Wiliam Goldman 

Bracia 

Dedykuję siostrom ...
przed początkiem... ...
nad Karaibami zapadał zmrok... olbrzym wynurzył się ze spokojnych wód, 
wyprostował się, podążył w kierunku plaży... "olbrzym" to niewłaściwe słowo, nie 
miał bowiem odpowiednich rozmiarów... skojarzenie to nasuwało się jednak, gdyż 
jego nagie ciało, tak bardzo opalone w słońcu, dawało wrażenie potężnej siły... 
i był duży... szczególnie ramiona... z jakiejś małej, opuszczonej wysepki dało 
się słyszeć ptaki, które wyśpiewywały swe nocne wokalizy... przez tyle lat były 
jego głównymi kompanami... ile to już lat?... ...być może ptaki wiedziały... 
...on z pewnością nie wiedział, nie obchodziło go to... w równym stopniu jak to, 
jaki jest w tej chwili miesiąc... lub dzień tygodnia... ...wiedział jedynie 
tyle... dzisiejszy dzień był dniem pływania... to niezupełnie prawda, ponieważ 
każdego ranka przez jakiś czas przebywał w wodzie... ale tego właśnie dnia 
wyruszył o świcie, płynął do momentu, gdy słońce stało wysoko na niebie, 
następnie zawrócił, popłynął z powrotem na wyspę... a gdyby pomylił kierunki, 
przepłynął obok wyspy, co wtedy? ...być może ptaki wiedziały... ...on wiedział 
tylko tyle, że po dniu pływania następował dzień, w którym trzeba było wzmocnić 
ręce... kiedyś potrafił zabijać każdą z nich, ale umiejętność ta, to nie to 
samo, co jazda na rowerze, można było ją stracić - i to szybko; a więc pracował 
nad rękami, gdyż ich siła mogła się jeszcze okazać przydatna... a po dniu 
ćwiczenia rąk przychodził dzień na ćwiczenie reszty ciała... a po dniach ćwiczeń 
przychodził dzień, który spędzał nad książką... a potem następny dzień 
przeznaczony na pływanie bez końca... cały tydzień ścieśnił do czterech dni... 
nic dziwnego, że nie miał poczucia upływających miesięcy... ...ptaki śpiewały 
coraz ciszej... ...podążył do jedynej części wyspy, gdzie istniała jakaś 
cywilizacja, podszedł do przybudówki ze spadzistym dachem, gdzie znajdowało się 
urządzenie do oczyszczania wody... zaczerpnął wody z metalowego kubka... wypił 
jeszcze parę łyków... potem jadł owoce i orzechy, które zebrał tego ranka, zanim 
wyruszył w drogę... jadł... i znów pił... słońce chyliło się ku zachodowi... 
wyciągnął się na ziemi... ziewnął... po pływaniu zawsze czuł się senny... ułożył 
się wygodniej, pod opaloną skórą widać było wyraźnie napięte mięśnie... był 
niezwykle przystojnym mężczyzną... a może byłby taki, gdyby jego ciemne oczy 
miały w sobie więcej życia... trudno powiedzieć, co kryło się w tych oczach... 
...być może ptaki wiedziały... ...doprawdy nadzwyczajne dzieło sztuki - można 
tylko podziwiać... ale nie doskonałe... blizna była zbyt widoczna... nawet po 
tylu latach ciągnęła się niczym czerwona droga po płaskim brzuchu... wąska 
droga, lecz długa, a zadana kiedyś rana była głęboka... nic dziwnego, że... w 
końcu zabiła go... ...nastał już brzask... zjadł śniadanie: orzeszki, jagody, 
czysta woda... przeciągnął się... wskoczył do wody i szybkim kraulem opłynął 
wyspę... ...już wysuszony przechadzał się po białej plaży w poszukiwaniu 
doskonałego miejsca... nie, nie doskonałego, wszędzie było tak samo - szeroka 
plaża, blady piasek... tego właśnie szukał... wybrał miejsce, ukląkł, zacisnął 
mocno prawą pięść i uderzył energicznie w piasek... rozległ się cichy odgłos... 
...ale ptaki usłyszały... zaskrzeczały; trzepocząc skrzydłami, ze wszystkich 
stron zlatywały w kierunku najbliższych drzew... nigdy nie wiedział, dlaczego to 
było dla nich czymś fascynującym, to był problem do rozwiązania, problem dla 
niego... ...a więc zabrał się do dzieła... ...prawa ręka uderzyła ponownie, 
dokładnie z taką samą siłą jak uprzednio, potem powtarzał to wiele razy - setki, 
tysiące razy... pięść wydrążyła w piasku dziurę... walił ręką coraz mocniej i 
szybciej, a dziura stawała się coraz głębsza, aż w końcu gdy była już tak 
głęboka, że mieściło się w niej całe ramię, rozłożył palce na dnie i lewą ręką 
szczelnie zasypał dziurę... teraz zaczął obracać ręką, natrafiając na opór 
piasku... ...nie wiedział, oczywiście, ile to trwało minut, ale, kierując się 
wschodzącym słońcem, doszedł do wniosku, że przeminął odpowiednio długi czas... 
wtedy uwolnił prawą rękę i zaczął uderzać lewą... było to ważne - a właściwie 
jedyne, co miało znaczenie: ręce powinny posiadać identyczną siłę... identyczną 
siłę zabijania... faworyzowanie jednej ręki w walce osłabiało pozycję 
walczącego... dawało przewagę wrogowi, a to przecież było niekorzystne, należało 
mieć przewagę - jeśli chciało się wygrać... oczywiście w walce nikt nie 
wygrywał, ale jeśli się chciało przetrwać, to trzeba było przeważać w każdym 
calu... ...a czy on sam chciał przetrwać...? ...niewystarczająca ilość dowodów, 
Wysoki Sądzie... ...przestał o tym wszystkim rozmyślać i z powrotem zajął się 
piaskiem... robił to do momentu, gdy słońce znalazło się w zenicie, wskoczył 
ponownie do wody, aby popływać, gdyż jego ciało ociekało potem; chciał nabrać 
siły do zadawania ciosów... potem znów przyklękał i uderzał aż do momentu, gdy 
słońce zaczęło się chylić ku zachodowi... zwykła kolacja, woda, a kiedy było już 
ciemno, położył się pod zadaszeniem i zamknął oczy... ...był tam Babe... - 
Cholera. ...usiadł, znów przyklęknął... złą stroną tych dni kiedy ćwiczył siłę 
rąk, było to, że od czasu do czasu, choć niezbyt często, nie był na tyle 
wyczerpany, by zasnąć natychmiast... nigdy nie mógł przewidzieć, kiedy zdarzy 
się to ponownie, ale gdy już się zdarzało, pojawiał się wtedy jego ukochany 
braciszek, Babe... i w takich właśnie chwilach chciał zrzucić z siebie cały ten 
balast i biec przez ciemny piasek, a potem walić w wodę jak cepem i nie bacząc 
na wysiłek i odległość dzielącą go od stałego lądu, dopływał do miejsca, gdzie 
czekał samolot, następnie leciał tam, gdzie akurat znajdował się Babe; brat 
czekał już na lotnisku, potem obydwaj płakali, obejmowali się i... ...i takim 
oto żenująco sentymentalnym gównem był ów sen na jawie... nawet gdyby się 
kiedykolwiek spotkali - a to miało nie nastąpić - nie byłoby spontanicznych 
uścisków ani łez... ponieważ Babe miał pewność co do jednego: jego starszy brat 
nie żyje... a co więcej, wyglądał teraz zupełnie inaczej, niewielu ludziom znany 
był jego obecny wygląd... - On nie żyje, mój brat nie żyje, kim ty jesteś? - 
takie słowa wypowiedziałby Babe... i słowa te byłyby uzasadnione... ...rozłożył 
się znów na ziemi, całą mocą swego umysłu próbował wyrzucić z pamięci tę wizję, 
a jego umysł posiadał potężną siłę, pracował nad nim równie wytrwale, jak nad 
swoim ciałem, aby i jedno, i drugie podporządkować swojej woli - co w końcu 
udało mu się osiągnąć... tak było prawie zawsze... ale były noce, rzadkie i 
niespodziewane, gdy umysł wymykał się spod kontroli; przywoływał wtedy pamięć o 
Babie, o ich dzieciństwie, także o rzeczach złych, choć najczęściej tych 
dobrych... i te noce były ciężkie, bardzo... ...wysoko w niebie... był na 
wierzchołku drzewa tropiąc ptaki, gdy nagle usłyszał... wrrrrr... dochodziło z 
bardzo daleka, jednak rozpoznał to... wrrrrr... ptaki znajdowały się kilka 
gałęzi niżej i jakiś głos podpowiedział mu, że powinien zejść szybko na ziemię, 
natomiast inny głos mówił, że ptaki lubią te igraszki... miał nadzieję, że 
lubią... a więc skoczył za nimi w dół... wspaniale potrafił się teraz wspinać po 
drzewach... początkowo wchodził na drzewa, aby ćwiczyć zwinność... oczywiście 
siłę również... setki razy podciągał się na grubszych gałęziach... ale zwinność 
była dla niego najważniejsza, liczyła się też szybkość, tak więc zaczął wspinać 
się wysoko i doszedł do wniosku, że ptaki nie mają właściwie nic przeciwko 
temu... z początku skrzeczały i uciekały w różnych kierunkach, z czasem jednak 
nabrały odwagi i zdarzało się - tak przynajmniej podejrzewał - że przysuwały się 
bliżej, aby naigrawać się z niego, gdy starał się dopędzić je skacząc na niższe 
gałęzie... oczywiście nigdy nie zdołał złapać żadnego, a nawet gdyby mu się to 
udało, to i tak nie zrobiłby im krzywdy... ...wrrrrr... wrrrrr...! ...silnik 
helikoptera warczał coraz głośniej... z gracją zsunął się w dół po gałęziach, 
stanął na piasku, zerknął ukradkiem... maszyny nie było jeszcze widać, ale 
wkrótce miała się pojawić - a to oznaczało, że jego pobyt na wyspie zakończył 
się... ...był im potrzebny... ...a co sam myślał na ten temat?... 
...niewystarczająca ilość dowodów, Wysoki Sądzie... ...ale nie można było 
zaprzeczyć, że w pewnym sensie czuł się podniecony, usiadł, słuchał warkotu 
silnika, zamknął oczy, usłyszał głos Perkinsa, najlepszego przyjaciela w 
Dywizji, słowa te wypowiedział wiele lat wcześniej... -...będę się streszczał: 
byłeś właściwie martwy, wróciłeś z bardzo daleka, tyle nad tobą pracowaliśmy, że 
powinieneś choć mrugnąć powiekami albo ścisnąć mnie za palec, czy potrafisz to 
zrobić? ...no dobrze, lekarze myślą, że na razie nie może być lepiej, chyba że 
zastosuje się jakieś radykalne metody - jeśli okażą się skuteczne, to i tak 
możesz stać się czymś, co przypomina jarzynę - ta rana rozerwała twój żołądek, a 
ja obiecuję, że nie pozwolę na to, byś był jarzyną, zbyt wiele ci zawdzięczam, 
zabiję cię własnymi rękami, zanim pozwolę, by się to stało, ale mam pomysł, 
musisz posłuchać - posłuchać, jaki to pomysł - teraz nie ma z ciebie żadnego 
pożytku i może tak zostać na zawsze, ale jeśli wyciągniemy cię z tego, zyskasz 
coś, co da ci olbrzymią przewagę - wszyscy inni wiedzą, że nie żyjesz - no więc 
jeśli przetrzymasz noc i wszczepimy w twoje ciało trochę siły, wtedy zamienię 
cię w kogoś innego - odciski palców, twarz, głos, wszystko zgodnie z najnowszymi 
osiągnięciami chirurgii - zajmie to całe lata; dostaniesz fałszywe papiery; 
będziesz poddawany kolejnym zabiegom przechodząc z jednego szpitala do drugiego, 
czy zaryzykujesz? To będzie powolne jak agonia i niesłychanie bolesne, 
niesłychanie, a więc zamrugaj albo ściśnij mnie za palec... 
...zammm...rrugajjj... -...no dobrze - jest taka wyspa, odizolowana od reszty 
Karaibów, nie przelatują tam żadne samoloty, nie przepływają tamtędy statki - 
polecimy tam razem helikopterem; w drodze powrotnej pilot zostanie odstawiony na 
boczny tor, a więc tylko ja będę o tym wiedział - jeśli umrę, nikt nigdy po 
ciebie nie pośle, ja też mogę tego nie uczynić - jeśli to zrobię, to tylko z 
jakiegoś niezwykle ważnego powodu, będziesz najbardziej samotnym człowiekiem na 
Ziemi - jeśli umrzesz na wyspie, nikt się nie dowie, jeśli postradasz zmysły, 
nikt nie będzie wiedział - spędzisz tam całe lata, ale w tym czasie musisz 
przygotować się na przyjęcie sygnału do powrotu - jestem pewny, że znów będziesz 
miał w sobie dość sił - chodzi po prostu o to: czy chcesz uciec z tego świata, 
być może na zawsze? ...zamrugaj i ściśnij... - Udało się - powiedział Perkins - 
no i klamka zapadła. Helikopter, który obniżył swój lot, stał się teraz 
widoczny. Mieszkaniec wyspy przebrnął przez piach, podszedł do zadaszenia, 
szybko odszukał ubranie, w którym tu przybył, włożył je koszulę, spodnie, buty. 
Okropnie krępowały mu ruchy, ale pasowały. Przynajmniej osłaniały ciało. 
Helikopter zniżał się teraz do lądowania. Przez chwilę, wpatrując się w niego, 
poczuł dziwny chłód. Tak bardzo się starał, aby odzyskać całą swoją siłę, ale 
jedynymi przeciwnikami były dla niego drzewa, piasek, woda Karaibów. Co by się 
stało, gdyby teraz go wzywali, a on zawiódł? Tak wiele eksperymentów kończy się 
niepowodzeniem. Zanim przydzielą mu jakieś zadanie, zostanie z pewnością poddany 
ciężkiej próbie. Jeśli spisze się dobrze, to w porządku; jeśli nie, będzie 
szybko odstawiony na boczny tor. Podszedł do drzewa. Na poziomie jego ramienia 
znajdowała się dość gruba gałąź. Nie taka jak pień, ale znacznie grubsza od 
innych. Uderzył w nią lewą ręką, potem prawą. Złamana spadła na ziemię. 
Popatrzył na ręce. W ogóle nie poczuł bólu, to z pewnością dobry znak. Być może 
był nadal skałą Scylli - a nie jedynie pozostałością po niej. Jakaś część jego 
osobowości miała nadzieję, że tak właśnie było. Ta część, która była ciekawa 
świata. Ryczący helikopter świadczył bowiem o tym, że nie wzywają go po to, by 
wykonywał jakieś dziecinnie łatwe zadanie, nie każą mu przecież strzyc trawników 
lub sprzątać zabawek. Nie; gdzieś tam musi się dziać coś strasznego... `pk 
Rywale I. Eksperyment w Tring To dziwne, ale braci nikt nie opłakiwał. Z 
pewnością byli braćmi, gdyż pomimo różnicy wzrostu wyglądali na bliźniaków - 
takie same fryzury, szkolne mundurki, taki sam schludny wygląd, dzieciaki jak z 
filmu Disneya; jeden, cudowny, być może ośmiolatek, drugi, lubiący jeszcze 
dziecięce pieszczoty, liczył prawdopodobnie sześć lat - i tak oto, w typowo 
angielskie, łagodne popołudnie szli obok siebie podnieceni, w doskonałej zgodzie 
i harmonii. Była sobota, początek lata, dwa tygodnie przed Wimbledonem, słońce 
stało wysoko, bladoniebieskie brytyjskie niebo, czując się jakby samotne, 
przyozdobiło się dla towarzystwa białymi chmurkami. Chłopcy szli wzdłuż Spruce 
Mews w miasteczku o nazwie Tring, uważając, by trzymać się krawędzi drogi; szli 
żwawym krokiem, ale gdy zobaczyli przed sobą skrzyżowanie z High Street, 
przyśpieszyli jeszcze bardziej. Młodszy z nich przystanął, następnie wybełkotał 
w podnieceniu: - Jestem pewny, że przy śniadaniu słyszałem brzydkie słowo. 
Wiesz, co znaczy słowo fallus? - Och, oszczędź mi tego - odpowiedział 
ośmiolatek. - No co, wiesz, wiesz? - Jego głos miał teraz ton konspiracyjny. - 
Mama użyła tego słowa, kiedy wchodziłem, ale gdy zobaczyła mnie, zaczęła mówić 
szeptem - tak jak to zwykle bywa, gdy nie chce, abyśmy coś usłyszeli - a tatuś 
dał znak, aby zamilkła, co tylko utwardziło mnie w podejrzeniach. - Chyba 
utwierdziło, Ollie, wydaje mi się, że słowo "utwierdziło" byłoby bardziej 
odpowiednie. - Dziękuję, Stan. Tak lubię, jak nie wyśmiewasz się ze mnie, a 
tylko poprawiasz moje błędy. Nie lubię, gdy przesiadasz w krytykowaniu mnie. - 
Przesadzasz. Musisz pomyśleć, zanim coś powiesz, głowy nie używa się tylko od 
okazji do okazji; pamiętaj, że masz ją na karku cały czas. - Czasem mówię takie 
głupstwa. To podniecenie. Stan pokiwał głową, zatrzymał się na rogu High Street. 
- Wiem. Weź mnie za rękę, Ollie, kiedy będziemy przechodzić na drugą stronę. 
Ollie wyciągnął rękę, Stan podał swoją i znów, w idealnej zgodzie, przebiegli w 
podskokach na drugą stronę, gdzie znajdowała się cukiernia. - Stan, czy jesteśmy 
niesamowicie mądrzy? Starszy chłopiec zastanowił się nad odpowiedzią. - Być 
może, przypuszczam, że tak. To nie nasza wina. Myślę, że tak jest. Ollie 
zamrugał oczami. - Jeszcze raz, proszę! - Zanim zapytałeś czy jesteśmy 
niesamowicie mądrzy, chciałeś wiedzieć czy znam słowo fallus. Właśnie 
odpowiedziałem. Ollie wybiegł przed starszego chłopca i zagrodził mu drogę. - 
Powiedz, powiedz. - Nie powiem ci, co to za słowo, zrobię coś więcej, podam ci 
jego pisownię. Zaczyna się od litery p. - Dobrze, co dalej? - Następną literą 
jest e. - Pe... i co dalej? - Pen... - Chyba już wiem, chyba wiem, no dalej! - 
Ostatnią literą jest z. Fallus, to znaczy peniz. W tym momencie ruszyli dalej, 
trzymając się za ręce. - Peniz? - powiedział Ollie, najwyraźniej rozczarowany. - 
Czy to brzydkie słowo? Dla mnie wcale nie brzmi brzydko. Kiedy mówi się szczać, 
to inna sprawa. Szczać! Stan, chyba peniz nie należy do tej samej kategorii 
słów. - Jestem pewny, że mam rację. Kiedyś wystarczyło nazwać kogoś "peniz", aby 
zostać spoliczkowanym i następnego dnia o świcie wyzwanym na pojedynek. Ollie 
szurał butami o chodnik. - No, skoro tak mówisz, to pewnie tak jest, ale... 
Nagle zatrzymał się i zrobił szybki krok w taki sposób, że prawie cały schował 
się za Stana. W tym momencie pojawiła się przed chłopcami kobieta w średnim 
wieku. Była ciężka, ale dość ładnie ubrana, a jej uśmiech był z pewnością miły. 
Ollie nie mógł się powstrzymać i wlepił wzrok w jej prawe oko, które prawie 
całkowicie przykrywała zwisająca powieka. - Musicie mieć odwagę - zaczęła - sami 
na ulicy. - Ponieważ jest nas dwóch - powiedział Stan - nie jesteśmy zupełnie 
sami. - To prawda, ale nie jesteście w towarzystwie nikogo dorosłego. - Acha. 
Nie pierwszy raz jestem sam na ulicy, dla Olliego to specjalny dzień - jutro 
kończy siedem lat i wyszliśmy, aby kupić jakieś słodycze. - No proszę, siedem 
lat - szybkim ruchem ręki dosięgnęła stojącego za Stanem Olliego i uszczypnęła 
go w policzek. - Ollie nie lubi być szczypany - powiedział Stan. - Nie sądzi, 
aby świat odnosił z tego jakąś korzyść. I mnie też proszę nie szczypać, ponieważ 
mamy takie same upodobania. - Jest mi bardzo przykro - odrzekła kobieta z 
obwisłą powieką i szybko cofnęła rękę. - Przyglądałam wam się po prostu, gdy 
szliście w moją stronę, wyglądaliście na takich wspaniałych i szczęśliwych 
chłopców. - Dziękuję, pani jest bardzo uprzejma - odpowiedział Stan. - Musicie 
pozostać tacy na zawsze - dodała kobieta z obwisłą powieką. - Obiecajcie, że 
przynajmniej spróbujecie. Z upływem lat staje się to nieco trudniejsze. - 
Ślubujemy - powiedział Stan, podnosząc prawą rękę, zaś stojący za nim Ollie 
jakby potaknął. Kobieta z obwisłą powieką uśmiechnęła się i poszła w swoją 
stronę. Ollie stanął obok brata i obaj obserwowali, jak odchodziła. - Myślałem, 
że chce nas wytargać za uszy, Stan. - Oj! Oszczędź mi tego. Za często oglądasz 
telewizję. Miała uprzejmy uśmiech, a to zwykle oznacza, że nie ma powodu do 
obaw. Po prostu odczuwała samotność. Ollie zaczął wtedy mówić szeptem. - To 
dlaczego chodzi po ulicy i straszy ludzi, mrużąc to swoje oko? - Nie robi tego 
celowo. - Nie robi? - Nie, to wada urodzona - Stan potrząsnął głową. - 
Narodzona. - Znowu potrząsnął głową. - Szczać. - Peniz - zawtórował Ollie i 
obydwaj zaczęli chichotać, kontynuując wędrówkę do cukierni. Fern poczuła ulgę, 
słysząc ich śmiech. Wiedziała, że tego mniejszego zaintrygowało jej oko i że dla 
bezpieczeństwa schował się za plecami brata. Opadająca powieka była czymś, co 
towarzyszyło jej już tak długo, że często o niej zapominała. Ułomność nie 
przeszkadzała jej aż tak bardzo, sama powieka nie przypominała zresztą blizny i 
nie była odrażająca. Dorośli nie zwracali na nią specjalnej uwagi być może 
dlatego, że Fern zawsze była uśmiechnięta - a uśmiech był niezaprzeczalnie jej 
mocną stroną. Jednakże od czasu do czasu zdarzało się, że powieka Fern 
wywoływała w jakimś dziecku strach - a tak stało się właśnie w tej chwili - 
dlatego kobieta czuła się poirytowana do momentu, gdy głośny śmiech upewnił ją, 
że jej osoba rzuciła jedynie krótkotrwały cień, nie wywołując poczucia 
zagrożenia. Odczuwała więc ulgę - ci chłopcy byli taką cudowną parą. Miała 
zamiar nawiązać z nimi krótką rozmowę, a potem zdać relację na temat związanych 
z tym odczuć. Zastanawiała się, czy opowie o nieprzepartej chęci uszczypnięcia 
mniejszego chłopca w policzek? Wykonała ten gest, aby uspokoić go; ale nie tylko 
- chciała wyrazić tym gestem, że chłopcy byli dokładnie tacy, jak powiedziała: 
wspaniali, szczęśliwi. I mieli dobre maniery. I byli ładnie ubrani. Większość 
młodzieży w dzisiejszych czasach - pomyślała Fern - przynosiła wstyd swojemu 
domowi, szkole i kościołowi - oczywiście, jeśli młodzi ludzie w ogóle 
uczęszczali na mszę. Byli tacy nieuprzejmi, nie okazywali innym szacunku. Dobry 
Boże, zmiłuj się nad tym światem, gdy to pokolenie dzieciuchów przejmie sprawy w 
swoje ręce za jakieś dwadzieścia pięć lat! Ale ci dwaj - istna doskonałość. No, 
niezupełnie. Być może zbyt sprytni i odrobinę wyniośli. Nie było jednak sensu 
zaprzeczać, że gdyby mogła wziąć ich ze sobą do domu - zrobiłaby to. I 
przyrządzałaby im smaczne posiłki. I brałaby ich na niedzielne spacery, chwaląc 
się przed wszystkimi ich zaletami. I jakby chciała krzyknąć: popatrzcie, oto 
moje dzieło. Popatrzcie na moje... W tym miejscu jej potencjał wyobraźni 
wyczerpał się. Stała nieruchomo na High Street, wpatrując się w wystawę małego 
sklepu tytoniowego, jej myśli zaczęły biec wolniej. Prawda była taka: prawie w 
ogóle nie miała wyobraźni. I właśnie to, w stopniu większym niż wszystko inne, 
stanowiło tajemnicę jej sukcesu. Była doskonała, jeśli chodziło o wykonanie 
jakiegoś polecenia. "Mała Fernie? Pierwsza w klasie - wystarczy raz jej coś 
powiedzieć i rozumie, o co chodzi, wszyscy inni zapomną, ale ona zapamięta. 
Głupie polecenia - niestety też. Jaka szkoda, że nie ma więcej takich, jak stara 
poczciwa Fern." Tego dnia miała wykonać dwa polecenia. Pierwsze zostało już 
wykonane i polegało na tym, że miała znaleźć jakieś dzieci, pogawędzić z nimi 
chwilę i następnie, w stosownej chwili, opowiedzieć o związanych z tym 
wrażeniach. Z jej doświadczenia wynikało, że wykonanie drugiego polecenia było 
czymś ważniejszym. Przy końcu High Street, w miejscu, gdzie ulica ta krzyżowała 
się z Tring Mews, miał stać stary porysowany niebieski ford. Drzwi miały być 
lekko uchylone, a kluczyk miał się znajdować przy pedale gazu. O godzinie wpół 
do drugiej miała wsiąść do samochodu, zapalić silnik, skręcić w lewo w ulicę 
Tring Mews za domem oznaczonym numerem 16. Miała minąć dwa domy i zwolnić przed 
domem nr 18. Dalsze instrukcje miała w tym miejscu otrzymać od Blondynki. 
Wiedziała tylko tyle - i nic więcej. Niektóre kobiety, rzecz jasna, nie 
zgodziłyby się na przyjmowanie poleceń od innej kobiety, której samo przezwisko, 
Blondynka, sugerowało, że mogła być piękna. To wszystko nie miało dla Fern 
znaczenia. Obok ograniczonej wyobraźni posiadała jeszcze jedną wielką cnotę: 
charakteryzowała się niemal zupełnym brakiem ciekawości. Nie obchodziło jej, 
dlaczego musiała pogawędzić z małymi chłopcami. Zupełnie nie interesowała się 
tym, co ma się stać, gdy zatrzyma samochód naprzeciwko domu nr 18. A jeśli 
Blondynka okaże się piękną dziewczyną bez żadnych ułomności w postaci opadającej 
powieki? Do tego również nie przywiązywała żadnej wagi. Fern lubiła nie wiedzieć 
zbyt wiele. Zdawała sobie sprawę, że powodem, dla którego wykorzystują ją w ten 
właśnie sposób, było to, że gdyby pojawiły się jakieś problemy, nie musiałaby 
niczego ukrywać - po prostu nie miałaby zbyt dużo do powiedzenia. Godzina 
#/1#28. Fern szła powoli w kierunku Tring Mews. Minęła skrzyżowanie, kierując 
się w stronę miejsca, gdzie stał porysowany niebieski ford, zatrzymała się obok 
niego o godzinie #/1#29. Godzina #/1#30 - poczuła, że staje się roztargniona. 
#/1#30 - jej biedne serce przestaje pompować krew. #/1#30 - w jej dotychczasowy 
świat wtargnęło coś niewiarygodnego: o godzinie #/1#30 sięgnęła ręką ku drzwiom 
samochodu, palcami już dotknęła klamki - i pociągnęła za nią. Zapominając o 
włożeniu rękawiczek. Przypomniała sobie o tym, ale zbyt późno, by odwrócić bieg 
wypadków - popełniła błąd! (Co to oznaczało? Przypadkowe potknięcie, czy też 
początek poważniejszego kryzysu?) Dotknięcie czegokolwiek nawet koniuszkami 
palców było w tym wypadku jednoznaczne z pozostawieniem odcisków. Na klamce od 
drzwi. Na kluczyku od stacyjki. Na kierownicy. A jeśli niedługo miała polać się 
krew - z jej doświadczenia wynikało, że było to niemal regułą - wtedy 
pozostawienie odcisków palców mogło okazać się fatalne w skutkach. To prawda, 
nie mogła zbyt wiele wyjawić, gdyż sama niedużo wiedziała. Jednak ci, którzy 
udzielali jej telefonicznych instrukcji, nie zamykali grona osób, z którymi była 
w kontakcie. Byli też i inni. I właśnie oni mogli jej zaszkodzić. "Mała Fernie? 
Z tyłu klasy. W rogu, z nasuniętą ciasno na głowę czapką z oślimi uszami. Zwykła 
nie popełniać błędów, teraz są jej specjalnością. Fern, cóż za wstyd." #/1#31. 
Rękawiczki nałożone, kluczyk w umówionym miejscu; podnosi go, wkłada do 
stacyjki, zapala silnik, wciska lekko pedał gazu, skręca w Tring Mews, mija dom 
nr 16. Zatrzymuje się przy domu nr 18. Czeka na Blondynkę. Fern siedziała 
nieruchomo, jej powieka opadała bardziej niż zwykle. Dlaczego popełniła tak 
straszny błąd? Musiał być jakiś powód. Ręce mocno zacisnęła na kierownicy. 
#/1#34 - i stało się. Zakłócenie rytmu biologicznego wskutek podróżowania 
samolotem. Dawniej nie podróżowała wiele, teraz jednak kazali jej robić to 
bardzo często. Przynajmniej w jej odczuciu podróże były zbyt częste. Powitanie 
jakichś dzieci poza Londynem w sobotę, oprowadzanie nauczycieli po Nowym Jorku w 
piątkowe popołudnie. Problemem było to, że musiała jeździć tam i z powrotem. Z 
poczuciem ulgi zaczerpnęła powietrza, zwolniła uścisk dłoni na kierownicy, 
zaczęła liczyć mijające minuty. Czekała na pojawienie się Blondynki. I dalsze 
instrukcje. Fern przemyślała ponownie to, co kazano jej zrobić. Odnaleźć 
samochód - zrobiła to. Skręcić w lewo w Tring Mews - w porządku. Minąć dom 
oznaczony numerem 16 - i to wykonała. Minąć dwa domy i zatrzymać się przy domu 
numer 18. Tu właśnie znajdowała się w tej chwili.To jasne, że chodziło o dom 
numer 16. Inaczej nie kazaliby jej mijać tego domu. Powiedzieliby tylko: - Kiedy 
dojedziesz do domu numer 18, zatrzymaj się. - Na pewno chodziło więc o numer 16. 
Spojrzała za siebie na mały, wolno stojący dom blisko ulicy. Był ładny. Ale 
gdyby miała zgadywać, powiedziałaby, że ktokolwiek w nim mieszkał, byłby 
szczęśliwszy mając jakiś inny adres. Jakikolwiek inny adres na świecie. Ollie 
wstrzymał oddech, gdy wchodził za Stanem do cukierni I gdy byli już wewnątrz, 
dalej nic nie mówił, rozglądał się tylko wokół, robiąc wielkie oczy. - Cóż za 
skarby - wyszeptał. Nie był to duży sklep, ale wyśmienicie zaopatrzony. Piękne 
półki z nugatami i lizakami, z tofi i irysami, cukierkami i kremówkami. 
Mężczyzna za ladą był stary i gdyby nie fakt, że był otyły, nie wyglądałby na 
kogoś, kto prowadzi tego typu sklep. Spojrzał nieprzyjaźnie na chłopców, 
zignorował podniecenie mniejszego z nich i postukał palcami po tekturowej 
wywieszce, która głosiła, że sklep zamykany jest w soboty dokładnie o godzinie 
drugiej Od pół godziny nie miał żadnego klienta i zastanawiał się, czy nie 
zamknąć sklepu wcześniej, gdy nagle weszli ci dwaj i zakłócili ciszę. Ollie 
przysunął się do Stana. - Jak tu pięknie. Gruby właściciel ponownie zastukał w 
wywieszkę. - Proszę pana - zwrócił się do sprzedawcy Stan - jesteśmy poważnymi 
klientami, proszę się nie obawiać. - To prawda - powiedział Ollie. - Na moje 
urodziny mogę wydać pół funta i kupie, co zechcę. - Nieprawda - krzyknął Stan. 
Zwrócił się do właściciela - Proszę w to nie wierzyć. - Ależ Stan... - zaczął 
Ollie, w tej chwili trochę zmieszany. - Znowu ten płaczliwy głos? Nie cierpię 
tego, nie cierpię. - Ależ Stan, mama mówiła... - Wiem, słyszałem, co mówiła. Pół 
funta. Powiedz mi, czy to wygląda na pół funta? - W tym momencie wyciągnął z 
kieszeni banknot jednofuntowy i pomachał nim w powietrzu - To wygląda jak cały 
funt. I tyle właśnie możesz wydać. Ollie wpatrywał się w banknot, którym Stan 
wymachiwał coraz wyżej podnosząc rękę. Jeszcze bardziej skołowany niż przedtem, 
wyszeptał: - Ale skąd się wzięły dodatkowe pieniądze? - Kogo to obchodzi? - 
Słuchaj, Stan, nie chcę zrobić czegoś niewłaściwego. A może te pieniądze nie są 
przeznaczone dla mnie? Stan zastanowił się przez dłuższą chwilę, zanim 
odpowiedział. - Moje kieszonkowe należy tylko do mnie i mogę z nim zrobić, co 
zechcę. A chcę, żebyś ty właśnie wydał te pieniądze. - Położył banknot na ladzie 
przed grubym mężczyzną. - Proszę to zatrzymać. Pod groźbą tortur nie przyjmujemy 
reszty. Właściciel wziął funtowy banknot i pomyślał, jak bardzo się pomylił co 
do tych dwóch klientów. W momencie, gdy weszli do sklepu pomyślał, że będą z 
nimi same kłopoty. Bogaci - a ci bez wątpienia byli zamożni, o czym świadczył 
ubiór oraz akcent prosto z Maifair - byli zwykle kłopotliwymi klientami. Sam 
sposób patrzenia na sprzedawcę - jakby był robakiem; sposób traktowania go, 
podobnie zresztą, jak wszystkich innych, jakby byli służącymi. A czego oni 
dokonali? Zostali poczęci w łonie bogatej matki. Nie dawało im to prawa do tego, 
aby górować nad otoczeniem. On sam pracował ciężko w sklepie, był jego 
właścicielem, zaopatrywał się w najlepsze towary, na jakie było go stać, nie 
zważając na godziny pracy utrzymywał sklep w czystości i porządku. Chciał, aby 
sklep przejęły jego dzieci, ale dzieci w tych czasach nie chciały przez całe 
życie sprzedawać słodyczy. Zresztą jego dzieci nie znosiły się nawzajem. W tym 
momencie, na środku sklepu, Ollie próbował rzucić się z radości na Stana, ale 
ten odskoczył, wymykając się z zasięgu rąk brata. - Chcę cię uściskać - 
powiedział Ollie. - Jesteś taki słodki. - Ja? Słodki? Mylisz się, Ollie. - To 
mówiąc, wskazał ręką na ladę. - To jest słodkie. - Odczekał chwilę, jego twarz 
wyrażała przez moment rozczarowanie. - Głuptasie, dlaczego nie zaśmiałeś się, to 
był przecież świetny żart polegający na grze słów. - Doskonały dowcip, Stan, 
obiecuję, że będę się śmiał, ale później, gdy nie będę już taki podniecony. 
Właściciel dał znak, aby Stań przybliżył się. - Czy to kieszonkowe, to pewna 
sprawa? Chcę ci powiedzieć, że moi chłopcy nie zachowaliby się tak jak wy. Nie 
cierpią się nawzajem. - Och, ja też nie cierpię Olliego, i to bardzo często, ale 
nie dzisiaj. - Powiedz mi, Ollie - właściciel zwrócił się do chłopca, 
rozkładając przy tym ramiona, by wskazać na zawartość wszystkich półek 
sklepowych - na co masz ochotę? Ollie zaczął odpowiadać, przerwał, potrząsnął 
głową, nie mogąc się zdecydować. - Ollie lubi czekoladę, czekoladę, czekoladę, 
czekoladę i jeszcze raz czekoladę - powiedział Stan. Potakując głową, Ollie nie 
mógł się powstrzymać, aby nie zachichotać. Gruby mężczyzna pochylił się nad 
ladą, jego głos nabrał teraz ciepła. -...mam specjalny rodzaj czekolady, 
najlepszy, jaki jest, ta czekolada jest taka dobra, że nawet nie jest na 
sprzedaż, zamawiam ją tylko dla siebie... - Co w tej czekoladzie jest takiego 
szczególnego? - zapytał Ollie. Gruby mężczyzna jeszcze bardziej pochylił się nad 
ladą, jego głos stał się jeszcze bardziej delikatny... - Ona jest... jest 
biała... Ollie szybko zwrócił się do Stana. - Czy on z nas żartuje? - Nie, ależ 
nie... - Zaczekajcie - to mówiąc gruby mężczyzna skrył się szybko za kotarą i 
udał się na zaplecze sklepu. - Zamknijcie oczy - powiedział po chwili. - Jak 
myślisz, Stan, zamknąć oczy czy zerkać ukradkiem? - Ja zamykam, ty rób, co 
chcesz. - Oczy zamknięte? - Tak, proszę pana. - Dobrze, otwórzcie usta - 
powiedział gruby mężczyzna, zbliżając się do chłopców. - Teraz włożę wam coś 
malutkiego do ust, a wy ugryźcie to i powoli rozpuszczajcie, potem powiecie, co 
to może być. Ugryźli, rozpuścili w ustach, otworzyli oczy. - Och, Stan - 
powiedział Ollie. Stan pokiwał głową na znak, że zgadza się z odczuciami brata. 
- No i jak? - zapytał gruby mężczyzna. Ręce trzymał za sobą. - Rozumiem, że 
jesteśmy zgodni co do jakości. - Ollie może już nigdy nie być tym samym chłopcem 
- zauważył Stan. - A jakiego to jest koloru? - zapytał tryumfalnie właściciel, 
wyjmując zza pleców dwie tabliczki białej czekolady. Ollie wlepił w nie oczy, 
następnie dał znak Stanowi, aby pochylił się nieco i szepnął mu coś do ucha. - 
Co powiedział? Ja, Abromson, żądam, aby mi to powiedziano. - Chciał wiedzieć, 
czy ktoś ją pomalował - odpowiedział Stan. - Pomalował? Gdzie? - mówiąc to, 
połamał tabliczki w różnych miejscach, udowadniając Olliemu, że wszędzie miały 
taki sam kolor. Ollie znów szepnął coś do ucha Stanowi. - Czy mógłby mu pan 
zapakować trochę tej czekolady, powiedzmy, za pół funta? To właśnie chciałby 
dostać na urodziny, panie Abromson. Pan Abromson potrząsnął głową. - Nie na 
sprzedaż, mówiłem już wcześniej. - Ale... - zaczął Stan. - Jeśli chodzi o ten 
specjalny biały gatunek, nie ma żadnego ale. Zamawiam go tylko dla siebie. Poza 
tym jest zbyt drogi. Pochodzi ze środkowej Szwajcarii. Za te pieniądze można 
kupić tylko odrobinkę, ale cóż to byłby za prezent? Jedna taka tabliczka - 
mówiąc to podniósł obydwie do góry - warta jest wiele, wiele funtów. Ollie 
przygryzł wargę. - Za jednego funta mógłbym wam dać całkiem niezły zestaw 
różnych słodyczy. Gwarantuję wysoką jakość. Chcecie? - Dziękuję - powiedział 
Ollie i stał patrząc na pana Abromsona, który do cienkiej brązowej torebki 
włożył trochę miętowych cukierków, mleczną czekoladę firmy Cadburg i - jak to 
wytłumaczył - cukierki z Ameryki opakowane w srebrny papierek; po chwili pakunek 
był już gotowy. - Kto będzie niósł? Ollie wyciągnął małe rączki i wziął torebkę. 
- Zaglądajcie do mnie - powiedział pan Abromson. - Kilka minut temu byliście 
nowymi klientami, teraz będę was traktował jak starych znajomych. Zwrócili się w 
kierunku drzwi. - Wrócimy tu - powiedział Stan. - Któregoś dnia. Kiedy stali już 
odwróceni, pan Abromson zapytał: - Czy wyświadczycie mi przysługę? Popatrzyli na 
niego. Wyciągnął dwie tabliczki białej czekolady. - Widzicie? Każda z nich jest 
nadgryziona. Jadam tylko całe tabliczki, boję się zarazków. Już na nic mi się 
nie przydadzą, nie znacie przypadkiem kogoś, kto chciałby je dostać? - Ja 
chciałbym, ja chciałbym - wykrzyknął Ollie. - Gdzie twoje maniery? - napomniał 
go Stan. - Proszę, ja chciałbym, ja chciałbym - powtórzył Ollie. Stan potrząsnął 
głową. - Beznadziejny przypadek. Pan Abromson włożył białą czekoladę do cienkiej 
brązowej torebki. - Dziękuję - powiedział Ollie, powtórzył to jeszcze raz i w 
podskokach dobiegł do drzwi, które już wcześniej otworzył Stan; gdy byli już na 
chodniku, obydwaj pomachali do sprzedawcy i pobiegli dalej, wesoło podskakując - 
Stan robił to znacznie lepiej - aż dotarli do skrzyżowania High Street i Tring 
Mews; tu Ollie wziął Stana za rękę i przeszli na drugą stronę ulicy; gdy poczuli 
się już bezpiecznie, zaczęli razem biec, podskakując od czasu do czasu dla 
podkreślenia wspaniałego nastroju, minęli dom numer 1 przy Tring Mews, a 
następnie dom numer 2. Była godzina #/1#37, gdy dobiegli do domu oznaczonego 
numerem 16 i nic nie wskazywało na to, aby kiedykolwiek mieli się zatrzymać. 
Jednak o godzinie #/1#37 Ollie potknął się, a cienka brązowa torebka wyśliznęła 
mu się z ręki, zawartość wysypała się na ziemię, uderzając o krawędź chodnika; 
widząc tam swe skarby, do połowy zanurzone w błocie, Ollie zdobył się tylko na 
tyle, by wrzasnąć: - Stan! Była godzina #/1#36, kiedy Fern zrozumiała, że jej 
przewidywania co do płci Blondynki okazały się niesłuszne. Siedząc w niebieskim 
samochodzie, którego silnik pracował na wolnych obrotach, zobaczyła mężczyznę, 
który kierował się w jej. stronę, idąc bezpośrednio od domu nr 18, dwa domy 
dalej od pechowej szesnastki - miejsca, co do którego była pewna, że okaże się 
centralnym punktem mających nastąpić wydarzeń; otóż była w tej chwili pewna, że 
mężczyzna idący w jej stronę zatrzyma się, przechodząc obok jej samochodu. I z 
pewnością spojrzy na nią i powie: - Sam środek popołudnia, mała Fernie - ona zaś 
skinie głową, a później... to, co miało nastąpić później, to już jego 
zmartwienie. Fern nigdy nie potrafiła postępować z mężczyznami, ale nawet jeśli 
założymy, że było inaczej i że rozumiała ich zwyczaje i wiedziała, jak sprawia 
się im przyjemność, to jednak ten jasnowłosy osobnik idący w tej chwili w jej 
kierunku znajdował się pod tym względem poza zasięgiem jej możliwości. Miał na 
sobie szare obcisłe spodnie, białą dopasowaną koszulę oraz niebieski elegancki 
krawat. Marynarkę miał przewieszoną przez ramię. Niósł małą walizkę. Gdyby nie 
był blondynem, mógłby jej przypominać ukochanego Gable'a. Ciało miał silne, ale 
poruszał się zwinnie. Jego oczy były takie blade, takie duże, iż dominowały nad 
jasnymi włosami, nawet nad uśmiechem. - Sam środek popołudnia, mała Fernie. 
Skinęła głową, zastanawiając się przy tym, jak by to było, gdyby taki mężczyzna 
uganiał się za nią, pieścił jej mało atrakcyjne ciało, całował jej zdeformowaną 
powiekę, wypowiadał słowa wzbudzające jej zaufanie, zachęcające do odpowiedzi na 
pieszczoty, słowa takie... takie jak... Jej wyobraźnia znów zawiodła. Nie mówiła 
nic, trzymając ręce na kierownicy. Mężczyzna poruszał się szybko, otworzył tylne 
drzwi samochodu, rzucił marynarkę na siedzenie. Następnie otworzył walizkę i 
wyciągnął z niej jakiś gumowy elastyczny przedmiot przypominający procę, potem 
jeszcze coś, co wyglądało jak gruszka, z tą różnicą, że było metalowe i w 
kolorze granatu. - Jak tylko zacznę wsiadać ruszaj natychmiast. Jasne? Dziwny 
akcent. Nie angielski. Słowo "jasne" przypominało wyraz niemiecki, ale nie w 
czystej formie - a więc nie był również Niemcem. Skąd pochodził? Zastanowiła się 
nad tym przez chwilę, jakby to miało jakieś znaczenie. Była godzina #/1#38, gdy 
przyłożył do ust metalową gruszkę, odkręcił w niej coś zębami, włożył do 
elastycznego przedmiotu i używając wielkiej siły, zaczął nią kręcić; kiedy owa 
gruszka znalazła się nagle w powietrzu, a mężczyzna wskoczył na tylne siedzenie, 
Fern spojrzała w lusterko i zobaczyła dwóch pięknych chłopców, którzy zatrzymali 
się przy Tring Mews numer 16 - i kiedy szybko odjeżdżała z tego miejsca w 
towarzystwie supermężczyzny, zastanawiała się, jak mógł to zrobić. Gdyby miała 
więcej wyobraźni, mogła sobie również zadać pytanie: dlaczego? - Och, Ollie, 
lepiej wstań - powiedział Stan, gdy braciszek klęcząc na ziemi próbował oczyścić 
z błota białe tabliczki czekolady, które następnie włożył z powrotem do torebki. 
Ollie pozostał na ziemi. - Słuchaj, na świecie jest jeszcze tyle czekolady. - 
Ale nie takiej specjalnej - odpowiedział młodszy przytłumionym głosem. - Proszę. 
Wstań natychmiast. Zrób to dla mnie. Dla Stana. Ollie wstał. - I nie płacz. - 
Nie mogę się powstrzymać. - Jeśli będziesz płakał, koniec ze mną. - Przepraszam. 
- Rozejrzyj się wokół, Ollie, ile pięknych rzeczy nas otacza, a ty ich nie 
dostrzegasz. Słońce. Niebo. Popatrz... - i wskazał ręką na drugą stronę ulicy. - 
Widzisz tego mężczyznę wymachującego procą? Myślę, że świetnie się bawi, tylko 
popatrz, czy to wszystko nie osusza twoich łez? Ollie potrząsnął głową. Stan 
obserwował przedmiot, który leciał z drugiej strony ulicy. Leciał bardzo wysoko, 
prawie tak wysoko, jak wierzchołki drzew, zanim łagodnym ruchem zaczął spadać w 
ich stronę. Ollie patrzył na zniszczoną czekoladę, był cały we łzach. - Chcesz 
się przytulić? - zapytał Stan. Czy Ollie mógł odmówić? Zniszczenie domu nr 16 
przy Tring Mews wzbudziło niewielkie zainteresowanie gazet - to prawda, że 
eksplodował kocioł parowy i zginęły dwie osoby, większą uwagę opinii publicznej 
skupiło jednak w tym czasie aresztowanie na lotnisku Heathrow jakiejś gwiazdy 
rocka zamieszanej w przemyt kokainy. Według wzmianki w gazecie, właścicielem 
domu był Frederick Webster amerykański biznesmen. Co do płci, gazeta nie myliła 
się. Ale nie nazywał się Webster i nie miał nic wspólnego z biznesem, natomiast 
jedyną rzeczą, jaka wiązała go z Ameryką był fakt, że stamtąd pochodził jego 
pracodawca. Właściciel miał kochającą żonę i piętnastoletnią córkę. W momencie 
eksplozji robiły zakupy u Harrodsa. Kiedy wróciły na Tring Mews około czwartej, 
cały teren był zabarykadowany. Gdy żona usłyszała o tym, co się stało, niemal 
wpadła w histerię. Udało jej się zapanować nad sobą jedynie przez chwilę, czego 
nie można powiedzieć o jej córce. Dochodząca posługaczka, która kończyła właśnie 
swoją codzienną czarną robotę w domu pod numerem 16, również zginęła. Nie miała 
męża, ale jej trójka dzieci zareagowała na wiadomość o popołudniowym wypadku 
bardzo gwałtownie; dzieci dowiedziały się o wszystkim od policjantów, którzy 
rzecz jasna, spełnili swój obowiązek bez entuzjazmu. Były małe, matka była dla 
nich jedynym źródłem utrzymania i żadne z całej trójki nie mogło sobie 
wyobrazić, że zabraknie nagle osoby, która brała ich wózkiem na spacer. Nie była 
wykształcona, ale niezwykle dobra i zrównoważona, jej śmierć była bolesną stratą 
dla wielu. Krótko mówiąc, wiele osób okazało po jej śmierci szczery ból. 
Niewiele uczuć tego rodzaju wywołała śmierć Stana i Olliego. Właściwie nie 
wywołała żadnych uczuć. Po ich śmierci nikt nie uronił ani jednej łzy. Braci nie 
opłakiwał nikt. Ii. Dezodorant Standisha Connie była jeszcze naga, osuszając 
ciało po wzięciu prysznica, wiedziała już jednak, że tego wieczoru powinna 
włożyć niebieską jedwabną bluzkę. I zapiąć ją dokładnie na wszystkie guziki. 
Tego wieczoru chciała po prostu wyglądać skromnie. Ale włoży ją ciasno do 
dżinsów - tak więc jej piersi nie będą takie zupełnie niewidoczne. Chyba tylko 
dla Stevie Wondera - ale nie dla zwariowanego i do cna zepsutego świata. Rzuciła 
ręcznik w kierunku kosza na bieliznę, lecz chybiła, wzruszyła ramionami, 
odwróciła się, aby obejrzeć odbicie swego ciała w lustrze; lustro pokryte było 
jeszcze parą, tak więc nie mogła zobaczyć swej sylwetki w całej okazałości. 
Connie ponownie wzruszyła ramionami, stanęła bokiem do lustra, wciągnęła brzuch 
- i w takiej pozie stała przez dłuższą chwilę. Para zaczęła powoli znikać, a jej 
odbicie stawało się coraz bardziej widoczne. Boże, ależ miała figurę. Nie w 
takim znaczeniu, że widząc jej twarz chciało się podwinąć ogon i uciec. Ładne, 
długie brązowe włosy, dość ładne brązowe oczy. Nie była jednak wysoka - pięć 
stóp i jeden cal, jej waga nigdy nie przekroczyła stu pięciu funtów. Najwięcej - 
myślała czasem - ważyły piersi. Myślała już tak, gdy miała dopiero trzynaście 
lat. Towarzystwo mężczyzn nie było dla niej, jak dotąd, czymś ważnym. W tej 
chwili jej odbicie stało się wyraźniejsze, a więc zrezygnowała ze studiowania 
swego profilu, stanęła przodem do lustra, pochyliła się do przodu; kiedyś, w 
przyszłości, kiedy to zrobi jej piersi będą zwisać. Ale jeszcze nie teraz. Nawet 
nie przed ukończeniem dwudziestu pięciu lat, zwłaszcza jeśli będzie ćwiczyć 
hantlami raz, a może i dwa razy dziennie. W każdym razie chodzi o te wszystkie 
ćwiczenia na piersi. Aby poduszeczki zachowały jędrność, ale były równocześnie 
delikatne jak aksamit. Arnie był pierwszą osobą, która nazwała je poduszeczkami. 
Była to prawdopodobnie pierwsza rzecz, która jej z kolei spodobała się u niego. 
Nie była to rzecz ostatnia -- bynajmniej, nie znosiła jednak sposobu, w jaki 
mówili o nich inni chłopcy; cycki, zderzaki - nie cierpiała tych wszystkich 
świńskich słów. Ale poduszeczki - sugerowało to delikatność charakteru. Pewną 
łagodność. Co nie znaczy, że zawsze był dla niej czuły, właściwie całkiem często 
zdarzało się, że był zupełnie inny. Z lustra znikła już para, gdy Connie stanęła 
na palcach i wykonała powolny obrót, studiując dokładnie swe odbicie. Lato miało 
dopiero nadejść, ona jednak zdążyła już wygospodarować kilka godzin, by wyjść na 
dach ze swoim walkmenem, wyciągnąć się wygodnie w stroju bikini i chwytać 
promienie słońca. Przed nadejściem sierpnia będzie prawie czarna, w tej chwili 
nie była jeszcze opalona, ale jej skóra zaczęła już zmieniać kolor. Była to 
zmiana na korzyść. Oczy wydawały się większe, włosy jaśniejsze. Skóra... już raz 
wystawiła ją na działanie promieni słonecznych - raz, ale porządnie. Skóra 
nabrała jakby pierwszych rumieńców. Niekiedy przychodziło jej do głowy, że zbyt 
dużo wagi przywiązuje do wyglądu, ciągłe przeglądanie się w lustrze mogło 
zamienić się w jakiś nieznośny nawyk, ludzie mogliby pomyśleć, że dziewczyna, 
która kręcącym zadkiem i wciągniętym brzuchem potrafi zatrzymywać samochody na 
ulicy, może czuć się z tego powodu zarozumiała, ale jeśli samochody przystawały 
nawet na Apple - cóż, być może był to powód do zarozumialstwa. Wiedziała 
również, że ma szczęście. Poduszki były już znane w Ameryce, znane od czasów 
Harlow. Czytała o tym kiedyś w jakimś intelektualnym szmatławcu, na który 
przypadkowo natknęła się w salonie fryzjerskim. Był tam długi artykuł o tym, że 
piękno znajduje się w oczach każdej osoby, która patrzy na coś ładnego; 
wyczytała następnie - naprawdę było tak napisane - że kiedy greccy 
homoseksualiści rządzili światem tysiące lat temu, mieli obsesję na punkcie 
penisa - i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że dziką namiętność 
wzbudzały w nich penisy o małych rozmiarach. Im mniejszy członek, tym 
wspanialszy mężczyzna. Gdyby Arniemu przyszło żyć w tamtych czasach, byłby 
najbrzydszym z Greków. Ona zaś czułaby się jak pies żyjąc w latach dwudziestych, 
epoce odważnych i niekonwencjonalnych kobiet, które krępowały piersi dla 
wywołania pożądliwości chłopców. Z tego właśnie powodu Connie była wdzięczna 
temu Komuś na Górze za to, że urodziła się w latach sześćdziesiątych, dojrzewała 
w siedemdziesiątych, a teraz, mając dwadzieścia cztery lata, w roku 1985, nigdy 
nie narzeka na brak towarzystwa - brak męskiego towarzystwa. Wyszła z łazienki, 
odnalazła ulubione, niemożliwie wręcz obcisłe dżinsy, położyła się na łóżku i po 
wielkich jak zwykle bojach przecisnęła je przez uda. Następnie włożyła sandały, 
podeszła do szafy, aby wyjąć niebieską jedwabną bluzkę; trzymając ją z wielką 
ostrożnością, drugą ręką sięgnęła do szuflady z bielizną i wyciągnęła 
biustonosz. I tu zawahała się. A może go nie wkładać? Sam jedwab na gołym ciele. 
Znów zawahała się, w końcu co w tym złego, do cholery, że ktoś zobaczy - tak 
więc rzuciła biustonosz na łóżko, włożyła bluzkę, zapięła ją, przejrzała się w 
łazienkowym lustrze. Bluzka była na tyle obcisła, że uwydatniała sutki. Czy to 
było w dobrym guście? Zaczęła chodzić tam i z powrotem po łazience, obserwując 
bacznie sposób, w jaki poruszały jej się piersi. Nie były obwisłe ani nie miały 
żadnych innych wad - od tego dzieliły ją jeszcze całe lata - nie można było 
jednak nie zauważyć, że przy chodzeniu poruszały się. Do diabła, pomyślała 
Connie, kontynuując tę prywatną paradę; miała naprawdę ochotę wyjść właśnie tak 
ubrana - ze sterczącymi sutkami i poduszeczkami wykonującymi swój taniec... ...i 
pewnego dnia... ...ale to dopiero zdarzy się kiedyś, w przyszłości. Postanowiła, 
że w tej chwili jest po prostu zbyt nieśmiała, by ryzykować. Tak więc ściągnęła 
bluzkę, włożyła biustonosz, przeklęła własną skromność - sama Madonna mogłaby 
paradować całą noc po Czterdziestej Drugiej ulicy mając na sobie tylko jedwabną 
bluzkę - zapięła bluzkę po samą szyję, przejechała grzebieniem po włosach, 
chwyciła torebkę i wyszła. Była godzina #/10#10, kiedy znalazła się w Taj Mahal, 
w miejscu jak z dowcipu, o równie dowcipnej nazwie; była to śmierdząca nora w 
najgorszej części Alei C, być może jedynym miejscu w Nowym Jorku, w którym jeśli 
nie jest się handlarzem narkotyków, uchodzi się za dziwaka. Przynajmniej było 
tak jeszcze dwa miesiące temu. A więc wtedy, gdy jedną przecznicę dalej otwarto 
Blythe Spirit, dyskotekę, która kojarzyła się z dużym szmalem, tak dużym, że 
zamieszczanie ogłoszeń w gazetach nie było już konieczne. Liza i Bianca Andy i 
wielu innych przyjechało na otwarcie wynajętymi limuzynami - i tak się zaczęło. 
Tłumy każdego wieczoru. Dzieciaki, które upodobniły Boy George'a do Nancy Regan, 
błagały, by pozwolono im przejść przez linę zabezpieczającą wejście. Niekiedy 
ci, dla których zabrakło już miejsca, odwiedzali dzielnicę ubogich - czyli po 
prostu szli do Taj. Yuppies. Faceci z dyplomatkami. Niektórzy z dziewczynami, 
inni sami. Mieszali się ze starymi klientami Taj, z których większość dokonywała 
akurat jakichś transakcji albo też spała po kątach. O godzinie #/10#11 Connie 
zamówiła kufel Miller Lite, dała Mulcahy'emu, właścicielowi Taj, pięć zielonych 
i poprosiła o dwudziestopięciocentówki, wzięła piwo i resztę i podeszła do dwóch 
automatów do gry. Blue Skies, jej ulubiony automat, znajdował się najbliżej, 
więc wrzuciła 25 centów, wypiła łyk piwa i zaczęła grać. Zdarzało się, że 
Yuppies przecierali ze zdumienia oczy, widząc takie automaty do gry. To było jak 
przejście w jakiś inny wymiar czasu - bez gier wideo. Kiedyś pewien sprzedawca 
przekonał Mulcahy'ego, aby zakupił nowy automat do gry. Automat uległ jednak 
zniszczeniu już następnego dnia, gdy jakiś rozgniewany klient - handlarz 
narkotyków - wyładował na nim swą złość. #/10#15 Connie grała w skupieniu na 
automacie Blue Skies, gdy nagle z boku usłyszała: - Mój Boże, nie widziałem 
takich od czasu, kiedy byłem na drugim roku. - Popatrzyła na faceta. Był duży, 
wysportowany. Miał białą koszulę, marynarkę przewieszoną przez ramię. Connie nie 
odpowiedziała, wzięła następną kulę do gry. - Wpadłem na dyskotekę - ciągnął 
dalej. - Śmiertelna nuda. Będzie tak jeszcze kilka godzin. Będziesz później? 
Connie przestała grać, popatrzyła przez chwilę na dużego faceta i powiedziała: - 
Niech pan posłucha; mam chłopca, nazywam się Connie, jestem zajęta. - Następnie 
sięgnęła ręką, zbliżając się jednocześnie do mężczyzny, w kierunku drugiego 
automatu i umieszczonej w rogu popielniczki. Wzięła ją do jednej ręki, tracąc 
przy tym nieznacznie równowagę. Czy to była jej wina, że musnęła sutkami jego 
koszulę? Czy to była jej wina, że spojrzał na nią w ten sposób? Gdzie wyszła? Na 
zewnątrz. Co zrobiła? Nic... Od samego początku życie dawało Arniemu porządny 
wycisk. Być może inni na jego miejscu staliby się kimś w rodzaju Matki Teresy. 
Ale nie Arnie. On walczył. Przeciwko wszystkiemu i wszystkim. We wszystkich 
domach, gdzie mieszkał, we wszystkich szkołach, do których chodził. Szedł na 
całość. Kłopot polegał na tym, że był zawsze najmniejszy, więc wszyscy dawali mu 
tęgi wycisk. Niektóre dzieci dorastały z naciągniętymi uszami. Arnie dorastał z 
zakrwawionym nosem. Kiedy miał trzynaście lat, jeden z księży zainteresował go 
ćwiczeniami z hantlami, tak więc zaczął ćwiczyć i nabrał tężyzny fizycznej, 
jednak był ciągle mały. W wieku szesnastu lat podskoczył do pięciu stóp 
dziesięciu cali i nabrał ciała, osiągając wagę stu sześćdziesięciu funtów. I 
znalazł upodobanie w boksie. Miał szybkie nogi i mocną kontrę z lewej, lewą rękę 
miał jednak słabszą od prawej. Zaczął poważnie trenować z myślą o karierze na 
ringu i doskonale wiedział, kim jest: następcą La Motta. Jeszcze większym od 
niego. La Motta mógł przyjąć każdy cios i jedynie wtedy, gdy wynik był 
ukartowany, można było odeprzeć jego atak. Arnie był pod tym względem podobny. 
Parł do przodu, osiągał w walce wszystko, co było możliwe; nic, ale to nic nie 
mogło go skłonić do zaprzestania ataku. La Motta potrafił powstrzymać 
przeciwnika tylko w sytuacji, gdy ów przeciwnik walczył nie tylko z nim, ale i 
swoim zmęczeniem. Arnie potrafił powalić każdego, jeśli tylko był świeży i 
wypoczęty. Życie Arniego nie było jednak usłane różami: po jakimś czasie jego 
ręce stały się podatne na złamania. Oczywiście potrafił nadal zadawać ciosy. 
Potrafił wygrywać. Ale łamały mu się kości. To okropne, ale prawie przy każdym 
silnym ciosie łamał się jakiś palec lub kostka. W wieku osiemnastu lat 
zrezygnował z ringu i postanowił zostać bohaterem - próbował więc wstąpić do 
oddziału Marines. Ale życie, jak zwykle, dało mu porządny wycisk. W Marines 
wymagane było świadectwo ukończenia szkoły średniej - świadectwo - kogo, do 
diabła, mogło obchodzić czy partner w walce był mądralą; ważne, aby mieć kogoś 
twardego przy sobie, kogoś, kto nie cofnie się nawet pod naporem najcięższych 
ciosów. Nie podobało im się również to, że jako dzieciak popełnił kilka małych 
grzeszków. Ten od zaglądania rekrutom do tyłka nazwał je przestępstwami, ale to 
nie były żadne przestępstwa - po prostu małe grzeszki. Straszenie starych ludzi. 
Niekiedy pomaganie im w przejściu przez ulicę i branie za to pieniędzy. W wieku 
lat dwudziestu jeździł taksówką. Mieszkał samotnie w okolicy Alei C. Chodził do 
pobliskich barów i popijał z przygodnie poznanymi facetami. Gdy miał dwadzieścia 
pięć lat, dwa lata temu, wsiadła do jego taksówki dziewczyna, dzieciak w 
dżinsach i sandałach, z takimi poduszeczkami, że mógłby za nie oddać życie. 
Powiedział jej o tym i postawił jej piwo. Życie przestało mu dawać w kość. 
Jechał teraz w kierunku Taj. Spojrzał na zegarek. Była #/10#30. W ciemnościach, 
obok baru, znajdował się zaułek, gdzie zaparkował taksówkę. Zgasił reflektory, 
wyłączył silnik, wyszedł na zewnątrz i zniknął w ciemnościach. Stanął tuż przy 
bocznym wyjściu z baru, zapalił papierosa. I na swoje łamliwe ręce nałożył 
skórzane rękawiczki... Standish siedział samotnie przy barze, miał na sobie 
garnitur z kamizelką i wyglądał elegancko. Usadowił się na odległym stołku i 
obserwował ruchy pary, która w pobliżu automatu do gry zaczęła właśnie seksowny 
taniec; robił to w taki sposób, aby nikt nie mógł go posądzić o zakłócanie 
czyjejś prywatności. Mógł zaryzykować i przysunąć się bliżej do wysportowanego 
faceta i być może powinien był to zrobić, jednakże fakt, iż osiągnął taką a nie 
inną pozycję zawdzięczał na pewno nie temu, że popełniał błędy. A dezodorant 
tylko skorzysta na tym, jeśli odbędzie następny tydzień testów przed 
sprawdzeniem go w akcji. Użycie go w takiej sytuacji może być bowiem 
niebezpieczne. A w tym konkretnym przypadku - śmiertelne. Standish wiedział, że 
jego szanse na nieśmiertelność są żadne, ale zamierzał sprawdzić to sam i 
przekonać się o tym ponad wszelką wątpliwość. - Interesuje cię tylko moje ciało 
- powiedziała Connie, popijając Miller Lite przy narożnym stoliku w Taj i 
patrząc w oczy wysportowanemu facetowi. Zegar na ścianie wskazywał godzinę 
#/10#20. - Nie jestem taki, mówiłem ci już wcześniej - powiedział facet. Connie 
potrząsnęła głową. - Dlaczego nie ufasz mężczyznom? - Bo wszyscy kłamią. Wszyscy 
oprócz mojego chłopaka. - Akurat! Musi o ciebie bardzo dbać, skoro zostawił cię 
zupełnie samą w takim niebezpiecznym miejscu. - Ma robotę - sięgnęła ręką przez 
stół, spojrzała mu w oczy. - Ile lat studiowałeś? - Na tyle długo, by skończyć 
prawo, nie ma o czym mówić. - Ja skończyłam jeden semestr w szkole dla 
sekretarek, myślisz, że pod tym względem jesteśmy idealnie dobrani? - Podobasz 
mi się, Connie. Jesteś uczciwa. Dzisiaj to taka rzadka cecha. Kiedy po raz 
pierwszy rozmawialiśmy, co powiedziałaś na samym wstępie? Że masz chłopaka. 
Większość dziewczyn, które spotykam, pragną jednego. - Uniósł do góry palec 
serdeczny lewej ręki. - Pragną twojego palca? - Nie. - Próbował zachować powagę. 
- Małżeństwa. - Do cholery, nie śmiej się ze mnie. - Przepraszam, nie śmiałem 
się, po prostu przypomniałem sobie o czymś, co stało się kiedyś, śmiałem się 
właśnie z tego, nie miało to z tobą nic wspólnego. Connie zastanowiła się nad 
tym, co usłyszała. - Chcesz podwójną wódkę? Ja napiłbym się chętnie. - Tak cię 
upiję, że wpadniesz pod stół, mecenasie. - Och, ty naprawdę nie ufasz 
mężczyznom. - Szybko wstał. Patrzyła na niego, gdy podchodził do baru, zamawiał, 
brał drinki i płacił. Następnie wrócił do stolika i usiadł naprzeciwko niej. 
Zastukała palcem w krzesło znajdujące się tuż obok. - Usiądź obok mnie, jeśli 
chcesz; nie mam na myśli nic złego, ale lepiej się rozmawia w ten sposób, nie 
sądzisz? - Och, dużo lepiej. - I robi się coraz głośniej. - Czytasz w moich 
myślach. - Usiadł obok niej. Connie podniosła szklankę, dała znak, aby zrobił to 
samo. - Co wtedy mówią? Mam na myśli obcokrajowców. Co mówią, gdy trącają się 
szklankami? Zaprzyjaźnieni obcokrajowcy. - "Skol" będzie odpowiednie? - Skol. - 
Wypiła podwójną do dna. Popatrzył na nią przez chwilę. - Zaimponowałaś mi. - To 
samo zrobił ze swoją szklanką, albo raczej próbował ta zrobić. Wypiwszy połowę 
zawartości, zakrztusił się, odczekał następnie dłuższą chwilę, zanim wypił do 
końca. - Jeszcze po jednej? - Ale obiecaj, że nic ci nie przyjdzie do głowy. - 
Obiecuję, obiecuję - mówiąc to, pobiegł z powrotem do baru, wziął napełnione 
ponownie szklanki i wrócił do stolika. Usiadł, przysunął bliżej krzesło. Connie 
nie odezwała się, wyciągnęła tylko ramiona ponad głową i wzięła głęboki oddech. 
Spoglądał na nią, obracając w dużych rękach szklankę. - Jak na takiego dużego 
faceta ruszasz się nieźle, wiesz o tym? Obserwowałam cię, kiedy niosłeś drinki. 
Uprawiasz sport? Wzruszył ramionami. - Byłem w drużynie tenisowej. - Twarz też 
masz niezłą. Przystojna, przynajmniej w moim mniemaniu. Podniósł szklankę. - 
Wypijmy więc za to "twoje mniemanie". Connie podniosła swoją. - Skol - 
powiedziała. - Czy wymawiam to dobrze? - Nigdy nie słyszałem, aby ktokolwiek 
zrobił to lepiej. - Uśmiechnął się do niej. - Podobam ci się? - Na razie nie 
mogę narzekać. - To dlaczego wstydzisz się, kiedy jesteś ze mną? Odstawił 
szklankę. - Chwileczkę, co ci przyszło do głowy? - Przy automacie do gier, kiedy 
zacząłeś ze mną rozmawiać, zanim zgodziłam się usiąść z tobą, pogadać - wiesz o 
czym mówię - wspomniałam, że mam na imię Connie. Ty nie przedstawiłeś się. Nie 
zrobiłeś tego do tej pory. A jesteśmy już razem co najmniej dziesięć minut. Nie 
wierzę, że wszystkie chcą cię złapać na męża, myślę, że już jesteś żonaty. 
Wcisnął jej do ręki swój portfel. - Nazwisko jest na wszystkich moich kartach 
kredytowych. Potrząsnęła głową. - Nie muszę wiedzieć, nawet jeśli mi pozwolisz, 
nie muszę tego oglądać. Tak czy inaczej, lubię nazywać cię mecenasem. - Podoba 
mi się sposób, w jaki to mówisz. - Włożył portfel z powrotem do kieszeni. - 
Gdzie kupiłeś taką kurtkę? - W miejscu, o którym na pewno nie słyszałaś. - 
Dlatego, że jestem taka głupia? - Dlaczego rozumiesz wszystko po swojemu? Nie, 
nie dlatego że jesteś głupia, ale dlatego, że mam krawca, który szyje mi ubrania 
i nie sądziłem, że mogłaś o nim słyszeć. Connie przypatrywała mu się przez 
dłuższą chwilę, następnie włożyła rękę pod stół i dotknęła jego spodni. - Czy 
spodnie też szył? - To nie jest takie drogie, jak ci się wydaje, a wygląd ma 
duży wpływ na zaufanie klientów. - Ile kosztowało? Wzruszył ramionami. - To ma 
już kilka lat, nie jestem pewny. - A w przybliżeniu? - Może tysiąc, chyba nawet 
dokładnie tyle. - Jezu - powiedziała Connie. Trzymała ręce na spodniach, 
przesuwając po nich palcami od kolana do uda i z powrotem w dół. - Dojedź w górę 
do samego końca. Connie zawahała się. - No zrób to! Zrobiła. Zobacz, co się 
dzieje, gdy tylko z tobą rozmawiam. Wyobraź sobie, jak to będzie, kiedy poznamy 
się bliżej. Connie wstała. On też się podniósł i skierował do głównych drzwi 
Taj. Connie poszła w kierunku bocznego wyjścia. - Na skróty - powiedziała. 
Podążył za nią. - Ostrożnie, jest ciemno - powiedziała, gdy wychodzili z baru, 
udając się w stronę ciemnego zaułka. Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, położył 
ręce na jej piersiach, przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta. - Nie rób 
tego. - Chcesz, żebym to robił. Dawałaś mi sygnały przez cały wieczór. - 
Przestań. - Przestanę, jeśli naprawdę tego chcesz. - Pocałował ją jeszcze raz. - 
Przestań. - Nie chcesz, żebym przestał. Niech mnie szlag trafi, jeśli naprawdę, 
naprawdę tego chcesz. W mroku jakiś męski głos powiedział prawie szeptem: - Kto 
wie, może ona chce, byś przestał... Pierwszy cios Arniego dosięgnął celu w 
chwili, gdy zaatakowany mężczyzna próbował się oswoić z ciemnością; mężczyzna 
odepchnął Connie, która stała na wpół odwrócona, a cios ugodził go w żołądek, 
zapierając mu dech. Zanim zdążył zgiąć się wpół, zamachowy cios zaciśniętą 
pięścią ugodził go w policzek i nos. Trysnęła krew, duży facet zwalił się na 
ziemię. Arnie podniósł go z ziemi po to jedynie, aby znów uderzyć z całej siły, 
po czym zaciągnął go z powrotem na koniec zaułka, oparł o róg między ścianą i 
płotem, ustawił go w pozycji pionowej w taki sposób, aby móc uderzać obydwiema 
rękami. Następnie ciosy posypały się na brzuch - walił tak mocno, jak tylko 
mógł, pod warunkiem, że uderzane miejsca nie były zbyt twarde. Uderzając 
przeciwnika w twarz, Arnie był już bardziej ostrożny, a jego ciosy już nie tak 
mocne. Zaatakowany facet zgiął się teraz wpół i padł na ziemię. Arnie 
natychmiast podniósł go, wcisnął do rogu jeszcze mocniej niż poprzednio i dalej 
walił pięściami, na których miał skórzane rękawiczki, teraz jego pozycja jako 
napastnika była idealna, ciosy zadawane były z maksymalną siłą, słychać było 
trzask łamanych żeber i kto wie, czego jeszcze; on nie przejmował się tym wcale, 
uderzając to tu, to tam, od czasu do czasu również w twarz, nie zwracając przy 
tym uwagi na krew, która plamiła jego ubranie, potem znowu walił w brzuch - aż 
nagle pojawiła się Connie i krzyknęła: - Arnold, Arnold, przestań! - Dlaczego? - 
Chryste, zrobisz mu krzywdę. - Już to zrobiłem. - I dalej kontynuował 
masakrowanie przeciwnika. - Przestań. - Dlaczego? - Zabijesz go. - Chcę go 
zabić. Co najbardziej uwielbiam robić? - Dotykać mnie. - A czego najbardziej 
nienawidzę? - Kiedy robi to ktoś inny. - A czego ty nienawidzisz najbardziej? - 
Kiedy ktoś inny mnie dotyka. - No właśnie, widziałem, jak on cię dotykał, a ty 
nienawidzisz tego, to dlaczego chcesz, żebym przestał... - Bo jest coś, co 
najbardziej uwielbiam. - Powiedz, co? - Kiedy ty mnie dotykasz. - No więc? - 
Ponownie uderzał w twarz, teraz obydwiema rękami. - Jezu, proszę cię, przestań. 
- Do cholery, dlaczego mam przestać? - Z powodu... jestem tam mokra, całkiem 
mokra i chcę tego, Arnoldzie, chcę tego, chcę tego natychmiast... Zaraz potem 
obydwoje ruszyli w kierunku jego taksówki; on szybkim ruchem otworzył drzwi, 
podczas gdy ona zdarła z siebie dżinsy; on rozpiął rozporek w spodniach, a gdy 
ona położyła się na tylnym siedzeniu i rozchyliła uda, wszedł w nią mocno i 
rozpoczęli swój taniec, kołysząc się w miłosnych uściskach, oczy ich były 
pogrążone w ciemnościach; wsłuchiwali się w dźwięki, jakie wydawały ich ciała. 
Dźwięk, najgłośniejszy dźwięk, jaki był w tej chwili słyszalny, dochodził z rogu 
zaułka, był to nieustanny jęk, który stawał się coraz głośniejszy. Raz po raz 
towarzyszyło mu łkanie. Lukier na torcie. Nie byli jedynymi osobami, które 
słyszały to łkanie. Kilka minut wcześniej, gdy Connie skierowała kroki ku 
bocznemu wyjściu, Standish wyszedł z baru frontowymi drzwiami, pospacerował 
trochę, zagłębił się w mrok zaułka i zajął pozycję tak blisko drzwi, jak to było 
możliwe. Był tam w momencie, gdy skończyła się masakra, słyszał, jak mówiła, że 
jest jej tam mokro, ciągle tam był, gdy kochankowie oddawali się rozkoszy na 
tylnym siedzeniu samochodu. Co za para. Mordercy, psychopaci, ludzie niespełna 
rozumu, źli. W odczuciu Standisha - po prostu doskonali. Ledwie Connie weszła do 
Taj, Mulcahy wiedział, że nie wróży to nic dobrego. Wprawdzie zawsze była 
łakomym kąskiem dla mężczyzn i dziewczyną, która sprzedawała się za najwyższą 
cenę, to jednak tego wieczoru widać było pewną różnicę. Różnicę na korzyść. 
Przyglądał się jej bacznie, gdy szła w kierunku baru, zastanawiał się nad tym, 
co się w istocie zmieniło, potem było mu wstyd, że nie zauważył tego 
natychmiast. Tego wieczoru, można temu dać wiarę lub nie, jej sutki wyglądały 
tak, jakby chciały przebić się przez bluzkę. Bluzka też była inna. Nie w tym 
rzecz, że dziewczyna nie miała biustonosza, bluzka była rozpięta, odsłaniając 
ciało aż po same wzgórki piersi. Zwykle zapinała się pod szyję. Teraz natomiast, 
gdy poruszała się, lekko falując piersiami, Mulcahy niemalże modlił się, by 
wyskoczyły z bluzki i mógł się im ukradkiem przyjrzeć. Oddałby wiele, aby je 
zobaczyć. Ale wtedy, oczywiście, Arnie zabiłby go. Tych dwoje, to była bardzo 
dziwna para. Byli w sumie dobrymi klientami, nie sprawiali zwykle żadnych 
kłopotów, przychodzili, zamawiali drinki, siedzieli, śmiali się razem, wydając 
pieniądze. Ale co pewien czas ona przychodziła pierwsza, grała na automacie na 
kule i wychodziła z jakimś facetem. Źle się to dla tego faceta kończyło. 
Chryste, tydzień temu znaleziono takiego w zaułku, wszystko miał połamane, 
prawie wszystko. Żebra, nos, kość policzkową, zmasakrowany brzuch. Mógł to 
zrobić każdy, nie było świadków - ale zrobił to Arnie. Mulcahy wiedział 
niewiele, ale co do tego miał pewność. - Niech no zgadnę, różowa damo - 
powiedział Mulcahy. Zaśmiał się. - Mrożony Rob Roy? Tym razem tylko spojrzał na 
nią. Wziął szklankę, napełnił ją piwem Miller Lite. - Zmieniłaś uczesanie, 
Connie? Wyglądasz inaczej. Uśmiechając się, lekko się zarumieniła. - Niczego nie 
zmieniłam, może z wyjątkiem stroju. Widziałam ten film z Madonną, wiesz który? 
Desperacko poszukująca Susan. I pomyślałam: co, do cholery, czemu nie pokazywać 
tego, czym obdarzył mnie Bóg. - Rzuciła na ladę kilka jednodolarowych banknotów 
i poczekała na resztę oraz dwudziestopięciocentówki do automatu Blue Skies. - 
Szkoda, że Bóg nie obdarzył mnie towarzystwem Ruth Roman - powiedział Mulcahy ze 
smutkiem w głosie; miał pięćdziesiąt pięć lat i był już dziadkiem, ale do tej 
pory był pod wrażeniem jej roli z filmu Champion. Connie wzruszyła ramionami i 
odeszła w kierunku automatu do gier. - Widać, że jesteś mężczyzną z dobrym 
gustem - usłyszał w tym momencie Mulcahy. - Była naprawdę smakowitym kąskiem. 
Nazywam się Standish. Jesteśmy obaj zwolennikami piękna. Mulcahy obrócił się w 
kierunku mówiącego, małego siwowłosego mężczyzny, najprawdopodobniej 
homoseksualisty, wystrojonego w garnitur z kamizelką i fantazyjny krawat. Już od 
kilku minut siedział samotnie przy barze, obracając w palcach jednej ręki 
szkocką i dezodorant do ust w drugiej. - Jak myślisz, czy Rhoda Fleming była 
lepsza od niej? Mulcahy wzruszył ramionami. Coś drażniło go w tym facecie. Robił 
wrażenie, jakby odwiedzał jakieś podłe miejsce i jakby sam zapach Taj wywoływał 
w nim poczucie wyższości. Taj miał istotnie swój specyficzny zapach; Mulcahy 
wiedział, że nie jest właścicielem, powiedzmy, Sardiego, jednak większość 
klientów była na tyle przyzwoita, że nie dawała tego po sobie poznać. - 
Osobiście uważam, że panna Ekberg deklasuje i jedną, i drugą. - Widzę, że jesteś 
mężczyzną, który jest zwolennikiem cycków - wtrącił w tym momencie Mulcahy. - 
Osobą, za przeproszeniem, która jest zwolennikiem cycków; jestem również 
feministą. Mulcahy zaczął wycierać bar, wykonując przy tym wypróbowane już od 
dawna koliste ruchy ścierką, w pewnym momencie przerwał i poczuł nagły, jednakże 
krótkotrwały strach: mały facet w kamizelce nie mógł oderwać oczu od Connie. - 
Nie rób tego - chciał go ostrzec Mulcahy. - Nie rób nic, zajmuj się tylko swoim 
drinkiem. Była bowiem jedna rzecz, której Arnie nienawidził jeszcze bardziej niż 
spojrzeń innych mężczyzn na jego dziewczynę, chodziło mianowicie o pedałów. O 
pedałów i czarnych - Arnie nie cierpiał i jednych, i drugich. Mulcahy słyszał na 
ten temat wystarczająco wiele. Zawsze coś się działo, gdy późną nocą przychodził 
z dyskoteki jakiś przypadkowy klient, dziwacznie ubrany facet. Taki właśnie 
facet wstał w tej chwili od baru. - Postawię ci kolejkę - powiedział Mulcahy. 
Facet nawet nie odpowiedział i ruszył w kierunku automatów. Próbowałem - 
pomyślał Mulcahy. Jak mi Bóg miły, próbowałem. I zabrał się znowu do sprzątania 
baru, zastanawiając się przy tym, zastanawiając zupełnie poważnie, czy Arnie 
byłby zdolny do morderstwa. Connie była skupiona rzucając trzecią kulę, gdy 
usłyszała: - Milo Standish, tak się nazywam, nie Miles, proszę pamiętać - Milo. 
Spojrzała na małego faceta, który uśmiechnął się, podniósł do góry szklankę i 
rozpylił wokół siebie dezodorant do ust. - A cóż to jest, na Boga? - spytała 
Connie. - Przepraszam, przepraszam, to mój fetysz, moi rodzice, niech spoczywają 
w czymś przeciwnym do tego, co nazywamy pokojem, nieustannie zwracali mi uwagę 
na zachowanie higieny osobistej; cuchnący oddech - ciągle powtarzali, 
nieprzyjemny zapach ciała; wszystko to moim zdaniem bzdura, to jasne, ale 
pozostawiło to jakieś piętno. Boję się strasznie tego, aby swoją osobą nie 
wywołać u innych jakichś nieprzyjemnych odczuć. Connie powróciła do swojej gry. 
Spotykało się w tym barze różnych dziwaków, ale ten, bez wątpienia, przeszedł 
sam siebie. Nie chciała nawet myśleć o tym, co zrobi Arnie. Co ludzie mawiali na 
temat rzeźni? Mawiali, że po zwierzętach zostawały jedynie piski. Po tym dziwaku 
też nie zostałoby nic więcej, gdyby zajął się nim Arnie. - Nie dosłyszałem 
twojego imienia, moja droga, podejrzewam, że powodem tego i to bardziej niż 
prawdopodobnym jest to, że ukrywasz je. - Connie. - Ach! Konstancja, od słowa 
łacińskiego constantia, to znaczy stała. Wierna. Czy jesteś stała, Konstancjo? 
Connie spojrzała na niego. Był mądrym facetem, nie ma wątpliwości, i zależało mu 
na tym, aby za takiego uchodzić. - Słuchaj, Milo, mam chłopca. Zaśmiał się. - 
Cóż za wspaniały zbieg okoliczności, ja też. Powiedział to tak szybko i jego 
oczy były przy tym tak iskrzące, że po chwili, ku własnemu zdziwieniu, śmiała 
się również. Czekając w zaułku, Arnie odpalił jednego papierosa od drugiego, 
tego pierwszego wypalił do samego końca. Spojrzał na zegarek. #/10#30. A więc 
już niedługo. Zaciśniętą pięścią uderzył w dłoń drugiej ręki; i pięść, i dłoń 
pokrywały czarne rękawiczki. Na Boga, jak on się czuł w tym momencie - nie był 
rozzłoszczony, czuł się o wiele gorzej, czuł jakiś odrażający smak w ustach i 
podobny smród w powietrzu. Dziesięć milionów dolarów. Taką sumę wymienił 
wieczorny Port. To były jedynie pogłoski, ale faktem jest, że Spinks miał 
walczyć z Haglerem, mistrzem wagi średniej i Hagler miał dostać dziesięć - 
dziesięć milionów dolarów. On zmagał się z ruchem ulicznym za grosze, a Hagler 
miał zarobić aż tyle... ...a mógłby przecież zabić Haglera. Bez trudu. Trzy 
rundy w taką noc jak na przykład ta. Gdyby tylko nie zawiodły go ręce. Mógłby 
się potem wycofać i zamieszkać w domu większym niż ten, który należy do 
czarnucha Sugar Ray Leonarda. On i Connie mogliby mieć służących czarnuchów, 
którzy zaspokajaliby ich wszystkie zachcianki (zatrudnialiby jednak białych 
kucharzy, czarnuchy nie powinny zbliżać się do żywności); jeździliby również do 
Vegas na ważne walki, a po przedstawieniu publiczności największych mistrzów: 
Fraziera, Aliego i Robinsona, spiker mówiłby tak: "Panie i panowie, to dla mnie 
prawdziwy zaszczyt przedstawić państwu..." i ciągnąłby tak jeszcze długo, aż 
publiczność nie słuchałaby go, ponieważ Arnie byłby już w ringu z rękami 
uniesionymi do góry, obracałby się wkoło, by wszyscy widzowie mogli mu się 
dobrze przyjrzeć, i większość z nich miałaby łzy w oczach, bo dostarczył im do 
tej pory tyle emocji, tyle radości. Wziął głęboki oddech. Ponownie uderzył 
pięścią w dłoń. Zrobił to raz jeszcze. I jeszcze jeden raz. Ci kłamliwi zdrajcy, 
niech ich szlag trafi. Tej nocy świat zapłaci za wszystko. - Musisz mi coś 
wytłumaczyć - powiedziała Connie, sącząc drugą szkocką. - Jeśli dotyczy to spraw 
będących w granicach królestwa ludzkiej wiedzy, to mój srebrny język, 
Konstancjo, udzieli ci natychmiastowej odpowiedzi. - Sposób, w jaki patrzysz na 
mnie, właśnie tak jak teraz, wpatrujesz się w moje sutki, nie rozumiem tego, 
powiedziałeś, że jesteś pedałem, więc dlaczego wlepiasz tak we mnie oczy? - To 
był taki mały żarcik, Konstancjo. Pozwól, że określę to tak: jeśli to coś nie 
jest statyczne, wtedy budzi we mnie namiętność. Connie nie była całkiem pewna co 
do znaczenia tego słowa, ale zrozumiała ogólny sens tego, co usłyszała. - Czy 
chcesz powiedzieć, że pragniesz mnie? - Chcesz wiedzieć czy jestem 
zainteresowany twoją doskonałą konstrukcją? Oczywiście, że tak. Tylko głupiec 
mógłby zainteresować się twoim umysłem. Nie użyłaś jeszcze - przynajmniej w 
mojej obecności - ani jednego literackiego zwrotu. Któż miałby ochotę na to, aby 
tak po prostu porozmawiać z tobą? Connie domyśliła się, że nie były to 
pochlebstwa, ale dobierał takich słów, że trudno się było wściekać na niego. - I 
nie przejmuj sięt moim chłopcem, jeśli taki istnieje, opowiedz mi o swoim, 
zacznij od jego imienia. - Arnie. - Czy jest dobry? - To znaczy czuły? - Chodzi 
o to czy jest wprawny. - Próbujesz wścibiać nos w sprawy mojego życia 
seksualnego? - Konstancjo, zaskakująco poprawnie użyłaś zwrotu "wścibiać nos". A 
odpowiedź brzmi: tak. - No, nie powiem, lubię się z nim spiąć. Milo podniósł 
szklankę i wzniósł toast. - Okazujmy więc radość - bo gdyby było inaczej, byłaby 
to tragedia większa od tej, jaką przeżył Lir. Istota taka jak ty nie zaspokojona 
- to by doprowadziło nawet diabła do łez. - Aż tak bardzo podniecam cię? 
Potaknął głową. - To po prostu przyjemność móc na ciebie patrzeć. Rumienisz się, 
Konstancjo? Istotnie, zarumieniła się. - Jeszcze bardziej podkreśla to twój 
dziewczęcy urok. - Wstał. - Gdzie mógłbym poznać twojego legendarnego chłopca? - 
Być może nie jest to najlepszy pomysł, Milo. - Moja droga, pozwól, że ja będę 
oceniał czy pomysły są dobre czy nie; w ten sposób twoja twarz pozbędzie się na 
zawsze wszelkich oznak zmartwień. - Dał znak, by wstała. Zrobiła to. Być może 
czeka.przy bocznym wejściu - pomyślała. - Chodź. - Nie wiem czy wiesz, co 
robisz. - Milo zawsze wie, co robi - odrzekł. Gdy tylko Arnie zobaczył, że 
Connie prowadzi mu pedała, chciał ją uściskać. I miało się tak stać. Już 
niedługo. I miało być jeszcze wiele innych uścisków. Choć jeszcze nic się nie 
wydarzyło, jego dżinsy zaczęły dawać pierwsze oznaki podniecenia. Stał 
nieruchomo w ciemnościach obok taksówki i właśnie miał powiedzieć łagodnym 
głosem: - Być może jest pan w kłopotach - gdy nagle mały facet zaczął głośno 
nawoływać: - Arnold... Arnold... - wypatrując go w ciemnościach. - Arnie? - 
powtórzyła Connie. - Szukałeś go... i znalazłeś - powiedział Arnie, kierując się 
w ich stronę. - Wielki Arnold - zaczął pedał. - Muszę uścisnąć ci rękę. - 
Podchodząc bliżej, rozpylił wokół siebie trochę dezodorantu do ust. - Do 
cholery, co ty robisz? - Chodzi mu o zachowanie czystości - wyjaśniła Connie. - 
Rodzice źle go traktowali, prawda Milo? Nie che urazić nikogo swoją osobą, czy 
dobrze zrozumiałam? - Och, ukochana-Konstancjo, czy to możliwe, abyś mogła 
cokolwiek źle zrobić? W tym momencie skórzane rękawiczki uformowały się w 
pięści. - Nie mówiłbym do niej w ten sposób, ty pedale. - Posłuchaj, proszę, mam 
swoje dziwne zwyczaje, ale potrafię być również miły. - To prawda - potwierdziła 
Connie. - Można to zauważyć - powiedział Arnie. Wyciągnął rękę. - Jeśli chcesz 
mi uścisnąć rękę, zrób to. Milo wyciągnął prawą rękę. - Za najszczęśliwszego 
mężczyznę na świecie. Arnie uścisnął mocno małą rękę, następnie zaczął to robić 
coraz mocniej i mocniej. Pedał wrzasnął i padł na kolana. Connie zbliżyła się i 
powiedziała, żeby przestali. Arnie chwycił prawą rękę dupka obiema swoimi, na 
których miał rękawiczki i ścisnął ją, wkładając w to całą energię. W tej chwili 
mały facet miotał się jak ryba, która połknęła haczyk. Connie uderzyła Arniego w 
twarz. Ten spojrzał na nią, oniemiały ze zdumienia. Po chwili zwolnił uścisk rąk 
i wypuścił dłoń małego faceta. Niedługo potem Milo stał już na nogach, lewą ręką 
masując prawą. - Nic nie jest złamane - powiedział. - Przynajmniej można mieć 
taką nadzieję. - Czy ścisnąłem aż tak mocno? - Arnie udawał, że nie wie, o co 
chodzi. - Nie - powiedział Milo. - Po prostu nie jestem, powiedzmy, silny 
fizycznie. - Do diabła, na pewno nic nie jest złamane? Mogę cię zawieźć do 
Bellevue. - Proszę, nie mówmy już o mojej ręce. - Arnie wyczuł, że ten drugi 
studiuje jego twarz. - Tam w barze, kiedy przepiękna Konstancja opowiadała o 
tobie, oczami duszy mojej próbowałem wyobrazić sobie twój wygląd. Ale 
przeszedłeś moje wszelkie oczekiwania. - Och, przestań pieprzyć - powiedział 
Arnie. - Nie jestem przystojny. - To prawda, nie jesteś, ale masz w sobie coś 
więcej, jesteś nieustraszony; Aleksander Wielki uczyniłby z ciebie króla 
wojowników. Arnie spojrzał na małego faceta. Może nie był pedałem. Może jednym z 
tych biseksów, o których ciągle się czyta. - Dlaczego jestem najszczęśliwszym 
mężczyzną na świecie? - zapytał. Milo nie odpowiedział, wskazał tylko ręką na 
Connie. - Nie rozumiem. - Ona cię kocha. A ty dajesz jej zadowolenie. Mogłaby 
przebierać w szejkach, a ona wybrała właśnie ciebie - prawda, mądra Konstancjo? 
- To po prostu mój facet. - Czy moglibyście wyświadczyć mi przysługę? - zapytał 
wtedy Milo. - To zależy. - Nie chcę, aby nasza znajomość skończyła się w tym 
miejscu, chciałbym was oboje lepiej poznać, chcę opowiedzieć wam o sobie i 
usłyszeć coś o was, ale nie tutaj. - Gdzie więc? - zapytał Arnie. - U ciebie, a 
może u mnie? - Dzisiaj niezbyt starannie posprzątałam mieszkanie - powiedziała 
Connie. Milo zaśmiał się. - Spójrz na nią, znów się rumieni. - Objął ramieniem 
Arniego. - W takim razie w moim mieszkaniu? Jest tuż koło uniwersytetu. Twoim 
rydwanem dojedziemy tam w dziesięć minut. Mieszkanie urządzał światowej sławy 
dekorator. - Dał znak Connie, aby zbliżyła się i kiedy to zrobiła, objął ich 
oboje. - A moje służące posprzątały bardzo starannie - i to dzisiejszego 
popołudnia. - Spojrzał na nią, a następnie podniósł wzrok na Arniego. - No więc? 
- Do cholery, czemu nie? - powiedział Arnie. - Tak by to określił łaciński 
uczony - i czytałby w moich myślach. - Och, cudownie, cudownie - krzyknęła 
Connie, wbiegając przed mężczyznami do olbrzymiego salonu. Milo uśmiechnął się. 
- Masz kawał chałupy, Milo, całe nasze mieszkanie zmieściłoby się w tym jednym 
pokoju. - W życiu są rzeczy ważniejsze niż liczba metrów kwadratowych, uwierz 
mi, Arnoldzie. - Dotknij ten dywan - powiedziała Connie, głaszcząc go; następnie 
zrzuciła z nóg sandały i zaczęła po nim chodzić bosymi stopami.- Nie do wiary, 
Milo, jest taki puszysty, że przykrywa całe stopy; i popatrz - wskazała na rogi 
- jest dokładnie dopasowany do pokoju. Milo uśmiechnął się. Connie podeszła z 
kolei do okien i wyjrzała na zewnątrz. - To jest całe Village, prawda? Nigdy nie 
widziałam tak pięknego widoku. Milo poklepał Arniego po ramieniu. - Naprawdę 
jesteś największym szczęściarzem wśród mężczyzn. - Tobie też nie dzieje się 
krzywda. Milo ściszył głos i powiedział szeptem: - Czy mogę ci zadać pytanie? 
Nie chcę naruszać twojej prywatności i jeśli nie będziesz chciał odpowiedzieć, 
nie rób tego. - Wal śmiało. - Kto był jej chirurgiem? - Co? - Chodzi o 
przeszczepy. Czy były robione tu, w Los Angeles? - Nie rozumiem, o co ci chodzi. 
- Musisz przecież wiedzieć. - Masz na myśli jej piersi? - Oczywiście. - Są 
prawdziwe, Milo. Autentyki. Nikt oprócz mnie ich nie dotykał, uwierz mi, wiem 
przecież. Milo potrząsnął głową. - To niemożliwe. Arnie podniósł prawą rękę. - 
Przysięgam na Boga. Milo zawahał się przez chwilę. - Jeśli nie chcesz mi 
pozwolić, nie gódź się, Arnoldzie, ale bardzo zależałoby mi na tym, aby 
przekonać się o tym samemu. Arnie wzruszył ramionami. - Więc zrób to. Milo 
podszedł do okna. - Konstancjo? Odwróciła się. - Pochyl się na moment, możesz to 
dla mnie zrobić? - Dlaczego? - Po prostu pochyl się - powiedział Arnie. Connie 
wzruszyła ramionami i zrobiła to, o co ją poprosił. - Kochana dziewczynka - 
powiedział Milo i ostrożnie włożył swoje małe ręce pod rozpiętą bluzkę, 
uwalniając z niej następnie piersi. - Czy mogłabyś teraz stanąć wyprostowana? 
Connie wyprostowała się jak struna. - Czy mam teraz wziąć głęboki oddech? - 
zachichotała. - To nie będzie konieczne. - Milo wziął do ręki jej prawą pierś i 
dokładnie przyjrzał się miejscu, gdzie łączyła się ona z resztą ciała. To samo 
uczynił z lewą piersią. - To nie do wiary - powiedział. - A nie mówiłem? - 
odpowiedział Arnie z uśmiechem. Milo potrząsnął głową. - Cud boski - powiedział 
półgłosem. Spojrzał na Arniego, następnie na dziewczynę. - Proszę was, jeśli nie 
spodoba wam się ten pomysł, powiedzcie szczerze: nie, ale bardzo zależałoby mi 
na tym, aby je possać. - Mówisz o moich poduszeczkach? - Chciała upewnić się 
Connie. - Oczywiście, że o nich. - Jeśli Arnie nie ma obiekcji, ja też nie. - 
Przecież nie jestem facetem, który lubi psuć zabawę. - Unieś ramiona ponad głową 
i rób takie wrażenie, jakbym był dla ciebie kimś bliskim - powiedział Milo. 
Connie uniosła ramiona. Milo rozpiął guziki i ściągnął z niej bluzkę. Następnie 
przez kilka chwil ssał jej sutki. Gdy skończył, spojrzał na Arniego. - Musisz to 
robić codziennie, cóż za rozkosz. - Są ładne. - Ćwiczę trochę, aby zachowały 
jędrność; ciężarki i inne takie rzeczy. Milo pokiwał głową. - Nigdy z tego nie 
rezygnuj. - Następnie zawahał się. - Ty też się rumienisz? - zapytała Connie. - 
Czuję się taki skrępowany, pytając was o to, i proszę was, proszę powiedzcie: 
nie, jeśli tego nie chcecie, ale... bardzo zależałoby mi na tym, aby... aby je 
uderzyć. Arnie zrobił krok do przodu. - Uderzyć Connie w piersi? Milo zdobył się 
na to, żeby przytaknąć. - Czy ten pomysł nie wydaje ci się trochę dziwny? - 
Arnoldzie, właśnie dlatego czuję się taki skrępowany. Arnie zapalił papierosa. - 
Powiem ci prawdę. One nie są moje, jeśli Connie nie ma nic przeciwko temu, ja 
się nie sprzeciwiam. Milo uśmiechnął się do niej. - Connie? - Są bardzo 
delikatne, Milo. - Oczywiście, że są, nie wracajmy do tego, zapomnijmy o całej 
sprawie; powiedziałem, że bardzo mi na tym zależało, ale przede wszystkim nie 
chciałbym robić niczego, co mogłoby zepsuć nasze wzajemne stosunki, więc... -
...chciałbyś to zrobić pięściami? - Och, moja droga, nie. Jedynie prztyknąć je 
palcem, sutki powiększają się, kiedy się je uderza, robią się czerwone i 
nabrzmiałe, a dla mnie jest to... - Spojrzał błagalnie na Connie. - Po prostu 
podnieca mnie to. - Prztyczek palcem to nic takiego - powiedziała Connie. - Nie 
mam nic przeciwko temu. Milo prztyknął w jej sutki. Connie jęknęła. - O Boże, 
popatrz na nie, podejdź tu, widzisz, Arnoldzie? Arnie podszedł bliżej i pokiwał 
głową. - Czy to cię nie podnieca? - Nie. - To co, w takim razie? - Bicie kogoś, 
gdy ona jest w pobliżu i obserwuje to. - Widzisz, wszyscy jesteśmy normalni - 
powiedział Milo. - Normalni, ale mamy pewne specjalne upodobania. - Czy bardzo 
zabolało, Konstancjo? Jęknęłaś. Wzruszyła ramionami. - To było jak ukłucie. 
