Jerzy Kosiński 

Pasja

Katherinie, darowi życia, jakże cenniejszemu od tego, co 
życie zwykle przynosi
Wszystko to powiedziałem, moja gosposiu, abyś zrozumiała 
różnicę, jaka między jednymi a drugimi rycerzami zachodzi; 
słuszna to rzecz byłaby, aby panujący bardziej cenili ten drugi, 
a raczej ten pierwszy rodzaj błędnych rycerzy, którzy, jak to 
czytamy w powieściach o nich, mieli na celu dobro nie jednego 
tylko, ale wielu królestw.
Cervantes, "Don Kichote"
(przeł. Anna Ludwika Czerny i Zygmunt Czerny)
Jakże to więzień może się na zewnątrz wydostać, jeśli nie 
przebije się przez mur? Dla mnie ten biały wieloryb jest murem, 
co tkwi nade mną. Czasem już myślę, że nic poza nim nie ma.
Melville, "Moby Dick"
(przeł. Bronisław Zieliński)
Fabian postanowił się ostrzyc. Zaparkował autodom przy 
krawężniku naprzeciw pierwszego zakładu fryzjerskiego, jaki 
zobaczył. Dopiero kiedy wszedł do środka, zorientował się, że 
jest to modny salon, którego klientelę stanowią młodzi i bardzo 
eleganccy ludzie. Było coś niezmiernie pretensjonalnego zarówno w 
wystroju wnętrza, jak i w wyglądzie osób obojga płci, przy 
których krzątały się młode fryzjerki.
Dziewczyna z szopą loczków na głowie umyła mu włosy. Ubrana 
w dżinsy i jedwabną kamizelkę, z której co rusz wyzierały piersi, 
żuła monotonnie gumę, tak jak znużona klacz przeżuwa paszę, 
obojętna na chrzęst swoich szczęk. Fabian, z głową odchyloną do 
tyłu nad umywalką, wpatrywał się w sufit, czując na głowie ręce 
dziewczyny masujące mu skórę, a na plecach dotyk jej piersi, 
ilekroć pochylała się do przodu.
- Jak się dziś czujemy? - Pytała tak pewnie wszystkich 
klientów.
- Dobrze - odparł.
- Wciąż ma pan niezłe włosy jak na kogoś w pańskim wieku - 
oświadczyła spłukując szampon. - Ledwo widać siwiznę!
- Dziękuję - powiedział. Bolało go ubóstwo języka, którym w 
tak zdawkowy sposób wyraża się wdzięczność, kwitując prawdziwy 
stan uczuć brudnym banknotem "dziękuję" i wytartą monetą 
"dobrze".
- Mieszka pan w pobliżu? - spytała, kiedy usadowił się w 
fotelu fryzjerskim.
- Po drugiej stronie ulicy.
- Poważnie? - zdziwiła się. - To niesamowite, ilu ludzi 
żyje w mieście tuż obok siebie, nic o tym nie wiedząc.
Wzięła się za strzyżenie; przy każdym ruchu kamizelka 
dziewczyny przemieszczała się lekko, ukazując linię jej szyi, 
pachy, skrawki piersi. Fabian obserwował fryzjerkę w lustrze; ich 
oczy to spotykały się, to omijały.
Jej bliskość postawiła instynkt erotyczny Fabiana w stan 
pogotowia. Czuł, że będzie uwodził ją w wyobraźni, aż w końcu, 
nie potrafiąc uwolnić się od jej obrazu, zmienić biegu swoich 
myśli, rzeczywiście zacznie ją podrywać.
Lecz wiedząc, jak funkcjonuje jego umysł, po chwili uznał 
nagłe zainteresowanie dziewczyną za krótkotrwałą tęsknotę 
zmysłów, namiastkę prawdziwego pożądania, zbyt słabą, żeby nabrał 
ochoty na włączenie się w bieg świata i kolejny erotyczny podbój.
- Czym się pan zajmuje? - zapytała.
- Gram w polo.
- W polo? Tak zarabia pan na życie?
- Właśnie.
- W naszym mieście?
- Niezupełnie. Jeżdżę po całym kraju - wyjaśnił.
- Nigdy nie widziałam gry w polo - powiedziała. - Tylko film 
w telewizji o takim jednym zawodniku, który spadł z konia i 
został kaleką. Potem grał jeżdżąc na wózku inwalidzkim. Widział 
pan ten film?
- Nie przypominam sobie.
- Jaką grą jest polo?
- Szybką.
- Co pan jeszcze robi?
- Piszę.
- Dla Hollywoodu czy dla telewizji?
- Nie, piszę książki. Książki o jeździectwie.
- Podręczniki?
- Niezupełnie. Tłumaczę, co to znaczy być jeźdźcem.
- A co to znaczy?
- Jeśli pani naprawdę chce wiedzieć, radzę przeczytać parę 
książek.
Po chwili milczenia dziewczyna jeszcze raz spróbowała 
nawiązać rozmowę.
- Większość facetów, których strzygę, cały czas patrzy w 
lustrze na siebie. A pan rozgląda się po salonie. Dlaczego?
- Bo znam już faceta w lustrze - odparł Fabian. - Nie znam 
natomiast tego salonu.
Uznała, że nie jest dla niej kimś interesującym i - 
powróciwszy do swojego pierwotnego stanu umysłowego odrętwienia - 
pospiesznie wysuszyła mu włosy, parząc mu skórę głowy gorącymi 
podmuchami ręcznej suszarki.
Zapłacił w kasie, po czym wrócił do dziewczyny i dał jej 
napiwek. Schowała banknot do kieszeni, nawet na niego nie 
patrząc.
- Do następnego razu, panie polo - powiedziała, ledwo 
wykrzywiając usta w grzecznościowym uśmiechu.
Na zewnątrz było ciepło. Fabian postanowił przejść się po 
parku. Zanim wyruszył na spacer, umocował do obu boków autodomu 
tablice z jaskrawym napisem "Międzystanowa Stacja Przyrodnicza". 
Teraz mógł mieć pewność, że policja drogowa nie będzie 
interesować się pojazdem i niepokoić koni podczas jego 
nieobecności.
W parku było mnóstwo ludzi. Z tarasu restauracji roztaczał 
się widok na rozległą murawę, po której przechadzali się 
spacerowicze; inni odpoczywali na trawie, a wokół nich dokazywały 
dzieci i psy. W rogu tarasu znajdował się wolny stolik; jego ceną 
była konsumpcja. Fabian nie miał ochoty na jedzenie, ale zamówił 
kanapkę i coś do picia. Na tarasie ogrzewali się w popołudniowych 
promieniach słońca nikomu niepotrzebni, wsparci o laski starcy 
oraz samotne stare kobiety; u ich stóp drzemały zwinięte w kłębek 
pudle. Parę psów uganiało się między krzesłami.
Do kilku studentek zajmujących stolik obok Fabiana 
przysiadła się grupa hałaśliwych młodzieńców. Ponieważ nie mogli 
się pomieścić, chcieli, żeby Fabian odstąpił im swój stolik. 
Jeden z chłopaków powiedział mu, żeby przesiadł się gdzie 
indziej, ale Fabian grzecznie odmówił. Ze złości zaczęli potrącać 
krzesłami jego stolik, śmiać się i wymieniać półgłosem złośliwe 
uwagi na temat jego dżinsowego stroju i kowbojskich butów na 
wysokim obcasie. Przedrzeźniali jego sposób bycia i akcent; 
usłyszał, jak jedna z dziewcząt, najwyraźniej pozująca na 
intelektualistkę, określa go mianem "egzystencjalnego kowboja". 
Fabian ignorował ich; nie zamierzał dać się sprowokować. Wkrótce, 
znudzeni bezowocnymi drwinami, młodzieńcy skupili się na jedze-
niu, trunkach i - pobudzeni zmysłową pogodą - budowaniu 
erotycznego napięcia między sobą a studentkami.
Odczekawszy odpowiednio długą chwilę, Fabian wstał i 
schylił się, udając, że coś upuścił, po czym zamoczył róg 
papierowej serwetki w żółtej kałuży świeżo pozostawionej przez 
jednego z pudli. Następnie, chowając serwetkę w dłoni, zaczął się 
przeciskać między krzesłami, jakby szukał upuszczonego 
przedmiotu. W trakcie wędrówki przesuwał serwetką po krawędziach 
marynarek, które młodzieńcy zawiesili na oparciach krzeseł. Nikt 
tego nie zauważył; po chwili Fabian wyrzucił serwetkę, wrócił do 
stolika, zamówił jeszcze coś do picia i spokojnie czekał na 
rozwój wypadków.
Pudle, które dotąd obwąchiwały ziemię oraz nogi krzeseł i 
stolików, nagle znalazły nową atrakcję - charakterystyczny 
zapach. Zaczęły węszyć zaintrygowane, z wdziękiem typowym dla tej 
rasy trącając nosami marynarki; potem każdy unosił elegancko 
tylną nogę i puszczał żółty strumień z precyzją gracza w polo 
uderzającego piłkę.
Słońce prażyło; młodzieńcy, odchyleni do tyłu, wystawiali 
twarze na jego działanie. Psy dokazywały na tarasie, co jakiś 
czas wracając, aby niezauważenie pozostawić swoje oryginalne 
wizytówki. W pewnym momencie któryś z młodzieńców sięgnął za 
siebie, żeby wyjąć papierosy z lewej dolnej kieszeni marynarki. 
Wzdrygnął się i cofnął rękę. Jakieś odległe powiązanie ze światem 
zwierzęcym kazało mu podnieść ją do nosa i ostrożnie powąchać.
Zidentyfikował zapach i rozejrzał się, szukając winowajcy. 
Dojrzał psy hasające wesoło dookoła. Fabian obserwował, jak 
chłopak zerka ukradkiem na towarzyszy, żeby się upewnić, czy nikt 
nie widział, co mu się przytrafiło. Najwyraźniej uznał, że nie ma 
sensu mścić się na psach; bez słowa wytarł dłoń o skraj obrusa, 
po czym zdjął marynarkę z oparcia i położył sobie na kolanach, 
żeby wyschła.
Wkrótce pozostali młodzieńcy również odkryli, jakie 
zastosowanie znaleźli dla ich marynarek najwierniejsi przyjaciele 
człowieka. Ogarnięci furią, zawołali kierownika restauracji i 
pokazując mu ubrudzone marynarki i zniszczone zawartości 
kieszeni, domagali się odszkodowania. Spokojny taras przemienił 
się w hałaśliwą arenę oskarżeń i pretensji. Kierownik nie miał 
najmniejszej ochoty narażać swojego powonienia na przykre 
doznania; kiedy młodzieńcy nalegali, żeby powąchał marynarki, 
krzyknął, że nie jest psem. Młodzieńcy zaczęli warczeć jeden na 
drugiego; studentki, chichocząc, odeszły. Wiekowi lordowie i damy 
przywołali swoje ogary, założyli im smycze i z ociąganiem ruszyli 
w poszukiwaniu bardziej spokojnego lokalu, gdzie nic nie zakłó-
całoby błogiego letniego dnia. Fabian obserwował oddalającą się 
gromadkę.
Fabian, samotny nomad autostrad, w swoich wędrówkach 
gardził kempingami, na których tylu innych właścicieli 
karawaningów i przyczep mieszkalnych wymieniało opowieści o 
kłopotach z silnikami, odparowywaczami nieczystości i zbiornikami 
na wodę. Jego autodom - niczym namiot Beduina - towarzyszył mu 
zawsze, zarówno kiedy mknął po monotonnej pustyni, jak i kiedy 
krajobraz za oknem nieustannie się zmieniał; gdy kierował się w 
obrane z góry miejsce i gdy całkowicie zdawał się na przypadek, 
rozbijając obóz tam, gdzie spodobała mu się napotkana oaza. Jego 
podróż nigdy nie miała konkretnego celu; gonił autodomem wiecznie 
uciekający horyzont, choć głód tego, co horyzont obiecywał, nigdy 
nie zostawał zaspokojony. Napędzany gładko pracującym silnikiem 
dieslowskim autodom Fabiana, pomysłowe skrzyżowanie ciężarówki z 
przyczepą kempingową, ogromny, poruszający się na dziewięciu 
parach kół pojazd, zdawał się płynąć nad szosą niczym 
poduszkowiec.
Osłonięty od ciekawskich spojrzeń przez obszerne szyby nie 
pozwalające dojrzeć, co jest w środku, podróżnik miał do 
dyspozycji przestrzenną szoferkę, salonik, uniwersalne i 
znakomicie wyposażone pomieszczenie do pracy, a nad nim sypialnię 
z dużym małżeńskim łożem pod rozsuwaną kopułą z pleksiglasu. 
Dalej znajdowała się kuchnia - urządzona równie precyzyjnie jak 
na statku - z której prowadził do łazienki wąski korytarzyk; 
wreszcie, mijając dwa pomieszczenia służące za magazyny, 
wchodziło się do ministajni mieszczącej dwa konie. Autodom 
Fabiana cechowały komfort i użyteczność; nadawał się idealnie dla 
wolnego, niezależnego człowieka, który wygodę własną i swoich 
wierzchowców ceni sobie nie mniej od możliwości szybkiego 
przemieszczania się z miejsca na miejsce. Był wręcz dziełem 
sztuki; podziw, jaki wzbudzał u obcych, stanowił najlepszy dowód 
dobrego gustu Fabiana, a zarazem potwierdzenie jego sposobu 
postrzegania rzeczywistości. Uroda pojazdu była jak uroda kobiety 
mijanej na ulicy - jej widok krystalizuje pożądanie czegoś, czego 
potrzeby nie odczuwało się dotąd.
W swoim autodomie Fabian mógł dotrzeć wszędzie, lecz nie na 
szczyty kariery, która wymagałaby stałego adresu. Jego 
potencjalnym adresem był każdy punkt na mapie; każda miejscowość 
mogła stać się jego nowym miejscem zamieszkania. Woził ze sobą 
spis graczy w polo, hodowców koni i właścicieli stajni, z których 
wielu znał osobiście, a także wykaz miejskich, lokalnych i pry-
watnych stajni, publicznych i prywatnych parków, po których wolno 
jeździć konno, krytych parkingów, na których mieścił się jego 
pojazd, oraz placów kempingowych w całych Stanach.
Fabian mógł sobie pozwolić tylko na używany karawaning; 
przez długi czas studiował pilnie ogłoszenia, aż wreszcie wpadło 
mu w oko jedno, zamieszczone w piśmie poświęconym hipice i polo. 
Kilkakrotnie dzwonił do pośrednika, ale dysponował jedynie połową 
żądanej sumy.
Autodom został zbudowany w Oklahomie na zamówienie młodego 
Teksańczyka, który na przekór pragnieniom rodziny, nie chciał się 
ustatkować. Wolał wyruszyć w drogę, zabierając ze sobą swoją 
dziewczynę i dwa ulubione konie. Z dziewczyną zabawiał się bez 
przerwy; z końmi wtedy, gdy znajdował boisko i chętnych do gry.
Może tym, co skłoniło młodego Teksańczyka do wyruszenia w 
trasę, była historia podboju Azteków, którzy - po raz pierwszy w 
życiu widząc konie - uznali żołnierzy Corteza za niezwyciężonych 
bogów i poddali im swoje królestwo; ale młody Teksańczyk, 
zamknięty w metalowych ścianach autodomu, nie bardzo potrafił 
wczuć się w rolę współczesnego konkwistadora amerykańskich szos; 
zaczął się nudzić. Po trzech latach podróżowania karawaningiem 
wystawił go na sprzedaż. Przez długi czas nikt nie był 
zainteresowany kupnem. Wreszcie, z pomocą bankowej pożyczki, 
Fabian zdołał zapłacić żądaną cenę. Upragniony autodom stał się 
jego własnością.
Tak samo jak cenił autodom za jego wygodę i mobilność, tak 
samo podziwiał konia, istotę wręcz idealnie zbudowaną, jeśli 
chodzi o wytrzymałość i użyteczność. W odysei skazanego na lądowy 
żywot człowieka koń jest jego najdawniejszym pojazdem, a tym 
samym najstarszym zwiastunem kosmicznych lotów. Pierwszy człowiek 
galopujący na wierzchowcu, wsłuchany w tętent kopyt niosących go 
w dal, był zarazem pierwszym pasażerem statku kosmicznego, 
podróżnikiem w przestrzeni. Koń jest jedynym zwierzęciem, któremu 
człowiek powierza siebie; tylko z nim wchodzi w tak intymny 
kontakt, dotykając jego ciała łydkami, udami i pośladkami, tylko 
jemu pozwala pośredniczyć między sobą a ziemią. Koń pomagał 
człowiekowi w pracy, wożąc jego i narzędzia, szarżował z nim w 
bitwie; razem uczestniczyli w łowach, wyścigach, skokach przez 
przeszkody, razem występowali na ujeżdżalni, na parcoursie, na 
arenie cyrkowej. I wspólnie brali udział w polo - najstarszej 
znanej grze, w której zawodnicy posługują się piłką.
Jako zawodowy gracz polo, zafascynowany zwierzęciem nie 
mniej niż samą grą, Fabian uważał, że tak jak niegdyś człowiek 
podróżował na koniu albo w ciągniętym przez zaprzęg powozie, tak 
teraz, w erze samochodów, jest jak najbardziej słuszne, aby woził 
konia ze sobą - w karawaningu.
Dojechał do przedmieścia. Miasto otaczały ciągnące się 
kilometrami cmentarze; umarli oblegali żywych niczym wojska 
czekające na poddanie się fortecy. Na tle zamglonego horyzontu, 
za ogromnymi mrowiskami miejskiego wysypiska, wznosiły się 
wieżowce. Fabian umocował do boków autodomu tablice z napisem 
"Kwarantanna", niezwykle skuteczne, gdyż odstraszały złodziei, 
ciekawskich przechodniów i kierowców; jeśli natomiast czasem 
potrzebował pomocy, napis sprawiał, że chętnie mu jej udzielano.
Przyroda rozdziela ludzi lasami i rzekami, lecz miasto 
ofiaruje samotność, która jest nie tylko wolnością, ale i 
schronieniem. Dla Fabiana miasto zawsze stanowiło azyl. Tutaj, 
gdzie ciągle dotyka się innych ludzi, czy to na chodniku, w 
metrze, autobusie, w kinie, w szpitalu, w kostnicy, czy na 
cmentarzu, gdzie od obcych ciał dzielą centymetry, wszystkie 
drogi prowadziły do jego duchowego domu.
Miasto jest siedliskiem seksu. Fabian uważał, że skoro 
natura wyposażyła ludzi, proporcjonalnie do ich wielkości, w 
największe i najbardziej rozwinięte narządy płciowe, uczyniła to 
dlatego, że ze wszystkich ssaków tylko oni potrafią utrzymywać 
się w stanie wiecznej gotowości seksualnej. Tak więc popęd jest 
najbardziej ludzkim ze wszystkich instynktów. Życie zapewnia lu-
dziom dość czasu, żeby mogli myśleć i działać, pożądać i uprawiać 
miłość. Ponieważ jednak siły witalne są w stanie zawieszenia 
podczas snu, a najpełniej objawiają się podczas współżycia 
seksualnego, Fabian dzielił życie na sferę snu i sferę seksu.
Kiedy spał, był więźniem czasu, który tłumił wszelką jego 
aktywność, to dopuszczając do niego zwidy, to zakazując im 
dostępu. Seks natomiast wyzwalał go, dostarczając odpowiedni 
język pilącemu słownikowi nastrojów i potrzeb; mowa znaków, 
gestów i spojrzeń składa się na język ogólnoludzki i wszędzie 
zrozumiały. Sen jest wyrazem wewnętrzego schematu życia, seks 
jego zewnętrzną manifestacją. We śnie Fabian istniał dla samego 
siebie; uprawiając seks, dla innych. Jeśli chciał spać, sen 
nachodził jego, jeśli chciał seksu, to on nachodził innych. Nie 
uważał, aby zwrot "spać z kimś" był równoznaczny z uprawianiem 
seksu; sen i seks miały, jego zdaniem, tylko tyle wspólnego, że 
jedno i drugie odbywało się w łóżku.
Zasypiał szybko, a sen miał zawsze głęboki; jego potrzeby 
seksualne często dawały o sobie znać, lecz na krótko; ich 
zaspokojeniu poświęcał tyle uwagi, co gdyby tworzył dzieło 
sztuki, które żyje własnym życiem niezależnym od życia artysty. 
Nie uważał się za seksualnie atrakcyjnego; to, że kobieta chciała 
się z nim kochać, traktował jako wyróżnienie, za które gotów był 
się zrewanżować, zapraszając ją na kolację do autodomu bądź do 
restauracji, proponując przejażdżkę po parku na jednym ze swoich 
koni, służąc jej radą lub pieniędzmi.
Niedawno zauważył krew w swoim stolcu. Wprawdzie nie czuł 
bólu ani żadnych dolegliwości, udał się jednak do szpitala na 
badania.
Zatrzymał autodom na parkingu przeznaczonym dla personelu 
szpitalnego i dostawców, po czym zmienił tablice na bokach 
pojazdu. Widniał teraz na nich napis: "Ambulans". Fabian wiedział 
z doświadczenia, że choć słowo to oznacza ruchomą placówkę 
dowolnej instytucji, w zbiorowej świadomości użytkowników ulic i 
autostrad kojarzy się przede wszystkim z niesieniem pomocy 
medycznej, a tym samym zapewnia bezpieczeństwo jego pojazdowi, 
kiedy on zajmuje się innymi sprawami.
W gabinecie młoda pielęgniarka, Murzynka, powiedziała 
Fabianowi, żeby przygotował się do lewatywy, którą ma mu 
zaaplikować przed badaniem. Musiał zdjąć buty, dżinsy i slipy. 
Nagi od pasa w dół, ogarnięty wstydem, poczuł się stary i 
bezradny; zrobiło mu się żal samego siebie. Pielęgniarka 
poleciła, żeby się położył bokiem na kozetce, i wprowadziła 
kankę. Ledwo mógł utrzymać wlewający się w niego szybko płyn. 
Pielęgniarka - obojętna na jego nieprzyjemne doznania - kazała mu 
trzymać płyn przez pięć minut. Obrócił się i zobaczył jej 
kształtne łydki i kolana, jędrne uda rysujące się pod fartuchem. 
Zastanawiał się, czy gdyby spotkał ją poza szpitalem, 
zachowywałby się jak poniżony przez nią pacjent, władczy 
człowiek, jakim czuł się w autodomie, czy pełen werwy jeździec, w 
którego przeistaczał się podczas gry.
W jasno oświetlonej toalecie stwierdził, że włosy łonowe 
zaczęły mu siwieć. Zdziwiło go to; ostatni raz, kiedy je oglądał 
- sam nie pamiętał, jak dawno temu - były kruczoczarne.
Po powrocie do gabinetu zastał lekarza, młodego, wyjątkowo 
przystojnego mężczyznę promieniującego pewnością siebie i wolą 
zwycięstwa, jakie cechują najlepszych zawodników. Fabian, nagi, 
jeśli nie liczyć koszuli, której poły plątały mu się wokół ud, 
wgramolił się niezgrabnie na wysoki stół. Rozsunął szeroko nogi, 
umieścił stopy na podobnych do strzemion pedałach, po czym wsparł 
się na kolanach i łokciach, kierując wypięte pośladki pod nos 
lekarza; czuł się w tej pozie po części jak kobieta w fotelu 
ginekologicznym, a po części jak homoseksualista, którego zaraz 
spenetruje kochanek.
Lekarz włożył gumowe rękawiczki. Natłuszczając jakieś 
narzędzie w kształcie rury, dostrzegł zaniepokojone spojrzenie 
pacjenta.
- Boimy się rektoskopu? - zapytał.
- Nie - zaprzeczył Fabian. - Bólu.
Podczas gdy rektoskop powoli wnikał w otwór, bez trudu 
pokonując słaby opór mięśni, Fabian najpierw odczuwał tylko 
niewygodę, potem przeszył go ból. Lekarz przesunął się nieco, tak 
że pacjent stracił go z oczu.
- Czy coś pan tam czuje? - spytał lekarz.
- Pewnie. Rektoskop.
Maskotka, którą Fabian trzymał na tablicy rozdzielczej 
autodomu, wyglądała jak ciężki nóż do cięcia papieru. Był to 
długi, zwężający się, lekko zakrzywiony aluminiowy przedmiot o 
matowej powierzchni, zakończony lśniącą chromowaną kulą. Żaden z 
gości Fabiana nigdy nie zgadł, że jest to sztuczny staw biodrowy 
używany do zastąpienia strzaskanej lub zwyrodniałej kości w 
panewce stawowej. Fabian trzymał go jako przestrogę: miał mu 
przypominać jego lęk przed leczeniem operacyjnym. Pamiętał o 
losie swojego wuja, głośnego naukowca i pisarza, na którego 
wykłady często chodził jako student. Podczas operowania 
niewielkiej narośli w uchu chirurgowi nagle obsunęła się ręka; 
uszkodził nerw. Od tej pory połowa twarzy wuja zwisała 
bezwładnie, nie był w stanie zamknąć jednego oka, wargi miał 
wykrzywione do tego stopnia, że w trakcie posiłków z kącika ust 
spływała mu ślina z jedzeniem, a kiedy mówił, zlewał niewyraźnie 
słowa. Ponieważ chirurgia kosmetyczna nie zdołała usunąć defektu, 
wuj Fabiana zrezygnował z pracy na uczelni i zaraz po wybuchu 
wojny zgłosił się na ochotnika do wojska. Nie powrócił z frontu.
Kiedy Fabiana czekało usunięcie migdałków, rodzice, w 
obawie o jedynaka, dołożyli wszelkich starań, żeby zabiegu 
dokonał sławny chirurg, jeden z największych autorytetów 
medycznych. W owym czasie profesor liczył siedemdziesiąt lat; 
operował tylko poważne przypadki, od kilkudziesięciu lat nie 
wycinał migdałków. Ale zgodził się zoperować Fabiana, żeby 
pokazać studentom, jak należy wykonywać zabieg.
Duże audytorium zamieniono w salę operacyjną. Fabiana 
przywiązano do fotela; siedział z głową odchyloną do tyłu, z 
otwartymi ustami i unieruchomioną szczęką. Otrzymał miejscowe 
znieczulenie, więc nie czuł bólu, jedynie strach i niewygodę. 
Profesor rozpoczął operację; pod brodą miał umocowany mikrofon i 
krok po kroku informował studentów, co akurat robi i dlaczego 
sięga po taki a nie inny instrument.
Nagle Fabian zakasłał. Potrącona przez zaskoczonego 
profesora klamra, która zaciskała naczynie krwionośne, spadła na 
podłogę. Tryskająca z żył krew zalała gardło pacjenta. Fabian 
zaczął się dusić. Sięgając po zapasową klamrę leżącą na tacy, 
zdenerwowany asystent strącił tacę na ziemię. Inny asystent 
wybiegł czym prędzej po nowe klamry.
Studenci najpierw wydali zbiorowy jęk, potem patrzyli w 
milczeniu. Profesor chwycił język pacjenta między kciuk a palec 
wskazujący i pociągnął do przodu, jednocześnie palcami drugiej 
ręki obmacując gardło chłopca, aby wybrać miejsce do wykonania 
cięcia. Nie zważając na obecność studentów, to darł się na 
Fabiana, żeby nie wstrzymywał oddechu, to wykrzykiwał asystentom 
różne polecenia.
Spocona twarz i drżące ręce profesora cały czas znajdowały 
się tuż przy twarzy Fabiana. Choć usta miał pełne krwi, chłopiec 
zdołał jakoś złapać oddech. W tej samej chwili, pędząc niczym 
sportowiec z olimpijskim zniczem, do audytorium wpadł asystent z 
zapasową klamrą; dalej prosta operacja przebiegała już normalnie.
Siedząc za kierownicą autodomu, Fabian studiował w lusterku 
nad tablicą rozdzielczą - w lusterku, które nie dawało się już 
oszukać próżności - zmiany, jakie czas poczynił na jego twarzy. 
Czubkami palców zaczął wygniatać białe, paciorkowate zaskórniki 
przy nosie i w zmarszczkach na czole. Miniaturowe czopy ciągnące 
za sobą ledwo widoczne żółte nici łoju to gładko wytryskiwały z 
porów, to wiły się, z trudem dając się wycisnąć. Fabian roztarł 
między kciukiem a palcem wskazującym woskowatą substancję na 
miazgę, po czym wziął się za wyrywanie z głowy pojedynczych 
siwych włosów. Niektóre nie poddawały się łatwo; urywały się w 
połowie, a ich dolna część zwijała się buńczucznie, jakby drugi 
koniec włosa również chciał się zakorzenić w skórze głowy.
Pośrodku jednej brwi odkrył włos dłuższy, grubszy i 
ciemniejszy od pozostałych. Już zamierzał go wyrwać, gdy nagle 
się zawahał. Dziwny włos mógł wyrastać z komórki, która 
zbuntowała się przeciwko ogólnemu rytmowi ciała. Jeśli go usunie, 
czy zbuntowana komórka może zrakowacieć, powodując groźne 
przerzuty? Wyrwał jednak włos; przez moment brew mu drgała, jakby 
komórka, rozdrażniona interwencją, komunikowała innym komórkom 
swój gniew. Pozbył się też pojedynczego włosa, który wyrósł 
niespodziewanie na klatce piersiowej. Wyrywając go, zastanawiał 
się, czy pojawienie się jednego włosa jest wydarzeniem wyjątkowym 
jak pojawienie się raka - czy też powszednim jak myśl bądź 
odczucie. Nauka, zaopatrzona w imponujący arsenał cudów techniki, 
wyjaśnia zjawiska, które tworzą grupę, a więc których powstanie i 
przebieg - dla wszystkich tożsame - można określić i przewidzieć. 
Ale nie radzi sobie z przypadkami wyjątkowymi. Co będzie, jeśli 
ów pojedynczy, wyrwany włos należał do zjawisk tej drugiej, 
niepowtarzalnej kategorii?
Klatka po klatce w jego wyobraźni przesuwał się film z 
zapisem procesu starzenia: najpierw zły omen rzednięcia włosów i 
pojawienia się siwych, następnie zdrada wypadających rzęs, 
nadmiernej suchości oczu, braku wosku w uszach, łuszczącej się i 
pokrytej znamionami skóry; potem pułapki w postaci ropy w 
plwocinie, żółci w moczu, śluzu w stolcu; obraz, który załamywał 
ducha.
Chociaż czesał się tak, żeby ukryć zakola, cofająca się 
linia włosów sprawiała, że uwydatniał się kształt czaszki, a 
twarz zatracała wyrazistość. Każdy wypadnięty włos, każda 
niespodziewana nowa zmarszczka lub rozszerzony por, ciągłe 
wiotczenie skóry, stanowiły bolesne rany zadawane przez czas.
Fabian zastanawiał się, czy łysienie irytuje go tak bardzo 
dlatego, że jest nachalnie rzucającym się w oczy zwiastunem 
toczącego się wewnątrz procesu starzenia. Ponieważ wygląd 
zewnętrzny ani mu nie pomagał w życiu, ani mu nie szkodził, 
wierzył, że im mniej kobiet uważa go za atrakcyjnego, tym 
silniejszą ma władzę nad tymi, które rzeczywiście pociąga. A 
jeśli teraz, z powodu niszczycielskiego działania czasu, nie 
będzie się podobał żadnej? Kontynuował drobiazgową analizę 
procesu rozpadu. W lusterku mignęły mu zęby bez połysku, 
miejscami żółtawe lub pokryte ciemnymi plamkami, kilka 
zmatowiałych srebrnych plomb i sporo lśniącego złota. Dziąsła 
miał blade; straciły elastyczność niczym stara guma do żucia, 
stwardniały i cofnęły się, obnażając wyżłobione szyjki. Zdjęty 
strachem o uzębienie, nacisnął kciukiem dolne siekacze; nie tak 
mocno osadzone jak dawniej, ugięły się nieco. Pewnego dnia, kiedy 
podczas gry w polo zderzy się z innym jeźdźcem i spadnie z konia, 
mogą mu wypaść bez ostrzeżenia. Systematycznie rejestrował zmiany 
w swoim obliczu; zwłaszcza kiedy był zmęczony, fałdy wokół oczu 
grubiały, a zwiotczała skóra pod brodą zwisała niczym wole.
W takich chwilach myślał o swoim duchu jako o oderwanym od 
ciała. Jego próby osiągnięcia doskonałości maszyny, wyczyny 
jeździeckie i gra w polo były gwałtem zadawanym przez ducha 
niechętnemu, lecz posłusznemu ciału, które niegdyś było tylko 
manifestacją ducha, a obecnie stało się domeną procesu starzenia, 
rzeźbą modelowaną przez czas.
Jak każda istota, on również ulegał zmianom zgodnie z 
harmonogramem przyrody; jak ruina, każda ruina o murach 
skruszonych przez czas, mógł teraz posłużyć za scenę do odegrania 
naprawdę wstrząsającego widowiska.
Fabian miał właśnie wsiąść do autodomu, kiedy podszedł do 
niego energicznym krokiem mężczyzna w średnim wieku, unosząc na 
powitanie dłoń. Był to szczupły, żylasty Latynos. Jego chciwe, 
czujne oczy wyzierające spod szerokiego ronda przekrzywionego 
zawadiacko kapelusza, przeczytały napis "Międzystanowa Stacja 
Przyrodnicza".
- Hej, panie przyrodniku - zawołał wesoło - nie przydałby 
się panu pomocnik? Służący? Mamka? Mięso dla lwów? Ktoś, coś?
- A jeśli tak? - spytał Fabian. - Dałby się pan pożreć moim 
lwom?
Mężczyzna wysunął szybko rękę.
- Rubens Batista, dawniej mieszkaniec Santiago de Cuba, 
obecnie obywatel tychże miłujących wolność Stanów Zjednoczonych - 
przedstawił się.
Fabian uścisnął dłoń ozdobioną rojem sygnetów.
- Ładna gablota, panie przyrodniku - stwierdził Batista, z 
podziwem lustrując autodom. - Jeszcze takiej nie widziałem. 
Prawdziwy pałac na kołach - dodał, głaszcząc aluminiowy bok 
pojazdu.
- Miło mi, że się panu podoba - rzekł Fabian.
- No. I tym mustangom w środku też się chyba podoba.
- Skąd pan wie, że mam w środku konie?
- Słyszę, jak się ruszają. A w dodatku czuję ich zapach.
- Zapach?
- Czuję wiele rzeczy.
- Co pan jeszcze czuje, panie Batista?
- Czuję, że mam przed sobą bogatego caballero, z którym 
nikt nie dzieli jego wielkiego łoża na kołach, więc może chciałby 
skorzytać z moich usług. - Batista nagle zaczął podrygiwać, jakby 
miał ochotę zatańczyć jakiś latynoski taniec. - Ci, z którymi 
mógłbym konie kraść, zwą mnie Cwany Latynos.
- Cwany Latynos?
- Tak. Bo nikt nie umie tak cwanie kręcić się wokół 
interesów jak ja, panie przyrodniku.
- A wokół jakich interesów tak się pan kręci, panie 
Batista?
Cwany Latynos od razu spoważniał.
- Jeśli potrzebuje pan pomocy domowej, wystarczy mi szepnąć 
słówko - rzekł.
- Jakiej pomocy domowej?
- Może być kobieta, może być mężczyzna, może być cała 
rodzina. Wszyscy prosto z Haiti, wyspy voodoo. Jedyne ich 
pragnienie, to znaleźć pracę - wyjaśnił.
- I pana zadaniem jest znalezienie im pracy?
- Właśnie. Płacą mi ludzie, którzy ich przywożą. Błysnął 
zębami w uśmiechu. - I zawsze wpada mi dola od ich nowego 
mocodawcy.
- Dlaczego ci Haitańczycy sami nie znajdą sobie pracy?
- Sami nie są w stanie nic załatwić, panie przyrodniku. Nie 
mówią po angielsku, w dodatku nie są tu całkiem... legalnie. 
Właściwie to całkiem nielegalni imigranci - stwierdził szybko. - 
I nie ma już dla nich powrotu, rozumie pan?
- Rozumiem. Sam też byłem imigrantem. Gdzie są ci ludzie... 
i gdzie się ich kupuje?
- Ze trzy kilometry stąd. Za każdym razem, kiedy przychodzi 
nowy transport, w innym miejscu. Przywożeni są z Florydy, gdzie 
docierają na kutrach rybackich. Dwa albo trzy transporty w 
miesiącu, o ile morze nie jest zbyt burzliwe.
- Chcę ich zobaczyć - postanowił Fabian.
- Jestem do pańskich usług, panie przyrodniku. Proszę 
jechać za mną.
Cwany Latynos pstryknął w rondo kapelusza. Następnie 
pomaszerował dumnym krokiem do stojącego po drugiej stronie ulicy 
srebrnego Buicka Wildcat i wsunął się za kierownicę. Fabian 
wsiadł do autodomu i dał znak ręką, że jest gotów.
Jadąc za Cwanym Latynosem, przedzierał się przez 
zatłoczone, tętniące życiem centrum, mijając po drodze teatry, 
modne kina oraz najelegantsze hotele.
Przejechali ze trzy i pół kilometra i nagle znaleźli się w 
wymarłej, zapuszczonej okolicy. Wypalone domy o potłuczonych 
oknach, w każdej chwili grożące zawaleniem, wznosiły się obok 
pustych parkingów, na których tylko gdzieniegdzie rdzewiały stare 
wraki.
Na znak Cwanego Latynosa Fabian zatrzymał się przed 
zniszczoną kamienicą przypominającą ruiny średniowiecznej 
fortecy; wejścia na podwórze strzegły rzędy poobijanych 
blaszanych pojemników, z których wysypywały się zwały cuchnących 
śmieci.
Na pogrążonym w głębokim cieniu podwórzu Fabian ujrzał tłum 
ludzi; była ich z setka, prawie wszyscy ciemnoskórzy. Mężczyźni 
stali zbici w gromadki, paląc papierosy, niektóre kobiety karmiły 
niemowlęta, a dzieci albo czekały w milczeniu obok dorosłych, 
albo bawiły się markotnie w pobliżu. Na twarzach zebranych nie 
było widać radości; rzucały się natomiast w oczy ich szare, 
połatane, źle dopasowane ubrania.
Pojawienie się autodomu wywołało poruszenie. Biały 
mężczyzna w eleganckim garniturze podszedł się przywitać. Nie 
czekając, aż Cwany Latynos przedstawi mu nowego klienta, sam 
nawiązał rozmowę, nie kryjąc, że jest jednym z organizatorów 
całego przedsięwzięcia.
- Nazywam się Coolidge - zaczął spoglądając na Fabiana i 
jego pojazd. - To największy motel na kółkach, jaki dotąd 
widziałem!
- Ale brak w nim dobrej służby - wtrącił Cwany Latynos.
- Służby mamy tu od groma - powiedział Coolidge, ujmując 
Fabiana za ramię i kierując się w stronę tłumu.
Prowadził Fabiana przez rozstępujące się w milczeniu 
szeregi Haitańczyków, wśród których kręciło się już kilku kupców, 
taksujących wprawnym wzrokiem towar.
- Co na to prawo? - zapytał Fabian.
Coolidge spojrzał na niego.
- Słucham? - spytał.
- Handel ludźmi jest przecież zakazany, nie?
- Nikt nie sprzedaje ludzi - oświadczył pedantycznym tonem 
Coolidge. - My sprzedajemy możliwości. Ludziom, którzy potrzebują 
pracy, oraz ludziom, którzy potrzebują ludzi.
- Ale ci Haitańczycy są tu nielegalnie! - zawołał Fabian.
- Czy są legalnie, czy nie, to kwestia prawa - oświadczył 
niezmieszany Coolidge. - A prawo nie jest w stanie zatrzymać 
setek tysięcy Meksykanów, Haitańczyków, Dominikańczyków i 
przedstawicieli różnych innych nacji przed przekroczeniem 
granicy. Kiedy raz się tu znajdą, prawu nic do tego.
- Mam rozumieć, że policja, władze imigracyjne, związki 
zawodowe, organizacje pomocy społecznej i prasa nie wiedzą o tym, 
co się tu dzieje najzupełniej jawnie? - spytał Fabian.
- Co innego jest wiedzieć, co innego chcieć coś zrobić. - 
Coolidge nie dał się zbić z tropu. - Urząd imigracyjny ma za mało 
ludzi i zbyt szczupłe środki, żeby wyłapać nielegalnych 
przybyszów w całych Stanach, wyznaczyć każdemu adwokata i 
postawić wszystkich przed sądem za łamanie przepisu, o którego 
istnieniu nawet nie mają pojęcia, tłumaczyć wszystko z ichniego 
języka na angielski i z angielskiego na ichni, udowodnić, że są 
winni, następnie czekać, aż się odwołają, wyznaczyć termin 
kolejnej rozprawy i wreszcie deportować tłumy ludzi do Haiti, 
Meksyku czy Kolumbii. Za dużo roboty. A gliny wolą się uganiać za 
handlarzami marihuany. Łatwiej ich złapać.
- Jedyne, co te bambusy potrafią powiedzieć po naszemu, to 
"ja chcę praca" - wtrącił Cwany Latynos.
- Pomagamy im znaleźć pracę, dach nad głową i utrzymanie - 
ciągnął Coolidge. - W końcu ktoś musi im pomóc.
Fabian spojrzał na niego bystro.
- A ile taka pomoc kosztuje? - zapytał.
- Jeśli zdecyduje się pan na jedną osobę, będzie to pana 
kosztować więcej niż małżeństwo. Ale jeśli zdecydowałby się pan 
na rodzinę, zwłaszcza z małymi dziećmi, zrobiłby pan prawdziwy 
interes.
- Ile musiałbym zapłacić na przykład za tych dwoje? - 
Fabian wskazał ciemnoskórą parę.
Mężczyzna był niski, podstarzały, dobrze po pięćdziesiątce, 
kobieta, zapewne jego żona, nieco młodsza, lecz też pomarszczona 
i o zmęczonych oczach. Zauważywszy, że się im przygląda i 
wskazuje w ich stronę, natychmiast się ożywili i wpatrywali w 
niego ciekawie, rozciągając usta w sztucznych uśmiechach i 
ukazując połamane, zepsute zęby.
Coolidge spojrzał na nich fachowym wzrokiem.
- Taka para może jeszcze dokazać cudów na farmie.
- Haitańczycy to prawdziwi czarodzieje - potwierdził Cwany 
Latynos.
- A jeśli ich wezmę? - zapytał poważnie Fabian.
- Będą pańscy na zawsze. Spiszemy umowę i dostarczymy ich 
panu, panie przyrodniku - oznajmił Cwany Latynos.
- To wszystko? - upewnił się Fabian.
Coolidge wzruszył ramionami.
- A co jeszcze by pan chciał? - zapytał.
- Nie muszę załatwiać pozwolenia na pracę, ubezpieczenia, 
żadnych formalności?
Coolidge poklepał go po ramieniu.
- Spokojnie, przyjacielu, za bardzo się pan przejmuje - 
rzekł. - Bambusom nie chodzi o to, żeby puścić pana z torbami.
- Po prostu chcą mieć co włożyć do garnka - dodał Cwany 
Latynos.
Coolidge skinął głową.
- Niech pan nie zapomina, że jeszcze tydzień temu 
głodowali w Port-au-Prince - rzekł.
- Teraz pan może być księciem ich portu, panie przyrodniku 
- szepnął Cwany Latynos.
- Ten, kto daje im pracę, staje się ich właścicielem.
- Coolidge'owi udzielił się zapał przewodnika.
- A jeżeli później się rozmyślę... i nie będę ich chciał 
dłużej trzymać? - zapytał Fabian.
- Może pan zrobić, co się panu żywnie podoba. Oddać ich 
zaprzyjaźnionemu sąsiadowi albo wezwać policję i kazać ich 
deportować. Albo skontaktować się z nami, a my już pana od nich 
uwolnimy.
- Niech pan zadzwoni do mnie, ja wszystko załatwię - 
zaoferował Cwany Latynos.
Fabian znów spojrzał na parę Haitańczyków. Przymilne 
uśmiechy znikły im z twarzy, gdy wyczuli, że się na nich nie 
zdecydował. Ich oblicza ponownie przybrały kamienny wyraz; stały 
się odrętwiałe, obojętne.
- Muszę się jeszcze zastanowić - powiedział cicho.
- Radzę nie zastanawiać się zbyt długo. Kiedy morze zaczyna 
się burzyć, wielu z nich idzie po drodze na dno - oznajmił 
brutalnie Coolidge.
- Im więcej idzie na dno, tym bardziej rośnie cena - 
wyjaśnił Cwany Latynos.
Coolidge machnął ręką i odszedł. Fabian zobaczył, jak 
podchodzi do innego potencjalnego nabywcy, mocno zbudowanego 
faceta, któremu z kieszeni marynarki sterczy kilka biletów 
lotniczych. Cwany Latynos popatrzył na mężczyznę z biletami.
- Ten gość dobrze wie, po co tu przyjechał - rzekł.
- Załatwił bilety, zanim jeszcze kupił sobie bambusów, żeby 
ich od razu zabrać ze sobą. Założę się, że będą zasuwać na jego 
farmie, zanim dzień dobiegnie końca!
Fabian zaczął znów krążyć między Haitańczykami; Cwany 
Latynos podążał za nim, choć wyraźnie stracił zapał.
- Ciekawe, że nie ma tu w ogóle młodych kobiet - powiedział 
jakby od niechcenia Fabian.
- Interesowałaby pana młoda kobieta? - natychmiast zapytał 
jego przewodnik.
- Młode kobiety interesują wszystkich mężczyzn - rzekł 
Fabian, zawracając w stronę autodomu.
- Jak młode? - spytał Cwany Latynos, nie odstępując jego 
boku.
Znaleźli się na ulicy. Minęła ich Murzynka prowadząca dwoje 
dzieci, mniej więcej dziesięcioletniego chłopca i parę lat 
starszą dziewczynkę. Cwany Latynos spostrzegł, że Fabian 
przypatruje się nastolatce.
- Całkiem ładna dziewuszka - rzucił.
- Już prawie młoda dama - poprawił go Fabian.
- Rozumiem, co pan ma na myśli. - Cwany Latynos nagle się 
zadumał. - Może chciałby pan zostać ojcem takiej młodej damy?
Fabian parsknął śmiechem.
- Ojcem? - spytał. - Chyba trochę za późno. Przecież już 
ma ojca.
- A jeśli nie ma? Nie chciałby pan jej adoptować?
- Powiedzmy, że chciałbym mieć przybraną córkę w tym wieku 
- rzekł ostrożnie Fabian. - Ale co z tego?
- Mogę zaprowadzić pana tam, gdzie takie dzieci jak ona 
codziennie są oddawane przybranym rodzicom.
- Czy to się dzieje legalnie?
- W całym majestacie prawa! - wykrzyknął Cwany Latynos. - 
Te dzieci są sierotami. Albo rodzice je porzucili. Zostały 
wyrzucone na bruk przez mamę i tatę, którzy ich nie chcieli, nie 
mieli za co utrzymać, bili i głodzili.
- A co pan ma z tego?
- Biorę znaleźne, to wszystko.
- Od dzieciaków?
- Żartuje pan ze mnie? Dzieciaki nie mają grosza. Płaci 
przybrany ojciec. Ale warto zapłacić; miło mieć córuchnę.
- Jedźmy - zadecydował Fabian.
- Do usług - rzekł Cwany Latynos.
Znów musieli się przedzierać przez ruchliwe centrum; 
przewodnik Fabiana specjalnie jechał wolno, żeby autodom mógł za 
nim nadążyć. W końcu dał Fabianowi znak, aby zatrzymał się przed 
rozległym budynkiem, teraz nieco obskurnym, lecz niegdyś 
stanowiącym zapewne siedzibę którejś agencji rządowej. Wdrapali 
się po schodach na ostatnie piętro i zajęli miejsca w obszernej, 
nijakiej poczekalni, gdzie siedziało już czterech mężczyzn. Cwany 
Latynos znikł w jednym z dwóch pomieszczeń oddzielonych 
prowizorycznie pilśniowymi płytami. Pozostali mężczyźni byli w 
wieku czterdziestu kilku, pięćdziesięciu kilku lat. Ich twarze, 
blade, o zwiotczałej skórze, miały ten sam zagadkowy wyraz.
Nikt nie przerywał ciszy. Po chwili Cwany Latynos wyłonił 
się zza przepierzenia i skinął na Fabiana.
W środku siedział za biurkiem niski, łysawy mężczyzna w 
okularach. Na widok Fabiana wstał i przedstawił się jako adwokat, 
wskazując oprawne dyplomy z łacińskimi i hiszpańskimi napisami 
wiszące na ścianie.
Fabian usiadł naprzeciw adwokata, a Cwany Latynos przysunął 
sobie krzesło z boku biurka; jak przystało na pośrednika, 
znajdował się między zainteresowanymi stronami.
Adwokat popatrzył Fabianowi w oczy. Grzeczny uśmiech 
rozjaśnił jego urzędowe oblicze.
- Rubens poinformował mnie, że jest pan właścicielem stajni 
spoza naszego miasta.
- Zgadza się - potwierdził Fabian.
- I że podróżuje pan z końmi karawaningiem zbudowanym na 
specjalne zamówienie.
- Tak jest.
Adwokat schylił się nad biurkiem. Jego uśmiech pogłębił się.
- Można więc rzec, że jest pan człowiekiem zamożnym.
Fabian skinął głową.
- Znakomicie - stwierdził z zadowoleniem adwokat.
- Rubens powiedział mi, że jako człowiek zamożny, miałby pan 
ochotę nabyć... - urwał i szybko poprawił się: - miałby pan 
ochotę adoptować dziecko w pewnym wieku, dziecko bez środków na 
swoje utrzymanie.
- Na jej utrzymanie - wtrącił Cwany Latynos.
Adwokat spiorunował go wzrokiem, po czym wziął ołówek oraz 
kartkę i znów zwrócił się do Fabiana.
- Czy jest pan żonaty? - spytał tonem zawodowego ankietera.
- Nie.
- Rozwiedziony?
- Jestem wdowcem - wyjaśnił Fabian.
- Znakomicie - ucieszył się adwokat. - To znaczy, bardzo mi 
przykro - dodał szybko. - Pańska żona zmarła...?
- Na raka - rzekł Fabian. - Umarła w szpitalu.
- Na raka - powtórzył adwokat, zapisując. - Zgon nastąpił w 
szpitalu. - Przystąpił do dalszych pytań: - Czy ma pan dzieci?
- Nie.
- Pańska żona miała wielkie szczęście - powiedział 
filozoficznie adwokat. - Nie osierociła dzieci, tylko męża, który 
opłakiwał ją samotnie. - Na moment umilkł.
- Zamierza się pan znów ożenić?
- Na razie nie planuję.
Adwokat westchnął z ulgą, jakby najtrudniejsza część była 
już za nimi.
- W jakim wieku dziewczynka... - Urwał i znów się 
poprawił: - W jakim wieku dziecko interesuje pana najbardziej? - 
Czekał na odpowiedź z ołówkiem uniesionym nad kartką. - Do 
adopcji, ma się rozumieć - dodał, żeby wszystko było jasne.
Fabian milczał niepewnie.
- W wieku szkolnym. Prawie młoda dama - odpowiedział za 
niego Cwany Latynos.
Adwokat zapisał sobie.
- Czy będzie ją pan posyłał do szkoły, czy kształcił 
prywatnie w domu?
- W domu, w domu. - Cwany Latynos uśmiechnął się szeroko.
- Zapewnię jej właściwą edukację - oświadczył Fabian.
Adwokat chciał jakoś podkreślić to, co zamierza powiedzieć. 
Zdjął więc okulary i położył przed sobą na biurku.
- Pozwoli pan, że będę z panem szczery - rzekł urzędowym 
tonem. - Czy woli pan być pierwszym ojcem dziecka, to znaczy 
pierwszym przybranym ojcem, czy gotów jest pan być kolejnym?
- Nie rozumiem.
- Pierwszy przybrany rodzic to ten, kto po raz pierwszy 
adoptuje dane dziecko - wyjaśnił.
- Jak pierwszy grzech... - wtrącił Cwany Latynos. Adwokat 
zignorował go.
- Kolejny przybrany rodzic to taki, który adoptuje dziecko 
adoptowane wcześniej przez innych. - Na moment zamilkł, żeby 
Fabian dobrze przetrawił jego słowa. - Większość dziewcząt w tym 
wieku, jaki pana interesuje, była już adoptowana, czasami miała 
nawet kilkoro przybranych rodziców. - Postukał ołówkiem w blat.
- Niektórzy dżentelmeni, żonaci lub nie, z własnymi dziećmi 
lub bez, lubią zapewniać dom przybranej córce w określonym wieku 
i trzymać ją tylko przez pewien czas, powiedzmy przez dwa, trzy 
lata. Kiedy przestaje być dziewczynką, sam pan rozumie, jest już 
dla nich za stara... - po raz pierwszy od początku rozmowy na 
jego wargach pojawił się uśmieszek - ...młoda dama ponownie 
zostaje wystawiona do adopcji. A jej dotychczasowy przybrany 
ojciec szuka nowego dziecka, też dziewczynki, w tym wieku, który 
mu najbardziej odpowiada. Rozumie pan, o czym mówię, prawda? - 
Jego uśmieszek stawał się coraz bardziej obleśny.
- Chyba tak - powiedział Fabian.
- Istnieje, oczywiście, większe zapotrzebowanie na białe 
dzieci - rzekł adwokat, znów przybierając urzędową, pełną powagi 
minę. - Znalezienie dziewczynki, która dotąd nie była adoptowana, 
też poważnie zwiększa koszty.
- Jeszcze nie jest damą - mruknął jakby sam do siebie Cwany 
Latynos.
- Ale po dwóch, trzech adopcjach, ludzie z opieki 
społecznej stają się bardziej ugodowi i dziewczynkę można dostać 
taniej - wyjaśnił adwokat, żeby uspokoić Fabiana.
- Tyle że już nie jest damą - znów mruknął Cwany Latynos.
- Jakie są średnie koszty adopcji? - spytał Fabian.
- To zależy, oczywiście, od dziewczynki, jej rasy, po-
chodzenia, wyglądu i tak dalej - powiedział wolno adwokat, licząc 
coś na papierze.
- Zwłaszcza to "i tak dalej" wpływa na cenę - wtrącił Cwany 
Latynos.
- Ale wydaje mi się, że dziewczynka, która spełniałaby 
pańskie oczekiwania, nie byłaby droższa od konia, którego miałby 
pan ochotę posiadać - oświadczył adwokat.
- A w końcu chodzi wyłącznie o przyjemność posiadania! - 
zawołał Cwany Latynos.
Jakby sprawa była już przesądzona, adwokat szybko położył 
przed Fabianem duży album z powklejanymi równo zdjęciami chłopców 
i dziewcząt.
- Jest w czym wybierać - rzekł. - Niektóre zdjęcia, 
niestety, są nie najlepszej jakości.
- Na szczęście nie odnosi się to do samych dziewcząt. - 
Cwany Latynos puścił do Fabiana oko.
- Istotne informacje, wiek, typ budowy, wzrost, waga i tak 
dalej, wynotowane są pod każdym zdjęciem - powiedział rzeczowo 
adwokat. - Numery odnoszą się do akt dziecka, w których zawarte 
są dane o rodzicach, wyznaniu, szkole, do jakiej uczęszczało, 
agencji zajmującej się jego adopcją, wypadkach...
- A także o zatrzymaniu przez policję, jeśli zbiegło od 
przybranej rodziny... - Cwany Latynos poczynał sobie coraz 
śmielej.
Adwokat posłał mu miażdżące spojrzenie.
- Ucieczka zawsze wchodzi w grę, kiedy mamy do czynienia z 
dziećmi skorymi do przygód - oznajmił chłodno, po czym, żeby 
Fabian nie dał się zniechęcić tym faktem, zaczął mu udzielać 
dalszych informacji: - Żeby ochronić przybranego rodzica przed 
bezpodstawnymi oskarżeniami ze strony dziecka, zawsze 
udostępniamy mu oświadczenia pracowników społecznych 
stwierdzające, że dziecko wielokrotnie insynuowało, jakoby 
poprzedni przybrany rodzic próbował darzyć je miłością, którą 
trudno uznać za czysto ojcowską. Innymi słowy, zaopatrujemy go w 
dokumenty, istotne wobec prawa, że adoptowana przez niego 
dziewczynka posiada zbyt bujną wyobraźnię.
- Czy z adopcją wiążą się jakieś żmudne formalności? - 
spytał Fabian.
Adwokat skinął głową.
- Oczywiście - rzekł. - Ale współpracujemy ze światłymi 
ludźmi, którzy chętnie idą nam na rękę.
- Co będzie, jeśli dana dziewczynka mnie rozczaruje?
- Można pomóc jej uciec - rzucił Cwany Latynos.
- Jak już mówiłem, dziecko zostanie ponownie wystawione do 
adopcji - powiedział z lekkim rozdrażnieniem adwokat. - A pan 
może adoptować inne, starsze albo młodsze.
- Będzie z pana doborowy zawodowy ojciec! - ucieszył się 
Cwany Latynos.
Adwokat wstał; wstępna rozmowa dobiegła końca.
- Nie musi się pan śpieszyć - rzekł wręczając Fabianowi 
ciężki album.
Cwany Latynos ceremonialnie wyprowadził Fabiana na zewnątrz, 
posadził w poczekalni i ponownie znikł za jednym z przepierzeń. W 
poczekalni siedziało jeszcze trzech mężczyzn. Po ich twarzach nie 
przemknął nawet cień zaciekawienia, kiedy patrzyli, jak Fabian 
przewraca grube strony albumu z lśniącymi zdjęciami; dla nich 
album nie krył żadnych tajemnic.
Większość zdjęć była wykonana Polaroidem albo w automacie w 
wesołym miasteczku czy na dworcu. Kilka najwyraźniej wyrwano z 
rodzinnych albumów, inne wycięto z gazet bądź pism, gdzie 
towarzyszyły artykułom opisującym najbardziej szokujące przypadki 
znęcania się nad dziećmi. Każde zdjęcie przedstawiało chłopca lub 
dziewczynkę w wieku szkolnym: niektóre dzieci uśmiechały się 
naiwnie, a zarazem uwodzicielsko, inne patrzyły tępo, jeszcze 
inne krzywiły się z niechęcią, wystraszone, nieufnie.
Wzrok Fabiana zatrzymał się na zdjęciu mniej więcej 
czternastoletniej, drobnej dziewczynki o wyrazistych oczach, 
pełnych ustach i żywej latynoskiej twarzy. Długie czarne włosy 
opadające swobodnie na ramiona, za duża sukienka, ściągnięta 
paskiem w chłopięcej talii niczym mnisi habit, oraz przerzucony 
przez ramię ręcznik przysłaniały jej sylwetkę.
Fabian miał ochotę zapisać numer figurujący pod zdjęciem i 
natychmiast rozpocząć proces adopcji.
Ale się opamiętał; zdał sobie sprawę; że nie ma ani energii, 
ani środków, żeby doprowadzić rzecz do końca. Jeszcze przez 
chwilę wpatrywał się w stronę albumu, po czym obrócił ją z 
ociąganiem. Zdjęcie drobnej dziewczynki dołączyło do tych, które 
oglądał wcześniej.
Jechał przez centrum bankowe miasta, prawie całkiem 
wyludnione o tej porze, aż znalazł obszerny, pusty parking 
otoczony z trzech stron wieżowcami; w ich oszklonych fasadach 
odbijały się w nieskończoność wieżowce znajdujące się 
naprzeciwko. Ustawił tak autodom, żeby zablokować wjazd na 
parking. Teraz konie mogły biegać po pustym placu. Opuścił tylną 
klapę autodomu i wyprowadził obie klacze; Wyrzutka zaczęła 
ciekawie wciągać w nozdrza powietrze, a Lewada, spragniona ruchu, 
brykać i stawać dęba.
Lewada, rasy amerykański koń wierzchowy, miała kremowobiałe 
umaszczenie, płaski pysk i małe, zgrabne uszy. Mierzyła trochę 
ponad metr sześćdziesiąt w kłębie, czyli od ziemi do nasady szyi, 
którą nosiła wygiętą w łuk, z gracją niespotykaną u innych ras. 
Kiedy stała bez ruchu, jej grzbiet wydawał się zbyt krótki, jakby 
nie dokończony przez zniecierpliwionego rzeźbiarza. Wyrzutka, 
klacz rasy Tennessee mierząca równo metr pięćdziesiąt w kłębie, 
wydawała się znacznie zgrabniej zbudowana: miała wspaniale 
wysklepione żebra i szeroki, dobrze umięśniony zad, kruczą 
sierść, patrycjuszowski pysk i nieduże, okrągłe uszy mocno 
osadzone na szczycie grubej, krótkiej szyi.
Zawodowi gracze w polo, którzy dosiadali szybszych i 
bardziej zwinnych koni pełnej krwi angielskiej, otwarcie 
naigrawali się z klaczy Fabiana. Krytykowali łabędzią szyję 
Lewady, twierdząc, że ogranicza jeźdźcowi widoczność i utrudnia 
uderzanie piłki, zwłaszcza jeśli trzeba się zamachnąć pod łbem 
wierzchowca. Z kolei Wyrzutce przy przechodzeniu w kanter lub w 
galop przypominały się czasem dawne obyczaje, kiedy występowała 
na pokazach: zaczynała kołysać łbem do góry i w dół albo na boki, 
zupełnie jak drewniany konik na karuzeli dla dzieci. Ale Fabian, 
podobnie jak jego klacze, nie przejmował się pogardliwymi ocenami 
znawców.
Nabył klacze zaledwie za jedną trzecią ich wartości 
rynkowej tylko dlatego, że żadna nie odniosła sukcesu na pokazie 
koni. Sam wyćwiczył je do gry w polo - musiały umieć rozwijać 
niezbędną szybkość oraz nie bać się starć z innymi końmi - i 
jeździł na nich, ilekroć uczestniczył w meczu.
Szkolił także obie klacze w chodach, których się wcześniej 
nauczyły, oszczędzając im jedynie zbyt uciążliwych ćwiczeń, jakim 
poddawano je w trakcie przygotowań do pokazów. Na przykład 
Lewada, podobnie jak większość pięciochodnych przedstawicieli 
rasy amerykański koń wierzchowy, była zmuszana do wykonywania 
dwóch chodów sławnych dla tej rasy: miarowego chodu lateralny 
oraz szybkiego, rytmicznego chodu, przy którym kopyta kolejno 
uderzają o grunt.
Elegancki sposób noszenia ogona, zwany odsadą, osiągnięto 
przez podcięcie mięśni u samej nasady. Następnie zakładano klaczy 
specjalną uprząż, która zmuszała ją do trzymania ogona w górze, 
uniemożliwiając zagojenie się rany; przed każdym pokazem 
zdejmowano uprząż i sypano zwierzęciu do odbytu drażniący pro-
szek, żeby skłonić je do jeszcze wyższego unoszenia ogona. I ogon 
prężył się zaiste wspaniale.
Nawet kiedy Fabian stał się właścicielem Lewady i przestał 
stosować uprząż, długo trwało, zanim ogon zwierzęcia odzyskał 
normalną sprawność. Żeby chronić klacz przed muchami, Fabian 
musiał ją spryskiwać środkiem owadobójczym, zanim wyprowadzał ją 
na dwór.
Niezwykle harmonijna postawa i szczupłość ciała Wyrzutki 
także były wynikiem wysiłków i uporu jej dawnej właścicielki. 
Trzy charakterystyczne chody będące specjalnością koni rasy 
Tennessee zostały wypracowane przez surową dyscyplinę: klaczy 
zakładano specjalne kamasze i nakładki obciążające, w które pod 
różnymi kątami wsuwano kliny, aby odpowiednio naciągnąć mięśnie i 
ścięgna i zmienić chód zwierzęcia. Smarowano mu pęciny żrącym 
środkiem chemicznym, a następnie owijano łańcuchami i nakładano 
obciążone kamasze. Środek chemiczny, w połączeniu z ciągłym 
tarciem łańcuchów i kamaszy, powodował powstawanie nie gojących 
się ran; na nodze konia tworzyły się pięciocentymetrowe dziury. 
Klacz, żeby poczuć ulgę, musiała kroczyć w nienaturalny sposób, 
przesadnie podnosząc nogi, co tak niezmiernie cenili sobie 
hodowcy. Najważniejszym bowiem chodem rasy Tennessee był właśnie 
rytmiczny inochód ukoronowany "wyrzutką", czyli podnoszeniem 
przednich nóg do maksymalnej wysokości, przy którym tylne kopyta 
przekraczają ślad przednich nawet o metr trzydzieści.
Dla wyszczuplenia linii brzucha Wyrzutki stosowano 
specjalną dietę; żeby szyja stała się chudsza, a łopatki bardziej 
wyraziste, klacz musiała miesiącami pocić się pod specjalnym 
plastikowym kapturem. Nawet przesadne wygięcie szyi było wynikiem 
zabiegów człowieka: zwierzę całymi latami nosiło coraz mocniej 
zaciskany wypinacz.
Na parkingu Fabian założył koniom gumowe kamasze chroniące 
kopyta przy uderzeniach o asfalt, po czym objechał kolejno na obu 
klaczach plac, żeby mogły poczuć obcą woń i zapoznać się z 
nieznanym terenem.
Poczuł to dziwne uniesienie, które ogarniało go, ilekroć 
miał zmierzyć swoją precyzję i umiejętności z fizyczną siłą 
zwierzęcia. Wiedział, że piękno, wdzięk, a zarazem i zdejmująca 
grozą moc konia wynikają nie z jego wysokiej inteligencji, a 
wyłącznie z anatomii; związek jeźdźca i wierzchowca jest w rzeczy 
samej pojedynkiem ludzkiego intelektu i fizjologii zwierzęcia. 
Niewiele obrazów oddawało nieuchwytną i tajemniczą istotę konia. 
Czasami Fabian myślał o nim jako o samosterującej koparce, w 
której grzbiet zwierzęcia jest kabiną, a wygięta szyja ramieniem 
unoszącym lub opuszczającym łyżkę, czyli głowę. Kiedy indziej koń 
wydawał mu się ruchomym mostem wiszącym; nogi były filarami, a 
mięśnie stalowymi kablami podtrzymującymi przęsło. Najczęściej 
jednak widział w nim niezależny mechanizm sprężynowy, który 
potrafi wystrzelić sam siebie w powietrze, po czym opada na 
ziemię nie uszkodzony i znów się wzbija do góry.
Ale tak jak wszystkie skomplikowane urządzenia mogą ulec 
zniszczeniu, gdy korzysta się z nich niewłaściwie, tak i 
najlepiej wytresowany koń może paść bez uprzedzenia, jeśli 
jeździec forsuje go bardziej, niż pozwala na to fizjologia 
zwierzęcia; najsurowsza kara, jaka może spotkać zawodnika podczas 
meczu polo, to właśnie padnięcie z wyczerpania wierzchowca, na 
którym siedzi.
Fabian słyszał kiedyś, może od jednego ze straszących 
ogniem i siarką nawiedzonych kaznodziei, których zdarzało mu się 
spotkać w czasie podróży, że gdy Bóg pragnie rzeczywiście ukarać 
jakiegoś człowieka, odbiera mu święty płomień. Fabian wiedział, 
że jego świętym płomieniem jest polo, jego jedynym darem 
umiejętność uderzenia ruchomej piłki z pędzącego konia i posłania 
jej tam, gdzie chce, na przekór innym jeźdźcom. Kiedy cwałował za 
piłką przez boisko, ściskając kij do polo niby rycerską kopię, 
jego mózg zespalał teraźniejszość, przeszłość i przyszłość w 
jedną całość, w jedno bezbłędne uderzenie. W ciągu tej 
najkrótszej, ale i najbardziej jasnej z chwil, z jakich zbudowane 
jest życie, ogarniała go największa radość, najwyższe szczęście, 
czuł się pionierem wkraczającym poza obszar znanych doświadczeń i 
przeżyć, stawał się bogiem w doskonałej chwili istnienia.
Po przegonieniu obu koni szybkim truchtem dookoła pustego 
parkingu Fabian wziął kij do polo, rzucił piłkę w mroczniejącą 
ciszę i dosiadł Lewady. W czasie takich postojów jak ten ćwiczył 
uderzanie piłki - pędził i uderzał ją raz po raz, w samotności, z 
dala od oszałamiającej atmosfery meczu, gdzie piłka mogła 
niespodziewanie lecieć wprost na zawodnika, odbita przez innego 
gracza.
Regularne ćwiczenia pomagały mu zachować celność i 
koordynację, a jednocześnie przyzwyczajały konie do nagłych 
ruchów kija i do ścisku panującego na boisku. Fabian skonstruował 
specjalną uprząż, złożoną z uzdy i powęzu, która spinała razem 
klacze. Dzięki niej, siedząc teraz na Lewadzie, prowadził oba 
wierzchowce lewą ręką. Prawą mógł uderzać piłkę z każdej strony 
konia; czasem kij niechcący trafiał boleśnie Wyrzutkę, ciągniętą 
to tu, to tam przez uprząż. Ślizgając się i potykając na 
dziurawej nawierzchni parkingu, klacze wciąż napierały na siebie 
bokami, a czasem wpadały na siebie gwałtownie, stawały dęba i 
strzelały zadami.
Kiedy już rozgrzał Lewadę, nadeszła kolej Wyrzutki; nie 
wypuszczając kija z ręki i nie robiąc przerwy na odpoczynek, 
Fabian wskoczył na siodło drugiej klaczy.
Uwolniona od ciężaru Lewada od razu zwiększyła szybkość, 
wysforowując się do przodu na tyle, na ile pozwalała uprząż. 
Teraz z kolei na nią spadały uderzenia kija, którym wymachiwał 
jeździec, lecz nie próbowała umknąć w bok. Fabian pomyślał, że 
jego klacze jeszcze raz zademonstrowały uległość wobec jego woli, 
jeszcze raz udowodniły, że może na nich w pełni polegać podczas 
meczu.
Jadąc to kłusem, to kantrem, to przechodząc w galop, 
ściskając wodze i palcat w lewej ręce, kij w prawej, Fabian 
zaczął ćwiczyć uderzanie piłki. Posyłał ją coraz dalej przed 
siebie uporczywą serią strzałów z forhendu, a kiedy odbijała się 
od ziemi i skręcała w bok, doganiał ją i uderzał z bekhendu. 
Następnie, przenosząc na prowizoryczne boisko jeszcze jedną z 
technik stosowanych podczas meczu, zmienił strategię i 
przeginając się w lewo nad kłębem konia, odbijał piłkę z 
bekhendu; potem pędził za nią i posyłał ją strzałem z forhendu w 
odwrotnym kierunku.
Szybkie sprinty zmęczyły Wyrzutkę; klacz potknęła się. 
Fabian przywiązał toczącego pianę wierzchowca do tyłu autodomu. 
Czując, że znów nadeszła jej kolej, Lewada zaczęła tańczyć i 
chodzić bokiem, strzygąc uszami w nerwowym oczekiwaniu. Na końcu 
parkingu Fabian ustawił rząd pustych butelek po winie; między 
nimi a pojazdem rozrzucił kilka piłek. Wsiadł na klacz i ścisnął 
udami jej boki. Lewada z miejsca przeszła w pełny galop, mocno 
wyciągając nogi i tłukąc kopytami o asfalt.
Fabian trzymał wodze krótko ściągnięte; to wykonał obrót, to 
półobrót, starając się zawsze mieć piłkę przy przednich kopytach 
zwierzęcia. Przenosząc szybko wzrok z piłki na butelkę i z 
powrotem, przyspieszył, żeby uderzyć z jak największą furią 
kijem, który dzierżył wysoko w zgiętej prawej ręce, odpowiednio 
usztywniając nadgarstek i łokieć. Unosząc się w strzemionach i 
ściskając boki klaczy nogami, wysunął do przodu lewe ramię i, 
jakby zamierzał się kosą, opuścił kij z głębokim zamachem, 
idealnie uderzając piłkę; wzbiła się w powietrze i przeleciała 
zgrabnym łukiem pięćdziesiąt metrów, roztrzaskując jedną z 
butelek, której brzęk rozdarł popołudniową ciszę.
Nagły prysznic odłamków szkła spowodował jakiś ruch przy 
odległym, brudnym murze na końcu parkingu; z ziemi podniósł się 
wyrwany z drzemki, wystraszony obdartus.
Fabian zwolnił klacz i podjechał do muru, przy którym stał 
drżący włóczęga. Lewada zarżała płochliwie, nie chcąc do niego 
podejść. Mężczyzna miał na sobie brudne, pokryte zeschłym błotem 
spodnie i dziurawy płaszcz przeciwdeszczowy z naderwanym rękawem.
- Co pan tak jeździ, szefie? - spytał ukazując braki w 
uzębieniu.
- Tak zarabiam na życie - wyjaśnił Fabian, ściskając konia 
kolanami i podjeżdżając bliżej.
- Mieszka pan w tym cyrkowym wozie? - spytał włóczęga, 
wskazując karawaning.
- To mój dom.
Mężczyzna wyciągnął rękę o czerwonym, spuchniętym nadgarstku 
i krótkich, powykręcanych palcach, żeby poklepać konia po karku, 
ale kiedy Lewada prychnęła gniewnie, natychmiast cofnął dłoń.
- Może mi pan dać trochę zupy, szefie? - Spojrzał prosząco.
Fabian cofnął nieco wierzchowca i zawrócił w stronę 
autodomu.
- Jak chcesz coś zjeść, zapraszam do środka - rzekł. 
Włóczega ruszył chwiejnym krokiem przez parking za koniem i 
jeźdźcem, pocąc się, żeby dotrzymać im tempa. Zawahał się jednak 
przy drzwiach autodomu, kiedy Fabian przywiązywał Lewadę obok 
Wyrzutki.
- Nieczęsto odwiedzam ludzi - rzekł zerkając podejrzliwie 
do środka. - Nie porwie mnie pan?
- Po co miałbym cię porywać?
- Żeby na mnie eksperymentować - szepnął żebrak. - 
Wstrzyknąć mi jakiś narkotyk, bić mnie, przypalać. Ludzie robią 
różne rzeczy takim jak ja.
- Nigdy nie wyrządzam nikomu celowo krzywdy - powiedział 
Fabian. - Lubię ludzi. Bawię się nimi.
Byli już wewnątrz autodomu. Włóczęga rozglądał się z 
zaciekawieniem.
- Mogę zwiedzić resztę? - spytał.
Przytrzymując poły płaszcza, z szacunkiem przemieszanym z 
bojaźnią ruszył za Fabianem do kuchni, gdzie z zainteresowaniem 
obejrzał generator i kuchenkę mikrofalową. Cofnął się 
przestraszony, kiedy gospodarz włączył ugniatarkę śmieci, ale gdy 
Fabian zaczął mu demonstrować elektryczną prasowaczkę z 
automatycznym wyłącznikiem, uśmiechnął się z łagodnym 
zdziwieniem. Zachwyciła go łazienka, cała z włókna szklanego, 
zawierająca umywalkę, sedes i wannę z wbudowanym aparatem do 
masażu wodnego. Pokiwał z uznaniem głową, oglądając apteczkę. 
Maszerując drobnymi kroczkami za swoim przewodnikiem, zajrzał do 
pomieszczeń, w których Fabian trzymał sprzęt do gry w polo, 
siodła i uprząż. Stojaki z siodłami, stelaże, na których stały 
buty, oraz stroje jeździeckie nie zwróciły jego uwagi, zdumiał go 
natomiast widok konia treningowego. Umieszczona na sprężynach 
drewniana kobyłka półtorametrowej wysokości znajdowała się w dru-
cianej klatce o kształcie półkuli; siedząc na kobyłce, Fabian 
mógł ćwiczyć strzały, uderzając piłki, które po prostu odbijały 
się od siatki.
Kiedy włóczęga, siorbiąc, jadł w kuchni zupę podgrzaną przez 
Fabiana, jego oczy co rusz biegły ku rzędowi butelek stojących na 
barku. Po jedzeniu poprosił o jakiś trunek; Fabian napełnił mu 
szklankę i przenieśli się do saloniku.
- To mi dopiero dom! - zawołał mężczyzna. - A niektórzy z 
nas nie mają żadnego - mruknął rozglądając się. - Za każde z tych 
urządzeń daliby w lombardzie tyle, że taki gość jak ja mógłby 
spokojnie przeżyć rok - dodał zerkając na telewizor. - Naprawdę 
fajny dom, szefie. Bardzo fajny. Skąd ma pan na niego szmal?
- Walczę, żeby stać mnie było na ten dom - stwierdził 
Fabian.
- Walczy pan?
Fabian skinął głową. Włóczęga przysunął się bliżej.
- Czy to niebezpieczne? Może pan zginąć? - spytał.
Fabian znów skinął głową.
- Więc dlaczego pan walczy? - zapytał włóczęga.
- Z powodu takich jak ty - odparł Fabian, znów napełniając 
mu szklankę.
Włóczęga ochoczo wyciągnął po nią drżącą dłoń.
- Z powodu takich jak ja? To znaczy? - W jego oku pojawił 
się błysk; najwyraźniej pomyślał, że może wpadnie mu kilka 
centów.
- Walczę o ten dom, żeby nie stać się jednym z was - rzekł 
Fabian.
Włóczęga spuścił głowę. Bez słowa, jakby pogrążył się w 
zadumie, powoli dopił trunek.
Fabian czuł lęk przed nadprzeciętnymi umiejętnościami. 
Dlatego wzbudzała w nim niepokój własna celność, nieuchwytna 
współpraca mięśni, wzroku, mózgu, wypadkowa zlewających się ze 
sobą odruchów, zespolenie bodźców, umiejętności i woli, które 
pozwalały mu uderzyć z konia idącego wyciągniętym galopem piłkę 
znajdującą się ponad dwa metry od jego ramienia z taką precyzją, 
że trafiała w cel nie większy od kasku zawodnika, oddalony o 
ponad czterdzieści metrów. Co więcej, uderzał piłkę tak celnie co 
najmniej sześćdziesiąt razy na sto. Talentowi temu towarzyszył 
jednak permanentny stan niepewności wynikający z możliwości 
odniesienia niespodziewanej porażki. Człowiek, który osiągnął 
wysoki poziom umiejętności w sporcie, w rzemiośle, w pracy 
zawodowej czy w intymnych stosunkach z ludźmi, niezaprzeczalnie 
kroczy najkrótszą drogą do sukcesu. Grozi mu jednak, że 
utożsamiając drogę do sukcesu ze swoją drogą przez życie, 
uwierzy, że odkrył jedyną właściwą ścieżkę wśród labiryntu życia. 
A wtedy niechybnie się okaże, iż obrana ścieżka wiedzie go w 
jeden ze ślepych zaułków labiryntu; nadzwyczajnie uzdolniony 
człowiek może więc łatwo paść ofiarą własnego talentu, przekonać 
się, że jego umiejętności i osiągnięcia nie warte są funta 
kłaków.
Fabian odkrył swoją celność jako dzieciak, podczas gry, w 
którą bawił się z wiejskimi chłopakami, kiedy to - cwałując na 
oklep po łące na roboczej szkapie - uderzył grabiami piłkę 
wielkości jabłka i trafił nią w cel nie większy od dyni, oddalony 
dwadzieścia metrów. Była to jego pierwsza próba; za drugim 
podejściem znów trafił w cel, podobnie za trzecim i czwartym. Od 
tego czasu zawsze mógł polegać na swojej celności; to nie on wy-
pracował swoje bezbłędne uderzenie, to jego ukształtował ten 
wrodzony dar. Fabian poddał się ślepo mądrości swojego ciała. 
Później często się zastanawiał, czy w tym, że tak wcześnie 
odkrył, iż właśnie polo jest dziedziną, w której może odnosić 
sukcesy, był jakikolwiek udział świadomego wyboru. Zastanawiając 
się nad sprawami odgrywającymi rolę przy każdym uderzeniu, takimi 
jak pochyłość gruntu, giętkość kija, twardość drewnianej nasady, 
kąt nachylenia ramienia, opór powietrza, pozycja jeźdźca w 
siodle, szybkość konia, a nawet i opór trawy, po której toczy się 
piłka, Fabian dochodził do wniosku, że sama liczba zmiennych 
czynników jest najlepszym dowodem na to, że celności jego 
strzałów nie może tłumaczyć przypadek. Bo bez względu na to, czy 
nikt mu nie przeszkadzał, czy zawodnicy przeciwnej drużyny 
usiłowali go powstrzymać, czy uderzał piłkę z boku konia, pod 
jego szyją czy pod ogonem, trafiona przez niego drewniana kula 
zawsze mknęła do bramki.
Polo jest grą drużynową, a role czterech zawodników są 
wyraźnie określone: numer jeden, zawsze w przodzie, ustawia 
piłkę; numer dwa, główny napastnik, przeprowadza atak na bramkę 
przeciwnika; numer trzy, rozgrywający, często kapitan drużyny, 
pomaga w ataku i w obronie; numer cztery, obrońca, pilnuje 
własnej bramki. Żadna z tych ról nie wykorzystywała należycie 
umiejętności Fabiana, jeśli chodzi o uderzanie piłki i posyłanie 
jej do bramki, w dodatku bez niczyjej pomocy. Większości 
zawodników wystarcza to, że udaje im się dopaść piłki przed 
przeciwnikami, odebrać im ją lub skierować w stronę słupków 
bramki. Istotą gry w polo jest walka dwóch drużyn, z których 
każda usiłuje wbić piłkę do bramki przeciwnika większą ilość 
razy; jednakże dla Fabiana liczyły się przede wszystkim pojedynki 
o piłkę toczone przez dwóch zawodników w dowolnym momencie meczu. 
Od początku jego kariery lekceważenie, z jakim odnosił się do 
trzech pozostałych członków własnej drużyny - często zawodników 
zajmujących czołowe miejsca w światowych rankingach - było 
powodem niechęci i antagonizmów.
Ilekroć grał w drużynie, musiał hamować swoje zapędy do 
samotnego strzelania goli, żeby nie podważać poczucia jedności 
zespołu; zdobywał bramki tylko wtedy, kiedy usprawiedliwiała to 
taktyka drużyny, choć drażniła go narzucana sobie impotencja. 
Kiedy natomiast padał ofiarą fauli lub przeciwnik wbrew przepisom 
utrudniał mu strzelenie gola, Fabian mścił się, posyłając piłkę 
tak, aby uderzyła winnego w ramię, w udo, albo trafiła w łopatkę 
czy w bok jego konia.
W polo, grze indywidualnych szarży, skomasowanych ataków, 
galopujących koni i piłki wiecznie śmigającej w powietrzu, 
mszczenie się Fabiana na innych zawodnikach długo uchodziło za 
przypadkowe, niefortunne następstwa niecelnych strzałów, jakie 
każdy zawodnik oddaje w gorączce meczu. Ale z czasem niektórzy 
zawodnicy zauważyli niepokojącą zbieżność między faulami na 
Fabianie a trafianiem jego piłek w graczy lub w konie. Ktoś 
wyraził na głos swoje podejrzenia; ktoś inny go poparł. Odtąd 
nieświadom niczego Fabian był pod stałą obserwacją sędziów, 
przeciwników i zawodników z własnej drużyny. Na drużynę, w której 
występował, nakładano kary w zamian za kary, jakie sam wymierzał 
przeciwnikom i ich wierzchowcom. Stał się zagrożeniem dla 
zespołowego ducha gry.
Zawodnicy często zmieniają drużyny. Zdarzało się, że ci, 
którym Fabian jednego dnia wymierzał kary, następnego dnia 
znajdowali się w tym samym zespole co on. Wielu nie chciało z nim 
grać, więc Fabian musiał ciągle zmieniać klubowe barwy, 
występując w coraz to gorszych drużynach, aż wreszcie zła sława 
skazała go na całkowitą izolację.
Polo, najszybsza i najbardziej niebezpieczna gra zespołowa 
uprawiana współcześnie, należy także do najstarszych gier 
sportowych uprawianych w Stanach Zjednoczonych. Jeździectwo na 
poziomie reprezentowanym przez kowbojów występujących na rodeo, 
brawura w posługiwaniu się kijem i piłką oraz gwałtowność, z jaką 
ścierają się przeciwne drużyny, sprawiały - zdaniem Fabiana - że 
polo było wyjątkowo amerykańskim sportem. Jednakże na całym 
kontynencie znalazło się nie więcej niż dwudziestu pięciu 
sponsorów dostatecznie bogatych, aby utrzymywać własne drużyny. 
Teraz żadnemu z nich nawet nie przyszłoby do głowy, żeby 
zatrudnić Fabiana. Przez pewien czas pracował jako trener polo na 
jednej z najlepszych uczelni, ale wkrótce niektórzy z dawnych 
absolwentów, niegdyś znani gracze, a obecnie członkowie rady 
nadzorczej swojej alma mater, zaczęli się domagać jego 
zwolnienia, powołując się na niesportowe zachowanie Fabiana w 
meczach z drużynami z Europy i obu Ameryk.
W młodości myślał, że jego niechęć do gry zespołowej bierze 
się po prostu z lęku przed stratowaniem; wierzchowców dosiadali 
zawodnicy, którzy parli do przodu z niepohamowaną furią 
wynikającą nie tyle z osobistego pragnienia odniesienia sukcesu, 
z unikalnego instynktu przeżycia, co z kolektywnej strategii, dla 
której los jednostki nie ma większego znaczenia.
Z biegiem lat uznał, że duch kolektywu, duch drużyny, niesie 
dla niego także inną, mniej groźną, choć równie niepokojącą 
implikację: zbiorowa odpowiedzialność pomniejsza błędy jednostki, 
ale również uszczupla jej osiągnięcia, odbiera im wielkość i 
znaczenie. Zawodnik przestaje odróżniać, co zawdzięcza sobie, co 
drużynie; granice sukcesu i porażki, zwycięstwa i klęski, stają 
się niewyraźne, nikt już nie wie, kiedy przemawia przez niego 
przesadna pokora, kiedy zbytnia pycha. Nadmierne utożsamianie się 
ze zbiorowością może być również bardzo zdradzieckie; aplauz po 
udanej akcji jednego z zawodników wywołuje u wszystkich 
uderzające do głowy uczucie, że są niezwyciężeni, a wtedy zdarza 
się, że słabszy gracz, biorąc za szybko zakręt lub wpadając na 
przeciwnika ze zbyt wielkim impetem, przewraca się wraz z koniem 
- który przygniata go swoim ciężarem akurat w momencie, kiedy 
najbardziej wierzy w swoje siły. Utrata zawodnika w wypadku, 
który może uczynić z niego kalekę, niszczy morale całej drużyny, 
gdyż nadweręża poczucie bezpieczeństwa wszystkich zawodników; 
zaczynają się bać, a wtedy i oni mogą łatwo ulec wypadkowi.
Polo Fabiana - czyli takie, jakie sam uprawiał - nadawało 
sens jego życiu; było jedyną dziedziną, w której czuł się kimś 
wyjątkowym. Odrzucony przez większość drużyn, zdecydował się na 
jeżdżenie po kraju w poszukiwaniu pracy jako sędzia oraz okazji 
do gry jeden na jeden z zamożnymi przeciwnikami. Ponieważ takie 
możliwości zarobkowania zdarzały się nieczęsto, rozpaczliwie 
usiłował odkryć w sobie inne talenty, ale bezskutecznie.
Czasami znajdował zajęcie jako instruktor jazdy konnej lub 
prowadził wykłady na temat hipiki, lecz jak sam przyznawał, jego 
umiejętności były na bakier z klasycznymi wzorcami jeździectwa, 
zgodnie z którymi celem nauki jazdy konnej jest osiągnięcie 
idealnego i pewnego dosiadu, a łydki, kolana, uda, dłonie i głos 
mają być stosowane w odpowiednio łagodny sposób, aby przekazać 
wolę jeźdźca koniowi bez poddawania zwierzęcia nieuzasadnionym 
bodźcom fizycznym oraz bez postępowania wbrew jego instynktowi 
samozachowawczemu, poczuciu równowagi i naturalnym odruchom.
Tymczasem polo jest grą szybkich startów, nagłych 
zatrzymań, gwałtownych skrętów i obrotów. Wymaga błyskawicznego 
przemieszczania się konia i jeźdźca, a więc strategii polegającej 
na brutalnym ściąganiu wodzy, szarpaniu kiełznem pyska 
zwierzęcia, ustawicznego stosowania ostróg i palcata; koń na 
boisku jest w ciągłym stanie zagrożenia: to raptownie skręca, 
żeby uniknąć zderzenia, to wpada z impetem na wierzchowce innych 
zawodników. Lata gry w polo, lata jeżdżenia na koniach hodowanych 
i szkolonych wyłącznie do tej gry, wyrobiły w Fabianie nawyki 
zupełnie sprzeczne z bezpieczeństwem, poprawnością i obyczajem 
ujeżdżania, gonitwy myśliwskiej i skoków. Jego zachowanie na ko-
niu, kiedy ćwiczył na wybiegu, wywoływało zaniepokojenie, a nawet 
szok zarówno u początkujących instruktorów, jak i doświadczonych. 
Co gorsze, jego metody i gwałtowność sprawiały, że nawet 
najbardziej spokojne i potulne konie zaczynały stawać dęba.
Pisanie o koniach i jeździectwie było kolejnym sposobem 
zarabiania na życie, ale Fabianowi brakowało zapału i energii 
autorów, którzy odnoszą prawdziwe sukcesy na tym polu. W ciągu 
dwudziestu lat wydał tylko garść książek, a w dodatku każda z 
nich zawierała kilka rozdziałów o polo. Tymczasem polo nadal było 
egzotycznym sportem, przywołującym w masowej wyobraźni wizję 
Anglii i Indii w latach największej chwały Brytyjskiego Imperium, 
Theodore'a Roosevelta, ostatniego prezydenta Stanów 
Zjednoczonych, który grywał w polo, oraz młodych ludzi z 
towarzystwa uganiających się konno za piłką po wystrzyżonych, 
eleganckich boiskach luksusowych posiadłości na Long Island. Wię-
kszość instruktorów jazdy i miłośników koni nie interesowała się 
i nie lubiła polo; mówili wręcz gniewnie, że jest to gwałt na 
zwierzętach i jeźdźcach.
Znajomi namawiali Fabiana, żeby postarał się znaleźć sobie 
miejsce w świecie stanowych i ogólnokrajowych pokazów koni, 
występując nie w roli sędziego, co czynił dość często, lecz jako 
zawodnik. Zwracali uwagę, że od Vermontu po Oregon i od Georgii 
po Hawaje pokazy koni, niegdyś skromne imprezy, na których 
prezentowano używane do jazdy rekreacyjnej konie okolicznych 
mieszkańców, z czasem przerodziły się w imponujące widowiska o 
międzynarodowej oprawie, ostrej konkurencji i wysokich wygranych 
dla zwycięskich koni, których wartość wzrastała wraz z każdą 
kolejną nagrodą. Znajomi usiłowali przekonać Fabiana, że jego 
prestiż znakomitego zawodnika, w połączeniu z autorytetem, którym 
się cieszy jako autor książek o hipice, są ważniejsze od jego 
jeździeckich niedociągnięć; niejedna duża stajnia lub 
indywidualny hodowca powinni chcieć go wynająć i wykorzystać 
fakt, że jest znaną osobą, do zwrócenia uwagi na swoje konie w 
trakcie pokazu.
Ale współzawodnictwo tego rodzaju było obce Fabianowi. W 
meczach jeden na jeden walczył z innym mężczyzną o prymat na 
boisku, zgodnie z zasadami, których przestrzegali obaj, bez 
sędziego, z dala od płochej widowni, która raz faworyzuje tego, 
raz owego. Natomiast na pokazach koni oceniano jeźdźców i 
wierzchowce według kryteriów, które go nie obchodziły. Sens walki 
polegał dla niego nie na wyzwaniu, jakie rzucali mu inni, lecz na 
tym, które rzucał sam sobie.
