Bram Stoker 
Dracula 
przepisał: Kesek - kesek@skrzynka.pl 
* * *
Rozdział 1 - Notatnik Jonathana Harkera (zapis stenograficzny)
3 maja, Bystrzyca

       Pierwszego maja o godz. 20:30 opuściłem Monachium i wczesnym rankiem 
przybyłem do Wiednia. Pociąg miał godzinne opóźnienie. Z Wiednia pojechałem do 
Budapesztu. Tam, wykorzystując krótki postój, zwiedziłem okolice dworca. 
Wszystko, co ujrzałem, świadczyło, iż posuwam się w kierunku wschodnich obrzeży 
Europy. Po przebyciu mostu nad Dunajem, znalazłem się nagle w otoczeniu licznych 
śladów niedawnego zaboru tureckiego. Przed zmrokiem nasz pociąg zatrzymał się na 
całonocny postój w mieście Kluż. Postanowiłem spędzić noc w hotelu "Royal". Na 
kolację zamówiłem paprykarz z drobiu. To pyszna potrawa (muszę zdobyć dla Miny 
przepis), z tym, iż później trudno ugasić pragnienie. Kelner pouczył mnie, że 
danie ma nazwę "paprika hendl". Tę narodową potrawę można spotkać wzdłuż Karpat 
wszędzie. Oj! jak bardzo przydawała mi się znajomość niemieckiego; mogłem się 
jako tako porozumiewać z obsługą hotelu. 
       Jeszcze będąc w Londynie odwiedziłem Muzeum Brytyjskie, gdzie 
przestudiowałem wszystkie znajdujące się tam książki i mapy dotyczące 
Transylwanii; zakładałem bowiem, iż podczas spotkania z tamtejszym szlachcicem 
przydadzą mi się chociażby podstawowe wiadomości o jego ojczyźnie. Dowiedziałem 
się, że cel mojej podróży znajduje się na pograniczu Transylwanii, Mołdawii i 
Bukowiny, w samym sercu Karpat - w jednym z najdzikszych i najmniej znanych 
zakątków Europy. Nie natrafiłem jednakże na żadną mapę, ani na żadną książkę, 
ani w ogóle nic, co by mi pomogło bliżej zlokalizować zamek hrabiego Draculi. 
Dowiedziałem się tylko tyle, iż miasto Bystrzyca (w pisowni oryginalnej 
"Bistrica"), które hrabia Dracula podaje jako ostatnią pocztę, znane jest 
szeroko i daleko. 
       W tym miejscu pragnę zanotować kilka uwag, które odświeżą pamięć, gdy 
będę Minie opowiadać o mojej podróży. 
       W skład mieszkańców Transylwanii wchodzą przedstawiciele czterech różnych 
narodów: na południu żyją Sasi i zmieszani z nimi Wołosi, którzy są potomkami 
Draków; na zachodzie Węgrzy, a na wschodzie Sekele. Udaję się do tych ostatnich, 
którzy twierdzą o sobie, iż są potomkami Attyli i Hunów. Myślę, że jest w tym 
trochę prawdy, albowiem kiedy w jedenastym wieku ziemie te zdobyli Madziarzy - 
zastali tu Hunów. Czytałem gdzieś, że w tej karpackiej podkowie przetrwały 
wszystkie przesądy, jakie wymyślono od początku świata. Jeżeli to prawda, moja 
podróż zapowiada się ciekawie. (Muszę o to wszystko wypytać hrabiego.). 
       Pomimo wygodnego łoża nie wyspałem się dobrze. Miałem dziwne, męczące 
sny, a poza tym pod moim oknem wyło jakieś paskudne psisko. Na dodatek miałem po 
paprykarzu nieustanne pragnienie: wypiłem cały dzban wody i wciąż chciało mi się 
pić. Zasnąłem dopiero nad ranem. Na śniadanie znów był paprykarz, jakaś 
kukurydziana kasza zwana "mamaliga", bakłażan faszerowany mielonym mięsem, czyli 
"impletata" (i na to wziąć receptę!). Musiałem się spieszyć, ponieważ pociąg 
miał odchodzić o ósmej. Miał... Na stacji byłem już o wpół do ósmej, lecz 
jeszcze godzinę przesiedziałem w wagonie, zanim ruszyliśmy w dalszą drogę. Zdaje 
się, że im dalej na wschód, tym gorzej z punktualnością pociągów. Jak w takim 
razie muszą kursować w Chinach? Przez cały dzień oglądałem cudowne krajobrazy. 
Mijaliśmy miasteczka i wsie, niektóre z nich jakby przylepione do stromych 
zboczy, na wysokich wzgórzach widniały zamki i pałace, twierdze i prastare 
warownie, przejeżdżaliśmy nad rzekami i bystrymi potokami, które - sądząc po 
podmytych brzegach - często wylewają. Na stacjach można było obserwować grupy 
ludzi w bardzo kolorowych strojach. Niektórzy wyglądali zupełnie jak nas chłopi, 
albo jak ci, których widziałem we Francji i w Niemczech: mieli na sobie krótkie 
szuby, okrągłe kapelusze i własnoręcznie załatane spodnie, wyglądali bardzo 
oryginalnie. Kobiety, z większej odległości, mogły się nawet podobać, ale z 
bliska uwidaczniał się ich brak elegancji i jakaś niemrawość w ruchach. Miały 
długie, białe rękawy, szerokie fartuchy z mnóstwem kolorowych wstążek, 
fruwających na wietrze jak spódnica baleriny. Wśród tłumu wyróżniali się 
Słowacy, którzy przedstawiali się bardziej barbarzyńsko niż cała reszta: nosili 
duże, pasterskie kapelusze, szerokachne, zwisające luźno i brudne jak 
nieszczęście spodnie, białe, lniane koszule i masywne, na pięść szerokie pasy, 
nabijane mosiężnymi ćwiekami. Na nogach wysokie buciory z cholewami, zaś włosy i 
wąsy mieli długie i czarne, zawsze w okropnym nieładzie. Na scenie można by ich 
wziąć za bandę wschodnich zbójców, ale ja wyczuwalem, iż są raczej nieszkodliwi 
i że brak im bojowości. 
       Ściemniało się, kiedy dotarliśmy do Bystrzycy, ciekawego, historycznego 
miasta. Bystrzyca leży właściwie tuż nad granicą - przez przełęcz Borsza (tutaj 
piszą: Borsa) można stąd przedostać się bezpośrednio do Bukowiny. W mieście do 
dziś widać liczne ślady burzliwej przeszłości. Przed pół wiekiem szalało tu 
kilka dużych pożarów. Na początku siedemnastego stulecia, podczas oblężenia, 
życie straciło tu trzynaście tysięcy osób, przy czym pewna liczba mieszkańców 
zginęła wskutek głodu i chorób. 
       Zgodnie z instrukcją hrabiego skierowałem się do zajazdu "Golden Krone". 
Ku mojemu zadowoleniu zajazd był przyzwoicie wiekowy: pragnąłem przecież poznać 
jak najwięcej tutejszych osobliwości. Jeśli o to chodzi, pewnie się nie zawiodę. 
Gdy tylko zbliżyłem się do wejścia, wyszła mi na spotkanie starsza kobieta, 
odziana w ludowy strój chłopski: białą, luźną kieckę i długą, podwójną zapaskę, 
z przodu i z tyłu ciasno przylegającą do ciała. 
       - Czy pan raczy być Anglikiem? - zapytała, wykonując komiczną figurę, 
mającą być chyba reweransem. 
       - Tak - odpowiedziałem - odwzajemniając ukłon. Nazywam się Jonathan 
Harker. 
       Gospodyni uśmiechnęła się do mnie, odwróciła się do stojącego w progu 
mężczyzny i w jakimś niezrozumiałym języku wydała mu krótkie polecenie. Chłopina 
zniknął w środku i po chwili wrócił, wręczając mi list: 

       "Drogi przyjacielu! 
       Witam w Karpatach. Nie mogę się pana doczekać. Proszę się dobrze wyspać. 
Jutro o trzeciej odchodzi dyliżans do Bukowiny, ma pan w nim zarezerwowane 
miejsce. Na przełęczy Borsza będzie na pana oczekiwał mój kocz, który przywiezie 
pana do mnie. Ufam, iż miał pan dobrą podróż z Londynu i że spodoba się panu 
moja ojczyzna. 

Z przyjacielskim pozdrowieniem 
Dracula" 
4 maja

       Dowiedziałem się, że mąż gospodyni otrzymał od hrabiego list, a w nim 
polecenie, żeby mi w dyliżansie zapewnił najlepsze miejsce, lecz gdy zacząłem 
wypytywać o szczegóły, człowiek ten przejawiał niezrozumiałą wprost 
powściągliwość i udawał, iż wcale nie rozumie mojego niemieckiego. Byłem 
zdumiony, albowiem przedtem rozumiał doskonale, poprawnie odpowiadając na 
wszystkie moje pytania. Spojrzał bojaźliwie na swoją żonę, ową starszą kobietę, 
która mnie powitała. Wymamrotał tylko, że razem z listem otrzymał pieniądze i że 
niczego więcej nie wie. Następnie zapytałem, czy zna hrabiego Draculę i czy 
mógłby mi opisać jego zamek. Wtedy oboje się przeżegnali, oświadczając, że o 
zamku nic im nie wiadomo i zwyczajnie odmówili rozmowy na ten temat. Wkrótce 
musiałem udać się w dalszą drogę, nie miałem więc czasu wypytać kogoś jeszcze. W 
każdym razie zachowanie gospodarzy oddziaływało na mnie dziwnie przygnębiająco. 
       Zanim wyszedłem, starsza pani wpadła do mojego pokoju, zwracając się do 
mnie niemal histerycznie: 
       - Czy koniecznie musi pan tam jechać? Mój Boże, młodzieńcze, czy to 
naprawdę konieczne?! 
       Była tak zdenerwowana, iż od razu plątała swój mierny niemiecki z jakimś 
innym, niezrozumiałym dla mnie językiem. Chcąc wiedzieć o czym gada, musiałem 
jej przerywać pytaniami. Kiedy jej wyjaśniłem, że moja wizyta w zamku ma 
charakter zawodowy, klasnęła w dłonie i zapytała troskliwie: 
       - A czy pan wie, jaki dziś dzień? 
       Odpowiedziałem, że czwarty maja. Kiwnęła potakująco głową. 
       - Jutro będzie świętego Jerzego. Czy pan się orientuje, że dzisiejszej 
nocy, gdy zegar wybije północ, świat opanują wszelkie złe moce? Czy pan w ogóle 
wie, dokąd jedzie i do kogo? 
       Bez wątpienia bardzo się o mnie martwiła. Próbowałem ją uspokoić, ale bez 
skutku. W końcu padła przede mną na kolana, prosząc w imię wszystkich świętych, 
bym nigdzie się nie wybierał, żebym zaczekał chociaż dwa dni. Sytuacja była po 
trosze komiczna, a ja czułem się zażenowany. Nie mogłem przecież dopuścić, żeby 
coś przeszkodziło w wykonaniu mojej misji. Przybrałem poważną minę i 
oświadczyłem, że moja sprawa wymaga natychmiastowego załatwienia, i dlatego 
muszę do zamku udać się bezzwłocznie. Kobieta, widząc moją zdecydowaną postawę, 
wstała z podłogi, zdjęła ze swojej szyi krzyżyk i zawiesiła mi go na piersi. Nie 
bardzo wiedziałem jak się zachować, ponieważ, jako członek Kościoła 
Anglikańskiego, uważałem wszystkie dewocjonalia za bałwochwalstwo - ale nie 
mogłem obrazić tak szczerze przejętej moim losem kobiety, działała w jak 
najlepszej wierze! Myślę, że zauważyła moje wątpliwości, gdyż powiedziała: "Na 
pamięć pańskiej matki" - i z tymi słowami wyszła. 
       Notuję to zdarzenie czekając na dyliżans, który oczywiście się spóźnia. 
Krzyżyk wciąż wisi na mojej szyi. Nie wiem, czy tylko z powodu wyrażonych przez 
starszą panią obaw, jakoś nielekki mi na duszy. Nadjeżdża dyliżans. 
5 maja, w zamku

       Poranna, siwa mgiełka opadła, nad horyzontem pojawiło się słońce. Nie 
czuję się senny, a ponieważ mogę spać jak długo zechcę, będę pisał do chwili, 
dopóki nie zmorzy mnie sen. Muszę zanotować wiele dziwnych rzeczy. Zacznę od 
mojego wyjazdu z Bystrzycy. 
       Po obfitym śniadaniu, na które składała się specjalność tamtejszej 
kuchni, potrawa zwana "zbójecką", a przypominającą londyńską koninę przyrządzoną 
specjalnie dla kotów, wsiadłem w dyliżans. Woźnica jeszcze przez chwilę 
rozmawiał z właścicielką zajazdu. Co chwila zerkali w moją stronę, wkoło nich 
zebrało się kilka osób i wszyscy bez wyjątku kierowali ku mnie litościwe 
spojrzenia. A zatem, z niewiadomych przyczyn, dyskutowano o mnie. Niektóre słowa 
często się powtarzały, ale nie rozumiałem ich znaczenia. Sięgnąłem po zabrany z 
Londynu słownik, odnalazłem angielskie odpowiedniki i dech mi zaparło. 
Stwierdziłem bowiem, że ludzie ci mielą językami takie paskudztwa, jak diabeł, 
piekło, strzyga, wilkołak. Te dwa ostatnie terminy oznaczają mniej więcej to 
samo - upiora czy wampira. (Muszę o to wypytać hrabiego.). 
       Kiedy wreszcie mieliśmy ruszyć, tłum przed zajazdem był już dość spory. 
Wówczas nastąpiło w nim dziwne poruszenie, wszyscy się żegnali znakiem krzyża i 
wysuwali w moim kierunku dwa palce. Zwróciłem się do jednego z współpasażerów o 
wyjaśnienie tego symbolu, lecz nie chciał o tym rozmawiać. Dopiero kiedy 
powiedziałem, iż jestem Anglikiem, przełknął ślinę i bąknął półgębkiem, że 
ludzie wypowiadają zaklęcie przeciwko złym duchom. Nie była to dla mnie 
przyjemna informacja. Przecież udaję się do obcego kraju, gdzie mam mieć do 
czynienia z nieznanym mi bliżej człowiekiem - a wszyscy dookoła okazują mi 
wprost wzruszające współczucie z oznakami sympatii. Nie wiedziałem, co o tym 
wszystkim sądzić. Jeszcze raz zerknąłem w stronę zebranych przez zajazdem 
postaci. Wszyscy żarliwie kreślili znak Krzyża i wypowiadali swoje zaklęcia. 
       Zajazd zniknął za zakrętem, woźnica - którego szerokie płócienne spodnie, 
zwane tu gaciami, zasłaniały cały przód kozła - teraz strzelił z bata, a 
czterokonny zaprzęg ruszył z kopyta, unosząc mnie ku przeznaczeniu. 
       Droga była wyboista, pędziliśmy z diablim pośpiechem. Widocznie woźnica 
chciał jak najprędzej dotrzeć do przełęczy Borsza. Po prawej i po lewej ciągnęły 
się urocze pagórki, za które powoli chowało się popołudniowe słońce. Na 
horyzoncie bieliły się malownicze, zaśnierzone szczyty. Tu i tam srebrzyły się 
górskie wodospady. Od czasu do czasu mijaliśmy grupki Czechów i Słowaków. 
Odziani byli w barwne stroje ludowe i prawie wszyscy - co stwierdziłem z 
prawdziwą przykrością - byli garbaci. Wzdłuż drogi stało wiele krzyży, na widok 
każdego z nich pasażerowie żegnali się z powagą. Przy kapliczkach Męki Pańskiej 
klęczeli wieśniacy, tak pogrążeni w żarliwych modlitwach, iż nie zwracali na nas 
najmniejszej uwagi. Mijaliśmy wozy drabiniaste - zwykłe chłopskie wozy o 
podługowatym szkielecie. Siedzieli na nich ludzie w barwnych kożuchach. 
Mężczyźni mieli zarzucone na plecy długie jak lanca ciupagi. Wieczór był 
chłodny. W gęstniejącej szarości mgła opadała na dęby, buki, sosny. Z jasną 
jeszcze zachodnią połacią nieba dziwnie kontrastowały ciemne chmury o 
poczwarnych kształtach. Doliny zaczęły tonąć w ciemnościach, w Karpaty wkraczała 
noc. Droga stawała się miejscami tak stroma, że konie tylko z największym 
wysiłkiem posuwały się do przodu. Chciałem, zanim ściemni się na dobre, zejść z 
kocza, by ulżyć zziajanym koniom i trochę rozprostować kości, ale woźnica nie 
chciał o tym nawet słyszeć. 
       - Proszę tego nie robić - zawołał do mnie z kozła. - Pełno tu 
wałęsających się wściekłych psów! - Następnie, niby żartem, ponieważ odwrócił 
się od pasażerów, wymuszając na ich twarzach aprobujący uśmiech, dodał: - Zanim 
się pan dzisiaj położy, będzie miał przygód po dziurki w nosie! 
       Zatrzymaliśmy się tylko raz, i to na krótko, by woźnica mógł zapalić 
latarnie. Po zapadnięciu nocy wśród pasażerów zapanował niepokój. Nieustannie 
ponaglali woźnicę, który i tak wyciskał z koni siódme poty, strzelał z bata i 
pokrzykiwał wściekle. Hen przed nami błysnęło jakieś zielone światełko i prawie 
natychmiast zgasło. Niepokój pasażerów wzrastał z każdą chwilą. Dyliżans - w 
szalonym pędzie - kołysał się na boki niczym łódka miotana sztormem. Musiałem 
mocno trzymać się uchwytu, by nie wypaść na zewnątrz. Droga przez chwilę 
prowadziła równiną i wtedy wydawało się, że lecimy ponad nią. Nagle, z obu 
stron, wyrosły wysokie góry. Wjechaliśmy w przełęcz Borsza. Kilku pasażerów 
zaczęło mi wręczać dziwaczne prezenty. Robili to z taką powagą, że bez słowa 
przyjmowałem wszystko, co i dawali. Tym bardziej, że obdarowywali mnie w dobrej 
wierze, z przyjaznym słowem i tym dwupalcowym symbolem, jakim żegnano mnie przed 
zajazdem w Bystrzycy. Wszyscy, razem z woźnicą, rozglądali się bojaźliwie 
naokoło, jakby w tym ciemnościach można było cokolwiek wypatrzyć. Wpijali 
wytężony wzrok w czarną knieję, a kiedy ich zapytałem o źródło tego 
niesamowitego zatrwożenia, unikali odpowiedzi. 
       W ponurych nastrojach wjechaliśmy w przełęcz. Gdzieś tutaj powinien na 
mnie czekać kocz hrabiego Draculi. Od teraz i ja zacząłem się wpatrywać w 
ciemność, spodziewając się w każdej chwili zobaczyć światło lamp zapowiedzianego 
powozu. Czas mijał, a żadnego kocza jak nie było, tak nie było. Podróżni 
odetchnęli z ulgą. Sprawiali wrażenie, jakby cieszył ich taki właśnie stan 
rzeczy i jakby mój zawód był źródłem ich radości. Woźnica spojrzał na zegarek, 
odwrócił się do moich współtowarzyszy i powiedział przytłumionym głosem: 
       - Jesteśmy o godzinę za wcześnie - po czym zwrócił się do mnie po 
niemiecku: Nikt tu na pana nie czeka, nie ma żadnego powozu. Najlepiej pan 
zrobi, jeżeli pojedzie z nami do Bukowiny i wróci tu jutro, albo pojutrze. 
Lepiej pojutrze. 
       Ledwie skończył, konie niespodziewanie zadrżały i zaczęły się płoszyć. W 
tej samej chwili usłyszeliśmy zbliżający się turkot kół. Pasażerów ogarnęła 
trwoga, zaczęli kreślić znak krzyża i - w tym dziwnym języku - odmawiać 
modlitwy, czy może zaklęcia, nie wiem. Nie wiedzieć jak dopędził nas czterokonny 
zaprzęg, zrównał się z nami, wyprzedził i ostro zahamował. Był to kocz. Od razu 
odgadłem, że będę miał ostatnią przesiadkę na mojej trasie z Londynu. W świetle 
latarń zauważyłem, że konie w tamtym zaprzęgu są czarne jak węgiel. Powoził nimi 
wysoki mężczyzna z długą brodą, którego twarzy, ukrytej pod szerokim kapeluszem, 
nie można było dostrzec. Zauważyłem tylko błysk jego oczu, które - w bladym 
świetle kilku lamp - miały jakby czerwonawy odcień. Przybysz odwrócił się w 
stronę naszego woźnicy, wołając: 
       - Dzisiaj przyjechałeś grubo przed czasem, przyjacielu! 
       - Temu Anglikowi bardzo się śpieszy - odrzekł woźnica, wskazując mnie 
końcem bata. 
       - I dlatego chciałeś go odstawić do Bukowiny? - warknął nieznajomy. - 
Mnie, bracie nie oszukasz! Wiem wszystko, a konie mam szybkie - roześmiał się i 
latarnie oświetliły jego usta o grubych, jasnoczerwonych wargach, zza których na 
moment błysnęły ostre i białe jak kość słoniowa zęby. Jeden z moich 
współpasażerów wyszeptał fragment z "Leonory" Bürgera: 
       - Tylko śmierć ściga się z wiatrem... 
       Nieznajomy to chyba usłyszał, bowiem podniósł wzrok na recytującego 
mężczyznę i uśmiechnął się szyderczo. Pasażer odwrócił głowę, przeżegnał się i 
podniósł w górę dwa palce. 
       - Podajcie mi bagaże tego pana - zawołał rozkazująco tajemniczy przybysz, 
na co wszyscy moi towarzysze podróży zareagowali bardzo żywo, pomagając mi 
ochoczo przełożyć walizy do drugiego powozu. Ponieważ kocz niemalże dotykał boku 
naszego dyliżansu, mógłbym bez trudu przejść z jednego powozu do drugiego nie 
dotykając ziemi, lecz nieznajomy wychylił się z kozła, złapał mnie w pół, uniósł 
w górę jak piórko i miękko posadził w swoim koczu. Potem potrząsnął lejcami, 
konie zawróciły i skierowały się w ciemną przełęcz. Obejrzałem się za siebie: 
pasażerowie, jeszcze widoczni w blasku latarń, wciąż żegnali się trwożliwie. 
Woźnica strzelił z bata i dyliżans wyruszył w dalszą drogę do Bukowiny. 
       Poczułem się nagle bardzo senny. Drżałem na całym ciele, nie mogłem się 
uspokoić, słowem bałem się. Nieznajomy zarzucił mi na plecy płaszcz, na kolana 
położył ciepły pled i czysto po niemiecku powiedział: 
       - Noc jest chłodna, mein Herr, a hrabia polecił, żebym pana przywiózł nie 
tylko całego, ale i zdrowego. Gdyby miał pan ochotę, to pod siedzeniem jest 
flaszka śliwowicy. 
       Zrobiło mi się niedobrze. Gdybym miał jakąkolwiek inną możliwość, chętnie 
bym zrezygnował z tej nocnej przejażdżki. Kocz przez chwilę jechał na wprost, 
potem nawrócił i znów popędził przed siebie. Zdawało mi się, że już drugi raz 
przemierzamy ten sam odcinek drogi. Kiedy minęliśmy powtórnie zapamiętany przeze 
mnie uprzednio charakterystyczny punkt, byłem tego pewien. Miałem ochotę 
zapytać, co znaczy ten manewr, lecz bałem się otworzyć usta. Zakładałem zresztą, 
że ów nieznajomy i tak moje uwagi puści mimo uszu. Przy świetle zapałki 
spojrzałem na zegarek: za parę minut północ. Przeszył mnie dreszcz. Ostatnie 
wydarzenia nie pozwoliły mi ani na chwilę zapomnieć o przesądach, związanych z 
tą nocną godziną. 
       Gdzieś w oddali, pewnie w jakiejś chłopskiej zagrodzie, zaszczekał pies. 
Zaszczekał raz jeszcze i przeraźliwie zawył, jakby się bał. Na to odezwały się 
inne psy i po chwili wściekłe ujadanie i jego tysiąckrotne echo wypełniło całą 
przełęcz. Konie zarżały, szarpnęły i stanęły dęba, ale nieznajomy szybko je 
uspokoił. Zaczęły biec równo, chociaż nieustannie strzygły uszami i nerwowo 
prychały. Potem gdzieś w okolicy zawyły wilki, co w jednakowym stopniu 
wystraszyło i konie, i mnie - chciałem wyskoczyć z kocza i pobiec w nieznane. 
Całkiem oszalałem konie rżały ze strachu i każdy z nich szarpał w inną stronę. 
Nieznajomy z najwyższym trudem zatrzymał powóz, zszedł z kozła, poklepywał konie 
po szyjach i coś do nich mówił. Uspokoiły się na tyle, że mogliśmy jechać dalej, 
niemniej bez przerwy drżały jak w febrze. Pędziliśmy teraz jak z wiatrem w 
zawody i niedługo osiągnęliśmy przeciwną stronę przełęczy, gdzie konie ostro 
skręciły w prawo, w boczną, o wiele węższą, leśną ścieżkę. Pochylone nad dróżką 
drzewa łączyły się koronami, tworząc jakby długi, ciemny tunel. Z obu stron 
jeżyły się strome skały, a za nimi wyrastały wysokie szczyty. Ochłodziło się 
jeszcze bardziej. Wysoko nad konarami zahuczał ostry wiatr i zaczął padać śnieg. 
Dochodziło nas jeszcze słabnące ujadanie psów, za to wzmocniło się wycie wilków; 
wydawało mi się, że te bestie otaczają nas z wszystkich stron. Konie - a mnie 
także - znów ogarnął paniczny strach. Tajemniczy stangret zdawał się być 
niewzruszony. Rozglądał się tylko na prawo i lewo, jakby czegoś szukał. 
       Nagle z lewej strony błysnął płomyczek. Stangret dostrzegł go także. 
Ostro zatrzymał zaprzęg, zeskoczył z kozła i wtopił się w mrok. Czułem się 
bezsilny, wycie wilków było coraz bliższe. Zanim zdążyłem ocenić swoje tragiczne 
położenie, z ciemności wynurzył się mój towarzysz, wskoczył na kozioł i 
kontynuowaliśmy podróż. Zatrzymywaliśmy się kilkakrotnie, tam, gdzie tylko 
zabłysło światełko. Raz płomyczek błysnął tuż przy drodze, wówczas pomimo 
ciemności, mogłem śledzić poczynania mojego przewodnika. Pobiegł tam, gdzie 
pojawił się ów płomyczek i ułożył w tym miejscu z kamieni coś na kształt 
piramidki. Na nic się to zdało, blady płomyk hasał nadal, co mnie wielce 
zdziwiło. Pędziliśmy dalej, wycie wilków dochodziło już z wszystkich stron. 
Wydawało mi się, iż kręcimy się w kółko. Kolejne światełko, i kolejny postój. 
Tym razem nieznajomy zapuścił się o wiele dalej. Konie znów zaczęły rżeć i 
parskać, a nawet wierzgać kopytami. Nie rozumiałem, co je tak zaniepokoiło, gdyż 
od jakiegoś już czasu nie słychać było wilków. Nagle, zza czarnych chmur, 
wyszedł księżyc, zalewając okolicę bladą poświatą. To, co ujrzałem, ścięło mi 
krew w żyłach. Kocz otoczony był przez sforę wilków. Szczerzyły zęby, wywalały 
czerwone jęzory, a na wygiętych grzbietach jeżyła się gęsta sierść. Na widok 
tego milczącego stada omalże nie postradałem zmysłów. 
       Jak na komendę bestie zaczęły wyć do księżyca. Oddając się wiecznemu 
rytuałowi, nie zwracały uwagi ani na mnie, ani na szalejące konie. Wilków było 
tak dużo, że otaczały kocz gęstym kołem. O ucieczce nie było zatem mowy, żaden 
desperat nie przedostałby się przez ich oblężenie. 
       Krzycząc, wzywałem nieznanego. Potem waliłem pięścią w bok kocza, myśląc, 
że tym wilki odstraszę i umożliwię woźnicy powrót do bryki. Wtem usłyszałem jego 
głos. Zobaczyłem go stojącego na drodze i machającego długą ręką. Coś wołał, 
jakby wydawał rozkazy. To niewiarygodne, ale wilki od razu się uspokoiły! W tej 
samej chwili księżyc znów zasłoniły chmury i zapanowała okropna ciemność. A gdy 
znów się wynurzył, stangret wdrapywał się na kozioł, a po wilkach ani śladu! 
Wszystko to zrobiło na mnie tak niesamowite wrażenie, że bałem się odezwać, 
bałem się poruszyć. Strach unieruchomił mnie jak kaftan bezpieczeństwa i 
zamurował mi usta. Księżyc znów zniknął na chmurami, a droga zdawała się nie 
mieć końca. Ścieżka wiła się coraz to wyżej i wyżej. W końcu konie stanęły na 
drodze. Stwierdziłem, że znaleźliśmy się na dziedzińcu dużego, częściowo 
zburzonego zamku. Wszystkie okna były ciemne, nigdzie nie zauważyłem ani jednego 
promyka światła. Na wpół rozwalone mury obronne ciemniały wysoko na tle 
jaśniejszego skrawka nieba, na kształt grzebienia z powyłamywanymi zębami. 
Rozdział 2 - Notatnik Jonathana Harkera (ciąg dalszy)
5 maja

       Musiałem się zdrzemnąć, bowiem wcale nie zauważyłem kiedy wjechaliśmy do 
zamku. W mroku podwórze wydawało mi się być o wiele większe, niż w 
rzeczywistości było. Za dnia jeszcze go nie widziałem. 
       Kocz zatrzymał się, nieznajomy zeskoczył z kozła i pomógł mi wysiąść. Raz 
jeszcze doznałem jego niezwykłej siły. Palce woźnicy miały uchwyt stalowego 
imadła, aż dziw, że nie zmiażdżył mi ramion. Następnie wyładował moje bagaże i 
ustawił je przed masywną, obitą różnym żelastwem i obsadzoną w kamiennym 
obramowaniu bramą. Pomimo panującego mroku zauważyłem wyciosane w kamieniu 
jakieś symbole, nadgryzione zębem czasu i erozją, wywołaną zapewnie surowym 
klimatem. Nieznajomy wrócił na miejsce woźnicy, szarpnął lejcami, konie ruszyły 
i bryka zniknęła w jakimś ciemnym otworze. 
       Stałem przed bramą jak przykuty, nie wiedząc co robić. Nie widziałem 
żadnego dzwonka, ani kołatki; nawet gdybym zawołał, mój głos nie byłby w stanie 
przeniknąć przez ponure mury i ciemne otwory okienne. Wydawało mi się, że stoję 
już wieki całe i znów opadły mnie wątpliwości i strach. Gdzież to się znalazłem? 
Do jakich ludzi przybyłem? Jakaż przygoda stała się moim udziałem? Czyżby i to 
miało należeć do zwykłych obowiązków adwokata, który otrzymał zlecenie 
pośredniczenia w kupnie pewnej londyńskiej nieruchomości na rzecz nieznajomego 
obcokrajowca? Adwokat! Mina nie byłaby zachwycona. Adwokat! No właśnie... Tuż 
przed wyjazdem z Londynu otrzymałem wiadomość, że mój egzamin końcowy oceniany 
został pozytywnie, a zatem zostałem pełnoprawnym adwokatem! 
       Przecierałem oczy i szczypałem się w policzek, by ostatecznie stwierdzić, 
czy nie śnię. Wszystko to wydawało mi się być senną marą i wciąż miałem 
nadzieję, że nagle obudzę się w swoim pokoju, do którego przez okno wpadają 
pierwsze promienie porannego słońca. Ale ani moje ciało, ani oczy nie kłamały. 
Naprawdę nie śniłem i naprawdę znajdowałem się w Karpatach. Nie pozostało mi nic 
innego oprócz uzbrojenia się w cierpliwość i czekania, co ranek przyniesie. 
       Nagle moje myśli zostały przerwane... Zza bramy dały się słyszeć ciężkie 
kroki, w szparze zabłysło światełko, zabrzęczały łańcuchy, zazgrzytały ciężkie 
zasuwy. W od dawna nie używanym zamku zaskrzypiał klucz i brama się uchyliła. 
       Za progiem stał wysoki starzec z długą siwą brodą, od stóp do głów 
odziany na czarno. W ręku trzymał staroświecką latarnię bez żadnych osłonek, tak 
że drgający w przeciągu otwarty płomyk rzucał na ściany kamiennego korytarza 
dziwaczne cienie. Starzec eleganckim ruchem ręki zaprosił mnie do środka, po 
czym poprawną, lecz nieco dziwnie akcentowaną angielszczyzną rzekł: 
       - Witam pana w moim domu! Proszę dalej! 
       Nie wyszedł do mnie. Stał w półmroku jak posąg jakby w swoim powitalnym 
geście nagle skamieniał. Ledwie przekroczyłem próg, podał mi rękę. Była trupio 
zimna, lodowata. Uścisk miał tak silny, że aż przeszył mnie ból. Powtórzył raz 
jeszcze: 
       - Witam pana w moim domu! Proszę dalej! I proszę przynieść mi okruch 
szczęścia, które z panem tu wkracza. 
       Jego stalowe palce przypominały mi woźnicę, którego twarzy ani razu 
dobrze nie widziałem. 
       Przez chwilę uległem wrażeniu, że mam do czynienia z tym samym 
człowiekiem. Zapytałem grzecznie: 
       - Czy pan hrabia Dracula? 
       Skinął głową na znak, że tak jest. 
       - Hrabia Dracula. I serdecznie witam w moim domu, panie Harker. Proszę 
wejść, noc mamy chłodną, a pan pewnie głodny i zmęczony. 
       Odstawił latarnię na kamienną półkę, wyszedł przed bramę i zanim zdążyłem 
mu w tym przeszkodzić, wniósł moje bagaże do środka. Na moje protesty 
odpowiedział dobrodusznie: 
       - O, nie mój panie. Pan raczy być moim gościem. Jest późno i nie mam pod 
ręką służby. A zatem proszę przyjąć moją osobistą pomoc. 
       Podniósł moje walizy jak gdyby nic nie ważyły. Polecił jak gdyby nic nie 
ważyły. Polecił mi iść za sobą wzdłuż długiego, kamiennego korytarza. Na jego 
końcu otworzył ciężkie drzwi. Ujrzałem jasną komnatę z rozpalonym kominkiem i 
nakrytym stołem. Widok ten prawdziwie mnie ucieszył. Hrabia odstawił bagaże, 
przeszedł przez całą komnatę i otworzył drugie drzwi, prowadzące do sąsiedniego, 
ośmiokątnego pokoiku, chyba pozbawionego okien, oświetlonego tylko jedną 
latarnią. Dał mi znak ręką, żebym podszedł. Z przyjemnością stwierdziłem, że to 
sypialnia, dobrze ogrzana własnym kominkiem. 
       Hrabia przeprosił mnie na chwilę, ale zanim zamknął za sobą drzwi, 
odwrócił się w moim kierunku mówiąc: 
       - Proszę się rozgościć. Po tak długiej podróży musi się pan odświeżyć i 
odpocząć. Mam nadzieję, że znajdzie tu pan wszystko, co mu potrzeba. Wieczerza 
czeka obok w komnacie. 
       Światło, ciepło i wyszukane maniery hrabiego rozwiały uprzednie moje 
wątpliwości i towarzyszący mi nieustannie strach. Kiedy już otrząsnąłem się z 
pierwszych, mocno mieszanych uczuć, uświadomiłem sobie jak bardzo jestem głodny. 
Pośpiesznie dokończyłem toaletę i wkroczyłem do przyległej do mej sypialni 
komnaty. 
       Kolacja już stała na stole. Mój gospodarz, opierając się plecami o surową 
obudowę okazałego kominka, jakby od niechcenia wskazał ręką w kierunku nakrytego 
stołu: 
       - Pan łaskawie zajmie miejsce i naje się do syta. Proszę wybaczyć, nie 
zasiądę z panem razem, jestem bowiem po sutym obiedzie i z zasady nie 
wieczerzam. 
       Podałem mu opieczętowany list, który mu przywiozłem od pana Hawkinsa. 
Złamał pieczęcie i czytał z powagą. Kiedy skończył, uśmiechnął się do mnie 
zachęcająco, bym i ja zapoznał się z treścią tego pisma. Jeden akapit połechtał 
mnie w sposób szczególny: 

       "Niestety, ale ostatnie ataki mojego chronicznego artretyzmu 
uniemożliwiają mi podróżowanie, lecz na szczęście mam pod ręką bardzo zdolnego 
zastępcę, którego wysyłam w moim imieniu. To człowiek ze wszech miar godny 
zaufania. Tego młodziana rozpiera energia, posiada ogromny talent, doskonałe 
maniery i umiejętność dotrzymywania danego słowa. Jest przy tym dyskretny i 
kiedy trzeba potrafi milczeć jak grób - sam go wykształciłem. Na pewno wykona 
wszystkie pana polecenia". 

