie 
poruszał się w ciemności w kierunku małego światła w górze. Gdy jego oczy 
ujrzały wreszcie najwyższy stopień, stanął i obejrzał hol.
- Jak długo spałem? - spytał postrzępionego gobelinu.
Nie czekał jednak na odpowiedź.
* * *
Kiedy słońce zaróżowiło wschodni kraniec nieba, Księżycowy Ptak obniżył powoli 
lot i wylądował na wieży Rondovalu. Pol zszedł i poklepał go po ramieniu.
Żegnaj, mój przyjacielu. Wkrótce wezwę cię znowu.
Usłyszę. Przylecę.
Wielki, ciemny kształt skoczył z wieży i poszybował po niebie w kierunku jednego 
z ukrytych wejść do jaskiń. Wydawało się, że jego ramię połączone jest zielonym 
pasmem z dłonią Pola. Pasmo wkrótce rozwiało się i połączyło z innymi, 
unoszącymi się wszędzie dookoła.
Pol stał przez kilka chwil na balkonie i patrzył, jak gwiazdy bledną na 
zachodzie. Myślał o dziwnych latających stworach, które Księżycowy Ptak 
zniszczył wcześniej i zastanawiał się nad niezrozumiałym komentarzem smoka - 
zakłócały moje sny.
Odwrócił się, rzucił okiem na wschód słońca i wszedł do wieży. Schodził w dół 
spiralnymi schodami, do biblioteki, która coraz bardziej stawała się jego domem. 
Idąc mamrotał coś, od czasu do czasu pstrykając palcami. Poczuł wreszcie, że 
jest na miejscu - był częścią czarodziejskiej rodziny dosiadającej smoków, która 
niegdyś tutaj żyła. Pragnął chwycić gitarę i zaśpiewać o tym, patrząc, jak kurz 
opada ze wszystkich ścian komnat, którymi przechodził, meble przesuwają się 
same, gruz układa się po kątach w sterty, a pasma mocy kontrolujące te działania 
rezonują i łączą się z instrumentem. W tej chwili Rondoval sprawiał wrażenie  j 
e g o  własności - bardziej niż kiedykolwiek przedtem.
Kiedy dotarł do biblioteki, chciał nalać sobie wina, by uczcić tę wielką okazję. 
Ze zdumieniem ujrzał, że butelka jest pusta. Wydawało mu się, że przedtem 
znajdowało się tam jeszcze parę centymetrów płynu. Sądził też, że zostało trochę 
jedzenia, ale deska była pusta.
Wzruszył ramionami. Odczaruje jeszcze trochę ze spiżarni. Po przygodach minionej 
nocy czuł wilczy głód. 
       XIV
Pozaplatał je po całym Rondovalu i teraz, kiedy dzień zbliżał się do końca, 
postanowił poczekać i zobaczyć, czy działają; zobaczyć, co się w nie złapało. 
Usiadł w samym centrum swojej sieci, w małym salonie, do którego wcześniej nie 
zachodził, i czekał. Na okres oczekiwania nie wyznaczył sobie innego zajęcia 
poza myśleniem, ale to nie było złe. Wydawało się nawet dobre.
Pasma leżały wszędzie wokół Pola; srebrnoszare, napięte. Tego popołudnia 
porozciągał je po całym zamku Rondoval niczym niesamowite druty-pułapki. Czuł je 
wszystkie i wiedział, dokąd prowadzi każde włókno.
Obecnie doszedł do wniosku, że pasma te były w normalnych warunkach niewidoczne 
dla innych ludzi. Wzywanie nici, zauważanie ich, posługiwanie się nimi - 
wszystko to było częścią jego mocy; tej samej, która przywiodła Pola do zamku 
stanowiącego już jego dom. Inni mieszkańcy zamku posiadali również tę moc, a 
oprócz niej także inne rodzaje wiedzy i umiejętności, których ciągle jeszcze się 
uczył. Zastanawiał się nad tymi sprawami...
Mor powiedział, że zabrał go w wieku niemowlęcym i wymienił na prawdziwego 
Daniela Chaina. Jeśli Pol urodził się tutaj i został zabrany podczas bitwy, 
która tak zrujnowała pałac, należałoby sądzić, że walka owa miała miejsce ponad 
dwadzieścia lat temu - pod warunkiem, że czas zachowywał się tu mniej więcej tak 
samo jak tam. Ponieważ tak właśnie było, zaczął zastanawiać się nad przyczyną 
konfliktu i jego sprawcami. Po wzięciu wszystkich czynników pod uwagę należało 
przypuszczać, że jego rodzice należeli do strony, która przegrała, i dawno już 
nie żyli.
Zaczął o nich myśleć. W wielu pomieszczeniach znajdowały się nienaruszone 
portrety, z których jeden mógł przedstawiać lorda Deta, autora dzienników i 
człowieka, który, jak sądził Pol, był jego ojcem. Portrety nie były jednak 
podpisane i nie miał pojęcia, kto mógł być jego matką.
Pol poczuł lekkie łaskotanie w przegubie, ale pasma, które porozciągał po zamku, 
nie dawały jeszcze żadnego znaku. Patrzył, jak korytarz za drzwiami pogrąża się 
w ciemności. Myślał o świecie, w którym się znalazł i zastanawiał się, czy w 
dawnym świecie mógłby dostrzec pasma, gdyby próbował ich szukać. Wyobrażał 
sobie, jakby to było, gdyby wychował się tutaj. Obecnie czuł się właścicielem 
tego miejsca i myśl o intruzie napełniała go oburzeniem.
Bo był tu gdzieś intruz. Pol wiedział to z taką samą pewnością, z jaką widział, 
jak ten ktoś się przemyka. Zauważył obecność intruza nie tylko na podstawie 
faktu, że całe pożywienie i napoje, jakie pozostawiał na wierzchu, znikały, ale 
także na podstawie tuzinów drobnych przesłanek: klamki, przedtem zakurzone, 
teraz nagle lśniące, minimalnie przestawione przedmioty, ślady szybkich muśnięć 
w nie używanych przejściach. Wszystko razem świadczyło o czyjejś obecności. W 
irracjonalny sposób Pol czuł, że sam Rondoval go ostrzega.
Bardzo ostrożnie opracował swoje zaklęcie, kierując się częściowo intuicją, a 
częściowo wskazówkami zawartymi w książkach ojca. Wydawało się, że wszystko 
zostało wykonane poprawnie. Kiedy gość się poruszy, Pol będzie o tym wiedział i 
będzie mógł działać.
Znowu łaskotanie. Tylko że tym razem nie ustało, a coś szarpnęło jego palec w 
stronę pojedynczego pasma. Dotknął go, sprawdził puls. To pasmo prowadziło do 
zrujnowanej wieży na tyłach. Bardzo dobrze. Chwycił je palcami i zaczął 
manipulować. Łaskotanie w przegubie wzmagało się w miarę jak pracował.
Tak, został zaalarmowany poruszającym się ludzkim, męskim ciałem. Nawet w tej 
chwili pasmo, nabrzmiałe i pulsujące mocą, było przymocowane do intruza.
Pol uśmiechnął się, zaś impulsy jego woli płynęły wzdłuż pasma, obezwładniając 
obcego mężyczyznę. 
- A teraz, przyjacielu - mruknął Pol - czas, żebyśmy się spotkali. Chodź do 
mnie! 
Mężczyzna zaczął schodzić po schodach z wieży powolnym, mechanicznym krokiem. 
Próbował stawiać opór temu, co, jak rozumiał, było zaklęciem, ale nie przynosiło 
to żadnego rezultatu. Nad jego brwiami pojawił się pot, zęby miał ściśnięte. 
Patrzył na swoje stopy, jak systematycznie szły po schodach i dalej, korytarzem. 
Usiłował chwytać się framug drzwi i kolumn, ale jego dłonie zawsze się 
otwierały. W końcu zniknęły pod płaszczem i w chwilę potem ów ktoś chwycił się 
liny do wspinaczki, którą naprędce zawiązał wokół prawego przegubu. Do jej końca 
przywiązał mały hak i wyrzucił go w górę przez wysokie okno. Szarpnął 
kilkakrotnie, sprawdzając, czy mocno trzyma. Chwycił za linę obiema dłońmi i 
zaczął modlić się do Dwastira, patrona złodziei. Uwiesił się na linie.
Pol zmarszczył brwi. Zrozumiał, że pomimo jego złożonych wysiłków intruz 
przestał się do niego zbliżać. Wstał z przekleństwem na ustach, wyszedł na 
mroczny korytarz i poszedł za włóknem. Świece chybotały się, kiedy koło nich 
przechodził. Dopiero po kilku krokach przyszło mu do głowy, że ten obcy także 
mógł być pewnego rodzaju adeptem. Jakże inaczej udałoby mu się zatrzymać po 
odebraniu tak mocnego wezwania? Może powinien przywołać Księżycowego Ptaka i 
zatrzymać obcego zwykłą siłą...
Nie. Taki akt obrony, jeśli w ogóle był możliwy, powinien wyjść od niego samego. 
Czuł potrzebę zmierzenia się z obcym, a kwestia obrony Rondovalu była jakby 
osobistą sprawą Pola - teraz, kiedy on i zamek wyrażali w stosunku do siebie 
wzajemne roszczenia.
Byłby przeoczył małego, na ciemno odzianego człowieczka, gdyby srebrnoszare 
pasmo nie zwróciło jego uwagi do góry. Ujrzał tam wierzgające stopy, jakby 
usiłowały chodzić, a postać podciągała się wzwyż na samych ramionach.
- Zdumiewające - zauważył Pol, znowu wyciągając dłoń w stronę pasma. - 
Zaprzestań wszelkich prób ucieczki ode mnie. Zejdź na dół. Wróć. Teraz! 
Człowiek przestał się wspinać, jego buty znieruchomiały. Wisiał przez moment, 
później zaczął się obniżać. Następnie, w odległości około trzech metrów nad 
ziemią, wypełniając rozkaz do końca, puścił linę i ze złączonymi nogami runął 
prosto na Pola.
Pol odskoczył w tył, uderzył o ścianę ramieniem, odbił się od niej. Człowiek 
uderzył o ziemię tuż przy nim, wypełniając tym samym rozkaz, a następnie zaczął 
uciekać.
Pol oprzytomniał, chwycił pasmo i rzucił nim jak lassem w stronę kostek 
uciekającego mężczyzny. Intruz wyciągnął się na ziemi.
Pol zbliżył się do niego, utrzymując pasmo naprężone. Mężczyzna przeturlał się, 
w jego dłoni pojawił się nóż, którym machnął w stronę uda napastnika. Pol, już 
czujny, odskoczył, pasmo uformowało się w pętlę, która zacisnęła się na 
przegubach tamtego.
Ostrze upadło na ziemię i potoczyło się daleko, znikając w cieniu. Przeguby 
mężczyzny były ściśnięte równie mocno jak jego kostki. Blade oczy odszukały Pola 
i przyglądały mu się teraz bez wyrazu.
- Muszę przyznać, że wykazujesz niezwykłą wyobraźnię w wykonywaniu rozkazów - 
zauważył Pol. - Wtedy, kiedy chcesz, traktujesz moje słowa dosłownie i nie 
przepuszczasz okazji, by skorzystać z każdej luki. Musisz posiadać pewne 
prawnicze wykształcenie.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko.
- Kilkakrotnie otarłem się o ten zawód - powiedział miękkim, prawie słodkim 
głosem, po czym westchnął: - Co teraz?
Pol potrząsnął głową. 
- Nie wiem. Nie mam pojęcia, kim jesteś i czego chcesz. Moje bezpieczeństwo, a 
także ciekawość wymagają, abym się dowiedział.
- Nazywam się Mysia Rękawica i nie mam zamiaru wyrządzić ci krzywdy. 
- Dlaczego w takim razie skradałeś się i kradłeś jedzenie? 
- Człowiek musi jeść, a moje własne pragnienie bezpieczeństwa wymagało tego, bym 
się skradał. Wszystko, co wiem o tobie, to to, że jesteś człowiekiem i jeździsz 
na smokach. Czułem pewien opór przed wyjściem z ukrycia, by ci się przedstawić.
- Całkiem rozsądnie - zauważył Pol. - Gdybym wiedział, dlaczego w ogóle się tu 
znajdujesz, może mógłbym bardziej wierzyć twoim zapewnieniom.
- No tak - odparł Mysia Rękawica. - Jestem, jak to mówią, złodziejem. Zakradłem 
się tu, aby ukraść kolekcję figurek będącą własnością lorda Deta. Była to praca 
na zlecenie; miałem je po prostu dostarczyć pewnemu kupcowi z Krainy Zachodniej, 
zainkasować należność i odejść. Niestety, Det przyłapał mnie na kradzieży w 
sposób bardzo podobny do tego, w jaki ty mnie spętałeś, i uwięził w jednej z cel 
pod zamkiem. Kiedy wreszcie udało mi się uwolnić, trwała wojna. Zamek stał się 
obiektem napaści, a oblegający mieli właśnie wedrzeć się do środka. Widziałem, 
jak Det zginął w pojedynku na czary ze starym czarownikiem i postanowiłem, że 
najbezpieczniejszym dla mnie miejscem będzie cela. Zabłądziłem jednak i 
znalazłem się w jaskini, gdzie zasnąłem. Obudziłem się i ujrzałem, jak lecisz na 
wielkim smoku. Wyszedłem z jaskini, przyszedłem tutaj i zgłodniałem. Nie mogłem 
wyjąć ze spiżarni jedzenia.
- Nie rozumiem, dlaczego w ogóle tu zostałeś. 
Mysia Rękawica oblizał wargi.
- Musiałem sprawdzić - powiedział w końcu - czy figurki ciągle jeszcze tu są.
- No i cóż?
- Nie mogłem ich odnaleźć, ale po drzewach widzę, że spałem dłużej... - Upłynęło 
około dwudziestu lat - powiedział Pol, rozwiązując mu nogi. - Jesteś głodny?
- Tak.
- Ja też. Chodźmy jeść. Czy kiedy rozwiążę ci ręce, pomożesz mi przynieść 
jedzenie czy przebijesz mnie nożem? 
- O wiele bardziej wolałbym przebić cię z pełnym żołądkiem.
- Dobrze.
Pol rozwiązał ostatnią pętlę.
- Wiele dałbym za to, by nauczyć się tej sztuczki - powiedział Mysia Rękawica, 
przyglądając się pracy Pola.
- Chodźmy do spiżarni - rozkazał Pol - a po drodze opowiesz mi, jak zginął mój 
ojciec.
Mysia Rękawica podniósł się z ziemi.
- Twój ojciec?
- Lord Det.
- B y ł o  tam niemowlę - powiedział złodziej. 
- Dwadzieścia lat - przypomniał Pol.
Mysia Rękawica potarł brew.
- Dwadzieścia... Trudno w to uwierzyć. Nie rozumiem, w jaki sposób mogło się to 
stać.
- Byłeś uwięziony w olbrzymim zaklęciu snu, podobnie jak wszystkie smoki. 
Musiałem cię uwolnić, kiedy zbudziłem Księżycowego Ptaka. Spałeś pewnie 
niedaleko od niego.
Zaczęli iść.
- Teraz, kiedy o tym mówisz, przypominam sobie, że śniły mi się smoki.
Odwrócił się i spojrzał na Pola.
- Po raz pierwszy widziałem cię w ramionach twej matki. Oparzyła mnie, kiedy 
próbowałem cię dotknąć.
- Znałeś ją?
- Lady Lidię... Tak. Wspaniała kobieta. Chyba zacznę od początku.
- Zrób to, proszę.
Wzięli ze spiżarni jedzenie i napoje, przeszli do biblioteki i spędzili tam 
większą część nocy rozmawiając. Kiedy skończyli jeść, Pol wziął gitarę i grał, 
słuchając opowieści Mysiej Rękawicy i co pewien czas przerywając, by upić łyk 
wina. W pewnej chwili zagrał akord, na dźwięk którego Mysia Rękawica wstał i 
zrobił się nerwowy.
- To  o n i  zabili moich rodziców? - spytał miękko Pol. - Wieśniacy? 
- Sądzę, że w armii oblegających byli też inni ludzie odparł złodziej. -
Widziałem tam nawet centaury. Ale był tam też inny czarownik, który pokonał 
Deta. Nazywał się chyba Mor.
- Mor?
- Tak mi się wydaje. 
- Mów dalej. 
- Myślę, że twoja matka znajdowała się w południowo-zachodniej wieży, kiedy ta 
runęła. Tam w każdym razie szła, gdy spotkałem ją z tobą na rękach. Ciebie 
samego znaleziono przy wejściu do wieży. Zaniesiono cię do głównego holu. 
Żołnierze chcieli zabić potomka i dziedzica Rondovalu, ale Mor uratował ci 
życie, zamieniając cię na inne dziecko z obcego kraju. W każdym razie mówił, że 
jest w stanie to uczynić. Czy tak się stało?
- Tak. Zabili moich rodziców!
- Dwadzieścia lat. Teraz są starcami, a może nawet nie żyją. Nie uda ci się 
odnaleźć wszystkich! 
- Ludzie, którzy obrzucili mnie kamieniami, mieli odpowiednią mentalność, a 
fakt, że rozpoznali znak smoka, też o czymś świadczy. 
- Pol, lordzie Pol, nie znam pana historii, nie wiem, gdzie pan był, jak tam 
było, jak pan tu wrócił, ale jestem starszy. Jest wiele rzeczy, których nie 
wiem, ale miałem lepszą niż większość ludzi okazję, by nauczyć się jednego. 
Nienawiść pana zje, wykrzywi, a co więcej, jeżeli nie istnieje już właściwy 
obiekt, aby można było ją wyładować...
Pol zaczął mówić, ale Mysia Rękawica uniósł dłoń. 
- Proszę pozwolić mi skończyć. To nie jest tylko kazanie o dobrych manierach. 
Jest pan młody, a idąc tu, odniosłem wrażenie, że włada pan swymi mocami od 
niedawna. Czuję, że to może być punkt zwrotny pańskiego życia. Kiedy myślę o 
moim własnym, widzę, że było kilka takich okazji. Wydaje mi się, że takie punkty 
znajdują się w życiu każdego człowieka. Mam wrażenie, że nie zastanowił się pan 
jeszcze dostatecznie nad drogą, którą zamierza pan kroczyć. Wygląda na to, że 
Stary Mor był głównie białym czarodziejem. Pański ojciec cieszył się przeciwną 
sławą. Wiem, że w rzeczywistości nic nie jest nigdy czarne albo białe, czyste i 
proste. Zazwyczaj można jednak sądzić na podstawie przewagi dowodów, w którą 
stronę wielka moc kieruje daną osobą, o ile pan wie, o czym mówię. Jeśli po tylu 
latach zacznie pan szukać zemsty w tym momencie swojego życia i używając do tego 
celu swoich nowo nabytych mocy - czuję, iż może to pana wykrzywić, a wszystko, 
czego później pan się dotknie, będzie nosiło znamię zemsty. Mówię to nie tylko 
dlatego, że boję się nowego Deta na wolności, ale również dlatego, że jest pan 
młody i takie postępowanie mogłoby zranić także pana.
Pol milczał przez chwilę. W końcu zagrał akord. 
- Mój ojciec miał laskę, różdżkę, trzcinę - powiedział. - Mówiłeś wcześniej, że 
Mor złamał ją na trzy części. Powtórz mi, co miał zamiar z nimi zrobić. 
Mysia Rękawica westchnął.
- Wydaje mi się, że mówił o czymś, co nazywa się Magiczny Trójkąt Int. Miał 
zamiar umieścić każdy z fragmentów w poszczególnych wierzchołkach trójkąta.
- To wszystko?
- To wszystko.
- Czy wiesz, co to oznacza?
- Nie. A pan?
Pol pokręcił głową.
- Nigdy o tym nie słyszałem.
- Co myśli pan o tym, co powiedziałem o pana sytuacji?
Pol wypił łyk wina.
- Nienawidzę tego wszystkiego - powiedział, odstawiając kieliszek. -Być może mój 
ojciec był złym człowiekiem i czarnym czarodziejem. Nie wiem. Ale nie mogę 
słuchać spokojnie o jego gwałtownej śmierci. Nie. Nadal ich nienawidzę. W swej 
ignorancji zareagowali jak zwierzęta. Nie chciałem nikomu zrobić nic złego, a ci 
ludzie rzucili się na mnie. Niedawno zaś słyszałem historię kogoś, kto może źle 
się zabrał do sprawy, ale kto bardzo ucierpiał z ich rąk. Niełatwo jest 
wybaczyć.
- Pol, lordzie Pol, oni się bali. Reprezentował pan coś, czego bali się na pewno 
nie bez powodu, skoro pamięć o tym żyła tak długo. Jeśli chodzi o tego drugiego 
człowieka, kto wie. Może istnieje pewne podobieństwo.
Pol skinął głową.
- Tak. Rozumiem, że usiłował narzucić im coś nowego, a jednocześnie było to coś, 
co odrzucili wiele lat temu. Czy możesz mi coś jeszcze opowiedzieć? 
- Nie bardzo. Chciałbym za to usłyszeć pana opowieść. Wydaje mi się, jakby tylko 
kilka dni minęło, od kiedy widziałem pana jako dziecko.
Pol uśmiechnął się po raz pierwszy od długiego czasu. Napełnił kieliszki.
- Dobrze więc. Chciałbym komuś opowiedzieć...
Kiedy Pol otworzył oczy, do komnaty sączyło się światło dnia. Spał na sofie. 
Mysia Rękawica leżał zwinięty na podłodze. 
Wstał i bezszelestnie zszedł po schodach na dół, gdzie umył się i przebrał. 
Potem skierował się do spiżarni, by nałożyć na tacę śniadanie. Kiedy wrócił, 
Mysia Rękawica był już na nogach; przeczesywał włosy, zerkając na jedzenie.
- Jakie masz teraz plany? - spytał Mysia Rękawica w trakcie jedzenia.
- Trochę zemsty - odpowiedział Pol. 
- Obawiałem się tego.
Pol wzruszył ramionami.
- Łatwo ci powiedzieć: zapomnij. Oni nie próbowali cię zabić. 
- Spędziłem pewien czas w rękach strażników więziennych twego ojca. - Ale 
przyznałeś, że miałeś zamiar dokonać tu kradzieży. Nie zrobiłem im żadnej 
cholernej krzywdy, poza tym, że dałem bezpłatny koncert. J e s t pewna różnica.
- Podjąłeś decyzję. Nie pozostaje mi nic do powiedzenia, poza tym, że chciałbym 
odejść, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
- Oczywiście. Nie jesteś już więźniem. Przygotujemy ci paczkę z jedzeniem. 
- Te bochenki i to, co zostało ze śniadania, wystarczy. Lubię podróżować z małym 
bagażem.
- Weź to. Dokąd się kierujesz?
- Do Dibny.
Pol pokręcił głową.
- Nie słyszałem.
- Miasto portowe na południu. O, tu. - Wziął z półki atlas. - Jest tutaj - 
powiedział wreszcie, wskazując palcem.
- Dość daleko - zauważył Pol, kiwając głową. - Między nami a tym miejscem leży 
duże pustkowie. Jeśli chcesz, zabiorę cię tam.
- Co masz na myśli?
- Na smoku. Polecimy razem.
Mysia Rękawica zbladł i przygryzł wargi, a potem uśmiechnął się słabo.
- Oczywiście żartujesz.
- Nie. Mówię poważnie. Udzieliłeś mi tylu cennych informacji, że czuję się twoim 
dłużnikiem. Mogę odłożyć o dzień lub dwa spalenie kilku pól i stodół. Wezmę cię 
do Dibny, jeśli jesteś gotów polecieć ze mną na Księżycowym Ptaku.
Mysia Rękawica zaczął chodzić po komnacie. 
- Dobrze - powiedział wreszcie, obracając się na pięcie i stając. - Jeżeli 
jesteś pewny, że zgodzi się na obecność obcego.
- Zgodzi się.
Poszybowali na południe na masywnym grzbiecie miedzianego smoka, ze słońcem 
wciąż nisko po lewej stronie. Chłodne wiatry ustępującej nocy utrudniały ludzką 
rozmowę.
Szkoda, że nie wziąłeś ze sobą swego instrumentu.
Na to jest tu trochę za ciasno.
Ten człowiek jest mi jakby znajomy. Wydaje mi się, że ze snów.
Zaplątał się w zaklęcie, które na ciebie rzucono i leżał blisko ciebie w 
jaskini. Mówił, że śniły mu się smoki.
Dziwne... Czuję prawie, jakbym mógł z nim rozmawiać.
Dlaczego nie?
HEJ, CZŁOWIEKU!
Mysia Rękawica drgnął, spojrzał w dół i uśmiechnął się.
Ty jesteś Księżycowy Ptak?
Tak.
Jestem Mysia Rękawica. Kradnę.
Czy spaliśmy razem?
Tak.
Miło mi cię poznać.
Mnie również.
Po tej rozmowie mały człowieczek wyraźnie się rozluźnił i po chwili zwrócił się 
do Pola. 
- To jest zupełnie inaczej, niż myślałem. On wydaje mi się niezwykle znajomy. Te 
sny...
- Tak.
Patrzyli, jak ziemia przybliża się do nich i oddala - zielone lasy, brązowe 
szczyty, błękitne wody. Minęli odosobniony teren mieszkalny, odszukali szlak 
wiodący ku drodze. Ujrzeli kilka sadów i wiejski dom. Po lewej stronie, tam, 
gdzie ziemia opadała, Pol ujrzał grupę kamieni, przy których spał w drodze do 
Rondovalu. Zacisnął usta.
Trzymaj się tej drogi.
Tak.
Wkrótce pojawi się wioska. Mógłby przyjrzeć się jej raz jeszcze w świetle dnia. 
Może nawet uda się przestraszyć ludzi.
W dole ujrzał centaura patrzącego w górę ze szczytu wzgórza. Co mówił Mysia 
Rękawica? "Wśród nich widziałem nawet centaury"?
Zanurkuj. Przyjrzyj mu się dobrze.
Raptownie obniżyli lot. Centaur odwrócił się i uciekł. Pol zachichotał. 
- To początek - oświadczył, kiedy ponownie nabierali wysokości. Przed nami, 
panie, więcej latających rzeczy. Pozwól mi je zgnieść. 
Pol zmrużył oczy. Ciemne, metaliczne kształty krążyły ponad małym obszarem. 
Spojrzał w dół.
Czy na ziemi nie ma ich więcej?
Tak, ale łatwiej będzie dosięgnąć tych w powietrzu. 
Pol poczuł, jak ciało Księżycowego Ptaka rozgrzewa się nagle.
Ale czy nie ma tam z nimi kogoś, jakiegoś człowieka? Wygląda na dziewczynę.
Tak.
Nawet z tej wysokości widział kolor jej włosów... 
Skieruj się na te na ziemi. Uważaj, żeby nie skrzywdzić dziewczyny. Księżycowy 
Ptak westchnął, a z jego nozdrzy zaczęły się wydobywać smużki szarawego dymu 
rozwiewanego natychmiast przez wiatr. 
Ludzie zawsze komplikują sprawy.
Nagle zaczęli nurkować. Scena w dole urosła. Pol upewnił się już, że była to 
Nora, stojąca w trójkącie trzech obiektów latających. Wyglądały na bardziej 
złożone urządzenia niż te, które napotkał w nocy. Wylądowały, a teraz poruszały 
się, skacząc i pełzając po ziemi, aby okrążyć dziewczynę. Nora z kolei 
wykorzystywała nierówności terenu, starając się trzymać maszyny na dystans i 
manewrując tak, aby skały i krzaki zagradzały im drogę. Usiłowała dotrzeć do 
lasu. Postanowiła, że kiedy znajdzie się między drzewami, łatwiej jej będzie 
zmylić maszyny. Jednak to jej się nie udało.
Pol poczuł w powietrzu odór zepsutych jaj, najwyraźniej rezultat jakiejś reakcji 
chemicznej zachodzącej wewnątrz Księżycowego Ptaka.
Skrzydła smoka rozpostarły się nagle, a jego cielsko wyprostowało; zwolnił. Pol 
złapał się mocniej grzbietu. Mysia Rękawica zrobił to samo.
Lądowanie było gorsze, niż się spodziewał. Szarpiący kręgosłupem wstrząs, który 
o mały włos nie wyrzucił go z miejsca. Pol zacisnął nogi i dłonie. Dopiero po 
kilku sekundach zrozumiał, że wylądowali dokładnie na czubku jednego z urządzeń.
Księżycowy Ptak beknął - wydał z siebie wilgotny, ohydny odgłos, któremu 
towarzyszyło nasilenie odoru, jaki Pol czuł w chwili lądowania. Zaraz potem smok 
zaczął wymiotować. Z jego paszczy wydobył się strumień zjadliwego płynu, który 
oblał maszynę stojącą obok. Przez chwilę parowała, a następnie stanęła w 
płomieniach.
Pol odszukał Norę. Wydawało się, że ucieka zarówno od nich, jak od ostatniej 
maszyny. Jednak poznała go nagle.
- Pol!
- Już w porządku! - odkrzyknął, podczas gdy Księżycowy Ptak podszedł i zaczął 
walić łapami w pojazd szykujący się najwyraźniej do odlotu. Pierwszy cios 
zniszczył prawe skrzydło, zaś drugi roztrzaskał całkowicie. W tej chwili jednak 
dwie dalsze maszyny wylądowały, a trzecia kołowała. Księżycowy Ptak beknął 
ponownie i kolejny pojazd stanął w płomieniach. Ostatnia maszyna wystrzeliła w 
górę w stronę twarzy smoka.
Pol skulił się, podobnie jak Mysia Rękawica, ale nie na tyle, by nie widzieć, co 
nastąpiło potem. 
Księżycowy Ptak otworzył paszczę i uniósł przednie kończyny. Nastąpił trzask i 
smok oderwał skrzydła maszyny. 
Wcale nie nadaje się do jedzenia.
Wypluł. Resztki leżące na ziemi zaczęły dymić. Pol spojrzał w górę. Ostatni ptak 
wzbijał się coraz wyżej.
Ścigać go?
Nie. Chcę pomóc Norze. Poczekaj
Zszedł na dół i przecisnął się przez złomowisko. 
- Cześć powiedział, ujmując jej dłoń. - Co tu się stało? Kim oni są? 
- Należą do Marka - odparła. - Takie same jak te, które przyleciały go uratować. 
Wysłał je po mnie...
- Dlaczego?
- Chce mnie mieć. Powiedział, że po mnie wróci.
- A ty nie chcesz do niego iść?
- Nie teraz.
- Wobec tego powinniśmy się z nim zobaczyć i wyjaśnić całą sprawę. Gdzie on 
jest? 
Popatrzyła na Pola, potem na Księżycowego Ptaka, znowu na Pola. 
- Na południu, jak przypuszczam - powiedziała wreszcie. - W zakazanym miejscu 
nazywanym przez niektórych Górą Kowadłową.
- Czy wiesz, jak ją znaleźć?
- Myślę, że tak.
- Czy podróżowałaś już kiedyś na smoku? 
- Nie.
Uścisnął jej dłoń i odwrócił się.
- Chodź. To dobra zabawa. Ten nazywa się Księżycowy Ptak. 
- Boję się - powiedziała. - Ostatnie smoki, jakie widziałam, należały do Diabła 
Deta.
Przytaknął.
- Ten jest w porządku. Ale pozwól, że cię zapytam: czy bardziej boisz się tego 
Marka i jego urządzeń czy oswojonego, domowego zwierzęcia, na którym dopiero co 
jechałem?
Potrząsnęła głową.
- Gdzie go znalazłeś? Jak go oswoiłeś? Czy to prawda, że masz związek z Domem 
Rondoval? Powiedziałeś, że jesteś podróżnikiem...
- Za dużo. To za długa historia, żeby ją teraz opowiadać. 
- ...Bo jeśli jesteś z Rondovalu, jak mówili, w takim razie to  j e s t   jeden 
ze smoków Deta.
- Teraz należy do mnie. Ale nie będę ci kłamać. Przedtem też nie kłamałem. Wtedy 
po prostu jeszcze nie wiedziałem. Tak, mam związek z Domem. Mimo to chciałbym ci 
pomóc. Czy pokażesz mi, gdzie mieszka ten facet? Chcę z nim pomówić.