Fabian czekał nadejścia jesieni w Massachusetts lub w 
Vermont, czasem przy urodziwych nadmorskich wydmach ciągnących 
się wzdłuż mielizn, ale najczęściej w głębi północnych rejonów 
Wschodniego Wybrzeża, gdzie lato stawiało najbardziej zacięty 
opór, zanim żegnało się z życiem.
Liście wciąż trzymały się drzew, a otaczające je krzewy, 
okryte mgiełką w łagodnym słońcu jesiennego południa, najeżały 
gałązki na przymrozki chłodnych nocy.
Pragnienie ujrzenia przyrody o tej porze roku, doznania 
niezwykłych wrażeń, jakich dostarcza bogactwo zapachów i nagła 
mnogość kwiecia - ofiara gasnącej jesieni - nachodziło Fabiana 
całkiem niespodziewanie, wywołane wonią kory lub mączystego 
jęczmienia, rześkim zapachem skóry, piżmowym aromatem korzeni 
niesionym przez wiatr wzdłuż szosy. Brał je za tęsknotę za czymś 
innym niż myśli i wspomnienia, znacznie od nich głębszym, czymś, 
do czego nikt nie może rościć sobie prawa własności, gdyż leży 
poza obszarem nadawania i posiadania.
Jeśli szosa biegła akurat wzdłuż wspaniałej posiadłości 
okolonej kilkuakrowym pasem dziewiczego lasu, zjeżdżał na 
najbliższą polanę, zatrzymywał autodom i przyczepiał tablice z 
napisem "Towary Nietrwałe". Ochoczo jak mały chłopiec na myśl o 
zabawie, siodłał szybko klacze, a następnie, w białym kasku na 
głowie i z grubymi ochraniaczami na kolanach dla osłony przed 
leśnym poszyciem, ruszał konno w gęstwinę, prowadząc drugiego 
wierzchowca na lonży; klacze, podniecone czekającym je biegiem, 
prychając i potrącając się wzajem, parły do przodu niby wielkie 
pługi orające ziemię, rozrywając wijące się pędy jeżyn, szarpiąc 
ścięgna i tętnice upartych ostów, kłujących krzewów, liściastych 
krzaków.
Zagłębiając się coraz dalej w gąszcz, klacze brodziły w 
morzu listowia, łodyg i korzeni; szelesty oraz suche trzaski, 
wydobywające się spod kopyt i zagłuszające ich rytmiczny werbel, 
zlewały się w muzykę podobną do szumu fal, która wznosiła się 
niczym przybój do uszu Fabiana. Przed nim rozciągał się milczący 
las; sosny i jodły, dęby i buki strzegły wjazdu.
Stado kosów przycupniętych nieruchomo na pędach łopianu, 
jakby zawstydzonych otaczającym je wybuchem barw, obserwowało 
karawanę Fabiana przedzierającą się kanałami wśród leszczyny i 
grabów, jeżyn i sumaku. Niby skiff zamykający konwój, pojedynczy 
liść o kratownicy żyłek lśniącej w promieniach słońca spłynął na 
ziemię, znacząc ślad przeprawy. Żółte gałęzie pochylonego nisko 
drzewa odbijały się w łatach mętnej wody wyzierającej spomiędzy 
brunatnych kęp butwiejących liści przysłaniających powierzchnię 
sadzawki.
Wjeżdżając na otwartą ścieżkę, Fabian, z piersią smaganą 
podmuchami wiatru, opadał na siodło, przyciskał mocno kolana i 
łydki do boków wierzchowca i wprawiał go w kanter; następnie 
opierając cały ciężar ciała na piętach, unosił się w strzemionach 
i przechodził w galop; wpatrując się z napięciem w ścieżkę, ru-
chami wodzy dawał zwierzęciu znać o każdej gałęzi czy zwalonym 
pniu zagradzającym drogę, aby mogło płynnym skokiem pokonać 
przeszkodę. Druga klacz galopowała tuż za pierwszą, zrównując się 
z nią, kiedy droga poszerzała się niespodziewanie albo kiedy 
wypadały na polanę; czasami Fabian musiał zwalniać nagle tempo i 
schylając się w siodle, przejeżdżać ostrożnie pod wiszącymi nisko 
nadłamanymi konarami o ostrych jak pazury gałęziach lub omijać 
kałuże stojącej wody. Uderzenia kopyt, spod których tryskały w 
górę odłamki skalne oraz grudy ziemi, odsłaniały na ścieżce 
korzenie i skupiska kamieni, skryte dotąd jak orzechy pod 
zwiędłymi liśćmi; konie pokonywały barykady ze zmurszałych bali o 
korze jakby zżartej przez trąd i zwisającej w paskach oraz z 
gołych kłód przypominających żebracze kikuty, strzegące mrocznych 
zakamarków lasu.
Czasami Fabian natrafiał na gromadkę chłopców gardzących 
utartymi ścieżkami, którzy udawali tropicieli i pionierów, lub na 
rodzinę biwakującą na polanie; plecaki i śpiwory leżały dookoła, 
a dzieci bawiły się stosami szyszek albo polowały na chrząszcze i 
inne owady przemykające szybko po leśnym poszyciu.
Wyłaniająca się nagle spośród drzew kawalkada Fabiana 
wzbudzała zaskoczenie i przestrach; ludzie zatrzymywali się w 
bezpiecznej odległości, żeby w razie czego uciec do lasu, na tyle 
jednak blisko, by przyjrzeć się sylwetce jeźdźca w białym kasku, 
w czarno-brązowych butach z lśniącymi ostrogami i w ochraniaczach 
przypominających nakolanki średniowiecznej zbroi, który trzymał w 
dłoni obciągniętej czarną rękawiczką palcat, jakby to była 
rycerska kopia. Dzieci, nawet sześcio- czy ośmioletnie, często na 
ten widok zaczynały ryczeć ze strachu. Starsi chłopcy umykali z 
krzykiem, spłoszeni nagłym pojawieniem się widma z obszarów 
fantazji i najstarszej pamięci. Mężczyźni i kobiety, pobladli, z 
otwartymi ustami, tulili do siebie pociechy; zaskoczeni 
anachroniczną zjawą, nie dowierzając własnym oczom, zastanawiali 
się, co robić, żeby jej nie rozsierdzić. Fabian uspokajał ich 
grzecznym powitaniem. Jąkając się tłumaczyli, że tam, skąd 
pochodzą, nie ma stajni, że konie są zbyt drogie, aby tacy ludzie 
jak oni mogli z nimi obcować; czasami przyznawali się ze wstydem 
i z pewnym ociąganiem, że nie tylko ich dzieci, ale oni również 
nie widzieli dotąd jeźdźca na koniu z tak bliska, chyba że w 
telewizji. Większość dzieci trzymała się z daleka, rzucając 
ukradkowe spojrzenia na Fabiana i klacze zza bezpiecznej osłony 
rodzicielskich pleców. Zwykle jakaś dziewczynka pytała ojca, 
dlaczego konie są o tyle większe niż w telewizji, albo jakiś 
chłopiec dopytywał się płaczliwie, czy obcy jeździec wszystkich 
zastrzeli. Fabian odpowiadał, że jego konie są łagodne jak małe 
kotki, i namawiał chłopca, żeby podszedł i ich dotknął, albo 
proponował mu, że go na chwilę posadzi przed sobą na siodle; 
dziecko z reguły odmawiało, w milczeniu kręcąc głową.
Zdarzało się, że ścieżka wiodła Fabiana na wąski betonowy 
mostek zawieszony nad autostradą, która jak nóż przecinała las. 
Zatrzymując się przy balustradzie - znów pośród hurkotu maszyn 
wymyślonych przez człowieka - patrzył w dół na pojazdy mknące 
asfaltową szosą, skazane na poruszanie się wyłącznie po jej 
nawierzchni; każdy śmigający poniżej kokon ze stali i szkła wiózł 
przytroczonego pasem do plastikowego siodła jeźdźca, który 
prowadził swojego rumaka czerpiącego moc ze spalania benzyny i 
powietrza, używając zamiast uprzęży kierownicy, pedałów i drążka 
przekładni biegów. Fabian czasem odruchowo unosił dłoń w geście 
pozdrowienia; kiedy metal, guma i ludzkie tkanki przemykały pod 
nim, widział głowy - na sekundę odwracały się od pasa asfaltu w 
stronę dziwacznego strażnika mostu. Pragnąc znów znaleźć się w 
lesie, który dostarczał tylu wrażeń jego zmysłom, Fabian zawracał 
konia i zagłębiał się pomiędzy graby, bukszpany i krzewy sumaku.
O zmierzchu wracał spokojnym truchtem do autodomu, z góry 
ciesząc się na myśl o posiłku. Wyjmował z lodówki gruby plaster 
wołowiny, lśniący, pożyłkowany jak marmur, z kawałkiem kości 
podwajającym jego wagę, obrębiony tłuszczem niby drogą koronką. 
Szpikował mięso ząbkami czosnku, posypywał pieprzem, solą i in-
nymi przyprawami, po czym kładł między dwie warstwy cebuli i 
zostawiał je tak, żeby się marynowało rozsiewając wokół 
aromatyczny zapach, a sam wyruszał szykować wszystko do leśnej 
uczty.
Zbierał do płóciennego worka kawałki i paski kory klonów, 
brzóz, kasztanów oraz dębów, pędy iglastych świerków, jodeł i 
sosen, a także najróżniejsze szyszki, zarówno młode - twarde i 
zielone - jak i stare, suche. Worek powoli pęczniał, napełniany 
garściami chwastów, wilgotnej trawy, wstęgami wątrobnika, mchem, 
kępami poryblin, liśćmi paproci oraz innych roślin i ziół, które 
znajdował w okolicy.
Ciche wieczory były okazją do celebrowania samotnych 
posiłków na łonie natury; Fabian wybierał odpowiednie miejsce za 
autodomem, osłonięte przed podmuchami wiatru. Następnie 
wygrzebywał w ziemi płytki dołek, żeby rozpalić ognisko, po czym 
otaczał go kamieniami, na których umieszczał starą żelazną kratę 
przyniesioną ze stajni. Układał kawałki kory i przytykał do nich 
zapałkę, a kiedy zajmowały się ogniem, dorzucał suche szyszki i 
parę gałązek świerku lub modrzewia; kiedy płomienie zaczynały 
huczeć, polewał żagwie wodą przyniesioną z kuchni i czekał, aż w 
dołku pozostanie tylko bursztynowy żar. Wtedy rzucał na węgle 
zebrany wcześniej zielony łup, rozgarniając trawy i liście.
Kiedy pojawiał się dym, kładł mięso na kracie, umieszczonej 
dostatecznie wysoko nad dymiącym ogniskiem, aby płomienie 
strzelające w górę przez warstwę mchu, paproci i sosnowych igieł 
nie zwęgliły wołowiny. Dym gęstniał, jego woń stawała się coraz 
ostrzejsza; mięso zaczynało wydzielać soki, potem skwierczeć i 
kurczyć się, a skapujący z niego powoli tłuszcz sprawiał, że co 
rusz buchały błękitno-pomarańczowe płomienie. Kiedy Fabian po raz 
pierwszy przekręcał mięso na drugą stronę, miało już zmienioną 
barwę; wkrótce nadchodziła pora, by znów posypać solą, pieprzem i 
przyprawami jego lśniącą powierzchnię i zwiększyć temperaturę, a 
następnie ponownie przytłumić ogień kolejną porcją świeżej trawy 
i liści; po pewnym czasie trzeba było znów obracać mięso i 
powtarzać kolejno pozostałe czynności.
Cały proces trwał długo; zmierzch przechodził w noc, zanim 
Fabian siadał wreszcie do posiłku przy gasnących węglach 
otoczonych kamieniami, nad którymi wznosił się pióropusz dymu. 
Ręce i ubranie Fabiana oraz las dookoła pachniały aromatem 
pieczonego mięsa, tak delikatnego - wręcz rozpływającego się w 
ustach, bez skazy zwęgleń czy przypaleń - jak to, którego koszto-
wał we wczesnej młodości, na wsi dawno temu, kiedy jako parobek 
wędził połcie koniny dla swojego pana, pilnując, żeby cennego 
mięsa, później przechowywanego miesiącami, nie uszkodził otwarty 
ogień, by nie straciło soczystości, a łagodny dym chronił jego 
miękką tkankę długo po tym, jak ulotni się ciepło.
Główne ośrodki polo - czy te na Środkowym Zachodzie, gdzie w 
polo grywa się latem i wczesną jesienią, czy luksusowe kluby na 
słonecznej Florydzie, gdzie polo stanowi zimową rozrywkę - były z 
różnych powodów niedostępne dla Fabiana. Możliwość korzystania ze 
wspaniałych boisk, wybiegów i stajni przysługuje bowiem tylko 
tym, którzy po pierwsze kupują i utrzymują luksusowe wille i 
apartamenty mieszczące się na terenie ośrodków, a po drugie 
spełniają sztywne towarzyskie i finansowe kryteria, według 
których przyjmuje się członków do ekskluzywnych klubów.
Ale nawet ci, którzy kwalifikują się na członków, muszą - 
jeśli oni lub ich goście chcą grać w polo - trzymać przynajmniej 
pięć, sześć koni i opłacać zajmujących się nimi stajennych. Przy 
tych rzadkich okazjach, kiedy przyjaźń lub przypadek sprawiały, 
że Fabian odwiedzał jeden z ekskluzywnych klubów, wcale się nie 
dziwił słysząc, że kupno i roczne utrzymanie kilku koni średniej 
klasy oraz koszt ich transportu mogą się równać zarobkom 
dyrektora dużego, kwitnącego przedsiębiorstwa.
Pozbawiony możliwości korzystania z najlepszych ośrodków, a 
tym samym okazji do poznawania ludzi, którzy mogliby mieć ochotę 
z nim grać, Fabian prowadził życie nomada nie tylko z wyboru, ale 
również z konieczności. Świadom był ironii, że ze wszystkich 
sportów, w jakich mógłby odnosić sukcesy, polo jest jedynym, na 
który w obecnych czasach może sobie pozwolić wyłącznie bardzo 
bogaty człowiek, a i pośród bogaczy pozwala sobie niewielu.
Ostatni, decydujący mecz Trzeciego Międzynarodowego Turnieju 
Polo im. Eugene'a Stanhope'a, który rozgrywano co roku w Stanhope 
Estates - jednym z największych w kraju ośrodków polowo-golfowych 
położonym w pobliżu Chicago - o Puchar Grail Industries i całkiem 
znaczną nagrodę wysokości ćwierć miliona dolarów, został 
opóźniony przez ulewę. Czekając na trybunach i wokół boiska, 
ponad trzy tysiące kibiców w płaszczach przeciwdeszczowych lub z 
parasolami w dłoniach zastanawiało się na głos, czy południowo-
amerykańscy Centauros czy też Hybrids z Nowej Zelandii mają 
większe szanse odnieść sukces na rozmokłej nawierzchni. Stojąca 
obok Fabiana kobieta o srebrnych włosach, ubrana w tweedowy 
kostium, złożyła parasol, który trzymała nad młodym mężczyzną. 
Fabian zobaczył, że głowę, szyję i tors mężczyzny otacza ciasno 
aluminiowa konstrukcja z rurek, zaopatrzona w pokrętła. Twarz 
młodego człowieka - blada, o regularnych rysach, ale dziwnie 
spokojna wewnątrz metalowej klatki - wydała się Fabianowi 
znajoma; rozpoznał amerykańskiego zawodnika, który przed kilkoma 
miesiącami doznał złamania kręgosłupa podczas meczu odbywającego 
się na Środkowym Zachodzie. Na dźwięk głosu płynącego z megafonu 
mężczyzna dotknął pokrętła przy biodrze; metalowa klatka obróciła 
się w stronę przykrytego daszkiem podwyższenia w pierwszym 
rzędzie.
Komandor Ernest Tenet Stanhope, niegdyś znakomity zawodnik, 
a obecnie dziewięćdziesięcioletni senior rodu, wstał, żeby 
przemówić do znajdującego się na podwyższeniu mikrofonu. Ubrany w 
białe bryczesy i korkowy kask, oświadczył, że jako honorowy 
przewodniczący turnieju ustanowionego ku pamięci jego tragicznie 
zmarłego syna Eugene'a, został właśnie poinformowany, że jego 
drugi i jedyny żyjący syn, Patrick Stanhope, nie będzie mógł 
niestety przybyć, gdyż zatrzymały go obowiązki prezesa i 
naczelnego dyrektora Grail Industries, rodzinnego 
przedsiębiorstwa będącego największą w kraju firmą elektroniczną. 
Przysyła jednak helikoptery, które pomogą osuszyć boisko, aby 
mecz mógł się odbyć. Z trybun rozległy się okrzyki radości, a 
starzec przekazał mikrofon Lucretii Stanhope, swojej synowej, 
godnie wyglądającej czterdziestoletniej wdowie. Spokojna, pewna 
siebie główna organizatorka turnieju w paru krótkich słowach 
przeprosiła za opóźnienie.
Skorzystawszy z okazji, aby przypomnieć widzom, że zaledwie 
dwa lata temu jej mąż, Eugene Stanhope, zginął w nieszczęśliwym 
wypadku, kiedy przygotowywał się do udziału w tym właśnie 
turnieju, na moment urwała, po czym oświadczyła, że Stajnia 
Stanhope'ów, zajmująca się hodowlą i handlem najwspanialszymi 
wierzchowcami w kraju, będzie otwarta po meczu dla widzów, którzy 
mogą ją zwiedzić bezpłatnie.
Ledwo Lucretia Stanhope skończyła mówić, cztery turbo-
helikoptery należące do Grail Industries zawisły w równym szyku 
nad boiskiem, a po chwili opuściły się wolno i zatrzymały dwa 
metry nad ziemią. Potężne strugi powietrza wprawionego w ruch 
wirnikami maszyn rozchlapywały na boki stojącą w kałużach wodę, 
przyspieszając schnięcie zmoczonej deszczem nawierzchni.
Na drugim końcu boiska kierowcy i właściciele około 
siedemdziesięciu starych samochodów i ze trzydziestu samolotów - 
eksponatów muzealnych, które co roku wytaczano na paradę 
rozpoczynającą turniej - zaczęli delikatnie wycierać do sucha 
lśniące, nawoskowane karoserie pojazdów. Ekipy telewizyjne 
zajmowały miejsca na aluminiowych wieżach wzniesionych na czas 
turnieju. Kilku fotoreporterów obciążonych aparatami i innym 
sprzętem biegało wkoło, zatrzymując czołowych zawodników, którzy 
wychodzili z namiotów przy boisku. Inni pstrykali zdjęcia koniom 
uwiązanym do słupków obok karawaningów i przyczep mieszkalnych; 
stajenni właśnie zaczynali je siodłać. Dziennikarze krążyli po 
trybunach, szukając miejscowych osobistości, a także 
przedstawicieli międzynarodowej śmietanki towarzyskiej oraz 
znanych miłośników polo, których turniej co roku przyciągał.
Ponad dwadzieścia kabrioletów ozdobionych balonami, kwiatami 
i amerykańskimi flagami wolno okrążyło boisko. Siedzieli w nich 
delegaci różnych stowarzyszeń polo i wyżsi urzędnicy koncernów, 
które sponsorowały turniej i przeznaczyły fundusze na nagrodę. Za 
nimi, jeden za drugim, jechały zabytkowe samochody, hamując 
ostrożnie, żeby uniknąć kolizji. Dalej maszerowały szkolne 
orkiestry z wymachującymi pałeczkami dziewczętami w krótkich 
spódniczkach. Poprzedzały ukwieconą platformę, z której Miss 
Polo, ponętna brunetka w bikini i kasku, obrzucała widzów 
kwiatami. Paradę zamykało czterech kaskaderów w średniowiecznych 
zbrojach wypożyczonych z jednego z miejscowych muzeów; wjechali 
na boisko i zaczęli pozorować rycerskie potyczki. Co kilka chwil 
zawracali rumaki, które - nienawykłe do ciężaru zakutych w żelazo 
jeźdźców - musiały ze wszystkich sił natężać mięśnie, i pędzili 
na siebie cwałem, mocno dzierżąc kopie; mijali się tak blisko, że 
prawie się ocierali, niemal cudem unikając brutalnego zderzenia. 
Ich popis zapierał widzom dech w piersiach.
Mężczyzna w średnim wieku o szczupłej twarzy, którą zdobił 
przystrzyżony wąsik, zwrócił się do Fabiana. Ubrany był w 
znakomicie skrojoną sportową kurtkę, białe bryczesy i buty z 
dwubarwnej skóry, a w wymanikiurowanej dłoni trzymał fajkę z 
korzenia wrzośca.
- Organizatorzy nieźle się starają, prawda? - powiedział z 
silnym brytyjskim akcentem. - Same te helikoptery wystarczyłyby, 
żeby podbić cały mój kraj. - Roześmiał się, ukazując żółte, 
nierówne zęby - Ale kim, pana zdaniem, może być tamten motłoch? - 
Pogardliwie wskazał fajką trybuny.
- Kibice polo. Właściciele stajni. Farmerzy. Hodowcy. 
Zawodnicy polo z drużyn uniwersyteckich i zwykli ludzie, jak pan 
i ja.
Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Nie uważam się za zwykłego człowieka - oświadczył. - 
Przyleciałem pierwszą klasą.
- Skąd?
- Z Brunei, gdzie mieszkam. Przez Londyn, oczywiście.
- Z Brunei? To brzmi fascynująco - rzekł Fabian; nie miał 
pewności, czy słyszał już o takim państwie.
- Fascynująco? Bynajmniej. - Mężczyzna wydmuchał kłąb dymu. 
- Jedyne, co mamy, to squash, badminton... i wiatr z Morza 
Południowochińskiego.
- Squash, badminton i wiatr?
- No tak. I polo, oczywiście.
- I polo?
- Polo. Niedawno wprowadzone przez nasz łaskawy rząd.
- Rząd?
- Tak jest. Przez Jego Wysokość Sułtana oraz jego braci. W 
polo będzie grać Królewski Regiment Brunei, a także nasza policja 
i lotnictwo, oczywiście.
- Oczywiście - powtórzył Fabian.
Przelatując wolno tam i z powrotem nad boiskiem, helikoptery 
spełniły swoje zadanie. Do wtóru okrzyków uznania niosących się z 
trybun, wzniosły się w górę, przez chwilę wisiały nieruchomo, po 
czym nagle odleciały. Zrobiło się cicho. Boisko wciąż było nieco 
wilgotne i parowało w słońcu, ale lśniące kałuże wody znikły.
Fabian dzielił dyscypliny sportowe na te, do których piłka 
jest niezbędna, i takie, w które gra się bez niej. Wśród 
dyscyplin, w których piłka spełnia zasadniczą rolę, żadna, jego 
zdaniem, nie mogła się równać z polo. W starciu dwóch drużyn 
złożonych z czterech zawodników, najważniejsza była dla niego 
symbioza człowieka z koniem oraz walka jeźdźca z jeźdźcem - 
przeciwstawne bieguny tego, co dzieje się na boisku, gdzie na 
ograniczonej przestrzeni rozgrywa się zarówno indywidualny dramat 
poszczególnych zawodników usiłujących jak najpełniej 
zademonstrować własne możliwości i umiejętności swoich 
wierzchowców, jak i dramat dwóch odrębnych, walczących ze sobą 
zespołów, których raz bardziej, raz mniej skoordynowane działania 
mają realizować zbiorową wolę grupy.
Rączy koń i kij w dłoń - myślał często, próbując uchwycić 
istotę polo, gry podzielonej na sześć lub osiem części zwanych 
chukkers, z których każda trwa maksimum siedem i pół minuty. Do 
gry potrzebne są konie - od czterech do sześciu na zawodnika - 
zwykle pełnej krwi, dobrej budowy, biegające krótkimi krokami i 
odpowiednio wyszkolone; kij o wadze czterystu pięćdziesięciu 
gramów mierzący nie mniej niż metr dwadzieścia i nie więcej niż 
metr czterdzieści centymetrów, o bambusowym trzonku z gumowym 
uchwytem na jednym końcu, a na drugim z nasadą długości 
dwudziestu dwóch centymetrów, w kształcie cygara lub walca, wy-
konaną z pełnego bambusa, klonu lub morwy, zwężoną i ściętą w 
kwadrat na końcach.
Konia do gry w polo należy intensywnie szkolić przez dwa 
albo trzy lata, żeby nauczył się szybkich startów i sprintów, 
zwinnie wykonywał skręty i nawroty, potrafił błyskawicznie 
zatrzymać się i równie błyskawicznie znów ruszyć galopem. Pędząc 
na takim koniu po boisku - prawie dziewięć razy większym niż 
boisko do piłki nożnej - zawodnik silnym uderzeniem kija posyła 
piłkę na odległość stu kilkudziesięciu metrów. Szybując ku 
słupkom bramki, odległym od siebie o siedem metrów i trzydzieści 
dwa centymetry, piłka - drewniana kula o średnicy ośmiu 
centymetrów i masie stu dwudziestu pięciu gramów - często 
przekracza szybkość stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę i 
nabiera wystarczającego pędu, by strzaskać kość, pozbawić 
przytomności trafionego konia lub jeźdźca, a nawet spowodować 
śmierć.
Rycerze w średniowiecznych zbrojach w końcu zaprzestali 
potyczek i zjechali z boiska. Dwóch sędziów, kopiąc ziemię 
obcasami, zbadało nawierzchnię i dało znak głównemu sędziemu 
siedzącemu na trybunie, że boisko jest dostatecznie suche, aby 
mógł się rozpocząć mecz.
Fabian przysłuchiwał się toczącym się wokół rozmowom 
kibiców, którzy czynili zakłady Hybrids, drużyna z Nowej 
Zelandii, najwyraźniej była faworytem. Każdy z jej zawodników 
otrzymał w ostatnim rankingu dziewięć punktów na dziesięć 
możliwych, a ponadto wielu widzów nie miało wątpliwości, że konie 
Nowozelandczyków są najlepsze na świecie; sami Hybrids również 
wysoko cenili swoje wierzchowce, gdyż mimo znacznych kosztów 
transportu zabierali je ze sobą do domu po zakończeniu turnieju, 
w przeciwieństwie do Centauros, którzy zamierzali sprzedać swoje 
po dzisiejszym, ostatnim meczu. Kibice uważali, że wartościowe 
konie gwarantują przewagę, a poza tym podobało im się przywią-
zanie Nowozelandczyków do swoich zwierząt płynące z anglosaskiej 
tradycji szacunku dla konia, która polega na tym, że równocześnie 
z doskonaleniem umiejętności jeźdźców pracuje się nad 
podwyższaniem poziomu wyszkolenia zwierząt.
Fabian jednak był zdania, że zwycięstwo odniosą Centauros. 
Chociaż - tak samo jak inni - uważał, że skoro chcą sprzedać 
konie na aukcji po turnieju, na pewno nie przywieźli 
najcenniejszych wierzchowców, nie zapominał, że w składzie ich 
drużyny znajduje się dwóch z sześciu najlepszych zawodników na 
świecie, którym przyznano dziesięć punktów na dziesięć możliwych, 
oraz że dwóm pozostałym przyznano po osiem. Co więcej, pochodzili 
z rodzin, w których w polo grano od dwóch lub trzech pokoleń, a w 
dodatku z państw, gdzie konia traktuje się podobnie jak samochód 
w Stanach Zjednoczonych. Tak jak północnoamerykański mechanik 
czerpie przyjemność z majsterkowania przy samochodzie 
pozostawionym pod jego opieką, tak dobry południowoamerykański 
masztalerz idzie za własnym głosem przy tresurze konia. A 
ponieważ południowoamerykańscy zawodnicy nigdy nie uzależniają 
zwycięstwa od jednego wierzchowca i zmieniają konie po kilka razy 
w czasie meczu, zawsze mają w odwodzie nie gorzej wyszkolone 
rumaki, tym bardziej że dla nich tresura konia do gry w polo 
sprowadza się przede wszystkim do nauczenia go jak najszybszego 
biegania. Żeby zwiększyć wytrzymałość konia i zdolność raptownego 
przyspieszania, wstrzykują mu nawet środki pobudzające, po 
których konia wręcz rozsadza energia. Potrafią rozcieńczyć krew 
wierzchowca, żeby przyspieszyć krążenie, a także zmniejszyć 
wrażliwość jego kończyn na ból, stosując znieczulenie miejscowe 
lub przecinając nerwy, co powoduje zanik czucia.
Hybrids i Centauros wjeżdżali na boisko z dwóch przeciwnych 
stron, kierując się na środek, przed główną trybunę. Zawodnicy 
ubrani byli w bawełniane koszulki w barwach klubowych, obcisłe 
białe bryczesy, buty do polo i ochraniacze. Korkowe kaski z 
szerokim rondem albo nowsze, plastikowe, chroniły ich głowy, a 
twarze specjalne osłony. Wierzchowce miały pozakładane policzki, 
podgardla, naczółki, nachrapniki, jarzemka, wędzidła, munsztuki z 
łańcuszkami oraz podpierśniki, a na puśliskach zwisały szerokie 
strzemiona. Ciasne bandaże w jaskrawych klubowych barwach 
chroniły nogi zwierząt od ciosów kijów, uderzeń piłki i twardych 
kopyt innych koni. Kiedy zawodnicy stali w jednym szeregu, mocno 
ściągając wierzchowce, z kijami wzniesionymi do góry niczym 
sztandary na paradzie, przywodzili na myśl ruchomy fryz jeźdźców 
szykujących się do boju.
Staroświecki dwupłatowiec ciągnący flagę Grail Industries 
okrążył boisko, płosząc konie; kiedy odleciał, jeden z sędziów 
rzucił na środek piłkę. Rozpoczął się mecz. Jeźdźcy gwałtownie 
skoczyli do piłki; kije cięły powietrze, a grudy wilgotnej ziemi 
tryskały spod kopyt to hamujących, to skręcających rumaków.
Od razu na początku meczu każda z drużyn zaprezentowała 
odrębny styl gry. Hybrids trzymali się swojej zwykłej strategii, 
w której liczyła się nie tyle ustawiczna pogoń za piłką, co 
techniczne wyszkolenie zawodników. Chętnie demonstrowali karność 
i grację wierzchowców, trzymając wodze wędzidłowe i munsztukowe 
na sposób angielski - poszczególne rzemienie oddzielnie między 
palcami - a dłoń zaciśniętą, kłykciami do góry, na rączce 
palcata, którego rzadko używali nawet w najbardziej gorączkowych 
momentach, poganiając zwierzę niemal wyłącznie naciskiem kolan i 
łydek. Wodze ściągali nie za mocno, krótkimi pociągnięciami; 
dbali także, aby koń miał zawsze dobrą równowagę i wykonywał 
zwroty z wewnętrznej nogi. Aż przyjemnie było patrzeć na ich 
giętkie sylwetki, kiedy - pędząc za piłką - unosili się w 
strzemionach, opierali kolanami o siodło i pochylali tak nisko, 
że niemal dotykali ramionami uszu zwierzęcia. Trzymając wodze w 
lewej ręce, prawą - z wręcz podręcznikową precyzją - posługiwali 
się kijem; dłoń zaciśnięta na uchwycie, kciuk i palec wskazujący 
prawidłowo ułożone, ruch kija zawsze płynny, piłka zawsze bita z 
forhendu, kiedy znajdowała się przy przednich nogach zwierzęcia, 
z bekhendu, kiedy była blisko zadnich. Dosiadający szybkich, 
odważnych i znakomicie wyszkolonych argentyńskich anglików 
Centauros znani byli z prędkości oraz z zuchwalstwa, z jakim 
przemieniali boisko w szachownicę, na której realizowali 
strategię wymagającą od każdego zawodnika uporczywego dążenia do 
zdobycia bramki. Wodze wędzidłowe trzymali między kciukiem a 
palcem wskazującym, wodze munsztukowe między palcem wskazującym i 
środkowym, a palcat przyciśnięty kciukiem do dłoni, kłykciami 
zwróconej w bok, i - odznaczając się wyjątkowo gwałtownym 
usposobieniem - cały czas oddziaływali na konia ciągłym naporem 
kiełzna, ukłuciami ostróg i razami palcata, zmuszając zwierzę do 
zmian tempa, nagłych zahamowań i błyskawicznych zwrotów. Każdy 
Centauro przedstawiał sobą pyszny widok, gdy pędził jak szalony, 
smagając konia po okrwawionych bokach i nieustannie przenosząc 
wzrok to z przeciwników na linię ataku, to z linii ataku na 
piłkę, to z piłki znów na przeciwników. Centauros jako jedyni 
mieli zwyczaj przerzucać wodze do prawej dłoni ściskającej kij, 
żeby tym lepiej lewą okładać konia palcatem. Trzymali kij mocno, 
ręką swobodną w nadgarstku, z łokciem blisko tułowia, a przed-
ramieniem w płynnej harmonii z kijem, kiedy uderzał piłkę i 
podrywał ją z ziemi, posyłając w dal.
Fabian przypomniał sobie zdarzenie z pewnego meczu, które 
przywoływało echo wspomnień z pamięci starszej od czasu. 
Południowoamerykański zawodnik gwałtownie przyspieszył 
wierzchowca; koń zareagował, wyrzucając przednią nogę daleko 
przed swój środek ciężkości, w tej samej chwili, w której jego 
zadnia noga dotknęła ziemi, po czym wyciągnął się do sprężystego 
skoku, kładąc uszy, aby zmniejszyć opór powietrza. Fabian miał 
wrażenie, że cofnął się o tysiące lat i widzi konia zbierającego 
się do szaleńczej ucieczki przed drapieżnikami, które chcą go 
pożreć. Wierzchowiec pędził jak na złamanie karku. Nagle, 
usiłując w pełnym galopie zepchnąć z trasy przeciwnika pędzącego 
za piłką, a następnie wsunąć od tyłu kij i sprzątnąć mu ją sprzed 
nosa, kiedy będzie brał zamach, zawodnik brutalnie ściągnął 
wodze, ściskając koniowi dolną szczękę munsztukiem. Zwierzę 
straciło pęd, jego naturalny rytm prysł wraz z gwałtownym 
opuszczeniem nogi. Kiedy jeździec ponownie spiął mu boki 
ostrogami, koń się potknął; jego przednia noga podwinęła się i 
złamała tuż poniżej napięstka. Spieniony rumak, ogarnięty szałem 
walki, dalej galopował, choć złamana kończyna uginała się pod nim 
i przy każdym kroku wychodziła na wierzch naga kość; po chwili 
jednak znów się potknął i przewrócił na murawę. Dopiero wtedy 
jeździec, tak samo rozgorączkowany walką jak koń, zdał sobie 
sprawę, co się stało.
Na uroczyste przyjęcie w "Polo and Golf Club" wydane na 
zakończenie turnieju przez mieszkańców Stanhope Estates 
zaproszono członków rywalizujących drużyn, innych zawodników oraz 
osobistości ze świata sportu i elity towarzyskiej, którzy 
zjechali się z całego świata. Fabian przybył bez zaproszenia, 
więc przechadzał się trochę niepewnie pośród wystrojonych gości.
W jednej z sal usłyszał nagle swoje nazwisko. Szedł ku niemu 
mężczyzna w średnim wieku ubrany w granatowy garnitur; jego 
srebrny krawat zdobiła oryginalna złota spinka w kształcie kija 
uderzającego piłkę wykonaną z perły. Oczy mężczyzny z ptasią 
łapczywością wpiły się w Fabiana.
- Wiem, kim pan jest - powiedział zbliżając się z żar-
tobliwie konspiracyjną miną.
- Ja też - rzekł Fabian.
- Sławny pan Fabian we własnej osobie! - zawołał mężczyzna, 
ciągnąc Fabiana za ramię w róg sali. - Nazywam się Michael 
Stockey. Szukałem pana wśród najemników grających w zawodowych 
drużynach, ale powiedziano mi, że nie dał się pan kupić. To 
prawda?
- Nie sprzedałem się, bo nie było chętnych - wyjaśnił 
Fabian.
Stockey przysunął się bliżej.
- Już raz się spotkaliśmy - rzekł wesołym tonem. - Na 
turnieju polo w Los Lemures, na Karaibach. 
Fabian przeprosił mężczyznę, że go sobie nie przypomina, ale 
Stockeya to bynajmniej nie zniechęciło.
- W każdym razie niedawno padło w pewnej rozmowie pańskie 
nazwisko - oznajmił. - My w Grail Industries uważamy, że polo, 
najszybszy i najbardziej niebezpieczny sport na świecie, to gra 
przyszłości. Ośmiu jeźdźców, z których każdy waży wraz z koniem 
pół tony, wciąż zderza się ze sobą, pędząc z prędkością pięćdzie-
sięciu kilku kilometrów na godzinę za piłką wielkości bili! Co 
sekundę każdy zawodnik ryzykuje życie dla zdobycia przewagi! 
Istna burza! - Rozgrzały go własne słowa. - Polo to supersport 
łączący niebezpieczeństwo steeplechase, szybkość gonitwy, 
brutalność hokeja, napięcie futbolu, precyzję baseballu, wyzwanie 
golfa i grę zespołową roller derby - Urwał zadowolony z siebie, 
ale zaraz kontynuował: - Gra królów jest nadal królową gier! 
Grail Industries są gotowe sponsorować Mistrzostwa Świata w Polo 
w grze jeden na jeden, które odbywałyby się w Wellington, Retama 
lub Boca Raton; każdy z setek amerykańskich i zagranicznych 
klubów wystawiałby graczy, najwyżej ocenianych zawodowców i ama-
torów, którzy toczyliby indywidulane pojedynki o tytuł Mistrza 
Świata w Polo. Wyobraża pan sobie, jak tego typu współczesne 
pojedynki spopularyzowałyby polo wśród telewidzów? Świetny 
pomysł, nie? Co pan sądzi?
- Że to zupełnie wyjątkowy sport - rzekł Fabian. 
Stockey przestąpił z nogi na nogę.
- Widzę w tym rolę dla pana: byłby pan naszym głównym 
komentatorem. Któż bardziej się nadaje? Jest pan autorem kilku 
książek o polo. Współpracował pan przy pisaniu poprawek do Ustawy 
o Ochronie Konia. Pół życia spędził pan w innych krajach, grywał 
w polo na całym świecie. Zna pan osobiście wielu czołowych gra-
czy. - Urwał i czekał z niepokojem na reakcję Fabiana.
- Czyj to pomysł? - spytał ostrożnie Fabian.
- Patrick Stanhope osobiście prosił mnie, żebym pana 
odszukał i spytał, co pan sądzi na ten temat. Jest bardzo 
wdzięczny, że tak troskliwie zajął się pan jego małą Vanessą i 
tak znakomicie nauczył ją jeździć i skakać; nie miała dotąd 
żadnego upadku. Oczywiście, znaleźli się tacy, którym nie 
spodobał się pomysł powierzenia panu tej pracy - Stockney zamilkł 
na moment. - Niektórzy ludzie ze Stowarzyszenia Polo... no, mówi 
się, że żadna drużyna nie chce pana mieć w swoim składzie. Że 
jest pan jak samotny wilk, z nikim nie dzieli się piłką i rzadko 
chybia celu... a nigdy innego zawodnika.
- Wiem, co się mówi - stwierdził Fabian.
- Krąży plotka... - Stockey zakasłał nerwowo - ...że 
nauczył się pan tak strzelać w dzieciństwie, w Europie podczas 
wojny, kiedy zmuszano pana do występowania na wiejskich 
jarmarkach. Ludzie twierdzą, że pana miejsce jest na arenie 
cyrkowej, a nie na boisku. Nie chcą nawet, żeby sędziował pan 
mecze.
- Wiem o tym.
- Więc pewnie wie pan również, że niektórzy mówią, że to, 
co się stało... że ten wypadek, w którym zginął Eugene, wcale nie 
był wypadkiem... że toczyliście pojedynek...
Ponieważ Fabian milczał, Stockey złożył dłonie i pokiwał 
nimi w zadumie.
- No, ale wie pan, pojedynek... nawet kiedy kończy się 
śmiercią... w oczach prawa nie jest przecież morderstwem. Wie 
pan, co mam na myśli - zakończył z przebiegłą miną.
Fabian nie zareagował. Stockey z głębokim westchnieniem 
rozłożył szeroko ręce.
- Stajenny, który był przy tym obecny, zeznał, że obaj 
graliście twardo i brutalnie, ale że Eugene sam wjechał w tor 
piłki, która zmiażdżyła mu twarz. A pan podobno grał ze 
skaleczoną dłonią!
- Dzień wcześniej obciąłem sobie palec - wyjaśnił Fabian.
Stockey drgnął, ale zaraz przywołał na twarz kolejny 
uśmiech.
- Patrick Stanhope oczywiście wie, że śmierć jego brata nie 
była pańską winą. Czy znajdzie się choć jeden poważny zawodnik, 
który nie odniósł w grze żadnych obrażeń?
- Ja nigdy nie odniosłem obrażeń - oświadczył Fabian.
- I chwała panu za to! - zawołał Stockey - Ale inni 
znakomici gracze mieli wiele kontuzji.
- Ktoś, kto odnosi wiele kontuzji, nie jest znakomitym 
graczem - zawyrokował Fabian.
- To dość radykalny sąd, panie Fabian - powiedział 
ostrożnie Stockey. - Mówi pan to samo, co w swoich książkach. A 
ludzie lubią mieć wysoką opinię o sobie, nawet jeśli coś im nie 
wychodzi. - Zniżył głos. - Pańskie książki zniechęcają ludzi do 
polo!
- Zniechęcają ich nie książki, lecz wypadki, które opisuję 
- poprawił go Fabian.
Stockey popatrzył na niego z namysłem. - Już wiem. 
Przedstawimy pana, zgodnie z tym, co pan pisze, jako propagatora 
większego bezpieczeństwa w polo, a to powinno się spodobać 
telewidzom. Co pan na naszą ofertę?
- Muszę się zastanowić - rzekł Fabian.
Stockey klepnął go w ramię.
- Ulokujemy pana na Florydzie, na przykład w Palm Beach 
Polo Club; to dopiero będzie słodkie życie! Najlepsi zawodnicy z 
całego świata, wspaniałe towarzystwo, więcej znakomitości, niż 
będzie pan miał ochotę poznać! - Wręczył Fabianowi ozdobną 
wizytówkę. Niech pan wkrótce do mnie zadzwoni, dobrze? Mam 
nadzieję, że się pan zgodzi. - Odszedł w stronę baru.
Na środku sali grupka kobiet w luźnych, kwiecistych 
sukniach nakładała lody do srebrnych pucharków, niszcząc 
stopniowo rzeźbę malinowo-waniliowego jeźdźca na czekoladowo-
kawowym rumaku, kopię trofeum Turnieju Stanhope'a. Deszcz, który 
ustał po południu, padał teraz ze zdwojoną siłą; strugi wody 
ciekły po szklanych ścianach sali, błyskawice goniły jedna drugą.
Nie chcąc, żeby ktoś go znów rozpoznał, po rozmowie ze 
Stockeyem Fabian usiadł przy pustym stoliku w najciemniejszym 
rogu sali. Natychmiast przybiegło dwóch kelnerów; poprawili 
krzesła i zmienili obrus.
Do stolika podeszła młoda kobieta w obcisłej sukni, która 
poruszała się sugestywnie przy każdym ruchu jej ciała. Fabian 
rozpoznał Alexandrę Stahlberg.
- Co u ciebie słychać, Fabian? - spytała z lekkim 
uśmiechem. W jej dużych owalnych oczach pojawiły się niespokojne 
chochliki, a wargi rozchyliły się, ukazując idealnie równe, 
mlecznobiałe zęby.
Fabian wstał. Dłoń, którą kobieta wyciągnęła na powitanie, 
była wąska, gładka i chłodna.
Natychmiast odżyło w nim wspomnienie, jak te ręce i palce 
błądziły po jego ciele, natarczywe, natrętne, przecierając drogę 
dla warg i języka. Popatrzył na dłoń Alexandry.
Zauważyła jego spojrzenie.
- Wciąż cię fascynują palce? - spytała zalotnym tonem, 
przechylając się lekko w stronę towarzyszącego jej mężczyzny.
- Ty mnie fascynujesz - odpowiedział Fabian, zastanawiając 
się, co oznacza to drugie pojawienie się Alexandry Stahlberg w 
jego życiu.
Od śmierci Eugene'a widywał Alexandrę wiele razy, lecz tylko 
na reklamach: kusiła go w lotniskowych poczekalniach, przyciągała 
z lśniących okładek pism na oświetlonym stojaku przed całodobowym 
kioskiem. Kiedyś, czekając w kolejce do telefonu, zerknął do góry 
i odkrył, że jest obiektem jej uwodzicielskiego spojrzenia. 
Patrzyła na niego z ogromnej reklamy nowego błyszczyka do ust, 
wsparta brodą na misternie splecionych palcach, z których jeden 
sterczał wyprostowany, muskając prowokacyjnie czerwone wargi, 
jakby nakazywał milczenie; oczy modelki przeszywały na wskroś 
każdego, kto podnosił na nią wzrok.
Fabian i Eugene Stanhope byli przyjaciółmi. Eugene często 
wynajmował Fabiana, żeby ćwiczyć z nim polo lub wspólnie brać 
udział w meczach; podróżowali prywatnym samolotem Eugene'a do 
różnych klubów i na turnieje w Stanach i za granicą. Razem 
walczyli przeciwko Central Romana, drużynie maharadży Jabara 
Singha, legendarnego hinduskiego zawodnika, w La Romana, kurorcie 
na Dominikanie. W czasie jednego z lotów do La Romana Eugene 
poznał przyjaciela z Alexandrą, młodą modelką. Przedstawił ją 
jako dobrą znajomą, nie starając się ukryć tego, co Fabian odgadł 
od razu - że są kochankami. Później w trakcie pobytu na wyspie, 
chcąc zapobiec plotkom i uśpić czujność swojej żony, Lucretii, 
poprosił Fabiana, by udawał, że Alexandra jest jego przyjaciółką. 
Fabian się zgodził. Od tej chwili był częstym gościem w Stanhope 
Estates; Alexandra zwykle zjawiała się dzień czy dwa po jego 
przyjeździe.
Rok po tym, jak Fabian poznał Alexandrę, Eugene wynajął go, 
żeby przygotować się do turnieju, i zaprosił do Stanhope Estates.
Kilka tygodni przed wyjazdem do Eugene'a Fabian spotkał 
przypadkiem Alexandrę. Była w towarzystwie francuskiego 
producenta filmowego, który znał Fabiana tylko przelotnie z 
meczów, ale przywitał się z nim jak ze starym przyjacielem, 
wyrażając radość, że Fabian i Alexandra, z którą najwyraźniej 
łączyły go zażyłe stosunki, również dobrze się znają. Alexandra 
milczała niezadowolona, ale Francuz bynajmniej nie krył, że 
często podróżują razem i że, świadom jej powabu, zamierza 
nakręcić z nią jeden ze swoich swobodnych obyczajowo filmów. 
Wreszcie pocałował ją i wysłał na zakupy, a Fabian, któremu 
Alexandra podobała się, odkąd mu ją Eugene przedstawił, zobaczył, 
że dziewczyna patrzy na niego z lękiem.
Kiedy zostali sami, producent opowiadał z lubością i 
szczegółami o swoim romansie z modelką. Jego słowa rozpaliły 
wyobraźnię Fabiana, zastępując stare obrazy nowymi i wzmagając 
jego zainteresowanie dziewczyną. Postanowił ją lepiej poznać.
Po przyjeździe do Stanhope Estates od razu chciał zapewnić 
Alexandrę o swojej dyskrecji, uspokoić ją, że nie wspomni żadnemu 
z mężczyzn, z którymi jest związana, o obecności innego.
Eugene wyjechał na krótko w interesach, wcześniej jednak 
polecił, aby oddano do dyspozycji Alexandry i Fabiana wygodną 
starą willę znajdującą się na terenie posiadłości. Dziewczyna 
zajęła jeden z pokoi na piętrze, Fabian pokój na parterze. 
Wyprowadził z autodomu konie, przekazał je stajennym Stanhope'a i 
zaparkował pojazd przed willą.
Po kolacji w "Polo and Golf Club" z kilkoma zawodnikami i 
ich żonami Alexandra zaproponowała Fabianowi, żeby wrócili na 
piechotę przez lasek porastający opadające łagodnie zbocze między 
klubem a willą; mieszkały w nim sarny. Wysoko nad skąpaną w 
księżycowym blasku piaszczystą dróżką wiatr szeleścił 
wierzchołkami drzew, ale w dole panowała cisza, którą zakłócało 
tylko uporczywe cykanie świerszczy. Świadomość, że po raz 
pierwszy jest sam na sam z Alexandrą, sprawiała, że Fabianowi 
rwały się myśli, co rusz zmieniając swój bieg.
Alexandra przerwała milczenie.
- Nie jestem niczyją utrzymanką. - Mówiła jakby do siebie, 
chłodnym, obojętnym głosem. - Tak długo póki mężczyźni, z którymi 
się zadaję, nie wyrządzają mi krzywdy, zadaję się z tymi, z 
którymi chcę się zadawać.
Fabian postanowił od razu ją uspokoić.
- Nie powiem... - zaczął.
- Wiem - przerwała mu. - Choć nawet gdybyś któremuś 
powiedział, nie zrobiłoby mu to różnicy. Obaj wiedzą, czego chcą.
- To znaczy? - zapytał.
Powietrze w lesie było duszne, gorące, cykanie świerszczy 
nie ustawało ani na moment. Błyskawica, szybka, bezgłośna, 
przecięła niebo. Kiedy Fabian wytężył wzrok, żeby zapełnić 
kontury nocy, kolejna błyskawica oświetliła stojącą tuż przy nim 
dziewczynę.
- Obiecuję więcej niż jakakolwiek kobieta na świecie - 
oznajmiła. - Chcą doświadczyć tego, co obiecuję. 
Dochodzili już do willi, właśnie mijali autodom Fabiana. 
Jakby pragnąc zostawić ślad na niewidocznym kurzu, Alexandra 
przeciągnęła palcem po srebrnej powłoce pojazdu.
- Mogę obejrzeć wnętrze? - zapytała.
Fabian popatrzył na siatkę cieni kładących się na jej twarz 
i ramiona.
- Lepiej odłóżmy to na kiedy indziej - powiedział, choć 
czuł, że z tej potyczki ze zmysłami jego rozum nie wyjdzie 
zwycięsko.
- Dobrze. Ale czy naprawdę chcesz czekać? Wszedł do kabiny 
autodomu i zapalił światła w salonie. Dziewczyna weszła za nim.
- Więc tu się ukrywasz? - Rozejrzała się po saloniku i 
zerknęła na schodki wiodące do sypialni.
- Tu mieszkam i pracuję - odpowiedział Fabian. 
Alexandra poprosiła o czerwone wino. Z ulgą, że może się 
czymś zająć i ukryć zdenerwowanie, Fabian podszedł do półki, 
wziął ostatnią butelkę wina, otworzył ją i nalał dziewczynie 
kieliszek. Powoli sączyła trunek. Zatrzymała na moment wzrok na 
książkach o polo autorstwa Fabiana, ale żadnej nie wzięła do 
ręki. Spodobał jej się stołek przy biurku, na którym pracował; 
było to po prostu siodło do polo umieszczone na koźle. Usiadła na 
nim, unosząc wieczorową suknię; materiał przesunął się wyżej, 
obnażając jej uda. Dziewczyna odchyliła się do tyłu; grzywa 
miedzianych, migoczących w świetle włosów opadła jej na kark i 
ramiona. Siedząc okrakiem na siodle, z przednim łękiem między 
nagimi udami, wyglądała niezwykle prowokacyjnie w połyskującej 
sukni i sandałkach na wysokim obcasie. To właśnie świadomość 
wrażenia, jakie wywołuje na innych, czyniła z Alexandry tak 
znakomitą modelkę; przesunęła w dół dłonie i rozczapierzyła palce 
na kostkach, eksponując idealnie pomalowane, szkarłatne pa-
znokcie, a potem wplotła je między palce u nóg, również 
pociągnięte czerwoną emalią.
Fabian obserwował grę dłoni, stóp, palców; długie, zwinne, 
o nerwowych ruchach, wydawały mu się kruche jak detale gipsowej 
rzeźby religijnej narażone na odłamanie.
Alexandra przejechała pieszczotliwie ręką po włosach, jakby 
rozgarniała palcami ciszę, po czym zerknęła do lustra na ścianie; 
dwie bliźniaczki, jedna uwięziona za szybą, druga wolna, przez 
chwilę mierzyły się wzrokiem. Dziewczyna w lustrze przechwyciła 
spojrzenie Fabiana; nie mógł dłużej nie zauważony obserwować 
nagich ramion jej siostry. Alexandra uśmiechnęła się.
- W pracy nazywają mnie Stonogą - powiedziała.
- Stonogą?
- Tak. Same nogi, stopy i ręce.
Przekręciła się nieco w siodle i złączyła dłonie na 
podołku; jej nogi rozsunęły się, suknia podjechała wyżej. 
Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że Fabian widzi wewnętrzną 
stronę jej ud.
- O czym myślisz? - zapytała.
- Zastanawiam się, kto zamieszkuje tak doskonałe ciało.
- Przekonaj się.
Zsunęła się z siodła; suknia znów zasłoniła jej uda. 
Alexandra podeszła do baru i podniosła otwartą butelkę wina. Z 
butelką w prawej ręce i kieliszkiem w lewej oparła się o ścianę i 
spojrzała na Fabiana. Czekała.
Czuł się na rozstaju dróg, zmuszony z woli drugiej osoby 
zakłócić wypracowaną harmonię między swoimi zasadami a 
inklinacjami.
Fabian lubił Eugene'a i jego towarzystwo. Nawet kiedy był 
przygnębiony, nigdy nie zazdrościł przyjacielowi dobrego zdrowia, 
urody i fortuny. Eugene zdawał sobie sprawę, że Fabian wiedzie 
dokładnie takie życie, jakiego pragnie, i pewnie dlatego 
zachowywał się przy nim naturalnie, nie próbując ani pomniejszać 
własnego majątku, władzy i pozycji, ani udawać, że uwierają go 
ograniczenia nałożone przez bogactwo. Jego pieniądze były jak 
zabawka, którą chciał się dzielić z Fabianem; bawili się razem. 
To dzięki temu, że zgodził się żyrować pożyczkę bankową, Fabian 
nabył autodom; z kolei urodzinowy prezent w postaci gotówki 
umożliwił zakup Wyrzutki i Lewady. Wynajmując go do gry i płacąc 
mu za samą gotowość, Eugene stał się głównym źródłem dochodów 
Fabiana. Jednakże świadom niezręczności sytuacji, w której Fabian 
był nie tylko przyjacielem, ale także dłużnikiem, postanowił 
uniezależnić go finansowo; ostatnio wspomniał o pomyśle wydawania 
serii podręczników jeździectwa pod jego redakcją.
Fabian czuł na sobie uporczywe spojrzenie Alexandry. Wciąż 
czekała. Wiedział, że dziewczyna jest emocjonalną własnością 
Eugene'a, jeszcze jedną cząstką jego niezmierzonej fortuny, ale 
czy to wystarczyło, żeby ściągnąć wodze pożądania, jakie w nim 
rozbudziła? Czy jej romans z francuskim producentem nie wskazywał 
na to, że jest dostępna innym, że nie tylko jeden Eugene może 
hasać na tym erotycznym boisku? A może po prostu tak jej zależało 
na jego milczeniu, że gotowa była posłużyć się swoim ciałem, żeby 
je sobie zapewnić?
Niepodjęcie wyzwania rzuconego przez Alexandrę, stłumienie 
pożądania, które pchało go do niej, byłoby pewną formą 
indolencji, a więc także odstępstwem od zasad. Straciłby wiarę w 
siebie. Czując, że odzyskał spokój duszy, zgasił górne światło w 
salonie, nawet nie patrząc w stronę Alexandry. Pojedyncza 
niebieska żarówka oświetlała wąskie schodki wiodące do sypialni.
Ekonomika myślowa skłoniła Fabiana do tego, by traktować 
niektórych ludzi jako spolaryzowanych, podzielonych na zgodne lub 
antagonistyczne połówki; określał ich odpowiednio mianem 
symetryków bądź asymetryków. W wypadku tych pierwszych, obie 
połówki, a zarazem fizjonomia, ciało i dusza pozostawały w 
harmonii ze sobą; symetryka otaczał spokój, obca mu była 
impulsywność, a ekstremalne sytuacje życiowe rzadko stawały się 
jego udziałem. U asymetryków połówki różniły się od siebie; 
wiecznie zmienni, często odznaczali się wybuchowym temperamentem. 
Symetryka cechował silny charakter, asymetryka silna osobowość. 
Symetryk wydawał się urodziwy, asymetryk interesujący.
Fabian uważał dotąd Alexandrę za klasyczny przykład osoby 
symetrycznej, ale w ciągu nocy spędzonej razem, kiedy kochali się 
obsesyjnie, bez żadnych hamulców, ujawniła się przepaść między 
jej zewnętrznym opanowaniem i wewnętrznym niepokojem. To go zafa-
scynowało. Możliwość kochania się z nią, świadomość, że dziew-
czyna obdarowuje go sobą, wyczuwając jego potrzebę, sprawiały, że 
podniecenie Fabiana sięgało wyżyn; obnażony, dawał jej znać, że 
może z nim robić, co chce, a ona przyspieszała wzrastającą 
spiralę jego rozkoszy rozmyślnym, powolnym rytmem.
W mgiełce poranka obserwował Alexandrę, jak spała. 
Zaplanował wczoraj, że rano poćwiczy strzelanie do bramki, więc 
wstał, zostawiając dziewczynę w łóżku; pożądanie i wątpliwości 
przenikały go na zmianę, wzbudzając w nim niepokój i niepewność.
Przy obiedzie powiedziano mu, że Eugene, który miał wrócić 
dopiero za dwa lub trzy dni, już przyjechał i chce się z nim 
widzieć w rezydencji.
Fabian od razu wszedł do salonu. Eugene i Alexandra czekali 
na niego. W szarym garniturze i białej koszuli Eugene wyglądał 
bardzo urzędowo; siedział w ogromnym skórzanym fotelu, do którego 
dostęp zagradzał rzeźbiony niski stolik. Alexandra balansowała na 
szerokiej poręczy fotela, kołysząc jedną nogą. Pod cienkim 
materiałem wyraźnie rysowały się piersi. Fabian chciał wyciągnąć 
dłoń do Eugene'a, ale coś w wyrazie twarzy przyjaciela sprawiło, 
że się zawahał. Spojrzał na Alexandrę; opuściła głowę. Przysunął 
do stolika fotel i usiadł.
Eugene przyglądał mu się przez chwilę.
- Myślałem, że jesteś moim przyjacielem - rzekł, starannie 
odmierzając słowa.
- Jestem twoim przyjacielem - oświadczył cicho Fabian.
Eugene otoczył ramieniem Alexandrę i przyciągnął ją bliżej; 
oparła się o niego. Oboje patrzyli na Fabiana, jakby był 
niesfornym uczniakiem, który ma otrzymać reprymendę.
- Alexandra powiedziała mi, że wczoraj wieczorem, pod 
pretekstem, że chcesz jej pokazać swój karawaning, próbowałeś 
zaciągnąć ją do łóżka - oznajmił Eugene.
Fabian, zbity z tropu, poczuł się nagle obcy i samotny.
- Alexandra kłamie - rzekł.
Skierował na nią wzrok. Siedziała spokojna, obojętna, 
przyglądając mu się z wyrazem twarzy, który jakby pozostał na jej 
obliczu długo po tym, jak ulotniło się uczucie, które go 
wywołało.
- Alexandra wyjawiła mi, że zmusiłeś ją do picia wina, więc 
była trochę wstawiona.
Eugene urwał i podniósł wzrok na dziewczynę, która skinęła 
głową, jakby zachęcając go, żeby kontynuował. Znów zwrócił się do 
Fabiana.
- Powiedziała mi również - ciągnął ostrym tonem - że 
ponieważ nie miała innego wyjścia, położyła się w ubraniu obok 
ciebie na łóżku, a potem zerwała się nagle i uciekła.
Alexandra ścisnęła palcami ramię Eugene'a, po czym - udając 
zawstydzenie - spuściła głowę.
- Wiem o wszystkim, co się wydarzyło, i wiem to od 
Alexandry - mówił dalej Eugene. - Alexandra i ja nie mamy przed 
sobą tajemnic. Na tym polega tajemnica naszej miłości. Myślałeś, 
że możesz to zniszczyć jedną butelką wina?
Fabian spojrzał na modelkę; policzki miała zarumienione, 
wargi lekko rozchylone. Siedziała z miną posłusznej córki, która 
zgadza się z mądrością bijącą ze słów wszechwiedzącego ojca.
Pamięć Fabiana jeszcze nie wyrugowała z siebie obrazu 
leżącej przy nim Alexandry. Kiedy ją teraz obserwował, myśląc o 
tym, co między nimi zaszło, przypomniał sobie słowa, które 
wypowiedziała:
- Mam tego dość, Fabianie. Mam dość czekania na facetów i 
spełniania ich potrzeb, bo zawsze liczą się tylko ich potrzeby; 
mam dość znużonych, spoconych ciał szukających wygodnej dziurki. 
Mierżą mnie ich niezgrabne pocałunki, nieudolne objęcia, 
chrapliwe jęki i monotonne pieprzenie, zawsze w tej samej 
pozycji. Spuszczają się we mnie i zasypiają, a rano idą do biura.
Przysunąwszy się bliżej, jedną ręką objął dziewczynę w 
talii i uniósł ją nieco z posłania, a drugą dotknął jej szyi, 
ramion, potem wolno opuścił dłoń do jej jędrnych, kształtnych 
piersi. Poczuł, jak jej wargi napierają na jego usta, szybko i 
natarczywie odpowiadając na pieszczotę. Cały czas patrzyła mu w 
oczy, nie pozwalając mu ani na chwilę oderwać wzroku, ani na 
chwilę uciec od niej w myślach do innego świata, który byłby 
tylko jego własnym lub który we wspomnieniach bądź wyobraźni 
dzieliłby z inną kobietą.
Pamiętał jej nogi wokół swojej klatki piersiowej, jej łydki 
ściskające mu żebra. Skóra Alexandry była tak gładka w dotyku, że 
wydawało mu się, iż powinna lśnić w mroku. Jej stopy, wąskie w 
kostkach, muskały miękkimi podeszwami jego policzki. Czuł na 
brodzie ich wysokie podbicie, krągłość pięt, a potem zwinne, 
delikatne palce u nóg, które zaczęły napierać na jego wargi, wci-
skać się w bruzdę ust, rozsuwać zaciśniętą bramę zębów, dotykać 
języka. Stopa pieszcząca mu usta i dłoń wnikająca głęboko w niego 
coraz bardziej wzmagały podniecenie Fabiana, ale ilekroć 
dochodził do granicy, którą trzeba przekroczyć, żeby powstało 
nowe życie, dziewczyna go hamowała; poddając się jej zabiegom, 
godził się równocześnie na rezygnację z ostatecznego wyzwolenia.
Patrzył teraz przez stolik na dłonie Alexandry, na jej 
szczupłe, kształtne palce splecione na kolanach. Myślał o jej 
rękach: jak w nocy nawiązywały kontakt z jego ciałem, jak je 
ugniatały i badały coraz śmielej, jak chłodne paznokcie 
przesuwały się w nim po napiętych błonach, ignorując sprzeciw, 
przygotowując drogę dla ust, przekonując, by poddał się karesom 
języka.
Usilne dążenie do przezwyciężenia jego oporu, odmawianie mu 
prawa do nietykalności jakichkolwiek obszarów ciała, docieranie 
ustami i językiem tam, gdzie wcześniej była jej dłoń i palce, 
świadczyły o niesłychanej zachłanności Alexandry. Ale Fabian czuł 
również, że te pieszczoty - choć przynosiły mu rozkosz - miały 
przede wszystkim udowodnić jej samej, że potrafi skłonić 
partnera, by zgodził się całkowicie jej podporządkować.
W końcu doprowadziła do tego, że Fabian stracił świadomość, 
iż ulega jej woli. Przestało go obchodzić, jakimi pobudkami 
kieruje się Alexandra zaspokojając jego pożądanie; nie 
zastanawiał się, czy wiodąc go przez kolejne sceny obmyślonego 
przez siebie scenariusza, doprowadzi go do ujawnienia jego 
najgłębszej natury i przeżycia ekstazy, która będzie najwyższym 
hołdem dla jej wysiłków, czy też to on, sprowokowany przez nią, 
wydobędzie na powierzchnię jej najskrytsze uczucia, których nie 
potrafi inaczej objawić, i sprawi jej rozkosz, jakiej najbardziej 
pragnie.
Znów przypomniał sobie zadumany głos Alexandry:
- Zawsze podniecał mnie męski tyłek, Fabianie. Zawsze. 
Pieszczenie męskiego tyłka dłonią, palcami, ustami, językiem, 
tylko to rzeczywiście sprawia mi przyjemność. Ale Eugene tego nie 
znosi. Pewnego razu naprawdę się zdenerwował. Zaczął krzyczeć, że 
jestem zboczona, że żadna kobieta nie robiła mu czegoś tak ohyd-
nego, że chcę z niego zrobić pedała.
Kiedy mówiła, Fabianowi przemknęło przez myśl, że jej 
sposób osiągania rozkoszy - przez uporczywe naginanie partnera do 
swojej woli - mógł mieć początek w próżności i w strachu przed 
całkowitym oddaniem się grze seksualnej; w obawie przed ryzykiem, 
że w ramionach kochanka utraci samokontrolę i świadomość 
wrażenia, jakie wywołuje, która dla niej, zawodowej modelki, była 
tak istotna. Wiedząc, że wraz z orgazmem partnera maleje jej 
władza nad nim, była gotowa złamać każde tabu, przestąpić każdy 
zakaz, żeby przedłużyć jego pożądanie.
Eugene puścił Alexandrę i pochylił się do przodu, mierząc 
palcem w Fabiana.
- Alexandra powiedziała, że chciałeś z nią na siłę robić 
jakieś zboczone rzeczy, ale cię odepchnęła i uciekła - wycharczał 
groźnie.
- Alexandra kłamie - oznajmił Fabian.
- To ty kłamiesz, gnido! - ryknął Eugene.
Fabianowi zdarzało się widzieć Eugene'a pokonanego, być 
przy nim, kiedy ktoś urażał jego dumę. Widział go zwijającego się 
z bólu, widział nieprzytomnego. Obserwował jego swobodny sposób 
bycia, kiedy znajdował się wśród prostych hodowców koni i 
trenerów, którzy nie orientowali się, z kim mają do czynienia, 
podziwiał jego takt i opanowanie w kontaktach z nieokrzesanymi 
zagranicznymi zawodnikami, dla których nazwisko Stanhope nic nie 
znaczyło. Zdawał sobie sprawę, jak władczo się prezentuje w swoim 
gabinecie, z którego kieruje całym potężnym przedsiębiorstwem. 
Ale chociaż Fabian tyle o nim wiedział, nie był przygotowany do 
straszliwej furii, jaka teraz ogarnęła Eugene'a. Słuchając jego 
krzyku i widząc twarz wykrzywioną z wściekłości, nagle zrozumiał, 
jak bardzo się mylił w ocenie charakteru przyjaciela.
- Alexandra kłamie - oświadczył. - Wczoraj po kolacji od 
razu odprowadziłem ją do jej pokoju.
Jak tylko wypowiedział te słowa, od razu pożałował swojego 
kłamstwa. Rozpaczliwie próbując zniweczyć wysiłki Alexandry, 
która starała się zerwać więzi łączące go z Eugene'em, umysł 
Fabiana jakby wyrzucił z siebie pamięć o tym, że odwiedziła go w 
autodomie. Kłamstwo wynikło z desperacji, ale - jak zaraz zdał 
sobie sprawę - próby wycofania się z niego byłyby daremne.
- To ty kłamiesz! - zawołał Eugene. - Od samego początku 
Alexandra uprzedzała mnie, żebym się trzymał od ciebie z daleka. 
Mówiła, że nawet byś nie podniósł palca, żeby coś dla mnie 
zrobić. Teraz wiem, że miała rację. Wynoś się!
Z twarzą wciąż wykrzywioną gniewem, odchylił się na oparcie 
fotela i znów przyciągnął do siebie dziewczynę. Fabiana ogarnęła 
równie niepohamowana pasja. Chwycił hinduski sztylet, służący 
jako przycisk do papieru, położył na stole lewą dłoń i 
rozczapierzył palce. Gwałtownym ruchem spuścił sztylet i obciął 
sobie koniec palca serdecznego. Odcięty kawałek śmignął po 
blacie, z kikuta trysnęła krew.
Alexandra cofnęła się, odwracając twarz; Fabian podniósł 
ochłap i wyciągnął go do przyjaciela.
- Masz - powiedział rzucając czubek palca i sztylet przed 
Eugene'a. - Alexandra myliła się; właśnie podniosłem palec.
Eugene odsunął sztyletem zakrwawiony ochłap.
- Jesteś kłamcą, i już! - zawołał. - Alexandra powiedziała 
mi, że specjalnie podałeś jej wyjątkowo mocne wino, żeby ją upić. 
I wmusiłeś w nią prawie całą butelkę. Dziś rano, kiedy pojechałeś 
na trening, wszedłem do tej twojej karocy i znalazłem butelkę 
dokładnie tam, gdzie mówiła Alexandra. - Nabrał powietrza i 
ryknął: - Kusi mnie, żeby ci dać nauczkę, której nigdy nie 
zapomnisz! Wynoś się, bo nie ręczę za siebie!
Wszyscy troje stali. Czubek palca leżał na stole między 
nimi; Fabian, który z wściekłości nie czuł bólu, przez moment 
miał szaloną ochotę go tam zostawić. Ale pokonując obrzydzenie, 
wyciągnął rękę i ujął ochłap w dwa palce. Niemal spodziewał się, 
że obcięty czubek zareaguje na jego dotyk, ale odniósł takie 
wrażenie, jakby trzymał kawałek zakrwawionej gumy z plastikowym 
paznokciem. Szybko przycisnął ochłap do pulsującego kikuta i 
przytrzymując go prawą dłonią, ruszył do wyjścia. Krew ciekła na 
spodnie, na podłogę.
- Wynająłeś mnie, żebym grał z tobą w polo, więc jeśli 
chcesz mi dać nauczkę, zagraj ze mną jutro o szóstej rano - 
powiedział do Eugene'a. - Na boisku do ćwiczeń, jeden na jeden, 
bez świadków.
- Dobra! - wrzasnął Eugene; coś jeszcze krzyczał, ale 
Fabian już wyszedł.
Wróciwszy do swojego pokoju, polał krwawiący kikut środkiem 
dezynfekującym, a potem usiłował przywiązać amputowany czubek 
kawałkiem bandaża. W końcu, odchodząc z bólu od zmysłów, znalazł 
stajennego, który na pełnym gazie zawiózł go do szpitala. W 
ambulatorium chirurg zszył razem palec i założył opatrunek; 
powiedział, że istnieje duża szansa na zrośnięcie się palca; z 
czasem Fabian powinien odzyskać w nim całkowitą władzę.
Fabian wrócił do autodomu i rzucił się na łóżko, na którym 
jeszcze niedawno leżał z Alexandrą. Nieco później, 
rozgorączkowany, otumaniony po zastrzykach, poczuł, że ból 
ustępuje, a jego miejsce zajmuje dogłębne poczucie przegranej.
Źle spał tej nocy, budził się, ilekroć przygniatał zszyty 
palec. O świcie ruszył przez spowity mgłą las do stajni. Poranne 
powietrze usunęło z jego organizmu resztki narkotycznego 
otępienia. Zajął się końmi. Lewada i Wyrzutka zwykle łatwo dawały 
się okiełzać, ale tego ranka obie narowiły się, bijąc kopytami 
ziemię, a chrapy chodziły im nerwowo. Fabian wiedział, że reagują 
w ten sposób na jego ranę; strach przed rozerwaniem tkanek jest 
jednym z ostatnich istniejących ogniw łączących zwierzęta i 
ludzi. Cierpienie psychiczne - wyrzuty sumienia, skrupuły są 
wyłączną domeną człowieka.
Pilnując się, żeby nie podrażnić zabandażowanego palca, 
zaczął powoli wybierać uprząż na pojedynek z Eugene'em, jakby 
każdy rzemień był amuletem, czynnikiem w kształtowaniu 
przeznaczenia - którym mogło być kalectwo, śmierć lub łatwe 
zwycięstwo - i miał moc na nie wpłynąć, zanim stanie się 
rzeczywistością. Najpierw jednej, potem drugiej klaczy założył 
uzdę munsztukową, zacieśnił nachrapnik, sprawdził luz munsztuku, 
łańcuszka, jarzemka, wytoku, dopasował siodło, zaciągnął popręg, 
upewnił się, czy puśliska są odpowiedniej długości, a następnie 
obwiązał bandażami nogi. Po wykonaniu tych wszystkich czynności 
zaprowadził Wyrzutkę i Lewadę do autodomu. Zapach znajomej stajni 
ożywił zwierzęta; Fabian dał im chwilę pobrykać i ponownie 
sprawdził, czy siodła dobrze leżą.
Spocony z wysiłku i bólu, rozebrał się w autodomie i 
napuścił letniej wody do wanny. Kiedy się w niej wyciągnął z 
zamkniętymi oczami, uprzednio osłoniwszy zabandażowaną rękę 
kawałkiem plastiku, sam nie wiedział, co doskwiera mu bardziej, 
czy ból fizyczny, czy jednak wyrzuty sumienia. Nie chciał walki, 
która go czekała. Nie miał dotąd żadnego zatargu z Eugene'em, 
żadnego z Alexandrą. Nie on wysunął oskarżenie, nie on 
zainicjował zerwanie. Nie uważał się za ofiarę i nie szukał 
zemsty; nie chodziło mu też o obronę własnego honoru, wymazanie 
poniżenia, pokazanie, że jest lepszy. Swój sztandar nosił głęboko 
w sobie.
Bliskość niebezpieczeństwa zawsze wzbudzała w nim dziwną 
wybredność. Niczym osiemnastowieczny dandys szykujący się na 
pojedynek, przeglądał odzież i sprzęt do polo, starannie 
dokonując wyboru. On i Eugene mieli być sami na boisku, lecz 
Fabian przygotowywał się do meczu, jakby występowali przed tłumem 
widzów, pod okiem sędziów, dziennikarzy, kamer telewizyjnych. 
Wciągnął przez głowę czystą koszulkę, włożył nowe białe bryczesy 
i wzuł najlepsze botforty, czując ich sztywną skórę na wygięciu 
łydki; nienaganny strój wydawał mu się najwłaściwszą repliką na 
zgiełk meczu, który miał się odbyć, na pianę, pot i tryskające 
spod kopyt grudy ziemi.
Zaciągnął zamki błyskawiczne na butach, zacisnął paski 
mocujące ostrogi pod właściwym kątem. I chociaż zwykle używał 
podczas meczu jednego kija, zabierał ze sobą kilka; tak też 
uczynił tym razem, sprawdzając ich giętkość i sprężystość, zanim 
dokonał wyboru. Zawsze był świadom intensywności swoich działań, 
choć rzadko posiadał porównywalną świadomość motywów. 
Odnalezienie pobudki, która nim kierowała, gdy zaproponował 
Eugene'owi, żeby dał mu nauczkę na boisku, nie byłoby łatwiejsze 
od rozplątania gmatwaniny bodźców, które powodowały Eugene'em i 
Alexandrą. Dla Fabiana znaczenie czynu ujawniało się poprzez jego 
następstwa; dopiero analizując ciąg przyczynowo-skutkowy, można 
było czasem odgadnąć pierwotny impuls. Uważał, że przesadne 
rozważanie każdego kroku prowadzi do zaniku naturalnego 
instynktu, a wieczne zagłębianie się we własne wnętrze powoduje 
atrofię umiejętności działania. Tymczasem życie narzuca nam 
konieczność demonstrowania woli poprzez działanie - nawet jeśli 
nie dostarcza nam motywów - a rolą pamięci jest wzbudzać w nas 
żal, że coś zrobiliśmy albo nie. Czy pretensje do siebie samego o 
mecz - może wygrany, może przegrany - w którym walczyło się do 
końca, mogą być bardziej dojmujące niż wstyd, że nie stanęło się 
do walki? Jak mógł to ustalić, nie znając nawet motywu, który 
skłonił go do rzucenia wyzwania?
Wychodząc z autodomu - niczym krzyżowiec opuszczający 
bezpieczne mury twierdzy - spojrzał za siebie. Jego wzrok 
przesunął się po przedmiotach będących dziełem ludzkich rąk: 
spokojne, niewzruszone, nieczułe na ból, były obojętne na to, 
jaki los spotka osobę, która do tej pory z nich korzystała. 
Wydarzenia, które wypędzały go z tego świata, nastąpiły 
niespodziewanie, ale jeszcze nie padł ich ofiarą, nie stał się 
ich więźniem; wciąż był panem siebie. Wkrótce, w boju, pory jego 
skóry otworzą się, wydzielając wraz z potem kleistą woń strachu, 
a usta wypełni cierpki smak rzemieni i zaśniedziałego mosiądzu.
Czas było ruszać. Włożył swój najnowszy kask z zamontowaną 
na stałe osłoną twarzy. Dosiadł ciężko Wyrzutki. W dłoni czuł 
pulsujący ból. Owinąwszy wodze wokół nadgarstka, trzymał je 
wysoko nad grzywą klaczy. Powolnym kłusem odjechał spod autodomu, 
prowadząc na lonży Lewadę.
Eugene czekał na środku boiska. Fabian odłączył Lewadę i 
przywiązał do słupka. Kiedy zbliżył się do Eugene'a, rozpoznał 
jego wierzchowca, który z podniecenia strzygł uszami; był to 
jeden z najszybszych i najmocniejszych koni pełnej krwi. Fabian 
wbił wzrok w Eugene'a; ten spojrzał na niego spod ronda kasku nie 
posiadającego osłony, po czym bez słowa rzucił piłkę na ziemię 
między nimi. Obaj do niej skoczyli; Eugene dopadł jej pierwszy i 
uderzył długim forhendem. Trzymając kij nasadą do góry w zdrowej 
prawej ręce, Fabian zacisnął mocniej dłoń na trzonku. Ściskając 
łydkami i kolanami boki Wyrzutki, pochylając lewe ramię do 
przodu, spiął klacz ostrogami i zmusił do szybszego biegu.
Eugene dogonił piłkę i już spuszczał wzniesiony kij 
koszącym ruchem, biorąc szeroki zamach zza głowy, kiedy kij 
Fabiana przeciął powietrze i zaczepił nasadą o nasadę 
przeciwnika. Eugene, wywijając kijem, zdołał go oswobodzić, ale 
zamiast popędzić dalej za piłką, kiedy oba konie skoczyły do 
przodu, naparł brutalnie na Wyrzutkę, spychając ją w bok. Klacz 
zarżała, szarpiąc mocno wodze owinięte wokół rannej dłoni 
Fabiana. Eugene zaczął kopać Wyrzutkę ostrym czubkiem buta, 
jednocześnie tłukąc Fabiana po nogach twardymi ochraniaczami. 
Przerażona klacz, z sierścią już lśniącą miejscami od spienionego 
potu, stanęła dęba i przebierając w powietrzu przednimi nogami, 
zaczęła walczyć z Fabianem, prężąc szyję i rzucając łbem na boki. 
Fabian ściągnął wodze; koń - nagle posłuszny - skoczył chyżo do 
przodu; wstrząs spowodował, że rękę Fabiana przeszył 
nieprawdopodobny ból, zupełnie jakby ktoś mu ją przypalał żywcem. 
Eugene spojrzał na niego z pogardą, po czym znów skierował 
wierzchowca na Wyrzutkę; Fabianowi tylko dlatego udało się 
uniknąć zderzenia, że gwałtownie ściągnął wodze i zatrzymał 
klacz. Ból pyska sprawił, że aż przysiadła na zadzie, po czym 
zaczęła umykać przed Eugene'em ze zdwojoną prędkością, sadząc 
wielkimi susami i wzbijając kopytami grudy ziemi.
Kiedy Fabian dojechał do piłki i wybił ją na skraj boiska, 
poczuł, że jego czaszkę opasuje lodowata obręcz desperacji. 
Zamiast bowiem popędzić do przodu i starać się skierować piłkę do 
bramki przeciwnika, Eugene pozostał z tyłu. Fabian odgadł taktykę 
rywala: Eugene postanowił czekać, aż Fabian pośle piłkę na jego 
połowę. I ilekroć Fabian będzie posyłał piłkę w stronę jego 
bramki, Eugene będzie ją przejmował, zanim Fabian zdąży dojechać, 
żeby o nią walczyć.
Eugene rzeczywiście przejął piłkę. Ale nie skierował jej do 
bramki Fabiana, lecz uderzył ją tak, by trafiła w Wyrzutkę, 
niebezpiecznie blisko głowy konia... i jeźdźca.
Fabian musiał wykonać zwrot, żeby najechać na piłkę, przez 
co Eugene, dosiadający o wiele szybszego rumaka, znów znalazł się 
przy niej pierwszy. Fabian wprowadził Wyrzutkę w wyciągnięty 
galop i obejrzał się akurat w chwili, gdy Eugene brał szeroki 
zamach; piłka wzbiła się w powietrze i w następnej sekundzie 
śmignęła dwa centymetry od szyi Fabiana; nie trafiła go tylko 
dlatego, że zdołał się uchylić. Ale niewiele brakowało.
Fabian rzucił się w pościg za piłką, a Eugene pomknął za 
nim; oba konie dyszały z wysiłku, robiąc bokami. Fabian zmusił 
się, żeby zignorować ból, bo zdjęty strachem pojął, że stawką 
jest jego życie. Początkowo nie chciał wierzyć, ale teraz nie 
miał już wątpliwości: Eugene'owi nie chodziło o to, żeby zabić w 
nim jego wysokie mniemanie o własnych umiejętnościach, lecz o to, 
żeby zabić jego. Mecz jeden na jeden stanowił doskonałą okazję; 
gdyby mu się udało, łatwo mógłby zrzucić winę na przypadek.
Wkrótce ustalił się pewien schemat: kiedy Fabian pędził za 
piłką, Eugene gnał za nim i starał się zepchnąć go z obranego 
toru, wpadając na niego w pełnym galopie, wiedząc, że rana 
Fabiana zmniejsza jego panowanie nad koniem i czyni go bardziej 
wrażliwym na ból. Fabian, który przez ostatnie dwie noce prawie 
nie zmrużył oka, czuł, że coraz szybciej opada z sił.
Uparcie jednak nie pozwalał, żeby udzielił mu się gniew 
Eugene'a; wciąż miał nadzieję, że sportowy pojedynek na tym samym 
boisku, na którym tyle razy grywali ze sobą, zacieśniając więzi 
przyjaźni, sprawi, że przyjaciel wybaczy mu zdradę.
Żeby unikać kolizji, zwalniał tempo i puszczał Eugene'a 
przodem, a potem doganiał go i atakował od tyłu, często 
skutecznie odbierając mu piłkę. Ale wciąż tracił siły; jego nogi 
stały się ciężkie jak kłody, pot zalewał mu oczy. Jego jedyną 
mocną stroną była nadal celność, ale sam nie wiedział, ile 
jeszcze wytrzyma, zanim zacznie pudłować. W myślach wciąż widział 
siebie, jak leży martwy na boisku.
W polo, nawet kiedy zawodnicy surowo przestrzegają reguł, 
trudno jest powściągnąć siłę ludzkich mięśni, szybkość i masę 
konia. Dla Fabiana na tym właśnie polegało nieskazitelne piękno 
tego sportu; teraz stało się przyczyną koszmaru. W pamięci stanął 
mu amatorski mecz, jaki oglądał w Los Lemures. Podczas pierwszych 
dwóch chukkers tempo było spokojne, gra powolna i bezpieczna, 
każdy zawodnik miał okazję zaprezentować swoje umiejętności oraz 
cieszyć się osiągnięciami pozostałych.
Jednym z nich był znajomy Fabiana, amerykański biznesmen, 
który niedawno wycofał się z interesów i przyleciał do Los 
Lemures zaledwie przed dwoma dniami. Towarzyszyła mu żona i dwaj 
dorośli synowie, którzy przywieźli również swoje żony i dzieci; 
cała rodzina była zachwycona wspólnymi wakacjami i szczęśliwa, że 
starszy pan może poćwiczyć polo. Uwielbiał tę grę w młodości, i 
teraz, po trzydziestu latach grywania w golfa i tenisa z innymi 
biznesmenami, wracał do niej z radością.
Podczas ostatniej chukker jedna z drużyn wprowadziła 
rezerwowego zawodnika. Był to młody miejscowy ranczer, który 
rzadko miewał okazję grywać z zagranicznymi gośćmi. Chcąc się 
popisać przed znajomymi i resztą widowni, natychmiast wprawił 
konia w szaleńczy galop; jednocześnie demonstrował 
nieprawdopodobne opanowanie piłki. Grał znacznie szybciej od 
innych zawodników i sprawił, że widzowie zaczęli go dopingować; 
każdy jego strzał nagradzały głośne okrzyki. Jego aktywność 
spowodowała rozciągnięcie linii ataku i obrony na niemal całą 
długość boiska; choć mecz dobiegał końca i pozostali zawodnicy 
byli już zmęczeni, zaczęli grać bardziej dynamicznie, pobudzeni 
brawami kibiców. Fabian zobaczył, jak jego przyjaciel, zmuszony 
do tego szybkim atakiem całej drużyny, z ociąganiem i z wysiłkiem 
przyspiesza konia i goni za piłką w równie zwariowanym tempie, 
jak młodsi gracze.
Trzy minuty przed końcem meczu młody ranczer puścił się za 
piłką tak wściekłym cwałem, że jego spieniony koń ledwo łapał 
powietrze. Inni gracze, zmobilizowani agresją młodzieńca, rzucili 
się za nim, bodąc konie ostrogami i spychając się wzajem na boki. 
Fabian zobaczył, jak Amerykanin wywijając kijem, jakby grał w 
hokeja, wysforowuje się nieco przed pozostałych, dogania ranczera 
i próbuje zepchnąć go z trasy. Ziemia drżała od tętentu kopyt, a 
tłum na trybunach klaskał i krzyczał, podrywając jeźdźców i mokre 
od potu konie do jeszcze większego wysiłku, jeszcze bardziej 
morderczego tempa. Nie zważając na nic, usiłując za wszelką cenę 
uderzyć piłkę, ranczer skręcił gwałtownie, zajeżdżając drogę 
Amerykaninowi, który pędził tuż za nim. W następnym momencie, 
krótkim jak błysk, fala koni i jeźdźców dogoniła Amerykanina i 
ranczera, którzy wpadli brutalnie na siebie; w tłumie mignął 
Fabianowi potykający się, strzelający zadem koń z szyją wyprężoną 
ze strachu i jego wyrzucony w powietrze jeździec - znajomy 
Fabiana - który wyglądał z oddali jak kukiełka zawieszona nad 
pustym siodłem.
Koń i jeździec przewrócili się na ziemię, koziołkując razem, 
po czym spoczęli bez ruchu blisko siebie, przed innymi 
zawodnikami, podobni zwierzynie zagonionej na śmierć przez 
konnych myśliwych. Jeden po drugim, zawodnicy zsiedli z 
wierzchowców; z obu stron boiska nadbiegli sędziowie, stajenni i 
rodzina leżącego. Padli na kolana i pochylili się nad nim. 
Zachodzące słońce skąpało swoim blaskiem krew, która ciekła z 
jego głowy i szyi, nasączając porwaną koszulkę i napełniając 
przekrzywiony podczas upadku kask. Nos i szczęka, zmiażdżone 
kopytami, stanowiły jedną krwawą miazgę, ciało i ubranie były 
umazane trawą, oblepione błotem. Gdy karetka jechała wolno przez 
boisko, konie, czując krew i woń śmierci, tańczyły przerażone, 
szarpiąc wodze trzymane mocno przez milczących stajennych.
Nieuchronność przeznaczenia odbierała mu wolę działania, 
ale teraz, naprzeciw Eugene'a, Fabian nagle stwierdził, że jego 
umysł odsuwa od siebie przykre wizje, oddala strach przed 
śmiercią i paraliżującą troskę o przetrwanie. Znów obudzony do 
życia, poczuł się jak w transie; jego ciało funkcjonowało niczym 
doskonała maszyna, wypełniając każde polecenie mózgu z pewnością 
ruchów cechującą lunatyka. Podczas gdy Eugene mknął ku niemu 
skosem od lewej krawędzi boiska, szykując się, by wpaść na niego 
z impetem i powalić na ziemię, Fabian, dojeżdżając do piłki, 
którą miał po prawej, ściągnął nieco wodze. Wyrzutka, władczo 
potrząsając grzywą, zareagowała natychmiast i zwolniła do kantra, 
posłuszna jak nigdy. Eugene wysunął się trochę przed Fabiana, ale 
przekonany, że przeciwnik zamierza podawać sobie piłkę do przodu 
krótkimi uderzeniami, zwiększył tylko szybkość, żeby tym mocniej 
się z nim zderzyć.
Kiedy Wyrzutka prawie zrównała się z piłką, Fabian uniósł 
się w prawym strzemieniu, opierając się lewym kolanem i udem o 
siodło, po czym przechylił się, skręcając tułów w prawo, i 
spuścił z całej siły ramię trzymające kij, prostując je płynnym 
ruchem poniżej łopatki konia. Nasada uderzyła piłkę idealnie w 
środek; przelatując pod szyją konia, piłka wzbiła się w powietrze 
akurat w chwili, kiedy Eugene zwolnił wierzchowca i odwrócił się, 
wywijając kijem, żeby spojrzeć na przeciwnika. Dokładnie w tej 
sekundzie, kiedy kierował wzrok na Fabiana, piłka trafiła go w 
twarz; od siły uderzenia kask przekrzywił mu się na głowie. 
Fabiana doleciał cienki, wysoki trzask pękającej kości. Eugene 
osunął się nisko w siodle, przechylił się do przodu i runął na 
ziemię. Jeszcze zanim Fabian zsiadł z konia, wiedział, że 
niefortunny strzał pozbawił przyjaciela życia.
Pamięć jest kiepskim księgowym, i z czasem Eugene stał się 
tylko jeszcze jednym zakonotowanym w niej faktem, lecz Alexandra 
Stahlberg na turnieju nazwanym na cześć jej dawnego kochanka była 
jak najbardziej namacalną postacią. Stojąc naprzeciw Fabiana, 
ujęła za ramię swojego towarzysza, dwudziestoparoletniego, 
potężnie zbudowanego mężczyznę, którego Fabian znał z widzenia. 
Umięśniona sylwetka rysowała się wyraźnie pod idealnie skrojonym 
smokingiem, a szlachetne rysy i kształtną głowę młodego człowieka 
cechowała południowoamerykańska harmonia.
- Jos‚-Manuel Costeiro. - Alexandra ścisnęła ramię 
Costeira, nie odrywając oczu od twarzy Fabiana. - A to Fabian, 
mój stary znajomy, o którym tyle ci opowiadałam.
Fabian przypomniał sobie ostatnie zdjęcia Alexandry w 
kronice towarzyskiej pism o polo i jeździectwie; Costeiro, 
którego Fabian kiedyś widział, jak grał w drużynie Centauros, był 
zawsze przy jej boku albo gdzieś w tle. Pochodził z szanowanej 
argentyńskiej rodziny hodowców bydła; rodzina dumna była z jego 
gry w polo, lecz miała mu za złe słabość do płci pięknej; w obu 
dziedzinach mógł się pochwalić znacznymi osiągnięciami.
