Jarosław Zieliński
Wieczór wigilijny 

      - Marku, to chyba już. 
      Mocował właśnie podstawkę do pojemnika z odżywkami. Facet z plantacji w 
      Gubal zapewnił go, że drzewko przeżyje co najmniej trzy tygodnie. 
      - Co: już? - popatrzył zdziwiony na Julię. Nagle zrozumiał. - Dzisiaj? 
      Przytuliła się do niego. 
      - Przecież on nie wie, jaki mamy dzień. 
      - No tak... - oparł choinkę o ścianę i zaczął przewracać szuflady w 
      poszukiwaniu kluczy do śniegochodu. Znalazł je i pociągnął Julię za sobą. 
      - Chodźmy. 
      - Poczekaj, wezmę przynajmniej wyniki badań. 
      - Przecież oni też je mają. 
      - Tak, ale... 
      - No chodź już, dziewczyno - stawał się chyba bardziej zdenerwowany od 
      niej. 
      Zbliżali się do miasta. Krótkie, gwałtowne bóle przychodziły coraz 
      częściej. Julia zrozumiała, że i ono zaczęło się niecierpliwić. 
      Spojrzała na Marka. Prowadził śniegochód środkiem drogi, uważnie, omijając 
      nawet drobne wzgórki i zagłębienia, których kiedyś zdawał się nie 
      zauważać. 
      - Zastanowiłeś się już nad imieniem? 
      - To na pewno będzie chłopiec? - spytał wymijająco. Nie chciał wracać do 
      kilkudniowego sporu. 
      - Tak mówią lekarze. 
      - No więc... - ale to już była otwarta brama szpitala. 
      Cztery godziny później owinięty w biały ręcznik chłopiec patrzył na niego 
      jakby zdziwionymi oczami. 
      - Jak chcecie go nazwać? - spytał lekarz. 
      - Marek, powiedz...? 
      - Nie wiem. Ty wybierz - znalazł najprostszą odpowiedź. 
      - Zważając na okoliczności - uśmiechnęła się. - Może Joshua? 
      - Nie Andy? - popatrzył na nią zaskoczony. 
      - Nie. Przecież ci się nie podobało - oboje mieli jakieś wspomnienia 
      związane z tym imieniem. Trzeba dużego przypadku, by były one tak różne. 
      - Dlaczego Joshua? 
      - To imię ze starej książki o Ziemi - wyjaśniła. - Chciałabym, żeby 
      chociaż on mógł tam się znaleźć. 
      Siedział przy niej całą noc. A kilka dni później, wczesnym rankiem wracali 
      tą samą drogą do domu. Gwiazdy bledły z każdym kilometrem oddalającym ich 
      od miasta. Nad Betlejem wstawało słońce koloru dojrzałej pomarańczy. 



      Miał jedenaście lat, ciemne, gęste włosy i brązowe oczy. Potrafił 
      prowadzić śniegochód i wypatrywać z helikoptera kry na Morzu Sztormów. W 
      pobliżu ich farmy wyrosło osiedle i miał teraz wielu towarzyszy zabaw. 
      A kilka dni temu, w dzień jego urodzin, matka wyjęła z zakamarków szafy 
      starą, zakurzoną książkę. Dała mu ją, jakoś dziwnie uśmiechnięta. 
      - To opowieść o człowieku imieniem Joshua. Dawna na Ziemi był kraj podobny 
      do Astane. I tam urodził się twój imiennik. Chciałabym, żebyś to 
      przeczytał. 
      Otworzył książkę. Nie było kolorowych przestrzennych ilustracji i prostych 
      dialogów. Była trudna. Ale on widział już wiele łatwych książek. 
      Skończył ją w kilka dni później. Przyszedł do Julii z rozpalonymi 
      policzkami. 
      - Mamo, czy naprawdę gdzieś są ci ludzie i to miasto: cały ten świat? To 
      takie piękne, tak prawdziwe... 
      - Tak, kiedyś istnieli. Na Ziemi, planecie podobnej do naszej. Daleko 
      stąd. 
      - Czy można ją zobaczyć? 
      - Może nawet kiedyś będzie w Układzie Słońca. Ale na Ziemi nie ma już 
      ludzi. 
      - Dlaczego? 
      - Jak dorośniesz opowiem ci o tym. chciałabym, żebyś zobaczył ją z bliska. 

      - Dlaczego? - znów spytał. 
      - Bo wszyscy ludzie pochodzą z Ziemi. Od wielu lat podróżują po kosmosie, 
      zdobywają nowe planety. Zapominają o niej. Zapominają o Bogu i historii, 
      którą przeczytałeś. Ty musisz im przypomnieć. 
      - Tak mamo, ja zdobędę Ziemię. 
      Potargała mu ze śmiechem włosy. 



      Wiele lat później na wschodnim wybrzeżu dużego morza pomiędzy trzema 
      kontynentami wylądował statek. Wyszedł z niego tylko jeden człowiek w 
      rozpiętym kombinezonie i hełmem odrzuconym na plecy. Po nim przybyło 
      tysiące flot. 
      A on szedł dotykając stopami zamarłego gruntu. Za nim podnosiły się trawy, 
      rozkwitały pąki na drzewach, a ptaki przypominały sobie swą miłosną pieśń. 

      24 grudnia 1987 roku 

      24.12.87. Zmiany - 16.03.97 

      Strona Jaroslawa Zielinskiego | Historie | Settlers