Bruce Dickinson

Przygody Lorda ślizgacza

PODZIĘKOWANIA
Książka ta powstawała w rozmaitych pokojach hotelowych w całej Europie w roku 
1987. 
Skończona została w maju w Tokio. Wszystkim kierownikom hoteli, którzy z 
życzliwością 
dostarczali stosów hotelowej papeterii osobliwemu, długowłosemu mężczyźnie o 
czwartej nad 
ranem — wielkie dzięki.
Patrykowi, który uważał to za śmieszne i został do końca — dzięki.
Robert Smith uznał książkę za dobrą i dlatego ją czytacie... Merck, którego 
nazwisko jest za 
długie, żeby je napisać, ubił ten piekielny interes... Rod i Andy (jak zwykle) 
patrzyli 
zdziwieni... Shaun Hutson eksplodował gejzerem krwi i wnętrzności... Steve 
Harris groził 
torturami, jeżeli nie zostanie wydana... Wszystkim wymienionym powyżej i tym, 
którym ucho 
więdło, gdy powstawała ta książka — bardzo wielkie dzięki.
POSTACIE
Miejscowe
Lord Iitam Ślizgacz, dziedzic Findidnann
Kształcony bez większych rezultatów w szkole z internatem w Thigwell; jego 
młodość 
(trudna) odcisnęła się upośledzeniem fizycznym. Mimo wieku trzydziestu pięciu 
lat utrzymuje 
dziecięcą słabość do pończoch oraz pantofli na szpilkach, a w czasie, który 
opisuje ta książka, 
nadal jest prawiczkiem.
Lokaj
Wysoki, dystyngowany facet, lat około czterdziestu. Znacznie łysiejący od czoła. 
Posiada 
kilka dość szczególnych zainteresowań.
Pułkownik lotnictwa Bili Symes-Grosz (w stanie spoczynku)
Sześćdziesięcioletni oficer RAF-u, najbliższy sąsiad lorda litama. W wyniku 
skłonności do 
młodych rekrutów został zwolniony ze służby. Niecierpliwie czeka na powtórne 
powołanie.
Tajna Armia
Znajomy Symesa-Grosza, wypożyczony lordowi litamowi pod fałszywym pretekstem. Z 
założenia, wygląd jest tajny.
Jock McVitie Barcelona
Gderliwy karczmarz, zawiadowca, nadzorca telefonu oraz właściciel wiejskiej 
stacji 
benzynowej.
Goście
Roderick Morte D'Arthur Tennison oraz jego żona, Margot Smith.
Wielki, niezdarny świr z wyższych klas. Żona, która nie zgodziła się przy ślubie 
na zmianę 
nazwiska, mała, gruba i niebezpieczna feministka. Mają dwoje dzieci.
Brian i Letycja Taylor
Ciągle pijany szkocki wydawca oraz małżonka — Amerykanka, dobrze wyposażona 
przez 
naturę, mająca w komórkach po osiem par chromosomów; bezdzietni.
Mark i Cyntia West
Z pozoru doskonała para. Młodzi, przystojni i bogaci. Nie są po ślubie na tyle 
długo, by mieć 
dzieci. Jak się okaże, jest to ostatnia rzecz, o jakiej myślą.
CZĘŚĆ I Kłopot
1. Stworzenie bestii doskonalej
— Phi! — Lord litam Ślizgacz parsknął z odrazą i trzasnął gazetą o blat dębowego 
stolika 
wzbijając kłęby kurzu. — Cholera, nawet na owocach nie można zarobić! — Gałka 
oczna 
uwydatniona monoklem śledziła nagłówek: — „Trzy tysiące osób jadło jedną 
truskawkę." — 
Baa! — ryknął i wstał z wiktoriańskiego fotela o wysokim oparciu i wyblakłej 
tapicerce. 
Zegar szafkowy, stojący przy dębowej boazerii, sennie tykając zbliżał się do 
godziny czwartej 
po południu. Wtedy dwuskrzydłowe drzwi rozchyliły się. Oto zjawił się Lokaj z 
wózkiem do 
herbaty.
— Pańska herbata, sir — oznajmił Lokaj. — Czy wolno mi zapytać, czy wasza 
lordowska 
mość życzy sobie gorącą wodę dzisiaj wieczorem?
— Tak, oczywiście — odparł lord litam.
— Ahem! — Lokaj odchrząknął i wyciągnął przed siebie rękę, dłonią do góry.
— Och, już dobrze, dobrze — litam zrzędził nerwowo, grzebiąc głęboko w kieszeni 
fraka, aż 
wydobył monetę pięćdziesięciopensową. — Czy to wystarczy?
— W zupełności, sir — zapewnił Lokaj, a jego dłoń zamknęła się na pieniążku 
przeznaczonym do automatu gazowego, po czym delikatnie wsunęła go do kieszeni 
kamizelki.
— Pieniądze, pieniądze, pieniądze — jęczał litam. — Cholera, pieniędzy nie ma, 
nie stać nas 
nawet na ciepłą wodę, nie stać nas na kochankę, nie mogę nawet kupić sobie 
porządnej pary 
butów na szpilkach, z krokodylej skóry. Ile zostało mi samochodów?
— Sześć, sir.										
— Sześć? To wszystko? Jestem pewien, że mam siedem.
— Nie, sir. Zderzył się pan ze spychaczem dwa tygodnie temu. Teraz ma pan sześć.
— Och! — wymamrotał nieprzytomnie litam. — Więc to był spychacz. Mój Boże, 
zostało 
tylko sześć. — Zamyślił się. — Muszę sprzedać jednego, Lokaju. Pojedź tym białym 
dziś 
wieczorem do miasta i sprzedaj go.
— Obawiam się, że to niemożliwe, sir.
— Niemożliwe? Dlaczego?
— Ponieważ nie mamy ani kropli benzyny i nie stać nas na kupno, sir.
litam osunął się na krzesło. Dziedzic włości Findidnann w zapomnianych górach 
Szkocji 
załatwiony był na dobre. Żadnych pieniędzy, żadnych dochodów. Opuścił wzrok na 
swe 
zdarte lakierki na wysokich obcasach i zmarszczył ich ostre czubki.
— Cóż robić, Lokaju? — zajęczał.
— Ahem! — Lokaj ponownie kaszlnął. — Studiowałem ostatnio orientalne i japońskie 
sposoby rozwiązania tego problemu, sir, i zdaje się, że na coś się natknąłem.
— Uch — przerwał mu litam. — Japonce, żółtki, niepodobna. Książę Edynburga miał 
rację, 
wszyscy skończymy jako żółtki ze skośnymi oczami. Nie. Nie mam zamiaru zamienić 
posiadłości Findidnann w jakąś cholerną celtycką krwawą łaźnię. Cholera, 
przecież 
wygraliśmy wojnę, ot co. Boże, chroń Królową. Lokaju — litam osunął się jeszcze 
bardziej w 
fotelu i począł wściekle czyścić monokl. — Wolę raczej być biednym, niż poddać 
się 
wschodzącej potędze jena. — Dalej uparcie tarł szkło.
Lokaj wciągnął głęboko powietrze.
— Sir, ja., ja... ja... mam pomysł — obwieścił w końcu, litamwcisnąłmonoklwokoi
bacznieprzyjrzał sięLokajowi.
— Ty? — szeptał z niedowierzaniem. — Ty masz pomysł? — Jego oczy niepewnie 
przenosiły się z jednej strony na drugą, a na usta wypełzł złowieszczy uśmiech. 
— No, to 
posłuchajmy, chłopie — zaryczał nagle.
— Sir, roboty, eee... automaty, technika, poprawienie pewnych naturalnych 
funkcji przez 
zastosowanie pewnych nowoczesnych rozwiązań technicznych, by...
— Tak, tak — litam głośno wzgardził tym tematem skacząc na równe nogi. — Łatwo 
ci 
spekulować, ale cóż my mamy do zautomatyzowania? — Jednym susem wskoczył na 
stół, 
zdrapując szpilkami politurę. - Co?-— ryczał, wymachując rękami niczym derwisz. 
— Co? — 
krzyknął i przykucnął jak ptak. — Co? — teraz głos zmienił w szorstki szept, a 
jego oczy 
napotkały wiszący na ścianie portret zmarłego wuja.
Lokaj ciągnął dalej.
— Sam osobiście zaprojektowałem i wykonałem jedną rzecz i jestem pewien, że 
wasza 
lordowska mość...
— Na wynalazki jeszcze przyjdzie kolej! — krzyknął litam i uniósł się 
dramatycznie. — Twój 
czas jeszcze nie nadszedł, ale może... — Jego wzrok napotkał wypchane trofea 
zdobiące 
ściany i sufit: bażanty, borsuki, gronostaje, lwy, tygrysy, gęsi, łasice, łosie, 
niedźwiedzie, 
węże, ryby. Wpatrywał się dalej: orły, gołębie, pancerniki, chomiki, skoczki 
pustynne, psy i 
dwudziesty trzeci dziedzic Findidnann... także wypchany. To jest to, pomyślał 
litam.
— Sir, mój mały wynalazek jest doskonały i nie...
— Wspaniale, Lokaju, wspaniały pomysł! — ryknął litam. Zeskoczył ze stołu i 
niczym w 
biegu przez płotki pognał do teleskopu astronomicznego z połyskującej blachy, 
długiego na 
sześć stóp, skierowanego na mokradła. Niemal wepchnął w niego oko i wodził 
lunetą po 
horyzoncie. — Polowania, Lokaju, strzelanie, ryby przez cały rok, bez końca, 
niezniszczalne, 
elektroniczne... nie do wiary.
— I zupełnie nie do jedzenia, sir.
— Eee... tam, człowieku, bzdury — wybuchnął litam w odpowiedzi. — To drobiazg. 
Czy 
Kolumb przerwał odkrywanie świata tylko dlatego, że nie mógł go zjeść? Czy 
zapach jabłka, 
które spadło Newtonowi na głowę, wpłynął na teorię grawitacji, hę?
litam ucapił entuzjastycznie Lokaja za ramiona i potrząsnął nim przyjacielsko.
— No? — pisnął. — Oczywiście, że nie.
— Ależ, sir — zawodził Lokaj. — Mój pomysł...
— Twój pomysł — litam ze złością uderzył otwartą dłonią w wózek do herbaty. — 
Twój 
pomysł — mówił drwiąco. — Ale mój geniusz. Ja, dwudziesty piąty dziedzic 
Findidnann, lord 
litam Ślizgacz, zapiszę się w historii jako człowiek, który... — przerwał. — 
Jaki dzisiaj dzień?
— Dwudziesty trzeci, sir.
— Doskonale — zasyczał, wyrywając szufladę z biurka i rozrzucając jej zawartość 
po pokoju. 
— Aha! — wrzasnął, gdy wyciągnął Rocznik Brytyjskich Sportów Terenowych. Zaczął 
gorączkowo poszukiwać września. — Tutaj, patrz, dwudziesty trzeci, i tutaj — 
otworzył na 
następnej stronie. — „CUDOWNY DWUNASTY." — Zatrzasnął księgę triumfalnie.
— Wiesz, co to znaczy? Ja, litam Ślizgacz, ustanowię najbardziej niewiarygodny 
wyczyn w 
historii myślistwa. Polowanie na kuropatwy przez cały rok. Ta okolica zapełni 
się ludźmi. 
Wszyscy, absolutnie, ociekać będą forsą, a ja potrafię już ją przejąć. Musimy od 
razu 
przystąpić do rzeczy. Cudownego Trzeciego to dobra data, żeby zacząć. Musimy od 
razu 
przystąpić do rzeczy. Za parę tygodni. Zaproś wszystkich! — ryknął.
— Sir? — wtrącił Lokaj. — Sir.
— Och, co teraz?
— Nie ma pan żadnych kuropatw.
— To je zrobię — oznajmił litam triumfująco. — A teraz — kontynuował — 
zaproszenia. 
Potrzeba mi jakieś pół tuzina młotków, którzy nie potrafią strzelać. Kogo znamy?
— Nie mamy już przyjaciół. Wszystkim jesteśmy winni pieniądze.
— W takim razie wykorzystamy stary album z Thigwell; stare szkolne więzi, te 
rzeczy. Zagraj 
w lotki i wytypuj sześć nazwisk. Napisz im, że to jest oficjalny zjazd 
absolwentów Thigwell, 
czy coś podobnego. Do nich przemówią wzniosłe rzeczy. Cokolwiek zrobisz, nie 
wspominaj 
pod żadnym pozorem o polowaniu na kuropatwy, dopóki nie przybędą tutaj. Nie 
chcę, żeby 
ktoś inny coś tu zwietrzył.
— Sir, naprawdę wydaje mi się, że ponosi pana. Nie chciałbym być nachalny, ale 
mój mały 
wynalazek czeka pod schodami, aby wypróbował pan...
— DOSYĆ! — krzyknął lord litam. — Płacę tobie jako lokajowi, a nie jakiemuś 
Robinsonowi 
od wynalazków. Teraz spływaj i przygotuj mi kąpiel.
Lokaj zesztywniał i głośno wciągnął powietrze. Nie płacono mu od miesięcy, ale 
alternatywą 
była szychta w Piołunowym Zagajniku.
— Czy to wszystko, sir? — zapytał z szelmowskim uśmiechem.
— Tak, tak, odejdź. — litam przeglądał już książki w biblioteczce. Zamyślił się 
głęboko. 
Książki o astronomii, okultyzmie, wojskowości, filozofii, religii i podobne, 
wypełniały górne 
półki; niższe zajmowała pornografia, katalogi pantofli na szpilkach i album 
parów brytyjskich 
Burke'a. Nic, pomyślał, co pomogłoby zbudować stado szybkich, prawdziwych, 
posłusznych 
kuropatw.
Popatrzył w górę na portret wuja, człowieka, którego tak bardzo podziwiał. 
Odwzajemnił mu 
świrnięte spojrzenie.
— Gdzie znajdę kogoś, kto to dla mnie zrobi? — zamruczał. Nagle zaświtała mu w 
głowie 
pewna możliwość. Pochylił się i podniósł książkę z kodami sygnałowymi semaforów.
	
2. Tajny agent
litam gramolił się żwirową ścieżką do gotyckiej koszmary, zwieńczonej licznymi 
wieżyczkami, która stanowiła rezydencję jego najbliższego sąsiada, pułkownika 
lotnictwa, 
Billa Symesa-Grosza. Lord Findidnann nie przywykł do niedogodności takiej jak 
trzymilowy 
spacer podmokłym trzęsawiskiem i zupełnie nie był przygotowany do marszu przez 
tak 
niełaskawy teren. W wyniku tego para jego najlepszych włoskich pantofli na 
wysokim 
obcasie, z niebieskiej skóry, uległa zniszczeniu, co w połączeniu z upiornie 
wczesną porą, to 
znaczy godziną siódmą trzydzieści nad ranem, wprawiło go w nastrój 
nieszczęśliwy, gdy 
dotarł wreszcie do frontowej bramy.
— Stój! Kto idzie? — zaskrzeczał jakiś niezidentyfikowany, dobiegający nie 
wiadomo skąd, 
dziecięcy głos.
— Lord litam Ślizgacz. Przyszedłem zobaczyć się z pułkownikiem. Proszę 
powiedzieć mu, że 
jestem.
— Zbliż się i podaj hasło — ponownie zaskrzeczał głos, tym razem o ton wyżej, a 
dźwięk 
emanował tajemniczo z gęstego bluszczu przy wielkich dębowych drzwiach, 
nabijanych 
żelaznymi ćwiekami.
— Tylko powiedz pułkownikowi, że jestem — zajęczał litam, kołysząc się na 
popękanych 
szpilkach. — A właściwie to daj sobie spokój, sam mu powiem. — Zbliżył się do 
frontowych 
drzwi.
Pierwszy strzał roztrzaskał ogrodowego skrzata. litam wrzasnął przeraźliwie.
— Ty głupi zgrzybiały szczylu! — krzyknął biegnąc, aby schować się za murem.
Strzał z drugiej lufy oderwał od jego fraka oba ogony, a litam zanurkował głową 
w dół ponad 
niskim murem ogrodowym, zostawiwszy oba pantofle pionowo wetknięte w żwir. 
Rozległ się 
głośny plusk, gdy wleciał głową w dekoracyjną fosę za murem.
— Przerwać ogień! — zaryczał jakiś głos, bardziej dorosły. — Przepraszam, 
chłopie. Możesz 
już wyjść z ukrycia. Jest bezpiecznie.
litam ostrożnie wyjrzał zza murku. Przed frontowymi drzwiami stal pułkownik 
lotnictwa 
Grosz i poklepywał małego dzieciaka ubranego w bawarskie skórzane spodenki i 
kapelusz 
zwiadowcy; gówniarz dzierżył ogromną dwururkę.
— Uciekaj teraz, Rommel! — zaryczał pułkownik. — Pobaw się z Goebbelsem. Goering 
może podać herbatę.
Dzieciak popędził za dom.
litam wypluł stęchłą, zielonkawą wodę i powstał. Był przemoczony do suchej 
nitki, cały 
oblepiony błotem i zielonym szlamem. Popatrzył po sobie. Jego najlepsze siatkowe 
pończochy były w ruinie, a paznokcie pokrywała skorupa mułu. Jednakże monokl 
pozostał na 
miejscu.
— Do kurwy nędzy, co tu się dzieje? — krzyknął.
— Ochrona, staruszku, nigdy za wiele ostrożności, co? Przepraszam za kąpiel, 
jeszcze się 
gniewasz? Właź do środka, śniadanie gotowe. — Powiedziawszy to wszedł do domu.
— Więc — mówił pułkownik, nalewając herbatę, w jadalni o sklepieniu z 
drewnianych belek, 
otoczonej wąską galerią — otrzymałem wiadomość od ciebie wczoraj wieczorem. 
Ciągle nie 
rozumiem, dlaczego twój wujek nie założył sobie telefonu.
— Nie cierpiał Ministerstwa Poczt — zamruczał litam, cały okryty kocami i 
targany 
dreszczami. — Odmawiali przyjmowania telegramów od gołębi pocztowych, stąd taki 
warunek pojawił się w jego testamencie... żadnych telefonów w posiadłości 
Findidnann.
— Nieco niedogodne — odparł pułkownik. — A jednak — pochylił się i odstawił 
imbryk — 
bardziej bezpieczne — zasyczał. — No, a co z tym szalonym planem? Wspomniałeś 
coś o 
Japońcach. — Gwałtownie złapał litama za nogę. — Nie lubię ich, nigdy nie 
lubiłem.
— Zdaje się, że napomknąłem o orientalnym rozwiązaniu, które zaproponował mój 
kolega — zauważył chytrze litam.
— Dla kogo pracujesz? — wybuchnął pułkownik.
— Naprawdę nie mogę powiedzieć — odparł litam zdejmując dramatycznie monokl.
— Cii, cii, co? — drażnił go lotnik.
— Obiecałem dochować tajemnicy — stanowczo stwierdził litam.
— To musi być cholernie ważne, że aż zwracają się do mnie, cholernie ważne. 
Dwadzieścia lat czekałem na ten kryzys. Wiedziałem, że się jeszcze do mnie 
zgłoszą. — 
Skierował zamglony wzrok na szyby w ołowianych ramach. — Potrzebujesz speca? — 
zapytał nagle. — Wykwalifikowanego zabijakę?
litam założył z powrotem monokl i rozpromienił się mimo zmarzniętych kolan.
— Tak — powiedział spokojnie. — Taką mam prośbę.
— Naprawdę nie możesz powiedzieć, o co chodzi? — błagał go zapalczywie pułkownik 
lotnictwa.
— Znasz zasady, według których postępujemy — oznajmił twardo litam i aż cieplej 
zrobiło mu się przez to szachrajstwo, mimo mokrego ubrania. — Za dużo nie należy 
mówić.
— Racja, racja. Ściany mają uszy, hę?
Pułkownik usiadł ponownie i wcisnął mu wojskową porcję ciasta na porcelanowy 
talerz 
Luftwaffe. litam wbił wzrok w podarunek i zmarszczył nos.
— Nie, dziękuję.
— Goering! — zaryczał Grosz. — Chodź, mój aniołku, i zbierz te talerze.
W jadalni pojawił się ubrany w komżę ministrant i poruszając się posuwiście, 
pozbierał 
naczynia ze stołu.
— Dobry chłopak z ciebie, Goering. Srebrną zastawę możesz zostawić na później. — 
Wskazał na ogromną tacę do pieczystego i srebrną pokrywę, które stanowiły 
centralny 
punkt stołu. — Mógłby upuścić, rozumiesz — zwrócił się do litama — a wtedy 
musiałbym go przetrzepać — zadrżał nieznacznie, a oczy znów zaszły mu mgłą. — 
Wszystkim chłopakom z wioski cholernie dobrze robi odrobina dyscypliny, porządne 
złojenie skóry, kiedy na to zasługują; to takie zimne prysznice na gorące głowy. 
Do licha, 
mówię ci, zasługują na to — zarechotał i powrócił do rzeczywistości. —
Pewnie, niektórzy nie są w stanie tego znieść. Kilku chłopaków rzuciło się na 
mnie w 
zeszłym tygodniu. Odesłałem ich, ale... — znowu go poniosło. — Cały czas 
przychodzą 
nowi do swego starego, kochanego, nadzianego wuja... — Oblizał wargi. Po chwili 
obnażył kły w szerokim uśmiechu, a Goering znikł bezszelestnie.
Myśl, że ten lubieżny staruch buszuje wśród dojrzewającej miejscowej młodzi, 
była dla 
litama wstrętna, będąc jednakże samemu angielskim arystokratą, a co za tym 
idzie, także 
zboczeńcem, zdecydował się przyjąć bardziej pragmatyczną postawę.
— W takim razie, gdzie ten spec? — zapytał. — I kiedy może zacząć?
— Jest tutaj i zacznie od razu — oznajmił pułkownik dumnie. — Właściwie, był tu 
przez 
cały czas naszej rozmowy.
litam rozejrzał się, zaskoczony. Galeria dookoła pełna była mieczy, broni palnej 
i modeli 
samolotów. Człowiek bywa czasami maniakiem.
— Gdzie on jest? — zapytał zniecierpliwiony.
— UKAŻ SIĘ! — zaryczał stary wujek, zrywając pokrywę z ozdobnej tacy na 
pieczyste, 
by ukazać wielki śliwkowy pudding z wisienką na wierzchu. Pudding przemówił:
— Dzień dobry, pułkowniku — głos miał szorstki, władczy i monotonny. litamowi 
zabrakło słów.
— No, staruszku, oto on. SAS — Borneo, Malaje, Północna Irlandia, Oman; ładunki 
wybuchowe, broń palna, noże, druty potykające, trucizny. Powiedz słowo, a on już 
je 
zabije. Mistrz przebrania i mistyfikacji, wzór dyskrecji.
litam doszedł nieco do siebie i spojrzał w dwie wielkie śliwki zakładając, że to 
oczy.
— Czy możesz zrobić dla mnie stadko kuropatw? — zapytał, pełen napięcia.
— Oczywiście — odparł pudding śliwkowy beznamiętnie. — Z głowicą nuklearną, 
kuropatwa powietrze-powietrze, kuropatwa z gazem bojowym, kuropatwa wczesnego 
ostrzegania. Cokolwiek sobie zażyczysz.
— To wszystko w kuropatwie? — wykrzyknął zdziwiony litam. Pudding śliwkowy 
zakręcił się w likierze i skierował ku pułkownikowi.				
— Kim jest ten idiota? — zapytał.
— Psst. Ciii, ciii, nie mogę nic mówić.
— Dla twej informacji, lordzie Ślizgaczu — rozpoczął wykład pudding — kuropatwa 
jest 
najbardziej przerażającą bronią sił specjalnych. Gdybyś był na usługach Jej 
Wysokości tak 
długo jak ja, poznałbyś wartość taktyczną dobrego stada kuropatw.
litama poczęła rozpierać duma.
— Tak, tak — przerwał. — To jest powszechnie wiadome, ale ta kuropatwa nie może 
dać się 
zestrzelić. Potrafisz wykonać coś takiego?
— Nikt nie zestrzeli mojej kuropatwy, nie mając najpierw do czynienia ze mną — 
zadeklarował pudding.
— Doskonale, wynajmuję cię. Chcę, żeby te kuropatwy wzleciały trzeciego 
października o 
drugiej po południu. Nad mokradłami. Znakomicie, pułkowniku. — Ciepło ujął 
wysuszoną 
dłoń starego zboczucha. — Uratowałeś mi głowę.
— Czy jestem wolny, sir? — zapytał pudding.
— Tak — odparł pułkownik Symes-Grosz. — Od teraz będziesz działał samotnie i 
kontaktował się ze mną, albo z lordem litamem, jedynie w przypadkach naglących, 
zrozumiano?
— Zrozumiano, sir. Jeszcze jedno, sir. Sugeruję zniszczenie wszelkich dowodów 
tego 
spotkania.
— Cholernie dobry pomysł — odparł pułkownik.
— Jakich dowodów? — zaciekawił się podejrzliwy litam.
— Proponuję, żebyście polali mnie brandy i zaserwowali zapalonego.
3. Wynalazek Lokaja
litam siedział w swym gabinecie ze stopami w gorącej wodzie z dodatkiem soli. 
Cały 
przykryty był ręcznikami i studiował przez teleskop nocne niebo, od czasu do 
czasu 
marszcząc nos w pełnej koncentracji.
W podwójnych drzwiach bezszelestnie pojawił się Lokaj.
— Wysłałem zaproszenia do trzech par małżeńskich, sir.
— Myślisz, że polują na kuropatwy? — spytał litam, ciągle zerkając w soczewki.
— Album absolwentów nie zawiera tego typu informacji, sir.
— Nie, nie, głupcze, tam, w górze — odwrócił głowę od teleskopu i spojrzał na 
planetę 
Ziemię. — Tam, w niebie, na Marsie, myślisz, że polują na kuropatwy, albo coś 
innego? 
Fascynująca myśl, hę?
— Fascynująca — powtórzył Lokaj niczym echo, wcale nie zafascynowany.
— No, to jakie masz nazwiska? — krzyknął litam wracając do obserwacji.
— Roderick Morte D'Arthur Tennison, Brian Taylor i Mark West. Wszyscy są żonaci 
i nie 
znają się nawzajem z powodu różnicy wieku.
— Ale ja znam jednego — obwieścił litam. — Roderick, prawdziwy dupek. Po grze w 
rugby 
stawaliśmy mu na uszach i dżemem Smarowaliśmy mu jaja. To były piękne dni. No, 
wspaniale się Spisałeś, Lokaju. Jeżeli pozostała dwójka jest tak przymulona jak 
on, to 
jesteśmy uratowani — zamilkł. — Boże, jakaż kobieta wyszła za takiego muła 
błotnego? W 
każdym razie, Lokaju, ja też swoją robotę wykonałem.				
— Cóż takiego, sir?
— Nakłoniłem tego starego, lubieżnego pedofila, pułkownika z drugiej strony 
mokradeł, 
żeby pożyczył pewnego świrniętego szpiega do skonstruowania dla mnie stadka 
kuropatw. Lada moment będzie dla mnie pracować. Mówię ci, Lokaju, słowami 
nieśmiertelnego Sherlocka Holmesa — gra rozpoczęta.
— Czy mam rozumieć, że moje usługi nie są już konieczne? — zapytał Lokaj udając 
urazę.
— Hę? — parsknął litam. — Nie, oczywiście, że nie. Ten gość nie jest lokajem. 
Jak go 
zobaczyłem, był śliwkowym pud... — litam zawahał się — ...eee, eee śliwkowym 
facetem. Taki śliwusi-milusi facecik, no, rozumiesz, o co biega.
— Gdzie on się zatrzyma, sir? — zapytał chłodno Lokaj.
— Och, w ogóle go nie zobaczysz. Jest taki jakiś skryty. Gdziekolwiek. Może w 
rym 
imbryku, hę, hę, hę?
— Czy to wszystko, sir?
— Tak, Lokaju. Tak, odejdź. Wspaniałe dni przed nami. Wspaniałe. — Spojrzał na 
swoje 
stopy i zaczął śpiewać, nosowo, monotonnie...
„To stopy te za dawnych lat stąpały wśród zielonych Anglii pól i święta... 
eee.... 
kuropatwa litama... hę, hę, hę..."
Śmiech przycichł, gdy Lokaj, ledwo panując nad sobą, zamknął drzwi i stanął 
przed 
gabinetem. Oparł się o chłodną kamienną ścianę, a jego myśli goniły jak 
oszalałe. Nowi 
ludzie, szpiedzy, tajni agenci. Dosyć, że ignorowano jego pomysły, gardzono 
inwencją, 
ale wprowadzanie kogoś obcego? Lokaj widział oczyma duszy, jak blednie jego 
użyteczność; to oznaczało bezrobocie i jeszcze... Zamarł, a pot zaczął ściekać 
mu po 
dłoni. Wspomnienia wracały, a twarz robiła się coraz bardziej blada.
— Johnie Lokaju — oznajmił sędzia. — Szalbiercza sprzedaż szczątków osób, które 
zeszły z tego świata, to poważny zarzut, nie mniej poważny niż zarzut grzebania 
niewłaściwych organów z niewłaściwymi zwłokami, w niewłaściwych grobach. 
Pójdziesz 
na dziesięć lat do więzienia.
John Lokaj nie zamierzał zejść na drogę przestępstwa, ale śmierć nie była już 
dla niego 
tym czym dawniej. Praca kierowcy w firmie pogrzebowej nie była zbyt dobrze 
płatna. 
Ludzie żyli dłużej, umierali
gwałtowniej, a za pochówek płacili mniej. Pewien pomysł przyszedł mu do głowy, 
kiedy 
chował jedną z rozczłonkowanych ofiar słynnych morderstw w Tandoori. Pozostawił 
tylko mały palec zmarłego i wypełnił trumnę workami z piaskiem. Nikt niczego nie 
wywąchał.
I już tylko mały krok dzielił Lokaja od zakopywania niewłaściwych ludzi, 
podstawiania 
zwłok miejscowych przestępców za „ukochanego Jeffrey'a, lat 75, powołanego nagle 
przez Boga". A ukochany Jeffrey tymczasem był cięty przez studentów medycyny w 
londyńskim szpitalu w Whitechapel.
— Ciała — zamruczał głośno Lokaj, jeszcze znieruchomiały przy lodowatej ścianie 
przed 
gabinetem dziedzica. — Zimne, gładkie, czyste i porządne. Nic tak zwariowanego, 
jak ta 
sprawa, cholera, ze szpiegiem. Kurwa, po co to?
Jego pełen kultury język stopniowo ustępował pod naporem szorstkiego slangu, 
gdyż John 
Lokaj pochodził z East Endu. Lokaj to jego przezwisko, które otrzymał w 
Piołunowym 
Zagajniku, gdzie także zyskał sztuczny akcent i maniery lokaja, usługując co 
ważniejszym 
współtowarzyszom. Wykrzywił twarz jak w agonii, kiedy wspomnienie przeciągało 
się.
Zaniósł herbatę do celi dziesiątej, dla Jacka Munro zwanego „Pięć funciaków za 
sznyta" 
(a w skrócie „Sznyciarz"), który otrzymał cztery dożywocia za rozprucie brzucha 
wujkowi 
i całej rodzinie w trakcie sporu przy grze w kasztany.
— Herbata, sir — oznajmił stając w drzwiach celi.
— Jebnij to na wyro, chłopie — sapnął Sznyciarz, który od dzieciństwa cierpiał 
na astmę.
Lokaj stanął przy szarych i szorstkich kocach pokrywających pryczę Sznyciarza, 
po czym 
pochylił się, by nalać herbaty do popękanego więziennego kubka. Kiedy strumień 
cieczy 
zaczął spływać łukiem w dół, John Lokaj zamarł. Poczuł jak pęczniejący członek 
napiera 
mu od wewnątrz na pasiak; bulwa wielka jak noga małego Cygana próbowała 
przedostać 
się przez rozporek, mocując się niespokojnie z materiałem.
Lokaj zarumienił się. Nie potrafił tego zrozumieć. Nigdy nic tak go nie 
poruszyło. Może 
to w wyniku „szkolenia charakteru" przez jego ojca, którego ulubioną metodą było 
przewiązywanie gumowej taśmy wokół moszny i uderzenie w jaja kijem od krykieta?
— O, kurwa, stanął ci — zakaszlał poruszony Sznyciarz. — Nalewasz mi herbatę, 
kurwa 
twoja mać, z fiutem na baczność! — Sznyciarz zrzucił gazetę i skoczył na równe 
nogi.
— Wybacz, Sznyciarz — zaskrzeczała podniecona pokojóweczka, przerażona nie na 
żarty. 
Sznyciarz zbliżył swoją nieogoloną, pokrytą wypryskami twarz, pod sam nos 
Lokaja, tak 
blisko, że ten poczuł jego stęchły oddech. Zupełnie jakby krowia dupa 
eksplodowała przy 
każdym słowie.
— Jesteś pieprzony pedziu, co, Lokaj?
Szczęka opadła Lokajowi, ale nie wydobył z siebie ani słowa.
— Lubię pedałów — skrzywił się w uśmiechu Sznyciarz i opuścił spodnie, 
odsłaniając 
brudne, poplamione moczem slipy. — I zaraz będę cię miał.		
Lokaj otworzył oczy. Przed drzwiami litama stał jedynie trzydzieści sekund, ale 
cały zlany był 
potem, a serce wściekle tłukło się w jego piersiach.
Od tamtego dnia w więzieniu nie miał nawet śladu erekcji; żadnej, nawet 
najdrobniejszej 
fizycznej seksualnej pokusy, tylko samotne, kliniczne poszukiwania wymęczonych 
pragnień. 
Wkrótce po tym uciekł z więzienia. Znalazł go lord litam, nagiego, w rowie w 
posiadłości 
Findidnann. Lokaj rozpoznał w lordzie pokrewną, umęczoną duszę; w cylindrze, 
fraku, 
pończochach, pasie do pończoch i obcisłych wysokich butach. A litam wykorzystał 
okazję i 
zwolnił całą służbę, by zastąpić ich tą nową, horrendalnie nisko płatną 
alternatywą. Lokaj 
wiedział, że wszystko zawdzięcza litamowi i nie zamierzał dać mu się usidlić w 
tej 
najnowszej szalonej eskapadzie. Dla dobra ich obu.
Rzucił się korytarzem w stronę pokojów dla służby. Musiał to zobaczyć, swój 
wynalazek — 
dotknąć go, popieścić. Szukał niespokojnie klucza w kieszonce kamizelki. Klucza 
do swych 
snów.
Drzwi otworzyły się wreszcie na oścież i oczy Lokaja rozpromieniły się.
— Jesteś, moja piękna, twój czas nadejdzie. — Oddychał z uwielbieniem. Stała 
tam. 
Połyskująca orgia stalowych cylindrów i pierścieni, wysoka na dwie stopy, na 
teleskopowych 
nogach. Poruszała się na bliźniaczych gąsienicach, obu szerokich na sześć cali; 
dzięki temu
mogła ścigać ofiarę na wszelkiej nawierzchni, z prędkością do trzydziestu mil na 
godzinę. — 
litam oszalał. Nie chce mnie słuchać — wyszeptał Lokaj. — Mechaniczna kuropatwa! 
— 
parsknął. — Szpiedzy, wariaci. Ale nas nie może zabić, moja piękna, och, nie — 
usiadł obok 
maszyny. — Mam plan, żeby litam przejrzał na oczy, a wtedy ty, ja i dobry lord 
Ślizgacz 
zarobimy krocie pieniędzy.
Uśmiechnął się i jeszcze raz spojrzał na dziecko swego umysłu, swoje dzieło, 
mechanicznie 
uzewnętrznienie jego umęczonej duszy, sen inżyniera. Lędźwiorotor — penis 
doskonały.
4. Ubita śmietanka
Był to mały, nowy dom, z trzema sypialniami, na średnim poziomie, w nowym 
miasteczku, 
nieco na północ od Londynu, prawie na wsi. Pan domu służył niegdyś w marynarce 
przez 
krótki czas, wpierw ukończywszy prywatną szkołę w Thigwell, ale zrezygnował, za 
radą 
swego dowódcy, po upływie krótkiego, trzyletniego okresu. W czasie krótkiej 
służby dla Jej 
Wysokości nasz człowiek spod numeru 33 na Nouvelle Drive zdołał zagiąć ostry 
koniec 
fregaty, uderzyć w minę trałowcem i prawie zatopić łódź podwodną, na której 
składał wizytę, 
zapomniawszy zamknąć właz przed zanurzeniem. Po odejściu ze służby na morzu 
został — z 
umiarkowanym powodzeniem — agentem ubezpieczeniowym. Zdawał się posiadać 
niesamowity dryg przewidywania wszelkiego ryzyka.
Ukochaną swą spotkał w miejscowym supermarkecie niedaleko Portsmouth, gdzie 
właśnie 
zdemolował piramidkę ustawioną z tysiąca pięciuset puszek południowoafrykańskich 
brzoskwiń, pokrojonych w plasterki.