       Hrabia podszedł do stołu i zdjął pokrywę z dużego srebrnego półmiska. 
Pieczone kurczęta! Wbrew temu co zostało napisane w liście o moich manierach, 
rzuciłem się na jadło z zapałem wygłodniałego wilka. Po kurczętach kosztowałem 
wybornego sera, pysznej sałatki, zapijając wszystko wspaniałym, starym tokajem. 
Podczas gdy z przyjemnością popełniałem grzech obżarstwa, hrabia wypytywał mnie 
o szczegóły podróży, a ja - kawałek po kawałku - odpowiadałem mu wszystkie swoje 
przygody i spostrzeżenia. 
       Kiedy zaspokoiłem głód, hrabia zaprosił mnie bliżej kominka. 
       Usiedliśmy w staroświeckich, lecz bardzo wygodnych fotelach. Zaproponował 
mi cygaro, usprawiedliwiając się jednocześnie, że on sam nie pali. Wreszcie 
miałem okazję przyjrzeć mu się bliżej. Stwierdziłem, że hrabia ma bardzo ciekawą 
fozjonomię. Jego twarz jest pociągła, noc cienki z wysoko wzniesioną nasadą i 
wydatnymi nozdrzami, czoło znaczne, a włosy - poza skroniami - raczej gęste. 
Podobnie gęste miał i brwi, niemalże łączące się nad nosem. Usta - o ile były 
widoczne spod bujnych wąsów - miał przeważnie zaciśnięte, jak u osobników 
bezwzględnych; jaśniały w nich białe, anormalnie ostre zęby, ba, niektóre z nich 
nawet wystawały zza warg, warg nienaturalnie czerwonych. Uszy zaś blade, 
spiczaste. Brodę miał szeroką i mocną, policzki raczej chude. Najbardziej 
rzucała się w oczy jego niezwykła bladość. Do tego momentu widziałem dłonie 
hrabiego tylko z wierzchu - tak jak trzymał je na kolanach. W świetle kominka 
wydawały się białe i delikatne, ale kiedy przyjrzałem im się nieco bliżej, 
zauważyłem, że w rzeczywistości są one szorstkie, szerokie, o chudych palcach. A 
co najdziwniejsze - wnętrza obu dłoni miał porośnięte włosami. Wrażenie 
wywierały także jego długie i ostre paznokcie. Kiedy pochylał się ku mnie i 
dotykał mnie ręką odczuwałem odrazę, połączoną z nieprzyjemnym mrowieniem. W 
dodatku ten jego niezdrowy, cuchnący chuch, przyprawiał mnie o mdłości, czego 
nie potrafiłem przed nim ukryć, chociaż bardzo się starałem. Hrabia w trakcie 
rozmowy musiał to zauważyć, ponieważ w pewnej chwili uśmiechnął się gorzko i 
wycofał się na swój fotel po drugiej stronie kominka. Przez jakiś czas w 
milczeniu patrzyliśmy na płomienie. Kiedy zerknąłem w kierunku okna zobaczyłem, 
że już świta. Otaczała nas cisza, na dworze panował błogi spokój. Nagle, gdzieś 
w dolinie, odezwały się wilki. W oczach hrabiego pojawił się błysk. 
       - Słyszy pan? To dzieci nocy. Co za cudowna muzyka! 
       Zauważył moją niewyraźną minę, bo dodał: 
       - No tak. Wy, ludzie z miasta, nigdy nie zgłębicie duszy myśliwego. 
       Znów zapadła cisza. Hrabia uniósł się z fotela i rzekł: 
       - No, pan pewnie zmęczony. Łóżko przygotowane, może się pan położyć, 
kiedy tylko zechce. Ja pojawię się dopiero po południu. Życzę przyjemnych snów! 
- rzucił na pożegnanie i uprzejmie otworzył przede mną drzwi do ośmiokątnej 
sypialni... 
       Co krok to niespodzianka, wątpliwości, obawy. Przychodzą mi do głowy 
przedziwne myśli, których nie ważę się nawet wypodziedzieć. 
7 maja

       To drugi już ranek. Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny tylko 
odpoczywałem. Spałem długo, bardzo długo, aż obudziłem się w sposób naturalny, 
rześki i wspaniale wypoczęty. Wykonawszy poranną toaletę ubrałem się i zajrzałem 
do sąsiedniej komnaty, w której jadłem kolację. Z przyjemnością stwierdziłem, że 
śniadanie już na mnie czeka. Dzbanek z kawą stał na kominku, żeby nie wystygła 
zanim wstanę. Na stole leżał bilecik z następującym tekstem: 

       "Musiałem wyjść. Proszę na mnie nieczekać. D". 

       Usiadłem do śniadania, a kiedy zaspokoiłem głód chciałem zadzwonić na 
służbę, lecz nigdzie nie znalazłem dzwonka. Pomyślałem, że w zamku istnieją 
jednak pewne mankamenty, które - w porównaniu z ogromnym bogactwem naokoło - 
sprawiają wrażenie niefortunnego błędu w sztuce. Sztućce, wykonane ze szczerego 
złota, muszą przedstawiać ogromną wartość. Zasłony, tapicerka mebli i baldachim 
nad moim łóżkiem - to najdroższe i najpiękniejsze tkaniny, których ceny nawet 
sobie nie wyobrażam; chociaż liczą sobie kilka stuleci, wyglądają na nowe. Coś 
podobnego widziałem kiedyś w Hampton Court, ale tam wszystko było zużyte, 
obszarpane, przeżarte przez nieprzeliczone generacje moli. Ani w komnacie, ani w 
sypialni nie było lustra. Nie było go nawet w wyposażeniu stolika toaletowego, 
więc chcąc się golić, musiałem wygrzebać z walizy małe, podręczne lusterko. Jak 
dotąd, nie dostrzegłem ani jednego lokaja, czy innego służącego, a dookoła zamku 
- oprócz okresowego wycia wilków - panowała nieustanna, cmentarna cisza. Wstałem 
od stołu i postanowiłem rozejrzeć się za czymś do czytania, ponieważ nie 
chciałem zwiedzać posiadłości bez uprzedniej na to zgody mojego gospodarza. 
Sądziłem, że biblioteka powinna się znajdować gdzieś w rejonie głównego 
korytarza, to znaczy niedaleko mojej kwatery. Wyszedłem więc z komnaty, 
badawczym wzrokiem omiotłem cały korytarz i przystąpiłem do sprawdzenia, co 
znajduje się za poszczególnymi drzwiami. Nieczego się nie dowiedziałem, bo 
wszystkie były zamknięte na głucho. Wszystkie, z wyjątkiem tych ostatnich, w 
samym końcu niezbyt jasnego korytarza. Te były lekko uchylone, jakby w 
zapraszającym geście. Kiedy je otworzyłem szerzej ujrzałem wspaniałe regały 
pełne woluminów. Trafiłem do zamkowej biblioteki. W życiu nie widziałem tak 
wspaniałych zbiorów! Istny raj dla każdego bibliofila. Mnie najbardziej 
ucieszyła duża kolekcja angielskich książek. Pośrodku sali stał duży stół, 
zawalony różnymi angielskimi czasopismami i gazetami, wszystkie niestety 
starszej daty. Leżało tu także kilkanaście książek dotyczących różnych dziedzin 
- historii, geografii, polityki, ekonomii, geologii, prawa - wszystkie odnosiły 
się do Anglii, życia tego kraju, jego obyczajów i tradycji. Dostrzegłem tu także 
materiały informacyjne, jak: książkę adresową, wykaz szlachciców, protokoły z 
posiedzeń parlamentu, Almanach Whitakera, katalogi wojskowe i morskie, ba, nawet 
bliski mojemu sercu Kodeks Praw. 
       Zanim na dobre zanużyłem się w lekturze do sali bezszelestnie wkroczył 
hrabia Dracula. Pozdrowił mnie serdecznie, po czym wyraził nadzieję, że wyspałem 
się dobrze. 
       - To dobrze, że pan tu trafił. Na pewno wiele z tych książek pana 
zainteresuje. Te oto - wskazał na kilka woluminów - to moi długoletni 
przyjaciele. Od czasu, kiedy zdecydowałem się przenieść do Londynu, sprawiają mi 
wiele przyjemności. To właśnie za ich pośrednictwem zapoznaję się z waszym 
wielkim krajem, a poznać Anglię znaczy pokochać ją. Marzę z spacerze po 
ruchliwych ulicach Londynu, bardzo pragnę znaleźć się w tym wirze ludzkiej 
codzienności, chcę uczestniczyć w życiu tego miasta, w jego wzlotach, upadkach, 
przemianach i w tym wszystkim, co sprawia, że jest ono takie, jakie jest. lecz 
uwaga! Wasz język znam li tylko z tych oto książek. Pan, przyjacielu, musi mnie 
nauczyć biegłego władania waszym językiem. 
       - Ależ pana angielski jest doskonały - odrzekłem. 
       - Dziękuję za miły komplement, przyjacielu, ale obawiam się, że jestem 
dopiero w połowie drogi. Znam gramatykę i wiele słówek, lecz nie umiem się 
posługiwać żywym językiem. 
       - Słowo honoru - oponowałem - że mówi pan bezbłędnie. 
       - Ależ nie - sprzeciwiał się hrabia uparcie. - Gdybym w ten sposób, jak 
obecnie, odezwał się w Londynie, to każde dziecko pozna od razu, żem 
obcokrajowiec. A to mnie nie zadawala. Tutaj jestem szlachcicem, bojarem; lud 
mnie tu zna i wie, żem ich pan, ale u was obcokrajowiec nic nie znaczy. Nie 
znają go, a więc i nie szanują. Zadowolony będę wtedy, kiedy będę mówił jak 
wszyscy; żeby mnie nikt nie zaczepiał, żebym - kiedy tylko otworzę usta - nie 
dostrzegł uśmieszków i wytykania cudzoziemskiego pochodzenia. Pan przybył do 
mnie nie tylko jako przedstawiciel mojego przyjaciela Petera Hawkinsa z Exeteru, 
nie tylko w charakterze adwokata, który ma udzielić wyczerpujących informacji 
dotyczących mojej nowej posiadłości w Londynie. Jestem przekonany, że zechce pan 
przez jakiś czas tu wypocząć, a ja podczas naszych rozmów spróbuję sobie 
przyswoić również poprawny akcent angielski. Będę wdzięczny za zwracanie mi 
uwagi na każdy błąd lingwistyczny. Przykro mi z powodu mojej dzisiejszej 
dłuższej nieobecności, ale wierzę, że stać pana na wybaczenie człowiekowi 
mającemu tak wiele nie cierpiących zwłoki obowiązków. 
       Zapewniłem go, że może na mnie liczyć i poprosiłem o zgodę na korzystanie 
z jego biblioteki. 
       - Ależ to oczywiste - odrzekł i dodał: - Wolno się panu poruszać po całym 
zamku, z wyjątkiem tych pomieszczeń, które są zamknięte. Mam ku temu ważne 
powody i sądzę, że gdyby pan rozpatrywał całą rzecz z mojego punktu widzenia, 
przyznałby mi pan rację. 
       Odpowiedziałem, że w pełni rozumiem jego polecenie, które zapewne wynika 
z troski o moje bezpieczeństwo. Hrabia chrząknął i kontynuował: 
       - Jesteśmy w Transylwanii, a Transylwania to nie Anglia. Panują tu inne 
zwyczaje, zasady. Rozumiem, że wiele rzeczy może tu pana zaskoczyć, a nawet 
wprowadzić w zdumienie. Dotychczasowe doświadczenia zapewne wystarczająco 
przekonały pana, że można tu napotkać wiele dziennych zjawisk i sytuacji. 
       Tak gawędziliśmy. Kiedy już stało się dla mnie oczywiste, że hrabia 
rozmawia ze mną z samej tylko potrzeby konwersacji, zacząłem go wypytywać o 
wszystko, czego dotychczas byłem świadkiem. Wtedy zmieniał temat, bądź 
umiejętnie kierował rozmowę na inne tory, niekiedy udawał, że nie rozumie, 
czasem odpowiadał mniej więcej szczerze na zadane pytania. Wreszcie odważyłem 
się skierować rozmowę na dziwne zjawiska, jakie towarzyszyły mojej nocnej 
podróży do zamku. Zapytałem na przykład o te blade ogniki, które tak bardzo 
zainteresowały mojego przewodnika. Hrabia wyjaśnił, że według pradawnych podań 
raz w roku, nocą, kiedy złe moce obejmują nie ograniczoną władzę, blade płomyki 
ukazują się wszędzie tam, gdzie zakopano jakiś skarb. W okolicach, przez które 
przejeżdżaliście owej nocy - wyjaśnił ochoczo - ukryto wiele skarbów. Kraina ta 
była świadkiem stuletnich walk między Wołochami, Sasami i Turkami. Trudno było 
by panu znaleźć tu skrawek ziemi, który nie byłby przesiąknięty ludzką krwią - 
wszystko jedno, czy miejscowych patriotów, czy też najeźdźców. Kiedy wtargnęli 
tu Austriacy i Węgrzy, miejscowa ludność - mężczyźni, kobiety, starcy i dzieci - 
czatowała na nich w skałach nad przełęczami, aby spuszczać na najeźdźców lawiny 
kamieni. Wróg - w przypadku zwycięstwa - niewiele miał korzyści, bowiem 
wszystko, co przedstawiało jakąkolwiek wartość, zostało pieczołowicie ukryte - 
zakopane. Płomyki zdradzają te miejsca. Wystarczy mieć oczy otwarte - podkreślił 
- i wyszczerzył wystające zębiska, po czym dodał z przekonaniem. 
       - Okoliczni chłopi, to w zasadzie tchórze i durnie. Ogniki ukazują się 
tylko raz w roku. I tej właśnie nocy nikt nie wystawia nosa z chałupy. Nawet 
gdyby ten czy ów zobaczył blady płomyk i tak by nie wiedział, co należy robić. 
Zaś nazajutrz nikt w to samo miejsce nie trafi. Idę o zakład, że pan nie potrafi 
odnaleźć miejsc, gdzie widział pan hasające płomyki. 
       - To prawda, panie hrabio - przyznałem szczerze. - Pojęcia nie mam, gdzie 
powinienem ich szukać. 
       - A widzi pan - pokiwał głową hrabia, po czym zmienił temat: - Może mi 
pan opowiedzieć coś o Londynie i o zakupionym domu? 
       - Ależ oczywiście, panie hrabio - odpowiedziałem ochoczo. - Przyniosę 
tylko z mojego pokoju odpowiednie dokumenty. 
       Podczas, gdy kompletowałem w mojej sypialni akta, z sąsiedniej komnaty 
dochodził brzęk porcelany i srebra. Gdy wróciłem stół w komnacie był już 
uprzątnięty, a nad nim paliła się naftowa lampa. Biblioteka została także dobrze 
oświetlona; hrabia leżał na kanapie i studiował podręcznik angielskiego 
Bredshawa. Po moim wejściu wstał i sprzątnął se stołu wszystkie książki, 
czasopisma i gazety. Pochyliliśmy się nad planami, szkicami, umowami i kolumnami 
cyfr. Hrabiego interesowały najdrobniejsze szczegóły, więc zadawał mi mnóstwo 
pytań. Widocznie już wcześniej przestudiował wiele spraw, wiedział bowiem o 
swoim nowym nabytku i jego okolicy więcej niż ja. Na wyrazy mojego uznania 
odpowiedział rzeczowo: 
       - Bo tak właśnie trzeba. Kiedy już znajdę się w Londynie nie będzie komu 
prowadzić mnie za rękę. Mój przyjaciel Harker, przepraszam, Jonathan Harker, 
będzie już w Exeterze, odległym o ładne kilka mil i najprawdopodobniej mojemu 
kolejnemu przyjacielowi, Peterowi Hawkinsowi, zleci zupełnie inne dokumenty 
prawne. Takie już życie! 
       Omówiliśmy kolejno wszystkie problemy, wynikające z kupna domu w 
Purfleet. Kiedy hrabia wreszcie podpisał umowę kupna i dołączył do niej swój 
osobisty list do pana Hawkinsa, zapytał mnie, w jaki sposób udało mi się znaleźć 
dla niego tak odpowiedni dom. Odczytałem mu zatem swoje notatki, sporządzone 
jeszcze w Londynie, i które tutaj załączam: 
       "W Purfleet, przy jednej z bocznych uliczek, zauważyłem na ogrodzeniu 
pewnego domu tabliczkę, że obiekt jest na sprzedaż. Dom otaczał starodawny 
wysoki mur, od dawna nie naprawiany. Okucia ciężkiej, dębowej bramy zżarte były 
przez rdzę. Posiadłość ta nazywa się Corfax, co jest niewątpliwie przekręconą 
wersją dawnej nazwy Quatre Face. Dom ma bowiem cztery alkierze, zwrócone 
dokładnie w cztery geograficzne strony świata. Posiadłość zajmuje teren o 
powierzchni ośmiu hektarów. W ogrodzie rośnie wiele drzew, które miejscami 
sprawiają przygnębiające wrażenie, a głęboki staw, czy jeziorko zasila jakiś 
strumyk. Sam dom jest stosunkowo obszerny, o średniowiecznej architekturze. 
Jedno skrzydło - z grubo ciosanego kamienia z zakratowanymi oknami - przypomina 
fragment umocnionej baszty. Przy nim znajduje się stara kapliczka. Nie miałem 
kluczy, więc nie byłem w środku budowli, ale sfotografowałem ją ze wszystkich 
stron. W sąsiedztwie znajduje się zaledwie kilka domów, a największy z nich 
został niedawno przebudowany na prywatny szpital psychiatryczny." 
       - Z pańskiej posiadłości zakład ten nie jest widoczny - dodałem na 
zakończenie. - Czy pan hrabia chce o coś zapytać? 
       - Na razie nie - odpowiedział hrabia z nutką zadowolenia w głosie. - 
Cieszę się, że dom jest wiekowy i taki duży. Pochodzę ze starego rodu i gdybym 
nie mieszkał w historycznych murach, byłaby to moja śmierć. Rad jestem, że 
znajduje się tam także kaplica. My, transylwańscy szlachcice, nie godzimy się z 
myślą, że nasze kości mogłyby leżeć pospołu z prochami zwykłych śmiertelników. 
Nie jestem już młody. Nie pociągają mnie hulanki, ani zabawy, czy inne swawole, 
nie tęsknię za słońcem, nie potrzeba mi ani blasku, ani światła. A mojego serca, 
któremu już tęskno do krainy umarłych, już nic nie jest w stanie pocieszyć. 
Kocham szarość, mrok i ciemność nocy, lubię być sam, a za najodpowiedniejsze 
towarzystwo uznaję własne myśli. 
       Nagle hrabia rzekł, że musi jeszcze coś załatwić, ukłonił się i wyszedł. 
Postanowiłem, że podczas jego nieobecności przejrzę niektóre z jego częstych 
lektur. Pierwszy wpadł mi w oko atlas, otwarty oczywiście w tym miejscu, gdzie 
zamieszczona była mapa Anglii. Od razu zauważyłem naniesione ma mapę trzy 
kółeczka: jedno zakreślało miejsce nowej posiadłości hrabiego Draculi na 
wschodnim obrzeżu Londynu; pozostałe dwa lokalizowały Exeter i port Whitby na 
wybrzeżu yorkshirskim. 
       Hrabia wrócił mniej więcej po godzinie. 
       - Hej! - zawołał do progu. - Jeszcze pan szpera w tych książkach? 
Przecież nie może pan tak bez przerwy pracować. Proszę za mną. Właśnie mi 
oznajmiono, że wieczerza na stole. 
       W znajomej jadalni znów czekały na mnie wspaniałe dania. Hrabia i tym 
razem wymówił się od kolacji, powiedział, że już jadł poza domem. Przysiadł się 
tylko do stołu i podczas gdy jadłem zadawał mi mnóstwo pytań. Po kolacji 
przypalił mi cygaro, usiedliśmy przy kominku wdając się w wielogodzinną rozmowę. 
Po uprzednim długim odpoczynku nie czułem się senny. Odczuwałem tylko chłód, 
jaki ogarnia człowieka nad ranem. Nagle gdzieś w pobliżu zapiał kogut, hrabia 
żwawo uniósł się z fotela i zawołał: 
       - Ojej, znów mamy ranek! Przepraszam, że nie daję panu spać! Ale pan tak 
ciekawie opowiada o swoim kraju, że nawet nie zauważyłem, jak czas szybko mija. 
       Kurtuazyjnie zapewniłem hrabiego, że cała przyjemność po mojej stronie, 
on zaś złożył mi uprzejmy ukłon i wyszedł. Udałem się do swojej sypialni. 
Rozsunąłem ciężką kotarę zasłaniającą jedyne okno, którego poprzednio nie 
zauważyłem. Nie zobaczyłem przez nie niczego ciekawego. Wychodziło na podwórze. 
Niebo już nie było takie ciemne. Lada chwila zacznie świtać. Zaciągnąłem kotarę 
z powrotem i usiadłem nad swoim notatnikiem. 
8 maja

       Z początku miałem obawy, że opisuję wszystko zbyt rozwlekle, ale teraz 
doceniam notowanie wszelkich szczegółów. Coś mi się tu nie widzi - czuję się jak 
nagi w pokrzywach. Najchętniej i ja najszybciej chciałbym znajdować się daleko 
stąd. A może wcale nie powinienem tu przyjeżdżać? Skonstatowałem, że wyczerpują 
mnie te dziwne nocne rozmowy. Gdybym chociaż mógł zmieniać partnerów... ale 
rozmawiać wyłącznie z hrabią? Obawiam się, że hrabia - poza mną - jest w całym 
zamku jedyną żywą istotą. 
       Spałem tylko kilka godzin. Kiedy wstałem zawiesiłem przy oknie swoje 
podręczne zwierciadełko i przystąpiłem do golenia. Nagle poczułem na ramieniu 
rękę hrabiego i usłyszałem jego kordialne "Dzień dobry!". Byłem kompletnie 
zaskoczony, bo w lusterku, które przecież odbijało całe wnętrze pokoju za moimi 
plecami, nie zauważyłem Draculi. Odwzajemniłem jego pozdrowienie i szybko raz 
jeszcze spojrzałem w lusterko, by się upewnić co do mojego pierwszego 
spostrzeżenia. Rzeczywiście! Nie mogłem się mylić. Tym razem także nie było 
widać postaci hrabiego, chociaż stał wyprostowany tuż za moimi pochylonymi 
plecami! Widziałem w lusterku cały pokój, ale bez hrabiego. Zdumiałem się 
bezgranicznie, uczułem mdłości, jakie towarzyszyły mi zawsze, kiedy tylko hrabia 
Dracula znajdował się zbyt blisko. Ręka mi zadrżała, zaciąłem się. Cienki 
strumyczek krwi spływał mi po policzku, zatrzymując się na brodzie. Złożyłem 
brzytwę i rozglądałem się za jakimś tamponikiem. Kiedy hrabia ujrzał moją 
zakrwawioną twarz, w jego oczach pojawiły się dziwne błyskawice, a jego prawa 
ręka wystrzeliła w kierunku mojego gardła. Zrobiłem unik. Dłoń hrabiego 
natrafiła na wiszący na mojej szyi krzyżyk. W tym momencie nastąpiła w hrabim 
gwałtowna przemiana - ręka się cofnęła, oczy złagodniały, a ja - całkowicie 
osłupiały - nie bardzo mogłem uwierzyć w to, co przed chwilą zaszło. 
       - Niechże pan będzie ostrożny - odezwał się hrabia z naciskiem. Trzeba 
uważać, jeżeli już się pan skaleczy. W tych stronach jest to o wiele 
niebezpieczniejsze, niż pan myśli - pouczał mnie dalej. - A wszystko za 
przyczyną tego oto idiotycznego przedmiotu! Tego nędznego wymysłu ludzkiej 
próżności. Precz z nim! 
       Hrabia otworzył okno i jednym błyskawicznym ruchem swojej straszliwej 
ręki wyrzucił lusterko. Potem wyszedł bez słowa pożegnania. Utrata lusterka, 
które na kamiennym podwórzu roztrzaskało się na tysiące kawałków, stało się dla 
mnie wielce przykre. Na szczęście koperta mojego zegarka i dno miseczki do 
golenia wykonane są z doskonale wypolerowanego metalu. W przeciwnym razie 
miałbym trudności z goleniem. 
       Kiedy wszedłem do jadalni śniadanie stało na stole, ale hrabiego w 
jadalni nie było. Jadłem więc w samotności. Właściwie dotychczas jeszcze nie 
widziałem, by hrabia cokolwiek jadł lub pił. Po posiłku udałem się na zwiedzanie 
zamku. Wszedłem po stromych schodach na wyższe piętro, gdzie znalazłem jedną 
komnatę zwróconą na południe. Widok z jej okien był przecudowny, nie mogłem się 
napatrzeć. Zamek stoi nad straszną przepaścią. Gdybym przez okno wyrzucił 
kamień, to leciałby on w dół trzysta metrów i jeszcze by nie osiągnął dna. Gdzie 
okiem sięgnąć wszędzie strzelały w niebo wierzchołki drzew, zaś tam, gdzie ich 
nie było, rysowały się głębokie wąwozy o stromych zboczach. Gdzieniegdzie 
błyszczały wąskie nitki bystrych górskich potoków. 
       Nie będę dalej opisywał uroków przyrody. Kontynuowałem penetrację wnętrz 
zamku. Drzwi, drzwi same drzwi - i wszystkie pozamykane, wszystkie zaryglowane. 
Nie znalazłem żadnego wyjścia na zewnątrz. 
       Jakby zamek był więzieniem, a ja w nim więźniem! 
Rozdział 3 - Notatnik Jonathana Harkera (ciąg dalszy)

       Kiedy stwierdziłem, że jestem więźniem, wpadłem w szał. Biegałem schodami 
w górę i w dół, szarpałem się z klamkami, dobijając się do każdych drzwi, 
wychylałem się przez każde dostępne mi okno, aż w końcu stwierdziłem, że jestem 
bezsilny. Czułem się jak szczur w pułapce. Potem usiadłem w milczeniu, 
zastanawiając się, co dalej, jak powinienem postępować, co mam robić? Wciąż 
myślę o tym samym, ciągle analizując swoją nieciekawą sytuację. Jak dotąd nic 
rozsądnego nie przychodzi mi do głowy. Wiem tylko jedno: w żadnym przypadku nie 
mogę zdradzić się przed hrabią ze swoimi podejrzeniami. On dobrze wie, że mnie 
tu uwięził i pewnie ma ku temu sobie znane powody. Gdybym na ten temat coś mu 
napomknął, pewnie by mnie próbował uspokoić nowymi bajeczkami. Na razie muszę 
zachować w tajemnicy swoje odkrycie, nie zdradzać się ze swoimi obawami i mieć 
oczy szeroko otwarte. Albo moje podejrzenia są fałszywe, albo znajduję się 
rzeczywiście w beznadziejnej sytuacji. Jeżeli prawdą jego to drugie, będę musiał 
wytężyć wszystkie swoje siły, by w miarę cało wyjść z opresji. 
       Usłyszałem zgrzyt dużej bramy i zaraz się domyśliłem, że hrabia wrócił. 
Nie przyszedł od razu do biblioteki, tak więc na palcach skradałem się do mojej 
kwatery. Przez uchylone drzwi zobaczyłem, jak hrabia zaściela moje łóżko. To 
potwierdziło moje wcześniejsze przypuszczenia, że w zamku nie ma żadnej służby. 
Ostatnim dowodem na to był fakt - co również teraz spostrzegłem - że hrabia sam 
nakrywa do stołu. Tak jest! Wszystkie czynności porządkowe wykonywał osobiście 
pan i władca tego ponurego zamczyska. 
       Zadrżałem na myśl, że skoro nikogo innego tu nie ma, to koczem, którym tu 
przybyłem, musiał powozić także sam hrabia. Myśl ta napawa mnie zgrozą, bo 
znaczyło to, że Dracula jednym gestem ręki panował nad sforą wilków! Ludzie z 
Bystrzycy, jak również moi towarzysze podróży z dyliżansu, przejawiali jakieś 
szczególne obawy o mnie. Dawali mi krzyżyki, czosnek, dzikie róże, olchowe 
kołki. Niechaj Bóg ma w opiece tę dobrą kobiecinę, która zawiesiła mi na szyi 
krzyżyk! Zawsze, kiedy go dotykam, czuję wewnętrzne uspokojenie i napływ nowych 
sił. Może dziś wieczorem uda mi się w jakiś sposób skłonić hrabiego, by mi 
opowiedział cokolwiek o sobie. Muszę podejść go ostrożnie, aby nie wzbudzić 
podejrzeń. 
Północ

       Odbyłem z hrabią długą rozmowę. Wypytywałem go o dzieje Transylwanii. 
Temat bardzo go ożywił. Kiedy opowiadał o dawnych czasach, o ludziach, a 
szczególnie o wojnach, sprawiał wrażenie bezpośredniego uczestnika tamtych 
wydarzeń. Wyjaśnił mi, że bojar dumę ze swojej ojczyzny i dumę ze swojego rodu 
utożsamia z własną dumą, sławę swoich przodków z własną sławą, ich losy z 
własnym losem. Gdy tylko napomknął o sobie i ojczyźnie, od razu używał liczby 
mnogiej, niczym król. Chciałbym zapisać jego opowieść jak najdokładniej. Niczym 
w iluzjonie przewijały się przede mną obrazy z historii tutejszego regionu. 
Hrabiego niezwykle poruszyła własna opowieść. Długimi krokami przemierzał 
komnatę wzdłuż i wszerz, szarpał swoje bujne wąsy, brał w rękę różne przedmioty, 
ściskając je w mocnych dłoniach, jak gdyby chciał je rozgnieść. 
       - My, Szeklerzy, mamy się czym chwalić; w naszych żyłach płynie krew 
dzielnych narodów, które walczyły jak lwy w imię przyszłego losu tej ziemi. To 
właśnie tu, do tygla narodów europejskich, mężny szczep wniósł walecznego ducha, 
dajego mu do kołyski przez Thora i Wodyna. Na terenach europejskich, azjatyckich 
i afrykańskich wojownicy postępowali z takim okrucieństwem, że wszystkie narody 
uważały ich za stada wilkołaków. A kiedy waleczny ten lud dotarł w te strony, 
zastał tu Hunów. Hunowie także przewalali się przez kontynent jak burza - 
wymierające narody twierdziły, że w żyłach Hunów płynie krew starych czarownic, 
wypędzonych ze Scytii, gdzie parzyły się z diabłami. Nonsens! Który bowiem 
diabeł, albo która czarownica, posiada tak potężną moc jak Attyla, praojciec 
naszego ludu! 
       Hrabia machnął ręką i kontynuował z zapałem: 
       - A zatem, czy można się dziwić, że waleczność jest podstawową cechą 
naszej natury? Gdy do naszych granic zbliżali się Madziarzy, Lombardczycy, 
Awarowie, Bułgarzy albo Turcy, pędziliśmy ich z powrotem. Nawet Arpad ze swoimi 
legionami nie przeszedł przez nasze tereny. Pokonaliśmy wielu najeźdźców. 
Zwycięzcy Madziarzy przez wieki całe uznawali Szeklerów za swoich krewnych, a 
nawet powierzali nam strzeżenie granic z Turcją. Gdy tylko rozlegał się głos 
trąbki polowej, jako pierwsi stawaliśmy pod królewskim sztandarem. A wtedy, 
kiedy i Wołosi, i Węgrzy cofnęli się przed półksiężycem, jeden z naszych ziomków 
ze swoimi oddziałami śmiało przekroczył Dunaj, bijąc Turków na ich własnym 
terenie. Wódz ten nazywał się Dracula! To właśnie Dracula ustawicznie zagrzewał 
rodaków do walki, a ci - również w czasach późniejszych - wciąż od nowa 
formowali szyki, przeprawiali się przez wielką rzekę i tłukli się z Turkiem. Ile 
razy Draculę stamtąd wyganiano, on uparcie wracał. Wracał i wtedy, kiedy wybito 
mu wszystkich wojowników i tylko on jeden uszedł z życiem. Wracał, bo wiedział, 
że tylko on może odnieść zwycięstwo. Po bitwie pod Mohaczem wojownicy z rodu 
Draculów nie ulegli, walczyli dalej, ponieważ nasz duch nie znosi niewoli. My, 
Szeklerzy, możemy się poszczycić tak chwalebną historią, o jakiej ani 
Habsburgom, ani Romanowom, nawet się nie śni. Czasy wojenne skończyły się. 
Nastąpił pokój haniebny. Krew teraz jest bardzo cenna, a sława narodów wielkich 
duchów wydaje się być bajką. 
       Tak rozprawiał. Tymczasem zaczęło świtać. Wtedy dopiero poszliśmy się 
położyć. (Notatnik ten niejednemu kojarzył się będzie z "Arabskimi Nocami"; tam 
i tu wszystko przerywa pianie koguta). 
12 maja

       Zacznę od faktów - gołych, suchych faktów. Wczoraj wieczorem hrabia 
Dracula wszedł do mojej komnaty z dużym pakietem pytań na tematy prawnicze. 
Musialem więc spędzić cały dzień nad książkami, jak gdybym powtarzał niedawny 
egzamin na fakultecie. W pytaniach hrabiego zawarty był pewien charakterystyczny 
rys, dlatego przedstawię dokładniej przebieg rozmowy. 
       Najpierw hrabia zapytał, czy w Anglii można mieć dwóch albo i więcej 
przedstawicieli prawnych? Odpowiedziałem, że każdy może wynająć chociażby tuzin 
prawników, ale że w zupełności wystarczy, jeżeli w sprawę zaangażuje się jeden 
adwokat. Gdyby człowiek zbyt często zmieniał swoich przedstawicieli, działałby 
na własną szkodę. Hrabia zdawał się rozumieć mój punkt widzenia i zadał 
następujące pytanie: czy gdyby powierzyć jednemu adwokatowi finansowanie, a 
drugiemu przeprawę statkiem morskim, wynikną z tego jakieś praktyczne problemy? 
Prosiłem o bliższe wyjaśnienie. Wtedy hrabia powiedział: 
       - Podam panu taki przykład: nasz wspólny przyjaciel, pan Peter Hawkins, 
który mieszka daleko od Londynu, w cieniu katedry exeterskiej, kupi dla mnie - 
za pośrednictwem pańskiej szanownej osoby - dom w Londynie. W porządku. Pragnę 
jednak w tym miejscu zaznaczyć w sposób jak najbardziej szczery, że dlatego nie 
obrałem sobie przedstawiciela spośród londyńczyków, by moje życzenie nie 
kolidowało z jakimś lokalnym interesem; człowiek stale mieszkający w Londynie 
mógłby mieć na względzie interes swój, albo swoich przyjaciół. Dlatego 
zdecydowałem się na takiego adwokata, który będzie bronił mojego interesu. A 
teraz, na przykład, gdybym chciał przeprawić jakiś towar powiedzmy do Newcastle, 
Durham, Harwich, albo Dover - czy nie byłoby prościej, gdybym do tej sprawy 
wynajął adwokata bezpośrednio w odpowiednim porcie? 
       Przyznałem, że tak być może, lecz dodałem, że prawnicy i tak najczęściej 
pracują systemem agencji i jakikolwiek adwokat, poprzez przekazanie mu 
odpowiednich instrukcji, spełni każde życzenie swojego klienta. 
       - Rozumiem - odrzekł hrabia. - Ale gdybym tam miał swojego adwokata, 
mógłbym mu wydawać polecenia osobiście, prawda? 
       - Oczywiście - przytaknąłem. - W tej sposób często postępują handlowcy, 
którzy niechętnie składają wszystkie swoje interesy na barki jednemu adwokatowi. 