Przyglądała się twarzy Pola, a ich wzrok się spotkał. Nagle przytaknęła. 
- Masz rację. On ma złe zamiary. Może zdołamy go przekonać. Jak się wsiada? 
- Pozwól, że najpierw was przedstawię.
Kiedy ziemia została w dole, Pol nachylił się i powiedział do Mysiej Rękawicy: 
- Po drodze do Dibny będzie mały objazd. Chcę odwiedzić człowieka kierującego 
tymi rzeczami. 
Mysia Rękawica skinął głową.
- Czy swoją zemstę także odkładasz na później? 
Pol poczerwieniał.
- Zemstę? - spytała Nora.
- Później - uciął Pol. - Opowiedz mi o zakazanych miejscach.
- To obszary, gdzie znajdują się pozostałości z dawnych czasów, kiedy ludzie 
posługiwali się tego typu sprzętem. Podobno miejsca te są nawiedzane przez 
duchy.
- Słyszałem tego typu historie - wtrącił Mysia Rękawica. - W mojej pracy 
natknąłem się też na kilka takich wyrobów. Tego dnia, kiedy cię zabrano, 
słyszałem, jak Mor mówi o pewnego rodzaju równowadze. Jeden świat poszedł w 
jedną stronę, a drugi, ten, do którego cię zabrano, w przeciwną. Wydaje się, że 
te dwa światy nie pasują do siebie i próby ich połączenia są niebezpieczne. Mam 
wrażenie, że Det mógł działać właśnie w tym kierunku.
- Wynikałoby z tego, że Mark stanowi większe zagrożenie, niż mogłoby się 
wydawać.
- Na to wygląda.
Pol przysłonił oczy dłonią i patrzył na mały punkt, w jaki zamienił się 
uciekający ptak.
- Wydaje się, że lecimy w tę samą stronę. 
- Jaka zemsta? - ponowiła pytanie Nora. 
- Nie jestem pewien. Zostawmy to, dobrze? - Pol spojrzał na małego złodzieja, 
który odpowiedział mu uśmiechem. - Intencja to mniej niż postępek - powiedział. 
- To nawet mniej niż próba. - Wzrok Pola stracił ostrość. Wydawało się, że 
usiłuje złapać coś z powietrza. - Łatwo ci wygłaszać kazania - dodał po pewnym 
czasie, kiedy mały człowieczek przycisnął nagle coś do piersi - kiedy masz pod 
koszulą moje figurki.
Mysia Rękawica zbladł, po czym zaczął kaszleć. 
- Później się z tobą policzę - powiedział Pol. - Wątpię, czy do tego czasu mi 
uciekniesz. Teraz jednak zaczynam rozumieć, co miał na myśli Mor, mówiąc o 
zagrożeniu, kiedy mnie tu skierował.
- Mogę wyjaśnić - zaczął Mysia Rękawica. 
- To Stary Mor sprowadził cię do naszego kraju? -spytała Nora.
- Tak.
- To bardzo ciekawe. Właśnie jemu opowiedziałam o Marku, kiedy się to stało. 
Tylko że wtedy Mor wydawał się chory.
Pol przytaknął. 
- Nie czuł się dobrze.
Teren pod nimi w dole zaczął się zmieniać. Las przerzedził się, a duża rzeka 
płynąca mniej więcej równolegle do ich kursu stała się węższa aż wreszcie 
skręciła pod nimi i zniknęła na południowym zachodzie. Fragmenty otwartej 
przestrzeni miały jaśniejszą barwę, zbliżającą się do żółci.
Ciemna plama będąca ptakiem zwiadowczym zniknęła Polowi z oczu. Dopiero po 
południu napotkali większą liczbę maszyn. Najpierw zobaczyli kilka ptaków 
krążących na wielkiej wysokości daleko w przodzie. Obniżyły lot i skierowały się 
w ich stronę. Było ich sześć.
Pol poczuł w szyi Księżycowego Ptaka nagłe napięcie; smok zdawał się rozgrzewać.
Więcej do rozwalenia...
Poczekaj, polecił Pol. Nie wydaje się, żeby atakowały. Wygląda na to, że wysłał 
dla nas eskortę.
Rozwalić eskortę.
Nie rób tego, dopóki trzymają się na dystans.
...Trochę później.
Poczekaj.
Lecieli dalej. W dole na horyzoncie ukazała się w popołudniowym świetle Góra 
Kowadłowa. Eskorta towarzyszyła im, nie zmieniając pozycji od kilku godzin. 
Kiedy się zbliżyli, ujrzeli, że więcej ptaków patrolowało niebo nad spłaszczonym 
wierzchołkiem. Ziemia w dole przybrała blaszaną barwę -żółtą z czerwonymi 
pasami, nakrapianą szarością i rdzawymi skupiskami kamieni. Poszarpane szczeliny 
rozciągały się chaotycznie jak na upuszczonym glinianym garnku; małe, karłowate 
krzaki powyginane przez wiatr lgnęły do zboczy wzgórza.
Góra była teraz większa i widzieli kontury jej szczytu - białe, zielone, szare, 
odbijające każdy ruch niczym w lustrze. Kiedy się przybliżyli, Pol rozejrzał się 
i poczuł, że Księżycowy Ptak sztywnieje, a następnie zmienia kurs, aby spotkać 
się z ciemnymi ptakami.
Leć tam, dokąd nas prowadzą, ponieważ na pewno prowadzą nas do niego.
Księżycowy Ptak nie odpowiedział, ale kilkakrotnie zmienił kurs, zbliżając się 
do miasta na skale. Wznosił się, odbijając na zachód, i zbliżył się wreszcie do 
wielkiego budynku krytego płaskim dachem, znajdującego się w centrum kompleksu 
innych budowli. Spojrzawszy w dół, Pol zobaczył wysokiego rudowłosego mężczyznę 
stojącego na tarasie apartamentu dobudowanego na najwyższym piętrze. Z tyłu 
budynku, na lądowisku pokrytym krzyżującymi się liniami stał obiekt latający o 
niezwykłych kształtach. W pobliżu poruszały się maszyny ludzkich rozmiarów o 
nieznanym przeznaczeniu.
- Dalsze czary - wymamrotał Mysia Rękawica. 
- Nie - zaprzeczył Pol. - Wcale nie.
Na ramieniu poczuł zaciskającą się dłoń Nory. 
- Znasz tego gościa całkiem dobrze, co? - zapytał. 
- Czy go znam? Przez wiele lat byłam w nim zakochana - odparła. -Teraz jednak 
także się go boję. Bardzo się zmienił.
- No, wygląda na to, że robią nam miejsce do lądowania. Chodźmy z nim 
porozmawiać. Jeśli chcesz, żeby przestał cię napastować, powiedz mu to, a ja cię 
poprę. Jeśli nie, teraz masz szansę, żeby wszystko wyjaśnić. Na dół, Księżycowy 
Ptaku, siadaj na otwartej przestrzeni.
Wylądowali o wiele łagodniej niż poprzednim razem. Pol czuł ciche dzwonienie w 
uszach, kiedy wiatr przestał wreszcie gwizdać dookoła. Zszedł i pomógł zejść 
Norze. Usłyszał jej okrzyk.
- Jego oko! Zranili go!
Pol odwrócił się szybko. Zbliżał się do nich mężczyzna w kombinezonie koloru 
khaki z wieloma kieszeniami. Zamiast lewego oka miał dziwne urządzenie, które 
zmieniło barwę, kiedy wyszedł z cienia, stając się najpierw jasno, potem 
ciemnoniebieskie. Powyżej widniała wyraźna blizna, biegnąca przez czoło i 
pojawiająca się na policzku pod oczodołem. Pol wyszedł mu na spotkanie.
- Jestem Pol Detson - powiedział. - Nora chce z tobą porozmawiać, i ja również. 
Mark zatrzymał się w odległości mniej więcej dwóch metrów i przyjrzał mu się 
uważnie. Wreszcie skinął uprzejmie głową.
- Jestem Mark Marakson - przedstawił się, po czym błyskawicznym ruchem obrócił 
się w stronę Księżycowego Ptaka.
- Nigdy jeszcze nie widziałem smoka... Boże, ale jest duży! 
Ponownie zwrócił się w stronę Pola, nawet nie spojrzawszy na Norę.
- Detson... Czarodziej?
- Tak mi się zdaje.
- Nie rozumiem czarów.
- Ja sam dopiero je zgłębiam.
Mark zrobił nagły gest lewą ręką, mający najwyraźniej ogarniać całe miasto.
- To rozumiem - powiedział.
- Ja też. Tam, skąd przybywam, jest tego dużo.
- Co masz na myśli? Gdzie to jest? 
- Jesteśmy poniekąd przybranymi braćmi - odparł Pol. - Twoi rodzice wychowali 
mnie w kraju bardzo przypominającym miejsce, które odbudowałeś. Wybacz, że ci 
się przyglądam, ale jesteś bardzo podobny do taty.
Mark odwrócił się, odszedł kilka kroków i wrócił.
- Żartujesz - zdecydował w końcu.
- Nie. Naprawdę. Przez znaczną część swego życia nosiłem imię, które nadano 
tobie, kiedy byłeś maleńkim dzieckiem.
- To znaczy? 
- Dan Chain.
- Dan Chain - powtórzył Mark. - Podoba mi się... Ale jak to możliwe? Niedawno 
faktycznie dowiedziałem się, że zostałem adoptowany, ale to zbyt wielki zbieg 
okoliczności! Nie mogę w to uwierzyć.
- A jednak to prawda. I nie jest to całkiem zbieg okoliczności. W istocie... 
Poczekaj chwilę...
Pol poszperał w tylnej kieszeni spodni, wyjął portfel. Otworzył i zajrzał do 
przegródki na wizytówki. 
- Proszę - powiedział, wyciągając dłoń. - To są zdjęcia mamy i taty.
Mark wyciągnął rękę, wziął portfel, przyjrzał się zdjęciom.
- To nie jest narysowane! - powiedział. - Zastosowano tu jakąś bardzo 
skomplikowaną technologię!
- Fotografia istnieje już od pewnego czasu - poinformował go Pol. Podczas gdy 
Mark przyglądał się swym rodzicom, jego soczewka zaświeciła.
- Ich imiona? - zapytał.
- Michael i Gloria Chain.
- Tak, widzę siebie w ich twarzach. Czy mogę? Czy masz inne?
- Tak, mam jeszcze kilka. Możesz je zatrzymać. Tylko wysuń, o tak.
Mark oddał portfel.
- Czym on się zajmuje?
Tym razem Pol machnął ręką.
- Konstruuje różne rzeczy. Raczej je projektuje. Bardzo podobne do tych, które 
ty tu zbudowałeś. 
- Chciałbym go poznać.
- Wierzę, że by cię polubił. Ale myślałem - ponieważ ostatnio osiągnąłem pewne 
umiejętności - o tym, w jaki sposób zostałem tu sprowadzony. Wymagałoby to 
pewnej ilości badań i doświadczeń, wierzę jednak, że mógłbym powtórzyć wyczyn 
Mora. Pomyślałem sobie, że gość taki jak ty może nie być tutaj szczęśliwy - 
zwłaszcza po historii, którą usłyszałem - i zastanawiałem się, czy nie chciałbyś 
udać się do świata, z którego przybywam. Tam mogłoby ci się bardziej podobać.
Mark oderwał wreszcie wzrok od zdjęć i włożył je do małej kieszeni na udzie. 
Popatrzył na Norę, jakby widział ją po raz pierwszy.
- Powiedziała ci, co mi zrobili i co zrobili mojemu ...przybranemu ojcu?
Pol skinął głową.
- Współczuję ci. Z innych przyczyn spotkałem się z bardzo podobnym przyjęciem.
- W takim razie musisz rozumieć to, co czuję. - Znowu popatrzył na Księżycowego 
Ptaka. - Czy masz jakieś plany w związku z tamtymi ludźmi? - Początkowo miałem, 
ale już nie. Prawie rozumiem, prawie im wybaczam. To bardzo zbliżone uczucia. Im 
dłużej nie myślę o zemście, tym mniej mnie oni drażnią. Niech idą swoją drogą. 
Ja pójdę swoją.
Mark uderzył prawą pięścią w lewą dłoń i odwrócił się od zebranych.
- To nie takie łatwe - powiedział, chodząc tam i z powrotem. - Może dla ciebie, 
obcego, tak, ale ja tu żyłem, wyrosłem, znałem wszystkich. Zaniosłem im prezent, 
który odrzucili w sposób najgorszy z możliwych. Teraz, teraz im go wmuszę.
- Spowodujesz mnóstwo bólu. Nie tylko ich bólu, ale także swojego. 
- Niech tak się stanie - powiedział Mark. - Sami tego chcieli. 
- Myślę, że mógłbym cię wysłać do domu, do miejsca, które byś polubił.
Przez chwilę Mark przyglądał mu się z tęsknotą.
- Nie - powiedział wreszcie. - Może potem. Teraz nie chodzi już o prezent, ale o 
sposób jego przyjęcia. Za kilka tygodni będę gotowy. Później... zobaczymy.
- Powinieneś to przemyśleć.
- Miałem na to więcej czasu niż potrzeba. Od czasu ostatniego spotkania z nimi 
bardzo dużo myślałem.
- Gdybym cię wysłał z powrotem tylko na krótki czas - i przemyślałbyś to w innym 
miejscu - może osiągnąłbyś nową perspektywę, może doszedłbyś do wniosku, że nie 
warto tego robić...
Mark zbliżył się i opuścił głowę. Jego nowe oko szumiało, soczewka zaświeciła 
złotym blaskiem. 
- Wygląda na to, że bardzo ci się śpieszy, żeby się mnie pozbyć -powiedział 
powoli.
Odwrócił się i spojrzał na Norę.
- Może to ona jest przyczyną?
- Nie - odparł Pol. - Ona zna cię od wielu lat, a mnie kilka dni. Nic nie ma 
między nami. 
- I pewnie chciałbyś zmienić tę sytuację pod moją nieobecność. 
- To twój pomysł, nie mój. Chciałbym powstrzymać cię od błędu, który sam prawie 
popełniłem. Ale przecież ona może mówić za siebie. 
Mark zwrócił się do Nory.
- Czy ty także chcesz się mnie pozbyć? 
- Zostań - odparła. - Ale zostaw wieś w spokoju. Proszę.
- Po tym, co zrobili?
- Pokazali ci, co czują. Byli zbyt surowi, ale ich przestraszyłeś.
- Jesteś po ich stronie! 
- To ja cię ostrzegłam. 
- I po jego stronie - wskazał na Pola, soczewka błysnęła. - Czary! Smoki! On 
jest przeszkodą na drodze postępu! I wolisz go ode mnie!
- Nigdy tego nie powiedziałam!
Zrobiła krok w przód i wyciągnęła rękę do Marka. Ten odsunął się i zamachał 
prawą pięścią w stronę twarzy Pola.
- Mógłbym cię zabić jedną ręką - powiedział. - Byłem kowalem.
- Nie próbuj. Byłem bokserem.
Mark spojrzał w górę. Księżycowy Ptak spojrzał w dół na niego.
- Myślisz, że ta starodawna bestia czyni cię niepokonanym? Ja także mam 
podwładnych.
Podniósł lewą rękę, podwinął rękaw. Duża bransoleta kontrolna zakrywająca mu 
rękę do łokcia zalśniła jasno. Palce Marka zatańczyły na przyciskach. Maszyny 
wielkości ludzi zwróciły się w ich stronę i zaczęły iść w kierunku zebranych.
Pol podniósł prawą rękę. Jego luźny rękaw opadł. Znak smoka poruszał się 
wyraźnie wraz z pulsem. 
- Jeszcze nie jest za późno - powiedział - żeby powstrzymać to, co, jak sądzę, 
nadchodzi.
- Już jest za późno - odparł Mark.
Maszyny zatrzymały się jedna po drugiej, niektóre wysyłały przy tym miarowe, 
dziwne odgłosy, inne stawały w miejscu gwałtownie, bez dźwięku. Mark ponownie 
nacisnął guziki, ale bez rezultatu.
- Tata nazywał to efektem ducha - stwierdził Pol. -Teraz...
Mark zamachnął się, Pol zrobił unik i uderzył go pięścią w splot słoneczny. Mark 
stęknął i zgiął się trochę. Pol trafił go w szczękę lewym sierpowym. Miał okazję 
walnąć go w twarz jeszcze raz, ale cofnął cios, w obawie, że uderzy w protezę 
optyczną. W tym momencie Mark zamachnął się lewym ramieniem jak maczugą i ciężka 
bransoleta uderzyła Pola w bok twarzy.
Upadł na kolana, zakrywając głowę obiema rękami. Ujrzał zbliżający się but i 
przetoczył się na bok.
Zgnieść? Spalić?
Pol zrozumiał, że wszedł w kontakt myślowy z wielką bestią.
Nie, Księżycowy Ptaku! Nie!
Głuchy pomruk smoka sprawił, że Mark się zatrzymał i spojrzał w górę, podnosząc 
ręce. 
W rozchybotanym widzeniu Pol ujrzał pasma unoszące się wszędzie dookoła. To 
czerwone... 
Kątem zdrowego oka Mark ujrzał, jak leżący mężczyzna robi ruch lewą dłonią. 
Ruszył w stronę wroga, żeby go kopnąć, ale poczuł, że stopy mu nieruchomieją i 
upadł.
Uderzył o ziemię i leżał tak, sparaliżowany od pasa w dół. Próbując się unieść 
na rękach, ujrzał, jak tamten ukląkł i zaczął masować głowę. Na ramieniu poczuł 
nagle czyjąś dłoń.
- Nora...
- Mark, proszę cię. Powiedz, że nigdy nie skrzywdzisz wioski ani nikogo innego.
Spróbował odsunąć się od niej.
- Nigdy ci na mnie nie zależało - powiedział.
- To nieprawda.
- Pojawia się pierwszy lepszy obcy przystojniak, a ty skarżysz mu się i 
wysyłasz, żeby się mnie pozbył...
- Nie mów tak.
Usiadł.
- Uciekaj, dopóki jeszcze możesz - powiedział. - Ostrzeż wieśniaków albo nie, 
jak chcesz. To bez różnicy. Przyjdę i wezmę to, czego chcę, a to obejmuje także 
ciebie. To, z czym przyjdę, będzie wystarczająco potężne, by poradzić sobie ze 
smokiem, z całą ich rodziną. Idź! Powiedz im, że nienawidzę wszystkich. Powiedz 
im...
- Chodź, Noro - powiedział Pol, podnosząc się z ziemi. - Nie ma sensu z nim 
rozmawiać. 
Wyciągnął dłoń. Dziewczyna wstała i wzięła go za rękę. 
- Wydaje mi się, że mądrze bym zrobił zabijając cię - powiedział Pol do Marka. - 
Ale ona nigdy by mi tego nie wybaczyła. Poza tym jesteś synem jedynych rodziców, 
jakich znałem. Masz więc trochę czasu. Wykorzystaj go na przemyślenie swego 
planu. Jeśli przyjdziesz, tak jak zapowiadasz, będę na ciebie czekał. Nie mam 
zamiaru być obrońcą wieśniaków, ale istnieje równowaga, którą byś zachwiał i 
sprowadził niebezpieczeństwo na nas wszystkich.
Pomógł Norze wspiąć się na Księżycowego Ptaka i zauważył, że Mysia Rękawica 
zniknął. Rozejrzał się po dachu, ale złodzieja nigdzie nie było.
Wskoczył i zajął miejsce przy dziewczynie. Spojrzał w dół na Marka.
- Nie przychodź - powiedział.
- Czuję twoje czary - odparł miękko Mark. - Znajdę sposób, żeby je powstrzymać. 
To musi być zjawisko falowe wytwarzane przez twój układ nerwowy...
- Uważaj, żebyś nie zarywał przez to nocy.
Do domu, Księżycowy Ptaku!
Poczuł, jak potężne muskuły napinają się pod nim. Księżycowy Ptak biegł, skakał, 
wzbijał się w powietrze. Przelecieli nad dachem i zaczęli się wznosić. 
- On nie został sparaliżowany na zawsze, prawda?
Pol pokręcił głową.
- To potrwa może godzinę. Pasma są splątane, a nie związane.
- Pasma? Co masz na myśli?
- Jest więźniem samego siebie. Jego ciało wróci wkrótce do normy.
- On nas zniszczy - powiedziała.
- To całkiem imponujący drań - przyznał Pol, patrząc w dół. - Możesz mieć rację, 
choć mam nadzieję, że jej nie masz. 
Słońce zaczęło swój długi ślizg na zachód. Wiatry ponownie zaśpiewały wokół 
nich. Pod nimi i z tyłu mechaniczni słudzy Marka zaczęli się poruszać znacznie 
wcześniej od swego pana. Teraz ciemna postać małego człowieczka roztopiła się w 
strumieniu nienawiści do tego drugiego i przeszła w całkowite zapomnienie.
Chmury płynęły. Soczewka pociemniała, bransoleta zaś znowu zaczęła działać.
       XV
Prototyp ptaka-tropiciela z niebieskim brzuchem, szarym grzbietem, szerokokątnym 
okiem i parabolicznym uchem leciał za jeźdźcem na smoku w kierunku północnym. Za 
szpiegiem wyleciały w dokładnie odmierzonych odstępach czasu większe obiekty, 
pełniące funkcję przekaźników nadawanych przez tropiciela informacji. Jak na 
razie jednak, ptak-tropiciel nie poznał na tyle dobrze ściganego obiektu, aby 
mieć cokolwiek do przekazania. Gdyby znajdował się bliżej, usłyszałby fragmenty 
opowiadania, które Mysia Rękawica usłyszał od Pola. Jednak nie był bliżej i nie 
słyszał nawet pytań zadawanych przez Norę.
- Jestem zdumiona tym, że tak szybko i dokładnie opanowałeś swoje dziedzictwo. 
Pomimo to Mark miał czas na zgromadzenie swej potęgi, a ty nie. Jak poradziłbyś 
sobie ze zmasowanym atakiem tych ptaków oraz maszyn lądowych? Poza tym, wydaje 
mi się, że widziałam tam także ludzi. Czy może raczej karłów... Przypuśćmy, że 
Mark posiada dużą armię. Czy masz w ogóle jakikolwiek plan?
Pol milczał przez pewien czas.
- Kiedyś istniało narzędzie mocy, należące do mojego ojca - powiedział wreszcie. 
- Dzięki niemu mógłbym, jak sądzę, dysponować wszystkimi, hm, środkami 
Rondovalu. Gdybym zdobył to narzędzie, zanim Mark się ruszy, byłbym w stanie 
rzucić przeciw niemu coś strasznego. Ciągle jednak poruszam się po omacku w 
geografii i polityce tego kraju. Nie wiem, przeciwko jakiemu terytorium i ilu 
skupiskom ludzkim on wystąpi. Nie wiem też, jaki jest system obronny. Wszystkie 
moje książki są starsze niż ja... Mam też mapy, ale nie wiem, jakich części 
kraju dotyczą.
- Mogłabym ci pokazać i powiedzieć - zaproponowała Nora - gdybyś przedstawił mi 
te mapy.
- Ale ja zostawiam cię we wsi.
- Nie! Nie możesz tego zrobić! Boję się. Mógłby przyjść po mnie znowu. Kto by go 
wtedy powstrzymał?
- Rondoval może ci się nie spodobać.
- To lepsze niż Góra Kowadłowa. Czy nie znasz czarów, którymi mógłbyś go znowu 
odmienić? W takiego człowieka, jakim był kilka lat temu?
- Nie sądzę, żeby jakiekolwiek czary mogły odmienić to, co życie zrobiło z 
człowieka albo co człowiek sam z siebie zrobił. Przykro mi. 
- Przypuszczałam, że tak właśnie odpowiesz.
Wszyscy mędrcy mówią to samo. 
Po raz pierwszy tego dnia zaczęła cicho płakać. Pomimo że jej płacz stawał się 
coraz głośniejszy, ptak-tropiciel nie usłyszał także i tego. Pol słyszał, ale 
nie był pewien, co ma powiedzieć. Patrzył więc przed siebie i nie mówił nic.
Kiedy przelatywali nad wioską Nory, było już ciemno i Pol okrył dziewczynę swoim 
płaszczem. Wzeszły masy świecących jasno gwiazd. Pol po raz pierwszy uzmysłowił 
sobie, że nie rozpoznaje żadnej konstelacji. Księżycowy Ptak, który patrzył 
raczej w dół niż w górę, zarejestrował wszystkie widoczne stada bydła. Po 
wylądowaniu uda się na wieczorny posiłek.
* * *
Obudził się w brudnym pokoju głęboko pod ziemią. Przypominało to starodawną 
komnatę wykutą w skale, której nowi mieszkańcy nie zdążyli jeszcze odnowić. 
Możliwe, że mieścił się tu pewnego rodzaju magazyn. Pomieszczenie było pełne 
gratów, kurzu i stęchłego powietrza. Dlatego właśnie je wybrał. Było oddalone od 
warkotu, a nawet szumu wielkich maszyn; żadne z mniejszych nie zbliżały się 
tutaj. Jeśli chodzi o małych ludzi o długich rękach, spadzistych ramionach i 
niskich brwiach - wydawało się, że unikają tego miejsca.
Zjadł część pożywienia, które przyniósł ze sobą. Pod stertą śmieci ukrył paczkę 
z figurkami.
Trzeba już było się odłączyć, pomyślał. Kiedy ten dzieciak się zorientował, było 
po wszystkim. Przerażające, jak on zdobył te informacje wtedy w powietrzu. 
Dobrze, że istniało coś, co rozpraszało jego uwagę...
Ile dni idzie się stąd do Dibny? To może zająć pół tygodnia. Dlatego, zanim 
wyruszy, musi zgromadzić porządne zapasy pożywienia... 
Która mogła być godzina? Według jego wewnętrznego zegara był środek nocy. Jeśli 
dopisze mu szczęście, do rana zdobędzie zapasy i będzie mógł wyruszyć następnej 
nocy...
Mysia Rękawica uchylił trochę drzwi i wyjrzał na ciemny korytarz. Pusto. 
Wyszedł, przeszedł przez korytarz i w ciągu kilku sekund był przy schodach. W 
miarę jak szedł, powietrze stawało się świeższe, nadal jednak było mu ciepło. 
Trzymając się najciemniejszych z możliwych przejść, wspinał się aż do chwili, 
kiedy znalazł się kilka pięter nad ziemią. Słyszał teraz odległe hałasy fabryk i 
mechanicznych służących, którzy przesuwali się w pobliżu, wykonując tajemnicze 
zadania.
Wyszedł i stanął pod gwiazdami. Wznosiła się tam niska budowla, której jeszcze 
nie zbadał. Obecnie z jej wnętrza wydobywało się światło. Po lewej stronie 
powyżej stał budynek, skąd wydostał się tego popołudnia. Tak, tam był most nad 
aleją, po którym przeszedł...
Widział, jak Pol i Nora odlatują na północ. Dobrze, że się uwolnili. Nie życzył 
im niczego złego, zwłaszcza z rąk tego wysokiego, rudego człowieka ze szklanym 
okiem. Obawiał się, że gdyby został jego więźniem, mogłoby go czekać coś 
gorszego niż czary, postanowił więc unikać tamtego za wszelką cenę.
Gdzieś tutaj mogli trzymać jedzenie.
Uwagę złodzieja przykuł mały, ciemny budynek. Raczej nie wyglądał na magazyn z 
zapasami, ale rozsądnie byłoby wiedzieć, co się tam mieściło - stał w tak 
widocznym miejscu. Może to coś groźnego.
Zbliżył się robiąc łuk, tak że między nim a kimś, kto ewentualnie znajdował się 
wewnątrz, pojawiła się ściana. Szedł bezszelestnie. Rozglądał się w poszukiwaniu 
pułapek i strażników.
Wreszcie dotknął szarej ściany, pogładził ją dłonią, rozpłaszczył się cały i 
odczekał chwilę. Następnie przeszedł za róg, wyjrzał, minął go i skierował się 
ku oknu przy drzwiach.
Nic. Widok zasłaniał mu jakiś sprzęt. Mysia Rękawica schylił się i przeszedł pod 
nim, a potem szybko minął drzwi. Podszedł do drugiego okna.
Tak. Dwóch mężczyzn po prawej stronie, z tyłu, siedzących przed czymś, co 
wyglądało na zestaw jarzących się okien. Wiedział, że nie wychodziły one na 
zewnętrzną stronę ściany. Jednak kąt, pod którym patrzył, był zbyt ostry, a okno 
zamknięte.
Poszedł dalej, minął kolejny róg i z jeszcze większą ostrożnością zbliżył się do 
otwartego okna. Stanął przed nim, przyklęknął i zajrzał do środka.
Usłyszał głos, ale dopiero po kilku chwilach zrozumiał, że nie należy on do 
postaci w środku. Słowa zdawały się wydobywać ze ściany w przodzie. Przymrużył 
oczy, skoncentrował się, wyszeptał parę słów do Dwastira.
Nagle rozpoznał część scen rozgrywających się na ścianie. Ekrany na obwodzie 
ukazywały dziwnie przybliżone widoki krajobrazu z powietrza, podobne do tych, 
które sam oglądał wcześniej z grzbietu smoka. Jednak centralny ekran, nad którym 
pochylało się dwóch ludzi, przedstawiał o wiele bardziej szczegółowo bibliotekę 
Rondovalu, gdzie spędził tyle godzin. Wyglądało to tak, jakby zaglądał do niej 
przez okno. Za biurkiem siedział Pol, tuż obok migotały świece, a przed nim 
rozłożone były książki. Nora spała na kanapie.
Nagle ujrzał, że wyższym człowiekiem był Mark Marakson. Poczuł impuls, by 
uciekać. Obaj mężczyźni wydawali się jednak zbyt zajęci ekranem i nie mogli być 
bardzo czujni. Dlatego, rozglądając się dookoła od czasu do czasu, Mysia 
Rękawica patrzył dalej. Zarówno zachowanie mężczyzn, jak tajemniczy charakter 
całego przedsięwzięcia przekonały go, że był świadkiem czegoś ważnego.
Czas mijał. Pol mruczał co pewien czas o wierzchołkach trójkąta. Raz lub dwa 
Nora odpowiedziała na to sennie.
Zanim Pol przemówił znowu, minęła godzina, może więcej. Uśmiechnął się, patrząc 
w górę. 
- Piramida, wielki labirynt i studnia Itzan - powiedział - w tej kolejności. Czy 
to jest Trójkąt Int, Noro?
- Mhm?
- Czy mogłabyś znaleźć je dla mnie w wielkim atlasie?
- Przynieś go tutaj.
- Nigdy nie byłam nigdzie daleko, ale zawsze lubiłam geografię. Jakie to 
miejsca? 
Pol wstał z książką w dłoni, kiedy obraz został nagle zasłonięty przez postać 
Marka. 
Marakson uniósł się trochę, by napisać coś na kartce, którą włożył następnie do 
kieszeni. Głosy Pola i Nory dały się słyszeć znowu, tym razem częściowo 
przytłumione. Mark nachylił się w przód, przysuwając twarz blisko ekranu.
- Mam cię - powiedział cicho. - Jakiej byś nie szukał broni, nie dostaniesz jej, 
jeśli tylko będę miał trzy szansy...
Głos mu się załamał. Podniósł dłoń, jakby chciał zakryć oczy, zapominając na 
chwilę o czerwonej soczewce.
- Cholera!
Odwrócił się, a Mysia Rękawica uchylił się szybko. Zdążył jednak rzucić okiem na 
ekran przedstawiający coś, co mogło być uściskiem.
* * *
Księżycowy Ptak zdrzemnął się, lecąc w górę na wstępującym strumieniu ciepłego 
powietrza, a potem opadł w długim ślizgu. Kiedy opuścił na oczy nocną błonę, 
ujrzał inny ciepły strumień wznoszący się z przodu po lewej stronie niczym 
kołysząca się czerwona wieża. Bez namysłu poleciał w tamtym kierunku. Miał teraz 
pełny brzuch i miło mu było po prostu szybować do domu, patrząc, jak sny formują 
się w drugiej komorze jego umysłu.
Widział siebie, jak niesie młodego pana i panią ponad pustynią, lecąc w stronę 
góry, która nie była górą. Tak, przelatywał tędy dawniej, o wiele dawniej. 