— Strasznie mi przykro! — krzyczał, brodząc w masie pow-gniatanych puszek, by 
ratować 
pewną ludzką drobinę nimi przywaloną.
— Dranie! — wrzeszczała przygnieciona kobieta, bowiem prawdopodobnie 
przynależnością 
do tej właśnie płci istota owa się legitymowała.
Zaczerwienił się. Nigdy w życiu nie słyszał, by kobieta przeklinała. Nie był 
nawet pewien, cóż 
to znaczy.
— Oj, hmm, strasznie, strasznie mi przykro — wybąkał.
— Południowoafrykańskie bękarty!,— zanosiła się, rzucając prze-
rażające spojrzenia gromadzącemu się groźnie dookoła personelowi
sklepu.
— Jestem zmuszony prosić panią o opuszczenie sklepu...
— Kapitalizm, żądza i rasizm, wszystko razem! — przerwała Margot, ciskając 
jednocześnie 
puszką w kierownika. — I jeszcze to sprzedajecie i mnie prześladujecie.
Nasz były oficer marynarki dzielnie wystąpił naprzód, by zareagować.
— Przepraszam, sir, ale to właśnie ja... — zamarł wpół słowa. Kobieta złamała 
właśnie 
puszką nos sprzedawcy i wszystko dookoła pokryła krew.
— Jejku — wyszeptał Tennison.
— Chodź, przygłupie — złapała go za przegub ręki i popędziła wyjściem pożarowym 
do 
stojącego przed sklepem morrisa minora. Wskoczyła za kierownicę.
— Popchnij, ofiaro! — krzyknęła. Popchnął. Samochód zapalił, a on wskoczył i 
pognali 
naprzód z rykiem silnika.
— Słuchaj! — teraz on krzyczał. — Zostawiłem wózek w sklepie...
Trzepnęła go przez głowę z niespotykaną agresją.
— GŁUPIEC! — eksplodowała. — Ale jesteś mężczyzną, a wszyscy mężczyźni to 
głupcy.
— Ooo... tak — przyznał oszołomiony Tennison.
— Ale potrzebny mi jest mężczyzna, a ty jesteś mężczyzną — kontynuowała logiczne 
rozważania.
— Ooo, eee... tak — zgodził się Roderick i rozchmurzył się.
— Jesteś bardzo wysoki, bardzo duży. — Wjechała ostro w zakręt na prawo, nieomal 
wyrzucając Rodericka przez drzwi. — I potrzebny mi duży mężczyzna, w celach 
prokreacyjnych. — Zazgrzytała zębami i brawurowo ominęła autobus. — Dla 
udoskonalenia 
kobiet przyszłości, które będą dalej prowadziły walkę — uderzyła nogą w pedał 
hamulca i z 
piskiem opon, i z poślizgiem, stanęli. — No, jesteśmy — obwieściła otwierając z 
impetem 
drzwi.
— Gdzie? — zaciekawił się Roderick.
— W urzędzie notarialnym. Bierzemy ślub.
— CO? — wykrzyknął przerażony Roderick. — Co to, to nie. Tak więc pobrali się. 
Jej 
panieńskie nazwisko brzmiało Margot Smith i takie pozostało, gdyż odmówiła 
zmiany.
— Myślisz, że mam za duże uszy? — dopytywał się Roderick Morte D'Arthur 
Tennison, 
łypiąc na swe odbicie w kuchennym oknie. Faktycznie, jego uszy były 
niespotykanie wielkie, 
podobnie jak nos i sterczące przednie zęby, ale za to Roderick Morte D'Arthur 
był 
prawdziwym olbrzymem. Wypiął pierś, a wybrzuszenie w grubym dzierganym swetrze 
po 
prostu uniosło się ku górze, niczym olbrzymie jabłko Adama przy przełykaniu.
— Cholernie dobry obiad, kochanie! — zaryczał, klepiąc się po brzuchu. — 
Popatrzył na zlew 
z kleistą szarawą masą. — A co to było, kochanie?
— Zapiekanka z grzybami! — krzyknęła z salonu żona. — I pośpiesz się z tymi 
naczyniami. 
Nie zużyj całej gorącej wody, bo trzeba wykąpać dzieci. Jak mnie nie będzie, to 
wyczyść 
dywan... — skrzek przycichł na moment, ale rozległ się ponownie, gdy drzwi do 
kuchni 
nieomal eksplodowały i zjawiła się Margot Smith, wegetarianka, feministka i 
zapalczywa 
sabotażystka polowań — i przestań oglądać się, do cholery, w tym oknie przez 
cały czas. 
Boże, jacy wy, mężczyźni, jesteście próżni.
Roderick spuścił wzrok na patelnię, którą trzymał w wielkich włochatych 
łapskach. Chciał coś 
powiedzieć, ale przegapił okazję.
— Nie będzie mnie, więc nie czekaj. Nie oglądajcie ITV, jest film z tym 
gnojkiem, Charlesem 
Bronsonem i nie chcę, żeby Emily oglądała takie rzeczy w tym wieku. Zrozumiano?
— Jak najbardziej, kochanie — wymamrotał Roderick przyjaźnie, a Margot 
westchnęła 
głęboko. — Gdzie dzisiaj? — ośmielił się zapytać.
— W salce kościelnej. Przeciw wyrobom ze skóry. Organizujemy bojkot nowego 
sklepu 
obuwniczego w mieście, mordercy, dranie...
Roderick spojrzał nerwowo na swoje nowe skórzane sandały i skrzyżował 
gigantyczne stopy 
odziane w skarpety.
— Jejku, kochana, wspaniała rzecz.
— Pewnie. No, to zmykam — powiedziała Margot mocując się z wiatrówką, którą 
nakładała 
na drelichowy kombinezon.
— Uuuch — wepchnęła w końcu stopy w jasnożółte kalosze i otworzyła tylne drzwi.
— Pa, kochanie! — zawołał za nią Roderick, machając ręką białą od mydła.
— Tak, tak — Margot zupełnie go ignorowała. — I konia sobie nie wal, jak mnie 
nie będzie. 
Domagam się wieczorem pełnego ładunku, a nie tych marnych dziesięciu mililitrów. 
— 
Trzasnęły drzwi i już jej nie było.
Skończył zmywanie, umył dzieci, wyczyścił odkurzaczem dywan i oglądał BBC 2. W 
końcu 
podniósł list, który przyszedł rano, zaadresowany do niego. Niewiele listów 
otrzymywał, 
zachował go więc właśnie na tę chwilę.
Otworzył go, przeczytał zaproszenie, potem uważnie złożył papier i wsunął list 
do kieszeni 
fartucha.
— Poczciwy stary litam! — wykrzyknął. — Pewnie, że pojadę.			
5. Zaprzyjaźniona para
Ekspres do Edynburga rozdzierał gwizdem noc; dwa bliźniacze diesle paxman 
valletta pchały 
do przodu lokomotywę „Piechota z Durham" z prędkością 125 mil na godzinę. Setki 
milionów 
funtów wydanych na budowę najszybszego na świecie pociągu z lokomotywą spalinową 
zapewniały milionom pasażerów wygodę i bezpieczeństwo, ale — jak wyjaśniała w 
wagonie 
restauracyjnym Letycja P. Taylor, niegdyś mieszkanka Dallas — każdą usługę 
zawsze można 
poprawić.
— ... i ten okropny zapach przy włączaniu hamulców. Syf. Nie mogą używać 
jakiegoś 
odświeżacza do powietrza, czy co? Cierpię na zespół nosorożcowej nadwrażliwości. 
Wiesz, 
co to jest? Wiesz, ile kosztuje leczenie? — Z ciekawością przyjrzała się 
rastafarianowi — 
konduktorowi.
Methuselah Claude Bimby Gary Smith nigdy nie widział nosorożca, chociaż Letycja 
chyba by 
mu nie uwierzyła, gdyby się do tego przyznał, ale mimo loków rastafariariskich i 
zawadiacko 
nałożonej kolejarskiej czapki, faktycznie znał się co nieco na pociągach.
— Sianawna pani zrumie, że te, no, taryczowe hamulyce som tutej zainstalowane — 
wyszczerzył na nią rząd białych łopat. — I się rozumie, co nic z tym cholerstwem 
zyrobić 
siem nie da.
Letycja przekrzywiła głowę. Czy dobrze słyszała? Tarczowe? Hamulce? Nic z tego 
nie 
rozumiała. A zresztą, kogo to obchodzi? Chciała, żeby przerżnął ją czarnuch i 
proszę, był 
tutaj, na miejscu. Miał nawet na sobie coś podobnego do munduru.
— O, jejku, jejku — zatrzepotała wymalowanymi powiekami. — Chyba będę musiała 
zatkać 
nosek. — Złączyła palec wskazujący z kciukiem dla zaznaczenia szczególnej natury 
swej 
medycznej kon-
dycji, a Methuselah zauważył gustownie wymalowane sztuczne paznokcie.
— Tak bardzo trudno oddychać — westchnęła i zaczerpnęła powietrze w płuca. Efekt 
był 
natychmiastowy i zadziwiający. Wagon zdawał się kurczyć, a Methuselah poczuł, 
jak 
powietrze zostaje wysysane z jego ciała. Spojrzał z góry na potężną parę piersi 
przypierających go do ściany. Gorączkowo szukał jakiegoś porównania... kopuła 
Katedry 
Świętego Pawła, Hindenburg...
— Dokąd tu się chodzi siusiu? — zajęczała Letycja, połyskując wyborowym*, 
zaplombowanymi, wyszlifowanymi, uzupełnionymi koronkami i bardzo kosztownymi 
zębami.
— Chyba, że do kibla, paniusiu — zaskrzeczał Methuselah. — No, to znaczy, do 
tualety.
— Och, dobrze — piersi opadły, jakby planowały następny ruch. — W Ameryce mówimy 
na 
to „pokój wypoczynkowy".
— Chiba nie kce paniusia tamuj spać.
— Nie planowałam, hm, jak masz na imię, mój ty mądralo?
— Methuselah.
— Oooo, jak szampan. To mi się podoba. Będę mówić do ciebie Meths. A teraz pokaż 
mi, 
gdzie jest ten pokoik, a dam tobie jeszcze więcej takich paciorków na czuprynę.
Methuselah został pognany korytarzem do najbliższego kibelka. Zastanawiał się, 
gdzie ona 
trzyma te koraliki.
— Co za pieeelone gówno — wycedził wraz ze śliną Brian Taylor, zraszając swego 
oponenta 
szkocką, piwem imbirowym, dwoma kawałkami zapiekanki z wieprzowiną i odrobiną 
musztardy (do smaku).
— Spierdalaj — w odpowiedzi padło kilka fragmentów frytek i kapuśniaczek 
gorzkiego piwa. 
— Nie jesteś alkoholikiem.
— Kurwa, jestem.
— Jak se dajesz, kurwa, w rurę codziennie, to jeszcze nie jezdeś pijak. 
Przeczytałem, że 
możesz być alkoholikiem na dwóch piwach dziennie, albo chlać cały dzień i być 
jak 
szczypiorek.
— Słuchaj, jestem wicedyrektorem wydawnictwa; jestem Szkotem, jestem 
dziennikarzem, 
mam obleśną amerykańską dupcię, która — kurwa twa — wydała moją całą forsę. I 
dlatego 
jestem alkoholikiem!!!
Brian przyglądał się dnu swojej szklanki. Było puste, przezroczyste. Czas na 
następnego, 
pomyślał.
— Chceżjeżejenopywo? — zapytał. Cisza. Zerknął za stół, na rozpostartą na 
podłodze 
postać z ręką na krześle, z wywieszonym językiem i śladami żygowin na 
obślinionych 
ustach.
— Pojebani chirurdzy mózgu — wymamrotał z odsazą. — Koniec picia.
— Ale musi gdzieś być umywalka w pociągu — zasyczała sfrustrowana Letycja. — 
Wiem, że Anglicy potrafią nad sobą panować, ale to jest śmieszne.
— No, jezd jedna dla obsługi, we nastempnym wagonie, ale tyko dla pracowników.
Letycja rzuciła mu przeciągłe spojrzenie.
— No, a ty jesteś pracownikiem, co... jesteś? — Pociągnęła go korytarzem obok 
starszej 
pani w wełnianym kapeluszu, obok mężczyzny o wielkich uszach i jego towarzyszki 
w 
kształcie torpedy i obok biznesmana zażarcie studiującego Daily Mail.
— Cholera — syczała. — Szybko.
— Słucham pani?
— Mój cholerny mąż, Brian. Wchodź! Albo stracisz pracę.
Drzwi zatrzasnęły się za nimi. Znaleźli się sam na sam w małym pomieszczeniu ze 
zlewem, papierowymi ręcznikami i muszlą spłukiwaną pedałem.
— Psze pani — zaczął Methuselah, na próżno starając się okazać służbową moc. — 
Nic 
żem nie zrobił, żeby przeszkodzić pani mężowi...
— Jesteśmy sami — złowieszczo uśmiechnęła się Letycja nadymając piersi, aż 
zagroziły 
przemieszczeniem uchwytu na ręczniki. Złapała Methuselaha za loki.
— Ała! — krzyknął. — Kobieto, zostaw je.
— Weź mnie, ty Zulusie, nadziej mnie na swoją włócznię, na tego kudłatego 
dzikusa, ty 
cudowny zbóju w mundurze. — Jej oczy zapłonęły misjonerską pasją. — A jak 
przeszywać mnie będziesz swoim szpikulcem, to nie zdejmuj kapelusza.
— Kurwa, zbzikowałaś! — krzyknął. — Jestem z Walthamstow.
— Trudno i darmo, kochany — prychnęła Letycja. — Jesteś mój!
Jedną ręką chwyciła go za jądra i mocno ścisnęła, a drugą szarpnęła za rozporek 
i 
zacisnęła na jego penisie.
— No, no, no, duży chłopiec — oblizała usta w oczekiwaniu na jego smak.
— O,Chryste!—jęknął Methuselah, przerażony.—Puść
jaja!
Było już za późno. Kutas zniknął w jej ustach. Patrzył z przerażeniem, jak 
niknie cal za 
calem, aż do samego korzenia i jeszcze dalej, aż pozostały jedynie dwa samotne 
włoski 
łonowe, sterczące po obu stronach ust Letycji.
Musiała zaczerpnąć powietrza.
— Mam najlepszą buźkę w całym Dallas, synku i...
Jej głos załamał się, gdy spojrzała do muszli. Było długie na sześć cali, 
brązowe i twarde, 
miało już parę dni, a złożył je bagażowy Kolei Brytyjskich, zjadłszy uprzednio 
ciężkie 
śniadanie.
— Brrr! — wykrztusiła i wskazała pomalowanym palcem na to odrażające dzieło. — 
Skandal! Okropieństwo! Fe, ekskrement! Cóż za obraza!
— No — powiedziała zwracając się teraz do gówna. — Pójdziesz teraz sobie na 
spacerek. 
— I sięgnęła w górę po łańcuszek. Brian Taylor usłyszał krzyk.
— Nie, pani, nie ciągnij za to, to nie jest...
Ale głos zaginął w szczęku torturowanego metalu, gdy hamulce awaryjne zacisnęły 
się i 
wiele przedmiotów, które do tej pory poruszały się w jednym kierunku, 
zademonstrowało 
zasadę przeciwnej reakcji w sposób, który rozgrzałby serce niejednego 
psychopatycznego 
nauczyciela fizyki.
— Co się dzieje? — wrzasnęła Letycja, odbijając się od ścian toalety, napędzana 
rozdyndanymi cycami.
— Pociągnęłaś za hamulec awaryjny, a nie za łańcuch do kibla, kurwa, szalona 
kobieto.
Letycja chwyciła za klamkę, by utrzymać równowagę, ale straciła J3 i otworzyła 
drzwi. 
Jednocześnie poleciała do tyłu, tyłkiem wprost na muszlę.
— Łaaa! — krzyknęła starsza dama, gdy Methuselah i jego sekretne organa 
wystawione 
zostały na widok pasażerów. — Oooo, ooo, ooo, rany, ooo — mamrotała bezradnie, 
podczas gdy jej taca z herbatą wzniosła się w powietrze i pełen imbryk wylądował 
dokładnie na kolanach Rolanda Wilkinsona, biznesmana ciągle zajętego Daily Mail.
— Achchrrr! — wrzasnął Roland wyskakując w powietrze i łapiąc się za parujące 
genitalia, a 
numer Tylko dla mężczyzn padł na stół, jedynie po to, by porwała go szczurza 
Margot Smith.
— Męska świnia, pedofil, gwałciciel, zboczeniec! — rozdarła się okładając go 
magazynem. 
— Plugastwo! — wymierzyła mu potężny, szybki cios w gardło. — Straszy starsze 
panie 
takim brudem! — zgrzytnęła zębami. — Oooochchch! — wrzasnęła na koniec i kopnęła 
go w 
poplamione herbatą organa.
— Na pomoc! — piszczała Letycja, obawiając się, że to coś pływającego kilka cali 
poniżej jej 
pupy, może ruszyć z powrotem w drogę, którą przyszło.
— O rany, o rany — jęczał Methuselah, kuląc się w narożniku i drżąc jak liść.
Roderick Morte D'Arthur Tennison powstał, prezentując swój pełen wzrost: sześć 
stóp i cztery 
cale.
— Do cholery! — zadudnił. — Kto tu pilnuje porządku? Jest jakiś lekarz w tym 
teatrze? — 
Podszedł do Briana Taylora, rozwalonego w krześle, paralitycznie pijanego.
— Widzisz tego? — wybełkotał Brian wskazując ciało leżące na podłodze. — Kurwa, 
to jest 
neurochirurg.
6. Jedzenie, cudowne jedzenie
Mark West obudził się o dziewiątej rano w wielkim małżeńskim łożu i wyciągnął 
rękę w 
poszukiwaniu żony. Łóżko obok było puste. Spojrzał na zegar, usiadł i zbadał 
wzrokiem 
pokój. Ani śladu po niej. Z powrotem padł na łóżko.
— O, cholera — mruknął. Trzymając w ręku piętnastocalowego członka, by nie 
obijał się o 
meble, przeszukał prawie całe mieszkanie, łącznie z łazienką. Tam też jej nie 
było.
— Znowu to samo — jęknął. Naciągnął slipy i szlafrok.
W końcu wziął piętnastocalowy wełniany ocieplacz zrobiony na szydełku i 
przymocował go 
mocno do kutasa. Później końcówkę wełnianej uprzęży zaczepił do haczyka pod 
pachą. 
Uśmiechnął się głupawo na wspomnienie, jak to Cyntia wyjaśniała szydełkowanie 
ubranka dla 
jego członka: „To po to, mamusiu, żeby grabiom było na zimę ciepło".
Ziewając i przeciągając się w porannym słońcu wlewającym się przez okna, zszedł 
na dół i 
podniósł z podłogi pocztę. Zastanawiał się od niechcenia, gdzie to, do diabła, 
może podziewać 
się Cyntia. Podrapał swędzącą czaszkę i otworzył drzwi do salonu.
Powietrze było gęste od piekielnego szaroniebieskiego dymu, niczym wielkie 
dryfujące gluty 
atmosferycznej flegmy oczekujące tylko na to, by wśliznąć się do jego płuc. Mark 
nieomal 
czuł na języku zjełczałe dwunastogodzinne niedopałki papierosów, gdy ujrzał swą 
żonę, 
Cyntię, lat dwadzieścia pięć, rozłożoną na dywanie, oplatającą nogami szyję 
sąsiada.
Cyntia chrapała głośno i gwizdała przez sen po całonocnej im-Prezie. Twarz, 
normalnie 
atrakcyjna — w typie, który mężczyźni lubią oglądać w duńskich czasopismach — 
była teraz 
wykrzywiona i zniekształcona przez nałożony po pijanemu makijaż, pod kątem 
czterdziestu 
pięciu stopni do jej normalnych rysów.
Na gramofonie ciągle i bezużytecznie obracała się płyta, gdyż jego ramię 
przeskoczyło 
dźwigienkę „stop". Dowody alkoholowych ekscesów leżały wszędzie dookoła: brudne 
i lepkie 
szklanki, ohydne kałuże rozlanej szkockiej i brandy, do połowy opróżnione puszki 
po piwie, 
pozatykane petami od papierosów.
— Dzień dobry, kochanie — oschle przemówił Mark, wymierzając kopniaka w jej 
wyjątkowo 
kształtny tyłek. Moc kopniaka wprawiła jej kość ogonową w ruch, z dość znaczną 
siłą. Łono 
uderzyło w twarz Arthura Desiree Whale'a, dziennikarza muzycznego, transwestytę 
z 
sąsiedztwa.
— Ala — Arthur przetoczył się i pociągnął nosem. A Cyntia dalej chrapała.
— Ciężki dzień w biurze, co kochanie? — zapytał sarkastycznie Mark.
— Musiałem zasnąć — odparł on-ona przecierając oczy.
— Masz szczęście, że masz na dupie spodnie, w przeciwnym razie mógłbym ci 
zaoszczędzić 
wydatku na chirurga i odrąbałbym ci go sam. — Stwierdził Mark gorzko i ruszył 
mozolnie do 
kuchni.
Zrobił sobie filiżankę herbaty i zabrał się za pocztę. Dwa ostateczne 
upomnienia, oferta 
bezpłatnego filmu i długa, skądś ze Szkocji, wąska, biała koperta z wytłoczonym 
jakimś 
herbem, wysłana za niższą opłatą, przez co list szedł kilka dni. Otworzył 
kopertę i przeczytał 
zaproszenie.
Dwudziesty Piąty Dziedzic Findidnann, lord litom Ślizgacz, ma zaszczyt zaprosić 
pana w 
imieniu dawnych uczniów Thigwell na niezwykle niezwyczajne przyjęcie oraz zabawy 
w swej 
wiejskiej rezydencji, Findidnann Hali.
Mark odwrócił kopertę ze złotym brzegiem.
Jego Lordowska Mość będzie miał przyjemność gościć pana od popołudnia drugiego 
września 
aż do rana piątego, tegoż miesiąca; oczywiście, zapewniamy zakwaterowanie, 
rozrywki oraz 
posiłki.
Mark popijał herbatę. Czemu nie, pomyślał. Przynajmniej na jakiś czas 
odizolowałby Cyntię 
od jej świrniętych przyjaciół. Kto wie, może
nawet uda im pokochać się po raz pierwszy od sześciu miesięcy? Wydawało mu się, 
że 
jeszcze ciągle ich coś łączy.
_ Mmmm — wydał z siebie, kiwając potakująco głową.
Gałka w drzwiach przekręciła się powoli i szponiasta, z połamanymi paznokciami, 
dłoń 
pchnęła drzwi, dalej pojawiła się reszta ręki i tułów pijanej, zezowatej gorgony 
— Cyntii 
West, alkoholiczki, przyjaciółki zboczeńców i wykolejeńców, chylącej się ku 
kompletnemu 
upadkowi krowiastej damie.
— Nienawidzę cię — wycedziła, kołysząc się, wsparta o klamkę.
— O? — radośnie zareagował Mark. — Dlaczego?
— Bo zawsze, kurwa, masz rację.
— Tak, zdaje się, że mam — minął ją i wyszedł z kuchni.
Cyntia, zataczając się, dotarła do lodówki. Otworzyła drzwi, a jej oczy 
wykonywały dziwne 
rotacje, gdy tymczasem wymalowane i spękane wargi powtarzały postalkoholową 
litanię.
— Czekolada, szpinak, ser lucozade — koszmar dietetyka stawał się 
rzeczywistością. — 
Szynka jajka frytki mleko krewetki kok-tail kurczak a la tandori — przeczołgała 
się do stołu i 
poczęła konsumować wszystkie te dobra. Grill był włączony, więc przygotowała 
więcej 
jedzenia. Potem to także skonsumowała. Jajka sadzone przełknęła w całości, a 
następnie 
zabrała się za kiełbasę, pomidory, grzyby.
Dwadzieścia minut później wszystko to zwróciła szczodrze, spryskując kuchnię 
tandoori, 
szpinakiem, krewetkami z lucozade i dwoma jajkami sadzonymi, które rozchlapały 
się żółto 
na tapecie.
Mark wrócił do kuchni i zobaczył, że Cyntia trzyma głowę nad rozdrabniarką do 
śmieci. 
Kusiło go, żeby włączyć urządzenie, ale nadal jeszcze odzywały się w nim jakieś 
niewyraźne 
resztki uczucia.
— Nie czujesz się za dobrze, co, kochanie?
— Jurij Gagarin — zwymiotowała głośno.
— Pierwszy Rosjanin w kosmosie — oznajmił radośnie Mark. — Wostok 1.
— Nienawidzę cię.
— Och, kochanie — Mark odpowiadał niewzruszony. — Nic nie szkodzi. Załatwiłem 
przyjemny weekend dla nas dwojga w Szkocji, z dala od twoich zboczonych 
przyjaciół. Nie 
wiadomo, może nawet będziemy tam się jebać — odwrócił się szybko i zatrzasnął 
drzwi.
Cyntia podniosła głowę znad swych wywnętrznień.
— Szkocja — burknęła. — Nienawidzę Szkocji.
— Nienawidzę ciebie! — wrzasnęła.
— Nienawidzę, nienawidzę.
— Jurij Gagarin — zakończyła i wetknęła głowę do zlewu.
CZĘŚĆ II Rozwiązanie
7. Powitanie
Wioska Dubl'une otrzymała imię hiszpańskiego galeonu, który po klęsce 
hiszpańskiej Armady 
w 1588 roku rozbił się na skałach pobliskiego wybrzeża z ładunkiem złota i 
ludźmi. Mimo że 
miejscowi Szkoci byli katolikami, pozarzynali rozbitków w sposób wysoce 
niedżentelmeński, 
aż ostatni pozostały przy życiu Hiszpan, Jose Barcelona, ujawnił miejsce 
złożenia skarbu. 
Wioska stała się znana jako „Dubloon Town" i przed końcem dwudziestego wieku o 
po-
chodzeniu jej nazwy pojęcie miał jedynie najbardziej skrupulatny miejscowy 
historyk.
Klucz do tej dziwnej przeszłości znajdował się w nazwie miejscowego pubu 
(„Urokliwa 
Hacjenda") i w jego gospodarzu, Jock'u McYitie Barcelona. Poza tym wioska miała 
jedną 
stację benzynową, prowadzoną przez tego samego dżentelmana. Jock prowadził także 
pocztę 
(wiecznie zamkniętą) i małą kaplicę oraz sklep, w którym sprzedawano wszystko, 
nie 
wyłączając środków antykoncepcyjnych, w tym kondomów. Żaden nie był jednak 
dostatecznie duży dla Marka Westa, który poddawał się promieniom słonecznym na 
biegnącej 
łagodnie w dół głównej ulicy, podziwiając siebie jednocześnie w oknie sklepu i, 
ogólnie rzecz 
biorąc, dziękując Bogu za to, że stworzył go na swój obraz i podobieństwo.
— Po co mnie tu sprowadziłeś? Tutaj śmierdzi — jęczała Cyntia, która wlokła się 
dziesięć 
stóp za nim, pocąc się obficie w upale późnego lata.
— Jesteś taka nieromantyczna — zareagował Mark. Zaczerpnął zdrowego powietrza. — 
Kraju wrzosowisk i baraniny, leżysz kontenty wśród pastwisk; włóczęga o 
zmierzchu...
— Spadaj. Tobie chodzi tylko o jedno — zżymała się Cyntia. — Znajdź sobie jakiś 
burdel i 
kogoś, kto pasowałby do twojego robaczywego umysłu.
Przyjechali porannym pociągiem (jeździły tylko dwa dziennie) i Mark postanowił 
opóźnić 
nieco wizytę w Findidnann Hali, by wpierw rozejrzeć się po okolicy. Szczególnie 
zafascynowała go antyczna pompa do paliwa, której powstanie szacował na rok 
1925, a w 
tych sprawach był ekspertem. I to do tego stopnia, że miał prawo używania 
inicjałów SP 
(czyli „specjalista od pomp") po nazwisku, aczkolwiek nigdy z niego nie 
korzystał. Uważał to 
za pretensjonalne.
Tymczasem Cyntia, nie wzruszona pasją Marka do maszyny pompującej, z torebką 
pełną 
najniezbędniejszych szpargałów udała się do kaplicy, gdzie żarliwie modliła się 
do Boga, żeby 
zesłał grom na jej opętanego benzyną partnera.
— Reszta ferajny powinna przyjechać tym pociągiem — oznajmił radośnie, zwracając 
się do 
Cyntii, która teraz znajdowała się na podjeździe przed stacją i wpatrywała się 
zamglonym 
wzrokiem w automat z czekoladą z orzechami.
Pewien siebie Mark pomaszerował na peron. Podziwiał tę stację, z jednym torem, 
ale dwoma 
peronami, symbolami wspanialszych czasów, jednak starannie zadbaną. Dzikie 
kwiaty, 
zawieszone na baldachimie pomalowanym na biało, zdawały się błyszczeć w 
popołudniowym 
słońcu. Spokój tej sceny i zamyślenie, w jakie go wprawiła, spotęgowany został 
przez 
staranne zabiegi pszczoły, żarliwie dobierającej się do nieskalanie czystej 
śmietniczki z roku 
około 1920; w sprawach tego sprzętu także był ekspertem.
— Jeszcze chwila — pomrukiwał spoglądając na zegarek.
Pociąg spóźniał się już dobre pół godziny. Cyntia opróżniła automat i udała się 
do toalety dla 
pań, by zbadać wywołaną dawką czekolady czerwoną plamę na szyi. Mark na okrągło 
czytał 
rozkład jazdy, ale nie znalazł nic ciekawego, ponieważ były tylko dwa pociągi 
dziennie. W 
końcu usłyszał gwizdek i pełen entuzjazmu stanął na krawędzi peronu. Ujrzał 
pomalowany na 
żółto dziób małej lokomotywy ciągnącej cztery wagony, już niespełna pięćset 
jardów od 
stacji.
— Rocznik 31, nadzwyczajne! — wykrzyknął entuzjastycznie, gdyż był także 
ekspertem w 
dziedzinie pociągów. — Jejku, ależ szczęście mi dopisuje. — Mark nie posiadał 
się z radości.
Gwizdek lokomotywy wywołał panikę w całej wsi. Taksówka — jedyna w całym Dubloon 
— 
wypadła zza narożnika na parking przed dworcem; miejscowy szynkarz sprawdził, 
czy ma 
drobne w kasie i papier w toalecie. Zaszczekał pies. Panował nieomal stan 
pogotowia.
Mark zerknął przez bramę na taksówkę.
— Dobry Boże! — wykrzyknął zdziwiony. Pompa do benzyny, dworzec, a teraz to, 
najprawdziwszy antyk na kółkach, cudownie utrzymany austin z roku 1930.
Uroczo wypolerowana karoseria połyskiwała w słońcu, przyciemniane szyby 
zasłaniały 
czerwone, skórzane wnętrze; najprawdziwszy wehikuł czasu. Mark poszukał wzrokiem 
zawiadowcy. Z pewnością ktoś kontroluje bilety. Żadne muzeum nie obejdzie się 
bez 
skamieniałego służącego, który uchyliłby czapki. Podbiegł do taksówki. Jej 
silnik ciągle 
stukotał przyjaźnie.
— Przepraszam! — krzyknął tonem, który przeważnie rezerwował dla imbecyli. — 
Gdzie jest 
zawiadowca?
Okno po stronie kierowcy eksplodowało gradem flegmy, która pokonawszy w 
powietrzu 
przestrzeń około dwudziestu stóp, odbiła się rykoszetem od okna damskiej 
toalety. Mark 
odskoczył, przerażony. Nie spotkał się z czymś takim nawet za chłopięcych 
czasów. Z okna 
samochodu wysunęło głowę najbardziej przerażające monstrum, jakie Mark 
kiedykolwiek 
widział.
Błyszczała przed nim fryzura Mohikanina, pokryta superklejem i sztywna jak kolce 
jeżozwierza. Krzaczaste, pofarbowane na zielono brwi, biegły nieprzerwanie, 
niczym aureola, 
dookoła czaszki. W nosie tkwił gwóźdź, wbity tam celowo, a z każdego ucha zwisał 
kawałek 
dwuletniego sera. Gdy owo stworzenie rzuciło mu niemiły, pewny siebie uśmiech, 
Mark 
spostrzegł rozerwaną wpół upiorną koszulkę, na której widniał jeszcze bardziej 
przerażający 
potwór, wyskakujący z grobu, słusznie mu przynależnego.
— Zawiadowca — powtórzył Mark nerwowo. Oblicze w taksówce natychmiast przybrało 
kolor zielony.
— Eddie — zasyczało, a flegma odbiła się jeszcze raz od okna damskiej toalety.
— Czy Eddie nie zajmie się przyjezdnymi? — dociekał Mark.
Drzwi taksówki otworzyły się z rozmachem i potwór stanął przed nun w całej 
okazałości, a 
jego piekielne rysy okrasił obrzydliwy, wymuszony grymas. Jedną nogę miał 
wyraźnie 
krótszą od drugiej, uwydatniał to jeszcze garb, a ohydy dodawał mu szczególny 
chód, gdy 
pokicał peronem na trójpalczastych stopach.
— Do mnie! — krzyknął, kierując się z rozpostartymi ramionami w stronę 
nadjeżdżających 
wagonów.
Mark pomyślał o Cyntii. Może ten stwór by ją... Za... za... zamarł. Nie, 
poprawił się. Nadal 
niewyraźnie ją kochał.
Pociąg stanął ze zgrzytem i otworzyło się dwoje drzwi. W jednych pojawił się 
Roderick Morte 
D'Arthur Tennison, ostrożnie nurkując pod niskim sufitem.
— Jakiż miły dzień, kochanie — obwieścił, wciągając powietrze alarmująco 
wielkimi, i 
dlatego wyjątkowo czułymi, nozdrzami. W tył głowy uderzyła go walizka, powalając 
natychmiast na ziemię, w to miejsce, na które w tej samej chwili Margot Smith 
bezceremonialnie wyskoczyła z wagonu, lądując na obu nogach.
— Przyroda! — krzyknęła i wyrzuciła ręce na powitanie dzikiej natury.
— Eddie — wydobył z siebie potwór śliniąc się żarłocznie i podskoczył ku niej.
Letycja P. Taylor postawiła na peronie stopę szkaradnie i przesadnie obutą, 
jakby ziemia, po 
której miała stąpać, skażona była wścieklizną. Balansowała ryzykownie na 
deformujących 
kręgosłup szpilkach. Niebezpiecznie wydęła piersi i połyskujące mokro, 
błyszczące niczym 
lakierki, usta.
— Milusia Szkocja — obwieściła z dumą. — A stąd mogliby pochodzić moi 
przodkowie.
— Chuj w dupę — zareagował Brian Taylor, który faktycznie był Szkotem, z Glasweg 
w 
dodatku. — Gdzie pub?
— Wonga, wonga, wonga — chrząknął potwór ściskając piersi Margot.
— Gwałcą! — wrzasnęła Letycja zastanawiając się, czy powinna wyjąć aparat 
fotograficzny.
Tymczasem Roderick pozbierał się.
— Puść moją żonę, ty gorylu! — ryknął.
— Walnij go w czachę! — krzyknął Brian.
— Liczę do trzech — powiedział Roderick i przybrał sztubacką postawę, 
zdradzającą 
gotowość do rękoczynu. — A potem cię tęgo złoję.
— Gwałcą, gwałcą! — krzyczała Margot, której próby załatwienia napastnika 
kolanem 
sprawiały mu jedynie coraz większą rozkosz.
_ Jesteś taka dzielna — Letycja aż złożyła ręce, a jej fioletowe paznokcie 
zabłyszczały w 
słońcu.
— Raz — Roderick zacisnął szczęki.
— Dwa — Roderick napiął bicepsy.
Wówczas zdeprawowana kreatura zakręciła się. Pierwsze kopnięcie trafiło 
Rodericka w splot 
słoneczny. Potem potwór uderzył go z boku w głowę. Następnie wykonał dwa fikołki 
do tyłu i 
odbił się garbem, by zadać coup de grace, finałowe kopnięcie pomiędzy uszy. A 
wszystko to 
zdarzyło się w ciągu sekundy. Roderick leżał na ziemi i jęczał, a stwór krzywił 
się w 
złowieszczym uśmiechu do Margot.
— Zanieść pani bagaże? — lubieżnie wycedziło stworzenie i porwało walizkę, 
kolebiąc się w 
stronę taksówki.
— Ty ślepa łazęgo! — krzyknęła Margot, kopiąc nogą w żółtym kaloszu swego 
rozłożonego 
na łopatki męża. — Ty wapniaku nie-męski, ofiaro losu!
— Nie sądzi pani, że za ostro go traktuje? — wtrąciła Letycja. — Strasznie był 
dzielny.
— Zamknij gębę, gumiasta babo — wycedziła Margot.
