JOE HALDEMAN

WIECZNY POKÓJ

Przekład Zbigniew A. Królicki
Powieść tę dedykuję dwóm wydawcom: Johnowi W. Campbellowi, który ją odrzucił, 
uważając pomysł pisania o amerykańskich kobietach walczących i ginących w walce 
za 
absurdalny, oraz Benowi Bova, który był innego zdania.
Człowiek zrodził się w czasach barbarzyństwa, kiedy zabijanie innych ludzi było 
warunkiem przetrwania. Został jednak obdarzony sumieniem. I oto nadszedł dzień, 
gdy użycie 
przemocy wobec bliźniego musi stać się czymś równie odrażającym jak kanibalizm.
Martin Luther King, Jr.
Caveat lector: Książka ta nie jest kontynuacją mojej powieści Wieczna wojna, 
napisanej 
w 1975 roku. Jednakże z punktu widzenia autora stanowi jej swoiste rozwinięcie, 
gdyż 
rozpatruje niektóre z wcześniej poruszonych problemów w sposób, jaki nie był 
możliwy 
dwadzieścia lat temu.
NIE BYŁO ZUPEŁNIE CIEMNO, gdyż nikły błękitny blask księżyca przesączał się 
przez baldachim liści. I nigdy nie było całkiem cicho.
Pękła nadepnięta gałąź, lecz ciężar ciała stłumił trzask. Wyrwany z drzemki 
wyjec 
spojrzał w dół, gdzie poruszał się jakiś czarny, ledwie widoczny w ciemności 
cień. Samiec 
nabrał tchu, żeby wydać ostrzegawczy krzyk.
Rozległ się dźwięk przypominający odgłos rozdzieranej gazety. Tułów małpy znikł 
w 
ciemnym rozbryzgu krwi i rozerwanych narządów. Przecięte na dwie połowy ciało 
runęło w 
dół, obijając się o gałęzie.
Może zostawisz w spokoju te cholerne małpy?
Zamknij się!
To miejsce to rezerwat.
Moja sprawa, więc zamknij się. Ćwiczę strzelanie do celu.
Czarny pień przystanął, a potem znów zaczął sunąć przez dżunglę, niczym wielki i 
ciężki 
wąż. Podczerwień nie wykrywała go. Promienie radaru ześlizgiwały się po jego 
skórze.
Wyczuł woń ludzkiego ciała i przystanął. Zwierzyna w odległości najdalej 
trzydziestu 
metrów, samiec cuchnący zjełczałym potem i czosnkiem. Zapach smaru do 
konserwacji broni 
i spalonego prochu bezdymnego. Cień sprawdził kierunek wiatru, cofnął się i 
zatoczył łuk. 
Ten człowiek będzie obserwował ścieżkę. Dlatego trzeba podejść lasem.
Złapał go od tyłu za szyję i zdjął mu głowę z ramion, jak zwiędły kwiat. Ciało 
zadygotało, zabulgotało i zaśmierdziało. Cień położył je na ziemi i umieścił 
głowę między 
nogami.
Niezły numer.
Dzięki.
Cień podniósł karabin mężczyzny i zgiął lufę pod kątem prostym. Potem starannie 
ułożył 
broń na ziemi i na kilka minut zastygł w bezruchu.
Nagle z lasu wyłoniły się trzy inne cienie i razem ruszyły w kierunku chatki o 
drewnianych ścianach obitych aluminiową blachą z puszek po napojach i pokrytą 
dachem z 
posklejanych kawałków plastiku.
Cień szarpnięciem otworzył drzwi. Kiedy jaśniejsze od słonecznego światło 
czołówki 
zalało wnętrze chaty, włączył się alarm, który gwałtownie wyrwał ze snu sześciu 
ludzi na 
pryczach.
– Nie stawiać oporu! – huknął po hiszpańsku cień. – Jesteście jeńcami wojennymi 
i 
zostaniecie potraktowani zgodnie z konwencją genewską.
– Mierda!
Jeden z mężczyzn złapał ładunek wybuchowy i rzucił nim w kierunku źródła 
światła. 
Przypominający odgłos rozdzieranego papieru wystrzał był cichszy od dźwięku 
rozszarpywanego ciała. W ułamek sekundy później cień trzepnął dłonią bombę, jak 
natrętnego owada. Eksplozja wyrwała frontową ścianę i ogłuszyła wszystkich 
mieszkańców 
chaty.
Czarny cień obejrzał swoją lewą dłoń. Działał tylko kciuk i mały palec, a 
przegub lekko 
chrzęścił przy poruszaniu.
Niezły refleks.
Och, zamknij się.
Pozostałe trzy cienie włączyły jaskrawe światła czołówek, zerwały dach chatki i 
zwaliły 
trzy pozostałe ściany.
Ludzie w środku wyglądali na martwych – zakrwawieni i nieruchomi. Maszyny 
zaczęły 
ich sprawdzać, po kolei. Młoda kobieta nagle przetoczyła się na bok i uniosła do 
strzału 
laserowy karabin, który do tej pory zasłaniała swoim ciałem. Wycelowała w robota 
z 
uszkodzoną ręką i zdołała wzbić obłoczek dymu z jego piersi, zanim została 
rozerwana na 
strzępy.
Ten, który sprawdzał ciała, nawet na to nie spojrzał.
– Nic – oznajmił. – Wszyscy nie żyją. Żadnych tuneli. Nie widzę też żadnej 
egzotycznej 
broni.
– No cóż, mamy trochę materiału do ósmego modułu.
Jednocześnie wyłączyły lampy i rozeszły się w cztery różne strony.
Ten z niesprawną ręką przeszedł około pół kilometra i przystanął, żeby w 
podczerwieni 
obejrzeć uszkodzenie. Kilkakrotnie uderzył ręką o udo. Mimo to, nadal działały 
tylko dwa 
palce.
Cudownie. Będziemy musieli oddać go naprawy.
A co miałem zrobić?
Czy ja narzekam? W końcu spędzę część zmiany w bazie:
Wszystkie cztery roboty różnymi drogami dotarły na szczyt tego samego nagiego 
wzgórza. Tam przez kilka sekund stały rzędem, z uniesionymi rękami, aż zabrał je 
nisko 
lecący helikopter transportowy.
Komu przypada drugie trafienie? – pomyślał ten z uszkodzoną ręką.
W głowach wszystkich czterech rozległ się głos:
– Berryman zareagował pierwszy. Jednak Hogarth zdążył otworzyć ogień, kiedy cel 
jeszcze żył. Tak więc, zgodnie z przepisami, dzielą się trafieniem po połowie.
Helikopter ze zwisającymi pod nim czterema żołnierzykami opadł w dolinę i z 
rykiem 
pomknął w noc, tuż nad drzewami i w kompletnych ciemnościach. Na wschód, ku 
przyjaznej 
Panamie.
 
NIE LUBIŁEM PRZEJMOWAĆ ŻOŁNIERZYKA po Scoville’u. Zanim obejmiesz 
kontrolę musisz przez dwadzieścia cztery godziny monitorować poprzedniego 
operatora, żeby 
się rozgrzać i wyczuć wszelkie ewentualne różnice, jakie mogły zajść od 
ostatniej zmiany. Na 
przykład uszkodzenie trzech palców.
Podczas rozgrzewki tylko siedzisz i patrzysz. Nie jesteś podłączony do reszty 
plutonu, 
gdyż byłoby to beznadziejnie dezorientujące. Zmiany następują w ściśle 
określonych porach, 
tak więc tuż za plecami pozostałych dziewięciu operatorów żołnierzyków również 
siedzieli 
zmiennicy.
Słyszy się o sytuacjach alarmowych, kiedy to zmiennik musi nagle przejąć 
kontrolę od 
operatora. Nietrudno w to uwierzyć. Ostatni dzień jest najgorszy, nawet bez 
dodatkowego 
stresu wywołanego świadomością, że jest się obserwowanym. Jeśli dostaniesz 
załamania 
nerwowego, ataku serca lub wylewu, to zazwyczaj właśnie dziesiątego dnia.
Tutaj, w ukrytym głęboko pod ziemią bunkrze dowodzenia w Portobello operatorom 
nie 
zagraża żadne fizyczne niebezpieczeństwo. Jednak odsetek zabitych i rannych jest 
w naszych 
oddziałach wyższy niż w regularnej piechocie. Nie trafiają nas kule, lecz 
zawodzą nasze 
mózgi lub żyły.
Przejmowanie kontroli po ludziach z plutonu Scoville’a jest trudne nie tylko dla 
mnie, 
lecz dla każdego z moich operatorów. Oni są oddziałem pościgowo–bojowym, a my 
nękająco–osłonowym, w skrócie „neo”, czasami wypożyczanym psychopom. My rzadko 
zabijamy. Nie na tym polega nasza rola.
Cała dziesiątka naszych żołnierzyków w ciągu paru minut wróciła do garażu. 
Operatorzy 
rozłączyli się i egzogeniczne szkielety ich pancerzy rozwarły się. Ludzie z 
plutonu Scoville’a 
wygramolili się z nich jak zgraja starców i staruszek, chociaż ich ciała 
regularnie 
gimnastykowano i kontrolowano zawartość toksyn w organizmach. Mimo to po 
dziewięciu 
dniach człowiek zawsze miał wrażenie, że cały ten czas przesiedział nieruchomo w 
jednym 
miejscu.
Rozłączyłem się. Moje połączenie ze Scoville’em jest dość luźne, nie takie jak 
prawie 
telepatyczna więź, jaka łączy dziesięciu operatorów w plutonie. Pomimo to, mając 
znów mój 
umysł wyłącznie dla siebie, przez chwilę poczułem się lekko zdezorientowany.
Znajdowaliśmy się w dużym białym pomieszczeniu z dziesięcioma pancerzami 
operatorów i dziesięcioma, podobnymi do fryzjerskich, fotelami zmienników. Za 
nimi na 
ścianie była umieszczona wielka podświetlona mapa Kostaryki, na której 
różnokolorowe 
światełka ukazywały miejsca działania żołnierzyków i lotników. Pozostałe ściany 
zasłaniały 
monitory i wyświetlacze cyfrowe opatrzone tabliczkami z niezrozumiałym żargonem. 
Wokół 
kręcili się ludzie w białych fartuchach, sprawdzając wskazania aparatów.
Scoville przeciągnął się, ziewnął i podszedł do mnie.
– Przykro mi, że twoim zdaniem ten ostatni akt przemocy był zbyteczny. Uważałem, 
że 
sytuacja wymaga natychmiastowego działania.
O Boże, Scoville i te jego akademickie gadki. Doktorat ze sztuki rozrywki.
– Jak zwykle. Gdybyś ich ostrzegł, mieliby czas zastanowić się nad sytuacją. 
Poddać się.
– Tak, pewnie. Tak samo jak w Ascensión.
– To pojedynczy przypadek.
Straciliśmy dziesięciu żołnierzyków i lotnika w wyniku wybuchu podłożonego 
ładunku 
nuklearnego.
– No cóż, następny nie zdarzy się na mojej zmianie. Sześciu pedrów mniej na tym 
świecie. – Wzruszył ramionami. – Zapalę im świeczkę.
– Kalibracja za dziesięć minut – oznajmił głos w głośniku.
Pancerz ledwie zdąży ostygnąć. Poszedłem za Scoville’em do szatni. On ruszył w 
jeden 
koniec przebrać się w cywilne ubranie, a ja w przeciwną stronę, aby dołączyć do 
mojego 
plutonu. Sara była już prawie rozebrana.
– Julianie, zrobisz mi to?
Owszem, jak większość moich kolegów i jedna koleżanka, chętnie bym jej to 
zrobił, o 
czym doskonale wiedziała, ale nie to miała na myśli. Zdjęła perukę i podała mi 
maszynkę. Na 
głowie miała trzytygodniową szczecinę blond włosów. Delikatnie wygoliłem miejsce 
wokół 
gniazdka w podstawie jej czaszki.
– Ta ostatnia akcja była bardzo brutalna – powiedziała. – Sądzę, że Scoville 
chciał 
zapisać na swoje konto kilka trafień.
– Przyszło mu to do głowy. Brakuje mu jedenastu do E–8. Dobrze, że nie natrafili 
na 
sierociniec.
– Dostanie awans na kapitana – powiedziała.
Skończyłem, a ona sprawdziła moje łącze, pocierając kciukiem wokół gniazdka.
– Gładko – powiedziała.
Goliłem sobie głowę nawet kiedy nie byłem na służbie, chociaż u czarnoskórych w 
kampusie nie było to w modzie. Nic nie mam przeciwko długim i gęstym włosom, ale 
nie 
lubię ich aż tak, by przez cały dzień pocić się w peruce. Podszedł do nas Louis.
– Cześć, Julian. Skrobnij mnie, Saro.
Podniosła rękę – on miał prawie metr dziewięćdziesiąt, a Sara była niewysoka – i 
Louis 
skrzywił się, kiedy włączyła maszynkę.
– Niech rzucę na to okiem – powiedziałem. Skórę po jednej stronie implantu miał 
lekko 
zaczerwienioną. – Lou, będą z tego kłopoty. Powinieneś się ogolić przed 
rozgrzewką.
– Możliwe. Trzeba wybierać.
Kiedy wejdziesz do klatki, siedzisz w niej dziewięć dni. Operatorzy o szybko 
rosnących 
włosach i wrażliwej skórze, tacy jak Sara i Lou, zazwyczaj golili się dopiero po 
rozgrzewce i 
przed objęciem zmiany.
– To nie pierwszy raz – rzekł. – Wezmę jakiś krem od medyków.
W plutonie B panowała niezła atmosfera. Częściowo było to dziełem przypadku, 
ponieważ wybierano nas z tłumu zdolnych do służby poborowych, kierując się 
wzrostem i 
tuszą odpowiednimi do rozmiarów pancerzy, jak również zdolnościami 
kwalifikującymi nas 
do neo. Z oryginalnego składu oddziału pozostało nas pięcioro: Candi i Mel oraz 
Lou, Sara i 
ja. Robiliśmy to już od czterech lat. Dziesięciodniowa służba i dwadzieścia 
wolnych dni. 
Wydawało się, że minęły całe wieki.
W cywilu Candi jest doradcą ubezpieczeniowym. Pozostali mają dyplomy wyższych 
uczelni. Lou i ja nauk ścisłych, Sara politologii, a Mel jest kucharzem. Ściślej 
mówiąc 
dyplomowanym gastronomem, ale świetnie gotuje. Kilka razy w roku spotkamy się 
wszyscy 
na bankiecie w jego mieszkaniu w St. Louis.
Wróciliśmy razem do klatek.
– W porządku, słuchajcie – odezwał się głośnik. – Mamy uszkodzenia w modułach 
pierwszym i siódmym, więc tym razem nie będziemy kalibrowali lewej ręki i prawej 
nogi.
– A więc będą nam potrzebne lachociągi? – zapytał Lou.
– Nie, nie będziemy zakładać cewników. Jeśli wytrzymasz czterdzieści pięć minut.
– Będę się bardzo starał, sir.
– Wykonamy częściową kalibrację, a potem będziecie wolni przez półtorej, może 
dwie 
godziny, zanim podłączymy nową rękę i nogę do maszyn Juliana i Candi. Potem 
dokończymy 
kalibrację, podłączymy protezy i wyjdziecie na scenę.
– Już mam tremę – mruknęła Sara.
Ułożyliśmy się w klatkach, wepchnęliśmy ręce i nogi w sztywne rękawy, a technicy 
podłączyli nas. Podczas kalibrowania poziom połączenia obniżano do dziesięciu 
procent 
wartości bojowej, więc przestałem cokolwiek słyszeć poza głosem wywołującego 
mnie Lou, a 
i ten dźwięk wydawał się dolatywać z oddali.
Ci z nas, którzy robili to już od lat, przechodzili przez proces kalibracji 
prawie 
odruchowo, ale dwukrotnie musieliśmy zaczynać od nowa przez Ralpha, nowicjusza, 
który 
dołączył do nas dwa cykle wcześniej, kiedy Richard odpadł z powodu zawału. 
Proces 
kalibracji był niezwykle prosty. Cała nasza dziesiątka miała jednocześnie 
napinać kolejne 
mięśnie, tak by wskazania czerwonego termometru pokryły się ze wskazaniami 
niebieskiego 
w hełmach. Jeśli jednak ktoś nie jest do tego przyzwyczajony, napina je za mocno 
i 
przekracza skalę.
Po godzinie otworzyli klatki i odłączyli nas. Mieliśmy półtorej godziny wolnego. 
Właściwie nie warto było się ubierać, ale mimo wszystko zrobiliśmy to. 
Zrozumiały odruch. 
Przez dziewięć dni mieliśmy żyć w jednym wspólnym ciele. To wystarczy.
Wspólna praca zbliża, jak powiadają. Niektórzy operatorzy zostawali kochankami i 
czasem te związki okazywały się trwałe. Próbowałem tego z Carolyn, która umarła 
przed 
trzema laty, ale nigdy nie udało nam się pokonać przepaści między służbą a 
życiem w cywilu. 
Usiłowaliśmy zasięgnąć rady psychologa, ale ten nigdy nie był podłączony, więc 
równie 
dobrze moglibyśmy mówić do niego w sanskrycie.
Nie wiem jakby to było „zakochać się” w Sarze, ale to czysto akademickie 
rozważania. 
Ona nic do mnie nie czuje i oczywiście nie potrafi ukryć swoich uczuć, a raczej 
ich braku. 
Łączy nas bliższy związek niż jakąkolwiek parę cywilów, gdyż w pełnej gotowości 
bojowej 
jesteśmy jedną istotą o dwudziestu rękach i nogach, dziesięciu mózgach, pięciu 
pochwach i 
pięciu penisach..
Niektórzy ludzie nazywają to boskim uczuciem i sądzę, że w taki sposób powstało 
kilku 
bogów. Ten, do którego ja przywykłem, był białym starcem z siwą brodą i nie miał 
ani jednej 
pochwy.
Oczywiście, już od dziewięciu dni studiowaliśmy plan bitwy i nasze rozkazy. 
Mieliśmy 
kontynuować działania na obszarze Scoville’a i w typowy sposób utrudniać życie 
przeciwnikowi w deszczowych lasach Kostaryki. Nie było to szczególnie 
niebezpieczne 
zadanie, ale budzące niesmak, jak bicie słabszego, gdyż rebelianci nie mieli 
niczego choćby w 
przybliżeniu podobnego do żołnierzyków.
Ralph głośno wyraził swoje niezadowolenie. Siedzieliśmy przy długim stole, pijąc 
kawę 
lub herbatę.
– Nie lubię przesady – rzekł. – Tamta para na drzewie, ostatnim razem...
– Paskudna sprawa – przyznała Sara.
– Och, właściwie to było samobójstwo – powiedział Mel. Upił łyk kawy i spojrzał 
na nas, 
marszcząc brwi. – Pewnie nie zauważylibyśmy ich, gdyby nie otworzyły ognia.
– Niepokoi cię, że to były jeszcze dzieci? – spytałem Ralpha.
– No tak. A ciebie nie? – Potarł szczecinę na brodzie. – Dwie dziewczynki.
– Dziewczynki z pistoletami maszynowymi – przypomniała Karen, a Claude 
energicznie 
pokiwał głową. Doszli do nas razem przed około rokiem i byli kochankami.
– Ja też zastanawiałem się nad tym – przyznałem. – Co by było, gdybyśmy 
wiedzieli, że 
to małe dziewczynki?
Miały po około dziesięć lat i ukrywały się w domku na drzewie.
– Zanim zaczęły strzelać czy później? – zapytał Mel.
– Nawet później – rzekła Candi. – Jakie szkody można wyrządzić pistoletem 
maszynowym?
– Mnie uszkodziły bardzo skutecznie! – przypomniał Mel. Stracił jedno oko i 
receptory 
węchowe. – Dobrze wiedziały, w co celować.
– Wielka mi strata – powiedziała Candi. – Miałeś części zapasowe.
– Ja odczuwałem ją jako wielką.
– Wiem. Byłem tam.
Kiedy wysiada sensor, właściwie nie czujesz bólu. To uczucie jest równie silne 
jak ból, 
ale nie ma słów, jakimi można by je opisać.
– Nie sądzę, żebyśmy musieli je zabijać, gdyby były na otwartej przestrzeni – 
zauważył 
Claude. – Gdybyśmy widzieli, że to tylko dzieci i do tego słabo uzbrojone. Tylko 
że, do 
diabła, równie dobrze mogli to być wyszkoleni terroryści, mogący rąbnąć w nas 
głowicą 
jądrową.
– W Kostaryce? – zdziwiła się Candi.
– To się zdarza – powiedziała Karen.
W ciągu ostatnich trzech lat zdarzyła się taka sytuacja raz. Nikt nie wiedział, 
skąd 
rebelianci wzięli pocisk nuklearny. Kosztowało ich to dwa miasta: to, w którym 
zamieniono 
w parę żołnierzyki oraz to, które zniszczyliśmy w odwecie.
– Tak, tak – mruknęła Candi i w tych dwóch słowach usłyszałem wszystko to, czego 
nie 
powiedziała głośno: że wystrzelony w nas pocisk nuklearny zniszczyłby tylko 
dziesięć 
maszyn. Natomiast gdy Mel podpalił dom na drzewie, usmażył żywcem dwie 
dziewczynki, 
pewnie za małe, by zdawały sobie sprawę z tego, co robią.
Kiedy byliśmy połączeni, zawsze wyczuwałem w umyśle Candi poboczny prąd. Była 
dobrym operatorem, ale często zastanawiałem się, dlaczego nie przydzielono jej 
jakiegoś 
innego zadania. Była zbyt egzaltowana i z pewnością załamie się zanim zdąży 
przejść do 
cywila.
Może jednak miała pełnić w naszym plutonie rolę zbiorowego sumienia. Nikt na 
naszym 
szczeblu wtajemniczenia nie miał pojęcia, w jaki sposób wybiera się operatorów i 
tylko 
domyślaliśmy się, dlaczego przydzielono nas właśnie do tego plutonu. 
Reprezentowaliśmy 
szeroki wachlarz poziomów agresji, od Candi do Mela. Jednak nie było wśród nas 
żadnego 
Scoville’a. Nikogo, kto czerpałby ponurą przyjemność z zabijania. Ponadto pluton 
Scoville’a 
częściej brał udział w akcjach niż mój, co bynajmniej nie było przypadkowe. Ci z 
oddziałów 
pościgowo–bojowych zdecydowanie lepiej pasują do rzezi. Tak więc, kiedy Wielki 
Komputer 
w NiebiesiechNiehiesiech decyduje o rozdziale misji, plutonowi Scoville’a 
przypada 
zabijanie, a mojemu rekonesans.
Szczególnie narzekają na to Mel i Claude. Potwierdzone trafienie oznaczało 
kolejny krok 
do awansu, jeśli nie zawodowego, to przynajmniej finansowego, jakiego nie 
zapewniały 
okresowe sprawdziany sprawnościowe. Ludzie Scoville’a mieli wyniki, więc średnio 
otrzymywali o dwadzieścia pięć procent wyższy żołd niż moi ludzie. Tylko na co 
mogli go 
wydać? Odłożyć, żeby wykupić się z wojska?
– A więc mamy załatwić ciężarówki – rzekł Mel. – Samochody i ciężarówki.
– No właśnie – przytaknąłem. – Może nawet czołg, jeśli dopisze ci szczęście.
Satelity zauważyły ślady w podczerwieni, świadczące o tym, że rebelianci znów 
otrzymali dostawę małych niewykrywalnych ciężarówek, prawdopodobnie samobieżnych 
lub 
zdalnie kierowanych. Jedno z osiągnięć technologii, dzięki którym ta wojna nie 
przerodziła 
się w masakrę.
Podejrzewam, że gdyby wojna potrwała dostatecznie długo, przeciwnik także 
zaopatrzyłby się w żołnierzyków. Wówczas osiągnęlibyśmy szczyt (tylko nie wiem 
czego): 
maszyny wartości dziesięciu milionów dolarów zmieniałyby się w złom, podczas gdy 
ich 
operatorzy siedzieliby setki kilometrów od pola bitwy, skupieni w swych 
klimatyzowanych 
jaskiniach.
Pisywano już o tym, o wojnie ukierunkowanej na zniszczenia materialne, a nie na 
unicestwianie życia. Jednak zawsze łatwiej było stworzyć nowe życie niż nowe 
bogactwo. A 
walka ekonomiczna toczy się według od dawna ustalonych reguł, na niwie 
politycznej i nie 
tylko, równie często między wrogami, jak i przyjaciółmi.
No cóż, co o tym może wiedzieć fizyk? Moja nauka ma reguły i prawa, które zdają 
się 
odnosić do rzeczywistości. Ekonomia opisuje rzeczywistość po fakcie, lecz nie 
nadaje się do 
prognozowania. Nikt nie przewidział nanofaktur.
Głośnik kazał nam wsiadać na koń. Dziewięć dni tropienia ciężarówek.
 
CAŁA DZIESIĄTKA W PLUTONIE Juliana Classa była wyposażona w to samo 
podstawowe uzbrojenie – żołnierzyka, tzn. Zdalną Bojową Jednostkę Piechotną: 
bogaty 
zestaw uzbrojenia z fantomem w środku. Amunicja stanowiła ponad połowę 
całkowitej wagi 
ZBJP. Potrafił celnie ostrzeliwać teren aż po horyzont pociskami zawierającymi 
dwie uncje 
zubożonego uranu, a bliższe cele likwidować seriami wypuszczanych z naddźwiękową 
prędkością strzałek. Miał też samonaprowadzające rakiety kruszące i zapalające, 
w pełni 
zautomatyzowany wyrzutnik granatów oraz laser dużej mocy. Jednostki specjalne 
wyposażano w broń chemiczną, biologiczną lub nuklearną, lecz używano ich tylko w 
akcjach 
odwetowych.
(W ciągu dwunastu lat wojny najwyżej tuzin razy użyto broni atomowej, a i wtedy 
o 
małej sile rażenia. Duża eksplozja zniszczyła Atlantę i chociaż Ngumi nie 
przyznali się do jej 
spowodowania, Sojusz w odpowiedzi zrównał z ziemią Mandelaville i Sao Paulo po 
dwudziestoczterogodzinnym ostrzeżeniu. Ngumi twierdzili, iż Sojusz cynicznie 
poświęcił 
jedno nieistotne strategicznie miasto, aby mieć pretekst do zniszczenia w zamian 
dwóch 
ważnych metropolii. Julian podejrzewał, iż mogli mieć rację.)
Były też jednostki powietrzne i wodne, zwane oczywiście lotnikami i marynarzami, 
chociaż operatorkami większości lotników były kobiety. Wszyscy w plutonie 
Juliana 
posiadali to samo opancerzenie i uzbrojenie, ale niektórzy pełnili 
wyspecjalizowane funkcje. 
Julian, jako dowódca plutonu, pozostawał w bezpośrednim i (teoretycznie) 
nieustannym 
kontakcie z koordynatorem kompanii, a poprzez nią z dowództwem brygady. W 
terenie 
odbierał bez przerwy meldunki w formie zaszyfrowanych sygnałów zarówno z 
krążących 
satelitów, jak i z centrum dowodzenia na orbicie geostacjonarnej. Każdy rozkaz 
pochodził z 
dwóch źródeł jednocześnie, z niezależnym kodem szyfru i opóźnieniem transmisji, 
co 
praktycznie uniemożliwiało nieprzyjacielowi przejęcie transmisji i dowodzenia.
Ralph zapewniał łączność „w poziomie”, w taki sam sposób, w jaki Julian 
utrzymywał ją 
„w pionie”. Jako oficer łącznikowy oddziału, Ralph utrzymywał kontakt ze swoimi 
odpowiednikami w każdym z dziewięciu plutonów, które składały się na kompanię B. 
Byli 
„płytko” sprzężeni – łącząca ich więź nie była tak silna, jak ta między nim a 
pozostałymi 
członkami oddziału, ale stanowiła coś więcej niż zwykły kontakt radiowy. Mógł 
szybko i 
dokładnie informować Juliana o działaniach plutonu, morale ludzi, a nawet ich 
uczuciach. 
Rzadko zdarzało się, aby w jakiejś akcji brały udział wszystkie plutony, lecz w 
takich 
wypadkach łatwo mógł powstać chaos i zamieszanie. Dlatego łączność z 
pododdziałami była 
tak samo istotna jak utrzymanie stałego kontaktu z dowództwem.
Jeden pluton żołnierzyków mógł zadać przeciwnikowi równie ciężkie straty, co 
brygada 
regularnej piechoty. Czynił to jednak szybciej i bardziej dramatycznie, niczym 
zespół 
niezwyciężonych robotów poruszających się w milczącym unisono.
Z kilku powodów nie używano prawdziwych robotów bojowych. Po pierwsze – mogły 
zostać przejęte i wykorzystane przez nieprzyjaciela, który przechwytując 
żołnierzyka, 
zyskałby tylko kupę drogiego szmelcu. Chociaż dotychczas w ręce wroga nie wpadł 
ani jeden 
z żołnierzyków, które potrafią w bardzo widowiskowy sposób ulegać 
autodestrukcji.
Innym problemem była autonomiczność robotów: maszyna musiała być zdolna do 
samodzielnego działania w przypadku zerwania łączności. Ciężko uzbrojona maszyna 
podejmująca samodzielne decyzje taktyczne na polu walki nie była koncepcją, ani 
tym 
bardziej rzeczywistością, jakiej pragnęłaby jakakolwiek armia. (Żołnierzyki 
posiadały 
ograniczoną autonomię na wypadek, gdyby ich operator zginął lub stał się 
niezdolny do 
walki. Wtedy wstrzymywały ogień i ukrywały się do czasu, aż nowy operator 
rozgrzeje się i 
podłączy.)
Żołnierzyki stanowiły niewątpliwie znacznie efektywniejszą broń psychologiczną 
niż 
roboty. Były niczym potężni rycerze, herosi. I reprezentowały technologię, która 
pozostawała 
niedostępna dla wroga.
Nieprzyjaciel używał pancernych robotów, jakimi okazały się dwa czołgi w konwoju 
ciężarówek, które kazano zniszczyć plutonowi Juliana. Żaden z tych pojazdów nie 
sprawił im 
kłopotu. Oba zostały zniszczone w tej samej chwili, w której ujawniły swoje 
pozycje przez 
otwarcie ognia. Ten sam los spotkał dwadzieścia cztery bezzałogowe ciężarówki po 
sprawdzeniu ich zawartości: amunicji i środków medycznych.
Kiedy ostatni pojazd został zamieniony w lśniący stos żużlu, plutonowi pozostały 
jeszcze 
cztery dni do końca zmiany, więc przetransportowano ich z powrotem do bazy w 
Portobello, 
gdzie objęli służbę wartowniczą. Pobyt tam mógł okazać się niebezpieczny, jako 
że kilka razy 
w roku zdarzały się ataki rakietowe na obóz, ale przez większość czasu panował 
tu spokój. 
Wtedy służba była zwyczajną rutyną. Jednak operatorzy nie nudzili się – dla 
odmiany bronili 
swojego życia.
 
CZASAMI MIJAŁO KILKA DNI, zanim pozbierałem się i przygotowałem do życia w 
cywilu. W Portobello było mnóstwo melin, chętnie służących pomocą w takim 
okresie 
przejściowym. Ja jednak wolałem dojść do siebie w Houston. Buntownicy bez trudu 
mogli 
prześlizgnąć się przez granicę, udając Panamczyków, a jeśli rozpoznali w tobie 
operatora, 
stawałeś się łatwym celem. Oczywiście w Portobello przebywało mnóstwo innych 
Amerykanów i Europejczyków, lecz operatorzy wyróżniali się w tłumie: bladzi i 
spłoszeni, z 
postawionymi kołnierzami, żeby ukryć złącze na potylicy lub zamaskować peruki. W 
zeszłym 
miesiącu straciliśmy w taki sposób jedną operatorkę. Arly wyszła na miasto coś 
zjeść i 
obejrzeć film. Kilku bandziorów ściągnęło jej perukę. Zawlekli ją do zaułka, 
pobili i 
zgwałcili. Nie umarła, ale też nie wyszła z tego cało. Tłukli jej głową o 
ścianę, aż z pękniętej 
czaszki wyszło gniazdo złącza. Potem wepchnęli złącze do pochwy nieprzytomnej 
kobiety i 
zostawili ją w tym stanie.
Tak więc w tym miesiącu stan osobowy plutonu był niepełny. (Nie zdołali znaleźć 
nikogo, kto pasowałby do klatki Arly, co nie było niczym dziwnym.) W przyszłym 
miesiącu 
może brakować dwóch osób: Samantha, którą łączyło z Arly coś więcej niż 
przyjaźń, była 
praktycznie nieobecna przez ostatni tydzień, gdyż stała się przygnębiona, 
roztargniona i 
powolna. Gdybyśmy byli w prawdziwym boju, może by się z tego otrząsnęła. Obie 
były 
niezłymi żołnierzami, wykazującymi znacznie większy ode mnie zapał do pracy, 
lecz służba 
w obozie dawała zbyt wiele czasu na rozmyślania, a wcześniejsza operacja 
zniszczenia 
ciężarówek była dziecinnym zadaniem, jakie lotnik mógł wykonać mimochodem, 
wracając z 
innej misji.
Wszyscy próbowaliśmy wesprzeć duchowo Samanthę, kiedy byliśmy podłączeni, ale 
sytuacja była nieco niezręczna. Obie nie potrafiły ukryć wzajemnego pociągu 
fizycznego, lecz 
były na tyle konserwatywne, że czuły się tym zakłopotane (miały swoich chłopaków 
w 
cywilu), więc same prowokowały żarty na ten temat, co pozwalało im w pewnym 
stopniu 
kontrolować ten skomplikowany związek. Teraz nikomu nie było do śmiechu.
Samantha przez ostatnie trzy tygodnie codziennie odwiedzała ośrodek 
rehabilitacyjny, 
gdzie powoli zrastały się kości twarzy Arly. Te odwiedziny jeszcze bardziej 
przygnębiały 
Samanthę, ponieważ rodzaj obrażeń wykluczał ponowne wszczepienie łącza. Już 
nigdy nie 
będą mogły być ze sobą tak blisko. Samantha pragnęła zemsty, ale nie miała już 
na kim jej 
wywrzeć. Pięciu zamieszanych w sprawę rebeliantów natychmiast ujęto, 
przepuszczono przez 
tryby maszyny wymiaru sprawiedliwości i tydzień później powieszono na rynku. 
Widziałem 
to w kubiku. Zostali nie tyle powieszeni, co powoli uduszeni. I to w kraju, w 
którym przed 
wojną od wielu pokoleń nie stosowano kary śmierci.
Może po wojnie znowu się ucywilizujemy, tak jak to zawsze bywało w przeszłości.
 
* * *
 
JULIAN ZAZWYCZAJ WRACAŁ od razu prosto do domu w Houston, ale nie wtedy, 
gdy jego dziesięciodniowa służba kończyła się w piątek. W tym dniu tygodnia 
musiał 
wypełnić zobowiązania towarzyskie, a do tego potrzebował przynajmniej 
dwudziestoczterogodzinnego przygotowania. Każdy dzień podłączenia wzmacniał wieź 
z 
pozostałymi dziewięcioma operatorami. Po rozłączeniu zostawało okropne poczucie 
wyobcowania, jakiego nie łagodziła bynajmniej obecność innych. Odrobina 
samotności w 
lesie lub w tłumie było tym, czego łaknąłeś najbardziej.
Julian był raczej typem domatora i zwykle zagrzebywał się na cały dzień w 
bibliotece 
uniwersyteckiej. Tylko nie w piątek.
Mógł polecieć za darmo dokądkolwiek by zechciał, więc pod wpływem nagłego 
impulsu 
wybrał się do Cambridge w Massachusetts, gdzie pisał pracę magisterską. Był to 
kiepski 
wybór – wszędzie brudna, śnieżna breja i ostro zacinający deszcz ze śniegiem – 
ale uparł się, 
by odwiedzić każdą zapamiętaną knajpę. Nie wiadomo dlaczego, pełne były młokosów 
i 
żółtodziobów. Harvard nic się nie zmienił: gmach dalej przeciekał, a ludzie 
usilnie starali się 
nie wytrzeszczać oczu na widok czarnego faceta w uniformie.
Przeszedł milę w błocie do swego ulubionego pubu, sędziwego lokalu „Pod Wielką 
Niedźwiedzicą i Gwiazdami”, lecz ten był zamknięty na kłódkę. W oknie 
przyklejono od 
wewnątrz kartkę z napisem „BAHAMY!” Na zdrętwiałych z zimna nogach poczłapał z 
powrotem na plac, obiecując sobie w duchu, że nie zrezygnuje i upije się przy 
najbliższej 
okazji. Był taki bar o nazwie upamiętniającej Johna Harvarda, gdzie warzyli 
dziewięć odmian 
piwa. Zaliczył po kuflu każdego z nich, metodycznie odhaczając je w spisie, po 
czym podążył 
chwiejnie do taksówki, która dostarczyła go na lotnisko. Po sześciu godzinach 
niespokojnej 
drzemki udało mu się w niedzielny ranek dowieźć kaca do Houston, lecąc przez 
cały kraj w 
ślad za wschodzącym słońcem.
Wróciwszy do mieszkania, zaparzył sobie dzbanek kawy, po czym rzucił się na stos 
poczty oraz automatyczną sekretarkę. Większość korespondencji okazała się 
bezwartościowymi śmieciami. Ciekawy list od ojca spędzającego wakacje w Montanie 
ze 
swoją nową żoną, za którą Julian nie przepadał. Matka zostawiła dwie wiadomości 
o 
kłopotach z pieniędzmi, lecz potem zadzwoniła ponownie i powiedziała, że to już 
nieważne. 
Obaj bracia dzwonili w związku z egzekucją. Śledzili „karierę” Juliana tak 
pilnie, że 
orientowali się, iż napadnięta kobieta należała do jego plutonu.
Jego rzeczywista kariera wymagała przynajmniej pobieżnego przeglądu i przesiania 
sterty 
czczych międzywydziałowych okólników. Przesłuchał nagranie z comiesięcznej 
odprawy, na 
wypadek gdyby omawiano jakąś ważną sprawę. Nigdy nie uczestniczył w tych 
naradach, 
gdyż od dziesiątego do dziewiętnastego każdego miesiąca pełnił służbę. Jedyne co 
mogło 
stanąć na jego drodze do awansu, to zawiść innych członków wydziału.
W końcu natknął się na osobiście doręczoną kopertę zaadresowaną „J.” 
Dostrzegając 
znajomy brzeżek, wyciągnął ją z szelestem różowego papieru i rozerwał zakładkę, 
na której 
gumową pieczęcią odbito czerwony płomień. List był dziełem Blaze. Julian mógł ją 
nazywać 
jej prawdziwym imieniem, Amelia. Była jego współpracownicą, byłym promotorem, 
powiernikiem i seksualnym towarzyszem. W myślach jeszcze nie nazywał jej 
„kochanką”, ze 
względu na kłopotliwy fakt, iż Amelia była od niego starsza o piętnaście lat. 
Nieco młodsza 
od nowej żony ojca.
Nota zawierała kilka uwag na temat projektu „Jupiter” (badań molekularnych, 
które 
prowadzili) i trochę skandalicznych plotek o ich szefie, co samo w sobie nie 
wymagało 
pieczętowania koperty. „Obojętnie o jakiej porze wrócisz – pisała – od razu 
przychodź. 
Obudź mnie albo wyciągnij z laboratorium. Potrzebuję mojego chłopaczka w niecnym 
celu. 
Chcesz przyjść i dowiedzieć się, jaki jest ten niecny cel?”
Właściwie zamierzał przespać się parę godzin, ale mógł to odłożyć na później. 
Podzielił 
pocztę na trzy kupki i wrzucił jedną do niszczarki. Chciał zadzwonić do Amelii, 
ale po chwili 
odłożył słuchawkę. Ubrał się odpowiednio na chłodny poranek i zszedł po rower.
Miasteczko uniwersyteckie było opustoszałe i piękne, judaszowe drzewa i azalie 
rozkwitały pod ciemnoniebieskim teksańskim niebem. Pedałował powoli, ciesząc się 
powrotem do prawdziwego życia, lub jego miłą iluzją. Im więcej czasu spędzał w 
podłączeniu, tym trudniej było mu przyjąć za rzeczywistość spokojną, 
jednowymiarową wizję 
świata. Ten jawił mu się raczej jako bestia z dwudziestoma ramionami, bóstwo o 
dziesięciu 
sercach.
Dobrze, że przynajmniej nie miesiączkował.
Odcisk kciuka umożliwił mu wejście do mieszkania Amelii.
O dziewiątej w niedzielę rano była już na nogach, pod prysznicem. Zrezygnował z 
zaskakiwania jej tam. Prysznice to niebezpieczne miejsca – kiedyś poślizgnął 
się, 
eksperymentując ze znajomą, niezdarną małolatą. Wyszedł z tego z rozciętym 
podbródkiem, 
kilkoma siniakami oraz zdecydowanie antyerotycznym nastawieniem do tej 
lokalizacji (a 
także tamtej dziewczyny, skoro już o tym mowa).
Tak więc teraz usiadł na łóżku, w milczeniu czytając gazetę i czekając aż Amelia 
zakręci 
wodę. Śpiewała urywki melodii, wesoło, i raz po raz przestawiała prysznic z 
rozproszonego 
na ciągły strumień wody. Julian wyobraził ją sobie w łazience i prawie zmienił 
zdanie. Mimo 
wszystko pozostał na łóżku ubrany, udając, że czyta.
Wyszła, wycierając się ręcznikiem, i lekko drgnęła na widok Juliana, ale zaraz 
odzyskała 
rezon.
– Na pomoc! W moim łóżku jest nieznajomy mężczyzna!
– Myślałem, że lubisz nieznajomych.
– Tylko jednego.
Zaśmiała się i opadła obok niego, rozgrzana i wilgotna.
 