Pamiętał, że było bardzo sucho. Ujrzał błyszczącego ptaka; przeleciał i złożył 
jajo, które rozrosło się w potworny kwiat. Czuł, że musi o tym pamiętać.
Poleciał lotem ślizgowym ku kolejnemu ciepłemu prądowi i znowu się uniósł. Jakie 
to cudowne wydostać się z groty! Wiedział, że jutro mieli zamiar wybrać się do 
tego suchego miejsca. To także było dobre. Przenocuje chyba na dziedzińcu, a 
rano pokaże im bagażnik i siodło. Wstaną wcześnie i mogą ich potrzebować.
U szczytu wieży rozpostarł skrzydła i wykonał długi ślizg. Gdzieś w jego snach 
poruszał się ten człowiek z dziwnym okiem, ale trudno go było śledzić.
* * *
Kiedy Pol skończył się pakować, słońce było już wysoko. Argument Nory, że bez 
Pola będzie w większym niebezpieczeństwie niż z nim, zwyciężył znowu. Oprócz 
jedzenia, dodatkowych ubrań i koców, spakuje dwa lekkie miecze... Żadnej zbroi. 
Nie chciał nadmiernie obciążać Księżycowego Ptaka ani opóźniać jego lotu 
bardziej, niż to było konieczne. Poza tym uczył się szermierki w innym stylu.
Skąd on wiedział? - zastanawiał się, pakując ładunek do bagażnika, który wielka 
bestia dla niego znalazła.
Przeszedł przez dziedziniec i położył dłonie na szyi smoka.
Skąd wiesz, czego nam potrzeba?
Ja wiem. Teraz! Do góry. Patrz!
Potężna głowa zwróciła się w górę. Pol poszedł za jej spojrzeniem. 
Ponad głową ujrzał mały kształt z niebieskim brzuchem i szarym grzbietem. Jego 
przód odbił światło słońca i skierował je na stojących w dole. Co to jest?
Coś, czego nie znam. Widzisz, jak się przygląda? 
Musi należeć do niego. Ciekawe, jaką część mojego planu udało mu się poznać.
Czy chcesz, żebym pogłaskał go ogniem?
Nie. Udawaj, że go tam nie ma. Nie patrz na niego. 
Pol odwrócił się i wszedł do zamku. W jednym z tomów ojca znalazł opis pewnego 
efektu, który miał teraz zamiar wypróbować.
Pobiegł schodami w górę i zatrzymał się przed biblioteką, gdzie Nora wykreślała 
ostatnie mapy trasy. Zajrzawszy do środka ujrzał, że miała jasną tunikę, krótkie 
szare spodnie, metalowy pas oraz mocne buty, które znalazła w jakiejś garderobie 
na górze. Włosy związała czarną wstążką.
Kiedy Pol wszedł, uniosła wzrok.
- Jeszcze nie całkiem skończyłam. Została jedna strona.
- Nie przerywaj.
Ukończyła rysunek, wzięła kolejną kartkę, przewróciła stronę i zaczęła wykreślać 
kolejną część trasy. Uniosła wzrok, a Pol uśmiechnął się i skinął głową.
- Już, zaraz - powiedziała.
Pracowała przez kilka minut. Wreszcie westchnęła, zamknęła książkę i pozbierała 
papiery.
- Czy mogłabyś na chwilę wyjść?
- Masz taki dziwny głos.
- Tak. Mówiłem zbyt dużo. Proszę.
Podeszła do drzwi. Czekał tam, a jego twarz była pozbawiona wyrazu. Nora 
zatrzymała się z wahaniem.
- Czy coś się stało? - spytała.
- Nie. Wyjdź.
Kiedy przyjrzała mu się dokładniej, zauważyła, że wargi mówiącego nie poruszają 
się zgodnie z wypowiadanymi słowami. Przeszła przez drzwi i stanęła. Na 
korytarzu, z palcami przy ustach, stał Pol.
- Jak...
- Chodź - szepnął, ujmując jej dłoń. - To zaklęcie podobieństwa. Moja podobizna 
została nałożona na czarodziejskie pasma. Nie wiem, jak długo się utrzyma. Może 
dzień, a może tylko chwilę.
Zaczął gestykulować powoli, potem coraz szybciej. Coś pojawiło się między jego 
dłońmi, nabrało bladego blasku.
- Oto twoja podobizna - powiedział. - Wróci tam i będzie dotrzymywać towarzystwa 
mojej, by w ten sposób odwrócić uwagę szpiega na czas naszego odlotu. Obserwował 
nas. Chcę mieć największą przewagę, jaka tylko jest możliwa.
Później wydawało się, że to Nora wraca do pokoju i bierze za rękę Pola, 
stojącego ciągle przy drzwiach. Przeszli powoli w stronę pary krzeseł i usiedli, 
patrząc na siebie.
- Piękna pogoda. - Tak.
Co pewien czas jedno z nich wstawało i chodziło po pokoju. Razem i osobno robili 
wiele rzeczy, co zajmowało około godziny, po czym cała sekwencja zaczynała się 
od nowa.
Prototyp ptaka-zwiadowcy o niebieskim brzuchu i szarym grzbiecie śledził każdy 
ich krok i skupiał się nad każdym słowem. Nie odwrócił się na dźwięk hałasów w 
dole ani wtedy, kiedy Księżycowy Ptak wzniósł się ponad chodnik, przeleciał nad 
murem zewnętrznym, zawirował na wietrze, skierował się na wschód i zniknął.
* * *
Z nastaniem nocy Mysia Rękawica powoli zaczął czuć się jak więzień. Pomimo kilku 
sytuacji, gdy prawie by już wpadł, jego obecność nadal nie została wykryta. 
Stopniowo powiększał w umyśle mapę terenu, na którym się znajdował i zaczynał 
być świadomy tutejszego dziwnego systemu obronnego. Ciągle jednak nie był w 
stanie znaleźć drogi, która wyprowadziłaby go z Góry Kowadłowej. Obrzeża 
płaskowyżu były niezwykle dobrze patrolowane, zarówno przez małych ludzi, jak i 
przez półmechaniczne gąsienice. Cały teren był także obserwowany przez 
zamontowane na stałe automatyczne oczy oraz krążące ptaki. Wyglądało na to, że 
nawet owad nie przemknąłby się nie zauważony.
Sprawdzając kolejne zamki, zlokalizował w końcu magazyny żywności i przeniósł do 
swej kryjówki ilość, którą uznał za wystarczającą. Rejestrował
w pamięci każdą niszę, każde nie uczęszczane przejście, jakie napotykał. Okiem 
złodzieja zbadał rozmaite urządzenia wykrywające, najpierw z daleka, później z 
bliska, oceniając ich funkcje oraz niektóre słabości. 
Tylko przez przypadek - przypadek oraz podjętą przez Marka w ostatniej chwili 
decyzję o wzmocnieniu sił natarcia ponad stopień, który wcześniej uznał za 
wystarczający - Mysia Rękawica natknął się na nowo powstały teren szkoleniowy. 
Odbywały się tam wstępne ćwiczenia dla pilotów załogowych obiektów latających, 
których produkcja została zwiększona.
Leżąc płasko na dachu, odgrodzony od urządzenia wykrywającego przewodem 
wentylacyjnym, złodziej słyszał słowa i mógł obserwować maszynę szkoleniową 
przez małą kratę, z której zdjął płytę.
Po wysłuchaniu całego wykładu Mysia Rękawica podjął decyzję. Gdyby udało się 
wysłuchać jeszcze tylko kilku kolejnych szkoleń, wykradłby nocą pojazd i 
spróbował swoich sił w powietrzu. Ponieważ nie mógł znaleźć ukrytego tunelu w 
skale, ta droga wydawała się jedynym sposobem ucieczki.
Odczuwając pogardliwy szacunek dla rudego człowieka, któremu ponownie udało się 
ożywić miasto, złodziej wrócił do swej kryjówki, by odpocząć do wieczora. 
Zamierzał wtedy ponownie zakraść się do centrum obserwacyjnego i włamać się do 
jednej z klas, by z bliska zapoznać się z pulpitem kontrolnym.
Zjadł obfity posiłek, a potem zasnął głębokim snem, z jedną dłonią na sztylecie, 
w drugiej trzymając ukradziony granat, o którym wiedział, że jest pewnym 
rodzajem broni.
* * *
Stara centaurzyca w towarzystwie dwóch młodych stała niczym pomnik na turni, 
pośród karłowatych sosen i patrzyła na zamek Rondoval.
- Nie widać nic niezwykłego - oświadczyła.
- Stello, zeszłej nocy widziałem światło i słyszałem hałasy. Bitalf dostrzegł na 
południu smoka. 
- To miejsce jest zapewne nawiedzone - powiedziała. - Wiele się tu działo.
- A co ze smokiem? - spytał młody ogier.
- Jeżeli jeden z nich się obudził, zajmą się nim w końcu ci, którym najbardziej 
da się we znaki. Może to być też jeden ze smoków z obcych krajów. 
- Czy wobec tego powinniśmy siedzieć bezczynnie?
- Zostańmy tu i patrzmy przez jeden dzień i jedną noc. Możemy się zmieniać. Nie 
mam ochoty tam wchodzić.
- Ja też nie.
Dopiero kilka godzin później ujrzeli, jak w niebo wzlatuje smok i kieruje się na 
wschód.
- Tam!
- Tak.
- Co zrobimy teraz?
- Ostrzeż pozostałych. On może już tu nie wrócić. Z drugiej jednak strony, może 
wrócić. 
- Wyglądało na to, że leci na nim dwóch jeźdźców.
- Wiem.
- Byłaś tam w dzień bitwy, Stello. Czy to był jeden ze smoków Rondovalu? 
- Dla mnie wszystkie smoki wyglądają podobnie. Ale jeźdźcy... Jeden z nich 
wyglądał jak sam Diabeł Det; był młodszy i silniejszy niż kiedykolwiek.
- Biada!
- Niestety!
- Idźcie i zawiadomcie ludzi. Będzie też dobrze, jeśli pomówimy z wieśniakami i 
Starym Morem. 
- Mor zniknął. Mędrzec Grane powiedział, że Mor odszedł złotą drogą i nigdy nie 
wróci. 
- W takim razie sprawy się komplikują. Idźcie! Ja to zbadam dokładniej.
- Czy weszłabyś sama do zamku?
- Idźcie! Róbcie, co wam mówię! Natychmiast. Młodzi usłuchali polecenia. Znali 
spojrzenie jej oczu i ciągle jeszcze bali się jej kopyt.
* * *
Podczas wieczornych wypraw uwagę Mysiej Rękawicy zwróciły okrzyki wydobywające 
się z małego, zakratowanego okna. Podszedł bliżej, rzucił szybkie spojrzenie, a 
następnie ukrył się w cieniu, by przemyśleć to, co zobaczył i, jeśli to możliwe, 
podsłuchać coś więcej.
Pierwsze wrażenie wstrząsnęło nim. Po dłuższym zastanowieniu zaczął jednak 
wątpić, czy mały człowiek na krześle był naprawdę opleciony wężami. Te ciemne 
przedmioty wydawały się zbyt długie, by mogły należeć do rodziny węży, a ich 
końce były połączone z dużą metalową skrzynką stojącą obok. Poza tym ich ruchy 
mogły być spowodowane rzucaniem się samego więźnia. Mark stał obok, trzymając 
małe, metalowe pudełko i obracając czymś.
Mysia Rękawica słuchał przez chwilę wrzasków, zastanawiając się, jakie 
wykroczenie popełnił ten nieszczęśnik, by zasłużyć na takie traktowanie. 
Złodziej myślał też o tym, czy mógłby coś zyskać, pozostając na miejscu albo 
ryzykując jeszcze jedno zerknięcie. 
Nastała cisza. Czekał, ale okrzyki nie ponowiły się już. Z wnętrza dobiegły go 
słabe poruszenia. 
Wreszcie nie wytrzymał, podniósł się i zajrzał ponownie. 
Mark, zwrócony tyłem do okna, odłączył od małej postaci serię lśniących, 
czerwonych sznurów, zwijał je i umieszczał w przegródkach dużej skrzyni. Oczy 
małego człowieka były otwarte i wpatrzone w sufit. Kiedy ostatnie z przewodów 
zostały odłączone, uwolniony poruszył się słabo. Mark podał mu szklankę różowego 
płynu, który tamten wypił.
- Jak się czujesz? - spytał wyższy mężczyzna. 
- Trzęsę się - powiedział drugi, zginając nogi i ramiona. - Ale wszystko jest 
znowu w porządku. 
- Czy to bolało?
- Nie. Właściwie nie.
- Krzyczałeś dużo.
- Wiem. Niektóre były niebieskie, ale większość miała barwę czerwoną.
- Krzyki?
- Tak. I czułem ich zapach.
- Doskonale. Wykazałeś odwagę, zgłaszając się na ochotnika, i pragnę ci 
podziękować.
- Służyłem panu z przyjemnością. 
- Opowiedz mi o tym więcej.
- Czułem smak kolorów i dźwięków.
- To znaczy, że mieszanka była dobra. Szkoda tylko, że jej zasięg jest taki 
mały. Trudno też to wymierzyć... Chciałbym mieć więcej czasu.
- Jak nazwał pan to coś, co to spowodowało? 
Mark uniósł małe pudełko.
- Z braku innej nazwy, nazywam to pudełkiem-mieszadełkiem. Rozmazuje twoje 
bodźce zmysłowe, miesza je. Synteza natychmiastowa.
Człowiek wskazał na dużą skrzynkę po prawej stronie. 
- To nie było tamto? Tylko ta mała rzecz, którą pan trzyma? 
- Tak jest. Tamta tylko zarejestrowała to, co się działo. Powiedz mi: jeśli cię 
nie bolało, to dlaczego tak krzyczałeś? 
- Nie wiem, nie mogłem zrozumieć, co się dzieje. Wszystko było jak przedtem, ale 
zmienione... Przestraszyłem się. 
- Żadnego bólu?
- Ani jednego miejsca. Tylko przeczucie, że zbliża się katastrofa. Najczęściej 
stale się pogłębiało. Chociaż czasem... 
- Co?
- Były chwile wielkiej przyjemności.
- Czy byłeś w stanie liczyć?
- Tak... Większość liczb była żółta. Niektóre miały kwaśny smak.
- Czy czułeś, że możesz wstać? Chodzić? 
- Może. Gdybym o tym pomyślał. Trudno było myśleć. Zbyt wiele rzeczy było nie w 
porządku. 
- Jesteś dzielnym człowiekiem, dziękuję ci raz jeszcze. Teraz zbadajmy twój 
refleks. 
Mysia Rękawica usłyszał, jak przesuwano jakieś urządzenie. Cicho ześlizgnął się 
w noc.
* * *
Po to, by stawiać kopyta po cichu na kamieniach i płytach, Stella musiała 
poruszać się bardzo powoli. Udawało się jej to jednak dzięki cierpliwości 
łowczyni i byłej przywódczyni.
Kiedy przechodziła przez wielki hol, powróciły do niej wspomnienia ostatniego 
dnia bitwy, kiedy stała tu, ociekając krwią i potem. Och! Ogiery miały tamtej 
nocy wiele pracy... Przypomniała sobie starcie czarodziejów i jej wzrok 
automatycznie odszukał te zwały gruzu z sufitu, które ostatecznie rozwiązały 
problem Deta, zanim zdążył wezwać na pomoc swoje moce. Znaczna część gruzu 
została usunięta, aby wydobyć ciało. Przypomniała sobie, że Mor pogrzebał je 
daleko na zachodzie...
Co pewien czas stawała nasłuchując. Nastawiła uszu. Słyszała głosy. Gdzieś 
wyżej, po lewej stronie. 
Przeszła przez galerię, podeszła do schodów, stanęła znowu. Tak, tam na górze...
Powoli, trzymając się blisko ściany, zaczęła wchodzić na górę. Miejsce wyglądało 
na lepiej utrzymane, niż to pamiętała.
Kiedy szła holem, głosy nasiliły się znacznie. Teraz były na prawo od niej, 
trzecie drzwi...
Zauważyła, że drzwi te były otwarte na oścież. Zbliżyła się i stanęła tuż obok. 
Nie słyszała nic, nawet czyjegoś oddychania. Zaryzykowała i podeszła bliżej, 
wyjrzała zza framugi i cofnęła się zdumiona.
Naprzeciwko niej, na krzesłach, siedziało dwoje ludzi - młody mężczyzna z siwym 
kosmykiem włosów i jasnowłosa dziewczyna... Ale... To byli ci sami ludzie, 
których widziała odlatujących na grzbiecie smoka. Nie zauważyła, żeby wracali. 
Dziwne...
Zajrzała jeszcze raz. 
Więcej niż dziwne... 
Twarz dziewczyny zdawała się rozpływać, kawałki odpadały, odpływały i rozwiewały 
się w powietrzu. Mężczyzna nadal przypominał Starego Deta, ale zdawał się 
całkowicie nieświadomy faktu, że fragmenty jego lewej ręki i prawego uda 
rozwijały się, jakby uformowano go z cienkich strzępów materiału owiniętych 
wokół pustego kształtu.
Zafascynowana Stella nie cofnęła się, ale patrzyła w szczerym zdumieniu, jak ta 
dwójka ludzi znika. Wreszcie zrobiła krok w przód i weszła do pokoju. To, co 
zostało z pary młodych, nie zwróciło na nią najmniejszej uwagi.
- Cudowna pogoda. 
- Tak.
Teraz twarz mężczyzny zaczęła się roztapiać w powietrzu, ubranie dziewczyny 
odpłynęło z ciała jak płyn i szybowało w powietrzu strumykami niczym pasma 
jedwabiu. Rozmowa ciągnęła się dalej. 
- ...Może jednak padać.
- To prawda.
Mężczyzna wstał i podszedł do dziewczyny. 
- Masz przepiękne oczy.
Stella patrzyła, jak się obejmują, z każdą chwilą tracąc coraz większe części 
swych ciał, które przepływały nad centaurzycą jak świecidełka i znikały po 
drugiej stronie pokoju.
- Ja... arroowarnn...
Słowa zwolniły, obniżyły ton, usta zniknęły, włosy poleciały w górę niby dym. 
Minęło jeszcze pół minuty, postacie zaplotły się i zniknęły. Stella zawyła i 
wycofała się przestraszona. Nigdy przedtem nie widziała czegoś podobnego. 
Zaczęły ją prześladować zabobonne lęki.
Prototyp ptaka-tropiciela z niebieskim brzuchem i szarym grzbietem skupił teraz 
swoją uwagę na niej. Przyglądał się, jak Stella okrążyła pokój, zbadała go 
uważnie, nie przywiązując wagi do otwartego atlasu, i wycofała się na korytarz, 
gdzie po chwili rozległ się stukot jej kopyt.
* * *
Mysia Rękawica usłyszał, jak drzwi otwierają się w dole, i zdążył zobaczyć 
metalowe ptaki wzbijające się w niebo jak liście na wietrze. Zaczęły krążyć pod 
gwiazdami, następnie ustawiły się w formację zacieśniającą się coraz bardziej, 
po czym uleciały w kierunku, który określił jako południowo-wschodni. To go 
zastanowiło. Przedostał się do centrum obserwacyjnego. Udało mu się ponownie 
przybliżyć i usłyszeć, jak Mark klnie i wydaje rozkazy. Raz rzucił okiem na 
ekrany, ale nie zobaczył tam nic godnego uwagi.
Nie zrozumiał, co oznaczały okrzyki Marka. 
- Zniknęli! To na pewno dalsze czary! Ten przeklęty centaur miał z tym coś 
wspólnego! Przynieście mi jakiegoś centaura!
Mysia Rękawica postanowił odejść. Teraz mniej niż kiedykolwiek chciał wpaść w 
ręce rudowłosego olbrzyma, którego mali ludzie traktowali jak boga. Kiedy się 
wycofywał, dobiegły go słowa: "W wierzchołku trójkąta!" Dopiero później jednak 
dały początek jego długim spekulacjom.
Obecnie na kilka godzin oddał się rozważaniom dotyczącym swego położenia; czas 
się wynosić. Sprawy stają się coraz bardziej gorączkowe, a życie niepewne. Im 
dłużej tu jestem, tym mniejszą mam szansę...
Zamek w drzwiach do pomieszczenia szkoleniowego prawie opóźnił jego działania. 
Powoli i z uwagą palce Mysiej Rękawicy odszukały przyciski sterujące w kabinie 
modelowej. Bał się zapalić światło.
...Byłoby śmiesznie, gdybym poleciał z zamkniętymi oczyma. Tam w górze jest 
strasznie, ale na dole jeszcze gorzej. W każdym razie lepsze to niż smok. Co on 
mówił o tej małej dźwigni? A, tak...
Popłynął prąd i ciemny ptak poszybował przez noc, ponad ziemią i wodą.
      XVI
Na wschód i na południe. Lecieli tak długo, aż poczuli zmęczenie. Zapadała już 
noc, kiedy rozpoznali wyspę, którą wcześniej zaznaczyli na mapie; przenocowali 
tam nie napastowani przez nikogo. Następnego
dnia, zanim noc całkiem ustąpiła, przelecieli ponad wodami, lądem, górami, 
krętymi rzekami, pustynią. Kolejną noc spędzili pośród chłodnych wzgórz, gdzie 
Pol dokonał podsumowania wszystkiego, co wiedział o trasie wędrówki oraz o jej 
celu. Tutejsza geografia nie była zgodna z geografią jego dawnego świata. Nie 
istniały tu większe obszary lądowe; ten, nad którym właśnie przelatywali, 
przypominał miejscami jego dawny kraj, ale nie mógł się równać z tamtym pod 
względem wielkości. Radykalne różnice w odległościach wydawały się tracić swoją 
ostrość na mapach obydwu światów. A jednak zarówno tu, jak i tam wznosiły się 
piramidy. Do tej, której szukał Pol, prowadziła droga ze szpalerem sfinksów oraz 
kolumn, wielu zwalonych i uszkodzonych, ale w większości nadal widocznych. 
Pewien fragment opisu wskazywał na to, że na końcu tej drogi powinno znajdować 
się wejście.
      * * *
Ciemne, ptasie kształty znaczyły szczyty gór jak pomniki prehistorycznych bestii 
z rozpostartymi skrzydłami. Gdyby znalazło się tam obserwujące oko, mogłoby 
nawet nie zauważyć ich tropistycznego pościgu po niebie za słońcem. W ten sposób 
ładowały swoje baterie przed nocnym lotem.
Dzień dobił już prawie do wieczora, kiedy kształty poruszyły się niemal 
jednocześnie, jakby uderzył w nie nagły powiew. Zaczęły zginać skrzydła.
Wkrótce jeden po drugim zleciały ze wzgórz, złapały wiatr, uniosły się, 
odnalazły drogę, odszukały swoje wzory, podjęły podróż...
* * *
Na pewien czas przed pojawieniem się celu podróży, Pola zaczął swędzieć przegub. 
Wiedział, że nie jest to wyłącznie wynik podrażnienia skóry nadmiernym opalaniem 
i wzmógł obserwację jasnego, kołyszącego się horyzontu. W kilka minut później 
pojawił się przed nimi zaostrzony punkt. Pol oblizał wargi i uśmiechnął się z 
zadowoleniem.
Wygląda na to, że twój wewnętrzny kompas działa dobrze.
Nie wiem, o czym mówisz.
To przed nami jest chyba tym, czego szukamy. 
Oczywiście.
- Noro! - Jego głos zabrzmiał jak krakanie. - Widzę to!
- Myślę, że ja też!
Rosło przed nimi, aż wreszcie nie mieli już wątpliwości. Wokół ciemnej, 
kamiennej struktury nie było widać żadnych oznak ruchu. Przestrzeń rozciągającą 
się przed budowlą znaczyły kolumny i pomniki.
Księżycowy Ptak wysadził ich przy dalszym krańcu drogi; stawy Pola 
zatrzeszczały, kiedy zszedł na ziemię.
- Czy nie uda mi się przekonać cię, żebyś tu na mnie zaczekała? - spytał, 
pomagając Norze zejść.
Pokręciła głową.
- Gdyby coś ci się stało, i tak zaczęłabym cię szukać. Czekanie tylko opóźni 
sprawę.
Zwrócił się do Księżycowego Ptaka.
Chciałbym cię zabrać, ale wejście jest za małe. 
Będę stał na straży. Później zagrasz mi słodką muzykę.
Doceniam twoją ufność.
Pol odwrócił się i spojrzał w dal pokrytej piaskiem drogi. Pylony i potwory 
zbiegały się ponad prostokątem wejścia do budowli.
Wejście do znikającego punktu, przemknęło mu przez głowę.
- Dobrze, Noro, idziemy - powiedział.
Poszli naprzód, a obraz zamazał się przed nim, po czym rozjaśnił się znowu. 
Przez moment sądził, że był to rezultat jasnego blasku słońca lub nagłego ruchu 
wykonanego po wielu godzinach siedzenia w skulonej pozycji. Następnie ujrzał coś 
na kształt płomieni wydobywających się z otworu przed nimi. Cofnął się trochę.
Nora wzięła go za ramię. 
- Co to jest?
- Ja... O, teraz widzę. Nic. 
Płomienie rozwiały się w olbrzymie fale czegoś, co uznał za tworzywo światła. 
Nigdy przedtem nie widział ich tak skupionych, poza wielką kulą w grotach 
Rondovalu - a tu pulsowały i przemieszczały się swobodnie.
- Musiałeś coś zobaczyć - nalegała, kiedy ruszyli dalej. 
- To tylko pewien rodzaj wskazówki świadczącej o skupisku mocy magicznej.
- Co to oznacza?
- Nie wiem.
Poluzowała miecz w pochwie, a Pol zrobił to samo. 
Prawy przegub, który ani na chwilę nie przestawał swędzieć i łaskotać, teraz 
pulsował miarowo, jak gdyby owa specjalna część jego istoty - najlepiej 
przystosowana do zajmowania się takimi kwestiami - znalazła się teraz w pełnym 
pogotowiu.
Przesunął czubkami palców po zmasowanych pasmach i poczuł przypływ mocy. 
Usiłował rozpoznać jej charakter, ale bez powodzenia.
Różdżka, różdżka... Skoncentrował się. Gdzieś pośród was...
Bladozielone jak mleczny jadeit pasmo przypłynęło ku niemu, oddzieliwszy się od 
reszty. Podniósł dłoń - zostało, jakby przyciągnięte ku jego palcom. Dotknął go, 
zmusił do przylgnięcia, wziął w dłoń i wiedział, że znalazł to, czego szukał.
- Teraz - powiedział do Nory, wstępując na próg - znam drogę, chociaż nie mam 
pojęcia, jaka ona będzie.
Wszedł w wąskie przejście i zatrzymał się znowu. Otaczający ich półmrok zaledwie 
kilka kroków w przodzie gęstniał w atramentową czerń. 
- Poczekaj - powiedział, po czym dokonał tych samych operacji umysłowych, które 
wezwały smoka-zjawę z przegubu tej nocy, kiedy uciekał z wioski Nory.
Zjawa uniosła się i zawisła przed nim znowu, dokładnie tak jak poprzednio. 
Czy moim przeznaczeniem jest posługiwać się tym zjawiskiem tylko wtedy, gdy 
zagraża mi niebezpieczeństwo? - myślał. 
Za jego plecami Nora zadzwoniła mieczem. Chichot Pola zabrzmiał głucho. 
- To moje dzieło - uspokoił ją. - Będzie naszym światłem, niczym więcej. 
- Wierzę ci - odparła - ale wydaje mi się, że to odpowiednia chwila, aby wziąć w 
rękę broń. 
- Nie mogę nie przyznać ci racji - odpowiedział i znowu ruszył przed siebie, 
podążając za pasmem.
Dotarli do schodów i zeszli może dziesięć metrów; powietrze wokół nich zrobiło 
się najpierw przyjemnie chłodne, potem zimne i wilgotne. Od schodów rozchodziły 
się korytarze: na lewo, na prawo i prosto. Pasmo biegło w przód. Pol poszedł za 
pasmem.
Po kilku krokach chodnik zaczął się obniżać, kąt nachylenia wzrastał w miarę jak 
szli. Powietrze było teraz gęste i stęchłe, z zapachem starych kadzideł lub 
przypraw utajonych gdzieś w jego wilgoci.
Światło tańczyło przed Polem. Ściany zniknęły. Początkowo sądził, że dotarli do 
kolejnego skrzyżowania. Kiedy jednak rozkazał światłu, by rozjaśniło się i 
poruszyło, ujrzał, że znaleźli się w jakimś pomieszczeniu. Wysłał smocze światło 
przed sobą; obiegło komnatę i ujawniło jej kształt. 
Ściany były ozdobione wyblakłą tkaniną, sufit pokrywały pajęczyny, na podłodze 
ścielił się kurz. Po przeciwnej stronie pomieszczenia widniał kamienny ołtarz 
czy stół, pośrodku którego wyryto jakieś figury. Za ołtarzem stał ciemny 
prostokąt. Pasmo, które Pol trzymał w palcach, biegło wprost przez kamienny blok 
i znikało w cieniu prostokąta.
Pol nasłuchiwał, nie słyszał jednak nic poza oddechem swoim i Nory. Postąpił w 
przód, Nora za nim, ich kroki były przytłumione. Powietrze jawiło mu się jako 
pełne pasm, jak gdyby przechodzili przez trójwymiarową pajęczynę utkaną z wielu 
tęczy. Mimo to nie sposób było zgubić mlecznozielonej nici. Zarówno z otwartymi, 
jak i z zamkniętymi oczami wiedział, gdzie się znajdowała.
Rozdzielili się, by minąć ołtarz. Pol przyspieszył kroku, by dotrzeć przed Norą 
do niewielkich drzwi, schylił głowę i wszedł z rosnącym uczuciem oczekiwania na 
pewne rozstrzygnięcie znajdujące się za progiem.
Światło rozbłysło przed nim, po czym, posłuszne woli Pola, uniosło się ponad 
jego głowę i pojaśniało. 
To pomieszczenie było mniejsze niż poprzednie, w drugim końcu także znajdowało 
się coś przypominającego niski ołtarz. Po jego obu stronach stały dwa kamienne 
lub wypchane szakale ze wzrokiem utkwionym przed siebie. Ponad szakalami i 
ołtarzem wisiała masa ciemnych pasm zaplecionych w dziwne wzory . Za tym 
ołtarzem nie widać było żadnych drzwi, znajdowała się tam jedynie wysoka postać, 
mniej więcej kształtu człowieka. Tylko głowa była głową szakala. Na 
ciemnozielonej poduszce przed tą postacią leżał mały, lśniący przedmiot. Pol 
wyciągnął ręce do tyłu, powstrzymując Norę.
- Co widzisz? - zapytał.
- Kolejny stół i dwie figury - odparła. - Na stole coś... 
- Według opisu i szkicu, tego właśnie szukałem - oświadczył Pol. -Chciałbym, 
żebyś tu poczekała, a ja postaram się to wziąć. Spodziewam się napotkać pewien 
opór i prawdopodobnie będę musiał improwizować. Wszystkie te zaplecione miejsca 
wyglądają groźnie.
- Zaplecione miejsca? O czym ty mówisz? 
- Ochrania je pewien rodzaj zaklęcia. Stój na straży, a ja dowiem się, jak ono 
działa. 
- Dobrze, idź. Jestem gotowa.
Zrobił krok w przód. Po pętlach i krzyżujących się węzłach pobiegł impuls 
światła, skacząc z jednej figury na drugą. Pol zrobił drugi krok.
Zatrzymaj się, dobiegł go rozkaz. Pol był pewny, że Nora go nie usłyszała. 
Wydawało się, że uderza on w Pola, rozbrzmiewając nagłą wibracją wszystkich pasm 
i spływając po nich z figury stojącej za kamieniem.
Dlaczego? - wysłał natychmiast w odpowiedzi, decydując, że nie czas na 
nieśmiałość. 
Stanął w oczekiwaniu na reakcję. Figura faktycznie zdawała się zastanawiać przez 
chwilę. 
Zbliżasz się do rzeczy, której strzegę, przemówiła wreszcie, prawdopodobnie po 
to, by ją zabrać. Nie pozwolę ci na to. 
Czy mówisz o fragmencie różdżki. który leży na kamieniu przed tobą?
Dokładnie tak.