— Chyba nie polubimy się na tym urlopie — mruknęła Letycja, rzucając Margot 
złowrogie 
spojrzenie i zgrzytając zębami.
— Wielce niezwykłe — Markowi aż dech zaparło, gdy przyjrzał się bałaganowi na 
małym 
peronie.
— Kim, do kurwy nędzy, jesteś? — Brian Taylor dość wojowniczo domagał się 
odpowiedzi. 
— Burmistrzem?
— Jestem Mark West, absolwent Thigwell — przeszedł przez peron i wyciągnął rękę. 
— Miło 
mi pana poznać. Letycja wymierzyła kopniaka w kostkę Briana.
— No, podaj mu rękę — zasyczała.
— Był pan już w pubie? — zapytał Brian, kołysząc się łagodnie w słońcu i 
podpierając na 
ręce Marka Westa.
— Nie, prawdę mówiąc nie pijam — uśmiechnął się Mark.
Twarz Briana Taylora ściął mróz, gdy jego zamarynowany mózg przeanalizował 
sytuację. 
Umysłowo chora wegetarianka-feministka, ciągle czyniąca wymówki swemu mężowi-
potworowi, upośledzonemu umysłowo. Poza tym jego własna, rozrzutna żona, 
rozsmakowana 
w pitolach, cuchnąca perfumami; a teraz jeszcze Mark West, bez-brode cudo. Chuj 
jeden wie, 
jaka jest jego pani.
— Mark! — krzyknęła Cyntia z toalety.
— Cyntia! — ryknął Mark, jeszcze głośniej. — Co się stało?
— Mark! — rozległ się ponownie głos, bliski załamania.
Roderick pozbierał się z ziemi i ruszył w stronę ubikacji, budynku z kamienną 
fasadą. Wielu 
piłkarzy grających w obronie czmychało w przerażeniu na widok Tennisona, z 
numerem 
ósmym na plecach, o wzroście sześciu stóp i czterech cali, ale skoro drzwi do 
ubikacji były 
wysokie tylko na sześć stóp, a kamień najwyraźniej nie uległy, Roderick doznał 
uczucia, które 
nie jest bynajmniej obce ogłuszanemu wołowi. Dostał prosto w czoło i został mu 
jasnoczerwony siniak.
Margot odskoczyła w bok, gdy jej mąż leciał do tyłu wprost na nią. Pozwoliła mu 
trzepnąć o 
ziemię bez tchu.
— My, kobiety — oznajmiła Margot — potrafimy zadbać o siebie.
I dumna jak paw skierowała się do toalety.
— Prawdziwy Mussolini z cycami — westchnął Brian.
— Co powiedziałeś? — eksplodowała Margot, która słuch miała niczym nietoperz. 
(Można by 
powiedzieć, że twarz także.) Ale damska chęć zemsty zniknęła wraz z pojawieniem 
się Cyntii.
— Mark, Mark — Cyntia niepewnie stanęła w drzwiach ubikacji. Paznokcie oblepione 
miała 
kleistą mazią, a oczy zaciśnięte. — Nic nie widzę.
— To otwórz oczy — poradził Mark.
— Nie mogę. Robiłam paznokcie i skleiłam sobie powieki super-klejem.
— Och, próżne kobiety! — wykrzyknęła Margot niczym piekielny kaznodzieja. — 
Potrzeba 
ci siostrzanej opieki — oznajmiła i z powrotem wepchnęła Cyntię do ubikacji, po 
drodze 
następując Roderic-kowi na splot słoneczny. Drzwi toalety zatrzasnęły się, a ze 
środka zaczęły 
docierać przytłumione okrzyki.
Roderick leżał bez ruchu na chodniku.
— Cholera, muszę się napić — stwierdził Brian.
— Tylko o tym myślisz, ty pożałowania godny ochlapusie! Kiedy ja w pociągu 
zostałam 
nieomal zniewolona przez tę kreaturę... ty byłeś pijany. Jak braliśmy ślub, też 
byłeś pijany i 
naszczałeś mojemu bratu do kieszeni, kiedy fotograf robił zdjęcia; a teraz, 
kiedy ten potwór 
próbował zgwałcić Margot, to ty co? Też jesteś pijany! — Letycja splunęła, 
odwróciła się rufą 
do wiatru i posłała ku Markowi falę perfum, zwykle odstraszających mężczyzn.
_ My, chłopcy, powinniśmy się trzymać razem — skonkludował odchrząkując nerwowo.
— Gdybym nie pociągnęła za ten hamulec, to kto wie, co miałabym na dłoniach... — 
ciągnęła 
Letycja.
— Prawdopodobnie spermę — zauważył Brian i czknął.
Letycja otworzyła szeroko usta i Mark nie mógł oprzeć się pokusie zajrzenia do 
środka. 
Podziwiał, jakie były duże. Zastanawiał się, czy dosyć duże jak dla niego...
— No — ciągnął dalej Brian radosnym tonem, zadowolony, że udało mu się ją 
zamknąć. — 
Idę na piwo, do zobaczenia w piekle. — I podreptał kocimi łbami chichocząc, jak 
to 
podchmielony Szkot.
Letycja pozostała z otwartymi ustami i drgającą dolną wargą. Tej sztuczki 
nauczyła się 
oglądając kiepskie seriale. Myślała, że dzięki temu wygląda niewinnie. Mark 
natomiast 
uważał, że jeszcze głupiej niż zwykle.
— Nic ci nie jest? — Mark udał zaciekawienie, używając tonu przeznaczonego dla 
imbecyla.
Niespodziewanie oblicze Letycji przybrało srogi wyraz, zupełnie jakby jej twarz 
nagle pokryta 
została wyprawianą skórą. W oczach na powrót zapaliły się dolarki i uśmiechnęła 
się niczym 
wesoła zastępowa na meczu szkolnym, oblizawszy wargi i uroczo wypolerowane kły.
— Mój mąż — zaszczebiotała zjadliwie — to gówniany impotent. Roderick poruszył 
się w 
kącie i usiadł przytrzymując skronie. Umierał.
— Pęka mi głowa — jęczał.
— Moje biedactwo, a takie rycerskie, kochanie moje. — Letycja przedreptała do 
niego 
pięćdziesiąt dwa kroki, jakby szła po lodzie w tych przesadnie małych bucikach. 
Pochyliła się 
nad nim i ukołysała jego głowę.
Mark podziwiał jej ubiór. Każdy możliwy drobiazg krzyczał o niczym nie 
skrępowanej 
seksualnej dostępności. Nawet buty czyniły dla niej niemożliwym poruszanie się 
bez 
rozpustnego wirowania biodrami. A kiedy pochylała się, cienkość materiału, z 
którego uszyta 
była jej zwiewna sukienka, ukazywała pas do pończoch i to, co pod nim.
—— Teraz chodź ze mną do taksóweczki — mruczała śpiewnie.
— Do tego okropnego diabła? — zapiszczał Roderick.					
— To jedyna taksówka w całym Dubl'une — dodał bez cienia nadziei Mark.
— Cóż, trudno, jak trzeba, to trzeba.
Taksówka czekała na zewnątrz. Z okna kierowcy wylewała się muzyka zespołu „Iron 
Maiden". Roderick już znajdował się na tylnym siedzeniu, z głową na kolanach 
Letycji. Mark 
West siedział obok i jęczał z bólu, gdyż dźwięki gitary basowej tłukły go 
bezlitośnie po 
krzyżu, a wokal wrzynał się w zęby jak wiertło dentystyczne.
— Gdzie, do diabła, jest Cyntia? — starał się przekrzyczeć hałas. — Siedzi tam 
już piętnaście 
minut. — Wytknął głowę przez okno i rozejrzał się.
Taksówkarz, żywcem wyjęty z filmów o potworach, nonszalancko opierał się o 
latarnię, 
przeżuwając kawałek stwardniałego kleju, który wydobył z nosa.
— Hej! — krzyknął Mark. — Hej! — ryknął, a głos łamał mu się od napięcia.
Potwór odwrócił się, błyskając złośliwym uśmiechem.
— Wyłącz tę pierdoloną muzykę, bo nie słyszymy własnych myśli! — krzyknął Mark.
Monstrum odwróciło wzrok.
— Wyłącz to, pierdolony mutancie! — wołał Mark otworzywszy drzwi; już prawie 
wysiadł.
— AAACH! — rozdarł się stwór i ruszył na niego. Mark zatrzasnął drzwi i skulił 
się na 
siedzeniu, gdy włochata łapa zwierza szukała po omacku we wnętrzu wozu. Letycja 
piszczała.
— Eddie — syknął potwór — mówi słuchać... — zamilkł, a białka jego oczu robiły 
się coraz 
bardziej białe, gdyż dostrzegł pulsujące i pęczniejące piersi Letycji. — Ale ty 
— podjął 
cwaniacko, mrużąc jedno oko z powieką przyozdobioną ropą. Rzucił się nagle na 
tylne 
skórzane siedzenie. Porozrzucał po pasażerach białą wyściółkę, jakby posiadł go 
demon. 
Potem wyrwał pęk drutów, wepchnął go sobie w zęby zgryzając i zgrzytając, aż 
popękały 
kable, a ser w płatkach uszu zaczął skwierczeć.
Odrażający stwór zachichotał, kiedy zbliżyły się Margot i Cyntia.
Potwór otworzył szeroko drzwiczki, skłonił się nisko i gestem dłoni zaprosił je 
do samochodu. 
Cyntia weszła ostrożnie, rzucając niepewne spojrzenie na Margot, która pozostała 
na ulicy z 
rękoma na biodrach.
_. Ty zwierzaku — wycedziła przez zaciśnięte zęby.
— Wsiadaj — rozkazał.
_ Nie mów tak do mnie.
Bydlę powstało z klęczek i zarzuciło sobie Margot na ramiona. potem zakręciło 
się 
dwukrotnie i uwolniło od ciężaru. Tym sposobem Margot pokonała otwarte drzwi i 
wylądowała Roderickowi na kolanach, które zgrzytnęły głośno. Drzwi taksówki 
zatrzasnęły 
się z hukiem, a potwór wyszczerzył zęby w uśmiechu.
— Ty głupia kurwo — siorbnął. — Dziwko.
Silnik zaryczał, gdy pedał gazu wciśnięty został do podłogi, a pierwszy bieg 
zakręcił tylnymi 
kołami. Trzydziestoletni antyk wyskoczył do przodu jak z katapulty i opuścił 
parking. 
Taksówka skierowała się ku Findidnann Hali, nie zważając na znaki drogowe, 
skrzyżowania, 
innych użytkowników drogi, w tym szczególnie na pieszych.
8. Droga do Findidnann
Słońce wisiało nad horyzontem, promieniując na tle błękitnego nieba niczym 
rozgrzany do 
białości pogrzebacz, a taksówka kontynuowała swój szalony kurs po czarnym, 
rozgrzanym 
pasie asfaltu, wprost do Findidnann Hali.
Lord litam siedział na zydlu (służącym do dojenia krów) na szczycie najwyższej 
kamiennej 
wieżyczki swego domu i śledził drogę samochodu przez teleskop. Obserwował swych 
gości, 
jak przemykali przez garbate mosteczki, rozpędzali stada zwierząt i jak posiali 
zniszczenie na 
budowie przy drodze, gdzie właśnie stawiano nowe zagrody dla owiec. Betoniarki i 
ciężarówki z cementem czmychały w panice, robotnicy pierzchali na boki na widok 
taksówki, 
która kosiła przydrożne słupki.
litam usiadł wygodniej.
— Lokaj, jadą. Cholera, jadą. — Wyszczerzył się do stojącego za nim wiernego 
sługi. — 
Bądź gotowy, bądź gotowy. — Wstał i zatarł z uciechy dłonie.
— Czy przygotować herbatę? — zapytał Lokaj.
— Nie, nie, nie! — wykrzyknął litam podnieconym głosem. — Jak zjawi się 
taksówka, 
łap bagaże i wprowadź ich do środka. Weź tego... jak mu na imię, eee... no 
wiesz, tego 
faceta od taksówki...
— Jock McYittie Barcelona — powiedział Lokaj.
— Tak, tak, tak — kontynuował litam. — Dawaj go do domu i wlej w niego trochę 
brandy, 
pije jak ryba, głupol, jak wszyscy karczmarze. Potem wymknij się na zewnątrz i 
ściągnij mu z 
baku benzynę. Tak dostaniemy się do miasta i opylimy jeden z tych cholernych 
wozów. 
Sprytne, nie?
— Bardzo, sir — przytaknął Lokaj.
— Oczywiście, że bardzo — uciął litam. Przemyślałem to, nie? No, a teraz — 
usadowił się na 
drewnianym siedzeniu i na powrót wkręcił oko w teleskop — zobaczymy, co tam 
widać.
W taksówce wszyscy milczeli. Wszyscy, za wyjątkiem Letycji P. Taylor, która 
zajęta była 
wyszukiwaniem potencjalnych miejsc, które mogłyby być związane z jej 
pochodzeniem, gdy 
wóz z rykiem przemykał wzdłuż cichych kamiennych domków Dubl'une. Właśnie 
przeanalizowała wydarzenia, swoje starania, by nakłonić Briana Tay-lora do 
przyjęcia 
zaproszenia litama i lawinowe perturbacje, jakie z tego wyniknęły w jadącym na 
północ 
ekspresie, dzisiaj rano. Przerwała strumień słów w połowie, by wciągnąć 
bezgłośnie po-
wietrze.
— W każdym razie znajdujemy się nie wiadomo gdzie, ja otoczona pijakami, mój mąż 
zupełnie bezużyteczny i ten straszny czarnuch, który próbował mnie zgwałcić. 
Gdybym nie 
pociągnęła za hamulec, to Bóg jeden wie...
— Kolorowy — poprawiła Margot wyrwawszy się nagle z odrętwienia.
— Och, nie — zaszczebiotał Roderick przedrzeźniając żonę. — Ależ on był czarny 
jak as 
pik... uuuf. — Złożył się jak scyzoryk, gdy Margot walnęła go łokciem w żebra.
— Rasista — syknęła.
— Przepraszam, skarbie — wymamrotał Roderick z głową między kolanami.
Letycja odchrząknęła i zwróciła się do Marka i Cyntii.
— Dobrana z was para — zaczęła sztucznie. — Jak długo jesteście po ślubie?
— Kurwa, za długo — jęknęła Cyntia dość cicho, ale dostatecznie slyszalnie.
— Hm, jakieś pięć lat — poprawił Mark przez zaciśnięte usta. — Mała sprzeczka od 
czasu do 
czasu... — wybrnął ostrożnie.
Gdy tylko padło to pięć lat, Cyntia odwróciła się z wytrzeszczonymi oczami i 
zagłębiła 
pazurzaste dłonie o plastikowych paznokciach w worku pocztowym, który wisiał u 
jej boku 
niczym nadęty rękaw do mierzenia siły wiatru. Nazywała to swoją torebką.	
	
— Czekoladkę? — wyciągnęła baton „Mars" i skierowała go w Letycję, niczym 
pistolet. Jej 
dłoń oplatała połyskujący czarny papierek, który zaszeleścił, gdy wycofywała 
rękę.
— Mój ostatni — zaszczebiotała, jednym okiem wpatrując się w Letycję, a drugim w 
czekoladkę. Pochyliła się konspiratorsko. — Możemy się podzielić — zaoferowała.
Letycja wyglądała na przerażoną.
— Och, nie — rzuciła ostro. — Eee, to znaczy, och, nie, muszę uważać na figurę.
Mark West też od pewnego czasu uważał na jej figurę.
— Tak, tak, ja też muszę na nią uważać — zamruczał bezwiednie, a jego źrenice 
zamknęły się 
na jej sutkach, sterczących jak pociski.
— Skurwiel — rzuciła Cyntia i wcisnęła od razu całego „Marsa" do ust, dopychając 
ostatnie 
dwa cale batonika palcem wskazującym, aż wreszcie jej wargi zamknęły się na 
brązowej 
czekoladce. Mark otoczył ją ramieniem i szepnął jej do ucha:
— Dlaczego nigdy nie robisz tego ze mną w łóżku?
— Bo nie jesteś, kurwa, czekoladką! — wrzasnęła Cyntia i zalała się śliną.
Margot spojrzała na nich wzrokiem jastrzębia.
— Zostaw ją — rozkazała. — Jest smutna.
— Nie tylko ona jedna — zaprotestowała Letycja, obrażona że wykreślono ją ze 
scenariusza. 
— Mnie prawie zgwałcił czarny...
— Kolorowy! — krzyknęła Margot. — Nie czarny.
— Ale prawie mnie zgwałcił — upierała się Letycja.
— A co to za różnica? — wrzasnęła Margot. Letycja uśmiechnęła się do niej blado 
i położyła 
rękę na jej kolanie delikatnie je poklepując.
— Nie sądzisz — mówiła powoli — że czarni mężczyźni są tacy... obleśni? — 
zakończyła z 
uśmiechem.
Margot, po raz wtóry tego dnia, została ogłuszona, ale Letycja — bardziej czuła 
niż cegła, ale 
może mniej niż słoń — uznała milczenie za zgodę i kontynuowała.
— 'To znaczy — dodała niemądrze — ogólnie rzecz biorąc, wolałabym być zgwałcona 
przez 
białego.
— Och, naprawdę? — wykrzyknął entuzjastycznie Mark.
— Ty, kurwa, gówno byś przejebał, ty wstrętny zboczericu! — krzyknęła Cyntia 
chwytając go 
za gardło.
— Zaraz przestańcie, wy dwoje — zawołał Roderick spomiędzy kolan. — Przecież 
wszyscy 
jesteśmy tu na wczasach i... uuufff. — Jego żebra trzasnęły ponownie, gdy Margot 
powtórzyła 
uderzenie łokciem.
— Zostaw go dla mnie, siostro — rozkazała Margot odciągając Cyntię od Marka. 
Spojrzała 
mu z wściekłością prosto w oczy. — Twój rodzaj... — zaczęła, ale taksówkarz 
włączył 
hamulce i wóz wpadł w poślizg na żwirowym podjeździe przed Findidnann Hali, 
przez co 
pasażerowie wymieszali się wewnątrz niczym kości do gry.
Na drugim stopniu olbrzymich kamiennych schodów, które prowadziły do wielkich, 
podwójnych drzwi, posępnie stał Lokaj. Zbliżający się austin wpadł na podjazd z 
prędkością 
około pięćdziesięciu mil na godzinę. Koła ostro zapiszczały, a zdecydowany na 
wszystko, 
opętany prędkością maniak, zachichotał z rozkoszy, kiedy pojazd, ślizgając się 
bokiem w 
stronę schodów, obrzucił nieruchomego Lokaja gradem kamyków, mokrych drobinek i 
błota.
Lokaj wypluł kamyk i spurpurowiał pod szatą, która nagle stała się szara jak 
szkocka droga. 
Zacisnął pięści w złości i upuścił pompkę oraz cynkowe wiadro, które trzymał w 
prawej ręce.
— Jocku McYitie Barcelona — warknął, zupełnie jak nie lokaj. — Rozwalę ci za to 
łeb — 
podszedł do taksówki.
W taksówce drzwi od strony przedziału dla pasażerów były zablokowane, a okna 
coraz 
bardziej przypominały akwarium z tropikalnymi piraniami, gdyż ci, którzy tam 
przebywali, 
walczyli by uciec na zewnątrz. Piersi, uszy, zęby, twarz umazana czekoladą, 
współ-
zawodniczyły o pierwszeństwo, gdy nagle drzwi od strony kierowcy otwarły się z 
impetem i 
zawisły na jedynym zdruzgotanym zawiasie.
— To nie Jock! — wykrzyknął zaskoczony Lokaj.
— Eddie — to-to zasyczało prześlizgując się ponad maską wozu.
Lokaj wycofał się, ale stwór odbił się od oprawy reflektora i pochwycił go za 
gardło, 
przyciskając do jednego z kamiennych filarów strzegących wejścia. Lokaj czuł 
jego stęchły 
oddech, zupełnie jak u Sznyciarza. Zamknął oczy. Nie, to niemożliwe. Nie, po 
tylu latach.
— Cze...go...chcesz? — wykrztusił — Kim jesteś? Potwór zwolnił uścisk i powalił 
Lokaja na 
ziemię.
— Chłe, chłe — zarżał i postukał go w czoło. Umiejętnie złożony pocałunek 
pozbawił Lokaja 
przytomności na kilka sekund na kamien-nych schodach. Tymczasem zielonooki 
mutant o 
trójpalczastych	stopach wyrwał klapę z bagażnika i stanął na dachu taksówki, 
po czym zaczął 
rozrzucać walizy i torby. W końcu zeskoczył i podeptał twarz półprzytomnego 
Lokaja. 
Przybliżył twarz na kilka cali do jego gardła.
— Zabawa skończona, staruszku — rozległ się beznamiętny głos. — Szkoda, że takie 
to 
spotkanie. Musiałem uczynić je przekonywującym, rozumiesz. — Trzepnął Lokaja w 
twarz i z 
nosa polała się krew. — O.K. — mówił dalej. — Teraz lepiej. Powiedz litamowi, że 
kuropatwy będą na jutro.
— Ty, ty — wybełkotał Lokaj, odurzony.
— No, niestety — odparł zielonooki, trójpalczasty, ozdobiony klejem stwór. — Sam 
nie mogę 
się doczekać, kiedy wrócę do bazy i pozbędę się tego cholernego garbu 
napełnionego wodą.
— Kogóż to miałem zaanonsować? — wy jęczał agonalnie Lokaj.
— Powiedz tylko... Szkarłatny Pudding. Pa, na razie.
To powiedziawszy wbiegł po schodach, wdrapał się na rynnę, przemknął po 
obrośniętych 
bluszczem ścianach, skoczył na drzewo... i zniknął.
Otworzyły się frontowe drzwi.
— Lokaj, co, u diabła, się tam dzieje? — dopytywał się litam.
Na chwiejnych nogach Lokaj dotarł do czarnej taksówki i otworzył drzwiczki. 
Wnętrze 
wydaliło ludzką maź wprost na żwir. Pierwszy na nogi stanął Mark West.
— To nie jest śmieszne — oznajmił.
— Moja sukienka jest zrujnowana — zaskrzeczała Letycja.
Cyntia pozostała na ziemi, wyczerpana, licząc ziarenka żwiru, podczas gdy Margot 
użyła 
Rodericka jako wycieraczki i krytycznie przyjrzała się bocianiej postaci 
dziedzica.
— Wy jesteście odpowiedzialni za ten bałagan? — zapytała ze złością.
— Jestem lord litam Ślizgacz, dwudziesty piąty dziedzic Findid-nann i pan 
wszystkiego, co 
widać dookoła. — Zatoczył krąg niczym Mojżesz deklamujący Dziesięć Przykazań. — 
Wszyscy jesteście moimi gośćmi — obwieścił uroczyście — a mój lokaj jest na 
wasze usługi. 
Kolacja o dziewiątej, ale poeta już szuka bereta, ho, ho, ho. — litam zachrypiał 
jak woda 
spuszczana z wanny. Nikt się nie zaśmiał. — To na razie — zawiesił głos 
dramatycznie. — 
Au revoir — i energicznie zatrzasnął drzwi.
— Nic się nie zmienił — zapiszczał Roderick w pozycji horyzontalnej.
— Szalony jak kapelusznik — potwierdził Mark.
— No właśnie. Nic się nie zmienił od szkolnych czasów. Już wtedy miał nie w 
porządku pod 
strzechą.
_ A czy my mamy w porządku i komplecie nasz bagaż? — Letycja zakręciła się i 
stanęła 
twarzą w twarz z Lokajem. — Lepiej zająłbyś się naszym bagażem i zaniósł 
wszystko do 
domu. A może mamy spać na powietrzu?
_ Tak, dla odmiany wy możecie, cholera, trochę popracować — burknęła Margot, 
zwracając 
się do wszystkich osobników płci męskiej. — Udaję się na medytacje. — Szybko 
pokonała 
schody w swych żółtych kaloszach.
— Muszę zadbać o fryzurę — oznajmiła Letycja bezwstydnie i z narażeniem życia, a 
przynajmniej równowagi, skierowała się na swych szpilkach do drzwi.
— To co robimy? — wzruszył ramionami Mark, obrzucając spojrzeniem opuszczoną 
taksówkę i porozrzucane bagaże.
— Zrobimy to, co przystoi angielskim gentlemanom — uśmiechnął się Roderick 
zbierając się 
z ziemi. — Lokaj! — rozkazał ostro. — Do dzieła.
Tak więc dwaj starzy absolwenci szkoły w Thigwell radośnie ruszyli w kierunku 
domu.
Cyntia pozostała na ziemi, zapomniana przez męża, z kamykami przylegającymi do 
resztek 
czekolady na ustach. Odwróciła powoli głowę w stronę Lokaja opierającego się o 
samochód. 
Miał pobladłą twarz, nos umazany krwią i ciągle krztusił się po nie tak dawnej 
próbie 
duszenia go.
Cóż za szlachetność, pomyślała. Jakaż dobroć i poświęcenie, cóż za 
bezinteresowność i 
chrystusowa zdolność wybaczania kryje się w nim.
W kąciku jej oka pojawiła się łza i słoną stróżką spłynęła do ust. Uznała, że w 
tak 
prawdziwym mężczyźnie gotowa jest się zakochać. Oblizała usta i posmakowała swe 
łzy. 
Smaczniejsze od czekolady, Pomyślała z uznaniem.				
9. Radość z... małżeństwa
Lokaj właściwie nie był mistrzem kucharskim. Lord litam zleci! mu zadanie 
przygotowania obiadu 
dla siedmiu osób, lecz zadanie owo przerastało go. A jednak podjął się zadania i 
niebawem każdy 
dostępny garnek parował, każdy dostępny piec grzał się, a sam Lokaj doznawał z 
lekka uczucia 
odprężenia, gdy przemykał wśród bąb-lujących kotłów niczym alchemik, bliski 
uwieńczenia 
wielkiego dzieła. Tak bardzo zajęło go wyjmowanie wielkiego indyka z pieca, iż 
nie zauważył 
Cyntii West, stąpającej gołą stopą po kamiennych schodach, tuż za nim.
— Lokaju — jęknęła. — Potrzeba mi jedzenia.
— Dobry Boże — Lokaj nieomalże upuścił indyka. — Nie wolno pani przebywać 
tutaj...
— Jedzenia, pragnę jedzenia — pochwyciła samotnego ogórka ze stołu i wgryzła się 
w niego 
łapczywie. — Jak dasz mi sernika — dodała — będziesz mógł mnie wyruchać.
— Absolutnie, szanowna pani! — wykrzyknął przerażony Lokaj cofając się.
Cyntia zjawiła się w kuchni naga, nie licząc skąpej białej koszuli nocnej. 
Dookoła oczu rozmazał 
się jej tusz do rzęs i wyglądała jak wampirzyca. Podążyła za Lokajem przez 
kuchnię.
— Będę dla ciebie dobra — obiecywała szorstkim głosem. — Wykorzystaj mnie jak 
chcesz. 
Potrzebuję miłości.
— Mogę zrobić pani kanapkę z szynką — wyjąkał nerwowo.
— KOCHAM CIĘ! — wrzasnęła i rzuciła się na niego, przygważ-dżając go do drzwi 
spiżarni. — 
Kocham cię! Kocham! — powtarzała. — Jak tylko ujrzały cię moje oczy, już cię 
kochałam. 
Mężczyzna,
który umie sprzątać, gotować, taki dobry, boski, męski, taki... — głaskała jego 
fartuszek. — Taki 
silny... weź mnie, Lokaju, weź mnie
zaraz!
_ A... a... a... a... absolutnie. Ja muszę pozmywać.
_ Pozmywać — przyłożyła dłoń do piersi i wzniosła oczy ku niebu. — Pozmywać. 
Boże, jak ja 
ciebie kocham... mmm... — pochwyciła kawałek melona z tacy i przełknęła za 
jednym razem 
połowę owocu.
— Kocham zmywać — żuła, a kawałki soczystego melona spływały jej po brodzie. — 
Kocham 
sprzątać, gotować, posługiwać, troszczyć się o tego mężczyznę. Będę to robić dla 
ciebie. — 
Osunęła się na kolana i pochwyciła zaprasowane kanty jego spodni. — Kocham 
sprzątać — 
szlochała, a jej oddech pobrzmiewał niczym klakson.
Lokaj przełknął ślinę. Wracaj, Sznyciarzu, pomyślał, wszystko ci wybaczyłem.
— Czy pani... eee... mąż wie? — zaczął.
— ON! — wybuchnęła Cyntia. — On? On mnie nie cierpi. Myśli tylko o swoim pitolu!
Lokaj poczuł do niego sympatię, on też o nim myślał.
— O całych jego piętnastu calach.
— Ilu?
— Jak myślisz, dlaczego za niego wyszłam? — zakwiliła.
— Jaki długi, jak pani powiedziała? — Lokaj stracił dech.
— Wyszłam za jego ptaka, to wszystko, a teraz już mam go dosyć, jak podnosi się, 
sterczy, 
wystawia głowę, zwisa do podłogi, łaskocze mnie w nocy w szyję. Ile raz się 
spuścił, musiałam 
przemalowywać sufit. Mówił, że to stalaktyty...
Lokaj wydobył z siebie przeciągły gwizd zdziwienia i biologicznej ciekawości.
— Była pani odbiorcą... — zaczął powoli.
— Czasami zginał go w pół — przerwała mu. — Takiego czegoś długo nie można 
znosić.
Lokaj przypomniał sobie o swoim spotkaniu ze Sznyciarzem Munro. Nie, miał 
najwyżej 
dwanaście i pół cala, pomyślał.
— ...a kiedy się poznaliśmy, używał flaka do kiełbasy jako... kondoma.
Ponownie zalała się łzami i przytuliła się do Lokaja, a jej twarz znalazła się 
na jego piersiach.
— Nie zostawiaj mnie — błagała, chwytając jednocześnie kawał surowego stęka i 
wpychając 
go sobie w usta. Padła plecami na stół do rąbania mięsa, przeżuwając 
paranoicznie i w kilka 
sekund przełknęła całą sztukę. Czknęła głośno.
— Potrzebny mi prawdziwy mężczyzna, Lokaju. Czysty i zdrowy. Potrzebuję ciebie!
Wielkimi dłońmi zadarła fartuch. Jeszcze raz zatoczyła się w stronę Lokaja, a w 
jej oczach 
zapłonęło pożądanie. Lokaj pomyślał o surowym steku i zbladł. Ta kobieta była 
zdolna do 
wszystkiego...
Uratował go odległy i delikatny dzwonek do drzwi. Odpowiedni system sznurków 
wskazywał 
mu w okienku, skąd ktoś dzwoni.
— O! — krzyknął, o wiele za głośno. — To u frontowych drzwi. Muszę iść. — 
Wepchnął jej 
w ręce całego czterdziestofuntowego indyka. — Proszę! — wrzasnął. — Proszę 
zjeść.
— Cholernie śmieszne — przeklinał Brian Taylor na tle czerwonego szkockiego 
zachodu 
słońca. — Nie tylko pub nie był otwarty, ale na dodatek szynkarz okazał się 
zboczeńcem. 
Mówię wam, że tu musiały odchodzić jakieś pieprzone eksperymenty hodowlane. — 
Zatoczył 
się w drzwiach i wybałuszył oczy na Lokaja. — Podaj mi drinka, człowieku — 
rozkazał.
— Pańska żona jest na górze — odparł Lokaj, z powrotem w swoim żywiole. — 
Jakiego 
drinka pan sobie życzy?
— Butelkę szkockiej i szklankę wody. — Brian czknął i pierdnął jednocześnie, 
przez co 
wyświecone siedzenie jego spodni nieco się pomarszczyło. — No to, gdzie jest ta 
stara 
krowa? — zainteresował się.
— Pozwoli pan, że wezmę pański płaszcz i wskażę pokój, sir — odpowiedział Lokaj.
Wspięli się po schodach. Lokaj asekuracyjnie stąpał tuż za zataczającym się 
Taylorem. 
Przeprowadził go obok pokoju Margot i Rodericka do sąsiednich drzwi, otworzył je 
i patrzył 
jak Brian wpada do środka.
— Cześć, kochanie — wybełkotał, jadowicie kładąc nacisk na to drugie słowo. — 
Jak się 
dzisiaj przebieramy?... Za Henryka VIII czy, kurwa, za wróżkę?... — drzwi się 
zamknęły, a 
Lokaj bezgłośnie przesunął się w kierunku klatki schodowej.
— Oooch! — Łup.
— Oooch! — Łup.
_ Ooooooch! — Margot wykonała pięćdziesiątą pompkę i odbiła się od podłogi, a 
piersi 
trzepnęły o rozdęty brzuch.
— Chyba nałożę kombinezon — zawyrokowała.
— To ładnie, kochanie.
— Gdzie mój koń? — zapytała niecierpliwie. Z łazienki wyłoniła się ogolona do 
połowy 
twarz Rodericka, a na niej dwa krwawe nacięcia.
— Ten człowieczyna w pudełku?
— Tak. — Była rozdrażniona. — Zabrałeś przedłużacz?
— Jest pod łóżkiem, moja droga.
Wyciągnęła duże drewniane pudełko. Na samym dnie, starannie zabezpieczone przed 
wstrząsami, leżało owo urządzenie. Ustawiła podstawę i zaczęła szukać gniazdka. 
Znalazła je 
za komodą, wsadziła wtyczkę i włączyła prąd. Istniało kilka możliwości 
nastawienia maszy-
ny: „powolna rotacja", „piętnastominutowy supersamiec", „dwugodzinna rotacja", 
„lesbijskie 
spotkanie", „pięciominutówka na szybko". Wybrała ostatnią. Wracając do skrzynki 
nabrała na 
palce trochę galaretki lubczyka, a drugą ręką chwyciła „Strach przed lataniem" 
Eryki Jong. 
Przykucnęła nad pionowym członem maszyny w kształcie odwróconego muchomora, 
nasmarowała się lubczykiem, otworzyła książkę na pierwszej stronie, włączyła i 
siadła.
To nowe urządzenie zakupił Roderick w sklepie na Tottenham Court Road. Pamiętał, 
jak uszy 
mu się zaróżowiły, gdy zobaczył co to takiego i jak powietrze zrobiło się 
niebieskie, kiedy 
opisano mu, co to robi. Teraz to słyszał: głośne brzęczenie wzbogacone stukotem 
jakby młota 
pneumatycznego oraz znajomym „oooch, oooch" Margot, która doznawała 
przyjemności. 
Próbował golić się dalej, ale okazało się to niemożliwe, gdyż lustro zaczęło 
wibrować.
— Dobrze ci, kochanie? — krzyknął ponad brzęczeniem i stukotem.
— Spierdalaj, jestem zajęta, mam orgazm — odkrzyknęła gniewnie Margot. — Oooch! 
— 
wydobyła z siebie. — Oooch... ooooch... aaaach!
Roderick otworzył na oścież drzwi i ujrzał żonę w konwulsjach °& podłodze, z 
pulsującym w 
niej grzybowatym potworem. Rozbiła głową drzwi do szafy i została w niej 
uwięziona 
wewnątrz, a rękami biła w boki mebla, jakby poddając się, przyznając mu 
zwycięstwo.
— Aaaachrrrrr... aaarrr — charczała.
Roderick szarpnął za przedłużacz, ale ze ściany wypadło całe gniazdko.
— Aaachrrr — głos Margot odbijał się echem we wnętrzu szafy.
Roderick zmienił taktykę i pociągnął za podstawę maszyny. W szkole niezły był w 
przeciąganiu liny, ale mięśnie pochwy Margot, rozwinięte podczas miesięcy 
ćwiczeń 
przedporodowych, trzymały morderczą machinę seksualną niczym szczęki 
bullteriera.
Roderick zaparł się stopą o szafę i pociągnął ze wszystkich sił.
— Kurwa... aaarrrch!... łeb mi oderwiesz! — wrzasnęła Margot. Ruchy jej miednicy 
zmiażdżyły deskę w podłodze podtrzymującą szafę, co zagroziło przewróceniem się 
mebla na 
nich oboje.
— Wyłącz to, ty durniu! — zaskrzeczała.
Jeju, pomyślał Roderick. Ależ ta Margot ma głowę. I przestawił wyłącznik w 
podstawie 
urządzenia.
Pośladki Margot przestały rzucać się w górę i w dół w chlas-tającym poszukiwaniu 
orgazmu, 
ale nagle poczęły wirować, jakby nadziano je na rożen.
— Ty idioto! — krzyknęła. — Przestawiłeś na dwugodzinną rotację! Na pomoc! 
Ratunkuuu! 
Achochachooooghrrr!
Roderick wybiegł na korytarz, całkiem nago, i walnął w sąsiednie drzwi.
— Och, rany, otwierajcie! Margot zaatakował wielki elektroniczny robal! Proszę, 
otwórzcie!
— Proszę zdać się na mnie, sir — rozległ się za nim głos i Lokaj sięgnął ponad 
jego głowę, do 
skrzynki z bezpiecznikami. Dom w jednej chwili ogarnęły ciemności.