       - Wspaniale! - zawołał hrabia i obsypał mnie pytaniami o formalności 
uwiązane z wysyłką towarów i ewentualne trudności, których, których - jeśli się 
je przewidzi - można ich uniknąć. 
       Wyjaśniłem mu wszystko najlepiej jak umiałem. Przy tej okazji zauważyłem, 
że z hrabiego byłby całkiem niezły adwokat, myślał bowiem o każdym, 
najdrobniejszym szczególe. Jak na człowieka, który nigdy nie był w Anglii i nie 
miał kontaktu z prawem, jego wiadomości były zadziwiająco szerokie. Na 
zakończenie podparłem swoje wywody odpowiednią literaturą. Kiedy skończyłem 
hrabia zmienił temat rozmowy. 
       - Czy pan już napisał list do naszego przyjaciela, Petera Hawkinsa, lub 
kogokolwiek innego? - zapytał troskliwie. 
       Z przykrością mu wyznałem, że jeszcze nie, ponieważ nie widzę sposobu 
wysłania stąd korespondencji. 
       - To niechże pan nie czeka, młody przyjacielu - rzekł, kładąc mi rękę na 
ramieniu. - Proszę napisać do pana Hawkinsa i do kogo pan tylko zechce. Proszę 
łaskawie zawiadomić adresatów swoich listów, że zostaje pan u mnie jeszcze przez 
miesiąc. 
       - Aż tak długo? - zdziwiłem się, a serce moje wypełnił niepokój. 
       - Takie jest moje życzenie, a pan nie może mi odmówić. Jako 
przedstawiciel mojego przyjaciela, a pańskiego pracodawcy, przyjął pan na siebie 
obowiązek spełnienia wszystkich moich życzeń i poleceń. Z pewnością nie wymagam 
od pana więcej niż on, nieprawdaż? 
       Nie pozostawało mi nic innego, prócz biernego przytaknięcia. Istotnie, 
wykonywałem przecież zadanie, powierzone mi przez pana Hawkinsa. Pilnowałem 
zatem jego interesu, a nie swojego. Co więcej, upiorny wzrok hrabiego Draculi i 
całe jego zachowanie nie pozwalały mi ani na chwilę zapomnieć, że jestem tu w 
charakterze więźnia, którego zdanie zupełnie się nie liczy. 
       Hrabia potraktował moją uległość jako swoje zwycięstwo i kontynuował 
głosem nie znoszącym sprzeciwu: 
       - Muszę prosić, młody przyjacielu, żeby pan w swoich listach poruszał li 
tylko sprawy służbowe. Pańskich przyjaciół wystarczająco ucieszy ogólne zdanie, 
że powodzi mu się dobrze i zapowiedź rychłego powrotu do domu. 
       Podał mi trzy kartki papieru listowego i trzy koperty. Zauważyłem jego 
znaczący uśmiech, którym dawał mi do zrozumienia, że powinienem uważać na każde 
słowo, ponieważ i tam koje listy przyczyta. Postanowiłem napisać do pana 
Hawkinsa list czysto służbowy, zaś prywatny dopiero przy nadarzającej się po 
temu okazji, w tajemnicy. Wtedy spróbuję tak samo dyskretnie napisać i do Miny, 
ale stenograficznie, co hrabiego z pewnością wyprowadzi z równowagi. Zabrałem 
się więc do korespondencji. Po napisaniu dwu suchych listów zaczytałem się w 
jakiejś książce, czekając aż hrabia skończy swoje. Skreślił on kilka krótkich 
listów, czerpiąc do nich dane z książek leżących na stole. Gdy skończył moje 
listy dołączył do swoich, schował przybory do pisania i wyszedł. Nachyliłem się 
nad stołem, chcąc zobaczyć, do kogo hrabia pisze. Nie odczuwałem przy tym 
najmniejszych wyrzutów sumienia. W zaistniałej sytuacji musiałem ratować się w 
każdy możliwy sposób. 
       Pierwszy list był adresowany do niejakiego Samuela F. Billingtona w 
Whitby, Crescent nr 7; drugi do pana Lautnera, w Warnie; trzeci do firmy Coutts 
i spółka, w Londynie; czwarty przeznaczony był dla banku Klopstock i Billrauth w 
Budapeszcie. Drugi i czwarty nie były zapieczętowane. Już miałem w nie zajrzeć 
kiedy zauważyłem, że drzwi się uchylają. Szybko przyjąłem poprzednią pozycję i 
udawałem, że czytam. Hrabia wszedł do biblioteki z jeszcze jednym listem w ręku. 
Sięgnął po koperty, nakleił na nie znaczki i zwrócił się do mnie ze słowami: 
       - Ufam, że mi pan wybaczy, jeśli się oddalę - ale dziś wieczorem mam 
jeszcze sporo obowiązków. Z pewnością niczego specjalnego pan nie potrzebuje. 
       Stojąc już w drzwiach zawahał się, po czym powiedział z naciskiem: 
       - Muszę pana ostrzec, i to bardzo poważnie, pod żadnym pozorem proszę nie 
kłaść się do snu w innej części zamku. Jest to prastara posiadłość, różne rzeczy 
tu się działy, mogłyby pana prześladować, powiedzmy, złe sny. proszę pamiętać o 
przestrodze i mieć się na baczności! Gdy poczuje się pan senny, proszę udać się 
do swojej sypialni. Tylko tam może pan spokojnie i bezpiecznie odpocząć. W 
przeciwnym razie, no cóż - wykonał gest, jakby umywał ręce. 
       Zrozumiałem go dobrze; czy jednak jakiś sen mógłby być straszniejszy od 
tych okropnych, ponurych i tajemniczych sideł, które na mnie zastawiono, i w 
które - czułem to - oplatały mnie coraz silniej. 
Później

       Po odejściu hrabiego udałem się do swojej sypialni. Zawiesiłem nad 
łóżkiem krzyż - sądzę, że uchroni mnie przed koszmarnymi snami. Po chwili 
wyszedłem z mojej izby i udałem się kamiennymi schodami do okien skierowanych na 
południe. Chociaż lasy na horyzoncie były dla mnie obecnie niedostępne, jednak 
ich widok stanowił dla mnie namiastkę wolności, w porównaniu z zacienionym 
ponurym podwórzem. Ogromnie pragnąłem kilku łyków świeżego powietrza. Czułem, 
jak bardzo wyczerpują mnie nocne rozmowy. Działają mi an nerwy. Boję się 
własnego cienia, ulegam rozmaitym urojeniom, miewam halucynacje. Mam nieodparte 
wrażenie, że znajduję się w zaklętym zamku, dosłownie i w przenośni. 
       Wychyliłem się z okna aż do pasa. Cała okolica widoczna była jak za dnia. 
Zauroczony oglądałem skąpaną w poświacie księżyca scenerię. Nagle zauważyłem, 
piętro niżej, z lewej strony, gdzie prawdopodobnie ma swoje pokoje hrabia, że 
coś się poruszyło. 
       Zobaczyłem wystającą z okna głowę. 
       Nie widziałem twarzy, ale kształt szyi i znajome ruchy nie budziły 
żadnych wątpliwości: to musiał być on. Ogarnęła mnie zgroza: przez okno wypełzła 
cała postać i - głową w dół, w pelerynie przypominającej wielkie, czarne 
skrzydła - opuszczała się po murze w głęboką otchłań. 
       Z początku nie wierzyłem własnym oczom. Przez chwilę myślałem, że uległem 
dziwnemu złudzeniu optycznemu, wywołanemu w bladej poświacie księżyca grą 
świateł i cieni. Im dłużej się jednak przypatrywałem, tym nabierałem 
mocniejszego przekonania, że nie mogę się mylić. Wytężonym wzrokiem dostrzegałem 
bardzo wyraźnie, jak szponiaste palce czepiają się każdego wystającego kawałka 
muru, jak wbijają się w liczne szpary po odpadniętym tynku. 
       Hrabia Dracula, niczym wielka jaszczurka, osuwał się coraz to niżej. 
       Na Boga! Cóż za człowiek, cóż to za stworzenie o ludzkich kształtach! 
Ogarnął mnie okropny lęk; rosło potworne przerażenie - doznawałem paraliżującej 
myśli, iż nie ma dla mnie ratunku. 
       Jestem osaczony przez zło, które boję się nawet nazwać... 
15 maja

       Ponownie widziałem hrabiego Draculę wychodzącego przez okno i pełzającego 
po kamiennych murach zamku niby wielka jaszczurka. Opuścił się on kilkadziesiąt 
metrów w dół i zniknął w jakiejś dziurze, czy oknie. Odległość od mojego punktu 
obserwacyjnego była zbyt duża, a kąt zbyt ostry, bym mógł zobaczyć cokolwiek 
więcej. Widziałem natomiast, że na pewno wyszedł z zamku i że oto nadarzyła mi 
się okazja na dokładniejszą niż do tej pory penetrację ponurej budowli... 
       Wróciłem do swojej komnaty po latarnię i wyruszyłem na obchód, szarpiąc 
się po drodze z kolejnymi drzwiami. Tak jak przypuszczałem, wszystkie były 
pozamykane, a zamki przy nich stosunkowo nowe. Zszedłem kamiennymi schodami do 
głównego hallu na parterze. Stwierdziłem, że ciężkie łańcuchy można z łatwością 
zdjąć, aliści brama pozostała zamknięta. 
       Klucz do bramy - pomyślałem - znajduje się prawdopodobnie w komnacie 
hrabiego; trzeba będzie sprawdzić. Obszedłem wszystkie dostępne klatki schodowe 
i korytarze, mocując się z każdymi drzwiami. Wreszcie natrafiłem na jedne, które 
pod naporem moich barków ustąpiły. Nie były bowiem zamknięte na klucz, nieco 
tylko opadły na starych zawiasach i dlatego przy otwieraniu stawiały duży opór. 
Okna komnaty wychodziły na zachód i na południe. Za nimi, po obu stronach, 
ciemniały urwiska przerażająco strome i głębokie niczym piekielne otchłanie. 
Przez trapezowate szybki okienne przenikało miękkie światło księżyca - 
oświetlało wyraźnie zakurzone, dosyć współczesne meble. Latarnia nie była tu 
właściwie konieczna, ale cieszyłem się, że ją mam, gdyż bałem si otaczających 
mnie zewsząd ciemnych czeluści. Ponura obecność murów zamczyska wywoływała w 
moim mózgu tak niemiłe skojarzenia, iż stygło mi serce, a nerwy odmawiały 
posłuszeństwa. Wyjątkowo w tej komnacie czułem się lepiej. Moją sypialnię, 
bibliotekę i jadalnię przez częstą w nich bytność hrabiego, bez reszty 
znienawidziłem. 
       Usiadłem przy dębowym stoliczku, nad którym - kiedyś tam - pewnie 
pochylała się jakaś piękność, w zadumaniu i z wypiekami na policzkach układając 
z serca płynące liściki miłosne. Ja natomiast rozłożyłem się tu ze swoim 
notatnikiem i próbuję stenograficznie zapisać, co wydarzyło się od chwili, kiedy 
otworzyłem go po raz ostatni. 
       Mamy dziewiętnasty wiek. Lecz - jeśli zmysły mnie nie mylą, a rozum nie 
zawodzi - dawne stulecia tu i ówdzie utrzymują swoje władanie, a nasza 
współczesność jeszcze długo nie będzie w stanie im go odebrać. 
16 maja, rano

       Niech Bóg mnie zachowa przy zdrowych zmysłach! 
       Moja jedyna nadzieja w tym, że mimo wszystko zdołam zachować niczym nie 
zmącony umysł (jeżeli dotąd nie jestem wariatem!) - w przeciwnym razie już nic 
mi nie pomoże. Jestem przekonany, że ze wszystkich otaczających mnie 
potworności, najmniej obawiam się hrabiego Draculi. Jak to możliwe? Otóż na nim 
mogę jako tako polegać, dopóty, dopóki służę jego zamiarom. Mój Boże! Muszę za 
wszelką cenę kierować się rozsądkiem; innej drogi nie ma, gdyż naprawdę jestem 
bliski szaleństwa. Wiele rzeczy, które - jak dotąd - wprowadzały mnie li tylko w 
zdumienie, zaczyna mi się jawić w zupełnie innym świetle. Przekonałem się, że 
hrabia, udzielając mi ostrzeżenia, miał po stokroć rację! 
       Wczoraj, gdy zakończyłem notatki i z zadowoleniem chowałem do kieszeni 
brulion i przybory do pisania, opanowała mnie okropna senność. Wprawdzie 
pamiętałem dokładnie dziwne ostrzeżenie hrabiego, ale postanowiłem je 
zlekceważyć. Sama myśl o buncie sprawiała mi przyjemność, a dokonanie - rozkosz. 
Dlaczego miałbym wracać do swojej sypialni, skoro zupełnie dobrze mogę się 
wyspać tu, w tej komnacie, w której zapewne przesiadywały i pośpiewywały dawne 
mieszkanki zamku, gdzie samotne żony tęskniły do swoich mężów, wezwanych w pole 
przez bezwzględnego boga wojny. 
       Położyłem się na zakurzonej kanapie i powoli zasypiałem. Chciałbym 
wierzyć, że zasnąłem na dobre, że wszystko należało do złego snu, ale mam 
uzasadnione obawy, że co nastąpiło działo się na jawie i rzeczywiście miało 
miejsce. 
       Opiszę to: 
       W półśnie odniosłem nagle dziwne wrażenie, że nie jestem sam, chociaż w 
komnacie niby nic się nie zmieniło: na podłodze pokrytej grubą warstwą 
wieloletniego kurzu odznaczały się tylko moje ślady, oświetlone blaskiem 
księżyca. Odruchowo podniosłem wzrok nieco wyżej i... zobaczyłem stojące nad 
moją kanapą trzy młode koniety - sądząc po strojach - szlachcianki. W pierwszej 
chwili myślałem, że śnię, ponieważ - chociaż blask księżyca był bardzo jasny - 
ich ciała nie rzucały żadnego cienia. Wpatrując się we mnie szeptały coś między 
sobą. Dwie z nich miały długie, kruczoczarne włosy, orle nosy, jak hrabia i duże 
oczy czerwonawo połyskujące w blasku księżyca. Trzecia była blondynką o oczach 
lśniących niczym jasne szafiry. Wszystkie trzy szczerzyły do mnie błyszczące, 
białe i ostre zęby. Zęby niczym perły jaśniały zza pełnych, rubinowych warg, 
rozchylonych w jak gdyby namiętnym półuśmiechu. Ogarnęła mnie śmiertelna zgroza, 
ale jednocześnie i dziwne pragnienie - ba, dzika żądza! Chryste Panie! Przecież 
ja pragnąłem, żeby mnie tymi rubinowymi, pożądliwymi ustami całowały! Wiem, że 
nie powinienem tych słów zapisywać, ponieważ któregoś dnia mój notatnik pewnie 
wpadnie w ręce Miny i to moje wyznanie sprawi jej ból - ale taka jest prawda. 
Kobiety znów zaczęły między sobą coś szeptać, po czym wybuchnęły srebrzystym 
śmiechem, brzmiał on jednakowoż zimno, trupio. Blondynka kokieteryjnie przeczyła 
ruchem głowy, podczas gdy pozostałe dwie niewiasty usilnie ją do czegoś 
namawiały. W końcu jedna z nich zawołała zachęcająco: 
       - No, idź! Jesteś pierwsza, masz prawo zacząć, a my będziemy po tobie. 
       Druga czarnulka zachichotała: 
       - Jest młody i silny. Wystarczy mu całusów dla nas wszystkich. 
       Leżałem bez ruchu. Nie mogłem wydobyć z siebie głosu, by zapytać kim są i 
skąd się wzięły? Przeszywałem je wzrokiem, czując ogarniającą mnie falę gorąca, 
błogiego preludium do oczekującej mnie niepohamowanej rozkoszy. Blondynka 
pochyliła się nad moją twarzą, czułem jej oddech. Bałem się szerzej otworzyć 
powieki, ale i bez tego widziałem wszystko. Blondyna uklękła, wprost połykając 
mnie oczami. Emanujące z nich pożądanie wzbudziły we mnie naprzemian rozkosz i 
odrazę. Zbliżyła usta do mojej twarzy, oblizując wargi niczym zwierzę. Na ustach 
i na języku perliła się gęsta, spieniona ślina. Pochylała swoją twarz coraz 
niżej, bliżej... swoich ust nie kierowała jednak ku moim, lecz zbliżała je coraz 
bardziej do szyi! Poczułem jej gorący oddech, raptem ostre zęby dotknęły mojej 
tętnicy szyjnej. Zacisnąłem powieki i z walącym jak młot sercem czekałem, co 
będzie dalej... Ogarnęło mnie trudne do określenia uczucie... I w tym momencie 
stanął nade mną hrabia. Nie posiadał się z e złości, wściekle wykrzywiał twarz, 
a jego oczy miotały błyskawice. Zobaczyłem, jak jedną ręką chwycił blondynkę za 
delikatny kark, drugą podniósł ją na nogi i cisnął w kąt. Potem zabrał się do 
obu czarnul, odrzucając je na boki. Wykonał przy tym gest, którego użył 
odpędzając wilki. W jego oczach pojawiły się czerwone błyski, gdy surowo karcił 
nieznane mi kobiety: 
       - Zabroniłem wam go dotykać! Zabroniłem wam nawet na niego spojrzeć! Wy 
jędze przeklęte! Precz, co, jazda stąd! Ten człowiek należy do mnie! Jeszcze raz 
was przyłapię, a zobaczycie, co z wami zrobię, niewdzięcznice! 
       Blondynka uśmiechnęła się bezczelnie i zawołała: 
       - Tyś nigdy nie kochał! Tyś niegdy nie kochał! 
       Dołączyły do niej dwie pozostałe i śmiejąc się upiornie zgłaszały jakieś 
pretensje. Był to istny sabat czarownic. 
       Wtedy hrabia Dracula złożył im straszną, złowróżbną dla mnie obietnicę: 
       - Przyrzekam, że kiedy nim się nasycę, pozwolę wam zacałować go na 
śmierć. A teraz precz! Już was tu nie ma! Muszę go obudzić! 
       - A na dzisiejszy wieczór nic nie dostaniemy? - zapytała jedna. Wskazała 
na leżący na podłodze wór, w którym się coś poruszało. Hrabia skinął głową 
przyzwalająco. Kobieta jednym susem doskoczyła do worka i zajrzała do jego 
wnętrza. Jeżeli słuch mnie nie mylił usłyszałem słabe szlochanie, jakby na wpół 
uduszonego dziecka. Pozostałe dwie zjawy doskoczyły do tej pierwszej i 
chichocząc grzebały w worku. Nagle wszystkie trzy zniknęły, a razem z nimi 
tajemniczy wór. Dziwne, ale w tamtej części komnaty nie było żadnych drzwi, a 
przecież obok mnie przechodziły! Jakby po prostu rozpłynęły się w świetle 
księżyca. Moje nerwy nie wytrzymały. Zemdlałem... 
Rozdział 4 - Notatnik Jonathana Harkera (ciąg dalszy)

       Obudziłem się w swoim łóżku. Jeżeli nie śniłem, to moich przenosin mógł 
dokonać tylko hrabia. Szukałem dowodów tego, ale wyniki nie były jednoznaczne. 
Znalazłem kilka mało istotnych faktów: inaczej niż zwykle ułożone ubranie, nie 
nakręcony zegarek, chociaż przed snem zawsze go nakręcałem. Takie drobnostki 
mogły równie dobrze świadczyć o moim roztargnieniu. Muszę zatem zaczekać na 
potwierdzenie prawdy o ubiegłej nocy. Jeżeli przyjąć, iż przeniósł mnie tu, a 
następnie rozebrał do snu hrabia, całe szczęście, że nie ma on w zwyczaju 
grzebać ludziom po kieszeniach. Bo gdyby znalazł mój notatnik, z pewnością by mi 
go zarekwirował, a może i zniszczył. Sypialnia którą zajmowałem, dotąd pełna 
strachu, teraz wydawała się być bezpiecznym azylem - cóż bowiem może być 
straszniejsze od zjaw, chcących z człowieka wyssać krew. 
18 maja

       Poszedłem obejrzeć ową zagadkową komnatę za dnia, by ostatecznie 
rozszyfrować dręczącą mnie zagadkę. Lecz nic z tego nie wyszło, gdyż drzwi były 
zamknięte na klucz. Obawiam się jednak, że to nie był sen. Postanowiłem 
dostosować swoje postępowanie do zaistniałej sytuacji i działać zgodnie z 
instynktem samozachowawczym. 
19 maja

       Jestem w klatce! 
       Wczoraj wieczorem hrabia poprosił mnie uprzejmie, żebym napisał trzy 
listy: w jednym mam zawiadomić, że swoje zadanie już wykonałem i wkrótce wracam 
do domu; w drugim mam podać, że już opuściłem zamek i dotarłem do Bystrzycy; w 
trzecim mam donieść o wyjeździe z Transylwanii w kierunku Londynu. Moja odmowa 
nie miałaby sensu - narażać się na gniew hrabiego i wzbudzać jego podejrzenia, 
jakżeż dla mnie niebezpieczne. Przecież hrabia Dracula musi być świadom tego, iż 
wiem wystarczająco dużo, by go zdemaskować - zapewne już obmyśla sposób zadania 
mi śmierci. Jedyną szansą jest gra na zwłokę i spokojne szukanie możliwości 
wydostania się z opresji. A nuż nadarzy się okazja wydostania się z jego 
szponów. 
       Kiedy przytaknąłem skinieniem głowy, hrabia wyjaśnił mi sens swojej 
prośby: w okolicy niewiele jest urzędów pocztowych, ponadto działają opieszale, 
tymczasem on, udzielając mi gościny, nie może dopuścić, aby z braku wieści ode 
mnie, moich bliskich dręczył jakikolwiek niepokój. Dodał jeszcze, że moje listy 
złoży w Bystrzycy i zadba o to, żeby odsyłano zawsze ten aktualny. 
       Udawałem zrozumienie dla jego troski, zagadnąłem tylko, jak te listy 
datować. Hrabia zastanowił się i rzekł: 
       - Pierwszy powinien nosić datę dwunastego czerwca, drugi dziewiętnastego, 
a trzeci dwudziestego dziewiątego. 
       Dowiedziałem się zatem, ile mi życia pozostało. Boże! Miej mnie w swojej 
opiece! 
28 maja

       Sądziłem, że wreszcie nadarzyła mi się okazja do wysłania sekretnych 
listów. Do zamku przybyła grupa Cyganów. W tej części świata żyje ich wielu, na 
Węgrzech i w Transylwanii kilkadziesiąt tysięcy, albo i więcej. Prawie wszyscy 
oni lawirują na pograniczu prawa, albo i poza nim. Cyganie zwykle trzymają się 
jakiegoś bogatego szlachcica lub bojara, a niektórzy nawet przywłaszczają sobie 
jego nazwisko. Odważni bywają tylko w dużej grupie. Są bezbożni, tkwią po uszy w 
przesądach, między sobą rozmawiają wyłącznie własnym językiem. 
       Postanowiłem skorzystać z ich wizyty i wysłać w świat prawdziwą 
informację o moim położeniu. Błyskawicznie napisałem dwa listy: do Miny 
stenograficznie, natomiast do pana Hawkinsa normalnie, lecz tylko tyle, żeby się 
skontaktował z Miną. Opisując Minie swoją sytuację unikałem dramatycznych 
szczegółów, które by ją śmiertelnie przeraziły. Gdyby nawet hrabia te listy 
przechwycił, nic z nich by nie zrozumiał! 
       Podszedłem do okna i próbowałem nawiązać z Cyganami bliższy kontakt. 
Zauważyli mnie, zdjęli kapelusze, kłaniali się i wykonywali w moim kierunku 
jakieś gesty, których znaczenia nie rozumiałem tak samo, jak ich języka. 
Rzuciłem przez zakratowane okno kilka monet, w ślad za nimi poszybowały oba 
listy. Rozpaczliwie gestykulując dawałem Cyganom do zrozumienia, żeby oddali 
listy na pocztę. Wyglądający na przywódcę zgrabnie złapał je w locie, przycisnął 
do serca, wykonał ukłon, po czym schował oba listy pod czapkę. 
       Więcej uczynić nie mogłem. Potem udałem się do biblioteki i zająłem się 
czytaniem. 
       Po pewnym czasie pojawił się hrabia. Usiadł przy mnie, wyjął z kieszeni 
oba moje listy i powiedział znacząco: 
       - Odebrałem Cyganom te oto listy. Nie mam pojęcia, jak weszli w ich 
posiadanie. Proszę spojrzeć, jeden jest pisany przez pana, a zaadresowany do 
mojego przyjaciela, Petera Hawkinsa. Ten drugi zaś - hrabia przybrał marsową 
minę, a gdy spoglądał na stenograficzne znaki oczy iskrzyły mu się nienawistym 
błyskiem - ten jest jakimś paskudztwem. Ufam, że ten rebus nas nie dotyczy, 
inaczej trzeba by to uznać za nadużycie przyjaźni i gościnności. 
       Z zimną krwią stenogram wraz z kopertą przysunął do płomienia lampy, 
zaczekał aż papier zamienił się w popiół, a potem kontynuował: 
       - List do pana Hawkinsa oczywiście wyślę, ponieważ pańska korespondencja 
jest dla mnie - tu głośno przełknął ślinę - świętą. Proszę tylko o wybaczenie, w 
roztargnieniu rozerwałem kopertę. Proszę inną, czystą, niechaj pan wypisze 
adres. 
       Zrobiłem, o co prosił i list mu zwróciłem. Gdy wychodził, przekręcił 
klucz w zamku. Opadłem na kanapę i zasnąłem. 
       Po około dwóch godzinach obudziło mnie wejście hrabiego. Odnosił się do 
mnie bardzo uprzejmie, ze zrozumieniem pokiwał głową i powiedział troskliwie: 
       - Zmordowany pan jest przyjacielu. Proszę iść do siebie, położyć się i 
dobrze wyspać. Dziś wieczorem nie będę mógł panu towarzyszyć, gdyż mam wiele 
zajęć. 
       Udałem się do swojej sypialni. To dziwne, ale tej nocy nic mi się nie 
śniło. Nawet rozpacz trafia niekiedy na martwą falę. 
31 maja

       Rano, ledwie otworzyłem oczy, wpadłem na pomysł, by zawsze nosić w 
kieszeni kilka kopert i papier listowy. Tak na wszelki wypadek, gdyby nadarzyła 
się jakaś okazja do wysłania nielegalnej wiadomości. Czekała mnie nowa 
niespodzianka! Z walizy podróżnej zniknęły wszystkie papiery - nawet notatki z 
rozkładu jazdy pociągów. Musiałem na chwilę przysiąść, by zebrać myśli. Potem 
dokładnie przejrzałem swoje bagaże oraz szafę, w której miałem złożoną odzież. 
Ubranie, w którym przyjechałem, płaszcz i peleryna także zniknęły bez śladu. 
       Widocznie hrabia knuje jakiś diabelski plan... 
17 czerwca

       Słońce stało już wysoko, gdy obudziło mnie trzaskanie z batów i tętent 
kopyt. Rzuciłem się ku oknu i zobaczyłem wjeżdżające na dziedziniec dwa duże 
wozy drabiniaste, każdy zaprzężony w ósemkę rosłych koni pociągowych. Obok 
zaprzęgów uwijali się Słowacy w szerokich kapeluszach, brudnych kożuchach, w 
wysokich butach z cholewami, przepasani charakterystycznymi rzemieniami, 
nabijanymi mosiężnymi ćwiekami. Wozacy pokrzykiwali i okładali konie długimi 
batami. 
       Oto szansa jedna na tysiąc! 
       Dopadłem drzwi, chcąc zbiec na dół i uciec przez otwartą bramę. Nie 
doceniłem jednak przebiegłości hrabiego. Przewidział on i taką okoliczność. 
Byłem zamknięty na klucz. 
       Wróciłem do okna i zacząłem do tych ludzi rozpaczliwie krzyczeć. Patrzyli 
na mnie zdumieni, potem adresowali w moim kierunku jakieś znaki, gesty. Wtem 
wynurzył się skądś znajomy mi już przywódca Cyganów, coś do Słowaków zagadał i 
wszyscy gromko się roześmiali. Od tej chwili moje nawoływania nie robiły na nich 
żadnego wrażenia, przestali mnie dostrzegać i zajmowali się swoją robotą. 
Zdejmowali z wozów duże skrzynie, mające z obu stron uchwyty z grubych sznurów. 
Sądząc po odgłosach skrzynie były puste. Składali je pod murem. Gdy skończyli 
Cygan wręczył im kilka srebrnych monet - splunęli na nie - na szczęście, i zaraz 
wskoczyli na wozy. Po chwili trzask batów ucichł gdzieś w dolinie. 
24 czerwca, nad ranem

       Wczoraj wieczorem hrabia pożegnał mnie wcześniej niż zwykle i udał się do 
siebie. Odczekałem chwilę, po czym pobiegłem krętymi schodami do "mojego" okna, 
wychodzącego na południe. Spodziewałem się zobaczyć coś nowego, ponieważ 
ostatnio działy się w zamku dziwne rzeczy i panował ożywiony ruch. Cyganie 
jeździli w tę i z powrotem, od czasu do czasu dobiegał mnie stukot czekanów i 
pobrzękiwanie szpadli. Zdaje się, że następowało urzeczywistnianie jakiegoś 
diabelskiego planu. 
       Już od pół godziny stałem w oknie, lecz w moim polu widzenia nie działo 
się nic nadzwyczajnego. W końcu jednak w oknie hrabiego coś się poruszyło. Po 
chwili wynurzyła się z niego postać mojego ciemiężyciela. Jakie było moje 
zdziwienie, gdy zobaczyłem, że hrabia ma na sobie moje ubranie, w którym tu 
przybyłem. Przez plecy miał przewieszony ów straszliwy wór, o który pamiętnej 
nocy szarpały się trzy koszmarne kobiety. Mój klient - pomyślałem z wisielczym 
humorem - niewątpliwie udaje się na łów, i to jeszcze w moim ubraniu. A zatem 
przygotował następną chytrą sztuczkę: chce stworzyć dowody, że widziano mnie tu 
i ówdzie, w miejscowościach wymienionych w listach, jakie napisałem pod 
przymusem. Ach więc po to ta cała maskarada - dla stworzenia odpowiednich 
pozorów. Co gorsza - myślałem - jeżeli hrabia Dracula zrobi jakieś świństwo, 
okoliczni mieszkańcy gotowi przypisać to mnie! 
       Ogarnia mnie dreszcz kiedy myślę, ile zła zdolny jest wywołać Dracula, 
podczas gdy siedzę jak więzień i w przeciwieństwie do prawdziwego przestępcy nie 
korzystam z ochrony, jaką daje prawo. 
       Byłem zdecydowany tkwić w oknie aż do powrotu hrabiego. Pogrążyłem się w 
myślach i czekałem. Znagła zobaczyłem na tle nieba wirujący i połyskujący w 
świetle księżyca obłok drobnego pyłku. Obok lśnił wszystkimi kolorami tęczy, 
unosił się i opadał, rozdzielał się na kilka mniejszych części, to znów łączył 
się w całość. Urzekające zjawisko. Napawało mnie jakimś wewnętrznym spokojem, 
wprowadzało w pogodny nastrój. Usadowiłem się w oknie jak najwygodniej i z 
przyjemnością obserwowałem niecodzienne harce światła. 
       Raptem, gdzieś z doliny, odezwało się przeciągłe, żałosne psie wycie. 
Przeszył mnie dreszcz. Wycie wzmagało się, sprawiało moim uszom wprost fizyczny 
ból, wwiercało się w mózg, podczas gdy - zależnie od jego intonacji i 
intensywności - obłok dziwnego pyłu zdawał się poruszać w takt psiego koncertu, 
tańcząc to wolniej, to szybciej, zmieniając swoją długość, szerokość, wysokość i 
tworząc cudaczne konfiguracje. Czułem się jak zahipnotyzowany. Wtem obłok 
rozdzielił się na trzy kawałki, a każdy z nich z wolna przybierał kształt jednej 
z owych kobiecych zjaw, którym - wcześniej czy później, zgodnie z wolą hrabiego 
- mam zostać rzucony na pożarcie. Krzyknąłem i rzuciłem się do ucieczki. Lotem 
błyskawicy pokonałem i rzuciłem się do ucieczki. Lotem błyskawicy pokonałem 
odległość dzielącą mnie od bezpiecznego zacisza mojej sypialni. Tu nie docierało 
światło księżyca, tylko płomień lampy tańczył wesoło, rzucając na ściany miękkie 
cienie. 
       Minęły dwie godziny, gdy usłyszałem dochodzący od strony komnaty hrabiego 
dziki zgiełk, jakieś popiskiwania i śmiechy, oraz - o zgrozo - cienkie, 
przenikające do szpiku kości, dziecięce kwilenie. Po chwili wszystko ucichło. Z 
walącym jak dzwon sercem rzuciłem się do drzwi... Zamknięte od zewnątrz! O Boże, 
znów byłem li tylko więźniem! Bezsilnie usiadłem na łóżku, chowając rozpaloną 
twarz w chłodnych dłoniach. 
       Z odrętwienia wyrwał mnie dochodzący od strony podwórza rozpaczliwy 
krzyk. Podszedłem do zakratowanego okna i zobaczyłem stojącą przed bramą 
wieśniaczkę. Była cała roztrzęsiona. Jedną rękę trzymała na sercu, jakby ją 
skrajnie wyczerpał długi bieg. Gdy zobaczyła moją twarz zawołała błagalnie, ale 
i groźnie: 
       - Potworze! Oddaj moje dziecko! 
       Rzuciła się na kolana, uniosła ręce w górę i wciąż powtarzała jedno i to 
samo: 
       - Potworze! Oddaj moje dziecko! 
       Wyrywała sobie włosy z głowy, pięściami waliła się w piersi, bliska 
postradania zmysłów. Słyszałem uderzenia gołych pięści w mocną bramę. Serce mi 
pękało, ale nic nie mogłem zrobić. 
       Wysoko, skądś z wieży, zabrzmiał donośnie metalowy, ostry głos hrabiego. 
Ze wszystkich stron - jakby w odpowiedzi - odezwały się wilki. W mgnieniu oka 
zaroiło się od bestii na przedmurzu zamku. Przystanęły na chwilę, zawyły, potem 
rzuciły się ku bramie i... głos wieśniaczki umilkł. Umilkł na wieki. Niebawem 
wilki merdając ogonami i oblizując długimi jęzorami zakrwawione pyski, 
odchodziły gdzieś w niezbadaną dal. 
       Nawet nie pożałowałem nieszczęsnej kobiety. Dobrze wiedziałem, co 
spotkało jej dziecinę. Może to i lepiej, że zginęła, zanim dowiedziała się 
prawdy. 
       Co stanie się ze mną? Co robić? Jak tu wymknąć się z okropnej niewoli 
nocy, ciemności i zgrozy? 
25 czerwca, rano