Przyznaję, że chciałbym go mieć. Czy stanowisko, jakie zajmujesz, pozwala ci na 
jakiekolwiek pertraktacje? 
Nie.
Szkoda. To znacznie uprościłoby życie nam obojgu. 
Widzę. że jesteś młodym czarodziejem, który dopiero niedawno zetknął się ze 
swoją sztuką. Gdybyś przeżył, prawdopodobnie stałbyś się wielki. Jeśli 
odejdziesz, będziesz miał taką szansę. Pozwolę ci odejść bezpiecznie.
Pol zrobił kolejny krok.
Czy taka jest twoja odpowiedź?
Obawiam się, że tak.
Figura z głową szakala podniosła prawą rękę i wyciągnęła palec. Unoszący się w 
powietrzu znak smoka zgasł. Pol poczuł wstrząs w przegubie, jego zdolność 
widzenia nie została jednak uszkodzona. Było tak, jakby patrzył na komnatę w 
świetle wszystkich pasm. 
- Pol! Co się stało? - krzyknęła Nora.
- Wszystko w porządku - odparł. - Stój tam, gdzie jesteś. -Postanowił nie wzywać 
lśniącego znaku. Nie byłby to przejaw dużej wyobraźni, a poza tym 
najprawdopodobniej znowu zostałby zgaszony. Wydawało się, że w takich wypadkach 
działaniom Pola powinna przyświecać pewna doza pomysłowości i oryginalności.
Posłał moc pulsującą w jego przegubie wzdłuż jadeitowego pasma, powodując, że 
fragment różdżki rozjarzył się na kamiennym stole. Wywołał w swym umyśle obraz 
siebie samego przekręcającego wyłącznik lampy z trójstopniową żarówką. Zwiększył 
ilość watów, rozjaśnił blask. Komnatę wypełniło ziemskie światło.
- Lepiej? - spytał Norę.
- Tak. Co się stało?
- Rozpoczął się chyba konflikt z siłami strzegącymi tego miejsca. Zaczekaj. 
Młody człowieku, czy myślisz, że jesteś pierwszy, który przychodzi tu po 
różdżkę?
Figura uniosła ręce i rozłożyła je. Światło wezwane przez Pola straciło na 
intensywności. Na podłodze, w kątach przy szakalach ukazały się nagle wyraźnie 
oświetlone przedmioty, które do tej pory brał za gruz. Ujrzał wiele rozrzuconych 
kości. Naliczył cztery walające się czaszki.
Wszyscy, którzy tu przyszli, pozostali.
Pol poczuł, jak jego palce drgają w stronę żółtego pasma, ale stłumił w sobie 
pragnienie, by je chwycić. Podfrunęło bliżej. Wiedział, że jego zmysł magiczny 
wskazuje mu broń i po raz pierwszy zlekceważył ten głos. Rozum mówił mu, że 
należy użyć broni w odpowiednim momencie.
Pasmo podwoiło się, jeszcze raz się podwoiło, połączyło się w jedno i zawisło 
nad ramieniem Pola.
Hm - czy istnieje możliwość, spytał Pol, postępując w przód, po prostu pożyczyć 
to, a później zwrócić. Mam tu doskonałą gitarę, którą mógłbym zostawić w zastaw.
To nie jest lombard! Ja jestem strażnikiem, a ty złodziejem! 
To nieprawda! Ten przedmiot należał do mojego Ojca. 
Nastąpiło kolejne uderzenie światła, a bestia z prawej strony zrobiła krok w 
przód i zaczęła iść, początkowo powoli, w stronę Pola. Druga mrugnęła i 
zastrzygła uszami.
Teraz należy do tego miejsca, nadeszła odpowiedź. 
Pol sięgnął w górę i chwycił w garść wiązkę żółtych włókien. Wraz z szarpnięciem 
i wybuchem mocy, jaki poczuł wzdłuż ręki, szarpnął pasma w dół i w tył, a 
następnie trzasnął nimi jak biczem po pysku zbliżającej się bestii. Warknęła i 
zawyła cofając się, a Pol uderzył jeszcze raz. Po trzecim uderzeniu bestia 
skuliła się i przywarła brzuchem do ziemi. W tym momencie ujrzał, jak drugi 
szakal gotuje się do skoku. Pomimo że odwrócił się i cofnął rękę, zrozumiał, iż 
nie zdąży uderzyć...
* * *
Piramida zasłaniała częściowo Księżycowemu Ptakowi widok na stronę zachodnią, 
dlatego nie dostrzegł ptasich kształtów na jasnym niebie, dopóki
nie nadleciała ich przednia straż. Kiedy uniósł głowę, kilka maszyn zaczęło 
zniżać lot, ale poderwały się gwałtownie i poleciały dalej.
Następnie ujrzał spadający przedmiot, na który nałożony był obraz z jego snu. 
Natychmiast rozpostarł skrzydła i wzbił się w powietrze.
Kiedy bomby uderzyły, smok znajdował się piętnaście metrów nad nimi i ciągle się 
wznosił. W żołądkach poczuł wzbierające gorąco. W górze ujrzał osiem obiektów 
latających. Dobrze, uznał. Czekał na okazję, by móc zmierzyć się z nimi bez 
pasażerów na grzbiecie.
Jasne płomienie w dole zamieniły się w dym. Powyżej eskadra szykowała się, by 
upuścić swój ładunek. Wyciągając szyję i orząc niebo skrzydłami, Księżycowy Ptak 
ruszył im na spotkanie.
* * *
...I kiedy Pol odwrócił się, by uderzyć atakującą bestię, ujrzał, jak spada na 
nią miecz Nory - oburęczny cios spoza głowy dosięgnął prawego ramienia potwora, 
tuż poza szyją. Stworzenie zwinęło się z okrzykiem, dając Polowi okazję, by 
stanąć z boku i bezszelestnie opuścić na nie swój magiczny bat.
Kiedy bestia upadła w konwulsjach, Pol przesunął się w przód i na prawo od niej. 
Pasma jego żółtej broni znowu cięły po pysku stwora. Nora wyciągnęła miecz i 
uniosła go do kolejnego ciosu...
Pol podszedł do ołtarza, uniósł bicz i zamachnął się do następnego, silniejszego 
uderzenia.
Został niemal zwalony z nóg, kiedy postać z tyłu ołtarza wyciągnęła rękę i 
złapała opadające pasma. Poczuł, że ziemia się pod nim zatrzęsła. 
Pasma zostały wyrwane z dłoni Pola, a on sam zatoczył się siłą bezwładności i 
złapał za brzeg kamiennego stołu. 
Zdając sobie sprawę, w którą stronę pada, pewien, że kolejnym czynem tej 
potwornej postaci będzie zabicie go, o ile nie podejmie momentalnego działania, 
Pol wyciągnął prawą rękę i chwycił fragment różdżki leżący obok na poduszce. 
Przedmiot zareagował natychmiast falą energii. Była to siła, której obecność 
podejrzewał, a teraz poczuł, że mogła zostać wykorzystana. Chwyciwszy różdżkę, 
zwrócił ją końcem w górę, skupiając moc jej wielorakich źródeł w biały, 
płomienny wybuch, skierowany ku piersi postaci o zwierzęcej głowie.
Nie!
Potykając się zobaczył, że postać została gwałtownie odepchnięta w tył. Blask 
różdżki rozchodzący się z jego prawej dłoni ciągle oświetlał całą komnatę.
Przetaczając się na bok, Pol ujrzał oba szakale leżące obok bez ruchu. Na lewym 
ramieniu poczuł dłoń Nory pomagającej mu wstać.
- Nic ci nie jest?
- Wszystko w porządku. A ty?
- Tak.
Obejrzał się do tyłu. Pasma falowały ciągle wokół kamienia, ale były teraz w 
całkowitym nieładzie, a ich wzór został rozbity. Postać zza ołtarza była 
ciemniejsza niż przedtem, jednak wydawało się, że z powrotem łączy się w całość, 
przyciągając do siebie porozrzucane elementy. Trzymając przed sobą nową broń, 
wyszedł tyłem z komnaty, a Nora tuż za nim. 
Kiedy dotarli do drzwi pierwszej komory, odwrócili się i przebiegli. Okrążywszy 
ołtarz, biegli dalej, a wydawało im się, że w powietrzu jest teraz znacznie 
więcej kurzu niż przedtem. Kiedy wpadli na schody i zmierzali w stronę 
korytarza, z zewnątrz usłyszeli łoskot.
Wybiegli na światło. Przy pierwszej kolumnie na lewo ujrzeli rozbity obiekt 
latający. Przed nimi i po prawej stronie widoczne były dwa kratery. Jeden z 
pomników przewrócił się i pękł, a w poprzek drogi leżała kolumna. Dalej leżały 
dwa kolejne rozbite obiekty latające.
Pol usłyszał nad głową jakiś odgłos i podniósł wzrok. Na niebie nie było nic 
widać. Odwróciwszy się zobaczył dalsze dwa pojazdy wgniecione w ścianę piramidy. 
Po chwili ujrzał jeszcze jeden, krążący ponad górą z kamienia. Ponieważ 
Księżycowy Ptak nie znajdował się tam, gdzie Pol go zostawił, bez zdziwienia 
ujrzał po chwili jego wielki kształt o barwie zieleni i brązu w górze ponad 
szczytem pomnika. Dwa obiekty latające zaczęły krążyć i skierowały się ku 
smokowi. Kiedy zmieniły swoje ustawienie na niebie, Pol ujrzał, że znajduje się 
tam także i trzecia maszyna. Wydawało mu się też, że od czasu do czasu widzi 
obłok dymu i słyszy echo wystrzałów. Jeżeli mieli broń palną, to w każdym razie 
nie automatyczne karabiny szybkostrzelne. Wyglądało na to, że główna taktyka 
obiektów latających polega na atakowaniu swego większego i powolniejszego 
przeciwnika dziobami w kształcie włóczni i końcami skrzydeł. Pol widział, jak 
okrążyły smoka.
Nie wiedząc, co mógłby zrobić z takiej odległości, rozejrzał się za pasmami. 
Wydawały się unosić wszędzie, tylko czekając na właściwe rozróżnienie i 
manipulację...
Tak! Pojawiły się jako pomarańczowy szlak wiodący w górę. Pol sięgnął ręką i 
przypłynęły ku niemu, razem z przemożnym uczuciem rozdzielenia oraz wzorem na 
opór elektryczny, który poznał pewnego lata, pracując dla swojego przybranego 
ojca. Pol odebrał to wszystko jako wskazówkę, że nie będzie w stanie pomóc 
zbytnio Księżycowemu Ptakowi. Wtedy fragment różdżki szarpnął mu dłoń i Pol 
przyjrzał się zdobyczy po raz pierwszy w świetle dnia. Zrobiony był z lekkiego, 
bardzo zmatowiałego metalu - przypuszczalnie pewnego rodzaju stopu. Jeśli tak 
było, różdżka stanowiła pod względem technologicznym wyrób zbyt skomplikowany, 
by można ją wykorzystać do czegokolwiek w zasięgu wzroku, może z wyjątkiem 
wytworów Marka. Ponadto specjalny zmysł Pola ocenił różdżkę jako starą. Miała 
około dwudziestu centymetrów długości, jeden z jej końców był otwarty, 
prawdopodobnie do przyjęcia kolejnego elementu; drugi koniec był zwykłą półkulą, 
zrobioną prawdopodobnie z innego metalu. Na samej różdżce wyryto stylizowane 
płomienie, pośród których tańczyły różne demony wykonujące dziwne czynności.
Pol uniósł różdżkę - mogła być swego rodzaju magiczną baterią lub 
transformatorem - i nagłym, szybkim ruchem oplótł wokół niej pomarańczowe pasmo. 
Nora, właśnie zamierzająca coś powiedzieć, zrozumiała, że jest pochłonięty 
magią, milczała więc z oczami wpatrzonymi w różdżkę.
Odległość złożyła się nagle na kształt teleskopu i Pol ujrzał, że pracuje dolnym 
końcem przyrządu, zaplatając, robiąc pętle, tkając przed nurkującym ptakiem 
szeroką sieć. Pol zrozumiał, że po to, by wpłynąć z takiej odległości na obiekt 
o masie i prędkości ptaka, należy wysłać w górę ogromną ilość mocy. Poczuł, że 
ta moc wypływa z niego samego, zgodnie z jego wolą, a różdżka szarpie mu się w 
dłoni.
Obiekt latający wleciał w pułapkę zastawioną przez Pola; nie zahamowała jednak 
jego lotu. Pędził dalej w stronę boku Księżycowego Ptaka, a Pol poczuł 
osłabienie z powodu utraty energii.
Zaraz potem jednak ptak zmienił nagle położenie - jedno skrzydło skierował w 
górę, drugie w dół. Zamarł tak, wirując do przodu po obniżającej się 
trajektorii, przeleciał pod smokiem i zaczął spadać na ziemię. Tam się 
zatrzymał, a tuż za nim runął w dół drugi - cel płomienistych wymiotów 
Księżycowego Ptaka.
Pol zwrócił teraz uwagę na ostatni obiekt, który nagle ruszył do samobójczego 
ataku na leniwie obracającą się bestię. Wiedział, że nie ma czasu na powolne 
wiązanie kolejnego zaklęcia. Wątpił też, czy z tej odległości uda mu się dokonać 
z powodzeniem kolejnego wybuchu, podobnego do tego, jakim powalił strażnika w 
piramidzie. Mimo to uniósł w górę i różdżkę i wtedy ujrzał mały, biały obłok, a 
po nim usłyszał huk wystrzału.
Nie wyglądało jednak na to, by Księżycowy Ptak został trafiony. Kiedy ptasi 
napastnik zanurkował w kierunku smoka, ten odwrócił się ku wrogowi wężowym 
ruchem, osiągając większą prędkość, niż wydawało się to możliwe w takim odstępie 
czasu. Gdy już się spotkali, przyciągnął ptaka ku sobie i zaczęli lądować.
Nora i Pol patrzyli, jak smok schodzi w dół leniwą spiralą, ląduje na krawędzi 
pobliskiego krateru i siada na schwytanym ptaku. Rozległa się seria chrupiących 
odgłosów, które ustały dopiero wtedy, kiedy Księżycowy Ptak odsunął się od 
zmiażdżonej maszyny, a ostatnie szturchnięcie posłało ją w głąb krateru. 
Dobra walka, wielki, powiedział Pol. Czy jesteś ranny?
Prawie wcale. Wszystkie smoki goją się szybko. Czy masz tę rzecz, której 
szukałeś?
Tak. Oto ona.
Pokazał fragment różdżki.
Widziałem to już, połączone z pozostałymi. Zbierz swoje rzeczy, wejdź na mój 
grzbiet i lećmy tam, dokąd chcesz.
Powinieneś odpocząć po walce.
Smoki odpoczywają w locie. Opuśćmy to miejsce, jeśli wszystko tu załatwiliśmy.
- On jest gotów do odlotu, a ty? - spytał Nory. 
- Sama chcę się stąd wydostać.
Spojrzał na dziewczynę po raz pierwszy od długiego czasu. Rozczochrana i 
wilgotna od potu, ciągle ściskała w lewej dłoni miecz. Nie wyglądała jednak na 
ranną.
Zauważając wzrok Pola, rozluźniła uchwyt i wsunęła miecz do pochwy. Uśmiechnęła 
się do mężczyzny.
- W porządku?
- W porządku. A ty?
Przytaknął.
- Zbierzmy więc nasze rzeczy i lećmy. Czy masz pojęcie, w jaki sposób mógł się 
dowiedzieć, że tu jesteśmy?
- Nie - odparła. - Twierdzisz, że to, co on robi, nie jest magią; wydaje mi się, 
że jednak tak. Tyle że jego styl jest inny niż twój.
- Mam nadzieję, że wolisz mój styl.
- Jak na razie - odparła.
Kiedy Księżycowy ptak uniósł ich ponad pustynię i skierował się na północ. Niebo 
było czyste, a słońce rozpoczęło już swój lot na zachód.
Wyląduj tam, gdzie będziesz miał dość pożywienia, powiedział Pol. Kiedy wlecimy 
nad Morze Północne, zaczniemy poruszać się od wyspy do wyspy, a te mapy nie są 
zbyt dokładne, jeżeli chodzi o odległości.
Już tu byłem, odparł Księżycowy Ptak. Posilę się, kiedy przyjdzie pora. A teraz 
może coś zagrasz, by ogrzać moje zimne, gadzie serce?
Pol wziął gitarę, nastroił ją i zagrał akord. Wiatr zagwizdał w akompaniamencie, 
ziemia zaś rozwijała się pod nimi jak suchy i zmięty pergamin.
       XVII
Tej nocy leżeli wsłuchani w szum fal i wdychali zapach morza na małej wysepce 
daleko od lądu. Księżycowy Ptak szukał pożywienia. Nora badała różdżkę zabraną z 
piramidy.
- Faktycznie, wygląda czarodziejsko, jest czarodziejska w dotyku -powiedziała, 
obracając przyrząd w blasku księżyca.
- Jest czarodziejska - zapewnił Pol, dotykając ramienia dziewczyny. - Dwa 
pozostałe elementy powinny uczynić coś więcej, niż tylko zsumować swoją moc z 
mocą tego fragmentu. Każdy z nich musi wielokrotnie pomnożyć siłę pozostałych.
Nora odłożyła fragment różdżki i dotknęła przegubu Pola. 
- Twoje znamię - powiedziała. - Ci wieśniacy jednak się nie mylili. Ty  j e s t 
e ś  z tego plemienia, które ma stopy w piekle, a głowę w niebie. 
- To nie powód, żeby rzucać kamieniami - odparł. - Nic im nie zrobiłem. 
- Oni bali się twojego ojca, odkąd zaczął się zajmować ofiarami z krwi i 
nienaturalnymi istotami, którym trzeba było płacić ludzkim życiem. 
Pol wzruszył ramionami.
- Więc odebrali życie jemu, żeby wyrównać rachunek. I mojej matce także. 
Zrujnowali też zamek. Czy to nie przywróciło równowagi?
- Wtedy tak, o ile dobrze rozumiem. Ale ty poruszyłeś lęki oraz tę resztkę 
nienawiści, która pozostała. Przypuśćmy, że wróciłeś, by pomścić śmierć 
rodziców. Przecież myślałeś o tym, prawda?
- Ale teraz o tym nie myślę. Gdy na mnie napadli, nie zdawałem sobie sprawy z 
tego, kim jestem. Kiedy się tego dowiedziałem, łatwiej mi było ich nienawidzić.
- W takim razie w pewnym sensie mieli rację. 
Pol ujął różdżkę w dłonie i przyjrzał się jej. 
- Nie mogę temu zaprzeczyć - powiedział wreszcie. - Ale nic im nie zrobiłem, 
nikogo z nich nie skrzywdziłem.
- Jak dotąd - powiedziała.
Przesunął się na swoją stronę i spojrzał na Norę; okrycie zsunęło mu się z 
ramienia. 
- Co chcesz powiedzieć przez "jak dotąd"? Gdybym myślał o tym poważnie, byłaby 
to pierwsza rzecz, którą bym zrobił.
- Ale ciągle ich nie lubisz.
- Czy na moim miejscu czułabyś się inaczej? Mnie raczej trudno jest ich polubić. 
Gdyby trochę inaczej postąpili z Markiem, prawdopodobnie nie mieliby go teraz na 
karku.
- Szybko reagują na nieznane. Ich życie jest unormowane, tradycyjne, wolno się 
zmienia. Uznali ciebie i Marka za zagrożenie dla tego życia, podjęli więc 
natychmiastowe działanie, by je chronić.
- Dobrze. Widzę to. Ale jestem w stanie zrozumieć coś, wcale tego nie lubiąc. 
Odwołałem wendetę, którą już prawie przeciwko nim rozpocząłem. To powinno 
wystarczyć.
- Tylko dlatego, że zajmujesz się jeszcze większą wendetą. Wiem, że jeśli ty nie 
zniszczysz Marka, on zniszczy ciebie.
- Muszę działać z tym założeniem. Postawił sprawę jasno. Jest już zbyt późno na 
rozmowę.
Milczała przez długą chwilę.
- Dlaczego w takim razie nie jesteś taka jak inni? - zapytał. -Przyjaźniłaś się 
z nim, a teraz włóczysz się z mrocznym czarodziejem, a w istocie pomagasz mi 
nawet.
Milczała. Po chwili zrozumiał, że cicho płacze. 
- Co się stało? - spytał.
- Jestem pionkiem - odparła cicho. - To przeze mnie zostałeś wmieszany w 
konflikt z Markiem, ponieważ chciałeś mi pomóc.
- No tak. Ale wcześniej czy później i tak spotkałbym się z Markiem, a rezultaty 
byłyby podobne. 
- Nie jestem taka pewna. Gdyby nie ja, byłby może bardziej skłonny cię 
posłuchać. Ale był zazdrosny. Mogliście zostać przyjaciółmi; wiele macie ze sobą 
wspólnego. Pomyśl, jakie byłoby to przymierze: czarodziej i mistrz dawnych 
sztuk, obaj pragnący zemścić się na swojej ojczyźnie! Teraz to już niemożliwe, a 
wydarzenia rozwijają się tak że zostałeś wciągnięty w walkę na śmierć i życie. 
Przypuśćmy, że nienawidziłabym was obu; teraz nie zrobiłoby to żadnej różnicy.
- A czy nienawidzisz?
- Będę przeklęta, jeśli ci powiem.
- Nie musisz ze mną spać. Kiedy te koła zostaną raz puszczone w ruch, jedna noc 
na sianie nie zmieni ich kursu.
- Ale mogłaby nakłonić zwycięzcę do zostawienia nas w spokoju, ze względu na 
pewną sympatię. 
- A mówienie mu o tym mogłoby przynieść wprost przeciwny skutek. 
- Dobrze, że mówię teraz o zasadach, a nie o faktycznych zdarzeniach - odparła, 
znowu dotykając jego ramienia. - Powiedziałam, że czuję się jak pionek, a ty 
chciałeś wiedzieć dlaczego. Jeśli chodzi o twoje ostatnie pytanie, moja 
odpowiedź dotyczyła tego, jak sprawy mogłyby się potoczyć; nie informowałam cię. 
To było zresztą niewłaściwe pytanie.
- Jesteś zbyt twarda jak na pionek - powiedział. - Dobrze wiesz, kim jest jedyna 
kobieta na szachownicy. Jeśli chcesz, możemy spać z mieczem pomiędzy nami.
- Nie pragnę zimnej stali - szepnęła, przysuwając się do Pola. Ujrzał 
przelatujące obok błękitne pasmo, ale je zignorował. 
Nie powinno się wszystkiego czarować, pomyślał. Prawda?
* * *
Znowu usłyszał owe głosy w tym miejscu, gdzie unosił się między snem, a jawą.
- Mysia Rękawico, Mysia Rękawico, Mysia Rękawico...
Tak, nie pierwszy raz je słyszał - słabe, a jednak uparte, wzywające go. Po 
przebudzeniu zawsze zapominał ten mały refren. Tym razem jednak, wołanie było 
silniejsze - czuł, że mógłby niemal za nim pójść...
- Mysia Rękawico!
Zaczął przypominać sobie okoliczności, wyciągnięty w ukrytym pokoju na szczycie 
Góry Kowadłowej, wbrew własnej woli gość Marka Maraksona, inaczej Daniela 
Chaina, inżyniera ze wschodniej wioski łamiącego wszelkie tabu. Usiłował znaleźć 
wyjście, omijając legiony granatowych ludzi Marka oraz elektroniczne pająki. 
Próbował odlecieć jednym z małych obiektów -małych, nie takich jak maszyny 
bojowe z sześcioosobową załogą, dwoma działami i stertą bomb, które widział 
wcześniej, szybujące we wszystkich kierunkach nieba z warkotem motorów i 
kołysaniem skrzydeł. Ten był małych rozmiarów, w sam raz dla złodzieja i 
wysadzanych klejnotami figurek mających mu przynieść bogactwo.
- Mysia Rękawico!
Przysunął się o krztynę i dwie odrobiny bliżej przebudzenia, nadal jednak 
dobiegało go ćwierkanie. To było prawie tak, jakby...
Spróbował. Nagle, gdzieś w głębi siebie, odpowiedział:
- Tak?
- Przynosimy ostrzeżenie.
- Kim jesteście?
Jego senny wzrok zaczął funkcjonować natychmiast. Wydawało się, że stoi pośrodku 
pokoju o niskim suficie, oświetlonym przez siedem ogromnych świec. Za każdą z 
nich stała ludzka postać. Płomienie rzucały cień na twarze i niezależnie od 
tego, jak złodziej się obracał, niczego więcej nie widział.
- Śpisz z figurkami pod głową - powiedziała postać najbardziej na lewo, kobieta. 
Zrozumiał.
Czterech mężczyzn, dwie kobiety, oraz jedno niejasnego rodzaju, z czerwonego 
metalu, w wielu dziwnych miejscach wysadzane wielobarwnymi klejnotami... W jakiś 
sposób zwracały się teraz do niego.
- Osiągnęliśmy moc, kiedy równowaga Trójkąta Intu została zachwiana przez 
dziedzica Rondovalu - powiedziała druga figurka, mężczyzna.
- Jesteśmy duchami czarodziejów pokonanych przez Deta i uwięzionych w tych 
figurkach - powiedziała trzecia, wysoki mężczyzna.
- Istniejemy teraz głównie po to, by służyć jemu lub jego następcy -powiedziała 
czwarta, kobieta o pięknym sopranie.
- Widzimy przyszłość i jej prawdopodobny rozwój - powiedziała piąta, mężczyzna o 
burkliwym głosie.
- Istnieje powód, dla którego weszliśmy w twoje posiadanie -powiedziała szósta, 
niejasnego rodzaju. 
- ...Ponieważ w pewnym stopniu potrafimy wpływać na wydarzenia -dokończył 
człowiek po prawej, siódma postać.
- Przed czym mnie ostrzegacie? - spytał Mysia Rękawica. - Czego chcecie?
- Widzimy falę mającą wkrótce rozbić się na tej równinie - powiedział pierwszy.
- W tym miejscu - dodał drugi.
- Wkrótce - powiedział trzeci.
- Ta fala ustali przyszłość świata na pewien czas - dorzucił czwarty.
- Pola trzeba ochraniać - oświadczył piąty. 
- W wierzchołku Trójkąta - powiedział szósty. 
Na podłodze znajdowała się mapa. Teraz uświadomił sobie, że była to część 
podłogi pokryta misternymi napisami. Wyglądało na to, że znajdowały się tam 
przez cały czas. Kiedy spojrzał, jedno miejsce zajaśniało.
- Ukradnij mapy, ukradnij broń, weź latający obiekt Marka i udaj się w to 
miejsce - powiedział siódmy.
- Wziąć obiekt latający Marka?
- Jest najszybszy i ma największy zasięg - odparł pierwszy.
- Pol nie jest złym człowiekiem - powiedział Mysia Rękawica - i nie życzę mu 
źle, ale moim zamiarem jest znaleźć się jak najdalej od niego, tak szybko, jak 
to możliwe i tak wcześnie, jak tylko się da.
- Gdybyś dobrowolnie zgodził się z nami współpracować, znacznie ułatwiłoby to 
sprawę - powiedział drugi.
- Ale nie jest to absolutnie konieczne - dodał trzeci. 
- ...Ponieważ nasza moc wzrasta - powiedział czwarty.
- Nigdy jeszcze mój łup nie odpowiadał mi impertynencko - odrzekł złodziej - 
może tylko papuga, kiedy byłem młody. Ale ona się nie liczy. Prosicie o zbyt 
wiele. Prowadziłem niebezpieczne życie, lecz to miało być ostatnie ryzyko, które 
podjąłem. Nie chcę mieć nic wspólnego z waszą załamującą się falą.
- Głupi jesteś - powiedział piąty.
- Myślisz, że masz wybór - dodał szósty. 
- Od dnia, w którym wszedłeś do Rondovalu, kroczysz po zaklętej linii - 
poinformował go siódmy.
- Mieliśmy udział we wszystkim, co przywiodło cię do tego punktu -powiedział 
pierwszy.
- Nawet w tym, że nas ukradłeś - dodał drugi.
- Jeśli nie mam wyboru, dlaczego prosicie mnie o współpracę? -zapytał. - Nie. 
Możliwe, że do tej pory mną manipulowano. Teraz jednak wydaje mi się, że 
potrzebujecie mojej pomocy, a wasza moc nie jest jeszcze wystarczająco duża, by 
nakłonić mnie do współpracy. Zaryzykuję; moja odpowiedź brzmi "nie". 
Zapadła cisza. Poczuł, że jest przedmiotem intensywnej obserwacji. 
- Jesteś chytry - powiedział trzeci - ale niedokładny. - Twoja zgoda tylko 
ułatwiłaby nam zadanie. Moglibyśmy poświęcić naszą energię na inne kwestie niż 
twój upór.
- Przypilnujemy, żebyś został odpowiednio nagrodzony - obiecał czwarty. 
- Nagrody nie przydadzą się na nic umarłemu - powiedział złodziej. - To żaden 
interes.
- Nie spodoba ci się to, co Mark zrobi z tym światem - powiedział piąty. 
- Nigdy nie byłem całkiem zadowolony z tego, jak jest urządzony, ale jakoś daję 
sobie radę - odparł Mysia Rękawica. 
- W takim razie dla własnego dobra naucz się posługiwać granatami. Oni ćwiczą z 
nimi na południowej skale - powiedział szósty, o głosie rodzaju nijakiego.
- I zdobądź mapy - dodał siódmy.
- Tak czy inaczej, zamierzałem to zrobić - odparł Mysia Rękawica -ale nie pójdę 
w to miejsce, które mi wskazaliście i nie będę tam walczył. Świece zachwiały 
się, pokój rozrósł się aż do nicości, zaś świadomość Mysiej Rękawicy zgasła. 
Ostatnim odgłosem, jaki słyszał, był ich śmiech.
* * *
Trzy latające statki zbliżyły się ostrożnie do zamku Rondoval, z działami 
naładowanymi i obracającymi się w rytm kołującego lotu maszyn. Koła zmniejszały 
się, aż wreszcie pierwsza maszyna oddała strzał w kierunku pola bitwy. Wszystkie 
trzy zrównały się teraz, by przegrupować się na wypadek kontrataku. Nic się 
jednak nie wydarzyło.
Kołowanie trwało jeszcze niemal godzinę, ale żadnych strzałów już nie oddano. 
Maszyny zbliżyły się wreszcie, będąc już bardzo nisko, rozbiły szyk i zaczęły 
krążyć wokół spokojnie stojących wież. Zawisły ponad nimi, a napastnicy ze 
statków zaczęli zaglądać przez okna i szczeliny w murze. Następnie jedna z 
maszyn zniżyła się do lądowania na głównym dziedzińcu. Nikt nie wyszedł z niej 
od razu, zaś dwie pozostałe krążyły w górze z działami gotowymi do strzału. 
Minął kwadrans, nic się nie poruszało poza liśćmi na drzewach i jaszczurką na 
murze.
W końcu, w tyle pojazdu otworzyła się klapa i pojawiło się pięć postaci z bronią 
gotową do strzału. Rozbiegli się w pięciu kierunkach i padli na ziemię. 
Znieruchomieli. Po kilku minutach podnieśli się i ruszyli w kierunku zamku.
Wyszli po ponad godzinie. Wyglądali na rozluźnionych, a broń nieśli zarzuconą na 
ramiona. Przywódca grupy dał znak dwóm pozostałym maszynom, które natychmiast 
zaczęły lądować. Kiedy stanęły, z każdej wyszło po pięć postaci.
Piętnastu mężczyzn stało, konferując nad rozkładem pomieszczeń w budowli. 
Wreszcie wrócili do maszyn po cięższą broń, którą następnie zaczęli wnosić do 
zamku.
Późnym popołudniem, kiedy Rondoval został zabezpieczony, jedna z maszyn 
odleciała, zostawiając tuzin ludzi: po jednym stale na straży w obu pozostałych 
maszynach, a dziesiątkę w budynku.
Odlatująca maszyna wzniosła się po spirali, poruszając się szybciej, niż kiedy 
przylatywała. Teleskop omiatał skaliste wzgórza, a potem zalesione obszary wokół 
zamku. Jednak dopiero po godzinie wyśledzono na dalekiej polanie grupę 
centaurów.