Światło powróciło kilka sekund później. Lokaj trzymał odrażający wibrator za 
kabel, niczym 
rybak prezentujący dorodnego homara.
— Okropieństwo — zamruczał Roderick, wpatrując się w połyskującą oleiście 
główkę.
— O, mój ty raju — zapiszczała Letycja ujrzawszy masywną nagość Rodericka. 
Przycisnęła 
do ust paznokcie pomalowane na złoto. — Co się tu dzieje? — Przyjrzała się 
badawczo 
włochatym piersiom Rodericka, włochatemu pępkowi i wielkim, włochatym jajom. 
Opadła jej 
szczęka. — Uuuuu — jęknęła. — Nagi mężczyzna.
00
Jej pośladki zakręciły się, ogarnięte gwałtownym impulsem rozkoszy.
W drzwiach pojawiła się łysiejąca, ale jeszcze z pewną ilością kręconych włosów, 
głowa 
Briana Taylora.
— Dupczyliśmy sobie, co? — zarechotał.
— Co, eee, no, ja... — mamrotał Roderick. Uszy mu się rozżarzyły, a jaja 
wycofały się głębiej 
do wewnątrz.
— Brian! — upomniała go Letycja. — Nie widzisz, że jest zdenerwowany? Moje 
biedactwo 
— zagruchała, podszczypując jego różowiejące policzki. — To musiało być okropne.
— Cozakurestwo — splunął Brian Taylor i wrócił do łóżka.
— Cyntia! — zawołał Mark West ze swojego pokoju, trzy drzwi dalej.
— Cyntia! — zawołał ponownie, zjawiwszy się z latarką.
— O, witam — powiedział radośnie, gdy zobaczył Lokaja. — Dobrze, że należałem do 
harcerzy. Bądź gotowy w każdej chwili! — wskazał latarkę. — Byłem pewien, że 
słyszę 
Cyntię. A wy, widzieliście
ją?
— Nie, sir — skłamał Lokaj. — Może poszła przewietrzyć się przed kolacją?
— O Boże, nie — wymamrotał Mark mocniej ujmując latarkę. — Lepiej pójdę ją 
poszukać. 
— Powiedziawszy to, ruszył prosto na dół.
Lokaj pozostał bez ruchu, trzymając jedynie owo urządzenie w'dłoni.
— Co mam z tym zrobić? — zapytał z odrazą.
— Nie chcę więcej tego widzieć — stanowczo stwierdził Roderick. — Piekielna 
machina... 
pozbądź się tego.
— A pani Tennison, czy wszystko z nią w porządku?
— Dam ci znać, jakby co, Lokaju.
— W takim razie dalej przygotowuję kolację na dziewiątą, sir. Lokaj podążył 
bezgłośnie w 
wiadomym sobie kierunku.
— No — odezwała się Letycja korzystając z okazji, by jeszcze raz wzrokiem 
zgwałcić 
Rodericka — lepiej się ubierz. W innym razie — dodała oblizując wargi w 
drapieżnym 
uśmiechu — zsiniejesz. — Zachichotała i zamknęła drzwi.
Lokaj dotarł na dół poza zasięg wzroku spod drzwi sypialń. Wówczas ruszył 
biegiem i skrył 
się za drzwiami szatni. Miał to. Popatrzył na dildo. To było to, ostatnia część 
wynalazku. Cóż 
za szczęście, dzieło Boga. Cóż za szczęście, że przez szaleńczy plan dziedzica, 
by 
zorganizować polowanie na kuropatwy, jego własny pomysł wreszcie zaowocuje. Los 
był po 
jego stronie. Skończy go... dzisiaj wieczorem, pomyślał i zaśmiał się w duchu.
Roderick cicho zamknął drzwi i wtedy wielka siła pozbawiła go oddechu. To Margot 
zdzieliła 
go głową w brzuch.
— Następnym razem — krzyczała — zostaw mnie w spokoju jak dochodzę! To moje 
ciało i 
mam prawo wyboru. A teraz do wyra i postaw kutasa.
— Tak, kochanie — jęknął boleśnie Roderick, w każdym razie zadowolony, że Margot 
nadal 
go kocha.
CZĘŚĆ III
Najlepsze plany
10. Panieński bieg
Mark wyszedł na dwór i zaraz ogarnęła go chłodna szkocka mgła. Snop światła 
latarki 
przecinał wilgotne powietrze najwyżej na trzydzieści stóp przed nim. 
Znieruchomiał na wraku 
porzuconej taksówki, a potem powędrował wzdłuż podjazdu, aż pochłonęła go 
smołowata 
ciemność.
— Cyntia? — zawołał nerwowo Mark, ciągle stojąc na kamiennych schodach, na które 
żółte 
światła sypialń rzucały jego cień. Wstrząsnęły nim dreszcze; nie lubił ciemności 
i bał się 
duchów, a mogło być ich całkiem sporo w okolicy. Wiedział, był ekspertem. Nie ma 
żadnych 
duchów, stwierdził jednak stanowczo i ruszył podjazdem, mocno ściskając latarkę.
Żwirowa alejka dochodziła do niedbale wyasfaltowanej, jednopas-mowej drogi, 
która 
połyskiwała czarno w przesyconej wilgocią atmosferze. Mark podążył dalej, 
omiatając latarką 
drogę i pobocza, to po lewej to po prawej stronie i wywołując co chwilę imię 
żony. Droga 
prowadziła krawędzią trzęsawiska i opadała w małe zagłębienie. Mark widział jak 
dodające 
mu otuchy światła Findidnann Hali znikają jedno po drugim za szczytem wzgórza. 
Nagle 
otoczyła go ciemność i cisza, zakłócana tylko jego krokami, które powracały 
echem, odbite od 
ściany mgły.
— A co to, u diabła? — wykrzyknął, niespodziewanie dojrzawszy regularne i 
niezwykłe 
wgłębienia w bagnistej ziemi na poboczu. Przyjrzał się im z bliska. Najwyraźniej 
zrobiło je 
stworzenie o jednej trójpalczastej stopie, a drugiej normalnej, ludzkiej. Mark 
pomyślał 0 
włochatym taksówkarzu. Coś cholernie niesamowitego tu się dzieje 1 dotrę do tego 
— 
poprzysiągł stanowczo i ruszył na poszukiwania. 				
Ślady prowadziły w dół zbocza, oddalały się od Findidnann Hali i po jakichś 
pięciu minutach 
przechodziły przez mały strumień, który, chociaż pełen wody, leżał chłodny i 
nieruchomy 
wśród nocy. Ślady znikały po drugiej stronie.
— Cholera — syknął Mark i omiótł latarką okolicę. Wiedział, co się stało. Potwór 
poszedł 
wzdłuż strumienia, z całą pewnością oddalając się od Findidnann Hali i ślady 
pojawią się 
później. A każdy przypadkowy obserwator po prostu zaskoczony byłby zniknięciem 
śladów i 
zrezygnowałby ze śledzenia, z powodu zimnej wody.
Dobrze, że byłem w harcerstwie, pomyślał Mark, ostrożnie zanurzając stopę w 
lodowatej 
wodzie. Sięgała mu do kolan. Potem ponownie podążył śladem.
Lokaj zamknął na klucz drzwi u szczytu kamiennych, spiralnych schodów i pognał w 
dół, 
trzymając w roztrzęsionych dłoniach morderczą, gumową rakietę Margot. Na dole 
nieomal 
przewrócił się spiesząc ku drzwiom, za którymi czekała jego maszyna miłosna. 
Niczym łupież 
obsypały go płatki białej farby, gdy w nieprzyzwoitym pośpiechu kopnięciem 
otworzył drzwi 
i spojrzał na maszynę. Padł na nią z orgazmowym okrzykiem radości, chwytając 
klucz jedną 
ręką, a drugą ściągając pokrowiec ze stalowego pala, który zwieńczyć miała 
gumowa głowica. 
Małym gumowym młoteczkiem delikatnie wyklepał zabawkę Margot, aż pasowała 
dokładnie. 
Potem molekularnym przylepcem połączył w jedno metal z gumą. Zachichotał jak 
maniak i 
zatarł dłonie z radością, tańcząc jednocześnie na palcach.
— Mój piękny — wykrzywił usta w uśmiechu. — Trochę pasty, żeby wypolerować twoje 
cylinderki, krem lubrykacyjny na ostry koniec i wywołasz uśmiech na każdej 
twarzy... A to 
co? — Jak błyskawica dopadł drzwi, usłyszawszy jęki z kuchni. — O, kurwa, ona 
ciągle tu 
jest — żachnął się na wspomnienie Cyntii. — Powiem, żeby się odczepiła i... — 
zamarł.
Ciało Cyntii leżało rozłożone na stole do rąbania mięsa, okryte jedynie białą, 
bawełnianą 
koszulą nocną. Stopy oparte miała na podłodze, a pośladki falowały pod 
materiałem jak dwie 
kopulujące fretki. Jej głowa tkwiła mocno wewnątrz tuszki czterdziestofun-towego 
indyka, 
którego Lokaj wepchnął jej w ręce, nim otworzył drzwi ostatnim razem. Po 
ptaszysku została 
tylko skóra i kości.
— Co zrobiłaś z moim indykiem? — wściekł się.
— Zjadłam — jęknęła Cyntia.
— To jakim cudem głowa utkwiła ci wewnątrz, ty ścierwo bezużyteczne?
.— Chciałam zjeść do końca — odparła Cyntia. — Jurij Gagarin — zwymiotowała 
gwałtownie, a indyk podrygiwał w dół i w górę na jej szyi, gdy półprzetrawione 
mięso 
eksplodowało z jej piersi i przez mostek ptaka jak psychodeliczny płynny welon 
spływało 
kaskadą na stół kuchenny niczym nadciągający przypływ.
— Lokaj — wybełkotała. — Rżnij mnie teraz. Widziała go przez dziurkę między 
żebrami 
ptaka, którą wypłynęła zawartość jej żołądka.
— Rżnij — powtórzyła.
— Rżnąć? — krzyknął. — Rżnąć? Nigdy... — złośliwy grymas przebiegł przez jego 
twarz, a 
czarne brwi ostro zmarszczyły się ku środkowi. — Nigdy nie powiem nie — 
zakończył, 
delikatnie oblizując usta.
Cyntia uniosła koszulę ponad biodra, odsłaniając cudownie mięsiste pośladki 
przecięte 
nieopaloną smugą po najbardziej skąpych ze skąpych bikini. Wepchnęła dłoń między 
nogi i 
poczęła masować wilgotniejące futerko.
— Weź mnie — drżała, a tuszka indyka kiwała się w ekstazie z boku na bok.
— Tak, kochana, tak, skarbie, moja najdroższa... moja słodka, mon petit chou 
chou — głos 
Lokaja przycichł, gdy sprawdzał lędź-wiorotor w sąsiednim pomieszczeniu. 
Sprawdził 
instruktaż przedsek-sowny: moc podłączona, płyn erekcyjny przygotowany, cykl 
orgaz-mowy 
przygotowany właściwie (nie chciał dopuścić do przedwczesnego wytrysku przy 
pierwszej 
próbie), nasadki teleskopowe zdolne do działania — wszystko gotowe.
— Jak mnie zaraz nie wyruchasz, będę krzyczeć! — wrzasnęła Cyntia histerycznie.
Lokaj podniósł wzrok i wciągnął głęboko powietrze. Wszystko w porządku. Włączył 
i 
wyłączył kontrolki. Maszyna wyemitowała równy szum, gdy cała elektryka zaczęła 
pompować płyny. Na blacie Kontrolnym zapaliło się zielone światełko. „Gotów". 
Lokaj 
przekręcił "* prawo srebrny kluczyk i zamigotała czerwona lampka. „Uzbrojony". 
Jego oczy 
zapłonęły i drżącymi palcami przycisnął trzy ostatnie guziki:„Szukaji penetruj", 
„Pełna 
automatyzacja" i na końcu „Inicjuj".
— Teraz — warknął. — Bierz ją, stareńka.
Markowi nogi drętwiały z zimna. Już od pięciu minut brodził w lodowatej wodzie 
mulistego 
strumienia poprzez opary mgły i ciągle nie było widać żadnych śladów. Wpadł w 
desperację, 
gdy strumień rozłączył się; jedna odnoga skręciła w prawo, a główny nurt zniknął 
w 
ciemnościach.
Mark zbadał latarką nową odnogę. Krawędzie kanału wyglądały, jakby kiedyś 
wykopano go 
łopatą. Skierował światło na powierzchnię wody. Strumień prowadził wprost na 
małe 
wzgórze. W miejscu, gdzie potok znikał, rosła wielka kępa wrzosu. Uchwycił się 
jej próbując 
wyjść z wody. Pociągnął.
— Mój ty Boże! — jęknął, gdy wrzos otworzył się na naoliwionych zawiasach 
odsłaniając 
jamę. Całe wzgórze było dokładnie wydrążone i urządzone. Mark zdobył w 
harcerstwie 
sprawność Leśnego Człowieka, ale ta kryjówka, no, no, no, w życiu nie widział 
tak 
doskonałej.
Snop elektrycznego światła padł na jej zawartość. W narożniku leżały dwie 
wielkie, 
plastikowe, włochate stopy z trzema palcami, pofarbowana peruka Mohikanina z 
plastikową 
pokrywą czaszki, rozmaite inne przybory teatralnej proweniencji i pusty, 
napełniany wodą, 
plastikowy garb. Światło dalej błądziło po ścianach. W najdalszym rogu leżał 
wielki stos 
martwych ptaków, rzuconych jeden na drugiego, około pięćdziesiąt sztuk.
— Cholernie szczwane — przyznał Mark. Wyłączył latarkę, zamknął drzwi i 
nadstawił ucha, 
czy nikt go nie śledzi. — Cholernie szczwane — powtórzył i z pluskiem wszedł do 
strumienia, żeby tą samą drogą powrócić do domu.
Mark West nie zauważył, że z każdego łebka „martwego" ptaka sterczała antenka 
radiowa, a z 
odbytu małe śmigiełko.
Maszyna Lokaja wykręciła z piskiem na jednej gąsienicy i wpadła do kuchni; jej 
bulwiasty 
koniec połyskiwał, gdyż lubrykant spryskiwał go dokładnie co 1,2 sekundy.
Cyntia była u progu orgazmu.
— Spiesz się, cholera, Lokaj, spiesz!
Lokaj zbliżył się do niej i umieścił dwie drżące dłonie na jej pośladkach, 
rozsuwając je nieco 
dla lepszego widoku. Wielka głowa maszyny ustawiała się dokładnie na wprost 
pochwy, 
czyniąc konieczne obliczenia. Średnicę, drogę, częstotliwość i konieczny kąt. 
Hydrauliczna, 
stalowa tuba, wysunęła się jeszcze o dwa cale, podczas gdy teleskopowe podpory 
zmniejszyły 
kąt dla lepszego pchnięcia w górę.
— Teraz! Teraz! — wrzeszczała Cyntia.
Maszyna była jednak cierpliwa. Czekała, aż szczelina wargowa znajdzie się 
dokładnie w 
celowniku.
— Taaak! — ciało Cyntii zesztywniało, gdy metalowy rdzeń wystrzelił do przodu 
niczym 
atakująca kobra, z sykiem pneumatycznego mechanizmu i zagłębił się w jej łonie. 
Uderzył raz 
w jej jajniki i wycofał się niczym błyskawica; nabrał więcej płynu 
lubrykacyjnego na 
pracujące płaszczyzny i uderzył ponownie. Cały cykl trwał dokładnie 1,2 sekundy.
Lokaj dzierżył zacięcie pośladki Cyntii, podczas gdy maszyna uderzyła jeszcze 
raptowniej, 
wydłużywszy się o cztery cale, by cylindrowate zwieńczenie zawsze znajdowało się 
w Cyntii.
— Przestań! — krzyknęła Cyntia. — Jeszcze nie doszedłeś?
— Mogę długo! — odkrzyknął Lokaj ponad sykiem mechanizmu
1 pryskaniem płynu. Trochę się martwił. Maszyna była zaprogramowana na dojście, 
ale nie 
dochodziła. Przyjrzał się dwóm srebrnym bombkom choinkowym, które zawiesił pod 
hydrauliką. Były puste. Zapomniał napełnić je płynem ejakulacyjnym, a bez niego 
urządzenie 
nie przestanie. Gdyby maszyna miała dojść do orgazmu bez wytrysku... Dobry Boże, 
pomyślał. Dwieście pięćdziesiąt uderzeń na minutę może być zabawne przez pięć 
sekund, ale 
dłużej...
Uwolnił pośladki Cyntii i pobiegł do spiżarni. Rozwalał półki w poszukiwaniu 
gęstej 
śmietany.
— Kto to? — zawodziła Cyntia. — Lokaju, gdzie jesteś? Lokaju, Lokaju, a... 
aaauuuchrrr?
Lokaj wyskoczył ze spiżarni z wiadrem śmietany w rękach, ale Cyntii już nie 
było. Spojrzał w 
kamienny korytarz, prowadzący do wejścia dla służby na tyłach domu. Drzwi 
zostały 
roztrzaskane
2 wielką siłą, a ślad dwóch gąsienic prowadził wzdłuż brzegu i dalej na spowite 
mgłą. Lokaj 
usłyszał cichnące w oddali zawodzenia.							
Przyczyna zamieszania — lędźwiorotor — pokonywał trzęsawiska Findidnann jak 
wściekły 
czołg bojowy. Jednak zamiast działa niósł z przodu wirującą, na biało odzianą 
postać, o 
twarzy przybranej tuszką indyka, nadzianą na cylindryczną żerdź. Gnał na przełaj 
z 
prędkością trzydziestu mil na godzinę. <
Cyntia wrzeszczała szkaradnie z wnętrza indyka, gdy dwieście pięćdziesiąt 
pchnięć na minutę 
penetrowało jej spuchniętą szparę, a to przy syku sprężonego powietrza: 
„kerczum, kerczum", 
użytego do inicjowania cyklu orgazmowego. Ciszę mgły przecinał wysoki ton 
elektrycznych 
silników. Sporo minie czasu, zanim wyczerpią się baterie...
Lokaj był zrozpaczony. Spoglądał bezradnie na ślady gąsienic ginące we mgle. 
Przepadła jego 
maszyna, jego potężny lędźwiorotor, przepadł może na zawsze. W kąciku oka 
pojawiła się 
łza. Dzieło jego życia, a teraz... a teraz... Zgarbił się, twarz mu pobladła, 
oparł się o ścianę, 
niezdolny do zebrania myśli. Spojrzał na zegarek. Dwudziesta piętnaście. 
Uświadomił sobie, 
co to znaczy. Jakby uderzył go piorun. Nie miał indyka, nie miał głównego dania. 
Zjadła je ta 
paskudnica.
— Weź się w garść, Johnie Lokaju — powiedział do siebie. — Uszy do góry.
Zaczął intensywnie myśleć. Nikt nie wiedział, że Cyntia była w kuchni, albo że 
się z nim 
widziała i nikt nigdy jej nie znajdzie w taką noc na tych bagnach. Więc, 
wciągnął powietrze w 
nozdrza, danie główne, chłopie.
Lokaj zerknął na wiadro śmietany, a potem na ślad gąsienic lędźwiorotoru. W 
świetle 
padającym przez uchylone drzwi z kuchni leżało całe mnóstwo brązowych, 
połyskujących 
globulek; wylatywały one z królików od tyłu. Lokaj skrzywił się w złośliwym 
uśmiechu.
— Trochę śmietanki, sosik, musztarda, będą smakować jak wegetariańskie klopsiki. 
— 
Odstawił wiadro na zlewozmywak i poszedł po szpadel.
Mark West znajdował się w połowie drogi powrotnej, w głównym nurcie strumienia, 
kiedy 
usłyszał szum. Nietoperze, pomyślał.
Odgłosy przybliżały się i mógł już wyróżnić rytmiczne jęki, jakby na mokradła 
spuszczono 
piekielną sforę psów. Włosy na karku najeżyły mu się jak igiełki, a dłonie 
zaczęły się pocić.
— Duchów nie ma — zazgrzytał zębami.
To na pewno jakaś sztuczka, pomyślał. A może przeszkodziłem taksówkarzowi-
maniakowi w 
jego łotrostwach? Mark wygramolił się na brzeg i ukrył za nasypem. Cokolwiek to 
było, 
zbliżało się. Poczeka, aż znajdzie się blisko, a wtedy zaskoczy to. Dla pewności 
Mark mocniej 
ujął latarkę. Wiedział, jak można wyłoić nią komuś skórę.
Krzyki i zawodzenia wypełniały całe trzęsawisko, gdy Mark wstał i włączył 
światło.
— Koniec zabawy, kimkolwiek jesteś.
Lędźwiorotor rozpłaszczył go, podążając brzegiem strumienia z szaloną 
szybkością. Jedna z 
gąsienic podbiła Markowi nogi, więc wykonał — chcąc nie chcąc — salto, po którym 
upadek 
pozbawił go tchu. Pozbierał się. Nie widział napastnika. I w dodatku stracił 
latarkę. Dopiero 
teraz naprawdę się przestraszył.
Okropne urządzenie posuwało się uparcie w dół zbocza ciągle pompując „kerczum, 
kerczum, 
kerczum", spragnione orgazmu i wystrzelenia nieobecnego ładunku. Na dole robot 
wykonał 
małe kółko i skierował się z powrotem w stronę, z której przybył.
— Matko! — krzyknął Mark West.
Upiorna, trupia głowa, podskakująca i rzucająca się na boki w powietrzu, 
skierowała się 
wprost na niego, niczym jeździec Apokalipsy na grze komputerowej. Biała 
pogrzebowa szata 
powiewała na wietrze, a sam diabeł wyłaniał się z mgły, z krew mrożącymi 
wrzaskami, 
grożąc otwarciem bram piekielnych.
— AAAACH! — Mark wyrzucił ręce przed siebie i pognał przez strumień, przez 
mokradła, 
kępy paproci, aż padł, wyczerpany, na wielkim kamieniu. Nie słyszał już, ani nie 
widział, 
ducha, który go zaatakował. Nie miał także pojęcia, gdzie się znajduje. Zrobił 
krok i po uda 
wessało go bagno.
— Kurwa mać! — wykrzyknął. — Cholera, jakoś się tu dostałem, więc się i 
wydostanę. 
Dobrze, że mam zapałki. Trzeba być gotowym na wszystko.
Zapałki były przemoczone.
Lędźwiorotor zignorował istotę, która umknęła przed nim ze ścieżki, kiedy 
podążał w dół 
zbocza, z damską pacynką nadzianą na lufę. Jednakże strumień stanowił inny zgoła 
problem. 
Gąsienice przebierały w błocie bez efektu, aż Cyntia zaczęła chlapać w wodzie 
nogami, 
dwieście pięćdziesiąt razy na minutę.
Woda przedostawała się wszędzie, a szczególnie do dwóch bombek choinkowych, 
które teraz 
były już pełne woniejącej cieczy ze szkockiego strumienia. „Kerczum, kerczum, 
kerczum, 
kerczum psss". Potężny strumień wody wystrzelił z przewodu rozmiarów węża 
strażackiego 
wprost z wnętrza maszyny, wyrzucając Cyntię w powietrze, gdyż wodne działo 
wystrzeliło w 
jej tyłek. Przeleciała pełne sześć stóp, zanim z pluskiem padła zaindyczoną 
twarzą w strumień. 
Nie poruszyła się.
Lędźwiorotor jednak ciągle napełniała woda ze strugi, zasilając jego narządy, 
spędził więc 
następne godziny szczęśliwie, wystrzeliwując cuchnące płyny po trzęsawisku, 
zupełnie jak 
kuter straży pożarnej na Tamizie.
11. Podano do stołu
litam raczył się przed obiadem koniakiem. Faktycznie to częstował się nim od 
przyjazdu gości 
i Lokaj obawiał się już konsekwencji tego braku rozwagi. Pamiętał ostatni raz, 
kiedy to litam 
zajrzał do butelki. Było to na wycieczce do jednego z małych, ale wpływowych 
emiratów 
arabskich. Lord litam, wysłany przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych — co już 
było 
błędem niewybaczalnym — wysiadł z samolotu zataczając się. Trzymając butelkę 
wódki, 
rzucił lubieżne spojrzenie tysiącu masturbującym się arabskim dzieciom, 
zgromadzonym na 
jego cześć. Zygzakując do szejka i jego dwieście pięćdziesiątej żony odzianej w 
jaszmak, 
podał dłoń wpierw owej żonie, zwrócił się do niej per Darth Yadar i zapytał, czy 
jej mąż jest 
katolikiem, zważywszy te wszystkie dzieci. W Izbie Gmin podniosły się pytania na 
temat tej 
wyprawy. Lokaj zadrżał.
Teraz właśnie litam żonglował — dość kiepsko — jajami na twardo, siedząc 
jednocześnie 
niczym kogut na poręczy fotela, u szczytu stołu.
— Nieźle, co? — zawołał drżącym głosem, a wszystkie jajka wreszcie spoczęły 
bezpiecznie 
w wybielonych dłoniach.
Na Rodericku, Margot, Letycji i Brianie nie wywarło to większego wrażenia. 
Wszyscy byli po 
długiej, trudnej podróży, a teraz ten kundlowaty arystokrata, o bocianiej 
posturze i 
skrzekliwym głosie, próbował jakichś cyrkowych sztuczek. A oni wszyscy chcieli 
jeść.
— Cóż, jak chcecie — mruknął litam i westchnął. — Lokaj! — wrzasnął. — Dawaj 
żarcie.
— Proszę bardzo, sir. — I Lokaj udał się po danie główne.			
Oficjalna jadalnia w Finndidnann Hali była, jak można się spodziewać po tak 
dzikim kraju, 
udekorowana głównie militariami. Poważne portrety wojowniczych przodków, 
zawieszone w 
szeregu, zdobiły wyłożone dębem ściany, drzwi z obu stron strzegły cztery pełne 
zbroje, 
każda wyposażona w dwunastostopową pikę w zaciśniętej prawicy. Ponad stołem, 
długim na 
dwadzieścia stóp, wisiał potężny, kryształowy żyrandol.
Lokaj wjechał wózkiem z główną potrawą i dokonał odsłony substytutu klopsików w 
sosie 
śmietankowo-musztardowym. Margot przyjrzała się temu dziełu sztuki kulinarnej ze 
szczerym 
zdziwieniem.
— Co to jest?
— Potrawa wegetariańska, szanowna pani — odparł Lokaj.
— Wegetariańska? To miłe. Poproszę podwójną porcję — dumnie uśmiechnęła się 
Margot.
— A jak to się nazywa? — zaszczebiotała Letycja.
— Królik a la Findidnann — powiedział Lokaj załadowując talerz Margot.
— KRÓLIK? — wykrzyknęła Margot chwytając Lokaja za gardło.
— Eee... krupnik, proszę pani — wykrztusił. Jego dłonie były wilgotne od potu.
— A jak to jest po francusku? — zapiszczała Letycja. — No, bo wszystko co dobre 
musi być 
po francusku.
— Ahem — Lokaj odchrząknął dramatycznie. — Krupnik a la derriere, proszę pani.
— Ależ romantycznie — Letycja klasnęła w dłonie.
— Chcę mięsa — burknął Brian Taylor, wyłoniwszy się znad swego dżinu z tonikiem 
— a nie 
to gówno.
— Obawiam się, że nie mamy, sir.
— To po co, kurwa, ta taca do krojenia i pełen zestaw noży? — wysapał Brian.
Lokaja zatkało na chwilę.
— Tradycja — odparł.
— Gówno — Brian Taylor powrócił do szklanki.
— Dobra, dobra, dobra. Dawaj już, cokolwiek to jest. Umieram z głodu — nakazał 
litam.
— Właśnie — uśmiechnął się Roderick, zadowolony, że Margot milczy od kilku 
sekund.
I tak potoczył się obiad. Letycja mówiła o sobie, Brian Taylor rozmawiał z 
butelką, Roderick 
próbował wtrącić słowo, ale ogólnie go ignorowano, a Margot skonsumowała trzy 
funty 
rozgotowanych warzyw plus kilka porcji derriere. litam poczekał na spleśniałą 
kawę i wtedy 
zsunął z nogi pantofelek na wysokim obcasie i walnął nim w stół.
— Toast — oznajmił wkręcając w oko monokl. — Za nieobecnych przyjaciół.
Lokaj w kącie począł nagle się krztusić.
— Nic ci nie jest, Lokaju? — zapytał podejrzliwie litam. Lokaj, o poczerniałej 
nagle twarzy, 
pokiwał przecząco głową. litam odchrząknął.
— Absolwenci Thigwell wraz z połowicami — rozpoczął.
— Nie jestem jego połowicą — groźnie warknęła Margot.
— A ja nawet nie umiem trzymać wędki — zachichotała Letycja trzepocząc 
powiekami.
Te wtręty boleśnie odmalowały się na twarzy litama. Zaczął jeszcze raz.
— Przyjaciele, Thigwellończycy, rodacy...
— Nie zamierzam słuchać tych stereotypów. Nie jestem... — wydeklamowała Margot, 
ale 
litamowi krew nabiegła do oczu i ryknął:
— Na miłość boską, zamknijcie się i słuchajcie!
— No, to brzmi bardziej demokratycznie — jeszcze mruczała Margot.
— Dziękuję — zasyczał litam. — Jutro o drugiej po południu my, tutaj zebrani, 
rozpoczniemy 
zabawę. Przez kilka pokoleń moja rodzina hodowała pewną odmianę nadzwyczaj 
płodnych 
ptaków, na bazie najbardziej popularnych gatunków, dzięki czemu można teraz 
korzystać z 
rozrywki przez cały rok. Ale — tu zawiesił głos dla uzyskania większego efektu — 
ale 
jedynie tutaj, w posiadłości Findidnann.
— Ale sprytne! — zawołał Roderick, entuzjastycznie klaszcząc w dłonie, aż uszy 
mu się 
zaczerwieniły i musiał przerwać.
— To można z nimi grać w piłkę? — zachichotała Letycja.
— Grać? — wymamlała Margot. — W co grać?
— W strzelanie — obwieściłlitam.— Pokornakuropatwa, z dawno utraconym 
szlachectwem, odzyska sławę, nowe życie, gdy kuropatwa litama, doskonalsza w 
każdym 
calu, zastąpi ją... . 
— Po moim trupie! — Margot wstała, ciskając serwetę na nie dokończone królicze 
odchody.
— To się da załatwić — sapnął Brian z głową na stole.
— Zamknij się! — Margot rzuciła w niego bułką, która odbiła się od łysiny i 
poleciała w kąt.
— Nie zachowuj się jak na jakimś westernie — zapiszczała Letycja wstając. — To 
porządny 
dom.
— Będę się zachowywać, jak mi się podoba, ty cycata, amerykańska świnio.
— Ale zabawa, co, Lokaj? — entuzjazmował się litam.
— Biedne, niewinne istotki! — płakała Margot. — To niedziela masowej zbrodni, 
biedne 
stworzonka, rozszarpią was na strzępy, ochochoch... — zatupała kaloszami i 
sfioletowiała.
— Uspokój się, stara kobyło — wypalił litam nie wiedząc, co powiedzieć.
— Faszysta i morderca! — krzyknęła i cisnęła w niego talerzem króliczych kupek. 
— Gorszy 
od Hitlera!
— A co złego widzisz w Hitlerze? — mruknął Lokaj, który miał wiele albumów z 
jego 
zdjęciami.
— Zdrajca! — warknęła Margot, znów wykorzystawszy swój nietopezi słuch i rzuciła 
w niego 
nożem, który jednak nie trafił, za to roztrzaskał szklaną szafkę i ostatecznie 
utkwił w 
wypchanym lab-radorze.
Lokaj zanurkował za zbroję, a spod stołu wynurzyła się twarz litama i 
wyszczerzyła się do 
Rodericka.
— Bitwa na żarcie, staruszku. Wszyscy na wszystkich! — zawołał litam i rzucił w 
Letycję 
musem czekoladowym.
— A pewnie! — wykrzyknął Roderick, odbiwszy się od krzesła, by udekorować 
drżącego 
Lokaja zimną brukselką.
Mus litama przylgnął pneumatycznie do jednej z piersi Letycji, a czekoladka 
pociekła po 
krynolinie ozdobionej kryształem górskim.
Letycja wstała, ogarnięta paniką, oczy wyszły jej z orbit, szczęka opadła, a 
ramiona poczęły 
wirować jak skrzydła wiatraków.
— Brian! — wrzeszczała. — Brian, zrób coś! — i poczęła systematycznie walić w 
kark męża 
niezdarę. — Uderz go za moją krzywdę. Obudź się, gnoju! Chamie! — wrzeszczała 
bijąc go z 
całej siły.
— Ty arystokratyczny kutasie! — krzyczała Margot na Rodericka. — To jest, kurwa, 
wojna 
klas, a nie, kurwa, bitwa na torty.
— O nie, już nie — zawołał litam i jak kulę do kręgli posłał pomarańczę w skroń 
Margot.
76
— Ty skurwielu, zabiję cię! — ryknęła i złapała jeden spośród noży, które 
wcześniej zauważył 
Brian Taylor. Obnażyła zęby. Roderick chwycił ją za ramię.
— Spokój, stara, to przecież gospodarz.
— Aaaachrr! — Margot cięła powietrze, gdy Roderick zacisnął uścisk.
— Zabij go, zabij, zabij! Pierdolony gnojek, zniszczył mi sukienkę — zawodziła 
Letycja.
litam zaskrzeczał histerycznym śmiechem.
— Jeszcze jesteś wegetarianką, Margot? — parsknął rubasznie.
— Pani wybaczy — powtarzał Lokaj, zbliżając się do Letycji na czworakach. — 
Gdybym 
mógł wyczyścić pani suknię...
— Nie dotykaj mnie! — Letycja wrzeszczała histerycznie i cisnęła w niego 
srebrnym 
dzbankiem do kawy. Naczynie trafiło w zbroję, niegdyś noszoną przez piętnastego 
dziedzica 
Findidnann. Metalowa postać zakołysała się na swej podstawie, wydając 
grzechoczące 
dźwięki. Włócznia z metalowym końcem, niepewnie osadzona w rękawicy, została 
uwolniona 
i padła natychmiast na podłogę, niszcząc kabel elektryczny, który nie tylko 
dostarczał prąd 
wielkiemu żyrandolowi, ale także utrzymywał tę całą konstrukcję w pionie, a 
wznosiła . się 
ona niczym miecz Demoklesa ponad szamotającą się Margot Smith.
Włócznia była jeszcze dość ostra po trzystu latach i Lokaj patrzył z otwartymi 
ustami, jak 
gładko przecina kabel, wywołując potężny niebieski błysk. Jednocześnie stół 
rozpadł się na 
dwie części, a gniewne okrzyki wydawane przez Margot ucichły, gdyż ukoronowana 
została 
żyrandolem, który niszcząc dębowy stół, rozsiał mgiełkę strzaskanych żarówek i 
kryształów.
Przez całe trzydzieści sekund w pokoju panowały kompletne ciemności.
— Kurwa mać, Lokaj! — zawołał zdziwiony litam. — Ale fajerwerki, co?
— Ooooch — jęczała słabo Margot, na pół przytomna po zderzeniu z mosiężną 
częścią 
żyrandola.
Lokaj po omacku odnalazł drogę do drzwi, posuwając się wzdłuż Ścian. Oplótł 
dłonią klamkę 
i stanął na nogi.
Trach! Dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się z trzaskiem, przeżarte przez korniki 
drewno 
trafiło służącego prosto w nos, powtórnie inaugurując krwawe 
popołudnieije/dnocześnie 
powalając go na podłogę.
Na tle świateł korytarza stała garbata postać w łachmanach, drżąca i solidnie 
cuchnąca wodą z 
przydrożnego rowu.
— Co, do diabła, zrobiliście z Cyntią? — warknął Mark West. Zamigotały kinkiety 
na 
ścianach dookoła. litam stał przy drzwiach po drugiej stronie.
— Nieco późno jak na obiad — zauważył oschle.
— Tyś to zrobił — Mark West wskazał litama.
— Nie ja, staruszku... w życiu..
— W takim razie ty! — krzyknął Mark, zbliżając się do ledwo przytomnej Margot i 
przygotował dłonie do duszenia. — Ty i to twoje plastikowe szkaradztwo, ty ją 
porwałaś, co?
— Wolnego — mruknął Roderick, puszczając rękę Margot i poklepując ojcowsko Marka 
po 
ramieniu. — My wszyscy tutaj jesteśmy przyjaciółmi. Pamiętasz nasz hymn szkolny?
Thigwell Thigwell, stańmy wszyscy wraz Thigwell Thigwell w niepogody czas 
Thigwell 
Thig... aaachrrr...
Roderick złapał się za pośladki, gdyż Margot z furią wbiła nóż do mięsa w jego 
mięsisto-
kleistą wypukłość.
— Krew, krew, o mój Boże! — zawołała Letycja i padła omdlała na swego 
nieprzytomnego 
męża.