MY, OPERATORZY, WSZYSCY ROZMAWIAMY o seksie. Stan podłączenia pozwala 
osiągnąć dwa cele, do których normalni ludzie dążą poprzez seks, a czasem 
miłość: 
emocjonalny związek z drugą osobą i swoiste zgłębienie fizjologicznych tajemnic 
przeciwnej 
płci. Dzieje się to automatycznie i natychmiastowo, jak za naciśnięciem kontaktu 
przy 
włączaniu zasilania. Po odłączeniu wszyscy znacie tę tajemnicę i jest to taki 
sam temat do 
rozmowy jak każdy inny. Amelia jest jedynym cywilem, z którym dłużej o tym 
rozmawiałem. 
Bardzo ją to ciekawi i chętnie by spróbowała, gdyby to tylko było możliwe. Wtedy 
jednak 
utraciłaby swoje stanowisko, a może znacznie więcej.
Osiem lub dziewięć procent ludzi poddanych procesowi instalacji umiera na stole 
operacyjnym, albo, co gorsze, wychodzi z uszkodzonym mózgiem. Nawet ci z nas, 
którym 
uda się pomyślnie wszczepić złącze, są w znacznie większym stopniu narażeni na 
występowanie udarów mózgowo–naczyniowych, włącznie ze śmiertelnymi wylewami krwi 
do mózgu. W przypadku operatorów żołnierzyków jest ono dziesięciokrotnie wyższe.
Tak więc Amelia mogła się poddać implantacji złącza – miała pieniądze i bez 
problemu 
mogłaby przedostać się do Mexico City lub Guadalajary, gdzie zrobiono by jej to 
w którejś z 
tamtejszych klinik – co jednak automatycznie łączyłoby się z utratą statusu: 
stanowiska, 
prawa do emerytury, wszystkiego. Większość umów o pracę zawierała klauzulę 
dotyczącą 
złącza, przynajmniej w przypadku pracowników uczelni. Tacy jak ja byli 
wyjątkiem, gdyż nie 
robiliśmy tego na ochotnika, aa dyskryminowanie pracowników służb państwowych 
było 
niezgodne z prawem. Amelia przekroczyła już wiek poborowy.
Kiedy się kochamy, nieraz poczułem jak głaszcze zimny, metalowy dysk w podstawie 
mojej czaszki, jakby próbowała dostać się do środka. Nie sądzę, aby robiła to 
świadomie. 
Znamy się z Amelią od wielu lat i nawet kiedy była moim promotorem, 
prowadziliśmy 
wspólne życie towarzyskie, ale zbliżyliśmy się fizycznie dopiero po śmierci 
Carolyn.
Carolyn i mnie podłączono po raz pierwszy w tym samym czasie, i przyjęto nas do 
plutonu tego samego dnia. Natychmiast nawiązaliśmy kontakt uczuciowy, chociaż 
niewiele 
nas łączyło. Oboje byliśmy czarnymi z Południa (Amelia jest białą Irlandką z 
Bostonu) w 
klasie maturalnej. Nie była typem intelektualistki: miała zdawać z wizji 
twórczej. Ja nigdy nie 
oglądałem kubika, a ona nie rozpoznałaby rachunku różniczkowego nawet gdyby 
stanął na 
ogonie i ugryzł ją w tyłek, ale na tym etapie nie było to istotne. Działaliśmy 
na siebie podczas 
praktyki – całej tej hecy z musztrą, jaką ci aplikują zanim wsadzą cię do 
żołnierzyka – i udało 
nam się ze trzy razy znaleźć kilka minut samotności na desperacki, namiętny 
seks. Nawet dla 
zwykłych ludzi byłby to dobry początek. Jednak dopiero gdy nas podłączono, oboje 
zaznaliśmy wrażeń, jakich nigdy przedtem nie doświadczyliśmy. Tak jakby życie 
było wielką 
i prostą układanką, a nam nagle wpadł w ręce fragment, którego nikt inny nie 
zauważył. Tyle, 
że nie udawało nam się jej poskładać, kiedy nie byliśmy podłączeni. Uprawialiśmy 
dużo 
seksu, prowadziliśmy długie rozmowy, chodziliśmy do doradców i konsultantów, 
lecz 
wychodziło na to, że zamknięci w kapsułach byliśmy jednością, a na zewnątrz 
różnymi, 
oddzielnymi osobowościami.
Swego czasu wiele rozmawiałem o tym z Amelią, nie tylko dlatego, że była moją 
przyjaciółką. Realizowaliśmy ten sam projekt i widziała, że moje problemy 
rzutują na wyniki 
pracy. Nie mogłem wybić sobie z głowy Carolyn – w dosłownym tego słowa 
znaczeniu.
Nigdy nie wyjaśniono tego do końca. Carolyn zmarła na nagły udar mózgu. Nie 
robiliśmy 
wtedy niczego szczególnie stresującego, po prostu czekaliśmy na zmianę po 
zupełnie 
spokojnej służbie.
Hospitalizowano mnie przez tydzień. W pewnym sensie było to znacznie gorsze, niż 
utrata ukochanej osoby. To tak, jakbym oprócz niej stracił kończynę, albo część 
mózgu.
Przez cały ten czas Amelia trzymała mnie za rękę. Wkrótce zaczęliśmy trzymać się 
razem.
Zazwyczaj nie zasypiam zaraz po stosunku, ale tym razem, po zakrapianym 
weekendzie i 
bezsennych godzinach w samolocie, zdarzyło mi się to. Wydawałoby się, że osoba 
spędzająca 
jedną trzecią życia jako część maszyny, powinna czuć się swojsko, podróżując w 
środku 
innej, ale nie. Miałem wrażenie, że muszę czuwać, żeby ten cholerny złom 
utrzymał się w 
powietrzu.
Obudził mnie zapach czosnku. Śniadanie, lunch, cokolwiek to było. AmeliaAmelię 
wykazuje szczególne upodobanie do ziemniaków. Zapewne w ten sposób objawia się 
jej 
irlandzkie pochodzenie. Właśnie przysmażała na patelni cebulę z czosnkiem. Dla 
mnie 
niezbyt atrakcyjny posiłek na dzień dobry, ale dla niej był to obiad. 
Powiedziała, że wstała o 
trzeciej, żeby się zalogować i wyprowadzić równanie sekwencji rozpadu 
promieniotwórczego, które okazało się błędne. W ten sposób jej nagrodą za 
niedzielną pracę 
był prysznic, półprzytomny kochanek i smażone kartofle.
Zlokalizowałem moją koszulę, ale nie mogłem znaleźć spodni, więc zarzuciłem na 
siebie 
jeden z jej peniuarów. Nosiliśmy ten sam rozmiar. W łazience znalazłem swoją 
niebieską 
szczoteczkę do zębów i użyłem jej dziwacznej pasty o smaku goździków. 
Zrezygnowałem z 
prysznica, bo burczało mi w brzuchu. Pasta była obrzydliwa, ale nie otrułem się.
– Dzień dobry, jasnooki.
Nic dziwnego, że nie znalazłem spodni. Miała je na sobie.
– Czyżbyś zupełnie zdziwaczała? – powiedziałem.
– To tylko eksperyment. – Podeszła i położyła mi ręce na ramionach. – Wyglądasz 
bosko. 
Absolutnie wspaniale.
– Jaki eksperyment? Chciałaś zobaczyć co ubiorę?
– Czy w ogóle coś ubierzesz. – Zdjęła moje dżinsy, oddała mi je i wróciła do 
swoich 
ziemniaków, mając na sobie tylko podkoszulek. – Mówię poważnie. Twoje pokolenie 
jest 
takie pruderyjne.
– Naprawdę? – Ściągnąłem z siebie peniuar i podszedłem do niej z tyłu. – No 
chodź, 
pokażę ci pruderię.
– To się nie liczy. – Obróciła się i pocałowała mnie. – Eksperyment dotyczył 
ciuchów, a 
nie seksu. Siadaj, zanim któreś z nas się poparzy.
Usiadłem przy stole kuchennym i spojrzałem na jej plecy. Powoli mieszała 
jedzenie.
– Właściwie sama nie wiem, dlaczego tak zrobiłam. Impuls. Nie mogłam zasnąć i 
nie 
chciałam cię obudzić, idąc do toalety. Wstając z łóżka, trafiłam na twoje dżinsy 
i po prostu 
włożyłam je.
– Nie tłumacz się. Wolę, żeby to była wielka perwersyjna tajemnica.
– Jeśli masz ochotę na kawę, to wiesz gdzie jest.
Zaparzyła też cały dzbanek herbaty. Już miałem poprosić o filiżankę, ale 
zostałem przy 
kawie, aby ranek nie miał zbyt wielu tajemnic.
– A więc Macro się rozwodzi? – zagadnąłem.
Doktor „Mac” Roman był dziekanem i oficjalnym kierownikiem naszego projektu 
badawczego, chociaż nie brał udziału w codziennej pracy.
– To jego mroczna tajemnica. Nikomu nie pisnął słowa. Mój kumpel Nel puścił 
farbę.
Nel Nye był kolegą z klasy, który pracował dla miasta.
– A tworzyli taką śliczną parę. – Amelia zaśmiała się jednym „ha”, dźgając 
szpatułką 
ziemniaki. – Poszło o inną kobietę, mężczyznę czy robota?
– Nie podali tego w formularzu. Rozstają się w tym tygodniu, a ja muszę spotkać 
się z 
nim jutro, zanim pójdziemy planować budżet. Z pewnością będzie jeszcze bardziej 
rozkojarzony niż zazwyczaj. – Nałożyła ziemniaki na dwa talerze i podała na 
stół. – A więc 
pojechałeś wysadzać ciężarówki?
– Właściwie leżałem skulony w klatce. – Skwitowała to machnięciem ręki. – Nie 
było 
dużo roboty. Żadnych kierowców czy pasażerów. Dwa sapy.
– Sapienty?
– Inteligentne jednostki defensywne o bardzo niskim poziomie inteligencji. Po 
prostu 
samobieżne działa wyposażone w procedury sztucznej inteligencji, co daje im 
możliwość 
samodzielnego działania w pewnym ograniczonym zakresie. Bardzo skuteczne 
przeciwko 
oddziałom naziemnym, zwykłej artylerii i wsparciu lotniczemu. Nie wiadomo, co 
robiły na 
naszym TDO.
– Czy to grupa krwi? – wtrąciła znad filiżanki.
– O przepraszam: „Teren Działań Operacyjnych”. Właściwie wystarczyłby jeden 
lotnik, 
żeby je zniszczyć w locie koszącym.
– No to dlaczego nie użyli lotnika, zamiast narażać na uszkodzenie twój drogi 
uzbrojony 
kadłub?
– Ach, twierdzili, że chcieli sprawdzić dostawę, ale to bzdura. Poza żywnością i 
amunicją 
jedynym ładunkiem okazały się baterie słoneczne i części zamienne do polowych 
stacji 
roboczych. Teraz wiemy, że używają Mitsubishi. Jeśli jednak kupują cokolwiek od 
firmy 
Rimcorp, my natychmiast dostajemy kopie zamówień. Dlatego jestem pewien, że 
ładunek nie 
był żadnym zaskoczeniem.
– To po co was wysłali?
– Oficjalnie nikt tego nie powiedział, ale wyczułem wertykalnym łączem, że 
chcieli 
sprawdzić Samanthę.
– To jest przyjaciółka tej, która...?
– Tak, tej, która została pobita i zgwałcona. Sam nie radziła sobie zbyt dobrze.
– A kto by sobie poradził?
– Nie wiem. Sam jest dość twarda, ale podczas akcji była nieobecna duchem.
– Może to dla niej dobrze? Jeśli zwolnią ją ze względu na psychiczną niezdolność 
do 
służby...
– Wolą tego nie robić, chyba że naprawdę doszło do uszkodzenia mózgu. Albo 
doszukają 
się go u niej, albo podciągną ją pod paragraf 12. – Wstałem, żeby przynieść 
sobie keczup do 
ziemniaków. – Co może nie byłoby takie złe, jak się mówi. Nikt w naszej kompanii 
nie miał 
okazji przez to przejść.
– Myślałam, że w tej sprawie toczy się dochodzenie w Kongresie. Zmarł ktoś, kto 
miał 
bardzo ustosunkowanych rodziców.
– Taak, słyszałem o tym. Nie wiem, czy nie skończyło się tylko na gadaniu. 
Paragraf 12 
musi być murem, którego nie możesz przebić, gdyż w przeciwnym razie połowa 
operatorów 
próbowałaby wymknąć się do cywila ze względu na psychiczną niezdolność do 
służby.
– Nie chcą tego ułatwiać.
– Kiedyś tak uważałem. Teraz sądzę, że częściowo chodzi o zachowanie równowagi 
sił. 
Gdybyś złagodziła paragraf 12, straciłabyś każdego, kogo gnębi zabijanie. 
Żołnierzyki stałyby 
się oddziałami świrniętych kamikadze.
– Przyjemna perspektywa.
– Powinnaś zobaczyć jak to wygląda od środka. Mówiłem ci o Scoville’u?
– Kilkakrotnie.
– Wyobraź sobie dwadzieścia tysięcy takich jak on.
Ludzie tacy jak Scoville zabijają zupełnie beznamiętnie, szczególnie za pomocą 
żołnierzyków. Można ich też spotkać w regularnych oddziałach – facetów, dla 
których 
żołnierze wroga nie są ludźmi, tylko pionkami w grze. Do jednych zadań nadają 
się idealnie, 
do innych wcale.
Musiałem przyznać, że ziemniaki były niezłe. Przez kilka dni żywiłem się barowym 
jedzeniem – serami i smażonym mięsem z płatkami kukurydzianymi zamiast warzyw.
– Och, tym razem nie wspominali o was w kubiku. – Nastawiła swój odbiornik na 
monitorowanie kanałów militarnych i zapisywanie wszystkich sekwencji, w których 
wspominano o mojej jednostce. – Tak więc byłam zupełnie pewna, że miałeś 
bezpieczną i 
nudną służbę.
– Może teraz znajdziemy sobie jakieś ekscytujące zajęcie?
– Znajdź je sobie sam. – Pozbierała talerze i zaniosła je do zlewu. – Ja muszę 
na pół dnia 
wrócić do laboratorium.
– Może mógłbym ci w czymś pomóc?
– Niczego nie przyspieszysz. Muszę przeformatować dane do uaktualnienia projektu 
„Jupiter”. – Powkładała talerze do zmywarki. – Może zdrzemniesz się trochę, 
żebyś 
wieczorem był w formie.
To brzmiało zachęcająco. Przełączyłem telefon, na wypadek gdyby ktoś chciał 
niepokoić 
mnie w niedzielny poranek, po czym wróciłem do jej rozkopanego łóżka.
 
PROJEKT „JUPITER” BYŁ NAJWIĘKSZYM akceleratorem cząstek jaki kiedykolwiek 
zbudowano.
Akceleratory są kosztowne – im szybsza cząstka, tym więcej kosztuje – i 
właściwie 
historia fizyki molekularnej opiera się, przynajmniej częściowo, na znaczeniu, 
jakie szybkie 
cząstki elementarne miały dla finansujących badania rządów. Oczywiście, cała 
koncepcja 
finansowania zmieniła się wraz z pojawieniem się nanofaktur, a to z kolei 
zmieniło wytyczne 
„Wielkiej Nauki”.
Projekt „Jupiter” był owocem kilkuletnich kłótni i zatargów, które w efekcie 
zakończyły 
się sfinansowaniem przez Sojusz lotu na Jowisza. Sonda kosmiczna wysłana na 
Jowisza 
zrzuciła w jego gęstą atmosferę zaprogramowaną nanofakturę, a drugą opuściła na 
powierzchnię księżyca Io. Obie maszyny zgodnie współpracowały – pierwsza 
wysysała 
deuter potrzebny dla niskoaktywnej syntezy jądrowej i wiązkę energii do tej 
drugiej na Io, 
która wytwarzała elementy do akceleratora cząsteczek, otaczającego pierścieniem 
olbrzymią 
planetę po orbicie Io i koncentrowała energię ogromnego pola magnetycznego 
Jowisza.
Przed projektem „Jupiter”, największym „superprzyspieszaczem” cząstek był 
pierścień 
Johnsona, który biegł przez kilkaset kilometrów po bezdrożach Teksasu. Ten 
opodal Jowisza 
miał być dziesięć tysięcy razy dłuższy i sto tysięcy razy potężniejszy.
Nanofaktura budowała inne nanofaktury, ale tylko takie, które mogły być 
wykorzystane 
do produkcji komponentów orbitującego akceleratora cząsteczek. W ten sposób 
przedsięwzięcie rosło wykładniczo – maszyny przetrawiały wysadzaną powierzchnię 
Io i 
wypluwały materiał w przestrzeń kosmiczną, tworząc jednolity krąg elementów. To, 
co 
wcześniej pochłaniało pieniądze, teraz wymagało tylko czasu. Badacze na Ziemi 
czekali, 
podczas gdy na orbicie gromadziły się dziesiątki, setki, tysiące elementów. Po 
sześciu latach 
było ich pięć tysięcy, co wystarczyło do skonstruowania monstrualnej maszyny.
Czas odgrywał również inną ważną rolę związaną z teoriami dotyczącymi początku 
wszechświata, początkiem samego czasu. W chwilę po Diasporze (którą kiedyś 
nazywano 
Wielkim Wybuchem), wszechświat był małym obłokiem wysokoenergetycznych cząstek, 
rozchodzących się z prędkością światła. Nieco później stały się one już innymi 
cząsteczkami. 
Proces różnicowania molekuł przebiegał w ciągu sekundy, dziesięciu, i tak dalej. 
Im więcej 
energii dostarczono do akceleratora cząsteczek, tym bardziej zbliżano się do 
odtworzenia 
warunków panujących krótko po Diasporze – na początku czasu.
Od ponad wieku trwał ożywiony dialog między kosmologami a fizykami cząstek 
elementarnych. Kosmologowie układali równania, próbując ustalić, które cząstki 
pasują do 
odpowiedniego momentu w rozwoju wszechświata, a wyniki tych równań sugerowały 
konieczność ich doświadczalnego potwierdzenia. Tak więc fizycy uruchamiali swoje 
akceleratory i albo weryfikowali teoretyczne założenia kosmologów albo odsyłali 
ich z 
powrotem do biurek.
Bywało również odwrotnie. Większość z nas uznaje fakt istnienia wszechświata 
(ci, 
którzy temu zaprzeczają, zwykle zajmują się czymś innym niż nauka), tak więc 
jeśli jakaś 
teoretyczna interakcja cząstek prowadziła do negacji jego istnienia, można by 
zaoszczędzić 
mnóstwo energii, rezygnując z próby demonstracji tego faktu.
Tak stały sprawy aż do czasu rozpoczęcia projektu „Jupiter”. Pierścień Johnsona 
umożliwiał osiągnięcie warunków, jakie panowały w pierwszej dziesiątej części 
sekundy 
istnienia wszechświata. Już wtedy osiągnął rozmiary czterokrotnie większe od 
Ziemi, 
rozwinąwszy się z bezwymiarowego punktu. Sukces projektu „Jupiter” pozwoliłby 
nam 
odtworzyć warunki panujące we wszechświecie mającym wielkość ziarnka grochu i 
wypełnionym egzotycznymi, nie istniejącymi już molekułami. Miała to być 
największa 
konstrukcja jaka kiedykolwiek istniała, a budowały ją automaty pozbawione 
bezpośredniego 
nadzoru. Kiedy zespół badawczy wysyłał na Io polecenie, ono docierało tam z 
dwudziestoczterominutowym opóźnieniem, a odpowiedź, rzecz jasna, nadchodziła z 
taką 
samą zwłoką. W ciągu czterdziestu ośmiu minut wiele może się zdarzyć. Ponadto, 
prace nad 
projektem musiały być wstrzymywane i przeprogramowywane, lecz tak naprawdę nie 
można 
ich było zatrzymać – a przynajmniej nie od razu – ponieważ roboty produkujące 
części idące 
na orbitę, działały jeszcze przez dalsze czterdzieści osiem minut, nie licząc 
czasu potrzebnego 
na zmianę wersji programu.
Na biurku kierownika projektu „Jupiter” stało zdjęcie z filmu sprzed ponad 
wieku: 
Myszka Miki, jako uczeń czarnoksiężnika, patrzy oniemiała na nie kończący się 
rząd 
wchodzących do komnaty mioteł.
 
SPAŁEM KILKA GODZIN I OBUDZIŁEM SIĘ nagle, zlany zimnym potemPotem. Nie 
pamiętałem, co mi się śniło, ale pozostało mi poczucie spadania i zawrót głowy. 
Zdarzało się 
to już kilkakrotnie pierwszego lub drugiego dnia po służbie.
Niektórzy po pewnym czasie już nigdy nie zapadają w głęboki sen, jeśli nie są 
podłączeni. Zasypiając w tym stanie, zapadasz w kompletną pustkę, pozbawioną 
jakichkolwiek doznań lub myśli. Przedsmak śmierci, jednak pozwalający odpocząć.
Jeszcze przez pół godziny leżałem, spoglądając na rozproszone światło, a potem 
poddałem się. Poszedłem do kuchni i zaparzyłem kawę. Powinienem wziąć się do 
pracy, ale 
papiery miałem otrzymać najwcześniej we wtorek, a sprawozdanie z działu badań 
mogło 
zaczekać do jutrzejszego porannego zebrania.
Proza życia. W Cambridge rozsądnie trzymałem się od niej z daleka. Włączyłem 
konsolę 
Amelii i rozszyfrowałem zapis do mojego profilu wiadomości.
Najpierw coś lekkiego na poprawienie nastroju. Przejrzałem ze dwadzieścia stron 
komiksu i trzy szpalty, których byłem pewny, że bezpiecznie unikają wszelkiej 
polityki. 
Pomimo to na jednej z nich znalazłem satyryczny felieton o Ameryce Środkowej.
Wieści z Ameryki Środkowej i Południowej zajmowały większą część działu 
wiadomości 
ze świata, w czym nie było niczego dziwnego. W rok po naszym ataku jądrowym na 
Mandelaville, na froncie afrykańskim panował spokój. Jeszcze się tam nie 
otrząsnęli, a może 
przegrupowywali siły i kombinowali, które z naszych miast będzie następne.
O naszym małym wypadzie nawet nie było wzmianki. Dwa plutony żołnierzyków zajęły 
miasta Piedra Sola oraz Igatimi w Urugwaju i Paragwaju, prawdopodobnie będące 
przyczółkami buntowników. Dokonaliśmy tego oczywiście za wiedzą i zgodą ich 
rządów, a 
także – rzecz jasna – bez żadnych strat po stronie ludności cywilnej. Jeśli ktoś 
zginął to 
musiał być rebeliantem. La muerte es el gran convertidor – jak mówią. „Śmierć 
nawraca 
najlepiej”. Co może być równie dobrze prawdą, jak i sarkastycznym podsumowaniem 
ludobójstwa. Zabiliśmy ćwierć miliona ludzi w obu Amerykach i Bóg jeden wie ile 
w samej 
Afryce. Gdybym żył w którymkolwiek z tych miejsc, byłbym „rebeliantem”.
Wśród informacji znalazło się też rutynowe sprawozdanie z rozmów genewskich. 
Wróg 
jest tak podzielony, że nigdy nie zdoła przemówić jednogłośnie i jestem 
przekonany, że 
przynajmniej niektórzy przywódcy buntowników są podstawionymi marionetkami, 
mającymi 
podsycać zamieszanie.
Dogadali się jedynie w kwestii broni nuklearnej. Teraz żadna ze stron nie może 
jej użyć, 
chyba że w ramach środków odwetowych, chociaż Ngumi nadal nie wzięli na siebie 
odpowiedzialności za Atlantę. Tak naprawdę, to potrzebne nam jest porozumienie w 
sprawie 
porozumień. „Jeśli coś przyrzekniemy, to nie złamiemy obietnicy przynajmniej 
przez 
trzydzieści dni”. Żadna ze stron by go nie podpisała.
Wyłączyłem sprzęt i zajrzałem do lodówki Amelii. Ani puszki piwa. No cóż, to 
moja 
robota. Trochę świeżego powietrza mi nie zaszkodzi, tak więc zamknąłem drzwi i 
popedałowałem w kierunku bramy miasteczka akademickiego.
Pełniący wartę sierżant spojrzał na mój identyfikator i kazał mi czekać, aż 
uzyska 
telefoniczne potwierdzenie. Dwaj towarzyszący mu szeregowcy oparli się o swoją 
broń i 
uśmiechali się krzywo. Niektórzy sierżanci nie mają uznania dla operatorów, 
ponieważ my 
nie walczymy „naprawdę”. Zapominają, że mamy dłuższy okres służby i większy 
wskaźnik 
śmiertelności. Zapominają też, że dzięki nam nie muszą wykonywać naprawdę 
niebezpiecznych zadań. Oczywiście, niektórym z nich właśnie o to chodzi: my 
stoimy im na 
drodze do sławy. „Ludzie są różni” – jak mawia moja matka. Nie w armii.
Wartownik w końcu przyjął do wiadomości, że jestem tym, za kogo się podaję.
– Masz broń? – zapytał, wypełniając przepustkę.
– Nie – odparłem. – Nie noszę jej w dzień.
– Twój pogrzeb.
Złożył przepustkę dokładnie na pół i podał mi. Właściwie byłem uzbrojony w 
sztylet 
plazmowy i małą laserową berettę przypiętą do pasa. Pewnego dnia to jemu 
wyprawią 
pogrzeb, jeżeli nie potrafi odróżnić, kto jest uzbrojony, a kto nie. 
Zasalutowałem 
szeregowcom, przykładając wyprostowany palec do czoła – tradycyjne pozdrowienie 
poborowych – i wszedłem do tego zoo za bramą.
W pobliżu bramy kręciło się z tuzin kurewek. Jedna z nich była transwestytą z 
ogoloną 
głową. Sądząc po wieku, mógł to być eksoperator. Człowiek zawsze się zastanawia. 
Oczywiście zauważyła mnie.
– Hej, ważniaku! – zagrodziła mi drogę, więc zatrzymałem rower. – Mam coś na 
czym 
możesz pojeździć.
– Może później – odparłem. – Ładnie wyglądasz.
Nie była to prawda. Jej twarz i sylwetka wskazywały na duży stres, a wyraźnie 
przekrwione oczy zdradzały ofiarę nałogu.
– Dla ciebie za pół ceny, kochasiu. – Pokręciłem głową. Chwyciła za kierownicę. 
– 
Ćwierć ceny. Tak dawno nie robiłam tego podłączona.
– Podłączony nie mógłbym tego robić. – Sam nie wiem dlaczego byłem taki szczery, 
przynajmniej częściowo. – Nie z kimś obcym.
– No to może się zaznajomimy? – Nie zdołała ukryć błagalnej nuty w głosie.
– Przykro mi.
Przejechałem rowerem po trawie. Gdybym szybko się nie ulotnił, byłaby gotowa mi 
zapłacić.
Pozostałe kurewki obserwowały tę wymianę zdań z różnym nastawieniem: 
ciekawością, 
współczuciem, pogardą. Jakby same były wolne od wszelkich uzależnień. W państwie 
powszechnego dobrobytu nikt nie musiał się pieprzyć, żeby mieć pieniądze na 
życie. Nikt nie 
musiał robić niczego, jedynie trzymać się z daleka od wszelkich kłopotów. I 
dobrze.
Kiedy byłem jeszcze chłopcem, na Florydzie prostytucja przez kilka lat była 
legalna, ale 
podzieliła los wielkich kasyn zanim byłem na tyle dorosły, żeby się tym 
zainteresować. W 
Teksasie nierząd jest przestępstwem, ale sądzę, że trzeba bardzo się postarać, 
żeby cię 
zamknęli. Dwaj gliniarze, którzy widzieli jak transwestyta proponuje mi swoje 
usługi, nie 
kwapili się z założeniem jej kajdanek. Może później, jeśli byli przy forsie. 
Transwestyta 
zazwyczaj ma dużo roboty – przecież dobrze wie, czego potrzeba facetowi.
Pojechałem do miasteczka, mijając akademickie sklepiki z ich studenckimi cenami. 
Południowe Houston nie było zupełnie bezpieczne, ale przecież miałem broń. Poza 
tym, 
spodziewałem się, że źli faceci wolą nocną porę i powinni jeszcze być w łóżkach.
Jeden nie był.
Oparłem rower o stojak przed sklepem monopolowym i zmagałem się ze zdezelowanym 
zamkiem, który powinien łyknąć moją kartę.
– Ej, koleś! – usłyszałem głęboki, tubalny bas za plecami. – Masz dla mnie 
dziesięć 
dolców? Mogą być dwie dychy.
Odwróciłem się powoli. Był o głowę wyższy ode mnie, około czterdziestki, 
szczupły i 
muskularny. Błyszczące cholewy do kolan i ciasno zapleciony kucyk Endera. Bóg 
miał go 
zań pociągnąć do nieba. Właściciel na pewno miał nadzieję, że niedługo.
– Myślałem, że wy chłopaki nie potrzebujecie forsy.
– Ja tak. I to teraz.
– Na co jest ci potrzebna? – Oparłem prawą rękę na biodrze. Niezbyt naturalne i 
wygodne, ale blisko do sztyletu. – Może to mam.
– Nie masz tego, czego chcę. Muszę to kupić. – Wyciągnął z buta długi nóż z 
wąskim, 
falistym ostrzem.
– Schowaj to. Mam dychę.
Zwykły nóż był niczym w porównaniu ze sztyletem plazmowym, ale nie chciałem 
robić 
tu jatek na chodniku.
– O, jak masz dychę, to pewnie masz i pięćdziesiąt.
Zrobił krok w moim kierunku. Wyciągnąłem sztylet i włączyłem ostrze. Rozjarzyło 
się z 
cichym pomrukiem.
– Właśnie straciłeś dychę. Chcesz stracić coś jeszcze?
Zapatrzył się na wibrujące ostrze. Migotliwa poświata jednej trzeciej długości 
miała 
temperaturę powierzchni Słońca.
– Jesteś w armii. Operator.
– Może jestem operatorem, a może rozwaliłem jednego i zabrałem mu scyzoryk. 
Chcesz 
mnie wkurzyć?
– Operatorzy nie są tacy twardzi. Byłem w wojsku.
– No to wiesz wszystko.
Zrobił wykrok w prawo, co uznałem za zwód. Nie poruszyłem się.
– Nie chcesz zaczekać na Wniebowzięcie? Chcesz umrzeć już teraz?
Patrzył na mnie przez dłuższą chwilę nic nie mówiącym wzrokiem.
– I tak cię pieprzę.
Wepchnął nóż z powrotem do buta, odwrócił się i odszedł, nie oglądając się za 
siebie. 
Wyłączyłem sztylet i podmuchałem nań. Kiedy trochę przestygł, schowałem go i 
wszedłem 
do sklepu. Sprzedawca trzymał chromowy rozpylacz Remingtona.
– Pieprzony Endi. Załatwiłbym go.
– Dzięki – odparłem. Tym rozpylaczem załatwiłby i mnie. – Masz sześć Dixie?
– Jasne. – Otworzył szafkę za sobą. – Kartka żywnościowa?
– Wojsko – powiedziałem. Dałem sobie spokój z identyfikatorem.
– Domyśliłem się. – Wyjmował towar. – Wiesz, że zgodnie z ustawą muszę wpuszczać 
pieprzonych Endich do sklepu? Nigdy niczego nie kupują.
– A po co mieliby to robić? Przecież koniec świata nastąpi jutro, najdalej 
pojutrze – 
skomentowałem.
– Racja. A póki co, kradną jak kruki. Mam tylko puszkowe.
– Może być.
Zacząłem się lekko trząść. Podczas spotkania z Enderem i tym skorym do 
strzelania 
sklepikarzem byłem bliższy śmierci niż kiedykolwiek w Portobello. Postawił 
przede mną 
sześciopak.
– Nie chcesz sprzedać tego noża?
– Nie, jest mi potrzebny. Otwieram nim listy od wielbicielek.
Nie powinienem tego mówić.
– Muszę przyznać, że cię nie kojarzę. Głównie śledzę pluton czwarty i szesnasty.
– Jestem z dziewiątego. Nic tak ekscytującego.
– Nękający – rzekł, kiwając głową. Czwarty i szesnasty są plutonami pościgowo–
bojowymi, więc mają większą oglądalność. Ich fanów nazywamy „zadymiarzami”.
Ożywił się trochę, chociaż byłem tylko w nękającym. I psychopem.
– Nie oglądałeś czwartego w zeszłą środę, co?
– Nie oglądam nawet własnej jednostki. A poza tym siedziałem wtedy w klatce.
Znieruchomiał na moment z moją kartą w ręku, zbity z tropu faktem, że ktoś mógł 
spędzić dziewięć dni, siedząc w klatce, i nie pobiec potem prosto do kubika, 
żeby śledzić 
przebieg wojny.
Oczywiście, niektórzy tak robią. Raz spotkałem Scoville’a po służbie, tu w 
Houston, 
kiedy wybierał się na „zlot zadymiarzy”. Co tydzień jest jeden gdzieś w Teksasie 
– ściągają 
wódę i dupy, które bajerują przez cały weekend, a nawet płacą kilku operatorom, 
żeby 
przyszli i opowiedzieli, jak to naprawdę jest, kiedy siedzisz zamknięty w klatce 
i patrzysz na 
zdalnie zabijanych przez siebie ludzi. Puszczają taśmy dokumentujące wybrane 
bitwy i 
omawiają co ciekawsze aspekty strategii.
Jedyna taka impreza, w której uczestniczyłem, odbywała się pod hasłem „Dnia 
Wojaka”, 
gdzie wszyscy obecni – oprócz nas z zewnątrz – przebrali się za wojowników z 
przeszłości. 
Momentami było to straszne. Zakładałem, że pistolety maszynowe i stare muszkiety 
są 
niesprawne – nawet przestępcy niechętnie poszliby na takie ryzyko. Jednak 
miecze, włócznie 
i łuki wyglądały dostatecznie realistycznie i znajdowały się w rękach osobników, 
którzy 
dowiedli, przynajmniej w moich oczach, że nie powinno się im powierzać nawet 
zaostrzonego kija.
– Zamierzałeś wykończyć tego gościa? – zapytał sklepikarz.
– Nie było powodu. Zawsze odpuszczają.
Tak jakbym to wiedział.
– A gdyby nie odpuścił?
– Nie byłoby sprawy – usłyszałem swój głos. – Odciąłbym mu rękę z nożem w 
nadgarstku. Wezwałbym 911. Może przykleiliby mu ją na odwrót.
W rzeczywistości pewnie nie spieszyliby się z przyjazdem. Miałby okazję, żeby 
wyprzedzić Wniebowzięcie, wykrwawiając się na śmierć. Sklepikarz przytaknął.
– W zeszłym miesiącu mieliśmy przed sklepem dwóch gości, którzy potykali się 
przez 
chustę o dziewczynę.
Polegało to na tym, że przeciwnicy zagryzali przeciwne rogi chustki i walczyli 
na noże 
lub brzytwy. Ten, który wypuści chustkę przegrywa.
– Jeden gościu wykitował zanim tu przyjechali, drugi stracił ucho. Nawet go nie 
szukali. 
– Wskazał ręką. – Przez jakiś czas trzymałem je w lodówce.
– To ty wezwałeś gliny?
– Pewnie – przytaknął. – Jak tylko było po wszystkim.
Porządny obywatel.
Przypiąłem piwo do bagażnika z tyłu i pojechałem z powrotem do bramy.
Robi się coraz gorzej. Nie cierpię gadać jak mój stary, ale sprawy naprawdę 
miały się 
lepiej, kiedy byłem mały. Nie było Enderów na każdym rogu, ludzie się nie 
pojedynkowali, 
nie stali, gapiąc się, jak inni walczą. A policja zbierała obcięte uszy.
 
NIE WSZYSCY ENDEROWIE NOSILI KUCYKI i mieli taki sam stosunek do życia. 
Dwoje z nich pracowało na tym samym wydziale fizyki co Julian – sekretarka i sam 
Mac 
Roman.
Ludzie dziwili się, że taki mierny naukowiec przyszedł znikąd i zdołał zasiąść 
na 
wysokim stołku. Nie doceniali wysiłku umysłowego, jakiego wymagało skuteczne 
udawanie 
wiary w uporządkowany, agnostyczny obraz świata ukazywany przez fizykę. Chociaż 
było to 
częścią planu Najwyższego. Tak jak starannie podrobione dokumenty, dzięki którym 
spełniał 
minimalne kwalifikacje wymagane do kierowania wydziałem. Dwóch innych Enderów 
zasiadało w Radzie Zarządu i przepchnęło jego kandydaturę.
Macro (jako członek Zarządu) należał do organizacji „Młot Boży”, będącej 
niezwykle 
wojowniczą i supertajną frakcją tej sekty. Podobnie jak inni Enderowie, wierzył, 
że Bóg 
wkrótce zgładzi wszystkich mieszkańców Ziemi. Jednak w przeciwieństwie do 
większości 
swych współwyznawców, członkowie „Młota Bożego” czuli się zobowiązani mu w tym 
pomóc.
 
W DRODZE POWROTNEJ do miasteczka akademickiego źle skręciłem i krążąc, 
natknąłem się na punkt podłączeniowy jakiego jeszcze nigdy nie widziałem. Miał 
zapisy 
wrażeń grupowego seksu, zjazdu narciarskiego, wypadku samochodowego. 
Doświadczyłem 
tego wszystkiego, nie wspominając o przeżyciach bojowych.
Właściwie nigdy nie przeżyłem kraksy samochodowej. Zastanawiałem się, czy aktor 
umarł. Czasami Enderowie to robili, chociaż uważali podłączanie za grzech. 
Niekiedy 
ludziska zrobią wszystko dla kilku minut sławy. Ja nigdy nie podłączałem się do 
takich 
punktów, ale Ralph ma swoje ulubione, więc kiedy jestem z nim połączony, mam 
wrażenia z 
drugiej ręki. Sądzę, że nigdy nie zrozumiem chęci zdobycia sławy.
Na bramie do uniwerku stał nowy sierżant, więc ponownie przeszliśmy przez cały 
rytuał 
kontroli.
Przez godzinę bez celu jeździłem na rowerze po miasteczku. Było wyludnione, jak 
zawsze w długi, niedzielny weekend. Wszedłem do budynku fizyki sprawdzić, czy 
studenci 
nie wsunęli papierów pod moje drzwi. Jeden już zdążył to zrobić. Był to zestaw 
pytań 
problemowych – dziw nad dziwy. I notkę informująca, że musi opuścić zajęcia, 
ponieważ 
jego siostra urządza pożegnalną imprezę w Monako. Biedny chłopczyna.
Pokój Amelii mieścił się piętro wyżej, lecz nie chciałem jej przeszkadzać. 
Powinienem 
opracować odpowiedzi na zestaw pytań i zaskoczyć chłopaczka. Nie, lepiej pójść 
do Amelii i 
zmarnować resztę dnia.
W końcu jednak poszedłem do Amelii, wiedziony naukową ciekawością. Miała nowe 
urządzenie zwane potocznie „anty–mikrowelą”. Wkładasz do środka cokolwiek, 
ustawiasz 
temperaturę, a aparat to schładza. Rzecz jasna, sprzęt nie ma nic wspólnego z 
mikrofalami.
Urządzenie dobrze sprawdziło się na puszce piwa. Kiedy otworzyłem drzwiczki, z 
wnętrza buchnęły smugi pary. Piwo miało jakieś pięć stopni, ale właściwa 
temperatura 
wewnątrz maszynki musiała być o wiele niższa. Żeby zobaczyć co się stanie, 
włożyłem na 
próbę kawałek sera i ustawiłem najniższą temperaturę, minus czterdzieści. Kiedy 
wyjąłem ser 
i opuściłem na ziemię, rozbił się na kawałeczki. Chyba znalazłem wszystkie.
Amelia miała za kominkiem małą alkowę, którą nazywała „biblioteką”. Miejsca 
wystarczało tam tylko na antyczną kozetkę i stoliczek. Trzema ścianami, 
tworzącymi 
zamkniętą przestrzeń, były wykładane szkłem półki pełne starych książek. Byłem 
już tam z 
nią, ale nie po to żeby czytać.
Postawiłem piwo i zacząłem przeglądać tytuły. Większość stanowiły powieści i 
poezja. 
W przeciwieństwie do wielu ludzi wciąż czytam dla przyjemności, jednakże 
najchętniej 
rzeczy, które dotyczą rzeczywistości.
Pierwsze lata studiów spędziłem, specjalizując się bardziej w historii niż w 
fizyce, ale z 
biegiem czasu odwróciłem tę proporcję. Uważałem, że powołano mnie właśnie przez 
magisterium z fizyki, ale mnóstwo operatorów ma dyplomy zupełnie zwyczajnych 
kierunków 
– wychowania fizycznego, nauk politycznych, telekomunikacji. Nie trzeba być 
specjalnie 
bystrym, żeby tkwić w klatce i się trząść.
W każdym bądź razie lubię historię, a pod tym względem biblioteka Amelii nie 
była zbyt 
bogata – kilka popularnych, ilustrowanych opracowań, głównie dotyczących 
dwudziestego 
pierwszego wieku, o którym planowałem poczytać kiedy będzie już po wszystkim.
Przypomniałem sobie, że Amelia chciała, abym przeczytał powieść z czasów wojny 
secesyjnej zatytułowaną Szkarłatne godło odwagi, więc wyjąłem to dzieło i 
usadowiłem się 
wygodnie.
Dwie godziny i dwa piwa.
Różnice pomiędzy ich walką, a naszą były równie głębokie, jak różnica między 
złym 
wydarzeniem, a złym snem.
Ich armie dysponowały prawie jednakowym uzbrojeniem; obie miały rozproszoną, 
skomplikowaną strukturę dowodzenia, w wyniku czego rzucono na siebie dwie 
wielkie masy 
ludzkie, które tłukły się prymitywną bronią palną, nożami i maczugami, aż jedna 
banda 
uciekła.
Zdezorientowany protagonista, Henry, był zbyt zaangażowany w sprawę, by dostrzec 
tę 
prostą prawdę, lecz opisał to celnie. Zastanawiam się, co biedny Henry 
pomyślałby sobie o 
naszej wojnie. Ciekawe, czy w jego czasach w ogóle istniało trafniejsze 
określenie mojego 
zajęcia: eksterminator. I zastanawiałem się, jakiej prostej prawdy nie pozwala 
mi dostrzec 
własny udział w sprawie.
 
JULIAN NIE WIEDZIAŁ, ŻE AUTOR Szkarłatnego godła odwagi miał nad nim 
przewagę, ponieważ sam nie brał udziału w wojnie, o której pisał. Trudno jest 
dostrzec wzór, 
którego jest się częścią.
Tamta wojna była stosunkowo prosta pod względem jej ekonomicznych i 
ideologicznych 
celów. Wojna Juliana do takich nie należała. Przeciwnikiem w tym konflikcie byli 
Ngumi – 
luźno współpracujące ze sobą dziesiątki „rebelianckich” ugrupowań, których w tym 
roku 
naliczono pięćdziesiąt cztery. We wszystkich wrogich państwach istniały legalne 
rządy, które 
współpracowały z Sojuszem, ale jednocześnie nie było tajemnicą, że niewiele z 
tych rządów 
cieszyło się poparciem większości obywateli.
Częściowo była to wojna ekonomiczna; „posiadacze” ze swoją automatycznie 
sterowaną 
gospodarką, przeciw „parweniuszom”, którzy nie mieli szczęścia zaznać smaku 
prosperity. Po 
części była to też wojna rasowa; czarni, brązowi i niektórzy żółci przeciwko 
białym oraz 
innym żółtym. Z tego względu Julian mógłby czuć się trochę nieswojo, jednak nie 
łączyły go 
żadne więzi z Afryką. Zbyt dawno temu, za daleko i byli za bardzo zwariowani. 
Niewątpliwie 
dla niektórych była to wojna ideologiczna – obrońcy demokracji przeciw silnym, 
charyzmatycznym przywódcom buntu. Lub kapitalistyczni zaborcy ziemi przeciw 
obrońcom 
ludu, jak kto woli.
Nie zanosiło się jednak żeby ta wojna zmierzała do jakiegoś spektakularnego 
końca, 
takiego jak Appomattox czy Hiroszima. Prędzej powolny rozpad Sojuszu zakończy 
się 
ogólnym chaosem, albo Ngumi poniosą wszędzie tak ciężkie straty, że staną się 
solą w oku 
miejscowej policji, a nie problemem natury militarnej.
Korzenie konfliktu sięgały dwudziestego wieku, a nawet jeszcze dalej: wielu 
Ngumich 
wywodziło swój polityczny rodowód z czasów, gdy biali ludzie przypłynęli do nich 
na 
statkach, przywożąc proch. Sojusz traktował to jako dętą propagandę, ale była w 
tym pewna 
logika.
Sytuację komplikował fakt, że w niektórych krajach rebelianci mieli silne 
powiązania z 
przestępczością zorganizowaną, jeszcze z czasów wojen narkotykowych, które 
szalały na 
początku wieku. Bywało, że w danym państwie pozostawała wyłącznie przestępczość, 
zorganizowana lub nie. Na niektórych obszarach siły Sojuszu były jedyną ostoją 
praworządności, często niedocenianą w sytuacji, gdy legalny handel nie istniał, 
a 
społeczeństwo miało do wyboru dobrze zaopatrzony czarny rynek albo skromne 
dostawy 
charytatywne od Aliantów.
Kostaryka Juliana była wśród nich wyjątkiem. Kraj zdołał zachować neutralność i 
uniknąć większości kataklizmów dwudziestego wieku. Jednakże geopolityczna 
lokalizacja 
pomiędzy Panamą, będącą jedynym przyczółkiem Sojuszu w Ameryce Środkowej, a 
Nikaraguą, najpotężniejszym narodem Ngumi na tej półkuli, w końcu doprowadziła 
do 
wciągnięcia Kostaryki w działania wojenne. Z początku większość patriotycznych 
buntowników mówiła z podejrzanym nikaraguańskim akcentem. Potem pojawił się 
charyzmatyczny przywódca, który zginął w zamachu – według ustaleń Sojuszu 
sterowanym 
przez Ngumich. Niebawem w lasach i na polach zaroiło się od młodych ludzi, 
gotowych 
ryzykować życie w imię obrony swojej ziemi przed cynicznymi kapitalistami i ich 
marionetkami. Przed wielkimi, kuloodpornymi olbrzymami, które kroczyły przez 
dżunglę 
cicho jak koty i w ciągu kilku minut mogły zrównać z ziemią miasto.
Julian uważał się za politycznego realistę. Nie trawił lekkostrawnej propagandy 
swojego 
obozu, ale przeciwny obóz był skazany na klęskę. Ich przywódcy powinni raczej 
układać się z 
Sojuszem niż go drażnić. W momencie ataku nuklearnego na Atlantę, wbili ostatni 
gwóźdź do 
swojej trumny.
Jeśli w ogóle było to dziełem Ngumich. Żadne grupy opozycyjne nie przyznały się 
do 
ataku, a Nairobi twierdziło, że było bliskie udowodnienia, iż bomba pochodziła z 
arsenału 
nuklearnego Sojuszu, który poświęcił życie pięciu milionów Amerykanów, aby 
utorować 
sobie drogę do wojny totalnej i całkowitego unicestwienia.
Julian powątpiewał jednak w prawdziwość tego dowodu, skoro tamci byli „bliscy 
udowodnienia”, a nie potrafili powiedzieć niczego konkretnego. Nie wykluczał 
możliwości, 
że w jego obozie istnieli ludzie na tyle szaleni, aby zdmuchnąć z powierzchni 
ziemi jedno ze 
swoich miast. Tylko wątpił, aby taka rzecz mogła tak długo utrzymać się w 
tajemnicy. 
Przecież byłoby w to zamieszanych zbyt wielu ludzi. Oczywiście można to było 
załatwić: 
ludzie zdolni wymordować pięć milionów współobywateli, z łatwością mogli 
poświęcić 
kilkudziesięciu przyjaciół i kilkuset konspiratorów.
I podobne myśli przemykały w umysłach ludzi od czasu Atlanty, Sao Paulo i 
Mandelaville. Czy kiedyś znajdzie się jakiś dowód? Czy jutro zostanie zrównane z 
ziemią 
inne miasto, a potem w odwecie następne?
Był to dobry czas dla właścicieli wiejskich posiadłości. Ludzie, którzy mogli 
się 
przenieść, doceniali wartość życia na wsi.
 