Statek powietrzny momentalnie obniżył lot prawie do poziomu wierzchołków drzew, 
znajdując się w ten sposób poza zasięgiem wzroku stworzeń. Wylądował na 
pierwszej napotkanej wolnej przestrzeni, gdzie jego silniki zgasły, a wtedy 
otworzyła się klapa. Wyszło pięciu żołnierzy, którzy odeszli między drzewa, a 
pilot pozostał w maszynie.
Szli przez las wolno i w milczeniu. Zanim narzucono im obecny poziom kultury, 
wiedli życie grabieżców. Teraz rozciągnęli się w tyralierę jak dobrze 
zorganizowana grupa myśliwska otaczająca swój łup. Po zbliżeniu się do polany 
porozumiewali się wyłącznie językiem znaków; wiadomość przechodziła od człowieka 
do człowieka po uformowanym przez nich kole. Zajęli pozycje, przyjrzeli się 
ustawieniu ośmiu centaurów, po czym podjęli prędką i skomplikowaną dyskusję 
dotyczącą celów. Unieśli broń.
Na dany sygnał, każdy z piątki oddał po jednym strzale. Pięć centaurów 
wierzgnęło i zaczęło krwawić. Dwa upadły natychmiast. Żaden ze strzelców nie 
zatrzymał się, by naładować ponownie swoją jednostrzałową strzelbę. Rzucili się 
do przodu, by użyć kijów i pałek; jedynie dwóch z nich wyciągnęło miecze, które 
mieli przy boku. Dało się słyszeć tylko kilka okrzyków centaurów, ale mocny 
zapach potu i moczu rozniósł się nagle w powietrzu.
Jedna ze zranionych centaurzyc podniosła się nagle i przednimi kopytami 
zmiażdżyła czaszkę napastnika. Zatłuczono ją na śmierć, razem z trzema, których 
wcześniej nie zraniono. Najlżejszemu z centaurów, który nie został nawet 
draśnięty, związano z tyłu ręce i nogi. Trzech z pozostałych napastników 
zarzuciło broń na ramiona i poniosło związanego centaura; czwarty załadował 
ponownie broń i osłaniał ich.
Ponieśli swój ciężar z powrotem przez lasy, nie napotykając na żaden opór. 
Weszli do pojazdu i wkrótce potem wirujące skrzydła stały się migoczącymi 
plamami. Statek wzniósł się powoli, przyjął kurs, poszybował na południe, 
zwiększając wysokość i prędkość, pozostawiwszy w dole gęsty las.
* * *
Księżycowy Ptak leciał ponad ciemnym, poskręcanym wzorem - dużym, płaskim 
konturem w skale - po przeciwnej stronie wyspy niż miasto i porty. Cienie 
porannego słońca rozbijały widok w wielu miejscach, co dawało wrażenie 
chybotania obrazu, ilekroć patrzyło się zbyt długo. Pol zrobił gest, jak gdyby 
chciał zakłócić swoją wizję, ponieważ niezliczone ciemne pasma szybowały teraz w 
jego stronę, jeszcze bardziej utrudniając widzenie.
Tam pod ziemią znajduje się jakaś moc, zauważył Księżycowy Ptak. Czy to jest 
miejsce, którego szukasz?
Tak.
Pol uważnie przyjrzał się niebu, a potem znowu spojrzał w dół. Na północnej 
krawędzi wzoru znajdowała się jedna przerwa, gdzie pasma falowały jak atrament 
wylewający się z kałamarza wrzuconego do akwarium.
Zabierz nas na tamten kraniec wyspy, gdzie kępa drzew układa się w szpic, jak 
najbliżej tej rzeczy. 
Księżycowy Ptak zwolnił i zaczął lądować. Pol nachylił się w przód, badając 
teren. Wkrótce ujrzał, że oznakowany obszar był skomplikowaną monolityczną 
konstrukcją; ciemne linie przedstawiały wiele połączonych ze sobą korytarzy, 
prawdopodobnie biegnących na całej długości i służących pewnemu niewielkiemu 
oświetleniu. Sama bryła wznosiła się na wysokość może dwukrotnie większą niż 
Pol. Kiedy zwolnili, żeby wylądować, dojrzał pojedyncze, blade jadeitowe pasmo, 
którego szukał pośród ciemnych, ochrowych linii. Do jego uszu dobiegł słaby, 
wyjący odgłos wydobywający się z jakiegoś niewiadomego punktu.
Zagraj mi jeszcze jedną pieśń, poprosił smok, dotknąwszy ziemi.
Czyżbyś się bał, że już nigdy żadnej nie usłyszysz?
Zrób przyjemność staremu gadziemu słudze. Smoki mają swoje powody.
Dobrze więc.
Pol wyjął gitarę z futerału, nie schodząc nawet z grzbietu Księżycowego Smoka.
- Co robisz? - spytała Nora.
- Występuję na specjalne życzenie - odpowiedział i rozpoczął długą, wolną, 
nostalgiczną balladę. 
Dziękuję, powiedział smok, kiedy pieśń dobiegła końca. To było kojące; 
przypomniałeś mi o pewnej historii, którą opowiedział mi kiedyś gryf.
Obawiam się, że nie mam teraz czasu, by jej wysłuchać. Te metalowe ptaki z 
bombami mogłyby... 
Czy w trakcie śpiewania zauważyłeś coś wyjątkowego?
Nie. Co masz na myśli?
Odgłosy wycia. Ustały.
Pol ześlizgnął się na dół i pomógł Norze zejść. Poklepał szyję smoka.
Dzięki.
- Jak masz zamiar się do tego zabrać? - spytała Nora. - Czy tak samo, jak... 
Prawie nie zauważyła wirowego ruchu lewej dłoni Pola, dwa palce wyciągnięte, 
nieco zakrzywione. Kiedy zbliżyły się do jej twarzy, poczuła jakby czarny bandaż 
przesuwał się po jej oczach...
Złapał ją, kiedy się osuwała. Zaniósł w ustronne miejsce między gałęziami wśród 
pobliskich drzew. 
Strzeż jej, dopóki nie wyjdę, polecił smokowi. Będzie lepiej, jeśli zostaniesz 
tu w ukryciu, na wypadek gdyby miało pojawić się więcej tych ptaków.
Potrafię je rozbić.
Ale wtedy nikt nie będzie strzegł Nory. Nie. Walcz tylko wtedy, kiedy cię 
odkryją. 
Księżycowy Ptak prychnął, na ziemię przed nim upadły krople śliny, które zaczęły 
dymić.
Dobrze. Przynajmniej będę mógł posłuchać muzyki.
Pol odwrócił się i zbliżył do wysokiego, szerokiego wejścia. Gdzieś ze środka - 
nie potrafił określić, czy z daleka czy z bliska - dobiegł go ryk i sapanie. 
Odgłosy przemieszczały się wokół niego, to nasilając się, to cichnąc.
Korytarz, do którego wszedł, urwał się nagle na kilka kroków przed Polem. Na 
prawo prowadziło niższe i węższe przejście; pasmo biegło właśnie tam. 
Pol stanął i zawiesił gitarę na pasku. Zaczął grać wolną kołysankę, w którą wlał 
pulsujące przegubem pragnienie, by ukoić i zaczarować każdego słuchacza. Kilka 
pasm przypłynęło ku niemu; zobaczył, jak zaczepiły się o gryf gitary i zaczęły 
pulsować w rytm muzyki.
Odwrócił się powoli i, ciągle grając, wszedł w przejście na prawo.
Znalazł się w ciemnym korytarzu. Nad głową miał wąski pas nieba biegnący jak 
niebieski strumyk i rozdzielający się na kilka odnóg w miejscu, gdzie spotykało 
się kilka korytarzy. Pol stał cicho przez chwilę, brzdąkając i nucąc, pozwalając 
swym oczom przyzwyczaić się do słabszego oświetlenia. Zdał sobie sprawę, że 
chrząkanie i sapanie ustało, chociaż teraz rozlegał się wokół niego odgłos 
ciężkiego oddychania.
Poszedł naprzód za bladozielonym pasmem. Skręcił w prawo, potem w lewo i 
natychmiast znowu w lewo. Dwa kolejne kroki zaprowadziły go do okrągłej komnaty, 
gdzie znajdowało się dziesięć rozmieszczonych w równych odstępach od siebie 
drzwi. Pol przeszedł przez jedne z nich.
Pasmo wiodło przez drzwi znajdujące się bezpośrednio po prawej stronie, chociaż 
inna jego część przebiegała przez komnatę i rozwidlała się w kierunku dwojga 
następnych drzwi. Zignorował rozwidlające się pasmo i skręcił w prawo.
Nastąpiła seria zakrętów lewo-prawo, lewo-prawo, potem lewo-lewo, prawo-prawo, 
od których zaczęło mu się kręcić w głowie. Zatrzymał się, by odzyskać kontrolę 
nad muzyką. Znowu otoczyły go odgłosy ciężkiego oddychania. Wypełniły korytarze, 
ale teraz towarzyszyła im także silna woń obory. Ponad głową Pola po niebieskim 
pasie nieba płynęła mała chmurka. Zmienił melodię, ale także na leniwą i senną. 
Szedł dalej.
Po pewnym czasie znowu wszedł do okrągłej komnaty z dziesięcioma drzwiami i 
przeszedł przez nią, idąc za pasmem. Czuł, że była to ta sama komnata, przez 
którą przeszedł wcześniej, na ścianach znajdowały się bowiem podobne wzory 
szczelin. Nie było jednak widać, żeby zielone pasmo znikało w drzwiach 
naprzeciwko.
Później, obejrzawszy się zrozumiał, że jadeitowe pasmo kurczyło się lub 
marszczyło przed nim, w miarę jak postępował naprzód. Wtedy właśnie przyszło mu 
na myśl, że podczas gdy siła znajdująca się w poszukiwanym przedmiocie ułatwia 
znalezienie zaklęcia, które by go do tego przedmiotu zaprowadziło - wyjście z 
powrotem mogło się okazać nieco trudniejsze.
Pochylił się i kucnął, idąc w dół niskim chodnikiem - byłoby rzeczą potworną dać 
się tu złapać - później odwrócił się i wszedł w wąskie przejście. Droga biegła 
dalej wieloma zakrętami, najczęściej zapętlając się jeszcze.
Jak długo? - spytał Pol sam siebie. Na pewno nie muszę przechodzić przez cały 
ten labirynt. Wkrótce potem zrozumiał, że odgłosy dyszenia nasiliły się i wszedł 
do długiego, niskiego holu, gdzie znajdował się Minotaur.
* * *
Mysia Rękawica znowu pochylił się do przodu. Światło w apartamencie Marka paliło 
się już prawie godzinę, ale złodziej zaobserwował już wcześniej, że błyskające 
czasem urządzenie w lewym oku mężczyzny było zdolne do bardzo efektywnego 
widzenia w nocy. Złodziej był też świadomy niespokojnego usposobienia Maraksona, 
jego przyzwyczajenia do chodzenia po mieszkaniu oraz do nagłego wypadania i 
dokonywania niespodziewanych inspekcji urządzeń, fabryk, baraków, laboratoriów, 
pól.
Czy lepiej uznać, że Mark zasnął? Miał dzień pełen zajęć. Ale jest tak 
wypełniony nerwową energią... W każdej chwili mógł wyjść. Kiedy wyjdzie, zadanie 
będzie łatwe...
W licznych kieszeniach płaszcza Mysia Rękawica miał więcej rzeczy, niż było mu 
potrzeba. Paczka z siedmioma figurkami znajdowała się tam również. Do pasa 
przyczepił granaty, z którymi czuł się jeszcze mniej pewnie, ujrzawszy wcześniej 
ich siłę, a także jeden ze sztyletów. Niósł też paczkę z jedzeniem oraz 
pistolet, który ukradł.
Znowu wychylił się ponad kanałem i głęboko wciągnął chłodne i pełne dymu nocne 
powietrze. To oczywiste, że im dłużej czekał, tym większe stawało się ryzyko, że 
zostanie odkryty przez któregoś z karłów lub automat. Był pewny, że wykrył 
wszystkie stacjonarne urządzenia alarmujące, ale znajdowały się tam także 
jednostki ruchome.
A jednak zdał sobie sprawę, że nie potrafi wejść do maszyny latającej, nie 
robiąc hałasu. Nawet jeżeli Mark już spał, dobrze by było, gdyby odpłynął dalej 
w zapomnienie.
Spojrzał w górę na gwiazdy. Księżyc jeszcze nie wzeszedł. Sprzyjało to 
wymknięciu się ukradkiem, ale nie pierwszemu w życiu lotowi. Dotknął jednego 
granatu. Sprawdził zapasy. Nie miał zamiaru dać się złapać. Zwłaszcza po tym, 
jak zobaczył, co zrobili wcześniej z centaurem. Mysia Rękawica był przekonany, 
że biedne stworzenie nawet nie rozumiało, czego chcieli się od niego dowiedzieć.
Dla Mysiej Rękawicy cierpliwość już od dawna stanowiła wypróbowaną receptę na 
życie. Zaczął rozmasowywać sobie główne muskuły, co pewien czas przerywając, by 
rozejrzeć się wokoło i nasłuchiwać.
Minęło przeszło godzinę.
Już czas, postanowił. Brzuch nocy. Teraz dwieście kroków. Powoli i wytrwale. 
Patronie złodziei, bądź przy mnie...
Nadszedł czas, by nie myśleć o niczym. Należało być okiem, uchem; oddychać i 
czuć wibracje. Luk musiał się znajdować od strony drzwi Marka. Jeszcze 
dwadzieścia kroków, dziesięć... Co oni właściwie palą w tych fabrykach? To 
gryzie w nosie... 
Dwukrotnie okrążył pojazd w poszukiwaniu urządzeń alarmowych. W reszcie 
wyciągnął dłoń, dotknął gładkiej, zimnej powierzchni...
Teraz, mały człowieku, nie masz odwrotu, powiedział do siebie.
Ze skrzypnięciem otworzył klapę, pchając ją w górę wolno i wytrwale. W chwilę 
później był już w środku, ogarnął wzrokiem dach w poszukiwaniu wewnętrznej 
klamki. Nie będzie można jej zamknąć bez hałasu. Zlokalizował klamkę i nacisnął 
ją, robiąc w drzwiach szparę.
Nie!
Drzwi od pokoju Marka otworzyły się z trzaskiem i wyłonił się człowiek. Palce 
Mysiej Rękawicy rozwarły się i sięgnęły po pistolet na siedzeniu obok. Nie było 
czasu na ucieczkę, nie było czasu na odlot.
A jednak Mark nie ruszył do przodu natychmiast. Stał z kciukami zatkniętymi za 
pas, obserwując niebo i dach. Czyżby to tylko bezsenność przywiodła go na taras?
Mysia Rękawica zdał sobie sprawę z tego, że wstrzymał oddech. Wypuścił powoli 
powietrze, wyjął pistolet. Jego lewa ręka zaczęła drżeć od trzymania drzwi 
przymkniętych na sprężynie.
...I niech nie załomoczą, dodał do swej ostatniej modlitwy. 
Namacał spust, podniósł pistolet. Nagle Mark zapiął kurtkę i zamknął za sobą 
drzwi. Zaczął iść przez taras. 
Zastrzeliłbym go. Teraz. Gdybym był pewien, że go trafię. Ale nigdy jeszcze nie 
używałem żadnej z tych rzeczy. Już teraz ślizga mi się dłoń. Spróbowałbym 
strzelić z łuku, gdybym go miał. Gdyby te drzwi były zatrzaśnięte, a okno 
opuszczone... Gdyby...
Mark przeszedł pięć metrów, nie patrząc nawet na obiekt latający. Mysia 
Rękawica, ukryty głęboko w kabinie, kucnął z bolącymi ramionami i patrzył, jak 
tamten odchodzi.
Dopiero po dziesięciu minutach odważył się zatrzasnąć klapę i zwrócić uwagę na 
pulpit sterowniczy.
* * *
Pol nie pozwolił muzyce się wahać. Oczy człowieka-bestii przesunęły się po nim 
kilkakrotnie. Stworzenie to miało ponad dwa metry wysokości, zakrzywione rogi i 
było ciemne. W komorze śmierdziało. Pol zastanawiał się, jakie zęby tkwiły w 
paszczy tego roślinożernego stwora. Postanowił, że zostawi to zagadnienie 
czarodziejom o bardziej akademickim nastawieniu. Całą uwagę skupił na graniu.
Poruszały się tylko jego dłonie. Wyobrażał sobie, że szarpie pasma łączące 
instrument z rogami bestii. Siła, która rosła wewnątrz jego przegubu, zdawała 
się przepływać z końców palców do gitary.
...Odpocznij Nerwowe życie, takie jak twoje, wymaga pewnej przerwy, spokoju, 
śpiewał. Nie zwykłego snu, ale głębokiej, rozluźniającej mięśnie radości, 
całkowitego odpoczynku, który jest taki słodki, że niemal bolesny...
Minotaur jeszcze bardziej zwolnił, aż wreszcie znieruchomiał całkowicie pod 
ścianą. Nawet jego potworne dyszenie stało się wolniejsze.
...Zapomnij, zapomnij o tej chwili. Senne obrazy tańczą już w zamykających się 
oczach. Zbliż się do zakrytej chmurami granicy, gdzie mieszkają wizje. 
Wzywają...
Minotaur wysunął prawą dłoń i oparł ją o mur. Skinął głową, prychnął miękko. 
...Idź, idź tam. Tam niebiańskie wieże, pieszczone przez chłodne wiatry, czynią 
zapomnienie słodkim. Będziesz kroczył pośród pól kwitnącej zieleni. Będziesz się 
kąpał w leczniczych stawach. Jasne kolory wypełnią twój wzrok. Oto pieśń 
przynosząca ci spokój...
Stworzenie uklękło i położyło się na podłodze. Zamknęło oczy.
Pol grał jeszcze przez długi czas. Na śpiącej twarzy Minotaura widać było 
niewiele poza pewnym rozleniwieniem. Jego oddech stał się znacznie wolniejszy i 
cichszy. Po raz pierwszy Pol odważył się odwrócić od niego wzrok i spojrzeć na 
pasmo, za którym szedł. 
Zielona linia wiodła do niszy wysoko w ścianie, po przeciwnej stronie pokoju. 
Wokół niszy znajdowało się kilka skupisk ciemniejszych pasm, ale były one o 
wiele mniej skomplikowane niż te, które widział pod piramidą. Prawdopodobnie 
rzucono je tu w celu ochrony łagodnie lśniącego cylindra stojącego przed 
Minotaurem.
Pol cicho przeszedł w tamtą stronę po kamiennej podłodze, automatycznie grając 
dalej melodię i badając węzły zaklęć. Było ich trzy, z których jeden mógłby 
zatrzymać Minotaura lub zwykłego człowieka. A jednak ich rozwiązanie powinno 
zająć kompetentnemu czarodziejowi nie więcej niż...
Spojrzał w tył na śpiące stworzenie i zrozumiał, że po to, by rozwiązać węzły, 
musiałby przestać grać. Zwolniwszy tempo, zaczął grać łagodniej.
Śpij, śpij, śpij.
Przerwał i opuścił instrument. Jego lewa dłoń wymknęła się w przód. Kiedy 
pierwsze zaklęcie zostało rozwiązane, spojrzał w tył i zobaczył, że bestia 
ciągle drzemie.
Pracując nad drugim zaklęciem, usłyszał za plecami hałas, ale w tej chwili nie 
mógł się odwrócić. Zaklęcie puściło wreszcie; Pol odwrócił się szybko, a pasma 
rozsypały się wokół niego.
Minotaur tylko przewrócił się na drugi bok. 
Pol powrócił do ostatniego pasma. Nie było trudniejsze niż pozostałe, a jednak 
nie mógł przyśpieszyć jego rozwiązania, ponieważ odpowiednie tempo było równie 
ważne, jak właściwe ruchy. Jego lewa dłoń wystrzeliła, zakrzywiła się i 
przekręciła. Te ostatnie pasma były chłodniejsze niż pozostałe, a po rozwiązaniu 
wydzielały większą ilość ciepła.
Znowu Pol obejrzał się do tyłu.
Oczy Minotaura otworzyły się i patrzyły na niego. 
Kim jesteś?
Pieśniarzem.
Czego tu chcesz?
Zwykłej błahostki.
Tej, która leży w niszy? Uważaj, ona gryzie. 
Będę uważał. Nie masz nic przeciwko temu, że ją wezmę? 
Dlaczego miałbym mieć? Ona dla mnie nic nie znaczy. Gdzie byłem?
Śniłeś.
Nigdy tam jeszcze nie byłem. Znajdowały się tam jasne przedmioty, których nigdy 
przedtem nie widziałem...
Kolory?
Być może. Wszystko było dobre. Jak nigdy przedtem. Chcę tam pójść znowu...
Można to załatwić.
Chciałbym tam zostać na zawsze.
W takim razie zamknij oczy i posłuchaj muzyki. 
Minotaur zamknął oczy.
Sprowadź tę muzykę i odeślij mnie...
Pol zaczął grać, odzyskując na powrót wszystkie wizje, które przyszły do niego 
wcześniej. Jego oczy skierowały się na drugi fragment różdżki leżący w niszy, 
dłuższy i węższy niż pierwszy. Wyryte były na nim zwierzęta, ludzie i leśne 
duchy; wolne, tańczące, jedzące, kochające się...
Uderzył w strunę, wyciągnął rękę, chwycił fragment różdżki i połączył go z 
pierwszym, który miał za pasem. Znowu zaczął grać, a Minotaur ciągle spał. 
Poczuł wzmożone ciepło, potężnie zwiększone poczucie mocy, która teraz okręcała 
się wokół różdżki. Grając wezwał różdżkę do ponownego działania i poczuł, jak 
moc przepływa ciepłem przez jego brzuch do gitary oraz łączy się z samą muzyką.
Przez pola, tam, gdzie nie ma mozołu, głodu, bólu, gdzie nikt nie jest potworem, 
gdzie światło jest miękkie, ptaki nawołują, strumienie bulgocą, gdzie zmrok 
przynosi ze sobą gwiazdy niczym roje świetlików. Zamieszkać tam na zawsze, nigdy 
się nie zbudzić, nigdy stamtąd nie odejść. Śpij, człowieku-byku, w spokoju, 
którego nigdy nie znałeś; zawsze, na zawsze.
Pol odwrócił się od śpiącego. Przegubem dotknął nowego fragmentu różdżki. 
Wydawało mu się, że gdzieś w jego podświadomości tkwi zapis każdego kroku, 
każdego zakrętu, który minął wchodząc tutaj. 
Wizerunek smoka powstał jak feniks świecący ponad przegubem. Powinien być w 
stanie dotrzeć do tych pogrzebanych wspomnień.
Idź! rozkazał mu Pol. Pójdę za tobą!
Płomień ruszył do przodu, opuścił korytarz drzwiami położonymi najbliżej niszy, 
zamiast tymi, którymi się tu dostał.
Pol zawahał się tylko przez chwilę. Poszedł dalej, uśmiechając się do siebie. To 
tyle, jeśli chodzi o teorię. Zachowanie wizerunku smoka odebrał jako wiadomość, 
że siły, do których jego specjalny zmysł dotarł i którymi manipulował, nie 
dawały się zaklasyfikować w tak łatwy sposób.
Kiedy skręcił w pierwszy zakręt za drzwiami, nad swoim prawym ramieniem po raz 
ostatni ujrzał śpiącego Minotaura. Ponad jego wyciągniętą postacią dostrzegł 
węzeł swego własnego zaklęcia, unoszący się niczym wielki, żółty motyl.
* * *
Kiedy pojazd minął najwyższą wieżę i oddalił się od Góry Kowadłowej, ulga Mysiej 
Rękawicy nie miała granic. Światła miasta zmalały w dole, a on sam był zdumiony 
pięknem tego widoku. Odwróciwszy się skierował pojazd ponad obszarami, gdzie 
ciemne ptasie kształty tkały swoje nieprzerwane wzory. Jak dotąd nic nie 
wskazywało na to, żeby go ścigano. Nadał pojazdowi maksymalną prędkość i 
utrzymywał ją tak długo, aż góra poza nim zmieniła się w ciemny kontur, który 
wreszcie także rozwiał się i tylko gwiazdy oświetlały drogę.
Mysia Rękawica odprężył się, rozpiął płaszcz i rzucił go na tylne siedzenie. 
Westchnął, potarł oczy i przeczesał włosy palcami. Ogromne napięcie zaczęło go 
opuszczać; opanowało go uczucie rozkoszy lotu, który sam kontrolował.
Już wkrótce. Lecąc z tą prędkością, będzie w Dibnie przed świtem. To by mu dało 
dość czasu, aby ukryć pojazd i wejść do miasta. W ciągu jednego dnia powinien 
znaleźć kupca lub pośrednika do sprzedaży figurek. W ciągu kilku dni dobiją 
targu. Później, z kieszenią pełną pieniędzy, pohula sobie trochę. Potem poleci 
do innego miasta, gdzie nikt nie będzie wiedział o transakcji. Najlepiej byłoby 
odlecieć bez hulanki. Znajdzie sobie wygodne miejsce do zamieszkania. Willa na 
zboczu wzgórza, z widokiem na morze. Kucharz, służący, ogrodnik - miło będzie 
mieć ogród - kilka wybornych niewolnic...
Powoli przekręcił koło kontrolne w prawo. Jeszcze, jeszcze... Południowy wschód, 
południe. Zaczął się zastanawiać, dlaczego to robił. To już nie była droga do 
Dibny. Próbował wstrzymać ruch, ale jego dłonie nadal kręciły kołem. Południowy 
zachód... Obrócił się prawie całkowicie. Trzeba to będzie poprawić. Tylko...
Kiedy Mysia Rękawica chciał zawrócić, dłonie odmówiły mu posłuszeństwa. Było to 
tak, jakby jego działaniem kierowała czyjaś wola. Walczył z nią, ale 
bezskutecznie. Leciał teraz prawie dokładnie tam, dokąd nie chciał lecieć. 
Patrzył, jak ktoś nim kieruje, cała sekwencja jego działań nabrała sennego 
charakteru, jak gdyby on sam był popychany coraz dalej i dalej w tło, jak 
gdyby...
Jak sen. Przez moment maleńkie światła kontrolne unosiły się przed nim, 
ustawiając się w siedem migoczących sylwetek. Całe wspomnienie snu rozbiło się w 
nim wtedy, pozostawiając uczucie, że gdzieś stale rozbrzmiewał śmiech. Miał 
zdecydowane przeczucie, że żegna się ze swoją willą.
* * *
Kiedy Pol dotarł do wyjścia z labiryntu, jego pierwszym impulsem była chęć 
wybiegnięcia na zewnątrz. Zamiast to zrobić, zatrzymał się jednak w drzwiach. 
Czegoś - nie był pewien czego - brakowało. Było to tak, jakby niebezpieczeństwo 
mignęło przed nim tak prędko, że nie zdążył go nazwać, ale był świadomy jego 
istnienia. Czy coś się poruszyło?
Zastanawiał się, patrząc w kierunku miejsca, gdzie Księżycowy Ptak pilnował 
śpiącej Nory. Ujął różdżkę w dłonie i spróbował przypomnieć sobie skomplikowane 
zaklęcia z książek ojca. Wszystko wydawało się w porządku, a jednak...
Wolno przesuwający się cień prześlizgnął się przed nim na ziemi, okręcając się 
wokół każdej bryły. Dzięki rodzajowi świata, z jakiego przybył, Pol bez trudu 
rozpoznał w cieniu kształt latającego pojazdu - większego niż ciemne ptaki.
Znał zaklęcie będące uproszczoną wersją tej właśnie latającej maszyny. Wymagało 
ono, być może, dużego nakładu energii, ale przecież w swojej pracy Pol nie był 
teraz zdany wyłącznie na własne siły...
Podniósł różdżkę i zaczął ją obracać, chwytając i obracając dużą ilość pasm. 
Kiedy cień się przesunął, skrzep pasm urósł przed nim, przybierając kształt 
dysku. Obracając się ów dysk tracił kolory i powiększał średnicę, aż wreszcie 
stał się migoczącą tarczą, większą niż sam Pol. Przedmioty wokół tarczy falowały 
i pływały, a różdżka wibrowała cicho i równo w dłoni Pola.
Teraz. Uczynił krok w przód, a tarcza poruszyła się na podobną odległość. Jej 
wielkość wydawała się już wystarczająca do celów Pola, więc zwolnił wirowanie, 
by powstrzymać jej wzrost i zachować obecne rozmiary.
Cień przesunął się w lewo, a Pol skierował tam różdżkę i uniósł ją w górę. 
Zrobił jeszcze jeden krok, po czym z uwagą popatrzył na niebo. W przeciwieństwie 
do pełnego zaklęcia, czyniącego człowieka całkowicie niewidzialnym, częściowe 
zaklęcie, które udało mu się zapleść, stworzyło tylko płaski ekran, zdolny do 
zablokowania obserwacji z jednej strony. 
Jeszcze krok i Pol ujrzał pojazd wojenny bujający się po lewej stronie. Odwrócił 
się, poprawił tarczę i ruszył w kierunku drzew. Gdyby miał pozostać nieruchomy, 
był sposób na oparcie ramienia...
Przeszedł przez oczyszczony teren i skręcił, podążając za ruchem pojazdu niczym 
kwiat o negatywnych płatkach za antysłońcem, rozpraszając światło padające na 
pojazd, aż wreszcie, dotarłszy do drzew, zaczął iść tyłem.
Stanąwszy przed drzewem, gdzie spoczywali dziewczyna i smok, powiększył tarczę, 
obserwując chyboczący się wizerunek krążącego pojazdu wojennego.
Wyciągnął rękę i dotknął Księżycowego Ptaka.
Obudzę ją teraz, powiedział. Kiedy to zrobię, odejdziemy do lasu.
Nie będziemy walczyć?
Może nie będzie takiej potrzeby.
Mógłbym rzygnąć i zamienić to coś w ruinę... 
Nie rób tego, dopóki cię nie zaatakuje. Zaufaj mi. 
Odwrócił się ku Norze i zaczął uwalniać ją z zaklęcia snu, myśląc o tym, o ile 
łatwiej poszłoby mu z Minotaurem, gdyby potrafił rzucać zaklęcia na odległość. 
Nora poruszyła się i spojrzała na niego.
- Spałam. To ty mi to zrobiłeś! Ja...
- Szsz! - ostrzegł ją. - Oni są tam, w górze! - Skinął głową na niebo. - Mam ten 
drugi kawałek. Teraz możemy odejść między drzewa. Tylko tam będziemy 
niewidoczni.
Podniosła się i stanęła sztywno wyprostowana. 
- Tonie była ładna sztuczka - powiedziała. - Nie uda ci się schwytać mnie 
następnym razem. 
- Zapamiętam to sobie - oświadczył. - Teraz wycofajmy się tędy.
Spojrzała na pojazd na niebie, skinęła głową i odwróciła się. Księżycowy Ptak 
poruszył swym wielkim cielskiem i powoli wyślizgnął się za nią.
Wycofując się Pol zwolnił wirowanie, wycofał energię i zdjął zaklęcie. Drzewa 
kryły ich teraz dokładnie. Wyglądało na to, że umknęli przed bezpośrednim 
niebezpieczeństwem.
Pol usiadł pod drzewem i zaplótł dłonie pod brodą. 
- Co teraz? - spytała w końcu Nora. 
- Zastanawiam się, czy będę w stanie sprowadzić na dół ten pojazd, tak jak 
zrobiłem to przy piramidzie. Teraz, kiedy mam oba fragmenty, wydaje się to 
możliwe.
- Chyba warto spróbować.
- Poczekam, aż się przybliży. Wydaje się, że odległość odgrywa tu pewną rolę.
Obserwował pojazd przez ponad kwadrans, przymocowując do różdżki jedno 
szarometaliczne pasmo po drugim. Wreszcie, kiedy pojazd znowu mignął obok, Pol 
poczuł, że jest gotowy.
Uniósł różdżkę, popatrzył obok niej na przerwy między gałęziami i liśćmi. 
Ujrzał, jak pasma się naprężają; wyobrażał sobie, że śpiewają, pieszczone 
kosmicznym wiatrem. Różdżka rozgrzała się w jego dłoni i poczuł, jak moce 
wypływają w górę.