— Rozwalę ci łeb, krowo — warknął Mark kontynuując atak na Margot, a Roderick 
potoczył 
się na podłogę ściskając pupkę.
Dwie potężne eksplozje wstrząsnęły domostwem, ponieważ Lord litam wypalił z obu 
luf swej 
strzelby marki „purdy" prosto w sufit, wywołując deszcz tynku i drzazg.
— Jeszcze nie dzisiaj — postanowił stanowczo dziedzic. — Jedna próba morderstwa 
dziennie 
całkiem wystarczy, co?
— To tylko powierzchowna rana, litam, jutro będę zdrów. Nie chcę stracić 
polowania — 
boleśnie uśmiechnął się Roderick.
— Tak, tak, tak, dobrze, przykleimy plaster. Lepiej zajmij się tą swoją żoną; 
niezwykła 
kobieta. Jest chyba kobietą, co? — tutaj zniżył głos. — No a teraz, Lokaju — 
rozkazał 
roztrzęsionemu służącemu — zaprowadź pana Westa do jego pokoju — ruchem strzelby 
wskazał drzwi — a ja zobaczę sam, co z panią Taylor. — Uśmiechnął się 
nieznacznie. — Idź, 
spływaj! — ryknął i Lokaj pomknął.
Mark złapał go za rękaw, kiedy skręcili w korytarzu i byli niewidoczni z 
jadalni.
— Lokaju — szepnął. — Muszę z tobą porozmawiać. Słuchaj, chłopie, litam to 
kretyn, 
Roderick stuknięty, a Margot zupełnie popierdolona. Tylko tobie tutaj mogę 
zaufać — 
zaczerpnął tchu. — Na tych mokradłach dzieje się coś podejrzanego.
Lokaj zesztywniał, zaniepokojony.
— Pomyślisz, że zwariowałem, ale widziałem ducha w białej szacie, ze 
zniekształconą głową. 
Darł się wniebogłosy i unosił się we mgle, ze dwie stopy nad ziemią.
Lokaj zbladł i chwycił się krzesła, żeby nie upaść.
— Ty też to widziałeś? — Markowi zabrakło tchu. — Widziałeś. A więc ja nie 
oszalałem!
Lokaj pokiwał głową w milczeniu. Rzeczywiście, on to widział.
— I to jeszcze nie wszystko — ciągnął Mark. — Znalazłem kryjówkę tego wariata, 
taksówkarza. Tylko, że on właściwie nie jest kierowcą, i potworem też nie jest, 
bo znalazłem 
jego przebranie. To kłusownik... widziałem te wszystkie ptaki.
Lokaj nadstawił uszu.
— Och, naprawdę? A gdzie ta kryjówka? Na pewno dziedzic podziękowałby mi za 
złapanie 
tego drania...
— Słuchaj — zaproponował Mark. — Powiem ci, gdzie to jest, a ty mi pomożesz 
odnaleźć 
Cyntię. Wiem, że spisek...
12. Stuki w nocy
litam przyglądał się, jak Roderick wyłuskuje Margot z żyrandola i ramię w ramię 
podąża z 
nią, słaniając się, do łóżka. Wielka czerwona plama znaczyła to miejsce na 
spodniach, w które 
zagłębił się nóż. Kiedy wyszli, położył strzelbę na stole i opróżnił kieszenie z 
nabojów, które 
zabrał na wszelki wypadek. Spojrzał na zegar. Była jedenasta w nocy.
— Pora spać, pani Taylor — burknął, zarzucając sobie bezwładną Letycję na ramię 
sposobem 
strażackim. — Ale wpierw — dodał entuzjastycznie — kilka pytań. — Poszedł z nią 
na górę 
do swego gabinetu i zamknął drzwi na klucz.
Zrzucił Letycję na swój ulubiony fotel z wysokim oparciem i aż zakaszlał, gdy 
kłęby kurzu 
wzniosły się z poduszek. Zapalił lampę naftową w rogu pokoju i przeniósł ją na 
stolik obok 
Amerykanki. Potem wyciągnął z szuflady miarę krawiecką i zmierzył jej piersi. 
Mierzył je 
osobno: rozmiar, objętość oraz obwód. Suwmiarką zmierzył sutki i wreszcie 
cyrklem 
wymierzył usta Letycji, ich rozmiar i pojemność. Potem usiadł na pięć minut z 
arkuszem 
papieru i suwakiem, a nabazgrawszy niezrozumiałe symbole, przy świetle lampki 
naftowej, 
oparł się w fotelu, zadowolony.
Chyba, rozmyślał, wiem o tobie wszystko, pani Taylor.
Powstał i podszedł do półek. Przebiegał palcami po grzbietach książek, aż 
znalazł prace 
swojego świętej pamięci wuja. Przeczytał uważnie tytuły: Piersi a kobiecy umyśl, 
Psychologia 
gruczołów mlecznych, Sutek i imperium oraz jego największe dzieło: Psychologia 
człowieka 
determinowana przez relację pierś — usta. Wujek litama zafascynowany był 
piersiami i litam 
pragnął kontynuować jego dzieło, szczególnie z taką oczywistą degeneratką i 
istotą podłego 
stanu jak ta okropna, kolonialna samica. Przyjrzał się tabelom, porównując swoje 
pomiary z 
przewidywaniami w książce. Letycja zaczęła się ruszać.
— Gdzie ja jestem? — jęczała.
— Jesteś bezpieczna — powiedział litam uspokajająco. — Jesteś wśród przyjaciół.
— Czy jesteśmy sami? — zapytała tęsknie.
— Tak, jesteśmy — odparł litam bazgrząc coś w notesie.
— To miejsce jest tak romantyczne — Letycja głęboko westchnęła. — Takie spokojne 
po tym 
okropnym obiedzie, z tą straszną kobietą.
— Margot?
— Tak. Cholerna kobyła. — Rozejrzała się po pokoju. — Co to? — wskazała na 
teleskop 
litama.
— To moje okno na świat niebieski, mój widok na gwiazdy. Jestem jakby astronomem 
— 
amatorem.
— To znaczy, że to jest teleskop? — przetłumaczyła.
— Tak, to jest teleskop — powtórzył litam.
— Daj popatrzeć — poprosiła.
— Och, nie wiem, czy...
Ale ona już pochwyciła mosiężny cylinder i wpatrywała się w mgliste trzęsawisko.
— Od setek lat ludzie znali ten widok, a teraz ich wszystkich już nie ma. Tylko 
ich duchy 
pozostały wśród tych dębowych ścian, które widziały wszystko, ale nie powiedzą 
nic, tak 
głęboka jest ich wiedza.
Letycja poetycznie splotła dłonie.
— Lordzie litam — powiedziała radośnie. — Czuję się, jakbym była częścią tego 
wszystkiego, może w innym życiu, może moim przeznaczeniem było cię spotkać... — 
jej oczy 
zaszły mgiełką.
Paskudnie, pomyślał litam. Co za okropna baba.
— Chcesz powiedzieć, że możesz być ze mną spokrewniona?
— Może duchowo? — snuła.
' — Jak brzmi twoje panieńskie nazwisko? — zapytał sięgając po album parów 
brytyjskich 
Burke'a z niższych półek.
— Tortellini — odparła.
— Ależ to włoskie! — wybuchnął zatrzaskując księgę.
— Tak jak twoje buty — odcięła się, wskazując na jego szpilki marki „gucci".
— Nie rozumiem, jaki to ma związek z moim rodem — odparował.
— To uwierz mi na słowo — Letycja zacisnęła dłoń na pulchnych palcach litama. — 
Wprowadź mnie do swojego klanu — wyszeptała.
— Co? — wydobył z siebie litam.
Letycja zaciągnęła go na balkon z widokiem na mokradła i oparła się o 
balustradę, 
wypychając na niego tyłek. Spojrzała w dół z wysokości trzydziestu stóp.
— Słabo mi, lordzie, od wysokości kręci mi się w głowie, wykorzystaj mnie. — 
Klepnęła się 
mocno po zadku. — Zaimpregnuj mnie krwią Piktów i Skotów, tego dzikiego narodu 
wyspiarzy. Daj mi ducha Dunkirka. Najedź na mą Normandię, zerwij mi żelazną 
kratę.
— Tylko chwileczkę! — zawołał litam nerwowo i pobiegł po podręcznik 
psychologiczny 
swojego wuja. Na to nie liczył. Przez całe swe trzydzieści pięć lat był 
prawiczkiem, nie 
znalazłszy kobiety której krew byłaby dość niebieska, by mieszać się z jego.
Dłoń dwudziestego trzeciego dziedzica Findidnann, uprzednio kompletnie martwa i 
wypchana 
trocinami, wyłoniła się ze szklanej szafki i mocno pochwyciła litama za przegub 
ręki.
— Nie robiłbym tego na pana miejscu, sir — rozległ się szorstki i monotonny 
głos.
— Ty — zasyczał litam. — Ty masz nerwy. Mój wuj w grobie się przewraca.
— Nie korzystał ze swego ciała, więc skorzystałem z okazji, by urządzić tu PO.
— PO? — zaciekawił się litam.
— Posterunek obserwacyjny, sir. Wszystko należy do zadania.
— Uprawiałeś kiedyś seks na drabince przeciwpożarowej? — zawołała Letycja.
— Słucham? — odkrzyknął litam.
— Jeju, tu, na górze, naprawdę kręci mi się w główce. I chcicę mam, że hej!!! 
Chcę cię, 
TERAZ!
— Już idę, kochanie — odparł litam, chociaż nie miał wcale takiej intencji.
— Cholera, powiedz, czego chcesz i co mam z nią zrobić — szepnął. — No, szybko.
— W tej właśnie chwili, sir, zauważyłem, że jeden z pańskich gości, Mark West, 
zmawia się z 
pańskim lokajem planując pańskie zejście.
— Dobry Boże, muszę natychmiast to zbadać.
— Zatop mnie twą szkocką Armadą! — zawodziła Letycja.
— A co, do diabła, mam zrobić z nią?
— Proszę mnie to zostawić, sir — odparł trup, uwalniając nadgarstek litama.
litam przemknął korytarzem, a potem schodami w dół, do jadalni. Była pusta; 
jedynie Brian 
Taylor leżał na podłodze w pijackiej drzemce. W domu panowała cisza. A co 
ważniejsze, 
dwururka kaliber dwanaście, wraz z sześcioma nabojami, zniknęła ze stołu. litam 
nagle zaczął 
się pocić.
Letycja zaczęła być sfrustrowana.
— Dlaczego w tym kraju nie mogę sobie dać? — ryknęła w furii. Szklana gablota 
otworzyła 
się i wyszedł z niej dwudziesty trzeci dziedzic Findidnann.
— Kim jesteś? — sapnęła Letycja.
— Jestem dwudziestym trzecim lordem Findidnann.
— Ale ty nie żyjesz, jesteś wypchany! — krzyczała z przerażeniem.
— Niezupełnie — odparł monotonny głos.
— Jejku! — była pełna podziwu. — Arystokratyczna nekrofilia. Och, a kogo to, 
kurwa, 
obchodzi?
Poprzez trzęsawisko echo poniosło strzelanie podwiązek.
Brian Taylor przekręcił głowę tak, że ucho znalazło się na talerzu. Jadalnia 
robiła się powoli 
coraz wyraźniejsza. Spojrzał na zdruzgotany stół, na którym leżał rozłożony. Tył 
stołu był 
złamany jak storpedowany lotniskowiec, a środek pokrywały szczątki żyrandola. 
Kryształowe 
skorupy zasypały podłogę dookoła, a do głównego wejścia prowadził krwawy ślad.
— Co tu się, kurwa, stało? — burknął Brian, zsuwając się ze stołu i z wielką 
trudnością 
siadając. Spojrzał na swoje zegarki. Miał ich trzy na ręce i wszystkie sześć 
wskazówek 
wskazywało to samo. Wpół do szóstej. Pan Taylor głośno czknął.
— Otwieramy, chłopcze — powstał niepewnie. — Czas na piff-ko — wybzyczał i 
zatoczył się 
do tacy z alkoholem.
Sposób picia alkoholika z Glasweg porównywalny jest do zachowania niedźwiedzia 
grizzly 
puszczonego luzem w sklepie z miodem. Pewnego dnia David Attenbonąugh być może 
zrobi 
o tym film. Tymczasem jednak Brian Taylor w tradycyjny dla siebie sposób 
skwitował fakt, 
że wszystkie butelki są puste.
—— Co za syf — wycedził przez ślinę, która ciekła mu ciurkiem z kącika ust, gdy 
badał 
pustą butelkę po szkockiej. Spojrzał na jeden ze swych zegarków.
— Nuu, do pubu, chopie — postanowił wyginając palce i przyciskając kąciki oczu. 
Zauważył 
swoje zniekształcone odbicie w zielonym szkle butelki po whisky i rozchylił usta 
w 
niepewnym uśmiechu. — Woda życia, chopie — pogratulował sobie i mocno ściskając 
butelkę przedostał się przez drzwi, zleciał ze schodów, kazał się uspokoić 
wypchanemu 
borsukowi i wypadł w ciemności wczesngo poranka. Skierował się do „Urokliwej 
hacjendy".
Roderick chrapał głośno. Zaraz po obiedzie położył Margot na łoże, na którym 
leżała do teraz, 
zakopana głęboko pod kołdrą. Potem przykleił sobie plaster na tyłek. A teraz 
leżał, 
zadowolony, w pozycji płodu, z kciukiem w ustach, w ciepłym, włochatym śpiochu, 
okrywa-
jącym go od kudłatych paluchów po kudłate piersi.
Margot spoczywała obok niego na plecach, z rękami przy ciele, stopami 
wyprostowanymi pod 
kołdrą, ciałem sztywnym jak taran. Nagle jej powieki strzeliły niczym rolety. 
Jedna ręka 
zerwała zimny kompres z głowy, a druga zwinnie odrzuciła kołdrę. Margot usiadła 
i 
naciągnęła kombinezom wraz z wysokimi butami. Roderick nadal chrapał, gdy ona 
bezgłośnie 
wypełzła z sypialni i chyłkiem podążała na dół.
Lokaj pochwycił kurczowo mapę, którą podał mu Mark West. Teraz wiedział, gdzie 
ten 
paskudny stwór ma swoje leże i wiedział też, kiedy te ptaki z niego wylecą, 
jednak przez 
ostatnie kilka minut łamał sobie głowę, jak pozbyć się tego nikczemnego tajnego 
agenta. 
Poszedł na górę do gabinetu dziedzica.
Nasłuchiwał przez chwilę pod drzwiami, zanim je pchnął. Zaskrzypiały 
protestujące, a deska 
w podłodze stęknęła, gdy doskonale
84
wypolerowane skórzane buty Lokaja wśliznęły się do pokoju. Lokaj zapalił 
latarkę. Snop 
światła padł na szklaną gablotę, do niedawna zajmowaną przez dwudziestego 
trzeciego 
dziedzica Findidnann.
— Mój Boże! — westchnął głośno. — Pusto. — Snop latarki omiótł resztę pokoju. Na 
podłodze leżały różne części damskiej garderoby, najrozmaitsze elementy uniformu 
nieżyjącego dziedzica, centymetr krawiecki oraz suwmiarka.
Lokaj stał oniemiały przez kilka sekund. Myślał, że zna lorda dość dobrze, ale 
po tym, co 
powiedział mu Mark i jeszcze teraz... to tutaj. Lokaj znał słabość dziedzica do 
damskich 
butów, a nawet pończoch, jednak tylko poniżej kolan. Nigdy nie poniżył się do 
podwiązek czy 
majteczek, albo... przełknął ślinę — ubrań zmarłych.
Właściwie John Lokaj miał sporo do czynienia z ubraniami trupów w swej 
przestępczej 
przeszłości. Częstokroć wypożyczał garnitury nieboszczyków na następne pogrzeby, 
ale nie 
wyobrażał sobie rynku zbytu dla dziewiętnastowiecznej czerwonej tuniki i spodni.
Tok myśli Lokaja wrócił do teraźniejszości, gdy usłyszał jakiś szelest pod 
balkonem. 
Bezgłośnie zbliżył się do teleskopu i zerknął przez balustradę na rabaty 
kwiatowe w dole. Nie 
było śladu żywej duszy. Poczekał chwilę i wrócił do pokoju. Snopem światła 
przebiegł tytuły 
książek na półkach. Nagle latarka zatrzymała się. Z szeregu Lokaj wyciągnął 
cienką, czarną, 
zakurzoną książkę. Uśmiechnął się do tytułu: Przewodnik anarchisty-amatora po 
pułapkach i 
materiałach wybuchowych.
~ To powinno wystarczyć — mruknął i wymknął się na schody, z książką ukrytą w 
spodniach. 
Gdy zamknął drzwi, szelest pod balkonem rozległ się ponownie, jakby jakiś mały 
gryzoń 
kopał norę. Lokaj tego nie słyszał.
Mark West słyszał wszystko. Zamknięty na cztery spusty w szafie swojej sypialni, 
przykryty 
owczą skórą, ponuro ściskał nóż do chleba, który dla obrony pożyczył mu Lokaj. 
Przez całą 
noc zgrzytał zębami ze strachu, podejrzeń i złości, ale jego paranoja na tle 
duchów wzrosła do 
tego stopnia, że nie był w stanie podjąć jakiegokolwiek działania, aż do świtu. 
Wsłuchiwał się 
uparcie w dom, w poczynania jego mieszkańców i wiatr bijący w wilgotne ściany. 
Wsłuchiwał się w trzeszczące od kroków deski na schodach i w korytarzu, w 
trzykrotne 
otwieranie drzwi frontowych, w zgrzyt zawiasów w pracowni litama, i to 
dwukrotnie. Leżał 
nieruchomo, nie śmiać oddychać, przysięgając że znajdzie Cyntię i zemści się na 
jej 
porywaczu.
Lokaj wymknął się kuchennym wyjściem obok resztek tego, co kiedyś było drzwiami, 
zanim 
wyjechał przez nie lędźwiorotor. Ruszył teraz już wymarłym ogrodem i dotarł do 
szopy. 
Ogrodnik nie zaglądał do Findidnann już od kilku miesięcy (dziedzic był zbyt 
biedny, żeby 
mu płacić), nikogo więc w pobliżu nie było. Lokaj pchnął kilkakrotnie 
zardzewiały zamek i 
drzwi w końcu ustąpiły. Oświetlił latarką puszki i wiadra poustawiane na 
półkach.
Pięć minut później Lokaj chwiejnie dotarł do kuchni z naręczem garnków, gwoździ 
i narzędzi. 
Ułożył swe przybory terrorystyczne na zlewozmywaku i zajrzał do instrukcji w 
podręczniku.
Szybkowar, środek do zwalczania chwastów... Sprawdził wszystkie składniki w 
recepturze... 
Cukier, zardzewiałe gwoździe, łożyska kulkowe, taśma gumowa i stary strach na 
wróble. Na 
twarzy Lokaja pojawił się lekki uśmiech. Cokolwiek tam się kryło, już on to 
jutro załatwi... na 
dobre.
Lord litam przykucnął w niszy hallu, za portretem wuja. Zerkał przez szczeliny w 
oczach 
przodka, który hardo patrzył na wejście. Kucał bez ruchu i widział, jak trzy 
cienie wymknęły 
się frontowymi drzwiami o różnych porach nocy; drugi z nich wylewnie przeprosił 
wypchanego borsuka. Tylko dwa z nich powróciły przed świtem.
13. Pora ruszyć w drogę
— Ole, ole, ole, oleeee — Brian zygzakował w dół zbocza, śpiewając swą ulubioną 
piosenkę 
kibica piłkarskiego i wznosząc ku niewidzialnemu, skrytemu za mgłą księżycowi, 
pustą 
butelkę.
Gdy dotarł na sam dół, przystanął kiwając się bezradnie. Zabrakło mu słów 
piosenki. 
Popatrzył na grzbiet wzgórza, a właściwie trzy grzbiety i przez jego twarz 
odrętwiałą od 
alkoholu przebiegł szeroki uśmiech.
— Ty pójdziesz górą — zaczął powoli — a ja doliną... — Znowu przerwał, nie mogąc 
zamarynowanym mózgiem przypomnieć sobie reszty.
Brian Taylor ustawił się w bloku startowym. Był znów w szkole, najszybszym 
stumetrowcem 
w Motherwell. Przyklęknął we mgle i rzucił się naprzód; pokonywał wzgórze.
— TY PÓJDZIESZ GÓRĄ! — wrzasnął na szczycie. — A JA DOLINĄ! — jak kamień runął 
w dół. — I BĘDĘ W... — znów krzywy uśmiech — ...SZKOCJI PRZED TOBĄ! — Znów 
wyrwał w górę z niezwykłą koordynacją i przeskoczy! szczyt, lądując twarzą w 
strumieniu, w 
którym lędźwiorotor ciągle nieskromnie tryskał wśród nocy.
— Kerczum, kerczum, kerczum, pss, kerczum, kerczum, pss. Brian wyłuskał twarz z 
błota i 
spojrzał jak urzeczony na pompującą wściekle maszynę.
— La jej, szkoccy budowlańcy. No, synek, widzę, co się sto-rosz. — I klepnął go 
w metalowe 
brzucho.
— Dobry Boże! — nagle zauważył na biało odziane, z indykiem na głowie, ciało 
Cyntii 
leżące w rowie.
— Mój Boże! — wykrzyknął. — Zdechła owca! — Nie poruszył się.
— To chyba ten parszywy wielkouch i zboczuch Roderick — mruknął bez sensu. — Jak 
czyjaś żona nosi kalosze, to się ma ciągoty do owiec... — zwrócił się do pustej 
butelki po 
whisky. — To bywaj, szkocki robotniku drogowy — przerwał. — A to co?
W półmroku zobaczył iskrzące się w wilgotnym powietrzu światło.
— Czas szybko płynie podczas fajnej zabawy, hę? Jock'u McYitie Barcelona, ty 
zbóju, już 
otworzyłeś? — Podążył ku światłu, rozchlapując błocko w prawie osuszonym przez 
lędźwiorotor strumieniu.
— Zmieniłeś wystrój, Jock — zarżał. — Plwociny i wióry, co? — Zerknął przez 
wielką 
dziurę, przez którą ponad wejściem błyszczało jasne światło. — Jock? — 
Dokładniej przyjrzał 
się swemu odkryciu. Przeskakiwał z detalu na detal, aż jego wzrok spoczął na 
porzuconym 
stroju potwora. — Maskarada, co? — zawołał. — Dobra, ale żadnych perwersji. — 
Założył 
strój, nawet garb, jednak zjadł serowe kolczyki, jako że był głodny, a zresztą 
nie miał 
przekłutych uszu.
— Jocky, chłopie, wisisz mi kielicha za to! — wrzasnął. — Gdzie, cholera, 
jesteś, Jock?
— Jooock? Jocky! — krztusił się. Przewrócił się w błotnistym strumieniu zanosząc 
się 
śmiechem.
Kilka sekund później wyraz jego twarzy zmienił się raptownie, a brwi ściągnęły 
się marsowo.
— Nie będziesz więcej igrał z moją wątrobą, McYitie Barcelona, idę po ciebie...
Tak więc garbus o włochatych, trójpalczastych stopach pokuśtykał we mgłę na 
ponowne 
poszukiwania „Urokliwej hacjendy". Sztuczna grzywa Mohikanina sterczała mu tyłem 
do 
przodu, a brwi rysowały się na łysinie ponad karkiem.
Jakiś cień obserwował Briana Taylora znikającego w oparach mgły. Owo coś lub ów 
ktoś krył 
się w do połowy wybudowanej zagrodzie dla owiec. Kiedy pijacki bełkot ucichł, 
cień 
pośpiesznie wyłonił się z mgły, plecami zwrócony do jasno oświetlonej gospody. 
Do piersi 
przyciskał wielki metalowy garnek.
„Urokliwa hacjenda" — jak mówiono — została ponoć zbudowana zbelek pozostałychpo
rozbitymw 1588roku hiszpańskim
galeonie, a jej gospodarz, Jock McYitie Barcelona, był potomkiem jedynego 
rozbitka, który 
przeżył, Jose Barcelony. Faktycznie to wszyscy we wsi byli w jakimś stopniu 
potomkami 
owego marynarza, bowiem waleczność latyńskiego kochanka chciała poznać każda 
kobieta w 
okolicy, wszystkie je więc unasiennił, nie mówiąc o znacznej liczbie owiec.
W każdym razie Jock był kulminacyjnym tworem linii hiszpańs-ko-szkockiej i 
dumnie 
dominował nad wioską. Aż do poprzedniego dnia był jedynym taksówkarzem. Był 
także 
karczmarzem i właścicielem jednego z nielicznych telefonów w Dubl'une oraz 
prowadził 
pocztę, gdy miał na to ochotę. Gdy trzeba było komuś benzyny, należało jedynie 
poprosić 
jego, by uruchomił jedyną pompę benzynową. A gdybyś był/była gościem Kolei 
Brytyjskich 
— to proszę bardzo... Jock zawiadowca stacji.
Kilka lat temu Jock zaczął nosić drewnianą nogę poniżej prawego kolana, wierząc 
iż tym 
przyciągnie turystów. Latem widywano go kuśtykającego główną ulicą z wypchaną 
papugą na 
ramieniu, z dziwnym wyrazem twarzy i ciągle spluwającego na ziemię. W wyniku 
tego żaden 
turysta nie zbliżał się do jego pubu w obawie, że właściciel jest wariatem 
puszczonym wolno. 
Teraz jednak Jock spał smacznie pod wielką jak góra stertą kocy i chrapał tak 
głośno, że aż 
szyby dygotały w oknach.
Jego słodkie sny zostały gwałtownie przerwane wściekłym łomotaniem do drzwi i 
najordynarniejszymi przekleństwami.
— Wypierdalaj stamtąd, zboczuchu! — zaryczał Brian Taylor.
Jock pochwycił drewnianego kulasa, którego trzymał obok łóżka. Kulas nie tylko 
odstraszał 
turystów, lecz zasłużył się również jako instrument służący mu do samoobrony.
— Kto tam, do cholery? — utyskiwał, schodząc po stromych schodach w grubej 
wełnianej 
szlafmycy i koszuli nocnej, przez co wyglądał jak wyrzucona przez krasnoludków 
Królewna 
Śnieżka.
— Otwieraj, McYitie, nie żałuj mi kielicha! Szczęknęły zasuwy i drzwi uchyliły 
się na tyle, 
by Jock mógł zidentyfikować maniaka.
— Jocky, kochany — Brian rozpostarł ręce w przesadzonym geście powitalnym i 
zatoczył się 
do tyłu. Rzucił za siebie od niechcenia pustą butelkę, która rozbiła się o 
jezdnię. — Nie mam 
nic do picia — piszczał przymilnie, kolebiąc się na trójpalczastej stopie. — Daj 
mi chociaż 
odrobinkę, proszę — zachichotał.
Jock otworzył drzwi z uśmiechem zaciekawienia, który wykwit! na nie ogolonej 
twarzy.
— Normalnie nigdy tego nie robię, ale skoro to ty... — wskazał Brianowi 
uprzejmie drogę do 
pubu.
— Mówisz jak prawdziwy szkocki gentleman — powiedział Brian i pokonał próg.
— Łups! — drewniana noga trafiła go w tył głowy.
— Ty pieniaczu, angolu, gnoju! — krzyczał Jock, obsypując niefortunnego pijaczka 
gradem 
ciosów. — >Jocky kochany", a masz! — kopnął go w jądra. — „Kieliszeczek" — 
wymierzył 
cios w nerki. — Masz czelność przychodzić tutaj, po tym jak mnie związałeś i 
ukradłeś wóz? 
Coś z nim zrobił?
— Łups!
— Degeneracie!
— Łups!
— Szmato!
— Łups!
Brian Taylor przebudził się dwadzieścia minut później. Obraz jaki odebrały jego 
oczy był 
jedną zamazaną plamą, a mózg, w stanie w jakim się znajdował, odbierał jedynie 
ból. Własne 
ciało poinformowało go, że jest w pozycji pionowej, a dokładniej... przywiązany 
do krzesła.
— To się łobudziłeś, ty? Co? — Jock przycisnął swe oblicze do twarzy Briana. — 
Lepiej 
mów. W Dubl'une nikt nie usłyszy, jak będziesz się dar. — Jock usiadł i kończył 
rozwijać 
przewód, który zamierzał podłączyć do sutków Briana.
— Napięcie w okolicy jest dosyć różne — rzucił Jock od niechcenia. — Ale chyba 
uznasz je 
za wystarczające... — przerwał i szepnął Brianowi do ucha — ...wystarczające, 
żeby cię, 
kurwa, zamienić w kanapkę z krewetkami.
Brian Taylor nagle wytrzeźwiał.
— Pomyliłeś się... — wybąkał.
— Nie, to ty się pomyliłeś — odparł Jock, podziwiając końcówkę miedzianego 
drutu, a potem 
przyciął spory kawał taśmy klejącej.
— Słuchaj, nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. Ja znalazłem ten strój na 
bagnach.
— Och, tak — zaśmiał się Jocky. — A teraz mi powiesz, że
pastuchy tak się przebierają, żeby pomagać owcom w trawieniu. Oczywiście, ja sam 
znalazłem w górach setki takich strojów... — w jego głosie pojawiła się złość. — 
Za kogo 
mnie bierzesz? — Podniósł dwa druty.
— Jest w Findidnann Hali — wybełkotał Brian.
— Co jest?
— Twoja taksówka. Jest tam. Moja żona pojechała nią tam ze stacji. Słuchaj, 
możesz 
sprawdzić, zadzwoń do niej. Powie ci. Szukałem tego pubu, ale ty byłeś związany 
i bar był 
zamknięty. Nie mogłem gwizdnąć ci wozu...
— W Findidnann nie ma telefonu.
— Och, nie — Briana ogarnęła rozpacz.
— Skąd ty wiesz cokolwiek o Findidnann?
— A właśnie! — wykrzyknął Brian. — W kieszeni mam zaproszenie do Findidnann i 
bilet na 
ostatni pociąg tutaj. Jak mogłem ukraść ci taksówkę, skoro byłem w pociągu, hę?
Jock pomyślał przez chwilę, a potem pogrzebał Brianowi w kieszeni i wydobył 
wąskie, białe 
zaproszenie.
— Panie Taylor, jeżeli to ty jesteś, zasłużyłeś sobie na odroczenie wyroku — 
oznajmił 
łaskawie Jocky. — Ale lepiej mów całą prawdę, jeśli nie chcesz, żebym spiekł ci 
cycki na 
rodzynki.
— Jak sobie życzysz — Brian Taylor odetchnął z ulgą.
Gdy przychodzi do picia, to Szkoci okazują się zabawną zgrają. Dawno temu 
wymyślili 
trunek, znany jako whisky i od tego momentu większość czasu spędzali na miotaniu 
się w 
furii, grabieży i zadawaniu ran swoim rodakom w licznych wojnach klanowych. 
Obecnie 
większość tego rodzaju rzeczy została poskromiona i zamieniona w zabawę zwaną 
piłką 
nożną, która stanowi jedynie parawan dla podtrzymania starych celtyckich 
tradycji 
chuligaństwa i kultu słupka. Gdyby Robert Bruce znalazł się dzisiaj w okolicy, 
bez wątpienia 
spędziłby kilka godzin, kontemplując wędrówkę pająka w szczelinie ściany celi 
posterunku 
policji w Glasgow, zanim znalazłby natchnienie dla zabicia strażników i 
ucieczki.
Taka determinacja w obliczu niemożliwego była główną siłą, która uratowała Jose 
Barcelonę, 
kiedy ocalał z rozbitego statku w 1588 roku. Leżał plackiem kilka godzin, 
wsłuchując się w 
pełne boleści krzyki swych kamratów, okrutnie wyprawianych na tamten świat przez 
spragnionych krwi Szkotów, którzy niczego bardziej nie lubili, jak patrzeć na 
dystyngowanego Hiszpana pijącego whisky po raz pierwszy w życiu.
To, że w końcu znajdą Jose, było nie do uniknięcia, no i oczywiście musiały tego 
dokonać 
kobiety. Machając płonącymi pochodniami przeszukiwały plażę w nadziei 
znalezienia 
mężczyzn. Wyły i waliły się w pokaźne piersi z rozpaczy, że nie mają już więcej 
Hiszpanów 
do użytku, obrażania, poniżania i torturowania. Gdy ich mężowie skończyli poić 
marynarzy 
— każdego pół galonem whisky — dla sprawdzenia animuszu, tych ze słabą wątrobą 
rzucano 
dziewczynom, a tym, którzy przeszli przez próbę whisky pozwalano żyć. Wszak 
żaden owego 
egzaminu nie zdał, o czym świadczyły rozliczne, dość cuchnące, omlety 
hiszpańskich 
wymiocin. Szkoci już dawno pogrążyli się w głębokim i sprawiedliwym śnie 
chrapiąc tak 
głośno, że aż lewitowa-ły ich obosieczne miecze, ale kobiety jeszcze szukały 
krwi.
— Tu jeden żyje! — wykrzyknęła bezzębna babcia cmokając ze smakiem. — Jaki 
ładny...
Odziane w zgrzebne worki, kobiety stłoczyły się jak mrówki na wydmie, za którą 
skrył się 
Jose. Wznosiły kopcące pochodnie, by dostrzec go wśród trawy. Jose zachował 
zimną krew. 
Umiał trochę po angielsku.
— Hi, I'm Jose Barcelona. — Położył się na plecach i jęknął z nadzieją. Twarze 
kobiet 
zdradzały jednak tylko dzikie intencje. W ciemnościach białka ich oczu błyskały 
żądzą krwi. 
Jose odchrząknął nerwowo. — I'm f r om Spain...
— Aaaiii — kobiety zawyły ze złością i zbliżyły się. Jose usłyszał świst 
sztyletu wyciąganego 
z pochwy.
— Eee, ja naprawdę lubię Szekspira... — zaczął, ale przerwał, gdy uzmysłowił 
sobie, że 
Szekspir stał się tutaj persona non grata po opublikowaniu Makbeta. — A... ale 
mam 
naprawdę dużego pitola — zawołał ufnie.
Szkockie dzikuski przestały wrzeszczeć, bić się w piersi i szarpać szaty.
— Jak dużego? — zaskrzeczała jedna, przepychając się ku przodowi.
Jose spuścił spodnie.
— Takiego! — zaryczał.
Kobiety aż się cofnęły. Rozległ się zgiełk zdziwionych głosów.
— Nigdy takiego nie widziałam.
— I to u obcokrajowca! — zawołała następna.
— To jakby cię tryk wyryćkał!
W świetle owego odkrycia zaczęły dyskutować, czy los Jose Barcelony ma być taki 
jak 
innych marynarzy. Kobiety wybrały spośród siebie mówczynię. Ona to przykucnęła 
przy jego 
uchu.
— Umiesz go użyć? Jose poczuł się urażony.
— Matko Boga! Jestem napłodniejszym mężczyzną w Katalonii! — oznajmił 
opryskliwie. — 
Moje nasienie ma najwyższą jakość, a poza tym gwarantuję znakomitą zabawę...
Jose Barcelona nie był żołnierzem. Był żigolakiem. Kapitan rozbitego galeonu 
doprowadzony 
został do granic wytrzymałości żenującymi romansami żony. Na rozwód nie pozwalał 
Kościół 
katolicki, więc najął Jose, by zaspokajał bezgraniczną żądzę kobiety, podczas 
gdy ona będzie 
towarzyszyć swojemu mężowi w jego chwalebnej wyprawie na podbój Anglii. Jose 
figurował, 
ku uciesze załogi, jako jej brat.
— Pokaż — domagały się Szkotki — jak umiesz dogodzić kobiecie.
— CO? Tutaj? Na oczach tych wszystkich ludzi? — obruszył się profesjonalista. — 
Trzeba 
mi nieco odosobnienia.
— Słabeusz z ciebie, ale dobra — Jackie McKenzie zabrała głos. — Baby, 
spieprzajcie, jak 
będzie do niczego, to mu gardło poderżnę.
— A kiedy będzie nasza kolej? — zawołały.
— Później! — wrzasnęła Jackie, wyciągnęła nóż i przyłożyła Josemu do tętnicy 
szyjnej. — 
Jak będzie źle, to ci ją podetnę. .Jose spisał się jak należy, obawiając się o 
swe życie. 
Kobieta waliła go w piersi i zdrapywała pazurami skórę z jego ramion, ale 
najwyraźniej była 
zadowolona.
— Żadnemu chłopu we wsi już nie staje — narzekała. — Są ciągle pijani. I kobiety 
już od 
pięciu lat nie miały dzieci, rozumiesz, chłopie?
— Jestem zawodowcem — oznajmił Jose — i...
— Dosyć tej gładkiej gadki, mordo chamska. Jak mam ci darować życie, będziesz 
musiał mi i 
wiosce płacić okup... Jose rozmyślał przez chwilę.
