Mariusz Czylok

Korky

Rozdział pierwszy
Lawina nieszczęść jaka spadła na moją głowę, ruszyła ze szczytu góry dokładnie w 
tym samym dniu, w którym przeprowadziłem wśród swoich wyznawców śledztwo w 
sprawie zaginięcia mojej ulubionej książki. Od rana tego feralnego dnia 
zbierałem ludzi ze swojej sekty i przepuszczałem przez filtr, czyli innymi 
słowy: oskarżałem ich i czekałem na rezultat przesłuchania. W sumie z tym mogli 
żyć gdyby tylko nie bolała mnie głowa; ale niestety... Poprzedniego dnia 
odwiedziłem w piwnicy swojego więźnia, który zaprosił mnie na małe tete-a-tete 
zakrapiane obficie alkoholem. Gorycz - tak nazywał się mój więzień, w co wątpię 
aby było jego prawdziwym imieniem - miał mocną głowę, czy co tam innego. 
Przetrzymał mnie i z tego co wiem czuł się dzisiaj świetnie, o czym powiedział  
mi Aldo po porannym patrolu w piwnicy. Gorycz chciał urwać mu nogę, a to 
świadczyło, że czuł się rzeczywiście bardzo dobrze. Co prawda - nadal był moim 
więźniem, ale miał satysfakcję, że wciągnął mnie w pijaństwo. Zabrałem z jego 
celi kielich, jako pamiątkę po naszej kolejnej rozmowie i zawarciu po raz 
kolejny zawieszenia broni. Trzymałem teraz ów kielich - aktualnie wypełniony 
wodą  gaszącą straszne pragnienie - w prawej dłoni, stojąc na progu w otwartych 
drzwiach swojego domu. Patrzyłem na twarze kobiet i mężczyzn z mojej sekty, 
którzy powoli wchodzili do domu. Każda osoba zanim weszła do środka przystawała 
przede mną, padała do mych stóp i całowała w duży palec prawej stopy. Specjalnie 
z togo powodu nigdy nie ubieram skarpet. Następnie wierny udawał się na kolanach 
do mieszkania. Gdy ostatni członek sekty znalazł się w środku zamknąłem drzwi i 
odstawiłem kielich Goryczy na szafkę w przedpokoju. Była to dzisiaj piąta grupa 
wyznawców, którym kazałem zjawić się na audiencji ze swoim panem. Każda z grup 
liczyła dwadzieścia osób. Postanowiłem sobie, że ta grupa będzie ostatnią w dniu 
dzisiejszym. Miałem jeszcze wieczorem małą robótkę w piwnicy. Musiałem zakopać 
członka swojej sekty, który zszedł jakieś trzy godziny temu, najpierw do 
piwnicy, a potem z tego świata - to drugie zejście nastąpiło przy mojej znacznej 
pomocy. Wszedłem do pokoju i dwadzieścia osób uderzyło czołem o podłogę. 
- Witaj o panie! - ryknęli równocześnie.
- Spokój mi tu! - wrzasnąłem. 
Wszyscy pozostali w pozycji, która wskazywała na ich najwyższy szacunek dla 
swego pana i przywódcy, czyli dla mnie. Czoła przylegały do parkietu. Zupełna 
cisza zaległa w pokoju. 
- Rozkazałem wam przyjść tutaj - zacząłem swoją przemowę w identyczny sposób jak 
do pozostałych grup z którymi miałem dzisiaj wątpliwą przyjemność spotkać się. - 
I zjawiliście się nie mając innego wyjścia. Kochać i szanować swego pana, tak 
was nauczyłem i tak ma zawsze być. Tak jest dobrze i niech zawsze tak będzie. 
Nie toleruję odstępstw od tych norm, które nakazałem wam stosować. Kara za brak 
posłuszeństwa jest w naszej sekcie tylko jedna: śmierć. Czy to jasne?
- O tak panie, jasne! -  ryknęli jednym głosem.
- Spokój mi tu! Zebrałem  was w celu wyjaśnienia bardzo ważnej sprawy. Ważnej 
dla mnie oczywiście, a nie dla was. Ktoś z was wkroczył na bardzo niebezpieczną 
drogę. Drogę kradzieży. Ktoś okazał się na tyle bezczelny i głupi, że popełnił 
czyn za który ponieść musi karę. - Zawiesiłem głos chcąc dodać aktualnej 
sytuacji trochę dramatyzmu. Nawet nieźle to wyszło. - Kto z was ludzie - 
ciągnąłem po chwili milczenia - pozwolił aby opętał go szatan. Kto z was ukradł 
z mego domu cenną dla mnie rzecz? Ten kto to uczynił wie dobrze o czym mówię, ci 
którzy są niewinni mogą się tylko domyślać. Dla uniknięcia niejasności powiem 
wam, że chodzi o ulubioną książkę waszego pana, wielką epopeję budowlaną pod 
tytułem "Przeminęło z wiadrem". Ktoś ją ukradł. Nalegam aby złodziej oddał mi to 
co zabrał. Teraz. Obiecuję, że kara nie będzie straszna. - Oczywiście kłamałem. 
Jak zwykle.
Usłyszałem za sobą szelest cichych kroków. Ktoś schodził z piętra. Wyszedłem z 
pokoju popatrzeć kogo to diabli noszą po mieszkaniu.
- Nie śpisz? - spytałem Drongi, która znosiła z piętra duży karton wypełniony po 
brzegi gazetami oraz kolorowymi ulotkami propagującymi działalność sekty 
"Deszczowy świt". Dronga, jak na wiedźmę przystało, wyglądała potwornie. 
Mieszkała ze mną od zawsze, a od miesiąca sprawowała funkcję Naczelnej Baby Jagi 
na ziemi. Spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
- Co ma znaczyć to pytanie? Przecież jest już późne popołudnie i nie śpię od 
rana.
- No tak, zapomniałem. Jestem zmęczony, cały dzień pracuję.
- To twoje? -  wskazała na karton.
- Oczywiście, że tak - na samej górze leżała książka - "Przeminęło z wiadrem". - 
A to co?
- Znalazłam to wciśnięte głęboko pod twoje łóżko. Nie po raz pierwszy zdarza 
się, że nie rozumiem twojego postępowania. Zabieraj to - wcisnęła mi karton do 
rąk, zrobiła w tył zwrot i ruszyła w stronę schodów. Na trzecim stopniu 
zatrzymała się i spojrzała na mnie. - Mam jeszcze jedną małą uwagę - 
powiedziała.
- Tak?
- Wczoraj zaniosłeś wszystkie kwiaty, które otrzymałeś od tych wariatów, których 
nazywasz swoimi wyznawcami, do swojej sypialni.
- Zgadza się. Czy źle zrobiłem?
- Wiem, że się zgadza. Przecież mówię o tym. To w końcu twoje kwiaty,  więc rób 
sobie z nimi co chcesz. Więc te kwiaty... wszystkie, które wczoraj były jeszcze 
przepięknie kwitnącymi okazami flory naszego świata...
- Streszczaj się! - warknąłem. - Nie mam czasu stać tutaj i czekać aż skończysz.
- ...zwiędły. Tyle razy już mówiłam ci abyś nie spał z otwartymi ustami. Dobrze 
wiesz, że nikt i nic nie może przez dłuższy okres czasu oddychać tym samym 
powietrzem co ty!
No tak... "Przeminęło z  wiadrem" znalazło się samo. To znaczy  - nie tak 
zupełnie samo, zostało odnalezione przez Drongę. Ale w takim razie to całe 
śledztwo, które przeprowadzam wśród swoich wiernych, pozbawione jest sensu. Nikt 
nie był na tyle bezczelny aby ukradł książkę z mojego domu. Cały dzień pracy 
poszedł na marne. Przychodzą czasami takie dni, kiedy wszystko co dotykam 
rozpada się jak zamek z piasku zniszczony przez morskie fale W takim dniu 
najlepiej odłożyć na bok wszystkie plany. Lepiej odejść na bok i przeczekać te 
chwile, ale i  tak istnieje wówczas niebezpieczeństwo, że stojąc gdzieś tam na 
uboczu oberwiemy kamieniem w głowę.
Wróciłem do pokoju zostawiając książkę na szafce w przedpokoju. Po drodze 
połknąłem małą kolorową tabletkę. Przeczuwałem nadchodzący atak. Zgromadzeni 
wierni nadal znajdowali się w pozycji przyjętej na początku spotkania ze swoim 
panem. Patrzyłem przez chwilę na ich okrągłe plecy, a potem przemówiłem:  
- Już wiem... - znaczyło to dużo, a równocześnie nic nie znaczyło. Cisza, jaka 
panowała w pokoju stała się jeszcze głębsza.
Przeszedłem wolno pomiędzy wiernymi i zatrzymałem się nad zasuszonym starym 
człowiekiem. Kopnąłem go w żebra. Jęknął cichutko. Zbyt cicho... Chciałem aby 
zrobił to głośniej.
- Boli? - zapytałem kozła ofiarnego.
- Tak - odparł, co zaowocowało dwoma kolejnymi celnymi kopnięciami w brzuch.
- Mnie też boli dziadku - powiedziałem klękając obok niego i złapałem go za 
włosy. Szarpnąłem jego głowę w górę i spojrzałem w twarz mężczyzny. Ujrzałem 
strach w jego szarych oczach.
- Dlaczego ukradłeś coś co należy do mnie? Do twego pana.
- Nic nie ukradłem - jęczał. Mówił prawdę. Przecież wiem o tym.
- Nie kłam - uderzył jego głową o parkiet i wyprostowałem się gwałtownie. - 
Wynosić się stąd!!!
Poderwali się na kolana i ruszyli do wyjścia. Ze strachu?
- Ty zostajesz - postawiłem bosą stopę na karku starego człowieka, widząc iż ma 
zamiar skorzystać z okazji i uciec stąd. - Musimy porozmawiać. W cztery oczy.
Pokój opustoszał. Zostałem sam na sam ze starym człowiekiem. Zdjąłem stopę z 
jego karku i pomogłem mu powstać z podłogi. Usiadł na fotelu do którego go 
doprowadziłem i spojrzał na mnie zdziwiony tym nagłym okazaniem miłosierdzia, 
które emanowało dziś ode mnie. Nie wiedziałem co jest grane. Nie miałem zamiaru 
wyjaśniać aktualnej sytuacji. Zauważyłem już wcześniej brak zębów u staruszka, 
dlatego przyniosłem z kuchni paczkę sucharków.  Nadszedł czas na troszeczkę 
sadyzmu. Podałem dziadkowi paczkę sucharków i uśmiechnąłem się. Do dziadka 
oczywiście, nie do sucharków. 
- Nie odmówisz chyba? - spytałem, a on patrzył na mnie nie wiedząc co powinien 
zrobić.
- Jedz - zachęciłem go. 
Staruszek odłożył sucharek na stół i padł do mych stóp prosząc o litość. W tym 
samym momencie w drzwiach pokoju ukazała się Dronga. 
- Zakończ te głupoty i zobacz co się dzieje z Najlepszym Przyjacielem - 
powiedziała. -  Nie pobiera wody. Nie wiem...
- Dobrze, już idę. - kopnąłem raz jeszcze staruszka i wyszedłem z pokoju. - 
Zawołaj Aldo i powiedz mu, żeby wyprowadził faceta do ogrodu - wydałem polecenie 
Drondze. 
- Do ogrodu? - spytała.
- Powtórz mu to dokładnie tak jak powiedziałem. - Aldo zrozumie. To dobry 
chłopiec. Zrozumie co chcę aby zrobić. Zaprowadzi dziadka do ogrodu, da mu w łeb 
i zakopie pod krzaczkiem. 
Poszedłem do łazienki i włączyłem wtyczkę od Najlepszego Przyjaciela do 
kontaktu. Rutynowa robota. Zawsze to samo. Teraz Najlepszy Przyjaciel musi 
działać.
Wracając na parter minąłem się na schodach z Drongą. Pilnowałem swoich rąk aby 
nie złapały jej za szyję. Uważałem też na nogi aby jej nie kopnęły.
- I co? - spytała. 
- To zależy o co pytasz. 
- Działa? 
- Gdzie i dlaczego teraz?
- Najlepszy Przyjaciel pobiera wodę. Mówiłem że musi działać?
Wróciłem do pokoju. Staruszka nie było. Musiałem odpocząć. Miałem ciężki dzień.
Rozdział drugi
W domu panowała cisza. Dronga pogrążona była we śnie. Nic w tym dziwnego; 
dochodziła pierwsza w nocy. Pan domu, najmądrzejszy człowiek w okolicy, Wielki 
Guru sekty Deszczowy Świt - idol małego miasteczka zagubionego na mapie świata 
jeszcze nie spał. Właśnie przypomniałem sobie, że mam jedną ważną rzecz do 
zrobienia zanim rzucę swoją twarz na poduszkę i pobiegnę po drogach krainy 
Morfeusza, czy też innego boga snów. W piwnicy znajdował się trup, którego 
musiałem jeszcze dzisiejszej nocy zakopać. Jak mogłem o tym zapomnieć? I 
dlaczego Aldo nie przypomniał mi o tym? Zapakowałem do kieszeni kilka granatów i 
wyszedłem z domu zachowując ciszę. Nie chciałem budzić Drongi.
Reflektory umieszczone na dachu budynku oświetlały teren posesji. Ogrodzenie 
było pod napięciem o czym informowała mnie czerwona dioda pulsująca na ścianie 
budynku obok dzwonka do drzwi. Za bramą tłum ludzi należących do mojej sekty 
oczekiwał aż pojawię się przed nimi. Wiedzieli, że o tej porze muszą zachowywać 
się cicho aby nie zbudzić drzemiącego we mnie zła. 
Aldo pojawił się obok mnie natychmiast. Cichutko, tak jakby był duchem, a nie 
człowiekiem. Nie zdziwiło mnie to wcale. Pochodził z Sycylii i zatrudniałem go 
dlatego, że był najlepszym ochroniarzem jakiego znałem. Potrzebowałem dobrego 
strażnika, a on był najlepszy. Niski, przystojny Włoch był znakomity. Potrafił 
posługiwać się każdą zabawką przeznaczoną do robienia krzywdy bliźniemu.
- Zapomniałem panu przypomnieć o... no wie pan...
- Tak, wiem Aldo. Idę właśnie do piwnicy ale najpierw chciałem zobaczyć czy nie 
miałeś problemów z tym starym człowiekiem.
- Żadnych. Jak zwykle. jeżeli idzie pan do piwnicy niech pan uważa na Mięcho, 
szefie. Ostatnim razem gdy byłem w piwnicy urwał mi kawałek nogawki. Strasznie 
agresywne paskudztwo. A... i jeszcze jedno... - Aldo zawiesił głos. 
- Tak?
- Musimy mieć nowy cmentarz. pana ogród jest już przepełniony. Jeszcze czterech, 
pięciu truposzy i finito.  Nie będzie gdzie ich chować. Poza tym był tu znowu 
ten glina z którym pan ostatnio rozmawiał. Wypytywał o pana wśród fanów ale nie 
podszedł do mnie. Stałem tutaj i czekałem na jego ruch. 
- Dasz sobie z nim radę? - spytałem patrząc na oświetlone przez potężne 
reflektory otoczenie domu. Myślałem zupełnie o czymś innym. Zryty ogród nie 
przedstawiał miłego widoku. Trudno. Gdzieś trzeba chować umarłych.
- Bez problemu szefie. Może pan o nim zapomnieć.
Chciałbym w to wierzyć .
- Jeszcze jedno Aldo.
- Tak?
- Kury...
- Kury? Obawiam się, że nie rozumiem...
- Musisz kopać głębsze doły. Groby muszą być głębsze... Dzisiaj rano jedna z kur 
wygrzebała z ziemi stare kości.
- Znowu? Wie pan co ja bym zrobił z tymi kurami? Dobra kura to taka kura, która 
jest już martwa i leży na talerzu. Oczywiście upieczona. Najlepiej na soli...
Pokiwałem głową i poszedłem do piwnicy. Aldo to dobry chłopak, ale strasznie 
nudny...
Rozdział trzeci
Piwnica zawsze była wilgotna. Zszedłem do niej po cichu. Jak duch. Chciałem 
zaskoczyć Mięcho, ale bezskutecznie... Gorycz vel Mięcho, mój osobisty więzień, 
nie poniósł po wczorajszej libacji jakichkolwiek strat. nadal był czujny i 
bardzo agresywny. Wroga istota rzuciła się na kraty, które odgradzały stwora od 
wolności, a mnie od bezpośredniego kontaktu z tym kosmicznym odpadem. Od 
czterech tygodni ten niezidentyfikowany przybysz z gwiazd był moim więźniem. Od 
trzech dni wiedziałem jak się nazywa - Gorycz. Wyglądał jak średniej wielkości 
kawałek gnijącego mięsa i tak też cuchnął. Należał do jednego z najbardziej 
agresywnych gatunków istot, które poznałem w ciągu swojego żywota. Początkowo 
sądziłem, że jest to prymitywna forma życia. Jednakże kiedy Mięcho odezwał się 
pewnego dnia budując logiczne zdania, zrozumiałem, że popełniłem błąd. Mięcho - 
jak samo twierdzi - przybyło z Gwiazd, co mogło oznaczać wszystko. Czasami, 
kiedy schodziłem do piwnicy Mięcho wciągało mnie w dyskusje na temat egzystencji 
człowieka. Prowadziliśmy długie rozmowy, aż do dnia kiedy powstała pomiędzy nami 
ogromna przepaść, spowodowana różnicą zdań. Stwór nie akceptował istnienia 
człowieka, jako istoty rozumnej. Jako gatunku.  Mięcho nie przyjmowało moich 
argumentów i od razu stało się bardzo agresywne. koniec dyskusji, pozostała 
tylko walka. Chce tak, niech będzie. Czasami tylko, tak jak wczoraj, dochodziło 
do zawieszenia broni. 
Przeszedłem obok celi Mięcha. Krótki korytarz doprowadził mnie do drewnianych 
drzwi. Otworzyłem je. Cichutko skrzypnęły. Wszedłem do dużego pomieszczenia. 
Trzy słabe żarówki oświetlały wnętrze piwnicy. Ubita łopatą ziemia przykrywała 
kilkadziesiąt ofiar o których wiedziało tylko dwoje ludzi: ja i Aldo. 
Denat  - moja ostatnia ofiara - leżał na środku pomieszczenia. Podszedłem do 
trupa zabierając po drodze opartą o ścianę łopatę.
Mężczyzna był już stary gdy umarł. Miał ponad osiemdziesiąt lat i najwyższy był 
już czas aby podążył drogą śmierci. Był to, do dnia swojej śmierci oczywiście, 
najstarszy członek sekty, którego zatłukłem deską za głośne zamykanie drzwi. 
Trzaskania drzwiami nie dało się staruszkowi wyperswadować. Tłumaczyłem, 
prosiłem i nalegałem. Potem groziłem... Nic nie pomogło. Musiał trzaskać 
zamykając drzwi. Po prostu inaczej nie potrafił. Musiał i tyle. Nie rozumiał do 
czego służy klamka. Po kolejnym trzaśnięciu drzwiami nie wytrzymałem. Straciłem 
cierpliwość i... teraz trzeba było go pochować. Tak jak już wielu innych 
wcześniej.
Wbiłem łopatę w ziemię i zacząłem kopać.
- Czy mogę liczyć na to, że taki dobry człowiek jak pan, da mi troszeczkę 
pieniędzy na chleb? 
To że nie krzyknąłem można zawdzięczać tylko mojej zimnej krwi i opanowaniu. 
Obejrzałem się w stronę z której dobiegał głos. Uczyniłem to powoli, bardzo 
powoli. Mały staruszek stał w kącie piwnicy i patrzył na mnie. Miał na sobie 
flanelową koszulę w czarno-czerwoną kratę i sztruksowe czarne spodnie. Nie mógł 
przejść obok mnie. Nie miał prawa stać teraz tam gdzie stał. Musiał już tutaj 
być w chwili kiedy wszedłem do pomieszczenia. nie zauważyłem go. Zamrugałem. Coś 
wpadło mi do oka. Zamknąłem oczy i otworzyłem je po chwili. Spojrzałem raz 
jeszcze na staruszka. Nie było go. Przed chwilą stał w rogu pomieszczenia, a 
teraz nikogo tam nie było. Śnię na jawie. Jestem przemęczony. Zbyt dużo 
poświęcam czasu na działalność w sekcie i brak snu daje znać o sobie. Ale nie 
może być inaczej, gdy jestem Wielkim Guru i muszę nad wszystkim panować.
Wyrzucałem ziemię na bok pogłębiając dziurę w ziemi. Zajęło mi to jakieś 
dziesięć minut, aż wreszcie otwór w ziemi był tak duży aby zmieścił się tam cały 
nieboszczyk. Odłożyłem łopatę na bok i zrzuciłem ciało do wykopanego grobu. 
Upadł na twarz. Ręka opadła na klatkę piersiową. Ciężkie miał życie biedaczek i 
szkoda, że nie potrafił ciszej zamykać drzwi. Splunąłem do grobu, na wszelki 
wypadek przyłożyłem dodatkowo dziadkowi łopatą w potylicę i zakopałem dziurę 
ukrywając po raz kolejny swoją zbrodnię. Ubiłem ziemię na świeżym grobie i 
odstawiłem łopatę ponownie pod ścianę. Obrzuciłem piwnicę długim i uważnym 
spojrzeniem. nic. Pusto. Nie ma staruszka i chyba nigdy go tutaj nie było. 
Podszedłem do miejsca gdzie stał stary człowiek i przyjrzałem się ziemi. Brak 
śladów. Musiał zostawić odcisk buta na miękkiej ziemi, a jednak nie zrobił tego. 
Wszystko wskazuje na to, iż staruszek to tylko przewidzenie. Jednakże zanim 
zamknąłem za sobą drzwi, rzuciłem jeszcze jedno spojrzenie na piwnicę.
- I co? - usłyszałem wracając. 
Spojrzałem na Mięcho. Stało w kącie bez żadnych oznak życia, ale wiedziałem, że 
chce porozmawiać. Zawsze tak się zachowywał. 
- Jesteś zadowolony?
Wzruszyłem ramionami mimo woli. Skąd mam wiedzieć? Chyba tak.
- Kolejny trup, kolejna ofiara. Czy ty kochasz ludzi?
- Nie zastanawiałem się nad tym.
- Nigdy? Musiałeś. Przecież nie robisz tego co robisz tylko dlatego, że musisz. 
- Może tak właśnie jest?
- Moim zdaniem nie. Musi być jakiś inny powód twojego zbrodniczego procederu. 
Nie powiesz mi, że zabijasz ludzi bo to lubisz.
- Ale ja to... może nie tak,  nie  przeszkadza mi to. Nic nie czuję kiedy 
pozbawiam kogoś życia. jeżeli kogoś zabijam to widocznie na to zasłużył.
- Kim ty jesteś, że przyjmujesz rolę Boga i decydujesz o życiu i śmierci innych 
ludzi. Też jesteś człowiekiem. 
- Jak to możliwe, aby ktoś taki jak ty, nie wiadomo kto, wypowiadał się na temat 
ludzi. Owszem, jestem człowiekiem, ale pochodzę z innego wymiaru. Znalazłem się 
tutaj, w tym czasie jakieś trzydzieści lat temu i jestem. Żyję. Walczę ze złem.
- Jeżeli na świecie istnieje zło i dobro to ty na pewno nie stoisz po stronie 
dobra. może masz rację mówiąc, że walczysz ze złem sam będąc czymś złym. Toczysz 
walkę ze sobą. To dobrze. Walcz. Ty jesteś chory, Korky. Bardzo chory, tak jak i 
ten twój ochroniarz. Szkoda tylko Drongi. To dobra czarownica. Brzydka i ohydna, 
ale jest dobra w tym co robi. Nikt tak dobrze nie udaje czajnika jak ona. W 
końcu ją też zabijesz. 
- To się nigdy nie stanie.
- Może nie. Ale nie dałbym głowy za to.
- Głowy? jakiej głowy? Jesteś kupą gnijącego mięsa.
Stwór rzucił się na kraty chcąc dorwać się do mojego gardła. Odsunąłem się 
troszeczkę na bok.
- Ty kochasz tylko samego siebie, Korky. Inni ludzie nic dla ciebie nie znaczą.
Rozdział czwarty
Czy na pewno jestem człowiekiem? Czy fakt, że zabiję drugiego człowieka robi ze 
mnie potwora w ludzkiej skórze? Może rzeczywiści coś ze mną jest nie tak. Ludzie 
przecież mnie uwielbiają, jestem ich bogiem. Codziennie tłum ludzi rzuca w mój 
dom kwiatami. Pragną abym chodził po płatkach kwiatów, specjalnie odrywają kolce 
róż aby ich idol nie skaleczył się biorąc kwiat do ręki. To iż co jakiś czas 
pojawi się niewierny w tym tłumie jest jak najbardziej normalne i muszę na to w 
jakiś sposób reagował. Może robię to zbyt brutalnie eliminując niewiernego ze 
społeczeństwa.
- Co się panu stało? Miał pan problemy z Mięchem? - zapytał Aldo gdy znalazłem 
się ponownie przed domem po wyjściu z piwnicy. Zastanawiałem się przez chwilę 
czy powiedzieć Aldo o starym człowieku z piwnicy. Nie. Może to tylko majak? Tak, 
na pewno. To musi być właśnie przewidzenie. Jestem po prostu zmęczony.
- Bóg nas widzi Aldo, wie co robimy - spojrzałem na tłum ludzi. - A wy tam! - 
wrzasnąłem w stronę tłumu. - Wracać do domów, dosyć tego uwielbiania! 
- Proszę pana! - krzyknął ktoś zza ogrodzenia. - Pozwól nam wylizać sobie stopy.
- Zastrzelić go? - spytał Aldo z nadzieją w głosie.
- Zostaw go. Chce dobrze. - Stałem i patrzyłem na tłum, który oczekiwał na 
dalsze moje słowa. Najbliżej płotu stała młoda kobieta. Emanowało z jej twarzy 
uczucie bezgranicznego oddania dla Wielkiego Guru, czyli dla mnie. Ruszyłem 
swoim umysłem w jej kierunku. Myśl pomknęła błyskawicznie pokonując odległość 
jaka dzieliła nas od siebie. Przeniknęła przez skórę i kości czaszki kobiety. 
Trafiła w pustkę i zatrzymała się. Szukała jakiegokolwiek śladu, który mógłby 
świadczyć o inteligencji. Zero. Brak myślenia. Wycofałem szybko z tej pustki 
swój umysł i powróciłem do siebie. Uśmiechnąłem się do kobiety. Było to moim 
zdaniem najlepsze rozwiązanie.
- Aldo?
- Tak szefie?
- Zanieś tej kobiecie trochę amfetaminy - podałem mu małe zawiniątko z prochami, 
a potem patrzyłem na ochroniarza gdy podążał w stronę ogrodzenia. Przerzucił 
przez siatkę amfetaminkę i zawrócił na pięcie. Kobieta złapała w locie 
zawiniątko i momentalnie rozpakowała je.
- Wynoście się - szepnąłem. - Mam was dosyć.
Stałem tam jeszcze przez moment i obserwowałem tłum. Wreszcie znudzony okręciłem 
się na pięcie i wróciłem do domu.
Rozdział piąty
Zamknąłem za sobą drzwi i skierowałem swoje kroki w stronę sypialni, gdy nagle 
stwierdziłem, że coś tutaj nie pasuje. Coś tutaj się nie zgadza. Tylko co? 
Meble? Dywan? Obcy stwór stojący na środku pokoju? Telewizor? Fotele?
Obcy stwór?
Co robi tutaj obcy stwór? 
- A ty tutaj czego? - spytałem grzecznie ciężko zdziwiony obecnością obcej 
istoty w pokoju. 
Czarny, mały stworek poruszający się na kaczych łapach pokręcił głową. Czułki na 
głowie zafalowały i stworek przemówił: - Stojem i patrzem na ciebie. Nazywasz 
się Korky, co nie?
- To nie jest istotne jak ja się nazywam. Istotniejsze jest to kim ty jesteś i 
jak się tutaj dostałeś.
- Powiem ci nawet po co tutaj przybyłem, ale najpierw przedstawiem się, co nie? 
Nazywam się - i tutaj nastąpiła seria dźwięków, które przypominały odgłosy jakie 
wydaje żołądek, mający kłopoty z trawieniem - i przybywam z planety o dźwięcznej 
nazwie - w tym miejscu powtórzyła się seria niezrozumiałych dźwięków.
- No to ładne kwiatki.
- Słucham?
- Nic. Nic takiego. Mów dalej.
- Przybyłem tutaj wykorzystując zasadę załamania czasu i przestrzeni. Na naszej 
planecie każdy to potrafi.
- Ale dlaczego ja? Dlaczego przybyłeś tutaj?
- Bendem mówił dalej, co nie? Nazywasz się Kory, co nie?
- Owszem.
- No więc wszystko się zgadza. Twoje nazwisko zostało wpisane w Księdze 
Przeznaczenia obok Głodu, Śmierci, Zarazy i Wojny.
- Pozwolisz, że usiądę?
- Chciałem ci to już wcześniej zaproponować.
Usiedliśmy na fotelach i przez chwilę bez słowa patrzyłem na przybysza.
- Chcesz mi powiedzieć, że coś ci dolega?
- Korky, twoje imię figuruje obok imion Wielkiej Czwórki w Księdze 
Przeznaczenia. Twoja przyszłość jest tam zapisana pogrubionym drukiem. To co tam 
jest napisane teoretycznie musi się wydarzyć. Ale nie wszystkim podoba się taka 
kolej rzeczy i chcemy to zmienić . Kluczem do tego wszystkiego jesteś ty. 
Przybyłem tutaj po to, aby coś ci zaproponować. Aby o coś cię prosić. Jeżeli 
wyrazisz swoją aprobatę na mój plan, to zmienisz przyszłość. Nie tylko swojom, 
ale również mojom i mojej planety, co nie?
- Chwileczkę, nie tak szybko. Czegoś tutaj nie rozumiem. Chyba nie pójdę dzisiaj 
spać. Chcesz coś do picia?
- Alkoholu raczej nie, ale filiżanki kawy nie odmówiem, jeżeli mogem prosić, 
oczywiście...
Rozdział szósty
Filiżanka kawy nie wystarczyła. Obcy wypił trzy dzbanki kawy zanim doszedł do 
końca swojej opowieści. 
- Wielka Czwórka - mówił przybysz - to nikt inny jak Jeźdźcy Apokalipsy. 
Nastąpił u nich w ostatnich dniach pewien drobny konflikt interesów. Nadszedł 
czas aby w niektórych światach przeprowadzić totalny remanent i poukładać 
wszystko od nowa. Ich Szef tak czyni od czasu do czasu. Do tego celu 
wykorzystuje właśnie Jeźdźców. Tydzień temu w rozkładzie zajęć Jeźdźców było 
przeprowadzenie zagłady na planecie Aarco. Zaraz potem miała zostać zniszczona 
moja planeta. Nic nie wyszło z tych planów, gdyż Głód został sam na sam z 
problemem przeprowadzenia Apokalipsy. Pozostała trójka stwierdziła, że czas na 
odpoczynek i pojechały kobiety na urlop porzucając swoje obowiązki.
- Kobiety?!
- Śmierć, Zaraza i Wojna, Korky. O nich mówią. Grają teraz w brydża na twojej 
planecie. Konkretniej rzecz ujmując znajdują się teraz na Gran Kanalia.
- Chciałeś powiedzieć: Gran Canaria - wtrąciłem. 
- Jeżeli mówię Gran Kanalia, to tak właśnie jest, a nie inaczej, co nie? Wiem co 
mówię i nie mylem się. Dokooptowały sobie czwartego do brydża i nikt nie może 
zmusić ich do tego aby wróciły do pracy. Brydż wciągnął je tak bardzo, że 
zapomniały zupełnie o światach. Głód nalega aby powróciły do pracy bo to już 
czas na to. Zaległości są coraz większe, a czas jak już wspomniałem, ucieka. 
Wiesz jak to jest z kobietami... Nigdy nie wiesz co im uderzy do głowy. 
Pokiwałem głową. Tak, ja wiem jak to jest, ale skąd ON może o tym wiedzieć?
- To chyba dobrze, że Apokalipsa została odroczona? Nie rozumiem czym się 
martwisz.
- Poczekaj chwilę. Skończem i zrozumiesz, co nie? Głód musiał w jakiś sposób 
ratować sytuację i zastąpił swoje koleżanki kimś innym. Zaangażował do pomocy 
człowieka. Mieszkańca trzeciej planety od Słońca w US, dodam aby sytuacja była 
dla ciebie jasna. Ten człowiek musi zastąpić urlopowiczów. I robi to za 
dwadzieścia dolarów tygodniowo.
- Tylko jeden człowiek? W jaki sposób jeden człowiek może przeprowadzić 
Apokalipsę. Jeden człowiek?
- Na razie... Głód jeszcze coś planuje, ale jeszcze nie wiem co. W każdym razie 
pewne jest, że tym jedynym zwerbowanym przez Głód człowiekiem jesteś ty, 
Korky... Co nie?
- Odnoszę przykre wrażenie, że czegoś tutaj nie rozumiem. Nie po raz pierwszy, 
dodam na marginesie. Musiałeś cos tutaj poprzestawiać. Używasz złych czasów. 
Mówisz w czasie przeszłym, tak jakby to już się stało, a przecież to wszystko co 
mówisz ma się dopiero wydarzyć. A może ja śpię?
- Jeżeli chcesz się przekonać o tym czy śpisz to mogem cię uszczypnąć.
- Trzymaj swój ryj z daleka ode mnie, dobrze? Za chwilę się obudzę zaparzę 
dobrej kawy i rozpocznie się kolejny piękny dzień...
- Jednak cię uszczypnem. A co do tego kolejnego pięknego dnia, to życzem ci aby 
tak się stało. Mogem prosić o jeszcze jednom filiżankę tego czarnego świństwa?
Rozdział siódmy
Kiedy zadzwonił telefon pomyślałem, że nie jest to odpowiednia pora aby do kogoś 
dzwonić. Zresztą nie jest to też odpowiednia pora aby przychodzić do kogoś z 
wizytą, a jednak miałem gościa. Pora dnia lub nocy jak widać nie miała tutaj 
jakiegokolwiek znaczenia.
- Tak słucham - rzuciłem do słuchawki te dwa miłe słowa. Patrzyłem ze 
zdziwieniem, coraz wyraźniej malującym się w moich pięknych oczach, na pusty 
pokój. Mój nocny gość poszedł sobie. Obcy stwór wyparował z mieszkania.
- Pan Korky? - usłyszałem znany mi głos. Nie potrafiłem go tylko przypisać 
odpowiedniej twarzy. Skinąłem głową. Próbowałem poskładać to wszystko co się 
wokół mnie działo w całość. Dopiero po chwili, gdy cisza w słuchawce trwała już 
wieczność zorientowałem się, że mój rozmówca nie mógł widzieć skinięcia.
- Tak. Korky, słucham.
- Czy będzie pan tak dobry i poświęci dla mnie troszeczkę pieniędzy. Potrzebuję 
na chleb i...
Staruszek z piwnicy. Kolejny majak. Muszę być bardzo zmęczony. 
- Słuchaj pan... - przerywany sygnał świadczył o tym, że rozmówca odłożył 
słuchawkę. Odwiesiłem słuchawkę i zaraz potem telefon zadzwonił ponownie.
- Niech mnie pan posłucha, nie wiem kim...
- To ja mówiem do ciebie - tym razem nie był to staruszek, lecz obca istota, 
która jeszcze przed chwilą była  w moim pokoju. - Przepraszam, ale musiałem tak 
szybko wyjść i to bez pożegnania. Nie było ani chwili do stracenia. Czujem, że 
Głód jest już w drodze do ciebie, Korky.
- Czujesz? Co to znaczy?
- I tak nie zrozumiesz, więc nie bendem tłumaczył. W każdym razie posłuchaj mnie 
teraz uważnie Korky. Kiedy Głód zaproponuje ci układ w sprawie Apokalipsy, wyraź 
zgodę na wszystko. Idź z nim. Dostań się do jego twierdzy. Pobaw się trochę w 
Jamesa Bonda. Ukradnij plany Apokalipsy, zobacz co się da zrobić aby zmienić to 
co ma się stać. To co według wielu jest nie do zmienienia. Uratuj nas 
wszystkich, Korky. Jesteśmy z tobom - odłożył słuchawkę. No tak... są ze mną... 
No jasne... Po prostu rewelacja.
Rozdział ósmy
Potrzebowałem pilnie snu. Odpoczynku. Zmęczenie dawało znać o sobie. Byłem 
wyczerpany. Nic więc dziwnego, że nie dotarłem do sypialni lecz runąłem nagle na 
fotel i zanim zamknąłem oczy już spałem.
Miałem dziwny sen. Wszystko rozgrywało się w pokoju gdzie moje kształtne ciało 
leżało na fotelu pogrążone we śnie. Na środku pokoju pojawił się nagle człowiek, 
na oko pięćdziesięcioletni. Miał na sobie stary, prawie całkiem zniszczony, 
czarny garnitur. W rękach trzymał pogrzebacz. Na twarzy mężczyzny gościł 
cyniczny uśmieszek, który nie wróżył nic dobrego. Mężczyzna wyciągnął przed 
siebie rękę uzbrojoną w pogrzebacz i poczułem bolesne uderzenie w łokieć. Moje 
ciało leżące na fotelu nie obudziło się, więc mężczyzna uderzył raz jeszcze. Tym 
razem efekt był wyraźny, obudziłem się.
Stałem na środku pokoju. Sam. Nikogo poza mną tutaj nie było. Rozcierałem 
stłuczony łokieć. Musiałem uderzyć się podczas snu. Nie wierzyłem w to co 
zaczynało się dziać. Coś niejasnego rozgrywało się wokół mnie ze mną w roli 
głównej, co wcale mnie nie cieszyło.
- Co jest? - rzuciłem do pustego pomieszczenia, które milczało. Spojrzałem na 
zegar wiszący na ścianie. Pięć minut... spałem tylko pięć minut. Co za dziwny 
sen. Bez sensu. 
W tej chwili ktoś zapukał do drzwi. Powoli ruszyłem w tamtym kierunku nadal 
rozcierając łokieć. 
Otworzyłem drzwi. Na progu stał staruszek, którego widziałem już tej nocy w 
piwnicy, a troszeczkę później rozmawiałem z nim przez telefon. 
- Czy dostanę od pana... - urwał w połowie zdania, gdyż wyciągnąłem w jego 
stronę prawą rękę zamierzając złapać go za koszulę. Ręka przeszyła powietrze, a 
staruszka nie złapałem. Nie było go. Ani na zewnątrz, ani w mieszkaniu. Przepadł 
bez śladu. Biała kura, która najwidoczniej nie trafiła na noc do kurnika, spała 
obok drzwi. Całe to zamieszanie ze staruszkiem w roli głównej wybiło ją ze snu. 
Popatrzyła na mnie spojrzeniem, które powoduje zwykle wylew krwi do mózgu i 
zaczęła  coś tam pod dziobem narzekać. Miałem ochotę  skręcić jej kark, tak 
byłem wściekły, ale jednak... wspaniałomyślnie darowałem jej życie. Chociaż... 
Przez moment zastanawiałem się czy kopnąć ją, czy też nie. Dałem jej jednak 
spokój. Niech sobie biedaczka dalej śpi. 
Zamknąłem drzwi zdziwiony tym, że Aldo nie zareagował na obecność obcego na 
posesji. Mam oczywiście na myśli staruszka, nie kurę. Zawróciłem do pokoju i 
stanąłem w miejscu. Nie byłem w stanie zrobić kroku z wrażenia. Na wprost mnie 
stał mężczyzna, którego widziałem we śnie. Cyniczny uśmieszek nie zniknął z 
twarzy obcego. Pogrzebacz aż po rękojeść zatopiony był w ciele mojego 
ochroniarza. Aldo zginął próbując mnie ochronić przed obcym. Wyjaśniła się 
zagadka dlaczego Aldo nie zjawił się przed chwilą przy drzwiach. Nie mógł. Nie 
był w stanie obronić mnie gdy w plecach tkwił pogrzebacz. Aldo był martwy.
Mężczyzna rzucił Aldo na podłogę. Sycylijczyk upadł uderzając czołem w dywan. 
Nie mogło to mu już bardziej zaszkodzić. Napastnik nadepnął na plecy Aldo prawą 
stopą i szarpnął pogrzebaczem w górę. Zakrwawione narzędzie mordu znowu gotowe 
było do zabijania. Morderca czekał. Nie wątpiłem, że mężczyzna zna się na 
rzeczy. Ktoś kto pozbawił Aldo życia nie mógł  grać w drugiej lidze. Ten ktoś 
należał do światowej czołówki.
- Wejdź do pokoju, siadaj i czekaj - powiedział grobowym głosem. - Żadnych 
pytań, dodam jeszcze.
Przeszedłem powoli do pokoju i usiadłem na fotelu. Zaczynałem coraz mniej spraw 
rozumieć. Było tego zbyt dużo, a nie miałem sił aby się dziwić. Coś się działo 
wokół mnie... Coś dziwnego. Faktycznie - nie codziennie spotyka się obce istoty 
z kosmosu. Nie codziennie zabijają mi ochroniarza.
- Na co mam czekać? - zapytałem agresywnie gdy mężczyzna z pogrzebaczem znalazł 
się w pokoju.
- Zamknij się. Bez pytań, powtarzam.
- Może napijemy się kawy?
Mężczyzna znalazł się błyskawicznie obok mnie i spojrzałem z bliska na 
ociekający krwią pogrzebacz. Jeden ruch nadgarstkiem wykonany przez obcego i 
pozbędę się oka. Co prawda mam dwoje oczu, ale wolałbym zachować jedno i 
drugie... Milczałem. Pomysł z kawą nie był dobry. Lepiej milczeć.
- Kawa może zaczekać - szepnąłem. Obcy nie wybił mi oka. Zrozumiałem... 
czekaliśmy na kogoś.
Rozdział dziewiąty
Gość na którego czekaliśmy zjawił się dwie minuty później i od razu wiedziałem, 
że to jest właśnie on. Głód. Facio zapowiedziany przez przybysza z kosmosu. 
Faktycznie wyglądał jak zdechlak. 