Przez chwilę nic się nie działo. Później usłyszeli kaszel i grzechot, po którym 
nastąpił trzask. Dwa silniki pojazdu zaczęły zwalniać. Kiedy zgasł trzeci 
silnik, pojazd przechylił się w prawo. Zaczął momentalnie spadać i Pol odgadł, 
że było to raczej działanie pilota starającego się uniknąć katastrofy, niż 
wskazówka, że pojazd nie utrzyma się jeszcze chwilę w powietrzu. Kostki Pola 
zbielały, kiedy chwycił różdżkę i posłał więcej mocy w zaklęcie. Ze spadającego 
pojazdu doleciały dalsze odgłosy kaszlu i grzechotu. Spod przykrywy silnika 
zaczęła się wydobywać strużka dymu. Dwa kolejne silniki stanęły, ale do ziemi 
pozostało już tylko piętnaście lub dwadzieścia metrów; pojazd znajdował się nad 
zachodnim fragmentem labiryntu.
Wkrótce później spadł, a tylna klapa otworzyła się śpiesznie. Wybiegło trzech 
ludzi, a czwarty kaszląc wyszedł powoli za nimi. Pol ujrzał, jak w środku 
wybuchły płomienie, zaś małe postacie próbowały je gasić. Opuścił różdżkę i 
wyciągnął dłoń do Nory.
- Wynośmy się stąd - powiedział. - Spaliłem kilka silników. Nie będą mogli nas 
ścigać. 
Wgramolili się na grzbiet Księżycowego Ptaka. 
Teraz! Prędko! Zabierz nas stąd!
Możemy ich przedtem wykończyć.
Teraz są bezradni. Leć!
Księżycowy Ptak zaczął biec jak kaczka pośród drzew, bijąc w powietrze 
skrzydłami. Kiedy dostał się na wolną przestrzeń, wzniósł się nad ziemię. Z 
prawej strony dobiegł ich krzyk.
Pol ujrzał trzech mężczyzn, którzy umknęli z dymiącego pojazdu. Klęcząc unieśli 
broń. Z luf wydobyły się białe obłoczki, a Pol poczuł palący ból z tyłu szyi. 
Ukrył się za ramieniem Księżycowego Ptaka. Usłyszał krzyk Nory i poczuł, jak 
łapie go za koszulę, za pas. W głowie mu zawirowało, ale nie stracił 
przytomności. Usłyszał odległy grzmot. Jego szyja stała się mokra.
Powinniśmy ich byli wykończyć... powiedział Księżycowy Ptak. 
Nora mówiła, robiąc coś za plecami Pola, ale nie słyszał słów. 
Później oczy mu się zamknęły i wszystko zniknęło.
Kiedy świat doń powrócił, ręka Nory spoczywała na jego szyi, przytrzymując zimny 
kompres i Pol poczuł zapach morza. Nagle uprzytomnił sobie, że Księżycowy Ptak 
pachnie jak stara skóra, proch strzelniczy i sok cytrynowy. Ta myśl wydała mu 
się w pewien sposób śmieszna i zachichotał.
- Obudziłeś się? - spytała Nora.
- Jak poważna jest ta rana?
- Wygląda tak, jakby ktoś przyłożył ci do szyi gorący pogrzebacz i potrzymał go 
trochę.
- Tak też mniej więcej się czuję. Co to za okład? 
- Kawałek materiału namoczony w wodzie. 
- Dzięki. Pomaga.
- Czy mógłbyś wyleczyć to zaklęciem?
- Nie od razu. Ale może coś wymyślę. Najpierw jednak powiedz mi, co się stało. 
- Zostałeś zraniony przez coś, co, jak sądzę, mogło wylecieć z jednego z tych 
dymiących kijów wymierzonych przez tamtych ludzi. 
- Tak właśnie było. Ale co to był za trzask? Czy ich statek eksplodował? 
- Nie. Mieli tam większe przedmioty niż te, które trzymali ci ludzie. Skręciły 
na nas, zaczęły dymić i hałasować. Kilka z nich wybuchło chyba wokół nas. 
Później wszystko ucichło.
Pol wyprostował się i obejrzał za siebie. Obrót głowy sprawił mu ból. Wyspa 
znikała już w tyle, jej kontur skrywała mgła. Spojrzał w dół na morze, potem też 
w dół w stronę słońca.
Księżycowy Ptaku, wszystko w porządku?
Tak. A u ciebie?
Nic mi nie będzie. Ale wygląda na to, że lecimy na północny zachód, zamiast na 
południowy zachód. Chociaż może się mylę. To ty jesteś ekspertem.
Nie mylisz się.
- Pozwól, że ci to zawiążę.
- Dobrze.
Dlaczego? Co się stało?
Miejsce, do którego chcesz się teraz udać, leży daleko stąd, o wiele dni drogi. 
Tak, wiem. Dlatego ważne jest, abyśmy lecieli trasą, którą wyznaczyłem. Będziemy 
potrzebowali wielu postojów na wyspach. 
Niezupełnie. Mapy znaczą dla mnie mniej niż uczucia. Przypomniałem sobie 
niedawno, że istnieje skrót. 
Jak to możliwe? Najkrótsza odległość między dwoma punktami to, to fragment 
wielkiego koła.
Polecimy drogą smoków.
Drogą smoków? Co masz na myśli?
Leciałem tą drogą już wcześniej. Niektóre miejsca połączone są specjalnymi 
trasami. Nazywamy je dziurami w powietrzu. Przesuwają się powoli. Dziura 
położona najbliżej miejsca, do którego zmierzasz, znajduje się tam.
Dziury w powietrzu? Jakie one są?
Niewygodne. Ale znam drogę.
Wszystko, co jest niewygodne dla smoka, może okazać się fatalne dla wszystkich 
innych.
Przewoziłem przez te dziury twego ojca.
Czy rzeczywiście leci się przez nie szybciej?
Tak.
No dobrze, leć. Jak daleko to jest?
Wieczorem możemy być na miejscu.
Czy będziemy mogli zatrzymać się po drodze, aby naprawić usterki?
Będzie kilka takich miejsc. 
Dobrze.
Czerwone słońce wisiało przed nimi nisko. Na prawo postrzępiona linia wybrzeża 
zaciemniała horyzont jak niedbałe pociągnięcie pędzla. Hałdy i serpentyny 
różowych i pomarańczowych chmur pokrywały niebo po lewej stronie i z przodu. 
Księżycowy Ptak wspinał się, a wiatr oziębiał się z każdym uderzeniem jego 
skrzydeł. Pol spojrzał w górę i potarł oczy, ponieważ to, co widział, nagle 
stało się zamazane.
Zamazanie nie znikało. Pokręcił głową; nic się nie zmieniło.
Księżycowy Ptaku...?
Tak, zbliżamy się. To już niedaleko.
Czy powinniśmy zrobić coś wyjątkowego?
Nie puszczaj się. Pilnuj swoich rzeczy. Jeśli zostaniemy rozdzieleni, nie będę 
mógł ci pomóc.
W miarę jak się wznosili, zmarszczka na niebie powiększała się i przypominała 
Polowi tarczę niewidzialności oglądaną od strony tego, kto jej używał. Wznieśli 
się na jej wysokość i minęli ją. Kiedy spojrzał w dół, zobaczył, że jest 
srebrna, lśniąca i matowa, niczym jezioro rtęci z odcieniem różu zachodzącego 
słońca. Kiedy wzbili się jeszcze wyżej, nabrała jeszcze bardziej trwałego 
charakteru.
Dlaczego ją minęliśmy?
Trzeba w nią wlecieć od jasnej strony.
- Czy będziemy w to nurkować? - spytała Nora. 
- Tak.
Pol dotknął z tyłu szyi i poczuł tylko umiarkowany ból. Sporządzone przez niego 
lecznicze zaklęcie zaczęło już działać, a w każdym razie koiło ból. Nora 
ścisnęła go za ramię.
- Jestem gotowa. 
Poklepał ją po dłoni, a Księżycowy Ptak zajął pozycję ponad jeziorem i zaczął 
zwalniać. 
- Trzymaj się.
Zaczęli opadać. Skrzydła smoka znowu biły powietrze i polecieli szybciej. 
To nie jest ciało stałe, powiedział do siebie Pol bez przekonania, kiedy 
świecące koło urosło przed ich oczyma. 
Nagle minęli je i już nie było drogi w górę ani w dół, tylko i wyłącznie do 
przodu. Prawa i lewa strona były nie do ustalenia, ponieważ wydawało się, że 
krążą po wirze przetykanym pasemkami światła. Rosnący wrzask przeszywał im uszy. 
Pol przygryzł wargę i mocno przywarł do szyi smoka. Nora obejmowała go z taką 
siłą, że sprawiało mu to ból. Próbował zamknąć oczy, ale to tylko pogarszało 
sytuację; nasilający się zawrót głowy stawał się prawie nie do zniesienia. 
Daleko w przodzie widać było odrobinę jasności. Poczuł skurcz żołądka. Smok 
zaczął wypuszczać płomienie, które śmigały do tyłu jak błyszczące lance. Wycie 
osiągnęło już teraz poziom ponaddźwiękowy. Kiedy zbyt długo patrzył na smugi 
światła, wyglądały jak groteskowe twarze z otartymi ustami. Jedynie stała plama 
jasności nie przybliżała się do nich.
Czy wszystkie skróty są takie? spytał Pol.
Nie. Mamy szczęście, odparł Księżycowy Ptak. Niektóre z nich są fatalne.
     XVIII
Z bolącymi oczyma i ramionami napiętymi od długiego lotu, Mysia Rękawica okrążył 
walącą się kamienną budowlę. Nie dostrzegł żadnych śladów innych gości i 
postanowił wylądować nie opodal. Postawiwszy pojazd na ziemi, westchnął, ale 
kiedy chciał wybrać przekleństwo ze swojej bogatej kolekcji, język odmówił mu 
posłuszeństwa.
Moglibyście przynajmniej pozwolić mi odpocząć, zwrócił się w myślach do swoich 
niewidzialnych rozkazodawców. Niezależnie od tego, czego ode mnie chcecie, 
otrzymacie lepsze widowisko, kiedy nie będę wyczerpany.
Przykro nam z powodu niewygody, przypłynęła pierwsza odpowiedź od czasu snu na 
Górze Kowadłowej. Odpowiedzi tej towarzyszyło dziwaczne podwojenie widzenia, jak 
gdyby na scenę przed oczami złodzieja nałożył się obraz migoczącego stożka, obok 
którego poruszał się ciemny kształt. Ale nie ma wyboru. W nocy wyprzedziłeś inne 
pojazdy. Nadaliśmy ci inny kurs, a poza tym masz szybszy statek. Twoje 
prowadzenie nie jest jednak znaczne. Nie ma czasu na odpoczynek. Wyjmij 
szerokie, płaskie ostrze z pochwy umieszczonej na drzwiach. Wyjdź na zewnątrz. 
Natnij gałęzi i liści. Ukryj pojazd.
Czuł, że może wykonać to polecenie, ale nie zrobił tego.
Ale...
Znów go schwytano. Mysia Rękawica poczuł, że się podnosi, otwiera klapę, bierze 
do ręki ostrze. Jego dalsze pytania pozostały bez odpowiedzi. Nietrudno było 
obciąć rośliny o wielkich liściach. Dość szybko ukrył pojazd. Następnie otworzył 
tylny bagażnik, zdemontował go, oczyścił i powkładał dodatkowe pojemniki na 
paliwo do przegródek. Myśl o sytuacji, w jakiej się znalazł, poraziła go 
alarmującym błyskiem: przetwornice słoneczne w żaden sposób nie mogły wykonać 
całej pracy potrzebnej do zawrócenia pojazdu, nawet gdyby jego niechętne dłonie 
nie okryły pulpitów przetwornic liśćmi.
Po skończonej pracy złodziej stał cicho przez chwilę, wdychając ciepłe, wilgotne 
powietrze, wsłuchany w poranne nawoływania jaskrawych papug. Zastanawiał się, 
czy pozwolą mu na krótką przerwę. Jednak niemal dokładnie w chwili, kiedy o tym 
pomyślał, jego stopy zaczęły się poruszać i poprowadziły go w stronę kamiennej 
budowli z groteskowymi reliefami. Idąc wymachiwał ostrzem, aby poszerzyć szlak. 
Już po kilku krokach był zlany potem. Wokół niego bzyczały owady, a najbardziej 
doprowadzał go do szału fakt, że nie był w stanie ich odpędzić.
Potykając się wyszedł wreszcie na otwartą przestrzeń, gdzie wznosiła się 
schodkowa budowla. Z jej pokrytych winoroślą ścian wychylały się stylizowane 
kamienne bestie, wyszczerzając zęby na przybysza.
Muszę odpocząć, spróbował. W cieniu. Proszę!
Absolutnie nie ma czasu, nadeszła odpowiedź, wraz z kolejnym migoczącym obrazem. 
Musisz przejść dookoła na drugą stronę budynku i tam wejść.
Poczuł, że znowu zaczyna się poruszać. Chciał krzyknąć, ale ciągle nie pozwalano 
mu na to. Szedł coraz szybciej, prawie nieświadomy tego, gdzie stąpał, a jednak 
jakimś cudem udawało mu się nie potykać. 
Znowu go zatrzymano, tym razem przed zarośniętymi chwastami drzwiami, z których 
zwieszały się pnącza. Ostrze błysnęło i złodziej zaczął oczyszczać wejście.
Wkrótce wszedł do środka i popędził korytarzem. Jego oczy nie przyzwyczaiły się 
jeszcze do ciemności, ale niezależnie od tego, jak siła go trzymała, 
najwyraźniej wiedziała, dokąd go wiedzie.
Dopiero kiedy zbliżył się do wylotu szerokich schodów, zaczął zwalniać, 
zatrzymując się wreszcie, by popatrzeć na widok w dole. Był on częściowo 
oświetlony przez nieregularną szparę w dachu; wleciało tamtędy kilka kamieni, 
prawdopodobnie w wyniku trzęsienia ziemi...
Po drugiej stronie komnaty położonej w dole znajdowała się niska ściana. Poza 
nią ział czernią otwór, a przed nim widać było pomniejszoną wersję całej 
schodkowej budowli, ze wszystkimi jej posągami i reliefami. Ponad nią, w 
pogniecionym, pomarańczowym koszu leżał wąski cylinder długości połowy ludzkiej 
ręki. Wydawało się, że lśni słabym zielonkawym światłem. Mysia Rękawica 
skorzystał z chwili zwłoki i wciągnął głęboko wilgotne powietrze, rozkoszując 
się jego chłodem...
To. złodzieju. jest przedmiot. który masz ukraść. 
Znowu świeca, znowu tryb rozkazujący.
Ten cylinder?
Tak.
Po co ze mną w ogóle rozmawiacie? Przecież i tak trzymacie wszystkie sznurki.
Już nie. Za chwilę cię uwolnimy.
I nagle był wolny. Otarł brwi, otrzepał ubranie i padł na kolana, oddychając 
ciężko. Jakimś odruchem powstrzymał się od mówienia. W myślach sformułował 
pytanie:
Co jest takiego skomplikowanego w wejściu na te schody, przejściu przez pokój i 
wzięciu tej rzeczy?
Mieszkaniec studni.
Kim on jest? Co mi może zrobić?
Jeśli wykryje twoją obecność, może się unieść i próbować powstrzymać cię od 
kradzieży. To wielki Pierzasty Wąż.
Złodziej zaczął się trząść. Stłumił płaszczem odgłos ostrza stukającego o 
kamienną posadzkę. Zakrył twarz dłońmi, potarł oczy i pomasował czoło.
To takie nieuczciwe! Pracuję tylko wtedy, kiedy jestem w najwyższej formie, a 
nie, kiedy czuję się na pół martwy ze zmęczenia!
Tym razem nie ma wyboru.
Bądźcie przeklęci!
Marnujemy czas. Zrobisz to?
Czy mam jakiś realny wybór? Jeśli sprawiedliwość istnieje...
No więc zabieraj się do roboty!
Mysia Rękawica opuścił ręce i wyprostował się.
Padł na pierwszy stopień, usiadł i poprawił buty. Przesunął palcami po włosach, 
wytarł dłonie w spodnie i ujął ostrze. Wstał.
Cichym, posuwistym krokiem przeszedł na lewą stronę schodów i zaczął schodzić, 
stopień po stopniu, cicho, powoli.
Zszedł na sam dół, stanął nieruchomo i nasłuchiwał. Czyżby ze studni dobiegł go 
najcichszy ze wszystkich dźwięków? Tak. Rozległ się znowu. Ucichł. Czy byłoby 
lepiej rzucić się teraz w przód, złapać cylinder i uciec? Czy może powinien to 
zrobić ukradkiem? Jak duże było to stworzenie? Jak szybko mogło się poruszać?
Ponieważ nie pojawiały się żadne odpowiedzi, uznał, że jego domysły były równie 
trafne, jak domysły jego prześladowców. Uczynił następny krok w przód, znowu 
stanął. Cisza. Kolejny krok. Tak. Ten przedmiot najwyraźniej świecił. To tego 
szuka Pol. Najwyraźniej nie zdąży. Dlaczego? Te nadlatujące statki Marka?.. 
Pewnie tak. Co w takim razie stanie się z nim, Mysią Rękawicą, nawet jeśli uda 
mu się umknąć z tym drobiazgiem? Czy Siedmiu miało jeszcze w stosunku do niego 
jakieś zamiary? Czy może wreszcie stanie zupełnie wolny i będzie mógł odejść 
swoją drogą?
Kolejny krok... Nic. Dwa szybkie kroki... Szelest, jakby łuski tarły o kamień...
Opanował drżenie i zrobił jeszcze jeden krok, przestępując przez małą stertę 
gruzu. Szelest trwał, jakby rozwijało się coś długiego i splątanego.
Granat! Wrzuć jeden do studni! Padnij!
Zrobił, jak mu polecono. Granat znalazł się w jego dłoni, potem w powietrzu. 
Złodziej skoczył do przodu i ukrył za postumentem. Ujrzał olbrzymią, jasną, 
upierzoną głowę wznoszącą się ponad niską ścianą; wielkie, nieruchome oczy, 
ciemne jak czeluści, zwrócone w jego stronę; zielona narośl jak jarzący się 
szmaragd między brwiami. Budowlą wstrząsnął wybuch.
Wielki blok z sufitu upadł w kącie na lewo od schodów, a za nim poleciał żwir i 
brud; w promieniach światła zatańczyły drobinki kurzu. Pomarańczowy kosz zleciał 
ze swej podstawy, różdżka wytoczyła się, uderzyła w dolny stopień małej 
piramidy, odbiła się i spadła przy łokciu Mysiej Rękawicy.
Masz to! Bierz i uciekaj!
Rozejrzał się, odszukał różdżkę, chwycił, zerwał się na nogi. 
Za późno! - odpowiedział, trzymając różdżkę w lewej dłoni, a ostrze w prawej. On 
nie zginął! 
Eksplozja syku zagłuszyła ostatni łoskot walącej się ściany. Głowa w 
pomarańczowym, czerwonym i różowym kapturze kołysała się jakby zdezorientowana, 
a jednak poruszała się uparcie w stronę złodzieja - zbyt szybko, żeby ucieczka 
była możliwa.
Uderz w klejnot między oczami!
Odskoczył w tył i wzniósł ostrze, wiedząc, że ma tylko jedną szansę.
W tej samej chwili, kiedy uderzył wąż, uderzył i on.
* * *
Wpadli w świt. Mdliło ich, dyszeli, dzwoniło im w uszach, pulsy łomotały. Pol 
pochylił się i spojrzał w dół na plaże ciągnące się aż do linii soczystej, 
tropikalnej roślinności.
Na dół, Księżycowy Ptaku! Już prawie nie mamy sił! 
Smok obniżył lot zwalniając.
Na plażę?
Tak. Chcę się wykąpać, zjeść, przespacerować się po piasku.
- Pol, nie mogę...
- Wiem. Ja też nie. Jeszcze minutkę. 
Księżycowy Ptak wylądował delikatnie. Ześlizgnęli się i położyli nieruchomo na 
piasku. Po chwili Pol wyciągnął rękę i dotknął włosów Nory.
- Dobrze się spisałaś - powiedział.
- Ty też się nieźle trzymałeś. - Poklepała Księżycowego Ptaka. -Dobra robota. - 
Gdzie jesteśmy? - spytała po chwili.
Jak daleko jesteśmy od celu?
Dotrzemy tam, zanim słońce stanie wysoko. 
Dobrze.
- Będziemy tam w południe - poinformował Norę.
Po pewnym czasie rozebrali się i wykąpali w oceanie. Potem wyczyścili ubrania, 
podczas gdy smok polował pośród drzew na jakieś piszczące stworzenia. Śniadanie 
Pola i Nory nie było aż tak głośne; jedli wpatrzeni w nakrapiane słońcem fale i 
chmury ochlapane ogniem.
- Chciałabym spać przez strasznie długi czas - powiedziała w końcu.
- Rzeczywiście, byliśmy ostatnio zajęci.
- Co masz zamiar robić, kiedy skończymy? 
- Jeśli przeżyję, chciałbym przeczytać resztę książek z biblioteki mojego ojca.
- A co chcesz zrobić z tą wiedzą?
- Myślę o niej jako o celu, nie jako o środku. Nie wiem, co będę robił. No, chcę 
oczywiście odbudować Rondoval, niezależnie od tego, czy tam zostanę czy ruszę 
dalej.
- Dalej? Dokąd?
- Nie wiem. Ale kiedyś wędrowałem złotą drogą wiodącą do cudownych miejsc. Może 
pewnego dnia pójdę nią dalej, aby zobaczyć więcej światów. 
- Wrócisz?
- Myślę, że muszę. W twoim kraju czuję się bardziej u siebie niż gdziekolwiek 
indziej. 
- To miło mieć możliwość wyboru - powiedziała.
- Jeśli przeżyję.
Kiedy Księżycowy Ptak wrócił, przeciągnęli się, otrzepali z piasku i wdrapali na 
grzbiet smoka, trzymając się za ręce. Wzbili się w powietrze i wkrótce 
Księżycowy Ptak niósł ich na południe.
Było już prawie południe, kiedy ujrzeli schodkową piramidę; zbliżyli się i 
zaczęli kołować.
Może już być za późno, oświadczył smok.
Co chcesz przez to powiedzieć?
Między drzewami stoją statki podobne do tego, który rozbiłeś na wyspie.
Nie widzę.
Widzę ich ciepło.
Ile ich jest?
Widzę sześć.
Ciekawe, od jak dawna tam stoją. To może być zasadzka.
Być może. Co mam zrobić?
Muszę mieć ten kawałek!
Piramidą wstrząsnęła eksplozja.
Co... - zaczęła Nora.
Leć nisko i omiń ją szybko. Chcę się lepiej przyjrzeć. 
Księżycowy Ptak zatoczył koło, ustawił się i zaczął lądować. Pol obserwował 
dżunglę, ciągle nie mogąc wykryć pojazdów, o których mówił smok. Kiedy się 
obniżyli, zwrócił wzrok na samą piramidę. Po ścianach zsuwały się grudy ziemi, a 
w pewnym miejscu pojawiło się małe wklęśnięcie. Nad budowlą unosiła się chmura 
pyłu, niczym dym.
Przelecieli przez pył i zanurkowali, obserwując piramidę oraz drzewa poza nią. 
Żadnego ruchu. Księżycowy Ptak znowu zaczął się wzbijać.
- Bogowie! - krzyknęła Nora, przekrzykując wiatr. - Cóż to jest?
Z otworu po drugiej stronie piramidy wybiegł niski człowieczek w ciemnym stroju. 
W chwilę później wypadła za nim gigantyczna upierzona głowa unosząc się, 
kołysząc, błyskając językiem jak ogniem lub krwią. Sunęła z taką prędkością, że 
istniało duże prawdopodobieństwo, iż wkrótce dopadnie człowieka.
Księżycowy Ptaku! Stój! Zawracaj! Jadeitowe pasmo! -Ten człowiek ma różdżkę! 
Smok już hamował, zawracał, rozgrzewał się.
To wąż ze studni Zawsze chciałem się z nim Spotkać... Kiedy tylko uderzę, 
musicie się zsunąć i uciekać. Weźcie te rzeczy. które chcecie zachować. 
Uderzysz? Nie! Nie możesz!
Muszę! Czekałem na to całe wieki! Jest to, poza wszystkim, jedyny sposób na 
uratowanie tego człowieka.
Pol trzasnął go pięścią, ale nie wydawało się, żeby smok poczuł uderzenie. 
- Przygotuj się, musimy zeskoczyć i uciekać! - krzyknął Pol do Nory, zarzucając 
na ramię gitarę i łapiąc butelki z wodą. 
Wąż usłyszał krzyk i podniósł głowę. W chwilę później Księżycowy Ptak wylądował 
mu na karku. Pol skręcił w prawo i zaczął biec. Za plecami usłyszał potężny ryk 
i głośne syczenie. Poczuł falę ciepła i ujrzał pełznące ku niemu ogromne cielsko 
węża. Odskoczył i rozejrzał się w poszukiwaniu Nory. Nigdzie nie było jej widać. 
Za to niski człowieczek z różdżką potknął się znowu, ale wstał o własnych 
siłach. Spojrzeli na siebie jednocześnie i Pol ujrzał, że to Mysia Rękawica.
- Nora! - zawołał Pol. - Widzisz ją? 
Złodziej wskazał na drzewa po drugiej stronie kłębowiska łuskowatych ciał. Nora 
najwyraźniej zeskoczyła lub została zrzucona na przeciwną stronę. Pol pobiegł 
naokoło w stronę Mysiej Rękawicy, omijając z daleka miejsce, gdzie Księżycowy 
Ptak, schwytany w barwne sploty, zaczął opluwać swego wijącego się przeciwnika 
dymiącymi płynami. Nastąpił zapłon i Pol poczuł w biegu zapach palących się 
piór. Mniej więcej w tej samej chwili ujrzał Norę otoczoną przez dużą grupę 
niskich, krępych ludzi, podobnych do tych, których widział na Górze Kowadłowej. 
Kilku z nich leżało nieruchomo pośród traw, a ręka Nory była zakrwawiona. 
Ujrzał, że dziewczyna była związana ciemnymi sznurami; popychano ją między 
drzewa.
Właśnie wtedy gadzi przeciwnicy przetoczyli się tam i ludzie uciekli. Pol i 
Mysia Rękawica ruszyli przez wysoką roślinność na wschód, dysząc i wspierając 
się na pnączach oraz pokrytych pleśnią drzewach. 
- Szybko! - powiedział Pol, wyciągając rękę. - Różdżka! Potrzebuję jej!
Złodziej wręczył mu cienki, długi przedmiot, rzeźbiony w chmury, księżyc, 
gwiazdy, nad którymi wznosił się niebiański pałac i unosiły anielskie duchy. 
Fragment różdżki dwukrotnie wyleciał Polowi z rąk, zanim udało mu się go 
połączyć z dwoma pozostałymi. Kiedy to zrobił, ogarnęło go niezwykłe poczucie 
władzy. Uspokoił ręce i wyprostował się.
- Musimy po nią wrócić - powiedział, odwracając się w stronę trzasków i ryków. 
Wskazał ręką w lewo. - Możemy poruszać się szybciej, jeśli wrócimy na polanę, 
będziemy trzymać się z dala od walki i okrążymy dżunglę.
Mysia Rękawica przytaknął i podniósł rękę. 
- Nie sądzę, żeby się nam udało, ale wierzę, że na razie jest bezpieczna.
- Co masz na myśli?
- Dobrze znam tych karłów. Już dawno byłaby martwa, gdyby nie mieli rozkazu, 
żeby jej nie zabijać. Przylecieli tu w pojazdach latających i na pewno
zabiorą Norę z powrotem jednym z nich. Teraz muszą się kierować ku statkom.
- Myślałem, że chodzi im o mnie albo o ostatni fragment różdżki. 
- Tak. Ale wolą cię unikać, niż zmierzyć się z tobą teraz, kiedy już go masz. To 
była prawdopodobnie druga wersja: Nora w charakterze zakładniczki. 
- Co znaczy "prawdopodobnie"?
- No wiesz, Mark ją lubi.
- Tak, wiem - odparł Pol. - Później mi o tym wszystkim opowiesz. Idziemy. 
Podniósł różdżkę. Wyskoczył z niej oślepiający blask białego światła, które 
wycięło w dżungli Ścieżkę. Bez wahania ruszyli do przodu. 
Kiedy ponownie znaleźli się na polanie, zobaczyli, że Księżycowy Ptak i 
Pierzasty Wąż tkwią spleceni bez ruchu, przyciśnięci do ściany piramidy. Smok 
był ciągle uwięziony w splotach, a swe ostre zęby wbił teraz w bok wielkiego 
węża. Kły węża znajdowały się na lewym ramieniu Księżycowego Ptaka. Wokół 
walczących gadów leżały odłamki piramidy.
Kiedy Pol i Mysia Rękawica skręcili i zaczęli obchodzić ich od lewej strony, 
ziemia zatrzęsła się nagle. Osmalony wąż rozpostarł się w powietrzu, a smok 
oswobodził skrzydła i wzbił się w niebo; jego ramię wciąż tkwiło w paszczy 
zwisającego przeciwnika.
Nie! Słowo to przypłynęło do Pola po zielonym pasmie, które nagle połączyło jego 
i Księżycowego Ptaka. To sprawa pomiędzy nami! Nie mieszaj się.
Nie zatrzymując się Pol szedł dalej w stronę miejsca, gdzie Norę uprowadzono w 
dżunglę. Mysia Rękawica trzymał się blisko niego. Rozległ się kolejny ryk. 
Wkrótce Pol poczuł zapach palącego się ciała. Nie obejrzał się jednak.
Dotarli do miejsca, gdzie pośród zaczerwienionych traw leżały zwłoki. W jednych 
tkwił miecz Nory. Teraz, kiedy oddalili się od walczących bestii, do ich uszu 
dobiegły inne odgłosy - mechaniczne brzęczenie wydobywające się spoza drzew.
Na południe od nich wzbił się w powietrze ciemny kształt. Prawie natychmiast 
podążyły za nim dwa dalsze.
- Nie! - krzyknął Pol, unosząc różdżkę. 
Mysia Rękawica złapał go za ramię i pociągnął w dół.
- Zabijesz Norę, jeśli zestrzelisz ten pojazd! - krzyknął. - Poza tym nawet nie 
wiesz, w którym ona jest. Nie możesz sobie pozwolić na trafienie Żadnego z nich!
Pol opuścił ręce. Dwa kolejne pojazdy wzleciały w niebo.
- Oczywiście - powiedział. - Oczywiście... 
Odwrócił się i spojrzał na Mysią Rękawicę. 
- Dzięki - powiedział. - Muszę za nią polecieć. 
Muszę zrobić to, czego chce Mark, nawiązać równą walkę. Nie wie jeszcze, co dla 
niego szykuję, ale musi się dowiedzieć, zanim rozpocznie swoją kampanię. Teraz 
się dowie. Wracam tam i rozbiorę Górę Kowadłową na kawałki, jeśli Księżycowy 
Ptak będzie jeszcze w stanie latać...
- Mam pojazd - powiedział złodziej. - Ukradłem go Markowi. Umiem prowadzić. 
Pokażę ci.
Ujął Pola za ramię.
Kiedy ponownie mijali piramidę, żaden z walczących nie wykazywał śladów 
zmęczenia. W zwęglonej ziemi wyryte były rowy i doły, gęsta krew o słodkim 
zapachu była wszędzie, a zarówno smok, jak i wąż byli w niej umazani. W tej 
chwili tak się ze sobą spletli, że Pol nie był w stanie określić ich strat, a 
tym bardziej nie mógł użyć różdżki.
Wezwał pasmo, za pomocą którego smok nawiązywał z nim kontakt.
Muszę teraz wrócić do Rondovalu i przygotować się do bitwy. powiedział. Mark ma 
Norę. Mysia Rękawica może mnie zawieźć do zamku swoim pojazdem. Nie mogę czekać 
na koniec waszej walki.
Idź. Wrócę. kiedy skończę.
Oba gady zaczęły się nagle znowu mocować. Wąż,
który nie miał już połowy piór, gwałtownie zasyczał. 