Podczas gdy kelner nalewał szampana, Fabian czuł na sobie 
wzrok Alexandry i Costeira. Zerknął przez stolik na kobietę. Jej 
twarz lśniła łagodnie, niemal jak twarz dziecka, a szerokie, 
ruchliwe usta, rozciągnięte w uśmiechu, ukazywały śnieżnobiałe 
zęby. Zielone oczy świdrowały go intensywnie.
- Wciąż rozgrywasz mecze jeden na jeden dla pieniędzy? - 
spytała z niewinnym uśmiechem.
- Zależy od stawki i od tego, kto jest przeciwnikiem.
- Chodzi o mnie, senior Fabian - włączył się do rozmowy 
Costeiro, pochylając się z uśmiechem do przodu i wpatrując w 
Fabiana twardymi, błyszczącymi oczami; ponieważ Fabian nie 
zareagował, młodzieniec dodał: - Dwa konie na zawodnika i gramy, 
dopóki jeden z nas nie zdobędzie pięciu bramek - Przez chwilę 
bawił się kieliszkiem; w końcu zaproponował stawkę.
- To trzy razy większa suma niż ta, na jaką mnie stać, 
panie Costeiro - oświadczył Fabian.
- Wiem, że pisuje pan książki o hipice i występuje w 
telewizji; nie uwierzę, że jest pan ubogim człowiekiem, senior 
Fabian - odparł Costeiro.
- W tym kraju pisze się książki i pojawia w telewizji z 
próżności. Zarabiam jeżdżąc konno.
Spojrzenie Costeira złagodniało, gdy popatrzył na 
Alexandrę. Ale jakby widok kobiety dodał mu ostrogi, znów zwrócił 
się do Fabiana:
- Umówmy się tak: jeśli przegram, otrzyma pan całą sumę. 
Jeśli pan przegra, zadowolę się jedną trzecią. Zgoda? - Czekał, 
wyraźnie zapalony do swojego pomysłu.
Alexandra przekrzywiła głowę, obserwując Fabiana. Wyraz jej 
twarzy nie zdradzał, o czym myśli.
- Zgoda - powiedział Fabian.
- A więc jutro rano. - Costeiro odchylił się na krześle, 
obmyślając szczegóły. - O dziewiątej na boisku do ćwiczeń w 
pobliżu Brook Forest i ścieżek dla hunterów. Żadnych widzów, 
tylko moi stajenni, dobrze?
- Panowie, panowie! - Alexandra z ożywieniem włączyła się 
do rozmowy. - Skoro umówiłam was na mecz, nie uważacie, że coś mi 
się należy za pośrednictwo?
- Dostaniesz swój udział ode mnie - rzekł Costeiro, 
uśmiechając się szeroko, po czym zerknął na zegarek.
Na ten znak Alexandra podniosła się leniwie. Obaj mężczyźni 
wstali również.
- Czy nie mogę nawet obserwować meczu? - spytała wydymając 
wargi i przytulając się do ramienia Argentyńczyka.
Costeiro objął ją czule.
- Możesz. Jeśli senior Fabian wyrazi zgodę.
- Fabian jest moim przyjacielem. Nie podniósłby palca, żeby 
mnie skrzywdzić. Prawda?
Fabian uniósł serdeczny palec lewej ręki, zrośnięty, ale 
nieco krzywy
- Dla ciebie nie podniósłbym nigdy, Alexandro - oświadczył 
z pozorną galanterią.
Odprowadził wzrokiem Alexandrę i Costeira, po czym wymknął 
się z klubu i wrócił do autodomu. Wszedł po schodkach do sypialni 
i odsunął kopułę, żeby wpuścić świeżego powietrza. Zdejmując 
wizytowy strój, zastanawiał się nad pobudkami Alexandry. Na co 
liczyła aranżując mecz? Costeiro będzie miał przewagę: jest 
młodszy i silniejszy, a jego argentyńskie wierzchowce są 
znakomicie wyszkolone. A jeśli kobieta, chcąc zdopingować 
Costeira, powiedziała mu, że ona i Fabian byli kiedyś kochankami? 
Owinął się ciepłym kocem i pozostawiając to pytanie bez 
odpowiedzi, zapadł w niespokojny sen.
Słońce zbudziło go o świcie; poczuł na twarzy chłodne, 
wilgotne powietrze. Drżąc z zimna, wyjrzał przez otwór w dachu. 
Kłęby mgły sunęły wolno po lesie i umykały w dal, odsłaniając 
kępy wiązów. Wznoszące się nad gęsty dywan poszycia bezlistne 
pnie drzew wyglądały nago. 
Schodząc w dół po schodkach, Fabian potknął się i uderzył 
ramieniem w drzwi. Czy to przypadek - pomyślał - czy też z nerwów 
tracę koordynację? Przestraszył się, bo podczas meczu brak 
jednego ogniwa w łańcuchu koordynacji, podobnie jak najmniejszy 
błąd czy pomyłka jeźdźca, mógł spowodować upadek.
Wiedział jednak, że strach jest równie groźny, bo może w 
każdej chwili - przed lub w trakcie pojedynku z Costeiro - zgiąć 
go wpół w poniżającym napadzie wymiotów lub wywołać nagły atak 
biegunki. Żeby się zabezpieczyć, rozpoczął przygotowania do meczu 
od zmuszenia żołądka i kiszek do pełnego wypróżnienia; 
oczyszczanie organizmu odbyło się bez bólu i innych 
nieprzyjemnych skutków ubocznych. Nauczył się tego podróżując po 
krajach, gdzie opróżnianie żołądka, kiszek i pęcherza jest sprawą 
woli i gdzie uciekano się do tej praktyki, żeby w pełni 
rozkoszować się uciechami stołu, a także w sytuacjach, kiedy 
odmowa lub brak widocznego entuzjazmu przy korzystaniu ze szczo-
drości gospodarza uchodziłyby za zniewagę. Następnie włączył 
magnetofon i zwiększył siłę głosu tak, by przestrzeń wokół 
wypełniły piosenki i melodie, które nagrał z radia; muzyka 
przypomniała mu wieczór z kochanką, miłe popołudnie w gronie 
przyjaciół, dzień spędzony na pisaniu, kilka godzin bezczynności 
w lesie; żadne z tych wspomnień nie zagrażało spokojowi jego 
umysłu.
Często puszczał tę taśmę, wracając pamięcią do jasnych i 
szczęśliwych chwil. Ilekroć tak jak teraz słuchał jej przed 
meczem, rozbrzmiewająca wokół muzyka spełniała rolę okrzyków "do 
broni!" i dźwięków wojskowej trąbki, stawiając w stan pogotowia 
emocjonalną linię obrony, potrzebną, aby dać odpór strachowi.
Ciepło kąpieli przeniknęło jego ciało, rozluźniając napięte 
mięśnie. Potem namydlił i kilkakrotnie spłukał włosy, aż gładko 
przesuwały się między palcami. Susząc głowę uważał, żeby nie 
sparzyć skóry zbyt gorącym strumieniem powietrza, potem czesał 
włosy tak dokładnie, jakby polerował uprząż, napuszając je nad 
czołem w atawistycznym przekonaniu, że wigor zależy od bujności 
czupryny.
Wyszorował zęby twardą szczoteczką, jak zwykle używając 
proszku, po czym wymasował dziąsła inną szczoteczką, zmoczoną w 
roztworze ściągającym; wreszcie skierował na zęby i dziąsła mocny 
strumień wody, żeby je porządnie wypłukać. Kiedy skończył, poczuł 
przypływ nowych sił. Następnie ogolił się z wręcz chirurgiczną 
precyzją, starając się, by skóra była tak gładka, jakby wybierał 
się na randkę z ukochaną. Ponieważ zostało jeszcze trochę czasu, 
obciął paznokcie i przyciął skórki, uważając, żeby się nie 
skaleczyć; zajął się również stopami: skrócił paznokcie i usunął 
spod nich martwy nabłonek. Potem wyczyścił uszy zwitkami waty, 
obejrzał dokładnie warstewkę żółtego wosku i zaczął czyścić kręte 
zakamarki małżowin.
Zawsze sumiennie wykonywał wszystkie te czynności, kiedy 
szykował się do bitwy, zupełnie jakby sprawność była wprost 
proporcjonalna do ilości zbędnego balastu - jedzenia, tłuszczu, 
wosku, starego naskórka, paznokci - który zdoła usunąć z 
mechanizmu ciała: była to jakby obrzędowa puryfikacja 
przygotowująca go do boju.
Ból w plecach był znajomym towarzyszem: Fabian kładł się 
spać czując jego tępą obecność i budził na jego ostrzejsze 
ukłucia. Wiedział, jak postępować, żeby go uśmierzać: spał z 
poduszką pod kolanami, unikał nagłych i gwałtownych ruchów, 
siodłając konie stał mocno na obu nogach. A jednak ilekroć 
podczas treningu lub meczu unosił się w strzemionach, ściskając 
mocno kij i ustawiając ramiona oraz tułów równolegle do linii 
strzału - raz obracając się nieco w prawo, raz zginając się w 
biodrach i przechylając w lewo nad grzbietem końskim - każdy 
skręt ciała mógł się okazać równie ostateczny, jak zamykanie się 
żelaznej bramy, gdyż kręgi i ścięgna, naciągnięte poza granicę 
wytrzymałości, mogły spowodować skurcz, który unieruchomiłby go 
nie na jedną chwilę i nie na czas meczu, lecz na wiele dni.
Żeby wzmocnić krzyż, owinął się w biodrach elastycznym 
pasem, zaciągając go ciasno jak gorset. Czuł się teraz tak, jakby 
spowiła go żelazna zbroja. Obca sztywność sprawiała mu 
przyjemność; cieszyła go myśl, że choć musi uciekać się do 
sztucznych środków, potrafi przezwyciężyć niedomagania ciała.
Wreszcie był gotów; opuścił sypialnię, wyprowadził Wyrzutkę 
i Lewadę z boksów na końcu autodomu. Osiodłał je starannie, 
umocował pęk kijów polo do grzbietu Lewady, po czym dosiadł 
Wyrzutki. Boisko do ćwiczeń znajdowało się półtora kilometra od 
autodomu; rozkoszując się każdą chwilą dzielącą go od momentu, 
kiedy myśli będą musiały ustąpić miejsca odruchom, wolno ruszył w 
drogę, kierując się w stronę słońca wiszącego nad horyzontem 
niczym ogromna piłka.
Siedział nisko w siodle, przesuwając wzrokiem po rozległych 
łąkach; niosący się od nich aromat tymianku i cierpka woń 
wilgotnych chwastów drażniły mu nozdrza. Ogarnęła go nagła 
tęsknota za miastem, za anonimowym powabem ulic, za kłębiącymi 
się tłumami mężczyzn i kobiet, za dysharmonijnym szaleństwem barw 
i kształtów, w którym mógł się zgubić i poczuć jak drzewo bez 
korzeni, bez przeszłości, odkotwiczone od ziemi.
Zawsze działał w przekonaniu, że aby mieć władzę nad 
własnym życiem, sprawować kontrolę nad jego krótkim biegiem, 
należy nadawać mu kształt dramatu złożonego z tak intrygujących i 
niepowtarzalnych scen, że żadna siła nie odciągnęłaby go od 
oglądania przedstawienia, w którym był zarówno bohaterem, jak i 
jedynym widzem.
Nagle uzmysłowił sobie z brutalną jasnością, że w teatrze 
swojego życia wykreował się na groteskową postać - Don Kichota 
autostrad, kapitana Ahaba na mostku zerwanego z cum statku-
karawaningu - a wtedy pustkę, jaką odczuwał, rozdarł ohydny, 
szyderczy śmiech, który naigrawał się z jego wymuskanego stroju, 
lśniącej uprzęży, ciasnego gorsetu.
Pogarda dla samego siebie, dla Alexandry i Costeira, dla 
świata i jego obyczajów ogarnęła go jak nieznośny fetor, zalała 
niczym fala nieczystości, przez którą nie mógł się przebić. W 
wyobraźni Fabiana zaczął się rozwijać film z Alexandrą w 
autodomie; natarczywe obrazy działały na niego jak ostre 
smagnięcie batem, popychając go ku coraz głębszej rozpaczy i 
wzmagając cierpienie, w którym pływał niczym w morzu krwi, 
podczas gdy w jego głowie szpula kręciła się nieubłaganie.
Skurczył się na myśl o tym, jak naprawdę musi się 
prezentować na scenie życia, zastanawiając się, cóż to za 
zniekształcające lustro w jego wzroku i charakterze uwiodło go i 
kazało mu uwierzyć w wizerunek siebie jako walecznego rycerza w 
turnieju pasji i namiętności, a nie żałosnego błazna w 
karnawałowej komedii. Gorycz i paląca pogarda dla roli, którą 
zgodził się odgrywać, przygniotły go całym swoim bolesnym 
ciężarem.
Odsunął jednak od siebie te ponure myśli, ogarnięty strachem 
o własne istnienie, a nagła ochota wzięcia udziału w czekającym 
go dramacie sprawiła, że szarpnął wodze i uderzył boki konia 
ostrogami. Niespodziewany ból, jak od dźgnięcia rozżarzonym 
żelazem, spowodował, że klacz stanęła dęba, a wtedy jeździec 
zaczął ją okładać po szyi, kłuć po brzuchu i bokach, aż Wyrzutka, 
więzień wędzidła, munsztuku, bata i ostrogi, skoczyła do przodu, 
naprzeciw podmuchom wiatru, świadoma, że im szybciej będzie 
biegła, tym prędzej ustaną ciosy, tym rychlej ból się skończy. Za 
nią, rżąc i prychając, gnała na lonży Lewada.
Rozdygotany, dojechał do boiska. Podniósł wzrok i oniemiały 
ze zdumienia, ostro ściągnął wodze. Boisko przegradzały 
stacjonaty, oksery, doublebarry i triplebarry, herdy, bramki - 
zobaczył z dziesięć przeszkód używanych na konkursach skoków, 
ustawionych pod różnymi kątami do siebie, rozlokowanych bez 
żadnego porządku, bez stopniowania utrudnień.
Nagle zrozumiał zamiary Costeira; natychmiast przytłoczyło 
go poczucie usidlenia, powodujące krótki, lecz intensywny skurcz 
kiszek; musiał przytrzymać się łęku siodła i przełknąć szybko 
kilka razy ślinę. Dopiero wtedy dostrzegł lśniący sportowy 
kabriolet ze zwiniętym dachem, zaparkowany przy odległym krańcu 
boiska. Alexandra, w połyskującym białym kasku na głowie, 
siedziała za kierownicą. Costeiro, ubrany w nieskazitelny strój 
do polo, stał oparty leniwie o wóz, bawiąc się kijem i nachylając 
się do swojej towarzyszki. Na prawo, przy trybunie, dwóch 
stajennych poprawiało rzędy na koniach Argentyńczyka.
Fabian przejechał przez boisko do trybuny i przywiązał 
Wyrzutkę i Lewadę; klacze dochodziły już do siebie po szaleńczym 
pędzie.
Ruszył miarowym krokiem w stronę Alexandry i Costeira, po 
drodze usiłując ściągnąć rękawiczki; nie mogąc się uporać z 
miękką skórą, zdał sobie sprawę, jak zimne i sztywne stały się 
jego palce. Na twarzy i ramionach czuł gorące powietrze, pod 
kaskiem zbierał mu się pot, ale dłonie miał zimne i bezkrwiste 
jak marmur. Ten chłód wydał mu się złym znakiem.
Nie wiedział, czy strach jest reakcją ciała buntującego się 
przeciwko woli, czy czynnikiem, który podkopuje autorytet woli i 
uzurpuje sobie jej rolę.
Jedynym źródłem, z którego wciąż mógł czerpać siłę, była 
świadomość tego, jak zgrabnie się prezentuje; ciasna koszulka, 
bryczesy, skórzane ochraniacze oraz grube botforty, każdy ze 
lśniącym źdźbłem zamka błyskawicznego, dowodziły, że jest gotów 
do podjęcia walki.
Zbliżając się do Costeira skąpanego w pełnym blasku 
poranka, taksując wzrokiem szerokość ramion i grubość ud 
przeciwnika, tryskającą zdrowiem twarz, rejestrując jego zwinne 
ruchy nacechowane gracją płynnego metalu, Fabian musiał przyznać 
z ukłuciem zazdrości, że Argentyńczyk jest nie lada rywalem. 
Przypomniał sobie, jak Alexandra mówiła, że w czasie podróży po 
Ameryce Południowej najbardziej pociągał ją widok indiańskich 
mężczyzn, ich umięśnionych, pozbawionych owłosienia ciał, 
gładkich niczym rzeźby; wydawali jej się ruchomymi rzeźbami. Myśl 
o Costeirze z Alexandrą w nocy o dwóch splecionych ze sobą 
rzeźbach - sprawiła mu ból, aczkolwiek rozumiał, że jego zazdrość 
o Costeira jest w gruncie rzeczy marzeniem nastolatka o ucieczce 
od własnej tożsamości i staniu się, choćby w przelotnej fantazji, 
kimś innym, drugim człowiekiem.
Bogactwo Costeira też było dla niego powodem upokorzenia; 
myślał ze wstydem o swoich ostatnich kilkuset dolarach schowanych 
w pudełku wewnątrz konia treningowego. Wiedział, że wciąż może 
wycofać się z pojedynku, wrócić do autodomu, rozsiodłać klacze i 
czekać, aż wróci mu równowaga ducha. Mógł wsiąść do kabiny, 
zapuścić silnik i poddając się jego wibracjom, ruszyć przed 
siebie pustą wstęgą autostrady.
Wiedział jednak również, jak bliski jest czas, kiedy nie 
będzie go stać na zakup paliwa, paszy, jedzenia. Zainteresowanie 
jego książkami malało z roku na rok. Wkrótce okoliczności mogły 
go zmusić do wystawienia na sprzedaż na aukcji całego 
dotychczasowego stylu życia, a wcale nie było pewne, czy tak 
łatwo znajdzie się nabywca na autodom, konie, sprzęty i uprząż. 
Natomiast pieniądze, które może - musi - wygrać od Argentyńczyka, 
wystarczyłyby mu na wiele miesięcy.
Widok Costeira, jego młodość, pewność siebie i swobodna, 
władcza poza uzmysłowiły Fabianowi, że nie ma żadnego stałego 
miejsca, które mógłby nazwać domem, nikogo, kto wsparłby go 
finansowo, aby nadal mógł żyć po swojemu, a jego przyszłość stoi 
pod znakiem zapytania. Ubóstwo jest szantażystą o wyjątkowo 
dobrych manierach: decyzję, co robić, pozostawia ofierze.
Przypomniał sobie starego, obdartego włóczęgę z miasta, 
wylęknionego, niepewnego jutra, z koroną żółtych strupów na 
głowie, któremu wargi i dłonie drżały na myśl o talerzu zupy.
Cześć, Fabian! - zawołała Alexandra; na jej ustach, jak 
zawsze, błąkał się zalotny uśmiech.
Trzymała kamerę filmową i statyw, a na głowie miała 
obdrapany kask do polo. Połyskująca srebrzyście niczym księżyc 
kurteczka, rozchylona na tyle, że odsłaniała dekolt, 
kontrastowała z obcisłymi skórzanymi spodniami, zwężającymi się 
przy kostkach okolonych złotymi paskami sandałków.
Fabian skinął jej chłodno głową, uścisnął dłoń 
uśmiechniętego Costeira, po czym wskazał boisko.
- Dla kogo jest ten tor przeszkód? - spytał.
- Dla nas, senior Fabian - odparł Costeiro. - Moje konie w 
trakcie szkolenia uczono również skakać. To chyba nie jest dla 
pana niespodzianką? Alexandra mówiła mi, że pańskie też potrafią 
skakać, w dodatku całkiem nieźle.
- Sądziłem, że mamy współzawodniczyć w polo, nie w skokach - 
rzekł Fabian.
- Sportowcy mogą sami ustalać zasady gry - oświadczył 
spokojnie Costeiro; mówił cierpliwym, pobłażliwym tonem, jakim 
zwykle usiłuje się uspokoić kogoś zdenerwowanego.
- Podobnie jak kochankowie zasady gry miłosnej - wtrąciła z 
uśmiechem Alexandra.
- Więc jakie zasady pan proponuje, panie Costeiro? - 
zapytał Fabian nie mniej spokojnym i uprzejmym tonem.
- Następujące: mecz polo, jeden na jeden, ale z handicapem 
w postaci kilku przeszkód dla wyrównania szans. Chyba nie 
spodziewa się pan, że ja, który grywałem dotąd sporadycznie w 
drużynie amatorów, pozwolę, by pan, głośny strzelec, po prostu 
zdobył bramki, zgarnął pieniądze i znikł? Oczywiście, może się 
pan wycofać.
W głosie Argentyńczyka brzmiała bezczelna nuta, ale Fabian 
nie dał się sprowokować. Popatrzył na Alexandrę. Nachylona nad 
kamerą, z twarzą osłoniętą kaskiem, manipulowała przy obiektywie, 
udając, że nie słucha rozmowy.
- Jakie jeszcze handicapy obmyślił pan dla mnie, panie 
Costeiro? - spytał Fabian, nadal zachowując spokój.
- Żadnych innych. - Bezczelność zastąpił urok. - Dziś nie 
jestem w najlepszej formie. Wczoraj wieczorem uczyłem Alexandrę 
tańczyć milongę, macochę tanga. Moja partnerka wyglądała tak 
oszałamiająco, tak seksownie... więc w rezultacie dziś rano... - 
Urwał, jakby dalsze wyjaśnienia były zbyteczne.
- Seksowny wygląd jest stałym handicapem Alexandry - 
oświadczył Fabian.
- To prawda! - zgodził się Costeiro. - Więc dziś rano 
cierpię strasznie na resaca, czyli jak to mówicie, kaca. A gra w 
polo na kacu wymaga tego, co u nas w Argentynie zwie się garra; 
to wola walki w zły dzień. - Odwrócił się do Alexandry, jakby 
oczekiwał potwierdzenia.
- Kac i garra wyrównują szanse - stwierdziła modelka 
podnosząc głowę. Jej oczy były niewidoczne za ciemnymi szkłami 
okularów słonecznych.
- Powinienem być chyba wdzięczny panu Costeiro, że nie 
dorzucił byka albo młodego wołu, żebyśmy jednocześnie mieli rodeo 
- rzekł Fabian.
Costeiro przyjął przyganę z jowialnym uśmiechem.
- Całkowicie. Podobnie jak cuchilleros, nożownicy pampasów, 
bardziej lubię zabawy z bykami niż wy, baseballowi kowboje.
- Jakie są kary za strącenie przeszkody? - spytał nagle 
Fabian.
- Nie ma żadnych. Przeszkody same w sobie są dostateczną 
karą. - Uśmiech Costeira stał się wyzywający. - Po każdym 
strąceniu moi stajenni po prostu znów ustawią przeszkodę. To 
wszystko. - Z rozbawioną miną oparł się o kabriolet, głaszcząc 
dłonią kij. - Nikt nie będzie pana zmuszał do skakania, senior 
Fabian. Może pan objeżdżać przeszkody.
- Podczas gdy pan będzie nad nimi skakał, tak? - powiedział 
Fabian, siląc się na uśmiech.
Costeiro roześmiał się głośno.
- Podczas gdy ja będę zdobywał bramki! - zawołał.
Alexandra skończyła udawać, że jest zajęta kamerą i zaczęła 
udawać, że kręci film.
- Światła! Kamera w ruch! Akcja! - zawołała wesoło, 
podnosząc kamerę do okularów słonecznych i kierując obiektyw 
najpierw na Costeira, potem na Fabiana, potem znów na Costeira.
- Jestem gotów! - oznajmił Argentyńczyk, uderzając się 
rękawiczkami po bryczesach. - Ale nie zmuszajmy seniora Fabiana 
do udziału w naszym filmie.
- Fabiana nie można do niczego zmusić - powiedziała, wciąż 
wesoło, modelka. - Można go skorumpować odwołując się do jego 
próżności. Ale nie można do niczego zmusić. Jest na to zbyt 
dumny. - Wycelowała obiektyw w Fabiana. - Nie umiem tylko 
odgadnąć, czy jest zbyt dumny, żeby być próżnym, czy zbyt próżny, 
aby być dumnym.
- Jestem gotów - powiedział Fabian. W ustach zaschło mu po 
denerwującej rozmowie i na myśl o czekającym go meczu.
- Więc zaczynajmy! - zawołał Costeiro. 
Zdjął z głowy Alexandry kask i sam go włożył; zapiął pod 
brodą pasek. Wciągnął rękawiczki, sięgnął do wozu po pudełko 
piłek do polo i wręczył je kobiecie.
- Kiedy objedziemy boisko i zapoznamy się z przeszkodami, 
Alexandra rzuci nam piłkę - oznajmił.
Alexandra wyjęła jedną z pudełka i podrzuciła do góry. Myśl 
o zbliżającym się meczu działała na nią pobudzająco.
- Najpierw piłka dla zawodników, potem pocałunek dla 
zwycięzcy - rzekła. - A może najpierw wypadałoby pocałować 
pokonanego? - Zdjęła okulary - Jak myślisz, Fabian?
Patrzyła wprost na niego; choć jej oczu nie zasłaniały już 
ciemne szkła, nie mógł nic z nich wyczytać.
- Zdaję się na twój wybór - powiedział i obracając się 
szybko na pięcie, odszedł od Alexandry i Costeira, kierując się w 
stronę klaczy.
Spoglądając na ostatnie krople rosy, które osiadły na 
lśniącej powierzchni butów, nagle uświadomił sobie, jaki dotąd 
był niewrażliwy na słońce i jego lecznicze ciepło.
Wyrzutka i Lewada stały spokojnie, przywiązane do słupka. 
Fabian poluzował każdej klaczy wytok, rzemienny pasek biegnący 
między przednimi nogami konia od wędzidła do popręgu pod 
brzuchem, po czym zdjął nachrapnik, który powstrzymywał zwierzę 
od rzucania łbem przy kiełznaniu wędzidłem.
Do pierwszej potyczki z Costeirem Fabian zdecydował się na 
Wyrzutkę, choć na wspomnienie przejazdu boiska zarżała lękliwie, 
kiedy ujmował wodze. Potem wybrał krótki, lekki kij o sprężystym 
trzonku, idealny do trudnych strzałów.
Wskoczył na siodło i pogalopował kantrem na środek boiska, 
czując, jak powraca mu spokój; jaskrawo pomalowane przeszkody 
stanowiły miłą odmianę dla oczu. Podczas gdy Wyrzutka objeżdżała 
je kolejno, zapamiętywał ich wysokość, szerokość oraz dzielące je 
odległości; obliczał, ile kroków klacz będzie musiała wziąć przed 
każdym skokiem. Widział w myślach to, co wkrótce miało się stać 
rzeczywistością: potyczkę z Costeirem, wpadanie koni na siebie, 
na przeszkody, kije walczące o piłkę, która leży lub śmiga między 
przeszkodami.
Wiedział, że wzbogacając grę o skoki, Costeiro chciał 
zmniejszyć jego skuteczność strzelecką, odebrać mu to, co stanowi 
jego największą siłę. Strategia Argentyńczyka, polegająca na 
wprowadzeniu chaosu na boisku przez ustawienie przeszkód i 
ograniczenie swobody ruchów przeciwnika, wynikała jednak z tego, 
że był przyzwyczajony do gry drużynowej, w której płynne przeka-
zywanie sobie piłki przez zawodników ma zasadnicze znaczenie.
Ironia sytuacji nie umknęła uwagi Fabiana; z ponurą 
satysfakcją pomyślał, że jego postrzeganie istoty gry 
neutralizuje podstęp Argentyńczyka i zwiększa jego własne szanse, 
bo w przeciwieństwie do zawodników o mentalności zbiorowej zawsze 
traktował każdy strzał jako odrębne zdarzenie, formalnie 
odłączone od wszystkiego, co nastąpiło wcześniej i co wydarzy się 
później. Przekonał się, że ma rację, przyglądając się kilku 
próbnym skokom, które Costeiro wykonał szybko jeden po drugim, z 
kijem wzniesionym do góry. Z oddali wydawało się, że wierzchowiec 
gładko pokonuje przeszkody, jakby wznosił się na grzbiecie 
niewidzialnej fali i wraz z nią łagodnie opadał ku ziemi; koń ani 
na moment nie tracił równowagi, a jeździec twardo siedział w 
siodle, trzymając w pogotowiu kij. Ale kiedy Fabian podjechał 
bliżej, wciąż obserwując bacznie przeciwnika, zaczął dostrzegać 
błędy w jego technice. Stwierdził, że Costeiro nie rozumie 
podstawowych zasad skakania, gdyż - podobnie jak inni gracze w 
polo - ma zwyczaj ściągać wodze przed wzięciem przeszkody, co 
krępuje swobodę ruchów zwierzęcia, skraca jego zasięg i zmusza 
je, żeby zwalniało przed samym odbiciem. Hamując konia tak 
niebezpiecznie blisko przeszkody, która w tym momencie znajduje 
się w ślepym polu widzenia zwierzęcia, Argentyńczyk pozbawiał 
wierzchowca naturalnej zdolności obliczania wysokości i 
głębokości przeszkody oraz wysiłku i pędu potrzebnych do jej 
przeskoczenia.
Ciężka uprząż załadowana przez stajennych na wierzchowca 
Argentyńczyka, konia równie źle wyszkolonego do skoków - zdaniem 
Fabiana - jak jeździec, który go dosiadał, mogła łatwo stać się 
dodatkowym handicapem. Z wytokiem ciasno napiętym pod szyją i 
zsuniętym nisko nachrapnikiem, który ściskał mu nozdrza przy 
każdym mocniejszym szarpnięciu wodzy, koń Costeira ani nie mógł 
zadrzeć łba do góry, żeby z bliska zobaczyć przeszkodę, ani 
wyciągnąć odpowiednio szyi, żeby uzyskać równowagę potrzebną przy 
skoku. Stosując te zbędne pomoce, Costeiro jedynie wzmocnił 
nabyty podczas nauki polo nawyk konia odbijania się tylko na 
stawach skokowych zadnich nóg - trochę jak królik czy kangur - a 
przy braniu przeszkód zwierzę powinno korzystać z siły całego 
ciała.
Objeżdżając przeszkody na Wyrzutce - klacz to płoszyła się, 
to stawała przy nich dęba - Fabian wciąż zastanawiał się nad 
strategią Costeira i obmyślał własną. Doszedł do wniosku, że 
Argentyńczyk, jak tylu innych zawodników, ceni w polo 
zespołowość, szybkość i niebezpieczeństwo; indywidualne 
konkurencje hipiczne - nawet skoki - wydają mu się poślednie, 
jeśli chodzi o dramatyzm i napięcie, więc traktuje je czysto 
rozrywkowo, nie poświęcając im ani wysiłku, ani czasu potrzebnych 
do osiągnięcia mistrzowskiej klasy.
Uwagę Fabiana zwrócił ruch na skraju pola. Dwaj stajenni 
pomagali Alexandrze ustawić kamerę na statywie; matowy sprzęt 
odcinał się wyraźnie od lśniącej kurtki modelki. Costeiro, chcąc 
popisać się przed kobietą, wykonał jeszcze kilka skoków, 
uderzając piłkę rzuconą przez stajennego; gdy pokonywał na rumaku 
przeszkody, biła od niego wiara, że skacze tak samo świetnie, jak 
gra w polo. Fabian spostrzegł, że ilekroć wierzchowiec 
Argentyńczyka przyspiesza, żeby wzbić się nad przeszkodę, 
Costeiro, wymachując kijem i szykując się do posłania piłki przed 
siebie, przesuwa swój ciężar na łopatki konia i obciąża jego 
przednie nogi, zanim zwierzę ląduje na ziemi. Kiedy z kolei chce 
wykonać strzał do tyłu lub w bok, przenosi ciężar na zad 
zwierzęcia i obciąża dodatkowo jego tylne nogi. W obu wypadkach 
bezmyślnie powoduje zachwianie równowagi wierzchowca dokładnie w 
tym momencie, kiedy zwierzę najbardziej jej potrzebuje.
Nadeszła pora na próbny przejazd. Fabian wprowadził 
Wyrzutkę w spokojny kłus i nakierował na pierwszą przeszkodę. 
Klacz popisowo wykonała skok; przednie kopyta wznosząc wyżej od 
brzucha, tylne podciągając zgrabnie, płynnie przemieściła swój 
ciężar nad przeszkodą. Czas i troska, jakie Fabian poświęcał 
ćwiczeniu Wyrzutki i Lewady w skokach, nie poszły na marne.
Wziął następną przeszkodę, prowadząc konia wyłącznie 
nogami, w jednej dłoni miękko trzymając wodze, w drugiej 
wzniesiony kij. Oddawał Wyrzutce inicjatywę, by mogła swobodnie 
wyciągać szyję i balansować głową, sam zaś pilnował się, aby 
siedzieć mocno w siodle i nie zmieniać pozycji, tym bardziej że 
siodło polowe nie daje takiego oparcia, jak siodło odpowiednio 
wyprofilowane do skoków. Żeby koń nie miał jakichkolwiek 
skojarzeń między skokami i bólem, które mogły spowodować, że 
zwierzę odmówi wzięcia przeszkody, zahamuje gwałtownie i wyrzuci 
jeźdźca z siodła, Fabian nigdy przed przeszkodą nie posługiwał 
się palcatem ani nie ściągał zbyt raptownie wodzy, kiedy koń 
lądował po drugiej stronie.
Kilku stajennych Costeira zajęło miejsca wzdłuż boiska i 
przy bramkach. Costeiro podniósł rękę na znak, że jest gotów 
zaczynać. Zawodnicy ruszyli na środek boiska.
Alexandra wystawiła znad kamery twarz okoloną płynnym 
wachlarzem rozpuszczonych włosów. Fabian ujrzał białą piłkę w jej 
dłoni; czuł, jak wygląd modelki działa na mężczyzn, gdy tak stoi, 
podniecona niczym nastolatka, czekając niecierpliwie na sygnał.
Kiedy Fabian i Costeiro zatrzymali się na skraju boiska, 
Alexandra rzuciła piłkę, która zgrabnym łukiem przecięła poranne 
powietrze, upadła na ziemię i zaczęła się toczyć. Costeiro, 
ogarnięty szałem gry, skręcił konia, dopadł jej, zanim się 
zatrzymała, lekkim ruchem kija wzbił w górę i pognał za nią, 
wykonując kijem wahadłowe ruchy. Trafił piłkę w powietrzu i 
skierował w stronę bramki, akurat kiedy jego rumak unosił się nad 
doublebarre. Fabian, trzy długości z tyłu, nie mogąc przegonić 
Argentyńczyka, obserwował, jak koń przeciwnika sprężyście 
pokonuje trzy następne przeszkody. Mniej więcej sto metrów 
dzieliło Costeira od bramki, kiedy znów znalazł się przy piłce. 
Jeszcze raz bezbłędnie uderzył; rozległ się triumfalny trzask. 
Piłka wystrzelona jak pocisk z katapulty przeleciała równo między 
słupkami.
Stajenni ustawieni przy obu bramkach i wzdłuż boiska 
nagrodzili Costeira latynoskimi wybuchami braw i okrzykami 
radości i zachęty. Costeiro zwolnił konia i wyciągnął do góry 
rękę na znak, że zdobył bramkę. Uchylając kask, zaróżowiony z 
dumy i jeszcze bardziej pewny siebie, przejechał truchtem przed 
kamerą Alexandry; kobieta mu pomachała, a on odpowiedział jej 
unosząc kij. Kiedy zawodnicy ruszyli w jej stronę przez murawę, 
żeby znów rozpocząć grę, stajenny podał Alexandrze nową piłkę. 
Wyskoczyła podniecona zza kamery i z zamachem rzuciła białą kulę 
między obu mężczyzn; wyglądało to jak wyzwanie.
Tym razem piłka potoczyła się bliżej Fabiana, czuł się 
jednak ociężały, powolny i wątpił, czy uda mu się znaleźć w sobie 
energię potrzebną do pokonania pełnego animuszu Argentyńczyka. 
Zajęty myśleniem o tym, co łączy Alexandrę i Costeira, 
podziwianiem jego znakomitego prowadzenia piłki, nie potrafił 
wykrzesać z siebie woli walki, a nawet wybrać strategii: czy 
koncentrować się na piłce, czy na przeciwniku.
Po kilku pierwszych uderzeniach pot zaczął gromadzić mu się 
pod kaskiem i zalewać oczy. Fabian stracił ostrość widzenia, 
coraz częściej musiał mrugać; wkrótce czuł słony smak na wargach, 
słone strugi ciekły mu po szyi i brodzie. Ponieważ w lewej ręce 
trzymał palcat i wodze, a w prawej ściskał kij, nie mógł - bez 
przerywania gry - unieść osłony i otrzeć potu. Schylił więc 
głowę, żeby go strząsnąć, i patrzył na bujną trawę, która prze-
suwała się pod kopytami Wyrzutki niczym zielona taśma 
przenośnika. Widział wyraźnie każdy odcinek szmaragdowej 
powierzchni, każdą wyschłą łatę. Jego oczy mechanicznie 
rejestrowały zgniecione, spłaszczone bądź spalone przez słońce 
źdźbła, które przy uderzeniu znaczyły na brązowo nasadę kija, 
widział rosę, którą piłka - jakby pociła się również - 
rozbryzgiwała za sobą, tworząc delikatną mgiełkę.
Żeby przygotować się psychicznie do wyzwania, jakie 
każdorazowo stanowi uderzenie piłki, Fabian wyobraził sobie ten 
moment: kij, osiągnąwszy najniższy punkt elipsy zataczanej przez 
ramię zawodnika, zbliża się do piłki leżącej nieco przed linią 
stopy jeźdźca, który ruchem nadgarstka zwiększa jego szybkość 
akurat w chwili, kiedy nasada trafia piłkę poniżej jej środka, 
unosząc ją w górę ze skoncentrowanym pędem własnej energii, 
prędkości konia, a nawet siły wiatru, który - chłodząc Fabianowi 
kark - wiał właśnie od tyłu.
Przegonił Costeira i łatwo uderzył piłkę, posyłając ją do 
przodu; wylądowała kilkanaście centymetrów od triplebarre. 
Wprawił klacz w szybki kanter i pokonując po drodze okser, gnał w 
stronę białej plamy, kiedy zdał sobie sprawę, że Wyrzutka nie 
zrozumiała jego polecenia i nie zwalnia na tyle, by mógł ponownie 
uderzyć piłkę. Klacz wpadła piersią na przeszkodę, strącając z 
łoskotem malowane drągi, z których aż poszły drzazgi.
Wykorzystując okazję, Costeiro zepchnął na bok Wyrzutkę i 
przejechał przez przeszkodę, zgrabnie prowadząc konia nad 
strąconymi drągami. Znakomitym bekhendem posłał piłkę daleko w 
tył, po czym raptownie ściągnął wodze; koń stanął dęba, krztusząc 
się, ale Costeiro obrócił go sprawnie i pognał za piłką. 
Pokonując szybko, jedna po drugiej, dwie doublebarry i dwie sta-
cjonaty, dogonił piłkę, podbił i uderzył, kiedy znajdowała się 
jeszcze w górze. Pomknęła do bramki, kreśląc białą linię w 
powietrzu. Fabian obserwował bezradnie, jak Argentyńczyk zdobywa 
drugiego gola.
Zawodnicy znów przyjęli początkowe pozycje, zamieniając się 
stronami. Alexandra rzuciła nową piłkę; Costeiro, nie chcąc 
dopuścić, żeby Fabian zajechał go z boku, ruszył ostrym galopem, 
zwalniając gwałtownie dopiero wtedy, gdy zrównał się z piłką. 
Zamachnął się, ale kij rozminął się z celem o centymetr i zanim 
Argentyńczyk zdążył zawrócić i podjąć kolejną próbę, Fabian, 
mocno ściskając nogami Wyrzutkę, przeskoczył stacjonatę, wpadł na 
Costeira, zepchnął go w bok i uderzył piłkę, posyłając ją pod 
szyją zwierzęcia. Ale Argentyńczyk nie zamierzał ustąpić: gnając 
obok siebie, łeb w łeb wzięli mur z cegieł. Choć Costeiro nie 
zdołał wyprzedzić Fabiana, udało mu się zahaczyć piłkę kijem i 
posłać do tyłu, prosto w herdę. Stając w strzemionach, gwałtownie 
zawrócił spienionego konia i pierwszy dopadł leżącej pod 
żywopłotem piłki, odbierając Fabianowi kolejną szansę posłania 
jej w stronę bramki.
Fabian nie rezygnował. Właśnie zbierał Wyrzutkę, żeby 
pokonać dwie stojące jedna za drugą stacjonaty, i dojechawszy do 
piłki, posłać ją do tyłu, kiedy Costeiro naparł na niego z boku. 
Koń Argentyńczyka zepchnął Wyrzutkę prosto na przeszkody; drągi 
posypały się na ziemię przed Fabianem. Zanim zdążył poprawić się 
w siodle i uspokoić klacz, Costeiro ściągnął ostro wodze, 
zmuszając konia, by znów naparł na Wyrzutkę. Klacz, z przerażenia 
rzucając łbem, stanęła dęba. Fabian, z trudem utrzymując się na 
grzbiecie miotającego się zwierzęcia, zgubił jedno strzemię. 
Przechylił się na bok; czuł, że zaraz spadnie.
Akurat w tym momencie, siedząc przekrzywiony w siodle i 
tracąc równowagę, dojrzał piłkę. Była w jego zasięgu; jej kusząca 
bliskość stanowiła wyzwanie, którego nie mógł zignorować. Kręcąc 
ramieniem coraz szybciej młyńca, z jedną ręką przyciśniętą do 
ciała, z oczami utkwionymi w piłce, wyrzucił kij nagłym skrętem 
tułowia i uderzył z całej siły; piłka wzniosła się do góry 
gładkim łukiem i poszybowała wysoko nad przeszkodami. Kiedy 
przemknęła między słupkami bramki, stojący obok stajenny podniósł 
do góry rękę: Fabian zdobył pierwszy punkt. Rozległy się nikłe 
brawa. Fala krwi napłynęła Fabianowi do głowy, poczuł w uszach i 
gardle gwałtowne pulsowanie. W oddali zobaczył, jak Costeiro 
salutuje do niego przyjaźnie, po czym obraca konia i jedzie w 
stronę stajennych, najwyraźniej zdecydowany zmienić wierzchowca. 
Alexandra, która nie zareagowała na bramkę Fabiana, wyszła 
Argentyńczykowi pospiesznie naprzeciw. Zeskoczył z konia, objął 
ją i patrzyli razem na Fabiana, który wolno objeżdżał na Wyrzutce 
boisko; po chwili odwrócili się i zaczęli coś szeptać.
Patrząc na nich, Fabian nie czuł już otępienia i braku 
woli. Wiedział, jaką strategię zastosuje tego ranka, na tym 
boisku. Wrócił na środek pola i obserwował Costeira, który na 
świeżym koniu przeskakiwał kolejno przeszkody, żeby zaznajomić z 
nimi zwierzę, podczas gdy stajenni pokrzykiwali dla zachęty. 
Fabian postanowił nie zmieniać Wyrzutki, choć spieniona klacz 
lśniła od potu i drżała z napięcia. Głaskał i uspokajał zwierzę, 
szykując je do następnej potyczki.
Zobaczył, że Alexandra, która znów zajęła się kamerą, 
ostentacyjnie go ignoruje. Kiedy podbiegł do niej stajenny z 
piłką, wzięła ją bez słowa i podeszła na skraj boiska. Nie 
patrząc na Fabiana, rzuciła piłkę łagodnie przed Argentyńczyka, 
niemal jak zaproszenie.
Mężczyźni ruszyli z kopyta i zderzyli się w pędzie. 
Costeiro, próbując dosięgnąć piłki, zaczął wywijać kijem w 
powietrzu i niechcący uderzył Fabiana w głowę poniżej kasku. Ten, 
oszołomiony, zachwiał się w siodle i puścił wodze; pomalowane 
drągi i stojaki zawirowały mu przed oczami, trawa rozmyła się w 
jedną plamę zieleni. Costeiro zawrócił i ściągnął konia, 
uśmiechając się i gestykulując przepraszająco. Fabian, który 
jeszcze nie doszedł do siebie po ciosie, nie rozumiał sensu słów 
płynących z ust Argentyńczyka; widział tylko jego błyszczące, 
czujne oczy. Chciał po sportowemu przyjąć przeprosiny, ale nie 
potrafił ułożyć warg w wybaczający uśmiech; przypomniał sobie 
niespokojne myśli z ubiegłego wieczoru.
Reagując na nastrój jeźdźca, Wyrzutka skoczyła do przodu, 
spychając w bok rumaka Costeira; kije zawodników co rusz trafiały 
w siebie, gdy walczyli o piłkę. W luce, jaka nagle między nimi 
powstała, Fabian dostrzegł piłkę, tuż przed nogami swojego 
wierzchowca. Ściągając wodze i pochylając się w siodle, posłał ją 
uderzeniem pod szyją Wyrzutki. Biała pecyna, połyskując w słońcu, 
śmignęła przez boisko, przelatując nad dwiema przeszkodami. 
Fabian zajechał drogę Argentyńczykowi i pognał za piłką, biorąc 
płynnie obie przeszkody. Zrównał się z nią akurat w chwili, gdy 
klacz szykowała się, żeby przeskoczyć okser, ostatnią przeszkodę 
przed słupkami bramki. Wzbił piłkę wysoko w górę, czując, jak 
Wyrzutka zbiera się w sobie, napina stawy, aby się dobrze odbić. 
Zacisnął nogi na bokach zwierzęcia, żeby nie stracić równowagi, i 
kiedy koń osiągnął najwyższy punkt skoku, zamierzył się na spada-
jącą piłkę, przekazując kijowi masę i pęd konia, siłę odbicia, 
własną energię i wolę - jeden lśniący strumień mocy niczym 
grzbiet ogromnej fali, która się za sekundę przełamie. Drewno 
gruchnęło o drewno, nasada trafiła w piłkę. Fabian widział, jak 
biała kulka przelatuje między słupkami. Zdobył drugą, wyrównującą 
bramkę.
Zawodnicy po raz kolejny wrócili na środek pola, mijając 
się z chłodną kurtuazją, kiedy zgodnie z obyczajem zamieniali się 
stronami.
Argentyńczyk twarz miał pociemniałą z napięcia, spojrzenie 
ponure. Alexandra stanęła na skraju boiska i nie patrząc na 
zawodników, wzięła zamach i cisnęła piłkę wysoko nad ich głowami, 
jakby ze złością. Costeiro i Fabian natychmiast zawrócili konie i 
wzięli dwie przeszkody, pędząc obok siebie niczym równoległe, na-
chodzące na siebie wektory siły, tak blisko, jakby nawet w locie 
chcieli się zepchnąć z trasy. Wyrzutce oczy ze strachu wyszły na 
wierzch; zbliżając się do przeszkody, co rusz zerkała na obcego 
konia, usiłując ocenić odległość między sobą a nim. Jeźdźcy 
pokonali herdę, ale ich zacięty pojedynek trwał nadal, jakby 
rzeczywiście stawali w szrankach. Byli niedaleko jaskrawych 
drągów doublebarre, pod którymi spoczywała na murawie piłka; 
Fabian przyhamował Wyrzutkę, Argentyńczyk bezlitośnie ściągnął 
wodze swojego wierzchowca.
Rozgorzała walka o piłkę. Żeby utrudnić uderzenie 
Fabianowi, Costeiro zaczął napierać koniem na Wyrzutkę, strącając 
jej drągi pod nogi. Fabian nie pozostał dłużny; też walczył, 
napierał, walił przeciwnika ochraniaczami, zahaczał kijem o jego 
kij. Kije ze świstem cięły powietrze, biły po nogach tańczące 
konie, wypełniając boisko coraz głośniejszym łoskotem - drewna o 
drewno i drewna o kopyto - który jak fala wlewał się do uszu 
Fabiana, zagłuszał jego przyspieszony oddech i dudnienie w klatce 
piersiowej. Konie, spienione z wysiłku, o oczach zbielałych ze 
strachu, stawały dęba i machały kopytami. Zepchnięta zadem na 
przeszkodę Wyrzutka szarpnęła się, jakby przypalona ogniem, 
strąciła nagłym wierzgnięciem drągi, po czym spłoszona hałasem 
skoczyła gwałtownie do przodu, z furią odrzucając na bok Costeira 
i umożliwiając Fabianowi idealny strzał z bekhendu. Kiedy 
Costeiro usiłował opanować swojego wierzchowca, Fabian okręcił 
Wyrzutkę i pomknął za piłką; ponownie ją uderzył, przerzucając 
gładko nad przeszkodą, którą zaraz przeskoczył, po czym znów 
posłał piłkę dalej, w głąb pola przeciwnika. Kiedy się 
zatrzymała, tylko dwie przeszkody, stacjonata i triplebarre, 
dzieliły ją od bramki. Fabian dopędził piłkę, uniósł się w 
strzemionach i już brał zamach, żeby spuścić kij i posłać ją do 
bramki Argentyńczyka, kiedy zobaczył Alexandrę. Pochylona nad 
kamerą, która stanowiła jakby przedłużenie jej profilu, 
znajdowała się zaledwie kilka metrów od miejsca, gdzie leżała 
piłka. Sfilmowawszy jazdę Fabiana, nastawiała obiektyw, żeby 
dobrze uchwycić moment uderzenia piłki. W soczewkach swoich myśli 
Fabian ujrzał twarz, którą pamiętał uniesioną nad jego ciałem, 
której dotykał i która jego dotykała; potem zobaczył, jak piłka 
trafia Alexandrę w głowę tuż poniżej ucha, miażdżąc jej szczękę i 
policzek; z rany tryska krew, strzaskana kość zasłania oko, 
podobne teraz do oślizgłej małży w pękniętej muszli, ukryte pod 
nieprzydatnym daszkiem czoła nad wyrwą buchającą szkarłatną 
posoką.
Już prawie uderzał piłkę; jedna część jego mózgu obliczała 
odległość między kijem i piłką, szybkość konia, odległość od 
bramki, inna starała się odsunąć obraz zakrwawionej twarzy, w jej 
miejsce wstawiając czarny prostokąt kamery o pokrętłach 
połyskujących w słońcu niby latarnie kierunkowe, zaledwie 
centymetr czy dwa od policzka przysłoniętego kaskadą włosów.
Zacisnął mocniej dłoń na trzonku. Powodowane jednym płynnym 
impulsem, ciało Fabiana pochyliło się do płaszczyzny piłki, 
wzniesione ramię zakręciło się, bark wysunął do przodu, 
nadgarstek uniósł do góry; zamachnął się kijem daleko przed tułów 
Wyrzutki, spuścił go w dół i zderzył nasadę z równikiem piłki - 
rozległ się grzmot niszczycielskiej mocy. Piłka poszybowała ku 
słońcu niczym rzutek. Fabian spojrzał prosto w słońce; śledził 
lot piłki, wsłuchany w jej cichy świst. Na moment skierował wzrok 
w stronę srebrzystej postaci Alexandry, ale zaraz znów przeniósł 
go na piłkę. Spadła prosto w kamerę, rozbijając ją i przewracając 
razem ze statywem. Alexandra chwyciła się za głowę i zamarła w 
bezruchu; tylko jej krzyk niósł się przez boisko. Costeiro 
zahaczył kij o ramię Fabiana; szarpał i ciągnął, zmuszając 
przeciwnika, żeby się zatrzymał.
- Co się stało, co się stało?! - wołał z twarzą wykrzywioną 
w pasji. Zeskoczył na ziemię, zanim jeszcze wierzchowiec się 
zatrzymał, i pognał do Alexandry, ciskając po drodze kij jak 
niepotrzebną zabawkę. Trzech stajennych również podbiegło 
lękliwie do modelki; jeden z nich schylił się i z przejęciem 
podniósł rozbitą kamerę. Fabian zsiadł z Wyrzutki i ruszył 
spokojnym krokiem za Costeirem do Alexandry; spocona ze strachu, 
stała szarpiąc nerwowo włosy; z jej twarzy znikła maska 
opanowania, nabrzmiałe łzami oczy patrzyły tępo przed siebie.
- Alex, nic ci nie jest? - spytał Costeiro.
Szybko, niemal brutalnie chwycił ją za ramiona, prze-
biegając wzrokiem po jej twarzy, dotykając dłońmi jej głowy, 
szyi, karku, potem odsunął od siebie lecącą mu przez ręce 
kobietę, żeby znów na nią spojrzeć. Kiedy zaczęła łkać, zadrżał z 
ulgi i przytulił ją mocno, muskając wargami jej czoło i szepcząc 
kojące słowa; pogłaskał ją po szyi, strzepnął jej z kurtki 
słomkę.
W odróżnieniu od podnieconych stajennych, Fabian obojętnie 
przyglądał się tej scenie.
- Bardzo mi przykro - powiedział po chwili. - Koń mi się 
potknął, kiedy miałem uderzyć... kiedy uderzałem piłkę.
Argentyńczyk odwrócił się do niego.
- Mógł pan okaleczyć Alexandrę, mógł ją pan zabić! - 
zawołał.
Podtrzymywana przez Costeira Alexandra spojrzała na Fabiana. 
Na jej szyi wciąż pulsowała niespokojnie żyła, ale pierwsza fala 
strachu opadła; zastąpiła ją apatia.
- Wiem, że nie zrobiłeś tego specjalnie, Fabianie - 
wyszeptała modelka.
Nie potrafił zgadnąć, czy jej szept jest wynikiem wypadku, 
czy powtórnego przybrania maski.
- Wiem, że gdybyś celował we mnie, nie trafiłbyś w kamerę - 
dokończyła i oparła się bezwładnie o ramię swojego przyjaciela.
- Człowiek strzela, a Pan Bóg kule nosi - powiedział 
poważnym tonem Costeiro, odwołując się do powszechnej mądrości. - 
Alex powinna dziękować Bogu, że nic się jej nie stało. - 
Głaszcząc ją po włosach, popatrzył chłodno na Fabiana. - A pan, 
że jej nie zabił.
- Fakt - odparł Fabian. - Gramy dalej, panie Costeiro? 
Wrócili do koni. Podnosząc z ziemi kij, Costeiro posłał 
Alexandrze niepewne, przejęte spojrzenie. Siedziała zgarbiona na 
trawie, lecz była cała i zdrowa.
Argentyńczyk dotknął kijem kasku, dając znak jednemu ze 
stajennych, żeby rzucił piłkę. Podjęli przerwaną grę. Z początku 
ruchy Costeira były ociężałe; wciąż myślał o Alexandrze. W 
pierwszej potyczce Fabian bez trudu opanował piłkę, wzbił ją 
wysoko w górę i pomknął za nią, swobodnie pokonując kolejne 
przeszkody. Ale Costeiro zaraz spiął konia, który rżał od 
ciągłych razów palcata i ukłuć ostróg raniących mu boki do krwi, 
i wprawił w tak ostre tempo, że po chwili tylko centymetry 
dzieliły go od Wyrzutki. Fabian wiedział, że jeśli klacz zwolni, 
Argentyńczyk może na nią wpaść; gdyby odmówiła skoku, mogliby się 
niebezpiecznie zderzyć. Przemknęło mu przez głowę, że Costeiro 
chce ukarać go za to, co przytrafiło się Alexandrze; ta myśl 
dodała mu sił i postawiła wszystkie jego zmysły w stan pogotowia. 
Poluzował wodze i nogami łagodnie przyspieszył Wyrzutkę, kierując 
ją na triplebarre, ale kiedy klacz miała się odbić, zaparł się w 
siodle i rzucił całym ciężarem w bok, zmuszając ją do ominięcia 
przeszkody. Costeiro, reagując jak typowy gracz polo, chciał 
powtórzyć błyskawiczny manewr przeciwnika, lecz popełnił błąd 
ściągając zbyt mocno wodze, tym samym zaciskając nachrapnik na 
nozdrzach konia i blokując mu dopływ powietrza. Koń Costeira 
znalazł się niespodziewanie przed przeszkodą, której wcześniej 
nie widział, bo zasłaniała mu ją Wyrzutka, a teraz miał zbyt 
blisko siebie, żeby ją widzieć wyraźnie. Ból pyska ściśniętego 
munsztukiem i strach przed triplebarre, która nagle wyrosła tuż 
przed nim, sprawiły, że koń się zbuntował i zrzucił przez łeb na 
drągi pochylonego do skoku Costeira. Wykorzystując upadek 
przeciwnika, Fabian serią płynnych uderzeń z forhendu przybliżył 
piłkę do bramki. Zanim Argentyńczyk podniósł się z ziemi, zdobył 
trzeciego gola.
Costeiro był zdenerwowany upadkiem. Włosy miał w nieładzie, 
a cętki krwi z rozharatanego ramienia znaczyły mu koszulkę. 
Natychmiast podbiegło do niego dwóch stajennych, a trzeci złapał 
konia, który gnał bez jeźdźca. Argentyńczyk oznajmił, że będzie 
grał dalej. Ale kiedy chciał sięgnąć po kij, wargi drgnęły mu z 
bólu.
- Chyba skręciłem nogę - powiedział, z ociąganiem podnosząc 
oczy na twarz Fabiana. W końcu, dbając o swój wizerunek dobrego 
sportsmena, dodał: - Wygrał pan, senior Fabian.
- Możemy dokończyć mecz innym razem - rzekł Fabian.
- Innym razem zagramy inny mecz. Z tego wyeliminował mnie 
koń.
Opierając się ciężko na ramieniu stajennego, Costeiro 
skrzywił się gwałtownie i na moment uniósł wzrok; w jego oczach 
płonął dawny ogień. Podał rękę Fabianowi, który zdążył zsiąść z 
konia. Alexandra przyłączyła się do nich, wciąż blada i niepewna, 
choć jej twarz znów przypominała maskę. Costeiro puścił dłoń 
Fabiana.
- Wygrana będzie czekać na pana w klubie - oznajmił 
obojętnie, wyciągając rękę do Alexandry. - Wracajmy do domu, 
najdroższa.
Nie obejrzał się, kiedy sprowadzała go, kulejącego, z 
boiska. Fabian często zastanawiał się nad kapryśnością losu, 
który czasami spełniał jego najgłębsze życzenia dopiero wtedy, 
kiedy przestawało mu na nich zależeć, albo karał go za ich 
spełnienie jakimś przykrym zdarzeniem, które okazywało się ich 
nieuchronnym następstwem.
Tego rodzaju myśli nurtowały go zwłaszcza, gdy wspominał 
okres, kiedy był stałym partnerem do gry w polo głośnego niegdyś 
dyktatora, Fernanda Rafaela Falsalfy, pana życia i śmierci w 
karaibskiej republice Los Lemures, wyspie należącej do 
największych światowych producentów tytoniu i cukru. Był to 
jedyny okres, kiedy Fabian miał poczucie stabilności; jego 
umiejętności cieszyły się uznaniem i otrzymywał za nie 
odpowiednie wynagrodzenie. Wolny od trosk, mógł oddawać się pogo-
ni za przyjemnościami, bez obaw, że rytm jego dni zakłóci 
wydarzenie, z którym nie potrafiłby się uporać.
Falsalfa, już nieżyjący, znany był w swoim kraju jako El 
Benefactor, choć przezwisko to często wymawiano z ironią. 
Znacznie posunięty w latach, kiedy wynajął Fabiana, od czasu do 
czasu grywał w polo, żeby umocnić swój wizerunek aktywnego, 
energicznego mężczyzny i równie znakomitego sportowca, co męża 
stanu - a za takiego się właśnie uważał. Nie chciał mieć za 
partnera miejscowego gracza, który mógłby się wygadać i obalić 
pieczołowicie pielęgnowany mit. Wydanie w Ameryce łacińskiej 
hiszpańskich przekładów książek Fabiana zwróciło na niego uwagę 
Falsalfy i otworzyło mu drogę do otoczenia dyktatora. 
Przydzielono mu natychmiast pensję wysokiego urzędnika 
państwowego i jeden ze wspaniałych bungalowów na brzegu morza w 
Casa Bonita, zacisznej, luksusowej posiadłości w La Hispanioli, 
karaibskim kurorcie stanowiącym niemal prywatną własność El 
Benefactora.
Położona zaledwie dwie godziny jazdy samochodem od Ciudad 
Falsalfa, stolicy nazwanej na cześć dyktatora, La Hispaniola była 
ekskluzywnym skupiskiem okazałych willi i posiadłości, 
nieskazitelnych boisk do polo, stajni mieszczących setki rączych 
wierzchowców, którymi opiekowały się tabuny doborowych 
masztalerzy, a także posiadała najlepsze warunki na całej półkuli 
do uprawiania golfa, tenisa i żeglarstwa - uchodziła wręcz za 
symbol konsumpcyjnego stylu życia. Bogaci ludzie z całego świata 
przybywali własnymi odrzutowcami, by korzystać z naturalnych i 
stworzonych przez człowieka atrakcji wyspy.
Casa Bonita, podobnie jak kurort, w którym się znajdowała, 
dawała El Benefactorowi wytchnienie od uciążliwych obowiązków 
szefa państwa. Była także jego azylem przed starzejącą się żoną 
oraz licznymi dziećmi i wnukami, którzy mieszkali albo w 
prezydenckim pałacu w Ciudad Falsalfa, albo w iście książęcych 
warunkach w innych ośrodkach na wyspie. Casa Bonita była jednak 
zarezerwowana wyłącznie dla El Benefactora oraz tych członków 
jego świty, którzy - jak Fabian w niczym nie zagrażali jego 
bezpieczeństwu oraz nie przeszkadzali mu w korzystaniu z uroków 
życia.
Fabian musiał być do stałej dyspozycji El Benefactora, 
gdyby dyktatorowi przyszła ochota do treningu lub rozegrania 
meczu jeden na jeden, ale na tym kończyły się jego obowiązki.
Niekiedy urządzano mecze drużynowe, lecz wyłącznie po to, 
aby sfilmować Falsalfę grającego przez kilka chwil, a następnie 
umiejętnie zmontować ujęcia, żeby wyglądało, iż grał przez cały 
czas w zwycięskim zespole. W takich wypadkach Fabian musiał 
służyć Falsalfie radą, towarzystwem i dyskrecją; był 
odpowiedzialny za przygotowanie meczu oraz zapoznanie pozostałych 
zawodników - sprawdzonych i zaakceptowanych wcześniej przez 
służbę bezpieczeństwa - z ustalonym z góry scenariuszem meczu. 
Chociaż Fabian otrzymywał wynagrodzenie, El Benefactor odnosił 
się do niego bardziej jak do rezydującego w pałacu znajomego, a 
nawet przyjaciela, niż jak do najemnego pracownika. Wynikało to 
ze spontanicznej i niespodziewanej sympatii, jaką stary dyktator 
poczuł do nowego partnera, urodzonego w cudzoziemskim kraju, 
świeżej twarzy w swoim otoczeniu. Z czasem Fabian, który 
skrupulatnie pilnował, żeby nie nadużywać swojej pozycji, 
zamieszkał na stałe w Casa Bonita, zachęcany do korzystania z 
uroków posiadłości i całego kurortu. Tylko zapowiadane przyjazdy 
El Benefactora i gości, których przywoził ze sobą ze stolicy, 
zakłócały rozkosznie leniwe tempo, w jakim upływał Fabianowi 
pobyt. Pod bacznym okiem szefa bezpieczeństwa, który nie 
zapominał o losie swojego poprzednika - zdegradowanego i 
wtrąconego do więzienia za to, że w rezydencji zgasły światła 
podczas przyjęcia wydanego przez dyktatora - cały dom przemieniał 
się w ul nerwowych przygotowań. Służba, na co dzień flegmatyczna, 
nagle sprzątała, polerowała i dezynfekowała bezustannie; nic nie 
umykało jej uwagi, od kopuły nad salą jadalną i olbrzymich 
żółwich skorup zdobiących kolumny po igłę adaptera w studiu 
dźwiękowym. Ogrodnicy przemierzali alejki, energicznie puszczając 
w ruch sekatory i elektryczne nożyce. Liście, owady i inne 
odpadki usuwano z powierzchni basenu, starannie kontrolowano 
zawartość chloru w wodzie. W przystani i na lądowisku dla 
helikopterów, w garażach oraz w hangarach przy pasie startowym 
oddziały mechaników i inżynierów pucowały i dokładnie badały 
każdy pojazd, żeby żadna usterka nie zagroziła bezpieczeństwu 
pasażerów.
Późnym popołudniem, do wtóru odległych werbli z placu, 
gdzie odbywała się musztra komandosów na wypadek, gdyby jeden z 
wojskowych towarzyszących dyktatorowi urządził niespodziewaną 
inspekcję, lądował prezydencki odrzutowiec i zatrzymywał się tuż 
u wylotu szerokiej alei wiodącej do bramy posiadłości. Tak za-
czynał się weekend. Kiedy El Benefactor w otoczeniu ochroniarzy 
schodził na płytę lotniska - za nim postępowali goście, których 
zaprosił na wspólny pobyt - służba rzucała mu pod nogi kwiaty, a 
kompania honorowa prezentowała broń z wojskową precyzją, zupełnie 
jakby wracał do domu po długim wygnaniu, a nie zaledwie po kilku 
dniach nieobecności.
Podczas każdego weekendu przez Casa Bonita przewijał się 
imponujący tłum gości, z których część zapraszano tylko na 
koktajle, a część łowiła z dyktatorem ryby, jeździła na nartach 
wodnych, żeglowała lub brała udział w wyprawach w głąb wyspy. 
Wśród gości przeważali potentaci ze świata przemysłu i handlu, 
głównie Amerykanie, ale bywali też Europejczycy, 
południowoamerykańscy arystokraci - właściciele posiadłości w La 
Hispanioli - oraz bankierzy i biznesmeni, którzy prowadzili inte-
resy z republiką Los Lemures. Zwykle obecni byli wysocy urzędnicy 
miejscowych i zagranicznych przedsiębiorstw cukrowych i 
tytoniowych, a także wszechobecni doradcy wojskowi oraz 
przyjaciele i znajomi dyktatora. Dla nich wszystkich zaproszenie 
przez Falsalfę - a już zwłaszcza na bankiet w Casa Bonita - było 
wyraźnym znakiem wyróżnienia, nagrodą za pracowitość, oddanie i 
poparcie dla jego dyktatorskich rządów.
W trakcie jednego z tych bankietów, przy bogato zastawionym 
stole w ogromnej jadalni, gdzie na miejscu honorowym siedział sam 
gospodarz mając po każdej ręce kilkanaście osób, Fabian zwrócił 
uwagę na młodą, dwudziestoparoletnią kobietę o wspaniałej 
latynoskiej urodzie; siedziała naprzeciwko niego. W odróżnieniu 
od innych kobiet, które podczas weekendów stanowiły ozdobę stołu 
dyktatora, ubrana była bardzo skromnie - zdaniem Fabiana, 
bardziej z konieczności niż z wyboru - a jej biżuteria 
ograniczała się do obrączki. Dziewczyna miała w sobie coś z 
nastolatki: uroczy, ale jakby niedojrzały sposób bycia. Fabian 
wątpił, czy zwróciłby na nią uwagę, gdyby nie jej ogromne, 
wyraziste oczy, które zdawały się zajmować połowę twarzy. 
Ponieważ zgodnie z protokołem obowiązującym w Casa Bonita, gości 
prezentowano tylko gospodarzowi i rzadko przedstawiano sobie 
nawzajem, Fabian nie wiedział, kim jest dziewczyna. Po kolacji 
udał się za nią, kiedy goście wyszli na kawę i likiery na skąpany 
w blasku księżyca taras, z którego roztaczał się wspaniały widok 
na ogród i morze. Zamierzał właśnie nawiązać z dziewczyną 
rozmowę, kiedy obróciła się z czułym uśmiechem do starszego 
mężczyzny, który się do nich przyłączył.
- Francisco de Tormes - przedstawił się Fabianowi starszy 
pan, składając lekki ukłon - oraz moja żona, Elena.
Fabian znał to nazwisko: Francisco de Tormes był 
najbardziej kontrowersyjnym dziennikarzem w republice, 
komentatorem politycznym bardzo negatywnie oceniającym rządy 
Falsalfy. Kiedy różne międzynarodowe koalicje groziły Los Lemures 
sankcjami gospodarczymi za nadużywanie władzy przez dyktatora, El 
Benefactor powoływał się na ostrą krytykę de Tormesa, twierdząc, 
iż jest to dowód pełnej wolności prasy.
De Tormes doskonale się orientował, że jego sytuacja jest 
bardzo niepewna; Fabian zdał sobie z tego sprawę, kiedy 
dziennikarz wspomniał, jak ogromnie się cieszą, on i żona, że 
mają okazję obejrzeć wspaniałą posiadłość Falsalfy, bo wkrótce 
oboje wyjeżdżają z Los Lemures. De Tormes wyjaśnił, że wydział 
dziennikarstwa znanej amerykańskiej uczelni zaprosił go na rok, 
aby prowadził wykłady, i za kilka tygodni wraz z Eleną, z którą 
się ożenił zaledwie przed czterema miesiącami, wylatuje do 
Stanów.
Elena de Tormes cały czas stała blisko męża, dotykając 
łokciem jego biodra. Choć niemal trzykrotnie młodsza od 
dziennikarza, sprawiała wrażenie osoby dojrzałej psychicznie i 
bardzo zakochanej.
Wdzięk Eleny de Tormes działał jak narkotyk - Fabian 
poczuł, że ulega mu coraz bardziej. Nagle gromadka gości 
rozstąpiła się dyskretnie, ukazując Falsalfę we wspaniałym białym 
mundurze generalissimusa. Podchodząc do Fabiana i de Tormesów, 
dyktator najpierw na oczach zebranych objął dziennikarza, a potem 
ucałował dłoń jego małżonki.
- Więc tu jesteście! I co, pewnie spiskujecie przeciwko 
mnie? - zawołał jowialnie, poklepując Fabiana po ramieniu.
- Zgadza się, ekscelencjo - potwierdził Fabian, żeby nie 
zepsuć humoru dyktatora, którego żart wypadł dość płasko; de 
Tormes uśmiechnął się niepewnie, a jego żona zaczęła się 
gwałtownie wachlować. - Właśnie chciałem zaprosić seniora i 
seniorę de Tormes na konną wyprawę w głąb lądu, do jednej z 
niedostępnych wiosek w rejonie Cacata. De Tormes potrząsnął 
głową.
- Kiepski ze mnie jeździec. Mam za dużo pracy, żeby 
regularnie trenować, a Elena jest zbyt zajęta studiami. Tylko 
miałby pan z nami kłopot - powiedział uprzejmie.
Fabian, rozumiejąc jego obawy, już chciał zaproponować inną 
rozrywkę, kiedy Falsalfa powstrzymał go z uśmiechem.
- To świetny pomysł! - zawołał. - Jaka szkoda, że nie mogę 
się do was przyłączyć. - Skierował wzrok na de Tormesa; choć 
nadal zachowywał się jowialnie, w jego spojrzeniu pojawiła się 
skrywana dotąd wrogość. - Ale co naszego sławnego de Tormesa 
obchodzą ubogie wioski we własnej ojczyźnie, skoro zamierza ją 
porzucić dla wygód amerykańskiej metropolii?
Gorycz Falsalfy wobec uchodźców politycznych, którzy 
krytykowali go z bezpiecznej odległości po wyjeździe do Stanów 
Zjednoczonych, była powszechnie znana; de Tormes zaczerwienił 
się, jakby otrzymał policzek.
- Proszę nie zapominać, ekscelencjo, że jedziemy do Stanów 
tylko na rok - wtrąciła lękliwym tonem Elena de Tormes; jej 
wachlarz coraz szybciej ciął powietrze. - To mój pierwszy 
zagraniczny wyjazd, a zarazem nasza podróż poślubna, którą 
Francisco dawno mi obiecał.
- Nie zapominam, moja droga, nie zapominam - zapewnił ją 
Falsalfa łagodniejąc. Kiedy ponownie zwrócił się do dziennikarza, 
znów był uosobieniem uprzejmego gospodarza. - A więc ustalone. 
Pan i pańska czarująca małżonka muszą przed wyjazdem koniecznie 
odwiedzić Cacatę. - Popatrzył na Fabiana. - Każ natychmiast wy-
słać najlepsze konie. Jutro wczesnym rankiem mój helikopter 
będzie do waszej dyspozycji. - Skinął władczo głową i odsunął się 
od de Tormesów, jednocześnie ujmując Fabiana za ramię. - A my 
musimy się umówić na mecz - powiedział na tyle głośno, żeby go 
słyszano. - Chodźmy do biblioteki - dodał prowadząc Fabiana przez 
rozstępujący się tłum. Zostawiając z tyłu ochroniarzy, z 
konspiracyjną miną przyciągnął do siebie Fabiana.
- Nawet mi nie podziękujesz za to, co dla ciebie zrobiłem? 
- spytał.
- Za to, co ekscelencja dla mnie zrobił? - wyjąkał Fabian. 
- Przepraszam, ale chyba nie rozumiem.
Falsalfa zatrzymał się i uszczypnął go łagodnie w policzek.
- Mam tyle lat, że mógłbym być twoim ojcem. Nie ukryjesz 
niczego przede mną. Widziałem, jak wymieniasz spojrzenia z żonką 
tego starego lisa. - Zarechotał porozumiewawczo.
- Spotkałem seniorę de Tormes po raz pierwszy dziś wieczór 
- zaprotestował Fabian. - Zapewniam ekscelencję, że nic nas nie 
łączy.
- Dobrze, nic nie mów. Nie mam prawa wnikać w twoje 
osobiste sprawy. Ale cieszę się, że umożliwiłem ci podróż w 
towarzystwie kobiety, której wyraźnie pragniesz. Mam nadzieję, że 
uda ci się gdzieś po drodze odbyć z nią małe sam na sam. Fabian 
usiłował rozwiać romantyczne iluzje Falsalfy.
- Przecież senior de Tormes będzie z nami, ekscelencjo - 
rzekł. - I ani się nie łudzę, ani nie planuję... Dyktator 
wybuchnął głośnym śmiechem i Fabian umilkł speszony. Doszli 
właśnie do drzwi biblioteki.
- Baw się dobrze - powiedział łaskawie dyktator. Ale 
uważaj, kiedy będziesz kochał się w dżungli z Eleną... bo jeszcze 
de Tormes gotów ci podrzucić jedną z naszych sławnych tarantuli! 
Śmiejąc się beztrosko, znikł w drzwiach biblioteki; po chwili 
przeszła obok Fabiana milcząca procesja ochroniarzy. Drzwi 
zamknęły się. Zgodnie z poleceniami Falsalfy, Fabian poczynił 
przygotowania do wyprawy. Konie wraz z dwoma przewodnikami, z 
których usług korzystał podczas wcześniejszych wędrówek w głąb 
wyspy, miały zostać wysłane furgonem wojskowym. Sam zamierzał 
lecieć z de Tormesami z Casa Bonita helikopterem i spotkać się z 
przewodnikami w ustalonym miejscu. Po trzech godzinach konnej 
jazdy powinni dotrzeć do najstarszej, najbardziej odizolowanej 
osady w rejonie Cacata, wioski położonej na skalistej skarpie 
wysoko nad rzeką. Zjedzą tam piknik i poczekają na helikopter, 
którym wrócą do Casa Bonita w porę na późny podwieczorek. 
Nazajutrz wstał o świcie; promienie słońca dopiero zaczynały 
iskrzyć się na szklistej powierzchni wody.
Spotkał się z de Tormesami przy śniadaniu na jednym z 
mniejszych tarasów rezydencji; nieruchome powietrze i czyste 
niebo zapowiadały kolejny tropikalny dzień. Elena de Tormes, 
odziana w wygodny strój barwy khaki, odpowiedni do podróży przez 
dżunglę, była wyraźnie podniecona wyprawą. Jej mąż, podobnie jak 
Fabian, miał na sobie buty do konnej jazdy, podwójnie tkane 
bawełniane bryczesy, skórzane nogawice i grubą koszulę niezbędną 
do ochrony przed ukłuciami owadów; wyglądał jak bogaty latynoski 
hodowca bydła wybierający się na inspekcję stad.
Przy śniadaniu Fabian pokazał dziennikarzowi mapę z 
zaplanowaną przez siebie trasą; wyjaśnił mu, którędy poleci 
helikopter, żeby dowieźć ich do miejsca, gdzie czekają 
wierzchowce, i którędy pojadą konno, by dotrzeć do indiańskiej 
wioski położonej głęboko w dżungli.
Głośny terkot wojskowego helikoptera lądującego nie opodal 
zakłócił ciszę poranka. Znak na ogonie pozwalał stwierdzić, że 
jest to maszyna zarezerwowana do prywatnego użytku Falsalfy. 
Pilot, kapitan lotnictwa, którego Fabian widział po raz pierwszy, 
miał na mundurze charakterystyczne insygnia brygady pałacowej, 
znakomicie wyszkolonej jednostki, której jedynym zadaniem była 
ochrona dyktatora. Fabian i de Tormesowie szybko wsiedli do 
helikoptera; kiedy maszyna wzbiła się w górę szerokim łukiem, 
strażnicy przy bramie pomachali do nich wesoło, a chwilę później 
ceglane mury rezydencji, tarasy i dachy zostały daleko w dole. 
Wkrótce widok barwnych willi i hoteli La Hispanioli ustąpił 
miejsca bezkresnym polom trzciny cukrowej poznaczonym 
symetrycznymi szramami dróg oraz pojedynczymi torami kolei 
łączącej plantację z cukrownią. Na drogach prowadzących do stacji 
pasażerowie helikoptera widzieli poruszające się wolno ogromne 
wozy wyładowane trzciną, ciągnięte przez sześć lub osiem wołów, 
ale i te oznaki życia wnet pozostały za nimi.
Helikopter leciał nad dżunglą, gęsto tkanym kobiercem 
zieleni przerywanym gdzieniegdzie skupiskami skał. Na moment 
zawisł nisko nad rzeką, gdzie aligatory wylegiwały się leniwie na 
piaszczystej wydmie, po czym przemknął nad skąpaną w słońcu 
polaną, płosząc stado dzikich kozic; nieco dalej zaskoczony dzik 
wyłonił się z chaszczy i przyjął groźną pozę, ale zaraz znów 
zaszył się w gęstwinie. Wkrótce pilot zaczął szykować się do 
lądowania na spłachetku czerwonej gliny, tuż obok ścieżki wijącej 
się przez dżunglę. Fabian zobaczył w dole konie i przewodników. 
Maszyna wylądowała. Pilot, nie wyłączając silnika, upewnił się, 
gdzie i o której godzinie ma się zjawić po pasażerów, a następnie 
zasalutował i uścisnął dłoń Fabiana. Kiedy Fabian pomógł Elenie i 
jej mężowi wysiąść, helikopter odleciał, wzbijając tumany 
czerwonego pyłu, które po chwili skryły go przed wzrokiem 
patrzących.
Fabian spodziewał się, że ujrzy znajomych przewodników. Ku 
swojemu zaskoczeniu zobaczył dwóch obcych krępych mężczyzn o 
gęstych, kręconych włosach; każdy miał u pasa maczetę, a na 
ramieniu pistolet maszynowy. Wyjaśnili mu, że broń potrzebna jest 
im dla bezpieczeństwa, bo kiedy po południu Fabian i jego goście 
odlecą helikopterem z indiańskiej wioski, oni będą musieli wracać 
przez dżunglę, prowadząc cenne konie.
Kiedy przewodnicy raźno wzięli się do roboty, zaciągając 
popręgi i wydłużając strzemiona, Fabian sprawdził konie, uprząż i 
juki, w których znajdował się zarówno prowiant przygotowany na 
piknik, jak i środki medyczne niezbędne w razie wypadku.
Dosiedli koni i wjechali w dżunglę; na czele kolumny jechał 
jeden przewodnik, za nim kolejno Elena, Francisco i Fabian, a 
drugi przewodnik zamykał pochód. Po dwóch godzinach szybkiej 
jazdy skręcili na wąską ścieżkę wiodącą wzdłuż wysokiego brzegu 
rzeki Yuma. Szlak urwał się. W tym miejscu rozlana rzeka była 
najszersza; stada dzikich ptaków gnieżdżących się na moczarach 
nie reagowały na mijającą je kawalkadę.
Widząc przed sobą Elenę, oddzieloną od niego tylko 
barczystymi plecami de Tormesa, Fabian przypomniał sobie rubaszne 
insynuacje Falsalfy. Choć nie zamierzał uwodzić dziewczyny, czuł 
do niej wyraźny pociąg, spotęgowany jej nie skrywanym 
przywiązaniem do męża.
Spoglądając przez ramię dziennikarza, Fabian widział 
fragmenty kołyszącej się lekko w siodle sylwetki Eleny; czasami 
mignął pukiel włosów połyskujących w słońcu, czasami dłoń luźno 
trzymająca wodze, czasami zarys biodra.
Upał działał usypiająco; Fabian pogrążył się w fantazji, w 
której Elenie de Tormes przypadła rola tancerki w klubie porno, 
jakich pełno jest w każdym dużym mieście. W znajdujących się tam 
kabinach dziewczyna i klient oddzieleni są od siebie nieruchomą 
szybą z zasłonką unoszącą się automatycznie na kilka chwil, 
ilekroć klient wrzuca w otwór monetę. Wrzucenie monety otwiera 
również zakratowany otwór, przez który klient może się 
porozumiewać z dziewczyną i mówić jej, co ma wykonać, albo 
prosić, żeby sama wykonała jakiś erotyczny numer. Żeby utrzymać 
podniecenie klienta, a tym samym zapewnić sobie stały strumień 
monet, dziewczyna przyjmuje różne prowokujące pozy, jednocześnie 
słowami coraz bardziej rozbudzając pożądanie mężczyzny. W kabinie 
przedzielonej niezniszczalną szybą, gdzie widok i dźwięk głosów 
są jedynym kontaktem, kobieta może na przykład przyciskać nagie 
piersi do zimnej powierzchni, rozpłaszczać na niej sutki, 
zostawiać ślad swojego ciepłego ciała lub przejeżdżać po szybie 
językiem, znacząc ją nicią wilgoci. Mężczyzna, rozpalony przez 
kobietę, przez jej głos i słowa, na łasce własnych chuci, wrzuca 
kolejne monety, w miarę jak tężeje jego pasja, odcięta od ognia, 
który ją rozpalił, i od źródła wyzwolenia, które go nieustannie 
kusi. Tu, na ścieżce, dżungla była ich kabiną, małżeństwo Eleny i 
obecność jej męża dzielącą ich szybą, ale Fabian śnił dalej, 
wyobrażając sobie, jak by się zachowywali, gdyby spotkali się w 
mieście, w anonimowej kabinie, Elena po jednej stronie szyby, on 
po drugiej, dwoje obcych ludzi skazanych na kontemplowanie się na 
odległość. Co miałaby robić i mówić, czego chciałaby od niego? Co 
by jej mówił o sobie i o niej? Czy obchodziłby się z nią 
szorstko, wulgarnie, wręcz obelżywie, czy sprawiałby mu przyje-
mność widok czarującej i inteligentnej kobiety zmuszonej do 
używania dosadnego języka i wykonywania wyuzdanych czynów, co 
stanowiłoby poniekąd gwałt na ustach wypowiadających słowa i na 
ciele wykonującym ruchy? Czy obecność szyby byłaby dla niego 
hamulcem, czy też bodźcem znoszącym wszelkie granice umiaru?
Nieruchome drzewa nie dawały osłony przed prażącym słońcem. 
Wąska ścieżka wznosiła sig w górę, wijąc się po skalistych 
zboczach; kopyta koni, płoszących się na widok poskręcanych lian, 
ślizgały się na glinie i kamieniach, grożąc jeźdźcom upadkiem.
Fabian widział, że wierzchowce, choć najlepsze spośród koni 
w stajni Casa Bonita i niezrównane na płaskich, otwartych 
przestrzeniach boisk polo oraz znajomych wybiegów, ledwo sobie 
radzą na niezwykle stromych zboczach, na które muszą się teraz 
wspinać. Zależało mu jednak na dotarciu do wioski przed samym 
południem, więc polecił przewodnikowi jadącemu na czele 
kawalkady, by zwiększył tempo. Wkrótce się okazało, że Elena, 
choć niezbyt pewnie czuje się w siodle i narzeka na trudy 
wspinaczki, wciąż panuje nad swoim wierzchowcem, natomiast 
Francisco coraz bardziej opada z sił; nogi dziennikarza zwisały 
luźno, a nieumiejętnie prowadzony koń to strzelał zadem, to 
szarpał wędzidło. Wyprawa przemieniła się w udrękę; dżungla 
zamykała się wokół nich niby ściany tunelu, a skalne schody, po 
których się wspinali, pełne szczelin i rozpadlin, przypominały 
nadgryzioną zębem czasu skamieniałą lawę.
Fabian rozglądał się właśnie po ścianie zieleni, szukając 
odpowiedniego miejsca, żeby zsiąść z koni i odpocząć, kiedy na 
przodzie kolumny powstał nagle tumult. Koń przewodnika poślizgnął 
się, jego zadnie nogi straciły grunt; zwierzę już zaczynało 
zsuwać się w przepaść, kiedy jeździec, nie puszczając wodzy, 
rzucił się z siodła w krzaki, klnąc dosadnie.
Pozostałe konie wpadły w panikę; przepychając się na 
wąskiej skalnej półce, przerażone stawały dęba. Fabian i Elena 
zdołali utrzymać się w siodle i opanować wierzchowce, lecz 
Francisco, osłabiony upałem i zmęczony wspinaczką, zwalił się na 
skałę, której ostra krawędź rozdarła mu koszulę i poraniła ramię. 
Spłoszony koń dziennikarza skoczył w ścianę zieleni, ale pokłuty 
przez pędy roślin cofnął się z powrotem na ścieżkę i rzucił do 
ucieczki. Fabianowi udało się pochwycić zwisające luźno wodze i 
po krótkiej walce uspokoić szalejące zwierzę, które starło sobie 
skórę na zadzie o skałę.
Nieszczęśliwy wypadek zmusił podróżnych do kilkuminutowego 
postoju na środku ścieżki. Przytrzymując parskające konie, Fabian 
i Elena opatrzyli ramię de Tormesa; mimo że dziennikarz był 
roztrzęsiony upadkiem i potwornie zmęczony, a jego ubranie 
dosłownie lepiło się od potu, musieli kontynuować wędrówkę. 
Szukając miejsca na biwak, pięli się pod górę jeszcze przez dwie 
godziny - o godzinę dłużej, niż Fabian zakładał, że zajmie im 
cała wspinaczka - zanim wreszcie dżungla się skończyła i dotarli 
na rozległy płaskowyż; ostatni odcinek drogi przejechali 
spokojnym galopem.
Klinowaty płaskowyż sterczący tysiące stóp nad rzeką, która 
wiła się przez dolinę poniżej, był jak ogromna rafa pośród oceanu 
dżungli. Kiedy zbliżyli się do znajdującej się na nim indiańskiej 
wioski, chaty i szałasy po obu stronach drogi zaczęły się 
otwierać na dźwięk tętentu kopyt niosącego się daleko w 
nieruchomym, rozpalonym powietrzu, a jeźdźców otoczyło stado 
parszywych psów, ujadaniem obwieszczając przybycie obcych. 
Wyboista, piaszczysta droga poszerzała się, w miarę jak wjeżdżali 
w głąb wioski. Gromadka nagich, bosych dzieci porzuciła cień palm 
i przyłączyła się do psów, witając przybyszów okrzykami. Wioska 
zbudziła się ze sjesty: mężczyźni i kobiety w różnym wieku 
wylegali przed domostwa, niektórzy nadzy lub tylko z opaskami 
wokół bioder, za nimi wyczołgiwały się kaleki, opędzając się od 
puszczonych samopas świń i kóz, które buszowały przy chatach. 
Jeźdźcy zatrzymali wierzchowce i zsiedli przed stojącym pośrodku 
wioski opuszczonym, sypiącym się drewnianym barakiem, w którym 
niegdyś mieściła się faktoria, a który obecnie służył za siedzibę 
rządowym misjom medycznym, gdy sporadycznie odwiedzały ten rejon.
Fabian z Eleną ułożyli de Tormesa na kocach przed barakiem, 
a przewodnicy przywiązali i rozsiodłałi konie. Kiedy podali 
podróżnym przygotowane na drogę kanapki i napoje, tłum Indian 
otoczył ich milczącym kręgiem, wytężając wzrok, by nie przegapić 
żadnego gestu, żadnego ruchu obcych. Kilku młodszych, 
odważniejszych mężczyzn zbliżyło się do Eleny, otwarcie taksując 
ją wzrokiem; zarumieniła się i przysunęła do Fabiana. Innych 
zainteresowała broń; podeszli do przewodników, którzy stali 
oparci o ścianę baraku, patrząc nieufnie na Indian. Jeszcze inni 
otoczyli konie, podziwiając ich rosłość, gładką sierść oraz 
uprząż. Żeby odciągnąć uwagę tubylców i zademonstrować, że czuje 
się wśród nich pewnie, Fabian zaczął przechadzać się po wiosce; 
dzieci, zbite w ciasną gromadkę, podążały za nim, śledząc bacznie 
każdy jego ruch. Mijając nędzne chaty, natknął się 
niespodziewanie na kobietę z niemowlęciem na ręku; zanim cofnęła 
się do środka, krzyknęła w obawie o siebie i dziecko, a na jej 
kamiennej twarzy odmalował się strach. Zza nie domkniętej 
okiennicy wychudły starzec rozciągnął w uśmiechu bezzębne usta. W 
oddali kilka młodych kobiet odzianych w pstrokate kawałki bawełny 
okalające biodra łapało umykające z kwikiem prosię; ich nagie 
piersi wciąż były kształtne i jędrne.
Fabian dotarł do skraju wioski, najwyższego punktu 
płaskowyżu. W głowie kręciło mu się od wysokości i gorąca; 
poniżej widział opadające stromo zbocze pokryte bujną 
roślinnością oraz leżące w dole błotniste żółte koryto płynącej 
ospale rzeki, która nikła w oddali pośród bezkresnej zielonej jak 
mech dżungli. Spojrzał na zegarek: helikopter już wkrótce miał 
się zjawić. Wytężył słuch, żeby uchwycić odległy warkot silnika, 
ale kopuły nieba nie zakłócał żaden dźwięk.
Zaniepokoił się: byli w głębi lądu, daleko od miast i 
miasteczek, w których mieściły się posterunki policji lub wojska 
mogące im zapewnić transport do La Hispanioli. Wrócił przed 
barak; Elena spała na kocu, z głową męża na podołku - wciąż 
otaczał ich tłum Indian, tak samo czujnych i milczących jak 
uprzednio. Czas mijał. Tubylcy powoli odchodzili do lepianek i 
szałasów; pozostało tylko kilkoro dzieci i paru młodych mężczyzn. 
Przewodnicy drzemali na siedząco, trzymając na kolanach pistolety 
maszynowe.
Fabian usiadł na kocu i popatrzył na Elenę. Bluzkę miała 
rozpiętą; biel dekoltu i szyi kontrastowała z czernią włosów. 
Słońce zniżało się ku koronom palm, a helikopter wciąż nie 
nadlatywał. Fabian zaczął się denerwować. Obudziwszy swoich 
towarzyszy powiedział, że w tej części wyspy są dziesiątki 
podobnych wiosek, rozsypanych po tysiącach kilometrów 
kwadratowych dżungli, więc pilot mógł źle zrozumieć instrukcje. 
Przewodnicy przyznali, że jedyny sposób, w jaki sami potrafią 
określić lokalizację wioski, to obliczając położenie słońca 
względem rzeki.