PIERWSZE DNI PO POWROCIE są zazwyczaj przyjemne i intensywne. Nastrój 
domowego ogniska wzbogaca nasze życie uczuciowe, a każdą chwilę jakiej nie 
spędzam z 
nią, poświęcam pracy nad projektem „Jupiter”. Wiele jednak zależy od dnia, w 
którym 
wracam, ponieważ piątek zawsze jest nietypowy. Piątek to wieczór „Specjału 
Sobotniej 
Nocy”.
Tak nazywa się restauracja w Hidalgo, części miasta droższej i bardziej 
pretensjonalnej 
od tych, w których normalnie rządzę. Klimat miejsca utrzymany jest w stylu epoki 
kalifornijskich gangów – tłuszcz, graffiti i brud w bezpiecznej odległości od 
stolikowych 
obrusów. O ile wiem, tamci ludzie nie różnili się zbytnio od dzisiejszych 
zabijaków i 
nożowników, no chyba o tyle, że nie musieli się martwić o federalny wyrok kary 
śmierci za 
użycie broni. Kelnerzy chodzą w skórzanych kurtkach i starannie poplamionych 
tłuszczem 
koszulkach, czarnych dżinsach i butach z cholewami. Mówi się, że mają tam 
najlepszą listę 
win w Houston.
Jestem młodszy co najmniej o dziesięć lat od każdego z moich towarzyszy w 
„Specjale 
Sobotniej Nocy” i jedynym umysłowym nie zatrudnionym na pełny etat. Uważają mnie 
za 
„chłopaka Blaze”. Nie mam pojęcia, kto z nich wiedział lub podejrzewał, że 
istotnie byłem jej 
facetem. Przychodziłem jako jej przyjaciel i współpracownik, co wszyscy wydawali 
się 
akceptować.
Moją największą zaletą dla członków grupy stanowiło to, że byłem operatorem. 
Było to 
dla nich podwójnie interesujące, ponieważ senior tego gremium, Marty Larrin, był 
jednym z 
twórców cyberłącza, które umożliwiło zrealizowanie wspólnego połączenia, a więc 
i 
powstanie żołnierzyków.
Marty był odpowiedzialny za projekt zabezpieczenia systemu. Po zainstalowaniu 
złącza, 
było ono chronione przed usterkami na poziomie molekularnym. Jakakolwiek 
modyfikacja 
była niemożliwa, zarówno przez producenta, jak i przez samych wynalazców, do 
których 
należał Marty. Przy próbie ingerencji w skomplikowaną strukturę komponentu 
wewnętrzny 
nanoobwód w ułamku sekundy uległby dezintegracji. Wymiana uszkodzonego złącza na 
nowe wymagałaby skomplikowanego zabiegu chirurgicznego, z dziesięcioprocentowym 
ryzykiem zgonu lub inwalidztwa.
Marty miał około sześćdziesiątki i z przodu golił się na łyso w stylu starszego 
pokolenia, 
pozostawiając resztę siwych włosów w spokoju, z wyjątkiem wygolonego kółka wokół 
złącza. Był konwencjonalnie przystojny i opanowany – typowe cechy przywódcy. 
Sposób w 
jaki traktował Amelię nie pozostawiał wątpliwości, że w przeszłości coś ich 
łączyło. Kiedyś 
zapytałem ją, jeden jedyny raz, jak dawno temu to było. Zastanowiła się chwilę i 
powiedziała:
– Sądzę, że kończyłeś wtedy szkołę średnią.
Skład gości w „Specjale Sobotniej Nocy” zmienia się z tygodnia na tydzień. Marty 
bywa 
tam prawie zawsze, razem ze swoim tradycyjnym antagonistą, Franklinem Asherem, 
matematykiem kierującym katedrą na wydziale filozofii. Ich żartobliwe spory 
sięgają czasów 
kiedy byli na ostatnim roku studiów. Amelia zna go prawie tak długo jak 
Marty’ego.
Zazwyczaj jest tam także Belda Magyar, dziwna postać, chociaż z pewnością 
należąca do 
ich kręgu. Siedzi i słucha z surową, krytyczną miną, bawiąc się lampką wina. Raz 
czy dwa w 
ciągu całego wieczoru robi żartobliwą uwagę, nie zmieniając wyrazu twarzy. Jest 
najstarsza, 
po dziewięćdziesiątce, emerytowany profesor na wydziale sztuk pięknych. 
Twierdzi, że 
pamięta jak spotkała Richarda Nixona, kiedy była bardzo mała. Był wielki i 
straszny, i dał jej 
pudełko zapałek, niewątpliwie jako pamiątkę z Białego Domu. Zapałki zabrała jej 
matka.
Lubiłem Rezę Paka, nieśmiałego chemika po czterdziestce. Był jedyną osobą oprócz 
Amelii, z którą kontaktowałem się poza klubem. Spotykaliśmy się od czasu do 
czasu pograć 
w bilard lub tenisa. Nigdy nic nie mówił o Amelii, a ja nigdy nie wspomniałem o 
chłopaku, 
który zawsze punktualnie podjeżdżał po niego, żeby go odwieźć.
Reza również mieszkał w miasteczku akademickim i zazwyczaj podwoził nas z Amelią 
do klubu, ale w ten piątek był już w mieście, więc wezwaliśmy taksówkę. (Jak 
większość 
ludzi, Amelia nie posiada samochodu, a ja prowadziłem jedynie podczas zajęć w 
ramach 
podstawowego szkolenia i to też podłączony z kimś, kto umiał jeździć). Mogliśmy 
jechać do 
Hidalgo na rowerach w dzień, ale powrót po zmroku byłby samobójstwem.
O zmierzchu zaczęło padać i zanim dojechaliśmy do klubu rozszalała się gwałtowna 
burza z piorunami i imponującą wichurą. Klub miał zadaszenie przy wejściu, ale 
ponieważ 
deszcz zacinał prawie poziomo, przemokliśmy w drodze między taksówką a drzwiami.
Reza i Belda byli już w środku przy naszym stałym stoliku. Namówiliśmy ich, żeby 
przenieśli się do pokoju klubowego, gdzie trzaskały drwa na kominku. Kolejny 
stały bywalec, 
Ray Booker, właśnie wszedł, zmoknięty, kiedy się przesiadaliśmy. Ray był 
inżynierem i 
razem z Martym Larrinem opracował technologię żołnierzyków, co nie przeszkadzało 
mu być 
jednocześnie poważnym muzykiem folkowym i podczas wakacji grywać na banjo w 
różnych 
miastach stanu.
– Julianie, powinieneś oglądać dzisiaj dziesiątkę. – Ray miał w sobie żyłkę 
„zadymiarza”. 
– Puścili powtórkę wodnego ataku na Punta Patuca. Wkroczyliśmy, ujrzeliśmy i 
skopaliśmy 
tyłki. – Oddał mokry płaszcz i kapelusz robotowi, który wtoczył się za nim. – 
Prawie bez 
strat.
– Co oznacza „prawie”? – zapytała Amelia.
– No cóż, wpadli na pole rozrywające. – Opadł na fotel. – Trzy jednostki 
straciły obie 
nogi, ale udało nam się je ewakuować zanim szperacze zdążyli się do nich dobrać. 
Jedna 
dziewuszka z psychopu była na swojej drugiej czy trzeciej misji.
– Zaczekaj – powiedziałem. – Użyli pola rozrywającego w środku miasta?
– Jasne jak słońce, że tak. Zniszczyli cały, świeżo odnowiony kwartał slumsów. 
Oczywiście twierdzą, że to my.
– Ilu zabitych?
– Chyba kilkuset. – Ray pokiwał głową. – Pewnie to dobiło dziewczynę. Była w 
samym 
środku akcji, unieruchomiona, bez nóg. Odpędzała oddział ratowniczy. Kazała im 
ewakuować 
cywili. Musieli ją wyłączyć, żeby ją stamtąd zabrać.
Poprosił stolik o whisky z wodą sodową, reszta ekipy też złożyła zamówienia. W 
tej 
części nie było zatłuszczonej obsługi.
– Może dojdzie do siebie. To jedna z tych rzeczy, z którymi musisz nauczyć się 
żyć.
– Nie zrobiliśmy tego – powiedział Reza.
– Po co mielibyśmy to robić? Żadnej korzyści militarnej, zła prasa. Pole 
rozrywające w 
mieście jest narzędziem terroru.
– Dziwię się, że w ogóle ktoś przeżył – powiedziałem.
– Na ziemi nikt, ale budynki miały cztery, pięć pięter. Ludzie na wyższych 
kondygnacjach musieli przeżyć zawał.
– Kiedy wyprowadziliśmy wszystkich naszych żołnierzyków, dziesiąty pluton 
oznaczył 
cały teren symbolami ONZ, jako obszar neutralny. Wpuścili do środka medyczną 
jednostkę 
gąsienicową Czerwonego Krzyża i ruszyli dalej.
Pole rozrywające to ich jedyna zaawansowana technologicznie broń. Zastosowali 
klasyczną, przestarzałą taktykę przegrupowań, która nie zapewnia tak dobrej 
integracji 
działań pododdziałów jaką ma dziesiąty. Idealna koordynacja. Julianie, to 
zrobiłoby na tobie 
wrażenie. Z góry wyglądało to jak układ choreograficzny.
– Może to sobie obejrzę.
Na pewno nie, nigdy nie oglądam, chyba że w akcji brał udział ktoś ze znajomych.
– Kiedy tylko zechcesz – powiedział Ray. – Mam nagrane dwa kryształy, jeden z 
łącza 
Emily Vail, koordynatora kompanii. Drugi to przekaz komercyjny.
Oczywiście przekazy z bitew nie były robione na żywo, bo wróg mógłby się 
podłączyć. 
Komercyjne były obrabiane pod kątem jak największego dramatyzmu i najmniejszego 
ryzyka 
przecieku. Nie obrobione przekazy konkretnych operatorów były nieosiągalne dla 
zwykłych 
ludzi. Wielu spośród „zadymiarzy” dałoby się zabić, żeby zdobyć chociaż jeden. 
Ray miał 
swobodny dostęp do najbardziej tajnych danych. Gdyby cywil lub szpieg wszedł w 
posiadanie 
kryształu Emily, mógłby zobaczyć i poczuć o wiele więcej niż było zapisane w 
wersji 
komercyjnej, gdzie wybrane myśli i wrażenia zostały odfiltrowane. Chyba że 
dysponowaliby 
takim złączem, jakie miał Ray.
Nasze drinki przyniósł prawdziwy kelner ubrany w czysty smoking. Dzieliłem dzban 
domowego czerwonego wina z Rezą. Ray podniósł lampkę.
– Za pokój – powiedział bez krztyny ironii. – Witaj z powrotem, Julianie.
Amelia dotknęła mnie kolanami pod stołem. Wino było całkiem niezłe, jedynie duża 
ilość 
garbnika przemawiała za zamówieniem nieco droższego gatunku.
– Tym razem miałem spokojny tydzień – powiedziałem, a Ray przytaknął. Zawsze 
sprawdzał, co robiłem.
Pojawiło się jeszcze kilka osób i podzieliliśmy się na małe grupki rozmówców. 
Amelia 
przysiadła się do Beldy oraz jakiegoś gościa z wydziału sztuk pięknych i zaczęli 
rozmawiać o 
książkach. Zazwyczaj rozdzielaliśmy się, kiedy zaczynały się rozmowy.
Zostałem z Rezą i Rayem. Marty pocałował Amelię w policzek i przyłączył się do 
naszej 
trójki. Nie przepadał za Beldą. Przemókł do suchej nitki: długie, siwe włosy 
opadały mu 
cienkimi strąkami.
– Musiałem zaparkować kawałek dalej – powiedział, oddając mokry płaszcz 
robotowi.
– Myślałem, że pracujesz dziś do późna – zagadał Ray.
– A nie jest późno? – Zamówił kawę i kanapkę. – Niedługo tam wracam i ty też. 
Zamów 
jeszcze kilka szkockich.
– O co chodzi? – Ray odstawił swoją szklaneczkę o symboliczny centymetr.
– Nie mówmy o pracy. Przed nami cała noc. Co z tą dziewczyną, którą widziałeś w 
krysztale Vail?
– Tą, która się załamała? – zapytałem.
– Mhm. Dlaczego ty się nie załamiesz, Julian? Zwolnij się. Odpowiada nam twoje 
towarzystwo.
– I twój pluton też – zażartował Ray. – Niezła paczka.
– Jak ona pasuje do twoich badań interdyscyplinarnych? – drążyłem. – Chyba w 
ogóle 
ciężko było się z nią połączyć.
– To nowy projekt, który rozpoczęliśmy kiedy cię tu nie było – odparł. – 
Dostaliśmy 
kontrakt na badanie zaburzeń empatii. U ludzi, którzy załamują się z powodu 
współczucia dla 
wroga.
– Julian by się nadawał – wtrącił Reza. – On po prostu uwielbia pedrów.
– To nie ma nic wspólnego z polityką – stwierdził Marty. – I dotyczy ludzi w 
pierwszym 
lub drugim roku służby. Częściej kobiet niż mężczyzn. On nie jest dobrym 
kandydatem. – 
Wjechała kawa, podniósł filiżankę i podmuchał na nią. – Co jest z tą pogodą? 
Zapowiadali, że 
będzie bezchmurnie i chłodno.
– Uwielbiam ich prognozy – powiedziałem.
Reza przytaknął.
– Prawdopodobieństwo równe pierwiastkowi kwadratowemu z minus jeden.
Wyglądało na to, że tego wieczoru nie będzie już więcej mowy o zaburzeniach 
empatii.
 
JULIAN NIE MIAŁ POJĘCIA w jaki sposób dobierano ludzi na poszczególne 
stanowiska operatorów. Nad oddziałami pościgowo–bojowymi trudno było zachować 
pełną, 
wielopoziomową kontrolę. Te plutony kiepsko wykonywały rozkazy i słabo 
integrowały się z 
innymi plutonami w kompanii. Poszczególni operatorzy w plutonie pościgowo–
bojowym nie 
tworzyli między sobą ścisłych więzi.
Nie było w tym niczego dziwnego. Te oddziały składały się z ludzi o podobnych 
cechach, 
których wcześniej armia wybrała do „mokrej roboty”. Oczekiwano od nich 
niezależności i 
odrobiny szaleństwa.
Julian zauważył, że w składzie większości plutonów była co najmniej jedna osoba, 
która 
wydawała się zupełnie nie na swoim miejscu. W jego jednostce była to Candi – 
przerażona 
wojną i mająca opory przed skrzywdzeniem wroga. Takich operatorów nazywano 
stabilizatorami. Julian podejrzewał, że pełniła rolę swego rodzaju sumienia 
plutonu, chociaż 
trafniejszym określeniem byłby regulator, tak jak dławik w samochodzie. Plutony 
nie 
posiadające kogoś takiego jak Candi miały tendencję do wymykania się spod 
kontroli, do 
„świrowania”. Czasem zdarzało się to oddziałom, których stabilizatorzy nie mieli 
wystarczająco pacyfistycznego nastawienia i było to taktyczną katastrofą. Według 
von 
Clausewitza, wojna polega na kontrolowanym użyciu siły, mającym doprowadzić do 
politycznego rozwiązania. Nie kontrolowana siła tyleż szkodzi, co pomaga.
(Krążyły mity, poparte zdroworozsądkową obserwacją, że takie objawy szaleństwa 
na 
dłuższą metę dają pozytywne wyniki, ponieważ sprawiają, że Ngumi bardziej boją 
się 
żołnierzyków. W rzeczywistości, zgodnie z opinią ludzi studiujących psychologię 
wroga, było 
odwrotnie. Żołnierzyki budziły największe przerażenie właśnie wtedy, kiedy 
zachowywały 
się jak prawdziwe maszyny, sterowane na odległość. Kiedy wkurzały się lub 
wariowały – 
zachowując się jak faceci w powłoce robotów – nie wydawały się takie 
niezwyciężone.)
Ponad połowa stabilizatorów załamywała się przed upływem okresu służby. 
Najczęściej 
nie był to nagły proces, lecz poprzedzał go okres dekoncentracji i 
niezdecydowania. Marty i 
Ray mieli śledzić działania stabilizatorów przed pojawieniem się takich 
zaburzeń, by 
stwierdzić występowanie jakiegoś charakterystycznego objawu, który ostrzegłby 
dowódców, 
że nadszedł czas na wymianę lub modyfikację.
Niezniszczalne zabezpieczenie złącza podobno miało powstrzymywać ludzi przed 
wyrządzeniem krzywdy sobie lub innym, ale wszyscy wiedzieli, że chodziło o 
utrzymanie 
rządowego monopolu. Jak wiele powszechnie znanych faktów, także i ten nie był 
prawdą. 
Tak samo jak to, że nie można dokonać miejscowej modyfikacji złącza. Jednak 
zakres zmian 
został ograniczony do pamięci – zwykle kiedy żołnierze zobaczyli coś, co armia 
chciała 
wymazać z ich umysłów. Wiedziały o tym tylko dwie osoby z paczki zbierającej się 
w 
„Specjale Sobotniej Nocy”. Czasami kasowano wspomnienia ze względów 
bezpieczeństwa, 
rzadziej z powodów humanitarnych.
Prawie wszystkie obecnie prowadzone przez Marty’ego badania były związane z 
wojskiem, co niezbyt mu odpowiadało. Kiedy zaczynał jako żołnierz trzydzieści 
lat temu, 
złącza były toporne, drogie i rzadkie, używane wyłącznie do badań medycznych i 
naukowych. 
Wówczas jeszcze większość ludzi musiała pracować, żeby zarobić na życie. 
Dziesięć lat 
później, przynajmniej w „pierwszym świecie”, zawody związane z produkcją i 
dystrybucją 
dóbr w większości stały się niepotrzebne. Nanotechnologia dała nam nanofakturę: 
zamów u 
niej dom i ustaw ją blisko dostaw piasku oraz wody. Wróć nazajutrz z meblami. 
Zamów 
samochód, książkę, pilniczek do paznokci. Oczywiście, nie minęło wiele czasu, a 
nawet nie 
musiałeś zamawiać – nanofaktura wiedziała, czego ludzie potrzebują i ilu ich 
jest.
Rzecz jasna, mogła tworzyć inne nanofaktury, lecz nie dla byle kogo. Tylko dla 
rządu. 
Nie mogłeś też po prostu zakasać rękawy i zbudować sobie jedną, skoro rząd miał 
monopol 
na przeprowadzanie kontrolowanych reakcji termojądrowych, a bez zasobów energii 
wyzwalanej w tym procesie nanofaktura nie mogła działać.
Ich rozwój kosztował tysiące ludzkich istnień i pozostawił wielki krater w 
Dakocie 
Północnej, lecz już wtedy, kiedy Julian chodził do szkoły, rząd potrafił dać 
każdemu dowolne 
dobra materialne. Nie dawał jednak wszystkiego, czego chcieli obywatele: alkohol 
i prochy 
były objęte ścisłą kontrolą, tak samo jak niebezpieczne produkty, takie jak broń 
i samochody. 
Jeśli jednak byłeś porządnym obywatelem, mogłeś prowadzić bezpieczne i wygodne 
życie, 
nie ruszając palcem, chyba że chciałeś. Wyjątkiem był pobór na trzy lata do 
wojska.
Większość poborowych spędzała ten okres pracując w mundurze kilka godzin 
dziennie 
przy dystrybucji surowców, której zadaniem było zapewnienie nanofakturom dostępu 
do 
wszystkich wymaganych elementów. Około pięć procent wkładało niebieskie mundury 
i 
zostawało opiekunami, ludźmi, których testy wykazały przydatność do pracy z 
chorymi i 
starcami. Kolejne pięć procent zakładało zielone mundury żołnierzy. Niewielka 
część tych 
ostatnich spełniała wymogi testów na szybkość i inteligencję, i zostawała 
operatorami.
Pracownicy organizacji państwowych mogli przedłużać służbę i wielu tak robiło. 
Niektórym nie odpowiadało życie nieskrępowane żadnymi obowiązkami, być może 
bezużyteczne. Inni lubili korzyści związane z noszeniem munduru: pieniądze na 
hobby lub 
przyjemności, pewien prestiż, komfort wykonywania czyichś rozkazów, przydział 
kartek 
umożliwiających nieograniczony dostęp do alkoholu po służbie.
Niektórzy cieszyli się nawet z tego, że mogli nosić broń.
Żołnierze, którzy nie mieli do czynienia z żołnierzykami, marynarzami, czy 
lotnikami – 
operatorzy nazywali ich „trepami” – korzystali z tych przywilejów, jednak zawsze 
musieli 
liczyć się z możliwością odesłania na zieloną trawkę i spędzenia reszty życia w 
jakimś 
wiejskim zaciszu. Zazwyczaj nie musieli walczyć, skoro żołnierzyki były w tym 
lepsze i nie 
można ich było zabić. Niewątpliwie jednak trepy spełniały ważną funkcje 
militarną: 
stanowiły rezerwę. Może nawet były przynętą lub kozłami ofiarnymi dla broni 
dalekiego 
zasięgu Ngumich. Z tego powodu niezbyt kochali operatorów, chociaż często 
zawdzięczali im 
życie. Gdy żołnierzyk został rozwalony na kawałki, operator po prostu podłączał 
się do 
nowego. A przynajmniej tak uważali. Nie mieli pojęcia jak to jest.
 
LUBIŁEM SYPIAĆ W ŻOŁNIERZYKU. Niektórych przyprawia to o dreszcze – taki 
głęboki sen, podobny do śmierci. Jedna połowa plutonu stoi na warcie, podczas 
gdy druga 
przez dwie godziny jest odcięta od świata. Zapadasz w sen, jakbyś wyłączał 
światło i równie 
gwałtownie się budzisz – zdezorientowany, ale wypoczęty jak po ośmiu godzinach 
normalnego snu. Oczywiście, pod warunkiem, że masz te dwie godziny.
Ukryliśmy się w wypalonym budynku szkolnym opuszczonej wioski. Byłem w drugiej 
zmianie do snu, więc jako pierwszy cierpliwie spędziłem w niezmiennej ciemności 
dwie 
godziny, siedząc przy wybitym oknie i wdychając zapachy dżungli oraz 
zwietrzałego popiołu. 
Światło gwiazd oblewało okolicę niczym czarno–biały dzień i co dziesięć sekund 
włączałem 
na chwilę podczerwień. Dzięki temu wyśledziłem dużego czarnego kota 
przemykającego 
wśród powyginanych szczątków wyposażenia placu zabaw. To był ocelot albo coś w 
tym 
rodzaju, świadomy czyjejś obecności wewnątrz zabudowań i szukający posiłku. Gdy 
zbliżył 
się na dziesięć metrów, znieruchomiał na dłuższy czas i, nie zwietrzywszy 
niczego – a może 
zwęszywszy zapach smaru – w mgnieniu oka znikł.
Poza tym nic się nie wydarzyło. Po dwóch godzinach wstała pierwsza zmiana. 
Daliśmy 
im parę minut na dojście do siebie po czym złożyliśmy „rapsyt”, czyli raport 
sytuacyjny: nic.
Poszedłem spać i natychmiast się zbudziłem w rozbłysku bólu. Moje czujniki nie 
przekazywały niczego prócz oślepiającego światła, ryku białego szumu, fali 
ciepła oraz 
wrażenia kompletnego odizolowania. Cały pluton utracił łączność albo został 
zniszczony.
Wiedziałem, że to nie dzieje się naprawdę. Wiedziałem, że jestem bezpieczny w 
klatce w 
Portobello, ale mimo to bolało, jak oparzenie trzeciego stopnia na każdym 
centymetrze 
nagiego ciała, jak oczy usmażone w oczodołach, jak zachłyśnięcie roztopionym 
ołowiem lub 
lewatywa z tegoż – całkowite przeciążenie układu wejścia/wyjścia.
Wydawało się to trwać wieki – a przynajmniej wystarczająco długo, abym zaczął 
podejrzewać, że stało się: wróg wdarł się do Portobello lub dokonał ataku 
nuklearnego i to ja 
naprawdę umieram, a nie moja maszyna. W rzeczywistości odłączono nas po 3,03 
sekundy. 
Stałoby się to szybciej, gdyby nie operator z plutonu D, który był naszym 
koordynatorem „w 
poziomie” i łącznikiem z dowódcą kompanii na wypadek mojej śmierci. 
Niespodziewany atak 
całkiem go zdezorientował, chociaż odczuł go tylko pośrednio.
Późniejsza analiza satelitarna pokazała dwa samoloty katapultowanekalapultowane 
pięć 
kilometrów od nas. Dzięki osłonom i nie włączonym silnikom nie zostawiały śladu 
cieplnego. 
Jeden pilot katapultował się tuż przed tym, jak jego maszyna uderzyła w budynek 
szkoły. 
Natomiast drugi samolot był albo kierowany autopilotem, albo jego pilot 
roztrzaskał się 
razem z nim – kamikadze lub awaria katapulty.
Oba samoloty pełne były materiałów zapalających. Około jedną setną sekundy po 
tym jak 
Candi wyczuła, że coś jest nie tak, wszystkie nasze żołnierzyki próbowały uporać 
się z 
powodzią roztopionego metalu.
Wiedzieli, że potrzebujemy snu, wiedzieli w jaki sposób go sobie zapewniamy. 
Stąd ich 
plan: zakamuflowana katapulta, wycelowana w budynek, którego prędzej czy później 
użyjemy i dwuosobowa załoga wyczekująca miesiącami lub latami.
Nie mogli po prostu zaminować obiektu, ponieważ wyczulibyśmy taką ilość środków 
zapalających lub materiałów wybuchowych.
W Portobello troje z nas dostało zawału – Ralph zmarł. Użyli noszy z poduszkami 
powietrznymi, aby przenieść nas do skrzydła szpitalnego, ale i tak każde 
poruszenie sprawiało 
ból. Byleby tylko oddychać.
Zwyczajna terapia nie dosięgłaby miejsca, gdzie tkwił ból – iluzoryczny ból, 
będący 
wspomnieniem układu nerwowego o gwałtownej śmierci. Wyimaginowany ból można 
zwalczyć tylko za pomocą wyobraźni.
Zatem podłączyli mnie do fantazji na temat Wysp Karaibskich, gdzie pływałem w 
ciepłych wodach wraz ze ślicznymi czarnoskórymi kobietami. Mnóstwo wirtualnych 
drinków 
owocowo–rumowych, po czym wirtualny seks i wirtualny sen.
Kiedy zbudziłem się, wciąż obolały, spróbowali odwrotnego scenariusza: ośrodka 
narciarskiego z suchym i mroźnym powietrzem. Szybkie stoki, szybkie kobiety, 
taka sama 
kolejność wirtualnej rozwiązłości. Potem było pływanie kajakiem po cichym 
jeziorze 
górskim, a następnie łóżko szpitalne w Portobello.
Lekarz był niskim gościem o skórze ciemniejszej niż moja.
– Czy pan nie śpi, sierżancie?
Pomacałem tył głowy.
– Najwidoczniej. – Uniosłem się i złapałem materaca, dopóki nie minął zawrót 
głowy. – 
Co z Candi i Karen?
– Wszystko będzie w porządku. Czy pamięta pan...
– Tak. Ralph nie żyje. – Jak przez mgłę przypomniałem sobie kiedy przestali się 
nim 
zajmować i wynieśli tamte dwie z intensywnej terapii. – Jaki dziś dzień?
– Środa. – Objąłem służbę w poniedziałek. – Jak się pan czuje? Może pan stąd 
wyjść, gdy 
tylko poczuje się pan na siłach.
– Urlop zdrowotny? – Przytaknął. – Ból skóry już minął. Tylko wciąż dziwnie się 
czuję. 
Nigdy przedtem nie spędziłem dwóch dni podłączony do fantazji.
Postawiłem stopy na zimnej kafelkowej podłodze i wstałem. Drżąc, przeszedłem 
przez 
pokój w stronę szafy, gdzie znalazłem mundur oraz swoje cywilne ubranie.
– Myślę, że pokręcę się tu trochę i sprawdzę, co z moim plutonem. A później 
pójdę do 
domu albo... sam nie wiem.
– W porządku. Gdyby miał pan jakieś problemy, to jestem doktor Tull z sekcji 
ratowniczej.
Uścisnął mi rękę i wyszedł. Czy lekarzom należy salutować? Postanowiłem włożyć 
mundur. Ubrałem się powoli i usiadłem na chwilę, popijając wodę z lodem. 
Dotychczas 
dwukrotnie zdarzyło mi się stracić żołnierzyka, ale za każdym razem był to tylko 
stan 
dezorientacji i następujące po nim odłączenie. Słyszałem o tych sytuacjach 
całkowitego 
sprzężenia zwrotnego i znałem jeden przypadek, kiedy cały pluton zginął, zanim 
zdążyli ich 
odłączyć. Podobno coś takiego już nie mogło się powtórzyć.
Jaki wpływ wywrze to na naszą skuteczność? Pluton Scoville’a przeszedł przez coś 
takiego w zeszłym roku. Wszyscy musieliśmy przechodzić cykl treningowy z 
zapasowymi 
żołnierzykami, lecz na ludziach Scoville’a nie zrobiło to żadnego wrażenia. Byli 
tylko 
wyraźnie znudzeni bezczynnością. Chociaż w ich przypadku, był to tylko ułamek a 
nie trzy 
sekundy palenia się żywcem.
Zszedłem na dół zobaczyć się z Candi i Karen. Od pół dnia były już odłączone od 
fantazji 
– blade i osłabione, lecz poza tym w porządku. Pokazały mi czerwone ślady między 
piersiami 
w miejscu, gdzie przyłożono im elektrody.
Wszyscy, z wyjątkiem ich oraz Mela, wypisali się i udali do domu. Czekając na 
Mela, 
zszedłem do operatorki i odtworzyłem zapis ataku.
Nie odegrałem tamtych trzech sekund, rzecz jasna, jedynie minutę, którą do nich 
doprowadziła. Wszyscy ludzie na posterunku usłyszeli cichy dźwięk 
katapultującego się 
nieprzyjacielskiego pilota. Potem Candi, kątem oka, przez jedną setną sekundy 
dostrzegła 
kierujący się w stronę drzew samolot. Zaczęła namierzać laserem nurkującą 
maszynę i wtedy 
zapis się urwał.
Kiedy zjawił się Mel, pojechaliśmy na lotnisko, gdzie wypiliśmy kilka piw i 
zjedliśmy 
porcję tamales. On poleciał do Kalifornii, a ja wróciłem do szpitala, gdzie 
spędziłem parę 
godzin. Przekupiłem technika, aby podłączył mnie do Candi i Karen na kilka minut 
– czas 
wystarczająco długi aby przekazać im, że wszystko będzie w porządku i aby 
podzielić się 
żalem z powodu Ralpha. Nie było to całkiem wbrew przepisom, gdyż w pewien sposób 
wciąż 
byliśmy na służbie. Zwłaszcza Candi bardzo to przeżywała. Przejąłem na siebie 
nieco strachu 
i bólu wywołanych stanem ich zdrowia. Człowiek, dla którego maszyna stała się 
najważniejszą rzeczą w życiu, niechętnie myśli o perspektywie przejścia do 
cywila. A to 
zapewne czekało je obie.
Kiedy rozłączyliśmy się, Candi mocno ujęła moją dłoń (a właściwie tylko palec 
wskazujący), spojrzała mi w oczy i szepnęła:
– Ty potrafisz ukrywać swoje tajemnice lepiej niż ktokolwiek inny.
– Nie chcę o tym rozmawiać.
– Wiem, że nie.
– Rozmawiać o czym? – spytała Karen.
Candi potrząsnęła głową.
– Dzięki – powiedziałem, a ona puściła mój palec.
Wycofałem się z małego pokoiku.
– Bądź... – powiedziała Candi, ale nie zakończyła zdania. Może to było całe 
zdanie.
Dostrzegła, jak bardzo nie chciałem się zbudzić.
Zatelefonowałem z lotniska do Amelii i powiedziałem, że za kilka godzin będę w 
domu i 
wszystko jej wyjaśnię. Już dochodziła północ, ale ona nalegała, abym przyszedł 
do niej od 
razu. Co za ulga. Nasz związek był dość luźny, ale miałem nadzieję, że śpi sama, 
kiedy mnie 
nie ma przez dziesięć dni.
Oczywiście domyśliła się, że stało się coś złego. Kiedy wysiadłem z samolotu, 
już tam 
była. Czekała na nas zamówiona taksówka.
Pojazd zaciął się na programie do jazdy w godzinach szczytu, tak więc minęło 
ponad 
dwadzieścia minut zanim dotarliśmy do domu bocznymi drogami, jakich nie widuję 
nigdy, 
jeśli nie jadę rowerem. Kiedy mknęliśmy niezwykle skomplikowaną trasą, omijając 
nieistniejące korki na drogach, zdołałem przekazać Amelii podstawowe fakty. 
Strażnik przy 
bramie miasteczka uniwersyteckiego spojrzał na mój mundur i gestem pozwolił nam 
przejechać. Dziw nad dziwy.
Dałem się namówić na odgrzewaną zapiekankę. Wprawdzie nie byłem głodny, ale 
wiedziałem, że lubi mnie karmić.
– Nie mogę sobie tego wyobrazić – stwierdziła, krzątając się pośród misek i 
pałeczek w 
czasie, gdy jedzenie się podgrzewało. – A raczej mogę. Tak tylko mi się 
powiedziało. – Stała 
za mną i masowała mi kark. – Powiedz, że nic ci nie będzie.
– Przecież nic mi się nie stało.
– Pieprzysz – drążyła. – Jesteś sztywny jak decha. Jeszcze wcale nie otrząsnąłeś 
się po 
tym... co się stało.
Miała trochę sake. Nalałem sobie drugi kubek.
– Możliwe. Ja... Pozwolili mi podłączyć się do Candi i Karen na oddziale 
kardiologii. 
Candi jest w kiepskim stanie.
– Boisz się, że będą musieli zrobić jej przeszczep serca?
– To raczej problem Karen. Candi wciąż myśli tylko o Ralphie. Nie może pogodzić 
się z 
jego śmiercią.
Sięgnęła ponad moją głową i napełniła sobie kubek.
– Czy ona nie jest psychoanalitykiem? W cywilu?
– Och, do licha, dlaczego każdy musi o tym przypominać? Kiedy miała dwanaście 
lat w 
wypadku samochodowym straciła ojca. Była z nim w wozie. Nigdy nie zdołała o tym 
zapomnieć. On ciągle tkwi w jej podświadomości, przy każdym mężczyźnie, 
którego... który 
jest jej bliski.
– Którego kocha? Tak jak ciebie?
– To nie jest miłość. To odruch. Już to omawialiśmy.
Przeszła przez kuchnię, aby zamieszać w garnku. Stanęła tyłem do mnie.
– Może powinniśmy omówić to znowu. Na przykład mniej więcej co pół roku.
Byłem bliski wybuchu, ale powstrzymałem się. Oboje byliśmy zmęczeni i 
roztrzęsieni.
– To nie jest tak jak z Carolyn. Po prostu musisz mi zaufać. Traktuję Candi jak 
siostrę...
– No pewnie.
– W porządku, nie jak rodzoną siostrę. – Z prawdziwą od ponad roku nie miałem 
kontaktu. – Jest mi tak bliska, że chyba można by to nazwać swego rodzaju 
miłością. Jednak 
nie taką jak ta, która nas łączy.
Pokiwała głową i rozłożyła jedzenie do misek.
– Wybacz. Przeszedłeś tam przez piekło, a tutaj ja ci je robię.
– Piekło i zapiekankę. – Wziąłem swoją miskę. – Masz okres?
Nieco zbyt gwałtownie odstawiła miskę.
– To jeszcze jedna cholerna sprawa. Wspólne doznawanie menstruacji. To coś 
więcej niż 
„bliski związek”. To graniczy z perwersją.
– No cóż. Popatrz jakie to szczęście. Masz kilka lat spokoju!
Kobiety w plutonie dość szybko synchronizują okres, co oczywiście wpływa także 
na 
mężczyzn. W trzydziestodniowym cyklu rotacyjnym stanowi to poważny problem. 
Przez 
pierwsze pół roku co miesiąc wracałem do domu rozdrażniony. Było to ewidentnym 
objawem 
zespołu napięcia przedmiesiączkowego i dowodem wyższości mózgu nad gruczołami.
– Jaki on był, ten Ralph? Nigdy dużo o nim nie mówiłeś.
– To był dopiero jego trzeci cykl. Nowicjusz. Nigdy nie brał udziału w 
prawdziwej walce.
– Wziął raz i zginął.
– Taak. Był nerwowy – może nadwrażliwy. Dwa miesiące temu, podczas podłączenia 
równoległego, pluton Scoville’a popisał się bardziej niż zwykle. Ralph przeżywał 
to przez 
kilka dni. Musieliśmy podtrzymywać go na duchu, pomagać mu dojść do siebie. 
Oczywiście 
Candi była w tym najlepsza.
Bawiła się jedzeniem.
– A więc nie wiedziałeś wszystkiego o jego intymnych sprawach.
– Trochę, ale nie tyle, co o innych. Moczył się aż do wieku pokwitania i miał 
dziecinne 
poczucie winy z powodu zabicia żółwia. Wszystkie pieniądze wydawał na seksłącza 
z 
dziwkami włóczącymi się po Portobello. Nie uprawiał prawdziwego seksu do dnia, 
kiedy się 
ożenił i niedługo pozostał żonaty. Zanim zaczął się podłączać, zawzięcie 
onanizował się przy 
taśmach z seksem oralnym. Czy to są intymne sprawy?
– Jaka była jego ulubiona potrawa?
– Ciastka z krabami. Takie, jakie robiła jego matka.
– Ulubiona książka?
– Nie czytał dużo, a już wcale dla przyjemności. W szkole podobała mu się Wyspa 
skarbów. W jedenastej klasie napisał rozprawkę o Jimie, którą wykorzystał potem 
w 
college’u.
– Był lubiany?
– Dosyć. Nikt z nim nigdzie nie bywał. Zwykle zaraz po opuszczeniu klatki 
napalony 
biegł do baru na dziwki.
– A Candi... albo inne kobiety, nie chciały mu jakoś pomóc?
– O Boże, nie! A dlaczego miałyby chcieć?
– A dlaczego nie? Właśnie tego nie rozumiem. Przecież wszystkie kobiety 
wiedziały, że 
on chodzi na dziwki.
– Przecież sam tego chciał. Nie sądzę, żeby był z tego powodu nieszczęśliwy. – 
Odsunąłem miskę na bok i nalałem sobie sake. – Ponadto byłoby to niedopuszczalną 
ingerencją w życie osobiste. Kiedy byłem z Carolyn, po każdym naszym powrocie do 
plutonu 
i podłączeniu się osiem innych osób dowiadywało się o wszystkim, co robiliśmy. I 
to z obu 
stron. Wiedzieli, jak Carolyn odbiera to, co z nią robię, i vice versa, oraz o 
wszystkich stanach 
sprzężenia, które ten rodzaj wiedzy wywołuje. Takich rzeczy nie robi się 
pochopnie.
– Nadal nie rozumiem, dlaczego nie – upierała się. – Przecież przywykliście do 
tego, że 
wiecie o sobie wszystko. Znacie się na wylot, na miłość boską! Odrobina 
przyjacielskiego 
seksu nie byłaby niczym wstrząsającym.
Wiedziałem, iż mój gniew jest nieuzasadniony i nie wywołany jej pytaniami.
– No dobrze, więc co byś powiedziała gdyby cała banda spod „Specjału Sobotniej 
Nocy” 
znalazła się z nami w sypialni? Gdyby wszyscy czuli to, co ty?
Uśmiechnęła się.
– Nie miałabym nic przeciwko temu. Chodzi ci o różnicę między kobietami i 
mężczyznami, czy między tobą a mną?
– Sądzę, że to różnica między nami a normalnymi ludźmi. – Być może mój uśmiech 
nie 
był całkiem przekonujący. – Tu nie chodzi o doznania fizyczne. W szczegółach są 
różnice, ale 
mężczyźni odczuwają prawie jak mężczyźni, a kobiety odczuwają tak, jak kobiety. 
Podzielanie uczuć, po początkowym wrażeniu nowości, to nic szczególnego. To co 
jest 
osobiste i niepokojące, to jak czujesz się poza tym.
Zaniosła nasze miski do zlewu.
– Tego nie dowiesz się z ogłoszeń. – Zniżyła głos. – Poczuj to, co ona czuje.
– No cóż. Ludzie, którzy płacą za to, aby zainstalować im wtyczkę, często robią 
to z 
seksualnej ciekawości. Albo z głębszych pobudek, na przykład jeśli czują się w 
pułapce 
niewłaściwego ciała, ale nie chcą poddawać się operacji zmiany płci. – 
Wzdrygnąłem się. – 
Co jest zupełnie zrozumiałe.
– Ludzie wciąż to robią – odparła, drażniąc się ze mną, wiedząc, co czuję. – To 
mniej 
niebezpieczne niż podłączanie. I odwracalne.
– Tak, odwracalne. Dostajesz cudzego kutasa.
– Ach, ci mężczyźni i ich kutasy.
– Kiedyś byliśmy nierozłączni.
Karen była mężczyzną do osiemnastego roku życia, a potem zgłosiła się do 
Komitetu 
Zdrowia z podaniem o zmianę. Zrobili kilka testów i zgodzili się, że lepiej 
będzie jeśli to co 
na zewnątrz, znajdzie się wewnątrz.
Za pierwszym razem to nie kosztuje. Gdyby chciała ponownie stać się mężczyzną, 
musiałaby zapłacić. Dwie z panienek, które lubił Ralph, były eks–mężczyznami 
starającymi 
się zarobić dość pieniędzy, by odkupić sobie penisy. Cóż za wspaniały świat.
 
LUDZIE NIE POZOSTAJĄCY W SŁUŻBIE PAŃSTWOWEJ także mieli legalne 
sposoby zarobkowania, choć niewielu z nich zarabiało tyle co prostytutki. 
Naukowcy 
otrzymywali stypendia – większe dla prowadzących zajęcia praktyczne, mniejsze 
dla 
zajmujących się badaniami. Marty był dyrektorem swojego wydziału i uznanym w 
świecie 
autorytetem w dziedzinie interfejsów typu mózg–maszyna i mózg–mózg. A jednak 
zarabiał 
mniej niż asystent dydaktyczny, na przykład Julian. Nawet mniej niż dzieciaki 
podające 
drinki w „Specjale Sobotniej Nocy”. I jak większość ludzi w takiej sytuacji, 
Marty znajdował 
perwersyjną rozkosz w swoim nieustannym ubóstwie. Był zbyt zajęty, aby robić 
pieniądze. 
Poza tym, rzadko kiedy potrzebował rzeczy, które można za nie kupić.
Za gotówkę można było nabywać przedmioty, na przykład wyroby rękodzielnicze i 
dzieła 
sztuki, albo usługi: masażysty, lokaja, prostytutki. Jednak większość ludzi 
wydawała 
pieniądze na towary racjonowane – rzeczy, które rząd pozwalał im posiadać, ale 
którymi nie 
dysponował w wystarczającej ilości.
Każdy dostawał trzy kredyty dziennie na rozrywkę. Za jeden mogłeś wejść do kina, 
przejechać się na kolejce górskiej, pojeździć godzinę na torze samochodów 
wyścigowych 
albo posiedzieć w takim lokalu jak „Specjał Sobotniej Nocy”.
W środku mogłeś siedzieć całą noc za darmo, chyba że chciałeś coś zjeść lub 
wypić. 
Posiłki w restauracjach miały różne ceny i kosztowały od jednego do trzydziestu 
kredytów, 
głównie w zależności od tego, ile pracy w nie włożono. Ceny w menu miały także 
odpowiednik w dolarach – na wypadek gdybyś zużył swoje kredyty rozrywkowe i 
posiadał 
trochę gotówki.
Za normalne pieniądze nie dało się kupić alkoholu, chyba że miałeś na sobie 
mundur. 
Przydział wynosił trzydzieści gram dziennie i nie miało dla władz znaczenia, czy 
rozdzieliłeś 
go sobie na dwie szklaneczki wina co wieczór, czy też raz na miesiąc robiłeś 
sobie balangę i 
opróżniałeś dwie butelki wódki.
W pewnych kręgach czyniło to z abstynentów i żołnierzy mile widzianych kompanów 
i, 
co łatwo przewidzieć, bynajmniej nie przyczyniało się do zmniejszenia liczby 
alkoholików. 
Ludzie, którzy musieli się napić, zawsze jakoś wykombinowali alkohol, albo 
wyprodukowali 
go sobie sami.
Wszelkie nielegalne usługi były osiągalne za gotówkę i w rzeczywistości 
stanowiły 
najbardziej aktywny fragment dolarowej gospodarki. Drobne wykroczenia, takie jak 
domowe 
pędzenie piwa, czy pokątna prostytucja były ignorowane, lub załatwiane za pomocą 
dyskretnych lecz regularnych łapówek. Istnieli jednak także wielcy gangsterzy 
dysponujący 
wielkimi pieniędzmi pochodzącymi z twardych narkotyków oraz morderstw na 
zlecenie.
Niektóre z usług medycznych, jak instalacja łącza, chirurgia kosmetyczna i 
operacje 
zmiany płci, teoretycznie były dostępne poprzez państwową służbę zdrowia, jednak 
niewielu 
ludziom udawało się skorzystać z jej usług. Przed wojną Nikaragua i Kostaryka 
były 
państwami, do których jechało się na prywatne zabiegi. Teraz takim miejscem był 
Meksyk, 
chociaż sporo tamtejszych lekarzy mówiło z nikaraguańskim i kostarykańskim 
akcentem.
 
PROBLEM NIELEGALNYCH ZABIEGÓW MEDYCZNYCH wypłynął podczas 
zebrania w następny piątkowy wieczór. Ray był na krótkim urlopie w Meksyku. Dla 
nikogo 
nie było tajemnicą, że pojechał tam pozbyć się paru funtów tłuszczu.
– Sądzę, że korzyści są większe niż ryzyko – oznajmił Marty.
– Musiałeś zatwierdzać ten urlop? – spytał Julian.
– Czysta formalność – odparł Marty. – Szkoda, że nie mógł wziąć chorobowego. 
Chyba 
nigdy nie wykorzystał ani dnia.
– No cóż, to czysta próżność – powiedziała Belda lekko drżącym głosem. – Męska 
próżność. Lubiłam go grubego.
– Moja droga, on i tak nie poszedłby z tobą do łóżka – skomentował Marty.
– Jego strata. – Starsza pani poprawiła włosy.
Kelner był przystojnym mężczyzną wyglądającym tak, jak gdyby właśnie zszedł z 
plakatu 
filmowego.
– Zbieram ostatnie zamówienia.
– Dopiero jedenasta – zdziwił się Marty.
– Dlatego można jeszcze zamawiać.
– Jeszcze raz to samo? – zapytał Julian. Wszyscy przytaknęli z wyjątkiem Beldy, 
która 
spojrzała na zegarek, po czym pospiesznie wyszła.
Zbliżał się koniec miesiąca, więc swoje drinki zapisywali na konto Juliana, by 
zachować 
punkty przydziałowe. Płacili mu pod stołem. Proponował, żeby robili tak zawsze, 
ale 
teoretycznie było to nielegalne, więc zazwyczaj starali się tego unikać. Oprócz 
Rezy, który w 
klubie nigdy nie wydał grosza, jeśli nie liczyć pieniędzy oddawanych Julianowi.
– Zastanawiam się, jak grubym trzeba być, żeby skorzystać z usług służby zdrowia 
– 
powiedział Reza.
– Musiałbyś poruszać się na wózku widłowym – orzekł Julian. – A masa twego ciała 
musiałaby wpływać na orbity najbliższych planet.
– On złożył podanie – wyjaśnił Marty. – Nie miał dostatecznie wysokiego 
ciśnienia ani 
poziomu cholesterolu.
– Martwisz się o niego? – zapytała Amelia.
– Pewnie, że tak. Pomijając nasze wzajemne animozje, gdyby coś mu się 
przydarzyło, 
prace nad trzema moimi projektami stanęłyby w martwym punkcie. Szczególnie nad 
tym 
nowym, dotyczącym zaburzeń empatii. Bardzo poważnie się w to zaangażował.
– Jak idzie praca? – zapytał Julian. Marty uniósł dłoń i pokręcił głową. – 
Przepraszam, nie 
chciałem...
– Nie ma sprawy. Powiem ci jedno. Studiowaliśmy kogoś z twoich ludzi. Dowiesz 
się 
wszystkiego podczas następnego połączenia z nią.
Reza poszedł do toalety, więc zostało ich trzech: Julian, Amelia oraz Marty.
– Bardzo się cieszę z waszego szczęścia – powiedział Marty beznamiętnie, jakby 
mówił o 
pogodzie.
Amelia tylko przeszyła go wzrokiem.
– Ty... masz dostęp do mojego łącza – powiedział Julian.
– Nie bezpośrednio i nie po to, żeby naruszać twoją prywatność. Zajmowaliśmy się 
jednym z twoich ludzi więc naturalnie, pośrednio, dowiedziałem się sporo o 
tobie. Podobnie 
jak i Ray. Oczywiście zachowamy to dla siebie, dopóki będziecie chcieli, aby 
pozostało to 
tajemnicą.
– Miło, że nam o tym mówisz – zauważyła Amelia.
– Nie chciałem wprawiać was w zakłopotanie, ale Julian z pewnością dowiedziałby 
się o 
wszystkim w trakcie kolejnego połączenia. Cieszę się, że na chwilę zostaliśmy 
sami.
– Kto to był?
– Szeregowiec Defollette.
– Candi. No tak, oczywiście.
– To ona tak przejęła się zabitymi w zeszłym miesiącu? – spytała Amelia.
Julian skinął głową.
– Czy podejrzewacie, że może się załamać?
– Niczego się nie spodziewamy. Po prostu sprawdzamy jedną osobę z każdego 
plutonu.
– Wybraną losowo – dodał Julian.
Marty zaśmiał się i uniósł brwi.
– O czym to mówiliśmy? O usuwaniu tłuszczu?
 