Kiedy Pol i Mysia Rękawica przebiegali obok, wokół węża i na nim zatańczyły 
płomienie. Wtedy właśnie udało mu się zarzucić jeden ze splotów na szyję 
Księżycowego Ptaka, ale smocze szpony rozdzierały mu już brzuch.
- Powiedz smokowi, żeby mierzył w zielony klejnot na głowie tego gada - 
powiedział Mysia Rękawica. - Kiedy go tam trafiłem, na moment znieruchomiał.
Uderz w klejnot na głowie, przekazał Pol natychmiast, ale żadna odpowiedź nie 
nadeszła. 
Popędzili i wkrótce znaleźli się na ścieżce, którą Pol wyciął w krzakach.
- Tędy - powiedział złodziej. - Ukryłem go tu, niedaleko. Ale, Pol, jestem zbyt 
zmęczony, żeby prowadzić przez całą powrotną drogę. Zasnąłbym i zabiłbym nas 
obu.
- Tylko wystartuj - odparł Pol. - Będę się przyglądał i zadawał pytania. 
Spróbujemy się zmieniać.
- Ty sam wyglądasz na dosyć zmęczonego. 
- Bo jestem. Ale to nie potrwa tak długo, jak myślisz. 
Wyszli na otwartą przestrzeń. Mysia Rękawica zatrzymał się, po czym, machając 
rękami, podszedł do zielonego kopca i zaczął usuwać liście. 
- Co masz na myśli? - spytał. - Dopiero co zrobiłem tę drogę.
Pol podszedł, żeby mu pomóc.
- Nie spodoba ci się to - powiedział - ale znam drogę na skróty...
       XIX
...Szedł wzdłuż rzędu przeszklonych maszyn. Ich wielkie, metalowe oczy obracały 
się bez wytchnienia po jego prawej ręce, zatrzymywały się, odwracały, znowu 
obracały. Po prawej stronie mężczyźni i kobiety siedzieli rzędem przed jarzącymi 
się ekranami, rysując na nich wzory elektrycznymi ołówkami. Dywan był miękki i 
sprężysty, co sprawiało, że podłoga prawie nie istniała. U góry świeciły lampy 
jarzeniowe. Kiedy przeszedł, abstrakcyjny wzór na ścianie uległ zmianie. 
Powietrze wypełniła łagodna muzyka bez charakteru...
Zatrzymał się przed wielkim oknem, wyjrzał przez nie na miasto. Daleko w dole 
ulicami pędziły pojazdy. Na odległej rzece widać było łodzie. a w górze 
przelatywał samolot. Ukoronowaniem perspektywy były wysokie budynki; wszystko 
czyste i lśniące jak fragment dobrze utrzymywanej maszyny. Kiedy patrzył na 
potęgę i wspaniałość tej sceny, jego pierś wypełniła się ciepłem. Palce 
pomajstrowały przy klamce, podciągnął okno do góry, wychylił się i wciągnął w 
płuca pełną gamę wrażeń emanujących z miasta...
...Na ramieniu poczuł ciężką dłoń, odwrócił się i stanął twarzą w twarz z 
wysokim, zwalistym mężczyzną, który stał przed nim uśmiechnięty, z drinkiem w 
dłoni. Jego twarz była ceglastoczerwona, miał przetykane siwizną rude włosy, 
spod których przeświecała ruda skóra...
- Tak, Mark, podziwiaj - powiedział, robiąc gest szklanką. - Pewnego dnia 
wszystko to będzie twoje. ..
...Znowu się odwrócił, żeby wyjrzeć na miasto, trochę odepchnięty aurą mocy 
otaczającej wyższego mężczyznę. Fragment lewej strony jego twarzy stuknął o ramę 
okienną. Podniósł dłoń i namacał pod lewym okiem wielką wypukłość. Natychmiast 
przypomniał sobie, że była tam już wcześniej. Wychylił się jeszcze dalej, z 
uczuciem przypominającym wstyd podniósł rękę i znowu dotknął oka...
...Podwoiło mu się w oczach. Pod oknem ujrzał teraz dwie odrębne sceny. Jedna 
połowa miasta była wciąż jasna i zapraszająca, druga zaś szara, ponura, z 
powietrzem pełnym pyłów i żółtawych, mglistych macek. Z tej połowy miasta 
dobiegały go ochrypłe hałasy, przypominające łoskot ciężkiej maszynerii, a wraz 
z nimi fala drażniących zapachów. Na budynkach widziało się wilgoć oraz 
chorobliwe plamy barw. Rzeka była zamulona. Kominy fabryczne wyrzucały w 
powietrze brud...
...Cofnął się znowu, zwracając się do tamtego i ujrzał, że on także się podwoił. 
Człowiek po prawej stał nie zmieniony, ten po lewej był jeszcze bardziej 
czerwony, jego twarz częściowo skryła się w cieniu, a oczy błyszczały zgubnym 
światłem...
- Co się stało, mój synu? - zapytał.
Mark nie był w stanie mówić. Skinął ręką wskazując na okno, zwracając się lekko 
w tamtą stronę; zobaczył, że scena nie była już pęknięta. Lewa strona 
zdominowała całe pole widzenia. Obie postacie ojca także zlały się w tym 
momencie w jedną i pozostała wyłącznie ciemniejsza wersja...
...Gorączkowo gestykulując, Mark starał się powiedzieć ojcu o tym, co się stało. 
Ponad linią horyzontu pojawił się nagle smok, na którego grzbiecie siedział Pol. 
Leciał prosto na nich...
- A, to ten - mówiła ukryta w cieniu postać z lewej strony. 
- Są z nim same kłopoty. Wyrzuciłem go dawno temu. Przybywa, żeby cię zniszczyć. 
Bądź silny...
...Mark patrzył, jak postać rośnie i rośnie, aż wreszcie rozbija się bezgłośnie, 
przebija ścianę, sięga po niego. Dobiegało go stukanie, za każdym razem 
głośniejsze. Wszystko zaczęło się wokół niego walić. Padał...
Usiadł na łóżku mokry od potu. Stukanie nie ustawało. Wstał i zapalił światło, 
mimo że jego lewe oko widziało wyraźnie. Zarzucił na ramiona szlafrok, podszedł 
do drzwi i otworzył je. Niski mężczyzna stał, wyciągając przed siebie kawałek 
papieru.
- Prosił pan o jak najszybsze dostarczenie tego. 
Mark spojrzał na wiadomości i opuścił papier w dół. 
- Mamy Norę, a Pol uciekł z magicznym przyrządem - powiedział. 
- Tak, proszę pana. Są już w powietrzu i wiozą ją tutaj.
- Dobrze. Powiadom siły w Rondovalu, że Pol wkrótce może się tam pojawić. 
Wyjrzał na zewnątrz poza swój nowy pojazd latający, w noc. 
- Sprawdzę lepiej stan naszej gotowości. Wracaj na służbę.
- Tak jest.
Skończył się ubierać, a następnie wyjął z szuflady nocnego stolika fotografię i 
przyglądał się jej przez pewien czas. 
- Zobaczymy - powiedział - kto przegra.
* * *
Kiedy zbliżali się do Rondovalu, Mysia Rękawica siedział przy pulpicie 
sterowniczym. 
- Nie rozumiem, jak możesz być tak wypoczęty po takiej krótkiej drzemce - 
zauważył. - Moja niezbyt mi pomogła; ten twój przeklęty skrót. Rozejrzał się po 
zaśmieconej kabinie i zmarszczył nos. 
- Wydaje mi się, że czerpię z tego berła pewnego rodzaju energię -odparł Pol. - 
Czuję się tak, jakbym miał dodatkowe serce albo płuco, a może zarówno jedno, jak 
i drugie.
Nad ziemią wykwitł nagle obłok dymu.
- Co to było? - spytał złodziej, kiedy pojawiły się dwa następne. 
- Wygląda to prawie na ogień broni palnej. Skręć. Nie chcę... 
Pojazd zatrząsł się, jakby pod ciężkim uderzeniem.
- ...ryzykować - dokończył Pol, zebrał siły i ujął różdżkę w lewą dłoń. W chwilę 
później spadali; do kabiny wlatywał dym.
- Czy straciłeś kontrolę? - krzyknął Pol.
- Niezupełnie - odparł Mysia Rękawica - ale nie mogę go poderwać. Spróbuję 
przynajmniej ominąć te skały. Może jeszcze tamte drzewa... Czy możesz cokolwiek 
zrobić?
- Nie wiem.
Pol podniósł różdżkę i pasma przypłynęły ku niemu przez ściany. Widział to tak, 
jakby siedział pośrodku ogromnej, trójwymiarowej pajęczyny. Wszystkie pasma 
zaczęły pulsować w rytm drgań jego przegubu. Pojazd zwalniał.
- Miniemy skały - krzyknął złodziej.
Na czole Pola pojawił się pot. Bruzda między jego oczami pogłębiła się znacznie.
- Rozbijemy się!
Z różdżki pobiegł po pasmach ostatni ładunek mocy. Przed nimi pojawiły się 
wierzchołki drzew, gałęzie dotykały pojazdu, łamały się pod nim. Nagle zawadzili 
o jedną, która nie pękła. Pojazd rozdarł się na pół, ale oni nie zdawali sobie z 
tego sprawy.
Pol ocknął się z rękami związanymi z tyłu, ale nie otworzył oczu, ponieważ 
wszystkie niedawne wspomnienia pojawiły się nagle w jego pulsującej głowie. 
Usłyszał hałasy i poczuł zapach koni. Rozległ się tętent oddalających się kopyt. 
Jeśli ten, kto do nich strzelał, przybył z zamku i nie zabił ich natychmiast, 
wydawało się, że mają pewną szansę. Sprawdził więzy, poczuł, że są mocne. 
Zastanawiał się, jak długo był nieprzytomny; czy Mysia Rękawica ocalał z 
katastrofy? A różdżka... gdzie była?
Otworzył oczy najwęziej jak potrafił i powoli zaczął obracać głowę. Wzdrygnął 
się, tylko trochę, ale to wystarczyło. Nie spodziewał się ujrzeć centaura. 
- Aha! Obudziłeś się! - krzyknął człowiek-koń, który najwyraźniej go obserwował. 
Muskularny tors ludzki wznosił się ponad ciałem gniadosza; długie, czarne włosy 
ściągnięte były do tyłu z grubo ciosanej, męskiej twarzy o ciemnych oczach i 
związane w coś, co Pol znał dawniej jako koński ogon. Zachichotał na to 
wspomnienie.
- Obudziłem się - przyznał, podnosząc się do pozycji siedzącej.
Udało mu się za drugim razem. Zobaczył złodzieja leżącego na boku z podobnie 
związanymi rękoma, pod dużym drzewem, około czterech metrów od siebie. 
Najwyraźniej ciągle był nieprzytomny. Pudło gitary, nienaruszone, stało oparte o 
pień drzewa. Wokół nich walały się kawałki żelastwa, a kiedy podniósł wzrok, 
ujrzał pojazd kołyszący się między gałęziami jak wielki, zgnieciony owoc.
- Dlaczego nas związałeś? - spytał. - Nic ci nie zrobiliśmy. 
- Ha! - parsknął zwycięzca, robiąc kilka małych kroków. - Morderstwo nazywasz 
niczym? 
- W tym wypadku tak - odparł Pol - ponieważ nie wiem, o czym mówisz. 
Centaur podszedł jakby z zamiarem uderzenia go. Pol ujrzał, że Mysia Rękawica 
poruszył się za jego plecami. Dookoła nie było widać innych centaurów, ale 
ziemia nosiła liczne ślady kopyt.
- Czy nie jest możliwe, że się mylisz? - spytał Pol. - Nic mi nie wiadomo o 
niczyjej śmierci, chyba, że kawałek pojazdu spadł na kogoś...
- Kłamca - przerwał mu centaur, nachylając się i zaglądając mu w oczy. - 
Przyjechaliście na swoich statkach i zmasakrowaliście moich ludzi. - Skinął ręką 
na wierzchołek drzewa. - Porwaliście nawet jednego z nich, może zaprzeczysz?
Pol potrząsnął głową, a kopyta tańczyły i waliły o ziemię w przykrej bliskości 
jego głowy. 
- Owszem, zaprzeczam - odparł, patrząc tamtemu w oczy. -Chciałbym jednak 
wiedzieć coś więcej, jeżeli mam być o to obwiniony. Centaur zatoczył koło, 
odstąpił i kopnął mu piasek w oczy. Pol potrząsnął głową, która zaczęła boleć 
bardziej i automatycznie przywołał pasma lecznicze, by oplotły mu czaszkę, 
podobnie jak wcześniej ranę na szyi. Przybyły i przylgnęły do jego brwi, 
odprowadzając część bólu. Pomyślał wtedy o przegubie, ale był on częściowo 
zdrętwiały z powodu sznurów. Zastanawiał się, czy mógłby manipulować pasmami, 
nie widząc ich, albo czy mógłby opanować swego strażnika w jakiś inny sposób.
- Pozostali poszli po wojowniczkę. Ona zadecyduje, co z tobą zrobić -oświadczył 
centaur. - Może będzie chciała pomówić o tych sprawach, ja nie mam ochoty. 
Wkrótce powinni tu być. Wydaje mi się, że słyszę ich kroki.
Pol nadstawił uszu, ale nic nie usłyszał. Purpurowe pasmo przypłynęło ku niemu, 
drugi koniec zaś szybował nad ramieniem centaura. Pol rozkazał, by dotknęło 
czubków jego palców. Przepłynęło w powietrzu i wkrótce zaswędziała go dłoń. 
Zakręcił palcami, odzyskując znajome uczucie mocy.
- Spójrz na mnie - powiedział.
Centaur odwrócił się niechętnie.
- Czego chcesz?
Pol złapał jego wzrok. Poczuł moc wypływającą z lewej dłoni. 
- Jesteś taki zmęczony, że prawie zasypiasz na stojąco - powiedział. - Teraz 
śpij, ale nie zamykaj oczu. Słyszysz tylko mój głos... 
Spojrzenie centaura było dalekie; jego oddech stał się powolny. Człowiek-koń 
zaczął się kołysać. 
- ...Ale kiedy ci powiem, będziesz mógł się poruszać, tak jakbyś był 
przebudzony. Moje dłonie spętano przez pomyłkę. Chodź i uwolnij mnie. Wstał i 
obrócił się zaś centaur stanął za nim i zaczął rozplątywać więzy. Pol 
przypomniał sobie, że za pasem tamtego widział nóż.
- Przetnij więzy! - rozkazał. - Szybko!
W chwilę później rozcierał przeguby.
- Daj mi nóż.
Wziął ostrze, podszedł do leżącego pod drzewem Mysiej Rękawicy i przyjrzał się 
mu.
- Czy jesteś ranny? - spytał złodzieja. 
- Wszystko mnie boli. Ale właściwie czułem się tak już przed katastrofą. Nie 
sądzę, żebym cokolwiek złamał.
Mysia Rękawica wstał i odwrócił się, unosząc ręce. 
- Ci w zamku, to muszą być ludzie Marka - powiedział złodziej, kiedy Pol 
przeciął mu więzy. - Nikt inny nie ma takiej broni. Oho!
Do ich uszu doleciał odgłos kopyt. 
- Uciekamy? - spytał złodziej.
- Nie. Za późno. Złapaliby nas. Poczekamy i zmierzymy się z nimi tutaj. 
Pol wsunął nóż za pas i odwrócił się twarzą do lasu. Centaurowi, który był teraz 
w jego władzy, posłał mentalny rozkaz, by przesunął się w prawo. Wkrótce 
pojawiło się pięć postaci - czterech męskich centaurów prowadzonych przez 
starszą centaurzycę. Stanęła około dziesięciu metrów od Pola i przyjrzała mu się 
bacznie.
- Powiedziano mi, że jesteś związany - powiedziała.
- Byłem.
Wystąpiła do przodu, a Pol drgnął na widok różdżki, którą trzymała w dłoni, 
dotychczas niewidocznej. Uniosła ją i skierowała w stronę Pola. Zobaczył kłąb 
pasm pędzących w stronę berła. Wysłał mentalny rozkaz, a śpiący centaur stanął 
pomiędzy Polem a wojowniczką. Nowe zaklęcia pomogły Polowi przywołać własne 
pasma.
Centaurzyca wytrzeszczała oczy.
- Co mu zrobiłeś? - spytała.
- Oddaj mi różdżkę, wtedy porozmawiamy. 
Kątem oka Pol ujrzał, że Mysia Rękawica wycofuje się ostrożnie.
- Skąd masz to berło? - spytała centaurzyca.
- Skompletowałem je z fragmentów, które pozbierałem z wierzchołków Trójkąta Int.
- Tylko czarodziej mógłby zrobić coś takiego. 
- Ty powiedziałaś.
- Ja również znam się co nieco na sztuce, ale tylko środkowa część różdżki 
będzie mi posłuszna. Moja magia ma charakter ziemski. - Skinęła ręką w górę. - 
Dlaczego w takim razie leciałeś tą rzeczą?
- Mój smok był zajęty. Ten pojazd został skradziony Markowi Maraksonowi, mojemu 
wrogowi, który ma wiele takich rzeczy na szczycie Góry Kowadłowej. Może 
widziałaś na niebie ciemne ptaki, które nie są z ciała.
- Wiem, kim on jest, i widziałam takie ptaki. Moi ludzie zostali poranieni lub 
zabici przez tych, którzy przylecieli w większych pojazdach podobnych do 
twojego.
Pasma przypłynęły Polowi do dłoni i poczuł w przegubie pulsowanie mocy. Nie miał 
jednak zamiaru mierzyć się z osobą potrafiącą użyć środkowej części różdżki.
- Mali ludzie, jak przypuszczam, ponieważ taka jest rasa, która mu służy. Nigdy 
nie skrzywdziłem żadnego centaura i nie mam takiego zamiaru; chyba że mnie do 
tego zmusisz.
- Sunfa, wystąp - rozkazała, a z tyłu stojącej za nią grupy wyszedł młody 
centaur. Miał długą bliznę na lewym ramieniu i brakowało mu kilku zębów.
- Czy któryś z tych ludzi należał do grupy napastników, którzy wtedy was 
napadli? 
Pokręcił głową.
- Nie, Stello. Żaden z nich. 
Wysunęła głowę do przodu.
- Teraz wiem, kim jesteś - powiedziała. - Wiedz zatem także, że byłam wśród 
szturmujących Rondoval tego dnia, kiedy wydarto berło Detowi Morsonowi.
Pol podniósł prawą rękę tak, że rękaw opadł, ukazując znamię smoka.
- Jestem Pol Detson - oznajmił. - Słyszałem opowieści o moim ojcu, ale zabrano 
mnie z tego kraju, kiedy byłem dzieckiem i wychowywałem się gdzie indziej. Nigdy 
nie znałem ojca. Jeśli o mnie chodzi, przeszłość jest martwa. Wróciłem niedawno. 
To berło potrzebne mi jest po to, by zbudzić moce Rondovalu przeciwko siłom Góry 
Kowadłowej. Czy oddasz mi je?
- Pod wieloma względami - odparła centaurzyca - to, co słyszę, jest jeszcze 
bardziej niepokojące niż to, cośmy o tobie myśleli. W tej chwili dobrze się 
składa, że twój wróg jest także naszym wrogiem. Ale to straszne, gdy się pomyśli 
że hordy uśpione pod Rondovalem zostaną obudzone; straszne zwłaszcza dla tych, 
którzy żyli w czasach twojego ojca. Powiedz mi w takim razie, co zrobisz, kiedy 
bitwa się skończy?
Pol roześmiał się.
- Zakładasz, że wygram i przeżyję. Ale dobrze... Większość moich sług uśpiłbym 
znowu. Chciałbym, żeby mnie zostawiono w spokoju. Pragnę kontynuować studia i w 
zamian za to pozostawię wszystkich ich własnemu losowi. Po pewnym czasie udam 
się może w podróż. Nie wiem. Nie nęcą mnie ciemniejsze aspekty Sztuki. Nie mam 
zamiaru niczego podbijać, a koncepcja sprawowania nad kimkolwiek władzy wydaje 
mi się wstrętna i nudna.
- Godne pochwały - powiedziała Stella - i raczej ci wierzę. W istocie to bardzo 
prawdopodobne, że mówisz prawdę. Ale nawet jeżeli tak jest, ludzie się 
zmieniają. Chciałabym bardzo zobaczyć, jak sobie radzisz z ludźmi, którzy 
uważają, że mogą polować na centaury, gdy tylko przyjdzie im na to ochota. 
Chciałabym też otrzymać od ciebie rodzaj zapewnienia, że i tobie nie przyjdzie 
to kiedyś do głowy.
- Wszystko, co mogę ci dać, to moje słowo. Weź je albo nie. 
- Mógłbyś mi jednak dać coś więcej, a w zamian za to twoja droga zrobiłaby się 
prostsza.
- Co masz na myśli?
- Złóż na to berło przysięgę przyjaźni z centaurami. 
- Przyjaźń idzie dalej niż nieagresja. To coś, co działa w obie strony.
- Jestem gotowa złożyć taką samą przysięgę.
- W imieniu własnym czy także reszty centaurów?
- Za nas wszystkich.
- Możesz za nich mówić?
- Mogę.
- Dobrze więc. Zrobię to, jeżeli i ty to zrobisz. Spojrzał w tył na Mysią 
Rękawicę, który przekradał się przez drzewa.
- Uspokój się! - zawołał Pol. - Nic ci nie grozi.
- Jak na razie - odparł złodziej, ale wrócił. 
Pol obszedł kataleptycznego centaura stojącego między nim a Stellą i zniszczył 
wiążące go zaklęcie obrotowym ruchem dłoni. Centaur rzucił się w tył, 
przewracając gwałtownie oczami, ale Stella uspokoiła go.
- Powiedz mi słowa przysięgi - powiedział Pol, stając przed centaurzycą. 
- Połóż dłoń na środkowej części różdżki i powtarzaj za mną.
Pol przytaknął i zrobił, co mu kazała.
Kiedy zaczęła mówić, wokół nich powiązały się serie ciemnych pasm. Pol poczuł, 
że gromadzi się w nich groźna siła. Skończyli mówić, a węzły rozdzieliły się i 
odpłynęły jak małe, ciemne chmury. Jedna z nich zatrzymała się w powietrzu za 
plecami Stelli. Pol poczuł obecność podobnej za sobą.
- Proszę - powiedziała, wręczając mu różdżkę. - Stworzyliśmy swoje 
przeznaczenie, na wypadek gdybyśmy się zdradzili.
Uścisnęli sobie dłonie.
- W takim razie nie ma żadnego problemu - uśmiechnął się Pol. -Dobrze jest mieć 
przyjaciół. Chciałbym wam złożyć wizytę, ale muszę zbudzić pewne potwory. Mam 
nadzieję, że wrócę.
Obrócił się i wziął gitarę.
- Broń? - spytała Stella.
- Nie. Instrument muzyczny. Może kiedyś będę miał okazję ci zagrać.
- Czy naprawdę udajesz się do Rondovalu? 
- Muszę.
- Daj mi czas na zebranie sił i oczyszczenie zamku z wrogów. Teraz jesteśmy 
sprzymierzeńcami; to również nasza walka.
- To nie jest konieczne - odparł Pol. - Oni są na górze, w komnatach. Ja 
wybieram się na dół. Księżycowy Ptak, mój smok, pokazał mi tunel, który tam 
prowadzi. Przejdę tamtędy i ominę tych drani. Nie ma najmniejszej potrzeby, żeby 
się teraz nimi zajmować.
- Gdzie jest wylot tunelu? 
- Na zboczu północnym. Muszę się trochę powspinać, ale nie przewiduję większych 
trudności. 
- O ile wrogowie cię nie zobaczą i nie ruszą w pościg w swych latających 
pojazdach.
Wzruszył ramionami.
- Zawsze istnieje taka możliwość.
- W takim razie zbiorę mały oddział i dla odwrócenia uwagi przypuszczę atak od 
strony południowej. Dwóch moich ludzi zawiezie ciebie i twego przyjaciela na 
zbocze północne.
- Wróg posiada broń, która zabija na odległość. 
- Strzały robią to samo. Nie będziemy niepotrzebnie ryzykować. Teraz wyślę 
biegaczy, żeby kazali reszcie ludzi uzbroić się i stawić tutaj. Zanim przybędą, 
chciałabym usłyszeć twoją muzykę.
- Dobrze. Ja także - odpowiedział Pol - Usiądźmy sobie wygodnie.
       XX
- Byłaś z nim - powiedział Mark do Nory. Oboje opierali się o balustradę jego 
ogrodu na dachu. 
- Jaką on ma właściwie władzę, teraz, kiedy wszedł w posiadanie różdżki?
- Nie wiem - odparła, patrząc na kwiaty. - Naprawdę nie wiem. Nie jestem pewna, 
czy on sam to dobrze wie. Ale jeśli wie, to bardzo uważał, żeby nie powiedzieć.
- No, myślę, że może już nie żyć. Z drugiej strony nie mam pojęcia, w jaki 
sposób tak szybko udało mu się przebyć ocean. Coś mu pomaga. W pewnym momencie 
widziałem go w moim filtrze i znajdował się niedaleko Rondovalu. Tak czy owak, 
przypuśćmy, tylko przypuśćmy, że ciągle żyje. Jak by mnie zaatakował? Jakimi 
siłami?
Potrząsnęła głową i spojrzała na Marka. Jego soczewka miała kolor bladobłękitny; 
uśmiechał się. 
- Nie mogę ci powiedzieć, Mark - odparła. - A nawet gdybym mogła... 
- Nie zrobiłabyś tego, prawda? Już to odgadłem. Nie zajęło ci to wiele czasu, 
co? Zakochałaś się w błyskotliwym podróżniku z ładną historyjką?
- Ty naprawdę w to wierzysz?
- A co innego mam myśleć? Ty i ja znaliśmy się prawie całe życie. Myślałem, że 
łączy nas coś w rodzaju porozumienia. Teraz, praktycznie w ciągu jednej nocy, 
zakochujesz się w obcym.
- Nie jestem zakochana w Polu - odparła, prostując się z godnością. - Och, to 
mogło się zdarzyć bardzo łatwo. Jest szybki, silny, inteligentny, atrakcyjny. 
Ale nie znam go właściwie, poza tym, co przeżyliśmy razem... Z drugiej strony, 
sądziłam, że ciebie znam bardzo dobrze, a teraz widzę, że myliłam się co do 
wielu rzeczy. Jeśli chcesz szczerości, a nie słodkich słówek, w tej chwili nie 
jestem zakochana w nikim. 
- Ale kiedyś czułaś coś takiego do mnie?
- Myślałam, że czuję.
Trzasnął pięścią w balustradę.
- To ta soczewka, prawda? To przeklęte, brzydkie owadzie oko!
- Nie bądź głupi - powiedziała. - Nie mówiłam o wyglądzie zewnętrznym. Mówiłam o 
tym, co robisz. Zawsze byłeś inny. Zawsze miałeś talent do urządzeń 
mechanicznych. To samo w sobie nie jest złe, ale inne rzeczy, które robisz, 
które planujesz zrobić, są bardzo złe.
- Nie zaczynajmy teraz o tym mówić. 
Cofnęła dłoń.
- Pytałeś mnie. Jeśli Pol żyje, będzie musiał teraz walczyć z tobą. Czasami 
wydaje mi się, że konflikt między wami został postanowiony, zanim jeszcze 
przyszliście na świat. Kiedy indziej myślę, że można było do niego nie dopuścić. 
Nikt nie jest spokrewniony z tobą bardziej niż Pol. Mogliście zostać 
przyjaciółmi. Powiem ci to samo, co powiedziałam jemu. Czuję się jak pionek. Ty 
jesteś o niego zazdrosny, a on będzie chciał mnie uwolnić z twoich rąk. Czuję 
się prawie tak, jakby ktoś uczynił mnie kością niezgody między wami. Wolałabym 
cię nigdy nie spotkać!
Odwróciła się i Mark domyślił się, że płacze, ale nie był pewien. Wyciągnął do 
niej rękę.
- Proszę pana, proszę pana!
Kapitan straży pędził ku niemu. Mark odwrócił się gniewnie.
- Co jest?
- Atakują zamek Rondoval! Właśnie odebraliśmy wiadomość. Czy mamy wysłać 
posiłki?
- Kto atakuje? Jak? Szczegóły.
- Nie ma żadnych. Wiadomość była krótka i zniekształcona. Czekamy na odpowiedź. 
- Odwołać najbliższe ptaki. Chcę mieć obraz tego, co się tam dzieje. Zaraz 
zejdę. Ogłoś stan pogotowia. 
Podniósł rękę, a dwóch strażników udających, że patrzą na ogród, natychmiast 
podeszło do niego. 
- Założę się, że twój kochanek żyje - powiedział Mark - i że to jego robota. W 
każdym razie twoja opowieść o pionkach nasunęła mi pewien pomysł. Straże! 
Odprowadzić ją. Strzeżcie jej i pilnujcie dobrze. Jeszcze może na coś się 
przydać!
Odwrócił się na pięcie i poszedł do windy. Nie obejrzał się za siebie.
* * *
Mysia Rękawica z prawie akrobatyczną zwinnością przebył ostatnie kilka metrów 
zbocza, podciągnął się, stanął u wylotu jaskini i podszedł do Pola.
- W porządku - powiedział. - Dotrzymam obietnicy. Ślubowałem, że jeśli zostawią 
mnie w spokoju, odniosę je z powrotem do Rondovalu. Sięgnął ręką pod płaszcz i 
wydobył paczkę. - Zrobili to, co obiecali, i ja również. -Proszę. - Wręczył 
paczkę Polowi.
- Nie rozumiem. Co to jest? - spytał Pol. 
- Figurki siedmiu czarodziejów, które ukradłem twojemu ojcu. Kiedy zdobyłeś to 
berło, fragment po fragmencie, figurki nabrały mocy, aż w końcu zdobyły nade mną 
władzę. W drodze powrotnej opowiedziałem ci o wszystkim, co zrobiłem, ale nie 
powiedziałem dlaczego. To one są powodem moich poczynań. Chyba nie myślisz, że 
poszedłbym do Pierzastego Węża ot tak, dla zabawy. Te figurki są potężne; 
potrafią się porozumiewać i nie mam pojęcia, jakie są ich plany. Teraz należą do 
ciebie. Ale nie przejmuj się: wygląda na to, że ich głównym celem jest 
ochranianie ciebie. Na twoim miejscu spróbowałbym dowiedzieć się o nich czegoś 
więcej.
- Chciałbym mieć czas - odparł Pol - ale go nie mam. Nie teraz. Umieścił paczkę 
za pasem i odwrócił się, a smocze światło wyskoczyło do przodu.
- Idziemy.
Mysia Rękawica ruszył za nim.
- Ciekawe, jak się powodzi centaurom?
Pol wzruszył ramionami.
- Mam nadzieję, iż wkrótce dotrze do nich wiadomość, że udało się nam przejść 
bezpiecznie. Stanie się tak, jeżeli te dwa, które nas prowadziły, pośpieszą się. 
Wtedy mogą odstąpić i wrócić do lasu.
- Jeśli poważnie traktujesz tę przysięgę, może powinieneś posłać na górę kogoś 
szczególnie szczególnego, aby wyczyścić hol.
- Dlaczego?
- Widziałem, jak walczą centaury. Są ostre, a poza tym po pewnym czasie wpadają 
w rodzaj amoku. Coś mi mówi, że się nie wycofają.
- Naprawdę? Nie wiedziałem.
- Dlatego mógłbyś posłać tam smoka albo jednego lub dwa wilkołaki, dla ochrony 
rannych przyjaciół.
- Chyba powinniśmy to zrobić.
Szli dalej za bladym światłem. Co pewien czas musieli się zsuwać po skalnych 
nierównościach. 
- Hm, myślę, że wkrótce się rozstaniemy - oświadczył złodziej, kiedy weszli do 
pierwszej z dużych jaskiń. - Zrobiłem to, po co wróciłem, a obiecałem sobie, że 
moja noga już nigdy nie postanie na Górze Kowadłowej.
- Nie spodziewałem się, że będziesz mi teraz towarzyszył - odparł Pol. - To nie 
jest twoja walka. Co zamierzasz teraz robić?