— Skarb ze statku — powiedział — zakopałem na plaży. Jak kobiety darują mi życie 
i znajdę 
tu pracę w zawodzie, powiem, gdzie jest.
— Interes ubity, panie Barcelona.
W taki sposób wieśniakom z Didnann zdradzone zostało miejsce ukrycia skarbu z 
hiszpańskiego galeonu. Natychmiast z niego skorzystano, by wprowadzić w życie 
szesnastowieczny program architektoniczny i zbudowano większą część wsi 
Dubl'une, takiej 
jaka jest znana w dniu dzisiejszym.
Jose zawarł jednak transakcję bardzo sprytnie, nie wspomniał bowiem o 
najbardziej 
drogocennym skarbie, osobistej fortunie kobiety, której dogadzał na pokładzie. 
Ukrył go gdzie 
indziej, na bardziej bezpieczną przyszłość.
Nie zabrał tajemnicy do grobu. Na łożu śmierci Jose pokazał mapę zdradzającą 
położenie 
skarbu. Z jakiejś jednak przyczyny nigdy go nie odnaleziono, a gmach, który stał 
w tym 
miejscu, Didnann Hali, zyskał sławę jako Findidnann Hali, co sprowadza nas do 
współczesnej 
Szkocji oraz pozwala poznać krewnego Jose z „Urokliwej hacjendy".
CZĘŚĆ IV Akcja 
zagęszcza się
14. Śniadanie
Brian i Jock byli pijani. Bardzo pijani. Dwadzieścia cztery gatunki szkockiej 
whisky przeszły 
przez ich usta od momentu, gdy Brian wytłumaczył plan szalonego lorda 
ekscentrycznemu 
karczmarzowi. Ciągle rozmawiali — Brian w swym przebraniu stwora, a Jock z 
sentymentem 
traktując drewnianą nogę — gdy pierwsze promienie słońca przesączyły się przez 
zgrzebne 
zasłony.
— Z tego, co mi opowiadasz — Jock przeżuwał myśl — wynika, że sporo dziwnych 
rzeczy 
tam się działo. Szczerze mówiąc, wcale mnie to nie dziwi.
— O? — Brian wytarł smark wierzchem dłoni. Starał się to zrozumieć.
— Pewno słyszałeś — wyszeptał Jock — o tym skarbie, co?
— Nie — wymamlał Brian, a myśl o pieniądzach pobudziła opary alkoholu w jego 
głowie.
— Pewnie, że nie. Nikt nie słyszał, bom nikomu nie gadał — wybąkał Jock waląc 
Briana 
nader entuzjastycznie kulasem. — Jak jego wujek umarł — opowiadał — temu 
skubanemu 
zboczuchowi dostał się dom i wszystkie sprzęty, ale spadek przeszedł na jego 
przyrodniego 
brata, Ferdynanda Alfonso Ślizgacza. Nigdy nie żyli w zgodzie. Ferdynand wydał 
wszystkie 
pieniądze, uciekł i zniknął. Niektórzy mówią, że wstąpił do Legii 
Cudzoziemskiej, inni że do 
Marynarki Handlowej, a potem sprzedano go jako białego niewolnika w Afryce...
— A co ze skarbem?
— Nigdy go nie znaleziono! — triumfująco krzyknął Jock. — Wieśniacy z Dubl'une 
zakopali 
go w roku 1590, a sporządzono tylko jedną mapę.				
— Więc gdzie jest? — Brian był już trzeźwy jak kamień, tylko głos drżał mu z 
podniecenia. 
Jock zachichotał.
— Gdzie jest? — powtórzył Brian.
— Wiem! — zaryczał Jock. — Ja mam mapę.
— Pokażesz? — przebiegle poprosił Brian.
Jock zaniósł się śmiechem i trzepnął go przez kolano.
— Zdejmij ten pieprzony strój. Ugotuję ci śniadanie. Baraninę. A potem złożymy 
wizytę tej 
chodzącej zbrodni seksualnej. Dopiero wtedy ci pokażę.
Po wielkich wysiłkach Brian ściągnął trójpalczaste stopy, zerwał z czaszki 
mohikańską 
fryzurę, ale chociaż mocno się starał, napełniony wodą, niezgniatalny garb nie 
chciał mu się 
poddać, mimo kilku wielce siarczystych przekleństw.
— Jock! — wrzasnął Brian. — Weź, kurwa, pociągnij za ten kurewski pasek, sam nie 
mogę.
— To po kiego żeś to kurestwo na plecy wkładał, Brianie Tay-lor — mamrotał Jock, 
grzebiąc 
przy absurdalnej pajęczynie podtrzymującej protezę garbu.
— Dziwne... — zastanawiał się, gdy przyjrzał się z bliska przezroczystej 
plastikowej torbie.
— To nie jest śmieszne, zdejmij to! — zaryczał Brian. Jock westchnął.
— Nigdy nie widziałem... Bo kto o zdrowych zmysłach wsadza budzik do plastikowej 
torby, a 
potem napełnia ją wodą? A jednak chodzi.
Słońce wzeszło, pełne spokoju. Delikatny wiaterek rozwiał mgły i opary, a potem 
ucichł, 
zostawiając ziemię wilgotną i pełną wyczekiwania, gdy słońce wznosiło się powoli 
nad 
Findidnann Hali. Pierwsze małe ptaszki ćwierkały zawzięcie, latając wokół 
kominów w 
poszukiwaniu samiczek albo najbardziej odpowiedniego miejsca, żeby się zesrać.
W tej pełnej splendoru górzystej scenerii, niezmienionej od dnia wczorajszego, 
nastąpiła 
eksplozja. W temacie eksplozji; ta była dość mała, ale pomarańczowoczarny grzyb 
dymu i 
płomieni był całkiem dobrze widoczny z rezydencji lorda litama. Coś we wsi 
przestało istnieć.
— Co to było? — zawołał Roderick, zrywając się w łóżku do pozycji siedzącej, aż 
pomponik 
na szlafmycy zadyndał mu wściekle.
Cios karate w wykonaniu Margot spadł na jego gardło z niewiarygodną zaciętością.
— Ja śpię — warknęła przez zaciśnięte zęby i tak trzasnęła pięścią w jego klatkę 
piersiową, że 
chłop padł, prawie rozwalając łoże. — I jestem chora — dodała. — Śpij już! — 
wcale nie 
musiała krzyczeć, gdyż Roderick był już wyliczony.
„Urokliwa hacjenda" leżała w dymiących zgliszczach, a wielkie kłęby oleistego 
dymu 
zasłaniały niebo. Na ulicy znalazło się to, co pozostało po Brianie Taylorze i 
Jock'u McYitie 
Barcelona — trójpal-czasta powłoka kudłatej stopy.
Mark West wyskoczył ze swej kryjówki w szafie z okrzykiem na ustach i obłędem w 
oczach, 
a w drżącej prawicy ściskał nóż do chleba. Przypominał apoplektycznego 
Czarnobrodego.
— Cyntia! — wrzasnął zgrzytając maniakalnie zębami, ze wzrokiem wbitym w drzwi 
sypialni. — Nigdy mnie nie wezmą żywcem! — zasyczał i wpełznął z powrotem do 
szafy.
Lokaj znalazł się na szczycie najwyższej wieżyczki na sekundy po tym jak 
eksplozja wyrwała 
go z czarnego, pozbawionego marzeń snu. Dysząc z wysiłku od wspinaczki, stanął 
bosy, w 
samej koszuli i naprowadzał jeden z teleskopów litama na wioskę.
— O, cholera, Lokaju, piekielnie dobre fajerwerki, co? Przeszedłeś samego 
siebie.
Lokaj odwrócił się i zobaczył rozczochranego lorda Ślizgacza, wkręcającego w oko 
monokl z 
taką zawziętością jak nigdy dotąd.
— Cholera, nie dość, że obsypał mnie ten ceglany pył — ciągnął litam — to 
jeszcze omal nie 
wypadłem z tego cholernego portretu. A przy okazji, coś ładnego mi się śniło: 
pochylałem się 
nad licytatorką, dookoła skórzane pasy i uprząż do latania i już całkiem dobrze 
zabawiałem 
się tym młotkiem do licytacji, aaa...
— Ja tego nie zrobiłem, sir — zaoponował Lokaj, pełen niepokoju.
— Co? — warknął litam. — Daj popatrzeć. — Walnął sługę łokciem i dotarł do 
teleskopu. — 
Lokaj, słuchaj, to ten wredny i paskudny pub. Jakież to szczęście. Ile ja byłem 
winien temu
McYitiemu pieniędzy; teraz już mu chyba nie są potrzebne. Jednego drania mniej, 
co? — 
litam z trzaskiem złożył teleskop i wyszczerzy} się w uśmiechu do wschodzącego 
słońca.
— Ależ dzień, Lokaju. Słonko świeci, połowa moich długów zniknęła z powierzchni 
ziemi i 
jeszcze czeka nas polowanie na kuropatwy, po dobrym, angielskim śniadaniu. 
Wspaniale.
Nie po raz pierwszy lord litam zadziwił Lokaja.
— Dobra robota, chłopie. Śniadanko za dziesięć minut. Na dole. Obudź naszych 
dzielnych 
gości, dobry z ciebie chłopak. Tak; i nałóż jakieś spodnie.
Lord litam zniknął na schodach prowadzących w dół, a Lokaj pozostał, wpatrzony 
we własne 
kolana, stukające o siebie nawzajem dla ochrony przed porannym chłodem.
— Zobaczymy, komu zostaną portki na dupie pod wieczór — zaburczał, powracając po 
raz 
kolejny do szorstkiego slangu. Właśnie wtedy na głowę narobił mu ptaszek.
W sferę działań wojennych — bo właśnie tak przedstawiała się jadalnia — 
chwiejnym 
krokiem wkroczyła Letycja. Żyrandol spoczywał pod szalonym kątem na stole o 
przetrąconym kręgosłupie. Stół przyozdobiony był dookoła potłuczonymi talerzami 
i 
sztućcami, jakie zsunęły się do środka z obu krańców dębowego wraka.
Ściany były szczodrze zapaćkane deserami oraz owocami, które zaczynały już 
wonieć dość 
przerażająco. W narożniku czekał wózek ze śniadaniem przygotowanym przez Lokaja. 
Było 
to tradycyjne angielskie śniadanie, a składały się na nie: trzydniowa grzanka, 
masło tak 
zmarznięte, że niemożliwością było je ukroić oraz dzbanuszek mleka, który ledwie 
zaspokoiłby małego kotka. Koronnym punktem śniadania był potężny, ośmiolitrowy 
dzban 
herbaty, i to tak mocno zaparzonej, że unieszkodliwiłaby cały oddział Hindusów.
— Nie będę jeść tego gówna!
Letycja chwiejnie dotarła do stołu na nogach wykoślawionych po wieczornym 
spotkaniu. Z 
podobnym problemem spotykają się ludzie morza po kilku miesiącach huśtania się 
na falach. 
Wystarczyło tylko kilka minut huśtania na Letycji, by osiągnąć ten sam efekt. 
Oczy miała 
prawie całe czarne od tuszu, a twarz pokrywała głęboka maska szlamu 
kosmetycznego. Nie 
była, jak mówią Kalifornijczycy, osobą stworzoną dla poranka.
— Co się, na miłość boską, z tobą działo? —Mark West stanął w drzwiach, a 
mięśnie jego 
twarzy aż grały; pod marynarką zaś chował ośmiocalowe ostrze.
— O to samo mogę spytać ciebie, skarbie — wycedziła Letycja, odwracając się 
twarzą do 
bezradnej ofiary. — Nie codziennie przecież... Jezu, ależ ty cuchniesz, czuję 
ciebie aż stąd.
Mark spojrzał na swe podwinięte spodnie. Pełne były stwardniałych owczych 
odchodów i 
wody z rowu. Jeszcze mocniej ujął rękojeść noża.
— To jest przynajmniej bardziej naturalne, niż dziesięć ton sakramenckiej papki 
na twarzy i 
perfum z francuskiego burdelu — zareagował ze złością.
— Co na śniadanie, chłopaki? — zawołał entuzjastycznie Rode-rick, kuśtykając z 
powodu 
rany pośladka, ale za to z mężnym uśmiechem, mimo obszernego sińca wokół gardła. 
— Jeju, 
ale pycha śniadanko tu widzę — zatarł energicznie dłonie. Stanął obok Marka 
Westa, a 
właściwie górował nad nim, rzucając nerwowe spojrzenia na boki z powodu braku 
jakichkolwiek działań.
— Wielki Boże, przepraszam! — wybuchnął nagle. — Czekaliście na mnie? Cholernie 
nieładnie z mojej strony, że się spóźniłem. No to co? Wpylamy? — I ruszył wprost 
do wózka, 
gdzie zaczął pożerać pół bochenka miękkich grzanek, popijając kilkoma litrami 
herbaty.
— Gdzie ta twoja żona? — zagadnął go szorstko Mark.
— Na górze, staruszku, trochę blada dzisiaj. Roderick nie przestawał żreć, jakby 
tuczył się na 
rzeź. Mark rzucił mu nienawistne spojrzenie.
— Och, przepraszam, chłopie, zapomniałem. Są jakieś wieści?
— Pomyślałem, że może twoja żona wie.
— Cóż, ale ja nie wiem, więc możesz przestać się czepiać.
Na szczycie schodów stanęła Margot, z założonymi rękami, tupiąc głośno i 
niecierpliwie w 
deski podłogi. Na jej głowie sterczał ogrom-niasty guzioł.
Po drugiej stronie jadalni z trzaskiem otworzyły się drzwi; to w spektakularny 
sposób rozwarł 
je lord litam.
— Dzieńdoberek, dzieńdoberek, dzieridoberek! — zawołał. — Czy wszyscy przyszli 
już do 
siebie po wczorajszym bum bum? —
puścił chytre oko do Letycji, w duchu zastanawiając się, jak wygląda bez 
makijażu.
— To nie jest dobry dzień — burknął Mark.
— Ależ to po prostu cudowny ranek! — wykrzyknął Roderick.
— Nie, jeśli jesteś ptakiem i będą na ciebie polować — zauważyła Margot.
— A kto ciebie pyta? — krzyknął Mark.
Letycja dłużej nie mogła wytrzymać. Widok Rodericka wpychającego w siebie kawał 
za 
kawałem mdławe grzanki i zapach dzbana herbaty, przypominający garbowaną skórę z 
żołnierskiego buta, był dla niej nie do zniesienia. Zwymiotowała wykwintnie na 
dłoń i 
patrzyła jak spada to kaskadą przez palce na wypolerowaną podłogę.
Lord litam zignorował owo wtrącenie.
— W każdym razie! — ryknął — po przyzwoitej przerwie po-czynimy wypad i 
zdmuchniemy 
parę drani z nieba, hę? Na kolację kuropatwa!
— Odrażające i niemoralne! — zawołała Margot, która cały czas trzymała się z 
dala od 
Marka, nie tyle z obawy o swe życie, co ze wstrętu wobec otaczającego go 
zapachu.
— Szlachetne zmagania — kontynuował litam z naciskiem. — Umiejętności i 
strategia 
przeciwko przebiegłemu wrogowi...
— Przebiegłemu? — uniosła się Margot. — To, kurwa, brązowy ptaszek z mózgiem 
wróbla, a 
przeciw niemu pół tuzina psychopatów, uzbrojonych w ciężką artylerię. Jak 
zrobicie w nim 
dziurę, to nie zostanie nic do jedzenia, a jak coś zostanie, to pełne ołowiu. 
Życzę wam, kurwa, 
żebyście się udławili tym śrutem, albo zdechli na zatrucie ołowiem, cała wasza 
banda. — 
Przerwała.
litam otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale ona zaczęła znowu.
— A skoro nie mogę wyperswadować tego nikomu z was, nie wyłączając mego eks-
małżonka... — rzuciła Roderickowi nienawistne spojrzenie. Roderick upuścił kubek 
z herbatą, 
oparzył sobie nogę, a potem zaczął podskakiwać, jęcząc cicho — ...by nie 
rozpoczynać tej 
głupoty, nie będę brała dalszego udziału w tym obscenicznym rytuale. Idę spać.
Odwróciła się na pięcie i głośno tupiąc po schodach wróciła do swojej sypialni. 
Zatrzasnęła 
drzwi i wykrzyknęła swoje zwyczajowe: — Aaaaaugh!
Zgromadzeni w jadalni stali z otwartymi ustami. Roderick spodziewał się 
przynajmniej 
potężnego lania i prawdopodobnie jednego lub dwóch złamanych żeber, a tymczasem 
nic...
— Zawsze znajdzie się jedna — zauważył litam, starając się to zrobić jak 
najbardziej od 
niechcenia. — Lokaj! — wrzasnął. — Przynieś strzelby.
— Chyba wiecie, jak tego się używa — powiedział litam zerknąwszy na Letycję.
— Wychowałam się w Teksasie i zanim miałam dziesięć lat, już umiałam odstrzelić 
kutasa 
pancernikowi — wycedziła przeciągle.
— Urocze — zauważył oschle Mark. — Przypuszczam, że ty też wiesz, jak się 
strzela — 
łypnął na Rodericka.
— Rany, pewnie. Strasznie dobry byłem. Szczególnie w strzelaniu do rzutków. A 
ty?
— Mistrzostwo okręgu w strzelaniu do glinianego gołębia — odparł od niechcenia 
Mark. — 
Trzy lata pod rząd. Lordowi opadła szczęka.
— Słuchaj, stary — Roderick był zachwycony. — Znakomicie.
— Lokaj, gdzieś ty zebrał takie towarzystwo? — zasyczal litam, bliski furii. — 
Przecież mieli 
nie umieć strzelać.
— No, ale pan znał jednego z nich — mruknął zapalczywie Lokaj.
— Zapomniałem. Pamiętałem tylko, jak mu stawałem na uszach w szatni po meczu. Po 
prostu 
zapomniałem o drużynie strzeleckiej, to wszystko. Jedyna nadzieja, że ten 
cholerny tajny 
agent wykonał zadanie. Nie chcę, żeby moje ptaszki poszły z dymem w pięć minut.
Lokaj stłumił grymas satysfakcji.
— A polowczyki? — zawołał Roderick. — Trzeba mieć psy, żeby przynosiły 
postrzałki...
— Jeżeli je ustrzelicie — odparł litam.
— Tak, ale...
— Jeżeli będą jakieś ptaki warte zbierania — stwierdził litam — wtedy będą i 
psy. Prawda, 
Lokaj?
— O, tak, sir, będą psy. — Lokaj miał grobowe oblicze.
— Dobrze, w takim razie za pół godziny spotykamy się na dworze. Darzbór!	
	
15. Zabawa
Mark West właśnie się wykąpał, ale nie wpłynęło to na zmianę jego nastroju. Woda 
była 
zimna. Na schodach przed domem spotkał Letycję. Wyglądała czarowniej niż przy 
śniadaniu.
— Cóż to za śmieszny przyodziewek? — burknął ordynarnie Mark.
— Mała Letycja lubi ładnie się ubrać, żeby... mieć lepszy humo-rek. Wiesz, mam 
bogate życie 
wewnętrzne — powiedziała.
Mark zmierzył ją wzrokiem od góry do dołu, a potem wybrał jej górną partię. 
Cycki Letycji 
lekko opinał połyskujący różowy trykot, ale sutki sterczały wyraźnie, niczym dwa 
niedopałki 
papierosów wepchnięte w jajka w koszulkach. To przypomniało mu o śniadaniu. Nie 
jadł nic i 
wprost umierał już z głodu. Zalotnie musnął wzrokiem krocze i uda Letycji, 
zawsze szeroko 
rozstawione, by pozwolić światłu penetrować okolice cipki. Mimo braku snu Mark 
poczuł 
poruszenie pod pachą. To jego członek począł wić się ku górze, ku erekcji, i 
groził, że wyjrzy 
zza kołnierza.
Letycja wyjęła słuchawki walkmana i nałożyła je na dziwaczną fryzurę, 
natapirowaną do 
granic możliwości, posypaną brokatem i przytrzymywaną złotą wstążką. Brokat 
powtarzał się 
jak echo na ociepłączach, pod którymi były z kolei bardzo kosztowne rajstopy 
baletowe Ivana 
Elavonitcha. Następnie pod nimi znajdowały się całoroczne, standardowe, z 
gwarantowaną 
opalenizną, rajstopy „Miss USA" — tylko na wypadek, gdy trzeba było się rozebrać 
w za-
tłoczonej sali gimnastycznej. A pod tym wszystkim kryła się para nóg.
W tym momencie nogi zaczęły już same jej chodzić, a paznokcie pomalowane na 
kolor krwi 
zaciskały się konwulsyjnie w rytm muzyki okropnego, anonimowego amerykańskiego 
zespołu 
rockowego.
Mark z przerażeniem obserwował jej czerwone butki podskakujące na żwirowej 
alejce. 
Przedziwny był to widok w górach Szkocji.
— Jak Brian? — krzyknął.
— KTO? — odkrzyknęła wesoło Letycja, niepomna swego wpływu na otoczenie.
— Zdejmij na chwilę to-to, możesz? — zawołał Mark machając rękami. Jedna 
słuchawka 
odsłoniła ucho, a Letycja nadal podrygiwała.
— Brian — dyszała — prawdopodobnie robi z siebie idiotę w jakimś barze, jak 
zwykle, i 
guzik mnie to obchodzi. — Pstryk. Wyłączyła taśmę i przyjrzała się Markowi z 
mięsożernym 
uśmiechem.
— Ty też nie wyglądasz na zbyt zmartwionego swoją żoną. Idziesz strzelać, 
zamiast jej 
szukać.
Mark pomyślał o Cyntii, potem o strzelbie. Nie, jeszcze niewyraźnie ją kochał. 
Popatrzył na 
unoszące się piersi Letycji i na atletycznie wyglądającą szparę, napierającą na 
trykot od 
wewnątrz. No, zastanawiał się, może nie kocham jej aż tak jak wczoraj. 
Odchrząknął.
— Umiesz dobrze strzelać?
— A ty jesteś dobry w łóżku? — skierowała wzrok wprost na niego i oblizała 
czubkiem 
połyskującego języka koniuszki wkręconych i przyklejonych zębów za 10 tysięcy 
dolarów.
Mark ostro wciągnął powietrze i odwrócił się w momencie, gdy jego magiczna 
różdżka 
wypełzła zza kołnierzyka niczym wąż boa i uderzyła go w brodę, aż się 
zakrztusił.
— Ojojoj — zadudnił lord litam, z rozmachem otwierając frontowe drzwi. — Ranne 
ptaszki, 
hę? — posłał Letycji szelmowskie oko.
Prezentował się wspaniale. Ogromna czapa z szopa z północno-zachodniej granicy 
Kanady 
wieńczyła jego ptasie oblicze, a tunika z czerwonej serży, należąca do 
Królewskiej 
Kanadyjskiej Gwardii Konnej, wcześniej będąca własnością dalekiego kuzyna 
litama, przy-
krywała jego zapadnięte żebra. Para niby pirackich, wysokich do kolan, 
skórzanych butów na 
wysokim obcasie, dopełniała stroju... i w dodatku lord litam ubrał swe najlepsze 
siatkowe 
pończochy, wyratowawszy je po błotnej kąpieli podczas wizyty u Billa Symesa-
Grosza.
— Rany, wyglądasz cudownie! — zagruchała Letycja.
— Nic tak nie pasuje do mężczyzny jak mundur — przyznał litam. — Lokaj!	
	
Przed ich oczyma pojawił się chwiejnie Lokaj. Wyglądał jak krzyżówka muła 
jucznego z 
duchem Marley'a. Pasy amunicji oplatały liberię. Sam sługa uginał się pod 
ciężarem sześciu 
strzelb i kosza piknikowego przytroczonego do pleców. W zębach trzymał pasek, do 
którego 
przymocowany był półtorametrowy teleskop.
— Yyyuuupf — stęknął, zataczając się pod ciężarem i zgrzytając zębami 
zaciśniętymi na 
pasku.
— To ruszamy — powiedział litam. — Za mną.
I potruchtał w dół schodami, wykonał piruet na podjeździe, ukazując ponad 
cholewką, 
poprzez pończochy, dwa wyblakłe, sflaczałe półdupki.
Letycja spojrzała na Marka. Mark na Letycję. Lokaj popatrzył przed siebie z 
myślą: kiedy to 
się skończy? A Roderick spojrzał za siebie.
— Za tym mężczyzną — zahuczał nieomal zdmuchując przeładowanego sługę.
— Nie posuwałbym się tak daleko, żeby nazywać go mężczyzną — doradził Mark. — 
Prawdziwi mężczyźni nie noszą siatkowych pończoch.
— Nie jestem pewna — Letycja wstawiła się za litamem. — Wy, Anglicy, myślicie 
zbyt 
konserwatywnie. Uważam, że one czegoś mężczyźnie dodają.
— Och, kurwa, chciałbym mu coś dodać — mruknął Lokaj, w twardym, londyńskim 
akcencie.
Ja chciałbym jej coś dać, pomyślał Mark, przerażony samym pomysłem, ale 
zniewolony 
swym rozpasanym libido.
— Lepiej ruszajmy, bo inaczej ptaszek zrobi frrr i akuku. — Roderick powędrował 
w dół, 
teraz już tylko lekko kuśtykając, ale z bolesnym, wymęczonym śmiechem ucznia 
angielskiej 
szkoły z internatem. Śmiechem, który słyszy się tylko wtedy, kiedy naprawdę nie 
ma nic 
śmiesznego.
Margot leżała w łóżku na górze niczym niewybuchły pocisk czekający na 
odbezpieczenie. 
Wysłała Rodericka do diabła, kiedy wrócił po śniadaniu, żeby się przebrać w swój 
dziwaczny 
kombinezon i tweedową marynarkę. Leżała teraz sztywno i bez ruchu na łóżku, 
pełna 
pogardliwych myśli i parskała delikatnie przez nos: — Aaaurgh, aaaurgh, aaaurgh 
— zupełnie 
jak wnerwiony morris minor na jałowym biegu.
Słyszała jego buczący śmiech, który stopniowo cichł. Poczekała, aż słyszeć się 
dało jedynie 
delikatny szum letniego poranka w szkockich górach. Wtedy przystąpiła do 
realizacji swojego 
ruchu.
Ostrożnie zeszła na palcach w dół i uchyliła frontowe drzwi. Sprawdziła, czy 
nikt się nie kręci 
w pobliżu. Tylko pozbawiona drzwi taksówka pozostała na zewnątrz, samotna w 
coraz 
większym upale. Na szczęście ocieniało ją wielkie drzewo, które...
Dziwne, pomyślała Margot. Przysięgłabym, że wczoraj go tu nie było. Pomacała guz 
na 
głowie. Ból zrobił się gorszy.
— Aaaurgh! — wy buchnęła i pomknęła po stopniach, a nocne wspomnienia dodały jej 
sił. 
Rzuciwszy pobieżnie okiem dookoła, pośpieszyła do grządek pod balkonem lorda, z 
zapałem 
kreta w wylęgarni robali.
— Ja wam, kurwa, pokażę polowanie! — Ziemia aż tryskała spod jej łopatowatych 
palców. — 
Uprzywilejowany burżuazyjny gnój! — Dotarła do nabojów zakopanych w ziemi, 
wyciągnęła 
je i zdmuchiwała piach.
— Aaaurgh! — Szarpnęła za drewniany przedmiot. Ustąpił. Była to pięknie wykonana 
kolba 
strzelby lorda litama. Oczyściła ją z grubsza z ziemi, załadowała i zatrzasnęła 
mechanizm, 
który zamknął się z brzmiącym majestatycznie, dobrze naoliwionym, angielsko-
arysto-
kratycznym „trach". Ten dźwięk odebrała z niesmakiem. Wolała raczej te wydawane 
przez 
AK-47 albo UZI, broń rewolucjonistów. Ale to musiało na razie wystarczyć.
Z głowy spadł jej bandaż i wyciągnęła centkowaną chustę, zakupioną na hinduskim 
straganie 
przy Notting Hill Gate. Zawiązawszy szmatę wokół czoła, zerknęła na swe odbicie 
w oknie.
— Może być — uznała. — Nazwę się rewolucyjnym grotem FLF.
Tak więc pretoriańska wojowniczka nowo utworzonego Findid-nann Liberation Front* 
[Front Wyzwolenia Findidnann]
poczołgała się na sam skraj domostwa, sprawdziła okolicę, a potem popełzła w 
stronę 
Rodericka, Marka, Letycji, Lokaja i wroga publicznego numer dwa na jej liście 
uderzeniowej, 
lorda litama Ślizgacza.
Kto więc był numerem jeden?
Dotarli na stanowiska strzeleckie, oddalone od domu o jakieś pięćset jardów. 
Lokaj osunął się 
na ziemię po rozdaniu strzelb i amunicji oraz ustawieniu teleskopu litama.
— No, Lokaj, rozchmurz się — wyszczerzył zęby litam. — Za chwilę będą latać.
— Jakim sposobem można zmusić kuropatwy do latania, bez żadnej nagonki? — z 
sarkazmem w głosie zagadnął Mark. — To całe cholerne przedsięwzięcie jest tak 
śmieszne, 
jakbyśmy mieli łapać wiatr.
litam wyglądał na urażonego i obrażonego.
— Człowieku, te ptaki nie są zwyczajne, rozumiesz? — zaczął. — Od wieków moja 
rodzina 
strzelała do różnych rzeczy. Prawie do wszystkiego, co porusza się po ziemi, 
niebie, czy 
morzu... jak coś się pojawiło, to któryś ze Ślizgaczy już to miał na celowniku. 
Problem 
polegał na tym, że jak już powystrzeliwano większość miejscowej fauny, trzeba 
było chodzić 
cholernie daleko. Te paskudne zwierzęta zaczęły uciekać, cholernie niesportowo.
— Zrozumiałe w takich warunkach — zauważył oschle Mark.
— W rzeczy samej, w rzeczy samej — litam zażegnywał sprawę. — Chodzi o to, że 
moja 
rodzina, a dokładniej ja sam, znalazłem sposób, by stworzyć zwierzynę, w tym 
przypadku 
naszego pierzastego przyjaciela, kuropatwę, która będzie leciała dziś wprost na 
nas... to 
wspaniałe, sami zobaczycie, ani jedna nie ucieknie. Ho, ho, ho.
Letycja zareagowała entuzjastycznie, klaszcząc w wymanikirowa-ne dłonie.
— Jakież to sprytne. Przydałoby się nam w Stanach.
— Jedno gówno — beznamiętnie oznajmił Mark West. — A co więcej, jeśli te 
mityczne ptaki 
nie pojawią się w ciągu pięciu minut, to sam, litam, znajdziesz się w gównie. — 
Usiadł na 
trawie i popatrzył po wszystkich.
Roderick odbezpieczył strzelbę i celując w niebo, wodził lufą za rzadkimi 
chmurami.
Lokaj cierpiał, ponieważ podczas drogi całkowicie zesztywniały mu plecy. W 
czarnej liberii 
oblewał się potem. Spojrzał na trzęsawisko. Kilkaset jardów dalej wznosił się 
mały pagórek, a 
na nim rosło drzewo. Lokaj zdziwił się. Nigdy przedtem go nie widział.
litam rozdarł się, podniecony, zerknąwszy przez teleskop.
— Cholera, lecą. Lokaj, kuropatwy!
Była godzina jedenasta czterdzieści pięć. Para ptaków wynurzyła się z ukrycia i 
wzleciała na 
wysokość około stu pięćdziesięciu stóp. Ptaki zatoczyły kilka kółek i skierowały 
się na 
stanowiska strzeleckie, wściekle zygzakując.
Roderick wypalił do nich z obu luf.
— Trach! Trach! — Echo poniosło odgłos wystrzałów po całym trzęsawisku. Pierwszy 
ptak 
dostał w komorę silnikową. Smuga dymu znaczyła jego ślad, gdy runął na ziemię 
jak kamień, 
sto stóp przed strzelbami. Drugi strzał oderwał całe skrzydło ptakowi numer dwa, 
który 
wirując zatoczył powolny łuk śmierci i wylądował za nimi.
— Dobry strzał, chłopie. — Mark West po raz pierwszy mógł powiedzieć coś 
pozytywnego. 
Letycja klaskała jak wściekła. Podbiegła do Rodericka i objęła go wpół, 
pamiętając o 
wciągnięciu piersi, by nie zgnieść mu przepony.
— Ależ mistrz — głośno westchnęła.
— Tak, eee, dobra robota, przyjacielu — wymamrotał skonsternowany litam. To nie 
miało 
prawa się zdarzyć. — Lokaj! — rozkazał. — Przynieś mi moje szałowe, niebieskie 
szpilki, w 
tych wysokich buciorach niczego nie trafię.
litam musiał teraz co nieco pomyśleć i chociaż większość ludzi idzie po rozum do 
głowy, on 
musiał zmienić buty i było to właściwe, albowiem swój rozum miał właśnie w 
nogach.
Poranek przeszedł w południe, a ptaki zjawiały się parami, dość regularnie. Ale 
chociaż 
kuropatwy były większe niż wacuś pancernika, to Letycja nie mogła trafić w ani 
jedną. Mark 
West też nie mógł.
Jednakże Roderick strącił dwadzieścia pięć bez pudła oraz kilka na pięćdziesiąt 
procent. 
Promieniał więc teraz zupełnie niewegetariań-skim uśmiechem.
— Cholernie dobre polowanie! — wykrzyknął.
— Hmm, tak, cóż, musisz być cholernie głodny, staruszku. Uważaj, żebyś nie 
dostał 
niestrawności.
— Tu się, cholera, dzieje coś dziwnego — powiedział Mark. — Przysiągłbym, że te 
ptaki lecą 
zygzakiem, żeby uniknąć kuli. Powiem wam coś, kurwa, nie chcę ich jeść.
— Oj, zazdrosny jesteś — oskarżyła go Letycja. — Uważam, że Roderick jest w 
każdym calu 
angielskim gentlemanem i to bardzo utalentowanym.					
Margot jęczała i czołgała się przez wrzosy, cała podrapana i posiniaczona, 
popychając przed 
sobą broń. Co kawałek zatrzymywała się i wyglądała ponad roślinnością, by 
sprawdzić, skąd 
wylatują ptaki. Ktokolwiek wypuszcza je z klatek, umrze pierwszy. Tak 
postanowiła.
— Aaaurgh — jej dłoń zanurzyła się w owczej kupie i pośliznęła się tak, że 
kobieta padła 
twarzą w odchody królika.
— Samce królicze, skurwiele! — krzyknęła, wypluwając drobinki króliczego eks-
śniadania. 
— Dlaczego wasz gatunek wreszcie nie wyginie?
Urażony królik uniósł się na tę obelgę, przekręcając łepek, by przyjrzeć się 
temu stworzeniu, 
nowemu pośród pełzającej fauny Szkocji.
Margot zwróciła mu spojrzenie, podniosła się na rękach i cisnęła grudką ziemi, 
ale nie trafiła.
— Aaaurgh! — zasyczała i w złości walnęła pięścią w ziemię. Przez chwilę ciężko 
dyszała, a 
potem zdeterminowana zmrużyła oczy w wąskie szparki i podjęła na nowo wędrówkę 
przez 
wrzosowisko.
— Co to było? — zapytał Roderick.
— Co było co? — odparł litam, wpatrując się zaciekle w teleskop.
— Zobaczyłem tam jakieś zwierzę, wielkie, wełniste, nakrapiane bydlę. Pomachało 
do mnie.
— Pewnie owca, chłopie — odpowiedział litam, przekręciwszy teleskop odrobinę w 
prawo.
— Ale pomachało do mnie — upierał się Roderick. — Owce nie machają.
— Pewnie burczyowca — lord litam oderwał się od teleskopu i wkręcił w oko 
monokl. — 
Pełno ich tutaj, okropne paskudnice i wierz mi, one potrafią machać.
— A gówno! — wybuchnął Mark West. — Burczyowca. Przez całe życie nie słyszałem o 
czymś tak dziwacznym.
— Potwór z Loch Ness nie jest jedyną osobliwością Szkocji — zwięźle stwierdził 
Lord. — 
Burczyowce to zwierzęta niebezpieczne, drapieżne; potrafią jednym ugryzieniem 
zmiażdżyć 
człowiekowi nadgarstek. Są bardzo płochliwe, rzadko się je widzi i...
— Roderick! — zapiszczała Letycja. — Popatrz tam!
Wyłoniły się następne dwie kuropatwy i zatrzepotały skrzydłami ponad 
wrzosowiskiem.
— Fiu! fiu! — Roderick wycelował w ptaki.
— Bang!
— Psiakrew!
Mocno zacisnął usta, wycelował ponownie i nacisnął spust.
— Bang! Opuścił strzelbę.
— Dostałem skórkowańca! — zawołał entuzjastycznie.
Mmmmmmmm, myślał litam.