NIE OCZEKIWAŁEM NAWAŁU ZADAŃ w nadchodzącym tygodniu, gdyż musieliśmy 
przyzwyczaić się do nowego kompletu żołnierzyków oraz do nowego operatora. 
Właściwie 
do dwóch nowych, ponieważ Rose, zamienniczka Arly, nie miała żadnego 
doświadczenia, nie 
licząc katastrofy z zeszłego miesiąca.
Nowy operator nie był nowicjuszem. Z jakiegoś powodu zdecydowano się rozwiązać 
pluton I oraz wykorzystać go do uzupełnień. Dlatego też wszyscy trochę znaliśmy 
już tego 
człowieka, niejakiego Parka, poprzez rozproszone połączenie na szczeblu plutonu 
najpierw 
poprzez Richarda, a następnie Ralpha.
Niezbyt lubiłem Parka. Pluton I był oddziałem pościgowo–bojowym. Park zabił 
więcej 
ludzi niż my wszyscy razem wzięci i w dodatku sprawiało mu tu przyjemność. 
Kolekcjonował kryształy ze swoich akcji i oglądał je po służbie.
Trenowaliśmy z nowymi żołnierzykami w cyklach trzygodzinnych z jedną godziną 
przerwy. Niszczyliśmy makietę miasteczka o nazwie Pedropolis, zbudowanego 
specjalnie w 
tym celu w bazie Portobello.
Kiedy znalazłem chwilę czasu, połączyłem się z Carolyn – koordynatorką grupy. 
Zapytałem co jest grane i dlaczego przydzielono mi takiego gościa jak Park. Nie 
pasował do 
grupy.
Gwałtowna i niecenzuralna odpowiedź Carolyn świadczyła o gniewie i zakłopotaniu. 
Rozkaz rozwiązania plutonu I przyszedł z samej góry i wszędzie wywołał poważne 
problemy 
organizacyjne. Operatorzy z tego plutonu byli wyjątkowo niezdyscyplinowaną 
bandą. Nawet 
sami ze sobą nie potrafili się dogadać.
Zdaniem Carolyn zrobiono to celowo. O ile wiedziała, coś takiego jeszcze nigdy 
się nie 
wydarzyło. Jedyny znany jej przypadek rozwiązania plutonu był spowodowany 
jednoczesną 
śmiercią czterech operatorów, w wyniku czego pozostałych sześciu nie potrafiło 
dalej ze sobą 
pracować. Podczas gdy pluton I należał do najskuteczniejszych oddziałów 
operacyjnych. 
Rozwiązywanie go wydawało się zupełnie bezsensownym posunięciem.
Powiedziała mi, że miałem szczęście, dostając Parka. Odpowiadał za łączność „w 
poziomie”, a zatem przez ostanie trzy lata miał bezpośredni kontakt z 
operatorami spoza 
swojego plutonu. Jego kolesie, z wyjątkiem dowódcy plutonu, byli zdani wyłącznie 
na siebie i 
tworzyli niezwykle malowniczą bandę. Scoville był przy nich grzecznym 
chłopczykiem.
Park lubił zabijać nie tylko ludzi. Podczas ćwiczeń zdarzało mu się od czasu do 
czasu 
ustrzelić swoim laserem jakiegoś przelatującego ptaszka, co nie było łatwe. 
Samantha i Rose 
zaprotestowały, kiedy załatwił jakiegoś bezpańskiego psa, na co on z 
sardonicznym 
uśmiechem stwierdził, że kundel wszedł na nasz teren i mógł przenosić aparaturę 
szpiegowską albo materiał wybuchowy. Kiedy jednak byliśmy podłączeni, 
wiedzieliśmy co 
czuł, namierzając cel – zwyczajną obsceniczną uciechę. Włączył maksymalne 
powiększenie, 
żeby popatrzeć na rozrywanego pociskiem psa.
Przez ostatnie trzy dni na zmianę pełniliśmy służbę wartowniczą i ćwiczyliśmy. 
Wciąż 
prześladowała mnie wizja Parka używającego dzieci jako tarcz strzeleckich. 
Dzieciaki często 
z bezpiecznej odległości obserwują żołnierzyków i z pewnością niektóre z nich 
składają 
później raport tatusiowi, a ten z kolei składa raport w Kostaryce. Lecz 
większość z nich to po 
prostu zwyczajne dzieciaki zafascynowane techniką. Samą wojną. Ja pewnie też 
przeszedłem 
przez takie stadium. Z pierwszych trzynastu lat mojego życia nie pozostały mi 
prawie żadne 
wspomnienia – uboczny skutek podłączenia, występujący u jednej trzeciej 
operatorów. Po co 
komu wspomnienia z dzieciństwa, kiedy teraźniejszość to taki niezły ubaw?
Zeszłej nocy każdy z nas otrzymał więcej niż satysfakcjonującą dawkę mocnych 
wrażeń. 
Trzy rakiety nadleciały równocześnie – dwie znad morza i jedna, pozoracyjna, tuż 
nad 
czubkami drzew, wystrzelona z balkonu wieżowca na obrzeżach miasta.
Te dwie, które leciały znad morza, znalazły się w naszym sektorze. Oczywiście 
bazę 
chroniły przed takimi atakami automatyczne urządzenia obrony przeciwrakietowej, 
a my 
stanowiliśmy dodatkowe zabezpieczenie.
Gdy tylko usłyszeliśmy eksplozję rakiety zestrzelonej po drugiej stronie obozu, 
powstrzymaliśmy naturalny odruch nakazujący spojrzeć w tamtym kierunku i 
odwróciliśmy 
się w przeciwną stronę. W następnej chwili pojawiły się te dwie rakiety, 
osłonięte, ale 
doskonale widoczne w podczerwieni. Baterie obrony przeciwlotniczej postawiły 
przed nimi 
ścianę zapory ogniowej, a zanim na nią wpadły, już mieliśmy je na celownikach 
broni 
ciężkiego kalibru. Dwie karmazynowe kule ognia jeszcze paliły się na nocnym 
niebie, kiedy 
para lotników z rykiem śmignęła nad morzem na poszukiwanie wyrzutni.
Nasz czas reakcji był dość szybki, ale nie rekordowy. Park oczywiście wystrzelił 
pierwszy – 0,02 sekundy przed Claude’em, co sprawiło mu nie lada satysfakcję. 
Wszyscy nasi 
ludzie tkwili w fotelach rozgrzewki, gdyż był to ostatni dzień naszej zmiany, a 
ich pierwszy. 
Poprzez mojego zmiennika dotarło do mnie pytanie zaskoczonego zmiennika Parka:
Czy z tym facetem jest coś nie tak?
Po prostu jest dobrym żołnierzem – odparłem i wiedziałem, że moja odpowiedź jest 
całkiem jasna.
Rozstawiłem pięciu żołnierzyków wokół obozu i zabrałem pięciu innych na plażę, 
aby 
strzegły resztek pocisków. Żadnych niespodzianek. Tajwańskie RPB–4. Oczywiście 
zostanie 
wysłana nota protestacyjna, a w odpowiedzi padną słowa ubolewania z powodu 
oczywistego 
aktu kradzieży.
Jednak te rakiety miały tylko odwrócić naszą uwagę.
Czas prawdziwego ataku został zaplanowany doskonale. Nastąpił niecałą godzinę 
przed 
końcem zmiany.
Na tyle na ile udało się odtworzyć szczegóły, plan stanowił połączenie żmudnych 
przygotowań i desperacji. Dwaj rebelianci, którzy go przeprowadzili, od dawna 
pracowali w 
Portobello przy dostawach żywności. Wtoczyli się ze swoimi wózkami do holu 
sąsiadującego 
z szatnią, by rozstawić bufet, z którego większość z nas korzystała po 
skończeniu zmiany. 
Pod blatami wózków mieli przymocowane taśmą izolacyjną rozpylacze. Był jeszcze 
trzeci 
osobnik, chociaż nigdy go nie schwytano, który przeciął linię, dzięki której 
centrum 
otrzymywało obraz holu i szatni.
W ten sposób zyskali około trzydziestu sekund, podczas których początkowo sądzi 
się, że 
to pewnie znowu ktoś zahaczył o kabel. W tym czasie wyciągnęli broń i przeszli 
przez nie 
zabezpieczone drzwi łączące hol z szatnią, a dalej do sali operacyjnej. Weszli 
do środka i 
otworzyli ogień.
Taśmy pokazują, że po otwarciu drzwi żyli 2,02 sekundy, w którym to czasie 
oddali 
siedemdziesiąt osiem strzałów z karabinów kaliber .20. Żaden z nas nie odniósł 
ran, gdyż 
zniszczenie klatek wymagałoby pocisków przeciwpancernych albo i czegoś więcej. 
Jednak 
zabili dziesięciu przygotowujących się operatorów i dwóch techników, którzy 
znajdowali się 
za teoretycznie kuloodpornymi szybami. Trep, drzemiący przy nas w swoim 
pancernym 
kombinezonie, słysząc hałas przebudził się i usmażył ich. Właściwie mieliśmy 
szczęście, 
gdyż, jak się okazało, trafiono go cztery razy. Nie odniósł ran, ale gdyby 
trafili w laser, 
musiałby zwlec się na dół i walczyć wręcz. Mogłoby to dać napastnikom czas na 
zniszczenie 
osłon. Każdy z nich miał na sobie po pięć ładunków wybuchowych, umocowanych 
taśmą do 
ciała.
Ich broń była produktem Aliantów: automatyczne karabiny załadowane amunicją 
uranową.
Machina propagandowa postara się ukazać samobójczy aspekt sprawy: oto kolejni 
psychopaci za nic mający życie ludzkie. Jak gdyby po prostu nagle dostali ataku 
szału i w 
związku z tym załatwili dwanaścioro młodych mężczyzn i kobiet. Prawda była 
przerażająca. 
Nie chodziło jedynie o skuteczność infiltracji i przeprowadzonego ataku, lecz o 
odwagę i 
poświęcenie o jakich świadczyły.
Tych dwóch ludzi nie zatrudniliśmy ot tak, prosto z ulicy. Wnikliwie analizowano 
przeszłość każdego kandydata do pracy w bazie, sprawdzając jego przydatność za 
pomocą 
testów psychologicznych. Ile jeszcze takich bomb z opóźnionym zapłonem chodziło 
ulicami 
Portobello?
Candi i ja mieliśmy na swój sposób szczęście, gdyż nasi zmiennicy zginęli w 
mgnieniu 
oka. Wu nawet nie zdążył się odwrócić. Usłyszał trzask otwieranych drzwi i 
pocisk z 
karabinu oderwał mu szczyt czaszki. Partnerka Candi, Maria, zginęła w ten sam 
sposób. Z 
innymi było niewiele lepiej. Zmienniczka Rose zdążyła wstać i wykonać półobrót, 
po czym 
dostała w klatkę piersiową i brzuch. Żyła jeszcze dość długo, by utopić się we 
własnej krwi. 
Zmiennik Claude’a odwrócił się twarzą do wroga i w nagrodę dostał postrzał w 
krocze. Żył 
jeszcze przez dwie długie sekundy, zgięty z bólu, zanim drugi pocisk wyrwał mu 
kręgosłup i 
nerki.
Połączenie było luźne, ale jednak wyczuwalne, zwłaszcza dla tych, których 
zmiennicy 
ginęli w bólu. Automatycznie podano nam środki uspokajające, a potem zawieziono 
nas w 
klatkach na oddział wstrząsowy. Zdążyłem jeszcze dojrzeć zniszczenia i białe 
maszyny 
usiłujące przywrócić do życia tych, których mózgi zostały nienaruszone. Na drugi 
dzień 
dowiedzieliśmy się, że żadna z prób nie zakończyła się sukcesem. Ciała były zbyt 
poszarpane.
Tak więc nie objęliśmy następnej zmiany. Nasze żołnierzyki stały na swych 
posterunkach, podczas gdy ludzie z piechoty, nagle zmuszeni objąć wartę, 
tłoczyli się wokół 
nich. Naturalną konsekwencją ataku na zmienników powinien być niezwłoczny atak 
na samą 
bazę, zanim zostanie przysłany następny pluton żołnierzyków. I może tak by się 
właśnie stało, 
gdyby jedna lub dwie rakiety dosięgły celu. Lecz tym razem wokół panowała cisza, 
a w 
niespełna godzinę przerzucili ze Strefy pluton F.
Wypuścili nas ze wstrząsowego po paru godzinach i przede wszystkim zakazali 
opowiadać komukolwiek o tym, co zaszło. Oczywiście Ngumi nie mieli zamiaru 
przestrzegać 
tego polecenia.
 
AUTOMATYCZNE KAMERY ZAPISAŁY AKCJĘ i jedna z kopii wpadła w ręce 
Ngumich. Stała się doskonałym narzędziem propagandowym w świecie, gdzie śmierć 
lub 
gwałt nikogo nie szokowały. Dla obiektywu kamery dziesięciu towarzyszy Juliana 
nie było 
młodymi mężczyznami i kobietami, bezbronnymi pod gradem ołowianych pocisków. 
Byli 
natomiast symbolem zwycięstwa, triumfalnym dowodem słabości Aliantów w obliczu 
całkowitego oddania Ngumich.
Alianci nazwali to paranoicznym atakiem kamikadze dokonanym przez dwóch 
fanatyków 
zabijania i oznajmili, że podobna sytuacja już nigdy się nie powtórzy. Jednak 
nie nagłośnili 
faktu, że tydzień później cały miejscowy personel Portobello został zwolniony i 
zastąpiony 
amerykańskimi poborowymi.
Miało to niedobry wpływ na gospodarkę samego Portobello, jako że baza była 
największym źródłem dochodu tamtejszych mieszkańców. Panama cieszyła się 
„klauzulą 
najwyższego uprzywilejowania”, lecz nie była pełnoprawnym członkiem Sojuszu, 
więc 
chociaż teoretycznie posiadała ograniczony dostęp do nanofaktur, w granicach 
kraju nie było 
ani jednej takiej maszyny.
W podobnej niestabilnej sytuacji znajdowało się prawie dwa tuziny małych krajów. 
Dwie 
nanofaktury w Houston były zarezerwowane dla Panamy. O ich zastosowaniu 
decydował 
Panamski Komitet do spraw Importu i Eksportu. Houston dostarczało im „księgę 
życzeń” – 
specyfikację czasu produkcji poszczególnych towarów oraz surowców, jakich miała 
dostarczyć Strefa Kanału. Samo mogło dostarczyć jedynie powietrze, wodę i brud. 
Jeśli coś 
wymagało uncji platyny albo odrobiny dysprozu, zadaniem Panamy było zdobyć to. 
Nieważne gdzie i jak.
Maszyna miała swoje ograniczenia. Można było dać jej wiadro węgla i w zamian 
otrzymać doskonałą replikę Diamentu Nadziei, z której byłby szykowny przycisk do 
papieru. 
Oczywiście, jeśli chciało się mieć złotą koronę należało dostarczyć nieco złota. 
Do zrobienia 
bomby atomowej potrzebne było kilka kilogramów plutonu. Jednakże ładunki 
rozszczepialne 
nie figurowały w „księdze życzeń”. Tak samo jak żołnierzyki czy inne wytwory 
zaawansowanej techniki wojskowej. Samoloty oraz czołgi były w porządku i bardzo 
często 
pojawiały się na listach zamówień.
Oto jak rzeczy stały: dzień po opuszczeniu Portobello przez miejscowych 
pracowników, 
Panamski Zarząd do spraw Importu i Eksportu przedstawił Sojuszowi szczegółowy 
raport o 
spadku dochodów. (Nie ulegało wątpliwości, iż ktoś przewidział taką 
ewentualność.) Po paru 
dniach przepychanek zgodzono się ostatecznie na zwiększenie limitu godzin 
korzystania z 
nanofaktur z czterdziestu ośmiu do pięćdziesięciu czterech roboczogodzin, z 
jednoczesnym 
jednorazowym kredytem wartości pół miliarda dolarów w rzadkich minerałach. Zatem 
gdyby 
premier zażyczył sobie rolls–royce’a ze złotym podwoziem, to mógł go mieć. 
Jednak nie 
byłby on kuloodporny.
Oficjalnie Sojusz nie dbał o rodzaj zamówień, z jakimi zwracały się państwa–
klienci. W 
Panamie przynajmniej istniały pozory demokracji, gdyż Zarząd do spraw Importu i 
Exportu 
miał wśród swoich członków doradców, tak zwanych compradores, wybieranych po 
jednym z 
każdej prowincji i okręgu. Tak więc czasem dochodziło do dobrze nagłośnionego 
importu 
mającego usatysfakcjonować wyłącznie najbiedniejszych.
Podobnie jak w Stanach Zjednoczonych, teoretycznie była to na pół socjalistyczna 
gospodarka oparta na elektronicznym pieniądzu. Rząd troszczył się o zaspokojenie 
podstawowych potrzeb, podczas gdy ludność zarabiała na artykuły luksusowe, 
płacąc za nie 
kartami płatniczymi lub gotówką.
Jednak w Stanach Zjednoczonych do luksusów zaliczały się jedynie rozrywka i 
potrzeby 
duchowe. W Strefie Kanału należały do nich medycyna i mięso, które o wiele 
częściej 
kupowano za gotówkę, niż płacąc plastikowymi kartami.
Taka sytuacja i polityka północy budziła ogromne niezadowolenie, co wywoływało 
paradoksalny efekt wspólny dla większości państw–klientów: z powodu takich 
incydentów 
jak masakra w Portobello Panama z pewnością jeszcze przez długi czas nie 
dostanie własnych 
nanofaktur, a jednocześnie bezpośrednim źródłem niezadowolenia, które 
doprowadziło do 
masakry, był brak tego magicznego pudełka.
 
PRZEZ PIERWSZY TYDZIEŃ PO MASAKRZE nie dawali nam spokoju. Ogromne 
zainteresowanie opinii publicznej, będące siłą napędową „zadymiarskiej manii” i 
zwykle 
skupiające się na bardziej interesujących plutonach, teraz skoncentrowało się 
głównie na nas. 
Środki przekazu również nie zostawały w tyle. W kulturze opartej na 
wiadomościach było to 
wydarzenie roku. Bazy takie jak Portobello były atakowane bez przerwy, lecz po 
raz pierwszy 
zostało pogwałcone sanktuarium operatorów. Władze, a za nimi również media, 
kładły 
szczególny nacisk na fakt, że zabici operatorzy nie byli podłączeni do maszyn.
Wypytywano nawet niektórych z moich studentów, by wybadać, jak to znoszę, na co 
ci 
natychmiast stanęli w mojej obronie, mówiąc, że na zajęciach wszystko jest po 
staremu. Co 
oczywiście dowodziło, jaki był ze mnie wyprany z uczuć gość, lub jaki twardy lub 
psychicznie okaleczony – w zależności od reportera.
Właściwie wszystko to mogłoby być po trosze prawdą, a może po prostu sala 
ćwiczeń z 
fizyki molekularnej nie jest najlepszym miejscem do omawiania ludzkich uczuć.
Kiedy spróbowali wnieść kamerę na moje zajęcia zawołałem trepa i kazałem mu ich 
wyrzucić. Po raz pierwszy w mojej akademickiej karierze stopień sierżanta okazał 
się bardziej 
przydatny od dyplomu.
Dzięki temu mogłem po zakończeniu zajęć polecić dwom trepom, żeby trzymali 
reporterów z dala ode mnie. Jednak przez cały tydzień wciąż śledziła mnie co 
najmniej jedna 
kamera, co uniemożliwiało mi kontakt z Amelią. Mogła oczywiście wejść do 
budynku, gdzie 
mieszkałem i udawać, że przyszła odwiedzić kogoś innego, jednak ryzyko, że ktoś 
powiąże 
fakty lub przypadkowo zobaczy ją wchodzącą do mego mieszkania, było zbyt duże. W 
Teksasie nadal żyli ludzie, którzy nie byliby zadowoleni z tego, że biała 
kobieta wzięła sobie 
czarnoskórego kochanka, w dodatku o piętnaście lat młodszego. Nawet na 
uniwersytecie 
mogłyby znaleźć się takie osoby.
Do piątku zainteresowanie sprawą zaczęło opadać, mimo to Amelia i ja 
przychodziliśmy 
do klubu osobno. Zabierałem również trepa, który trzymał straż na zewnątrz. Raz 
niespostrzeżenie udało nam się objąć w toalecie. Przez resztę czasu udawałem, że 
jestem 
głównie zainteresowany rozmowami z Martym i Franklinem.
Marty potwierdził moje przypuszczenia.
– Autopsja wykazała, że połączenie z twoim zmiennikiem zostało przerwane przez 
strzał, 
który go zabił. Zatem nie ma powodu, żebyś miał się czuć inaczej niż zwykle po 
rozłączeniu.
– W pierwszej chwili nie zdawałem sobie sprawy, że zginął – powiedziałem, nie po 
raz 
pierwszy. – Odbierałem tak silny i chaotyczny przekaz od reszty plutonu. Od 
tych, których 
zmiennicy byli ranni, ale wciąż żywi.
– To nie było tak stresujące, jak połączenie z kimś, kto już jest martwy – 
powiedział 
Franklin. – Większość z was przez to przeszła.
– Sam nie wiem. Jeśli ktoś umiera w klatce, to zwykle na atak serca lub zawał. 
Nie 
rozpruwa cię grad ołowiu. Luźne połączenie oddaje ci jakieś dziesięć procent 
odczuć, ale to i 
tak cholernie dotkliwy ból. Kiedy umarła Carolyn... – Musiałem odchrząknąć. – 
Poczułem 
tylko nagły ból głowy i już jej nie było. Tak jakbym się odłączył.
– Przykro mi – rzekł Franklin i napełnił nasze kieliszki. Trunek był podrobionym 
Lafite 
Rothschild rocznik ‘28, uznawanym dotychczas za wino stulecia.
– Dzięki. Minęło już tyle czasu. – Piłem małymi łykami. Wino było dobre, choć 
zapewne 
nie potrafiłem w pełni docenić jego smaku. – Najgorsze... naprawdę najgorsze 
było to, iż 
nawet nie dotarło do mnie, że ona umarła. Nikt w plutonie się nie zorientował. 
Po prostu 
staliśmy na wzgórzu, czekając aż nas zabiorą. Myślałem, że to awaria łącz.
– Na szczeblu kompanii wiedzieli – rzekł Marty.
– Jasne. Tylko nie chcieli nam powiedzieć, żeby nie ryzykować jakichś 
komplikacji. 
Kiedy wróciliśmy, jej klatka była pusta. Odszukałem lekarkę. Powiedziała mi, że 
zeskanowała mózg i że nie ma czego ratować. Już ją zabrali na sekcję. Marty, 
opowiadałem ci 
to już kilka razy. Wybacz.
Marty ze współczuciem potrząsnął głową.
– Tego nie da się zapomnieć. Nie uciekniesz przed tym.
– Powinni was zbudzić wszystkich naraz, kiedy dotarliście na miejsce – dodał 
Franklin. – 
Potrafią przejąć sztywnych żołnierzyków równie łatwo jak i żywych. Przynajmniej 
wiedzielibyście, co jest grane. Zanim ją zabrali.
– Sam nie wiem.
Mgliście pamiętałem całe to wydarzenia. Oczywiście wiedzieli, że kochaliśmy się, 
więc 
zanim mnie zbudzili byłem już na środkach uspokajających. Okazana mi troska w 
dużym 
stopniu polegała na terapii lekami i rozmowach, a wkrótce przestałem zażywać 
leki i miejsce 
Carolyn zajęła Amelia. Na swój sposób.
Poczułem nagły przypływ frustracji i tęsknoty, częściowo z powodu Amelii i tego 
głupiego tygodnia odizolowania, a częściowo z powodu przeszłości. Nigdy nie 
będzie drugiej 
Carolyn i nie tylko dlatego, że nie żyła. Tamta część mnie także umarła.
Rozmowa przeszła na bezpieczniejsze tematy. Konkretnie na film, który nie 
podobał się 
nikomu z nas, oprócz Franklina. Udawałem zainteresowanie dyskusją. W 
międzyczasie wciąż 
rozmyślałem o samobójstwie.
Takie myśli nigdy mnie nie nawiedzają, kiedy jestem podłączony. Może armia wie o 
nich 
i w jakiś sposób potrafi je opanować. Wiem, że sam to robię. Nawet Candi 
dostrzegła tylko 
nikły ich ślad.
Jednak nie zdołam utrzymać tego stanu rzeczy przez kolejne pięć lat zabijania i 
umierania. A wojna na pewno się nie skończy.
Kiedy o tym myślę nawet nie jest mi smutno. To nie będzie porażka, lecz ucieczka 
i 
pytanie brzmi nie „czy” tylko „kiedy i jak”.
Myślę, że kiedy stracę Amelię, zostanie wyłącznie „kiedy”. Jedyną odpowiedzią na 
pytanie „jak”, jest ta, iż stanie się to w trakcie połączenia. Może zabiorę ze 
sobą paru 
generałów. Na razie nie będę się fatygował i układał planów. Wiem jednak, gdzie 
w 
Portobelio zamieszkują generałowie. Budynek 31. Po tylu latach praktyki 
podłączenie się do 
żołnierzyków pilnujących obiektu to dla mnie żaden problem. Są sposoby na to, by 
odwrócić 
ich uwagę na kilka sekund. Spróbuję nie zabić po drodze żadnego trepa.
– Hej, Julianie. Pobudka!
To był Reza siedzący przy stoliku obok.
– Przepraszam. Zamyśliłem się.
– No to wróć do nas i pomyśl. Mamy pytanie z zakresu fizyki, na które Blaze nie 
potrafi 
odpowiedzieć.
Wziąłem swojego drinka i podszedłem do nich.
– Zatem nie chodzi o cząsteczki.
– Nie. To coś znacznie łatwiejszego. Dlaczego woda wypływająca z wanny na 
półkuli 
północnej płynie w jedną stronę, a na półkuli południowej w drugą?
Spojrzałem na Amelię – poważnie kiwnęła głową. Znała odpowiedź i Reza 
prawdopodobnie też. Chcieli zaoszczędzić mi wojennych rozmów.
– To proste. Cząsteczki wody są namagnesowane. Zawsze wskazują na północ lub 
południe.
– Co za bzdura – stwierdziła Belda. – Nawet ja wiedziałbym, gdyby były 
namagnesowane.
– Prawdą jest, że to historyjka dla starych bab. Wybacz sformułowanie.
– Ja jestem stara – odparła.
– Woda spływa w jedną stronę lub drugą w zależności od rozmiaru i kształtu 
wanny, oraz 
cech powierzchni występujących w pobliżu odpływu. Ludzie podążają przez życie, 
wierząc w 
tę bajkę o półkulach, a nie zdają sobie sprawy z tego, że niektóre umywalki w 
ich domach 
skierowane są w złą stronę.
– Muszę iść do domu i sprawdzić to – oznajmiła Belda. Opróżniła swój kieliszek i 
powoli 
wstała z fotela. – Bądźcie grzeczne, dzieci.
Poszła pożegnać się z resztą. Reza uśmiechnął się do jej pleców.
– Myślała, że czujesz się tu osamotniony.
– Smutny – dodała Amelia. – Ja też tak pomyślałam. Miałeś takie okropne 
przejścia, a my 
tutaj znowu wyciągamy je na wierzch.
– To coś, czego nie uwzględnili w programie szkolenia. Może częściowo. 
Podłączają cię 
do zapisu chwili, w której ludzie konali, początkowo luźno, następnie coraz 
silniej.
– Niektóre świry robią to dla zabawy – wtrącił Reza.
– Taak. Dlaczego więc mnie nie zastąpią?
– Widziałam takie ogłoszenie – wzdrygnęła się Amelia. – Połączenie z ludźmi 
ginącymi 
w wypadkach samochodowych. Egzekucje.
– Te spod lady są gorsze. – Ralph wypróbował kilka, a ja za jego pośrednictwem. 
– Nasi 
zmiennicy, którzy zginęli... ich zapisy zapewne są już na rynku.
– Czy rząd nie może...
– Ha, rząd to uwielbia – wtrącił Reza. – Prawdopodobnie mają specjalną komisję 
rekrutacyjną troszczącą się o to, żeby w sklepach nie zabrakło lewych nagrań.
– Sam nie wiem – odparłem. – Armia niechętnie przyjmuje tych, którzy już mają 
łącze.
– Ralph miał – przypomniała Amelia.
– On miał inne zalety. Wojsko chciałoby, żebyś uważała podłączenie za coś 
całkowicie 
związanego z armią.
– To naprawdę interesujące – zauważył Reza. – Ktoś umiera, a ty czujesz jego 
cierpienie? 
Wolałbym raczej...
– Nie rozumiesz, Rez. Ktoś umiera, a ty czujesz się jakby lepszy. Dzielisz to 
przeżycie i... 
– Nagle wspomnienie Carolyn powróciło ze wstrząsającą siłą. – No cóż, w wyniku 
tego 
śmierć wydaje ci się mniej straszna. Któregoś dnia to kupisz. Duża rzecz.
– I żyje się dalej? Chciałem powiedzieć, czy oni żyją dalej? W tobie?
– Jedni tak, inni nie. Spotka się ludzi, których nie chciałoby się nosić w swej 
głowie. 
Tacy umierają w dniu, w którym giną.
– Ale Carolyn pozostanie w tobie na zawsze – powiedziała Amelia.
Odrobinę za długo zwlekałem z odpowiedzią.
– Oczywiście. A kiedy umrę, podłączeni do mnie ludzie także będą ją pamiętać i 
przekażą 
innym.
– Wolałabym, żebyś tak nie mówił – odrzekła Amelia. Rez, który od lat wiedział, 
że 
jesteśmy razem przytaknął. – To przypomina wrzód, który nieustannie jątrzysz. 
Jakbyś wciąż 
gotował się na śmierć.
O mało nie wybuchnąłem. Dosłownie policzyłem do dziesięciu. Reza otworzył usta, 
ale 
nie dopuściłem go do głosu.
– Czy wolałabyś żebym po prostu przyglądał się umierającym ludziom, czuł jak 
umierają, 
po czym wracał do domu i pytał: „Co dziś na obiad?” – Opuściłem głos do szeptu. 
– Co byś o 
mnie myślała, gdyby mnie to nie bolało?
– Przykro mi.
– Niepotrzebnie. Mnie jest przykro, że straciłaś dziecko, ale pogodziłaś się z 
tym. My 
przechodzimy przez to wszystko i w mniejszym lub większym stopniu przyswajamy to 
sobie, 
i stajemy się tacy jakimi jesteśmy.
– Julianie – powiedział ostrzegawczym tonem Reza – może powinniśmy odłożyć tę 
rozmowę na później.
– Doskonały pomysł – przytaknęła Amelia, wstając. – I tak muszę iść do domu.
Dała znak robotowi, który ruszył po jej płaszcz i torbę.
– Weźmiemy jedną taksówkę? – zapytałem.
– Niekoniecznie – odparła obojętnie. – Koniec miesiąca. Mogła zapłacić za 
przejazd nie 
wykorzystanymi punktami rozrywkowymi.
Innym punkty już się skończyły, więc kupiłem mnóstwo wina, piwa oraz szampana i 
wypiłem więcej, niż powinienem. Tak samo Reza: jego samochód nie pozwolił mu 
prowadzić. Pojechał ze mną i z moimi dwoma trepami.
Kazałem im wysadzić się przy bramie miasteczka akademickiego, po czym pieszo 
poszedłem do Amelii dwa kilometry w zimnej mżawce. Ani śladu dziennikarzy.
Wszystkie światła były zgaszone. Na zegarku dochodziła druga. Wszedłem od tyłu i 
poniewczasie przyszło mi do głowy, że może powinienem zadzwonić do drzwi. A 
jeśli nie 
była sama?
Zapaliłem światło w kuchni i z lodówki wyciągnąłem ser oraz sok z winogron. 
Usłyszała 
moje krzątanie i przyszła, przecierając oczy.
– Żadnych reporterów? – zapytałem.
– Wszyscy siedzą pod moim łóżkiem.
Stanęła za mną i położyła ręce na moich ramionach.
– Dostarczymy im jakiś temat?
Obróciłem się na krześle i wtuliłem twarz między jej piersi. Jej skóra miała 
ciepły zapach 
snu.
– Przepraszam za to, co powiedziałem wcześniej.
– Przeszedłeś przez zbyt wiele. Chodź.
Pozwoliłem zaprowadzić się do sypialni, gdzie rozebrała mnie jak dziecko. Wciąż 
jeszcze 
byłem lekko pijany, ale ona ma sposoby, żeby temu zaradzić. Głównie 
cierpliwością, ale nie 
tylko.
Spałem jak zabity i zbudziłem się w pustym domu. Na kuchence zostawiła mi 
kartkę. 
Dowiedziałem się z niej, że ma zaplanowane zajęcia o ósmej czterdzieści pięć i 
spotka się ze 
mną na zebraniu w porze lunchu. Było po dziesiątej.
Sobotnie zebranie; nauka nigdy nie śpi. Znalazłem jakieś czyste ubranie w w 
szufladzie 
„mojej” szufladzie i poszedłem wziąć szybki prysznic.
 
DZIEŃ PRZED POWROTEM DO PORTOBELLO miałem spotkanie z Zarządem 
Przydziałów Luksusowych w Dallas – ludźmi zajmującymi się specjalnymi 
zamówieniami 
dla nanofaktur. Pojechałem jednoszynową kolejką i dzięki temu mogłem rzucić 
okiem na 
przesuwającą się za oknem panoramę Fort Worth, którego nigdy wcześniej nie 
widziałem.
Do Dallas miałem trzydzieści minut jazdy, a potem jeszcze godzinę zatłoczonymi 
ulicami, by wreszcie znaleźć się w ZPL, zajmującym spory teren poza granicami 
miasta. 
Zarząd był właścicielem szesnastu nanofaktur oraz setek cystern i pojemników z 
surowcami, 
a także przeróżnymi nanododatkami scalającymi je na miliony sposobów. Nie miałem 
czasu, 
żeby pospacerować po okolicy, lecz rok wcześniej, razem z Rezą i jego 
przyjacielem, byliśmy 
tu wraz z przewodnikiem. Nagle wpadłem na pomysł, żeby kupić Amelii coś 
specjalnego. Nie 
obchodziliśmy co prawda urodzin ani świąt, ale w następnym tygodniu przypadała 
druga 
rocznica naszego pierwszego razu. (Nie prowadzę pamiętnika. Po prostu następnego 
dnia 
oboje nie dokonaliśmy wpisów w naszych dziennikach laboratoryjnych.)
Opiniodawcą mojej prośby był pięćdziesięcioletnim mężczyzną o skwaszonym wyrazie 
twarzy. Przeczytał wniosek z obojętną i ponurą miną.
– Pan nie chce tej biżuterii dla siebie. To dla jakiejś kobiety? Kochanki?
– Tak, oczywiście.
– A więc będzie mi pan musiał podać jej nazwisko.
Zawahałem się.
– Właściwie to ona nie jest moją...
– Mnie nie interesują stosunki między wami. Po prostu chcę wiedzieć, kto 
ostatecznie 
będzie w posiadaniu przedmiotu. Jeśli pański wniosek zaaprobuję.
– Amelia Blaze Harding – powiedziałem. – Moja współpracowniczka.
Zapisał dane.
– Ona także mieszka na terenie uniwersytetu?
– Zgadza się.
– Pod tym samym adresem, co pan?
– Nie. Nie jestem pewien co do jej adresu.
– No cóż, sprawdzimy. – Zrobił minę kogoś, kto właśnie wyssał cytrynę, po czym 
próbował się uśmiechnąć. – Nie widzę żadnego powodu, by panu odmówić.
Drukarka na jego biurku zasyczała i wypluła z siebie kartkę papieru.
– To będzie pięćdziesiąt trzy kredyty towarowe – rzekł urzędnik. – Jeśli 
podpisze pan 
tutaj, za pół godziny będzie pan mógł odebrać towar w sekcji szóstej.
Podpisałem. Można było uznać, że oddałem przeszło miesięczny przydział kredytów 
za 
garść zmodyfikowanego piasku. Albo inaczej: wymieniłem pięćdziesiąt trzy 
bezwartościowe 
żetony na coś, co zaledwie pół wieku temu byłoby dosłownie bezcenne.
Poszedłem wzdłuż wiodącej w kierunku numerów od 1 do 8 czerwonej, rozdzielającej 
się 
linii. Wybrałem odnogę biegnącą do sekcji od 5 do 8. Szeregi pomieszczeń 
skrywających 
ludzi siedzących przy biurkach i powoli wykonujących pracę, którą maszyny 
zrobiłyby lepiej 
i szybciej. Tylko że maszyny nie potrzebowały dodatkowych kredytów na towary i 
rozrywkę.
Przez obrotowe drzwi wszedłem do przyjemnej rotundy zbudowanej wokół ogródka 
skalnego. Płynął tam mały srebrzysty strumyk, który zraszał swą wodą egzotyczne 
rośliny 
wyrastające ze żwiru rubinów, diamentów, szmaragdów i tuzinów innych 
błyszczących 
kamieni, których nawet nie umiałbym nazwać.
Zgłosiłem się przy konsoli sekcji 6, gdzie usłyszałem, że muszę poczekać jeszcze 
pół 
godziny. Na szczęście była tutaj kafejka z półkoliście rozmieszczonymi 
stolikami, 
zajmującymi połowę ogródka. Pokazałem swój wojskowy identyfikator i zamówiłem 
zimne 
piwo. Na stole, przy którym usiadłem, ktoś zostawił złożony egzemplarz 
meksykańskiej 
gazety „ˇSexo!”, więc przez pół godziny doskonaliłem swoje umiejętności 
językowe.
Kartka na stole objaśniała, że znajdujące się tu kamienie szlachetne zostały 
odrzucone ze 
względu na defekty estetyczne i produkcyjne. Niemniej jednak nie można ich było 
nabyć.
Konsola wywołała moje nazwisko. Podszedłem i wziąłem białą kopertę. Ostrożnie ją 
otworzyłem.
Było to dokładnie to, co zamówiłem, choć robiło większe wrażenie niż na zdjęciu. 
Złoty 
naszyjnik z ciemnozielonym kamieniem nocy wewnątrz otoczki z małych rubinów. 
Kamienie 
nocy istniały na rynku od niedawna. Ten przypominał onyksowe jajeczko, z jakby 
wtopionym 
wewnątrz zielonkawym światłem. Kiedy się go obracało, zieleń zmieniała kształt: 
z kwadratu 
w romb i z rombu w krzyż.
Będzie wyglądać dobrze na jej delikatnej skórze, czerwień i zieleń będące 
odbiciem jej 
włosów i oczu. Miałem nadzieję, że nie uzna tego za nazbyt dla niej egzotyczne.
Wracając pociągiem, pokazałem naszyjnik kobiecie, która siedziała obok. 
Powiedziała, że 
jest piękny, lecz chyba zbyt ciemny dla kobiety o czarnej skórze. Powiedziałem, 
że się nad 
tym zastanowię.
Zostawiłem go na kosmetyczce Amelii razem z notką przypominającą, że to już dwa 
lata. 
I wróciłem do Portobello.
 
JULIAN URODZIŁ SIĘ W MIEŚCIE UNIWERSYTECKIM i wyrastał wśród ludzi nie 
będących otwarcie rasistami. W miastach takich jak Detroit i Miami zdarzały się 
zamieszki na 
tle rasowym, jednak ludzie traktowali je jako problemy wielkich metropolii, 
odległe od ich 
wygodnej codzienności. Co było bliskie prawdy.
Jednak wojna z Ngumi zmieniła rasowe poglądy białej Ameryki, albo – jak 
twierdzili 
cynicy – pozwoliła otwarcie wyrażać prawdziwe uczucia. Czarnoskórzy stanowili 
najwyżej 
połowę żołnierzy w oddziałach wroga, lecz do tej połowy należeli ich przywódcy 
pokazywani 
w wiadomościach. I widać było, jak bardzo złaknieni są krwi białych.
Julian doskonale zdawał sobie sprawę z paradoksu, jakim był fakt, iż aktywnie 
uczestniczy w procesie nastawiania białych Amerykanów przeciw czarnym. Jednakże 
taki typ 
białego był nieobecny w jego życiu osobistym i codziennym. Tamta kobieta w 
pociągu 
dosłownie należała do innego świata. Ludzie na uniwersytecie byli w większości 
biali, ale nie 
zwracali uwagi na kolor skóry. Ci, z którymi się łączył, może początkowo byli 
rasistami, ale 
to im mijało. Nie możesz uważać czarnych za coś gorszego, jeśli przez dziesięć 
dni każdego 
miesiąca żyjesz wewnątrz czarnej skóry.
 