       Nikt, kto nie został poddany podobnym do moich nocnym torturom, nie 
zrozumie nigdy, jakim błogosławieństwem jest ranek. Ledwie się rozwidniło, opadł 
ze mnie wszystek strach. To tak, jak gdyby moje obawy i trwogi utkane zostały ze 
szronu, który topnieje już w pierwszych promieniach porannego słońca. 
       Muszę się wreszcie zdecydować na jakiś czyn. Dwa z moich upozorowanych 
przez hrabiego listów, mających niewątpliwie zadanie zatarcia po mnie wszelkich 
śladów, być może już wysłano. Nie mogę się bez przerwy wyłącznie zadręczać. 
Muszę coś przedsięwziąć! 
       Niebezpieczeństwo i strach czyhają na mnie zawsze w nocy. Za białego dnia 
nie widziałem hrabiego ani razu. Być może śpi, gdy inni czuwają, być może czuwa, 
gdy inni śpią. Gdyby tak dostać się do jego komnaty! Ale ona jest bez przerwy 
zamknięta. Wstęp wzbroniony - i kwita... A gdyby zdobyć się na odwagę i 
zastosować jego karkołomny sposób wychodzenia na spacer? Jeżeli on może łazić po 
murach, to może i mnie się uda... Pewnie, że to szalony pomysł, ale innej drogi 
nie widzę. Muszę wejść do jego pokoju przez okno! W najgorszym wypadku runę w 
dół i stracę życie, które i tak wisi na włosku. 
       Jeżeli mi się nie uda, to żegnaj, Mino! 
       Żegnajcie wszyscy. 
Tego samego dnia, później

       Podjąłem ową próbę, a teraz - dzięki Bogu - znów siedzę w bezpiecznym 
zaciszu swojej sypialni. Muszę opisać każdy szczegół mej próby. 
       Z okna wychodzącego na południe opuściłem się na wąski kamienny gzyms, 
który po tej stronie biegł wzdłuż całego muru. 
       Zdjąłem buty i, dosłownie przyklejony do ściany, rozpocząłem desperacką 
wędrówkę. Tylko raz spojrzałem w dół, by się przekonać, czy aby na pewno 
wytrzymam ten okropny widok niesamowitej głębi pode mną. Od razu przeszła mi 
chęć spojrzenia w otchłań po raz drugi. Dobrze zapamiętałem, którędy powinienem 
się posuwać i jaką odległość muszę pokonać, żeby znaleźć się przy oknie, przez 
które w sposób tak niecodzienny opuszczał zamek hrabia Dracula. Nie odczuwałem 
zawrotów głowy - byłem tylko mocno podekscytowany. po kilku próbach, ciągnących 
się w jak wieczność, osiągnąłem obramowanie upragnionego okna. Nacisnąłem rany - 
jedno skrzydło otworzyło się do wewnątrz, a ja - z duszą na ramieniu i nogami 
naprzód - wsunąłem się do pokoju. Był ponury, wyposażony raczej skąpo, jak 
wszystkie izby od strony południowej; gdzie spojrzeć ścieliły się grube warstwy 
kurzu. 
       Szukałem klucza, ale nigdzie go nie znalazłem. W jednym kącie 
spostrzegłem kupkę złota - rzymskie, angielskie, austriackie, węgierskie i 
tureckie monety, każda z nich miała przynajmniej ze trzysta lat. Zauważyłem tu 
także złote łańcuszki i stare klejnoty, wysadzane drogimi kamieniami. W pobliżu 
jednego z narożników odkryłem okazałe drzwi. A ponieważ nigdzie nie znalazłem 
klucza do bramy głównej, który stanowił przedmiot moich poszukiwań, postanowiłem 
odważnie brnąć dalej, w nadziei znalezienia jakiegoś innego wyjścia. 
       Nacisnąłem klamkę. Drzwi były otwarte. Za nimi znajdował się mroczny, 
kamienny korytarz, prowadzący do krętych schodów. Schodząc w dół ostrożnie 
stawiałem stopy, bowiem mrok rozjaśniały li tylko skąpe promienie światła 
dziennego, wpadające przez szczeliny w murze. Pod schodami znajdował się 
tajemniczy korytarz na kształt tunelu. Wydobywał się stamtąd nieznośny, trupi 
zapach, pomieszany z zapachem świeżo spulchnionej ziemi. W miarę jak posuwałem 
się korytarzem zapach stawał się coraz bardziej intensywny, bardziej 
przygnębiający, przyprawiający o mdłości. W końcu natknąłem się na masywne, lecz 
lekko uchylone drzwi, i znalazłem się w starej, na wpół rozwalonej kaplicy, 
która najwidoczniej spełniała funkcję krypty. Dach jej świecił dziurami, a 
ziemia była wszędzie świeżo przekopana. Część ziemi znajdowała się w dużych, 
drewnianych skrzyniach, przywiezionych przez Słowaków. W pobliżu nie było 
nikogo, więc dokładnie zbadałem każdą piędź ziemi. W dwóch miejscach krypty 
odnalazłem zejścia do podziemi. Zszedłem do katakumb. W pierwszej i drugiej 
wnęce znalazłem tylko jakieś poniewierające się stare trumny i kupę kurzu, 
natomiast w trzeciej... Tu stało chyba z pięćdziesiąt trumien i różnych skrzyń. 
W jednej z nich leżał hrabia Dracula! Trudno określić, czy leży martwy, czy 
tylko śpi. Jego oczy były otwarte, kamienne, ale nie trupio szklane; jego twarz 
- pomimo kredowej bladości - emanowała życiem, a jego usta jak zawsze rysowały 
się ostrą czerwienią. Tyle, że wcale się nie poruszał, nie oddychał, jak gdyby 
zatrzymało mu się serce. Nachyliłem się, chcąc odkryć jakikolwiek znak życia, 
lecz daremnie. Tuż obok skrzyni, w której spoczywał hrabia, leżało 
przedziurawione jej wieko. 
       Przyszło mi do głowy, że klucz do bramy hrabia może mieć przy sobie. 
Ledwie jednak zacząłem przeszukiwać jego kieszenie zatrzymałem się pod wpływem 
nienawistnego spojrzenia, jakim przeszył mnie Dracula. Wolałem wycofać się w 
pośpiechu. Wróciłem tą samą drogą, którą tu dotarłem. Zdyszany rzuciłem się na 
łóżko i intensywnie myślałem... 
29 czerwca

       Dzień dzisiejszy nosi datę trzeciego i ostatniego z moich upozorowanych 
listów. Hrabia dostosowuje się do dat niebywale aktualnie, bowiem raz jeszcze 
widziałem go wychodzącego, czy raczej wypełzającego w moim ubraniu. Zawsze 
wtedy, kiedy widzę Draculę ześlizgującego się po murze, marzę o strzelbie, albo 
o innej śmiercionośnej broni, dzięki której mógłbym usunąć go z tego świata. 
Obawiam się jednak, że żadna ludzka broń na nic się tu nie zda. 
       Kiedy hrabia opuści zamek, ja - zrezygnowawszy z wyglądania przez 
południowe okno - zaszyłem się w bibliotece. Czytając czułem jak kleją mi się 
oczy, nie wiedzieć kiedy zasnąłem. Obudził mnie dopiero hrabia. Położył mi rękę 
na ramieniu, a kiedy otworzyłem oczy, oświadczył: 
       - Jutro musimy się rozstać, przyjacielu. Pan wróci do swojej ukochanej 
Anglii, a ja do swojej pracy. Chyba już nigdy się nie zobaczymy. Pański list 
wysłałem. Jutro nie będzie mnie w zamku, ale wszystko przygotowałem. Rano 
przyjdzie kilku Słowaków i Cyganów, mają tu coś do zrobienia. Po ich odejściu 
mój kocz odstawi pana na przełęcz Borsza. Tam się pan przesiądzie do dyliżansu z 
Bukowiny do Bystrzycy. Może to z mojej strony zbytni optymizm, ale ufam, że 
jeszcze kiedyś będę miał okazję gościć pana na zamku Draculów. 
       Nie bardzo mu dowierzałem. Chcąc się przekonać o szczerości jego słów, 
zapytałem: 
       - Czy nie mógłbym wyjechać jeszcze dziś wieczorem? 
       - Nie ma na miejscu ani woźnicy, ani kocza, mój drogi. 
       - Mogę iść nawet piechotą, hrabio, byle zaraz - powiedziałem możliwie 
przekonująco. 
       Uśmiechnął się tak, jak gdyby znów knuł coś podłego. 
       - A pański bagaż? 
       - To nic pilnego - odrzekłem spokojnie. - Za parę dni przyślę po niego 
umyślnego. 
       Hrabia wstał i powiedział pojednawczo: 
       - Wy, Anglicy, macie przysłowie, które i mnie jest bliskie, my, bojarzy, 
często kierujemy się jego duchem: "Przychodzącego powitaj, odchodzącego 
ponaglaj". Pan raczy pójść za mną, drogi przyjacielu. Wiem, jak cenny jest 
pański czas. Proszę za mną. 
       Wziąłem w rękę lampę i z powagą schodził do głównego holu. W pół drogi 
się zatrzymał, odwrócił się do mnie i powiedział: 
       - Słyszy pan? 
       Gdzieś w pobliży wyły wilki. Te bestie reagują na jego uniesioną w górę 
dłoń, jak orkiestra na batutę dyrygenta. Umilkły tak nagle, jak nagle się 
odezwały. Doszliśmy do głównej bramy. Hrabia zdjął żelazne zasuwy, odpiął 
ciężkie łańcuchy i uchylił bramę. 
       Ku mojemu zaskoczeniu, brama nie była zamknięta. Szybko zrobiłem pierwszy 
krok ku wolności i jeszcze szybciej - cofnąłem się z powrotem. Za bramą czekało 
bowiem na mnie mnóstwo rozwartych paszcz i łap uzbrojonych w potężne pazury, 
iskrzące ślepia wilków i najeżone grzbiety świadczyły o ich gotowości do ataku i 
wieczornej uczty. Zrozumiałem, że każda walka z hrabią jest z góry przegrana. A 
on stał jak posąg i przyglądał mi się beznamiętnie. Wiedział, jaką podejmę 
decyzję. 
       - Proszę zamknąć bramę! - zawołałem, chowając się za plecami hrabiego. 
Bałem się, by nie rzucił mnie wilkom na pożarcie... I to na moje własne 
życzenie! - Wolę zaczekać do rana! 
       Hrabia zatrzasnął uchylone skrzydło bramy, założył zasuwy i łańcuchy. W 
milczeniu wracaliśmy na górę. Udałem się bezpośrednio do mojej sypialni. Właśnie 
miałem się położyć, gdy usłyszałem pod moimi drzwiami jakieś głosy. Jeden z nich 
należał do hrabiego: 
       - Odejdźcie stąd! Wróćcie do siebie! Wasz czas jeszcze nie nadszedł. 
Cierpliwości. Jutro wieczorem. Jutro wieczorem będzie należał do was! 
       Rozległ się upiorny śmiech. Doprowadzony do wściekłości szarpnąłem klamką 
i ostro otworzyłem drzwi. Za nimi stały trzy znajome, straszne kobiety. Z ich 
oczu biła namiętność, oblizywały wargi. Rzuciłem im w twarz jakieś wulgarne 
przekleństwo, wiedźmy się roześmiały i rozpłynęły w powietrzu. Pozostałą po nich 
lekką mgiełkę wchłonął kamienny mur. Okropność! I jak tu walczyć z monstrualnymi 
mieszkańcami straszego zamku, kiedy dosłownie przepływają między palcami... 
       Powróciłem do swojego łóżka i padłem przy nim na kolana. Pozostał mi 
tylko jeden dzień. 
       A zatem jutro... 
30 czerwca, rano

       Być może pisane teraz słowa będą ostatnim zapisem w moim notatniku. 
       Spałem aż do świtu. Pianie kogutów dodało mi pewności siebie. Otworzylem 
drzwi i zbiegłem w dół, do głównego lochu. Wieczorem zauważyłem, że brama nie 
była zamknięta; może uda mi się uciec. Ręce mi drżały, kiedy zdejmowałem 
łańcuchy i wyjmowałem z uchwytów potężne zasuwy. Lecz brama ani drgnęła. Wpadłem 
w czarną rozpacz. Muszę odnaleźć klucz. Wiedziałem, gdzie należy go szukać, ale 
to wymagało powtórzenia karkołomnej eskapady. Nawet gdyby mnie hrabia podczas 
tej próby przyłapał i zabił, to śmierć nie może być gorsza od tej ciągłej 
niepewności i nieustannego strachu. 
       Do komnaty hrabiego przedostałem się tak samo, jak poprzednim razem. I 
tym razem nikogo w niej nie było. W kącie leżało kilka garści złota, ale klucza 
nie znalazłem nigdzie! Krętymi schodami zszedłem do kaplicy. Domyślałem się, 
gdzie znajdę poszukiwanego potwora. 
       Skrzynia znajdowała się w tym samym miejscu, tuż przy ścianie. Wieko 
leżało na niej luźno, wystawało z niego kilka gwoździ, które wystarczyło li 
tylko zatłuc. Wiedziałem, że chcąc znaleźć klucz, muszę przeszukać całe ciało. 
Uniosłem pokrywę i oparłem ją o ścianę. Widok wnętrza skrzyni wstrząsnął mną do 
głębi. Leżący w niej hrabia Dracula jakby odmłodniał, siwiznasczerniała, lica 
miał pełne, a skórę różową. Na wargach i na brodzie widniały krople skrzepłej 
krwi. Leżał bez ruchu, jak nasycona pijawka. Z ogromnym wstrętem pochyliłem się 
nad nim i przeszukałem jego kieszenie. Klucza nie znalazłem. Kiedy mój wzrok 
ponownie padł na jego twarz, hrabia zdawał się uśmiechać. Byłem wściekły. To 
tego potwora mam sprowadzić do Londynu? Żeby wyczyniał tam być może jeszcze 
gorsze rzeczy... O, nie! Pochwyciłem leżącą obok łopatę, chcąc wymierzyć mu cios 
prosto w jego ohydną, zakrwawioną gębę... w tej samej chwili głowa hrabiego 
odwróciła się w moją stronę, a jego oczy wpiły się we mnie nienawistnym 
spojrzeniem. Łopata zahaczyła o wiszącą na gwoździu pelerynę, a ta, spadając na 
skrzynię, nakryła całą postać hrabiego. Morderczy cios minął celu. 
       W tej samej chwili usłyszałem nawoływania Cyganów i Słowaków, których 
przybycie hrabia wczoraj wieczorem zapowiedział. Wybiegłem z kaplicy, 
stanowiącej noclegownię, a raczej przytułek dzienny dla grzesznego ciała 
Draculi, pokonałem kręte schody i schowałem się w komnacie znienawidzonego 
gospodarza. Mój plan był prosty. W chwili, kiedy przybysze otworzą bramę, 
wyskoczę z ukrycia, kilkoma susami pokonam podwórze, wypadnę za bramę i tyle 
mnie tu będą widzieli! 
       Czekałem, aż usłyszę zgrzyt klucza w zamku masywnej bramy. 
       Teraz! 
       Pomknąłem jak strzała do głównego holu i w chwili gdy dopadałem drzwi 
prowadzących na podwórze, z drugiej strony zgrzytnęła zasuwa! Mój plan diabli 
wzięli. Znów byłem uwięziony. 
       Mój los chyba się dopełnił. 
       Gdy piszę te słowa na dole panuje duży ruch. Ludzie wynoszą skrzynie z 
ziemią. Słyszę stukot młotków. Zabijają skrzynie gwoździami. Zgrzyt bram, trzask 
batów, turkot kół ciężko obładowanych wozów. Odjechali... 
       I znów jestem w zamku sam, nie licząc tych trzech przeklętych upiorzyc. 
Teraz już muszę podjąć desperacką próbę pokonania murów. Jeżeli się uda, 
dobiegnę do najbliższego pociągu. Pode mną zieje głęboka przepaść. Jeżeli w nią 
runę, to zginę przynajmniej jak człowiek. Na wszelki wypadek żegnam cię, 
ukochana Mino, żegnam wszystkich? 
       Wyruszam... 
Rozdział 5 - List panny Miny Murray do panny Lucy Westenry
19 maja

       Kochana Lucy! 
       Przepraszam za długie milczenie, miałam ostatnio zbyt wiele zajęć. Moja 
praca w szkole nie pozwala mi nawet marzyć o tym, żeby Cię w najbliższym czasie 
odwiedzić u was nad morzem, pójść z Tobą na spacer i porozmawiać tak od serca o 
tym wszystkim, o czym zwykle nie opowiada się ludziom postronnym. Ostatnio wiele 
się uczę, ponieważ stenografuję. Gdy się pobierzemy, będę mogła prowadzić 
dokumentację stenograficzną i pisać na maszynie. Właśnie otrzymałam od Jonathana 
dość skąpą wiadomość z Transylwanii. Pisze tylko tyle, że ma się dobrze, 
prowadzi dziennik, oczywiście stenograficznie, i że mniej więcej za tydzień 
powinien wracać. Wiesz, Lucy, ja też mam zamiar zacząć prowadzić osobisty 
dziennik, to dla wprawy. Będę starała się zanotować wszystko, co dzieje się 
wokół mnie: to poprawia zdolność zapamiętywania i interpretowania wydarzeń i 
rozmów - no i bardzo przyda się w mojej przyszłej współpracy z Jonathanem. Boże, 
jakie on zwiedza ciekawe kraje! Kto wie, może kiedyś mnie do nich zabierze. 
Twoja Mina

PS. Napisz, co u ciebie. Wiesz, ostatnio słyszałam coś o Tobie i jakimś 
przystojnym, kędzierzawym dżentelmenie...!!! 
List Lucy Westenry do Miny Murray
Chatham Street, środa

       Droga Mino! 
       To prawda, że nie pisujemy do siebie zbyt często, ale - przynajmniej u 
mnie - nie dzieje się nic specjalnie ciekawego. Okolica jest dość przyjemna, 
chodzę na wystawy, często spaceruję po parku i jeżdżę konno. Jeżeli zaś chodzi o 
tego "kędzierzawego dżentelmena", to przypuszczam, że masz na myśli pana 
Holmwooda, który towarzyszył mi na ostatnim koncercie. Ktoś sieje jakieś plotki. 
Ten dżentelmen, owszem, bywa u nas, godzinami rozmawia z moją mamą, mają wiele 
wspólnych tematów. 
       Niedawno poznałam pewnego mężczyznę, który pasowałby do Ciebie jak ulał - 
gdybyś nie była zaręczona. Wyobraź sobie, że mając dopiero 29 lat już kieruje 
dużym zakładem dla umysłowo chorych. Zostałam mu przedstawiona dzięki panu 
Holmwoodowi. Od czasu do czasu przychodzą do nas razem, niekiedy zaś osobno. 
Podziwiam jego opanowanie, bezpośredniość w zachowaniu i ogromną wiedzę 
lekarską. Jest zamożny, pochodzi z dobrej rodziny. Niekiedy odnoszę wrażenie, 
jakoby potrafił odczytywać ludzkie myśli. Podejrzewam, że próbował zajrzeć i w 
moją duszę, ale ja jestem twardy orzech do zgryzienia. 
       O miejscowej modzie niewiele mogę Ci powiedzieć - stroje mnie nigdy 
zanadto nie interesowały. Nawet Artur mówi, że modę wymyślono dla ogłupienia 
ludzi. No, i już się zdradziłam! Słuchaj, Mina, zawsze byłyśmy wobec siebie 
szczere, to i teraz powiem Ci z ręka na sercu - zakochałam się w Arturze. 
Rumienię się, gdy piszę te słowa. Odnoszę wrażenie, że on także mnie kocha, 
chociaż mi tego jeszcze nie powiedział. Mój Boże, Mina, jak ja strasznie go 
kocham! Módl się za moje szczęście. 
Lucy

PS. Wieżę, że to zostanie tylko między nami Lucy. Do zobaczenia. Porozmawiamy o 
tym kiedyś przy kominku. 
L.
List Lucy Westenry do Miny Murray
24 maja

       Droga Mino! 
       Bardzo dziękuję za twój list. Cieszę się, że mnie rozumiesz. 
       Jeżeli to prawda, że nieszczęścia chodzą parami, to muszę powiedzieć, że 
szczęście, jakie mnie spotkało, pojawiło się w trzech osobach - jak Trójca 
Święta. We wrześniu będę miała dwadzieścia lat i do dnia dzisiejszego jeszcze 
nikt nie poprosił mnie o rękę. A dziś, w ciągu jednego dnia, otrzymałam aż trzy 
oferty matrymonialne! To niesamowite, prawda? Zaraz Ci wszystko opiszę, ufając, 
że zostanie to między nami. 
       Pierwszy kawaler przyszedł przed południem. Już ci wspominałam o lekarzu 
z zakładu psychiatrycznego, Johnie Sewardzie. Na ogół pan doktor jest zawsze 
opanowany, ale tym razem zdradzał wyjątkowe objawy roztargnienia. O mały włos 
usiadłby na swoim cylindrze, czego zrównoważeni mężczyźni raczej nie robią. 
Długo nie wiedział, od czego zacząć, nerwowo bawił się lancetem, aż się 
przestraszyłam. Wreszcie zaczął mówić o tym, jak bardzo mnie kocha i jaki byłby 
szczęśliwy, gdybym zechciała połączyć się z nim na ślubnym kobiercu. Kiedy 
zobaczył, że płaczę, przepraszał za swoją śmiałość, obwiniał siebie za brak 
taktu, żałował, iż przedtem nie zapytał, czy moje serce jest wolne. Potem mnie 
zapewniał, że w każdej sytuacji mogę być pewna jego przyjaźni i szczerego 
oddania, i że z całego serca życzy mi szczęścia. Płakałam jak małe dziecko, że 
musiałam dać kosza tak wspaniałemu człowiekowi, którego lubię jak mało kogo, i o 
którym wiem, że kocha mnie całym sercem. Muszę na chwilę przerwać. Jest mi 
ciężko na sercu, chociaż jestem taka szczęśliwa. 
Wieczór

       Był u mnie Artur, co pokrzepiło mi i duszę, i serce. Teraz - już 
spokojniejsza - opowiem Ci, co było dalej. 
       Drugi kawaler przyszedł po obiedzie. Miły chłopiec, z Teksasu. Ten 
Amerykanin wcale nie wygląda na takiego, który przewędrował pół świata i przeżył 
niezliczone przygody. Pan Quincey P. Morris - bo o nim mowa - usiadł przy mnie, 
ujął moją dłoń w swoje dłonie i oświadczył mi się w taki sposób: "Panno Lucy, 
nie chcę pani radzić, lecz ten, kto długo wybiera, w końcu przebierze. Co pani 
na to, żebyśmy nasze głowy wsadzili w jedno, wspólne chomąto?" 
       Tryskał humorem, czuł się swobodnie, niczym w jakimś salonie w Texas 
City. Ułatwiło mi to w znacznym stopniu odrzucenie już drugiej w tym dniu 
oferty. Z równą wesołością odpowiedziałam mu, że jeszcze nie jestem na tyle 
poskromiona, by bez oporu pakować głowę w jarzmo. Na to on zalał mnie istnym 
wodospadem wyznań i oświadczeń, obnażając przede mną całeserce i całą duszę. Nie 
pozwalał sobie przerywać, tak więc musiałam go przekrzyczeć, że pokochałabym go 
nawet od razu, gdybym nie nosiła w sercu innego, który o tym zdaje się nie 
wiedzieć, albo udaje ślepego, bo jeszcze mi się nie oświadczył. 
       Nie pomyśl, Mina, że jestem kokietką, ale byłam przez chwilę naprawdę 
dumna, iż dwóch panów jeden po drugim, tego samego dnia wyznało mi swoją miłość! 
Ale posłuchaj dalej. 
       Pan Quincey także zapewniał mnie o swojej dozgonnej przyjaźni, po czym 
dodał: 
       - Moja droga, dzielna dziewczyno. Przyjmuję pani odmowę z podniesioną 
przyłbicą, lecz jeśli ten pani ulubieniec nie doceni swojego szczęścia, to 
będzie miał ze mną do czynienia, chyba że otworzą mu się oczy. Dobry przyjaciel 
trafia się rzadziej, niż kochanek. W każdym bądź razie przyjaźń jest 
szlachetniejsza, bo pozbawiona samolubstwa. Da mi pani buziaka na pożegnanie? 
Będzie mnie ochraniał w ciemności. Jeszcze pani wolno, ponieważ ów kochanek - a 
musi być on człowiekiem szlachetnym, inaczej nie zasłużyłby na pani uczucie - 
dotąd nie wpadł na pomysł, by się oświadczyć. 
       Widząc, że posmutniał, dałam mu kilka strzelających jak furmański bicz 
całusów. Uśmiechnął się, uścisnął mi dłoń, sięgnął po swój kapelusz i wyszedł 
bez słowa. Wiem, że nie ma do mnie żalu. 
       To stuprocentowy dżentelmen, Mino. Czuję się strasznie rozbita. Jestem 
roztrzęsiona i znów mam łzy w oczach. Nie mogę pisać dalej, wybacz. 
Twoja Lucy

PS. Chyba nie muszę Ci mówić, kim był ten trzeci. Zanim zdążyłam otworzyć usta, 
objął mnie i całował namiętnie. Jaka jestem szczęśliwa i zupełnie nie wiem, czym 
na to zasłużyłam. 
Dziennik dr. Stewarda
25 maja

       Nie mam apetytu, nie mogę spać, a zatem nagram coś na swoim fonografie. 
Wczorajsza odmowa panny Lucy wywołała we mnie uczucie próżni, jakby już nic na 
tym świecie nie miało dla mnie znaczenia. Jedynym lekarstwem na takie stany 
psychiczne jest praca. Wiedząc o tym, udałem się do moich pacjentów. Jeden z 
nich interesuje mnie szczególnie. Ma on dość osobliwy sposób myślenia i znacznie 
różni się od zwykłych wariatów. Muszę go w końcu rozgryźć. Zadaję mu coraz to 
mniej przyjemne pytania. Przyznaję, iż traktuję go surowiej niż innych. Jak 
gdybym świadomie utrzymywał go na pograniczu szaleństwa, czego w kontaktach z 
innymi pacjentami unikam jak diabeł święconej wody. 
       R. M. Renfield, aetat. 59: sangwinik, bardzo silny fizycznie, chorobliwa 
pobudliwość; okresy nieokreśloną ideé fixe. Prawdopodobnie niebezpieczny dla 
otoczenia, jeżeli chwilowo nie jest egoistą. Egoistów cechuje ostrożność, która 
im i ich przeciwnikom stwarza jakby tarczę ochronną. Kiedy dla człowieka główną 
sprawą staje się własne ja, wtedy siła odśrodkowa wyrównuje się z siłą 
dośrodkową, bodźce wewnętrzne z bodźcami zewnętrznymi; jeżeli zaś główną sprawą 
jest coś innego, to łagodność takiego osobnika może być dziełem przypadku. 
List Quinceya P. Morrisa do szanownego Artura Holmwooda
25 maja

       Drogi Arturze, 
       pewnie sobie przypominasz nasze pogawędki przy ognisku na prerii; jak 
opatrywaliśmy sobie nasze rany po dramatycznym przybiciu do brzegu na Markizach; 
jak popijaliśmy nad brzegiem jeziora Titicaca w Andach. Przed nami jeszcze wiele 
przygód, wiele ran i wiele toastów. Czy moglibyśmy się spotkać jutro wieczorem 
przy moim ognisku? Proszę Cię bez skrupułów, gdyż wiem, że pewna dama udaje się 
jutro na jakiś wieczorek towarzyski, a ty będziesz wolny. Przyjdzie także nasz 
dawny przyjaciel, z którym zapoznaliśmy się w Korei - John Seward. Powspominamy 
stare, dobre czasy i wzniesiemy kilka toastów na zdrowie najszczęśliwszego 
człowieka na świecie, który potrafił zaskarbić sobie to najszlachetniejsze 
serce, jakie Bóg kiedykolwiek stworzył. Obiecuję, że będziesz się czuł jak u 
siebie w domu, a jeżeli wypijesz więcej, niż możesz, osobiście zaniosę Cię do 
łóżka. Przyjdź! 

Twój 
Quincey P. Morris 
Telegram Artura Holmwooda do Quinceya P. Morrisa
26 maja

       PRZYJADĘ STOP MAM DLA WAS INTERESUJĄCE WIADOMOŚCI STOP 
ARTUR
Rozdział 6 - Notatnik Miny Murray
24 czerwca, Whitby

       Przyjechałam do Lucy. Oczekiwała na stacji i zawiozła mnie do ich domu w 
dzielnicy Crescent. Podoba mi się tu. Rzeka Esk płynie tu w głębokie, 
poszerzającej się w stronę morza dolinie. Jej brzegi spina monumentalny most, 
wsparty na wysokich filarach. Cała dolina kipi zielenią. Starą część miasta 
charakteryzują czerwone dachy, a nad nimi, na wzniesieniu, sterczą ku niebu 
ruiny opactwa whitbyskiego, splądrowanego kiedyś przez Duńczyków. To tu właśnie 
rozgrywa się fragment "Marmionu". Krąży legenda, że w tych ruinach pojawia się 
biała pani. Między opactwem a miastem stoi jeszcze jeden kościół - farny. Otacza 
go duży cmentarz z mnóstwem nagrobków. Sądzę, iż jest to najbardziej malowniczy 
zakątek Whitby. A że usytuowany jest on na wzgórzu, można z niego doskonale 
obserwować całe miasto, port, zatokę i dobrze stąd widoczny przylądek 
Kettleness. Cmentarz sięga aż do samego skraju urwiska nad portem. Kiedyś część 
stromego zbocza urwiska obsunęła się tak, że kilkanaście grobów runęło do morza. 
Po przeciwległej stronie prowadzi w dół do miasta żwirowa alejka, wijąca się 
wśród co okazalszych pomników. Cmentarz jest dobrze utrzymany, wzdłuż alejek i 
ścieżek ustawiono wiele ławek, więc spełnia również funkcję parku, chętnie 
odwiedzanego przez mieszkańców miasta. Wiem, że będę przychodzić tu często. 
Można tu poczytać i popracować nad swoim notatnikiem. W tej chwili mam na 
kolanach otwartą książkę, robię różne zapiski i tak trochę z ciekawości 
podsłuchuję siedzących obok trzech gadatliwych staruszków. Pewnie nie mają nic 
do roboty, ponieważ wysiadują w tym samym miejscu codziennie i snują swoje 
opowieści. 
       Z mojej ulubionej ławki widzę cały port i daleko w morze wysunięty 
przylądek, a na jego czubku, zbudowaną na kamiennym nabrzeżu, latarnię morską. 
Druga latarnia usytuowana jest na końcu kamiennego mola. Obie razem wytyczają 
wejście do portu, już na otwartym morzu, wystaje niebezpieczna dla żeglugi 
skała, oznaczona dużymi pławami, które podczas złej pogody kołyszą się i dzwonią 
ostrzegawczo. Powiadają, że gdy statek zabłądzi, to całe morze jakby się 
rozdzwaniało. Muszę o to zapytać sąsiada z ławki obok. On powinien coś wiedzieć. 

       Ten dziadek wygląda dość komicznie. Jest w wieku Matuzalema, twarz ma 
kanciastą i pomarszczoną jak kora drzewa. Podobno ma blisko sto lat i służył w 
grenlandzkiej flotylli rybackiej w czasach bitwy pod Waterloo. Pewnie to jakiś 
sceptyk, bo kiedy go zapytałem o te dzwony i o białą panią z opactwa, 
odpowiedział mi sucho: 
       - Ja bym sobie takimi głupstwami głowy nie zawracał, panienko. Takie 
bzdury tylko denerwują. Nie twierdzę, że coś podobnego nie istnieje i nigdy nie 
miało miejsca, ale odkąd żyję, z czymś takim się nie spotkałem. Za tego rodzaju 
sensacjami mogą się uganiać włóczykije, albo zawodowi podróżnicy - ale tak 
nobliwej panience nawet nie przystoi. Szczury lądowe z Yorku albo z Leeds, 
którzy przez całe życie jedzą solone śledzie i wędzone szproty, żłopią herbatę i 
kupują tani bursztyn, gotowi uwierzyć w każdy nonsens. Tym bardziej, że i gazety 
pełne są podobnych idiotyzmów. 
       Uważam go za ciekawego człowieka, dlatego poprosiłam, żeby mi opowiedział 
o dawnych wyprawach na wieloryby. Lecz wtedy na wieży kościoła wybiła szósta, 
staruszek wolno podniósł się z ławki i powiedział: 
       - Czas na mnie, panienko. Muszę podnieść kotwicę. Moja wnuczka nie lubi, 
kiedy herbata stygnie. A ja długo dryfuję do domu, mija cała wieczność. No, i 
już mi w brzuchu burczy. 
       Pokuśtykał w stronę schodów, ciekawie uzupełniających okoliczną scenerię. 
Biegną one od ulicy aż do samego kościoła. Są ich setki. Zaokrąglone zębem 
czasu, szerokie i niskie, tak, że można by po nich bez trudu wjeżdżać konno. 
Dawno temu pewnie miały jakiś związek z opactwem. 
       Chyba i ja już pójdę do domu. Lucy i jej matka wybrały się gdzieś z 
wizytą; może niedługo wrócą. 
1 lipca