Nie chciał alarmować de Tormesów, ale uzmysłowił im, że 
znaleźli się w sytuacji nie do pozazdroszczenia. Pochłonięta 
innymi sprawami służba w Casa Bonita mogła przez dzień czy dwa 
nie zauważyć ich nieobecności. Nie mieli ani sił, ani 
odpowiednich zapasów, żeby wracać konno do La Hispanioli, gdyż 
zajęłoby to im kilka dni. Zaproponował, żeby przewodnik lepiej 
znający niebezpieczny zjazd do rzeki wyruszył sam, zabierąjąc 
wszystkie wierzchowce: zmieniając je w drodze, powinien w ciągu 
jednego dnia dotrzeć do wojskowego posterunku, do którego 
przetransportowano ciężarówką konie z Casa Bonita, i powiedzieć, 
dokąd mają wysłać helikopter. Przewodnik wyraźnie się ociągał, 
ale bał się nie wykonać polecenia Fabiana i w końcu opuścił 
wioskę. Drugi przewodnik rozpoczął przygotowania do noclegu. 
Wybrał największą chatę w wiosce i bez żadnego wyjaśnienia kazał 
się tubylcom wynieść. Procesja mężczyzn, kobiet i dzieci wyszła 
ze środka, zabierając ze sobą psy, koty i świnie, i udała się na 
poszukiwanie innego schronienia. Podczas gdy przewodnik rozpalał 
na zewnątrz ognisko, żeby przyrządzić posiłek, Fabian ściągnął z 
pryczy i wywlókł na dwór brudne materace i koce tubylców.
Siedząc przed chatą w nieruchomym wieczornym powietrzu, 
Fabian, Elena i Francisco obserwowali przewodnika, który obracał 
na ruszcie prosiaka. Z krzaków przy chacie rozlegał się to 
szelest gałęzi, to kichnięcie, kaszel bądź śmiech, zdradzające 
obecność przycupniętych tam Indian, którzy nadal nie spuszczali 
oka z przybyszów. W trakcie posiłku, ilekroć Francisco sięgał po 
kawałek mięsa, skurcz bólu wykrzywiał mu twarz. Przewodnik jadł 
nieco na uboczu, cały czas trzymając pistolet maszynowy w 
pogotowiu. Chwilami zerkał z nie skrywaną wrogością na de 
Tormesa, ale wobec Fabiana, o którym wiedział, że jest 
przyjacielem El Benefactora, zachowywał się niezwykle uniżenie. 
Po kolacji przewodnik przygotował aromatyczny poncz owocowy, 
który podał w wydrążonych ananasach. Napój działał niezmiernie 
orzeźwiająco i był tak znakomity, że Francisco, Elena i Fabian 
wypili co najmniej po trzy porcje. Fabian, którego poncz i 
wspaniały wieczór wprawiły w doskonały nastrój, polecił 
przewodnikowi, żeby dał tubylcom resztę pieczonego prosiaka. 
Kiedy ten zawołał coś do Indian, z mroku wystąpił cały rój 
sylwetek; stanęli po drugiej stronie ogniska, łapczywie 
wyciągając po mięso brązowe ręce połyskujące jak miedź w blasku 
płomieni. Niektórzy zachowywali się hałaśliwie, najwyraźniej pod 
wpływem wypitych trunków; inni przysunęli się bliżej blasku ognia 
i zaczęli tańczyć, początkowo żeby zrobić przyjemność gościom, 
ale wkrótce, porwani przez rytm, zatracili się w pląsach. 
Przewodnik nie pozwalał Indianom podchodzić zbyt blisko, ale 
kiedy wręczyli mu dzbanek i wskazując gości powiedzieli, że chcą 
się zrewanżować za mięso napojem własnego wyrobu, przyprowadził 
ich do Fabiana i szepnął mu na ucho, że byłoby nierozważnie 
odmówić. Z pewnym wahaniem, ale również ulegając podniecającemu 
rytmowi, Fabian pociągnął łyk palącego soku, po czym przekazał 
dzbanek Elenie i jej mężowi; obserwowani bacznie przez tubylców, 
wypili po kilka haustów. Wokół ogniska, podobnego do światła 
latarni morskiej na tle mrocznego nieba, odbywał się obrzędowy 
taniec. Chwilami Fabian czuł wyjątkową wrażliwość na barwy i 
kształty; kiedy indziej popadał w odrętwienie i ledwo zdawał 
sobie sprawę, co się dzieje. Raz, gdy podniósł oczy na 
roztańczony tłum, wydało mu się, że Elena de Tormes kołysze się 
przed nim, szarpiąc rękami bluzkę, obciągając ją na biodrach, 
jakby zachęcała go, by zerwał z niej ubranie; potem doznał 
dziwnej lekkości - miał wrażenie, że jego ciało, wyzbyte uczuć, 
oderwane od ziemi, unosi się w stronę Eleny. Jeszcze później 
ujrzał, jak Francisco pędzi na niego z uniesioną maczetą, tą 
samą, którą przewodnik rozpłatał pieczone prosię. Maczeta 
zalśniła w ogniu, rozrąbując stół, przy którym Fabian siedział; 
jakby z wielkiej oddali usłyszał krzyk de Tormesa. Fabiana 
ogarnęła euforia i strach, wszystko kłębiło mu się w głowie. 
Rzucił się na dziennikarza, lecz nagle chwyciła go w ramiona 
jakaś inna postać. Poczuł, że obce ręce wnoszą go do chaty i 
kładą obok Eleny.
Śniło mu się, że chociaż dziewczyna leży obok niego na 
klepisku, w rozpiętej bluzce, bez butów, z bryczesami 
ściągniętymi na kostki, w rzeczywistości znajduje się za szybą 
obok zupełnie innego mężczyzny, a on, zamknięty w indiańskiej 
chacie, może się zbliżyć do niej tylko myślą, choć jego krew z 
siłą wodospadu tętni pożądaniem. Czuł, że znów się unosi, płynie 
w powietrzu niczym drzewo bez korzeni, a potem że unosi go prąd, 
połykają chciwe usta, wokół wzbija się bryza jadowitej białej 
piany, coś go nagli, pili. Elena nie była już daleko za szybą, 
ale poruszała się pod nim, to ona była strumieniem, który niósł 
go jak pień drzewa; czuł jej usta na swoich, ich języki splatały 
się, jej ręce popędzały go, żeby wziął ją czym prędzej. Oderwał 
się od niej i wszedł w nią; później ona usiadła na nim okrakiem. 
Potem widział dziesiątki głów, obce twarze liczne jak otwory w 
plastrze miodu, zawieszone nad nim, nad Eleną, wpatrzone w ich 
zespolone ciała, jakby śledzili walkę dwóch owadów splecionych w 
śmiertelnym uścisku na glinianej podłodze.
Obudził się z trudem. Zesztywniały, czuł, że ból rozsadza 
mu skronie, kłuje w gałki oczne. Rozejrzał się, zdjęty nagłym 
lękiem. W nikłym świetle, które wpadało do chaty przez szpary w 
poszyciu z trzciny, zobaczył, że leży na pryczy, nagi, przykryty 
szorstkim kocem, a jego ubranie poniewiera się na klepisku. Obok 
leżała Elena - wciąż spała. W najdalszym rogu chaty dojrzał w 
półmroku wyciągniętego Francisca. Kiedy wstał, miał wrażenie, że 
klepisko się pod nim ugina, a niskie poszycie umyka mu znad 
głowy. Ubrał się, wstrząsany dreszczami, i wyszedł na piekące 
niemiłosiernie słońce.
Przewodnik, otoczony grupką gestykulujących z ożywieniem 
tubylców, zasalutował niczym wartownik na widok Fabiana, a 
Indianie umilkli i zaczęli odchodzić.
Fabian spojrzał na ubity plac. Pośrodku leżał czarny pająk, 
wielki jak dwie dłonie; jego włochate nogi spoczywały nieruchomo, 
a szary odwłok był zgnieciony. Pająk nie żył, ale nadal wyglądał 
tak groźnie, że Fabian cofnął się odruchowo.
- Pająk zabił seniora de Tormes - powiedział przewodnik.
Fabian, zdjęty obrzydzeniem, wciąż otępiały, zrozumiał, że 
to Francisco zabił pająka, ale kiedy spojrzał na przewodnika i 
zobaczył jego twarz, przeraził się.
- Kto kogo zabił? - spytał szybko.
- Tarantula ukąsiła seniora de Tormes, kiedy wyszedł z 
chaty i położył się na ziemi - powiedział przewodnik, trącając 
pająka czubkiem buta. - Seńora Elena, jak zobaczyła, że mąż nie 
żyje, wypiła cały dzban tego... - wskazał resztki napoju tubylców 
- ...żeby stępić ból. Fabiana chwyciły torsje i struga kwaśnej 
cieczy chlusnęła mu z ust; potykając się, zawrócił i pobiegł do 
chaty.
Ciało dziennikarza wciąż leżało w rogu chaty. Fabian ukląkł 
przy zwłokach i ściągnął z nich koc; usiłował podnieść lecący mu 
przez ręce tułów, podtrzymać kołyszącą się głowę. Dotknął 
policzka trupa. Twarz Francisca była blada, jakby starto z niej 
wczorajszą opaleniznę, oczy otwarte, utkwione w coś za plecami 
Fabiana, jedna brew uniesiona, usta rozchylone jakby w wyrazie 
zdziwienia. Fabian zakrył ciało i podszedł do Eleny. Pogrążona we 
śnie, leżała spokojnie. Pogładził jej dłoń; nie zareagowała. 
Ponownie wyszedł na zewnątrz i polecił przewodnikowi zabezpieczyć 
tarantulę oraz spisać nazwiska tubylców, którzy byli świadkami 
wydarzenia. Następnie wziął przewodnika na bok, z dala od Indian, 
i zapytał:
- Gdzie byłeś, kiedy tarantula ukąsiła seniora de Tormes?
Przewodnik zawahał się.
- Pilnowałem... pilnowałem pana w chacie - odparł. - 
Pomogłem pana rozebrać i trzymałem, żeby pan nie wstał, senior 
Fabian. Był pan... Był pan bardzo senny po trunku - wyrzucił z 
siebie. - Pilnowałem pana przed seniorem de Tormes.
Fabian unikał jego wzroku.
- Nic nie pamiętam - powiedział szorstkim tonem. - Jak to, 
pilnowałeś mnie przed seniorem de Tormes? 
Przewodnik uśmiechnął się znacząco.
- Był pijany, senior Fabian, i wpadł w zazdrość, kiedy 
zobaczył, jak dotyka pan jego żony. Złapał moją maczetę i chciał 
pana zabić.
Fabian nie miał podstaw, żeby kwestionować słowa 
przewodnika. Zmienił więc linię przesłuchania.
- Kto odkrył, że senior de Tormes nie żyje? - zapytał.
- Ja - oświadczył przewodnik. - I powiedziałem jego żonie, 
co się stało. - Zniżył głos. - Seńora Elena zaczęła krzyczeć. 
Mówiła rzeczy, których nie powinna była mówić. Ohydne rzeczy.
- Co mówiła?
Przewodnik przysunął się bliżej, jego usta niemal dotknęły 
ucha Fabiana.
- Powiedziała, że ktoś podłożył tarantulę jej mężowi.
- Kto? Po co? - spytał Fabian.
Przewodnik skinął głową.
- Spytałem ją o to samo. Ale była pijana i powtarzała... - 
ściszył głos - ...że sam El Benefactor mógł wydać takie 
polecenia. - Spojrzał ponuro w stronę chaty. - Oskarżyła mnie. 
Powiedziała, że to ja podłożyłem tarantulę.
- Dlaczego ty?
- Bo pracuję dla El Benefactora. Ale pan wie, że tego nie 
zrobiłem. - Przewodnik dobitnie wypowiadał każde słowo, jego dłoń 
jak maczeta cięła powietrze. - Byłem przecież wtedy w chacie, 
pilnowałem pana. Nie odchodziłem ani na moment. Nagle usłyszeli 
ryk nadlatującego helikoptera. Maszyna przeleciała nisko nad 
czubkami drzew, po czym osiadła na placu, wzbijając burzę pyłu. 
Tubylcy zaczęli wysypywać się z chat, z zarośli i biec w stronę 
helikoptera, przerażeni, ale i ciekawi niezwykłej maszyny. Pilot 
wysiadł; kiedy zobaczył Fabiana, wytłumaczył mu krótko, że 
poprzedniego dnia najpierw miał kłopoty z silnikiem, a potem nie 
mógł lecieć, bo zrobiło się już ciemno. Razem z przewodnikiem 
zawołał kilku Indian, którzy pomogli wnieść do maszyny ciało de 
Tormesa i śpiącą Elenę. Nie obudziła się podczas krótkiego lotu 
do Casa Bonita. Fabian wysiadł przed rezydencją dyktatora, a 
helikopter z Eleną, przewodnikiem i ciałem poleciał do stolicy. W 
Casa Bonita Fabian natychmiast udał się do sekretarza Falsalfy. 
Przekonał go, że przyszedł w nie cierpiącej zwłoki sprawie, i 
został wpuszczony do biblioteki, gdzie Falsalfa odpoczywał w 
hamaku.
- Wiem już o wypadku. Pilot przekazał mi przez radio 
wiadomość - oświadczył spokojnie dyktator, kołysząc się w hamaku. 
- Co za smutna historia! De Tormes u szczytu kariery, z młodą 
żoną u boku... że też wszystko musiało się skończyć przez 
ukąszenie pająka!
- De Tormesa zamordowano - oznajmił zdecydowanym tonem 
Fabian. - W tamtej okolicy nie ma tarantul tak dużych, żeby mogły 
połknąć kurczaka. Pająka musiał przywieźć morderca.
- Jeśli ktokolwiek zamordował de Tormesa, to tylko ty, mój 
drogi - rzekł dyktator.
- Dlaczego ja?
Falsalfa przestał się kołysać, ale nadal się uśmiechał.
- Ty jeden miałeś motyw, żeby go zabić. Chodziło ci o 
Elenę.
- To obrzydliwe pomówienie, ekscelencjo - oświadczył 
chłodno Fabian.
- Morderstwo to obrzydliwy czyn - powiedział dyktator. - Są 
świadkowie: cała wioska widziała, jak ty i Elena miotacie się po 
klepisku na oczach jej męża... na oczach jej mocno pijanego męża.
- Nic nie pamiętam - stwierdził lodowatym głosem Fabian, 
choć czuł, jak zalewa go fala gorąca. - Wszyscy byliśmy pijani... 
albo, co bardziej prawdopodobne, podano nam jakiś narkotyk.
- Ale inni pamiętają - oznajmił dyktator. - Kiedy zbyt 
jawnie zacząłeś zalecać się do Eleny, Francisco o mało nie 
zarąbał cię maczetą. Przewodnik, mój człowiek, który na szczęście 
był trzeźwy, rozbroił go i uratował ci życie. Pilnował cię w 
chacie, podczas gdy Francisco szalał na zewnątrz. To właśnie 
wtedy de Tormes, zmęczony, pijany i wściekły, usiadł na ziemi i 
zgniótł tarantulę, która wybrała się na nocne łowy.
- Jestem pewien, że de Tormes został zamordowany - 
powiedział Fabian. Uśmiech znikł z warg Falsalfy.
- Chcesz, żebym polecił prokuratorowi, aby wszczął urzędowe 
dochodzenie w sprawie śmierci de Tormesa? - zapytał gniewnie 
dyktator. - Chcesz, żeby cały świat się dowiedział, co zaszło w 
wiosce między tobą a Eleną? Pamiętaj, Fabian, nie jesteś w 
Stanach Zjednoczonych. Myślisz, że miałbyś w naszym sądzie szansę 
na uniewinnienie? - Opanował się. - Rzecz się ma następująco: ani 
Francisco, ani tarantula nie mogą zeznawać, a jeśli chodzi o 
przewodnika, o tubylców... chyba nie spodziewasz się, że choć 
jedna osoba uwierzy, że to nie ty zaaranżowałeś spotkanie męża 
kochanki z pająkiem?
Hamak znów się zaczął kołysać. Fabian stał bez słowa. 
Widział siebie składającego zeznania w kraju, którego językiem 
ledwo władał, a którego obyczaje nadal były mu obce. W Los 
Lemures, gdzie najwyższym sędzią był Falsalfa, jakikolwiek proces 
wróżyłby jak najgorzej jemu i Elenie.
- Co będzie z seniorą de Tormes? - spytał nagle. 
Falsalfa uśmiechnął się szeroko.
- Widzisz? Potrafisz być rozsądny! Jedyne, co cię powinno 
obchodzić w tej sprawie, to właśnie Elena. - Zastanawiał się 
przez chwilę. - Może robić, co chce. Ale teraz, bez Francisca, 
będzie jej ciężko. Oboje pochodzili z ubogich rodzin, a de Tormes 
zostawił po sobie same długi. - Nagle ożywił się, jakby przyszło 
mu do głowy genialne rozwiązanie. - Może byś do niej zadzwonił i 
zaprosił ją na kilka dni do Casa Bonita? - Popatrzył Fabianowi w 
oczy, uśmiechając się coraz szerzej. - Albo mogę polecić 
sekretarzowi, żeby zaprosił ją w moim imieniu. W końcu jest wdową 
po moim starym przyjacielu, dziennikarzu, i kochanką mojego 
towarzysza gry. Co ty na to?
- Co ja na to? - powtórzył Fabian głosem ochrypłym z 
wściekłości. - Uważam, ekscelencjo, że skorzystaliście z naszej 
wyprawy, żeby zamordować Francisca de Tormesa. Dlatego zamierzam 
wyjechać z Los Lemures najbliższym samolotem, chyba że mnie 
również ukąsi tarantula, zanim dotrę na lotnisko. Dyktator 
popatrzył z pogardą na Fabiana.
- We wszystkim, co robisz, jesteś tylko amatorem. Nigdy nie 
będziesz zawodowcem. Myślisz, że komukolwiek opłacałoby się 
marnować na ciebie dobrą tarantulę?
Dyktator wskazał drzwi. Hamak kołysał się spokojnie, kiedy 
Fabian wychodził z biblioteki.
Wiele lat później, kiedy Falsalfa już dawno został odsunięty 
od władzy, Fabian sędziował mecz między drużynami, w których 
występowali jego przyjaciele. Podyktował trzy rzuty karne, ale 
poza tym mecz przebiegł spokojnie. Wieczorem Eugene Stanhope 
wydał kolację na cześć Fabiana. W nocnym lokalu z kabaretem roiło 
się od turystów, ale stół, przy którym siedział Fabian w 
towarzystwie kilkunastu przyjaciół i znajomych, był najdłuższy i 
najbardziej hałaśliwy. Pod koniec kolacji w sali przygasły 
światła. Nagle pojawili się kelnerzy, niosąc w górze ozdobną tacę 
z ogromnym tortem lodowym pływającym w jeziorze brandy, 
udekorowanym zimnymi ogniami zamiast świeczek. Kiedy postawili 
tort przed Fabianem, kierownik sali przytknął zapałkę do brandy, 
a trzech miejscowych śpiewaków zaintonowało serenadę. Przyjaciele 
Fabiana podjęli pieśń, po chwili przyłączyli się do nich turyści. 
Fabian, zaskoczony i ucieszony, poderwał się z krzesła, niechcący 
przechylając tacę; strumień płonącej brandy chlusnął mu na 
koszulę, smoking i spodnie. Ubranie zajęło się ogniem. Ludzie 
zaczęli z zapałem bić brawo, przekonani, że płonący człowiek 
stanowi część wieczornego programu. Fabian przemknął obok 
stolików zachwyconych gości i pobiegł do bocznych drzwi 
wychodzących na taras, za którym rozciągał się ogród. Przeskoczył 
przez barierkę i zaczął się tarzać po wilgotnej od rosy trawie, 
żeby ugasić płomienie. Kiedy wreszcie usiadł oszołomiony na 
ziemi, nadpalony biały smoking wisiał na nim w strzępach, a przez 
dziury w materiale prześwitywała naga klatka piersiowa. Musiał 
natychmiast zająć się oparzeniami. Ruszył do tylnego wejścia, aby 
poinformować przyjaciół, że wraca do hotelu. Widząc jego 
zniszczony strój i potargane włosy, strażnik wziął go za pijaka 
albo włóczęgę, i brutalnie odepchnął na bok. Fabian poszedł więc 
do głównego wejścia, gdzie czekały elegancko ubrane pary, które 
chciały dostać się do środka, żeby obejrzeć kabaret. Dyżurujący 
tam strażnik też go odepchnął.
Ból wzmagał się; Fabian wycofał się do ogrodu, wspiął z 
powrotem na taras i wrócił do sali tymi samymi bocznymi drzwiami, 
przez które wybiegł. Kiedy zbliżył się do stolika, powitały go 
salwy śmiechu i okrzyki radości przyjaciół oraz turystów. 
Traktując jego wygląd jako dobry żart, szybko otworzyli szampana. 
Mierząc butelką w Fabiana, oblali go dokładnie, nie zostawiając 
na nim suchej nitki. Dopiero po powrocie do stolika Fabian 
przypomniał sobie, że strażnikiem, który tak brutalnie pchnął go 
przy drzwiach, był przewodnik z Los Lemures, ten sam, którego 
Elena oskarżyła o zamordowanie jej męża.
Czasami Fabian szukał ukojenia w ciszy i spokoju; wtedy 
najchętniej poddawał się łagodnej, leczniczej sile przyrody. 
Szukał jej wśród leśnej głuszy, niskich chaszczy porastających 
brzegi jeziora, na wyboistym leśnym trakcie; czuł jej moc w 
zapachu sosnowego igliwia.
Kiedy indziej najlepszą pielęgniarką było tętniące życiem 
miasto, a najskuteczniejszym lekiem na bolączki duszy 
filharmonia, teatr - gdzie problemy postaci scenicznych odciągały 
go od własnych myśli lub kierowały je na nowy tor - oszałamiające 
barwnymi obrazami kino, stymulująca burleska, podniecający 
spektakl erotyczny.
W mieście autodom sunął wolno jezdnią, a Fabian rozglądał 
się uważnie po chodnikach, alejkach i ławkach, wypatrując 
samotnych kobiet. Mógł go pobudzić kosmyk za uchem, kształt 
biodra lub nogi, ale również głos dziewczyny, wypowiadane przez 
nią słowa lub sposób, w jaki na niego reagowała. Musiała być 
młoda, wysoka, szczupła, długonoga, o dużych oczach, gęstych 
włosach i szerokich ustach, a także świadoma tego, jak jej ciało 
i sposób poruszania się działają na mężczyzn.
Musiała się pogodzić z tym, że Fabian nie może ofiarować 
jej więcej niż jedną wspólną noc, romans trwający weekend, 
intymność kilku wieczorów. Jako człowiek, który najlepiej czuł 
się na boisku i otwartej przestrzeni, którego rytm życia opierał 
się na nagłych zmianach i ciągłej wędrówce, nie mógł pozwolić 
sobie na to, aby korzystać zbyt długo z uciech i rozrywek miasta 
czy metropolii. Szukał partnerek przejezdnych - tak jak on - i 
równie spragnionych intymnego kontaktu, równie gotowych 
zainicjować romans, a następnie szybko go zerwać.
Pewnego wieczoru w nocnym barze Fabian spotkał przyjaciela, 
popularnego komentatora sportowego, który co pewien czas 
zapraszał go do udziału w swoim programie telewizyjnym i 
wypytywał o zawody polo i konkursy hipiczne. Stephen Gordon-Smith 
był przystojnym pięćdziesięciokilkuletnim mężczyzną o wspaniałym 
głosie i prostym, bezpośrednim sposobie bycia, tak niezbędnym u 
ludzi jego profesji. Właśnie siadali, żeby się czegoś napić, 
kiedy Fabian dostrzegł w rogu sali dwie młode kobiety, które 
poznał kilka miesięcy temu. Pracowały jako modelki w nowojorskiej 
firmie odzieżowej. Fabian skinął na nie, żeby przysiadły się do 
ich stolika, poczym przedstawił je przyjacielowi. Dziewczyny, 
obie latynoskiego pochodzenia, ciemnowłose, bardzo kobiece i 
pełne życia, o grubych, ale regularnych rysach i wyrazistych 
oczach, były wysokie, szczupłe, dumne ze swoich kształtnych 
piersi, szczupłych talii i jędrnych pośladków. Żadna nie 
skończyła jeszcze dwudziestu pięciu lat. Wyraźnie spodobały się 
towarzyszowi Fabiana, zwłaszcza jedna, Diana; odważniejsza od 
przyjaciółki, flirtowała z nim otwarcie. Widząc fascynację 
komentatora Dianą, Fabian skorzystał z okazji, kiedy jej 
przyjaciółka musiała wyjść na umówione spotkanie, i również się 
wyniósł. Trzy tygodnie później Gordon-Smith przeprowadził z 
Fabianem wywiad w studio telewizyjnym na temat Turnieju Polo im. 
Eugene'a Stanhope'a, a następnie zaprosił go na kolację. W 
trakcie posiłku zwierzył mu się, że regularnie spotyka się z 
Dianą i zamierza odpocząć od pracy - oraz żony - i wyjechać 
gdzieś z dziewczyną. 
Fabiana zdumiała decyzja przyjaciela, gdyż orientował się, 
że główne sieci telewizyjne żądają od swoich gwiazd, do których 
Gordon-Smith zdecydowanie się zaliczał, aby zachowywały się 
absolutnie nienagannie nie tylko w życiu zawodowym, lecz także w 
prywatnym. Jego zaskoczenie było tym większe, że przypomniał 
sobie, jak serdeczne więzy łączą przyjaciela z Emily, jego żoną 
od ponad dwudziestu lat. Fabian poznał ją, kiedy wraz z dwiema 
córkami towarzyszyła mężowi na międzyuczelnianym turnieju polo 
rozgrywanym na uniwersytecie, na którym Fabian pracował krótko 
jako trener.
- Jak dobrze poznałeś Dianę? - spytał ostrożnie.
- Tak dobrze, jak mężczyzna może poznać kobietę - oświadczył 
Gordon-Smith, uśmiechając się przyjaźnie.
- Opowiadała ci o swoim życiu?
- Nie ma tak wiele do opowiadania. W końcu ma dopiero 
dwadzieścia cztery lata.
- Powiedz, czego się dowiedziałeś - nalegał Fabian.
- Nie mówiła ci nic o sobie? - Gordon-Smith wzruszył 
ramionami. Przeszłość dziewczyny go nie interesowała.
- Kiedy ci ją przedstawiałem, nie było okazji do zwierzeń.
- No dobrze. Diana wyjechała z Ekwadoru, czy może 
Nikaragui, tuż przed jednym z tamtejszych przewrotów. Jej rodzina 
utraciła wszystko, więc pozostała tutaj, u ciotki. Wzięła kilka 
prywatnych lekcji i szybko nauczyła się języka. Pracowała w kilku 
eleganckich salonach piękności, a potem przeniosła się do agencji 
reklamowej i została modelką... - Urwał i sięgnął do teczki, 
zadowolony, że może zmienić temat. Podsunął Fabianowi plik 
lśniących fotografii. Ze wszystkich, czarno-białych i kolorowych, 
patrzyła Diana.
- Czyż nie jest wspaniała! - zawołał z entuzjazmem, 
rozkładając zdjęcia na blacie stolika.
- Jest - przyznał Fabian. - Stała się naprawdę piękną 
kobietą.
Gordon-Smith pochylił się przez stolik.
- Miałem w życiu wiele kobiet... - zniżył głos do szep-tu 
- ...ale żadna nie dała mi tyle, co ona. - Zaborczym gestem 
położył rękę na zdjęciach.
- Rozumie cię, tak? - spytał Fabian.
- Jeśli chodzi o seks, wie o mnie wszystko. Wszystko! - 
Dopił trunek i wyciągnął rękę po następną szklankę, którą kelner 
przed nim postawił. - Jesteśmy ze sobą całkowicie otwarci, 
zupełnie bez zahamowań.
Fabian nieco nerwowo poprawił się na krześle.
- Jak długo zamierzasz ciągnąć ten romans? - spytał.
- Diana uświadomiła mi, jak nudne życie wiodłem dotychczas. 
Chcę je zmienić - powiedział zdecydowanym tonem komentator, 
rzucając Fabianowi wyzywające spojrzenie, w którym czaiła się 
jednak prośba o wsparcie. - Nawet jeśli oznaczałoby to totalne 
zerwanie z przeszłością.
- A co z twoją rodziną?
Gordon-Smith zbył pytanie machnięciem ręki.
- Córki są już dorosłe. A jeśli chodzi o Emily... - zawahał 
się - ...może tak jak ja znajdzie kiedyś szczęście.
- A praca?
Ciągłe pytania wyraźnie irytowały komentatora.
- Praca nie ma nic wspólnego z moim życiem, o ile tylko 
obejdzie się bez rozgłosu - rzekł.
Fabian uznał, że dłużej nie może ukrywać tego, co wie.
- Diana nie jest taka jak inne kobiety - zaczął. 
Gordon-Smith uśmiechnął się wyrozumiale.
- Uwielbia podróżować. W zeszły weekend zabrała mnie do 
Miami, żeby po powrocie móc się chwalić opalenizną. I chyba byłem 
już w każdej dyskotece w mieście. - Roześmiał się, popatrzył na 
Fabiana i nagle dostrzegł wyraz jego twarzy. - Co wiesz o Dianie? 
Co przede mną ukrywasz? - spytał ostrym tonem.
- Diana jest transseksualistą. Mężczyzną - powiedział cicho 
Fabian.
Gordon-Smith chwycił go za nadgarstki.
- Kim? - krzyknął ochryple; jego donośny głos, znany 
milionom telewidzów, wypełnił restaurację. - Coś ty powiedział?
- Diana jest transseksualistą. Mężczyzną, który zmienił 
płeć - oznajmił spokojnie Fabian, uwalniając ręce z uścisku 
przyjaciela.
Gordon-Smith był blady jak kreda.
- Zmyślasz - wymamrotał ponuro. - Po prostu zmyślasz. Znam 
Dianę. Kochałem się z nią. Chyba facet wie, że jest z kobietą, 
kiedy się z nią kocha.
- Diana już dawno przeszła operację, która zmieniła wygląd 
jej narządów płciowych. Funkcjonuje dokładnie tak samo jak 
normalna kobieta.
- Dlaczego ty o tym wiesz, a ja nie?
- W lokalu, w którym ją poznałem, jej znajomi nie kryli, 
kim jest - odparł Fabian. - To nie miejsce, które miałbyś ochotę 
odwiedzić.
Ruchy komentatora stały się powolne, ociężałe, jakby nagle 
poczuł ciężar lat.
- Dlaczego nie powiedziałeś mi o jej operacji, kiedy nas 
przedstawiałeś? - zapytał z wyrzutem.
- Byłoby to niesprawiedliwe. Diana od kilku lat jest 
kobietą, zarówno fizycznie, jak i psychicznie; zachowuje się 
przekonująco dla siebie samej, dla takich ludzi jak ja, i 
najwyraźniej jak ty.
- A uważasz, że sprawiedliwe jest mówić mi o tym teraz?
Fabian wiele by dał, żeby rozumieć swoje motywy równie 
dobrze, jak potrafił uderzyć piłkę.
- Może nie. Ale większość ludzi, których zajmuje moralność 
bliźnich, lubi szperać, denuncjować, donosić. Wiążesz się z 
osobą, która w świetle niektórych przepisów prawnych przeciwko 
nieobyczajnemu zachowaniu mogłaby zostać aresztowana, ukarana 
grzywną, a nawet uwięziona jako TV, czyli transwestyta, choć nim 
nie jest. Uważam, że powinieneś o tym wiedzieć.
Gordon-Smith milczał przez dłuższą chwilę.
- Już widzę nagłówki gazet: "Komentator TV kombinuje z TV" 
- rzekł w końcu, po czym znów się zamyślił. - Powiedz mi, Fabian, 
skoro kochanie się z Dianą sprawiało mi przyjemność, czy to 
oznacza, że jestem pederastą? - spytał siląc się na neutralny 
ton.
Fabian popatrzył przez stół na przyjaciela.
- Wątpię, czy takie pojęcia jak "kobieta" i "mężczyzna" mają 
prawne definicje - powiedział łagodnie. - A skoro nawet prawo nie 
umie określić płci, nie łam sobie nad tym głowy.
Niektóre trasseksualistki - często bardzo piękne kobiety, 
które kiedyś były mężczyznami - spędzały w autodomie intymne 
chwile: jedna pragnęła przetestować z Fabianem swoją nowo nabytą 
kobiecość; inna utwierdzić swoje poczucie atrakcyjności, kochając 
się jednocześnie z Fabianem i drugim mężczyzną; jeszcze inna 
chciała się sprawdzić dzieląc się Fabianem z autentyczną kobietą.
Manuela była jedną z nich. Jej oszałamiająca uroda i siła 
jego reakcji na nią wprawiały Fabiana w dziwne zmieszanie, 
ilekroć ją widział, jego zdaniem podobne do tego, które zmusiło 
komentatora do kwestionowania wiedzy o sobie samym, kiedy 
dowiedział się prawdy o Dianie.
Fabian poznał Manuelę dzięki transseksualistce, która 
przeszła już całkowitą przemianę, a której często towarzyszył - 
na jej prośbę - kiedy udawała się na przyjmowane regularnie 
zastrzyki hormonów. Przedstawiając Fabianowi Manuelę, powiedziała 
mu, że w odróżnieniu od niej, znajoma jest dopiero w połowie 
drogi; jej piersi zostały powiększone przez kurację hormonalną i 
zabieg chirurgiczny, sterczące jabłko Adama usunięte, skóra 
poddana depilacji, ale Manuela wciąż ma opory przed ostatecznym 
zabiegiem, który w pełni uczyniłby z niej kobietę. Manuela, 
słuchając tego, zaróżowiła się; wyjąkała swoje imię i zamilkła, 
poddając się oględzinom Fabiana, który powiódł spojrzeniem po jej 
zmysłowej twarzy, gładkiej szyi, dziewczęcych piersiach, 
wyjątkowo kształtnej talii, biodrach i nogach. Manuela miała 
dwadzieścia pięć lat i pracowała w dużej aptece należącej do jej 
rodziców. Za ich zgodą już w wieku kilkunastu lat zaczęła żyć jak 
dziewczyna; z miłości do córki przenieśli się specjalnie do 
innego miasta, gdzie nikt nie wiedział, że urodziła się chłopcem. 
Zwierzyła się Fabianowi, że są długie okresy, kiedy jej 
szalbiercza męska anatomia stanowi dla niej udrękę; wtedy miała 
ochotę poddać się ostatecznemu zabiegowi. A jednak, chociaż 
funkcjonowała jako kobieta i pragnęła stosunków płciowych 
wyłącznie z heteroseksualnymi mężczyznami, była przekonana, że 
tylko posiadanie członka pozwala jej odczuwać pożądanie i 
przeżywać orgazm. Uważała, że większość pełnych transseksualistek 
ma osłabiony popęd płciowy; rzadko, jeśli w ogóle, miewają 
orgazmy, i z czasem ich życie seksualne całkiem zamiera.
Powiedziała Fabianowi, że kiedy jest z mężczyzną, który nie 
wie o jej dwoistości, a jest zafascynowany nią albo ona nim, musi 
uciekać się do przeróżnych podstępów i sztuczek, aby nie poznał o 
niej prawdy. Z pomocą taśmy samoprzylepnej i plastrów, a nawet 
specjalnego suspensorium ukrywa swoją męskość, przyciskając ją 
ciasno do ciała; będąc w łóżku z partnerem - co stanowi najwyższą 
afirmację jej kobiecości i urody - tłumaczy mu, że ma bóle 
miesiączkowe i dlatego nie rozbiera się do naga; dopiero kiedy 
mężczyzna jest pijany lub odurzony marihuaną, nadstawia mu swoje 
piersi, usta lub sugeruje inne formy kochania, tak aby później 
myślał, iż posiadł ją w pełni.
Twierdziła, że jest to podniecające, schlebia jej próżności 
i wzmacnia poczucie, że jest kobietą, ale jednocześnie pozostawia 
ją seksualnie nie zaspokojoną, bo choć pieszczoty partnera ją 
rozpalają, nie osiąga wyzwolenia.
Jej problemy brzmiały prawdziwie, były poniekąd 
odzwierciedleniem trudności, jakie sam napotykał w kontaktach z 
transseksualistkami. Wiecznie się wahał, czy wybrać sobie 
kochankę spośród tych, które poddały się ostatecznemu zabiegowi i 
miały obniżony popęd, czy spośród tych, które jak Manuela 
zachowały popęd, ale za cenę rezygnacji z całkowitego 
przeistoczenia się w przedstawicielki drugiej płci, choć marzyły 
o tym tak rozpaczliwie. Własna fascynacja Manuelą intrygowała 
Fabiana. Miał wrażenie, że najsilniej działa na niego jej 
wspaniała kobieca uroda: delikatne rysy twarzy, zgrabne kształty, 
miękki głos, odpowiedni makijaż i ubiór - a więc to wszystko, co 
czyni z niej kobietę. Pociągała go jej naturalna młodzieńcza 
zmysłowość, ale również świadomość tejże zmysłowości - 
wystudiowana, wręcz sztuczna. Czuł, że Manuela może mu objawić 
to, co w nim samym jest kruche i delikatne; obiecywała odkrycie 
pokładów nie znanych dotąd uczuć, a przez to tym bardziej dojrza-
łych do eksploracji. Jej przywłaszczona kobiecość ani na moment 
nie zasłaniała przed nim faktu, że fizycznie jest mężczyzną, lecz 
ta dwoistość bynajmniej mu nie przeszkadzała. W sypialni 
autodomu, niby w komnacie zamku, mógł do woli badać i analizować 
zagadkę własnej istoty - był jak wyklęty rycerz toczący bój z 
zastępami krzyżowców, inkwizytorów i cenzorów moralności 
seksualnej. 
W drodze do miasta Fabian dzwonił do Manueli, żeby zwolniła 
się na kilka dni z apteki. Po przybyciu na miejsce zatrzymywał 
autodom w pobliżu parku; nazajutrz, kiedy brał klacze na poranny 
trening, Manuela, która lubiła jeździć konno, przyłączała się do 
niego. Wieczorem zjawiała się z torbą podróżną, szeleszcząc 
sukienką i stukocząc obcasami. Jej wejście do autodomu zawsze 
było wydarzeniem; świadoma swojej gracji, przypominała tancerkę 
wbiegającą na scenę lub modelkę na wybiegu podczas pokazu mody. 
Zwykle przed udaniem się do sypialni na górze rozmawiali i pili w 
salonie. Manuela zachowywała się niespokojnie, nawet nerwowo; 
chodziła tam i z powrotem, brała do ręki pisma o hipice, 
kartkowała, odkładała na półkę. Gdy dostrzegała w lustrze albo 
mosiężnych gałkach swoje odbicie, natychmiast unosiła dłoń, żeby 
przygładzić włosy, sprawdzała makijaż i obciągała bluzkę, żeby 
dobrze leżała na ramionach. Zawsze chciała wywrzeć wrażenie na 
Fabianie, popisać się postępami, jakie zrobiła w przyswajaniu 
sobie kobiecego zachowania i pielęgnowaniu urody. Była jak 
tajfun; jej gwałtowny temperament sprawiał, że nie potrafiła ani 
chwili usiedzieć spokojnie; to potrząsała gęstymi włosami 
związanymi w luźny węzeł, jakby przeszkadzał jej ich ciężar, to 
zmieniała pozycję, jakby jej krągłe piersi i biodra dusiły się 
pod materiałem sukienki. Na zewnątrz panowała cisza; drzewa i 
autodom ogarniał nieprzenikniony mrok. Jedynie w oddali widać 
było wokół parku płomienną pomarańczową nić - to światła miasta 
okalały park ciasną pętlą.
Po jakimś czasie Fabian prosił Manuelę, żeby udała się z 
nim do sypialni. Wstawała, przyrządzała sobie kolejnego drinka, 
po raz ostatni zerkała do lustra i kierowała się w stronę 
schodów. Idąc za nią, wpatrzony w jej nieprawdopodobnie zgrabną 
sylwetkę, Fabian znów usiłował rozsupłać zagadkowy węzeł swojej 
potrzeby, rozplątać skłębione nici tego, czego chciał od 
przyjaciółki.
Manuela siadała bokiem na skraju łóżka, eksponując nogi, i 
spoglądała kątem oka na Fabiana, by sprawdzić, czy zwraca uwagę 
na ich niezwykłą długość w proporcji do jej tułowia. Kiedy 
rozpuszczała gęste włosy, opadały jej swobodnie na ramiona; 
dotykając ich, Fabian uprzytamniał sobie, że włosy, podobnie jak 
skóra, zęby, paznokcie, są niezależne od płci; długością, 
połyskiem i barwą dodają urody zarówno mężczyznom, jak i 
kobietom.
Manuela zawsze przedłużała tę część ich spotkania, 
udostępniając mu swoją piękną twarz, gotową do niesienia 
rozkoszy, podczas gdy reszta jej ciała pozostawała skryta pod 
odzieżą, kusząc i obiecując, choć Fabian nie mógł wiedzieć, czy 
rosnącemu podnieceniu, które maluje się na twarzy partnerki, 
rzeczywiście towarzyszą odpowiednie reakcje ciała.
Zdawał sobie sprawę, że oddaje mu się w ten sposób, na 
ustalonych przez siebie zasadach, pragnąc zaspokoić jego potrzeby 
i sprawić przyjemność jemu, mężczyźnie, a więc przedstawicielowi 
płci, z której czuła się wyalienowana przez swoją kobiecość. 
Gdyby miała oddać mu się całkowicie, obnażyć i otworzyć przed nim 
swoje ciało, we własnych oczach dawałaby mu mniej tego, co uważa 
za najistotniejszą część siebie, a więc zdradzałaby to, co w 
sobie kocha najbardziej. Jednakże podnieceniu, jakie wzbudzała w 
nim jej uroda, jej dotyk i zapach, towarzyszyło pragnienie, żeby 
całkowicie chciała mu się oddać, łaknęła tego, by ją posiadł i - 
pobudzona ogarniającym go podnieceniem - również chciała posiąść 
jego.
Mówił jej, jak bardzo pragnie widoku jej nagości i 
budzącego się w niej pożądania, że przeszkadza mu nie tylko jej 
sukienka, lecz także wąski pasek materiału, liść przysłaniający 
obietnicę jej ciała, plaster stanowiący ostatnie okowy jej 
prawdziwej istoty. Prosiła, żeby ściemnił światło w sypialni, 
pozbawiając wiszące tam lustro prawa oglądania jej nagości, po 
czym zrzucała ubranie, odrywała niepewnie taśmę i usuwała pasek 
materiału. Wracała naga w ramiona Fabiana, ale wciąż nie chciała 
sobie pozwolić na osiągnięcie podniecenia, trzymając na wodzy 
swoje ciało, aby nie sprzeniewierzyć się swojemu wizerunkowi, 
który - nawet kiedy była naga - nie dawał jej obnażyć się do 
końca, nakazywał jej kryć się także przed samą sobą. Nadal nie 
zgadzała się, by jej ręka, ręka kobiety, dotykała obszarów 
świadczących o jej męskości, jakby lękała się, że budzące się 
podniecenie wypleni z niej kobietę. Wolała swoim dotykiem wzmagać 
pożądanie Fabiana, pośredniczyć między nim a przeżywaną przez 
niego rozkoszą, choć wzdrygała się na myśl o tym, że jej ciało 
może doznać takiej samej.
Obserwując Fabiana, widząc, jaką przyjemność czerpie z jej 
objęć, Manuela zaczęła rozumieć, że skoro on nie czuje się 
zagrożony jej męskością, to i dla niej nie powinna stanowić 
bariery. Zdała sobie sprawę, że w swojej potrzebie odczuwania 
pobudzenia i spełnienia jest nie mniej kobietą niż on mężczyzną w 
tym, czego pragnie; że osiągając wraz z nim granice rozkoszy 
dostępnej ciału, potwierdzi tylko swoją kobiecość, uczyni ją 
bardziej realną. Podczas wzajemnej wymiany pieszczot, cyklu dawa-
nia i brania, w którym pasja Fabiana służyła dziewczynie za 
drogowskaz, Manuela zaczęła w końcu dążyć do zaspokojenia swoich 
potrzeb. Dawała Fabianowi prawo nie tylko do posiadania jej 
ciała, lecz również do popychania jej ku odkrywaniu samej siebie. 
Unosił się nad nią, zachwycając ciałem bez najmniejszej skazy, 
które zdawało się zawierać tajemnicę, kim jest; całując jej wargi 
i piersi, był chłopcem obściskującym się z dziewczyną; kiedy 
wchodził w jej usta, był mężczyzną kochającym się z kobietą; 
podniecajac ją dłonią, był chłopcem igrającym z mężczyzną; leżąc 
na niej, kiedy trwała bezradnie pod nim, był mężczyzną 
zabawiającym się z chłopcem; przygnieciony przez nią, był 
chłopcem na łasce mężczyzny.
Gdy kochali się, dreszcz przebiegający ich ciała po-
twierdzał, że są na właściwym tropie; zalewała ich jedna fala 
pożądania, jedna fala rozkoszy. Żadne nie zapominało o potrzebach 
drugiego, byli jak dwa instrumenty odlane z tej samej formy i 
zmierzali do jednego celu - zaspokojenia pragnień partnera.
Tak jak Manuela nie była już tym samym sztucznym tworem, co 
podczas ich pierwszego spotkania - kobiecym wizerunkiem powołanym 
do życia z kosmetyków i fatałaszków, gestów i uśmiechów - tak 
Fabian, ulegając sile swojego pożądania, przestawał być zlepkiem 
wspomnień, nawyków i manier. Zapamiętali w namiętności niczym 
tancerze, którzy w pogoni za istotą tańca rezygnują z muzyki, 
sceny i ruchu, byli w pełni równorzędnymi kochankami zdanymi na 
łaskę swoich, splątanych ciał, które wiodły się wzajem do nowych 
objawień.
Później Manuela szybko wstawała z łóżka i znikała w 
łazience. Kiedy wracała, wilgotna, chłodna po kąpieli, z 
uczesanymi włosami i świeżym makijażem na twarzy, w koszuli 
nocnej, która niczym mgiełka spowijała jej ciało, prosiła 
Fabiana, żeby zapalił wszystkie światła, siadała obok niego, po 
czym łagodnie kierowała jego wzrok w stronę lustra; siedzieli 
tak, dwie pary bliźniaków pogrążone we wzajemnej kontemplacji. 
Fabiana uderzało uwielbienie, z jakim Manuela wpatruje się w 
swoje odbicie, zupełnie jakby była mężczyzną dyskretnie 
podziwiającym młodą dziewczynę: jej oczy chłonęły wyraz własnej 
twarzy, muskały usta, pieściły piersi, przesuwały się po brzuchu, 
unikając wąskiego paska materiału, po czym wędrowały w dół wzdłuż 
nóg i znów powracały do twarzy i piersi. Wizerunek w lustrze 
sprawiał, że ponownie ożywały jej dłonie; podniecona, zaczynała 
dotykać ciała Fabiana. Ale kiedy chciał odpowiedzieć na jej 
pieszczoty, zbliżyć usta do jej ust, ulegała mu z ociąganiem, z 
trudem odrywając wzrok od uwodzicielskiego odbicia.
Przekomarzając się z nią, pytał, co widzi w lustrze; 
obracała się do niego z tak promiennym uśmiechem, że przypominał 
sobie moment, kiedy po raz pierwszy zaskoczył ją na wpatrywaniu 
się w lustro. Powiedziała mu wtedy rozmarzonym głosem, że 
zakochała się w pięknej kobiecie w lustrze, dodając, że nie ona 
jedna. Teraz też pytała, czy możliwe jest nie kochać się w 
kobiecie uwięzionej za szybą, tak zmysłowej i urodziwej, a także 
czy możliwe jest, aby odpowiadająca na ich spojrzenia piękność 
była tylko zwidem, sztucznym tworem. Fabian przestawał rozumieć, 
czy szepcze do niego Manuela, czy kobieta w lustrze, która z nich 
tuli go do siebie; upojony jedną i drugą, wzlatywał coraz wyżej.
Fabian zapraszał czasem do autodomu dziewczynę lub młodą 
kobietę świeżo poznaną na pokazie koni. Był to pierwszy wieczór, 
jaki spędzali wspólnie. Wcześniej umawiał się z Manuelą, że się 
do nich przyłączy; gdy się pojawiała, była bardziej powabna niż 
zwykle, gdyż jej zmysłowość pobudzało wyzwanie, jakie stanowiła 
obecność drugiej kobiety.
Czekała w salonie, podczas gdy Fabian oprowadzał dziewczynę 
po swoim pojeździe. Ze względu na łączącą ich sympatię do koni - 
dziewczyna mówiła mu na pokazie, jak bardzo je kocha - właśnie 
siodlarnia i boksy mieszczące Lewadę i Wyrzutkę stwarzały 
najlepszą okazję na przełamanie pierwszych lodów. Idąc obok niej 
wąskimi korytarzami lub przepuszczając ją przodem, Fabian dotykał 
jej ramieniem albo biodrem, razem z nią wdychał zapach skóry 
płynący z siodlarni, słuchał szmerów dochodzących z boksów, gdzie 
konie skubały lucernę wyłożoną w żłobie.
Po powrocie do salonu przyrządzał dziewczynom drinki i 
prosił Manuelę, żeby pokazała gościowi sypialnię i łazienkę, a 
sam brał się do szykowania posiłku. Kiedy wracały na dół, 
zaróżowione śmiechem, z opróżnionymi szklankami, stwierdzał z 
zadowoleniem, że dziewczyna czuje się już znacznie swobodniej w 
towarzystwie Manueli niż jego. Obserwował ukradkiem, jak Manuela 
zaszczepia gościowi przekonanie, że muszą się poddać swoim 
odruchom, podobnie jak poddaliby się odruchom konia na torze 
wyścigowym lub na leśnej ścieżce, że tylko wtedy ich wspólny 
wieczór będzie prawdziwą przygodą, podniecającą jak gonitwa za 
lisem; dla nich trojga, dwóch kobiet i Fabiana, przyjaźń jest 
teraz naczelną zasadą rządzącą ich światem, a chwytanie każdej 
chwili na gorąco odpowiednikiem polowania po śladzie.
Później, w zmysłowej atmosferze wieczoru, kiedy rozmawiali 
ze sobą coraz bardziej śmiało, dziewczyna wyznawała Manueli, że 
gdyby miała kiedykolwiek pozwolić sobie na pieszczoty z drugą 
kobietą, skuszona urodą jej twarzy i magnetyzmem osobowości, 
najbardziej pociągającą częścią anatomii partnerki byłby dla niej 
biust. Pokrywając nonszalancją rozmyślność swoich ruchów, Manuela 
przy pierwszej sposobności obciągała cienką bluzkę, żeby 
uwydatnić swoje ponętne piersi, i sprawdzała spod oka, jakie 
wrażenie robią na dziewczynie.
Po chwili Fabian zostawiał je w salonie, a sam udawał się 
do sypialni, przebierał w szlafrok i czekał. Wkrótce, pod 
pretekstem, że chce jej udzielić wskazówek co do makijażu lub 
stroju, Manuela prowadziła dziewczynę na górę. Dziewczyna, 
pochłonięta Manuelą, ledwo zauważała, że Fabian ma na sobie tylko 
szlafrok. Stając przed lustrem, zaczynały się rozpływać jedna nad 
drugą, eksperymentować z cieniami do powiek, różem i pomadką, 
zgarniać sobie wzajem do góry włosy i rozpuszczać w nieładzie na 
ramiona, dotykając się z naturalnością usprawiedliwioną przez te 
czynności. Sposób bycia Manueli ulegał zmianie. Zmrużeniem oczu 
dając znak Fabianowi, stawała się coraz bardziej zalotna; a to 
głaskała dziewczynę, a to całowała ją w policzek lub w szyję; 
potem, skrapiając perfumami skronie dziewczyny, pochylała się i 
muskała ustami jej wargi, lekko i przelotnie, nadal nie 
ujawniając swoich prawdziwych zamiarów. Następnie proponowała, 
żeby dziewczyna przymierzyła przyniesione przez nią suknie; 
mówiła, że uwydatnią nowy makijaż i jeszcze dramatyczniej od-
mienią jej wygląd. Oczarowana ujawnionymi jej przez Manuelę 
możliwościami swojej twarzy i ciała, wrażeniem, jakie może 
wywoływać, dziewczyna przystawała ochoczo. Fabian obserwował je z 
łóżka, trzymając się z dala. Dziewczyna nie zważała na swoją 
nagość, skoncentrowana na tańczących wokół niej dłoniach Manueli, 
które rozdziewały ją i ubierały znów, muskały jej sutki, głaskały 
uda, już nie ukradkiem, lecz coraz bardziej natarczywie, nie 
wahając się nawet przed dotykaniem jej wzgórka.
Niepohamowana w swoim uwielbieniu dla dziewczyny, Manuela 
bez przerwy szeptała jej komplementy, a to mówiąc, jak nowy 
makijaż wspaniale wydobywa subtelności jej urody, a to, jak 
ponętnie podkreśla jej kibić wytworna wiktoriańska suknia 
ściągnięta w talii, ze wstążkami i koronkami zwisającymi w 
artystycznym nieładzie. Obejmowała radośnie dziewczynę, zachwyca-
jąc się jej makijażem i strojem, po czym nagle całowała ją w 
usta, teatralnością swoich gestów pokrywając pilącą potrzebę. 
Urok rzucony przez Manuelę był zniewalający. Dryfując w morzu 
doznań i możliwości, które Manuela roztaczała przed całą trójką, 
odcumowana od czasu płynącego poza sypialnią, dziewczyna 
tłumaczyła sobie wydarzenia w sypialni jako sen o namiętności i 
pasji, plądrowanie przeznaczenia pozbawione odniesień do zewnę-
trznego świata przyczyn i następstw. Ona, której nigdy dotąd nie 
podniecała inna kobieta, czuła się pobudzona przez Manuelę, choć 
ciągle zerkała na Fabiana, jakby pragnęła się upewnić, że on 
także jest częścią tego, co się rozgrywa. Nadal pozwalała się 
rozdziewać, ale kiedy Manuela pomogła jej zdjąć kolejną suknię - 
fantazję koronek, atłasu i aksamitu - sama wyciągnęła do niej 
ramiona. Manuela również się rozebrała, pozostawiając tylko wąski 
skrawek materiału wokół bioder, po czym osunęła się na łóżko, 
pociągając za sobą dziewczynę; zaczęły się ściskać, całować i 
pieścić, rozmazując sobie makijaż po policzkach, dłoniach i 
ramionach. Miotając się w objęciach Manueli, dziewczyna ocierała 
się piersiami o jej piersi, szukała ustami jej ust, wykręcała 
palcami jej sutki, po czym zaczynała zsuwać się niżej, by zerwać 
cienki materiał broniący tam dostępu. Wtedy Fabian odgradzał ją 
sobą od Manueli, oferując jej swoje ciało. Manuela odsuwała się 
nieco, lecz jej usta co jakiś czas przerywały ich pocałunki; była 
trzecim partnerem w tryptyku objęć. Dziewczyna, która z Fabianem 
zachowywała się równie niepohamowanie jak wcześniej z Manuelą, 
ulegała do końca swoim pragnieniom, i z zapałem oddawała się 
ambiwalentnej gonitwie za dotykiem i smakiem ich ciał, nie chcąc, 
aby cokolwiek ją ominęło podczas tej niezwykłej przygody. 
Natężenie jej zaraźliwej potrzeby sprawiało, że Fabian wnikał w 
nią coraz głębiej, z coraz większą siłą, a Manuela coraz 
natarczywiej nadstawiała usta do pocałunków i całowała sama, 
złakniona dowodów, że dziewczyna pożąda jej jako kobiety, a 
obecność Fabiana - czy jakiegokolwiek mężczyzny - nie jest w 
stanie tego zmienić. Później Fabian odsuwał się, ciekaw, co 
wydarzy się między Manuelą i dziewczyną. Czy potrzeba Manueli, by 
osiągnąć zaspokojenie, okaże się bardziej piląca od jej potrzeby 
bycia kobietą i spowoduje, że pozbędzie się skrawka materiału i 
wyjawi, kim jest naprawdę? Czy zwróci się do Fabiana po jeszcze 
jeden hołd wobec niej jako kobiety, skoro widział niezwykły 
triumf, jaki odniosła w tej roli, czy może osiągnie wyzwolenie 
później, samotnie, rozpamiętując swój sukces, kochanie się z 
prawdziwą kobietą? Zastanawiał się, czy jeśli roznamiętniona 
Manuela obnaży się całkowicie, podniecenie drugiej dziewczyny 
przezwycięży szok wywołany innością partnerki, czy zaakceptuje 
jej nowy wizerunek, doskonalszy i pełniejszy w swoich 
możliwościach sprawiania rozkoszy od tego, który dotąd 
przedstawiała sobą Manuela; czy podobnie jak on doceni dostępną 
jej z Manuelą różnorodność sposobów kochania, czy zrozumie, że 
chodzi tylko o piękno, bez względu na jego formę lub kształt, 
piękno, które znawca koni dostrzega bez względu na to, czy patrzy 
na ogiera, klacz czy wałacha.
Rozsuwając nogi, Fabian kładł się na wznak i wciągał wolno 
na siebie dziewczynę, aż jej ciało przykrywało go niczym sztywny 
koc; jej plecy przylegały do jego klatki piersiowej, głowa, 
zwrócona twarzą do góry, spoczywała na jego ramieniu, nogi 
wspierały się o jego uda i kolana. Wbijał się w nią, rozciągając 
jej pośladki, po czym wchodził coraz głębiej, trzymając dłońmi 
jej nadgarstki i przyciskając ją mocno do siebie, a potem 
rozkładał szeroko ręce dziewczyny; jej piersi zwisały na boki i 
leżała tak, z rozsuniętymi udami i spłaszczonym brzuchem, kusząc 
Manuelę powolnym, wężowym rytmem ich zespolonych ciał. Głowa 
dziewczyny zasłoniła mu Manuelę, gdy ta kucnęła u ich stóp, ale w 
następnej chwili poczuł jej ciepło. Ciało leżącej na nim 
dziewczyny przebiegł dreszcz; Fabian, wciąż z nią zespolony, 
odbierał jej najmniejsze drżenie, jej pasję, kiedy otwierała się 
pod dotykiem drugiej kobiety, jednocześnie mając w sobie i pod 
sobą jego.
Poruszając biodrami, napierając na dziewczynę, czekał, kiedy 
Manuela się do nich przyłączy; wreszcie słyszał jęk dziewczyny i 
czuł, jak sztywnieje nad nim, a jej ciężar się podwaja. Teraz 
drugi mężczyzna wnikał w dziewczynę od góry, tak jak pierwszy 
wszedł w nią od dołu, jakby była chłopcem. Fabian czuł ciasność 
wewnątrz jej ciała, gdy miotała się między nim a Manuelą, 
nieświadoma i obojętna na to, kto dostarcza jej tak porywających 
przeżyć. Fabian skoncentrował się na własnych doznaniach. 
Dziewczyna nie jawiła mu się jako przegroda dzieląca go od 
Manueli; on i Manuela stanowili jedność obmywaną tą samą potężną 
falą, a ciało dziewczyny łączącą ich tkankę, uległą wobec ich 
pulsowania i naporu; była pośrednikiem w ich wzajemnej komunii, 
przekaźnikiem wrażeń o niebywałym natężeniu, które odczuwała i 
rejestrowała na sobie.
Myśli Fabiana zalał przybój rozkoszy. Zepchnięty poza 
obszary rozumu, pogrążył się w fantazji; ujrzał boisko do polo 
porośnięte wonną trawą, skąpane w porannej rosie, która zaczynała 
parować w pierwszych promieniach słońca padających z błękitnej 
kopuły nieba; zobaczył siebie na koniu, z kijem w dłoni, mknącego 
za piłką.
Marząc o doskonałym strzale, pędził galopem, poganiając 
nogami wierzchowca, po czym zaparł się udem o siodło i przenosząc 
cały ciężar na lewą stopę wpasowaną w strzemię, pochylił do 
przodu. Nie odrywając oczu od celu, zamachnął się kijem i uderzył 
piłkę idealnie w środek. Po udanym strzale wezbrała w nim eufo-
ria. Ale w następnej chwili puścił popręg mocujący siodło do 
grzbietu wierzchowca. Siodło przekrzywiło się i Fabian zaczął 
spadać. Koń pognał dalej, a on spadał sennie, wypuściwszy z rąk 
wodze, a potem toczył się po trawie, czując krople rosy niby 
zimny pot, krople, które zdawały się tryskać nie ze źdźbeł trawy, 
lecz z niego, przywołując go na powrót do ciała. Bezkresne 
górskie pustkowia, z rozrzedzonym powietrzem i tumanami śniegu 
dryfującymi w ciszy nad kamienistym podłożem, nie były stworzone 
do jazdy konnej i gry w polo. Dlatego właśnie Fabian kierował 
autodom w stronę gorących, bagiennych nizin, gdzie konie mogły 
hasać do woli, a on bez ograniczeń oddawać się pogoni za 
przyjemnościami. Unikał pozbawionych charakteru autostrad i 
magistrali, choć kusiła go wygoda podróży, jaką zapewniały; wolał 
intymność gościńca i obietnicę wiejskiej drogi, pełnej 
niespodzianek i nie pozwalającej kierowcy na rozluźnienie uwagi.
W gorące noce parkował autodom głęboko w lesie i sypiał 
owinięty kocem na wilgotnej trawie obok krzaku lub kępy jałowca, 
pod kopą siana albo stertą słomy. Słuchał szumu wiatru, szelestu 
gałęzi, trzepotu skrzydeł przelatujących ptaków. Kiedy gasło 
ostatnie echo wieczoru i życie dzienne przechodziło w stan 
zawieszenia, nocne powietrze wypełniały nowe dźwięki, odległe lub 
bliskie; to szepty kochanków szukających schronienia, to miaucze-
nie bezpańskiego kota; czasem przemykał obok autodomu jakiś obcy, 
niepewny i zalękniony, czasem podkradał się pies zwabiony ostrym 
zapachem Wyrzutki i Lewady.
Prowadząc samotną egzystencję, Fabian nigdy nie zazdrościł 
innym ludziom ich gromadnego życia. Uważał, że większość z nich 
zgodziła się wieść życie wykonane w tej samej mennicy i mieć 
wszystkie dni wytłoczone z jednej sztancy, dokładne duplikaty 
tych, które minęły, i tych, co nastąpią. Tylko przypadek mógł 
odmienić tę monotonię. Nikim nie pogardzał, lecz żal mu było 
ludzi, którzy skwapliwie pozwalali, aby ich życie od razu 
uzyskało tak definitywną formę. Wolał jednostki, których 
unikalność dawała mu wgląd w samego siebie. Uważał, że jeśli 
podczas swojego dorosłego życia spotkał dwadzieścia pięć takich 
osób - kobiet, które stały się jego kochankami, i mężczyzn, z 
którymi nawiązał przyjaźń - i tak powinien czuć się wybrańcem 
losu. Czy również by tak sądził, gdyby nie był wiecznie 
podróżującym graczem polo, lecz prawnikiem, biznesmenem, artystą 
lub politykiem?
Nieskończoność widoków, jakie oferowała przyroda, była 
jednym z bodźców, które pchały Fabiana do ustawicznej wędrówki. 
Lecz mimo podziwu, jaki w nim wzbudzały napotykane krajobrazy, 
poszukiwał przede wszystkim punktu obserwacyjnego, z którego 
najobiektywniej mógłby ujrzeć samego siebie.
Parkował autodom w lesie lub na skraju pola i wyruszał na 
przejażdżkę, prowadząc klacze jedną obok drugiej, czasem dla 
zabawy przeskakując w biegu z siodła na siodło; tnący wiatr 
ciskał mu w twarz cząstki kłosów, kiedy mknął po rozległych, 
pustych ścierniskach. W Idaho kłusował pośród strzelistych drzew, 
wciąż w letnich mundurach liści, w Wyoming galopował po bujnych 
pastwiskach, w Utah, podczas burzy z piorunami, wypuścił się na 
półpustynną nizinę. Zdarzało się, gdy pędził po stepach Arizony i 
Newady, że nagle wyrastały przed nim ruiny górniczej osady, 
relikt czasów gorączki złota. Tylko wieża kościoła, otoczonego 
przez rzędy skorup dawno porzuconych domów, tak jak dawniej 
mierzyła w milczące niebo. W oddali rozlegało się wycie kojota; 
jego płaczliwy głos sprawiał, że klacze zaczynały niespokojnie 
przebierać nogami. Zachwycony bezmiarem otwartej przestrzeni, 
Fabian gnał aż do skraju pustyni, ścigając kuliste zwoje bylicy, 
gnane wiatrem przez suche, spękane błota; po drodze tratował 
białawe ogródki boraksu, przeskakiwał srebrzyste zagony solanek i 
poił spocone klacze letnią, zielonkawą wodą z bagiennych 
sadzawek, w których żyją maleńkie rybki występujące tylko w tym 
regionie. Tu, na tych prażonych przez słońce pustkowiach, pośród 
krajobrazu czystego jak stalowy sześcian lub idealnie 
przezroczysty kryształ górski, Fabian czuł się sumieniem 
przyrody. Gdyby nie jego obecność, świata przyrody nikt by nie 
oglądał; pozostałby nieznany, istniejący sam dla siebie - 
odrobina jasności w galaktyce skąpanej odległym blaskiem. Półki 
na ścianach ciasnych pomieszczeń autodomu były zapełnione 
książkami. Kiedy w czasie podróży Fabian natrafiał na dużą 
księgarnię - rzadka rzecz w tym kraju, rzadsza nawet od pewnych 
gatunków dzikich zwierząt, które znajdują się pod ochroną - 
szperał w niej godzinami. Musiał bardzo roztropnie dokonywać 
wyboru, bo - z powodu ograniczonej przestrzeni - zrobienie 
miejsca dla nowej książki wymagało pozbycia się jednej z dotych-
czasowych pozycji jego księgozbioru; oddawał ją do biblioteki 
publicznej w którejś z mijanych miejscowości.
Kiedy był obolały po brutalnym meczu, a odniesione sińce i 
potłuczenia wprawiały go dodatkowo w chandrę, przypominając mu o 
kruchości jego ciała, zawsze sięgał po książkę - zawsze po 
powieść. Były karawaningiem dla jego umysłu, przenosiły go tam, 
gdzie nie mógł dotrzeć autodomem, umożliwiały podróż do rzeczywi-
stości leżącej poza obszarem przyrody, stanowiącej połączenie 
tego, czym stawała się teraźniejszość, z tym, jak mogła wyglądać 
przeszłość; odbywał bezcielesną wędrówkę przez czas, przestrzeń i 
myśli ludzkie ze swobodą ruchu, jakiej nie daje żaden inny 
pojazd. Nie czuł się już samotnym pasażerem autodomu, lecz 
uciekinierem od własnego zużytego wizerunku, wysiedleńcem pośród 
nie zbadanego krajobrazu, emigrantem poza granice fizycznie 
możliwej podróży. Tak jak wielu Amerykanów jego pokolenia, Fabian 
miał za sobą podwójną przeszłość. Lata dzieciństwa i wczesną 
młodość spędził na wsi w jednym z tych niewielkich "starych 
krajów", których dawne granice uległy zapomnieniu podczas dekady 
wojen oraz politycznych i społecznych przewrotów, nie mniej 
niszczycielskich niż kataklizmy przyrody.
Mieszkał u prostego chłopa, którego Pan Bóg pobłogosławił - 
lub też obarczył - zbyt liczną gromadką potomstwa. Przekonany 
przez miejscowego księdza, że właśnie tym sposobem może zjednać 
sobie nieustępliwego Pana, wieśniak przygarnął Fabiana, uchodźcę 
z miasta, gdzie - kiedy wybuchła kolejna wojna - rodzice 
postanowili zostać bez niego. Chłop oczekiwał, że pojawienie się 
obcego dziecka w jego obejściu okaże się zwiastunem bardziej 
namacalnych oznak wyróżnienia i łaski. Kiedy te nadzieje się nie 
ziściły, nieletni Fabian musiał zarabiać na swój wikt i kąt do 
spania, pracując jako parobek; tak więc dzieciństwo upłynęło mu 
na doglądaniu koni, świń, kóz i drobiu. Koń był stale obecny w 
jego wczesnym życiu, tak nieuchronny i oczywisty, jak w wieku 
dorosłym samochód.
W wiosce używano koni do ciągnięcia pługów, furmanek i 
bryczek; nie traktowano ich lepiej niż inne zwierzęta domowe, 
trzymano w ciasnych zagrodach i stajniach. Ich praca była długa i 
męcząca, czas na pastwisku krótki. Nie żałowano im bata, a przy 
pierwszych oznakach choroby zarzynano je na mięso.
Fabian, jako obcy, często padał ofiarą innych dzieci, które 
jednoczyły się przeciwko niemu w zabawie czy w bójce, posłuszne 
więzom sąsiedztwa i krwi. Właśnie z powodu żartu rówieśników, 
który mógł się zakończyć tragicznie, po raz pierwszy znalazł się 
na koniu, w dodatku na oklep.
Ognisty ogier, rozdrażniony przez podskakującego, usi-
łującego go pokąsać owczarka, miotał się po zagrodzie, napierając 
cielskiem na drągi; lada moment mógł sobie utorować drogę 
ucieczki. Fabian pilnował stada gęsi, kiedy kilku wyrostków 
złapało go od tyłu, przytrzymując mu ręce, i wsadziło na grzbiet 
ogiera. Zaskoczony nagłym obciążeniem koń uspokoił się na moment, 
a zanim znów stanął dęba, Fabian instynktownie wczepił mu się w 
grzywę. Ściskając nogami boki wierzchowca, podskakiwał na jego 
grzbiecie, walcząc rozpaczliwie, żeby nie spaść. Kiedy owczarek 
ponowił atak, ogier wykopał wrota i pogalopował w stronę 
otwartych pól, pozostawiając w tyle ujadającego psa i 
rozkrzyczanych wyrostków.
Nareszcie wolny, pędził niepohamowanym cwałem; jednym 
potężnym susem przeskoczył wyboistą wiejską drogę i rozbryzgując 
kopytami miękką piaszczystą glebę, zagłębił się w krzaki, których 
kłujące gałęzie smagały Fabiana po nogach.
W drgnieniu czasu, szybkim jak lot światła, Fabian ujrzał 
muchę uczepioną szyi gnającego na złamanie karku konia; tkwiła 
uparcie poniżej ucha zwierzęcia, obojętna na tętent ogromnego, 
spoconego cielska. Chłopiec wiedział, że jego jedyna nadzieja to 
trzymać się końskiej szyi równie mocno jak mucha, bo jeśli 
spadnie, może się zabić albo pogruchotać sobie kości.
Nie mając innego wyjścia, jak poddać się ruchowi 
zwierzęcia, podsunął się trochę wyżej, wplótł lepiej palce w 
grzywę ogiera i niemal się położył na jego grzbiecie. I tkwił 
tak, osłonięty łbem zwierzęcia przed razami gałęzi, płynąc przez 
czas i przestrzeń, spokojny jak mucha.
Stajnia, w której trzymano konie, była także miejscem, 
gdzie upływało dzieciństwo Fabiana. Tu znajdowało się jego 
legowisko, tu nastąpiła jego inicjacja w magię seksu i porodu - 
na długo przed tym, zanim rozszyfrował otaczający go świat 
mężczyzn i kobiet, dziewcząt i chłopców.
Pewnego razu jeden z koni odpędzał od siebie drugiego; 
kiedy tamten trącał go łbem, ignorował go, gzyzł lub kopał, jakby 
szukał zemsty. Potem zaszła w nim zmiana; zwierzę stało się tak 
łagodne, że początkowo Fabian obawiał się, iż nagle zachorowało. 
Ale później koń zaczął skubać szyję sąsiada i się o niego 
ocierać, rozczulając chłopca swoim zachowaniem. Były to klacz i 
ogier. Uszy klaczy stały teraz prosto, chłonąc każdy dźwięk 
płynący od ogiera; drżały, kiedy prychał, zdawały się wibrować w 
rytm jego oddechu i tętna, lecz ona sama nie wykonywała żadnych 
ruchów, czekając pasywnie, aż poczuje na sobie ciężar samca. On 
też zachowywał się teraz inaczej; to trącał klacz, jakby chciał 
się z nią bawić, to wspinał się na nią, prężąc swój powiększony 
narząd, jakby zamierzał przekłuć ją na wylot, zanim zdoła przed 
nim umknąć. Choć scena, jaką obserwował, uderzyła chłopca swoją 
brutalnością, uległość klaczy wobec własnego popędu i ataku 
ogiera wydała mu się całkowicie zgodna z cyklem przyrody. Od 
chwili sparzenia się zwierząt przyroda odmierzała czas potrzebny 
na to, by z wilgotnej enigmy trzewi klaczy wyłoniło się nowe 
życie.
Drzwi obory poruszały się niczym wszechwładna, pojedyncza 
wskazówka niewidocznego zegara; otwierały się, by wpuścić bujność 
lata, plewy i osty jesieni, po czym zamykały się przed śnieżnymi 
nawałnicami zimy i ponownie otwierały na wilgotną woń wiosny, 
zapowiadającą powrót upałów. Klacz, niespokojna, to osuwała się 
na ściółkę, to podnosiła wolno, jakby niepewna, czy nogi ją 
utrzymają; strach wyzierał z jej oczu, przebijał z ruchów.
Wkrótce znów się położyła; nie chciała - a nawet nie dałaby 
rady - ponownie wstać. Potężny dreszcz przebiegł jej ciało. Naraz 
między uniesionymi zadnimi nogami pojawił się wąski pysk źrebaka 
i jego przednie nogi - podobne do wiotkich żerdzi - wciąż w 
falującej torbie z lśniącej, giętkiej, niemal przezroczystej 
tkanki.
Fabian miał przykazane, aby przeciąć łożysko, jeśli nie 
pęknie wychodząc z klaczy; dotknął z przejęciem tajemniczej 
koperty, w której przychodziło na świat nowe życie. Była już 
rozerwana; nogi źrebaka sterczały swobodnie.
Klacz, wyczerpana, czekała, żeby zebrać dalsze siły, ale 
źrebak, którego tułów i zadnie nogi nadal w niej tkwiły zaczął 
się poruszać. Choć jeszcze się cały nie wyłonił, stanowił już 
nową obecność na ziemi.
Zafascynowany i wystraszony Fabian przysunął się bliżej. 
Jakby reagując na jego wzrok, źrebak, popchnięty parciem klaczy, 
wysunął się bardziej do przodu, zrzucając z siebie resztę 
łożyska. Rwał się do opuszczenia swojego dotychczasowego domu, 
który stał się dla niego za ciasny. Ale nawet kiedy już znalazł 
się poza klaczą, wciąż łączyła go z nią pępowina, w której 
pulsowała krew. Fabian odczekał chwilę, ostrożnie odsunął źrebaka 
od zdyszanej matki, po czym - choć lękał się, że może przecina 
nić życia - odważnie przerżnął pępowinę. Odtąd źrebak był zdany 
na siebie.
Po kilku minutach konik wstał niepewnie na nogi - trochę się 
pod nim uginały, ale potrafił już utrzymać równowagę - i nie 
zwracając uwagi na Fabiana, obszedł chwiejnie klacz, po czym 
ułożył się wyczerpany u jej boku. Fabian natomiast pobiegł do 
chaty gospodarza, żeby powiadomić go o udanym porodzie.
Kiedy wrócił, klacz odpoczywała, a źrebak spał obok, 
zmorzony pierwszym snem poza brzuchem matki. Fabian też wyciągnął 
się na stercie słomy i zaczął dumać o narodzinach, których był 
świadkiem. Z poczuciem zazdrości myślał o legowisku w brzuchu 
klaczy, które źrebak tak nierozważnie porzucił, o ciepłej, 
bezpiecznej stajence zamienionej na ciężką pracę i razy bata.
Myślał z zapałem, że chętnie zamieszkałby wewnątrz klaczy; 
żyłby sobie w niej sam jeden, bez potrzeby zabiegania o strawę. 
Boki klaczy byłyby ścianami jego ciasnej chatki, zad dachem, a 
nogi zwierzęcia amortyzowałyby wszelkie nierówności terenu. Gdyby 
chciał wyjrzeć na wrogi świat, przekonać się, co się dzieje, po 
prostu unosiłby i opuszczał ogon klaczy niby kurtynę w teatrze.
To wtedy, w dzieciństwie, Fabian po raz pierwszy widział 
śmierć konia. Nie mógł sobie teraz przypomnieć, czy zwierzę pasło 
się na pastwisku, ciągnęło pług czy może po prostu odpoczywało w 
oborze. Pamiętał jednak, jak poruszony jakąś zapowiedzią 
niebezpieczeństwa, niby obcym zapachem wpadającym mu w nozdrza, 
koń nagle podskoczył, wyciągnął szyję i zaczął rozpaczliwie 
strzelać na boki oczami, usiłując wypatrzeć, gdzie się czai 
zagrożenie.
Nie mogąc dojrzeć wroga i od niego uciec, bezsilny wobec 
poczucia katastrofy, koń zadrżał ze strachu; nagle przeszył go 
ból. Zwierzę, zdradzone przez własne ciało, zaczęło oddychać 
coraz bardziej niespokojnie, a bicie jego serca stało się 
chaotyczne, nierówne. Koń obracał głowę, instynktownie usiłując 
wypatrzeć stado, którego widok w ostatniej chwili życia 
potwierdziłby ciągłość gatunku, jego liczebność i płodność. Ale w 
polu widzenia nie było ani stada, ani nawet pojedynczego konia, 
który mógłby dodać mu otuchy, udzielić nowych sił. Strach zlewał 
się z bólem; zwierzę, które dotąd biegało swobodnie po polach i 
łąkach, z przerażeniem stwierdziło, że nie może się poruszyć, że 
jego mięśnie, ścięgna i wiązadła - jakby nagle uschły - nie 
reagują na wezwania życia, które wciąż tli się w mózgu. Słuchały 
innego sygnału, ostatniego rozkazu przyrody: siły grawitacji.
Fabian obserwował, jak potężny most konia załamuje się, 
bezużyteczne filary nóg umykają na boki, szyja skręca się, a 
głowa leci w dół niby pusta łyżka koparki.
W jednej chwili zdolność oddychania i biegania, prawo do 
korzystania z życia zostały bezlitośnie odebrane zwierzęciu; była 
to decyzja równie arbitralna jak szczodrość, z jaką dano życie 
drżącemu źrebakowi, który urodził się na oczach Fabiana. Ciało, 
które jeszcze nie tak dawno temu zdawało się władać ziemią, które 
było o tyle szybsze i wytrzymalsze od ciał innych istot, prze-
istoczyło się w stos mięsa i kości, otoczony - tak jak i na 
początku - parującą torbą skóry.
Za życia koń zawsze wydawał się Fabianowi rączy i lekki; 
mknął, jakby unosił się w powietrzu, z gracją odbijając się 
kopytami od podłoża. Martwy wydawał się niezmiernie ciężki: gdy 
tak leżał na boku, wyglądał jak solidna, oporna bryła. Kiedy 
przytroczono do niego gruby łańcuch i powolny wół wlókł go przez 
pole, nogi konia nieudolnie podskakiwały na skibach świeżo za-
oranej ziemi. Oprawa martwego konia należała do obowiązków 
Fabiana. W oborze brał siekierę, ostrzył na kamieniu noże i 
zaczynał od przecięcia głównych tętnic, by spuścić krew ze 
zwierzęcia. Gdy czerwona posoka wsiąkła w siano, rozcinał od dołu 
brzuch i wywlekał jeszcze ciepłe wnętrzności, pamiętając, żeby 
przypadkiem nie wyrzucić takich smakołyków jak wątroba, serce, 
nerki i przedżołądki, ani nie zabrudzić ich przez kontakt z 
cuchnącą okrężnicą lub wzdętą kątnicą; w odróżnieniu od często 
patroszonych przez chłopca królików, owiec i świń, konie nie 
posiadały pęcherzyka żółciowego, którego zawartość mogłaby się 
rozlać, gdyby go niechcący rozciął. Następnie wrzucał odpadki do 
zardzewiałej beczki, którą toczył po zboczu niewielkiego wzgórza 
do wykopanego przez siebie dołu; pozostawiał ją tam otwartą, 
sprawiając istną ucztę wronom, psom i szczurom.
Praca nie przyprawiała go o mdłości, kiedy pochylał się nad 
gąbczastą masą, babrząc sobie na czerwono ręce i ubranie, a w 
nozdrzach czując zapach krwi, odchodów i nie strawionej paszy, 
ponieważ cały czas myślał o gracji i płynnej doskonałości 
poruszającego się konia; wyobrażał sobie, jak grają jego mięśnie, 
kiedy ciągnie furę, idzie spokojnym stępem lub galopuje z 
wyciągniętą szyją.
Najlepsze kawałki mięsa wyciął osobiście gospodarz i 
schował w chłodnej spiżarni pod chatą. Przed Fabianem pozostał 
sam szkielet; kości miały zostać zmiażdżone i rozsypane na skraju 
lasu, z dala od pastwisk i pól, na których zwierzę spędziło 
życie. Widok szkieletu zawsze dziwił Fabiana. W przeciwieństwie 
do skóry i krwi zwierzęcia, jego kiszek, płuc, nerwów i mięśni, 
które wydawały się chłopcu piecem życia, kuźnią wilgoci i ciepła, 
szkielet złożony z ponad dwustu kości - pewnego razu Fabian 
policzył je wszystkie - jawił mu się równie mało skomplikowaną 
konstrukcją, jak zbita z desek stodoła, i nie bardziej od niej 
tajemniczą. Jeśli szkielet miał być kościstą duszą, utwardzoną 
esencją konia, w zestawieniu z żywą masą zwierzęcia wydawał się 
wręcz jej przeciwieństwem, a nawet karykaturą: giętkości 
przeciwstawiał twardość, miękkości łamliwość, rączości bezruch. 
Co by się działo z koniem, zastanawiał się Fabian, gdyby zamiast 
bazować na instynkcie, uważał szkielet za swoją główną opokę?
Wiele lat później, kiedy Fabian podróżował autodomem, 
ilekroć przekraczał granicę między Kalifornią a Newadą, zwykle 
zatrzymywał się przy Dante's View, punkcie obserwacyjnym, z 
którego można podziwiać panoramę Doliny Śmierci, suchej 
kamienistej niecki stanowiącej dno kontynentu tak uporczywie 
przemierzanego przez Fabiana. Jej najdalsza krawędź sięgała stóp 
Mount Whitney; wzrok Fabiana ślizgał się po szarych stokach, 
sięgając samego ośnieżonego szczytu, który wrzynał się w niebo.
Stojąc nad spaloną przez słońce, zamgloną rozpadliną, 
dziwił się tolerancji i obojętnej szczodrości przyrody, ktora 
pozwalała, żeby na tym bezkresnym pustkowiu, najgorętszym miejscu 
w Ameryce, istniały źródła, strumienie, bagna i jeziorko oraz by 
mieszkały tu ryby i stworzenia niespotykane w żadnym innym 
zakątku kuli ziemskiej.
Pozostawiwszy autodom bezpiecznie na odległym o kilka 
kilometrów parkingu przed motelem, zjeżdżał wolno w dolinę. 
Czasem natykał się niespodziewanie na bagnistą oazę: płynący 
ospale strumyk, którego brzegi porastało pochyłe sitowie. Kładł 
się wtedy na piaszczystej wysepce, a nagrzany piasek masował mu 
plecy; Wyrzutka i Lewada trącały go pyskami, wreszcie układały 
się obok. Zamknięte oczy Fabiana stawały się ekranem dla jego 
snów i myśli; tylko potrzeby tak natarczywe jak pragnienie lub 
głód skłaniały go do przerwania filmu wyobraźni.
Ciągły szmer strumyka, szelest przemykającego nie opodal 
węża, klekot zaskoczonej czapli oraz prychanie klaczy 
odpoczywających przy płaskich wydmach przypominały Fabianowi o 
jego samotności, ale zarazem symbolizowały jego ucieczkę poza 
granice czasu, znanego i jeszcze nie zbadanego; składały się na 
testament jego radości i żalów, ale jednocześnie były zwiastunami 
podróży, której celu miał nigdy nie poznać.
Pewnego razu zjeżdżając w Dolinę Śmierci Fabian zobaczył w 
oddali stado dzikich koni o nakrapianej sierści, stanowiącej 
znakomity kamuflaż; kopyta rozpędzonych rumaków wzbiły zasłonę 
pyłu, która zaciemniła wzgórza i góry. Fabian puścił się w dół 
zbocza za stadem, wprawiając Lewadę w płynny galop; kiedy zaczęła 
dyszeć utrudzona upałem, przeskoczył zgrabnie na Wyrzutkę, ani na 
moment nie zwalniając tempa. Wkrótce zbliżył się do stada na 
tyle, żeby widzieć poszczególne mustangi. Wtedy przekonał się, że 
dzikie konie pędzi kilku jeźdźców, którzy pokrzykują i biją się 
po udach, a wolniejsze sztuki poganiają razami batoga. Pomagało 
im kilkanaście psów kąsających rumaki po nogach.
Fabian jechał za majaczącymi w tumanach pyłu końmi. Nagle 
ujrzał w oddali rzędy głębokich rowów wykopanych w wyschniętej 
ziemi, podobnych do świeżych ran. Zatrzymawszy się na zboczu, 
obserwował przez lornetkę, jak w dole jeźdźcy i psy zwierają 
szeregi, aby odciąć koniom ucieczkę; mustangi zaczęły szaleć i 
wierzgać kopytami, stłoczone ciasno pod prażącym słońcem. 
Usłyszał odgłos pierwszego wystrzału, a potem salwę oraz przytłu-
mione rżenie spanikowanych koni, które jeźdźcy spychali do rowów. 
Niektóre zwierzęta ginęły od kul, inne zwalały się do dołów, 
wyciągając w przerażeniu szyje, wydając ostatnie tchnienie w 
wykopanych przez jeźdźców dolinach śmierci; wpadały na siebie z 
impetem, uderzając pyskami o żebra, potykały się i przewracały, 
walczyły, żeby się utrzymać na nogach i nie dać stratować; część 
mustangów zepchniętych do rowów usiłowała wspiąć się na górę, ale 
zostawały powalone przez kule lub zsuwały się z powrotem pod 
naporem spadających ciał; kilka próbowało wyskoczyć, lecz nie 
miało szansy.
Kanonada osłabła, gdyż rowy napełniły się spienioną masą 
koni; ich rżenie przewalało się jak fala przez bezmiar kamieni i 
piasku. Wkrótce tylko kilka klaczy biegało dookoła. Jeźdźcy 
porzucili łatwe wyzwanie strzelby dla trudnej sztuki posługiwania 
się lassem i iluzji łowów. Oszalałe z przerażenia mustangi 
usiłowały przemknąć między nimi, lecz wirujące pętle zwalały je 
kolejno z nóg i zduszały ich opór. Jeźdźcy ciągnęli je w stronę 
nabrzmiałych od ciał rowów, ignorując wycie psów i strach 
własnych wierzchowców, rozognionych zapachem krwi i śmierci i nie 
mniej przerażonych od klaczy, które wlokły po ziemi.
Fabian patrzył, jak jeźdźcy przeszukują horyzont, by upewnić 
się, że zabili wszystkie mustangi; potem objechali falujące rowy 
- otwarte rany w ziemi, wypełnione parującymi, wstrząsanymi przez 
dreszcze ciałami. Ruchy jeźdźców były szybkie, niemal ukradkowe; 
wiedzieli, że rozległy obszar, który oczyścili z dzikich koni, 
stanowi własność publiczną. Bogaci ranczerzy, dla których 
pracowali, mogli wkrótce zacząć wypasać tu stada bydła, spokojni, 
że mustangi nie ogołocą terenu z trawy. Jeźdźcy ruszyli galopem 
na rancza swoich mocodawców, gdzie czekała ich nagroda w postaci 
fasoli z chili i piwa; za nimi pomknęły ujadające psy. Fabian 
powoli zjechał ze zbocza; chrapy Wyrzutki drgały nerwowo, kiedy 
zbliżała się do zbiorowych mogił; uwiązana do lonży Lewada 
również szła niepewnie, wciągając w nozdrza powietrze i rzucając 
łbem. Zasłona pyłu wciąż wisiała w dolinie, sprawiając, że skały 
i równina wyglądały jak na gruboziarnistej fotografii. Nagle 
Fabiana dobiegł z rowów cienki, wysoki jęk, jakby posępne 
westchnienie. Przerażona Wyrzutka dała susa w bok, szarpiąc 
Lewadę i niemal zrzucając Fabiana z siodła. Uspokoił klacze, 
przemawiając do nich i poklepując je po karkach, i ruszył na 
objazd rowów.
Miejsce, gdzie dokonano masakry, ukazało się w całej swojej 
przerażającej grotesce. Rowy zbiorowych grobów zalegały zwały 
ciał martwych zwierząt; niektórymi wstrząsały jeszcze ostatnie 
spazmy. Fabian zatrzymał się na skraju wypełnionego po brzegi 
wykopu i spojrzał na piekielny obraz: głowy, łopatki, kopyta, 
otwarte pyski, grzbiety i ogony martwych i umierających mustangów 
zdawały się splatać ze sobą w cielsko potwornego węża, który 
przesuwa się zachłannie po kamienistej dolinie, mrugając setkami 
oczu, szczerząc zatrute kły i szykując się do zadania ciosu, do 
oskarżenia ziemi i nieba.
Nagle Wyrzutka zarżała donośnie, wkładając całą swoją siłę 
witalną w dźwięk, który rozerwał śmiertelną ciszę doliny. Nim 
zabrzmiało echo, z jednego z rowów rozległo się w odpowiedzi 
przytłumione rżenie, ostatni głos gasnącego życia wołający do 
żywych. Jeszcze zanim ucichł, Lewada podniosła pysk; trzeci 
okrzyk przeciął powietrze, okrzyk tymczasowego zwycięzcy w boju o 
przetrwanie, dodający otuchy pokonanym.
Fabian, jak na znak, ścisnął Wyrzutkę nogami i ruszył 
galopem. Z Lewadą pędzącą równolegle obok, wciąż skryty za 
zasłoną pyłu, pomknął przed siebie przez równiny, wzgórza i 
doliny Newady.
Wczesną jesienią, mniej więcej po tygodniu podróży, Fabian 
dotarł do Totemfield w stanie Arkansas, gdzie mieścił się klub 
jeździecki "Uzda i siodło". Kiedy podjeżdżał pod klub, 
popołudniowe słońce dotykało czubków wrzecionowatych sosen, które 
rysowały się na tle nieba, podobne do grotów strzał. W oddali 
majaczyła przypominająca czaszkę, kopulasta sylwetka starego 
młyna. Poprzecinany korzeniami leśny trakt zalegały maleńkie 
szyszki świerków. Fabiana ogarnęła senna melancholia. Czas zawsze 
wszystko zmieniał, lecz rzadko na korzyść: miejsce wyglądało dość 
obskurnie, nie tak, jak je pamiętał. Przemknęło mu przez myśl 
pytanie, czy z biegiem lat sam zestarzał się równie nieatrakcyj-
nie. Z upokorzeniem myślał o swoim ubóstwie, które teraz go tutaj 
przywiodło, i wspomniał obsesję, która przygnała go tu po raz 
pierwszy. Miała na imię Vanessa.
Pamiętał ją, jedną ze swoich uczennic, kiedy czekała na 
niego na maneżu lub jechała z nim w las. Klub roił się od 
uczniów, ich rodziców, instruktorów; pełno było koni, samochodów, 
rowerów. Vanessa sprawiała, że Fabian czuł się czarującym, 
wpływowym, tryskającym energią człowiekiem. Wtedy, przed laty, 
myślał, że któregoś dnia wróci po dziewczynę, ale teraz, im 
bardziej się rozglądał dokoła, tym mniej stawał się pewny i 
siebie, i jej.