Głód miał na sobie szarą szmatę, która była na niego troszeczkę zbyt duża. Mała 
wychudzona główka Głodu ukryta była pod kapturem, który rzucał cień na twarz 
Jednego z Wielkiej Czwórki. Oblicze Głodu stanowiło połączenie nienawiści i 
smutku. Ubarwione było dwoma perełkami w postaci czarnych i groźnych zarazem 
oczu. Te dwie czarne dziury na wskroś przeszywały moją postać. Bez słowa usiadł 
na drugim fotelu. Nie popatrzył nawet na swojego sługę lecz poruszył zasuszonymi 
palcami i morderca Aldo rozwiał się jak dym. Zostaliśmy sami. Nie odzywałem się 
czekając na reakcję z jego strony. Obserwował mnie. Penetrował  wzrokiem moje 
ciało, prześwietlał mózg i szukał czegoś więcej. Słabych punktów? Coś chyba 
znalazł, gdyż jego pierwsze słowa trochę mnie zaskoczyły jak również utwierdziły 
że jest to przeciwnik z którym muszę się liczyć.
- Deszczowy Świt? - głos brzmiał przyjemnie dla ucha. Cichy i słaby. Można było 
go porównać do wietrzyku dmuchającego w ciepły letni poranek.
- To moja sekta - odparłem zupełnie niepotrzebnie.
Wiedział o tym. On był ponad tym wszystkim. Pan i władca na swoim obszarze. Był 
kimś, z kim nawet ja, Wielki Guru, nie miałem żadnych szans. A może być inaczej? 
Może miałem jednak jakąś szansę?
- Wiem o tym - parsknął słabo Głód. - Wiesz kim jestem?
Skinąłem głową.
- Widzisz mały pyłku na wietrze, istoto ziemska, zwykły śmiertelniku, przybywam 
tu do ciebie aby dać ci dwa wyjścia z tej ciężkiej sytuacji w jakiej się nagle 
znalazłeś. Daję ci prawo wyboru gdyż muszę zareagować na to co czynisz żyjąc 
tutaj na ziemi.
- A co ja takiego robię?
- Nie bądź dzieckiem, Korky. Rozmawiajmy poważnie. Jesteś inteligentny, więc nie 
widzę powodu aby tłumaczyć ci wszystkie niejasności. To co powiedziałem i co 
powiem jest ci znane, a moja propozycja rozwiązania twojego problemu będzie dla 
ciebie korzystna. Nie widzę tutaj żadnego powodu dla którego miałbyś mi 
przerywać. Myśl tylko człowieku.
Przerwał na moment zostawiając mi trochę czasu na przetrawienie informacji. 
- Z reguły nie działam w pojedynkę - ciągnął Głód swoje przemówienie. - O czym 
dobrze wiesz, jeżeli wiesz kim jestem. W ostatnim czasie jednakże, zaszły pewne 
drobne nieporozumienia pomiędzy mną, a pozostałymi członkami spółki. Powiem 
tylko krótko: w obecnej chwili moje wspólniczki odpoczywają i nie zamierzają 
powrócić do pełnienia swoich obowiązków. Pozostałem sam na placu boju, jeżeli 
mogę tak to określić i muszę ciągnąć tę robotę sam. Zdajesz sobie sprawę ile to 
pracy i wysiłku wymaga?
- No... wiem ile pracy i wysiłku wkładam w prowadzenie sekty. Ty też masz na 
pewno ciężko. 
- No właśnie. I dlatego tutaj jestem. Potrzebuję twojej pomocy. Mój Szef spisał 
cię już na straty ze względu na prowadzony przez ciebie proceder i decyzję o 
dalszym życiu niejakiego Korky`ego pozostawił mnie. Nie będę ukrywał, że bardzo 
się z tego faktu cieszę. Może tego nie widać... ale tak jest. Rozmawiałem ze 
swoim Szefem przed chwilą i potwierdził mi, że nadajesz się do naszych celów.  
Rozmawiał już z tobą i po tej rozmowie stwierdził, że mogę sam decydować o twoim 
życiu... i śmierci oczywiście też...
Nie przypominałem sobie jakiegokolwiek Szefa z którym miałbym w ostatnim czasie 
rozmawiać. Może coś umknęło mi w życiu? Czyżbym coś istotnego przeoczył? 
- Wiem, wiem. Zaraz powiesz mi pewnie, że jest wiele innych ludzi, którzy są 
gorsi od ciebie.  Może masz rację, ale nie o to tutaj w tej chwili chodzi. Nie 
mogę dłużej czekać, potrzebuję kogoś już teraz, dzisiaj, natychmiast. Dlatego 
wybrałem ciebie, ale jest tak jak już powiedziałem: masz wyjście, a konkretnie 
dwa.
O... coś nowego, pomyślałem.
Zamilkł. Bawiła go ta chwila napięcia.
- Chcesz usłyszeć jakie to wyjścia? - zapytał.
Wzruszyłem ramionami co nie miało nic wspólnego z tym, że dokładnie w tej samej 
chwili zadzwonił telefon.
Rozdział dziesiąty
Nie tak wyobrażałem sobie Jeźdźca. Na pewno nie jako kogoś kto jest słaby i 
chuderlawy. Szukający pomocy wśród ludzi Głód?
Jeździec poruszył palcami i pojawił się obok niego mężczyzna z pogrzebaczem. 
- Odbierz telefon - polecił Głód. Mężczyzna wyszedł z pokoju. Kiedy wrócił 
wskazał pogrzebaczem w moim kierunku.
- To do niego - stwierdził. 
- Kto? - spytał Głód.
- Nie zrozumiałem - ewidentnie kłamał, co wprowadziło mnie w zdumienie. Do tej 
pory myślałem, że sługa Głodu jest oddany swemu panu. Destrukcja wśród Jeźdźców 
musiała jednak zajść nieco dalej. Skąd wiedziałem, że kłamie? Byłem Guru... 
wiedziałem. Intuicja kobieca... to chyba to...
Sługa kłamał w tak prymitywny sposób, że nie można było zrobić tego gorzej. 
Kiwał głową do Głodu i pogrzebaczem kreślił w powietrzu tajemne znaki. Chciał 
przekazać swojemu panu w dyskretny sposób jakąś informację. Jaką? O co chodzi?
- Idź - wydał mi polecenie.
Wyszedłem do przedpokoju gdzie od zawsze wisi na ścianie telefon. Sługa i 
pogrzebacz poszli za mną. Facet oparł się o ścianę i patrzył na mnie bawiąc się 
pogrzebaczem. Podniosłem słuchawkę.
- Tak?
- Przepraszam, że panu przeszkadzam, ale chciałem pana uprzejmie zapytać, czy...
- Panie!!! - wrzasnąłem do słuchawki. - Kim pan jest? Dam panu te pieniądze na 
chleb, ale niech mi pan...
Stary człowiek nie czekał aż dokończę zdanie i odłożył słuchawkę. Nie rozumiałem 
o co mu chodzi. Zaczyna rozmowę i nagle kończy. Dziwne. Kto to jest?
- Już skończyłeś? - spytał Głód gdy wróciłem do pokoju. Mężczyzna z pogrzebaczem 
gdzieś przepadł. 
- Chcę iść spać - powiedziałem siadając ponownie na fotelu. - Mam serdecznie 
dosyć tych bzdur. Jak nie staruszek, to jakiś idiotyczny stwór. Jak nie stwór, 
to znowu ten idiota z pogrzebaczem, jak nie on to znowu ty. Mam już dosyć. Chcę 
spać. Jestem zmęczony. 
- Skończyłeś? Jeżeli tak to mnie posłuchaj. Masz dwa wyjścia z obecnej 
sytuacji...
- Powtarzasz się.
- Pierwsze wyjście jest takie, że idziesz ze mną. Tak byłoby najlepiej...
- Dokąd?
- Nie pytaj. Po prostu idziesz. Drugie...
- Nigdzie nie idę. Mam dość pracy tutaj.
- Drugie wyjście, które oczywiście możesz wybrać,  różni się diametralnie od 
pierwszego. Nie idziesz ze mną i zostajesz tutaj.
- To jest dobry pomysł.
- Dodam tylko, że martwy. Zostajesz tutaj martwy. Powtarzam: jedno wyjście - 
idziesz ze mną - żywy. Drugie wyjście: zostajesz tutaj, we własnym mieszkaniu - 
martwy. Wybieraj.
No tak, wybór mam nie do pozazdroszczenia. Żyj lub umieraj. Ale nawet w wypadku 
kiedy wybiorę pierwszą ewentualność to i tak umrę dla wszystkich. Dla świata. 
Przestanę istnieć. Po prostu zniknę. Wszystko to co usłyszałem od przybysza z 
kosmosu zaczynało się sprawdzać.
- Mam pytanie - powiedziałem cicho. Tak poważnie to miałem ich kilka.
- Pytaj.
- Co się ze mną stanie gdy pójdę z tobą?
- Zostaniesz zakwaterowany w siedzibie Wielkiej Czwórki, następnie przeszkolony 
przez moich służących, i wreszcie wraz ze mną weźmiesz udział w Apokalipsie.
Nie chciałem odchodzić z tego świata. Apokalipsa to ważna sprawa, ale - 
przynajmniej dla mnie - nie aż tak ważna aby rezygnować z tego wszystkiego co 
już miałem. O nie... Wielkim Guru jest się tylko raz w życiu. Ale z drugiej 
strony jeżeli nie pójdę z Głodem to nic nie zyskam. Stracę. Jeżeli pójdę to mam 
szansę na... no właśnie, na co? Co mogę zyskać?
- Napijesz się kawy zanim pójdziemy? - spytałem.
Rozdział jedenasty
- Nie pijesz? - spytałem Głodu nalewając sobie drugą filiżankę mocnej kawy.
Głód pokręcił głową.
- Mam kłopoty z żołądkiem - powiedział.
- A może chcesz ciasteczko?
Pokręcił głową.
- Nic dziwnego, że tak marnie wyglądasz. Musisz coś jeść bo umrzesz z głodu.
- Bardzo śmieszne...
- Rób jak chcesz, w każdym razie ja chętnie poczęstuję się biszkoptami.
Włożyłem do ust kawałek ciastka i zapytałem:
- A asz hakiesz lany ahokaisy?
- Kiedy połkniesz ciastko to powtórz raz jeszcze to pytanie, dobrze? I z łaski 
swojej nie pluj na mnie.
Po chwili powtórzyłem:
- Masz jakieś plany Apokalipsy? Czy też wszystko co robisz to jest to tak sobie 
na zasadzie improwizacji?
- Pij tą kawę i znikamy stąd. I przestań się ślinić.
- Rozumiem. Żadnych pytań. W porządku. Jeszcze tylko pożegnam się z Drongą.
- Tylko szybko - Głód znowu przywołał swojego sługusa z pogrzebaczem (nawiasem 
mówiąc to ciekawe z jakiego wymiaru od tutaj przybywa) i posłał go ze mną na 
piętro do sypialni.
- Czy wy tam u siebie, gdziekolwiek to jest, nie macie innej broni niż 
pogrzebacz? - spytałem mężczyznę idącego za mną po schodach.
- Idziesz się pożegnać czy też będziesz zadawać pytania? - obejrzałem się na 
niego i równocześnie wyprowadziłem potężne i celne uderzenie piętą w nos. W jego 
nos... Musiałem to zrobić. Należało się to facetowi. Byłem to winny mojemu 
drogiemu Aldo. Jeżeli nie mogłem go już uratować, niech będzie to chociaż takie 
małe requiem dla niego.
Cios był skuteczny. Głowa mężczyzny poleciała do tyłu jako pierwsza, potem całe 
jego ciało, a na końcu pogrzebacz. Sługa upadł ciężko na plecy uderzając mocno 
głową o podłogę. Był twardy. Dostał w nos, uderzył głową, a jeszcze wstawał i 
chciał walczyć. Dopadłem go zanim wyprostował się zupełnie. Kolejny cios, tym 
razem pięścią, dotarł do jego skroni i sługus znalazł się na ścianie. Dołożyłem 
mu jeszcze w nerki i w żebra. Stałem przez chwilę nad nim ciężko oddychając. 
Mężczyzna nie próbował się podnieść. Z pogrzebaczem w dłoni pobiegłem do pokoju. 
Głód stał na wprost wejścia do pokoju na środku pomieszczenia. Dzieliło nas 
około trzech metrów. Fotel stał pomiędzy nami. Przez ten mebel nie mogłem od 
razu rzucić się na niego i rozbić tą kruchą czaszkę. Patrzył na mnie tym swoim 
spojrzeniem przesyconym nienawiścią i smutkiem. Oczywiście Głód patrzył, a nie 
fotel. 
- Mówiłem ci żebyś nie pił kawy. Musiała ci zaszkodzić.
Ruszyłem na Jeźdźca Apokalipsy z przygotowanym do zadania śmiertelnego ciosu 
pogrzebaczem. Kiedy poczułem potężne uderzenie w kark zrozumiałem, że popełniłem 
właśnie kolejny błąd w swoim życiu. Być może ostatni. Powinienem był zabić togo 
gościa od pogrzebacza. To rzeczywiście zawodnik ze światowej czołówki. A tak 
przy okazji: człowiek uczy się na błędach, które popełnia. Czasami ta nauka trwa 
przez całe życie.
Rozdział dwunasty
- Nie uderzyłem go zbyt mocno? - usłyszałem głos w ciemności. 
- Leciutko, proszę pana - padła odpowiedź.
Podniosłem powieki. Siedziałem w fotelu. Pękała mi czaszka, a Głód zagląda mi w 
oczy. Obok niego stał jego sługa z pogrzebaczem w ręce. Uderzył mnie leciutko, 
tak? To dlaczego głowa chce mi odpaść? 
- Mogę prosić o kawę? - spytałem próbując się ruszyć. Nie wychodziło mi to 
najlepiej. - Nie musi być to od razu pełny dzbanek, wystarczy filiżanka. 
Głód skinął na sługę, który wyszedł momentalnie do kuchni.
- Nigdy więcej nie próbuj tego typu zagrań - powiedział. - Nic nie wskórasz. 
Mnie nie zabijesz, a z moim sługą nie wygrasz.
- Ten twój sługa, on ma jakieś imię? 
- Zapytaj go o to.
- Jest małomówny.
Głód wzruszył ramionami.
- Jeżeli przejdziesz pomyślnie szkolenie, staniesz się również bardzo groźnym 
przeciwnikiem dla innych.
- Udziel mi proszę jeszcze jednej informacji. Zabierasz mnie do siebie nie 
mówiąc równocześnie ani słowa co będzie dalej, co potem.
- Jak to, co potem? Najpierw musi być teraz.
- Bzdury. Powiedz mi Głód, jak już skończymy niszczyć i zabijać, palić i 
rozrywać wszystko co żywe, to co potem? 
- Nic. Nie będzie świata, który znasz. Wszystko co będzie potem, będzie zupełnie 
inne, obce tobie, ale nie martw się. Zabierając się stąd, czas dla ciebie stanie 
w miejscu. Kiedy wrócisz ponownie do domu, po miesiącu czy też po latach, 
wszystko będzie po staremu. Tak jak teraz gdy stąd odchodzisz. Wierz mi, Korky.
Sługa z filiżanką kawy powrócił z kuchni.
- Nie naplułeś? - spytałem odbierając od niego filiżankę.
- Pij i czas na nas - powiedział Głód. Patrzyli na mnie jak piję kawę. 
Przeciągałem to tak długo, jak się tylko dało. Tylko po co to wszystko? I tak 
musiałem iść z nimi.
Odłożyłem pustą filiżankę i spojrzałem na nich. 
- I co teraz? 
- Na dach.
Nie zadałem idiotycznego pytania o co chodzi. Jeżeli mówi na dach, to na dach. 
Wyszliśmy na piętro, a potem na strych. Odrzuciłem właz i znalazłem się na 
dachu. Kiedy stanąłem pod gołym niebem, spojrzałem w dół na wychodzących za mną 
wrogów. Miałem ochotę zamknąć właz nad głowami idących za mną i uciec. Nic by to 
jednak nie dało. Byli zbyt potężni dla Wielkiego Guru. Przynajmniej w tej 
chwili... Na razie... 
- Wsiadaj - powiedział Głód. 
- Gdzie mam siadać? 
- Powiedziałem wsiadaj, a nie siadaj. Nie zadawaj głupich pytań. Odwróć się i 
milcz.
Zrobiłem w tył zwrot i ujrzałem UFO. Widziałem ten pojazd nie jeden raz. 
Oczywiście nie taj jak teraz go widzę. Nie z bliska. Zawsze tylko na zdjęciach. 
Pojazd zajmował połowę dachu. Wyglądał imponująco z tymi wszystkimi błyszczącymi 
światełkami. Spojrzałem w prawo i w dół, tam gdzie tłum ludzi z mojej sekty 
oczekiwał nowego dnia. Cisza i spokój. Jak to możliwe aby nikt nie zauważył 
obcego pojazdu parkującego  na dachu? A poza tym czy nikt z nich nie zauważył 
przybycia obcych? Wydaje się to niemożliwe, a jednak musiało tak być.
- To jest chewi. Wy nazywacie ten pojazd UFO, prawda? - było to bardziej 
stwierdzenie niż pytanie. Głód jako Jeździec Apokalipsy musiał przecież o tym 
fakcie wiedzieć.
- Owszem. To ty nim... (powozisz???) ty go używasz? - brakowało mi słów.
- Nie tylko ja, wszyscy go używamy. Wszyscy, którzy jesteśmy zaangażowani w 
temat Apokalipsy. Dość gadania, wsiadaj. Czas wracać do domu.
- Ja już jestem w domu.
- Już nie Korky. Już nie... - urwał nagle i patrząc ponad moim ramieniem zadał 
dziwne pytanie:
- Co On tutaj robi? 
Spojrzałem tam gdzie patrzył Głód. Obok komina stał mężczyzna we flanelowej 
koszuli w czarno-czerwoną kratę i w sztruksowych spodniach. Patrzył w naszym 
kierunku. Patrzył na mnie. Gdy nasze spojrzenia skrzyżowały się, staruszek 
ruszył w naszym kierunku. Szedł pewnym krokiem. Powoli.
- Znasz go? - spytałem Głodu.
- Nie - odparł szybko i odniosłem przykre wrażenie, że kłamie.
Dlaczego?
- Myślałem, że to ktoś kogo ty znasz.
- Czy szanowni panowie mogą mi pomóc? - spytał stary mężczyzna, gdy znalazł się 
przy nas.
- Chcesz pieniędzy? - spytałem.
- Tak. Na chleb i...
- Kim jesteś dziadku? Skąd się... gdzie on jest?
Staruszek zniknął. Głód pozostał. UFO też. Niestety. 
Rozdział trzynasty
Wnętrze pojazdu znanego mi jako UFO, a nazwanego przez Głód chewi, mile mnie 
zaskoczyło. Było obszerne i sprawiało sympatyczne wrażenie. Gruba wykładzina w 
zielonym kolorze pokrywająca podłogę i ściany spowodowała, że ogarnęła mnie 
ochota na troszeczkę czułości. Musiałem dotknąć wykładziny. Miękka i czysta. 
Miałem ogromną chęć położyć się na podłodze, przytulić się do wykładziny i 
głaskać ją... głaskać i głaskać. Panoramiczne szyby umożliwiały obserwację 
terenu ze wszystkich stron. Sześć foteli na stałe przymocowane do podłogi 
ustawione były w jednym kierunku. Głód wskazał mi jeden z foteli abym tam 
usiadł. Sługa gdzieś przepadł. Nie zdziwiło mnie to wcale. Przyzwyczaiłem się do 
tego, że pojawia się tylko wtedy, gdy jest potrzebny. Tak nawiasem mówiąc, jest 
to chyba jak najbardziej w porządku. Tak powinno być. Sługa nie może 
przeszkadzać swojemu panu i powinien pojawiać się tylko wówczas gdy jest 
wzywany.
Wielki Jeździec posprawdzał kontrolki pojazdu, takie przynajmniej odniosłem 
wrażenie. Następnie uruchomił silniki co dało się zauważyć po lekkiej wibracji, 
która poruszyła moimi zębami. Siła z jaką wystartowaliśmy wcisnęła mnie w fotel. 
Poczułem, że za moment zemdleję. Traciłem przytomność, gdy Głód wreszcie 
zmniejszył szybkość. Mogłem ponownie zacząć normalnie oddychać. Patrzyłem 
zaszokowany przez okno. Ziemia wisiała za szybą. Piękna i odległa. Trudno było 
uwierzyć, że jeszcze przed chwilą tam byliśmy.
- Tak to wygląda - powiedział. - Ziemia. Chciałem ci to pokazać.
- Po co? - spytałem.
Wzruszył ramionami i przesunął gwałtownie jakąś wajchę do przodu. Chewi szarpnął 
się do przodu i żołądek zaprotestował głodnym warczeniem.
- Zaraz będziemy na Gran Kanalia - usłyszałem głos Jeźdźca i zanim zdołałem 
zapytać o co mu chodzi znaleźliśmy się w atmosferze Ziemi. Wracaliśmy.
Głód sprawnie kierował maszyną. Przebijaliśmy się przez kłęby mgły i nawet przez 
moment nie wątpiłem, że Jeździec wie co robi. Wie gdzie się znajduje i nie boi 
się że wpadnie w tej mgle na coś, co może gwałtownie i definitywnie zakończyć 
naszą podróż.
Rozdział czternasty
Wylądowaliśmy na polanie w środku lasu. Gdzieś. Głód znajdował się już poza 
pojazdem. Stał zwrócony twarzą w stronę najbliższych drzew. Coś wykrzykiwał. 
Kogoś wołał. 
Wyszedłem za nim. Zauważył mnie.
- Co robisz? - spytałem.
- Wywołuję wilka z lasu - poinformował mnie i krzyknął znowu. - Nie chce bydle 
się pojawić.
- Po co ci wilk?
Nie odpowiedział, gdyż właśnie w tej samej chwili wybiegł z lasu wielki czarny 
pies. Biegł szybko w naszym kierunku. Miałem ochotę rzucić się do ucieczki, ale 
nawet gdybym to zrobił nie uratowałbym własnej skóry. Wilk był zbyt blisko nas 
aby to się mogło udać. Nie miałem szans. Jednak nic mi nie groziło, jak okazało 
się po chwili. Wilk wyhamował gwałtownie kilka kroków przed nami - w powietrzu 
unosił się swąd palonej gumy - i usiadł na ziemi. Spojrzałem na Jeźdźca - coś 
chował do kieszeni. Wyglądało to coś jak dezodorant. Wilk zawył przeraźliwie, 
kiedy Głód przemówił do niego w nieznanym mi języku. Równocześnie poszybowała w 
stronę wilka mała szara kula, która dotarła do niego i upadła na trawę przed 
jego pyskiem. Wilk powąchał dziwną kulę i zawył ponownie.
- Co ty mu robisz? - spytałem nie rozumiejąc zupełnie co się dzieje.
- Milcz! - warknął Głód, a ton głosu Jeźdźca spowodował, że podporządkowałem się 
temu rozkazowi. Wilk tymczasem położył się na ziemi i zaczął skamleć, tak jakby 
coś mu dolegało. Biała piana pojawiła się na jego pysku i wilk zapiszczał 
jeszcze głośniej. 
Minutę później warknął raz jeszcze i zdechł.
Głód zatarł dłonie i jak gdyby nic  się nie stało ruszył w stronę lasu. 
Patrzyłem na jego plecy nie pojmując jego zachowania. Wywołał wilka z lasu i 
zabił go. Nie rozumiałem powodu dla którego to uczynił. Nie znałem również broni 
której użył aby pozbawić wilka życia. Patrzyłem przez chwilę na dużego psa nie 
wiedząc co robić dalej. Nie mając innego wyjścia jak brnięcie dalej w kolejne 
kłopoty, pobiegłem za Głodem. Co mogłem zrobić innego? Położyć się koło psa?
- Długo to trwało - stwierdził Głód gdy go dogoniłem. 
- Niby co?
- Podjęcie decyzji, że musisz iść za mną.
- Skąd mogłeś wiedzieć, że nie ucieknę?
- Wiedziałem. Są pewne sprawy, o których nie możesz mieć pojęcia. Ja o nich wiem 
wszystko.
- Nie rozumiem.
- Nie musisz.
- Co zrobiłeś wilkowi?
- Zagłodziłem go na śmierć. Musiałem to zrobić. To pojawia się u mnie nagle i 
nie mam innego wyjścia. Muszę to robić.
- O czym ty mówisz? Obawiam się, że nie do końca rozumiem tego co się dzieje.
- Nie jesteś Jeźdźcem i nigdy tego nie zrozumiesz. To co widziałeś nachodzi mnie 
od czasu do czasu.
- A ta szara kula? Co to  było?
- Chodzi ci o zmiennika? Zobaczysz później do czego one służą. Nauczyciel 
wszystko ci wytłumaczy.
Zmiennik? Nauczyciel?
Coraz ciekawiej.
Rozdział piętnasty
Szliśmy ścieżką przez las. Wąska dróżka prowadziła przez cały czas w górę. 
Kamienista i bardzo zła droga doprowadziła nas na szczyt góry gdzie przy 
zaimprowizowanym z pnia drzewa stoliku siedziały cztery postacie z piekła rodem.
- Nie z piekła, nie z piekła Korky, tylko z miejsca, które istnieje pomiędzy 
ziemią, a niebem - powiedział Głód. 
Żadna z istot siedzących przy stoliku nie przejmowała się tym, że idziemy do 
nich. To iż zostaliśmy zauważeni było oczywiste. Nagle stanąłem sztywno - jak 
słup soli... zupełnie mnie zamurowało. Odniosłem wrażenie, że śnię. Nierealne... 
Wśród czterech osób siedzących przy stoliku znajdował się staruszek we 
flanelowej koszuli. Siedział po lewej stronie trzymając w lewej ręce karty 
ułożone w wachlarzyk. Vis-a-vis staruszka siedziała brzydka kobieta. Stara i 
ohydna. Pozostałe dwie kobiety siedzące przy stoliku również nie grzeszyły 
urodą. Wszyscy trzymali karty i była to jedyna rzecz, która ich interesowała. 
- Trzy trefl  - odezwał się staruszek.
- Kto to jest? - zapytałem cicho Głodu.
- Nic mu nie mów zdechlaku - warknęła jedna z kobiet. Musiała mieć bardzo dobry 
słuch skoro usłyszała mój szept.
- To jest nasz Szef - odparł Głód. Cichutko. Szeptał.
- Mówiłeś, że go nie znasz.
Wzruszył ramionami. Pewnie. Po co cokolwiek tłumaczyć malutkiemu człowieczkowi? 
To nic, że jakiś czas temu nie przyznawał się do znajomości z nim. Drobnostka.
- Trzy kier - zaskrzeczała kobieta siedząca po prawej stronie staruszka.  Miała 
katar. Ciekło jej z nosa. Cały rękaw swojej brudnej bluzy miała zmoczony 
smarkami. 
- To jest Zaraza - odezwał się Głód. - Ta co gra w parze z Szefem to Śmierć, a 
ta ostatnia to Wojna. Trzy wstrętne baby z którymi muszę pracować. Obrzydliwe... 
na domiar złego Szef gra z nimi w brydża. Jak widzisz... Oczywiście nie 
przeszkadza mi to wcale w dyrygowaniu nimi. Po prostu nie ma to znaczenia. Zły 
przykład idzie z góry.
- Kontra - rzuciła Śmierć.
- Po co mnie tutaj przyprowadziłeś? - zapytałem. 
- Chciałem abyś zobaczył kogo musisz zastępować. A poza tym Szef chciał cię 
zobaczyć.
- Szef chciał mnie zobaczyć? - zdziwiłem się. - Przecież mnie już widział. 
Chciał ode mnie pieniądze na chleb.
Widocznie to nie wszystko. Może chce coś jeszcze. Zadusić mnie lub coś w tym 
stylu. Tylko po co to całe zamieszanie i czy ja aby na pewno nie oszalałem? 
Wszystko to jest jakieś takie... zwariowane? Tak. To chyba odpowiednie słowo. 
Jeżeli chciał pozbawić mnie życia to mógł to zrobić gdy byłem jeszcze w domu. 
Wcale nie musiał ściągać mnie tutaj w tym celu.
- Słyszę co myślisz Korky - odezwał się Szef. 
Wstał i ruszył w naszym kierunku. Pozostali gracze również odłożyli karty. 
Posypało się kilka złośliwych uwag w kierunku Głodu. A zaraz potem...
...poczułem coś...
Kobiety popatrzyły na mnie... 
...poczułem się bardzo dziwnie...
Śmierć spojrzała mi głęboko w oczy...
Czułem, że coś mnie ściska za serce. Nie mogłem oddychać. Traciłem poczucie 
rzeczywistości lecąc w dół bez możliwości zatrzymania się. Spadałem... nogi 
pozbawione gruntu poruszały się w powietrzu.
- Przestań! - wrzasnął Głód widząc co się ze mną dzieje. No tak... mademoiselle 
Śmierć postanowiła zabawić się kosztem śmiertelnika. Rewelacja... Tylko dlaczego 
znowu ja? Czy nie ma już innych ludzi? 
Śmierć odwróciła wzrok i od razu poczułem się lepiej.
- Dziękuję cheri - powiedział Szef do Śmierci, a następnie spojrzał na mnie. 
Miał duże niebieskie oczy. Nie zauważyłem tego wcześniej. Nic dziwnego. Z reguły 
nie patrzymy w oczy ludziom, którym odmawiamy podarowania pieniędzy. Po co mają 
nas dręczyć wyrzuty sumienia? Zawsze traktuje się ich jako kogoś gorszego od 
nas. Kogoś kto nie poradził sobie w życiu. Kogoś kto przegrał. A tacy się nie 
liczą dla ludzi sukcesu. Są zerem. Niczym...
- Jesteś beznadziejnym przypadkiem - usłyszałem padające z jego ust miłe słowa. 
Wpatrywał się w moją twarz. Nie spowodowało to na szczęście zmian w moim 
wyglądzie. Przynajmniej miałem taką nadzieję.
- I co to ma niby znaczyć? - spytałem. Prawą dłoń trzymałem w kieszeni spodni 
szukając tam prochów. Potrzebowałem ich, a nie mogłem odszukać zawiniątka, które 
zawsze ze sobą noszę. Gdzie ja je schowałem? 
- Jestem Szefem towarzystwa, które tutaj widzisz, o którym już na pewno nie 
jeden raz słyszałeś. To Jeźdźcy Apokalipsy. Śmierć, Zaraza, Wojna i Głód. Trzy 
wredne z natury kobietki i jeden wynędzniały zasuszony mężczyzna. O ile tak 
można o nim powiedzieć - spojrzał zaczepnie na Głód, który odwzajemnił 
spojrzenie. - Niestety muszę z nim pracować. Nie zrozum mnie źle... Nikt nie 
pracuje lepiej od nich. Nikt nie przeprowadza lepiej eksterminacji niż ta grupa. 
Są najlepsi. Ale... widzisz jak to jest... każdy potrzebuje kiedyś odpoczynku. 
Kobiety... One przede wszystkim. Głód może pracować bez przerwy. I tak już 
biednie wygląda... Kobiety nie. Te są słabe i bidulki... - rzuciłem na nie 
okiem. Nie wyglądały wcale na słabiutkie. - Zabrałem je tutaj na krótki urlop 
aby pograć w brydża. Niech sobie biedaczki odpoczną, niech się zrelaksują, a co 
do ciebie Korky... to mam taką ogromną prośbę - objął mnie ramieniem, tak jakby 
był moim najlepszym kolegą. - Przez ten czas urlopu popracuj troszeczkę z 
Głodem. Pomóż mu w pracy. Rób co ci poleci.
Przypomniałem sobie nagle co się stało z prochami. Dałem je kobiecie z mojej 
sekty. Małe zawiniątko z amfetaminą przekazałem Aldo, a on dał je mojej 
poddanej. Zaschło mi w ustach.
- Macie tu kawę? - spytałem wywołując tym zdziwienie Szefa. - Albo jeszcze 
lepiej byłoby dla mnie gdyby ktoś znalazł dla amfetaminkę? Nie? A może coaxil?
- Chodźmy już - powiedział Głód ciągnąc mnie za łokieć. Szef już się mną nie 
przejmował. Wracał do stolika. Spojrzałem raz jeszcze na ohydne kobiety 
omawiające poprzednie rozdanie, a potem ponownie rzuciłem okiem na Szefa. Dziwny 
gość. Miły staruszek. Kto by przypuszczał, że to on organizuje pracę Wielkiej 
Czwórce. Szef. Czy to on jest Bogiem? Zapytałem o to Głód w drodze do chewi.
- Szef to Szef, a Bóg to Bóg - usłyszałem w odpowiedzi piekielnie mądre zdanie. 
Uważał, że tyle danych wystarczy aby zaspokoić moją ciekawość. Mylił się. Nie 
zostawiłem tego w takim stanie. 
- I co? Uważasz, że to wystarczy? Chcę usłyszeć coś więcej.
- Na przykład?
- Gdzie jest Bóg?
- A ty co? Nagle zacząłeś w Niego wierzyć?
- Zawsze wierzyłem.
- Bzdury i herezje. Ty nie wierzysz w Boga, wierzysz w siebie. Sam fakt 
istnienia twojej durnej sekty jest zaprzeczeniem twoich słów. Twojej rzekomej  
wiary w Boga. Twierdzisz, że pochodzisz z innego wymiaru co już jest idiotyczne 
samo w sobie.
- Ale tak jest.
- To ty tak twierdzisz. Ja, jako istota ponadczasowa mam nieco inne zdanie na 
ten temat. 
- Zmieniasz temat. Rozmawiajmy o Bogu. Gdzie On jest?
- Wszędzie. Bóg jest wszędzie. Wszystko co cię otacza to dzieło Boga, a więc to 
On sam. Powietrze i ziemia, ogień i woda. Brak wiary w Boga powoduje, że nie 
rozumiesz tego co chcę ci wytłumaczyć. Aby zrozumieć Boga musisz w Niego 
uwierzyć. Spróbuj. Warto. 
Przypomniałem sobie swoją piwnicę z dziesiątkami ofiar. Ogród przemieniony w 
cmentarz. Moja wina. Moje dzieło. Przez pewien czas, krótki okres byłem dla 
moich ofiar panem życia i śmierci. Dla członków mojej sekty uwielbianą 
jednostką. Panem. Czy to nie jest cudowne mieć możliwość decydowania o losie 
człowieka?
- Nie - Głód czytał w myślach. - To nie jest wcale cudowne. Nie ty dałeś życie 
człowiekowi aby go odbierać. Nie masz do tego prawa.
- A Bóg?
- Co Bóg? Czy ma prawo? Oczywiście, że tak To iż żyjesz zawdzięczasz Bogu. To On 
tchnął życie w tę skorupę, którą zwiesz swoim ciałem. I tylko On może odebrać ci 
ten dar. Życie. Możesz się z tym nie zgadzać, ale nie masz prawa dyskusji. 
Jeżeli Bóg zadecyduje o twoim zgonie to cóż... koniec. Żegnajcie kochani, czas 
rozstać się z życiem
- A co potem?
- To zależy... Jeżeli żyłeś tak jak nakazują Przykazania, to wszystko jest w 
porządku. Natomiast jeżeli...
- Przykazania?
- I ty pytasz mnie o wiarę? O Boga? Korky, całe szczęście, że ty już nie 
żyjesz...
- Że co ja niby....?!
- Wejdź do środka... tam ci wszystko wytłumaczę...
Poruszałem się jak w transie czując się oszukany. Jeszcze przed chwilą sądziłem, 
że Głód nie jest w stanie mnie już niczym zaskoczyć. A jednak... Zrobił mi wodę 
z mózgu. Czy trup, czyli innymi słowy - martwy człowiek - może oddychać tak jak 
ja oddycham? Czy może poruszać się tak jak ja się poruszam? Czy może myśleć 
logicznie, tak jak... (zostawmy to). A poza tym powinienem wiedzieć o  tym, że 
jestem martwy. Raczej trudno jest przejść obojętnie obok faktu, że straciło się 
życie. 
Usiadłem ciężko na fotelu. Jak trup... Głód stanął obok i przez krótką chwilę 
milczał. Dał mi czas na poukładanie informacji, których waga mogła pozbawić 
życia. Oczywiście pod warunkiem, że należało się jeszcze do żywych istot. Moim 
zdaniem raczej trudno jest przeoczyć moment utraty życia. Nie wiem. Może jednak 
nie jest to tak bardzo oczywiste. Przecież nie umiera się codziennie, więc skąd 
mogę o tych sprawach cokolwiek wiedzieć. A poza tym to tylko Głód twierdzi, że 
nie należę do świata żywych. Sądzę, że jest trochę inaczej. Kto z nas ma rację?
Spojrzałem w oczy Głodu.
- Mówiłeś - zacząłem, - zanim odlecieliśmy ode mnie, że czas zatrzymał się dla 
mnie. Czy to prawda?
- Prawda. Tak powiedziałem.
- Powiedziałeś również, że gdy wrócę do domu niezależnie czy po miesiącu, czy 
też po latach wszystko będzie w takim samym stanie jak wtedy gdy odlatywaliśmy. 
Zgadza się?
- Owszem, zgadza się. Tak powiedziałem.
- No i co dalej? Przed chwilą usłyszałem od ciebie, że jestem martwy. Zgadza 
się?
- Tak.
- To w takim razie czegoś nie rozumiem. Nie może wszystko się zgadzać. Jeżeli 
jestem trupem to znaczy, że...
- ...że wtedy tam, w domu... kłamałem.
- Kłamałeś?
- No i co się dziwisz? Nie znasz życia? Trzeba być twardym. A poza tym, to kto 
powiedział, że ja nie mogę kłamać?
- Czy to oznacza, że już nie wrócę do domu? 
- Jesteś beznadziejny Korky. Zadajesz masę pytań na które znasz odpowiedzi. 
Dodaj sobie to wszystko co wiesz i sam wyciągnij wnioski.
- Jak mogłeś skłamać!
- Zadajesz mi teraz pytanie?
- A czy umieściłem znak zapytania na końcu zdania idioto? Jestem oburzony twoim 
zachowaniem. Jeździec i kłamie...
- Wszyscy kłamią. Ty też.
- To iż ja kłamię to normalne i nikogo nie dziwi. Jestem Guru i prowadzę sektę, 
a to zmusza do życia w obłudzie i krętactwie.
- A co pomyślisz sobie, gdy teraz stwierdzę, że nie jesteś martwy i żyjesz? Nie 
umarłeś, a wszystko co do tej pory powiedziałem to kłamstwa?
- Żartujesz?
- Nie. Teraz mówię prawdę. Kłamałem wcześniej.
- I w co mam wierzyć?
- W co chcesz. Widzisz Korky, tak łatwo można manipulować ludzkimi umysłami... 
Masz na to najlepszy przykład obserwując to co się teraz dzieje. W krótkim 
odstępie czasu nawtykałem ci do głowy tyle informacji, zarówno prawdziwych jak i 
fałszywych, że sam teraz nie wiesz co jest prawdą, a co kłamstwem. A może to 
wszystko jest tylko twoim snem?
- Co niby ma być snem?
- To wszystko co dzieje się wokół ciebie. Przecież byłeś zmęczony, pamiętasz? 
Zasnąłeś i śniłeś. Chwilę potem obudziłeś się, a może nie...? Może śnisz na 
jawie? Albo narkotyki powodują u ciebie zwidy?
- Przestań!
- A teraz z innej beczki... Spójrz na to coś - trzymał w dłoni biały długopis.
- Przyrząd służący do pisania, zwany długopisem - stwierdziłem jak naukowiec.
- Nie o to chodzi. Wiem co to jest. Chcę ci tylko coś jeszcze powiedzieć. 
Odpowiedz mi jakiego koloru jest ten biały długopis.
- Przecież wiesz jaki to jest kolor. Po co to pytanie?
- Odpowiedz jaki to jest kolor?
- Biały?
- Nie jesteś pewny swojej odpowiedzi?
- Jestem.
- To po co pytasz czy to biały kolor?
- Zastanawiam się po prostu czego można się po tobie spodziewać. Po co to 
pytanie o kolor?
- Cierpliwości mały człowieczku. Powoli. Więc jak to jest z tym kolorem?
- Biały.
- Według ciebie to biały kolor, tak?
- Owszem. Mogę tak z całą stanowczością stwierdzić.
- A jeżeli powiem, że to wcale nie jest biały lecz czarny?
- Kpisz sobie? Przecież wszyscy wiedzą co oznacza słowo "biały".
- Tak ci się tylko wydaje. To tylko zasady. Odpowiednie słowo aby nazwać kolor. 
Przecież równie dobrze kolor tego długopisu można określić jako czarny. I kto 
udowodni, że to jednak jest biały długopis?
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Chcę ci pokazać, że to wszystko co się dzieje, to tylko pewne normy, które już 
dawno temu zostały ustalone. Ktoś kiedyś ten kolor nazwał białym, inny kolor 
czarnym, zielonym, żółtym...
- Ktoś, kiedyś? Kto? Bóg?
- Wracamy do tematu?
- Nie chcesz o Nim rozmawiać?
Głód uruchomił pojazd i nie odpowiedział na zadane przeze mnie pytanie. Po co? 
Kogo obchodzą problemy Wielkiego Guru?
Rozdział szesnasty
Zamek, który według tego co powiedział Głód, był siedzibą istot ponadczasowych 
wyglądał tak, jakby został zbudowany według wskazówek Brama Stokera. Tego od 
Drakuli... oczywiście. Jak się później przekonałem został zbudowany całkiem w  
nowoczesnym stylu. Głód posadził chewi na placu zamkowym obok innego 
identycznego pojazdu jak ten, którym przylecieliśmy. Wysiedliśmy. 
Głód szedł przede mną i kierował się w stronę szerokiej bramy. na placu nie było 
nikogo. Szedłem za Głodem obserwując okna zamkowe i szukając kogoś żywego. Ktoś 
tutaj musiał chyba być? W jednym z okien zauważyłem bladą twarz, a po chwili 
ujrzałem wylatującą strzałę. Zanim zdążyłem cokolwiek zrobić strzała wbiła się 
głęboko w ziemię kilka centymetrów od mych stóp. Krzyknąłem.
Głód obejrzał się. Zobaczył strzałę - nie miał innej możliwości - przestraszył 
się mojej miny i spojrzał w kierunku okna z którego wyleciała strzała. Nie miał 
prawa zauważyć, że to właśnie z tego okna na które patrzył została wystrzelona 
strzała. Jednak trafił bezbłędnie. W przeciwieństwie do strzelca. Musiało to być 
tutaj normalne...
- Nie przejmuj się - powiedział. 
- Strzelają do nas - odparłem. Mam się tym nie przejmować?
- Sprecyzujmy stwierdzenie - powiedział flegmatycznie. - Nie do nas strzelają, 
tylko do ciebie. Jesteś tu po raz pierwszy. Witają cię na swój sposób.
- Kto? Kto mnie wita?
- Powoli... Nie wszystko na raz. Zaufaj mi... - poprosił na koniec.
- Uff! Uff! - zaufałem. Głód zmarszczył czoło.
- Co ci jest? - spytał.
