Hernani Donato
Bal maskowy"
Tłumaczenie - Janina Z. Klave

"Bal maskowy"

  Kiedy wszedł, Tutmosis głaskał uda Marii Antoniny. Nie przejął się tym, 
przyszedł, aby wywrzeć wrażenie, a nie wrażeniom ulegać.
  Sala kipiała radością i śpiewała "Hedoniści tego świata, łączcie się..." 
Nikt nie zwracał uwagi na torbę. Świetnie ! Uchylił się od uderzenia 
tekturowego sztyletu, rzuconego w kierunku białego niedźwiedzie przez 
gladiatorkę, która dosiadała trytona.
  Lira pijanego Nerona defilowała przytulona do cylindra Abrahama Lincolna. 
Anioł o obfitych piersiach popijał z tego samego kielicha co Adam.
  Mógł zaczynać. Z torby wyciągnął głowę szatana. Oczami i nosem rzucała 
snopy światła. Przykrył się nią i ryknął nad łańcuszkiem nimf:
  - Huu-aa!
  Żadna się nie odwróciła, były bardziej zainteresowane satyrem, który 
zamierzał stać się ich opiekunem.
  - Przecz, szatanie - mruknął niezadowolony. Ale nie pokonany.
  Wszyscy biegali za wszystkimi, bo grano melodię z "Nocy Walpurgii".
  Pogrzebał w torbie i szatan zmienił się w krętka bladego. W samą porę, aby 
przechwycić Marię Antoninę powracającą z toalety. W odpowiedzi ofiarowała 
także biodra rękom zachłannego Tutmosisa.
  Krętek nie zrezygnował. Wyciągnął z torby maskę śmierci i uśmiechnął się 
do kardynała Richelieu, który holował lady Godivę.
  Tłum, dyrygowany przez jakiegoś Toscaniniego stojącego na plecach żółwicy 
w rękawiczkach, wygwizdywał głośno śmierć. Poza Kleopatrą, zajętą czesaniem 
paznokciami brody Zygmunta Freuda.
  Muzyka grała Gershwina. Ze wszystkimi metalami.
  Z torby wychylił się hrabia Drakula, którego kły i oczy wyciągnęły się w 
kierunku Maty Hari. Trzema skokami uciekła na kolana Rasputina.
  "Nie móc się podobać to już powód frustracji. A co dopiero nie móc 
przestraszyć ?"
  Upierał się. Grano kawalkadę z "Wilhelma Tella". Zmieniony w jeźdźca 
Apokalipsy rzucił się ku grupie walkirii przytulonych do rzymskich senatorów 
Senatorzy woleli jednak zajmować się sobą. Tym razem sala pogalopowała ku 
prześladowcy.
  "Rezygnuję. Ani wojna, ani zaraza, ani głód, ani zbrodnia nie wstrząsną 
obojętnością tych ludzi."
  Pożegnał się: "Żegnajcie, błazny !" Wyrzucił torbę.
 Na progu usłyszał krzyki. Patrzyli na jego ludzką twarz i krzyczeli z 
przerażenia.