- Kiedy twój sługa uczyni wnętrze zamku bezpiecznym dla takich jak ja, pójdę 
tam. Nie zapomnij mu powiedzieć, abym dotarł na górę cały i zdrowy. Jeśli nie 
masz nic przeciw temu, pożyczę jakieś czyste ubrania, zdrzemnę się i ruszę 
dalej.
Minęli dużą, skrzydlatą, lśniącą postać.
- Masz moje pozwolenie, podziękowanie i błogosławieństwo -powiedział Pol. - Dam 
ci też wilkołaka, żeby wyczyścił drogę przed tobą.
Mysia Rękawica zachichotał.
- Jesteś młodzieńcem, którego trudno przechytrzyć. Właściwie zaczynam cię lubić. 
Szkoda, że już pewnie nigdy się nie spotkamy.
- Kto wie? Przy najbliższej okazji spytam się o to Siedmiu.
- Wolałbym raczej, żebyś o mnie nie wspominał.
Kolejna jaskinia, do której weszli, była jeszcze większa, ale bardziej płaska. 
Pol patrzył na skłębione i zgarbione ciała, między którymi przechodzili. 
Wydawało się niemożliwością określić ich ilość, ale w mroku widać było grube i 
liczne pasma.
Kiedy wreszcie dotarli do głównej jaskini, Pol ujrzał na jej drugim końcu 
łagodny blask naczelnego zaklęcia.
- Powiedz mi - poprosił - czy widzisz tam jakieś światło?
- Nie. Widzę tylko to, za którym idziemy.
Pol machnął ręką i chwycił pasmo. Szybko zalśniło bladą barwą i zaczęło się 
żarzyć.
- Widzisz?
- Linia światła biegnąca przed nami. 
- Dobrze. Dam ci coś podobnego, żebyś mógł stąd wyjść. Co trzymasz w dłoni? 
- Pistolet. Noszę go od czasu, kiedy uciekłem od Marka. 
- Tak myślałem. Nie będzie ci tu potrzebny.
- Czuję się z nim bezpieczniej.
Po pewnym czasie stanęli przed pstrokatą kulą. Pol podniósł berło.
- Mam nadzieję, że to będzie działać tak, jak oczekiwałem -oświadczył.
- Czuję pewną siłę, ale nic szczególnego... 
- Idź i stań w tamtej niszy.
Pol ruszył dłonią i przez moment berło płonęło jak schwytana gwiazda. 
- Powiem ci, kiedy będzie bezpieczny moment do odejścia. Oto twoje pasmo. 
Znowu machnął ręką, a przed niszą zajaśniała smuga bladego ognia.
- Powodzenia!
- I tobie! - odparł Mysia Rękawica, uścisnął dłoń Pola i odwrócił się. Ruszył 
szybko i zaczął przechodzić przez otwór skalny, nie mogąc oderwać oczu od 
młodego człowieka, który już zaczął wykonywać serię rytmicznych gestów. Jego 
sylwetkę zniekształcał futerał gitary i łopoczący płaszcz; blada, przypominająca 
maskę twarz jaśniała w ogniu różdżki pod ciemnymi, nakrapianymi srebrem 
skrzydłami włosów. Mysia Rękawica mocniej ścisnął pistolet; powolny taniec dłoni 
i różdżki najwyraźniej przyśpieszał, ponieważ czuć było chłód, po którym płynęła 
fala ciepła, znowu
chłód... a teraz ujrzał w przebłyskach rozplątywaną, potężną kulę włókien.
Pol poruszał zręcznie dłonią rozplątując i rozwiązując, a stare słowa uwięzione 
w materii kuli przypłynęły do niego. Wymówił je, nadal pracując, fale ciepła 
przypływały coraz częściej, aż wreszcie przejrzał na wylot przez środek, przez 
rdzeń, do końca... 
Cisnął berło w środek zaklęcia i wymówił ostatnie słowa.
Przetoczyła się po nim potężna fala sił i Pol zakołysał się, by utrzymać 
równowagę. Pasma przylgnęły teraz do berła i zakryły je całkiem przed jego 
wzrokiem. Skierował swą wolę na prawą rękę, która zaczęła go palić.
W głębi jaskini rozległ się jęk, wzrastający do potężnego chóru głosów 
odbijających się wokół Pola wielokrotnymi echami. Po nich nastąpiły szelesty, 
chroboty oraz odgłos spadających kamieni.
- Wstawajcie! Wstawajcie! Ruszajcie ze mną do walki! - śpiewał, a w ciemności 
rozległy się dalsze odgłosy.
Jęk ustał. Parskanie, warczenie, ryki i łoskot ucichły. Teraz ze wszystkich 
stron dobiegały Pola odgłosy ciężkiego oddychania.
Wybrał pojedyncze pasmo i wkrótce minęła go przygarbiona postać na dwóch nogach, 
ciągnąca ręce po ziemi. W ciemnej trójkątnej twarzy płonęły żółte oczy, a łuski 
szeleściły przy każdym kroku. Postać zatrzymała się przed Mysią Rękawicą, który 
podniósł pistolet i znieruchomiał, ale stwór odwrócił się i poszedł dalej.
- Daj mu godzinę - powiedział Pol - a teren na górze zostanie wyczyszczony. 
Teraz cię zna i już nie wyrządzi ci krzywdy.
Mysia Rękawica skinął głową, po czym uprzytomnił sobie, że Pol nie mógł tego 
zobaczyć. Jednak głos odmawiał mu posłuszeństwa. Wszędzie dokoła rozbłyskiwały i 
gasły krótkie ognie - to smoki próbowały swoich płomieni.
Pol odwrócił się, kierując całą uwagę na odciśnięcie swej osobowości i rozkazów 
na budzących się bestiach.
Powiedziałem: wstawajcie! Lecimy na południe, zniszczyć miasto na szczycie Góry 
Kowadłowej! Ci z was, którzy nie umieją latać, muszą wsiąść na tych, co umieją! 
Ja poprowadzę!
Macał wokół siebie przez chwilę, aż jego palce chwyciły nieomylnie ciemnozielone 
pasmo szybujące nie opodal.
Smoku! - zawołał. - Podaj swoje imię!
Nazywam się Mgła w Niebiosach Wieczornych na Tle Ostatnich Bladych Chmur 
Jesiennego Dnia przypłynęła dumna kobieca odpowiedź. 
Żeby szybko się z tobą porozumiewać. będę na ciebie mówił "Mgła".
To mi odpowiada.
Chodź do mnie. Musimy poprowadzić pozostałych. 
Przez chwilę nic się nie działo. Zdał sobie sprawę, że Mgła spała w jednej z 
dalej położonych jaskiń. Wszystkie odgłosy nasiliły się, stworzenia wstawały, 
przeciągały się, wdrapywały na grzbiety towarzyszy. Wreszcie usłyszał pędzący ku 
niemu odgłos przypominający nasilający się wiatr; z odległych cieni oderwał się 
kawał ciemności, przemknął przez jaskinię i stanął cicho przed Polem.
Witaj, Polu Detsonie. Jestem gotowa, powiedziała smoczyca.
Puścił pasmo i dotknął jej szyi.
Witaj, Mgło. Jeśli pozwolisz, wejdę na twój grzbiet i ruszymy.
Wchodź. jestem gotowa.
Pol wdrapał się na jej ramiona i usadowił wygodnie. Uniósł berło, a światła 
zatańczyły po jaskini. 
Za nami! rozkazał. Teraz! Ruszajmy! - powiedział do Mgły. 
Mgła była mniejsza niż Księżycowy Ptak, ale wydawała się szybsza. Po kilku 
chwilach znajdowali się już w powietrzu i lecieli z dużą prędkością. Pol 
obejrzał się raz za siebie. Nie mógł dostrzec Mysiej Rękawicy w jego niszy, ale 
widział ciemne postacie podnoszące się na kształt popiołów.
Czy zaśpiewasz nam pieśń wojenną? - spytała Mgła. 
Ku swemu zdumieniu, Pol miał ją już na ustach.
       XXI
Ptasie pojazdy wysyłane w celu ustalenia charakteru i rozwoju konfliktu w 
Rondovalu pierwsze zaobserwowały lot smoków, który rozpoczął się na północnym 
zboczu pod zamkiem. Smoki wzbijały się w górę spiralą, kołowały po zachodniej 
stronie i uformowały się w zasłaniający niebo klucz zdążający się na południe. 
Na czele formacji leciał na gładkim, szarym smoku młody mężczyzna trzymający w 
prawej dłoni lśniące berło. Słońce zaszło, a metaliczne ptaki wzbiły się wyżej i 
ustawiły się po obu stronach smoczej eskadry, by śledzić jej lot.
Mark wyznaczył oddziałom rozmaite stanowiska, a windy chrzęściły bezustannie, 
wywożąc czołgi i fragmenty artylerii z magazynów na ulice miasta. Obrońcom 
rozdawano broń i amunicję. Wszystkie pojazdy latające obsadzono załogą i 
uzbrojono. Taśmy produkcyjne wyłączono, a robotnicy poszli po broń.
Mark patrzył badawczo na rząd ekranów w centrum obserwacyjnym. Ekrany 
przedstawiały różne ujęcia zbliżającej się smoczej formacji.
- Chciałbym wiedzieć, do czego one są zdolne - powiedział do stojącego obok 
kapitana. - Są już bliżej, niż bym sobie tego życzył. Kto by przypuszczał, że 
uda mu się zebrać coś takiego w tak krótkim czasie? Przeklęty czarodziej! 
Wyślijcie tuzin statków bojowych, niech zaatakują o świcie. Niech sześć napadnie 
ich od strony wschodzącego słońca, a sześć z góry. Prawdopodobnie je stracimy, 
ale chcę zobaczyć, co się stanie.
- Tak jest.
Mark bawił się w myślach pomysłem wezwania Nory, ale zrezygnował. Zamiast tego 
odwiedził laboratorium, żeby sprawdzić, czy możliwy byłby atak na daleki 
dystans. Wątpił w to, chociaż można było jeszcze uratować coś pożytecznego z 
tego projektu.
Cholera, myślał. Za rok Pol nie przedostałby się przez pustynię. Wiem o większej 
liczbie rzeczy, niż posiadam, ale nie mogę ich wyprodukować dostatecznie szybko. 
Cholera!
Soczewka Marka lśniła bladożółtym światłem pod doskonale czystym niebem. Gwiazdy 
mrugały, a ciepły powiew lizał mu policzek jak uczuciowy tygrys. Nagle spadł 
deszcz meteorów i Marakson obserwował go przez kilka minut. Trzęsienie ziemi pod 
stopami uznał za efekt pracy ciężkiej maszynerii, która od długiego czasu była 
nieczynna.
* * *
Pol leciał przez całą noc. Moc stanowiła jego pożywienie, napój i sen. Kiedy o 
świcie nastąpił atak, rozciągnął eskadrę, wysłał dwie grupy po dziesięć smoków, 
żeby zajęły się statkami i leciał dalej. Po pewnym czasie dołączyło do niego 
sześć smoków, ale dwa z nich musiały przerwać lot; rany nie pozwalały im 
dotrzymywać tempa pozostałym. Pol poprowadził całą formację na większą wysokość, 
a następnie rozstawił ją w długi szereg. Przez mgły poranka widać było w dole 
falującą ziemię.
Tuż przed pojawieniem się Góry Kowadłowej, Pol ujrzał nadlatującą formację 
latających obiektów. 
Zniszczcie tak dużo, jak będzie trzeba, aby się przebić, rozkazał skrzydlatym 
masom. Ale nie zatrzymujcie się, żeby z nimi igrać. Nie sądzę, żeby strzelali do 
was lub bombardowali, kiedy znajdziecie się w mieście. Zniszczcie na Górze 
wszystko, co stawia opór. Tylko tej dziewczynie - wysłał po pasmach mentalny 
wizerunek Nory - nie może stać się krzywda. A ten -posłał wizerunek Marka - jest 
mój. Zawołajcie mnie, kiedy go ujrzycie.
Zrównali się z linią obrońców i wkrótce rozpoczęła się strzelanina. W chwilę 
później smocze wymioty spadły na latające obiekty jak deszcz. Ogień dziurawił 
ziemię, powietrze wypełniły wraki i spadające ciała. Statków powietrznych było 
dużo, ale załogi nie potrafiły ponownie ładować armatek, a ich działanie było 
dalekie od doskonałości. Po kilku minutach walki stało się jasne, że oddziały 
Pola nie zostaną tu zatrzymane. Kiedy przebili się wreszcie do Góry Kowadłowej, 
ich siła uległa zmniejszeniu, ale flota powietrzna Marka została rozbita.
Zbliżyli się do góry o płaskim wierzchołku, skąd powitał ich ogień artyleryjski. 
Jednak Pol, nauczony wcześniejszym spotkaniem z ciężką artylerią, jeszcze 
bardziej rozciągnął formację.
Wielkie działa strzelały przez kilka minut, aż wreszcie dwa z nich przewróciły 
się, jedno wybuchło, a reszta zaczęła walić na oślep.
Podleciawszy jeszcze bliżej, Pol ujrzał w porannym świetle, że góra się trzęsie.
Dzierżysz potężną władzę, zauważyła Mgła.
To nie ja zrobiłem, odparł.
Smok wyczuwa magię, czuję na grzbiecie to, co powoduje trzęsienia ziemi.
Nie rozumiem.
Odpowiedź tkwi za twoim pasem.
Figurki?
Nie wiem, czym są, ale wiem, co powodują. 
Dobrze! Skorzystam z każdej pomocy!
Nawet, jeśli będą cię kontrolować?
Tak czy inaczej, nie mam już teraz innego wyjścia, jak tylko spróbować 
zwyciężyć, prawda?
Przebili się przez przerwy w zaporze ognia artyleryjskiego, smoki wylądowały, a 
nieskrzydlate stworzenia zeszły na ziemię i natychmiast zaczęły wyszukiwać 
obrońców. Czołgi toczyły się po drgających ulicach; niektóre z nich obryzgiwały 
smoki płomieniami.
Ponad miastem rozlegał się nieprzerwany grzechot broni palnej. Wypełzły 
metaliczne robaki, które rzuciły się na napastników. Czasami, kiedy brakowało 
amunicji, w rękach ludzi błyskały ostrza. Wyjące, skaczące bestie jaskiniowe 
przedzierały się przez miasto zabijając i ginąc. W jednej z głównych alej 
pojawiło się pęknięcie, z którego zaczęły wydobywać się przykre opary.
Pol rozejrzał się po dachach i otwartych bunkrach, z nadzieją ujrzenia rudego 
człowieka z wielobarwnym okiem. Nigdzie nie było go widać.
Znowu wzbił się w niebo i polecił Mgle, żeby okrążyła teren. Okrzyki cichły w 
dole, a Pol po raz pierwszy ujrzał kształty budynków i ogólny rozkład miasta. 
Było sprawnie rozplanowane, niezwykle funkcjonalne, logicznie zaprojektowane i 
względnie czyste. Zdał sobie sprawę z tego, że odczuwa pogardliwy podziw dla 
wiejskiego chłopca, który w tak krótkim czasie potrafił urzeczywistnić swoje 
marzenia, nie zrażając się nastawieniem świata, w którym żył. Pol po raz kolejny 
zapragnął odesłać Marka do świata, do którego on sam przez tak długi czas nie 
przystawał.
Wylądowali na pustym dachu wysokiego budynku i tam, nie schodząc ze smoka, Pol 
podniósł berło i skierował moc na oddziały w dole. Potrzebowały teraz 
organizacji, a nie potyczek. Nadszedł czas, żeby utworzyć grupy i skierować je 
do wykonywania konkretnych zadań. Jego przegub pulsował, różdżka pulsowała, 
pasma pulsowały. Zazwyczaj, kiedy pracował z mocą, towarzyszyło mu uczucie 
podniecenia. Teraz jednak odczuwał mało radości. Nigdy nie pragnął rujnować 
marzeń drugiego człowieka.
Widział czołgi rozszarpywane przez bestie z Rondovalu, ale także i smoki, 
otaczane i rozrywane przez niskich ludzi. Przenieśli się oni z lasu do miasta 
Marka w ciągu zaledwie kilku lat i nadal zachowali instynkt myśliwych polujących 
grupą. Pol poczuł coś w rodzaju podziwu dla nich, ale to w żadnym stopniu nie 
wpłynęło na jego taktykę. W miarę jak słońce wspinało się coraz wyżej, stawał 
się coraz bardziej obojętny. Bitwa trwała nadal. Pol kierował siły uderzeniowe 
na najbardziej złośliwe stanowiska armatnie, koncentrował atak na ośrodkach 
nerwowych oblężonego miasta, burzył ściany, siał ogień, zastanawiając się, czy 
Mark znajduje się gdzieś tam w środku i przez radio organizuje opór swoich sił 
według owych zdumiewających wzorów. Najprawdopodobniej tak. Sytuacja była jednak 
wciąż zbyt napięta, żeby Pol mógł opuścić stanowisko i ruszyć na poszukiwanie 
przeciwnika. Straty obu stron były znaczne. A jednak Pol czuł, że bierze górę; 
niszczył coraz większe ilości sprzętu wroga, a jego własne siły nie były zależne 
od żadnych zewnętrznych zasobów. Powoli w rękach ludzi Marka pozostawała tylko 
najprostsza broń. Kiedy ta redukcja sprzętu wojennego osiągnie odpowiedni 
poziom, stosunek sił będzie daleki od równowagi i walka zakończy się szybko.
Góra znowu się zatrzęsła, a otwór w ziemi powiększył się jeszcze bardziej. Już 
wcześniej wydobywała się z niego para, ale teraz buchnęły stamtąd płomienie i 
kawałki kamieni. Fasady pobliskich domów runęły, a wszystkie odgłosy walki 
zagłuszył rosnący ryk.
Bolące dłonie Pola jeszcze mocniej zacisnęły się na berle.
- Tylko głupiec nazwałby to przypadkiem. Jeśli jesteś moim niewidzialnym 
sprzymierzeńcem, przedstaw mi się! - powiedział.
Natychmiast zawisło przed nim w powietrzu siedem płomieni, nie korzystających z 
żadnego paliwa. Płomień na lewo od Pola zamigotał, a odpowiedź przypłynęła 
właśnie od niego.
To nie jest przypadek. 
- Dlaczego więc? 
Teraz zamigotał drugi. 
Ta walka stale powraca. Wieki temu świat został przez nią podzielony. Powstał 
wtedy ten, w którym się wychowałeś, a my jesteśmy w nim legendą. Tamten świat 
jest z kolei legendą tu, gdzie się teraz znajdujemy. Jest to konflikt, który 
nigdy nie umiera i teraz znowu nastał jego czas. Ty jesteś przedstawicielem sił 
zachowawczych, a Mark - orędownikiem powstania. Jeden z was musi zostać starty 
całkowicie.
- Czy ma on sprzymierzeńców podobnych do was?
Odezwał się trzeci płomień:
Pod tą świątynią, głęboko w dole, znajduje się stara maszyna ucząca. Mark ma w 
ciele mały element, dzięki któremu jest z nią w stałym kontakcie. Pol 
natychmiast zwolnił jeden z oddziałów i skierował go pod świątynię, z rozkazem 
zniszczenia wszystkiego, co się tam znajduje. 
- Czy znacie już wynik tej walki? - zapytał. 
Ciągle jeszcze nie jest znany, powiedział czwarty. 
Przeszkadzamy ci rozmawiając, dodał piąty.
A walka wymaga od ciebie pełnej uwagi, dorzucił szósty. 
Dlatego odchodzimy, zakończył siódmy; płomienie
zgasły i rozwiały się w nicość.
Pol został natychmiast otoczony przez ogień zaporowy, musiał więc odlecieć na 
nowe stanowisko obserwacyjne, jednocześnie rzucając siły przeciw działom.
Wkrótce dosięgły go silne opary. Musiał przenieść się ponownie. Zobaczył, że 
otwór w ziemi zamienił się w rozjarzony krater; wydobywający się z niego dym 
plamił niebo, a dobiegający stamtąd huk nasilał się również.
Dopiero po pewnym czasie zdał sobie sprawę z tego, że nikt już do niego nie 
strzela. Przez chwilę atakowały go samobójcze obiekty latające, ale zniszczył je 
mocą z berła.
Walka w dole stawała się coraz bardziej zdezorganizowana; obie strony poniosły 
ciężkie straty. Głęboko pod zboczami góry toczyła się ciągle walka o świątynię i 
Pol posłał tam dodatkowe siły. Niesłychanie potężna obrona zdawała się 
przypływać znikąd.
...A Nora sądziła, że jest pionkiem, pomyślał. Czymże ja jestem? Pełnię 
wszystkie funkcje dowódcy, ale nie jestem ani trochę swobodniejszy niż 
którykolwiek z tych ludzi w dole. Chyba że...
Do góry, Mgło! Duże koła!
Ja także służę, usłyszał odpowiedź, po czym wzbili się w górę kołując.
Za trzecim okrążeniem zobaczył ich - Norę i Marka, na szczycie wysokiego budynku 
po drugiej stronie krateru. To błysk słońca na czerwonej soczewce zwrócił uwagę 
Pola w tamtą stronę.
Tam, Mgło! Może ciągle jeszcze nie jest za późno na rozmowę! Gdybym tylko mógł 
sprawić, żeby zobaczył, co się dzieje!
Mgła skręciła i ruszyła w kierunku dachu. Pol zamachał chustką do nosa, wątpiąc, 
czy ten gest cokolwiek znaczył, ale pragnął spróbować wszystkich sposobów 
nawiązania kontaktu.
- Mark! - krzyknął. - Chcę pomówić! Czy mogę zejść? 
Mark opuścił małe urządzenie, do którego mówił i dał Polowi znak, żeby lądował.
Kiedy tylko Mgła dotknęła dachu, Pol zeskoczył i ruszył w stronę wysokiej 
postaci z żółtą soczewką w oku.
- Dopiero teraz zacząłem sobie zdawać sprawę z tego, co robimy -powiedział Pol, 
zanim jeszcze podszedł do Marka. - To właśnie takie spotkanie magii i nauki 
zniszczyło wiele lat temu wysoką kulturę, rozbijając ją na dwie równoległe 
części. Robimy to znowu! Obaj jesteśmy ofiarami! Manipulowano nami. Ta walka 
wpływa na samą ziemię! Musimy...
Wybuch za plecami zmusił go do zrobienia kilku kroków w przód. Nigdy się nie 
dowiedział, czy głośny krzyk Mgły był mentalny czy werbalny.
- Bądź przeklęty, Mark! - zawołał stając. Nie obejrzał się nawet, bo wiedział, 
co zobaczy. - Przybyłem tu, żeby uratować ci życie, żeby powstrzymać to...
- Cóż za troskliwość - powiedział Mark. - W takim razie przyjmuję twoją 
kapitulację. 
- Nie bądź osłem! - Potykając się Pol podszedł do krawędzi drgającego mocno 
budynku. - Jaką kapitulację? Popatrz na dół. Obie armie już prawie przestały 
istnieć. Możemy to zatrzymać. Teraz. Możemy coś jeszcze uratować. Zarówno magia, 
jak i nauka są zaangażowane w ten konflikt, więc nie jest to propozycja "albo-
albo". Obie strony muszą stać się pewnymi szczególnymi przejawami ogólniejszego 
prawa. Wypracujmy razem spójny system. Nie posuwajmy się tą drogą, w którą nas 
popychają. Jeżeli to kontinuum musi ponownie zostać podzielone, niech się to 
stanie zgodnie z naszą wolą. Będę z tobą pracował, ale spójrz tam, na dół! 
Spójrz, co się dzieje! Czy tego chcesz?
Mark podszedł do niskiego, częściowo rozbitego parapetu. Nora ruszyła za nim. 
Pol ujrzał, że Mark trzymał jej przegub w potężnym uścisku. Znowu spojrzał w 
dół, gdzie rzeka ognia płynęła aleją obok ciągle powiększającego się krateru, 
który teraz znajdował się prawie dokładnie pod nimi. Soczewka Marka błyszczała 
zielonkawo w dymie i spadającym popiele. Nawet z tej wysokości Pol czuł na 
twarzy ciepło.
- Jeżeli ja zabiłem twojego smoka, to ty właśnie zniszczyłeś moją świątynię - 
powiedział miękko Mark.
Nagłym ruchem ręki przyciągnął Norę nad krawędź. Soczewka zalśniła na czerwono.
- Odrzucam twoją szaloną propozycję - oświadczył. - Gdybym pozwolił ci odejść, 
zebrałbyś więcej nadprzyrodzonych sprzymierzeńców i pewnego dnia zaatakowałbyś 
mnie znowu.
- To działa w obie strony - odparł Pol. - Możesz odbudować swój potencjał. 
Podejmuję to ryzyko.
- Ale ja nie - powiedział Mark, wykręcając Norze rękę. - Wygląda na to, że 
różdżka, którą trzymasz, jest kluczem do twojej potęgi. Wrzuć ją do tego krateru 
albo ja wrzucę tam Norę. Jeżeli użyjesz różdżki przeciwko mnie, zlecimy tam 
oboje, ona i ja. 
Pol spojrzał na różdżkę tylko przez chwilę, a następnie rzucił ją do krateru. 
Mark patrzył, jak spada; Pol nie.
- Puść ją - powiedział.
Mark pchnął Norę w tył i w dół tak, że potknęła się i upadła na dach. 
- Teraz mogę się z tobą zmierzyć - powiedział Pol, podniósł pięści i ruszył do 
przodu. 
- Nie jestem takim głupcem - powiedział Mark, wyjmując z kieszeni na prawym 
udzie podłużny pojemnik. - Pamiętam, że trenowałeś. Spróbuj tego! 
Pol ujrzał ryk młodego wulkanu; żółty, z czarnymi pręgami. Dach wypaczył się pod 
jego stopami, wysyłając dźwięki muzyczne niczym ostrza. Niebo zwinęło się w 
stożek, którego wierzchołkiem była głowa Pola. W dole przelewały się chmury z 
ostrymi brzegami oraz kłęby dymu. Stopy Pola były daleko - może w piekle - tak, 
płonęły, a kiedy próbował się ruszyć, padł na kolano; firmament zatrząsł się, a 
oczy Pola zwilgotniały od klejnotów, które spływając rozcinały mu policzki. 
Gładkie, błękitne nuty wyłaniały się z jego ust jak uciekające ptaki. Mark śmiał 
się purpurowymi kręgami, jego pomarańczowe oko zmieniło się w wirujący 
reflektor. Przedmiot, który trzymał w dłoni, wyrywał w powietrzu migoczące 
dziury, a...
...A z jednej z tych dziur wyłoniło się siedem uskrzydlonych płomieni.
Twoja głowa! - powiedział pierwszy.
Zdejmij futerał z pleców, powiedział drugi. 
Wyjmij ją z futerału, powiedział trzeci,
Zagraj, powiedział czwarty.
Twoje dłonie będą wiedziały, powiedział piąty. 
Weź futerał, powiedział szósty.
Otwórz go, powiedział siódmy.
Czarna góra przemknęła obok, a dłonie - obce przedmioty -wykonywały tylko im 
znane czynności. Z trzech punktów w czerni wyleciały błękitne iskry. Z cienia 
powstawało coś dziwnego i groźnego... 
Dłonie Pola zmusiły to coś, by stanęło przy jego kolanie, po czym zaczęły robić 
rzeczy, które tylko one rozumiały...
Konstelacje rozkwitły mu przed oczami. W dole, obok miejsca, gdzie następował 
ruch, rozpoczęło się pulsowanie.
Atakuj! - powiedział pierwszy.
Odeprzyj to, co na ciebie napada, powiedział drugi. 
Spraw, żeby widział to na twój sposób, powiedział trzeci.
Słyszał tak, jak ty słyszysz, powiedział czwarty. 
Uśpiłeś Minotaura, powiedział piąty.
Wypędzisz wroga poza granice rozumu, powiedział szósty.
Zniszcz go! - powiedział siódmy.
Nagle Pol usłyszał muzykę. Zakłócenia ciągle były obok, ale odepchnął je. 
Zmienił rytm. Powoli podniósł się do pozycji stojącej. Fale z pudełka-
mieszadełka obmywały go, a za każdym razem, kiedy do niego docierały, 
rzeczywistość się załamywała. Wizja Pola stawała się jednak klarowna na coraz 
dłuższe okresy. Ujrzał Marka trzymającego pudełko i kierującego je w tę stronę. 
Pot lśnił na twarzy Marka jak szklana maska. Soczewka błyskała dziko wszystkimi 
barwami tęczy. Zakołysał się nagle. Muzyka zagłuszyła nawet odgłosy dochodzące z 
dołu. Pomiędzy nimi przepływał dym. Nora uklękła z pochyloną głową, z twarzą w 
dłoniach. Pol skierował w swoją grę więcej siły, posyłając rytm do mózgu 
przeciwnika. Mark zrobił niepewny krok w tył i zatrzymał się chwiejnie. Pol 
postąpił krok do przodu, od czasu do czasu wirowały przed nim kolory. Mark 
cofnął się znowu, soczewka błyskała coraz szybciej wszystkimi barwami światła. 
Budynek zatrząsł się pod nim znowu i Mark potknął się, wypuszczając pudełko.
Soczewka sczerniała na okres kilku uderzeń pulsu. Mark wyciągnął rękę, żeby się 
oprzeć, zrobił kolejny krok... Okryła go chmura dymu. Upadł na parapet, który 
oderwał się od muru...
Pol przestał grać i padł na kolana. Automatycznym ruchem schował gitarę do 
futerału. Zaczął czołgać się ku Norze, czując, że budynek przechyla się jeszcze 
bardziej. Znalazłszy się przy dziewczynie, położył jej dłoń na ramieniu.
- Próbowałem go ocalić - powiedział. 
- Wiem.
Odsunęła dłonie od twarzy i przytuliła go delikatnie, patrząc w dal, ponad 
balustradę.
- Wiem.
Szybko, Pol! Budynek się wali!
Spojrzał w górę z niedowierzaniem. Przez dym sunęła ogromna, ciemna postać. 
Księżycowy Ptaku!
Wchodźcie, jak tylko wyląduję. Zostało zaledwie parę chwil. 
Wielki smok usiadł przy nich. Na jego ramionach i bokach widniały ogromne 
otwarte rany. Pol wrzucił Norę na grzbiet smoka, przewiesił gitarę przez ramię i 
sam się wdrapał.
Jak? - zaczął Pol.
To ten Mysia Rękawica. Potrafię z nim rozmawiać, odparł smok, kiedy 
wystartowali. Leży ranny w Rondovalu. Opiekują się nim centaury. Twój wilkołak 
zniszczył wszystkich ludzi oprócz dwóch w statkach. Na szczęście ten złodziej 
miał broń zabijającą na odległość. Powiedział, że pozostanie jako twój gość do 
czasu, kiedy znów będzie zdrów i cały. Kazał mi tu przylecieć.
Kiedy wzbili się wyżej, Pol wezwał wszystkie pasma, jakie tylko mógł, i ściskał 
je przez chwilę.
Skończone, powiedział. Wracamy do domu.
Z różnych stron wzbijali się w powietrze ocaleli słudzy Pola i ruszali jego 
szlakiem.
Spojrzał w dół na rozszalałe serce krateru.
Czy uwolniłbym się, gdybym wrzucił tam siedem figurek? - pomyślał Pol. 
Jesteś głupcem, usłyszał głos jednego z płomieni, jeśli sądzisz, że my, 
uwięzieni tak jak nikt, mamy więcej swobody od ciebie. 
Płomień się rozwiał, a Pol odwrócił się i patrzył, jak dymiąca góra maleje. 
Księżycowy Ptak wzbijał się w niebo.
Jeszcze nie skończyłem się uczyć, powiedział Pol, ale na dzisiaj mam dosyć 
lekcji.
Nora osunęła się na niego, ale jej oddech był wyrównany. Oparł ją wygodniej. 
Patrząc na zachodzące słońce, poczuł się stary i bardzo zmęczony, chociaż  
wiedział, że jeszcze długo nie będzie mógł pozwolić sobie na sen. Wyciągnął rękę 
i dotknął ran Księżycowego Ptaka.
Jestem szczęśliwy, że ktoś, kogo znam, coś wygrał, powiedział.
Później wzeszły gwiazdy, a Pol patrzył na nie przez całą drogę do domu i świtu.
[Drugim tomem cyklu "Światy Czarnoksiężnika" jest książka pt. "Szalony 
Różdżkarz"]