- Nic. jestem troszeczkę zdenerwowany, w końcu nikt do mnie do tej pory jeszcze 
nie strzelał z łuku, ale ogólnie to nic mi nie jest.
- To dlaczego dyszysz?
- Nie dyszę, tylko ufam. Prosiłeś abym ci zaufał więc uczyniłem to.  Jeżeli 
takie zaufanie miało ci w czymś pomóc to... A zresztą długo jeszcze będziemy tak 
stać i rozmawiać? Nie chciałbym leżeć tutaj ze strzałą w plecach.
Stać ze strzałę w plecach też nie miałem zamiaru, ale nie powiedziałem mu już o 
tym.
Weszliśmy po chwili do zamku i znaleźliśmy się w szerokim korytarzu. Głód 
skręcił w prawo i znowu szliśmy przez jakiś czas przed siebie. Ze ścian 
korytarza odchodziła płatami stara farba. Ten drobny fakt nie przeszkadzał 
jednak komuś, aby powiesić na ścianach korytarza obrazy. Duże i kolorowe w 
pięknych ramach. Mimo woli wzrok zatrzymywał się; na malowidłach, których 
różnorodność stylów zaskakiwała Wśród mnóstwa obcych mi zupełnie dzieł 
zauważyłem jednak i takie, które były mi znane. Obraz P.I. Kassa "Pani K.A. w 
Mieście". Albo inny - "Przymiotnik" wybitne dzieło Fan Goga. Ten, kto wieszał te 
obrazy był zupełnym laikiem jeżeli chodzi o malarstwo, bo jak inaczej można 
wytłumaczyć fakt, że "Egipskie Ciemności" F.Branta zawieszone zostały obok 
"Upadku Cartera" Kopinskiego? "Śruby w rynience" Kajajaciego wisiały obok 
"Zerwanego Mostu" P.Labranta. Nonsens... Ogólnie mówiąc: fatalne obrazy. 
Beznadziejne dzieła.
Podłoga wyłożona była ceramicznymi płytkami, które swoim wyglądem mogły 
doprowadzić człowieka do stanu załamania psychicznego. Doszliśmy do końca 
korytarza, który w tym miejscu zmuszał do dokonania decyzji w którym kierunku 
chcemy iść. Głód skręcił raz jeszcze w prawo i nagle zatrzymał się pokazując mi 
ścianę. 
- Popatrz na ten obraz - powiedział. Spojrzałem z obrzydzeniem. Na ścianie 
rzeczywiście wisiał obraz. Zastanowiłem się nad... 
...no właśnie...
Nad czym?
Nie mogłem pojąć na co patrzę. Przyjrzałem się uważniej. nadal nic. Coś tam w 
tym obrazie było, ale co? Paleta barw. Jakieś kształty. Coś.
- To obraz Nędzy i Rozpaczy - wyjaśnił Głód. - Namalowany w chwili kiedy Nędza 
pogrążona była w skrajnej depresji, a Rozpacz w smutku po odejściu od niej 
trzeciego męża.
Stałem jeszcze przez chwilę próbując doszukać się głębi w tym obrazie. nie 
znalazłem. Tylko smutek pozostał. Dlaczego?
- To on? - usłyszałem  czyjś głos, który wytrącił mnie z równowagi. Oderwałem 
oczy od obrazu. Na wprost nas na środku korytarza stał wysoki młody mężczyzna. 
Miał blond włosy, duże niebieskie oczy i co najgorsze, trzymał w rękach 
przygotowany do wypuszczenia śmiertelnego pocisku łuk. Naciągnięta cięciwa była 
gotowa do wypuszczenia w naszym kierunku zabójczej strzały.
- On - odparł Głód. Znali się. Mogłem tylko przypuszczać, że to ten facet 
strzelał do mnie gdy przechodziliśmy przez dziedziniec zamkowy.
Zdjął strzałę i opuścił łuk, a chwilę potem rozwiał się jak dym. Jak mgła... nie 
lubię jak ktoś robi takie numery w moim towarzystwie. 
- To był Fantom. Nie przejmuj się - powiedział Głód i poszliśmy dalej. Po chwili 
doszliśmy do małego pomieszczenia, które można chyba nazwać recepcją. Mały 
człowieczek stojący za niską ladą patrzył z respektem na Jeźdźca i z nienawiścią 
na mnie. Głód nie powiedział ani słowa, a mimo to mężczyzna podał mu klucz.
- Pokój  numer 665, najniższa kondygnacja - powiedział i uderzył pięścią w blat 
stołu. 
Po co? Czyżby kolejne irracjonalne zachowanie?
Na ten znak pojawiła się obok niego mała chuda dziewczynka w krótkiej czerwonej 
sukience w białe kropeczki. Miała nie więcej niż osiem lat. Oczywiście 
dziewczynka, nie sukienka. Mała trzymała przed sobą bukiet polnych kwiatów.
- Dzień dobry panu - odezwała się patrząc mi w oczy. Na jej twarzy pojawił się 
piękny uśmiech. Kochana mała dziewczynka. Żal mi takich dziewczynek... Co ona 
robi w takim miejscu? Czyżby została porwana?
- Cześć - uśmiechnąłem się również. Najładniej jak potrafiłem.
- Cieszymy się bardzo, że raczył pan zaszczycić nas swoją obecnością. Serca 
nasze cieszą się mogąc mieć nadzieję, że zabawi pan u nas przez dłuższy okres 
czasu. Oczy radują się widokiem tak ukochanym i cudownym jak pan - powiedziała 
dziewczynka wysuwając w moim kierunku bukiet kwiatów. Tekst wyglądał mi na 
standardowy w takich okolicznościach. Wielokrotnie już pewnie powtarzany przez 
dziewczynkę. - Proszę bardzo aby przyjął pan od nas ten bukiet polnych kwiatów.
Nie wyciągnąłem ręki aby odebrać bukietu.
- Dziękuję za tak miłe powitanie mała dziewczynko, ale ten bukiet daj komuś 
innemu. Nie lubię kwiatów.
Uśmiech zniknął z twarzy dziewczynki. Przestała wyglądać sympatycznie.
- A poza tym  - dodałem, - nie przybyłem tutaj z własnej woli. Zostałem porwany.
Ostatnie dwa słowa wymówiłem szeptem.
- Wiem o tym! - wrzasnęła, a potem ciszej: - Nie chce pan kwiatów?
- Nie chcę.
- A może teraz zmieni pan zdanie? - patrzyłem w głąb lufy pistoletu, który 
znalazł się nie wiadomo w jaki sposób w dłoni dziewczynki. Magia?
- No tak... - mruknąłem. - Teraz sytuacja uległa diametralnej zmianie. Nie mam 
wyjścia... Muszę ci powiedzieć, droga dziewczynko, że jednak, po chwili 
zastanowienia oczywiści, to troszeczkę lubię kwiaty. Dawaj to zielsko i schowaj 
gnata. 
Wręczyła mi trawę, zwaną polnymi kwiatami, ale gnata nie schowała. Uśmiech nie 
wrócił na jej twarz. Patrzyła groźnie na moje posępne oblicze. 
- I jeszcze jedno proszę pana - warknęła. - Od dzisiaj lubi pan kwiaty trochę 
bardziej niż tylko trochę. Rozumiemy się? 
- No jasne malutka. Kocham kwiaty. Nie ma nic piękniejszego niż kwiat.
Pistolet zniknął, a na twarz dziewczynki powrócił promienny uśmiech.
- Życzę szczęścia - powiedziała i  odeszła. Nareszcie.
- W tym miejscu przynosi to pecha - powiedział mały mężczyzna złośliwie. - Tutaj 
nikt nikomu nie życzy szczęścia jeżeli rzeczywiście chce aby temu komuś dobrze 
się powodziło.
- Zamknij się - zbeształ go Jeździec i wręczył mi klucz od pokoju. Spojrzał mi 
głęboko w oczy i dopiero teraz dotarło do mnie, że coś tutaj nie pasuje. Nie od 
razu zrozumiałem o co chodzi. Jednakże teraz gdy Głód patrzył przez okna mojego 
ciała w głąb mojej duszy usłyszałem muzykę i czyjś śpiew. Ktoś musiał pomylić 
pory roku, albo bardzo kochał święta Bożego Narodzenia, gdyż teraz, w połowie 
maja rozbrzmiewały dźwięki utworu White Christmas. 
- Przyślę do ciebie Nauczyciela - powiedział Głód. - Spędzisz z nim trochę 
czasu. Nauczy cię podstawowych praw jakie tutaj panują. Nauczy cię latać i 
pokaże parę przedmiotów, które musisz poznać abyś mógł pomóc mi w pracy. Ucz się 
pilnie.
Odszedł. White Christmas zastąpione zostało utworem Jingle Bells. Stwierdziłem, 
że na mnie już czas. Poszedłem do pokoju.
Rozdział siedemnasty
Zamknąłem drzwi za sobą. Bukiet polnych kwiatów wrzuciłem do kosza na śmieci i 
rozejrzałem się po pomieszczeniu w którym miałem mieszkać. Na środku pokoju, na 
grubym dywanie, który chyba nigdy nie spotkał się z odkurzaczem, leżał Miecz 
Damoklesa i rzucony niedbale węzeł gordyjski. Przy ścianie na lewo ode mnie 
stało łóżko zasłane szarym kocem. A może to nie był koc tylko kurz? Na razie 
wolałem nie sprawdzać. Obok łóżka znajdowała się szafka nocna o którą opierał 
się katowski topór. Na wprost drzwi znajdowało się szerokie okno, a po mojej 
prawej stronie były kolejne drzwi, które jak później stwierdziłem prowadziły do 
zdewastowanej łazienki.
Mocne uderzenie w nerki posłało mnie na podłogę. Upadłem na zakurzony dywan 
twarzą wprost w sploty węzła gordyjskiego. Szary kurz uniósł się nade mną, lecz 
mimo to zobaczyłem wielkiego faceta wkraczającego do pokoju. Otwierając drzwi do 
mojego pokoju nie brał pod uwagę, że może kogoś uderzyć drzwiami. 
(A może zrobił to celowo?)
Najwidoczniej nawet nie zauważył, że coś się stało. Otworzył drzwi, powalił mnie 
nimi na podłogę - klamka wyrżnęła mnie w nerki - wszedł do środka, skierował się 
w stronę szafki nocnej, zabrał stamtąd topór i wyszedł zatrzaskując za sobą 
drzwi. Kat, gdyż on to musiał być sądząc po ubiorze - czerwone skórzane spodnie, 
brak obuwia, czerwony kaptur nasadzony na głowę - potraktował mnie jak 
powietrze. Szafka o którą opierał się topór - jak do tej pory sądziłem - runęła 
w chwili gdy kat trzasnął drzwiami.  Sądziłem, że to topór opierał się o szafkę, 
ale prawda  wyglądała zupełnie inaczej. 
Pozbierałem swoje kończyny z podłogi i podszedłem do łóżka. Podniosłem szafkę i 
ustawiłem ją tak jak stała przed swoim upadkiem. Następnie usiadłem na łóżku, co 
spowodowało kolejną burzę kurzu, i zabrałem się do rozwiązywania węzła 
gordyjskiego.
Rozdział osiemnasty
Wszyscy, których do tej pory spotkałem w tym zamku sprawiali na mnie przykre 
wrażenie. Co ja tutaj robię? Nagle zostałem - nie wiadomo dlaczego - 
terminatorem Głodu, jednego z Wielkiej Czwórki. Super. Ładne kwiatki. Nie ma o 
czym mówić... 
Mój nauczyciel, pod którego kuratelą miałem pozostać przez najbliższy czas, nie 
zjawił się w moim pokoju w normalny sposób.
Mogłem się tego spodziewać...
Wyszedł z kamiennej ściany. Zatrzymał się na środku pokoju i spojrzał na mnie 
krytycznym wzrokiem. Na pewno było to lepsze wejście niż to, którego byłem 
czynnym świadkiem parę chwil wcześniej w wykonaniu kata. Przy takim wejściu nie 
groziło mi przynajmniej zainkasowanie kolejnego ciosu w nerki. W najgorszym 
wypadku mógł mnie staranować. Mógł, ale nie zrobił tego... Przypadkowo czy też 
nie... ważne iż tak się nie stało. Siedziałem na łóżku przeglądając zawartość 
szuflad szafki nocnej. Rozwiązany węzeł gordyjski w postaci kilkunastu 
elastycznych linek leżał u moich stóp. Do tej pory myślałem, że węzeł został 
wykonany z łyka. No cóż... można się mylić. Ten dodatkowy bałagan nie mógł w 
żaden sposób zaszkodzić ogólnemu wrażeniu jakie robił pokój. Ciekawa za to była 
zawartość szuflady szafki nocnej - noże, granaty rozpryskowe, sztylety, 
zasuszone skorpiony i mnóstwo pająków. 
Oderwałem się od tego wszystkiego aby spojrzeć na Nauczyciela. Miał na sobie 
białą diszdaszę - powłóczystą szatę, noszoną zwykle przez arabów. Pod szyję 
zawinięta była ghutrah, chusta zasłaniająca w razie potrzeby twarz. Dlaczego 
stwierdził, że teraz nie zaistniała konieczność zasłonięcia twarzy, pozostanie 
chyba na zawsze jego tajemnicą. Powinien przez cały czas chodzić z chustą na 
twarzy. Miał długie zęby. Pewnie z tego powodu trzymał przez cały czas otwarte 
usta.
Uśmiechnął się. W prawej ręce gościa ujrzałem zapalniczkę.
Błysnął żółto - niebieski ognik, który znalazł się nagle kilka centymetrów od 
mojej twarzy.
- Co to jest? - usłyszałem pytanie. Dziwne trochę... tak jak i jego zachowanie. 
Tak samo dziwne, jak i błyski w oczach tego szaleńca. Musiał przecież wiedzieć 
co trzyma w ręku i do czego służy zapalniczka. 
- Ogień? - odparłem pytaniem. 
- Bystry chłopczyk - zapalniczka przepadła gdzieś w głębi diszdaszy. Nauczyciel 
usiadł obok mnie. Spojrzał mi w oczy. Zrobiło mi się niedobrze. Trzymał w 
grubych dłoniach deskę. Skąd się tam wzięła? Deska miała około trzydzieści 
centymetrów długości,  pięciu szerokości oraz dwóch grubości. Przez całą długość 
powbijane były do niej długie gwoździe. Podał mi deskę w taki sposób aby ostre 
końce gwoździ skierowane były do góry. Chyba miał nadzieję, że nabiję się na 
nie. 
- Co to jest? - spytałem.
- Odr.
- Odr? Co niby znaczy odr?
- Ostatnia deska ratunku, a tutaj - sięgnął pod diszdaszę i wyciągnął stamtąd 
przedmiot, który pokryty był brązowymi plamami zaschniętej krwi. Znałem ten 
kolor. Wiedziałem, że tak wygląda zaschnięta krew. - To brzytwa, której chwyta 
się tonący.
Nie da się ukryć, że straciłem głos. Po co on mi to daje? 
- Mam cię nauczyć wszystkiego - powiedział niespodziewanie i podszedł do okna. 
Przez kilka sekund patrzył w dal. Nie wiem co miało to znaczyć. Czy podziwiał 
piękny krajobraz? Czy też zastanawiał się co ma teraz powiedzieć? 
- Przyszedłem tutaj do ciebie, aby zrobić z ciebie Jeźdźca. Co prawda jest to 
niemożliwe, ale spróbujmy... w każdym razie bądź tym kim jesteś, ale spróbuj 
dążyć do tego by był tym, kim być powinieneś, jak to już ktoś kiedyś powiedział. 
Jestem Końcem Świata. Stoi przed tobą ten, który hasa wśród cieni, wychodzi z 
mroku i tworzy nowy dzień tylko po to, aby z nim skończyć. Znam wszystkie 
pytania i odpowiedzi, zarówno te które są, jak i te których nie ma - przemówił 
wreszcie. Odwrócił wzrok od okna i spojrzał na mnie. Najprawdopodobniej ten stek 
bzdur miał powalić mnie na kolana, czego oczywiście nie udało się biedaczkowi 
zrealizować. Nie ze mną te numery...
Nauczyciel był jednak troszeczkę zaskoczony brakiem jakiejkolwiek reakcji z 
mojej strony.
- Będę twoim nauczycielem, jak już ci zapowiedziano. Nauczę cię najważniejszych 
rzeczy, które musisz znać aby stać się samotnym wojownikiem. Niszczycielem. 
Pomocnikiem Jednego z Wielkiej Czwórki, którego pozostali zostawili samego. Mam 
nadzieję, że tylko na razie.
Ponownie przez chwilę zapanowało milczenie co dało mi czas na to, abym pozbierał 
wszystkie informacje do jednego worka. na razie skupiłem całą swoją uwagę na 
tym, aby moja osobista szczęka nie spadła na dywan.
- Jestem Końcem Świata i sam przystąpię do pracy dopiero wtedy, gdy trzeba 
będzie ze wszystkim definitywnie skończyć.
- Kiedy? Gdy trzeba będzie wszystkim  s k o c z y ć ?
- Nadejdę i będę zabijał - uśmiechał się mówiąc te słowa. Psychopata...
Zupełnie lekceważył moje pytania.
- Zauważyłem, że uśmiechasz się.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Zauważyłem, że uśmiechasz się jeszcze szerzej.
- Mówiłem już, że jesteś bystrym chłopaczkiem - w jego dłoni znowu pojawiła się 
zapalniczka i błysnął ogień. Podsunął płomień pod moje oczy. 
- Co to jest? - spytał.
Odsunąłem rękę z zapalniczką na bok.
- Zabieraj to ode mnie. Nie masz innych pytań.
- Mam. Czy jesteś gotowy aby iść ze mną?
Chciałem zapytać dokąd, ale w porę przypomniałem sobie o tym, aby nie zadawać 
tak głupich pytań. Skinąłem głową i wyszedłem z Końcem Świata -  moim 
nauczycielem - na korytarz.
Rozdział dziewiętnasty
Zamek Wielkiej Czwórki - siedziba beznadziejnej głupoty, fałszu i zakłamania 
miejsce skąd wyruszyć miała Ostatnia Pielgrzymka podczas której miało zostać 
zniszczone wszystko i wszyscy - miał cztery kondygnacje. Mój pokój, o ile tak 
można nazwać pomieszczenie, które otrzymałem do użytkowania, znajdował się na 
najniższej kondygnacji (tak sądziłem, ale później okazało się to błędnym 
rozumowaniem). Poniżej jednak było coś jeszcze...  Jeszcze jeden poziom. 
Nauczyciel poinformował mnie - oszczędzając się tak bardzo jak tylko można było 
- że najniższa kondygnacja zamku jest najgęściej zamieszkała. Moim sąsiadem, 
według słów Końca Świata, jest Bestia - stwór, który czeka. Nie zapytałem 
Nauczyciela na co niby czeka Bestia. Wolałem żyć w nieświadomości. Nie 
rozumiałem tego wszystkiego. Niektóre problemy pojawiające się wokół mnie 
brzmiały bardzo tajemniczo. 
Dalszymi sąsiadami były żywioły. Podobno wszystkie wyjechały na delegacje 
służbowe i aktualnie nie ma ich w zamku, więc nie muszę martwić się o swoje 
zdrowie. Tak powiedział, ale co to ma oznaczać?
- A tutaj - mówił Nauczyciel gdy mijaliśmy srebrne drzwi - przebywa zwycięzca 
konkursu Zmory są wśród nas, który odbył się dwa dni temu na twojej planecie.
Przy kolejnych drzwiach uzyskałem informacje, że pomieszczenie to zajmowane jest 
przez Cztery Pory Roku, znany na całym świecie kwartet smyczkowy.
Na końcu korytarza znajdowały się drzwi do pokoju Tego-Który-Nie-Wie-Kim-Jest.
- A kto to jest? - spytałem.
- Nie wiem - odparł Nauczyciel. - Nikt nie wie. Nawet sam zainteresowany tego 
nie wie i w tym właśnie tkwi problem.
- A co on robi? 
- Teraz?
- Nie. Tak ogólnie
- Tego też nikt nie wie.
Zeszliśmy po marmurowych schodach do dużego pomieszczenia piętro niżej, w której 
odpoczywał Głód siedząc przy kominku w którym wesoło trzaskał ogień. Wielki 
Jeździec siedział w fotelu przeglądając jakieś dokumenty. Spojrzałem nad głową 
Głodu wprost do wnętrza otwartego sejfu, który został wbudowany w ścianę nad 
kominkiem. Stos dokumentów spoczywał w sejfie.
Plany Apokalipsy?
Głód zauważył naszą obecność i spojrzał na nas przenikliwym inteligentnym 
wzrokiem. Poobserwował nas i powrócił do czytania. Wyszliśmy z pokoju Głodu do 
innego, mniejszego pomieszczenia, a potem idąc długim korytarzem doszliśmy do 
masywnych drzwi. Po drodze mijaliśmy szafy wypełnione po brzegi bronią. 
Nauczyciel pchnął ciężkie drzwi i moje śliczne oczy po raz pierwszy w życiu 
ujrzały Chaos. 
Wielka Pustka z której dochodziły do nas odgłosy trudne lub też niemożliwe do 
zidentyfikowania. Kolorowe błyski laserowe przecinały przestrzeń wokół nas. Ktoś 
krzyknął. Jakiś pojazd przemknął przed nami i zniknął w żółtym świetle. Zaraz 
potem żółty kolor przepadł i miejsce to zalało się czerwono - czarnym kleksem.
Nierealne i piękne zarazem. Tylko co to może być?
- Zastanawiasz się pewnie co to może być - stwierdził nauczyciel. - Pokazuję ci 
to po to, abyś zrozumiał, że stąd nie ma ucieczki. Znajdujesz się w miejscu 
pomiędzy ziemią, a niebem. Gdzieś gdzie tylko wybrani mają prawo przebywać.
Powinienem się cieszyć. Nie czułem jednak radości. Nauczyciel zamknął drzwi. 
Poprowadził mnie do kuchni.
- Kuchnia należy tylko i wyłącznie do ciebie - powiedział. - My, istoty wyższego 
rzędu, ponadczasowe, nie podlegamy prawom, które są dla ciebie najważniejsze. 
Nie musimy jeść czy pić. Nie potrzebujemy snu aby wypoczywać. Nie potrzebujemy 
powietrza aby oddychać. Nic z tych rzeczy, które są dla ciebie abyś 
funkcjonował.
Lodówka wypełniona była po brzegi różnymi artykułami spożywczymi. Ser, jaja, 
mięso, jogurty, kilka butelek piwa i kartonik soku marchewkowego.
- Marchewka? - wyciągnąłem kartonik z lodówki.
- Nie lubisz marchewki?
Wzruszyłem ramionami i odłożyłem sok z powrotem do lodówki. Gdy odkładałem 
karton wpadł mi do ręki duży żółty grapefruit.
- To czerwony grapefruit - poinformował mnie nie wiedzieć dlaczego Nauczyciel.
- Tak? - ironia zawarta w tym pytaniu powinna była go zabić. - Dlaczego tak 
sądzisz?
- Znam się na tym.
Znalazłem nóż i rozkroiłem owoc przez środek. Czerwony to on był tylko z nazwy i 
z zewnątrz. Soczysty żółty owoc w środku.
- Rzeczywiście znasz się na owocach - stwierdziłem. - Bezbłędnie określiłeś 
kolor.
Położyłem dwie połówki grapeftuita na stole i poszukałem cukru. Następnym 
problemem było znalezienie łyżeczki. Była w szufladzie szafki stojącej obok 
drzwi. Posypałem cukrem rozkrojone połówki cytrusa, a trochę cukru rozsypałem na 
podłogę - dla mrówek - i dopiero wtedy usiadłem przy stole.
Chwilę później owoc przepadł w moim żołądku. Nauczyciel stał przez cały czas na 
środku kuchni obserwując mnie.
- Musisz tak na mnie patrzeć? - spytałem .
-Skończyłeś z tym świństwem? Jeżeli tak to moglibyśmy iść dalej i oprowadzę cię 
po zamku.
Rozdział dwudziesty
Szliśmy powoli korytarzem zamku. Miałem czas i okazję ku temu aby poznać 
dokładnie ułożenie pomieszczeń na poszczególnych piętrach. Rejestrowałem to 
wszystko aby w przyszłości wykorzystać. Nie wiedziałem co może się z tego 
przydać.
- Ten pokój - mówił Nauczyciel, - zajmują dzieci Wojny. Sieroty opuszczone przez 
swoją matkę. Chcesz zobaczyć?
Nie czekał jednak na moje potwierdzenie lub zaprzeczenie lecz od razu otworzył 
ciężkie drzwi pomieszczenia. Było tu ciemniej niż w korytarzu. I zimniej. 
Wewnątrz panowała zupełna cisza co robiło niesamowite wrażenie. Dziesiątki 
małych dzieci siedziało na podłodze z twarzami skierowanymi w stronę okna, które 
było jedynym źródłem światła w tym pomieszczeniu. Próbowałem policzyć dzieciaki, 
ale kiedy doszedłem do dwudziestu poczułem, że Nauczyciel szarpie mnie za ramię. 
Wycofaliśmy się i zamknęliśmy drzwi. Czułem się podle. 
- Dzieci Wojny, Korky - Nauczyciel patrzył mi w oczy. - Opuszczone , skazane na 
samodzielność młode istoty. Całe swoje życie spędzają w tym zamku nie wymawiając 
nigdy ani słowa. Zapatrzone w światło czekają. nie pytaj tylko na co, gdyż nie 
wiem. Nikt nie wie. nikt nie rozumie o co chodzi. nawet ich matka nie ma pojęcia 
dlaczego tak jest. Z drugiej strony nic ją to nie obchodzi.
Wojna pracując na stanowisku Jeźdźca Apokalipsy nie ma pewnie czasu aby zajmować 
się jeszcze wychowywaniem dzieci. Pozostawione  bez opieki nigdy nie odnajdą 
swojej drogi życia. Będą wiecznie patrzeć przed siebie szukając świata 
przyszłości. nic i nikt tego nie zmieni. Dziwne to wszystko. 
- A tutaj, te drzwi prowadzą do chłodni - wielkie stalowe drzwi pomalowane były 
na biało i zdawały się być zaporą nie do przebycia. - Za tymi drzwiami Wojna 
kolekcjonuje swoje ofiary. Ma kompletnego świra na tym punkcie. Znajdują się 
tutaj wszyscy ci, na których wojna wpłynęła w sposób destrukcyjny. Paranoicy, 
maniacy, ludzie dla których zabijanie podczas trwania wojny stało się pasją. 
Chcesz ich zoba...
- Nie - przerwałem mu w połowie zdania bojąc się, że postąpi tak jak poprzednim 
razem i nie będzie czekał na to co postanowię. nie miałem ochoty oglądać ludzi 
okaleczonych przez Wojnę. Coraz mniej mnie to bawiło.
- Następne pomieszczenie należy do ulubionych pomieszczeń Wojny. Tutaj trzyma 
swoje pieski - nawet bez tych objaśnień mogłem się tego domyśleć. Czułem 
rozchodzący się w powietrzu ostry zapach amoniaku i słyszałem głośne sapania 
zwierząt dochodzące zza zamkniętych drzwi. 
- Nie mam ochoty - powiedziałem.
Nauczyciel spojrzał zdziwiony.
- Na co nie masz ochoty?
- Oglądać psy Wojny.
- Wykluczone - pokręcił głową przechodząc dalej obok drzwi, które zupełnie nagle 
zatrzęsły się pod wpływem mocnego uderzenia. najwidoczniej jeden, albo kilka 
piesków (przecież nie wiem ile psów ma Wojna) wyczuło obecność obcego za drzwi i 
natarło na przeszkodę chcąc wydostać się na wolność. - Nie mogę tego uczynić, 
nie mogę pokazać ci piesków. Nie panuję nad nimi, nie mam posłuchu wśród nich. 
Tylko Wojna trzyma je na smyczy i spuszcza wolno kiedy wyrusza niszczyć i 
zabijać. 
- Może wystarczy? - spytałem.
- Niby czego?
- Zwiedzania. Nie mam ochoty na dalsze zwiedzanie.
- Myślałem, że jesteś twardszy.
- Ja też.
Przez pewien czas szliśmy w milczeniu. Przeszliśmy na następne piętro, gdzie 
korytarz wyglądał prawie identycznie jak ten który właśnie opuściliśmy.
- Tutaj są magazyny - zwiedzania ciąg dalszy. Widać z tego, że Nauczyciel nic 
sobie nie robił z mojego braku chęci na dalsze wycieczki po zamku. - Magazyny 
przeznaczone są przede wszystkim na różnego rodzaju zmienniki, które są podstawą 
do dokonania dobrej zagłady świata. Bez nich Jeźdźcy są bezradni. Stąd właśnie 
pobierane są przez Jeźdźców aby później mogły wszystko co się da zmieniać.
Muszę to zapamiętać. To ważna informacja. Jeżeli zmienniki są aż tak istotne w 
procesie destrukcji światów, to oznacza, że bez nich nie można dokonać zagłady.
- Oprócz zmienników znajdują się tutaj również srebrne kule, osikowe kołki - 
rewelacyjne akcesoria do walki z wampirami. Pioruny kuliste, kulki gradowe 
różnej wielkości, kwaśne deszcze, cisza przed burzą pakowana w metalowe puszki, 
oko cyklonu, oaza spokoju, krzyk rozpaczy i wołanie o pomoc w sprayu. Taifuny i 
strachy. Wszystko to jest zabezpieczone zaklęciami, które lepiej chronią magazyn 
niż jakikolwiek system alarmowy. 
- Wydawało mi się, czy też rzeczywiście usłyszałem jak wymawiasz: strachy?
- Owszem. Powiedziałem takie słowo. Chciałbyś zobaczyć stracha?
- Jeżeli jest to możliwe.
- Niestety nie jest. Mówiłem ci przecież o zaklęciach.
- To po co mnie pytasz czy chcę je zobaczyć?
- Ciekawy byłem czy ty będziesz chciał spojrzeć strachom w oczy. A musisz 
pamiętać, jeżeli decydujesz się na taki krok, że strach ma wielkie oczy.
Poszliśmy dalej idąc obok siebie. Ramię w ramię. Świadomość, że idę obok Końca 
Świata powodowała powstawanie u mnie gęsiej skórki. Fakt, że idę sobie obok tak 
znanej postaci sprawił, że czułem się lekko podekscytowany. Kiedy wrócę do 
swoich ludzi wprowadzę w sekcie układy. Na razie miałem w głowie tylko ogólny 
plan tych układów, ale wiedziałem, że jeszcze coś tam wymyślę.
Nauczyciel zrobił gwałtowny skręt ciała i przyparł mnie do muru. jego lewa dłoń 
znalazła się na moim gardle i poczułem, że brakuje mi powietrza. Dusiłem się...
- A teraz - usłyszałem na chwilę przed utratą przytomności - nauczymy się 
przenikać przez ścianę.
Rozdział dwudziesty pierwszy
- Przenikać przez ścianę? - zapytałem. Rozcierałem szyję próbując zrozumieć o co 
mu chodzi kiedy mówi o przenikaniu. - Kto niby ma się nauczyć przenikać przez 
ścianę? Ja? Ty?
- Ja już potrafię. Chodzi o ciebie. 
- I po co mi ta umiejętność?
- Mam cię tego nauczyć. I uczynię to. Zacznijmy od zaraz.
- Chwila... chwila... Może jednak powinieneś mnie zapytać czy chcę się uczyć?
- Nie... nie muszę tego robić... To jest już postanowione i tak ma być. Tak jest 
zapisane w Księdze i tak musi się stać.
Znowu ta Księga. Wygląda na to, że wszystko co się dzieje już zostało ustalone i 
nie mam na to wpływu. Gram tylko w sztuce, której scenariusz został napisany już 
duło wcześniej.
- Dokładnie - poparł moje przypuszczenia Nauczyciel. - Nie dziw się również, iż 
wiem o czym mówisz. Tam też jest to zapisane: "...i będzie się zastanawiał... a 
jego myśli pobiegną dziwnym torem... przypomni sobie Księgę... zastanowi się nad 
tym co się dzieje i stwierdzi, że nie ma na to wpływu... wszystko co się dzieje 
już zostało ustalone... takie będą myśli jego i tak być musi..."
Zastanawiające jak łatwo jest manipulować ludźmi znając przyszłość. Wiedząc co 
musi się wydarzyć.
- No to przenikajmy - stwierdziłem.
Rozdział dwudziesty drugi
Ściana wyglądała zupełnie zwyczajnie. Nie widziałem żadnej różnicy pomiędzy tą 
ścianą, a ścianą, która znajdowała się piętro wyżej. Nauczyciel tłumaczył mi 
właśnie co muszę zrobić aby dokonać przeniknięcia przez ścianę. Stwierdziwszy, 
że jest mi to zupełnie niepotrzebne do szczęścia wyłączyłem swój umysł i 
połknąłem dwie tabletki coaxilu.. Zamknąłem oczy i w tej samej chwili oberwałem 
po uszach.
- Nie śpij teraz. Słuchaj.
- Przecież nie śpię. Słucham. Łatwiej jest skoncentrować się kiedy mam zamknięte 
oczy. Jeżeli zamykam oczy nie oznacza to równocześnie, że śpię. Mogę leżeć i 
mieć zamknięte oczy, a nie będzie to oznaczało iż śpię. Mogę stać i mieć 
zamknięte oczy, a nie będę spał.
- Skończ ten wykład. Patrz.
Ruszył na ścianę i wszedł w nią tak łatwo, jak łatwo nóż wchodzi w masło. 
Zniknął mi z oczu i w pierwszym odruchu chciałem uciekać. Pobiec przed siebie, 
uciec przed nauczycielem. Ale co to da? Jaki jest sens takiego posunięcia?
Dotknąłem ściany. Była zimna i twarda, czyli dokładnie taka jaka według mnie być 
powinna.
Może wyskoczyć teraz na filiżankę kawy?
Nauczyciel wyszedł ze ściany zanim zdecydowałem się na takie rozwiązanie. 
Szkoda...
- Proste. Prawda? - zapytał. - To tylko kwestia opanowania swojego umysłu. 
Wszystko na tym polega. Musisz nauczyć się panować nad tym co robisz, czego 
chcesz. Aby tego dokonać, należy opanować swój umysł.  Kontrolować go. Zmusić 
mózg do dokonania pewnego wysiłku. Jeżeli dokonasz tego, przenikniesz przez 
ścianę. Uczynisz to w taki sam sposób jak ja to uczyniłem. Spróbuj.
Spojrzałem na ścianę i skoncentrowałem się. Myśli, do tej pory rozbiegane, 
zebrałem w jedno miejsce. 
Ściana.
Musiałem przez nią przejść. Przez kamień. Przez mur.
Teraz...
Zrobiłem krok w jej stronę. I jeszcze jeden. Następny krok miał mieć miejsce w 
ścianie. I stało się: zatrzymałem się na ścianie ze stłuczonym kolanem.
- Mówiłem żebyś się skoncentrował - dopingował mnie Nauczyciel. 
- Przecież nic innego nie robię.
- Postaraj się bardziej. Koncentracja jest najważniejsza. Patrz na ścianę i 
zrozum, że musisz przez nią przejść. Niech to właśnie ściana będzie gotowa na 
przyjęcie ciebie. Zrób to. Myśl.
Jeszcze raz to samo. Ściana. Poczułem nagle, że coś pęka w niewidzialnym 
świecie. Zaskakuje i układa się na swoim miejscu. Ściana wyglądała teraz jakoś 
inaczej, tak jakby była zupełnie gdzie indziej. Była gotowa aby przez nią 
przejść. Krok do przodu i znalazłem się w ścianie. Przez chwilę zabrakło mi 
tlenu i przestraszyłem się, że mogę udusić się przechodząc przez ścianę. 
Ciemność, jaka towarzyszyła mi podczas przenikania ustąpiła w tej samej chwili, 
kiedy wróciła mi zdolność normalnego oddychania. Stałem po drugiej stronie 
ściany w pomieszczeniu, które musiało być tutaj czymś w rodzaju hali. 
- To hangar - usłyszałem głos Nauczyciela, który przeszedł również przez ścianę 
i stał teraz obok mnie. - Tutaj znajdują się wszystkie pojazdy chewi. Będziesz 
uczył się latać. Chodź ze mną. 
Rozdział dwudziesty trzeci
Hala była potężna. Wielki hangar przeznaczony był tylko i wyłącznie dla chewi. 
Było ich tutaj miliony. No... może przesadzam... dziesiątki... Ustawione równo, 
jeden za drugim stały w kilku rzędach gotowe do odlotu. Przy kilku pojazdach 
trwały prace remontowe. Skrzaty, gdyż chyba to one były, lakierowały pojazdy, 
wymieniały światła, szyby i porozbijane plastikowe elementy pojazdów. Co kilka 
kroków można było spotkać skrzata, który przeciągał strunę, lub stawiał właśnie 
kropkę nad i. Jeden ze skrzatów płakał nad rozlanym mlekiem, a inny znowu wbijał 
długie szpilki w szmacianą lalkę. Obok niego stała butelka whisky z której co 
chwila popijał. Czyżby voodoo połączone z pijaństwem?
Nad głową przemknął pojazd błyskając światłami. Zatoczył koło i wylądował gdzieś 
w tyle hangaru.
Nauczyciel zaprowadził mnie do jednego z pojazdów przy którym stał sprawdzając 
stan techniczny uszczelek chewi młody i urodziwy Anioł. Gdy zobaczył, że 
zbliżamy się w jego kierunku, przerwał swoją pracę i przywołał na twarz służbowy 
uśmiech. Blond włosy zafalowały, kiedy skinął nam głową na powitanie, a skrzydła 
lekko rozpięły się na plecach.
- To jest Korky - przedstawił mnie Nauczyciel. - Naucz go latać.
- Jestem Anioł - powiedział ściskając mi dłoń.
- Wiem. Widzę.
- Nie wiedziałem, że to rzuca się w oczy.
- Skrzydła Anioł. Skrzydła cię zdradziły. Wszyscy ludzie wiedzą, że anioł ma 
skrzydła.
- Mogłem być Lucyferem, a nie Aniołem. nie pomyślałeś o tym Korky? Skąd wiesz, 
że ja to rzeczywiście ja, a nie on?
- Szatan jest ohydny i cuchnie siarką. Ma czarną skórę i czarne skrzydła, a w 
ręku trzyma widły. Ty tak nie wyglądasz. Jesteś przystojny i czysty, nie widzę 
nigdzie wideł, ani nie czuję siarki.
Nauczyciel i Anioł  parsknęli śmiechem.
- Wy ludzie wyobrażacie sobie szatana jako kogoś odstraszająco brzydkiego, kogoś 
wstrętnego z wyglądu. To was właśnie gubi. Dajecie się nabrać na perfidne 
diabelskie sztuczki. Owszem, szatan jest odstraszający i wstrętny. To czyste 
zło, przeciwieństwo dobroci. I rację mają ludzie, którzy się go boją, ale 
równocześnie trzeba z nim walczyć. Trzeba go pokonać. Ale pamiętaj o jednym 
Korky, Lucyfer to też anioł. To upadły anioł, Pan nasz strącił go z Nieba gdy 
Lucyfer zbuntował się przeciw niemu. Szatan walczy o dusze robiąc z mózgu 
człowieka sieczkę. Otumania go wizjami piękna, które później znika, a pod jego 
powłoczką widoczne jest czyste zło. Perfidia. Zakłamanie. Kłamstwa. Nienawiść. 
Niech więc nie myli cię wygląd. Nie wszystko piękne co pięknie wygląda. Czasami 
to co piękne z wyglądu jest ohydne wewnątrz. I vice versa, mam nadzieję, że 
rozumiesz o co mi chodzi. Ale nie o tym mieliśmy mówić. Mam nauczyć cię latać.
Koniec Świata poklepał mnie po plecach, pożegnał się i odszedł. Zostałem sam na 
sam z Aniołem.
Rozdział dwudziesty czwarty
Anioł wskazał na pojazd. Był poobijany i w niektórych miejscach schodził lakier. 
Mówię oczywiście o chewi, a nie o Aniołku.
- Co to jest? - spytał Anioł i poczułem, że błękitna krew uderza mi do głowy. 
Kolejny facet, który zadaje idiotyczne pytania.
- Kpisz sobie ze mnie? - spytałem. Anioł rozdziawił usta.
- To nie jest kpiszsobiezemnie - odparł poirytowany. - To jest chewi. Wsiadaj.
Weszliśmy do pojazdu, którego wnętrze poznałem wcześniej - podczas mojego 
pierwszego lotu z Głodem i jego sługą.
- Jak pewnie zdążyłeś zauważyć - mruknął Anioł - weszliśmy do pojazdu. Aktualnie 
znajdujemy się w jego wnętrzu. 
Spojrzałem na Anioła.
- Z każdym tak rozmawiasz? - spytałem.
- Nie rozumiem o co ci chodzi.
- Każdego traktujesz jak potencjalnego idiotę? Nie musisz zadawać mi pytań na 
które odpowiedzi są tak oczywiste. Tylko roślina nie zauważy, że nagle weszła do 
chewi. Proste... Nie opowiadaj mi również co widzę. To co mogę zobaczyć to 
zobaczę.
- Wnętrze pojazdu - zaczął po chwili Anioł - jest wyposażone w standardowe dla 
tego typu pojazdów akcesoria.
Usiadłem na fotelu i wyłączyłem się. Czasami całkiem nieźle na tym wychodzę. Tak 
było i teraz, gdy Anioł truł na temat obsługi pojazdu. Włączyłem się ponownie do 
życia gdy panowała już cisza. Anioł przestał mówić. Patrzył na mnie pytającym 
wzrokiem. Już samo spojrzenie powinno spowodować u mnie chęć udzielenia 
odpowiedzi.
- Zrozumiałeś pytanie?
Jakie pytanie? Przecież wyłączyłem się.
- Oczywiście, że zrozumiałem. Moja odpowiedź jest twierdząca.
Niezłe bzdury...
- Serio? No to spróbuj - zwolnił dla mnie swój fotel.
Na jakie pytanie odpowiedziałem twierdząco? W co ja się właśnie wpakowałem? 
Dlaczego po prostu nie przyznam się, że go nie słuchałem przez ostatnie kilka 
minut?
Usiadłem na fotelu i spojrzałem na Anioła.
- I czego się patrzysz? Ruszaj. Przecież mówiłeś, że wiesz jak się startuje.
Rewelacja. Spojrzałem na kontrolki mrugające do mnie z konsoli pojazdu. Tysiące 
światełek, miliony wskaźników i dźwignie steru wbudowane w fotel. Przypomniałem 
sobie operacje jakie wykonywał Głód podczas startu i spróbowałem go naśladować. 
Oparłem dłonie na dźwigniach.
- Co robisz?! - wrzasnął Anioł. - A kto sprawdzi bezpieczniki? Zanim 
wystartujesz musisz mieć pewność, że wszystko jest w porządku.