Właściwie gorsze, wiecie, co mam na myśli. - Chwała ci za odwagę - powiedział 
Milo i delikatnie pocałował ją w policzek. Potem dodał: - Wielkie nieba, a 
gdzież się podziało moje dobre wychowanie, nie poczęstowałem was nawet drinkiem. 
- Przycisnął guzik znajdujący się na najbliższej ścianie i otworzyła się szafka, 
w której znajdował się barek. - Arnoldzie, czy mógłbyś czynić honory gospodarza, 
a ja w tym czasie wskoczę w jakiś wygodniejszy ciuch? Gdy Milo wyszedł, Arnie 
zbliżył się do barku. - Jezu, Connie, popatrz tylko: Stoly, Chivas, J.D. i 
importowany dżin. Określ swoje preferencje. - Chyba napiję się Stoly. Czy jest 
tam gdzieś skórka z cytryny? Arnie pokiwał głową. - Są tu jeszcze oliwki i 
cebula, wszystko, czego potrzeba. - Wrzuć jeszcze trochę lodu. Arnie potaknął i 
zrobił jej drinka, ona w tym czasie podeszła do wyjścia. - Arnie, popatrz, tu 
jest jeszcze jeden poziom. Na górę prowadzą schody. To jakiś pałac. - Wróciła do 
niego, pocałowała go, wciskając mu język do ust. - Kiedyś będziemy mieli taki 
sam. Wierzę w ciebie, Arnie. Kocham cię i wierzę w ciebie. Arnie podał jej 
drinka. - Słyszysz ten furkot? Nasłuchiwała. - Och, tak. - Wskazała palcem 
poniżej barku. - To pewnie automat do lodu. Arnie spojrzał w dół. - Masz rację. 
- Sam też nalał sobie Stoly i zanim wypili do dna, stuknęli się szklankami. - 
Jeszcze po jednym? - Och, tak. Arnie właśnie wyciskał cytrynę i kończył 
przygotowywanie drinków, kiedy wszedł Milo i uścisnął ich. Zaskoczony Arnie 
cofnął się. - Milo, do cholery, powinieneś był powiedzieć, że masz zamiar 
rozebrać się do naga. - Myślałem, że to zrobiłem. - Mówiłeś, że wskoczysz w coś 
bardziej wygodnego, a to nie to samo. - Znów czuję się zakłopotany - 
odpowiedział Milo. - Pójdę i włożę coś na siebie. Czy chcecie, bym to zrobił? 
Jako gospodarz muszę dbać o to, by goście dobrze się czuli. - Mnie to nie 
przeszkadza - powiedział Arnie. Spojrzał na Connie. - A tobie? - Chryste, po co 
miałby wkładać tę kamizelkę i krawat? Pozwólmy facetowi czuć się swobodnie, jest 
u siebie w domu. - Czuję się tak, jakbym znał was całe wieki - powiedział Milo. 
- Mam takie wrażenie, że mógłbym was poprosić o wszystko. - Wypróbuj nas - 
powiedział Arnie. - Nie krępujcie się odmówić, ale nawet nie potrafię wyrazić, 
jak bardzo zależałoby mi na tym... - Jego głos załamał się. - Powiedz, o co 
chodzi, możemy przecież powiedzieć: nie. Milo nic nie odpowiedział, włożył tylko 
kciuk do ust i szybkimi ruchami wsuwał go i wysuwał na zewnątrz. - To znaczy 
chcesz, abym zrobiła ci to ręką, czy o to chodzi? - Nie jesteś na mnie zła, 
Konstancjo? - Do diabła, robię to Arniemu bez przerwy. - Spojrzała na Arniego: 
Czy masz jakieś obiekcje w związku z tym? Ja nie mam. Arnie też nie miał. - Do 
diabła, Milo, myślałem, że naprawdę chodziło ci o jakąś przysługę. - Tak 
naprawdę, moja słodka, jest coś jeszcze. - Słuchamy więc. Milo zatarł dłonie. - 
Jeśli nie chcecie tego robić, choć bardzo mi na tym zależy, umrę, jeśli nie 
powiecie: nie. - Nie powiedziałeś, czego chcesz - wtrąciła Connie. - Dobrze, 
powiem wszystko... chcę usiąść na kanapie i chcę, aby Konstancja pobudziła mnie, 
a kiedy będę już w odpowiednim stanie, chciałbym, aby przyjęła pozycję siedzącą 
i wtedy zatopię się w niej; położę ręce na jej doskonałych - jak je nazywasz - 
poduszeczkach i będę je prztykał palcami - i w ten sposób spędzimy kilka miłych 
chwil, Konstancjo. - Zostawię was samych, nie ma sprawy. - Arnoldzie, nie 
mógłbym pozwolić na to, aby mój gość nudził się, mam też kogoś dla ciebie, w ten 
sposób wszyscy będziemy zajęci. - Hej, Con, nigdy tego nie robiliśmy, mała 
odmiana, o to chodzi, Milo? Milo przytaknął. - Wspaniale - powiedział Arnie. - 
Kim jest ten "ktoś"? Czy jest piękna, dobrze zbudowana? - Budowa ciała jest 
wspaniała, ale co do piękna, jest to sprawa zbyt osobista, by dać definitywną 
odpowiedź, w moim odczuciu - tak. - Klasnął rękami. Po chwili na schodach 
rozległ się odgłos kroków. Następnie drzwi wypełniła niemal całkowicie sylwetka 
olbrzymiego, czarnego nagiego mężczyzny. - Rany boskie - powiedział Arnie. - Czy 
to jest odmowa? - spytał Milo. Arnie zawahał się. - Nie krępuj się powiedzieć: 
nie - powiedział Milo. - Nikt cię nie zmusza, Arnie - powiedziała do niego 
Connie. - Nigdy czegoś takiego nie robiłem, czułbym się jak czubek, to wszystko. 
- Podszedł do barku, sięgnął do pojemnika na lód. - A więc rozbieramy się do 
naga - powiedział Milo. Arnie wrzucił do szklanki kilka kostek lodu, wypił 
trochę alkoholu, nalał sobie ponownie, rozejrzał się. - Co to za warkot? Milo 
uśmiechnął się do Connie. - Twój facet jest bystry; nic nie umknie jego uwagi. - 
Spojrzał następnie na Arniego. - Mam tu zainstalowany taki aparat - będzie nam 
robić zdjęcia. - Chwileczkę - powiedział Arnie. - Ruchomy film? - zapytała 
podniecona Connie. - Przestań, Con, nawet nie znam tego czarnego faceta, czy 
myślisz, że chcę, aby cały świat oglądał, jak mnie pedałuje? - To jest coś w 
rodzaju zdjęć próbnych - powiedziała Connie. - Tylko za darmo. Może zostaniemy 
gwiazdami, Arnie. - Komu to będziesz pokazywać, Milo? - Nikomu, kogo znacie, 
Arnoldzie; być może kilku przyjaciołom w Waszyngtonie. - Czy oni też są 
homoseksualistami jak ty, Milo? Nie, żebym miał coś przeciwko twoim 
przyjaciołom, ale chodzi tu o moją reputację; jak sądzisz, co powiedziałaby moja 
matka, gdyby coś takiego zobaczyła...? -...jesteś sierotą - wtrąciła Connie. - 
Po co ta mowa na temat matki...? W tym momencie Milo potrząsnął głową. - Ta 
paplanina psuje cały nastrój. Czy zdajecie sobie sprawę, jakie to frustrujące 
być tak blisko Konstancji, starać się wyobrazić jej wdzięki i słuchać 
jednocześnie tego bajdurzenia, które nie pozwala mi się skoncentrować. Pragnę 
tego z całych sił, ale jeśli kawałek taśmy filmowej ma cię wyprowadzić z 
równowagi, to nie przejmuj się mną, moimi pragnieniami, zapomnij o tym 
wszystkim, przestaje mi na tym zależeć... - Milo, nie powiedziałem, że tego nie 
zrobię, oczywiście, że zrobię; facet zaprasza mnie do domu, częstuje mnie 
drinkami i oferuje darmowe zdjęcia próbne, takiemu facetowi nie odmówię; chodzi 
tylko o to, że w ciągu kilku minut zrobiłeś nam tyle niespodzianek, musiałem do 
tego wszystkiego jakoś przywyknąć. Ale w tej chwili możemy zrobić cokolwiek 
zechcesz, włącz te swoje kamery. - W takim razie rozbieramy się do naga? - 
powtórzył Milo. Rozebrali się. - A więc zajmujemy pozycje? Zrobili to. - Wiesz, 
co myślę, Milo - powiedział Arnie, kiedy ukląkł. - Twój umysł jest niezgłębiony, 
Arnoldzie, powiedz mi, proszę. - Myślę, że takie nowe przeżycia pozwalają nam 
zachować młodość. - Dusza poety, to cały ty Arnoldzie - powiedział Millo. 
Następnie dodał: - Za moment popadnę w ekstazę. Arnie uśmiechnął się do Connie. 
- No i co najsłodsza? Uśmiechnęła się do niego. - Co, kochanie? - Trochę zabawy, 
co? - Miauczenie kota. Iii. Reguły gry Scout niepotrzebnie nastawił budzik na 
wpół do piątej rano. Robiąc to wiedział, że i tak nie zaśnie - jego 
przewidywania okazały się słuszne. Zrobił to mimo wszystko - co prawda nie miał 
instynktów samobójczych, jednak nigdy nic nie wiadomo - aż tak ważny był dla 
niego ten ostateczny sprawdzian. Kwadrans po czwartej leżał w łóżku, było 
jeszcze ciemno, spoglądał w sufit, próbując nie myśleć o ukochanej Audible, ale 
raczej o wyzwaniu, jakie miał podjąć już za kilka godzin. Bardzo często 
przychodziło mu na myśl, że straciłby na zawsze reputację, gdyby jakiś prywatny 
detektyw wpadł do jego mieszkania z kamerą wideo - zobaczyłby bowiem dzieciaka o 
blond włosach, wzrostu sześciu stóp i trzech cali, leżącego w łóżku i 
trzymającego w rękach piłkę do koszykówki. Cóż, takie było życie. Przynajmniej w 
jego przypadku. Powodem, dla którego spał z tym przedmiotem - firmy Larry Bird - 
było to, że jeden z jego nauczycieli matematyki na pierwszym roku, dwa lata 
temu, był łagodnym czarnym mężczyzną, który studiował na uniwersytecie stanowym 
Tennessee razem z Dickiem Barnettem, najmniej docenianym graczem wielkiej 
drużyny Knicks; nauczyciel mówił mu, że wszyscy zawsze wiedzieli, gdzie w danym 
momencie znajduje się Barnett, ponieważ w drodze z jednych wykładów na drugie 
zawsze kozłował piłkę, trzymał ją w rękach podczas zajęć i prawdopodobnie kładł 
ją obok siebie, gdy spał. Jeśli nawet wielcy gracze zespołu Knicks mieli ten 
zwyczaj, dlaczego on, Scout, nie miałby robić tego samego. Czytał kiedyś, że gdy 
Bradley był w szkole średniej, ustawiał krzesła w sali gimnastycznej i dryblował 
między nimi z pełną szybkością. Nie był to jakiś wielki wyczyn. Każdy potrafił 
to zrobić. To, co robił Bradley, różniło się jednak od zwykłego kozłowania tym, 
że gracz ten nosił okulary i zaklejał w nich taśmą dolną część szkieł w taki 
sposób, że nie widział piłki, znajdował ją jedynie na wyczucie. W swoim pokoju 
Scout posiadał trzy pary okularów, w każdej z nich zaklejona była dokładnie 
dolna część szkieł. Już od półtora roku potrafił kozłować nie widząc piłki. 
Jeśli to było konieczne, potrafił dryblować z zakrytymi oczami i to zarówno 
prawą, jak i lewą ręką (choć szczerze mówiąc, wiedział, że w trudnych 
okolicznościach mógł liczyć na lewą rękę najwyżej w osiemdziesięciu procentach.) 
Oczywiście potrafił też zablokować rzut napastnika przeciwnej drużyny. Czytał o 
tym, jak legendarny Julius Erving zaczynał swą karierę zawodowca wyposażony we 
wszystkie umiejętności z wyjątkiem dobrego wyrzutu piłki z autu. Scout opanował 
więc technikę takiego wyrzutu. Robiąc to tysiące, tysiące razy, aż uwierzył, że 
jest w tym dobry. Scout miał zawsze zaufanie do swych rzutów. Nauczył go tego 
ojciec. Było to w czasach, gdy chłopiec z trudnością rzucał piłkę na wysokość 
dziesięciu stóp, nie mówiąc już o celności. Ale siła przyjdzie sama, mawiał 
ojciec, zdobycie siły nie stanowiło problemu. Śmiertelną bronią był styl. Kolana 
należało zginać tak, a nie inaczej. Piłkę należało wypuszczać z rąk nie tylko w 
sposób perfekcyjny - w sposób doskonale perfekcyjny, a więc tak, by nadać jej 
odpowiedni ruch obrotowy. Gdy Scout miał dwanaście lat, rozpoczął program 
treningowy, który kontynuował pięć lat później. Na początku rzuty wolne. Bez 
ustalania ich liczby. Matematyczne podejście do treningu. Wykonywał rzuty wolne 
do momentu, gdy miał dwadzieścia trafień pod rząd. (Scout był najlepszy w 
rzutach wolnych. Osiemdziesiąt osiem procent trafień. Wszyscy sądzili, że był to 
wynik fantastyczny, wszyscy z wyjątkiem Scouta, który wiedział, że powinien 
osiągnąć dziewięćdziesiąt procent; był na tyle dobry, by mieć taki wynik, jeśli 
nie udawało mu się trafić tyle razy, to znaczy, że nie był skoncentrowany.) Gdy 
przećwiczył rzuty wolne, rozpoczął rzuty z wyskoku. Po prostu biegł w kierunku 
obręczy - dokładnie takiej jak trzeba, umieszczonej na wysokości dziesięciu stóp 
na tyłach garażu i lekko uderzał piłką o tablicę, ręce były przy tym 
rozluźnione, najpierw wyprostowane, następnie lekko zgięte. Dziesięć rzutów lewą 
ręką, potem tyle samo prawą. Następnie oddalał się od kosza. Rzuty z odległości 
ośmiu stóp. Przodem do kosza, z boku, z jednej i drugiej strony. Potem z 
odległości dwunastu stóp, piętnastu, w końcu osiemnastu. Z każdej pozycji rzucał 
dziesięć razy, potem przechodził do następnej. Obecnie rozpoczynał rzuty z 
odległości dwudziestu stóp. Nie lubił ich zbytnio, miały charakter bardzo 
widowiskowy, a nigdy przedtem nie był graczem lubiącym popisywać się przed 
publicznością. Ale powtarzał samemu sobie, że jeśli opanuje rzuty z dwudziestu 
stóp, jeśli będzie w nich naprawdę dobry, wtedy wzbudzi respekt innych drużyn - 
a to oznaczało, że przeciwnicy będą musieli rozciągnąć obronę, co z kolei ułatwi 
Scoutowi podawanie piłki do kolegów z drużyny, którzy będą rzucać do kosza z 
bardziej dogodnych pozycji. Mimo swej ogromnej skromności Scout wiedział, że 
potrafi minąć każdego obrońcę w jego wieku. Potrafił oceniać sytuację na całym 
boisku, znał mocne strony kolegów, zawsze podawał piłkę w odpowiednim momencie, 
umożliwiając im wykonanie celnego rzutu. Potrafił rzucać. Potrafił mijać 
obrońców. Ważył sto sześćdziesiąt funtów, nie był więc gruby. Mógł biegać w 
nieskończoność, nie tracąc oddechu. Trenerzy uwielbiali go - nie tylko dlatego, 
że posłusznie wykonywał polecenia, ale również z tego powodu, że na boisku 
wykazywał się inteligencją. Wiele osób mówiło, że na boisku potrafi wszystko. 
Scout wiedział, że było inaczej. Nie miał dobrego wyskoku i nie był zbyt szybki. 
To prawda, że potrafił biegać w nieskończoność, nie tracąc oddechu, nie potrafił 
jednak biegać szybko. A wyskok? David Thompson potrafił odbić się pionowo od 
ziemi na wysokość czterdziestu dwóch cali. To zostało zmierzone. Scout mógł 
mówić o szczęściu, jeśli udało mu się przeskoczyć przez ryzę papieru o 
standardowych wymiarach. Zdobył się na wprost niewyobrażalny wysiłek, aby wyzbyć 
się tych słabości, jednak umiejętność skakania była czymś, czego nie można było 
wyćwiczyć. Zawodowcy mawiali: nie można kogoś nauczyć wysokości. Pomimo tych 
słabszych stron świetnie zadebiutował w ogólnonarodowej lidze, z jego podań 
zdobyto największą liczbę punktów, był trzeci na liście najlepszych strzelców. 
Był dobry. Podawanie tego w wątpliwość byłoby absurdem. Ale czy był 
wystarczająco dobry? Czy był - albo też czy kiedykolwiek mógł zostać tym, kim 
najbardziej chciał być: graczem? (Była to najwyższa pochwała, jaką można było 
otrzymać od innej istoty ludzkiej: "On jest graczem".) Scout wstał z łóżka. 
Obydwiema rękami trzymał piłkę. Przycisnął ją do ciała. Była godzina #/4#29 
rano. Przed nastaniem południa miał się dowiedzieć czy rzeczywiście jest 
graczem. Chociaż uzgodnili, że nie spotkają się przed wyjazdem Scouta, Audrey 
nie spała już o godzinie czwartej. Scout miał dla niej prywatne imię - Audible, 
czyli "Słyszalna"; było to żartobliwe imię, które wywodziło się stąd, że 
kiedykolwiek pytano ją o coś podczas zajęć szkolnych, odpowiadała bardzo cicho i 
panna Clemson, która uczyła w ostatnich klasach, powiedziała kiedyś: - Musisz 
solidnie popracować nad tym, aby być bardziej słyszalna, moja droga. To, że nie 
spała o tak wczesnej porze, nie było dla niej niczym niezwykłym. Miała mnóstwo 
energii, która była jej niezbędna do wykonywania przeróżnych zadań. Próbowała 
zwykle zakończyć naukę przed północą, jednak praca przeciągała się prawie do 
brzasku. Wszyscy w szkole sądzili, że jest taka zdolna, a jej celujące oceny 
zdawały się być tego potwierdzeniem, Audrey wiedziała jednak, że jest inaczej: 
po prostu nie bała się ciężkiej pracy. Godzina #/4#10. W pokoju jej matki 
rozległ się jęczący głos. Szybko wstała i pospieszyła do niej, by ubiec następne 
jęki; cioci B., która się nią opiekowała, potrzebny był w tym momencie 
wypoczynek. Ludzie posunięci w latach potrzebują bowiem odpoczynku. Audrey 
otworzyła drzwi do pokoju matki, uśmiechnęła się tak radośnie, jak tylko umiała, 
przeszła przez pokój, ucałowała ją w policzek, powiedziała szeptem, że będzie 
piękny dzień i przystąpiła do wykonania swego zadania, nucąc Brighten the 
Corner, ulubioną pieśń matki. Matka nie panowała już nad czynnościami 
fizjologicznymi i na początku mycie jej było bardzo trudne dla Audrey. Trudne 
nie ze względu na wysiłek fizyczny, lecz ze względu na to, że mając lat 
siedemnaście, musiała w pewnym sensie być matką dla własnej matki. Kiedy matka 
była już czysta, ułożyła ją wygodnie w łóżku i wyszeptała: - Zaśnij jeszcze na 
chwilę - po czym wyszła. Audrey miała zręczne palce. Zawsze tak było. Kochała 
szycie. Szydełkowanie. Gotowanie. Prawdopodobnie dlatego miała plany, aby zostać 
chirurgiem. Było to doprawdy głupie marzenie. Trudne do spełnienia w tej 
okolicy. Chociaż była najzdolniejszą dziewczyną w mieście, nie mogła liczyć na 
realizację swych planów, gdyż jej miasto było tym słynnym ośrodkiem 
intelektualnym o nazwie Neptune, stan New Jersey, z liczbą mieszkańców zaledwie 
czterocyfrową - i to nie największą z możliwych. Nie, to Scout miał zostać 
lekarzem w ich rodzinie. Zaplanowali to od momentu, gdy zaczęli chodzić ze sobą 
na serio w ostatniej klasie. Mieli razem studiować na uniwersytecie stanowym 
Wagnera, tuż obok miejsca, gdzie mieszkali; Audrey miała zostać pielęgniarką i 
pomagać Scoutowi w ukończeniu studiów medycznych. Tak jak w powieści: "Nie jak 
nieznajomy". Uniwersytet Wagnera nie był uczelnią prestiżową, ale biorąc pod 
uwagę stan zdrowia matki i fakt, że na cioci B. mogła polegać tylko w 
ograniczonym zakresie, Audrey musiała mieszkać nadal w swoim domu. A poza tym 
nie była to aż tak zła uczelnia. Niektórzy z jej najlepszych absolwentów 
dostawali się później na studia medyczne i Audrey była pewna, że tak właśnie 
będzie w przypadku Scouta. Był najinteligentniejszym chłopakiem ze swego 
otoczenia i choć jego oceny nie były tak wysokie jak jej, to tylko dlatego, że 
poświęcał mniej czasu na odrabianie zadań domowych. "Doskonali" - tak nazywały 
ich inne dzieciaki, gdy zaczęli się spotykać. Audrey wiedziała, że mogli górować 
nad resztą klasy. Byli w czołówce najlepszych uczniów, on był najlepszym 
sportowcem, ona była przewodniczącą klasy. I choć nigdy nie przyznałaby, że jej 
uroda była bardziej niż przeciętna, prawda była inna. Byli do siebie podobni - 
ona i Scout - oboje wysocy, oboje mieli włosy blond i niebieskie oczy; Scout w 
jej oczach był tak przystojny, że zaspokajał absolutnie wszystkie potrzeby, 
jakie można mieć w tym względzie, jej natomiast mówił, że jest najpiękniejszą 
dziewczyną w historii miasta Neptune. (W każdym razie kiedyś tak powiedział, za 
co został natychmiast ofuknięty, zrezygnował więc szybko z prawienia takich 
komplementów, zanim mogłyby wejść do jego stałego słownictwa.) Jednak później, w 
połowie ostatniej klasy, ustały wszelkie złośliwości i na szkolnych korytarzach 
nie słyszało się już słowa: "doskonali". Było to związane, rzecz jasna, z ich 
rodzicami - a raczej z ich nagłą utratą. W przypadku Scouta stało się to 
jednocześnie, zginęli w wypadku samochodowym, on sam natomiast zamieszkał z 
nauczycielką angielskiego i jej mężem, który był dyrektorem do spraw sportu. 
Rodzice Audrey nie umarli jednocześnie - Audrey wiedziała, że to straszne myśleć 
o tym w ten sposób, lecz w jej matce ciągle tliło się życie. Jeszcze nie 
"odeszła". Takie odczucia były poniekąd uzasadnione. Śmierć rodziców była 
prawdopodobnie tym, co zbliżyło ją tak bardzo do Scouta. Nagle okazało się, że 
oprócz siebie nie mają nikogo innego. Kiedy przychodzi nieszczęście, można się 
poddać bądź starać się walczyć z losem; tych dwoje jasnowłosych - jak się 
okazało - było ludźmi gotowymi walczyć z przeciwnościami. Być może nie wyglądali 
na takich, mogło się wydawać, że byli nieodporni, nawet rozpieszczeni. Te pozory 
kryły jednak twardość charakteru - i to niezwykłą twardość. #/4#50 i usłyszała 
to wreszcie. Dźwięki dochodziły z ulicy. bęc! bęc! bęc! I to wszystko. Umówiony 
sygnał, jaki jej przesyłał: trzy szybkie odbicia piłki, która - nie licząc 
Audible - była najcenniejszym skarbem jaki posiadał, te trzy odbicia były 
sygnałem, że jest w drodze na przystanek autobusowy, skąd zamierza pierwszym 
kursem pojechać na Manhattan. Przez chwilę, ku własnemu zdziwieniu, Audrey 
poczuła nagły strach. Jej dewizą było to, aby nie uginać się pod ciężarem 
kłopotów i niepotrzebnie nie wpadać w panikę. W sposób doskonały potrafiła sobie 
radzić z zupełnie nieprzewidzianymi okolicznościami. Teraz jednak miała ochotę 
wybiec za nim i wrzasnąć: - To nie ma znaczenia, dla mnie nie ma znaczenia jak 
ci pójdzie. I oczywiście była to prawda. Jeden Bóg wiedział, jak ważne było to 
jednak dla Scouta. - Postaraj się wypaść jak najlepiej - powiedziała cichym, 
charakterystycznym głosem, ponieważ sukces polega właśnie na tym, by zdobyć się 
na największy wysiłek - czytała gdzieś na ten temat - inne sprawy nie mają 
znaczenia. Wiedziała jednak, że Scout oczekiwał czegoś więcej. On zawsze 
zdobywał się na najwyższy wysiłek. Teraz oczekiwał od niej bardziej 
jednoznacznego wsparcia. - Rozłóż ich na łopatki, kochanie - usłyszała własne 
słowa. Tym razem były słyszalne. Scout wiedział, że są ludzie, którzy lubią 
sztuki pisane wierszem i jeśli chcą odbyć pielgrzymkę do swej "Mekki", to jadą 
do Stratfordu. Inni, zależnie od potrzeb, odwiedzają Kioto bądź Lurd. Scout 
dotarł do swej "Mekki" przed ósmą rano. Autobus jadący do miasta utknął w korku 
z powodu wypadku, więc znalazł się w Terminalu Władz Portowych dopiero przed 
siódmą. Nie wiedział, oczywiście, gdzie jest IRT i co ten skrót w ogóle oznacza, 
ale w końcu znalazł wejście do pociągów jadących do Times Square i pojechał 
metrem w kierunku przeciwnym do centrum miasta. Zastanawiał się czy jechać 
ekspresem, czy też osobowym, ale wybrał ten drugi, gdyż wiedział, że na pewno 
zatrzyma się w miejscu, gdzie ma wysiąść. Gdy jednak dotarł do właściwej stacji, 
musiał spytać kilku ludzi o drogę, by upewnić się, gdzie się znajduje. Po 
wyjściu z pociągu musiał jeszcze przejść na piechotę dwie przecznice. Znalazł 
się w miejscu przeznaczenia kilka minut przed ósmą. W oczach niektórych miejsce 
to mogło wyglądać na zwykłe boisko. On wiedział jednak, że nie jest to jedno z 
wielu, podobnych do siebie boisk. Całe życie rozczytywał się na ten temat. ktoś 
twierdził, że Jabbar nauczył się tu rzucać hakiem, kiedy nazywał się jeszcze 
Alcindor. Książę Monroe przyjechał tu z Philly w wieku piętnastu lat i już wtedy 
przywiózł ze sobą własną grupę fanów. To pewne, że w koszykówkę grano też w 
innych miejscach, na przykład w Dystrykcie Kolumbii - Elgin Baylor nie urodził 
się przecież jako dojrzały koszykarz. Los Angeles również mogło się poszczycić 
kilkoma słynnymi boiskami. Jednak to miejsce, sześcioboiskowy kompleks w 
Harlemie, był dla entuzjasty koszykówki czymś wyjątkowym, przeznaczonym właśnie 
do tej gry. Co tu ukrywać - była to najszybsza nawierzchnia na świecie. Scout, 
jedyny biały w polu widzenia, przeszedł przez ogrodzenie, zastanawiając się czy 
nie zaryzykować kilku dryblingów i rzutów do kosza, ale doszedł do wniosku, że 
nie zna tutejszych zwyczajów, tak więc siadł tyłem do ogrodzenia z piłką w 
rękach - model Larry Bird Special - i czekał, aż ktoś go zaprosi do gry. 
Zanosiło się na upał, ale w tej chwili było jeszcze do wytrzymania, na samym zaś 
boisku - i to mogło być niejakim rozczarowaniem - było niewielu graczy. Na 
drugim końcu jedynie kilku dziesięciolatków ćwiczyło rzuty z różnych pozycji. 
Scout, bardziej niż kiedykolwiek świadomy faktu, że jest biały, siedział skulony 
wpół, słysząc jedynie bicie swego serca. - A cóż to? - odezwał się ktoś 
murzyńskim slangiem. Scout podniósł wzrok i zobaczył czarnego ćpuna. Mierzył 
około sześciu stóp i trzech cali, miał na sobie dżinsy z obciętymi nogawkami i 
podarte trampki. Trudno było określić jego wiek. Być może dwadzieścia pięć lat. 
Waga około stu dwudziestu pięciu funtów. Mniej więcej tyle. - Co proszę? - 
zapytał Scout, nie rozumiejąc pytania. Ćpun wskazał teraz palcem. - Cóż to jest? 
Scout ciągle nie rozumiał. - Pytasz o to? - Podniósł w górę piłkę marki Larry 
Bird Special. - Taaaaak. W tym momencie Scout zorientował się - ćpun próbował z 
niego zażartować. Rozejrzał się wokół. Boisko ciągle było puste. Postanowił, że 
potraktuje to pytanie poważnie. Nie ma sensu wyprowadzać ludzi z równowagi. - To 
piłka do kosza. - Do czego służy? - Używa się jej do gry. - Takiej jak kości? - 
Nie, to inny rodzaj gry. - Co się z tą piłką robi? - Nie wiem, o co ci chodzi. - 
Mogę dotknąć? Scout rzucił piłkę do ćpuna, który złapał ją jakby z trudnością. 
Był to facet o bardzo dużych rękach. Zaczął niezgrabnie podrzucać piłkę. 
Następnie wypuścił ją z rąk i patrzył, jak toczy się po asfalcie. - Och, odbija 
się! - To prawda. - Grasz tym w dwa ognie? Scout prawie się uśmiechnął. - To, w 
co gram, różni się też od gry w dwa ognie. Ćpun przyniósł piłkę z powrotem, 
tocząc ją po ziemi. - Pokaż mi, to będę wiedział, o co chodzi. - Z jedną osobą 
to niemożliwe. - Pokaż mi - nalegał ćpun. Scout wstał i doszedł do wniosku, że 
najłatwiej będzie zaprezentować rzut z wyskoku. Odbił piłkę kilka razy o ziemię, 
badając tym samym rodzaj nawierzchni, następnie skierował się ku najbliższemu 
koszowi, wyskoczył na kilka cali i prawą ręką wykonał rzut: piłka odbiła się od 
tablicy i przeszła przez obręcz bez siatki. Ćpun pisnął z zachwytu. Wskazał ręką 
na piłkę, następnie na obręcz. - Pasuje - powiedział. - Pasuje bardzo dobrze. 
Scout zorientował się w tym momencie, że obserwuje go pięciu czy sześciu 
czarnych, przylepionych niemal do siatki ogrodzenia. - Nie do wiary - powiedział 
ćpun. Odwrócił się do młodych chłopców wiszących na ogrodzeniu. - Pasuje bardzo 
dobrze. - Niektórzy odwrócili wzrok, reszta zaśmiała się. Scout stał w miejscu, 
odbijając swą piłkę marki Larry Bird Special. - Dlaczego tu przyszedłeś? - 
zapytał go ćpun. - Miałem nadzieję, że może trochę pogram. - Jesteś za dobry dla 
tych czarnuchów - powiedział ćpun. - Och, żeby tak było. - Lepiej wynoś się 
stąd, jesteś za dobry, będziesz się wyśmiewał z tych czarnuchów, mogą być na 
ciebie wściekli. - Przyszedłem tu, żeby tylko pograć - powiedział Scout. - Do 
nikogo nic nie mam. Ćpun wskazał na domy mieszkalne znajdujące się wokół boiska. 
- W którym mieszkasz? - Nie pochodzę z tej okolicy. - Och, założę się, że jesteś 
jednym z tych bogatych Żydów z centrum. - Nie jestem bogaty, nie jestem Żydem, w 
ogóle nie mieszkam w Nowym Jorku. - W takim razie gdzie? Scout wskazał palcem na 
zachód. - New Jersey. Przyjechałem dziś rano. W tym momencie ćpun zaczął 
podskakiwać na jednej nodze. - On z Jersey - zawołał do grupy chłopaków, którzy 
kilka chwil wcześniej weszli gęsiego na boisko. Scout spojrzał w ich stronę od 
niechcenia. Mieli piłkę do kosza. Nie przyszli w złych zamiarach. Większość z 
nich była tuż po dwudziestce. W tej chwili wszyscy wpatrywali się w niego. 
Doszedł do wniosku, że najlepiej zrobi uśmiechając się do nich. - Cześć - 
powiedział czując się tak, jakby stał się pośmiewiskiem dla całego świata, 
zastanawiał się jednocześnie, kiedy ćpunowi znudzą się wreszcie te żarty. - On 
tu przyszedł, żeby zażartować z nas - ćpun zwrócił się do grupy chłopców. - Hej, 
nie mów tak - odpowiedział Scout. - Nie po to tu przyszedłem i wiesz o tym 
dobrze. - Wrzucił piłkę przez obręcz - kontynuował ćpun. Te słowa nie wywołały 
żadnej reakcji grupy. - Zrób to jeszcze raz - powiedział ćpun. - Zrób to jeszcze 
raz, podjęliby cię pod nogi, aby móc z tobą zagrać. Scout zawahał się. - No 
dalej, zrób to, nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. Scout odetchnął głęboko, 
kilka razy odbił piłkę o ziemię. - Uda mu się - krzyknął ćpun i przesunął się na 
pozycję z boku kosza. - Uda mu się trafić. On jest z Jersey, a tam są magicy od 
tych rzeczy. Scout, stojąc samotnie w odległości dwudziestu stóp od kosza, wahał 
się już tylko krótką chwilę, był bowiem na ich boisku, był tu obcy, a najlepszą 
metodą wkupienia się w łaski nowego środowiska było chyba dostarczenie im trochę 
uciechy - mając to wszystko na względzie, Scout zaczął powolny bieg w kierunku 
kosza, biegnąc dryblował, przekładając piłkę z ręki do ręki, nie patrzył na nią, 
nie było to przecież potrzebne, gdyż miał za sobą tysiące godzin ćwiczeń w 
okularach z zasłoniętymi szkłami; kiedy znalazł się bliżej kosza, przyspieszył 
nieznacznie, starając się nabrać właściwego rytmu, następnie przełożył piłkę do 
prawej ręki... ...i w tym momencie pojawiła się czarna chmura... ...Scout 
ostrożnie objął piłkę obiema rękami, odbił się nogami od ziemi... Tymczasem 
chmura unosiła się wyżej i wyżej w ten chłodny jeszcze poranek, a znajdujący się 
już w powietrzu Scout poczuł, jak serce zabiło mu mocniej w piersi, ponieważ tą 
czarną chmurą był ćpun; jednakże w tym momencie nie był już niezgrabną, nie 
potrafiącą poprawnie mówić fajtłapą - to, co w tej chwili robił, było 
niewiarygodne: wznosił się coraz wyżej i wyżej z wyciągniętą lewą ręką i otwartą 
szeroko dłonią; i gdy tak obaj znaleźli się razem w powietrzu, Scout doznał 
olśnienia, teraz już wiedział, kim jest ćpun - to znany Stick, czyli Pago Stick, 
Scout czytał kiedyś o nim - potrafił skakać niemal do chmur; Scout dopiero za 
parę lat miał zostać najsłynniejszym obrońcą szkół średnich New Jersey, podczas 
gdy o Sticka ubiegały się wszystkie uczelnie: Indiana, Północna Karolina, Port 
pisał o nim artykuły, mówiło się nawet o tym, że był na tyle dobry, by przejść 
do ligi zawodowej, pomijając etap rozgrywek międzyuczelnianych - taki miał 
talent! Później jednak wyszła ta sprawa z narkotykami, po niej nastąpiła krótka 
odsiadka, a potem już nic się nie działo - aż do tej chwili, tego momentu, gdy 
Stick pojawił się nagle na tym boisku i wyskoczył tak wysoko, tak pięknie... 
...później wszystko przestało być piękne. Stick zablokował bowiem wyskok Scouta, 
łapiąc piłkę swą gigantyczną łapą, zanim w ogóle dosięgła tablicy, następnie 
odrzucił ją z powrotem - wprost w Scouta, prosto w jego twarz; piłka lekko 
skręciła uderzając go w usta i nos, powodując natychmiastowy krwotok, ale co 
gorsze - siła bloku spowodowała, że Scout stracił równowagę i chociaż nie 
znajdował się wysoko nad ziemią, był w tym momencie zupełnie bezradny - 
uderzenie piłki sprawiło, że odchylił się od pionu i runął na ziemię, uderzając 
głową o asfalt; na chwilę stracił prawdopodobnie przytomność i przez pół minuty 
leżał jak długi krwawiąc; wtedy Stick chwycił go energicznie łapami i zawlókł go 
w kierunku ogrodzenia, następnie mocno podał mu piłkę, uderzając go przy tym w 
brzuch i powiedział: - Spierdalaj stąd, skurwielu, tu jest miejsce dla graczy. - 
Po tym wszystkim, słaniając się na nogach, Scout wyszedł poza ogrodzenie i 
usiadł z trudnością; krew nie przestawała lać mu się z nosa; gdy przyszedł nieco 
do siebie, usłyszał ich śmiech, ich czarny śmiech - i w tym momencie chciał 
umrzeć. Gdy o godzinie dziesiątej rozległ się dzwonek do drzwi, Audrey niemal 
skoczyła na równe nogi. W pierwszej chwili pomyślała, że to może telefon od 
Scouta, ale to nie mógł być on, gdyż uzgodnili wcześniej, że nie będzie dzwonić, 
ale przyjdzie od razu do jej domu. Wiedziała jednak, że jeśli sprawy potoczą się 
źle, wtedy zadzwoni - będzie musiał opowiedzieć o tym komuś - a komu jak nie 
właśnie jej? Jeśli będzie uprzedzona, wtedy oboje będą mieli trochę czasu, aby 
przygotować się do spotkania. Trochę czasu na to, by zrobić dobrą minę do złej 
gry. Dobrą minę, która będzie jakimś pocieszeniem: "Kogo to obchodzi", "to nie 
ma znaczenia". "Za rok nie będziemy o tym pamiętać." Potem jednak, gdy 
zorientowała się, że to nie telefon, ale dzwonek do drzwi, zastanowiła się, kto 
to mógł być. Odkąd stan zdrowia matki uległ pogorszeniu, prawie nikt jej nie 
odwiedzał. Gdy otworzyła drzwi, okazało się, że to wuj Arky; wuj miał wielką 
białą brodę, w rękach trzymał zapakowany prezent. Prezent miał kształt butelki. 
Wuj wyciągnął ramiona, a ona z radością uściskała go. Audrey właściwie nie 
wiedziała zbyt wiele o wuju Arkym. Może tylko tyle, że przypominał Świętego 
Mikołaja z Cudu na Trzydziestej Czwartej ulicy, filmu wyświetlanego zwykle w 
okresie świątecznym, który zawsze wzruszał ją do łez. Był również kimś sławnym w 
Princeton, miejscu niezbyt odległym od jej domu. Nauczycielem, badaczem, tego 
nie była pewna, ktoś mówił jej kiedyś, że otrzymywał nagrody, nawet 
międzynarodowe. Co do jednego była natomiast pewna: był beznadziejnym 
przypadkiem fanatyka koszykówki. Oglądał wszystkie mecze, jakie odbywały się w 
Jersey, a od około roku jego osobistym ulubieńcem stał się właśnie Scout. - 
Pojechał, prawda? - Powiedział wuj Arky. - Do krainy gigantów. - Tak, to prawda. 
- Proszę, dla ciebie i dla niego. Musisz mi coś obiecać. - Jeśli to nie będzie 
niezgodne z prawem - powiedziała Audrey. - Musicie razem wypić zawartość tej 
butelki za moje zdrowie. Potem możecie wznieść toast za samych siebie. Ale 
wznosząc pierwszy toast i trącając się kieliszkami, musicie wypowiedzieć takie 
słowa: - Za wuja Arky'ego, który wiedział. - Wiedział o czym? - Że on im 
dorówna. Nie. Będzie lepszy od nich. Wróci z tarczą i wieńcem laurowym na 
głowie. - Nie wiemy jeszcze, jak mu poszło. - Ja wiem. - Podał jej paczkę. - Co 
to? - Te małomiasteczkowe dziewczyny wykończą mnie! To szampan, Audrey. A cóż 
innego mógłby komuś podarować cywizlizowany człowiek, aby cieszyć się wraz z nim 
jego radością? - Ależ my nie pijemy. - Przecież wiem o tym. Czy słyszałaś o 
piwie bezalkoholowym? To, co tu widzisz, to najlepszy gatunek bezalkoholowego 
szampana. Smakuje tak, jakby same żaby wyciskały sok z winogron. Włóż go teraz 
do lodówki, a kiedy nadejdzie właściwa chwila, nalejesz wszystkim po kieliszku. 
Czy możesz mi to obiecać? - Obiecuję. Pocałował ją w policzek. - Gdybym tylko 
był młodszy o osiemdziesiąt lat, Scout byłby bez szans. - Wykonał pół obrotu i 
przystanął. - Proszę cię nie martw się o dzisiejszy dzień. Od pół wieku moim 
hobby jest analizowanie gry obrońców. Widziałem ich wszystkich. Scout potrafi 
widzieć całe boisko. Trzeba mieć prawdziwy talent, żeby umieć to robić. - W tym 
momencie zaśmiał się. - Ale również pomodliłem się - tak na wszelki wypadek. - 
Ale mówiłeś nam kiedyś, wuju, że w nic nie wierzysz. - Być może On o tym nie 
wie. Musi mieć ważniejsze rzeczy na głowie. A może nasz Bóg jest po prostu głupi 
- w końcu, czy mądry Mesjasz zostałby cieślą? Scout siedział skulony w miejscu, 
gdzie zostawił go Stick. Trwało to - właściwie nie miał pojęcia jak długo. 
Minęło sporo czasu, przynajmniej wewnątrz jego pulsujących skroni, ale czy było 
to dziesięć minut, czy dwie godziny - tego nie był pewny. Krew jednak nadal 
kapała mu z nosa i czuł, że prawa strona twarzy zaczyna mu puchnąć. Kiedy był w 
stanie rozejrzeć się wokół, spostrzegł nieopodal studzienkę z wodą i natychmiast 
przyszło mu do głowy, że pójdzie tam, gdy tylko nabierze pewności, że nogi nie 
odmówią mu posłuszeństwa. Mógł równie dobrze uchodzić w tym momencie za pomnik, 
gdyby nie fakt, że końcami palców przyciskał bezwiednie piłkę marki Larry Bird 
Special. Boisko już zaczynało tętnić życiem. Obok niego przechodziło wiele osób. 
Dało się słyszeć gwizdy i okrzyki. Kilkanaście piłek odbijało się od nawierzchni 
boiska. Śmiech. Przekleństwa. Wszystkie te szczęśliwe odgłosy. Scout wziął 
głęboki oddech, podniósł się na kolana, potem wstał, wziął z ziemi piłkę i 
kierując się w stronę studzienki, starał się stąpać powoli i ostrożnie. Z tylnej 
kieszeni spodni wyciągnął chusteczkę, zmoczył ją i bardzo starannie wytarł z 
twarzy krew, następnie przyłożył chustkę do nozdrzy i mocno pociągając nosem, 
zatamował wreszcie krwotok. Niedaleko studzienki znajdowała się ławka, którą 
niemal w całości zajmował jakiś mały pijaczek, zostało jednak wystarczająco dużo 
miejsca, by Scout mógł usiąść. Siedząc na ławce udawał, że prawie cały czas 
spogląda w dół, lecz w rzeczywistości przyglądał się grającym, oceniając ich 
talent. Wykonywali wszystkie możliwe ewolucje i rzuty z różnych odległości, 
rzucali z dwudziestu jeden stóp, podczas gdy młodsi koszykarze, nieco z boku, 
rozegrali kilka gier dwóch na dwóch oraz trzech na trzech. Scout mógł tylko 
podziwiać. Co za szybkość. Refleks, skoczność. Mocno ścisnął swą piłkę Larry 
Bird Special i postanowił odbić ją raz od ziemi. I zrobił to. Hałas jakby na 
chwilę przebudził śpiącego pijaczka, który bezwiednie kopnął nogą, przypadkiem 
trafiając piłkę. Nawet z nim nie potrafię wygrać, pomyślał Scout i ruszył w 
pogoń za swą własnością, podniósł ją z ziemi i ostatni raz spojrzał na boisko. 
Stick akurat kłócił się z dwoma facetami, którzy wykrzykiwali coś w jego stronę, 
on zaś nie pozostawał im dłużny: - Cholera, sfaulowaliście mnie, to był faul. - 
Żadna jednak ze stron nie uczyniła gestu pojednania. Scout opuścił wtedy boisko 
i przez jakiś czas krążył bez celu. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. 
Spojrzał na zegarek. Była #/9#30. Pięć godzin wcześniej wyłączył dzwoniący 
budzik w New Jersey i wyruszył w drogę niczym Odważny Książę. Ale dość tego 
skamlenia! Teraz przynajmniej znał już prawdę. Chciał się dowiedzieć, ile lat 
treningu dzieli go od tego, by zostać graczem. Przynajmniej spenetrował teren, 
postarał się znaleźć odpowiedź na dręczące go pytanie. Okazało się więc, że nie 
takiej odpowiedzi oczekiwał. Był jednak na tyle dobry, by brać udział we 
wszystkich rozgrywkach ligowych w Neptune, na tyle zdolny, by uzyskać stypendium 
akademickie z uniwersytetu Wagnera, a potem ze szkoły medycznej - i miał na tyle 
szczęścia, by mieć przy sobie Audrey. Audrey - blondynka i do tego sama, na 
ulicy Harlemu, Scout nie mógł się powstrzymać, aby nie jęknąć z bólu. Jak powie 
o tym wszystkim Audrey? Tak często rozmawiali o tym dniu, poważnie rozważając 
możliwość, że sprawy nie ułożą się po ich myśli, sądzili, że będą na to 
przygotowani... ...tego jednak, co zrobił Stick, nie można skomentować po prostu 
tak, że "sprawy nie ułożyły się po ich myśli". To tak, jakby King Konga nazwać 
nieznośnym bachorem. Nie wrócę nigdy do Neptune - postanowił Scout, - przenigdy. 
Przed jedenastą chodniki niemal parowały, a Scout, obojętny na wszystko, po 
prostu szedł przed siebie. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest zupełnie nie 
zauważany, wziąwszy pod uwagę bladą i spuchniętą twarz; nikt go jednak nie 
zaczepiał. Skręcił za rogiem i zatrzymał się tuż przed wejściem do metra. Miał w 
kieszeni żeton na dojazd do końcowej stacji autobusów oraz bilet na podróż do 
Neptune, miał również dwa pięciodolarowe banknoty przeznaczone na coś do 
zjedzenia i inne konieczne w tym dniu wydatki. I właśnie wtedy wpadł na 
fantastyczny pomysł: to śmieszne nie wracać do Neptune, oczywiście że mógł 
wracać do Neptune i wszystko będzie nadal tak, jak było do tej pory, ponieważ 
Audrey nie musi o niczym wiedzieć. Cóż za genialny pomysł. Wystarczy zadzwonić i 
okłamać ją. Był marnym kłamcą, ale z tym nie było problemów, gdyż Audrey nie 
przyszłoby nigdy do głowy, że jej chłopak może nie mówić prawdy. Wszedł do 
winiarni. Kupił kilka czekoladek Milky Way, poprosił o tyle drobnych, ile tylko 
mieli, powtórzył prośbę tyle razy, że sprzedawca zrozumiał w końcu, w czym 
rzecz, następnie znalazł budkę telefoniczną i w chwilę później wrzucał już do 
automatu monety. - Raport na temat postępów - powiedział, gdy odebrała telefon. 
- No mów, mów! - Opiszę wszystko dokładnie, kiedy się zobaczymy. Ale pomyślałem, 
że zainteresuje cię kilka szczegółów. - Być może tak. Scout nadał głosowi smutny 
ton. - Nie wszystko układało się tak jak założyłem, Słyszalna. Początek nie był 
taki, jak się spodziewałem. - Powiedz, co się stało. -...czy wiesz, że Harlem 
nie jest taki jak w filmach, jest tam mnóstwo pięknych domów i... -...nie drocz 
się ze mną, powiedz, jak było. Odpowiedział bardzo łagodnym głosem. - Zostałem 
upokorzony. - O nie! - To prawda. Ten facet Stick - kilka lat temu był gwiazdą - 
nie chciał, żebym zagrał, nie lubi innego koloru skóry, nazywał mnie "białasem", 
popychał mnie i ośmieszał przed innymi. - Nie mogłeś się z nim bić, byłeś 
przecież sam. - Pomyślałem tak samo. Postanowiłem więc przeczekać te wszystkie 
przepychanki, naśmiewanie się i żarty na temat mojego tyłka, który w jego 
przekonaniu pokryty był takim meszkiem jak skórka brzoskwini... - Powiedział tak 
naprawdę? - Przysięgam na Boga. I mówił jeszcze dużo gorsze rzeczy. - I co 
zrobiłeś, kochanie? - Próbowałem nie tracić głowy i powtarzałem sobie, że 
wreszcie mu się to znudzi i wtedy będę miał szansę pokazać im, jak rzucam i inne 
rzeczy i... och, Słyszalna, tyle wtedy myślałem o tobie; stało się tak, jak 
myślałem: znudziło go to wszystko, odszedł ode mnie kilka kroków, a ja 
znajdowałem się około trzydziestu stóp od obręczy kosza, daleko od miejsca, skąd 
mogę celnie rzucać. - Wiem o tym... - Cóż, pomyślałem o tobie i zastanowiłem się 
czy chciałabyś, żebym zaryzykował, a wiedziałem, że najbardziej lubisz we mnie 
to, że jakiekolwiek karty trzymam w ręku, gram nimi, mam - jak sama mówisz - 
charakter, a więc krzyknąłem do Sticka: "Hej!", on odwrócił się, a ja rzuciłem z 
odległości trzydziestu stóp i uwierz mi, Słyszalna, piłka poszybowała tak, jakby 
miała oczy, i za chwilę była w siatce, z tym że oni nie mają tam oczywiście 
siatek; widziałem, że Stick był pod wrażeniem mojego rzutu, wziąłem więc piłkę i 
rzuciłem jeszcze raz, tym razem z boku, z odległości dwudziestu stóp i pewnie 
domyślasz się, z jakim skutkiem. - Domyślam się, ale lepiej sam mi o tym 
opowiedz. Scout zmienił głos tak, aby sprawiać wrażenie, że mówi zupełnie od 
niechcenia. - Spytał mnie, czy zagram z nim razem przeciwko dwóm innym. Naprawdę 
dużym facetom. I nie zapomnę tego nigdy, daliśmy im niezły wycisk, ja i stary 
Stick, jesteśmy teraz prawie kumplami, bo daliśmy sznasę wszystkim, którzy 
chcieli grać przeciwko nam, stawiali zakłady, a my za każdym razem wygrywaliśmy, 
Stick jest pięćdziesiąt dolarów do przodu i nie może się doczekać, bym skończył 
rozmawiać przez telefon, bo chciałby jeszcze trochę zarobić, więc wygląda na to, 
że wrócę trochę później, a nie chciałem, żebyś się martwiła. - To brzmi jak z 
bajki. - Kocham cię. - Ja też, tylko dwa razy więcej. - Cześć. - Jestem z ciebie 
taka dumna, Scout, zawsze byłam, ale tym razem udało ci się, jakie to wspaniałe, 
kiedy marzenia stają się rzeczywistością, do widzenia, kochanie. Scout odłożył 
słuchawkę, w budce telefonicznej było gorąco jak w piekle. Zamknął oczy i 
przypomniał sobie jej słowa. To, co mówiła o marzeniach. Właśnie dlatego byli 
tak doskonale dobraną parą. Byli tacy podobni do siebie. Oboje byli okropnymi 
kłamczuchami. Było południe, gdy pięciodolarowy banknot znalazł się na 
asfaltowej nawierzchni boiska. - Rzucam pięć razy - powiedział Scout. - Jeśli 
przegram, forsa jest twoja. Stick schylił się po pieniądze. - Wszystkie 
podarunki mile widziane. Scout nadepnął trampkiem na banknot. Stick podniósł 
się. - Mogłeś mi nadepnąć na rękę. - Próbowałem. Stick przypatrzył mu się 
uważnie. Stali w odległości kilku stóp od kosza, przy którym akurat nikt nie 
grał. W tym momencie trwała przerwa w grze i kilku chłopców przysłuchiwało się 
rozmowie. - Chcesz grać, o to chodzi? Scout przytaknął. - Jestem graczem. Stick 
wskazał na piłkę Scouta marki Larry Bird Specjal. - Chcesz zagrać, używając tego 
okrągłego przedmiotu? - Daj spokój z tym pieprzeniem, dobrze? Mam już dość tego 
wypuszczania. - Był w odległości sześciu stóp od kosza, kiedy rzucił. Mógł to 
zrobić z zamkniętymi oczami. - Jeden rzut wykonany, zostały cztery. - Czekaj... 
-...na co? - powiedział Scout i rzucił z odległości dziesięciu stóp. Świst. - 
Dwa wykonane, zostały trzy. - Niech cię szlag, ja jeszcze nie zacząłem. Z tłumu 
ktoś krzyknął: - Ale on zaczął, to się liczy - i kiedy Stick odwrócił się, by 
uciszyć śmiechy, Scout cofnął się i wykonał następny piękny rzut, tym razem z 
odległości piętnastu stóp. - Trzy. Stick przykucnął i zajął pozycję między 
Scoutem i koszem. - Teraz bronię - ogłosił. - Nie poradziłbyś sobie nawet z 
drzewem. Wybuch śmiechu. - Zrób coś, człowieku. Zanim Stick skończył mówić, 
Scout wykonał następny rzut z odległości piętnastu stóp. - Cztery. - Facet 
potrafi rzucać - powiedział ktoś z tłumu. Stick przybliżył się do kosza i dał 
znak Scoutowi, by zrobił to samo. - Każdy pedał potrafi tak rzucać. Wejdź do 
środka tu, gdzie gramy my, mężczyźni. Scout zawahał się. - Skurwiel, nawet nie 
potrafi rzucić z wyskoku - powiedział Stick. Scout stał w miejscu kozłując. - 
Wejdź do mojego królestwa. - Zrobię to, nie martw się. - Dzisiaj, czy za kilka 
lat? Scout stał dalej w tym samym miejscu, jeszcze mocniej odbijając piłkę, 
następnie cofnął się na linię trzydziestu stóp i wpatrywał się w Sticka. Ten 
przesunął się o kilka stóp w bok i wyczekiwał. Scout zaczął nagle kozłować 
bardzo szybko i całym pędem ruszył na ten kosz... ...lecz czarna chmura 
przewidziała ten krok. Scout biegł coraz szybciej, mocno odbijając piłkę, która 
znajdowała się pod jego pełną kontrolą i kiedy zbliżył się do tablicy, przełożył 
ją do prawej ręki... ...lecz czarna chmura również zbliżała się do tablicy. 
Scout przymierzał się w tej chwili do wykonania wyskoku, trzymając piłkę w 
prawej ręce, odbił się od ziemi, prawą rękę wyciągając w górę... ...w tej samej 
chwili czarna chmura wzbiła się w powietrze - tak wysoko... ...a Scout, który 
przećwiczył to chyba milion razy zanim jeszcze skończył piętnaście lat, ściągnął 
prawą rękę w dół i ostrożnie przełożył piłkę za plecami, a tam czekała już lewa 
ręka, która przejęła kontrolę... ...czarna chmura była bezradna. Zgrabny rzut 
lewą. - Pięć - krzyknął ktoś z tłumu. Scout zbliżył się do pięciodolarowego 
banknotu, schylił się, aby go podnieść i gdy już wyprostował plecy, zobaczył 
obok siebie wkurzonego Sticka. - Zadrwiłeś ze mnie - powiedział Stick. Scout 
spojrzał na obręcz. Na tym właściwie polegała istota gry: na kontakcie 
wzrokowym. - Zademonstruj, co potrafisz najlepiej - wyszeptał.- Wyskocz pod same 
chmury - następnie odbił piłkę. Spojrzał jeszcze raz na obręcz i zastanowił się 
czy Stick zrozumie ten gest, a co więcej, czy podejmie ryzyko; Scout nie 
zastanawiał się jednak zbyt długo, gdyż Stick nagle odwrócił się i zaczął biec 
bokiem w kierunku tablicy i gdy znalazł się na linii rzutów wolnych, zadbał o 
odpowiednią równowagę ciała i wyskoczył w górę, Scout w międzyczasie rzucił 
piłkę, która łukiem poszybowała nad obręczą i choć nie był zbyt szybki i 
skoczny, wiedział jakiej siły należy użyć w danej sytuacji; gracz i piłka stali 
się jednością; Stick pochwycił wtedy piłkę swoimi wielkimi rękami, a ponieważ 
zrobił to wysoko w powietrzu ponad obręczą, zachowując przy tym doskonałą 
koordynację ruchów, miał jeszcze do dyspozycji wystarczająco dużo czasu by 
wyciągnąć ramiona i od góry z ogromną siłą włożyć piłkę do kosza - było to wręcz 
nieprawdopodobne - coś, co trzeba było zobaczyć na własne oczy, coś o czym 
ludzie będą mówić w nieskończoność; Stick złapał następnie piłkę i odrzucił ją 
do Scouta, krzycząc: Uuuuuuu..., daj mi pięć - na co Scout wyciągnął prawą rękę, 
by popularnym klepnięciem pogratulować przeciwnikowi i powiedział przy tym: 
"Moje pięć", ten jednak powiedział: - Daj pięć, ale dolarów, dupku - a gdy Scout 
to zrobił, Stick pomachał banknotem wysoko w powietrzu, ogłaszając: - Kto chce 
zagrać przeciwko nam dwóch na dwóch, wygrywamy ze wszystkimi skurwielami z tego 
boiska, mam rację, człowieku? - Ze wszystkimi skurwielami - powiedział do siebie 
Scout. - Tylko matka mogłaby kochać taką twarz - powiedziała Audrey, fachowo 
nasączając watkę wodą utlenioną i starannie przemywając ostatnie zranione 
miejsce wokół spuchniętego policzka Scouta - ale chcę ci powiedzieć, że ja tę 
buzię i tak kocham. Była godzina #/9#45 wieczorem, byli w salonie w jej domu, 
minęło już piętnaście minut od momentu, gdy zapukał do okna, spytał od 
niechcenia czy ma ochotę na wysłuchanie jego relacji. W odpowiedzi klepnęła go 
po pupie. Gdy on mówił o swoim triumfie, ona słuchała. Potem, zanim poprosiła o 
bardziej szczegółową relację, wzięła wodę utlenioną i watę, ułożyła go na 
kanapie i przystąpiła do przemywania wszelkich możliwych miejsc, które mogły być 
źródłem infekcji. - Gotowe - powiedziała w końcu, stawiając buteleczkę na stole. 
Wyciągnął do niej rękę. - Udało nam się. - Na pewno przyczyniłam się do twojego 
sukcesu, nie ma co do tego wątpliwości, byłam podobna do trenera, który udziela 
różnych mądrych rad zza lini boiska. - Nie, mam na myśli rozmowę przez telefon. 
Sposób, w jaki ze mną rozmawiałaś. Wiedziałem, że muszę wrócić i spróbować 
ostatni raz. W którym momencie zorientowałaś się, że kłamię? - Kiedy podniosłam 
słuchawkę i usłyszałam twój głos. - Robiłem co mogłem, by udawać, że jestem 
szczęśliwy. Pocałowała go. - Nie trzeba tego nigdy robić, kochanie. To się 
zdarza. Właśnie tak jak teraz. Nigdy nie byłeś taki szczęśliwy jak teraz, a nie 
skaczesz z tego powodu pod sufit. - A czy ty jesteś szczęśliwa? Skinęła głową i 
wstała. - Szczęśliwsza niż kiedykolwiek wcześniej. - Następnie wyszła z pokoju, 
po chwili wróciła z dwoma kieliszkami i pakunkiem w kształcie butelki. Podała mu 
pakunek. - Od wuja Arky'ego. On w ciebie wierzył. - Naprawdę? Ściągnął papier, 
spojrzał na butelkę. - Szampan bezalkoholowy - powiedziała Audrey. Była to mała 
butelka i Scout otworzył ją bez trudu, po czym napełnił kieliszki. - Przez cały 
dzień zjadłem tylko dziesięć czekoladek Milky Way, zresztą ten szampan pewnie i 
tak smakuje inaczej. Zaczął pić. Powstrzymała go. - Najpierw musimy się stuknąć 
kieliszkami, Scout, tak powiedział wuj Arky. I mamy powiedzieć przy tym coś 
miłego. - Niech Bóg błogosławi tych, którzy zachowują wiarę - powiedział Scout, 
następnie stuknęli się kieliszkami i napili się. On był spragniony, więc wypił 
do dna, nalał sobie jeszcze raz i to samo zrobił z jej kieliszkiem, kiedy był 
już pusty. - Smakuje jak dobre piwo imbirowe. - Pyszne. - Spojrzała na niego. - 
Naprawdę zjadłeś dziesięć Milky Way? - Nie zrobiliśmy przerwy na obiad. Stick 
był już wtedy dwadzieścia dolarów do przodu, więc wysłał do sklepu jakiegoś 
szczeniaka. - Ty nie zakładałeś się. Scout uśmiechnął się. - Stick upierał się. 
Chciał pokazać, że jest pewny swego. - Wyciągnął z kieszeni kilka banknotów. - 
Czy uwierzysz, Słyszalna? Potrząsnęła głową. Jakaż jestem zepsuta - w wieku 
siedemnastu lat. Z pokoju jej matki dobiegł jęczący głos. - Zjesz trochę mojej 
słynnej sałatki z tuńczyka? - Masz dosyć innych spraw na głowie. - Wskazał w 
kierunku pokoju, gdzie rozległ się jęk. - Jest gotowa, Scout, musiałam coś 
robić, gdy byłeś poza domem. - W takim razie z wielką chęcią. Opróżniła swój 
kieliszek i podała mu go. On dopił swój i skierował się w stronę kuchni, podczas 
gdy ona poszła do pokoju matki, zatrzymując się najpierw u cioci B., by 
sprawdzić, czy wszystko jest w porządku; ciocia jak zwykle spała, a telewizor 
włączony był na pełny regulator. Audrey wiedziała, że gdyby wyłączyła telewizor, 
stara kobieta obudziłaby się, więc zamknęła tylko drzwi i pospieszyła do pokoju 
matki. - Cześć, mamo - powiedziała i zabrała się do rutynowego mycia i zmiany 
bielizny, przez cały czas opowiadając coś wesoło, choć matka najprawdopodobniej 
nic z tego nie rozumiała. Lekarze twierdzili jednak, że sam hałas w pokoju jest 
korzystny dla chorej, więc Audrey zawsze coś mówiła, będąc w towarzystwie tego 
bezradnego stworzenia, które wydało na świat rozzłoszczoną dziewczynkę z 
czerwoną twarzą. Co było przeciwieństwem złości? Przeciwieństwem złości - 
niezależnie od słowa, jakiego można by tu użyć - był sposób w jaki mówiła matce 
"do widzenia"; następnie dołączyła do Scouta, który kończył w kuchni swój 
posiłek. - Pyszne - powiedział, gdy pojawiła się w progu i pogłaskał się po 
brzuchu. - Tak, ojcze przewielebny, pierwszą rzeczą, która wzbudziła we mnie 
miłosne uczucia, było jego bogate słownictwo. Jak również zdolność nawiązywania 
kontaktów. Scout wskazał palcem na usta i zdołał wypowiedzieć tylko: "najadłem 
się". - Kolejną rzeczą, która mi zaimponowała, były nieskazitelne maniery przy 
stole. - Następnie posprzątała, zmyła naczynia. Wrzuciła butelkę do kosza na 
śmieci, kosz był pełny, więc związała u góry plastykowy worek, wyniosła go przez 
tylne drzwi, podniosła pokrywę metalowego pojemnika i wrzuciła go do środka, 
wróciła do kuchni, gdzie Scout, skończywszy posiłek, przyklęknął na kolano. - To 
była wspaniała sałatka z tuńczyka, Słyszalna, wyjdź za mnie. Nawet nie 
zatrzymała się, słysząc te słowa. - Co powiedziałbyś, gdybym przygotowała mój 
słynny rostbef? - Hej! Teraz zatrzymała się. - Mówię poważnie. - Scout, mamy po 
siedemnaście lat, o czym ty mówisz? Wstał. - Dobrze, umowa jest taka: wydaje mi 
się, że nigdy nie znajdę nikogo dużo lepszego od ciebie, a jestem pewny, że ty 
nie znajdziesz nikogo, kto byłby przynajmniej w połowie tak dobry jak ja, więc 
dlaczego nie mielibyśmy się zaręczyć? - Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął 
pierścionek. - Ten pierścionek jest z automatu na słodycze, jestem w tej chwili 
zupełnie szczery, pod koniec dnia skorzystaliśmy z takiego automatu, przypadkiem 
trafiłem na ten pierścionek i pomyślałem, że to jakiś symbol, kupię ci lepszy, 
kiedy będę miał więcej pieniędzy, ale teraz mogłabyś go nosić. Spojrzała na 
niego ukradkiem. - Scout, jeśli stroisz sobie teraz ze mnie żarty, nigdy ci nie 
wybaczę, bądź pewny. - Nie żartuję. - Myślę, że zbytnio rozpędziliśmy się w 
planowaniu przyszłości, ale samo mówienie nie jest przecież szkodliwe. - Wzięła 
go za rękę, przeszli do salonu i usiedli blisko siebie na kanapie. - Słuchaj, 
kocham cię i w ogóle, ale myślę, że zbyt gwałtownie reagujesz na to, co stało 
się dzisiaj w Nowym Jorku, czemu po prostu nie pokochamy się jak normalni 
ludzie? Spojrzał na nią. - Odrzucasz mnie? Oczywiście, że nie, myślę tylko, że 
trochę zdrowego rozsądku nikomu jeszcze nie zaszkodziło. - Czy można mówić o 
zdrowym rozsądku, jeśli odrzuca się osobę, którą się kocha? Przepraszam - której 
mówi się, że się ją kocha. Oj, głuptasie, daj mi tę nagrodę z automatu. - Włożył 
jej na palec pierścionek. Z pewnymi oporami wszedł na mały palec. - Niech to 
szlag - powiedział Scout. Audrey aż zachichotała, pierścionek wyglądał bardzo 
marnie ciasno opasując palec tuż przy paznokciu. Chwilę później on również 
chichotał. - Symbolicznie jesteśmy zaręczeni, prawda Scout? Nie miałbyś teraz 
nic przeciwko temu, abyśmy porozmawiali poważnie? Pocałował ją, następnie 
potrząsnął głową. - A więc dobrze, powód, dla którego uważam, że postępujemy 
zbyt pochopnie jest taki: mamy do zaliczenia ostatni rok, ty masz swoją drużynę, 
a jednocześnie nie możesz opuścić się w nauce, abyśmy oboje mogli dostać 
stypendia z uczelni, potem jeszcze cztery lata, a później... ...pamiętasz, że 
grywałem kiedyś w kręgle? - Przerwał Scout. - Wtedy nie chodziliśmy jeszcze ze 
sobą, postanowiłem zagrać do stu dwudziestu, więc ustawiłem kręgle i trenowałem, 
doszedłem do dobrej formy i trenowałem dalej i po jakimś czasie, pewnego dnia, 
gdy byłem prawie sam w bocznej uliczce, udało mi się zdobyć dwieście dwa punkty, 
co uznałem za szczęśliwy traf, więc spróbowałem ponownie i tym razem miałem 
wynik dwieście jedenaście i wyobraź sobie, że od tego czasu nigdy nie grałem w 
kręgle, nie miałem na to ochoty. - Jaki był cel tej przejmującej opowieści? - 
Już tak bardzo mi teraz nie zależy na koszykówce, Słyszalna. Dzisiaj, można by 
tak powiedzieć, zdobyłem dwieście pięćdziesiąt punktów. Będę grał w ciągu 
ostatniego roku w szkole - i będę grał dobrze, ale są teraz ważniejsze rzeczy w 
moim życiu, to pewne, że muszę mieć dobre oceny w szkole średniej, aby dostać 
stypendium z uczelni, ale kiedy już się to stanie, muszę być tam najlepszy, 
Słyszalna, bo będzie mi potrzebne następne stypendium ze szkoły medycznej, więc 
nie będę grał w piłkę na uniwersytecie Wagnera ani w żadnym innym miejscu. 
Pragnę tylko studiować i być z tobą, aż pewnego dnia wywieszę szyld z moim 
nazwiskiem, a jeśli to wszystko nie jest przejmującą opowieścią, cóż, nic na to 
nie poradzę, żadne z nas, Słyszalna, nie urodziło się w czepku na głowie, musimy 
ciężko pracować, aby zdobyć jakąś pozycję na tym świecie. Gdy skończył, Audrey 
rozpłakała się. - O co chodzi? - Czy nie słyszałeś sam siebie? - Płakała jeszcze 
bardziej. - Czy mógłbyś oczekiwać, że zachowam się inaczej? - Powiedz mi. - Nie 
chcę mieć tego na sumieniu. - Czego. . . czego? -...poświęcasz się dla mnie. 
Teraz, po tych wszystkich latach wiesz, jaki jesteś dobry, uniwersytet Wagnera 
nie jest ci potrzebny, mógłbyś być gwiazdą w najlepszych drużynach, mógłbyś 
dostać się do najlepszej szkoły: St.John's lub Georgetown, wiesz, że możemy być 
razem tylko wtedy, gdy zrezygnujesz z rzeczy, które kochasz, a ja nie chcę 
obciążać swojego sumienia... W tym momencie rozpłakał się Scout. - Och, 
kochanie, och kochanie, nie płacz, nie jestem tego warta... -...ależ jesteś, 
jesteś... -...to prawda, co mówiłam wtedy? Scout skinął głową i opanował płacz. 
- A więc daję ci wolną rękę, kochanie, dalej pójdziesz przez życie beze mnie... 
-...jesteś mi jednak potrzebna, Słyszalna. -...ciiiiii... -...jesteś mi 
potrzebna... Wzięła go w ramiona. - Och, kochanie. W tym momencie zaczął 
szlochać. - Nigdy nie sądziłem... nigdy nie myślałem, że będę pragnął... i to aż 
dwa razy w ciągu jednego dnia... - Pragnął czego? - Kiedy byłem w mieście... i 
siedziałem tam z pokrwawioną twarzą, myśli rozsadzały mi głowę... chciałem 
umrzeć, Słyszalna i teraz też tego pragnę. Zróbmy to. - Co? - Umrzemy. - Kiedy? 
- Natychmiast. - Naprawdę? - Tak. - Jak to zrobimy? - Przyniosę jakieś noże. - 
Wstała i poszła w kierunku kuchni. - Czy nie powinniśmy zostawić jakiegoś listu? 
Jesteś taki kochany, Scout, to takie miłe, że pomyślałeś o tym, zacznij sam, 
papier jest w szufladzie koło telefonu. Podszedł do szuflady, wyciągnął notes, 
długopis i zaczął pisać. Audrey wróciła z dwoma kuchennymi nożami, łzy ciekły 
jej po policzkach. W tej chwili Scout płakał coraz żałośniej. - Czytaj. Scout 
spojrzał na kartkę papieru. - Po prostu chcemy być razem - a to jest najlepszy 
sposób. - Popatrzył na nią. - Wystarczy? - Chciałabym dodać coś dla mamy. - 
Podała mu noże i wzięła długopis. - One są ostre, Słyszalna, naprawdę ostre. - 
Jeśli chcesz być dobrym kucharzem, musisz mieć odpowiedni sprzęt. Posłuchaj, co 
napisałam: "Ciociu B., powiedz mamie, że ma na świecie wielu przyjaciół." W 
porządku? Niemal bezwiednie pokiwał głową. - Będzie lepiej, jeśli podpiszemy. - 
Audrey podpisała się na dole kartki. To samo zrobił Scout. Wzięli noże do ręki. 
- Słyszalna, nie popełniamy błędu? - Nie, kochanie; boisz się o to, co by się ze 
mną stało, gdybyś mnie opuścił, ja boję się o to, co by się stało z tobą, gdybym 
cię zmusiła do pozostania. Potrzymasz mnie za rękę? - Och, tak. Usiedli wygodnie 
na kanapie. - Jak mamy to zrobić, Scout? Nadgarstki? Czytałam, że to nie boli 
tak bardzo. - Serce, Słyszalna. Tak będzie szybciej i lepiej. - Oczywiście, że 
serce - powiedziała Audrey. - Oczywiście. Tak będzie najlepiej. W tej chwili 
płakali tak żałośnie, że nie mogli kontrolować ruchów rąk. Powoli przyłożyli 
noże do swych serc. Spojrzeli na siebie, dali sobie znak skinięciem głowy, 
pchnęli. Jak na miasto Neptune, zebrał się dość spory tłumek, zwłaszcza że była 
godzina jedenasta w nocy. Karetka pogotowia, samochód policyjny, być może 
kilkanaście osób stojących w ciemnościach. Wuj Arky zatrzymał samochód, wysiadł, 
podszedł do najbliższego mężczyzny w mundurze. - Panie oficerze! - Policjant 
odwrócił się. - O co tu chodzi, skąd się wzięli ci wszyscy ludzie, jestem 
przyjacielem - i wytłumaczył, kim jest. - Jest bardzo źle, profesorze. - Głos 
był drżący i wyczuwało się w nim zmęczenie. - To matka, prawda? Następny wylew 
krwi? Policjant potrząsnął głową. - To córka, profesorze. Chodzi o Audrey i 
Scouta. Podwójne samobójstwo. Pod wujem Arkym ugięły się nogi. - Rozmawiałem z 
dzieciną dziś rano. To prawda, że była zdenerwowana, ale nic więcej. Samobójstwo 
- to po prostu niemożliwe. - Obydwoje zostawili listy. Podpisane listy. W 
dzisiejszych czasach wszystko jest możliwe w świecie takich dzieciaków, stresy i 
w ogóle. Wuj Arky potrząsnął głową, odwrócił się szybko i wrócił do samochodu. 
Widział, jak Scout wchodził do domu o wpół do dziesiątej, a więc trwało to 
wszystko tylko dziewięćdziesiąt minut. Nawet krócej. Cóż za szczególny przypadek 
- nigdy wcześniej nie poszło tak sprawnie. Był teraz z pewnością najlepszy, 
lepszy od Standisha i wszystkich pozostałych. Głowę miał odwróconą, gdy usiadł 
już za kierownicą. Nikt nie mógł wiedzieć, że w jego oczach była w tej chwili 
radość... `pk `tc Rywalizacja `tc `tc I. Sprawdzian `tc `ty 1 `ty Pilot 
helikoptera miał na twarzy widoczną bliznę. Musiała to być pozostałość po cięciu 
brzytwą - pamiątka z chłopięcych lat. Kiedy śmigła ucichły, otworzył drzwi i 
zeskoczył na ziemię. Nosił okulary podobne do tych, jakich używają gwiazdy 
filmowe i miał odpowiednią do tego opaleniznę. Spojrzał na Scyllę w taki sposób, 
jakby zobaczył Marsjanina. - Ty jesteś tym? - spytał pilot. Scylla nie 
odpowiedział. Pilot zaczął iść w jego kierunku, stąpając po ubitym piasku. 
Znajdowali się na polanie w centralnej części wyspy. Rosnące wokół drzewa 
izolowały to miejsce od nieustannie wiejącej bryzy i pilot był już lekko 
spocony, co nadawało mu mniej beztroski wygląd niż ten, jaki z pewnością 
prezentował na co dzień. - Wykonywałem różne wariackie zadania, ale to miejsce 
jest chyba z piekła rodem. Miałem znaleźć miejsce oznaczone tymi współrzędnymi i 
zabrać "pewną grupę". Ile osób jest w tej grupie? A może ty jesteś wszystkim, co 
mam zabrać? Scylla przyjrzał się uważnie młodszemu mężczyźnie. Miał 
prawdopodobnie dwadzieścia pięć lub trzydzieści lat, natomiast jego iloraz 
inteligencji mógł co najwyżej przewyższać tę liczbę dwukrotnie. - Jestem "tym", 
jak to określiłeś. - I oto w tym momencie wypowiedział pierwsze słowa do innego 
człowieka, od jak dawna, to wiedział tylko Bóg; i co zdołał wypowiedzieć? 
Dziewięć sylab. Ale był to krok naprzód, biorąc pod uwagę dotychczasowy 
niezrozumiały bełkot. Cóż, wejście na intelektualną nutę było zawsze czymś 
miłym. - Nazywam się Kilgore - powiedział pilot. - Ty jesteś... Scylla zawahał 
się przez chwilę, gdyż nie miał pojęcia, jak się w tej chwili nazywa. Ludzie z 
Dywizji zapomnieli mu o tym powiedzieć, cóż za niedopatrzenie. Tak więc znów nic 
nie odpowiedział i stał bez ruchu w żarze słońca. W końcu Kilgore powiedział: - 
A więc jeśli jesteś tym, to mam coś dla ciebie. - Mówiąc to, wyciągnął kopertę z 
tylnej kieszeni i podał mu ją. Scylla wziął kopertę. Informacja na temat jego 
nowego imienia znajdowała się prawdopodobnie w środku. Tak więc nie było to w 
gruncie rzeczy niedopatrzenie ze strony Dywizji, lecz niekompetencja Kilgore'a. 
Zaczyna się od informacji - a nie pogawędek. - Chcesz to przeczytać na 
osobności? - spytał Kilgore. Scylla skinął głową, poszedł w kierunku palm, 
znalazł trochę cienia i otworzył kopertę. Była od Perkinsa, co nie stanowiło 
niespodzianki, list był napisany atramentem, a jego styl był równie kwiecisty, 
co sposób mówienia autora. Polecisz z tym kretynem. Zabierze cię do pewnego 
kapitana o nazwisku Givens. Czeka tam na ciebie następny list. Nie myśl, że 
Kilgore jest ograniczony, nie spotkałeś jeszcze Givensa. Kaliber intelektualny 
naszych pracowników nie jest w ostatnich czasach najwyższy. Przynajmniej tych 
pracowników, którzy są do naszej dyspozycji. Ach tak, myślałem sporo na temat 
twojego nazwiska. Chwilowo będziesz się nazywał: Pan Bede. Imię: V. (tylko 
inicjał) Podoba ci się? Wiedziałem, że tak będzie. Scylla musiał się w tym 
momencie uśmiechnąć. Perkins wiedział, że jego ojciec był historykiem, a 
przewielebny Bede był zakonnikiem i autorem powstałej w ósmym wieku "Kościelnej 
historii narodu angielskiego", pracy, dzięki której, bardziej niż ktokolwiek 
inny, zasłużył na miano ojca całej angielskiej historii. ...ptaki podniosły 
nagle wrzawę... Scylla nasłuchiwał. Czy to możliwe, by czuły, że ten, który je 
ścigał w tak niezgrabny sposób, ich towarzysz o coraz ciemniejszej skórze 
opuszczał je, zostawiając je sam na sam z palmami? Cóż za wspaniały podarunek na 
pożegnanie - całe królestwo zwierząt posiadało wrażliwość, jakiej pozbawiony był 
człowiek. Możliwe, że wiedziały. I - w pewnym sensie - opłakiwały to; jemu 
również, w takim samym stopniu, będzie brakowało ich towarzystwa. Scylla 
próbował odkryć źródło tego zgiełku. Powodem nie były lamenty, lecz panika. 
Kilgore rzucał w nie kamieniami, małymi, dużymi, brał z ziemi cokolwiek wpadło 
mu do ręki. Scylla powiedział bardzo łagodnym głosem: - ...musisz przestać to 
robić... ...a Kilgore odwrócił się, najwyraźniej przestraszony. Chryste, 
pomyślał Scylla, musiałem na niego krzyknąć. Bezwiednie. Nie miał praktyki w 
prowadzeniu konwersacji, jak to dobrze, że stało się to teraz - a nie w 
okolicznościach, w których podobny błąd mógłby spowodować jego wyjazd bez 
możliwości powrotu. - Przepraszam - powiedział Scylla, tym razem jego głos 
zabrzmiał łagodnie. - Lubisz ptaki, czy o to chodzi? - Spotkamy się w śmigłowcu 
- powiedział Scylla. Gdy został sam, wdrapał się zręcznie na wysokie gałęzie i 
starał się jak najlepiej naśladować ptaki. Chciał im, oczywiście, powiedzieć, że 
nie ma nic wspólnego z kamieniami. Ale jedyne co osiągnął, to niezręczność 
sytuacji - bo jeśli dotąd nie zdobył ich zaufania, to cóż więcej, do diabła, 
mógł jeszcze zrobić? Kilgore stał teraz na polanie i ciskał kamienie w kopce z 
piasku, wywołując przy tym odgłos podobny do eksplozji, niszcząc jednocześnie 
tunele, które z takim pietyzmem zostały zbudowane. - To właśnie chciałbym zrobić 
tym głupim Aj-rabom - powiedział. - Tak ich zbombardować, aby zostały tylko 
zgliszcza, a potem zbombardować te zgliszcza. - Co mówisz? - spytał Scylla. - 
Chodzi o zakładników, człowieku. Już mam dosyć tego, że ci ludzie obcinają 
naszym chłopcom jaja. Chryste, pomyślał Scylla, ileż to już dni musieli tam być? 
Tysiące. Prawdopodobnie postradali już zmysły - ci, którym Ajatollah pozwolił 
żyć. Nie. To dramatyzowanie. On sam pozostawał w podobnej niewoli niemal tak 
samo długo i prawdopodobnie nie był szaleńcem. - Myślę, że to nie są Arabowie. - 
Co? - Irańczycy - powiedział Scylla. - Ij-rańczycy? - powtórzył Kilgore. - A 
któż, do cholery, o nich mówi? Mówię o zakładnikach w Bejrucie. Głupiec. 
Głupiec! - Oczywiście, masz rację - po prostu żartowałem. Już drugi raz pilot 
spojrzał na Scyllę takim wzrokiem, jakby zobaczył Marsjanina. - Jestem gotowy - 
powiedział Scylla, wskazując ręką helikopter. Pilot nie przestawał mu się 
przypatrywać. W końcu powiedział: - Latałeś taką zabawką? Wykonując rozkazy, 
Scylla zarówno popełniał morderstwa w helikopterach, jak i uprawiał w nich 
miłość, żadnej z tych czynności nie wykonując zresztą w wygodnej pozycji. Nawet 
rozbił kiedyś maszynę przy lądowaniu, co było nie do uniknięcia. - Nie - 
odpowiedział. - Są głośne jak cholera. Wydali fortunę na to, by je unowocześnić: 
zwiększona moc, dodatkowe zbiorniki paliwa, każda część jest tu pierwsza klasa, 
mimo to jest głośny jak cholera. Jeśli jest więc coś ważnego, o czym chcesz 
pogadać, zrób to teraz, później będziesz musiał krzyczeć. - Nie ma nic takiego. 
- W porządku. Wsiedli do helikoptera, zapięli pasy. Zanim zaczęły obracać się 
śmigła, Scylla zapytał jakby od niechcenia: - Czy wiesz, jaki mamy dziś dzień? - 
Dwudziesty ósmy. - Dwudziesty ósmy, a... - Chodzi ci o miesiąc? Na Boga, 
dwudziesty ósmy czerwca. Do cholery, pomyślał Scylla, wściekły, że idiota nie 
uznał za stosowne podać mu informacji, o którą mu rzeczywiście chodziło jaki był 
rok? Oczywiście mógł o to spytać, ale narażać się trzeci raz na to, by zostać 
potraktowany jak Marsjanin - tego wolał uniknąć. Poza tym był inteligentnym 
facetem, uczelnię skończył przecież z wyróżnieniem. Był więc pewny, że 
zaległości nadrobi w ciągu roku, a zabierze się do tego zaraz po wylądowaniu. 
Kiedyś był przecież studentem Yale - a studenci tej uczelni rzadko miewali 
kłopoty ze znalezieniem odpowiedzi na pytania o tej skali trudności. Pół godziny 
po wylądowaniu, o czwartej, Kilgore wskazał ręką na mapę i powiedział: - Puerto 
Rico. Niezamieszkana część dużej wyspy. Kiedy wysiedli z helikoptera, koło 
hangaru czekał na nich mały mężczyzna z wąsikiem w stylu Erolla Flynna. - Jestem 
kapitan Givens - przedstawił się i podał rękę Scylli, który odpowiedział: - 
Nazywam się Bede. - Mam coś dla pana - powiedział kapitan Givens - bagaż i list, 
ale proszę chwilę poczekać. - Podszedł do Kilgore'a. - Myślę, że miałbyś ochotę 
odpocząć trochę, prawda? - Do cholery, chyba nie ma następnej roboty? - 
odpowiedział Kilgore. - Przykro mi - odrzekł Givens. Kilgore nabrał powietrza do 
płuc. - Co? Givens uśmiechnął się do Scylli i zrobił krok w kierunku Kilgore'a. 
- Nigdy wcześniej nie musiałem dostarczać jednego z nich - powiedział. - 
Dostarczać? - Kilgore wyglądał na zdezorientowanego. - Mam tu wiadomość 
przeznaczoną tylko dla dorosłych, którą obiecałem powtórzyć słowo w słowo. - 
Zrobił przerwę. - Czy nie znasz przypadkiem kogoś imieniem Ruthie? - 
Nieokrzesanej Ruthie? Wiesz, do cholery, że znam. Jest teraz w Jacksonville. - 
Zgodnie z informacjami, jakie posiadam, jest gdzie indziej. Powiedziała mi, że 
ma na sobie twoją koszulę i nic poza tym. Mówiła, że czeka - a gdzie ty 
mieszkasz, dziesięć minut drogi stąd? - Wiesz cholernie dobrze, gdzie mieszkam. 
- Powiedziała, że kiedy odłożysz swoje zabawki - miała na myśli latającego ptaka 
- to może dać ci niezły wycisk. Dzwoniła od ciebie i mówiła, żebyś się dobrze 
przygotował na "prawdziwą harówkę - i to bez odpoczynku". Dokładnie tak to 
określiła. Zwrócił się do Scylli. - Czy uwierzysz, jakie rzeczy muszę robić w 
ramach mojej pracy? Scylla nic nie odpowiedział, był pod wrażeniem 
niedorzecznych kłamstw Givensa. Ale wtedy nie było go tutaj, możliwe, że się 
mylił. Wydawało się, że Kilgore był też tego zdania. Wykonał gest jak przy 
samogwałcie - i zrobił to z wielką dumą. `ty 2 `ty Gepard polował na zdobycz. 
Zachowując ciszę. Jego wielkość podkreślało to, że przechadzał się po tej 
ruderze bezszelestnie, podczas gdy jego serce aż waliło z wściekłości. Miał 
ochotę skończyć ze wszystkim, zdusić wszystko w zarodku. Tego jednak nie wolno 
było zrobić. Zwłaszcza komuś, kto chce wspiąć się na najwyższy szczebel drabiny. 
A jeśli był ktoś, kto zasługiwał nie tylko na awans, lecz na najwyższe 
stanowisko - to właśnie był on. Skromność nie była nigdy jego mocną stroną. 
Kontynuował obchód kawalerki. "Rudera" - to zbyt mocne słowo na określenie tego 
mieszkania. Bardziej adekwatne byłoby wyrażenie: "zubożałe" mieszkanie. I to nie 
w tym znaczeniu że rzucał się w oczy brak pieniędzy - nie było tam śladu 
dobrego, gustu. W mieszkaniu brakowało wszystkich tych przedmiotów, które 
reklamowano w kolorowych czasopismach - nie było więc sprzętu stereo, wymyślnych 
urządzeń elektronicznych, ruchomego łoża, barku zaopatrzonego w importowane 
trunki i tak dalej, i tak dalej. ...i jak można było sprawić wrażenie, że był to 
rabunek, jeśli nie znajdowało się tam nic, co warto było ukraść? Otworzył 
szufladę serwantki, wywrócił wszystko, co było w środku, znalazł jakiś stary 
zegarek oraz spinki, które mogły ewentualnie przedstawiać jakąś wartość; schował 
je do kieszeni, a resztę rzeczy rozrzucił po podłodze. Obrazy na ścianach? 
Grafiki Leroya Neimana? Było takich kopii może ze trzydzieści pięć milionów. Nie 
było sensu się nimi zajmować. Spojrzał na zegarek: #/5#22 i 30 sekund. Za kilka 
minut miał przystąpić do wykonania zadania. Przetrząsnął zawartość kilku innych 
szuflad i w sposób fachowy porozrzucał znajdujące się w nich rzeczy po podłodze. 
#/5#25. Czas pazura. Pseudonim był dla niego sprawą dość ważną. Dywizja 
pozwalała w tym wypadku na wolny wybór i minęło wiele dni, zanim zdecydował się, 
że będzie Cheetahem - Gepardem. Zwierzę to było oczywiście najszybszym 
czworonożnym stworzeniem na ziemi i chociaż on sam nie przypominał geparda z 
wyglądu - wzrost ponad sześć stóp, waga ciała zawsze ta sama: sto osiemdziesiąt 
funtów, czasem jeden funt mniej lub więcej - miał jednak szybkość geparda. 
Szybkość dotyczyła nie nóg, lecz rąk. Ręce były jego najcenniejszą bronią, nie 
tylko posiadały swą moc, ale potrafiły uderzać z wielką prędkością. Tylko raz, 
wiele lat temu, znalazł się podobno w Dywizji człowiek o podobnych 
umiejętnościach - był nim legendarny Scylla. Cheetah nigdy go nie poznał, ale 
byli kiedyś w tej samej restauracji - i to w tym samym czasie. W eleganckiej 
francuskiej restauracji w Nowym Jorku, w której obowiązywał garnitur i krawat. 
Nastąpiła jakaś pomyłka z rezerwacją stolika, nie zanotowano dokładnie miejsca i 
terminu i w rezultacie czekał na próżno przy barze; był zły, ale uśmiechał się, 
aż wreszcie, po półgodzinnym wyczekiwaniu pojawił się Scylla. Duży, o ciemnej 
karnacji, taki typ, za którym prawdopodobnie szaleją kobiety. Scylla nie był 
wtedy z kobietą, ale z wysokim szczupłym dzieciakiem. Obejmował ramieniem tego 
wysokiego, szczupłego dzieciaka i można było podejrzewać - a właściwie było to 
pewne, że byli spokrewnieni, najprawdopodobniej byli braćmi. Mężczyzna, który 
prowadził restaurację, wybiegł na zewnątrz, by ich przywitać, Scylla przedstawił 
go następnie dzieciakowi, po czym właściciel otworzył drzwi i wprowadził gości 
do środka. Tymczasem on siedział cały czas przy barze, próbując ukryć 
wściekłość. Tyle o wielkim Scylli - można jedynie zadać sobie pytanie: czy mógł 
być tak wspaniały, skoro niedługo potem został zabity przez starego nazistę? Czy 
jego legendarne ręce mogły być aż tak szybkie, skoro jego następcą został jakiś 
stary ramol? Pozostaje jednak faktem, że Dywizja wielbiła go i uczyniła zeń 
swego pierwszego dostawcę. Cheetah przyciął pazury, naprężył palce prawej ręki, 
przygotował ją do wykonania zadania. Zwierzę, którego nazwę wybrał na swój 
pseudonim, również posiadało pazury, których nie można było schować. Jego pazury 
były odpowiednio przycięte, ściśle zakrywały koniuszki palców, były ostre jak 
brzytwa i nie wystawały poza końce palców więcej niż pół cala. Była godzina 
#/5#29 i minął już kwadrans od momentu, gdy podszedł do frontowych drzwi 
mieszkania, upewnił się czy nie były zamknięte na klucz i wziął głęboki oddech. 
Nie minęła cała minuta, gdy ktoś pierwszy raz zawołał z zewnątrz: "Ruthie!". 
Następnie drzwi otworzyły się na oścież i w progu pojawił się młody mężczyzna. 
Imię: "Ruthie" zostało powtórzone raz jeszcze, tym razem w intonacji pytania. 
Nagle błysnęły pazury i młody człowiek upadł, trzymając ręce w miejscu, gdzie 
jeszcze sekundę wcześniej miał gardło. Zachowując ostrożność, by nie poplamić 
ubrania krwią, Cheetah wyciągnął portfel z kieszeni umierającego mężczyzny, 
gotówkę zatrzymał dla siebie, natomiast karty kredytowe pozostawił w środku. 
Rozejrzał się wokół. W ustach odczuwał gorzki smak. Chryste, czy zawsze miał być 
tym i nikim więcej - królem likwidatorów, czy nie miał już nigdy osiągnąć 
następnego stopnia, najwyższego stopnia - i zostać dostawcą? Tego typu praca 
była dla niego czymś obraźliwym. Chciał to wykrzyczeć prosto w twarz swoim 
przełożonym. Był jak brylant - oszlifowany i błyszczący, ale dlaczego nikt tego 
nie dostrzegał? Dostawcy zajmowali się czymś więcej niż mordowaniem. Obracali 
się we wspaniałym świecie - apartamenty, kawior, kobiety o figurach Wenus. A 
gdzie było jego miejsce? Na jakimś zasranym przedmieściu ładnego skądinąd 
miasta, z dala od domu, gdzie mieszkali wspaniali ludzie, z dala od San Juan. 
Uczucie gorzkiego smaku w ustach spotęgowało się. Wykonywał już kolejne zadanie, 
co również przyczyniało się do jego fatalnego nastroju, nie miał czasu na 
wytchnienie, jego wysiłki nie były też zauważane przez przełożonych. Był 
przepracowany, nie dostrzegany - czy to właściwe słowo? - chyba tak, bo 
określało ogólnie stosunek przełożonych do jego osoby; mając takie oto odczucia 
na temat własnych problemów, słyszał jak umiera młody pilot, następnie wyszedł 
zamykając za sobą drzwi. W kieszeni miał bilet lotniczy. Pierwszej klasy. Do 
Nowego Orleanu. Niezbyt często zdarzało mu się odczuwać współczucie, ale przy 
tego typu zadaniach było to regułą. `ty 3 `ty Klimatyzacja w samochodzie 
kapitana Givensa doprowadzała kierowcę do szaleństwa. Albo raczej jej brak. 
Ledwo co ruszyli, a zaczęło coś w niej szwankować, co wywołało nerwowe drgania 
jego wąsika w stylu Erolla Flynna. - Nie przeszkadza mi upał - powiedział 
Scylla. - Nie rozumiesz - znasz Gujo? Scylla pokręcił przecząco głową. - Nie mam 
na myśli Gujo, Gujo to cholerny pies, mam na myśli Krystynę, czy znasz Krystynę? 
Scylla postanowił, że lepiej będzie, jeśli nic nie odpowie. - Chodzi o samochód. 
Krystyna to samochód. - Och, ta Krystyna - powiedział Scylla w przekonaniu, że 
taka odpowiedź będzie absolutnie bezpieczna. Od momentu popełnienia gafy z 
Ajatollahem, doszedł do wniosku, że powinien postępować zgodnie z zasadą 
architekta o nazwisku Mies Van der Rohe: mniej znaczy na pewno więcej. - 
Największy cholerny pisarz od czasów Mickey Spillane'a - Stephen King. Mają 
oczywiście inny styl. - Ich styl pisania, tak, słuszna uwaga - powiedział 
Scylla. - A co z Krystyną? - Cóż, nie muszę ci chyba mówić, że ten cholerny 
samochód miał ludzkie cechy. - Wyprostowaną dłonią uderzył kilka razy w 
klimatyzator. - Widzisz, ten żałosny skurwiel też ma ludzkie cechy. Biorę go do 
mechanika i mówię, żeby go sprawdzili. Pytają, co jest nie w porządku. Mówię, że 
nie działa. Sprawdzają i okazuje się, że działa. Na tym polega urok warsztatów. 
Myślą, że nie mam dobrze w głowie, ci cholerni mechanicy. Ale on wie. Kiedy jest 
chłodno, na przykład wcześnie rano, działa bez zarzutu; wydaje ten swój 
warkoczący dźwięk. Ale niech temperatura podskoczy do dziewięćdziesięciu... - 
Walnął ponownie w klimatyzator. I jeszcze raz. Scylla doszedł do wniosku, że 
nadszedł czas, aby przeczytać list, który wręczył mu Givens wraz z walizką pełną 
broni. Otworzył kopertę. Był w niej bilet lotniczy, kilkanaście 
pięćdziesięciodolarowych banknotów oraz list od Perkinsa. Pieniądze i bilet 
lotniczy włożył do kieszeni spodni i zaczął czytać. Mój drogi Bede! Givens, jak 
już może wspomniałem wcześniej, zawiezie cię na międzynarodowe lotnisko San 
Juan. Jesteś na tyle inteligentny i doświadczony, by wiedzieć, co zrobić z 
załączonym w liście biletem. Gdy będą zapowiadać twój lot, zgłosisz się po 
prostu przy odpowiednim wyjściu. Jest to mój ostatni list. (Słowo: "ostatni" 
brzmi tak ostatecznie). Fountain będzie miał dla ciebie wiadomość w hotelu 
Continental Supreme. Wszystko, co napisałem, może brzmieć przesadnie tajemniczo, 
ale taka jest specyfika naszego zawodu. (Właściwie jest to zupełna brednia, ale 
tego, wydaje mi się, oczekują od nas ludzie). Powodzenia w kontaktach z 
Fountainem. Jesteś perłą o wielkiej wartości. (Przypuszczam, że myślisz w tym 
momencie: byłem perłą, itd. itd.). Nie ufaj nikomu. Już najmniej piszącemu te 
słowa. Najlepsze umysły w mieście dochodzą do wniosku, że $e = mcó;¦. Czy 
sądzisz, że to możliwe? Gdy Scylla skończył, zorientował się, że kierowca 
obserwuje go cały czas. - Wszystko w porządku? - zapytał Givens. - Powinniśmy 
być na lotnisku zaraz po siódmej. - Spisałeś się znakomicie - powiedział Scylla. 
- Myślę, że chodzi o coś ważnego - powiedział wskazując na list. Ponieważ 
zawartość listu była tak mało istotna, Scylla miał z początku wielką ochotę na 
to, by dać kierowcy ten cholerny świstek papieru i pozwolić mu na zapoznanie się 
z jego treścią. Ale przyszło mu do głowy, że jeśli to zrobi, sprawi wielki zawód 
facetowi - on chciał, aby list był ważny. Kim był w tym momencie Scylla - 
kiepskim pracownikiem, zajmującym jedno z najmniej cenionych stanowisk w 
Dywizji. - Nie wolno mi o tym mówić - powiedział w końcu. Mężczyzna natychmiast 
zaczął się bronić. - Chryste, kolego, nie wtykam nosa w te sprawy, chciałem 
tylko pogadać. Scylla strzelił palcami. - Zapałkę. Natychmiast! - Może być 
zapalniczka? - Skoro nie masz zapałek. Podał mu szybko zapalniczkę. Scylla 
spalił list, rozdrobnił go następnie na małe kawałeczki w końcu wyrzucił skrawki 
spalonego listu przez okno. Zrobił to jednak powoli. W trakcie tej operacji 
samochód przejechał kilka mil. - Tego już nikt nie znajdzie - powiedział. - 
Prawdopodobnie trzeba go było zjeść. Nie powiesz nikomu, że tego nie zrobiłem. 
Ależ, panie Bede, jesteśmy przecież po tej samej stronie, proszę nie zapominać. 
Scylla potaknął, choć wiele lat wcześniej dowiedział się o podstawowej prawdzie 
życia: ludzie często przechodzą na inną stronę. W tym momencie poczuł do Givensa 
prawie że sympatię. Ale niezupełnie. To przecież Givens wysłał na śmierć 
roznamiętnionego Kilgore'a. Jednak i on - już niedługo - miał podzielić ten sam 
los. `ty 4 `ty To prawda - pomyślał Hondo, czekając na kapitana Givensa, aby go 
zabić - jestem wybrańcem Boga. Wstał, przeszedł się po biurze kapitana, wzruszył 
swoimi potężnymi ramionami. Były rzeczywiście potężne, tak samo zresztą jak inne 
części ciała. Cała jednak sylwetka nie sprawiała takiego wrażenia. Było to jedną 
z jego mocnych stron. Jego wzrost nie przekraczał sześciu stóp, ważył równe sto 
pięćdziesiąt funtów, a jego "mięsień piwny", czyli brzuch, był obiektem 
zazdrości niejednego kibica amerykańskiego futbolu. Wydawało się, że jest 
powolny, rozlazły; można powiedzieć, że był wymarzonym przeciwnikiem. Już wielu 
tak myślało - i był to ostatni błąd w ich życiu. Niedocenianie przeciwnika. 