Musiał udać się do biura, gdzie czekało go spotkanie z inną 
kobietą z jego przeszłości - ale tej nie pragnął.
Zaparkował autodom w cieniu drzew przy sadzawce, kawałek 
drogi od zabudowań, żeby nie zasłaniał widoku stajni. Wysiadając 
z kabiny, zobaczył trzy źrebaki rasy Hackney baraszkujące na 
padoku; jedynie ich rżenie zakłócało panującą wokół ciszę. Zastał 
Stellę w biurze. Wyglądała dobrze w czarnych bryczesach, które 
kontrastowały z jej połyskującymi, jasnymi, lekko kręconymi 
włosami; cera młodej kobiety była jeszcze bardziej kremowa, niż 
pamiętał. Stella wiedziała, kiedy się go spodziewać - zadzwonił 
przed kilkoma godzinami - ale nie potrafił odgadnąć, czy jej 
powabny wygląd przeznaczony jest dla niego, czy dla innych.
Twarzą w twarz ze Stellą poczuł lekkie drgnienie emocji, 
która dawno w nim zwiędła; nie chciał jednak splagiatować siebie 
sprzed lat, nie zamierzał udawać, że widok kobiety przejął go do 
głębi.
Zdjął marynarkę i usiadł naprzeciw Stelli po drugiej 
stronie biurka. Na jednej brudnej ścianie wisiał zapisany na 
czerwono rozkład zajęć, wyżej rząd pożółkłych fotografii. Stella 
skacząca na oklep na koniu, Stella na okładce "The Tennessee 
Walking Horse", Stella z dwuletnim ogierem, czempionem Spring 
Jubilee, Stella w Shelbyville z członkami Stowarzyszenia Hodowców 
Koni Rasy Tennessee, Stella przyjmująca nagrodę po wygraniu 
zawodów urządzanych przez klub jeździecki organizacji 
kombatanckiej. Na jednym ze zdjęć kilkunastoletnia Stella stała 
oparta o zgrabną czarną klacz. Fotografia mogła służyć za 
turystyczny plakat przedstawiający młodą damę z Południa ze swoim 
ukochanym koniem rasy Tennessee. Gdyby jednak fotograf przesunął 
aparat o dwa centymetry w prawo, objąłby również Fabiana; zdjęcie 
zostało wykonane kilka dni po tym, jak poznał Stellę, która 
przyszła na jego wykład na temat jeździectwa.
Wciąż się zdarzało, że na pokazach koni, gdzie bywał w roli 
sędziego lub widza, nagle ktoś go wołał; kiedy odwracał się, 
napotykał młodą, świeżą i śliczną kobietę, jedną z dawnych 
uczennic. Kiedy zarzucała mu ręce na szyję, przypominając, kim 
jest i gdzie się poznali, mówiąc, jak dobrze pamięta wszystko, 
czego ją nauczył i co jej opowiadał, Fabian rejestrował jej nową 
osobowość, jej wiek i władzę nad czasem. Ale nurtowała go niepew-
ność, jak się zachowywać, co mówić; miał świadomość, że stoi na 
rozstaju dróg; niekiedy jego dylemat wzmagała obecność 
przystojnego młodzieńca, który czekał dyskretnie z tyłu. Patrząc 
na sylwetkę młodej kobiety i słuchąjąc jej głosu, Fabian usiłował 
odnaleźć w niej podobieństwo do nastolatki, którą tak dobrze znał 
przed laty; kusiło go, by ją spytać, czy zgodziłaby się odnowić z 
nim znajomość na nieco innych zasadach. Ale zdawał sobie sprawę, 
że ten sam postęp czasu, który doprowadził ją do dojrzałości, 
uczynił z niego człowieka w średnim wieku.
Nie potrafił oprzeć się urokowi młodości; oddziaływała na 
niego z wręcz bolesną siłą. Z kliniczną intensywnością graniczącą 
z obsesją podziwiał połysk dziewczęcych oczu, głębię i barwę 
tęczówek, każdy lśniący włos, sprężystą skórę opinającą tkanki i 
kości, jędrność i zapach ciała, które nie znało jeszcze dotyku 
mężczyzny. Kontakt z młodością wydawał mu się jedynym remedium na 
nieuchronny bieg czasu i jego niszczycielskie działanie. Fabian 
zawsze zaliczał wiek do swoich pasywów; uważał się za 
spadkobiercę czasu, nie wykupionym zakładnikiem przeszłości, ale 
właśnie przeszłość była jedynym darem, jakim mógł rozporządzać. 
Pojawiał się w życiu dziewczyny jako nie proszony przedstawiciel 
czasu, obojętny na dramat jej przeznaczenia. Obmyślał, jak się z 
nią połączyć, jak doprowadzić do tego, by oboje zdali się na 
spontaniczne odruchy swoich ciał, jak sprawić, by mógł w nią 
wejść, sztywny, wyprostowany, a ona otworzyła się przed nim, 
ulegając jego naporowi, gotowa na powódź nasienia.
Fabian uważał, że w ramionach pierwszego kochanka młoda 
dziewczyna szuka ziszczenia snu o miłości; później - w życiu - to 
miłość szuka jej. Ale wiedział, że tak jak nie powinien się 
spodziewać, aby koń słuchał wędzidła, wodzy i ostrogi bez 
wcześniejszego treningu, tak nie powinien oczekiwać, żeby młoda 
kobieta, zdrowa i piękna, chciała się oddać człowiekowi 
dwukrotnie od niej starszemu, mieszkającemu w dziwacznym pojeź-
dzie, dość przeciętnemu z wyglądu, bez bogactw, które pomogłyby 
mu ją uwieść, bez wyjątkowych zdolności, którymi mógłby ją 
olśnić, bez sławy, która dodałaby mu blasku w jej oczach - a 
przede wszystkim człowiekowi wiecznie w ruchu, mogącemu jej 
ofiarować zaledwie kilka godzin, dni czy tygodni swojego 
towarzystwa. Dlatego musiał szukać dziewcząt w takim wieku, kiedy 
były podatne na urok mężczyzny z jego doświadczeniem, chciały 
mentora, nawet jeśli dawał im nie rady, lecz możliwość przeżycia 
przygody, znużenie zamiast mądrości. Zwykle chodziły do szkoły 
średniej i mieszkały z rodzicami. Wybierając odpowiednią 
dziewczynę, kultywując z nią znajomość, aranżując pierwsze sam na 
sam, Fabian pragnął nie tylko przeprowadzić jej inicjację, 
wywrzeć wpływ na jej wolę, rozbudzić w niej uczucie, ale także 
pozostawić na niej swój znak.
Nie mógł widywać się zbyt często z dziewczyną bez zwracania 
niepożądanej uwagi jej rówieśników, nauczycieli, a także 
rodziców. Żeby uniknąć wchodzenia w kolizję z kaprysami lokalnego 
prawodawstwa, spotykał się z nią nie więcej niż cztery, pięć 
razy, zarówno w miejscach publicznych, jak i u siebie w 
autodomie. Pilnował tylko, żeby jej wrażenia z każdego spotkania 
były na tyle intensywne, aby na zawsze pozostały w jej pamięci.
W miastach i w miasteczkach, w spokojnych wioskach i w 
rozległych podmiejskich dzielnicach wielkich metropolii, 
wszędzie, gdzie udzielał lekcji jeździectwa, wygłaszał wykłady, 
uczestniczył w pokazach lub grał w polo, Fabian wybierał dwie lub 
trzy dziewczyny, które nie powinny odtrącić nieufnie jego 
awansów.
Czasami, kiedy obserwował nastolatkę w rogu stajni, 
całkowicie pochłoniętą rytuałem czyszczenia, woskowania i 
polerowania rozłożonego wokół sprzętu i uprzęży, dochodził do 
wniosku, że konie są jakby drugim wcieleniem lalek, które tuliły 
i beształy w dzieciństwie, niemowlętami, które niańczyły we 
wczesnych fantazjach. Dziewczęta obdarzały swoje konie głębokim 
uczuciem, które nigdy nie gasło. Pieściły je, były wrażliwe na 
ich potrzeby, z oddaniem smarowały ich rany i odparzenia. 
Czerpały taką przyjemność z czyszczenia konia - czesania, 
szczotkowania, mycia - jak z zajmowania się domem. Lecz nie 
zapominał, że nastolatka biorąca udział w pogoni za lisem, 
ujeżdżająca konie, skacząca przez przeszkody, potrafiąca ugiąć do 
swojej woli wierzchowca - żywą istotę o tyle większą i 
potężniejszą od niej - jednocześnie deklarowała się przeciwko 
tradycyjnym zasadom o miejscu dziewcząt, jakie często usiłowano 
jej wpoić w domu lub szkole, i przyczyniała się do obalenia mitu 
słabszej płci.
Dojrzewając szybciej niż chłopcy w tym samym wieku, 
nastolatki objawiały znacznie mniejszą nerwowość i lepszą 
koordynację. Wydawały się Fabianowi dziwnym połączeniem baletnic 
i gimnastyczek; na zajęciach często przekonywał się, że może je 
traktować jako równe sobie, niezależne, odpowiedzialne, 
kompetentne. Podobał mu się ich upór, silna motywacja, duch 
współzawodnictwa. Wiele z nich wychowało się na tuzinkowych 
opowieściach o życiu na Dzikim Zachodzie, fantastycznych 
historiach o przygodach w siodle, i wyobrażały sobie, że są 
dzielnymi bohaterkami tych tandetnych powieścideł. Były 
zdecydowane zwrócić na siebie uwagę: sława była ostrogą, a 
zwycięstwo ich celem.
Czasem, kiedy inicjacja się udała, szczepionka się 
przyjęła, znak został wypalony na zawsze, zainteresowanie Fabiana 
nastolatką gasło. Może uważał ją za złą kandydatkę na przyszłą 
kochankę, o zbyt małej wyobraźni, gdyż kilka wspólnych chwil już 
wyczerpało pokłady jej fantazji. Zamiast tracić czas na 
organizowanie dalszych spotkań, mówić dziewczynie, że jeszcze się 
zobaczą, zrywał z nią od razu. Starał się jednak, żeby nigdy nie 
odtrącić jej zbyt brutalnie ani zbyt ostatecznie. Nauczył się 
tego wkrótce po wydaniu pierwszej książki poświęconej 
jeździectwu. Książka, w swoim czasie dość nowatorska, spotkała 
się ze znacznym sukcesem i zdobyła Fabianowi pewien rozgłos, co 
pociągnęło za sobą stały napływ zaproszeń z różnych szkół i 
akademii jeździectwa, żeby wygłosił wykład lub poprowadził 
zajęcia. Jedno z pierwszych zaproszeń, jakie przyjął, było na 
kilkudniowy zjazd gości - na którym miał zaprezentować swoje 
umiejętności w grze w polo - w posiadłości bogatego biznesmena z 
Florydy, znanego hodowcy koni wyścigowych, utrzymującego również 
wspaniałą stajnię koni do polo i jazdy. Zaproszeniu towarzyszył 
uprzejmy list od milionera, który wyrażał nadzieję, że Fabian 
zechce zabawić u niego przez kilka tygodni.
Fabian z reguły pojawiał się w mieście, w którym miał 
wystąpić, dzień lub dwa przed ustalonym terminem, gdyż zmiana 
klimatu wpływała na jego samopoczucie i formę. Tym razem, 
ponieważ był silnie przeziębiony, wyjechał z Północnego Wschodu, 
gdzie szalała sroga zima, tydzień wcześniej.
Kiedy opuścił klaustrofobiczne wnętrze samolotu i wyszedł z 
lotniska na ulicę, senny od leków i słaby, oszołomił go upał, 
hipnotyczny ruch palm, blask słońca odbijającego się w piasku. 
Powinien był od razu udać się do pobliskiego motelu, ale 
lekkomyślnie postanowił dowiedzieć się najpierw w sklepie z 
uprzężą, gdzie może wynająć konia, żeby poćwiczyć przez kilka dni 
- chciał bowiem wypaść jak najlepiej w posiadłości milionera.
Sklep był ciasny, niewielki, ale Fabian, choć otumaniony 
chorobą, ucieszył się, kiedy zobaczył swoją książkę wyłożoną na 
ladzie, obok tranzystora nastawionego na pełny regulator. 
Kartkował ją, gdy z zaplecza wyłoniła się młoda sprzedawczyni. 
Impulsywnie podniósł książkę i zbliżając do twarzy zdjęcie z tyłu 
obwoluty, zapytał o najbliższą stajnię. Dziewczyna, jakby nie do-
strzegła zwróconych ku niej dwóch bliźniaczych par oczu, 
odpowiedziała z rutynowym uśmiechem, że właściciel jest na 
wakacjach, a ona pracuje w sklepie zaledwie od kilku tygodni i 
nic nie wie o koniach, stajniach ani gdzie go skierować. 
Fabianowi nagle zakręciło się w głowie; opadł na ladę, wciąż 
ściskając w ręce książkę - leki, podróż samolotem i upał dały mu 
się porządnie we znaki. Dziewczyna szybko wybiegła zza lady i 
pomogła mu usiąść na krześle.
Miała dwadzieścia kilka lat, była niska i otyła, o po-
spolitej twarzy i talii nie węższej od bioder. Jej piersi, duże i 
bezkształtne, zbyt masywne w stosunku do tułowia, przelewały się 
z boku na bok przy każdym ruchu, plaskając ją po żebrach; gdy się 
pochylała, zwisały ciężko w dół.
Chciała wezwać taksówkę, aby mógł wrócić do hotelu, ale 
kiedy powiedział, że jeszcze nie wynajął pokoju, zaproponowała 
spokojnie, by zatrzymał się u niej, dopóki nie odzyska sił.
Zgodził się. Szybko zarzuciła tranzystor na ramię, zamknęła 
sklep, podprowadziła samochód i wrzuciła do niego walizki 
Fabiana, następnie pomogła mu położyć się na tylnym siedzeniu i 
ruszyła.
Mieszkała w kawalerce w bloku oddzielonym szosą od plaży. 
Gorączkujący Fabian nie protestował, kiedy kazała mu się 
wyciągnąć na pojedynczym łóżku, które bieliło się w rogu. 
Rozebrał się i wsunął do chłodnej pościeli.
Obudził się, czując na czole wilgotny ciężar; od razu zdał 
sobie sprawę, że jest w obcym miejscu. Blask lampy osłoniętej 
plastikowym abażurem raził go w oczy.
Obok siedziała dziewczyna ze sklepu, którą pamiętał jak 
przez mgłę. Kiedy się poruszył, pochyliła się i zmieniła 
wilgotny, letni okład na jego czole; poczuł kojące zimno.
- Musiałam cię obudzić - powiedziała. - Masz gorączkę, więc 
powinieneś dużo pić. Znalazłam te pastylki w jednej z twoich 
walizek.
Wskazała niewielką fiolkę na stoliku obok, pomogła 
Fabianowi usiąść i wprawnymi ruchami pielęgniarki poprawiła mu 
poduszkę pod głową, ocierając się ramieniem o jego twarz. Mimo 
oszołomienia zdziwił się, kiedy zobaczył, że walizki są 
rozpakowane; koszule leżały równo na półce, a garnitury, 
marynarki, bryczesy i smoking wisiały w szafie. Dziewczyna 
przyniosła mu filiżankę bulionu; wypił go powoli. Następnie 
podała mu szklankę soku pomarańczowego, żeby popił pastylki. 
Kiedy skończył, zgasiła światło przy łóżku.
- Gdzie będziesz spać? - spytał.
- Tam. - Wskazała inny róg pokoju. - Mam śpiwór.
Fabian opadł na posłanie w nikłym blasku wlewającym się 
przez pojedyncze okno. Sam nie wiedział, czy majaczy, czy śni, 
ale miał wrażenie, że cały czas balansuje na granicy jawy; czuł w 
ustach smak pomarańczy, herbaty, rosołu, zapamiętał widok żółtka 
drżącego na dnie filiżanki; słyszał szept, trzask otwieranych i 
zamykanych drzwi, hałasy ruchu ulicznego. Sen zamazał kształty i 
kontury pomieszczenia, w którym się znajdował. Chwilami zdawał 
sobie sprawę, że jakaś obca osoba leży na podłodze obok łóżka.
Nagle zbudził się w mroku; od razu zorientował się, że 
opuściła go gorączka, bo umysł miał zupełnie jasny. Ponieważ czuł 
pragnienie, wstał i udał się cicho do niewielkiej kuchni, 
obchodząc bezkształtną sylwetkę dziewczyny, która spała na 
śpiworze, przykryta kocem. Kiedy światło otwartej lodówki padło 
na pokój, dziewczyna szybko usiadła na posłaniu, wstała i 
zasłaniając kocem piersi, płaczliwym głosem poprosiła Fabiana, 
żeby natychmiast wrócił do łóżka. Odmówił; wyjął z lodówki 
dzbanek soku pomarańczowego i zaczął go łapczywie opróżniać. 
Dziewczyna próbowała przekonać Fabiana, ciągnęła go za ramię. 
Szamocząc się z nim puściła koc, który z szelestem zsunął się na 
podłogę. Fabianowi wydało się, że jej miękkie nagie ciało posiada 
uzdrowicielską moc. Nie zastanawiając się, przyciągnął ją do 
siebie; piersi dziewczyny przylgnęły do jego klatki piersiowej, 
uda rozsunęły się. Wrócili do pokoju i padli razem na łóżko; 
czuł, jak jej dłonie wprowadzają go do środka. Wziął ją szybko, 
niemal brutalnie, podniecony obfitym ciałem, które otwierało się 
pod nim i swobodnie amortyzowało jego ciężar.
Przez kilka dni Fabian był nie tylko pacjentem dziewczyny, 
ale także jej kochankiem. Nie miał jeszcze sił, żeby wsiąść na 
konia. Rano, zanim wyruszała do sklepu, zjadał z nią śniadanie, 
potem szedł na plażę, ucinał sobie drzemkę w cieniu parasola, 
następnie zażywał kąpieli, wracał pod parasol i znów zasypiał. 
Dziewczyna, z nieodłącznym tranzystorem przewieszonym przez 
ramię, przychodziła na plażę w przerwie obiadowej, przynosząc 
jedzenie; po posiłku siedziała w milczeniu obok Fabiana, czasem 
bezmyślnie przerzucając z ręki do ręki pomarańczę, czasem bawiąc 
się jo-jo i obserwując z fascynacją jego ruch w górę i w dół. Za-
wsze była ubrana w spłowiałą kurtkę dżinsową i bezkształtne, 
workowate spodnie, a na wyprawy na plażę wkładała stary kapelusz 
kanadyjskiej policji konnej, którego nie zapięty pasek dyndał jej 
koło ucha. Kiedy brnęła ociężale przez piach, z twarzą 
przysłoniętą dziwacznym nakryciem głowy, Fabian myślał o niej 
jako o uchodźcy z jakichś nieznanych obszarów ogarniętych wojną, 
wciąż wędrującym bez celu w poszukiwaniu miejsca, które mógłby 
nazwać domem.
Na plaży nigdy się nie rozbierała. Fabian domyślał się, że 
wstydzi się swojego tłustego, pofałdowanego ciała. Obserwował ją 
ukradkiem, kiedy mijały ich grupki nastolatków - szczupłych i 
opalonych, z deskami surfingowymi pod pachą - którzy chichotali 
szyderczo na jej widok. Dziewczyna ignorowała ich, ale Fabiana 
złościło to młodzieńcze okrucieństwo.
Opowiedziała mu swój życiorys neutralnym, obojętnym głosem, 
zupełnie jakby mówiła o obcej osobie. Urodziła się w ubogiej 
dzielnicy San Francisco jako nieślubne dziecko białych rodziców, 
których nigdy nie poznała. Adoptowało ją małżeństwo japońskiego 
pochodzenia, które uważało, że dziewczętom niepotrzebne jest 
wykształcenie; pozwolili jej rzucić szkołę. Wkrótce, zirytowani 
postawą rządu, który odmówił im wypłaty odszkodowania za 
internowanie podczas drugiej wojny światowej, przyrodni rodzice 
dziewczyny postanowili wrócić do Japonii, zabierając ze sobą 
własne dzieci. Zdana na siebie, wędrowała odtąd samotnie po 
kraju, jeżdżąc autostopem i najmując się do różnych prac, 
zdobywając przypadkowe umiejętności i wiedzę. Dopiero niedawno 
zjawiła się na Florydzie. W jej maleńkim mieszkanku Fabian nie 
znajdował niemal żadnych śladów jej istnienia poza kapeluszem 
kanadyjskiej policji konnej, dużą mapą Stanów Zjednoczonych, 
wielokrotnie składaną i zabrudzoną od używania, jo-jo, kuponami 
żywnościowymi. W łazience wisiała na drucie plastikowa kukiełka, 
która tańczyła, kiedy ją potrącał. Na jednej półce stały równo 
ułożone tanie książki kieszonkowe o błyszczących okładkach, 
wyraźnie nie tknięte. Były to najprzeróżniejsze poradniki; Fabian 
nie dojrzał wśród nich ani jednej książki skłaniającej do 
refleksji, powieści lub antologii poezji. Po obu stronach książek 
stały malutkie flagi. Jedna amerykańska, a druga ukazująca 
wschodzące słońce Japonii na brudnym białym tle.
Duży telewizor, nie pasujący do ciasnego jak cela mie-
szkanka, zajmował prawie całą ścianę. Dla dziewczyny, po 
monotonnym dniu w sklepie, sennym obiedzie na plaży, obrzędzie 
kolacji, telewizor był jej własnym wschodzącym słońcem, nagrodą 
na końcu trasy kanadyjskiego konnego policjanta. Zmywała szybko 
naczynia - tylko wtedy przejawiała jakikolwiek pośpiech - siadała 
na poduszkach leżących na podłodze i wpatrywała się w ekran. 
Jadła, ziewała, podnosząc się tylko po to, żeby zmienić kanał, 
jeśli jakiś program znudził ją nie wiadomo czemu, lub żeby 
uzupełnić ciasteczka na talerzu, który wiecznie dotrzymywał jej 
towarzystwa, podobnie jak plastikowy pojemnik z lodami, który 
nigdy nie był ani pełny, ani pusty. Nie ignorowała świadomie 
Fabiana, ale po prostu nie rozumiała, że może nie podzielać jej 
entuzjazmu dla telewizji - nie rozumiała, że ogłuszający hałas i 
ciągle zmieniające się obrazy wykluczają możliwość jakiegokolwiek 
porozumienia.
Fabian uważał ją za wierną opiekunkę telewizora, który był 
jak idealne dziecko: nigdy się nie krzywił, nigdy nie 
naprzykrzał, niczego nie wymagał. Dziewczyna nie miała za złe 
pojawiającym się na ekranie postaciom, że wiodą życie o wiele 
bardziej tłoczne, gorączkowe i obfitujące w wydarzenia niż ona. 
Czerpała otuchę z oglądanego świata, niczego nie zazdroszcząc; 
odpowiadał jej uporządkowany rytm telewizji, stałe pory 
programów, regularne przerwy na pogodne reklamy, które przypo-
minały jej o arsenale nie zrealizowanych potrzeb i ofiarowywały 
leki na wszystkie bolączki, lecz nie krytykowały jej za to, że 
sama do niczego nie dąży. Śledziła ciągłą paradę gwiazd, których 
śmierć nigdy nie jest ostateczna; kochanków, którzy żenią się 
albo rozwodzą; łajdaków, którzy umierają albo giną; chorób, które 
zabijają lub dają się zwyciężyć; wojen, które rozpoczynają się i 
zaraz kończą; planet, które się podbija, traci i znów podbija.
Fabian wyzdrowiał pod opieką dziewczyny, a przynajmniej na 
tyle odzyskał siły, że mógł w pełni korzystać z uroków 
posiadłości milionera, nawet jeśli nie czuł się jeszcze zdolny 
grać w polo. Dziewczyna wiedziała, dokąd się wybiera - powiedział 
jej o zaproszeniu, pytając, którędy najlepiej tam dojechać - ale 
ilekroć podczas ostatnich dwóch dni w kawalerce wspominał o 
bliskim rozstaniu, kiwała obojętnie głową i wracała do telewizo-
ra, cały czas bawiąc się jo-jo.
W dniu wyprowadzki podwiozła Fabiana rano do agencji 
wynajmu samochodów i pomogła mu przełożyć walizki do bagażnika 
wynajętego wozu. Przy każdym ruchu jej obfite piersi podskakiwały 
pod wytartą dżinsową kurtką.
Stojąc przy krawężniku Fabian objął na pożegnanie 
dziewczynę, ale nie obiecywał, że się znów zobaczą, że ją 
odwiedzi lub będzie utrzymywał z nią kontakt; nie potrafił 
odgadnąć, czy ma do niego pretensję, że rozstaje się z nią tak 
definitywnie. Kapelusz kanydyjskiej policji konnej zasłaniał jej 
oczy. Kiedy Fabian ruszył, rysy twarzy dziewczyny natychmiast 
zaczęły się rozmywać w jego pamięci, choć w uszach nadal 
dźwięczała mu muzyka country dobywająca się z jej trzeszczącego 
tranzystora.
Po ulokowaniu się w domku dla gości w rozległej posiadłości 
milionera Fabian chętnie zanurzył się w luksusie. Codziennie po 
śniadaniu, które czasami jadał przy basenie, ale najczęściej w 
przydzielonym mu apartamencie, obserwował, jak dwa spośród 
licznych helikopterów gospodarza wzbijają się z pobliskiego 
lądowiska, przez chwilę wiszą w porannej mgiełce, po czym kierują 
się na lotnisko po zjeżdżających się gości. Część zaproszonych 
osób przybywała w limuzynach z szoferami lub w samochodach 
najróżniejszych roczników i proweniencji, niekiedy prowadzonych 
przez kierowców wyścigowych; inni goście przypływali jachtami lub 
przylatywali własnymi samolotami; zdarzało się nawet, że ktoś 
przyjeżdżał na motocyklu. Posiadłość przemieniała się w ogród 
rozkoszy, do którego bogaci wycofywali się, by cieszyć się 
przychylnością losu, potentaci, by czuć się zwykłymi ludźmi, 
pracowici, by oddawać się bez wytchnienia rozrywkom, leniwi, by 
pozorować, że coś robią.
W stajniach i na wybiegach dla koni, gdzie Fabian czuł się 
w swoim żywiole, sławni olimpijczycy mieszali się z zawodnikami 
polo i znakomitymi dżokejami, którzy wygrywali wyścigi na 
wierzchowcach hodowanych przez milionera. Przy basenie bratali 
się z wielkimi przemysłowcami i finansistami, projektantami mody 
z Malibu i Big Sur, politycznymi impresariami i ich podopiecznymi 
z Waszyngtonu i Nowego Jorku, zwycięzcami turniejów brydżowych i 
trik-traka w Palm Beach. Gwiazdy estrady zaangażowane w Miami 
zjawiały się pod wieczór, żeby przyjmować hołdy zebranych lub 
umilać im czas występami; często zostawały na noc, by 
uatrakcyjnić poranną partię golfa lub tenisa.
W salonach rezydencji i na stolikach przy basenie leżały 
egzemplarze książki Fabiana o ekwitacji. Wyeksponowano je ze 
względu na kilka pochlebnych uwag o gospodarzu, którego Fabian 
uważał za świetnego gracza, oraz o jego wspaniałej stajni 
argentyńskich wierzchowców. Część gości doszła do wniosku, że 
Fabian jest zaprzyjaźniony z milionerem; wkrótce stał się ośrod-
kiem zainteresowania i różni ludzie chcieli z nim rozmawiać o 
polo, jeździectwie i koniach, czy to przy drinkach, przy kolacji, 
czy podczas oglądania meczu. To właśnie tu, otoczony 
uwodzicielskim nimbem sławy, Fabian poznał Eugene'a Stanhope'a, 
który poczuł do niego wyjątkową sympatię, a który - jak większość 
niezmiernie bogatych ludzi - był nawykły do zaspokajania 
wszystkich swoich zachcianek. Zanim Fabian zorientował się, co 
się dzieje, był już przyjacielem i płatnym partnerem do gry 
człowieka, którego ledwo poznał. Wkrótce po przyjeździe Fabiana 
gospodarz urządził przy basenie przyjęcie urodzinowe dla młodej i 
bogatej rozwódki z Teksasu, która zjawiła się na dłuższy pobyt. 
Poprosiła Fabiana, żeby wpisał się jej do książki, bynajmniej nie 
kryjąc swojego zainteresowania osobą autora. Fabian zamierzał ją 
właśnie zaprosić do tańca, kiedy zatrzymała go grupka entuzjastów 
polo, którzy chcieli, żeby wyjaśnił im pewną sporną kwestię. 
Rozmawiał z nimi przez moment, po czym ruszył niecierpliwie w 
stronę rozwódki, kiedy podszedł do niego służący i poinformował 
go szeptem, że przybyła młoda dama, która twierdzi, iż jest jego 
przyjaciółką.
Zaprowadził zaskoczonego Fabiana przez liczne halle do 
niewielkiego salonu. Tam Fabian ujrzał swojego nieoczekiwanego 
gościa; była to dziewczyna, która opiekowała się nim, kiedy miał 
gorączkę. Jej zwalista sylwetka prezentowała się wręcz żałośnie 
na tle wiotkich trzcinowych mebli z miękkimi poduszkami i jasnych 
ścian, na których wisiały wspaniałe obrazy.
Dziewczyna, jak zwykle ubrana w dżinsową kurtkę i workowate 
spodnie, podbiegła do Fabiana chybocząc się na swoich krótkich 
nogach; nie miała ze sobą radia, ale kapelusz kanadyjskiej 
policji konnej podskakiwał jej na plecach.
- Stęskniłam się za tobą. Musiałam przyjechać cię zobaczyć 
- oznajmiła wyciągając ręce, żeby go objąć.
Służący wykonawszy to, co do niego należało, wycofał się 
dyskretnie. Fabian posadził łagodnie dziewczynę na dwuosobowej 
kanapie.
- Powinnaś była zadzwonić - powiedział spokojnym, lecz 
stanowczym tonem, siadając obok niej.
- Twój głos to za mało. Tęsknię za tobą - odparła.
Fabian rozejrzał się zdenerwowany. Przez otwarte okna 
balkonowe wychodzące na ogród widział gości rozkoszujących się 
leniwą aurą wieczoru, pary przechadzające się między 
przystrzyżonymi żywopłotami lub siedzące na ozdobnych żelaznych 
ławkach; mężczyźni mieli na sobie czarne albo białe smokingi, 
kobiety zwiewne szyfonowe suknie, a na ramionach hiszpańskie 
szale. Bał się, że zaraz ktoś wejdzie do środka i zobaczy go w 
towarzystwie dziewczyny, której sam fakt istnienia mógł wzbudzać 
tylko litość i niedowierzanie. Musiałby ją przedstawić, a wówczas 
pewnie by go jeszcze bardziej ośmieszyła, naiwnie opowiadając 
obcym ludziom, dlaczego do niego przyjechała.
- Dlaczego za mną tęsknisz? - spytał niecierpliwie.
- Po prostu tęsknię - odpowiedziała z uśmiechem, napierając 
na niego piersiami osłoniętymi kurtką. - Ty też za mną tęskniłeś?
Rozdrażnienie Fabiana wzrosło, kiedy pomyślał, że rozwódka 
z Teksasu może właśnie w tym momencie stoi przy basenie albo w 
ogrodzie i rozmawia z innym mężczyzną; nie miał ani chwili do 
stracenia.
- Nie zapomniałem cię - powiedział ostro. - Ale nie 
tęskniłem za tobą. Przynajmniej dotąd - dodał, żeby złagodzić 
wymowę swoich słów.
- Mogę zostać z tobą?
Nie potrafił ukryć irytacji.
- Ze mną? Tutaj? - spytał.
- Tak. Dopóki nie będziesz musiał wyjechać. Wzięłam tydzień 
urlopu.
- Nie, nie możesz - oświadczył ze złością. - Nie zostałaś 
zaproszona.
Z ogrodu weszła do środka jakaś para; popatrzyli na obrazy 
i chcieli właśnie podejść bliżej, żeby przyjrzeć się zdjęciom, 
kiedy zauważyli Fabiana i dziewczynę. Fabian odwrócił się do nich 
plecami. Mężczyzna i kobieta uśmiechnęli się blado i wyszli.
Dziewczyna jakby nie zauważała irytacji Fabiana.
- Możesz mnie teraz zaprosić - rzekła. - Zamieszkam z tobą.
- Nic z tego. Nie chcę cię tutaj! - oznajmił twardo, 
wstając z kanapy. - Wracasz do siebie, i to fjuż.
Jej zwalista sylwetka nie drgnęła.
- Ale dlaczego? Mogę pomagać przy koniach - powiedziała 
przekonana, że jednak osiągnie to, czego pragnie.
- Wracasz do domu. Natychmiast! - zawołał biorąc ją za 
ramię. Ale nie zamierzała się podnieść, więc w końcu musiał ją 
szarpnąć. Dopiero wtedy wstała, krzywiąc się z bólu.
- Pozwól mi zostać - poprosiła. - Chcę cię widzieć. Chcę 
zobaczyć, jak jeździsz.
- Do domu! Już!
Pociągnął ją do drzwi. Szła za nim niechętnie, a szerokie 
nogawki jej spodni trzepotały przy każdym kroku. Gdy znaleźli się 
na zewnątrz, Fabian skierował się do głównej bramy, ale nagle 
zdał sobie sprawę, że mogą natknąć się na gości spacerujących po 
ogrodzie. Szybko skręcił na drogę używaną przez dostawców.
- Zabrałam ze sobą śpiwór. Mogę sypiać w lesie i widywać 
się z tobą w ciągu dnia. - Z jej proszącego tonu przebijał upór. 
Próbowała objąć Fabiana, ale ją odepchnął.
- Wracasz do domu - powtórzył ciągnąc ją za sobą; kapelusz 
podskakiwał jej na plecach.
Doszli do bramy dla dostawców. W świetle pojedynczej 
latarni mignęła Fabianowi twarz, na której malowała się ponura 
rezygnacja. Wypchnął dziewczynę za bramę i nie oglądając się, 
wrócił pospiesznie nad basen. Rozwódka, wyciągnąwszy się z 
wdziękiem na leżance, odpoczywała z jego książką w dłoni. Umiała 
się bronić przed zalotami; wkrótce przezwyciężanie jej oporu 
całkowicie pochłonęło Fabiana i zatarło w jego pamięci spotkanie 
z dziewczyną w kapeluszu kanadyjskiej policji konnej.
Nazajutrz rano, kiedy wraz z innymi gośćmi milionera 
trenował strzelanie do bramki, jadąc skrajem boiska dojrzał na 
trybunie znajomą zwalistą sylwetkę. Ogarnęła go furia; ściągnął 
gwałtownie wodze, zawrócił wierzchowca i pomknął do trybuny. 
Dziewczyna, uradowana, zaczęła zbiegać po drewnianych schodach; 
jej sandały łomotały o deski, a bliźniacze góry pod wytartą 
kurtką podskakiwały przy każdym kroku.
Fabian spojrzał na nią z prychającego wierzchowca, trzymąjąc 
kij uniesiony, jakby chciał ją uderzyć. Kilka kobiet siedzących 
na trybunie popatrzyło z rozbawieniem na tę źle dobraną parę, 
wymieniając szeptem uwagi.
- Co tu robisz? - spytał Fabian, specjalnie nie podnosząc 
głosu.
Podeszła bliżej, niemal dotykając twarzą końskiego pyska, z 
którego skapnęła piana na wybrzuszenia rysujące się pod kurtką. 
Dziewczyna nawet tego nie zauważyła, wpatrzona w Fabiana.
- Przyszłam cię zobaczyć - oświadczyła z uśmiechem. - 
Brakuje mi ciebie.
- Mówiłem ci, żebyś wracała do domu - powiedział dźgając ją 
kijem.
- Spałam w lesie. Podobało mi się. Chętnie będę tak czekać 
na ciebie.
Zorientował się, że pozostali gracze obserwują ich z 
daleka. Dwóch zawodników ruszyło ku niemu i dziewczynie z 
odległego końca boiska.
- Wracaj do domu! - warknął.
- Zaczekam na ciebie tam - odpowiedziała spokojnie, 
wskazując las za boiskiem. - Przyjdź, dobrze?
- Wracaj do siebie!
Koń zaczął parskać niespokojnie; szybciej wyczuł gniew 
jeźdźca niż dziewczyna. Znów spojrzała na Fabiana. Dostrzegłszy 
jej uśmiech, zdał sobie sprawę, że jego słowa spłynęły po niej 
bez śladu, zupełnie jak telewizyjne obrazy.
- Będę czekać w lesie, za kępą kaktusów. - Uśmiechała się 
łagodnie, czule; jego gniew w ogóle do niej nie docierał. - 
Gdybyś nie mógł przyjść, nie przejmuj się, i tak będę czekała.
- Rób, co chcesz! - zawołał z wściekłością. - Na mnie nie 
licz.
Ścisnął boki wierzchowca, zawrócił gwałtownie i ruszył 
galopem; na dziewczynę spadły grudy ziemi tryskające spod kopyt.
Po treningu urządzono piknik na trawniku obok boiska. Goście 
leżeli na kolorowych kocach i poduszkach, a kelnerzy w białych 
marynarkach roznosili różne przysmaki. Strzelające korki szampana 
spłoszyły stadko bażantów ukrytych w wysokiej trawie; ptaki, 
bijąc skrzydłami, pomknęły w stronę lasu.
Fabian oddalił się nieco od gości. Zmęczony grą i 
podchmielony szampanem, potknął się na nierównej murawie. Dalej 
ciągnęły się kaktusy; zagłębił się w nie ostrożnie, unikając 
włochatych kolców. W gorących promieniach słońca z kolczastych, 
jakby martwych ramion roślin unosił się trupi zapach.
Kaktusy pozostały w tyle; Fabian znalazł się na ścieżce, 
która zawiodła go do altanki w głębi lasu. Tam, przy krzaku 
jeżyn, zobaczył siedzącą na ziemi dziewczynę. Nuciła piosenkę, 
czekając na przybycie kochanka. Kiedy go zauważyła, wstała 
ociężale i ruszyła do niego przez splątane pnącza dzikiego 
chmielu.
- Wiedziałam, że przyjdziesz - rzekła. - Po prostu 
wiedziałam.
Kiedy wyciągnęła do niego ramiona, Fabian, rozdrażniony 
upałem, doznał ataku furii; odepchnął dziewczynę z taką siłą, że 
upadła w kępę tarniny.
- Dlaczego to zrobiłeś? - spytała, autentycznie zdziwiona. 
Podniosła się. W jej głosie nie było lęku. - Przecież tylko chcę 
się z tobą widzieć. Tylko o to proszę. Podeszła do niego; na 
włosach i kurtce miała liście jeżyn i zgniecione białe płatki.
- Wracaj do domu! - wrzasnął.
Spłoszony ptak wzbił się z piskiem w powietrze. Błagalny 
wyraz twarzy i upór dziewczyny jeszcze bardziej rozwścieczyły 
Fabiana. Zaczął ją bić, uderzając raz w jeden, raz w drugi 
policzek, to otwartą dłonią, to jej wierzchem.
- Wynoś się! Wynoś się!
Dziewczyna chwiała się od ciosów, a jej piersi gwałtownie 
kolebały się na boki; w końcu upadła na kolana. Oczy zaszły jej 
łzami.
- Ale dlaczego, Fabian, dlaczego? - jęczała wzmagając jego 
furię.
Nagle uspokoił się, wyczerpany; wyładował już swój gniew. 
Podniósł drżącą dłoń do wyschniętych warg. Oddychając szybko, 
popatrzył na dziewczynę wyciągniętą na ziemi pośród kołyszącej 
się sennie trawy.
- Dlaczego, dlaczego? - skomlała.
- Bo nie chcę cię tutaj! Dlatego! Rozumiesz? - Próbował 
opanować drżenie, które nim wstrząsało.
- Bez ciebie moje życie jest niewiele warte - wyszeptała 
przez łzy, dźwigając się wolno z ziemi; źdźbła trawy lepiły się 
jej do twarzy.
- Jeżeli jest niewiele warte beze mnie, byłoby niewiele 
warte ze mną - odpowiedział.
- Chcę cię tylko widzieć. - Znów ten sam uporczywy refren. 
- Być przy tobie, z tobą. Mam tylko ciebie.
Znów ogarnęła go wściekłość, równie nagle jak wcześniej 
ustąpiła. Chwycił dziewczynę za włosy i przybliżył jej twarz do 
swojej. Włosy w jego dłoni były spocone i lepkie, a blada, 
piegowata twarz zaczynała puchnąć od jego uderzeń.
- Chcę tylko być przy tobie, być przy tobie - przedrzeźniał 
ją.
Jedną ręką trzymając dziewczynę za włosy, drugą mocnym 
szarpnięciem rozpiął jej kurtkę, obnażając obfite piersi. Potem 
oderwał dziewczynie szelki i pociągnął w dół jej spodnie; opadły 
wokół kostek, ukazując szare majtki.
- Nie jestem twoim telewizorem, nie możesz mnie włączyć, 
kiedy chcesz! - krzyknął odpychając ją od siebie.
Znów się przewróciła, bezradnie usiłując podtrzymać piersi 
plaskające o żebra; jej tłuste uda, pokąsane przez owady, 
znaczyła czerwona wysypka.
- Nie jestem twoim telewizorem! - krzyknął znów. - Masz 
tylko siebie, a czy myślisz o sobie kiedykolwiek? Oglądasz się? 
Słuchasz swojego głosu? Nie przeczytałaś ani jednej książki, nie 
zrobiłaś nic, żeby odkryć, czego oczekujesz od życia i co życie 
mogłoby ci dać. O niczym nie myślisz, nic nie widzisz, nic nie 
rozumiesz. - Zaczynało mu brakować tchu, ale krzyczał dalej, a 
jego głos dudnił po cichym lesie. - Nie masz nic do dania, nic, 
czym mogłabyś się podzielić. Twoje uczucia są tak odrażające jak 
twoje ciało, twój umysł tak leniwy jak twoja dupa, twoje życie 
tak puste jak twoja dusza! Telewizor to jedyny odpowiedni dla 
ciebie towarzysz, nie ja! Usiadła zwracając ku niemu twarz, z 
której strzepywała źdźbła trawy.
- Może pewnego dnia zmienisz o mnie zdanie. - Chlipała 
cicho jak dziecko.
- Wiele wody musiałoby upłynąć. A ja nie zamierzam czekać.
Ruszył ścieżką. Dziewczyna poderwała się na nogi, 
podciągając spodnie; włosy miała potargane i upstrzone kawałkami 
liści, twarz czerwoną, plamistą.
- Wiem, że jesteś sam, nie masz nikogo, kto by się tobą 
opiekował - wyjąkała. - Zaczekam na ciebie. Będę tutaj.
Stracił zdolność myślenia. Zatrzymał się i wrócił do niej. 
Chwycił ją za ramiona i zaczął nią potrząsać, wpatrując się w jej 
puste oczy; głowa latała jej na boki, grudowate ciało kołysało 
się, a piersi podskakiwały, jakby miały odpaść od tułowia.
- Nie masz po co! - wrzasnął. - Nie masz po co czekać! Będę 
na innym kanale!
Pchnął ją; rymnęła na ziemię. Pot wystąpił mu na czole i 
szyi, serce waliło młotem. Opierając się o drzewo, zmierzył 
niechętnym wzrokiem leżącą przed nim bezkształtną sylwetkę; 
dziewczyna łkała i pociągała nosem. W głowie miał kompletną 
pustkę, jego myśli były gnuśne i ciężkie jak ciało dziewczyny.
Znów ruszył w las, łapczywie wciągając w płuca powietrze. 
Maszerował wąską ścieżką, miażdżąc butami jagody, których sok 
tryskał mu na cholewy; splątane pędy czepiały się nogawek, ostre 
chwasty chłostały go po łydkach. Wciąż drżał na całym ciele, więc 
przystawał co kilka kroków, żeby się uspokoić; był wściekły na 
dziewczynę, ale również zły na siebie, że tak się zapamiętał w 
furii. Kiedy zbliżał się do kaktusów, wyskoczyło spomiędzy nich 
stadko młodych siwek; czym prędzej skryły się w gęstym poszyciu, 
skąd śledziły niespokojnie jego przemarsz przez ich teren.
W domku dla gości Fabian znalazł liścik od rozwódki wsunięty 
pod drzwi swojego apartamentu. Miała nadzieję, że nazajutrz rano 
zechce udzielić jej lekcji gry w polo. Przyrządził sobie mocnego 
drinka i napełnił wannę gorącą wodą, ciesząc się na spotkanie. 
Patrząc na elegancko skreślony liścik, który szeleścił mu w dło-
ni, postanowił raz na zawsze, że choć nie ma magnetyzmu i czaru, 
dobrego pochodzenia i nazwiska, pieniędzy i majątku, już nigdy 
nie pozwoli zrobić z siebie marionetki osobie tak irytująco 
patetycznej jak dziewczyna, którą zostawił w lesie. Po kąpieli 
uciął sobie drzemkę; zwalista sylwetka dziewczyny wciąż zakłócała 
jego sen o rozwódce. Umęczony incydentem w lesie, spał przez całe 
popołudnie; kolację zjadł w pokoju i znów wrócił do łóżka.
Nazajutrz rano obudził się wypoczęty, z jasnym umysłem. 
Wstał w znakomitym, optymistycznym nastroju i ubrał się starannie 
na spotkanie z rozwódką. Wybrał w stajni wierzchowce na lekcję 
gry w polo i właśnie miał wskoczyć na siodło, kiedy się 
zorientował, że woła go mężczyzna jadący w jego stronę na wózku 
golfowym. Nie mógł sobie przypomnieć, skąd zna tego człowieka, 
ale wiedział, że już go kiedyś widział. Mężczyzna, dość nijako 
ubrany, wysiadł z wózka i podszedł do Fabiana, który czekał przy 
koniu.
- Przepraszam bardzo. To ja powiadomiłem pana przedwczoraj 
wieczorem o przybyciu tej młodej damy - wyjaśnił nawykłym do 
uniżoności głosem, ściskając w dłoni czapkę.
- Tak, pamiętam. - Fabian był przekonany, że służący 
przyszedł mu powiedzieć, że dziewczyna ponownie się zjawiła. - 
Co, znów was do mnie przysłała? - spytał chłodno, poprawiając 
uzdę. Mężczyzna zawahał się, unikając wzroku Fabiana.
- W pewnym sensie - wymamrotał.
- Proszę jej powtórzyć, że jestem zajęty - oświadczył 
Fabian, wskakując na grzbiet wierzchowca. - I że nie chcę się z 
nią widzieć.
Z trudem utrzymywał w miejscu rozbrykanego konia, który 
rwał się do biegu.
- Niestety, nie mogę tego zrobić - oznajmił z przekonaniem 
służący.
- Nie macie wyboru. Przekażcie jej moje słowa.
- Nie mogę - rzekł służący, patrząc ponuro na rozmówcę. 
Fabian poruszył się niespokojnie w siodle, zły, że dziewczyna 
może mu zepsuć randkę z rozwódką.
- W porządku, sam to załatwię! - zawołał gniewnie. - 
Powiedzcie mi tylko, gdzie jest. Służący spuścił wzrok.
- Przy bramie dostawczej.
Fabian ścisnął nogami wierzchowca i ruszył kantrem ścieżką 
biegnącą wokół stajni, kierując się w stronę pomieszczeń 
gospodarczych.
Przy bramie stały dwa radiowozy, wokół których zebrała się 
gromadka Murzynów i Murzynek; poranne promienie słońca 
połyskiwały na chromowanych elementach karoserii. Kiedy Fabian 
zsiadał z konia, wszystkie twarze zwróciły się ku niemu. 
Podchodząc do bramy zauważył, że niektórzy parobkowie dziwnie 
trzymają czapki; jak w kościele. Przesunął wzrokiem po tłumie, ze 
złością wypatrując kapelusza kanadyjskiej policji konnej. 
Wreszcie go zobaczył; wisiał na ogrodzeniu. Po chwili dostrzegł 
zwalistą sylwetkę dziewczyny.
Serce zaczęło mu łomotać, w gardle zaschło; kolana uginały 
się pod nim, a kij drżał mu w dłoni, kiedy szedł w stronę 
dziewczyny. Nieduży tłum rozstąpił się przed nim. Na jednym ze 
słupów ogrodzenia kołysało się jej ciało. Ogarnął spojrzeniem 
szorstki płowy sznur wrzynający się jej w szyję, gruby słup 
wznoszący się nad jej głową, pusty kosz wyłożony słomą, z którego 
wysypały się grejpfruty, kiedy kopnęła go w bok, pozbywając się 
podpory. Patrzył na znajomą kurtkę, od której poodpadały guziki, 
na matową skórę piersi wyzierających między połami, na workowate 
spodnie, na szelki plączące się wokół bioder, na sandały o 
spękanych paskach i wytartych podeszwach.
Skierował wzrok na twarz dziewczyny, przekrzywioną w bok 
przez sznur; zobaczył otwarte usta i język przyciśnięty do wargi, 
jakby osłaniał bliznę. Drżący motyl barwy bursztynu przysiadł na 
szklistym oku, które nie mogło mrugnąć, bezbronne wobec żaru 
lejącego się z nieba. Fabian wpatrywał się w sińce, które jego 
gniewne ręce pozostawiły na policzkach dziewczyny, w zadrapania 
na jej piersiach.
Kiedy poczuł na ramieniu czyjąś dłoń, podskoczył jak 
oparzony. Odwrócił się i ujrzał policjanta.
- Dowiedzieliśmy się, że przyjechała tu, żeby zobaczyć się 
z panem - powiedział spokojnym tonem policjant, wskazując ciało 
otwartym notesem, który trzymał w dłoni.
- Tak mi mówiła - rzekł Fabian, starając się nadać swojemu 
głosowi równie spokojne brzmienie.
- A co pan jej powiedział?
- Po-po-powiedziałem... - Fabian zaczął się nagle jąkać - 
po-po-powiedziałem, że-że-żeby wróciła do domu. Policjant uniósł 
wzrok znad notesu.
- I co jeszcze? - spytał.
- Powiedziałem, żeby dała mi spokój.
Policjant zapisał.
- I co jeszcze? - powtórzył.
- Żeby dała mi spokój. Żeby przestała mi się narzucać.
- I to wszystko?
- Tak jest.
Policjant zamknął notes.
- Najwyraźniej posłuchała pana - rzekł.
Fabian od lat regularnie przeglądał "The Saddle Bride", 
fachowe pismo hipologiczne, które prowadziło kronikę prezentującą 
sylwetki osób związanych z jeździectwem, grą w polo, ujeżdżaniem 
i trenowaniem koni. Co miesiąc studiował stałą rubrykę "Młode 
amazonki: kto jest kto pośród nastolatek", której szpalty, 
umieszczone obok reklam strojów i przyborów jeździeckich oraz 
informacji o zbliżających się konkursach i innych imprezach, 
ciągnęły się przez kilka stron. Przerzucał błyszczące kartki z 
fotografiami młodych miłośniczek koni - skaczących przez 
przeszkody, jeżdżących po wybiegu, pozujących w galowych strojach 
jeździeckich, sukniach balowych lub bryczesach - i zwięzłymi 
notami zawierającymi informacje o ich bogatych, zwykle znanych 
rodzicach, zdobytych przez nie medalach i wyróżnieniach, ich 
aspiracjach i zainteresowaniach, a także opisy przyjęć, na jakich 
bywają, ich domów, stajni, w których jeżdżą, oraz ulubionych 
wierzchowców. Uważnie czytał wszystkie dane, wybierając panny, z 
którymi chciał najpierw subtelnie nawiązać kontakt, potem intymną 
znajomość.
Pewnego lata, na początku wakacji szkolnych, Fabian 
pzzyjechał do Shelbyville w stanie Tennessee. Przywiózł ze sobą 
nowego konia do gry w polo: był to kasztan rasy Morgan, którego 
kupił za jedną trzecią jego prawdziwej wartości, ponieważ zwierzę 
nie miało potwierdzonego rodowodu. Grupa bogatych miejscowych 
hodowców zaprosiła Fabiana, żeby wygłosił cykl wykładów dla mło-
dych instruktorów konnej jazdy, prezentując nowe trendy oraz rolę 
tradycji w jeździectwie i skokach. Chętnie przystał na ich 
propozycję, gdyż przed kilkoma miesiącami jego uwagę przykuła w 
"The Saddle Bride" fotografia dziewczyny imieniem Stella, która 
zajęła pierwsze miejsce w pokazie Duma Plantacji; pod zdjęciem 
wymieniono jej wcześniejsze sukcesy w innych amatorskich pokazach 
organizowanych przez Związek Hodowców Koni Rasy Tennessee, a 
także w urządzanych przez tę organizację wyścigach dla młodych 
amazonek.
Chcąc poznać Stellę, Fabian zadzwonił do niej do szkoły z 
internatem, którą właśnie ukończyła jako prymuska; pamiętał z 
informacji podanych w piśmie, że zostanie w internacie przez całe 
lato, żeby przygotować swoją klacz - trzymaną w pobliskiej stajni 
- do dorocznego ogólnostanowego pokazu koni rasy Tennessee. 
Zaprosił dziewczynę na swój cykl wykładów. Z początku się wahała, 
ale w końcu obiecała, że przyjdzie. Przed pierwszym wykładem 
zobaczył, jak wślizguje się do sali i siada w jednej z tylnych 
ławek, z dala od innych słuchaczy.
Stella była prawdziwą pięknością: na jej typowo amerykańską 
urodę składały się owalna twarz, rozświetlona przez szeroko 
rozstawione, topazowe oczy, jasne włosy opadające swobodnie na 
ramiona, wysunięta odrobinę do przodu dolna szczęka, znamionująca 
namiętność, wydatne kości policzkowe po obu stronach małego noska 
o spłaszczonym koniuszku i dziwnie grube usta, w linii których 
Fabian dostrzegł ślad buty. Ale zachowanie dziewczyny cechowała 
nieśmiałość i powściągliwość.
Dopiero po kilku krótkich rozmowach o koniach, które odbyli 
nad filiżanką kawy, Stella poczuła się pewniej w jego 
towarzystwie i opowiedziała mu co nieco o sobie. Oznajmiła, że 
jej rodzice rozwiedli się, kiedy była dzieckiem i każde z nich 
znów założyło rodzinę. Mieszkając daleko - w Nowym Jorku i w 
Nowej Anglii - z aktualnymi małżonkami, zajęci dziećmi z obecnych 
związków, nie mieli wiele czasu dla swojej pierwszej, już prawie 
dorosłej córki stojącej na progu kobiecości.
Kilka dni później Stella zaproponowała Fabianowi, żeby 
odwiedził stajnię, w której trzyma swój największy skarb - klacz 
Hebankę. Kiedy wszedł na teren stajni, od razu zobaczył Stellę 
ubraną w bluzę z niewyprawnej skóry oraz skórzane nogawice 
naciągnięte na obcisłe dżinsy, które podkreślały jej wypukłe, 
wyraźnie zarysowane pośladki. Szorstka skóra bluzy kontrastowała 
z delikatną, jedwabistą skórą dziewczyny. Stella, skoncentrowana, 
jeździła po wybiegu: ciężkie łańcuchy umocowane do przednich nóg 
klaczy - stosowane przy dressażu inochodźców - brzęczały 
nieprzyjemnie. Hebanka, jak wszystkie konie rasy Tennessee, wywo-
dziła się od kłusaków, które pracowały niegdyś na plantacjach, 
wożąc właścicieli i nadzorców. Stella, idąc w ślady południowców, 
bez przerwy ćwiczyła swoją klacz, poprawiając i doskonaląc jej 
trzy chody: stęp na płasko stawianych kopytach, prosty galop i 
czterotaktowy inochód, przy którym każde kopyto oddzielnie uderza 
ziemię - specjalność koni tej rasy.
Fabian obserwował Stellę, kiedy siedząc na grzbiecie konia, 
mierzyła odstępy czasu między uderzeniami kopyt o twarde podłoże. 
Klacz często gubiła rytm, a wtedy odgłos jej kroków przeradzał 
się w chaotyczny stukot; zaczynała stawiać zadnie nogi jak przy 
zwykłym kłusie i choć przednie, pod falującą klatką piersiową, 
stawiała prawidłowo, ich charakterystyczne wysokie wyrzuty były 
coraz niższe i coraz bardziej niepewne.
Wreszcie Stella zsiadła zniechęcona i zaprowadziła klacz do 
pomieszczenia na końcu stajni. Na półkach stało mnóstwo słoików z 
maściami; obok nich leżały rozmaite ciężary, kliny do kopyt, 
podkładki, a także łańcuchy różnej długości i grubości. 
Dziewczyna wprowadziła ostrożnie Hebankę na środek pomieszczenia 
i przywiązawszy zwierzę do dwóch słupków, zdjęła arsenał 
łańcuchów oplatających jego przednie nogi. Klacz, wiedząc, co ją 
czeka, kopała nerwowo ziemię; oddychała szybciej, oczy miała 
rozszerzone.
Tuż nad kopytami Hebanki Fabian ujrzał liczne rany 
okalające pęciny niczym egzotyczna ozdoba; część się goiła, część 
ropiała. Stella zdjęła z półki słoik i gumowe rękawiczki, po czym 
przykucnęła i zaczęła cierpliwie pokrywać lepką pastą rany na 
jednej z przednich nóg klaczy. Wyjaśniła Fabianowi, że podobnie 
jak wielu właścicieli koni tej rasy, tworzy na pęcinie "wyrzutkę" 
- otwartą ranę, która się nie goi, ustawicznie podrażniana przez 
ciężki łańcuch lub specjalny kamasz. Żeby zmniejszyć ból, koń 
musi zmienić krok i wyżej wyrzucać nogi, co umożliwia mu 
rozwinięcie jego wrodzonej - jak twierdzą hodowcy - predyspozycji 
do inochodu.
Stella oświadczyła, że nie odpowiada jej większość gotowych 
preparatów stosowanych do tworzenia tego rodzaju ran. Jedne są 
zbyt mocne i kauteryzują tkankę, inne z kolei zbyt słabe. Dlatego 
sama przyrządza różne pasty, od tak silnej, że niemal spala 
tkanki, kiedy smaruje się nią pęciny przed nałożeniem kamasza lub 
łańcucha i ruszeniem w jazdę, po tak delikatną, że można ją 
zostawić na nodze przez noc, a nawet całą dobę, by spowodowała 
powstanie odpowiedniej rany. Dziewczyna miała nadzieję, że jej 
wysiłki zostaną nagrodzone pod koniec lata, i Hebanka 
zakwalifikuje się do National Celebration w Shelbyville - 
najważniejszego w kraju pokazu koni rasy Tennessee - a tym samym 
przeistoczy się ze zwyciężczyni paru lokalnych imprez w 
wierzchowca najwyższej klasy.
Z każdą kolejną warstwą pasty ciałem klaczy wstrząsał nowy 
dreszcz. Uwiązana między dwoma słupkami, zachowywała się tak, 
jakby miotały nią sprzeczne pragnienia: bunt przeciwko 
okaleczaniu, a zarazem uległość wobec zamiarów właścicielki 
wybiegających poza zrozumienie konia. Zwierzę pewnie wyczuwało, 
że zadawane mu cierpienie - w przeciwieństwie do sporadycznych 
uderzeń palcatem lub dźgnięć ostrogami - jest częścią większego, 
misternego planu, że nie stanowi nagany bądź kary. Stella zaczęła 
wychwalać konia. W jej głosie brzmiała czułość, jakby mówiła o 
ukochanej osobie.
- Kiedy byłam dzieckiem, zawsze najchętniej przyglądałam 
się koniom rasy Tennessee. Żadna rasa nie porusza się z taką 
gracją.
Hebanka zadrżała nieznacznie, kiedy dziewczęca dłoń w 
rękawiczce wygładzała pastę. Stella podniosła nogę wierzchowca, 
żeby gość mógł docenić wyniki zabiegów. Koń szarpnął się, ale 
Stella trzymała pewnie jego kończynę. Popatrzyła na Fabiana; jej 
oczy były spokojne, niewinne, szyja atłasowa.
- Uważam Hebankę za swoją partnerkę - oświadczyła. - Tyle w 
niej mocy, a jednak beze mnie nie umiałaby pokazać, co potrafi.
Przesunęła się nieco, żeby zająć się drugą nogą konia.
- Zmuszając klacz, żeby szła inochodem, rytmicznie kiwała 
głową, wysoko wyrzucała nogi, okaleczasz ją - powiedział Fabian.
- Okaleczam? - spytała z uśmiechem. - Inochód jest ważny, 
to najbardziej harmonijny koński krok na świecie. Fabian był 
odmiennego zdania.
- W Ameryce Południowej jeździłem na koniach rasy Paso 
Fino, które stosują inochód spontanicznie, bez treningu i 
zakładania łańcuchów - rzekł. - Jeśli u koni rasy Tennessee 
inochód również jest wrodzoną umiejętnością, dlaczego kaleczy się 
im nogi i zakłada specjalne kamasze albo ciężkie łańcuchy? Stella 
wzruszyła ramionami.
- Trzeba wydobyć z konia jego naturalną skłonność do 
stosowania nietypowego chodu - wyjaśniła cierpliwie. Trzeba ją 
ukształtować, udoskonalić i wzmocnić ćwiczeniami, podobnie jak 
trzeba trenować konia pełnej krwi, żeby wydobyć jego potencjał do 
biegu i skoków.
- Czy wypalanie koniowi ran chemikaliami i zmuszanie go do 
noszenia łańcuchów jest według ciebie trenowaniem?!
- A co trenerzy wyczyniają z innymi rasami? - Głos Stelli 
stał się ostry, ale jej ruchy nadal były łagodne, kiedy wcierała 
jątrzącą pastę w drugą nogę konia. - Ile trzeba treningu, żeby 
koń pełnej krwi chciał wypruwać z siebie flaki na torze 
wyścigowym? Albo skakać przez przeszkody dwumetrowej wysokości 
czy szerokości? Skakanie nie leży w naturze konia; nawet kiedy 
jest głodny, nie przeskoczy płotu lub rowu, żeby się najeść. - 
Popatrzyła ironicznie na Fabiana. - Choćby ten Morgan zamknięty w 
pańskim karawaningu. Ile się musiał nacierpieć, zanim stał się 
zdatny do gry w polo? I przez co musi przechodzić podczas każdego 
meczu?
- Skoki, biegi, rozwijanie szybkości, to wszystko leży w 
naturze konia - rzekł Fabian. - Ale nie rany i łańcuchy!
- Ani uzda, bat, ostroga, siodło i jeździec - zareplikowała 
gniewnie dziewczyna, po czym dodała bardziej spokojnym, 
beznamiętnym tonem: - Nie zmuszam Hebanki do żadnych sztuczek czy 
popisów sprzecznych z jej naturą. Jedynie kieruję swoim koniem, 
pomagam mu odkrywać jego istotę. Co w tym złego?
- Niedawno, w trakcie przesłuchań prowadzonych przez 
Kongres, jako członek Amerykańskiego Stowarzyszenia Ochrony Konia 
opowiadałem się za ustawą o ochronie praw tych zwierząt - 
oznajmił łagodnie Fabian. Stella słuchała z czujnym wyrazem 
twarzy.
- Ustawa zakazuje używania ciężkich kamaszy. Zakazuje 
stosowania jakichkolwiek substancji chemicznych lub środków 
mechanicznych w celu zmiany chodu zwierzęcia. Zakazuje też 
wszelkich czynności, które mogą sprawić zwierzęciu ból i 
cierpienie, wywoływać stany zapalne lub spowodować, że okuleje. 
Co jeśli Hebanka zostanie zdyskwalifikowana, a inspektorzy 
skierują przeciwko tobie sprawę do sądu? .Stella wstała, zupełnie 
spokojna.
- Hebanka jest zaledwie jedną z tysięcy inochodźców 
trenowanych w ten sposób. A inspektorów federalnych jest zaledwie 
dwudziestu; nie daliby rady sprawdzić każdego zwierzęcia!
- Czy naprawdę chcesz łamać prawo?
- Jakie prawo? Ustawę o ochronie konia uchwalili ludzie, 
którzy nie mają pojęcia o Południu, nie wiedzą nic o naszych 
koniach. Nie orientują się, na czym polega różnica między 
smarowaniem maścią kojącą a jątrzącą, między podkładkami a 
ciężarkami, więc zakazali używania wszystkiego! - Stella zaczęła 
wycierać pastę z rękawiczek równie starannie, jak przedtem 
wcierała ją w nogę Hebanki.
- A może wielkie słowa o odkrywaniu istoty konia są tylko 
fikcją, wygodną wymówką, żeby usprawiedliwić metody treningowe, 
które umożliwiają zwierzęciu skuteczne współzawodnictwo z innymi 
rasami, często lepiej wyposażonymi przez naturę? - spytał Fabian, 
klepiąc zwierzę po pysku. - To, co wyprawiasz ze swoją klaczą, 
można porównać do tego, co tutejsi plantatorzy robili z 
niewolnikami! Stella ściągnęła rękawice i cisnęła je w kąt.
- Bzdura! - zawołała z przekonaniem. - Nasze konie są 
wynikiem znakomitych metod hodowlanych, a sposoby treningu 
uwydatniają odziedziczone cechy genetyczne, których obecność 
została naukowo dowiedziona. Ustawa o ochronie konia zagraża 
istnieniu południowych ras, skazuje na zagładę przemysł, jaki 
wokół nich powstał. Setki tysięcy ludzi, którzy kochają i hodują 
konie, handlują nimi, wystawiają je na pokazach, pójdą z torbami; 
zniknie nasz styl życia! Zaczęła uwalniać Hebankę z 
unieruchamiających ją rzemieni.
- W każdym razie - ciągnęła posyłając Fabianowi wyzywające 
spojrzenie - mimo tak panu drogiej ustawy o ochronie konia, ani 
jeden wypadek stosowania nakładek lub łańcuchów nie był do tej 
pory rozpatrywany przez sąd. Wątpię, żeby kiedykolwiek do tego 
doszło. - Uśmiechnęła się z zadowoleniem.
Klacz, zwolniona z uwięzi, gryzła wędzidło i przebierała 
nogami. Fabian nic nie powiedział na ostatni argument Stelli. 
Uznając spór za zakończony, dziewczyna wyznała, że po National 
Celebration zamierza rozpocząć studia w Kentucky. Mieściła się 
tam jedyna uczelnia w kraju, której słuchacze mogli specjalizować 
się w zarządzaniu stajnią lub w ujeżdżaniu; Stella chciała poznać 
najnowsze metody dressażu swojej ulubionej rasy.
Ambicja i zapał Stelli pobudziły zainteresowanie Fabiana, 
ale równocześnie zdał sobie sprawę, że nie potrafił dotąd 
przełamać jej obojętności. Jeśli w najbliższym czasie nie 
podejmie zdecydowanych kroków, by uwieść dziewczynę, wkrótce 
będzie musiał dać za wygraną, gdyż Stella wyjedzie na studia, 
kiedy tylko skończy się lato. Odrzucała jednak wszystkie 
zaproszenia, żeby odwiedzić go w autodomie, opierała się licznym 
próbom nawiązania bardziej intymnej znajomości. Jej obojętność 
była dla niego wyzwaniem; przyszło mu nawet do głowy, że może 
dziewczyna jest związana z innym mężczyzną. Wzrastająca 
fascynacja Stellą spowodowała, że coraz częściej zaglądał do 
stajni, w której trzymała Hebankę.
Zastanawiał się, jakich metod użyć, żeby rozbudzić w 
dziewczynie namiętność. Najdrobniejsze szczegóły jej zachowania, 
jej sposobu bycia, różne zaobserwowane drobiazgi stawały się jego 
obsesją. Wypatrywał śladów słabości, pęknięć w pancerzu Stelli. 
Nie znajdował żadnych. Umiejętność godzenia miłości do klaczy ze 
świadomością bólu, jaki zadaje zwierzęciu, tylko pogłębiały jej 
tajemniczość.
Zaczął podejrzewać, że dla Stelli sam akt stosunku - 
przerwanie błony dziewiczej - będzie mniej istotny niż 
wspomnienia związane z oczekiwaniem na ten moment. Zanim odda się 
Fabianowi, musi dojrzeć w niej chęć zostania jego kochanką, musi 
się poczuć gotowa do całkowitego podporządkowania się jego woli. 
Dopiero wtedy zawsze będzie mu uległa.
Wówczas, jeśli tylko zechce, w każdej chwili będzie mógł do 
niej wrócić, nie zapowiedziany, i wziąć ją, już nie dziewczynę, 
lecz kobietę, może nawet zaręczoną, zamężną, matkę dziecka lub 
dzieci innego mężczyzny. Wierzył, że wspomnienie tego, co zajdzie 
między nimi, będzie tak silne, że w przyszłości Stella bez 
wahania zapłaci mu monetą wybitą przez pamięć - wybitą wyłącznie 
dla niego.
Pewnego ranka w stajni, kiedy mocowała cięższe niż 
zazwyczaj łańcuchy wokół przednich nóg klaczy, Fabian pod wpływem 
impulsu schylił się, żeby jej pomóc. Pochylony, dotknął twarzą 
jej włosów; byli tak blisko jak para zakochanych.
Nagle jeden z masztalerzy, stary Murzyn, wyłonił się zza 
boksu i znalazł tuż przy nich. Drzwi stajni zamknęły się z 
trzaskiem zbyt późno, żeby ich uprzedzić. Fabian odsunął się od 
Stelli niezadowolony, że ich chwila bliskości została zakłócona i 
zły, że ktoś zobaczył, jak się ukradkiem przytula do dziewczyny. 
Nie mówiąc ani słowa, nie uśmiechając się, Murzyn popatrzył 
najpierw na Fabiana, potem na Stellę; przez kilka sekund nie 
odrywał od niej oczu. Dziewczyna też się w niego wpatrywała; z 
jakimś dziwnym napięciem mierzyli się wzrokiem. Fabian, wciąż 
pochylony, wrażliwy na nastrój jak koń, poczuł szóstym zmysłem, 
że przestrzeń między Stellą a starym Murzynem wyraźnie drży, 
wypełniona lękiem wyzierającym z oczu dziewczyny. Czarny przerwał 
napięcie tak nagle, jak je wprowadził. Spuszczając wzrok, zaczął 
udawać, że szuka czegoś, czego nie może znaleźć, pokręcił się 
chwilę i wyszedł. Kiedy drzwi się za nim zatrzasnęły, znikł lęk 
Stelli i dziewczyna, znów zupełnie spokojna, wróciła do mocowania 
łańcuchów wokół pęcin Hebanki. Nie spojrzała na Fabiana.
Później tego samego dnia, leżąc w sypialni autodomu, Fabian 
raz po raz przywoływał w myślach scenę ze Stellą i starym 
Murzynem. W innym świetle widział teraz pewne rzeczy, które 
uderzały go w Stelli: jej miłość do Południa, nienawiść do 
wypełnionej murzyńskimi gettami Północy, jej przesadne 
identyfikowanie się ze stereotypem południowej piękności. 
Przypomniał sobie jej zmieszanie, kiedy grupa czarnych wyrostków 
przyglądała się przez płot, jak jeździ na Hebance; jej niechęć do 
rozmawiania na temat rodziców, poza stwierdzeniem, że są zbyt 
zajęci nowymi rodzinami, żeby odwiedzić ją w szkole.
Nazajutrz, kiedy Stella skończyła pracę w stajni i miała 
wsiąść do szkolnego mikrobusu, żeby wrócić do internatu, Fabian 
zaproponował, że sam ją odwiezie. Uśmiechnęła się, lecz 
odpowiedziała, że nie może z nim jechać.
- Dlaczego? - spytał schodząc po stopniach autodomu.
- Już panu mówiłam - rzekła, skromnie spuszczając oczy. - 
Nie jest pan w moim typie. Przynajmniej na razie. - Zaczęła 
odchodzić. Fabian chwycił ją za ramię.
- Nie w twoim typie? Czy dlatego... - zawahał się ...że 
jestem biały?
Zatrzymała się wpół kroku, jakby złapała ją od tyłu 
niewidzialna ręka. Po czym nagle, niczym postać z pantomimy, 
odwróciła się bez słowa do Fabiana. Silny rumieniec oblał jej 
twarz sprawiając, że pociemniała. Oczy dziewczyny, przez kontrast 
z chwilową śniadością jej karnacji, wydawały się większe niż 
normalnie.
- Nie rozumiem - wyjąkała wpatrując się w niego. - Dlaczego 
miałoby mi przeszkadzać, że pan jest biały?
- Wiesz, dlaczego - odparł Fabian; był pewien, że odgadł 
prawdę.
Stella przełknęła raptownie ślinę, na jej szyi wystąpiła 
pulsująca żyła. Ale dziewczyna nie chciała się poddać.
- Nie wiem! - zawołała gniewnie.
- Wiesz - powtórzył Fabian. - Wiesz, bo choć wszyscy biorą 
cię za białą, to mimo śnieżnobiałej skóry i jasnych blond włosów 
jesteś czarna, czarna jak heban, jak Hebanka, twoja ukochana 
klacz. Jesteś piękną albinoską, białą Murzynką. Ale jesteś 
Murzynką pełnej krwi, Stello, i w rzeczywistości jesteś tak samo 
czarna jak twoi rodzice, których nikt nie widział, tak samo 
czarna jak pozostali członkowie twojej rodziny, tak samo czarna 
jak ten stary masztalerz. On zna prawdę; ja również.
Rozejrzała się nerwowo, przerażona, że ktoś usłyszy ich 
rozmowę; z jej oczu wyzierał paniczny strach. Zacisnęła zęby i 
przez moment nie mogła wydusić z siebie słowa. W końcu 
wyszeptała:
- Nikt o tym nie wie. Nikt. Ten stary patrzy na mnie, jakby 
się czegoś domyślał. Ale nic nie wie. Nikt nic nie wie.
- Chodź - rzekł Fabian. - Odprowadzę cię do mikrobusu.
Popatrzyła na niego; jej wargi drżały, oczy naszły łzami.
- Nie chcę być teraz sama - powiedziała. - Czy mogę 
posiedzieć chwilę z tobą? - łzy przelały się jej przez dolne 
powieki i zaczęły ściekać po policzkach.
- Możesz. Ale nie obawiaj się; to, co wiem, zostanie między 
nami. Tylko między nami - zapewnił obejmując ją ramieniem.
W autodomie przestała zanosić się szlochem, ale oczy nadal 
miała wilgotne, zbolałe. W ciągu tych kilku krótkich chwil, które 
upłynęły, odkąd przyznała się do prawdy, Stella zmieniła się. 
Znikł uprzejmy, lecz wyniosły styl bycia, prysła powściągliwość, 
ulotniła się nawet leniwa kadencja południowej mowy. Ich miejsce, 
kiedy strach ostatecznie ustąpił pola smutkowi, zajęła bez-
bronność i cierpienie.
- Jak się dowiedziałeś? - Jej pytanie było jakby do-
puszczeniem do udziału w zmowie. Powoli i niepewnie niczym 
nieufne dziecko wzięła jego dłoń w swoje ręce i położyła sobie na 
kolanach. - Kto ci powiedział?
Fabian czuł przez materiał sukienki ciepło bijące od 
dziewczyny.
- Nikt. Wyczułem twój strach, zrozumiałem, że coś 
ukrywasz. Patrzyłem na twoją twarz i widziałem, co się z tobą 
dzieje, kiedy ten stary Murzyn wpatrywał się w ciebie.
- Przecież jestem biała. - W jej głosie brzmiało znużenie. 
- Moi rodzice i wszyscy krewni są czarni. Dla mnie, z moją białą 
skórą i jasnymi włosami, nie było miejsca w ich świecie. Musiałam 
odejść, przenieść się gdzieś, gdzie nikt nic o mnie nie wie. 
Dotąd żaden biały nie domyślił się prawdy. Dlaczego tobie się 
udało?
- Może dlatego, że jako dziecko żyłem wśród ludzi, dla 
których też byłem obcy - odparł Fabian. - Tutaj również, dlatego 
że urodziłem się w innym kraju, nadal jestem kimś z zewnątrz.
Oczy Stelli przestały się szklić, ale wciąż ściskała 
kurczowo jego rękę. Spojrzała na nią.
- Nie wiedziałeś, że jestem Murzynką. A i tak się mną 
interesowałeś.
- Coś mnie do ciebie ciągnęło - rzekł Fabian. - Teraz tym 
bardziej chcę cię poznać.
Uwolnił dłoń i objął Stellę, zaciskając ręce na jej żebrach 
i wbijając kciuki głęboko w jej piersi. Znów ciemny rumieniec 
pokrył twarz dziewczyny, rozlewając się na jej szyję i ramiona. 
Fabian puścił ją, potem jedną ręką odgarnął jej do tyłu włosy, 
obnażając jasne czoło i uszy, a chropowatą skórą drugiej dłoni, 
niby w udanej groźbie, przejechał najpierw po policzkach 
dziewczyny, następnie po jej bluzce, dotykając sutka mocniej, niż 
zamierzał. Cofnęła się, napięta i wystraszona.
- Odkąd rodzice wysłali mnie tutaj, żebym żyła jak biała, 
nie wiem, kim jestem - szepnęła.
- Chcesz wiedzieć? - spytał Fabian.
- Tak - odpowiedziała i popadła w milczenie, z rękami 
skrzyżowanymi na piersiach.
Zsunął dłonie na jej biodra i przyciągnął ją bliżej. 
Przylgnęła do jego klatki piersiowej; po dawnym oporze dziewczyny 
nie było ani śladu, zupełnie jakby złamał ją chłostą, nauczył 
posłuszeństwa. Kiedy tuliła się do niego, wyczuł strach w niemym 
dotyku jej warg.
- Weź mnie - szepnęła. - Jestem sobą. Wreszcie sobą. 
Rozejrzała się po wnętrzu autodomu, jakby dopiero teraz 
uświadomiła sobie, gdzie jest i co ją otacza. Autodom Fabiana 
stał się sanktuarium ich intymnych obrzędów. Stella wkroczyła w 
obcy sobie świat poznawania i bycia poznawaną, lecz cały czas, w 
każdym momencie, miała wolny wybór; do niej należała decyzja, czy 
cofnąć się, czy iść dalej, czy podróżować śmiało do nieznanego 
celu, czy wrócić do punktu wyjścia. Fabian wiedział, że musi 
pozostawić dziewczynie możliwość dokonywania wyboru: inaczej 
byłaby wyłącznie więźniem jego woli, a tak była niewolnicą 
własnych pragnień. Żadne słowa nie zakłócały ciszy panującej w 
autodomie; przypominał bezechową komorę. Dotyk, nacisk, gesty i 
muśnięcia składały się na jedyny język kochanków, lecz jego 
słownictwo było tak bogate, tak zróżnicowane, że z powodzeniem 
spełniał rolę uzurpowaną przez mowę. Podczas spędzanych razem 
godzin ich odczuć cielesnych nie brukała myśl, a ich myśli 
pozostawały niewrażliwe na doznania fizyczne. Ruchem oka, głowy, 
ręki, stopy, gestem prostym jak ten potrzebny, by włączyć lub 
wyłączyć światło, albo równomiernym naciskiem tej czy innej 
części swojego ciała, Fabian dawał dziewczynie znak, żeby 
zrzuciła jakąś sztukę garderoby. Ubrany, nagi lub tylko w butach 
do konnej jazdy, których ostrogi stanowiły ustawiczne zagrożenie 
dla skóry Stelli, rozpoczynał ciąg tak samo przypadkowy, jak jej 
wybór odzieży włożonej danego dnia. Zaczynał od buta czy bluzki, 
nieraz kazał dziewczynie nic nie zdejmować lub pozostać częściowo 
ubraną. Czasami, gdy już była naga, polecał jej się znów ubrać, 
nakazywał gestem, by stanęła prosto, uklękła albo się położyła - 
na schodach, w saloniku, sypialni, łazience, siodlarni, nawet 
obok Morgana - lub przegięła się przez konia treningowego. Zwykle 
żadna z przyjętych przez nią pozycji nie była ani całkiem 
swobodna, ani nadmiernie sztywna; dziewczyna część mięśni miała 
rozluźnionych, część napiętych i trwała w stanie pośrednim, na 
przykład na wpół siedząc, na wpół leżąc, dopóki Fabian nie wydał 
kolejnych poleceń.
Zamachiwał się ręką i zatrzymywał ją tuż przy twarzy 
dziewczyny, żeby dać jej możliwość wyrażenia sprzeciwu lub zgody, 
a gdy nie oponowała, uderzał ją kilka razy, znów czekał na 
reakcję, po czym wymierzał dalsze policzki, czasem bijąc tylko z 
jednej strony, czasem na przemian, aż własna uległość 
doprowadzała Stellę do wyzwolenia. Wtedy przestawał i przywoływał 
ją do rzeczywistości; podnosił jej głowę za włosy, a następnie 
puszczał i patrzył, jak opada między kolana dziewczyny. Kiedy po 
chwili Stella kierowała na niego wzrok, wyczytywał z jej oczu, 
odległych od niego zaledwie na długość wyciągniętej ręki, że 
odzyskała świadomość, kim jest i gdzie się znajduje.
Czasami, obserwując ślady swoich rąk, zębów, stóp na 
pejzażu jej ciała, różne mutacje odcisków pozostawionych przez 
swoje biodra, kolana, łokcie dawał Stelli znać, że nie wie, czy 
życzy sobie, by dalej pozostawał poza nią. Kiedy odmawiała 
wyjawienia, choćby najdrobniejszym gestem bądź wyrazem twarzy, 
czego w głębi duszy tak naprawdę pragnie, decydował się wejść w 
nią w poszukiwaniu odpowiedzi, której nie chciała udzielić. 
Niekiedy, poganiając dziewczynę uderzeniami kolana lub ukłuciami 
ostrogi, zapędzał ją do rogu, przypierał do belki albo półki, i 
przygniatał całym ciężarem, zwiększając stopniowo nacisk, aż w 
końcu przekraczał ostatnią granicę: dziewczyna traciła dech i 
wiotczała. Wiedziała jednak, że albo zaraz sama odzyska 
świadomość, albo on tchnie ją w jej usta; lecz bywało i tak, że 
przy jej pierwszym głębokim westchnieniu, pierwszym słabym ruchu 
głowy zaczynał znów wszystko od początku.
Zdarzało się, że klęcząc na rozsypanych włosach Stelli, 
posługiwał się jej twarzą, uwięzioną między jego udami, jakby to 
była neutralna część ciała pozbawiona umiejętności wyrazu, taka 
jak pośladek czy biodro; kiedy indziej kucał nad dziewczyną, gdy 
leżała spokojnie, z czujnym wyrazem twarzy, i nic nie krępowało 
swobody ruchów jej głowy.
Często pod jego silnym dotykiem jakaś część ciała Stelli 
przybierała ciemniejszy odcień, najpierw siny, później fioletowy. 
Ślady te były dla Fabiana symbolami jego zespolenia z dziewczyną, 
zespolenia dwóch istnień; potwierdzenie tego widział również w 
innej reakcji ciała Stelli: kiedy miejsce, gdzie rozciął skórę 
uderzeniem dłoni lub ukłuciem ostrogi, jakby w zwolnionym tempie 
nachodziło krwią, spływającą potem ospale ku ziemi. Traktował te 
stygmaty jak odpowiedzi jej ciała na pytania zadawane przez jego 
własne. Brał ją, kiedy oddawała mu się z zamkniętymi oczami, 
pogrążona w swoim prywatnym mroku, a także kiedy patrzyła na 
niego, na ścianę lub na gęstwinę krzaków za oknem, spowitych w 
mlecznej mgle, która nadciągała wieczorem. Czasem sygnalizował 
jej, że ją obserwuje, innym razem wpatrywał się w nią bez jej 
wiedzy, bez współudziału jej spojrzenia, świadom, że zamknięte 
oczy Stelli są takim samym potrzaskiem dla niego, jak dla niej 
jego wzrok; wtedy dawał się jej do skosztowania, albo sam ją 
kosztował, lub pozwalał dziewczynie poznać jej własny smak z jego 
ust.
Kiedy spodziewała się, że zabierze ją do sypialni, albo gdy 
już tam byli, nagle wstawał i polecał jej ruchem dłoni, aby za 
nim szła. W milczeniu prowadził ją do stajni. Bez słowa wskazywał 
stos lśniących pism, których kartki zwijały się nieco od wilgoci 
wydzielanej przez siano i konia, bogatych w ilustracje i opisy 
gloryfikujące erotyczne przyjemności dostępne posiadaczom 
wierzchowców i uprzęży.
Stella podchodziła do pism z wahaniem, jakby wiedząc, że 
jeśli się do nich zbliży, już nie będzie mogła się cofnąć. 
Zatrzymywała się przy nich i wybierała jedno na chybił trafił, 
niczym los na loterii. Opierając się o półki, szybko kartkowała 
cały numer, jakby chciała się czym prędzej przekonać, jakie 
nagrody można wygrać, po czym wracała do strony, która 
najbardziej zwróciła jej uwagę. W skupieniu wpatrywała się w 
rysunek lub zdjęcie, zaintrygowana tym, co rozpoznała jako własne 
pragnienie, lub urzeczona czymś, czego dotąd ani nie widziała, 
ani nawet sobie nie wyobrażała. Czytała wybrany urywek tekstu i 
przekręcała wilgotną kartkę, lecz zaraz wracała do niego, żeby 
się upewnić, czy wszystko dobrze zapamiętała.
Fabian czekał na nią w ciszy, którą zakłócały tylko 
parsknięcia, uderzenia kopyt lub, kiedy Morgan rzucał głową, 
nagłe trzeszczenie sznura łączącego kantar z metalowym kółkiem 
umocowanym do ściany.
Dziewczyna odkładała pismo i spuszczała oczy, sygnalizując 
swoją postawą, że jest gotowa i że żadna pozycja nie będzie zbyt 
uciążliwa, żadne miejsce zbyt ciasne, by ograniczyć jej 
pragnienie oddania się kochankowi.
Koński boks stawał się wspólnym łóżkiem ich trojga. Zwierzę 
było partnerem kobiety i mężczyzny, którym własna nagość 
uzmysławiała, że ono też jest nagie, choć jego gorące boki, zad, 
lędźwie, zawsze są odsłonięte, zawsze dostępne dla powonienia, 
dotyku i wzroku.
Stella opierała się o drabinę z sianem, kładąc dłonie na 
metalowej żerdzi, która odznaczała się na jej gołych udach. 
Dziewczyna nie zaciskała jednak palców, na znak, że nie będzie 
się sprzeciwiać, jeśli Fabian woli, aby przeszła gdzie indziej. 
Wtedy wyciągał rękę, brał Stellę delikatnie za włosy, specjalnie 
odwlekając moment dotknięcia jej skóry, i podprowadzał ją do 
zwierzęcia. Ich ciała stykały się: jedno białe, suche, gładkie i 
chłodne, drugie ciemne, pokryte sierścią, wilgotne i ciepłe. 
Włosy kobiety, odrzucone do tyłu, opadały na szyję konia, 
mieszając się z jego grzywą. Fabian popychał dziewczynę na 
zwierzę i rozpościerał jej ręce wzdłuż jego boku; głowa Stelli 
spoczywała między kłębem a lędźwiami, w miejscu, gdzie kładzie 
się siodło. Mężczyzna przygniatał ją swoim ciałem do konia, aby 
przeszła jego ciepłem, po czym przesuwał ją wolno w stronę zadu, 
nie odrywając jej pleców od parującej sierści; ocierając się 
głową o biodro zwierzęcia, w końcu przylegała do jego tylnej 
nogi, szorstkiej w dotyku i twardej; wówczas Fabian przywierał do 
dziewczyny i rozsuwał jej uda kolanem, czując, jak ciało Stelli 
otwiera się i wilgotnieje. Ustawiał ją za koniem, twarzą do zadu, 
z rękami wyciągniętymi w stronę grzywy zwierzęcia, którego ogon, 
udrapowany niczym szal na piersiach i brzuchu dziewczyny, spływał 
między jej uda i włosy łonowe. Napierając na Stellę, Fabian 
rozpłaszczał ją na zadzie i wchodził w nią od tyłu; cierpliwy 
rumak cały czas stał nieruchomo, niemy uczestnik ich niemej gry. 
Następnie Fabian powoli dopasowywał dziewczynę do ciała konia i 
trzymał ją pod nim; zwierzę odwracało głowę, by przyjrzeć się 
kobiecie, która ufnie wygięta pod jego brzuchem, uległa wobec 
jego wielkości, trwała przytulona twarzą do jego boku, zawieszona 
między przednimi a zadnimi nogami, pod potężną kopułą klatki 
piersiowej, z której wydobywał się parny oddech. Dla Fabiana koń 
nie był już odrębnym bytem, ścianą ciepła, do której przyciskał 
dziewczynę, lecz stawał się częścią jego własnego istnienia.
Czasem, kiedy Stella nie panowała nad sobą i jej ciało 
wyginało się coraz bardziej, a ciszę przerywało rzężenie 
wydobywające się z głębi jej krtani, przechodzące w głuchy jęk i 
powoli wzrastające do krzyku, po którym mogły nastąpić już tylko 
słowa, Fabian łagodnie odrywał ją od konia. Zwierzę, zdziwione 
nagłym zniknięciem źródła ciepła, przekręcało łeb i patrzyło, jak 
Fabian stawia Stellę na ziemi. Podtrzymując dziewczynę, wyprowa-
dzał ją z ciepłego boksu na korytarz, skąd skręcali do siodłowni. 
Panował tam chłód, a w powietrzu unosił się drapiący zapach 
skóry, metalu i sznurów. Żeby zrobić miejsce dla siebie i Stelli, 
Fabian odsuwał do ściany obrotowy stojak o ramionach obciążonych 
przez ułożone jedno na drugim siodła przypominające martwe, 
oskubane ptaki z ponuro zwisającymi skrzydłami. W rogach 
pomieszczenia czekały stosy tręzli, uździenic, nagłówków, 
policzków, podgardli, ale Fabian najpierw rzucał na podłogę 
filcowe poduszki i miękkie moherowe czapraki, a potem kładł na 
nich dziewczynę, której uległe ciało zanurzało się w nich niczym 
w sadzawce bez brzegów. Przy stopach Stelli kłębiły się 
nachrapniki i wodze podobne do wyrwanych z ziemi korzeni 
ogromnego drzewa, które powalił piorun. Nad jej głową, na 
umocowanych do ściany tacach, lśniły niezliczone kiełzna oraz ich 
części: wędzidła, munsztuki, ścięgierze, podbródki; dziwna 
biżuteria ogierów i klaczy. Z haków na sąsiedniej ścianie, niby 
zwoje śpiących węży, zwisały puśliska, popręgi, podpierśniki, wy-
toki, kantary. Leżąc w całkowitym bezruchu, Stella wydawała się 
takim samym martwym przedmiotem, tyle że wykonanym z bardziej 
połyskliwego i delikatnego tworzywa.
Ostrożnie, żeby nie pozostawić trwałych śladów, dopasowywał 
do dłoni, ramion, nadgarstków, kostek, kolan i bioder dziewczyny 
rozmaite części uprzęży, które były jakby specjalnie stworzone 
dla niej. Mocował, zaciskał i wiązał kolejno rzemienie i sznury, 
zapinał sprzączki, krępował, opasywał, owijał i pętał nagie 
ciało, przemieniając je w kokon skóry, konopi, metalu; gdyby 
Stella pod wpływem impulsu zechciała nagle odzyskać zdolność 
wykonywania ruchów, której pozwoliła mu się pozbawić, jej 
ujarzmione członki nawet by nie drgnęły.