- Wiem o tym, sprawdzałem tylko czy dźwignie dostosowane są do moich dłoni - 
odparłem brnąc dalej w kłamstwa. I po co to wszystko? Nie lepiej powiedzieć 
prawdę? Nigdy w życiu nie siedziałem za sterami chewi.
Spojrzałem na konsolę. Wszystkie wskaźniki wyglądały dla mnie identycznie. Jedne 
małe, drugie większe. na jednych wskazówki stały nieruchomo, w innych poruszały 
się lekko w prawo i w lewo. Jak można się tutaj wyznać na tym wszystkim?
Anioł czekał cierpliwie na to co zrobię. Nie doczekał się szybkiej reakcji z 
mojej strony więc postanowił przejąć inicjatywę.
- Zaniki pamięci? - spytał.
- Nie - odparłem.
- Co nie?
- Nie - powtórzyłem. - Nazywam się Korky.
Anioł uniósł brwi w wyrazie zdziwienia.
- Wiem jak się nazywasz - powiedział tak na wszelki wypadek.
Wskazał na rząd zielonych i czerwonych kontrolek po lewej stronie konsoli.
- To jest najważniejsze - zaczął i truł przez kolejne minuty objaśniając co do 
czego służy. Nie wyłączyłem się tym razem i uważnie go słuchałem. Wytłumaczył na 
czym polega start, ruszanie z miejsca na pełnych obrotach, a potem i kierowanie 
pojazdem. Wreszcie skończył i usiadł w fotelu obok. 
Moja kobieca intuicja podpowiadała mi, że coś istotnego umknęło Aniołowi. O 
czymś zapomniał. O czymś bardzo istotnym.
- Startuj - polecił i dostosowałem się do jego życzenia.
Szarpnęło maszyną do przodu. Zgasły silniki.
- Nie przejmuj się. Spróbuj raz jeszcze, tylko tym razem wolniej i nie ściskaj 
tak mocno dźwigni steru.
Zapaliłem silniki i ruszyłem. Teraz było lepiej. Przypominało to prowadzenie 
samochodu i tak też się czułem kierując chewi. Różnica polegała przede wszystkim 
na szybkości i braku wstrząsów, których nie da się uniknąć gdy ma się do 
czynienia z  samochodem. Jak powszechnie wiadomo samochód nie ma możliwości 
oderwania się od ziemi. 
Poruszałem się do przodu z coraz większą szybkością. Mknąłem wprost na ścianę 
hangaru.
- Hamulce! - krzyknął Anioł.
Spojrzałem szybko na niego.
- Co hamulce?!
- Naciśnij hamulce! 
- Hamulce?! Gdzie są do diabła hamulce?! - już wiedziałem co umknęło Aniołowi. 
Nie powiedział ani słowa o hamowaniu.
Uderzyliśmy w ścianę hangaru i przebiliśmy się na zewnątrz. Chewi wbił się w 
ziemię i zgasły silniki. Nie wiadomo dlaczego nic nam się nie stało. Spojrzałem 
na Anioła.
- Zapomniałem ci powiedzieć o hamulcach - powiedział cicho i dokończył 
instrukcji obsługi. Kobieca intuicja poklepała mnie po plecach w uspokajającym 
geście.
Wyszliśmy z pojazdu, który był teraz tylko i wyłącznie stertą złomu. Anioł 
obchodził chewi kilkakrotnie, sprawdzając pewnie czy coś się da jeszcze 
uratować. Wreszcie podszedł do mnie i przyjaznym gestem poklepał mnie po 
plecach.
- Niezła robota - powiedział. - Idziemy po następny pojazd.
Wykorzystaliśmy dziurę w ścianie hangaru do tego, aby szybciej znaleźć się 
wewnątrz. W naszym kierunku szedł skrzat, który sprawiał wrażenie zmęczonego 
życiem.
Zatrzymał nas.
- Który z was był tak mądry i zniszczył chewi? - spytał spluwając na podłogę.
- Słuchaj no mały... - zacząłem i Anioł zamknął mi usta dłonią.
- Co?! - warknął skrzat.
- Uczę go latać - tłumaczył Anioł. - Na razie popełnia dużo błędów.
- Widzę - powiedział patrząc na wyrwę w ścianie.
- Jak masz na imię? - spytałem skrzata gdy Anioł zabrał swoją dłoń z moich 
pięknych ust.
- Jestem jeszcze za malutki na imię - odparł. Zabrzmiało to tajemniczo i nie 
zdołałem zadać już kolejnego pytania gdyż Anioł porwał mnie za sobą.
Skrzat został z rozbitym chewi sam na sam. To w jaki sposób usunąć zrujnowany 
pojazd i jak załatać dziurę w ścianie należało do jego obowiązków.
Anioł tymczasem wybrał inny pojazd i jeszcze raz wytłumaczył mi wszystko co może 
być przydatne podczas lotu. Szczególny nacisk położył na hamowanie. Prosta 
sprawa. Nie było nic trudnego w technice prowadzenia pojazdu, oczywiście 
wyłączając fakt, że trzeba pracować przez cały czas na wysokich obrotach i nie 
pozwolić sobie nawet na krótki moment dekoncentracji. Obserwował kontrolki 
pojazdu, światełka, wskaźniki i szybko reagował na każdą zmianę.
Bardzo powoli wyleciałem z hangaru - tym razem normalną drogą, a mianowicie 
przez szeroko otartą bramę - i uniosłem chewi na wysokość dwustu metrów. Latanie 
zaczęło sprawiać mi przyjemność. Nie potrafiłem jeszcze utrzymać pojazdu podczas 
lotu na stałym kursie. Anioł polecił skręcić pojazdem w prawą stronę i ujrzałem, 
zaraz po tym gdy to zrobiłem, czerwone sygnalizatory zawieszone w powietrzu. 
Ustawione zostały parami i wytyczały w ten sposób trasę. Znajdowały się przede 
mną oddalone od chewi o jakieś dwieście metrów, ale z każdą chwilą zbliżały się 
do nas. Po chwili poprawiłem kurs i stwierdziłem, że to chewi zbliża się do 
sygnalizatorów, a nie odwrotnie. W sumie nie powinno mnie to dziwić...
- Wleć pomiędzy nie i utrzymuj kurs - polecił Anioł.
Łatwo powiedzieć kiedy odpowiednie umiejętności i doświadczenie pozwalają na 
takie manewry. Inaczej przedstawia się sytuacja w takim przypadku jak teraz, gdy 
jestem początkującym pilotem i tych umiejętności - nie mówiąc już nic o 
doświadczeniu - nie posiadam. Trudno jest wykonać takie zadanie gdy siedzi się 
po raz pierwszy za sterami latającego pojazdu. Moim zdaniem nie można chcieć 
rzeczy niemożliwych aby wykonać je od razu.
Sygnalizatory tworzyły w miarę szeroką aleję, ale mimo to wydawało się, że jest 
to zadanie nie do zrealizowania. Trzymałem kurczowo stery i starałem się dobrze 
wykonać manewr.
Pierwszy sygnalizator pękł zaraz po tym gdy został staranowany przez sunący w 
powietrzu chewi, prowadzony niepewną ręką Korky'ego. 
Cóż... miał pecha.
- Wyrównaj lot, wysokość jest dobra - mówił Anioł. - Leć pomiędzy światłami, a 
nie przez nie.
Skręciłem w lewo i nie wiem dlaczego, ale sygnalizatory uciekły szybko do góry.
- Nie opadaj! Tracisz wysokość. Wykonuj mniej gwałtowne ruchy i nie ściskaj tak 
mocno sterów. I nie śliń się...
Wyrównałem lot, ale nadal sygnalizatory znajdowały się powyżej nas. Podniosłem 
pojazd na poziom czerwonych świateł i wyrównałem.
- Dobrze! 
Zaraz po tej pochwale Anioła rozbiłem kolejny sygnalizator.
- Obetrzyj nos...
Odbiłem w prawo, ale tym razem dużo spokojniej. Nie straciłem wysokości. Powoli 
zmniejszyłem nacisk dłoni na stery i poczułem, że teraz jest już dużo lepiej. 
...po czym wpadłem na kolejny sygnalizator. Rozbiłem go. Delikatnie zmieniłem 
kierunek. Tym razem nie straciłem wysokości, a korekta kursu spowodowała, że 
znalazłem się na środku powietrznej trasy, czyli dokładnie tam gdzie chciałem 
się znaleźć. Byłem dumny z siebie, z efektów pracy nad sobą i z sukcesów w  
nauce latania.
- A teraz przyspiesz! - odezwał się niespodziewanie Anioł.
Przestraszył mnie i spowodował przez to zachwianie się pojazdu. Wróciłem na 
kurs, co przyszło mi tym razem bez problemów i utrzymałem go. Powoli odpychałem 
drążki steru od siebie, co powodowało, że sygnalizatory zaczęły coraz szybciej 
mknąć po bokach pojazdu. Oczywiście to nie one poruszały się z taką szybkością, 
lecz chewi tak szybko mknął w powietrzu. Coraz trudniejsze stawało się 
utrzymanie pojazdu na trasie. Mimo wszystko lecieliśmy coraz szybciej i zanim 
dotarliśmy do końca trasy skasowałem jeszcze kolejne trzy punkty świetlne. 
- Zawróć i z powrotem tą samą trasą wróć do miejsca startu.
Zatoczyłem koło i tym razem już dużo pewniej poruszałem się pomiędzy 
sygnalizatorami. Udało się przelecieć całą trasę powrotną bez wypadku. Czułem 
jak sygnalizatory odetchnęły z ulgą.
Pokonałem tę trasę jeszcze kilka razy zanim Anioł wydał polecenie powrotu do 
hangaru. 
Na miejsce dotarłem bez problemów i wylądowałem w hangarze bezbłędnie, nie 
biorąc oczywiście pod uwagę takiego drobiazgu, jakim było sprasowanie podczas 
lądowania skrzata, który nie wiadomo dlaczego znalazł się na kursie kolizyjnym z 
prowadzonym przeze mnie pojazdem. Nie miałem możliwości zmienienia kursu. Nie 
mogłem skręcić w żadną ze stron, jak również wznieść się nad skrzata i ocalić mu 
życie. Stuknąłem w biedaczynę, ale nie zakłóciło to dalszego lotu.  Anioł nie 
zwrócił na to zdarzenie najmniejszej nawet uwagi. Bez komentarzy. Cicho sza... 
był skrzat... nie ma skrzata...
Niestety skrzat na pewno patrzył teraz na to zdarzenie z zupełnie innej 
perspektywy...
Wyłączyłem silniki zaraz po wylądowaniu i wyszedłem z pojazdu.
- Nie przejmuj się skrzatem - usłyszałem głos Anioła. Jednak zwrócił uwagę na 
ten drobny wypadek.
- A kto się przejmuje? - odezwał się Korky; cyniczny, twardy Guru. Wstyd, 
usłyszałem własne sumienie.
- Chodź ze mną!
Miałem inne wyjście? Musiałem za nim iść.
Anioł zaczął tłumaczyć mi co teraz zrobimy i dlaczego tak musi być. Starałem się 
słuchać co do mnie mówi, ale cały czas miałem przed oczami skrzata wciśniętego w 
ziemię.
Aby uzyskać zezwolenie na prowadzenie chewi  nie wystarczał sam kurs 
przeprowadzany przez Anioła. Musiałem zgłosić się u kierownika hangaru. 
Kierownik wyrażał swoją opinię na temat kandydata na pilota. Nie widziałem tutaj 
najmniejszego śladu, że jest to w jakiś sposób uzasadnione. W jaki sposób 
zupełnie obca osoba mogła wypowiadać opinię o kimś kogo nie zna? Na podstawie 
takiej opinii uzyskiwało się (albo i nie) świadectwo stwierdzające, że nabyłem 
prawo do poruszania się w przestrzeni powietrznej. Uzyskanie tego świadectwa 
zależy od dobrego humoru naczelnika, którym jest w tym sezonie Szara Eminencja - 
tak wyraził się Anioł i nie mam pojęcia co to oznacza.
- A skąd pewność, że dostanę dobrą opinię u kierownika?
- Jeżeli nie ma nikogo kto mógłby powiedzieć coś złego na twój temat - a nikogo 
takiego nie znam gdyż jedyny kandydat na to stanowisko został przez ciebie 
ukatrupiony - to nie będzie problemów z uzyskaniem dobrej opinii .
- Nie można darować sobie całej tej biurokracji? - spytałem.
- Jak trafnie to określiłeś: nie można - odparł. - Wszyscy tutaj posiadają 
dokumenty, które potwierdzają to, że każdy pracuje na odpowiednim stanowisku. 
Nic tutaj nie może być pozostawione przypadkowi. Nawet Jeźdźcy, najważniejsze 
postacie w tym miejscu, posiadają własne certyfikaty. O popatrz, jesteśmy na 
miejscu.
Rozdział dwudziesty piąty
Pomieszczenie, które zajmował kierownik hangaru nie należało do najpiękniejszych 
miejsc jakie w swoim życiu widziałem. Brudny pokój zapełniony był przedmiotami, 
których przeznaczenia zupełnie nie znałem, a nawet nie próbowałem się tego 
domyślać. W powietrzu unosił się zapach brudnych skarpet i starego wina 
wątpliwej jakości.
Kierownik hangaru wyglądał tak, jakby dopiero co obudził się ze snu zimowego. 
Był mniej więcej mojego wzrostu, czyli około metr osiemdziesiąt - może trochę 
więcej - i na pierwszy rzut oka - wydawało się, że jest człowiekiem. Przyjrzałem 
się jednak uważniej i stwierdziłem, że kierownika hangaru zdecydowanie nie można 
zakwalifikować do gatunku ludzkiego. Do tej pory jeszcze nie spotkałem 
człowieka, który posiadał zamiast stóp - kopyta oraz macki - zamiast rąk.
- To jest właśnie Ślepy Traf, kierownik hangaru - przedstawił go Anioł. Dopiero 
teraz zauważyłem, że kierownik jest niewidomy. Gałki oczne zostały usunięte, a 
powieki zaszyto grubą nicią. Miał siwe włosy zaczesane do tyłu i twarz noszącą 
ślady przebytych ciężkich chwil w swoim życiu. 
Siedział na rozlatującym się krześle. Kopyta trzymał oparte na blacie biurka. 
Kiedy usłyszał Anioła wstał z krzesła i podszedł do nas. Nieźle sobie radził jak 
na kogoś kto jest niewidomy. 
- Przyszliśmy po opinię - powiedział Anioł. 
Ślepy Traf zmarszczył czoło i zafalował mackami. 
- Nie widzę problemów - powiedział po chwili. - Ale nie dlatego, że ich nie ma, 
tylko dlatego że jestem niewidomy. Nie dotarły do moich uszu jakiekolwiek wieści 
na temat tego, że aktualnie szkolimy nowego lotnika. Jak tam było?
Anioł do którego skierowane zostało to pytanie, w kilku zdaniach opowiedział o 
moich poczynaniach za sterami chewi. Pominął w streszczeniu szkolenia wypadek ze 
ścianą i skasowanie skrzata podczas powrotu do hangaru. Ślepy Traf słuchał 
uważnie przez cały czas. Kiedy Anioł zamilkł, kierownik hangaru skinął głową, 
wyciągnął prawą dłoń przed siebie kierując ją gdzieś na lewo ode mnie i 
powiedział, że mi bardzo gratuluje oraz wystawia mi pozytywną opinię czym bardzo 
powinienem się cieszyć...
Przyciągnąłem jego dłoń w swoją stronę i mocno uściskałem.
Kilka sekund później Anioł przy użyciu siły wyciągnął mnie z biura kierownika. 
Nieco wcześniej przez dłuższy czas próbował oderwać moją dłoń od ręki 
kierownika.
Wychodząc z biura obejrzałem się. Ślepy Traf trzymał pod lewą pachą obolałą dłoń 
i chciał coś powiedzieć. Albo zabrakło mu  słów, albo te które pchały się na 
język nie były odpowiednie, w każdym razie nie usłyszałem od niego ani słowa.
Rozdział dwudziesty szósty
- Ślepy Traf chciał aby przyjść do pana - powiedział Anioł do skrzata, który był 
właśnie naczelnikiem hangaru. Staliśmy na progu jego gabinetu, który jeżeli 
chodzi o walory estetyczno-zapachowe nie różnił się zupełnie niczym od biura 
Ślepego Trafu. Naczelnik, Szara Eminencja przywitał nas krótkim - i trudno 
powiedzieć, że grzecznym - pytaniem:
- Czego?
Anioł wytłumaczył mi w kilku słowach, że Szara Eminencja właśnie przywitała się 
z nami i jest szalenie zainteresowany efektami szkolenia. Trudno było w to 
uwierzyć, ale Anioł chyba wie co mówi. Powtórzył raz jeszcze całą historię o 
szkoleniu jaką opowiedział wcześniej kierownikowi.
- No i... - kolejne krótkie słowo, które nie wniosło nic nowego do naszej 
rozmowy - według mnie, natomiast Anioł stwierdził, że znaczy to dużo więcej niż 
można sądzić.
- Szara Eminencja - tłumaczył Anioł, - wyraził właśnie swój ogromny podziw dla 
ciebie, biorąc pod uwagę krótki okres czasu, jaki potrzebowałeś aby opanować 
technikę latania. 
- Aha... - wtrąciłem troszeczkę oszołomiony. Nie stać mnie było na nic więcej 
gdyż przez kilka sekund byłem zajęty szukaniem własnego języka, który gdzieś 
przepadł.
- Co? - to pytanie zaskoczyło również Anioła, który przez krótką chwilę nie mógł 
zaskoczyć o co chodzi. Kiedy zrozumiał treść pytania, co było dla mnie zupełnym 
zaskoczeniem, przetłumaczył go na swój sposób:
- Szara Eminencja pyta czy mamy opinię kierownika.
Skinąłem głową gdyż nadal nie odzyskałem mowy.
- I? - najkrótsze pytanie na świecie zadane właśnie przez naczelnika  
spowodowało, że na twarzy Anioła pojawił się uśmiech. Zaraz potem złapał mnie za 
łokieć i wyrzucił  szybko z gabinetu tłumacząc po drodze, że uzyskaliśmy właśnie 
aprobatę naczelnika. Musimy zajść jeszcze do pomieszczenia serwera, gdzie 
otrzymam zaświadczenie o nabytych właśnie umiejętnościach. Moim zdaniem to 
wszystko nie miało sensu. Okropna biurokracja, o której istnienie w tym miejscu 
nawet przez moment nie podejrzewałem zaczynała mnie przerażać. Rozbolały mnie 
wszystkie części ciała. Zawsze pomagały mi prochy przy takich dolegliwościach. 
Teraz również stwierdziłem, że jest to doskonały sposób na pokonanie bólu. 
Wyłuskałem z kieszeni małą buteleczkę z prochami i wybrałem tabletkę od bólu 
głowy. Rozgryzłem ją. Gorzka pigułka dokonała w moim organizmie duże zmiany. 
Serce zaczęło uderzać szybciej niż zwykle, a krew płynąca w moich żyłach 
osiągała powoli stan gotowości bojowej (!?). 
- Co zrobiłeś? - Anioł patrzył na mnie tak jakoś dziwnie. Oddalał się... 
Szybko...
- Zjadłem.
- Co zjadłeś?
- Tabletkę...
- Jaką znowu tabletkę?
- Od bólu głowy...
- Po co? Boli cię coś? Głowa?
- Nie...
- To po co ją zjadłeś?
- Nie wiem... Muszę...
Anioł wyrwał mi z dłoni buteleczkę z tabletkami. Spojrzał na jej zawartość, a po 
chwili na mnie.
- Czy ty zawsze używasz LSD jako lekarstwo na ból głowy?
- Proszę? -wszystko zaczęło ode mnie uciekać, oddalać się... Ktoś po chwili 
zgasił światło i zacząłem spadać w otchłań.
Rozdział dwudziesty siódmy
- To musi być właśnie on?
- Nie mam wyboru. Musi. Mógłbym spróbować sam prowadzić dalej całą sprawę, ale 
nie chcę ryzykować niepowodzenia. Na przeszkolenie kogoś innego nie mam już 
czasu.
- Szkoda.
- Również takie odnoszę wrażenie. Niby spełnia odpowiednie warunki aby pracować 
z nami, ale...
- Możesz mieć z nim jeszcze problemy.
- Musisz go pilnować.
Bolała mnie głowa. Rozsadzało mi czaszkę i czułem, że lada moment eksploduje. 
Dodatkowo ujemnie wpływała na mnie rozmowa prowadzona nad moją biedną głową. 
Wcale nie przejmowano się tym, że akurat śpię.
- Odpoczywam teraz - syknąłem. - Przymknijcie się...
Podniosłem powoli powieki wiedząc kogo zobaczą moje piękne oczy. 
Charakterystyczne głosy Nauczyciela i Głodu nie można było zapomnieć. Niestety. 
- Obudził się - stwierdził Głód patrząc mi w oczy.
- Widzę - odparł Nauczyciel.
- Jest nieźle zamroczony.
Próbowałem usiąść zaraz po tym gdy stwierdziłem, że znajduję się w pozycji 
horyzontalnej. Nie udało się.
- Chce usiąść - od spojrzenia Głodu zrobiło mi się niedobrze. Jak zwykle.
- Chce - potwierdził Nauczyciel.
- Myślisz, że może mu się to udać?
- Wątpię. W takim stanie to może raczej tylko leżeć.
- Mogę mówić - wtrąciłem.
- Może mówić - stwierdził Głód.
- To dobrze? - spytał Nauczyciel.
- Raczej nie.
- Fakt.
- Pomoże mi któryś wstać? - powoli traciłem cierpliwość.
Spojrzeli jeden na drugiego.
- Doprowadził się do takiego stanu, że nie ma siły wstać - powiedział 
Nauczyciel. - Chcesz go wykorzystać do pomocy? On sam sobie nie jest w stanie 
pomóc. Żre różne świństwa, które niszczą jego organizm. Pomożesz mu wstać?
- Raczej nie.
- Masz rację.
Co mnie nakłoniło aby akurat teraz połknął LSD? Mogłem poczekać na koniec dnia, 
a poza tym to nigdy nie reagowałem tak źle na narkotyki. Może to miejsce 
powoduje, że organizm jest aż tak bardzo nieodporny? Mogę sobie tak leżeć i nikt 
mi nie przyjdzie z pomocą. Ci dwaj debatują nade mną, ale nic to nie przynosi 
nowego. Gdzie jestem? Ostatnie chwile jakie pamiętam to wyjście od naczelnika 
hangaru i krótka rozmowa z Aniołem. No właśnie, gdzie on się podział?
- Gdzie jest Anioł? - spytałem.
- Pyta gdzie jest Anioł - stwierdził Nauczyciel.
- Faktycznie. Musi go to interesować - dodał Głód. Czułem się troszeczkę dziwnie 
uczestnicząc w tej farsie.
- Dowiem się gdzie jest Anioł? - ponowiłem próbę.
- Jaki Anioł? - spytał Głód.
- Instruktor...
- A... o niego pytasz. Jeżeli o niego ci chodzi, to właśnie wraca ze 
świadectwem. 
Podszedł do nas Anioł i nachylił się nade mną.
- Nic się u niego nie poprawiło? - spytał.
- Przyniosłem świadectwo.
- Nic - odparł Głód.
- Pogorszyło się?
- A było już lepiej? Chyba gorzej to już być nie może.
- Odzyskał przytomność, to chyba dużo - wtrącił Nauczyciel.
- Proponuję aby skończyć to zebranie. Zabiorę człowieka ze sobą. Widzę, że ma 
już papiery zezwalające na prowadzenie chewi. Poleci ze mną i dokonamy próbnej 
zagłady pewnego miejsca.
- Gdzie? - spytał Głód. 
- Wybrałem już pewną wioskę na poligon doświadczalny dla niego. Wyszkolę go w 
dim-mak i spróbujemy coś zdziałać. Jeżeli chociaż trochę załapie z togo co 
spróbuję mu przekazać, przywiozę go od razu do zamku i oddam do twojej 
dyspozycji.
Złapał mnie za włosy i szarpnął do góry.
Zabolało. Wrzasnąłem. Coś trzasnęło mi w plecach, ale mimo to oderwałem się od 
podłoża i znalazłem się na ramieniu Nauczyciela. W ciągu kilkunastu minut 
znalazłem się w chewi. Zostałem rzucony na fotel pilota i nie miałem innego 
wyjścia jak uruchomienie pojazdu i wyruszenie na akcję. Nauczyciel podał mi 
współrzędne miejsca do którego powinniśmy dolecieć - co absolutnie nic mi nie 
mówiło - a potem rzucił swoje ciało na fotel obok. Na wszelki wypadek 
zaprogramował komputer pokładowy, aby poprowadził pojazd na miejsce 
przeznaczenia.
Kiedy wyprowadziłem pojazd z hangaru Nauczyciel właśnie zasypiał.
Rozdział dwudziesty ósmy
Chewi wyhamował i usiadł na ziemi. Oczywiście wszystko to było moją zasługą. 
Pojazd słuchał moich poleceń. Wyłączyłem silniki i spojrzałem na Nauczyciela.  
Spał z otwartymi ustami co wcale nie wpływało dodatnio na skład powietrza w 
chewi. Podszedłem do śpiącego i ryknąłem prosto w jego ucho. Obudził się z 
krzykiem na ustach. Szybko jednak uspokoił się, przetarł dłońmi zaklejone ropą 
oczy i wyjrzał na zewnątrz. Wylądowałem tam gdzie chciał, oczywiście tylko 
dlatego że komputer pokładowy znalazł to miejsce, a nie dlatego, że ja jestem 
tak dobrym pilotem. 
Wioska składała się z kilku drewnianych budynków i została przeznaczona przez 
Nauczyciela na poligon doświadczalny.
- Jak już pewnie zauważyłeś - odezwał się Nauczyciel - jesteśmy na miejscu. Idź 
i doprowadź tę wiochę na skraj przepaści. Zrób z niej kaszankę...
Rozdziawiłem usta słysząc tę prymitywnie brzmiącą przemowę zaczerpniętą pewnie z 
tanich filmów akcji.
- I oddychaj przez nos - dodał widząc moją minę.
Zostałem wypchnięty z pojazdu na mokrą trawę. Pozostawiony sam sobie. Chewi 
zaraz potem lecąc nisko nad ziemią oddalił się w stronę lasu. Wspaniale... 
wszystko układało się dziwnie bez sensu. Nie mogłem dojść jeszcze do siebie po 
odrętwieniu narkotycznym, ale czułem się z minuty na minutę coraz lepiej.
Rozdział dwudziesty dziewiąty
Do wioski prowadziła wąska polna droga usypana z tłuczonych kamieni. Szedłem 
szybko w stronę wiochy zastanawiając się jak należy rozpoczynać zagładę. 
Troszeczkę żałowałem, że nie mam ze sobą M-16 albo uzi. Z pomocą takiej broni 
można wiele zdziałać. 
Doszedłem do pierwszej chaty, która sprawiała wrażenie, że wystarczy ją lekko 
pchnąć aby rozsypała się w pył. Matowe szyby w oknach, odpadający lakier z ram 
okiennych. 
Podszedłem do drewnianych drzwi zżeranych przez korniki i zapukałem trzy razy. 
Po trzecim uderzeniu drzwi wpadły do środka. No to ekstra... Całkiem niezły 
początek jak na niedoświadczonego gościa mającego zniszczyć świat... 
Drzwi wpadając do środka pomieszczenia narobiły dużo hałasu, jednakże nikt się 
nie pojawił aby sprawdzić co się stało. Nie liczę tutaj chmary lśniących 
niebieskawo-zielonych much, które uniosły się w powietrze. Wszedłem do środka i 
rozejrzałem się po dużym pomieszczeniu. Mrok panujący wewnątrz nie pozwalał na 
dokładne przyjrzenie się poszczególnym przedmiotom znajdującym się w pokoju. 
Zaraz gdy przekroczyłem próg domu poczułem, że receptory węchu nie zamierzają 
już dłużej współpracować ze mną. Odniosłem wrażenie iż chcą poczekać na zewnątrz 
aż do chwili kiedy skończę swoje odwiedziny w tym domu. Faktycznie coś tutaj 
musiało zdechnąć kilka dni temu, gdyż smród panujący w budynku zwalał z nóg. Być 
może mieszkańcy tej chaty umarli i zwłoki tak cuchną. Wyszedłem szybko na 
zewnątrz i ruszyłem dalej. Do następnej chaty.
Następny budynek był w zdecydowanie lepszym stanie niż ten pierwszy. Mieszkanka 
również. W małym ogródku przed chatą kobieta w wieku około czterdziestu lat 
grabiła trawnik. Zatrzymałem się w pobliżu, ozdobiłem swoją piękną twarz 
pogodnym uśmiechem i przywitałem się z kobietą.
- Co? - spytała życzliwie równocześnie wyciągając przed siebie grabie asekurując 
się przed ewentualnym atakiem z mojej strony. Nie ma nic lepszego od zaufania do 
bliźnich.
- Powiedziałem dzień dobry - powtórzyłem.
- Spadaj stąd - być może wyczuła, że jestem kimś złym? Kimś kto chce zniszczyć 
ich wioskę. Kimś kto jest prawie Jeźdźcem Apokalipsy i przyszedł tutaj aby 
doprowadzić do zguby wszystkich mieszkańców. Wiem, że są ludzie, którzy potrafią 
wyczuć zło drzemiące w innym człowieku. Niektórzy potrafią rozpoznać człowieka, 
który ma złe zamiary wobec innych. Najwidoczniej ta kobieta należała do takich 
ludzi. 
- Czy mogę z panią porozmawiać? - spytałem po chwili namysłu. Niczym nie 
ryzykowałem wciągając ją w dyskusję. 
- Spadaj mówię - grabie znalazły się bliżej mnie. Bliżej mojej twarzy. Kobieta 
nie miała zamiaru rozmawiać ze mną.
- Chciałbym się o coś zapytać...
Grabie śmignęły mi przed oczami. Chybiły o włos i ponownie szybowały w moim 
kierunku. Schyliłem się i znowu odniosłem sukces - nie zostałem trafiony. 
Zrobiłem dwa kroki do tyłu i byłem w miarę bezpieczny przed kolejnymi ciosami 
zadawanymi przez kobietę.
Wycofałem się ruszając dalej. W głąb wioski. Kobieta wróciła do pasjonującego 
zajęcia jakim jest grabienie trawnika. Drobny incydent w którym brałem czynny 
udział nie wywarł na niej żadnego wrażenia. 
Następnym człowiekiem, którego spotkałem był młody mężczyzna. Mógł mieć najwyżej 
trzydzieści lat. Zdziwił się widząc obcego człowieka w swojej wiosce. Mijając 
mnie na drodze patrzył prosto w moje oczy. Zatrzymałem go. 
- Chciałbym się pana o coś zapytać - nie wiedziałem jak zacząć. To naprawdę nie 
jest takie proste. Urządzić ludziom Apokalipsę? Nie ma sprawy, ale jak się to 
robi? Nauczyciel powinien najpierw cokolwiek wytłumaczyć, a dopiero potem rzucić 
swojego ucznia na szerokie wody. Nie gra mi coś... To tak nie może być...
- Ilu mieszkańców liczy wioska? 
Wzruszył ramionami.
- Nie wiem - odparł. -Bez tej informacji też da się żyć.  Nigdy się nad tym nie 
zastanawiałem.
- Nie robiliście spisów ludności?
Pokręcił głową.
- Po co to panu? - spytał.
- Wie pan, muszę urządzić tutaj Apokalipsę, a nie wiem jak się do tego zabrać. 
Myślałem właśnie, że informacja o liczbie mieszkańców wioski w czymś mi pomoże, 
ale odnoszę wrażenie, że raczej nic się od pana nie dowiem.
- Przykro mi.
- To przecież nie jest pana wina. Ale jednak może będzie pan w stanie mi pomóc.
Znowu wzruszył ramionami. Przykre przyzwyczajenie. 
- W jaki sposób?
- Tak właśnie sądziłem... to znaczy tak właśnie myślałem, że zada pan to 
pytanie.
- Możemy iść do Szamana - zaproponował mężczyzna. Nie zaczekał jednak na to co 
powiem, lecz zawrócił na pięcie i szybkim krokiem ruszył przed siebie.  
Zaprowadził mnie do drzwi dużego budynku zbudowanego zapewne w wielkim pośpiechu 
i przez murarza, który nie za bardzo znał się na tym co robi, ani w jakim celu 
buduje to co buduje. Sam Szaman wyglądał zupełnie tak samo jak budynek w którym 
mieszkał - duży i słaby. 
- Ten pan - odezwał się mój przewodnik wskazując na mnie, - ma dokonać w naszej 
wiosce Apokalipsy. Problem polega na tym, że nie wie jak się do tego zabrać. 
Muszę powiedzieć, że ja również nie mam pojęcia jak się to robi, więc w związku 
z tym przyprowadziłem go do pana. Przypuszczam, że pan jako człowiek 
wykształcony będzie mógł  pomóc temu panu.
Szaman nie wyglądał na wykształconego człowieka. Podrapał się po czubku głowy i 
bezmyślnie patrzył w ziemię. O czym myślał w tym momencie trudno było zgadnąć. 
Raczej na pewno nie o tym jak mi może pomóc. Gdy jego wzrok padł wreszcie 
łaskawie i zupełnie przypadkowo na moją szlachetną i urodziwą twarz, odczytałem 
w jego spojrzeniu iż natknąłem się na człowieka, który na co dzień nie używa 
swojego mózgu, a wyrażenie logiczne myślenie jest mu czymś zupełnie obcym. 
Bezrozumne spojrzenie i otwarte usta świadczyły o tym, że Szaman nic nie 
zrozumiał z tego co zostało przed chwilą powiedziane.
- Heee? - zadał pytanie. Szaman, jak już wspomniałem, patrzył na mnie więc 
domyśliłem się, że odpowiedzi na to pytanie oczekuje ode mnie. 
- Jeżeli nie sprawię panu kłopotu - mówiłem powoli, - to chciałbym pana o coś 
zapytać.
Ponownie podrapał się po czubku głowy.
- Czy ma pan jakiekolwiek pomysły w jaki sposób można doprowadzić pana wioskę na 
skraj przepaści, a później popchnąć ją aby tam wpadła?
Chwila ciszy przedłużała się w nieskończoność.
- Wie pan co? - odezwał się mój przewodnik. - Obawiam się, że nie trafiliśmy na 
dobry dzień Szamana.
Wątpiłem czy Szaman ma kiedykolwiek dobre dni. Uśmiechnąłem się jednak do 
biedaczka, a potem poklepałem go po plecach szepcząc na ucho kilka słów 
pocieszenia i życząc szybkiego powrotu do zdrowia. Tak na wszelki wypadek. 
Szaman kiwał głową pewnie nie wiedząc nawet dlaczego to robi.
Z moim przewodnikiem pożegnałem się parę minut później i powróciłem do 
Nauczyciela.
Rozdział trzydziesty
- Idź przyprowadź tutaj kogoś z wioski - polecił mi Nauczyciel wysłuchawszy 
cierpliwie mojej opowieści o samotnej próbie Apokalipsy. Nie krytykował moich 
poczynań. Nie narzekał, że coś zrobiłem źle.
- Albo nie... poczekaj. Zrobimy to razem. Wskakuj do chewi. Polecimy do wioski.
Polecieliśmy. Szukaliśmy ofiary. Pierwszy człowiek, który był na tyle głupi aby 
nie siedzieć w chacie został przez nas porwany.
Rozdział trzydziesty pierwszy
Ten rozdział został wycofany z tej powieści ze względu na zbyt dużą ilość  
bezsensownych dialogów.
Rozdział trzydziesty drugi
Mężczyzna którego porwaliśmy z wioski miał około pięćdziesięciu lat. Siedział 
obok Nauczyciela nie wiedząc co go czeka. Sam też nie wiedziałem w jakim celu 
porwaliśmy tego mężczyznę. Patrzyłem w jego oczy, ale nie doszukałem się w nich 
oznak świadomości. Sprawiał wrażenie nieobecnego. Tak jakby siedziała tu tylko 
skorupa, a wnętrze przebywało zupełnie w innym miejscu.
Nauczyciel wstał i skinął na mężczyznę aby uczynił to samo. Kiedy wykonał to 
polecenie i stał vis a vis Nauczyciela, Koniec Świata zaatakował. Prawa dłoń 
pomknęła w kierunku twarzy mężczyzny i nagle zatrzymała się ledwo dotykając jego 
czoła. Wyglądało to tak, jakby nauczyciel chciał zadać cios śmierci, a w 
ostatniej chwili, rozmyślił się. Uderzenie, które zadał, nie spowodowało u 
mężczyzny żadnej reakcji. Stał nadal przed Nauczycielem. Koniec Świata spojrzał 
na mnie.
- Widziałeś? - zadał bezsensowne pytanie. Pewnie, że widziałem. - Tego musisz 
się nauczyć.
Nic trudnego... markować uderzenia każdy potrafi.
- Myślisz teraz pewnie, że to nic trudnego i że potrafisz markować uderzenia. 
Otóż nie... To nie jest wcale takie proste, gdyż nie jest to żadne markowanie 
uderzenia. To co przed chwilą widziałeś, to opóźniony śmiertelny cios, sztuka 
dim mak. Mężczyźnie na razie nic nie grozi. jest zdrowy i cały, jak widzisz. Ale 
za jakiś czas... wyliczyłem siłę zadania ciosu tak aby za jakieś pięć minut... 
ten gość będzie martwy. Cios, który zadałem nie jest silnym uderzeniem. To nie 
karate... Lekki cios... kumulujesz w nim swoją wewnętrzną moc. Problem polega na 
tym, aby opanować energię własnego organizmu. jeżeli nauczysz się nad nią 
panować to nie będę ci już do niczego potrzebny. Chcę ci teraz coś pokazać. Coś 
czego musisz się nauczyć.
Na ziemi ułożył trzy cegły. Jedna na drugiej. Skąd on je wziął?
- Użyję teraz dim mak - powiedział i uderzył prawą dłonią.
Trzy cegły rozsypały się w pył.
- Ładne kwiatki.
- Słucham?
- Ładny cios...
Wzruszył ramionami. Bez komentarza.
- A teraz coś innego - kolejne trzy cegły w tym samym układzie znalazły się na 
ziemi. - Nadal dim mak, ale teraz zobaczysz jak silna może być energia 
wewnętrzna. Uderzę tak, aby tylko środkowa cegła uległa zniszczeniu.
Uderzył.
W górną cegłę...
...środkowa cegła rozsypała się w drobny gruz. Górna i dolna cegła pozostały w 
jednym kawałku.
- Teraz twoja kolej - ustawił kolejne trzy cegły na ziemi. - Ćwicz... kiedy 
opanujesz tę sztukę zawołaj mnie.
Odszedł w stronę chewi, by zniknąć po chwili wewnątrz pojazdu.
Popatrzyłem na mężczyznę i skinąłem głową na stosik cegieł. 
- Widzisz do czego doszedłem? Byłem Wielkim Guru, a teraz muszę męczyć się nad 
cegłami próbując opanować cios śmierci.
Mężczyzna wytrzeszczył oczy i runął martwy na ziemię. Jego pięć minut minęło. 
Cios śmierci zadziałał. Straciłem wolnego słuchacza. Bez możliwości powrotu.
Rozdział trzydziesty trzeci
Wszystko pasowało. Mogłem rozpocząć niszczenie. Nauczyciel usiadł na zwalonym 
drzewie i skinął głową.
- Czas zacząć Korky - powiedział. - Idź i... pracuj.
Ruszyłem przed siebie. Pierwszą osobą, która miała pecha natknąć się na mnie był 
chłopak, na oko czternastoletni. Wyprowadziłem cios. Zabójcze uderzenie, którego 
nauczyłem się od Końca Świata, cios który z pozoru był zupełnie nieszkodliwy, a 
w rzeczywistości powodował śmierć. Sztuka dim mak, opóźniony śmiertelny cios. 
Chłopak spojrzał na mnie ze zdziwieniem, kiedy otwarta dłoń zatrzymała się na 
czole. Prawie nie uderzyłem chłopca. A jednak zabiłem. Oczy chłopca nie wyrażały 
już zdziwienia, lecz skrajne przerażenie, gdy po chwili zrozumiał, że jego serce 
przestało nagle pracować. Upadł na ziemię u mych stóp. martwy.
- Zbyt szybko - usłyszałem komentarz Nauczyciela. - Opóźnij trochę śmierć. Użyj 
mniej siły.
Szedłem dalej. Wyczułem bardziej, niż wiedziałem, że Koniec Świata jest tuż za 
moimi plecami. Obejrzałem się. Faktycznie szedł za mną. 
Kolejny wieśniak zainkasował cios w szyję. uderzenie było lekkie, prawie 
bezbolesne. Wieśniak spojrzał na mnie i pokręcił głową nie wiedząc co o tym 
wszystkim powinien sądzić. Moje zachowanie świadczyło o tym, że mam problemy sam 
ze sobą. Chłop nie padł martwy. Poszedł dalej i legł jak rażony gromem 
pięćdziesiąt metrów ode mnie. 
- Teraz było zdecydowanie lepiej.
Spojrzałem na Nauczyciela.
- To jest zupełnie pozbawione sensu - stwierdziłem.
- Tak sądzisz?
- Tak. Właśnie tak uważam. nie znam się na urządzaniu Apokalipsy, ale odnoszę 
smutne wrażenie, że jestem już od jakiegoś czasu nabijany w butelkę. Mam 
nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi. Dim mak i Apokalipsa? Bzdury... tak nie 
może wyglądać zagłada świata. Powiedz mi prawdę, o co tu chodzi...
Wzruszył ramionami.
- Zacznijmy raz jeszcze - powiedział. - Jeźdźcy Apokalipsy zawsze mają ułożony 
plan według którego przeprowadzają zagładę świata. Trzymają się ściśle tej 
zasady, jak również metod, jakimi doprowadzają do zniszczenia świata. Zawsze 
używają do tego celu zmienników, o których swego czasu już ci wspomniałem. 
Zmienniki powodują, w zależności od ich rodzaju, przekształcenie światów w 
piekło.
- To po co w takim razie uczysz mnie ciosu śmierci?