Hondo ćwiczył ustawicznie, lecz nigdy w tym celu, by samym wyglądem demonstrować 
siłę. Ściskał w rękach gumowe piłki, codziennie przez godzinę wykonywał 
ćwiczenia izometryczne. To prawda, że nie był zbyt wytrzymały, ta słabsza strona 
nie przeszkadzała mu jednak w pracy, którą zawsze wykonywał szybko. Kochał pracę 
i chciał jej mieć jak najwięcej. Jedno zadanie za drugim, wysyłali go to tu, to 
tam - wszystko przyjmował z radością. Nie interesowało go zdobywanie wyższych 
szczebli służbowej hierarchii. Żydzi mieli powiedzenie - a właściwie był to 
sposób myślenia: jeśli ktoś wystawia głowę zbyt wysoko ponad tłumem, na pewno 
znajdzie się ktoś, kto ją obetnie. On zaś sam bardzo starał się, by jego głowa 
została na swoim miejscu - na grubej, mocnej siły. Był graczem w drużynie, stąd 
jego pseudonim, przezwisko jakim ochrzczono wielkiego koszykarza Havlicka. Nie 
było nigdy tak dobrego gracza w drużynie jak legendarny Celtic. Hondo posiadał 
jeszcze jedną zaletę: był wszechstronny. Również i to było zaskoczeniem dla 
wielu - z wyglądu można było sądzić, że jest przyciężkawym, niezgrabnym facetem. 
Jego inteligencja przerastała jednak to, co przeciętni ludzie uważają za 
nieodzowne, by radzić sobie w życiu. Otóż potrafił konwersować na dowolny temat 
co najmniej przez kilka minut; w jego zawodzie kilka minut to aż nadto, by uśpić 
czujność przeciwnika. A w takiej sytuacji przeciwnik popełniał błędy. Hondo nie 
czekał, aż przeciwnik popełni serię błędów - wystarczał mu zwykle ten pierwszy. 
Spojrzał na zegarek. Dochodziła ósma. Hondo podszedł z powrotem do krzesła 
kapitana i usiadł. Przechadzka po małym biurze nie mogła trwać długo. Hondo był 
zaskoczony tym, że Dywizja w ogóle posiadała jakieś stałe biuro w San Juan. Było 
dość skromne. Po prostu pokój z biurkiem, telefonem, jakieś ważne nazwisko na 
drzwiach - a wszystko to w mało imponującym budynku, który znajdował się w mniej 
okazałej części miasta o piekielnie gorącym klimacie. Czerwiec w Puerto Rico. 
Nie słychać zbyt wielu miłosnych pieśni. W tym momencie rozległy się na 
korytarzu kroki. Hondo czekał z uśmiechem na twarzy. Mógł zaczaić się w 
ciemnościach i tam wykonać robotę, ale uwielbiał konwersację, lubił te 
pogaduszki, spontaniczne i swobodne rozmowy, jakie często towarzyszyły tego typu 
zadaniom. Gdy więc drzwi zostały otwarte, wstał i powiedział: - Jestem 
prawdziwie zaszczycony, proszę pana. Givens stanął jak wryty. - Kim pan do 
cholery jest? Zaskoczony tym Hondo wyjąkał: - Hon... Hon... Hondo. - Do cholery, 
jak pan się tu dostał? - pytał dalej Givens, stojąc jeszcze w drzwiach. Hondo 
wyjął z kieszeni mały metalowy przedmiot i nadal jąkając się, powiedział: - 
Kl... kluuucz. - Do cholery, skąd pan go wziął? - Z trzynastego piętra. 
Usłyszawszy to, Givens uspokoił się trochę. Trzynaste piętro znajdowało się w 
Dystrykcie Kolumbia. Stamtąd pochodziły wszystkie rozkazy dzienne. Zamknął za 
sobą drzwi i zaczął bawić się wąsikiem w stylu Erolla Flynna. - Hm. - Jeszcze 
raz pokręcił wąsa. - A więc przysłali tu pana z trzynastego piętra? Ostrożnie! - 
pomyślał Hondo przyglądając się zmieszanemu oficerowi, nie wolno teraz 
chichotać. Nierzadko zdarzało mu się to robić, było to jednak niemądre w 
przypadku osoby dorosłej, natomiast nie do przyjęcia w przypadku dorosłego 
faceta o tak dużych rozmiarach. A wwwięc tak, proszę pana, nasłuchałem się 
komplementów na pański temat. - Czasem wydaje mi się, że oni w ogóle nie 
pamiętają, że tu jestem. - Ma pan bardzo dobrą opinię, kapitanie Bradford. - 
Bradford? - wybuchnął Givens. - Bradford? A któż to jest, do cholery? - 
Myślałem, że to pan. - Cholera - powiedział Givens - jest dokładnie tak, jak 
mówiłem, zapominają, że tu jestem, nie pamiętają nawet nazwiska. - Skinął na 
Hondo, aby zrobił mu miejsce, usiadł przy biurku, chwycił za słuchawkę. - Sto 
pięćdziesiąt stopni Frahrenheita, klimatyzator w moim samochodzie szwankuje, a 
oni w dodatku wymyślili dla mnie jakieś nowe nazwisko. - Nie sądzę, aby je 
wymyślili - powiedział Hondo, spoglądając na Givensa, który zaczął właśnie 
wykręcać numer. - W takim razie kim jest Bradford? - To ktoś, kto pana zastąpi. 
- Zastąpi? Zastąpi? Ja nigdzie nie wyjeżdżam. - Odwrócił się i chciał spojrzeć w 
górę, ale nie zdążył ręce Hondo ściskały już mocno jego brodę i tył głowy. Ależ 
tak, wyjeżdżasz - pomyślał Hondo, wykonując dwa szybkie ruchy i pozwalając na 
to, by głowa opadła bezwładnie na biurko; robiąc to, zastanawiał się cały czas, 
kogo trzeba będzie wyeliminować w ramach następnej roboty - tej w Nowym 
Orleanie. `ty 5 `ty Zachowując spokój, Scylla wszedł do budynku międzynarodowego 
lotniska w San Juan, przygotowany już zawczasu na zetknięcie się z panującym tam 
hałasem. Pomyślał, że ów hałas mógł wynikać z różnic kulturowych - prawda była 
jednak taka, że wynikał, w pewnym stopniu, z różnic rasowych. Wiedział tylko 
tyle, że Latynosi w odróżnieniu od sąsiadów z północy, lubili odwiedzać 
lotniska. Jakiś daleki kuzyn leciał z Mexico City do Los Angeles? Wspaniale! 
Dwudziestu dwóch krewnych wtłacza się do kilku samochodów, które w wolnym tempie 
jadą na lotnisko. Ciocia Konsuela składa wizytę w Nowym Jorku? Lepiej umrzeć, 
niż nie być członkiem piętnastoosobowej delegacji, która odprowadza ją na 
lotnisko. Tak więc był dobrze przygotowany na zetknięcie z hałasem. Miał się 
jednak cały czas na baczności i wchodząc do budynku przystanął na chwilę przy 
wejściu, wziął głęboki oddech, określił swoje położenie i przypomniał sobie, że 
upłynęło zaledwie kilkanaście godzin od momentu opuszczenia wyspy. Obok niego 
przeszła ładna Hiszpanka w bawełnianej koszulce, na której namalowana była inna 
ładna dziewczyna. To dziwne, pomyślał Scylla. W przeszłości nie afiszowano się 
dewiacjami seksualnymi, w każdym razie nie w krajach tropikalnych, które znał. 
Ładna Hiszpanka uśmiechnęła się do niego. Uśmiechnął się, oczywiście, w 
odpowiedzi i wtedy zorientował się, że portret na koszulce nie przedstawiał 
innej dziewczyny, lecz mężczyznę z makijażem. Pod wizerunkiem widniał podpis. 
Boy George - przeczytał Scylla. Przez moment był oszołomiony zmianami, jakie 
zaszły, ale później przypomniał sobie Tiny Tima, a przy okazji prawdę życiową, 
że w istocie nie zmienia się dokładnie nic. Do starych problemów dochodziły nowe 
- w ten sposób świat kręcił się już od dawna. Jedyną zmianą w tym przypadku było 
to, że Boy George był przystojniejszy. Samolot do Atlanty był spóźniony. - Czy 
opóźnienie jest duże? - Scylla zapytał dziewczynę przy okienku. Jesteśmy pewni, 
że nie. Kiedy będzie wiadomo dokładnie? Niedługo spodziewamy się jakichś 
informacji. - Z pomocą Boską- odpowiedział na to Scylla i udał się w kierunku 
stoiska z czasopismami przy wejściu do księgarni. Samoloty do Atlanty były 
zawsze opóźnione. Sam Madison zrobił odnośny zapis w Konstytucji. Wszedł do 
sklepu, mając silne poczucie zadowolenia - nienawidził samolotów i jedynym 
sposobem na przetrwanie lotu była książka - albo jakiegoś autora, którego 
szanował, albo też zwykła szmira. Prawdą było, że był podobny do ludzi, którzy w 
odpowiedzi na pytanie dotyczące ich ulubionych stacji telewizyjnych, 
odpowiadali: "telewizja publiczna", co było o tyle dziwne, że 
najpopularniejszymi programami były zawsze "Beverly Hillbillies" oraz "Laverne i 
Shirley". Prawdą było również to, że nie licząc kilku autorów, prawdziwą gratką 
była dla niego zwykła szmira. Czytanie czegoś takiego było wymarzonym zajęciem w 
trakcie lotu. "Najdroższa mamusia." Książki noblistów czytane w miejscu 
znajdującym się pięć mil w głąb stratosfery cóż za pomysł! Wziął egzemplarz New 
Yorkera, gdyż znajdował się pod ręką, ale nie tylko dlatego: po prostu wypadało 
zacząć od New Yorkera. Zerknął na spis treści i odłożył magazyn na swoje 
miejsce: nie znalazł nowego opowiadania Johna Cheevera, a jedynie Cheever mógł 
okazać się pomocny w przetrwaniu lotu - nawet lotu tam i z powrotem. Następnie 
nachylił się, aby dla rozweselenia wziąć do ręki San Juan Star... ...i w tym 
momencie zawróciło mu się w głowie. Aby zachować równowagę, wsparł się na 
stelażu stoiska z książkami. Trzymał się go ile tylko miał sił, ponieważ Kilgore 
nie mylił się: był dwudziesty ósmy i rzeczywiście był czerwiec. Ale rok 1985Ď? 
To niemożliwe 1982 - tak, to mógłby jeszcze zaakceptować. Początek roku 1983 też 
nie byłby szokiem. Ale na rany Chrystusa! Kiedy jechał na swoją wyspę, Carter, 
ten inżynierek, kończył swą pierwszą kadencję i rozpoczynał walkę wyborczą z 
Reganem, Scylla czuł odrazę do Cartera, gdyż głosował na niego i dał się nabrać 
na tę wierutną bzdurę: "Nigdy was nie okłamię." Carter miał zostać zmiażdżony 
przez Kennedy'ego zanim uratował go Ajatollah. Carter natychmiast owinął się 
narodową flagą i wybiegł z Ogrodu Różanego - a po klęsce na pustyni, gdy rozbiły 
się nasze samoloty, miał, cholera, na tyle tupetu, żeby ogłosić, iż ze względu 
na to, że sytuacja w Iranie stała się "bardziej możliwa do kontrolowania", mógł 
obecnie wyjść z ukrycia. Ktoś, kto miał szacunek dla języka oraz tych, którzy 
polegli na pustyni, nie mógł użyć słów: "bardziej możliwa do kontrolowania." Coś 
takiego było gorsze od pornografii. Scylla spojrzał na jeden z nagłówków i 
zobaczył nazwisko: Regan, zorientował się więc, że ten aktor musiał wygrać 
wybory. Następnie pomyślał przez chwilę. Nie tylko wygrać. Minęło już pół roku 
1985 (to był niepodważalny fakt), co oznaczało, że musiał zostać wybrany 
powtórnie. Scylla ponownie wziął gazetę Star, tym razem stojąc już mocno na 
nogach, potem szmatławiec z Miami, tygodniki Time i Newsweek i, dzięki Bogu, 
zdążył wziąć ostatni egzemplarz New York Times'a. Przed wyjściem zrobił szybki 
obchód działu książek, ale ponieważ nie znalazł nic nowego swych ulubionych 
autorów, Irwina Shawa i Ross Mac Donalda, udał się szybko w kierunku lady, gdzie 
został obrzucony gniewnym spojrzeniem przez ekspedientkę, która musiała iść na 
zaplecze sklepu, by rozmienić pięćdziesięciodolarowy banknot; poczekał na 
resztę, znalazł miejsce w mniej zatłoczonej części lotniska i usiadł. Ktoś, kto 
nazywał się Michaił S. Gorbaczow był w tej chwili sowieckim przywódcą. Znaczyło 
to, że w czasie jego nieobecności musiał umrzeć Breżniew, a ten drugi wygrał 
walkę o władzę. Scylla wzruszył ramionami. To, kto rządził Rosją, nie miało 
właściwie znaczenia, wszyscy przywódcy byli tam tacy sami: byli to ludzie małego 
kalibru, którzy przeżyli rewolucje i wojny, których słabą stroną były szare 
komórki, natomiast mocną stroną długowieczność. Był tylko jeden przywódca 
światowy, który - przynajmniej w przekonaniu Scylli - zasługiwał na podziw: był 
nim Sadat. Przejrzał szybko wiadomości na temat rozrywki i z satysfakcją 
dowiedział się, że mister Eastwood, jak każdego lata, kręci jakiś nowy film 
sensacyjny, pewnie western. Scylla lubił filmy sensacyjne, a Eastwood był jednym 
z jego dwóch ulubionych aktorów, był nim już od czasów tzw. spaghetti westernów; 
ale jeszcze dłużej, bo od czasów Wielkiej ucieczki, ulubieńcem Scylli był Mc 
Queen. Spojrzał na artykuł pod tytułem "Pięć znanych kobiet", były w nim zdjęcia 
kobiet z umieszczonymi poniżej podpisami i po raz pierwszy Scylla poczuł mdłości 
- kim była Sally Ride, Sandra O'Connor, kim była Madonna, Ferraro, kim wreszcie 
była Mary Lou Retton? AIDS? "Rozpaczliwe poszukiwanie lekarstwa. W wirusie 
odkryto geny." Czym był AIDS? Albo MTV? Nic się nigdy nie zmienia, powtórzył 
sobie raz jeszcze. Do starych problemów dochodzą nowe. Pamiętaj o tym. Nigdy o 
tym nie zapominaj! Jego wzrok zatrzymał się w tej chwili na ogłoszeniu, które 
zajmowało całą stronę i zaczynało się od krzykliwego nagłówka: "W tej chwili 
cena tylko 799 dolarów 95 centów". "Zdalne sterowanie" - mówiło dalej 
ogłoszenie. "Można podłączyć do telewizji kablowej." "Zdalne sterowanie" - co 
znaczyły te słowa? "Telewizja kablowa?" Przeczytał ogłoszenie uważnie, świadomy 
zmian, jakie zaszły, gdy przebywał poza krajem; nagle okazało się, że już nie 
jest w czystym, dobrze nasłonecznionym miejscu. VHS VCR - Video. Przyjrzał się 
tym symbolom i rozzłościł się jeszcze bardziej niż przedtem: w ogłoszeniu nikt 
nie zadał sobie nawet najmniejszego trudu, by wyjaśnić znaczenie tych liter. 
Widocznie skrót był powszechnie znany. "Można programować do czternastu dni. 
Cztery programy. Automatyczne ustawianie prędkości. Wkładanie kasety od przodu." 
Scylla przyglądał się zdjęciu prostokątnego urządzenia. Ale do czego służyło? 
Można je było nabyć za mnóstwo pieniędzy. Ogłoszenie na całą stronę musiało być 
drogie. Dopiero sześć godzin znajdował się poza wyspą i w tej chwili zrozumiał, 
że aby zachować spokój, wchodząc kilka chwil wcześniej na lotnisko przybrał pozę 
kogoś, kim w istocie nie był, teraz jednak poczuł pragnienie powrotu do innego 
świata. Tak. Świata, w którym nie znano skrótów. Scylla zamknął oczy, usłyszał 
wiatr i ptaki, skrzypienie gałęzi drzew i uderzanie fal, wrzaski... ...ależ na 
jego wyspie nie słyszało się żadnych wrzasków... Próbował nie otwierać oczu, ale 
wrzaski stawały się coraz głośniejsze, więc obrócił się i zobaczył sto, a może i 
więcej, kilkunastoletnich dziewcząt, które z piskiem przebiegły przez główne 
przejście dla odlatujących pasażerów, następnie zatrzymały się, zrobiły raptowny 
zwrot i pobiegły z powrotem, przystanęły ponownie i w tym momencie dołączyła się 
do nich jeszcze jedna, chyba równie duża, grupa nastolatek i nagle z głośników 
doleciały słowa po hiszpańsku, mówione podnieconym głosem; Scylla znał 
hiszpański wystarczająco dobrze, by zrozumieć większość z nich: "To tylko 
plotka. Nie ma tu pana Menudo... nie ma tu pana Menudo, proszę was, młode panie, 
pana Menudo Tutaj nie ma." Scylla spoglądał na to szaleństwo i nagle odkrył, że 
odczuwa przerażenie. Nie miał wcześniej podobnych doświadczeń. Nawet przed 
pobytem na wyspie nigdy nie czuł się w ten sposób. Zrozumiał, że jego osoba 
wywołuje strach. Obdziela tym strachem ludzi wokół niczym świątecznym indykiem. 
Samo już jego imię budziło zgrozę. On jednak, świadomy swej siły, czuł się 
równie bezpiecznie, jak inni przeciętni ludzie. Znajdował się obecnie w innym 
kraju. Nagle zorientował się, że stracił poczucie własnych możliwości. Kiedy 
dziewczęta nie przestawały jednak piszczeć i nie dając wiary ogłoszeniu przez 
głośnik, wszczęły prawie że bunt, gdy widziane wcześniej skróty zaczęły po 
prostu naigrawać się z niego - czy jednym ze skrótów było MTV VIDEO? Czy 
lekarstwo genetyczne miało wyleczyć VHS? - Wtedy zrozumiał, że nie jest we śnie 
lecz na jawie. W tym momencie zapragnął znaleźć się wreszcie w samolocie, 
zapragnął tego bardzo ponieważ gdyby już się tam znalazł, byłby to początek 
czegoś, co zaprowadzi go do ostatecznego celu, jakim był w tym przypadku Nowy 
Orlean, mniejsza o to, co miało go tam spotkać. `ty 6 `ty San Juan zaskoczyło go 
tym, że doznał tam uczucia strachu, natomiast szokiem w Nowym Orleanie okazało 
się inne uczucie - smutek. Był już w tym mieście, ale tylko raz i niewiele 
dłużej niż jeden dzień, było to dwadzieścia lat wcześniej; teraz jednak, 
czekając na bagaż, Scylla poczuł się nagle tak, jakby linka spadochronu 
zaplątała mu się na szyi. W tej chwili nie był przygotowany na tego typu emocje. 
Wtedy, gdy był tu po raz pierwszy, jego myśli błądziły bez celu, a wydaje się, 
że lepiej by się stało gdyby odpowiednio nastawił się psychicznie - na to, co 
miało się stać. Ten dzień, w którym był tu poprzednio, nie był dniem podobnym do 
innych. Odebrał niebieską walizkę i kierując się znakami informacyjnymi, udał 
się na postój taksówek, ustawił w kolejce i gdy przyszła jego kolej, wsiadł do 
jednej z nich. Był zupełnie wyczerpany lotem - a właściwie lotami: najpierw z 
San Juan do Atlanty, skąd miał połączenie z Nowym Orleanem. Ściśle rzecz biorąc 
owo połączenie okazało się być tylko teorią, ponieważ z powodu usterek 
technicznych - za pomocą tego enigmatycznego określenia linie lotnicze próbowały 
wytłumaczyć własne wpadki - sześciogodzinny lot trwał co najmniej dwa razy 
dłużej. Latanie samolotami i czekanie były dwiema spośród trzech rzeczy, których 
najbardziej nienawidził, trzecim składnikiem owej ponurej tripli było lądowanie, 
w czasie którego czuł się zupełnie wycieńczony. I jak tu nie unieść się gniewem. 
Był ciągle w takim nastroju, gdy odbierał bagaż; kręcąca się taśma z walizkami, 
ku jego zaskoczeniu, wywołała gwałtowniejsze uczucie beznadziejności niż 
wszystko inne do tej pory, pomyślał wtedy, że uczucie gniewu długo go nie 
opuści. Było kilka minut po dziewiątej rano, gdy zatrzasnął drzwi taksówki i 
miał właśnie określić cel podróży - Continental Supreme. Jednakże taksówkarz, 
który był starszym eleganckim mężczyzną, usłyszał chropowaty głos mówiący: - Czy 
Cafe du Monde jest ciągle otwarta? - Jeśli świat się jeszcze kręci, to chyba 
tak. - W takim razie poproszę do Cafe du Monde. - Jest pan mądrym facetem. - 
Taksówka ruszyła. Było jeszcze wcześnie i w powietrzu wyczuwało się wilgoć. 
Scylla usiadł wygodnie i zaczął zastanawiać się, czy miejsce, gdzie jechał, 
bardzo się zmieniło. Pomyślał, że pewnie nie zmieniło się zbytnio, wątpił, aby 
mogły tam zajść poważniejsze zmiany zważywszy, że przed pierwszym i zarazem 
ostatnim posiłkiem, jaki tam spożył, lokal ten prowadzony był już około stu lat. 
Gdy Scylla służył jeszcze w Dywizji, jadał w większości światowych "pałaców 
gastronomii". W Nowym Jorku jadał w Chauveron lub Taillevant on Rue Lammenais, 
będąc w Brukseli, bywał w Villa Lorraine, wykwintnej restauracji dla Szwajcarów, 
której właściciel, o ile nie zawodziła go pamięć, nazywał się Giradet. Cafe du 
Monde nie była pałacem gastronomii. Jadał również w najlepszych bistrach. 
Harry's w Wenecji, Durgin-Park w Beantown, El Parador's na Manhattanie. Scylla 
uwielbiał bistra, był w nich po prostu zakochany. Cafe du Monde nie można było 
zaliczyć nawet do tej drugiej kategorii. Ktoś, kto był dostawcą Dywizji, żył 
zawsze na najwyższym poziomie i pijał, rzecz jasna, najlepsze gatunki win. Tak 
więc Scylla znał smak wina Palmer rocznik 61, pijał je wiele razy, Cheval Blanc 
rocznik 47 w dwukwartowych butelkach - a jakże inaczej! - oraz Noval rocznik 31, 
niezaprzeczalnie najlepsze wino w ciągu ostatniego wieku. W Cafe du Monde nie 
było listy win. Nie było tam również spisu potraw. Serwowano jedynie kawę au 
lait oraz pączki. I nic więcej. Można było zamówić mleko, jeśli ktoś miał na to 
ochotę. A więc jak to możliwe, że kawiarnia przetrwała tyle czasu nie oferując 
niczego innego poza kawą z cykorią i chrupiącymi, smażonymi ciasteczkami, 
posypanymi cukrem pudrem? Kawiarnia miała bowiem swój ciężar gatunkowy. To 
miejsce miało swój styl. Gdy ktoś siedział w tej kawiarni, spoglądając na 
brązową rzekę Mississippi, czuł, że jest właśnie tam - a nie gdzie indziej. 
Ktoś, kto jadąc na wielbłądzie w Egipcie przyglądał się uważnie Sfinksowi, nie 
mówił przecież: - Nie, ten jest niedobry, pokażcie mi jakiegoś innego. - 
Podobnie z Cafe du Monde: gdy ktoś jadł tam śniadanie, nie mówił nagle: - Miałem 
ochotę na rozpuszczalną kawę marki "Sanka" i jajko w stylu Mc Muffin, chodźmy 
gdzie indziej. - Żadne inne miejsce nie mogło równać się z Cafe du Monde. 
Miejsce to miało charakter wyjątkowy. Przynajmniej dla Scylli, który miał do tej 
kawiarni zupełnie wyjątkowy stosunek. Z miejscem tym byli poza tym związani jego 
rodzice. Był rok 1927. V. H. Levy, człowiek bardzo zdolny i bardzo biedny 
rozpoczynał właśnie pracę nad doktoratem; dopiero dziesięć lat później miał 
osiągnąć sławę jako historyk, na czym tak bardzo mu zależało. Rebeka Berger była 
równie ładna i delikatna, jak bogata i liczyła osiemnaście lat. Tych dwoje znało 
się dopiero niecały tydzień. H.V. miał kuzyna, od którego dostał list polecający 
do jej rodziny. I z końcem pierwszego tygodnia znajomości, jak głosi rodzinna 
legenda, siedzieli razem o czwartej nad ranem w zawsze otwartej Cafe du Monde, i 
on poprosił ją, aby zaczekała, aż będzie miał więcej pieniędzy i wyszła wtedy za 
niego za mąż. Ona, rzecz jasna, odpowiedziała tonem, który nie tylko był 
potwierdzeniem jej akceptacji, ale również wyrażał entuzjazm: - Tak! Delmore 
Schwartz napisał opowiadanie, w przekonaniu Scylli wspaniałe, pod tytułem: "W 
marzeniach jest początek odpowiedzialności"; autor, obdarzony jakąś specjalną 
siłą, odbywa wędrówkę w czasie i jest obecny w chwili, gdy jego ojciec oświadcza 
się matce i w momencie, gdy ma usłyszeć odpowiedź, autor opowiadania krzyczy w 
imieniu syna, który dopiero ma się urodzić: - Nie róbcie tego! Ileż to razy, 
będąc dzieckiem, Scylla chciał wykrzyczeć te słowa? Zamknął oczy i zastanawiał 
się nad tym wszystkim, podczas gdy taksówka pokonywała w wolnym tempie odległość 
między lotniskiem i miastem. Związek, który zaczął się w tak romantycznym stylu, 
osiągnął punkt kulminacyjny na samym swoim początku. H. V. Levy był bardzo 
zdolny, bardzo biedny, ale również bardzo zimny. Mając na uwadze jedynie karierę 
zawodową, osiągał coraz wyższe szczeble skomplikowanej hierarchii wydziału 
historycznego uniwersytetu Columbia z szybkością, która biła wszystkie rekordy. 
Rebeka natomiast, ładna i delikatna (ale po 1929 roku już wcale nie bogata), 
okazała się kobietą niezbyt mądrą. Dość późne przyjście na świat Scylli było 
oczywistą próbą ratowania walącego się domu, który jednak już wcześniej był 
niczym więcej niż zamkiem z piasku. Dziesięć lat później, gdy Rebeka była już po 
czterdziestce, przyszedł na świat Babe; fakt ten wywołał ogólne zdziwienie, 
natomiast nie cieszył się z tego powodu prawie nikt - właściwie nikt oprócz 
Scylli. - Napiwek - jak pan uważa. Scylla przymrużył oczy. Taksówka zatrzymała 
się, silnik był ciągle na chodzie. - Należy się osiemnaście, napiwek - jak pan 
uważa. - Zniszczona ręka starego mężczyzny wskazała najpierw na taksometr, 
następnie na Cafe du Monde. - Chciałem tylko zobaczyć to miejsce - powiedział 
Scylla. Czy zdrzemnął się? Nie spał w czasie podróży, nigdy nie sypiał lecąc 
samolotem. Drzemka była jednak czymś, w czym znajdowali upodobanie ludzie 
starsi. - Musi pan coś zjeść... - Chciałem tylko zobaczyć to miejsce - powtórzył 
Scylla. - Teraz może mnie pan zawieźć do Continental Supreme. Kierowca 
przyglądnął mu się uważnie: - Nic specjalnego, mają tam tylko dobre jedzenie. - 
Znam pewnych ludzi, którzy zaręczyli się tutaj. - Wspaniale. Scylla nic nie 
odpowiedział. - Pobrali się? Scylla pokiwał głową. - Głupota. Scylla znów 
potaknął głową, gdyż wiedział, że w to miejsce, blisko placu Jacksona, nie 
przywiodła go chęć zaczęcia czegoś od nowa, lecz raczej pragnienie skończenia z 
czymś i to raz na zawsze. Życie rodzinne, sam H.V. i Rebeka, dwóch synów - 
wszystko to mogło wzbudzać zazdrość człowieka patrzącego z zewnątrz: sławny 
genialny ojciec, prześliczna żona z Południa, niepodzielnie panujący w domu 
akcent ze stanu Luizjana, chłopcy, z którymi nie było żadnych problemów. Później 
zaczęła się zła passa. (Scylla zastanawiał się czasem, kiedy się skończy.) H.V. 
miał zawsze absurdalnie liberalne poglądy, pracował w Waszyngtonie, zawsze w 
charakterze jakiegoś doradcy; Komisja Mc Carthy'ego, która pracowała na pełnych 
obrotach, zajęła się również nim, zarzucając mu, że był kimś, kim z pewnością 
nigdy nie był - cóż za absurd! - Myślę, że to nieprawda, że tatuś nie żyje, 
powiedział Babe. Następnego dnia rano powtórzył to samo. - Zastanawiałem się. - 
Chociaż masz tylko dziesięć lat, nie wolno ci udawać, że jesteś analfabetą. Sam 
się zastanawiałem i do takiego właśnie doszedłem wniosku. - Obiecaj, że nie 
będziesz się śmiał. - Obiecuję. - On wystawia nas na próbę. To znaczy mnie. Ty 
jesteś duży i silny, on wystawia mnie na próbę, chce się upewnić, że też jestem 
silny, dlatego wszystko to zainscenizował, wiesz, farba i cała ta reszta, myślę, 
że cały czas na nas patrzy, kocha mnie i chce wiedzieć. - Kochał wszystkich. - 
Nie mów o tym w taki sposób, jakbyś mówił o przeszłości, Doc. Tatuś ciągle kocha 
nas wszystkich. Rankiem dwa dni później powiedział: - Doc? - Nie będę się śmiał. 
- Dlaczego nie przyszedł? - Tatuś? - Tak. Wczoraj wieczorem byłem pewny, że 
przyjdzie. Od czasu pogrzebu nie płakałem i w ogóle zachowywałem się poprawnie. 
Czy to nie znaczy, że jestem silny? Jak myślisz, czy długo potrwa ta próba? - 
Już niedługo się skończy. Po południu, następnego dnia: - Babe? - Tak? - 
Zgadnij, co jest w tej kopercie? - Co? - Bilety na samolot. - Bilety na samolot? 
Gdzie się wybieramy? - Niespodzianka. Nazajutrz wieczorem, niespełna godzinę 
przed udaniem się do hotelu Orleans, siedzieli przy stoliku w Cafe du Monde i 
kelnerka przyniosła właśnie kawę dla Doca i mleko dla Babe'a oraz pączki dla 
jednego i drugiego. W czasie gdy Babe pożerał gorące ciastka, Doc mówił o H.V. i 
Rebece, o tym jak tu właśnie splotły się ich losy, natomiast podniecony tym Babe 
rozglądał się wokół, zastanawiając się na głos, przy którym siedzieli wtedy 
stoliku; i w tym właśnie momencie, po raz pierwszy i ostatni zarazem, Doc 
wypowiedział te słowa, które brzmiały tak jasno. Słowa, które były jak cięcie 
nożem: - To nie była farba, Babe. Babe zamrugał oczami, zamrugał ponownie, 
następnie podbiegł do brata i wpadł mu w ramiona, płacząc przy tym tak żałośnie, 
jakby pękło mu serce. W tym momencie działo się tak w istocie. - Napiwek taki 
jak uważam? - powiedział Scylla, gdy taksówka podjechała pod hotel. Potaknięcie 
głową. Zapłacił dwa razy więcej niż wskazywał taksometr, sprawiając tym wielką 
radość staruszkowi. Zawsze dawał sute napiwki: po pierwsze nie płacił własnymi 
pieniędzmi, ale był też inny powód - pracując dla Dywizji, należało mieć po 
prostu klasę. Nie można było jednak tego powiedzieć o hotelu Continental 
Supreme. Sądząc po akcencie tych, którzy wchodzili i wychodzili, jak również 
tych, którzy pracowali w recepcji, hotel nie miał z pewnością charakteru 
"kontynentalnego", a na podstawie niedopałków porozrzucanych wokół stojących 
popielniczek można było natomiast dojść do wniosku, że "supremacja" tego miejsca 
była bardziej niż wątpliwa. Scylla wzruszył ramionami. Dobrze, że w ogóle były 
jakieś popielniczki. - Bede - powiedział do urzędnika w recepcji. Ten kazał mu 
wpisać się do książki hotelowej, wręczył mu dwa klucze do pokoju, powiedział: - 
Niech pan trzyma. - Mówiąc to, szperał w jakichś kopertach, następnie wyciągnął 
jedną z nich i położył na ladzie. Jadąc windą Scylla zastanawiał się czy będzie 
miał apartament. W dawnych czasach nie przyszłoby mu nawet do głowy, aby w ogóle 
zastanawiać się nad tego typu problemem. Miejsce gdzie miał przenocować, było 
apartamentem, a właściwie nim nie było. Były to dwie identyczne sypialnie 
połączone drzwiami, które nie były zamknięte. Do każdej z nich prowadziły osobne 
drzwi, mógł więc wejść albo przez jedne, albo przez drugie. Wzruszył ramionami. 
Mógł przynajmniej dokonać swobodnego wyboru. Pokoje znajdowały się na trzecim 
piętrze i były wyposażone w system klimatyzacji o dużej mocy. Scylla wyłączył 
klimatyzator, otworzył okna; nauczył się w ciągu ostatnich kilku lat, że upał 
może okazać się sprzymierzeńcem; w gorącym klimacie mięśnie były zawsze 
rozluźnione, tak przynajmniej było w jego przypadku. Wyjrzał przez okno. Wokół 
budynku zbudowany był wąski, dekoracyjny murek. Wykonany prawdopodobnie z cegieł 
o nie najwyższej jakości. Łatwiej było się wspiąć na ten murek niż na drzewa na 
jego wyspie... ...przez chwilę poczuł, że brakuje mu ptaków. Otworzył kopertę. 
Wiadomość była podpisana przez niejakiego Fountaina. Była zwięzła, 
profesjonalna, zgodna z panującymi normami. Trzecia po południu 113 Jackson Ave 
"Niesamowicie" Dokładnie 50 sekund po godzinie #/2#59 Scylla wszedł po schodach 
do pięknego starego domu w Dzielnicy Ogrodowej przy Jackson Avenue numer 113. 
Obok drzwi wejściowych znajdowały się dwie miedziane tabliczki. Pierwsza z nich 
informowała o tym, że budynek był siedzibą Nowoorleańskiego Stowarzyszenia 
Miłośników Eksponatów Muzealnych, na drugiej tabliczce widniał napis: Proszę 
dzwonić. Scylla zadzwonił. Po chwili ukazała się w drzwiach potężna dama, 
wyglądająca na osobę natrętną. Kobieta zmierzyła wzrokiem nieznajomego. - Jestem 
osobą, można by rzec, zbzikowaną na punkcie eksponatów muzealnych - powiedział. 
- Przyjechałem tu na zjazd proktologów, nie będzie miała pani nic przeciwko 
temu, jeśli się trochę rozejrzę? - Quab pleas-jour - odpowiedziała, zamaszystym 
gestem zapraszając go do środka. - Jesteśmy niesłychanie dumni z naszej 
kolekcji. Proszę wszystko obejrzeć. I proszę się nie spieszyć - powiedziała 
łamaną angielszczyzną. Scylla wszedł do środka i rozpoczął zwiedzanie. Wszystkie 
eksponaty umieszczone były w gablotach na parterze, dostępu do schodów strzegła 
pleciona lina z dodatkowo umieszczonym napisem: Tylko dla pracowników biura, co 
oznaczało, że gdyby lina nie spełniła swego zadania, to i tak nie należało 
wchodzić po schodach na górę. Nędzne to wszystko, nędzne, nędzne - pomyślał 
Scylla, przypatrując się nielicznym, ponuro wyglądającym przedmiotom, które 
niemalże przyciągały do siebie kurz; tak więc gabloty, w których były 
umieszczone, w ogóle nie spełniały swojego zadania. Luizjana posiadała niezwykłą 
historię - na placu Jacksonsa powiewały flagi aż czterech krajów, jeśli włączyć 
w to Konfederację; Scylla był pewny, że w mieście, gdzie się znajdował, było 
podobnie. Na tym terenie działali wojownicy, znani przywódcy, przeróżni artyści, 
stolarze, których prace sprzedawano na różnych kontynentach - zatem wspaniałe 
zbiory eksponatów o wartości muzealnej musiały być łatwo dostępne. A tu nie było 
nic oprócz starych rupieci. - Gorąco - powiedziała nagle wścibska kobieta, która 
kaczkowatym krokiem podeszła do Scylli. Zawahał się. - Czy mogę jeszcze trochę 
pochodzić sam? - zapytał. - Mówiła pani, że nie muszę się spieszyć. Dziwne 
spojrzenie. Następnie powiedziała: - Oczywiście. Scylla patrzył za nią, gdy 
odchodziła i pomyślał, że nie powinien był tego mówić, ale doprawdy nie mógł się 
powstrzymać. Fakty były takie: "Niesamowicie" - to było hasło i kiedy podeszła 
do niego i powiedziała: "Gorąco", on miał odpowiedzieć: "Niesamowicie. Wiedział 
o tym. Nie chodziło o urażoną ambicję. Dwuletnie dziecko wiedziałoby o tym. Jego 
problemem było to, że nienawidził haseł. Zawsze tak było. Od pierwszego dnia, 
gdy znalazł się w Dywizji, uważano go za świetnego żołnierza. Żaden z jego 
przełożonych nie miał specjalnych powodów do narzekań. Był tylko jeden wyjątek: 
nie tolerował haseł. Być może nie tyle nie tolerował ich, ile miał do nich 
pogardliwy stosunek. Traktował je, jak dobry żart. Po prostu hasła wprawiały go 
w zakłopotanie. Chociaż musiał wysłuchiwać wielu wykładów na temat ważnej roli, 
jaką odgrywały, jego myśli niezmiennie powracały do sobotnich popołudniowych 
seriali oglądanych w dzieciństwie, w których nikczemni łajdacy - łajdacy byli 
wtedy nikczemni, a co więcej, łatwo ich było rozpoznać, gdyż nosili wstrętne 
ubrania - a więc gdy ci nikczemni łajdacy, grani przez kiepskich aktorów, 
szeptali sobie na ucho jakieś niedorzeczne słowa i zdania, on sam siedział na 
widowni i gwizdał. Na Boga, czy znalazł się ktoś, kto mógłby ich brać na serio? 
W tym momencie wścibska kobieta pokazała się ponownie. - Ach, nie wiem, dlaczego 
ten upał daje mi się tak we znaki, jest nie do wytrzymania. Jest tak gorąco. 
Scylla stał i nie odzywał się. - Zgadza się pan ze mną? Scylla spojrzał na 
kobietę pytająco. - Upał, upał, mówię o upale. - Kobieta zaczęła sprawiać 
wrażenie lekko zniecierpliwionej. - Z pewnością - odpowiedział. - Jak opisałby 
pan ten upał? Chodzi mi o to, jak bardzo jest gorąco? - Za gorąco? - Jest takie 
słowo, mam je na końcu języka, nie mogę go sobie przypomnieć. - Gdyby pani mogła 
sobie przypomnieć, od jakiej litery się zaczyna, być może pomogłoby to. - Myślę, 
że zaczyna się od n. - Oczywiście - powiedział Scylla, uśmiechając się. Kobieta 
również uśmiechnęła się i odetchnęła z ulgą. - Niesłychanie - powiedział Scylla. 
- Jestem pewny, że o to słowo pani chodziło. - Nie. Chodziło mi o zupełnie inne 
słowo. - Piekło? Mówi się przecież: "gorąco jak w piekle". - Wymyśla pan jakieś 
słowa, ale to, o którym myślę, jest zupełnie inne. - Już wiem = powiedział 
Scylla. - Nardzo. - Nardzo? - spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Oczywiście, 
nie pamięta pani tego komika z sobotniego programu, który powiedział: "Baseball 
zawsze mi się nardzo, nardzo podobał"? A ja mówię: - Jest nardzo, nardzo gorąco. 
Czy o to pani chodziło? W chwilę później obserwował kobietę, która niczym 
huragan wbiegła na górę po schodach. Gdy panna Quincy wchodziła do gabinetu 
pospiesznym krokiem, Fountain, nerwowy grubas po czterdziestce, siedział przy 
biurku. - Czy on już tu jest? - spytał. - Nie wiem kto ma tu być - zaczęła panna 
Quincy. Mówiła już angielszczyzną prawie bez żadnych obcych naleciałości. - Być 
może przydałoby się tu pewne objaśnienie. Kochał słowo "objaśnienie". - 
Przyjechał o trzeciej. Ten człowiek przyjechał o trzeciej. O tej godzinie miał 
zresztą przyjechać. Dokładnie tak, jak mi pan mówił. Jest tylko jedno "ale" - on 
tego nie powiedział, po prostu nie chciał tego powiedzieć. A ja się starałam. 
Bóg jeden wie, jak bardzo... - Panna Quincy potrząsnęła głową. Fountain 
zastanawiał się, czy aby nie zapomniał umieścić hasła w liście do Scylli. 
Wiedział, że ludzie w Waszyngtonie nie uważali go za asa, był jednak osobą, na 
której można było polegać. - Niech pani już idzie do domu - powiedział do panny 
Quincy. - Proszę wyjść przez tylne drzwi. Ja zobaczę, co się dzieje na dole. - 
Gdy kilka minut później usłyszał trzaśnięcie tylnych drzwi, wstał od stołu, 
otworzył drzwi biura, podszedł do schodów i odchrząknął. Na dole ukazała się 
sylwetka wysokiego opalonego mężczyzny. - Chodziło o słowo: "niesamowicie", 
prawda? Mam na myśli hasło. - Może mógłby pan objaśnić? - Użyłem tego słowa w 
różnych zdaniach rozmawiając z tą miłą damą, niesamowicie to, niesamowicie 
tamto... To nie jest skomplikowane słowo, czułem się, jak głupiec. Czy pomyliłem 
coś? - Nie, to tylko małe nieporozumienie, nic więcej, proszę iść za mną. - 
Spoglądał na dużego mężczyznę, który z wdziękiem wchodził po schodach. - Pan 
nazywa się Fountain? - A pan nazywa się Bede. - Gdy byli już na górze, podali 
sobie ręce. - To tutaj - powiedział Fountain i weszli razem do biura. Fountain 
usiadł przy biurku pod ściennym lustrem. Dał znak ręką, aby Bede usiadł 
naprzeciwko. Gdy siedzieli już twarzą w twarz, Fountain sięgnął po dużą żółtą 
kopertę, potem trzymał ją przez chwilę w rękach. - Nie wiem zbyt wiele o tym 
wszystkim, Bede. Oni - myślę o chłopcach z Waszyngtonu - lubią rozdawać lód w 
zimie, rozumie pan, chodzi o zbyt szczegółowe informacje. Wiem jedynie tyle, że 
chce pan wstąpić do Dywizji i widocznie pana oferta jest dla nich interesująca, 
gdyż kazali pana sprawdzić. - Miałem się tu tylko zgłosić. - To jest część 
teoretyczna pana zadania, Bede. Musi pan to zaliczyć, to jest warunek wstępny. - 
Mam to wziąć ze sobą - i co dalej? - Proszę najpierw otworzyć. Bede zrobił to i 
wyciągnął cały plik spiętych klamrą kartek. - Co mam z tym wszystkim zrobić? - 
Proszę przeczytać te dane zgodnie z wymaganiami. Może pan sobie wyobrazić, że 
jest pan studentem i ma pan egzamin do zdania. Ja jestem osobą, która wystawi 
panu ocenę. Niech pan to zaliczy u mnie, a potem, z tego co wiem, weźmie pan te 
materiały do Waszyngtonu. Bede przejrzał spięte stronice. - Jest tu ponad sto 
stron. - Proszę się nie niepokoić, powinienem był objaśnić to szerzej, ma pan 
całą noc przed sobą. Dwadzieścia cztery godziny, nawet więcej, jeśli okaże się 
to konieczne. Chodzi tylko o to, aby był pan tu jutro przed szóstą, będę na pana 
czekał. - Nie mam zbyt dużo czasu, będzie lepiej, jeśli już pójdę. Gdy mocno 
opalony mężczyzna był już przy drzwiach, Fountain powiedział od niechcenia: - 
Czy mogę coś powiedzieć? Już w tym momencie popełnia pan błąd, wyznaczając sobie 
zbyt trudne zadanie. Niech pan się trochę zrelaksuje, Bede. Czy lubi pan jazz? - 
W Nowym Orleanie można dać tylko jedną odpowiedź. - To dobrze. Mieszkam nad 
biurem i też chcę trochę odpocząć. Niedaleko pańskiego hotelu jest jedno świetne 
miejsce, nazywa się Spanier Hall, jeśli pan chce, możemy się tam spotkać. 
Powiedzmy, około jedenastej. Zapomnimy na chwilę o naszych zmartwieniach, co pan 
o tym myśli? To tylko pięć minut piechotą od Continentalu, nie więcej. - 
Dziękuję, panie Fountain. - Ależ proszę bardzo. - Wstał, odprowadził wysokiego 
mężczyznę do schodów, popatrzył na niego przez chwilę, jak schodzi w dół, udał 
się następnie w kierunku drzwi frontowych, odwrócił się, pomachał ręką i zamknął 
drzwi na klucz. Fountain wrócił do swojego biura i zwracając się jakby do lustra 
powiedział: - Już poszedł. - W rzeczywistości nie było to lustro, lecz szyba 
lustrzana. Po drugiej stronie czekali już Hondo i Cheetah. Gdy weszli do pokoju, 
Fountain powiedział: - Zorganizowałem to wszystko z myślą o was. Spodziewam się, 
że wyjdzie z hotelu przed jedenastą i pójdzie do Spanier Hall. - Na Boga, kim on 
jest? - spytał Cheetah. Fountain nie lubił żadnego z nich. Może nie tyle nie 
lubił, co nie znał ich zbyt dobrze, więc trudno w ogóle mówić o sympatii. 
Prawdopodobnie bał się ich, ale nie lubił nawet myśleć o uczuciu strachu. 
Potrząsnął głową. - Jakiś nowy kandydat. Potencjalny kandydat. Waszyngton podał 
dość skąpe informacje. - Wygląda na silnego - powiedział Hondo. Cheetah, 
podenerwowany, zwrócił się do większego mężczyzny: - Pozwól, w takim razie, abym 
ja się nim zajął, ty posikasz się ze strachu, więc lepiej zejdź mi z drogi. 
Hondo odpowiedział spokojnie: - Nie mów do mnie takim tonem. - Panowie, panowie 
- wtrącił się Fountain. - Nie ma powodu do kłótni. Nie ma tu nic takiego, czego 
nie robiliśmy do tej pory. Wykonajcie swoją robotę, niczego więcej od was nie 
oczekuję. - Ja potrafię wykonać swoją robotę - powiedział Cheetah. - I jestem 
dobrym żołnierzem, więc robię to, co do mnie należy, ale powinni byli okazać mi 
więcej zaufania. Dając mi pomocnika, okazują jego brak. - Nigdy - przerwał Hondo 
- nie nazywaj mnie swoim pomocnikiem. - Proszę - powiedział Fountain. - Nie 
wiem, dlaczego przysłali was obu, wiem tylko, że decyzję podjęto na samej górze. 
Stał za tym ktoś, kto odpowiada za całą strategię. - Perkins? - spytał Hondo. 
Fountain pokiwał głową. - I co mamy zrobić? - spytał Hondo. - Sprawdzić go. 
Sprawdzić jego reakcje. - Czy możemy zadawać mu ból? - spytał Cheetah. - Jak 
można o to w ogóle pytać? - powiedział Fountain. - Oczywiście, że tak. Ale on 
nie jest przeznaczony do odstawienia na boczny tor. Mam zadzwonić do Perkinsa i 
opowiedzieć mu, co sądzicie o tym Bede. A więc robotę wykonajcie, jak umiecie 
najlepiej. Zgodnie z naszymi zasadami. Niezależnie od tego, jaki mamy do nich 
stosunek. Działajcie szybko, ale dokładnie. Cheetah robił wrażenie nieco 
uspokojonego. - A więc mogę go trochę uszkodzić. - Ale niezbyt ciężko - 
przypomniał Fountain. `ty 7 `ty Scylla uznał, że materiały, które dostał do 
przestudiowania, były bardzo Frapujące. Widocznie pracowały nad nimi najtęższe 
umysły. Wszystkie dane były dokładnie sklasyfikowane. Wziął do ręki tekst, który 
właśnie skończył. Pięciostronicowy, napisany z pojedynczymi odstępami wykład na 
temat wyimaginowanego wroga. Wszystkie potrzebne dane osobiste: rodzice, 
dzieciństwo, wykształcenie, upodobania. Następna seria pytań, na które trzeba 
odpowiedzieć albo paroma zdaniami, albo też wybrać poprawną odpowiedź spośród 
kilku możliwości. "Jak unieszkodliwić daną osobę, mając do dyspozycji sporo 
czasu?" "Jak unieszkodliwić tę osobę, mając do dyspozycji jeden dzień?" 
"Godzinę?" "Czy można tego dokonać w krótszym czasie?" "O ile krótszym?" 
"Określić dokładnie, w jakim czasie i dokładnie opisać, jak to zrobić." 
Materiały obejmowały kilkanaście tego rodzaju tematów. Jeden z nich dotyczył 
znajdowania podwójnych agentów. Inny opisywał najlepsze sposoby pozyskiwania 
zaufania. Jeszcze inny podejmował problem rekrutacji najlepszych kandydatów. I 
tak dalej, i tak dalej. Scylla rozprostował ramiona i spojrzał na zegarek. 
Dziesiąta trzydzieści. Wstał od biurka w swoim pokoju hotelowym, podszedł do 
otwartego okna i wpatrywał się przez chwilę w ciemność nocy. Ptaki na jego 
wyspie spały już o tej porze. I to od kilku godzin. On również spałby już o tej 
porze, gdyby tam był. Gdzieś na ulicy wystrzelił gaźnik samochodu. A może był to 
strzał z pistoletu? Kiedyś wiedziałby na pewno. Ubrał się swobodnie; włożył 
koszulę, spodnie, skarpetki i trampki, do jednej kieszeni wsunął trochę gotówki 
w banknotach, do drugiej garść drobnych. Za kwadrans jedenasta spytał 
recepcjonistę (dobre sobie!) czy wie, jak dojść do Spanier Hall i gdy już 
wiedział, w którym iść kierunku, opuścił hotel i znalazł się w mroku 
nowoorleańskiej nocy. Było nadspodziewanie cicho, jednakże latem takie miejsca, 
jak Miami - a zapewne również Luizjana - traciły wiele ze swego uroku, gdy na 
ulicach zaczynały niepodzielnie panować owady. Wcześniej tego dnia posłyszał też 
krótką rozmowę w holu hotelu; ktoś mówił, że miasto nigdy nie odzyskało swego 
charakteru po zorganizowaniu Targów kwiatowych (widocznie odbyły się tam takie 
Targi); okazały się one zupełnym niewypałem, co z kolei wpłynęło ujemnie na samo 
miasto, w którym interesy zaczęły iść źle, opustoszały hotele i wszystko w ogóle 
przypominało stary, niezamieszkany dom. Zanim skończył rozmyślania na temat 
sytuacji, w jakiej znalazło się miasto, zorientował się, że znalazł się nagle 
między dwoma mężczyznami, wykonał więc raptowny zwrot... ...ale zbyt powoli... 
...zbyt powoli... Przed oczami mignął mu barczysty mężczyzna z wystającym 
brzuchem, który skrępował mu ręce, co ułatwiło temu drugiemu, o gniewnej twarzy, 
zadać cios łokciem w splot słoneczny. Scylla jęknął. Następnie mężczyzna z 
gniewną twarzą mocno kopnął go kolanem w brzuch; pociemniało mu w oczach, znów 
jęknął i oczy zaszły mu mgłą. Chciał skulić się wpół i zrobiłby to, gdyby nie 
fakt, że jego ruchy krępowały mocne ramiona, mężczyzna z gniewną twarzą mógł 
więc dalej walić go pięściami w brzuch. - Obróć go - usłyszał Scylla. - Po co? - 
Do cholery, obróć go. Scylla czuł, jak obracają go w drugą stronę. Następne 
ciosy posypały się w okolice nerek i krzyża, jego ciało stało się bezwładne. - 
Puszczam go, niech upadnie na ziemię. - Poczekaj, jeszcze nie skończyłem. 
Krępujące go do tej pory ramiona zwolniły swój uścisk, Scylla padł na chodnik, 
usłyszał oddalające się kroki, następnie słowo: "pieniądze", wtedy kroki znów 
przybliżyły się, czuł, jak tamci przeszukują mu kieszenie... -...nie ma 
portfela... -...musi mieć jakąś forsę... W tym momencie usłyszał jakiś obcy 
głos: - Policja... policja... - Mam forsę. - Spływajmy. Kroki ponownie oddaliły 
się. Scylla leżał zupełnie nieruchomo. W tym momencie pragnął tylko jednego: 
przybrać pozycję dziecka w łonie matki i leżeć nieruchomo wyczekując brzasku - 
wtedy przebudzi go śpiew ptaków... ...nie, ptaki należały już do przeszłości, od 
końca tamtego okresu minęło już trzydzieści sześć godzin. Człowiek, który 
krzyczał: "policja" stał teraz nad nim. Scylla podniósł wzrok. Zobaczył 
mężczyznę w starszym wieku. - Dobrze się pan czuje? Scylla pokiwał głową. - Jest 
pan pewny? Scylla powoli podniósł się. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, był 
kontakt z przedstawicielami tutejszego prawa. Można sobie wyobrazić ich 
zdziwienie, gdyby zechcieli zdjąć jego odciski palców - odkryliby wtedy, że nie 
ma żadnych. Jego linie papilarne zostały usunięte chirurgicznie wiele lat temu. 
- Czy mogę coś dla pana zrobić? Scylla potrząsnął głową, wymamrotał pod nosem 
jakieś słowa głębokiej wdzięczności i udał się z powrotem do hotelu. Nie 
pamiętał już, kiedy ostatni raz odczuwał ból, został z pewnością pobity przez 
fachowców w tej dziedzinie - i ból był naprawdę przejmujący. Zastanawiał się co 
było gorsze: ból czy strach. Był okropny upał. `ty 8 `ty - Ale go spraliśmy, 
mówię wam - prawie że krzyknął Cheetah. - Spraliśmy  go na kwaśne jabłko. Więcej 
kłopotu sprawiłaby nam jakaś pieprzona  licealistka. - Była już prawie północ, 
gdy chodził tam i z powrotem po biurze Fountaina, zastanawiając się, jak Hondo 
mógł spokojnie siedzieć na krześle, skoro robota poszła tak gładko. Fountain 
siedział przy biurku i nie odzywał się, czekał aż Cheetah nieco ochłonie. - 
Nawet nie zorientował się, że zaszliśmy go od tyłu. Spacerował sobie, jakby był 
jakimś dupniętym turystą. Tym właśnie jest, dupniętym turystą, niczym więcej. - 
Teraz zwrócił się do Fountaina. - Mógłbym go załatwić sam, w swoim cholernym 
raporcie niech pan to jasno przedstawi, aby ci z trzynastego piętra też 
wiedzieli. Hondo odpowiedział, zachowując przy tym spokój: - Tego nie możesz 
wiedzieć na pewno. Wiadomo tylko tyle, że to ja wykonałem ciężką robotę, 
skrępowałem mu ręce, więc mogłeś zadać kilka ciosów. Gdyby mnie tam nie było, 
mógł ci porządnie obić tyłek. Cheetah zrobił krok w kierunku dużego faceta 
siedzącego na krześle. Zaczął coś mówić, w końcu wymamrotał tylko: - Lepiej 
uważaj. Hondo spojrzał na Fountaina. - Niedługo będzie się domagał, abym w ogóle 
nie brał udziału w robocie. A ja do tego wszystkiego mam słabe serce. - 
Przerwał. - Ten facet dziś wieczorem nie był tak zupełnie beznadziejny; był po 
prostu bardzo, ale to bardzo powolny. - Panowie - powiedział Fountain - nie 
zmuszajcie mnie, abym musiał pisać w raporcie o waszych osobistych 
uprzedzeniach. Ale będę musiał to zrobić, jeśli sytuacja nie zmieni się. 
Dokładnie to objaśnię, możecie mi wierzyć. Cheetah znów zaczął coś mówić, 
przerwał i w końcu zamilkł na dobre. - Czy Bede będzie miał ślady pobicia? - 
spytał Fountain. - Proszę spytać jego - powiedział Hondo. - On zadawał ciosy. Ja 
tylko wykonywałem brudną robotę. - Dlaczego pana o to głowa boli, Fountain? 
Oczywiście, że nie będzie żadnych znaków. Nie jestem nowicjuszem, przylałem mu w 
bebechy i w nery, jego twarzyczka będzie jutro rano taka śliczna, jak zwykle. 
Fountain odetchnął. Aż mdliło go na samą myśl o tym, co miał za chwilę zrobić - 
zadzwonić do Waszyngtonu i rozmawiać z Perkinsem. Do urzędnika tej rangi dzwonił 
dotychczas tylko dwa razy i za każdym razem rozmowa odbywała się w godzinach 
pracy. Perkins nienawidził, gdy ktoś zawracał mu głowę po godzinach urzędowania. 
Wszyscy o tym wiedzieli. Nie było jednak wyjścia, musiał to zrobić, otworzył 
więc kluczem szufladę biurka i wyciągnął zielony telefon, wykręcił dwójkę, potem 
kierunkowy i wreszcie właściwy numer. - Dywizja - odezwał się kobiecy głos. 
Młody kobiecy głos. - Proszę mnie połączyć z Perkinsem. - Proszę zadzwonić 
jutro. - Mówi Fountain z Nowego... -...proszę zadzwonić jutro. - Mam rozkazy. - 
Podobnie, jak ja. Proszę zadzwonić jutro. Grubiutki Fountain zdenerwował się, 
nabrał szybko powietrza do płuc i zdobył się na odwagę: - Proszę mu przekazać, 
że dzwoniłem w sprawie Bede. I nie spodziewam się, by Perkins sam jutro 
zadzwonił. - Trzasnął słuchawką; ten gest miał zrobić wrażenie na Cheetahu i 
Hondo. Prawdopodobnie całe to przedstawienie, owa demonstracja odwagi, 
przeznaczona była dla tych dwóch widzów. Będąc dzieckiem uwielbiał Conan Doyle'a 
i Perkins bardzo przypominał mu Mycrofta Holmesa, starszego brata Sherlocka, 
człowieka bardzo otyłego, ale mądrzejszego niż brat. Perkins był również bardzo 
otyły i chyba mądrzejszy niż większość ludzi z jego otoczenia. Różnica polegała 
jednak na tym, że Fountain był niemal zakochany w Mycrofcie Holmesie, natomiast 
Perkins wzbudzał w nim strach. Fountain siedział, wpatrując się w zielony 
telefon, Cheetah przechadzał się po pokoju w coraz szybszym tempie, Hondo wstał 
i również zaczął chodzić tam i z powrotem. Fountain rozumiał, że z pewnością nie 
był jedynym człowiekiem, który boi się Perkinsa. Ta nerwowa wędrówka po biurze 
trwała do momentu, gdy zadzwonił zielony telefon i Fountain szybkim ruchem 
chwycił za słuchawkę. - Fountain przy telefonie - powiedział. Po drugiej stronie 
ryknął głos: - Fountain, ponieważ to ja dzwonię do ciebie, na twój prywatny 
numer, fakt, że to ty jesteś przy telefonie - to jest informacja, którą już 
posiadam. - Chodzi o... chodzi o tego Bede... - Słuchaj, Fountain, tego już za 
wiele... jest późno i jestem już w domu, jeden z moich pracowników skontaktował 
się ze mną, aby mnie powiadomić, że dzwoniłeś do biura - cytuję słowa mojego 
pracownika: "w sprawie Bede" a więc znowu podajesz mi informację, którą już 
posiadam. Fountain, nasza rozmowa musi się zacząć jeszcze raz, a więc zacznij 
ją! - No więc... widzi pan... sprawdziliśmy go... Cheetah i Hondo są tu ze mną w 
biurze... Głęboki oddech po drugiej stronie. - Fountain, jeśli nie jest w ogóle 
za późno, by spróbować wlać ci trochę oleju do twojej pustej łepetyny, dam ci 
przykład, jak powinna brzmieć twoja relacja: "Proszę pana, dzwonię w sprawie 
próby, której przebieg był... itd.", po tym, Fountain, mógłbyś dodać parę słów 
na podsumowanie. -...Fatalny - wydobył z siebie Fountain. Głos, który do tej 
pory wywoływał strach, nagle zamilkł. Fountain był na to zupełnie nie 
przygotowany. Perkins nie miał zwyczaju milknąć w czasie rozmowy, gdyż była to 
po prostu strata czasu; Fountain zastanowił się w tym momencie czy nie rozmawia 
aby z Mycroftem Holmesem. - Cytując Cheetaha, "dał się zbić na kwaśne jabłko". 
Używając słów Hondo był "bardzo, ale to bardzo powolny." - Być może... - Głos 
wydawał się być teraz bardziej stonowany. Można by nawet powiedzieć, że wyrażał 
wahanie. - Łączyłem duże nadzieje z tym facetem. Miał świetne rekomendacje. Tak. 
Może jest jakiś powód takiej właśnie postawy. Albo braku odpowiedniej. - Trudno 
mi powiedzieć - powiedział Fountain - ale ponieważ są tu ze mną Cheetah i Hondo, 
mógłbym ich teraz wysłać do hotelu, aby skończyli z nim. - Czy dobrze słyszałem, 
Fountain, czy były jakieś zakłócenia w połączeniu? Od kiedy to zajmujesz się 
myśleniem? Sądziłem do tej pory, że to raczej moja domena. - To tylko była 
sugestia, proszę pana. - Fountain, zachowam o niej pamięć w sercu, wiedząc 
jednocześnie, że była to ostatnia sugestia, jaką od ciebie usłyszałem. - 
Przepraszam pana. - Tak sobie pomyślałem, że być może ten facet ma jakieś 
wytłumaczenie. - Wytłumaczenie? - Tak, może być chory, może były jakieś inne 
powody, kiedy macie się z nim widzieć? Fountain przez chwilę nic nie mówił, gdyż 
było jasne, że Bede miał mieć jeszcze jedną szansę; frapowało go, dlaczego ma 
się tak stać, gdyż nigdy wcześniej nie dali takiej szansy nikomu innemu. - Ma 
przyjść jutro późnym popołudniem. - W takim razie postaraj się zachować w 
rozmowie pewną tajemniczość, wiem, że to potrafisz. Naprowadź delikatnie rozmowę 
na temat wiadomych atrakcji tamtego wieczoru i spróbuj się dowiedzieć, czy 
istnieje jakieś wyjaśnienie. - A jeśli nie będzie żadnego? - Jestem pewny, że 
będzie. Mam szczerą chęć przyjąć tego faceta do organizacji. Słyszałem o nim 
tyle dobrego, nie wierzę, aby te wszystkie informacje były nieprawdziwe. 
Fountain doszedł do wniosku, że musi upierać się przy swoim. - Ale jeśli nie 
będzie żadnego wytłumaczenia, proszę pana. Co mam wtedy robić? Ponownie cisza. 
Tym razem Fountain był pewny, że jego słowa zostały dobrze usłyszane, więc nic 
nie mówił, oczekując na odpowiedź swego otyłego szefa. -...Co robić?... Wybrać 
najgorsze rozwiązanie padła wreszcie odpowiedź spokojnym głosem. Odłożył 
słuchawkę. Fountain trzymał jeszcze przez chwilę słuchawkę, starając się 
zrozumieć ton ostatniej wypowiedzi. Był taki dziwny. Fountain nie miał wprawdzie 
dużego doświadczenia w rozmowach z ludźmi zajmującymi tak prominentne 
stanowiska, jak Perkins, ale jakieś doświadczenie przecież miał. W tej chwili 
miał już za sobą trzy takie rozmowy. Słowa: "wybrać najgorsze rozwiązanie" 
zostały wypowiedziane z taką - z taką złością? Nie, w tym kryło się coś więcej 
niż złość. Coś więcej niż rozczarowanie. Może smutek? `ty 9 `ty - Stracił pan 
okazję posłuchania świetnego jazzu, Bede - powiedział Fountain, wprowadzając go 
do swego biura. - Jazzu? - W Spanier Hall. Czekałem o jedenastej. Poszedłbym tam 
tak czy inaczej, więc proszę nie myśleć, że sprawił mi pan jakiś kłopot. Po 
prostu uwielbiam to miejsce. Mężczyzna potrząsnął głową. - Ach, ta moja pamięć. 
Czasem myślę, że powinienem raczej odstąpić komuś moją głowę. Zupełnie 
zapomniałem. - Wyciągnął gruby plik dokumentów. - Tak mnie to wciągnęło. - A 
więc w ogóle pan nie wychodził? Potrząsnął głową. - Pomyślałem, że zaliczenie 
tego materiału jest dla mnie ważniejsze niż słuchanie muzyki. A potem - jakby to 
powiedzieć - zapaliłem się do nauki, może nawet przesadziłem z tą moją 
gorliwością. Zawsze w szkole byłem dobrym uczniem. Teraz też chciałem się spisać 
na piątkę. - A więc ślęczał pan nad tymi papierami całą noc? - Cóż, rzeczywiście 
wyszedłem na krótki spacer, aby trochę ochłonąć. - Miał pan ból głowy? - Nie. - 
Był pan przemęczony długą podróżą samolotem? Potrząsnął głową. - Wszystko było w 
najlepszym porządku. Fountain spojrzał na zegarek. Kilka minut po szóstej. Przed 
dziewiątą będzie już ciemno. - Czy spacerował pan w pobliżu hotelu, czy 
powędrował gdzieś dalej? - To wspaniały utwór z Dixielandu... - Jaki utwór? - 
Czy nie powędrował gdzieś dalej? - Oczywiście - odpowiedział pospiesznie 
Fountain. - To słynny standard. - Poszedłem tylko jedną przecznicę dalej. 
Zrobiłem dwa okrążenia i wróciłem do moich papierów. - Wskazał na materiały. - A 
więc nie zdarzyło się nic ciekawego. - Można to i tak ująć. - No dobrze. Ale nie 
zapominajmy, że mamy wrogów. - Fountain wyciągnął pięć zdjęć, drugie z nich 
przedstawiało Cheetaha, trzecie Hondo. - Czy myśli pan, że mógł ktoś pana 
śledzić? - Trudno mi powiedzieć. - Niech pan spojrzy na tych facetów - czy 
któraś z tych twarzy wydaje się panu znajoma? - Pokazał pierwsze ze zdjęć: - 
Nie. Następne było zdjęcie Cheetaha. Bede przyjrzał się mu dokładnie. - Widział 
go pan wcześniej? - Ależ nie, zastanawiałem się tylko, skąd tyle złości w tej 
twarzy. Z kolei zdjęcie Hondo. - Nie wygląda na gwiazdora filmowego. Na pewno 
nie. Zdjęcie czwarte i piąte. Przeczący ruch głową. Fountain włożył zdjęcia z 
powrotem do biurka. - Z tymi pięcioma mogą być kłopoty. Niech pan zachowa 
ostrożność. - Od tej chwili będę się miał na baczności - zapewnił go Bede. - 
Bede - powiedział wtedy Fountain. - Niech pan usiądzie tam. - Wskazał na krzesło 
znajdujące się po przeciwnej stronie biurka. Bede usiadł. - Nasza rozmowa stała 
się bardzo serio. - To nasza praca taka jest. - Nie, nie to miałem na myśli, 
wiem, że taka jest, chciałem tylko powiedzieć, że odniosłem wrażenie, jak by to 
ująć, że coś jest nie po pańskiej myśli. Fountain uśmiechnął się. - Ależ nie. 
Chciałbym tylko rozwinąć pewną myśl. - Pański sprawdzian... - Potrząsnął plikiem 
papierów. - Chcę być absolutnie pewny co do tego, że wykonał pan pracę 
najlepiej, jak pan umiał, jeśli coś nie poszło tak, jak pan planował, to czy 
istnieją jakieś okoliczności usprawiedliwiające, czy istnieje jakieś 
wyjaśnienie? Jeśli jest coś o czym chce pan powiedzieć, jeśli powodem nie 
najlepszej formy mogła być nerwowość albo jakakolwiek inna przyczyna, niech pan 
lepiej opowie o tym od razu, gdyż nie będzie po temu innej okazji. - Nie było 
żadnych okoliczności usprawiedliwiających, nie mam żadnych dodatkowych 
wyjaśnień. Fountain pokiwał głową i postukał palcami w blat biurka. - Dobry 
człowieku - powiedział w końcu. - Przepuszczę to przez komputer i sprawdzę. 
Myślę, że skończę przed dziewiątą, trzy godziny powinny w zupełności wystarczyć. 
Wystawię panu później ocenę. - Czy mam tu wrócić o dziewiątej? - Zadzwonię do 
hotelu. Niech pan koniecznie czeka na wiadomość. Jestem szybki. Niech pan będzie 
równie szybki jak ja. - Jestem szybki. - Nie zadzwonię wcześniej, więc jeśli 
chce pan poznać miasto, proszę się nie krępować i wyjść gdzieś. Poziom usług 
kulinarnych dorównuje tu poziomowi wilgotoności powietrza. Mogę panu zamówić 
stolik u Brennana, albo niech pan sam coś wybierze. - Słyszałem o Cafe du Monde. 
- Niezbyt urozmaicony jadłospis, ale samo miejsce prześliczne. Może pan 
pospacerować po Dzielnicy Francuskiej ile dusza zapragnie, proszę jednak być o 
dziewiątej w swoim apartamencie. - W tym momencie Bede podniósł się zza biurka. 
- Znam już drogę do wyjścia, panie Fountain. Fountain pokiwał głową, następnie 
wyczekał, aż oddalą się kroki schodzącego w dół mężczyzny, w końcu usłyszał, jak 
frontowe drzwi otworzyły się i następnie zamknęły. Wziął wtedy plik arkuszy, 
włożył je do maszyny rozdrabniającej papier i włączył ją na kilka chwil. 
Podszedł następnie do okna i spoglądał na opalonego mężczyznę idącego powoli 
chodnikiem. - Okropnie kuleje - powiedział do dwóch mężczyzn, których nie 
widział, ale co do których był pewny, że stoją już za jego plecami. - To cud, że 
w ogóle chodzi - powiedział Cheetah. Hondo skomentował: - Nie byłby w stanie 
chodzić, gdybym to ja zadawał ciosy. - To znaczy uważasz, że... - powiedział 
Cheetah ze złością. - Uważasz, że...? - Chryste, dajcie spokój - wtrącił 
Fountain znużonym głosem. - Ustawiłem go dla was na dziewiątą, oszczędzajcie 
energię na później. - Już teraz obawiał się rozmowy telefonicznej, jaką będzie 
musiał odbyć z Perkinsem, gdy czyn się dokona. `ty 10 `ty Tuż po godzinie ósmej 
Hondo zadzwonił do hotelu Continental Supreme z budki po przeciwnej stronie 
ulicy i poprosił do telefonu pana Bede. Rozmowa została przełączona do pokoju, 
telefon zadzwonił kilkanaście razy. Hondo odłożył słuchawkę, wyszedł z budki, 
spojrzał na Cheetaha i potrząsnął znacząco głową. Cheetah spojrzał na zegarek i 
wyciągnął pięć palców. Hondo pokiwał głową. Dokładnie dziesięć minut później 
weszli razem do holu Continental Supreme i podeszli do hotelowego telefonu. 
Cheetah wziął słuchawkę i poprosił pana Bede. Tym razem poczekał, aż telefon 
zadzwoni dziesięć razy. Odłożył słuchawkę i razem z kolegą wszedł do windy; 
przycisnął guzik na trzecie piętro. Bede zajmował dwa pokoje: 305 i 306. Pokój 
305 znajdował się bliżej, więc Cheetah otworzył zamek i obaj wśliznęli się do 
środka. - Gorąco - powiedział Hondo, gdy Cheetah zamknął za sobą drzwi, co 
spowodowało, że obaj mężczyźni znaleźli się w zupełnej ciemności. - Dziwne, że 
nie używa klimatyzacji. Może zamkniemy okna i włączymy ją. - Bardzo dobry pomysł 
- odpowiedział Cheetah. - Wprost genialny. - Próbujesz być złośliwy, robisz to w 
taki sposób, że wyczuwa się od razu, o co ci chodzi. - Nie, po prostu obleciał 
mnie strach, słuchaj, pomyślałem tylko, że moglibyśmy pozamykać okna, włączyć 
klimatyzację, a potem umieścić małe karteczki na drzwiach z napisem: "Beeedee, 
jesteśmy w śrooo...dku." - Nienawidzę robić tego samego dwa razy - powiedział 
Hondo. - O Jezu, chodzi mi o to - ciągnął swój wywód Cheetah, mówiąc z coraz 
większym zapałem - facet nie zamyka okien i nie używa klimatyzacji, wraca, 
otwiera drzwi - i co słyszy: cholerne klimatyzatory włączone na pełny regulator, 
czy coś takiego mogłoby wzbudzić w nim jakieś podejrzenia? - Już dobrze, 
zapomnij, że w ogóle mówiłem o tych oknach, chciałem tylko, aby to wszystko było 
łatwiejsze do zniesienia, oczekiwanie będzie okropne, ten upał i brak 
jakiegokolwiek przewiewu. - Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, że być może 
robisz w życiu nie to, do czego jesteś stworzony? Mógłbyś na przykład, pojechać 
na Alaskę, słyszałem, że cierpią tam na brak ludzi wykonujących sanie do 
zaprzęgów, jest to zawód stary jak świat, a młodzi Eskimosi, cóż, oni zajmują 
się teraz komputerami, mógłbyś więc nauczyć się fachu, osiąść tam na stałe, 
klimat jest tam zimny, ciągle wieją wiatry - doskonałe warunki dla kogoś 
takiego, jak ty. - Był w fatalnym nastroju, gdyż w pokoju było rzeczywiście 
gorąco jak w piekle i miał ochotę pozamykać te głupie okna i znaleźć się tuż 
obok włączonego na pełny regulator klimatyzatora. Hondo zastanawiał się, czy 
warto się tak wkurzać i doszedł do wniosku, że nie, gdyż nie pomaga to przecież 
w robocie. Był już zlany potem, gdy powiedział: - Nie wiemy, do którego wejdzie 
pokoju. - No więc? - Ty zostań tu, ja będę czekał w 306. To bez znaczenia, 
którymi drzwiami wejdzie. - Co chcesz przez to powiedzieć? - Chcę przez to 
powiedzieć, że to ja mam prawo go załatwić. Jeśli wejdzie przez moje drzwi, nie 
chcę, abyś przybiegł tu, wchodził mi w drogę, a potem chełpił się przed 
Fountainem, jaki to byłeś wspaniały; już raz tak było, kiedy dowaliłeś mu, ale 
to ja wykonałem wtedy najgorszą część roboty. Cheetah doszedł do wniosku, że 
pomysł nie jest zły. W ciemnościach robota nie zawsze szła gładko. Jeśli 
wmieszał się do tego ktoś inny, mógł wtedy wszystko spieprzyć. Był jednak pewien 
szkopuł, nie mógł przecież podzielić się z Hondo pewną uwagą, która z pewnością 
nie zostałaby odebrana jako komplement. - Ja nie mam nic przeciwko temu, ale 
jest pewien problem - nie wydaje mi się, abyś mógł sam sobie z nim poradzić. - 
Mój jedyny problem polega na tym, że nie mam okazji, by poradzić sobie z tobą. - 
Zjeżdżaj stąd. - Chłopcze, cała przyjemność po mojej stronie. - Hondo przeszedł 
po omacku do pokoju 306, zajął pozycję przy drzwiach i wyciągnął nóż. Zwykle nie 
lubił posługiwać się nożem, ale w takich ciemnościach, zwłaszcza że było tak 
gorąco, spocone ręce mogły stracić swe zwykłe wyczucie. Tak więc, gdy było 
gorąco i ciemno, noże okazywały się przydatne. Spojrzał na zegarek. Dwadzieścia 
po ósmej. Fountain miał zadzwonić do Bede o dziewiątej. Znaczyło to, że 
oczekiwanie mogło potrwać aż czterdzieści minut. Po oczach spływał mu pot. Do 
tego nienawidził Cheetaha. W sumie jednak nie mógł się na nic uskarżać. Naprawdę 
uwielbiał tę robotę. Ale potem przyszła taka chwila, że mógłby ją znienawidzić; 
znalezienie wymarzonej pracy nigdy nie było czymś łatwym. Cheetah spojrzał na 
zegarek. Wpół do dziewiątej. Czas pazura. Usztywnił palce prawej ręki, dopasował 
dokładnie broń do dłoni w taki sposób, aby stanowiły doskonałą jedność; miał 
ostro zakończone paznokcie i tak spiłowane, że ostrością dorównywały brzytwie - 
mógł więc zastosować dwie różne techniki zadania ciosu: technikę cięcia albo 
pchnięcie. Czy istniało coś lepszego niż wolny wybór? Kiedyś, niedługo po tym, 
jak opracował swą technikę walki, myślał przez pewien czas, jaką fortunę mógłby 
zbić na produkowaniu takich pazurów i sprzedawaniu ich najemnym żołnierzom. 
Kilka dyskretnych reklam w Żołnierzu fortuny i - mój Boże mógłby siedzieć na 
pieniądzach. Powodem, dla którego zdecydował się tego nie robić, było to, że 
jego przełożonym z Dywizji ten pomysł zapewne nie spodobałby się, zwłaszcza że 
płacili mu i tak wystarczająco dużo, a właściwie bardzo dużo. Był jeszcze jeden 
powód: broń, którą wymyślił, miała jedynie charakter pomocniczy. Jej skuteczność 
była uzależniona od szybkości ręki - a w tym nie dorównywał mu nikt. #/8#36. 
Cholerna wilgotność. Jak to możliwe aby ktoś mógł spać w takich warunkach? 
Zrelaksuj się, powtarzał sobie. Bede już wkrótce nie będzie miał tych problemów. 
Cheetah wyciągnął chustkę i otarł pot z szyi. Proszę - błagał niemal jak w 
modlitwie - spraw, aby Bede nie kazał na siebie długo czekać. Modlitwa została 
wysłuchana. O godzinie #/8#47 rozległy się na korytarzu ciche odgłosy stąpania. 
Następnie brzęk kluczy. Potem chrzęst klucza w zamku. #/8#48. Drzwi otworzyły 
się na oścież. `ty 11 `ty Scylla zjawił się przed siódmą w Cafe du Monde, 
trzymając pod pachą Almanach Świata. Zamówił kawę i pączki i wpatrywał się przez 
chwilę w rzekę Mississippi. Nie mógł sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek 
wcześniej wahał się tak bardzo jak teraz. W czasie sprawdzianu spisał się dobrze 
i był zadowolony, że miał już to z głowy, miał również pewność co do końcowego 
wyniku; po prostu znał ten wynik. Mając przed sobą otwarty almanach, wiedział w 
tej chwili znacznie więcej na temat szczątków naszej planety niż w momencie gdy 
znajdował się na lotnisku w San Juan. Zakupił almanach tego samego dnia rankiem 
i od tej pory prawie nie odrywał od niego oczu. Wiedział już, że nie żyje 
Cheever, podobnie jak MacDonald i Shaw. Wiedział już, co oznacza AIDS, ile ofiar 
pochłonęła ta choroba i jakie są związane z tym prognozy na przyszłość. 
Dowiedział się również, że Breżniewa nie zastąpił Gorbaczow, ale że w 
międzyczasie byli jeszcze Andropow i Czernienko. Wiedział już, że Sally Ride 
odnosi wielkie sukcesy, a Menudo śpiewa po całym świecie, przyciągając tłumy, 
jakich nie widywało się wcześniej na żadnych koncertach, tłumy liczące ponad 
dwieście tysięcy widzów. Ze smutkiem dowiedział się natomiast o udanym zamachu 
na Anwara Sadata i uznał to wydarzenie za najważniejsze w czasie jego 
nieobecności. Przeczytał również i o tym, że jakiś wielki uczony postanowił grać 
w zawodowej lidze piłki nożnej w sezonie wiosennym i letnim, dowiedział się, że 
gracze baseballu właśnie rozpoczęli strajk oraz że tenisiści wyprzedzili 
dżokejów jako najlepiej zarabiający sportowcy. Odkrył również, że istnieje coś 
co nosi miano "Kuchni Kalifornijskiej" - czyż sama nazwa nie zawierała w sobie 
sprzeczności? Szefowie kuchni stawali się teraz gwiazdami, natomiast projektanci 
mody - supergwiazdami; zbijano również fortuny sprzedając męską bieliznę. 
Postarzał się tylko o jeden dzień, w czasie którego dowiedział się 
niewiarygodnie dużo o bieżących sprawach tego świata. Była jedna rzecz, co do 
której nie był pewny: czy powinien wstąpić do Dywizji? Proste pytanie. Tak czy 
nie? Czy naprawdę chciał to zrobić? Odpowiedź na to pytanie nie była, rzecz 
jasna, łatwa. Zorientował się, że wystygła mu kawa, gdy rozmyślał o tych 
wszystkich skomplikowanych sprawach. Skinął więc na kelnerkę i zamówił następną, 
zaczął ją pić, gdy tylko znalazła się na stoliku. Zegar na ścianie restauracji 
wskazywał godzinę siódmą piętnaście. Scylla otworzył almanach w przypadkowym 
miejscu i przeczytał, że z powodów mało zrozumiałych (dla niego) my, całe Stany 
Zjednoczone Ameryki, dokonaliśmy inwazji na coś, co nazywa się Grenada i - o 
dziwo! - zajęliśmy ten kraj w szybkim tempie. Zastanawiał się, czy to była 
wojna. Raczej wątpliwe. Nie angażowaliśmy się w konflikty wojenne. 
Organizowaliśmy tylko "akcje policyjne", przerzucaliśmy naszych "dywersantów". 
(Szekspirze, czemu nie żyjesz w naszych czasach?) Powód, dla którego miał 
wątpliwości czy wstąpić do Dywizji, był następujący: czy pozwolą mu na to? Nie 
pamiętał aby pozwolili komukolwiek odejść. Można było kopnąć w kalendarz w 
czasie pełnienia obowiązków służbowych - to było dozwolone. Ale odejść z własnej 
woli? Wszystko przemawiało przeciwko takiej decyzji. I było tak w 
rzeczywistości. Ktoś kto pracował dla Dywizji - posiadał pewne informacje. A 
jeśli tak - mógł je ujawnić - za pieniądze lub po pijanemu, mógł to również 
zrobić pod przymusem. Jedynym atutem Bede było natomiast to, że dłuższy czas 
przebywał, mówiąc oględnie, w odosobnieniu i nikt nie mógł go oskarżyć o to, że 
był au courant w sprawach dotyczących działalności Dywizji. Cóż takiego mógł 
ujawnić? Że Fountain był głupcem? Czy taka informacja mogła kogoś zaszokować? 
Mimo wszystko Perkins lubił Scyllę. Być może okazywał mu specjalne względy, może 
miał taki kaprys. Być może właśnie dlatego kazał mu wykonywać jakieś zadanie i 
strofował go później za nieskuteczność. Dopytując się o szczegóły. Dochodziła 
ósma. Zamówił następną kawę, poczytał przez chwilę almanach. Mało powiedzieć, że 
Mondale przegrał z Reganem - usunięto go po prostu ze stadionu, obiecał bowiem 
podnieść podatki już na początku swojej kampanii wyborczej. Cóż za genialny 
pomysł, wymyślił to chyba ten sam facet, który zaproponował przełożenie na lato 
rozgrywek piłkarskich. O godzinie #/8#30 zapłacił rachunek i wyszedł, spacerował 
jakiś czas po Dzielnicy Francuskiej do momentu, gdy złapał taksówkę, kazał się 
zawieźć do hotelu, gdzie dotarł o #/8#43. Nie było dla niego żadnych wiadomości, 
zanim jednak otrzymał taką informację od recepcjonisty, minęło dobrych parę 
minut. O #/8#46 dotarł windą na trzecie piętro. Przeszedł przez korytarz, 
wyciągnął klucze, wybrał drzwi oznaczone numerem 305. Była godzina #/8#48, kiedy 
przekręcił klucz w zamku i pchnął drzwi, które otworzyły się na oścież. `ty 12 
`ty W momencie, gdy Hondo usłyszał, jak ktoś wchodzi do pokoju 305, wiedział 
już, że to nie jego dzień. Szanse były "fifty-fifty" - ten trzeci mógł równie 
dobrze wejść przez jedne drzwi, jak i przez drugie - wybrał jednak drzwi 
Cheetaha, więc Hondo będzie musiał wysłuchiwać wszystkich tych głupot. Będzie 
słuchał, jak to on sam dokonał czynu, on, wielki Cheetah, człowiek, który uważał 
się za króla likwidatorów. Hondo, zastygły w bezruchu w pokoju 306, musiał 
jednak przyznać, że ma pewien podziw dla zawodowych umiejętności Cheetaha. 
Oczywiście, znane mu były wszystkie historie na temat zdolności Cheetaha w 
posługiwaniu się pazurami, słyszał o tym, że gdy Cheetah był "na czatach", 
robota była wykonana cicho i szybko. Ale tym razem akcja w pokoju 305 była 
nadzwyczajna. Nie rozległ się ani jeden odgłos. #/8#49. Cóż, do diabła, robią te 
pazury? Hondo nie mógł się nadziwić. Przecież musiał być jakiś hałas - 
jakkolwiek ostra była broń Cheetaha, musiała przecież wbić się w ciało i jeśli 
miała trafić w serce, musiała wcześniej przebić ubranie - ale nie, Cheetah 
zastosował, oczywiście, chwyt za gardło, następnie wystarczy zwolnić uścisk - i 
już po wszystkim. Cholera, Cheetah nawet nie zasapał się. Musiał być w świetnej 
formie; zabijanie było pracą i nikt w tym fachu nie myślał inaczej. Ludzie spoza 
branży na pewno nie rozumieli tych spraw, ale zawodowcy wiedzieli, że 
pozbawienie kogoś życia nie jest takie łatwe. Musiało się być w dobrej formie, 
nawet jeśli używało się takiej broni, jak pazury Cheetaha. Była godzina #/8#50, 
gdy zaświtała mu w głowie myśl, że w pokoju 305 muszą się dziać jakieś dziwne 
rzeczy. Albo też - określając to bardziej precyzyjnie - że w pokoju 305 nie 
działo się absolutnie nic. Bezszelestnie zbliżył się do drzwi łączących oba 
pokoje. I oto ujrzał stojącego Cheetaha, którego sylwetka była łatwo zauważalna 
w smudze światła padającej przez uchylone drzwi. - Co, do diabła...? - wyszeptał 
Hondo. -...zamknij się - odpowiedział szeptem Cheetah. - Chryste, nie mów do 
mnie: "zamknij się", powiedz raczej, co się tu stało? - Nawet ty powinieneś to 
wiedzieć - nic się nie stało. - Gdzie...? -...nie pytaj mnie, gdzie on jest, nie 
wiem, gdzie on jest, drzwi się otworzyły, ale nikt nie wszedł, może poszedł po 
lód z automatu, cholera go wie. - Musiałeś zrobić jakiś niewłaściwy ruch - 
powiedział Hondo. - Nawet nie drgnąłem - odpowiedział wzburzony Cheetah. - Gdyby 
tak było, to by wszedł - musiałeś coś spieprzyć, dlatego się spłoszył. - 
Wpatrywał się przez chwilę w drugiego mężczyznę, który wyglądał doprawdy 
śmiesznie - na palcach miał swoje słynne pazury, ale gdzie był wróg, który miał 
paść ich ofiarą? On sam wyglądał równie śmiesznie, stojąc w tej chwili w 
drzwiach trzymając w ręce swój pieprzony nóż. - Czy sprawdziłeś korytarz? - 
Oczywiście, że nie sprawdziłem korytarza - po pierwsze dlatego, że jestem pewny, 
że go tam nie ma, a po drugie - czy nie wydaje ci się, dupku, że gdybym wystawił 
głowę na korytarz, po prostu ujawniłbym się? - Pójdę jednak sprawdzić korytarz - 
powiedział Hondo i przeszedł do pokoju 305, wyjrzał na korytarz, spojrzał w 
jedną stronę, potem w drugą. - Nie ma nikogo. - Jezu, czy nikt nie mógł 
przewidzieć takiej sytuacji? - Jak myślisz, co powinniśmy zrobić? - Wiem, co ty 
powinieneś zrobić - idź gdzieś i zmień pieluchę, a ja zajmę się resztą. On musi 
tu wrócić - to pewne. Prawdopodobnie otworzył drzwi i w tym momencie przypomniał 
sobie o czymś. - O, widzę, że geniusz rozwiązuje zagadkę. - Niech cię szlag - 
powiedział Cheetah, przymykając drzwi do pokoju 305, w którym automatycznie 
zrobiło się ciemniej - albo wracaj do swojego pokoju, albo daj mi wolną rękę. - 
Do tej pory spisałeś się świetnie, więc rób, co chcesz - powiedział Hondo. - 
Dlaczego nie jesteś wrogiem? - spytał Cheetah. - Mógłbyś wtedy liczyć tylko na 
Opatrzność, człowieku - odpowiedział Hondo. Spojrzał na zegarek. #/8#53. Wytarł 
rękojeść noża o koszulę i wrócił do swojego pokoju. Była dokładnie #/8#54 - było 
ciągle gorąco i ciemno - gdy nagle zorientował się, że nie jest sam w pokoju. 
...to dziwne, pomyślał Hondo, gdy jakaś postać zbliżyła się do niego... uderzył 
nożem, ale chybił, co też było dziwne, bo wiedział, jak posługiwać się tą 
bronią... potem zdarzyło się coś, co było niewiarygodne... panowała ciemność, 
pot lał się z niego strumieniami, a to coś, co pojawiło się nagle, nie mogło 
przecież wejść przez drzwi, które przez cały czas były zamknięte, musiało tam 
być wcześniej... to nieważne, skąd się tam wzięło, dość że zaczęły się dziać 
rzeczy przekraczające wszelkie wyobrażenie... Hondo został nagle uniesiony 
wysoko w górę... Jezu, pomyślał, ważę dwieście pięćdziesiąt funtów, nie jestem 
przecież szmacianą lalką... w chwilę później jego ciało uderzyło mocno o 
podłogę... jego szyja stała się bezwładna - jak szyja szmacianej lalki... 
Cheetah był wtedy w pokoju 305 i słyszał odgłosy walki - słyszał jak ciało Bede 
uderzyło o podłogę i jak skręcił sobie przy tym kark, i zrobiło to na nim 
wrażenie, gdyż słyszał już wcześniej, jak szybki był Hondo, podświadomie jednak 
nie przyjmował tego do wiadomości - tak bardzo nie lubił tego faceta. W pokoju 
306 zapanowała cisza. - Wszystko w porządku? - zawołał Cheetah. W sąsiednim 
pokoju nadal panowała cisza. - Nie wygłupiaj się, dupku. W pokoju 306 ktoś dalej 
bawił się w grę milczenia. Zdenerwowany Cheetah podszedł do drzwi łączących oba 
pokoje, włączył światło - i oto zobaczył coś, co w jednej chwili sparaliżowało 
jego umysł: na ziemi leżało martwe ciało Hondo; podbiegł do garderoby, otworzył 
drzwi - w środku nie było nikogo, podobnie zresztą jak w pokoju, drzwi były cały 
czas zamknięte, co oznaczało, że ten ktoś musiał wejść przez okno. Podszedł więc 
do okna i z wielką uwagą wpatrywał się w ciemność nocy, ale któż mógł wejść 
przez okno na trzecim piętrze - na zewnętrznej ścianie budynku znajdował się 
wprawdzie wąski gzyms, ale chyba nie było takiego człowieka, który naraziłby 
swoje życie i zdecydował się iść po nim w ciemnościach, co prawda ściana była z 
cegieł, ale wdrapać się na nią mogła jedynie jakaś zwariowana małpa, która całe 
życie spędza skacząc po drzewach. Cheetah zorientował się nagle, że stał się w 
tej chwili idealnym celem ataku, przebiegł więc przez pokój, zgasił światło i 
pobiegł do pokoju 305, zamknął za sobą drzwi, aby upewnić się, że i tam będzie 
ciemno, zanim jednak drzwi zamknęły się, wyczuł chyba szóstym zmysłem - rezultat 
długich lat pracy - że jakiś cień wśliznął się przez okno. ...wspaniale, 
pomyślał Cheetah, gdy cień ruszył wprost na niego, żadnych podstępów, równa 
walka, jak to zawsze czynił szalony zabójca na obrazkach z wilii Wszystkich 
Świętych... Gdy cień był wystarczająco blisko, Cheetah zadał cios pazurami... 
...zbyt wolno... ...zbyt wolno... ...to niemożliwe, pomyślał Cheetah w momencie, 
gdy poczuł, że ma złamany nadgarstek... Cholerny świat, to nie urojenie, to się 
naprawdę dzieje - pomyślał, gdy jego ciało zostało nagle obrócone, a jego 
kręgosłup zaczął... to coś ma szybsze ręce od moich, ale nie ma przecież kogoś 
takiego, był tylko jeden, Scylla, dawno temu, ale już nie żyje... nie - pomyślał 
Cheetah, była to ostatnia jego myśl - on nie umarł, to ja jestem martwy. `ty 13 
`ty - Nie zadzwonił pan. Fountain stał w otwartych drzwiach frontowych, patrząc 
przymrużonymi oczami na dużego, opalonego mężczyznę. - Cześć, to ja. - Bede, 
tak, oczywiście - powiedział Fountain. - Mamy ostatnio sporo kłopotów z 
utrzymaniem łączności, panie Fountain. Ja nie przyszedłem do klubu jazzowego, 
teraz pan nie zadzwonił do mnie do hotelu. - Pańskiego hotelu... - Skoro pan nie 
zadzwonił - czekałem prawie godzinę - pomyślałem, że być może będzie lepiej, 
jeśli wpadnę tutaj i porozmawiam z panem osobiście. Jestem bardzo ciekawy, jaki 
mam wynik z testu. - Proszę wejść, Bede, pański test, tak, oczywiście, ależ 
proszę wejść. - Wprowadził gościa do środka i poszli na górę do biura. - Poszło 
panu wyśmienicie - powiedział w końcu Fountain. - Mówię o testach. Do tego 
stopnia byłem nimi pochłonięty, że zapomniałem zadzwonić. - Czy wie pan, panie 
Fountain, co myślę? - Co? - Wakacje się skończyły. Fountain znów przymrużył 
oczy. - Rzadko się zdarza, aby ktoś uzyskał tak wysoką liczbę punktów z 
egzaminów pisemnych jak pan, Bede, to naprawdę nadzwyczajne. -...musi pan 
przestać to robić - odpowiedział Scylla. Tymi samymi słowami zwrócił się kiedyś, 
jeszcze na swojej wyspie, do Kilgore'a, gdy ten straszył ptaki; Fountain był w 
tym momencie równie przestraszony, jak wtedy Kilgore. - Pan i pańskie zajęcia 
dla przedszkolaków. Umawia się pan ze mną tak, bym wyszedł z hotelu i zostaję 
pobity, ale nie ruszają twarzy, która jest przecież najlepszym celem do 
zadawania ciosów, potem daje mi pan te zasrane testy. Dywizji nigdy nie byłem 
potrzebny ze względu na przymioty mojego umysłu, Fountain, miałem inne zalety, 
które uważali za znacznie cenniejsze. Następnie, cóż za niestosowne 
pociągnięcie, ściąga mnie pan do hotelu, abym czekał na niezwykle ważny 
telefon... Chcę coś panu powiedzieć, coś, co powinien pan zapamiętać na całe 
życie... ...co?.. -...nigdy nie wolno dopuścić do tego, aby przeciwnik poznał 
wszystkie nasze mocne strony! - Mówiąc to, rzucił na biurko nóż Hondo, a 
następnie pazury Cheetaha. Fountain wlepił w niego wzrok. - Kim pan jest? - Jak 
mówią na dyskotekach: "starym, dobrym hitem". Fountain ciągle wpatrywał się w 
niego. - Życie toczy się dalej, Fountain - jakie były rozkazy gdybym nie zginął? 
Kto podejmuje decyzje w Waszyngtonie, kto jest tam odpowiedzialny za sprawy 
strategii? - Perkins. - Proszę się z nim skontaktować - powiedział Scylla i 
pomyślał, że czasem sprawy układały się jednak pomyślnie. Jego zdaniem Perkins 
już dawno powinien był zostać szefem Dywizji, był najlepszym człowiekiem, 
jakiego mieli. Scylla zaczął spacerować po pokoju, a Fountain zabrał się w tym 
czasie do swego głupkowatego obrządku z dzwonieniem ze specjalnego aparatu 
telefonicznego. Czy takie telefony, z których dzwoniło się bez opłaty, były 
komukolwiek potrzebne? Ich jedyną wadą było to, że nie były dostatecznie dużym 
obciążeniem finansowym dla rządu. A czy znalazłby się ktoś na Wzgórzu Kapitolu, 
kto wystawiałby się na pośmiewisko tłumów, wychwalając publicznie kosztowne 
operacje służb wywiadowczych? - Zaraz oddzwoni - powiedział Fountain zza biurka. 
Scylla był zaskoczony, że już niedługo usłyszy ten grzmiący, ale jednocześnie 
miły głos, ten sarkastyczny ton, wypracowany przez całe lata pilnych ćwiczeń. 
Kiedy zadzwonił telefon, Fountain rzucił się niemal na słuchawkę i podniósł ją, 
zanim przebrzmiał pierwszy dzwonek. - Mówi Fountain - powiedział pospiesznie. - 
Fountain - odezwał się głęboki głos - gdzie się podziała twoja pamięć, 
człowieku? Przerabialiśmy to przecież wczoraj: to ja zadzwoniłem do ciebie. - 
Przepraszam, jestem trochę podniecony, jest tu ze mną Bede. Milczenie. Po 
krótkiej chwili pytanie: - Czy jest w pozycji pionowej czy horyzontalnej? - Jest 
żywy, proszę pana. - A ci dwaj? Fountain spojrzał na nóż i pazury. - Są w stanie 
spoczynku. Scylla zbliżył się teraz do telefonu i okazując zniecierpliwienie 
stanął za plecami Fountaina. - Chcę z nim rozmawiać. - Chce z panem zamienić 
kilka słów - powiedział Fountain. Scylla klepnął mężczyznę po plecach i 
usłyszał, jak ten głęboko westchnął; po chwili wziął do ręki słuchawkę. - Cześć, 
Ma. - A więc żyjesz. - Podobno. - W takim razie odwiedź mnie. W Waszyngtonie 
mamy teraz falę upałów, zważywszy miejsce gdzie spędzałeś urlop, taka pogoda 
powinna ci odpowiadać. - Wspaniały pomysł. - Rozumiesz pewnie, że cała twoja 
przygoda w Luizjanie była kontrolowana przeze mnie. Nie było sensu ściągać cię 
do Waszyngtonu, zanim się nie upewniłem, że warto to-w ogóle robić. - To 
zrozumiałe. - Musiałem próbować zabić cię, ale chodziło mi tylko o to, by cię 
sprawdzić, mam nadzieję, że w swoim małym twardym sercu nie będziesz nosił do 
mnie urazy. - Lubię myśleć, że jestem ponad to. W tym momencie nastąpiło dłuższe 
milczenie. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że twoją największą zaletą jest twoja 
twarz, fakt, że nikt jej nie zna. - Wiem o tym. - Rozumiesz, że musimy ochraniać 
twoją twarz. Nie przed całym światem, to oczywiste, ale przed tymi ludźmi z 
naszego wąskiego kręgu, którzy mogliby coś niepotrzebnie wygadać. Fountainowi, 
oczywiście, znane jest twoje oblicze. - W całej swej pierwotnej chwale: - Czy 
mógłbym ci coś zasugerować? - Proszę. - Odstaw go na boczny tor. - Już to 
zrobiłem - powiedział Scylla. `tc Ii. Szampan wuja Arky'ego `tc `ty 1 `ty Babe 
wyszedł ze swojego biura na wydziale historii uniwersytetu Columbia, przeszedł 
przez teren uczelni i udał się w kierunku Broadwayu. Słońce pod koniec czerwca 
operowało dość mocno, ale upał nie był dokuczliwy, gdyż wiał lekki wiatr. 