NASZE PIERWSZE ZADANIE MIAŁO wszelkie dane po temu, by je sknocić. Mieliśmy 
„doprowadzić na przesłuchanie” – czyli porwać – kobietę podejrzaną o to, że jest 
przywódczynią rebeliantów. Była merem w San Ignacio, miasteczku położonym wysoko 
pośród deszczowego lasu.
Mieścina była tak mała, że dwóch spośród nas zniszczyłoby ją w ciągu kilku 
minut. 
Okrążyliśmy ją lecącym cicho lotnikiem. Oglądaliśmy teren w podczerwieni, 
porównując go 
z mapami i zdjęciami wykonanymi z niskiej orbity. Miejsce nie było dobrze 
bronione. 
Zasadzki zastawione przy wjeździe i wylocie z miasta. Rzecz jasna, mogły tu 
gdzieś być 
zautomatyzowane stanowiska obrony, które nie zdradzają się wydzielanym ciepłem 
ciała. 
Jednak tutaj byli na to za biedni.
– Spróbujmy zrobić to po cichu – powiedziałem. – Zrzuć nas na tę plantację kawy. 
O, 
gdzieś tam. – W myślach wskazałem miejsce odległe mniej więcej dwa kilometry od 
miasta. 
– Candi i ja przedrzemy się przez plantację i podejdziemy do domu seniory Madero 
od tyłu. 
Zobaczymy, czy da się ją zgarnąć bez hałasu.
– Julianie, powinieneś wziąć jeszcze co najmniej dwóch – rzekł Claude. – Tam na 
pewno 
jest instalacja alarmowa i pułapki.
Zganiłem go bez słów, przekazując:
Przecież wiesz, że wziąłem to pod uwagę.
– Po prostu bądźcie gotowi na wypadek, gdyby coś zaczęło się dziać. Zaczynamy 
hałasować, wy w dziesiątkę wbiegacie na wzgórze w zwartym szyku i osłaniacie 
mnie z 
Candi. Kładziecie zasłonę dymną, a my walimy w dół doliny i dalej w kierunku 
wzniesienia.
Wyczułem, jak lotnik przekazuje informacje i po sekundzie potwierdza, że 
przejęcie 
może nastąpić.
– Teraz – powiedziałem i w dwunastu spadliśmy z zimnego nocnego nieba.
Zachowaliśmy dystans pięćdziesięciu metrów jeden od drugiego. Po minucie czarne 
spadochrony zaszeleściły i pożeglowaliśmy niewidzialni wprost na hektary niskich 
krzewów 
kawy, w których nawet ktoś o normalnym wzroście z trudem zdołałby się ukryć. 
Podjęliśmy 
wkalkulowane ryzyko. Gdybyśmy wylądowali bliżej miasta, narobilibyśmy za dużo 
hałasu.
Łatwo było utrafić między równe rzędy rosnących drzew. Zapadłem się po kolana w 
miękkiej, wilgotnej ziemi. Spadochrony odpięły się, po czym zwinęły w ciasne 
cylindry i w 
końcu stopiły w jednolite kostki cegieł. Prawdopodobnie dokonają żywota jako 
fragment 
muru lub płotu.
Pozostali weszli cicho między drzewka i ukryli się. W tym czasie Candi i ja 
wspinaliśmy 
się pod górę, klucząc bezszelestnie pomiędzy krzewami i omijając zarośla.
– Pies – powiedziała i zastygliśmy. Z miejsca, w którym stałem, trochę za nią, 
nie 
zdołałem go dostrzec, ale poprzez jej czujniki odbierałem zapach sierści i 
oddech, a potem 
kształt w podczerwieni. Zbudził się i usłyszałem początek warkotu, zakończony 
stuknięciem 
wystrzelonej strzałki usypiającej. Miałem nadzieję, że go nie zabije, gdyż 
zawierała dawkę 
przeznaczoną dla człowieka.
Dalej ujrzeliśmy starannie przystrzyżony trawnik, rosnący na tyłach posiadłości 
Madero. 
Kiedy skakaliśmy, w oknach domu nie paliło się światło.
Za zamkniętym oknem usłyszeliśmy dwa ściszone głosy. Rozmowa toczyła się zbyt 
szybko i ze zbyt silnym akcentem, abyśmy zdołali cokolwiek zrozumieć, lecz ton 
głosów nie 
pozostawiał żadnych wątpliwości – senora Madero i jakiś mężczyzna byli 
zaniepokojeni. 
Szeptali do siebie nerwowo.
Spodziewają się towarzystwa – pomyślała Candi.
Teraz – odpowiedziałem.
Cztery kroki wystarczyły, by znalazła się pod oknem, a ja przy tylnych drzwiach. 
Jedną 
ręką zbiła szybę, a drugą odpaliła dwie strzałki. Wyrwałem drzwi z zawiasów i 
wszedłem pod 
grad kul.
Dwóch ludzi z pistoletami maszynowymi. Uśpiłem obu i ruszyłem w stronę kuchni. 
Alarm zawył trzy razy zanim go odnalazłem i zerwałem ze ściany.
Dwóch, trzech ludzi zbiegających schodami.
Dym i środek wymiotny – pomyślałem do siebie i Candi, a następnie wrzuciłem dwa 
granaty do holu. Użycie tego drugiego było pewnym ryzykiem, jako że nasz cel 
stracił 
przytomność i nie mogliśmy dopuścić do tego, aby wdychał gaz i udusił się 
własnymi 
wymiocinami. A zresztą i tak musieliśmy działać szybko.
Dwoje ludzi leżało bezwładnie na kuchennym stole. Spostrzegłem skrzynkę z 
bezpiecznikami i strzaskałem ją. Pomieszczenie pogrążyło się w ciemnościach, 
lecz Candi i ja 
widzieliśmy jasnoczerwone kształty na tle purpurowej kuchni.
Uniosłem Madero oraz jej towarzysza i rozpoczęliśmy odwrót w kierunku holu. 
Wśród 
odgłosów kaszlu i wymiotowania usłyszałem szczęk ładowanej broni i trzask 
bezpiecznika. 
Przesłałem sygnał Candi, która wstawiła rękę przez okno i zwaliła połowę ściany. 
Dach 
zapadł się z jękiem, po czym runął w dół, a ja w tym czasie znalazłem się już na 
zewnątrz 
wraz z moimi gośćmi. Zostawiłem mężczyznę i uniosłem Madero niczym dziecko.
Zaczekajmy na pozostałych – przekazałem, zupełnie niepotrzebnie. Z oddali 
słychać było 
tubylców biegnących żwirową drogą w kierunku domu., jednakże nasi ludzie 
poruszali się 
szybciej.
Dziesięciu czarnych olbrzymów wyskoczyło z lasu za naszymi plecami.
Zasłona dymna tu, tu i tu – poleciłem w myślach. – Włączyć światła.
Biały dym otoczył nas półkolem, tworząc w połączeniu ze światłem lamp 
nieprzenikliwą, 
oślepiającą zaporę. Odwróciłem się tyłem, osłaniając Madero przed kulami i 
promieniami 
laserów.
Wszyscy rzucić ŚW i rozdzielić się.
Dwanaście kanistrów środka wymiotnego eksplodowało z cichym plaśnięciem, kiedy 
ja 
biegłem już przez las. Pociski burczały i świstały mi bezsilnie nad głową. 
Sprawdziłem puls i 
oddech kobiety. Zważywszy na okoliczności, były w normie. Zbadałem także miejsce 
na 
karku, gdzie utkwiła strzałka. Już zdążyła wypaść i krwawienie ustała.
Zostawiłaś wiadomość?
Tak, na stole. Teraz pewnie leży przywalona sufitem – przekazała Candi.
Mieliśmy bowiem legalne upoważnienie do porwania seniory Madero. Za ten świstek 
i 
jakieś sto pesos kupiłoby się filiżankę kawy, jeśli zostało kilka ziarenek, 
które nie poszły na 
eksport.
Po wydostaniu się z lasu mogłem biec szybciej. Było coś niezwykle ożywczego w 
przeskakiwaniu ponad rzędami niskich drzewek kawowych, choć jakimś zakamarkiem 
umysłu cały czas wiedziałem, że leżę nieruchomo o setki mil stąd, wewnątrz 
opancerzonej 
plastikowej skorupy. Słyszałem odgłosy pozostałych członków grupy biegnących tuż 
za mną, 
a gdy wdrapywałem się na wzgórze, w kierunku miejsca zbiórki, także cichy syk i 
warkot 
nadlatującego śmigłowca i lotników.
Kiedy odbierają tylko nas, robią to szybko: wyciągamy ramiona i chwytamy uchwyt 
podnośnika. Jednakże w przypadku transportu żywych ludzi helikopter musi 
wylądować, 
dlatego przydzielono mu dwóch lotników osłony.
Stanąłem na szczycie i nadałem sygnał, a z helikoptera nadszedł odzew. Reszta 
plutonu 
podbiegła dwójkami i trójkami. Przyszło mi do głowy, że powinienem wezwać dwa 
helikoptery i dokonać normalnego odbioru pozostałej jedenastki. Przebywanie na 
otwartej 
przestrzeni nawet przez krótki czas było niebezpieczne dla wszystkich. Warkot 
śmigłowca 
dodatkowo przyciągał uwagę.
Jakby w odpowiedzi na te rozmyślania, o pięćdziesiąt metrów na lewo ode mnie 
spadł 
pocisk moździerzowy. Pomarańczowy rozbłysk i głuche łupnięcie. Połączyłem się z 
lotnikiem 
na pokładzie helikoptera i wyczułem krótki spór, jaki toczył z dowództwem. Ktoś 
chciał, 
żebyśmy zostawili cel i wykonali planowy odwrót. Kiedy na horyzoncie pojawił się 
lotnik, 
spadł następny pocisk – jakieś dziesięć metrów za mną. Wtedy nadszedł zmieniony 
rozkaz: 
ustawić się w szyku do standardowego odbioru, a helikopter wykona go najwolniej 
jak to 
możliwe.
Stanęliśmy w szeregu z rękami uniesionymi do góry i miałem tylko sekundę do 
namysłu, 
czy powinienem trzymać Madero lekko, czy też mocno. Osobiście byłem za tym 
drugim, a 
większość pozostałych zgodziła się ze mną. Może się myliliśmy.
Podnośnik uniósł nas z przyspieszeniem 20 g. Dla żołnierzyka to żaden problem, 
lecz 
później okazało się, że kobieta ma złamane cztery żebra. Seniora Madero 
przebudziła się z 
wrzaskiem, kiedy dwa pociski eksplodowały na tyle blisko, żeby przedziurawić 
helikopter i 
uszkodzić Claude’a i Karen. Nie dostała odłamkiem, ale kiedy zobaczyła, że wisi 
kilkadziesiąt metrów nad ziemią i szybko unosi się w górę, zaczęła się szamotać, 
krzycząc i 
waląc mnie pięściami. Mogłem tylko chwycić ją mocniej, lecz obejmowałem ją 
ramieniem 
tuż poniżej piersi i obawiałem się, że ścisnę za silnie.
Nagle znieruchomiała, zemdlona lub martwa. Mając zajęte ręce, nie mogłem zbadać 
jej 
pulsu ani oddechu, zresztą i tak nic nie więcej mógłbym zrobić, najwyżej ją 
upuścić.
Po paru minutach wylądowaliśmy i stwierdziłem, że jeszcze oddycha. Zaniosłem ją 
do 
helikoptera, gdzie umieszczono ją na noszach przymocowanych klamrami do ściany. 
Dowództwo zapytało mnie, czy mamy jakieś kajdanki, co potraktowałem jako żart. 
Wyjaśniono mi, że ta kobieta naprawdę wierzy w sprawę. Jeśli zbudzi się na 
pokładzie 
wrogiego helikoptera wyskoczy, albo popełni samobójstwo w inny sposób.
Rebelianci opowiadają straszliwe historie o tym, co wyprawiamy z więźniami, żeby 
zmusić ich do mówienia. To wszystko bzdury. Po co kogoś torturować, kiedy 
wystarczy 
uśpić, wywiercić w czaszce otwór i zainstalować łącze. W ten sposób nie da się 
skłamać.
Oczywiście prawo międzynarodowe niezbyt klarownie wypowiada się w tej sprawie. 
Ngumi nazywają tę metodę „pogwałceniem podstawowych praw ludzkich”, my z kolei 
„humanitarnym przesłuchiwaniem”. Fakt, iż jeden przypadek na dziesięć kończy się 
śmiercią 
fizyczną lub kliniczną, w moich oczach stawia te praktyki w zdecydowanie 
negatywnym 
świetle. Trzeba jednak przyznać, że stosuje się je tylko wobec więźniów, którzy 
odmawiają 
współpracy.
Znalazłem rolkę taśmy izolacyjnej i owinąłem nadgarstki, a potem klatkę 
piersiową i 
kolana kobiety, przywiązując ją w ten sposób do noszy.
Zbudziła się, kiedy pętałem jej kolana.
– Jesteście potworami – powiedziała nienagannym angielskim.
– Jak każdy zrodzony z kobiety i mężczyzny.
– Potwór i w dodatku filozof.
Silnik helikoptera ryknął i wzbiliśmy się w górę. Ułamek sekundy wcześniej 
otrzymałem 
ostrzeżenie, dzięki czemu zdołałem utrzymać równowagę. Było to nieoczekiwane, a 
zarazem 
logiczne: co za różnica czy jestem tu, czy wiszę na zewnątrz?
Po chwili maszyna wyrównała lot.
– Chcesz się napić wody?
– Tak, proszę. I środek przeciwbólowy.
Z tyłu znajdowała się toaleta z bieżącą wodą i małymi papierowymi kubkami. 
Przyniosłem jej dwa i przyłożyłem do ust.
– Obawiam się, że ze środkiem przeciwbólowym musimy poczekać do lądowania. – 
Mogłem ją uśpić ponownie, ale nie chciałem pogarszać jej stanu. – Co cię boli?
– Klatka piersiowa i kark. Mógłbyś mi zdjąć tą cholerną taśmę? Nigdzie się nie 
wybieram.
Skonsultowałem się z dowództwem i w mojej ręce błysnął długi na stopę, ostry jak 
brzytwa bagnet. Odsunęła się, przerażona, na ile pozwoliły jej więzy.
– To tylko nóż.
Przeciąłem taśmę na piersi i kolanach, po czym pomogłem kobiecie podnieść się do 
pozycji siedzącej. Zapytałem lotnika, który potwierdził, że najprawdopodobniej 
jest 
nieuzbrojona, więc uwolniłem jej ręce i stopy.
– Mogę skorzystać z toalety?
– Oczywiście.
Wstała i zgięła się z bólu, chwytając się za bok.
– Tędy.
Nie mogłem się wyprostować w wysokim na siedem stóp przedziale ładunkowym, więc 
przesuwaliśmy się niezgrabnie – zgięty olbrzym pomagający zgiętemu karzełkowi. 
Pomogłem jej rozpiąć pasek i spodnie.
– Proszę – powiedziała. – Bądź dżentelmenem.
Odwróciłem się, lecz oczywiście wciąż ją widziałem.
– Nie mogę być dżentelmenem. Jestem pięcioma kobietami i pięcioma mężczyznami 
pracującymi razem.
– A więc to prawda? Każecie kobietom walczyć?
– A pani nie walczy, seniora?
– Bronię swojej ziemi i ludu.
Gdybym nie patrzył jej w oczy, nie odczytałbym poprawnie tonu jej głosu. 
Spostrzegłem 
szybki ruch ręki w stronę kieszonki na piersi i schwyciłem ją, zanim dotarła do 
ust. 
Rozwarłem jej dłoń i odebrałem malutką pastylkę. Miała zapach gorzkich migdałów. 
Prymitywna technika.
– To by nic nie dało – powiedziałem. – Reanimowalibyśmy cię i tylko miałabyś 
mdłości.
– Zabijacie ludzi i przywracacie ich do życia, kiedy macie ochotę. Ale nie 
jesteście 
potworami.
Włożyłem pastylkę do kieszeni na nodze i zmierzyłem ją uważnym spojrzeniem.
– Gdybyśmy byli potworami, przywracalibyśmy ich do życia, wyciągali potrzebne 
informacje i zabijali ponownie.
– A nie robicie tego.
– Mamy w więzieniach przeszło osiem tysięcy waszych ludzi, oczekujących na 
repatriację po skończeniu wojny. Chyba łatwiej byłoby ich zabić, czyż nie?
– Obozy koncentracyjne.
Wstała, podciągnęła spodnie i znów usiadła.
– Mocne słowa. To są obozy, w których trzymamy kostarykańskich więźniów pod 
obserwacją ONZ i Czerwonego Krzyża, dbających, by nie stała im się krzywda. 
Zresztą sama 
zobaczysz.
Nieczęsto zdarza mi się bronić polityki Aliantów, lecz taki fanatyzm to 
interesujące 
zjawisko.
– Jeśli dożyję.
– To zależy tylko od ciebie. Nie wiem, ile jeszcze zostało ci tabletek.
Przez lotnika połączyłem się z dowództwem i wywołałem funkcję analizatora mowy.
– To była jedyna – odparła, zgodnie z moimi oczekiwaniami. Analizator 
potwierdził, że 
mówiła prawdę. Trochę mi ulżyło. – A zatem będę jednym z waszych jeńców 
wojennych.
– Prawdopodobnie. Jeżeli nie okaże się, że wzięto cię za kogoś innego.
– Nigdy nie strzelałam z broni. Nikogo nie zabiłam.
– Mój dowódca też. Ma stopnie naukowe z teorii wojskowości oraz łączności 
cybernetycznej, jednak nigdy nie była żołnierzem.
– A jednak zabiła. Wielu z nas.
– A ty pomagałaś zaplanować atak na Portobello. Rozumując w ten sposób, zabiłaś 
moich 
przyjaciół.
– Nie zabiłam – odparła. Pospiesznie, zdecydowanie, kłamliwie.
– Zabiłaś ich, kiedy pozostawałem w bardzo bliskim kontakcie z ich umysłami. 
Niektórzy 
zginęli okrutną śmiercią.
– Nie. Nie.
– Nie próbuj mnie okłamywać. Potrafię przywracać ludzi do życia, pamiętasz? 
Jedną 
myślą mógłbym zniszczyć waszą wioskę. I potrafię rozpoznać, kiedy kłamiesz.
Przez chwilę nie mówiła nic, rozważając moje słowa. Pewnie słyszała o 
analizatorach 
głosu.
– Jestem merem San Ignacio. Ta sprawa wywoła reperkusje.
– Nie prawne. Mamy nakaz aresztowania, podpisany przez gubernatora waszej 
prowincji.
Wydała dźwięk przypominający splunięcie.
– Pepe Ano.
Naprawdę nosił włoskie nazwisko Pellipianocio, lecz jej Hiszpanie wymawiali je 
tak, że 
brzmiało jak „Joe Asshole” .
– Rozumiem, że on nie cieszy się sympatią rebeliantów. A jednak był jednym z 
was.
– Swoją plantację kawy odziedziczył po wujku, ale był tak kiepskim farmerem, że 
nie 
wyhodowałby nawet rzodkiewki. Kto kupił jego ziemię, kupił i jego.
Sądziła, że tak wygląda prawda i prawdopodobnie miała rację.
– Nie namawialiśmy go – powiedziałem, zgadując. Nie wiedziałem wiele o mieście 
ani o 
historii prowincji. – Sam do nas przyszedł. Zadeklarował...
– Ha, no pewnie. Tak samo jak głodny pies przychodzi do każdego, kto da mu jeść. 
Nie 
możecie udawać, że on nas reprezentuje.
– Właściwie, seniora, nikt nas o nic nie pytał. Czy z waszymi żołnierzami ktoś 
konsultuje 
rozkazy?
– My... Nic nie wiem na ten temat.
To przesądzało sprawę. Doskonale wiedziała, że ich żołnierze uczestniczą w 
procesie 
podejmowania decyzji. Osłabiało to nieco ich zdolność bojową, ale przynajmniej w 
pewnym 
stopniu legitymizowało nazwę Demokratycznej Armii Ludowej, którą sobie nadali.
Helikopter nagle zachybotał w lewo i w prawo, przyspieszając. Wysunąłem ramię, 
żeby 
powstrzymać ją od upadku.
– Rakieta – powiedziałem, przez cały czas utrzymując kontakt z lotnikiem.
– Szkoda, że chybiła.
– Seniora, pani jest jedyną żywą istotą na pokładzie. Reszta siedzi bezpiecznie 
w 
Portobello.
Uśmiechnęła się.
– Chyba nie całkiem bezpiecznie. Czy nie o to chodziło w tym małym porwaniu?
 
KOBIETA NALEŻAŁA DO tych dziewięćdziesięciu procent szczęśliwców, którym 
udało się przeżyć wszczepienie złącza. Znała nazwiska trzech dalszych tenientes 
biorących 
udział w masakrze Portobello. Za udział w ataku na bazę dostała karę śmierci, 
ale wyrok 
zmieniono na dożywocie. Wysłano ją do dużego obozu dla jeńców wojennych w 
Strefie 
Kanału. Złącze na potylicy było gwarancją, że nie przyłączy się tam do 
konspiracji.
Cztery godziny, jakie upłynęły zanim przewieziono ją do Portobello i 
zainstalowano 
złącze, wystarczyły, żeby tenientes ze swymi rodzinami rozpłynęli się w buszu i 
zeszli do 
podziemia – prawdopodobnie by wrócić. Mieliśmy w aktach ich odciski palców i 
wzory 
tęczówek, ale żadnej pewności, że są autentyczne. Mieli całe lata na to, żeby je 
podmienić. 
Każdy z nich mógł pojawić się przy wejściu do bazy w Portobello z podaniem o 
pracę.
Oczywiście Sojusz zwolnił wszystkich pracowników pochodzenia hiszpańskiego 
pracujących w bazie i mógł uczynić to samo w całym mieście, a nawet w kraju. Na 
dłuższą 
metę jednak mogło się to okazać bezproduktywne. Sojusz dawał pracę jednemu na 
trzech 
zatrudnionych w Panamie. Pozbawienie tych ludzi pracy przypuszczalnie 
przeciągnęłoby 
jeszcze jeden kraj na stronę Ngumich.
Marks oraz inni sądzili i nauczali, że każda wojna ma ekonomiczne podłoże. 
Jednakże w 
dziewiętnastym stuleciu nikt nie przewidywał istnienia świata dwudziestego 
pierwszego 
wieku, gdzie jedna połowa społeczeństwa musi pracować na swój kawałek chleba, a 
druga 
tylko ustawia się w kolejce do wspaniałomyślnych maszyn.
 
PLUTON WRÓCIŁ DO MIASTECZKA tuż przed świtem, z nakazami aresztowania 
trzech rebelianckich przywódców. Wkroczyli do domostw w grupach po trzech, 
rozwalając 
wszystko w chmurach gazów łzawiących, obniżając wartość nieruchomości, ale 
nikogo nie 
znajdując. Nie napotkali na żaden opór. Rozbiegli się w dziesięciu różnych 
kierunkach.
Spotkali się dwadzieścia kilometrów dalej, przy sklepie spożywczym pełniącym 
zarazem 
rolę kantyny. Skład był zamknięty na cztery spusty, pozostał przy nim tylko 
jeden chrapiący 
klient, leżący pod stolikiem na zewnątrz. Nie budzili go.
Pozostała część misji była parszywą robotą, wymyśloną przez jakiegoś 
półprzytomnego 
geniusza, którego rozdrażnił fakt, że w nocy nie wzięli więcej jeńców. Mieli 
wrócić na 
wzgórze i zniszczyć zbiory należące do trzech zbiegłych buntowników.
Dwaj z nich byli plantatorami kawy, więc Julian rozkazał swoim ludziom zostawić 
na 
miejscu wyrwane z korzeniami krzaki; może nazajutrz ktoś zasadzi je ponownie.
Poletkiem trzeciego był jedyny w mieście sklep z narzędziami. Gdyby Julian 
poprosił o 
instrukcje, zapewne rozkazano by puścić skład z dymem. Nie zrobił tego; wraz z 
trzema 
innymi wyłamał tylko drzwi i wyrzucił cały towar na ulicę. Niech mieszkańcy sami 
zdecydują, czy chcą uszanować cudzą własność.
Miasteczko było już zmęczone zmaganiami z żołnierzykami i zrozumiało, że nie 
prowokowane maszyny nikogo nie zabiją. Mimo to znalazło się dwóch ambitnych i 
uzbrojonych w lasery snajperów, których trzeba było unieszkodliwić. Żołnierzykom 
udało się 
dokonać tego strzałkami usypiającymi.
Park, przeniesiony z plutonu pościgowo–bojowego, przysporzył Julianowi trochę 
kłopotu. 
Sprzeciwiał się użyciu strzałek – co teoretycznie było niesubordynacją na polu 
walki, 
naruszeniem prawa wojskowego – i kiedy wziął snajpera na muszkę, wycelował mu w 
oko, 
więc strzał byłby śmiertelny. Julian zauważył to w ostatniej chwili i zdążył 
wydać w myślach 
rozkaz: „Wstrzymać ogień!” Przydzielił snajpera Claude’owi, który wpakował mu 
usypiający 
pocisk w ramię.
Tak więc misja spełniła swoje zadanie jako demonstracja siły, chociaż Julian 
zastanawiał 
się, jaki to miało sens. Mieszkańcy miasteczka prawdopodobnie postrzegali w tym 
akt 
brutalnego wandalizmu. Może powinien spalić sklep i wyjałowić posiadłości tych 
dwóch 
rolników. Miał jednak nadzieję, że powściągliwe działanie przyniesie lepsze 
efekty: swoim 
laserem wypalił na białej ścianie sklepu wiadomość, przetłumaczoną przez psychop 
na 
hiszpański: „Dwunastu z was powinno oddać życie za dwunastu naszych, których 
zabiliście. 
Niech nie będzie następnego razu”.
 
* * *
 
KIEDY WRÓCIŁEM DO DOMU we wtorek w nocy, znalazłem pod drzwiami kartkę:
 
Kochanie,
 prezent jest piękny. Wczoraj wieczorem poszłam na koncert tylko po to, żeby się 
wystroić 
i pokazać go. Dwie osoby pytały od kogo to mam, a ja odpowiadałam tajemniczo: od 
przyjaciela.
No cóż, przyjacielu, podjęłam ważną decyzję, jak przypuszczam częściowo jest to 
prezent 
dla Ciebie. Pojechałam do Guadalajary zainstalować złącze.
Nie mogłam czekać i przedyskutować tego z Tobą, ponieważ nie chciałam żebyś czuł 
się 
współodpowiedzialny, gdyby coś poszło nie tak. Właściwie podjęłam decyzję dzięki 
informacji 
w wiadomościach, którą Ci zapisałam w pliku jako „praw, ozłącze”.
W skrócie – facet w Austin wszczepił sobie złącze i został zwolniony z posady 
administracyjnej, potem zaskarżył klauzulę antyzłączową na podstawie teksańskiej 
ustawy o 
dyskryminacji pracowników. Sąd orzekł na jego korzyść, więc przynajmniej na 
razie nie 
ryzykuję zawodowo i mogę to spokojnie zrealizować.
Wiem wszystko o medycznym ryzyku, a także o tym, jak niestosowne jest podjęcie 
go przez 
kobietę w moim wieku i z moją pozycją, z powodu zwyczajnej zazdrości. Nie mogę 
konkurować z Twoim wspomnieniem Carolyn i nie potrafię dzielić z Tobą życia w 
taki sposób, 
w jaki robi to Candi oraz inne kobiety, których, jak przysięgasz, nie kochasz.
W ten sposób nie będzie żadnych kłótni. Wrócę w poniedziałek lub we wtorek. Mamy 
randkę?
Całuję cię,
Amelia
 
Przeczytałem list dwukrotnie i pobiegłem do telefonu. Nikt u niej nie 
odpowiadał. 
Odegrałem więc inne wiadomości i znalazłem tę, której najbardziej się obawiałem:
– Senior Class, pani Amelia Harding podała nam pańskie nazwisko i numer 
telefonu, z 
poleceniem powiadomienia w razie konieczności. Zawiadamiamy również profesora 
Hayesa. 
Pani profesor Harding przyjechała tu, do Clinica de cirugia restorativa y 
aumentativa de 
Guadalajara, aby przeprowadzić wszczepienie puente mental, co wy nazywacie 
złączem. 
Operacja nie przebiegła pomyślnie i pacjentka jest zupełnie sparaliżowana. Może 
samodzielnie oddychać i reaguje na bodźce wizualne i słuchowe, ale nie może 
mówić. 
Chcemy przedyskutować z panem możliwe opcje. Senora Harding podała pana nazwisko 
jako 
najbliższej jej osoby. Mówił Rodrigo Spencer, ordynator la division quiriirgica 
para 
instalación y extracción de implantas craniales – Chirurgicznego Oddziału 
Wszczepiania i 
Usuwania Implantów Mózgowych.
Podał swój telefon i adres.
Ta wiadomość została nagrana w niedzielę w nocy. Następna była z poniedziałku, 
od 
Hayesa. Mówił, że sprawdził mój rozkład zajęć i że nie zrobi niczego do czasu 
mojego 
powrotu. Pospiesznie ogoliłem się i zadzwoniłem do niego do domu.
Była dopiero dziesiąta, ale odebrał bez wizji. Kiedy usłyszał, że to ja, włączył 
ekran, 
przecierając oczy. Pewnie wyciągnąłem go z łóżka.
– Przepraszam, Julianie... Pracowałem do późna, bo szykujemy dużą rzecz. 
Technicy 
przetrzymali mnie do trzeciej nad ranem. No dobra, posłuchaj, chodzi o Blaze. 
Nie jest 
tajemnicą, że wy dwoje jesteście ze sobą. Rozumiem, dlaczego jest dyskretna i 
doceniam to, 
ale to nie dotyczy mnie i ciebie – rzekł ze zbolałym uśmiechem. – W porządku?
– Jasne. Tak przypuszczałem...
– No więc co z Guadalajara?
– Ja... wciąż jestem w szoku. Pójdę do miasta złapać pierwszy pociąg. Dwie, 
cztery 
godziny, zależnie od połączenia... Nie, najpierw zadzwonię do bazy i dowiem się, 
czy jest 
jakiś lot.
– A kiedy już się tam dostaniesz?
– Muszę pogadać z ludźmi. Mam złącze, ale nie wiem nic o instalacji – to znaczy, 
jestem 
poborowym. Nie miałem żadnego wyboru. Może uda mi się z nią porozmawiać.
– Synu, powiedzieli, że ona nie może mówić. Jest sparaliżowana.
– Wiem, wiem, ale to jest tylko funkcja motoryczna. Jeśli możemy się oboje 
podłączyć, 
możemy rozmawiać. Zorientuję się czego chce.
– W porządku – potrząsnął głową. – W porządku, ale powiedz jej, czego ja chcę. 
Chcę, 
żeby była z powrotem w robocie dzisiaj. Wczoraj. Macro chce mieć jej głowę na 
tacy – 
udawał gniew. – Cholera, ależ wycięła numer, to cała Blaze. Zadzwoń do mnie z 
Meksyku.
– Jasne.
Pokiwał głową i rozłączył się. Zatelefonowałem do bazy, jednak nie było żadnych 
bezpośrednich lotów w rozkładzie. Mogłem wrócić do Portobello i złapać rano coś 
do Mexico 
City. Gracias, pero no gracias. Wystukałem kolejowy rozkład jazdy i wezwałem 
taksówkę.
Od Guadalajary dzieliła mnie tylko trzygodzinna jazda, ale w godzinach szczytu. 
Zajechałem do szpitala około pierwszej trzydzieści, lecz oczywiście nie zdołałem 
dostać się 
na oddział. Aż do siódmej, a nawet i później nie mogłem zobaczyć Amelii. Dopiero 
kiedy 
przyjdzie doktor Spencer, może o ósmej, a może o dziewiątej.
Dostałem mediocuarto – mini–pokój – w motelu naprzeciwko. Był wyposażony jedynie 
w leżankę i lampę. Nie mogłem zasnąć, więc znalazłem całodobową knajpę, 
zamówiłem 
butelkę tequili almendrada i gazetę. Opróżniłem butelkę do połowy, pracowicie 
brnąc przez 
artykuł po artykule. Mój potoczny hiszpański jest w porządku, ale z trudem 
pojmuję 
skomplikowany język pisany, gdyż nigdy nie uczyłem się go w szkole. Trafiłem na 
artykuł 
dotyczący za i przeciw losowej eutanazji dla starców, wystarczająco wstrząsający 
nawet 
wtedy, gdy rozumiało się co drugie słowo.
W dziale wiadomości z frontu był akapit o naszym kidnapingu, opisanym jako 
„pokojowa 
akcja sił policyjnych, atakowanych przez rebeliantów”. Nie sądzę, by sprzedawali 
wiele 
egzemplarzy w Kostaryce, chyba że drukują inną wersję.
Był to zabawny magazyn, z reklamami, które w niektórych stanach USA uznano by za 
zakazaną pornografię. Sześciostronicowe wkładki, które poruszają się 
stroboskopowymi 
ruchami jeśli nimi potrząśniesz. Jak chyba większość męskich czytelników, 
wymyśliłem 
bardzo interesujący sposób potrząsania wkładką, co pomogło mi w końcu zasnąć.
O siódmej znalazłem się w poczekalni i przez półtorej godziny czytałem mniej 
interesujące czasopisma, zanim wreszcie pojawił się doktor Spencer. Był wysokim 
blondynem i mówił po angielsku z ciężkim, meksykańskim akcentem.
– Najpierw proszę do mojego biura.
Wziął mnie pod rękę i poprowadził korytarzem. Jego gabinet okazał się zwykłym 
pokoikiem bez okien, za to z biurkiem i dwoma krzesłami; jedno z nich było 
zajęte.
– Marty!
Skinął głową.
– Hayes zadzwonił zaraz po rozmowie z tobą. Blaze powiedziała coś o mnie.
– To zaszczyt gościć pana, doktorze Larrin.
Spencer usiadł za biurkiem. Zająłem miejsce na drugim krześle.
– A więc jakie są możliwości?
– Sterowana nanochirurgia – stwierdził Spencer. – Nie ma innego wyjścia.
– Jednak jest – powiedział Marty – teoretycznie.
– Ale nielegalnie.
– Moglibyśmy to obejść.
– Może ktoś mi powie o czym mówicie?
– Prawo meksykańskie nie jest tak liberalne jak amerykańskie – wyjaśnił Marty – 
w 
kwestii samookreślenia.
– W waszym kraju – rzekł Spencer – mogłaby tylko pozostać warzywem.
– Dobrze powiedziane, doktorze Spencer. Wyrażając to w inny sposób, nie 
musiałaby 
ryzykować swoim zdrowiem i życiem.
– Czegoś tu nie rozumiem – powiedziałem.
– Nie powinieneś. Ona ma złącze, Julianie! Może żyć pełnią życia, nie ruszając 
palcem.
– Co jest obleśne.
– To tylko jedna z możliwości. Nanochirurgia jest ryzykowna.
– Nie tak. Nie aż tak ryzykowna. Mas o menos tak samo jak złącze. Mamy 
dziewięćdziesiąt dwa procent wyzdrowień.
– Ma pan na myśli dziewięćdziesiąt dwa procent przeżycia – wtrącił Marty. – Jaki 
jest 
totalny procent wyzdrowień?
Tamten wzruszył ramionami.
– To tylko cyfry. Nic nie znaczą. Jest zdrowa i stosunkowo młoda. Operacja jej 
nie zabije.
– Jest zdolnym fizykiem. Jeśli wyjdzie z uszkodzeniem mózgu, to tak jakby nie 
wyzdrowiała.
– Co jest jej wyjaśniane przed wszczepieniem złącza – pokazał nam prawie 
sześciostronicowy dokument. – Zanim podpisze zwolnienie ze szpitala.
– Dlaczego nie podłączyć jej i nie zapytać? – zaproponowałem.
– To nie jest takie proste – powiedział Spencer. – Pierwsza chwila po 
podłączeniu jest 
niezwykle istotna. Tworzą się nowe ścieżki neuronowe. Sieć połączeń się 
rozrasta... – 
Wykonał gest ręką. – Rośnie bardzo szybko.
– Rozrasta się wykładniczo – wyjaśnił Marty. – Im dłużej jest w stanie 
podłączenia, im 
więcej ma przeżyć, tym trudniej to odwrócić.
– A więc dlatego jej nie pytamy.
– W Ameryce jest to obowiązkowe – ciągnął Marty. – Prawo do jawnej diagnozy.
– Ameryka to dziwny kraj. Mam nadzieję, że wybaczycie mi moją opinię.
– Gdybym się z nią podłączył – spekulowałem – mógłbym zrobić to muy pronto. 
Doktor 
Larrin ma złącze dłużej, ale dla niego nie jest ono narzędziem codziennego 
użytku, tak jak u 
operatora.
Spencer skrzywił się lekko.
– U żołnierza.
– Tak... Pewnie ma pan rację. – Odchylił się do tyłu i zamilkł. – Ciągle jednak 
jest to 
niezgodne z prawem.
Marty spojrzał na niego.
– A tego prawa nigdy się nie łamie.
– Myślę, że lepszym określeniem byłoby słowo „nagina”. Dla obcokrajowców prawo 
można nagiąć.
Marty wykonał niedwuznaczny gest kciukiem i dwoma palcami.
– No... tu nie chodzi o łapówkę jako taką. Na biurokrację i podatki. Czy któryś 
z was 
ma...
Otworzył szufladę i powiedział: „Poder”. Szuflada odpowiedziała: „Pełnomocnictwo 
prawne”.
– Przywieźliście je ze sobą?
Spojrzeliśmy po sobie i zaprzeczyliśmy.
– To było dla nas zaskoczeniem.
– Nie doradzono jej dobrze. Powinna mieć je przy sobie. Czy któryś z panów jest 
jej 
narzeczonym?
– Można tak powiedzieć – przyznałem.
– Bueno, w porządku. – Wyjął z szuflady formularz i podał mi go. – Proszę pójść 
do tego 
biura o dziewiątej i kobieta wyda panu czasową designación de responsabilidad.
Powtórzył to do szuflady.
– Tymczasowe pełnomocnictwo prawne stanu Jalisco – przetłumaczyła.
– Chwileczkę – powiedziałem. – Czy to pozwala narzeczonemu pacjenta wyrazić 
zgodę 
na zagrażający życiu zabieg medyczny?
Wzruszył ramionami.
– Bratu, siostrze też. Wujowi, ciotce, siostrzeńcowi. Tylko kiedy osoba nie może 
podejmować decyzji. Ludzie znajdują się codziennie w sytuacji profesor Harding. 
Kilka osób 
dziennie, licząc Mexico City i Acapulco.
Pewnie miał rację: takie zabiegi chirurgiczne muszą być jednym z głównych źródeł 
dopływu zagranicznej waluty dla Guadalajary, może dla całego Meksyku. Odwróciłem 
formularz i przeczytałem angielski napis po drugiej stronie: „Dostosowane do 
meksykańskiego systemu prawnego”.
– Ile to będzie kosztowało?
– Jakieś dziesięć tysięcy pesos.
Pięćset dolarów.
– Ja zapłacę – zaproponował Marty.
– Nie, pozwól mnie to zrobić, ja jestem jej narzeczonym.
A w dodatku zarabiam trzy razy więcej, niż on.
– Nieważne kto – powiedział Spencer. – Wy wracacie z papierem, a ja ustawiam 
złącze. 
Proszę się przygotować. Trzeba szybko znaleźć odpowiedź i natychmiast rozłączyć 
się. Tak 
będzie bezpieczniej i ułatwi sprawę.
A co mam zrobić jeśli poprosi mnie, żebym został?
Znalezienie prawnika zajęło prawie tyle samo czasu, ile przejazd z Teksasu do 
Guadalajary. Wszyscy się stąd wynieśli.
Ich nowa siedziba nie była imponująca – stół i zżarta przez mole kanapa – ale 
wykonali 
całą papierkową robotę. W efekcie zostałem uzbrojony w ograniczone 
pełnomocnictwo, które 
dawało mi możliwość podejmowania decyzji w kwestii zabiegów medycznych. 
Niesamowite, 
jak łatwo dało się je uzyskać.
Kiedy wróciłem, skierowano mnie na drugi oddział chirurgii. W małym białym 
pokoju 
doktor Spencer przygotował Amelię zarówno do podłączenia, jak i do zabiegu z 
kroplówkami 
podłączonymi do obu jej ramion. Z tyłu głowy odchodził cienki przewód do szarego 
pudełka 
na stole. Drugi wtyk leżał na zwoju kabla. Marty drzemał na krześle przy 
drzwiach. Obudził 
się, kiedy wszedłem.
– Gdzie lekarz? – spytałem.
– Aqui. – Stał tuż za mną. – Ma pan dokument?
Wręczyłem mu papier. Spojrzał, złożył go i schował do kieszeni. Dotknął ramienia 
Amelii, a później nietypowym, matczynym gestem przyłożył grzbiet dłoni najpierw 
do jej 
policzka, a potem do czoła.
– No wie pan... dla pana to nie będzie łatwe.
– Łatwe? Spędziłem pół życia...
– Podłączony, si. Ale nie z kimś, kto nigdy przedtem tego nie robił. Nie z kimś, 
kogo pan 
kocha. Proszę przynieść sobie krzesło i usiąść.
Przez ten czas pogrzebał w kilku szufladach.
– Niech pan podwinie rękaw.
Wygolił małą ścieżkę maszynką, wyjął strzykawkę i włączył.
– Co to, „głupi jasio”?
– Niezupełnie. To trankwilizer, łagodny środek uspokajający. Łagodzi cios, 
wstrząs 
pierwszego kontaktu.
– Ale ja setki razy nawiązywałem pierwszy kontakt.
– Tak, ale tylko wtedy, kiedy armia w pełni kontrolowała pana... co? System 
obiegu. 
Wtedy był pan naćpany i teraz też pan będzie.
Uderzyło mnie to jak policzek. Usłyszał jak syknąłem.
– Listo?
– Niech pan zaczyna.
Odwinął kabel i z metalicznym kliknięciem wsunął wtyk w moje gniazdo. Nic się 
nie 
stało. Potem przekręcił przełącznik.
Amelia nagle odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć, a ja doznałem tego znajomego 
wrażenia podwójnego postrzegania, widząc siebie a jednocześnie patrząc na nią. 
Oczywiście 
ona do tego nie przywykła i uderzyła mnie fala jej paniki i zdumienia.
Wszystko w porządku, trzymaj się!
Próbowałem pokazać jej jak rozdzielić dwa obrazy – myślowy zabieg niewiele 
trudniejszy niż zmiana ostrości widzenia. Po chwili zdołała to zrobić, uspokoiła 
się i 
spróbowała tworzyć słowa.
Nie musisz werbalizować – przesłałem jej. – Po prostu myśl o tym, co chcesz 
wyrazić.
Poprosiła mnie, żebym dotknął swojej twarzy i powoli przesuwał rękę po klatce 
piersiowej w dół do łona, do genitaliów.
– Dziewięćdziesiąt sekund – powiedział lekarz. – Tenga prisa.
Pławiłem się w cudownym odkryciu. Nie była to aż taka różnica jak między ślepotą 
a 
widzeniem, lecz jakbyś całe życie nosił grube, przydymione okulary ze 
zniekształconą 
soczewką i nagle się ich pozbył. Świat pełen wyrazu, głębi i koloru.
Obawiam się, że z czasem człowiek się do tego przyzwyczaja, czułem to. To staje 
się po 
prostu innym sposobem widzenia.
Sposobem bycia – podpowiedziała.
Jednym gwałtownym strumieniem świadomości wyjaśniłem jej sytuację i 
niebezpieczeństwo zbyt długiego podłączenia. Po chwili milczenia odpowiedziała 
mi. 
Przekazałem jej odpowiedź doktorowi Spencerowi, mówiąc mechanicznie jak robot.
– Jeśli usuną mi złącze, a uszkodzenie mózgu uniemożliwi mi wykonywanie zawodu, 
czy 
będzie można ponownie wszczepić złącze?
– Jeżeli ktoś za to zapłaci, tak. Ale percepcja będzie przytłumiona.
– Ja za to zapłacę.
– Który z was to powiedział?
– Julian.
Pauza wydawała się trwać bardzo długo. Amelia powiedziała poprzez mnie:
– A więc zrobię to. Tylko pod jednym warunkiem. Najpierw pokochamy się w ten 
sposób. W łóżku. Podłączeni.
– Wykluczone. Każda sekunda rozmowy zwiększa ryzyko. Jeśli zrobisz to, możesz 
nigdy 
nie wrócić do zdrowia.
Widziałem jak sięgnął do wyłącznika i chwyciłem go za rękę.
– Jeszcze chwilkę.
Stałem i całowałem Amelię, trzymając rękę na jej piersi. Momentalnie rozszalała 
się 
burza wspólnej radości, która ucichła w chwili, gdy usłyszałem pstryknięcie 
wyłącznika. 
Całowałem nieruchomą powłokę, skrapiając ją łzami. Bezwładnie opadłem na 
krzesło. Lekarz 
rozłączył nas i nic nie powiedział, tylko obrzucił mnie gniewnym spojrzeniem i 
pokręcił 
głową.
Te gwałtowne emocje częściowo wynikały z przeświadczenia, że „bez względu na 
ryzyko, warto”, ale nie wiedziałem, czy wyszło to ode mnie, od niej, czy od nas 
obojga.
Kobieta i mężczyzna w zielonych fartuchach wtoczyli do pokoju wózek z aparaturą.
– Panowie muszą już iść. Proszę wrócić za dziesięć, dwanaście godzin.
– Chciałbym ogolić się i posiedzieć tu – powiedział Marty.
– Bardzo dobrze.
Lekarz poprosił po hiszpańsku kobietę, żeby znalazła Marty’emu fartuch i 
pokazała mu 
limpiador.
Zszedłem do holu i opuściłem szpital. Niebo było czerwonawo–pomarańczowe od 
zanieczyszczeń. Resztę meksykańskich pieniędzy wydałem na maskę z automatu.
Postanowiłem, że będę szedł aż znajdę kantor i mapę miasta. Nigdy nie byłem w 
Guadalajarze i nie wiedziałem nawet, w którym kierunku znajduje się centrum. W 
mieście 
dwa razy większym od Nowego Jorku nie robiło to chyba różnicy. Szedłem plecami 
do 
słońca.
W pobliżu szpitalu roiło się od żebraków utrzymujących, że potrzebują pieniędzy 
na 
lekarstwa lub leczenie, podtykali ci swoje chore dzieci albo pokazywali rany i 
kikuty. 
Niektórzy mężczyźni byli agresywni. Rzuciłem kilka hiszpańskich przekleństw i 
cieszyłem 
się, że przekupiłem dziesięciodolarówką celnika, który pozwolił mi przenieść 
przez granicę 
sztylet plazmowy.
Dzieci były zabiedzone. Nie wiedziałem o Meksyku tyle, ile powinienem, 
mieszkając w 
pobliżu granicy, ale byłem pewien, że mają jakąś formę darmowej opieki 
medycznej. 
Najwidoczniej nie dla wszystkich. Tak jak dary z nanofaktur, które im 
wspaniałomyślnie 
przydzielaliśmy, zapewne wystarczały tylko dla pierwszych w kolejce.
Niektórzy żebracy ostentacyjnie ignorowali mnie albo rzucali szeptem rasowe 
epitety, 
sądząc, że nie rozumiem ich języka. Wszystko tak bardzo się zmieniło. Kiedy 
chodziłem do 
szkoły często odwiedzaliśmy Meksyk i mój ojciec, który wychował się na Południu, 
chwalił 
tolerancję tutejszego społeczeństwa, które jednakowo traktowało każdego gringo. 
Winimy 
Ngumich za meksykańskie prejuicio, ale częściowo jest to winą Ameryki. Dała 
przykład.
Znalazłem się na ośmiopasmowej alei zapchanej sznurami samochodów i skręciłem w 
prawo. Tutaj na cały kwartał nie przypadał nawet jeden żebrak. Przeszedłszy 
ponad kilometr 
wzdłuż zakurzonych, tandetnych budynków, dotarłem do dużego parkingu ulokowanego 
nad 
podziemnym centrum handlowym. Przeszedłem przez posterunek kontrolny, co 
kosztowało 
mnie następne pięć dolców za sztylet i zjechałem na główny poziom.
Były tam trzy kantory mające różne kursy wymiany i wysokość prowizji. Obliczyłem 
w 
pamięci różnice i bez zdziwienia stwierdziłem, że kantor stosujący najmniej 
atrakcyjny 
przelicznik w rzeczywistości dawał najlepszy kurs.
Byłem głodny jak wilk, więc w najbliższym lokalu zjadłem miskę ośmiornic, tych 
małych 
z dwucentymetrowymi mackami, zagryzłem tortillami i popiłem herbatą. Potem 
ruszyłem na 
poszukiwanie wrażeń, żeby zająć czymś myśli.
Znalazłem pół tuzina kiosków ze złączami. Oferowały przygody nieco inne niż ich 
amerykańskie wersje. Daj się nabić na rogi bykowi – no gracias. Przeprowadź lub 
poddaj się 
operacji zmiany płci, jak wyżej. Umrzyj przy porodzie. Ulżyj Chrystusowi w 
cierpieniach. Do 
tego ostatniego ustawiła się kolejka. Widocznie było jakieś święto. Może zresztą 
święto jest 
tu codziennie.
Były też zwyczajne męsko–damskie atrakcje, wśród nich jedna proponowała 
przyspieszoną wycieczkę po „twoim własnym” układzie pokarmowym. Trzymajcie mnie!
Zdumiewająca gama rozmaitych sklepów i straganów, jak pomnożone stukrotnie 
Portobello. Artykuły codziennego użytku, które przysługiwały każdemu 
Amerykaninowi, 
tutaj musiały być kupowane i to nie po urzędowych cenach.
Znałem to z przechadzek po Portobello. Gospodynie, rzadko mężczyźni, co rano 
schodziły na mercado targować się o bieżące zakupy. Tutaj nawet o drugiej po 
południu 
wciąż było tłoczno. Postronny obserwator może odnieść wrażenie, że przy połowie 
straganów 
toczą się zawzięte kłótnie – podniesione głosy, wymachiwanie rękami. W 
rzeczywistości to 
tylko taki sposób bycia, rytualna gra między handlarzem i klientem.
– Co ty sobie myślisz, dziesięć pesos za tą kiepską fasolę? Tydzień temu była po 
pięć i 
była doskonała!
– Chyba ci pamięć szwankuje, starowinko. W zeszłym tygodniu była po osiem i taka 
wyschnięta, że nikt nie chciałby jej nawet za darmo! To jest fasola nad 
fasolami!
– Mogę ci dać sześć pesos. Potrzebuję fasoli na kolację, a moja matka wie jak ją 
zmiękczyć sodą.
– Twoja matka? Przyślij ją tu, a zapłaci dziewięć pesos.
I tak dalej. Był to sposób na spędzanie czasu. Prawdziwa batalia rozpocznie się 
między 
siedem a osiem pesos.
Targ rybny był bardzo interesujący. Wybór towaru znacznie większy niż w sklepach 
w 
Teksasie – wielkie dorsze i łososie pochodzące z zimnego, północnego Atlantyku i 
Pacyfiku, 
egzotyczne, pstrokate ryby z rafy, wijące się żywe węgorze i całe pojemniki 
dużych 
japońskich krewetek – wszystko produkowane w mieście, rozmnażane i hodowane w 
kadziach. Nieliczne rodzime gatunki świeżych, małych rybek – przeważnie z 
jeziora Chapala 
– były dziesięciokrotnie droższe od innych.
Kupiłem talerzyk takich rybek, suszonych na słońcu i zamarynowanych z limonkami 
oraz 
chili – co demaskowało mnie jako turystę, nawet gdybym nie był czarny i ubrany 
jak 
Amerykanin.
Policzyłem pesos i zacząłem rozglądać się za prezentem dla Amelii. Już 
sprezentowałem 
jej biżuterię – przez co wpakowałem nas w te tarapaty – a z pewnością nie 
chodziłaby w 
tutejszym ludowym stroju. Okropny, pragmatyczny głos podpowiadał mi, żeby 
zaczekać aż 
będzie po operacji. Doszedłem jednak do wniosku, że prezent jest bardziej 
potrzebny mnie niż 
jej. Rodzaj materialnego substytutu modlitwy.
Zobaczyłem duży stragan ze starymi książkami, zarówno papierowymi jak i 
wczesnymi 
wersjami wizyjnymi, w większości z przestarzałym zasilaniem i formatem. 
Stanowiły atrakcję 
dla kolekcjonerów elektronicznych kuriozów, a nie dla czytelników.
Mieli dwie półki książek po angielsku, przede wszystkim powieści. Pewnie któraś 
z nich 
spodobałaby się Amelii, ale tu rodził się problem: jeśli książka była na tyle 
znana, abym 
skojarzył tytuł, to Amelia albo już ją czytała albo przynajmniej ją miała.
Przez godzinę czytałem po kilka pierwszych stron książek, o których nie 
słyszałem. W 
końcu wróciłem do Długiego pożegnania Raymonda Chandlera. Dobrze się ją czytało 
i miała 
skórzaną oprawę ozdobioną napisem „Midnite Mystery Club”.
Usiadłem przy fontannie i poczytałem chwilę. Wciągająca książka, wycieczka w 
czasie 
nie tylko ze względu na temat i styl pisarski, ale również z powodu jej wyglądu 
– gruby, 
pożółkły papier, faktura i stęchły zapach skóry. Skóra zwierzęcia martwego od 
ponad wieku, 
jeśli była prawdziwa.
Marmurowe stopnie nie były takie wygodne. Nogi zdrętwiały mi od pośladków do 
kolan, 
więc poszwendałem się jeszcze przez chwilę. Na niższym poziomie znajdowały się 
droższe 
sklepy, lecz stały w nich budki ze złączami, które kosztowały grosze, gdyż były 
sponsorowane przez agencje turystyczne i różne kraje. Za dwadzieścia pesos 
spędziłem pół 
godziny we Francji.
To było dziwne przeżycie. Wszystkie teksty podawano w szybko mówionym 
hiszpańskim 
i trudno mi było nadążyć, lecz reszta była taka sama jak zawsze. Pospacerowałem 
po 
Montmartrze, potem wszedłem na barkę płynącą powoli gdzieś w pobliżu Bordeau., a 
w 
końcu usiadłem w zajeździe w Burgundii, żeby objadać się tłustymi serami i 
popijać ciężkie 
wina. Po rozłączeniu znowu umierałem z głodu.
Oczywiście naprzeciw kabiny była francuska restauracja, ale nie musiałem nawet 
zaglądać do menu, żeby przekonać się, że jest poza moim zasięgiem finansowym. 
Wycofałem 
się piętro wyżej i znalazłem lokal ze stoliczkami oraz niezbyt głośną muzyką, 
przy której 
pochłonąłem talerz taquitos varios. Potem umyłem się i na miejscu skończyłem 
książkę przy 
piwie i filiżance kawy.
Kiedy wyszedłem, była dopiero ósma. Dwie godziny za wcześnie, żebym mógł 
odwiedzić 
Amelię. Nie chciałem się kręcić po klinice, ale w centrum robiło się nieznośnie 
głośno, 
ponieważ już zaczynało się nocne życie. Pół tuzina zespołów mariachi 
współzawodniczyło ze 
sobą, brzdąkając współczesne kawałki z nocnych klubów. Kilka niezwykle 
pociągających pań 
do towarzystwa siedziało w oknach wystawowych. Trzy z nich nosiły plakietki 
oznaczające, 
że mają implanty. Byłby to niezły pomysł spędzić tak następne dwie godziny – 
seks–złącze i 
poczucie winy.
Pokręciłem się trochę po okolicy, wierząc nie tyle w siebie, ile w sztylet 
plazmowy, 
bowiem dzielnica była zaniedbana i trochę niebezpieczna.
W szpitalnym kiosku kupiłem bukiet kwiatów za pół ceny, bo właśnie zamykali i 
udałem 
się do poczekalni. Marty już był, podłączony do sieciowego terminalu 
pracowniczego. 
Podniósł wzrok kiedy wszedłem, powiedział coś do przetwornika na szyi i odłączył 
się.
– Wygląda to całkiem dobrze – rzekł – lepiej niż się spodziewałem. Oczywiście 
nie 
będziemy wiedzieć na pewno zanim się nie obudzi, ale jej wykresy EEG wyglądają 
dobrze, 
zupełnie normalnie.
W jego głosie słyszałem niepokój. Położyłem kwiaty i książkę na niskim, 
plastikowym 
stoliku zarzuconym czasopismami.
– Kiedy się ocknie?
Spojrzał na zegarek.
– Za pół godziny. Albo dwanaście.
– Jest tu gdzieś lekarz?
– Spencer? Nie, poszedł do domu zaraz po zabiegu. Mam jego numer na... na 
wszelki 
wypadek.
Usiadłem blisko niego.
– Marty. Czego mi nie mówisz?
– A co chcesz wiedzieć? – Spojrzenie miał spokojne, ale w jego głosie wciąż 
słyszałem 
ten dziwny ton. – Chcesz zobaczyć taśmę z rozłączenia? Mogę ci obiecać, że się 
porzygasz.
– Chcę tylko wiedzieć, o czym mi nie powiedziałeś.
Wzruszył ramionami i odwrócił wzrok.
– Nie jestem pewien, ile wiesz. Najważniejsze, że... na pewno nie umrze. Będzie 
chodziła 
i mówiła. Czy będzie kobietą, którą kochałeś? Nie wiem. Na podstawie EEG nie 
można 
orzec, czy pamięta algebrę, rachunek różniczkowy, całkowy, cokolwiek jest wam 
potrzebne.
– Jezu.
– Posłuchaj. Wczoraj o tej porze była o krok od śmierci. Niewiele brakowało, a 
otrzymałbyś telefoniczną wiadomość z zapytaniem, czy odłączyć respirator czy 
nie.
Skinąłem głową. Pielęgniarka w recepcji użyła tych samych słów.
– Mogła mnie wcale nie poznać.
– Może będzie taka sama jak przedtem.
– Tylko z dziurą w głowie, a wszystko przeze mnie.
– Raczej z bezużytecznym złączem, nie dziurą. Po rozłączeniu wstawiliśmy je z 
powrotem, żeby zminimalizować mechaniczny ucisk na otaczającą tkankę mózgową.
– Tylko nie jest aktywne. Nie moglibyśmy...
– Przykro mi.
Wszedł nie ogolony pielęgniarz, zgarbiony za zmęczenia.
– Senior Class? – Podniosłem rękę. – Pacjentka z 201 pyta o pana.
Wyskoczyłem na korytarz.
– Proszę nie zostawać długo. Ona potrzebuje snu.
– Dobrze.
Drzwi były otwarte. Dwa inne łóżka stały jeszcze w pokoju, ale były puste. Na 
głowie 
miała czepek z gazy, oczy zamknięte, prześcieradło podciągnięte pod brodę. 
Żadnych rurek 
ani przewodów, co mnie zaskoczyło. Monitor nad łóżkiem wyświetlał poszarpane 
stalaktyty 
jej akcji serca.
Otworzyła oczy.
– Julianie.
Wyjęła rękę spod prześcieradła i chwyciła moją. Pocałowaliśmy się delikatnie.
– Przepraszam, że się nie udało – powiedziała – ale nigdy nie będę żałowała, że 
próbowałam. Nigdy.
Nie mogłem wykrztusić słowa. Ściskałem tylko jej dłoń między moimi.
– Myślę, że jestem... nie w formie. Zadaj mi jakieś pytanie – naukowe.
– Hmm... Co to jest liczba Avogadro?
– Och, zapytaj chemika. Jest to liczba cząsteczek w molu. Jeśli weźmiesz liczbę 
cząsteczek w armadillo, to jest to liczba armadillo.
No, skoro było ją stać na kiepskie żarty, to wyraźnie dochodziła do siebie.
– Jaki jest czas trwania impulsu rezonansu delta? Pionów wzbudzających protony.
– Około dziesięć do minus dwudziestej trzeciej. Dasz mi coś większego kalibru?
– Mówisz tak wszystkim facetom? – Uśmiechnęła się blado. – Słuchaj, prześpij się 
trochę. Będę na zewnątrz.
– Nic mi nie będzie. Wracaj do Houston.
– Nie.
– No to zostań przez jeden dzień. Co dzisiaj jest, wtorek?
– Środa.
– Musisz wrócić jutro wieczorem, żeby zastąpić mnie na seminarium.
– Porozmawiamy rano.
Było wielu innych, którzy mieli znacznie lepsze kwalifikacje ode mnie.
– Obiecujesz?
– Obiecuję, że się tym zajmę. – A przynajmniej załatwię sprawę przez telefon. – 
Teraz 
prześpij się.
Zeszliśmy z Martym do zmechanizowanej kantyny w przyziemiu. Wziął sobie 
filiżankę 
mocnej Bustello, która utrzyma go na nogach do pociągu o pierwszej trzydzieści, 
a ja 
wybrałem piwo. Okazało się bezalkoholowe, specjalnie warzone dla szpitali i 
szkół. 
Opowiedziałem Marty’emu o „liczbie armadillo” i całej reszcie.
– Zdaje się, że jest dobrze. – Upił łyk kawy i wrzucił do niej jeszcze jedną 
podwójną 
porcję cukru. – Czasem ludzie zapominają o rzeczach, o których nie chcą 
pamiętać. 
Oczywiście, to żadna strata.
– Jasne. – Pocałunek, uścisk ręki. – Pozostało jej wspomnienie podłączenia 
trwającego 
ile? Trzy minuty?
– I może być coś jeszcze – ostrożnie rzekł Marty. Wyjął z kieszeni na piersiach 
dwa 
kryształy danych i położył je na stole. – To kompletne kopie jej wyników badań. 
Nie 
powinienem ich mieć. Kosztowały więcej niż sama operacja.
– Mogę się dołożyć...
– Nie, to pieniądze z grantu. Chodzi o to, że operacja nie powiodła się z 
konkretnego 
powodu. Bynajmniej nie w wyniku ignorancji czy niedbalstwa Spencera, ale z 
konkretnej 
przyczyny.
– Czy można ją usunąć?
Potrząsnął głową i wzruszył ramionami.
– To się zdarzało.
– Chcesz powiedzieć, że można ponownie zainstalować łącze? Nigdy o tym nie 
słyszałem.
– Ponieważ rzadko się to robi. Zazwyczaj nie warto ryzykować. Próbują tylko 
wtedy, jeśli 
po usunięciu pacjent nie odzyskuje świadomości. To jedyna szansa, by ponownie 
nawiązał 
kontakt ze światem. W przypadku Blaze byłoby to zbyt niebezpieczne, w obecnym 
stanie 
wiedzy. A jest to tyleż wiedza, co sztuka. Jednak wciąż się rozwija i może 
kiedyś, gdy 
dowiemy się, co poszło nie tak... – Upił łyk kawy. – Pewnie do tego nie dojdzie, 
nie przez 
następnych dwadzieścia lat. Prawie wszystkie fundusze na badania przyznaje 
wojsko, a nie 
jest to dziedzina, którą byłoby szczególnie zainteresowane. Jeśli nie udaje się 
zainstalować 
łącza operatorowi, powołują kogoś innego.
Ponownie skosztowałem piwa i zdecydowałem, że jego smak już się nie poprawi.
– Czy ona jest teraz zupełnie rozłączona? Gdybyśmy się połączyli, niczego by nie 
poczuła?
– Możesz spróbować. Niektóre włókna nerwowe z pewnością nadal pozostają 
połączone. 
Kilka neuronów tu i ówdzie... Kiedy wymienimy metalowy rdzeń łącza, niektóre 
ponownie 
nawiążą kontakt.
– Warto spróbować.
– Niczego sobie nie obiecuj. Ludzie w jej stanie mogą pójść i wypożyczyć 
naprawdę 
ekstremalny zapis, na przykład samobójczy, lecz doznają zaledwie łagodnych 
halucynacji, 
żadnych silnych przeżyć. Zwyczajne połączenie z inną osobą nie da żadnego 
efektu. 
Najwyżej taki sam jak placebo, wywołany oczekiwaniem, że coś się wydarzy.
– Zrób coś dla nas – powiedziałem. – Nie mów jej tego.
 