- Nie zawsze możesz mieć do dyspozycji zmiennika. Może dojść do takiej sytuacji, 
że zostaniesz zmuszony do tego aby użyć siły w celu samoobrony. Nie pozostaje ci 
wówczas nic innego jak dim mak. Tylko ta technika pozwoli ci na bezproblemowy 
wyjście z kłopotów. Na początku, kiedy poruszaliśmy się na ślepo w naszej nowej 
pracy, stosowaliśmy zwykły rodzaj przemocy - gdy trzeba było się bronić, 
oczywiście. Pięść i but. Kogoś kto tak ciebie traktuje, tak samo należy 
potraktować. Jednakże to było za mało. Każdy kto miał troszeczkę więcej siły niż 
inny, stawał się panem i władcą. Wymyśliłem wówczas dim mak. Cios który przynosi 
efekty dopiero po jakimś czasie. Nie od razu. Przyjął się i jest aktualnie naszą 
wizytówką. Na twojej planecie przeszkoliłem kiedyś kilku mnichów z klasztoru 
Shaolin, którzy starali się zachować ten cios w tajemnicy przed innymi. Znali na 
tyle dobrze zwykłe sztuki walki, że cios śmierci używali tylko w wyjątkowych 
przypadkach.
- Nie można przecież dokonać zagłady świata używając tylko i wyłącznie ciosu 
śmierci. Ta cała wyprawa, próba przez którą przechodzę mija się raczej z celem.
- Nie . Jest ważna, wiem teraz w jakim stopniu mogę na tobie polegać.
Nauczyciel rzucił coś na ziemię. Kalendarz... Skąd on bierze takie rzeczy?
- Kopnij w to - polecił. 
Kopnąłem w kalendarz. Bez zastanowienia. Instynktownie. Kartki kalendarza 
pofrunęły w stronę Nauczyciela i opadły powoli u jego stóp. 
- Teraz widzisz, że robisz to co chcę abyś robił - powiedział po chwili 
Nauczyciel. - Zachowujesz się tak jak chcę abyś się zachowywał.
Pomyślałem sobie, że ta jego pewność siebie może stać się kiedyś powodem jego 
zguby. Koniec Świata może pewnego dnia obudzić się z ręką w  nocniku bardzo 
zdziwiony, że coś się nie ułożyło tak jak powinno. 
Nauczyciel przyniósł z pojazdu dwie kolorowe kule i położył je na ziemi. Zarówno 
zielona jak i niebieska kula były wielkości piłki do koszykówki. Domyśliłem się, 
że mam przed sobą zmienniki.
- To są właśnie zmienniki, jak pewnie się domyślasz - powiedział. - Zielony i 
niebieski, jak musiałeś już zauważyć. Jeden i drugi niesie ze sobą śmierć i 
zniszczenie. Powodują zmiany w atmosferze, w organizmach żywych istot, a także w 
strukturze martwej materii. Destrukcja następuje szybko i nieodwracalnie. Nie ma 
możliwości dokonania reanimacji dla kogoś kto będzie skazany na kontakt z 
działającym zmiennikiem. Ty jako potencjalny kandydat na zastępcę Jeźdźca 
nabyłeś, przy moim udziale, umiejętność przenikania przez ściany. Wykorzystując 
siłę umysłu możesz również przemieszczać w inny wymiar zmienniki, które 
ewentualnie mogłyby zostać wykorzystane przeciwko tobie. Mówię oczywiście o 
sytuacji, która mogłaby mieć miejsce, ale raczej wątpię aby coś takiego mogło 
się zdarzyć. 
Uruchomił zielonego zmiennika. Zielona kula uniosła się ponad ziemię z cichym 
warkotem małego silniczka pracującego wewnątrz zabójczego urządzenia. Kula 
zawisła nieruchomo - jakby czekała na coś co powinno się teraz zdarzyć. Trwało 
to krótką chwilę i niespodziewanie zmiennik gdzieś przepadł. Zrobiło to na mnie 
szokujące wrażenie. 
- Gdzie on jest? - spytałem.
- Nie ma go.
- To widzę...
- Usunąłem go z naszej rzeczywistości - odparł Nauczyciel. - Wykorzystałem swój 
umysł aby przenieść zmiennika poza nasz czas. Właśnie to chciałem ci pokazać i 
ty to też potrafisz. Też możesz to zrobić. Wszystko zależy od tego jak bardzo 
skoncentrujesz się. Uważaj teraz.
Uruchomił drugą kulę. Zawieszona w powietrzu tuż przede mną trwała tak przez 
kilka sekund aby potem pomknąć w górę. Po chwili wróciła sycząc i znowu 
zatrzymała się.
- Wyrzuć ją stąd! - krzyknął Nauczyciel.
Nakierowałem swój umysł na cel i próbowałem zbudować przejście w inny czas i 
wymiar. Wykorzystałem ten sam sposób co wtedy, gdy przenikałem przez ścianę, z 
tym tylko, że tym razem musiałem pokonać barierę czasu, a nie mur. Moment w 
którym niebieska kula przepadła z naszego wymiaru umknął mojej uwadze. Po prostu 
stwierdziłem w pewnej chwili, że nie ma jeż przede mną zmiennika.
- Udało ci się! - krzyczał Nauczyciel. Dwie sekundy później przed moimi oczami 
pojawiła się jego dłoń trzymająca zapaloną zapalniczkę.
- Co to jest? - zapytał.
- Zabieraj to... - odtrąciłem na bok jego dłoń. - Powiedz lepiej co dalej 
robimy? Chcesz zniszczyć wioskę? 
- Myślę, że damy już sobie z tym spokój. Wracajmy do domu, czas aby wyruszyć na 
prawdziwą akcję.
Rozdział trzydziesty czwarty
Wylądowaliśmy na placu. Prowadziłem pojazd samodzielnie i zupełnie bez pomocy 
Nauczyciela udało się nam dotrzeć na miejsce. Do domu, jak to określił 
Nauczyciel.
- Tutaj się pożegnamy - powiedział Nauczyciel gdy szliśmy przez plac w stronę 
wejścia do zamku. - Z mojej strony to już wszystko. Teraz pozostawiam cię w 
rękach Jeźdźców. Życzę powodzenia.
- Dziękuję.
- Nie wolno tutaj dziękować. W tym miejscu przynosi to pecha - odwrócił się na 
pięcie i odszedł.
Wróciłem do swojego pokoju i wszedłem pod prysznic nie zdejmując ubrania. Stałem 
tak przez chwilę i wreszcie zacząłem zrzucać z siebie mokre szmaty. Rzucałem 
wszystko na podłogę łazienki. Czułem, że jestem zbrukany tym co przeszedłem. 
Próba przeprowadzenia zagłady wioski uczyniła ze mnie nowego człowieka. Czy 
lepszego? Nie... chyba raczej nie... 
Innego...
Zakręcając dopływ ciepłej wody stwierdziłem, że najważniejsze dla mnie jest 
dorwanie się do słynnych planów Apokalipsy i prześledzenie ich. 
Wycierając swoje piękne i zgrabne ciało podgrzewanym elektrycznie ręcznikiem 
wymyśliłem, że zrobię to zaraz.
Teraz...
Im szybciej tym lepiej.
Jednak troszeczkę później kobieca intuicja ostrzegła mnie abym tego nie robił 
pod wpływem impulsu lecz wszystko raz jeszcze dokładnie przemyślał.
Wychodząc z łazienki do pokoju byłem zdecydowany postąpić wręcz przeciwnie niż 
radzi mi intuicja. Ruszyć od razu do ataku. Skoczyć do gardła Jeźdźcowi. 
Przewrócić jego sejf do góry nogami. Nie byłem jednak w stanie uczynić tego co 
zamierzałem. Ogarnęła mnie potworna senność i ostatkiem sił zdołałem ubrać 
piżamę oraz nasunąć na głowę czapkę. Chwilę potem leżałem w łóżku i nie pamiętam 
zupełnie momentu kiedy straciłem kontakt z rzeczywistością. 
Rozdział trzydziesty piąty
Plany Apokalipsy... no tak...
Koszmarny sen wyrwał mnie z brutalnych objęć boga snu. Chcąc nie chcąc - 
otworzyłem oczy. Musiałem obudzić się w środku nocy, gdyż było jeszcze zupełnie 
ciemno. Na domiar złego dusiłem się. Nie było czym oddychać. Dopiero kiedy 
odrzuciłem koc z głowy mogłem swobodnie zaczerpnąć powietrza... i zrobiło się 
troszeczkę jaśniej. Jeszcze coś przeszkadzało mi w zupełnym otworzeniu oczu. Coś 
uciskało mi oczy. Próbowałem przypomnieć sobie co to był za koszmar, który 
spowodował nagłe przebudzenie, ale w głowie miałem aktualnie pustkę. Nic nie 
pamiętałem. 
A może to nie koszmar wyrwał mnie ze snu?
Prawa dłoń powędrowała pod poduszkę i  po chwili trzymałem w ręku sztylet.
Zlustrowałem pokój ostrym spojrzeniem. Nie było to proste zadanie, biorąc 
oczywiście pod uwagę fakt, że miałem nasuniętą na oczy czapkę. 
Dlaczego śpię w czapce? I kiedy zdążyłem ją nasunąć na głowę?
Zerwałem to ohydztwo z głowy i rzuciłem się instynktownie na podłogę, miotając 
sztyletem w stronę czegoś ciemnego na swoim łóżku, w którym jeszcze przed chwilą 
leżałem nieświadomy grożącego mi niebezpieczeństwa.
Dopiero po kilku sekundach zrozumiałem, że to ciemne, do czego rzuciłem 
sztyletem to mój własny cień.
Czyżbym był człowiekiem, który boi się własnego cienia? Amfetamina zrobiła ze 
mnie roślinkę? A może to tylko stres daje znać o sobie?
Nawet przez moment nie przyszło mi do głowy aby pomyśleć o odłożeniu sztyletu, 
co ułatwiłoby mi ubieranie się, a potem i toaletę.
Przez ten nożyk założenie koszuli stało się troszeczkę bardziej problematyczne 
niż zwykle, ale jakoś dałem sobie radę. Rozciąłem prawy rękaw od ramienia po 
łokieć. Ubranie było jeszcze trochę wilgotne. Początkowo nie wiedziałem 
dlaczego. Po chwili przypomniałem sobie wczorajszy powrót do pokoju i 
prysznic... w ubraniu. A czapka? Kiedy ją ubrałem?
Wyszedłem z pokoju i ruszyłem korytarzem w stronę kuchni.
Dochodziłem do kuchennych drzwi gdy ogarnęło mnie złe przeczucie. Wydawało mi 
się, że w kuchni czeka na mnie ktoś z wioski w której próbowałem dokonać 
Apokalipsy. Ktoś kto przyszedł aby dokonać na mojej osobie zemsty. Czeka teraz 
aż wejdę do kuchni i wtedy dokona rytualnego mordu, który będzie rekompensatą za 
ofiary jakie poniosła wioska. Sięgnąłem do kieszeni. Znalazłem granat. Skąd się 
on tutaj wziął? Zresztą nieistotne. Najważniejsze, że jest i może mi pomóc. Mam 
na myśli granat. Wykończę łobuza, pomyślałem. Nie wiem dlaczego postanowiłem 
tego kogoś wykończyć. Może dlatego, że uważam takie rozwiązanie problemu za 
najlepsze. Zero pytań. Tylko działanie. Ekstremalne rozwiązanie idiotycznego 
problemu. A może ten ktoś będzie chciał pieniędzy, tak jak to robił Szef 
Wielkiej Czwórki w chwilach gdy mnie sprawdzał? Nikt z nas nie lubi kiedy żąda 
się od nas pieniędzy. Nikt z nas nie jest instytucją charytatywną. Życie jest 
wstrętne i podłe. Każdy musi w nim radzić sobie tak jak może najlepiej. 
Po krótkim namyśle wrzuciłem do kuchni granat. Kiedy nic się nie wydarzyło 
przypomniałem sobie, że granat ten nie odbezpieczyłem i wrzuciłem go do kuchni 
wraz z zawleczką. Sięgnąłem desperacko do kieszeni gdzie ku mojemu zaskoczeniu 
znalazłem kolejne granaty. Oderwałem zawleczkę z granatu i wrzuciłem ją do 
kuchni. Znowu bez rezultatu. I wtedy zorientowałem się, że trzymam w ręku 
odbezpieczony granat, a zawleczka jest tylko zawleczką i wybuchać nie ma prawa. 
Gdyby do tego doszło, byłby to pierwszy tego typu przypadek. Szybko wrzuciłem 
ten nieszczęsny granat do kuchni i uciekłem od drzwi zadowolony z dobrze 
wykonanej pracy. Zadowolony byłem, że tym razem wszystko zrobiłem tak jak 
należy. Wybuch wyrwał drzwi kuchenne i zniszczył zupełnie meble. Kiedy znalazłem 
się w zrujnowanej kuchni, nikogo tam nie znalazłem. Przypuszczalnie nikogo tam 
nie było. Ale jak to mówią - strzeżonego...
Teraz właśnie stałem na środku zniszczonego pomieszczenia i szukałem lodówki. 
Kiedy ją odnalazłem, zdziwiłem się że nic się jej nie stało. Ruszyłem w jej 
kierunku, a zaraz potem zatrzymałem się. Przecież ktoś może na mnie czekać 
wszędzie. W każdym miejscu. Również w lodówce, aby zaskoczyć mnie po uchyleniu 
drzwi. A jeśli to jest pułapka? Jeżeli ktoś siedzi teraz w lodówce i czeka abym 
otworzył drzwi? A może popadam w paranoję?
Wybiegłem na korytarz i z szafki wyciągnąłem karabin, który przypominał 
troszeczkę izraelskie uzi. Wróciłem do kuchni i ustawiłem się wygodnie przed 
lodówką. Prawą nogą mocno kopnąłem w drzwi lodówki, a zaraz potem nacisnąłem na 
spust. Mierzyłem we wnętrze lodówki.
Kiedy przestałem strzelać i przestało mi dzwonić w uszach zrozumiałem, że w 
lodówce nikogo nie było. Cała zawartość lodówki została zniszczona, ciekawe 
przez kogo? Kto był tak perfidny, że chciał mnie pokonać niszcząc zapasy 
żywności? Spojrzałem na kawałki sera, lejący się jogurt i porozbijane jaja. Były 
posiekane pociskami; ktoś tutaj jednak był. Nie myliłem się... Ktoś był w kuchni 
wczoraj i zastrzelił mi jedzenie. Powoli ogarniała mnie wściekłość. Ktoś chce 
mnie jednak wykończyć.
Czułem podświadomie, że ktoś mnie obserwuje. Obejrzałem się. Miałem rację, byłem 
obserwowany.
Na progu kuchni stał Nauczyciel i kiwał głową. Irracjonalne zachowanie jego 
podopiecznego mogło go zaskoczyć. Zwabiony strzałami przybiegł zobaczyć kogo 
mordują. 
Przeszedł obok mnie i ruszył w stronę lodówki. Kiedy przechodził obok mnie 
chciałem podłożyć mu nogę, ale Nauczyciel zwinny jak młoda łania, przeskoczył 
nad wyciągniętą stopą i kopnął mnie w kostkę. Syknąłem z bólu i postanowiłem, że 
musi zginąć.  Podniosłem do góry broń chcąc kolbą karabinu zmasakrować potylicę 
Nauczyciela. Wyczuł jednak w porę zbrodnicze intencje swojego ucznia i uprzedził 
mnie schylając się szybko, chwytając za łokieć i rzucając moim wysportowanym 
ciałem o ścianę. 
W chwili kiedy spływałem ze ściany na podłogę przypomniałem sobie, że to 
przecież Koniec Świata. Wygląda jak niewinny brzydki facet, a w chwili kiedy 
chcesz mu zrobić coś paskudnego staje się agresywną i nieobliczalną maszynką do 
zabijania.
Rozdział trzydziesty szósty
Czasami gdy nie mogę uczynić czegoś złego żywej istocie ogarnia mnie szał. Nie 
wiem dlaczego tak jest... Nie zdarza się to często, ale jednak... W takiej 
chwili muszę coś zniszczyć. Nie wiem dlaczego tak jest. Nie rozumiem tego 
zjawiska. Postanowiłem coś zniszczyć, musiałem to zrobić. Czułem to. Z braku 
żywych istot gotowych na śmierć musiałem zadowolić się... chewi. 
Wyszedłem na plac.
Pojazd stał tam gdzie go wczoraj zostawiłem. Podejrzliwie przeszukałem go 
dokładnie czy aby gdzieś tam w środku nie czeka na mnie żądny zemsty wieśniak. 
Gdyby tam rzeczywiście ktoś się znajdował mogło to być rozwiązaniem aktualnie 
dręczącego mnie problemu i równocześnie czekający na zemstę wieśniak uratowałby 
chewi od zagłady. Nie znalazłem nikogo kto miałby zbrodnicze (lub też zupełnie 
inne) plany wobec mnie i wsiadłem do pojazdu. 
Jakże wielkie było moje zdziwienie, kiedy przekonałem się, siedząc już w środku 
chewi, że ktoś ukradł dźwignie sterowania. Zrezygnowany wysiadłem i wrzuciłem do 
pojazdu granat. Szybko zamknąłem właz i odbiegłem parę kroków od chewi szukając 
schronienia. Pomyślałem sobie, że jeżeli ktoś ukradł dźwignie, to jego celem 
było pewnie pozbawienie mnie możliwości szybkiego przemieszczania się z miejsca 
na miejsce. Postanowiłem sobie, że jeżeli nie mogę użyć chewi, to nie pozwolę go 
użyć obcym i zdecydowałem się na drastyczne środki, czyli na zniszczenie 
pojazdu. 
Dlatego wrzuciłem granat do środka. 
Ale ten granat nie chciał eksplodować...
Czyżbym coś zrobił nie tak jak trzeba było?
No jasne... zawleczka. Kto miał wyciągnąć zawleczkę? Wrzuciłem granat bez 
wcześniejszego wyrwania zawleczki. 
Wróciłem do chewi, a po drodze zakołatało mi w głowie, że parę minut temu 
zrobiłem dokładnie to samo w kuchni. Deja vu. Odnalazłem granat wewnątrz 
pojazdu, zaszył się cwaniaczek pod fotelem. Odbezpieczyłem go - granat, nie 
fotel - (tym razem uważałem aby nie wyrzucić zawleczki) i położyłem delikatnie 
na fotelu. Przez krótką chwilę zastanawiałem się czy nie przypiąć granat pasem, 
ale szybko zrezygnowałem z tego zamiaru, gdyż czas był najwyższy abym uciekał 
szukać bezpiecznego schronienia, zanim jeszcze granat wybuchnie. Oczywiste 
wydaje się w tym miejscu stwierdzenie, że ucieczka po wybuchu granatu mijałaby 
się z celem. Zresztą i tak po wybuchu granatu o jakiejkolwiek ucieczce z tego 
miejsca mowy być nie może.
Uciekając z chewi zauważyłem kątem oka dźwignie sterowania - były na swoim 
miejscu, nikt ich nie ukradł. To tylko moja wina, że zamiast usiąść tak jak 
powinienem z przodu, usiadłem na jednym z tylnych foteli. Muszę przestać brać 
prochy. Niszczą mi mózg.
Pojazd eksplodował jakby to była fabryka ogni sztucznych podpalona przez 
nadpobudliwe dzieciaki.
Wśród dymu, ognia i rozrzuconego po najbliższej okolicy metalu stałem nie 
wiedząc co robić dalej. Postanowiłem wrócić do pokoju. Nie twierdzę, że było to 
najlepsze wyjście z sytuacji, ale na pewno lepsze niż stanie wśród zgliszczy z 
rozdziawionymi ustami i zastanawianie się co mam teraz dalej z sobą zrobić.
Rozdział trzydziesty siódmy
W tym miejscu powinienem opisać Korkyego jak przygotowuje sobie w kuchni 
kolację, ale te tragiczne w skutkach próby nie wnoszą do naszego opowiadania nic 
nowego.
Rozdział trzydziesty ósmy
Zdjąłem kurtkę i rzuciłem na podłogę. Rozebrałem się, a potem wszedłem pod 
prysznic. Przez parę minut nie myślałem zupełnie rozkoszując się gorącą wodą 
biczującą moje ciało. Miałem dosyć ich wszystkich. Dosyć. Woda ściekała po 
twarzy dając mi chwilę wypoczynku. Dobrze było tak stać pod prysznicem i 
rozkoszować się gorącą wodą uderzającą w ciało. 
Elektryczny ręcznik maltretował moje tkanki tłuszczowe, a w głowie układał się 
już plan mojej dalszej działalności na wrogim terytorium. 
Wskoczyłem w czarne spodnie. Założyłem czarny sweter i wsunąłem na nogi 
tenisówki. Również czarne. Byłem gotowy aby wyjść i działać, gdy niespodziewanie 
ktoś zapukał. Zaraz potem uchyliły się drzwi i ujrzałem stojącą na progu Bestię. 
Pogodny uśmiech goszczący aktualnie na twarzy potwora, przed którym ludzie czują 
paniczny strach, nie pasował zupełnie do oblicza, które miałem przed sobą. 
Ciemna skóra, długie czarne włosy opadające na ramiona, ostro zakończone uszy i 
zadarty nos. I oczy, które przerażały. Wzrok, który powodował iż człowiek czuł 
się nagi i bezbronny wobec tak potężnej i przerażającej siły, którą 
reprezentowała Bestia. Długie, grube i ostro zakończone rogi musiały zostać 
przed chwilą wyczyszczone gdyż błyszczały metalicznie.
Ktoś mi kiedyś opowiedział historię, podobno prawdziwą, jakoby Bestia przez 
jakiś czas pracował wśród ludzi na stanowisku poborcy podatkowego. Ile w tym 
prawdy, sam nie wiem... Podobno Bestia pracowała również w Banku... Może... Nie 
wiem, nie spotkałem...
- Dzień dobry panie Korky - przywitał się gość wyciągając w moją stronę prawą 
dłoń. Wahałem się przez krótki czas czy uścisnąć wyciągniętą rękę. Pokryta 
szorstkim futerkiem, koścista dłoń i palce zakończone długimi, ostrymi 
paznokciami. Wszystko to napełniało mnie obrzydzeniem. Mimo to uścisnąłem dłoń 
Bestii. 
- Pewnie jest pan zdziwiony skąd wiem jak się pan nazywa?
- Nie. Nie jestem - odparłem krótko. Nie dziwiłem się już wcale. Nic nie było w 
stanie zaskoczyć mnie w tym zamku. Od momentu gdy opuściłem realny świat i 
znalazłem się w tym bagnie bezsensu i rozpaczy, mało co mogło mnie zadziwić.
- No tak - nie takiej odpowiedzi oczekiwała Bestia. - Widzi pan, mieszkam w 
pokoju obok i właśnie przypomniałem sobie, że o czymś zapomniałem. Pomyślałem 
sobie, że wstąpię do sąsiada zanim ruszę dalej i zapytam czy pan może mnie 
poratować.
Powinienem teraz zapytać o co chodzi. Tak sobie to pewnie zaplanował. Nie 
zadałem jednak tego pytania.  Robił wszystko aby jego rozmówca, czyli ja, zadał 
to pytanie. Co chciał przez to osiągnąć? Co chciał udowodnić? I komu? Sobie?
- Nie zapyta pan o czym zapomniałem? - był wyraźnie zdziwiony moim brakiem 
zainteresowania.
- Nie. Jeżeli uzna pan za stosowne poinformować mnie o tym - uczyni pan to bez 
zbędnych pytań z mojej strony. 
- Zapomniałem kupić zapałki - powiedział po chwili.
- Aha... 
- Czy mogę zwrócić się do pana z prośbą o pożyczkę?
- Nie mam przy sobie pieniędzy.
- Źle  mnie pan zrozumiał. Nie potrzebuję pieniędzy. Tych mam wystarczająco dużo 
aby wykupić cały świat. Chciałbym pożyczyć zapałki.
- Niestety nie mam również zapałek.
- No trudno, muszę poszukać w inny miejscu, a tak przy okazji, skoro już tutaj 
jestem i rozmawiam z panem, zadam jedno jeszcze pytanie: ma pan coś na sprzedaż? 
Byłem pewien, że spotkanie nasze zostało ustawione tylko i wyłącznie po to, aby 
Bestia mogła zadać to pytanie. Nie było żadnego przypadku. Wszystko to było 
świadomym działaniem. Zapałki to tylko pretekst.
- Nie proszę pana, nic nie mam - i zatrzasnąłem drzwi. W tej samej chwili gdy 
trzasnął zamek Bestia zapukała ponownie.
Otworzyłem drzwi powoli i spokojnie tylko dlatego iż otwierały się do wewnątrz. 
Nie miałem możliwości trafienia drzwiami w Bestię. 
Potwór stał uśmiechnięty i wyciągał przed siebie prawą dłoń.
- Rozumiem, że skończyliśmy rozmowę - powiedział.  - Rozstaliśmy się tak nagle i 
nie miałem możliwości powiedzieć panu do widzenia.
Trzasnąłem drzwiami po raz drugi, a zaraz potem po raz trzeci usłyszałem 
stukanie do drzwi.
Szarpnąłem za klamkę i otworzyłem drzwi szeroko.
- Dosyć już te... - reszta słów przepadła. Na progu stał Anioł, a nie Bestia.
- Dzień dobry - odezwał się słodkim głosem.
- A gdzie jest ten brzydal? - wyszedłem na korytarz i rozejrzałem się. Pusto. 
Był tylko Anioł.
- Brzydal? O kim pan mówi?
- Nic. Ja tylko... - spojrzałem na Anioła.
...uważnie..
...perfekcyjny okaz. Idealne rysy twarzy. Doskonała sylwetka. Wspaniałe włosy. 
Zbijająca z nóg uroda. Przypomniałem sobie coś jeszcze - coś o czym mówił Anioł 
instruktor: "wy ludzie wyobrażacie sobie szatana jako kogoś odstraszająco 
brzydkiego, kogoś wstrętnego z wyglądu. To was właśnie gubi. Dajecie się 
nabierać na perfidne diabelskie sztuczki. Owszem szatan jest odstraszający i 
wstrętny. To czyste zło, przeciwieństwo dobroci. I rację mają ludzie, którzy się 
go boją, ale równocześnie trzeba z nim walczyć. Trzeba go pokonać. Ale pamiętaj 
o jednym Korky, Lucyfer to też anioł. To upadły anioł, Pan nasz strącił go z 
Nieba gdy Lucyfer zbuntował się przeciw Niemu. Szatan walczy o dusze robiąc z 
mózgu człowieka sieczkę."
- Nie podobają mi się pana wstrętne gierki - powiedziałem do Anioła wiedząc, że 
to nie anioł stoi przede mną. 
- Nie rozumiem
- Proszę nie udawać. Dobrze pan rozumie o co chodzi - oburzyłem się i ujrzałem 
metamorfozę pseudo-anioła. Zmienił się w Bestię. Przemiana dokonała się 
błyskawicznie, tak że ktoś o  mniej odpornym systemie nerwowym mógł paść w tym 
momencie martwy.
- Proszę nie mieć mi tego numeru za złe - powiedziała Bestia. - Nie mogłem 
przejść obok pańskich drzwi obojętnie. Musiałem spróbować przeciągnąć pańską 
duszę do siebie.
- Moją duszę? Panie... ja sam dobrze nie wiem gdzie ona w tej chwili się 
znajduje.
Zdziwienie zakwitło na ohydnej twarzy Bestii. Zostawiłem potwora z rozdziawionym 
pyskiem stojącego na korytarzu i wróciłem do pokoju.
Ledwo zamknąłem drzwi gdy rozległo się pukanie.
Otworzyłem po raz kolejny. Stawało się to już nudne.
- Nie rozumiem - powiedziała Bestia. - Co dokładnie oznacza to co pan przed 
chwilą powiedział?
- To co pan usłyszał. Nic innego. Nie wiem gdzie jest moja dusza. Czy jest we 
mnie, czy też w innym miejscu... Nie wiem.
- Jest w panu. Tryska z pana. Jej obecność w panu jest właśnie tak bardzo 
wyraźna, że...
Trzasnąłem drzwiami. Jeżeli Bestia nie myli się, oznacza to, że...
...żyję...?
Żyję?!
Oczywiście... Fakt posiadania duszy oznacza... życie? Czy tak jest w istocie? 
Kto jak kto, ale Bestia musi być specjalistą w tej dziedzinie. 
Wyszedłem na korytarz. Pusto. Bestia odeszła. Dokąd? Mówiła, że jest moim 
sąsiadem, o ile dobrze pamiętam.
Poszedłem w kierunku sąsiedniego pokoju. Nad drzwiami, na futrynie znajdował się 
numer pokoju - 666. No tak... 
Na drzwiach, na wysokości oczu zauważyłem mosiężną tabliczkę z wyrytym jednym 
tylko słowem: BESTIA. Zapukałem do drzwi.
Ktoś od wewnątrz nacisnął klamkę i drzwi otworzyły się. Na progu stała Bestia. 
Ponad jej ramieniem ujrzałem pomalowane na czarno ściany pokoju. Gdzieś z głębi 
pokoju Bestii dochodziła do mnie heavy metalowa muzyka. Cuchnęło siarką. I 
cebulą...
Twarz Bestii wykrzywiła się w uśmiechu.
- Jest pan przekonany, że żyję? - spytałem. Stwierdziłem, że lepiej jest działać 
przez zaskoczenie.
- Oczywiście że tak - odparła odruchowo Bestia. - Jeżeli pan sobie życzy, to... 
- Bestia z wyraźnie rosnącym zadowoleniem zacierała dłonie - ...mogę pozbawić 
pana życia, Korky. Zapewniam pana, że zauważy pan różnicę pomiędzy tymi dwoma 
skrajnymi stanami. A co za tym idzie nie będzie pan miał jakichkolwiek 
wątpliwości co do stanu w jakim się pan aktualnie znajduje. 
- Nie... - zaprzeczyłem szybko. - Dziękuję. Może innym razem - kłamałem. Miałem 
nadzieję, że nie będzie już nigdy innego razu.
Wróciłem do pokoju i usiadłem na łóżku. Nie byłem martwy. Miałem ochotę 
odtańczyć boogie woogie. Brakowało tylko żeby ktoś zaśpiewał dla mnie stary 
przebój Chattanoga Shoo Shoo. Głód grał ze mną w dziwną grę. Prawdy i kłamstwa. 
Powodował, że znajdowałem się w takim stanie, iż nie potrafiłem odróżnić 
kłamstwa od prawdy. Powoli docierało do mnie, że nic tutaj nie jest tym czym się 
wydaje. Czy cokolwiek z tego co usłyszałem od Głodu było prawdą? Nadszedł czas 
na podjęcie zdecydowanych kroków. Musiałem sprawdzić to, co trzeba było zrobić 
już dawno temu.
Rozdział trzydziesty dziewiąty
Ten rozdział miał być w całości poświęcony tresurze łosia, ale ze względu na to, 
że Korky miał zupełnie inne problemy niż tresura, rozdział został przesunięty do 
innej opowieści.
Rozdział czterdziesty
Schody skrzypiały cichutko. Nie dało się tego uniknąć. Schodziłem powoli i 
ostrożnie. Bezszelestnie stawiałem stopy na deskach schodów, ale wyschnięte 
drewno skrzypiało. Cicho, co prawda, ale jednak. Na szczęście w salonie Głodu 
nie było nikogo. Ogień w kominku trzaskał wesoło, ale wcale mnie to nie bawiło. 
Interesowała mnie tylko jedna rzecz - sejf.
Kasa pancerna.
Od chwili gdy ujrzałem sejf Głodu wiedziałem, że muszę go otworzyć.  Musiałem 
zobaczyć Księgę Przeznaczenia. 
Przeszedłem przez całą szerokość salonu i stanąłem przed kominkiem. Nad nim, 
wbudowany w ścianę znajdował się sejf. Głód zamaskował drzwiczki sejfu obrazem 
autorstwa Leonardo da Vinci. Mona Lisa di Giocondo patrzyła z góry na mnie z 
zagadkowym uśmiechem goszczącym na jej twarzy. Zdjąłem obraz ze ściany i oparłem 
go o filar kominka. 
Drzwi sejfu były teraz jedyną barierą odgradzającą mnie od tajemniczej Księgi.
Dwadzieścia małych pokręteł z numerami od 0 do 19 umieszczone były na środku 
drzwiczek. Po lewej stronie znajdował się uchwyt w postaci masywnej klamki. Nic 
trudnego ustawić tylko odpowiednią kombinację cyfr za pomocą tych dwudziestu 
pokręteł, nacisnąć klamkę i drzwi staną otworem.
Szyfr. Potrzebny mi tylko szyfr otwierający sejf. Odnalezienie tego szyfru może 
zająć mi sporo czasu, a tego nie mam na tyle, aby pozwolić sobie na jego stratę. 
Musiałem poszukać gdzieś tutaj notatki z numerem szyfru. Dwadzieścia cyfr. Głód 
gdzieś tutaj musi to mieć.
A może...
Dlaczego od razu na to nie wpadłem? Przecież w takim miejscu jak to... te 
pokrętła na drzwiach sejfu mogą być tylko atrapą. Zmyłką... Próbą oszukania 
kogoś takiego jak ja. Kogoś kto będzie chciał wejść tutaj i spróbować otworzyć 
sejf. Tak naprawdę może to wcale nie kombinacja cyfr chroni zawartości sejfu, 
ale zaklęcie? Skąd ja wezmę zaklęcie? Wszystko na nic... Mogę robić co chcę, a 
do zawartości sejfu w życiu się nie dostanę.
Skrzypnięcie schodów podziałało na mnie jak kubeł zimnej wody wylany na głowę. 
Ktoś nadchodził. Podniosłem obraz i zawiesiłem go na ścianie przysłaniając sejf. 
Sekundę później leżałem już za fotelem. Czekałem.
Ktoś kto nadchodził nie starał się wcale zachować ciszy. Był przecież u siebie. 
To ja byłem tutaj intruzem.
Wyjrzałem ostrożnie i rozpoznałem w nadchodzącym osobniku Fantoma. Blond włosy i 
niebieskie oczy. Nie można było go z nikim innym pomylić. Szedł w stronę 
kominka. W stronę sejfu. Jeżeli nie zmieni zaraz kierunku marszu stanę się dla 
niego doskonale widoczną tarczą strzelniczą, co biorąc pod uwagę fakt iż miał na 
ramieniu swój łuk, może zaraz się stać. 
Powoli przeczołgałem się w lewo znikając z oczu Fantoma, który doszedł do 
kominka i wyciągnął ręce w stronę obrazu. Odstawił Giocondę na podłogę i zaczął 
coś mówić po cichu w stronę sejfu. Miałem rację. Nie szyfr, ale zaklęcie 
otwierało sejf. Nie miałem szans aby dowiedzieć się jakie to zaklęcie otwierało 
sejf. Nie miałem w tym wypadku innego wyjścia. Musiałem zrobić to co zrobiłem.
Fantom skończył wypowiadanie zaklęcia, szarpnął za klamkę i drzwi do sejfu 
stanęły otworem. Miałem do przejścia cztery metry. Pokonałem je w rekordowo 
krótkim czasie. Fantom zaniepokojony dziwnymi odgłosami, jakie wydawały moje 
buty w zetknięciu z podłogą, odwracał właśnie głowę aby zlokalizować źródło 
hałasu. Uderzyłem go mocno pięścią za uchem. Upadł na podłogę i chciał zaraz 
wstać. Nie ogłuszyłem go lecz tylko zamroczyłem. Musiałem w związku z tym raz 
jeszcze przyłożyć mu w głowę. Tym razem wystarczyło. Na wszelki wypadek 
dołożyłem Fantomowi jeszcze dwa razy w lewą skroń. Miałem to co chciałem: 
otwarty sejf. Stos książek zajmował wnętrze skrytki całkowicie. Książki były 
różnej grubości.
Sięgnąłem do wnętrza i wyjąłem książkę z samego szczytu. Gruba i twarda, 
skórzana okładka książki nosiła na sobie odciski palców. Wyraźnie odbite linie 
papilarne. Na okładce widniały dwa słowa: Księga Wieczysta. To nie to. Szukaj 
dalej.
Księga Rekordów Guinnessa.
Następna książka. Równie pięknie oprawiona jak ta pierwsza. Kolejne dwa słowa na 
pierwszej stronie: Księga Hipoteczna. To też nie jest to czego szukam. Szybciej. 
Następna.
Księga Umarłych, tom 3. Interesujące, warte przeglądnięcia. Ale to też nie jest 
to. Kolejna.
Księga Przemian, Konfucjusz. Rewelacja, szkoda iż nie mam czasu aby to czytać.
Księga Rekordów Pluszowych Zwierzaków. (!??)
Księga Pieśni i Księga Dokumentów.
Księga Umarłych, tom 4.
Księga Przeznaczenia. No właśnie! O tej księdze mówił kosmita. W niej widział 
moje imię widniejące obok imion Jeźdźców Apokalipsy. Usiadłem na podłodze. 
Przekartkowałem książkę. Była to gruba księga oprawiona w ludzką (!!!) skórę. 
Kartki nosiły na sobie ślady częstego przeglądania. Zagięte rogi, tłuste plamy. 
Kilka pierwszych stron zapisane były pięknym pismem w nieznanym mi języku. Nie 
potrafiłem stwierdzić w jakim. Kartkowałem dalej, aż styl pisania uległ zmianie, 
a tekst stał się zrozumiały ze względu na użycie znanego m języka. Zatrzymałem 
spojrzenie na jednym krótkim wyrazie, który znajdował się u góry jednej ze 
stron.
Korky - przeczytałem. Moje imię.
Było tak jak mówił kosmita. Moje imię w Księdze Przeznaczenia.
Czytałem przez chwilę dane o sobie, a potem dotarłem do akapitu gdzie opisane 
były wydarzenia z przeszłości...
"...nie będzie chciał iść. Lecz w końcu pójdzie nie mając innego wyjścia. 
Barakamel stoczy z nim walkę i zwycięży. Zabiorą go ze sobą i przywiozą do 
miejsca między ziemią, a niebem."
Kto to jest Barakamel? Wygląda na to, że tak się nazywa Głód. Nie... to raczej 
jego sługa musi nosić takie imię. Przeskoczyłem kilka fragmentów tekstu i 
dotarłem do kolejnego ustępu, który spowodował przemarsz mrówek po moim 
kręgosłupie.
"Zakradnie się do salonu myśląc, że dowie się tam czegoś o przyszłości swego 
świata. Kłopoty mieć będzie z otwarciem sejfu w którym ukryte są plany zagłady. 
Jednakże zupełny przypadek spowoduje, że sejf stanie otworem i człowiek będzie 
miał wgląd w Księgi."
Wszystko to, co się już zdarzyło, zostało wcześniej zapisane. Zupełny przypadek 
to zjawienie się Fantoma w salonie i to, że otworzył sejf. Poszukałem zdania, 
które mówiło o tym co się dzieje teraz.
"Siedzieć będzie obok kominka i czytać o tym co niesie mu przyszłość. Odnajdzie 
Plany i zagubić się w nich może, a potem stracić życie".
Stracić życie? Poprzez czytanie książki? Dalszy fragment tekstu był dla mnie 
niezrozumiały. Znowu język, którego nie znałem. Przewróciłem kartkę i tam nadal 
to samo. Obce zupełnie słowa. Następna kartka identycznie. Można oszaleć. 
Następna... i jeszcze następna... i kolejna.
Zamknąłem książkę i odłożyłem na bok. W sejfie znajdowało się jeszcze 
kilkanaście pozycji. 
Wydobywałem książki jedną za drugą. Wreszcie trafiło mi w ręce to o czym mówiła 
Księga Przeznaczenia. 
Plany Apokalipsy - wyraźne litery wytłoczone zostały na okładce książki. 
Usiadłem ponownie na podłodze i usłyszałem jak ktoś jęknął. Fantom budził się ze 
snu. Zbyt wcześnie. Jeszcze nie przyszedł dla niego czas aby się budzić. Po 
dwóch precyzyjnie zadanych ciosach w skroń Fantom usnął ponownie. Nie miał 
innego wyjścia.
Przeglądając Plany Apokalipsy stwierdziłem, że ktoś kto je tworzył musiał 
działać pod wpływem środków psychotropowych, gdyż wizje apokaliptyczne 
przedstawione w Planach nie mogły powstać w zdrowym umyśle. Pełno było tutaj 
krwi, cierpienia i bólu. Patrzyłem na tekst nie rozumiejąc czasami co czytam. 
Litery, słowa, zdania przedstawiające co będzie działo się z osobnikami 
zakwalifikowanymi do zagłady.
Przybysz z kosmosu, który zjawił się u mnie w domu na chwilę przed przybyciem 
Głodu zasugerował mi abym ukradł plany. Nie było to jednak dobre rozwiązanie. 
Zniknięcie tego dokumentu z sejfu spowoduje zbędne zamieszanie w chwili, kiedy 
odkryta zostanie kradzież. Zdemaskowanie złodzieja zajmie Jeźdźcom parę chwil, 
po upływie których dopadną mnie i obedrą ze skóry. Nie, to zdecydowanie nie jest 
dobre rozwiązanie problemu. Lepiej jest coś poprzekręcać. Pozmieniać.
W sejfie odnalazłem czarne pióro ze złotą stalówką, jak można się domyślać 
należało do Głodu. Osobiste pióro Jeźdźca z wytłoczonym złotym imieniem tego 
padalca. Wykorzystując je naniosłem w Planach poprawki. Takie jakie uważałem za 
słuszne i odstawiłem Plany ponownie do sejfu. Pióro również. Następnie próbując 
niczego nie poprzestawiać włożyłem Księgi ponownie do sejfu, a sejf zamknąłem. 
Szarpnąłem za klamkę. Drzwiczki nie ustąpiły. Zaklęcie zamykające zaczęło 
działać ponownie zaraz po zamknięciu drzwiczek. W porządku, tak miało być. 
Zawiesiłem obraz i ruszyłem ku schodom. Zatrzymałem się na moment obok fotela i 
z czystej złośliwości przyłożyłem raz jeszcze Fantomowi. Śpij dobrze malutki.
Rozdział czterdziesty pierwszy
Z tego rozdziału zachowały się tylko trzy słowa: "...coś ...gdzieś ...kiedyś". 
Tylko tyle...
Rozdział czterdziesty drugi
Wycofany przez autora.
Rozdział czterdziesty trzeci
Wycofany przez cenzurę.
Rozdział czterdziesty czwarty
Wycofany przez żonę autora.
Rozdział czterdziesty piąty
Wycofany przez koleżankę przyjaciółki żony kolegi cenzora. (???)
Rozdział czterdziesty szósty
W Planach Apokalipsy pozmieniałem przede wszystkim daty i nazwy, które tam 
odnalazłem. Do dat dopisywałem cyferki, co powodowało przesunięcie terminu o 
tysiąclecia. Do nazw wymienianych w Planach wstawiałem literki, co tworzyło 
zupełnie nowe nazwy światów. Banalnie proste, chociaż może troszeczkę naiwne. 
Wracałem cicho do pokoju. Nie miałem ochoty na jakiekolwiek tłumaczenia dlaczego 
nie przebywam u siebie w pokoju tylko chodzę tam gdzie nie powinienem. 