Zbliżała się już trzecia i Babe nie mógł doczekać się chwili, gdy znajdzie się 
wreszcie w domu, przebierze się i przebiegnie dla relaksu pięciomilowy odcinek 
wzdłuż rzeki Hudson. Czytał właśnie kilka przydługich artykułów, w czasie 
podróży chciał jednak skupić się na jednym, przynajmniej na razie odłożyć te 
inne i zabrać się wreszcie do jakiejś poważniejszej pracy naukowej. Dla innych 
tego typu zajęcie było zwykłą nudą, on jednak uwielbiał pracę naukową, lubił 
spędzać całe godziny nad starzejącymi się księgami, z wnikliwością dorównującą 
tej, jaką posiadał Sherlock, potrafił rozszyfrowywać szaleńcze wprost zawiłości 
systemu dziesiętnego Dewey'a. Piersi Emily Pritchard... - Dzień dobry, 
profesorze Levy - powiedziała Emily Pritchard, przechodząc pospiesznie obok 
niego, kierując się dalej w stronę Amsterdamu. - Emily - powiedział w 
odpowiedzi, kiwając do niej głową; przystanął na chwilę i przyjrzał jej się 
dokładniej, dochodząc do wniosku, że jedna z jego najlepszych studentek ze 
studiów magisterskich stała się nagle - czego on wcześniej nie zauważał - tak 
atrakcyjną dziewczyną, że aż dech zapierało. Babe podążał dalej w kierunku 
Broadwayu, lekko skonfundowany. W czasach kawalerskich, zanim Melissa 
wypowiedziała sakramentalne: "tak", był bardziej chyba niż przeciętny mężczyzna 
podatny na uroki płci przeciwnej. Nie był przy tym stary, miał trzydzieści kilka 
lat. Tak więc czy to możliwe, by Emily przeszła jakąś operację plastyczną od 
czasu gdy widział ją po raz ostatni, a było to przedwczoraj, gdy ucięli sobie 
pogawędkę przed wejściem do jego pokoju? Oczywiście, że nie. W takim razie jak 
to możliwe, że nie zauważył takiej zmiany? Być może nie zmieniła się wcale, być 
może ten piękny dzień sprawiał, że wszystko wyglądało inaczej. W każdym razie 
zastanawiał się nad rozwiązaniem tej zagadki, gdyż uwielbiał kobiety, tak, 
uwielbiał je, i to nie jakiś wybrany rodzaj kobiet, uwielbiał je wszystkie. 
Oczywiście z daleka. Gdy dorastał, był zbyt bojaźliwy i niezdarny by się do nich 
zbliżyć, gdy już jednak zdobywał się na to, wtedy najczęściej pocił się okropnie 
- i wszystko kończyło się na niczym. Ale samo patrzenie na kobiety? Tak, to było 
to. Byli tacy, którzy podchodzili do zagadnienia w sposób naukowy, czytał kiedyś 
książkę, w której jeden z bohaterów klasyfikował kobiety według skali ocen 
używanej w szkole, tak więc wystawiał im odpowiednio oceny: 5, 4, 3, 2, była też 
kategoria: "wadliwa". Babe uważał, że to nie było potrzebne; chodziło bowiem 
głównie o docenienie samego piękna kobiety, zachowanie mężczyzny powinna 
cechować się przy tym dobrym smakiem, dyskrecją i... ...i znów przeszła obok 
jakaś ładna dziewczyna. Dwie? W to samo popołudnie? Na uniwersytecie Columbia? 
Nie do wiary. Na uniwersytecie Northwestern nie byłoby w tym nic dziwnego. Na 
Kalifornijskim w Los Angeles można było tego niemal oczekiwać. Lecz tutaj, w 
miejscu, które było z pewnością najbrzydszym sanktuarium wiedzy w Nowej Anglii, 
był to zawsze powód do prawdziwej radości. Odwrócił się i spojrzał na drugą 
ładną dziewczynę, która zaczęła biec w kierunku młodego mężczyzny machającego do 
niej ręką ze schodów pobliskiego budynku. Babe dotarł do Broadwayu, poczekał na 
zielone światło, przeszedł przez skrzyżowanie kierując się na zachód i podążył w 
stronę centrum, gdzie znajdowały się sklepy... ...i właśnie wtedy się to stało. 
Jakiś student idący z naprzeciwka nagle odwrócił się, by przyjrzeć się 
dziewczynie, która szła w tym samym kierunku co Babe, wyprzedzając go o jakieś 
pół długości odcinka ulicy między dwiema przecznicami; Babe spojrzał na 
młodzieńca i nie mógł się nie uśmiechnąć do swoich myśli: był to przecież 
najlepszy sposób wypatrywania ładnych dziewczyn - studiowanie reakcji innego 
mężczyzny, idącego w przeciwnym kierunku. Jeśli bowiem ignorował jakąś 
dziewczynę, wtedy zwykle okazywało się, że jej wygląd rzeczywiście nie wywoływał 
dreszczy emocji, kiedy jednak odwracał głowę, to już coś znaczyło. Ale gdy kilku 
mężczyzn odwracało głowy, to już znaczyło bardzo wiele, w takiej sytuacji można 
było - po prostu tak od niechcenia - przyspieszyć kroku, zbliżyć się do 
dziewczyny, za którą odwracali się inni; gdy odległość od dziewczyny stawała się 
coraz mniejsza, rosły jednocześnie oczekiwania co do jej urody, można było wtedy 
iść tuż za nią, w pewnym momencie zrównać się z nią i niby od niechcenia rzucić 
spojrzenie w jej stronę, oceniając przy tym kształt policzków, jej skórę oraz to 
coś, co sprawia, że ziemia drży w posadach. W tej chwili przystanął właśnie 
drugi facet, odwrócił się i spojrzał za siebie. Hm - pomyślał Babe, 
przyspieszając kroku i przypatrując się po raz pierwszy dziewczynie, za którą 
obejrzeli się ci dwaj, uważając jednak, by było to jak najbardziej dyskretne; 
dziewczyna była ubrana w białą bluzkę, miała szczupłą sylwetkę, ciemne włosy i 
wspaniałą... ...O mój Boże, pomyślał Babe, który nagle zorientował się, że 
dziewczyna była jego własną żoną. Przez chwilę czuł się zawstydzony tym, że 
zachował się tak infantylnie, idąc za Melissą. To uczucie minęło i pomyślał, że 
to nowe doświadczenie jest w gruncie rzeczy bardzo interesujące. Nie wiedziała, 
że on tam jest, a gdyby nawet wiedziała, mógłby po prostu udać zdziwienie, 
pomachać do niej ręką, podbiec szybko i objąć ją ramieniem. Zakładając jednak, 
że go zobaczyła, powinien czym prędzej coś zrobić - będąc bowiem poważną, uczoną 
kobietą, Melissa mogłaby źle zareagować na szowinistyczne zachowanie się męża i 
nieźle skompromitować go w oczach znajomych: - Hobby? Pytasz o ulubione zajęcie 
męża? Och, ma kilka, ale głównie interesuje go wypatrywanie ładnych dziewcząt na 
ulicy. Ale nie złościłaby się długo, nie mogłaby się złościć; musiałaby przecież 
dojrzeć w tym coś, co by jej schlebiało. Będąc w świetnym nastroju, Babe 
zobaczył, jak trzeci już mężczyzna gapi się na Melissę, przez chwilę miał ochotę 
na to, by wykrzyczeć całemu światu: - To moja żona, wy sukinsyny, możecie sobie 
tylko ostrzyć zęby... Przez ostatnie pół godziny Melissa miała fascynujące 
zajęcie - przynajmniej w jej odczuciu było ono fascynujące - próbowała określić 
pochodzenie obcego akcentu. Do pracy przy kasie w księgarni przyjęta została 
właśnie nowa dziewczyna i Melissa, wertując jeszcze jakąś książkę, szykowała się 
do wyjścia, gdy po raz pierwszy usłyszała nową pracownicę i poczuła, że nie jest 
w stanie określić jej pochodzenia. Dlaczego wymawia w ten sposób "o" i "r" 
zastanawiała się, starając się jednocześnie przypomnieć wszystko, co wiedziała 
na temat obcego akcentu. Dlaczego tak dziwnie wymawia "th"? Melissa przysunęła 
się bliżej kasy, sprawiając wrażenie, że pogubiła się w jakichś książkach 
ułożonych na ladzie. Otworzyła książkę znajdującą się najbliżej - była to ni 
mniej ni więcej książka... kucharska, udając zainteresowanie lekturą, cały czas 
wsłuchiwała się w to, co mówiła dziewczyna. To oczywiste, że wychowała się w 
Montanie. Każdy głupiec wiedziałby przynajmniej tyle. Melissa przybliżyła się 
jeszcze o krok, nie chcąc uronić ani słowa. Dziewczyna wciskała klawisze 
maszyny, mówiąc: - W sumie pięć dolarów, jedenaście centów, dziękuję. Dokładnie 
siedemnaście dolarów, dziękuję bardzo. Melissa otworzyła książkę w miejscu, 
gdzie znajdowały się przepisy na sosy, próbowała w tej chwili przysłuchać się 
intonacji. To fakt, że dziewczyna pochodziła z Montany, ale było rzeczą równie 
pewną, że jej rodzice musieli pochodzić z zagranicy. Stąd ten specjalny akcent 
na spółgłoski. Pochodzi z Włoch? Mogło tak być, ale z której części kraju? Z 
południa. Z samego południa, wiele kilometrów od Neapolu. Być może nawet - było 
to tylko przypuszczenie, ale nie aż takie mało prawdopodobne - pochodzili z 
Sycylii. Melissa zastanawiała się, czy może ją o to zapytać, nie narażając się 
na posądzenie, że jest wścibska, po krótkim wahaniu zapytała: - Czy ma pani Puzo 
w twardej okładce? - "Ojca chrzestnego"? Wydaje mi się, że nie. Tylko w 
miękkiej. - Mam na myśli tę nowszą powieść - powiedziała Melissa. - Och, ma pani 
na myśli "Sycylijczyka"... -...tak, słyszałam, że to dobra książka, bardzo 
autentyczna. Dziewczyna, której wiek można było określić na dwadzieścia pięć lat 
lub trochę więcej - a więc była w wieku zbliżonym do Melissy - uśmiechnęła się i 
powiedziała: - Stamtąd pochodzą moi rodzice, ale nie czytają zbyt dużo, trudno 
mi więc wypowiadać się na temat tej książki, może wybierze pani coś innego, tej 
powieści też nie ma w twardej okładce. Okazując wdzięczność za taką odpowiedź, 
Melissa kupiła książkę kucharską, z którą nie wiązała jednak specjalnych planów, 
gdyż do zagotowania wody nie były potrzebne żadne wskazówki. Czując wewnętrzne 
zadowolenie, wyszła z księgarni i zaczęła iść ulicą Broadway świadoma, że jej 
osoba przyciągnęła wzrok kilku młodych mężczyzn. Pierwszą myślą, jaka przyszła 
jej w związku z tym do głowy, było to, że być może zapomniała o biustonoszu i 
jej piersi kołysały się przy chodzeniu; była osobą, która nie przykładała 
specjalnej wagi do tego, aby swym wyglądem robić wrażenie na innych. Miała 
ciemne włosy, oliwkową cerę, jej oczy robiły wrażenie dużych, a co do jej 
twarzy, nikt nie mógł powiedzieć, że była nieładna - wszystko to jednak związane 
było z genami, nie zaś z jakimś sztucznym upiększeniem i... ...i spojrzawszy 
przypadkiem na ustawioną pod kątem do chodnika wystawę jakiegoś sklepu, 
zorientowała się nagle, że tuż za nią idzie jej mąż oraz że dzieją się jakieś 
dziwne rzeczy. Ach tak, zrozumiała natychmiast, on po prostu chce uchodzić za 
faceta "na luzie". Kusiło ją przez chwilę, by odwrócić głowę i przywitać się z 
nim, lecz z drugiej strony wiedziała, że bardziej interesuje go samo patrzenie 
niż nawiązywanie kontaktu, więc postanowiła bez namysłu dać mu coś, co 
zainteresuje go naprawdę. Z przeciwnej strony szedł duży, umięśniony młody 
mężczyzna, ubrany w koszulkę z napisem Columbia i również jej się przypatrywał. 
Melissa, która nie znała się na różnych damskich sztuczkach, żałowała przez 
chwilę, że nie ma przy sobie chusteczki, którą mogłaby upuścić w stosownej 
chwili. Chcąc nie chcąc poczekała więc, aż mężczyzna znalazł się zaledwie kilka 
kroków od niej. I w tym momencie puściła do niego oko. Babe próbował nie rzucać 
się w oczy i stał naprzeciwko drogerii, podczas gdy ten facet w koszulce zajęty 
był rozmową z jego żoną. Do cholery, czy miał prawo to robić? - zastanawiał się 
Babe. Rzucił im przelotne spojrzenie... ...Melissa chichotała, widocznie coś jej 
musiał powiedzieć. Robiła przy tym wrażenie takiej nieśmiałej. Melissa nigdy nie 
chichotała. Przynajmniej wtedy, gdy byli razem. Gdyby za nią nie szedł, byłby 
już teraz w zupełnie innym miejscu, ale ponieważ szedł za nią, musiał poczekać 
przez chwilę, aby odzyskać poczucie niewinności. W tej chwili facet poczęstował 
ją papierosem... a ona, tak, wzięła tego papierosa. Przecież ty nie palisz - 
chciał krzyknąć Babe. - Nigdy w życiu nie paliłaś papierosów, tak mi mówiłaś. 
Facet podawał jej teraz ogień. - Cześć, kochanie - zawołał Babe, podbiegając do 
nich. Melissa spojrzała na niego obojętnie, następnie zwróciła się do faceta w 
koszulce. - Czy on mówi do ciebie? - Melissa, przestań już... - Idź dalej swoją 
drogą, chłopie - powiedział facet w koszulce. - Tak, chłopie, idź swoją drogą - 
powiedziała Melissa. Babe wytrzeszczył oczy. - Jestem jej mężem - starał się 
wytłumaczyć. - Moja żona znana jest powszechnie ze swojego poczucia humoru. - On 
szedł za mną - powiedziała Melissa. - Czy własny mąż mógłby coś takiego zrobić? 
- Fanaberie - powiedział Babe. - I tak mi doprawdy przykro. - Zobaczył, co 
Melissa trzyma w rękach. - Chryste, po co ci ta książka kucharska? Facet w 
koszulce zrobił w tej chwili pół kroku do tyłu i przyglądał się obojgu, patrząc 
to na nią, to na niego. Melissa włożyła papierosa do ust i spróbowała zaciągnąć 
się dymem, najpierw zaczęła kaszleć, a następnie wybuchnęła śmiechem. - Przykro 
mi - wydusiła wreszcie, zwracając się do faceta w koszulce. - Naprawdę mi 
przykro. - To wszystko przypomina mi utwór "Kto się boi Virginii Woolf" - 
powiedział facet w koszulce.- I wydaje mi się, że powinniście oboje popracować 
nad waszym związkiem, póki jest czas. - Powiedziawszy to poszedł dalej w swoją 
stronę. - Dobrze by było, gdybyśmy omówili pewne sprawy - powiedziała Melissa, 
podnosząc wzrok na Babe'a. - Chodzenie za własną żoną - wstydź się. - Tak po 
prostu wyszło - odpowiedział Babe. - Sprawiało mi po prostu przyjemność 
przypatrywanie się ludziom, którzy zwrócili na ciebie uwagę. Jesteś taka 
elegancka i wydaje mi się, że zbyt często zapominam o tym, jaka jesteś śliczna. 
- No właśnie, uważaj, żebyś nie napytał sobie przez to biedy - powiedziała 
Melissa stając na palcach i całując go w policzek. - Idę teraz do supermarketu, 
mój nieznajomy; do działu mrożonek. Czy masz jakieś specjalne życzenia, czy 
wolisz, abym zrobiła ci niespodziankę? - Zrób mi niespodziankę. Melissa dała mu 
następnie szybkiego całusa. - Myślę, że mogłabym przespać się z tym facetem; 
możesz to potraktować jako ostrzeżenie. Babe uśmiechnął się na pożegnanie. Był w 
tej chwili naprawdę w wyśmienitym nastroju, odwrócił się, ostatni raz spojrzał 
na oddalającą się żonę, patrząc na nią pomyślał: - Cóż za ładna dziewczyna, 
jakie świetne nogi. Nagle zmienił się nieco jego nastrój. Był to bowiem cytat z 
końcowej części zbiorku Irwina Shawa pt. "Dziewczęta w letnich sukienkach". Ten 
zbiór opowiadań podarował mu brat, którego jedynie on nazywał Doc, pracodawcy 
znali go natomiast pod imieniem Scylla. Bardzo często - a właściwie cały czas - 
Babe rozmyślał u swoim bracie i o tym, że to niemożliwe, żeby nie żył. Babe 
kochał tylko jedną kobietę - a była nią Melissa, żywił natomiast szacunek 
graniczący z uwielbieniem tylko dla jednego mężczyzny - a był nim właśnie brat. 
W takie dni jak ten, w takie popołudnia, w okresie gdy następowała radykalna 
zmiana pogody, w myślach Babe'a pojawiał się nagle brat. Wydawało się, że Doc 
pojawiał się wtedy, gdy wiał ciepły wiatr... `ty 2 `ty Scylla przybył do 
Waszyngtonu z almanachem w ręku. Stanowił on źródło rozrywki w czasie lotu na 
północ kraju. Była jedenasta trzydzieści, gdy odebrał z taśmy swoją niebieską 
walizkę i westchnął, zabierając się do wykonania pierwszej instrukcji Perkinsa - 
miał udać się do telefonów rozmieszczonych naprzeciwko biur linii "United" i 
spod trzeciego automatu zabrać kopertę przymocowaną taśmą. Koperta zawierała 
klucz do schowka, który znajdował się na drugim końcu lotniska. Scylla odnalazł 
schowek i jeszcze zanim go otworzył, próbował zgadnąć, co będzie w środku: 
prawdopodobnie inny klucz do innego schowka, tym razem na dworcu kolejowym. Miał 
rację, a zarazem pomylił się: w schowku rzeczywiście znajdował się klucz, tyle 
że następny schowek był na głównym dworcu autobusowym. Pojechał tam taksówką, po 
drodze ruch samochodowy był duży, a drogi, którymi kluczyli, w bardzo kiepskim 
stanie. Scylla podejrzewał, że w schowku na dworcu autobusowym znajdzie klucz do 
schowka na dworcu kolejowym. I tak się też stało. To prawda, że Perkins był 
wspaniałym człowiekiem, posiadał jednak sadystyczne poczucie humoru jako reakcję 
na krytyczny stosunek Scylli do środków bezpieczeństwa stosowanych przez 
Dywizję. Droga na stację trwała pół godziny i była oczywistą stratą czasu - 
Scylla siedząc wygodnie starał się obmyślić sposób, w jaki mógłby się odegrać na 
Perkinsie, chciał mu przynajmniej trochę zaleźć za skórę. Żaden pomysł nie 
przychodził mu do głowy. Pierwszym powodem było to, że ten facet był naprawdę 
bystry, drugim była pewna sprawa związana z hotelem Connaught. Zdarzyło się to 
kilka dziesięcioleci wcześniej. Scylla miał do wykonania swoje pierwsze zadanie. 
Pierwsze w życiu. Właściwie nie było to nawet zadanie. Miał jedynie zarezerwować 
stolik na kolację w hotelu Connaught (nigdy przedtem tam nie był, słyszał od 
kogoś, że było to najbardziej ekskluzywne miejsce w całej Anglii, był tym bardzo 
podniecony, podobnie zresztą jak samą pracą, którą miał wykonać). O godzinie 
dziesiątej, dokładnie wtedy - używając metod czysto dedukcyjnych - miał odnaleźć 
innego agenta i skontaktować się z nim przy użyciu hasła. Mogłoby się wydawać - 
sprawa prosta. Był jeszcze jeden warunek do spełnienia: nie wolno mu było 
wzbudzać żadnych podejrzeń. Zapewniano go, że jeśli to wykona, dostanie w 
przyszłości jakieś bardziej skomplikowane zadanie. Czyniono nawet aluzje, że 
zadanie będzie niebezpieczne. Nie po to przeszedł całe szkolenie, by w końcu 
wylądować za biurkiem. Zjawił się w restauracji o ósmej i dostał stolik na dwie 
osoby koło ściany. Obejrzał szybko wnętrze - był oszołomiony elegancją tego 
miejsca, pięknem starej, świetnie zachowanej boazerii, jak również panującym tam 
dostojnym spokojem. Rzecz jasna było tam mnóstwo ludzi i wydedukowanie, kto był 
człowiekiem, z którym należało nawiązać kontakt, byłoby rzeczą niesłychanie 
trudną. Przynajmniej w tym momencie. Ale o dziesiątej będzie na pewno luźniej i 
wtedy będzie mógł wykonać swe zadanie szybko, jakby od niechcenia, w sposób 
perfekcyjny. Miał naturalną zdolność czytania w myślach ludzi, na podstawie 
wyrazu ich twarzy; miał natomiast kłopoty z zapamiętywaniem nazwisk, taka jednak 
umiejętność nie była tego wieczoru przydatna. Studiując kartę potraw i win, 
popijał szampana. W końcu na przystawkę postanowił zamówić przepiórcze jajko, a 
na główne danie wybrał smażoną wątróbkę cielęcą z boczkiem, a do tego szpinak ze 
śmietaną oraz pomme souffle. Jeśli chodzi o wina, istniały tu pewne 
ograniczenia, które nie dotyczyły jednak samego wyboru - lista win była bardzo 
długa, problemem nie była również cena - pracownicy Dywizji nie zwracali na to 
najmniejszej uwagi. Scylla nie był bynajmniej abstynentem, ale wiedział, że po 
wypiciu całej butelki wina zrobi się senny, tak więc zamówił małą butelkę, jego 
wybór padł na Ausone rocznik pięćdziesiąty piąty. Hej, wy dupki z Wall Street, 
jestem czarownikiem w przebraniu, tajnym agentem... ...pieprzenie... Scylla nie 
wierzył w swoje "szczęście". Cóż za pech w restauracji był ktoś, kogo znał. Był 
to pewien nauczyciel (do diabła, jak się nazywał), który przyjechał na 
uniwersytet Yale, aby prowadzić wykłady na temat korzyści, jakie będzie można 
odnieść w przyszłości stosując metody komputerowe w dziedzinie historii. Jakieś 
osiem lat temu Scylla słuchał jego odczytów i nawet zjadł w jego towarzystwie 
kilka posiłków... ...a jeśli ten facet go ciągle pamiętał? A gdyby się przysiadł 
do jego stolika? I zaczął się naprzykrzać? Również siedział sam przy stoliku - 
być może był człowiekiem samotnym - a szefowie Scylli powiedzieli zupełnie 
jednoznacznie: "Nie wzbudzaj żadnych podejrzeń." Jak spławić faceta, którego 
słabo się znało, a który mógł się okazać natrętny? I to bez wzbudzania żadnych 
podejrzeń? Jezu, spokojnie - próbował uspokoić się Scylla. Ty go widziałeś, ale 
on ciebie nie zauważył. Nie denerwuj się niepotrzebnie. Wstał i szybko zajął 
inne miejsce przy małym stoliku, usiadł tyłem do profesora. Dzięki temu znacznie 
się uspokoił. Skinął na kelnera i zamówił następny kieliszek szampana. Przed 
godziną #/9#45 ze smutkiem zdał sobie sprawę z tego, że z najwspanialszego 
posiłku, jaki jadł do tej pory w życiu zostały zaledwie dwie łyżki creme brulee. 
Cóż, radości i smutki idą zawsze w parze. Fachowym okiem rozejrzał się wokół, 
nie wzbudzając przy tym żadnych podejrzeń i zorientował się natychmiast, kto był 
osobą, z którą miał nawiązać kontakt: był nim mały mężczyzna z przerzedzonymi 
włosami, który zachowywał taką ostrożność, że nie spojrzał nawet w jego stronę. 
O godzinie #/9#53, siedem minut przed pomyślnym wykonaniem pierwszego zadania, 
zdarzyło się coś, co zupełnie popsuło mu szyki. Mały mężczyzna z przerzedzonymi 
włosami zapłacił rachunek i pospiesznie opuścił restaurację. Do tego jeszcze 
zjawił się nagle profesor: - Jak się masz, dziwne, że cię wcześniej nie 
zauważyłem... Scylla wstał i jąkając się powiedział: - Dzień dobry, profesorze, 
cóż za niespodzianka... -...i to miła niespodzianka - odpowiedział profesor i 
bez zaproszenia usiadł na wolnym krześle -...a miłych niespodzianek nie można 
nie uczcić, czy piłeś porto? Mają tu Noval, rocznik trzydziesty pierwszy, 
legendarne, legendarne wino. - Mówiąc to złożył szybko zamówienie u kelnera, 
który równie szybko popędził, aby je zrealizować. O godzinie #/9#57 Scylla, 
który już zdążył stracić wiarę w pomyślne wykonanie zadania, poczuł, że jest 
zupełnie rozstrojony. W pierwszej chwili zignorował uwagę profesora, który 
uśmiechnął się szeroko na widok pustoszejącej restauracji i powiedział: - Wolę 
tę salę. Scylla pokiwał głową. - Znakomite jedzenie - zgodził się z profesorem, 
wypowiadając jednak te słowa, przyszła mu do głowy myśl, że profesor powiedział 
"wolę", a słowo to znaczyło, że wolał coś od czegoś innego. - Woli pan tę salę 
od której, profesorze? - Mówię, oczywiście o "Grillu". - Oczywiście - 
odpowiedział szybko Scylla. - Grill. - Z wielką trudnością kontrolował ton 
swoich słów. - O którym grillu pan właściwie mówi? - Jak to o którym, o tym w 
drugiej sali. Cholera, pomyślał Scylla, nikt mi nie powiedział, że są dwie sale; 
za dwie minuty miał nawiązać kontakt, a znajdował się w niewłaściwym miejscu... 
- Idę to toalety - wydusił z siebie i chciał pobiec szybko do właściwej sali, 
uprawianie joggingu w restauracji hotelu Connaught nie było jednak najlepszym 
sposobem na to, by nie wzbudzać niczyich podejrzeń, zaczął więc iść, starając 
się utrzymać naturalne tempo, spytał kogoś z obsługi o grill-bar i znalazł się w 
końcu w miejscu przeznaczenia dokładnie o godzinie dziesiątej. I w tym właśnie 
momencie wpadł w panikę, gdyż zapomniał, jakie było hasło. Czy Dywizja 
zatrudniała ludzi niekompetentnych? Co mogliby w takim wypadku zrobić? Zakuć go 
gdzieś w łańcuchy, aby nie mógł już nikomu zaszkodzić? Przestań - rozkazał sam 
sobie. Pomyśl logicznie. Jeśli tylko użyjesz zwykłej logiki, przypomnisz sobie, 
jakie jest hasło, każdy głupiec by to potrafił, a ty właśnie udowodniłeś, że nie 
jesteś jakimś głupcem, ale kimś specjalnym. Ale czy samo hasło rozwiązałoby jego 
problem: z osób, które znajdowały się w tej chwili w grill-barze, żadna nie 
sprawiała wrażenia kogoś, z kim należało nawiązać kontakt. Sala robiła się już 
pusta i zostały tylko dwa duże stoły, przy których siedzieli jacyś ludzie, w 
obydwu przypadkach byli to elegancko ubrani mężczyźni w towarzystwie kobiet. Gdy 
Scylla usiadł przy stoliku, kelner kończył właśnie nalewać porto. A może kelner 
był tym człowiekiem? Przestań już z tym - pomyśl! - Co w ogóle robisz w 
Londynie? - zapytał profesor. - Myślę. Ten drugi spojrzał na niego ze 
zdziwieniem. - Burza mózgów, komputery, ten rodzaj pracy, profesorze. - 
Skosztuj, proszę - powiedział profesor i gdy wznieśli kieliszki, dodał: - Ta 
dziedzina nie jest mi zupełnie nieznana, jaka firma przysłała cię tu do tej 
pracy? - Wolałbym tego nie mówić, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. - To 
brzmi bardzo podejrzanie, nieprawdaż? Jezu Chryste, wzbudziłeś jego podejrzenia. 
- Znakomite porto - powiedział - wspaniałe. - Było tak rzeczywiście, jednak w 
tym momencie nie myślał o smaku wina, gdyż do baru weszła samotna kobieta, 
usiadła po przeciwnej stronie sali, rzuciła szybkie spojrzenie w jego stronę i 
jeszcze szybciej odwróciła wzrok. Tak więc właściwa osoba zjawiła się. Później 
jednak niż było to zaplanowane. Czy powinien o tym fakcie powiadomić 
przełożonych? Nie. Wszyscy w końcu popełniają błędy. Ważne, że ta osoba w ogóle 
już była. Gdyby tylko przypomniał sobie hasło. - Podobno tylko Anglicy potrafią 
docenić dobre porto, ale ja jestem odmiennego zdania - powiedział profesor. W 
tym momencie Scylla miał ochotę uściskać intruza, gdyż w haśle było coś, co było 
określone słowem "angielski". Ale co miało być angielskie? Miasto? Czy tym 
słowem była "wieś". Nie, przecież Szekspir był Anglikiem, to był klucz do 
zagadki, chodziło o jakiś cytat z Szekspira. Tak - "Kupiec Wenecki!" Nie. Tym 
miastem była Wenecja. O to właśnie słowo chodziło. Szkopuł był jednak w tym, że 
choć "Wenecja" była słowem i z pewnością była również miastem, to jednak to 
miasto nie należało do Anglii i nic nie wskazywało na to, aby miało się tak stać 
w przyszłości. Podwójna zasłona dymna. Samotnie siedząca kobieta uśmiechnęła się 
na widok trzech mężczyzn, którzy na powitanie pocałowali ją w policzek, usiedli 
przy jej stoliku i poprosili o menu. Scylla dopił porto i zdał sobie sprawę z 
istnienia kilku problemów, z których dwa pierwsze tkwiły już głęboko w jego 
świadomości: a) był już ciut więcej niż podchmielony; b) nie miał pojęcia jakie 
było hasło; c) dochodziła godzina dziesiąta trzydzieści; d) zawiódł zupełnie na 
całej linii. - "Hamlet", ty dupku - powiedział profesor. - Przepraszam, co pan 
mówił? - Hasłem był "Hamlet". Często stosujemy to hasło, gdy mamy do czynienia z 
nowicjuszami, ponieważ, no cóż, trzeba się cholernie starać, by go nie 
zapamiętać. - Byłem bliski odgadnięcia - powiedział Scylla. - Musi mi pan 
uwierzyć. - Wierzę - nikt nie mógłby kłamać w takiej sytuacji. - Potrząsnął 
głową. - Jestem tutaj ponieważ mamy zwyczaj utrudniać trochę zadanie 
nowicjuszom, chcemy w ten sposób sprawdzić ich reakcje. Dopiero potem piszemy 
raport. - Czy jest jakaś ocena poniżej niedostatecznej? - Nie bądź głupi, 
wystawię ci najwyższą ocenę, dostaniesz ode mnie całkowite wotum zaufania. - 
Dlaczego? - Ponieważ osiągnąłeś nadzwyczajne wyniki w czasie szkolenia. Dlatego 
również, że lubię dawać ludziom jeszcze jedną szansę. Ale przede wszystkim 
dlatego, że od lat nie miałem tak świetnej zabawy, jak przez te ostatnie 
czterdzieści pięć minut. Miałem zaszczyt być bezpośrednim świadkiem wszystkich 
zakrętów historii od czasów, gdy Chamberlain uwierzył Hitlerowi. Jeśli będziesz 
dalej pracował w tym stylu, zrobimy z ciebie podwójnego agenta i pozwolimy ci 
zniszczyć Rosjan. Napij się jeszcze trochę porto. - Dziękuję profesorze. - Nie 
bredź głupcze, nazywam się Perkins. Alfred Perkins. Moi bliscy znajomi nazywają 
mnie "Ma", ale ty nigdy nie będziesz się do nich zaliczał, gdyż oni posiadają 
umiejętność czytania i pisania przynajmniej na poziomie dzieci przedszkolnych. 
Obaj wybuchnęli śmiechem. Zbliżała się godzina pierwsza, gdy Scylla wszedł do 
swego apartamentu w hotelu Madison. W schowku na dworcu kolejowym znajdowała się 
mniejsza walizka w odpowiednio dobranym niebieskim kolorze oraz karteczka, na 
której widniał napis "Madison". Scylla był zadowolony. Chociaż mieszkał w 
Waszyngtonie całe lata - była to jego główna siedziba jako dostawcy - bardzo 
lubił hotel Madison. Usytuowany naprzeciwko Washington Post, był w jego 
mniemaniu najlepszym hotelem w stolicy. Gdy wpisywał się do książki hotelowej, 
nie nazywał się już Bede; pod koniec rozmowy telefonicznej w Nowym Orleanie 
Perkins poinformował go, że "na razie będzie się nazywał Richard Blaine" - było 
to nazwisko, jakie nosił Bogart w ulubionym filmie Perkinsa, Casablanca; miał 
również wiadomość pisaną ręką Perkinsa. Przeczytał ją dopiero wtedy, gdy znalazł 
się sam w hotelowym apartamencie. Charakter pisma był, jak zwykle, bardzo 
wyrafinowany, lecz sama wiadomość tym razem lakoniczna: "Wstąp do mnie o 
siódmej." I to wszystko. Sześć godzin wolności. Postanowił odwiedzić hotel 
"Czterech Pór Roku", który mieścił się przy ulicy Pennsylvania, na skraju 
Georgetown. Słyszał, że było to bardzo ładne miejsce. Miejsce gdzie jadały lunch 
bardzo ładne kobiety. Tak długo przebywał poza miastem. I był złakniony. Nie 
tylko dobrego jedzenia... `ty 3 `ty Martha Anne siedziała pośród zieleni hotelu 
"Czterech Pór Roku" i popijała herbatę, obawiając się jednocześnie tego, co 
miało nieuchronnie nastąpić: Colby siedząca obok niej w czasie lunchu, będzie 
cały czas flirtować - na razie wymieniając jedynie ukradkowe spojrzenia - z 
przystojnym opalonym mężczyzną siedzącym dwa stoliki dalej. A gdy Colby 
flirtowała, sukces był zagwarantowany - był to niejako produkt uboczny jej 
działalności. Mając w tej chwili trzydzieści dwa lata, Colby była dokładnie tym 
samym, czym była mając lat dziesięć - śliczną, głupią lalką. Martha Anne 
odgrywała tego typu role już wcześniej i wiedziała doskonale jakie reguły 
obowiązują w tej grze. Po krótkiej chwili zjawiał się mężczyzna. Colby rzucała 
mu uwodzicielskie spojrzenie, wzbudzając jego zainteresowanie. Następowała 
później nie kończąca się rozmowa pełna żartów i bieżących plotek, ona zaś - 
Martha Anne ze swą świetną figurą, ale nieciekawą twarzą, zachowywała się tak, 
jakby jej tam w ogóle nie było. Wtedy Colby zwracała się do niej w te słowa: - 
Martha Anne, spóźnisz się na spotkanie, a nie chcemy, żeby się to stało, prawda? 
Martha Anne udawała wtedy zdziwienie i odchodziła. Upokorzona. Już nie pierwszy 
raz. Dlaczego tu jestem - zastanawiała się Martha Anne. Jakiekolwiek były 
powody, dla których przyjaźniły się kiedyś, w tej chwili nie pasowały do siebie. 
Colby była kobietą elegancką, dwa razy rozwiedzioną, ustawioną materialnie na 
resztę życia dzięki alimentom, zainteresowaną tylko tym, co można dostać za 
pieniądze. A ona, dobra stara poczciwa Martha Anne, odniosła pewne sukcesy jako 
kobieta biznesu, posiadała bowiem piękny sklep z antykami przy Madison Avenua w 
Nowym Yorku, ale jeszcze lepszą inwestycją okazała się jej umowa dzierżawna: gdy 
miasto stało u progu bankructwa w 1976 roku, podpisała z władzami 
dwudziestoletnią umowę - wtedy umowa miała na celu interes publiczny - z której 
w tej chwili mogła czerpać duże korzyści, odrzuciła już na przykład ofertę swego 
zgryźliwego dzierżawcy na sumę ponad pół miliona dolarów w gotówce. Przyjeżdżała 
do Waszyngtonu dwa razy w roku, aby dowiedzieć się, co się dzieje w Hirshhorn, 
ale przede wszystkim po to, aby oglądać meble we wspaniałym sklepie z antykami, 
który znajdował się naprzeciwko "Czterech Pór Roku". I za każdym razem, gdy 
przyjeżdżała - czy to z poczucia obowiązku, winy, czy też jakiejś innej 
niejasnej przyczyny spotykała się z Colby na lunchu lub kolacji - i wcale jej te 
spotkania nie bawiły. Ich rodzice byli niegdyś przyjaciółmi. Czy to był 
wystarczający powód, aby odczuwać teraz przygnębienie? Prawdopodobnie tak. O 
Boże, zaczął podchodzić do ich stolika i z każdą sekundą wydawał się być 
bardziej atrakcyjny. Gdy jeszcze siedział, Martha Anne nie zdawała sobie sprawy 
z oczywistej siły, jaka tkwi w męskim ciele okrytym ubraniem. - Czy wolno mi 
będzie skorzystać z uprzejmości nieznajomych? - spytał uśmiechając się do Colby. 
Colby odwzajemniła uśmiech i zwróciła się do Marthy Anne. - Jak uważasz. - 
Oczywiście - powiedziała Martha Anne wiedząc, że Colby zabiłaby ją, gdyby 
odpowiedziała inaczej. Wskazała na wolne krzesło po przeciwnej stronie stolika i 
spoglądała na niego gdy zajmował miejsce. - Mam do dyspozycji tylko to 
popołudnie - powiedział mężczyzna. - Gdyby panie miały tylko jedno wolne 
popołudnie, jak spędziłyby ten czas w mieście, którego nie widziały wcześniej? - 
Na co ma pan ochotę? - spytała Colby, niby od niechcenia akcentując ostatnie 
słowo. - Nie rozumiem. - Czym się pan interesuje? - Pięknem. - W starym czy 
młodym wydaniu. Martha Anne reprezentuje tu stare piękno - antyki; ja jestem 
inna. Rozmawiali w nieskończoność, a Martha Anne jedynie słuchała i przyglądała 
się obojgu, im dłużej to trwało, tym bardziej zaczynała odczuwać, że rumieni się 
i nie może nic na to poradzić, ponieważ - cóż za szaleńcza myśl przyszła jej do 
głowy! - im dłużej rozmawiali, tym bardziej była pewna, że działo się coś, co 
było w równym stopniu niedorzeczne, co wspaniałe: ciemnoskóre stworzenie, które 
siedziało naprzeciwko, było zainteresowane właśnie nią. O drugiej trzydzieści 
nabrała powietrza do płuc i dokonała chyba najodważniejszego czynu w swoim 
życiu, ryzykując wszystko: - Colby - powiedziała - spóźnisz się na spotkanie, a 
nie chcemy, żeby się to stało, prawda? - Czy wiesz, że w tym momencie zmieniłeś 
nieodwracalnie związek, który trwa już całe dziesięciolecia? - powiedziała 
Martha Anne. Była godzina druga czterdzieści pięć i znajdowali się w jej pokoju 
w "Czterech Porach Roku". - Jestem tu z tobą w pokoju i nie wiem, czy tego chcę. 
- W takim razie poproś, żebym wyszedł. - Wiesz, do cholery, że tego nie zrobię. 
- A więc podejdź bliżej. Podeszła bliżej do okna. Zaczęli się obejmować. 
Pocałował ją kilka razy. Za każdym razem z dużą czułością. - Nie wiem nawet jak 
masz na imię - powiedziała Martha Anne. - A ja nie znam twojego nazwiska. I nie 
chcę go znać. Wyzwoliła się z jego objęcia. - To tylko jednodniowy romans, czy 
to masz na myśli? - Jeśli się nie odprężysz, nie uda nam się nawet to. Romans na 
jedno popołudnie - to brzmi lepiej nie sądzisz? - Dlaczego nie wziąłeś Colby? 
Wszyscy zawsze wychodzili z nią, nie ze mną. - Nie miałem ochoty na walkę. 
Martha Anne zastanowiła się przez chwilę nad tymi słowami. - Masz słuszność, ona 
może być dziwką. Ale ja też mogę. Potrząsnął głową. - Nie wiesz tego na pewno. - 
Odczytuję to z twojej twarzy - odpowiedział. - Z mojej pięknej twarzy można 
wszystko odczytać, czy to chciałeś powiedzieć? - Twoje ciało jest piękne, twoja 
twarz dobra. - Powiedz, czy któraś ci kiedykolwiek odmówiła? - W ciągu ostatnich 
kilku lat - nie. - Dlaczego się uśmiechasz? - To nieważne, proszę, podejdź 
bliżej. - Nie chcę iść z tobą do łóżka. - W porządku. Ale możesz się położyć 
obok mnie. Rozbierzemy się i wśliźniemy pod kołdrę, będziemy się trzymać za ręce 
i śpiewać smutne piosenki. - Czy mam najpierw rozebrać ciebie? - Kolejność nie 
ma znaczenia, ważne abyśmy oboje byli nadzy. Zdjęła mu marynarkę, rozwiązała 
krawat, zaczęła rozpinać koszulę. - Masz ciepłe ciało. - Długo przebywałem na 
słońcu. - Gdzie? - Właściwie nie wiem. Gdzieś na południu. - Chcę z tobą iść do 
łóżka, skłamałam mówiąc, że nie. - Już zdążyłem się przyzwyczaić do twojego 
przewrotnego sposobu mówienia. Wyciągnęła koszulę z jego spodni i ostrożnie 
położyła ją na oparciu krzesła. Gdy przez moment była odwrócona tyłem, jego ręce 
zaczęły rozpinać jej sukienkę. Gwałtownie odskoczyła na bok. - Nie jestem dobra 
w łóżku - powiedziała. - Muszę przyznać, że masz świetną opinię na swój temat. - 
To na pewno będzie katastrofa, nie zbliżyłam się do nikogo przez cały rok. 
Dlaczego wywołuje to twój uśmiech? - Dla niektórych ludzi rok nie jest tak 
długim okresem. - Zbliżył się do niej. - Zrób to do końca. Zdjęła z niego to, co 
jeszcze miał na sobie, następnie stała nieruchomo, gdy on ściągał z niej 
wszystkie rzeczy. Gdy zdjął z łóżka narzutę, powiedziała: - Będę zimna jak lód, 
doprowadzi cię to do szału. - Nie martw się, nawet nie będę miał erekcji, czy 
teraz jesteś zadowolona? Zaczęła się śmiać. Podniósł ją bez wysiłku i ułożył pod 
kołdrą, położył się tuż obok i masując jej ciało, powiedział szeptem: - Gdy 
minie wiele lat i będziesz o tym mówić, a wiem, że będziesz, bądź dobra... - 
Psiakrew - powiedziała Martha Anne. Była godzina wpół do szóstej, leżała w łóżku 
i patrzyła, jak właśnie zaczynał się ubierać. - Pomyśleć, że mogłam tak świetnie 
spędzić popołudnie, chodząc po sklepach z antykami. - Przykro mi z tego powodu. 
- Przebaczę ci; ja - McGivern, nie jestem osobą, która długo żywi do kogoś 
urazę. - Co mówisz? - To moje nazwisko. Kiedy będziesz tu znowu, mógłbyś do mnie 
zadzwonić, jeśli zadzwonisz odpowiednio wcześnie, myślę, że może uda mi się 
znaleźć trochę wolnego czasu. - Jesteś wspaniała, ale nie zadzwonię. - Dlaczego? 
- Tak będzie lepiej. - Nie mam na myśli nic poważnego - moglibyśmy po prostu 
wyjść gdzieś razem, jak - nie śmiej się teraz ze mnie... - jak para przyjaciół. 
- Nie mam przyjaciół. - Dlaczego? - Tak jest lepiej. Wstała wtedy z łóżka i 
objęła go. - Nie chcę robić ci przesłuchania, czy czegoś w tym stylu, ale czym 
właściwie zajmujesz się na co dzień? - Robię okropne rzeczy. - A inni robią je 
tobie, prawda? - Wskazała na jego bliznę. - To z powodu miłości. Był człowiek, 
który zagrażał komuś, na kim mi zależało. Na ułamek sekundy przestałem myśleć - 
i zapłaciłem za to. - Czy była piękna? Ta, na której ci zależało? - Ponad sześć 
stóp wzrostu, bardzo szczupła budowa ciała. Spojrzała ze zdziwieniem. - Młodszy 
brat. Zaczęła coś mówić, przerwała i pocałowała go. Trzymał ją przez chwilę w 
ramionach. Osunął ją delikatnie i ubierał się dalej, tym razem robił to 
szybciej. - Zrób dla mnie tylko jedną rzecz: powiedz, że być może zadzwonisz. - 
Dobrze. - Mówisz serio? - Czy chcesz, żeby tak było? - Tak. - W takim razie 
mówię to serio. - Po prostu wiedziałam, że nie można mi się oprzeć - powiedziała 
Martha Anne. Kiedy był już ubrany, zapytała: - Czy idziesz teraz robić te 
straszne rzeczy? - Chyba dopiero jutro. - Ale mnie nie zrobiłbyś czegoś takiego? 
- Nie, ty możesz czuć się bezpieczna. - Dlaczego? - Ponieważ jesteś łagodna. - 
Czy to takie ważne? - Od łagodności ważniejsza jest tylko boskość. Nigdy o tym 
nie zapominaj... `ty 4 `ty Ponieważ Kwatery Głównej Dywizji nie określano mianem 
Kwatery Głównej i ponieważ organizacja uporczywie starała się o to, by nie 
rzucać się w oczy i sprawiać wrażenie instytucji zaniedbanej i źle 
zorganizowanej - Dywizja wynajmowała wstrętny budynek na obrzeżach murzyńskich 
slumsów w Waszyngtonie - toteż i limuzyna Perkinsa nie była limuzyną we 
właściwym rozumieniu tego słowa. Perkins miał wprawdzie kierowcę, który był 
zawsze nienagannie ubrany, lecz samo auto było starym kombi ze specjalnie 
wzmocnionym tylnym siedzeniem z uwagi na warunki fizyczne swego głównego 
pasażera. Dokładnie o siódmej, trzymając w ręku teczkę z cienkiej skóry jak 
zwykle wypchaną do granic możliwości jakimiś dokumentami, Perkins wyszedł na 
ulicę, stąpając jak kaczka, następnie rozejrzał się w koło, rozejrzał się raz 
jeszcze i bez korzystania z pomocy kierowcy zajął tylne miejsce w samochodzie. 
Był przekonany, że w samochodzie był podsłuch, więc powiedział: - Niech szlag 
trafi komunizm - po czym dał znak kierowcy, aby ruszył. Otworzył teczkę, 
wyciągnął jakieś papiery i zaczął je pospiesznie czytać. Potrafił więcej 
pracować niż ktokolwiek inny, a swą ociężałość fizyczną rekompensował bystrością 
umysłu. Było dziesięć po siódmej, gdy podniósł głowę i bardzo głośno powiedział: 
- Wszyscy komuniści, to pakowacze wieprzowiny - zastanowił się następnie nad 
tym, co powiedział, po czym zwrócił się do kierowcy: - Czy wiesz kto to jest 
"pakowacz wieprzowiny"? - Nie mam pojęcia, proszę pana. Perkins potrząsnął 
głową. - Obawiam się, że slang znajduje się obecnie w opłakanym stanie, trudno 
go bowiem odróżnić od mowy potocznej. "Pakowacz wieprzowiny" - powiedział równie 
głośno, co poprzednio, pamiętając o domniemanym podsłuchu - jest osobą, która 
posiada patologiczny pociąg do martwych ciał. Jest to normalne wśród czerwonych, 
w końcu cóż innego mają do roboty? Sięgnął do teczki i wyciągnął gruby 
skoroszyt, polizał kciuk i rzucił się w wir pracy. Oderwał wzrok od swych 
dokumentów o wpół do ósmej, a więc w momencie, gdy samochód znalazł się na 
wysypanym żwirem podjeździe, który prowadził do jego domu. Dom był nieduży, na 
uboczu - najbliższy sąsiad mieszkał ćwierć mili dalej, w równie spokojnej 
okolicy. Nad garażem mogącym pomieścić dwa samochody znajdowało się małe 
mieszkanie, do którego udał się kierowca po zaparkowaniu samochodu. Perkins 
wszedł do domu przez kuchenne drzwi i zawołał: - Mała sierotka Annie przyjechała 
do naszego domu, aby tu zamieszkać - ruszył następnie wolnym krokiem w kierunku 
schodów, nabrał powietrza do płuc i zaczął powoli wchodzić na górę. Edna, jego 
starsza siostra, czekała już na niego. Pocałował ją w policzek, następnie 
spytał, jak minął dzień. Edna miała niedługo skończyć osiemdziesiąt lat i miała 
w sobie tyle energii, jak nigdy dotąd. W odpowiedzi na pytanie brata zrobiła 
dwuznaczny ruch prawą ręką, jakby chciała powiedzieć: comme ci, comme fa. - 
Teraz moja kolej - powiedział Perkins. - Tylko nie przesadzaj. - Masz na myśli 
codzienny trening? Nigdy z niego nie zrezygnuję. - Chodzi mi o to, żebyś się 
przespał. Przynajmniej chwilę. - Och, nie martw się o mnie. Pokiwała głową, 
uśmiechnęła się, zeszła na dół i żwawym krokiem zaczęła pokonywać ćwierćmilowy 
odcinek drogi do swego domu. Perkins wszedł do sypialni żony - kiedyś była to 
ich wspólna sypialnia, było to jednak przed wypadkiem. - Felicity Perkins - 
powiedział zbliżając się do jej łóżka. - Jesteś tu. Wyobraź sobie. Taka 
niespodzianka. - Kobieta nie przejawiała już żadnych oznak świadomości, co nie 
przeszkadzało jednak mężowi chodzić wokół łóżka i mamrotać coś pod nosem takim 
tonem, jakby był dziesięcioletnim dzieckiem, które mówi do swej ulubionej lalki 
albo ukochanego zwierzątka. - Wyglądasz tak ładnie, ale czy było kiedyś inaczej? 
Chcesz się dowiedzieć jak minął mi dzień? - Przerwał na moment. - Dobrze, 
opowiedz mi teraz, co u ciebie. - Znów przerwał. - Dobrze, teraz ułóż się 
wygodnie; pozwól, że ci pomogę. - Podszedł do łóżka, przesunął ostrożnie jej 
ciężkie ciało, poprawił poduszki. - Czy dziś wieczorem pokazują jakiś twój 
ulubiony program? Na którym kanale? - Odczekał chwilę. - Dobrze, w takim razie 
włączę drugi kanał, jeśli będziesz chciała zmienić, krzyknij na mnie. - Poruszał 
pokrętłem regulującym natężenie głosu. - Za głośno? - Milczenie. - Dobrze, masz 
rację, jest za głośno. - Ściszył nieco. - Będę obok, w moim gabinecie, jeśli 
będziesz czegoś chciała, krzyknij na mnie, obiecujesz, że tak zrobisz? - 
Milczenie. - Och, przestań, czy ty kiedykolwiek mogłabyś być ciężarem dla mnie? 
Mówiąc to, wyszedł z pokoju, zostawił teczkę w gabinecie, który służył mu teraz 
za sypialnię, następnie ruszył swym kaczkowatym krokiem do kuchni, włączył 
domofon, zadzwonił do mieszkania szofera i powiedział: - Przyjdź tu do mnie - i 
kiedy kilka minut później zjawił się umundurowany mężczyzna, Perkins rzucił mu 
groźne spojrzenie i powiedział mrukliwie: - Prowadzisz fatalnie. - Nie zależy mi 
na twojej dobrej opinii, Ma - powiedział Scylla. - Marynaty, może zjadłbym 
jakieś marynaty? Decyzje, decyzje, tak, oczywiście, że zjem. - Perkins pochylił 
się nad stołem kuchennym, który prawie w całości pokrywały produkty do robienia 
kanapek. - Czy to brzmi zachęcająco, Scylla? Ja będę mówił, a ty staraj się to 
sobie wyobrazić. Trzymając w ręce butelkę zimnego piwa, Scylla oparł się 
wygodnie o piec i przymknął oczy. - Na trzech kromkach chleba żytniego z makiem 
proponuję: wołowinę z konserwy, wołowinę wędzoną, ozór, sałatkę z kapusty, 
rosyjski sos do sałatki. - Widzę, że nie masz obrzydzenia do dobrego jedzenia. - 
To ciągła walka - sam powiedz, czy nie. - Czy dodać dużo rosyjskiej przyprawy? - 
Ależ naturellement. - A więc masz moje pozwolenie na przystąpienie do działania. 
- Przypatrując się Perkinsowi, który przystępował do dzieła, Scylla powiedział: 
- Jest coś, co mi nie daje spokoju. - Zrzuć kamień z serca. - Wydaje mi się, że 
wywróciliśmy do góry nogami połowę cywilizowanego świata, aby bezpiecznie 
przemycić mnie do miasta - dlaczego więc sądzisz, że tak sobie gawędząc w twoim 
domu, możemy czuć się bezpiecznie? - Ponieważ jest to mój dom. Gdyby ktokolwiek 
spróbował sfotografować nas z zewnątrz, odkryłby, że moja siedziba wyposażona 
jest w specjalnie zniekształcone okna. Gdyby jacyś obcy chcieli się tu dostać, 
również nie było by to łatwe - moja starsza siostra mieszka przy tej samej ulicy 
razem z kilkoma naszymi ludźmi. Prawie cały teren otoczony jest drutem. Nie jest 
poza tym gęsto zaludniony. Obcy rzucają się w oczy. W tym rejonie stosuje się 
wszystkie inne środki bezpieczeństwa. Gdyby ktoś przyszedł tu po mnie, może i 
mógłby mnie pokonać, ale nie miałby żadnych szans mnie zaskoczyć. Ty właśnie 
powinieneś wiedzieć, dlaczego tylko tu jest bezpiecznie - otóż nie wtajemniczamy 
rodziny w sprawy służbowe, chyba że sprawy wymykają się spod naszej kontroli. Od 
momentu gdy wychodzę pod koniec dnia z biura, do czasu gdy pojawiam się tam 
znowu następnego dnia rano, mam stosunkowo małą styczność z naszą robotą - 
podobne wytchnienie dajemy naszym wrogom. Do dzisiejszego wieczoru nigdy 
wcześniej nie wykonywałem tu żadnych obowiązków służbowych. Zainstalowali 
podsłuch w moim samochodzie tylko z tego względu, że wiem o tym i że doprowadza 
mnie to do szału. Ja, z kolei, zainstalowałem podsłuch w łazience faceta, który 
jest moim odpowiednikiem po rosyjskiej stronie. Jego opinia na temat demokracji 
nie jest zbyt pozytywna. - Grube ręce Perkinsa z chirurgiczną precyzją nakładały 
jedne gatunki mięs na drugie, ale tak, aby kanapka nie była zbyt gruba. Dodał 
jeszcze jedną kromkę chleba i zaczął nakładać łyżką sałatkę z kapusty, gdy nagle 
podniósł głowę, wymamrotał słowo: "przepraszam" i pospiesznie wyszedł. Scylla 
obserwował przez kuchenne drzwi, jak zirytowany Perkins szedł po schodach, 
wszedł do pokoju na górze, wypowiedział kilka słów przytłumionym głosem, wyszedł 
z powrotem na schody podniecony, zamknął za sobą drzwi, zszedł na dół. - Czy 
Felicity źle się czuje? - zapytał Scylla. Perkins zatrzymał się i wlepił w niego 
wzrok. - O, mój Boże, przecież ty o niczym nie wiesz, prawda? - To chyba Gore 
Vidal poczynił tę znakomitą uwagę. Rozmawiał kiedyś z Tennessee Williamsem, 
który powiedział: - Byłem cały czas pijany w latach sześćdziesiątych. - Vidal 
odpowiedział: - Nie martw się, nic, ale to nic nie straciłeś. - Ja właściwie nie 
wiem, co się działo w latach osiemdziesiątych, Ma. Nadrabiam to z godziny na 
godzinę, ale nie można powiedzieć, abym był ekspertem od tej epoki. - Trzy lata 
temu jechaliśmy razem do domu. Mieliśmy jeszcze pięć minut drogi. Byłem wkurzony 
jak nigdy. Wszystko układało się na opak. Ja odniosłem jedynie drobne obrażenia, 
Felicity była cała połamana - proszę, nie czuj się w obowiązku powiedzieć, że 
jest ci przykro, mnie jest wystarczająco przykro za wszystkich. - Zajął się 
ponownie sałatką z kapusty, dodał rosyjskiego sosu, następnie zwrócił się do 
Scylli. - Spróbuj sobie teraz wyobrazić coś innego: dwie kromki lekko 
opieczonego, białego chleba, między te kromki proponuję włożyć białe mięso z 
indyka, siekaną wątróbkę, grube plasterki bermudzkiej cebuli, sałatę, pomidor i 
majonez firmy Hellman's. - Bardziej odpowiada mi twój pierwszy przepis. - Czy 
wiesz, co uważam za najbardziej wstydliwy aspekt tego wypadku? Scylla potrząsnął 
głową. - Dalej piję i później prowadzę samochód - powiedział Perkins. Wrócił 
następnie do swoich zajęć, zrobił drugą wspaniałą kanapkę, podszedł do kredensu, 
wyciągnął dwa duże talerze, położył obydwie kanapki na jednym z nich, a drugi, 
pusty, podał Scylli. - W lodówce jest jogurt, jeśli wolisz - powiedział Perkins. 
Scylla zaśmiał się, wziął trochę chleba i sam zaczął sobie przyrządzać coś do 
jedzenia. - Dlaczego ściągnięto mnie z powrotem? - zapytał. Perkins posypał 
brzegi kanapek posiekanym koperkiem. - Podejmę ten temat w stosownym czasie. - 
Powiedz przynajmniej ogólnie. - Niech mnie kule biją, chyba po prostu nie wiem. 
- No, dobrze - powiedział Scylla znudzonym głosem. - A co do twojego brata - 
powiedział Perkins, głaszcząc się po brzuchu. Byli na górze w jego gabinecie, 
Perkins jadł drugą kanapkę, Scylla pił trzecie z kolei piwo. - Nie pytałem o 
niego. - Ale nie miałbyś nic przeciwko temu, żeby coś usłyszeć na ten temat, 
przyznaj, że tak? - Nie, Ma, nie miałbym nic przeciwko temu; czy jest 
szczęśliwy? Powiedz, że tak. - Moje dane pochodzą z naszych komputerów - 
czytałem te dane dziś po południu - nie mogłem ryzykować i sporządzić wydruku, 
gdyby ktoś to zobaczył, mogłoby wzbudzić jego podejrzenia, a musisz wiedzieć, że 
przynajmniej jedna dziesiąta naszego personelu pracuje dla nich - jesteśmy 
pewni, że co najmniej jedna dziesiąta - przynajmniej tyle samo, jak nie więcej 
ich ludzi pracuje dla nas - tak więc będziesz musiał polegać na mojej pamięci. 
Obawiam się, że dane komputerowe niewiele mówią o ludzkim szczęściu, ale z tego, 
co wiem, twojemu bratu wiedzie się wspaniale. - Uczy? Pisze? -...i jedno, i 
drugie, ale nie przerywaj mi, bo mogę o czymś zapomnieć. - Zamknął na chwilę 
oczy, spojrzał na Scyllę i zaczął mówić. - Tomas B. Levy. Profesor nadzwyczajny 
historii na uniwersytecie Columbia. Autor dwóch książek, obydwie były dobrze 
przyjęte, jedna na temat McCarthy'ego, druga opisywała potknięcia Sądu 
Najwyższego na przestrzeni wielu lat. Liczne artykuły w nudnych pismach 
naukowych - "nudnych" w mojej ocenie, nie komputera. I podejrzewam - to znów 
moja ocena - jego żona jest, być może, zdolniejsza od niego... ...cholera, to 
niemożliwe - powiedział Scylla, podnosząc butelkę piwa tak, jakby wznosił toast. 
- No proszę, sukinsyn ożenił się, fantastycznie, kim jest jego żona? - Melissa 
Biesenthal, córka dziekana wydziału historii... twój brat nie jest głupcem. -
...niech cię szlag trafi - powiedział Scylla - on nie potrzebuje protekcji, żeby 
osiągnąć to, czego chce. - Powodem, dla którego podejrzewam, że ona może być 
zdolniejsza, jest to, że twój brat uzyskał stopień doktora mając około 
dwudziestu pięciu lat, ona miała już ten tytuł, gdy skończyła dwadzieścia dwa. 
Jest filologiem. Uczy w Nowym Jorku, podróżuje po całym świecie jako 
konstultantka - Kalifornia, Illinois, ostatnio w Europie. Adres domowy: 465 
Riverside Drive, blisko uniwersytetu Columbia, zapomniałem jaki jest kod; muszę 
cię na chwilę przeprosić. - Przerwał, podniósł głowę i nasłuchiwał, powiedział 
ponownie: "przepraszam" i przeszedł na drugi koniec korytarza do pokoju żony. 
Scylla wyszedł na korytarz. - Czy mogę w czymś pomóc? - zapytał, gdy Perkins 
pojawił się ponownie. - Nie ma żadnego problemu. Wydawało mi się, że wołała. 
Prawdopodobnie słyszałem włączony telewizor. Felicity nie mówi ostatnio zbyt 
dużo. - Spojrzał na Scyllę. - I zapomnij o tym, o czym myślisz w tej chwili. - 
Komputery czytają teraz w ludzkich myślach? - Nie, ale to takie oczywiste - 
widziałem ożywienie w twoich oczach tylko w momencie, gdy mówiłem o twoim 
bracie. Myślisz o tym, aby złożyć mu wizytę, prawda? Scylla wzruszył ramionami. 
- Nigdy... nigdy tego nie rób, chyba że chcesz go zabić. Ich zabić, ma przecież 
żonę. - Bzdury. - Był z nami w jakiś sposób związany - nie przez to, że działał 
dla nas, ale przez to, że wie o różnych rzeczach; jak ci się wydaje - dlaczego 
on żyje? Ponieważ ty nie żyjesz. Ty jesteś kimś ważnym. Gdybyś go odwiedził i 
gdyby cię ktoś zobaczył u niego, lub dowiedział się o wszystkim, zapewniam cię, 
że ten ktoś również złożyłby mu wizytę - i dowiedziałby się, gdzie aktualnie 
przebywasz i pod jakim ukrywasz się nazwiskiem, gdyby wydobył te informacje siłą 
- czy to od niego, czy od niej - wiesz, jaki byłby ich los... Jeśli go 
odwiedzisz, narazisz go na śmierć... - Chryste, nie myślałem, aby zrobić to w 
ten sposób... -...jeśli go odwiedzisz, narazisz go na śmierć. Dlaczego teraz nie 
powiesz: "bzdury"? Nastąpiło długie milczenie. Po czym - cicho i ze smutkiem w 
głosie - wypowiedziane zostały słowa: -...nie...nie bzdury, Ma. Nie chcę go 
narażać, wierz mi. Perkins objął go ramieniem. - Mówiłem, że chcę, abyś ocalił 
świat, ale nigdy nie powiedziałem, że warto to zrobić. - Skierował się w stronę 
gabinetu. - Chodź, napijemy się szkockiej i pooglądamy filmy... - Ty stary gruby 
świntuchu - powiedział Scylla, wpatrując się w telewizyjny ekran w gabinecie. - 
Cicho, to nie są żarty, głupcze. Na czarno-białym ekranie, w zbyt przyciemnionej 
scenerii, można było teraz zobaczyć mocno umięśnionego Murzyna, który odbywał 
stosunek homoseksualny z mniejszym od siebie białym mężczyzną, obok nich, na 
drugim planie, znajdowała się kanapa, a na niej kobieta z obfitym biustem 
siedząca na zniewieściałym mężczyźnie o wątłej budowie ciała i siwych włosach - 
mówiąc bardziej precyzyjnie, siedziała na jego członku, unosząc swe wspaniałe 
ciało w górę, a następnie opadając w dół. - Co będzie dalej - spytał Scylla. - W 
którym momencie pojawi się Candy Barr? - Taśma ledwo co do mnie dotarła - nie 
najwyższą jakość obrazu można tłumaczyć tym, że mieszkanie Standisha to nie 
studio filmowe. - Standisha? - Ten garbus na kanapie. Spisuje się tu 
wyśmienicie, muszę mu to przyznać; ma jednak większy pociąg do ciemnoskórego 
dżentelmena. - W tym momencie w centrum ekranu pojawił się Standish, więc 
Perkins pilotem zatrzymał obraz. - Świetne urządzenie. - Zgaduję, że to 
magnetowid VHS - powiedział Scylla. - Nie bądź taki dumny, że wiesz. - Widziałem 
ogłoszenie w gazecie, reklamowali podobny sprzęt, chciałem się tylko upewnić, 
mów dalej. - Milo Standish. Musisz go zapamiętać. Scylla pokiwał głową. - Ma 
pięćdziesiąt dwa lata, mieszka w Village, niezależny finansowo, jest wynalazcą, 
naukowcem, w wielu krajach cieszy się złą sławą - człowieka wyjątkowo 
obrzydliwego, ale jednocześnie genialnego. - Perkins zmienił kasetę, nie było 
już na niej scen erotycznych, lecz fragmenty jakiegoś pogrzebu. - Nasi ludzie 
nakręcili ten film, nie sądzisz, że jakość obrazu jest lepsza? Scylla pokiwał 
głową i przyglądał się kolorowemu obrazowi. Wydawało się, że w pogrzebie, który 
odbywał się na maluteńkim cmentarzu, uczestniczyły tłumy ludzi. Większość z nich 
stanowiła młodzież. Z wyjątkiem jednej osoby - brodatego mężczyzny o łagodnej 
twarzy, która nosiła jednak więcej oznak bólu niż twarze innych żałobników. - 
Właśnie pochowano dwoje dzieci - powiedział Perkins, w którego głosie pojawiło 
się napięcie. - Chłopak był cudowny, dziewczyna wspaniała, miała chorą matkę, 
spełniała wszystkie jej zachcianki, nie było to łatwe dla takiej dzieciny. Teraz 
kamera skupiła się na płaczącym mężczyźnie o łagodnej twarzy. - Dziadek? - 
spytał Scylla. - Morderca - powiedział Perkins, zatrzymując na ekranie obraz 
twarzy, po której ciekły łzy. - Tego człowieka też zapamiętaj: J.V. Vaughan, 
znany powszechnie jako Arky - Arky, to imię wielkiego gracza baseballa w 
Pitsburgu. Fanatyk sportu, emerytowany profesor nauk technicznych z Princeton. 
Jeszcze tam mieszka, ma własne laboratorium w suterenie swego domu, pracuje 
samotnie, jego słabym punktem jest serce, natomiast bardzo mocnym - umysł. 
Scylla miał zamiar właśnie coś powiedzieć, gdy Perkins poderwał się raptownie, 
gdyż tym razem wydawało się istotnie, że odgłos pochodził z sypialni, która 
znajdowała się tuż obok. Gdy Perkins pospieszył do pokoju żony, Scylla wyszedł 
na korytarz. Nawet tu czuć było silny odór. Scylla przybliżył się do drzwi 
sypialni i zobaczył niezgrabnego Perkinsa, który robił, co mógł, aby przesunąć 
unieruchomione ciało żony; ponieważ wypił do dna dużą szkocką, jego ruchy nie 
były już tak pewne. Scylla wszedł do sypialni i zaczął mu pomagać. - Ależ nie 
trzeba, nie trzeba -- powiedział Perkins. - Tak będzie szybciej, Ma. - Odwrócił 
ją na drugi bok, ściągnął z niej koszulę nocną i zaczął obmywać jej ciało. - 
Potrafię to zrobić sam, Scylla, robię to każdej nocy. - Przynieś jeszcze jedną 
podpaskę higieniczną, ręcznik i koszulę nocną, dobrze? Perkins zrobił to. Gdy 
Scylla umył ją, od razu zniknął nieprzyjemny zapach. Następnie podał Perkinsowi 
poplamioną bieliznę, wykonał przy jego żonie wszystkie potrzebne czynności, aby 
doprowadzić ją do porządku i ułożył ją w wygodnej pozycji; robiąc to wszystko 
słyszał jeszcze ciągle dziwny głos Perkinsa opisującego zamordowaną dziewczynę, 
przed oczami miał natomiast obraz zapłakanej twarzy brodatego mordercy - obraz, 
który ciągle tkwił nieruchomo, zatrzymany na ekranie cholernego magnetowidu VHS. 
- Większość ludzi nie lubi się do niej zbliżać w podobnej sytuacji - powiedział 
Perkins, gdy wychodzili z sypialni. - Z wyjątkiem mojej siostry i mnie. - 
Uważam, że ma dobre towarzystwo - powiedział Scylla. - A więc dołącz do tego 
towarzystwa, co ty na to? Scylla pokiwał głową, wyszedł z pokoju, próbując nie 
słyszeć szeptów Perkinsa: -... będę w pokoju obok, dobrze...? - Milczenie. -
...tak, to Scylla, ale nie sądzę, abyśmy mieli komukolwiek mówić... - Znów 
milczenie. -...tak, różnica jest kolosalna, ale z drugiej strony medycyna 
poczyniła olbrzymie postępy... - Jeszcze jedna chwila milczenia, tym razem 
ostatnia, po niej jeszcze słowa: - oczywiście, że będzie wszystko w porządku, 
będziesz się czuła świetnie, twój stan poprawia się z dnia na dzień... Scylla 
siedział w gabinecie znużony oglądaniem twarzy mordercy, wziął więc do ręki 
pilota i zaczął wciskać różne guziki, aż wreszcie osiągnął sukces. - Brawo - 
powiedział Perkins, wchodząc do pokoju. - Przestań już, lepiej nalej. - Wskazał 
ręką na puste szklanki. Perkins napełnił je, po czym wychylił prawie jednym 
haustem zawartość swojej. - Jest tyle rzeczy do przedyskutowania, postaram się 
mówić zwięźle, jeśli będziesz miał jakieś wątpliwości, pytaj, wszystko sprowadza 
się jednak do tego: będzie wojna światowa, Ameryka wywoła tę wojnę - i wiedzą o 
tym trzy osoby, ty jesteś jedną z nich. Scylla miał zamiar spytać, kim była ta 
trzecia osoba, doszedł jednak do wniosku, że może z tym poczekać i dał znać 
gestem Perkinsowi, aby kontynuował. - Właściwie cała sprawa zaczęła się od dość 
niezwykłego spotkania w Pentagonie w najgorętszym okresie kryzysu związanego ze 
sprawą zakładników przetrzymywanych przez Ajatollaha. Byliśmy tam wszyscy, to 
znaczy ci, którzy liczyli się w tej grze, byliśmy tam po to, by usłyszeć, jakie 
są plany Pentagonu uratowania zakładników, a plany były, ogólnie rzecz biorąc, 
takie: w pobliżu ambasady znajdowało się boisko piłkarskie, zaproponowano, aby 
zrzucić w to miejsce całą armię uzbrojonych po zęby marines, następnie otoczyć 
szybko cały teren zwartym kordonem i zacząć morderczy ostrzał - takich właśnie 
użyto słów - w tym czasie inni mieli przypuścić atak na ambasadę i uwolnić jak 
największą liczbę zakładników. - Jak zwykle bywa w kręgach wojskowych, znalazła 
się jakaś pierdoła, która zaczęła szukać dziury w całym - ktoś kto znał realia 
Iranu, powiedział, że teren był gęsto zaludniony, że mieszkająca tam ludność 
była świetnie uzbrojona i że taki plan prowadził nieuchronnie do rzezi, osoba 
ta, muszę przyznać, bardzo wysoko postawiona, spytała następnie dlaczego w 
sytuacji, w której zrezygnowano z dyplomatycznych metod rozwiązywania 
konfliktów, nie można by użyć gazu paraliżującego, którego działanie polega na 
tym, że jedynie usypia przeciwnika i wywołuje u niego ból głowy - przez dzień 
lub dwa. Na to rzecznik Pentagonu odpowiedział, cytuję: - Nie możemy tego 
zrobić, nadszarpnęłoby to naszą dobrą opinię. Scylla wybuchnął śmiechem. - 
Mówisz poważnie? Perkins pokiwał głową. - Powodem, dla którego zajmujemy 
określoną pozycję, jest to, że koła wojskowe interesują się bardziej zachowaniem 
pozytywnego wizerunku w oczach opinii publicznej niż walką z wrogiem. Wszystkie 
służby są nawzajem o siebie zazdrosne, podobnie jest ze służbami tajnymi. 
Począwszy od spotkania, o którym wspomniałem, Dywizja stała się niezwykle 
wpływową organizacją. CIA posiada budżet w wysokości półtora miliarda dolarów. 
Służby Bezpieczeństwa Narodowego dostają dziesięć miliardów. Nie chcę tu cytować 
liczb, ale nie możemy narzekać na brak środków. - Na co wydajecie te pieniądze? 
- Czy wiesz co to jest Czarny Goya? Scylla pokiwał głową i powiedział, że jest 
to jego zdaniem jedyny powód, dla którego warto zwiedzić Madryt. - Tak więc 
wiesz, że jest to jedyny okres w całej historii sztuki, w którym geniusz 
postanowił zająć się najciemniejszą stroną naszej natury. My, poniekąd, robimy 
to samo. Co wiesz o różnych rodzajach broni? - Wiem, że to nie wojny zabijają 
ludzi, lecz określone rodzaje broni. Perkins uśmiechnął się i napił się 
szkockiej. - Wiesz, że interesuję się komputerami i historią. Wykonałem kawał 
dobrej roboty, badając moc rażenia różnych rodzajów broni. Weźmy na przykład 
miecz - załóżmy, że jego siła rażenia wyraża się współczynnikiem jeden - 
wprowadzam tu pewną arbitralność w moim rozumowaniu, mam nadzieję, że nie masz 
nic przeciwko temu? - Nie mam. - Tak więc jeśli siła rażenia miecza wynosi 
jeden, to siła rażenia strzelby skałkówki jest pięciokrotnie większa. 
Współczesnego karabinu bojowego - dwieście razy większa. Współczynniki dla 
innych rodzajów broni wynoszą odpowiednio: lekki karabin maszynowy - tysiąc, 
wielokrotna wyrzutnia rakietowa na pociski z gazem paraliżującym - milion; 
radziecka wyrzutnia ICBM przystosowana do wystrzeliwania głowic o mocy 
dwudziestu pięciu megaton posiada moc rażenia miliard razy większą niż miecz, 
uważany kiedyś za śmiercionośną broń. Załóżmy, że nie jesteś nieukiem - jaka 
jest słaba strona broni o tak wielkiej sile rażenia? - To oczywiste - nie tylko 
my posiadamy taką broń. - Mądry chłopiec. I wszelkie rozmowy na temat systemów 
broni - nic o tym nie wiesz, ale możesz mi wierzyć - mają jedną słabą stronę. 
Wszystkie rodzaje broni okazują się bezużyteczne z chwilą, gdy przeciwnik 
posiada podobne; rozmowy na temat Wojen Gwiezdnych - to wierutna bzdura. Ale 
wyobraź sobie, że my mielibyśmy coś, czego nie posiada nikt inny. - Już raz tak 
było. W latach czterdziestych - mieliśmy przecież bombę. Nie użyliśmy jej po 
zakończeniu wojny i sądzę, że podobnie postąpilibyśmy dzisiaj. - Gdybyś to 
powiedział sześć miesięcy temu, miałbyś rację. Nawet trzy miesiące temu. Ale 
teraz, w tej chwili, w tym okresie historii; w którym właśnie znaleźliśmy się, 
wahadło wychyliło się w drugą stronę. I jestem tu po to, aby ci o tym 
zakomunikować. - Jak możesz być tak arogancko pewny siebie? - Lalki dla dzieci - 
powiedział Perkins. - Lalki dla dzieci są papierkiem lakmusowym wojny. I tylko 
ja potrafię na ich podstawie przewidywać przyszłość. - Fantastycznie - 
wykrzyknął podniecony nagle Scylla, który siedział jak dotąd spokojnie - 
zlikwiduję Barbie i Kena, a kiedy już ich nie będzie, przypuszczę atak na 
wszystkie fabryki, które produkują pluszowe misie. - O wy, niewierni. - Och, 
przestań, Ma; Chryste, Timothy Leary miał chyba więcej zdrowego rozsądku niż ty 
w tej chwili. - Czy jesteś świadomy faktu, że słowa: "lalka" i "koszmar" mają 
wspólną etymologię? Ona właśnie łączy lalki z magią i przesądami. - Nie mów do 
mnie takim językiem. - Wziął butelkę szkockiej i napełnił obydwie szklanki. - To 
prawda, że mam skłonności do używania pompatycznych sformułowań, ale istnieje 
powód, dla którego tak jest - mam o wiele więcej oleju w głowie niż ktokolwiek 
inny. - Tak czy owak, masz z pewnością więcej pokory niż inni. W tym momencie 
Perkins zaczął mówić podnieconym głosem. - Posłuchaj mnie - powiem ci, co jest w 
tym wszystkim najdziwaczniejsze - całe życie zastanawiałem się nad tym, czy 
istnieje jakaś analogia między czynnikami, które prowadziły do wybuchu wojen. 
Wszyscy bowiem wiedzą, że wojna sama w sobie jest czymś niepozytywnym - nawet 
jednostki obdarzone minimalną inteligencją wiedzą, że w czasie wojny można 
odnieść rany. Ale wojny ciągle wybuchają. Dlaczego? Czy było coś, co było 
wspólne dla wszystkich wojen? Przeprowadzałem testy komputerowe na wszystkich 
możliwych materiałach. Scylla, podaję ci teraz te informacje w oparciu o 
wieloletnie doświadczenie. Doszedłem wreszcie do następującego wniosku. 
Zwiększającemu się poczuciu patriotyzmu w Ameryce towarzyszył ogromny wzrost 
liczby produkowanych lalek - mechanicznych lalek płci męskiej. Scylla usiadł 
wygodnie na krześle. - Z historycznego punktu widzenia lalki płci żeńskiej są w 
stosunku dwanaście do jednego do lalek płci męskiej. Jednakże w zeszłym roku, w 
okresie, w którym według notowań giełdy najlepiej prosperującą dziedziną 
gospodarki był właśnie przemysł zabawkarski - osiągnął wskaźniki prawie dwa razy 
wyższe od pozostałych, a jego największą siłą napędową okazała się produkcja 
lalek mechanicznych. Lalek płci męskiej było najwięcej. W poprzednich latach 
było inaczej. Zacząłem więc analizować to zjawisko. Fakty są brutalne, to 
prawda, ale w każdym przypadku, jaki sprawdziłem - w Niemczech w roku 1936, w 
Japonii w 1941 - lalki mechaniczne zyskują olbrzymią popularność, są symbolami 
walczących mężczyzn, te symbole stają się potem szybko rzeczywistością. Uwierz 
mi, przeanalizowałem dziesiątki różnych wojen. I zawsze jest to samo - moja 
hipoteza sprawdza się w każdym przypadku. A jest oczywiste, że słowa: "lalka" i 
"koszmar" mają wspólne pochodzenie. Ameryka rozpocznie wkrótce wojnę. - 
Proponuję usiąść wygodnie i z satysfakcją śledzić jej przebieg. - Używając 
współczesnej terminologii Pengatonu, na świecie są dwa rodzaje ludzi: 
"Bogobojni" i "Żądni Krwi". Bogobojni, a więc tacy, jak my, uważają, że 
najlepszym sposobem poprawy egzystencji jest powolny proces, w którym panuje 
zasada wzajemnej pomocy, tak więc jeden pomaga drugiemu i w ten sam sposób 
współżyją ze sobą całe narody; innymi słowy, Bogobojni wierzą, iż na świecie 
jest coraz więcej ludzi kierujących się dobrą wolą i uczciwością. Żądni Krwi są 
inni, pragną szybkich zmian - i to za wszelką cenę. Na szczęście jest tak, że 
Bogobojni prawie cały czas kontrolują bieg wypadków. Ale są "okna" - okna 
niebezpieczeństwa - występują one wtedy, gdy zwiększa się sprzedaż lalek, kiedy 
Żądni Krwi obejmują przywództwo, kiedy wybuchają wojny. Te okna są jednak małe. 
Gdy opóźnia się bieg pewnych wydarzeń, wtedy Bogobojni odzyskują władzę, a Żądni 
Krwi liżą swoje rany. - A moje zadanie polega na tym, by opóźniać bieg pewnych 
wydarzeń. - Takie nadzieje łączymy z twoją osobą. - My? - Tak, jest z nami 
oczywiście Beverage. On jest tym trzecim, który wie o wszystkim. Scylla zamrugał 
oczami i przypomniał sobie w tym momencie swój pobyt na lotnisku i setki 
dziewcząt, które z wrzaskiem przebiegały przez halę odpraw, ścigając rzekomego 
Menudo; wtedy było to równie szokujące, jak teraz to, co właśnie usłyszał: nie 
było osoby na świecie, która nienawidziła go bardziej niż Beverage. Być może 
miało to się zmienić. - Dlaczego powiedziałeś: oczywiście? - Beverage jest 
odpowiedzialny za strategię; jest szefem Dywizji. - Ale... w Nowym Orleanie 
Fountain mówił, że ty zajmujesz się strategią. - To prawda. Ale kiedy zaczęliśmy 
się rozrastać, postanowiono przenieść kwaterę główną daleko stąd, po to po 
prostu, aby nie rzucać się w oczy. Beverage od czterech lat mieszka w Anglii. 
Nie posiadał się z radości, gdy zasugerowałem abyś wrócił. Dziewczęta znów 
piszczały na lotnisku. - Ten buc? Nie posiadał się z radości? To niemożliwe. - 
Wiem. To dziwne, być może złagodził swój stosunek do ciebie, właściwie nigdy nie 
zdawałem sobie sprawy z tego, jak głęboka była wasza wzajemna niechęć - aż do 
momentu, gdy z tak wielkim zapałem zaczął adorować twoją śliczną żonę przed 
zakończeniem waszej sprawy rozwodowej. Scylla przez chwilę nic nie mówił. - O 
czym myślisz? - O ptakach na mojej wyspie. Miałem zwyczaj ścigać je po drzewach. 
Brakuje mi tego. - Przetarł oczy. - Komu mam więc przeszkodzić w realizacji 
planów? - W tej chwili prowadzimy wiele różnych eksperymentów. Jedna grupa jest 
w Kalifornii i pracuje nad tym, aby spowodować, by rak stał się chorobą 
zaraźliwą. Inna grupa stacjonuje w Oregonie i przekonana jest o tym, że można 
doprowadzić do tego, by ludzie wybuchali jak granaty. W Maine przebywa grupa 
sympatycznych lekarzy, którzy pracują nad tym, aby wszystkie dzieci były płci 
żeńskiej. Ale upłyną całe lata, zanim to wszystko stanie się możliwe. - A nasze 
dwie gwiazdy filmowe? - wskazał na magnetowid. Perkins podał Scylli dezodorant 
do ust. - Standish używa identycznego, jak ten, możesz go zatrzymać na pamiątkę, 
jeśli chcesz, jedyna różnica polega na tym, że to, co ci dałem, jest zwykłym 
dezodorantem, Standish natomiast opracował skład substancji, która powoduje, że 
ludzie stają się zupełnie ulegli. Robią dokładnie to, o co się ich prosi. 
Mężczyzna, który odbywał w filmie stosunek homoseksualny - myślę o białym 
mężczyźnie - jest osobą, która czuje wstręt do homoseksualistów, Standish 
rozpylił trochę swego eliksiru, usilnie prosił go o uległość, a rezultat 
widziałeś na własne oczy. - A ten brodaty na pogrzebie? - Posiada płyn, który 
doprowadza ludzi do samobójstwa. - Jezu Chryste, Ma - czy lubisz swoją pracę? - 
To nie ma znaczenia, nie rozumiesz tego? To ma znaczenie tylko w tej chwili, w 
momencie gdy otworzyło się "okno" wojny. Jestem odpowiedzialny za wszystkie 
przeprowadzone eksperymenty, wszyscy składają mi raporty, a ja mówię: - Dobra 
robota, pracujcie dalej, ale w głębi duszy wiem, że to wszystko jest bez 
znaczenia - nigdy bowiem nie wykorzystamy wyników naszych eksperymentów. Zarówno 
Standish, jak i wuj Arky mają swoich popleczników. To czyste szaleństwo - nie 
możemy przecież stosować metod ani jednego, ani drugiego: gdybyśmy zastosowali 
metodę Arky'ego, mielibyśmy problem, co zrobić z ćwierć miliardem zwłok Rosjan. 
Metoda Standisha jest świetna, jedyny problem polega na tym, że nikt nie ma 
najmniejszego pojęcia, jak długo może trwać stan uległości. Jedyną pozytywną 
stroną jest to, że obydwaj pracują sami. Gdyby któryś zniknął, nie pojawiłaby 
się cała armia asystentów gotowych kontynuować ich eksperymenty. Czas mija. 
"Okna" zostaną zamknięte. Będziemy wszyscy czuć się bezpieczni - aż do 
następnego razu. - Po co, do diabła, sprowadziłeś mnie tutaj? - Zatrudniliśmy 
tych ludzi - Dywizja płaci za ich usługi - ale teraz chcemy, aby zniknęli, nie 
możemy jednak pozwolić na to, aby kojarzono nas z takim "zniknięciem", będziemy 
nadal pracować nad różnymi rodzajami broni - niezależnie od tego, czy ci się to 
podoba, Scylla, czy nie; potrzebne nam jest społeczeństwo wyedukowane; jeśli 
ludzie dowiedzą się, że to my ich zabiliśmy - cóż, nie poprawi to chyba naszej 
reputacji jako pracodawców, którzy oferują wszystkim takie same szanse na 
zatrudnienie; przypuszczam, że rozumiesz, o czym mówię. - Ciągle nie wiem, 
dlaczego mnie tu sprowadziłeś. Musieli być przecież inni, którzy mogli wykonać 
to zadanie. - Ci inni mają swoją przeszłość. Taką przeszłość można poddać 
analizie. Ty nie masz żadnej. Czy teraz możemy przejść do konkretów, czy też 
będziesz dalej pytał mnie, dlaczego tu się znalazłeś? - Ty jesteś szefem. Nie, 
nie ty, to Buc jest szefem. Beverage. - Będziecie musieli sami załatwić swoje 
problemy - kiedy tu skończysz robotę, będziesz mu potrzebny w Londynie. - Jeśli 
skończę. - Pod tym względem mam do ciebie absolutne zaufanie - potrafsz zabić 
każdego i mało cię to obchodzi czy sam będziesz żył, czy też zginiesz. - Perkins 
uśmiechnął się. - Daje ci to przewagę nad większością ludzi... Scylla wstał z 
gracją, otrzepał ubranie i spojrzał na poczerwieniałą  twarz brodatego 
mężczyzny. - Wiedziałeś już wcześniej... musiałeś wiedzieć... -...bzdura... 
powiedziałeś mi sam dziś wieczorem... całe to nabożeństwo do Koufaxa... butelka, 
którą wybrałem, była jedyną, która była oznaczona nazwiskiem legendarnego 
sportowca: Sandy'ego. - Zgadłeś? -...oczywiście... -...mogłeś się pomylić... -
...oczywiście... -...i cały swój los uzależniłeś od tego czy zgadniesz? Scylla 
wzruszył tylko ramionami. Wuj Arky znów wymierzył pistolet w kierunku jąder 
Scylli i dwa razy wystrzelił. - Ślepe naboje - powiedział Scylla. - Jeśli 
chcesz, możesz sprawdzić, czy pozostałe też są ślepe. Wuj Arky zrobił lekki 
zwrot i stojąc bokiem do Scylli upadł nagle na kolana. - Kolba pistoletu również 
była pokryta wspaniałą trucizną, która przez skórę atakuje szczególnie podatne 
części ciała - czy twoje serce wali jak młotem? Wuj Arky wystrzelał wszystkie 
naboje. Scylla stał nieruchomo i czekał. -...dlaczego... dlaczego to robisz...? 
- Dlaczego zabiłeś dwójkę dzieci? -...dla... dobra mojego kraju... jestem... - 
głos powoli zanikał -...jestem... Amerykaninem... - Nie sądzę, aby Jefferson był 
podobnego zdania - powiedział Scylla. Przez kilka minut porządkował 
pomieszczenie. Następnie wybrał interesujące go przedmioty i zaniósł je do 
czerwonego chevroleta. Spojrzał na zegarek. Dochodziło wpół do jedenastej. 
Standish przychodził do "Kowala" dopiero o drugiej trzydzieści lub o trzeciej. 
Wszystko odbyło się więc zgodnie z planem. Zapalił silnik i ruszył powoli w 
kierunku Nowego Jorku. Głupio postąpił zgadzając się na zabawę z wybieraniem 
butelki. Szczególnie że wiedział, iż na śmierć Arky'ego wystarczy poczekać 
jedynie kilka minut. Ale do diabła z logiką - jeśli był najlepszy, nie, jeśli 
znów był najlepszy - czy tak istotnie było, gdyż jego przeciwnicy jak na razie 
nie byli wielkiego kalibru - bierne przyglądanie się, jak umiera otruty starzec, 
nie świadczyłoby przecież o wielkiej klasie lub o tym... ...jakie zajmował 
miejsce? W istocie. Jeśli znajdował się ciągle u szczytu, zawdzięczał to jedynie 
temu, że zawsze liczył się z możliwością porażki. Nigdy nie marzył o tym, że 
wycofując się kiedyś ze swej działalności, będzie miał na koncie same 
zwycięstwa. Stojąc na skraju przepaści, czuł się jak u siebie w domu. Wyjechał z 
Princeton i gdy droga była wolna włączył się do ruchu na autostradzie. Coraz 
bardziej nurtowało go pytanie, dlaczego został sprowadzony do kraju. Dlaczego? 
Do tej pory wszystkie zadania wydawały się takie łatwe. Być może później staną 
się bardziej niebezpieczne. Miał taką nadzieję. Właściwie nie mógł się tego 
doczekać. Dochodziła druga, gdy zaparkował samochód na Riverside Drive, 
naprzeciwko domu pod numerem 465. Być może popełniał w tej chwili błąd, ale 
niewiele go to obchodziło. Nie, to nieprawda. Obchodziło go to - i to bardzo. 
Ale czy kiedykolwiek będzie jeszcze w tym mieście - cały i zdrowy? Pukanie do 
drzwi obudziło portiera. - Czy mieszka tu Levy? Zaspany portier potaknął głową. 
- W którym mieszkaniu? Portier, który był jeszcze dzieciakiem, prawdopodobnie 
uczniem lub studentem i zatrudnił się w tym charakterze na czas wakacji, pokazał 
ręką w górę. - Numer piętnaście, od przodu. Ale jest okropnie późno. - To nic, 
Mark spodziewa się mnie - powiedział Scylla. - Cóż, zwyczaje kawalerskie. - Tu 
nie mieszka Mark Levy, tylko Tom. Thomas. I jest żonaty. - Och, dzięki Bogu, że 
mi pan powiedział, musiałem pomylić domy, przepraszam - uśmiechnął się, wyszedł 
na zewnątrz, przebiegł przez ulicę, zatrzymał się obok swojego samochodu. Teraz 
mógł policzyć piętra. Mieszkanie numer piętnaście znajdowało się na samej górze. 
Było to mieszkanie z tarasem. Babe miał taras, z którego roztaczał się 
najpiękniejszy widok w całym chyba mieście. Można tylko pozazdrościć. Aby się 
upewnić, Scylla ponownie policzył piętra. Tym razem wynik był zgodny z 
oczekiwaniami. Spojrzał w górę i wytężył wzrok. Tylko w niewielu mieszkaniach, 
na niższych piętrach, paliło się jeszcze światło, świeciło się - jak mawiał 
Irvin Shaw - "w namiętności lub w chorobie". W mieszkaniu na piętnastym piętrze 
było ciemno. Stojąc tak samotnie przy samochodzie, poczuł nagle, jak zabiło mu 
mocniej serce. Nie był najzupełniej pewny, ale miał wrażenie, że na tarasie 
piętnastego piętra porusza się jakaś postać. O tej godzinie? Czy to mógł być 
Babe? Czy to on przechadzał się po tarasie? Ich dwóch, tak blisko siebie w 
ciemnościach nocy. A jeśli to naprawdę był Babe. Scylla wciąż nie odrywał wzroku 
od ostatniego piętra budynku. Czyż to nie była wielka sprawa...? `ty 2 `ty Babe 
przebudził się gwałtownie i to nie tyle z powodu jakiegoś koszmaru, ale przede 
wszystkim dlatego, że kładąc się do łóżka był przekonany, że tej nocy nie będzie 
w stanie zasnąć. Mimo że czuł się zupełnie wyczerpany. Mimo że wyszedł przed 
jedenastą i przebiegł odcinek wzdłuż Riverside Park aż do Siedemdziesiątej 
Drugiej ulicy i z powrotem, następnie przemierzył Westside i dotarł do swego 
ulubionego sztucznego jeziora; biegał przez jakiś czas wokół niego, wiedząc 
doskonale, że nie było to zwykłe ryzykanctwo, ale totalna głupota - biegając po 
ciemku mógł przecież skręcić nogę w kostce, biegł jednak dalej, gdyż doszedł do 
wniosku, że tego typu cierpienie fizyczne mogłoby wzbogacić jego życie 
wewnętrzne. Kiedyś w młodości wyobrażał sobie, że jest maratończykiem, marzył 
często o wzięciu udziału we wspaniałych, legendarnych zmaganiach sportowców, 
jego idolem był Nurmi, wyobrażał sobie często, że biegnie w maratonie, dogania 
Nurmiego i wyprzedza go, podczas gdy miliony widzów stojących wzdłuż trasy 
wiwatują na jego cześć, skandując rytmicznie jego nazwisko: "Le-vy, Le-vy". 
Teraz jednak był już po trzydziestce i miejsce fantazjowania zajął walkman - 
słuchał Bacha, Vivaldiego, a od czasu do czasu, gdy czuł się pewny, że nikt go 
nie dogoni - Neila Diamonda. Po północy znalazł się przed budynkiem oznaczonym 
numerem 465, po przyjściu do mieszkania wziął prysznic; poczytał przez chwilę 
książkę, w trakcie czytania zorientował się, że do świtu zostało jeszcze wiele 
czasu, zasnął głęboko, po czym nagle przebudził się. Spojrzał na łóżko. Melissa 
leżała obok, odwrócona do niego plecami; nasłuchiwał, by upewnić się, że 
oddycha. Wstał z łóżka, zrobił sobie mocną szkocką z wodą sodową - nie robił 
tego zbyt często, może tylko raz, dwa razy w roku - narzucił szlafrok i wyszedł 
na taras, oparł się o balustradę i popatrzył w dal. Powodem wszystkiego było to, 
że on i Melissa, tuż po godzinie siódmej, po czterech latach tego, co uważane 
było powszechnie za przykład niezmąconego szczęścia, stoczyli ze sobą istny 
pojedynek na śmierć i życie - a właściwie dwa takie pojedynki. A jeszcze godzinę 
wcześniej niebo było bezchmurne i nic nie zapowiadało burzy. Babe skończył 
właśnie zajęcia na uniwersytecie Columbia, był wczesny wieczór i pogoda była 
wspaniała, pierwsza fala upałów miała dopiero dotrzeć do miasta za jakiś czas. 
Gdy Babe wszedł do mieszkania, Melissa była w trakcie swej uciążliwej lekcji ze 
spadkobierczynią fortuny z Pitsburga. Wchodząc do gabinetu, pomachał do niej 
ręką, ale drzwi zostawił lekko uchylone, aby słyszeć, co się dzieje w drugim 
pokoju; to prawda, że Melissa zarabiała sto dolarów za godzinę, ale była to 
ciężka mordęga. Spadkobierczyni z Pitsburga przylatywała samolotem na lekcje dwa 
razy w tygodniu i w te same dni, wieczorem, leciała z powrotem do domu; w domu 
ćwiczyła samodzielnie, wkładając w to dużo serca. Była słodkim, 
siedemnastoletnim dzieckiem, trzy lata wcześniej jej ojciec stał się 
nieprzyzwoicie bogatym człowiekiem, prawdopodobnie dzięki jakimś nielegalnym 
transakcjom w handlu nieruchomościami. Ojciec odkrył, że jego ukochana, wtedy 
jeszcze czternastoletnia dziewczynka jest dość tępa i nie rokuje nadziei na 
przyszłość i w związku z tym nie ma szans na to, by dostać się do "dobrego 
towarzystwa" miasta Pitsburga - czegoś, nawiasem mówiąc, co Babe uważał za 
sprzeczność samą w sobie. Tak więc ojciec zatrudnił najlepszych lekarzy, którzy 
wyprostowali Willie uszy i nos. Wilhelmina była jednak ciągle pucołowata, ale i 
z tym problemem uporano się dzięki pomocy dietetyków, obozom odchudzającym i 
specjalistycznym poradom medycznym. Skuteczną metodą okazała się w końcu 
obietnica zakupu samochodu porsche. Tak więc Willie przestała być głupiutką, 
nieciekawą dziewczynką. Miała teraz własne fryzjerki, kosmetyczki, konsultantów 
do spraw ubioru. O jej wygląd zewnętrzny zadbano dostatecznie dobrze. Jednakże 
ciągle miała ten okropny pitsburski akcent. Ten nie do przyjęcia akcent, który 
wywoływał salwy śmiechu wśród ludzi z "dobrego towarzystwa". Ojciec zaczął więc 
rozpytywać się jak temu zaradzić, i usłyszał wtedy o Melissie Levy z Nowego 
Jorku, która miała podobno lepsze ucho od samego Henry Higginsa - i tak zaczęły 
się lekcje, które odbywały się dwa razy w tygodniu i miały już w tej chwili swą 
trzymiesięczną historię. Babe przysunął krzesło do drzwi i starał się 
podsłuchiwać przebieg lekcji. Melissa była świetna w swoim zawodzie, jednakże 
nigdy przedtem nie miała do czynienia z kimś, kto miał tak drewniane ucho jak 
Wilhelmina. I trudno jej czasem było ukryć to, że jako nauczycielka straciła 
wszelką nadzieję na odniesienie jakiegokolwiek sukcesu. - No dobrze, Willie - 
powiedziała Melissa głosem pogodnym i pełnym życia. - Gdzie trzyma się nocą 
krowy? - W łoborze, pani Levy. - Mówiłam ci żebyś mówiła do mnie: "Melissa, a 
nie: "pani Levy". Teraz pomyśl. Jaka jest pisownia słowa oznaczającego miejsce, 
gdzie trzyma się krowy? - O-b-o-r-a. - Czy widzisz teraz, w czym tkwi problem? - 
Przykro mi. - Robisz duże postępy, będziesz pięknie mówić, to nie stanie się 
jednak z dnia na dzień. Proszę nie mów nigdy więcej, że jest ci przykro, to mnie 
raczej powinno być przykro, ponieważ pracuję tak nieefektywnie, ale robię, co 
mogę, więc mnie też w końcu nie powinno być przykro... czym jeździsz do szkoły? 
- Moim porschem. Melissa westchnęła. - A jak się nazywa to coś, czym jeździsz, 
Willie? Czy to jest powóz konny, skuter, powiedz mi. - Moim samłochodem. - Dajmy 
na razie spokój temu twojemu: "ł", dobrze? Czy przećwiczyłaś samogłoskę: "u"? - 
Tak, oczywiście. - Dobrze. W takim razie powiedz mi, co to jest Harvard? - 
Łuniwersytet? - Dobrze. Spróbuj tylko powiedzieć to tak, aby początek słowa 
brzmiał w ten sposób: "Uni... uni..." Spróbuj powtórzyć: - Łun. - Uni. - Łun. - 
Uni... uni... patrz na moje usta, Willie, uni. - Uni. Nagle Melissa zaczęła 
śpiewać: - The rain in Spain stays mainly in the play-hain. - Melissa, czy 
chcesz, żebym coś zaśpiewała? - Nie, Willie, według mnie ty już śpiewasz. - Ton, 
jakim to powiedziała, nie mógł jednak w najmniejszym nawet stopniu sugerować, że 
jako nauczycielka straciła w tym momencie wiarę w to, że jej wysiłki zostaną 
uwieńczone sukcesem. Po lekcji, gdy zatrzasnęły się drzwi wejściowe, Babe 
wybiegł tanecznym krokiem ze swego gabinetu, starając się, tak jak najlepiej to 
potrafił, naśladować Donalda O'Connora: - Hurrra Hołliwood, hurrra Hołliwood. 