       Dzisiaj, razem z Lucy, wybrałyśmy się na wzgórze, by pogawędzić z moim 
przyjacielem - staruszkiem i jego dwoma kompanami, którzy - tak mi się wydaje - 
uważają go za swojego lidera. Nie wiem kim był kiedyś, ale do dziś wykazuje 
cechy przywódcze. Nie lubi sprzeciwu, wszystko ma w pogardzie. Gdy w dysputach 
ze swoimi towarzyszami brakuje mu argumentów, próbuje ich przekrzyczeć i 
zastraszyć, a kiedy oni milkną, uważa ich milczenie za aprobatę dla swoich 
poglądów. 
       Lucy wyglądała ślicznie w swojej białej, batystowej sukni. Odkąd tu ze 
mną przychodzi ma ładne, różowe policzki. Zauważyłam, że staruszkowie już od 
pewnego czasu jakby na nas czekali i zawsze chętnie się do nas przysiadają. Lucy 
traktuje ich bardzo serdecznie, a oni odpłacają jej swoim szacunkiem. Jej 
urokowi uległ nawet mój staruszek i nigdy się z nią nie sprzecza. Znów 
spróbowałam wyciągnąć z niego coś z dawnych czasów, jakieś legendy czy dziwne 
wydarzenia, lecz i tym razem nie wypuścił steru z ręki i popłynął własnym 
kursem. Powiedział: 
       Wszystko to bujdy do straszenia małych dzieci i starych histeryczek. Te 
bzdury wymyślili kaznodzieje i policjanci, żeby utrzymać ludzi w ryzach. Kiedy 
słyszę takie wymysły, biorą mnie diabli. Wszystkie te nonsensy i oczywiste blagi 
trafiają na szpalty gazet, rozgłasza się je z ambony, a nawet bywają wykuwane na 
płytach nagrobkowych. Proszę spojrzeć naokoło, wszędzie panienka przeczyta: "Tu 
spoczywa ciało...", albo: "Na wieczną pamiątkę..." - a przecież co najmniej w 
połowie tych grobów nie ma żadnego ciała. Czy panienka potrafi sobie wyobrazić 
ten bałagan, gdy w dniu Sądu Ostatecznego zlecą się tu wszyscy w całunach, aby 
zabrać swoje nagrobki, którymi będą chcieli udokumentować swoje nieskazitelne 
życie na ziemi. Na miłość Boską, przecież niektórzy tych kamieni nie utrzymają - 
po tak długim pobycie na dnie morza ich palce muszą stać się cholernie śliskie! 
       Staruszek wykazywał samozadowolenie z wrażenia, jakie na nas zrobiła jego 
wypowiedź. Wykorzystałem to i próbowałem pobudzić go do wyrażenia głębszych 
refleksji. 
       - Potrafi pan żartować, panie Swales. Ale dlaczego robiono by tu 
pustogroby? Po co stawiałby kto fałszywe nagrobki? 
       - O, Boże! Pewnie, że niektóre są prawdziwe, ale w większości chodzi o 
oszustwo, zwykły kamuflaż. Proszę przeczytać na przykład ten napis - wskazał 
palcem na jedną z kamiennych płyt. 
       Podeszłam do nagrobka i przeczytałan epitafium: 
       Tu leży kapitan żeglugi, Edward Spencelagh, lat 30, zamordowany przez 
piratów na wybrzeżu Andros, w kwietniu 1854 roku". 
       Kiedy wróciłam na naszą ławeczkę, pan Swales kontynuował: 
       - Chciałbym wiedzieć, kto go tu przywiózł! Zamordowany gdzieś na dalekiej 
wyspie Andros i pani chce wierzyć, że leży tu pod tym kamieniem? Mógłbym 
wymienić dobrą kopę ludzi, których kości spoczywają gdzieś w rejonie Grenlandii 
- pokazał na północ - albo tam, gdzie topielców zawlokły prądy morskie. Niechże 
się pani rozejrzy. Młode oczy lepiej odczytają te kłamliwe napisy. O, proszę: 
"Braithwaite Lowrey". Znałem jego ojca. Ten zginął w roku 1777 na Lively w 
pobliżu Grenlandii; albo Andrew Woodhouse - utopił się w tym samym rejonie w rok 
później; albo John Rawlings - utonął w Zatoce Fińskiej w roku pięćdziesiątym. 
Czy wszyscy ci faceci przybiegną na dźwięk trąby do Whitby? Powstanie piekielne 
zamieszanie, powiadam pani. 
       - Tak do końca, to nie ma pan racji - powiedziałam - ponieważ wychodzi 
pan z założenia, że ci nieszczęśnicy, albo ich dusze, nie obejdą się w dzień 
ostateczny bez swoich nagrobków. Czy naprawdę jest pan przekonany, że będą im 
koniecznie potrzebne? 
       - To po co one są? - No, proszę mi powiedzień, panienko! 
       - Uważam, że ze względu na krewnych. 
       - Ze względu na krewnych? - odrzekł z dużą pogardą. - A co by ci krewni 
powiedzieli, gdyby do nich dotarło, że an tych pomnikach wypisano kłamstwa? - 
wskazał na płytę u naszych stóp. Właśnie przy tym grobie stała nasza ławka. 
       - Przeczytajcie która, co napisano na płycie? 
       Lucy, siedząca najbliżej, pochyliła się i głośno odczytała napis: 
       - "Na pamiątkę Georgey'a Canona, który zginął śmiercią tragiczną w dniu 
29 czerwca 1873 roku. Spadł ze skały koło Kettleness. Odpoczywa oczekując 
zmartwychwstania. Ten pomnik zbudowała swojemu ukochanemu synowi pogrążona w 
smutku matka. Był on jedynym synem swojej matki - wdowy". 
       Lucy skończyła czytać, po czym odwróciła się do pana Swalesa: 
       - Nie widzę w tym nic śmiesznego. 
       - Nic śmiesznego? Cha, cha, cha! Bo panienka nie może tego wiedzieć... Ta 
"pogrążona w smutku matka", to straszna jędza, nienawidziła syna, ponieważ 
George Canon był zwykłym łotrem, oczywistym wyrzutkiem. I on jej nienawidził. W 
końcu jednak popełnił samobójstwo, żeby mamuśka mogła wykorzystać jego polisę na 
życie. Niby spadł ze skały! A co do zmartwychwstania, na własne uszy słyszałem 
jak mówił, że chce pójść do piekła, ponieważ jego mama, stara dewotka, pewnie 
trafi do nieba, a on nie chciałby się z nią spotkać. Tak więc, czy ten nagrobek 
to nie łgarstwo? 
       - Dlaczego pan nam to opowiedział? - zapytała Lucy. - To moje ulubione 
miejsce i nagle się dowiaduję, że siadam nad mogiłą samobójcy. 
       - Nie szkodzi, śliczna panienko. George pewnie się cieszy, że mu tak 
piękna kobieta siada na kolanach. Nie trzeba się tym przejmować. Ja sam 
przesiaduję w tym miejscu już od dwudziestu lat i - jak pani widzi - nic mi się 
nie stało. - Wstał i powlókł się do domu. 
       Pozostałyśmy tam jeszcze przez chwilę. Lucy opowiadała mi o Arturze i o 
ich przyszłym małżeństwie. Posmutniałam, ponieważ już od miesiąca nie mam żadnej 
wiadomości od Jonathana. 
Tego samego dnia

       Wróciłam tu, ponieważ mi smutno. Dziś także nie otrzymałam listu. Mam 
nadzieję, że Jonathana nie spotkało nic przykrego. Właśnie wybiła dziewiąta. 
Patrzę na światła poszczególnych ulic i lampy wzdłuż rzeki Esk. Po lewej 
częściowo zasłania widok czarny dach starego domu sąsiadującego z opactwem. 
Gdzieś z tyłu, na wzgórzach, pobekują owce i jagnięta, po brukowanej drodze 
dzwonią końskie podkowy. Na molo kapela wygrywa walczyka, a kawałek dalej, na 
nabrzeżu, odbywa się zgromadzenie Armii Zbawienia. Kapele nawzajem siebie nie 
słyszą, ale ja ze swojego miejsca widzę i słyszę obie. 
       Któż wie, gdzie jest w tej chwili Jonathan i czy o mnie myśli? Pragnę, 
żeby już był przy mnie. 
Dziennik dr. Sewarda
5 czerwca

       Przypadek Renfielda staje się coraz ciekawszy. Pacjent ma bardzo 
rozwinięte niektóre cechy jak: egoizm, małomówność, konsekwencja w dążeniu do 
upatrzonego celu. Chciałbym znać jego zamiary. Jak gdyby zgodnie z jakimś 
planem, którego założeń nie mogę się dopatrzyć. Przejawia zamiłowanie do 
zwierząt, chociaż i tu dochodzi u niego do nieoczekiwanych zmian w nastrojach do 
tego stopnia, iż można by go posądzić o sadyzm. Ma anormalne upodobania. Teraz 
zajmuje się łapaniem much. Ma ich już tyle, że muszę mu tego zabronić. Zwróciłem 
mu na to uwagę i - ku mojemu zdumieniu - wcale go to nie rozgniewało. Przyjął 
moje perswazje z powagą, zastanowił się i powiedział: 
       - Czy mogę jeszcze tylko przez trzy dni? Potem się ich pozbędę. 
       Oczywiście, że się zgodziłem. Muszę go bacznie obserwować. 
18 czerwca

       Obecnie zainteresował się pająkami. Trzyma w pudełku już kilkanaście 
większych okazów. Karmi je muchami, których w ten sposób szybko ubywa, chociaż 
połowę tej paszy zużywa jako przynętę. 
1 lipca

       Pająki rozpleniły mu się tak, jak za poprzednio muchy, więc dziś 
kategorycznie zażądałem, by się ich pozbył. Bardzo posmutniał, zrobiło mi się go 
żal i sformułowałem moje ultimatum nieco łagodniej, prosząc go uprzejmie, żeby 
wyzbył się przynajmniej niektórych. Przyjął to z radością. Nagle do pokoju 
wleciała duża, tłusta mucha - ścierwica. Renfield złapał ją w locie, przez 
sekundę trzymał ją w palcach i zanim zdążyłem mu w tym przeszkodzić - włożył ją 
do ust i zjadł. Złajałem go za to porządnie, lecz on mnie spokojnie przekonywał, 
że to wyborny i zdrowy delikates, że to jest życie, które daje życie. Muszę 
uważać, w jaki sposób będzie chciał zlikwidować pająki. Prawdopodobnie chodzi tu 
o przemyślane działanie, ponieważ bez przerwy coś notuje w swoim zeszyciku. Całe 
strony zapisuje kolumnami cyfr, jak gdyby opracowywał jakieś rozliczenie. 
8 lipca

       W jego szaleństw jest pewna metoda. Przez kilka dni mojego pacjenta 
świadomie unikałem, by lepiej i ostrzej zauważyć, czy dochodzi u niego do 
stałych lub okresowych zmian, a jeśli tak, to do jakich. Stwierdziłem tylko 
jedną zmianę: pożegnał się z niektórymi swoimi ulubieńcami, znajdując sobie w 
ich miejsce innych. Udało mu się złapać wróbla i już go właściwie oswoił. Jego 
metody treserskie są bardzo proste, albowiem pająków wydatnie ubywa. 
19 lipca

       Mój przyjaciel ma już istny rezerwat wróbli i much, natomiast pająki 
zniknęły właściwie wszystkie. Gdy podczas rutynowego obchodu wstąpiłem do jego 
pokoju, wybiegł naprzeciwko i oświadczył, że bardzo mnie prosi o małego kociaka. 

       - Panie doktorze - błagał żarliwie - nie żądam chyba za wiele, tylko 
małego, pulchnego kociaka, którego mógłbym głaskać, uczyć i karmić... i karmić, 
i karmić! 
       Na taką prośbę nie miałem z góry przygotowanej odpowiedzi. Jego 
zwierzyniec wzbogacał się o nowe gatunki i było mi całkowicie obojętne, czy 
podobny los, jaki spotkał muchy i pająki, czeka stadko oswojonych wróbli. Dałem 
mu do zrozumienia, iż uczynię wszystko co w mojej mocy i tak z czystej 
ciekawości zapytałem, czy nie wolałby kota, zamiast małego kociaka. 
       - Jasne, że wolałbym dużego kota - zawołał radośnie. - Lecz nie byłem 
pewny, czy pan doktor się zgodzi. Prosząc o kocię, miałem więcej szans, 
nieprawdaż? 
       Pokiwałem głową i uprzedziłem Renfielda, że prawdopodobnie tego kota nie 
dostanie do ręki, ale że poczynię odpowiednie kroki. Zachmurzył się i spojrzał 
na mnie tak, jakby ostrzegał przed swoim gniewem. Sądzę, że ten maniak byłby 
zdolny nawet do popełnienia mordu. Będę odwlekał spełnienie tego życzenia i 
obserwował jego reakcję. Muszę wiedzieć, co ten wariat zamierza. 
Godz. 22.20

       Odwiedziłem go raz jeszcze. Siedział zadumany w kącie pokoju, a kiedy 
mnie zobaczył, rzucił się na kolana i błagał o kota; podobno od tego zależy jego 
zbawienie. Powiedziałem, że chyba nic z tego, więc usiadł z powrotem w kącie i 
obgryzał paznokcie. 
20 lipca

       Zajrzałem do Renfielda wczesnym rankiem, jeszcze przed obchodem starszego 
pielęgniarza. Pacjent był już na nogach i podśpiewując sobie, sypał na parapet 
okna cukier - pewnie znów będzie łapać muchy. Zwróciłem uwagę, że nigdzie nie ma 
jego wróbli. Kiedy o nie zapytałem, nawet na mnie nie spojrzał i tylko 
zamamrotał pod nosem, że wszystkie wyfrunęły. Po pokoju rozsianych było kilka 
ptasich piór, a na poduszce widniała plamka krwi. Bez słowa opuściłem jego 
pokój, kierując się prosto do dyżurnego pielęgniarza. Wydałem mu polecenie, żeby 
mnie natychmiast zawiadomił, gdyby z Renfieldem działo się coś niezwykłego. 
Godz. 11.00

       Właśnie otrzymałem od pielęgniarza wiadomość, że Renfieldowi zrobiło się 
niedobrze i zwymiotował kupę pierza. 
       - Jestem przekonany - ekscytował się pielęgniarz - że ten imbecyl pożarł 
te ptaki - i to na surowo! 
Godz. 23.00

       Dziś wieczorem zaaplikowałem Renfieldowi silny środek nasenny, żebym mógł 
zabrać mu jego zeszyt i dokładnie go przestudiować. Moja teoria znalazła 
potwierdzenie. Chodzi o maniaka ze skłonnościami do mordowania wszystkiego, co 
żywe, opanowanego dziką żądzą krwi. Muszę wymyślić zupełnie nowy termin dla 
określenia jego przypadku. Chyba go nazwę maniakiem zoofagicznym. Karmił pająka 
muchami, ptaki pająkami, a potem chciał kota, z kolei karmiłby ptakami. A 
następnie...? 
Notatnik Miny Murray
26 lipca

       Ogarnia mnie coraz większy niepokój. Może przyniesie mi ulgę przelanie 
swego żalu na kartki notatnika. Martwię się o Lucy i o Jonathana. Mój ukochany 
już od dłuższego czasu nie daje żadnych oznak życia, co wpędza mnie w rozpacz. 
Dopiero wczoraj pan Hawkins, zawsze mi wielce przychylny, przekazał na mój adres 
skąpą wiadomość od Jonathana. Była to zaledwie jadna linijka, pisana na zamku 
Draculi. Wynika z niej, że Jonathan wybiera się do domu. Co się dzieje? 
Jonathan, mistrz barwnych opisów, pełnych najdrobniejszych szczegółów - nagle 
zdobywa się zaledwie na kilka słów, mieszczących się w jednej linijce tekstu! To 
i się w głowie nie mieści! 
       Kłopoty sprawia mi także Lucy. Od kilku dni występuje u niej nawrót 
dawnego, przykrego zwyczaju - chodzenia podczas snu. Zawiadomiłam o tym jej 
matkę. Uzgodniłyśmy, że będziemy na noc zamykać na klucz drzwi od naszego 
pokoju. Lady Westenra jest przekonana, iż lunatycy spacerują nocą po dachach i 
na krawędziach niebezpiecznych urwisk. W razie nagłego przebudzenia mogą runąć 
na dół. Bardzo ją to martwi, albowiem na to samo schorzenie cierpiał jej zmarły 
mąż. Ojciec Lucy wstawał w nocy z łóżka - oczywiście nieświadomie - ubierał się 
i, jeżeli mu w tym nikt nie przeszkodził, wychodził z domu. 
       Lucy tej jesieni wychodzi za mąż. Bez przerwy mówi tylko o tym, jak się 
wystroi do ślubu i jak urządzi dom. Doskonale ją rozumiem, ponieważ myślę o tym 
samym. Tyle, że my z Jonathanem rozpoczniemy nowe życie bardzo skromne, licząc 
się z każdym pensem. Wkrótce powinien odwiedzić nas pan Holmwood, jedyny syn 
lorda Goldalminga. Lord ostatnio choruje, więc Artur zwleka z przyjazdem do 
czasu, gdy stan zdrowia jego ojca na to pozwoli. Lucy chce zaprowadzić Artura na 
naszą ławkę na cmentarzu i pokazać mu te wspaniałe widoki. Uważam, że jej 
lunatyzm ma jakiś związek z tęsknotą za Arturem. Z chwilą jego przyjazdu, 
dolegliwość ta powinna minąć bez śladu. 
27 lipca

       Od Jonathana ani słowa. Jestem zrozpaczona. Dlaczego nie daje znać o 
sobie? Lucy już wstaje co noc. Budzą mnie jej kroki. Całe szczęście, że jest 
ciepło. Mogłaby się przeziębić. Tęsknota i częste budzenie odbija się na moim 
zdrowiu. Mam złe samopoczucie - jestem wciąż rozdrażniona, cierpię na 
bezsenność. Dzięki Bogu, że Lucy nic innego nie dolega. Widzę jak jej przykro z 
powodu odwlekającego się przyjazdu Artura. Jego ojcu znów się pogorszyło. Lucy 
jednak trzyma się dzielnie, policzki ma różowe, wygląda bardzo zdrowo. Żeby tak 
dalej. 
3 sierpnia

       Minął jeden tydzień, a Jonathan przepadł jak kamień w wodę. Od pana 
Hawkinsa także żadnej wiadomości. Mam nadzieję, że ten dobry człowiek nie 
zaniemógł. Doniósłby mi o tym. 
       Kolejny raz patrzę na tę ostatnią wiadomość od Jonathana, na tę jedną 
jedyną linijkę, przysparzającą mi tyle zmartwień. Niby pismo jest jego, ale 
jakby nie on to pisał. 
       Lucy co noc próbuje otworzyć drzwi, a kiedy stwierdza, że są zamknięte, 
chodzi po pokoju i szuka klucza. 
6 sierpnia

       Następne trzy dni - i żadnej wiadomości. Boże, w jakim ja żyję napięciu! 
Dokąd pójść, do kogo się zwrócić, gdzie szukać ulgi? Jonathan jakby zapadł się 
pod ziemię. Muszę uzbroić się w cierpliwość. 
       Lucy coraz bardziej nerwowa. Przeżyłyśmy okropną noc. Rybacy mówią, że 
nadchodzi sztorm. Muszę się od nich nauczyć czytania zjawisk atmosferycznych i 
innych objawów w przyrodzie, świadczących o zmianie pogody. Dzisiejszy dzień 
jest szary, słońce chowa się za gęstymi chmurami, mgła przesłania Kettleness. 
Wszystko jest szare - oprócz zielonej trawy, lśniącej niby szmaragd. Szare są 
urwiska i morze. Kutry rybackie pośpiesznie wracają do zacisznej przystani. 
Miota nimi wysoka fala. 
       Znienacka nadszedł pan Swales. Bez ceregieli, zresztą jak zawsze, 
przysiadł się do mnie i powiada: 
       - Czemu to dzisiaj taka smutna? Widzę, że tymi głupimi historyjkami o 
zmarłych porządnie panienkę wystraszyłem. Stary człowiek nielubi myśleć o 
rzeczach ostatecznych. Żeby dodać odwagi samemu sobie, mówi o nich czasem dość 
lekcewarząco. Nie, nie boję się śmierci, ale jeszcze mi nie pilno na tamten 
świat. Lecz czuję, że moje dni już są policzone. Mam prawie setkę, to i 
przyszłość przede mną żadna. Kostucha już na mnie ostrzy swoją kosę. Jeżeli 
przyjdzie po mnie chociażby tej nocy, bez oporu poddam się jej woli. Przecież 
życie, to nieustannej czekanie, a jedyne, na czym można polegać, to śmierć. Być 
może nadchodzi z tym wiatrem znad morza, który zresztą sprawia wrażenie posłańca 
nieszczęścia, cierpienia i śmierci. Proszę spojrzeć! - zawołał przeraźliwym 
głosem. - Na tym wietrze jedzie kostucha! Czuję ją. Boże, dodaj mi się, bym ją 
przyjął godnie. 
       Stary człowiek obnażył głowę, splótł dłonie i poruszał wargami w ciechej 
modlitwie. Po chwili wstał z ławki, uścisnął im dłoń, żegnał się ze mną dłużej i 
serdeczniej niż zwykle, jak czynią to ludzie wypływający w daleki rejs, spojrzał 
mi w oczy, po raz pierwszy uśmiechnął się do mnie i powoli odkuśtykał w kierunku 
długich, kamiennych schodów. 
       Jego zachowanie wywarło na mnie ogromne wrażenie i tylko pogłębiło mój 
smutek. Chyba rozumiem, jak czują się żony marynarzy. 
       Z zadumy wyrwało mnie dopiero pojawienie się tuż przy mnie dozorcy 
cmentarza. Przystanął za moją ławką i przez lornetkę obserwował jakiś obiekt na 
otwartym morzu. Zapytałam go, co to za statek. Wzruszył ramionami i 
odpowiedział: 
       - Sam chciałbym wiedzieć. Sądząc po kształtach wyglada na rosyjski 
szkuner - ale jakoś dziwnie manewruje. Jakby nie wiedział, co dalej. Pewnie się 
tam zastanawiają, czy zdążą przed sztormem wejść do portu, czy lepiej przeczekać 
burzę na otwartych wodach. Bardziej na północ morze bywa spokojniejsze. Niech 
pani sama spojrzy. Prawda, że wygląda jak bez sternika? Zmienia kierunek 
zależnie od wiatru. Zaraz się ściemni. Rano będziemy mądrzejsi. 
Rozdział 7 - Wycinek z Daily Telegraph, 8 sierpnia (wklejony w notatnik Miny 
Murray)
(Whitby - Od naszego stałego korespondenta

       Właśnie przeżyliśmy jeden z największych i najostrzejszych sztormów, 
jakie kiedykolwiek miały miejsce w tym rejonie. Od dłuższego czasu panowała 
upalna pogoda, co w sierpniu nie bywa rzadkością. Sobota była przepiękna, 
parowiec "Emma" i "Scarbrough" wykonywały rejsy spacerowe wzdłuż wybrzeża, w 
Whitby panował ożywiony ruch turystyczny. Lecz od południa zaczęły się pojawiać 
na północno-zachodnim widnokręgu wąskie, ciemne chmury. Kapitanat partu ostrzegł 
wszystkie statki i kutry rybackie. Większość kapitanów i szyprów schroniła na 
czas sztormu swoje statki i łajby za bezpiecznym falochronem portu. Pod wieczór 
wiatr całkowicie ucichł, nastąpiła przysłowiowa cisza przed burzą. Na morzu 
migotało tylko kilka światełek zapóźnionych barek. Zaobserwowano jednak nieznany 
szkuner, który pod pełnymi żaglami szedł w kierunku zachodnim. Szalona odwaga 
lub niewiedza jego oficerów, to główny temat rozmów zgromadzonych na nabrzeżu 
obserwatorów. Straż portowa sygnalizowała załodze szkunera, by przynajmniej 
zwinęła kilka żagli. 
       Na krótko przed dziesiątą zapanowała cisza, iż wyraźnie słychać było 
beczenie owiec i szczekanie psów, a kapela na molo, co nieco fałszując, 
zakłócała błogą ciszę milczącej natury. Po północy, hen nad morzem, nagle 
zagrzmiało. Nadeszła burza. W oka mgnienia spokojne dotąd morze rozbujało się, 
coraz większe fale wściekle uderzały o falochron, białe grzbiety potężnych 
bałwanów zalewały plażę, a światła obu latarń morskich z trudem przebijały się 
przez gęstą mgiełkę milionów cząsteczek rozpryśniętych fal. Zerwał się potężny 
wiatr, który przewracał nawet najsilniejszych mężczyzn. Strażnicy przepędzali z 
nabrzeża licznie zgromadzonych gapiów, nie zdających sobie sprawy z grożącego im 
niebezpieczeństwa. Wichura gnała w stronę lądu ogromne kłęby gęstej mgły o 
upiornych kształtach, a każdy człowiek, nawet o znikomym stopniu wyobraźni, mógł 
je kojarzyć z duszami topielców. Nad morzem szalały błyskawice, którym 
towarzyszyły potworne grzmoty. 
       Dyżurny oficer kapitanatu portu zapalił dodatkowy reflektor, by ostatnie 
kutry trafiły w stosunkowo wąskie wejście do portu, nie rozbijając się na 
falochronach. W pewnej chwili mgła nieco się rozpłynęła i wtedy światło 
reflektora wyłowiło na morzu sylwetkę szkunera, który wzbudził tyle sensacji już 
wieczorem. Obserwatorzy nie omgli zrozumieć, dlaczego szkuner ma w tak trudnej 
sytuacji rozwinięte wszystkie żagle. Przecież to istne samobójstwo! Pomiędzy 
szkunerem a portem znajdowała się owa skała, na której rozbiło się już wiele 
statków. Jeżeli wiatr nie zmieni kierunku, to kapitan tajemniczego szkunera nie 
ma żadnych szans dotarcia do portu. Szkuner szedł wzdłuż wybrzeża w tak szalonym 
tempie, jakby pędził prosto do piekła. Zrazu znów wszystko zginęło w gęstej 
mgle, a światło reflektora zatrzymało się nieruchomo na wystającej z morza 
skale. Wszyscy obserwatorzy wstrzymali oddech, oczekując nieuchronnego zderzenia 
szkunera z ową śmiertelnie niebezpieczną przeszkodą. - Lecz - mirabile dictum - 
szkuner bezpiecznie wszedł do portu. Reflektor omiótł jego pokład i... 
wszystkich świadków wydarzenia zmroziło! Cóż za koszmarny widok. Do koła 
sterowego przywiązane było martwe ciało sternika! Jego głowa kiwała się zależnie 
od przechyłów statku. Poza tym trupem na pokładzie nie było nikogo. Zdziwienie 
potęgował niewytłumaczalny fakt, że szkuner - sterowany mertwą ręką - trafił do 
portu. Wszystko rozegrało się o wiele szybciej, niż trwa napisanie tych słów. 
Szkuner nie zatrzymał się przy kotwicowisku, cze w szalonym pędzie przemknął 
przez cały port, wbijając się w wydmę przy południowo-wschodnim końcu mola, w 
punkcie położonym bezpośrednio pod Wschodnim Urwiskiem. Miejsce to zwie się od 
niepamiętnych czasów Tate Hill Pier. 
       Wszyscy oniemieli na widok potwornego wypadku. Zderzenie było ostre - 
kilka masztów złamało się jak zapałka. Nagle na pokładzie pojawił się rosły 
pies, nabrał rozpędu, zeskoczył an piaszczysty brzeg i pobiegł w kierunku 
zbocza, na którym usytuowany jest cmentarz. Pochłonęła go ciemność. 
       W tym czasie na Tate Hill Pier nie było żywej duszy. Wszyscy gapie 
zgromadzeni byli na wzgórzu. Strażnik pełniący służbę we wschodniej części 
portu, pierwszy wszedł na pokład rozbitego szkunera. Oficer dyżurny skierował 
światło reflektora tak, by oświetlić możliwie cały statek. Widać było, jak 
strażnik pochylił się nad martwym sternikiem i z obrzydzeniem odwrócił głowę. 
Coś go przeraziło. Wywołało to ogromne zainteresowanie całej publiczności. 
Wszyscy rozbiegli się w kierunku szkunera. Lecz strażnicy i policja zdążyli już 
otoczyć rozbitą łajbę gęstym kordonem. Mnie, dziennikarza, jednak przepuszczono. 
Przekonałem się na własne oczy, że martwy marynarz jest rzeczywiście przywiązany 
do koła sterowego. Nieszczęśnik miał wokół obu nadgarstków owinięty różaniec. 
Lina, którą był przywiązany, wskutek gwałtownego uderzenia wpiła mu się w ciało 
aż do kości. Pośpiesznie wezwany lekarz, doktor J. M. Caffyn, po wstępnej 
obdukcji zwłok, stwierdził, że ten człowiek nie żyje już od dwóch dni. W 
kieszeni spodni miał zakorkowaną butelkę, w której znajdował się zwitek 
zapisanego papieru. Stwierdzono, iż jest to dodatek do dziennika pokładowego. 
Ciało przewieziono do kostnicy. Zostanie wykonana sądowa sekcja zwłok. 
       W następnym numerze podam więcej szczegółów. Był to pierwszy 
statek-widmo. 
(Whitby - 9 sierpnia)

       Wczorajsze wejście do portu opuszczonego statku, i to podczas potwornej 
burzy, wciąż jest żywo komentowane. Stwierdzono, że jest to rosyjski szkuner 
"Demeter", nieduży ładunek - kilka drewnianych skrzyń wypełnionych ziemią. 
Przesyłka jest zaadresowana na nazwisko miejscowego adwokata, pana S. F. 
Billingtona, Crescent nr 7. Pan Billington dziś rano wszedł na pokład i 
oficjalnie przejął przesyłkę. Zgodnie z przepisami statek formalnie przejął 
rosyjski konsul, regulując opłaty portowe. 
       Duże zainteresowanie wzbudza tajemniczy pies, który wyskoczył ze statku. 
Kilku członków Towarzystwa Ochrony Zwierząt, bardzo popularnego w Whitby, 
pragnie psa przygarnąć. Lecz jak dotąd nikt go jeszcze nie znalazł. Zdaje się, 
że zwierzę opuściło miasto. Być może, wystraszone stworzenie schowało się gdzieś 
w zaroślach na bagnach. Słychać także obawy, iż pies może być niebezpieczny. 
Dziś rano znaleziono w pobliżu Tate Hill Pier dużego doga, należącego do 
miejscowego węglarza. Prawdopodobnie został napadnięty przez jakąś dziką bestię. 
Miał rozszarpaną całą szyję i rozerwany brzuch. Mogły tego dokonać tylko duże, 
silne i ostre szpony. 
       Później inspektor z ministerstwa handlu udzielił mi swojej łaskawej zgody 
na zapoznanie się z dziennikiem pokładowym. Z wyjątkiem ostatnich trzech dni 
zawiera wszystkie potrzebne dane. O wiele więcej interesujących szczegółów 
przynosi jednak ów zwitek, znaleziony w butelce. Ponieważ sprawa nie stanowi 
tajemnicy, przedkładam czytelnikom te dokumenty tak, jak mi je przetłumaczył i 
podyktował pracownik rosyjskiego konsulatu. 
Dziennik pokładowy statku "Demeter"
Rejs z Warny do Whitby

       Niniejszego zapisu dokonuję w dniu 18 lipca. Jestem świadkiem dziwnych 
wydarzeń i muszę je wobec tego jak najdokładniej opisywać do samego zakończenia 
rejsu. 
       6 lipca załadowano na statek skrzynie z ziemią. W południe podnieśliśmy 
żagle. Wiatr był świeży, wschodni. Załogę stanowiło pięciu majtków, dwóch 
oficerów, kucharz i ja - kapitan. 
       11 lipca nad ranem przeszliśmy przez Bosfor. Na pokład weszli tureccy 
celnicy. Dostali bakszysz i wszystko jest w porządku. Od godz. 16.00 
wyruszyliśmy w dalszą drogę. 
       12 lipca przechodziliśmy przez Dardanele. Znów celnicy, bakszysz i po 
kontroli. Już po ciemku mijamy archipelag. 
       13 lipca załogę opanował dziwny niepokój. Ci ludzie nie płyną ze mną po 
raz pierwszy. Nawet oficer nie wie, co ich tak niepokoi. Zamiast odpowiadać, 
podnoszą oczy ku niebu i żegnają się. Oficerowi puściły nerwy i zbeształ jednego 
z marynarzy. Myślałem, że to wywoła ostry spór, ale nic się nie stało. 
       16 lipca oficer mi zameldował, że brakuje jednego członka załogi - 
Piotrowskiego. Nie potrafię sobie tego wytłumaczyć. Piotrowski miał wczoraj 
wachtę. Zmienił go Abramow, lecz Piotrowski już nie zajął swojej koi. Niepokój 
załogi wzrasta. Wszyscy mówią, że spełniły się ich najgorsze oczekiwania. Oficer 
traci cierpliwość. Coś wisi w powietrzu. 
Wczoraj, 17 lipca

       Marynarz Olgaren wszedł do mojej kabiny i zameldował, że na statku jest 
jakiś obcy człowiek. Stojąc na wachcie, dojrzał spod daszka wachtówki wysokiego, 
chudego chłopa, nie przypominającego sylwetką nikogo z członków załogi. 
Ostrożnie go obserwował, ale zanim cichaczem zakradł się na dziób, by przyjrzeć 
się nieznajomemu z bliska, chłopisko jakby się rozpłynęło w powietrzu. Wachtowy 
sprawdził wszystkie otwory do ładowni. Były pozamykane. Ogarnął go zabobonny 
strach. Obawiam się wybuchu paniki. By do niej nie dopuścić, dzisiaj osobiście 
zbadam cały statek. 
       Zwołałem załogę i nakazałem przeszukanie całego szkunera, ponieważ - jak 
tłumaczyłem - niektórym wydaje się, że mamy na pokładzie czarnego pasażera. 
Pierwszy oficer był oburzony. Jego zdaniem nie powinienem ulegać tak wątpliwym 
domysłom, gdyż osłabia to morale załogi. Oświadczył, że w przeszukiwaniu nie 
weźmie udziału, woląc zostać przy sterze. Rozdałem ludziom lampy i udaliśmy się 
pod pokład. Przeszukaliśmy każdy kąt, ale po obcym ani śladu. W samej ładowni 
były tylko skrzynie z ziemią, ani tu nie było gdzie się ukryć. Po tej 
skrupulatnej penetracji załoga odetchnęła z ulgą i znów sumiennie wykonywała 
swoje obowiązki. Pierwszy oficer oczami miotał błyskawice, lecz nie powiedział 
ani słowa. 
22 lipca

       Od trzech dni panuje zła pogoda. Marynarze, zajęci żaglami, nie mają 
czasu na strach. Znów są weseli, pogodni, dobrze ze sobą współpracują. 
Udzieliłem im pochwały. Przeszliśmy przez Cieśninę Gibraltarską. Wszystko jest w 
porządku. 
24 lipca

       Nad naszym statkiem jakby zawisła jakaś klątwa. Straciliśmy już jednego 
marynarza: wchodzimy w Zatokę Biskajską, pogoda uparcie utrzymuje się w 
granicach znaczenia żargonowego określenia "psiej" i... zniknął następny majtek. 
Tak samo jak ten pierwszy - nie powrócił po wachcie do swojej koi. Marynarze, 
ogarnięci strachem, żądają, by wyznaczyć wachtę po dwóch. Oficer jest wściekły. 
28 lipca

       Już czwarty dzień przeżywamy istne piekło. Jakbyśmy wpadli w jakiś 
zaklęty krąg nieustannych sztormów. Nikt nie może zmrużyć oka. Wszyscy są 
wyczerpani. Już sam nie wiem, według jakich zasad wyznaczać ludzi na wachty. 
Drugi oficer dobrowolnie przejmuje ster i pełni wachty. Wiatr zdaje się ustawać; 
morze jeszcze się kotłuje, ale statek wyraźnie mniej kołysze. 
29 lipca

       Następna tragedia! Dzisiejszej nocy wachtę pełnił jeden marynarz, 
ponieważ z powodu zmęczenia załogi nie mogłem wystawić dwóch jednocześnie. A 
rano stwierdziliśmy brak sternika. Dokładnie przeszukiwanie łajby nic nie dało. 
Drugi oficer zniknął bez śladu, a załogę znów opanowała panika. Po naradzie z 
pierwszym oficerem postanowiłem wydać ludziom broń. 
30 lipca

       To już ostatnia noc. Cieszy nas, że wreszcie zbliżamy się do Anglii. 
Pogoda znów się poprawiła, możemy płynąć pod pełnymi żaglami. Mogłem sobie 
pozwolić na kilka godzin snu. Spałem jak suseł, gdy - z niemałym trudem - 
obudził mnie oficer. Miał dla mnie bardzo przykry meldunek: brakuje wachtowego i 
sternika. Obaj przepadli jak kamień w wodę. Cała robota spadła teraz na mnie, na 
oficera i dwóch marynarzy. 
1 sierpnia

       Już drugi dzień płyniemy w gęstej mgle. Nie spotkaliśmy żadnego statku. 
Jest nas za mało, by sprawnie prowadzić nasz szkuner. Nie możemy zredukować 
żagli, gdyż nie bylibyśmy w stanie ich podnieść. Zmierzamy do pewnej zguby. 
Zaistniała sytuacja najbardziej drażni oficera. Jego twarda natura nie może 
pogodzić się z zaistniałymi faktami. Pozostałych dwóch marynarzy zupełnie 
flegmatycznie, bez szemrania i cierpliwie wykonuje rozkazy, przygotowani na 
najgorsze. Oficer jest Rumunem, reszta, to Rosjanie. 
2 sierpnia, północ

       Z krótkiego snu wyrwał mnie krzyk. W gęstej mgle nic nie było widać. 
Pobiegłem do oficera. On też usłyszał ten krzyk, obszedł cały pokład, lecz 
nigdzie nie znalazł wachtowego. A zatem zginął jeszcze jeden majtek. Oficer 
twierdzi, że właśnie przeszliśmy przez Cieśninę Dover. Jakby na potwierdzenie 
jego słów mgła uniosła się nieco, a my ujrzeliśmy North Foreland. 
3 sierpnia

       Koło połnocy chciałem zamienić przy sterze jednego już marynarza. 
Sterówka była pusta! Wiatr wiał równo, lecz mimo to obawiałem się zostawić ster 
bez opieki. Krzykiem wezwałem oficera. Wybiegł na pokład w samej tylko 
bieliźnie, a wyraz jego twarzy świadczył o tym, jak bliski jest utraty zmysłów. 
Podszedł do mnie i - jakby się bał, że go kto usłyszy - szepnął mi na ucho: 
       - On rzeczywiście jest na statku. Późnym wieczorem, gdy stałem na 
wachcie, zauważyłem wysokiego, chudego i bardzo bladego człowieka. Stał on na 
pokładzie przy samym dziobie i jakby coś oglądał. Podszedłem go od tyłu i wbiłem 
mu w plecy nóż. Lecz ostrze przeszło przez niego jak przez mgłę - tu wyjął zza 
pazuchy groźny sztylet, szaleńczo prujący powietrze. - Znajdę ja drania! Pewnie 
ukrywa się w jednej z tych skrzyń. Zaraz wszystkie pootwieram. Niech pan 
łaskawie pozostanie przy sterze - położył palec na ustach i zszedł pod pokład. 
       Zaczęło mocno wiać i nie mogłem opuścić steru. Widziałem, jak oficer 
wyszedł z latarnią i skrzynią narzędzi, a następni zniknął w ładowni. 
Niewątpliwie oszalał, pomieszały mu się zmysły, a zatem nie ma sensu odwodzić go 
od zamiaru. Wiele szkody ładunkowi nie wyrządzi; według listy przewozowej 
skrzynie zawierają tylko glinę. Stoję przy sterze i jednocześnie piszę te słowa. 
Muszę tu tkwić dopóty, dopóki mgła nieco się podniesie. Wtedy spróbuję 
doprowadzić szkuner do najbliższego portu... 
       Tracę wszelką nadzieję. Wierzyłem, że praca fizyczna w ładowni uspokoi 
oficera na tyle, że będzie on mógł być dalej moją prawą ręką, ale stało się 
zupełnie odwrotnie. Z ładowni odezwał się niesamowity, mrożący krew w żyłach 
krzyk pełen grozy. Po chwili pierwszy oficer dosłownie wyleciał z ładowni niczym 
kula armatnia, blady, śmiertelnie przerażony i - kompletnie oszalały - krzyczał 
wniebogłosy: 
       - Ratujcie mnie! Pomocy! Jest tam! Widziałem go! Niech go pan zniszczy, 
zanim będzie za późno. Jedyny ratunek w morzu, kapitanie! Innego wyjścia nie ma! 