Przechodząc obok pokoju Bestii słyszałem głośną heavy-metalową muzykę, która 
nagle o czymś mi przypomniała. Nie wiem dlaczego akurat ten rodzaj muzyki 
najbardziej wyprowadza mnie z równowagi, ale właśnie tak jest. Zawsze gdy słyszę 
ten rodzaj muzyki coś się we mnie gotuje, coś pęka. Teraz również.
Zawróciłem na  pięcie i pobiegłem na piętro gdzie Jeźdźcy przechowują zmienniki. 
Na korytarzu było pusto. Podszedłem cichutko do drzwi magazynu. Natarłem na 
klamkę. Ze zgrzytem poruszyła się, ale drzwi nie ustąpiły. Zamknięte.
Sprawdziłem szybko co znajduje się w moich kieszeniach zdatnego do otworzenia 
drzwi. Brzytwa. Odpada, nie nadaje się. Brzytwą w żaden sposób nie dam rady 
otworzyć drzwi. Co robić? 
Hej, odezwała się kobieca intuicja drzemiąca do tej pory spokojnie, a może 
wykorzystasz nauki?
Jakie nauki?
Kobieca intuicja musiała patrzeć na mnie w tym momencie wzrokiem odbierającym 
resztki nadziei na to, że będzie jeszcze dobrze.
Nauczyciel wbił ci do głowy pewien sposób na pokonanie przeszkód w postaci 
zamkniętych drzwi, pamiętasz?
Nie przypominałem sobie aby Nauczyciel mówił cokolwiek na ten temat. Chociaż... 
oczywiście. Otworzyłem swój umysł i wyszedłem wprost na spotkanie bariery, jaką  
w tej chwili były drzwi. Nie miałem jednak zamiaru przenikać przez nie. Tak na 
wszelki wypadek. Chciałem uczynić to przez ścianę. Kiedy stwierdziłem, że mur 
jest już przygotowany do tego aby przez niego przejść, zrobiłem to. Krok do 
przodu... i stałem po chwili w ciemnym i ciasnym pomieszczeniu.
Magazyn wypełniony był w całości zmiennikami. Było ich tutaj tysiące. Różnego 
koloru. Różnej wielkości. Kule poukładane zostały na regałach sięgających cztery 
metry w górę. Szedłem powoli wśród regałów próbując ogarnąć to wszystko umysłem. 
Niesamowite. Gdyby można było to zniszczyć!
Zatrzymałem się nagle widząc przed sobą kobietę o białej twarzy z czarnymi 
workami pod oczami. Zmęczona. Muszę przyznać, że kobieta zrobiła na mnie swoim 
wyglądem i przede wszystkim pojawieniem się tak nagłym tutaj, w pomieszczeniu 
zamkniętym,  ogromne wrażenie. Serce chciało wyskoczyć mi z piersi i pognać 
przed siebie, byle dalej z tego miejsca. Zatrzymałem je na szczęście, ale 
utknęło w gardle. Kiedy udało mi się upchać je z powrotem na swoim miejscu, 
zaczęło bić w swoim zwykłym rytmie. Czas samby skończył się i  poczułem, że mogę 
mówić.
- O cholera! 
- Niestety nie, myli się pan - przemówiła kobieta głosem tak miłym i 
sympatycznym jak dotyk afrykańskiej mamby. - Cholera przebywa aktualnie zupełnie 
gdzieś indziej. Ma inne obowiązki do wykonania. Moim zdaniem o wiele lepsze niż 
praca w magazynie na stanowisku zaklęcia.
Właśnie. Teraz przypomniałem sobie co mówił Nauczyciel, kiedy oprowadzał mnie po 
zamku. Tłumaczył wtedy coś o zaklęciach, które chronią magazyn przed 
nieproszonymi gośćmi. Ta kobieta musiała być właśnie jednym z zaklęć  
sprawujących pieczę nad magazynem.
- I co my teraz z panem zrobimy? - zadała pytanie, ale czułem, że nie oczekuje 
odpowiedzi. Decyzja co do mojej przyszłości zapadła już dawno.
- Stachu!
- ???
Usłyszałem szelest cichych kroków za plecami. Przypomniałem sobie jeszcze jedno: 
Nauczyciel mówił o Strachach, które tutaj magazynują. Najprawdopodobniej to on 
zbliżał się do mnie od tyłu. Nie obejrzałem się jednak. Bałem się tego co mogę 
tam ujrzeć. Poczułem na karku lodowaty oddech strachu. Powinienem powiedzieć 
raczej: lodowaty oddech Stracha; albo jeszcze dokładniej: lodowaty oddech 
Stracha Stacha, gdyż to on właśnie stał teraz za mną. Zdecydowałem się spojrzeć 
na niego.
Miał wielkie oczy, mały nos i zaciśnięte mocno usta. Kiedy nasze spojrzenia 
skrzyżowały się usta Stracha Stacha ułożyły się w literkę O i rozległ się 
przeraźliwy okrzyk.
Tak nagle jak zaczął krzyczeć, tak samo nagle urwał zdzielony pięścią w łeb. 
Powaliłem biedaczka na podłogę. Leżał tam bez ruchu. 
- Nie bij go! - wrzasnęło zaklęcie. - Stachu jest słabiutki i nikomu złego słowa 
nie powie. 
Spojrzałem na zaklęcie.
- A co to ma ze sobą wspólnego? Strach nie ma prawa straszyć porządnych ludzi.
- Uważasz się za porządnego człowieka? Już sam fakt wtargnięcia do magazynu 
należy traktować jako pogwałcenie pewnych zasad.. Tak nie można. Co robimy?
- Może od ciebie dostanę jakieś wskazówki?
Ruszyła w moją stronę z wyciągniętą przed siebie ręką. Miała zaciśniętą w pięść 
dłoń.
- Trzymaj - wyciągnąłem otwartą dłoń przed siebie, aby mogła położyć na niej to 
co chciała mi przekazać. Dwie wskazówki zegara ściennego upadły lekko na moją 
rękę. Otrzymałem wskazówki. Przez chwilę przyglądałem się im nie wiedząc co 
robić dalej. Wreszcie spojrzałem na koszmarną kobietę, a potem ponad jej 
ramieniem na coś co znajdowało się za jej plecami.
- A to kto? - spytałem, a zaklęcie dało się złapać na ten ograny, nie da się 
ukryć, numer. Kiedy zorientowała się, że coś tutaj nie jest tak jak być powinno, 
było już za późno aby to naprawić. Oberwała w lewą skroń i momentalnie straciła 
przytomność. No i dobrze, po co bić więcej niż trzeba?
Ułożyłem zaklęcie na podłodze magazynu obok Stacha nie wiedząc co mogę więcej 
zrobić. Nie miałem zbyt dużo rozwiązań do dyspozycji. Nie mogłem pozwolić sobie 
na stratę czasu. 
Wziąłem do ręki niebieską kulę wielkości piłki do tenisa. Była zimna i dosyć 
ciężka. Zmiennik. Co on powodował? Do czego służył? Sprawdzałem palcami 
powierzchnię kuli, aż natrafiłem na małe wgłębienie. Włożyłem tam palec i ze 
zmiennika wydobył się strumień żółtego światła. Poruszyłem ostrożnie zmiennikiem 
najpierw w lewo, następnie w prawo. Światło przesuwało się dokładnie tak samo 
jak zmiennik. Skierowałem strumień światła na zaklęcie i Stacha.
Najpierw zniknął Stach, a zaraz potem zaklęcie. Sekundę później zmiennik, co 
zaskoczyło mnie najbardziej. Sam fakt zniknięcia zaklęcia i Stracha był przeze 
mnie oczekiwany, w podświadomości tkwiła taka wizja przyszłości, ale to, że 
zamiennik przepadnie było zupełnym zaskoczeniem. Czy tak było zawsze gdy 
zmiennik  wykonywał swoje zadanie?
Z regału zdjąłem kolejną kulę. Identyczną jak ta, która doprowadziła zaklęcie i  
Stacha do unicestwienia. Odnalazłem wgłębienie, ale tym razem nie wcisnąłem tam 
palca. Nie chciałem uruchamiać kuli. Wydobyłem z kieszeni brzytwę i delikatnie 
rozciąłem zmiennika. Ostrze brzytwy wchodziło łatwo w tworzywo sztuczne, z 
którego była wykonana kula. Górną część kuli odstawiłem z powrotem na regał i 
zajrzałem do wnętrza zmiennika. Plątanina różnokolorowych przewodów doprowadziła 
do bólu oczu. Wsunąłem między przewody ostrze brzytwy i szarpnąłem w górę. 
Przewody uległy fizycznej presji. Nałożyłem wieko kuli składając zmiennika 
ponownie w jedną całość i wcisnąłem palec we wgłębienie kuli. Nic. Żadnej 
reakcji. Tak powinno być. Odłożyłem zmiennika na regale i sięgnąłem po następną 
kulę.
Rozdział czterdziesty siódmy
Dwie godziny i czterdzieści minut spędziłem w magazynie poświęcając  ten czas na 
dewastacji zgromadzonych  tam zmienników. Nie zdołałem jednak zniszczyć 
wszystkich zmienników - zadanie technicznie niemożliwe do zrealizowania dla 
jednego człowieka - ale mimo to byłem zadowolony z uzyskanych efektów swojej 
pracy. Starałem się nie pozostawiać po swojej działalności śladów i chyba udało 
się. Na pierwszy rzut oka nie można było zauważyć, że cokolwiek złego zrobiłem 
zmiennikom.
Zamknąłem drzwi swojego pokoju za sobą i stanąłem po raz kolejny jak wryty w 
ziemię. Na łóżku siedział Głód i trzymał w rękach Plany Apokalipsy. Obok niego 
na podłodze leżał rozpołowiony zmiennik, a poprzecinane przewody zostały wyrwane 
i rzucone obok.
Jeździec spojrzał na mnie. Od tego spojrzenia błękitna krew płynąca w moich 
żyłach powinna dojść do stanu wrzenia. Nie doszło jednak do tego, a Głód 
przemówił:
- Wiedziałem. Ten pomysł z dokooptowaniem człowieka do pomocy w przygotowywaniu 
zagłady światów od początku pozbawiony był sensu. To nie mogło się udać. Nigdy. 
Kilka sekund temu byłem w magazynie. Od kilku sekund również, zastanawiam się 
nad rodzajem śmierci, którą powinienem dla ciebie wybrać.
Zamknął się na moment. Miałem ogromną ochotę roztrzaskać mu głowę.
- Lepiej aby ta ochota nie przemieniła się w czyny, Korky. Oczywiście lepiej dla 
ciebie.
Pokazał jak wielkie są jego umiejętności. Czytał w myślach. 
- Radzę ci dobrze abyś robił to co chcę abyś robił. Nic ponadto.
- Zawsze możemy się dogadać - odezwałem się wreszcie, ale kosztowało mnie to 
sporo wysiłku.
- Nie będę z tobą rozmawiał. Mam próbki twoich działań. Pozmieniałeś Plany, 
które musiałem teraz korygować...
Wiedział, że próbowałem zmieniać przyszłość. Kolejna bańka mydlana rozbita. 
Marzenia o wolności, o uwolnieniu się od zagłady, od Jeźdźców uciekały...
- ...uszkodziłeś zaklęcie magazynu...
Uszkodziłem? Wysłałem je, cholera wie gdzie, ale nie uszkodziłem.
- ...zniszczyłeś tysiące zmienników i...
Miałem nadzieję, że ten fakt nie zostanie tak szybko i łatwo odkryty.
- ...zachowujesz się jak bandyta.
To już była gruba przesada!
- Kto? Ja? Zachowuję się jak bandyta? I kto to mówi? Jeździec Apokalipsy niosący 
zawsze ze sobą śmierć i zniszczenie. Kim jestem wobec takiej potęgi, jaką ty sam 
reprezentujesz? Pyłek na wietrze. Łupinka orzecha na szerokim morzu.
- Jeźdźcy mają swoją godność. Nikogo nie biją bez opamiętania, a ty właśnie tak 
robisz. Ty się tak zachowujesz bijąc kogo tylko dorwiesz.
- Pewnie. Ty nikogo nie uderzysz. Masz od tego Barakamela, który wykona za 
ciebie całą brudną robotę. Ty masz czyste ręce, poza drobnymi wyskokami, jak na 
przykład zagłodzenie kogoś na śmierć, co zdarza ci się od czasu do czasu.
- Nie rozmawiaj ze mną w ten sposób. Lepiej nie chciej abym przypominał ci co 
robiłeś u siebie w domu. Wolę nie wspominać o twojej piwnicy przepełnionej 
trupami. Zapomnieć również pragnę o zapełnionym po krańce twoim ogrodzie. Jesteś 
złym człowiekiem.
- Nie twierdzę, że jestem dobry. Nie jestem nieskazitelny. Mam swoje grzeszki, 
ale wszystko to co robiłem i co robię, nie jest zakrojone na taką skalę jak to 
jest u ciebie.
Głód wstał z łóżka.
- To jest moja praca! Dosyć tego! Dałem ci wolną rękę. Wiedziałem co robisz, co 
będziesz robił, gdyż wszystko to zostało zapisane wcześniej tutaj - uderzał 
palcami w książkę. - Plany są skonstruowane bardzo skrupulatnie i wszystko tutaj 
jest na swoim miejscu. Takie zero jak ty, nie może zniszczyć tego wszystkiego 
poprzez dopisanie paru literek czy też cyferek. Nie jest to takie proste, jak 
może ci się wydawać. Trzeba być kimś aby układać przyszłość lub aby ją w razie 
potrzeby zmieniać.
- Jestem Korky, Wielki Guru sekty Deszczowy Świt.
- I co? Mam paść na kolana?
- Jeżeli masz na to ochotę, to proszę bardzo.
- Nie ma na to czasu, wychodzimy.
- Dokąd?
- Dam ci jeszcze jedną szansę na to aby naprawić swoje błędy. Polecisz ze mną 
doprowadzić do zagłady kolejny świat.
Rozdział czterdziesty ósmy
Aarco. Kolejna nazwa. Nowy świat.
Szybkość z jaką poruszał się chewi przyprawiała o zawrót głowy. Dziwię się, że 
przeżyłem do tej pory te wszystkie loty. Nabyłem troszeczkę doświadczenia to 
fakt, ale mimo wszystko...
Aarco na pierwszy rzut oka było sympatyczną planetą. Oczywiście pod warunkiem, 
że nie będzie się traktować poważnie krwiożerczych mieszkańców tej planety - 
wielkich istot przypominających słonie, lecz różniące się od tych wielkich 
ziemskich ssaków przede wszystkim tym, iż słonie nie atakują od razu każdej 
napotkanej żywej istoty, która jest na tyle słaba i powolna aby nie schować się 
przed nimi w jakimś spokojnym miejscu.
Głód zatrzymał pojazd z dala od mieszkańców. W głębi lasu znalazł odpowiednio 
dużą polanę aby mógł tam wylądować. Spojrzał na mnie. Miałem nadzieję, że nie 
poleci mi używać dim mak w celu unicestwienia rodowitych mieszkańców tej 
planety. Co innego użyć ciosu śmierci wobec ludzi, a co innego wobec obcych 
istot. Skąd mogłem wiedzieć jak zareagują na cios? 
- Mam nadzieję, że masz dosyć dim mak? - zapytał gdy silniki przestały pracować. 
- Przestań wreszcie mówić bez przerwy o tym dim mak! Dim mak to, dim mak 
tamto... mam tego dosyć.
- Rzeczywiście masz dosyć. To dobrze.
- Co jest dobrze? Nic nie jest dobrze. Nic nie układa się dobrze. Miałem pomóc 
ci w urządzaniu Apokalipsy, a tu co? Głupie szkolenie, idiotyczna nauka latania. 
Tak ma wyglądać kurs na potencjalnego jeźdźca? 
- Nikt ci nie obiecywał, że zostaniesz Jeźdźcem. Masz mi tylko pomagać, a to nie 
to samo.
- To po co ta cała szopka ze szkoleniem?
- Do chwili, gdy żyłeś sobie w błogiej nieświadomości jako Wielki Guru byłeś 
równocześnie tylko człowiekiem. Co prawda mogłeś twierdzić, że pochodzisz z 
innego wymiaru, ale i tak nie zmieniało to faktu, że jesteś tylko człowiekiem. 
Teraz w tych krótkich chwilach, kiedy budujesz nowy ład niszcząc inne światy 
musisz o tym pamiętać. Nadal jesteś tylko człowiekiem i to się nie zmieni. Nigdy 
nie będziesz Jeźdźcem.
- Pocieszające i budujące - mruknąłem. Głód wybrał doskonałe miejsce na 
zorganizowanie Apokalipsy. Polana stanowiła świetną bazę wypadową dla wszelkich 
akcji zaczepnych. Z wnętrza pojazdu mogliśmy obserwować teren wokół nas aż do 
linii drzew i żaden mieszkaniec tej planety nie miał prawa zaskoczyć nas 
niespodziewanym atakiem.
- I co teraz? - zadałem jedno z serii najgłupszych pytań.
Głód poszedł do magazynu i po chwili wrócił z torbą załadowaną po brzegi 
zmiennikami. Podał mi ją.
- Rozmieść je w lesie wokół polany - polecił, - będą stanowiły pewnego rodzaju 
barierę zabezpieczającą. Są to zmienniki nowej generacji, uruchamiane za pomocą 
fal radiowych. 
Pokazał mi urządzenie służące do odpalenia zmienników. Prostokątne czarne 
pudełko. Położył je na fotelu. Odebrałem torbę od Głodu i wyszedłem z pojazdu.
- A co powinienem zrobić jeżeli natknę się na któregoś z tubylców? - spytałem 
zarzucając torbę na ramię.
- To będzie właśnie taka sytuacja o której ci wcześniej wspominałem. Będziesz 
miał wówczas kilka rozwiązań, kilka dróg wyjścia z sytuacji. Jedną z nich będzie 
walka. Możesz spróbować użyć różnych stylów walki, ale moim zdaniem najlepiej 
uczynisz stosując cios śmierci z natychmiastowym skutkiem. Nie zrozum mnie źle 
Korky, nie mówię, że musisz tak zrobić, lecz że możesz. Masz wybór. Możesz 
spróbować porozumieć się z Aarcowcami, ale raczej nie masz co liczyć na to, że 
uda ci się dojść z nimi do porozumienia.
Patrzyłem przez chwilę na Jeźdźca układając równocześnie plan działania. Był już 
prawie w całości gotowy. Poukładany i przemyślany bardzo dokładnie. Co prawda 
istniała możliwość, że plan ten legnie w gruzach, ale łudziłem się nadzieją, że 
jednak tak się nie stanie. Na pewno pociągnie za sobą kilka ofiar, czego moim 
skromnym zdaniem, nie da się uniknąć, ale przyniesie rezultaty. Potem, jeżeli 
wszystko ułoży się tak jak mam nadzieję, że się ułoży, mogę stać się siłą zdolną 
do decydowania o losach innych światów. Zanim dojdzie do takiej sytuacji, co 
może mieć miejsce lub też nie, jest jednak przede mną szereg zadań do wykonania, 
których końcowy rezultat spowoduje dalsze działanie mechanizmu zagłady. Mam 
szansę aby wszystko ułożyło się tak jak sobie tego życzę.
Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę drzew.
- Powodzenia! - krzyknął za mną Głód. Nie podziękowałem. To podobno przynosi 
pecha.
Rozdział czterdziesty dziewiąty
Doszedłem do drzew i wszedłem do lasu. Czułem wzrok wrogich mi istot 
spoczywający na moich plecach. Wchodziłem coraz dalej w głąb lasu. Już po kilku 
krokach stałem się niewidoczny dla Głodu, który musiał przez cały czas 
obserwować mnie z pojazdu. Wysłał mnie do walki. Miał to być mój chrzest bojowy. 
Nie wiedział jednak, że Wielki Guru planuje wykręcić mu najbardziej paskudny z 
paskudnych numerów.
Nigdy nie lubiłem drzew. Starałem się, jeżeli tylko miałem taką możliwość omijać 
lasy z daleka. Od czasu do czasu wpadałem do lasu rosnącego w pobliżu mojego 
domu aby zarżnąć jedną lub dwie sarenki. Ewentualnie wypatroszyć starego zająca. 
I to wszystko... 
Gdzieś po prawej stronie trzasnęła złamana gałązka. Zatrzymałem się i położyłem 
torbę ze zmiennikami na ziemi. Ponownie rozległ się trzask łamanego drewna. Tym 
razem na wprost mnie i zdecydowanie dużo bliżej niż poprzednio.
- Jest tam ktoś? - zawołałem. Dzisiaj miałem dobry dzień do zadawania głupich 
pytań. Oczywiście, że ktoś tam musiał być.
- Nie chcę nikomu zrobić nic złego - mówiłem bez przekonania głosem, który nie 
budził wcale zaufania.Z prawej strony ktoś ruszył nagle do ataku. Gałęzie 
trzaskały jedna po drugiej. Coraz bliżej. Ziemia trzęsła się pode mną, a ten 
który to powodował ukazał się właśnie pomiędzy drzewami. Szarżował wprost na 
mnie. Był wielki, co najmniej dwukrotnie większy niż słoń, którego przypominał. 
Kiedy zbliżył się na tyle, że niemożliwe było już powstrzymanie tego potwora 
stosując delikatne środki nacisku, zrozumiałem że nie mam wyjścia i muszę go 
zabić. Użyłem dim mak i...
...Aarcowianin padł martwy na ziemię.
Podniosłem z ziemi torbę i odbiegłem parę kroków w głąb lasu. Tam zatrzymałem 
się i krzyknąłem:
- Nie chcę was zabijać! Zrozumcie to! 
Najwidoczniej nie chcieli tego uczynić gdyż już po chwili kolejny gigantyczny 
Aarcowianin biegł w moim kierunku wyjąc przeraźliwie. Na pewno nie miał zamiaru 
poczęstować mnie filiżanką kawy więc i jego uśmierciłem.
Ponownie odbiegłem od trupa kilka kroków dalej.
- Przynoszę wam pokój i wolność! - krzyczałem. - Chcę wam pomóc, uratować was od 
zagłady! 
Nie uwierzyli mi, czemu zresztą wcale się nie dziwię. To co robiłem do tej pory 
przeczyło zupełnie moim zapewnieniom o niesieniu pomocy jak również nie zgadzało 
się z obietnicą, że nikomu  nie zrobię krzywdy. 
Pozbawiłem życia kolejne trzy stwory zanim ataki urwały się. I całe szczęście, 
że tak się stało. Nie mogłem przeciągać struny. Głód również nie będzie 
oczekiwał w nieskończoność na mój powrót. Przystąpi w końcu do działań na własną 
rękę, jeżeli stwierdzi, że moja nieobecność może być spowodowana tym iż 
zginąłem. 
Potworny ryk spowodował, że serce skoczyło mi do gardła ze strachu.
- Chcę rozmawiać z waszym szefem! - krzyknąłem pomiędzy drzewa. Próbowałem 
nawiązać rozmowę. Nawiązać kontakt. To było najważniejsze.
Cisza.
Podobno brak odpowiedzi to też odpowiedź. Jeżeli tak jest, to taka odpowiedź w 
tej właśnie chwili nie wnosiła nic nowego w aktualnie zaistniałą sytuację.
Trzask gałęzi świadczył, że ktoś ruszył w moim kierunku. Chce rozmawiać czy 
walczyć? Musiałem wykazać się pewną dozą cierpliwości aby uzyskać odpowiedź na 
to pytanie.
Trzask.
Po chwili jeszcze jeden.
I wreszcie coś ujrzałem... Pomiędzy drzewami... Aarcowianin poruszał się w 
bardzo dziwny sposób. Przemieszczał się zwinnie i w miarę szybko. Małymi 
kroczkami przesuwał się od drzewa do drzew przebiegając dystans dziesięciu 
metrów, następnie przystawał na moment i znowu to samo: drobne kroczki i 
przystanek przy kolejnym drzewie. A wszystko to przy cichych dźwiękach w stylu 
haals-haals, haals-haals wydawanych przez Aarcowianina.
- Nie bój się! - powiedziałem do olbrzyma. - Chodź!
Haals-haals, haals-haals, haals-haals.
Stosując nadal ten sam styl marszu doszedł do kolejnego drzewa i zatrzymał się 
tam. Małe paskudne zaropiałe oczka umieszczone w wielkiej czaszce patrzyły w 
moją stronę. Nie poruszył się. Stał i czekał.
Tylko na co on oczekiwał?
Z tyłu za Aarcowianinem dojrzałem kolejnego potwora, który truchcikiem zmierzał 
w naszą stronę. Dobiegł do swego rodaka i zatrzymał się tam. Popatrzył na mnie i 
spytał:
- Kwoa ajal alkeoo?
- Obawiam się, że nie rozumiem - powiedziałem.
Haals-haals, haals-haals.
- To twój pojazd? - usłyszałem i tym razem zrozumiałem co mówi.
Szok spowodowany tym, że usłyszałem logiczne zdanie był tak wielki, że nie od 
razu zrozumiałem sens pytania. Dopiero po kilku sekundach domyśliłem się, że 
pytanie dotyczy chewi stojącego na polanie.
- Nie. To pojazd Głodu - odparłem.
- Kogo?
Haals-haals???
- Głodu. Jeźdźca Apokalipsy, który przyleciał tutaj zrobić z tej planty piekło - 
wyjaśniłem w kilku słowach.
- Co zrobić? - Aarcowianin spojrzał na swojego rodaka, który nadal patrzył na 
mnie cichutko posapując swoje haals-haals.
- Rozumiesz coś z tego Scaagar? Ten brzydal chce nam coś powiedzieć.
- Uważaj sobie! - oburzyłem się. - Tylko nie brzydal. Nie jestem wcale 
straszny...
Aarcowianin o imieniu Scaagar przemówił wreszcie:
- Dlaczego zabiłeś moich braci?
- Nie chciałem tego robić - odparłem. - Od początku chciałem rozmawiać.
- Nie pytałem o to co chciałeś zrobić, albo nie. Pytałem dlaczego to zrobiłeś?
- Nie miałem innego wyjścia. 
- Miałeś. Mogłeś stać i czekać.
- Aż mnie zabiją???
Cisza. Denerwująca cisza. Po chwili kolejne pytanie:
- Co ty tutaj robisz?
- Przynoszę wam pokój.
- Zabijając kogo popadnie?
- Mam pewien plan, który...
- Jesteś sam?
- Nie. Głód został w pojeździe.
- Opowiedz nam o Głodzie.
Opowiedziałem. I nie tylko o nim. Wytłumaczyłem kim jest Głód, Śmierć, Zaraza i 
Wojna. Co robią. Zrozumiał. Takie przynajmniej odniosłem wrażenie.
- A ty? Co ty robisz w tej całej imprezie?
- Jestem terminatorem. Graczem rezerwowym w drużynie Wielkiej Czwórki. Mimo woli 
zostałem zwerbowany do pomocy Jeźdźcowi.
- I teraz chcesz nam pomóc? Dlaczego?
- Widzę szansę na powodzenie moich planów. Jeżeli wszystko się dobrze poukłada, 
może nie zniszczą Aarco.
- Co masz w tej torbie?
- Coś co przynosi śmierć.
Znowu cisza... Po chwili:
- Muszę zweryfikować to co powiedziałeś do tej pory. W kontekście tego co masz w 
torbie twoje wypowiedzi stają się raczej fałszywe.
- Zastanów się Scaagar, gdyby moje plany dotyczyły zagłady Aarco wcale nie 
rozmawiałbym teraz z tobą. Lecz wyrzuciłbym to co mam w torbie do lasu i 
pobiegłbym do pojazdu czekać na to co będzie dalej. Po co miałbym was okłamywać?
- Czego od nas chcesz?
- Pomocy. Zaraz wrócę do Głodu i powiem mu, że rozmieściłem zmienniki w...
- ...zmienniki?
- To jest właśnie to, co trzymam w torbie. No więc powiem mu, że wszystko 
zostało zrobione tak jak miało być i zmienniki są w lesie. Przy pierwszej okazji 
dam mu w łeb i teraz cała nadzieja w waszych... hmm... łapach??? Musicie coś z 
nim zrobić. Zakopać, spalić, obciążyć to chude ciało kamieniami i utopić... nie 
wiem co... Głód w każdym razie musi zniknąć.
- A ty?
- Ja nie. Polecę tymczasem na Gran Kanalia i dokopię pozostałym Jeźdźcom i 
Szefowi tej spółki. Może wówczas skończy się problem z wykańczaniem światów. 
Rzuciłem w ich stronę torbę ze zmiennikami.
- Pilnujcie jej do czasu mojego powrotu - powiedziałem. Odwróciłem się i 
odszedłem.
Rozdział pięćdziesiąty
Wróciłem do chewi i ujrzałem idącego w moją stronę wściekłego Jeźdźca. 
Zrozumiałem, że nie mogę mieć przed nim żadnych tajemnic. 
- Spotkałeś się ze Scaagarem - Głód nie pytał lecz stwierdzał. Poczułem się tak 
jakbym otrzymał cios poniżej pasa. Cały mój plan legł w gruzach zanim jeszcze 
wszedł w życie. Głód wszystko wiedział. nie miałem szans aby przeprowadzić swoje 
zamierzenia. 
- Nie kłam tylko, że nie wiesz o kim mówię - dodał po chwili widząc, że chcę coś 
powiedzieć. Rzeczywiście chciałem skłamać i wyprzeć się znajomości ze Scaagarem. 
- Wiesz kto to jest? - spytał po chwili, kiedy opadły u niego emocje, a 
ciśnienie spadło troszeczkę. Oczywiście nie oczekiwał ode mnie jakiegokolwiek 
tłumaczenia. Ciągnął dalej: - Scaagar sprawuje na Aarco funkcję Alfy i Omegi. 
Wie wszystko. To on właśnie jako pierwszy odkrył co piszczy w trawie. On zawsze 
wie co jest grane, a w razie konieczności może grać pierwsze skrzypce. Nie boi 
się wcale ostrych słów i uwielbia być kąpany w gorącej wodzie. Stanowi 
zagrożenie dla nas wszystkich, a szczególnie niebezpieczny staje się w chwilach 
gdy zaczyna haalsować.
- Haalsować??? 
- Poruszać się w dziwaczny sposób, kilka kroków drobnym truchtem potem 
zatrzymuje sie, podbiega kawałek, zatrzymuje się i tak dalej.
- Skąd wiedziałeś?
- O haalsowaniu? 
- Nie. O tym co zamierzam.
- Proszę cię Korky, nie zadawaj mi tego rodzaju pytań. Są głupie. Dobrze wiesz, 
że wiem więcej niż muszę i dużo więcej niż myślisz, że wiem. Widzisz Korky, 
problem z tobą polega na tym, że chciałbyś kroczyć przez życie nie wzbudzając 
czyjejś nieżyczliwości. Myślisz, że to się może udać? Nigdy człowieku! Nie 
zadowolisz wszystkich. Jeżeli uda ci się zadowolić jednego, zrobisz przykrość 
komuś innemu. Dlatego...
Głód urwał niespodziewanie swoją przemowę i krzyknął. Sądziłem, że jest to taki 
krótki przerywnik, lub też wykrzyknik umieszczony właśnie w tym miejscu, aby 
zaakcentować ważny fragment wypowiedzi. Jednakże prawdziwy sens tego okrzyku 
okazał się dużo bardziej przyziemny. Nie wiedzieć skąd, na podłodze obok fotela 
Głodu pełzała mała czarna gąsienica. Jej obecność w tym miejscu wpłynęła właśnie 
na takie, a nie inne zachowanie Jeźdźca.
- Zabij ją! - krzyknął. 
Skoczyłem na równe nogi i podbiegłem do niego. Zamiast zabić gąsienicę 
przyłożyłem Jeźdźcowi. Upadł na plecy wyrzucając nogi do góry.
Gąsienica zdziwiona rozgrywającymi się na jej oczach wypadkami stanęła pionowo i 
piszczącym głosikiem spytała dlaczego biję tego chudzielca. Nie wdawałem się w 
zbyteczne dyskusje z owadem lecz postąpiłem niezwykle twardo i zdecydowanie po 
męsku: wdeptałem biedaczkę w podłogę. Fakt. Chamstwo... ale z drugiej strony... 
mogła nie wtrącać się do walki dwóch większych i mądrzejszych od siebie 
osobników... Nie można powiedzieć, że nie miała wyboru. Po co pcha paluchy 
między brudne drzwi?
Głód podnosił swoje chude ciało z podłogi, kiedy otrzymał coupe de grace i padł 
nieprzytomny. Pozbierałem Jeźdźca z podłogi i rzuciłem go na fotel. Przeszukałem 
prawie całe chewi aby wpaść chociażby na kawałek sznurka, który nadawałby się do 
związania rąk Jeźdźcowi.
Przywiązałem Głód do fotela, a brudną szmatą zatkałem mu usta. Wyszedłem z 
pojazdu i ruszyłem biegiem w stronę lasu. Nadszedł czas na troszeczkę 
partyzantki.
W połowie drogi pomiędzy chewi a lasem, nad moją głową mignęły dwa nisko lecące 
pojazdy. Kolejne chewi. Co one tutaj robią? Zatrzymałem się obserwując ich lot. 
Po chwili nadleciał jeszcze jeden pojazd i pomknął za swoimi poprzednikami. 
Wszystkie trzy pojazdy wyrównały lot, a zaraz potem skierowały się w dół, ku 
ziemi. Zbliżyły się powoli w stronę pojazdu Głodu i usiadły na ziemi obok.
Kogo to diabli niosą, dziwiłem się.
Uciekaj, podpowiadała mi kobieca intuicja, która wybrała sobie akurat ten moment 
na to aby obudzić się z drzemki.
- Haals-haals, usłyszałem za sobą. Obejrzałem się, chociaż nie musiałem tego 
robić dobrze wiedząc kogo tam ujrzę.
Scaagar haalsował w moją stronę.
Uciekaj, powtórzyła intuicja.
Scaagar dohaalsował do mnie. Zatrzymał się i patrzył na środek polany.
- Co się dzieje? - spytał. 
- Nie wiem - odparłem. W tej samej chwili kolejny pojazd przeleciał nad nami. 
Czwarty, nie licząc chewi Głodu. Zatoczył koło i wylądował obok pozostałych. 
Nadal nikt nie wysiadał z pojazdów. Muszą porozumiewać się w tej chwili, 
tłumaczyłem sobie tę chwilę bezczynności. Konsultowali się. Wiedziałem kim są i 
ciarki przeszły mi po plecach. nie przylecieli tutaj na piknik, to było pewne. 
Nie byli też ślepi i musieli nas zauważyć. Sam może byłbym niewidzialny, ale 
stałem tutaj w towarzystwie Aarcowianina wielkiego jak dom, a jego nie sposób 
było przeoczyć. 
Z jednego z pojazdów wysiadła Śmierć i przeszła szybkim krokiem w stronę chewi 
Głodu. Zanim znalazła się wewnątrz pojazdu rzuciła krótkie spojrzenie w naszym 
kierunku. Pomimo odległości jaka dzieliła nas od siebie poczułem uderzającą we 
mnie falę nienawiści.
- Zabierajmy się stąd - powiedziałem do Aarcowianina i pobiegłem w stronę lasu.
- Haals-haals, usłyszałem za sobą. Scaagar haalsował. Wolałem aby biegł 
normalnie bez tych przystanków, ale nie miałem na to wpływu. Scaagar 
najwidoczniej uważał haalsowanie za najlepszą metodę poruszania się.
Część lasu przed nami uległa w pewnej chwili gwałtownej metamorfozie. 
Zatrzymałem się zaskoczony tym co się działo i w tej samej sekundzie Scaagar 
przehaalsował przeze mnie. Na szczęście pchnął mnie tylko, a nie stratował, ale 
mimo to zdarzenie to bez problemów mogę zaliczyć do mniej sympatycznych.
Scaagar przeprosił i równie jak ja zdziwiony, stał patrząc na zmieniający się 
las. Drzewa zlewały się w jedną masę, co wydawało się zarówno nierealne jak i 
dziwne. Zrozumiałem co się stało. 
Głód dał mi torbę ze zmiennikami, które miałem rozmieścić wokół polany. Był to 
ten rodzaj zmienników, które uruchamia się za pomocą fal radiowych. Zostawiłem 
całą torbę zmienników Scaagarowi i jego koledze, aby pilnowali jej do czasu 
mojego powrotu z polany. Właśnie teraz, przed chwilą, zmienniki zostały 
uruchomione. Śmierć, która weszła do wnętrza pojazdu Głodu musiała najwidoczniej 
usłyszeć dokładnie streszczenie ostatnich wydarzeń. Błyskawicznie 
przeanalizowała sytuację i wysłała sygnał radiowy uruchamiający zmienniki. 
Zadziałało. Rozpoczęła się destrukcja Aarco. jednakże jedna torba zmienników na 
całą planetę to moim zdaniem troszeczkę za mało aby destrukcja mogła nastąpić na 
powierzchni całej planety.
Spróbowałem zrobić coś, czego nigdy do tej pory nie robiłem - objąłem swoim 
umysłem zmieniającą się część lasu. Wyczułem tam umierające istoty. Aarcowianie 
umierali z powodu zmian zachodzących w ich organizmach. I las... zmieniał się...
Głośny trzask i oślepiający błysk towarzyszył zniknięciu tego fragmentu planety, 
który objąłem swoim umysłem. Biała plama, zupełnie nierzeczywista, znajdowała 
się teraz w tym miejscu gdzie przed momentem był las ulegający przemianie.
- Haals-haals? 
- Nie martw się - powiedziałem do wielkiego stwora. - Będziemy walczyć. Może da 
się coś jeszcze zrobić.
Z pojazdów wyszli Jeźdźcy. Wszyscy czterej. Stanęli obok siebie i patrzyli w 
naszą stronę. Jeden z pojazdów zaskrzeczał silnikami i ruszył na pełnej 
szybkości w naszym kierunku. Zrobiłem to co mogłem zrobić w tej sytuacji - 
utworzyłem przejście w inny wymiar dla tego chewi i ponownie nie miałem z tym 
problemów. Skrzek silników ucichł i pojazd przepadł. Wywołało to małe poruszenie 
wśród Jeźdźców.
Silniki zawyły zupełnie nagle po prawej stronie jakieś dwieście metrów od nas. 
Prowadzący pojazd znalazł drogę powrotu na Aarco z innego wymiaru. Spróbowałem 
ponownie tej samej sztuczki, ale tym razem nic nie wyszło. Czułem się tak jakby 
ktoś mnie blokował. Zakłócał moje wysiłki skierowane w stronę otworzenia bramy.
Pojazd znalazł się nad nami. Niespodziewanie ruszył w dół i równocześnie trochę 
na prawo. Usiadł na ziemi i zgasły silniki. Wiedziałem kogo ujrzymy, ale mimo to 
ponownie spotkanie z Szefem - wcale nie wpłynęło na mnie budująco. 
Szef zeskoczył na ziemię i podszedł do nas. jego twarz nie przedstawiała 
ciekawego widoku, a pierwsze słowa, które wypowiedział nie wróżyły świetlanej 
przyszłości dla Aarco.
- Miałeś nam pomagać, a nie biegać po lasach na obcych planetach z tubylcami - 
odezwał się Szef. - Ta planeta została przeznaczona na odstrzał i w niczym jej 
nie pomożesz. nie zmienisz już przyszłości, która z mojego punktu widzenia jest 
przeszłością. Znałem wcześniej bieg wypadków i przybyłem na odsiecz Głodowi. Jak 
widzę, w samą porę.
Spojrzałem na Scaagara, ale Aarcowianina już obok mnie nie było. Haalsował w 
stronę lasu. Wyglądało na to, że nie wytrzymał psychicznie spotkania z Szefem.
- Wsiadaj - polecił Szef. nie podlegało dyskusji, że muszę wykonać to polecenie. 
Nie potrzebowałem w tym momencie Drongi, jej uniwersalnych fusów oraz jej 
umiejętności wróżbiarskich, aby dowiedzieć się jakie będą dalsze losy Aarco. 
Historia została już zapisana, a teraz nastąpi jej realizacja.
Rozdział pięćdziesiąty pierwszy
Bardzo niechętnie i bardzo powoli, oraz prawie zupełnie załamany, wchodziłem na 
pokład chewi. Przechodząc obok Szefa poczułem jego mocny uścisk na moim łokciu. 
Przybliżył swoje paskudne usta do mojego ślicznego ucha i wykrzyczał nagle trzy 
słowa: - Miałeś pomagać Głodowi!
Podskoczyłem kilka centymetrów w reakcji na ten krzyk i wyrżnąłem swoją pięknie 
ukształtowaną główką w światła kontrolne umieszczone nad drzwiami wejściowymi do 
pojazdu. O co cały ten krzyk?
Gdy rozcierałem obolałe miejsce na czole, poczułem mocne kopnięcie w tylne 
partie mojego ciała, co jeżeli dobrze rozumiem, oznaczało podziękowanie za mój 
wkład w zagładę Aarco.
Szef uruchomił pojazd i ledwo zdążyłem zapiąć pasy, a już byliśmy w powietrzu. 
Sekundę później oślepiające światło zalało wszystko wokół. Straciłem wzrok. 
Zamknąłem oczy zbyt późno. Czerwone plamy błyskały przed moimi oczami. 
Podniosłem powieki i nadal to samo. Bez zmian.
- Nic nie widzę - powiedziałem i usłyszałem w tonie swojego głosu nutę paniki. - 
Co się stało?
Cisza.
- Jest tutaj ktoś? - spytałem. 
- Zamknij się! - warczał Szef.  Coś się stało, tyle tylko było dla mnie jasne. 
Czyli prawie nic. nastąpił wybuch na Aarco, czy coś w tym rodzaju, skutkiem 
czego - konkretnie rzecz ujmując: błysku - straciłem chwilowo, mam nadzieję, 
wzrok. Rodziły się we mnie przypuszczenia, że wybuch ma coś wspólnego z 
Jeźdźcami.
- Masz rację - usłyszałem głos Szefa. Czułem, że opuszcza mnie zupełnie chęć 
walki o wolność. Miałem ochotę położyć się i zasnąć. Mieć wreszcie spokój.
- W czym niby mam rację? - spojrzałem w stronę z której dochodził głos. 
Widziałem białe plamy i zarys sylwetki. Odzyskiwałem wzrok.
- Zaraz ci przejdzie, Korky. 
Zamrugałem raz jeszcze. Kolory otaczającego mnie świata powracały na swoje 
miejsce. Niespodziewanie w chewi coś uderzyło.
- Co się stało? - spytałem.
- Nie denerwuj mnie wreszcie swoimi pytaniami - warknął Szef. - Siedź cicho i 
czekaj.