* * *
 
JULIAN POSZEDŁ NA KOMPROMIS i pojechał pociągiem do Houston, gdzie został 
tylko tak długo, jak musiał, żeby zastąpić Amelię na seminarium z cząsteczek. 
(Studenci 
wcale nie byli zachwyceni, kiedy zamiast doktor Blaze niespodziewanie pojawił 
się jej młody 
asystent.) Potem wrócił nocnym pociągiem do Guadalajary.
Okazało się, że Amelia następnego dnia została wypisana ze szpitala i 
przewieziona 
karetką do ośrodka opieki w miasteczku akademickim. Klinika nie chciała, by 
przebywająca 
na obserwacji pacjentka zajmowała cenne łóżko w piątek, kiedy pojawiało się 
najwięcej 
klientów z wypchanymi portfelami.
Julianowi pozwolono pojechać z Amelią, która przez większą część drogi spała. 
Kiedy 
ustało działanie środka usypiającego, mniej więcej godzinę przed przybyciem do 
Houston, 
rozmawiali głównie o pracy. Julian jakoś zdołał uniknąć kłamstwa, starannie 
omijając temat 
ewentualnych skutków ich połączenia w takim stanie, w jakim znajdowała się 
teraz. Wiedział, 
że Amelia wkrótce wszystkiego się dowie, a wtedy będą musieli poradzić sobie z 
nadziejami i 
rozczarowaniami. Nie chciał, aby w oparciu o ten jeden piękny moment zbudowała 
sobie 
jakiś pałac na wodzie. Najlepsze, co mogło się zdarzyć, z pewnością nie spełni 
jej oczekiwań, 
a prawdopodobnie wszelkie próby okażą się bezskuteczne.
Ośrodek opieki był ładny od zewnątrz, a zaniedbany w środku. Amelia dostała 
jedyne 
wolne łóżko w czteroosobowym pokoju, zamieszkanym przez dwukrotnie od niej 
starsze 
kobiety, przebywające tam od dawna lub na stałe. Julian pomógł jej się 
wprowadzić, a kiedy 
stało się oczywiste, że nie jest tylko jej pracownikiem, dwie ze starszych pań 
okazały 
ostentacyjną dezaprobatę dla koloru jego skóry. Trzecia była niewidoma.
No cóż, teraz nie mogli tego dłużej ukrywać. To jedyny jasny punkt w tej 
historii, która 
mogła wywrzeć korzystny wpływ na ich życie osobiste, jeśli nie zawodowe.
Amelia nie czytała tej książki Chandlera i ucieszyła się z prezentu. Mało 
prawdopodobne, 
żeby miała tu z kim rozmawiać.
Natomiast Juliana tego wieczoru czekała nieunikniona rozmowa, ponieważ był to 
piątek. 
Postanowił zjawić się w klubie co najmniej godzinę później niż zwykle, żeby 
Marty zdążył 
opowiedzieć pozostałym o operacji i ujawnić zaskakującą prawdę o Julianie i 
Amelii. Jeśli to 
ostatnie było dla kogokolwiek tajemnicą. Purytanin Hayes ją znał, ale nigdy 
niczego nie dał 
po sobie poznać.
Julian miał mnóstwo zajęć przed spotkaniem w „Specjale Sobotniej Nocy”, gdyż od 
chwili, gdy wrócił z Portobello i znalazł wsuniętą pod drzwi wiadomość, nawet 
nie przejrzał 
korespondencji. Asystent Hayesa przesłał wyniki eksperymentów, z którymi Julian 
i Amelia 
powinni się zapoznać. To zajmie kilka godzin. Ponadto było kilka listów z 
wyrazami 
współczucia, przeważnie od ludzi, z którymi miał się zobaczyć wieczorem. Złe 
wieści szybko 
się rozchodzą.
Aby uczynić jego życie jeszcze bardziej interesującym, ojciec przysłał mu 
wiadomość, że 
chciałby odwiedzić go, wracając do domu z Hawajów, żeby Julian mógł lepiej 
poznać 
„Suze”, jego nową żonę. Rzecz jasna, była również telefoniczna wiadomość od 
matki, która 
zapytywała, gdzie się podziewa i czy miałby coś przeciwko temu, gdyby 
przyjechała, 
uciekając przed kiepską pogodą? Pewnie, mamo, świetnie dogadacie się z Suze. 
Tylko 
pomyśl, ile was łączy.
W tym przypadku najlepsza była prawda. Wybrał numer matki i powiedział, że może 
przyjechać kiedy chce, ale w podanym przez nią czasie zastanie tu ojca i Suze. 
Kiedy trochę 
ochłonęła, krótko streścił jej wydarzenia ostatnich czterech dni. Kiedy mówił, 
jej twarz na 
ekranie telefonu przybrała dziwny wyraz. Matka przywykła do telefonów bez wizji 
i nie 
potrafiła zachować obojętnej miny, w przeciwieństwie do większości ludzi.
– A więc poważnie myślisz o tej starej kobiecie.
– Starej białej kobiecie, mamo – zaśmiał się Julian na widok jej urażonej miny. 
– Już od 
półtora roku mówię ci, że to poważna sprawa.
– Biała, czerwona, zielona – to dla mnie żadna różnica. Synu, ona jest tylko 
dziesięć lat 
młodsza ode mnie.
– Dwanaście.
– Och, dzięki Bogu, dwanaście! Nie widzisz, że inni uważają cię za głupca?
– Cieszę się tylko, że już nie musimy się z tym ukrywać. A jeśli inni uważają 
nas za 
głupich, to ich problem, nie nasz.
Umknęła spojrzeniem w bok.
– To ja jestem głupią hipokrytką, ale matka zawsze się niepokoi.
– Gdybyś przyjechała tu i poznała ją, przestałabyś się martwić.
– Powinnam to zrobić. W porządku. Zadzwoń do mnie, kiedy twój ojciec i jego 
kochanica 
wrócą już do Akron...
– Do Columbus, mamo.
– Dokądkolwiek. Zadzwoń do mnie i umówimy się.
Zobaczył jak jej obraz gaśnie i potrząsnął głową. Mówiła tak już od roku, ale 
zawsze coś 
stawało jej na przeszkodzie. Fakt, że była bardzo zajęta: nadal pracowała w 
pełnym wymiarze 
godzin w college’u w Pittsburgu. Najwyraźniej jednak nie o to chodziło. Naprawdę 
nie 
chciała stracić syna, a w dodatku na rzecz kobiety, która mogłaby być jej 
siostrą.
Próbował namówić Amelię na wyjazd do Pittsburga, ale powiedziała, że nie chce 
się 
narzucać. Dla niej również nie było to takie proste.
Te dwie kobiety miały krańcowo odmienne zdania odnośnie jego obowiązków 
operatora. 
Amelia była głęboko zaniepokojona ilekroć udawał się do Portobello – a od czasu 
masakry 
jeszcze bardziej – natomiast matka traktowała to jako rodzaj dodatkowego 
obowiązku, z 
którego powinien się wywiązywać, nawet jeśli koliduje to z jego pracą zawodową. 
Zdawała 
się wcale nie interesować tym, co naprawdę robił. Natomiast Amelia z głębokim 
zainteresowaniem „zadymiarza” śledziła działania jego jednostki. (Nigdy się do 
tego nie 
przyznała, zapewne aby go nie niepokoić, ale często zapominała się i pytała go o 
sprawy, o 
których nie miałby pojęcia ktoś, kto ogląda tylko wiadomości.)
Nagle Julianowi przyszło do głowy, że Hayes, a zapewne również wszyscy na 
wydziale, 
wiedzieli o łączącym ich związku lub domyślali się prawdy, widząc jak Amelia 
zachowuje się 
podczas jego nieobecności. A przecież usilnie starali się (czerpiąc z tego sporo 
uciechy) nie 
wypaść w pracy z roli „bliskich przyjaciół”. Może ich audytorium znało ten 
scenariusz.
Teraz to wszystko odeszło w przeszłość. Chciał możliwie najszybciej znaleźć się 
w klubie 
i zobaczyć, jak ludzie przyjęli tę wiadomość. Nadal miał jednak parę godzin, 
jeśli zamierzał 
dać Marty’emu czas, żeby ich przygotował. Nie miał ochoty do pracy, nawet na 
otwieranie 
listów, więc wyciągnął się na kanapie i kazał kubikowi szukać.
Kubik miał wbudowaną procedurę samouczącą, która analizowała każdy dokonany 
przez 
niego wybór i na podstawie listy ulubionych tytułów tworzyła kryteria 
przeszukiwania tysiąca 
ośmiuset kanałów. Problem polegał na tym, że nie można było bezpośrednio wpływać 
na ten 
proces: jedynymi wprowadzanymi danymi były wybierane przez użytkownika pozycje. 
Mniej 
więcej przez rok od chwili powołania do wojska Julian obsesyjnie oglądał stare 
filmy, może 
usiłując uciec do świata, w którym ludzie i wydarzenia są po prostu dobre lub 
złe. Dlatego 
teraz, po przeszukaniu kanałów, posłuszny automat zaproponował mu mnóstwo filmów 
z 
Jimmy Stewardem i Johnem Wayne’em. Z dotychczasowych doświadczeń Juliana 
wynikało, 
że krzykiem niczego nie wskóra.
Humphrey Bogart u „Ricka”. Reset. Jimmy Steward jedzie do Waszyngtonu. Reset. 
Wyprawa na księżycowy biegun południowy oglądany oczami zautomatyzowanych 
lądowników. Większość tych filmów widział kilka lat wcześniej, ale były 
dostatecznie 
interesujące, żeby obejrzeć je ponownie. A ponadto pomagały przeprogramować 
maszynę.
 
KIEDY WSZEDŁEM DO ŚRODKA, wszyscy spojrzeli na mnie, ale zapewne zrobiliby 
to w każdych innych okolicznościach. Może tylko patrzyli odrobinę dłużej niż 
zwykle. Przy 
stoliku Marty’ego, Reza i Franklina było wolne miejsce.
– Przewiozłeś ją bez problemów? – zapytał Marty.
Skinąłem głową.
– Wyjdzie stamtąd, kiedy tylko pozwolą jej chodzić. Trzy kobiety, z którymi 
dzieli pokój, 
są jak żywcem wzięte z Hamleta.
– Makbeta – poprawił mnie Reza – jeżeli masz na myśli staruchy. Czy też może są 
to 
słodkie młode wariatki o samobójczych skłonnościach?
– Staruchy. Amelia czuje się nieźle. Jazda z Guadalajary nie była zła, tylko 
długa. – Do 
naszego stolika przywlókł się ponury kelner w starannie poplamionym podkoszulku. 
– Kawa 
– powiedziałem, a potem dostrzegłem udawane przerażenie na twarzy Reza. – I 
dzbanek 
Rioja.
Znów zbliżał się koniec miesiąca. Kelner już miał zapytać o moją kartkę, ale 
potem 
poznał mnie i odszedł.
– Miejmy nadzieję, że zaciągniesz się ponownie – rzekł Reza. Wziął moją kartę i 
wprowadził cenę całego dzbanka.
– Kiedy Portobello skuje mróz.
– Czy mówili, kiedy ją wypuszczą? – zapytał Marty.
– Nie. Neurolog ma ją zbadać rano. Amelia zadzwoni do mnie.
– Lepiej niech zadzwoni również do Hayesa. Powiedziałem mu, że wszystko będzie 
dobrze, ale robi się nerwowy.
– On jest nerwowy.
– Zna ją dłużej niż ty – rzekł cicho Franklin. Tak jak on i Marty.
– Zwiedziłeś Guadalajarę? – zapytał Reza. – Wszystkie przybytki rozkoszy?
– Nie. Tylko pokręciłem się trochę po okolicy. Nie dotarłem na stare miasto ani 
do tego 
T... Jak to się nazywa?
– Tlaquepaque – podpowiedział Reza. – Kiedyś spędziłem tam wspaniały tydzień.
– Od jak dawna jesteście razem z Blaze? – spytał Franklin. – Jeśli nie masz nic 
przeciwko 
temu, że pytam.
Zapewne „razem” nie było tym słowem, którego szukał.
– Jesteśmy ze sobą od trzech lat. Przedtem przez parę lat byliśmy przyjaciółmi.
– Blaze była jego promotorem – rzekł Marty.
– Pracy doktorskiej?
– Podyplomowej – wyjaśniłem.
– Racja – rzekł z nikłym uśmieszkiem Franklin. – Przyszedłeś z Harvardu.
Tylko Eli potrafi powiedzieć to z odrobiną litości, pomyślał Julian.
– Teraz powinniście mnie zapytać, czy mam uczciwe zamiary. Odpowiadam, że nie 
mam 
żadnych zamiarów. Przynajmniej dopóki nie wyjdę z wojska.
– A kiedy to nastąpi?
– Jeśli wojna się nie skończy to za jakieś pięć lat.
– Blaze będzie miała pięćdziesiąt.
– Dokładnie pięćdziesiąt dwa. Ja trzydzieści siedem. Może przejmujecie się tym 
bardziej 
niż my?
– Nie – odparł. – To mogłoby niepokoić Marty’ego.
Marty obrzucił go ostrym spojrzeniem.
– Co piłeś?
– To co zwykle. – Franklin pokazał dno swojej pustej filiżanki. – Od jak dawna?
– Ja chcę tylko waszego dobra – powiedział Marty. – Przecież o tym wiesz.
– Osiem lat, dziewięć.
– Dobry Boże, Franklin. Czyżbyś w poprzednim wcieleniu był terierem? – Marty 
potrząsnął głową, jakby chciał rozjaśnić myśli. – To było na długo przed tym, 
zanim Julian 
podjął pracę na naszym wydziale.
Kelner przyczłapał z winem i trzema kieliszkami. Wyczuwając napięcie, nalewał 
najwolniej jak mógł. Wszyscy obserwowaliśmy go w milczeniu.
– A więc – rzekł Reza – co z tymi Oilersami?
 
„NEUROLOG”, KTÓRY NASTĘPNEGO RANKA przyszedł do Amelii, był zbyt młody 
aby mieć stopień naukowy w jakiejkolwiek dziedzinie. Miał kozią bródkę i 
pryszcze. Przez 
pół godziny zadawał jej wciąż te same proste pytania.
– Kiedy i gdzie się pani urodziła?
– 12 sierpnia 1996 w Sturbridge w stanie Massachusetts.
– Jak nazywała się pani matka?
– Jane O’Banian Harding.
– Gdzie chodziła pani do szkoły podstawowej?
– W Roxbury. Do Nathan Hale Elementary.
Zastanowił się.
– Poprzednio mówiła pani, że do Breezewood w Sturbridge.
Zrobiła głęboki wdech i powoli wypuściła powietrze.
– Przeprowadziliśmy się do Roxbury w 2004, może 2005.
– Aha. A szkoła średnia?
– Stary O’Bryant. John D. O’Bryant School of Mathematics and Science.
– W Sturbridge?
– Nie, w Roxbury! Szkołę średnią też kończyłam w Roxbury. Nie mówiłam...
– Nazwisko panieńskie pani matki?
– O’Banian.
Przez dłuższą chwilę pisał coś w notesie.
– W porządku. Proszę wstać.
– Co takiego?
– Proszę wstać z łóżka.
Amelia usiadła i ostrożnie postawiła nogi na podłodze. Zrobiła kilka niepewnych 
kroków 
i sięgnęła ręką na plecy, zbierając rozchodzącą się koszulę.
– Kręci się pani w głowie?
– Trochę. Tak.
– Proszę podnieść ręce.
Zrobiła to i koszula znów się jej rozchyliła.
– Ładny tyłeczek, kochana – wychrypiała starsza pani na sąsiednim łóżku.
– A teraz chcę, żeby pani zamknęła oczy i powoli złożyła dłonie czubkami palców.
Spróbowała to zrobić i nie zdołała. Otworzyła oczy i zobaczyła, że chybiła o dwa 
centymetry.
– Proszę spróbować jeszcze raz – rzekł.
Tym razem udało jej się zetknąć dwa palce.
Skreślił kilka słów w notesie.
– W porządku. Może pani iść.
– Co takiego?
– Wypisuję panią. Wychodząc, proszę okazać w recepcji kartkę przydziałową.
– Przecież... Czy nie obejrzy mnie lekarz?
Poczerwieniał.
– Nie uważa mnie pani za lekarza?
– Nie. A jest pan nim?
– Jestem upoważniony, żeby panią wypisać. I robię to.
Odwrócił się i ruszył do wyjścia.
– A co z moim ubraniem? Gdzie moje rzeczy?
Wzruszył ramionami i znikł za drzwiami.
– Sprawdź w szafie, kochana.
Amelia dokładnie sprawdziła zawartość szafy, poruszając się powoli i ostrożnie. 
Znalazła 
równe stosy pościeli i koszul, ale ani śladu skórzanej walizki, którą zabrała do 
Guadalajary.
– Może ktoś je zabrał – powiedziała druga staruszka. – Pewnie ten czarny 
chłopak.
Oczywiście. Nagle przypomniała sobie, że poprosiła Juliana, aby zabrał walizkę 
do domu. 
Była droga, robiona na zamówienie, a tutaj mógł ją ktoś ukraść.
O czym jeszcze zapomniała? John D. O’Bryant School of Mathematics and Science 
stała 
przy New Dudley. Jej laboratorium na uczelni znajdowało się pod numerem 12–344. 
Jaki był 
numer telefonu Juliana? Osiem.
Wzięła z łazienki kosmetyczkę i wyjęła z niej minitelefon. Na tarczy miał ślad 
pasty do 
zębów. Wytarła ją rogiem prześcieradła, usiadła na łóżku i wystukała #08.
– Pan Class jest na zajęciach – oznajmił telefon. – Czy to coś pilnego?
– Nie. Wiadomość. – Po chwili powiedziała: – Kochanie, przynieś mi jakieś 
ubranie. 
Wypisano mnie.
Wyłączyła telefon, przesunęła dłonią po głowie i wyczuła zimny metalowy krążek 
przy 
podstawie czaszki. Otarła łzy, które nagle napłynęły jej do oczu i mruknęła:
– Niech to szlag.
Wielka, tłusta pielęgniarka wtoczyła wózek z siedzącą na nim skurczoną Chinką.
– Co tu się dzieje? – powiedziała. – To łóżko miało być wolne.
Amelia zaczęła się śmiać. Wzięła pod pachę kosmetyczkę i książkę Chandlera, a 
potem 
zaciskając drugą ręką koszulę, wyszła na korytarz.
 
MINĘŁA DŁUŻSZA CHWILA zanim odnalazłem Amelię. W jej pokoju było pełno 
kłótliwych staruszek, które nie chciały mi nic powiedzieć, albo udzielały 
mylnych informacji. 
Oczywiście, była przy kasie. Nie musiała płacić za opiekę medyczną czy pokój, 
ale za dwa 
nie zjedzone posiłki, ponieważ nie zastrzegła sobie tego przy wpisie.
Może to było ostatnią kroplą goryczy. Kiedy podałem jej ubranie, po prostu 
strząsnęła z 
siebie jasnoniebieską szpitalną koszulę. Nie miała nic pod spodem. W poczekalni 
siedziało 
osiem, może dziesięć osób.
Byłem wstrząśnięty. Moja dystyngowana Amelia?
Recepcjonistą był młodzieniec z kolczykami w uszach. Zerwał się z miejsca.
– Stać! Pani... Pani nie może tego robić!
– Niech pan patrzy. – Najpierw założyła bluzkę i niespiesznie zapinała ją. – 
Wyrzucono 
mnie z pokoju. Nie mam dokąd iść...
– Amelio...
Zignorowała mnie.
– Proszę pójść do toalety! Natychmiast!
– Dziękuję, nie skorzystam.
Próbowała ustać na jednej nodze i wciągnąć na drugą skarpetkę, ale zachwiała się 
i o 
mało nie upadła. Podtrzymałem ją. Widownia milczała z szacunkiem.
– Wezwę strażnika.
– Nie, nie wezwie pan. – Podeszła do niego, w skarpetkach i bluzce, ale nadal 
naga od 
pasa w dół. Była o kilka centymetrów wyższa od recepcjonisty i spojrzała na 
niego z góry. On 
też spojrzał w dół i zrobił taką minę, jakby po raz pierwszy w życiu widział 
wzgórek łonowy. 
– Zrobię scenę – powiedziała spokojnie. – Proszę mi wierzyć.
Usiadł, bezgłośnie poruszając wargami. Amelia włożyła spodnie i pantofle, 
podniosła 
koszulę i wrzuciła ją do niszczarki.
– Julianie, nie podoba mi się tu. – Wzięła mnie pod rękę. – Chodźmy niepokoić 
kogoś 
innego.
W pomieszczeniu panowała cisza. Dopiero gdy przeszliśmy kawałek korytarzem, 
usłyszeliśmy za plecami zgiełk ożywionych głosów. Amelia patrzyła prosto przed 
siebie i 
uśmiechała się.
– Kiepski dzień?
– Paskudne miejsce. – Zmarszczyła brwi. – Czy ja zrobiłam to, co mi się wydaje?
Rozejrzałem się wokół i szepnąłem:
– Jesteśmy w Teksasie. Nie wiesz, że pokazywanie tyłka czarnemu jest sprzeczne z 
prawem?
– Wciąż o tym zapominam. – Uśmiechnęła się nerwowo i uścisnęła moje ramię. – 
Codziennie będę pisała do ciebie z więzienia.
Przed ośrodkiem czekała taksówka. Szybko wsiedliśmy do niej i Amelia podała mój 
adres.
– Tam jest mój bagaż, prawda?
– Owszem, ale... mógłbym ci go przywieźć. – W moim mieszkaniu był bałagan. – Nie 
jestem przygotowany na przyjęcie miłych gości.
– Ja nie jestem gościem. – Potarła oczy. – A z pewnością nie miłym.
Prawdę mówiąc, bałagan był tam już dwa tygodnie wcześniej, kiedy wyjechałem do 
Portobello, a od tego czasu nie miałem czasu posprzątać, więc jeszcze się 
powiększył. 
Znaleźliśmy się w jednopokojowym epicentrum wybuchu. Dziesięć na pięć metrów 
kompletnego chaosu: hałdy gazet i czytadeł na każdej poziomej powierzchni, 
włącznie z 
łóżkiem; sterta brudnych ubrań w jednym kącie, estetycznie zrównoważona przez 
stos naczyń 
w zlewie. Wychodząc na uczelnię, zapomniałem wyłączyć ekspres, więc teraz 
gryząca woń 
przypalonej kawy mieszała się z zapachem stęchlizny. Amelia roześmiała się.
– Wiesz co, to wygląda gorzej niż oczekiwałam.
Dotychczas była tu tylko dwukrotnie i za każdym razem byłem uprzedzony.
– Wiem. Potrzebna mi kobieca ręka.
– Wcale nie. Potrzebny ci kanister benzyny i zapałka. – Rozejrzała się wokół i 
pokręciła 
głową. – Posłuchaj, wszyscy już o nas wiedzą. Zamieszkajmy razem.
Nadal usiłowałem dojść do siebie po striptizie.
– Hm... tu chyba nie ma miejsca...
– Nie tutaj – roześmiała się. – U mnie. I moglibyśmy wystąpić o większe 
mieszkanie.
Zrzuciłem graty z krzesła i zaprowadziłem ją do niego. Usiadła ostrożnie.
– Posłuchaj. Wiesz, że bardzo chciałbym z tobą zamieszkać. Przecież nieraz o tym 
rozmawialiśmy.
– A więc? Zróbmy to.
– Nie... nie podejmujmy teraz żadnych decyzji. Nie przez kilka następnych dni.
Spojrzała w dal, przez okno nad zlewem.
– Uważasz, że jestem szalona.
– Raczej impulsywna.
Usiadłem na podłodze i gładziłem ją po ramieniu.
– To do mnie nie pasuje, prawda? – Zamknęła oczy i potarła dłonią czoło. – Może 
to 
wpływ lekarstw.
Miałem nadzieję, że tak jest.
– Jestem pewien, że tak. Potrzebujesz kilku dni odpoczynku.
– A jeśli spaprali operację?
– Nie spaprali. Inaczej nie mogłabyś chodzić i rozmawiać.
Z lekkim roztargnieniem poklepała moją dłoń.
– Tak, pewnie. Masz może jakiś sok albo coś innego do picia?
Znalazłem w lodówce resztkę soku z winogron i rozlałem do dwóch szklaneczek. 
Usłyszałem szmer błyskawicznego zamka i odwróciłem się, ale Amelia tylko 
otwierała 
skórzaną walizkę. Podałem jej drinka. Uważnie przeglądała zawartość walizki.
– Sądzisz, że coś mogło zginąć?
Wzięła szklankę i odstawiła ją.
– Och, nie. A może. Raczej sprawdzam swoją pamięć. Pamiętam jak ją pakowałam. 
Podróż. Rozmowę z doktorem... hm... Spencerem.
Cofnęła się o dwa kroki, pomacała ręką i powoli usiadła na łóżku.
– A potem wszystko się rozmazuje... No wiesz, byłam półprzytomna, kiedy mnie 
operowali. Widziałam mnóstwo świateł. Brodę i twarz miałam unieruchomioną 
miękkim 
imadłem.
Usiadłem przy niej.
– Pamiętam to samo, kiedy mnie operowali. I dźwięk wiertła.
– I ten zapach. Czujesz zapach swojej czaszki, kiedy ją rozwiercają. I nic cię 
to nie 
obchodzi.
– Narkoza – powiedziałem.
– Częściowo. A także dlatego, że się na to czekało. – No cóż, nie w moim 
przypadku. – 
Słyszałam ich rozmowę, lekarza z pielęgniarką.
– O czym?
– Mówili po hiszpańsku. O jej chłopcu i... butach czy czymś takim. Potem 
wszystko 
znikło w ciemności. Chyba najpierw zrobiło się jasno, a potem ciemno.
– Zastanawiam się, czy było to zanim umieścili łącze, czy potem.
– Później, zdecydowanie później. Nazywają to „mostkiem”, prawda?
– Taak, z francuskiego, od pont mental.
– Słyszałam jak to mówił – ahora, el puente – a potem nacisnęli bardzo mocno. 
Czułam 
jak broda wbija mi się w obicie obejmy.
– Pamiętasz znacznie więcej niż ja.
– To chyba już wszystko. Chłopiec, buty, a później pstryk. W następnej chwili 
leżałam 
już na łóżku, nie mogąc się ruszyć ani mówić.
– To musiało być przerażające.
Zmarszczyła brwi, wspominając.
– Właściwie nie. Raczej jak przemożne... znużenie, odrętwienie. Jakbym mogła 
poruszyć 
rękami i nogami, albo mówić, gdybym naprawdę chciała. Jednak wymagałoby to 
ogromnego 
wysiłku. Pewnie leki uspokajające nie pozwoliły mi wpaść w panikę. Poruszali 
moimi rękami 
i nogami, krzycząc coś do mnie. Chyba po angielsku i w tym stanie nie mogłam ich 
zrozumieć, z powodu akcentu.
Skinęła ręką i podałem jej sok. Upiła łyk.
– Jeśli dobrze pamiętam... Byłam bardzo, bardzo zła, że nie pójdą sobie i nie 
zostawią 
mnie w spokoju. Jednak nic nie powiedziałam, bo nie chciałam dać im tej 
satysfakcji, żeby 
usłyszeli moje narzekania. Dziwne, że to pamiętam. Naprawdę byłam dziecinna.
– Nie wypróbowali łącza?
Spoglądała w dal.
– Nie... Doktor Spencer wyjaśnił mi to później. Ze względu na mój stan lepiej 
było 
poczekać i po raz pierwszy zrobić to z kimś, kogo znam. Liczy się każda sekunda, 
mówił ci?
Kiwnąłem głową.
– Wykładniczy wzrost liczby połączeń neuronowych.
– Tak więc przez długi czas leżałam w ciemnym pokoju i chyba straciłam poczucie 
czasu. 
Potem wszystko to, co wydarzyło się przed naszym... połączeniem, uznałam za sen. 
Nagle 
rozbłysło światło i dwoje ludzi wbiło mi coś w ręce – kroplówki – a później 
przepływałam z 
pomieszczenia do pomieszczenia.
– Na wózku.
Skinęła głową.
– Wydawało mi się, że lewituję. Pamiętam, że pomyślałam: „To sen”, i zaczęło 
mnie to 
bawić. Ujrzałam Marty’ego, śpiącego na krześle, ale uznałam to za część snu. 
Potem zjawiłeś 
się ty z doktorem Spencerem i pomyślałam, w porządku, ty też jesteś w tym śnie. 
I nagle 
wszystko stało się realne. – Zakołysała się do przodu i do tyłu, wspominając 
nasze połączenie. 
– Nie, nie realne. Intensywne. Zdumiewające.
– Pamiętam – powiedziałem. – Widzisz podwójnie, sam siebie. Z początku się nie 
poznajesz.
– Mówiłeś mi, że tak jest u większości ludzi. A raczej powiedziałeś mi to jednym 
słowem, nie wiem jak, może bez słów. Potem wszystko zobaczyłam wyraźnie i 
byliśmy... – 
Miarowo pokiwała głową, przygryzając dolną wargę. – Oboje byliśmy razem. 
Byliśmy... 
jednością.
Wzięła w obie ręce moją dłoń.
– Później musieliśmy rozmawiać z lekarzem. A on powiedział, że nie możemy, że 
nam 
nie pozwoli... – Położyła sobie moją dłoń na piersi, tak jak w tamtej ostatniej 
chwili i 
pochyliła się. Jednak nie pocałowała mnie. Oparła brodę na moim ramieniu i 
szepnęła 
łamiącym się głosem: – Już nigdy tak nie będzie?
Odruchowo usiłowałem przesłać jej strumień wiadomości, tak jak robi się to w 
podłączeniu. Chciałem zapewnić, że za kilka lat będzie mogła spróbować ponownie, 
że Marty 
ma jej dane, że połączenia neuronowe częściowo się odtworzą więc możemy 
spróbować, 
możemy. Ułamek sekundy później zrozumiałem: nie, nie jesteśmy połączeni, więc 
ona 
usłyszy tylko to, co jej powiem.
– Większości ludzi nie zdarza się to ani razu.
– Może tak jest lepiej – powiedziała zduszonym głosem i załkała cicho.
Jej dłoń przesunęła się po mojej szyi i dotknęła łącza. Musiałem coś powiedzieć.
– Posłuchaj... Być może wcale tego nie straciłaś. Bardzo możliwe, że pozostała 
ci część 
tych możliwości.
– O czym ty mówisz? – Wyjaśniłem jej, że niektóre neurony ponownie łączą się z 
receptorami w pobliżu implantu. – W jakim stopniu?
– Nie mam zielonego pojęcia. Dowiedziałem się o tym zaledwie kilka dni temu.
Nagle nabrałem przekonania, że niektóre przypadki nieudanego wszczepienia łącza 
polegają właśnie na tym – niezdolności do uzyskania silnego połączenia. W 
pamięci Ralpha 
znalazłem wspomnienia o kilku osobach, które w ogóle nie potrafiły się połączyć.
– Musimy spróbować. Gdzie moglibyśmy... Czy mógłbyś przynieść sprzęt z 
Portobello?
– Nie. Nigdy nie zdołałbym wynieść go z bazy.
I za taką próbę stanąłbym przed sądem wojennym.
– Hmm... Może udałoby się nam zakraść do szpitala...
Roześmiałem się.
– Nigdzie nie musisz się zakradać. Wystarczy wykupić trochę czasu w jednym z 
kiosków.
– Nie o to mi chodzi. Chcę zrobić to z tobą.
– Właśnie o tym mówię! Są podwójne kabiny – dwuosobowe wszechświaty. Dwoje ludzi 
podłącza się i wyrusza razem w podróż.
Tam właśnie dziwki zabierają klientów. Można pieprzyć się na ulicach Paryża, w 
przestrzeni kosmicznej, w canoe płynącym po bystrzynach. Ralph przynosił nam 
najdziwniejsze wspomnienia.
– Zróbmy to.
– Posłuchaj, dopiero wyszłaś ze szpitala. Dlaczego nie odpoczniesz dzień czy 
dwa, a 
potem...
– Nie! – Wstała. – Z tego co wiemy, to połączenie może zanikać, kiedy siedzimy 
tu i 
rozmawiamy. – Podniosła leżący na stole telefon i wystukała dwie cyfry. Znała 
kod mojej 
taksówki. – Wychodzimy?
Wstałem i poszedłem za nią do drzwi, obawiając się, że popełniam wielki błąd.
– Słuchaj, nie obiecuj sobie zbyt wiele.
– Och, niczego nie oczekuję. Po prostu muszę spróbować, żeby wiedzieć.
Jak na kogoś, kto niczego się nie spodziewał, była strasznie napalona.
Jej zapał był zaraźliwy. Kiedy czekaliśmy na taksówkę, przeszedłem od: „No cóż, 
przynajmniej dowiemy się, jak jest” do przekonania, że coś w tym musi być. Marty 
twierdził, 
że powinien wystąpić przynajmniej efekt placebo.
Nie potrafiłem podać taksówce dokładnego adresu, gdyż byłem tam tylko raz. 
Zapytałem 
jednak czy wie, gdzie znajduje się ciąg kabin połączeniowych w pobliżu 
uniwersytetu, a ona 
potwierdziła.
Moglibyśmy pojechać tam na rowerach, ale właśnie w tej dzielnicy spotkałem 
mężczyznę, który groził mi nożem. Nędzne uliczki wyglądały coraz gorzej w miarę 
jak 
oddalaliśmy się od uniwersytetu i wyliczyłem, że zanim skończymy nasz 
eksperyment, zrobi 
się już ciemno.
Dobrze, że taksówka wyłączyła licznik, kiedy przechodziliśmy przez kontrolę. 
Trep na 
bramie zobaczył dokąd jedziemy i przetrzymał nas dziesięć minut, pewnie po to, 
by cieszyć 
się irytacją Amelii. A może próbował mnie sprowokować. Nie dałem mu tej 
satysfakcji.
Kazaliśmy taksówce wysadzić nas na końcu rzędu budek, żebyśmy mogli przejść obok 
nich i sprawdzić menu w każdej kabinie. Cena też nie była bez znaczenia: 
kosztowało to po 
dwie nasze dniówki. Wprawdzie zarabiałem trzy razy tyle co Amelia, ale wycieczka 
do 
Meksyku zredukowała moje fundusze do stu dolców. A ona była spłukana.
Wokół było więcej dziwek niż przechodniów. Niektóre proponowały połączenie w 
trójkę. 
Nie wiedziałem, że to możliwe. Brzmiało to bardziej irytująco niż kusząco, nawet 
w 
najlepszych warunkach. A bliższe połączenie z dziwką niż z Amelią byłoby 
katastrofalne.
Najlepsza dwumiejscowa kabina była także jedną z najładniejszych, a przynajmniej 
najmniej zaniedbanych. Nazywała się „Twój Świat” i, zamiast katastrof 
samochodowych i 
egzekucji, oferowała zestaw wypraw. Coś w rodzaju wycieczki do Francji, którą 
zafundowałem sobie w Meksyku, tylko bardziej egzotyczne.
Zaproponowałem podwodną wycieczkę po Wielkiej Rafie Koralowej.
– Nie jestem dobrą pływaczką – powiedziała Amelia. – Czy to zrobi jakąś różnicę?
– Nie martw się, ja też nie. To tak, jakbyś była rybą. – Byłem już na takiej 
wycieczce. – 
Nawet nie myślisz o pływaniu.
Kosztowało to dolara za minutę w gotówce, albo trzy dolary za dwie minuty, jeśli 
płaciło 
się kartą. Minimalny czas dziesięć minut. Zapłaciłem gotówką. Lepiej zachować 
kartę na 
wszelki wypadek.
Gruba kobieta o srogim wyglądzie, czarnej skórze i gęstych, kręconych siwych 
włosach 
zaprowadziła nas do kabiny. Niewielkie pomieszczenie mające zaledwie trochę 
ponad metr 
wysokości, niebieski materac na podłodze, dwa kable łączy zwisające z sufitu.
– Czas liczy się od chwili podłączenia pierwszej osoby. Pewnie najpierw 
zechcecie zdjąć 
ubrania. Pomieszczenie jest wysterylizowane. Życzę miłych chwil.
Gwałtownie odwróciła się i odmaszerowała.
– Wzięła cię za dziwkę – powiedziałem.
– Przydałoby mi się dodatkowe źródło dochodów.
Na czworakach weszliśmy do środka, a kiedy zamknąłem drzwi, włączył się 
wentylator. 
Potem generator białego szumu dodał swój syk do jego pomruku.
– Czy światło musi być zapalone?
– Gaśnie automatycznie.
Rozebraliśmy się wzajemnie. Położyła się prawidłowo, na brzuchu i twarzą do 
drzwi. 
Była spięta i lekko drżała.
– Odpręż się – powiedziałem, masując jej ramiona.
– Boję się, że nic z tego nie będzie.
– Jeśli tak się stanie, spróbujemy ponownie.
Przypomniałem sobie, co mówił Marty. Może powinna zacząć od czegoś w rodzaju 
skoku 
w przepaść. No cóż, jeszcze zdążę jej to powiedzieć.
– Masz. – Podsunąłem jej poduszkę w kształcie diamentu, na której opierasz 
brodę, kości 
policzkowe i czoło. – To pomoże ci rozluźnić mięśnie karku.
Przez chwilę masowałem jej plecy, a kiedy trochę się odprężyła, wprowadziłem 
metalowy wtyk łącza do gniazda w podstawie jej czaszki. Usłyszałem cichy szczęk 
i światło 
zgasło.
Ja, mając za sobą tysiące godzin podłączeń, nie potrzebowałem poduszki. Mogłem 
podłączyć się nawet na stojąco, albo wisząc głową w dół. Znalazłem w ciemności 
kabel i 
położyłem się tak, że stykaliśmy się biodrami i ramionami. Potem podłączyłem 
się.
Woda była ciepła jak krew i czułem na ustach jej przyjemny smak, soli i 
wodorostów, 
kiedy ją wdychałem. Pływałem w głębokiej na dwa metry wodzie, otaczały mnie 
jaskrawe 
koralowce, a wielobarwne rybki ignorowały mnie, dopóki nie zbliżyłem się na 
tyle, by stać 
się dla nich zagrożeniem. Z dziury w koralu spojrzała na mnie mała zielona 
murena o pysku 
zbója z kreskówki.
W takim podłączeniu wola płata dziwne figle. „Postanowiłem” popłynąć w lewo, 
choć na 
pozór nie było tam nic, tylko białe piaszczyste dno. Osoba, która zarejestrowała 
tę wycieczkę 
miała dobry powód, żeby ruszyć w tym kierunku, ale na tym poziomie klient nie 
miał z nią 
lub nim kontaktu. Nic poza wrażeniami, tylko wzmocnionymi.
Załamywane przez fale na powierzchni światło tworzyło przyjemny migotliwy wzór 
na 
piasku, ale nie dlatego to tu przybyliśmy. Zawisłem nad dwoma słupkami oczu, 
które 
wystawały z piasku, poruszając się lekko, nerwowo. Nagle piasek pode mną 
eksplodował, na 
prawo i lewo. Pasiasta płaszczka wyprysnęła ze swojej kryjówki pod kilkoma 
centymetrami 
piasku. Była ogromna, co najmniej trzymetrowa. Błyskawicznie złapałem ją za 
płetwę, zanim 
zdążyła nabrać szybkości.
Jedno potężne uderzenie tych skrzydeł i ruszyliśmy naprzód. Drugie i już 
mknęliśmy 
szybciej niż najlepszy pływak, woda gładko muskała moje ciało...
I jej. Amelia też tam była, wyczuwałem jej słabą lecz wyraźną obecność, niczym 
towarzyszącego mi cienia. Szybki nurt wody poruszał moimi genitaliami, ale część 
mego 
umysłu nie rejestrowała tego, odczuwając lekkie łaskotanie strumienia wody 
między jej 
nogami.
Zdawałem sobie sprawę, że aby stworzyć to nagranie musieli połączyć dwa zapisy i 
zastanawiałem się, jak udało im się znaleźć płaszczkę dostatecznie dużą, by 
mogła pociągnąć 
kobietę i mężczyznę, albo jak zdołali obejść ten wymóg. Głównie jednak skupiłem 
się na 
dwoistych wrażeniach i próbach nawiązania kontaktu z Amelią.
Udało mi się to – prawie. Bez słów czy znaków, przekazałem ogólnikowe „Czyż to 
nie 
wspaniałe”, które zaraz wyczułem odbite w osobowości Amelii. A także inne, 
ledwie 
wyczuwalne wrażenie, zapewne wywołane świadomością, że jesteśmy w kontakcie.
Piaszczyste dno nagle opadło podwodnym urwiskiem i manta zanurkowała. Woda nagle 
pochłodniała i wzrosło ciśnienie. Wypuściliśmy płetwy i przekoziołkowaliśmy w 
ciemnej 
toni. Powoli płynąc w górę, czułem dotknięcia motylich skrzydeł. Wiedziałem, że 
to dłonie 
pieszczącej mnie w kabinie Amelii, a kiedy mój członek zesztywniał, otoczyła go 
ciepłą toń, 
która nie była wyimaginowaną wodą oceanu, a potem poczułem słaby uścisk jej ud i 
rytmiczne pulsowanie.
To nie było tak jak z Carolyn, kiedy ja byłem nią, a ona mną. Bardziej 
przypominało to 
spełnienie erotycznego snu na jawie.
Woda nad nami była jak matowe srebro, a kiedy unosiliśmy się w górę, przypłynęły 
trzy 
rekiny. Poczułem lekkie ukłucie strachu, chociaż wiedziałem, że są nieszkodliwe, 
gdyż zapis 
nie był oznaczony literami „Ś” ani „K”: śmierć lub kalectwo. Próbowałem 
przekazać Amelii, 
żeby się nie bała, ale nie wyczułem jej strachu. Była zbyt zajęta. Coraz silniej 
odczuwałem jej 
obecność i to, że właściwie wcale nie płynęła.
Jej orgazm był słaby lecz długi, promieniujący i pulsujący w ten dziwny lecz 
znajomy 
sposób, jakiego nie czułem od trzech lat, od kiedy straciłem Carolyn. Kołysała 
mnie na prawo 
i lewo widmowymi ramionami i nogami, gdy unosiliśmy się w kierunku rekinów.
Okazało się, że to jeden wielki rekin wielorybi i dwa rekinki. Niegroźne. Kiedy 
mijaliśmy 
je, poczułem że mięknę i wysuwam się z niej. Tym razem nie miało się udać, nie 
nam obojgu.
Jej dłonie były jak piórka, łaskoczące, miłe, lecz niewystarczająco. Potem 
przyszło nagłe 
poczucie utraty czegoś, jakby wymiaru, co oznaczało, że rozłączyła się. Zaczęła 
mnie pieścić 
ustami, najpierw chłodnymi, a potem ciepłymi, lecz nadal nic z tego nie 
wychodziło. Nadal 
byłem w wodach rafy koralowej.
Wymacałem kabel i rozłączyłem się. Zapaliły się światła i natychmiast 
odpowiedziałem 
na pieszczoty Amelii. Przesunąłem ręce po jej śliskim ciele, oparłem głowę o 
biodro, 
przestałem myśleć o Carolyn. Od tyłu wsunąłem jej dwa palce między nogi i po 
chwili oboje 
doszliśmy jednocześnie.
Pięć sekund później stara waliła już w drzwi kabiny, mówiąc, że mamy zapłacić 
albo 
wyjść i dać jej posprzątać dla następnych klientów.
– Zdaje się, że licznik zatrzymuje się kiedy oboje jesteśmy odłączeni – 
powiedziała 
Amelia. Wtuliła się we mnie. – Chętnie zapłacę za to po dolarze za minutę. 
Powiesz jej to?
– Nie. – Sięgnąłem po nasze ubrania. – Wracajmy do domu i zróbmy to za darmo.
– Do ciebie czy do mnie?
– Do domu – odparłem. – Do ciebie.
 