Czasami przywiązywał ją do najbardziej miękkiego siodła, 
jakie posiadał: wsuwał je między uda Stelli, siedziskiem blokując 
sobie do niej dostęp, wkładał jej stopy w strzemiona i krępował 
razem, a następnie mocował do nich ręce dziewczyny. Kiedy tak 
leżała na boku, z głową pochyloną w stronę kolan, z piersiami 
przedzielonymi zwieńczeniem łęku i plecami wygiętymi w kabłąk, 
zakładał jej pod biust podpierśnik - wąski rzemień głęboko 
wrzynający się w ciało - zaciskał go na jej szyi, po czym owijał 
ją i siodło popręgiem, który - mocno zaciągnięty - przygniatał 
twarz Stelli do jej kolana, odcinając jemu dostęp do jej ust. 
Związaną i zapieczętowaną dziewczynę Fabian nakrywał obszernym 
wełnianym kocem, żeby nie zmarzła. Zostawiał ją w siodlarni i 
przechodził do części sypialnej albo do salonu, dając jej czas, 
aby - wolna od jego dotyku - mogła wyzbyć się wszelkich myśli. 
Później wracał, odkrywał ją i niespiesznie rozpoczynał rytuał 
wyzwalania dziewczyny: oswobadzał ją z plątaniny pasków, pętli i 
powrozów, z pajęczyny trzaskawek, popręgów, kantarów, biczy i 
wodzy; rozwiązywał i zdejmował z niej kolejne części uprzęży, aż 
znów leżała przed nim naga, niczym nie przystrojona, jak wtedy, 
gdy przyprowadził ją ze stajni. Choć nic już jej nie krępowało, 
nie była w stanie wykonać żadnego ruchu. Jej stawy, nerwy, 
mięśnie, całe ciało nadal czuły ucisk więzów. Wciąż leżała 
zgięta, z opuszczoną głową, z udami zaciśniętymi na siodle i 
piersiami wtulonymi w łęk. Fabian powoli wsuwał się za nią na 
siodło i wypychał je spomiędzy nóg dziewczyny, przyciskając ją do 
siebie, lecz nie zmieniając jej pozycji.
Wchodząc w Stellę, ciągnął ją, szarpał, ściskał, gryzł. 
Kiedy chciał zbadać jej ciało językiem, przekręcał ją, a 
następnie unosił, przysuwając sobie do twarzy to jej brzuch, to 
pośladki; obracał dziewczynę tak szybko, że nie wiedziała, kiedy 
przestawał, bo nadal wirowało jej w głowie, albo tak wolno, że 
myślała, iż zrezygnował, podczas gdy on wciąż manewrował jej 
ciałem; napierał na nią, jakby chciał złamać ją wpół, popychał do 
coraz nowych krawędzi, to był u dołu, to u góry. Czasami 
wzbierała w niej ochota, żeby rzucić mu wyzwanie i sama zmieniała 
pozycję, kierując na niego wzrok. Przyjmował je - nie zawiązywał 
dziewczynie oczu, tylko pozwalał, żeby śledziła każdy jego ruch, 
widziała siłę jego namiętności, natężenie woli, rodzaj potrzeby. 
Utkwione w nim oczy potwierdzały jej uległość wobec jego 
zamiarów, podporządkowanie władzy kochanka jeszcze jednego 
obszaru jej istoty. Za każdym razem, kiedy Stella, kryjąc pod 
sukienką sińce, opuszczała autodom - czasem o własnych siłach, a 
czasem podtrzymywana przez Fabiana, bo była tak znużona i 
obolała, że musiał jej pomagać się ubrać i odwozić ją do 
internatu, nadal nie zamieniwszy z nią słowa - zastanawiał się, 
czy dziewczyna kiedykolwiek wróci. Wracała zawsze.
Hebanka nie zakwalifikowała się do National Celebration. 
Stella, zawiedziona i przybita, tuż przed wyjazdem na uczelnię 
wystawiła klacz na sprzedaż na aukcji publicznej. Porażka Hebanki 
była bolesnym ciosem, a rozstanie z nią prawdziwą torturą dla 
dziewczyny; dlatego też nie wybrała się na aukcję. Ale Fabian 
poszedł; pozbywając się Morgana i zużywając całe oszczędności - 
resztki darowizny Eugene'a Stanhope'a oraz wygrane z pojedynków w 
polo - zdołał przelicytować wszystkich i nabyć Hebankę, a także 
inną przegraną klacz, pięciochoda rasy amerykański koń 
wierzchowy, sławnej ze względu na dwa nietypowe chody, jeden 
wolny, drugi szybki. Odebrawszy pieniądze za Hebankę, Stella po 
raz ostatni odwiedziła autodom: jej rozstanie z Fabianem, 
podobnie jak wszystkie ich spotkania, przebiegło w milczeniu.
W ciągu kilku miesięcy Fabian, który teraz, jako właściciel 
dwóch koni w ruchomej ministajni, mógł wszędzie nauczać 
jeździectwa lub urządzać pokazy ekwitacji, wyszkolił obie klacze 
do gry w polo. Postanowił zmienić im imiona; nazwał je Wyrzutka i 
Lewada.
Kilka lat później właściciel stajni z Kentucky, który znał 
Stellę, powiedział Fabianowi, że po skończeniu studiów wyszła za 
mąż za młodego czarnego prawnika, niegdyś aktywistę walczącego o 
zniesienie segregacji rasowej, a obecnie wspólnika w jednej z 
najlepszych waszyngtońskich firm adwokackich. Nie mieli dzieci.
Krótko potem Fabian znalazł się w Wirginii, zaledwie kilka 
godzin drogi od Waszyngtonu. Przypomniał sobie o dziewczynie i 
zadzwonił do niej. Ucieszyła się, słysząc jego głos, i zaczęła 
wypytywać o Hebankę, a potem poprosiła go, żeby wpadł ją 
odwiedzić i poznać jej męża.
Fabian dotarł do Waszyngtonu nazajutrz przed południem. W 
mieście panował ruch; Fabian cierpliwie sterował autodom 
zatłoczonymi ulicami, przedzierając się przez flotyllę samochodów 
i autobusów z tablicami rejestracyjnymi wszystkich stanów. 
Wszędzie paradowali turyści, z których prawie każdy miał aparat 
fotograficzny na szyi i przewodnik w dłoni. Autodom minął East 
Potomac Park, rozległy teren z boiskiem do gry w polo popularnym 
wśród dyplomatów, który niegdyś był areną wielu meczów jeden na 
jeden rozgrywanych przez Fabiana. W pobliżu Białego Domu utknął w 
korku. Przejazd blokowały radiowozy z włączonymi migaczami na 
dachach, zaparkowane po obu stronach ulicy.
W Lafayette Park, na wprost Białego Domu, stała cała 
kolonia indiańskich tipi - setki jaskrawo pomalowanych piramid ze 
skór powiązanych rzemieniami - niezwykły widok w mieście 
urzędowych gmachów. Fabian zorientował się po napisach i 
transparentach umocowanych do czubków wigwamów, że wzniesiono je 
z okazji demonstracji pod nazwą Najdłuższy Marsz, zorganizowanej 
przez koalicję plemion indiańskich, których członkowie od kilku 
dni ściągali do Waszyngtonu. Przyjazd Fabiana do stolicy 
przypadkowo zbiegł się z pokojowym powstaniem pierwszych 
Amerykanów. Widział wielu starych Indian, ale również wielu mło-
dych, którzy prowadzili lub trzymali na rękach dzieci. Nieśli 
transparenty i napisy potępiające prawa ustanowione przeciwko nim 
przez Kongres białych ludzi; domagali się przerwania programu 
sterylizacji indiańskich kobiet finansowanego przez władze 
federalne oraz odszkodowania za ziemie, które - jak twierdzili - 
rząd Stanów Zjednoczonych bezprawnie im odebrał. 
Ze swojej kabiny, wysoko nad dachami innych wozów, Fabian 
zobaczył, że grupa rozgniewanych młodych indiańskich mężczyzn 
podeszła do bramy Białego Domu. Natychmiast wyrósł przed nimi 
solidny mur policjantów uzbrojonych do walki z tłumem. Policjanci 
zaatakowali pierwsi; rzucili się na demonstrantów, wymachując 
pałkami. Najbliższe szeregi Indian zakołysały się pod naporem, 
ale nie ustąpiły pola, a nawet - popychane przez napierający na 
nie tłum - zaczęły mimo woli posuwać się do przodu. Wystraszona 
policja natarła gwałtowniej; kilku Indian upadło na ziemię od 
ciosów. Ale falujący tłum wciąż napierał, migały pióra, pstre 
derki i umalowane twarze, a dźwięk klaksonów zlewał się z 
krzykami i wrzaskami bitych oraz tratowanych. Kobieta, z krwią na 
twarzy mieszającą się z czerwoną farbą, uniosła nad tłum 
niemowlę; po żywe zawiniątko wyciągnęły się ręce i zaczęły 
przekazywać je sobie. Inni rodzice poszli w ślady kobiety, poda-
jąc górą dzieci, żeby bezpiecznie dotarły do wigwamów.
Stella i jej mąż zajmowali obszerne mieszkanie w rozległym 
nowoczesnym kompleksie. Kiedy otworzyły się drzwi, Fabian ujrzał 
sylwetkę mniej dziewczęcą niż ta, którą kiedyś znał tak dobrze; 
uroda Stelli była teraz dojrzalsza, bardziej kobieca, pełna 
wdzięku i gracji. Mąż Stelli okazał się przystojnym, sympatycznym 
młodym mężczyzną tryskającym energią; widać było, że daleko 
zajdzie.
Kiedy usiedli, żeby wypić drinki, Stella zaczęła wspominać 
różne zabawne wydarzenia z czasu, kiedy mieszkała w internacie i 
chodziła na wykłady Fabiana. Jej mąż słuchał z rozbawieniem; nic 
w jego zachowaniu nie wskazywało na to, że wie cokolwiek o jej 
związku z Fabianem. Później zjedli wspólnie kolację. Mąż Stelli 
powiedział, że rano musi lecieć do Nowego Jorku, a stamtąd na 
tydzień do Europy. Stella w obecności męża zapytała Fabiana, czy 
nie zostałby parę dni w Waszyngtonie. Obiecała, że znajdzie w 
okolicy jakąś stajnię, gdzie jego konie mogłyby pobiegać. Chciała 
znów przejechać się na Hebance. Kiedy mąż Stelli poparł jej 
prośbę, Fabian postanowił zostać.
Nazajutrz poszedł odwiedzić Stellę; czuł się trochę 
niepewnie, a jednocześnie ciekawiło go, jak go przyjmie. Zupełnie 
nie wiedział, czego się spodziewać; niczym w swoim zachowaniu, w 
głosie, najmniejszym ruchem ciała nie zdradziła się, że pamięta o 
tym, co kiedyś między nimi zaszło. Przywitała go ubrana w bogato 
haftowaną suknię sięgającą kostek. Podając kawę potwierdziła, że 
mąż wyjechał, zgodnie z zapowiedzią; dodała, że cieszy się, znów 
widząc Fabiana, lecz jej ton był tak pusty, pozbawiony 
jakiegokolwiek uczucia, że Fabian podniósł zaskoczony głowę, aby 
zobaczyć wyraz jej twarzy. Wpatrywała się w niego dokładnie tak 
samo, jak dawniej przed wejściem do autodomu; w jej oczach znów 
płonęła namiętność, którą tak dobrze znał. Stella czekała na 
znak, sama z siebie niezdolna ani do niego podejść, ani się przed 
nim cofnąć. Fabian o nic nie pytał; wstał i ruszył wolno przez 
salon w kierunku sypialni. Gęsty dywan tłumił kroki mężczyzny - i 
kobiety, która podążyła za nim. Zamknął drzwi sypialni. Przez 
zaciągnięte żaluzje światło poranka nie docierało do pogrążonego 
w półmroku pokoju. Fabian usiadł na szerokim tapczanie, 
przypominając sobie łóżko w autodomie i intymne obrzędy, jakie 
miały na nim miejsce. Trochę zdziwiony, że siły ciemności nadal 
trzymają jego i Stellę w swojej mocy, zaczął się rozbierać. 
Stella stała nieruchomo, czekając na znak; Fabian skinął ręką. 
Kobieta osunęła się na ziemię gładkim, płynnym ruchem i legła u 
jego stóp niczym rozbitek wyrzucony przez fale na rafę. Kolejne 
skinienie i jaskrawa szata z haftowanymi wężami, liśćmi i ptakami 
opadła na dywan. Jeszcze jeden drobny gest. Fabian wypatrywał 
oznak wahania, lecz lata nie zatarły jego komend w pamięci 
Stelli. Nagle przypomniał sobie wyraźnie, jak daleko może się z 
nią posunąć; stanęły mu przed oczami ślady jego dłoni i ciała na 
jej skórze, ślady, które nosiła przez wiele dni, zanim wreszcie 
znikały. Jak dawniej, miała wolny wybór; nie zamierzał jej w 
niczym ograniczać, tak samo jak nie planował powstrzymywać 
siebie.
Po pewnym czasie Fabian usłyszał dźwięk - silny, donośny 
męski głos. W następnej chwili Stella również go usłyszała.
- Kochanie, to ja! Musiałem wrócić!
Pomieszczenie jakby się nagle skurczyło; Stella rzuciła się 
do drzwi - był to pierwszy ruch, jaki wykonała bez komendy 
Fabiana - ale zanim do nich dobiegła, stanął w nich jej mąż. 
Widzieli jego sylwetkę na tle jasnego hallu; potem wyciągnął rękę 
i zapalił światło.
- Stello, jesteś tutaj? - zapytał; oślepiony blaskiem, 
zmrużył oczy i przesunął je po wnętrzu zbezczeszczonej 
małżeńskiej sypialni. Zobaczył Fabiana stojącego przy tapczanie, 
zmiętą pościel, poduszki. Wreszcie dostrzegł Stellę; kierując 
wzrok na jej piersi, brzuch, uda, wpatrywał się w sine plamy i 
strużki krwi, które nie zdążyły zakrzepnąć. Nawet nie mrugnął, 
tylko patrzył to na nią, to na Fabiana, po czym znikł równie 
nagle, jak się pojawił.
Ciągle przenosząc się z miejsca na miejsce, Fabian rzadko 
zamieniał swój ruchomy świat na pokój czy dom; ilekroć to robił, 
czuł się nie tylko osaczony, ale i pozbawiony tożsamości, 
zupełnie jak koń bez wybiegu. Nie mając ani stałego adresu, ani 
żadnej rodziny, nie kontaktując się regularnie z nikim, był 
osiągalny jedynie za sprawą przypadku lub kiedy sam chciał się 
odezwać; jeśli miał ochotę odnowić starą przyjaźń lub ponownie 
nawiązać znajomość po długiej nieobecności, pierwszy krok zawsze 
należał do niego.
Nie pamiętał, czy to na meczu polo, czy na jednym z pokazów, 
jakie oglądał od czasu do czasu, dowiedział się, że po rozstaniu 
z mężem, który wystąpił o rozwód, Stella przeprowadziła się do 
Totemfield w stanie Arkansas. Nie wyszła ponownie za mąż, ale za 
pieniądze, jakie otrzymała w ramach podziału majątku, kupiła sta-
ry, zaniedbany klub jeździecki "Uzda i siodło", w którym Fabian 
pracował przed laty jako instruktor. Pamiętał, że mówił kiedyś 
Stelli o tym miejscu i namawiał ją, aby je odwiedziła.
W swoich wędrówkach Fabian ponownie utracił na długo 
jakikolwiek kontakt ze Stellą; stojąc teraz przed nią, czuł 
znużenie pielgrzyma albo zbiega, który powraca do punktu wyjścia. 
Patrzył na nią przez zawalony papierami blat zniszczonego biurka. 
Miał przed sobą tę samą Stellę, której każde pojawienie się na 
maneżu czy ścieżce, na wybiegu czy w barku, a zwłaszcza w cichym 
jak bezechowa komora autodomie, wzbudzało w nim kiedyś bolesną 
falę pożądania, które rozpływało się dopiero po przybojach 
rozkoszy i cierpienia. Tysiące obrazów z przeszłości przesuwały 
mu się szybko przed oczami; jego wyobraźnia nie starała się 
jednak powołać do życia nowych. Stella spoglądała na niego 
wyczekująco. Nie miał ochoty zaczynać od banalnych powitań.
- Miałabyś dla mnie coś do roboty? - spytał po prostu.
- Może chcesz poczytać?
Nie odrywając od niego oczu, wskazała na półkę zastawioną 
książkami o hipice, z których korzystała prowadząc zajęcia. 
Fabian wstał i podszedł do półki. Wyciągnął trzy książki własnego 
autorstwa. Lśniące obwoluty wyglądały prawie jak nowe.
- Tutaj ludzie nie kupują twoich książek - powiedziała 
Stella. - Narzekają, że nie ma w nich ilustracji czy choćby 
rysunków. I niepokoi ich to, co piszesz o jeżdżeniu.
Fabian wzruszył ramionami. To, co pisał, wydawało mu się 
oczywiste, lecz potem okazywało się, że musi bronić swoich racji.
- Dlaczego nie piszesz rzeczy łatwiejszych w czytaniu? - 
zapytała. - Dlaczego opisujesz te wszystkie wypadki, urazy?
- Bo konie to nie salonowe zwierzątka. Ani nie są tak mądre 
jak koty, ani tak wierne jak psy. Jazda konna jest niebezpieczna. 
Ty, ja i wielu ludzi, którzy jeżdżą konno, wiemy o tym doskonale. 
Ale niektórzy się nie orientują; mogą się połamać, zostać 
kalekami, nawet stracić życie.
- I tak nie będą czytać twoich książek.
- Co z tego? Osiemset milionów Chińczyków też ich nie 
przeczyta. Ale to, co piszę o koniach, jest prawdą, którą muszę 
się dzielić. - Fabian odstawił książki na półkę, żeby zmienić 
temat.
- Z czego teraz żyjesz? - spytała Stella.
- Na pewno nie z pisania książek. Dlatego szukam jakiejś 
pracy. Może masz coś dla mnie?
Stella poruszyła się na krześle.
- Nie bardzo. - Westchnęła. - Totemfield to już nie ta sama 
miejscowość, w której kiedyś uczyłeś. Hodowla i pokazy koni rasy 
Tennessee i amerykański koń wierzchowy to wielki interes 
wymagający dużych pieniędzy; chyba nie zdołam dogonić 
konkurencji. - Rozejrzała się po swoim biurze. - Wkrótce ta buda 
się rozpadnie.
Zobaczyła, że się stropił.
- Nie przejmuj się - dodała z uśmiechem. - Słuchaj, rano w 
dni powszednie cały teren jest do twojej dyspozycji; możesz 
ćwiczyć grę w polo na maneżu i skoki na parcoursie, żeby utrzymać 
siebie i konie w formie. - Urwała. - Tylko uważaj, żebyś piłką 
nie powybijał mi szyb, ani sam nie wylądował na ziemi. - 
Popatrzyła na kalendarz, jakby usiłowała przypomnieć sobie coś, 
co nie dawało jej spokoju.
Fabian miał świadomość, że tylko markują rozmowę. Usiadł, 
przekonany, że Stella zaraz nawiąże w jakiś sposób do milczących 
spotkań, które kiedyś odbywali, ale nie zrobiła tego. Nie 
wspomniała też słowem o swoim tak nagle urwanym życiu w 
Waszyngtonie.
- Jakiej szukasz pracy? - zapytała.
Poprawił się w krześle.
- Chętnie pouczyłbym grać w polo jakiegoś bogatego 
młodzika.
Popatrzyła na niego z udanym zdziwieniem.
- Polo? W Totemfield? To nasze legendarne stare Południe, 
tu się ujeżdża konie!
- Na ujeżdżonym koniu nie sztuka jeździć, ale gry w polo 
trzeba się uczyć.
- Bogaci uczą się w Retama Polo Center, w Boca Raton, w Oak 
Brook, w Fairfield, wszędzie, ale nie tutaj.
- W takim razie może zdołałabyś mi zorganizować mecz jeden 
na jeden? 
- Jeden na jeden?
- Właśnie w ten sposób grywano kiedyś w polo. Teraz to 
ulubiona rozrywka wielu bogaczy. Myślisz, że jak zarabiam na 
życie?
- Nie wiedziałam, że bogaci ludzie wciąż lubią tak się 
zabawiać. - Pewność siebie Stelli jakby nagle prysła.
- Może oni nie. Ale ja tak.
- Dlaczego ktoś bogaty miałby chcieć grać z tobą jeden na 
jeden? - zapytała.
- Dlaczego bogaci w ogóle grają w cokolwiek? Dla 
przyjemności, dla pieniędzy, żeby się pokazać.
- W tych stronach polo to żadna atrakcja - powiedziała, 
chcąc się z nim trochę podrażnić. - Ty, w twoim wieku, również. 
Może przejdź na golf, czyli polo bez konia. Albo na polo na 
rowerach. Albo jeszcze lepiej na waterpolo; wystarczy umieć 
utrzymać się na powierzchni!
Niegdyś "Polo Magazine" pisał o Fabianie, że jest on istnym 
centaurem, a jego gra jest lepiej znana niż jakiegokolwiek 
zawodnika w historii Ameryki, natomiast "Equus" - najlepsze pismo 
w Stanach poświęcone hipice - wynosiło go pod niebiosa jako 
gracza-filozofa, którego książki nie pozwalają czytelnikom 
romantyzować jeździectwa. Teraz, niespełna dziesięć lat później, 
księgarnie trzymały najwyżej jeden czy dwa egzemplarze jego 
książek w twardej oprawie, gdyż sprzedawały się bardzo słabo, o 
czym przekonywał się ze smutkiem, ilekroć zatrzymywał się w 
większym mieście. Kiedy czasem pytał właścicieli księgarń, 
dlaczego jego książki tak źle się rozchodzą, odpowiadali po 
zastanowieniu, że czytelnicy wolą bogato ilustrowane podręczniki 
jeździectwa, które przedstawiają jazdę konną jako miłą i łatwą 
rozrywkę; nie interesują ich poważne rozważania na temat ekwi-
tacji, bez zdjęć i rysunków. Książki Fabiana niewiele miały 
wspólnego z masowymi peanami wychwalającymi atrakcyjność jazdy i 
płynące z niej korzyści. Fabian nie miał zaufania do przekazu 
wizualnego i nie pozwalał wydawcom zamieszczać żadnych ilustracji 
w swoich książkach. Uważał, że nadmierne odwoływanie się do 
zmysłu wzroku jest zdradliwe i ogłupiające, że tworzy w 
odbiorcach fałszywy wizerunek świata. Odrzucał wygodny pogląd, że 
wiedzę zdobywa się głównie przez patrzenie, i nie chciał przyjąć 
pasywnej, acz mało uciążliwej roli widza przykutego do fotela; 
buntował się przeciwko spłaszczeniu rzeczywistości i oglądaniu 
wszystkiego z jednej perspektywy. Wierzył, że rola biernego widza 
tamuje aktywną grę uczuć i obrazów, które przy współudziale 
wyobraźni każdemu ustawicznie przepływają przed oczami, innymi 
słowy, że tamuje proces, który tylko język pisany potrafi 
wywołać.
"Ognisty rumak", pierwsza książka Fabiana poświęcona 
urazom, jakie po wypadkach występują u jeźdźców, zdobyła autorowi 
liczne pochwały, chociaż wielu krytyków i recenzentów niepokoiło 
to, co nazwali brakiem zaufania Fabiana do przyjętych zasad 
jeździectwa. Druga książka, "Przeszkody", przedstawiała w 
bezemocjonalny sposób inne nieszczęścia, jakie mogą wydarzyć się 
na ujeżdżalni. Choć szeroko chwalona za śmiałą technikę narracji 
- i nawet uhonorowana prestiżową National Horse Lovers Award - 
książka jeszcze bardziej zraziła rzesze krytyków, którzy zamiast 
docenić mądre ostrzeżenia udzielane niedoświadczonym jeźdźcom, 
woleli ostrzec niedoświadczonych jeźdźców, by nie oddawali się 
tak przygnębiającej lekturze. To samo powtarzało się przy 
kolejnych publikacjach Fabiana: krytycy dezawuowali jego poglądy 
jako zbyt ponure, twierdząc, że pisane przez niego książki w 
swojej brutalności przekraczają dopuszczalne normy, że są wręcz 
katalogami historii choroby sporządzonymi przez człowieka 
pozbawionego miłosierdzia, z odłamkiem lodu w sercu.
Pewien właściciel księgarni, człowiek wykształcony i 
zapalony jeździec, który uważał się za zwolennika Fabiana, był 
bardzo przybity tym, że książki jego ulubionego pisarza nie 
cieszą się dużym wzięciem. Przejeżdżając kiedyś przez miasto, w 
którym mieściła się księgarnia znajomego, Fabian wszedł do 
środka, żeby zapytać, jak się rozchodzi jego najnowsza pozycja 
"Upadki chodzą po ludziach". Zwrócił uwagę na przystojną, 
elegancką kobietę po trzydziestce, która akurat wyjmowała 
pieniądze, żeby zapłacić za dwie wybrane przez siebie książki. 
Jedną z nich były właśnie "Upadki".
Na widok Fabiana uśmiech pojawił się na twarzy właściciela, 
ucieszonego, że sprzedaż książki jego ulubionego pisarza tym 
razem - szczęśliwym trafem - będzie miała miejsce w obecności 
autora. Z radości aż drżały mu ręce; uśmiechając się promiennie, 
pochylił się przez ladę do klientki, kiedy położyła na niej 
książki.
- Wybaczy pani - zaczął, a kiedy spojrzała na niego 
pytająco, wskazał Fabiana. - To jest właśnie pan Fabian, autor 
jednej z książek, które pani kupuje.
Podniósł z lady "Upadki chodzą po ludziach" i obrócił na 
drugą stronę, pokazując klientce z dumą - niczym jubiler 
drogocenny kamień - zdjęcie Fabiana zamieszczone z tyłu obwoluty.
- To właśnie pan Fabian, autor we własnej osobie - 
powtórzył, sądząc, że kobieta również ucieszy się z niezwykłego 
zbiegu okoliczności.
Klientka bez cienia zmieszania przeniosła wzrok ze zdjęcia 
na Fabiana. Patrzyła na niego przez moment, potem znów spojrzała 
na zdjęcie, a po chwili ponownie zerknęła na niego. Właściciel 
trwał w uśmiechu, pewien radości klientki.
- Chyba nie wezmę tej książki - powiedziała beznamiętnie 
kobieta, patrząc w oczy zdumionego właściciela, i zdecydowanym 
gestem odłożyła książkę na bok. W jej zachowaniu nie było nic 
niegrzecznego, nie chciała nikogo obrazić. Właściciel, 
oszołomiony, zaczął się jąkać, nie potrafiąc ubrać swojego zawodu 
w słowa. Fabian uciszył go ruchem dłoni. Spokojnie, nie 
przejmując się całą sprawą, kobieta zapłaciła za drugą książkę, 
skinęła obu mężczyznom głową i wyszła z księgarni.
Fabian nie patrzył na Stellę, kiedy do niej mówił; utkwił 
wzrok w dużym plakacie wiszącym na ścianie, który przedstawiał 
konia rasy Tennessee z zaznaczonymi wymiarami szkieletu i kątów 
stawowych. Plakat miał udowadniać - jak się Fabian zorientował z 
gęstej pajęczyny napisów - że to właśnie anatomia wierzchowców 
tej rasy umożliwia im wykonywanie inochodu. Odwrócił się twarzą 
do Stelli.
- Potrzebuję jakiejś pracy - powtórzył ostro.
- Przecież masz tyle różnych znajomości... - rzekła, po 
czym mięknąc dorzuciła: - A co z twoim bogatym przyjacielem, 
który tak lubił polo? Tym, który pomógł ci kupić autodom? No, jak 
mu tam?
Fabian przeniósł spojrzenie na plakat.
- Stanhope - odparł szybko. - Eugene Stanhope. Zginął w 
wypadku. - Z jego tonu wynikało, że nie chce więcej mówić na ten 
temat.
- Stanhope - powtórzyła Stella, jakby jej umknął jego ton. 
- Stanhope, Stanhope - powiedziała cicho, stukając w zamyśleniu w 
blat biurka. Po chwili nieco prowokacyjnie przechyliła na bok 
głowę. - Może mam dla ciebie coś drobnego.
- Drobnego?
- Jedna z moich uczennic, Betsy Weirstone, wydaje dziś 
wieczorem przyjęcie dla Vanessy Stanhope, swojej szkolnej 
przyjaciółki. Czy Vanessa może być krewną twojego Eugene'a? 
Fabian zareagował tak, jakby nie znał Vanessy.
- Nie wiem. Stanhope to często spotykane nazwisko w tych 
stronach. Mam iść z tobą na przyjęcie? - spytał.
- Niezupełnie. Możesz stanowić jedną z jego atrakcji.
- To znaczy?
- Betty zaplanowała na wieczór niespodziankę. Chce, żeby 
tajemniczy nieznajomy w bieli i na białym koniu pojawił się nagle 
o zmierzchu. Vanessa i pozostali goście będą stali na trawniku 
przed domem, oczywiście niczego się nie spodziewając. Mój 
pomocnik, Tom, zgodził się wystąpić w roli zamaskowanego jeźdźca, 
ale żona mu się pochorowała, więc niestety nie może.
- Co miałbym zrobić? - spytał ostrożnie Fabian.
- Dam ci Trekky, białą klacz rasy Paso Fino. Zanim ją 
kupiłam, była koniem policyjnym używanym wyłącznie na paradach. 
Kiedyś lubiłeś konie tej rasy z ich wrodzonymi zdolnościami do 
oryginalnych chodów, nie wymagającymi specjalnej tresury. - 
Zadowolona, że sobie o tym przypomniała, mówiła dalej: - Najpierw 
pojawisz się w pewnej odległości. Następnie podjedziesz bliżej, 
żeby Trekky mogła się popisać eleganckimi chodami, potem ruszysz 
galopem w stronę gości, zatrzymasz się tuż przy nich, uniesiesz 
się w strzemionach, żeby pozdrowić gestem Vanessę, swoją słodką 
Dulcyneę, piękność tej nocy, i łagodnie rzucisz jej różę. 
Popatrzyła na niego taksująco.
- Ładnie ci będzie w bieli. Mam już strój, wypożyczony z 
teatru szkolnego. Białe spodnie, pelerynę, złotą maskę, kapelusz 
z piórem, szpadę, buty, rękawiczki, słowem wszystko, co trzeba. 
Będziesz wyglądał jak prawdziwy błędny rycerz na swoim 
Rosynancie. - Zwykle powściągliwa, nagle parsknęła śmiechem.
Fabian zignorował jej dobry humor.
- W porządku - zgodził się. - W rewanżu każ nakarmić i 
wyczyścić moje konie. Jutro chcę je wziąć na wybieg. Spojrzała na 
zegar i wstała.
- Odpocznij trochę, żebyś był gotów na siódmą. Zjawię się 
punktualnie; przywiozę Trekky. A ty już bądź ubrany.
Po powrocie do autodomu Fabian otworzył wręczone mu przez 
Stellę pudło z kostiumem na wieczorny występ. Wysypała się biała 
odzież, a silny zapach kamfory i bielidła wypełnił sypialnię. 
Fabian obejrzał kolejno rękawice, buty z miękkiej białej skóry i 
pelerynę - obszerny kawał iskrzącego się płótna. Wszystko było 
nowe. Jedynie pióro kapelusza, nieco wystrzępione, zwisało 
bezwładnie, kiedy przymierzał nakrycie głowy przed lustrem. 
Położył biały kostium z jednej strony łóżka, a sam wyciągnął się 
z drugiej; nareszcie mógł spokojnie rozmyślać o Vanessie. Poczuł 
ból w ramionach przy karku; albo naciągnął mięsień, albo był to 
zwiastun artretyzmu.
W czasach, kiedy pracował jako instruktor w klubie "Uzda i 
siodło", zaproszono go do wygłoszenia wykładu o hipice w 
prywatnej szkole, do której uczęszczała Vanessa. Starszą panią, 
kierowniczkę szkoły, widywał dotąd tylko wśród widzów 
obserwujących ujeżdżanie lub skoki; teraz powitała go w otoczeniu 
uczennic z komitetu organizacyjnego. Jedną z nich była Vanessa. 
Szkolny mundurek - blezer i plisowana spódniczka - skrywał dobrze 
mu znane ciało nastolatki. Przywitał się z nią, trzymając się 
swojej roli instruktora jazdy; odpowiedziała mu jako jego 
uczennica; zdziwił go jej totalny brak speszenia, umiejętność 
ukrycia tego, co ich naprawdę łączy. Obserwując ją pośrod 
rówieśniczek, których dźwięczny, świeży śmiech rozbrzmiewał 
nieprzerwanie, kiedy oprowadzały go po szkole, Fabian jeszcze raz 
zdał sobie sprawę z dzielącej ich różnicy wieku.
Weszli do klasy, gdzie akurat odbywała się lekcja biologii 
i wyświetlano film. Fabian obserwował twarze uczennic, które ze 
spokojem i dojrzałością patrzyły na obrazy ilustrujące proces 
życia; na ekranie pojawiali się kolejno kochankowie trzymający 
się za ręce, pocałunek, uścisk, a potem jednym ciągiem: 
zapłodniona komórka, embrion, narodziny. Po lekcji przeszli do 
szkolnego ośrodka sprzętu wizualnego, wypełnionego przez rzędy 
telewizorów, monitorów, kamer wideo i przyrządów kontrolnych, a 
następnie do innej sali, istnego arsenału najnowszych osiągnięć 
techniki, gdzie przy komputerach siedziały dziewczęta nawet kilka 
lat młodsze od Vanessy. Przewodniczki w podkolanówkach swobodnie 
rozprawiały o układach scalonych.
Fabian często zastanawiał się, co dzieli jego, mężczyznę, 
który już połowę życia ma za sobą, od tych dziewcząt, dlaczego 
konwencjonalne bariery czasu, wieku i siły fizycznej odgrywają 
tak nieistotną rolę we wstępnej fascynacji, a mimo to istnieje 
niepokonywalna przepaść.
Był oczywiście świadom większych sił żywotnych i większej 
wytrzymałości nastolatek, odporności na zmęczenie, umiejętności 
funkcjonowania bez snu i odpoczynku, bez zdrowego jedzenia - 
wiedział, że jeśli chodzi o zasoby energii, nie może się z nimi 
równać, lecz przecież w ich związkach te rzeczy bynajmniej nie 
były istotne. Sprawiała mu przyjemność świeżość twarzy nawet 
najbardziej przeciętnego podlotka, jej szczupłe i giętkie ciało, 
jędrna skóra kontrastująca z jego własną, przypominająca mu o 
jego śmiertelności. Uważał te cechy młodości za symbole życia 
rozumianego jako hymn na cześć piękna, a nie proces zdobywania 
wiedzy i doświadczenia. Ale gdy zapraszał dziewczynę do intymnego 
świata autodomu, bez względu na to, czy była urodziwa czy nie, 
zwykle jej obraz siebie, jego i ich dwojga pokrywał się z jego 
obrazem; dotyczyło to również wrażliwości i zdolności 
postrzegania. Co więc powodowało, że mimo tych podobieństw 
istniała między kochankami przepaść - co się składało na dzielący 
ich mur? Fabian uważał, że pamięć. Kiedy rozmyślał o swojej 
przeszłości, przemierzał jej korytarze reprezentujące lata lub 
nawet dziesięciolecia, nie widział jednej stałej i niezmiennej 
istoty, lecz liczne wersje samego siebie, różne skóry, które 
zrzucił, i różne, też zużyte i zzute stany ciała oraz umysłu, 
które pozostawały żywe tylko w jego pamięci. Przeszłość była więc 
składem tego, co go doświadczyło, wyróżniło albo zraniło podczas 
procesu życia.
Umykało mu jego dzieciństwo. Skład był splądrowany, rwała 
się nić pamięci. Widział jedynie ciąg wyblakłych kamei 
kilkuletniego chłopca, w których nie mógł się doszukać żadnych 
związków ze swoją obecną rzeczywistością, zupełnie jakby oglądał 
zdjęcia z rodzinnego albumu obcego człowieka.
Kiedy jednak do przeszłości sięgała Vanessa albo inna 
nastolatka, którą wiązała z Fabianem intymność, znajdowała w niej 
tylko jedną swoją postać: dziecko. Jej teraźniejszość z Fabianem 
była jedyną postacią dorosłości, jaką znała.
Wstał i zaczął przygotowywać się do nowej przygody: ogolił 
się i wziął prysznic. Ściągnięta złotym pasem bluza leżała jak 
ulał; bryczesy były trochę za ciasne, a buty zbyt luźne. 
Buńczucznym ruchem zarzucił pelerynę na ramiona. Kiedy w pełnym 
stroju zobaczył się w lustrze, ubawił go własny widok. Cały w 
bieli, wydawał się młodszy; ogromne rondo kapelusza ocieniało mu 
twarz, a szpada u boku upodobniała do zawadiaki z romansu.
Kiedy Stella podjechała pod autodom i zatrąbiła dwa razy, 
Fabian wyszedł na zewnątrz, w gasnący popołudniowy blask. Miał 
nadzieję, że nikt go nie zobaczy. Wdrapał się do kabiny 
furgonetki i usiadł ostrożnie, żeby nie wygnieść kostiumu.
- Całkiem ci do twarzy - pochwaliła Stella. - Gdybym 
spotkała cię w nocy na pustej drodze, pewnie mogłabym się w tobie 
zadurzyć.
Pomiędzy nimi leżała na siedzeniu róża owinięta w celofan. 
Z tyłu, zza przegrody, dobiegało prychanie konia.
- Trekky jest gotowa? - spytał Fabian.
- Jasne. Pali się do akcji.
Stella skręciła na szosę i spojrzała na swojego pasażera.
- Zaparkuję przy ogrodzeniu - rzekła. - Zanim goście wejdą 
do środka na kolację, Betsy zmieni muzykę z rockowej na country. 
To będzie znak dla ciebie, żebyś pokazał się na Trekky, z 
rozwianą peleryną, ale masz się trzymać cienia drzew. Kiedy 
rozlegnie się muzyka Chopina, wjedziesz galopem na trawnik, 
zatrzymasz konia, pokłonisz się Vanessie i rzucisz jej różę. 
TyIko tak, żeby złapała!
- Po czym ją poznam? - zapytał rzeczowo.
- Wysoka dziewczyna cała w bieli, podobnie jak ty. 
Szczupła, z bujnymi włosami, na jakie faceci zawsze tak lecą! Nie 
pomylisz się. Kiedy rzucisz jej różę, ukłonisz się powtórnie i 
jak przystało na tajemniczego nieznajomego, znikniesz w mroku 
nocy; dziewczyna nigdy więcej cię już nie zobaczy. Wrócisz do 
mnie.
- I to wszystko?
- Wszystko. Odwiozę Trekky do domu, a ciebie wysadzę po 
drodze.
Skręcili w boczną alejkę i Stella zwolniła; jechali teraz w 
bardziej dystyngowanym tempie, jakby w hołdzie iście książęcym 
rezydencjom chronionym przez blanki drzew i mury bujnych, 
strzyżonych żywopłotów. Alejka zwęziła się, a potem urwała; 
Stella zjechała na pobocze i wyłączyła silnik. Podróż trwała 
niespełna dziesięć minut.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmiła kobieta. - Drzewa 
przesłaniają dom.
Fabian wysiadł z kabiny. Zmierzchało, w powietrzu unosił 
się chłód wieczoru, trawa połyskiwała od rosy. Ostrożnie, żeby 
nie podrzeć kostiumu o krzaki, Fabian zagłębił się między drzewa 
i ujrzał przed sobą dom.
Był to wręcz pałac o ogromnych oknach, z rozległymi tarasami 
na parterze i piętrach. Goście w różnym wieku - musiała ich być 
przynajmniej setka - stali w gromadkach na trawniku, rozmawiając 
i sącząc drinki; kilka par tańczyło do dźwięków muzyki rockowej.
Stella podeszła do Fabiana i również spojrzała w stronę 
rezydencji.
- Nie widać stąd Vanessy - oznajmiła. - Ale jak podjedziesz 
bliżej, na pewno zorientujesz się, która to jest.
Zawrócili do furgonetki; Stella spuściła tylną klapę i 
wyprowadziła Trekky.
Zaskoczona obcym miejscem klacz zaczęła rżeć i stawać dęba. 
Stella uspokoiła ją, a Fabian wydłużył nieco puśliska.
- Mamy jeszcze trochę czasu - szepnęła Stella, spoglądając 
na zegarek. - Ale musisz ruszyć, jak tylko usłyszymy muzykę 
country.
Fabian dosiadł Trekky; klacz przestępowała nerwowo z nogi 
na nogę i rzucała łbem. Fabian ściągnął wodze i zaczął sprawdzać 
defiladowy chód konia. Trekky popisywała się chętnie: podnosiła 
wysoko przednie nogi, nie zginając ich w kolanach, i opuszczała 
płynnym, kolistym ruchem, wyginając przy tym zgrabnie szyję.
- Czas na maskę i różę - powiedziała Stella, odwijając 
kwiat z celofanu.
Fabian zawiązał maskę i wsunął różę za pas. Z chromowanego 
boku pojazdu patrzył na niego srebrny duch z niemego filmu.
Objechał furgonetkę, żeby klacz przywykła do jego wagi i 
komend. Oczami wyobraźni widział już, jak pojawia się na 
horyzoncie, wyłania z ciemnej zieleni. Stella nasłuchiwała w 
skupieniu.
- Już za moment zmieni się muzyka - stwierdziła. - 
Pamiętaj, jesteś zakochanym błędnym rycerzem.
Fabian poprawił się w siodle. Łomot muzyki rockowej wzmógł 
się i nagle ucichł, po czym rozległy się spokojniejsze tony 
muzyki country. Umówiony znak. Fabian cofnął klacz, a następnie 
spiął jej boki ostrogami. Po kilku krokach drzewa ustąpiły 
miejsca gęstym krzakom, dalej ciągnęły się zarośla. Koń szarpnął 
się do przodu i wypadł na otwartą przestrzeń. Fabian czuł, jak 
rosa z mokrych liści, która mimo maski osiadła mu na twarzy, 
spływa mu po brodzie i skapuje na pierś.
Goście bardzo szybko dostrzegli jeźdźca i wskazywali go 
sobie rękami, w których trzymali drinki. Fabian puścił się wzdłuż 
przeciwnego krańca trawnika, żeby jak najdłużej trzymać w 
napięciu zebranych. Wciąż rozbrzmiewała muzyka country. Po chwili 
zawrócił klacz; teraz już wszyscy patrzyli w jego stronę. Jechał 
skrajem ciemnych drzew, co jakiś czas skręcając Trekky to w lewo, 
to w prawo, kłusując wężykiem. Kiedy muzyka ustała, zaległa ci-
sza, którą zakłócały tylko głosy i śmiech gości.
Słysząc początkowe takty Chopina - drugi umówiony sygnał - 
niosące się przez pocętkowany wilgocią trawnik, Fabian uderzył 
boki Trekky ostrogami.
Nagle z jednego z tarasów błysnął reflektor, oświetlając 
grupkę gości. Fabian domyślił się, że chciano mu ułatwić 
znalezienie Vanessy, ale tylko utrudniono mu zadanie: Trekky, 
spłoszona ostrym blaskiem i ożywieniem wśród gości, 
niespodziewanie dała susa w bok. Fabian szybko ściągnął wodze, 
potem popuścił je lekko i klacz ruszyła tanecznym truchtem w 
stronę grupki skąpanej w świetle reflektora. Po chwili dojrzał 
Vanessę. Poznał ją po przyspieszonym biciu własnego serca i po 
wspaniałych włosach dziewczyny, upiętych wysoko nad smukłą, 
delikatną szyją, która jakby wyrastała z białego szyfonu. Vanessa 
stała nieco wysunięta przed innych gości, osłaniając ręką oczy 
przed oślepiającym blaskiem. Patrzyła na zamaskowanego jeźdźca, 
jakby usiłując wypatrzeć coś, co pozwoliłoby jej odgadnąć jego 
tożsamość. Fabian zaczął demonstrować popisowe chody wierzchowca; 
najpierw gładki, płynny t”lt, przy którym jeździec nie odczuwa 
żadnych wstrząsów, a następnie wyszukany chód boczny, szybszy od 
kłusa, lecz wolniejszy od galopu. Osadził klacz przy grupce 
gości; zadzierając do góry głowy, gapili się na niego ze zdziwie-
niem. Jedna Vanessa, jakby dojrzawszy coś znajomego w sylwetce 
jeźdźca, postąpiła krok do przodu, żeby mu się lepiej przyjrzeć. 
Fabian puścił wodze, podniósł się w strzemionach i dotknął dłonią 
w rękawicy kapelusza z piórem, pozdrawiając dziewczynę. W tym 
momencie jeden z gości zwolnił migawkę aparatu; blask flesza 
oślepił konia. Przerażona Trekky stanęła dęba, rzucając łbem, po 
czym opadła na cztery nogi i szarpnęła się w bok. Fabian chwycił 
wodze, lecz flesze innych aparatów zaczęły jeden po drugim 
przecinać mrok. KIacz wpadła w panikę, miotała się to w lewo, to 
w prawo, usiłując zrzucić jeźdźca. Nagle zaparła się przednimi 
nogami i strzeliła zadem; Fabian poleciał do przodu. Zaskoczony, 
przywykły do własnych, dobrze ułożonych koni, które nigdy się nie 
narowiły, zgubił strzemiona i poczuł, że traci równowagę; w 
następnej chwili leżał już na trawie. Kapelusz sfrunął mu z 
głowy, szpada zaplątała się między nogi. Goście parsknęli 
śmiechem. Znów rozbłysły flesze. Fabian, oszołomiony upadkiem, 
przez moment nie bardzo wiedział, co się stało. Na szczęście 
wciąż trzymał w dłoni wodze, a Trekky uspokoiła się, opuściła 
głowę i zaczęła skubać trawę. Wstał, podniósł kapelusz, którego 
wystrzępione pióro było teraz już w zupełnie opłakanym stanie, po 
czym szybko dosiadł z powrotem klaczy.
Goście nadal śmiali się serdecznie, przekonani, że jeździec 
specjalnie spadł, żeby ich rozbawić. Fabian zobaczył, że Vanessa 
też się śmieje. Jeden zbuntowany lok zwisał jej nad ramieniem. 
Cała w bieli, skąpana w jasnym blasku reflektorów, wyglądała jak 
mała dziewczynka z zachwytem oglądająca paradę. Ale wydawała się 
wyższa niż wtedy, gdy widział ją ostatni raz. Może sprawia to 
krój sukni - pomyślał - lub buty na wysokich obcasach, a może po 
prostu przemieniła się z dziewczyny, którą znałem, w dorosłą 
kobietę. Łagodnym ruchem rzucił różę. Wyciągnęła rękę i bez trudu 
złapała kwiat. Pozostali goście zaczęli bić brawo. Fabian złożył 
kapeluszem ukłon, po czym mocno dźgnął klacz ostrogami i odjechał 
cwałem. Wrócił do furgonetki, zsiadł i zarzucił wodze na hak 
umocowany przy klapie. Stella obejrzała Fabiana, oświetlając go 
latarką, i wprowadziła klacz do wnętrza pojazdu.
- Porządnie rymnąłeś - powiedziała cicho. - I jak, Dulcynea 
ma różę?
- Ma. A inni mają zdjęcia, jak spadam z konia. Moja 
reputacja błędnego rycerza legła w gruzach.
- Mniejsza o reputację, ważniejsze są plecy. Nic sobie nie 
naciągnąłeś?
Fabian położył dłonie na krzyżu i pochylił się nieco do 
przodu.
- Może trochę - przyznał. - Spadłem dość nieoczekiwanie.
Stella podniosła klapę.
- Przed laty uczyłeś mnie, że jeśli chce się wyjść cało z 
upadku, należy patrzeć w kierunku spadania. Pamiętałeś własne 
rady?
- Nie. Patrzyłem na Vanessę i spadłem dokładnie w jej 
stronę.
- Szkoda. A przynajmniej dobrze się jej przyjrzałeś?
- Pewnie - rzekł. - I chętnie bym ją poznał.
- Nie nadaje się dla ciebie. Jest bogata. Młoda. Świeża.
- Ale i pełnoletnia; może podrzucę jej jeszcze jedną różę. 
Jakim jeździ wozem?
Stella roześmiała się.
- Myślałam, że interesuje cię tylko gra w polo! - zawołała.
- Jaki ona ma wóz, Stello?
- Żółty kabriolet. Poznasz od razu. Jedyny w całym 
Totemfield. - Stella zajęła miejsce za kierownicą.
- No, wsiadaj, mój kawalerze róży - powiedziała. Odwiozę 
cię do domu.
- Do domu? Myślałem, że udamy się na to przyjęcie. Noc jest 
młoda.
- Noc tak. Ale ty nie. - Włączyła silnik. 
Rozstali się przy autodomie. Stella obiecała, że poleci 
stajennym wyczyścić Wyrzutkę i Lewadę; Fabian przyrzekł, że rano 
odda kostium. Powoli zdjął biały strój, teraz wymięty i 
zabrudzony ziemią, i wszedł do wanny wypełnionej gorącą wodą, nad 
którą unosiła się para. Ale mimo ciepła czuł łamanie w krzyżu - 
nieuchronne następstwo upadku. Lumbago było dolegliwością, do 
której zdążył przywyknąć, ale to nie zmniejszało jego cierpienia; 
stały bądź pulsujący ból umiejscawiał się w lędźwiach tak, że 
chory nie mógł się schylić, lub wędrował mu w dół wzdłuż uda, 
unieruchamiając nogę w kostce. Fabian zdawał sobie sprawę, że 
jeśli stan zapalny się pogorszy, nie będzie mógł normalnie 
funkcjonować w swoim autodomie, nie poradzi sobie choćby z 
codziennym wygarnianiem z końskich boksów brudnej ściółki 
złożonej ze słomy, wiórów i trocin. Będzie całkowicie zdany na 
łaskę Stelli, miejscowego aptekarza i chłopaka dowożącego ze 
sklepu żywność. Pilnował się, żeby nie kichnąć ani nie zakasłać, 
gdyż ból wzmagał się przy każdym ruchu nogi, biodra, miednicy. 
Fabian wiedział, że na ból kręgosłupa nie ma lekarstwa; konieczne 
jest leżenie, odpowiednio dobrane ćwiczenia, a pewną ulgę daje 
jedynie pas ortopedyczny. Na przestrzeni lat lekarze zapisywali 
mu różne proszki na stępienie bólu, ale zwykle powodowały 
rozstrój żołądka, nawet krwawienie z przewodu pokarmowego, a w 
dodatku wywoływały otępienie i senność. Poza tym nie chciał bez 
przerwy polegać na chemii. Ból czynił z niego więźnia, bezruch 
sprawiał, że usychał z nudów, lecz Fabian dostrzegał korzyści 
płynące z cierpienia: miał okazję obserwować swoje reakcje, a 
ponadto cierpienie stanowiło bodziec, żeby szukać rozrywki, 
towarzystwa. Leki, choćby najbardziej kojące, izolowały go od 
siebie i od ludzi. Tymczasem Fabian lubił być panem samego 
siebie: czym innym było nieopuszczanie autodomu z własnego 
wyboru, czym innym z przymusu. Ból dopingował go do działania.
Przypomniał sobie z rozbawieniem zdarzenie sprzed lat, 
kiedy przyjął ofertę prowadzenia seminarium na jednym z 
najlepszych uniwersytetów, który szczycił się tym, że zajęcia z 
jeździectwa i gry w polo stoją tam na niezwykle wysokim poziomie. 
Dziekan dał gościowi wolną rękę w wyborze tematu; Fabian nazwał 
swoje seminarium "Jazda przez życie". Chociaż w grupie było 
miejsce zaledwie dla dwudziestu studentów, na listę chętnych 
wpisało się ponad sto osób wychowanych na filmach kowbojskich. 
Fabian postanowił tak poprowadzić wstępne spotkanie, żeby 
zniechęcić część potencjalnych słuchaczy.
Stanąwszy przed kandydatami w swoim najbardziej eleganckim 
stroju jeździeckim, oświadczył, że temat zajęć jest tylko 
metaforą, że naprawdę zamierza zajmować się twórczą rolą bólu, 
chorób i starości w życiu człowieka. Studenci, którzy zostaną 
słuchaczami, będą badać filozoficzne, psychologiczne, a także 
fizyczne aspekty cierpienia, starzenia się i umierania. Żeby mo-
gli dogłębnie zrozumieć temat - kontynuował z poważną miną - będą 
się w trakcie seminarium stykać z wieloma postaciami bólu, 
poznawać, jak się go sprawia i jakie wywołuje reakcje, 
uczestnicząc w doświadczeniach przeprowadzanych na różnych 
zwierzętach: psie, kocie, myszy, wiewiórce, może również na 
koniu. Będą brać udział w pracach prowadzonych w ambulatorium, w 
szpitalu psychiatrycznym, w kostnicy miejskiej, w pracowni 
lekarza sądowego podczas wykonywania sekcji, na cmentarzu. 
Oznajmił, że z zadowoleniem może ich poinformować, iż bezimienny 
członek Anonimowych Samobójców zgodził się na ochotnika spędzić 
ostatnie chwile życia z uczestnikami seminarium i na ich oczach 
dopełnić obrzędu śmierci.
Z szerokim uśmiechem uspokoił słuchaczy, że gość z 
Anonimowych Samobójców nie jest absolwentem ich czcigodnej 
uczelni; nie muszą się więc lękać, że dobre imię szkoły ucierpi z 
powodu samobójstwa. W dodatku, zgodnie z surowymi przepisami, 
które zabraniają noszenia broni lub rozpalania ognia na terenie 
uniwersytetu, gość posłuży się czymś innym niż broń palna czy 
palnik. Studenci siedzieli oniemiali; tylko gdzieniegdzie ze 
wznoszących się do góry rzędów ławek rozlegały się nerwowe 
pokasływania lub kichnięcia. Ktoś podniósł do ust chusteczkę. 
Nikt jednak nie chciał pierwszy wstać i wyjść z sali, choć 
wszyscy wili się jak na mękach, nie mogąc się doczekać przerwy. 
Kiedy Fabian skończył mówić, studenci gwałtownie rzucili się do 
wyjścia. W sali pozostała zaledwie garstka kandydatów na semina-
rium "Jazda przez życie".
Niedawny rycerz na białym rumaku wyszedł z wanny, wytarł 
się i ubrał. Choć kręgosłup nadal mu dokuczał, Fabian opuścił 
autodom. Noc była chłodna, lecz gwiazdy lśniły jasno jak w 
tropikach. Ruszył wiejską ścieżką, nad którą unosiły się chmary 
świetlików; co rusz schylał głowę, żeby nie zawadzić o gałęzie. 
Zdał sobie sprawę, że kieruje się w stronę rezydencji, w której 
odbywało się przyjęcie, ale nawet sam przed sobą nie chciał się 
przyznać, po co tam idzie. Obraz Vanessy wdzięcznym ruchem 
chwytającej różę rozmył się w jego pamięci; teraz myślał o jej 
piersiach, wąskiej talii, mocno umięśnionych udach i stopach, 
jakby o numer czy dwa za dużych w stosunku do ciała. 
Rozpamiętywał jej twarz: kształtne rysy i wyraziste oczy, gładką 
skórę, biel zębów, które obnażała w uśmiechu, i nieco grubawą 
wargę naznaczoną blizną.
Trawnik przed rezydencją Weirstone'ów wciąż był skąpany 
światłem. Fabian widział przez obszerne okna gości, którzy albo 
siedzieli przy stołach w jadalni, albo przemieszczali się z 
talerzami do innych pokoi; niektórzy wychodzili na tarasy.
Okrążył dom i dotarł do miejsca, gdzie stały zaparkowane 
samochody. Kiedy dostrzegł żółty kabriolet z postawionym dachem z 
ciemnego brezentu, podszedł do wozu i otworzył drzwiczki. Na 
tylnym siedzeniu ujrzał dwie rakiety tenisowe, a obok pojemnik z 
piłkami i sweter. Sięgnął nad oparciem i wziął do ręki sweter; 
miękka wełna pachniała piżmem i potem. Odłożył sweter, zatrzasnął 
drzwiczki i schował się za krzakami rosnącymi na skraju parkingu. 
Odgłosy nocy - pohukiwania sów i rechot żab płynący od sadzawki 
po drugiej stronie alejki - wprawiły go w senność i mimo bólu 
kręgosłupa zapadł w drzemkę. Obudził się nagle na dźwięk kroków i 
głosów gości, którzy opuszczali rezydencję kierując się do wozów. 
Fabian skrył się głębiej w krzakach. Hałas wkrótce ucichł. Na 
placu zostało tylko kilka aut.
Po pewnym czasie zobaczył, jak z budynku wychodzi Vanessa w 
towarzystwie dwóch młodzieńców. Na ramionach miała szal, a w 
dłoni nadal trzymała różę, którą jej rzucił. Cała trójka 
zatrzymała się przy obszernej limuzynie zaparkowanej obok 
kabrioletu dziewczyny.
- To strasznie miło z twojej strony, Stuart. Ale lepiej 
ruszaj w drogę, bo robi się coraz później. Sama dojadę do domu; 
przecież to tylko trzy kilometry.
Fabian stwierdził z zadowoleniem, że głos Vanessy jest 
bardzo naturalny, dokładnie taki, jak pamiętał.
- A więc do środy, co? Zobaczymy się w mieście? - zapytał 
młodzieniec.
- Jeszcze nie wiem - odparła. - Dam ci znać. 
Młodzi mężczyźni wsiedli do limuzyny; jeden z nich krzyknął 
przez uchylone okno: "Dobranoc!", po czym wóz odjechał. Vanessa 
otworzyła drzwiczki kabrioletu. Fabiana ogarnęło napięcie; już 
miał zamiar odezwać się do dziewczyny, kiedy ta rzuciła różę na 
tablicę rozdzielczą i z miną osoby, która w roztargnieniu o czymś 
zapomniała, ruszyła szybkim krokiem do rezydencji. Fabian, 
skonfundowany, niepewny siebie - i Vanessy - chciał do niej 
zawołać, ale się powstrzymał. Patrzył, jak znika w budynku. 
Czekając, aż wróci, nagle wystraszył się, że może cofnęła się po 
kogoś, kogo obiecała odwieźć do domu. Ale wstał, strzepnął ze 
spodni wilgotne liście i źdźbła trawy, po czym starając się nie 
myśleć o ewentualnych następstwach tego, co robi, wsunął się 
pospiesznie na tylne siedzenie. Podciągnął nogi, obejmując 
ramionami kolana, i ukrył się za oparciami foteli z wysokimi 
podgłówkami.
Jego zdaniem nie tyle uczucia, co obrazy wzbudzały i 
podtrzymywały pożądanie. Teraz, skulony na siedzeniu w wozie 
Vanessy, pragnął pokazać się od innej strony, żeby jego nowy 
obraz zatarł ten, który znała sprzed lat. Usłyszał, jak 
dziewczyna otwiera wóz, wsiada i zatrzaskuje drzwiczki. W nikłym 
świetle wpadającym przez tylne okno widział tylko skraj aureoli 
kasztanowych włosów nad podgłówkiem. Zapach perfum Vanessy 
doleciał go w tym samym momencie, kiedy dziewczyna przekręcała 
kluczyk w stacyjce. Wóz szarpnął i ruszył do przodu, po czym 
skręcił tak gwałtownie, że Fabian uchwycił się siedzenia, żeby 
nie stracić równowagi i nie zdradzić przedwcześnie swojej 
obecności. Mijali rezydencję: światła z okien rozświetlały 
wnętrze kabrioletu. Vanessa zmieniła bieg i wyjechała z podjazdu; 
wóz zaczął nabierać szybkości. Mrok na zewnątrz uzmysłowił 
Fabianowi, że są na wiejskim trakcie; wkrótce dojadą do szosy. 
Prostując nieco tors i pochylając się na bok, skierował wzrok w 
szparę między fotelami i w zielonkawej poświacie bijącej od 
tablicy rozdzielczej dojrzał zaciśnięte na kierownicy dłonie 
dziewczyny, podobne do dwóch kształtnych muszli.
Nie mógł się zdecydować, co robić. Chciał się pokazać 
Vanessie, ale bał się, że ją przestraszy. Jeśli dziewczyna 
wpadnie w popłoch, może rozbić wóz. A co będzie, jeśli nagle 
sięgnie do schowka, wyciągnie rewolwer i zastrzeli nieproszonego 
pasażera?
Starał się wypatrzeć coś w mroku. Po obu stronach wyboistego 
traktu ciągnął się las. Vanessa prowadziła bardzo ostrożnie i 
powoli, co zmniejszało możliwość wypadku nawet w sytuacji, gdyby 
wpadła w panikę. Fabian postanowił dłużej nie zwlekać. 
Przesuwając się w prawo, stopniowo unosił się nad oparcie fotelu 
pasażera. Vanessa wcisnęła sprzęgło, żeby zmienić bieg, kiedy 
pochylił się ku niej.
Otworzyła szeroko usta, ale była tak przerażona, że nie 
mogła wydobyć głosu; w następnej chwili opadła na kierownicę. 
Samochód toczył się na luzie. Prawą ręką Vanessa wciąż ściskała 
drążek zmiany biegów, lewą trzymała kurczowo kierownicę. Fabian 
nie wiedział, czy zrobiła to świadomie, czy niechcący, ale nagle 
wcisnęła hamulec; wóz skręcił gwałtownie i stanął, a on poleciał 
do przodu. Dopiero wtedy dziewczyna zaczęła krzyczeć; jej krzyk 
zdawał się przebijać szybę.
Reflektory oświetlały drzewa; samochód stał w poprzek 
drogi. Wskaźnik poziomu oleju jarzył się na czerwono. Fabian 
rzucił się w wyrwę między oparciami przednich foteli; lewą ręką 
zakrył Vanessie usta, prawą przekręcił kluczyk w stacyjce: 
światła zgasły. Dziewczyna szamotała się, próbując oswobodzić 
twarz z uchwytu napastnika. Fabian powoli zmniejszył nacisk, ale 
wciąż nie odejmował dłoni od ust Vanessy. Pod środkowym palcem 
wyczuł głęboką szramę - bliznę na jej górnej wardze - i odruchowo 
jeszcze bardziej rozluźnił uchwyt, jakby z obawy, że otworzy 
starą ranę.
Vanessa drżała na całym ciele; Fabian czuł bijące od niej 
ciepło, jej pot rosił jego palce.
- Nie zrobię ci krzywdy - szepnął zdenerwowany. - Naprawdę 
cię nie skrzywdzę - powtórzył przesuwając niżej dłoń.
Skinęła głową; czuł pod palcami, jak rozluźniają się mięśnie 
na jej szczękach. Cofnął rękę. Pochylona nad kierownicą wyglądała 
tak, jakby zaraz miała zemdleć. Ale powoli wyprostowała się i 
odwróciła twarzą do Fabiana. Poznała go i zdziwiona otworzyła 
usta, lecz nie była w stanie wydusić z siebie ani słowa. Wciąż 
trzęsła się ze strachu.
- To ja ci ją dałem, Vanesso - powiedział wskazując różę na 
tablicy rozdzielczej.
- Fabian! - Kaszlnęła, żeby przeczyścić gardło; jej głos 
nadal był chropowaty, łamliwy. - Ale mnie przeraziłeś! - 
Zarzuciła mu ręce na szyję, jednakże po chwili odsunęła się 
trochę i zaczęła przypatrywać mu się badawczo. - W ogóle się nie 
zmieniłeś, nic a nic! W zielonkawym świetle dojrzał wyraźnie 
bliznę, która zniekształcała górną wargę Vanessy i wrzynała się w 
nasadę nosa.
Vanessa Stanhope wkroczyła w życie Fabiana, kiedy 
uśmiechnęła się do niego ze zdjęcia zamieszczonego w piśmie "The 
Saddle Bride". Zainteresował się nią nie tylko z powodu jej 
nazwiska, które zawsze zwracało jego uwagę, ale również dlatego, 
że uchwycony na zdjęciu uwodzicielski wyraz twarzy nastolatki, w 
połączeniu z jej urodą - duże oczy, wysokie kości policzkowe, 
bujne włosy, szerokie usta, równe zęby - podziałał na niego jak 
magnes. Widoczna blizna na górnej wardze czyniła dziewczynę 
jeszcze ciekawszą. Podpis pod zdjęciem nie szczędził Vanessie 
pochwał: "świeża, żywa jak srebro piękność, znakomita uczennica, 
utalentowana amazonka". Zawierał także informację, że Vanessa 
Stanhope mieszka z rodzicami w Totemfield. Tak jak wcześniej 
Fabian wybrał się do Shelbyville, żeby poznać Stellę, teraz z 
powodu Vanessy zdecydował się pojechać do Totemfield. Napisał 
list do właściciela znajdującego się tam klubu jeździeckiego 
"Uzda i siodło", proponując swoje usługi. Odpowiedź nadeszła 
wkrótce: został zatrudniony jako instruktor jazdy.
Kiedy już rozgościł się na miejscu i rozpoczął pracę, 
zadzwonił do Vanessy. Pochwalił jej sukcesy jeździeckie 
wymienione w "The Saddle Bride" i mimochodem wspominając o swoim 
doświadczeniu i osiągnięciach, spytał, czy nie zechciałaby uczyć 
się pod jego kierunkiem.
Telefon Fabiana sprawił dziewczynie wyraźną przyjemność; 
powiedziała, że czytała wszystkie jego książki o ekwitacji. 
Nazajutrz rano, za zgodą rodziców i dyrektorki szkoły, do której 
uczęszczała, stawiła się w klubie. Jej widok spotęgował obsesję 
Fabiana - tak bardzo zapragnął Vanessy, że sam się tego 
przeraził. Została jego uczennicą. Kiedy na jednym z koni swoich 
rodziców pojawiała się na ujeżdżalni, Fabian słyszał szepty 
uznania, jakimi ją witali widzowie - znajomi i rodziny innych 
uczniów. Ruszał za nią na koniu należącym do klubu; jeździli 
galopem, ćwicząc koła, wolty i wężyki. Po latach wciąż miał przed 
oczami obraz pochylonej do przodu sylwetki Vanessy, obciągniętych 
bryczesami ud i pośladków dociśniętych do siodła lub unoszących 
się przy anglezowaniu; pamiętał, jak wybuchnęła śmiechem, kiedy 
niby piłkę do polo złapał w locie toczek, który spadł jej z głowy 
podczas skoku. Instruował ją, jak podążać za ruchem konia poprzez 
napinanie krzyża, jak naciskać kością łonową na boki, do przodu 
lub do tyłu przy ruszaniu, zmianie kierunku, pełnej paradzie i 
cofaniu konia. Czasami stawał tuż przy niej i poprawiał 
umieszczenie jej stóp w strzemionach lub tłumaczył jej, jak 
wygląda prawidłowy dosiad, dotykając przy tym wewnętrznej strony 
jej ud; jego palce przesuwały się po materiale bryczesów, 
zaledwie kilka centymetrów od krocza dziewczyny.
Pewnego razu, mówiąc, że chce sprawdzić jej dosiad w 
galopie, zabrał ją na przejażdżkę poza maneż. Sami na biegnącej 
przez las ścieżce, początkowo jechali spokojnym kantrem; nagle 
Fabian przybliżył swojego wierzchowca do wierzchowca Vanessy, 
chwycił jej wodze i wprowadził oba konie w ostry galop. Bez 
uprzedzenia wyciągnął rękę i wsunął ją kłykciami do dołu, między 
przedni łęk siodła a bryczesy dziewczyny, wpychając palce głęboko 
pod materiał, tak że czuł każdy ruch jej ciała. Odwróciła się i 
wbiła w niego wzrok, rozchylając usta; biała blizna na wardze 
kontrastowała silnie z rumieńcem, który wystąpił jej na twarzy. 
Fabian zwolnił wierzchowce i skręcił ze ścieżki w las. Zsiadł z 
konia; Vanessa również zeskoczyła na ziemię. Przywiązał oba konie 
i bez słowa podszedł do dziewczyny. Zdjął jej z głowy toczek i 
rzucił na trawę. Przez chwilę stali patrząc na siebie, po czym 
Fabian podniósł rękę do ust dziewczyny, delikatnie przejeżdżając 
nią po bliźnie. Vanessa zaczęła lizać jego palce, potem wzięła je 
do ust. Czując jej język między palcami i ciepły oddech na dłoni, 
pocałował dziewczynę w szyję, wtulił twarz w jej włosy. Zadrżała 
i poczęła lekko gryźć jego palce, ale jej ciało opierało się, 
odsuwało od niego. Trzymał ją mocno, badając koniuszkiem języka 
jedwabistą małżowinę jej ucha, wsuwając go coraz głębiej, liżąc, 
łaskocząc, czując, jak ciepło dziewczyny miesza się z jego 
oddechem. Nie próbowała się już oswobodzić, jej oddech stał się 
krótki, gorączkowy. Podniecony, chciał ją wziąć od razu, ale jego 
zamysły wobec dziewczyny były silniejsze od pożądania. Wiedział, 
że jeśli Vanessa ma być zawsze na jego zawołanie, powinien trwale 
zapisać się w jej pamięci; niczym źrebak, dziewczyna musi przejść 
odpowiednie szkolenie, żeby szła za nim tam, dokąd ją prowadzi, 
swobodna, bez uprzęży, wodzy, lonży. Poczuł przez ubranie, że 
nowa fala ciepła zalewa ciało Vanessy. Od siły orgazmu osunęła 
się na trawę i przywarła głową do ud Fabiana; wciąż jeszcze nie 
pocałował jej w usta, nie dotknął jej nagiego ciała, nie wszedł w 
nią.
Czasami w trakcie lekcji Fabian strofował Vanessę w 
obecności innych uczniów, wytykając jej błędy. Uśmiechając się do 
niej ukradkiem lub mrugając porozumiewawczo, stwierdzał, że nie 
siedzi dość głęboko w siodle lub podciąga pięty w górę, że 
odskakują jej łydki albo nie trzyma łokci przy biodrze. 
Krytykował jej najazd na przeszkodę, mówiąc, że zbyt sztywno 
trzyma nogi, zwalnia ucisk łydek i pozwala koniowi za bardzo 
zbliżyć się do przeszkody, zostawiając mu za mało miejsca do 
prawidłowego wybicia. Następnie oświadczał, że powinna ćwiczyć na 
bardziej otwartej przestrzeni niż ciasna ujeżdżalnia i umawiał 
się z nią na indywidualną lekcję na jednej ze ścieżek, które 
niczym pajęcza sieć pokrywały rozległe lasy wokół Totemfield. 
Bawiło go, gdy mówił otwarcie przy wszystkich, że będzie czekał 
na nią w tym a w tym miejscu, o tej i o tej porze, z własnymi 
klaczami. Kiedy indziej po prostu wyjeżdżali razem w las na 
koniach klubowych; pozostali instruktorzy i uczniowie patrzyli na 
nich obojętnie, niczego nie podejrzewając.
Wiele ścieżek, niegdyś atrakcyjnych tras polowań, było 
zachwaszczonych, a rozmieszczone na nich przeszkody - stos 
drewna, płot, ułożony w poprzek pień - ledwo widoczne zza 
strzępiastych krzaków podobnych do rozpostartych nietoperzych 
skrzydeł, były porośnięte kępkami trawy i upstrzone mchem. Wzdłuż 
ścieżek ciągnęły się zwarte rzędy sosen, których zmierzwione 
korony chyliły się pod ciężarem szyszek.
Wkrótce Fabian dawał Vanessie znak, żeby skręciła ze 
ścieżki, i wjeżdżając w cierniste poszycie, mknęli wzdłuż 
wyschniętych koryt strumieni, przeskakując nad wyrwami powstałymi 
w miejscach, gdzie osunął się piaszczysty brzeg lub nad 
murszejącymi pniami drzew powalonych przez pioruny. Kiedy 
przystawali na moment na skraju parnych, wilgotnych wąwozów, 
korzenie niczym liany czepiały się kopyt rumaków. Euforia jazdy 
rozładowała ich pożądanie; Fabian i Vanessa, wyczerpani, zsiadali 
z koni i kładli się na ziemi; leżeli objęci, upojeni rosą paproci 
i wonią żywicy, szepcząc o dokonującym się zespoleniu ich 
umysłów, które było nieuchronnym następstwem ich wyjątkowej 
intymności, czystej niczym górski potok. Fabian czuł podczas tych 
chwil ciszy i spowiedzi, że tak dobrze poznał Vanessę jak nikogo 
dotąd. Mądrość, dzięki której potrafiła odrzucić konwenanse, bez 
względu na to, jak silnie zostały jej wpojone, obiektywizm, z 
jakim oceniała siebie, sprawiały, że była dojrzałą strażniczką 
gorejącego w niej płomienia życia.
Zdarzało się, że Fabian, unieruchomiony przez odnawiające 
się bóle kręgosłupa, nie mógł jeździć ani prowadzić zajęć i 
musiał leżeć w autodomie. Po lekcjach w szkole Vanessa mówiła 
rodzicom, że idzie się uczyć do koleżanki i przychodziła do 
niego. Szykowała mu posiłek, a kiedy zjadł, wygładzała pościel, 
poprawiała poduszki. Namiętność ustępowała miejsca czułości: 
nastolatka zajmowała się nim troskliwie, dbając, żeby nie zabolał 
go żaden kręg, żaden nerw. Przy jej pomocy przekręcał się na 
brzuch, a ona siadała na nim okrakiem i utrzymując ciężar ciała 
na kolanach, masowała mu łopatki i ugniatała mięśnie, aż znikało 
poczucie sztywności. Cierpiąc w milczeniu - ta umiejętność była 
jedyną zaletą jego wieku - zastanawiał się, czy jego pragnienie 
Vanessy nie jest kontynuacją zerwanej nici dawnych poszukiwań 
prowadzonych przez tkwiące w nim dziecko, potrzebą matki i 
pociechy, jaką niósł jej dotyk.
Kiedy Vanessa kończyła się nim zajmować, karmiła klacze, 
poiła je, czyściła. Wsłuchując się w miłe odgłosy krzątaniny w 
znajdującej się na końcu autodomu stajni, w kuchni i w części 
mieszkalnej, Fabian zapadał w sen; ostatnią, kojącą jak balsam 
myślą była świadomość, że kiedy się obudzi, znajdzie wsunięty pod 
poduszkę lub czekający przy łóżku liścik miłosny.
Dopóki pracował jako instruktor w klubie "Uzda i siodło", 
widywali się systematycznie. Pod pretekstem, że musi jechać na 
przegląd resorów albo naprawić tylne światło, Fabian wyjeżdżał 
poza teren klubu i krętą, wiejską drogą docierał na leśną polanę 
tuż za Totemfield. Vanessa, uważając, żeby nikt jej nie widział, 
dojeżdżała rowerem. Wchodziła do autodomu, wciągając za sobą 
rower, po czym ciskała go w kąt z obojętnością dziecka 
porzucającego zabawkę i wpadała w objęcia Fabiana. Fabian 
wprowadzał autodom na jedną z szos stanowych biegnących w pobliżu 
Totemfield i jechał na przydrożny parking, gdzie turyści 
zatrzymywali się, żeby umyć ręce i odpocząć. Tu, wśród 
karawaningów, ciężarówek i przyczep kempingowych, jego pojazd nie 
rzucał się w oczy. Ściszony szum aut był jedynym intruzem z 
zewnętrznego świata: nikt nie przeszkadzał Fabianowi i Vanessie, 
byli bezpieczni wśród jego książek i sprzętu do polo; jego 
klacze, Wyrzutka i Lewada, stały na straży. Fabian wiedzial, że 
ponieważ Vanessa jest małoletnia, w tak niewielkiej mieścinie jak 
Totemfield muszą się liczyć z tym, że ktoś - rodzice lub 
nauczyciele dziewczyny - może ich mieć na oku. Powinni także 
wystrzegać się ciekawości jej koleżanek i pilnować przed 
miejscowymi funkcjonariuszami prawa. Autodom nie był niezdobytą 
twierdzą; nie mogli zapominać, że nagle ktoś może wtargnąć do 
środka.
Wyobrażając sobie okoliczności ewentualnego wtargnięcia, 
Fabian pamiętał o sformułowaniach prawnych dotyczących stosunków 
seksualnych z nieletnimi. Wiedział, że gdyby stanął przed sądem 
pod zarzutem uprawiania nierządu z nieletnią, wystarczyłoby, iż 
taki czyn miał miejsce, aby zapadł wyrok skazujący; zgoda 
domniemanej ofiary, nawet namiętne współuczestnictwo, były w 
oczach prawa całkowicie bez znaczenia. Co więcej, skazano by go 
na podstawie poszlak. Nawet gdyby dziewczyna nie była dziewicą, 
kiedy ją poznał, do uznania go winnym wystarczyłby wynik badań 
lekarskich stwierdzający, że błona została przerwana. Nieistotne 
było kiedy: czy wówczas, gdy nakryto ich razem w niedwuznacznej 
sytuacji, czy w odległej przeszłości.
Ponadto Fabian wiedział, że choć w skierowanym przeciwko 
niemu akcie oskarżenia prokuratura występowałaby w imieniu 
Vanessy, jego seksualnie dojrzała, lecz w oczach prawa nieletnia 
partnerka byłaby, ze względu na wiek, zwolniona z obowiązku 
zeznawania w sądzie. Jego adwokat nie mógłby zadawać jej pytań, a 
on sam w żaden sposób nie zdołałby podważyć oskarżenia. Tak więc 
podczas ich spotkań błona dziewicza Vanessy stała się 
podniecającym tabu, którego pieczęci nie wolno było złamać. 
Istnienie tej intymnej zasłony nadawało legalność ich miłosnym 
pieszczotom. Godząc dziewictwo Vanessy z własnym pożądaniem, 
udoskonalali sposoby zwiększania podniecenia i wznoszenia się na 
szczyty rozkoszy. Siedząc przy dziewczynie Fabian doprowadzał ją 
do krawędzi orgazmu. Najpierw kąsał ją w szyję, masując palcami 
jej kark; wyginała ciało, oddech miała coraz bardziej chrapliwy. 
Potem łagodnie kładł ją na posłaniu i powoli rozpinał guziki jej 
bluzki; odpychała jego ręce i sama szybko kończyła ją rozpinać. 
Ale nie zrzucała jej z siebie, jakby bała się choć na moment od 
niego odsunąć. Następnie rozpinał stanik. Mimo młodego wieku 
Vanessa miała zaokrąglone, kobiece kształty: jej spore piersi 
wydawały się niemal małe przy obfitych biodrach i aż nazbyt 
pełnych pośladkach. Delikatnie wykręcał jej sutki, ciągnął je, 
drażnił i toczył między opuszkami palców, aż stawały się twarde. 
Wtedy brał je do ust, raz jeden, raz drugi, ssał i pieścił 
wargami; dziewczyna zaczynała miotać się po posłaniu, jęcząc, z 
odrzuconą do tyłu głową. Potem odpinał spódnicę, a Vanessa 
unosiła nieco biodra, żeby łatwiej mu było ją zsunąć. Jedną ręką 
rozchylał łydki dziewczyny, a drugą kładł jej na złączu ud i 
masował ją rytmicznie w tym miejscu, pobudzając coraz bardziej; 
ruch ręki stawał się szybszy, w miarę jak palce przesuwały się po 
cienkim materiale majtek; czuł szparkę, kępkę włosów; powoli 
odciągał materiał, obnażając to, co tylko wyczuwał przed chwilą, 
aż ciepło bijące od wzgórka dziewczyny uderzało go w twarz; wre-
szcie zuchwale zbliżał do niego wargi. Jej szparka była szeroka i 
długa, o wargach zewnętrznych szerokich jak liście i 
rozpościerających się giętko niby wachlarz; u góry zbiegały się w 
fałd skóry podobny do grzbietu szaleńczej fali, pod którym, jak 
pod kapturem, krył się mały, twardy guzek. Oglądając jej wewnę-
trzne wargi, ich eliptyczne, wilgotne płatki, stwierdził, że 
jedna jest znacznie większa od drugiej; Vanessa powiedziała mu, 
że podobnie jak jej zajęcza warga, jest to wada, z którą przyszła 
na świat. Leżąc z rękami rozpostartymi szeroko, z ugiętymi nogami 
wyrzuconymi na boki, wyginała w łuk plecy i unosiła się w górę, 
jakby chciała mu oddać swoje najgłębsze ja. Znów gładził 
pieszczotliwie jej piersi, zbliżał jedną do drugiej. Przekręcała 
się nieco na bok i pospiesznie ściągała majtki, po czym 
przylegała kroczem do jego ust i brody; jej miednicą zaczynały 
wstrząsać dreszcze. Całował jej wilgotny wzgórek, łaskotał 
długimi i krótkimi pociągnięciami języka. Jęk, który wydobywał 
się z ust Vanessy, narastał, stawał się coraz głośniejszy, kiedy 
Fabian schodził niżej: jego język szybkimi ruchami drażnił fałd 
skóry, szukając twardego guzka; dotykał go, umykał... 
przemieszczał się w dół i wsuwał między wewnętrzne wargi, które 
rozchylały się pod jego naporem. Kiedy Vanessa osiągała orgazm, 
otwierała się przed nim jeszcze szerzej; język Fabiana wnikał w 
nią nieubłaganie, aż docierał do błony dziewiczej, przesuwał się 
tam i z powrotem po jej napiętej tarczy, po czym cofał znów do 
przedsionka nierównych warg.
Teraz, w samochodzie, Fabian dotknął ust Vanessy i 
delikatnie przesunął wskazującym palcem po głębokiej bliźnie.
- Ale mnie przeraziłeś! - powtórzyła dziewczyna. Zobaczył, 
że zdążyła ochłonąć; podniosła ostrożnie ręce do twarzy, jakby 
sprawdzając, czy palce Fabiana nie zostawiły na niej śladów. 
Następnie bufiastymi rękawami sukni zaczęła ocierać pot z czoła i 
brody. Wyczuła niewielkie spuchnięcie przy ustach.
- Twoja lewa ręka jest trochę za silna na takie pieszczoty, 
Fabianie - powiedziała z uśmiechem. - Czyżbyś się stał mańkutem?
- Mańkutem? Skąd! Dla leworęcznych nie ma miejsca w polo. 
Chyba już mnie całkiem zapomniałaś - dodał przybierając 
żartobliwie smętny ton.
Potargane kasztanowe włosy posypały się jej bezładnie na 
ramiona, kiedy oparła głowę o drzwi.
- Tak dawno cię nie widziałam! Mówiłeś mi kiedyś, że 
chciałbyś mnie adoptować, być moim przybranym ojcem. Mówiłeś, że 
łączyłoby nas coś wyjątkowego, że moglibyśmy oboje być wolni i 
zaskakiwać się wzajem swoją wolnością, że istniałaby między nami 
więź, jakiej nie mają biologiczni ojcowie ze swoimi córkami. - Na 
moment zamyśliła się, patrząc w mrok za szybą. - Tylko z tobą 
czułam się naprawdę wolna. - Powoli odwróciła się i położyła dłoń 
na jego ramieniu. - Fabian, obiecasz mi coś?
- Co?
- Że będziesz mnie zaskakiwał.
- Jak?
Na moment ucisk jej palców wzmógł się, a potem cofnęła rękę. 
Niespodziewanie włączyła silnik.
- Coś wymyślisz. Chyba robiłeś coś poza rzucaniem pannom 
kwiatów, odkąd widziałam cię po raz ostatni?
Wrzuciła wsteczny bieg, wykręciła wóz i ruszyła do przodu.
Zatrzymała kabriolet przed autodomem. Fabian sądził, że 
Vanessa spyta, czy może wejść do środka, ale ona milczała. 
Przeraził się, że nigdy więcej jej nie zobaczy, że dziewczyna już 
go nie pragnie, i nagle zabrakło mu słów, nie wiedział, jak jej 
wyjawić, że odkąd ją zostawił, nie miał dość pieniędzy, aby do 
niej wrócić, i że teraz - przekonany, iż wyjechała na studia - 
wcale się nie spodziewał jej zastać w Totemfield. Przez kilka 
chwil siedzieli w milczeniu; kiedy szykował się, żeby wysiąść z 
wozu, Vanessa znów położyła mu rękę na ramieniu, po czym 
przesunęła ją na jego kark, ale nie przyciągnęła go do siebie.
- Nie chcesz zabrać mnie ze sobą?
Jej blizna, widoczna w poświacie tablicy rozdzielczej, 
wyglądała jak szrama po cięciu szabli. Dotknął dłonią ust 
dziewczyny; poczuł na palcu wilgoć.
- Dokąd?
- Mówiłeś, że pewnego dnia, kiedy będę mogła sama o sobie 
decydować, wrócisz tu i zabierzesz mnie ze sobą. Nie jestem już 
tą małą dziewczynką, która odwiedzała cię w autodomie. Jestem 
pełnoletnia, mogę jechać, gdzie chcesz. Znów możesz być moim 
przewodnikiem. Kiedy cofnęła rękę z jego ramienia, światło 
reflektorów odbijające się w aluminiowej karoserii autodomu 
przyprószyło jej twarz i włosy srebrzystym blaskiem.
- Często o tobie myślałam - powiedziała cicho. - Czasem 
tylko z twojego powodu chciałam się stać dorosła. To miło, że 
wróciłeś, aby rzucić mi różę na wydanym dla mnie przyjęciu.
Fabian wysiadł z kabrioletu i zatrzasnął drzwiczki.
- Zobaczymy się jutro wieczorem? - spytał. Skinęła głową; po 
chwili wóz zaczął się wolno oddalać.
Prawie dochodziła północ. Fabian sterował autodomem przez 
wąskie, ruchliwe ulice w centrum miasta. Tłumy przechodniów nie 
mieściły się na chodnikach, więc część ludzi szła jezdnią, a 
samochody zaparkowane w dwóch rzędach wzdłuż krawężnika jeszcze 
bardziej utrudniały przejazd. Uwijali się przy nich policjanci, 
którzy wsuwali mandaty za wycieraczki. Czekając na zmianę 
światła, Fabian pomyślał, że zaledwie kilka kroków od tej 
tętniącej życiem i kipiącej energią strefy drzemie reszta miasta, 
pogrążona w bezwładzie nocy.
Siedząca obok Vanessa przeciągnęła się leniwie i spojrzała 
na Fabiana. On też skierował na nią wzrok. W nieregularnie 
wpadających z zewnątrz smugach światła jej oczy, twarz i 
połyskująca blizna na wardze stawały się na przemian wyraźne i 
nikły w półcieniu. Dziewczyna wydawała się wręcz zmysłowo 
odprężona. Fabian czuł, że - tak jak ona - gotów jest poddać się 
urokowi pasywności, pozwolić, by wezbrała w nim uległość.
- Jak się czujesz? - spytał, żeby zmienić nastrój. Jej głos 
jakby przebijał przez pokłady lenistwa.
- Przyjemnie byłoby popływać - szepnęła. - Bardzo 
przyjemnie.
- W basenie?
- Tak, w basenie z chłodną wodą - powiedziała rozmarzonym 
głosem, nie odrywając głowy od oparcia.
Skręcili do parku i jechali przez liściasty mrok. Re-
flektory autodomu przesuwały się po radiowozach policyjnych 
dyskretnie czuwających przy większych alejkach, oświetliły 
samotnego cyklistę; mrugnęło pojedyncze krwawe oko tylnego 
światełka roweru, a potem Fabian i Vanessa usłyszeli szelest z 
krzaków, w których buszowały jakieś drobne zwierzątka. Nieco 
dalej ujrzeli dwóch ciasno objętych mężczyzn siedzących na ławce 
- tworzyli jedną, niewyraźną bryłę. Wkrótce autodom wyjechał z 
parku.
- Nigdy mi nic o sobie nie mówiłeś - poskarżyła się 
Vanessa.
- Co chciałabyś wiedzieć?
- Dlaczego nie używasz swojego imienia?
- Większość ludzi nie umie go wymówić. "Fabian" wymawia się 
prościej.
- Byłeś kiedyś żonaty?
- Moja żona umarła, jak byłaś jeszcze małym dzieckiem.
- Długo byliście małżeństwem?
- Sześć lat.
- Aż tak długo?
- Tylko komuś w twoim wieku sześć lat wydaje się długo.
- Kochałeś ją?
- Byłem do niej przywiązany.
- Mieliście dzieci?
- Nie. Nie chcieliśmy.
- A twoja rodzina i krewni? Gdzie są, gdzie mieszkają? - 
Nie rezygnowała.
- Nie mam nikogo.
- Jak to?
- Wszyscy moi krewni zginęli w pożarze.
- Wszyscy? - Obróciła raptownie głowę i spojrzała na niego 
z niedowierzaniem.
- Wszyscy oprócz moich rodziców. To był jeden z naj-
większych pożarów w historii. Specjalnie rozniecony.
- Czy właśnie dlatego nie masz stałego domu? - spytała 
wydymając lekko wargi; jej blizna rozszerzyła się.
- Domy łatwo się palą - odparł Fabian.
- Kogo z przeszłości najbardziej ci brak?
- Ojca.
- Dlaczego?
- Bo najbardziej mnie kochał. Odkąd umarł, żałuję, że tak 
mało mówiłem mu o sobie.
- Dlaczego nie mówiłeś mu więcej?
- Prawda mogłaby go zranić; za bardzo go kochałem, żeby 
sprawić mu ból.
- A jaka była prawda? - Jej głos nie brzmiał już ospale.
- Kiedy byłem mniej więcej w twoim wieku, w tym samym domu 
co moi rodzice mieszkała jeszcze jedna rodzina oraz samotna 
dziewczyna, przeciętna z wyglądu i dość zamknięta w sobie. My 
zajmowaliśmy dwa pokoje, a ona jeden, po drugiej stronie 
korytarza. Była robotnicą w fabryce. Po pracy chodziła do szkoły 
wieczorowej, więc niewiele kręciła się po domu. Ale często, kiedy 
wracała na noc, a moi rodzice spali, zakradałem się do jej 
pokoju. Oboje byliśmy bardzo samotni; brak namiętności 
nadrabialiśmy potrzebą. Zwykle spędzałem u niej całą noc i 
wracałem do siebie tuż przed świtem. Pewnego ranka, kiedy 
wszedłem do swojego pokoju, zastałem ojca - był profesorem, 
specjalistą od teatru antycznego - który czekał na mnie w piżamie 
i szlafroku. Miałem na sobie płaszcz przeciwdeszczowy, ale pod 
spodem byłem zupełnie goły, w dodatku byłem boso. Moje ubranie 
leżało przy łóżku, buty stały na podłodze. Sądziłem, że ojciec 
wie, skąd wracam, więc nic nie powiedziałem. Bo co miałem 
powiedzieć? Ale nagle, patrząc z troską przez grube okulary, 
ojciec wyciągnął ręce, żeby mnie objąć. Schyliłem się i pocałowa-
łem go w czoło, a on pogładził mnie po włosach, jakby sprawdzał, 
czy nie są mokre. Oczywiście były suche. "Dobrze, że nie pada" - 
rzekł. Przysunął moją twarz do swojej, aż nasze policzki zetknęły 
się; czułem na twarzy jego zarost. "W taką noc wychodzisz z domu 
w cienkim płaszczu? - spytał. - Bez czapki i szalika?" Potem 
zobaczył moje gołe ręce, lecz nadal nie spostrzegł, że nie mam na 
nogach butów. "Nawet bez rękawiczek? Mogłeś się przeziębić!" Ale 
nie był zły; pogładził mnie po głowie i poczłapał w swoich 
starych kapciach do drzwi. Ojciec widział tylko to, co chciał 
widzieć. Taki już był.
Vanessa milczała. Chociaż Fabian nie odrywał oczu od 
jezdni, czuł na sobie wzrok dziewczyny. Zmniejszył szybkość, po 
czym skręcił na zatłoczony parking. Na zewnątrz było duszno i 
wilgotno. Umocowawszy do pojazdu tablice z napisem "Kwarantanna", 
wziął Vanessę pod ramię i przeszli na drugą stronę ulicy; zatrzy-
mali się przed wejściem do okazałego budynku. Kiedy Fabian 
nacisnął dzwonek, drzwi - ciężka płyta z nierdzewnej stali - 
odsunęły się na bok.