       Wykrzyczał to wszystko z furią ciężkiego wariata i zanim mogłem coś 
powiedzieć - przeskoczył poręcz i rzucił się w morze. 
       Chyba wreszcie zrozumiałem. To właśnie on, zwariowawszy, pozbywał się 
swoich kolegów i podwładnych z załogi, wyrzucał ich za burtę, a teraz sam 
podążył ich śladem. Boże! Jak ja się wytłumaczę przed Izbą Morską? Wracam sam, a 
wypłynęło nas tylu. Kto mi uwierzy, że wchodziły tu w grę siły nadprzyrodzone, 
kiedy nie będę miał ani jednego świadka? Jako kapitan - jestem skończony... 
Lecz, żeby stanąć przed sądem Izby Morskiej, muszę dobić do jakiegoś portu. Czy 
zdołam? Bóg wie... 
4 sierpnia

       Mgła jest tak gęsta, że można by wbić w nią siekierę. Nie mam odwagi 
zejść pod pokład, boję się również opuścić ster. Czuwałem całą noc i sam GO 
zobaczyłem. Niech Bóg mi wybaczy, ale oficer miał rację, rzucając się za burtę. 
Zawsze to lepiej zginąć normalnie, śmiercią marynarza. Tylko że ja jestem 
kapitanem. Kapitanowi nie wypada porzucić swojego statku. Jest jedna możliwość: 
opuścić statek jako ostatni. Jest wszakże jeszcze inna możliwość; uważam, że 
bardziej honorowa: pójść na dno razem ze swoją łajbą. Postanowiłem przyjąć takie 
rozwiązanie, jakie uważam w tej sytuacji za stosowne. A ponieważ nie będę już 
mógł pisać - przekazuję ostatnią informację: przywiązuję się liną do koła 
sterowego, biorę w dłonie to, czego ON nie odważy się dotknąć. Niech się stanie, 
co ma się stać. Skoro nie mogę uratować życia, staram się ratować przynajmniej 
honor kapitana i własną duszę. Siły mnie opuszczają, zbliża się noc. Jeżeli mój 
szkuner roztrzaska się, to czy ktoś odnajdzie tę butelkę? Jeżeli tak, może 
uwierzy. Boże! Ty jeden znasz całą prawdę. A wy - ludzie - spróbujcie zrozumieć 
nieszczęsną duszę starego wilka morskiego, który do ostatniego tchnienia próbuje 
wykonywać swoje obowiązki zgodnie z Kodeksem Morskim... 
       Tyle zapiski. Cała sprawa jest wciąż otwarta. Nie ma komu dać świadectwo. 
Nie ma jak udowodnić, czy chodzi o wypadek, czy o zbrodnię. 
       Ludzie uznają kapitana za bohatera. Miasto chce wyprawić uroczysty 
pogrzeb. Z tego, co wiem, kondukt żałobny ma wytyczoną następującą marszrutę: 
trumnę ze zwłokami kapitana przewiozą kawałek rzeką Esk, następnie starsi miasta 
i kapitanowie przeniosą ją na ramionach na wzgórze po niezliczonych schodach i 
złożą do grobu na cmentarzu w pobliżu opactwa. Wybrano miejsce, z którego 
rozpościera się przepiękny widok na miasto, port i otwarte morze. O udział w 
uroczystościach żałobnych były niemalże przetargi. O niesienie trumny ubiegają 
się wszyscy właściciele barek, kutrów i frachtowców oraz co zacniejsci obywatele 
portowego miasta Whitby. Pogrzeb odbędzie się jutro. Może na tym skończy się 
jeszcze jedna z niewyjaśnionych morskich tajemnic. 
Notatnik Miny Murray
8 sierpnia

       Lucy przez całą noc spała bardzo niespokojnie. Była okropna burza, w 
kominach aż huczało, grzmoty przypominały salwy armatnie. Lucy dwa razy wstała i 
ubrała się. Na szczęście była bardzo czujna. Budziłam się, rozbierałam ją i 
kładłam z powrotem do łóżka, a ta biedaczka o tym nie wiedziała. 
       Pomimo to, wstałyśmy dość wcześnie i poszłyśmy do portu, by - gnane 
zwykłą kobiecą ciekawością - same zobaczyć, czy nocna burza spowodowała jakieś 
większe spustoszenie na kotwicowisku przy nabrzeżu i na przyległych do portu 
plażach. Przedtem widziałam wiele marynistycznych obrazów - i łagodnych i 
dramatycznych - a tu mam okazję do konfrontacji sztuki z rzeczywistością. 
Zainteresowania Lucy w dużej mierze zgodne są z moimi. W porcie było już wielu 
ludzi, albowiem mieszkańcy kortowego miasta i turyści interesują się - jakby tu 
powiedzieć - "krajobrazem po burzy", chociaż i jedni, i drudzy, z całkowicie 
innych powodów. Było już spokojniej, wiatr ustał, lecz fala była wciąż wysoka, 
grzebienie bałwanów białe jak śnieg, przypominały plamę na ciemnym piwie. Cieszę 
się, że Jonathan nie przeżył wczorajszej nocy na morzu, lecz na lądzie. Chociaż 
- licho wie, gdzie on ją przeżył. Ani znaku życia. Jonathanie! Gdzie jesteś? Jak 
ci się powodzi? Wracajże, kochany! Martwię się o Ciebie i nie wiem, co robić. 
Czy w ogóle mogę cokolwiek zrobić dla Ciebie? Kompletna beznadzieja... 
Jonathanie!!! 
10 sierpnia

       Pogrzeb biednego kapitana był wzruszający. Wzięły w nim udział wszystkie 
statki przebywające w porcie. Trumnę nieśli - od Tate Hill Pier aż do grobu w 
cmentarnym parku - sami kapitanowie żeglugi wielkiej. Razem z Lucy 
przyglądaliśmy się całej ceremonii z naszej ławki, obok której zresztą został 
pochowany. Lucy była tym wszystkich bardzo przejęta. Prześladuje mnie wciąż 
jedna myśl, że - czego jestem pewna - Lucy miewa złe sny. Co więcej, 
podejrzewam, że coś z nią nie jest w porządku. Że z nią, lub w niej, dzieje się 
coś dziwnego. 
       Dziś rano znaleziono przy naszej ławce starego pana Swalesa. Nie żył. 
Miał złamany kark, a jego pośmiertna twarz wyrażała bezgraniczną zgrozę. Jego 
oczy - jak mówili świadkowie - pełne były strachu, a zawsze mi się wydawało, że 
strach jest ostatnim uczuciem, o które by można go podejrzewać. Biedny 
staruszek! Wiem przecież, że przewidywał swoją rychłą śmierć. Sam mi o tym 
mówił, a Lucy o tym wiedziała. Dziewczynę wzrusza każda drobnostka. Jeden z 
kolegów pana Swalesa zawsze przychodził ze swoim pieskiem. Podczas pogrzebu był 
z nim także. Piesek był łagodny i jeszcze nie słyszałem, żeby szczekał lub na 
kogoś warczał. Jakże więc byłam zdziwiona, gdy podczas ceremonii pogrzebowej ów 
piesek odbiegł na bok, usiadł i żałośnie wył i poszczekiwał. Jego pan próbował 
go przywołać i uspokoić - lecz nic z tego. Pies jakby oszalał. Jeżył sierść, wył 
w zapamiętaniu i szczekał na trumnę. Starszy pan siłą przyciągnął go z powrotem 
do naszej ławki. Piesek dotknął nosem nagrobka u naszych stóp i zaczął się 
trząść jak w agonii. Głaskałam go, wiedząc, że mnie lubi, ale i to niewiele 
pomogło. Lucy, która też znała i lubiła tego pieska, nawet go nie dotknęła, 
patrząc na niego inaczej niż zwykle, w jej wzroku było coś przerażającego i - 
muszę tak powiedzieć - lubieżnego. Obawiam się, że ten pies przyśni jej się 
dzisiejszej nocy. Dlatego postanowiłam Lucy przed snem nieco zmęczyć, aplikując 
jej dłuższy spacer wzdłuż klifowego wybrzeża. 
Rozdział 8 - Notatnik Miny Murray
Tego samego dnia, godz. 23.00

       Jestem bardzo zmęczona. Gdybym prowadzenie swojego dziennika nie uważała 
za swój obowiązek, nawet bym go dziś wieczór nie otworzyła. Spacer był długi. 
Lucy jakby odzyskała dobre samopoczucie. Nie opodal latarni morskiej 
napotkałyśmy kilka krów. Trochę nas wystraszyły. Wstąpiłyśmy na herbatę do 
starej, istniejącej tu od niepamięci herbaciarni. Lucy była już zmęczona. 
Postanowiliśmy iść spać. W domu zastałyśmy młodego kapitana, którego matka Lucy 
zaprosiła na kolację. Myślę, że biskup powinien zająć się wychowywaniem młodych 
kapłanów, by ci wychodzili natychmiast po zobaczeniu dwóch śpiących panienek. 
       Lucy już śpi, oddycha równomiernie, policzki ma czerwone. Wierzę, że 
najgorsze już minęło i że przestaną ją prześladować złe sny. Do pełnego 
szczęścia brakuje mi tylko wiadomości od Jonathana. 
11 sierpnia, godz 3.00

       Znów otwieram swój notatnik. Trudno będzie mi zasnąć ponownie, mogę więc 
pisać. Przeżyłyśmy okropną przygodę. Przebudziłam się, mając dziwne uczucie, że 
jestem w pokoju sama. Podeszłam do łóżka Lucy i stwierdziłam, że łoże jest 
puste. Nie było jej w pokoju. Drzwi były zamknięte, lecz nie na klucz, chociaż 
byłam pewna, że wieczorem przekręciłam klucz w zamku. Sprawdziłam, co Lucy na 
siebie włożyła. Jeżeli tylko szlafrok - będzie w domu. Jeżeli suknię - wyszła na 
zewnątrz. Lecz w szafie wisiał i szlafrok, wisiały też jej wszystkie sukienki. 
"Bogu dzięki" - pomyślałam. "Nie może być daleko, ponieważ ma na sobie tylko 
nocną koszulę" - pomyślałam. Zbiegłam na dół, do pokoju gościnnego. Nikogo! 
Potem zajrzałam do wszystkich pokoi. Lucy nie było w domu. Sprawdziłam drzwi 
wyjściowe. Otwarte. Potem furtkę do ulicy - również nie zamknięta! 
Przestraszyłam się, albowiem Lucy musiała wyjść na miasto tak jak była - tylko w 
nocnej koszuli! Wskoczyłam szybciutko w wełnianą kurtkę i wybiegłam na 
poszukiwanie Lucy. Dokąd mogła pójść?! Na wieży wybiła właśnie pierwsza w nocy i 
nigdzie ani żywej duszy. Pobiegłam wzdłuż North Treeace - po kimś w białej 
koszuli ani śladu, potem biegłam wzdłuż klifowego pobrzeża - znów nikogo! Wtedy 
wpadłam na myśl, czy Lucy może poszła do naszej ławki na cmentarzu, gdzie tak 
bardzo lubiła ze mną przesiadywać. Właśnie na chwilę wyszedł zza chmur srebrny 
księżyc, a w jego blasku dojrzałam białą postać na wzgórzu. To musiała być tylko 
Lucy. Zdawało mi się, że nie była sama. Tuż przy niej widniała jeszcze jedna 
sylwetka, a z tej odległości trudno mi było określić jej charakter. Może 
człowiek, może zwierzę? Księżyc znów znikł za chmurą, a ja pobiegłam w znajomym 
kierunku. W mig, jak nigdy przedtem, pokonałam te liczne schody, biegnąc prosto 
do naszej ławki. Tylko tam spodziewałam się odnaleźć Lucy, zanim ktoś obcy ją 
dojrzy i sprawa jej lunatyzmu przestanie być tajemnicą. Pokonując już ostatnie 
stopnie, znów dojrzałam białą sylwetkę. "Lucy, Lucy" - krzyknęła i towarzyszący 
jej cień podniósł się i jakby rozpłynął. Zastałam Lucy na naszej ławce. 
Siedziała nieruchomo, a jej głowa oparta była o brzeg ławki. Spała... Usta miała 
lekko rozchylone i cicho jęczała. W śnie podniosła rękę, kładąc dłoń na szyi. 
Cała się trzęsła, jakby z zimna. Otuliłam ją swoją kurtką. Żeby jej było 
bardziej ciepło, zapięłam jej agrafką golf przy szyi. Pewnie ją ukłułam, 
ponieważ przyłożyła dłoń do szyi i lekko westchnęła. Próbowałam ją delikatnie 
obudzić, wkładając na jej stopy swoje trzewiki. Wreszcie otworzyła oczy, ale 
wcale nie była zdziwiona tym, że mnie widzi. Prawdą jest i to, że nie miała 
świadomości, gdzie się znajduje. Prowadziłam ją do domu. Po drodze specjalnie 
weszłam w gęste błoto, żeby przypadkowy przechodzień nie zauważył, że jestem 
bosa. 
       Na szczęście, nikt nas nie spotkał. Tylko raz mijał nas jakiś nietrzeźwy 
przechodzień. Przystanęłyśmy w bramie, zanim nie przeszedł. Chodziło mi przede 
wszystkim o dobre imię Lucy. W domu odmówiłyśmy modlitwę i położyłyśmy się spać. 
Postanowiłam, że o tej przygodzie nie powiem jej matce. Starsza pani mogłaby 
przeżyć duży wstrząs. Zamknęłam drzwi na klucz, a ten przywiązałam sobie do 
nadgarstka. Nad morzem już świtało. Lucy zasnęła twardo. 
Tego samego dnia, po południu

       Lucy spała jak niemowlę, jej nocna wycieczka zdawała się nie pozostawiać 
żadnego śladu. Wręcz odwrotnie - wyglądała zdrowiej niż zwykle. Było mi bardzo 
przykro, że ją ukłułam. Że ją skaleczyłam agrafką w szyję... Miała bowiem na 
gardle widoczny ślad ukłucia, a na nocnej koszuli widniała kropelka zastygłej 
krwi. Próbowałam się jej wytłumaczyć, ale ona - śmiejąc się - powiedziała, że to 
nic takiego. Całe szczęście, że to nakłucie jest nieduże i żadnego śladu nie 
powinno po nim pozostać. W każdym razie nie będzie najmniejszej blizny. 
Tego samego dnia, noc

       Przeżyłyśmy szczęśliwy dzień. Powietrze było czyste, słońce jasne, wiał 
świeży wiaterek. Kolację zjadłyśmy w lasku Mulgraw, dokąd odstawiła nas swoim 
koczem lady Westenra. Starsza pani bardzo lubi, że wszędzie chodzimy z Lucy 
razem. Mówi, że moje towarzystwo wpływa na Lucy pozytywnie. Ja jednak odczuwam 
dotkliwie brak Jonathana. Spać poszłyśmy dość wcześnie. Dzisiaj Lucy powinna być 
spokojna. Lecz na wszelki wypadek przywiązałam sobie klucz do nadgarstka. Tej 
nocy chyba nic się nie przytrafi. 
12 sierpnia

       Przeliczyłam się, ponieważ Lucy dwa razy w nocy wstawała, chcąc wyjść na 
zewnątrz. Była jakby bardzo niezadowolona, kiedy nie mogła odnaleźć klucza. 
Obudziła się wcześnie, położyła się obok mnie w moim łóżku i opowiadała mi o 
Arturze. Powiedziałam jej, jak bardzo martwię się o Jonathanie. Zaczęła mnie 
pocieszać. Nawet jej się poniekąd udało. Jestem spokojniejsza. 
13 sierpnia

       Dzień przebiegł dość spokojnie, ale ja i tak położyłam się z kluczem 
przywiązanym do nadgarstka. W nocy coś mnie obudziło. Kiedy otworzyłam oczy, 
zobaczyłam Lucy siedzącą na łóżku - i oczywiście śpiącą - zapatrzoną w okno. 
Wstałam cichutko, podeszłam i odsłoniłam kotarę. Noc była jasna, księżyc lśnił 
jak nowa pensówka. Za oknem krążył duży nietoperz. Dwa razy lekko musnął 
skrzydłem szybę, ale kiedy mnie zobaczył przestraszył się i odleciał ponad 
portem w kierunku opactwa. Lucy znów się położyła i do rana spała spokojnie. 
14 sierpnia

       Cały dzień spędziłam na Wschodnim Urwisku. Lucy kocha to miejsce. Tylko z 
trudem udaje mi się namówić ją do powrotu na obiad, podwieczorek, czy kolację. 
Dziś po południu rzuciła dziwną uwagę. Właśnie wracałyśmy do domu, kiedy już na 
końcu schodów zatrzymała się, by jeszcze raz spojrzeć na tę cudowną scenerię 
nadmorskiego wieczoru. Słońce powoli chowało się za Kettleness; na Wschodnie 
Urwisko i na stare opactwo padały czerwone już promienie zachodzącego słońca i 
cała okolica tonęła w różowej poświacie. W milczeniu napawałyśmy się wspaniałym 
widokiem, kiedy Lucy, ni to do mnie, ni to do siebie, zaszeptała: 
       - Znów te czerwone oczy. Takie same. 
       Powiedziała to całkiem bez związku. Ukradkiem spojrzałam w jej twarz i 
zauważyłam, że Lucy znajduje się jakby w półśnie. Nic jej na to nie 
odpowiedziałam, tylko powiodłam wzrokiem w ślad za jej spojrzeniem. Lucy 
patrzyła w kierunku naszej ławki, na której teraz siedziała samotna postać, 
wysoka i chuda, z oczyma - zdawało się - całkiem czerwonymi. Tłumaczyłam Lucy, 
że ma tu miejsce tylko zwykłe złudzenie optyczne, wywołane czerwonawą poświatą 
zachodzącego słońca, ale ona jakby mnie nie słuchała. Chyba myślała o tej 
straszliwej nocy, a ja postanowiłam nigdy jej o tym zdarzeniu nie przypominać. 
Po chwili byłyśmy już w domu. Lucy dokuczał ból głowy, więc położyła się 
wcześnie. Ja, myśląc nieustannie o Jonathanie, wyszłam jeszcze na przechadzkę 
wzdłuż klifowego pobrzeża. Księżyc był w pełni, widoczność była jak za dnia. 
Spojrzałam w kierunku naszego okna i zobaczyłam Lucy, wychylającą się na 
zewnątrz. Myśląc, że już mnie wygląda, pomachałam jej ręką, ale ona nie 
reagowała na moje gesty. Wówczas księżyc wyraźnie oświetlił nasze okno, a ja 
dokładnie zobaczyłam, że Lucy ma głowę opartą o framugę i śpi jak zaklęta. Przy 
niej siedziało coś, co przypominało wielkiego ptaka. Bałam się, że Lucy gotowa 
się przeziębić, więc co sił pobiegłam do domu. Kiedy wstępowałam do naszego 
pokoju, Lucy - wciąż we śnie - kładła się właśnie z powrotem do łóżka, trzymając 
się dłonią za gardło. Nie budziłam jej. Sprawdziłam tylko, czy okna i drzwi są 
dobrze zamknięte. Lucy śpi jak niemowlę, ale wydaje się bledsza niż zwykle. 
Pewnie bardzo tęskni za Arturem. 
15 Sierpnia

       Wstałam później, niż zwykle. Lucy też spała, dopóki nie wezwano nas na 
śniadanie. Podczas posiłku otrzymałyśmy miłą wiadomość. Ojcu Artura znacznie się 
poprawiło i obaj pragną, by ślub odbył się jak najwcześniej. Matka Lucy także 
bardzo się z tego cieszy, ale wszyscy, oprócz niej, wiemy, że nieboga ma dni 
policzone. Lekarz powiedział mi wcześniej w zaufaniu, że serce starszej pani 
wytrzyma jeszcze zaledwie kilka miesięcy. Wszystko zależy od spokoju. To dobrze, 
że nic jej nie wspominałam o tej dziwnej i strasznej nocy. Wierzę, że ślub córki 
przedłuży matce życie. 
17 sierpnia

       Przez dwa dni nie otwierałam swojego dziennika. Nad naszym szczęściem 
jakby uniósł się dzień bezlitosnego przeznaczenia. Jonathana jak nie pisał, tak 
nie pisze. Nie potrafię sobie wytłumaczyć stanu Lucy. Z każdym dniem traci 
kolor, jest senna, dusi się. Co noc śpię z kluczem na nadgarstku, a Lucy wciąż 
wstaje, ubiera się i wysiaduje przy otwartym oknie. Wczorajszej nocy zastałam ją 
wychyloną z okna, budziłam ją, a ona sprawiała wrażenie zemdlonej. Kiedy się 
wreszcie ocknęła, była jakby nieprzytomna i cichutko płakała. Zapytałam, jak to 
się dzieje, że wciąż chodzi do okna, ale ona tylko pokręciła głową i odwróciła 
się w drugą stronę. Ślad na jej gardle po moim nieszczęśliwym ukłuciu agrafką 
nie chce się goić. Co gorsza, zdaje się powiększać. Jeżeli nie zagoi się w ciągu 
najbliższych dni, wezwę lekarza. 
Pismo kancelarii adwokackiej Samuel F. Billington i syn, Whitby, do panów 
Cartera, Patersona i spółki w Londynie
17 sierpnia

Szanowni Panowie, 
       za pośrednictwem Wielkiej Kolei Północnej odesłaliśmy Wam przesyłkę, 
którą należy dostarczyć ze stacji King Cross do posiadłości Carfax w Purfleet. 
Budynek jest obecnie nie zamieszkany, lecz w załączeniu przesyłamy klucz z 
dokładnym oznaczeniem. 
       Przesyłka składa się z pięćdziesięciu skrzyń, które prosimy złożyć 
łaskawie w tej części domu, która oznaczona jest na załączonym szkicu literą 
"A". Wasz przedstawiciel znajdzie to miejsce bez trudu, jest to bowiem stara 
kapliczka, należąca do posiadłości. Przesyłka odjeżdża dziś wieczorem o godz. 
21:30, na Kings Cross powinna być jutro o 16:30. Bylibyśmy wdzięczni, gdyby Wasz 
przedstawiciel czekał na przesyłkę z podstawionymi wozami, by przetransportować 
skrzynie na miejsce przeznaczenia. Jeżeli zaś chodzi o opłatę transportu, 
przesyłamy zaliczkę w wysokości 10 funtów, której przyjęcie prosimy łaskawie 
potwierdzić. Gdyby opłata była niższa, prosimy o łaskawe zwrócenie nadwyżki. 
Jeżeli zaś koszty byłyby wyższe, różnicę uregulujemy od ręki. Po złożeniu 
skrzyń, klucze prosimy zostawić w głównym holu. Jesteśmy przekonani, że nie 
wykroczymy poza ramy przyjętej kurtuazji handlowej, jeżeli zwrócimy Waszą 
łaskawą uwagę na fakt, że przesyłka jest pilna. 
       Z wyrazami najwyższego szacunku, oddani Wam szczerze i zawsze gotowi do 
współpracy 
Samuel F. Billington i syn
Pismo panów Cartera, Patersona i spółka, Londyn, do kancelarii adwokackiej 
Bellington i syn, Whitby
21 sierpnia

Drodzy Panowie, 
       potwierdzamy otrzymanie sumy 10 funtów i według załączonego rachunku 
zwracamy Wam kwotę 1 funta, 17 szylingów i 9 pensów. Przesyłkę dostarczyliśmy 
dokładnie według Waszych wskazań, a klucze zostawiliśmy w holu głównym. 
       Z wyrazami szacunku oddani Wam 
Carter, Peterson i spółka
Notatnik Miny Murray
18 sierpnia

       Stan zdrowia Lucy poprawia się. Całą noc przespała spokojni, ani razu nie 
wstawała. Jej policzki zbyt często jednak bywają blade, jak u człowieka, który 
cierpi na anemię. Ostatnio miewa przebłyski dobrego humoru. Napomknęła nawet o 
owej nocy, ujmując to w słowach: 
       - Przynajmniej bosymi stopami nie narobiłam za wiele hałasu i nie 
obudziłam tych nieboszczyków. 
       Zapytałam, czy wtedy coś jej się śniło. 
       - Coś niecoś. Lecz wszystko w tym śnie było takie realne. Czułam ogromną 
wewnętrzną potrzebę pójścia na naszą ławkę. Nie wiem dlaczego. Pamiętam, jak 
szedłam ulicami i przez most. Gdy zbliżałam się do schodów, słyszałam wycie 
psów. Przypominam sobie coś wysokiego, czarnego o czerwonych oczach. Wydawało mi 
się, jakbym się zanużała w głębokiej, zielonkawej wodzie. W uszach mi huczało. 
Nagle wszystko się rozpłynęło, czułam, jak moja dusza opuszcza ciało i wiruje w 
powietrzu. Cudowne, błogie bycie - nie bycie przerwało mi coś w rodzaju 
gwałtownego trzęsienia ziemi. Myślałam, że pod naszą ławką uaktywnił się wulkan, 
ale to tylko ty próbowałaś mnie delikatnie obudzić. 
       Jej dziwna reakcja dała mi wiele do myślenia. Postanowiłam unikać tego 
tematu jak ognia. 
       Rześki wiatr znów zaczerwienił policzki Lucy. Spędziłyśmy przyjemny 
wieczór. 
List siostry Agaty ze szpitala św. Józefa i Panny Marii, Budapeszt, do panny 
Wilhelminy Murray
12 sierpnia

Droga Pani, 
       piszę na prośbę pana Jonathana Harkera, który nie ma jeszcze na tyle sił, 
by pisać samemu, chociaż - chwała Jezusowi Chrystusowi, św. Józefowi i Pannie 
Marii - czuje się znacznie lepiej. Pan Jonathan leży u nas już szósty dzień na 
ciężkie zapalenie opon mózgowych. Prosił o przekazanie pani serdecznych 
pozdrowień. Jednocześnie piszę i do pana Petera Hawkinsa z Exeteru, któremu 
przekazuje ukłony i zapewnienie, że powierzone mu zadanie wykonał zgodnie ze 
zleceniem. Panu Jonathanowi jest ogromnie przykro, że spóźnia się do domu, lecz 
jego stan zdrowia wymaga jeszcze kilkutygodniowego pobytu w naszym sanktuarium. 
Dopiero po wyzdrowieniu pozwolimy mu na kontynuowanie podróży. Pacjent prosił, 
by panią zawiadomić, iż nie ma przy sobie odpowiedniej gotówki, a bardzo 
chciałby za swój pobyt zapłacić, by - jak sam powiedział - nie okradać tych, 
którzy bardzo potrzebują naszej bezpłatnej pomocy. 
       Proszę przyjąć wyrazy mojego szczerego szacunku i życzenia wszelkiej 
pomyślności. 
Siostra Agata

       PS. Mój pacjent właśnie zasnął, dlatego ośmielam się otworzyć ten list i 
dopisać kilka słów od siebie. Dużo mi o Pani opowiadał i wiem, że macie zamiar 
wkrótce się pobrać. Niech dobry Bóg Wam błogosławi. Nasz doktor powiedział, że 
Jonathan przeżył ogromny szok - w sanie delirium okropnie bluźnił, ale ja wiem, 
że było to majaczenie w stanie kompletnej nieświadomości - nieustannie mówił o 
wilkach, truciźnie, o krwi, o demonach i duchach, i takich rzeczach, które boję 
się nawet wymienić. Niech Pani, na miłość Boską, w przyszłości nie dopuszcza, by 
wpadał w podobny stan psychiczny; należy oszczędzać mu sytuacji wstrząsowych i 
zbyt wielkich emocji. Choroba ta bowiem pozostawia w psychice człowieka 
długotrwałe ślady. Nie mogliśmy do Pani napisać wcześniej, ponieważ niczego nie 
wiedzieliśmy o tym człowieku. Przyprowadzono go do nas prosto z pociągu, a 
zawiadowca stacji twierdził, że człowiek ten wbiegł na dworzec, wpadł do kasy i 
krzyczał, żeby mu dać bilet do domu. Kiedy stwierdzono, że jest Anglikiem, 
wydano mu bilet do najodleglejszej stacji kolei kalusenbrigskiej. Zapewniam 
Panią, że jest u nas pod dobrą opieką. Swoim miłym zachowaniem pozyskał serca 
nas wszystkich. Powodzi mu się dobrze i za kilka tygodni stanie na nogach. Modlę 
się do Boga, do św. Józefa i do Panny Marii, prosząc o szczęśliwe dni dla Was 
obojga. 
Dziennik dr. Sewarda

       U Renfielda, wczoraj w nocy, nastąpiła dziwna i nieoczekiwana zmiana. 
Około ósmej zaczął się denerwować i pociągał nosem jak pies, który coś 
zwietrzył. Pielęgniarz zwrócił na to uwagę i wiedząc, że ten przypadek mnie 
interesuje, starał się sprowokować pacjenta do rozmowy. Renfield zwykle słucha 
pielęgniarza, odnosząc się do niego uprzejmie, ale tym razem zupełnie go 
zlekceważył. Powiedział buńczucznie: 
       - Z panem nie mam o czym rozmawiać. Nie zasługuje pan na rozmowę ze mną. 
Mistrz nadchodzi. 
       Pielęgniarz uważa, że Renfield popadł w fanatyzm religijny. Musimy bardzo 
uważać, albowiem silne chłopisko, opanowane przez fanatyzm religijny, jest 
ogromnym zagrożeniem dla otoczenia, odkąd wykazuje manię zabijania. O dziewiątej 
odwiedziłem go osobiście. Zachowywał się wobec mnie tak samo, jak względem 
pielęgniarza. Jeszcze trochę i nabierze przekonania, że jest Bogiem. 
       W ciągu następnej pół godziny nerwowość Renfielda jakby wzrastała. 
Obserwowałem go z ukrycia. Nagle w jego oczach pojawiła się niepewność, jakże 
charakterystyczna dla szaleńców, opanowanych przez ideé fixe. Złagodniał jak 
baranek, pełen rezygnacji usiadł na brzegu łóżka i patrzył w jeden punkt. 
Chciałem się dowiedzieć, czy ta apatia nie jest li tylko udawana, czy nie 
powiela metody stosowanej przez symulantów, a więc próbowałem go naciągnąć na 
rozmowę o jego ulubieńcach. Temat ten zawsze podejmował z wyraźnym ożywieniem. 
Długo milczał, a potem warknął: 
       - Do diabła z tym paskudztwem! To mnie nic nie obchodzi! 
       - Co takiego? - zawołałem. Już pana nie obchodzą pająki? (Na pewno zajął 
się pająkami, a jego zeszyt znów zapełniają kolumny cyfr). 
       - Druhny oczekują nadejścia panny młodej, wypatrując jej błagalnym 
wzrokiem - odpowiedział zagadkowo. Lecz gdy panna młoda nadchodzi, spełnione 
oczekiwanie sprawia druhnom zawód. 
       Więcej nie powiedział ani słowa, siedział nieruchomo na łóżku i patrzył w 
jeden punkt. 
       Zażyłem chloral, ów nowoczesny środek nasenny, rzucający człowieka w 
objęcia Morfeusza - i położyłem się spać. Zegar wybijał drugą, kiedy obudził 
mnie pielęgniarz, zawiadamiając, że Renfield uciekł. Szybko wskoczyłem w to, co 
miałem pod ręką i pobiegłem na dół. Mój pacjent jest na tyle niebezpieczny, iż 
nie może przybywać na wolności. Pielęgniarz opowiedział mi pośpiesznie, że 
jakieś dwadzieścia minut temu zaglądał przez wizjer (zwany judaszem) do pokoju 
Renfielda, ale ten wydawał się spać spokojnie. Przed chwilą natomiast, kiedy 
przechodził koło jego drzwi, usłyszał brzęk szkła. Szybko wszedł do pokoju i 
zobaczył, jak pacjent wyskakuje przez okno. spojrzał tylko, w jakim kierunku ten 
wariat podąża, potem czym prędzej mnie obudził. Podążaliśmy śladem uciekiniera. 
Rychło ujrzeliśmy białą postać, przesadzającą wysoki mur, oddzielający naszą 
placówkę od opuszczonej posiadłości. Powiedziałem pielęgniarzowi, żeby szybko 
sprowadził jeszcze ze trzech czy czterech ludzi, sam przystawiłem do muru 
drabinę i przeszedłem na drugą stronę. Znów dojrzałem postać Renfielda. 
Śledziłem go aż do odległego krańca budowli. Renfield zatrzymał się przy 
dębowych drzwiach, prowadzących do kaplicy. Przylgnął do nich całym ciałem. 
Najwidoczniej z kimś rozmawiał. Nie zrozumiałem ani słowa, ale bałem się 
zbliżyć, by pacjenta nieprzestraszyć; prawdopodobnie znów uciekł. Gonić wariata 
to gorsze, niż gonić rój pszczół. Renfield wcale nie zwracał uwagi na otoczenie. 
Kiedy dołączyli do mnie pomocnicy i otoczyliśmy pacjenta, podszedłem wtedy 
bliżej i usłyszałem jak renfield mówi: 
       - Przyszedłem wykonać Twoje rozkazy, Mistrzu. Jestem Twoim niewolnikiem i 
wiem, że szczodrze mnie wynagrodzisz za wierną służbę. Już od dawna czczę 
Ciebie. Wreszcie jesteś w pobliżu. Rozkazuj! Wiem, że mnie wynagrodzisz. 
       A więc Renfield to egoista. Bez przerwy myśli tylko o własnej korzyści. 
       Kiedy się na niego rzuciliśmy bronił się jak tygrys. Zaskoczyła mnie jego 
ogromna siła. Dotąd nie widziałem jeszcze żadnego wariata w tak dzikim 
paroksyzmie. Całe szczęście, że jego siłę i przewrotność odkryliśmy na czas. 
       Odezwał się dopiero wtedy, kiedy spętaliśmy go kaftanem bezpieczeństwa i 
zamknęli w pokoju o miękkich, wytapicerowanych ścianach. 
       - Będę cierpliwy, Mistrzu - powiedział. - Wiem, żeś przyszedł. 
Rozdział 9 - List Miny Harker do Lucy Westenry
Budapeszt, 24 stycznia