Melissa zupełnie na to nie zareagowała, przeszła obok niego obojętnie, weszła do 
sypialni i zaczęła się rozbierać. Babe podążył za nią. - Yale jest 
łuniwersytetem w Kłonektiket. - Yale jest uniwersytetem i wcale nie sprawia mi 
przyjemności, gdy mój mąż zachowuje się jak kretyn i miesza się w moje sprawy, 
kiedy ja próbuję trochę popracować. - Nigdy wcześniej nie miałaś takich 
obiekcji. - Ale teraz mam. Babe nic nie odpowiedział, spoglądając w tej chwili 
na szczupłe nagie ciało swojej ukochanej. Oliwkowa skóra, duże ciemne oczy... 
Nigdy wcześniej nie przeszło mu nawet przez myśl - szczególnie że był przecież 
takim gamoniem, przynajmniej w sposobie zachowania się wobec kobiet - że tak 
inteligentna i ciesząca się uznaniem ogółu kobieta, jak Melissa Biesenthal, 
znajdzie dla niego trochę miejsca w swym szczodrym sercu. Podszedł teraz do niej 
i wziął ją w ramiona. - Nie łinteresuje mnie to - powiedziała Melissa, 
uwalniając się z jego uścisków. - Co się stało? Potrząsnęła głową. - O co 
chodzi? - O nic. - Nie kłam. - Mówię prawdę! - Czy musisz to robić aż tak 
głośno? - Nie chcę na ten temat rozmawiać. - W tym, co mówisz, moja droga, 
brakuje logiki: jeśli twierdzisz, że "nic" się nie stało, w takim razie nie ma o 
czym mówić. Ale ponieważ jest o czym mówić, sądzę, że powinniśmy zrzucić kamień 
z naszego wspólnego małżeńskiego serca, a ponieważ twoje serce znajduje się w 
miejscu dużo bardziej atrakcyjnym niż moje proponuję, abyśmy zaczęli od ciebie. 
- Będziesz się ze mnie śmiał. - Nie będę. - Znam cię. - Przysięgam. Melissa 
zawahała się przez chwilę, a następnie powiedziała cichym głosem: - Znów ją 
widziałam. Znając odpowiedź, Babe zapytał: - Kogo widziałaś? - Kobietę z obwisłą 
powieką. Szła za mną. - Gdzie to było? - W supermarkecie. - Czy podeszłaś do 
niej? - Była w innym miejscu. Nie zbliżyła się do mnie. Babe potrząsnął głową: - 
Słuchaj, Melissa: są dwa szczegóły, które należy wziąć pod uwagę. Po pierwsze - 
ta zjawa śledziłaby kogoś tylko wtedy, gdyby istniał ku temu jakiś powód, a 
ponieważ tą osobą jesteś ty i nie ma powodu, aby cię śledzić, więc wydaje mi 
się, że nie powinniśmy się martwić. Po drugie: gdyby był jakiś powód, to osoba, 
którą by wynajęli - nie pytaj mnie kim są ci "oni" - miałaby wygląd nie 
rzucający się w oczy. Kobieta z obwisłą powieką raczej wyróżnia się spośród 
tłumu, przynajmniej w twoim odczuciu. Podejrzewam więc, że puszczasz wodze 
fantazji - ta kobieta ze zwykłej ciekawości chciała po prostu zobaczyć, co 
kupujesz. Spojrzała tylko na niego i nie powiedziała ani słowa. - Kochanie, 
Andre Gigant chodzi już za mną od tygodnia, ale nie słyszałaś przecież, żebym 
mówił, że mnie śledzi; tak się składa, że bywamy razem w tych samych miejscach: 
biblioteki, biura wydziału historii. -...przysięgałeś... że... nie będziesz... 
śmiać się... a teraz... śmiejesz się... To był początek burzy. Eskalacja 
napięcia trwała około dziesięciu minut, Melissa cały ten czas próbowała 
powstrzymać łzy, aż w końcu nie wytrzymała i zamknęła się w łazience, Babe 
wybuchnął jak wulkan i był tak wzburzony, że wolał już potem nic nie mówić, aby 
uniknąć powiedzenia czegoś strasznego, postanowił też stłumić cały swój gniew, 
gdyż istniała taka możliwość, mało prawdopodobna, jednak nie dało się jej 
wykluczyć, że Melissa mogła mieć rację. Ktoś rzeczywiście mógł być na ich 
tropie. Albo raczej, co dużo bardziej prawdopodobne, na jego tropie... - Błardzo 
mi przykro - powiedział Babe z budki telefonicznej na rogu ulicy; była za 
kwadrans ósma. - Mnie również. - Nienawidzę kłótni. - Co za szczęście, że nie 
kłócimy się zbyt często. - Ty jesteś moim szczęściem. - Mów o tym dalej, chcę 
usłyszeć coś więcej. - Nie chcę cię psuć. Co masz ochotę ugotować - widziałem w 
sklepie kraby w miękkich pancerzach, wyglądały na świeże - próbował zażartować. 
- Gdybym wiedziała wcześniej, mogłabym przygotować sałatkę, ale kto je o 
północy? - Wrzuć coś na siebie i spotkamy się w Hunan. - Tom, płakałam jak 
dziecko, wpadłam w istną histerię, chyba przez cały rok nie będę się mogła 
pokazać wśród ludzi. - Dobrze, może w takim razie wrócę do domu, będziemy się 
kochać, a potem zamówimy pizzę, co ty na to? - Umowa stoi - powiedziała i 
odłożyła słuchawkę, za pięć minut wrócił Babe, a za godzinę zamówili pizzę, 
natomiast w ciągu tej godziny prawili sobie czułości i jak zwykle Babe był 
wcześniej gotowy do zbliżenia, ale ponieważ to on wywołał całą tę burzę, więc 
nie robił nic, czekając na znak od niej, czy mogą się razem oddać uciechom; gdy 
i ona poczuła się dostatecznie rozbudzona, wtedy oboje, przynajmniej na 
początku, czuli się niezręcznie - ale to się w końcu zdarza, nie ma w tym nic 
strasznego. Gdy przyniesiono pizzę, podzielili ją na połowy, podobnie zrobili z 
kilkoma butelkami piwa Miller Lite, ulubionego gatunku Melissy - ulubionego nie 
ze względu na smak, lecz filmy reklamowe, w których zachwalano to piwo; Melissa 
uwielbiała słuchać wypowiedzi różnych sportowców, występujących w reklamówkach i 
zgadywać po ich akcencie, skąd pochodzili; uważała, że najlepszy akcent ma 
Spillane oraz Heinsohn. Po zjedzeniu pizzy obydwoje pracowali - Babe pisał 
notatki do artykułu o zapomnianych postaciach historii, natomiast Melissa była 
pochłonięta lekturą na temat ostatnich badań w dziedzinie fonetyki. Gdy 
skończyła, zabrała się do sporządzania listy rzeczy, które niedługo mieli razem 
wziąć ze sobą w podróż - Babe wrzucił do walizki jakieś rzeczy, które znalazł 
pod ręką - w przypadku mężczyzn sprawa była prosta, pakowanie ubrań nie było 
rzeczą skomplikowaną, szare spodnie i kurtka były przecież odpowiednie na każdą 
okazję; kobiety musiały jednak planować takie rzeczy, dobierając odpowiednio 
poszczególne fragmenty ubioru; dla Melissy nie było to zadanie łatwe, gdyż na 
strojach zależało jej jeszcze mniej niż na dobrej kuchni. O dziesiątej 
trzydzieści przygotowali się do pójścia spać, pogasili światła, objęli się. - 
Co? - spytała. - Nic nie mówiłem. - Wyczuwam w tobie jakieś napięcie. - Może 
omówimy to kiedy indziej - powiedział Babe i przewrócił się na swoją część 
łóżka. - Wydaje mi się, że coś się między nami zepsuło. - To tylko twoja 
wyobraźnia. - Świetnie. Załóżmy, że masz rację. Dobranoc. - Dobranoc. Nastąpiła 
długa cisza, którą przerwał Babe: - No dobrze, teraz ty musisz obiecać, że nie 
będziesz się ze mnie śmiać. Opierając się na łokciu, sięgnęła ręką do lampki i 
zapaliła światło. - Nigdy nie opowiadałem ci o tym dokładnie, ale wiele lat temu 
miałem pewne kłopoty. - Czy mówisz o tym okresie, kiedy straciłeś brata? - Nie 
straciłem go, nienawidzę eufemizmów, one zaciemniają jedynie obraz 
rzeczywistości, brat został zabity, a człowiek, który to zrobił, był Niemcem o 
nazwisku Szell. Melissa czekała na to, co Babe powie dalej. - Ten Szell był 
protegowanym Mengele i przyszło mi na myśl, nie sądź, że jestem szalony, nie 
twierdzę, że tak akurat jest, ale biorąc pod uwagę cały ten rozgłos związany z 
Mengele w ciągu kilku ostatnich tygodni, sprawę odnalezienia jego ciała, 
właściwie jego kości - kto wie, to wszystko może mieć jakieś konsekwencje, na 
tym świecie żyje mnóstwo dziwnych ludzi, nie wiadomo, kto kogo może teraz tropić 
- i z jakich powodów. Nagle Melissa zaczęła krzyczeć: - Chryste, Tommy, jak 
mogłeś tak siedzieć spokojnie i pozwolić mi myśleć, że to ja jestem szalona, 
dlaczego nie powiedziałeś mi, co cię trapi? Miałam paranoiczne myśli, a ty 
mogłeś temu położyć kres, ale nie zrobiłeś tego, więc skąd ci przyszło do głowy, 
że mogę się śmiać z ciebie - ta przeklęta kobieta z obwisłą powieką faktycznie 
chodzi za mną i... -...Chryste, ona chodzi za mną, za tobą nikt nie chodzi... -
...nie wiesz tego na pewno, sukinsynu... -...Melissa, posłuchaj mnie, pierwsza 
kłótnia była z mojej winy, ale tę wywołujesz ty... Burza była tym razem krótsza, 
ale jej przebieg bardziej gwałtowny, po pięciu minutach Babe poczuł, że jest w 
nastroju do biegania, więc wyszedł i rozpoczął swą szaloną eskapadę w 
ciemnościach nocy. W tej chwili dochodziła druga, wypił trochę szkockiej z wodą 
sodową i spojrzał na Riverside Park. Na ulicy panował niewielki ruch. Po drugiej 
stronie ulicy zaparkowany był jakiś samochód. Będąc małym chłopcem Babe znał się 
dobrze na samochodach, w tym rozpoznał teraz chevroleta, prawdopodobnie koloru 
czerwonego, Babe zastanowił się przez moment, dlaczego ktoś zostawił tam auto i 
dlaczego stał obok niego jakiś facet; z tej odległości nie było widać wyraźnie, 
ale ten facet spoglądał chyba w górę - ciekawe, dlaczego? - To była moja wina - 
Babe usłyszał z tyłu głos Melissy. - Zamierzchłe dzieje. - To, co mi 
powiedziałeś, tak bardzo mnie uspokoiło. Babe uśmiechnął się. - Jeśli coś 
takiego przynosi ci ulgę, to chyba każdy potrafi cię uszczęśliwić. Och, 
przestań, uszczęśliwiasz mnie przecież codziennie. - Czasem dwa razy dziennie. - 
Zamierzchłe dzieje. - Stała boso w samej koszuli nocnej i dygotała z zimna. - Tu 
jest cieplej - powiedział Babe i odchylił połę szlafroka; zbliżyła się do niego, 
a on ją mocno przytulił. W tej chwili czerwony chevrolet ruszył w kierunku 
centrum miasta. - Czy wiesz, że krzyczałeś we śnie? - Nie spałaś? - Dla nas 
obojga była to okropna noc. - To wszystko z powodu tej afery z Mengele i rozmów 
na ten temat. Przypomniało mi to o Szellu, potem śnił mi się Doc. - Doc? - 
Wymyśliliśmy dla siebie imiona na własny, prywatny użytek, tylko on nazywał mnie 
Babe, ja nazywałem go Doc. W moim śnie biegłem za nim wzdłuż rzeki. On dawał mi 
znaki, żebym się pospieszył i dogonił go. Był niezwykle przystojnym facetem. 
Miał wspaniały uśmiech. Uśmiechał się do mnie i wszystko było takie prawdziwe, 
wyglądał, jak żywy. Wiedziałem, że jest żywy. Do momentu, aż przebudziłem się. - 
Nie rezygnujesz łatwo, prawda, Tommy? Babe potrząsnął głową. - Po pogrzebie ojca 
przez dłuższy czas byłem przekonany, że ojciec ciągle żyje. - Ale już się z tym 
uporałeś. - Podano mi pomocną dłoń - odpowiedział Babe. `ty 3 `ty Była druga 
trzydzieści nad ranem, gdy Standish stanął przed lustrem, analizując swój 
wygląd, następnie zapiął kamizelkę i po raz któryś z rzędu zaczął zastanawiać 
się nad jedynym problemem, jaki go w tej chwili nurtował: czy niezmącone niczym 
szczęście może kiedykolwiek stać się nudne? Nie spodziewał się, że to szczęście 
przyjdzie z dnia na dzień. Z pewnością też nie w ciągu kilku następnych dni. Ale 
któregoś dnia przyjdzie na pewno, był też pewny, że na nie zasłużył. Rozpylacz 
odniósł sukces, co do tego nie było wątpliwości. Jego sprzymierzeńcy w 
Waszyngtonie stawali się coraz potężniejsi. Podobną grupą popleczników mógł się 
jedynie poszczycić stary profesor z Princeton - wuj Arky. Jego działalności 
brakowało jednak rozmachu. Standish spodziewał się, że wojsko zezwoli wkrótce na 
produkcję jego specjalnej mieszanki, której jedną z największych zalet była 
prosta technologia jej wytwarzania. Oczywiście był też jedyną osobą, która znała 
recepturę - przynajmniej do tej pory. Wiedział jednak, co się stanie, gdy 
pewnego dnia wyjawi swój sekret i cały świat skorzysta z jego wynalazku: on, 
Milo Standish, będzie jedynym człowiekiem na świecie, który zostanie podwójnym 
laureatem Nagrody Nobla w ciągu tego samego roku: pierwszą nagrodę uzyska za 
odkrycia w dziedzine chemii, drugą będzie - to chyba oczywiste - Pokojowa 
Nagroda Nobla. Tak więc z punktu widzenia jego kariery wszystko układało się 
pomyślnie. Było tak jednak już od dawien dawna. Był zbyt utalentowanym 
naukowcem, aby nie odnosić sukcesów. Niestety nie można tego powiedzieć o jego 
życiu erotycznym. Przynajmniej w dawnych czasach. Pierwszą osobą, którą 
pokochał, której pożądał, dla której potrafiłby zabić, był James Dean, jego 
równolatek. Standish zobaczył go pierwszy raz w roli arabskiego kochanka w 
jakiejś sztuce na Broadwayu, po każdym następnym spektaklu czekał na aktora przy 
wyjściu ze sceny, starając się zebrać się na odwagę i podejść do niego, aby się 
przedstawić; wiedział jednak, że nigdy się to nie stanie. Dean był zbyt piękny, 
był wprost wspaniały, jego dodatkową zaletą był odziedziczony majątek, który nie 
odgrywał jednak żadnej roli w sytuacji, gdy ważne było samo piękno. Ale już tak 
nie jest, kochanie. Teraz Standish podszedłby po prostu do niego i powiedział: - 
Cześć Jimmy, kochanie - a następnie użył przez chwilę swego dezodorantu - i obaj 
oddaliby się swawolom aż do białego rana. Standish poprawił krawat, wiążąc go 
ciasno na szyi, włożył marynarkę od garnituru, do jednej kieszeni spodni wsunął 
portfel, do drugiej klucze i trochę drobnych. I wreszcie ukochany dezodorant, 
który powędrował do prawej kieszeni marynarki. Upewniwszy się, że wszystko jest 
w najlepszym porządku, opuścił swoje luksusowe mieszkanie, które było dobudówką 
na dachu drapacza chmur, zjechał na dół windą, wyszedł na ulicę i przez jakiś 
czas spacerował. Myśli, jakie od pewnego czasu zaprzątały jego umysł, stawały 
się coraz bardziej natarczywe. Czy to możliwe, że on, Milo Standish, stanie się 
wkrótce najsłynniejszym naukowcem w historii, nie mówiąc już o tym, że będzie 
uznany za najbardziej uwielbianą osobę swych czasów, za maszynę do uprawiania 
seksu, której nie może się oprzeć żaden mężczyzna - czy mógłby to wszystko 
zlekceważyć i zająć się przyziemnymi sprawami tego świata? ...a może to wszystko 
wywoła uczucie przesytu? Być może sprzykrzą mu się pochlebstwa? Zacznie go 
denerwować wścibski i pełen uwielbienia tłum? Czy najwspanialsi mężczyźni tego 
świata zawsze gotowi, by spełnić jego każdą zachciankę, nie pozbawią go w końcu 
zapału? A gdyby tak się stało, to co wtedy? Na świecie nie byłoby już z 
pewnością miejsca na większe osiągnięcia. Cóż by biedny począł, gdyby, 
powiedzmy, obudził się któregoś ranka z twarzą, która z powodu jakiś kłopotów 
byłaby poorana zmarszczkami? Cóż, zawsze był człowiekiem o wielkim intelekcie. 
Być może niezmącone szczęście można było osiągnąć dopiero w niebie. W każdy 
razie, cóż miał w tej chwili zrobić - po prostu zostawić rzeczy ich własnemu 
biegowi. I wtedy stanie się to, czego oczekiwał. Był o tym przekonany. Był też 
przekonany, że mężczyzna, który stanowił najbardziej łakomy kąsek u "Kowala", 
będzie niedługo paradował nago po jego mieszkaniu, błagając Wielkiego Milo 
Standisha, aby dał mu porządny wycisk. A w takich sytuacjach Milo potrafił być 
naprawdę niegrzeczny. Już ponad miesiąc używał swego dezodorantu, odwiedzał 
różne bary, wybierał mężczyzn i przyprowadzał ich do domu. Po tygodniu, gdy miał 
na to ochotę, dzwonił do jednego z nich, pytał, czy nie przeszkadza, czy mogliby 
się ponownie spotkać. Zawsze było tak samo: mężczyźni zgadzali się natychmiast. 
I błagali go później o odpowiednią "terapię". (Standish miał przez moment 
nachmurzoną minę - ludzie Arky'ego twierdzili że nikt nie wie, jak długo działa 
dezodorant - czy jako wynalazek był godny zainteresowania. On sam wiedział 
oczywiście, że jego działanie nie kończy się nigdy; w tej chwili nie potrafił 
jeszcze tego udowodnić.) Byli też tacy, którzy uważali, że Milo używał swego 
wynalazku dla własnych korzyści, rozpylając jego zawartość po to tylko, by 
oddawać się później cielesnym rozkoszom. Standish westchnął; robił to przecież 
dla dobra nauki, był po prostu człowiekiem, który kochał swą pracę - i to 
wszystko. U "Kowala" byli starzy bywalcy, ubrani w obowiązkowe skórzane stroje, 
było jednak mniej tłoczno niż zwykle. Standish zaczął przedzierać się przez tłum 
w kierunku baru; gdy znajdował się w połowie drugi, wpadł na niego jakiś pijany 
facet i obaj, jakby w miłosnym uścisku, runęli na pokrytą trocinami podłogę. 
Pijany facet nie był aż tak nietrzeźwy, aby nie poczuć się trochę zmieszany, 
pierwszy podniósł się, położył ręce na ramionach Standisha, pomógł mu wstać i 
mówiąc: - Przepraszam, jeszcze raz przepraszam, zaczął otrzepywać z trocin 
elegancki garnitur Standisha. - Już dobrze powiedział Standish. Pijany facet 
jeszcze raz powiedział pod nosem: Przepraszam - zrobił krok w tył i niemal 
ukłonił się szarmancko, dygając przy tym. Standish uważnie mu się przyjrzał. Był 
opalony, schludnie ubrany w spodnie i kurtkę. Miał doprawdy świetny wygląd. Nie 
był już młodzikiem i miał potężną budowę ciała. Jego ręce - gdy otrzepywały 
garnitur - wydały się Standishowi duże i silne, można powiedzieć - odpowiednie. 
Jego ramiona były mocno umięśnione. Był jednak pewien szczegół, który nie 
współgrał z całością. Mężczyzna wyglądał na przerażonego. Standish wykonał nagły 
zwrot i poszedł w kierunku swego ulubionego stolika w rogu sali. Barman podał mu 
jego ulubiony koktajl na letnią porę - portorykański rum z dodatkiem wody 
sodowej, plasterek cytryny; podany był w wysokiej szklance z dużą ilością lodu. 
Gdy Standish wyciągnął portfel, barman potrząsnął głową. - Już zapłacone - 
powiedział, wskazując ręką na pijanego faceta, który wpatrywał się w swoją 
szklankę. Milo pociągnął łyk koktajlu, obszedł bar dookoła i usiadł obok 
pijanego mężczyzny. - Czy wiesz kim była Florence Foster Jenkins? - Nie. - Czymś 
więcej niż legendą. Była piosenkarką; była bogata, kochała muzykę i była 
absolutnie pozbawiona - co do tego zgadza się większość krytyków - czystości 
barwy głosu. Co roku w Carnegie Hall odbywał się jej koncert, na który ściągały 
tłumy widzów. Widzisz, Madam Jenkins była prekursorem koncertów pod gołym niebem 
- jednak większość ludzi uważa, że była najgorszą piosenkarką w historii. - Nie 
rozumiem, o co ci chodzi. - Nie jesteś dobrym aktorem, obaj dobrze wiemy, że nie 
jesteś pijany. - Podniósł szklankę do góry. - Zmieńmy temat, chcę powiedzieć: 
gracias. - De nada. Standish przypatrywał się wspaniałemu, opalonemu mężczyźnie, 
który bezustannie obracał w ręku swoją szklankę. Jestem tu od godziny - 
powiedział głosem, który w tej chwili nie był już głosem pijanego mężczyzny. Ile 
osób udało ci się powalić na podłogę? Ty by... byłeś pierwszym facetem, który 
wyglądał na kogoś... czy ja wiem, z klasą? Lubisz, gdy twoi kompani, to faceci z 
klasą, prawda? Mężczyzna obracał szklankę coraz szybciej. Standish wyciągnął 
rękę, położył ją na dłoni mężczyzny, która wprawiała szklankę w ruch. Wbrew 
temu, co myślisz, wypiłem jednak kilka drinków - powiedział w końcu opalony 
mężczyzna. - Po prostu nie potrafię się upić. - Czy zawsze tak jest, czy tylko 
dziś wieczorem? - Tylko dzisiaj. - Powiedz, jak masz na imię, ja jestem Milo, 
nigdy więcej nie spotkamy się, ale jeśli nie będziemy wiedzieć zbyt wiele, nie 
będziemy się mogli nawzajem szantażować, prawda? - Nie zrobiliśmy nic 
strasznego, mam na imię Ryszard, co jeszcze chcesz wiedzieć? - Nie muszę pytać. 
Zdradzają cię nerwy. Czy mam zgadnąć? Nie robisz tych rzeczy? - Czy to jest aż 
tak oczywiste? - Ile dzieci? - Dwóch chłopców i dziewczynka. - Z tą samą żoną? 
Potaknął głową. - Czy ona o tym wie? - Wie o czym? - Uch, jesteś 
przewrażliwiony. - Przepraszam. Nie, nie wie. - Jak długo wiesz o tym? Ja o tym 
wiedziałem, zanim skończyłem osiem lat. - Ja byłem starszy. Po dwudziestce. 
Chyba po dwudziestce. Nie jestem pewny. - Uch, Ryszardzie, wyrzuć to z siebie. - 
Nigdy nie patrzyłem tak na mężczyznę. - Aż do dzisiaj. Potaknął głową. - Do 
momentu, gdy w całej okazałości pojawiłem się w twoim polu widzenia. - Skończ z 
tymi pięknymi słówkami. - Na tym punkcie też jesteś przewrażliwiony? - Po prostu 
nie cierpię tego. - Jesteś taki męski. Gdzie mieszkasz Ryszardzie? - W Chicago. 
- Przyjechałeś tu na jakiś zjazd? - Owszem, tak. - Chodźmy do mnie, tam jest 
dużo wygodniej. - Nie jestem pewny, czy tego chcę. - Czego się boisz? - Kto do 
cholery się boi? - Cóż za odwaga. Dobrze. Lubię to u mężczyzn. - Jeszcze raz 
powiesz coś takiego i skończymy naszą znajomość. - Nie zaczęliśmy jej jeszcze. 
Czy będziemy to ciągnąć dalej czy też nie - to zależy od ciebie... - powiedział 
Standish z uśmiechem. - W końcu to ty jesteś duży i silny, więc jak mógłbym cię 
do czegokolwiek zmusić? - Myślę, że masz rację. Standish wstał. - Ryszardzie z 
Chicago, co ty na to, abyśmy odwiedzili moje królestwo? Weźmiemy taksówkę, to 
niedaleko stąd. I obiecuję dwie rzeczy: po pierwsze, widok z mojego mieszkania 
jest wspaniały. Po drugie, ja też taki jestem. Jadąc windą do apartamentu 
Standisha na dachu wieżowca, Scylla próbował ukryć swe podniecenie. Wszystko 
poszło mu tym razem gładko, lepiej niż kiedykolwiek. Być może był w swej 
życiowej formie, może był w tej chwili najlepszy. Czy miał zamiar wygłosić 
płomienną orację, wpadając w samouwielbienie? Nie. Jednakże świadomość tego, że 
jest się najlepszym, nie podważała z pewnością wiary we własne siły. To nic 
nowego, znana legenda głosi, że jest niezwyciężony... ...Jezu... cóż za brednie? 
- Legenda. - Też coś. Zaczyna się wierzyć w coś takiego, a ktoś tymczasem wbija 
ci nóż w bebechy po samą rękojeść. A Standish był żywy, bystry i niebezpieczny. 
W tej właśnie chwili uśmiechał się mówiąc: - Choć jesteś ubrany, widzę jak 
pięknie porusza się twoje ciało... -...skończ z tym. Ryszardzie, jesteśmy 
przecież sami w windzie. - Uważam, że należy zachować ostrożność. Nigdy nie 
wiadomo, gdzie może czyhać niebezpieczeństwo. - Zamknę buzię na kłódkę i wyrzucę 
kluczyki, poczekam, aż dojedziemy bezpiecznie na miejsce. - To, co powiedział, 
podkreślił jeszcze mimiką. Scylla przypatrywał się zmieniającym się cyfrom nad 
drzwiami windy. Kiedy pojawiła się w końcu litera "D" (oznaczająca dach), drzwi 
otworzyły się, Standish skinął głową, przepuścił swego towarzysza pierwszego, 
poprowadził go następnie przez korytarz, wyciągnął klucz i otworzył drzwi. Widok 
z mieszkania był rzeczywiście taki, jak opisywał go Milo. Scylla stał przy 
panoramicznym oknie i był pod wrażeniem tego, co widzi. Większa część Village 
była obszarem o niskiej zabudowie, z ostatniego piętra wieżowca roztaczał się 
więc zapierający dech w piersi widok na jedną z najpiękniejszych części miasta, 
podziwianie takiego widoku nie było dostępne dla zwykłego śmiertelnika. - A może 
zrobimy coś, aby poczuć się swobodniej? - zapytał Standish. Scylla obserwował, 
jak mężczyzna zbliża się do niego, i w tym momencie potrząsnął głową. - Czuję 
się świetnie, odpowiada mi tak jak jest. - Boisz się malutkiego Milo?... Och, 
zapomniałem, że tego typu język nie przemawia do ciebie, prawda? Scylla odsunął 
się na bok. - Dlaczego przypatrujesz mi się tak uważnie? Nie oderwałeś ode mnie 
wzroku od momentu, gdy wyszliśmy od "Kowala". - Być może nie był to taki dobry 
pomysł, abym tu przychodził. - Och, przestań z tą dziecinadą. - Ale załóżmy, 
że... hm, coś zaszłoby między nami, a potem zacząłbyś mnie szantażować? - Żaden 
problem. - Standish nie mógł się powstrzymać od śmiechu. - Pobiegnę wtedy do 
firmy Barnes i Noble i zakupię najnowsze wydanie książki telefonicznej Chicago - 
ile tam mieszka obecnie ludzi - cztery miliony, pięć? Potem zrobię sobie 
filiżankę kawy i zadzwonię do tych kilku Ryszardów, którzy tam mieszkają. Chyba 
nie jest ich więcej niż, powiedzmy, pięćdziesiąt tysięcy? Muszę przyznać, że 
zapłaciłbym okrągłą sumkę za rachunek telefoniczny, ale gra byłaby warta 
świeczki, ponieważ... Co robisz na co dzień Ryszardzie? - Firma budowlana. - Ilu 
zatrudniasz ludzi? - Cóż, większość robót ma charakter sezonowy. - A w szczycie 
sezonu, mój najdroższy? - Około dwudziestu pięciu. - No, teraz już rozumiem, 
dlaczego masz prawo czuć się zagrożony - mógłbym cię szantażować i bez trudu 
wyciągnąć od ciebie, no cóż, setki dolarów. Scylla spojrzał na małego 
zafajdanego elegancika, który uśmiechał się do niego. - Lubisz wprawiać ludzi w 
zakłopotanie? - Głupców. Przestraszonych małych głupców, owszem, to prawda. 
Podejdź tutaj. - Nie jestem w nastroju. - A więc musimy koniecznie wypić po 
jednym. - Wskazał ręką barek. - Przygotuj dla nas jakiegoś mocnego drinka. - Na 
co masz ochotę? Standish podszedł bliżej. - Zrób mi niespodziankę. - Rum z wodą 
sodową, tak, jak w tamtej knajpie? - Nie taki zwykły rum z wodą sodową. Mocny 
rum z wodą sodową. Tak mocny, jak ty. - To się nie uda; nie potrafię się upić, 
mówiłem ci już o tym. - Cicho, głuptasie, możesz przecież spróbować. Scylla 
podszedł do barku. Wszystkie potrzebne składniki były w zasięgu ręki. Napełnił 
szklanki lodem, nalał do nich rumu; zrobił to ostrożnie, aby nie rozlać ani 
kropli, dolał następnie wody sodowej i wziął kilka plasterków cytryny, przez 
cały czas był bardzo skoncentrowany, aby nie narobić w barku bałaganu i gdy, 
kończył przygotowywanie drinków, usłyszał za plecami jakiś hałas, obrócił się 
więc raptownie, ale było już za późno: Standish trzymał w prawej ręce swój 
dezodorant rozpylając jego zawartość... - Cóż to za świństwo? Dlaczego tak 
dziwnie się uśmiechasz? - Wygląda na to, że bardzo cię to zaskoczyło, teraz ja 
czuję się nieswojo, wybacz mi, ale mam obsesję na punkcie czystości... ...czy to 
jest perfuma? Standish uśmiechnął się. Jest bezwonna, możesz mi wierzyć. Nie 
złość się tylko na mnie, kochany Ryszardzie, zamieszaj drinki, lubię zimne 
koktajle, ale za to gorących mężczyzn. Już nie będę cię więcej ostrzegał, abyś 
nie mówił do mnie takim językiem. Och wybacz, po prostu zapominam o całym 
świecie w momentach triumfu. - Podszedł do okna z widokiem na miasto. - Podejdź 
tu. - Mówiłem ci już. Nie jestem w odpowiednim nastroju. - To przynajmniej 
przynieś mi mój kielich rozkoszy. Oczywiście, to mogę zrobić. - Podszedł do 
Standisha z dwiema szklankami i podał mu jedną z nich. - Za naszą przyszłość. 
Milo, kiedy skończę tego drinka, będzie po mnie. Oczywiście, że tak. - Standish 
uśmiechnął się i obaj wypili po łyku. - Powinieneś być barmanem, Ryszardzie. - 
Tak myślisz? - Masz talent, ale czy masz wystarczająco dużo siły - musisz być 
wytrwały, aby przetrzymać te długie godziny. Rozluźnij się, Ryszardzie. Jestem 
rozluźniony, Milo; któż czułby się inaczej w tak wspaniałym miejscu? Zdejmij 
przynajmniej kurtkę. Ach, o to chodzi, oczywiście, że mogę to zrobić. - Zdjął 
kurtkę i przerzucił ją przez oparcie krzesła. Ryszardzie? Tak, Milo? - Wiem, że 
nie znamy się zbyt dobrze, ale bardzo zależałoby mi na tym, gdybyś - jeśli nie 
chcesz, powiedz śmiało: nie a więc gdybyś odstawił szklankę i wziął mnie w 
ramiona. Nie żądasz zbyt wiele, Milo, biorąc pod uwagę darmowe drinki i wszystko 
inne. - Objął małego łysego mężczyznę i trzymał go tak przez chwilę. - Nigdy nie 
trzymałem tak mężczyzny. Oczywiście z wyjątkiem moich dzieci, które obejmuję bez 
przerwy, ale nigdy wcześniej nie obejmowałem dorosłego mężczyzny. - Czy 
pocałowałeś kiedyś dorosłego mężczyznę? - Pytasz poważnie? Nie, nigdy. - Spróbuj 
więc, spodoba ci się to. - Sam nie wiem, Milo. - Jestem niecierpliwy, wiem, że 
to okropne i proszę cię, jeśli nie masz na to ochoty, nie rób tego, ale gdybyś 
mnie pocałował - no wiesz, tak, jak się to zwykle robi - bylibyśmy sobie o tyle 
bliżsi. Zamknij oczy, mój Ryszardzie o lwim sercu. Duży mężczyzna zamknął oczy. 
- O kim marzyłeś, kiedy byłeś młodszy? - O Jean Simmons. I Elizabeth Taylor z 
filmu Ivanhoe. - W takim razie wyobraź sobie, że jestem jedną z nich, tylko 
przez chwilę; rzeczywistością zajmiemy się później, ale teraz udawaj, wiele to 
ułatwi. Jestem Elizabeth Taylor, Ryszardzie. Mam dwadzieścia lat i jestem 
najpiękniejszą kobietą na świecie - pocałuj mnie więc. Pocałowali się. Milo 
przerwał pierwszy. Poczuł jak coraz bardziej podnieca się. Zrobił krok do tyłu. 
- Mój Boże, jesteś jak dzieło sztuki. Nie rób tego, jeśli nie chcesz - 
obiecujesz? - Słowo honoru. - Ściągnij z siebie wszystko. - Co mówisz? - To by 
dla mnie znaczyło niesłychanie wiele - ale nie chciałbym nigdy narażać na szwank 
naszej przyjaźni. Zapomnij o tym, że mógłbyś mnie tym uszczęśliwić. Rób po 
prostu to, na co masz ochotę. - Skarpetki i buty też, Milo? - To również należy 
do ubrania, prawda? - Wskaż mi drogę do najbliższej łazienki. - Możesz do zrobić 
tutaj. - Chcesz, żebym rozebrał się tu, w miejscu, gdzie stoję? - Bardzo bym 
tego chciał, ale jak już mówiłem, wszystko zależy od ciebie. - To tylko ciało, 
Milo, ale jeśli chcesz je zobaczyć, nie mam nic przeciwko temu. - Jesteś 
doskonały - wyszeptał Milo, gdy opalony mężczyzna był już nagi. - Wolałbym nie 
mieć tej... zresztą ta blizna nie jest taka duża. - Jest fantastyczna, wyliżę ją 
później. Mężczyzna cofnął się o krok. - To obrzydliwe - powiedział. - Nic na to 
nie poradzę, mam sadystyczne upodobania. Wytłumaczę ci, o co mi chodzi. Spleć za 
sobą ręce. Mężczyzna zrobił to. - Czy w ten sposób? - Doskonale. Teraz stań w 
szerokim rozkroku. Stań w takiej pozycji, aby twoje ciało przypominało odwróconą 
literę: "V". Mężczyzna uczynił to. - Czy tak mam stać? - Już drugi raz spisujesz 
się na piątkę. Teraz posłuchaj, wiem, że dopiero co poznaliśmy się, ale to, o co 
chcę cię w tej chwili poprosić, jest dla mnie niezwykle ważne, ale decyzja w tej 
sprawie, tak jak zwykle, zależy tylko od ciebie, Ryszardzie, chcę cię kopać 
kolanem w jądra - i to tak mocno, jak tylko potrafię. - Milo, to będzie bolało 
jak diabli. - Tylko przez kilka minut. - Jesteś tego pewny? - Pięć minut 
prawdziwej rozkoszy, po jakimś czasie moje napięcie rozładuje się, możesz mi 
wierzyć. Za pół godziny nie będziesz nawet o tym pamiętał. - Czy nie mógłbyś 
mnie po prostu uderzyć lub zrobić coś podobnego? Nie miałbym wtedy takich 
obiekcji. - Ryszardzie, jeśli w taki sposób masz się zamiar zachowywać, możemy 
dać temu wszystkiemu spokój, mówiłem wprawdzie, jak duże ma to dla mnie 
znaczenie, ale jeśli moje szczęście nie ma znaczenia, możesz się ubrać i 
porozmawiajmy o twojej żonie i dzieciach. - Nie wściekaj się tak na mnie. - 
Nigdy się nie wściekam, szczycę się jedynie tym, że jestem gospodarzem, któremu 
nic nie można zarzucić i bałem się, czy przypadkiem nie wyprowadziłem cię z 
równowagi... -...ależ nie, nic takiego się nie stało. - A więc czy mogę cię 
kopnąć kolanem? - No cóż, nie mogę powiedzieć, że będzie to najwspanialsza 
chwila w tym dniu, ale zrób to, jeśli ma cię to uszczęśliwić. - Uszczęśliwi 
mnie, na pewno. Czy chciałbyś wiedzieć dlaczego chcę to zrobić? - Mówiłeś, że po 
to, aby zaspokoić swoje sadystyczne pragnienia. - Częściowo i z tego powodu - 
odpowiedział Milo, po czym przybliżył się szybko do opalonego mężczyzny i zaczął 
kopać go kolanem w jądra; robiąc to obserwował reakcje mężczyzny, który raz po 
raz tracił oddech, w końcu zasłonił jądra dłońmi, zbladł na twarzy, sięgnął ręką 
w kierunku krzesła, lecz nie znalazł go, upadł i zwinął się tak, że wyglądał jak 
dziecko w łonie matki. - Ale cała prawda, mój piękny ciemnoskóry, jest taka, że 
ani przez moment nie wierzyłem, że powodem, dla którego przyszedłeś tu, była 
moja klasa. Sądzę, że przyszedłeś tu, ponieważ ktoś cię nasłał. I wyobraź sobie, 
że o tym wszystkim mi zaraz opowiesz. Modlę się też o to, mój kochany, aby twoje 
odpowiedzi przypadły mi do gustu. Dla twojego dobra, nie mojego... - A więc 
wyjaw mi swój sekret - powiedział Standish kilka minut później, popijając 
drinka. Siedział teraz na kanapie naprzeciwko nagiego mężczyzny, który powoli 
dochodził do siebie. Milczenie. - Och, to milczenie wyraża aż nadto, Ryszardzie, 
ale proszę cię, nie bądź taki nieśmiały i milczący. A propos, czy rzeczywiście 
masz na imię Ryszard? Skinienie głowy. - Dlaczego nie możesz być ze mną szczery 
w tak mało istotnych sprawach, jak twoje własne imię? Nie odpowiadaj, jeśli nie 
chcesz, zapomnij o moim szczęściu. - Dzisiaj. - Co - dzisiaj? - Miałem wiele 
imion. Dziś mam na imię Ryszard. - Ach tak, wymień w takim razie jakieś inne. - 
No cóż, urodziłem się jako Henry David. Ku czci Thoreau. Mój ojciec był 
intelektualistą. - No widzisz, to wyznanie nic cię nie kosztowało ani też nie 
było żadną rewelacją, więc skąd ta ostrożność? Wzruszenie ramionami. - Znów 
wzmaga się w tobie ten opór. Mówiąc szczerze, jesteś najbardziej krnąbrną 
istotą, z jaką kiedykolwiek zetknąłem się. Niemal błagałem cię o jakieś 
smakowite kąski, które dałyby mi tyle szczęścia - a ty rzucasz mi same ochłapy. 
- Scylla. - Powtórz. - Scylla - taki miałem pseudonim. Standish nie powiedział 
nic, wlepił tylko w niego swój wzrok. - Sam wybierałem taki pseudonim. Widzisz, 
była to nazwa gigantycznej skały koło włoskiego wybrzeża. Lubiłem kojarzyć 
samego siebie właśnie ze skałą. W pobliżu tego miejsca znajdował się 
niebezpieczny wir zwany Charybda. Przebywanie koło Scylli było niebezpieczne. - 
A więc jesteś niebezpieczny? - Teraz już nie wiem, czasem wydaje mi się, że tak. 
Tak przynajmniej myślałem na początku tego wieczoru, gdy jechaliśmy windą. Ale 
byłem daleko stąd. I to tyle czasu. Gdy zostałem ranny - stąd ta blizna - 
umarłem. Wszyscy myśleli, że tak było. Podjęto jednak decyzję, że jeśli 
przeżyję, mogę okazać się pożyteczny. Moje oczy są takie same, jak przedtem. Ale 
usunięto moje linie papilarne. Moje struny głosowe zostały pogrubione, stąd mój 
chrapliwy głos. Moje wargi są teraz węższe, czoło wyższe, kości policzkowe 
spłaszczone i zmieniony układ brwi. Nikt nie wie jak teraz wyglądam. Nikt 
spośród ludzi, którzy znali mnie wcześniej, nie potrafiłby mnie teraz rozpoznać. 
Byłem daleko stąd, na wyspie, zbierając siły i czekając na moment, gdy będę 
potrzebny. - I teraz jesteś potrzebny? - Tak. - Komu jesteś potrzebny? - 
Dywizji. - Też dla nich pracujesz? - Tak, już od dwudziestu lat. - I chcieli, 
abyś mnie sprawdził, czy o to im chodziło? Chcieli, abyś wykorzystał swoje 
piękno i wkradł się w moje łaski, abyś odegrał rolę ich zaufanego człowieka - 
czy mam rację? Milczenie. - Jak możesz być taki okrutny i nie podzielić się ze 
mną tym, co w tej historii najciekawsze? Po co cię tu przysłali? - Abym cię 
zabił. Standish wstał i przyrządził sobie następnego drinka. - Czy Perkins wie o 
tym? - Sam Perkins dał mi to zadanie. Standish zrobił raptowny zwrot. - W tym 
wszystkim brak logiki. Perkins zatrudnił mnie przecież. - Wiem o tym. Ale 
odnosisz zbyt duże sukcesy. Ty i Arky. Żądni Krwi opanowali w tej chwili 
sytuację. Jeśli uda mi się opóźnić wasze działania, możliwe, że Bogobojni 
ponownie będą górą, przynajmniej on uważa, że może się tak stać. Ja sam nie wiem 
tego na pewno. - Czy odwiedziłeś Arky'ego? - Tak, udało mi się opóźnić jego 
działania. - Och, przepiękna istoto - powiedział Standish. - Wspaniały 
człowieku, czyż będę mógł kiedykolwiek ci się odwdzięczyć? - Podszedł do krzesła 
i uklęknął przed nagim mężczyzną. - Powiem ci, co zrobimy. Chodźmy do łóżka - ty 
i ja. Zwiążę cię - mówiłem ci już o moich sadystycznych upodobaniach, teraz już 
wiesz, że nie zmyślałem - następnie sprawię ci wielki ból, będziesz cierpiał, 
później będę okazywał skruchę do momentu osiągnięcia orgazmu - a potem pójdziemy 
popływać. - Popływać? - Tak, będziesz cały spocony, masz na to moje słowo, 
ubierzemy się i pójdziemy spacerkiem nad rzekę Hudson - i czy wtedy wyświadczysz 
mi największą przysługę, o jaką kiedykolwiek prosiłem innego człowieka? Czy 
zanurzysz się na chwilę w wodzie? - Ależ woda jest brudna i zimna, prawda, Milo? 
- Powiedziałem przecież: na chwilę. Przepłyniesz kilka metrów, to wszystko. 
Później przestaniesz się ruszać. - Ale jeśli przestanę, to czy nie pójdę na dno? 
- To bardzo prawdopodobne. - Mogę się wtedy utopić? - Tak, Scylla, 
prawdopodobieństwo takiego zdarzenia jest duże. - Pogłaskał nagiego mężczyznę po 
jego mocnych nogach. - Boże, jesteś dziką bestią, jakaż to przyjemność głaskać 
twoje uda! - Mówmy raczej o utonięciu - nie o moich nogach. - Widzisz, gdy nie 
ma Arky'ego, bitwa jest skończona. Rzecz jasna, będę musiał zniszczyć potęgę 
Perkinsa i ty mi w tym pomożesz, zostawiając mały liścik - możesz go sam 
podyktować jeśli wolisz. List będzie mówił o ohydnym antypatriotycznym spisku. 
Będziesz musiał zniknąć, nie lubię, gdy moi wrogowie zostają na polu bitwy, mogą 
wtedy sprawiać kłopoty. - Czy to będzie bolesne? - Utonięcie? Nie. Woda będzie 
trochę zimna, ale to nie potrwa długo. Bolesne natomiast będzie to, co zrobię ci 
teraz w sypialni. Zanim skończę, stracisz więcej krwi niż sądziłeś, że w ogóle 
masz. - Uśmiechnął się, wstał, wziął nagiego mężczyznę za rękę. - Chodź ze mną, 
chodź, czas zacząć harce. - Zatrzymał się i odwrócił głowę. - Czy mógłbyś 
pokochać taką twarz? - Nie wiem. - Nigdy wcześniej nie byłem taki szczęśliwy. 
Zdobędę podwójną nagrodę Nobla i będę się kochał z bogiem. Scylla był bogiem, 
czyż nie? - Właściwie kobietą potworem. W mitologii. - To doskonale, odpowiada 
mi zwłaszcza to, że był potworem. A pomyśleć tylko, że na początku tego wieczoru 
martwiłem się, jak uporać się z własnym szczęściem. Nigdy nie martw się na 
zapas. Pamiętaj o tym, Scylla. Teraz pocałuj koniuszki palców najszczęśliwszego 
człowieka na kuli ziemskiej. Scylla przytknął wargi do palców Standisha. 
Standish zaczął płakać. Scylla milczał. - Całe życie byłem dumny ze swojej 
uczciwości i dobroci. - Po policzkach ciekły mu łzy. - Dzięki tobie znika mój 
najbardziej zagorzały rywal, zapewniasz mi przez to nieśmiertelność - a co ja 
robię? Postanawiam, że cię poniżę, a następnie zamorduję. Czyż nie jestem 
potworem?! - Standish szlochał. Zaczął po omacku szukać krzesła, na którym 
siedział Scylla, upadł na ziemię i dalej lamentował, aż w końcu doszedł trochę 
do siebie i spytał: - Co się dzieje? - Umierasz, Milo, masz zamiar popełnić 
samobójstwo. - Ale byłem taki szczęśliwy. - Zaufaj mi. - Skąd ta pewność? - 
Wziąłem butelkę z płynem samobójczym z laboratorium Arky'ego. Dodałem kroplę 
tego płynu do twojego drinka. - Przecież użyłem swojego dezodorantu. - Wiem. 
Perkins dał mi jednak identyczny pojemnik jak twój. Podmieniłem je, gdy wpadłem 
na ciebie i upadliśmy na podłogę. Dokładnie rzecz biorąc, zrobiłem to, gdy 
pomagałem ci wstać. Mam dość zręczne ręce, nie było to zbyt trudne. Użyłeś po 
prostu zwykłego dezodorantu do ust. - Jak długo to potrwa, zanim umrę? - Myślę, 
że to zależy od tego, jaką wybierzesz metodę. Perkins chce abym został tu z tobą 
i robił notatki. Chce dokładnie wiedzieć, jak to się odbędzie; ten Perkins ma 
umysł prawdziwego naukowca. - Naprawdę chcę umrzeć, Scylla. - Wiem - 
odpowiedział spokojnym głosem. - Nie mów nic, umrzesz na pewno. - Ale nie lubię, 
gdy ktoś zadaje mi ból, czy rozumiesz, o co mi chodzi? To ja lubię, gdy inni 
cierpią przeze mnie. - Wyjął chustkę, wytarł nos i znów zapłakał. Scylla 
podszedł do miejsca, gdzie leżały jego ubrania. - Nie opuszczaj mnie, Scylla. - 
Nie przyszło mi to nawet do głowy, Milo, chcę się tylko ubrać. - Gdy był ubrany, 
Standish ciągle płakał. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli zrobisz to, co masz do 
zrobienia, Milo; niepotrzebnie cierpisz. - Naprawdę chcę ze sobą skończyć, 
Scylla, ale nie chcę wyglądać na jakiegoś życiowego niedorajdę, nie chcę 
wyskoczyć przez okno i być później oglądany przez przypadkowych przechodniów, 
mam elektryczny piecyk, mogę do niego wcisnąć głowę i wtedy nie będę się czuł, 
jak głupiec. Pomóż mi. - Czy nie wspominałeś, że chcesz mnie związać? - Tak! 
Sznury! Ściślej rzecz biorąc - szarfy. - Czuł się coraz bardziej podniecony. - 
Piękny szkocki wzór. Mam wspaniałą kolekcję takich szarf - Rozejrzał się po 
pokoju. - To nie jest odpowiednie miejsce. - Nagle strzelił palcami. - Kandelabr 
w jadalni. Jest dobrze umocowany, a ja nie ważę zbyt dużo. Usunę spod siebie 
stół, zrobię pętlę - zobaczysz, to będzie wspaniała pętla, niezbyt gruba, ale 
mocna, wszyscy ją będą podziwiać. Dziękuję za pomoc, Scylla. - Milo, Bóg 
stworzył nas po to, abyśmy sobie wzajemnie pomagali. - Jakiego dobrego 
przyjaciela mamy w Jezusie - powiedział Milo Standish i popędził do swej 
jadalni, aby umrzeć. Zostały do wykonania proste rutynowe czynności. Scylla 
wziął klucz Standisha, butelkę whisky, zjechał windą i dotarł do miejsca, gdzie 
zaparkował samochód, z bagażnika wyciągnął ciało Arky'ego, polał je alkoholem, 
aby sprawić wrażenie, że mężczyzna jest zupełnie pijany, następnie zataczając 
się wrócił z powrotem po schodach; przechodząc obok na wpół śpiącego portiera 
udawał, że mówi coś do swojego kompana. Gdy był już na górze, umieścił ciało 
Arky'ego na krześle w jadalni w taki sposób, aby Arky - gdybyż to było tylko 
możliwe - mógł mieć w swym polu widzenia ciało Standisha, które obracało się 
teraz powoli wokół własnej osi dzięki lekkim podmuchom wiatru. Podniósł 
następnie słuchawkę i wykręcił najbardziej poufny numer, jaki Dywizja posiadała 
w Waszyngtonie - tak przynajmniej utrzymywał Perkins. Telefon odebrał mężczyzna 
mówiący ostro brzmiącym głosem, Scylla wyobraził sobie, że w tym właśnie 
momencie musiał z pewnością włączyć się automatyczny sprzęt do nagrywania wraz z 
całą gamą innych wymyślnych elektronicznych urządzeń. Zaczął mówić po francusku 
- kiedyś, przed laty, był dwujęzyczny - jego głos był chrapliwy i jednocześnie, 
przynajmniej miał taką nadzieję, można w nim było wyczuć triumfujący ton. Scylla 
nie dał szansy mężczyźnie na zadanie dodatkowych pytań i po zdaniu krótkiej 
relacji natychmiast odłożył słuchawkę. Musiał się spieszyć, gdyż wiedział, że ci 
"oni" będą w ciągu paru minut próbowali określić miejsce, z którego dzwonił. Nie 
miał więc czasu do stracenia - zwłaszcza że ciągle znajdował się tam, gdzie 
wydarzyło się tak wiele. Była jeszcze noc, dopiero dochodziła czwarta; ponownie 
zaczął zastanawiać się nad tym, dlaczego sprowadzono go z powrotem do kraju w 
celu wykonania tak dziecinnie prostych zadań. Jedynym insteresującym aspektem 
całej sprawy Standisha był moment, gdy był przez niego kopany kolanem. Wiele lat 
wcześniej jego pierwszy trener w Dywizji wyjawił mu ważny sekret: odporność na 
ból była wspaniałą bronią - zwłaszcza gdy wróg wiedział, że potrafi taki ból 
zadawać. Taka odporność wyrabiała charakter i jednocześnie usypiała czujność 
przeciwnika. Ostatnio Scylla był już dwukrotnie narażony na cierpienie, pierwszy 
raz, gdy został pobity w Nowym Orleanie i drugi właśnie teraz, w mieszkaniu 
Standisha. Zarówno w pierwszym, jak i drugim przypadku był tym jedynym, który 
został na polu walki. Nie było to chyba najgorsze rozwiązanie. `ty 4 `ty Ostro 
brzmiący głos, który odebrał dziwną wiadomość w obcym języku, należał do bardzo 
młodego człowieka o nazwisku Mullin, którego charakter odznaczał się tymi samymi 
cechami co jego głos; w ciągu niewielu lat pracy ów młody człowiek stał się 
głównym asystentem Perkinsa. Wiadomość przez telefon - trudno się temu dziwić - 
uderzyła go z dwóch powodów: była poważna i sformułowana w sposób prawidłowy. W 
Dywizji zdarzało się prowadzić dziwaczne rozmowy, lecz nie przez telefon. Mullin 
poderwał na równe nogi kilku swoich ludzi i gdy zabrali się do wykonywania 
powierzonych im zadań, on sam zadzwonił do Nowego Jorku do Hougha. Hough był 
dużym mężczyzną po pięćdziesiątce i ciągle zachowywał świetną formę, działał na 
Manhattanie i odpowiadał za prawidłowy przebieg różnych operacji. Nie był na 
tyle dobry, aby uczestniczyć w wielkich, zbiorowych działaniach, ale cieszył się 
zaufaniem Perkinsa - i to od wielu dziesiątków lat. Gdy w środku nocy zadzwonił 
telefon, Hough był zupełnie rozbudzony - chociaż wyglądał okazale, jego kondycja 
fizyczna nie była już tak doskonała, jak niegdyś, miewał obecnie coraz więcej 
kłopotów ze snem. Kiedyś wystarczyło, że przyłożył głowę do poduszki i zasypiał 
jak kamień. Te czasy należały jednak do przeszłości. Mullin zasugerował, aby 
Hough pojechał szybko do mieszkania Standisha w Village i zadzwonił stamtąd do 
niego. Hough zadzwonił od Standisha i powiadomił go o znalezieniu w jadalni 
dwóch mężczyzn, którzy wyglądali tak, jakby wpatrywali się w siebie; zasugerował 
następnie Mullinowi, aby zbudził Perkinsa, gdy on tymczasem ściągnie tylu 
techników, ilu uzna za stosowne. Mullin przystał na tę propozycję. Na miejsce 
wypadku przybyła ekipa techników, którzy z różnych przedmiotów zdejmowali 
odciski palców, przyglądali się uważnie wszystkim rzeczom, robili zdjęcia; 
wyszli po kilku godzinach, zostawiając na miejscu zdarzeń Hougha oraz głównego 
lekarza - Boyntona; obaj mężczyźni oczekiwali teraz na przybycie ekipy z 
Waszyngtonu. Ekipa składała się jedynie z Perkinsa i Mullina i dotarła przed 
dziesiątą rano. Sześciu ludzi, z których czterech było jeszcze ciągle żywych, 
znajdowało się obecnie w jadalni w apartamencie Standisha. Przybyli mężczyźni, 
ignorując obecność nieboszczyków, rozmawiali na jakiś temat ściszonymi głosami - 
tak przynajmniej było na początku. Na widok martwych naukowców Perkins poczuł 
się zupełnie oszołomiony; Mullin myślał przez chwilę, a właściwie obawiał się, 
że jego szef lada moment zemdleje. Powodem mogło być to, że obydwaj mężczyźni 
pracowali dla Perkinsa, składali raporty bezpośrednio na jego ręce; był jednak i 
inny powód - Mullin wiedział, że w walce pomiędzy Bogobojnymi i Żądnymi Krwi, 
nie było osoby, która z tak wielkim oddaniem popierałaby tych drugich, jak 
właśnie Perkins; w tej chwili, rzecz jasna, Perkinsowi i jego zwolennikom został 
zadany poważny cios. Perkins wprawdzie nie zemdlał, ale osunął się ciężko na 
krzesło. - Czy znaleźliście coś? - Nie ma żadnych odcisków palców - powiedział 
Hough. - Nie ma dosłownie niczego, co mogłoby nas naprowadzić na jakiś ślad. 
Wszystko to wydaje mi się bardzo dziwne. - Dziwne! - powiedział Perkins. - 
Cholera, człowieku, już nie pierwszy raz zbijają nas z tropu. Mullin spoglądał 
na Hougha, który właśnie cofnął się o krok. Hough również bał się Perkinsa. 
Mullinowi dawało to pewną satysfakcję. - Dziwne w tym wszystkim jest to, że nie 
wytarto szklanek i że pokój nie został doprowadzony do porządku. Jest mnóstwo 
odcisków palców Standisha. Wygląda to tak, jakby ten on - lub też oni, którzy 
tego dokonali, w ogóle nie posiadali linii papilarnych, co według mnie jest dość 
osobliwe. Perkins pokiwał głową, powiedział pod nosem: - Przepraszam - przetarł 
oczy i spojrzał na lekarza. - A może ty potrafisz coś tu pomóc? Boynton pokiwał 
przecząco głową. - To naprawdę świetna robota. Spójrzmy na to z medycznego 
punktu widzenia: mamy tu starszego mężczyznę, który miewał już wcześniej 
problemy z sercem i wydaje się, że właśnie serce odmówiło mu w końcu 
posłuszeństwa. Mamy tu również młodszego mężczyznę o wielkim intelekcie, który 
posiada jednak problemy emocjonalne - mężczyzna ten popełnia samobójstwo. 
Wszędzie na szarfach znajdujemy jego odciski palców. Ale tylko jego. Gdybym miał 
zatem sporządzić medyczny raport na podstawie dostępnych dowodów, napisałbym, że 
powodem śmierci starszego był ponad wszelką wątpliwość atak serca, natomiast w 
przypadku drugiego mężczyzny - samobójstwo. - Chociaż dobrze wiemy, że mamy tu 
do czynienia z podwójnym morderstwem - oznajmił Perkins. - Właśnie - potwierdził 
doktor Boynton. - Czy macie jakieś dane dotyczące rozmowy telefonicznej? - 
Perkins zwrócił się do Mullina. - Gdy wyjeżdżaliśmy na lotnisko, zbierali 
właśnie ostatnie informacje na ten temat, czy mam do nich zadzwonić? Głos 
Perkinsa odzyskał w tej chwili swą zwykłą energię. - Nie, Mullin, czy oczekujesz 
jakichś rewelacyjnych informacji? Proponuję, abyśmy wszyscy czterej zaciemnili 
pokój, chwycili się za ręce i odbyli seans. - Przepraszam pana, nie... nie wiem 
czy sam pan zadzwoni, czy ja mam to zrobić. - To chyba jasne, że musi to zrobić 
jeden z nas. A ponieważ to ty odebrałeś ten cholerny telefon, być może mógłbyś 
teraz zadać kilka inteligentnych pytań, choć osobiście uważam, że ktoś, kto 
wierzy, że tak się stanie, musi się odznaczać dość bujną wyobraźnią. - Zaraz 
wracam - powiedział Mullin i pospiesznym krokiem przeszedł do salonu, gdzie 
znajdował się najbliższy telefon. Trzej mężczyźni siedzieli w pokoju, w którym 
znajdowały się zwłoki dwóch innych mężczyzn i milczeli. W końcu Perkins 
powiedział: - Hough? - Tak, proszę pana. - Dlaczego siedzimy w tym pokoju? Ten 
pokój jest z pewnością najbardziej przygnębiającym miejscem w tej części miasta. 
Ja osobiście nie lubię patrzeć na ludzkie zwłoki, a ty? Hough potrząsnął głową. 
Doktor Boynton lekko zarumienił się. - Ja właściwie nie widzę w tym nic 
strasznego. - Powinieneś był zostać lekarzem - powiedział Perkins, po czym 
podniósł się powoli z krzesła, przemieścił swoje ciężkie ciało do salonu, 
znalazł tam najwygodniejszą kanapę, jaka znajdowała się w całym mieszkaniu i 
usadowił się na niej. - Teraz już wszystko wiem - powiedział Mullin, odkładając 
słuchawkę. - A więc mów. - Z analizy głosu nie wynika dokładnie nic, nie mamy 
takiego w kartotekach w żadnym z naszych biur. Głos mógł być celowo 
zniekształcony, był niski i chrapliwy, jego ton był niemal chełpliwy - nie mamy 
jednak żadnego punktu zaczepienia. Przekazana wiadomość brzmiała następująco: 
"Arky nie żyje. Madam Standish również. Teraz nasi naukowcy mogą dać waszym 
nieźle w kość". Wszystko to, rzecz jasna, wypowiedziane było poprawną 
francuszczyzną. Próbujemy przeanalizować stronę językową tej wypowiedzi, ale to 
również nie przynosi żadnych efektów. - Spojrzał na Perkinsa i zdziwił się 
nieco, gdyż odniósł wrażenie, że na twarzy starego mężczyzny pojawił się 
przelotny uśmiech. - Mullin - odezwał się Perkins. - Mam do ciebie pytanie. - 
Postaram się na nie odpowiedzieć. - Ponieważ w twoim genialnym wprost raporcie 
już dwa razy wspomniałeś, że nic nie wiecie, dlaczego więc odkładając słuchawkę 
powiedziałeś, że wiesz już "wszystko"? Pytam się ciebie, Mullin, moją dobrą 
angielszczyzną - gdzie tu, do cholery, jakaś logika? - Wiem kto to zrobił - 
powiedział Mullin. Perkins nie przerywał. - Blondynka - powiedział Mullin. 
Perkins był zaszokowany. Boynton spytał, kim jest Blondynka. - On jest 
najlepszym człowiekiem, jakiego mają - powiedział Hough. - Najlepszym z 
najlepszych. - Przy Trzeciej Alei pod osiemdziesiątym którymś, znajduje się 
nielegalne kasyno. Blondynka kocha ruletkę. Widziano go dzisiaj w kasynie o 
piątej nad ranem. Wyglądało na to, że jest we wspaniałym nastroju. - Pieprzony 
"horrorysta" - powiedział Hough. Boynton znów nie bardzo rozumiał, o co chodzi. 
- To następny stopień w naszej wspaniałej ewolucji - odpowiedział Perkins. -- 
Terroryzm jest jak teatr. Terroryści kochają sławę. "Horroryści" działają w 
ukryciu, lubią wywoływać w ludziach przerażenie. Ich przeciwnicy czują się tak 
bardzo zastraszeni, że działają poniżej swych możliwości. Hough wtrącił nagle: - 
Jaka szkoda, że nie żyje już Scylla. Założę się, że poradziłby sobie z 
Blondynką. - Spojrzał na Perkinsa. - Tak? - Nie uprawiam hazardu - odpowiedział 
Perkins. - Ale zapłaciłbym za to, aby być świadkiem tego pojedynku. - Spojrzał 
na Mullina. - Tego nie zrobił Blondynka, cóż nas to może obchodzić, że był w 
świetnym nastroju, grając w ruletkę? - Myślę, że powinniśmy sprawdzić każdy 
ślad. - Mullin, nie pozbawiłbym nigdy trutnia szansy sprawdzenia wszystkich 
śladów. Ale jeśli dobrze sobie przypominam szczegóły z życia Blondynki, ten 
facet nigdy nie mówił "dobrą francuszczyzną". - Mógł się nauczyć tych kilku słów 
- powiedział Mullin. Wstając powoli z kanapy, Perkins ryknął z wściekłością: - 
Człowieku, spójrz na ich twarze - idź do drugiego pokoju i przyjrzyj się ich 
twarzom - oni ciągle je mają. Mullin zawahał się, po czym potaknął głową. - 
Przepraszam, nie pomyślałem o tym. Perkins powoli ruszył w kierunku drzwi. - 
Sądzę, że powinniśmy odesłać Arky'ego do Princeton, prawda? Hough przytaknął. - 
A potem ludzie od propagandy zajmą się całą resztą. Tym razem pokiwał głową 
Mullin. - Czy coś jeszcze? Perkins uśmiechnął się. - Przypominacie sobie tę 
świetną myśl z końcowych fragmentów filmu Casablanca, wypowiedzianą po 
zastrzeleniu tego ciemnego typa? "Chyba wiecie, kogo macie aresztować? - Tych co 
zwykle." Myślę, że biorąc pod uwagę nasze pensje, powinniśmy przynajmniej 
sprawiać wrażenie ludzi zapracowanych. Ale to nic nie da. - Zatrzymał się przy 
drzwiach. - Panowie, na scenie pojawił się ktoś nowy. I boję się jednej rzeczy. 
- O co chodzi? - spytał Mullin. - "Teraz nasi naukowcy mogą dać waszym nieźle w 
kość" - to ciekawe. Czy nie rozumiecie? Gdyby komuchy kiedykolwiek miały wyrobić 
w sobie poczucie humoru, Ameryka nie miałaby z nimi żadnych szans! Perkins 
zatrzasnął za sobą drzwi, mając jednocześnie nadzieję, że nie zrobił tego zbyt 
mocno, starał się bowiem zawsze zachowywać powściągliwie. Wszedł do windy i 
spojrzał na zegarek. Miał jeszcze dużo czasu. Właściwie aż nadto. Jego codzienna 
rozmowa telefoniczna z Beveragem, ta nieoficjalna, odbywała się dokładnie o 
godzinie #/11#25 przed południem według czasu Wschodniego Wybrzeża. Zostało więc 
jeszcze czterdzieści pięć minut. Nie miał ochoty na bezczynne wyczekiwanie, więc 
zdobył się na odwagę i postanowił już w tej chwili znaleźć jakiś automat 
telefoniczny w pobliżu Broadwayu. Perkins zawsze czuł w sobie przypływ odwagi, 
gdy znajdował się w Cornegie - nie chodzi tu jednak o salę koncertową, lecz 
największe na świecie delikatesy. Przejechał taksówką przez zatłoczoną dzielnicę 
ze sklepami z odzieżą i dotarł wreszcie do celu swej podróży. Musiał stanąć w 
kolejce, ale zegarek wskazywał dopiero kwadrans po jedenastej. Kolejka posuwała 
się powoli, a Beverage nie lubił niepunktualności. Ależ jakie to miało znaczenie 
wobec tak smakowitej wędzonej wołowiny? Gdy przyszła jego kolej, Perkins zamówił 
w sumie dziesięć funtów różnych rodzajów wędlin, funt sałatki z kapusty, tuzin 
pęczków koperku, następnie zapłacił i kazał zapakować wszystko do podwójnej 
torby, obawiał się bowiem, że zapach tych wiktuałów przeniknie nawet przez 
teczkę i przyciągnie uwagę ludzi w czasie jego drogi powrotnej do domu. 
Wychodząc z delikatesów otworzył teczkę, włożył do niej zakupy, wyjął kilka 
dwudziestopięciocentówek, odwrócił się i zauważył automat telefoniczny, który 
nie tylko nie był zajęty, ale również - jak się niedługo okazało - działał; 
wykręcił numer kierunkowy kraju, następnie miasta, poczekał chwilę, aż zgłosiła 
się centrala, z której uzyskał informację, że pierwsze trzy minuty rozmowy będą 
kosztować dwa i pół dolara; mozolnie wrzucił do automatu monety, usłyszał 
sygnał, a następnie słowa: "Co?... Co?", którymi Beverage zwykle rozpoczynał 
rozmowę. Gdy Beverage awansował na stanowisko szefa Dywizji, nie należał do 
ludzi, których Perkins faworyzował. Jednakże od czasu przeniesienia tego 
pierwszego do Londynu ich wzajemne stosunki stały się całkiem znośne. Beverage 
był znakomitym organizatorem o umyśle szachisty. Połączenie telefoniczne było 
gorsze niż zwykle, Beverage używał w różne dni różnych automatów do rozmów. Ta 
jednak miała mieć charakter mniej dyskusyjny niż zwykle. - Słabo słychać - 
powiedział Perkins. - Co?... Co? - Z trudnością rozumiem, co mówisz. - Do 
cholery, nie nie słyszę - odpowiedział Beverage. Perkins musiał się w tym 
momencie zaśmiać. Oto bowiem ludzie, którzy przynajmniej w teorii stanowili 
śmietankę światowych służb wywiadowczych, wykrzykiwali do siebie w tej chwili z 
budek telefonicznych niczym dwie handlarki ryb wieszające na sznurach bieliznę. 
- Ocena jest "pięć z plusem" - powiedział głośno Perkins. - Hurra Bogobojni! Nie 
było żadnych wpadek? - Ani jednej. - Był więc w szczytowej formie? - Określiłbym 
to następująco: wolałbym nie mieć z nim na pieńku. W tym momencie zapanowała 
cisza. - Czy ciągle jest na mnie zły? Czy sądzisz, że jego opinia na mój temat 
jest nadal negatywna? - Chodzi ci o to czy dalej używa słowa zaczynającego się 
na "b"? Tak, gdy wymienia się twoje nazwisko, wypowiada zwykle słowo: "Buc". Gdy 
już będzie na miejscu, musicie to wszystko wyjaśnić. - Obydwaj jesteśmy 
zawodowcami. - Niedługo powinieneś otrzymać oficjalną wiadomość w sprawie 
Arky'ego i Milo. - Obiecuję, że moja reakcja na tę wiadomość będzie wyrażać z 
jednej strony przerażenie, z drugiej zaś głęboki smutek w związku z losem 
naszych dwóch zmarłych kolegów. - W tym momencie przerwał, a następnie 
powiedział: - Ma? - O co chodzi, Malcolmie? - Kto wie, może w końcu uda nam się 
zwyciężyć... `ty 5 `ty Scylla przebywał tego popołudnia w swym apartamencie w 
hotelu Madison, gdy zadzwonił ktoś z recepcji i poinformował go, że ma do 
odebrania paczkę. Prosił, aby przysłano mu ją na górę; gdy zjawił się posłaniec, 
Scylla dał mu napiwek, po czym zamknął drzwi na klucz i zaczął zdejmować z 
paczki gładki brązowy papier, na którym widniało imię i nazwisko adresata: 
"Richard Blaine"; w wyrafinowanym charakterze pisma rozpoznał rękę Perkinsa. 
Odnalezienie zawartości przypominało poszukiwanie skarbu. Na największej paczce 
widniał napis: "Najpierw otwórz mnie", Scylla zastosował się do polecenia. 
Wewnątrz znajdowały się całe pliki nowych, szeleszczących banknotów, była tam 
niemal fortuna: dziesiątki tysięcy amerykańskich dolarów oraz dziesiątki tysięcy 
brytyjskich funtów. Na mniejszej paczce był napis: "Ja jestem następna w 
kolejności." Scylla otworzył ją. W środku by ł paszport owinięty w list, na 
którym widniał kolejny napis: "Najpierw mnie przeczytaj, później obejrzysz 
resztę." Scylla zaczął więc czytać list pisany ręką Perkinsa: Wiele nad nim 
myślałem. Mam na myśli twoje nazwisko. Nie będziesz już więcej nazywał się 
"Bede" bądź "Blaine". Z tym już koniec. Ale twoje nazwisko nie może brzmieć 
pospolicie. Myślałem o czymś, co byłoby równie romantyczne i zarazem 
niebezpieczne, jak ty sam. Chciałem, aby twoje nazwisko wywoływało w ludziach 
uczucie zaskoczenia lub - jeśli wolisz - strachu. Myślałem o takim nazwisku, jak 
D'Artagnan lub kapitan Blood. Jeśli sądzisz, że wybranie stosownego nazwiska 
jest łatwe, spróbuj to zrobić sam, a przekonasz się. Teraz możesz już zerknąć do 
paszportu. Scylla otworzył swój nowy paszport i spojrzał na nowe nazwisko: Elmer 
Snerd Któregoś dnia zemści się za to. Przyjdzie do Perkinsa i zrobi coś 
okropnego - na przykład schowa mu majonez. - "Elmer Snerd". Też mi coś, stary 
skurwielu - powiedział na głos, nie mogąc się powstrzymać od śmiechu. Ostatnia 
koperta była najcieńsza. Na zewnątrz widniały słowa: "Otwórz mnie - jeśli 
jeszcze w ogóle ze sobą rozmawiamy". Scylla otworzył kopertę i zaczął czytać: No 
więc do rzeczy Lekkomyślność w takiej pracy, jak nasza? Sądzę, że wydaje ci się 
to śmieszne - "Teraz nasi naukowcy mogą dać waszym nieźle w kość" itd. Brzmi to 
rzeczywiście śmiesznie, ale powinno się zawiadomić człowieka, zanim się z czymś 
takim wyskoczy. Gdy twoja wiadomość została przetłumaczona, poczułem się tak, 
jakbym miał za chwilę puścić pawia. Nie byłoby to zbyt zręczne w sytuacji, w 
której powinienem raczej udawać przygnębienie i kompletne zaskoczenie. A propos 
twojego zadania - sknociłeś robotę dokumentnie i tylko człowiek mojego pokroju - 
wspaniałomyślny i o wielkim sercu - może ci w takiej sytuacji przebaczyć. 
Niedługo wyjedziesz do Londynu i musimy w związku z tym omówić wiele ważnych 
spraw. Jest tam restauracja, o której słyszałem i byłbym ciekaw twojej opinii, 
restauracja znajduje się w hotelu Connaught. (Słyszałem pogłoski, że w tym 
starym szacownym budynku są dwa różne miejsca, gdzie można jadać, nasi najlepsi 
ludzie badają już tę sprawę i przed twoim wyjazdem do Londynu powinniśmy mieć 
wszelkie dostępne informacje na ten temat.) Odwiedź mnie któregoś dnia po 
zmroku. Pamiętasz, być może, że byłem niedawno w Nowym Jorku i udało mi się 
zahaczyć o moją Mekkę - w moim posiadaniu są całe tony wędlin w Carnegie. 
Mógłbyś popatrzeć, jak będę to wszystko konsumował. Cześć szczęściarzu. Ma. O 
wpół do dziesiątej wieczorem Scylla znalazł się przy schodach prowadzących do 
domu Perkinsa. Pokonując pierwszy stopień wiedział już, że tym razem jego wizyta 
nie będzie tak udana jak poprzednia. Było już dość ciemno, lecz na schodach 
udało mu się dostrzec leżące ciało, odwrócone twarzą do ziemi. Przewrócił ciało 
na bok i niemal wypuścił je z rąk - twarz była cała zmasakrowana; doszedł jednak 
do wniosku, że musiała to być starsza siostra Perkinsa, Edna. Scylla zorientował 
się również, że Felicity, żona Perkinsa była na górze w swoim łóżku, w powietrzu 
unosił się bowiem okropny odór i to nawet ostrzejszy niż w czasie jego pierwszej 
wizyty. Scylla wiedział, że nikt nie odpowie na jego wołanie, ale ponieważ nie 
był człowiekiem obojętnym i mimo wszystko posiadał serce romantyka, zawołał 
kilka razy: Ma - i otoczony głuchą ciszą zaczął pokonywać następne schody. 
Perkins był martwy, zupełnie zmasakrowany, jego twarzy nie można było rozpoznać, 
ręce miał szeroko rozłożone na łóżku Felicity, jakby w ostatnim momencie życia 
próbował ją uchronić przed potężną siłą ogarniętego furią oprawcy. Scylla 
przyglądał się przez chwilę Perkinsowi. Jedna z jego rąk była w dziwny sposób 
zaciśnięta. Scylla wyprostował palce martwego mężczyzny. Pod paznokciami 
znajdowało się kilka włosów koloru blond. Włosy były krótkie, prawdopodobnie 
zbyt krótkie, by mogły należeć do jakiejś kobiety. Felicity miała również 
zmasakrowaną twarz i leżała z rozrzuconymi ramionami na łóżku, jej ciało 
wydawało odór, który był nie do zniesienia. Scylla wyszedł z pokoju, gdyż 
wiedział, że wiadomość o tym co się stało, nie pozostanie przecież na zawsze 
tajemnicą; jeśli nie chciał się dłużej narażać na niebezpieczeństwo, musiał 
ulotnić się stamtąd tak szybko, jak to było możliwe - ruszył więc pędem w dół po 
schodach i był już prawie przy frontowych drzwiach, gdy nagle zatrzymał się i 
przypomniał sobie to, co Perkins mówił na temat własnego bezpieczeństwa. 
"...gdyby ktoś przyszedł tu po mnie, może i mógłby mnie pokonać, ale nie miałby 
żadnej szansy mnie zaskoczyć..." To były słowa Perkinsa. Było oczywiste, że 
Perkins nikogo nie pokonał. Ale równie oczywiste było to, że nie dał się 
zaskoczyć - człowiek, który go zabił, musiał prawdopodobnie rozprawić się 
najpierw ze starą kobietą na schodach. A więc...? Scylla starał się 
skoncentrować, nie chciał pozwolić, by zawładnęły nim jakieś emocje. W osiąganiu 
takiego stanu był kiedyś niezrównany. Potrafił odrzucać wszelkie uczucia i 
dokonywać chłodnej analizy każdej sytuacji - bywało jednak inaczej, gdy w grę 
wchodził Babe. A więc...? Stojąc zupełnie nieruchomo, Scylla nabrał pewności co 
do jednego: Perkins, jeśli miał taki zamiar, na pewno zostawił jakąś wiadomość. 
Gdzieś w tym ciemnym domu mógł być jakiś ślad lub znak przeznaczony wyłącznie 
dla Scylli. Zostawiony przez drogiego, martwego już człowieka. Z myślą tylko o 
Scylli. Ale znalezienie takiego śladu mogłoby trwać całe wieki. A Scylla miał na 
to znacznie mniej czasu. A więc...? Gdzie? Jeśli Perkins zostawił rzeczywiście 
jakąś wiadomość, to gdzie? - Miał przecież do dyspozycji cały duży dom. 
Znajdując się w pobliżu potwora o jasnych włosach, jakie wybrał miejsce, które 
później znalazłby Scylla - i nikt inny? Zamknął oczy i wyobraził sobie przez 
chwilę, że znajduje się na miejscu Perkinsa. Przecież to takie proste! Kuchnia. 
Ściśle biorąc - zamrażarka, w której znajdowały się wszystkie te tuczące, 
ukochane przez Perkinsa wiktuały. Scylla popędził do kuchni i stanął nagle jak 
wryty. W kuchni buszował już ktoś wcześniej - na podłodze leżały porozgniatane 
kawałki mięsa, blat stołu nosił ślady siekanej wątróbki, do ścian poprzyklejane 
były kawałki tak wspaniałego do niedawna mięsa. Scylla dokładnie rozejrzał się 
po kuchni. Był wściekły. Już dawno nie był w stanie takiej furii. Sytuacja była 
jednak wyjątkowa: zmasakrowano jego przyjaciela, czasu zostało niewiele, a w tym 
domu - nie w kuchni, lecz w jakimś innym miejscu - musiała być przecież jakaś 
wiadomość. I jeśli kiedykolwiek miał zamiar się zemścić, musiał ją w tej chwili 
znaleźć, trzeba było jednak najpierw pomyśleć. Użyć intuicji. Kierując się 
jednocześnie logiką. I tak też uczynił. Czując, że rozwiązał wreszcie zagadkę, 
Scylla jeszcze raz poszedł na górę do pokoju Felicity i zbliżył się do martwej 
kobiety - będąc tam po raz pierwszy mył jej ciało, Perkins obserwował to i 
wiedział, że nieprzyjemny zapach nie był dla Scylli czymś nie do zniesienia - 
stojąc więc teraz obok łóżka Felicity, postanowił podnieść jej martwe ciało. I 
właśnie tam - pod nią, znajdowała się zmięta kartka papieru. Scylla próbował 
odczytać wiadomość, która była pisana drżącą ręką i w wielkim pośpiechu, w 
warunkach, w których nie było już czasu na charakterystyczne zawijasy. Ostatnie 
słowo, jakie napisał Perkins, składało się z pięciu liter, było to słowo: 
"Tring". Tring - to nazwa małego miasteczka niedaleko Londynu. Była tam 
sympatyczna restauracja, w której oferowano duży wybór win; miasteczko położone 
było nad wijącą się rzeką. Perkins zaprosił tam kiedyś Scyllę na lunch - było 
to, rzecz jasna, wtedy, gdy żył jeszcze człowiek o nazwisku Perkins. Oczywiście 
Scylla nie miał pojęcia dlaczego miasteczko Tring miało z tym wszystkim 
cokolwiek wspólnego. Prawda jednak była taka, że miało wspólnego bardzo wiele. 
Musiało się tam dziać coś ważnego - i tego właśnie Scylla miał się dowiedzieć. 
Był przekonany, że mu się to uda. Miał wkrótce pojechać do Anglii i spotkać się 
z człowiekiem, który nienawidził go do szpiku kości; żywił nadzieję, że któregoś 
dnia spotka się z potworem o jasnym włosach, a właściwie był pewny, że dojdzie 
do takiego spotkania. Stojąc tak w ciemnym domu, otoczony atmosferą śmierci, 
Scylla przeczuwał, że wkrótce stanie oko w oko ze wszystkimi czyhającymi już od 
dawna niebezpieczeństwami, czuł też, że wszystko wokół niego zaczyna stawać się 
coraz dziwniejsze; zastanawiał się również nad tym - będąc jednocześnie 
zaskoczony, że podchodzi do tego tak emocjonalnie - czy będzie uczestniczył w 
tym, co można nazwać finałem całej sprawy. W tym właśnie momencie, znów ku 
własnemu zdumieniu, pragnął bardzo, aby tak się właśnie stało. (I stanie się.@ 
Będzie żył.@ Dowodząc tym samym, że Bóg nie istnieje.) `pk `tc Mechaniczne 
zabawki `tc `tc I. Spotkanie klanów `tc `ty 1 `ty Kiedy ostatni z manekinów 
zamilkł, mężczyzna postanowił odpocząć - usiadł, zapalił fajkę, zamknął oczy i 
pozwolił swym myślom powędrować do czasu dzieciństwa, z którego pamiętał jeszcze 
fragment wiersza dla dzieci. ...Pomiędzy ciemnością i brzaskiem, Gdy swą wachtę 
kończy już noc, Jest czas, aby przystanąć na chwilę - Poświęćmy ten czas 
najmniejszym z nas... Jakże lubił ten wiersz. Nie dlatego, że była to dobra 
poezja. Niezależnie od tego, kim był autor, żałował zawsze, że do słowa "noc" 
nie znalazł lepszego rymu. Jeśli chodzi o ścisłość, słowa: "noc" i "nas" w ogóle 
nie rymowały się. Lenistwo poety. Istna fuszerka. Fatalna sprawa. Jednak lubił 
ten wiersz, miał wrażenie, jakby ten fragment mówił właśnie o nim. Najgorszą 
robotę miał już za sobą. Już wkrótce miał nadejść brzask - to prawda, że jedynie 
w wymiarze symbolicznym - po wykonaniu każdego następnego zadania czuł się, 
jakby po ciemnej nocy wkraczał w zupełnie inny świat - świat słońca i radości. 
Innym powodem jego dobrego nastroju było to, że gdy tak siedział, delektując się 
ulubioną mieszanką tytoniu, odczuwał pełnię szczęścia - był to ten właśnie 
moment "by przystanąć na chwilkę". Mógł wtedy spokojnie przemyśleć swoje 
dotychczasowe osiągnięcia, nie zapominając również o tym, co mógłby w swej pracy 
usprawnić. Pomyślał w tej chwili o Pelem, bohaterze, którego widział wiele razy 
w różnych krajach świata. Zastanawiał się, czy ten czarnoskóry Brazylijczyk 
kiedykolwiek miewał chwile refleksji, czy po strzeleniu następnej bramki, gdy 
pędził z powrotem na własną połowę boiska wiedząc, że ma za sobą cały stadion - 
czy w takiej sytuacji pytał sam siebie: jestem świetnym graczem, ale czy nie 
mógłbym być jeszcze lepszy? Czy był jakiś zwód, jakiś ruch ciała, który można 
było wykonać jeszcze lepiej? Czy przed wykonaniem strzału lub główki nie było 
jakiegoś niepotrzebnego dryblingu? Czy to podanie mogło być jeszcze 
dokładniejsze? Zaciągnął się fajką i poczuł w gardle przyjemne ciepło - 
uwielbiał to. Wiedział, że palacze, którzy nie zaciągają się fajką, narażeni są 
na raka wargi, tym natomiast, którzy się zaciągają, grożą wszystkie inne okropne 
choroby. On sam zaciągał się bez przerwy. Wiedział, jakie spustoszenie wywołuje 
w wątrobie alkohol. Pił jednak kiedykolwiek miał na to ochotę, i to w dużych 
ilościach. Wiedział też, jak cholesterol działa na organy wewnętrzne, mimo to 
zajadał się wołowiną. Szczególnie amerykańską wołowiną. Pracował kiedyś w 
Japonii, gdzie tamtejsza ludność zachwycała się gatunkiem tego mięsa o nazwie 
Kobe, lecz amerykańska odmiana była jednak lepsza. Pracował również w 
Argentynie, a więc w kraju, który szczyci się swym bydłem, ale cokolwiek by 
powiedzieć o Argentyńczykach, nie jest to przecież najmądrzejszy z narodów. 
Lubił jednak nie tylko amerykańską wołowinę. Uwielbiał wysokogatunkowe żeberka i 
filety wielkości dłoni. Homary z Maine, kraby o miękkich pancerzach, gotowaną 
kukurydzę - raczej na zimno, niż na gorąco; gdy spożywał ją na zimno, smarował 
ją masłem z Wisconsin i dodawał trochę pieprzu. Amerykanie jedli lepiej niż 
jakikolwiek inny naród. Gdy przebywał w tym kraju, starał się jeść tak dużo, na 
ile tylko pozwalała pojemność żołądka. Siedział w tej chwili wśród manekinów 
opróżniając fajkę z resztek tytoniu i czuł się, jak zwykle w takich 
okolicznościach, zawstydzony. Ludzie miewali różne wstydliwe zwyczaje, na 
przykład podglądanie, on też posiadał osobliwy zwyczaj - trzeba przyznać - dość 
głupi. Uwielbiał buszować po cudzych lodówkach. Zwłaszcza w Ameryce. Szczególnie 
w pięknych amerykańskich domach, takich właśnie jak ten, w którym w tej chwili 
przebywał. Któż w takim miejscu miałby nawet śmiałość zgadywać, co się kryje za 
drzwiami lodówki? Zaburczało mu w brzuchu. Było to dość dziwne, ale nigdy nie 
odczuwał takiego głodu, jak właśnie wtedy, gdy skończył jakąś część swojej pracy 
i zostawały mu do zrobienia jedynie jakieś drobne poprawki. Jeśli akurat 
pracował w pokoju hotelowym lub na ulicy, wtedy, rzecz jasna, nie było warunków 
na buszowanie po czyjejś lodówce - uczucie głodu było jednak takie samo, jak 
zwykle. Kiedyś, na początku swej kariery, miał zwyczaj wypychania kieszeni 
jedzeniem, co pozwalało mu jakiś czas przetrwać. Później, gdy miał już 
pieniądze, zawsze po wyjściu z hotelu szedł do dobrej restauracji. Dom, w którym 
teraz przebywał, mógł okazać się wymarzonym miejscem. Grube manekiny były 
równoznaczne z dobrym jedzeniem, natomiast piękny dom - to przecież pieniądze na 
smakołyki. Kiedyś przeżył wspaniałą przygodę w Massachusetts, gdzie natknął się 
na tacę z trzema dużymi homarami. Aż trzema! W pierwszej chwili nie był pewny, 
czy będzie w stanie poradzić sobie ze wszystkimi na raz. Gdy przyświecał mu 
jednak jakiś wzniosły cel, potrafił osiągać szczyty swych możliwości - tak więc 
skonsumował je do ostatka, oblizał ostatni kawałeczek, zostawiając na talerzu 
całą górę skorupek. Dom, w którym się teraz znajdował, bez wątpienia wyglądał 
obiecująco. Wstał, przeszedł nad manekinem, ruszył w kierunku schodów, obszedł 
drugiego manekina i dotarł do kuchni. Poczuł jak zabiło mu mocniej serce - 
lodówka była olbrzymia, takich rozmiarów, jak lodówki w supermarketach. Był w 
dodatku początek lata - a więc sezon na kraby. Przypomniał sobie pierwszego 
kraba, jakiego zjadł w życiu - wyglądał tak dziwnie, że nie było wiadomo, co z 
nim zrobić. Ale coś podpowiedziało mu - prawdopodobnie jakiś instynkt - że 
należy zacząć od nogi. No i, rzecz jasna, noga homara rozpuściła się w jego 
ustach jak masło. Następnie włożył do ust całego homara i schrupał go z 
rozkoszą. Gdy stał przed drzwiami wielkiej szafy chłodniczej, uczuciu wstydu, 
którego doznał wcześniej, zaczęło w tej chwili towarzyszyć wielkie podniecenie. 
Otworzył drzwi i... ...jogurt? Na górnej półce ustawione były w rzędzie - niczym 
żołnierze na warcie - słoiki z jogurtem. Spojrzał na niższą półkę. Amerykańskie 
piwo - tego już za wiele! Cóż za ohyda! Jego wzrok zatrzymał się następnie na 
dużej brązowej torbie, która wypełniała niemal całą dolną półkę; nieomylny 
instynkt podpowiedział mu, że wkracza oto w świat prawdziwej rozkoszy. Wyjął z 
lodówki dużą torbę, położył ją na kuchennym stole i sięgnął ręką do środka. 
Wyciągnął mniejszą paczuszkę, otworzył ją, powąchał zawartość, przytykając 
pakunek do samego nosa - ozór. Otworzył następną paczkę - siekana wątróbka. W 
następnej torebce znalazł wołowinę w konserwie - i w tym momencie poczuł 
odrażającą woń czosnku... ...żydowskie jedzenie ...cała torba była pełna 
żydowskich potraw... ...podniecenie i wstyd ustąpiły miejsca rozczarowaniu i 
złości - chwycił paczkę wędzonej wołowiny, rozdarł opakowanie i rzucił tym 
wszystkim o ścianę, następnie porozgniatał siekaną wątróbkę na blacie stołu, po 
czym z dziką wściekłością, której towarzyszyła pewna systematyczność, przystąpił 
do ukończenia swego dzieła: targał inne torby, rzucał je gdzie popadnie, 
rozdeptywał ich zawartość na podłodze, rzucał jedzeniem po ścianach - cała 
kuchnia stała się w końcu istnym pobojowiskiem, nad którym unosiły się cuchnące 
opary czosnku... ...po prostu chciał kogoś ukarać. Ci na górze zostali już, 
oczywiście, ukarani. Wyszedł z kuchni i ponownie skierował swe kroki ku schodom. 
Czuł się taki rozczarowany. Po prostu zdruzgotany. Oczekiwanie od życia samych 
przyjemności nie było rzeczą zbyt mądrą - na każdego czyhały niemiłe 
niespodzianki i rozczarowania. Idąc czuł nadal woń czosnku. Zatrzymał się. 
Czyżby jego ubranie przesiąkło tym zapachem? Tego byłoby już za wiele. 
Nienawidził tego zapachu. Nienawidził go jeszcze bardziej niż... ...niż...? W 
tym momencie do jego nozdrzy doszedł inny zapach. Jego źródłem była sypialnia na 
górze, a właściwie leżąca tam sparaliżowana kobieta. Jakiś czas temu miała 
wypróżnienie. Co za wstyd. Co za hańba. I pomyśleć, że parę minut wcześniej czuł 
się taki szczęśliwy, przypominając sobie wiersz z dzieciństwa. Nabrał powietrza 
do płuc, sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej skrobaczkę, a ponieważ stara 
kobieta na schodach była pierwszą osobą, na którą się natknął, toteż do niej 
zabrał się w pierwszej kolejności, zdzierając z jej twarzy całą skórę. To 
doprawdy zastanawiające, w jak dziwne sploty wydarzeń życie potrafi nieraz 
uwikłać zwykłych ludzi. Jego pierwsze zadanie. Było to ponad dziesięć lat temu. 
Nie interesował się wtedy polityką, ale związał się z pewnym politycznym 
ugrupowaniem z jednego tylko powodu: zrobił to dla dziewczyny, która kierowała 
grupą. Miała na imię Anna. Nie pociągała go jednak jej uroda. Pragnął jej z 
innego powodu: podobała mu się jej pasja oraz jej poglądy na temat 
niesprawiedliwości. Już wcześniej miewał do czynienia z pięknymi dziewczynami. 
Po raz pierwszy zdarzyło się to, gdy miał zaledwie trzynaście lat, już wtedy był 
jednak duży, miał bardzo jasne, prawie białe włosy i na wskroś niebieskie oczy. 
Wydawało się, że kobiety widziały w nim coś, co wypełniało pustkę ich życia. Był 
jednak typem mężczyzny, który pociągał głupiutkie kobiety - owszem, były ładne, 
pięknie zbudowane, miały duże powodzenie, ale zdobywanie ich nie wymagało 
żadnego wysiłku i nie dawało satysfakcji. Takie kobiety były zawsze do 
dyspozycji, po zawarciu znajomości niemal natychmiast rozbierały się i wszystko 
to przypominało ubijanie piany. Wiedział, że jeśli kiedykolwiek uda mu się to 
zrobić z Anną, będzie to coś niezwykłego. Ona jednak nie okazywała mu 
zainteresowania, gdyż on z kolei nie interesował się jej pracą; dla dobra sprawy 
postanowił więc wciągnąć się w tę działalność, zdobyć zaufanie dziewczyny, 
okazać jej pomoc - a wszystko po to, aby móc ją później mieć dla siebie. 
Pierwszy manekin, jakiego stworzył, był młodym mężczyzną. Nie był to ktoś ważny, 
Anna powiedziała jednak, że jej ojciec był bogatym i złym człowiekiem i gdyby 
zabrakło mu syna, to być może wpłynęłoby to pozytywnie na jego charakter - 
poszedł więc do mieszkania syna, szybko zrobił to, co miał do zrobienia i gdy 
właśnie szykował się do wyjścia, sparaliżował go strach - był zupełnie pewny, że 
za swój czyn odpowie własnym życiem, ale pomyślał jednocześnie, że uniknie kary, 
jeśli nikt się o tym nie dowie, jeśli nie zidentyfikują ofiary; miał przy sobie 
prymitywny nóż kieszonkowy, którym zmasakrował twarz chłopca, po czym uciekł. 
Nie mógł wtedy przewidzieć reakcji opinii publicznej. Stan, w jakim znaleziono 
zwłoki, wywołał w mieście szok. Anna, dumna z jego siły i odwagi - nigdy nie 
otworzył jej oczu na swój prawdziwy charakter i motywy postępowania - stała się 
jego kochanką, była w tej roli wspaniała, dawała mu wszystko czego żądał, ich 
związek skończył się jednak po głupiej próbie napadu na bank. Oczywiście był 
smutny z tego powodu, ale jednocześnie stał się już wtedy sławny. Później 
przeczytał o największym amerykańskim kowboju - nazywał się Horn, Thomas Horn. 
Był tym, który schwytał Geronima i został znanym detektywem, nikt nie potrafił 
tak jeździć konno i strzelać jak on, pod koniec życia zajął się tropieniem 
przestępców dla uzyskania nagrody; pod głową tych, których zabijał, umieszczał 
kamień. Był to znak Horna. Znalezienie zwłok z kamieniem pod głową powodowało, 
że wszyscy przestępcy uciekali w popłochu - tak bardzo się go bali. Zakupił więc 
odpowiedni sprzęt i tak go przygotował, że był znacznie lepszy od najostrzejszej 
brzytwy, używał go następnie do swego "skrobania". Upodobnił się do Horna. 
Wywoływał popłoch, otrzymywał najwyższe honoraria, jakie kiedykolwiek płacono za 
tego typu pracę; było to jednak uzasadnione, gdyż stał się prawdziwą legendą - i 
to długo przed ukończeniem trzydziestu lat. "...Pomiędzy ciemnością i 
brzaskiem..." - pomyślał, użył jednak innych słów, bardziej stosownych: 
"...między śmiercią i skrobaniem..." Pracował w szaleńczym tempie. Jego 
działalność przypominała oskrobywanie ryb z łusek. Zrobił to ze starą kobietą na 
schodach, następnie z tą, która była sparaliżowana, a jej ciało wydawało ten 
straszny odór, na koniec zostawił grubego mężczyznę, który w tak beznadziejnie 
głupi sposób próbował obronić kalekę, walczył dzielnie i nawet zdobył się na to, 
aby zaatakować - chwycił napastnika za włosy, wyrywając mu kilka z nich. Gdy 
było już po wszystkim, odetchnął i poszedł do łazienki, aby umyć skrobaczkę. 
Planował polecieć na krótko do Nowego Jorku, całą noc spędzić na grze w ruletkę, 
następnie polecieć concordem do Anglii i przez jeden dzień odpocząć. Miał teraz 
coraz więcej pracy - no i coraz więcej pieniędzy. Był z tego zadowolony, gdyż 
potrzebował pieniędzy. Wszystko układało się pomyślnie. Był z siebie całkowicie 
zadowolony, istniało tylko jedno "ale": uczucie wstydu związane z apetytem, 
jakiego nabierał po wykonaniu roboty. Gdyby tylko mógł się wyzbyć tego wstydu. W 
tym, że jadł po zakończeniu pracy, nie było przecież nic złego. Wszyscy mieli 
jakieś dziwactwa. W jego fachu byli nawet tacy, którzy po zabiciu człowieka 
przeżywali orgazm. Uśmiechnął się. Przynajmniej nie był obłąkany. `ty 2 `ty 
Melissa nigdy nie będzie miała co do tego pewności, ale prawdopodobnie to 
znienawidzone znamię uratowało ją od nieszczęścia. Słowo "znienawidzone" ani w 
części nie oddawało uczuć Melissy, ale język angielski - przynajmniej według 
filologów francuskich - był zubożałym językiem, niezdolnym do tego, aby w 
adekwatny sposób opisać różne zjawiska. Melissa sądziła, że żabojady - znani 
skądinąd ze swej niezwykłej arogancji - w tym konkretnym przypadku mogli mieć 
rację. Słowo "nienawiść" być może nie miało dostatecznie mocnego zabarwienia 
emocjonalnego, ale Melissa nie znała bardziej odpowiedniego. Znamię, które miała 
od urodzenia miało kształt guza. Po prawej stronie. Kilka cali poniżej prawej 
piersi. Miało pomarańczowe zabarwienie. W jej oczach było tak duże, jak dynia, w 
rzeczywistości miało wielkość połowy śliwki. Z początku znamię miało zabarwienie 
czerwone i według opinii lekarzy nie było niczym niezwykłym. Występowało u wielu 
dzieci. Z biegiem czasu powinno zniknąć bez śladu. A poza tym, któż by je 
zauważył - cała reszta ciała była przecież taka śliczna. Po jakimś czasie znamię 
zmieniło jedynie swój kolor, jego rozmiary pozostały te same. Melissa zauważyła 
to. Będąc dorastającą dziewczyną, przy każdej okazji, gdy musiała być rozebrana, 
miała bolesną i ustawiczną świadomość faktu, że posiada owo znamię. Nienawidziła 
sytuacji, gdy w towarzystwie innych dziewcząt zmuszona była brać prysznic, w 
takich chwilach trzymała zawsze prawą rękę opuszczoną luźno w dół, zasłaniając 
tym samym wstydliwe miejsce, natomiast lewą ręką namydlała ciało. Gdy inne 
dziewczęta odkrywały jej tajemnicę, wtedy - jak to zwykle robią małe niewinne 
istoty - naśmiewały się z niej bez końca. Gdy Melissa miała skończyć siedem lat, 
postanowiła porozmawiać o swym zmartwieniu z ojcem. Wtedy jeszcze nie mogła 
wiedzieć, że Mark Biesenthal był nie tylko najbardziej znanym, ale i uznanym 
historykiem amerykańskim. Był wcieleniem doskonałości - mężczyzną, który zawsze 
przy kolacji nosił garnitur i krawat. Był początek grudnia i pora dnia, gdy 
Melissa chodziła już zwykle spać - wtedy właśnie odbyła się jej rozmowa z ojcem. 