W wejściu stał młody barczysty mężczyzna; jego imponująco 
umięśnione ramiona wyrastały z czarnego podkoszulka ze złotym 
napisem "Wymiana Snów". Cofnął się do środka i wskazał przybyszom 
kontuar; siedziała za nim dziewczyna w podkoszulku z identycznym 
napisem, tak ciasnym, że jej sutki niemal przebijały materiał. 
Powiedziała Fabianowi, ile kosztuje wstęp, i wręczyła mu do 
podpisania kartę. Kiedy uregulował należność, wcisnęła guzik, 
żeby mogli przejść przez kołowrót. Znaleźli się w korytarzu o 
lśniących czarnych ścianach ze złoceniami, który prowadził do 
obitych dywanem schodów. Ruszyli w dół wzdłuż nakrapianej tafli 
szkła ozdobionej mozaikami mieniącymi się jak pawi ogon; 
podświetlone od tyłu przybierały subtelnie sugestywne kształty i 
rzucały dziwną, cętkowaną poświatę pod nogi idących.
- Co to za lokal? - spytała cicho Vanessa.
Fabian podniósł do góry kartę, którą dostał przy wejściu, i 
zaczął czytać na głos wydrukowany na niej tekst:
- "Karta upoważnia do wstępu mężczyznę i kobietę pod 
warunkiem, że oboje są pełnoletni, przychodzą wspólnie i 
zapłacili pełną cenę wstępu w gotówce lub kartą kredytową. 
Zapłacenie ceny wstępu upoważnia do członkostwa w klubie "Wymiana 
Snów" na okres sześciu tygodni; w tym czasie członkom przysługuje 
zniżka przy dalszych wizytach w klubie".
- Jeśli każdy może wejść, dlaczego trzeba zostać członkiem?
- Bo jako klub, "Wymiana Snów" nie podlega większości 
przepisów obowiązujących zwykłe lokale.
- Co jest wliczone w koszt wstępu?
- Jedzenie, picie i prawo do korzystania ze wszystkich 
pomieszczeń przeznaczonych na miejsca spotkań zgadzających się 
par.
- Zgadzających się na co?
- Na spędzanie czasu w towarzystwie innych kobiet i 
mężczyzn w pewien szczególny sposób.
Stali na skraju parnej jaskini tętniącej muzyką dys-
kotekową. Gęsty dym ze skrętów z marihuaną i papierosów wisiał na 
kształt chmury nad podwyższonym owalnym parkietem, gdzie pod 
pulsującym światłem podrygiwał zbity tłum.
Prawie połowa tancerzy była naga i bosa, inni mieli na 
sobie slipy, kąpielówki lub zawiązane w pasie ręczniki; tylko 
parę osób tańczyło w ubraniu. Na skraju parkietu poruszały się 
miarowo dwie objęte kobiety; ich piersi stykały się, usta łączyły 
się w pocałunku. Nie opodal jakaś dziewczyna kołysząc biodrami 
sięgnęła w dół i nie tracąc rytmu, wzięła do ręki narząd partne-
ra; szarpnąwszy nim delikatnie kilka razy, nagle kucnęła, wtuliła 
twarz w poskręcane włosy na podbrzuszu mężczyzny, a następnie 
zaczęła lizać go po udach.
Inni ludzie, w znacznej części nadzy, wylegiwali się na 
kanapach albo stali oparci o lustra pokrywające ściany i 
przypatrywali się tańczącym. Mężczyzna owinięty ręcznikiem 
strzelał palcami do rytmu muzyki, podczas gdy jego naga 
partnerka, młoda dziewczyna, studiowała beznamiętnie w lustrze 
swoje ciało; w pewym momencie wsunęła dłonie pod piersi, uniosła 
je do góry, po czym zaczęła szczypać i wykręcać sobie sutki. 
Młody mężczyzna, siedzący między rozwartymi kolanami drugiego, 
masował się długimi, powolnymi pociągnięciami. Kobieta 
odpoczywająca na kanapie zerknęła na obu mężczyzn i sama też 
zaczęła gładzić swoje tłuste, poznaczone dołkami uda; nagle 
mięśnie jej brzucha napięły się; poddając się swojej potrzebie, 
kobieta przymknęła oczy i wsunęła rękę między nogi. Choć nie 
grzeszyła urodą, jej gest był piękny; Fabian popatrzył na nią z 
podziwem. Zaskoczona, ale i zafascynowana Vanessa podeszła bliżej 
Fabiana. Błękitnawe kobaltowe światło błysnęło na białkach jej 
oczu, sprawiając, że źrenice zwęziły się; po chwili światło, 
jakby spłoszone tajemniczością twarzy dziewczyny, przesunęło się 
niżej, oświetlając jej ciało.
- Co to za jedni? - spytała.
- Po prostu ludzie, których apetyty oscylują między 
pożądaniem i zaspokojeniem - odparł Fabian. - Kiedy "Wymiana 
Snów" po raz pierwszy otworzyła swoje podwoje w Nowym Jorku, 
telewizja i gazety okrzyknęły to miejsce najbardziej niecnym 
pałacem orgii od czasów Pompei. Dzięki szumowi, jaki się 
podniósł, klub stał się znany i wkrótce otworzył filie w całym 
kraju.
Poprowadził dziewczynę wzdłuż lśniących od potu ciał, które 
leżały na kanapach, materacach i poduszkach, opierały się o 
ściany, klęczały, pochylały się, przylegały do siebie, poruszały 
się jedno na drugim albo jedno pod drugim, zwierały w pocałunku, 
w uścisku, zbliżały usta do kroczy, łączyły się i rozdzielały w 
przesyconym ciepłą wilgocią powietrzu.
- Moi znajomi nigdy by nie uwierzyli, gdybym im 
powiedziała, co tu ludzie wyprawiają na oczach wszystkich - 
rzekła Vanessa.
- Kiedy nie wierzymy w to, do czego są zdolni inni, w końcu 
przestajemy wierzyć, że sami moglibyśmy czegoś dokonać. To kara, 
jaką ponosimy za brak wyobraźni.
- Byłeś tu już?
- Tak - odparł Fabian.
- I kochałeś się? - spytała po dłuższym milczeniu.
- Tak - potwierdził spokojnie.
- Dzieliłeś się z kimś kobietą?
Skinął głową.
- Kobietą, z którą przyszedłeś?
Znów skinął.
- Dlaczego ją tu przyprowadziłeś?
- Bo potrzebowałem odmiany - wyjaśnił Fabian. Czułem 
stagnację, czułem się jak znużony aktor grający w nudnej sztuce, 
co noc to samo wejście, te same kwestie, ta sama scena. Tutaj 
przynajmniej scena była nowa.
"Wymiana Snów" stała się częścią życia Fabiana przed 
kilkoma laty. Pewnego wieczora właściciel znanej stajni ze 
Wschodniego Wybrzeża, człowiek lubiący towarzystwo, zabrał go na 
charytatywny występ sławnej, kiedyś wręcz legendarnej 
piosenkarki, która nie występowała już publicznie, a jej utwory 
od dawna nie zajmowały pierwszych miejsc na listach przebojów.
Kiedy Fabian i pozostali goście zajęli miejsca z przodu 
widowni, Fabian ze zdziwieniem stwierdził, że scenę przecina pas 
bieli - szeroki ekran. Nagle w sali przygaszono światła i ekran 
rozbłysnął barwą; rozpoczął się film, w którym następowały 
błyskawicznie po sobie różne wizerunki gwiazdy, w zbliżeniu, z 
parnasowej oddali, jako dziecka na rękach matki, jako uczennicy, 
nimfetki, nastolatki w kurtce i spodniach ze skóry - odchodziła 
uwodzicielsko, cofała się prowokacyjnie, to trwała uchwycona w 
jakimś geście, to miotała się po ekranie w przyśpieszonym tempie; 
pokazano jej aresztowanie za posiadanie narkotyków, rozprawę 
sądową, uwięzienie, zwolnienie, jej małżeństwa, rozwody i dzieci, 
złote płyty, role filmowe; jej sylwetka w jednej chwili 
wypełniała cały ekran, ogromna jak ołtarz kościelny, w następnej 
zmniejszała się do magnetycznego, pulsującego punktu, podczas gdy 
głos gwiazdy, z początku cichy szept, wzmagał się, nabierał siły, 
aż wreszcie niemal rozdzierał słuchaczom bębenki, wzmocniony do 
granic wytrzymałości przez aparaturę nagłaśniającą. Fabian miał 
uczucie, że zmieniające się obrazy wdzierają mu się pod ubranie, 
w nozdrza, w pory skóry, gdyż krzyżujące się na ekranie snopy 
światła przetwarzały kolory, kształty i dźwięki w jeden magiczny 
wir wrażeń.
Kiedy gwiazda osobiście ukazała się na scenie, Fabianowi 
wydało się, że powstała z obrazów, które przed chwilą przewinęły 
się przez ekran; była Wenus zrodzoną z piany techniki. Jej głos i 
piosenki nie miały teraz znaczenia; nikomu nie przyszło do głowy, 
że mogą nie być tak wspaniałe jak film, który zapowiadał występ. 
Nachalność przedstawienia i gorączka, jaka ogarnęła podnieconych 
widzów, wyszukana strategia manipulacji, która wzbudziła w nich 
bałwochwalcze uwielbienie dla gwiazdy - takiego skutku nie 
miałoby nawet najmocniejsze oddziaływanie na pojedynczy zmysł - 
dla Fabiana były wręcz odrażające.
Rozumiał, jak zasadniczo występ gwiazdy został zmieniony 
przez odpowiednie operowanie światłem, obrazem i dźwiękiem. Zdał 
sobie sprawę, że przez kontrast z dramatycznością wprowadzoną 
przez technikę, jego własne życie wydawało się płaskie, a utajone 
pulsowanie jego wewnętrznej energii - choć pchało go do coraz to 
nowych poszukiwań - apatyczne i przygaszone. Wkrótce poznał 
rzeczywistość seks-klubów - zakładów stanowiących jakby 
połączenie sal gimnastycznych, salonów masażu i łaźni. "Wymiana 
Snów" była tylko jednym z takich miejsc, które powstawały w 
wyniku zmian zachodzących w obyczajowości życia intymnego, 
tworząc sieć obejmującą cały kraj. Od pewnego czasu w swoich 
czterech ścianach mężczyźni i kobiety mieli dostęp do mnogości 
obrazów, najpierw w różnych ilustrowanych podręcznikach radości 
seksu i nie ocenzurowanych poradnikach kochania, potem na taśmach 
wideo wysyłanych za zaliczeniem pocztowym, następnie na filmach, 
dawniej dostępnych tylko w kinach porno w rozrywkowych 
dzielnicach kilku wielkich miast, gdzie wojna o swobody erotyczne 
przybierała najbardziej agresywny, często nawet bezprawny 
charakter, a obecnie nadawanych zarówno przez stacje kablowe, jak 
i przez zwykłą telewizję. Teraz w kioskach, drogeriach, na 
lotniskach i dworcach autobusowych każda pełnoletnia osoba mogła 
nabyć lśniące lub czarno-białe, eleganckie bądź kiczowate, drogie 
albo tanie pisma, dostosowane do najróżniejszych preferencji 
seksualnych. W zalewie obrazów nie brakowało niczego.
Seks-kluby stanowiły następny etap w eksploracji - i 
eksploatacji - nowej obyczajowości. Fabian był jednym z 
pierwszych, którzy skorzystali z tej oferty.
Kiedy na obiedzie lub na przyjęciu, na zawodach 
jeździeckich lub podczas seminarium spotykał kobietę, która go 
pociągała, zapraszał ją do teatru albo do kina, a potem na 
kolację. Następnie proponował jej, żeby wybrała się z nim do 
"Wymiany Snów" albo do podobnego klubu. Może dlatego, że robił to 
w sposób rzeczowy i niezmiernie kulturalny, nie przekonywał, nie 
nalegał, rzadko spotykał się z odmową.
W klubie zawsze najpierw prowadził kobietę do przebieralni 
sąsiadującej z salą taneczną. Tam, między rzędami metalowych 
szafek, wśród brzęku zamykanych i otwieranych drzwiczek, 
proponował, żeby się oboje rozebrali i weszli na salę przewiązani 
ręcznikami. Chociaż byli otoczeni przez nagie bądź częściowo 
nagie pary poprawiające ręczniki lub dumnie wypinające torsy ob-
ciągnięte firmowymi koszulkami z napisem "Wymiana Snów", 
onieśmielona kobieta często się ociągała. Fabian tłumaczył jej 
wtedy łagodnie, że skoro wszyscy są goli, nie powinna się czuć 
skrępowana własną nagością; co innego gdyby miała się rozebrać do 
rosołu w miejscu publicznym, ale tu, w klubie, pełny negliż był 
najbardziej odpowiednim strojem. Wszyscy wokół ściągali figi, 
staniki, kalesony i skarpetki albo stali i wycierali się po 
wyjściu spod pryszniców, potwierdzając słuszność słów Fabiana. W 
końcu jego towarzyszka też zaczynała się rozbierać - pierwsza 
oznaka, że akceptuje sytuację. Kiedy już oboje owinęli się 
ręcznikami, Fabian oprowadzał kobietę po klubie. Od samego 
początku była świadkiem otwartej, wyrafinowanej gry miłosnej: 
mężczyźni i kobiety, pojedynczo, parami, w grupach, oddawali się 
najbardziej intymnym obrzędom z taką swobodą, jakby po prostu 
rozmawiali ze sobą na spotkaniach towarzyskich odbywających się w 
prywatnych mieszkaniach.
Wkrótce nastrój powszechnej akceptacji przezwyciężał opory 
kobiety; jej potrzebę intymności zaspokajało poczucie, że na tym 
zamkniętym obszarze uchodzą rzeczy jak najbardziej intymne. 
Pozwalała sobie na wymianę dotyku z kimś obcym, zwykle z drugą 
kobietą, gdyż to wydawało jej się mniejszym zagrożeniem od 
pieszczoty obcego mężczyzny. Zdarzało się też, że odkrycie 
własnej natury, własnej ciekawości następowało u niej pośród 
anonimowej plątaniny ciał w jednym z bocznych pomieszczeń klubu. 
Czasem Fabian śledził jej kolejne etapy poznawania samej siebie; 
czasem jednak kobieta dawała mu znak, żeby zaczekał na nią gdzie 
indziej, nie chcąc, żeby ktoś znajomy był świadkiem jej totalnego 
wyzwolenia się spod wszelkich hamulców.
Dopiero na końcu, podporządkowując się zasadom panującym w 
klubie, oddawała się Fabianowi; było to naturalne dopełnienie 
oczekiwań obojga, a zarazem poddanie się nastrojowi miejsca i 
chwili. Łączyła ich głęboka wiedza o drugiej osobie, jaką rzadko 
posiada zazdrosny kochanek czy zadufany w sobie współmałżonek, 
pełna świadomość tego, jakie doznania cielesne sprawiają 
partnerowi największą przyjemność, zdobyta z bezpośredniej 
obserwacji jego zachowań erotycznych, które może już nigdy się 
nie powtórzą i o których żadnemu z nich nie wolno choćby 
napomknąć poza tą areną doznań seksualnych. Muzyka wciąż tętniła, 
kiedy Fabian prowadził Vanessę po długich schodach na jeszcze 
niższy poziom "Wymiany Snów"; przejście zwężało się i stawało się 
coraz ciemniej.
- Chciałbyś się ze mną kochać na oczach obych ludzi? - 
spytała nagle Vanessa. - Dzielić się mną z obcymi kobietami? - 
Zawahała się. - Z obcymi mężczyznami?
- Tylko jeśli ty chciałabyś się dzielić mną. Chciałabyś? - 
zapytał łagodnie.
- Można dzielić się jedynie tym, co się posiada - stwier-
dziła bezemocjonalnie, spoglądąjąc na Fabiana; na jej ustach 
błąkał się nikły uśmiech, który rozciągał bliznę.
Idąc w milczeniu u boku dziewczyny i pilnując się, żeby się 
o nią nie otrzeć, bo najlżejszy dotyk mógłby zostać poczytany 
przez nią za znak, Fabian zastanawiał się, na jakie nie znane mu 
dotąd obszary wiedzie go uczucie do dziewczyny; nie wiedział, czy 
wyjawić jej prawdę, którą sam zrozumiał w tamte popołudnia 
spędzane wspólnie w autodomie, kiedy leżał z twarzą przy policzku 
Vanessy, z jedną ręką wplątaną w jej włosy, z ustami obok jej 
ucha i szyi, wdychając zapach jej ciała - a mianowicie, że tak 
długo, póki będą kochankami, dziewczyna musi mieć prawo do 
doświadczania życia bez jego pośrednictwa, i jeśli kiedykolwiek 
zapragnie wziąć sobie nowego kochanka albo pójść do łóżka z kimś 
- mężczyzną bądź kobietą - z kim już uprawiała miłość, lub z 
kimś, kto ją pociąga, fakt ten nie będzie miał najmniejszego 
wpływu na to, jak ważne miejsce zajmuje w jego życiu. Chciał jej 
powiedzieć, że nigdy nie będzie zazdrosny o jej swobodę, o jej 
potrzebę poznawania samej siebie przez uprawianie miłości z 
innymi, czy na osobności, czy z nim jako współuczestnikiem lub 
biernym widzem, gdyż nie zubożaliby w ten sposób tego, co 
istnieje między nimi, nie oddawaliby innym czegoś z siebie, lecz 
czerpaliby z nich i wzbogacali swój związek.
Inni byliby tylko przelotnym dowodem istnienia świata 
zewnętrznego, czymś, co nie należy ani do niego, ani do niej, ale 
co każde z nich razem lub osobno może posiąść w dowolnym 
momencie; kochanie się z kimś obcym byłoby darem wizji, 
cząstkowym ujrzeniem siebie w zbliżeniu z innymi, snopem światła 
rzuconym na mrok zewnętrznego świata, odbijającym się od niego i 
wracającym do nich dwojga.
Fabian skierował Vanessę delikatnie do przodu; wędrowali 
korytarzami, z których prowadziły drzwi do saun i łaźni. Minęli 
kanapę, na której leżała wpatrzona w sufit dziewczyna; oczy miała 
zamglone, ciało nagie. Kilku pokracznych, spoconych mężczyzn, 
zrzuciwszy ręczniki, kolejno wchodziło w jej nieruchome ciało, 
jakby z ponurą zawziętością chcieli wniknąć w jej najgłębszą 
istotę. Z każdym pchnięciem kanapa rytmicznie uderzała o ścianę, 
głuchym łoskotem odmierzając ich wysiłki.
W pobliżu, w czerwonym blasku wiszących u góry lamp, goła 
para odpoczywała na leżance. Mężczyzna, niski, krępy, łysiejący, 
o wysokim, plamistym czole, miał przymknięte oczy i otwarte usta. 
Kobieta, o siwych, zmierzwionych włosach i pomarszczonych, 
pokrytych żylakami udach, znacznie wyższa od partnera, tuliła się 
do niego; głaszcząc długimi pociągnięciami jego męskość, 
wpatrywała się w parę, która kopulowała bez opamiętania na 
podłodze. Nagle zobaczyła Vanessę i uśmiechnęła się do niej.
- Jesteś bardzo ładna! - zawołała. - Może byś się 
rozebrała, co?
Mężczyzna otworzył jedno oko i też spojrzał na dziewczynę.
- Dobry pomysł - rzekł i nagle zauważył Fabiana. - Może 
przyłączycie się do nas? - zaproponował sennym tonem, po czym 
znów zamknął oko. Fabian i Vanessa trafili do dużej sali, która 
mieściła stoły bilardowe oraz automaty do gier mieniące się 
barwnymi światłami i wypełniające brzękiem całe wnętrze. Vanessa 
zrzuciła buty i opadła na jedną z poduch na podłodze. Łagodnie 
pociągnęła w dół Fabiana, a kiedy znalazł się obok niej, położyła 
mu głowę na udach. Niepewien, czego od niego oczekuje, chciał 
zbliżyć usta do jej włosów, rozebrać ją, gładzić jej brzuch, 
piersi, przesuwać wzrokiem po jej ciele z taką samą swobodą, z 
jaką wpatrywał się w ciała tylu innych osób tego wieczoru. Czuł 
na udzie ciepło bijące od dziewczyny, ale nie widział jej oczu. 
Wyglądała, jakby zapadła w drzemkę. Intensywność emocji sprawiła, 
że miał w głowie totalny zamęt. Kiedy był z dala od Vanessy, 
ledwo pamiętał o jej istnieniu; teraz, będąc przy niej, jasno 
zdawał sobie sprawę z każdego odcienia uczuć, jakie w nim 
wywoływała. Tego wieczoru, podobnie jak przed laty, baczył na 
każdy wyraz jej twarzy, każdy jej gest, każdy ruch. Ale to, co 
czuł, przenikało do jego świadomości jakby we fragmentach; nie 
umiał określić, co właściwie na niego oddziałuje: obecność 
Vanessy czy jego własna potrzeba.
Tuż obok jakiś mężczyzna zrzucił ręcznik i opadł na matę, 
pociągając za sobą kobietę ubraną tylko w białe szpilki i białe 
pończochy podtrzymywane przez podwiązki. Oboje mieli po 
dwadzieścia parę lat; on był umięśnionym szatynem, ona kształtną 
blondynką. Chichocząc, przewrócili się na plecy, po czym kobieta 
wyciągnęła ręce i rozchylając szeroko nogi, objęła mężczyznę. 
Mężczyzna przekręcił się, wsunął między jej uda i zaczął wbijać 
się w nią raz po raz, przyciskając ją do ziemi swoim ciężarem i 
ugniatając rękami jej piersi. W pewnym momencie kobieta zaparła 
się dłońmi o ramiona partnera i wysunęła spod niego; mężczyzna 
przemieścił się w dół i kiedy zanurzył twarz między jej uda, 
wnikając w nią językiem, nogi kobiety zacisnęły się na jego 
głowie niczym szczęki imadła. Siedzący obok drobny, łysy 
człowieczek obserwował parę. Zerkając nerowo na boki, podczołgał 
się bliżej, wydając bezzębnymi ustami ciche skomlenia; jego gołe 
ciało pokrywały plamy, twarz znaczyły sińce, a oczy wychodziły mu 
na wierzch z pożądania. Tępy, chytry uśmieszek wykrzywił jego 
oblicze, kiedy zobaczył, że Vanessa i Fabian spoglądają na niego. 
Potrząsnął głową, jakby chciał rozluźnić zbyt ciasny kołnierzyk, 
i ponownie zwrócił się w stronę pary. Kobieta jęczała; jej 
partner wsunąwszy obie dłonie pod jej pośladki, przyciskał sobie 
mocniej do twarzy jej wzgórek. Kręciła biodrami, z trudem łapiąc 
oddech; jej ciałem wstrząsały dreszcze. Mały człowieczek znów 
szarpnął głową i przekrzywił ją na bok; następnie przykucnął, 
rozsunął kolana, zmarszczył w skupieniu czoło i takimi ruchami, 
jakby doił krowę, zaczął się bawić własnym przyrodzeniem. Po-
chłonięta sobą para wciąż go nie widziała; on zaś podkradał się 
do niej, centymetr po centymetrze, aż w końcu jego męskość 
znalazła się tuż nad twarzą kobiety. Zbierając się na odwagę, 
jakby chodziło o dokonanie bohaterskiego czynu, chichocząc pod 
nosem i wydymając wargi, człowieczek dotknął brody leżącej na 
macie blondynki. Ta odruchowo, spragniona spełnienia, otworzyła 
usta i zacisnęła wargi na przyrodzeniu karła. Zaczął się trząść, 
dygotać i mruczeć coś do siebie; napinał ramiona, oddychał coraz 
szybciej, aż wreszcie osiągnął wytrysk. Kobieta, drżąc od 
pieszczot kochanka i nie otwierając oczu, przełknęła nasienie 
pokraki i oblizała wargi, zbierając z nich ostatnie krople. 
Chichocząc jak uczniak zadowolony z kawału, karzeł pospiesznie 
się oddalił; jego oczy były teraz puste, bez cienia żądzy.
- Wszyscy wydają się tacy złaknieni, tacy chciwi - po-
wiedziała Vanessa.
- Są konsumentami pożądania szukającymi okazji - oświadczył 
Fabian, rozglądając się po sali. - Tu, w tym tandetnym 
supermarkecie seksu, towar jest często podrzędnej jakości. 
Niektóre z tych kobiet są w rzeczywistości prostytutkami 
udającymi żony lub kochanki, wynajętymi po to, żeby je wymienić 
na żony lub kochanki innych mężczyzn. A wielu facetów to 
sutenerzy i właściciele burdeli, którzy szukają nowego towaru. 
Inni to turyści, którzy wczorajszy wieczór spędzili w domu pub-
licznym w Tijuanie lub w Hongkongu, a dziś prosto z samolotu 
przyjechali do "Wymiany Snów", przywlekając najróżniejsze 
choróbska. Ale są tu również studenci najlepszych uczelni, 
skuszeni obietnicą nieograniczonego i darmowego seksu.
- Czy ci ludzie nie boją się, że mogą się czymś zarazić?
- Pewnie się boją. Większość z nich nigdy nie użyłaby 
cudzej szczoteczki do zębów. Ale tu...
Urwał, bo jego uwagę zwróciła przechodząca obok para. 
Szczupły mężczyzna o pociągłej, inteligentnej twarzy prowadził w 
stronę najbliższego materaca wysmukłą dziewczynę, której uroda - 
tak jak prawie wszystkich wziętych modelek - łączyła w sobie 
niewinność i zmysłowość. Na twarzy dziewczyny malowało się 
skrępowanie, które przemieniło się w zdecydowaną niechęć, kiedy 
jej partner usiadł przy niej i zdjął jej ręcznik, całkowicie ją 
obnażając. Po chwili mężczyzna wyciągnął się i zaczął całować jej 
usta i szyję, lizać sutki, przejeżdżać językiem pod jej pachami; 
silnie podniecony, starał się w dziewczynie również rozbudzić 
namiętność. Vanessa poruszyła się niespokojnie, oparta o udo Fa-
biana. Usiadła i włożyła buty, co dla Fabiana było znakiem, że 
chce iść dalej. Mijając mężczyzn w ręcznikach, którzy stali 
pochyleni niczym mali chłopcy nad rozświetlonymi automatami do 
gier, skierowali się do baru.
Wśród ludzi nagich lub przewiązanych ręcznikami krążyło też 
kilku mężczyzn w ciemnych garniturach i kilka kobiet w długich 
sukniach. Jedna para trafiła tu najwyraźniej prosto z 
eleganckiego balu; przetykana złotem suknia kobiety mrugała do 
fraka i białej muszki jej partnera. Na końcu baru, przy bufecie z 
zimnymi zakąskami, stała grupa skośnookich mężczyzn, z których 
każdy był owinięty ręcznikiem i miał na nosie okulary w złotych 
ramkach. Vanessa szepnęła do Fabiana, że wyglądają tak, jakby 
byli na konferencji. Fabian uśmiechnął się i pokazał jej 
towarzyszki biznesmenów z Dalekiego Wschodu: prostytutki z 
obnażonymi piersiami, ubrane w dżinsy albo szorty. Jedna z nich, 
wystrzałowa dziewczyna o krótko ostrzyżonych rudych włosach, 
wysokich kościach policzkowych i szeroko rozstawionych oczach, 
spojrzała na Vanessę, potem na Fabiana i podeszła do nich.
- Mam na imię Cheyenne - przedstawiła się bez żadnego 
skrępowania, po czym zwróciła się do Vanessy, przekonana, że ta 
jest wynajętą dziwką. - Daj znać, jak będziesz wolna. Jackie... - 
wskazała na koleżankę - ...nie czuje się najlepiej i chce wracać 
do domu, więc mogłabyś zastąpić ją na resztę wieczoru. Ponieważ 
klub wymaga, żeby goście wychodzili parami, Jackie wyszłaby z 
twoim klientem.
- Skąd wiesz, że nie jesteśmy małżeństwem? - spytał Fabian, 
ujmując Vanessę za rękę.
Dziewczyna mierzyła przez chwilę Fabiana wzrokiem, po czym 
znów zwróciła się do Vanessy.
- Jeśli ci płaci za to, żebyście udawali małżeństwo, mnie 
tam nic do tego - rzekła. - Mężczyźni w tym wieku płacą za różne 
rzeczy. Ale tamci goście... - wskazała skośnookich mężczyzn i 
zniżyła głos - ...płacą najlepiej ze wszystkich, bo płacenie to 
jedyna rzecz, jaką potrafią dobrze robić. - Uśmiechnęła się 
szeroko. - Każdy z nich to chodząca Toyota. Nawet sobie nie 
wyobrażasz, ile mają pod ręcznikiem różnych utwardzaczy, 
specjalnych kółek, dziwactw na baterie. Czasem mam wrażenie, że 
pieprzę się ze sklepem elektronicznym.
Zaśmiała się i wróciła do swojej grupy.
Widząc, że kilku podpitych mężczyzn co rusz spogląda w jej 
stronę, Vanessa zrobiła się niespokojna. Pociągnęła Fabiana za 
rękę i wyszli z baru.
Minęli szklaną gablotę mieniącą się od sztucznych kamieni, 
która służyła za ladę; na jej półkach leżały kopie męskich i 
żeńskich narządów wykonane z fosforyzującego plastiku, baterie, 
które wprawiały je w ruch, zabawki erotyczne, wisiorki, kółka do 
kluczy, karty do gry, akcesoria ze skóry, z mosiądzu i 
chromowanego metalu. Na oddzielnej półce stały ampułki i pudełka 
ze środkiem chemicznym, który - wciągnięty w nozdrza - powodował, 
jak informowała etykieta, rozszerzenie naczyń krwionośnych, 
przyspieszone bicie serca oraz zakłócenie poczucia czasu, co 
stwarzało iluzję długotrwałego orgazmu. Za ladą kołysała się na 
wysokich szpilkach rosła platynowa blondynka w siatkowych pończo-
chach przytrzymywanych pasem; ciasno zasznurowany wiktoriański 
gorset wypychał do góry jej piersi, lśniące od potu i poznaczone 
przez cętki i piegi.
Na poplamionym materacu obok lady leżały dwa splecione 
ciała: białe i czarne. Młodziutka Murzynka z warkoczykami kochała 
się ze starym białym mężczyzną o siwych włosach ostrzyżonych na 
jeża. Zmięta bluzka dziewczyny odsłaniała nagie pośladki, dalej 
widać było podkolanówki zsunięte na buty na niskich obcasach. 
Patrząc nad kościstym ramieniem partnera, Murzynka dostrzegła 
spojrzenie Vanessy.
- Tylko tu możemy być sami - wyjaśniła uśmiechajc się 
nieśmiało niczym uczennica na pierwszej randce.
Przechodzący obok wysoki, przystojny mężczyzna niechcący 
potrącił Vanessę łokciem i uśmiechnął się przepraszająco; 
odwróciła się do niego i zmieszała widząc, że nabrzmiały narząd 
mężczyzny służy mu za wieszak, na którym niesie ręcznik. Akurat 
mijała ich uśmiechnięta kokieteryjnie kobieta z włosami 
ściągniętymi do tyłu. Przystanęła, bez słowa zdjęła ręcznik i 
pocałowała czubek wieszaka, po czym uśmiechnęła się i ruszyła w 
dalszą drogę. W obszernej wannie z ciepłą, wirującą wodą jakiś 
facet wynurzył się z mgły i przylgnął do kąpiącej się obok kobie-
ty, przyciskając mocno do siebie jej pośladki. Kiedy kołysał się 
z nią tam i z powrotem, inny mężczyna wszedł w nią gwałtownie od 
przodu i zaczął uderzać rytmicznie opasłym brzuchem o jej 
sterczące kości biodrowe.
Widok tej trójki zainteresował kobietę kąpiącą się na końcu 
wanny; zbliżyła się do nich. Po chwili przyłączyły się kolejne 
dwie osoby, a potem niezmiernie chudy chłopak o ramionach 
pokrytych piegami. Inni z leniwym zaciekawieniem przyglądali się 
czynnościom przedsiębiorczej grupki.
Młody mężczyzna, nagi, z ręcznikiem w dłoni, o uczesanych 
gładko włosach i oczach powiększonych przez silne szkła optyczne, 
utkwił wzrok w Vanessie. Jego dwie towarzyszki, o ciałach 
lśniących jak złoto od skraplającej się na nich pary, która 
unosiła się znad wanny, balansowały niepewnie na wysokich 
obcasach. Mężczyzna obrócił się nagle do Fabiana, jakby 
kontynuował przerwaną rozmowę.
- Mają z przodu istne zwieracze, niech skonam, jeśli 
kłamię! - obwieścił z dumą, wskazując złote dziewczyny. - 
Nielegalne imigrantki z Ameryki Południowej. Jedyne, czego nie 
potrafią, to mówić po angielsku.
Jego towarzyszki uśmiechnęły się, domyślając się, że o nich 
mowa.
- Zamienię obie na twoją jedną - zaproponował mężczyzna.
- Nie, dziękuję - odparł Fabian.
Facet nie dał za wygraną.
- To może niech zajmą się twoją cizią. - Patrzył na 
Vanessę, ale mówił tylko do Fabiana. - Albo zajmijmy się nią 
obaj, co ty na to?
- Może byś spytał mnie o zdanie, co? - wtrąciła się 
Vanessa, stukając się palcem w pierś. - Umiem mówić po angielsku.
Mężczyzna zmienił taktykę, ale nadal zwracał się wyłącznie 
do Fabiana.
- Lubisz facetów? - spytał ciekawie.
- W wojsku przyjaźniłem się z kilkoma chłopakami - odparł 
Fabian.
Mężczyzna, zniechęcony, wreszcie dał im spokój; jego 
towarzyszki posłusznie za nim odeszły.
Z wanny wyczołgała się para dobrze po sześćdziesiątce, o 
obwisłych brzuchach i nogach chudych jak szczudła; ruszyli przed 
siebie, zostawiając na posadzce mokre ślady stóp.
Fabian i Vanessa zagłębili się w labirynt niewielkich sal; 
po pewnym czasie dotarli do obszernego pomieszczenia o 
przezroczystych ścianach z pleksiglasu. Ujrzeli dziesiątki nagich 
kobiet i mężczyzn, którzy stali, kucali, leżeli lub wili się na 
materacach i poduszkach. Nie obowiązywały żadne hamulce; ludzie 
kopulowali w parach, w gromadkach trzech, pięciu zespolonych ze 
sobą ciał, ręce przesuwały się po ciężkich brzuchach, miękkich 
piersiach, po skórze świeżej lub pomarszczonej, jędrnej lub 
zwiotczałej, palce wnikały w najbardziej intymne otwory, raz były 
przyjmowane z uległością, kiedy indziej stopniowo pokonywały opór 
napiętych mięśni; zniewalająca choreografia dotyku, splatania 
się, łączenia, przenikania, zmian partnerów, pozycji, ciągłe 
wchodzenie, napieranie, nacieranie; nieprzerwany atak zachłannej 
i bezlitosnej armii ludzkich ciał. Ze stosu wyplątała się jedna 
para. Mężczyzna dobiegał sześćdziesiątki; miał potargane siwe 
włosy, a na jego włochatej, spoconej klatce piersiowej spoczywał 
medalion. Kobieta była młoda i zgrabna. Mężczyzna skierował ją do 
drzwi; stąpała ścieżką między ciałami wyzywającym, pewnym siebie 
krokiem zawodowej striptizerki. Po wyjściu z sali oboje rzucili 
się na szeroką leżankę. Kobieta, dumna ze swojej urody, rozsunęła 
uda. Fabian zamierzał się odwrócić, gdy wtem coś zwróciło jego 
uwagę; po równym kształcie jej mniejszych warg sromowych poznał, 
że kobieta była kiedyś mężczyzną.
Vanessa szła w milczeniu za Fabianem wzdłuż rzędów kabin, 
których drzwi były albo zamknięte, albo otwarte na oścież. Zza 
cienkich ścian dochodziły szepty, śmiechy, odgłos uderzających o 
siebie lub o ziemię ciał, jęki kobiety, skomlenie mężczyzny, 
pojedyncze słowa i urywki zdań. Vanessa skręciła w bok i o mało 
nie zderzyła się z drzwiami zagradzającymi drogę do innej części 
klubu. Pchnęła je niepewnie i ściskając dłoń Fabiana, weszła do 
środka. Znaleźli się w olbrzymim, pustym pomieszczeniu wyłożonym 
gładkimi kaflami, w którym mieścił się spory basen, a na samym 
końcu - sauna. Przezroczysta mgiełka unosiła się nad powierzchnią 
oświetlonej reflektorami wody; przez zielonkawą toń widać było 
zarysy dna. W pomieszczeniu panowała taka cisza, jakby przebywali 
nad basenem w prywatnym domu.
- Masz cały basen dla siebie - powiedział Fabian z 
uśmiechem do dziewczyny, która puściła jego dłoń, zaskoczona i 
uradowana. - Tak jak chciałaś, basen z chłodną wodą!
Położył się na rzeźbionej ławie na skraju basenu; Vanessa 
zsunęła buty, uniosła spódnicę, usiadła na brzegu i zaczęła 
rozbryzgiwać stopami wodę.
Nagle bez słowa zdjęła sweter i cisnęła Fabianowi. Wstała, 
ściągnęła spódnicę oraz figi i rzuciła je na ławkę. Podbrzusze 
dziewczyny było teraz dokładnie na wysokości twarzy Fabiana. Nie 
czuł jeszcze podniecenia, ale zaschło mu w ustach. Patrzył na 
nią, na jej wzgórek. Nie odrywając wzroku od Fabiana, Vanessa 
przesunęła nogę do przodu, żeby miał lepszą widoczność. 
Podniecony, spoglądał na nią w milczeniu, nie wykonując żadnego 
ruchu. Wróciła na brzeg basenu i skoczyła do wody; płynnymi 
wyrzutami ramion znakomitej pływaczki cięła powierzchnię basenu, 
niemal nie zakłócając spokojnej tafli. Przepłynęła basen kilka 
razy i wyszła z wody; mokre włosy przylegały jej ciasno do głowy. 
Fabian rzucił dziewczynie ręcznik. Kiedy owinęła się nim, 
zasłaniając piersi i biodra i usiadła nad basenem, miał ochotę do 
niej podejść, ale się powstrzymał.
Wtem drzwi się otworzyły i pomieszczenie wypełniło się 
salwami śmiechu i donośnymi, wesołymi głosami; do środka wbiegło 
czterech Murzynów i dwie Murzynki, wszyscy w wieku trzydziestu 
kilku lat. Spoglądając na Fabiana i Vanessę, zrzucili ręczniki i 
wskoczyli po kolei do wody. Kobiety, niskie, o sterczących 
piersiach, szerokich biodrach i masywnych udach, zostały na 
płytkim końcu; mężczyźni, tędzy, barczyści, popłynęli silnymi 
wyrzutami ramion na głęboką stronę, gdzie zaczęli opryskiwać się 
wodą i popisywać przed towarzyszkami. Jeden z nich wynurzył się 
parę metrów przed Vanessą, pilnując się, żeby jej nie ochlapać. 
Popatrzył na nią z uśmiechem, po czym z łobuzerską miną podpłynął 
nieco bliżej, nie kryjąc tego, że ciekawi go, co skrywa jej 
ręcznik. Kiedy Vanessa odwzajemniła uśmiech, mężczyzna podpłynął 
jeszcze bliżej; jego palce dotknęły jej stóp.
- Jak chcesz uczcić nasze spotkanie, maleńka? Wspólną 
kąpielą czy numerkiem? - spytał unosząc się na wodzie.
- Za zimno na jedno i drugie - odparła cicho, ale bez 
speszenia.
- Nie wyglądasz mi na bryłę lodową, ślicznotko - zawołał 
wesoło Murzyn.
- Ale ty tak - zareplikowała uśmiechając się szerzej; 
nabierała odwagi. - Ale zimny czy nie, masz najdłuższego, jakiego 
widziałam!
Słysząc tę rozmowę, pozostali Murzyni podpłynęli do 
przekomarzającej się pary; ich śmiech mieszał się z chlupotem 
wody.
- Najdłuższego? Poważnie? - spytał uradowany, choć również 
trochę zdziwiony, rozmówca Vanessy.
- O tak! - Dziewczyna mówiła coraz śmielej, chlapiąc mu 
nogami w twarz. - Jeśli mi nie wierzysz, spytaj mojego tatę - 
dodała wskazując Fabiana.
- To twój ojciec? - Murzyn aż się cofnął ze zdumienia, 
wytrząsając z oczu wodę. - Przyprowadziłaś tu ojca?
- A może to tata przyprowadził mnie?
Szóstka Murzynów popatrzyła na Fabiana, ciekawi, jak 
zareaguje.
- Jeśli moja dziecina mówi, że masz najdłuższego - 
powiedział Fabian, nie podnosząc się z ławki - możesz jej 
wierzyć. Dość się gziła z chłopakami w szkole, żeby znać się na 
rzeczy. Murzynki, nie chcąc biernie przysłuchiwać się rozmowie, 
podpłynęły do grupki na drugim końcu basenu.
- Niewiele jeszcze widziałaś, kochana. - Jedna z nich 
westchnęła głośno i zarechotała, po czym zawołała do swojego 
towarzysza niby to gniewnym, lecz w sumie serdecznym tonem: - No, 
zostaw tę młodą damę w spokoju!
I ponownie zwróciła się do Vanessy.
- Kochana, mój chłop może i ma długiego, ale już dawno 
zapomniał, co zrobić, żeby długo trwało! - oznajmiła wbudzając 
dalsze salwy śmiechu. Mężczyzna ruszył w jej stronę, wykrzywiając 
twarz w udanej złości. Umknęła przed nim jednym wyrzutem 
ramienia. Zabawa dobiegła końca; Murzyni i Murzynki zaczęli 
wychodzić z wody. Wzięli ręczniki, pomachali do Vanessy i 
Fabiana, a po chwili zniknęli za drzwiami. W pomieszczeniu znów 
zapadła cisza; wzburzona powierzchnia basenu uspokajała się 
powoli, miejscami przezroczysta, miejscami połyskująca odbitym 
światłem. Vanessa wstała i podeszła do ławki, na której Fabian 
leżał wsparty na łokciu. Nie patrząc na niego, przycupnęła na 
samym skraju, jakby czekała na to, co powie. Dygotała z zimna.
- No i znalazłem ci basen - rzekł.
Sięgnął po ręcznik i troskliwie okrył nim jej ramiona. 
Przysunęła się bliżej.
- Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić, ślicznotko? - spytał 
naśladując żartobliwy ton Murzyna.
- Jest jeszcze coś... tato - odparła cicho.
- Co takiego, dziecinko? - spytał tym samym tonem.
- Wciąż jestem dziewicą - szepnęła.
Odsunęła się od niego i wstała. Fabian również się podniósł 
i przyciągnął dziewczynę do siebie, nie przejmując się tym, że 
ręcznik spadł jej z pleców; dygotała, objęta ramieniem mężczyzny. 
W końcu zadarła głowę i chłodnymi, suchymi wargami musnęła jego 
usta.
- I już dłużej nie chcę być - dodała.
Nie wiedział, czy Vanessa chce, żeby po tym wyznaniu zabrał 
ją do jednego z klubowych pomieszczeń pełnego kochających się 
par. Wyobraził ją sobie w objęciach obcego mężczyzny, obcego 
męskiego ciała. Puścił ją i cofnął się o krok. Wyczuwając, o co 
mu chodzi, wyciągnęła dłoń i dotknęła jego policzka.
- Nie, nie tego chcę - powiedziała.
- A czego? - spytał siląc się na neutralny ton.
- Ciebie - szepnęła składając ręce na piersiach. W jej 
oczach malował się spokój; wróciła do ławki i położyła się na 
niej. Przez chwilę stał nad nią, potem osunął się na kolana; 
oszołomiony, bał się jej dotknąć. Zastanawiał się, czy dla niej 
również pamięć zaczęła działać jak posłaniec, przynosząc obrazy 
ich nie spełnionych do końca obrzędów z autodomu.
- Zawsze ciągnęło mnie do młodych dziewcząt - zaczął 
ostrożnie. - Zarówno do tych, które zwracały na mnie uwagę, jak i 
do tych, którym byłem obojętny. Jedne nastolatki wzbudzają coś we 
mnie, w innych ja sam chcę coś wzbudzić. Ale zawsze dotąd im 
krócej jakaś dziewczyna była w moim życiu, tym milej wspominałem 
romans. Natomiast ty... z tobą od początku było inaczej. Bez 
przerwy się bałem, że cię stracę. I znów się boję. - Urwał, nie 
chcąc ująć w słowa swoich uczuć. Teraz, kiedy była gotowa 
kontynuować to, co zainicjował tyle lat temu, i pragnęła 
ostatecznego spełnienia, tak jak przewidział w swoich 
dalekosiężnych planach, zrozumiał, że sam również dał się omotać.
- Od początku naszej znajomości - mówił dalej - zdawałem 
sobie sprawę, że bez względu na to, co między nami zajdzie, nigdy 
nie będę mógł cię naprawdę mieć, i nadejdze dzień, gdy wyrośniesz 
z tego, co do mnie czujesz; z biegiem lat stanę się dla ciebie 
tylko patetyczną postacią z okresu, kiedy uczyłaś się jeździć 
konno. Nic nie wskazywało na to, że dziewczyna wie, z jakim 
trudem przychodzi Fabianowi to wyznanie. Patrzyła na niego 
spokojnie, wciąż trzymając ręce złożone na piersiach.
- Myślałem o tobie, kiedy byłem sam i kiedy byłem pośród 
ludzi, a moim myślom zawsze towarzyszył żal, że nie jestem twoim 
ojcem, bo wtedy przynajmniej twoja przeszłość nosiłaby mój ślad; 
kochanek, bez względu na to, co by zrobił i jak bardzo by chciał, 
nigdy nie jest w stanie zmienić życia wybranki. - Perorując z 
przejęciem, przysunął się bliżej dziewczyny; jego ramię dotknęło 
jej uda. - Zawsze cię kochałem, Vanesso.
Nie zareagowała. Położył głowę na jej kolanach, a wtedy 
dziewczyna wyciągnęła rękę i dotknęła jego ust. W oddali 
trzasnęły drzwi. Vanessa ujęła jego dłoń i przytknęła do blizny 
na wardze.
- Więc kochaj mnie teraz - powiedziała po prostu.
Wstali. Vanessa wzięła swoje ubranie i Fabian poprowadził 
ją w stronę sauny. Otworzył drzwi przed dziewczyną i zapalił 
światło. Ogarnął ich zapach wiórów i suchej kory; jasne ławki z 
surowego drewna były jedynym miejscem spoczynku. Vanessa zrzuciła 
ręcznik i położyła ubranie na najwyższej ławce, po czym usiadła 
nieco niżej. Czekała na Fabiana. Rozbierał się, kładąc kolejno 
każdą część odzieży na niewielkiej stercie na górnej ławce. Żeby 
poczuć się tak samo swobodnie przy Vanessie jak dawniej, zaczął 
przypominać sobie sceny z ich popołudni w autodomie. Ujrzał w 
myślach Vanessę rozbierającą się przed nim; celowo kładła ubranie 
w zasięgu ręki, żeby móc się szybko ubrać, gdyby nagle ktoś ich 
zaskoczył. Zdał sobie sprawę, że w ukryciu autodomu to on brał 
ją, nastolatkę, na swoją kochankę, ryzykując uwięzienie, 
kontrolując swoją potrzebę, hamując pragnienie złamania pieczęci, 
która zamykała przed nim jej ciało. Teraz z kolei ona brała go na 
swojego kochanka, wołała go do siebie, nakłaniała, by wreszcie 
zerwał pieczęć.
Był już nagi, ale jego ciało jeszcze nie reagowało na nagość 
dziewczyny. Usiadł obok niej, dotykając ramieniem jej pleców. 
Zapach włosów Vanessy mieszał się w jego nozdrzach z rześką wonią 
drewna; zbliżył usta do jej szyi, poczuł pod wargami wypukłość za 
uchem dziewczyny, tak samo delikatną jak wtedy, gdy całował ją 
pierwszy raz. Przesunął dłońmi po piersiach Vanessy i rodzące się 
w niej podniecenie rozbudziło jego namiętność, ale nie rozsuwał 
jeszcze kolanami jej ud. Czuł, jak narasta w nim niepokój, że 
zaraz ma sprawić jej ból. Nie wiedział, czy dziewczyna też się 
tego boi. Wsunął dłoń między jej uda, pocierając miękkie fałdy 
skóry; wnikając głębiej, odkrył, że jest wilgotna. Nie natykając 
się na opór, jego palce powoli wchodziły coraz dalej; czując, że 
są już w środku, przyciągnął dziewczynę do siebie, a ona objęła 
go mocno, cały czas wpatrując mu się w twarz. Wspomnienia i myśli 
wyparł dotyk, przed którym dłużej nie umiał się wzbraniać, jakby 
wiedza o tym, kim jest, tkwiła w dziewczynie, i tylko biorąc ją, 
mógł się dowiedzieć prawdy o sobie samym. Ułożył Vanessę łagodnie 
na drewnianych deskach, z głową odrzuconą do tyłu, z rozsuniętymi 
nogami; prawa nadal spoczywała na podłodze, a lewa otoczyła jego 
biodra, kiedy wsparty na jednej ręce, żeby nie przygniatać 
dziewczyny, wolną dłonią prowadził swoją męskość wzdłuż złącza 
jej ud, wciąż - mimo napięcia w kroczu - wahając się przed 
zanurzeniem się w uległe ciało. Nagle Vanessa prawą nogą również 
otoczyła jego biodra i sama się na niego nadziała; wtedy poddał 
się i wszedł w nią, wsuwając się coraz głębiej, aż trafił na 
przeszkodę: napiętą tarczę, która stanowiła jego cel. Vanessa 
wygięła szyję, ale oczy miała zamknięte, nie mógł z nich nic 
wyczytać. Napierał czując, jak paznokcie dziewczyny orzą mu 
skórę, i w końcu się przebił; Vanessa wydała krótki, ochrypły 
krzyk, znak, że może już wejść w nią głębiej, dotrzeć tam, gdzie 
nikt jeszcze nie dosięgnął. Jej twarz wykrzywiał grymas małej 
dziewczynki, która za chwilę wybuchnie płaczem, a zarazem 
dorosłej kobiety w połogu. Chwytając go rękami za biodra, zaczęła 
odpowiadać na jego ruchy, cofając się, kiedy przyrodzenie 
partnera sięgało dna jej łona. Nad odgłosami ich przyspieszonych 
oddechów Fabian słyszał zgrzytanie zębów Vanessy i zawodzenie 
dobywające się z jej zaciśniętych ust; dolna warga przylegała 
ciasno do górnej, jakby dziewczyna chciała ukryć bliznę. Jego 
dłonie, wsunięte pod jej pośladki, unosiły ją, by mógł wnikać w 
nią coraz dalej, tak jak zdawała się prosić. Wyginając się w łuk, 
przywierała brzuchem do ciała kochanka, a jej odrzucone za głowę 
ręce drapały deski ławki, jakby chciała wyryć na nich jakieś 
słowa; otwierała się coraz szerzej, pragnąc jedynie tego, by 
coraz dokładniej ją poznawał, coraz głębiej zanurzał swój kil. 
Poczuł, że ciepła strużka cieknie mu po udzie; wiedział, że to 
krew Vanessy. Ale nie odrywał wzroku od twarzy dziewczyny. Mimo 
zespolenia ich ciał, mimo tego, że stała się przystanią, do 
której wciąż przybijał i z której wciąż wypływał jego statek, nie 
miał pewności, czy z każdym ruchem cumuje ją mocniej do siebie 
czy puszcza na łaskę fal, by płynęła ku własnym brzegom, własnemu 
przeznaczeniu. Poruszając się w niej, przypominał sobie Vanessę 
taką, jaką znał niegdyś: szczupłą nastolatkę jadącą konno obok 
niego, której uda, piersi, ugięte kolana, a nawet przestrzeń 
otwierająca się między nią a siodłem podczas anglezowania 
zniewalały jego wzrok. Kiedy patrzył na nią teraz, jego 
spojrzenie spochmurniało na myśl o czasach, które nadejdą, o 
wypełnionym goryczą i nudą żmudzie życia bez niej, ciągłym 
obcowaniu z samym sobą w roli nie pana własnego istnienia, a 
zaledwie podmiotu. Krew, która spływała na jego uda, była dla 
niego dowodem, że coś należącego wyłącznie do niej znaczy go 
niezmywalnie, obwołuje go na zawsze jej pierwszym prawdziwym 
kochankiem. Vanessa wydawała się niezmiernie odległa; twarz miała 
wykrzywioną, dłonie zaciśnięte, a zgrzytanie jej zębów stawało 
się coraz głośniejsze. Jakby nagle zapragnął uwolnić się od niej 
lub od siebie, Fabian uniósł swoje ciało w niejasnej groźbie 
odejścia, jednocześnie przesuwając w dół dłoń i szukając czegoś 
palcami; znalazł. Dziewczyna jęknęła pod jego dotykiem; cofnął 
dłoń i znów wszedł głębiej. Łono Vanessy przeszedł skurcz, jej 
pośladki opadły na ławkę. Eksplodując, całym ciałem waliła o 
deski, zasłaniając twarz ramionami; rozdarte jękiem usta 
otworzyły się szeroko, odsłaniając ukrywaną bliznę, sutki 
stwardniały nagle pod rękami kochanka, okrwawione nogi puściły 
jego biodra. Zmienił pozycję i ujął jej twarz w obie dłonie; 
teraz drżące łydki Vanessy były zarzucone na jego ramiona, jej 
stopy wznosiły się nad nim. Patrząc na krew sączącą się z niej 
przy każdym pchnięciu, poczuł nagłą potrzebę, żeby się z nią 
podzielić jej darem; wysunął swoją zakrwawioną męskość i 
przytknął do twarzy dziewczyny, pozostawiając czerwony ślad; znów 
w nią wszedł, znów się wysunął i zbliżył do twarzy Vanessy, 
kolejno znacząc jej czoło, policzki, usta, zakrywając bliznę. 
Potem zaczął zlizywać krew z jej czoła, policzków i szyi, 
wprowadzać czerwony płyn językiem do jej ust. Całował ją, a ona 
odpowiadała na jego pocałunki, smakując krew, którą wydobył z jej 
głębi. Kiedy zaczęła się ciskać pod nim, z oczami wpatrzonymi w 
niego, ustami z trudem powstrzymującymi się od krzyku, zdjęty 
nowym pożądaniem wszedł w nią z niepohamowaną siłą; wbijał się 
coraz gwałtowniej, jakby chciał rozerwać ją na dwoje, aż w końcu 
nowe dreszcze zaczęły wstrząsać ciałem dziewczyny. Oszałamiał go 
krajobraz tego ciała, wzniesienia, równiny, wąwozy. Wciąż nie 
zaspokojony, przywarł ustami do jej wzgórka, wsuwając język tam, 
gdzie przed chwilą była jego męskość; czuł na wargach i w ustach 
smak krwi i mimo znużenia coraz szybciej poruszał językiem, żeby 
zebrać każdą kroplę, łapczywy na wszystko, co pochodziło od 
Vanessy. Tulił ją do siebie, wypuszczał z ramion, wchodził w nią 
od nowa, tkwił w niej jak wrośnięty, raz wiotki, raz naprężony, 
ale cały czas nie przestawał jej pieścić, aż brakowało jej sił, 
energii, uczuć, a jej umysł nie wchłaniał już doznań, których 
nadal dostarczało rozbudzone ciało. Osiągnęła najwyższy szczyt i 
spadła w głęboką przepaść. Żeby obudzić umysł Vanessy, uświadomić 
jej, że jest wolna i może się w każdej chwili wycofać, odmówić mu 
swojego ciała, ukląkł nad nią, zawieszony w dzielącej ich 
przestrzeni, z rękami z tyłu i wyprężonym torsem, zbliżając swoją 
męskość do twarzy dziewczyny, gotów dotknąć jej policzków, warg, 
brody, szyi. Przyciągnęła go do siebie i pochwyciła z ochotą, 
pragnąc odebrać mu jego wolność, udowodnić, że przy niej jest tak 
samo jak ona bezsilny wobec doznań. Wciąż trzymając ręce na 
plecach, stopniowo wsunął się w jej usta; potem zaczął poruszać 
się coraz szybciej, kołysać w przód i w tył, wpychać coraz 
głębiej, nabrzmiewać, napełniać ją sobą. Z głową odchyloną do 
tyłu, nie mogła złapać tchu, ale - korzystając ze swojej wolności 
- postanowiła nie wypuszczać go z ust, choć zaczynała się dusić, 
oczy wychodziły jej na wierzch, a pięty wybijały werbel o deski. 
Jej ręce uniosły się, by go odepchnąć, lecz zatrzymała je siłą 
woli. Kiedy przymknęła oczy, cofnął się, pozwalając, by do jej 
otwartych ust wpadło powietrze, ale gdy tylko napełniła płuca, 
znów bez słowa sięgnęła po jego męskość; oboje byli wydrążeni ze 
wszystkiego, prócz wspólnej potrzeby. Bębnienie pięt dziewczyny 
jeszcze chwilę niosło się echem po niewielkiej drewnianej 
izdebce; wreszcie ucichło. Fabian spojrzał w dół na twarz 
Vanessy. Długo czekała, aż do niej powróci; teraz nie musiała już 
czekać. Czekanie było poza nią, podobnie jak dopełnienie, które 
wcześniej tylko mogła sobie wyobrażać. Wreszcie uwolniła się od 
Fabiana, uwolniła od siebie samej.
Późną jesienią Fabian znów znalazł się w drodze; jeździł od 
stajni do stajni w poszukiwaniu pracy, wygłaszając wykłady, 
ilekroć nadarzyła się ku temu okazja. Kierował się do 
Massachusetts, ale zboczył z trasy, by zahaczyć o Nowy Jork; 
chciał obejrzeć National Horse Show w Madison Square Garden, 
prestiżowe doroczne zawody, na które ściągali ze swymi końmi 
jeźdźcy z całego świata.
Chociaż zawody trwały już od kilku dni, Fabian chciał 
zobaczyć ostatnie konkursy. Był jeszcze jeden powód: kiedy się 
ostatnio widzieli, Vanessa powiedziała mu, że jej ogier, Kapitan 
Ahab, prezent od ojca, zakwalifikował się w Madison Square Garden 
do międzynarodowego konkursu o Puchar Stanhope'a; był to konkurs 
w potędze skoku, a więc konkurencja, w której liczy się 
wytrzymałość, siła i skoczność konia przy pokonywaniu serii 
wysokich przeszkód. Nagroda - srebrny puchar i pokaźna suma 
pieniędzy - została ustanowiona przez dziadka Vanessy, komandora 
Ernesta Teneta Stanhope'a, i była najwyższą wygraną, o jaką można 
się było ubiegać podczas tych zawodów.
Kiedy Fabian ostatni raz rozmawiał z Vanessą, powiedziała, 
że prawdopodobnie ani ona, ani jej rodzice nie będą mogli 
przyjechać do Nowego Jorku; ucieszyła się, że przynajmniej Fabian 
będzie na miejscu i zobaczy start jej ogiera. Puchar Stanhope'a 
był najważniejszym konkursem ostatnich dni National Horse Show; 
Fabianowi, jak tylko znalazł się w Madison Square Garden, 
udzieliło się powszechne podniecenie i nastrój radosnego ocze-
kiwania, które przezwyciężyły niechęć, jaką zwykle czuł do tego 
typu imprez.
Mężczyźni w smokingach lub we frakach i cylindrach oraz 
kobiety, obwieszone biżuterią i otulone w puszyste futra 
sięgające ziemi, tłoczyli się na ruchomych schodach, przejściach 
i korytarzach okalających ogromną halę. Na dole z daleka biła w 
oczy płomienna czerwień żakietów zawodników.
Madison Square Garden tętnił życiem: trybuny były 
wypełnione po brzegi, obsługa toru kończyła szykować parcours, 
sędziowie sprawdzali odległości między przeszkodami, ekipy 
telewizyjne ustawiały kamery i światła, a fotoreporterzy 
przechylali się przez barierki, usiłując znaleźć najlepsze 
miejsca do uwieczniania skoków.
Oszołomiony splendorem otoczenia i nerwową gorączką 
przygotowań, Fabian opuścił trybuny i udał się na sąsiadującą z 
parcoursem przestrzeń wyodrębnioną na rozprężalnię, boksy, 
namioty poszczególnych ekip oraz pomieszczenia, w których 
składowano sprzęt, uprząż i zapasy paszy. Miał nadzieję, że na 
terenie przydzielonym jeźdźcom i koniom Stanhope'ów uda mu się 
zobaczyć Kapitana Ahaba, którego widział już parę razy na 
lokalnych konkursach organizowanych w Totemfield. Ponieważ ta 
część hipodromu nie była dostępna dla widzów - wchodziło się za 
okazaniem specjalnej przepustki - Fabian zabrał ze sobą obwolutę 
swojej książki "Upadki chodzą po ludziach", aby przekonać 
strażnika, że jest człowiekiem z branży. Zdjęcie Fabiana z tyłu 
obwoluty i jego osiągnięcia jeździeckie wymienione na 
skrzydełkach rzeczywiście wywarły wielkie wrażenie na strażniku - 
wpuścił go od razu. Na zapleczu wszystko przebiegało znacznie 
spokojniej niż na hipodromie. Fabian mijał szereg namiotów i 
boksów zajmowanych przez najlepsze amerykańskie i zagraniczne 
ekipy, spoglądając okiem znawcy na konie w barwach 
najznakomitszych stajni. Po terenie kręcili się hodowcy, 
właściciele koni w towarzystwie rodzin oraz liczni trenerzy; na 
rozprężalni ćwiczyli skoki zawodnicy szykujący się do 
najbliższego konkursu, podczas gdy inni dochodzili do siebie po 
udziale w poprzednim; z boku stajenni czesali i siodłali jedne 
konie, innym zdejmowali uprząż.
Na końcu szeregu Fabian zobaczył namiot i boksy Stajni 
Stanhope'ów. Kunsztowny monogram rzucał się w oczy zarówno na tle 
granatowych boksów, czerwonych ścian namiotu, jak i żółtych 
wełnianych derek oraz kapturów. Spotkał koniuszego, który 
pamiętał go z okresu, kiedy Fabian uczył jeździć jego syna w 
klubie "Uzda i siodło" w Totemfield. Koniuszy poruszał się o 
kulach; od czasu, gdy w młodości spadł z siodła, nigdy nie 
odzyskał pełnej władzy w nogach. Powiedział Fabianowi, że Kapitan 
Ahab znajduje się już na rozprężalni sąsiadującej z wjazdem na 
hipodrom; rozgrzewał go Stuart Haywart, młodzieniec ze znanej 
rodziny z Południa, który często jeździł na ogierze Stanhope'ów, 
zwyciężając na nim w zawodach dla debiutantów, młodzików i w 
konkursach otwartych, aż wreszcie zakwalifikował się do tej 
ważnej imprezy. Jazda na Kapitanie Ahabie w międzynarodowym 
konkursie potęgi skoku miała być ukoronowaniem jego dotych-
czasowych sukcesów.
Na rozprężalni - niezwykle ciasnej przez kontrast z liczbą 
i wielkością ustawionych na niej przeszkód - kilku jeźdźców 
najeżdżało kolejno na przeszkody w przygotowaniu do 
najważniejszego konkursu dnia, który miał się rozpocząć za pół 
godziny. Fabian dojrzał przy parkanie wspaniałą sylwetkę Kapitana 
Ahaba, konia pełnej krwi angielskiej o znakomitym rodowodzie. 
Hayward stał obok wierzchowca; właśnie poprawiał siodło.
Fabian ruszył żwawo w jego stronę. Młodzieniec był nieco od 
niego wyższy, miał mocne, umięśnione nogi i jasne włosy, które 
opadały mu niesfornie na czoło. Fabian mógł go sobie bez trudu 
wyobrazić w stroju zawodnika uniwersyteckiej drużyny futbolowej 
lub po drugiej stronie siatki do tenisa.
- Nazywam się Fabian - rzekł wyciągając rękę. 
Hayward, dobrze wychowany młodzieniec, uścisnął dłoń Fabiana 
z szacunkiem należnym człowiekowi dwukrotnie starszemu od siebie 
i o znacznie większych osiągnięciach jeździeckich.
- Pan jest tym graczem w polo, który kiedyś uczył 
jeździectwa w Totemfield, prawda? - zapytał.
- Zgadza się - przyznał Fabian. - Choć było to już dość 
dawno temu.
- Vanessa często powtarza, że nauczył ją pan znacznie 
więcej niż inni nauczyciele - powiedział Hayward z nutą podziwu w 
głosie.
- Cieszę się, że panna Stanhope ma o mnie tak dobre zdanie 
- rzekł Fabian.
Hayward spoglądał na starszego mężczyznę, jakby jego 
obecność dodawała mu otuchy. Fabian odruchowo poczuł sympatię do 
młodzieńca, którego zachowanie i sposób bycia były niezwykle 
ujmujące. Dopiero kiedy Hayward wrócił do poprawiania siodła 
Kapitana Ahaba, Fabiana uderzyła bladość młodego zawodnika. 
Chociaż na rozprężalni było chłodno, a Hayward dotąd nie jeździł, 
jego czoło i górną wargę pokrywał pot; dłonie mu drżały, kiedy 
zaciągał popręg. Czując na sobie badawcze spojrzenie Fabiana, 
Hayward zdobył się na brawurę.
- No już, Ahab! - zawołał żartobliwym tonem, dosiadając 
ogiera. - Czas upolować białego wieloryba!
Objechał dwukrotnie rozprężalnię, bezbłędnie siedząc w 
siodle; wprawił ogiera w szybszy kłus, potem w galop, pewnie 
prowadząc konia, choć Kapitan Ahab trochę się narowił, 
zdenerwowany nowym otoczeniem. Hayward najeżdżał na pierwszą 
przeszkodę. Jego sylwetka była wręcz idealna: ramiona i ręce 
podane do przodu, palce u nóg skierowane do góry, pięty do dołu, 
oczy patrzące prosto, łydki i uda przyciśnięte do boków 
wierzchowca. Kiedy Kapitan Ahab pokonywał przeszkodę, przedramię 
Haywarda wraz z wodzą tworzyło linię prostą, od łokcia jeźdźca do 
pyska zwierzęcia, wodza oddana dokładnie tyle, ile trzeba. 
Wylądowawszy po drugiej stronie, Hayward gładko opadł na siodło - 
kostki miał odpowiednio napięte, kolana amortyzowały wstrząs - i 
zaraz zebrał wodze, nie przerywając ani na sekundę połączenia 
między dłonią i kiełznem.
Skok był znakomity. Fabian, zadowolony, że Haywardowi tak 
dobrze idzie, już chciał opuścić rozprężalnię, gdy wtem ujrzał, 
że młodzieniec przechyla się na bok, jakby tracił równowagę. 
Spłoszony nagłym szarpnięciem wodzy Kapitan Ahab odmówił wzięcia 
następnej przeszkody; przysiadł na zadzie i zarył się tylnymi 
kopytami w wysypany trocinami plac. Hayward szybko poprawił się w 
siodle, ale zjechał na bok, żeby nie przeszkadzać innym jeźdźcom 
najeżdżającym kolejno na przeszkodę. Chwiejąc się w siodle, 
podjechał do Fabiana i zatrzymał Kapitana Ahaba, po czym nie tyle 
zeskoczył, co zaczął spadać na ziemię. Fabian chwycił go za 
łokieć i pomógł mu zsiąść. Twarz młodzieńca była szara, pokryta 
kroplami potu. Najwyraźniej nie był zdrów.
- Co się stało? - zapytał spokojnie Fabian. Hayward 
popatrzył na niego mętnym wzrokiem.
- Sam nie wiem - wymamrotał. - Dziwnie... dziwnie się 
czuję.
Wciąż przełykał ślinę, jakby miał sucho w gardle.
- Ale dlaczego? - nie dawał za wygraną Fabian; oparł 
młodzieńca o parkan okalający rozprężalnię, rozluźnił mu 
plastron, poluzował nakrochmalony kołnierz okalający mu szyję 
ciasno jak stryczek, rozpiął kurtkę.
- Wziąłem proszki - wymamrotał niewyraźnie Hayward.
- Jakie proszki?
Oczy Haywarda były zamknięte; wyglądał, jakby zaraz miał 
zemdleć.
- Na rozstrój żołądka, żeby lepiej sobie tam radzić - 
szepnął wskazując smętnie ręką w stronę hipodromu.
- Jak się teraz czujesz? - zapytał Fabian.
Hayward opierał się o parkan; kiedy usiłował stanąć prosto, 
znów poleciał do tyłu.
- Chyba nie jestem w stanie wsiąść na konia. - Przejechał 
umorusaną pyłem dłonią po twarzy, rozprowadzając po niej brud. - 
Ale chyba powinienem spróbować.
- Jeden nieszczęśliwy upadek i zrobisz krzywdę albo sobie, 
albo koniowi - zawyrokował Fabian.
- Co mam robić, proszę pana? Nie mogę przecież wycofać się 
z konkursu! - Patrząc posępnie na rozmówcę, chłopak nabrał 
powietrza w płuca tak głęboko, jak tylko pozwalał mu na to ciasny 
strój.
- Jesteś chory - oświadczył Fabian. - Nie masz siły w 
nogach, nie zdołasz utrzymać równowagi.
- Ale nie ma nikogo, kto mógłby mnie zastąpić! I już za 
późno, żebym mógł zrezygnować; przed chwilą wyczytano Kapitana 
Ahaba, wszyscy oczekują, że będzie skakał.
- Wielu jeźdźców rezygnuje w ostatnim momencie - powiedział 
Fabian. Powoli w jego umyśle zaczynał krystalizować się pewien 
pomysł; świadomość tego, co zamierza zrobić, narastała w nim z 
szybkością piłki do polo toczącej się nieuchronnie między słupki 
bramki.
- Zresztą, sam pojadę na Kapitanie Ahabie - dodał; piłka 
wtoczyła się między słupki, dopełniając obraz.
Hayward spojrzał na niego z niedowierzaniem.
- Pan?
- A czemu nie? To najlepsze, co w tej sytuacji obaj możemy 
zrobić dla Stanhope'ów - rzekł z mocą.
- Naprawdę zastąpi mnie pan? - wyszeptał Hayward, już 
całkowicie przekonany, że to najlepsze wyjście.
- Idziemy - zakomenderował Fabian. - Muszę się przebrać w 
twój strój.
- Może powinienem pójść i powiedzieć Vanessie, że pojedzie 
pan zamiast mnie na Kapitanie Ahabie - wymamrotał Hayward tak 
cicho, jakby mówił sam do siebie.
- Vanessie? - zdziwił się Fabian.
- Była tu z rodzicami i ich przyjaciółmi zaledwie parę 
minut temu. Wrócili do loży - wyjaśnił chłopak.
Fabian miał ochotę natychmiast pójść zobaczyć się z Vanessą 
lub choćby z daleka rzucić na nią okiem. Nagle zdał sobie sprawę, 
że jeśli wystartuje na Kapitanie Ahabie, Vanessa będzie śledzić 
każdy jego ruch na oświetlonym reflektorami hipodromie. Przeraził 
się, że zbłaźni się na oczach dziewczyny, jej rodziny i 
przyjaciół; zaczął się wahać, czy powinien dosiąść Kapitana 
Ahaba. Ale zaraz się uspokoił, tłumacząc sobie, że podobnie jak 
jazda na ogierze Vanessy będzie w pierwszym rzędzie ważna dla 
niego, opinia innych ludzi będzie ważna przede wszystkim dla nich 
samych.
Spojrzał na zegar. Konkurs w potędze skoku miał się 
rozpocząć za kwadrans. Przywiązał szybko Kapitana Ahaba do słupka 
parkanu.
Hayward słaniał się na nogach; nagła choroba i bezradność 
sprawiały, że nie bardzo zdawał sobie sprawę, co się dzieje. Inni 
jeźdźcy spoglądali na niego ze zdziwieniem, kiedy Fabian 
prowadził go do namiotu Stanhope'ów, gdzie położył go na leżance.
W oczach koniuszego odmalowało się przerażenie, kiedy 
usłyszał, że Fabian ma zastąpić Haywarda.
- Muszę powiadomić pannę Vanessę! - zawołał zdenerwowany, 
kuśtykając dookoła namiotu.
Fabian przywołał go do porządku.
- Nie ma czasu - rzekł. - Niech pan sprowadzi lekarza, a 
potem zawiadomi organizatorów, że w wyniku nagłej choroby 
zawodnika ja zajmę jego miejsce. Wiedzą, kim jestem. Koniuszy 
rzucił się do wyjścia, a Fabian zaczął ściągać Haywardowi buty. 
Chłopak leżał zupełnie bez czucia, jedynie jego klatka piersiowa 
unosiła się i opadała raptownie. Fabian zdjął mu kurtkę i 
bryczesy, po czym szybko włożył na siebie. Buty były 
najważniejsze: na szczęście pasowały, uwierało go jedynie nieco 
za wysokie podbicie. Następnie przywiązał do kurtki numer 
startowy, chwycił toczek, rękawiczki, palcat i wybiegł na 
zewnątrz.
Kapitan Ahab czekał przywiązany do parkanu; popatrzył z 
lekkim zaciekawieniem na Fabiana, kiedy ten zaczął poprawiać 
puśliska. Na rozprężalni robiło się pusto: jeźdźcy chcieli dać 
koniom chwilę na złapanie oddechu przed początkiem konkursu. 
Fabian dosiadł ogiera i ruszył stępa dookoła rozprężalni, żeby 
zgłębić nastrój konia - i swój.
Zasady konkursu były następujące: przy pierwszym przebiegu 
koń i jeździec musieli pokonać sześć przeszkód, z których dwie 
usuwano przed kolejnym przebiegiem, a pozostałe podwyższano. 
Awansowały jedynie konie, które miały najlepsze, identyczne 
przebiegi. Dalsze rozgrywki odbywały się już tylko na dwóch 
imponujących przeszkodach: okserze i murze z cegieł, który - za 
każdym razem podnoszony - mógł przekroczyć dwa metry dwadzieścia 
centymetrów.
Fabian z trudem hamował lęk wiedząc, że zaraz stanie przed 
najcięższą próbą jeździecką swojego życia: będzie musiał 
startować na koniu, którego nigdy nie dosiadał, w konkurencji, 
która nie była jego mocną stroną i której od dawna nie uprawiał. 
Najniższa przeszkoda w konkursie o Puchar Stanhope'a należała do 
najwyższych, jakie kiedykolwiek udało mu się pokonać; o pokonaniu 
najwyższej nie marzył w najśmielszych snach. Bał się nawet myśleć 
o tym, że w obecności tysięcy widzów, samych miłośników hipiki, 
on i Kapitan Ahab będą konkurować z najbardziej skocznymi końmi 
na świecie, dosiadanymi przez doświadczonych zawodników mających 
na koncie dziesiątki zwycięstw, otoczonych chwałą zdobywców 
mistrzostw swoich krajów, Pucharów Narodów, medali olimpijskich. 
Nie wiedział, czy widzowie potraktują jego występ jako 
galanterię, czy jako obelgę, głośno wyrażając gniew i 
niezadowolenie z arogancji jeźdźca, który ośmiela się popisywać 
swoją nieudolnością na oczach całego kraju.
Zdawał sobie sprawę, że za swoją odważną decyzję 
startowania na Kapitanie Ahabie może zostać ukarany upadkiem, 
który uczyni go kaleką albo pozbawi życia. Zdrowie konia również 
było zagrożone: niefortunny upadek mógł spowodować trwałe 
kalectwo znakomitego skoczka i cenionego reproduktora. Co więcej, 
Fabian zdecydował się na nim jechać bez pytania o zgodę wła-
ścicielki, osoby, dla której Kapitan Ahab był najcenniejszym 
zwierzęciem na świecie, a której Fabian nie chciał zrobić 
najmniejszej przykrości - Vanessy.
Wkrótce wjedzie na parcours, żeby zmierzyć się z wyzwaniem. 
Znów zdjął go strach; poczuł, jak wszystko się w nim wywraca i 
żółć podchodzi mu do gardła - ledwo zdołał powstrzymać się od 
torsji. Nie było czasu na rytuały, którymi zwykle okiełzywał lęk; 
nie mógł się nawet wypróżnić, nie mówiąc już o rozluźnieniu 
napiętych mięśni gorącą kąpielą czy o słuchaniu muzyki, czym 
zwykle wzmacniał w sobie ducha, powoli wkładając ubiór do gry w 
polo i przekształcając się stopniowo w twardego zawodnika, 
któremu niestraszne są trudy najbardziej brutalnego meczu.
Obawiając się poddać ogiera - i siebie - pierwszej próbie, 
Fabian okrążył rozprężalnię, zmuszając się do tego, aby widzieć 
przed oczami tylko jeden obraz: siebie najeżdżającego na 
przeszkodę w równomiernym rytmie, realizującego z żelazną 
konsekwencją strategię, w której nie ma miejsca na przypadek i 
błąd.
Przez megafon zapowiedziano pierwszego zawodnika, członka 
ekipy jeździeckiej Irlandii. Kiedy zawodnik - ubrany w mundur 
oficerski - wjechał na hipodrom, oklaski widzów przerwały napiętą 
ciszę panującą dotąd wśród koni i jeźdźców. Pozostali zawodnicy 
ustawili wierzchowce przy wjeździe na parcours, żeby obejrzeć 
przebieg Irlandczyka. Fabian oparł się pokusie, żeby do nich 
dołączyć. Kiedy tylko zjawił się w Madison Square Garden, zwrócił 
uwagę na ustawienie przeszkód, ich rodzaj i wielkość. 
Obserwowanie przejazdu pierwszego zawodnika oznaczałoby skrócenie 
czasu, jaki miał na przygotowanie się do swojego występu. Musiał 
przede wszystkim maksymalnie się skoncentrować, żeby nawiązać 
kontakt z Kapitanem Ahabem, czuć konia i potrafić przekazywać mu 
własne napięcie, skupienie, potrzebę pokonywania przeszkód. 
Naciskiem nóg dał znak Kapitanowi Ahabowi i czujny koń zareagował 
natychmiast, przyspieszając tempo; następnie Fabian skrócił nieco 
wodze i rozluźnił się w siodle; ogier znów zareagował, zwalniając 
krok. Człowiek wypowiedział pierwsze słowa w niemym języku 
używanym między jeźdźcem i koniem, będącym formą porozumienia 
dostępną tylko im; teraz nadszedł czas sprawdzić, na ile to 
porozumienie jest silne.
Fabian naprowadził konia na pierwszą z szeregu przeszkód na 
torze ćwiczebnym i wprawił go w galop. Kapitan Ahab wzniósł się w 
powietrze pełnym harmonii ruchem, pokonując przeszkodę tak 
gładko, że Fabian ledwo poczuł wstrząs przy lądowaniu. Z werwą, 
bez śladu lęku czy wahania, ogier w ten sam sposób pokonał 
następną przeszkodę, a potem pozostałe, z mocno podkurczonymi 
przednimi nogami i wyciągniętą szyją, wzbijając się nad nie 
pewnie i z łatwością.
Irlandzki oficer wrócił na rozprężalnię, opuszczając 
parcours do wtóru braw; spokojny głos spikera podał przez głośnik 
wynik. Był całkiem dobry, choć koń uzyskał punkty karne. 
Zapowiedziano drugiego zawodnika: była to młoda amazonka, członek 
ekipy jeździeckiej USA, na potężnym wałachu czystej krwi co 
najmniej dziesięć centymetrów wyższym od Kapitana Ahaba; jej 
pojawienie się na hipodromie zostało powitane głośnym aplauzem - 
był to wyraz uznania dla jej pozycji jednej z najlepszych 
zawodniczek w kraju w skokach.
Fabian po raz ostatni okrążył próbny tor: Kapitan Ahab znów 
zdawał się dokładnie wiedzieć, czego oczekuje od niego jeździec, 
i wykonał poszczególne skoki niezwykle płynnie i lekko. 
Opanowanie konia pomogło Fabianowi dojść do siebie; zastanawiał 
się, jaką strategię powinien zastosować, kiedy wjedzie na 
parcours. Mógł cały czas trzymać zwierzę mocno w garści, 
ściskając mu udami boki i nadając odpowiednie tempo przed każdą 
przeszkodą, pobudzając go, by przemieniał się w trampolinę pędu, 
który przeniesie go na drugą stronę po paraboli skoku nakreślonej 
przez jeźdźca, uzurpującego sobie prawo decyzji dokładnie w tym 
momencie, w którym bezpieczeństwo wierzchowca jest tak samo 
zagrożone, jak człowieka. Albo mógł po prostu wprowadzić go w 
gładki bieg, który niósłby ich obu od wyzwania do wyzwania, nie 
przyspieszając ani nie zwalniając zwierzęcia bez względu na 
rodzaj czy wysokość przeszkody. Byłaby to oznaka absolutnego 
zaufania do wierzchowca, powierzenie przebiegu instynktowi 
zwierzęcia, jego umiejętności kontrolowania mocy nagromadzonej w 
stawach skokowych i właściwego balansowania; nie jeździec, lecz 
natura i trening kierowałyby koniem w podciąganiu przednich nóg i 
podnoszeniu tylnych, by pokonać przeszkodę danej wysokości.
Fabian pomyślał o zdjęciach, jakie widział w podręcznikach 
jeździectwa, ponurych świadectwach tego, co może spotkać jeźdźca 
i konia podczas konkursu skoków. Na jednym koń uderzał łbem w 
mur, a jeździec przelatywał nad nim niczym drewniana lalka 
wystrzelona z katapulty; na innym koń, który potknął się o 
przeszkodę, został uchwycony z przednimi nogami ugiętymi, jakby 
klękał na ziemi, a zadnimi niemal pionowo w górze, mierzącymi w 
niebo; jeździec - ze stopami w strzemionach, z dłońmi wciąż 
zaciśniętymi na wodzy - zaczynał właśnie koziołkować przez szyję 
zwierzęcia, które w następnej chwili miało go przygnieść swoim 
ciężarem. Nie ulegało wątpliwości, że koń skręci kark, a jeździec 
zostanie zgnieciony jak owad. Fabian próbował się pocieszyć, że 
te obrazy - nieodwracalne, straszne sceny z życia innych ludzi - 
to abstrakcyjne odłamki czasu minionego, a nie widma wypadku, 
jaki może go spotkać na Kapitanie Ahabie. Widział siebie, jak 
spada z konia albo przewraca się razem z nim, wtulając głowę w 
ramiona, by ją osłonić przed uderzeniem o ziemię, i wyciągając 
przed siebie ręce - naturalna, lecz nieprawidłowa reakcja, mogąca 
spowodować zwichnięcie lub złamanie jednej bądź obu rąk oraz 
poważne obrażenia głowy. Powtarzał sobie, żeby w razie czego 
odwrócić oczy od kierunku upadku; dłonie i ramiona idą wtedy za 
wzrokiem jeźdźca, który obraca się przez to nieco na bok i uderza 
w ziemię barkiem, co najlepiej amortyzuje upadek.
Reprezentantka USA wróciła na rozprężalnię, wyraźnie 
zadowolona ze swojego przebiegu i aplauzu, jaki jej towarzyszył, 
kiedy opuszczała parcours na tańczącym z podniecenia koniu. 
Fabian usłyszał ocenę sędziów: przebieg amazonki był bezbłędny.
Kolejny zawodnik, medalista olimpijski, należał do ekipy 
belgijskiej. Fabian obserwował niezwykłe opanowanie konia i 
jeźdźca, kiedy wjeżdżali w szranki. Belg dosiadał wspaniałej 
klaczy rasy anglo-arabskiej; idealnie zebrana, całkowicie 
podporządkowana jeźdźcowi, wzbudzała podziw jako przykład 
cierpliwości i umiejętności człowieka w ujarzmianiu zwierzęcej 
natury.
Fabian miał startować po Belgu. Wyjechał z rozprężalni i 
zatrzymał Kapitana Ahaba w pewnej odległości od wjazdu na 
parcours, jakby wciąż czuł opór przed blaskiem świateł i 
pomrukiem głosów czekającym go nieco dalej. Jeszcze raz powtórzył 
w myślach rozmieszczenie przeszkód, cyzelując w sobie świadomość, 
że nie może pozwolić, aby cokolwiek zakłóciło jego koncentrację, 
że musi myśleć wyłącznie o przeszkodach, i jak tylko pokona 
jedną, ma zaraz kierować wzrok na następną. Usłyszał wybuch braw, 
a potem ciszę, potem znów huragan braw, potem następny. I znów 
zapanowała cisza. Fabian podjechał bliżej wjazdu i spojrzał na 
parcours. Na jego oczach klacz Belga wzbiła się nad mur z cegieł, 
ale zawadziła o niego i przewróciła się na ziemię. Cichy jęk 
widzów dobiegł do rozprężalni przed głuchym łomotem upadku; 
rozdygotany jeździec podniósł się jednak i wyprowadził konia z 
parcoursu.
Fabian patrzył, jak obsługa toru poprawia mur. Nagle, z 
siłą i wyrazistością, która go zaskoczyła, usłyszał, jak z 
głośnika rozlega się jego nazwisko i numer startowy z 
wyjaśnieniem, że startuje na Kapitanie Ahabie w zastępstwie 
innego zawodnika. Sędzia na rozprężalni dał znak, a wtedy Fabian 
ścisnął kolanami Kapitana Ahaba. Jak tylko wprawił konia w ruch, 
instynkt wziął w nim górę nad myślami i lękiem; w następnej 
chwili jeździec i koń znaleźli się na skraju wysypanego żółtymi 
trocinami placu, dookoła którego wznosiły się ku górze wypełnione 
widzami trybuny ściany zbiorowej ciekawości.
Wjeżdżając stępem między szranki, Fabian słyszał jakby z 
oddali pojedyncze brawa. Ogrom hipodromu zakłócał jego poczucie 
proporcji, a jakiś głęboko ukryty odruch zakazywał mu myśleć o 
tym, że jest ośrodkiem zaciekawienia Vanessy, jej rodziny oraz 
tysięcy obcych ludzi, cenzurując każdą myśl, która mogłaby 
zburzyć jego przekonanie, że od chwili wjazdu na tor przeszkód 
istnieją tylko on i koń, że cały świat został pozbawiony swojej 
realności, sprowadzony do istnienia jednego człowieka i jednego 
wierzchowca, połączonych ze sobą - i samotności jeźdźca.
Fabian przeszedł w skrócony kłus i Kapitan Ahab, nadal tak 
samo spokojny i pewny siebie jak na rozprężalni, skierował się w 
prawo, w stronę odległego boku parcoursu i pierwszej przeszkody, 
stacjonaty, znajdującej się w pobliżu widzów. Fabian przyspieszył 
kłus, rytmicznie unosząc się i opadając w siodle, po czym 
zbliżając się do linii skoku, przeszedł w powolny galop. 
Postanowił pozwolić Kapitanowi Ahabowi wykonać pierwszy skok na 
oddanej wodzy, nogami ledwo ponaglając wierzchowca, swoim 
zachowaniem demonstrując mu pewność siebie i zaufanie. Koń 
pokonał stacjonatę równie łatwo jak na rozprężalni, lądując bez 
wstrząsu, i ruszył ochoczo w stronę następnej przeszkody, 
triplebarre, którą pokonał z identyczną swobodą. Przy końcu 
parcoursu Fabian zwolnił i skręcił w prawo, na środek, w kierunku 
podwójnej bramki. Tym razem prowadził ogiera na przeszkodę 
przyciskając nogi mocno do żeber zwierzęcia, ale w ostatniej 
fazie najazdu pozwolił mu ustalić własne tempo. Kapitan Ahab 
odbił się od ziemi bez śladu wahania; Fabian, lekko pochylony do 
przodu, trzymał wodze napięte, blisko szyi zwierzęcia, ale żeby 
dawać mu znaki, a nie go ściągać. Kiedy koń wylądował pewnie, 
rozległy się brawa, które na moment wdarły się do świadomości 
Fabiana mimo jego koncentracji. Skręcił w lewo, w stronę herdy z 
drągiem. Kapitan Ahab puścił się galopem i - podniecony 
dotychczasowymi sukcesami - przeskoczył ją z zapasem dwudziestu 
centymetrów, po czym ruszył prosto na szeroko rozstawiony 
podwójny okser. Nie zmieniając tempa, pokonał gładko piątą 
przeszkodę. Znów zewsząd posypały się oklaski, ale Fabian starał 
się nie słyszeć rozpraszających uwagę dźwięków. Skierował ogiera 
w lewo, w stronę środka toru i ostatniej, mierzącej sto 
osiemdziesiąt pięć centymetrów przeszkody, pomalowanej tak, żeby 
wyglądała jak mur z czerwonej cegły. Patrząc na przeszkodę, 
Fabian upomniał się w myślach, że nie musi się zmieścić w żadnym 
limicie czasu, więc nie potrzebuje się spieszyć, i kiedy wykręcił 
Kapitana Ahaba, żeby rozpocząć najazd, zwolnił tempo do 
skróconego kłusa. Czując wzrastające napięcie wierzchowca, 
postanowił go nie uspokajać, tylko przylegając do niego mocniej, 
dał mu znak nagłym naciskiem ud, że czas szykować się do skoku. 
Kapitan Ahab usłuchał natychmiast, wydłużając nieco krok, 
zgrabnie jak na paradzie. Fabian przygotował się, schylając się 
do przodu, i koń - nie zmieniając rytmu - wzbił się na stawach 
skokowych nad wysoki mur. W ciszy zalegającej ogromny hipodrom 
Fabian, jeszcze w powietrzu, usłyszał złowrogie uderzenie tylnych 
kopyt o drewniane deski przeszkody. Instynktownie pochylił się 
mocniej do przodu, żeby odciążyć zad zwierzęcia, ale Kapitan Ahab 
już był po drugiej stronie; do wtóru hucznych braw wylądował tak 
samo miękko, jak przy poprzednich skokach. Fabian zwolnił 
wierzchowca i po chwili, przechodząc z kłusa w stęp, wyjechali z 
gracją spod reflektorów na słabiej oświetloną rozprężalnię.
Nagle usłyszał z głośnika swoje nazwisko i numer. Tylko 
czterech jeźdźców przeszło do drugiej rozgrywki; on był jednym z 
nich. Czuł, że znów musi się skoncentrować; miał nadzieję, że 
Vanessa nie zejdzie do niego na dół, tylko zostanie na widowni z 
rodzicami i przyjaciółmi aż do zakończenia konkursu. Nawet ona i 
uczucie, jakie do niej żywił, były odseparowane od 
rzeczywistości, w której się teraz znajdował; jedyny cel, jaki mu 
obecnie przyświecał, to utrzymanie się na grzbiecie Kapitana 
Ahaba i poprowadzenie go przez kolejny nawrót. Dwie przeszkody 
usunięto, ale to ułatwienie zniwelowano przez podwyższenie 
czterech pozostałych, które stały się znacznie trudniejsze do 
pokonania. Fabian musiał tak prowadzić Kapitana Ahaba, żeby koń 
mógł skakać równie płynnie i swobodnie, jak podczas pierwszego 
przebiegu, ale na tyle nad nim panować, aby pomóc mu przy 
pokonywaniu najcięższych przeszkód, zwłaszcza muru.
Fabian zapadł jakby w czujny letarg; gdzieś na obrzeżach 
świadomości słyszał oklaski, po których zaległa długa cisza. 
Dopiero dźwięk jego nazwiska wprawił go w stan pełnej gotowości; 
wjechał na parcours, obojętny na witające go brawa.