Droga Lucy! 
       Wiem, jak niecierpliwie oczekujesz wiadomości o tym, co wydarzyło się od 
czasu naszego pożegnania na dworcu w Whitby. Szczęśliwie dotarłam do Hull, gdzie 
wsiadłam na statek do Hamburga. Stamtąd pojechałam pociągiem do Budapesztu. 
       Jonathana zastałam bardzo wymizerowanego. Jest jeszcze bardzo słaby i 
jakby niczego nie pamiętał. Przeżył jakiś okropny wstrząs, więc nawet nie chcę, 
żeby sobie przypominał, co właściwie spowodowało to, że znalazł się o krok od 
śmierci. Siostra Agata mówi, iż Jonathan majaczył o strasznych rzeczach, ale ona 
nigdy mi tego nie powtórzy, ponieważ - jak twierdzi - majaczenie chorego stanowi 
bożą tajemnicę, a ona musi respektować zasady swojego powołania. Następnego 
dnia, kiedy widziała, jak bardzo wszystko to mnie martwi, dodała: 
       - Mogę pani ujawnić tylko tyle, iż nie dopuścił się niczego takiego, co 
przyszła żona mogłaby mieć za złe przyszłemu mężowi. Cały czas o pani myśli, a 
nawet przez sen wymawia jej imię. Przeraziły go rzeczy, o których zwykły 
śmiertelnik nie ma pojęcia. 
       Ta dobra kobieta chyba myślała, że jestem o Jonathana zazdrosna. Ależ ja 
ufam mu bezgranicznie, chociaż muszę przyznać, że poczułam się szczęśliwa, 
dowiadując, iż przyczyną złego stanu Jonathana nie była kobieta. 
       Dziś rano, jak zwykle, siedziałam przy jego łóżku. Kiedy się przebudził 
poprosił mnie, żeby mu podać jego marynarkę, bo musi coś wyjąć z kieszeni. Wyjął 
z niej notatnik. Pomyślałam, że właśnie w nim można by znaleźć klucz do obecnego 
złego stanu zdrowia Jonathana. Być może wyczuł moje myśli, bowiem kazał mi 
powyglądać przez okno, ponieważ chce być przez chwilę sam. Wkrótce znów mnie 
przywołał i powiedział: 
       - Wilhelmino - a ja od razu wiedziałam, że mówi śmiertelnie poważnie, 
ponieważ nigdy nie zwracał się do mnie pełnym imieniem - wiesz dobrze, że między 
małżonkami powinno panować absolutne zaufanie. Nie powinny nas dzielić żadne 
tajemnice. Przeżyłem okropny wstrząs, a kiedy myślę o tym, co mi się 
przydarzyło, w głowie mi się kręci i sam już nie wiem, czy to prawda, czy tylko 
wymysł chorego mózgu. Miałem przecież zapalenie opon mózgowych i bliski byłem 
szaleństwa. Być może niewiele się różnię od zwykłego wariata. Moja tajemnica 
ukryta jest w tym oto notatniku, a ja nie mam ochoty jej poznać. Zabierz go, 
proszę, a jeśli chcesz przeczytaj, ale nigdy przy mnie nie wspominaj o jego 
treści. Chyba, że jakiś ważny powód zmusi mnie do powrotu ku tym złowrogim 
stronicom, które zapisałem przy zdrowych i przy chorych zmysłach. 
       Mówienie wyraźnie go męczyło. Schowałam mu notatnik pod poduszkę. Zaraz 
też poprosiłam siostrę Agatę, by porozmawiała z ordynarotem, żeby zezwolił na 
udzielenie mi w szpitalu ślubu z Jonathanem, i to jeszcze dzisiaj po południu. 
       Siostra Agata wróciła z wiadomością, że już posłano po angielskiego 
duchownego. Za godzinę będziemy małżeństwem... 
       Chwila ta, jak szybko przyszła, tak i minęła. Jonathan, wsparty na 
poduszkach, zdecydowanie i głośno wypowiedział swoje sakramentalne "TAK". A ja, 
mając od szczęścia ściśnięte gardło, ledwie wydałam głos. Gdy pastor i 
siostrzyczki opuścili salę, wyjęłam spod poduszki Jonathana jego notatnik, 
owinęłam go w biały papier i przewiązałam jasną wstążeczką, zapieczętowałam 
węzeł i na pieczęci odcisnęłam swoją ślubną obrączkę. Pocałowałam pieczęć i 
pokazałam paczuszkę swojemu mężowi. Mój Boże, Lucy! Po raz pierwszy używam 
określenia "mojemu mężowi". Przyrzekłam mu, że bez bardzo ważnego powodu 
pieczęci tej nie złamię. Milcząc uścisnął mi dłoń. 
       Cóż jeszcze, Moja Droga, mogę napisać? Jestem najszczęśliwszą kobietą na 
świecie. Daj Ci Boże, żebyś i Ty była taka szczęśliwa. Kończę ponieważ Jonathan 
już się budzi. 
       Kochająca Cię 
Mina Harker
List Lucy Westenry do Miny Harker
Whitby, 30 sierpnia

Droga Mino, 
       proszę przyjąć najserdeczniejsze pozdrowienia i milion całusów. 
Chciałabym, żebyście czym prędzej wrócili. Musicie trochę pomieszkać u nas. 
Tutejsze powietrze pomoże Jonathanowi stanąć na nogach. Mnie wyraźnie się 
poprawiło. Mam dobry apetyt, kipię życiem, śpię spokojnie. Somnambulizm chyba 
już minął, Artur mówi, że przybieram na wadze. Aha, zapomniałam Ci powiedzieć, 
że Artur jest u nas. Chodzimy razem na długie przechadzki, jeździmy konna, 
wiosłujemy, gramy w tenisa i wędkujemy. Coraz bardziej go kocham. A on powiada, 
że kocha mnie jeszcze bardziej. Znów mnie woła. Na razie tyle. 
Twoja Lucy

       PS. Pozdrowienia od mamy. Czuje się nieco lepiej. I jeszcze jedno: ślub 
mamy 28 września. 
Dziennik dr. Sewarda
20 sierpnia

       Renfield ostatnio zachowuje się tak spokojnie, iż niekiedy sprawia 
wrażenie normalnego. Jeszcze tydzień po swoim ataku przejawiał agresję, ale 
pewnej nocy, podczas pełni księżyca, nagle się uspokoił. Pielęgniarz mówi, że od 
tego czasu pacjent nieustannie powtarza: "Już czekam. Już czekam". 
       Poszedłem go obejrzeć. Jeszcze wciąż był w kaftanie bezpieczeństwa i 
przebywał w pokoju o wytapicerowanych ścianach. Mętne dotąd spojrzenie zastąpił 
wzrok pełen służalczej pokory. Kazałem uwolnić go z kaftana. Pielęgniarze przez 
chwilę byli niezdecydowani, ale w końcu wykonali moje polecenie. Pacjent 
zauważył ich zawahanie, a gdy zbliżył się do mnie, powiedział: 
       - Zdaje się ci gamonie myślą, że mógłbym panu wyrządzić krzywdę. Pan 
sobie wyobraża? Ja - i zrobić panu krzywdę. Głupcy! 
       Miło mi, że i chory umysł odróżnia mnie od pozostałych. Lecz i tak nie 
rozumiem go do końca. Czyżby chciał dać mi do zrozumienia, że mamy jakieś 
wspólne interesy i dlatego musimy trzymać razem? Nie udało mi się z niego 
niczego wyciągnąć. Proponowałem mu kociaka i dorodną kocicę, lecz nie wykazał 
zainteresowania. 
       - Kicham na koty - powiedział z powagą. - Muszę teraz dużo myśleć i 
czekać, czekać. 
       Poszedłem do siebie. Rano pielęgniarz zameldował, że Renfield aż do świtu 
zachowywał się normalnie, lecz potem opanował go niepokój i znów nawiedziła go 
agresja, następnie miotały nim spazmy, które go na tyle wyczerpały, że padł 
nieprzytomny. 
       To samo powtarzało się przez trzy następne doby - w ciągu dnia pacjent 
był agresywny, a od wschodu księżyca do wschodu słońca zupełnie spokojny. Należy 
to rozwikłać. Widocznie działa na niego coś zewnętrznego, mające ograniczone w 
czasie działanie. Wymyślę jakiś fortel. Niedawno uciekł bez naszej pomocy; dziś 
w nocy musi uciec przy naszym współudziale. Stworzymy mu po prostu okazję i 
będziemy go śledzić. 
23 sierpnia

       Zawsze stanie się to, czego się najmniej spodziewamy. Kiedy nasz ptaszek 
stwierdził, że jego klatka jest otwarta - nie wyfrunął. Naszy wysiłek poszedł an 
marne. Nabrałego tylko przekonania, że jego "normalność" ma głębsze korzenie. 
Wydałem pielęgniarzom dyspozycję, by nocą dawano pacjentowi więcej swobody. 
Pragnąłem temu nieborakowi ulżyć przynajmniej w chwilach, gdy jego świadomość 
jest w stanie fakt ten odebrać. No i co? Właśnie po mnie przysłano, bo pacjent 
znów ciekł. 
Później

       Przeżyłem następną nocną przygodę. Renfield chytrze zaczekał do 
rozpoczęcia nocnego obchodu, sprytnie wyminął otwierającego drzwi pielęgniarza i 
popędził przez korytarz. Nakazałem pielęgniarzom, by go śledzili. Raz jeszcze 
musieliśmy wejść na teren opuszczonej posiadłości w sąsiedztwie. Pacjenta 
zastaliśmy znów przy drzwiach starej kapliczki. Gdy mnie spostrzegł, wpadł we 
wściekłość i rzucił się na mnie. Kiedyśmy go krępowali, stało się coś 
wyjątkowego. Renfield na chwilę podwoił swoje siły, by nagle całkowicie 
spokornieć. Instynktownie się obejrzałem, lecz niczego specjalnego nie 
zauważyłem. Podążyłem za wzrokiem pacjenta. Renfield wpatrywał się w gwieździste 
niego. Nagle dostrzegłem dużego nietoperza. Trzepotał skrzydłami niczym jaka 
zjawa, oddalając się w kierunku zachodnim. Nietoperze zwykle zataczają mniejsze 
czy większe koła, lecz ten leciał prosto jak strzała, jakby do upatrzonego celu. 

       Pacjent szybko się uspokoił i po chwili rzekł: 
       - Nie musicie mnie wiązać, pójdę z wami jak baranek. 
       Do zakładu wróciliśmy bez żadnych komplikacji. Tej dziwnej nocy jednak 
długo nie zapomnę. Z pokoju Renfielda powiało czymś złowieszczym... 
Dziennik Lucy Westenry
Hillingham, 24 sierpnia

       Postanowiłam naśladować Minę i wszystko sobie notować. Gdy wreszcie znów 
się spotkamy, będzie temat do rozmowy. Chciałabym, żeby już tu była. Wczorajszej 
nocy męczyły mnie podobne sny, jakie miewałam w Whitby. Wynika to - być może - 
ze zmiany powietrza. Dokucza mi jakiś bliżej nieokreślony strach, jestem słaba, 
ciągle zmęczona. Artura bardzo mój wygląd martwi. Może powinien dzisiejszej nocy 
spać w pokoju mamy. 
25 sierpnia

       Znów zła noc. Mam nie przystała na moją propozycję. Sama czuje się źle. 
Bałam się zasnąć i przez cały czas jakiś nawet udanie walczyłam ze snem, lecz o 
północy z lekkiej drzemki wyrwało mnie delikatne skrobanie, czy stukanie w okno. 
Więcej nie pamiętam, a zatem musiałam zasnąć. Miałam ciężkie sny, ale nie mogę 
sobie przypomnieć ich treści. Rano byłam słaba jak mucha. Twarz mam trupio 
bladą, coś mnie boli na szyi. Pewnie coś stało się z moimi płucami, gdyż nie 
mogę swobodnie oddychać. Muszę wziąć się w garść, ponieważ wkrótce ma przyjechać 
Artur i gotów się mnie przestraszyć. 
List Artura Holmwooda do dr. Sewarda
Hotel "Albermarle", 31 sierpnia

Drogi Jack, 
       pragnę prosić Cię o przysługę. Lucy zachorowała; trudno powiedzieć, czy 
chodzi tu o konkretną chorobę, ale wygląda coraz gorzej i bardzo źle się czuje. 
O przyczyny boję się zapytać tak samo Lucy, jak i jej matkę. Starszej pani nie 
wolno się denerwować. Sama mi wyznała, że jej serce już długo nie wytrzyma, o 
czym Lucy nic nie wie. Zaproponowałam ukochanej, żeby poddała się badaniom, o 
których przeprowadzenie zwrócę się do Ciebie. Na początku nie chciała - wiesz 
dlaczego, stary - ale w końcu ją przekonałem. To pewne, nie jesteś tym 
zachwycony, lecz ufam, że mi nie odmówisz. Przyjdź jutro o drugiej do Hillingham 
na obiad, żeby pani Westenry czegoś nie podejrzewała. Po obiedzie zostawię was z 
Lucy samych, a wrócę dopiero na podwieczorek. Boję się i bardzo pragnę 
porozmawiać z Tobą w cztery oczy. Nie możesz zawieść! 
Telegram Artura Holmwooda do Sewarda

MUSZĘ WRACAĆ DO DOMU STOP OJCU SIĘ POGORSZYŁO STOP JESZCZE DZIŚ WIECZOREM NAPISZ 
DO RINGU STOP ALBO ZATELEFONUJ STOP 
List dr. Sewarda do Artura Holmwooda
2 września

Drogi Przyjacielu, 
       jeżeli chodzi o zdrowie panny Westenry, muszę Cię poinformować, że nie 
chodzi tu - moim zdaniem - ani o zaburzenia funkcji głównych organów, ani o 
żadną ze znanych mi chorób. Jednakże przyznać muszę, że jej wygląd i mnie się 
nie podoba. Od tego czasu, kiedy widziałem ją po raz ostatni, bardzo się 
zmieniła. CO prawda nie mogłem jej zbadać tak dokładnie, jak sztuka lekarska 
tego wymaga - nasza przyjaźń stanowi pewną barierę, której nie odważyłem się 
przekroczyć. Na razie opiszę Ci wszystko po kolei, żebyś mógł wyciągnąć własne 
wnioski. Jednocześnie coś Ci zaproponuję. 
       Kiedy przyszedłem do Hillingham, panna Westenra udawała wesołość. 
Przyjąłem, że robiła tak ze względu na swoją matkę. Dostroiłem się więc do jej 
gry i razem udało nam się stworzyć przy stole miły nastrój. Po obiedzie starsza 
pani udała się na poobiednią drzemkę, a ja wykroczyłem za panną Lucy do jej 
buduaru. Ledwie zamknęliśmy za sobą drzwi panna Lucy opadła na fotel i zanurzyła 
twarz w dłoniach. Udawany humor prysnął jak bańka mydlana. Postawiłem jej kilka 
pytań. Nie patrząc na mnie odpowiedziała: 
       - Pan sobie nie wyobraża, jak bardzo brzydzę się sobą. I jak tu opowiadać 
o swoich kłopotach? 
       Nadmieniłem coś o dyskrecji lekarskiej i o tym, jak bardzo martwisz się o 
nią. Zawołała bez namysłu: 
       Proszę Arturowi powiedzieć, że nie chodzi tu o mnie, ale o niego. 
       Twierdzę, że Lucy cierpi na niedokrwistość, chociaż nie stwierdziłem 
zwykłych symptomów. Przez przypadek udało mi się zbadać jej krew. Przeciąg wybił 
szybę w oknie, a panna Lucy skaleczyła się lekko w palec. Zabrałem odłamek szkła 
ze śladem jej krwi i w swoim laboratorium przeprowadziłem analizę. Wynik 
wskazuje na to, że panna Lucy jest fizycznie zupełnie zdrowa. Ponieważ wszystko 
musi mieć swoją przyczynę, źródła dolegliwości Twojej narzeczonej należałoby 
doszukiwać się - to tylko moja hipoteza - w sferach psychicznych. Narzeka na 
trudności z oddychaniem i ma ciężki, letargiczny sen. Śnią jej się koszmary, ale 
rano nic z nich nie pamięta. Podobno w dzieciństwie cierpiała na somnambulizm, 
czy coś zbliżonego. W każdym razie chodziła w śnie, a przypadłość ta nawiedziła 
ją ponownie niedawno w Whitby. Pewnej nocy zawędrowała we śnie aż na Wschodnie 
Urwisko, gdzie znalazła ją panna Murray. Podobno ostatnio jej lunatyzm minął i 
żadne nocne wycieczki już się nie zdarzają. Mimo to dręczą mnie jednak liczne 
wątpliwości, dlatego uznałem za wskazane napisać do Amsterdamu, do mojego byłego 
profesora Van Helsinga, który jest chyba największym autorytetem na świecie w 
dziedzinie zagadkowych chorób. Poprosiłem go o przyjazd, a skoro Ty deklarowałeś 
pokrycie wszelkich wydatków - wspomniałem mu o Tobie i Twoich związkach z panną 
Westenrą. Pan Helsing może wydawać się despotą, ale to tylko dlatego, iż jest 
mocno przekonany o słuszności swoich poglądów. Jest filozofem, metafizykiem, 
jednym z najbardziej postępowych naukowców. Cechują go: stalowe nerwy, zimna 
krew, zdecydowanie w działaniu, opanowanie, umiejętność współżycia z otoczeniem, 
no i szlachetne serce. Wspominam o tym wszystkim dlatego, żebyś zrozumiał moje 
bezgraniczne zaufanie do tego człowieka. Jutro spotykam się z panną Lucy raz 
jeszcze, ale na mieście, by jej matka czegoś się nie domyśliła, widując mnie u 
nich zbyt często. 
       Oddany Ci 
John Seward
List prof. dr. Abrahama Helsinga do dr. Sewarda
2 września

Drogi przyjacielu! 
       Otrzymałem twój list i niezwłocznie wybieram się do Ciebie. Proszę 
powiedzieć swojemu przyjacielowi, że dla człowieka, który - ryzykując własne 
życie - wyssał mi z rany truciznę, zrobię wszystko. To samo odnosi się do 
przyjaciela mojego przyjaciela. Proszę zarezerwować mi pokój w hotelu "Great 
Eastern", żebym był w pobliżu. Tę damę proszę przygotować do badania na 
jutrzejsze popołudnie, ponieważ wieczorem muszę wracać. Jeżeli będzie taka 
potrzeba, po kilku dniach powrócę raz jeszcze i pozostanę dłużej. 
       Do zobaczenia, kolego. 
Van Helsing
List dr. Sewarda do Artura Holmwooda
3 września

Drogi Arturze, 
       Profesor Van Helsing przyjechał w południe, a już wieczorem mógł odjechać 
z powrotem, tak się bowiem szczęśliwie złożyło, że matka Lucy była na obiedzie 
poza domem, a zatem Van Helsing mógł pacjentkę dokładnie zbadać. Mnie - 
oczywiście - przy tym nie było. No i obawiam się, że przypadek wielce go 
zaniepokoił. Kiedy mu opowiedziałam o naszej przyjaźni i o tym, jakie masz do 
mnie w tej sprawie zaufanie, odrzekł: 
       - Powiedz mu wszystko, co o tym myślisz. Nawet swoje przypuszczenia. 
Wcale nie żartuję. Mówię to ze śmiertelną powagą. 
       Zapytałem, co chce przez to powiedzieć, ponieważ profesor rzadko mówi 
zagadkami. Lecz nie udzielił mi żadnych wyjaśnień. Znam go. Takim bywa tylko 
wtedy, kiedy o czymś usilnie myśli. A jeśli on myśli głęboko - to sprawa na 
pewno nie należy do tuzinkowych. Bardzo mu zależy na znalezieniu właściwej 
diagnozy i jestem święcie przekonany, że ratowanie zdrowia Lucy uznał za swój 
pierwszoplanowy obowiązek. Obaj możemy być pewni, Arturze, że w odpowiedniej 
chwili profesor wszystko nam wyjaśni. 
       A teraz co do przebiegu naszej wizyty: Lucy zdawała się być w lepszej 
kondycji. Już nie wyglądała tak mizernie, oddech miała dość równy. Wobec 
profesora zachowywała się bardzo miło, serdecznie i było widać, iż dokłada 
wszelkich starań, by czuł się On jak u siebie w domu. Owszem, obaj zauważyliśmy, 
ile ją to kosztuje. Van Helsing to doskonały psycholog. Na początku rozmawiał o 
wszystkim, tylko nie o nas, ani o żadnych chorobach. Dopiero wtedy, kiedy 
wprowadził pannę Lucy w doskonały - jak na jej stan - nastrój, poprowadził 
rozmowę w interesującym nas, a zwłaszcza jego, kierunku: 
       - Miła panno - zaczął ciepło - cieszę się niezmiernie, iż mogę poznać tak 
cudowną dziewczynę. Słyszałem od doktora Sewarda, że ma panienka trudności z 
pozbyciem się bladości na swoich policzkach. To młokos, nie zna się na urodzie, 
ale jeśli chcemy policzki mieć czerwone, bardzo proszę, żadna w tym sztuka. 
       W tym miejscu rzucił mi spojrzenie, które tak dobrze pamiętam jeszcze z 
jego wykładów i kontynuował: 
       - Jak on może coś wiedzieć o młodych damach, skoro całymi dniami przebywa 
tylko ze swoimi wariatami. Nie powiem, to także praca trudna i odpowiedzialna. 
Jest on młody i na widok ślicznej panny traci głowę. Nie ma ani żony ani córki, 
brakuje mu więc doświadczenia. Jest na to rada. Trzeba go wysłać do ogrodu na 
papierosa, a my tymczasem pogadamy sobie w cztery oczy. 
       Zrozumiałem sugestię i wycofałem się z pokoju. Po dłuższej chwili 
profesor zawołał mnie przez okno. Minę miał bardzo poważną. 
       - Zbadałem ją dość dokładnie - westchnął ciężko - lecz nie stwierdziłem 
żadnego schorzenia. Zgadzam się z tobą, iż ostatnio straciła wiele krwi. A 
jednak to nie anemia. Muszę jeszcze zadać kilka pytań jej służącej, ale chyba 
wiem, co mi odpowie. Nie ma skutku bez przyczyny, a więc musimy dojść do sedna 
sprawy. Przemyślę to. Proszę mnie codziennie informować telegraficznie, a 
jaktylko zajdzie potrzeba, przyjadę ponownie. 
       To wszystko, czego się od niego dowiedziałem. Mam nadzieję, iż Twojemu 
ojcu zdrowie się poprawiło. To straszne, jeśli na raz chorują dwie ukochane 
osoby. Jeżeli Cię telegraficznie zawezwę, wiedz o tym, że będziesz musiał 
przyjechać. 
       Nie martw się na zapas. 
John Seward
Dziennik dr. Sewarda
4 września

       Mój zoofagiczny pacjent znów miał atak, i to w dość nietypowym czasie. 
Wczoraj, na krótko przed południem, zaczął przejawiać oznaki niepokoju. 
Pielęgniarz spostrzegł znajome symptomy i wezwał posiłki. Ludzie przybiegli w 
ostatniej chwili, bowiem wraz z wybiciem dwunastej agresja pacjenta wzrosła do 
tego stopnia, iż trudno go było utrzymać. Po pięciu minutach uspokoił się i 
popadł w melancholię, w której tkwi do teraz. Według relacji pielęgniarza 
pacjent wydawał w paroksyzmie straszne okrzyki, którymi wystraszył resztę 
pacjentów. Jest po wizytacji, a pacjent siedzi w kącie, strojąc marsowe miny. 
Później

       Następna zmiana. O piątej poszedłem skontrolować stan pacjenta. Ku mojemu 
zdziwieniu kipiał szczęściem, będąc zadowolony jak dawniej. Znów łapał muchy, 
połykał je, a liczbę złowionych okazów odnotowywał gwoździem na drzwiach, w 
szparze między obiciami. 
       Ledwie mnie spostrzegł podbiegł z przeprosinami. Następnie błagał o 
powrót do swojego pokoju, gdyż koniecznie musi mieć dostęp do swojego zeszytu. 
Udzieliłem zezwolenia i już jest u siebie. Sypie na parapet cukier. W ten sposób 
złowił całą chmarę much. Już ich nie zjada, lecz jak dawniej umieszcza w 
pudełku. I znów łapie po kątach pająki. Podjąłem próbę wciągnięcia go w rozmowę, 
by dowiedzieć się o powodach jego niedawnego zachowania, ale nic z tego nie 
wyszło. przez chwilę patrzył przed siebie, następnie powiedział bardziej do 
siebie niż do mnie: 
       - Znów go nie ma! Przepadł! Opuścił mnie. Jeżeli sam się do tego nie 
zabiorę, to nie ma nadziei. 
       Potem odwrócił się ku mnie i zapytał: 
       - Panie doktorze, czy mógłbym prosić o jeszcze jedną porcję cukru? Może 
mi się przydać. 
       - A muchom? 
       - Muchom też. Muchy lubią cukier, a ja lubię muchy. 
       No i kto tu mówi, że wariaci nie mają swojego rozumu? Kazałem mu 
przynieść podwójną porcję cukru, a kiedy odchodziłem, wyglądał na 
najszczęśliwszego człowieka na świecie. 
Północ

       I jeszcze jedna zmiana. Właśnie wracałem od panny Westenry. Zatrzymałem 
się przy bramie zakładu, by jeszcze przez chwilę popatrzeć na cudowny zachód 
słońca. Wtem usłyszałem jego krzyk. Ponieważ okno pokoju Renfielda wychodzi 
właśnie na tę stronę, słyszałem go jeszcze wyraźniej niż rano. W chili, kiedy 
wchodziłem do pokoju mojego niesfornego pacjenta, słońce całkowicie schowało się 
za horyzontem. Renfield umilkł i całkowicie bez sił padł na podłogę. Po kilku 
minutach sam się podniósł, rozglądając się wokół siebie, jakby się nic nie 
stało. Byłem ciekaw, co teraz zrobi. Podszedł do okna i zmiótł z parapetu 
wszystek pozostały tam cukier. Następnie sięgnął po swoje pudełko z muchami, 
wytrzepał jego zawartość za okno, zamknął okiennice i usiadł na brzegu łóżka. 
Zapytałem go, czy już nie będzie łapać much. 
       - Nie! - warknął gniewnie. - Mam tego świństwa po dziurki w nosie. 
       Nie rozumiem dlaczego jego paroksyzm nawiedza go właśnie w południe i 
podczas zachodu słońca. Czyżby słońce, tak samo jak księżyc, miała na niektórych 
ludzi zgubne działanie? Zobaczymy. 
Telegram dr. Sewarda do Van Helsinga
4 września

       PACJENTKA CZUJE SIĘ LEPIEJ STOP 
Telegram dr. Sewarda do Van Helsinga
5 września

       STAN PACJENTKI ZNACZNIE SIĘ POPRAWIŁ STOP MA APETYT STOP SYPIA SPOKOJNIE 
STOP JEST W DOBRYM NASTROJU STOP NA JEJ POLICZKI POWRACA KOLOR STOP 
Telegram dr. Sewarda do Van Helsinga
6 września

       OKROPNA ZMIANA STOP PROSZĘ PRZYJECHAĆ ZARAZ STOP DO HOLMWOODA WYŚLĘ 
TELEGRAM AŻ PO PAŃSKIM PRZYJEŹDZIE STOP 
Rozdział 10 - List dr. Sewarda do Artura Holmwooda
6 września

Drogi Arturze, 
       nie mam dla Ciebie dobrych wiadomości. Dzisiejszego ranka u panny Lucy 
nastąpiło coś w rodzaju nawrotu zaburzeń. Ma to tylko jedną dobrą stronę: 
starsza pani Westenra zwróciła się do mnie o radę. Skorzystałem zatem z okazji i 
powiedziałem jej, że właśnie oczekuję wizyty mojego byłego profesora, dużej 
klasy specjalisty, Van Helsinga z Amsterdamu, i że razem zajmiemy się jej córką. 
A zatem od teraz możesz spokojnie wchodzić do ich domu. Dotknęło nas 
nieszczęście, przyjacielu, ale ufam, iż wszystko dobrze się skończy. Jeżeli 
zaistnieje potrzeba wezwę Cię bezzwłocznie. 

Twój 
John Seward 
Dziennik dr. Sewarda
7 września

       Powitałem Van Helsinga na Liverpool Street. Jego pierwsze pytanie 
brzmiało: 
       - Czy zawiadomiłeś już naszego przyjaciela, jej narzeczonego? 
       - Jeszcze nie - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. - Chciałem się najpierw 
naradzić z panem profesorem. Dałem mu tylko znać, że panna Lucy nie czuje się 
dobrze i że pan do niej przyjedzie. Dodałem także, iż będę z nim w kontakcie i 
że go ewentualnie wezwę. 
       - To dobrze, kolego - rzekł z aprobatą Van Helsing. - Lepiej żeby jeszcze 
nie wiedział. Może nawet nie będzie potrzeby, żeby informować go o szczegółach. 
Daj Bóg, by tak było. Później ci wytłumaczę. 
       - Dlaczego nie teraz? Gdybym znał całą prawdę, może wtedy razem wcześniej 
doszlibyśmy do konkretnych wniosków. 
       Profesor milczał przez chwilę, po czym rzekł z powagą: 
       - Drogi kolego. Zawsze byłeś uważnym studentem, każdy przypadek 
szczegółowo opisywałeś. Wierzę, że notowanie weszło ci w krew. Dlatego proszę z 
zapisywanie każdego szczegółu, gdyż jesteśmy świadkami niezwykłego wydarzenia. 
Uczymy się na błędach, nie zaś na powodzeniach. 
       Po drodze opowiadałem mu o stanie Lucy i o objawach, które były tym razem 
wyraźniejsze, niż ostatnio. Van Helsing spoważniał, ale milczał. Niósł dużą 
torbę lekarską z różnymi instrumentami i mnóstwem lekarstw. 
       W Hillingham przywitała nas pani Westenra. Była wielce przejęta. Od razu 
wprowadziła nas do pokoju Lucy. Ostatnio widziałem ją wczoraj i uznałem jej stan 
za alarmujący. Lecz to, co ujrzeliśmy z profesorem dzisiaj, napawało zgrozą! 
Lucy byłą potwornie blada, jej wargi i dziąsła były niemalże białe jak śnieg, 
kości policzkowe wyraźnie jej wystawały, oddychała ciężko, a jej twarz 
przepełniona była bólem. Van Helsing stanął jak wryty, ściągnął brwi i szybko 
skinął głową, żebym z nim wyszedł za drzwi. 
       - Mój Boże! - powiedział podekscytowany. - Coś strasznego. Nie wolno 
stracić ani sekundy. Straciła tyle krwi, że w każdej chwili może ustać akcja 
serca. Tu potrzebna jest natychmiastowa transfuzja. Kto będzie dawcą? Ty, czy 
ja? 
       - Jestem młodszy i silniejszy, panie profesorze. 
       - To proszę się szybko przygotować. Mam w torbie wszystko, co do tego 
potrzeba. Szybko! 
       Nagle dało się słyszeć energiczne kołatanie do drzwi. Służąca zbiegła na 
dół, otworzyła, a do holu wbiegł Artur, wołając w progu: 
       - Przyjacielu, tak się bałem! Ojcu się cokolwiek poprawiło, więc od razu 
przyjechałem. A to chyba doktor Van Helsing, nieprawdaż? Jestem panu niezmiernie 
wdzięczny, że zechciał pan przyjechać profesorze. 
       Van Helsing jednym spojrzeniem ocenił nową sytuację. Widząc młodego, 
silnego mężczyznę, rzucił prosto z mostu: 
       - Zjawił się pan w ostatniej chwili, kochany. Stan Lucy jest więcej niż 
zły. Musi jej pan pomóc. Teraz wszystko zależy od pana! 
       - A co mogę uczynić? - zapytał Artur, opadając na fotel. - Moje życie 
należy do niej. Oddałbym jej ostatnią kroplę krwi. 
       - Nie żądam aż tyle, ale chętnie trzymam pana za słowo. 
       - A zatem, cóż powinienem zrobić? 
       - Pannie Lucy właśnie potrzeba jest krew. Jeżeli jej nie dostanie - 
umrze. Musimy wykonać transfuzję. Musimy przelać nieco krwi z żył pełnych w żyły 
puste. Pan do tego nadaje się najbardziej. Już mieliśmy skorzystać z uprzejmości 
obecnego tu Johna, który chętnie się zgodził, lecz pan ma do tego większe prawo, 
czy tak? 
       Artur rzucił nam dziękczynne spojrzenie i pośpiesznie zawijał rękaw 
koszuli. 
       - Wspaniały chłopiec - mruknął Van Helsing. Jeszcze będzie pan 
szczęśliwy, iż własną krwią uratował swoją miłość. A teraz do roboty, ale 
starszej pani o całej sprawie ani słowa. Chodźmy! 
       W trójkę weszliśmy do pokoju Lucy. Usłyszała nas i lekko odwróciła głowę 
w naszą stronę, ale nie była w stanie wypowiedzieć jednej zgłoski. Jej siły 
znajdowały się u kresu. Profesor rozłożył na stoliku swoje instrumenty i 
przystąpił do przygotowywania narkozy. Uwinął się z tym bardzo szybko, podszedł 
do Lucy, podał jej "Morfeusza", mówiąc łagodnie: 
       - Lekarstwo, proszę panienki. Trzeba grzecznie wypić, o tak, zaraz 
panienka poczuje się lepiej, przyrzekam. 
       Kiedy Lucy zasnęła, Van Helsing powiedział: 
       - Pan Artur jest młodym, silnym i zdrowym mężczyzną. Jego krwi nie trzeba 
będzie filtrować. Do roboty, panowie! 
       Już podczas przebiegu transfuzji widać było, jak pannie Lucy powraca róż 
na policzki. Za to Artur bladł, ale z jego oczu i wyrazu całej twarzy tryskała 
jedna wielka radość. Profesor z kamienną miną patrzył na zegarek, zerkając od 
czasu do czasu to na pannę Lucy, to zaś na Artura. Wreszcie wyszeptał: 
       - Wystarczy. Proszę się przez chwilę nie ruszać. John, opatrz dawcę, ja 
zajmę się panną Lucy. 
       Dopiero wtedy spostrzegłem, jak Artur osłabł. Profesor poprawił panience 
poduszki, a kiedy układał ją wygodniej, na jej szyi obsunęła się aksamitna 
chusteczka, odsłaniając dwie małe, czerwone ranki. Artur wcale tego nie 
zauważył, lecz Van Helsing westchnął głęboko. Potem odwrócił się ku mnie i 
rzekł: 
       - Proszę odprowadzić tego młodzieńca na dół, dać mu szklankę porto, coś 
dobrego do jedzenia i niech się na chwilę położy. Musi odzyskać tyle, ile 
ofiarował ukochanej. Tu zostać nie może. 
       Odprowadziłem Artura i wróciłem do profesora na górę. Lucy spała 
spokojnie, oddychała nieregularnie. W nogach jej łóżka siedział Van Helsing i 
obserwował ją w skupieniu. Czerwone ranki znów zakrywała aksamitna chusteczka. 
       - Co pan sądzi o tym skaleczeniu na gardle? - zapytałem profesora, 
starając się mówić jak najciszej. 
       - A kolega? - odpowiedział pytaniem na pytanie. 
       - Jeszcze się temu dokładnie nie przyjrzałem - odrzekłem zgodnie z 
prawdą, i delikatnie odchyliłem chusteczkę na jej szyi. Tuż przy tętnicy 
widniały dwie małe ranki, jakby ukłucia. Pomyślałem, że może to jest przyczyna 
tak znacznego ubytku krwi. Zaraz jednak od tej hipotezy odstąpiłem, gdyż na 
pościeli nie było nawet śladu krwawienia. 
       - No i? - zagadnął mnie Van Helsing. 
       - Szczerze mówiąc - odpowiedziałem - nie bardzo wiem, co o tym sądzić. 
       Profesor wstał. 
       - Jeszcze dziś wieczorem muszę wrócić do Amsterdamu - rzekł głosem nie 
znoszącym sprzeciwu. - Mam tam potrzebne rekwizyty i odnośną literaturę. 
Będziesz przy pannie Lucy czuwać przez całą noc? 
       - Czy nie lepiej wezwać pielęgniarkę? 
       - Najlepszymi pielęgniarzami jesteśmy my dwaj. Nie wolno ci ani na chwilę 
zmrużyć oka. Wrócę tak szybko, jak tylko będę mógł. A potem zaczniemy. 
       - Zaczniemy? Na Boga, co zaczniemy? 
       - Ciszej, proszę. Zobaczymy. Nie zapominaj, proszę, że powierzyłem 
pacjentkę twojej opiece. Jeżeli coś się wydarzy, nie zaznasz spokoju do końca 
życia. Żegnam cię. 
Dziennik dr. Sewarda - ciąg dalszy
8 września