Jak zwykle po kolacji ojciec siedział w swoim gabinecie. Dziewczynka podeszła do 
niego, ojciec wziął ją w ramiona, całując go w policzek wyszeptała: - Dobranoc, 
a potem - bardzo cichuteńko - powiedziała: - Już wiem, co chcę dostać pod 
choinkę. - Powiedz mi, może nie zapomnę. - Czytałam o tym w jednym z mamusi 
czasopism. - W takim razie mniemam, że to będzie kosztowne... Melissa wskazała 
na swój prawy bok, gdzie znajdowało się właśnie "to". - Operacja plastyczna - 
powiedziała. - Hm - Uśmiechnął się i przez chwilę trzymał ją w ramionach. - 
Wytłumacz mi, do czego jest ci potrzebna ta operacja plastyczna? - Tatusiu, taka 
operacja usuwa różne rzeczy. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę. - Melissa, 
czy jesteś mądrą dziewczynką? - A bo ja wiem? Ojciec westchnął. - Kochanie, 
biorąc pod uwagę etap rozwoju, na jakim się właśnie znajdujesz, masz świetne 
ucho do języków, a więc nie muszę ci chyba o tym mówić, że wyrażenie "a bo ja 
wiem" nie pochodzi ani z naszego ani z jakiegokolwiek języka. Począwszy od tej 
chwili, chciałbym, abyś przestała tak mówić. Dobrze? Dziewczynka skinęła głową. 
- Pozwól, że sformułuję pytanie inaczej: jakie masz oceny w szkole? - Wiesz 
przecież sam, że mam dostawać tylko najlepsze. - Z tego co wiem, nie jesteś 
przez to nieszczęśliwa, prawda? - Nie. - I nauka nie zajmuje ci aż tyle czasu, 
abyś nie mogła choć chwilę pooglądać telewizji. Dziewczynka ponownie skinęła 
głową. - A więc dobrze. Czy uważasz - wiem, że to trudne pytanie, ale postaraj 
się odpowiedzieć - a więc czy uważasz, że jesteś atrakcyjna? Rzuciła ojcu ukośne 
spojrzenie. - Chodzi ci o to, czy jestem ładna? Nie. - (Nie było to kłamstwo, 
lecz niewinne kłamstewko. Była bowiem ładna. I miała nadzieję, że tak jest. Ale 
musiało upłynąć jeszcze dziesięć lat, zanim odpowiedziałaby na to pytanie 
twierdząco.) - A więc ja ci mówię, że jesteś ładna. Ale czy jesteś również 
wysportowana? - Szybko biegam. Jego głos stał się teraz bardziej doniosły, miał 
ton kpiący i wyrażał jednocześnie podenerwowanie. - Czy wygrywasz ze mną w 
"zośkę"? Ze mną, niegdyś mistrzem w tej grze? - No cóż, ćwiczę więcej niż ty. - 
Podsumujmy to wszystko: ładne, mądre, wysportowane stworzenie - jeśli nie będzie 
się mieć na baczności, może wyrosnąć na okropną arogantkę. Dziewczynka wyglądała 
na zmieszaną. - Na chwalipiętę - powiedział. Melissa nie cierpiała tego typu 
ludzi. - Nigdy się to nie stanie. - Może się tak stać. Ale myślę, że to 
czarujące znamię - które, jak dobrze wiesz, zniknie któregoś dnia, o czym 
zapewniali nas wszyscy lekarze - jest po prostu przypomnieniem, że nikt z nas, 
wyłączając mnie samego, nie jest doskonały. Myślę więc, że na Boże Narodzenie 
pomyślimy o jakimś innym prezencie. - A więc nie? Pocałował ją w policzek. - Być 
może kiedyś w przyszłości, gdy będziesz zdziecinniałą staruszką. W tej chwili 
jednak odpowiedź brzmi zdecydowanie: nie. W tym momencie weszła do gabinetu 
matka. - Wychodzę, wychodzę - powiedziała Melissa, ubiegając tym samym mamę, 
która i tak kazałaby jej za chwilę zmykać z pokoju ojca. Wybiegła z gabinetu, 
przystanęła na chwilę, aby posłuchać, o czym będą rozmawiać rodzice. - 
"Zdecydowanie: nie", ale w jakiej sprawie - spytała matka. - Chce, aby usunięto 
jej znamię. - Dlaczego tak bardzo jej to przeszkadza? - zastanowiła się matka. - 
A bo ja wiem - odpowiedział ojciec. Tej właśnie nocy obsesja Melissy wywołana 
czerwonym - zmieniającym barwę w pomarańczowe - miejscem na jej ciele, osiągnęła 
swoje apogeum. Pragnęła, aby znamię zniknęło. Nazajutrz - podobnie jak każdego 
ranka - sprawdziła, czy jej życzenie spełniło się. Zmierzyła następnie znamię w 
taki sposób, w jaki czyniła to co jakiś czas - zmierzyła nie tylko wysokość 
guza, ale również jego powierzchnię. Jeśli znamię nie znikało, chciała się wtedy 
przynajmniej upewnić, czy przypadkiem nie powiększa się - i okazywało się, że 
nie. Fakt ten, bardziej niż cokolwiek innego, nastrajał ją bardziej 
optymistycznie do życia i pozwalał jej myślom zająć się czymś bardziej 
pożytecznym. Chociaż obsesja osiągnęła wreszcie swój kres, Melissę ustawicznie 
trapiło coś innego: na ciele miała małe kępki włosów. Mając doskonałą figurę, 
nigdy nie wkładała dwuczęściowego kostiumu kąpielowego. Nigdy też nie pływała 
nago - nawet gdy znajdowała się na opuszczonej plaży gdzieś na Karaibach. Nie 
kochała się również z mężczyzną przy zapalonym świetle. Było tak przynajmniej do 
momentu, gdy w jej życiu pojawił się nagle Tom Levy, mężczyzna dość niezdarny, 
ale na tyle inteligentny, aby nie powielać sposobów postępowania jej ojca. 
Pierwszy raz, gdy spali ze sobą w jego małym mieszkanku, leżeli obok siebie bez 
żadnych ubrań, on pieścił jej ciało swoimi długimi palcami i zanim zdążyła 
odsunąć jego rękę, dotknął właśnie tego miejsca. Wyczuł w niej jakieś napięcie i 
spytał o przyczynę, gdy usłyszał wymijającą odpowiedź, nie zraził się, lecz 
nalegał, aby mu powiedziała; gdy wreszcie się na to zdobyła, zapalił światło i 
tak obrócił jej ciało, aby zobaczyć znamię. To, co wtedy powiedział było 
wspaniałe: - Sam chciałbym mieć coś takiego. - Następnie pocałował ją w to 
miejsce, zrobił to ponowie, po czym znów nastąpiła ciemność. Melissa już od 
dłuższego czasu była obiektem zainteresowania mężczyzn, ale po tej nocy 
wiedziała, że ten szczupły chłopak nie wymknie się z jej ramiona tak szybko, jak 
jego poprzednicy. W tej chwili, w późne czerwcowe popołudnie, u progu czwartego 
roku małżeństwa, leżała na ich wspólnym łóżku i czytała artykuł w brytyjskim 
czasopiśmie medycznym na temat odkryć w dziedzinie chirurgii krtani, które 
przyniosły wspaniałe wyniki w leczeniu dzieci mających pewne wady wymowy. 
Melissa polizała kciuk i obróciła stronę. Lizanie kciuka było nawykiem, którego 
nie potrafiła wyplenić. Jej ojca doprowadzało to do szału. - Moje książki są 
całe poślinione, musisz przestać to robić, w przeciwnym razie przestanę cię 
uznawać za swoją córkę. - Melissa próbowała, ale nie dawało to żadnego skutku, 
po prostu nie mogła nic na to poradzić i koniec - prawdopodobnie dlatego, że był 
to zwykły odruch, którego w ogóle nie była świadoma; podobnie zresztą było w 
przypadku McEnroe, który przy serwowaniu napinał językiem skórę policzka. Leżąc 
na łóżku Melissa czuła się bardzo szczęśliwa. Wyszła za mąż za mężczyznę, 
którego kochała, czytała w tej chwili artykuł, który ją zafascynował i mówiąc 
prawdę, była szczęśliwa z innego jeszcze powodu: nie musiała w tej chwili 
prasować. Nienawidziła tego, ale ponieważ nie potrafiła gotować, czuła się w 
obowiązku wykonywać czasem czynności typowej gospodyni domowej; uważała, że tak 
powinno być i nie przejmowała się tym, co na ten temat sądziły feministki. Gdy 
po raz pierwszy zadzwonił ktoś do drzwi, zignorowała to. Po chwili dzwonek 
rozległ się ponownie. Melissa wstała z łóżka, wygładziła spódnicę, narzuciła na 
siebie bluzkę bez rękawów i podeszła do drzwi wejściowych, nie otworzyła ich 
jednak, tylko spytała: - Tak? Z korytarza usłyszała głos: - Artykuły spożywcze, 
proszę pani. Melissa próbowała rozszyfrować osobnika stojącego po drugiej 
stronie drzwi. Był przed dwudziestką, z pewnością pochodzenia latynoskiego, 
prawdopodobnie inteligentny, prawie zupełnie zatracił obcy akcent. - O co 
chodzi? - Ze sklepu Gristede'a, proszę pani. - Nic u nich nie zamawiałam, nawet 
nie robię tam nigdy zakupów. Przez drzwi dał się słyszeć głęboki oddech. Potem 
padło pytanie: - Czy to jest piętnaste piętro? 465Ď? Melissa otworzyła ostrożnie 
drzwi, nie zdejmując z nich jednak grubego łańcucha. Młody człowiek był 
niewysokiego wzrostu i wyglądał schludnie. Miał w rękach tekturowe pudło 
wypełnione towarami ze sklepu spożywczego. - Przykro mi - powiedziała. - Być 
może chodzi o inne mieszkanie. - Już próbowałem, nikt jednak nie odpowiada. - 
No, cóż - powtórzyła Melissa. - Przykro mi; z pewnością zaszła jakaś pomyłka. 
Młody człowiek wyglądał na bardzo podenerwowanego. - To dopiero drugi dzień w 
pracy i zdarza mi się coś takiego! Większość zarobków to napiwki; niech to 
diabli! - Nie dam ci napiwku - powiedziała Melissa - nie możesz tego po mnie 
oczekiwać, ta pomyłka nie zaszła przecież z mojej winy. - Oczywiście, że nie, 
jestem po prostu wściekły, bo teraz muszę tracić czas na odszukanie właściwego 
adresu, a w moim fachu czas to pieniądz. - Uśmiechnął się. - Mój stary zawsze to 
powtarza: "w moim fachu". Wie ani dlacze o jest to śmieszne? On w ogóle nic nie 
robi. Czy wyczuwa pani w tym śmieszność? Melissa skinęła głową. "Czy wyczuwa 
pani śmieszność" - od tego chłopca nie spodziewała się usłyszeć takich 
sformułowań. Był z pewnością bardzo inteligentny i być może szukał sposobu na 
odmienienie swojego życia - prawdopodobieństwo, że mu się to uda, nie było 
jednak wysokie. - Czy mogę skorzystać z pani telefonu i zadzwonić do sklepu? 
Proszę mi pozwolić! - Nie. - Zrobię to błyskawicznie i zaraz sobie pójdę, 
wyjaśnię całe nieporozumienie i nie będę musiał iść z powrotem do sklepu. - Nie 
musisz wracać do sklepu, dwie przecznice dalej znajdziesz budkę telefoniczną. - 
Prawdopodobnie nie działa, a poza tym rozmowa kosztuje dwadzieścia pięć centów. 
Tak mi na tym zależy, proszę mi pozwolić. - Nie. Mam nadzieję, że rozumiesz 
powód. Pokiwał głową. - Tak. Rozumiem, proszę mi wierzyć. - Mówiąc to, zaczął 
odwracać się w kierunku wyjścia. Melissa spoglądała na niego, zamykając drzwi; 
jeszcze nie domknęła ich, gdy nagle chłopak odwrócił się i spojrzał na nią - tym 
razem na jego twarzy nie było już uśmiechu, wpatrywał się w nią błędnym, 
beznadziejnym wzrokiem chłopca ze slumsu. - Gdybym był jednym z was, wtedy 
wpuściłaby mnie pani do środka, to akurat zrozumiałem świetnie. Melissa poczuła 
się nagle dotknięta. Przede wszystkim dlatego, że pochodziła z rodziny o 
liberalnych poglądach i została dość rygorystycznie wychowana. Poza tym nie była 
przecież głupia - nie wpuszczało się do mieszkania obcych młodzieńców, 
niezależnie od tego, czy ich skóra ma kolor czarny, brązowy, biały czy zielony. 
Stojący na korytarzu chłopak nigdy nie zgodziłby się jednak z tego typu 
argumentacją. Mówiąc szczerze, Melissa nie obwiniała go za to - gdyby była na 
jego miejscu, myślałaby z pewnością podobnie; mając to wszystko na uwadze, ze 
złością zdjęła łańcuch i nieuprzejmym gestem wskazała nieznajomemu drogę do 
kuchni, gdzie znajdował się telefon. Obok zlewu ustawiona była deska do 
prasowania oraz żelazko wraz z całym stosem koszul Tommy'ego. Chłopak położył 
swój pakunek na desce, zrobił to niezwykle uważnie, aby nie poprzewracać koszul. 
Sięgnął następnie ręką do zawieszonego na ścianie telefonu, podniósł słuchawkę, 
wymamrotał: - Dziękuję - wykręcił szybko numer, po czym wykonał nagły zwrot i 
uderzył Melissę słuchawką w bok głowy - runęła jak długa, uderzając głową o 
podłogę, do oczu napłynęły jej piekące łzy, miała jednak nadzieję, że ani przez 
chwilę napastnik nie wziął ją za płaczliwą, rozhisteryzowaną babę, którą 
przecież nie była, łzy pojawiły się bezwiednie, a ona prawie w ogóle nie odczuła 
strachu, była tylko zła na samą siebie z powodu swej liberalnej głupoty; gdy 
tego typu myśli kłębiły jej się w głowie, napastnik wyjął zaostrzony śrubokręt i 
zbliżył go do jej twarzy. Dopiero wtedy odczuła prawdziwy strach. - dawaj... - 
...co?.. - ...dawaj, do diabła... - ...co ci mama dać?... -...nie pieprz głupio, 
wszystko, co masz... Melissa wlepiła wzrok w młodego mężczyznę, który trzymał 
śrubokręt blisko jej gardła, jej myśli zaprzątała teraz sprawa dość osobliwa - 
otóż w warunkach stresu akcent chłopaka stał się o wiele łatwiejszy do 
rozszyfrowania, Melissa zastanawiała się, dlaczego tak jest i doszła do wniosku, 
że podobnie było przecież w przypadku kilku dobrze wychowanych Anglików, których 
kiedyś poznała i którzy - jak się później okazało - byli typowymi mieszkańcami 
londyńskiego slumsu próbującymi ukryć swe prawdziwe pochodzenia; ale w przypadku 
tego młodzieńca sprawa wyglądała inaczej, gdyż nie było wątpliwości, że był z 
pochodzenia Latynosem, co się zaś tyczy Anglików - wygląd zewnętrzny nie 
zdradzał przecież ich prawdziwego pochodzenia; biorąc to wszystko pod uwagę 
Melissa, która była zawsze osobą dociekliwą, miała przez chwilę ochotę spytać 
swego napastnika, dlaczego gubi w tej chwili niektóre spółgłoski, akcentując 
jednocześnie pewne samogłoski - ale ponieważ była nie tylko dociekliwa ale 
również inteligentna, postanowiła więc, że nie będzie w tej chwili stawiać 
chłopca w krzyżowym ogniu pytań... - Jezu, zamknij się, Melissa - pomyślała - 
rób, co ci każe, nie zjawił się tutaj, aby ci pomóc, nie chce się z tobą 
zaprzyjaźnić. - Próbowała obrócić się, lecz chłopak nie pozwolił jej na to, 
przytykając do jej boku ostry koniec śrubokręta. - Czy pozwoliłem ci się ruszać? 
- ...moja torebka... jest w przedpokoju... chciałam przynieść pieniądze, 
przecież po to tu przyszedłeś, prawda?... -...razem pójdziemy... nigdzie nie 
pójdziesz beze mnie... Poszli do przedpokoju, Melissa wskazała miejsce, gdzie 
znajdowała się jej torebka, chłopak wziął ją i wysypał zawartość na podłogę obok 
drzwi, chwycił następnie za portfel i otworzył go. - Piętnaście pieprzonych 
dolarów? -...Przepraszam, nie noszę przy sobie pieniędzy, ale posłuchaj, mam 
dwie karty kredytowe, weź je... -...po cholerę potrzebne mi są karty kredytowe 
kobiety, czy według ciebie wyglądam jak kobieta...? -...nie... nie, oczywiście, 
że nie... -...biżuteria? -...nigdy jej nie noszę... -...paniusiu, dawaj 
pieprzoną biżuterię, nie próbuj mnie wykiwać. - To mówiąc ukłuł ją w bok 
śrubokrętem. -...to boli... -...o to przecież chodzi, a teraz oddaj biżuterię... 
Głos Melissy zaczynał drżeć. - Przysięgam na Boga, gdybym miała, dałabym ci od 
razu i zostawiłbyś mnie w spokoju. - Pokaż mi teraz, gdzie się ubierasz... 
Przeszli razem do sypialni i podeszli do toaletki. Chłopak otworzył szuflady, 
wysypał na podłogę ich zawartość, niczego cennego nie znalazł, przeklął. - 
Widzisz? Nie kłamałam. Doskoczył do niej. - Masz cholerne szczęście, że nie - i 
nie rób tego na przyszłość. Dawaj compact. - Co takiego? Jeszcze mocniej ukłuł 
ją śrubokrętem. - Nie wiem, o czym mówisz. - Nie masz odtwarzacza płyt 
compactowych? Melissa pokiwała przecząco głową. Chłopak rozejrzał się po pokoju. 
- No dobrze. Wezmę telewizor. Melissa zamknęła oczy. ...proszę... nie kłamię... 
uwierz mi... ale... nie mamy telewizora... - Wszyscy mają w domu jakiś cholerny 
telewizor! Spojrzała na niego. - Mieliśmy kiedyś, ale zepsuł się, zresztą 
niewiele oglądaliśmy, właściwie tylko program "Cheers" i Tedda Koppela... -
...nie obchodzą mnie wasze upodobania! -...oczywiście, że nie... przepraszam... 
chcę tylko powiedzieć, że nie zdecydowaliśmy się jeszcze na kupno nowego... 
Chłopak spojrzał na pieniądze, które trzymał w ręce. - Piętnaście dolarów? 
Narażam dupę dla piętnastu dolarów...? Melissa dokładnie mu się przyjrzała. Był 
speszony - zepsuty dzieciak, który na urodziny nie dostał tego, co chciał. 
Rozejrzał się w koło, następnie spojrzał w kierunku przedpokoju, aż w końcu jego 
wzrok zatrzymał się na drzwiach. Melissa zrozumiała, że to, co mogło okazać się 
istnym koszmarem, w tym momencie kończyło się - chłopak chciał wyjść, było już 
po wszystkim, odniosła więc zwycięstwo; aby dać mu jeszcze jeden powód do 
wyjścia, powiedziała z taką energią w głosie, jaką potrafiła jeszcze z siebie 
wykrzesać: - Ciesz się, że masz chociaż tyle, jeśli jesteś mądrym chłopcem, 
lepiej idź już sobie, za chwilę wróci mój mąż. To był błąd - i to wielki. Przede 
wszystkim dlatego, że chłopak nie uwierzył jej słowom i sytuacja, w której się 
oboje znaleźli, nabrała jakby nowego wymiaru - teraz wiedział, że kobieta jest 
zupełnie sama i do tego bezbronna, dostrzegł w tym szansę, aby zmniejszyć 
rozmiary swojej porażki, odzyskać poczucie męskości i urządzić sobie zabawę, 
którą zapamięta na długo. - Naprawdę za chwilę? - Tak. - To znaczy może tu być 
lada moment? - Właśnie tak. - A więc myślisz, że najwyższy czas abym stąd 
spływał? Pokiwała głową i obserwowała, jak on tymczasem chwycił metalową stronę 
śrubokręta i przytknął okrągłą rączkę do jej najbardziej intymnego miejsca. 
Odsunęła śrubokręt na bok. - Ten twój skurwiel ma szczęście. Melissa milczała. - 
Wiesz, że jesteś ładniutka? - Popatrz, ty... - zaczęła. Przytknął śrubokręt do 
tego samego miejsca, tym razem zrobił to jednak mocniej. - Nie mam ochoty 
patrzeć, chyba że na ciebie. - Wskazał ręką na coś, co znajdowało się za jej 
plecami; wiedziała, że chodzi mu o łóżko. - Robicie to przy zapalonym świetle? 
Ty i ten twój szczęściarz? Nie wiedziała co ma w tej chwili powiedzieć. - C'mere 
- mówiąc to pomyślała, że będzie ją próbował pocałować, więc odchyliła głowę, 
okazało się to jednak daremne - jego zainteresowanie skupiło się bowiem na 
spódnicy, którą gwałtownym ruchem zdarł z jej ciała. - Przest... - zaczęła, ale 
on zasłonił jej usta mocno ręką i powiedział szeptem: -...jeśli zrobisz to 
jeszcze raz, rozerwę cię na strzępy, wierzysz mi? Skinęła głową. - Wyskakuj z 
majtek. Melissa stała jak wryta. - No już, ty dziwko, rób to, nie zmuszaj mnie, 
żebym to sam zrobił, dobrze? Po chwili stała naga od pasa w dół. Chłopak wziął 
do ręki śrubokręt i znów ją dotknął. - Proszę... -...kobiety to lubią... takie 
twarde rzeczy... -...nie... nie lubią... - A więc delikatnie. Chcesz delikatnie? 
-...nie... w ogóle nie chcę... - Będziesz chciała, kiedy to zobaczysz... - 
mówiąc rozpinał w spodniach zamek błyskawiczny. Wziął "to" następnie do ręki i 
zbliżając się do Melissy, zaczął rozbudzać w sobie swe męskie instynkty. Pchnął 
ją na łóżko. Melissa upadła, próbując cały czas zachować świadomość, starała się 
również przypomnieć sobie, co należy zrobić w takich okolicznościach - 
oczywiście żadna inteligentna kobieta nie mogła się znaleźć w takiej sytuacji, 
Melissa czytała przynajmniej na ten temat jakieś artykuły - i teraz, gdy 
napastnik przyparł ją do łóżka, próbowała za wszelką cenę przypomnieć sobie, co 
powinna w tej chwili zrobić: bronić się? Zrezygnować z walki? Zacząć rozmawiać z 
napastnikiem i w ten sposób próbować wyswobodzić się? Nie potrafiła znaleźć 
odpowiedzi - choć ta odpowiedź mogła uratować jej życie. Cały okres nauki w 
szkole wydał jej się w tym momencie czasem straconym, uzyskiwanie dobrych ocen w 
szkole, na uniwersytecie oraz przy obronie pracy dyplomowej nie było niczym 
trudnym, trzeba było tylko włożyć w to wszystko trochę wysiłku - jednak teraz, 
gdy znalezienie trafnej odpowiedzi naprawdę miało jakieś znaczenie - gdy nie 
chodziło o studiowanie jakiejś książki po to jedynie, by uzyskać nie mającą 
znaczenia ocenę - Melissa nie sprawdziła się. - Wymyśl coś - mówiła do siebie w 
myślach - bronić się? Tak? - Ale jakiś inny głos podpowiadał jej, że taka 
reakcja kobiety mogła rozzłościć mężczyznę, który wpadłby wtedy w panikę i 
zabiłby swoją ofiarę; mógłby, rzecz jasna, zareagować tak samo, gdyby kobieta 
próbowała zastosować metodę perswazji; uległość w takich okolicznościach 
wydawała się natomiast Melissie czymś poniżającym - ale być może taka właśnie 
reakcja była najlepsza z możliwych: wyłączyć się zupełnie i myśleć o czymś 
innym, zapomnieć o napastniku i wyobrazić sobie, że to jedynie jakaś wizja - to 
fakt, że napawająca strachem, ale jednocześnie posiadająca jakiś komiczny 
wymiar... ...twarz, która zbliżała się w tej chwili do twarzy Melissy, nie 
posiadała jednakże takiego wymiaru. Pocałował ją. Do jej ust wcisnął swój język, 
jedną ręką trzymał jej głowę, aby nie mogła jej odwrócić, drugą dotykał jej 
nagiego ciała - a więc musiał odłożyć na bok swój śmiercionośny śrubokręt i 
przystępował w tej chwili do czynu, Melissa zamknęła oczy i nie otwierała ich, 
gdy pocałował ją ponownie; jego obie ręce znalazły się teraz na jej bluzce, na 
jej piersiach... ...pomyśl o polu stokrotek... - ktoś powiedział tak kiedyś do 
dziecka, gdy właśnie miało się zdarzyć coś niemiłego - "pomyśl o polu..." 
Chłopak zdzierał teraz z Melissy bluzkę. Śnieg. Biały śnieg - zawsze to kochała. 
Pomyśl o tym, powiedziała do siebie w myślach, wyobraź sobie, że ciągnie cię 
ktoś na saniach, myśl o tym, przypomnij sobie, jak wycinano ci migdałki, a potem 
jadłaś lody - takie zimne i białe, wyobraź sobie, że jesteś Królewną Śnieżką i 
że kocha cię książę - i że jesteś najpiękniejsza i... ...i w tym momencie 
poczuła w ramionach wielką moc, szokująco brutalną siłę w szczupłych nogach - 
zrozumiała bowiem, że pod podartą bluzką ten jakiś ciemnoskóry stwór zobaczy tak 
skrzętnie przez nią ukrywane pomarańczowe wstydliwe miejsce, a przecież w jej 
dorosłym życiu żaden mężczyzna tego nie widział, żaden mężczyzna z wyjątkiem 
Tommy'ego - było to słuszne, tak właśnie miało być i nic nie miało się pod tym 
względem zmienić; pomyślawszy o tym wszystkim, Melissa raptownie przewróciła się 
na bok, odpychając napastnika ramionami i kopiąc go nogami; on najwidoczniej nie 
był na to przygotowany i stracił w tym momencie równowagę, wtedy Melissa 
zamierzyła się palcami na jego oczy, lecz chybiła celu, tymczasem on, straciwszy 
równowagę, runął jak długi na łóżko, dzięki czemu Melissa dostrzegła leżący w 
pobliżu śrubokręt, sięgnęła po niego - udało się, zaczęła nim następnie 
wymachiwać na oślep chcąc trafić swojego oprawcę i jeden z ciosów dosięgnął 
nawet celu, nie wywołując jednak pożądanego skutku, napastnik odturlał się 
jednak w bok, co pozwoliło Melissie stanąć i choć ciało nie znajdowało się w 
doskonałej równowadze, zdołała odskoczyć kilka metrów dalej; on natychmiast 
rzucił się za nią w pościg i układając ciało jak do nurkowania, zdołał chwycić 
ją za stopę, Melissa niemal upadła, znajdując się w tej chwili przy samych już 
drzwiach; mogła spróbować je otworzyć, lecz były zamknięte; ponieważ często 
miewała kłopoty z ich otwarciem, wybrała w tym momencie inną możliwość - 
kuchnię, a tam znajdowały się przecież noże, tak więc gdy dotarła już do celu, 
sięgnęła po jeden z nich, lecz nie zdołała utrzymać go w dłoni, ciągle miała 
jednak przy sobie śrubokręt i gdy napastnik ponownie zaatakował, doskoczyła do 
niego raptownie, starając się zadać mu cios; przez moment zastanowiła się, czy 
byłaby w stanie zrobić z tej broni prawdziwy użytek, czy zdobyłaby się na to, 
aby go oślepić lub wbić mu nóż w gardło - czy byłaby do tego zdolna? Na to 
pytanie nie musiała znaleźć natychmiastowej odpowiedzi, gdyż oto za plecami 
napastnika pojawił się nagle jej Tommy, jej ukochany mąż, do jego dzikich oczu 
napłynęły w tym momencie łzy gniewu... `tc Iii. Próba generalna `tc  `ty 1 `ty 
Wuj Arky siedział na jednej z wyżej umieszczonych ławek sali  gimnastycznej 
uniwersytetu Princeton i pierwszy raz od pewnego czasu był bliski ekstazy - 
słowo to zwykle kojarzył z seksem, jednakże dla kogoś, kto przekroczył już wiek 
emerytalny, seks był równie podniecający - przynajmniej w niektóre dni - jak to 
czy na śniadanie zjeść grzanki, czy też otręby pszenne. W tym jednak momencie - 
było kilka minut po dziewiątej - uśmiechnęło się do niego szczęście. A powodem 
tego był fakt, że właśnie w jego mieście rodzinnym można było być świadkiem 
spotkania największych młodych talentów koszykówki - w sumie stu dziesięciu 
graczy, w większości uczniów niższych klas szkół średnich. Co więcej nie 
przyjechali oni z południowej Filadelfii czy też z przesyconych wilgocią boisk 
Waszyngtonu. Ludzie sportu mieli do tych miejsc jakieś dziwne uprzedzenie. Nie 
był to również zwykły obóz koszykarski, w czasie którego nie robi się nic 
innego, tylko biega i wykonuje rzuty przez dziesięć godzin dziennie. Ten obóz 
był czymś więcej - do udziału w nim zaproszono najlepszych graczy, jakich miała 
cała Ameryka, obóz miał ich przygotować nie tylko do przyszłych wyczynów 
sportowych, ale również do życia. Rano odbywały się sesje naukowe, popołudnia 
wypełniały spotkania przeznaczone na udzielanie porad indywidualnych oraz 
wykłady. Były też spotkania z wielkim Michaelem Jordanem. A potem, wieczorami - 
i to była największa frajda - w obecności kilkudziesięciu trenerów, łowców 
talentów z różnych uczelni, oraz starych bywalców sal gimnastycznych - takich 
właśnie, jak wuj Arky - pozwalano młodym chłopcom na to, aby pograli sobie 
swobodnie, można ich było wtedy oglądać, jak poruszają się zwinnie po boisku i 
rzucają celnie do kosza, można było podziwiać ich cudowną sztukę improwizacji. 
Będąc świadkiem tych wspaniałych pokazów, wuj Arky czuł się zupełnie beztrosko - 
biorąc pod uwagę jego codzienne zajęcia, można mu było takiego stanu ducha 
jedynie pozazdrościć. - Pieprzone czarnuchy - usłyszał za swoimi plecami. Wuj 
Arky odwrócił się i zobaczył opalonego mężczyznę, który właśnie przyszedł i 
usiadł w następnym rzędzie, był postawny, mocno zbudowany, jego wzrok wyrażał 
pogardliwy stosunek do tego, co działo się na boisku. Mężczyzna zwrócił się do 
Arky'ego: - Czy może pan uwierzyć, że wieczorami wypuszczają te goryle na 
wolność? Należałoby ich zamknąć na klucz, a potem wyrzucić ten klucz i pozwolić 
grać chłopcom, którzy wiedzą, jak się to robi. - A kimże są ci chłopcy? - 
zapytał wuj Arky, bawiąc się swoją brodą w stylu św. Mikołaja, aby ukryć 
nieuzasadnione podenerwowanie. - Och, niech pan przestanie pieprzyć. - 
Przypuszczam, że ma pan na myśli mieszkańców Kaukazu - powiedział wuj Arky. - 
Czy Żydzi mieszkają na Kaukazie? - zapytał opalony mężczyzna. - Czy to miał pan 
na myśli? Wuj Arky spojrzał na tego drugiego gniewnym wzrokiem, po czym odwrócił 
się raptownie w kierunku płyty boiska. - Kim pan jest - księżną Di? - Tak się 
składa, drogi panie, że jestem kibicem sportowym, a więc kimś, kim pan z 
pewnością nie jest. - Bzdury - wiem wszystko na ten temat - i wiem, że żydki nie 
grają w koszykówkę, jedyną dobrą rzeczą jaką zrobiły czarnuchy jest to, że ich 
przepędziły. Ale uprawiają inne sporty, nie wymyślili jednak do tej pory nic 
godnego zainteresowania. - Sid Luckman był najlepszym rozgrywającym, jakiego 
widział świat. - W tym momencie tłum kibiców krzyknął: "Aaa...", Arky odwrócił 
się, ale było już za późno, aby zobaczyć z pewnością wspaniały rzut. Przesunął 
się o kilka miejsc dalej. Opalony mężczyzna podążył za nim. - A więc umieją 
skakać - powiedział. - Kangury i żaby robią to lepiej. Ale nie mają rozumu 
podobnie jak żydki nie mają żadnej ikry. - Koufax? Koufax był najlepszym 
strzelcem w całej historii. Poznałem go osobiście. Był prawdziwym dżentelmenem - 
miałem wielki szacunek dla talentu, któremu towarzyszyła taka skromność... - 
Tak, z pewnością. I stchórzył przed wzięciem udziału w turnieju, gdyż - jak to 
tłumaczył - było to jakieś święto dla żydków. Prawda była taka - i wie o tym 
każdy kibic - że bał się po prostu grać z lepszymi od siebie. - Proszę zostawić 
mnie w spokoju - powiedział wuj Arky - chcę oglądać grę. - Jak długo potrafi pan 
strawić oglądanie tego marnego widowiska? - Do momentu, jak skończą. Nieważne, 
jak długo będą grać... -...grają do jedenastej. - A więc zostanę tu do tej 
godziny. - Zostanie pan tu aż do jedenastej w towarzystwie samych małp? - Ależ 
proszę pana - powiedział wuj Arky. - Zakończmy tę rozmowę, zanim zacznie pan 
dzielić się ze mną filozoficznymi poglądami na temat ludności latynoskiej. - Wuj 
Arky wpatrywał się w boisko przez kilka minut, a następnie odwrócił się na 
moment. Opalonego narwańca już nie było. Cóż za ulga. W tej chwili na boisku 
wielki czarny gracz blokował strzał innego zawodnika, robił to z taką gracją. 
Arky w dużym napięciu śledził grę ciemnoskórych zawodników, w pewnym jednak 
momencie zaświtała mu w głowie myśl, że w tym, iż ów narwaniec wypytywał go o 
plany na dzisiejszy wieczór, mogło się kryć coś więcej niż zwykła ludzka 
ciekawość. To dziwne. A może wcale nie? `ty 2 `ty Scylla wyszedł z sali 
gimnastycznej, wsiadł do czerwonego chevroleta i pojechał do zachodniej części 
Princeton, minął ciemny dom wujka Arky'ego, skręcił w najbliższą ulicę i 
zaparkował. Na tylnym siedzeniu znajdował się futerał na rewolwer; Scylla 
szybkimi ruchami, używając specjalnych pasków, zawiesił futerał na klatce 
piersiowej. Na siedzeniu leżał też zawinięty w jakiś papier pistolet Magnum. 
Scylla włożył grube rękawiczki, odwinął pistolet, wsunął go do futerału, wziął 
do ręki kurtkę, dużą latarkę, wyszedł na zewnątrz, kurtkę włożył na siebie. 
Podszedł do domu wuja Arky'ego - zgodnie z informacją, jaką uzyskał od Perkinsa, 
na skrzynce na listy widniało nazwisko: J. F. Vaughan. Skrył się w cieniu obok 
domu i odczekał chwilę. Panowała cisza. Następnie, działając szybko, otworzył 
bez trudu zamek w drzwiach wejściowych, wszedł do środka, zapalił latarkę. Salon 
nie wyróżniał się niczym specjalnym. Sam dom miał charakter bungalowu, był 
usytuowany na dość rozległej działce, nie posiadał jednak własnego charakteru. 
Scylla odnalazł schody prowadzące do sutereny, oświetlił je latarką i bez 
przeszkód dotarł do laboratorium. Chryste - ile tam było butelek! W środkowej 
części dużego pomieszczenia znajdował się ogromny stół, a na nim przynajmniej 
sto identycznych butelek ze szkła, wszystkie zawierały przezroczystą ciecz, 
wszystkie też posiadały dozowniki i były oznakowane podobnymi do siebie 
nalepkami. Scylla oświetlił butelki latarką. Na każdej nalepce widniało napisane 
na maszynie słowo oznaczające jakiś kolor. Była więc butelka "Niebieska, 
"Niebieska o odcieniu talu", "Bursztynowa", "Umbrowa". Były kolory: "Piaskowy", 
"Ciemnożółty", a obok "Żółć indiańska". "Lawendowy", "Turkusowy". "Szary", 
"Cytrynowy" i "Miedziany". I nagle Scylla poczuł się jak sparaliżowany, ale 
trwało to jedynie krótką chwilę, kiedy zorientował się, że podłoga, na której 
stoi, zaczęła nagle skrzypieć i że musiała być podłączona do prądu 
elektrycznego, gdyż tam gdzie stał, pojawiło się nagle światło; w chwilę później 
poczuł podmuch powietrza, które stawało się coraz gorętsze, natomiast 
skrzypienie coraz głośniejsze. Scylla nie był nowicjuszem i wiedział co znaczy 
znaleźć się w pułapce, wiedział więc teraz dobrze, że właśnie mu się to 
przytrafiło. - Jestem bardzo dobrym strzelcem - powiedział wuj Arky, pojawiając 
się nagle w drzwiach rozświetlonego pomieszczenia z małym, można by nawet 
powiedzieć, gustownym pistoletem w ręku. - A ty jesteś bardzo kiepskim 
złodziejem. Jeśli nie zgadzasz się z którymkolwiek z tych stwierdzeń - zrób 
ruch. Jeśli tak, stań w pozycji krzyża. - Jezu... -...do cholery, rozłóż 
ramiona! Polecenie zostało wykonane. Wuj Arky zapalił światło i wyłączył 
oświetlenie podłogi. Szybkim krokiem ruszył w kierunku Scylli i gdy był już 
blisko, przystanął, następnie wyciągnął mu pistolet Magnum znajdujący się w 
futerale pod kurtką i zrobił krok do tyłu. - Jeśli Opatrzność sprawi, młody 
człowieku, że będziesz miał okazję, by zrobić coś takiego jeszcze raz, nie sądź, 
że można tak szybko pokrzyżować plany komuś, kto jest twoją potencjalną ofiarą. 
Co ukradłeś? - Nic. - Opróżnij kieszenie. - Zszedłem tu na dół po coś cennego, 
później chciałem wziąć magnetowid. Wuj Arky zaczął się śmiać. - Co w tym 
śmiesznego? - Twoja panika czy głupota - nie wiem, która z tych dwóch rzeczy 
bardziej mnie śmieszy. - Otworzył swój maleńki pistolet. - Jak widzisz, pusty. 
Trzymam go tylko w celu odstraszania, jestem naukowcem. - Teraz wymierzył Magnum 
w serce wysokiego mężczyzny. - Ale możesz mi wierzyć: naprawdę dobrze strzelam. 
- Obniżył pistolet, celując w okolice jąder. - Chryste... niech mi pan pozwoli 
odejść... - Najpierw musisz mi powiedzieć, co chciałeś ukraść. - Co popadnie, 
wie pan, wszystko to, co można spieniężyć, mam taki nałóg, potrzebny mi jest 
szmal... Arky wyszedł ponownie na zewnątrz, przekręcił odpowiedni kontakt i 
podłoga, na której stał Scylla, zaczęła się znów robić coraz gorętsza. - Mogę 
cię tu usmażyć, jeśli chcesz, lepiej powiedz całą prawdę. - Jakiś pedał chciał 
butelkę! Już drugi raz w ciągu tego wieczoru wuj Arky był bliski ekstazy. 
Standish. Musiało chodzić o spanikowanego Standisha, który próbował opóźnić jego 
prace. Wspaniale - czyż mógł być jakiś lepszy dowód na to, że Standish był w 
tyle. Arky wyłączył dopływ prądu, patrzył, jak podłoga dochodzi do swego 
normalnego stanu, włączył oświetlenie, podniósł do góry Magnum i przybliżył się 
do głupca. - Powinieneś był poprosić. - Nie rozumiem. - Weź butelkę. - Którą? - 
No tak, to rzeczywiście jest problem. - Nie wiedziałem, że tyle ich będzie, ten 
facet obiecał mi dwa i pół dolara, jeśli wezmę butelkę i zawiozę ją do miasta. 
Myślałem, że to potrwa chwilę. - I nie potrwa dłużej - powiedział wuj Arky. 
Wskazał pistoletem na butelki. - Na pewno chodzi o jedną z tych. Przysięgam - 
jeśli wybierzesz tę właściwą, uścisnę ci dłoń. - Ale jest ich chyba ze sto. - Co 
najmniej. Wybieraj. - Spoglądał na opalonego mężczyznę, który przypatrywał się 
nalepkom. - Każda butelka oznaczona jest innym kolorem. - To prawda. - Ale 
wszystkie wyglądają tak samo. - Bystry umysł - Standish wybrał właściwego 
człowieka. - Niech pan posłucha, zawrzyjmy uczciwy układ, prawdopodobnie nie uda 
mi się wybrać właściwej za pierwszym razem, co wtedy? - Powiem ci później, na 
razie dokonaj wyboru, weź butelkę do ręki, odkręć ją, powąchaj zawartość i odłóż 
ją ostrożnie na swoje miejsce. - Na Boga, niech mi pan da jakąś szansę... -
...dobrze, dam ci szansę, gdybyśmy odwrócili role, zgadłbym od razu. - 
Szaaansa... - ...wybieraj! Spoglądał na mężczyznę, który najpierw zawahał się 
przez chwilę, wybrał butelkę, odstawił ją jednak, wziął następną i miał zamiar 
zrobić to samo, odkręcił ją jednak, powąchał i odstawił z powrotem. - No dobrze, 
wybrałem, co teraz? - Jestem wynalazcą - wszystkie butelki z wyjątkiem jednej 
zawierają coś, co sam wynalazłem. Gaz w postaci cieczy. Powinieneś był... - 
spojrzał na zegarek... - zostało ci co najmniej pięć sekund życia. - Ty 
sukinsynu - krzyknął duży mężczyzna i ruszył na Arky'ego z zamiarem odebrania mu 
pistoletu. Jednakże zanim zdołał się do niego zbliżyć, nogi odmówiły mu 
posłuszeństwa i zwalił się z łoskotem na twardą podłogę. Arky przypatrywał się 
temu z dużym zainteresowaniem. Nerwowe zaciśnięcie pięści. Potem jeszcze 
jedno... Wreszcie ciało przestało się ruszać. Arky przeszedł nad leżącymi 
zwłokami i podszedł do swego stołu, gdzie znajdował się jego najcenniejszy 
wynalazek, tak doskonale strzeżony dzięki chyba stu różnym systemom 
zabezpieczeń. Ze zwykłej ciekawości wziął butelkę, którą wybrał martwy już w tej 
chwili mężczyzna i ze zdumieniem stwierdził, że mężczyzna nie pomylił się, 
zdumiał się po raz drugi, gdy łomot jego własnego serca został zagłuszony 
głosem, który dochodził z miejsca, gdzie leżały zwłoki, głos ten powiedział 
jakby od niechcenia: - Nawet moi wrogowie muszą przyznać, że umieram w wielkim 
stylu... Babe nigdy nie potrafił odpowiedzieć na pytanie, dlaczego w tym dniu 
skrócił swój bieg. Często, szczególnie późnym popołudniem, w takie miłe dni jak 
właśnie ten, biegał wokół sztucznego jeziora co najmniej przez godzinę, tego 
jednak dnia biegał dopiero dwadzieścia minut i nawet nie zdążył pofantazjować 
sobie do woli - Edwin Moses, niepokonany płotkarz, wyzwał go na pojedynek, mieli 
razem wziąć udział w maratonie, którego cały przebieg będzie na żywo 
transmitowała telewizja całego świata, zysk z całej imprezy będzie, rzecz jasna, 
przeznaczony na cele charytatywne; w związku z tym wydarzeniem na łamach prasy 
sportowej powstał spór: czy płotkarz - specjalista na dystansie pół mili, o 
którego wytrzymałości nikt nigdy nie słyszał, mógł stanąć w szranki z wielkim 
maratończykiem Babem, choć ten nie trenował właściwie od dziesięciu już lat? 
Wyglądało to tak, jakby Bobby Fisher powracał do swego fachu; Babe był przez 
całe lata profesorem historii i abstrahując od jego dawnej, niekwestionowanej 
wielkości - czy mógł teraz osiągnąć coś, co można by nazwać dobrą formą? Wariat, 
pomyślał Babe o sobie samym, następnie zwolnił bieg i w końcu zatrzymał się. Cóż 
za głupkowaty sen na jawie. Gdy biegał, lubił myśleć o rzeczywistości, wplatając 
w nią jednocześnie elementy fantazji, lecz to, o czym myślał przed chwilą, było 
najgłupszą rzeczą, jaką wymyślił od czasów... być może był to najgłupszy pomysł 
w całym jego życiu. Oparł się o ogrodzenie otaczające sztuczne jezioro, obok 
niego przechodziły tłumy ludzi. Gdy zaczął tam biegać, nikt nawet nie wiedział o 
istnieniu jeziora. Może z wyjątkiem kilku podobnych mu zapaleńców. Dziś stało 
się miejscem spotkań dla matek z Dalton. Tego dnia bieganie nie sprawiało mu 
żadnej przyjemności. W tym akurat dniu lepszym miejscem do uprawiania joggingu 
było z pewnością Bloomingdale's. Poza tym brakowało mu Melissy. Co prawda nie 
rozstawali się ostatnio, ale po prostu stęsknił się za jej towarzystwem. 
Większość czasu przy śniadaniu spędzili milcząc, ale powodem tego nie była 
wzajemna niechęć - Melissa zaczynała czytać ten świetny artykuł na temat krtani 
i nie interesowała się niczym innym. Babe uśmiechnął się i odepchnął ramionami 
od ogrodzenia. Byli na pewno ludzie, którzy mogliby uważać jego żonę za osobę 
dość dziwną - ileż w końcu było młodych ładnych kobiet, które lubiły same 
jeździć metrem, udawały, że nie zwracają uwagi na otoczenie, a tylko gapią się 
przez okno i nie czytają nawet - jak to robią wszyscy - jakiejś popularnej 
powieści - cały czas przysłuchując się z najwyższą uwagą, jak niektórzy ludzie 
przedłużają w wymowie pewne samogłoski, nie wypowiadając jednocześnie jakichś 
tam spółgłosek? Chyba jest dziwna - zdecydował w końcu Babe wybiegając z parku i 
kierując się w stronę ulicy Sto Szesnastej; pobiegł następnie wzdłuż West Side i 
dotarł do numeru 465, wjechał na górę windą i ze zdziwieniem stwierdził, że 
drzwi do mieszkania nie były zamknięte na klucz; otworzył je i usłyszał odgłosy 
jakiejś szamotaniny, dochodzące od strony kuchni i gdy po chwili znalazł się w 
krytycznym miejscu, dokonał szybkiej oceny sytuacji: zobaczył niskiego, mocno 
zbudowanego mężczyznę o brązowej skórze, rozporek w jego spodniach był rozpięty; 
obok niego stała jego własna żona w potarganej bluzce, a od pasa w dół nie miała 
na sobie nic; gdy łzy napłynęły mu do oczu, ruszył wprost na wroga - wyciągnął 
przed siebie długie szczupłe ramiona i naprężył palce rąk tak, jakby miał zamiar 
go dusić, ten jednak zrobił unik i zadał pięścią cios, który wylądował na 
brzuchu Babe'a; Babe - nie był przecież zdobywcą "Złotych Rękawic" - stracił na 
chwilę oddech i zatoczył się do tyłu, ten drugi rzucił się teraz na niego, raz 
po raz wymierzając mu ciosy w twarz; Babe poczuł nagle, że traci równowagę i 
ratując się przed upadkiem, oparł się na desce do prasowania, ta jednak spadła 
na podłogę, a on wraz z nią, uderzając mocno o podłogę; chłopak wskoczył teraz 
na Babe'a, skrępował jego ruchy kolanami i obiema rękami mógł teraz bezkarnie 
walić w niego jak w bęben; usta Babe'a zaczęły wypełniać się krwią... Do tej 
pory Melissa zetknęła się z przemocą tylko w kinie, na ekranie wszystko było 
jednak dokładnie zaplanowane, a główny akcent położony był na choreografię; poza 
tym siedząc w ciemnym kinie wiedziało się, że za scenami gwałtu nie kryje się 
prawdziwy ból. Teraz jednak, stojąc w kuchni i widząc zakrwawioną twarz męża, 
obserwując strużki krwi płynące po jego brodzie, gdy tymczasem mniejszy 
mężczyzna nie przestawał atakować, Melissa czuła się tak, jakby była cała 
sparaliżowana. W obserwowanej scenie było tyle brzydoty i prostactwa; chociaż 
ostatni kwadrans nie był przecież dla niej miły, był niczym w porównaniu z 
przymusem patrzenia na cierpiącego męża. Nagle ruszyła do przodu ze śrubokrętem 
w ręku, zamierzając ugodzić nim intruza w szyję, on jednak wyczuł jej intencję, 
odwrócił się raptownie i wyrwał śrubokręt z jej delikatnych rąk; gdy to zrobił, 
zrozumiała, że jeszcze bardziej pogorszyła tym sytuację, przypomniała sobie 
jednocześnie o swoim znamieniu, które jeszcze przed chwilą uratowało ją przed 
gwałtem - ale co teraz uratuje jej męża...? Gdy Latynos odwrócił się gwałtownie 
i wyrwał Melissie jej broń, Babe był pewny co do kilku rzeczy, a szczególnie co 
do dwóch - po pierwsze, jego przeciwnik będzie nacierał dalej, tym razem 
uzbrojony prawdopodobnie w śrubokręt; po drugie - to nie miało żadnego 
znaczenia. Cokolwiek zrobi ten drugi, nie będzie to miało znaczenia. Były pewne 
prawa, które działały w każdych okolicznościach - w czasie trzęsienia ziemi, w 
czasie pożaru, niezależnie nawet od ruchu planet. Jednym z takich praw była 
grawitacja. Innym było to, że biedni zawsze będą cierpieć. Jeszcze inne prawo 
mówiło, że w świecie polityki znajdą się zawsze niewłaściwi ludzie. W końcu 
wreszcie było prawo, które stanowiło, że on, Tom Levy, znany również jako Thomas 
Babington, Babe - pod tym imieniem znany jedynie przez zmarłego brata - a więc 
że on, Tom Levy, na pewno nie przegra tego pojedynku. Nie przegra go przecież, 
widząc obok siebie poturbowaną i roztrzęsioną Melissę, której oczy wyrażają 
nieprzytomny strach. Przenigdy. Sprawi, że ten strach zniknie z jej oblicza. 
Odzyska swą Melissę. Latynos uderzył go w zęby. Też coś! Następny cios został 
zadany łokciem i dosięgnął jego szyi. Nie miało to jednak większego znaczenia. 
Nie miało - ponieważ nieznajomy facet nie zdawał sobie sprawy z jednej ważnej 
rzeczy: otóż w mężczyźnie, którego w tej chwili przyparł do ziemi, drzemał 
ładunek niesamowitej siły; ta siła nie ujawniała się zbyt często, na pewno nie 
wtedy, gdy wpadali na siebie uliczni przechodnie. Zawsze mówił: - przepraszam, 
demonstrując maniery dobrze wychowanego chłopca. Gdy inni byli dla niego 
niegrzeczni lub nawet go obrażali, znosił to z uśmiechem na twarzy. Nieprzyjemne 
sytuacje, które zdarzały się każdego dnia, traktował z obojętnością. Ale niech 
ktoś wejdzie tylko w drogę jego rodzinie! Tak więc krztusząc się krwią, 
wyciągnął rękę i gorączkowo szukał wokół siebie jakiegoś przedmiotu, natknął się 
w końcu na żelazko, chwycił je mocno za rączkę, uniósł w górę i uderzył celując 
w twarz Latynosa; uderzenie nie było zbyt celne, żelazko co najwyżej musnęło 
twarz drugiego mężczyzny; żelazko jednak to coś więcej niż pięść, uderzenie nim 
to zetknięcie się metalu z ludzkim ciałem i choć Babe nie był w dogodnej 
pozycji, by uderzyć skutecznie, to jednak ten pierwszy cios posiadał swą siłę. 
Uderzył ponownie i tak przekrzywił dłoń, że kant żelazka ugodził ciemnoskórego 
faceta w skroń - okazało się to skuteczniejsze, gdyż mężczyzna stracił równowagę 
i odsunął się na bok; w tej chwili obaj ciężko sapali i prawie padali z 
wycieńczenia, nie minęła jednak nawet chwila, gdy Babe podniósł się z podłogi i 
wymierzył przeciwnikowi cios żelazkiem prosto w twarz - mężczyzna odskoczył do 
tyłu, a następnie zwalił się na podłogę, z jego twarzy trysnęła krew, a z oczu 
biło w tej chwili przerażenie; gdy Babe zadawał następny cios żelazkiem, jego 
przeciwnik znajdował się już pod nim, ten cios posiadał więc siłę miażdżącą: 
metalowe żelazko roztrzaskało mężczyźnie brodę, jego usta były teraz szeroko 
otwarte, a spod popękanej skóry wystawały kości; w tym momencie nie był już w 
stanie zadawać ciosów, walczył jednak nadal - jego następne uderzenie złamało 
przeciwnikowi nos, a szósty już z kolei cios dopełnił wszystkiego: mężczyzna 
padł bezwładnie na podłogę; nad nim był jeszcze Babe, który spojrzał na swego 
nieprzytomnego przeciwnika, uniósł wysoko żelazko chcąc zadać swój najmocniejszy 
cios, gdy nagle usłyszał Melissę, która wrzaskliwym głosem błagała go, by tego 
nie robił, nie poprzestała jednak na samym krzyku - rzuciła się na niego, 
powodując tym samym, że stracił równowagę, a jego cios nie doszedł celu; w końcu 
wreszcie, dziwnym trafem, oboje znaleźli się w swoich ramionach... Gliniarze 
zachowali się wspaniale. Zjawili się po dziesięciu minutach i wykonali rutynowe 
czynności niezwykle sprawnie. Pod nadzorem czarnego gibkiego detektywa, który 
nazywał się Rory Baylor, skuli kajdankami Ramireza - bo tak z kolei nazywał się 
intruz - i wzięli go ze sobą. Następnie Baylor, w sposób spokojny, taktowny i 
bardzo systematyczny, przesłuchał Babe'a i Melissę. Gdy dowiedział się już 
wszystkiego, pożegnał się grzecznie i prosił o natychmiastowy kontakt, gdyby 
przypadkiem zaszła taka potrzeba. Babe odprowadził policjanta do drzwi i gdy był 
z nim przez chwilę sam na sam, spytał go ściszonym głosem, czy w późniejszych 
godzinach w tym dniu będzie jeszcze na służbie. Baylor nie poczuł się zaskoczony 
i odpowiedział, że tego dnia z pewnością będzie w swym biurze i podał mu adres 
rejonowej komendy policji. Następnie wyszedł. Babe wrócił do Melissy. Ona 
również zachowała się wspaniale. Trzymała się bardzo dzielnie w trakcie 
przesłuchania, a teraz, będąc przez chwilę sama, załamała się, lecz jedynie na 
krótko i wypłakała się na ramieniu męża, następnie wzięła głęboki oddech, 
powiedziała, że była na granicy wytrzymałości i zastanowiła się przez chwilę czy 
aby suflety nie ucierpiały zbytnio przez to, że przez jakiś czas była w kuchni 
zajęta czymś innym; Babe przyjął te słowa z ulgą i ze śmiechem, wiedział bowiem, 
że gdy Melissa jest w dobrym humorze, nie ma powodu do zmartwienia. Powiedziała, 
że ma ochotę na kąpiel, poszła więc do łazienki i odkręciła kurek. Następnie 
rozebrała się w sypialni; poczuła się wzruszona, gdy odkryła, że Babe w 
międzyczasie dolał do wody płynu do kąpieli, co uczyniło perspektywę kąpieli 
jeszcze bardziej kuszącą; zamknęła oczy, poddając się kojącemu działaniu wody. 
Minęło około dziesięciu minut, gdy zawołała Babe'a i spytała go czy przypadkiem 
nie ma również ochoty na to, by zmyć z twarzy krew; Babe, rzecz jasna, 
odpowiedział twierdząco, ale dodał, że Melissa nie musi się spieszyć, a on może 
poczekać. Powiedziała mu, że jest "betonem". Babe nie zrozumiał, co miała na 
myśli. Wtedy wskazała wannę. - Wskakuj od razu. Uwierz mi, woda jest wspaniała. 
On jednak poczynił spostrzeżenie, że nawet dla jednej osoby wanna nie jest zbyt 
duża. Odrzekła na to, że jego mózg jest jeszcze mniejszy. No i w końcu, w końcu 
zrozumiał: Melissa pragnęła go. Babe nie był o tym w zupełności przekonany 
biorąc pod uwagę fakt, przez co niedawno przeszła. Zapytał więc, aby się 
upewnić. Rękami zakryła twarz, prosząc go, by nie zmuszał jej do odpowiedzi, 
gdyż czuje się już wystarczająco zawstydzona. Babe rozebrał się, po czym 
wśliznął się do wanny, układając swoje kościste ciało obok Melissy. W tym 
momencie wanna przepełniła się i woda rozlała się na podłogę. Nie zwrócili 
jednak na to większej uwagi. Melissa wzięła do ręki gąbkę i delikatnie starła z 
twarzy męża zaschniętą już krew. Gdy skończyła, on wziął gąbkę i zaczął masować 
jej piersi. Mówiąc ściszonym głosem, opowiedziała mu o tym, jak wiele wstąpiło w 
nią siły, gdy przypomniała sobie o znamieniu. On odpowiedział cicho i z 
przejęciem, że tym z kolei, co jemu daje siłę, jest właśnie ona. Wyszli oboje z 
wanny, osuszyli nawzajem swoje ciała i poszli do sypialni; następnie kochali 
się, okazując sobie przy tym wiele czułości. Melissę opanowało potem zmęczenie. 
Babe nie czuł się senny i chciał trochę popracować w swoim biurze na 
uniwersytecie, więc spytał żonę czy nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli 
wyjdzie na jakiś czas i zostawi ją samą. Odpowiedziała, że może wyjść, jeśli 
obieca, że wróci. Pocałował ją w szyję, potem wymasował ją w tym miejscu. 
Melissa odwróciła się na drugi bok, podkurczyła nogi i zaczęła głęboko oddychać. 
Gdy już spała, Babe ubrał się, starając się robić to cicho, następnie wyszedł do 
pracy. Kilka godzin wcześniej był pewny, że z bitwy, jaka toczyła się w kuchni, 
wyjdzie zwycięsko - w tej chwili natomiast był przekonany, że za sprawą Ramireza 
kryło się coś więcej niż rabunek i usiłowanie gwałtu. W najbliższej okolicy 
musiało być coś, co naprowadzi go na właściwy trop, trzeba było tylko tego 
poszukać. Zajęło mu to mniej czasu niż się spodziewał. Rozmawiał z dwiema 
osobami z domu, w którym mieszkał. Druga z tych osób dostarczyła mu informacji, 
których oczekiwał. Był to dzieciak zatrudniony na okres lata w charakterze 
portiera, pracował zwykle nocami. - Czy zdarzyło się coś niezwykłego...? - 
zaczął odpowiadać na pytanie, które zadał mu Babe -...Coś niezwykłego w ostatnim 
czasie? - Nawet najdrobniejszy szczegół - powiedział Babe. Dzieciak zastanowił 
się chwilę. - Nie. - Potrząsnął głową. - Przykro mi. - Zastanów się dobrze - 
nalegał Babe. Dzieciak uśmiechnął się. - To nie jest taka praca, w której ciągle 
się coś dzieje, panie Levy. Gdyby wydarzyło się coś szczególnego, pamiętałbym o 
tym. - Na pewno tak - powiedział Babe. Stali teraz w holu budynku. Na zewnątrz 
letnia noc robiła się coraz ciemniejsza. Nagle dzieciak przypomniał sobie o 
czymś. - Czy nieporozumienie zalicza pan do wydarzeń niezwykłych? - Kto wie? A 
co to było za nieporozumienie? Dzieciak zniżył głos. - Proszę nie mówić o tym 
mojemu szefowi, dobrze? Spałem akurat którejś nocy, kiedy przyszedł jakiś pijany 
facet i rozpytywał o pana. Babe zmusił się do tego, aby zachować spokój. - O 
mnie? - Tak, ale to była pomyłka; widzi pan, pytał czy mieszka tu Levy, mówił, 
że pan na niego czeka i chciał się dowiedzieć, na którym piętrze jest pańskie 
mieszkanie... -...i powiedziałeś mu...? - Czy postąpiłem źle? Bardzo mi 
przykro... - Mów dalej, nie zrobiłeś nic złego. Dlaczego nie wjechał na górę? 
Ponieważ było późno i zwróciłem mu na to uwagę, on jednak powiedział, że on i 
pan znacie się od dawna i prowadzicie bujne życie kawalerskie, dodał, że Frank, 
a może Mack - nie pamiętam, jakie wymienił imię - nie będzie miał nic przeciwko 
temu. Widzi pan, to było nieporozumienie. Powiedziałem mu, że ma pan na imię 
Thomas i że nie jest pan kawalerem, wtedy poczuł się zmieszany i odszedł. - 
Powiedz mi, jak wyglądał. Dzieciak znowu potrząsnął głową i zrobił głupią minę. 
- Nie potrafię powiedzieć, nie pamiętam go dobrze, wcześniej spałem, poza tym 
stał w ciemności, a ja byłem oświetlony. Chyba był duży, ale to wszystko, co 
pamiętam. - To, o co cię teraz spytam, jest bardzo ważne, zastanów się, zanim 
odpowiesz: czy miał obcy akcent? - Chodzi panu o to, czy był obcokrajowcem? - 
Powiedzmy Niemcem. Czy miał niemiecki akcent? - Nie pamiętam. Wydaje mi się, że 
nie. Ale, wie pan... - Wiem - wtrącił Babe. - Spałeś przecież wcześniej. - Potem 
jeszcze dodał: - Nie martw się, szef się nie dowie, chyba że przeczyta o tym w 
New York Timesie, możesz więc spać spokojnie. Dzieciak uśmiechnął się i pokiwał 
ręką, a Babe zniknął gdzieś w mroku nocy. Baylor, detektyw dyskretny i zarazem 
kompetentny pracował przy biurku w budynku rejonowej komendy policji. Gdy 
zobaczył Babe'a, zaprosił go do środka, mężczyźni podali sobie ręce i Babe 
usiadł przy biurku obok policjanta. - Z nią wszystko dobrze? - spytał Baylor. - 
Śpi. - Nigdy nie wiadomo, po takich przeżyciach niektóre kobiety nie mogą zasnąć 
przez dłuższy czas. - Muszę z panem porozmawiać o czymś ważnym - powiedział 
Babe. - Wiem, w przeciwnym razie nie zostawiłby pan jej samej. - Właśnie. - W 
tym momencie w drugim końcu pokoju mocno wymalowany szczupły mężczyzna wrzasnął: 
- Oto ona, chłopcy, oto ona, o rany, oto Rose - po czym zaczął parodiować ruchy 
striptizerki. - Proszę nie zwracać na niego uwagi - powiedział Baylor. - Jest 
nieszkodliwy. Wydaje mu się po prostu, że jest Ethel Merman i od czasu do czasu 
traci nad sobą kontrolę. - Baylor wstał i odprowadził mężczyznę do miejsca, 
które wcześniej zajmował na ławce. - Masz dziś dobry głos, Ethel. - Dziękuję, 
Rory. Biorąc pod uwagę obecne ceny lekcji śpiewu, nie mogę ćwiczyć tyle, ile bym 
chciała. - Mamy dziś sporo pracy, Ethel, więc byłbym wdzięczny, gdybyś przestała 
na chwilę, później znów poprosimy cię o występ. - Naprawdę uważasz, że mam dziś 
dobry głos? - Tak, naprawdę. - A więc zachowam milczenie. Baylor wrócił do 
swojego biurka. - Przepraszam. - Zanim przystąpię do sedna sprawy, chciałbym 
najpierw powiedzieć panu kilka słów o sobie, proszę jednak nie sądzić, że to 
oznaka samouwielbienia. - Dziękuję. - Za co? - Większość ludzi nie 
podejrzewałaby policjanta o znajomość tak wyszukanych słów, doceniam fakt, że 
jest pan pod tym względem inny, teraz proszę mówić dalej, nie będę panu więcej 
przerywał. - Dobrze. Jestem absolwentem wyższej uczelni, stypendystą Fundacji 
Rhodesa z Oksfordu, na uniwersytecie Columbia obroniłem pracę doktorską, jestem 
tam w tej chwili profesorem nadzwyczajnym na wydziale historii, ożeniłem się 
tylko jeden raz, jesteśmy z Melissą cztery lata po ślubie, w przyszłym roku, 
zgodnie z naszymi planami, chcemy mieć dziecko. - Przerwał na chwilę. - Wie pan, 
po co była ta cała gadka? Baylor potrząsnął głową. - Chcę po prostu, aby pan 
wiedział, że jestem zupełnie normalnym człowiekiem, nie zajmuję się w życiu 
jakąś dziwaczną działalnością, nie wspieram finansowo takich organizacji jak na 
przykład Towarzystwo Wyznawców Teorii, Że Ziemia Jest Płaska - chcę więc, aby 
uwierzył pan w to, co teraz powiem. Baylor dał znak, aby Babe kontynuował. - To, 
co stało się dzisiaj w naszym mieszkaniu, musiało być zaplanowane. Wiem, że tak 
było. Ktoś przysłał tego faceta - jak się nazywa, Jaime Ramirez? - aby 
sterroryzował Melissę, ale tak naprawdę chodziło mu o mnie. - Kto mógł się za 
tym kryć? - Nie wiem, może zabrzmi to dziwnie, ale sądzę, że mogli to być 
naziści, a kto wie, być może rząd jakiegoś kraju. - Chce pan przez to 
powiedzieć, że Ramirez jest na usługach jakichś bardzo ważnych ludzi, którzy 
chcą się panu dobrać do skóry? Babe pokiwał głową. - Ale nie uważa się pan za 
Ethel Merman? Gdyby tak było, jest tu ktoś, kogo powinien pan poznać. - Pokręcił 
głową. - Proszę mi wybaczyć, naprawdę nie chciałem pana obrazić, wierzy mi pan? 
Babe potaknął. - Szczerze mówiąc, panie Levy, jestem wdzięczny za informacje 
dotyczące pańskiej przeszłości, gdyby mi pan tego wszystkiego nie opowiedział, 
pozostałbym głuchy na to, o czym mówił pan później. - Miałbym do pana prośbę, 
aby sprawdził pan przeszłość tego faceta. Myślę, że mógłby pan znaleźć coś, co 
potwierdziłoby moje przypuszczenia. Może był szkolony za granicą? Czy zajęłoby 
to dużo czasu? Baylor rzucił na biurko jakiś skoroszyt. - Czy według pana zajęło 
to dużo czasu? To jest kartoteka Jaime'go. Prawie znam ją na pamięć. 
Aresztowałem go już przedtem dwa razy. Ma dwadzieścia osiem lat, wygląda na 
dziesięć mniej, odkąd skończył lat piętnaście, stosuje te same sztuczki. 
Obserwuje budynki i znajduje słabe punkty w ich systemach alarmowych, nosi 
również ze sobą torbę z artykułami spożywczymi, jeśli natrafia na zamknięte 
drzwi, próbuje podstępem wkraść się do środka, następnie okrada mieszkanie. 
Czasem robi również to, co próbował zrobić z pańską żoną. Niech pan posłucha, 
panie Levy, w ciągu ostatnich dziesięciu lat Jaime grasował po ulicach nie 
więcej niż sześć miesięcy, resztę czasu spędził w więzieniu, może pan to 
sprawdzić. Babe otworzył na moment skoroszyt, po czym zamknął go. - Wierzę panu. 
- Nachylił. się w stronę detektywa. - Może on nie był w więzieniu, kto wie czy 
nie sfałszowali tych kartotek, abyśmy sądzili, że tam był? - Kim są ci "oni"? - 
Nie wiem. - Dlaczego mieliby to wszystko robić? - Nie wiem. - Myślę, panie Levy, 
że w pewnym sensie jest pan w błędzie. Babe przetarł oczy i zastanowił się czy 
nie powinien opowiedzieć policjantowi o facecie, który rozmawiał na jego temat z 
portierem. Ale to nie miało sensu. Nie była to konkretna informacja. Nie 
zainteresowałaby Baylora. Babe przypomniał sobie również o kobiecie z obwisłą 
powieką, która chodziła za Melissą. O tym również nie warto było wspominać. Czy 
to czegokolwiek dowodziło? Babe wpadł jeszcze na pomysł, że Ramirez może mieć 
brata bliźniaka i że właśnie jego dziś aresztowano; wszystkie te hipotezy - 
zrozumiał nagle Babe - zaczęły się jednak za bardzo oddalać od rzeczywistości. - 
Nie, nie jestem w błędzie, za tym wszystkim musi się coś kryć, mogę się tylko 
mylić w ocenie pewnych szczegółów; no cóż, przepraszam, że zająłem panu tyle 
czasu. - Z przeciwnego końca biura znów rozległ się głośny śpiew Ethel: - Będę 
was teraz zabawiać, na wszystkich twarzach zagości uśmiech. - Spośród wszystkich 
osób, które zajęły mi dzisiaj czas, pan z pewnością był najsympatyczniejszy, 
może pan wpaść do mnie kiedykolwiek pan zechce. - Policjant wstał, mężczyźni 
podali sobie ręce i Babe wyszedł. Idąc do domu, otoczony ciemnością nocy, Babe 
poczuł nagle, jak bardzo jest zmęczony, pomyślał również, że to bardzo 
szczęśliwy traf, iż Melissa już niedługo wyjedzie do Anglii w sprawach 
służbowych i że mogą sobie zafundować krótkie wakacje - zasłużyli sobie przecież 
na jakiś wypoczynek, zwłaszcza po tym, co tego dnia oboje przeżyli. Babe ze 
złością kopnął puszkę po dietetycznej "Pepsi", która przeleciała na drugą stronę 
ulicy - do diabła, za tym wszystkim musiało się jednak coś kryć, był o tym 
całkowicie przekonany. Równie pewny był tego, że nie pozwoli, aby Melissie 
przytrafiło się coś podobnego w przyszłości. Babe zastrzelił Szella, mordercę 
swego brata. Jeśli ktokolwiek wejdzie w drogę Melissie - zabije go. W tym 
momencie zaczął biec w kierunku domu, jego umysł był pochłonięty jednym: 
mordowaniem... `ty 3 `ty Wychodząc z samolotu na płytę londyńskiego lotniska 
Heathrow, Scylla pomyślał o tym, o czym zawsze myślał w tym miejscu: umysł 
człowieka był nieograniczony w swych możliwościach. Scylla był pewien, że 
podobnie jak dziś podziwiamy piękno Wiszących Ogrodów Babilonu, tak samo 
przyszłe pokolenia za tysiąc lat będą pod ciągłym wrażeniem wspaniałości 
Heathrow. Będą się zastanawiać nad pracą nieznanego architekta, który w sposób 
doskonały wykonał coś, co mogłoby się wydać niemożliwe do realizacji: mianowicie 
odległość miejsc, gdzie wysiadali pasażerowie, od punktów kontroli paszportowej 
- i to niezależnie od tego, skąd ktoś przyleciał - była tak duża, że 
wystarczyłaby na zorganizowanie mini-maratonu. Można by oczekiwać, że droga z 
samolotu do punktów kontroli będzie prosta i nieskomplikowana: jedno wejście do 
budynku lotniska, szybki uśmiech na pożegnanie załogi samolotu, pokazanie 
paszportu - i po wszystkim. Ale nie na Heathrow, miejsce to było nieskończenie 
doskonałym przykładem lekceważenia wygody pasażerów. Scylla szedł szybkim 
krokiem, otoczony przez coraz większą liczbę innych podróżnych. Po jego prawej 
stronie jakieś dwie Amerykanki zaczęły wykazywać wyraźne oznaki 
zniecierpliwienia, jedna z nich powiedziała: - Słuchaj, Florence, muszę trochę 
odpocząć, jeśli chcesz, idź dalej. - Scylla szedł dalej. Po chwili natknął się 
na grupę turystów, pilot grupy właśnie zaczynał sprawdzać listę uczestników 
wycieczki; Scylla usłyszał jego głos: - Nie musimy się tak spieszyć, zwolnijmy 
trochę. Scylla przyspieszył kroku. Było w tym doprawdy coś szczególnego. Ludzie, 
którzy po raz pierwszy znajdowali się na Heathtow, przeżywali zawsze te same 
doświadczenia - byli przekonani, że skręcili w złym miejscu, zostawiając gdzieś 
daleko za sobą punkty kontroli paszportowej. Niestety, okazywało się, że nie 
pomylili drogi, a punkty kontrolne znajdowały się daleko, daleko przed nimi; 
należało jeszcze przebyć długą drogę ruchomym chodnikiem, który zresztą nie 
działał, napotykając po drodze szpecące napisy: Witajcie w Wielkiej Brytanii i 
pisane drukowanymi literami ogłoszenia, które wyglądały tak, jakby zostały już 
tam umieszczone na stałe, a które informowały jednak o "tymczasowych" zmianach - 
a wszystkiemu przyświecał jeden cel: ulepszenie Heathrow. Mała dziewczynka w 
różowej sukience usiadła na podłodze i kopiąc nogami wyrażała zrozumiałą 
frustrację. Jej matka powiedziała błagalnym głosem: - Kochanie, ja też jestem 
zmęczona. - Scylla przez moment pozazdrościł małej dziewczynce - kopiąc nogami i 
złoszcząc się, wyrażała uczucia wszystkich innych, ale czyż nie była jedyną 
osobą, która miała prawo robić to tak spontanicznie, nie oglądając się na 
otaczający ją świat? Scylla posuwał się do przodu, mijając zaspanych mieszkańców 
Orientu, zadyszanych Europejczyków, aż wreszcie - pojawił się upragniony punkt 
kontroli. W tym momencie Scylla uśmiechnął się, projektanci lotniska pomyśleli 
jeszcze o niespodziance na koniec. Pasażer, który wreszcie wchodził do hali 
odpraw, miał zwykle nadzieję, że teraz wszystko pójdzie już szybko i sprawnie - 
ale nic z tego. Procedura była taka, że paszport sprawdzało kilku celników. Na 
lotnisku, jak zwykle w sobotni poranek, panował duży ruch. To logiczne, że o tej 
właśnie.porze powinna być zatrudniana największa liczba pracowników. Tak jednak 
nie było. Najwięcej urzędników miało służbę w nocy, najlepiej późną nocą, gdy 
pasażerów było znacznie mniej niż w tej chwili. W godzinach szczytu personel 
lotniska pracował w niepełnym składzie. Sala odpraw była zatłoczona, pasażerowie 
stali w długich, wijących się kolejkach, byli zmęczeni, zmaltretowani, mieli 
przekrwione oczy. Co do tego nie ma wątpliwości - pomyślał Scylla zajmując 
miejsce na końcu kolejki - mając odpowiednią motywację, człowiek potrafi dokonać 
cudów. Dwie godziny później Scylla był już w Tring. Był piękny, typowo brytyjski 
letni dzień i spacerując wzdłuż jedynej handlowej ulicy maleńkiego miasteczka 
oddalonego około trzydziestu mil na północny zachód od Londynu, Scylla próbował 
dokonać ogólnej analizy sytuacji, w której znalazł się po śmierci Perkinsa. Nie 
dochodził jednak do żadnych konkretnych wniosków. Wiedział przynajmniej tyle, że 
skoro Perkins w ostatniej chwili życia napisał nazwę miasteczka na kawałku 
papieru, w tym miejscu musiało się coś ważnego dziać. I to coś z pewnością nie 
rzucało się w oczy zwykłemu przechodniowi. Co więcej, dotyczyło to Dywizji lub 
też jej wrogów - to było pewne. Ulica handlowa nie różniła się od podobnych ulic 
w innych miastach. Jakiś człowiek zamiatający chodnik, sklep z kasetami wideo 
(nawet tutaj), bar, cukiernia (niedawno zamknięta), malutka kwiaciarnia, 
centrala handlu winem (chyba zbyt mała, by nosić taką nazwę), sklep warzywny, 
rzeźnik, duży sklep papierniczy - i na tym koniec. Scylla zatrzymał się na końcu 
ulicy, starając się przypomnieć, co widział po drodze - jedna rzecz 
zaintrygowała go. To dość osobliwe, że tak małe miasteczko posiadało własną 
kwiaciarnię. (Osobliwe w tym znaczeniu, że właściciel nie mógł chyba liczyć na 
zbyt duże zyski.) Ale czy rzeczą równie niezwykłą nie był fakt, że w tak małej 
mieścinie znajdował się taki duży sklep papierniczy? (Taka sama odpowiedź, 
Wysoki Sądzie.) Co się zaś tyczy cukierni, a ściślej rzecz biorąc cukierni 
Abromsona, jej półki były ciągle pełne czekoladek, na widok których aż ślinka 
ciekła. Do okna wystawowego przyklejona była taśmą kartka, na której ktoś w 
pośpiechu nagryzmolił ołówkiem kilka słów. "Cukiernia nie będzie otwarta. Bez 
Maxa nie mam już dla niej serca. Dziękuję wszystkim." Pod spodem widniał 
niewyraźny podpis: "Pani Abromson". Cukiernia znajdowała się między sklepem 
mięsnym i centralą handlu winem i Scylla zastanowił się, czy powinien wejść do 
któregoś ze sklepów. Doszedł do wniosku, że to nie ma sensu. Jeśli szukało się 
odpowiedzi - tak przynajmniej wynikało z wcześniejszych doświadczeń Scylli - 
należało najpierw pomyśleć, jakie się chce zadać pytania. Na końcu ulicy 
znajdowała się mała poczta, podobnej wielkości biblioteka, a potem zaczynała się 
dzielnica mieszkalna. Domy były zadbane, jeden przylegał do drugiego. Scylla 
postanowił zrobić sobie mały spacer. Idąc przyglądał się wszystkiemu. Szukał 
czegoś - czegokolwiek. Ulice miały tak ładnie brzmiące, brytyjskie nazwy. 
Drummond Ride. Meadow Close. Betty's Lane (ta nazwa natychmiast przypadła Scylli 
do gustu). Mortimer Rise. (Ta również). Barber's Walk. Obejście większej części 
dzielnicy mieszkalnej miasteczka zajęło mu ponad pół godziny. Był to miło 
spędzony czas. Ale stracony. Cały ten czas był zmarnowany. Do momentu jednak, 
gdy Scylla natknął się na zgliszcza spalonego domu. Sprawdził adres. Znajdował 
się w tej chwili na ulicy Tring Mews, a zniszczony dom miał numer szesnaście. 
Krótką chwilę spoglądał na dom, po czym zawrócił szybko w stronę miasta i udał 
się do biblioteki, gdzie poprosił o wszystkie numery z ostatniego miesiąca 
lokalnej gazety Tring and District Gazette; został szybko obsłużony, usiadł w 
rogu pomieszczenia i zaczął odwracać kolejne strony. Gazeta z pewnością nie 
mogłaby stanowić konkurencji dla New York Timesa, ale z drugiej strony doskonale 
spełniała oczekiwania lokalnych czytelników. W jednym z numerów Scylla znalazł 
na pierwszej stronie świetny artykuł na temat występów jakiegoś zespołu. W tym 
samym miejscu w następnym numerze przeczytał "wspaniałą" wiadomość, że 
działalność zespołu została na rok zawieszona. (Scylla nie zrozumiał do końca 
lokalnego żargonu użytego w tytule, jednak nie był na tyle zainteresowany, by 
czytać artykuł.) W gazetach było wiele ogłoszeń o sprzedaży ziemi. W jednym z 
numerów był zgrabnie napisany artykuł na temat jednego z głównych problemów 
miasteczka, jakim było niszczenie marchewek przez borsuki. W gazetach 
zamieszczone były również zdjęcia. Dwóch mieszkańców Tring zginęło w wyniku 
tajemniczej eksplozji kotła. Jedną z tych osób była kobieta, sprzątaczka, która 
w czasie wybuchu robiła w tym domu porządki. Scylla spojrzał na jej zdjęcie. Nie 
znał tej kobiety. Drugą ofiarą wypadku był właściciel domu, amerykański 
biznesmen o nazwisku Webster. Scylla przyjrzał się dokładnie zdjęciu. Nie było 
zbyt wyraźnie. Ale jakieś kilkanaście lat temu widział tego człowieka, wyglądał 
wtedy, rzecz jasna, dużo młodziej. Widział go tylko raz. Przez krótką chwilę. 
Nie pamiętał gdzie. Nie był jednak Amerykaninem, nie nazywał się Webster, nie 
był również biznesmenem. Scylla miał nadzieję, że dowie się czegoś więcej na ten 
temat. Ale z pewnością nie w tej chwili, siedząc w bibliotece i próbując sobie 
cokolwiek przypomnieć. Jedyną rzeczą, która przyszła mu teraz do głowy, było to, 
że widział "Webstera" w Europie, prawdopodobnie było to w Niemczech. Ten 
"Webster" miał jednak czerwoną okładkę, na której widniał napis: "Słownik 
amerykańskiej angielszczyzny". Scylla siedział w pubie przy Tring High Street i 
kończył właśnie południowy posiłek, który składał się z kiełbasek i fasolki; 
jedzenie popił piwem Guinness. Wszystko było wyśmienite. Prawdopodobnie jakiś 
rzutki dziennikarz specjalizujący się w sprawach kulinarnych napisze kiedyś, że 
oto powstała nowa kuchnia brytyjska i wtedy wszyscy zaczniemy się nagle 
delektować łososiem wędzonym po szkocku z owocami kiwi, nie mówiąc już o sałatce 
na ciepło z halibuta z orzechami włoskimi. Biorąc pod uwagę jakość potraw 
serwowanych w brytyjskich pubach, nadzieja na odbudowę Imperium ciągle jeszcze 
istniała. Siedząc samotnie przy stoliku w rogu, Scylla poczuł nagle nieodpartą 
chęć powrotu do swego apartamentu w hotelu Savoy. Całą noc spędził w samolocie 
mając za jedynego towarzysza podróży autobiografię Lana Wooda i w tej chwili 
padał już ze zmęczenia. Jego umysł nie pracował na pełnych obrotach i gdyby nie 
ostatnia wiadomość od Perkinsa, nabrałby już w tej chwili pewności co do tego, 
że w sielankowym miasteczku Tring nie działo się nic szczególnego. Eksplodował 
kocioł. Jakiś mężczyzna używał cudzego nazwiska. Cukiernię otaczała tajemnicza 
atmosfera smutku. Nie istniał absolutnie żaden racjonalny powód, aby te fakty 
można było ze sobą połączyć. Scylla wiedział jednak, że wszystkie te wydarzenia 
musiały mieć jakiś wspólny mianownik, w przeciwnym razie Perkins nie zostawiłby 
swej ostatniej wiadomości. Pomyślał, że jeśli się prześpi choć chwilę, odzyska 
być może wiarę w swe intelektualne możliwości. Ale skoro już tu był, to czemuż, 
do diabła, marnować czas i nie próbować dalej - zapłacił więc rachunek i wyszedł 
na ulicę, przyglądał się zamkniętej cukierni, przeszedł obok niej i nie 
oczekując żadnych rewelacji wszedł do sąsiadującej z cukiernią kwiaciarni. Blady 
mężczyzna o twarzy cherubina robił ostatnie porządki. - Przepraszam - zaczął 
Scylla. - Zamykamy już -- odpowiedział cherubinek czystym irlandzkim akcentem. - 
Miałem nadzieję, że będę mógł jeszcze kupić jakiś upominek, może jakieś 
czekoladki, czy cukiernia jest zamknięta na dobre, czy...? -...o nic proszę nie 
pytać. Jeśli nie można mówić o kimś dobrze, lepiej w ogóle nic nie mówić, taką 
mam zasadę. - A więc nie byliście przyjaciółmi? - Był grubym wścibskim facetem, 
to co się stało, nie było dla nikogo zaskoczeniem. Scylla spojrzał na mężczyznę 
pytającym wzrokiem. Cherubinek zirytował się nagle i uderzył się ręką w piersi. 
- Serce, człowieku, wpychasz w siebie czekoladę i serce - kaput. - Nie masz 
racji i wiesz o tym - odezwał się damski głos i po chwili pojawił się przy 
ladzie drugi irlandzki cherubinek, tym razem płci żeńskiej. - Aaa powiedział 
mężczyzna z oburzeniem w głosie i poszedł na zaplecze sklepu. - Jego nie zabiła 
czekolada, jego zabiły te tajemnicze dzieciaki. - Dzieciaki? -- powiedział 
Scylla jakby od niechcenia, zdając sobie jednocześnie sprawę z tego, że trafił w 
tym momencie na żyłę złota. - Te niewidzialne dzieci. - Wiem, że chciała pani 
właśnie zamykać, ale chciałbym bardzo kupić trochę kwiatów - powiedział Scylla, 
wręczając kobiecie banknot. Spojrzała na niego. - Za dwadzieścia funtów może pan 
dostać wszystko, co tu jest. Scylla uśmiechnął się tak czarująco, jak tylko 
potrafił. - Kilka kwiatów pomoże w rozmowie. - Pani Abromson? - Zapukał lekko do 
drzwi małego domku. - Kto tam? - Odpowiedział głos po drugiej stronie drzwi. 
Dobre pytanie. Cóż miał powiedzieć? Mógł przecież powiedzieć cokolwiek, ale 
ponieważ tak dawno nie używał swojego nazwiska, postanowił tym razem powiedzieć 
prawdę. - Nazywam się Levy. - Czego pan sobie życzy? Mówiła z nieznacznym obcym 
akcentem, Scylla zastanowił się, ile już dziesiątków lat przeminęło, odkąd 
przybyła tu ze środkowej Europy. - Jestem tu w imieniu rodziny Websterów. Wiem, 
że jest to dla pani trudny okres, ale dla nich również nie jest łatwy. - Czy 
musi pan wchodzić? - Nie, oczywiście, że nie. Ale mam tu dla pani kwiaty - być 
może przyniosą pani jakieś pocieszenie. W tym momencie otworzyły się drzwi. 
Kobieta miała wynędzniałą starą twarz. Scylla wręczył jej olbrzymi bukiet. 
Kobieta zawahała się. - Nie musieli tego robić. - Proszę je wziąć. Bardzo panią 
proszę. Kobieta przyjęła prezent. - Ma pan ładne oczy. - To chyba zasługa 
rodziców, ale dziękuję za komplement. - I mówi pan ładnie. Wiedział, że kobieta 
ocenia go w tym momencie i że ta ocena wypadła dla niego korzystnie. Stanął przy 
wejściu i czekał. - Do środka, do środka - wskazała ręką kobieta. Zaprowadziła 
go do maleńkiego salonu. - Siadać, siadać. Znalazł krzesło, które wyglądało 
solidniej niż inne i usiadł na nim. - Ma pan na coś ochotę? - Nie, dziękuję. - 
Te schody prowadzą do kuchni, zaraz wracam. - Oddaliła się, szurając po 
podłodze. Scylla policzył stopnie, było ich dziesięć. Potem dziesięć stopni w 
dół - i była z powrotem. Usiadła naprzeciwko niego i uważnie mu się przyjrzała. 
- Żonaty? - Rozwiedziony. - Dzieci? - Nie mam. Przez dłuższą chwilę kiwała 
głową, mrucząc coś pod nosem: - Uuu..., uuu... Scylla rozejrzał się po pokoju. 
Był bardzo zadbany. Zauważył kilka fotografii. Na jednej z nich byli młodzi 
ludzie w dniu swojego ślubu. Kobietę na zdjęciu było łatwo rozpoznać - miała tę 
samą smutną zmęczoną twarz, choć cała reszta wyglądała dużo młodziej. Pan młody 
był wtedy już otyłym mężczyzną. Na innych fotografiach były dzieci. - A więc? - 
powiedziała w końcu. - Powiedziano mi, że pani mąż był świadkiem eksplozji. Czy 
mogłaby mi pani opowiedzieć, jak to się stało? - Już opowiadałam przecież. 
Scylla uśmiechnął się. - Ale nie mnie. Bardzo panią proszę. Kobieta ponownie 
zamruczała coś pod nosem: - Uuu..., uuu... - Następnie zaczęła opowiadać cichym 
głosem: - Chyba było to dwa tygodnie temu. Chyba w sobotę. Myślę, że tak. On był 
wtedy w sklepie. Był w złym nastroju. Nie było klientów. Myślał, że pora 
zamykać. I wtedy pojawiły się aniołki. Scylla nie dosłyszał ostatniego słowa. - 
Tak je później nazwał - "aniołki". Te małe dzieciaki. Takie kochane, że chciało 
się... - uszczypnęła się we własny policzek. - Ale wydawało mu się również, że 
były rozpieszczone. Mnie tam wtedy nie było, powtarzam cały czas jego słowa. Na 
początku robiły wrażenie rozpuszczonych brzdąców. Mały był w wieku sześciu, 
siedmiu, może ośmiu lat. Byli dobrze ubrani. Dobrze wychowani. Na początku miał 
wrażenie, że patrzą na świat z wyższością, wie pan, co mam na myśli, robili 
wrażenie pyszałkowatych. - Ale nie byli tacy? - Nie i to było duże zaskoczenie, 
okazali się tacy kochani. I byli bardzo grzeczni. Dużo mówili. Jeden z nich 
obchodził właśnie urodziny. Mieli do wydania całego funta. I wydali go. Max 
żałował, że nie mógł ich zaprosić do domu. Dał im białą czekoladę - bardzo 
drogą, ale jeśli dzieciom sprawia się radość, wszystko inne przestaje mieć 
znaczenie. Scylla czekał na dalszy ciąg opowieści. - Chłopcy wyszli. Poczuł się 
nie najlepiej. Też mamy dzieci, ale nie żyjemy z nimi zbyt blisko, cóż, tak już 
jest. Wracając jednak do dzieciaków - kiedy już wyszli, on poczuł się nagle 
przygnębiony. Przygotował pospiesznie kilka pakunków ze słodyczami, oprócz 
białej czekolady chciał im dorzucić coś w prezencie, ale tak naprawdę, to chciał 
z nimi jeszcze trochę porozmawiać. Napełnił więc torebki słodyczami, zamknął 
sklep i wybiegł za nimi na ulicę. Dobiegł do rogu News, zobaczył ich w oddali i 
ruszył w ich stronę. Zatrzymali się obok domu Websterów i wyglądało na to, że 
jeden z nich płacze. Mąż biegł za nimi co tchu i wtedy nastąpiła eksplozja. 
Stracił na chwilę równowagę. Upadł, ale szybko podniósł się - w tym momencie 
wybuchnął płaczem. To był szok. Zwariowany kocioł; tragedia, wszystko stało się 
tak nagle, jego łzy były łzami zaskoczenia. Potem zbliżył się do miejsca 
wypadku, nie mógł jednak podejść zbyt blisko ze względu na podmuch gorącego 
powietrza. Odgłos eksplozji przyciągnął tłumy gapiów. Po jakimś czasie zjawiła 
się policja i straż pożarna. Istne szaleństwo. Policjantów było coraz więcej. 
Gapiów również. Strażacy. Coś takiego zdarzyło się w Tring po raz pierwszy. 
Mieszkamy już tu trzydzieści cztery lata, ale czegoś podobnego nie widzieliśmy 
nigdy wcześniej. Max stał i obserwował. Do samego końca. Myślał, że może być w 
czymś pomocny. Gdy wrócił do domu, było już późno. Zrobiłam mu herbatę. Był 
wściekły. Ale najgorsze miało dopiero stać się nazajutrz. - Co to było? - 
Gazety. Podały tylko zdawkowe informacje. I... napisali, oczywiście... że 
zginęły tylko dwie osoby, to znaczy Webster i sprzątaczka, nic nie napisali o 
dzieciach. Byli braćmi. Aniołki. Max nic z tego nie rozumiał. Zadzwonił na 
policję, potem poszedł na posterunek, opowiedział o wszystkim, nawet znał ich 
imiona: Stan i Ollie, nie odnaleziono ich ciał, na policji usłyszał, że musiał 
być w błędzie, jedynymi ofiarami było dwoje dorosłych. - Max był wściekły. Nie 
uwierzył w to wszystko. Chłopcy stali tak blisko domu i chociaż sam upadł na 
ziemię, wiedział przecież, że byli tam wtedy, nie widział wszystkiego dokładnie, 
ale tego był pewny. Nikt mu jednak nie uwierzył. Obszedł wszystkie sklepy w 
miasteczku i wypytywał, czy ktoś nie widział braci. Za każdym razem odpowiedź 
była ta sama: nie. Twierdzili, że nic nie widzieli. Chodził i wypytywał dalej. 
Niektórzy zaczęli się z niego śmiać - któregoś dnia wstąpił do baru i ktoś 
zapytał go o jego niewidzialne dzieci. - Ale wiedział, że nie były niewidzialne. 
- Wiedział. Nie mógł jednak nikogo o tym przekonać. Nie potrafił myśleć o niczym 
innym. Chodził wiele razy na policję, pisał do gazet, kontaktował się z 
telewizją. Opowiadał o tym, co widział. Ciągle do kogoś wydzwaniał. W końcu sama 
musiałam się zająć sklepem, żeby miał czas na to wszystko. Ludzie zaczęli śmiać 
mu się w twarz; całe życie ciężko pracował, żeby stać się w tej chwili 
pośmiewiskiem miasteczka, ale mój Max nie zwracał na to uwagi, był uparty i nie 
rezygnował - nigdy by nie zrezygnował, gdyby nie atak serca, który położył 
wszystkiemu kres. - Kobieta zamknęła w tym momencie oczy i znów coś mruczała pod 
nosem: - Uuu..., uuu... Scylla powiedział bardzo cicho: - Czy nie wiedział, że 
postępując w ten sposób, naraża swoje zdrowie, swoje serce? - Nie narażał się. 
To prawda, że był otyły i lubił dobrze zjeść, ale niecałe sześć miesięcy temu 
lekarz powiedział mu, że jest silny jak tur. Chciałam żeby zwolnił trochę tempo, 
żeby się tak nie podniecał, cały dzień myślał tylko o tych aniołkach. Nie minął 
jeszcze tydzień. W tym pokoju. Była to niemal awantura, nigdy nie kłóciliśmy 
się, ale tym razem mieliśmy naprawdę ostrą sprzeczkę. Powiedziałam do niego: - 
Słuchaj, nie masz już takiego dobrego wzroku, może przeszli na drugą stronę 
ulicy. - Dodałam jeszcze: - Słuchaj, upadłeś na ziemię, mogłeś nie widzieć 
wszystkiego dokładnie. - On odpowiedział na to: - Ty też mi nie wierzysz? - Ja 
powiedziałam wtedy: - Zawsze ci wierzyłam, czyż nie, ale w tym wypadku musi 
chyba istnieć jakieś inne wyjaśnienie. - Wtedy zjawił się ten głupi posłaniec, 
zadzwonił do drzwi tak, jak pan to dziś zrobił i przyniósł dla Maxa paczkę, Max 
wziął ją i przyjrzał się jej, trzymał ją przez chwilę w rękach i kiedy włożył 
okulary, powiedział do posłańca: - To nie o mnie chodzi, pomylił pan adres. - 
Posłaniec czuł się bardzo zmieszany, przeprosił za kłopot i wyszedł; Max wrócił 
do pokoju i błagał mnie, żebym nie wątpiła w jego słowa, mówił, że na pewno ma 
rację, na pewno się nie pomylił i przyznał, że mówił podniesionym głosem 
(mówiłam, że była to prawie awantura), później wyciągnął do mnie rękę i w tym 
momencie padł nieżywy na podłogę. Lekarz powiedział, że to serce. On jest dobrym 
lekarzem. To było serce. Scylla wiedział bardzo dobrze, jaki był prawdziwy powód 
śmierci i przypomniał sobie w tym momencie wujka Arky'ego gdy padał nieżywy na 
podłogę w laboratorium w swoim domu w Princeton, trzymając w ręce nasączony 
trucizną pistolet magnum. Scylla zapytał: - Czy posłaniec miał rękawiczki? 
Kobieta skinęła głową. - Był bardzo elegancki, rękawiczki, dobrze zawiązany 
krawat. Miał dobre maniery. Było mu bardzo przykro, że sprawił nam kłopot. - Z 
pewnością tak było - Scylla uśmiechnął się, rozglądając się po czyściutkim i 
uporządkowanym pokoju, porozmawiał jeszcze parę minut z kobietą, podziękował i 
wyszedł; wrócił następnie do miejsca wypadku i stanąwszy po przeciwnej stronie 
ulicy przyglądał się ruinom, które pozostały po domu numer szesnaście przy ulicy 
Trings Mews. Nie rozszyfrował jeszcze tajemnicy, ale przynajmniej wiedział, że 
taka tajemnica istnieje i poznał już kilka osób - bohaterów dramatu. Abromson 
widział coś, czego nie powinien był widzieć. I nie przestawał o tym mówić, 
kontaktując się w dodatku z gazetami i telewizją. Ktoś, kto chciał go 
powstrzymać, musiał się widocznie o wszystkim dowiedzieć. Ale to właśnie bracia, 
aniołki, Stan i Ollie musieli stanowić klucz do wyjaśnienia zagadki. Jakiej 
zagadki - tego nie wiedział, miał jednak zamiar wrócić do Tring i dowiedzieć się 
czegoś więcej. Czuł się w tej chwili strasznie zmęczony. I musiał w związku z 
tym coś zrobić. Następnego dnia powinien być w najlepszej formie. Tego bowiem 
dnia miał znów pojawić się w jego życiu znienawidzony Malcolm Beverage. `ty 4 
`ty Tylko spokojnie - powiedział do siebie w myślach Beverage, który stojąc 
przed trójstronnym krawieckim lustrem, spoglądał krytycznie na marynarkę od 
swojego najnowszego garnituru. Był opanowany jak zwykle. Gdyby zapytać ludzi, 
których znał dość powierzchownie - wszystkich zresztą, których znał, znał 
jedynie powierzchownie - z pewnością odpowiedzieliby, że nie widzieli go nigdy 
rozzłoszczonego. Ale w jego wnętrzu wiały huragany i przewalały się wzburzone 
fale. Był człowiekiem, który nie cierpiał fuszerki i przeciętności, nie 
zadowalał się również tym, gdy ktoś wykonywał powierzone mu zadanie jedynie w 
poprawny sposób. Często żałował, że nie jest w posiadaniu takiego pistoletu, 
jakich używali tylko bohaterowie komiksów, mógłby wtedy unicestwiać ludzi, 
którzy nie spełniali jego oczekiwań. Gdyby miał taki pistolet, wtedy liczba 
mieszkańców naszej planety zmniejszałaby się dość znacznie. Beverage miał miłą 
powierzchowność. Przy pierwszym spotkaniu robił na ludziach pozytywne wrażenie. 