Kuropatwa zawróciła zdecydowanie w stronę strzelca; jej antena drżała w 
popołudniowym 
powietrzu, luki już były otwarte. Skrzydła przeskoczyły na pozycję ślizgową, 
pióra na ogonie 
odpadły i ptak zanurkował pionowo w niedowierzającego Rodericka, który zbladł i 
wprost 
przykleił się do ziemi. W ostatniej sekundzie zakrył twarz, by przyjąć atak i 
wydał mrożący 
krew w żyłach okrzyk.
Usta tajnego agenta skrzywiły się w uśmiechu, gdy kierował nalot bombowy na 
Rodericka.
— Wystarczy, żeby go przestraszyć — postanowił. — I na razie uczyni go 
niegroźnym. — 
Przypomniał sobie swoje własne słowa. „Nikt bezkarnie nie strzela do moich 
ptaków". 
Rozliczy się z panem Tennisonem.
— Psia dupa — zawył Roderick. Parę białych oczu i czerwone usta otaczały brązowo 
połyskujące kawałki, które ściekały kleikiem z kącików ust.
— No, proszę! — zawołał litam. — Tuńczyk z wątróbkami, zdaje się kilkudniowy i 
dobrze 
dojrzały. Na twoim miejscu poszedłbym się umyć.
Margot zobaczyła, jak dwa ostatnie ptaki opuszczają dziuplę w drzewie stojącym 
na 
porośniętym trawą pagórku. Mocniej pochwyciwszy swą broń, odbezpieczyła ją i 
uspokoiła 
oddech.
Tam jesteś, gnoju, pomyślała. Wysyłasz niewinne stworzenia na śmierć.
— Aaaaargh! Aaaaargh! — Margot wyskoczyła z ukrycia i pognała poprzez 
wrzosowisko ku 
drzewu. — Giń, gnoju! — krzyknęła i skoczyła obunóż na trawę rosnącą wokół pnia. 
Pociągnęła za spust.
Błysk i huk eksplozji położył Letycję na obie łopatki, a litam rzucił się do 
teleskopu.
— Co to, kurwa, było? — zawołał Mark, wpatrując się w krąg czarnego dymu nad 
trzęsawiskiem.
— jeju — odezwał się Roderick, usunąwszy z twarzy co większe kawałki. — Co to? — 
wskazał dwa żółte, wirujące w powietrzu obiekty.
— Podejrzewam, że to śmiertelne resztki po twojej żonie — skomentował litam, 
wypatrując 
bacznie przez lunetę.
Lokaj odkrył głowę i wyjrzał ze swej kryjówki. Drzewo już nie istniało. Gdyby 
stanął w 
tamtym miejscu, zobaczyłby wielki krater, do którego właśnie wpadły dwa żółte 
kalosze, 
rozmiar sześć i pół. Ponad dziurą niczym sępy krążyły kuropatwy.
16. Morderstwo najbardziej piersiowe
— Mówię ci, że on ją zabił — szeptał Mark West Lokajowi. Stali przed frontowymi 
drzwiami, 
ogólnie wyglądali na konspiratorów i na nic dobrego; tak jak wyglądają 
paranoicy.
— A jakie dowody?..
— Nie wiem, Lokaju, ale za to wiem, że jak przyjechałem do tego przeklętego 
domu, to zaraz 
zniknęła moja żona, chociaż prawdopodobnie nic się jej nie stało, i kogoś 
rozsadziło na 
kawałki. Osobiście zawsze myślałem, że Margot, ta lesbijka, miała na nią chętkę 
i że ona jest 
odpowiedzialna... nie wspominając tego pieprzonego wariata z taksówki we wsi.
Przerwał j głęboko odetchnął.
— Czy ta taksówka może jeździć? — wskazał na wrak.
— Powinna — odparł Lokaj.
— To w takim razie nie ma mnie. Wzywam policję. Lokaj złapał go za ramię.
— Jak chcesz to zrobić?
— Z najbliższego telefonu, skądkolwiek...
— Jedyny telefon jest w wiejskim pubie.
— „Urokliwa hacjenda"?
— Tak.
— To zadzwonię stamtąd. Puść mnie już, do cholery. Robi się ciemno...
— „Urokliwej hacjendy" już nie ma...
— Co? Nie wygłupiaj się — parsknął Mark.
— Dzisiaj o świcie została wysadzona w powietrze i doszczętnie spalona. 
Widziałem z 
wieżyczki, nie ma wątpliwości.
— Kurewski interes! — zaklął Mark. — Tu buszuje morderca psychopata, a my 
jesteśmy 
uwięzieni. Ale nie ja. Gdzie jest najbliższe miasto? Pojadę tam.
— Nie da rady — beznamiętnie stwierdził Lokaj. — Na polecenie litama spuściłem 
dzisiaj 
rano benzynę z taksówki. Jest tylko tyle, żeby pojechać do wioski i z powrotem, 
to wszystko.
— Nie można nalać z powrotem?
— Boję się, że nie. Mój pan zamówił rano gorącą wodę do kąpieli, więc, eee...
— Więc utknęliśmy tu na noc.
— Tak to raczej wygląda.
— Cholera jasna. — Mark usiadł zrezygnowany na najwyższym stopniu i popatrzył na 
cudowny zachód słońca, który wypełniał właśnie niebo. Dzika piękność, pomyślał. 
Czerwień, 
kolor namiętności, kolor krwi.
Wcześniej tego dnia Lokaj i Mark musieli poświęcić kilka godzin, by uporać się z 
bliźniaczymi problemami Rodericka Morte D'Ar-thura Tennisona i Letycji P. 
Taylor. Z 
Roderickiem poszło łatwiej.
Na widok żółtych kaloszy żony, fruwających w powietrzu wraz z innymi, 
trudniejszymi do 
zidentyfikowania kawałkami, Roderick zareagował umiarkowanym zdziwieniem: — 
Dobry 
Boże, co też jej matka ze mną zrobi? — i padł na ziemię w katatonicznym transie, 
sztywny jak 
deska. Główny problem polegał na przeniesieniu sztywnego, mierzącego sześć stóp 
kloca, z 
powrotem pięćset jardów do domu, ale po ustaleniach, że oddycha, a serce bije, 
Roderick nie 
wymagał dalszych zabiegów. Leżał teraz na swym łożu jak trup z legend o królu 
Arturze; ręce 
skrzyżowane na piersi, nagi, nie licząc prześcieradła zasłaniającego go do 
połowy i mokrego 
ręcznika na czole.
Letycja zareagowała nieco odmiennie. Amerykanie bardzo lubią dobrą śmierć. Im 
bliższy 
krewny, a ból dotkliwszy, tym pogrzeb większy, kwiaty droższe, organista lepiej 
płatny, 
ksiądz też. Przemysł pogrzebowy w Stanach wpoił ludziom, że bankructwo żywych 
jest 
zdecydowanie bardziej do zaakceptowania niż bieda zmarłych. Ramzes II miałby 
trudności z 
rozliczeniem się z kilku naprawdę dobrych ceremonii pogrzebowych, w których 
uczestniczyła 
Letycja.
Nagła śmierć stanowi szczególną kwestię. Publiczne lamentowanie, kilka wywiadów 
dla 
telewizji, nie wyłączając prezentacji życiorysu zmarłej osoby oraz numeru 
telefonu osoby 
udzielającej wywiadu (na wszelki wypadek, by mogła wziąć udział w najbliższym 
teletur-
nieju) są na porządku dziennym.
Letycja padła na ziemię, tłukła w nią pięściami, łzy spływały jej potokiem tuszu 
po 
policzkach. Gdy żółte kalosze Margot opadły w piach, kobieta podniosła lament.
— Chlip, chlip, chlup — łkała. — To była moja przyjaciółka. Przyjaciółka nas 
wszystkich. 
Chlip, chlip, chlap.
— Nie była. Nie mogłem jej znieść — zamruczał pod nosem litam.
— Łaaach, chlip, chlup, chlap — Letycja tarzała się po ziemi. — Weźcie mnie 
zamiast niej, 
weźcie. — (To zdanie usłyszała w „Egzorcyście" i uważała je za bardzo 
efektowne.)
— Trochę za późno — bąknął litam, patrząc na nią w zdumieniu. — Dobrze się 
czujesz? 
Letycja spojrzała na niego.
— Bez serca, diabeł — zawyła, po czym pozbierała się z ziemi i rzuciła się na 
niego, 
wyciągając przed siebie szponiaste łapy.
— Lokaj! — zaskrzeczał litam. — Powstrzymaj ją!
— Z przyjemnością, sir — odparł Lokaj, chwytając kobietę i przygniatając ją do 
ziemi. 
Zaniosła się szlochem i skierowała ku niebu lamenty cierpiętnika.
— Daj ją do pokoju obok Rodericka, Lokaj. Zaaplikuj jej coś i niech śpi. 
Jakiegoś kołka z 
prochami, sam wiesz.
— Fikołka, sir — poprawił Lokaj.
— Tak, tak, dobra. Tylko zabierz ją z moich oczu. Pójdę popatrzyć na to, co 
zostało. — I 
powędrował przez trzęsawisko, by zbadać zgliszcza.
Mark i Lokaj sporządzili bardzo sprytny koktail. Jakież to szczególne, że ci 
dwaj mężczyźni, z 
tak odmiennych środowisk, znali najlepszy sposób powalenia dziewczyny na plecy w 
piętnaście minut. Jakaż szkoda, że tylko jeden mógł później z tego skorzystać.
Słońce zaszło w końcu za horyzont i ciemności otoczyły Findid-nann Hali. Na 
górze, w 
sypialni Rodericka, Letycja zaczęła poruszać się obok niego na łóżku. Cała 
bateria 
trójprężnych silników kruszących potężne granitowe kamienie dudniła w jej 
głowie. Wichry 
Hadesu hulały w jej uszach. Wnętrzności miała jakby wyładowane gównem i tak też 
było 
czuć. Jednak jakikolwiek był jej niechciany kac, pewna była, że nie dorównywał 
rozpaczy 
biednego, zamroczonego, osamotnionego Rodericka.
Letycja jęknęła, ale mimo to pomasowała mu czoło mokrym ręcznikiem. Głęboko w 
podświadomości Rodericka Morte D'Arthura Tennisona coś poruszyć się. 
Prawdopodobnie 
spowodował to mokry ręcznik, a wiązało się to z zarządzonymi przez pielęgniarkę 
mokrymi 
kompresami, po spowodowanych grą w rugby wstrząsach, w jego szkole z internatem.
— Och, siostro — jęknął głośno.
— No, no, biedny chłopczyna — uspokajała go Letycja.
— Walnąłeś głową w słupek bramki i jesteś nieprzytomny już drugi dzień — 
powiedziała 
pielęgniarka. — Rodzice strasznie się o ciebie martwią, nie mówiąc już o tym, że 
brak ciebie 
na szkolnym przedstawieniu. Jednak twoje zdrowie jest najważniejsze i pan Cart-
wright 
będzie musiał poczekać do następnego roku. Ucieszysz się, że twoją rolę przejmie 
Cylinder 
Ogromniasty?
— O, nie, siostro, tego nie zniosę.
— Och, naprawdę, Rodericku — zganiła go. — Musisz nauczyć się tolerancji i 
pokory. 
Gdybyś nie był taki chory, dostałbyś kapciem klapsa na tyłek.
— Roderick, Roderick, słyszysz mnie? — głos Letycji przedzierał się przez mgłę 
wspomnień.
— Cylinder Ogromniasty spieprzy tę rolę... ty gnoju... — Roderick rzucał się z 
boku na bok, 
potem zamarł. — Siostro — zawołał dziecięcym głosem. — Siostro, dlaczego mnie 
tam 
myjesz?
— Ponieważ jest brudny i trzeba go oczyścić.
— Jeju, siostro, a to co?
— Właśnie tego używam, żeby cię oczyścić.
— Nie wiedziałem, że aż tak byłem brudny.
— Wy, chłopcy, nie wiecie jacy jesteście brudni. Ocieracie sobie paskiem, 
pocicie się w 
ławkach. Dziw, że nie sczerniał.
— Sczerniał? — wykrzyknął przerażony Roderick.
— Nie martw się — odparła spokojnie siostra. — Wyssam z niego co najgorsze, jak 
drzazgę...
— Drzazgę, ała, ooo, aaa... — biodra Rodericka wprawiły się w ruch falisty, aż 
kołdra 
wzniosła się na wysokość dość znaczną.
— Jejku — sapnęła Letycja. Jakimś cudem kac zniknął, gdy wyobraziła sobie tego 
włochatego, wielkiego potwora w wieku lat trzynastu, ubranego w krótkie 
spodenki, 
rozłożonego na stole zabiegowym, z monstrualnym penisem tryskającym nasieniem po 
piersiach pielęgniarki. Zadarła kołdrę i odsłoniła wielkiego, o niebieskich 
żyłach, pulsującego 
członka Rodericka. Drżał w przyćmionym świetle elektrycznym.
— Poczekaj, skarbie — błagała, zrzucając z siebie kolejne warstwy rajstop.
— Co to, siostro? — zawołał udręczony Roderick rzucając się na łożu.
— Lewatywa, Rodericku.
— To pomoże ci wyssać truciznę?
— W pewien sposób, w pewien sposób.
Letycja była gotowa. Objęła sromiastymi ustami wyłupiasty koniec penisa.
— Taki duży — jęczał Roderick. Och, tak, pomyślała Letycja.
— Taki twardy — cisnął się na łóżko.
Delektowała się tą chwilą, zanim nadziała się na sztylet Rodericka.
— Taki zimny — zaskrzeczał.
— Zimny? — I wtedy to się stało.
Erekcja Rodericka runęła niczym wznoszony nerwowo domek z kart, gdy siostra 
wepchnęła 
rurę w jego tyłek i mocno zassała.
— To mi się nie podoba! — zawołał, a po policzkach popłynęły mu łzy.
Letycja była wściekła.
— Każdy, kurwa, Anglik ma jakieś problemy z jebaniem, jak mam go tuż tuż. 
Chryste, 
jedyny, z którym się rżnęłam na tych wakacjach, to pierdolony duch!
Usiadła zniechęcona, potem spojrzała na Rodericka.
— Ale nie poddam się, nawet jeśli zwiśnie ci jak koniowi. Dam ci krew niebieską 
i ci stanie.
Usiadła okrakiem na jego twarzy, jeździła mu po nosie i ustach, aż zaczął się 
dusić. Interes 
pozostawał miękki. Zabrała się do ssania prącia, namiętnie lizała mu odbyt, 
pocierała swą 
mokrą pochwą jego udo, ssała mu ucho, gryzła je, zassała jego sutki, wsadziła 
jego palec do 
swojej cipki, wsadziła jego palec do swojego odbytu, wsadziła swój palec w jego 
odbyt. Nic z 
tego. Spróbowała najrozmaitszych kombinacji. Ciągle nic.
Wypróbowała wszystko prócz jednej rzeczy, takiej, którą tylko ona potrafiła 
zrobić, a nie 
każdy miał z tego przyjemność. Letycja usiadła mu na piersiach.
— Chłopcyk mamusi, cio? — wspięła się i wepchnęła mu w usta jedną ze swych 
monumentalnie wielkich piersi. — Lubimy ostro, co? — Pozwoliła, by drugi cycek 
luźno 
pacnął go w twarz jak mokra ryba.
Z głową Rodericka między wielkimi piersiami, pomiędzy którymi „chłopcyk" chrapał 
zawzięcie pod wyperfumowanym mostkiem, Letycja wprawiła w ruch, jak to nazywała, 
kołyskę pani Newton.
Uniosła w górę jeden wisiorowaty gruczoł mleczny i puściła go; z chlaśnięciem 
padł na twarz 
Rodericka. Pęd wprawił drugiego cyca w ruch i posłał go aż do nieba wysoko, ale 
zaraz 
powrócił, by zadać nowe uderzenie.
— Chlastu, chlastu, bęc.
Letycja siedziała przez kilka chwil z cyckami latającymi z boku na bok, obijając 
mozgoczaszkę biedaczyny, ale nadal nic się nie działo z penisem. Pozostawał 
miękki i 
zwinięty jak zahibernowany ślimak.
Nagle... Roderick przestał oddychać. Był martwy.
W ciemnościach na zewnątrz, w chłodnym, wieczornym wietrze szeleściły gałęzie. 
Silny wiatr 
zawodził wśród trzeszczących konarów, z wyjątkiem jednego szczególnego drzewa, 
które 
jakby śpieszyło się do domu.
Wyglądająca na nowiuteńką sykomora zawzięcie biegła środkiem drogi. Zatrzymała 
się nagle, 
gdy z pałacu dobiegł wysoki, przeraźliwy krzyk. Uważnie nasłuchiwała przez 
chwilę, ale nie 
dobiegł już żaden inny dźwięk. Przez korę przedostał się stłumiony chichot i 
drzewo ruszyło 
w dalszą drogę.						
CZĘŚĆ V Ostatnie 
rozwiązanie
17. Śledztwo lorda Iitama
Po południu lord litam stanął dokładnie w tym miejscu, w którym Margot spotkała 
swój 
koniec. Z krateru ciągle unosił się dym, a w dole leżały bardzo postrzępione dwa 
żółte 
kalosze. Nieco dalej tkwiła wbita w ziemię, zgięta i potrzaskana, ulubiona 
strzelba lorda.
— Jakiż to koniec! — wzniósł ponury okrzyk, przyjrzawszy się antycznej dwururce. 
— 
Rozsadzona przez szaleńca.
Zbadawszy teren dookoła owego miejsca, pomrukując i parskając nastawił teleskop 
na bliską 
odległość. Przedmioty, które zauważył w ten sposób, były zaiste zadziwiające.
Kawałki aluminiowego naczynia do chłodzenia, fragmenty pordzewiałych gwoździ, 
najrozmaitsze szarpanele... Powiódł oczyma dookoła. Musiał znaleźć jeszcze jedną 
rzecz, 
jeszcze jeden detal...
— Aha — wskoczył do dołu i wyciągnął jeden z kaloszy. Powąchał go z niesmakiem. 
Ależ 
śmierdzące stopy, pomyślał, ale pedicure teraz go nie interesowało. Zbadał 
dokładnie 
podeszwę buta i wydał okrzyk:
— Palec i nóżka, Ślizgacz! — zawołał triumfalnie. — Ale jeszcze zobaczymy.
Pierwszą oznaką śmierci Rodericka było rigor mortis. Skronie miał już solidnie 
posiniaczone, 
ale Letycja nie poddawała się. Dopiero gdy ciało ochłodziło się znacznie, penis 
Rodericka 
wreszcie ze-sztywniał.
— Nareszcie, naiwniaczku — zasyczała. — Jesteś mój.				
Skoczyła na zesztywniałą postać, która po śmierci wyglądała nieco inaczej niż za 
życia, z 
wyjątkiem raczej dość pokaźnej sterczącej części.
Krzyk dało się słyszeć o ósmej trzydzieści siedem wieczorem, gdy litam badał w 
swoim gabinecie 
odłamki jakichś części metalowych i naczyń kuchennych. Czynił liczne notatki, a 
dookoła leżało 
kilka skryptów jego wuja na temat kryminologii. W pewnym momencie usłyszał 
przeraźliwy 
wrzask.
— Roderick nie żyje! Łaaaaj! — To Letycja krzyczała na schodach, wykonując 
taniec ze 
stepowaniem, okryta jedynie prześcieradłem. — W łóżku jest martwy człowiek, 
trup!
Mark pierwszy znalazł się na miejscu i pochwycił ją w ramiona. Lokaj i lord 
pobiegli czym 
prędzej na górę z przeciwnych stron domu; Lokajowi udało się to sprawniej, gdyż 
nie miał na 
nogach szpilek od GuccPego.
litam ogarnął jednym spojrzeniem scenę: histeryzująca, naga kobieta, sztywny, 
nagi mężczyzna. 
Wciągnął głęboko powietrze.
— Marku West! — zagrzmiał. — Zabierz ją do swojego pokoju i uspokój! — Przerwał. 
— Lokaj, 
chodź ze mną i przynieś teleskop.
— Przyczyna śmierci: ciosy tępym narzędziem, dotkliwe posiniaczenie obu skroni. 
Krótko 
mówiąc, dość brutalnie został pobity. — Śmierć nie była obca Johnowi Lokajowi, a 
od jakiegoś 
czasu nie widział takiego sztywniaka.
litam usiadł po drugiej stronie pokoju na zydlu do dojenia i przez ustawiony na 
trójnogu teleskop 
przyglądał się ciału cal za calem.
— Może — mruknął. Słyszał tylko o jednym przypadku podobnym do tego i uważał się 
za 
wybitnie predystynowanego, by poprowadzić śledztwo. — Może — powtórzył — 
powinniśmy 
zamienić słówko z panią Taylor.
Przeszedł do pokoju Marka. Wyprosił go, by rozpocząć przesłuchanie.
— Chcę jej zadać tylko kilka pytań — oznajmił beznamiętnie. — Lokaj pozostanie 
przy mnie 
przez cały czas.
— To był taki miły człowiek — szlochała Letycja wycierając nos w prześcieradło.
litam zignorował tę opinię i kroczył po pokoju, wspięty na wysokich obcasach, w 
siatkowych 
pończochach, kawaleryjskim żakiecie, w przyciemnionym świetle nocnej lampy.
— Kiedy położono cię do łóżka po południu — zaczai —- miałaś na sobie ubranie. 
Po co więc 
robiłaś sobie kłopot i rozbierałaś się, zanim wybiegłaś na korytarz i 
krzyczałaś, hę?
— By... było mi za gorąco, jak się obudziłam. To niehigieniczne spać w ubraniu, 
przecież wiecie.
— Nie powiedziałbym — litam potrząsnął nylonowymi rajstopami — że to bardzo 
higieniczne. A 
faktycznie, to dość je czuć. — Uniósł rajstopy do nosa i powąchał. — Jakby 
zajeżdżały rybami, 
co?
— Jak masz ochotę wąchać moją bieliznę, to już twoja sprawa — obraziła się 
Letycja. — Ale on 
był taki czuły... — I znowu zaczęła szlochać.
— Z zapachami jest tak — kontynuował litam — że wyćwiczony nos potrafi je 
rozpoznawać tak, 
jakby to były odciski palców. A ten nos — postukał palcem wskazującym w swój 
biały, kościsty 
dziób — jest cholernie dobry. Znaleźliśmy ten sam zapach na tym — zbliżył 
rajstopy do jej twarzy 
— jak i na jego udach, klatce piersiowej, palcach i ustach. Ponadto — dodał 
niespiesznie — 
najsilniejszy i najświeższy aromat emanuje z jego penisa.
— Był nagrzany — zaprotestowała Letycja.
— Był martwy — odparł litam.
— Nie, on chciał...
— Torturowałaś go całymi godzinami, potem go biłaś w głowę, aż umarł... a 
później rżnęłaś 
trupa... Nawet ja sam, studiując literaturę pornograficzną, nie spotkałem się z 
czymś tak 
dziwacznym.
— A jak go pobiłam? — odparowała Letycja. — I czym? Nie masz dowodów.
— Pobiłaś go na śmierć swymi piersiami, pani Taylor.
— Niemożliwe. Nie bądź śmieszny, ty zboczony staruchu.
— Nauka, pani Taylor, przyzna mi rację. Wiem tylko o jednym udokumentowanym 
przypadku 
podobnym do tego, ale mój wuj nieboszczyk poczynił z niego bardzo dokładne 
notatki. Zgon na 
skutek urazu zadanego gruczołem piersiowym.
— Udowodnij. Wariat jesteś!
litam zakręcił się i uniósł pod światło jakieś przeźrocze.
— Wiesz, co to jest?
Letycja milczała.
— To są skronie Rodericka, a to — wyciągnął następny slajd — zrobiliśmy na twoim 
trykocie.
Osadził monokl w oku i spojrzał na podejrzaną.
— Odciski sutka, pani Taylor. Oba pasują dokładnie do siebie.
litam zamknął za sobą drzwi.
— Lokaj — powiedział cicho. — Zamierzam umieścić Marka razem z naszą 
nekrofiliczną 
uwodzicielką, żeby mieć na nią oko. Tymczasem chcę, żebyś przyniósł wszystkie 
noże do 
mięsa do pokoju Rodericka. Czuję potrzebę dalszych dociekań.
Lokaj zbladł.
— Nie zamierza pan...
— Rób, co ci każę, przyjacielu, nie jest aż tak źle, jak myślisz.
— On oszalał, wiesz? — powiedział Mark do Letycji, która cicho szlochała w rogu 
łóżka. 
Mark opierał się plecami o drzwi sypialni.
— Tak mi go żal, naprawdę — bełkotała. — Nie mógł mu nawet stanąć mały. A jeżeli 
chodzi 
o to — powiedziała ostrzej — pokaż mi cholernego Angola, który może. — Jeszcze 
raz zalała 
się łzami.
Poprzez zamknięte drzwi z korytarza dobiegł głos litama.
— NIE, NIE, NIE, NIE, LOKAJ! CHCĘ NAPRAWDĘ COŚ DUŻEGO. TAK DUŻEGO, 
ŻEBY PRZECIĄĆ PIERŚ NA PÓŁ. Mark wzdrygnął się na samą myśl o tym.
— Zabije nas wszystkich. Jestem całkiem pewna, że sprowadził nas tutaj, żebyśmy 
kolejno 
umarli. Potem potnie nas na kawałki i zje. To jest kanibal. O, mój Boże — usta 
Letycji drgały 
bezwiednie. — Ten zboczeniec oskarżył mnie o zabójstwo Rodericka.
— Oczywiście — powiedział Mark. — Bo potrzebuje wymówki, żeby cię zabić. Znasz 
logikę 
szaleńca. A propos, co uznał za narzędzie zbrodni?
— To — powiedziała i pozwoliła prześcieradłu opaść ze swych piersi. W półmroku, 
w 
brązowoczerwonej poświacie odbijającej się ze ścian i łóżka, wyglądały jak nowe 
elementy 
systemu słonecznego, a przynajmniej obcy przybysze, z którymi warto negocjować.
Mark prawie się zakrztusił.
— Śmieszne — wyszeptał ochryple.
Letycja wstała, a prześcieradło spadło całkowicie, odsłaniając atletyczne uda i 
równo opalone, 
muskularne łydki.
— Pomóż mi, Mark — poprosiła zbliżając się do niego i leciutko podrapała 
pazurami jego 
delikatną skórę na szyi. — Musimy uciec — powiedziała mu wprost do ucha.
— JEJU! — odskoczyła przerażona, gdyż piętnastocalowy, wielki penis Marka 
rozwinął się 
na pełną długość, wypsnął się spoza kołnierza tuż za prawym uchem i dziabnął ją 
w nos.
— Co to? — krzyknęła.
— A na co wygląda? — wybąkał Mark, czerwony ze wstydu.
— Nigdy czegoś takiego nie widziałam — powiedziała, a przerażenie zamieniło się 
w 
ciekawość. — Wyjmij go, chcę się temu przyjrzeć.
— Cóż, ja... e...
Zatrzepotała do niego obklejonymi tuszem powiekami.
— Ślićnie cię prosę — zachichotała jak podlotek.
Stojący penis Marka przypominał, ni mniej ni więcej, tylko maszt namiotu, z 
jabłkiem 
zatkniętym na końcu. Gdy Mark stanął przed nią nago, prawie dwadzieścia pięć 
procent całej 
jego krwi zgromadziło się w przekrwionym organie, który dyndał w górę i w dół 
delikatnie, 
zgonie z melodią jego pulsu.
Letycja zbliżyła się do Marka na jego długość; czuła jak wślizguje się pod jej 
krzaczaste 
włosy łonowe.
— Tak chyba musi się czuć wiedźma na miotle, skarbie — uśmiechnęła się.
— Tego nie wiem — zachrobotał Mark, bo w gardle mu zaschło.
Ześliznęła się z niego i ujęła główkę obiema dłońmi, ciągnąc go do łóżka. Potem 
pochyliła się 
i pocierała gorącą żołądzią swój wilgotniejący otwór; nagle wypchnęła biodra w 
oślim 
podskoku, by nadziać się na koniec.
— Ohohohohoh — jęczała, ściągając pazurami kołdrę i prześcieradła, aż wdrapała 
się w 
materac.
— Rżnij mnie, rżnij, rżnij — piszczała jak szkło rysowane nożem. — Kocham cię, 
och, och, 
och, och, och, Boże, już dochodzę, wejdź mi w usta, wejdź mi na cycki, we włosy, 
ty świnio, 
och, och, mocniej, mocniej. Nienawidzę cię, ty piękny skurwielu. Potraktuj mnie 
jak psa, 
zwiąż mnie, schlastaj mnie twoją witką, ty nikczemny szamanie.Zwiążmnie nastosie 
i 
niech twoi wojownicy zrobią najgorsze...
Mark był zaskoczony. Cóż mógł zrobić? Właściwie, to jeszcze nie zrobił nic, 
tylko stał, a 
kobieta sama się nadziewała.
— Spuść nieco z tonu — zasyczał.
— AAAŁ — zawodziła Letycja, coraz głośniej, brzmiąc jak kot, któremu nadepnięto 
na ogon. 
— Rżnij aż mi łeb odpadnie, wejdź aż do nosa...
— Ciii, bądź cicho. Chryste, litam tu wejdzie, jak tak dalej pójdzie.
— Och, uuuach, oooch, uuułałach — wydawała z siebie. — Rżnij mnie w dupę, 
przebij mi tę 
rurę, wjedź w tę autostradę...
— Kurwa mać, zamkniesz się? — przeklął Mark.
— ...wal, rąb, powitaj moich brudnych, brązowych kowbojów, zaczopuj mi dziurę 
jednym...
Za nic się nie zamknie, pomyślał Mark. A więc, proszę bardzo, stwierdził i 
zatopił swojego 
penisa szybko i mocno, na sześć cali głęboko.
Letycja krzyknęła głośniej niż wtedy, gdy odkryła śmierć Roderic-ka. Krzyknęła 
głośniej niż 
wówczas, gdy się urodziła (a to i tak było głośno) i nie przestawała krzyczeć, 
waląc rękami w 
łóżko, tłukąc głową o materac.
— O kurwa, nie ma potrzeby tak przesadzać, na miłość boską! — krzyknął Mark, ale 
ona nie 
przestawała wrzeszczeć i jęczeć w ekstazie agonii lub odwrotnie, więc Mark 
zdecydował się 
dać jej pozostałe dziewięć cali masztu namiotowego, gdyż była to jedyna rzecz, 
którą mógł 
zrobić, by uciszyć tę wrzeszczącą paskudnicę.
Zrobił trzy szybkie kroki naprzód. Zamilkła. Stanął, by rozsmakować się w ciszy 
i pocie na jej 
pośladkach.
— Dobrze ci było? — zapytał spokojnie.
— Halo, jest tam kto? — zapyta! jeszcze raz, tym razem głośniej.
Wziął ją za rękę. Była luźna i wiotka. Poszukał tętna na nadgarstku. Nic nie 
wyczuł, a jego 
erekcja poczęła się dość szybko cofać. Mimo że dwadzieścia pięć procent krwi 
wróciło do 
obiegu, twarz Marka pozostała blada.
— Och nie, nie, nie jeszcze jedna — powiedział bezgłośnie.
18 Ucieczka
litam kopniakiem otworzył drzwi i ujrzał ową scenę: Letycja powalona na łożu, z 
otwartymi 
ustami, oczami niedowierzająco wypadającymi z twarzy i Mark West podłączony do 
jej 
odbytu, z organem a la anakonda, powoli wiotczejącym.
— Zdaje się, że złapaliśmy cię na gorącym uczynku, hę, a raczej na gorącym 
koniuszku? — 
zauważył litam.
— Nie wiem, o co ci chodzi — wymamrotał Mark, blady jak duch.
— Według mnie to ona nie żyje — powiedział litam wskazując na ciało. — I 
prawdopodobnie 
przyczyną śmierci były liczne orgazmy, które spowodowały zator serca, a ty z 
całą pewnością 
się do tego wybitnie przyczyniłeś.
Penis Marka wysunął się z opuchniętego i przewierconego tylnego tunelu, po czym 
zwisł mu 
między nogami, gdzie bezwstydnie dyndał, a na dywan kapały brązowe krople, 
cuchnąc dość 
odrażająco.
— Podobało się jej — ośmielił się powiedzieć.
— Dokładnie to samo powiedziała Letycja o nieodżałowanym Rodericku... — zaczął 
litam.
— I też go zabiła — Lokaj wtrącił swoje trzy grosze, stanąwszy w otwartych 
drzwiach.
— No, panie West, wdepnąłeś, jak to mówiłeś dziś po południu, w gówno, i to 
głęboko — 
litam stłumił złośliwy uśmiech.
— Lokaju — zaprotestował Mark. — Nie weźmiesz chyba serio słów tego diabła... 
transwestyty, ekscentryka, świrusa z kazirodczego związku.
— Wystarczy mi to, co widzę — odparł Lokaj, naśladując palcem w powietrzu 
wahadłowy 
ruch penisa Marka.
— Ty gnoju, zawarliśmy umowę! — krzyknął Mark. litam uniósł dłoń.
— Cisza! — zawołał. — Wiem o waszej umowie. Mogę, cholera, wyglądać na głupca i 
ubierać się nieco niezwyczajnie, może mam szalone pomysły, ale jeśli chodzi o 
oszustwa, to 
wiem prawie o wszystkim, a Lokaj — tu wytknął kciuk na zdecydowanie nieswojo wy-
glądającego służącego — to właśnie wszawy oszust.
litam wkroczył do pokoju i zaczął krążyć wokół łóżka, przyglądając się denatce z 
grymasem 
smutku. Cóż za egzemplarz, pomyślał. Jak będzie po wszystkim, zakonserwuję ją do 
kolekcji 
wuja. Potrząsnął głową i odchrząknął.
— Ahem, stojący tutaj Lokaj jest w trudnej sytuacji. Myśli, że zabił przez 
przypadek Margot, 
przy pomocy domowej roboty urządzenia wybuchowego, skonstruowanego z 
aluminiowego 
garnka. Owo urządzenie nie było przeznaczone dla niej ale dla kogoś innego.
Lokajowi z hałasem opadła szczęka. litam uciszył go gestem dłoni.
— Ta nieszczęśliwa kobieta także wierzyła, że zabiła biednego Rodericka poprzez 
uraz 
czaszki piersią; prawdę mówiąc, chciałem żeby w to uwierzyła, by zagwarantować 
jej 
bezpieczeństwo. Ale ani ona nie zabiła Rodericka, ani Lokaj nie zabił Margot.
Lokaja wprawiło to w osłupienie.
— No to kto?
— On — powiedział litam i ruchem głowy wskazał na Marka Westa. — I przyłapaliśmy 
go na 
tym, jak bardzo starał się zniszczyć dowody... nie wspominając o Letycji.
Mark rozglądał się dookoła jak zwierzę w klatce.
— Odbiło ci. Roderick? Margot?
Robiąc jeden potężny krok, litam znalazł się przy szafie. Z rozmachem otworzył 
ją, po czym 
pochwycił nóż do mięsa.
— A jak to wyjaśnisz?
— To do samoobrony...
— Do samoobrony, i ostrze pokryte rzadką afrykańską trucizną, powodującą śmierć 
w wyniku 
paraliżu układu nerwowego w dwanaście do osiemnastu godzin po zaaplikowaniu...
— To znaczy, że Roderick!... — wykrzyknął Lokaj.
— Roderick został przypadkowo ukłuty przez Margot przy obiedzie wczoraj 
wieczorem, 
właśnie tym nożem. Tak trucizna dostała się do jego krwioobiegu.
— Ale ja nie miałem z tym nic wspólnego! — krzyknął Mark. — Jezu, nawet mnie tam 
nie 
było!
— Rzeczywiście — powiedział litam. — Nie było cię na obiedzie. No, ale gdzie 
byłeś wtedy? 
Byłeś na trzęsawisku i zostawiłeś całe masy śladów wokół miejsca eksplozji.
— Cóż, wędrowałem po okolicy i znalazłem...
— O, kurwa, chciałeś mnie zabić — warknął Lokaj, zapominając kim jest i kim ma 
być. — 
Kazał mi tam iść i szukać ptaków, co jakiś kłusownik upolował...
— I wysadziłoby cię w drobny mak — skończył litam.
— Nie, nie, szukałem Cyntii...
— Raczej chciałeś pozbyć się jej ciała. Coś wam dwojgu się nie układało. Nie ma 
wątpliwości, znajdziemy ją, ukrytą gdzieś tam...
litam, wpatrujący się w ciemne niebo, nagle zwrócił się do Lokaja:
— Widzisz, stary przyjacielu, jesteś teraz bohaterem.
— Tak? — zdziwił się Lokaj.
— Gdyby nie to twoje wszawe gotowanie, wszyscy bylibyśmy sztywni jak deski dziś 
przed 
dziewiątą wieczorem, a ciebie rozsypałoby po mokradle.
— Indyk! — jęknął Lokaj.