Czekać? Na co? Nie zapytałem go jednak o to. Wolałem nie kusić losu. Kolejne 
uderzenie poruszyło pojazdem. Spojrzałem na Szefa - mój wzrok zdecydowanie 
powracał do normy - ale nie odezwałem się. Szef jednak nie spieszył się wcale z 
udzieleniem jakiejkolwiek informacji. Patrzył na drzwi. Spojrzałem również w 
tamtym kierunku. Dokładnie w tej samej chwili gdy mój prawie już doskonały wzrok 
padł na drzwi, na progu stanął Głód. Jeździec płonął nienawiścią. Spojrzał na 
Szefa, a zaraz potem na mnie. Sekundę później ruszył do ataku.
- Tyyyyy... - warczał tym swoim zagłodzonym głosem i wyciągał w moim kierunku 
zakrzywione szpony. Na pewno nie czynił tego z zamiarem uściśnięcia mojej dłoni, 
ani nie miał zamiaru pogłaskać mnie po główce. Mogę bez żadnego ryzyka wysnuć 
wniosek, że zamiary Głodu były raczej zbrodnicze niż przyjazne. jego chuda dłoń 
zmierzała w stronę mojego, jedynego jakie posiadam, gardziołka. 
- Zostaw go - odezwał się Szef. Głód wyhamował.
- Ale... - rzucił nieśmiało.
- Nie ma żadnego ale... zostaw go... koniec i kropka... - Głód splunął na 
wykładzinę i odszedł w stronę Szefa. Zadeptałem szybko to coś, co narodziło się 
ze śliny Głodu i zaraz potem po raz trzeci nastąpiło uderzenie w chewi. Szef nie 
wytrzymał i wrzasnął: - Możecie robić to delikatniej! 
- Maszyny są zużyte Szefie - odezwał się Głód. - Nie dostajemy nowych od lat. 
Skrzaty konserwują tylko tak sobie, byle jak. Nie sposób więc precyzyjnie 
podejść i dobić do innego chewi. 
Kolejny wstrząs był najmocniejszy.
- A to kto? - spytał Szef. 
- Śmierć - odparł Głód wyglądając przez okno. - Nigdy nie opanowała techniki 
lotu na tyle aby bez problemu sobie poradzić... Korky był dużo lepszy.
Był... czas przeszły...
- Gdzie jest ten... jak mu tam? Człowiek? - usłyszałem piskliwy głos, a chwilę 
potem ujrzeliśmy Zarazę. Za jej plecami ujrzałem blade oblicze Wojny.
- O... jest tam - syknęła Wojna.
- Widzę - warczała Zaraza. - Ślepa nie jestem.
Obie ruszyły w moim kierunku. Zachowywały się tak samo jak przed kilkunastoma 
sekundami Głód. Nie miałem wątpliwości, że tylko i wyłącznie interwencja Szefa 
oraz wydany przez niego kategoryczny zakaz uszkadzania mojej skromnej osoby, 
zadecydowały o tym, że pozostałem przy życiu. Wojna i Zaraza odeszły w stronę 
kolegów pieniąc się ze złości.
Najgorsze jednak chwile przeżyłem kiedy dołączyła do kompletu Śmierć. 
Momentalnie kiedy stanęła na miękkiej wykładzinie spojrzała na mnie i w tej 
samej chwili poczułem jak powietrze uchodzi ze mnie. Serce przestało pompować 
krew do mózgu, a białe plamy pojawiły się ponownie przed moimi oczami. 
Próbowałem zaczerpnąć świeżego powietrza, ale nie mogłem tego zrobić. Mocne 
dłonie miażdżyły moje płuca pomimo tego iż nikt mnie nie dotykał. Powoli 
osuwałem się w przepaść z której wiedziałem, że nie ma możliwości powrotu. 
Usłyszałem czyjś okrzyk i zaraz potem serce powróciło do swojej przerwanej 
pracy. Nabrałem w płuca świeżego powietrza, a białe plamy zastąpione zostały 
przez obraz wnętrza pojazdu w którym aktualnie przebywałem. Szef starał się coś 
wytłumaczyć Śmierci. To on właśnie po raz kolejny uratował mi życie. Śmierć 
wykończyłaby mnie w parę sekund gdyby nie jego interwencja.
Pozbierałem się z podłogi na którą najwidoczniej musiałem upaść podczas chwili 
słabości.
Chewi ponownie stracił na chwilę stabilność.
- Odpadły - powiedział Głód obserwujący coś za oknem. Co miało niby odpaść? 
Wyglądało to na standardowe modus operandi w tego typu akcjach. Jakich akcjach? 
Zagłady?
Szef wybrał sobie akurat ten moment aby spojrzeć na mnie. Zaskoczył mnie fakt, 
że na jego ustach tkwił uśmiech.
- Byłeś przed chwilą świadkiem zagłady Aarco - powiedział. - Jeźdźcy Apokalipsy 
są znowu razem. Nie jesteś już nam potrzebny, Korky. Prawdę mówiąc wcale nie 
byłeś potrzebny. Nudy... to tylko brak zajęcia wpłynął na to, że zgodziłem się 
zaangażować cię do pomocy jednemu z Jeźdźców - nie będę ukrywał, że chodzi o 
Głód - tylko dlatego iż twoje imię figurowało w Księdze Przeznaczenia i było tam 
wyraźnie napisane co muszę zrobić.
- Jeżeli jest tak jak mówisz - wtrąciłem, - musiałeś przecież znać przyszłość 
bardzo dokładnie. Musiałeś wiedzieć, że dojdzie do takiego spotkania jak 
dzisiaj. Znając przyszłość mogłeś manipulować teraźniejszością.
- Wam ludziom wszystko wydaje się takie proste i zupełnie nieskomplikowane. Ale 
tak nie jest. Wiem od Głodu, że wsadzałeś swoje brudne paluchy w nasz sejf, a 
następnie w Plany Apokalipsy. Jak pewnie zauważyłeś, nie mogłeś zbyt wiele 
zmienić. W Księdze Przeznaczenia czytałeś o swojej przyszłości, ale tylko do 
pewnego momentu tekst był zrozumiały, prawda?
Skinąłem głową. Zaschło mi w gardle. 
- Te same problemy - ciągnął Szef - zdarzają się również nam, istotom 
ponadczasowym. Napotykamy na identyczne bariery w chwili gdy chcemy odczytać 
przyszłość. Nikt z nas nie potrafi zrozumieć języka jakim zapisana jest 
przyszłość. 
Zastanowiła mnie jedna sprawa: kaczodzioby obcy przybył do mojego domu z 
informacją jakoby moje imię zapisane zostało obok imion Jeźdźców. Jak to się 
stało, że on potrafił odczytać przyszłość w Księdze Przeznaczenia? Może kłamał? 
Może teraz słyszę kłamstwa? Nie może być tak, że obaj mówią prawdę. jeden z nich 
kłamał. Który? Wszystko to było denerwujące i coraz bardziej zagmatwane. 
Przyszła mi do głowy jeszcze jedna myśl: może Księga Przeznaczenia, która 
znajduje się w sejfie Głodu, nie jest jedyną Księgą Przeznaczenia jaka istnieje? 
Może jest jeszcze inna?
- Nie - powiedział Szef. Nie dziwiło mnie już to, że czyta w myślach. - Nie ma 
drugiej takiej Księgi, a ten - w tym miejscu wtrącił imię obcego, które jest 
niemożliwe do wymówienia dla człowieka - musiał cię oszukać.
- Jaki miałby w tym cel? Zależało mu przecież aby nakłonić mnie do współpracy. 
Chciał abym zainteresował się jego propozycją i wziął udział w całej tej 
zwariowanej imprezie.
- To wszystko o czym mówisz, nie ma już żadnego znaczenia  - powiedział Szef 
odbierając od Głodu mały, dziwnie znajomo wyglądający plecak i zapinał teraz 
klamry na ramionach. Głód poprawiał ułożenie plecaka Szefa naciągając linki.
- Przegrał również Scaagar i tak samo... 
...to nie był plecak! Dopiero teraz dotarło do mnie co Szef otrzymał od Jeźdźca.
- ...przegra - po raz kolejny wymienił imię obcego.
Spadochron. Po co on zakłada spadochron? Nie ma chyba zamiaru wyskoczyć z chewi.
- Zostawiam cię samego w miłym towarzystwie Jeźdźców. Spotkamy się za 
trzydzieści minut. Tak jest zapisane i tak być musi. nie bój się, wydam Jeźdźcom 
polecenie, aby do tego czasu nie spadł ci włos z głowy. W międzyczasie weźmiesz 
udział w kolejnej zagładzie świata. Tym razem będzie to - tutaj padła nazwa 
planety, co również nie jest możliwe do powtórzenia dla człowieka.
Odwrócił się do Jeźdźców i przez kilka sekund szybko wytłumaczył co mają robić, 
a czego raczej robić nie powinni. Przez dwie sekundy palec wskazujący Szefa 
wymierzony był w moje lewe oko, ale domyśliłem się, że jest to tylko zwykły 
przypadek, a Szefowi bardziej chodzi o moją śliczną osobę niż o piękne zielone 
oko, którego jestem szczęśliwym właścicielem. Przekazał im to co sobie życzy, 
czyli poinformował ich czego nie powinni mi robić. Poczułem się troszeczkę 
pewniej. Byłem na jakiś czas bezpieczny. 
Wychodząc nie spojrzał na mnie. Zniknął za drzwiami i wyskoczył. Zostałem sam z 
czterema psychicznie chorymi osobami gotowymi w każdej chwili do zabijania. No 
cóż... nie każdy ma tyle szczęścia co ja. Nadal byłem zabawką w rękach istot 
ponadczasowych.
Rozdział pięćdziesiąty drugi
Mały stwór z kosmosu - z planety której nazwy nie sposób wymówić - miał rację. 
Zaraz po Aarco na liście planet do rozwałki znalazła się jego ojczysta planeta. 
Dlaczego Jeźdźcy działają w ten sposób? O co w tym wszystkim chodzi?  Czy 
rzeczywiście trzeba wszystko zniszczyć aby móc stawiać mury na nowo?
Wielka Czwórka znowu była razem. Do Głodu dołączyły trzy koleżanki, które 
dokonały zniszczenia Aarco. Gdyby nie one, Głód sam nie dałby rady zniszczyć tej 
planety. Mówię sam, gdyż nie mogę liczyć siebie jako kogoś kto miał pomagać w 
dokonaniu Apokalipsy. Moje wysiłki skierowane były zupełnie w innym kierunku niż 
starania Głodu. On chciał zniszczyć Aarco i jej mieszkańców - ja chciałem ocalić 
planetę. Mogłem odnieść sukces w tych cichych zawodach z Głodem, ale niestety... 
przegrałem, a wraz ze mną i Aarco wraz z mieszkańcami. Robiłem co mogłem, ale 
było to zbyt mało. Nie miałem szans zrobić coś więcej.
Patrzyłem przed siebie wprost na czerwoną kulę zawieszoną za panoramicznym oknem 
chewi - ojczystą planetą stwora o kaczym dziobie. Zbliżaliśmy się do niej i 
wszyscy Jeźdźcy byli bardzo podekscytowani nadchodzącymi wydarzeniami. Mogłem 
tylko domyślać się co czuli - po raz pierwszy od jakiegoś czasu znowu pracowali 
wspólnie. Odrodziły się więzy krwi i zasady wzajemnego zaufania. Współpracowali 
w milczeniu, gotowi na wszystko. Różnego koloru kule zmienników przechodziły z 
rąk do rąk. Były sprawdzane, a następnie odkładane na bok. Potem ukradkowe 
spojrzenia wymieniane między sobą i oficjalny rzut oka w moim kierunku. Musieli 
posprawdzać zmienniki nie wiedząc ile z nich uszkodziłem. Jeżeli chcieli dobrze 
wypaść na gościnnych występach na tej planecie, to rzeczywiście musieli to 
zrobić starannie.
Planeta rosła w oczach. Nie miałem już wpływu na to co miało się wydarzyć na tej 
planecie. W mojej głowie układał się już plan ucieczki. Plan powrotu do domu. 
Wszystko teraz pozostawało kwestią czasu i okazji. Na razie musiałem czekać. Nie 
miałem innego wyjścia. 
Jeźdźcy przygotowali się do wejścia w atmosferę planety. Śmierć zasiadła za 
sterami pojazdu i wyłączyła zdalne sterowanie. Szarpnęło pojazdem. Miałem ochotę 
podejść do Śmierci i walnąć ją w czaszkę. Poruszyłem się w fotelu.
- Nie radzę - usłyszałem. Wiedziałem iż Wojna nie potrafi czytać w myślach, ale 
mimo to przeszły przez moje ciało fale niepokoju. jak łatwo mnie rozpracowała. 
Przejrzała mnie jędza i bezbłędnie wyczuła targające mną emocje. Po moim 
zachowaniu poznała, że jestem bojowo nastawiony wobec świata. Wobec Jeźdźców. 
Wobec Śmierci. 
Spojrzałem na Wojnę, w jej oczy. Ujrzałem nienawiść i podstęp pragnące wyrwać 
się na zewnątrz. Wojna niosła ze sobą ból i cierpienie. To ona właśnie 
powodowała, że ludzie tracili życie - za czyjeś sny o potędze.
Zaraza ujęła mnie za ramię. Patrzyła na mnie takim wzrokiem, jakim obrzuca się 
psa chorego na wściekliznę na moment przed ostatecznym rozwiązaniem jakim jest 
uśpienie. Służyłeś wiernie pieseczku, lecz teraz jesteś chory i muszę cię zabić 
- zdawała się mówić.
- Coś nie gra? - spytała. Pokręciłem głową w niemym zaprzeczeniu. Śmierć 
zatoczyła szeroki łuk w powietrzu zaraz po wejściu w atmosferę planety i 
wyhamowała. Przez kilka chwil czekaliśmy zawieszeni mając pod sobą planetę, 
która niczego nieświadoma przeżywała ostatnie chwile życia. Za chwilę miała 
zostać zniszczona. Głód z kilkoma zmiennikami w rękach podszedł do drzwi i 
otworzył je szeroko. Zmienniki wyrzucił w przestrzeń i czerwone kule poszybowały 
niosąc ze sobą śmierć i zagładę. miały w sobie dosyć energii aby roznieść w 
drobny pył planetę.
Śmierć ponownie uruchomiła automatyczne sterowanie pojazdem i posuwaliśmy się 
teraz powoli przed siebie. Zaraza i Wojna stojąc na progu otwartych drzwi 
wyrzucały na zewnątrz dziesiątki zmienników. Pomyślałem sobie, że taką prostą 
czynność mógłby wykonywać ktokolwiek. Nie musiały to robić te właśnie osoby... 
Poczułem nagle, że nadeszła teraz moja szansa... to był ten moment... Okazja aby 
wykorzystać ten moment i coś zrobić. Siła i determinacja prowadziły teraz mój 
umysł. Zerwałem się z fotela i ruszyłem do przodu. Wprost na Wojnę. Bykiem. 
Kobietka oberwała w miękkie pośladki twardą czaszkę Wielkiego Guru. Zachwiała 
się na progu - oczywiście Wojna, a nie czaszka - próbowała uchwycić się drzwi, 
ale mimo wszelkich starań nie udało się jej tego dokonać. Walczyła całkiem 
nieźle, jak na kogoś kto stoi jedną nogą poza pojazdem, ale nic to nie dało. 
Ostatkiem sił uchwyciła się listwy bocznej przy drzwiach i tylko moja 
zdecydowana reakcja na ten bieg wypadków spowodował, że Wojna mimo wszystko nie 
pozostała w naszym towarzystwie. Widząc, że biedaczka się męczy, pomogłem jej 
oderwać kurczowo zaciśnięte palce prawej dłoni od listwy bocznej drzwi. Wreszcie 
w ciszy poszybowała w kierunku powierzchni planety.
- Wypadła - Głód głośno wypowiedział to co wszyscy zdołali już przyjąć do 
wiadomości. 
- Poważnie? - wyraziłem zdziwienie. Na nic więcej nie było już czasu. Tylko 
ironia... Wypadki potoczyły się w zastraszającym tempie. 
Śmierć krzyknęła straszliwie. Głód złapał się za głowę, co było do niego 
podobne, a Zaraza kopnęła mnie w kostkę. Wrzasnąłem gdyż ból tak chciał, a ja 
nie miałem siły aby przeciwstawić się jego woli. Śmierć klnąc na rodzaj ludzki, 
którego byłem w tym pojeździe jedynym przedstawicielem, poruszyła sterami 
troszeczkę gwałtowniej i wyprowadziła pojazd do lotu nurkującego. Oderwało to 
nas wszystkich od podłogi i rzuciło na sufit. Teraz ja kląłem na istoty 
ponadczasowe których przedstawiciele doprowadzali właśnie do zguby kolejny 
świat.
Chewi wyhamował tuż przed zetknięciem się ze stałym gruntem. Śmierć delikatnie 
posadziła pojazd na piaszczystym podłożu. Wszystkie komórki mojego ciała 
zachowywały się w taki sposób, jakby akurat teraz następowała w nich rewolucja 
genetyczna. może rzeczywiście tak było i z chwilkę zmienię się w... co? Moje DNA 
rozwinie się w... co? 
Głód przeglądał widocznie w tej chwili moje myśli gdyż najpierw poczułem na 
swoich plecach anemiczne uderzenie otwartą dłonią, a potem usłyszałem dwa 
pytania dotyczące mojego psychicznego i fizycznego samopoczucia: - Odbiło ci? 
Jesteś potłuczony?
Faktycznie byłem poobijany ze wszystkich stron. Czułem się potwornie. Najlepszym 
rozwiązaniem dla mnie było w tym momencie wykopanie dziury w ziemi, a 
następnie...
Kolejny, tym razem dużo mocniejszy, cios w plecy przerwał moje rozmyślania.
- Wysiadaj - polecił Głód, a ja posłusznie zrobiłem to czego ode mnie 
oczekiwano. Zeskoczyłem na piasek obcej planety i spojrzałem w górę. Dwa wielkie 
słońca rzucały na nas potworny żar. momentalnie pot oblał całe moje ciało, a 
język stał się zupełnie bezużyteczny w chwili gdy przeistoczył się w suchy 
kołek.
Ktoś pchnął mnie w plecy i runąłem twarzą w piasek. Ziarenka piasku wdarły się 
pomiędzy zęby. Podniosłem się powoli z zamiarem dokonania na kimś mordu. Nie 
wiedziałem jeszcze kogo za chwilę zamorduje, ale w tym momencie nie miało to 
zbyt dużego znaczenia. Zaraza, Śmierć czy Głód co za różnica?
Stali przede mną obserwując coś co znajdowało się przed nimi. Odwrócili się do 
mnie plecami nieświadomi, że Wielki Guru rzuci się na nich zaraz z siłą 
wodospadu i porwie ich ku przepaści. Patrzyłem na ich okrągłe plecy i 
zastanawiałem się od kogo zacząć. Wybrałem na pierwszy ogień Zarazę. Ruszyłem w 
jej kierunku i niespodziewanie koścista dłoń Śmierci wbiła się mocno w moją 
doskonale rozrośniętą klatkę piersiową. Pozbawione wyrazu oczy wpatrywały się 
zimno we mnie, a przez zaciśnięte mocno usta wyrwały się słowa: - Spójrz co 
zrobiłeś. 
Zostałem wciśnięty pomiędzy Śmierć i Zarazę. Moim oczom ukazał się widok równie 
zaskakujący jak i przyjemny. Staliśmy na krawędzi krateru o średnicy tak dużej, 
że bez problemów zmieściłaby się tam eskadra chewi. W centralnym punkcie krateru 
ujrzałem wyraźne ślady pozostawione przez Wojnę. Wypadając z chewi - pozwolę 
sobie przypomnieć, że nastąpiło to przy moim znacznym udziale - Wojna uderzyła w 
piasek planety. Upadek jej spowodował powstanie krateru. Aktualnie doszedł 
jeszcze jeden problem, jeszcze jedno pytanie: gdzie podziała się Wojna? Jak 
powszechnie wiadomo istot tych nie można pozbawić życia, a szkoda, więc 
oczywiste staje się, że Wojna musiała przeżyć upadek. Spowodowała powstanie 
krateru. I pozostało tylko jedno pytanie: gdzie ona teraz się znajduje? 
Głód przypadł do ziemi i poszukiwał innych śladów. Nie znalazł nic oprócz mojej 
stopy, która nie zmarnowała takiej okazji i wyszła na spotkanie twarzy Głodu. 
Jeździec zainkasował uderzenie i zwinął się w kłębek równocześnie spadając do 
krateru. W tej samej chwili piasek eksplodował. Szkoda że tak się stało - miałem 
nadzieję na to, że wykończę ich wszystkich.
Spod piasku wyłoniły się postacie, które spowodowały w naszych szeregach ogromne 
spustoszenia.
Zaraza przepadła w chwili gdy została trafiona z dezintegratora trzymanego przez 
stwora o kaczym dziobie. Śmierć zawirowała siejąc zagładę wśród obcych. Dwaj 
przeciwnicy padli martwi na piasek, ale odnieśli jednak zwycięstwo gdyż Śmierć 
została trafiona i przepadła.
Kolejny obcy skierował wylot lufy swojej broni w moim kierunku i nacisnął spust. 
Usłyszałem głośny trzask i ujrzałem jak pocisk opuszcza lufę broni obcego. Nabój 
upadł ciężko na piasek ledwie opuścił lufę. Obcy zaklął, rzucił broń na piasek i 
sięgnął po dezintegrator. W tym samym ułamku sekundy, gdy obcy naciskał spust, 
uderzyłem. Stopa poszybowała w kierunku dezintegratora i trafiając go zmieniła 
tor promienia. Kolejny cios, tym razem łokciem w czułki stwora, spowodował dwie 
reakcje u obcego równocześnie: krzyk i upadek. Dokładnie w takiej właśnie 
kolejności. Podniosłem z ziemi dezintegrator i wymierzyłem go w stronę obcych.
W tym momencie Głód próbujący wyjść z krateru został trafiony promieniem i 
zniknął nam z oczu. Cała akcja nie trwała dłużej niż piętnaście sekund, ale 
sytuacja uległa diametralnej zmianie. Zostałem zupełnie nagle sam przeciw obcym. 
Nie spuszczałem ich z oczu. Obserwowałem. Nie wiedziałem co mogą uczynić. Mogłem 
spodziewać się wszystkiego. Zrozumiałem w każdym razie co się stało z Wojną. 
Zniknęła trafiona promieniem dezintegratora. Musiało stać się to zaraz po tym 
jak wyrżnęła swoim organizmem w piasek wybijając przy tym duży krater. Nasunęła 
się jeszcze jedna myśl: przecież Jeźdźcy wyrzucili na tę planetę jakąś tam ilość 
zmienników, które powinny roznieść ją na strzępy. Co się z nimi stało? Czy one 
również zostały unicestwione? Najprawdopodobniej tak właśnie musiało być. 
Nad głową usłyszałem znajomy głos nakazujący mi niezwłoczną ewakuację z miejsca 
w którym aktualnie się znajduję. miałem ochotę spojrzeć w górę na właściciela 
głosu, ale wiązało się to ze spuszczeniem z oczu obcych, a na to nie mogłem 
sobie pozwolić. Rozsądek podpowiadał mi aby uciekać szybko gdzieś na bok, tak 
jak radzi głos, ale kobieca intuicja - w ostatnim czasie odzywająca się o 
niewłaściwej porze - optowała zdecydowanie za pozostaniem na miejscu. Dzięki 
niej właśnie, ciężkie buty Szefa opadły na moje plecy, dezintegrator poszedł się 
paść wpadając do krateru, a moje zęby po raz drugi znalazły się w bliskim 
kontakcie z piaskiem. 
Szef klął na wszystko i na wszystkich, a przede wszystkim na mnie. Zszedł z 
moich pleców i odpinał klamry spadochronu.
Obcy urządzili sobie konkurs strzelecki i walili do Szefa ze wszystkich stron. 
Wyglądało na to, że Szefa coś chroni, gdyż ani jeden promień nie dotarł do 
niego. W jakiś cudowny sposób również i ja nie ucierpiałem w tym starciu.
Szef odpiął wreszcie klamry i nie przejmując się w dalszym ciągu tym, że 
znajduje się akurat pod ostrym ostrzałem obcych, spokojnie wytłumaczył mi, że 
chroni go coś w rodzaju pola siłowego i nie muszę obawiać się, że coś się mu 
stanie. Nie rozumiem skąd przyszło mu do głowy, że mogę obawiać się o jego 
bezpieczeństwo. Coś takiego nawet przez moment nie zaświtało mi w głowie, nie 
mówiąc już o tym, że mogłoby to tam zostać. Zupełnie inna sprawa nie dawała mi 
spokoju. I nie była w żaden sposób związana z bezpieczeństwem Szefa.
- Skąd się tutaj wziąłeś? - spytałem. Ostatni raz widziałem Szefa jak wyskakiwał 
z chewi. Teraz widzę go ponownie. Lądującego wśród obcych. Na moich plecach. 
Spojrzałem na zegarek. Od momentu rozstania do chwili obecnej upłynęło 
trzydzieści minut. Tak jak miało być. Tak jak przewidział to wcześniej. 
- Pętla czasowa - wyjaśnił. - Wiedziałem, że to co się stało musi mieć miejsce w 
przyszłości. Powiedziałem ci na pokładzie chewi o tym, że za pół godziny 
spotkamy się ponownie. Ale żeby to się stało musiałem w odpowiednim czasie 
wyskoczyć z chewi. Zaraz zjawią się tutaj Jeźdźcy.
- Jeżeli znałeś przyszłość, tak jak przez cały czas próbujesz mi wmówić, to po 
co ta cała szopka z pętlą czasową? Nie było dla ciebie prostszym rozwiązaniem 
gdybyś zorganizował to zupełnie inaczej? 
- Właśnie o to chodzi. nie można inaczej. Po to ta cała pętla czasowa. Coś co 
zostało już wcześniej ustalone, zapisane jako coś co ma się wydarzyć, musi mieć 
swoje miejsce w czasie. Problem nie polega na tym, co zrobić, aby to co musi się 
wydarzyć nie miało miejsca w przyszłości, lecz co zrobić aby to wszystko 
zmienić. nawet nieznaczna zmiana może spowodować powstanie zmian w przyszłości. 
Stąd też utworzyłem pętlę czasową i osobiście angażując się w Apokalipsę, czego 
zwykle nie robię, pomogłem Jeźdźcom. Zwróć tutaj proszę uwagę, że gdyby nie moja 
interwencja, zostałbym sam na sam z obcymi. Jeźdźcy poznikali trafieni bronią 
obcych, ale wrócą. Dzięki mnie. Dzięki temu, że jestem tutaj.
Totalny bełkot. Brednie. 
Spojrzałem na obcych, którzy uparli się aby Szefa unicestwić. Jednak pomimo ich 
heroicznych wysiłków nic nie mogli osiągnąć. poza tym nie do końca zgadzałem się 
z tym co mówi Szef. Przecież i tak przez pewien czas zostałem sam na sam z 
obcymi.
Po mojej prawej stronie usłyszałem głośny trzask i ujrzałem błękitny błysk. 
Nastąpiło rozdarcie czasowe i do tego świata, na tę planetę, wysypały się setki 
małych błękitnych zmienników. Zaraz potem pojawił się tam Głód.
Kolejny trzask i błysk na wprost mnie. Poczułem mocne szarpnięcie za łokieć i 
jak lekko piórko oderwałem się od ziemi. Oczy przesłoniła mi ciemność. Uszy 
zostały zupełnie zablokowane i przez moment myślałem, że ogłuchłem i oślepłem. 
jednakże już po chwili usłyszałem cichy głos Szefa: - Już po wszystkim. 
Przynajmniej dla nas; resztą zajmą się Jeźdźcy.
Ostre światło pozbawiło mnie wizji na kilka sekund. Odzyskawszy ostrość wzroku, 
ujrzałem swój pokój. 
Wróciłem do zamku. Czułem, że nie jestem nikomu potrzebny. Jeźdźcy zajęci  są 
teraz dokonywaniem zagłady, ale wrócą... zawsze wracają... i przyjdą po mnie.
Szef? Też nie pozostawi mnie w spokoju. Teraz go nie ma, gdzieś poszedł, ale 
wróci. Pozostało mi mało czasu aby przygotować się do spotkania z nimi 
wszystkimi. nadejdzie atak, o tym, że tak się stanie nie miałem żadnych 
wątpliwości. Na razie musiałem czekać...
Rozdział pięćdziesiąty trzeci
...podczas  tego oczekiwania rozbolał mnie kark...
Rozdział pięćdziesiąty czwarty
Rozdział wycofany ze względu na poważne problemy z bólem karku. Poza tym boli 
mnie głowa i prawa noga. Głowa z powodu przedawkowania lekarstw. Noga z powodu 
psa. Jakiego psa? Tego co kopnąłem...
Rozdział pięćdziesiąty piąty
Obudziłem się zlany zimnym potem. Usiadłem na łóżku i próbowałem przejrzeć na 
oczy. Ze snu wybił mnie koszmar z Aarco. Apokalipsa na Aarco mogła - dzięki mnie 
- zupełnie nie udać się. Wszystko co tylko można było zepsuć - zepsułem. Każda 
akcja, którą urządziliśmy wraz z Głodem została kompletnie rozłożona. Aarco 
mogło dzięki temu ocaleć i wszystko mogło być w porządku, ale... no właśnie. 
Wielka Trójka wybrała sobie właśnie ten moment aby powrócić do pracy. Znowu byli 
w komplecie. Śmierć, Zaraza i Wojna stwierdziły, że jak na razie to dosyć  mają 
grania w brydża, a nie jest w porządku zwalać wszystkich problemów na kark 
kolegi z pracy. Co prawda Głód nie był sam, byłem przecież jeszcze ja, ale to 
dla tych istot nic nie znaczy.
Co znaczy dla nich mały człowiek?
Nominem te memento - powtarzałem sobie co jakiś czas. Pamiętaj, że jesteś tylko 
człowiekiem.
W porządku panie i panowie. Wracam do domu. 
Rozdział pięćdziesiąty szósty
Wyszukałem w kieszeniach spodni dwie ostatnie tabletki nitrazepamu i połknąłem 
je bez popijania. na dobry początek pięknego dnia. Miałem taką nadzieję... 
Wziąłem prysznic w zimnej wodzie, ubrałem się i wyszedłem z pokoju. Byłem głodny 
więc wyruszyłem do kuchni na poszukiwanie jedzenia. Gdy znalazłem się na 
schodach prowadzących na dolne poziomy usłyszałem głosy. Ktoś głośno coś 
tłumaczył... Słyszałem głosy, ale nie rozróżniałem poszczególnych słów. Musiałem 
zejść niżej, co też uczyniłem. Po cichu. Ostrożnie. Nie chciałem aby mnie 
usłyszano. Myśl o śniadaniu wywietrzała mi z głowy.
Usiadłem cicho na schodach, w miejscu gdzie wszystko mogłem zobaczyć i usłyszeć. 
Wielka Czwórka była znowu razem. Wszyscy oprócz Śmierci siedzieli w fotelach. 
Śmierć chodziła po pokoju i gestykulowała szalenie wymachując kościstymi rękami. 
Komentowała ostatnie wydarzenia na Aarco: - Upadłeś chyba na tą swoją chudą 
głowę zatrudniając tego faceta,  Głód. Gdyby nie fakt, że zdecydowaliśmy się na 
powrót do domu, to twoja Apokalipsa na Aarco mogła zakończyć się kupą śmiechu 
zamiast totalną zagładą planety. Totalnym nieporozumieniem. A wszystko przez to, 
że okazałeś się pozbawiony cierpliwości. Na domiar złego Koniec Świata nauczył 
go sztuki dim mak. Po co? A przenikanie przez ściany?
- Uczył już wcześniej Azjatów - bronił się Głód. - Jeden adept tej sztuki 
więcej, nic nie zaszkodzi. A poza tym to nie ja zatrudniłem Korky'ego. To Szef.
Spojrzenia pełne cynizmu zgromadziły się na twarzy Szefa.
- Wiem, że sama znajomość dim mak nie wystarcza aby na własną rękę urządzić 
Apokalipsę, ale po co go tego nauczył? Ten człowiek brał udział w Apokalipsie na 
Aarco, nauczył się pilotować chewi, przenikał przez ściany, poznał nas 
osobiście... - to wszystko nie miało prawa mieć miejsca. Korky musi zostać 
unicestwiony.
- Tak się stanie - wtrąciła się Wojna. - Następnym światem do przeprowadzenia 
Apokalipsy jest jego planeta. Ziemia. Poczyniłam już pewne starania, aby 
przygotować na to ludzi. Rozpaliłam kolejne ogniska. 
- Korky jest jeszcze tutaj - wtrącił Głód.
- Idź go zabić - powiedziała Zaraza. Śmierć zamyśliła się przez chwilę, a potem 
szybkim krokiem ruszyła w stronę schodów. Czas był najwyższy aby ewakuować się 
ze schodów. Wybiegłem na górę i ukryłem się w korytarzu, w jednej z wnęk.
Myśl Korky. Myśl szybko, albo skończysz tutaj jako nieświeże zwłoki. Myśl...
Śmierć pokonywała szybko schody. Biegła aby mnie zabić. Nie zauważyła, że we 
wnęce czeka na nią niemiła niespodzianka w postaci mojej osoby. Jej kościste 
plecy ukazały się nagle przed moimi pięknymi oczami. Zareagowałem błyskawicznie. 
Wypadłem z wnęki i potężnym uderzeniem pięści posłałem Śmierć na podłogę. Drugi 
cios dopełnił tylko formalności i Jeździec Apokalipsy leżał ogłuszony ze 
strzaskanym kręgosłupem. Nie mogło to zaszkodzić Śmierci. Złamany kręgosłup lub 
też nie, co za różnica dla kogoś kto nie mieści się w ramach zasad życia i 
śmierci. Dla kogoś kto jest ponad to...
Podniosłem się z kolan i pobiegłem na schody. Rzuciłem okiem na pozostałych 
Jeźdźców zgromadzonych w salonie. Nie usłyszeli upadku Śmierci. Siedzieli nadal 
w fotelach. Wróciłem do swojej ofiary, która nadal nie odzyskała przytomności i 
zataszczyłem Śmierć do swojego pokoju. Użyłem sznurków z węzła gordyjskiego aby 
związać ręce Śmierci. Odetchnąłem głęboko. Dobry początek, ale miałem mało czasu 
aby cieszyć się tym drobnym zwycięstwem. Za chwilę pozostali zorientują się, że 
coś jest nie tak jak być powinno i przyjdą tutaj  sprawdzić co się dzieje. 
Musiałem szybko coś postanowić. Miałem jednak mniej czasu niż początkowo 
sądziłem. Zupełnie niespodziewanie drzwi otworzyły się gwałtownie. Zaraz potem 
do pomieszczenia wskoczyły dwie ohydne kobiety. Wojna i Zaraza.
Wojna przetoczyła się po podłodze i wylądowała w pobliżu okna. Zanim podniosła 
się na nogi, moja stopa wbiła się głęboko w jej długi nos. Musiało jej to 
zaszkodzić (mam na myśli Wojnę, a nie stopę) gdyż twarz zalała się krwią i Wojna 
upadła na kolana zasłaniając dłońmi twarz. na chwilę koleżanka została wyłączona 
ze wspólnej zabawy. Pozostała tylko Zaraza.
- Chodź tutaj do mnie - syknęło to paskudztwo przez zęby i ujrzałem w jej ręku 
paskudnie wyglądający nóż. Był to długi piekielnie osty nóż myśliwski.
Sięgnąłem do kieszeni spodni. Swoich spodni, ma się rozumieć. W rękę wpadła mi 
brzytwa, którą otrzymałem od Nauczyciela. Co prawda brzytwa ta miała pomóc 
tonącemu, a nie walczącemu o życie z Zarazą; ale cóż... nie miałem wyjścia.
Staliśmy naprzeciwko siebie. Zaraza z nożem. Ja z brzytwą. Oboje pochyleni lekko 
do przodu. Ugięte w kolanach nogi i wysunięte przed siebie ręce. Mocno ściskałem 
broń, która musiała uratować mi życie. 
Zaraza rzuciła się do przodu i jej ciemna diszdasza zafalowała w powietrzu pod 
wpływem gwałtownego ruchu. Ciąłem brzytwą przez żebra Zarazy, która źle przyjęła 
ten cios i usłyszałem jak syczy przez zęby. Coś dziabnęło mnie w dłoń. Cofnąłem 
odruchowo rękę i ujrzałem błękitną krew wypływającą z rany. Paskudny uśmiech 
pojawił się na wstrętnej twarzy Jeźdźca. Zachęcona tym drobnym sukcesem, a może 
i pobudzona dodatkowo widokiem świeżej krwi, ruszyła do kolejnego ataku. Był on 
dobrze przeprowadzony i tylko swojej szybkości mogę zawdzięczać to, iż nie 
zostałem w tym momencie zaszlachtowany. Jednak nie wszystko potoczyło się tak, 
jak powinno. Schodząc z linii ataku Zarazy zrobiłem kilka kroków wstecz. 
Zahaczyłem o coś piętą i runąłem ciężko na plecy wypuszczając z dłoni brzytwę. 
Dzięki temu upadkowi moje oczy znalazły się na poziomie podłogi i tylko dlatego 
ujrzałem wsuniętą pod łóżko Ostatnią Deskę Ratunku. Sięgnąłem po nią i 
momentalnie wstałem gotowy do odparcia ataku. Kątem oka zarejestrowałem fakt, że 
przedmiotem który spowodował mój upadek był Miecz Damoklesa. Porzucony na środku 
pomieszczenia nadal tam leżał. Nikt go nie odstawił, nie podniósł, nie zabrał w 
inne miejsce. Ciekawe czy Damokles wie w jakim poszanowaniu znajduje się jego 
miecz...
Po kolejnym ataku Zarazy miałem okazję do rewanżu. Wykorzystałem ją... Zaraza 
nie trafiła w mój brzuch swoim sztyletem i zaraz potem jej głowa wystawiła się 
na bezpośrednie działanie moich złych intencji. Biorąc szeroki  zamach wbiłem 
długie gwoździe, będące integralną częścią Ostatniej Deski Ratunku, w skroń 
przeciwniczki. Poszedłem za ciosem i dołożyłem jeszcze dwa kopniaki w szczękę. 
Zbytecznie. Musiało coś zaszkodzić Zarazie, gdyż zupełnie nagle zwaliła się na 
dywan.
Nie dane mi  było jednak odpocząć po zwycięskiej walce. Wprost na mnie szarżował 
Szef, który zwabiony odgłosami walki pojawił się w moim pokoju. Dziarski 
staruszek miał otwarte usta i coś wywrzaskiwał. Cokolwiek to było, nie 
zrozumiałem o co mu chodzi. Złapałem Miecz Damoklesa i ciąłem nim z boku. Nie 
trafiłem Szefa, gdyż stracił nagle chęć do walki i zawracał w stronę drzwi. 
Miecz tymczasem zatoczył łuk i zatrzymał się na żebrach Wojny. Zaskoczył mnie 
ten fakt gdyż spodziewałem się dłuższej nieobecności Wojny na placu boju. Ten 
przypadek spowodował, że udało mi się ponownie wyłączyć z walki Wojnę. Miecz 
Damoklesa zaklinował się pomiędzy starymi żebrami trafionego szczęśliwie przeze 
mnie Jeźdźca.
Drzwi trzasnęły zamknięte przez uciekającego Szefa i zostałem sam z trójką 
kobiet chwilowo wyłączonych z gry. Śmierć nadal nie odzyskała przytomności i 
związana siedziała oparta o ścianę. Straciła całkiem niezłe przedstawienie przez 
to iż oberwała jako pierwsza. Wiedziałem, że jest najbardziej niebezpieczna ze 
wszystkich Jeźdźców. 
Zaraza z Ostatnią Deską Ratunku przybitą do czaszki leżała sztywno na dywanie. 
Obok jej prawej ręki znajdował się sztylet wbity do podłogi. Podszedłem do 
leżącej ofiary i wyrwałem sztylet. Lepiej nie kusić losu. Im dalej znajduje się 
on od jej lepkich paluszków tym lepiej. Tym bezpieczniej. 
Wojna oberwała najbardziej. Najpierw kopniakiem posłałem ją tam gdzie jej 
miejsce, czyli na podłogę, a potem, co prawda zupełnie przypadkowo, zainkasowała 
cios w żebra. Na pewno nie jest to nic przyjemnego. 
Trzy kobiety. Chwilowo odstawione na boczny tor. Na wszelki wypadek związałem 
Wojnę i Zarazę wykorzystując do tego sznurka  z węzła gordyjskiego. Dopiero w 
tedy ruszyłem w kierunku  ściany, Skupiłem całą swoją energię; skoncentrowałem 
swoje myśli w tym jednym kierunku: przeniknąć przez ścianę. Przejdę przez nią 
tak, jakby jej tutaj nie było.
Zrobiłem to. Udało się. Wszedłem w ścianę. na moment ogarnęła mnie ciemność i 
coś ze wszystkich stron naparło na moje ciało uwięzione w kamieniu. Po chwili 
znalazłem się już na korytarzu i wszystkie mało sympatyczne objawy związane z 
przenikaniem przez ścianę ustąpiły. Z lewej strony, na wprost moich drzwi 
znajdowały się trzy osoby ustawione w szyku bojowym. Najbliżej drzwi stał, czego 
można było się spodziewać, sługa Głodu. Jego twarz, pozbawiona wyrazu, była 
lekko zaczerwieniona co mogło oznaczać, że jest troszeczkę podniecony 
możliwością stoczenia z kimś pojedynku. Albo ma nadciśnienie... W prawej ręce 
trzymał swoją ulubioną broń: pogrzebacz. Wysunął go przed siebie i przesuwał nim 
z lewej strony na prawą i z powrotem. 
Za plecami sługi stał jego pan. Głód. Jeździec, który doprowadził do tego, iż 
jestem tutaj. To on mnie przecież porwał. Mogłem siedzieć sobie teraz w swoim 
mieszkanku z kuflem piwa w dłoni, a nie walczyć o życie. Ogarnął mnie bojowy 
szał i czułem, że za chwilę Głód oberwie ode mnie. Za to wszystko co musiałem 
przejść. Za to kim się stałem. Za to co jeszcze na mnie czekało. 
Najdalej od drzwi, ostatni w szyku bojowym, stał Szef. To on właśnie pierwszy 
zauważył, że nie są już sami w korytarzu. a przygotowany przez nich szereg 
bojowy nie ma sensu. Ten na którego oczekiwali przybył. Korky, Wielki Guru 
przeszedł przez ścianę, czym zupełnie ich zaskoczył.
- Przelazł przez ścianę - powiedział Głód. 
- Widzę... - mruknął Szef, a tymczasem sługa Głodu nie marnował czasu. Mknął w 
moim kierunku z uniesionym do zadania ciosu pogrzebaczem. 