Był z pewnością inteligentny, umiał słuchać tego, co mówią inni, posiadał 
ujmujący uśmiech. Będąc czterdziestokilkuletnim mężczyzną, był równie mocno 
zbudowany, jak wiele lat wcześniej, gdy był świetnym gimnastykiem. Ciągle 
zachowywał sportową sylwetkę. Niestety jego wzrost był wzrostem typowego 
gimnastyka - pięć stóp i sześć i pół cala - owe pół cala dodawał do swego 
wzrostu jedynie dla lepszego samopoczucia. Krawiec krążył po poksoju. Beverage 
miał ochotę go unicestwić. Zwrócił się do krawca cichym głosem: - Czy nie sądzi 
pan, że w ramionach nie leży najlepiej? - Mówiąc to uśmiechnął się. - Wydaje mi 
się, że leży dobrze, panie Beverage. Ale proszę nie zapominać, że ma pan pod 
spodem inne ubranie. - Mówiąc to odwzajemnił uśmiech. Beverage poruszał 
ramionami. - Ciasne, wydaje się trochę za ciasne. Ale teraz nie można z tym nic 
zrobić, prawda, Freddie? - Tu w sklepie nie, proszę pana. Beverage zrobił ledwie 
widoczny gest ręką. Natychmiast pojawił się pomocnik krawca, który ściągnął z 
niego marynarkę i pomógł mu założyć kurtkę, wyczyścił ją następnie szczotką i 
dyskretnie usunął się z drogi. O to właśnie chodzi - pomyślał Beverage tak 
właśnie powinien wyglądać ten świat, każdy powinien zajmować określone miejsce; 
nie miał muzykalnych uszu, najmilszym dla niego dźwiękiem był głos wydający 
polecenia - polecenia, które były wykonywane szybko i sprawnie. Gdy był już na 
zewnątrz, na Sloane Street, spojrzał na zegarek. Dochodziła godzina piąta. Nigdy 
nie kończył pracy przed siódmą, nawet w soboty, a ta sobota była szczególna, 
gdyż umówiony był ze Scyllą. Scylla z pewnością czekał już kilka godzin, 
Beverage miał co do tego pewność; znał również osobliwe poczucie humoru Scylli i 
wiedział, że ten facet będzie się starał wystawić jego cierpliwość na próbę, 
mając nadzieję, że wyprowadzi go z równowagi. Tylko spokojnie - pomyślał 
Beverage. Oczekiwania Scylli nie spełnią się tym razem. Biuro Beverage'a 
znajdowało się naprzeciwko Harrodsa, na Hans Court; mężczyzna skręcił więc w 
lewo i z gracją przedarł się przez tłum przechodniów. Przechodząc obok jednego 
ze sklepów, spojrzał na swe odbicie w szybie wystawowej; to co zobaczył, 
sprawiło mu przyjemność: oto widział elegancko ubranego mężczyznę udającego się 
na sobotnią przechadzkę, mężczyzna sprawiał wrażenie człowieka sukcesu, którego 
nie trapią żadne zmartwienia. Osiągnięcie takiego wyglądu nie było łatwe. W tej 
chwili przeżywał prawdopodobnie najtrudniejszy okres w karierze. Życie rodzinne 
Beverage'a, zresztą z jego własnej winy, było zupełną klęską; mając podobne 
problemy, większość ludzi na jego miejscu popadłaby pewnie w depresję. Śmierć 
Perkinsa również odbiła na nim swe piętno. Wydarzenie to nie było, rzecz jasna, 
niespodzianką - przeciwnie, Beverage dobrze wiedział, że Perkins miał umrzeć, 
podobnie zresztą, jak i on sam, podobnie jak wszyscy w tym fachu. Niezależnie od 
tego będzie mu brakowało Ma. Lubił tego otyłego faceta. Życie rodzinne Perkinsa 
również było klęską - i sam ponosił za to wi xxxx nę: spowodował wypadek 
samochodowy i ugiął się potem pod ciężarem wszystkich jego konsekwencji, 
jedzenie stało się dla niego czymś w rodzaju nałogu, a z wyglądu przypominał 
czasem starzejącą się gwiazdę opery. Wiadomość telefoniczna w sprawie Perkinsa 
poruszyła Beverage'a do głębi - coś takiego zdarzyło mu się po raz pierwszy od 
kilku lat. Co prawda nie płakał, był daleki od tego. On i Ma działali już 
wspólnie tyle lat, cały świat uważał ich za Żądnych Krwi, gdy tymczasem prawda 
była zupełnie inna - w tych okropnych czasach należeli do drugiego tajemniczego 
ugrupowania, czyli do Bogobojnych. Żądni Krwi stawali się coraz bardziej pewni 
swego. Ale w końcu przegrają. Beverage wiedział, że świadomość ostatecznego 
zwycięstwa była właśnie tym, co dawało mu wiarę w przetrwanie. Musiał przejąć 
kontrolę nad biegiem wydarzeń, całkowitą kontrolę - i to natychmiast. Przy 
najmniejszym nawet szczęściu była w tej chwili szansa na to, aby zapanował 
pokój. Pokój, którym będą się cieszyć całe pokolenia. To prawda, że był 
nieczułym i złym mężem; to prawda, że był taki sam jako przyjaciel. Jego wady 
można by wymieniać w nieskończoność. Nie zmieniało to jednak faktu, że kochał 
pokój tak bardzo, jak niektórzy alkoholicy słodkie wino. Niezależnie od tego, co 
myślał o tym cały świat, Beverage był pewny jednego: był największym wśród 
Bogobojnych. Świadomość zajmowania takiej pozycji uszczęśliwiłaby chyba każdego 
człowieka. Beverage nie był zachwycony rozmiarami swojego biura. Lokalizacja 
była natomiast bez zarzutu - Knightsbridge, niedaleko Harrodsa i Sloane Street. 
Kiedy jednak cztery lata wcześniej podjęto decyzję, aby dla "uniknięcia 
wzbudzania podejrzeń" przenieść szefa Dywizji za granicę, sprawę zapewnienia 
środków bezpieczeństwa potraktowano z przesadną gorliwością. Budynek, w którym 
znajdowało się biuro miał nędzny wygląd, nie było w nim wystarczająco dużo 
miejsca, a w zimie panował w pomieszczeniach przejmujący chłód; gdy Beverage 
zaproponował, aby zainstalowano klimatyzację, która pozwoli przetrwać letnią 
kanikułę, uznano ten pomysł za zły: klimatyzacja w Wielkiej Brytanii rzuca się w 
oczy i "wzbudza podejrzenia". Tak więc w gorące letnie dni, takie właśnie jak 
ten, personel biura cierpiał straszliwie. Gdy Beverage wszedł do pokoju, jego 
sekretarz potrząsnął głową. Oznaczało to, że nie było żadnych telefonów. 
Beverage spojrzał na zegarek. Piąta piętnaście. Wszedł do swojego prywatnego 
gabinetu, otworzył okna i przyglądał się dobrze ubranym ludziom, którzy jeszcze 
w tej chwili oblegali tłumnie słynny dom towarowy. Zasłużył sobie zresztą na 
taką sławę. Beverage nieczęsto miał ochotę na to, by unicestwić jakiegoś 
pracownika Harrodsa. Jedynie czasem, w okresie odbywających się dwa razy w roku 
wyprzedaży, zdarzało im się zatrudnić jakiegoś niekompetentnego sprzedawcę, ale 
ogólnie rzecz biorąc Harrods był oazą dla tych, dla których sprawność działania 
była życiową dewizą. Można wyrazić życzenie, aby ONZ pracował równie sprawnie. W 
tym momencie zadzwonił jego prywatny telefon i Beverage zastanowił się, czego 
może chcieć jego żona; rzadko rozmawiali w domu, a jeszcze rzadziej przez 
telefon - podniósł jednak słuchawkę bez uczucia gniewu. Zdarzało się, że gdy 
byli sami, tracił nad sobą kontrolę i krzywdził ją - nawet fizycznie - 
doprowadzając ją do bólu i łez. Czego więc mogła chcieć? - Cześć, Bucu. 
Usłyszawszy niespodziewanie ten zachrypnięty głos, Beverage aż usiadł z 
wrażenia. Głos był trochę zmieniony, podobnie zresztą jak jego właściciel, ale 
ton głosu i dobór słownictwa nie zmieniły się od dziesięcioleci. I do tego 
jeszcze to szczególne, wyrażające pogardę przedłużenie pierwszego "u". - Słuchaj 
Scylla - odpowiedział Beverage - chcę abyś wiedział, że niektórzy mogliby 
potraktować tego typu przywitanie jako akt niesubordynacji. Nie należę do tych 
ludzi. Kładę to na karb twojej ograniczonej inteligencji i ubogiego słownictwa. 
- Beverage? - Co? - Nie cierpimy się nawzajem od ćwierć wieku - nie zmieniajmy 
więc zasad gry. Innymi słowy, mam nadzieję, że po raz ostatni próbowałeś być 
uprzejmy. - Niech i tak będzie. Kiedy się spotkamy? - Jutro. W południe. Przy 
Speaker's Corner. - W porządku. - Przyjdź sam. - O co ci chodzi? - Chodzi mi o 
to, że masz przyjść bez towarzystwa goryli. - Opowiadasz jeszcze większe brednie 
niż dawniej. - Wyzwalasz coś takiego w ludziach. - Staram się jak mogę. - A więc 
do widzenia, Bucu. Staraj się zasnąć tej nocy. Nie martw się. Nie zrobię ci 
krzywdy. - Zamilkł na chwilę. - Nie. Kto wie czy nie zrobię ci krzywdy. Odłożył 
słuchawkę. Beverage siedział na krześle, na jego czole pojawiły się kropelki 
potu. Prawdopodobnie z powodu upału. W każdym razie upał był jednym z powodów. 
Zastanawiał się ilu goryli będzie musiał wziąć ze sobą następnego dnia. Scylla 
był człowiekiem, po którym można było oczekiwać agresywnego zachowania. Dwóch 
ludzi schowanych gdzieś w dyskretnym miejscu. Dwóch - to aż nadto. Beverage 
zamknął oczy i pomyślał o człowieku, z którym nazajutrz miał się spotkać. 
Postanowił, że czterech goryli zapewni mu większy komfort psychiczny... 
Zbliżając się do Speaker's Corner następnego dnia koło południa, Scylla 
pomyślał, że choć raz w ciągu każdego stulecia Bóg zaznaczał w jakiś sposób swą 
obecność. Czyż było bowiem jakieś inne miejsce w świecie poza tym właśnie w 
północno-wschodniej części Hyde Parku, gdzie w niedzielę każdy człowiek miał 
prawo zaprezentować własne opinie na dowolne tematy i bez względu na ich 
ekstremalny czy nawet obraźliwy charakter nie narażał się przy tym na żadną 
karę? Jaki inny byłby nasz świat, gdyby każde miasto miało swój Speaker's 
Corner! W promieniach słońca przechadzało się tysiące ludzi, kilkudziesięciu 
mówców ubiegało się o prawo głosu. Socjaliści i komuniści; ci, którzy wierzyli w 
rychły koniec świata i w zbawcze działanie witamin; wyznawcy wolnej miłości; 
Brytyjczycy, którzy nienawidzili Ameryki oraz Brytyjczycy, którzy nienawidzili 
Wielkiej Brytanii; Hindusi i Afrykanie - wszyscy oni starali się wykrzyczeć 
swoje poglądy, dopóki nie odmawiały im posłuszeństwa struny głosowe. Tłum 
przesuwał się od jednego mówcy do drugiego, sukces oracji nie zależał jednak od 
trafności i sposobu wygłaszania różnych filozoficznych idei, lecz od tego, jak 
reagowali na mowę "krzykacze". To właśnie oni nadawali temu miejscu jego 
szczególny charakter. Jeden Bóg wiedział, co ludzie ci robili przez cały 
tydzień, gdy jednak nadchodziła niedziela, "krzykaczom" przyświecał jeden tylko 
cel: zbić mówcę z pantałyku. Scylla widział już wcześniej sfrustrowanych mówców, 
którzy wybuchali płaczem, co rzecz jasna dodawało "krzykaczom" jeszcze więcej 
animuszu. "Krzykacze" byli ludźmi o szczególnych cechach: posiadali swoją dumę, 
byli bezwzględni i okazywali szacunek tylko tym nielicznym mówcom, którzy mimo 
całej wrzawy potrafili do końca zachować jasność i spójność swych wypowiedzi. 
Och, być takim "krzykaczem" - pomyślał Scylla. Wiele lat temu Scylla przychodził 
w to miejsce w każdą niedzielę. Podziwiał te słowne potyczki. Było to miejsce 
fascynujące - zawsze tłumy ludzi, ścieranie się różnych punktów widzenia, 
obecność "krzykaczy" - a nad wszystkim czuwało jedynie kilku londyńskich bobbys 
w swych wysokich hełmach i mundurach w kolorze błękitu nocy. Scylla zatrzymał 
się na krótko przy jakimś kiepskim mówcy, który stojąc na plastikowym pojemniku 
na butelki od mleka mówił z wielką pasją na temat potrzeby unikania "atomowych 
zim". Zaiste wspaniały temat i w dodatku mówca posiadał sporą wiedzę - jednakże 
jąkał się i jego mowa brzmiała tak patetycznie, że nawet "krzykacze" nie 
zwracali na niego specjalnej uwagi. Scylla podszedł następnie do eleganckiego 
mieszkańca jednego z krajów Orientu, który trzymał tabliczkę z napisem: Władza 
dla żółtych i mówił niemal szeptem; robił to celowo - była to stosowana w tym 
miejscu metoda przyciągania przez mówcę większej uwagi tłumu. Za plecami Scylli 
jakiś gruby głos zaczął nagle wykrzykiwać: - Cycki, cycki, cycki - po czym 
potężny mężczyzna wszedł na plastikowy pojemnik i kontynuował swój "cyckowy" 
temat. W miejscach, w których mężczyzna miał niegdyś zęby, widoczne były teraz 
duże szczerby. Scylla, który przypadkiem znalazł się blisko mówcy, postanowił 
choć przez chwilę nie zmieniać zajętego stanowiska. Gdy rozejrzał się wokół, 
zorientował się, że podjął właściwą decyzję, gdyż kilku "krzykaczy" zaczęło się 
nagle przysuwać bliżej, rozpychając się w tłumie łokciami. - Mój temat - zaczął 
mówca - mój dzisiejszy temat jest następujący: czy kobiety są istotami ludzkimi? 
Twierdzę, że nie. Nadają się do rozmnażania i na tym kończy się ich rola. 
Kobiety są słabe, potrafią tylko skamleć i użalać się nad wszystkimi, są 
głupie... -...twoja matka była głupia, to pewne - wrzasnął z tłumu niziutki 
"krzykacz". - Zapomniała wziął pigułkę... Mówca zignorował go. - Ogłaszam, że 
sposobem na rozwiązanie problemów tego świata jest stworzenie farm rozpłodowych 
dla kobiet. Powinniśmy umieścić tam wszystkie kobiety. -...George, przy 
obrzezaniu musieli ci odciąć nie to, co trzeba - powiedział niziutki "krzykacz". 
Mówca, który najwidoczniej miał na imię Georg, spojrzał na małego dręczyciela i 
wskazując na niego rękę powiedział: - Przyjacielu Pigmeju, każdy ma prawo do 
głupoty, ale ty najwidoczniej nadużyłeś tego prawa. W tym momencie włączył się 
jakiś inny "krzykacz": - Dlaczego George śmieje się we środę rano? Bo śmieje się 
z dowcipów, które usłyszał w niedzielę. Z kolei rozległ się głos następnego 
"krzykacza": - Dentysta Goerge'a postanowił zastrajkować, a zęby George'a 
ogłosiły strajk solidarnościowy... -...chciałbym być gołębiem, wtedy mógłbym ci 
nasrać na głowę - tymi słowami George zwrócił się do ostatniego intruza. - 
Wracając do tematu, otóż te farmy rozpłodowe, które według mnie są jedyną 
nadzieją ludzkości... -...już brałem dziś rano prysznic - wtrącił niziutki 
"krzykacz". - Nie musisz pluć, kiedy mówisz... Scylla przysłuchiwał się temu 
wszystkiemu; od czasu do czasu wybuchały salwy śmiechu, a nowych widzów wciąż 
przybywało. Zastanowił się, czy miał na tyle siły woli, by zostać "krzykaczem". 
Nigdy nie myślał o tym wcześniej, lecz teraz, po tylu latach spędzonych z dala 
od ludzi, nagle tego zapragnął, przeszkodą mogło być jednak to, że "krzykacze" 
pochodzili z Londynu - obcego mogliby przecież wyśmiać i poniżyć. Scylla 
wiedział, że telewizyjny serial Dallas osiągnął w Wielkiej Brytanii znaczną 
popularność i podejrzewał, że zgromadzonym ludziom spodoba się jego teksański 
akcent, więc nagle powiedział donośnym głosem: -...Puk puk... Nikt nie 
odpowiedział. Spojrzał na twarze "krzykaczy". Panowała cisza. - Puk puk - 
spróbował raz jeszcze, tym razem z mniejszą śmiałością. W końcu niziutki 
"krzykacz" odezwał się cichym głosem: - Kto tam? - Shirley. - Shirley i co 
dalej? - Shirley George jest idiotką. Roześmieli się. "Krzykacze" roześmieli 
się. Nie była to salwa śmiechu, ale ważne, że zaśmieli się - nieistotne 
przecież, jakie było natężenie hałasu mierzone w decybelach. Istotne było to, że 
Scylla został przynajmniej przez chwilę zaakceptowany; krzyknął jeszcze 
głośniej: - Puk puk... puk puk... Jak w niebie. Beverage zjawił się przy 
Speaker's Corner pięć minut przed godziną dwunastą w południe. Przebiegł przez 
Park Lane i wyglądało na to, że jest sam. Wybrał akurat to wejście do parku, aby 
być dobrze widoczny i tym samym uspokoić Scyllę. Zadbał o to, aby jego czterech 
ludzi znajdowało się w pobliżu, ale jednocześnie na tyle daleko od niego, aby 
nie przyciągać niczyjej uwagi. Beverage przyjrzał się tysiącom dreptających po 
parku ludzi. Nie był tu już od wielu lat i nie cierpiał tego miejsca, z 
przyjemnością rozdeptałby ich wszystkich na drobny pył - zarówno tutejszych, 
stanowiących połowę tłumu, którzy najwidoczniej nie mieli nic do roboty, jak i 
drugą połowę, którą tworzyli turyści ze wszystkich zakątków świata, i niemal 
każdy z nich miał na szyi aparat fotograficzny "Nikon". Beverage podszedł do 
miejsca, gdzie zgromadził się największy tłum; szczerbaty facet przyciągał uwagę 
widzów rozmawiając z jakimś głupkowatym teksańczykiem opowiadającym dowcipy o 
pukaniu do drzwi. Beverage ruszył dalej. Czy mówił kiedyś Scylli, jak bardzo nie 
cierpiał Speaker's Corner? Na pewno mówił - przecież właśnie dlatego Scylla 
upierał się, aby tu się właśnie spotkać. Nikt chyba nie mógł lubić tego miejsca. 
Spojrzał na zegarek. Pięć po dwunastej. Scylla powiedział, że przyjdzie 
dokładnie o dwunastej. Oznaczało to, że prawdopodobnie zjawi się o trzeciej. 
Beverage doskonale rozumiał, że będzie musiał czekać w nieskończoność, cały 
ranek przygotowywał się do tego, aby zachować spokój dając Scylli tę przeklętą 
satysfakcję. A więc Scylla przyjdzie o trzeciej; Beverage będzie uśmiechnięty i 
uprzejmy. Scylla powie, że mu przykro z powodu spóźnienia. Beverage powie wtedy: 
- Spóźnienia? Dopiero co przyszedłem, myślałem, że byliśmy umówieni o trzeciej. 
Przewidując przebieg rozmowy, Beverage niemal uśmiechnął się do swych myśli. 
Niezależnie od wszystkiego był to przepiękny, typowy angielski dzień. Beverage 
chodził bez celu od jednej grupki ludzi do drugiej, oglądając się ukradkiem, aby 
upewnić się, czyjego czterech ludzi podąża jego śladem. Było tak w istocie, lecz 
nikt nie mógł o tym wiedzieć. Obok niego przebiegło kilku Irańczyków skandując: 
- "śmierć Chomeiniemu". Beverage szedł dalej. Zobaczył przed sobą potężną 
kobietę niosącą tabliczkę z napisem: Straciłam osiem "stone" wagi, ty też możesz 
to zrobić. Beverage nigdy nie rozumiał angielskich jednostek wagi. Co to 
właściwie znaczyło: jeden "stone"? Dwanaście funtów? Czy to było właśnie tyle? 
Jeśli tak, to ile wagi faktycznie straciła? Był już niedaleki uzyskania 
prawidłowej odpowiedzi, gdy nagle zamarł w bezruchu i poczuł na szyi morderczy 
uścisk rąk, jednocześnie usłyszał zachrypły szept: - Mówiłem, Bucu, że masz 
przyjść sam. - Jestem sam - zdołał wydusić z siebie Beverage, w tym momencie 
ręce ścisnęły jego szyję jeszcze mocniej i poczuł tak nagły ból, że aż 
pociemniało mu w oczach. - Lubię zadawać ci ból - powiedział Scylla, stojąc tuż 
za plecami mniejszego mężczyzny. - Mogę to robić tak długo, jak sobie tego 
życzysz, jak widzisz, zająłem dogodną pozycję. - Dobrze - wyszeptał Beverage i 
wykonał trzy ruchy ręką. Scylla-rozejrzał. się wokół i zauważył trzech mężczyzn, 
którzy wyszli z ukrycia i zaczęli się powoli oddalać. Scylla zwolnił uścisk. 
Beverage odwrócił się i zachowując milczenie spojrzał na wielkiego opalonego 
mężczyznę. W końcu potrząsnął głową. - Nie do poznania. To niewiarygodne. 
Mężczyźni zaczęli iść. Przed nimi była wielka, prawie łysa kobieta, która weszła 
właśnie na plastikowy pojemnik i zamknąwszy oczy zaczęła pięknym głosem nucić 
piosenkę Danny Boy; tłum zaczynał powoli zmierzać w jej kierunku. - Miło cię 
znów widzieć, Mal - powiedział Scylla, obejmując ramieniem drugiego mężczyznę. - 
Czułości z twojej strony? Tego się nie spodziewałem. Ale być może złagodniałeś 
przez te lata. - Nie, nie złagodniałem. Beverage poczuł w tym momencie, jak 
mocne palce wbijają się w jego ramię. Aż jęknął zaskoczony nagłym bólem. - Zrób 
to, Mal. Beverage ledwo wykrztusił: - Co... mam zrobić? - Zrób to, Mal. 
Beverage'owi znów pociemniało w oczach, ale zdobył się na to, by wykonać ruch 
ręką. Scylla obejrzał się i zauważył czwartego człowieka z obstawy, który 
zajmował stanowisko przy najbliższej bramie wyjściowej z parku. - 
Przyprowadzanie ich ze sobą było głupim posunięciem. - Chyba tak, chyba tak. Na 
lewo od nich jakiś mówca tracił w tej chwili panowanie nad sobą, zwracając się 
do jednego z "krzykaczy": - Mówisz dwoma językami: łamaną angielszczyzną i 
kuchenną łaciną. Obaj mężczyźni szli dalej w promieniach południowego słońca. - 
Odnośnie Ma - powiedział Beverage. - Chcę, żebyś wiedział... -...nigdy go tak 
nie nazywaj! Tak nazywali go przyjaciele, ty nie byłeś jego przyjacielem, więc 
nazywaj go Perkins... Nagle Beverage stracił na chwilę panowanie i potrząsnął 
gwałtownie większym mężczyzną: - Nie wiesz o tym... w ogóle gówno wiesz na ten 
temat... wegetowałeś gdzieś wszystkie te lata... byliśmy sobie bliscy... byliśmy 
bliskimi przyjaciółmi... Scylla zrobił krok do tyłu i spojrzał na Beverage'a; 
wyglądał tak, jakby się miał zaraz rozpłakać.. - Przepraszam. Nie chciałem 
wzbudzać w tobie ludzkich uczuć. Proszę o wybaczenie. Mężczyźni szli dalej. Po 
ich prawej stronie przemawiał mężczyzna w typie Billi Grahama. - Czy masz już 
dość smutku tego świata...? Jezus jest blisko ciebie... Jezus puka do twojego 
serca... Beverage wskazał na znajdującą się w pobliżu ławkę i mężczyźni usiedli. 
- Powiem krótko: im mniej będziemy przebywać w swoim towarzystwie, tym lepiej 
dla nas obu. - Mów dalej - odpowiedział Scylla. - Ma został zamordowany przez 
osobnika zwanego Blondynką. Nie cierpię pochlebstw, ale można powiedzieć, że 
facet ten, w mniejszym lub większym stopniu, jest twoim nowym wcieleniem. 
Słyszałeś o rywalizacji pomiędzy Żądnymi Krwi a Bogobojnymi? - Tak. - Otóż 
Blondynka dziesiątkuje nasze szeregi. - I chcesz go odstawić na boczny tor? - 
Nie, to nie takie proste. Samo zabicie nie stanowi problemu, wiesz chyba o tym 
dobrze. Chcemy się dowiedzieć, kim jest nasz wróg, innymi słowy - chcemy 
wiedzieć, dla kogo Blondynka pracuje. Istnieje jednak pewien problem. Scylla nie 
przerywał. - On nic nie powie. W ostatnim dziesięcioleciu złapano go już 
dwukrotnie, pierwszy raz na Bliskim Wschodzie, drugi raz w Ameryce Łacińskiej. 
Za każdym razem zdołał nam się wymknąć, ale zanim to się stało, był poddawany 
profesjonalnym torturom. I okazywało się, że ten człowiek jest nieczuły na ból. 
- Być może jest teraz inaczej. Beverage skinął głową. - Być może jest teraz 
inaczej. - Czy wiesz, gdzie on teraz jest? Beverage znów pokiwał głową. - Nie 
kryje się z niczym. Nie przestrzega żadnych środków bezpieczeństwa, jest pewny, 
że nic mu nie grozi. Przyjechał wczoraj do Londynu i widziano go tego dnia 
wieczorem, grał w ruletkę w jednym z bardziej znanych kasyn w Belgravia. Kocha 
ruletkę. Gra o duże stawki. Przegrywa mnóstwo pieniędzy. Podejrzewam, że 
potrzebuje ich coraz więcej, ktokolwiek mu jednak płaci - płaci z pewnością 
bardzo dużo. Mężczyźni wstali i znów zaczęli spacerować. Przed Scyllą roztaczał 
się najsmutniejszy widok: na ławce siedział sterany pracą czarnoskóry śmieciarz, 
obok oparta była miotła, mężczyzna spoglądał posępnym wzrokiem na otaczający go 
tłum. Dlaczego było to smutne? W jego oczach park nie był miejscem radości i 
oazą wymiany poglądów. Był jedynie śmietnikiem. Stertą kubków po lodach, 
potarganych gazet i niedopałków papierosów. Dla śmieciarza nigdy nie będzie 
chwili wytchnienia, miejsce posprzątanych śmieci zajmą nowe - i tak będzie w 
nieskończoność. W pobliżu Scylli i jego towarzysza pojawił się teraz inny 
"krzykacz", który stawiał takie oto pytanie: - Mówca jest człowiekiem z 
zewnątrz, ciekaw jestem, jaką ma opinię na temat rodzaju ludzkiego? - Domyślamy 
się również, jaki jest powód, dla którego Blondynka przebywa w Londynie. Jeden z 
naszych głównych sojuszników, senator ze Wschodniego Wybrzeża, przyjeżdża dziś 
wieczorem i ma zamiar zatrzymać się tu przez tydzień, przywozi ze sobą dwóch 
małych synów. Słyszałem pogłoski, że chłopcy mogą zostać porwani. - Czy dzieci 
nie będą miały ochrony? - Na gorylach nie zawsze można polegać - powiedział 
Beverage. - Znałem kiedyś faceta - może w to nie uwierzysz, ale to prawda - 
który miał aż czterech goryli; jak się później okazało, ich pomoc okazała się 
zupełnie bezskuteczna. - Powiedziawszy to, uśmiechnął się. - Nie próbuj ponownie 
odwoływać się do moich ludzkich instynktów. Beverage uśmiechnął się jeszcze 
szerzej. - Nie obawiaj się... nienawidzę cię dużo bardziej niż ty mnie. - 
Rozkosz dla ucha - odpowiedział Scylla. `ty 5 `ty Krupier przy stole był 
zdezorientowany. Była już trzecia nad ranem; w ciągu nocy ruch w kasynie był 
niewielki, a w tej chwili został już tylko jeden grający - duży Francuz o 
ciemnej karnacji. Krupier był również Francuzem, więc obaj mężczyźni prowadzili 
już od godziny miłą pogawędkę. Gracz stawiał dość spore sumy pieniędzy. Krupiera 
zastanowiły dwie rzeczy. Po pierwsze, mężczyzna w ogóle nie wykazywał 
zainteresowania samą grą. Pytał krupiera, ile ma dzieci, a gdy ten odpowiadał, 
że troje, obstawiał wtedy trójkę. Podobnie pytał o miesiąc i dzień urodzenia 
żony i obstawiał odpowiednie liczby. Nie było w tym nic dziwnego - każdy gracz 
miał przecież swój własny system. Dziwne było jednak to, że opalonemu mężczyźnie 
zupełnie nie zależało na tym, by wygrać. Drugą zastanawiającą rzeczą było to, że 
samotny gracz również nie był Francuzem. To fakt, że mówił bez obcego akcentu, a 
jego słownictwo ponad wszelką wątpliwość dowodziło, że był człowiekiem 
wykształconym. Ale w jego sposobie mówienia było coś szczególnego. Jego 
francuszczyzna była niczym cenny, ukrywany przed światem skarb, przypominała 
rzecz, którą skrzętnie przechowywał przez długie lata, i która dopiero teraz 
mogła ujrzeć światło dzienne. Duży mężczyzna zapytał po francusku: - W którym 
roku urodziłeś się? - W tysiąc dziewięćset czterdziestym - odpowiedział krupier. 
- Nie był to dobry rok dla Paryża - powiedział gracz i obstawił "jedynkę", 
"dziewiątkę", "czwórkę" i "zero", kładąc w odpowiednich miejscach po dziesięć 
funtów, spojrzał na obracające się koło, a potem wpatrywał się we własne ręce, 
aż do momentu, gdy kulka zatrzymała się na "czwórce"; wzrok podniósł dopiero 
wtedy, gdy krupier wypłacał wygrane kombinacje. Gracz obstawił ponownie te same 
numery i spokojnym wzrokiem śledził krupiera, który obrócił koło przeciwnie do 
ruchu wskazówek zegara i rzucił do niego kulką, lecz w odwrotnym kierunku. Gracz 
spojrzał na swoje duże, splecione dłonie. W tym momencie krupier uśmiechnął się, 
gdyż właśnie zauważył znajomego mężczyznę, który zbliżył się do stołu i usiadł 
naprzeciwko gracza o ciemnej skórze. - Wyjeżdżał pan? - spytał krupier. - Podróż 
służbowa do Ameryki - odpowiedział mężczyzna uśmiechając się, po czym lekko 
potaknął jasnowłosą, kształtną głową. Scylla nie cierpiał ruletki, która nudziła 
go w tym samym stopniu, w jakim mogłyby go znudzić letnie rozgrywki piłkarskie. 
Sytuacja Blondynki stawała się coraz trudniejsza i choć w Belgravia było sporo 
kasyn, to jednak wcześniej czy później jasnowłosy mężczyzna musiał w końcu 
natknąć się na swego rywala. Scylla nie miał jednak nic przeciwko temu, by przed 
rozpoczęciem otwartej wojny mieć trochę czasu na lepsze poznanie przeciwnika. 
Zawsze chciał wiedzieć jak najwięcej o wrogu i w przeszłości nie miewał 
trudności z właściwym rozpoznaniem sytuacji. Postanowił przynajmniej sprawdzić 
umiejętności posługiwania się językiem francuskim, którego nie używał już od 
wielu lat; to prawda, że jego mowa wydawała się krupierowi jakaś nienaturalna, 
ale ogólnie rzecz biorąc radził sobie zupełnie przyzwoicie; siedział w tej 
chwili przy ruletce, wpatrując się we własne dłonie, które splecione położył na 
stole; siedząc usłyszał nagle słowa: - Podróż służbowa do Ameryki. Poczuł wtedy 
żądzę krwi. Blondynka poczuł żądzę krwi, gdy tylko usiadł; poczuł się tym 
zaskoczony i to nie z tego powodu, że nie miał podobnych doświadczeń w 
przeszłości, ale dlatego, że uczucie to nigdy wcześniej nie wystąpiło tak nagle 
i z taką siłą. Siadając do stołu był w świetnym nastroju. Miał już bowiem 
następną robotę, która polegała na porwaniu dwójki małych dzieci z niezwykle 
zamożnej rodziny i gdyby dobrze wykonał zadanie, mógł zdobyć fortunę, która 
pozwoliłaby mu na to, by resztę życia spędzić na grach hazardowych. Spojrzał na 
mocno opalonego mężczyznę, który siedział po przeciwnej stronie stołu i 
przyglądał się swoim splecionym dłoniom. Zastanowił się, kim mógł być ten 
nieznajomy. To nie miało znaczenia. Rzadko zastanawiał się nad czymkolwiek, znał 
po prostu odpowiedzi. W tej chwili wiedział już, że mężczyznę o ciemnej skórze 
będzie niewątpliwie musiał zabić - i to już wkrótce. W tym momencie krupier, 
rzecz jasna, nic jeszcze nie wiedział o otaczającym to miejsce uczuciu żądzy 
krwi. Ani też o żadnej fali terroru, która była tak wielka, że można ją było 
porównać z ludzkim strachem wywołanym takim kataklizmem, jak na przykład 
trzęsienie ziemi. Ludzie nie reagują na pierwsze oznaki podobnych zjawisk. 
Czasem ciecze, gdy umieści się je w pojemnikach zaczynają lekko wzburzać się na 
powierzchni. Gdy pojawia się więcej oznak nadchodzącego kataklizmu, wyczuwają to 
niektóre ptaki. Na następne oznaki reagują konie. I psy. A wiszące przedmioty 
zaczynają się kołysać. I w końcu wszystko to zaczyna docierać do świadomości 
ludzi, a żądza krwi i fala strachu od tego momentu idą ze sobą w parze. I oto 
coś nagle dotarło do świadomości krupiera, który ni stąd ni zowąd zaczął 
przypominać sobie nieprzyjemne doświadczenia życiowe, jego oddech stał się 
głębszy, ponieważ odczuł nagle, że brakuje mu powietrza, pomyślał, że gdyby koło 
niego stał w tym momencie nieżyjący ojciec, zrobiłby to, co chciał zawsze 
zrobić, zabić tego człowieka, nie wahać się, po prostu zabić go... ...i jego 
oddech stał się słyszalny dla otoczenia, spojrzał na stół, przy którym działo 
się coś dziwnego: mężczyzna o ciemnej skórze przestał się wpatrywać w swoje 
dłonie, podniósł głowę i spojrzał przed siebie. Przez moment wydawało się, że 
cały świat zamarł w bezruchu, gdy spotkały się spojrzenia dwóch potężnych 
mężczyzn. I wtedy Blondynka wyciągnął rękę i niespodziewanie uderzył w twarz 
mężczyznę o ciemnej skórze. Nie zrobił tego mocno, ale było w tym tyle 
pogardy... Mężczyzna o ciemnej skórze obrócił się raptownie, wstał i pospiesznie 
wyszedł, zostawiając na stole wygrane żetony. `ty 6 `ty Podobnie jak banki 
szwajcarskie przechowują pieniądze, Grumpy przechowywał cenne informacje. Był 
wspaniałym ulicznym artystą, źle usposobionym do ludzi karłem, który każde 
popołudnie - i to nawet w dniu Bożego Narodzenia - spędzał w cichym zaułku 
niedaleko King's Road. Zjawiał się punktualnie o trzeciej i nikt nie wiedział, 
skąd przychodził. Rysował kredą do szóstej, a potem odchodził w nieznanym 
kierunku. Rysował to, na co miał w danej chwili ochotę. Jeśli zmarła powszechnie 
znana osoba lub też była zamieszana w jakiś skandal - lub też działo się coś, co 
artysta uważał za godne uwagi - powstawał wtedy portret, nierzadko o rozmiarach 
człowieka, wysoki na sześć stóp. Zdarzało się, że artysta kopiował starych 
mistrzów, najczęściej Van Gogha. Pracował jakby był ogarnięty szałem, miotał. 
się po chodniku, doskakując bez przerwy do otwartego pudełka z kredą, wybierając 
to ten, to innym kolor. Miał ze sobą tylko jedną rzecz - właśnie pudełko z 
kredą. Nosił kapelusz. Gdy przychodził kładł go obok pudełka i wrzucał do środka 
kilka funtowych banknotów, aby przechodnie wiedzieli, że chodzi tu nie tylko o 
samą sztukę, lecz również działalność zarobkową. Czasem podchodziły zaciekawione 
dzieciaki, jednak surowość artysty i jego zdeformowana sylwetka odstraszały je 
skutecznie - rzadko więc przebywały w tym miejscu dłużej niż tylko chwilę. 
Czasem przystawali turyści, on rzucał im wtedy gniewne spojrzenie, a następnie 
zerkał znacząco na kapelusz, jeśli nie wrzucali do niego pieniędzy, przestawał 
pracować i wlepiał w nich wzrok, zmuszając ich tym samym albo do rzucenia 
jakiegoś napiwku - albo też do odejścia. Zdarzało się również, że do artysty 
podchodzili mężczyźni - rzadziej kobiety - i wrzucali do kapelusza zwinięty 
banknot. Gdy ktoś znajdował się wtedy dostatecznie blisko i miał bystre oczy, 
mógł zauważyć, że w zwiniętym banknocie znajdowała się czasem karteczka. Była to 
informacja, jakiś kontakt na przyszłość. Zwykle nie było to nic ważnego, nikt 
jednak nie wiedział, jakimi kanałami wędrują informacje naprawdę istotne. Tak 
czy owak uliczny artysta miał dostęp do ogromnej ilości informacji. Nie pracował 
dla żadnej określonej grupy ludzi - wszyscy zaczęli korzystać z jego usług, gdy 
podjęto kiedyś w przeszłości decyzję, że taka postać jak Grumpy może okazać się 
pomocna dla wszystkich zainteresowanych. Tak więc podobnie jak Szwajcaria, 
Grumpy nie posiadał wrogów i miał zupełną swobodę działania. Był tajemniczą 
postacią - o zdeformowanej sylwetce, lecz utalentowaną, zachłanną i cichą - nikt 
nie słyszał, żeby kiedykolwiek coś mówił... Po wizycie w kasynie, po południu 
tego samego dnia Scylla znalazł się w małym zaułku; nie był całkiem pewny; czy 
jest we właściwym miejscu, dopóki nie spostrzegł malutkiej postaci pracującego 
jeszcze Grumpy'ego. Scylla nie był tu od dawna; Grumpy, którego wiek było trudno 
określić, świadczył mu różne usługi w przeszłości i już wtedy nie wyglądał na 
młodego człowieka. Scylla przystanął i zaczął przypatrywać się na wpół 
ukończonemu portretowi; było już po czwartej. Twarz na portrecie była uderzająco 
podobna do twarzy Borisa Beckera, młodego Niemca, który wszczynając jedną 
awanturę po drugiej, terroryzował cały Wimbledon. Grumpy podniósł wzrok na 
Scyllę, po czym spojrzał znacząco na kapelusz. Scylla był na to przygotowany. - 
Chcę uzyskać odpowiedź na pewne pytanie. Artysta spojrzał w stronę kapelusza. 
Scylla nie mógł sobie przypomnieć, jakie obowiązywały stawki na wejście. Grumpy 
już na samym wstępie wymagał, aby pewna suma pieniędzy zmieniła swego 
właściciela. Scylla zwinął starannie pięćdziesięciofuntowy banknot i włożył go 
do kapelusza zakładając, że suma była wystarczająca. Grumpy podszedł do 
kapelusza, wyjął z niego banknot, włożył pieniądze do kieszeni i popatrzył na 
Scyllę, następnie z widoczną wzgardą splunął na ziemię blisko miejsca, gdzie 
znajdowały się buty nieznajomego. Z pewnością nie była to oznaka zadowolenia. 
Scylla wyciągnął wtedy następne pięćdziesiąt funtów, które tym razem swobodnym 
lotem poszybowały w kierunku kapelusza. Grumpy przez kilka minut pracował nad 
włosami Beckera, mieszając ze sobą różne kolory kredy, by uzyskać odpowiedni 
odcień czerwieni. Potem przeciągnął się i powolnym krokiem ruszył w kierunku 
kapelusza, obchodząc wokół prawie gotowe dzieło; wyciągnął banknot, spojrzał na 
niego i znów włożył pieniądze do kieszeni, po czym wziął kawałek kredy i szybkim 
ruchem zrobił nim znak na chodniku: "*"; następnie szybko go starł. Wynikało z 
tego niezbicie, że stawką na wejściu jest w tej chwili sto funtów - cóż, w 
czasie gdy Scylla przebywał na wyspie, inflacja niczym jakaś zaraza poczyniła na 
tym świecie ogromne spustoszenie; natomiast znaczenie gwiazdki na chodniku było 
mniej więcej takie: "O co chodzi?" - Blondynka? Znasz go? Na chodniku pojawił 
się następny znak: "+". Oznaczał odpowiedź twierdzącą. - Czy ma jakąś słabą 
stronę? "+". - Czy wiesz, co to jest? "+". - Powiedz mi. "$" Scylla włożył 
następne sto funtów do kapelusza. "$$$$$". Scylla dorzucił jeszcze dwie setki. 
Grumpy splunął ponownie, tym razem celnie - prosto w buty Scylli. Scylla sięgnął 
do kieszeni, ale na tym poprzestał, gdyż nagle pojawiła się mała dziewczynka i 
powiedziała do swojej matki: - Mamusiu, popatrz, to przecież Becker. - 
Rzeczywiście, bardzo ładny portret - odpowiedziała matka. Kobieta z dziewczynką 
stanęły w promieniach słońca i uśmiechnęły się do karła. - Proszę pracować - 
powiedziała matka. - Chcemy przez chwilę popatrzeć. - Och, tak - powiedziało 
dziecko. Grumpy pokręcił głową. - To jest miejsce publiczne - powiedziała matka. 
- I ostrzegam pana, jeśli potrzeba potrafię być uparta. Grumpy rzucił jej groźne 
spojrzenie. Kobieta założyła ręce na piersiach i postanowiła, że nie ruszy się z 
miejsca. Grumpy chwycił kawałek kredy i zaczął rysować coś, co przypominało 
kształtem fallusa, przestał jednak, gdy matka powiedziała: - Chodźmy stąd - i 
odciągnęła dziewczynkę na bok. Grumpy zmazał swoje ostatnie dzieło, spojrzał na 
Scyllę i powtórnie narysował: "$$$$$", po czym szybko to zmazał. Scylla sięgnął 
po portfel, odliczył tysiąc funtów i zawahał się. Cokolwiek wiedział Grumpy, 
Scylla musiał to od niego wyciągnąć; wiedział, że walcząc przeciwko Blondynce, 
potrzebny mu będzie jakiś punkt zaczepienia, choćby najmniejszy. Grumpy był 
jednak człowiekiem z charakterem! Jeśli dało mu się zbyt mało pieniędzy - lub 
raczej jeśli on uważał, że jest to zbyt mało - wtedy chował pieniądze do 
kieszeni i nie dawał żadnej odpowiedzi. Wpatrywał się tylko ze wzgardą na skąpca 
i było wiadomo, że sprawa jest przegrana. Scylla odliczył dwa i pół tysiąca 
funtów i wrzucił pieniądze do czapki. Grumpy przeliczył banknoty, schował je do 
kieszeni i przez dłuższą chwilę przypatrywał się Scylli, jakby chciał lepiej 
zapamiętać jego twarz. W końcu narysował znak: "*". - Mów dalej. To oczywiste, 
że słaba strona Blondynki musiała dotyczyć albo jego ciała, albo też umysłu. 
Scylla miał nadzieję, że słaby punkt Blondynki ma charakter fizyczny. Miał 
zaufanie do siły swych rąk. Na to zaufanie złożyły się całe lata jego życia. - 
Czy chodzi o jego ciało? - zapytał. Grumpy stał bez ruchu i znów wpatrywał się 
badawczo w twarz Scylli. Obaj mężczyźni mieli już ze sobą do czynienia w 
przeszłości, lecz kontakty nie były zbyt częste i w tej chwili cierpliwość 
Scylli była już na wyczerpaniu. Grumpy nie mógł go przecież rozpoznać. Wszystko, 
czego w tej chwili pragnął, to odpowiedź na postawione pytanie, więc powtórzył 
je jeszcze głośniej: - Czy... chodzi... o jego ciało? Grumpy narysował na 
chodniku znak: "-", co oznaczało: nie. - A więc chodzi o jego umysł? - spytał 
Scylla. - Powiedz mi. - Jeśli ten słaby punkt nie dotyczy ciała, musi być 
związany z jego umysłem! "-". - Więc co, w takim razie? Grumpy zrobił ręką znak 
krzyża, do którego przybity był człowiek. Scylla zareagował złością i 
frustracją. - Jakaś religijna obsesja? Do diabła, cóż to za odpowiedź? W tej 
chwili Grumpy "rysował" w powietrzu człowieka, który okrada jakiegoś innego 
człowieka, a potem... -...moralność - powiedział głośno Scylla. - Jest jakiś 
słaby punkt w jego zasadach moralnych. "+". - Narysuj to! - Przyklęknął i 
spoglądał, jak karzeł rysuje jakąś dziwną chmurę z ustami, za którą biegnie 
mężczyzna. Scylla wpatrywał się w rysunek milcząco. Grumpy rzucił mu groźne 
spojrzenie. - Czy to jakaś gra? - spytał jeden z dwóch nastolatków. Chłopcy 
przechodzili obok i przystanęli, Scylla wstał i gwałtownie obrócił się w ich 
stronę, jego głos musiał mieć taki sam ton jak kiedyś na wyspie, gdy 
przestraszył pilota helikoptera; w tej chwili Scylla powiedział: - Nie, to nie 
jest gra dla was. - Usłyszawszy to, chłopcy spojrzeli na siebie i uciekli. 
Grumpy narysował tymczasem jeszcze jedną chmurę, potem następną, cały rząd 
chmur, każda z nich miała usta; narysował też mężczyznę, który biegł za chmurami 
i... ...i Scylla zrozumiał, że to nie były chmury, lecz wiatr, mężczyzna chciał 
dopędzić wiatr, Scylla przypomniał sobie jednocześnie jeden z wielu cytatów z 
Biblii i już wiedział, co to była za słabość, wypowiedział jedno słowo: 
"Próżność". Grumpy pokiwał głową, zmazał rysunek, jeszcze raz splunął w kierunku 
butów Scylli i powrócił do portretu Borisa Beckera... `tc Ii. Człowiek na 
ścianie `tc `ty 1 `ty Bracia - z pewnością byli braćmi, gdyż pomimo różnicy 
wzrostu wyglądali na bliźniaków - obaj byli grubiutcy, mieli rude włosy i piegi 
na twarzy; jeden miał dziewięć lat i trudno było się oprzeć jego urokowi, drugi 
był słodkim siedmiolatkiem. Podnieceni bracia szli blisko siebie, przeciskając 
się przez tłumy ludzi, którzy wieczorną porą załatwiali sprawunki na Oxford 
Street. - Chcę hambjurgera - powiedział starszy akcentem typowego nowojorczyka. 
- Ja też chcę hambjurgera, Clark - odpowiedział młodszy. Chmury wisiały nisko i 
zanosiło się na deszcz. - Cha! Cha! Spencer małpuje. - Wcale nie - stwierdził 
Spencer. - I frytki. - Ja też. - Z cebulą. - Ja też z cebulą. Clark objął brata. 
- Nie małpujesz, po prostu chcesz mieć to samo, co ja. Tuż za plecami chłopców 
rozległ się strofujący głos należący do czarnowłosego, kulawego mężczyzny. - Nie 
tak szybko, chłopcy. Poczekajcie na mnie. Razem przejdziemy przez ulicę. Chłopcy 
zwolnili. Czarnowłosy mężczyzna powiedział: - Dobrze chłopcy, chodźcie tu obaj - 
po czym wziął ich za ręce i bezpiecznie przeprowadził na drugą stronę Oxford 
Street. Gdy podróż wśród niebezpieczeństwa, jakie niesie Oxford Street, była 
zakończona, bracia znów ruszyli żwawo do przodu. - Ciągle zapominam, jak ten 
facet się nazywa, czy jego nazwisko brzmi Mister Atkinson? - wyszeptał Spencer. 
- Parkinson, pomyśl o karuzeli w Parku Centralnym, to może pomóc. Spencer objął 
braciszka. - Parkinson, Parkinson, Parkinson - powiedział zachwycony samym sobą. 
Potem dodał ciszej: - Dlaczego on musi za nami chodzić? - On nie chodzi za nami, 
on prowadzi nas - tak, abyśmy się nie zgubili i żeby nic złego nam się nie 
stało. Nigdy wcześniej nie byliśmy w Londynie. - Wolałbym, żeby się tak nie 
rozglądał przez cały czas. - Clark spojrzał za siebie jakby od niechcenia. - On 
rzeczywiście rozgląda się. Może na tym polega rola przewodnika - na sprawdzaniu 
tego, co się dzieje wkoło. - Nam nic złego nie może się przytrafić, prawda 
Clark? - Na razie nie, coś może się zdarzyć dopiero u McDonalda - odpowiedział 
Clark. - Czy on musi tak utykać? Clark uderzył Spencera w ramię. - On nic nie 
może na to poradzić, głuptasie. - Och. Może my też powinniśmy. - Co powinniśmy? 
- Utykać. - Doprowadzasz mnie do szału - po co? - Może wtedy miałby lepsze 
samopoczucie? - Jesteś bardzo kochany, naprawdę kochany, Spencer. Spencer nie 
mógł się nie uśmiechnąć. U McDonalda było tłoczno. Chłopcy ustawili się w 
kolejce, czarnowłosy mężczyzna stanął między nimi, gdy przyszła ich kolej, 
zamówili i zapłacili rachunek. - Pan nie będzie jadł? - Spytał Clark. - Później 
- powiedział mężczyzna. - Ależ Mister Parkinson - powiedział Spencer z dumą w 
głosie, zerkając szybko na Clarka - musi pan coś zjeść, to przecież McDonald. - 
Być może zjem to, co zostawicie na talerzach - powiedział Mr. Parkinson, uważnie 
rozglądając się w koło. Potem znalazł pusty stolik w odległym rogu baru i 
posadził ich plecami do wyjścia, sam usadawiając się tak, aby dobrze widzieć 
wszystkich wchodzących i wychodzących. - Mieliście wspaniały dzień, chłopcy; 
ogród zoologiczny, kino, teraz tutaj. Jesteście zadowoleni? Clark pokiwał głową. 
Spencer potrząsnął głową. - Czy było coś nie tak? Spencer miał pełne usta, więc 
Clark odpowiedział za niego. - Brakuje mu Dwighta Goodena. - Kogo? - Jak to 
kogo? - spytał zdziwiony Spencer. - Doktora. Doktora K. Jest najlepszym 
zawodnikiem od rzutów, jakiego widziałem w życiu. - Spencer jest zakochany w 
Goodenie - powiedział Clark. Spencer ugryzł kanapkę i pokiwał głową. - Czy teraz 
gra liga baseballu? - Sięgnął ręką na drugi koniec stołu. - Czy mogę? - 
Wskazywał ręką na frytki. Clark pokiwał głową. - Czym wyróżnia się ten facet? - 
spytał Mr. Parkinson. W tym momencie Spencer zaczął mówić szybko i bez 
zająknienia: -...ma numer sto trzynaście i tylko on to potrafi, miał sto 
trzydzieści siedem celnych rzutów na sto trzydzieści osiem możliwych, on... Mr. 
Parkinson zaśmiał się. - Wierzę ci, jestem pewny, że jest świetny. - W tym 
momencie przerwał i spojrzał w kierunku drzwi; do baru wszedł właśnie szybkim 
krokiem mężczyzna o blond włosach, który rozejrzał się wokół i zajął miejsce w 
kolejce. - Ale nie słyszał pan najgorszego - on gra dzisiaj - gdybym był teraz w 
domu, siedziałbym przed telewizorem i liczyłbym jego rzuty i w ogóle. Ale wy nie 
macie baseballu w tym głupim kraju. - To nie jest głupi kraj - wtrącił Clark. - 
Przepraszam w imieniu brata. - To nie jest głupi kraj - zawtórował Spencer. - 
Głupie jest tylko to, że nie grają tu w baseball. Mr. Parkinson nic nie 
odpowiedział, przeciągnął się tylko i spojrzał w kierunku mężczyzny o blond 
włosach, który zmienił tymczasem swoje plany, pośpiesznie wyszedł z restauracji 
i pobiegł za odjeżdżającym autobusem. - Mamy baseball w tym kraju - powiedział 
wtedy Mr. Parkinson. Spencer wziął głęboki oddech. - Maaa...cie? Mr. Parkinson 
uśmiechnął się. - Jesienią telewizja nadaje mecze zawodowej ligi piłki nożnej, a 
w lecie można oglądać rozgrywki baseballowe. - Spojrzał na zegarek. - Za kilka 
minut będzie akurat transmisja. - Czy możemy ją obejrzeć? Możemy, możemy? - 
Zanim wrócimy do hotelu - zobaczycie, jaki jest duży ruch - będzie już prawie po 
meczu. - Przerwał. - Ale mieszkam blisko stąd, skończcie jeść i weźmiemy 
taksówkę. Za chwilę będziemy u mnie. - Do McDonalda możemy pójść w każdej chwili 
- powiedział Spencer podrywając się od stolika i ciągnąc za sobą Clarka. Chwilę 
później wszyscy znaleźli się na zewnątrz w ciemnościach i Mr. Parkinson złapał 
taksówkę; niedługo później byli już w windzie, jadąc na ostatnie piętro do jego 
mieszkania i po chwili byli w salonie; Spencer klęczał koło telewizora, próbując 
go włączyć i znaleźć odpowiedni kanał, tymczasem Clark otworzył okna, gdyż w 
mieszkaniu było duszno; gdy obaj chłopcy byli zajęci, Mr. Parkinson grzecznie 
przeprosił i udał się do sąsiedniego pokoju, zamknął za sobą drzwi, położył się 
na łóżku, jedną ręką sięgnął po telefon, a drugą ściągnął z głowy dobrze 
dopasowaną, lecz niewygodną czarną perukę, rozburzył swoje blond włosy - taki 
nieporządny wygląd odpowiadał mu najbardziej... Ta robota wydawała się 
podejrzana od samego początku. Blondynka dostał dokładne instrukcje - jakżeby 
nie! - które wydawały się całkiem logiczne: odebrać dzieciaki z hotelu 
Connaught, zabrać je do ogrodu zoologicznego, potem do kina, następnie do baru 
szybkiej obsługi i w końcu, wieczorem przyprowadzić je z powrotem. Ale czy 
wynajmuje się kogoś takiego do opieki nad dziećmi? Mógł je przecież uprowadzić 
od razu, lecz o takim rozwiązaniu nie myślał poważnie ani przez chwilę - 
nietypowy charakter tej roboty wymagał daleko posuniętej ostrożności. Domyślał 
się jedynie tego, że może być cały czas obserwowany. Postanowił więc, że poczeka 
na odpowiedni moment, upewni się, że nie jest śledzony i w stosownej chwili, gdy 
będzie ciemno, ulotni się z dziećmi w nieznanym kierunku. Nie cierpiał czarnej 
peruki, która kosztowała jednak majątek i w połączeniu z kuśtykaniem zmieniła 
jego wygląd nie do poznania. Mógł zostać wielkim aktorem. Patrząc na niego w 
nowym wcieleniu, można by przysiąc, że to ktoś inny. Blondynka nie spodziewał 
się, że chłopcy utną sobie pogawędkę z portierem. Sądził, że rozmowy zostawią 
sobie na później, gdy będą już w pokoju, ewentualnie zaczną je na korytarzu. Ale 
stało się inaczej. Zaczęli rozmawiać z portierem i nawet zdołali go rozśmieszyć. 
Blondynka przedstawił się, a chłopcy byli czarujący i jak na bogatych Amerykanów 
zachowywali się całkiem poprawnie. Blondynka wyczuł już na samym początku, że 
młodszego chłopca intrygowało jego kuśtykanie. Ale to już nie potrwa długo. Był 
wilgotny dzień. Blondynka miał na sobie niebieski garnitur, białą koszulę i 
krawat i było mu niezbyt wygodnie. Ale to też nie miało już trwać długo. Portier 
zatrzymał taksówkę, wsiedli do środka i pojechali w kierunku ogrodu 
zoologicznego w Regent's Park. Chłopcy usadowili się na tylnym siedzeniu, a ich 
opiekun siedział naprzeciwko nich, rozglądając się cały czas w koło, aby upewnić 
się, że nikt za nimi nie jedzie. Była godzina dwunasta trzydzieści, kiedy 
dotarli do zoo, a film, który planowali zobaczyć później - Powrót do Oz - 
zaczynał się o godzinie czwartej w kinie niedaleko Oxford Street, co oznaczało, 
że Blondynka będzie musiał udawać zainteresowanie światem zwierzęcym przez pełne 
trzy godziny. Nigdy, nawet w dzieciństwie, nie lubił miejsc publicznych - 
powodem były jego blond włosy i niebieskie oczy. Ludzie zawsze chcieli go 
dotykać, było to najbardziej żywe wspomnienie z tego okresu życia, przypominał 
sobie zwłaszcza stare grube kobiety, które podchodziły do niego i dotykały jego 
jasnych włosów. Film okazał się jeszcze gorszym doświadczeniem niż zwiedzanie 
zoo. Opowiadał o Dorothy, która chce powrócić do Oz i zobaczyć się z 
przyjaciółmi, ale wszyscy myślą, że jest szalona, więc jej ciotka i wuj 
zabierają ją do szpitala dla psychicznie chorych, gdzie zakładają dziewczynce 
elektrody na głowę... W czasie tej sekwencji Blondynka odwrócił głowę od ekranu. 
Powodem nie była jego wrażliwość, ale raczej to, że nienawidził zabijania dzieci 
- gdyby sprawy nie ułożyły się po jego myśli po wyjściu z McDonalda, ci dwaj, 
którzy siedzieli teraz obok niego w ciemności, musieliby zostać zamienieni w 
manekiny. Przyszedł mu do głowy pomysł, że powie im o meczu baseballa w 
telewizji dziesięć sekund przed rzekomą transmisją. To nie miało znaczenia, jaki 
wymyślił pretekst. Miał przecież do czynienia z dziećmi, a dzieci wierzyły we 
wszystko, co im się powie. Mecz w telewizji okazał się dobrym pretekstem, a więc 
skorzystał z niego. Apartament, który Blondynka zarezerwował tego samego dnia 
rankiem składał się z dwóch pokoi i łazienki na ostatnim piętrze. Budynek był 
duży, zaniedbany, lecz nie miało to znaczenia, gdyż Blondynka nie planował 
zatrzymać się tam na dłużej. Kupił trochę jedzenia, przygotował swój makabryczny 
dość sprzęt, następnie ubrał się i poszedł do Connaught... - Och, mam nadzieję, 
że nie przegapiliśmy baseballa - powiedział Spencer i gdy drzwi wejściowe były 
już otwarte, przebiegł szybko przez salon. Ukląkł obok telewizora i włączył go. 
- Jest duszno, czy możemy otworzyć okno? - spytał Clark. - Róbcie to, na co 
macie ochotę, chłopcy, czujcie się swobodnie - powiedział Blondynka, po czym 
wyszedł z salonu, zamknął drzwi łączące pokoje, położył się na łóżku i 
wykręcając numer telefonu ściągnął z głowy przeklętą perukę; gdy usłyszał w 
słuchawce głos, powiedział szybko, ale jednocześnie jasno i zwięźle: - Mam 
Clarka i Spencera, nieważne gdzie. Jeśli chcecie ich jeszcze zobaczyć, 
uwierzcie, że to wasza jedyna szansa - musicie zapłacić za każdego milion 
funtów, później zawiadomię was, gdzie dostarczyć pieniądze, ale najpierw chcę 
uzyskać odpowiedź, jesteśmy ludźmi interesu, pamiętajcie, to wasza jedyna 
szansa, a więc tak czy nie? W słuchawce. nastąpiła dłuższa chwila milczenia, po 
której odezwał się głos: - nie... Blondynka podniósł się na łóżku, był 
zaszokowany. Nie powinien mieć takich odczuć, ale tak bardzo potrzebował 
pieniędzy - było tyle miast na świecie, gdzie grało się w ruletkę, chciał je 
odwiedzić, wszystkie, jakie były... - Czy rozumiecie, że podpisujecie na nich 
wyrok śmierci, milion za dwóch, tak czy nie? Znów cisza w słuchawce, następnie 
krótkie: -...nie... Miał właśnie jeszcze bardziej obniżyć cenę, gdy nagle 
opanowało go uczucie pogardy na samego siebie - albo było się mężczyzną i nie 
zmieniało się zdania, albo też się nim nie było; albo mówiło się coś tylko jeden 
raz, albo też stawiało się warunki, które po chwili zmieniało się - jak mógł tak 
ustąpić i opuścić cenę, jak mógł się tak poniżyć... Trzasnął słuchawką, położył 
się bez ruchu, zamknął oczy i zaczął się zastanawiać, co robić dalej. Raczej nie 
"co" - ale "kogo"? Spencer był mniejszy i miał więcej uroku niż brat trudno 
byłoby go zostawić na koniec - musiał więc pójść na pierwszy ogień, zostawienie 
Clarka na później mogło okazać się niemal przyjemnością. - Spencer, dziecino - 
zawołał. - Czy możesz przyjść tu na chwilę? Z drugiego pokoju dochodził 
przytłumiony głos: - Szukam baseballa. - Głos wyrażał podenerwowanie. Chryste! 
Tylko nie łzy. - Clark, czy mógłbyś się na chwilę oderwać od telewizora i 
przyjść mi tu pomóc, bądź dobrym chłopcem. Po chwili Clark pojawił się w 
drzwiach. - Czego pan chce, panie Parkinson? - Nagle wskazał ręką na mężczyznę. 
- Co się stało z pana włosami? - Chodź, chodź i zamknij drzwi. Clark wszedł i 
zamknął za sobą drzwi. - Ale pańskie włosy... Blondynka wskazał ręką szafę. - 
Przynieś mi, synu, torbę. Czasem wkładam ciemną perukę, wyglądam wtedy młodziej. 
- Znów wskazał ręką. Clark powiedział: - Są dwie torby - i zajrzał do tej; która 
była bliżej niego. - Chce pan owoce i herbatniki? Blondynka uśmiechnął się. - 
Nie, tę drugą. Clark przeszedł przez pokój i podał torbę mężczyźnie, który 
tymczasem wstał, zdjął marynarkę, ściągnął krawat, rozpiął koszulę i wyciągnął z 
torby jakąś linę i taśmę. - Pomyślałem, że moglibyśmy pobawić się w coś ze 
Spencerem, czy on lubi jakieś gry? - Och, tak, uwielbia je, ja też, w co 
będziemy grać? - Chłopcze, co myślisz o zabawie w chowanego? Clark zrobił 
zgrymaszoną minę. - Ciągle się w to bawimy. - Ale ja się w to bawię inaczej. - A 
jak pan się bawi? - No cóż, kłopot z zabawą w chowanego polega na tym, że ktoś, 
kto się chowa, nie potrafi zachować się cicho i osoba szukająca wcześniej czy 
później znajduje go. Clark zrobił krok do tyłu. - Chyba nie podoba mi się pana 
sposób zabawy - powiedział, były to jego ostatnie słowa, gdyż jego usta zostały 
nagle zaklejone taśmą. Blondynka był zaskoczony ciężarem chłopca; gdy obracał go 
w powietrzu, okazał się cięższy niż się tego spodziewał; następnie wprawnymi 
ruchami mocno związał mu z tyłu ręce, obwiązał nogi na wysokości kostek, zaniósł 
go do dużej szafy w sypialni, wrzucił do środka i zamknął drzwi. Potem przeszedł 
do salonu i przyjrzał się uważnie czarującej piegowatej twarzy chłopca, który 
bawił się pokrętłami telewizora. Blondynka miał niewątpliwie rację - trzeba 
zacząć od Spencera, z Clarkiem pójdzie potem jak z płatka. - Spencer? - Tak, 
proszę pana. - Clark powiedział, że chce się wykąpać, idę nalać wody do wanny, 
jaką lubicie: gorącą, ciepłą czy letnią? - Nie tę ostatnią i nie gorącą. - W 
takim razie ciepłą, doskonale. - Poszedł do łazienki; odkręcił kurki, ustawił 
właściwą temperaturę. Gdy wanna była do połowy napełniona - tyle wody w 
zupełności wystarczy - Blondynka zakręcił kurki i poszedł po młodszego chłopca. 
- Nie mogę znaleźć baseballu, pokazują tylko filmy rysunkowe. - Życie ma swoje 
wzloty i upadki, podejdź tu do mnie, Spencer - mówiąc to Blondynka podniósł 
chłopca, jedną ręką zakrył mu usta, aby nie mógł piszczeć, zaniósł go do 
łazienki, obrócił go ponownie i włożył do wanny głową w dół i trzymał go tak 
przez chwilę... Dopiero wtedy, gdy Scylla zobaczył, jak ciemnowłosy, kuśtykający 
wcześniej mężczyzna rzuca się pędem, by po wyjściu z McDonalda zatrzymać 
taksówkę, zrozumiał, że Blondynka nie rozprawi się z gorylem chłopców, gdyż tym 
gorylem był właśnie on sam. Scylla niepokoił się o los chłopców, siedząc w kinie 
daleko za nimi i ich opiekunem, spoglądając na ekran, gdzie rozgrywała się akcja 
kiepskiego filmu. Pomyślał wtedy, że powinno się ustanowić prawo zabraniające 
kręcenia następnych części filmów, które odniosły sukces. Nie powinno się pod 
żadnym pozorem realizować "drugich" bądź "trzecich części". I to pod karą 
śmierci lub nawet gorzej - pod karą zakazu wstępu do Chasena. W innych 
dziedzinach sztuki nie robiono tych rzeczy na taką skalę jak w filmie - Leonardo 
nie namalował przecież "Drugiej Mony Lisy". Michał Anioł wykonał w Kaplicy 
Sykstyńskiej kawał dobrej roboty, ale to mu wystarczyło. Cóż za pomysł kalać 
dobre imię Judy Garland? Wyciągnął się wygodnie w fotelu i postanowił poprawić 
swój nastrój: nie nakręcono przecież drugiej części Deszczowej piosenki. Ani też 
Powrotu do pancernika Potiomkina. Bergman, jego ulubiony reżyser, nie miał 
pokus, aby wyreżyserować Ósmą pieczęć. Wilder nie nakręcił filmu Some Like It 
Cold. W tej chwili Scylla czuł się niemal rozbawiony. Przymknął oczy, starając 
się przypomnieć więcej tytułów kontynuacji znanych filmów. The North 
Philadelphia Story. Lot nad kukułczym gniazdem. Królowa Danii. To nie jest 
wspaniałe życie. Świeże truskawki - nie, przecież truskawki nie oznaczyły czegoś 
przeciwnego do poziomek. Scylla zaczynał w tej chwili wymyślać jakieś absurdalne 
tytuły. Poza tym - chwała Bogu - było już po filmie. Wychodząc z kina, Scylla 
wybrał inny rząd między krzesłami niż ten, przez który przechodziło trio: dwóch 
czarujących dzieciaków i ciemnowłosy kulejący facet, który bez wątpienia 
wykonywał w tej chwili swe obowiązki, przez cały czas bacznie rozglądając się 
wokół. Tak samo zachowywał się po wyjściu z kina, gdy znaleźli się w mroku 
wczesnego wieczoru - cały czas miał się na baczności. Scylla starał się 
natomiast utrzymywać bezpieczną odległość. Facet, który opiekował się dziećmi, 
pracował jakby dla niego - nie było sensu przysuwać się bliżej: gdyby Blondynka 
zrobił jakiś ruch, facet zauważyłby to od razu. Cała trójka przeszła na drugą 
stronę Oxford Street i weszła do McDonalda, chłopcy wraz z opiekunem usiedli 
przy narożnym stoliku koło okna i jedli coś, Scylla stał po drugiej stronie 
ulicy i obserwował wszystkich wchodzących i wychodzących; nagle cała trójka 
wyszła z baru i udała się w kierunku taksówki; opiekun chłopców nie kuśtykał. 
Scylla przebiegł połowę odcinka drogi do następnej przecznicy, starając się nie 
tracić taksówki z pola widzenia i jednocześnie znaleźć jakąś wolną dla siebie; 
nie wyglądało na to, by miało mu się to szybko udać, ale szczęście uśmiechnęło 
się do niego, gdy nagle zobaczył wysiadającego z taksówki mężczyznę w 
towarzystwie kobiety; wskoczył do samochodu i choć stracił trochę na czasie, 
wiedział na szczęście, w którym kierunku pojechali chłopcy wraz z opiekunem, po 
pewnej chwili ich taksówka znów znalazła się w polu widzenia i stracił ją z oczu 
dopiero wtedy, gdy skręciła w boczną ulicę - kiedy samochód, w którym jechał 
Scylla, dogonił w końcu taksówkę, była już pusta; w tym rejonie znajdowały się 
tylko dwa budynki, dwa duże hotele - jeden o nazwie Wellington, drugi Saint 
William, Scylla zaryzykował - wiedział, że być może nie będzie miał zbyt dużo 
czasu, nie był pewny, dlaczego dokonał akurat takiego wyboru, dość że najpierw 
postanowił iść do hotelu Wellington; usłyszawszy opis dzieci i mężczyzny, 
niechlujnie ubrany recepcjonista pokiwał najpierw przecząco głową, lecz gdy 
zobaczył banknot, zmienił nagle zdanie i Scylla dowiedział się, że terenem jego 
polowań będzie apartament numer 1010Ď; musiał długo czekać na windę, było to 
bardzo denerwujące, ale wreszcie przyjechała i Scylla był już wkrótce na 
dziesiątym piętrze, gdzie bez trudu odnalazł numer 1010, wszedł jednak najpierw 
do pokoju numer 1009, otwierając drzwi wytrychem; pokój był pusty, podszedł do 
okna i otworzył je na oścież. Kilka stóp poniżej, na tylnej ścianie budynku 
znajdował się gzyms szerokości sześciu cali. Scylla wyszedł z pokoju 1009 i po 
chwili znalazł się przed sąsiednimi drzwiami, wprawną ręką otworzył zamek i 
szeroko otworzył drzwi... Spencer leżał w wannie twarzą w dół i kopał nogami. 
Robił to niezgrabnie, ale z niezwykłą dla dziecka siłą, chlapiąc wodą po całej 
łazience. Blondynka nie spodziewał się takiego oporu, a z pewnością nie takiej 
determinacji ze strony małego dziecka, rozbryzgująca się woda na twarzy 
mężczyzny zmuszała go czasem do przymknięcia oczu i to prawdopodobnie 
spowodowało, że zwolnił na chwilę swój uścisk. Ten moment nieuwagi wykorzystał 
natychmiast Spencer, który wyswobodził się z rąk mężczyzny, wynurzył głowę i 
zaczerpnął powietrza. Blondynka chwycił teraz chłopca obiema rękami - jedną 
chwycił go za szyję, drugą przyłożył do jego twarzy. Spencer ugryzł mężczyznę w 
dłoń. Blondynka cofnął się na moment, po chwili znów chwycił chłopca, uniósł go 
nad powierzchnią wody i obróciwszy go teraz twarzą do góry, zanurzył ponownie w 
wodzie; w takiej pozycji trzymał go mocno przez kilka sekund. Nie trzymał go 
jednak dostatecznie mocno, gdyż Spencer wyśliznął się z jego rąk i zamachnąwszy 
się niezgrabnie, chciał go uderzyć w twarz. Blondynka odwrócił się w porę, a 
ręka chłopca jedynie musnęła jego twarz z siłą, z jaką spadają krople wiosennego 
deszczu. Spencer próbował wydostać się z wanny. Blondynka wepchnął go z powrotem 
do wody. Spencerowi udało się uklęknąć. Blondynka był zły na samego siebie z 
powodu marnotrawienia czasu. Spencer postawił jedną nogę na podłodze łazienki. 
Blondynka wepchnął go z powrotem do wanny, lecz robiąc to, pośliznął się na 
mokrej podłodze. Spencer stał już w tej chwili obiema nogami na podłodze. W tym 
momencie Blondynka zrozumiał charakter sytuacji, w jakiej się znalazł - tego 
typu praca była zawsze trudna, nie lubił takich zadań; maltretowanie dzieci, 
zwłaszcza takich kochanych jak te, nie dawało mu satysfakcji, był jednak 
człowiekiem, na którego słowie można było polegać, cieszył się wspaniałą opinią 
i ciężko na nią zapracował, dobra opinia pomagała w odnoszeniu sukcesów; mając 
to wszystko na względzie, chwycił dziecko mocno obiema rękami, podniósł je do 
góry i rzucił na twardą podłogę, podniósł jeszcze raz; chłopiec wpatrywał się 
teraz w niego szeroko otwartymi oczami, łokieć mężczyzny wylądował na twarzy 
chłopca, głowa dziecka niemal obróciła się wokół własnej osi; Blondynka podniósł 
chłopca ostatni już raz, jedną ręką z całej siły trzymał go za nogi nie 
pozwalając mu już tym razem kopać, drugą przytrzymywał jego głowę - i w tej 
pozycji zanurzył w wodzie; teraz zaczął odliczać: -...tysiąc jeden, tysiąc 
dwa... ...było już po wszystkim, zanim doliczył do tysiąca dwustu, ale żeby się 
upewnić, odliczył jeszcze następne sześćdziesiąt sekund i zostawił w wannie nie 
ruszającego się już chłopca; czując podniecenie, ruszył w kierunku drugiego 
pokoju, gdzie w szafie uwięziony był Clark, zaczął otwierać drzwi szafy. Nagle 
znieruchomiał. Poczuł, jak burczy mu w brzuchu. To dobrze, że przyniósł ze sobą 
trochę jedzenia; podszedł do drugiej szafy, sięgnął do torby; znalazł ulubione 
herbatniki w czekoladzie. I kilka jabłek Granny Smith. W Anglii uważane były za 
wielki przysmak. Zielone i cierpkie jabłka pobudziły jeszcze jego apetyt. 
Odłożył herbatniki w czekoladzie, postanowił ograniczyć posiłek. Wziął jabłko i 
położył się na łóżku. Gdy Clark dołączy do brata - a to stanie się już wkrótce i 
zajmie nie dłużej niż chwilę - wtedy zje coś bardziej konkretnego. Być może 
baraninę w hotelu Capitol. Ugryzł jabłko. Robiąc to prawie zarumienił się - tak 
bardzo było mu wstyd. Musisz z tym skończyć, powiedział do siebie w myślach. Te 
napady głodu - to doprawdy głupie. Po obfitym posiłku nigdy do tej pory nie 
wykonał manekina, zastanawiał się czy nie spróbować tego zrobić; czy pracując 
nad nieruchomymi zwłokami odczuje ponownie łaknienie. Być może to właśnie było 
rozwiązaniem jego problemów. Po jedzeniu należy popracować. Możliwe, że zniknie 
wtedy całe to upokorzenie. Jeszcze jeden kęs wspaniałego jabłka. Wybór był 
bezbłędny - owoc aż chrupał w ustach i był niezwykle soczysty. Jeszcze jeden 
kęs. Coraz bardziej łapczywie - jeszcze jeden, i jeszcze następny. Sok ściekał 
mu po brodzie, gdy nagle, czując się całkowicie zaskoczony, zobaczył w otwartych 
drzwiach pokoju faceta, którego dwa dni wcześniej uderzył w twarz przy stole w 
kasynie; facet z pewnością nie znalazł się tu przypadkowo. W tym momencie 
Blondynka zrobił dwie dziwne rzeczy. Po pierwsze, ponieważ czuł się jak głupiec, 
leżąc tak na łóżku i jedząc, rzucił ogryzkiem w kierunku intruza; chybił, ale 
nawet gdyby stało się inaczej, czy wyrządziłby mu jakąś krzywdę? Po drugie, 
wyskoczył z łóżka i rzucił się na opaloną słońcem postać, nawet nie próbował 
zmylić przeciwnika, rzucił się na niego na oślep niczym byk na matadora; 
mężczyźni spletli się w uścisku mocnych ramion i tracąc nieznacznie równowagę, 
runęli na drzwi, które zamknęły się z trzaskiem, Blondynka wyzwolił się wtedy z 
uścisku i odskoczył na bok. Wiedział, co powinien w tej chwili zrobić: 
nieznajomy był potężny i z pewnością bardzo silny. Ale nie był wystarczająco 
potężny. Był również zbyt stary. Nie miał już tej szybkości i siły; nie miał 
odpowiedniego refleksu, nie był już taki młody. To prawda, że mógł być trudnym 
przeciwnikiem, ale walka z nim mogła w którymś momencie okazać się 
przyjemnością. Jego skrobaczka była tam, gdzie zwykle, w bezpiecznym miejscu, 
czyli w prawej kieszeni spodni. Za jakiś czas znajdzie się w jego ręce. I to 
będzie naprawdę przyjemne. Praca nad takim ciałem wywoła niebotyczny apetyt. 
Scylla przestraszył się, widząc szarżującego Blondynkę. Był to tak nie 
przemyślany ruch i Scylla wiedział, że potrafi się obronić, przygotował się 
przecież na każdą ewentualność; poczuł się jednak zaskoczony bezpośrednim 
atakiem i gdy ich ciała splotły się w uścisku, wiedział, że będzie to sprawdzian 
siły i zrobił, co w jego mocy, by wyjść z niego zwycięsko. Ale czy to wystarczy? 
Młodszy mężczyzna był w lepszej pozycji. Ostatnio nabył również więcej 
doświadczenia w walce. Dzięki temu mógł być szybszy. Nie mówiąc już o tym, że 
był uzbrojony. Cokolwiek można by powiedzieć o narzędziu do masakrowania zwłok, 
była to jednak broń i miał ją w tym momencie przy sobie. Mężczyźni zaczęli coś, 
co można nazwać wojennym tańcem. Scylla wykonał nieznaczny, prawie niezauważalny 
ruch. Blondynka wykonał podobny ruch, po którym nastąpił jakby szybki zryw do 
ataku, Scylla w samą porę odskoczył jednak w bok. Gdyby ktoś obserwował walkę z 
góry, mógłby dojść do wniosku, że nie zieje się nic szczególnego. Zobaczyłby 
taniec skorpionów. Dwa stworzenia w swym morderczym menuecie, oddalone jednak od 
siebie na bezpieczną odległość. Nie działo się nic. Oczywiście prawda była inna: 
działo się - i to bardzo wiele. Blondynka nie wiedział, kim jest Scylla - Scylla 
natomiast wiedział wystarczająco wiele o obu walczących. Znał też fakty z ich 
przeszłości. Wiedział, że te z pozoru nieznaczne ruchy - gdyby przeciwnik był 
niewtajemniczony i nie robił odpowiednich uników - były wstępem do zadania 
śmiertelnego ciosu. Blondynka zaczął w tej chwili przejawiać większą aktywność, 
a Scylla, czując się jakby zamknięty w ścianach sypialni, zaczął przesuwać się w 
stronę drugiego pokoju mając nadzieję, że okaże się szybszy; gdy obaj mężczyźni 
znaleźli się w salonie, okazało się, że nadzieje Scylli spełniły się. W tym 
pokoju również było prawie zupełnie ciemno, a jedynym źródłem światła byli 
bohaterowie filmu rysunkowego tańczący na ekranie kolorowego telewizora. Byli 
jakby brakującymi świadkami mającej się rozegrać rzezi. Blondynka nie czuł się 
zbyt dobrze w większych przestrzeniach salonu. Wolał małe pomieszczenia, w 
których mógł być bliżej przeciwnika, nie musiał wtedy tracić energii na 
niepotrzebne podchody i manewry. Ale znajdowali się w salonie, a więc nie w 
takich warunkach, jakie można było sobie wymarzyć, nie należało się jednak tym 
martwić, lecz przeciwnie - starać się wykorzystać tę sytuację na swoją korzyść. 
Blondynka nigdy nie zamartwiał się - miał przecież ręce, które rozwiązywały 
wszystkie problemy. Na moment jego uwagę przyciągnął film rysunkowy i chociaż 
było to tylko przelotne spojrzenie, zapłacił za nie: mocno opalony mężczyzna 
zadał cios pięścią w klatkę piersiową; nie odczuł tego jednak zbyt boleśnie, 
gdyż w ostatniej chwili odkrył zamiary przeciwnika i zdążył zamortyzować siłę 
ciosu... ...później przyjdzie czas na filmy rysunkowe. W tej chwili powinien 
raczej użyć skrobaczki, swego uniwersalnego narzędzia, którym równie dobrze 
można było poderżnąć komuś gardło jak zmasakrować twarz. Nieznacznie obrócił się 
w lewo, aby prawą ręką swobodniej wyciągnąć z kieszeni swą broń... ...i znów 
zapłacił za ten ruch, ale tym razem odczuł to boleśniej - jego przeciwnik 
zamarkował cios w klatkę piersiową, uderzając go jednocześnie stopą w prawy 
nadgarstek, co przynajmniej na chwilę wyeliminowało z walki tę część ciała. 
Chciał w tym momencie przekląć, lecz taki gest jedynie usatysfakcjonowałby 
wroga. Przygryzł tylko dolną wargę, odczuwając jednocześnie przypływ gniewu. 
Dobrze. Bardzo dobrze. Gniew już od dawna był jego sprzymierzeńcem. Gdy 
Blondynka odchylił się, starając się zapewnić większą swobodę ruchu prawej ręce, 
Scylla natychmiast przejrzał jego zamiary. Wiedział, że przeciwnik jest 
praworęczny, więc skrobaczka musiała się znajdować w prawej kieszeni jego 
spodni. Musiała być tam w tym momencie. Pierwsze kopnięcie po markowanym ciosie 
w żebra spełniło swe zadanie - wywołało ból, lecz nie tylko to: Blondynka nie 
wiedział do tej pory, że jego przeciwnik potrafi się posługiwać nogami, był to 
więc następny powód do zmartwienia. Wróg ponownie obrócił się nieznacznie i 
wyprowadził lewy prosty, lecz Scylla zrobił szybki unik, nie tracąc dogodnej 
pozycji; musiał w tej chwili skupić się na prawej ręce przeciwnika, maksymalnie 
zaangażować ją do walki, a następnie zmiażdżyć ją - chodziło mu o to, by ręce 
zmierzyły się z rękami, nie z ostrzem skrobaczki. Nie wiedział, jak wygląda broń 
Blondynki, lecz sądząc po tym, co widział w domu Perkinsa, musiała być niezwykle 
ostra. Znów zaczął się taniec; Scylla nagle pochylił głowę, by uniknąć prawego 
sierpowego Blondynki i mógł w tym momencie zaatakować korpus przeciwnika; byłby 
to jednak cios bolesny, lecz jeszcze nie taki, który mógłby zakończyć walkę - 
zdecydował się więc na następne kopnięcie, które tym razem ugodziło przeciwnika 
w palce prawej ręki; Scylla zauważył, że oczy Blondynki wyrażały ból. Blondynka 
poruszał teraz energicznie palcami, by pobudzić w nich krążenie krwi; Scylla 
kontrolował w tej chwili sytuację - gdy przeciwnik miał tylko jeden możliwy 
ruch, wtedy górowało się nad nim. I nagle on sam uderzył prawą dłonią, a raczej 
jej krawędzią, trafiając Blondynkę w nadgarstek - oczy Blondynki ponownie 
wyrażały teraz ból i choć w pokoju było ciemno, Scylla zauważył ten znaczący 
wyraz i sprawiło mu to zadowolenie; równocześnie na rozjaśnionym ekranie 
telewizora trwał pościg bohaterów filmu rysunkowego i chociaż walka trwała 
dopiero kilka minut, Scylla wyczuł, że Blondynka zaczyna tracić albo wiarę w 
zwycięstwo, albo też po prostu opada z sił - każda z tych możliwości byłaby 
przez Scyllę mile widziana i każdą z nich wykorzystałby na swoją korzyść. 
Blondynka był kibicem tenisa i wiedział, że Jimmy Connors miał jeden słaby 
punkt: odbicie z forhendu. Zwykle, gdy robił to w biegu, piłka uderzała o 
siatkę. Czasem natomiast uderzenie było zbyt mocne i piłka lądowała poza linią 
boiska. Uderzając z forhendu, rzadko udawało mu się zdobyć punkt. Tak więc jak 
to się działo, że Connors tyle razy wygrywał turnieje? Czy o jego słabym punkcie 
nikt nie wiedział? Oczywiście że nie. Powodem było to, że było niewielu graczy, 
którzy potrafili go zmusić do tego typu zagrania. A jaki to miało związek z 
Blondynką? Wyciągnięcie mu broni z kieszeni było rzeczą trudną. Nikt jednak, z 
kim walczył wcześniej, nie był na tyle dobry, aby ukarać go za sięgnięcie po nią 
- a to właśnie zdarzyło się teraz: jego ramię, bezwładne i niezdolne do walki, 
nie było w stanie sięgnąć po ostatnią deskę ratunku. Ale ktoś, kto był tak 
wielki jak Blondynka, nie poddawał się łatwo i szukał dróg wyjścia z opresji; 
istniał system walki wywodzący się z Danii o nazwie Maso; słowo "Maso" określało 
ludzi, którzy domagali się, aby zadawano im ból, natomiast sekret owego systemu 
polegał na tym, aby przyjmować ból, a nawet zajmować taką pozycję, by wystawiać 
się na bolesne ciosy przeciwnika. Z pozoru absurdalne. To prawda. Ale nie wtedy, 
gdy miało to spełnić określony cel. Blondynka zrobił więc ruch - ponowił próby 
wysuwania lewej strony ciała do przodu, następnie opuścił lewe ramię i stanął 
przodem wystawiając się przez ułamek sekundy na cios; jego klatka piersiowa była 
teraz odkryta i przeciwnik wykorzystał to natychmiast, uderzając w nią łokciem - 
kilka żeber zostało złamanych i ból był przejmujący, lecz metoda odwrócenia 
uwagi okazała się skuteczna: Blondynka miał teraz w ręce swą skrobaczkę... Gdy 
Scylla zorientował się, że przeciwnik jest odkryty - zaatakował, musiał to 
zrobić, gdyż uszkodzone lub połamane żebra osłabiały przeciwnika, zwłaszcza gdy 
walka miała trwać dość długo; w momencie zadawania ciosu zrozumiał jednak, że 
wpadł w pułapkę, było już jednak za późno, aby wycofać się, więc zadał w końcu 
cios i usłyszał trzask łamanych żeber. W tym samym momencie zobaczył jednak 
błysk w oku przeciwnika, który stał teraz gotowy do ataku, trzymając w prawej 
ręce swą śmiercionośną broń, którą tak desperacko próbował wydobyć z kieszeni 
spodni. Broń przypominała zwykłą brzytwę, lecz w jednym miejscu ostrze było 
zakrzywione, najwidoczniej miało pasować do twarzy ofiary. Gdy Blondynka wysunął 
do przodu uzbrojoną rękę, Scylla zaczął się wycofywać i próbując zachować 
odpowiednią równowagę ciała, czekał na pierwszy cios - gdy ten cios został 
zadany, zdołał go zablokować, lecz zorientował się natychmiast, że znów padł 
ofiarą podstępu. Blondynka zainkasował już kilka bolesnych ciosów, więc 
wiedział, że musi w tej chwili działać szybko i zdecydowanie, zrobił więc to, co 
wydawało się w tej sytuacji oczywiste - zadał cios skrobaczką, jednak gdy 
przeciwnik przysunął się bliżej chcąc zablokować uderzenie, Blondynka odrzucił 
broń na bok, oburącz złapał drugiego mężczyznę za nadgarstek, przerzucił go 
przez swe potężne, umięśnione ciało i cisnął przy użyciu całej swej siły na 
drugi koniec pokoju - Scylla uderzył o ścianę, po czym osunął się na podłogę 
zupełnie zaszokowany takim obrotem sprawy. Podniósł się szybko, lecz Blondynka 
był już przy nim, cisnął nim ponownie, tym razem w kierunku otwartego okna; 
Scylla niechybnie wypadłby na zewnątrz, lecz w ostatniej chwili uratowały go 
mocne ręce. Nie na długo jednak, gdyż Blondynka złapał go za ramiona; Scylla 
wierzgał nogami, chcąc się wyzwolić, lecz ten drugi był nieugięty, zawsze lubił 
walczyć w bliskim kontakcie z przeciwnikiem i w tym momencie wypychał opalonego 
mężczyznę przez okno w mrok nocy i... ...Cholera! Spojrzał na swoją ofiarę i 
przeklął swój los, gdyż mężczyzna trzymał się tego pieprzonego gzymsu, jednak 
nie chwycił go zbyt mocno - był przecież wyczerpany i zaskoczony, trzymał się 
jednak obiema rękami, wisząc dziesięć pięter nad ziemią - i był ciągle żywy. 
Blondynka wychylił się przez okno, starając się uderzyć przeciwnika w ręce, 
odległość była jednak zbyt duża. Ściągnął z nogi but i uderzył nim w gzyms, 
chcąc trafić w dłonie Scylli, lecz ten przejrzał jego zamiary i ostatkiem sił 
zdołał przesunąć się kilka centymetrów dalej. Wisząc na ścianie, potrząsał głową 
i zastanawiał się, co robić. Po chwili zaczął powoli przesuwać się w kierunku 
sąsiedniego okna, ale nie dotarł jeszcze do połowy drogi, gdy Blondynka popędził 
do sypialni, otworzył okno i uniemożliwił mu kontynuację tej karkołomnej 
wędrówki. Scylla zaczął się przesuwać z powrotem w kierunku okna salonu i gdy 
był w miejscu, gdzie przeciwnik nie mógł go już dosięgnąć, zawisł bezwładnie na 
ścianie. Blondynka był już w tej chwili w salonie i patrzył w dół przez okno 
czekając, by zadziałało prawo grawitacji. Mężczyzna wiszący za oknem musiał być 
przecież wyczerpany. Gzyms miał chropowatą powierzchnię, był zrobiony z tej 
samej cegły, co ściana budynku, jego szerokość nie przekraczała sześciu cali, 
człowiek nie mógł się na nim długo utrzymać i... ...Cholera! Mężczyzna próbował 
w tej chwili wgramolić się na gzyms. Blondynka, oddalony od niego nie więcej niż 
osiem stóp, obserwował desperackie wysiłki Scylli, który usiłował tak rozkołysać 
ciało, by móc stanąć na gzymsie. Blondynka nie miał lęku wysokości, ale 
nienawidził czekania, gdy odczuwał nagły głód - a tak właśnie było w tej chwili. 
Miał teraz ochotę na barani udziec i polędwicę wołową, wyobrażał sobie, że 
obgryza kość. Poczuł się jeszcze bardziej głodny, gdy wyszedł ostrożnie przez 
okno i trzymając się jedną ręką parapetu, wyczuł pod nogą gzyms; chciał nadepnąć 
na palce Scylli, lecz ten zdołał usunąć dłonie, przesuwając się nieco dalej. 
Blondynka podążył za Scyllą i obaj mężczyźni znaleźli się w ciemnościach - na 
gzymsie tylnej fasady hotelu Wellington na wysokości dziesiątego piętra - 
uczestnicy bitwy byli więc znów blisko siebie. Ale tylko przez chwilę. Scylla 
odsunął się dalej, Blondynka podążył za nim, mężczyzna znów oddalił się, 
Blondynka znów podążył jego śladem - i wtedy, właśnie wtedy Blondynka oniemiał z 
wrażenia: opalony mężczyzna niczym gimnastyk zwinnie rozkołysał swoje ciało i 
stanął nagle na gzymsie. Trwało to jednak tylko moment, gdyż Scylla zaczął się 
nagle wdrapywać po ścianie - tak, wdrapywać się po fasadzie budynku, robił to 
szybko i pewnie. Gdy był już na odpowiedniej wysokości, przesunął się nieco w 
bok i znalazł się tuż nad głową Blondynki, przy użyciu nóg starał się teraz 
dosięgnąć przeciwnika, który był w tym momencie bezradny - nie mógł sięgnąć ręką 
w górę, gdyż wtedy straciłby równowagę; tymczasem Scylla nadal kopał nogą, lecz 
nie w tym celu, by drugi mężczyzna odpadł od ściany, lecz po to jedynie, by 
zmusić go do zawiśnięcia na gzymsie; Blondynka najpierw próbował usiąść, lecz 
gzyms okazał się zbyt wąski, zawisł więc na nim podobnie jak jego wróg kilka 
chwil przedtem; choć wtedy był głodny, czuł się jednak dużo lepiej stojąc w 
oknie i spoglądając w dół, niż teraz - wisząc na ceglanym gzymsie i tracąc siły 
oraz wszelki apetyt. Wisząc na gzymsie, Scylla myślał o swym ulubionym filmie 
North by Northwest, którego pierwotny tytuł brzmiał: The Man in Lincoln's Nore; 
w końcowej scenie filmu Cary Grant był bliski śmierci, wisząc na ścianie góry 
Rushmore. Scylla nie sądził jednak, że znajduje się w aż tak wielkim 
niebezpieczeństwie jak bohater filmu. Nie było to wprawdzie idealne miejsce na 
spędzenie letnich wakacji, ale miał silne ramiona i gzyms z cegieł, choć jego 
powierzchnia była chropowata, wydawał się wystarczająco mocny. Scylla pragnął w 
tej chwili jednego: zwabić Blondynkę do zejścia na gzyms i sprowokować go, by z 
nim skończył. Gdyby tak się bowiem stało, reszta byłaby formalnością, końcówka 
byłaby jak w tenisie - "gem, set i mecz"; wdrapywanie się na ścianę budynku było 
przecież niczym w porównaniu z tropieniem ptaków na wyspie. Próbował więc zwabić 
drugiego mężczyznę, przysuwając się bliżej i następnie, udając, że opada z sił, 
wracał w bezpieczne miejsce. Ta metoda okazała się skuteczna. Kiedy Blondynka 
znalazł się na gzymsie i był w bezpiecznej odległości, Scylla zdołał stanąć na 
gzymsie, potem wdrapał się po ścianie i zaczął kopać nogą; robił to jednak w 
taki sposób, by Blondynka nie odpadł od ściany; Blondynka próbował usiąść, lecz 
było to niemożliwe; trzymając się gzymsu zawisł na rękach; tymczasem Scylla 
zsunął się po ścianie i wszedł przez okno do pokoju. Mógł w tej chwili łatwo 
dosięgnąć wiszącego Blondynkę. - Kto kazał.ci zabić Perkinsa? Potrząśnięcie 
głową. - Kto? Potrząśnięcie głową. - Nie ma sposobu, aby zmusić cię do mówienia? 
Trzecie potrząśnięcie głową. - Czy mam nadepnąć na twoje palce? - Rób, co 
chcesz, nie zależy mi na życiu. Scylla spojrzał w dół na Blondynkę. Jego ręce 
trzymające kurczowo gzyms zaczynały drżeć. Scylla chwycił mężczyznę za ręce i 
podniósł go do góry. - Teraz mogę cię puścić. - Śmierć nie przeraża mnie, puść 
mnie, jeśli chcesz. - A gdybym użył twojej skrobaczki i zmasakrował ci twarz? - 
Rób, co chcesz - mogę umrzeć. Scylla wyglądał na zdezorientowanego. - Słuchaj, 
nic nie rozumiesz, użyję skrobaczki nie po to, żeby cię zabić. Nigdy bym czegoś 
takiego nie zrobił, przynajmniej nie takiemu przystojnemu facetowi jak ty. - 
O... o...czym ty mówisz? - No więc słuchaj - połamię ci ramiona, twoje ręce 
stracą jakiekolwiek czucie, posadzę cię na krześle, wezmę z podłogi twoją 
skrobaczkę i wiesz, co zrobię - przystąpię do pracy. - Do pracy? - Można to 
nazwać pracą, myślę, że to trudne zajęcie, nigdy tego wcześniej nie robiłem i 
moje ruchy mogą być mało wprawne, ale pomyślałem, że może w końcu uda mi się 
zeskrobać twoją twarz; gdy będę to robił, będziesz żywy i gdy skończę, dalej 
będziesz żył, nie będziesz już tylko taki piękny - na twojej twarzy nie będzie 
już przecież skóry, umawiając się na randki, będziesz na początku czuł się 
trochę nieswojo... -...nie mów takich rzeczy... -...dlaczego? Myślisz, że nie 
mówię poważnie? Mówię najzupełniej poważnie. Spójrz na mnie. Jestem takim samym 
miłym próżnym facetem jak ty, spodoba ci się to, co ci zaraz zrobię. Blondynka 
spojrzał Scylli prosto w oczy. - Widziałem, co zrobiłeś Perkinsowi, możesz mi 
wierzyć, że nie żartuję. Blondynka rozrzewnił się, z oczu trysnęły mu nagle łzy 
i zaczął krzyczeć: - Beverage, Beverage, dla niego pracuję. Scylla, dla którego 
wiadomość ta była nader interesująca, pogawędził jeszcze trochę z Blondynką, 
wciągnął następnie rozmazanego faceta do środka, użył skrobaczki zgodnie z jej 
przeznaczeniem i rozmyślając o Ma, wyrzucił swego niedoszłego zabójcę przez 
okno. Teraz musiał odnaleźć dzieci lub to, co po nich jeszcze zostało; ponieważ 
po raz pierwszy zobaczył Blondynkę z jabłkiem w ręce leżącego w sypialni, 
postanowił zacząć poszukiwania od tego właśnie pokoju, sprawdził najpierw dużą 
szafę po prawej stronie, po czym natknął się na jakieś "zawiniątko" leżące na 
podłodze. Podniósł ostrożnie ciężkiego dzieciaka i ściągnął mu z ust taśmę. - 
Niech pan więcej tego nie robi - powiedział chłopiec. - Nie mów nic - powiedział 
Scylla. - Już wszystko dobrze. Dzieciak spojrzał na niego. - Jest pan pewny? 
Scylla uśmiechnął się. - Nie mów nic. - Rozwiązał dziecku ręce, po czym zaczął 
uwalniać jego skrępowane nogi; w tym momencie chłopiec z wdzięczności rzucił mu 
się na szyję. Był odważnym młodym mężczyzną: nie płakał, nie trząsł się ze 
strachu. Scylla uwolnił jego nogi. - Czy ze Spencerem wszystko dobrze? Scylla 
pokręcił głową. - Jeszcze nie wiem. - On oglądał filmy rysunkowe - mówiąc to, 
dzieciak odwrócił się i popędził do salonu nawołując: - Spencer? Wychodź już, to 
ja, już się nie bawimy. Żadnej odpowiedzi. Scylla stanął w drzwiach i zapalił 
lampę, tak więc telewizor przestał być jedynym źródłem światła. Podszedł do 
najbliższej szafy. Była pusta. Dzieciak wyprzedził teraz Scyllę i popędził do 
łazienki, otworzył drzwi. Chwila ciszy. Potem cichym głosem powiedział: - Och! 
Spencer. W głosie było tyle smutku. Scylla pobiegł w stronę łazienki i zajrzał 
do środka. Wewnątrz było istne spustoszenie. Wanna była pełna wody. W rogu 
siedziało skulone dziecko, jakby pomniejszona wersja chłopca, którego Scylla 
właśnie uratował. - Jesteś cały mokry, Spencer - powiedział starszy chłopiec. - 
To nie była moja wina, Clark, nie chciałem się zamoczyć - odpowiedział Spencer. 
Scylla przyglądał się dzieciom, które wpadły sobie w ramiona i rozpłakały się, 
Clark podniósł młodszego braciszka i objął go z czułością. Spencer zobaczył w 
tym momencie mężczyznę i jęknął. Clark rozejrzał się wokół, potem znów spojrzał 
na brata. - Nie bój się, głuptasie, on mnie rozwiązał, to dobry facet. Spencer 
nie był o tym przekonany. - Jesteś zupełnie pewny? - wyszeptał. Clark objął go 
jeszcze mocniej. - Lepiej, żebyś się nie mylił - powiedział Spencer. - Nie chcę 
jeszcze raz umierać z głową na dnie wanny. - On ci to zrobił? - No pewnie. 
Włożył mi głowę do wody i tak trzymał, ja kopałem i kopałem, on się wtedy 
naprawdę wściekł i trzymał mnie pod wodą chyba całe wieki, potem mnie zostawił, 
nie wiedziałem, co robić, więc wyczołgałem się na podłogę i schowałem w kącie 
łazienki. Słyszałem jakieś hałasy, Clark, czy ktoś cię bił? Clark spojrzał na 
Scyllę. - Czy pan się z nim bił? Czy wygrał pan? Czy już go nie ma? Scylla 
potaknął głową. - Przysięgam. - Kim pan właściwie jest? - zapytał Spencer. - 
Nazywam się Mister Snerd - powiedział Scylla. Chłopiec zachichotał. - Snerd? - 
powtórzył jeszcze raz. - Snerd? Mam nadzieję, że nigdy nie będę się tak nazywał. 