— I nóż, który by go kroił — powiedział litam i podniósł dowód. — Każdy z nas 
otrzymałby 
doustnie dawkę tak małą, że niewyczuwalną. Jedyne osoby nieobecne przy obiedzie 
lub nie 
spożywające go to ty, Lokaju i on. — Wskazał palcem na Marka i umilkł, 
delektując się 
swoim triumfem. — Ciebie zwabionoby na trzęsawisko i wysadzonoby w powietrze, o 
ironio, 
twoją własną bombą. Cały plan był do niczego już na samym początku, ale gdyby 
kilka osób 
nie znalazło się w złym miejscu o właściwej porze, lub w dobrym miejscu, ale w 
porze 
niewłaściwej, gdyby nie pewne seksualne.... cóż, dziwactwa, wszystko wyglądałoby 
na 
niesamowity zbieg okoliczności...
— Słuchaj — zaczął Mark. — Ktokolwiek przyjrzałby się temu z zewnątrz, nazwałby 
to 
nieszczęśliwym trafem i w każdym razie... ej, czekaj no, zanim Cyntia zniknęła, 
powiedziała 
że chce coś dostać na dole, coś do zjedzenia, ona... — spojrzał Lokajowi w oczy. 
W roz-
bieganym spojrzeniu Lokaja kryła się wina.
— Ty! — warknął Mark. — Ty! — krzyknął i rzucił się na służącego, który upadł na 
ścianę, 
gdy dorwał się do niego. litam szybko zatrzasnął drzwi. Mark West kątem oka 
zauważył nóż 
do mięsa, który tamten trzymał w dłoni. — O, cholera! — przeklął. Zluzował 
dławiący chwyt 
na szyi Lokaja i przeskoczywszy sztywniejące na łóżku ciało Letycji, rzucił się 
do okna. Lokaj 
padł na podłogę, krztusząc się i rzężąc. litam dziarsko poczynił próbę rug-
bowego chwytu, 
łapiąc znikające spodnie Westa, który prześliznął się jednak ponad parapetem.
— Cholera! — krzyknął litam. — Cholera, cholera, cholera i niech go diabli! — 
wściekał się 
ściskając spodnie i majtki Marka Westa. — A jednak daleko nie uda mu się uciec w 
takim 
stroju. Boże. Samochód. Lokaj... za mną! — litam ucapił go za kark i prawie 
zrzucił ze 
schodów.
litam pchnął frontowe drzwi. Taksówka nadal stała. Wyciągnął rękę.
— Kluczyki! — Lokaj zaczął przeglądać kieszenie marynarki.
Mark West, pozbawiony spodni i spodenek bokserskich, zanurkował w ciemność. 
Dzięki 
Bogu za te workowate spodnie, pomyślał, litam swym chwytem ściągnął przez buty 
do golfa 
jego szare flanelowe spodnie i Mark rąbnął na ziemię pod oknem, jakieś 
piętnaście stóp
niżej.
Noc była bezksiężycowa, czarna jak smoła, ale Mark West ruszył w nią, kulawy na 
jedną 
nogę. Jedną ręką podtrzymywał członka, a drugą macał przestrzeń przed sobą.
Dotarł do płotu, wysokiego do kolan.
— O, Chryste! — wykrzyknął, gdy noga trzasnęła o drewno.
Kulejąc na obie nogi, pokonał przeszkodę i po omacku znalazł szopę. Zbyt jawna 
była to 
kryjówka, za długo nie mógł tu zostać. Lewą nogą natknął się na jakiś metalowy 
przedmiot 
oparty o ścianę. Pomacał i wyczuł stalowe koło, gumę i szprychy.
— Rower! — zawołał bezgłośnie. Pamiętał, że do wsi było cały czas z górki. W 
oponach, 
wydawało się, było dosyć powietrza. Przeniósł go nad płotem. Członka przetkał 
przez dziurki 
w koszuli, tak że wystawał teraz w okolicy pępka. Myśl o drogocennym penisie 
przemielonym w szprychach nie- była zbyt zachęcająca.
To w drogę, pomyślał i wskoczył na siodełko. Ale nie było żadnego siodełka, 
które 
powitałoby jego nagą pupę, a zaledwie zardzewiała rura o przekroju jednego cala.
— Jak to, nie możesz znaleźć? — wrzeszczał litam. — Za co ci płacę?
— Pan mi nie płaci — mruknął Lokaj.
— Nie igraj ze mną. Co z nimi zrobiłeś? Kiedy je ostatnio widziałeś?
Lokaj założył kluczyki na kółko, które było dla niego najważniejsze, to samo, na 
którym 
wisiały klucze do jego dziecięcia, klucze, które zniknęły na mokradłach wraz z 
Cyntią i 
lędźwiorotorem.
— Eee, ee, musiały mi wypaść, jak niosłem Rodericka.
— Zajmę się tym później. Musimy poradzić sobie bez kluczyka. Zrób tam coś z 
drutami, ja o 
tym nie mam pojęcia, tylko nie spieprz...
Śmiertelny okrzyk rozdarł noc, gdy w pośladki Marka wwierciła się zardzewiała 
rura.
— Lokaj, zapuść ten wóz i włącz światła. Zobaczę, co to, u diabła, był za hałas.
Oczy Marka Westa zachodziły łzami, kiedy powoli zdejmował zwieracz z metalowego 
szpikulca. Czy powinien iść do lekarza, może do ginekologa, kiedy wróci do domu, 
zastanawiał się. Jeżeli w ogóle tam dotrze, pomyślał nagle i mocno nadusil na 
pedały, 
ignorując ból i stając ponad ramą.
Pojechał na ukos przez trawnik w kierunku drogi, ale z ukrycia wyłonił się litam 
i chwycił go.
— Lokaj, on jest na rowerze! — zawołał.
Samochód zakaszlał astmatycznie i motor zaczął chodzić.
Mark West wyrzucił prawą pięść wprost w twarz litama. Rozległ się trzask, gdyż 
trafił go 
ponad oko i królewsko-kanadyjsko-konny Ślizgacz padł.
Rower zachwiał się niebezpiecznie, ale Mark zacisnął zęby i trwał w ponurym 
uporze. Wpadł 
na żwirowy podjazd z uczuciem ulgi i w duchu zaczął odmierzać drogę ku azylowi 
wsi.
Taksówka nabrała życia, reflektory zalały mokradła tnąc ciemności, litam dotarł 
do 
samochodu trzymając się za oko.
— Wysiadaj! — wrzasnął na Lokaja. — Ja prowadzę.
— W tych okolicznościach, sir, raczej ja powinienem. To znaczy...
Ale litam go przepchnął i wskoczył za kierownicę. Wrzucił wsteczny bieg z 
przerażającym 
„krrrumch" i wcisnął do końca gaz.
Mark West pedałował wściekle, nachylając rower pod absurdalnymi kątami, byle 
utrzymać go 
tylko na drodze i mknął w dół zbocza, coraz dalej od Findidnann Hali. Zobaczył, 
jak 
reflektory oświetliły niebo, kiedy zaskoczył silnik wozu, ale wkrótce je zgubił, 
zjechawszy w 
wąwóz, gdzie Brian Taylor niegdyś zaintonował swoją pieśń. Coraz szybciej pędził 
po 
wybojach, a nogi wirowały dookoła, aż dłużej nie mogły dorównać tempu pedałów i 
bezużytecznie zwisły. Jednak rower sam już gnał ku wiosce.
Mark nacisnął hamulec. Nie zadziałał. Bloczki już dawno temu przerdzewiały. 
Przed sobą 
zauważył znak: „roboty na drodze", ale nie mógł już się zatrzymać. Spróbował 
ominąć 
najwyższą barierkę...
— Uuuu... kuuuu... — zawył, gdy kierownica trzasnęła o deskę, a on wykonał salto 
w 
powietrzu, po czym wylądował na mokrym betonie, we właśnie budowanej zagrodzie 
dla 
owiec.
Taksówka z rykiem cofała się, pryskając na boki żużlem spod dymiących opon, aż 
litam 
potężnie walnął w kamienną kolumnę przy schodach. Lokaj z przerażeniem zakrył 
twarz.
— Zły bieg, sir! — zawołał.
— Odpierdol się, Lokaj. Pochodzę z rodziny pionierów motoryzacji.
Samochód niczym kangur wskoczył na podjazd, gdy litam odkrył wreszcie pierwszy 
bieg, ale 
zapomniał wcisnąć sprzęgło.
— Zmienić bieg! — krzyknął Lokaj lecąc na szybę.
— Co? — ryknął litam.
— DRUGI BIEG!!!
litam popatrzył na dół i obiema dłońmi pochwycił dźwignię.
— Cholerstwo, zacięło się — zaprotestował, mocując się z drążkiem.
— Kurwa, uwaga na bramę — zaskrzeczał Lokaj, łapiąc swobodną w tej chwili 
kierownicę, 
gdy reflektory oświetliły granitowy słup.
Taksówka prześliznęła się między słupami, uniknąwszy niechybnej kolizji o cale, 
a litamowi 
udało się zmienić bieg na jałowy. Stąd było z górki.
Mark West doszedł do siebie leżąc twarzą w betonie. Słyszał protestujące odgłosy 
silnika, gdy 
reflektory taksówki błądziły po moczarach, rzucafąc do zagrody przedziwne 
cienie.
Wóz przemknął z rykiem. Silnik zawodził na wysokich obrotach, gdyż litam wdusił 
gaz do 
podłogi, ale zrezygnował z włączenia biegu. Mark postanowił pozostać jeszcze 
przez chwilę 
w tej pozycji.
— Hamulec! — krzyknął Lokaj widząc zbliżające się skrzyżowanie.
— Nie działa! — odkrzyknął litam, naciskając kilkakrotnie stopą na sprzęgło. — 
Cholerny 
brytyjski leyland...
Taksówka prawie przekoziołkowała, skręciwszy pod kątem stu osiemdziesięciu 
stopni, a 
piszczące opony wypełniły nocne powietrze smrodem palonej gumy. Wóz stanął na 
środku 
skrzyżowania, a silnik terkotał cichutko. Snopy świateł przebijały się przez 
gęstą mgłę.
W środku Lokaj uwolnił ręczny hamulec z oddechem ulgi. Cały zlany był potem i w 
ciągu 
kilku minut zestarzał się o całe lata.
— Kurde, ale zabawa, co? Muszę częściej wybierać się na przejażdżki. Cholernie 
dobrze się 
spisałeś, Lokaj! Lokaj zajęczał na swym siedzeniu.
— Chyba powinniśmy się tu na chwilę zatrzymać, sir. To skrzyżowanie ma charakter 
strategiczny. Będzie musiał tędy przejeżdżać, jeżeli zdecydował się na drogę. 
Gdzie indziej i 
tak go nie znajdziemy w tej mgle.
Faktycznie, na przedniej szybie utworzyła się cienka warstwa szkockiej mgły. 
Wirowała też w 
świetle reflektorów.
— Bardzo dobrze, Lokaj, zgadzam się. Zostaniemy tutaj aż do świtu, a potem, 
jeśli nie 
będziemy go mieli, wrócimy po śladach i zerkniemy na mokradła. Proponuję ciebie 
na 
pierwszą wartę. Skonany jestem po tej jeździe.
Lokaj spojrzał na zegarek. Była prawie północ.
— Kiedy się zmieniamy?
— Lokaj — upomniał go litam. — Weź się w garść. Pobudka o szóstej trzydzieści, a 
gdybyś 
skombinował jakąś jajecznicę na grzance, to byłbyś kochany chłop. W każdym 
razie, 
dobranoc i powodzenia na polowaniu.
litam prawie natychmiast zaczął chrapać, a brzmiało to zupełnie jakby ktoś 
wciągał przez 
słomkę resztę płynu z pustej puszki. Lokaj podziwiał go, że może tak szybko 
zasnąć. Jego 
ciągle nawiedzały przed snem koszmary.
Bez wstydu są ci arystokraci, pomyślał.					
19 Wschodzi słońce
Pierwszy ranny ptaszek śmignął ponad najwyższą wieżyczką Findidnann Hali z 
daremną 
nadzieją, że ujrzy znaną sobie łysinę i poćwiczy sranie do celu. Właściciel 
łysiny właśnie 
strząsał odrętwienie z kości i poklepał czaszkę obok siebie.
— Przepraszam, sir, pobudka. Jest szósta trzydzieści.
— Wesołych świąt! — wykrzyknął litam, wskoczył na drogę i przybrał pozę 
flaminga. Lokaj 
musiał to znosić każdego ranka.
— A, dzień dobry, Lokaju — przywitał go po chwili litam, jakby przedtem nic nie 
mówił. — 
Nie ma go, co? No, to dobrze, w takim razie pierwszy bieg.
Lokaj wzniósł oczy ku niebu, a samochód rzucił się pod górę. Jechali skokami do 
przodu.
— Tam, sir, tam jest, przy znaku „roboty drogowe", po lewej. Lokaj podniecony 
wskazał na 
poskręcane rury, czyli rower ogrodnika.
litam odnalazł pedał hamulca i taksówka stanęła z piskiem.
— Nie ma czasu do stracenia, Lokaj. Musi być ranny, nie mógł uciec daleko... — 
Drepcząc na 
szpilkach, litam skierował się do wznoszonego budynku.
— Tutaj, sir, proszę spojrzeć. — Lokaj zajrzał już do jednego z betonowych 
koryt. To był 
Mark West, a raczej tam leżał, gdy spadł z roweru. — Cóż za, kurwa, okropne 
zejście — 
zamruczał Lokaj przewracając oczami.
litam dotarł na miejsce bez tchu.
— Według mnie, cholernie ironiczne — skomentował ogarnąwszy wzrokiem ciało.
Poprzedniego wieczoru Mark West padł twarzą w tężejący beton. Każda upływająca 
sekunda 
pieczętowała jego los.
Przez cały wieczór, gdy ziąb schładzał jego członki, on walczył, ciągnął, rzucał 
się, walił 
pięściami, aż je pokrwawił, ale pierwsze siedem cali jego penisa twardo trzymał 
beton, więc 
Mark nie mógł uciec.
— Śmierć — zauważył litam — przez nieskromne obnażenie. Lekcja dla nas 
wszystkich. Oj, 
jak to ludzie mówią? „Poty dzban wodę nosi póki mu się ucho nie urwie". Prawda 
to, Lokaj 
— litam rzucił słudze znaczące spojrzenie. — Oj, prawda.
Wrócili do samochodu. litam upierał się przy prowadzeniu, więc Lokaj z niechęcią 
uruchomił 
mu silnik. Wóz niepewnie wziął pierwszy zakręt, rycząc na pełnym gazie na 
pierwszym biegu.
— Lokaj, zmienić już bieg? — dopytywał się litam.
— Proszę wpierw położyć nogę na tym — Lokaj wskazał sprzęgło — a potem nacisnąć.
— Teraz puścić sprzęgło — powiedział Lokaj, ledwie słyszalny poprzez ryk motoru.
Wóz wystrzelił jak rakieta, gdy zawodzący silnik został nagle sprzężony ze 
skrzynią biegów.
— Chryste, Lokaj, jedziemy prawie dwadzieścia pięć mil na godzinę — litam 
mocował się z 
kierownicą. Zacisnął mocno dłonie, by pokonać następny zakręt, ale droga okazała 
się za 
wąska, jak na dwa pojazdy, bowiem litam potrzebował na wykręcenie szerokości 
przy-
najmniej półtorej ciężarówki.
— Opuścić statek! — wrzasnął, gdy samochód pogalopował wrzosowiskiem i zarył 
nosem w 
rowie; a silnik syczał i puszczał parę.
— To ci się, kurwa udało — rozległa się skarga Lokaja w ciszy roztrzaskanej 
kabiny.
— To twoje cholerne wskazówki — odciął się litam. — Będziemy musieli zrobić 
sobie 
spacerek. — Wygramolił się niezdarnie z pogiętego nadwozia i wdrapał na drogę.
— Chryste, Lokaj, chodź tu i patrz — zawołał nagle, a oczy wbite miał w sam 
środek 
asfaltowej nawierzchni.
— Jezu — jęknął Lokaj. — Co... co to za kurwa? — krzyknął przeciągle.
— To — stwierdził ponuro litam — to jest ciśnieniowa mina samochodowa armii 
brytyjskiej i 
święcie wierzę, że była przeznaczona dla nas.
Na środku drogi leżał metalowy talerz o średnicy dwunastu cali.
— Ktoś to musiał położyć wczoraj w nocy, jak przejechaliśmy — zamruczał Lokaj, 
poważnie 
przejęty teraz swym losem.
— Słuszna racja — rozległ się przed nimi szorstki głos. — Ja to zrobiłem.
litam i Lokaj podnieśli głowy. Pułkownik lotnictwa ubrany w mundur polowy 
trzymał w 
rękach naładowaną strzelbę, kaliber dwanaście. Stał na nasypie w przepisowej 
pozycji 
„spocznij", to znaczy, stopy rozstawione miał w odstępie dwunastu cali.
— Wy dwaj jesteście najbardziej odrażającymi stworzeniami jakie widziałem na 
oczy. I nie 
tylko, ponadto jesteś głupi nie do uwierzenia — szydził z litama. — Ty naprawdę 
myślałeś, że 
rozmawiasz z puddingiem śliwkowym, w dodatku członkiem sił specjalnych? 
Słyszałeś 
kiedyś o brzuchomówstwie?
— Więc kto to był? — zapytał litam.
— Tajny agent? Mistrz przebrania i mistyfikacji? Twórca dzikich ptaków 
sterowanych 
radiem... cholernie idiotyczny pomysł zresztą, moim zdaniem.
— A mówiłem — syknął Lokaj.
— Zamknij się! — zaryczał litam i kopnął go.
— Tajny agent? — kontynuował pułkownik, zbliżając się ku nim i kierując w nich 
strzelbę. 
— Truciciel, nożownik, infiltrujący zmarłych przodków, rżnący amerykańskie 
dziwki, 
zastawiający pułapki na garbusów, ekspert kung-fu o trójpalczastych stopach, 
drzewny upiór...
— Co drzewny? — mruknął Lokaj.
— To znaczy, że lubi się przebierać za drzewa.
— Tak, TO JA! — zaryczał Symes-Grosz. — Ja jestem tym wszystkim i jeszcze 
wysadziłbym 
ten wóz, gdybyście wy dwaj, pajace, potrafili utrzymać samochód na drodze przy 
dwudziestu 
pięciu milach na godzinę. Więc teraz muszę wykonać robotę osobiście.
Odbezpieczył broń.
— Co on chce zrobić? — zadrżał przerażony Lokaj.
— Będziecie mieli wypadek — obwieścił Symes-Grosz. — Wasz wóz właśnie 
roztrzaskał się 
w rowie i zapalił się, a wy razem z nim. Ślicznie i czysto, nie?
— Nigdy ci się to nie uda — sprowokował litam.
— Już mi się udało — mruknął Symes-Grosz. — Patrzcie.
Wsunął kciuki pod podbródek i litam z przerażeniem zobaczył, jak skóra zaczęła 
mu schodzić 
z twarzy paskami, aż całe oblicze pułkownika lotnictwa, Billa Symesa-Grosza, 
zeszło 
pajęczyną gumia-stego plastiku i sztucznych włosów.
— To ty! — wykrzyknął przerażony litam.
— We własnej osobie, staruszku, ten sam. Cała nieprzyjemność po twojej stronie.
— Cholera jasna — eksplodował Lokaj. — To pański sobowtór, lordzie.
— Mój półsobowtór, dla ścisłości — mruknął litam.
— Obaj macie rację. Mogę przedstawić się twemu słudze. Ferdynand Alfonso 
Ślizgacz, do 
usług. — Obrzucił ich butnym spojrzeniem. Lokaj pomyślał, że brodę ma jeszcze 
cieńszą od 
litama.
— Myślałeś, że nie żyję, co? Plotka rodzinna głosiła, że sprzedano mnie jako 
niewolnika do 
Afryki po tym, jak wydałem pieniądze wuja na dziwki i hazard. Ty lepiej się nie 
spisałeś, co, 
staruszku? Kompletnie zrujnowany, ani grosza przy dupie i jeszcze wymyśliłeś ten 
idiotyczny 
plan, żeby trochę zarobić.
— Zawrzyjmy układ — zaczął litam. — Mogę przymknąć oczy na ten drobny 
incydent...
— JA powiem, jaki jest układ, mój drogi pół-bracie — przerwał ostro Alfonso. — 
Wsiądziesz 
do wozu, gdzie śliczniutko spalisz się, aż będziesz nie do rozpoznania. A ja 
pójdę sobie 
mieszkać do twojego domu podając się za ciebie. Jak twój lokaj słusznie 
zauważył, jestem w 
stanie tego dokonać, przy takim podobieństwie.
— Ciągle będziesz bez pieniędzy! — krzyknął litam. — Domu sprzedać nie możesz, 
bo 
bałagan w papierach. A zresztą, sam już próbowałem i nikt go nie chce, sypie 
się, więc i tak 
jesteś w punkcie wyjścia.
— O nie, kochany braciszku — zasyczał Alfonso. — Znalazłem mapę wskazującą 
miejsce 
ukrycia słynnego skarbu Dubl'une, dokładnie sześć stóp pod spiżarnią Lokaja, 
więc moje 
kłopoty finansowe będą tymczasowe... A teraz, do wozu! — Znacząco machnął 
strzelbą.
— A jak nie pójdziemy? — mężnie stawił się litam. — Wtedy będziesz musiał nas 
zastrzelić, 
a to łatwo wyjdzie przy oględzinach.
— Nigdy się nie poddajesz? Bardzo dobrze. No to inaczej to ujmę. Zaczerpnął 
głęboko 
porannego powietrza i głośno odetchnął.
— Lokaj zwędził coś i zwiewa, ale ty byłeś za głupi, żeby to przeboleć, więc ja 
go kropnę 
najpierw, a potem tobie przykurwię. Wsadzę was obu do wozu, zapalę, wrzucę 
strzelbę. Jak ci 
się to podoba? Kłótnia, czy wypadek? Próba uprowadzenia, czy kłótnia między 
pedałami? — 
splunął. — Nie masz opinii najprzyzwoitszej osoby na świecie, najdroższy 
braciszku, a ten 
ubiór zawsze będzie świadczyć, że jesteś świrem na tle dupy.
Lokaj ruszył w stronę samochodu.
— Oszalałeś? — krzyknął litam. — Lepiej dać się zastrzelić niż spłonąć żywcem...
— To może go zranię — uśmiechnął się krzywo Alfonso. Lokaj otworzył drzwiczki i 
usiadł w 
samochodzie z rezygnacją. Alfonso zrobił krok w kierunku litama.
— Wiesz, że byłem w Legii Cudzoziemskiej? — rzucił od niechcenia. — Jak się nie 
ruszysz, 
to wpierw ci oczy wydłubię. — Zrobił następny krok.
Ledźwiorotor pracował zawzięcie już od wielu godzin, mrucząc i prawie dochodząc, 
tryskając 
galonami smrodliwej, śluzowatej wody po trzęsawisku, aż jej zapasy wyczerpały 
się i 
maszyna zapadła w mechaniczny odpowiednik snu po spółkowaniu.
Jej obwody jednakże czuwały, zaprogramowane niezmiennie na „szukaj" i 
„penetruj". Jednak 
nawet owca nie znalazła się dość blisko, by uruchomić stadium wzniesienia.
Tymczasem tego ranka sprawa przedstawiała się odmiennie, a elektryczne bzykanie 
wewnętrznych motorów powinno było podpowiedzieć nieświadomemu obserwatorowi, że 
będzie to romans jednostronny. Kiedy smakowity kąsek przeszedł obok, obwód 
nastawiający 
trzon zareagował. Gąsienice powoli i bezgłośnie wycofały działo z wysuszonego 
strumienia i 
potoczyły się po trzęsawisku na pozycję zero.
Alfonso skrzywił twarz z odrazą.
— Ohyda! — oskarżał. — Moi ludzie pozbędą się takich jak wy na dobre — dodał i 
zacisnął 
pięść, wpatrując się z pogardą w litama, który niewzruszenie stał na skraju 
drogi.
Ledźwiorotor wynurzył się z ukrycia i ruszył w drogę. Poruszał się z maksymalną 
prędkością 
trzydziestu mil na godzinę, a udawało mu się to o wiele lepiej niż lordowi 
litamowi. Celował 
w tyłek o kształcie spadochronu, odziany w drelich. Należało dobrać właściwy kąt 
i prędkość, 
aby pękł materiał. I wtargnęła stal gumą zwieńczonego potwora wprost w odbyt 
ofiary. 
Wcisnęła się z mocą w bardzo muskularne pośladki madę in Legia Cudzoziemska.
W ostatniej sekundzie Alfonso usłyszał wysoki ton silników. Odwrócił głowę i 
szczęka mu 
opadła.
— Co to za kurwa... — ale więcej nic nie powiedział, gdyż ledźwiorotor uderzył 
go z pełną 
siłą i tępym „flap". Spodnie pękły, a wkrótce po nich pękł też jego delikatny, 
sflaczały 
zwieracz.
Alfonso wyrzucił ręce ku niebu, a jego ciało całe podskoczyło, nadziane na 
koniec 
rozpędzonego pitola. Nogami kręcił młynka śmierci i pędził do przodu z 
szybkością 
trzydziestu mil na godzinę.
litam dał nurka na przednie siedzenie samochodu.
— Co to za kurestwo, Lokaj? — zapytał. Lokaj schował się pod deską rozdzielczą.
— Cóż, sir, to taki mój mały wynalazek, który... KERCZUM!!!
Ziemią wstrząsnęła eksplozja, asfalt, piach i kamienie wzleciały na pięćdziesiąt 
stóp w górę. 
Lokaj zamilkł.
litam ostrożnie wytknął głowę. Łoskot wybuchu ucichł, a ostatnie drobiny ziemi 
uderzyły o 
dach wozu.
— Nie ma go, Lokaj — wyszeptał pełen zdziwienia. Niepewnie, potykając się, 
dotarł do 
miejsca, w którym ledźwiorotor wjechał na minę z prędkością trzydziestu mil na 
godzinę, cały 
czas zawzięcie trykając Alfonso.
Ledźwiorotor przestał istnieć.
Nie było też śladu Alfonso. Tylko wielka krwawa dziura.			
20. Wieści zza świata
— Na własnej bombie, Lokaj. A nie mówiłem? Przez przypadek, zmyślne urządzonko, 
ten 
twój lędźwiorotor, wydostało nas z paskudnego położenia. Jak wszystko się 
skończy, to ci 
pozwolę zrobić następnego. Może da nam trochę rozrywki.
— Jeżeli mogę, sir, ja... — zaczai Lokaj.
— Zamknij się i kop! — rozkazał litam.
litam siedział w kuchni przed wejściem do spiżarni, na szezlongu zaciągniętym tu 
przez 
Lokaja. W srebrnym wiadrze obok leżała otwarta butelka szampana, wypełniona ze 
skąpstwa 
wodą z kranu.
— Już wkrótce będziesz pił prawdziwy, co, Lokaj? — chichotał litam.
— Tak, sir.
Lokaj zszedł już na głębokość sześciu stóp pod podłogę spiżarni, a kopał już od 
kilku godzin 
kilofem, łopatą i gołymi rękoma. Pot ściekał mu strumieniami po plecach i 
piersiach, a on 
dalej mozolił się w dławiącym gorącu i wilgoci małej spiżarni.
— Mam, sir! — wykrzyknął nagle, gdy kilof trafił na drewno, litam zeskoczył z 
kanapy, a 
Lokaj mocował się z kufrem ze starodawnego statku, by uwolnić go z jego mogiły.
— Hej... ho... i... siup... — stękał i ciągnął za mosiężne kółko przymocowane z 
jednej strony.
— Na miłość boską, ostrożnie — piszczał litam. Lokaj odetchnął z ulgą.
— Mam, sir. — Kufer leżał w dole, jednym końcem do góry.
— Rozwal tę sakramencką skrzynię — litam machał rękami jak maniak.
Lokaj zamachnął się kilofem na zardzewiałą kłódkę, raz, drugi. Potem zahaczył o 
gnijącą 
deskę. Wyrwał zamek z drewna, które rozpruszyło się, tworząc wilgotną mgiełkę po 
tylu 
latach spędzonych w grobie.
litam wściekle przecierał monokl i chuchał na niego co chwilę.
— Szybko, szybko! Otwieraj, głupcze! — dyszał zdesperowany. Wieko wreszcie 
zostało 
uniesione. Na dnie leżała mała koperta. Lokaj i litam zamarli w milczącym 
osłupieniu. Po 
chwili Lokaj nerwowo odchrząknął i pochylił się po papier.
— To chyba na tyle, sir — powiedział i podniósł list.
litam chwycił kopertę i rozerwał. Sekundę później zaskrzeczał rozżalony i cisnął 
butelką po 
szampanie o ścianę, gdzie rozbiła się na kawałki. Pobiegł na górę kuchennymi 
schodami 
miotając przekleństwa.
List leżał na kamiennej posadzce, tam, gdzie go upuścił. Lokaj sięgnął po niego 
ze swej dziury 
i przeczytał słowa napisane ołówkiem na kawałku papieru ze szkolnego zeszytu, 
pośpiesznie 
przedartym na pół.
Do tego, kto znajdzie. Winny jestem tobie skarb. Możesz zaskarżyć moich 
potomków. 
Serdeczności.
Wujek
— Stary skurwiel — wymamrotał Lokaj.
Lord litam milczał przez prawie dwadzieścia cztery godziny. Siedział w swym 
ulubionym 
wiktoriańskim fotelu z wysokim oparciem. Wypadł mu monokl, ale nie założył go. 
Twarz 
miał szarą jak kamień, oddech płytki. Siedział tak od dwudziestu czterech godzin 
i nawet 
furgonetka dostawcza nie wywołała u niego zmarszczenia nosa, czy choć mrugnięcia 
powieką.
Lokaj otworzył drzwi i zdziwił się, widząc jak podjeżdża opancerzony ford 
transit, jak 
wysiada z niego strażnik w mundurze i hełmie, otwiera tylne drzwi i wyjmuje 
torbę uszytą z 
wielu warstw materiału.
— Trochę tu na górze jesteście odcięci, co? — rozległ się szorstki szkocki 
akcent. Twarz 
strażnika chroniła gruba akrylowa przyłbica. — Tu podpisać. — Podał Lokajowi 
kartkę, którą 
ten podpisał, nawet nie patrząc na papier. Oczu nie mógł oderwać od przesyłki.
— Proszę bardzo, sir — powiedział radośnie strażnik. — Do widzenia. — Odwrócił 
się i 
spokojnym krokiem udał się do furgonetki, która wkrótce zniknęla za wzgórzem.
Lokaj otworzył torbę. Wewnątrz znajdowała się koperta lotnicza ostemplowana w 
USA, z 
napisem: „Ścisie, tajne. Wyłącznie do rąk lorda Ślizgacza".
Lokaja zaczęło ogarniać podniecenie. Odwrócił się, by pójść na górę, ale to, co 
zobaczył, 
sparaliżowało go.
Postać pokryta była szlamem, usta zasysały i bąblowały ekskrementami i błotem, 
które oblepiały 
całe ciało. Z ran na stopach ciekła krew. Z rozpostartymi rękami, stawiała 
niepewne kroki w kie-
runku Lokaja.
Służący wydał skrzek przerażenia i wbiegł do pracowni litama ryglując za sobą 
drzwi. Rzucił 
litamowi kopertę na kolana.
— Na dole jest potwór, zombi — dyszał.
litam zignorował go i powoli, pokonując ból, otworzył kopertę, jakby we śnie. 
Rozdziawił usta i 
zamknął je, przeczytawszy kilka pierwszych linijek.
Szanowny lordzie Ślizgaczu,
Stosownie do ustaleń naszego zjazdu odbytego latem tego roku iv Los Angeles, mam 
wielką 
przyjemność potwierdzić wybór pańskiej osoby na Delegata Łącznikowego 
Towarzystwa 
Ewangelicznego Jim-my'ego Gada na teren Zjednoczonego Królestwa.
Załączam dla pana dwa bilety powrotne do Los Angeles, gdzie będzie pan 
uczestniczył w naszej 
pierwszej Konferencji Międzynarodowej oraz Spotkaniu Modlitewnym, jako osobisty 
gość Wieleb-
nego Jimmy'ego Gada.
Nie muszę nadmieniać, iż ta konferencja jest dla nas wszystkich niezmiernie 
ważna i lukratywna.
Uściski i woda święcona Łączy nas wiara
Szklistopatia Tugość Osobista Asystentka Wielebnego Gada
P.S. Będę w pokoju 415.
litam powoli odłożył list. Ogień inspiracji ogarniał komorę silnikową jego 
mózgu.
— Lokaj — zaczął, a na jego twarz wypełzł wielki uśmiech. — JA — mówił coraz 
głośniej — 
JESTEM, KURWA, MISJONARZEM!
Wstał, wyrzucając ramiona w powietrze, w wyniku czego zrzucił pobliski wazon.
— Telewizyjny ewangelizm, Lokaj, pierwszorzędnie. Mój Boże, wiesz, ile to forsy? 
To właśnie 
miał na myśli Alfonso, gdy mówił, że jego ludzie sobie z takimi poradzą. Ten 
idiota dał się 
nawrócić jakimś zgrzybiałym świrom z telewizji! Pewnie im chciał dać ten 
cholerny dom i 
wszystko — przebiegły umysł litama nabierał rozpędu.
— Pakuj rzeczy, Lokaj, i to zaraz. Lecimy do Los Angeles, litam szarpnął drzwi, 
zanim Lokaj 
zdążył zaprotestować.
— Proszę, nie, sir...
Teraz dla odmiany litam zamarł na miejscu. Przyjrzał się uważnie istocie, która 
podążyła na górę 
za Lokajem: podartej, postrzępionej i szlamiastej. Nagle litam zaśmiał się 
urywanie i minął owo 
zjawisko w drodze na parter.
— Dzień dobry, Cyntio! — zawołał.
— To było najlepsze rżnięcie w moim życiu, draniu — zaskrzeczała.
— Oj, nie — odparł Lokaj.
— Dwa dni w strumieniu i oddychanie przez indyka to jednak nie zabawa dla mnie, 
więc jak 
chcesz kontynuować znajomość, to zamierzam wprowadzić kilka zmian...
Lokaj podniósł krzyk, gdy Cyntia złapała go za spodnie i przycisnęła pokrytą 
kałem twarz do jego 
krocza. Jej dłonie rwały guziki rozporka, a usta przyjęły kształt rury od 
odkurzacza.
W drzwiach pojawiła się głowa litama.
— Jeszcze nie spakowany? — zapytał wesoło.
— Ratunku! — krzyknął jedzony mężczyzna.
— Niepotrzebna ci pomoc, staruszku — odparł beztrosko litam.
— Co mam zrobić? — skrzeczał Lokaj, wznosząc oczy do sufitu, kiedy Cyntia wzięła 
w usta 
sflaczały napletek.
— Przyjmij pozycję, chłopie — zaśmiał się litam.
— Jaką?
— Pozycję misjonarza, oczywiście. Lord litam zatrzasnął drzwi.			
	
Spis treści
Część IKŁOPOT
1. Stworzenie bestiidoskonałej ................ 11
2. Tajnyagent ......................... 16
3. Wynalazek Lokaja ...................... 21
4. Ubitaśmietanka ....................... 26
5. Zaprzyjaźniona para ..................... 30
6. Jedzenie, .cudowne jedzenie ................. 35
Część IIROZWIĄZANIE
7. Powitanie ........................... 41
8. Droga do Findidnann .................... 50
9. Radość z...małżeństwa ................... 56
Część IIINAJLEPSZE PLANY
10. Panieński bieg ........................ 65
11. Podano do stołu ....................... 73
12. Stuki w nocy ......................... 80
13. Pora ruszyć w drogę ..................... 87
Część IV AKCJA ZAGĘSZCZA SIĘ
14. Śniadanie ........................... 97
15. Zabawa .'.....................'...... 104
16. Morderstwo najbardziej piersiowe ............. 113
Część VOSTATECZNE ROZWIĄZANIE
17. Śledztwo lorda litama .................... 121
18. Ucieczka ........................... 127
19. Wschodzi słońce ....................... 134
20. Wieścizzaświata ...................... 140
Pierwsza powieść Bruce Dickinsona, „Przygody lorda Ślizgacza" 
osiągnęła niebywałe powodzenie, szczególnie w Wielkiej Brytanii. 
Entuzjastyczne recenzje uznały ją za nadzwyczajną i określiły debiut 
pisarski Dickinsona jako znaczące wydarzenie literackie (The New 
Musical Express, The Evening Standard). Nie brakowało jednak 
głosów, że jest to rzecz ,,ohydna i krańcowo obsceniczna".
Bruce Dickinson poszedł „za ciosem" i oto w Wielkiej Brytanii ukazała 
się
POZYCJA MISJONARSKA
kolejny tom przygód lorda Ślizgacza, tym razem w Stanach 
Zjednoczonych. Ślizgacz, w towarzystwie swojego wiernego lokaja, 
podróżuje po Kalifornii w przebraniu... duchownego!
Już wkrótce nakładem DW REBIS.