CAŁY NASTĘPNY DZIEŃ ZAJĘŁA Julianowi i Amelii przeprowadzka oraz sprzątanie. 
Ponieważ była niedziela, nie mogli załatwić formalności, ale nie spodziewali się 
z tym 
żadnych problemów. Na kawalerkę Juliana czekała długa kolejka samotnych osób, a 
mieszkanie Amelii było przewidziane dla dwóch osób, a nawet dla dwóch dorosłych 
osób i 
dziecka.
(Nigdy nie będą mogli mieć dziecka. Dwadzieścia cztery lata wcześniej, po 
poronieniu, 
Amelia zgłosiła się do dobrowolnej sterylizacji, za co przyznano jej premię, 
wypłacaną w 
gotówce co miesiąc do czasu osiągnięcia wieku pięćdziesięciu lat. A Julian 
postrzegał świat w 
tak ponurych barwach, że nie miał ochoty powoływać nań nowego bytu.)
Kiedy zapakowali już wszystko w pudła, a kawalerka Juliana była posprzątana 
zgodnie z 
zaleceniami dozorcy, zadzwonili do Reza, żeby przyjechał samochodem. Zganił 
Juliana, że 
nie zadzwonił do niego prędzej i nie poprosił o pomoc, a Julian szczerze 
powiedział, że nie 
przyszło mu to do głowy.
Amelia z zainteresowaniem słuchała ich rozmowy i tydzień później orzekła, że 
podświadomie chcieli wszystko zrobić sami. Był to dla nich rodzaj rytuału, a 
może przejaw 
jeszcze bardziej instynktownych zachowań związanych z budowaniem gniazda. Jednak 
kiedy 
Julian zakończył rozmowę, powiedziała tylko:
– Przyjedzie tu najwcześniej za dziesięć minut.
Potem pociągnęła go na kanapę, na ostatni szybki numerek w jego mieszkaniu.
Wystarczyły dwa kursy, żeby przewieźć wszystkie pudła. Podczas drugiego nawrotu 
Reza 
i Julian zostali sami, a kiedy Reza zaproponował swoją pomoc przy 
rozpakowywaniu, Julian 
odparł, że może Blaze chce położyć się do łóżka.
Rzeczywiście, chciała. Zasnęli wyczerpani i spali do samego rana.
 
RAZ CZY DWA RAZY W ROKU nie dokonują standardowej wymiany żołnierzyków 
między zmianami, tylko unieruchamiają jednego po drugim i zastępują 
dotychczasowego 
operatora tym, który rozgrzewał się w fotelu. Nazywają to „szybkim transferem”. 
Przeważnie 
oznacza to, że coś się dzieje, gdyż zazwyczaj nie działamy w tym samym terenie 
co 
pościgowo–bojowy pluton Scoville’a.
Ten ostatni był w kiepskim humorze, gdyż nic się nie zdarzyło. W ciągu trzech 
dni 
zastawili zasadzki w trzech różnych miejscach, ale widzieli tylko owady i ptaki. 
Najwidoczniej było to pozorowane działanie, dla zabicia czasu.
Wygramolił się z klatki, która zamknęła się, aby przeprowadzić 
dziewięćdziesięciosekundowy cykl oczyszczający.
– Baw się dobrze – rzekł Scoville. – Zabierz coś do czytania.
– Och, myślę, że znajdą dla nas jakąś robótkę.
Ponuro pokiwał głową i odszedł. Nie przeprowadzaliby „szybkiego transferu”, 
gdyby nie 
było takiej potrzeby. A zatem chodziło o coś ważnego, o czym nie mieli wiedzieć 
ci z 
pościgowo–bojowego.
Klatka otworzyła się, więc wsunąłem się do środka, pospiesznie rozmieściłem 
sensory 
mięśniowe, włączyłem protezy i krwiobieg. Potem zamknąłem kapsułę i połączyłem 
się.
W pierwszej chwili zawsze byłem lekko zdezorientowany, a przy „szybkim 
transferze” 
tym bardziej, gdyż jako dowódca plutonu byłem pierwszy i nagle zostałem 
połączony z bandą 
stosunkowo obcych mi ludzi. Znałem trochę pluton Scoville’a, ponieważ każdego 
miesiąca 
przez jeden dzień pozostawałem z nim w luźnym kontakcie. Nie znałem jednak 
sekretów ich 
prywatnego życia i wcale nie miałem ochoty ich poznawać. Jakbym nagle przeniósł 
się w 
rzeczywistość mydlanej opery, jak intruz znający wszystkie rodzinne sekrety.
Jednego po drugim zastąpili ludzie z mojego oddziału. Usiłowałem skupić się na 
bieżącym i nietrudnym zadaniu, jakim było pilnowanie tych żołnierzyków, które 
przez kilka 
minut pozostawały unieruchomione i podatne na atak. Próbowałem też nawiązać 
łączność z 
dowódcą kompanii i dowiedzieć się, o co naprawdę chodzi. Jakie zadanie było aż 
tak tajne, że 
Scoville nie mógł o nim wiedzieć?
Nie otrzymałem odpowiedzi, dopóki wszyscy moi ludzie nie znaleźli się na 
stanowiskach. 
Potem, kiedy odruchowo sprawdzałem dżunglę, szukając oznak niebezpieczeństwa, 
nadszedł 
krótki przekaz, że w plutonie Scoville’a jest szpieg. Nie działający świadomie, 
lecz ktoś, 
komu w rzeczywistym świecie zmodyfikowano łącze.
Mógł nim być nawet sam Scoville, dlatego nie mogli mu powiedzieć. Dowództwo 
brygady opracowało skomplikowany plan, zgodnie z którym każdy członek plutonu 
otrzymał 
inne współrzędne miejsca zasadzki. Kiedy pojawi się wróg, na podstawie 
lokalizacji 
nieprzyjacielskich sił będą mogli zdemaskować źródło przecieku.
Dowódca kompanii nie znał odpowiedzi na wszystkie moje pytania. Jak chcieli 
kontrolować przekazy? Jeśli dziewięciu ludzi będzie uważało, że znajdują się w 
punkcie A, a 
jeden uzna, że są w punkcie B, czy to nie spowoduje podejrzanego zamieszania? W 
jaki 
sposób nieprzyjaciel zdołał zmodyfikować łącze? Co się stanie z tym operatorem?
Na to ostatnie pytanie mogła mi odpowiedzieć. Zbadają go i usuną mu łącze. 
Pozostały 
okres odsłuży jako technik lub trep – to zależy. Pewnie od tego, czy będzie 
umiał policzyć do 
dwudziestu, nie zdejmując butów i skarpetek. Wojskowi neurochirurdzy zarabiali 
znacznie 
mniej od doktora Spencera.
Przerwałem łączność z dowódcą, co nie oznaczało, że nie mogła mnie podsłuchiwać, 
gdyby chciała. Ta sytuacja mogła mieć bardzo poważne konsekwencje i nie trzeba 
było 
dyplomu z cyberłączności, żeby je przewidzieć. Cały pluton Scoville’a spędził 
ostatnie 
dziewięć dni w wyszukanym i ściśle kontrolowanym świecie wirtualnej 
rzeczywistości. 
Wszystko, co widzieli lub czuli, było monitorowane przez dowództwo i natychmiast 
przesyłane z powrotem w zmodyfikowanym stanie. Ten stan obejmował dziewięć 
innych 
wariantów dla pozostałych członków oddziału. Kilkadziesiąt fikcyjnych 
rzeczywistości, 
nieustannie tworzonych i podtrzymywanych.
Dżungla wokół mnie była nie mniej realna niż tamta rafa koralowa, którą 
odwiedziłem z 
Amelią. A jeśli nie miała nic wspólnego z tym, gdzie naprawdę znajdował się mój 
żołnierzyk?
Każdy operator czasem wyobrażał sobie, że nie ma żadnej wojny, a cała ta 
historia jest 
elektroniczną symulacją, stworzoną przez rząd dla jemu tylko wiadomych celów. Po 
powrocie 
do domu możesz włączyć kubik i obserwować się w czasie akcji, odtwarzając 
wiadomości... 
Jednak to nawet łatwiej zmanipulować niż układ wejścia/wyjścia łączący operatora 
z 
żołnierzem. Czy którykolwiek operator naprawdę był w Kostaryce? Nikt związany z 
wojskiem nie mógł legalnie odwiedzić terytorium Ngumich.
Oczywiście, to były zwyczajne rojenia. Stos podziurawionych ciał w sali 
operacyjnej był 
rzeczywisty. Nie zdołaliby zasymulować nuklearnego zniszczenia trzech miast.
Był to tylko sposób ucieczki przed odpowiedzialnością za rzeź. Nagle poczułem 
się 
nadzwyczaj dobrze i zrozumiałem, że poprawiono skład chemiczny mojej krwi. 
Usiłowałem 
uchwycić myśl: jak można, jak możesz usprawiedliwić... No cóż, sami się o to 
prosili. 
Przykre, że tak wielu Ngumich ginie z powodu szaleństwa ich przywódców. To nie 
ta myśl, 
nie ta...
– Julianie – odezwał się dowódca kompanii – przemieść pluton trzy kilometry na 
północny zachód, do miejsca zbiórki. Podchodząc tam, będziecie kierować się 
dźwiękiem 
sygnalizatora o częstotliwości dwudziestu czterech megaherców.
Potwierdziłem przyjęcie rozkazu.
– Dokąd zmierzamy?
– Do miasta. Wspólnie z plutonami F i C przeprowadzimy operacje dzienną. 
Szczegóły 
podam po drodze.
Mieliśmy dziewięćdziesiąt minut na dotarcie do punktu zbiórki i ponieważ dżungla 
nie 
była zbyt gęsta, rozstawiliśmy się w tyralierę, utrzymując dwudziestometrowe 
odstępy 
między poszczególnymi żołnierzykami, po czym ruszyliśmy na północny zachód.
Starając się utrzymać równe odstępy i tempo marszu, zapomniałem o niepokoju. 
Zdawałem sobie sprawę z tego, że przerwano mi jakąś myśl, ale nie miałem 
pewności, czy 
było to coś istotnego. Nie można napisać wiadomości do samego siebie, 
zrozumiałem to 
chyba już po raz setny. A po wyjściu z klatki o wszystkim zapominasz.
Karen zauważyła coś i zatrzymałem pluton. Po chwili powiedziała, że to był 
fałszywy 
alarm. Tylko samica wyjca z małym.
– Zeszła z drzewa? – zapytałem i otrzymałem potwierdzenie.
Zupełnie zbytecznie przesłałem wszystkim polecenie by uważali, po czym 
podzieliłem 
oddział na dwójki i kazałem poruszać się w jednym szeregu w dwustumetrowych 
odstępach. 
Bardzo cicho.
„Zwierzęce zwyczaje” to interesujące określenie. Kiedy zwierzę zachowuje się 
wbrew 
swoim zwyczajom, nie robi tego bez powodu. Wyjce niechętnie schodzą na ziemię.
Park dostrzegł snajpera.
– Mam pedra na dziesiątej godzinie, odległość sto dziesięć metrów, w koronie 
drzewa, 
dziesięć metrów nad ziemią. Proszę o pozwolenie otwarcia ognia.
– Nie zezwalam. Wszyscy stać i rozejrzeć się wokół.
Claude i Sara też zauważyli strzelca, ale nikogo poza nim. Zestawiłem te trzy 
obrazy.
– Ona śpi.
Rozpoznałem płeć receptorami zapachowymi Parka. W podczerwieni prawie nic nie 
widziałem, ale oddychała głośno i regularnie.
– Cofnijmy się około sto metrów i obejdźmy ją.
Otrzymałem potwierdzenie od dowódcy kompanii i gniewne zapytanie od Parka.
Spodziewałem się, że są tu inni. Ludzie tak po prostu nie wchodzą do lasu i nie 
wspinają 
się na drzewa. Kogoś osłaniała.
– Może wiedziała, że nadchodzimy? – zapytała Karen.
Zastanowiłem się. Czy inaczej byłaby tutaj?
– Jeśli tak, to jest bardzo opanowana, skoro może spać. Nie, to zbieg 
okoliczności. Ona 
czegoś pilnuje. Nie mamy czasu, żeby to sprawdzić.
Wydałem plutonowi rozkaz do szybkiego marszu. Nie robiliśmy hałasu, ale snajper 
zbudził się i wypuścił serię do Lou, który zamykał szyk na lewej flance.
Używała specjalnej broni przeciw żołnierzykom, strzelającej rozrywającymi 
kulami, 
zapewne z ładunkiem zubożonego uranu. Dwa lub trzy pociski trafiły Lou, 
pozbawiając go 
kontroli nad nogami. Kiedy padał na wznak, następny odstrzelił mu prawą rękę.
Z głośnym rumorem runął na ziemię i na moment zapadła cisza. Liście drzew 
szeleściły 
w porannym wietrze. Kolejny pocisk eksplodował obok jego głowy, zasypując mu 
oczy 
piaskiem. Potrząsnął głową, usiłując odzyskać wzrok.
– Lou, nie możemy cię zabrać. Wynoś się stąd, pozostaw tylko oczy i uszy.
– Dzięki, Julianie.
Lou wyłączył się i ostrzegawcze sygnały jego pleców i ręki ucichły. Stał się 
tylko kamerą 
wycelowaną w niebo.
Odeszliśmy prawie kilometr, kiedy nad naszymi głowami przemknął z rykiem lotnik. 
Połączyłem się z nim za pośrednictwem dowództwa i uzyskałem dziwny, podwójny 
obraz. 
Najpierw nad koronami drzew wykwitł ognisty kwiat napalmu, rozkładający iskrzące 
się 
płatki – setki tysięcy strzałek. Obraz z ziemi ukazywał płachtę ognia, która 
opadła na konary 
drzew z przeciągłym trzaskiem przecinających listowie strzałek. Donośny huk i 
cisza.
Potem ludzki krzyk i ściszony głos innego człowieka, a następnie pojedynczy 
strzał, który 
uciął wrzask. Jakiś człowiek przebiegł obok, blisko, ale poza zasięgiem wzroku, 
i rzucił 
granat w żołnierzyka. Granat odbił się od pancernej piersi i eksplodował, nie 
wyrządzając 
żadnej szkody.
Napalm ściekał i z poszycia wyszły mu na spotkanie płomienie. Wrzeszczały 
płonące 
małpy. Oczy Lou poruszyły się dwukrotnie i zgasły. Kiedy odchodziliśmy od 
szalejącego 
pożaru, nadleciały kolejne dwie maszyny i zrzuciły pojemniki ze środkiem 
gaszącym. W 
końcu znajdowaliśmy się w rezerwacie ekologicznym, a napalm spełnił już swój 
cel.
Gdy zbliżaliśmy się do punktu zbiórki, dowództwo oznajmiło, że naliczyło cztery 
ciała – 
naszego snajpera i dwóch mężczyzn oraz jeszcze jednego, ukrytego gdzieś dalej. 
Trzech 
zaliczono lotnikowi, a jednego nam – do podziału. Parkowi nie spodobało się to, 
ponieważ to 
on zauważył snajpera i zabiłby go bez trudu, gdybym mu nie zabronił. Poradziłem 
mu, żeby 
się uspokoił. Był gotowy wywołać publiczną awanturę, która doszłaby do dowództwa 
i 
doprowadziła do ukarania go naganą z wpisem do akt, w oparciu o paragraf 15, 
mówiący o 
niesubordynacji.
Wysyłając mu to ostrzeżenie, pomyślałem, że trepowi musi być znacznie lepiej. 
Można 
nienawidzić sierżanta, a jednocześnie uśmiechać się do niego.
Punkt zbiórki znaleźliśmy bez sygnalizatora: nagie kopulaste wzgórze, niedawno 
oczyszczone kontrolowanym wybuchem pocisku zapalającego.
Gdy gramoliliśmy się w grząskim popiele po zboczu pagórka, zataczając kręgi, 
nadleciały 
dwie osłaniające nas maszyny. Zapowiadało się, że nie będzie to szybkie 
przejęcie.
Transportowy helikopter nadleciał i wylądował, a przynajmniej opuścił się pół 
metra nad 
ziemię, podczas gdy jego tylne drzwi opadły z trzaskiem, tworząc niepewną rampę. 
Weszliśmy na pokład, dołączając do dwudziestu innych żołnierzyków.
Moim odpowiednikiem w plutonie F była Barboo Seaves. Pracowaliśmy już razem. 
Byłem z nią podwójnie połączony – przez dowództwo i poprzez Rose, która 
zastąpiła Ralpha 
i utrzymywała łączność „w poziomie”. Na powitanie Barboo przesłała mi 
wielosensorowy 
obraz carne asada, dania, które jedliśmy na lotnisku kilka miesięcy wcześniej.
– Wiesz coś?
– Jestem jak pieczarka.
Ten żart miał długą brodę już w czasach mojego ojca. „Trzymają mnie w mroku i 
karmią 
gównem”.
Helikopter wystartował i ostro ruszył w górę, gdy tylko ostatni żołnierzyk 
zeskoczył z 
rampy. Obijaliśmy się o siebie, zawierając bliższą znajomość.
Prawie nie znałem dowódcy plutonu C, Davida Granta. W ubiegłym roku wymieniono 
mu połowę stanu. Dwóch z wylewem, a pozostali zostali „czasowo przeniesieni z 
powodu 
załamania nerwowego”. David dowodził plutonem zaledwie od dwóch cykli. 
Powiedziałem 
mu cześć, ale z początku był zbyt zajęty uspokajaniem dwóch żółtodziobów, którzy 
obawiali 
się, że będą musieli zabijać.
Jeśli dopisze nam szczęście, nie będziemy musieli.
Kiedy drzwi zamykały się z trzaskiem, zobaczyłem ogólny zarys planu, który miał 
na 
celu „paradę”, czyli demonstrację siły w terenie zabudowanym. „Wszystko widzimy 
i 
wiemy”. Celem była północna część Liberii, gdzie – co dziwne – istniała silna 
partyzantka i 
duże skupiska Anglos. Byli dawnymi Amerykanami, którzy przenieśli się na starość 
do 
Kostaryki, albo dziećmi lub wnukami tych, którzy zrobili to wcześniej. Pedro 
uważali, że 
obecność tak wielu gringo ich ochroni. Mieliśmy im udowodnić, że się mylili.
Jeśli jednak nieprzyjaciel nie wejdzie nam w drogę, nie będzie żadnych 
problemów. 
Mieliśmy rozkaz używać siły „wyłącznie w odpowiedzi”.
Tak więc byliśmy jednocześnie przynętą i haczykiem. Nie wyglądało to najlepiej. 
Rebelianci w prowincji Guanacaste mieli kiepskie notowania i również 
potrzebowali 
demonstracji siły. Miałem nadzieję, że dowództwo wzięło to pod uwagę.
Pobraliśmy dodatkowe wyposażenie do tłumienia rozruchów: zapasowe granaty gazowe 
i 
kilka wyrzutników pajęczyn – wyrzucały plątaninę kleistych włókien, które pętały 
nogi, a po 
dziesięciu minutach nagle wyparowywały. Mieliśmy także granaty ogłuszające, 
chociaż 
użycie ich przeciwko cywilom nie uważałem za dobry pomysł. Uszkodzić komuś 
bębenki w 
uszach i oczekiwać wdzięczności za to, że nie odniósł poważniejszych obrażeń? 
Żadna z 
broni używanych przeciw demonstrantom nie jest zbyt przyjemna, lecz tylko efekt 
stosowania 
tej konkretnej jest trwały. No, chyba że ktoś zatacza się, oślepiony gazem 
łzawiącym i zostaje 
przejechany przez ciężarówkę. Albo nawdycha się gazu wymiotnego i udusi.
Dotarliśmy do miasta, lecąc tuż nad czubkami drzew, niżej niż wiele tamtejszych 
budynków. Helikopter i dwa lotniki leciały blisko siebie, wyjąc jak trzy upiory. 
Pewnie miało 
to wywrzeć efekt psychologiczny, pokazać, że się nie boimy, a jednocześnie 
zatrząść szybami 
w ich oknach. Znów zacząłem się zastanawiać, czy nie posłano nas na wabia. Nie 
wątpiłem, 
że gdyby ktoś do nas strzelił, po kilku sekundach na niebie zaroiłoby się od 
lotników. 
Nieprzyjaciel też musiał się tego domyślać.
Wylądowawszy i opuściwszy śmigłowiec, dwudziestu dziewięciu żołnierzyków bez 
trudu 
mogłoby zniszczyć całe miasto samodzielnie, bez powietrznego wsparcia. Częścią 
naszego 
pokazu miały być „roboty publiczne” – rozbiórka kwartału mieszkaniowego. Miasto 
zaoszczędzi dzięki nam sporą kwotę z funduszu budowlanego, a raczej 
rozbiórkowego. Mamy 
wejść i zwalić te budynki.
Łagodnie opadliśmy na rynek, pod osłoną lotników, po czym wysiedliśmy w szyku 
paradnym, trzy dziesięcioosobowe oddziały, minus jeden żołnierzyk. Nasze 
przybycie 
obserwowała zaledwie garstka mieszkańców, co nikogo nie zdziwiło. Kilkoro 
ciekawskich 
dzieci, naburmuszonych nastolatków i staruszków mieszkających w parku. Niewielu 
policjantów. Okazało się, że większość sił policyjnych czekała na miejscu akcji.
Otaczające plac budynki reprezentowały dawny styl kolonialny, z gracją stojąc w 
cieniu 
wznoszących się wokół wieżowców z metalu i szkła. Odblaskowe szyby nowoczesnych 
budowli mogły ukrywać tysiące ciekawskich, może nawet snajperów. Kiedy 
maszerowaliśmy 
w równym, mechanicznym szyku, jaśniej niż kiedykolwiek zdałem sobie sprawę z 
tego, że 
jestem lalkarzem bezpiecznie siedzącym kilkaset kilometrów stąd, więc nawet 
gdyby w 
każdym oknie pojawiła się plująca ogniem lufa karabinu, nie zginąłby żaden 
człowiek. 
Dopóki nie odpowiedzielibyśmy ogniem.
Przechodząc po starym moście, przezornie zmieniliśmy krok na swobodny, żeby nie 
zawalił się od drgań i nie zrzucił nas do szumiącego w dole nurtu, a potem znów 
zaczęliśmy 
łomotać stopami o bruk, co miało budzić lęk. Rzeczywiście, zauważyłem jednego 
uciekającego w popłochu kundla. Jeśli na nasz widok ludzie umierali ze strachu, 
to robili to za 
zamkniętymi drzwiami.
Minąwszy anonimowo postmodernistyczne centrum, znaleźliśmy się wśród okazałych 
rezydencji, zapewne zamieszkałych przez miejscową arystokrację, ukrytą za 
wysokimi 
białymi murami. Echom naszych kroków towarzyszyło szczekanie psów, a w kilku 
miejscach 
śledziły nas kamery instalacji alarmowych.
Potem weszliśmy do slumsów. Zawsze ze współczuciem myślałem o ludziach, którzy w 
nich mieszkali, tutaj czy w Teksasie. Były tak podobne do murzyńskich gett, z 
których 
przypadkiem udało mi się wydostać. Wiedziałem też, iż czasem ich nędzę 
rekompensowały 
więzy rodzinne i towarzyskie, jakich ja nigdy nie zaznałem. Jednakże mój 
sentymentalizm nie 
sięgał tak daleko, bym uznał takie kontakty za wystarczające zadośćuczynienie za 
dłuższą 
średnią życia i większe szanse kariery.
Obniżyłem o jeden stopień czułość moich receptorów węchowych. Kałuże ścieków i 
moczu zaczęły parować w porannym słońcu. Wokół unosił się też przyjemny zapach 
pieczonych placków kukurydzianych, ostrej papryki, a czasem powoli pieczonego 
kurczaka, 
może na jakąś uroczystość. Drób nie był tu stałą pozycją w jadłospisie.
Zgiełk tłumu dało się słyszeć z daleka. Dwa tuziny konnych policjantów – 
prawdziwych 
mundurowych siedzących na koniach – wyszły nam naprzeciw, tworząc wokół ochronny 
szyk 
w kształcie litery V lub U.
Człowiek zaczynał się zastanawiać, co to za demonstracja. Nikt nawet nie udawał, 
że 
rządząca tu partia reprezentuje wolę ludu. Było to państwo policyjne i nie 
ulegało 
wątpliwości, po czyjej jesteśmy stronie. Pewnie od czasu do czasu potrzebowali 
wsparcia.
Wokół rozbieranych budynków kłębił się tłum złożony z co najmniej dwóch tysięcy 
osób. 
Najwyraźniej trafiliśmy na bardzo skomplikowaną sytuację polityczną. Trzymali 
tablice i 
transparenty z napisami głoszącymi: „TU MIESZKAJĄ PRAWDZIWI LUDZIE”, 
„MARIONETKI BOGACZY” i tym podobne hasła, częściej po angielsku niż po 
hiszpańsku, 
z myślą o kamerach. Jednak w tłumie było też sporo Anglos, emerytów 
popierających 
miejscowych. Anglos, którzy stali się tubylcami.
Poprosiłem Barboo i Davida, żeby na chwilę zatrzymali plutony i posłałem pytanie 
do 
dowódcy:
– Akcję mamy przeprowadzić tutaj, a może dojść do zamieszek.
– Dlatego otrzymaliście dodatkowe wyposażenie – odparła. – Ten tłum zbiera się 
od 
wczoraj.
– Przecież to nie nasza robota – powiedziałem. – To jak używać kafara, żeby 
zatłuc 
muchę.
– Są pewne powody – rzekła – a wy macie rozkazy. Tylko uważajcie.
Przekazałem to pozostałym.
– Mamy uważać? – zapytał David. – Żeby nie zrobić im krzywdy, czy nie dać się 
skrzywdzić?
– Po prostu staraj się nikogo nie rozdeptać – powiedziała Barboo.
– Powiem więcej – dodałem. – Nie rańcie i nie zabijajcie nikogo, żeby chronić 
maszyny.
Barboo przyznała mi rację.
– Rebelianci mogą próbować nas do tego zmusić. Starajmy się panować nad 
sytuacją.
Dowództwo słuchało nas.
– Nie bądźcie zbyt zachowawczy. To ma być demonstracja siły.
Zaczęło się dobrze. Młody Ender, który stał na skrzynce po owocach i wykrzykiwał 
coś, 
nagle zeskoczył i rzucił się w naszym kierunku, zamierzając zagrodzić nam drogę. 
Jeden z 
konnych policjantów dotknął jego gołych pleców elektryczną pałką, ogłuszając go 
i rzucając 
na ziemię, tuż pod nogi Davida. Ten stanął jak wryty, a idący za nim żołnierzyk 
zagapił się i 
wpadł na niego ze szczękiem. Tylko tego brakowało, żeby David upadł i zmiażdżył 
nieprzytomnego fanatyka, ale na szczęście los oszczędził nam takiego 
nieszczęścia. Tłum 
odpowiedział śmiechem i drwinami, co w tych okolicznościach było całkiem 
sympatyczną 
reakcją. Pospiesznie wchłonął w siebie ogłuszonego mężczyznę. Może zdołają go 
ukryć przez 
jeden dzień, ale policja na pewno znała jego nazwisko, adres i grupę krwi.
– Wyrównać szeregi – powiedziała Barboo. – Ruszajmy i skończmy z tym.
Budynki, które mieliśmy wyburzyć, zostały oznakowane pasami pomarańczowej farby 
rozpylonej z aerozolowych pojemników. I tak trudno byłoby się pomylić, gdyż ze 
wszystkich 
stron otaczał je regularny czworobok rozstawionych w odległości stu metrów 
zasieków i 
policjantów.
Nie chcieliśmy używać materiałów wybuchowych silniejszych od granatów. Na 
przykład 
przy eksplozji rakiety odłamki cegieł mogą rozprysnąć się w promieniu znacznie 
większym 
niż sto metrów i razić z siłą pocisków. Poprosiłem o obliczenia i otrzymałem 
zgodę na użycie 
granatów do osłabienia fundamentów budynków. Były zbudowanymi z wielkich płyt, 
sześciopiętrowymi blokami o osypujących się ceglanych fasadach. Liczyły niecałe 
pięćdziesiąt lat, ale użyto kiepskiego cementu – ze zbyt dużą domieszką piasku – 
więc jeden 
taki dom niedawno zawalił się, zabijając dziesiątki mieszkańców.
Zburzenie ich nie wydawało się trudnym zadaniem. Osłabić granatami fundamenty, a 
potem przy każdym narożniku ustawić żołnierzyka, żeby na przemian ciągnął i 
pchał, 
wywierając nacisk na szkielet budynku, a potem odskoczył, gdy wszystko zacznie 
się walić. 
Albo nie odskoczył, demonstrując naszą niezniszczalność, stojąc spokojnie w 
gradzie 
spadającego betonu i stali.
Z pierwszym poszło nam doskonale, wręcz podręcznikowo, jeśli istniał jakiś 
podręcznik 
niezwykłych metod wyburzania. Tłum milczał.
Drugi budynek był oporny. Fasada runęła, lecz stalowy szkielet nie wygiął się na 
tyle, 
żeby trzasnąć. Użyliśmy laserów do przecięcia kilku odsłoniętych dźwigarów, a 
wtedy cała 
konstrukcja zawaliła się z satysfakcjonującym łoskotem.
Następny okazał się katastrofą. Runął równie łatwo jak pierwszy, ale sypnął 
gradem 
dzieci.
Przeszło dwieście odurzonych, związanych i zakneblowanych dzieci upchnięto w 
jednym 
pomieszczeniu na szóstym piętrze. Okazało się, że uprowadzono je z prywatnej 
szkoły na 
przedmieściach. Oddział partyzantów wtargnął do niej o ósmej rano, zabił 
wszystkich 
nauczycieli, porwał dzieci i w skrzyniach z oznaczeniami ONZ przewiózł do 
jednego z 
przeznaczonych do wyburzenia budynków, zaledwie na godzinę przed naszym 
przybyciem.
Oczywiście, żadne z dzieci nie przeżyło upadku z dwudziestu metrów i uderzenia 
lawiny 
gruzu. Ten pomysł z pewnością nie wylągł się w zdrowym umyśle, gdyż tego rodzaju 
demonstracja polityczna dowodziła raczej brutalności strony przeciwnej, niż 
naszej, ale 
przemówiła do tłumu, którego zbiorowa świadomość nie odbiegała od tego poziomu.
Kiedy zobaczyliśmy dzieci, oczywiście natychmiast przerwaliśmy akcję i 
wezwaliśmy 
wsparcie medyczne. Zaczęliśmy usuwać gruz, daremnie szukając żywych, a miejscowa 
brigada de urgencia przyszła nam z pomocą.
Barboo i ja podzieliliśmy nasze plutony na oddziały poszukiwawcze, 
przetrząsające dwie 
trzecie terenu. Pluton Davida powinien zająć się trzecią, ale szok zupełnie ich 
zdezorganizował. Większość operatorów jeszcze nigdy nie widziała zabitego 
człowieka. 
Oniemieli na widok tylu zmasakrowanych, zmiażdżonych dzieci, leżących w 
cementowym 
pyle, który zmieniał krew w maź, a ciała w anonimowe białe kopczyki. Dwa 
żołnierzyki 
znieruchomiały, sparaliżowane, ponieważ ich operatorzy zemdleli. Pozostałe 
błąkały się bez 
celu, ignorując i tak ledwie zrozumiałe rozkazy Davida.
Ja sam też poruszałem się wolno, oszołomiony tym potwornym czynem. Polegli na 
polu 
bitwy to okropna rzecz – nawet jeden zabity to przykry widok – ale to 
przekraczało ludzkie 
pojęcie. A masakra dopiero się zaczęła.
Wielki helikopter wygląda groźnie, niezależnie od przeznaczenia. Kiedy nadleciał 
śmigłowiec wsparcia medycznego, ktoś w tłumie otworzył do niego ogień. Zwykłymi 
ołowianymi kulami, które odbiły się od pancerza, ale systemy obronne maszyny 
samoczynnie 
namierzyły cel – mężczyznę strzelającego zza tablicy ogłoszeń – i usmażyły go.
Efekt był aż nadto widowiskowy, gdyż trafione promieniem ciężkiego lasera ciało 
eksplodowało jak pękający owoc. Rozległy się okrzyki „Mordercy! Mordercy!” i w 
następnej 
chwili tłum przerwał policyjny kordon i zaatakował nas.
Barboo i ja natychmiast rozstawiliśmy naszych ludzi, którzy wystrzelili 
pajęczynę. 
Jaskrawe, poskręcane nitki włókien błyskawicznie osiągnęły grubość kciuka, a 
potem liny 
okrętowej. Ta lepka jak klej sieć z początku okazała się skuteczna. 
Unieruchomiła pierwsze 
szeregi nacierających, wywracając ich lub obalając na kolana. To jednak nie 
powstrzymało 
następnych, którzy deptali po ciałach towarzyszy, usiłując nas dopaść.
W następnej chwili zrozumiałem nasz błąd, gdy atakujący, rozjuszony tłum 
rozdeptał 
setki unieruchomionych ludzi. Rozrzucaliśmy na wszystkie strony granaty z gazem 
łzawiącym i wymiotnym, ale to tylko odrobinę zahamowało impet natarcia. Po 
prostu kolejne 
osoby upadły i były tratowane.
Koktajl Mołotowa eksplodował na jednym z żołnierzy z plutonu Barboo, zmieniając 
go w 
płonący symbol bezsilności, chociaż w rzeczywistości operator oślepł tylko na 
moment. 
Potem nagle wybuchła strzelanina. Trzask serii z karabinów maszynowych, 
promienie dwóch 
laserów przecinające kurz i dym. Zobaczyłem jak rzędy mężczyzn i kobiet padają 
skoszone 
gradem kul z ich własnego karabinu maszynowego i przekazałem rozkaz z dowództwa:
– Zastrzelić każdego, kto ma broń!
Lasery łatwo było namierzyć, więc ich strzelcy padli od razu, ale następni 
podnosili je i 
strzelali znowu. Pierwszy człowiek, którego zabiłem w moim życiu, jeszcze 
chłopiec, 
podniósł laser, wyprostował się i zaczął strzelać z biodra. Celowałem w nogi, 
ale ktoś 
popchnął go od tyłu i wywrócił. Kula trafiła padającego w środek klatki 
piersiowej i wyrwała 
mu serce razem z kawałkiem pleców. Ten widok dopełnił czarę i zupełnie mnie 
sparaliżował.
Park też stracił panowanie nad sobą, lecz w przeciwieństwie do mnie, wpadł w 
szał. Jakiś 
człowiek zaatakował go nożem, usiłując wdrapać się na żołnierzyka i wyłupić mu 
oczy, jakby 
to było możliwe. Park złapał go za nogę w kostce i machnął nim jak lalką, 
roztrzaskując jego 
czaszkę o bruk, po czym cisnął wciąż drgające ciało w tłum. Potem ruszył naprzód 
niczym 
oszalały mechaniczny potwór, zabijając ludzi kopniakami i uderzeniami pięści. Na 
ten widok 
otrząsnąłem się z szoku. Kiedy Park nie reagował na wykrzykiwane rozkazy, 
zażądałem by 
dowództwo wyłączyło go. Zdążył zabić ponad tuzin ludzi zanim spełnili moją 
prośbę. Jego 
nagle znieruchomiały żołnierzyk runął na ziemię i znikł pod masą rozwścieczonych 
ludzi, 
tłukących go kamieniami.
Była to iście Dantejska scena: wszędzie leżały zmiażdżone ciała, tysiące ludzi 
zataczały 
się lub zginały, nie widząc, krztusząc się lub wymiotując w kłębach gazu. 
Oniemiały ze 
zgrozy, miałem ochotę opuścić pole walki, mdlejąc. Jednak moi ludzie też byli w 
kiepskim 
stanie. Nie mogłem ich zostawić.
Pajęczyna nagle zniknęła w chmurze kolorowego dymu, lecz to wcale nie zmieniło 
sytuacji. Wszyscy unieruchomieni przez nią leżeli już zabici lub ranni.
Dowództwo nakazało nam odwrót i jak najszybszy powrót na rynek. Mogli zabrać nas 
od 
razu, zanim ludzie otrząsną się z szoku, ale nie chcieli ryzykować wysyłania 
kolejnych 
helikopterów i lotników, żeby ponownie nie sprowokować tłumu. Tak więc 
podnieśliśmy 
naszych czterech unieruchomionych żołnierzyków i rozpoczęliśmy zwycięski odwrót.
Po drodze powiedziałem dowództwu, że zamierzam wystąpić z wnioskiem o zwolnienie 
Parka ze służby, w najlepszym razie z powodu braku psychicznych kwalifikacji do 
służby. 
Oczywiście dowódca kompanii wiedziała, co naprawdę myślę.
– Chciałbyś, żeby stanął przed sądem, oskarżony o morderstwo, o zbrodnie 
wojenne. To 
niemożliwe.
No cóż, wiedziałem o tym, ale oświadczyłem, że nie chcę, aby pozostał członkiem 
mojego plutonu, nawet gdybym z powodu tej odmowy miał ponieść karę 
administracyjną. 
Reszta plutonu również miała go dosyć. Z jakichkolwiek powodów przydzielono go 
do 
naszego oddziału, dzisiejsza akcja dowiodła, że ten pomysł się nie sprawdził.
Dowództwo oznajmiło, że weźmie pod uwagę wszelkie aspekty tej sytuacji, włącznie 
z 
moim rozchwianym stanem emocjonalnym. Kazano mi po rozłączeniu natychmiast 
zgłosić się 
do psychologa. Rozchwiany? A jak powinieneś się czuć po spowodowaniu śmierci 
tylu ludzi?
Gdyby nie te dziesiątki zabitych, mógłbym to jakoś usprawiedliwić. Próbowaliśmy 
wszystkiego, czego nauczono nas podczas szkolenia, żeby zminimalizować straty. 
Tylko że ta 
jedna śmierć, zastrzelonego przeze mnie chłopca... Nie mogłem przestać o tym 
myśleć. 
Zdeterminowana mina chłopca, który celował i strzelał, celował i strzelał; mój 
pierścień 
celowniczy przesuwający się z jego głowy do kolan. Zmarszczył brwi, potrącony z 
tyłu, w 
chwili gdy nacisnąłem spust. Uderzył kolanami o trotuar w tym samym momencie, w 
którym 
wystrzelony przeze mnie pocisk wyrwał mu serce. Ten gniewny grymas jeszcze przez 
chwilę 
pozostał na jego twarzy. Potem chłopiec runął na ziemię, zabity na miejscu.
Coś we mnie także umarło. Pomimo spóźnionego działania środków uspokajających. 
Wiedziałem, że jest tylko jeden sposób, aby uwolnić się od tego wspomnienia.
 