Scylla uśmiechnął się i wziął ręcznik. - Trzeba cię wysuszyć, Spencer; Clark, ty 
weź drugi ręcznik, spróbujemy razem wykonać to zadanie. - To nie będzie łatwe, 
on ma wszędzie łaskotki. - Wziął jednak ręcznik i razem z mężczyzną robili, co 
mogli, by wytrzeć mokre ciało chłopca, ignorując jego histeryczne wybuchy 
śmiechu; po kilku minutach Spencer był suchuteńki. Wtedy poszli wszyscy razem do 
salonu i Spencer pobiegł w kierunku telewizora. - Och! filmy rysunkowe już się 
skończyły - powiedział ze smutkiem w głosie. - Chodźcie więc ze mną - Scylla 
zwrócił się do chłopców. Spojrzeli na niego. - Gdzie? - Zapytał Clark. - Och! 
tego nie musi pan robić, Mister Snerd, już tyle pan dla nas zrobił. - Nie pleć 
głupstw. - Naprawdę tak myślimy, prawda Spencer? - Tak, tak, tak. - Nieważne, co 
myślicie, muszę się i tak upewnić, że bezpiecznie dotrzecie do domu. - Proszę 
tego nie robić, Mister Snerd - powiedział Spencer. - Sprawiliśmy panu tyle 
kłopotu. - Podszedł do Scylli i objął go na wysokości pasa. - Proszę nas teraz 
zostawić samych. - Przestańcie już. - Uratował nas pan, to wystarczy. - Chodź 
Clark, mówię całkiem poważnie. Skąd was dzisiaj odebrano? - Connaught. - A więc 
tam was zaprowadzę. - Ale - zaczął Clark. - Nie ma żadnych "ale" - powiedział 
Scylla. - Proszę nam pozwolić, Mister Snerd - powiedział Spencer. - W hotelu 
pozwolę wam na wszystko, Spencer. Wyciągnął do nich obie ręce. Chłopcy zawahali 
się, spojrzeli na niego, a potem przez dłuższą chwilę na siebie. Wzięli go za 
ręce i ruszyli. Ale zanim to zrobili, jeszcze raz spojrzeli na siebie... `ty 2 
`ty Dochodziła godzina ósma wieczorem, gdy Parkin zrozumiał, że problemy 
pojawiają się w życiu niespodziewanie. Był już kilkanaście lat na służbie i 
powinien być już do tego przyzwyczajony. Często zdarzało się, że kłopoty nie 
pojawiały się nagle, czuło się po prostu, że w powietrzu coś wisi. Bywały takie 
sytuacje, że problem pojawiał się nagle - jak grom z jasnego nieba. Tak było w 
przypadku dzieciaków. Była godzina #/7#48 i był kolejny mglisty londyński 
wieczór, Parkin był starym londyńczykiem i przeżył takich wieczorów bardzo 
wiele. I właśnie w taki wieczór zobaczył przed sobą dużego dżentelmena 
prowadzącego dwóch chłopców za rękę i cała trójka wychodziła zza rogu, idąc 
wprost na niego. Nie było w tym nic nadzwyczajnego. Po prostu ojciec wziął 
swoich synów na krótką przechadzkę. Cóż w tym dziwnego? Była to spokojna, prawie 
pusta ulica, oprócz tej trójki spacerowało kilka osób. Parkin szedł w stronę 
posterunku i był cały spocony - było parno i w dodatku jego niebieski mundur nie 
był wykonany z najcieńszego rodzaju materiału, do tego jeszcze przytył ostatnio 
kilka funtów, za co winę ponosiła jego doskonale gotująca żona; w miejscu, gdzie 
niegdyś miał miejsce na pas, robił się w tej chwili dość pulchny. Parkin 
zastanawiał się właśnie nad tym, z czego zrezygnować - z piwa, ziemniaków czy 
też z wołowiny, gdy nagle jeden z chłopców - ku zaskoczeniu dużego mężczyzny - 
zaczął kuleć, a drugi, ten mniejszy, wyrwał mu się raptownie i biegnąc w stronę 
policjanta krzyknął: - Panie oficerze, proszę nam pomóc. - O co chodzi, synu? - 
spytał Parkin i pochylił się nad uroczym, być może siedmioletnim chłopcem, który 
objął go, potrząsając przy tym głową; był zapłakany i nie był w stanie wydusić 
ani słowa. - Przepraszam, panie oficerze - powiedział mężczyzna, upominając 
drugiego chłopca i trzymając go teraz blisko siebie. - Spencer jest zmęczony, a 
poza tym to chłopiec, który lubi fantazjować. - Wyciągnął rękę do mniejszego 
chłopca. - Chodź tu, Spencer, nie możemy kazać na siebie zbyt długo czekać. W 
tej chwili rozpłakał się większy chłopiec. - My go nie znamy, panie oficerze. - 
Clark, przyjdź tu natychmiast - powiedział mężczyzna. - Proponuję, aby wszyscy 
się uspokoili - powiedział Parkin. - Dorośli też. Mocno opalony mężczyzna 
uśmiechnął się. - Nie chciałem sprawiać panu kłopotu. - Gdyby nie kłopoty, 
straciłbym pracę - powiedział Parkin. - Oczywiście, ale jest już późno i 
chciałbym zaprowadzić ich do domu. Mniejszy spojrzał w tej chwili na większego - 
byli braćmi, piegowaci, typowi Amerykanie; gdyby nie różnica wzrostu, mogliby z 
powodzeniem uchodzić za bliźniaków - większy spojrzał na Parkina i powiedział: - 
Chcę panu coś powiedzieć. Parkin badawczo spojrzał na wysokiego mężczyznę. 
Nastąpiła cisza. - Ależ oczywiście - powiedział w końcu opalony mężczyzna 
uwalniając z uścisku dziecko. - O co tu chodzi, Clark? - zapytał Parkin. - 
Powiem to panu na ucho. Parkin zbliżył ucho do ust dziecka. - Nie znamy go... 
jedliśmy... jedliśmy hamburgery z frytkami, a on powiedział, że ponieważ 
jesteśmy Amerykanami, a jego dzieci właśnie wróciły do Stanów, więc może nam 
kupić jeszcze jednego hamburgera, nie wiedzieliśmy, co zrobić i powiedzieliśmy: 
dobrze... - Chłopiec znów rozpłakał się. - Już dość tego - powiedział mężczyzna. 
- Przestań. -...dotykał nas... - Clark mówił szeptem. Popatrzył na dolną część 
ciała. -...tam... kiedy wyszliśmy z baru, zaprowadził nas do jakiejś łazienki, 
powiedział, że musimy umyć ręce... ale kiedy tam byliśmy, dotykał mnie i 
Spencera... tam... i teraz chce nas gdzieś zabrać, żeby znowu nas dotykać. 
Parkin podniósł się szybko, gdyż nie cierpiał ludzi, którzy wykorzystywali 
dzieci - a któż ich lubił! - i krzyknął: - Zostańcie w tym miejscu. - Bracia 
pokiwali zgodnie głowami i powiedzieli: - Tak jest. - Parkin ruszył w pościg za 
mężczyzną, który tymczasem popędził w kierunku rogu ulicy; gdy policjant 
znajdował się jednak w połowie drogi między dwiema przecznicami, wiedział już, 
że nie ma szans, by dogonić uciekiniera, który biegł niczym lekkoatleta; Parkin 
próbował jeszcze wzywać pomocy, lecz było już za późno - mężczyzny już nie było, 
pochłonęła go ciemność nocy. Parkin wrócił szybko do chłopców. Ich też 
pochłonęła ciemność nocy. Powiedzieli, że nie ruszą się z miejsca, ale zniknęli. 
Parkin zwrócił się do nich raz po imieniu: "Spencer i Clark", lecz wiedział, że 
ta informacja była w tej chwili bezużyteczna. Odwrócił się i zniknął w 
ciemnościach. Służył już kilkanaście lat, ale nigdy nie zdarzyło mu się coś 
podobnego. Bracia, opalony mężczyzna - wszystko to wydawało się bardzo dziwne, 
miał wrażenie, jakby w ogóle nic się nie zdarzyło. Ale zdarzyło się. Coś się 
jednak wydarzyło... `tc ŃIii. Teoria małych wybuchów `tc `ty 1 `ty Następnego 
dnia o wpół do trzeciej po południu zadzwonił do Beverage'a jego sekretarz i 
zawiadomił go o nadejściu jakiejś paczki. W chwilę później na biurku Beverage'a 
znalazła się brązowa papierowa torba, której ciężar z pewnością nie przekraczał 
pół funta. Sekretarz zostawił paczkę i wyszedł. Beverage przyjrzał się 
przesyłce. Nie był zaskoczony, gdyż oczekiwał czegoś w tym rodzaju - a 
przynajmniej jakiejś wiadomości. Ta przesyłka przyprawiła go jednak o mdłości. Z 
pewnością była od Scylli. Najwidoczniej zabił Blondynkę. Beverage nie posiadał 
żadnych innych informacji poza idiotycznym telefonem w sprawie okupu. Dzieci 
powróciły już bezpiecznie do Tring i opowiadały o tym, jak je maltretowano i jak 
uciekły mężczyźnie o ciemnej skórze. Ciało Blondynki zostanie pewnie wkrótce 
znalezione, ale ponieważ Beverage nie wiedział, pod jakim nazwiskiem działał 
ostatnio ten człowiek, upłynie z pewnością kilka dni, zanim dowie się przy 
pomocy nieoficjalnych kanałów o przyczynie i okolicznościach jego zgonu. 
Tymczasem jedynym źródłem informacji była paczka. Beverage spojrzał na nią i 
pomyślał przez chwilę, z jaką rozkoszą skazałby Scyllę na powolną śmierć - i to 
kilka razy. Puścił wodze fantazji. Cóż by to była za zabawa! Móc wyeliminować 
wroga w każdej chwili, gdy zaistniała taka potrzeba. Byłoby to dużo lepsze niż 
wyładowywanie agresji na worku treningowym. Na biurku dalej leżała nie 
rozpakowana paczka. Do diabła z nią! - Postanowił Beverage. - Nie dam się 
zastraszyć temu facetowi. - Sięgnął po paczkę i rozerwał papier; gdy zawartość 
znalazła się na blacie biurka, zrobiło mu się niedobrze: przed nim leżała 
ściągnięta z głowy skóra porośnięta blond włosami, kawałki warg i nosa - a 
wszystko to poplamione zaschniętą już krwią. Był jeszcze liścik. Beverage 
rozwinął go i szybko odczytał. "Ma umarł w straszliwych męczarniach. Nie widzę 
powodu, abyś ty nie miał umrzeć tak samo." Beverage wziął kilka głębokich 
oddechów i odzyskał panowanie nad sobą. Zawartość przesyłki wsypał do innej 
torby, wezwał sekretarza i kazał mu to wszystko spalić. Potem zaczął się 
zastanawiać, gdzie zaatakuje go Scylla. Kierując się zasadami logiki, można było 
podejrzewać, że spróbuje tego w jego własnym mieszkaniu. Ale jeśli takie 
rozwiązanie nakazywały prawa logiki, Beverage mógł być pewien, że Scylla 
wybierze jakieś inne miejsce. Biorąc jednak pod uwagę wszystkie możliwości, 
chwycił za słuchawkę, połączył się ze służbą bezpieczeństwa i rozkazał wysłać 
sześciu strażników na Belgrave Square, a więc tam, gdzie na najwyższym piętrze 
budynku numer 50 znajdowało się jego mieszkanie; ludzie z ochrony mieli stać na 
swoich posterunkach przez całą dobę, trzech na tyłach budynku, pozostali od 
frontu, wszyscy mieli być odpowiednio zamaskowani. Później kazał wezwać 
Haywarda. Hayward był człowiekiem, który z wyglądu nie wyróżniał się niczym 
szczególnym, lecz był za to jedynym pracownikiem, którego Beverage nigdy nie 
miał ochoty zetrzeć w pył. Był niski i miał tendencje do tycia, jego żona była 
prostą kobietą z obwisłą powieką; Hayward był pracownikiem niezwykle lojalnym. W 
czasie pierwszego tygodnia pobytu w Anglii, cztery lata temu, Beverage 
zasugerował swoim podwładnym w sposób bardzo kategoryczny, choć jednocześnie 
nieoficjalny, aby wzięli pod uwagę potrzebę - używając jego terminologii 
"wyposażenia się w jad". W tej sugestii nie było nic nadzwyczajnego - była to 
dość powszechna praktyka stosowana przez czołowych agentów wywiadu niemieckiego 
w czasie drugiej wojny światowej. Oczywiście Dywizja miała ponieść wszystkie 
koszty. Operacja była bardzo prosta. Składało się wizytę specjalnemu dentyście, 
który wyjmował pacjentowi ząb, umieszczał pod nim maleńką fiolkę z trucizną 
zdolną uśmiercić człowieka w ciągu kilku minut i osłaniał specjalnym materiałem 
spodnią część zęba, aby wyeliminować możliwość przypadkowego przegryzienia 
fiolki - nawet ktoś, kto miał manię przygryzania zębów w czasie snu, mógł się 
czuć zupełnie bezpiecznie. Ludzie Beverage'a wyrazili ostry sprzeciw przeciwko 
tego typu zabiegowi; panowała taka atmosfera, jakby szef wprowadzał do pracy 
średniowieczne metody. W szeregi pracowników wywiadu wkradła się istna panika - 
niczym wirus jakiejś zakaźnej choroby. Cóż za wstyd! Beverage, chcąc uniknąć 
zamieszania na samym początku swojej nowej pracy, oczywiście zrezygnował z 
pierwotnych planów. Ale zanim to się stało, Hayward zdążył już wyposażyć się w 
jad. Gdy zjawił się Hayward, Beverage poprosił o to, by na stałe zajął miejsce 
przy wejściu do jego biura. Wiedział bowiem, że tu właśnie przyjdzie po niego 
Scylla - była to najmniej prawdopodobna możliwość i dlatego Beverage uznał, że 
może być pewny, iż tak się właśnie stanie. Gdy Hayward zajął już miejsce na 
korytarzu przy drzwiach do biura szefa, Beverage polecił sekretarzowi, aby 
poszedł do Harrodsa, który znajdował się po drugiej stronie ulicy i kupił mały 
magnetofon oraz jedną kasetę; gdy mężczyzna wrócił, Beverage nagrał na taśmie 
krótki, lecz jak sam uznał, pełen zgryźliwości tekst, po czym wręczył magnetofon 
wraz z kasetą swemu sekretarzowi i wysłał go do Savoyu, udzieliwszy mu wcześniej 
dokładnych instrukcji co do sposobu dostarczenia przesyłki. Gdy zadzwonił 
telefon, Beverage aż podskoczył na krześle. Niech szlag trafi Scyllę i te jego 
sztuczki. Beverage zawahał się przez moment, zanim podniósł słuchawkę, mając 
nadzieję, że dzwoni jego żona, aby mu powiedzieć, że czuje się znudzona i chce 
na dzień lub dwa wyjechać z miasta, aby zobaczyć się z jakimiś znajomymi. Nie 
był to najlepszy moment na szarpanie sobie nerwów, obecność żony jedynie 
rozpraszałaby jego uwagę. Gdy Beverage usłyszał głos żony, poczuł, że 
uśmiechnęło się do niego szczęście. Spytała czy miałby coś przeciwko temu, żeby 
pojechała na jakiś czas do Edynburga odwiedzić przyjaciółkę, tamtejszą 
nauczycielkę, która przeżyła ostatnio miłosny zawód, czuła się nieszczęśliwa, 
opuszczona i potrzebowała psychicznie wsparcia. Beverage wybuchnął gniewem, 
odsądził żonę od czci i wiary za to, że czeka tylko na preteksty, by wyrwać się 
z domu, przypomniał jej o tym, że jest okropną żoną i do tego z dnia na dzień 
coraz gorszą; skończył rozmowę mówiąc, że oczywiście może jechać, a on 
przynajmniej nie będzie zmuszony jeść tych źle przyrządzonych posiłków; po czym 
szczęśliwy odłożył słuchawkę. Pracował prawie do dziewiątej, a potem, w 
towarzystwie Haywarda, poszli piechotą na Belgrave Square. Było to jedno z 
najbardziej prestiżowych i zarazem pięknych miejsc w całym mieście. Blisko 
jednego z jego najbardziej ulubionych parków. W tej chwili w okolicy placu 
mieszkało niewielu ludzi, większość budynków zajmowały obecnie ambasady; 
towarzystwo spirytystyczne zajmowało cały budynek pod numerem 33. W środku placu 
znajdował się kort tenisowy i rosły wspaniałe drzewa, były tam również ławki, 
wszystko wyglądało czysto i schludnie; gdy mężczyźni skręcili w West Halkin 
Street i zobaczyli przed sobą plac, Beverage zastanowił się czy nie jest w tym 
momencie obserwowany przez Scyllę, który mógł się gdzieś ukryć między drzewami. 
Było to możliwe, jednak mało prawdopodobne. Ludziom z ochrony kazał zająć 
pozycje w pobliżu domu numer 50, rozmawiał też z ich szefem, który zapewnił go, 
że trzech innych ludzi znajduje się na tyłach domu. Beverage miał do niego 
oczywiście zaufanie, jednak obszedł z Haywardem dom dookoła, by się upewnić. 
Ludzie z ochrony byli tam istotnie. Domy wokół placu tworzyły półkole i 
przylegały jeden do drugiego z wyjątkiem tych miejsc, gdzie biegły ulice. 
Natężenie ruchu ulicznego, lewostronnego, zgodnego ze wskazówkami zegara, było 
dość duże aż do późnej nocy. Na niższych piętrach budynku, w którym mieszkał 
Beverage, także były mieszkania podobne do jego, każde z nich zajmowało całe 
piętro i było zamieszkane przez bogatych Europejczyków, których kazano wcześniej 
dokładnie sprawdzić; tak więc choć Scylla mógł włamać się do jednego z mieszkań 
i czekać na odpowiedni moment, by zaatakować Beverage'a, taka możliwość była 
mało prawdopodobna. Beverage i Hayward weszli na górę po schodach. Beverage 
przekręcił klucz w zamku, obaj weszli do środka i natychmiast sprawdzili system 
alarmowy, który, jak się okazało, działał bez zarzutu; gdyby ktoś usiłował 
sforsować drzwi lub dostać się do wewnątrz przez okno, syrena alarmowa 
postawiłaby na nogi całą Belgravię. Beverage przyniósł Haywardowi krzesło, 
postawił je przed frontowymi drzwiami i przeprosił za ewentualne niewygody. 
Hayward nie miał żadnych obiekcji, a sposób, w jaki to wyraził sugerował, że z 
krzesła będzie korzystał jedynie sporadycznie. W pozycji siedzącej trudno było 
zachować maksymalną koncentrację. Hayward wyciągnął pistolet, pokazał go 
Beverage'owi i życzył mu dobrego odpoczynku, potem mężczyźni rozstali się. 
Beverage wszedł głębiej do mieszkania, podszedł do barku, nalał sobie czystej 
szkockiej i wrzucił do szklanki tylko jedną kostkę lodu. Następnie przeszedł do 
sypialni, ściągnął ubranie i z wielką ostrożnością powiesił je na wieszaku. 
Przeciągnął się i ziewnął. Fakt, że tej nocy, tej szczególnej nocy sądził, że 
będzie mógł zasnąć, świadczył o jego wielkiej umiejętności zachowania spokoju i 
opanowania. Poszedł jeszcze na chwilę do łazienki, przyczesał włosy i jak zwykle 
- cóż za głupi nawyk! - sprawdził czy czoło nie robi mu się coraz wyższe. 
Doszedł do wniosku, że jest taki jak zwykle - opanowany, jego waga natomiast nie 
zmienia się od dziesięcioleci. Napił się whisky, postawił szklankę na umywalce i 
odkręcił kurek od prysznica, który był namacalnym potwierdzeniem wadliwego 
działania angielskich systemów instalacji wodnych - ale cóż na tym świecie było 
doskonałe? Wszedł pod prysznic, z którego ledwie kapała woda, namydlił ciało, 
spłukał je wodą i sięgnął po szampon, który dostarczał mu jego fryzjer z firmy 
Trumpers, był to najlepszy szampon w tym kraju, a raczej najlepszy, jaki w ogóle 
był; gęstą pianą namydlił więc włosy i biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, 
czuł się w tej chwili panem sytuacji - do momentu jednak, gdy zgasło światło; 
zorientował się natychmiast, że to nie awaria, gdyż system bezpieczników w 
mieszkaniu nie pozwalał na to, aby wszystkie światła zgasły jednocześnie. 
Beverage - nagi i mokry, zaczął się w tym momencie trząść, gdyż wiedział, że nie 
jest w łazience sam, że jest z nim Scylla. Jednocześnie było to niemożliwe: 
Scylla nie mógł się dostać do środka nie zauważony przez ludzi z ochrony - chyba 
że Perkins go okłamał i Scylla naprawdę nie żył, a to była jakaś zjawa, która 
pochodziła nie wiadomo skąd i oto przebyła cały świat, aby teraz się nad nim 
znęcać... `ty 2 `ty Piętnaście godzin wcześniej, gdy w tym samym mieszkaniu 
zaczynał się właśnie dzień, Sally Beverage udawała, że śpi. Leżała nieruchomo na 
swej połowie łóżka, jej szczupłe ciało przykryte było kołdrą; w tym momencie jej 
mąż szykował się do wyjścia do pracy. Sally słyszała znajome odgłosy - ciche 
brzęczenie monet, które były właśnie wkładane do kieszeni marynarki oraz podobny 
odgłos klucza na łańcuszku, który miał swoje miejsce w drugiej kieszeni 
marynarki. Potem tylko cichy, szeleszczący odgłos portfela wsuwanego do tylnej 
prawej kieszeni spodni. Wiedziała, że mąż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, 
że ona nie śpi. W ciągu ostatnich okropnych lat małżeństwa przeszli przez 
wszystkie etapy udawania i wzajemnego okłamywania się, okres ten przynajmniej w 
jej ocenie wydawał się okropny; czasem jednak myślała, że gdyby zapytać o to 
Malcolma, mógłby równie dobrze odpowiedzieć tak: - To prawda, że czasem bywały 
awantury, ale znasz Sally, to dobry materiał na żonę, w trudnych sytuacjach 
można na nią liczyć, jestem pewny, że gdyby ją zapytać, powiedziałaby, że 
ogólnie rzecz biorąc jest szczęśliwa. W tym momencie usłyszała już ostatni 
odgłos - było to trzaśnięcie drzwi. Odczuła ulgę. Przez jakiś czas nie będzie 
obiektem obojętnych spojrzeń, nie usłyszy jego beznamiętnego tonu w odpowiedzi 
na próbę nawiązania rozmowy, nie stanie się w końcu obiektem dzikich napaści, 
które w jego mniemaniu są formą sprawiedliwości, wymierzonej przez niego, jakby 
był sędzią. Czy słowo "wymierzonej" było tu poprawnie zastosowane? Kiedyś 
potrafiłaby odpowiedzieć na to pytanie. Wstała z łóżka i przejrzała gazetę - 
spotkanie na szczycie będzie z pewnością ciekawym wydarzeniem; biorąc pod uwagę 
sytuację na świecie, można było mieć tylko nadzieję; poszła do kuchni i zażyła 
witaminy: multiwitaminę i C. (Niezależnie od tego, o czym trąbił dziś medyczny 
świat, ona wierzyła nadal w skuteczność metod Linusa Paulinga.) Potem wypiła 
filiżankę kawy, którą przygotował wcześniej Malcolm; popijając czarną kawę i 
przegryzając grzankę, zastanawiała się, czy tego dnia dopisze jej więcej 
szczęścia. Ostatnio prześladował ją pech - od ponad tygodnia nie kupiła sobie 
nic nowego i biorąc pod uwagę, że wydreptała całe kilometry, zaglądając do 
tysięcy sklepów - czuła się bardzo rozczarowana. Całe jej obecne życie 
sprowadzało się do jednego: robienia zakupów. Kupowała upominki. Suweniry. 
Obdarzała nimi przyjaciół. I właśnie z tego była najbardziej dumna, z tej jednej 
czynności, która dawała jej tyle satysfakcji, lubiła o sobie myśleć, że jest 
osobą, której mało kto dorówna w robieniu zakupów. Sprawa nie polegała jednak na 
kupowaniu - kupować mógł przecież każdy. Nie polegała również na wydawaniu 
pieniędzy - Malcolm był przeciwnikiem, jak to określał, wyrzucania ich w błoto; 
po pierwsze jednak nie rozumiał pobudek, jakimi kierowała się jego żona, a po 
drugie Sally nie wydawała jego pieniędzy, nie robiła tego nigdy przedtem i nie 
miała zamiaru robić tego w przyszłości. Pochodziła z dość zamożnej rodziny i 
wydawane przez nią pieniądze uszczuplały jej własne konto bankowe - nie jego. 
Sekret wyboru odpowiedniego prezentu tkwił w tym, aby potrafić przypomnieć sobie 
jakieś szczegóły przeszłych wydarzeń. Prezent powinien uderzać w strunę 
przeszłości. I przypomnieć obdarowanej osobie o dwóch rzeczach: o lepszych 
czasach i życzliwości tej drugiej osoby. Przed przystąpieniem do wykonania 
dzisiejszego zadania musiała jednak najpierw uporządkować mieszkanie. Mieszkając 
wcześniej w Waszyngtonie, mieli do dyspozycji dom ze służbą. Tu jednak, w 
Londynie, mając zaledwie kilka pokoi, pomoc z zewnątrz nie była potrzebna. Sally 
lubiła ciężką pracę. Była pedantką i sprzątanie zajmowało jej całe godziny, ale 
tym przyjemniejsza wydawała się perspektywa robienia zakupów. Rzeczywiście nie 
było potrzeby zatrudniania służącej. Sally i jej mąż nigdy nie podejmowali 
gości, przynajmniej u siebie w domu. Sally właściwie nie wiedziała dokładnie, co 
robi jej mąż; na początku ich małżeństwa pytała go o to, a on odpowiedział, że 
zajmuje się eksportem, taką odpowiedzią musiała się zadowolić. Wiedziała, że 
pracuje dla rządu; najprawdopodobniej działa w służbach wywiadowczych i to na 
jakimś wysokim stanowisku, ale za każdym razem, gdy wypytywała go o szczegóły, 
wybuchał gniewem, więc dała temu spokój. Nie miało właściwie znaczenia, co robił 
"tam". Ważne było to, co robił, gdy byli sami - a gdy byli sami, był bryłą lodu. 
Albo wściekał się. Zawiodła - zawiodła jako żona. Nie pierwszy już raz. Przed 
dziewiątą mieszkanie było uporządkowane i Sally była gotowa do wyjścia. Założyła 
sukienkę o prostym kroju kupioną u Maxa i Spencera. Jej długie kasztanowe włosy 
były bezpretensjonalnie spięte w kok. Na nogach miała skromne pantofle na niskim 
obcasie - była wysoka, mierzyła pięć stóp i dziewięć cali i nigdy nie nosiła 
wysokich obcasów z wyjątkiem tych rzadkich przypadków, gdy mąż zabierał ją 
gdzieś na przyjęcie, upierał się wtedy, by włożyła buty na najwyższym obcasie, 
jakie miała - górowała wtedy nad mężem i czuła się niezręcznie, on jednak lubił 
takie sytuacje i nawet żartował na ten temat. Kiedyś, kiedy potrafiła jeszcze 
obudzić w nim mężczyznę, podejrzewała, że to go właśnie podnieca. Sally ostatni 
raz przejrzała się w lustrze, pomyślała, że wygląda bardzo nieciekawie; po 
chwili była już na korytarzu - celem jej wędrówki była ulica King's Road. Była 
to jej ulubiona ulica. W Londynie mogła znaleźć wiele podobnych. Oczywiście 
należała do nich Islington; Sally często odwiedzała uliczne jarmarki na 
Portobello Road, Bermondsey, jak również w innych miejscach. W niektóre dni szła 
na Regent Street, czasem można ją było spotkać na Picadilly lub Oxford Street, 
gdzie znajdowało się tyle dużych sklepów. Albo Jermyn Street, gdzie można było 
kupić tyle smakołyków. Gdy Sally robiła zakupy, była to po prostu ciężka praca - 
była cały czas niezwykle skoncentrowana, jej uwaga skupiona była na wystawionych 
towarach, ale nie tylko - nosiła ze sobą listę starych znajomych i starała się 
odpowiednio dobrać prezent do osoby z listy, poza tym trzeba było wziąć pod 
uwagę charakter okazji: inne prezenty kupowało się na Boże Narodzenie, inne na 
urodziny, jeszcze inne upominki wręczało się starym przyjaciółkom - na przykład 
koleżance ze szkoły imieniem Wellesley w rocznicę jej wyznania, że nie jest już 
dziewicą. Sally nie cierpiała upominków na pokaz - takich na przykład jak ten, 
który pewien milioner z Teksasu zamierzał ofiarować swojej żonie: w tajemnicy 
przed nią kupił dwunastoarową działkę i przez trzy lata budował tam dla niej 
wspaniałą rezydencję. Kiedy wszystko było gotowe, zabrał żonę na przejażdżkę i 
gdy jechali obok nowo zbudowanego domu, spytał ją jakby od niechcenia czy 
zechciałaby tu zamieszkać, ona odpowiedziała, że dom wygląda na zbyt ciasny - 
pojechali więc dalej i nigdy już tam nie wrócili. Sally czytała również o 
reżyserze z Hollywood, który sprowadził z zagranicy ciężarówki wypełnione 
śniegiem, by uprzyjemnić dziecku jego trzecie urodziny, które wypadały w samym 
środku kalifornijskiego lata. Pieniądze same w sobie nie były niczym złym - 
Sally nie widziała na przykład nic zdrożnego w tym, że J. P. Morgan posiadał w 
Szkocji rezydencję i gdy przyjeżdżał tam z przyjaciółmi na polowania, wynajmował 
krawca, który szył dla gości specjalne stroje - owszem, ktoś mógłby to uznać za 
zbytek, ale czyż taki myśliwski strój nie był wspaniałą pamiątką! Sally nie 
posiadała umiejętności tworzenia humorystycznych sytuacji, lecz ogromnie ceniła 
tę zaletę u innych; uwielbiała historię opisującą okoliczności, w jakich 
dramaturg Charles McArthur poznał na przyjęciu Helen Hayes i wręczył jej torbę z 
orzeszkami mówiąc: - Żałuję, że to nie szmaragdy. - To humorystyczne zdanie 
stało się wstępem do ich romansu. Wiele lat później bogaty już pisarz wracał do 
domu po długiej podróży i gdy ponownie spotkał Helen, dał jej następną brązową 
torbę, tym razem z prawdziwymi szmaragdami, i gdy wysypał zawartość do jej 
dłoni, powiedział: - Żałuję, że to nie orzeszki. Być może najbardziej ulubioną 
historią, jaką znała Sally na temat obdarowywania ludzi upominkami, była ta 
opowiadająca o złocie i pewnym znanym mizantropie, Jacku Benny. Jack miał 
najbardziej oddanego przyjaciela, George'a Burnsa. Pewnego dnia ofiarował mu 
monetę ze szczerego złota, po obu stronach monety wyryte były karykatury - jedna 
ofiarodawcy, druga Burnsa. Burns zachowywał ten upominek przez pół stulecia. 
Trzeba przyznać, że w prezencie zawarta była jakaś myśl. Myśl o charakterze 
osobistym. Był to również prezent, o którym pamięta się długo. Sally rozumiała, 
że jej życie stacza się po równi pochyłej, a jej zakupy zaczynają w sprawach 
codziennych odgrywać coraz większą rolę - zdając sobie z tego wszystkiego 
sprawę, odczuwała paniczny strach przed zniknięciem - nie przed zniknięciem z 
tego świata, gdyż taki los musiał spotkać wszystkich, ale zniknięciem z pamięci 
tych, których znała. W momencie, gdy wyszła ze sklepu Petera Jonesa kierując się 
w stronę nie kończącego się ciągu sklepów przy King's Road, poczuła, że ten 
dzień będzie szczególny. Trzeci sklep, do którego weszła, posiadał wspaniały 
wybór ledwo co dostarczonych saszetek z perfumami; wielkości książki, 
przewiązane były białą wstążką i zawierały całą gamę różnych zapachów: 
kapryfolium, rozmarynu i wielu, wielu innych. Sally wyszła ze sklepu, ale po 
chwili wróciła z powrotem; jakaś dziwna siła przyciągała ją do saszetek. Co i 
dlaczego? Zaczęła zastanawiać się nad tym. Choć nosiła przy sobie kalendarzyk, 
rzadko z niego korzystała - wszystkie ważniejsze daty dotyczące jej przyjaciół 
znała na pamięć. Wszystkie lipcowe daty urodzin już przeszły; nie zapomniała 
przecież w tym miesiącu o przyjaciołach, krewnych, a nawet ich dzieciach. Tak - 
teraz sobie przypomniała! Pomógł jej w tym zapach kapryfolium. Żona jej 
młodszego brata, delikatna dziewczyna o dobrym guście (której z pewnością 
spodobałaby się saszetka) powiedziała kiedyś, bardzo dawno temu, że kiedy była 
małą dziewczynką i mieszkała w stanie Virginia, jej ulubionym kwiatem było 
właśnie kapryfolium. A w dodatku jej urodziny przypadały na dwudziestego lipca. 
Sally zapytała czy sklep może przesłać upominek pod wskazany adres. 
Sprzedawczyni odpowiedziała, że tak. Sally zapytała czy może zapłacić kartą 
kredytową. Odpowiedź była twierdząca. Sally nie posiadała się ze szczęścia; 
zapłaciła, dołączyła do prezentu uroczy liścik i poprosiła, aby upominek został 
natychmiast wysłany do Ameryki, ponieważ musi dotrzeć do adresata przed 
dwudziestym. Sprzedawczyni powiedziała, że jej życzenie będzie spełnione. Sally, 
szczęśliwa i dumna z siebie, uśmiechnęła się i poszła dalej ulicą King's Road, 
będąc przekonana, że trójka jest dla niej szczęśliwą cyfrą, a ponieważ nie 
minęła godzina dziesiąta, miała nadzieję, że szczęście spotka ją jeszcze dwa 
razy. Drugie szczęśliwe zdarzenie miało miejsce przed godziną jedenastą. Aż 
trudno uwierzyć, że miejscem zdarzenia okazał się sklep ze starymi rupieciami. 
Kolejnym upominkiem stał się natomiast duży, brudny, ozdobiony malowidłami 
trzyczęściowy parawan. Sally wyciągnęła z torebki chusteczkę higieniczną i 
przetarła w jednym miejscu kurz; robiąc to, pomyślała o swojej ukochanej, 
schorowanej cioci z Poughkeepsie, która tak bardzo troszczyła się o nią, gdy 
była dzieckiem. Ileż to razy ciocia kołysała ją do snu, cichutko śpiewając: 
"Czerwone żagle na morzu, tam gdzie słońce świeci wiecznie, ach, wróćcie z mym 
ukochanym do domu bezpiecznie." A na tym właśnie parawanie namalowane były łódki 
z czerwonymi żaglami. Ciocia obchodziła już w tym roku urodziny, a do Bożego 
Narodzenia było jeszcze daleko, więc Sally postanowiła, że parawan będzie po 
prostu prezentem "z okazji poniedziałku"; nazwa ta pochodziła z jej ulubionej 
anegdoty o Marku Twainie, który pewnego razu dał swojej córce w prezencie 
pozytywkę i gdy spytała go, z jakiej to okazji, wzruszył ramionami i powiedział: 
- "Z okazji poniedziałku." - Czy wysyłamy towary pod wskazany adres? - powtórzył 
właściciel rupieciarni pogardliwym tonem. Pokiwał przecząco głową. Sally 
postanowiła nie wspominać nawet o kartach kredytowych, zapytała tylko o cenę i 
zapłaciła gotówką. Stanęła jednak w tym momencie przed problemem - parawan był 
ciężki i nieporęczny, mogła oczywiście złapać taksówkę i zawieźć go do domu. Ale 
wtedy nie wracałaby już do miasta i straciłaby szansę na trzeci udany zakup. Czy 
można było przerywać taką szczęśliwą passę? Postanowiła więc, że nie wróci w tym 
momencie do domu. - Czy dostarczy pan to na miejsce? - zapytała. Mężczyzna 
zadarł głowę do góry. Belgrave Square numer 50, to nie jest aż tak daleko. 
Kiedy? Sally zastanowiła się - przed drugą trzydzieści zakończy zakupy, miała 
więc aż nadto czasu, by znaleźć trzeci upominek. Bywały takie tygodnie, w ciągu 
których nie udawało jej się kupić trzech upominków. Bywały nawet takie miesiące. 
W każdym razie od dawna nie miała takiego szczęścia jak tego dnia. Określiła 
czas dostarczenia parawanu. - Za piątkę. Sally dała mężczyźnie pięć funtów. - To 
za mój trud, pani rozumie; będę musiał wcześniej zamknąć, żeby kogoś znaleźć. Z 
nim musi pani uregulować rachunek osobno. Wiedząc, że mężczyzna próbuje ją 
wykorzystać, Sally przystała na jego propozycję. Pomyślała zarazem o wszystkich 
kłopotach związanych z pakowaniem i wysyłką prezentu. Wiedziała jednak, że jeśli 
ciocia otrzyma podarunek na czas, nie zapomni o ofiarodawczyni. - Będę w domu o 
wpół do trzeciej - powiedziała i wyszła na ulicę. Dotarła do domu kwadrans po 
drugiej. Była rozczarowana. Nie znalazła trzeciego upominku. Nie natknęła się na 
nic ciekawego. Dokładnie o drugiej trzydzieści zadzwonił domofon. Podeszła do 
mikrofonu znajdującego się tuż przy drzwiach. - Słucham? - Dostawa parawanu. 
Beverage? Belgrave Square numer 50? Sally powiedziała, że to właściwy adres, 
przycisnęła guzik i drzwi wejściowe do budynku zostały otwarte. Następnie 
otworzyła drzwi do mieszkania i czekała, słysząc przybliżające się kroki; po 
kilku chwilach pojawił się mężczyzna z parawanem, Sally była zadowolona, gdy 
zobaczyła, że mężczyzna niesie parawan bardzo ostrożnie. - To tutaj - 
powiedziała do niego. Mężczyzna położył parawan w miejscu wskazanym przez Sally. 
- Chwileczkę - powiedziała - niósł to pan taki kawał drogi. - Otworzyła torebkę, 
wyjęła z niej portmonetkę i zaczęła odliczać jednofuntowe monety, zastanawiając 
się jednocześnie nad tym, jaka suma będzie wystarczająca. W tym momencie 
poczuła, jak mężczyzna głaszcze ją delikatnie po policzku odwrotną stroną dłoni. 
- Niech pan przestanie! - powiedziała, odskakując na bok. - Niech się pan stąd 
wynosi, w przeciwnym razie zadzwonię na policję! On nie przestawał jednak i 
przysunął się do niej tak blisko, że dotykał jej ciała; oboje zachowywali 
milczenie. To niewiarygodne, jak umysł ludzki reaguje czasem na niespodziewaną 
sytuację - w tej oto chwili Sally wyobraziła sobie, że jest o dwadzieścia lat 
młodsza i umówiła się na pierwszą randkę z niebezpiecznym mężczyzną, który był 
już zaręczony trzy razy, z tego dwa razy z jej szkolnymi koleżankami; wiedziała, 
że mężczyzna był prawdopodobnie zainteresowany tylko jej ciałem, ale było w nim 
jednak coś, co wzbudzało zaufanie; i gdy siedzieli razem na kanapie, trochę 
zamroczeni alkoholem, ona podjęła jakiś dziwny temat; on przypomniał jej 
własnego ojca, który również robił tę wspaniałą rzecz: głaskał ją po policzku, 
robił to tak delikatnie; na drugiej randce wiedziała, że będą spać ze sobą, ale 
zanim do tego doszło, znów głaskał ją delikatnie po policzku; robił to zawsze, 
nawet gdy byli już małżeństwem, zawsze wtedy, gdy mieli się kochać, był to ich 
wspólny sekret - i teraz, gdy nie przestawał jej głaskać, wyszeptała: - Przecież 
ty nie żyjesz - a on odpowiedział: - Wolałbym, żeby było inaczej - i po chwili 
drzwi do mieszkania były już zamknięte, a oni leżeli nadzy, ona miała rozchylone 
uda w taki sposób, w jaki oboje to lubili, on był pod nią, ona siedziała na nim 
okrakiem, on był twardy, ona - wilgotna; Sally zrozumiała, że nie pomyliła się w 
swych przewidywaniach; trójka rzeczywiście okazała się dla niej szczęśliwą 
cyfrą, a to zdarzenie było największym spośród wszystkich upominków - oto jej 
były mąż niczym Łazarz zmartwychwstał pod jej ciałem... - Popołudnia spędzasz 
zwykle inaczej, prawda? - powiedziała Sally, gdy siedzieli już razem półnadzy na 
kanapie i popijali herbatę. Scylla uśmiechnął się. - Masz ochotę? - wskazała na 
czajniczek. - Poproszę. Wstała, nalała mu herbaty, usiadła. - Jesteś taki 
cudowny jak dawniej. - Nie musisz mi schlebiać, przespaliśmy się już ze sobą. - 
Na komplementy również reagujesz tak jak kiedyś. - Uśmiechnęła się. - Można 
powiedzieć, że przeszliśmy przez różne zakręty życia lepiej niż wiele innych 
małżeństw. - Zatoczyła ręką koło po pokoju. - Przypuszczam, że przyszedłeś po 
to, aby mnie stąd zabrać. - Nie. Właściwie chcę, abyś sama się z tego uwolniła. 
Posłuchaj, czy jest ktoś, do kogo mogłabyś pojechać? - Dawidzie, to zupełne 
szaleństwo - zjawiasz się nagle po dwudziestu latach i chcesz mnie stąd wziąć 
wbrew mej woli. - Mówiąc to, uśmiechnęła się. - Chcesz, żebym opuściła własny 
dom. I to wszystko bez żadnego wyjaśnienia. - Wcale nie chcesz, żebym cokolwiek 
wyjaśniał. Do kogo możesz pojechać? - Nie wiem. Mam przyjaciółkę, od pięciu lat 
mieszka w Anglii, uczy na uniwersytecie w Edynburgu i często ją tam odwiedzam. - 
Może sprawdzisz czy nie jest w tej chwili zajęta? - Nie spodziewam się od ciebie 
jakiegoś wyjaśnienia, ale mógłbyś przynajmniej uchylić rąbka tajemnicy. - Gdy 
twój mąż wróci wieczorem z pracy, chciałbym z nim chwilę pogawędzić. Na pewno 
nie chciałabyś być świadkiem tej rozmowy. - Chyba nie chodzi ci o to, aby z nim 
pogawędzić. - Czy w związku z tym czujesz się nieswojo? Po chwili Sally 
pokręciła głową. - Właściwie nie. Czy to wszystko nie jest okropne? Scylla 
wstał, podszedł do niej i objął ją. - Jak mogłaś za niego wyjść? - Masz na myśli 
jakiś inny powód oprócz tego, że chciałam ci dokuczyć? Scylla nie odpowiedział. 
- Malcolm ma w sobie mnóstwo energii, przytłoczył mnie swoją osobowością, 
naprawdę tak było, miałam wtedy o sobie jak najgorsze zdanie, dzięki tobie 
zresztą... -...przestań... to nie ty doprowadziłaś do rozwodu i wiesz o tym 
dobrze. Moja praca miała wysoki współczynnik ryzyka i nie chciałem się z nikim 
wiązać uczuciowo. Dlaczego z nim zostałaś? - Bardzo nie chciał, żebym go 
opuściła. Podejrzewam, że moje odejście nie pomogłoby mu raczej w karierze 
zawodowej. Już raz zawiodłam, nie chciałam powtarzać tych samych błędów. - 
Dotknęła jego blizny. - Jak się tu dostałeś? - Kiedy wychodziłaś rano z domu, 
czekałem w taksówce. Stałem przed sklepem, kiedy kupowałaś saszetki. Gdy 
posłaniec wyszedł ze sklepu z rupieciami, zatrzymałem go i zapłaciłem mu 
dziesięć funtów, żeby nie dostarczył ci parawanu. Wziąłem go, po drodze 
podrzuciłem też paczkę do biura twojego męża. - Pocałował ją i wskazał na 
telefon. Ona też go pocałowała, po czym wstała, podeszła do aparatu i 
powiedziała: - Przynajmniej nie spędzamy ze sobą tyle czasu, aby się nawzajem 
zanudzić. - Podniosła słuchawkę, odłożyła ją z powrotem na widełki i spojrzała 
na niego. - Czego właściwie chcesz? - Zadzwoń do przyjaciółki i powiedz jej, że 
chcesz się z nią zobaczyć. Później zadzwonisz do męża i zawiadomisz go, że 
wybierasz się na północ. - I będziesz znów dotykał mojego policzka? - 
Oczywiście. - Mogę jeszcze o coś spytać? Scylla milczał. - Nie pozwolisz na to, 
abym zniknęła. Spojrzał na nią. - Obiecujesz, że zachowasz mnie w pamięci? 
Uderzył się w piersi. Wtedy wykręciła numer. `ty 3 `ty W ciemnościach rozległ 
się głos: - Cześć, Bucu. - Nie rozumiesz... -...to prawda, ale zaraz zrozumiem. 
- Scylla zapalił światło w łazience i skinął na Beverage'a, aby wyszedł. - Włożę 
tylko szlafrok. - Jego głos był już opanowany. - Nie. - Scylla pokręcił głową. - 
Nie. Chcę cię zapamiętać właśnie takiego: pomarszczonego i roztrzęsionego. - 
Powtórnie skinął na Beverage'a i gdy ten przybliżył się, popchnął go w kierunku 
salonu i zamknął drzwi do łazienki. Beverage usiadł na krześle, Scylla zajął 
miejsce naprzeciwko niego. - Dlaczego mnie wynająłeś, abym dowiedział się, kto 
płaci Blondynce - przecież to ty mu płaciłeś? - Chciałem, abyście zmierzyli się. 
Gdyby on cię zabił, cóż, opłakiwałbym oczywiście twoją śmierć. Myślałem, że 
jeśli ty go zabijesz... hm... przestawałem mu ufać. A jeśli ktoś za dużo wie i 
nie można na nim polegać, może okazać się niebezpieczny. - Ale on oskarżał 
ciebie. Beverage potaknął. - Nie przypuszczałem, że coś powie, myślałem, że 
szybko będzie po wszystkim i zanim dojdzie do jakiejś rozmowy, jeden z was nie 
będzie już żył. Myślałem, że Blondynka nie ma słabych punktów. - Wszyscy je 
mamy. - To prawda, nawet ty je masz - chodzi o twojego brata, o ile dobrze 
pamiętam. - A cóż to ma do rzecz ? - Nic. Po prostu nie przyszło mi do głowy, że 
Blondynka cokolwiek powie; chciałem go sprawdzić i dlatego kazałem mu 
zaopiekować się dziećmi. - Wszystko było ukartowane. Beverage potaknął. - To 
dziwne, że niczego nie podejrzewałeś. - Nie podejrzewałem! Wiedziałem o 
wszystkim; Perkins mówił mi, że będę ci tu potrzebny, ale było to oczywiście 
przed jego śmiercią, więc nie mogłeś chcieć, abym znalazł jego mordercę, 
ponieważ on jeszcze nie istniał. Niech to, co ci teraz powiem, nie zaskoczy cię 
zbytnio, ale wiele z tego, co mówisz, Mal, mija się z prawdą; uważam, że z 
twoich ust nigdy nie wychodzą słowa prawdy. - Wstał, przeszedł za plecami 
nagiego mężczyzny. - Ale nie tego wieczoru. Beverage uśmiechnął się. - Dziś 
wieczorem nie ma potrzeby kłamać. - Dlaczego zabiłeś Ma? - Zrobiłem to z 
wielkimi oporami. Był takim mądrym i porządnym facetem. Scylla zastanowił się 
przez moment czy powinien mu roztrzaskać kolano, czy też ramię. Beverage 
odwrócił się, zobaczył wyraz twarzy Scylli i powiedział: - Nie, nie rób tego, 
obiecuję, że nie będzie to konieczne. Widocznie Ma odkrył sprawę Webstera i 
przestał mi wierzyć. - Webstera? Faceta, u którego eksplodował kocioł? - 
Odwaliłeś kawał dobrej roboty, Scylla; spisałeś się na piątkę. - Kim on był? - 
Kanadyjskim uczonym, który pracował w Europie; ściągnąłem go tutaj, pomogłem mu 
się ustawić, załatwiłem mu fundusze, był genialnym facetem i któregoś dnia cały 
świat usłyszałby o tym, że... -...on mnie nie interesuje, opowiedz mi o 
dzieciach... Beverage znów uśmiechnął się. - Ciekawe stworzonka, prawda? - Na 
ten temat nic mi nie wiadomo; wczoraj wieczorem wyrwałem się temu grubemu 
policjantowi i szczęśliwym trafem złapałem taksówkę, zapłaciłem kierowcy całą 
fortunę, żeby mnie jak najszybciej zawiózł do Connaught, dotarliśmy na miejsce 
bardzo szybko, to niemożliwe, żeby dzieci były tam przede mną. Czekałem, ale nie 
przyszły. - Oczywiście, że nie. Miały inne polecenia. Scylla nie przerywał. - 
Czy mogę przynajmniej napić się drinka? Scylla przyrządził dwie szkockie. - I co 
z dziećmi? - Pozwól, że posłużę się przykładem z dziedziny sportu. Joe Louis 
miał czterdzieści lat i potrafił jeszcze zadawać tak potężne ciosy jak 
dwadzieścia lat wcześniej. Dlaczego więc nie uprawiał czynnie sportu? Nie był 
już wystarczająco szybki. Potrafił uderzać, ale nie potrafił się tak ustawiać, 
aby bezboleśnie przyjmować ciosy. Siła rażenia danej broni nie ma właściwie 
znaczenia, jeśli nie potrafi się jej odpowiednio zneutralizować. Najważniejsza 
umiejętność, to zdolność przyjmowania ciosów. - A co to ma wspólnego z dziećmi? 
- "Mandraki". Tak je nazwał Webster; czytał w dzieciństwie komiks, w którym 
występował magik o imieniu Mandrake. Tak również nazwał tych dwóch chłopców. 
Scylla nie przerywał, przypatrywał się tylko nagiemu mężczyźnie na krześle. - To 
są bomby, Scylla. Kiedy wybuchają, ulatniają się jak kamfora, właśnie dlatego 
nie zostawiają śladów. Są najdoskonalszą bronią, ponieważ mogą się przemieścić w 
dowolne miejsce na kuli ziemskiej, a nie znajdzie się przecież nikt, kto 
skrzywdziłby opuszczone dzieci. Bezbronne dzieci - jak z bajek Disney'a. Bez 
trudu wymknęli ci się wczoraj wieczorem, prawda? - Nic nie mogłem na to 
poradzić. Beverage z zadowoleniem pokiwał głową. - Tym razem dostały proste 
instrukcje. Miały spotkać Blondynkę przed wejściem do Connaught; powiedziałem 
mu, że pochodzą z bogatej rodziny; pomyślałem, że biorąc pod uwagę jego złą 
passę przy ruletce, będzie próbował wyciągnąć od ich rodziny jakieś pieniądze. 
Gdyby próbował je zabić, miały udawać, że nie żyją do momentu, aż wyjdzie. Potem 
miały wrócić do domu. W przypadku, gdybyś je znalazł, miały cię skłonić, byś 
zostawił je same, a gdybyś nie chciał tego zrobić, miały się ulotnić i wrócić do 
domu. - Beverage zaczął teraz mówić podniesionym głosem. - Są magiczne. Mogą z 
łatwością przemieszczać się z miejsca na miejsce, potrafią eksplodować w każdej 
chwili, mogą unicestwić każdego... -...gdzie są teraz?... -...to nie ma 
znaczenia... już jest za późno, abyś mógł odwrócić bieg wydarzeń... bomby 
wybuchną i nikt nie potrafi temu zaradzić... -...ty skurwielu, chcesz tego... -
...mylisz się! Chcę, aby na świecie był pokój... Scylla chwycił nagiego 
mężczyznę i rzucił go na drugi koniec pokoju. - Niech to szlag trafi, gdzie one 
są? ...Tring... w Akademii w Tring... i nic nie możesz zrobić... dokładnie 
nic... spóźniłeś się, a to miejsce jest zbyt dobrze strzeżone... jak się teraz 
czujesz będąc bezradny w tym najważniejszym momencie, nie mogąc zrobić 
absolutnie nic...? - Zapominasz o jednej rzeczy. - Wątpię. - Mogę cię zabić - 
powiedział Scylla i ruszył w stronę nagiego mężczyzny, zatrzymał się jednak, gdy 
zobaczył, jak Beverage z ogromną siłą zaciska szczęki - Scylla wiedział od razu, 
co się dzieje, taką metodę stosowali Niemcy, stosowali ją również niektórzy w 
Dywizji; w kącikach ust Beverage'a pojawiły się kropelki śliny. Kiedy zaczęła 
się agonia, kropelki zmieniły się w pianę. Beverage spojrzał na Scyllę. - 
Zrobiłem wszystko, aby pozbawić cię przyjemności... `ty 4 `ty Strażnik, który 
stał za olbrzymią bramą przy wejściu do Akademii, był potężnym, gburowatym 
mężczyzną. Stał przy drzwiach prostokątnej budki strażniczej i przypatrywał się 
jakiejś postaci, która nagle pojawiła się w ciemnościach przed budynkiem. - 
Nikomu nie wolno wejść aż do rana - powiedział strażnik. Nazywał się Hoffer i 
nienawidził nocnej służby, uwielbiał bowiem spać; jedyną złą stroną pracy w 
ciągu dnia były promienie słońca, które w jakiś tajemniczy sposób przedzierały 
się przez liście drzew i padały mu zawsze prosto na twarz. - To ważna sprawa. - 
Mam rozkaz nikogo nie wpuszczać. Nieznajomy facet nagle wybuchnął: - Do cholery, 
jak się nazywasz? - Co to pana może obchodzić? - Gdybym znał twoje nazwisko, 
mógłbym ci się dobrać do dupy. Słuchaj - ledwo co przyjechałem do Londynu, 
zaczynam pracę w Dywizji, nie prosiłem, aby mnie tu przenoszono, nie prosiłem 
się też o to, abym został tu przysłany w środku nocy z jakimś listem, który mam 
osobiście wręczyć dowódcy straży - Beverage powiedział mi tylko to, co mam do 
zrobienia, ty mówisz, że to niemożliwe, a więc muszę się dowiedzieć, kto tu coś 
spieprzył, bo na pewno nie ja - w związku z tym całe ryzyko musisz wziąć na 
siebie. - Beverage? - powiedział Hoffer. - Dał ci list do Tomkinsa? Facet 
pokazał przez kraty zamkniętej bramy kawałek papieru. - Wezmę to. - Nie weźmiesz 
ani ty, ani nikt inny, muszę to doręczyć osobiście, ale jeśli mnie nie wpuścisz 
- twoja sprawa, podaj mi jednak swoje nazwisko. Hoffer poczuł na sobie badawczy 
wzrok mężczyzny. - Mniejsza z tym - powiedział facet. - Dobrze zapamiętałem 
twoją twarz, przekażę sprawę komu trzeba. - Mówiąc to, odwrócił się i zaczął 
odchodzić. Hoffer wyszedł z budki i zbliżył się do bramy. - Chciałbym 
przynajmniej zobaczyć list i upewnić się, że wszystko jest w porządku. - Do 
cholery, no dobrze. Hoffer zawahał się. Był uzbrojony, większy od tego faceta, 
mógł się więc czuć bezpiecznie; nie wiedział tylko czy ten drugi złoży na niego 
raport, czy też nie. - Nazywam się Hoffer, jeśli pokażesz mi list, być może 
wpuszczę cię do środka. - Nie wolno ci otwierać koperty od Beverage'a. - Na 
Boga, chcę tylko obejrzeć od zewnątrz. - Strażnik spoglądał teraz na faceta, 
który przystanął, zawahał się przez chwilę, w końcu podszedł powoli do bramy i 
podał mu list. Było już po północy i choć księżyc był zamglony, Hoffera uderzyła 
mocna opalenizna mężczyzny. Może rzeczywiście przyjechał niedawno do Londynu? 
Mężczyzna podał list przez kraty na wysokości pasa, więc Hoffer musiał spojrzeć 
w dół; robiąc to, zorientował się natychmiast, że odwracając oczy od 
nieznajomego popełnił błąd - poczuł nagle na ciele mocny uścisk potężnych rąk 
mężczyzny, które obróciły go o sto osiemdziesiąt stopni w taki sposób, że stał 
teraz przyciśnięty plecami do kraty, pociemniało mu w oczach, czuł, jak 
mężczyzna zabiera mu klucze, a po chwili usłyszał otwierającą się bramę - w tym 
momencie był jednak na klęczkach i nie był w stanie nic zrobić. Dotarcie do 
Tring nie zajęło Scylli wiele czasu. Opuszczenie mieszkania Beverage'a okazało 
się zadaniem dość łatwym - Sally pokazała mu wcześniej, jak działa system 
alarmowy, a ponieważ mieszkanie znajdowało się na najwyższym piętrze, Scylla 
dostał się na dach budynku, przebiegł przez dachy sąsiednich domów, przeskakując 
przez oddzielające je ceglane murki i gdy dotarł do ostatniego budynku, znalazł 
wyjście awaryjne, przez które dostał się na dół. Będąc już w Tring, Scylla z 
łatwością odnalazł Akademię - stary ogromny budynek usytuowany w odległości mili 
od centrum miasteczka; budynek miał ceglaną, przybrudzoną fasadę i otoczony był 
wysokim murem. Został prawdopodobnie zbudowany w ubiegłym stuleciu z myślą o 
dzieciach z bogatych rodzin, które uczono, jak się właściwie zachować, gdy wiele 
lat później wybiorą się w swą pierwszą podróż po Europie. Scylla mógł z 
łatwością wdrapać się na mur, ale chciał najpierw zdobyć jakieś informacje; 
zobaczywszy strażnika pomyślał, że jego wygląd zewnętrzny być może odpowiada 
inteligencji, uciekł się więc do podstępu z kopertą, który okazał się 
skuteczniejszy, co bynajmniej go nie zasmuciło. - Kiedy przychodzi twój 
zmiennik? - Podniósł dużego mężczyznę z ziemi i zawlókł go do budki strażniczej. 
- O pierwszej. - To jeszcze godzina. Zbyt długo, by czekać. Kiedy ma się ktoś z 
tobą skontaktować? Strażnik milczał. - Kiedy? - Scylla ścisnął ramię Hoffera tak 
mocno, że mężczyzna zbladł na twarzy. -...niedługo... -...co to znaczy?... 
Hoffer wskazał na dzwonek. - Dzwonią do mnie, a ja oddzwaniam. Poczekali do 
momentu, aż rozległ się dzwonek. Scylla skinął głową. Hoffer wcisnął guzik, 
uruchomił dzwonek, po czym spuścił rękę w dół. - Ilu was tu jest? - Nie wiem 
dokładnie. W nocy może kilkunastu. Scylla zawahał się. Beverage mówił prawdę - 
to miejsce było rzeczywiście dobrze strzeżone. - Wszyscy uzbrojeni? -...tak... -
...mają prawo strzelać?... -...oczywiście... Nie jesteście jedynymi, którzy mają 
takie prawo - pomyślał Scylla i zadał Hofferowi takie ciosy, że mężczyzna tylko 
jęknął i wydał ostatni dech; Scylla ukrył ciało w krzakach koło budki 
strażniczej i wolno ruszył w kierunku ogromnego budynku. Zanim do niego dotarł, 
usłyszał jakiś śmiech, który dochodził z budynku znajdującego się w pobliżu 
głównej kwatery. Scylla podszedł bliżej i zajrzał do środka - możliwe, że 
miejsce to było używane dawniej jako magazyn, w tej chwili znajdował się tam 
stół, na nim dzbanek do kawy, krzesła, piecyk, jakieś kanapy i lodówka. A co 
najciekawsze, wewnątrz było kilku strażników, którzy siedzieli nieco poniżej 
poziomu okna, jedli kanapki i pili herbatę. Do Scylli uśmiechnęło się więc 
szczęście. Ruszył dalej mając nadzieję, że nikt go nie usłyszał; aby się o tym 
przekonać, zerknął jeszcze raz do środka - strażnicy śmiali się głośno, 
opowiadając rubaszne, żołnierskie dowcipy. Scylla stał przez chwilę nieruchomo, 
przypatrując się badawczo ich twarzom, ale zapomniał o zachowaniu czujności i 
nie zauważył, że nagle szczęście odwróciło się - gdy spojrzał za siebie, było 
już za późno: strażnik z wąsami trzymał podniesiony do góry karabin; uderzenie 
było miażdżące. Scylla padł na ziemię... Fogerty'emu zabrakło trawki. Było to 
irytujące, lecz nie mógł się wściekać na cały świat, gdyż winy za to nie ponosił 
nikt inny, tylko on sam. Wyczerpał cały zapas przez to cholerne stanie na 
warcie. Zwykle nie używał trawki, robił to tylko wtedy, gdy był sam i gdy nie 
był na służbie, ale od czasu, gdy przydzielili go do pracy w magazynie, często 
bywał wartownikiem i jakoś musiał przecież przetrwać długie godziny wystawania 
przed budką strażniczą. Postanowił więc skontaktować się z Hofferem, który stał 
w tej chwili przy głównej bramie. Hoffer był jego zaopatrzeniowcem od chwili, 
gdy zaczęli razem pracować i chociaż Fogerty wiedział, że jego kumpel nie będzie 
miał przy sobie ani grama, to przynajmniej poczęstuje go skrętem, co pozwoli mu 
przetrwać do chwili, gdy Hoffer zejdzie z warty i dokona większych zakupów 
wiadomych towarów. Fogerty nie cierpiał palić skrętów, ale cóż było robić - 
ruszył więc w stronę budki wartowniczej, wybierając drogę na skróty, która 
wiodła obok domku strażników... ...i tam właśnie natknął się na jakiegoś faceta, 
na intruza, cholera wie kogo; nieznajomy stał koło okna i przypatrywał się 
strażnikom, którzy spożywali posiłek. Fogerty ruszył szybko do przodu, podniósł 
karabin i uderzył faceta z ogromną siłą; nieruchome ciało mężczyzny wciągnął 
następnie do pomieszczenia, gdzie znajdował się Tomkins wraz ze strażnikami; 
nagle zapanowała cisza i dało się słyszeć tylko pojedyncze głosy: "Jezu", "a to 
sukinsyn"; wszyscy ze zdziwieniem spojrzeli najpierw na mocno opalonego 
mężczyznę, a potem z podziwem na Fogerty'ego, co zresztą nie uszło jego uwagi. 
Oto pojawił się prawdziwy bohater. Scylla z trudnością utrzymywał się w pozycji 
siedzącej na krześle, miał skrępowane ręce i strażnicy bili go po twarzy. Jeśli 
chodzi o ścisłość, bił tylko jeden - Tomkins, który był dowódcą, dwóch innych 
trzymało tylko Scyllę za ręce. - Jeszcze raz? - zapytał Tomkins. Scylla zlizał z 
wargi krew i pokręcił głową. Tomkins zadał następny cios. Scylla przymknął oczy. 
- No, dobrze. Skończmy z tymi bzdurami. - Dla kogo pracujesz? - Powiedziałem 
przed chwilą, ale nie uwierzyliście mi, nie chcę, aby pan mnie znowu uderzył... 
- Dla kogo pracujesz? -...dla Dywizji... Tomkins wziął karabin i przyłożył lufę 
mocno do brzucha Scylli; Scylla stracił oddech i zwinął się wpół, próbując 
zaczerpnąć powietrza. - Jak się tu dostałeś? - Mówiłem już... Hoffer mnie 
wpuścił... - Sprawdzimy to natychmiast - powiedział Tomkins. - Jak tylko 
przyjdzie Fogerty. - Podszedł do stołu, wziął kubek z kawą i wypił zawartość 
jednym haustem. Wyjrzał przez okno i zobaczył biegnącego Fogerty'ego. - No i co? 
- zapytał Tomkins. Fogerty nie mógł złapać tchu i wyglądał na przestraszonego. - 
Znaleziono go martwego w krzakach - powiedział. Tomkins zamrugał oczami. Chociaż 
Tomkins był szefem służby bezpieczeństwa, nie był zachwycony tym, że 
przydzielono go do służby w Tring. Podejrzewał, że jego nowa funkcja miała 
jakieś specjalne znaczenie - rozkazy dostał od samego Beverage'a, który uznał go 
za najlepszego dowódcę straży i sugerował, że po wykonaniu zadania czeka go być 
może awans. Nie zmieniało to faktu, że służba była bardzo uciążliwa. Strażnicy 
nieczęsto wchodzili do głównego budynku, mieli jedynie przyglądać się dokładnie 
wchodzącym i wychodzącym. Było ich niewielu, przynajmniej w ciągu ostatnich 
kilku tygodni zjawiał się regularnie tylko Webster, który był szefem i który - 
jak ktoś ostatnio mówił - przebywał od paru dni na urlopie. Praca była nudna i 
przez to właśnie uciążliwa. Nudne a zarazem frustrujące było to, że nawet 
dowódcy straży nie dopuszczano do pewnych tajemnic służbowych. Miłym natomiast 
doświadczeniem były ostatnio rozmowy z dziećmi oraz możliwość przysłuchiwania 
się różnym językom. Tring nie było jednak miejscem, do którego wracało się po 
latach w poszukiwaniu miłych wspomnień. Było to miejsce, z którego wyjeżdżało 
się po zakończeniu służby i wszyscy czekali na ten moment jak na zbawienie. 
Tomkins już dawno nie czuł się taki znudzony i kiedy zobaczył Fogerty'ego z 
opalonym mężczyzną, miał niemal ochotę rzucić się swojemu podwładnemu na szyję. 
Pojawiła się oto szansa, by przystąpić do czynu, by prowadzić przesłuchanie i w 
razie potrzeby zadać kilka ciosów - nawet śmiertelnych; Tomkins nie miał nic 
przeciwko takim rozwiązaniom, chociaż wiedział, że przynajmniej w filmach 
zabójstwa pociągały zawsze za sobą wyrzuty sumienia. Tomkins nie miewał wyrzutów 
i sypiał jak niemowlę. W tej chwili wycelował karabin w twarz opalonego 
mężczyzny i zastanawiał się czy powinien pociągnąć za spust. Miał na to ochotę, 
ale czy jego przełożeni nie doszliby potem do wniosku, że został zlikwidowany 
człowiek, który mógł się okazać doskonałym informatorem. Tomkins spojrzał na 
innych strażników. Prawdopodobnie zachowaliby się lojalnie, gdyby ich szef 
powiedział, że zastrzelił go przy próbie ucieczki, potwierdziliby jego zeznanie. 
- Czy masz jakieś ostatnie życzenie? - Proszę pozwolić, że ja to zrobię. - 
Tomkins usłyszał za plecami. Odwrócił się. Zobaczył Fogerty'ego. - Hoffer był 
moim przyjacielem. Tomkins zawahał się. Gdyby zrobił to Fogerty, on nie 
ponosiłby winy za zlikwidowanie faceta, zanim wyciągnięto z niego wszystkie 
możliwe informacje. - Masz odwagę to zrobić? - Zrobię to. Tomkins odsunął się na 
bok, dalej trzymając faceta na muszce; tymczasem zbliżył się Fogerty i wycelował 
w mężczyznę. - Czy masz jakieś ostatnie życzenie? Opalony mężczyzna skinął 
głową. - Mów szybko. Tomkins widział, jak przesłuchiwany przygląda mu się 
badawczo. - Chcę, abyś zabił Fogerty'ego - powiedział. - Cooo? - powiedział 
Tomkins. - Przynajmniej odbierzcie mu karabin, bardzo byłbym za to wdzięczny. - 
Nie ma sprawy - powiedział Tomkins i uderzył Fogerty'ego karabinem w ręce, 
strażnik upuścił broń na ziemię i stał osłupiały wpatrując się w szefa, który 
tymczasem podniósł jego karabin z ziemi. - Do cholery, o co tu chodzi? - 
powiedział Fogerty. - Jestem waszym kumplem, to wszystko moja zasługa, Chryste - 
kto zobaczył tego faceta - ja, widziałem jak rozpryskuje w waszą stronę 
zawartość czegoś, co wyglądało jak dezodorant, podczas gdy wy byliście za bardzo 
zajęci jakąś głupią paplaniną, by cokolwiek zauważyć; a kto go później złapał - 
ja! A kto znalazł w krzakach Hoffera? Ja. A teraz robicie wszystko, co ten facet 
wam każe. - Bardzo by mi na tym zależało - powiedział opalony mężczyzna. - Na 
czym? - Aby ktoś zajął się Fogertym. Tak bardzo byłbym za to wdzięczny. Jeśli 
jednak nie chcecie tego zrobić, zaklinam was, nie róbcie tego, ale czułbym się o 
wiele lepiej, gdyby kilku z waszych ludzi wyprowadziło go na zewnątrz i zrobiło 
co trzeba bez niepotrzebnego hałasu. Tomkins skinął na trzech ludzi, jeden z 
nich zakneblował protestującemu strażnikowi usta, podczas gdy pozostali 
wyciągnęli go siłą na zewnątrz, znikając po chwili w ciemnościach nocy. Po kilku 
minutach byli już z powrotem. - Czy coś jeszcze? - zapytał Tomkins. - Zastanowię 
się - odpowiedział mężczyzna o ciemnej skórze. Scylla nie czuł się bynajmniej 
szczęśliwy, gdy w czasie przesłuchania zadawano mu ciosy. Nie wiedział jednak 
dokładnie, po jakim czasie zaczyna działać dezodorant Milo Standisha, więc wolał 
znosić przez jakiś czas sadystyczne praktyki strażników, gdyż wiedział, że 
mijające minuty działają na jego korzyść. Siedział w tej chwili sam w domku 
strażników i popijał kawę, podczas gdy sześciu strażników pod dowództwem 
Tomkinsa rozprawiało się właśnie z innymi sześcioma kolegami, którzy stali na 
posterunkach. Prawdopodobnie mógł ich wszystkich zostawić przy życiu, pomyślał 
jednak, że jeszcze niedawno tak ochoczo przystali na to, aby się go pozbyć; poza 
tym widzieli jego twarz, a nikt nie wiedział, jak długie było działanie 
dezodorantu. Ta noc nie była przeznaczona na to, by zamartwiać się losem 
pracowników Dywizji; przekonany był co do jednego: tej nocy powinien zatrzeć za 
sobą wszelkie ślady. Scylla widział już wcześniej dzieci, rozmawiał z nimi w 
hotelu po rozprawieniu się z Blondynką i był świadkiem ich wzajemnych czułości i 
uścisków. Pamiętał też o tym, jak szybko się go pozbyły. Webster, podobnie 
zresztą jak Arky i Milo, był z pewnością niezwykle mądrym i utalentowanym 
człowiekiem. Beverage dysponował natomiast niezwykłą bronią w postaci 
dzieciaków. - Zadanie wykonane - powiedział zadyszany Tomkins, wchodząc do domku 
dla strażników. Scylla dokończył kawę. - Ilu macie tu w tej chwili naukowców? - 
Tylko dwóch. - Z przyjemnością się z nimi spotkam. Czy drzwi do głównego budynku 
są zamknięte na klucz? Tomkins skinął głową. - Jest już chyba ciemno, nie chcę 
się naprzykrzać, ale byłbym wdzięczny za klucz i latarkę. - Chciałbym służyć 
panu czymś więcej - powiedział Tomkins, po czym podszedł do szafki i wyciągnął z 
niej latarkę oraz pęk kluczy. - Nie wiem czy się naprzykrzam, czy też nie - 
powiedział wtedy Scylla. - Ależ nie, przysięgam, naprawdę z przyjemnością 
spełniam pańskie życzenia. - Czy mógłbyś zdobyć trochę nafty? Tomkins zaśmiał 
się. - Pyta pan poważnie? To nic trudnego. Nafta, galonowe kanistry z benzyną, 
sprzęt - mamy tu wszystko, co potrzeba. - Powiedz mi teraz czy możesz spełnić 
moją prośbę, nie chcę nadużywać twojej uprzejmości - chciałbym, abyś zwołał 
wszystkich ludzi i zebrał w jednym miejscu całe zapasy nafty i benzyny; 
zanieście to wszystko do piwnic budynku i oblejcie miejsca, gdzie znajdują się 
łatwopalne przedmioty. - Lubię pożary - powiedział Tomkins. - Kiedy byłem 
dzieckiem, szalenie lubiłem ogniska. - Spojrzał na Scyllę. - I co dalej? - Na 
dany sygnał podpalicie to wszystko. - I co potem? - Potem staniemy po prostu i 
będziemy się wszystkiemu przyglądać. - Czy możemy umrzeć? - Z tego, co przed 
chwilą powiedziałeś, wynika, że lubisz pożary - sądziłem, że będziesz chciał się 
znaleźć w samym centrum wydarzeń, ale jeśli odpowiedź brzmi: nie, to trudno. - 
Chwileczkę, nie mówię nie, panu nie odmówię niczego. - Porządny z ciebie facet - 
powiedział Scylla. - A teraz przystąpmy do dzieła. - Mówiąc to wyszedł, 
zostawiając samego Tomkinsa; przeszedł następnie obok strażników, którzy 
zgromadzili się przy domku i skierował się w stronę olbrzymiego starego budynku. 
Na najwyższym piętrze zapalone było światło - ale tylko tam. Scylla przekręcił 
klucz w zamku, otworzył grube drewniane drzwi i wszedł do nie oświetlonego holu, 
zamknął za sobą drzwi, zrobił krok do przodu, potknął się o coś i upadł. 
Zaświecił latarkę i spostrzegł urocze dziecko niczym z filmu Disney'a, które 
chodziło bez celu, powtarzając: - Chcę hamburgera z frytkami, chcę hamburgera z 
frytkami. - Dopiero teraz, gdy Scylla wstawał i podnosił się na nogi, usłyszał 
wyraźnie dziecięcą paplaninę. Skierował światło latarki w lewą stronę i zobaczył 
kilkoro pucołowatych dzieci, które chodziły bez celu i mówiły coś po włosku. Po 
chwili natknął się na następnego "aniołka" mówiącego z typowym bostońskim 
akcentem: - Zapaaarkuj samoooochód na podwóóórzu. Scylla stał pośród bomb, mając 
nadzieję, że nie zostały jeszcze zaprogramowane i że nagle nie nastąpi jedna 
wielka detonacja; kierując się w stronę głównych schodów zorientował się, że w 
holu znajdowały się dziesiątki podobnych dzieci, które mruczały coś pod nosem, 
chodząc bez celu i co chwilę na siebie wpadając; przypomniał sobie w tym 
momencie jedną z ostatnich scen z filmu Ptaki, w której bohater przenosi na 
rękach ranną ukochaną przez pole "minowe", na którym rolę min spełniają 
mordercze ptaki; ptaki cicho gruchają, gdy mężczyzna ociera się spodniami o ich 
nastroszone pióra. Scylla znajdował się kilkanaście stóp od schodów, po chwili 
już tylko dziesięć stóp - i nagle, co tu ukrywać, zamarł ze strachu, bo oto 
wszystkie dzieci wybuchnęły śmiechem, szczęśliwym śmiechem, a w chwilę później 
dało się słyszeć jeden wielki szloch i po policzkach maluchów płynęły łzy. W 
momencie, gdy dzieci znów zaczynały mówić różnymi dialektami i językami, Scylla 
znalazł się wreszcie na schodach, kierując się tam, gdzie mogli przebywać 
naukowcy. Jeden z naukowców znajdował się w pierwszym oświetlonym pokoju, na 
który natknął się Scylla. Był to mężczyzna o dużej nadwadze, który ślęczał nad 
jakimiś papierami, więc nie usłyszał, jak Scylla wśliznął się do środka, stanął 
ze jego plecami i zrobił to, co należało zrobić; potem wyszedł. Spotkanie z 
drugim naukowcem nie przeszło tak gładko, gdyż była to kobieta. Scylla nigdy nie 
lubił takich sytuacji, a ta akurat kobieta obsługująca właśnie jakiś sprzęt do 
nagrywania miała ładną twarz i gdy Scylla podchodził do niej, musiał 
najwidoczniej wywołać przy tym jakiś szmer, gdyż odwróciła się nagle i spojrzała 
na niego dużymi, pięknymi oczami. Po chwili jej oczy były już nieruchome, a 
Scylla odwrócił się, szybko opuścił pokój i zszedł po schodach; gdy znalazł się 
w królestwie dzieci, zwolnił nieco, gdyż obawiał się, że niektóre z nich mogą w 
każdej chwili eksplodować. Poza tym znajdował się w niezbyt fortunnym miejscu 
zważywszy fakt, że w piwnicy czekał już Tomkins, a w całym domu unosił się 
zapach benzyny, natomiast strażnicy, którzy byli pod wpływem dezodorantu, 
otoczyli teraz Scyllę wianuszkiem i uśmiechając się, czekali na dalsze 
instrukcje. Scylla powiedział im, żeby policzyli do pięćdziesięciu i życzył im 
miłej zabawy, on sam natomiast znalazł się szybko przy wyjściu i popędził przez 
trawnik, gdyż nie miał pojęcia, kiedy zapali się dom; biorąc jednak pod uwagę 
wystrój wnętrz i dużą ilość drewnianych przedmiotów znajdujących się w środku, 
Scylla przeczuwał, że nastąpi do lada moment. Gdy był już przy bramie, odwrócił 
się i stwierdził, że nie mylił się w swoich przewidywaniach: z okien budynku 
wydobywały się już kłęby dymu. Nie wiedział, jaki będzie los dzieci - czy spalą 
się, czy też - co było lepszym rozwiązaniem - eksplodują w zetknięciu z żarem; 
Scylla zastanawiał się, jak wielka będzie eksplozja, jeśli ta druga hipoteza 
okaże się słuszna. Po krótkiej chwili doszło jednak do wybuchu, gigantycznego - 
wydawało się, jakby cały budynek uniósł się nagle w powietrze, a podmuch aż 
wstrząsnął nieboskłonem... `ty 5 `ty Była trzecia nad ranem, kiedy dotarł do 
hotelu Savoy, poszedł do swojego apartamentu, rozebrał się i położył na łóżku - 
był jednak zbyt podniecony i szczęśliwy, żeby zasnąć. Ma byłby z niego dumny. 
Scylla nie wystawił sobie najwyższych ocen za wykonanie zadania - tylko amator 
mógł się dać zaskoczyć strażnikowi. Jednakże zadanie zostało wykonane. Okno 
otwarte przez Żądnych Krwi zostało zamknięte. Oni zaś sami skryją się w 
ciemnościach niczym hieny. Leżąc bez ruchu, Scylla poczuł, że musi mieć 
zamknięte oczy. Był tym zaskoczony. Potem znów zaczął oddychać głębiej - 
oddychał tak przecież przez ostatnie kilka godzin - i pomyślał o Blondynce, o 
Sally, Beverage'u i o tym, co stało się w Tring. Jego ciało straciło wszelką 
energię. Czuł się tak, jakby był na swojej wyspie i spędził cały dzień pływając. 
Dziesięć godzin snu. Przynajmniej tyle. Aż tak był zmęczony. Ostatnią rzeczą; 
jaką zdołał usłyszeć, był świergot ptaków na wierzchołku drzewa - ptaki mówiły 
mu: dobranoc... Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi, stawało się coraz 
głośniejsze i Scylla był tego świadomy. Jednak nie miał wystarczająco dużo siły, 
by wstać i dojść do drzwi. Ktoś pukał i pukał. Scylla zamrugał oczami, lecz jego 
mózg nie pracował w tej chwili na normalnych obrotach. Pukanie nie ustawało. 
Wstał w końcu z łóżka i dowlókł się do drzwi. Zobaczył twarz zmieszanego gońca. 
Chłopak trzymał jakąś paczkę. Nastąpiła szybka wymiana słów. Przesyłka została 
doręczona adresatowi. Goniec odszedł. Scylla zamknął drzwi i rozpakował paczkę. 
Wewnątrz znajdował się magnetofon. Scyllę kusiło, aby zostawić magnetofon na 
stole i wrócić z powrotem do łóżka. Jednak w tej chwili był już na tyle 
przytomny, że wiedział, iż nie wolno mu tego zrobić. Wcisnął odpowiedni guzik i 
poczuł się zaskoczony słysząc głos zza grobu - głos Beverage'a. -...odwaliłem 
popołudniową pracę i kazałem sekretarzowi, aby dostarczył to pod wskazany adres. 
Miał bardzo dokładne instrukcje. Jeśli byłeś w hotelu wcześnie rano, powinieneś 
był odebrać przesyłkę - dokładnie pół godziny przed brzaskiem. Gdybyś jej nie 
odebrał, miała być odesłana z powrotem do mojego biura. Słuchając mnie teraz, z 
pewnością dumny jesteś z tego, czego dokonałeś. Uwierz mi - nie masz powodu. 
Jest to mój triumf - nie twój. Mój podwójny triumf - zarówno w życiu zawodowym, 
jak i osobistym. Moje pierwsze zwycięstwo nad tobą. Przychodzi kiedyś taki 
dzień... Scylla doszedł do wniosku, że na razie nie usłyszał nic godnego uwagi. 
Miał ochotę wyłączyć magnetofon i cisnąć go w kąt - byłby to z pewnością jego 
triumf. Po prostu koniec z nudą - przestać tego słuchać. Wiedział jednak, że nie 
może tego zrobić. Beverage miał umysł szachisty, potrafił przewidywać ruchy 
przeciwnika; Scylla wiedział, że warto było słuchać dalej, Beverage z pewnością 
powie coś ciekawego, musi się jednak najpierw "rozgrzać". -...przychodzi na 
każdego. Możesz zadawać sobie pytanie, dlaczego nienawidziłam cię przez 
wszystkie te lata - może to jakiś uraz z dzieciństwa, a może jakaś obsesja? 
Odpowiedź jest bardzo prosta. Uwielbiam rywalizować z innymi - a od samego 
początku byłeś we wszystkim lepszy ode mnie. W pracy, poza pracą, lepiej wiodło 
ci się w życiu, byłeś lepszy w łóżku. Czy ktoś, kto kocha rywalizację i ciągle 
przegrywa, może zaprzyjaźnić się z własnym rywalem?... Zdrzemnij się - pomyślał 
Scylla. Zrób to. Beverage to zrobił. -...Przypuszczam, że zlikwidowałeś dzieci w 
Tring. Chcę cię zapewnić, że było to zupełnie bezcelowe. Zniszczyłeś egzemplarze 
z defektami, które i tak były przeznaczone na straty. W dniu, kiedy zginął 
Webster, sprawdzaliśmy serię próbną i rozpoczęliśmy wysyłkę. W ważniejszych 
krajach rozmieściliśmy około pięciu tysięcy dzieci, wszystkie są zaprogramowane 
i czekają tylko na sygnał, by przystąpić do akcji; umieściliśmy je wszędzie - w 
szafach, pudłach, kasetach, rowach, lasach. Rozpoczynamy akcję dziś o 
zmierzchu... (Zdarzyło się to w Denver siedem godzin wcześniej. Dwoje małych 
dzieci zapukało do drzwi jakiegoś mało reprezentacyjnego domu. Jedno rozpłakało 
się, a drugie zaczęło je pocieszać: - Nie płacz, Meathead. - Płaczące dziecko 
wydusiło z siebie: - Archie, nie mogę się powstrzymać. - W tym momencie 
otworzyły się drzwi, pojawiła się kobieta w szlafroku, która powiedziała: - O co 
chodzi? - Chłopcy wyglądali na braci i gdyby nie różnica wzrostu, mogliby 
uchodzić za bliźniaków. Starszy z nich powiedział: - Wypadliśmy z zakrętu i 
złapaliśmy gumę, nasz tata ma kłopoty z sercem, potrzebujemy pomocy, proszę, 
proszę nam pomóc. - Kobieta odpowiedziała: - Zaraz przyjdzie mój mąż. - Po 
chwili zszedł po schodach mężczyzna, który pospiesznie włożył ubranie, nachylił 
się nad chłopcami i zaczął z nimi rozmawiać; jego głos działał na nich kojąco. 
Nazywał się Arthur Minnifield i był generałem - trzecim pod względem ważności w 
organizacji NOMAD, jego bezpośredni przełożony mieszkał po drugiej stronie 
ulicy; gdy generał nachylił się nad dziećmi, doznał szoku - dom jego 
przełożonego wyleciał w powietrze. Już nigdy później nie przeżył takiego 
wstrząsu.) -...mówiąc całkiem szczerze, musieliśmy się z tym wszystkim 
pospieszyć, choć dodatkowe eksperymenty są zawsze pomocne, ale zmusiły nas do 
tego pewne wydarzenia - czy słyszałeś o "brytyjskiej chorobie"? Europejczycy tak 
właśnie nazywają falę terroru, która ostatnio rozprzestrzeniła się w Anglii. 
Scylla, Żądni Krwi dają o sobie znać nawet tutaj, w ostatnim miejscu na ziemi, 
gdzie kulturalne zachowanie ciągle coś znaczy i jest nawet traktowane jako 
sposób życia. Coś takiego może złamać człowiekowi serce... (Zdarzyło się to 
godzinę później w Paryżu na Champs Elysees. Dwaj krępi mężczyźni szli szybkim 
krokiem w świetle wczesnego poranka. Jeden z nich był Rosjaninem, drugi 
Francuzem. Obydwaj byli czołowymi naukowcami w dziedzinie fizyki jądrowej. 
Podbiegło do nich dwoje pucołowatych francuskich dzieci, uśmiechały się i wesoło 
gaworzyły. Naukowcy przystanęli. Nie można było nie uśmiechnąć się do takich 
dzieci.) -...Scylla, Teoria Małego Wybuchu znalazła obecnie swoje zastosowanie. 
Mam ogromną nadzieję, że w ciągu najbliższej godziny zginie większość 
najbardziej znaczących ludzi. Jak się domyślasz, wywoła to chaos. A jaki będzie 
rezultat tego chaosu? Pokój. Mówię całkiem poważnie, Scylla. Webser nie uwierzył 
mi, gdy mu to zasugerowałem, mianowicie, że jego cudowne dzieci mogą przynieść 
pokój. Tak więc próbowałem się go pozbyć. I odniosłem sukces. A czy wiesz, 
dlaczego nastąpi pokój?... Scylla słuchał teraz uważnie. Beverage odzyskał w tej 
chwili pełną samokontrolę, mówił powoli i z namaszczeniem niczym pastor w 
kościele baptystów, który odpowiednią modulacją głosu oddziałuje na stan 
psychiczny wiernych. ...Ponieważ Anglia będzie rządzić światem. Przywódcy 
wszystkich innych krajów zostaną zdziesiątkowani. Tu, na miejscu, również 
niektórzy będą musieli odejść - zniknie kilku zgrzybiałych ministrów, a niektóre 
pomniki świętości wylecą w powietrze. Ale sama Anglia przetrwa ten okres bez 
większych wstrząsów - po prostu musi tak być. Jedyną szansą na utrzymanie pokoju 
są rządy takiego kraju, który nie chce dopuścić do wojen. W takich krajach jak 
Ameryka, Chiny, Rosja, jak również w nowo powstałych państwach wiedzą tylko co 
to krew. Świat osiągnął szczyty rozwoju, gdy rolę przywódcy wzięła na siebie 
Anglia; Scylla, Anglicy spisali się lepiej niż jakikolwiek inny naród, od wieków 
nie było w historii tak pozytywnego przykładu rządów; Anglicy mają to we krwi - 
robili to najlepiej w przeszłości i historia powtórzy się... (W tym samym 
momencie w Tokio - lecz według wskazówek zegara dziewięć godzin później - 
odbywało się spotkanie ważnych bankierów i biznesmenów. Do drzwi zapukała 
dyskretnie sekretarka, przeprosiła, że przeszkadza w obradach, była zmieszana i 
zaciskała mocno dłonie, poinformowała zebranych, że jedno z dzieci na korytarzu, 
syn któregoś bankiera nagle dostał ataku i wije się z bólu; powiedziała, że 
potrzebna jest pomoc lekarza; przewodniczący zebrania zapytał wtedy: - Syn? Czyj 
syn? - Potem pojawiło się w drzwiach dwóch uroczych japońskich chłopców, jeden z 
nich złapał się za brzuch, drugi trzymał się kurczowo sekretarki, chłopcy 
uśmiechali się; zebrani w sali mężczyźni spojrzeli na nich ze zdziwieniem, potem 
na siebie - i wtedy nastąpił wybuch.) -...Scylla, cały świat będzie prosił 
Brytyjczyków, by objęli rolę przywódców, pierwszym powodem, dla którego tak się 
stanie, jest to, że będzie to jedyny kraj posiadający stabilną władzę. Świat 
uzna również zdolności przywódcze Anglików. Nie masz dzieci podobnie jak ja, ale 
pomyśl, jaki wspaniały dar zostawimy przyszłym pokoleniom. Jestem największym 
wśród Bogobojnych. Jedynym, który potrafi sprawić, aby to wszystko stało się 
rzeczywistością. A ty? Słuchając tego, prawdopodobnie uśmiechasz się z 
politowaniem. Będziesz cierpiał. Tak bardzo i tak długo. Zbliża się chwila 
mojego osobistego triumfu. Życzę ci miłego dnia... Człowiek, który zaczynał 
wpadać w samozachwyt, nagle zamilkł. Scylla wyłączył magnetofon. Gdzieś z oddali 
doszedł jakiś dziwny niebezpieczny hałas. Scylla popędził do okna i spojrzał w 
kierunku Tamizy; w tafli wody odbijały się promienie porannego słońca, Scylla 
spojrzał w górę i zobaczył płonącą wieżę Big Bena... `ty ...po zakończeniu... 
`ty Gdy pożar trwał już pół godziny, jakiś mędrzec ogłosił w programie BBC o 
godzinie #/6#30, że jest to z pewnością pierwszy zakrojony na tak szeroką skalę 
atak terrorystów. Scylla oglądał telewizję w swoim hotelowym apartamencie i był 
zaszokowany ignorancją spikera, który utrzymywał, że jedyną pewną informacją 
było to, że Arafat i Chomeini przystąpili do wspólnego działania z Kadafim. O 
#/6#40, gdy trzech głównych doradców Kadafiego zginęło w wyniku zamachu 
bombowego, a sam Kadafi niemal spłonął żywcem, teoria wygłoszona przez mędrca z 
telewizji straciła nieco na swej wiarygodności. Scylla z uwagą śledził 
wiadomości, które w tej chwili wypełniały cały telewizyjny program, nie 
wspomniano jednak o dzieciach ani o możliwości odrodzenia się starych imperiów. 
Podawano jedynie liczbę ofiar; po jakimś czasie, o godzinie #/6#45, zginął w 
wyniku eksplozji bomby pierwszy Amerykanin - członek gabinetu, a zaraz po nim 
sędzia Sądu Najwyższego, który był mężczyzną w podeszłym wieku. Gdy napływały 
coraz gorsze wiadomości, pojawił się w telewizji następny mędrzec, który 
stwierdził, że choć nie jest to właściwy czas na propagowanie idei 
szowinistycznych, to jednak nie można nie zauważyć, że dzięki zastosowaniu 
odpowiednich środków Wielkiej Brytanii udało się uniknąć poważniejszych ataków 
ze strony terrorystów. O godzinie siódmej nadeszła wiadomość, że w wyniku 
eksplozji zniszczeniu uległ Biały Dom, lecz na szczęście prezydenta nie było w 
pobliżu, gdyż właśnie znajdował się na pokładzie helikoptera lecącego z Camp 
David. Wiadomości o nieszczęściach napływały teraz bezustannie. Jedna straszna 
wiadomość prześcigała drugą - były nowe ofiary: minister obrony Francji; 
czterech członków Politbiura w Moskwie, którzy właśnie wysiadali ze swoich 
limuzyn; kilkunastu naukowców przebywających na zjeździe w Szwajcarii zostało 
zgładzonych w wyniku jednego wybuchu; następne informacje i znów następne - o 
#/7#20 świat został ogarnięty niesłychanym chaosem; BBC połączyła się z 
telewizją amerykańską, następnie z Madrytem i w tej właśnie chwili pokazywała 
pierwsze zdjęcia zniszczeń; zupełnie zrozumiałą rzeczą była panika, w jaką wpadł 
spiker, gdy okazało się, że do godziny siódmej wybuchło trzy tysiące bomb, 
piętnaście minut później liczba wybuchów osiągnęła cztery tysiące, o siódmej 
trzydzieści zbliżała się do pięciu tysięcy. Nikt nie wiedział, ile eksplozji ma 
jeszcze nastąpić. Scylla wiedział. Wiedział bardzo wiele. Miał pewność, że 
nastąpią jeszcze większe zniszczenia, ale był przekonany również o tym, że 
oczekiwania Beverage'a w sumie nie spełnią się - przy życiu pozostało jeszcze 
zbyt wiele liczących się osobistości. W Ameryce zginęło czternastu senatorów, 
ale nadal pozostało osiemdziesięciu sześciu, którzy mogli działać równie 
niekompetentnie jak do tej pory. Podobne statystyki zanotowano w innych krajach. 
Dokonane zniszczenia z pewnością nie miały precedensu w ostatnich 
dziesięcioleciach. Ale Beverage zanadto pospieszył się, powysyłał dzieci za 
wcześnie, zanim jeszcze wszystko zostało dopracowane w szczegółach, świadczyły o 
tym nadchodzące raporty na temat wybuchu na polu kukurydzy... w Ameryce, 
odległym o milę od domu gubernatora. Dzieci eksplodowały zbyt wcześnie albo zbyt 
późno, oczywiście nie wszystkie, ale niektóre z nich. Telewizja zaczęła ulegać 
ogólnej histerii, ale Scylla wiedząc, ile było bomb, zdawał sobie sprawę z tego, 
że eksplodowały już wszystkie - wzrastająca fala przemocy w Wielkiej Brytanii 
osiągnęła już swój szczyt. Scylla wstał, podszedł do okna i zobaczył, że ogień 
na tarczy wielkiego zegara został opanowany. Ale następnym razem płomienie nie 
zostaną ugaszone, gaszenie pożaru okaże się kiedyś nieskuteczne; wtedy znów 
zostanie otwarte "okno" i wzrośnie sprzedaż zabawek, a mechaniczne zabawki będą 
się cieszyć ogromnym powodzeniem. I wówczas do władzy dojdą Żądni Krwi i cały 
świat usłyszy tak długo tłumione okrzyki triumfu. Niech ich szlag, pomyślał 
Scylla, wiedział, że nikt nie może nic na to poradzić; w takiej sytuacji można 
było jedynie być blisko tych, których się kochało i nie pozwolić im odejść; 
Scylla też miał kogoś takiego, kogo bardzo kochał, pamiętał, że Perkins 
ostrzegał go, że jeśli kiedykolwiek skontaktuje się z Babem, będzie to wielkie 
ryzyko dla jego brata, czy jednak świat nie był już w tej chwili wystarczająco 
niebezpieczny? Nawet zaczerpnięcie tchu wymagało teraz dużej odwagi; Scylla 
podszedł więc do telefonu, połączył się z informacją w Nowym Jorku i spytał o 
numer swojego brata, zapytał o Thomasa Levy, mieszkającego przy Riverside Drive 
i kiedy otrzymał już właściwy numer, zadzwonił; usłyszawszy głos Babe'a, przez 
chwilę nie był w stanie wykrztusić ani słowa, ale był równocześnie zadowolony. 
Ale to nie był Babe, był to tylko jego głos nagrany na taśmie, który przekazywał 
najwspanialszą informację, że on i Melissa - dzięki Bogu - przebywają w hotelu 
Bloomsbury w Londynie. W Londynie! Scylla nie musiał się pakować, jechać na to 
okropne lotnisko Heathrow i siedzieć cztery godziny w samolocie czytając 
autobiografię Jane Rusell - wszystko, co musiał w tej chwili zrobić, to ogolić 
się, ubrać, sprawdzić adres i wsiąść do taksówki. Pieprzyć golenie - pomyślał 
Scylla - gdy wrzucał na siebie ubranie, wyszedł na korytarz, następnie złapał 
taksówkę i podał adres Bloomsbury, stanął przed hotelem - niezbyt 
reprezentacyjnym, lecz posiadającym swój własny charakter; dochodziła #/8#35. O 
#/8#40 zatrzymał się przy drzwiach Babe'a, podniósł rękę aby zapukać. Ale 
zawahał się przez chwilę - ciekawe czy ten moment, czy to ponowne połączenie 
może w jakiś sposób zaszkodzić jego ukochanemu bratu? Nie. Ależ nie. Nikt nie 
rozpoznałby jego twarzy. Nikt nie znał jego nazwiska. Scylla posiadał niewielką 
fortunę w gotówce, były to dolary i funty, które Perkins dał mu kiedyś w 
Ameryce. W tej chwili nikt inny nie mógł się czuć bardziej bezpiecznie niż 
Scylla. A może wszyscy wybiorą się na wycieczkę - Babe, jego frau, wynajmą łódź 
i popłyną na Karaiby, może uda mu się odnaleźć wyspę, pokaże im wtedy ptaki, 
nauczy, jak tropić je wśród wierzchołków drzew... ...Scylla stracił pewność 
siebie, gdyż w tej chwili odczuwał prawdziwy strach. Co będzie, jeśli nie 
wszystko ułoży się po jego myśli? A jeśli Babe zapomniał? Jeśli te wszystkie 
lata wymazały go z pamięci brata? - O! cześć; cieszę się oczywiście ze 
spotkania, wspaniale, że wpadłeś, nie możemy teraz pogadać, ale zadzwoń 
koniecznie, będzie nam miło mieć cię znów przy sobie. Scylla znów się zawahał. 
Po prostu bał się zapukać. Co powie, gdy otworzą się drzwi? Miał zamiar 
powiedzieć coś, co mogłoby rozładować napięcie, coś, co brzmiałoby na przykład 
tak: - Mój Boże, myślałem, że cię nie zastanę. - Chciał w jakiś specjalny sposób 
okazać bratu swoje względy, powiedzieć coś, o czym wiedzieli tylko oni dwaj. W 
końcu zapukał i po chwili pojawił się w drzwiach rozczochrany mężczyzna w wieku 
trzydziestu kilku lat; spojrzał na przybysza z zaciekawieniem i powiedział: - 
Tak? Ale przybrałeś na wadze - chciał powiedzieć Scylla. - Przytyłeś, nie 
powiem. W studenckich czasach byłeś taki szczupły, teraz jesteś profesorem, masz 
żonę, być może w drodze jest dziecko... -...tak? - powtórzył mężczyzna. Scylla 
stał bez ruchu zastanawiając się, co ma powiedzieć. W chwili, gdy trzeba było 
działać, był zupełnie bezradny. Ten człowiek, który potrafił się wspinać po 
murach, biegać jak sportowiec, człowiek, który z najgorszych opresji wychodził 
cało, zabijając przeciwników, ktoś, kto pozbywał się potworów o umyśle 
szachisty, ktoś kto... -...myślę, że to jakaś pomyłka. - Mówiąc to, mężczyzna 
chciał zamknąć drzwi. Scylla nie pozwolił mu na to i głośno wypowiedział pięć 
słów: - Babe, to nie była farba. Babe zamrugał oczami, zamrugał jeszcze raz, po 
czym wpadł Scylli w ramiona, z oczu trysnęły mu łzy; chciał coś powiedzieć, ale 
nie mógł wykrztusić ani słowa, Scylla wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi, 
wziął w ramiona zapłakanego dzieciaka - czyż tak mógł się zachować profesor? - i 
zdobył się jedynie na to, by powiedzieć: - Już wszystko dobrze, już dobrze, już 
dobrze. - Babe na tyle zapanował nad sobą, by przynajmniej wykrztusić: - 
Wiedziałem, wiedziałem, że wrócisz. - Scylla powiedział wtedy: - Jestem tu, 
jestem - a Babe zapytał: - I nie wyjedziesz już nigdzie, prawda? - Scylla 
potrząsnął głową i zaproponował, że mogliby wszyscy troje pojechać w podróż na 
Karaiby, wynająć jacht, zapomnieć o całym świecie i lepiej się wzajemnie poznać. 
- Znam pewną wyspę, myślę, że to miejsce przypadłoby ci do gustu. - Babe 
powiedział tylko: - Umowa stoi, a potem dodał: - Szkoda, że nie ma z nami 
Melissy. - Scylla zapytał, gdzie jest i Babe zaczął opowiadać: Melissę 
zatrudniła bardzo duża firma z branży rozrywkowej, płaciła jej krocie, rozrywka 
to przecież wspaniały interes - tylko w zeszłym roku dwieście milionów ludzi 
odwiedziło amerykańskie wesołe miasteczka, być może na całym świecie liczba ta 
osiągnęła pół miliarda; ostatnio wezwali Melissę jako eksperta w dziedzinie 
różnych dialektów... -...jakich dialektów? - zapytał Scylla... - Chodziło o te 
dzieci - wytłumaczył Babe. - Posłuchaj, ta firma miała dzieci - to nie były 
jednak prawdziwe dzieci, powiedziano Melissie, że cała sztuczka polega na tym, 
że gdy takiemu dzieciakowi zapłaci się jakąś sumę pieniędzy i określi się 
miejsce, z którego się pochodzi, wtedy dziecko zacznie mówić, używając 
odpowiedniego dialektu. W tym momencie Scylla próbował nie słuchać już dalszego 
ciągu opowieści brata, starając się powrócić myślami do śpiewu ptaków; jednak 
raz po raz padały z ust Babe'a słowa, które Scylla tak dobrze znał: "Tring", 
"Webster". Babe opowiadał dalej o tym, że ostatnio Melissa pracowała ponad siły, 
prawie całą ostatnią noc zmuszona była spędzić w pracy, wykonując jakieś pilne 
zlecenie. Scylla nie musiał już nawet oglądać zdjęcia ślubnego swojego brata i 
ładnej brunetki - teraz wiedział już wszystko: wiedział, dlaczego nagrany na 
taśmie głos Beverage'a wyrażał tyle radości; wiedział, dlaczego Beverage z taką 
wielką ochotą przystał na pomysł Perkinsa, by ściągnąć go z powrotem do kraju. 
Scylla wlepił oczy w Babe'a, który ponownie poczuł się bezradny, do oczu 
napłynęły mu łzy, zbliżył się do brata i wyszeptał: - Uściśnij mnie mocno. W tym 
momencie obaj bracia zapłakali... 
1 / 1