       Całą noc siedziałem przy Lucy. Środek nasenny działał aż do zmroku. 
Obudziła się sama. Wyglądała jak niegdyś, pełna życia i dobrego nastroju. 
Poprzednie wyczerpanie pozostawiło jednak na jej twarzy pewne ślady. Musiałem 
wyjaśnić matce Lucy, iż zgodnie z zaleceniem profesora muszę i tej nocy czuwać 
przy jej córce aż do rana. Pani Westenra starała się mnie odwieść od tego 
postanowienia, podkreślając zupełnie dobre samopoczucie córki. Nie dałem się 
jednak przekonać. Usadowiłem się na swoim stanowisku i udawałem, że nie 
dostrzegam wdzięcznych spojrzeń panny Lucy. Morzył ją sen, ale ona wyraźnie się 
przed nim broniła. Zapytałem dlaczego to robi? 
       - Gdyby pan był an moim miejscu... Gdyby dla pana sen znaczył 
okropność... 
       - Okropność? Jak to? Co panienka chce przez to powiedzieć? 
       - Nie wiem. Boże drogi! Naprawdę nie wiem. To straszne, ale siły 
opuszczają mnie właśnie zawsze podczas snu - nawet myśleć o tym się boję! 
       - Panno Lucy, dzisiejszej nocy możesz wypoczywać spokojnie. Przyrzekam, 
że w razie jakichś oznak męczącego snu, zaraz panienkę obudzę. 
       Na pewno? Obudzi mnie pan, doktorze? W takim razie mogę spać spokojnie - 
powiedziała z ulgą i po chwili już nie wiedziała o bożym świecie. 
       Przez całą noc nie spuściłem z niej oka. Lucy nawet się nie poruszyła, 
spała głębokim, przywracającym siłę i zdrowie snem. Usta miała lekko rozchylone, 
jej pierś unosiła się i opadała regularnie. Uśmiechała się nawet, to znaczy, że 
sny miała spokojne. 
       Wczesnym rankiem przyszła służąca. Oddałem Lucy pod jej opiekę i 
pośpieszyłem do zakładu, ponieważ przez te dwa ostatnie noce dyżury u panny Lucy 
zaniedbałem poniekąd własne obowiązki. Wysłałem krótkie telegramy: jeden do Van 
Helsinga, a drugi do Artura. Informowałem ich o doskonałych wynikach 
przeprowadzonej transfuzji. Przez cały dzień miałem wiele zajęć, tak że dopiero 
wieczorem mogłem zapytać o mojego zoofaga. Raport, jaki otrzymałem w jego 
sprawie, był zadowalający. Renfield zachowywał się ponoć spokojnie i dniem, i 
nocą. Przy kolacji otrzymałem telegram z Amsterdamu. Profesor życzy sobie, bym i 
dzisiejszą noc spędził przy łóżku Lucy. On zaś wsiada w nocny pociąg i rano 
będzie w Londynie. 
9 września

       Do Hillingham przyszedłem zmęczony jak koń. Przez dwie ostatnie noce oka 
nie zmrużyłem. Zaczęła mnie ogarniać apatia - oznaka przepracowania mózgu. Lucy 
jeszcze nie spała, a jej nastrój był wyjątkowo dobry. Witając się ze mną, 
omiotła mnie wzrokiem od stóp do głów, zajrzała głęboko w oczy, po czym 
stwierdziła z przekąsem: 
       - Dzisiejszej nocy nie wolno panu czuwać przy moim łóżku. Jest pan 
kompletnie wyczerpany. Za to ja czuję się wyśmienicie. Może to ja właśnie 
powinnam w rewanżu czuwać dziś przy panu? 
       Nie byłem w nastroju do żartów, by się z nią przekomarzać. Do kolacji - 
ku mojemu zadowoleniu - podano wyśmienite porto, które znakomicie mnie 
pokrzepiło. Potem Lucy zaprowadziła mnie do pokoju przylegającego do jej 
sypialni, wskazała leżankę i udzieliła mi przyjacielskiej rady: 
       - Pan zostaje tutaj. Drzwi do mnie zostaną otwarte, a gdybym czegoś 
potrzebowała - zawołam. 
       Musiałem się zgodzić, ba! nawet - przy mojej kondycji - bardzo mi to 
odpowiadało. Z całej mojej garderoby zdjąłem li tylko buty, wyciągnąłem się na 
kozetce - i zasnąłem snem sprawiedliwego... 
10 września

       Nagle poczułem, że ktoś dotyka mojego czoła. Otworzyłem oczy i zobaczyłem 
pochylonego nade mną profesora. 
       - Jak się ma nasza pacjentka? 
       - W momencie naszego rozstania czuła się całkiem nieźle - odpowiedziałem, 
wskakując pośpiesznie w buty. 
       Wkroczyliśmy do sypialni Lucy. Podczas gdy ja poszedłem rozsunąć kotary, 
profesor na plecach podszedł do łóżka panny. Pokój został zalany porannym 
słońcem. Van Helsing pochylił się na pacjentką i... jego "Gott im Himmel!" - nie 
wymagało żadnych wyjaśnień. 
       Lucy leżała zemdlona! Była bardziej blada niż kiedykolwiek. Nawet wargi 
miała niemalże białe, a jej zęby zdawały się wychodzić z dziąseł. 
       - Prędzej, brandy! - wykrzyknął Van Helsing. 
       Pobiegłem do jadalni i wróciłem z butelką. Profesor zwilżył alkoholem 
usta Lucy, masował jej dłonie, nadgarstki i klatkę piersiową w okolicy serca. 
Potem zbadaliśmy jej puls. Sytuacja była krytyczna, lecz nie beznadziejna. 
       - Jeszcze nie jest za późno, kolego! - zawołał profesor. A ponieważ nie 
ma pod ręką Artura, musisz ty podarować jej nieco krwi. Szybko! 
       Van Helsing przygotował instrumenty, a ponieważ Lucy była nieprzytomna, 
nie trzeba było zastosować opium. Transfuzja przebiegała sprawnie, lecz w pewnej 
chwili - w miarę jak policzki Lucy nabierały rumieńców - dziewczyna zaczęła się 
budzić. Wtedy profesor wstrzyknął jej, przygotowanego na wszelki wypadek 
"Morfeusza". Lucy znieruchomiała, a my już bez przeszkód dokończyliśmy zabieg. 
       - Teraz proszę zjeść obfite śniadanie i napić się wina - powiedział mój 
mistrz z wyraźną ulgą. - Lucy oddycha regularnie, ja przy niej jeszcze posiedzę, 
a ty musisz wypocząć. Potem wróć. I jeszcze jedno: o tej transfuzji nikomu ani 
słowa. Artur mógłby być zazdrosny, albo co? Jasne? 
       Jak zawsze i tym razem posłuchałem go bez słowa sprzeciwu. Po posiłku 
wyciągnąłem się na kanapie i usilnie myślałem o tym, jaka mogła być przyczyna 
nawrotu dolegliwości Lucy. To nie do pomyślenia, by człowiek utracił tyle krwi - 
i nigdzie nie powstał ślad po obfitym krwawieniu. Przyłapałem się na tym, że 
coraz częściej kojarzę jej stan z małymi rankami na szyi. 
       Lucy spała spokojnie i twardo, a kiedy się obudziła, była różowiutka jak 
noworodek, chociaż o wiele słabsza, niż wczoraj. Van Helsing okazywał widoczne 
zadowolenie z jej stanu, co podkreślił udając się na spacer. Przed wyjściem 
zapytał o najbliższą pocztę, ponieważ potrzebuje wysłać telegram. 
       Lucy rozmawiała ze mną o różnych sprawach i wcale nie była świadoma tego, 
co przed chwilą miało tu miejsce. Odwiedziła nas jej matka, która także niczego 
nie zauważyła. Starsza pani zwróciła mi tylko uwagę, bym się bardziej 
oszczędzał, bo w oczach blednę! 
       - Powinien się pan ożenić - dodała, a po tym słowach Lucy jakby się lekko 
zarumieniła, położyła porozumiewawczo palec na wargach i opadła na poduszkę. 
       Chyba po godzinie wrócił Van Helsing. Uprzedził mnie, że od teraz 
będziemy czuwać przy pannie Lucy na zmianę, ponieważ wytrzymałość ludzkiego 
organizmu jest ograniczona, a ryzyko zbyt wielkie. Dodał, iż całą sprawę musimy 
trzymać w tajemnicy, gdyż istnieją po temu ważkie powody. 
       - Kolego, proszę naprawdę nie lekceważyć nawet tych najbardziej 
fantastycznych domysłów - powiedział na pożegnanie profesor i zwolnił mnie do 
domu. 
       W holu na dole zatrzymały mnie dwie służące. Prosiły by załatwić im u 
"tego obcego pana" zgodę na opiekowanie swojej chlebodawczyni. Wróciłem do 
mojego zakładu, odwiedziłem pacjentów i z zadowoleniem stwierdziłem, że wszystko 
jest w porządku. 
11 września

       Kiedy po południu wróciłem do Hillingham, zastałem Van Helsinga w 
doskonałym nastroju. Profesor otrzymał właśnie dużą paczkę z zagranicy. Na stole 
leżał spory bukiet białych kwiatów. 
       - Te kwiaty są dla pani - powiedział, wręczając bukiet pannie Lucy. 
       - Dla mnie? - Jak to, panie profesorze? Za co? 
       - Nie za co, ale na co, słodka panno. Nie wręczam tych kwiatów li tylko 
ku obopólnej przyjemności. To lekarstwo. 
       Na twarzy Lucy odmalowało się zakłopotanie. 
       - Proszę się nie obawiać - uspokoił dziewczynę Van Helsing. - Nie mam 
zamiaru sporządzać jakiegoś wstrętnego naparu. Może panna spokojnie wyprostować 
swój pomarszczony nosek. Jest to lekarstwo, jakiego świat nie widział! Rozłożymy 
je na oknie, zrobimy ładny wianuszek na szyję panienki, a wszystko po to, by 
panna Lucy mogła spać spokojnie. Te kwiaty mają podobne właściwości co lotos - 
powodują, że człowiek zanurza się w bycie-niebycie, przynoszą ulgę, a między 
nimi śpi się na wszystkie cztery boki. 
       Lucy zanurzyła nosek w bukiecie i roześmiała się serdecznie. 
       - Doskonały z pana żartowniś, panie doktorze! To przecież zwyczajny 
czosnek! 
       Van Helsing powoli uniósł się z fotela, mówiąc ze śmiertelną powagą: 
       - Ja nigdy nie żartuję, panno Lucy. Wszystko co robię, ma swój sens. 
Proszę się ze mną nie przekomarzać. Jeżeli już nie ze względu na siebie, to ze 
względu na innych. 
       Zauważywszy, że Lucy ściągnęła brwi, dodał już łagodniej: 
       - Proszę się niczego nie obawiać, gdyż działam wyłącznie w pani 
interesie. Te kwiaty mogą się okazać wielce pomocne w naszej terapii. Muszę je 
pozostawić w pani pokoju. Uwinę wieniec i zawieszę go na szyi panienki. Ale 
nikomu o tym ani mru-mru. Nie możemy prowokować pytań ciekawskich osób. Kolega 
pomoże mi przystroić pokój tym czosnkiem. Nadszedł on aż z Haarlemu, od mojego 
przyjaciela Vanderpoola. Wczoraj wysłałem telegram, a dziś już mamy przesyłkę. A 
teraz, do dzieła! 
       Profesor najpierw uszczelnił okno i zawiesił na jego ramie kilka kwiatów. 
Potem porozmieszczał kwiaty czosnku wszędzie tam, gdzie były jakiekolwiek 
szpary, zarówno przy drzwiach, jak też przy kominku. Zacząłem pytać, czy wygania 
złe duchy? 
       - Może i tak - burknął autorytet światowej sztuki medycznej, następnie 
spoczął w fotelu i zaczął wić wianek. 
       Kiedy Lucy już się przyszykowała do spania, Van Helsing zawiesił jej ów 
wieniec na szyi i powiedział: 
       - Przez całą noc nie wolno go zdejmować. Nie wolno także do samego rana 
otwierać okna lub drzwi, nawet gdyby było panience nie wiem jak duszno. 
       - Obiecuję - odrzekła Lucy z powagą. 
       Wsadziłem profesora do mojej bryczki i powiozłem go do hotelu. Po drodze 
cieszyliśmy się obaj, iż wreszcie można będzie odespać zarwane ostatnio noce. 
Umówiliśmy się na spotkanie wczesnym rankiem, by się czym prędzej przekonać, jak 
działają owe niekonwencjonalne lekarstwa. 
       Stary doktor był pewny siebie, lecz mnie krążyły po głowie liczne 
wątpliwości. Jak także byłem do wczoraj pewny siebie - i wiadomo, czym to się 
skończyło. Ogarnęła mnie zgroza, kiedy pomyślałem, że takie imperatywy jak: na 
pewno, zawsze, nigdy - mało są praktyczne w życiu codziennym. 
Rozdział 11 - Dziennik Lucy Westenry
12 września

       Wszyscy są wobec mnie bardzo mili. Także Van Helsing. Któż wie, dlaczego 
tak bardzo mu zależy na tych kwiatach! Zdaje się, że jednak ma rację. Odczułam 
bowiem znaczną ulgę, przestałam się bać samotności. Z tym wieńcem na szyi czuję 
się jak Ofelia. Nigdy nie lubiłam czosnku. Lecz dzisiejszej nocy pachnie mi 
rozkosznie. Jego woń wypełnia sypialnię jakimś spokojem. Chyba już zmaga mnie 
sen. Dobranoc wszystkim... 
Dziennik dr. Sewarda
13 września

       Wstąpiłem do hotelu "Berkley". Van Helsing był już gotów, a przed hotelem 
czekał kocz. Profesor, jak zwykle, zabrał ze sobą swoją torbę, z którą ostatnio 
nie może się rozstać. 
       Do Hillingham przybyliśmy o ósmej. Był śliczny, słoneczny ranek, w 
powietrzu wyczuwało się nadchodzącą jesień. Liście mieniły się wszystkimi 
kolorami, chociaż jeszcze nie opadły. Na progu domu spotkaliśmy panią Westenrę. 
Zawsze wstawała wcześnie. Przywitała nas serdecznie, po czym powiedziała: 
       - Mam dla was, panowie, dobrą nowinę! Lucy czuje się lepiej. Zajrzałem do 
jej pokoju. Śpi jak suseł. 
       Profesor uśmiechnął się i zatarł dłonie. 
       - Aha! - zawołał tonem pogromcy golfowego mistrza Anglii. - A jednak 
udało mi się postawić właściwą diagnozę! I znaleźć właściwe lekarstwo! 
       - Niechże pan nie będzie taki nieskromny - przerwała mu pani Westenra. - 
To, że córka czuje się lepiej jest po części i moją zasługą. 
       - Niewątpliwie, madame - przytaknął stary dżentelmen. - Można wiedzieć, 
jak pani dochodzi to tak wspaniałych wyników? 
       - Serce matki, panie profesorze, to najlepszy podręcznik medycyny. 
Zajrzałam w nocy do córki, wiadomo, boję się o nią, ale spała tak twardo, że 
wcale mnie nie usłyszała. W pokoju było strasznie duszno, pełno porozrzucanych 
śmierdzących kwiatów wydzielało potworny zapach, a nawet wkoło jej szyi miała to 
paskudne zielsko. Jakże można spać w takim smrodzie? Lucy gotowa się udusić. 
Powyrzucałam te śmiecie i otworzyłam okno, by przewietrzyć. Świeże powietrze 
dobrze jej zrobiło. Pewnie was ucieszy jej widok. 
       Pożegnała nas i udała się do swego buduaru. Spojrzałem na profesora. Był 
siny jak trup. W obecności lady starał się opanować, ale kiedy zostaliśmy sami, 
całkowicie się załamał. Pociągnął mnie za sobą do przedpokoju, opadł na fotel i 
dosłownie zajęczał: 
       - Mój Boże! Za co ta dziewczyna tak cierpi? Matka chcąc dobrze, wystawiła 
córkę na śmiertelne niebezpieczeństwo. To straszne, że lady nie może o niczym 
wiedzieć, ale przy stanie jej serca, mogłoby ją to zabić. A teraz, szybko do 
Lucy! 
       Tym razem jej kredowobiała twarz wcale nas nie zaskoczyła. Van Helsing, z 
ogromnym żalem, wyszeptał: 
       - Tego właśnie mogłem się spodziewać. Dzisiaj dam krew ja, ty już jesteś 
zanadto wyczerpany. Prędzej do roboty! 
       Jeszcze jedna transfuzja, jeszcze jedna narkoza. I znów powrót różowego 
koloru na jej policzki. I znów regularny oddech. Van Helsing zszedł na dół, by 
nieco wypocząć. Spotkawszy po drodze panią Westenrę, wytłumaczył jej, że bez 
konsultacji z nim nie wolno w pokoju Lucy niczego ruszać. Te kwiaty były 
lecznicze, a wąchanie ich zapachu jest elementem kuracji. Gdy powrócił, 
postanowił, że następne dwie noce sam będzie czuwał przy Lucy, a jeśli zajdzie 
potrzeba, przyśle po mnie. 
       Po godzinie panna Lucy odzyskała świadomość. Była świeża i wesoła, jakby 
nigdy nic. Co to wszystko może znaczyć? Obawiam się, czy aby długotrwałe 
przebywanie wśród chorych umysłowo, nie padło mi na mózg. 
Dziennik Lucy Westenry
17 września

       Cztery spokojne dnie i noce. Ponownie czuję się silna. Jak gdybym dopiero 
co obudziła się z koszmarnego snu; patrzę na cudowne słońce i oddycham świeżym, 
porannym powietrzem. Z niejasnych wspomnień wyłaniają mi się godziny męczącego 
oczekiwania i strachu, godziny ciemności bez najmniejszego promyka nadziei oraz 
godziny powrotu do życia, gdy czułam się jak nurek, walczący z niesamowitym 
ciśnieniem wody. Odkąd czuwa przy mnie Van Helsing wszystkie złe sny gdzieś 
odeszły. Jakby ustał reszcie ten łoskot na szybach i zamilkł ów odległy głos - 
nadchodzący nie wiadomo skąd - i każący mi robić to, czego wcale nie pamiętam. 
Już nie boję się zasypiać. A nawet polubiłam czosnek. Codziennie nadchodzi 
paczka z Haarlemu. Dziś wieczorem profesor odjeżdża na jeden dzień do 
Amsterdamu. Opiekun już mi niepotrzebny. Czuję się tak dobrze, że spokojnie mogę 
być sama. Wczorajszej nocy Van Helsing dwa razy przysnął na swoim krzesełku i 
nic mi się nie stało, spałam sobie dalej, chociaż o szyby coś stukało. Może 
gałęzie, może nietoperz? 
Pall Mall Gazette, 18 września
Wilk - uciekinier
Niebezpieczna przygoda naszego reportera

       Thomas Bider, pracownik ogrodu zoologicznego, jest dozorcą w sektorze, w 
którym eksponowane są m. in. wilki. Mieszka w niskiej chatce, tuż za pawilonem 
słoni. Państwo Bider przyjęli mnie w porze tradycyjnej herbaty. Kiedy już 
sprzątnięto ze stołu, dozorca przypalił sobie fajeczkę i powiedział: 
       - Teraz, mój panie, można pytać o wszystko, co pana interesuje. 
Przepraszam, że przed lunchem nie byłem zbyt rozmowny. Widzi pan, łaskawco, ja 
na przykład i wilkom i hienom daję najpierw pożreć, a dopiero potem z nimi 
konwersuję. 
       - W jaki sposób, na Boga, pan to czyni? - zapytałem zaciekawiony, gdyż 
trudno mi było sobie wyobrazić dialog pomiędzy człowiekiem i dzikimi bestiami. 
       - A wie pan, głaskam je po łbach, drapię za uszami, albo coś w tym 
rodzaju... Postępuję zupełnie jak z ludźmi. Zaraz od progu zarzucił mnie pan 
tysiącem pytań. To i nic dziwnego, że trochę na pana warczałem. Natomiast teraz, 
kiedy już pojadłem i popiłem, może mnie pan drapać za uchem i wypytywać, o co 
pan chce. Jeżeli się nie mylę, chodzi o tego wilka, co nam uciekł. 
       - Nie myli się pan. Chodzi mi dokładnie o to, co pan, jako doświadczona i 
kompetentna osoba, myśli o ucieczce dzikiego zwierzęcia. 
       - No, dobrze, jaśnie panie. Tego wilka nazwaliśmy Bójkarz. Pochodzi z 
Norwegii i zakupiliśmy go cztery lata temu. Zawsze zachowywał się spokojnie, był 
bardzo przyzwoitym podopiecznym, nigdy man nie sprawiał kłopotu. Tym większe 
było nasze zaskoczenie, że uciekł właśnie Bójkarz. Powinien pan się orientować, 
że wilkom nie można udać więcej niż kobietom. Tak jakoś w dwie godziny po 
karmieniu zauważyłem, że z Bójkarzem coś nie tak. Był rozdrażniony. Ponieważ mam 
i inne obowiązki, więc poszedłem do małpiarni i tam akurat usłyszałem głośne 
warczenie, a następnie wycie wilków. Pobiegłem do nich. Bójkarz rzucał się na 
kratę i szarpał ją zębami. O tej porze bywa już tylko niewielu zwiedzających. 
Przy jego klatce stał tylko jeden człowiek - wysoki i bardzo chudy chłop, miał 
krzywy nos, posiwiałą brodę i, o dziwo, czerwone oczy. Od razu mi się łobuz nie 
spodobał, bo to pewnie on rozdrażnił moje wilczki, najbardziej irytując 
Bójkarza. Dłonią, wbitą w białą rękawiczkę, wskazał an zwierzęta i powieział do 
mnie tak: 
       - Panie dozorco, te wilki coś denerwuje. 
       - Chyba pan - odpaliłem ze złością, bo nie znoszę takich mądrali. Chłop 
wcale się nie obraził, wyszczerzył tylko białe, ostre zębiska w bezczelnym 
uśmieszku i odparł: 
       - Nie byłbym dla nich zbyt smaczną przekąską, proszę pana. 
       - A to się pan mylisz - palnąłem prosto z mostu i dalej mu wyjaśniać, że 
takie wilki lubią po obiedzie schrupać jeszcze parę kości, by sobie oczyścić 
paszczę, a patrząc na takiego chudzielca pewnie nabierają apetytu... Dobrze mu 
powiedziałem, no nie? Zwierzęta, widząc, że tego gościa nie walę po pysku, 
uspokoiły się i pochowały po kątach, a Bójkarz, pan sobie wyobraża nadstawił 
ucho do podrapania. Wie bestia, że tak delikatnie jak ja nie pieści go nikt. 
Wtedy ten cholerny drab także wsadził swoją tykowatą łapę za kraty i dalej 
drapać wilka - chlubę królestwa Norwegii - po karku. 
       - Ostrożnie! - zawołałem ostrzegawczo. - Bójkarz jest ostry! 
       - Nie szkodzi! - uśmiechnął się chudzielec kpiąco. - Znam się na wilkach. 

       Całkowicie mnie tym zastrzelił, proszę jaśnie pana, ponieważ człowiek, 
który także zajmuje się wilkami, nie może nie być moim przyjacielem. Uchyliłem 
zatem kapelusza i zapytałem już grzecznie: 
       - Pan zapewne też pracuje w Zoo? 
       - Nie, panie dozorco - odrzekł. - W Zoo nie, ale chowałem wilki dla 
własnej przyjemności - i sądzę, że ku ich także. Tak powiedział, ukłonił mi się, 
łaskawco, i odszedł. 
       Stary cwaniak, Bójkarz, patrzył za nim, dopóki typ nie zniknął a 
zakrętem, potem zamruczał i polazł do kąta. Wieczorem, jak tylko wzeszedł 
księżyc, wilki, ma się rozumieć zaczęły wyć. Noc była spokojna, łaskawco, cicha, 
tylko gdzieś od strony Park Road jakiś człowiek nawoływał swojego psa. Ze dwa 
razy wyszedłem na obchód, by się przekonać, że wszystko jest - jak zwykle, u 
mnie, jaśnie panie łaskawco - w stuprocentowym, a nawet ponad, porządku. Nawet 
wilki już były spokojne i przestały wyć. Następny obchód zrobiłem - ja tak 
zawsze chodzę, łaskawco - o północy. Wtedy trzeba było widzieć moją gębę: 
wytrzeszczyłem gały, bo w klatce Bójkarza wyłamane zostało kilka prętów, a po 
zwierzęciu ani śladu. I tyle, jaśnie panie łaskawco. W tej sprawie więcej nic mi 
nie wiadomo. 
       - Czy ktoś może zauważył Bójkarza po jego ucieczce? 
       - W tym czasie, łaskawco, wracał z knajpy pewien ogrodnik. Podobno 
widział on dużego, siwego psa, jak przeskakuje żywopłot. Lecz nie przykładamy do 
jego świadectwa zbyt dużej wagi, ponieważ ogrodnik nikomu, nawet swojej starej, 
o tym nie wspomniał, a ze swoją relacją wyskoczył dopiero, kiedy rzecz cała 
przestała być tajemnicą, proszę łaskawcy. Chyba, ma się rozumieć, za dużo wypił. 

       - Panie Bider, mógłby się pan pokusić o wyjaśnienie, dlaczego Bójkarz 
uciekł? 
       - Myślę, że tak - odpowiedział z podejrzaną skromnością, drapiąc się w 
brodę. - Pewnie zapragnął wydostać się z klatki na wolność. 
       - Nie mam ochoty na żarty, panie Bider - rzekłem surowo. Wiedząc jednak, 
jak rozwiązać mu język, dodałem łągodniej: - Powiedzmy, ze te pół funta, które 
dostał pan na początku naszej rozmowy, już pan odpracował. Druga połówka czeka w 
mojej kieszeni i zapewniam, tęski do tej pierwszej. 
       - Prawdę powiedziałem, łaskawco. Wcale z pana nie kpię. Natura ciągnie 
wilka do lasu, powiadają - w tym przypadku trudno coś konkretnego ustalić. 
Zwierzę zbyt długo przebywało w niewygodnej dla niego niewoli. Sądzę, że Bójkarz 
gdzieś się ukrył. Ogrodnik twierdził jakoby zwierzę galopowało na północ, 
szybciej niż koń. Temu nie można wierzć, jaśnie panie łaskawco, ponieważ wilki, 
tak samo jak psy, galopować nie mogą. TO nie mieści się w ich naturze. Wilki są 
groźne tylko w bajkach, albo w dużej sforze. W rzeczywistości wilk jest dość 
gapowatym stworzeniem, ani w połowie tak odważnym i mądrym jak pies, proszę jak 
łaskawcy, a już bez porównania mniej od niego walecznym. Wiem to na sto procent, 
a nawet i ponad. Bójkarz, ma się rozumieć, właściwie nigdy się nie bił, gdyż sam 
nie musiał się o nic starać, a co dopiero walczyć. Prawdopodobnie ukrył się 
gdzieś w parku, trzęsie się jak osika i łamie sobie łeb tym, kto mu da jakie 
śniadanie. Albo też wlazł był do jakiejś piwnicy, leży na kupie węgla i duma o 
swojej pragmatycznej wolności. Oho! łaskawco, już widzę tę służącą, jak wpada do 
piwnicy z kubełkiem, a tu coś na nią łypie zielonym ślepiem! Tu nie ma, jaśnie 
panie, niczego do śmiechu, go jeżeli Bójkarz nie dostanie nieczego na ząb, to 
będzie zmuszony sam coś upolować. Być może napadnie na rzeźnika i ogołoci mu 
wędzarnię albo na niańkę, która - ratując własną skórę - porzuci na pastwę 
Bójkarza wózek razem z dzidziusiem. Tak do wygląda, łaskawco. 
       Właśnie podawałem dozorcy obiecane drugie pół funta, kiedy coś wskoczyło 
na zewnętrzny parapet okna. Twarz pana Bildera wydłużyła się co najmniej 
dwukrotnie. 
       - A niechże mnie licho! - krzyknął radośnie. - Bójkarz! 
       Podbiegł do drzwi, otwierając je na oścież. Jakby wcale nie słyszał 
moich, pełnych grozy protestów. Kto słyszał, by wpuszczać do mieszkania dziką 
bestię! Lecz państwo Biderowie witali Bójkarza niczym pieska pokojowego, on zaś, 
merdając ogonem, sprawiał wrażenie wilka w bajce o Czerwonym Kapturku udającego 
babcię. 
       Cała scena miała coś z tragikomedii. Wilka, który przez pół dnia trzymał 
w szachu cały Londyn i wymiótł z ulic wszystkie dzieci... jakby się kajał, a 
Biderowie witali go niczym syna marnotrawnego. Poczciwy dozorca obejrzał 
podopiecznego ze wszystkich stron, pogłaskał go pieszczotliwie i powiedział z 
troską: 
       - Wiedziałem, że ta wycieczka nie wyjdzie mu na zdrowie. Cały łeb ma 
pokaleczony odłamkami szkła. Musiał przełazić przez jakiś mur. Że też ludziom 
nie wstyd rozkładać na murach rozbite flaszki. Chodź no, malutki. Dobry wilczek, 
dobry! 
       Zaprowadził Bójkarza do klatki, rzucił mu kawał mięsa i poszedł złożyć 
raport. Pożegnałem się pośpiesznie i pobiegłem do redakcji, bym mógł was - 
Drodzy Czytelnicy - natychmiast poinformować o szcześliwym zakończeniu 
niecodziennego wydarzenia w naszym ogrodzie zoologicznym. 
Dziennik dr. Sewarda
17 września

       Po kolacji postanowiłem trochę poczytać. Nawał innych obowiązków i częste 
wizyty w Hillingham nie zostawiły mi czasu na studiowanie fachowej lektury. I 
tym razem nic z mojego zamiaru nie wyszło. Drzwi gabinetu rozwarły się z hukiem, 
a do pokoju wbiegł Renfield. Tego jeszcze nie było, żeby pacjent wtargnął do 
pokoju dyrektora. CO gorsza, był on uzbrojony w nóż kuchenny i z groźną miną 
sunął rposto na mnie. Widząc, że jego zamiary są jednoznaczne, osłoniłem się 
odręcznym stolikiem. Moja obrona okazała się an tyle skuteczna, że odniosłem li 
tylko lekkie obrażenia - skaleczenie ramienia, ale za to obficie krwawiące. Po 
zadaniu mi rany pacjent opadł na ziemię jak ściety. Myślałem, że zemdlał. Na 
dywanie zaległa tymczasem spora plama krwi. Wbiegli pielęgniarze. Pochyliliśmy 
się nad Renfieldem, by go związać i wtedy zobaczyliśmy coś okropnego. Pacjent, 
będąc całkowicie przytomny, noczym pies zlizywał z dywanu krew. Bez trudu 
założyliśmy mu kaftan bezpieczeństwa, gdyż wcale z nami nie walczył. Oblizywał 
tylko czerwone od mojej krwi usta i powtarzał: - Krew, to życie! Krew, to życie! 

Telegram Van Helsinga do Sewarda
17 września

PROSZĘ PRZYJŚĆ DZIŚ WIECZOREM DO HILLINGHAM STOP KWIATY MUSZĄ BYĆ NA MIEJSCU 
STOP TO BARDZO WAŻNE STOP ZARAZ PO TWOIM PRZYJŚCIU MUSZĘ SIĘ Z TOBĄ ZOBACZYĆ 
STOP 
Dziennik dr. Sewarda
18 września

       Niezwłocznie udaję się na stację. Telegram Van Helsinga został mi 
doręczony z dwudziestoczterogodzinnym opóźnieniem i bardzo mnie przstraszył. 
Przez to opóźnienie straciłem całą noc, a dotychczasowe gorzkie doświadczenia 
nauczyły mnie, jak wiele może się wydarzyć w ciągu zaledwie jednej nocy. Być 
może nic się nie stało, ale licho przecież nie śpi. Czułem unoszące się nad nami 
bezlitosne przeznaczenie, które niweczy wszystkie wysiłki. Zabieram ten wałem z 
sobą i dokończę zapisu na fonografie panny Lucy. 
Oświadczenie Lucy Westenry
17 września, wieczorem

       Pragnę oświadczyć, co następuje: relacja ta jest - na miarę moich 
możliwości fizycznych i psychicznych - wiernym opisem tego wszystkiego, co miało 
miejsce dzisiejszego wieczora. Czuję się śmiertelnie zmęczona, ale wiem, że 
muszę złożyć świadectwo prawdzie, chociażbym miała przez to umrzeć. 
       Wieczorem skontrolowałam, czy kwiaty znajdują się wszędzie tam, gdzie 
porozmieszczał je Van Helsing, założyłam na szyję swój czosnkowy wieniec i 
położyłam się do łóżka. Z zaśnięciem nie miałam kłopotu. 
       Obudził mnie trzepot skrzydeł o szyby okienne. Prześladuje mnie on od 
czasu moich lunatycznych dolegliwości w Whitby, a konkretnie od pamiętnej 
wyprawy na wzgórze cmentarne. Nie odczuwałam strachu, jednak muszę przyznać, że 
zapragnęłam nagle, by w sąsiednim pokoju znajdował się teraz doktor Seward, 
którego mogłabym w każdej chwili zawołać. Przecież Van Helsing zapewniał mnie 
przed swoim wyjazdem, że doktor na pewno przyjedzie woeczorem, wysłano do niego 
telegram. 
       Próbowałam od nowa zasnąć, ale daremnie - znów zaczął krążyć mi po głowie 
lęk przed przykrymi snami. Postanowiłam zatem czuwać, chociaż oczy mi się 
kleiły. Nie chciałam zostać sama, dlatego otworzyłam drzwi i zawołałam: jest tam 
kto? 
       Nikt mi nie odpowiedział. Natomiast na zewnątrz, zza okna, odezwało się 
czyjeś wycie. Podeszłam do okna. Zobaczyłam dużego nietoperza, który skrzydłami 
uderzał o szybę. Wróciłam do łóżka, lecz niepokój nie pozwalał mi zasnąć. 
Przepełniły mnie bliżej nieokreślone podejrzenia. Po chwili weszła mama. 
       - Jak się czujesz, kochanie? Usłyszałam, że chodzisz po pokoju. 
Potrzebujesz czegoś? - zagadnęła z troską i usiadła w nogach mojego łóżka. 
       Przez chwilę gawędziliśmy sobie o tym i o owym, gdy znów odezwało się 
szuranie po szybie. Mama zadrżała i zawołała: "Co to się dzieje?" 
       Ledwie zdążyłam ją uspokoić, gdiześ z krzaków odezwało się wycie i w 
następnej chwili na podłogę posypało się rozbite szkło. Wiatr uniósł kotarę, a 
my zobaczyłyśmy w potłuczonym oknie wyszczerzoną paszczę szarego wilka. Mama 
krzyknęła z przerażenia, opadła na łóżko, a przewracając się zahaczyła ręką o 
mój wieniec, kwiatry spadły pod łóżko. Jeszcze raz uniosła się, drżącą ręką 
wskazała na wilka, w gardle jej dziwnie zaharczało i bezwłasnie upadła na mnie. 
Przez rozbite okno wdzierały się do pokoju miliardy drobnych punkcików, 
wirujących niczym trąba powietrzna. Nie mogłam się ruszyć, gdyż martwiejące 
ciało mamy całkowicie mnie unieruchmiło. Wtedy musiałam na krótko zemdleć. Gdy 
się ocknęłam usłyszałam ujadające i wyjące psy całej okolicy. Ten hałas obudził 
nasze służące. Rozległ się tupot 
Przypisy:
001. Słynna w historii bitwa, w toku której wojska sułtana Sulejmana II zadały 
druzgoczącą klęskę armii Ludwika II. Na polu walki zginęło około dwudziestu 
tysięcy Węgrów. Bitwa ta przesądziła o upadku politycznym Węgier (przyp. 
wydawnictwa).
002. Zoofagia - żywienie się zwierzętami; mięsożerność.