Zbliżając się do pierwszej przeszkody, stacjonaty, ani na 
moment nie odrywał od niej oczu; zaciskając uda i jednocześnie 
trzymając konia krótko, wprowadził go w stan napięcia; dopiero 
tuż przed przeszkodą poluzował nagle wodze, jakby to była lina, 
którą wybiera kotwica, spadając na dno morza. Kapitan Ahab wzbił 
się w powietrze i pokonał przeszkodę tak samo gładko, jak za 
pierwszym przejazdem. Również dwie następne przeszkody, herda z 
drągiem i podwójny okser, nie sprawiły mu żadnych trudności.
Fabian skierował Kapitana Ahaba w stronę muru z cegieł. Był 
wyraźnie wyższy, gdyż dodano bloki dziesięciocentymetrowej 
grubości. Fabian poczuł niepokój zwierzęcia; zamiast pozwolić mu 
skakać w pełnym pędzie, postanowił najechać na przeszkodę nieco 
skosem, co miało zwolnić szybkość ogiera przed samym odbiciem się 
od ziemi. Ale kiedy ścisnął uda, żeby skłonić zwierzę do wzięcia 
rozbiegu, Kapitan Ahab odmówił spełnienia rozkazu i zaczął 
tańczyć w miejscu. Fabian znów spróbował skłonić go do skoku, ale 
koń się zbuntował. Fabian nie znał zwyczajów ogiera, więc nie 
chciał ani posłużyć się palcatem, ani dźgnąć mocno ostrogami bo-
ków zwierzęcia; zresztą odmowa nie wyglądała mu na zwyczajny upór 
humorzastego konia. Naciskając udami, napinając lędźwie, Fabian 
jeszcze raz usiłował skłonić go do rozpoczęcia najazdu, ale 
zamiast ruszyć do przodu, Kapitan Ahab buntowniczo cofnął się do 
tyłu. Przez widownię przeszedł szmer rozbawienia. Nie tracąc 
cierpliwości i powstrzymując się od ukarania zwierzęcia, Fabian 
próbował spokojnie zrozumieć instynkt, który dyktował koniowi 
takie zachowanie; w końcu szarpnął w bok wodze, żeby zawrócić 
konia od przeszkody. Kiedy ogier natychmiast usłuchał, Fabian 
domyślił się, że Kapitan Ahab czuje się pewniej, najeżdżając na 
mur w szybkim tempie, tak jak podczas pierwszego przebiegu. 
Wprawił wierzchowca w kłus, wykonał koło i skierował go na 
przeszkodę; zwiększając ucisk ud, oddając wodze i popędzając 
ogiera, jechał szybko i drapieżnie prosto na mur, świadom 
niebezpieczeństwa za wczesnego odbicia się konia przy znacznej 
prędkości, co - wydłużając zasięg skoku - obniżało jednocześnie 
jego łuk. Zdawał sobie sprawę, że Kapitan Ahab znów może nagle 
odmówić pokonania przeszkody, co skończy się upadkiem jeźdźca; 
wiedział również, że jeśli będzie zbytnio naciskał konia, ten - 
zamiast wzbić się nad przeszkodę - może po prostu na nią wjechać.
Kapitan Ahab z opuszczonym zadem zbliżał się do muru, 
stawiając coraz krótsze kroki i zbierając się w sobie; wreszcie 
wyprężył stawy skokowe, schylił łeb, wyginając kark w pałąk, po 
czym skoczył jak wyrzucony z katapulty do przodu i w górę, 
pokonując przeszkodę płynnym ruchem i lądując sprężyście, bez 
wstrząsu. Goniony brawami Fabian wrócił na rozprężalnię, minął 
pozostałych zawodników, czekających na swoją kolej, i skierował 
Kapitana Ahaba w najodleglejszy kąt padoku, jak najdalej od 
całego zamieszania. Żeby zablokować nagły napływ obrazów końskich 
upadków i nie myśleć o tym, co się działo dotąd oraz co go czeka 
w dalszej części konkursu, pozwolił sobie na rozmyślanie o 
Vanessie. Zastanawiał się, gdzie na widowni siedzi z rodzicami i 
ich przyjaciółmi, ludźmi, których nigdy nie spotkał, więc nie 
mógł przywołać w pamięci ich twarzy. Zgiełk triumfu lub klęski 
przelewał się przez niego jak fala, kiedy inni zawodnicy jechali 
kolejno przez parcours. Z trudem opanował zdenerwowanie, gdy zo-
baczył, jak ostatni z nich wraca zmęczony na rozprężalnię. Potem 
znów usłyszał swoje nazwisko, a także nazwisko kobiety z 
amerykańskiej ekipy, która w pierwszym przebiegu jechała jako 
druga, po oficerze irlandzkim. Ona i Fabian byli finalistami, 
którzy w następnej rozgrywce mieli ubiegać się o pierwsze i 
drugie miejsce.
Amazonka spojrzala przez padok na Fabiana, swojego 
przeciwnika. Była młoda, włosy miała gładko ściągnięte siatką i 
przykryte toczkiem, obcisłą kurtkę i dobrze skrojone bryczesy. 
Biła od niej spokojna pewność siebie; Fabian czuł się w 
porównaniu z nią niezgrabnie w źle dopasowanym stroju. Kiedy 
wjechała między szranki, powitały ją najgłośniejsze brawa od 
początku konkursu. Słuchając aplauzu, Fabian miał świadomość, że 
zupełnie nie ulega powabowi współzawodnictwa, obietnicy sławy. Od 
samego początku liczyło się dla niego tylko jedno: bezpieczeństwo 
własne i Kapitana Ahaba. Z niechęcią myślał o dreszczu ryzyka, 
którego najwyraźniej tak potrzebowali widzowie. Jeszcze zanim 
ogłoszono wynik przez megafon, Fabian odgadł po wybuchu radości 
na trybunach, że młoda amazonka przejechała tor bez strąceń. Mógł 
jedynie starać się jej dorównać, ale obawiał się dodatkowej 
rozgrywki, która musiałaby nastąpić, gdyby on również miał 
bezbłędny przebieg, bo wówczas ponownie podwyższone przeszkody 
osiągnęłyby wysokość, jaką niewiele koni potrafi pokonać.
Usłyszał swoje nazwisko; wzywano go na start. Reagując 
mechanicznie jak automat, opuścił rozprężalnię, wjeżdżając wolno, 
niemal ospale, na jasno oświetlony hipodrom.
Widzowie na trybunach milczeli. Fabian ruszył płynnym 
galopem w stronę podwójnego oksera. Czuł, że Kapitan Ahab musi 
nabrać szybkości, aby pokonać znacznie podwyższoną szeroką 
przeszkodę. Ściskając mocno boki konia, dał mu znak, żeby 
rozpoczął rozbieg. Znów pozwolił Kapitanowi Ahabowi wybrać moment 
odbicia i koń jeszcze raz uczynił to bez wahania, sam oceniając 
przeszkodę i wzbijając się nad nią; uszy postawił do góry, szyję 
wyciągnął do przodu. Zwierzę zdawało się frunąć w powietrzu nad 
szeroką przeszkodą, z przednimi nogami tym razem nie 
podkurczonymi, lecz - aby lepiej wykonać długi skok - 
wyprostowanymi przed siebie, z kopytami na tym samym poziomie, co 
pysk. Przy lądowaniu natychmiast podniósł łeb i opuścił przednie 
kopyta, biorąc na nie pierwszy wstrząs, zanim zadnie - wzniesione 
do góry - dotknęły ziemi, by ostatecznie zamortyzować lądowanie; 
w następnej chwili, znów opuszczając nieco łeb, był gotów 
kontynuować bieg. Głośne brawa towarzyszyły Fabianowi, kiedy w 
szybkim tempie zbliżał się do muru, który mierzył teraz dwieście 
piętnaście centymetrów i sięgał ponad głowę Kapitana Ahaba. Przy 
tak imponującej przeszkodzie Fabian nie mógł zdać się na instynkt 
zwierzęcia. Żeby zdołało przeskoczyć mur bez żadnego zapasu, 
choćby na grubość palca, nie zawadzając kopytami, Fabian musiał 
tak je naprowadzić - nawet ryzykując, że w ostatniej chwili 
odmówi wykonania skoku - aby odbiło się nie na końcu długiego 
rozbiegu, lecz po trzech; czterech krokach i tuż przed samą 
przeszkodą.
Na trybunach zaległa cisza jak makiem zasiał. Fabian, 
oddychając równomiernie i ze wzrokiem utkwionym w przeszkodę, 
zaczął prowadzić Kapitana Ahaba na mur; czuł się totalnie 
zespolony ze zwierzęciem. Ogier poddał się jego woli. Kiedy 
dochodził do miejsca, z którego powinien się odbić, Fabian 
zacisnął łydki, spinając konia i siebie do maksymalnego wysiłku. 
Koń, posłuszny komendzie, wręcz przysiadł na zadzie, koncentrując 
całą swoją energię w stawach skokowych, by odbić się jak 
najpotężniej. Zdążył odepchnąć się od ziemi, prostując zadnie 
nogi, wyginając szyję i opuszczając łeb, kiedy ciszę przebił 
głośny krzyk, który rozległ się z najbliższych toru rzędów na 
prawo od Fabiana.
- Teraz, Fabian, teraz!
Fabian odruchowo obrócił głowę w kierunku znajomego głosu i 
ujrzał unoszącą się z fotela Alexandrę Stahlberg w złotej 
obcisłej sukni; obok niej siedział Michael Stockey. Wygięty jak 
delfin Kapitan Ahab przednimi nogami już minął przeszkodę; kopyta 
znajdowały się teraz wyżej od jego brzucha, szyja napinała się 
coraz bardziej, głowa opadała niżej. W ułamku sekundy, kiedy 
Fabian patrzył na Alexandrę, ciało jeźdźca skręciło nieco w bok, 
a jego ciężar przemieścił do tyłu, utrudniąjąc przejście nad 
przeszkodą zadnich nóg ogiera; delikatna równowaga została 
zachwiana. Kapitan Ahab usiłował zmienić linię lotu, ale jego 
nadpęcia z głuchym łoskotem uderzyły w mur. Widzowie wydali jęk, 
patrząc, jak koń opada na przednie nogi, tylnymi ściągając za 
sobą część muru. Wyrzucony na chwilę z siodła Fabian orientował 
się, że może przekoziołkować przez szyję zwierzęcia i upaść na 
ziemię, ale udało mu się odzyskać równowagę i opaść z powrotem na 
siodło. Czuł jednak, że zwierzę się przewraca, więc ściągnął 
mocno wodze, zadzierając mu do góry łeb, żeby odciążyć przednie 
nogi. Na szczęście stawy skokowe przejęły na siebie siłę 
wstrząsu; Kapitan Ahab - z pomocą jeźdźca - zdołał utrzymać się 
na nogach i kontynuować bieg, i po chwili po raz ostatni unosił 
jeźdźca na bezpieczną rozprężalnię. Po kilku minutach Fabian 
usłyszał, jak znów wywołują jego nazwisko - tym razem po to, żeby 
wręczyć koniowi nagrodę za zajęcie drugiego miejsca. Jadąc w 
stronę sędziów, Fabian ku swojemu zaskoczeniu ujrzał w ich gronie 
Vanessę; to ona miała wręczać nagrodę ustanowioną przez jej 
dziadka. Zdjął toczek i wsunął pod ramię; przytrzymując go 
łokciem, pochylił się, by spojrzeć na dziewczynę, kiedy 
przypinała flot do uzdy Kapitana Ahaba. Vanessa podniosła wzrok 
na Fabiana; ujmuąc jej dłoń, spostrzegł, że oczy dziewczyny są 
mokre od łez, a usta szepczą bezgłośnie dwa słowa przeznaczone 
wyłącznie dla jego uszu:
- Kocham cię!
Poczuł ten sam ból rozstania, jaki czuł, ilekroć Vanessa 
opuszczała autodom. Miał wrażenie, jakby wraz z sędziami, obsługą 
toru, dziennikarzami, fotoreporterami, rodzicami i towarzyszącymi 
im przyjaciółmi nie była fizycznie obecna na hipodromie, lecz 
stanowiła jedynie przedłużenie w czasie i przestrzeni wizerunku, 
który od tak dawna nosił w pamięci. Włożył toczek, wycofał 
Kapitana Ahaba, wykręcił i odjechał kłusem. Na padoku przekazał 
wierzchowca koniuszemu, który podniecony sukcesem ogiera, niemal 
zapomniał powiedzieć Fabianowi, że Hayward, zbadany przez 
lekarza, śpi spokojnie i najwyraźniej powraca do zdrowia.
Fabian przebrał się szybko we własne ubranie. Chcąc uniknąć 
spotkania z rodzicami Vanessy i kolejnej konfrontacji z 
Alexandrą, wmieszał się w tłum opuszczający Madison Square Garden 
i wyszedł na zewnątrz gwarnego budynku. Wkrótce wchłonęło go 
tętniące życiem miasto; niedługo potem dotarł do autodomu, na 
którym zawieszone napisy: "Promieniowanie. Nie upoważnionym wstęp 
surowo wzbroniony" działały odstraszająco zarówno na ludzi 
znajdujących się w zgodzie, jak i na bakier z prawem.
Fabian pokonywał ostatni odcinek drogi do Palm Beach, 
gdzie chciał odwiedzić przede wszystkim Wellington, 
zaprojektowany specjalnie do gry w polo ośrodek rekreacyjny, 
którego stajnie i boiska zapewniały najbardziej luksusowe warunki 
zawodnikom i koniom. Właśnie tu, wśród członków Palm Beach Polo 
Club, spodziewał się znaleźć chętnych do meczów jeden na jeden.
Wjechał na autostradę, opłacił myto za przejazd mężczyźnie, 
który z podziwem zlustrował autodom, i zaczął się kierować na 
środkowy pas, nabierając szybkości, kiedy nagle minął go radiowóz 
policji stanowej, a siedzący w środku funkcjonariusz dał mu znak, 
żeby się zatrzymał. Fabian zwolnił, zjechał na pobocze i opuścił 
szybę. Po obu stronach autodomu wisiały tablice z neutralnym 
napisem "Wehikuł Międzystanowy", więc nie sądził, aby z ich 
powodu czekały go przykrości z policją. Prawo jazdy i dowód 
rejestracyjny miał w porządku, jechał nie przekraczając 
dozwolonej prędkości.
Policjant podszedł do drzwi kabiny i spojrzał z uśmiechem w 
górę.
- Przepraszam, że pana zatrzymuję, ale czy pan się nazywa 
Fabian i jest właścicielem tego... - urwał i pochylił się, żeby 
przeczytać napis na tablicy - ...tego wehikułu? Bo jeśli tak, mam 
dla pana pilną wiadomość.
- Tak, to ja - potwierdził Fabian. - O co chodzi? 
Policjant wsunął rękę do kieszeni koszuli, wyjął telegram i 
podał Fabianowi.
- Wiadomość z banku State Continental, filia w Palm Beach - 
wyjaśnił. - Spodziewali się, że będzie pan tędy przejeżdżał i 
zwrócili się do nas, żebyśmy zatrzymali pana przy wjeździe na 
autostradę.
Fabian otworzył kopertę i przeczytał telegram: proszono go, 
żeby jak najszybciej skontaktował się z dyrektorem filii banku.
- Skąd wiedzieli, że będę tutaj? - zapytał. - Nawet ja sam 
do ostatniej chwili nie wiedziałem, że zajrzę w te strony.
Policjant poprawił okulary słoneczne.
- Banki wiedzą wszystko - rzekł.
Dla Fabiana, którego sprawy finansowe sprowadzały się do 
posiadania lub braku gotówki, gdyż skąpymi honorariami z jego 
książek zajmowali się odlegli agenci, banki reprezentowały 
niezgłębioną kabałę obliczeń i kalkulacji prowadzonych przez 
ludzi uwięzionych za szybami, przy biurkach pokrytych fornirem, 
ludzi do tego stopnia zaprogramowanych, aby byli sprawni, 
uprzejmi, wiecznie uśmiechnięci, że wręcz wytoczono z ich ciał 
wszystkie żywotne soki. Decydując o transakcjach stojących przed 
nimi istot z krwi i kości, realizując lub wstrzymując wypłaty 
zależnie od tego, czy nadeszło potwierdzenie, działając zgodnie z 
jakimś nadrzędnym planem, mężczyźni i kobiety pracujący w bankach 
funkcjonowali dla Fabiana podobnie jak automaty do wypłacania 
pieniędzy, stojące w bankowych hallach, i jak same pieniądze: z 
jednej strony coś nie mniej abstrakcyjnego niż matematyczne 
hieroglify, a z drugiej konkretna gotówka, bez której nie mógłby 
nakarmić swoich koni ani przemieszczać się z miejsca na miejsce 
autodomem.
Kiedy autostrada doprowadziła go do przedmieść Palm Beach, 
poczuł niepokój, spoglądając na rzędy przyczep kempingowych 
zamienionych w stałe siedziby, każda na ogrodzonej schludnej 
działce wysuszonej przez słońce, gdzie monotonię przerywała tylko 
pojedyncza palma lub nędzny żywopłot. Nie potrafił sobie 
przypomnieć, kto wiedział, że wybiera się na Florydę, ani kogo 
mogło to obchodzić. Tylko paru osobom mówił, dokąd jedzie - 
zarządcy stajni, w której musiał podkuć Wyrzutkę, mechanikowi, 
który sprawdzał hamulce autodomu, barmanowi czy kelnerowi w 
restauracji, gdzie zatrzymał się na posiłek. Żadna z nich nie 
znała go na tyle, by interesować się jego trasą. Potem przyszło 
mu do głowy, że może Stockey lub ktoś inny z Grail Industries 
zwrócił się do banku o pomoc w odnalezieniu go, wiedząc, że 
Floryda jest jednym z miejsc, gdzie gracz polo wybiera się, by 
przeczekać zimę.
Dojechał do centrum Palm Beach. Bank State Continental miał 
własny parking, a właściwie salon wystawowy na wolnym powietrzu 
ekskluzywnych limuzyn udziwnionych aż do ekscentryczności, często 
zbudowanych na specjalne zamówienie. Szoferzy siedzieli w wozach 
czytając gazety - niektórzy z nich unieśli wzrok, żeby przyjrzeć 
się pojazdowi Fabiana.
W banku oświadczył kobiecie w średnim wieku, w okularach na 
nosie, ubranej w pastelowy płócienny kostium, że chce się widzieć 
z dyrektorem. Zmierzyła krytycznym spojrzeniem strój klienta - 
Fabian miał na sobie dżinsy i kolorową koszulę - ale poszła 
zawiadomić szefa. Chwilę później poprosiła Fabiana, żeby udał się 
za nią.
Dyrektor filii banku, szczupły mężczyzna mniej więcej w 
wieku Fabiana, ubrany był z elegancją typową dla mieszkańców Palm 
Beach, lecz stonowaną nieco ze względu na wymogi stanowiska. 
Zlustrował gościa chłodnym, sceptycznym wzrokiem i w jego oczach 
odmalowało się jeszcze większe zdumienie niż w oczach 
urzędniczki, ale natychmiast zaprowadził go do pobliskiej salki, 
gdzie w bardziej intymnych warunkach przyjmowano najważniejszych 
klientów.
Fabian usiadł w wygodnym fotelu, a bankier naprzeciw niego, 
na krześle z poręczami. Otworzył skórzaną teczkę i spojrzał na 
gościa z uśmiechem, chcąc rozładować nieco oschłość 
biurokratycznych formalności, których musiał dopełnić.
- Więc nazywa się pan Fabian - stwierdził raźno i nie 
czekając na potwierdzenie, podał Fabianowi zapisaną pismem 
maszynowym fiszkę. - Czy wszystkie zawarte tu informacje są 
prawidłowe?
Fabian wziął do ręki kartonik. Figurowało na nim jego imię 
i nazwisko, miejsce i data urodzenia, imiona rodziców, numer 
ubezpieczeniowy, adres wydawcy. Wszystkie dane, wypisane wyraźnie 
i schludnie, zgadzały się.
- Tak - oświadczył. - Ale wciąż nie wiem, dlaczego chciał 
się pan ze mną widzieć.
Dyrektor rozłożył ręce przepraszającym gestem.
- Proszę nam wybaczyć, jeśli sprawiliśmy panu kłopot 
ściągając pana do siebie w ten sposób. Ale był to jedyny sposób, 
aby pana powiadomić, że zostaliśmy upoważnieni do czasowego 
przejęcia zarządu nad pańskim majątkiem.
Wyjął z teczki napisany na maszynie dokument z przypiętą do 
niego kopertą.
- Jestem jedynym właścicielem wszystkiego, co posiadam - 
oznajmił Fabian, siląc się na spokój. - Nikogo nie upoważniłem do 
zarządzania tym, co do mnie należy.
Kierownik uniósł dłoń przepraszającym gestem.
- Oczywiście, oczywiście. Chyba wyraziłem się nie dość 
jasno, panie Fabian. - Ceremonialnym gestem położył dokument i 
kopertę na niewielkim stoliku obok klienta. - Powierzono nam 
przekazanie panu tej darowizny, z bardzo wyraźnymi instrukcjami 
zarówno od darczyńcy, jak i zarządców byłego funduszu powierni-
czego tejże osoby, żeby darowizna została wręczona panu 
osobiście. Fabian rzucił okiem na dokument, nie czytając go, i 
zobaczył, że na dole figuruje puste miejsce na podpis. Wciąż czuł 
niepokój i nie bardzo wiedział, o co w tym wszystkim chodzi.
- Jakie warunki wiążą się z przyjęciem darowizny?
Bankier złożył razem dłonie i zaczął uderzać palcami o 
palce.
- Nie ma żadnych warunków. Żadnych - powtórzył, po czym 
szybko się poprawił: - To znaczy, musi pan podpisać akt przyjęcia 
darowizny, żeby otrzymać czek wypisany na pańskie nazwisko.
Pochylił się do przodu i czubkiem palca przesunął dokument i 
kopertę bliżej Fabiana. Wciąż nieufny Fabian z wahaniem wziął 
kopertę do ręki. Nie była zaklejona. Otworzył ją i wyjął ze 
środka duży niebieski czek.
Popatrzył na czek, na wydrukowaną tłustą czcionką nazwę 
banku i datę wystawienia, zaledwie sprzed kilku dni. Zobaczył 
swoje nazwisko, a także imię i drugie imię, których nigdy nie 
używał, wypisane drukowanymi literami przez całą długość pustej 
kreski, zajmujące strasznie dużo miejsca na ograniczonej 
powierzchni czeku. Potem przesunął wzrok na rząd liter - także 
drukowanych - którymi wypisana była słownie suma, na jaką opiewał 
czek; znów było ich za dużo, zajmowały całą wolną przestrzeń. Ale 
nie mógł ich zrozumieć, więc przesunął wzrok w prawo, gdzie suma 
była wypisana równymi cyframi. Zobaczył wyraźny znak dolarowy, 
ale cyfry zlewały się w oczach, długi ciąg zer wszystko gmatwał. 
Spojrzenie Fabiana wróciło do znaku dolara, którego wężowaty 
kształt kontrastował z niewyszukanymi liniami cyfr; wpatrywał się 
w ciąg zer, najpierw tych przed kropką, potem tych przed następną 
kropką, i wreszcie w ostatnie dwa zera, poprzedzone przecinkiem, 
wpisane w rubrykę przeznaczoną na centy. Liczba drgała mu przed 
oczami, więc znów zaczął się w nią wpatrywać, próbując ją 
zrozumieć; najpierw następowała jedna cyfra, potem długi szereg 
zer; dopiero kiedy policzył, że cyfr jest dziewięć, z czego dwie 
ostatnie oznaczają liczbę centów, zdał sobie sprawę z ogromu 
sumy, na jaką opiewa czek. Poczuł, jak pod koszulą robi mu się 
gorąco, rumieniec oblał mu twarz i szyję; znów przeczytał 
wypisaną słownie sumę, teraz już kojarząc sens napisu. Następnie 
przesunął wzrok w dół, gdzie widniały oficjalne podpisy i 
stemple, potwierdzające ważność czeku.
- Nie rozumiem - wyjąkał z trudem, trzymając niepewnie 
czek. Podniósł wzrok na dyrektora filii. Kropla potu ściekła mu z 
czoła na brew; musiał ją obetrzeć ręką. - Dlaczego... dlaczego 
ktoś daje mi tyle pieniędzy?
Przez moment w oczach bankiera pojawiło się to samo 
zdumienie, co na twarzy Fabiana. Po chwili rzekł spokojnie:
- To bezwarunkowa darowizna dla pana, panie Fabian, od 
panny Vanessy Stanhope. Jak się pan zapewne orientuje; panna 
Stanhope jest jedynym dzieckiem pana Patricka Stanhope'a i jedyną 
wnuczką komandora Ernesta Teneta Stanhope'a. Wkrótce po jej 
urodzeniu dziadek przepisał na nią znaczną część swojego majątku. 
Uczynił ją również jedynym beneficjentem ustanowionego przez 
siebie funduszu powierniczego. Panna Stanhope niedawno uzyskała 
pełnoletność, ma więc pełne prawo ofiarować panu pewną sumę 
gotówki tytułem darowizny. - Umilkł i zerknął na czek, który 
Fabian położył na stoliku. - Nawet tak znaczną sumę, choć jest to 
prawdopodobnie zaledwie część jej majątku. To właśnie na pilne 
życzenie panny Stanhope zdecydowaliśmy się poprosić policję 
stanową o pomoc w zlokalizowaniu pana.
Mimo podniecenia Fabian przypomniał sobie swoje ostatnie 
kontakty z Vanessą. Nie widział jej od tygodni, od konkursu w 
Madison Square Garden, chociaż często rozmawiał z nią przez 
telefon, za każdym razem dzwoniąc z innego przydrożnego automatu 
do domu, w którym nigdy nie był, gdzie mieszkała z rodzicami, 
których nigdy nie poznał. Zaczął sobie nerwowo przypominać ich 
ostatnią rozmowę, ale, tak jak zawsze, chciał wtedy wyłącznie 
słuchać jej głosu, wyobrażać sobie jej gesty i mimikę; pamiętał 
jednak, że spytała go, jakby od niechcenia, o trasę i że 
powiedział jej, którędy zamierza jechać do Wellington. 
Przypomniał sobie również słowa Vanessy, że po jego wizycie w 
Wellington chce być razem z nim i wspólnie oglądać starty 
Kapitana Ahaba w różnych konkursach w południowych stanach, oraz 
swoją obietnicę, że zadzwoni do niej z Palm Beach.
Bankier czekał.
- Nie zasługuję na taki prezent - powiedział Fabian. - Nie 
mogę go przyjąć.
Bankier pokiwał cierpliwie głową niczym nauczyciel, który ma 
do czynienia z nierozgarniętym uczniem.
- Jest to darowizna, panie Fabian, pewna suma gotówki 
świadomie i dobrowolnie przekazana jednej osobie przez drugą bez 
wynikających z tego żadnych zobowiązań. - Chciał, żeby Fabian 
dobrze wszystko zrozumiał. - Może pan być całkowicie pewien, że z 
jej przyjęciem nie wiążą się żadne warunki, ani obecnie, ani w 
przyszłości. Oczywiście nie znam pobudek, które skłoniły pannę 
Stanhope do tego kroku, ale nie powinien jej pan podejrzewać o 
złe intencje. W jego słowach wyraźnie dźwięczał wyrzut. Przez 
chwilę bankier czekał na reakcję Fabiana, a kiedy nie nastąpiła, 
przysunął dokument i czek bliżej rozmówcy, jakby w ten sposób 
pragnął go zachęcić.
- Nie mogę tego przyjąć - oświadczył Fabian. - Po prostu 
nie mogę.
Na twarzy bankiera pojawiła się irytacja, ale natychmiast 
się opanował; pochylił się w stronę Fabiana i wyjmując dokument 
spod czeku, podsunął go rozmówcy pod nos.
- Jeśli chodzi panu o podatki, jakie będzie pan musiał 
zapłacić w związku z przyjęciem darowizny, pragnę pana uspokoić, 
że zostały już w całości zapłacone przez darczyńcę, czyli pannę 
Stanhope. Tu jest wszystko wyjaśnione.
Wyciągnął rękę i zakreślił palcem kółko wokół odpowiedniego 
akapitu na akcie przyjęcia. Następnie usiadł wygodniej w fotelu, 
przekonany, że rozwiał ostatecznie wątpliwości Fabiana. Wyraźnie 
zadowolony z siebie, wydobył wieczne pióro z wewnętrznej kieszeni 
marynarki i położył na stoliku obok czeku.
- Panna Stanhope u nas zdeponowała dla pana sumę 
wymienioną na czeku, ale możemy ją, oczywiście, przekazać na 
pańskie konto w innym banku. - Zawahał się, żeby to, co ma 
powiedzieć, nie zabrzmiało zbyt nachalnie. - Ale może pan również 
otworzyć konto w naszym banku. Jeśli takie byłoby pańskie 
życzenie, bank i ja jesteśmy do pańskich usług.
Fabian zniżył głowę, udając, że czyta dokument. Tuż obok 
leżał czek Vanessy, potencjalny czynnik zmian, jakie mogły zajść 
w jego życiu; ujrzał w myślach film swojego życia w takim 
kształcie, jaki sam nadawał mu do tej pory. Film zaczął przesuwać 
się w szybszym tempie; Fabian zobaczył siebie wolnego od 
konieczności szukania przypadkowych partnerów do meczów jeden na 
jeden, nie denerwującego się przed wjazdem na boisko, grającego 
bez napięcia; przestawało się liczyć to, co dotąd było dla niego 
kategorycznym nakazem, a jednocześnie w nieuchwytny sposób 
nadawało jego życiu sens.
Szpula z filmem kręciła się coraz szybciej: widział siebie 
jako mieszkańca Palm Beach, właściciela przestronnej, luksusowej 
willi, która w jego życiu zastąpiła autodom. Znów był cenionym 
graczem polo, sławnym pisarzem, jedną z czołowych postaci 
międzynarodowego środowiska miłośników polo. W dodatku posiadał 
nie tylko Wyrzutkę i Lewadę, lecz szereg znakomitych koni, 
którymi zajmowali się masztalerze z miejscowego klubu. Mógł też 
powrócić do Los Lemures - gdzie nie żyło się już w cieniu 
Falsalfy, gdyż dyktator dawno zginął z ręki zamachowca - i 
mieszkać w iście książęcej rezydencji w La Hispanioli, blisko 
Casa Bonita, w sąsiedztwie możnych i potężnych ludzi, trzymać w 
stajni konie i zależnie od ochoty grać w polo lub wyprawiać się 
na przejażdżki w głąb tajemniczej dżungli.
Nie uwolni się od napadów bólu, na swojej twarzy nadal 
będzie dostrzegał w lustrze oznaki zbliżającej się starości, 
okresu niedołęstwa i pustki, ale będzie go stać na najlepsze 
kliniki i kurorty, najnowsze zdobycze przemysłu medycznego, na 
opiekę lekarzy, współczucie młodych pielęgniarek, zabiegi 
uśmierzające ból, na rekonwalescencję w ogrodzie lub na tarasie, 
a potem w sali gimnastycznej z najwyższej klasy sprzętem 
rehabilitacyjnym; zdrowie zostanie mu przywrócone, starość 
opóźniona.
Pomyślał o Vanessie. Jej darowizna - "pewna suma gotówki 
świadomie i dobrowolnie przekazana jednej osobie przez drugą bez 
wynikających z tego żadnych zobowiązań" - była darem nowego 
życia, ale życia, któremu zawsze towarzyszyłaby pamięć, komu je 
zawdzięcza, oraz świadomość, że każda sekunda tego życia nie jest 
wynikiem własnych starań, własnego trudu.
Wstał, zostawiając dokument i czek na stoliku.
- Przykro mi, ale nie mogę. Nie przyjmuję darowizny panny 
Stanhope - oświadczył; jego głos znów brzmiał pewnie, puls i 
oddech wróciły do normy.
Zaskoczony bankier wstał również. Nie potrafił ukryć 
bezgranicznego zdumienia.
- Rodzina Stanhope'ów od dawna należy do grona naszych 
najbardziej cenionych klientów, panie Fabian. Mam nadzieję, że 
zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, żeby przekonać pana, iż 
panna Stanhope uczyniła panu tę darowiznę w jak najlepszych 
intencjach...
- Jestem przekonany, że panna Stanhope zrozumie moje powody 
- przerwał mu Fabian.
Wyciągnął rękę; bankier uścisnął ją. W milczeniu podeszli do 
drzwi. Kiedy Fabian już wychodził, bankier powiedział mu jeszcze, 
iż zgodnie z rozporządzeniami panny Vanessy, darowizna pozostanie 
w banku do dyspozycji Fabiana; będzie mógł ją przyjąć, kiedy 
tylko zechce, wystarczy, że złoży podpis.
Znów za kierownicą autodomu, odizolowany od upału i zgiełku 
na zewnątrz przez zamknięte szczelnie okna, jechał najpierw 
wzdłuż trawników przed rezydencjami miejskimi, później wzdłuż 
równych rzędów przyczep, a jego oczy przesuwały się z szosy na 
licznik kilometrów i z licznika na szosę, z obsesyjną 
regularnością wahadła.
W jego głowie wciąż obracała się szpula z filmem, którego 
obrazy zlewały się z szosą rozwijającą się przed nim oraz z 
przesuwającymi się cyframi licznika; ruch pojazdu i bieg myśli 
Fabiana były podobne do siebie, a wszystko splatało się w jedną 
nić mknącą przez kołowrót odmierzający los człowieka, bogaty w 
niespodzianki czyhające za każdym zakrętem.
Przypomniał sobie z dzieciństwa opowiastkę ojca, której 
słuchał z fascynacją przemieszaną z lękiem; przypowieść o trzech 
niewidzialnych siostrach, które zawsze będą koło niego, nawet 
kiedy najmniej będzie tego oczekiwał, określając czas, jaki mu 
pozostał. Najmłodsza z trzech sióstr jest najpiękniejsza, mówił 
ojciec, a jej zadaniem jest rozplątywać supły życia i oddzielać 
nić każdego człowieka. Drugą siostrę zawsze można poznać po tym, 
że ma na sobie jedną z dwóch masek, wesołą albo smutną. Odmierza 
nić i tka spokojnie, obojętna na ostateczny wzór. Najstarsza 
siostra tak lubi nożyczki, że nigdy nie wypuszcza ich z rąk; 
tylko czeka, żeby zepsuć pracę i zamiary sióstr, przecinając nić. 
Miał wrażenie, że słyszy chrobotliwe zawodzenie wrzeciona i 
kołowrotka. Zdał sobie sprawę, że to Wyrzutka i Lewada skrobią 
kopytami podłogę boksów, więc niechętnie zjechał na przydrożny 
parking, żeby nakarmić konie. Pasza, którą im zaniósł - łuskana 
kukurydza, gnieciony owies, gotowane siemię lniane, utarte 
buraki, siano zmieszane z fasolą sojową, pszenicą, tymotką, raj-
grasem, koniczyną - wydała mu się nagle nierealną substancją, 
której jedynym celem jest przemiana w mięso, spowodowanie 
przyrostu wagi i sił zwierzęcia; była paliwem, z którego brała 
się lśniąca sierć i mięśnie grające na nogach, bokach, wyraźnie 
zarysowanym zadzie.
Później, kiedy ostre słońce złagodniało, zalewając krajobraz 
złocistą poświatą, Fabian zatrzymał się znów, skręcając z 
autostrady na nie ogrodzone pole. Tam, ukradkiem jak koniokrad, 
wyprowadził wierzchowce z autodomu, żeby mogły pobiegać; wkrótce 
pot parował z ich boków, lecz nadal były pełne energii, zgodnie z 
celem regularnie odbywanych treningów, które miały przeistoczyć 
wagę i siłę zwierząt w wytrzymałość i prędkość, jakich 
potrzebował od nich podczas meczu.
Jeszcze później, nie mogąc utrzymać wzroku na szosie, którą 
dawno pożarł mrok, Fabian zjechał na pobocze nie dokończonego 
odcinka autostrady, skulił się na kanapie w saloniku i zdrzemnął, 
przykryty tylko kocem, nie chcąc tracić czasu na wędrówkę do 
sypialni, rozbieranie, sen, kąpiel i ubieranie.
O zmierzchu dojechał do Totemfield. Zdumiała go cisza 
zalegająca mimo wczesnej pory: nie spodziewał się, że wszystkie 
sklepy będą zamknięte; nawet w centrum sklepowym, gdzie zawsze 
panował ruch, nie było żywej duszy. Dopiero kiedy minął 
skrzyżowanie i skręcił w główną ulicę miasteczka, senną, bez 
pojazdów - jeśli nie liczyć tych zaparkowanych przy krawężnikach 
- zdał sobie sprawę, że jest niedzielny wieczór. Poranny ruch do 
kościoła, później na pikniki, a potem z powrotem do domów, miał 
miejsce znacznie wcześniej. Z rzadka tylko jakiś samochód wolno 
przejeżdżał opustoszałymi ulicami, jakby niechętnie zakłócając 
spokój.
Odruchowo skierował się w stronę klubu "Uzda i siodło", ale 
opamiętał się w porę: to nie ze Stellą chciał się widzieć tym 
razem. Z goryczą pomyślał o tym, że choć wie, w której części 
Totemfield mieszka Vanessa, nigdy nawet nie przejeżdżał obok jej 
domu z obawy, że jego pojazd zwróci uwagę rodziców, służby lub 
sąsiadów. Krętą drogą ruszył w górę Stanhope Hill, uważając, żeby 
autodom nie otarł się o nieskazitelnie przystrzyżony żywopłot 
biegnący wzdłuż pobocza. W końcu wjechał na teren posiadłości 
przez stojącą otworem szeroką, ozdobną bramę z kutego żelaza, 
która przypominała podwoje średniowiecznego zamczyska. Droga 
poszerzyła się; autodom toczył się teraz gładko po żeberkowanych 
płytach z białego kamienia między dwoma równymi żywopłotami, 
których idealnie płaskiej powierzchni nie zakłócała ani jedna 
zbuntowana gałązka.
Wkrótce dojechał do rozwidlenia. Z lewa, na końcu podjazdu, 
ujrzał imponującą rezydencję; jej klasyczne kolumny strzegły 
trawnika, na którym wznosiły się trzy pokaźne bryły, rzeźby z 
marmuru i metalu, niewyraźne w gasnącym blasku dnia. Z boku domu, 
przy ogrodzie, stało kilka samochodów - wśród nich żółty 
kabriolet.
Fabian ruszył w prawo, w kierunku - jak się domyślił - 
wejścia dla służby, ale kiedy dojechał do drzwi, zawahał się; w 
końcu je minął i skręcił obok garaży w stronę stajni i wybiegów 
dla koni. Dwa źrebaki skubały belki parkanu biegnącego wokół 
padoku, nieco dalej kilka koni spokojnie żuło paszę. W boksie z 
tyłu autodomu Wyrzutka i Lewada zaczęły prychać z ożywieniem, 
czując zapach obcych koni i stajni.
Z budynku wyłonił się mężczyzna w średnim wieku, w 
kaloszach na nogach i w plastikowym kombinezonie roboczym. 
Poruszał się po terenie z pewnością siebie zarządcy, który ma 
wolny dzień, ale wpadł sprawdzić, czy wszystko funkcjonuje 
należycie pod jego nieobecność. Fabian zatrzymał autodom przed 
stajnią i wysiadł z kabiny.
Mężczyzna spojrzał na Fabiana, po czym niechętnie skierował 
wzrok na jego pojazd.
- Dostawa w niedzielę? Poszedłbyś lepiej do kościoła, 
zamiast zakłócać odpoczynek innym! - Pokręcił gniewnie głową. - 
Musisz poczekać z wyładunkiem do jutra. Masztalerze i stajenni 
mają dzisiaj wolne. Ja tylko sprawdzam, czy wszystko w porządku.
- Przepraszam - powiedział Fabian. - Myślałem, że podróż 
zajmie mi więcej czasu.
- Nie wiedziałem, że przyjadą nowe reproduktory! Nikt mi 
nic nie mówi! - Człowiek zatrzepotał rękami w udanej rozpaczy. - 
Ile sztuk przywiozłeś tym razem?
- Tylko dwie - odpowiedział Fabian, zawracając w stronę 
autodomu. - Ale mogą poczekać do jutra - dodał pojednawczo.
Mężczyzna od razu złagodniał.
- To miło z twojej strony - rzekł. - Masz pewnie w tym 
pudle wszystko, co ci potrzeba do rana, co?
- Pewnie - potwierdził Fabian, wsiadając do kabiny.
- W porządku. - Mężczyzna zaczął ściągać kombinezon i 
kalosze; pod spodem miał granatowy garnitur i lśniące półbuty. - 
Gdyby coś się działo, będę u siebie w domu. - Wskazał niedużą 
powozownię widoczną pośród drzew. - Kiedy rano zjawi się 
koniuszy, niech ci podpisze papiery, że dostarczyłeś konie - 
rzucił na odchodne.
- Dobrze! - zawołał Fabian, zatrzaskując drzwi. Przez 
chwilę stał w salonie, po czym przeszedł do sypialni i odsunął 
jedną z bocznych szyb. Następnie wyciągnął się na łóżku, z głową 
w stronę otwartego okna. Doleciał go powiew świeżego powietrza, w 
którym czuło się zbliżającą się jesień; pachniało wilgotną ziemią 
i suchym drewnem, liśćmi i trawą, a także końmi i stajnią. Dębowy 
gaj oddzielał wybiegi od rezydencji. Fabian wyobraził sobie, że w 
jednym z otwartych okien domu, przez które wpada do środka ten 
sam podmuch, jaki chłodzi jego ramiona i klatkę piersiową, stoi 
Vanessa.
Ze snu wyrwały go stłumione śmiechy i chrobot kół na 
żwirze. Otworzył gwałtownie oczy; w sypialni panował mrok, przez 
okno nie widać było nawet pobliskich dębów. Oszołomiony, 
zziębnięty i sztywny, zmusił się, żeby wstać z posłania. Po raz 
pierwszy od wielu dni zrzucił z siebie ubranie, wziął gorącą 
kąpiel i się ogolił. Postanowił włożyć swój dobry garnitur - 
pamiątkę lepszych czasów - szyty na miarę w Londynie przed 
dziesięciu laty. Wieczorowa koszula też pobrzmiewała echem innych 
dni; wzorowana na jedwabnej koszuli zaprojektowanej dla niego w 
Rzymie, była jedną z kilku bawełnianych kopii, które bardzo tanio 
uszyto mu w La Romana, kiedy bawił tam po raz ostatni na zawodach 
polo w towarzystwie Eugene'a Stanhope'a. Ubrany, podszedł do 
lustra. Wzdrygnął się na widok chudej postaci, której bladość 
podkreślał niemodny garnitur; był przyzwyczajony do oglądania 
siebie w stroju jeździeckim lub do polo, w których wyglądał 
znacznie młodziej. O ile lepiej prezentował się w Totemfield za-
ledwie przed kilkoma miesiącami, kiedy wystąpił jako jeździec w 
bieli, w kapeluszu z piórem, z różą w ręce i szpadą przy boku.
Przy drzwiach autodomu zawahał się; wciąż znużony podróżą, 
nie wiedział, czy lepiej jeszcze raz zastanowić się nad tym, co 
zamierza zrobić, czy po prostu skorzystać z chwili, zanim się 
rozpłynie. Wyszedł jednak na chłodne wieczorne powietrze. 
Świadomość, że musi przejść tylko parę kroków, i po kilku 
minutach znów znajdzie się z Vanessą, podziałała na niego 
mobilizująco, niczym przypływ adrenaliny przed meczem; czarna 
pustka, jaką odczuwał w duszy, zasklepiła się na myśl o 
dziewczynie i przestał się starać zrozumieć prawo przypadku, 
które sprawiło, że dotarł do Totemfield akurat w ten wieczór, by 
znów, w roli intruza, samotnie skradać się przez mrok.
Zagłębił się w dębowy gaj; eleganckie buty uwierały go w 
nogi. Wkrótce miał przed sobą rezydencję; jej światła padały na 
niego, kiedy mijał zaparkowane samochody. Wszedł na niskie 
marmurowe schody i nacisnął ozdobny dzwonek po lewej stronie 
drzwi. Po chwili drzwi otworzyły się na oścież. Służący w libe-
rii, Murzyn, uśmiechnął się szeroko do gościa.
- Dobry wieczór panu.
Serdeczny uśmiech Murzyna pomógł Fabianowi opanować nerwy.
- Dobry wieczór - powiedział. - Czy przychodzę zbyt późno?
Murzyn uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Nigdy nie jest za późno, żeby się dobrze bawić, proszę 
pana - oświadczył.
Fabian dotknął poufale jego ramienia, jakby widzieli się nie 
pierwszy raz.
- Nazywacie się Joseph, tak? - zapytał.
- Brady, proszę pana. Brady - odparł służący, zadowolony, 
że gość wdaje się z nim w rozmowę.
- Powiedzcie mi, Brady, gdzie są wszyscy?
- Państwo Stanhope'owie i goście piją drinki w bibliotece.
- A panna Vanessa?
- Panienka również jest w bibliotece.
Fabian ujął Brady'ego przyjaźnie za łokieć i szepnął mu 
konspiracyjnie do ucha:
- Kiedy panna Vanessa do mnie dzwoniła, mówiła, że chce 
porozmawiać ze mną na osobności, zanim przyłączymy się do reszty 
gości. Czy moglibyście, Brady, zaprowadzić mnie na jej pokoje, a 
potem powiedzieć pannie Vanessie, że czeka na nią jej stary 
nauczyciel? Tylko proszę nie mówić ani słowa nikomu innemu. Niech 
to będzie taki mały sekret między nami trojgiem, dobrze? Możecie 
to zrobić dla panny Vanessy?
- Oczywiście, proszę pana - odrzekł służący. - Pozwoli pan 
za mną.
Zbyt szybko szli przez liczne korytarze, żeby Fabian zdołał 
zarejestrować cokolwiek więcej niż połysk świateł na 
wypolerowanych antycznych meblach. Jego obcasy początkowo stukały 
o marmur, potem zapadały się w miękkie dywany; wreszcie doszli do 
szerokich schodów skąpanych we wspaniałym blasku ogromnego kry-
ształowego żyrandola.
Odsunęli się na bok, żeby przepuścić kilku służących 
niosących tace z jedzeniem i kieliszkami na uniesionych w górze 
dłoniach.
Brady zaprowadził Fabiana na piętro; ruszyli długim 
korytarzem wzdłuż ścian, na których wisiały portrety i rysunki. Z 
dołu dobiegały salwy śmiechu.
Służący zatrzymał się przed drzwiami do jednego z pokoi; na 
wszelki wypadek zastukał, po czym otworzył drzwi i wpuścił 
Fabiana do niewielkiego hallu oświetlonego lampą powozową.
- Proszę się rozgościć - powiedział wskazując kanapę i 
cofając się bezgłośnie do drzwi. - Panienka zaraz się zjawi.
Fabian wszedł do gabinetu Vanessy, skąd otwarte drzwi 
prowadziły do jej sypialni. Zajrzał do środka, dotknął dłonią 
komody, przyjrzał się bibelotom stojącym na meblach, przesunął 
wzrokiem po łóżku. Właśnie tutaj Vanessa wiodła swoje intymne 
życie, zanim on w nie wkroczył, i tu będzie je wieść po jego 
odejściu, wśród przedmiotów bliższych jej niż jakikolwiek męż-
czyzna.
Wrócił do gabinetu. Stojąca na biurku lampa oświetlała dwa 
jego zdjęcia, oprawione w ramki: jedno, wycięte z pisma "U.S. 
Horse and World Report", ktoremu udzielił wywiadu o stanie 
współczesnego jeździectwa, przedstawiało go na koniu, w stroju do 
polo, na tle budynku klubu w Fairfield; na drugim siedział na 
Kapitanie Ahabie i przyjmował od Vanessy nagrodę za zajęcie 
drugiego miejsca w Madison Square Garden.
Na biurku leżał stos otwartych kopert zaadresowanych do 
Vanessy. Dotknął ich, żeby ocenić grubość znajdujących się w 
środku listów, po czym zerknął na adres zwrotny. Autorem listów 
był Stuart Hayward. Fabian natychmiast pożałował, że się o tym 
dowiedział. W swoich stosunkach ze światem zawsze chciał po 
pierwsze robić tylko to, co było następstwem jego własnych 
czynów, a po drugie postępować jak najbardziej otwarcie. Tak jak 
nie ukradłby czyichś pieniędzy, tak samo nigdy nie podglądałby 
nikogo przez dziurkę od klucza, nie czytał cudzej korespondencji, 
nie przeglądał cudzych rzeczy. Nieproszone wkraczanie w życie 
innych osób niosło dla niego ryzyko, że jego własne utraci 
wyrazistość.
Na odgłos kroków odwrócił się do drzwi. W świetle lampy 
wiszącej w hallu ujrzał Vanessę w wieczorowej sukni, która 
czyniła jej sylwetkę bardziej dojrzałą, kobiecą. 
Popatrzyła na mężczyznę w gabinecie, wpatrując się w niego 
niepewnie w nikłym świetle; podeszła bliżej i nagle na jej twarzy 
odmalowało się zdumienie i radość. Bez słowa podeszła do Fabiana 
i zarzuciła mu ręce na szyję, napierając piersiami na gors jego 
koszuli, tuląc twarz do jego policzka, głaszcząc go po czole i 
włosach.
Uwolnił się z jej objęć.
- Uważaj, pognieciesz suknię - powiedział łagodnie. 
Zapaliła górną lampę; w jej świetle przekonał się, że Vanessa, 
rozpromieniona, z błyszczącymi oczami, wygląda przepięknie; dotąd 
tylko domyślał się, że może tak wyglądać. Szminka podkreślała 
symetrię ust dziewczyny, blizna przypominała o jej kruchości.
- Wreszcie po tych wszystkich spotkaniach u ciebie jesteś 
moim gościem! - zawołała Vanessa, po czym spojrzała na jego 
ubranie. - Jeszcze nigdy nie widziałam cię w garniturze. 
Wyglądasz jak...
- Jak ojciec? - spytał kwaśno.
- Jak ojciec - zgodziła się ze śmiechem. Potem zamyśliła 
się, a w jej oczach pojawiło się zatroskanie dobrej gospodyni. - 
Kiedy przyjechałeś?
- Kilka godzin temu. Zdrzemnąłem się w autodomie.
- Przyjechałeś autodomem? Gdzie go zaparkowałeś?
- Przy stajni.
Vanessa podeszła bliżej, uniosła rękę i przesunęła nią po 
karku i plecach Fabiana. Otarła się o niego prowokacyjnie 
biodrem, po czym roześmiała się cicho i przycisnęła jego dłoń do 
swojej piersi.
- Dlaczego nie przyszedłeś od razu do mnie, zdrzemnęlibyśmy 
się razem - szepnęła zbliżając usta do jego szyi. - Zostaniesz tu 
przecież ze mną, prawda?
Spróbował odsunąć się od niej.
- Musisz mnie wysłuchać... - zaczął.
- Nie zamierzam! Teraz to nasz dom, twój i mój. - 
Spochmurniała nagle. - Strasznie się zdenerwowałam, kiedy 
wyszedłeś z banku nie biorąc... - urwała; widział, jak trudno 
jest jej o tym mówić - ...nie biorąc tego, co do ciebie należy.
Przez chwilę milczała, wpatrując się w niego z bolesnym 
napięciem.
- Nikt nie zrobił dla mnie tyle co ty. Dzięki tobie stałam 
się wolna, sama i z innymi. Wolna myślą, ciałem, nie skrępowana w 
wyrażaniu swoich potrzeb i pragnień. Wiesz, jak bardzo chcę być z 
tobą; nie możesz odrzucić daru miłości, musisz go przyjąć. - 
Przybliżyła swoje oczy do jego. - Musisz, Fabian, bo cię kocham.
Nie odpowiedział, tylko przytulił ją mocno; przez chwilę 
trwali objęci, czoło Vanessy dotykało jego ramienia, włosy 
muskały twarz, a dłonie najpierw zacisnęły się wokół jego bioder, 
potem zaczęły wędrować po konturze jego ciała.
- Mój prezent też da ci wolność, niezależność - szepnęła. - 
Będziesz mógł podróżować, dokąd zechcesz. Ale przede wszystkim 
będziesz mógł być ze mną na równych prawach.
Słuchał jej z czułością, z jaką słucha się nie dorosłej 
kochanki, lecz dziecka wyznającego swoje tajemnice. Miał ochotę 
powiedzieć, że ją rozumie, że już nigdy nie odtrąci niczego, co 
mu podaruje, że pragnie być tylko z nią, zawsze mieć ją u swojego 
boku. Ale milczał.
- Nie możemy kazać wszystkim dłużej na siebie czekać, 
prawda? - powiedziała biorąc go za rękę.
Nagle przypomniał sobie, że jest intruzem w tym domu.
- Ale... co powiedzą twoi rodzice? - zapytał. - Przecież 
nie byłem zaproszony.
- Teraz jesteś. To jest również mój dom.
Wyszli razem z gabinetu; w drodze do biblioteki, trzymając 
Fabiana pod ramię, pokazywała mu inne pokoje, jakby chcąc mu dać 
czas na opanowanie nerwów. Czuł się przytłoczony przez 
niewyszukany luksus antycznych mebli, mosiężnych lichtarzy, 
pękatych porcelanowych waz; w oknach mieniły się barwne witraże, 
podłogi pokrywała mozaika z hebanu, cedratu i bukszpanu, drzwi 
były mahoniowe, a nad marmurowymi kominkami wisiały malowidła 
krajobrazów, ludzi i koni, wiernością szczegółów rzucające 
wyzwanie przyrodzie.
Kiedy zza drzwi biblioteki dobiegł stłumiony gwar rozmów, 
Fabiana znów ogarnął niepokój. Vanessa odważnie otworzyła drzwi i 
pierwsza weszła do środka. Najpierw ujrzał kominek, przed którym 
stało w luźnych grupkach kilkanaście pogrążonych w rozmowie osób; 
inni goście siedzieli na kanapach. Vanessa ujęła Fabiana za rękę 
i podprowadziła do wysokiego, szczupłego, łysiejącego mężczyzny o 
szerokiej twarzy; uśmiechał się, ukazując dziąsła i duże, 
nierówne zęby. Fabian dostrzegł podobieństwo do Eugene'a 
Stanhope'a. Mężczyzna rozmawiał ze starszą panią; kiedy Vanessa 
pociągnęła go lekko za łokieć, schylił pobłażliwie głowę, żeby 
jej wysłuchać.
- Chcę, żebyś poznał kogoś bardzo ważnego, ojcze - 
powiedziała.
Patrick Stanhope wyciągnął dłoń do Fabiana; na jego twarzy 
natychmiast pojawił się grzecznościowy uśmiech, nawyk nabyty na 
niezliczonych spotkaniach towarzyskich, koktajlach i przyjęciach.
- Ojcze, przedstawiam ci Fabiana - oznajmiła Vanessa. - 
Właśnie przyjechał, żeby być ze mną.
Uścisk dłoni wysokiego mężczyzny był mocny, ale w miarę jak 
Stanhope słuchał słów córki, jego uśmiech coraz bardziej zanikał, 
aż wreszcie całkiem zgasł. Fabian stwierdził ze zdziwieniem, że 
prawdopodobnie jest starszy od ojca Vanessy.
- Cieszę się, że pan do nas wpadł - powiedział sucho 
milioner.
Kiedy po chwili zorientował się, że Vanessa wciąż na niego 
patrzy, a starsza para ciekawie zerka na nowego gościa, 
przedstawił Fabiana swoim rozmówcom. W tym momencie podeszła 
matka Vanessy. Była to przystojna kobieta po czterdziestce, o 
gęstych ciemnych włosach i zdrowej cerze; gibkie ruchy jej 
sylwetki wskazywały, że uprawia sporty.
- Doris Stanhope, matka Vanessy - przedstawiła się.
- Świetnie nauczył pan jeździć naszą córkę!
Stojąc obok córki, Patrick Stanhope popatrzył na żonę i 
Fabiana. Starsza para odeszła.
- Eugene wiele mi o panu mówił - rzekł do Fabiana; w jego 
głosie nie było sympatii.
- Przepraszam, że zjawiłem się bez zaproszenia - po-
wiedział Fabian, świadom, że nie jest mile widzianym gościem. - 
Ale bardzo chciałem się zobaczyć z Vanessą... i poznać państwa.
- Nie ma pan za co nas przepraszać. Cieszymy się, że pan 
przyjechał - oznajmiła uprzejmie Doris Stanhope.
- Nie poprosisz ich o moją rękę? - wtrąciła Vanessa tonem 
rozbrykanej małej dziewczynki, po czym odwróciła się ze śmiechem 
do matki. - Najwyższy czas, żeby to zrobił, bo przecież cała 
reszta od dawna należy do niego!
Patrick Stanhope rozejrzał się w obawie, że goście usłyszeli 
słowa Vanessy. Ujął żonę za łokieć, żeby zasłonić się nią przed 
grupką gości zmierzających w jego stronę, po czym przysunął się 
bliżej Fabiana.
- Jak długo zamierza pan pozostać w Totemfield? - spytał 
wprost.
- Fabian pozostanie z nami dłuższy czas - oznajmiła 
stanowczo Vanessa.
Jej pewność siebie zaskoczyła Fabiana; ujmując dziewczynę za 
ramię, sam odpowiedział na pytanie jej ojca.
- Niestety, muszę wyjechać jutro rano.
Na twarz Vanessy wystąpił rumieniec; zawiedziona, cofnęła 
się o krok.
- Nie możesz! - szepnęła zbolałym głosem. 
Stanhope odruchowo objął ją ramieniem.
Z drugiego końca biblioteki ruszył w ich stronę Stuart 
Hayward; uśmiechając się poufale, przekonany, że dziewczynę 
ucieszy jego towarzystwo, wsunął się między nią a Fabiana.
- Jak się pan miewa? - spytał ściskając jego dłoń. - Nie 
miałem jeszcze okazji podziękować panu za to, co pan zrobił dla 
nas w Madison Square Garden. Dla Vanessy i dla mnie. I dla 
Kapitana Ahaba, oczywiście, który stał się bardzo znany.
- Tak znakomicie nauczył go pan skakać, że poszło mi jak z 
płatka - rzekł Fabian.
Vanessa podniosła na niego wzrok. Wyraz jej twarzy wciąż 
był zbolały; Stuart, spostrzegłszy to, popatrzył na nią z 
zatroskaniem.
- Na długo zostanie pan w Totemfield? - spytał Fabiana, 
usiłując jednocześnie objąć w talii Vanessę, ale dziewczyna 
odsunęła się od niego.
- Pan Fabian wyjeżdża jutro - odparł Stanhope, siląc się na 
zdawkowy ton. Następnie, uśmiechając się sztucznie, poklepał 
Haywarda po ramieniu. - Może ty i Vanessa pomożecie Doris zająć 
się gośćmi, a ja i pan Fabian porozmawiamy tymczasem u mnie w 
gabinecie, co? Mam kłopoty z jednym źrebięciem i chcę spytać o 
radę.
Zanim Vanessa zdążyła cokolwiek powiedzieć, skinął na 
Fabiana, żeby ruszył z nim do drzwi. Zaprowadził go do swojego 
okazałego, idealnie wyciszonego gabinetu; nie docierały tu żadne 
dźwięki z biblioteki. Fabian popatrzył na skórzane fotele, 
antyczne półki, barokowe biurko stojące w rogu. Jedynym nowo-
czesnym akcentem był sprzęt audiowizualny oraz rząd telefonów o 
opływowych kształtach, stojących na biurku; ich przyciski 
połyskiwały w blasku bijącym od kominka. Na moment stanął mu w 
myślach inny wieczór, z innym Stanhope'em, w innym pomieszczeniu, 
kiedy to Eugene, któremu towarzyszyła Alexandra, krzyczał na 
niego zza niskiego stolika. Teraz, gdy szedł przez pokój obok 
Patricka Stanhope'a, puszysty perski dywan rubinowej barwy tłumił 
odgłosy ich kroków.
Patrick Stanhope wskazał gościowi jeden z dwóch czerwonych 
foteli przy kominku. Kiedy Fabian usiadł i podniósł wzrok, ujrzał 
władcze oblicze komandora Ernesta Teneta Stanhope'a, którego 
dużych rozmiarów portret dominował w gabinecie.
Pod dotykiem Stanhope'a otworzyła się część półek, 
ujawniając ukryty barek. Fabian podziękował za trunki, więc 
gospodarz napełnił tylko jedną szklankę i usiadł naprzeciw 
gościa.
Na twarzy milionera malowało się napięcie.
- Nie bardzo wiem, jak powiedzieć panu to, co zamierzam - 
zaczął. - Boję się, że moje słowa zabrzmią albo zbyt słabo, albo 
zbyt silnie. Przede wszystkim chcę pana zapewnić, że nigdy, ale 
to nigdy... - dla podkreślenia swoich słów uderzył szklanką o 
poręcz fotela - ...nie winiłem pana za śmierć brata. To prawda, 
że Eugene i ja nie zawsze zgadzaliśmy się ze sobą. Widywaliśmy 
się rzadko, ale wiem, że pan i on byliście bliskimi przyjaciółmi. 
Oczywiście, wiem również o pańskiej reputacji podstępnego gracza. 
Plotkom nie było końca. Wierzę jednak, że śmierć Eugene'a była 
wynikiem przypadku. - Stanhope starał się, żeby jego głos brzmiał 
jak najbardziej przekonująco. - I mam nadzieję, że jest panu 
wiadome, że to ja właśnie prosiłem Stockeya, by zaproponował panu 
prowadzenie programu o polo w naszej sieci telewizyjnej.
Fabian skinął głową. Stanhope odchylił się do tyłu wyraźnie 
znużony, jakby ta rozmowa była dla niego fizycznym wysiłkiem.
- Ale jeśli mam być szczery, zależało mi na tym, żeby pan 
dla nas pracował również dlatego, że Vanessa uwielbia pana od 
czasu, kiedy uczył ją pan jeździć. Chcę, żeby pan zdawał sobie 
sprawę, jak bardzo cenię wszystko, co zrobił pan dla mojej córki. 
- Pociągnął spory haust. - Vanessa jest naszym jedynym dzieckiem, 
a przez jej deformację... - urwał, przygnębiony, i podniósł wzrok 
na gościa.
- Ma pan na myśli bliznę? - spytał cicho Fabian. 
Stanhope skinął głową.
- Tak. Ileż operacji musiała przejść, biedaczka, zanim 
udało się zlikwidować rozszczep! Pierwszą przeprowadzono tuż po 
urodzeniu. Wada była tak poważna, że lekarze niewiele mogli 
zrobić, toteż wkrótce znów musieli operować. Kiedy komandor, mój 
ojciec - ręką ze szklanką wskazał portret - zorientował się, co 
Vanessę czeka, uczynił ją swoją jedyną spadkobierczynią. Nie miał 
więcej wnucząt. Więc pominął obu synów, Eugene'a i mnie, i 
zapisał jej wszystko. - Stanhope mówił monotonnym głosem, 
pogrążony we wspomnieniach. - Kiedy miała siedem lat, znów ją 
operowano, tym razem w Nowym Jorku. Ale niewiele pomogło; trzeba 
było próbować dalej, bo wada nadal była bardzo widoczna. 
Zawieźliśmy Vanessę do Szwajcarii, do sławnego chirurga, który ma 
klinikę w Sion. Zrobił co mógł, ale... Stanhope zamilkł 
przygnębiony, lecz po chwili zebrał się w sobie i mówił dalej, 
jakby świadomość wagi tego, co opowiada, dodała mu sił.
- Doris i ja zawsze staraliśmy się być dobrymi rodzicami - 
oświadczył przesuwając niewidzącymi oczami po bogatym wystroju 
gabinetu. - Ponieważ Vanessa tyle musiała znosić, pozwalaliśmy 
jej na wiele, nawet kiedy wiedzieliśmy, że nie jest to rozsądne. 
Lekarze uprzedzali nas, że liczne operacje mogą mieć równie silny 
wpływ na psychikę Vanessy, co sama wada. To ciągłe krojenie jej 
wargi, twarzy... - Wzdrygnął się na samo wspomnienie.
- Mówili, że dziecko, które tak bardzo musi cierpieć, może 
nagle znienawidzić siebie albo całe swoje otoczenie.
Nagle jakby się ocknął; w jego głosie wciąż pobrzmiewał 
ból, ale Stanhope odmierzał teraz z rozwagą każde słowo.
- Mówili również, że może rozpaczliwie pragnąć miłości i 
stać się okropnie zaborcza, kiedy wreszcie kogoś znajdzie, żyjąc 
w wiecznym strachu, że go zaraz utraci. - Z pustą szklanką w ręce 
wstał i znów podszedł do barku. - Vanessa jest bardzo zaborczą 
dziewczyną, panie Fabian. Pieniądze, które panu dała, pochodzą z 
funduszu powierniczego ustanowionego przez mojego ojca. Te 
pieniądze są jedynym źródłem jej władzy.
Zaczął przyrządzać sobie drinka, dokładny w ruchach jak 
chemik.
- Dała je panu nie dlatego, że pana kocha... a raczej nie 
tylko dlatego, że pana kocha... - poprawił się - ...ale ponieważ 
pragnie mieć pana na własność, móc pana kontrolować.
Szklanka brzęknęła głośno o blat barku. Po chwili Stanhope 
znów usiadł naprzeciw Fabiana, wpatrując się we wzór na dywanie.
- Kiedy Vanessa podjęła decyzję przekazania panu 
pieniędzy, ale jeszcze zanim załatwiła wszystko z prawnikami i 
bankiem, zachowywała się tak, jakby się obawiała, że może ją pan 
porzucić. Właśnie wtedy powiedziała nam, że za pana wyjdzie. 
Doris i ja zaczęliśmy jej tłumaczyć, że ledwo ukończyła szkołę, 
że ma przed sobą studia, że jest pan... - zawahał się, nie chcąc 
ranić rozmówcy, ale po chwili kontynuował, jakby współczujące 
milczenie Fabiana dodało mu odwagi - że wyjdzie za człowieka 
posuniętego w latach, starszego nie tylko od jej matki, ale 
również od jej ojca... Oświadczyła nam, że wiek nie ma żadnego 
znaczenia, że chce być z panem i tylko z panem. Powiedziała, że 
darowizna uczyni z pana wolnego człowieka i nikt nie będzie 
podejrzewał, że żeni się pan z nią dla pieniędzy.
Stanhope odstawił szklankę na stojący obok stolik.
- Ale teraz, kiedy nie przyjął pan darowizny, wszystko 
wygląda inaczej. Czy uważa pan, że małżeństwo z panem jest dla 
Vanessy najlepszym posunięciem? Czy będzie z korzyścią dla 
dzieci, które kiedyś zechce mieć? Również dla pana, czy to 
rozważny krok?
W świetle padającym na twarz Stanhope'a Fabian zobaczył, że 
blade oczy ojca Vanessy są wilgotne od łez. Wstał szybko z 
fotela, podszedł do mężczyzny i dotknął serdecznie jego ramienia. 
Tamten nie zaprotestował.
- Kocham Vanessę - rzekł Fabian. - Zawsze ją kochałem. Jest 
dzieckiem, którego nigdy nie miałem, córką, którą zawsze 
pragnąłem mieć, kochanką znacznie ode mnie młodszą. - Jego dłoń 
pod wpływem emocji zacisnęła się mocniej na ramieniu Stanhope'a. 
- Ale najbardziej kocham ją za jej niezależność. Mam nadzieję, że 
nie zrobiłem nic, żeby ograniczyć jej swobodę... i nie zamierzam 
uczynić tego teraz.
Łagodnie cofnął dłoń i kontynuował, mówiąc nie tyle do 
Stanhope'a, co po prostu w ciszę wypełniającą gabinet:
- Dlatego właśnie nigdy nie ożenię się z Vanessą ani nie 
zabiorę jej ze sobą. I dlatego właśnie wyjadę jutro z samego 
rana, bez niej.
Patrick Stanhope zachwiał się, wstając z fotela; Fabian 
złapał go za ramię, żeby go podtrzymać, a wtedy ojciec Vanessy, 
pod wpływem bezbrzeżnej ulgi, niezdarnie objął Fabiana.
- Niech pan tylko pamięta - wymamrotał - że łatwo ją 
urazić; niech pan rozstanie się z nią tak, żeby nie poczuła się 
odtrącona. - Odsunął się od Fabiana i patrząc na niego, dodał, 
starając się wymawiać wyraźnie każde słowo: - Niech pan jej 
uzmysłowi, że ją pan opuszcza, bo... bo chce wieść swoje życie 
jak dotychczas.
- Vanessa dobrze mnie zna - odrzekł Fabian. - Nie będzie 
mnie pytać, dlaczego jestem taki, jaki jestem.
Stanhope powoli brał się w garść; dyrektor wielkiego 
przedsiębiorstwa wziął górę nad ojcem.
- Myślę, że Vanessa powinna opuścić Totemfield. Kiedy pan 
wyjedzie, nie pozostanie tu ani dnia dłużej... nie ma stąd 
najlepszych wspomnień. - Podjęcie decyzji przywróciło mu dawną 
energię. - Jutro załatwię, żeby poleciała do ciotki w Wirginii, a 
potem wybrała się na dłuższy pobyt za ocean. - Ujął Fabiana za 
ramię i poprowadził go szybko do drzwi. - Czas wrócić na 
przyjęcie - rzekł, a na jego twarzy znów pojawił się 
grzecznościowy uśmiech. - Jeszcze ktoś pomyśli, że uciekliśmy 
razem.
W bibliotece Vanessa znów przykleiła się do Fabiana, 
promieniując szczęściem, że ma go przy sobie. Ale Fabian wyczuł 
zdecydowaną zmianę nastroju. Uprzednią kurtuazję Doris zastąpiła 
prawdziwa serdeczność; Patrick Stanhope zachowywał się wręcz 
wylewnie, przedstawiając go jako przyjaciela rodziny. Tylko 
Stuart Hayward trzymał się na odległość, ignorując Fabiana z 
wyszukaną grzecznością. Vanessa też zdała sobie sprawę ze zmiany 
w zachowaniu rodziców; zaskoczenie powoli ustąpiło miejsca 
rezygnacji. Później, wraz z innymi gośćmi, Stanhope'owie mieli 
udać się na przyjęcie wydane na cele charytatywne. Kiedy 
szykowali się do wyjścia, Patrick Stanhope nalegał, że skoro 
Fabian wyjeżdża rano, zanim wstaną, musi ich wkrótce znów 
odwiedzić.
Stuart Hayward pozostał w bibliotece; wyraźnie markotny, 
usiłował zamienić parę słów na osobności z Vanessą. Kiedy 
odsunęła się z niechęcią od młodzieńca, Fabian podszedł do niej i 
szepnął, że chce z nią porozmawiać i będzie czekał na nią w 
autodomie. Skinęła głową. Wyszedł z rezydencji. Blask padający z 
górnego piętra bocznego skrzydła oświetlał rzeźby na trawniku. 
Jasne prostokąty okien rozpraszały mrok.
Wróciwszy do autodomu przez dębowy gaj, zostawił drzwi 
otwarte i wyciągnął się na kanapie w salonie. Czekał. Znów ujrzał 
przed oczami twarz Vanessy, zaskoczenie i ból, które wykrzywiły 
jej rysy, kiedy oznajmił, że wyjeżdża rano. Pomyślał o Vanessie w 
sukni wieczorowej, w której wyglądała jak dojrzała kobieta, o 
stanowczości, z jaką opędzała się od młodego Haywarda.
Zastanawiał się, jak zjawi się u niego tym razem. Czy 
wymknie się z rezydencji, zakradnie przez mrok do autodomu, 
wejdzie bezszelestnie do środka - miły intruz, a zarazem mała 
dziewczynka lubiąca się bawić w chowanego - i przycupnie za 
jakimś meblem w salonie lub w kuchni? A może przejdzie na palcach 
do sypialni albo do siodlarni, ukryje się za drewnianym kozłem 
lub w boksach razem z końmi, zdradzając mu swoją obecność jakimś 
drobnym dźwiękiem i dając znać, by rozpoczął poszukiwania?
- Dlaczego mnie opuszczasz?
Głos Vanessy dotarł do niego z góry, odłączony od ciała, 
którego nie mógł dojrzeć. Usiadł i wyciągnął ramiona w stronę 
głosu, ale dziewczyny tam nie było. Zaczął poruszać rękami w 
mroku, czując się jak ślepiec bez laski.
- Dlaczego mnie opuszczasz?
Tym razem głos dochodził jakby z dołu, przytłumiony przez 
podłogę. Fabian opadł na kolana i zaczął się czołgać cicho w 
stronę dźwięku, wyciągając przed siebie rękę jak czułek.
- Dlaczego mnie opuszczasz?
Głos brzmiał jeszcze ciszej, jakby dobiegał z kuchni lub 
łazienki. Fabian przemieszczał się przez autodom, zdumiony, że 
Vanessa również tak dobrze zna rozkład pojazdu, by poruszać się 
po nim w mroku. Dotarł do schodów wiodących do sypialni, pewien, 
że Vanessa czeka na niego w łóżku. Już miał się wspiąć na górę, 
kiedy zatrzymał go dźwięk dobiegający z niewielkiej komórki 
między siodlarnią a stajnią - kryjówki mieszczącej tylko miejsce 
do spania, którą zbudował kiedyś specjalnie na życzenie Vanessy, 
żeby mogli się rozbierać bez obawy, iż ktoś obcy wtargnie do 
środka i zaskoczy ich razem. W takim wypadku mogli pozostać w 
kryjówce, do której jedyne - tajne - wejście prowadziło z 
siodlarni, albo wyjść z niej dopiero po wciągnięciu odzieży. 
Wszedł do siodlarni i przycisnął twarz do drzwi kryjówki. Jeszcze 
zanim usłyszał oddech Vanessy, poczuł, że dziewczyna jest tuż 
obok niego. Zaczął otwierać wolno drzwi, ale nagle same otworzyły 
się na oścież i Fabian wpadł do środka. Nad jego głową zapaliło 
się światło. Vanessa była naga, jej suknia i pantofle leżały na 
półce nad pryczą. Nie powtórzyła pytania, tylko przysunęła się do 
kochanka, spragniona jego dotyku; jej usta były suche, gorące, 
policzki rozognione, a oczy usiłowały wyczytać z jego twarzy 
odpowiedź, której nie udzielił. Żeby uniknąć jej badawczego 
wzroku, skierować jej myśli na inny tor, położył dziewczynę na 
pryczę. Wciąż patrzyła na niego, kiedy - uwięziony między jej 
udami - spoglądał na nią z góry, zbliżając do niej twarz. 
W pewnym momencie poczuł, że napięcie Vanessy wzrasta coraz 
bardziej, pobudzając ją do szukania wyzwolenia; miotała się tak 
gwałtownie, jakby chciała wyrzucić go z siebie. Jej nierówny 
oddech - to szybki, to powolny - przypominał fale przypływu; jej 
język przesuwał się po jego palcach i dłoni, jakby czegoś usilnie 
szukał. Nozdrza dziewczyny rozszerzyły się, ale jedyne dźwięki, 
jakie wydawala, to ciche westchnienia; czuł na ręce i twarzy 
ciepło bijące z jej ust. Kiedy podniósł wzrok, by zobaczyć, co 
się z nią dzieje, nagle szarpnęła się, jakby próbowała zrzucić z 
siebie niewidoczne więzy, po czym prężąc ciało, jak gdyby chciała 
poderwać się do lotu, wzbić w otaczające ją ciasno powietrze, 
osiągnęła szczyt. Jej wzrok przesunął się po Fabianie, a z oczu 
popłynęły łzy; mocząc nos i wargi dziewczyny, dwie słone strużki 
kapały jej na ramiona i piersi, zlewając się z potem, który 
pokrywał jej ciało. Szlochała niepohamowanie, zachłystując się 
łzami i z trudem łapiąc oddech. Zobaczył, że jej pobladła twarz 
jest odwrócona w bok. Dziewczyna uniosła się, odsuwając od niego, 
ale kiedy wyciągnął ręce, żeby znów ją objąć, przytulić ciasno do 
siebie, ponownie opadła na posłanie; napad płaczu minął, łzy 
przestały spływać jej po policzkach, oddech wrócił do normy.
- Dlaczego mnie opuszczasz? - szepnęła.
Jedyną odpowiedzią było milczenie i pieszczotliwy dotyk 
jego dłoni, ale Vanessa nie pragnęła innej; po chwili zasnęła w 
ramionach Fabiana, niczym dziecko zmęczone długą podróżą.
O świcie usiłował ją zbudzić i powiedzieć jej, że musi 
wracać do swojego domu i swojego łóżka. Ale tylko owinęła się 
ciaśniej kraciastym kocem z szorstkiej wełny, którego róg 
naciągnęła sobie na głowę; jedynie jej dłoń pozostała odsłonięta. 
Nie czując potrzeby snu, Fabian siedział koło Vanessy, pilnując 
jej spoczynku, świadom, że gdyby kazano mu oddać tę ostatnią 
chwilę przy jej boku, wykreślić z przepływu czasu, wyrzucić z 
pamięci, wolałby raczej oddać resztę swojego życia.
Ubrał się i poszedł do kabiny. Usiadł za kierownicą niczym 
kapitan statku zajmujący miejsce za sterem, gotów znów wypłynąć w 
morze. Zapalił silnik i zostawił włączony, żeby się rozgrzał; 
autodomem zaczęło wstrząsać lekkie drżenie. Następnie otworzył 
okna. Poranne powietrze zdmuchnęło z jego twarzy zapach Vanessy. 
Usłyszał stłumione prychanie koni, zniecierpliwionych długim 
pobytem w zamknięciu. Wrzucił bieg; potężny pojazd zadrżał i 
ruszył do przodu. Fabian objechał cicho rezydencję i zatrzymał 
się przy frontowym wejściu. Nie gasząc silnika, wrócił przez 
salonik, kuchnię i siodlarnię do wnęki, gdzie Vanessa wciąż spała 
w tej samej pozie, w jakiej ją zostawił, z jedną ręką na kocu. 
Wsunął najpierw palce, potem całe dłonie między prześcieradło i 
ciało dziewczyny i podniósł ją wraz z kocem łagodnie do góry. 
Przytulił ją do piersi i trzymał tak przez moment, czując ciepło 
jej bezwładnego ciała. Vanessa otworzyła oczy.
- Już czas - powiedział.Od razu uświadomiła sobie znaczenie 
jego słów; przez chwilę oboje patrzyli na siebie. Jej twarz 
wyrażała wyłącznie ból. Postawił Vanessę na podłodze i zdjął z 
półki nad pryczą jej pantofle i suknię. Wyciągnął je do niej bez 
słowa.
- Już nigdy do mnie nie wrócisz, prawda? - zapytała stojąc 
przed nim otulona kocem.
Fabian unikał jej spojrzenia. Żeby dobrze zapamiętać tę 
chwilę, powiódł wzrokiem po włosach, ramionach i dłoniach 
Vanessy, po szorstkim kocu skrywającym jej ciało; wiedział, że 
nie może sobie pozwolić na to, by objąć teraz dziewczynę.
- Nie wrócę, Vanesso.
Niepewnie potrząsnęła zarzuconym na ramiona kocem.
- Mogę to zatrzymać? - zapytała.
- Tak.
Ruszyła przez autodom, boso, zaciskając palce na kocu. W 
saloniku przystanęła, przesuwając oczami po schodkach wiodących 
do sypialni. Po chwili była przy drzwiach. Odwróciła się do 
Fabiana. Jej oczy skrywała zasłona łez. Vanessa westchnęła 
głosno, przygryzając bliznę na wardze.
- Żegnaj, Fabianie - szepnęła.
Na oślep sięgnęła po suknię i pantofle. Koc na moment 
rozsunął się na jej piersiach, potem znów je zakrył. I już jej 
nie było. Przy wejściu do rezydencji nie obejrzała się za siebie. 
Drzwi zatrzasnęły się.
Jadąc ulicami Totemfield, machinalnie popatrzył na drogę 
wiodącą do klubu "Uzda i siodło", potem na drogę prowadzącą do 
domu Betsy Weirstone, następnie na puste centrum sklepowe; 
kawałek dalej już tylko stacja benzynowa zakłócała monotonię pól 
ciągnących się wzdłuż poboczy. Skręcił w szosę przebiegającą obok 
zapomnianej stacji kolejowej i wysypiska śmieci, po czym wjechał 
w las.
Znalazł się na znajomym leśnym trakcie. Kiedy uczył w klubie 
"Uzda i siodło", często tędy jeździł. Trakt prowadził na 
niewielką polanę, dostatecznie szeroką, żeby zmieścił się na niej 
autodom, i o gruncie na tyle twardym, że nie zapadały się koła; 
niskie gałęzie i krzaki zapewniały doskonałą osłonę. Teraz, tak 
samo jak przed laty, Fabian wjechał tyłem na polanę, ustawiając 
autodom przodem do traktu, gotów w każdej chwili szybko 
wyprowadzić pojazd spośród drzew.
Polanka wyglądała identycznie jak dawniej. Ziemię 
nakrapiały wilkomlecze i pokrzyki, nieco dalej wznosiły się 
podmokłe kępy cyprysów, z pobliskich rżysk niósł się cierpki 
zapach jesieni. Fabiana zalała fala wspomnień; wytężył słuch, 
jakby spodziewał się usłyszeć odległy dzwonek roweru Vanessy, tak 
samo jak wtedy, gdy czekał tu na nią dawno temu.
Dlaczego, zastanawiał się, kiedy pierwszy raz przybył na tę 
polanę i obejrzał ją dokładnie, nie zbadał równie skrupulatnie 
swoich uczuć; czy gdyby tak zrobił, odgadłby, że będzie tu 
wracać, że bez względu na to, czego akurat szuka, zawsze będzie 
odnajdywać samego siebie, stojącego samotnie w tym miejscu. Znów, 
tak jak kiedyś, uzmysłowił sobie nieubłagalność przeszłości, i 
zdumiał się, że nie udało mu się przełamać jej powtarzającego się 
cyklu.
Zmógł go ciężar wspomnień i myśli, do których dołączyło 
znużenie. Wdrapał się po schodkach do sypialni i rzucił na łóżko. 
Zapadając w sen pomyślał o koniach: nie zajmował się nimi od 
wielu godzin, nawet ich nie nakarmił.
Obudził się w południe. Kiedy brał kąpiel, uderzyła go 
myśl, równie bolesna jak ukrop, który parzył jego ciało, że 
ilekroć dotychczas wyjeżdżał, Vanessa mogła być pewna jego 
powrotu. Teraz ona miała wyjechać, a on mógł być pewien, że skoro 
nie chciał dzielić z nią przyszłości, dziewczyna nigdy do niego 
nie wróci.
Czas nie będzie już płynął od spotkania do spotkania, a on 
nie będzie jego architektem, wymyślającym sposoby zatrzymania 
jego uporczywego biegu. Poczuł w sobie znajomy chaos; odtąd znów 
wszystkie jego działania będą bezsensowne i przypadkowe, nie 
będzie im przyświecał żaden cel, żadne uczucie; zamknie się przed 
nim na zawsze szczęśliwy okres, który rozpoczął się od owego 
spokojnego poranka w klubie "Uzda i siodło", kiedy po raz 
pierwszy ujrzał Vanessę. Zapragnął pomówić z Vanessą jeden 
ostatni raz, chociaż zdawał sobie sprawę, że wszystko, co mieli 
sobie do powiedzenia, mówili już wiele razy. Nie wiedział, co 
chce dodać, gdyż słowa, które pragnął jej wyszeptać, umykały mu, 
kiedy był sam. Świadom był tylko tego, że nie powie nic, co 
mogłoby ją zranić, zakłócić jej spokój. Rozumiał powód swojej 
rozpaczy: nie mógł pogodzić miłości Vanessy ani z obrazem siebie 
jako dziedzica jej czasu, świadka i jedynego kronikarza jej 
historii dorastania, ani z wizerunkiem ich obojga jako skały, 
której dzielący wszystko czas, gojący stare rany i zadający nowe, 
nie może zetrzeć w proch. Musiał rozerwać łańcuch, który 
przykuwał do niego Vanessę, żeby dać jej szansę zmierzenia się ze 
swoim życiem. Zdał sobie sprawę z ukrytej istoty tego, co czynił 
tyle razy, a co było jedyną rzeczywistością z jego przeszłości 
łączącą go z przyszłością, kiedy to - nawet w środku nocy - 
natrafiwszy na szpital albo przytułek dla starców, zatrzymywał 
się i zamykał autodom, po czym szedł tam, do składu ludzi 
odrzuconch przez świat.
Pytał o dyżurnego lekarza, pielęgniarkę czy opiekuna. 
Przedstawiał się jako człowiek w drodze, jeździec, oczywiście, 
ale także pisarz, gawędziarz snujący opowieści o ludziach, którzy 
jeżdżą konno, opowieści, którymi chętnie podzieli się z kimś, kto 
o tak późnej porze czuje się samotny, nie może zasnąć i chciałby 
posłuchać. Kiedy wyjaśnił, kim jest, prowadzono go długimi 
korytarzami do pomieszczenia, w którym stały butle z tlenem lub 
aparaty do dializy, groteskowy arsenał mający bronić tego, co 
najbardziej bezbronne i kruche - życia, efemerycznego życia 
człowieka, którego ciało znajdowało się już w rozkładzie, 
roztaczając cierpki zapach śmiertelności; nie było szansy 
ratunku, rak toczył od wewnątrz czas pacjenta, śmierć już 
zapowiedziała się z wizytą.
Tutaj było królestwo bólu, który spowalnia czas, leków, 
które otumaniają i ogłupiają, a jedynym wyzwaniem dla cierpienia 
są obrazy i dźwięki płynące z telewizora, choć one też nie niosą 
ulgi zapomnienia. Również obecność gościa jest pustym rytuałem, a 
jego głos nie koi, gdyż to potrafi czynić tylko własna 
wyobraźnia. Fabian zwracał się do chorego mężczyzny, kobiety, 
czasem dziecka, ktorych stan nie rokował poprawy, ale którzy 
wciąż oddychali i w których wciąż żyła myśl; przedstawiał się 
jako podróżnik, który ma wolny czas i ochotę poznać kogoś, kto - 
jak on - też jest podróżnikiem, choć wędrującym inną drogą. 
Siadał na krześle i zaczynał opowieść swoją albo cudzą, znów 
tropiąc życie, czas miniony, pozostawiony z tyłu, lub czas, który 
dopiero ma nadejść; gawędził o przyrodzie, która domaga się 
poszanowania swoich praw, lecz potrafi przebaczać, o chciwości i 
miłości ludzkiej. Szykował scenę, aby ukazać na niej cudzą pasję 
komuś, dla kogo wszelkie namiętności utraciły już powab, 
tajemniczość i zagadkowość. Zawsze pilnując się, żeby powściągać 
swoją fantazję, aby wyzwolić wyobraźnię słuchacza, wyjaśniał 
sztukę jazdy konno, mówił o strategiach walki komuś, dla kogo 
zwycięstwo było poza zasięgiem, opisywał uściski kochanków 
człowiekowi, który już nigdy nikogo miał nie objąć. Fabian ubrał 
się szybko, chwycił garść monet, żeby zadzwonić z automatu, i 
pognał do boksów. Wyprowadził Wyrzutkę na trakt, osiodłał w 
nerwowym pośpiechu, dosiadł i wprawił w galop; dławił go strach, 
że może się spóźnić, że Vanessa siedzi już w samolocie.
Ścieżka wiła się przed nim, piach tłumił odgłos kopyt 
wzbijających tuman pyłu. Fabian dotarł do budki telefonicznej, 
którą oświetlały promienie popołudniowego słońca. Strach 
mężczyzny wzmógł się na myśl, że automat może być uszkodzony. 
Drżącą ręką zaczął szukać monet; w końcu wydobył jedną, wrzucił 
do otworu i wykręcił numer. W słuchawce rozległ się dzwonek, po 
którym zaległa długa cisza, potem następny; Fabian dygotał ze 
zniecierpliwienia, widząc przed oczami aparat stojący w gabinecie 
Vanessy, wyobrażając sobie, jak dźwięk przebija ciszę, jak 
Vanessa biegnie, wyciąga dłoń... Ale wciąż słyszał tylko 
dzwonienie. Nie mógł uwierzyć, że jej nie ma, że się spóźnił, że 
słowa, które mówiła do niego w autodomie, są ostatnimi, jakie 
usłyszy z jej ust. Nagle odwiesił słuchawkę, poczekał, aż moneta 
wyleci i znów wykręcił numer. Przemknęło mu przez myśl, że 
Vanessa odebrała telefon akurat w tym momencie, kiedy się 
rozłączał, więc teraz linia będzie zajęta.
Linia nie była zajęta. Ponownie rozległ się dzwonek, potem 
drugi i trzeci; słuchał czując, jak zamiera mu serce, podczas gdy 
na zewnątrz Wyrzutka najspokojniej w świecie trącała chrapami 
szybę budki. Zaciskając aż do bólu dłoń, wsłuchując się w 
szydercze, monotonne buczenie, Fabian zrozumiał, że czas działa 
na jego niekorzyść, że nie zdąży wrócić do autodomu i pojechać na 
lotnisko. Wybiegł czym prędzej z budki, wskoczył na klacz i 
puścił się pędem przez las w stronę lotniska. Mknął skrótem, 
ścieżką biegnącą wzdłuż starych torów kolejowych, którą jechał 
dotąd tylko raz; mniej więcej po kilometrze nagle się przeraził, 
że dalej nie przejedzie, bo drogę blokowały puste beczki i 
porzucone wraki samochodów. Ale nie miał innego wyjścia, więc 
tylko zwiększył tempo; Wyrzutka, wyciągnięta jak struna, 
przelatywała nad beczkami i przeskakiwała wraki, czasem uderzając 
kopytami o ich blaszane dachy.
Tory urywały się w zaroślach, gdzie kończyła się linia 
kolejowa. Dalej rozciągał się pas startowy, drżąca w nagrzanym 
powietrzu asfaltowa wstęga. Mały, dwusilnikowy odrzutowiec był 
jedynym samolotem w polu widzenia. Szykując się do startu, powoli 
kołował w kierunku jeźdźca; zanim jeszcze maszyna wykręciła, 
zanim na jej srebrnym boku ukazał się barwny znak Grail 
Industries, Fabian odgadł, kto siedzi w środku. Rozpacz ustąpiła 
miejsca żalowi; nagle mężczyzna przestał myśleć o Vanessie; teraz 
liczył się dla niego tylko koń, który przedarł się przez zarośla 
i był gotów się ścigać. Ruszył wzdłuż pasa popuszczając wodze 
Wyrzutce; sucha trawa przemieniała się w miałki pył pod kopytami 
klaczy. Fabian zrównał się z odrzutowcem i spojrzał na okna, 
podobne do rzędu luster. Samolot, z wyjącymi silnikami, kołował 
coraz szybciej, szykując się do startu. Kiedy przejeżdżał obok 
niego, mrugając lustrami okien, Fabian wyobraził sobie, jak pilot 
zwraca się do Vanessy, kierując jej uwagę na pas startowy, 
zafascynowany tym, co widzi.
- Niech pani spojrzy, panno Stanhope! W naszych czasach to 
naprawdę rzadki widok! - woła.
Vanessa przytyka czoło do chłodnej szyby i spostrzega 
mężczyznę na koniu pędzącego wzdłuż czarnej wstęgi asfaltu; kask, 
koszula i bryczesy jeźdźca są białe, rumak kary, galop płynny; 
jeździec siedzi w siodle nisko pochylony, jakby szarżował 
dzierżąc kopię w dłoni, pochłonięty walką z nieprzyjacielem, 
którego widzi on jeden.
Koniec