- Nie radzę ci tego robić - odezwałem się. Skupiłem myśli, aby dokonać to co 
sobie zaplanowałem. Kątem oka ujrzałem, że ściana korytarza po mojej prawej 
stronie jest gotowa na to aby przez nią przejść. Już raz pokonałem sługę Głodu w 
walce wręcz. Co prawda rewanż nastąpił bardzo szybko i stan meczu wynosił jeden 
do jednego. jednakże teraz miała nastąpić kolejna runda i nie miałem żadnych 
wątpliwości, że wyjdę z niej zwycięsko. Pogrzebacz zatoczył szeroki łuk i mógł 
strącić mi głowę z karku. Na szczęście tak się nie stało. Schyliłem się i zaraz 
potem uderzyłem łokciem dwukrotnie w lewą nerkę. Oczywiście w lewą nerkę sługi, 
a nie w swoją. Jęknął tylko i padł na kolana. Pogrzebacz nadal tkwił w mocnym 
uścisku sługi. Złapałem sługę za włosy i za pasek u spodni. Rzuciłem przeciwnika 
wprost na ścianę, która oczekiwała już na jego przybycie. Przeniknął przez mur i 
przepadł z naszych oczu. Cofnąłem umysł z utrzymywania muru w stanie gotowości i 
ściana stanowiła teraz barierę nie do przebycia. Sługa Głodu, który według moich 
obliczeń znajdował się obecnie piętro niżej - powinien przypominać sałatkę z 
buraczków, ale to tylko płonne nadzieje, nic takiego nie mogło mieć miejsca - 
aby powrócić do nas musiał odszukać bardziej konwencjonalną drogę. Myślę tutaj o 
schodach. 
Głód nie spodziewał się z mojej strony tak czynnego i skutecznego zarazem oporu. 
Patrzył na mnie wzrokiem, który wywoływał zawsze uczucie ssania w żołądku. 
Wstrętne, obleśne spojrzenie istoty, która nie zna znaczenia słowa litość. 
Beznadziejna istota patrzyła na mnie mając pewnie nadzieję, że jej spojrzenie 
spowoduje w moim organizmie destrukcję. Nic takiego, na szczęście, nie miało 
miejsca. Kiedy Głód to zrozumiał, przystąpił do ataku. Żadne tam sztuczki w 
stylu ciosu śmierci. O dim-mak mowy być nie mogło. Głód uderzył z grubej rury. 
Rura jednakże przeleciała obok mnie nie powodując żadnych szkód. Metaliczny 
odgłos upadającej na podłogę rury brzmiał jeszcze, kiedy ujrzałem sunącą w 
powietrzu niebieską kulę. Wirowała w moim kierunku, zawieszona w powietrzu na 
niewidzialnej nici. Oczywiście żadnej nici nie było. Zmiennik nigdy nie posiadał 
nici. Znałem te piłki już na tyle dobrze iż wiedziałem co można po nich 
oczekiwać i w jaki sposób działają. 
Niebieski zmiennik dotarł do mnie i zatrzymał się w powietrzu na wysokości mojej 
głowy. metr ode mnie. Niebieski kolor zmiennika przeszedł w błękitny odcień co 
zmroziło mi krew w żyłach i nie pozwoliło wykonać żadnego ruchu. Zmiennik 
działał, jak można było sądzić po tym, że dokonała się zmiana koloru. Oznaczało 
to, że był to zmiennik do którego wnętrza moje kochane paluszki nie dotarły. W 
tym zmienniku niestety nie dokonałem istotnych zmian. Mogę nawet śmiało wysnuć 
przypuszczenie, że nie dokonałem w nim absolutnie ż a d n y c h zmian. Ten 
zmiennik był sprawny.
To co nastąpiło zaraz potem gdy zmiennik stał się błękitny, wierzący w magię 
mogli określić jako czary. Ja sam, sceptycznie patrzący na tego typu sprawy, 
nazwę to tak jak nazwać należy: siła woli, umysłu i determinacja spowodowała, że 
zmiennik zniknął z korytarza. Nie wiem gdzie przepadł i gdzie aktualnie się 
znajdował. Dla mnie najważniejszy był fakt, że nie było go tutaj przy mnie. Nie 
zagrażał mi osobiście... nie mógł zrobić nic złego, nic z tych rzeczy do których 
został stworzony. Przerażenie spowodowało, że wysiliłem swój umysł do zrobienia 
kroku rozpaczy. Siłą woli wyrzuciłem fakt istnienia zmiennika z umysłu. I w 
efekcie zmiennik przepadł.  
Głód i Szef patrzyli na mnie z rozszerzonymi oczyma. Pewnie dochodzili do 
wniosku, że stałem się groźnym przeciwnikiem. nawet dla Jeźdźców Apokalipsy. 
Nawet dla nich... Nie wpraszałem się tutaj... Wręcz przeciwnie. Byłem jak 
najbardziej daleki od wszelkich szkoleń czy kursów. Dziwię się, że tak 
zareagowali mając za sobą to wszystko co ze mną przeszli. Dim-mak, nauka 
latania, przenikanie przez ściany czy też zmienniki... po co mi to wszystko??? 
Guru jest zadowolony gdy jego ludzie z sekty są mu oddani w każdym calu, a on 
sam może usiąść w głębokim i wygodnym fotelu ze szklanką zimnego piwa i przez 
chwilę delektować się życiem...
Tak było... tak miało być dalej, ale niestety... jak to powiedział jeden z nich 
- "kobiety stwierdziły, że czas odpocząć". Tak... i co dalej? Korky został 
wrobiony... Ucz się malutki, mówili, ucz. Zastąpisz Jeźdźców, będziesz pomagał 
Głodowi w pracy. 
Patrząc teraz na to wszystko co miało do tej pory miejsce w moim życiu od czasu 
porwania przez Głód, muszę stanowczo stwierdzić, że nie wszystko miało sens.
Po co to wszystko? Nie lepiej było poczekać aż kobiety zakończą swój urlop niż 
szkolić nowego Jeźdźca? Człowieka, który i tak nie miał prawa nigdy zostać 
Jeźdźcem. 
Nominem te memento... No pewnie że tak... To tak na wszelki wypadek abym nie 
myślał sobie zbyt wiele. Aby plany, które sobie ułoży nie sięgały Boga. Przyjść, 
pokręcić się troszeczkę, udawać że się pracuje... poopowiadać o czymkolwiek... o 
tak! To jest wszystko dobre.
Ale po co? W jakim celu to wszystko? Obawiam się, że odpowiedzi na te pytania 
mogą nigdy do mnie nie dotrzeć. Mogą nigdy nie zostać udzielone.
- Porozmawiamy? - pytanie Szefa przywołało mnie z powrotem do rzeczywistości. 
- O czym?
- O nas Korky. O tobie. O mnie. O wodach na twojej planecie...
Odbiło mu. Jak nic...
- Nie widzę takiej potrzeby.
- A ja tak. Porozmawiamy? 
- O Bogu?
- Jeżeli tego pragniesz...
- Zgoda, ale sami. Bez tego chudzielca. Nie mam ochoty patrzeć już dłużej na ten 
chudy pysk.
- Licz się ze słowami Korky - warknął Głód, a Szef poklepał go po ramieniu. - Ja 
to załatwię, dobrze? - Uspokoił go i spojrzał na mnie. 
- Jesteś gotów?
- Zależy na co.
- Chodź ze mną.
- A on? - Głód stał się nagle persona non grata. - Zwiążemy go?
- Nie ma takiej konieczności. Zostanie tutaj i nie ruszy się nawet o krok z tego 
miejsca.
- Skąd ta pewność?
- Jestem jego szefem, prawda?
Nie odpowiedziałem gdyż mój sąsiad dołączył niespodziewanie do naszego 
towarzystwa. Bestia kiwała wielką głową na wszystkie strony.
- Czy mogę w czymś pomóc? - spytał mój demoniczny sąsiad. Oczy płonęły szukając 
zła wśród zgromadzonych. Zatrzymały się na mojej twarzy i uśmiech pojawił się na 
obleśnym obliczu Bestii.
- Korky - powiedział stwór. - Tak też myślałem...
Nie interesowało mnie co też myślał. nie podobała mi się również jego obecność w 
tym miejscu. Szefowi również, jak się po chwili przekonałem. 
- Wracaj do pokoju - odezwał się twardym głosem Szef. Bestia spojrzała 
lekceważąco na niego, ale zaraz potem, co bardzo mnie zaskoczyło, zrobiła skręt 
ciałem i powróciła do pokoju oznaczonego numerem 666. Szef miał jednak 
niesamowity posłuch.
- Możemy iść? - spytał patrząc mi w oczy. Poczułem, że odchodzi ode mnie wszelka 
ochota do dalszej walki, do dalszych oporów. Ogarnęła mnie fala spokoju i 
wewnętrznego wyciszenia. W tej chwili miałem zamiar uszczęśliwiać ludzi, iść do 
nich z pieśnią na ustach niosąc pokój i miłość. Chciałem ciszy. Braterstwa wśród 
ludzi. Wewnętrzną siłę pragnąłem wykorzystać w walce ze złem, z okrucieństwem 
świata; przeznaczyć ją na walkę ze złymi ludźmi, doprowadzić do tego, aby na 
świecie zapanował pokój.
Odwróciłem wzrok ku ziemi. Wszystkie uczucia, które jeszcze  przed chwilą 
płynęły gęstym strumieniem przez mój umysł, teraz szlag trafił... I całe 
szczęście. Teraz pragnąłem walczyć i... uciec. Ale dokąd? Gdzie jest to 
bezpieczne miejsce w którym mogę czuć się niezagrożony? Czy takie miejsce 
istnieje?
Poszedłem z Szefem, idąc obok niego w stronę schodów. Rzuciłem krótkie 
spojrzenie na Jeźdźca Apokalipsy stojącego samotnie w korytarzu. Czułem, dzięki 
swojej kobiecej intuicji, że popełniam błąd zostawiając Głodowi swobodę ruchów. 
Jak się później okazało, miałem rację. Trzeba go było związać, albo jeszcze 
lepiej - rozwalić mu czaszkę. Cokolwiek. Tylko nie ufać w zapewnienia Szefa i 
nie zostawiać Jeźdźca bez sznurów na rękach. Tyle razy już w swoim życiu byłem 
oszukiwany, a mimo to nic się nie nauczyłem. Wiem, to że zaistniała taka właśnie 
sytuacja jest moją winą, ale cóż... jak to mówią - jeżeli nie oberwiesz to się 
nie nauczysz. A żyć trzeba... A poza tym, to najważniejsze abyśmy wszyscy zdrowi 
byli...
Dotarliśmy do schodów i zeszliśmy do salonu gdzie, tak jak zawsze, w kominku 
wesoło trzaskał ogień. Przeszliśmy przez salon do małego pomieszczenia w którym 
do tej pory nie miałem okazji jeszcze przebywać. Białe ściany, sufit takiego 
samego koloru, parkiet ułożony w mozaikę. Stół przy jednej ze ścian i komputer 
stojący na nim. Opis pomieszczenia byłby niekompletny gdybym pominął osła 
dardanelskiego stojącego na środku pokoju oraz kozę nostrę, która w reakcji na 
nasz widok parsknęła i wybiegła z pokoju. 
Podeszliśmy do stołu i Szef uruchomił komputer. Wysunął szerokie krzesło spod 
stołu i razem usiedliśmy na nim. Gdyby teraz ktoś wszedł, mógłby pomyśleć, że 
dwóch przyjaciół pracuje przy komputerze. Tak to mogło wyglądać. W 
rzeczywistości jednak było zupełnie inaczej. Szef Jeźdźców Apokalipsy chciał coś 
właśnie przekazać Korky'emu, człowiekowi, który przez pewien czas był 
terminatorem Głodu. Człowiekowi, który prawie został Jeźdźcem. Miałem teraz na 
głowie ogromny problem. Musiałem walczyć o przeżycie. Chciałem wrócić do domu. 
Chciałem...
- Korky - usłyszałem Szefa. - Wróć do mnie!
Wróciłem. Skupiłem się wpatrując w monitor. Tysiące białych kropek pulsowało na 
tle czarnego ekranu monitora.
- Gwiazdy, setki tysięcy gwiazd - mówił Szef. - Wśród nich znajduje się 
chociażby jedna, którą można przystosować do naszych potrzeb. Specjalnie dla 
ciebie Korky przeprowadzę symulację tworzenia nowego świata.
- Czy to przypadkiem nie jest praca należąca do kogoś innego? Do Boga?
- Powiedziałem chyba, że chodzi o symulację, a nie o rzeczywiste tworzenie 
świata.
Wpatrywałem się w monitor. Szef wprowadzał dane do komputera. Uderzał w 
klawiaturę dwoma palcami wystukując komendy. Wreszcie nacisnął ENTER. Program 
został uruchomiony. Wśród czerni i błyskających wesoło gwiazd coś ruszyło w 
naszą stronę. Jedna z gwiazd zaczęła powiększać się na ekranie. Najpierw powoli, 
potem troszeczkę szybciej, aż wreszcie ruszyła z szybkością błyskawicy. 
Szef wcisnął klawisz i obraz zamarł w pozycji stop-klatki. Na tle płonącej na 
czerwono gwiazdy komputer wyrzucił w formie tabelki informacje o tej planecie. 
- Może być - mruknął Szef czytając informacje. przez kilka sekund w milczeniu 
wstukiwał kolejne polecenia. Po chwili spojrzał na mnie. 
- Proszę? - spytał. - Do tej pory wszystko jest chyba jasne?
Niby co jest jasne? Komputer... osioł...???
- Znalazłem świat - mówił Szef. - Znalazłem planetę na której może rozwinąć się 
życie. Teoretycznie na każdej planecie może istnieć życie. Problem powstaje w 
momencie określenia o jakie i czyje życie chodzi. Nie będę zanudzał się 
szczegółami technicznymi. Najważniejsze jest to, że mamy już planetę gotową do 
zamieszkania. Rewelacja. Wybierzmy formę życia - Szef wyświetlił teraz kilka 
ikon. Zaznaczył jedną z nich i powiększył. Ujrzałem coś co przypominać słonia, 
na pierwszy rzut oka oczywiście. nie był to jednak słoń, jak łatwo można było 
się domyśleć znając przewrotność istot zamieszkujących to wstrętne zamczysko. 
Był to znany mu już wyprawy apokaliptycznej mieszkaniec planety Aarco.
- Nie - stwierdził Szef. - Taka forma życia już była. Wybierzmy inną. 
Wyłączył ikonę z wizerunkiem mieszkańca Aarco i wybrał inną. Po chwili i tę 
wyłączył, czemu wcale się nie dziwię. Forma życia, która przez moment widniała 
na ekranie przypominała bardziej niezidentyfikowaną potrawę w stanie rozkładu 
niż istotę zdolną do samodzielnej egzystencji.
Wybrał kolejną. I znowu wyłączył. I jeszcze raz.
Wreszcie zatrzymał się zadowolony z wyboru. Przyjrzałem się uważnie ikonie. 
Przedstawiała coś co miało kilka grubych macek, otwór gębowy i jedno oko.
- To jest to - Szef zadowolony z siebie, zapisał w pamięci komputera wybraną 
ikonę. Przełączył na kolejną funkcję. Komputer zaszumiał cichutko zapisując 
dane. 
- Teraz mamy troszeczkę czasu aby porozmawiać - rzucił Szef nie odrywając oczu 
od ekranu. - Na tej planecie zaczęło się życie. Ja je stworzyłem. Nadałem mu 
kształt i sens. Istoty, które wybrałem na mieszkańców planety rozpoczęły teraz 
swoje krótkie i równocześnie intensywne życie. Krótkie, gdyż za chwilę dokonam 
totalnej zagłady planety. Zrujnuję cały ich wysiłek, całe ich zaangażowanie w to 
co robią. Wszystko przestanie mieć jakikolwiek sens. Życie - jego sens zamienię 
w zupełną ruinę. A wiesz dlaczego? Bo mam prawo i mogę to uczynić. Zbudowałem 
ten świat i teraz go zniszczę. Ale zanim to nastąpi, mieszkańcy tej planety 
przeżyją różne emocje. Będą, a może już teraz to robią, kochać się, zakładać 
rodziny. Po prostu będą żyć. Na pewno będą się również nienawidzić i zabijać. 
Będą robić to na co mają ochotę. Ale przyjdzie taka chwila iż stwierdzę, że to 
koniec. Czas na finał, na zmianę w świecie stworzonym przez siebie. 
- Nie jesteś Bogiem, aby o tym decydować.
- Nie jestem Bogiem i nie będę Nim. Cały czas mówię o symulacji którą dla ciebie 
przeprowadzam. Tutaj jestem panem. Bóg nie ma z tą symulacją nic do czynienie. 
- A gdzie On jest? Gdzie jest teraz?
- Wszędzie człowieku. Wszędzie tam gdzie panuje miłość i dobro. Widzi wszystko i 
wszystkich. Jego moc jest tak potężna, że nie sposób jej objąć umysłem. 
- Nawet tobie? A Jeźdźcy?
- Co chcesz od nich? Mówimy o Bogu.
- Chciałbym z Nim porozmawiać.
- Pomódl się, Bóg cię wysłucha.
- Nie o to mi chodzi. Nie o takiej rozmowie myślę. Chciałbym porozmawiać z 
Bogiem w cztery oczy. 
Szef wstał z krzesła i odszedł szybkim krokiem w stronę osła dardanelskiego.
- Obawiam się Korky iż jest to niemożliwe - powiedział. 
-  Dlaczego? 
- Chociażby dlatego, że nie mamy na to czasu. 
- Czasu? Tego to chyba mamy aż nadto.
- O nie... na ciebie już czas!!! - ktoś obcy wtrącił się do rozmowy.
- Co to ma niby zna... 
Słowa ugrzęzły mi w gardle. Na progu stał sługa Głodu. Pogrzebacz skierowany był 
w moim kierunku. W pokoju znajdowały się już Śmierć i Wojna ze swoimi pieskami. 
Głód i Zaraza właśnie wchodzili do pokoju. Wiedziałem, że tak się stanie. 
Wiedziałem, że nie powinienem był zostawiać Głodu bez uprzedniego związania go. 
Trzeba było przywalić mu w chudy pysk. Rozwalić tą czaszkę, a nie wierzyć 
Szefowi w jego zapewnienia. 
Spojrzałem na Szefa.
- Rozumiem, że teraz nastąpi masakra - powiedziałem. - Nie mam nic przeciwko 
temu. Ale obiecuję, że ze ścian tego pomieszczenia spływać będzie krew.
- Przestań nas rozśmieszać Korky - odparł Szef. - Nie bądź głupszy od tego osła. 
Dobrze wiesz, że tym razem nic nie możesz zrobić.
- Nie możemy porozmawiać?
- Raczej nie.
- Myślałem...
- Lepiej nie myśl. Zostaw to ty, którzy robią to zdecydowanie lepiej od ciebie.
Przyglądałem się ich twarzom. Smętne oblicza istot, które wykonują posłusznie 
swoją pracę. Śmierć patrząca z nienawiścią w moje oczy. Czekająca na hasło, 
które zezwoli rzucić się jej na mnie. Wojna, Zaraza i Głód patrzyli na Szefa 
oczekując od niego podjęcia decyzji co do dalszych losów człowieka. 
- Mimo wszystko Korky - odezwał się wreszcie Szef. - Nie odbierzemy ci życia.
- Jaka szkoda - usłyszałem Śmierć.
- Szkoda - potwierdził Głód. - Miałem nadzieję, że uduszę go własnymi rękami.
- Co się odwlecze... - wtrąciła się Zaraza.
- Nikt nie żyje wiecznie - dorzuciła Wojna. - Poza tym już wkrótce dostaniemy 
nowe rozkazy w sprawie jego planety i uważam, że wskazane będzie aby w pierwszej 
kolejności dorwać Korky'ego. Zanim rozkręcimy maszynę zagłady obedrzemy 
biedaczka ze skóry.
Ciekawa perspektywa, nie ma co...
- Chewi stoi na placu - poinformował nas Szef. - Wsiadaj i odlatuj do domu. 
Pojazd jest zaprogramowany i nie powinieneś mieć problemów z odnalezieniem 
drogi. Wynocha...
- Pozwolicie mi abym pożegnał się z wami równie serdecznie jak wy ze mną? - nie 
oczekując na odpowiedz kontynuowałem: - Chciałbym powiedzieć, że w życiu nie 
zdarzyło mi się przebywać w równie wrednym towarzystwie. Tak bardzo zakłamanym i 
obłudnym. Mam również nadzieję, że było to nasze ostatnie spotkanie i nigdy 
więcej nie będę skazany na przebywanie w waszej obecności. Każdej osobie, którą 
spotkam udzielę dokładnej informacji na wasz temat nie szczędząc gorzkich słów.
- Spadaj - warknął Głód. - Nasza cierpliwość też ma swoje granice. Lepiej będzie 
dla ciebie jeżeli wyjdziesz stąd jeszcze teraz, póki tej granicy nie 
przekroczyłeś. 
Wyszedłem powoli z pomieszczenia, przeszedłem przez salon i znalazłem się po 
chwili w korytarzu, który zaprowadził mnie do wyjścia na plac zamkowy. Znajdował 
się tam tylko jeden pojazd, o który opierał się Fantom. W chwili gdy mnie ujrzał 
oderwał się od pojazdu i ruszył w moim kierunku. Zatrzymaliśmy się równocześnie. 
Dzieliło nas od siebie parę kroków. 
- Mam jeszcze jeden rachunek do wyrównania - odezwał się Fantom. Lewego oka nie 
było widać spod ogromnej opuchlizny, do powstania której jakiś czas temu sam się 
przyczyniłem. Był bez broni, co wcale nie znaczyło, że był łatwym przeciwnikiem. 
jego wola walki, chęć zrewanżowania się za doznane upokorzenia była tak wielka, 
że miałem ochotę rzucić się do ucieczki. Oczywiście nie uczyniłem tego.
- Nie może być mowy o przesunięciu płatności? - spytałem.
- Masz rację, nie może być mowy - coś błysnęło w jego dłoni. Nóż. Nie był 
bezbronny jak początkowo sądziłem.
- Na darowanie długu również nie mogę liczyć?
- Przestań skamleć i  przynieś mi tutaj swoje gardło, abym mógł je rozszarpać i 
zakosztować twojej krwi.
- Psychiczny jesteś czy co?
Skoczył w moją stronę i dźgnął nożem w kierunku mojej twarzy. Nie trafił gdyż 
byłem już gdzieś indziej. Poruszał się zwinnie i szybko, tak jak robi to 
afrykańska mamba. Również tak samo jak i ona niebezpieczny.
Kolejnych dwóch pchnięć uniknąłem wykorzystując w tym celu wrodzoną szybkość. 
Nie mógł mnie trafić, ale taki stan rzeczy nie mógł trwać wiecznie. Zmęczy się 
wreszcie i zacznie popełniać błędy. Ja również nie posiadam twardego organizmu. 
Moje ciało w ostatnim okresie czasu musiało dużo przejść będąc dodatkowo 
systematycznie faszerowane narkotykami. Niespodziewanie Fantom popełnił błąd w 
ataku. Potknął się o własne nogi, które nie poruszały się już tak sprawnie jak 
na początku naszego pojedynku i upadł na kolano. Nie było to dużo, ale 
wystarczyło. uderzyłem nogą w dłoń trzymającą nóż. Śmiercionośna broń 
poszybowała wysoko w górę i upadła po chwili kilka metrów dalej z prawej strony. 
Siły wyrównały się. Na moment. Pierwszy cios trafił Fantoma w lewą skroń i to 
właśnie uderzenie odebrało chęć do dalszej walki mojemu przeciwnikowi. Kolejne 
dwa ciosy były tylko formalnością i Fantom upadł twarzą na piasek. Przeszedłem 
nad jego ciałem i ruszyłem w stronę chewi.
Rozdział pięćdziesiąty siódmy
Nie miałem wpływu na to jaką drogą poleci chewi i tak jak można było się 
spodziewać, Jeźdźcy wybrali dla mnie najgorszy wariant powrotu. Silnik co jakiś 
czas przerywał pracę i pojazd spadał jak kamień przez kilkanaście sekund, a 
potem znowu odzyskiwał pełną sprawność. Przypuszczam, że miało to  wywołać u 
mnie chorobę nerwową. Tak jak zawsze, i teraz znalazłem rozwiązanie problemu. 
Zasnąłem. nie było to proste, jak może się to wydawać komuś patrzącemu z 
zewnątrz, ale jednak dokonałem tego. Nic nie zakłóciło snu sprawiedliwego 
człowieka aż do chwili gdy sympatyczne promienie zachodzącego słońca połaskotały 
mnie po twarzy.
Rozdział pięćdziesiąty ósmy
Obudziłem się. Na horyzoncie zachodziło na czerwono słońce. Siedziałem na fotelu 
w ogrodzie. Za sobą miałem swój dom, a w lewej dłoni tlące się cygaro. Rzuciłem 
cygaro na trawę. Dlaczego trzymałem go w ręce? Nigdy w życiu nie paliłem. 
Gdzie jest chewi  którym wróciłem do domu? Wstałem z fotela i rozejrzałem się 
dookoła. Pusto. Tak jakoś tutaj zupełnie inaczej... Brak wyznawców... 
Doleciałem do domu... to dobrze. Ale co dalej? Chewi dostarczył mnie do domu, 
ale co było dalej? Zasnąłem aby uniknął nieprzyjemnych sytuacji w podróży i 
obudziłem się u siebie w domu z cygarem w ręce i z luką w pamięci. 
Żyłem.
Bóg dał mi szansę abym pozostał wśród żywych i nie umierał. Każdą chwilę, każdym 
dniem powinienem się cieszyć. Wykorzystać te chwile... te dni... tak dobrze... 
tak dokładnie, aby udowodnić Bogu, że decyzja o pozostawieniu mnie wśród żywych 
była słuszna. Miał prawo zabrać mi życie. On mi je dał, On je zabierze. Jednego 
dnia jestem, drugiego już nie.
Rozdział pięćdziesiąty dziewiąty
Pobiegłem do domu gdzie od razu wpadłem na Drongę.
- Dobrze, że jesteś - powiedziałem. Spojrzała na mnie wzrokiem pozbawionym 
zupełnie szacunku.
- Odbiło ci?
- Nie. Masz fusy? - Myślałem, że znam wszystkie zestawy głupich min Drongi. 
Myliłem się. Tego skrzywienia nie miałem jeszcze okazji zobaczyć.
- Z kawy?
- Obojętnie, mogą być, chcę abyś mi coś wyjaśniła.
- Powiedz o co chodzi, może nie trzeba do tego fusów. Może wystarczy zwykła 
rozmowa, troszeczkę kobiecej logiki?
- Niby o czym ty mówisz? Logiki??? - parsknąłem śmiechem. - Dawaj fusy i nie 
marnuj mojego cennego czasu na bzdurne gadanie.
- Jak chcesz, zaczekaj tutaj zaraz wrócę.
Pobiegła na piętro, a ja udałem się do pokoju w którym wszystko się zaczęło. 
Myślę tutaj przede wszystkim o spotkaniu z obcym, a potem z Głodem. Jak dawno to 
było... ile od tego czasu zmieniło się we wszechświecie...
- Mam fusy - wpadła do pokoju Dronga. W prawej dłoni ściskała kubek. Jednym 
gwałtownym ruchem ręki sprzątnęła wszystko ze stołu. Sucharki, brudne talerze i 
szklanki runęły na podłogę. Na blacie stołu znalazł się kubek.
- Co chcesz wiedzieć? - spytała Dronga. No właśnie... czego chcę?
- Jedno pytanie Korky - dodała wiedźma.
- Wiem... jedno pytanie - tylko jakie?
Dronga odwróciła gwałtownie kubek dnem do góry i uderzyła nim o stół. Trzymała 
na kubku swoją brudną łapę i czekała...
- Pytanie Korky... szybko...
- Kiedy... - urwałem. 
- Co... kiedy? Pytanie musi być precyzyjne.
- Poczekaj... kiedy przyjdą...
- Kto? To nadal za mało.
- Jeźdźcy. Kiedy przyjdą Jeźdźcy?
Kolejna głupia mina z nieznanej mi kolekcji głupich min Drongi wykwitła na jej 
wrednym obliczu.
- Jesteś pewny, że nic nie pomieszałeś? - spytała.
- Masz zamiar dyskutować, czy chcesz mi pomóc? - Podniosła kubek i ujrzałem 
wyschnięte fusy z kawy rozsypujące się po stole. Wszystko to było może i piękne, 
ale przede wszystkim obce dla mnie. Nic mi nie mówiło. Co innego Dronga. Była w 
swoim żywiole.
- Widzę tutaj, że w ostatnim czasie zmarnowałeś sporo czasu obracając się w złym 
towarzystwie. Bije w oczy bezsens i paradoks czasowy. Nic z tego nie rozumiem, 
ale tak to odczytuję. Widzę tutaj pozdrowienia od Bronki i... - spojrzała na 
mnie podejrzliwie. - Kto to jest Bronka?
- Nie mam zielonego pojęcia. Czytaj dalej.
- Straciłeś sens swojego... życia? Jakieś to tutaj niezbyt jasne... chwila... 
kto to jest Nocny Marek i Ranny Ptaszek?
- Skąd mam to wiedzieć?
- Za godzinę zjawią się u ciebie i... nie wiem, nie mogę zrozumieć o co fusom 
chodzi. Nieczytelne... - Wiedźma spojrzała na mnie. - Korky, w co ty się 
wplątałeś? To wygląda dosyć poważnie... nie wydaje mi się aby...
- Bez komentarzy proszę... szukaj dalej.
Małą łyżeczką rozsunęła fusy na prawo i potem od siebie.
- A to co? - zdziwiła się.
- Co znowu? Nie torturuj mnie, powiedz co widzisz.
- A nie... nic... musiałam źle umyć kubek.
Grzebała jeszcze przez chwilę i wreszcie zrezygnowana zgarnęła fusy z powrotem 
do kubka. Wzruszyła ramionami. - Nie ma tutaj odpowiedzi na twoje pytanie - 
powiedziała. 
- Niemożliwe.
- A jednak... nic więcej nie mogę odczytać.
- Mimo wszystko... dziękuję.
Dronga wzruszyła ramionami i wyszła z pokoju. Zrobiłem to samo, to znaczy - 
wyszedłem z pokoju.
Spojrzałem na niebo i na zachodzące słońce. Nocny Marek? Ranny Ptaszek? Kto to 
jest? Faktycznie... przychodzą takie dni, kiedy nic nie wychodzi z tego co 
zaplanowane. Runął kolejny zamek z piasku. Musiałem jeszcze z kimś porozmawiać. 
W tym celu poszedłem do piwnicy.
Przewrotne zakończenie - część pierwsza
W piwnicy, w miejscu gdzie powinna znajdować się klatka z więźniem w środku stał 
teraz regał z półkami zapełnionymi butelkami z winem. Nigdy do tej pory w mojej 
piwnicy nie było czegoś takiego. Więzień? Tak. Nieboszczyki? Owszem. Ale regał? 
Wino? Co to, to nie. W końcu pogodziłbym się z istnieniem regału i wina w 
piwnicy, ale doszedł tutaj jeszcze jeden dosyć istotny szczegół, który zaważył 
na tym, że nie zaakceptowałem istnienia regału, ani broń Boże wina. Przed 
regałem ktoś ustawił dwa wygodne fotele, które okupowane były aktualnie przez 
dwóch zupełnie mi obcych facetów. Okres dziwienia się, krzyków zaskoczenia, 
wrzasków rozpaczy dawno miałem już za sobą. Tak więc teraz nie zareagowałem na 
ich widok gwałtownie.
Byli to dwaj przystojni młodzi mężczyźni ubrani w czarne garnitury. Biel ich 
koszul świadczyła o używaniu dobrego proszku do prania. A może były to nowe 
koszule? Zresztą, jakie to ma znaczenie? 
Powoli podnieśli się z foteli gdy dotarła do nich informacja iż nie są już sami. 
Uśmiech zagościł na ich twarzach. Całkiem ładnie to wyglądało.
- Dzień dobry panie Korky - odezwał się jeden z nich. - Pewnie jest pan 
zaskoczony naszą obecnością tutaj, ale musieliśmy spotkać się z panem. mamy parę 
spraw do wyjaśnienia i jedną robótkę do wykonania. 
Jak zwykle nic z tego nie rozumiałem.
- Na pewno nie rozumie pan nic z tego co mówię, ale powolutku, mamy czas. Na 
razie to niech pan tutaj usiądzie, przygotujemy pana - wskazał fotel na którym 
powinienem usiąść.
- Niby do czego chcecie mnie przygotować? - spytałem nie ruszając się jednak ani 
o krok w stronę fotela. W żadną inną stronę również nie zrobiłem kroku. 
Spojrzeli na siebie i uśmiechy zniknęły z ich twarzy. Ciekawe dlaczego? Może 
dopiero teraz dotarło do nich, że nie będą mieć ze mną łatwej przeprawy.
- Usiądzie pan, czy też musimy pana do tego zmusić? - spytał ten który do tej 
pory nie zabierał głosu. - Możemy panu obić twarz do takiego stanu, że goląc się 
w przyszłości nie będzie pan miał jakichkolwiek szans dopasować maszynki do 
golenia do twarzy. Połamiemy panu nogi.
Nie miałem zamiaru siadać. Powiedziałem im o tym. Zostało to przyjęte ze 
zrozumieniem. Tak mi się wydawało... Po upływie trzech sekund dotarło do mnie, 
że siedzę w fotelu, a tajfun, który nawiedził przed chwilą moją piwnicę porwał 
mnie i rzucił na fotel. Oczywiście żadnego tajfunu nie było, tylko dwóch 
paskudnie przystojnych typków stwierdziło zgodnie, że czas dyskusji i nalegania 
skończył się. Przystąpili do działania i usadzili mnie na fotelu. 
Jeden z mężczyzn trzymał w ręku słuchawki hi-fi. Drugi czarną walizkę. Ten ze 
słuchawkami podszedł do mnie. Uśmiechnął się. Złośliwie. Nasunął słuchawki na 
moje uszy, tak aby dokładnie na nich leżały, a następnie zrobił dwa kroki 
wstecz. Poruszył ustami. Coś do mnie mówił. Nic do mnie nie docierało. 
Właściciel czarnej walizki spojrzał na swojego towarzysza i wskazując najpierw 
na mnie, a potem na walizkę, coś powiedział. Ten od słuchawek podszedł do mnie i 
zdjął mi je z uszu. 
- Jeszcze chwilę Korky - powiedział. - Natknęliśmy się na drobne przeszkody 
natury, że się tak wyrażę, technicznej.
Klęczący nad walizką mężczyzna starał się akurat wymienić z pamięci wszystkie 
znane mu przekleństwa, co zapewne miało pomóc w odnalezieniu szyfru, którym ktoś 
zablokował zamek walizki. Fachowcy... 
- Co jest w tej walizce? - spytałem.
- Sprzęt.
- No tak... sprzęt. A do czego?
- W połączeniu ze słuchawkami jest to maszyna do prania mózgu.
- A co taka maszyna może mieć wspólnego ze mną? 
Mężczyzna przerwał na moment walkę z zamkniętą walizką i spojrzał na swojego 
kolegę.
- Powiemy mu? - spytał. Kolega wzruszył ramionami. - Czemu nie? I tak 
wyprostujemy mu fałdy na mózgu. Posłuchaj więc o co chodzi...
Przez trzy sekundy milczał, a potem zaczął mówić. Powiedział jak się nazywa - 
Nocny Marek. Jego partner - aktualnie wyzywający na walizkę - nosił równie 
piękne imię i przedstawiał się jako Ranny Ptaszek. Tyle z tego wszystkiego było 
zrozumiałe. Reszta ich wyjaśnień brzmiała absurdalnie i była tak zagmatwana jak 
węzeł gordyjski, który jakiś czas temu udało mi się rozplątać. 
- Jesteśmy pracownikami... no, mniejsza z tym... reprezentujemy Korporację w 
której... no, nieważne... w każdym razie musimy... - Nocny Marek urwał i 
milczał.
Czekałem przez chwilę aż odblokuje się, ale nie doczekałem tej chwili. 
- Masz z czymś problem? - spytałem. Zaprzeczył. Jego kolega odezwał się po 
chwili: - Przybyliśmy do ciebie aby odkręcić to co zostało tutaj zupełnie 
niepotrzebnie namieszane. Z naszej strefy cienia uciekło, jakiś czas temu, pięć 
osób. Przez długi okres czasu nie mogliśmy trafić na ich ślad aż wreszcie udało 
się.
Zamilkł. Zastanowiło mnie co też mogę mieć wspólnego z jakimiś tam 
uciekinierami.
- W sumie dużo - usłyszałem odpowiedź na pytanie, które zadałem sobie w myślach. 
- Przede wszystkim spotkałeś ich. Po drugie: przez pewien czas przebywałeś z 
nimi.
- Nie macie chyba na myśli...
- ...tak, właśnie o nich mówię. Uciekli ze strefy cienia i rozpoczęli swoją 
działalność jako Jeźdźcy Apokalipsy. Podawali się za Wielką Czwórkę pod 
przewodnictwem Szefa.
- Czy to oznacza, że...
- Dokładnie. Jeźdźcy Apokalipsy których spotkałeś nie byli prawdziwymi 
Jeźdźcami. Ich ucieczka to coś zupełnie normalnego Zawsze sprawiają nam masę 
problemów. Zamieszanie spowodowane przez nich jest ogromne. Oczywiście tylko do 
chwili gdy zostają ujęci.
Pozostawała kwestia zadania pytania, które same się narzucało: dlaczego dochodzi 
do ucieczki? 
- Są sprytni - odparł Nocny Marek czytając pytanie w moich myślach. - 
Najsprytniejsi. Są najlepsi.
- Złapaliście ich? 
- Powiedzieliśmy ci już, że tak. Właśnie dlatego tutaj jesteśmy. 
- Obawiam się, że nie rozumiem. Złapaliście ich no to w porządku... ale co ja 
mam  z tym wspólnego?
- Korky...  musimy naprawić to wszystko co udało się im zepsuć. Oczywiście nie 
myślę tutaj wcale o światach, które zniszczyli, których już nie ma. W grę 
wchodzą tylko miejsca w których byli, ale nie udało się im zniszczyć. Tak 
właśnie jest z twoją planetą. Musimy spowodować aby wszyscy ci, którzy spotkali 
się z nimi, zapomnieli o tym. Ty też.
- A Jeźdźcy? 
- Co Jeźdźcy?
- Co z nimi? Gdzie są prawdziwi?
- Skąd możemy wiedzieć? Dlaczego nas o to pytasz?
- Musicie przecież coś wiedzieć na ich temat.
- Niby dlaczego? Jesteśmy z Korporacji i nie mamy nic wspólnego z Jeźdźcami lub 
też z kimkolwiek innym. Interesuje nas tylko i wyłącznie ta piątka, która 
uciekła od nas.
Coraz  mniej z tego wszystkiego rozumiałem. Pomimo wyjaśnień Nocnego Marka i 
Rannego Ptaszka sprawa stała się bardziej zagmatwana niż mogło się to wydawać. 
Zastanowiło mnie tylko to, że Wielka Czwórka plus Szef - czyli uciekinierzy ze 
strefy cienia - cokolwiek to znaczy - rozkręciła swój interes (jeżeli można tak 
się wyrazić) na tak ogromną skalę. Przecież zorganizowanie tego wszystkiego co 
widziałem - sztab Skrzatów, Anioły, Bestia, Cztery Pory Roku, setki chewi, 
zmienników - wymagało włożenia w to dużo wysiłków. Nie można czegoś takiego 
zorganizować w kilka godzin. A Księga Przeznaczenia? Czy była prawdziwa?
Spojrzałem na Nocnego Marka oczekując od niego odpowiedzi na to pytanie. 
Milczał. Uśmiechał się tylko, tak jak uśmiecha się średnio rozgarnięta ameba.
- A Bóg? - spytałem.
- Powiedziałem ci już, że jesteśmy z Korporacji i z Bogiem czy też z Jeźdźcami 
Apokalipsy nie mamy nic wspólnego.
- Co robi wasza Korporacja?
- Ogólnie rzecz ujmując: panuje nad wszystkim. A poza tym handluje szarymi 
komórkami i surowcami wtórnymi. No, ale czas kończyć... nie ruszaj się teraz. Im 
szybciej skończymy tym lepiej dla nas wszystkich. Ty będziesz miał spokój i 
problemy za sobą, a my będziemy mogli wrócić do hotelu i udać się na kolację.
- Chwila... chwila - zareagowałem gwałtownie. - Co chcecie zrobić?
Nocny Marek pokazał mi słuchawki.
- Myślałem, że zrozumiałeś - powiedział. - Naprawimy błędy. Wykasujemy ci 
pamięć.
- Stop. Nie mam ochoty aby ktoś mieszał mi w mózgu. Nie mam zamiaru żyć jako 
roślinka, którą na pewno zostanę po waszych zabiegach. 
- Nie bój się. To jest bolesne. nasuniemy ci słuchawki na uszy i po trzech 
sekundach pozostanie ci w pamięci tylko to co powinieneś pamiętać. To czego nie 
chcemy abyś pamiętał zostanie usunięte. No i... oczywiście... wyprostujemy ci 
pewne mroczne ścieżki umysłu, które powodują, że jesteś dużym dzieckiem.
- Nie chcę abyś robił cokolwiek z moim mózgiem.
- Przepraszam Korky, ale nie masz w tej sprawie nic do powiedzenia.
- To mój mózg.
- Nie przeczę. Zgadza się, ale nie potrafisz z niego w odpowiedni sposób 
korzystać.
- To w jaki sposób z niego korzystam to chyba jest moja sprawa i moje 
zmartwienie.
Nocny marek pokręcił głową. Trzasnęły zamki walizki i równocześnie rozległ się 
krzyk Rannego Ptaszka. Patrząc na niego nie od razu zorientowałem się, że okrzyk 
ten oznacza zadowolenie.
- Uruchamiamy - odezwał się Nocny Marek i bez ostrzeżenia zatkał mi uszy 
słuchawkami. Ujrzałem uśmiechnięte twarze przedstawicieli Korporacji i 
zrozumiałem, że to co się teraz dzieje wymknęło się spod mojej kontroli. Nie 
miałem wpływu na to co miało się wydarzyć. Za kilka sekund miałem spojrzeć na 
świat z zupełnie innej perspektywy.
Przewrotne zakończenie - część druga
Zakończenie mogło być zupełnie inne, ale czy to cokolwiek mogłoby zmienić? Czy 
nasz świat nie jest już i tak wystarczająco  zagmatwany? 
                                                Mariusz Czylok    -    Korky
1
105