W TEJ KWESTII JULIAN MYLIŁ SIĘ. Jedną z pierwszych rzeczy, jakie powiedział mu 
psycholog, było:
– Wie pan, że potrafimy wymazywać konkretne wspomnienia. Możemy sprawić, że 
zapomni pan, iż zabił tego chłopca. – Doktor Jefferson był czarnoskórym 
mężczyzną, około 
dwadzieścia lat starszym od Juliana. Pogładził się po siwej brodzie. – Jednak 
nie jest to proste 
ani stuprocentowo skuteczne. Niektórych skojarzeń emocjonalnych nie możemy 
wymazać, 
ponieważ nie da się dotrzeć do każdego neuronu, który uczestniczył w tym 
przeżyciu.
– Nie sądzę, abym chciał o tym zapomnieć – rzekł Julian. – To część tego, kim 
jestem 
teraz, czy będzie to lepsze czy gorsze.
– Na pewno nie lepsze i dobrze pan o tym wie. Gdyby był pan osobą, która potrafi 
zabić i 
nic sobie z tego nie robić, armia przydzieliłaby pana do plutonu pościgowo–
bojowego.
Znajdowali się w wyłożonym boazerią gabinecie w Portobello. Na ścianach wisiały 
jaskrawe ludowe obrazy i kilimy. Pod wpływem nieodpartego impulsu, Julian 
wyciągnął rękę 
i pomacał szorstką wełnę kilimu.
– Nawet jeśli zapomnę, to nie przywróci mu życia. To wydaje się nie w porządku.
– Co chce pan przez to powiedzieć?
– Jestem mu winien żal i poczucie winy. Był tylko chłopcem, przypadkowo...
– Julianie, on miał broń i strzelał na wszystkie strony. Zabijając go, 
prawdopodobnie 
ocaliłeś życie wielu ludzi.
– Nie nasze. My byliśmy bezpieczni, tutaj.
– Życie cywilów. Dla własnego dobra nie powinieneś myśleć o nim jako o bezradnym 
chłopcu. Był uzbrojony i nie panował nad sobą.
– Ja też byłem uzbrojony i powinienem nad sobą panować. Celowałem tak, żeby go 
obezwładnić.
– Tym bardziej nie powinieneś się obwiniać.
– Zabił pan kiedyś kogoś? – Jefferson potrząsnął głową, krótko i energicznie. – 
A zatem 
pan nie wie, jak to jest. Jakby straciło się dziewictwo. Możecie wymazać 
wspomnienie tego 
wydarzenia, ale to nie przywróci mi dziewictwa. Tak jak pan mówił – skojarzenia 
emocjonalne. Czy w rezultacie nie byłbym jeszcze bardziej popieprzony? Nie mogąc 
zrozumieć powodów, jakie są podłożem tych uczuć?
– Mogę tylko powiedzieć, że w przypadku niektórych ludzi to poskutkowało.
– Aha. Jednak nie u wszystkich.
– Nie. To nie nauki ścisłe.
– A więc z całym szacunkiem zrezygnuję z tego.
Jefferson przekartkował akta, które leżały na jego biurku.
– Może nie pozwolą panu zrezygnować.
– Mogę nie wykonać rozkazu. To nie pole walki. Kilka miesięcy za kratami mnie 
nie 
zabije.
– To nie jest takie proste. – Jefferson zaczął liczyć na palcach. – Po pierwsze, 
pobyt za 
kratami może pana zabić. Strażnicy więzienni są dobierani pod kątem agresywności 
i nie 
lubią operatorów. Po drugie, pobyt w więzieniu mógłby zrujnować pańskie życie 
zawodowe. 
Sądzi pan, że uniwersytet stanu Teksas kiedykolwiek zatrudniał byłych więźniów? 
Po trzecie, 
może pan nie mieć żadnego wyboru. Zdradza pan wyraźne skłonności samobójcze. 
Dlatego 
mogę...
– Kiedy powiedziałem coś o samobójstwie?
– Zapewne nigdy. – Lekarz wyjął z teczki pierwszą kartkę i podał ją Julianowi. – 
Oto 
profil pańskiej osobowości. Wykres został sporządzony w chwili, gdy został pan 
powołany. 
Linia przerywana oznacza średnie wartości dla mężczyzn w pańskim wieku. Proszę 
spojrzeć 
na kreskę nad „Su”.
 
– Ten wykres oparto na jakimś pisemnym teście, przez który przeszedłem przed 
kilkoma 
laty?
– Nie, na wynikach rozmaitych badań. Wykorzystano testy przeprowadzone przez 
armię, 
ale także wyniki badań medycznych od narodzin do chwili obecnej.
– I w oparciu o to, może pan zmusić mnie do zabiegu wbrew mojej woli?
– Nie. W oparciu o to, że ja jestem pułkownikiem, a pan sierżantem.
Julian pochylił się do przodu.
– Pan jest pułkownikiem, który złożył przysięgę Hipokratesa, a ja sierżantem z 
doktoratem z fizyki. Czy możemy choć przez chwilę porozmawiać jak dwaj ludzie, 
którzy 
większość życia spędzili w szkole?
– Przepraszam. Proszę mówić.
– Chce pan, abym poddał się zabiegowi medycznemu, który drastycznie zmieni moją 
pamięć. Czy mam uwierzyć, że nie ma żadnych podstaw by przypuszczać, iż to wcale 
nie 
wpłynie na moje umiejętności jako fizyka?
Jefferson milczał przez chwilę.
– Takie niebezpieczeństwo istnieje, ale jest bardzo niewielkie. A z pewnością 
nie będzie 
pan mógł zajmować się fizyką, jeśli się pan zabije.
– Rany boskie. Nie zamierzam popełnić samobójstwa.
– No właśnie. A jak pan sądzi, co powiedziałby potencjalny samobójca?
Julian miał ochotę wrzasnąć.
– Czy pan wie, co pan mówi? Chce pan powiedzieć, że gdybym rzekł: „Jasne, chyba 
tak 
zrobię”, to uznałby mnie pan za zdrowego i puścił do domu?
Psychiatra uśmiechnął się.
– W porządku, to nie jest zła reakcja. Zdaje pan sobie jednak sprawę, że może to 
być 
wykalkulowana odpowiedź potencjalnego samobójcy.
– Pewnie. Wszystko co mówię, może dowodzić choroby umysłowej. Jeśli jest pan 
przekonany, że ją mam.
Lekarz przyglądał się swojej dłoni.
– Posłuchaj, Julianie. Wiesz, że byłem podłączony do kubika, który zapisywał, co 
czułeś, 
kiedy zabiłeś tego chłopca. W pewien sposób, byłem przy tym. Byłem tobą.
– Wiem.
Odłożył akta Juliana i wyjął niewielkie białe opakowanie z proszkami.
– To łagodny środek przeciwdepresyjny. Zażywaj go przez dwa tygodnie, jeden 
proszek 
po śniadaniu i jeden po obiedzie. Nie osłabi twoich zdolności intelektualnych.
– Dobrze.
– I chcę cię tu zobaczyć... – sprawdził w terminarzu na biurku – o dziesiątej 
rano, 
dziewiątego lipca. Połączę się z tobą i sprawdzę reakcje na to i owo. To będzie 
dwukierunkowe połączenie. Niczego nie będę przed tobą ukrywał.
– I jeśli uzna mnie pan za świra, to pośle mnie pan na kasowanie pamięci.
– Zobaczymy. Nic więcej nie mogę powiedzieć.
Julian skinął głową, wziął proszki i wyszedł.
 
OKŁAMIE AMELIĘ. POWIEM JEJ, że to było rutynowe badanie. Zażyłem jeden 
proszek, który pomógł mi szybko zasnąć. Nie miałem żadnych snów. Może więc będę 
je 
zażywał, jeśli nie wpłyną na moją aktywność umysłową.
Rano nie byłem już tak smutny i zdołałem podjąć wewnętrzną dyskusję w kwestii 
samobójstwa, być może przygotowując się na połączenie z doktorem Jeffersonem. 
Podłączony, nie mógłbym go oszukać. Może jednak uda mi się spowodować czasowe 
„wyzdrowienie”. Łatwo było znaleźć argumenty przemawiające przeciw: nie tylko 
skutki, 
jakie miałby ten czyn dla Amelii, rodziców i znajomych, ale również fakt, że 
taki gest nie 
miałby absolutnie żadnego znaczenia dla armii. Po prostu znaleźliby kogoś innego 
o moich 
wymiarach i wysłaliby żołnierzyka wyposażonego w świeży mózg. Podobnie byłoby, 
gdybym 
odchodząc, zabrał ze sobą kilku generałów. Awansowaliby paru pułkowników. Nigdy 
nie 
brakowało im mięsa armatniego.
Zastanawiałem się tylko, czy wszystkie te logiczne argumenty przemawiające 
przeciwko 
samobójstwu zdołają zamaskować moje zdecydowanie. Nawet przed śmiercią chłopca 
wiedziałem, że będę żył tylko tak długo, jak mam Amelię. A byliśmy ze sobą 
dłużej niż 
większość ludzi.
Kiedy wróciłem do domu, nie zastałem jej. Zostawiła mi notatkę, że pojechała z 
towarzyską wizytą do Waszyngtonu. Zadzwoniłem do bazy i dowiedziałem się, że 
mogę 
polecieć do Edwards jako dodatkowy pasażer, jeśli w ciągu dziewięćdziesięciu 
minut zdołam 
przywlec tyłek na lotnisko. Znalazłem się w powietrzu nad Missisipi zanim 
uświadomiłem 
sobie, że nie zadzwoniłem do laboratorium, żeby poprosić, by ktoś inny 
skontrolował wyniki 
doświadczeń. Czy to efekt proszków? Zapewne nie. Jednak nie mogłem zadzwonić z 
wojskowego samolotu, tak więc w Teksasie była dziesiąta zanim zdołałem połączyć 
się z 
laboratorium. Jean Gordie zastąpiła mnie, ale był to tylko szczęśliwy traf. 
Wpadła tam 
podpisać jakieś papiery, zobaczyła, że mnie nie ma i sprawdziła plan 
doświadczeń. Była 
mocno wkurzona, ponieważ nie potrafiłem podać żadnej przekonującej wymówki. 
„Posłuchaj, musiałem wsiąść w pierwszy samolot do Waszyngtonu, żeby zdecydować, 
czy się 
zabić czy nie”.
Z Edwards pojechałem kolejką jednoszynową na starą Union Station. Tam znalazłem 
podświetlaną mapę, z której wynikało, że podany przez Amelię adres znajduje się 
zaledwie 
kilka kilometrów od stacji. Miałem ochotę tam pójść i zapukać do drzwi, ale 
postanowiłem 
zachować się jak cywilizowany człowiek i zadzwonić. Odebrał jakiś mężczyzna.
– Muszę porozmawiać z Blaze.
Przez chwilę spoglądał w ekran.
– Och, ty jesteś Julian. Jedną chwileczkę.
Pojawiła się Amelia, miała zaskoczoną minę.
– Julian? Zostawiłam ci wiadomość, że wrócę do domu jutro.
– Musimy porozmawiać. Jestem tutaj, w Waszyngtonie.
– No to przyjdź tu. Właśnie miałam zrobić lunch.
Uroczo.
– Wolałbym raczej... porozmawiać w cztery oczy.
Spojrzała w bok, a potem znów na ekran, zaniepokojona.
– Gdzie jesteś?
– Na Union Station.
Mężczyzna powiedział coś, czego nie dosłyszałem.
– Pete mówi, że na piętrze jest tam bar „Roundhouse”. Możemy spotkać się za 
trzydzieści 
lub czterdzieści minut.
– Nie przejmuj się, dokończ lunch – powiedziałem. – Mogę...
– Nie. Będę tam najszybciej, jak tylko uda mi się dojechać.
– Dziękuję, kochanie.
Rozłączyłem się i spojrzałem na swoje odbicie w ekranie. Pomimo przespanej nocy 
nadal 
wyglądałem okropnie. Powinienem się ogolić i przebrać w cywilne ciuchy.
Wpadłem do męskiej toalety, szybko ogoliłem się i uczesałem, po czym poszedłem 
na 
piętro. Union Station to węzeł komunikacyjny, ale również muzeum kolejnictwa. 
Przeszedłem 
obok kilku tuneli metra z poprzedniego stulecia, z pogiętymi i poszczerbionymi 
topornymi 
osłonami kuloodpornymi. Potem obejrzałem lokomotywę parową z dziewiętnastego 
wieku, 
która na oko była w lepszym stanie.
Amelia czekała przy wejściu do baru.
– Wzięłam taksówkę – wyjaśniła, gdy uścisnęliśmy się.
Weszliśmy w półmrok i dziwną muzykę baru.
– Kim jest ten Pete? Znajomym?
– To Peter Blankenship. – Potrząsnąłem głową. Nazwisko wydawało mi się jakby 
znajome. – Kosmolog.
Robot przyjął od nas zamówienie na mrożoną herbatę i oznajmił, że wynajęcie 
oddzielnego stolika będzie nas kosztowało dziesięć dolarów. Zamówiłem 
szklaneczkę 
whisky.
– Jesteście starymi znajomymi.
– Nie, dopiero się poznaliśmy. Chciałam zachować nasze spotkanie w tajemnicy.
Zanieśliśmy nasze drinki do wolnego stolika i usiedliśmy. Amelia miała 
zaniepokojoną 
minę.
– Pozwól, że...
– Zabiłem człowieka.
– Co?
– Zabiłem chłopca, cywila. Zastrzelił go mój żołnierzyk.
– Jak to możliwe? Myślałam, że wy nie zabijacie nawet żołnierzy.
– To był nieszczęśliwy wypadek.
– Nadepnąłeś na niego czy jak?
– Nie, to przez laser...
– Przypadkowo zastrzeliłeś go z lasera?
– Nie, z karabinu. Celowałem w kolana.
– Nieuzbrojonego cywila?
– Był uzbrojony! To on miał laser! Istny dom wariatów... tłum wyrwał się spod 
kontroli. 
Kazano nam strzelać do każdego, kto ma broń.
– Przecież nie mógł zranić ciebie. Tylko twoją maszynę.
– Strzelał na oślep – skłamałem. No, prawie skłamałem. – Mógł zabić tuziny 
ludzi.
– Nie mogłeś zniszczyć broni, którą używał?
– Nie, gdyż był to ciężki Nipponex. One są pokryte ablarem – warstwą ochronną i 
kuloodporną. Słuchaj, celowałem w kolana, ale ktoś popchnął go od tyłu. Upadł na 
twarz i 
kula trafiła go w pierś.
– A więc to po prostu był nieszczęśliwy wypadek. Nie powinien bawić się 
zabawkami dla 
dużych chłopców.
– Jeśli tak chcesz to ująć.
– A jak ty byś to ujął? To ty nacisnąłeś spust.
– To szaleństwo. Nie wiesz, co wczoraj działo się w Liberii?
– W Afryce? Byliśmy zbyt zajęci...
– Chodzi o Liberię w Kostaryce.
– Rozumiem. Tam był ten chłopiec.
– I tysiące innych. Oni również przeszli do historii. – Pociągnąłem długi łyk 
whisky i 
odkaszlnąłem. – Jacyś ekstremiści zabili kilkaset dzieci i upozorowali, że to 
nasza robota. To 
dostatecznie straszne. Potem tłum zaatakował nas i... i... środki bezpieczeństwa 
okazały się 
nieodpowiednie. Miały być nieszkodliwe, a spowodowały śmierć setek osób, 
stratowanych 
przez tłum. Potem zaczęli strzelać do swoich ludzi. A wtedy my, my...
– O mój Boże. Tak mi przykro – powiedziała drżącym głosem. – Potrzebujesz 
wsparcia, a 
ja przychodzę rozdrażniona ze zmęczenia i przepracowania. Biedaku... Byłeś u 
psychologa?
– Taak. Bardzo mi pomógł. – Wyjąłem z herbaty kawałek lodu i wrzuciłem go do 
whisky. 
– Powiedział, że oswoję się z tą myślą.
– A tak się stanie?
– Pewnie. Dał mi jakieś proszki.
– No to powinieneś uważać z gorzałą.
– Tak, pani doktor.
Upiłem łyk zimnej whisky.
– Poważnie. Martwię się o ciebie.
– Taak, ja też. – Martwię się i niepokoję. – Co robiliście z tym Petem?
– Ty...
– Zmieńmy temat. Czego od ciebie chciał?
– Danych na temat Jowisza. On zamierza podważyć kilka tez kosmologicznych.
– Dlaczego od ciebie? Zapewne każdy od Macro wie więcej o kosmologii... Do 
licha, 
nawet ja chyba wiem więcej.
– Z pewnością. Właśnie dlatego wybrał mnie – wszyscy starsi ode mnie stopniem 
uczestniczyli w przygotowaniu planów projektu i przyjmują za pewnik... pewne ich 
aspekty.
– Jakie aspekty?
– Nie mogę ci powiedzieć.
– Och, daj spokój.
Dotknęła szklanki z herbatą, ale nie podniosła jej, tylko zajrzała do środka.
– Ponieważ nie możesz dochować sekretu. Gdy tylko podłączysz się, poznają go 
wszyscy 
w twoim plutonie.
– Nie wiedzieliby o co chodzi. Nikt poza mną w tym plutonie nie odróżniłby 
hamiltoniana od hamburgera. Niektórych rzeczy mogliby domyślić się na podstawie 
moich 
reakcji emocjonalnych, ale nie zrozumieliby teorii. Bez praktycznych szczegółów 
równie 
dobrze mogłaby to być greka.
– Chodzi mi właśnie o twoją reakcję emocjonalną. Nie mogę powiedzieć nic więcej. 
Nie 
pytaj.
– W porządku. W porządku. – Pociągnąłem kolejny łyk whisky i nacisnąłem guzik 
zamówienia. – Weźmy coś do zjedzenia.
Poprosiła o kanapkę z tuńczykiem, a ja hamburgera i następną whisky, podwójną.
– A więc nie znacie się. Nigdy się nie spotkaliście.
– Co to ma znaczyć?
– Tylko to, co powiedziałem.
– Spotkałam go chyba piętnaście lat temu, na kolokwium w Denver. Jeśli musisz 
wiedzieć, mieszkałam wtedy z Martym. Peter przyjechał do Denver i natknęłam się 
na niego.
– Aha.
Dopiłem pierwszą whisky.
– Julianie. Nie złość się. To nic takiego. Jest stary, gruby i jeszcze bardziej 
neurotyczny 
od ciebie.
– Dzięki. A więc kiedy wracasz do domu?
– Jutro mam zajęcia, więc rano będę w domu. Jeśli będę musiała, wrócę tu w 
środę, żeby 
dokończyć pracę.
– Rozumiem.
– Posłuchaj, nie mów nikomu, szczególnie Macro, że tu jestem.
– Byłby zazdrosny?
– Co ty z tą zazdrością? Powiedziałam ci, że nic nas... – Ściszyła głos. – Rzecz 
w tym, że 
Peter spiera się z nim na łamach „Physics Review Letters”. Mogłabym znaleźć się 
w sytuacji, 
w której musiałabym bronić Petera przed moim szefem.
– Wspaniała droga do kariery.
– Tu chodzi o coś więcej niż karierę. To... cóż, nie mogę ci powiedzieć.
– Ponieważ jestem takim neurotykiem.
– Nie. To nie to. Wcale nie to. Po prostu... – Nasze zamówienie przyjechało do 
stolika. 
Owinęła kanapkę w serwetkę i wstała. – Posłuchaj, jestem pod większą presją niż 
przypuszczasz. Dasz sobie radę? Muszę wracać.
– Jasne. Rozumiem, że masz pracę.
– To coś więcej niż tylko praca. Potem mi wybaczysz. – Wyślizgnęła się zza 
stolika i 
pocałowała mnie. Oczy miała błyszczące od łez. – Musimy jeszcze porozmawiać o 
tym 
chłopcu. I o innych sprawach. Na razie zażywaj proszki i nie przejmuj się.
Patrzyłem jak pospiesznie odchodzi.
Hamburger dobrze pachniał, ale smakował jak padlina. Ugryzłem kawałek, jednak 
nie 
mogłem przełknąć. Wyplułem go w serwetkę i trzema szybkimi łykami wypiłem 
whisky. 
Zadzwoniłem po następną, ale stolik powiedział, że przez godzinę nie może mi 
podać 
alkoholu.
Pojechałem metrem na lotnisko i wypiłem kolejki w dwóch lokalach, czekając na 
lot 
powrotny do domu. Drink w samolocie i męcząca drzemka w taksówce.
Kiedy wróciłem do domu, znalazłem w połowie pełną butelkę wódki i wlałem ją do 
dużego kubka z lodem. Mieszałem płyn, aż kubek pokrył się szronem. Potem 
wysypałem 
proszki ze słoiczka i podzieliłem je na siedem porcji po pięć.
Zdołałem połknąć sześć porcji, popijając każdą łykiem wódki. Zanim połknąłem 
siódmą, 
zrozumiałem, że powinienem zostawić list. Przynajmniej tyle byłem winien Amelii. 
Kiedy 
jednak próbowałem wstać i poszukać papieru, nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Były 
zupełnie bezwładne. Zastanawiałem się nad tym przez chwilę, a potem postanowiłem 
połknąć 
resztę proszków, lecz moja ręka kołysała się tylko wahadłowym ruchem. Nie mogłem 
skupić 
wzroku na proszkach. Wyciągnąłem się wygodnie i poczułem ogarniający mnie 
spokój, 
jakbym unosił się w powietrzu. Pomyślałem, że to zapewne ostatnia rzecz, jaką 
czuję i bardzo 
dobrze. To było znacznie lepsze, niż gdybym załatwił wszystkich tych generałów.
 
OTWIERAJĄC DRZWI OSIEM GODZIN PÓŹNIEJ, Amelia poczuła zapach moczu. 
Biegała od pokoju do pokoju i w końcu znalazła go w bibliotece, leżącego 
bezwładnie w jej 
ulubionym fotelu. Przed nim leżało pięć ostatnich proszków, obok pustego 
słoiczka i na pół 
opróżnionej szklanki z ciepłą, rozcieńczoną wódką.
Płacząc, dotknęła jego szyi, szukając pulsu, i wydało jej się, że wyczuwa 
słabiutkie tętno. 
Bliska histerii, dwukrotnie uderzyła go mocno w twarz, ale nie zareagował.
Zadzwoniła pod 911 i usłyszała, że wszystkie karetki są w terenie, więc mogą 
przyjechać 
nawet za godzinę. Połączyła się z pogotowiem ratunkowym miasteczka 
akademickiego, 
opisała sytuację i zapowiedziała, że przywiezie pacjenta. Potem wezwała 
taksówkę.
Uniosła go z fotela i próbowała chwycić pod pachy, żeby wyciągnąć z alkowy. 
Jednak nie 
była dość silna by udźwignąć go w ten sposób, więc w końcu chwyciła go za nogi i 
przeciągnęła przez mieszkanie. Wychodząc tyłem przez drzwi, prawie wpadła na 
rosłego 
studenta, który pomógł jej znieść Juliana do taksówki i pojechał z nią do 
szpitala, zadając po 
drodze pytania, na które odpowiadała monosylabami.
W końcu student okazał się zbyteczny: przed drzwiami stacji pogotowia czekał 
lekarz z 
dwoma sanitariuszami. Wrzucili nieprzytomnego na wózek, po czym lekarz zrobił mu 
dwa 
zastrzyki – jeden w rękę, drugi w klatkę piersiową. Po tym drugim Julian jęknął 
i zadygotał. 
Otworzył oczy, ale widoczne były tylko ich białka. Lekarz orzekł, że to dobry 
znak. Może 
minie nawet dzień, zanim będzie wiadomo, czy przeżyje, więc Amelia może zaczekać 
tu lub 
wrócić do domu.
Zrobiła jedno i drugie. Taksówką odwiozła uczynnego studenta do domu, zabrała 
notatki i 
prace potrzebne do następnego wykładu, po czym wróciła do szpitala. W poczekalni 
nie było 
nikogo. Wzięła kubek kawy z automatu i usiadła na skraju kanapy. Wszystkie prace 
studenckie miała już poprawione. Otworzyła notatki do wykładu, ale nie mogła się 
skupić. 
Trudno byłoby jej wrócić do codziennej rutyny, nawet gdyby zastała w domu 
zdrowego 
Juliana. Jeśli Peter miał rację, to projekt „Jupiter” zakończył się. Trzeba 
będzie go przerwać. 
Jedenaście lat, większość jej kariery jako fizyka molekularnego, diabli wzięli.
A teraz to, ten dziwny powtórny kryzys. Kilka miesięcy wcześniej to on czuwał 
przy jej 
łożu śmierci... no, przynajmniej śmierci jej mózgu. Jednak w obu przypadkach ona 
ponosiła 
winę. Gdyby mogła zrezygnować ze spotkania z Peterem – zrezygnować z kariery – i 
udzielić 
mu czułego wsparcia, jakiego potrzebował, by przezwyciężyć niepokój i poczucie 
winy, nie 
znalazłby się tutaj.
A może i tak by się tu znalazł. Tyle, że wtedy nie byłaby to jej wina.
Usiadł przy niej jakiś czarnoskóry mężczyzna w mundurze pułkownika. Cytrynowa 
woń 
jego wody kolońskiej przedarła się przez szpitalne zapachy. Po chwili 
powiedział:
– Pani jest Amelią.
– Ludzie nazywają mnie Blaze. Albo profesor Harding.
Skinął głową i nie próbował podać jej ręki.
– Zamat Jefferson. Jestem psychologiem Juliana.
– Mam dla pana wiadomość. Terapia się nie udała.
Ponownie kiwnął głową.
– Cóż, wiedziałem, że ma samobójcze skłonności. Łączyłem się z nim. Dlatego 
dałem mu 
te proszki.
– Co takiego? – Amelia szeroko otwarła ze zdumienia oczy. – Nie rozumiem.
– Mógłby zjeść całe opakowanie naraz i przeżyć to. Uśpiłyby go, ale nie zabiły.
– A więc nic mu nie grozi?
Pułkownik położył na stojącym przed nimi stoliku różowy formularz z laboratorium 
i 
rozprostował go obiema rękami.
– Proszę spojrzeć pod „ALC”. Zawartość alkoholu we krwi wynosiła 0.35 procenta. 
To 
prawie śmiertelna dawka.
– Wiedział pan, że on pije. Był pan z nim połączony.
– Właśnie dlatego. On zazwyczaj nie pił wiele. A jego scenariusz samobójstwa... 
no cóż, 
nie przewidywał alkoholu ani proszków.
– Naprawdę? A co?
– Nie mogę powiedzieć. W każdym razie wiązało się to z naruszeniem prawa. – 
Podniósł 
formularz i ponownie starannie go złożył. – Jeszcze jedno... mogłaby pani pomóc 
w jednej 
sprawie.
– Pomóc jemu czy armii?
– Obu. Jeśli z tego wyjdzie, a jestem prawie pewien, że tak się stanie, już 
nigdy nie będzie 
operatorem. Może mu pani ułatwić pogodzenie się z tym. Amelia zmrużyła oczy.
– O czym pan mówi? On nie chce być żołnierzem.
– Możliwe, ale to nie oznacza, że nie chce łączyć się ze swoim plutonem. Wprost 
przeciwnie, jak większość ludzi, w mniejszym lub większym stopniu uzależnia się 
od tego 
poczucia bliskości. Może zdoła pani wynagrodzić mu tę stratę.
– Przez intymność. Seks.
– Właśnie. – Złożył formularz jeszcze raz, wygładzając brzeg paznokciem kciuka. 
– 
Amelio, Blaze, nie wiem czy wiesz jak bardzo on cię kocha, jak polega na tobie.
– Oczywiście, że wiem. To obopólne uczucie.
– No cóż, nigdy nie byłem w pani myślach. Z punktu widzenia Juliana ono jest 
asymetryczne, nie w pełni odwzajemnione.
Amelia wyprostowała się.
– Czego on ode mnie oczekuje? – powiedziała sztywno. – Wie, że nie mam zbyt 
wiele 
czasu. Mam tylko jedno życie.
– Wie, że na pierwszym miejscu stawia pani pracę. Że to, co pani robi, jest 
ważniejsze od 
tego, kim pani jest.
– To okrutne stwierdzenie. – Oboje drgnęli, gdy w sąsiednim pokoju ktoś upuścił 
tacę z 
narzędziami. – Jednak prawdziwe w stosunku do większości znanych nam ludzi. 
Świat jest 
pełen proli i obiboków. Gdyby Julian był jednym z nich, nigdy bym go nawet nie 
spotkała.
– Niezupełnie o to chodzi. Najwyraźniej mamy takie same poglądy. Bezczynna 
konsumpcja doprowadziłaby nas do szaleństwa. – Wbił wzrok w ścianę, szukając 
słów. – 
Chyba proszę, żeby oprócz etatu fizyka podjęła pani dodatkową pracę terapeutki. 
Dopóki on 
nie dojdzie do siebie.
Spojrzała na niego w taki sposób, w jaki czasem patrzyła na studentów.
– Dziękuję, że nie przypomniał mi pan, że on zrobił to samo dla mnie.
Wstała i podeszła do automatu z kawą.
– Chce pan kubek?
– Nie, dziękuję.
Wróciła i przysunęła sobie krzesło, siadając po przeciwnej stronie stolika.
– Tydzień temu rzuciłabym wszystko, żeby być jego terapeutką. Kocham go bardziej 
niż 
pan, czy on sam przypuszcza. A ponadto jestem mu to winna. – Urwała i pochyliła 
się. – 
Jednak w ciągu kilku ostatnich dni wszystko bardzo się skomplikowało. Czy pan 
wie, że on 
był w Waszyngtonie?
– Nie. Służbowo?
– Niezupełnie. Ja tam byłam w związku z moją pracą. Przyjechał za mną. Teraz 
rozumiem, że było to wołanie o pomoc.
– Po zabiciu tamtego chłopca?
– I śmierci wszystkich innych, stratowanych. Byłam przerażona, zanim jeszcze 
zobaczyłam wiadomości. Tylko że... że...
Chciała upić łyk kawy, ale odstawiła kubek i załkała, głośno i głucho. Otarła 
łzy, które 
nagle stanęły jej w oczach.
– W porządku.
– To nie jest w porządku. Tyle, że chodzi o coś ważniejszego niż on czy ja. 
Ważniejszego 
nawet od tego, czy przeżyjemy czy nie.
– Zaraz, chwileczkę. Powoli. Chodzi o pracę?
– Już powiedziałam za wiele. Jednak tak.
– Co to takiego, jakieś zastosowania obronne?
– Można tak powiedzieć. Owszem.
Usiadł prosto i przygładzał brodę, jakby była przyklejona.
– Obronne... Blaze, doktor Harding... Całymi dniami obserwuję ludzi, którzy mnie 
okłamują. Na niewielu rzeczach się znam, ale na tym doskonale.
– A więc?
– A więc nic. To pani sprawa, a mnie interesuje tylko w takim stopniu, w jakim 
wpłynie 
na stan mojego pacjenta. Nie dbam o to, czy chce pani ocalić kraj, a nawet cały 
świat. Proszę 
tylko, by w wolnych chwilach zajęła się pani Julianem.
– Zrobię to, oczywiście.
– Jest mu to pani winna.
– Doktorze Jefferson, mam już jedną matkę chrzestną. Nie potrzebuję drugiej, w 
dodatku 
noszącej brodę i garnitur.
– Słuszna uwaga. Nie chciałem pani obrazić. – Wstał. – Chyba usiłuję przenieść 
na panią 
moje wyrzuty sumienia. Nie powinienem go wypuszczać po tym, jak byłem z nim 
połączony. 
Gdybym wziął go na oddział, na obserwację, nie doszłoby do tego.
Amelia uścisnęła rękę, którą jej podał.
– W porządku. Niech pan obwinia się o to, a ja o coś innego, a nasz pacjent na 
pewno 
poczuje się lepiej, na zasadzie osmozy.
Uśmiechnął się.
– Proszę dbać o niego. I o siebie. Takie sytuacje są okropnie stresujące.
„Takie sytuacje!” Patrzyła jak odchodzi i usłyszała trzask zamykanych drzwi. 
Poczuła, że 
robi się czerwona i przez chwilę walczyła ze łzami, a potem pozwoliła im płynąć.
 
KIEDY ZACZĄŁEM UMIERAĆ, czułem jakbym dryfował korytarzem jasnego światła. 
Potem znalazłem się w wielkim pokoju, w którym była Amelia, moi rodzice i tuzin 
przyjaciół 
oraz znajomych. Ojciec wyglądał tak, jak w czasach gdy chodziłem do szkoły 
podstawowej: 
szczupły i brodaty. Nan Li, pierwsza dziewczyna z którą chodziłem na poważnie, 
stała obok 
mnie, trzymając rękę w mojej kieszeni i pieszcząc mnie. Amelia obserwowała nas z 
absurdalnym uśmiechem.
Nikt nic nie mówił. Tylko spoglądaliśmy na siebie. Potem wszystko zgasło i 
ocknąłem się 
na szpitalnym łóżku. Na twarzy miałem maskę tlenową, a w nozdrzach odór 
wymiocin. 
Bolała mnie szczęka, jakby ktoś mnie uderzył.
Miałem wrażenie, że moja ręka należy do kogoś innego, ale jakoś zdołałem ją 
podnieść i 
zdjąć maskę. W pokoju był jeszcze ktoś, poza zasięgiem mojego wzroku. Poprosiłem 
o 
chusteczkę higieniczną i dostałem ją. Próbowałem wytrzeć nos, ale zebrało mi się 
na mdłości. 
Przytrzymała mnie i podstawiła pod brodę metalową miskę, kiedy kaszlałem i 
plułem w 
niezwykle atrakcyjny sposób. Potem dała mi szklankę wody i kazała przepłukać 
usta. Dopiero 
wtedy uświadomiłem sobie, że to Amelia, a nie pielęgniarka. Powiedziałem coś 
romantycznego w rodzaju „O kurwa”, i znów zacząłem tracić przytomność, a ona 
opuściła 
mnie na poduszkę i założyła mi maskę na twarz. Usłyszałem jak woławała 
pielęgniarkę i 
straciłem przytomność.
To dziwne ile zapamiętuje się szczegółów takich wydarzeń jak to, a jak niewiele 
innych. 
Później powiedziano mi, że po tym cudownym puszczaniu pawia przespałem jeszcze 
piętnaście godzin. Wydawało mi się, że raczej piętnaście sekund. Obudziłem się 
gwałtownie, 
kiedy doktor Jefferson wyciągał igłę strzykawki z mojego ramienia. Już nie 
miałem na twarzy 
maski tlenowej.
– Nie próbuj siadać – ostrzegł mnie Jefferson. – Najpierw się pozbieraj.
– W porządku. – Ledwie zdołałem skupić na nim wzrok. – Już się zbieram. Przede 
wszystkim, nie jestem martwy, prawda? Połknąłem za mało tabletek.
– Amelia znalazła cię i uratowała.
– Będę musiał jej podziękować.
– Chcesz powiedzieć, że zamierzasz zrobić to znowu?
– A ilu więcej tego nie robi?
– Mnóstwo. – Podał mi szklankę wody z wetkniętą w nią plastikową słomką. – 
Ludzie 
popełniają samobójstwo z rozmaitych przyczyn.
Wypiłem łyk zimnej wody.
– Uważa pan, że to nie była poważna próba.
– Ależ skąd. Jesteś bardzo kompetentny we wszystkim, co robisz. Już byś nie żył, 
gdyby 
Amelia nie wróciła do domu.
– Podziękuję jej – powtórzyłem.
– Ona teraz śpi. Siedziała przy tobie dopóki zdołała utrzymać oczy otwarte.
– A potem pan przyszedł.
– Wezwała mnie. Nie chciała, żebyś zbudził się sam. – Zważył w dłoni strzykawkę. 
– 
Postanowiłem obudzić cię łagodnym środkiem psychostymulującym.
Pokiwałem głową i podniosłem się.
– Rzeczywiście czuję się świetnie. Czy ten środek przeciwdziała truciźnie? 
Niszczy ją?
– Nie, to już zostało załatwione. Chcesz o tym porozmawiać?
– Nie. – Sięgnąłem po szklankę z wodą, a on mi pomógł. – Nie z panem.
– Z Amelią?
– Nie teraz. – Wypiłem wodę i zdołałem sam odstawić szklankę. – Chyba najpierw 
chcę 
się połączyć z moim plutonem. Oni zrozumieją.
Zapadła długa cisza.
– Nie będziesz mógł tego zrobić.
Nie zrozumiałem.
– Jasne, że będę. To odruch.
– Jesteś zwolniony, Julianie. Już nie możesz być operatorem.
– Chwileczkę. Myśli pan, że kogoś w moim plutonie zaskoczy to, co zrobiłem? 
Uważa 
pan, że są głupi?
– Nie o to chodzi. Po prostu nie możemy kazać im przez to przechodzić! Ja 
zostałem do 
tego przygotowany, a nie mogę rzec, żebym z niecierpliwością czekał na 
połączenie z tobą. 
Chcesz zabić swoich przyjaciół?
– Zabić...
– Tak! Właśnie. Czy nie sądzisz, że mógłbyś skłonić niektórych z nich, żeby 
zrobili to 
samo? Na przykład Candi. Ona i tak przez cały czas jest bliska popadnięcia w 
głęboką 
depresję.
Wiedziałem, że miał rację.
– A po wyzdrowieniu?
– Nie. Już nigdy nie będziesz operatorem. Otrzymasz inny przydział...
– Trep? Mam być trepem?
– Nie zechcą cię trzymać w piechocie. Wykorzystają twoje wykształcenie i 
przydzielą ci 
jakieś techniczne zadania.
– W Portobello?
– Raczej nie. Spotykałbyś się towarzysko z członkami swojego plutonu, swojego 
byłego 
plutonu. – Powoli pokręcił głową. – Nie rozumiesz? To nie byłoby dobre, ani dla 
ciebie, ani 
dla nich.
– Och, rozumiem. Przynajmniej z pańskiego punktu widzenia.
– Jestem ekspertem – powiedział ostrożnie Jefferson. – Nie chcę, żeby stała ci 
się 
krzywda i nie chcę stanąć przed sądem wojskowym za zaniedbanie obowiązków – a 
tak 
stałoby się, gdybym pozwolił ci wrócić do plutonu. Niektórzy z jego członków nie 
wytrzymaliby ciężaru twoich wspomnień.
– Wytrzymali wspomnienia o ludziach, którzy umarli, czasem w męczarniach.
– Jednak nie zmartwychwstali. Nie wrócili z zaświatów, by mówić o tym, że tam 
jest 
całkiem miło.
– Może zdołam się z tego wyleczyć.
Nawet mówiąc to, zdawałem sobie sprawę, jak nieprzekonująco brzmią moje słowa.
– Jestem przekonany, że pewnego dnia tak się stanie.
To również nie brzmiało zbyt przekonująco.
 
JULIAN WYTRZYMAŁ JESZCZE JEDEN DZIEŃ w łóżku, a potem został 
przeniesiony „na obserwację”, do pomieszczenia przypominającego pokój hotelowy, 
tyle że 
zamykany od zewnątrz i przez cały czas. Doktor Jefferson przez tydzień 
przychodził co drugi 
dzień, a uprzejma, młoda cywilna psychoterapeutka, Mona Pierce, codziennie 
rozmawiała z 
Julianem. Po tygodniu (kiedy Julian nabrał przekonania, że naprawdę oszaleje) 
Jefferson 
połączył się z nim i następnego dnia wypisano go do domu.
W mieszkaniu było zbyt czysto. Julian chodził z pokoju do pokoju, usiłując 
zrozumieć, co 
jest nie tak, zanim zrozumiał, że Amelia wynajęła kogoś do sprzątania. Żadne z 
nich nie 
miało ani chęci, ani uzdolnień w tym kierunku. Z pewnością dowiedziała się, 
kiedy Julian 
wychodzi i wyskrobała kilka dolarów. Łóżko było posłane z wojskową precyzją – 
niezbity 
dowód – a na nim leżał liścik na kartce opatrzonej aktualną datą w serduszku.
Zaparzył dzbanek kawy (rozlewając wodę i rozsypując proszek, ale skrupulatnie 
uprzątnął te ślady) po czym usiadł przy konsoli. Czekało na niego mnóstwo 
wiadomości, 
przeważnie niespodziewanych. Zawiadomienie z wojska, które udzieliło mu 
miesięcznego 
urlopu ze zmniejszonym żołdem, po którym to okresie miał objąć obowiązki tutaj, 
w 
miasteczku akademickim, niecałe dwa kilometry od miejsca zamieszkania. Jako 
„starszy 
asystent naukowo–badawczy” miał cywilny etat, więc mógł mieszkać w domu. 
„Godziny 
pracy do ustalenia”. Jeśli dobrze czytał między wierszami, armia chciała się go 
pozbyć, ale z 
zasady nie mogła go zwolnić do cywila. Byłby to zły przykład, gdyby przez 
samobójstwo 
można się było wymigać od służby.
Mona Pierce była cierpliwym słuchaczem i zadawała właściwe pytania. Nie 
obwiniała 
Juliana za to co zrobił – złościła się, że wojskowi nie zauważyli w porę, co się 
dzieje i nie 
zwolnili go do cywila. Nie potępiała też samobójstwa, milcząco dając mu 
przyzwolenie na 
podjęcie następnej takiej próby. Jednak nie z powodu chłopca. Ta śmierć została 
spowodowana przez wiele rozmaitych czynników, a Julian znalazł się tam wbrew 
swojej woli 
i jego działania były odruchowe i najzupełniej prawidłowe.
Jeśli pisanie prywatnych listów przychodziło mu z trudem, to odpisywanie na nie 
było 
podwójnie trudne. W końcu opracował dwie standardowe odpowiedzi. Jedna była 
prosta i 
zdawkowa: „Dzięki za troskę. Już wszystko w porządku”, a druga bardziej 
szczegółowa, dla 
tych, którzy na nią zasługiwali i mogli ją przeczytać. Nadal pracował nad tą 
drugą, kiedy 
weszła Amelia, niosąc walizkę.
Nie widziała go przez ten tydzień, który spędził zamknięty na obserwacji. 
Zadzwonił do 
niej, gdy tylko go wypuścili, ale nie zastał jej w domu. W pracy powiedzieli, że 
nie ma jej w 
mieście.
Uściskali się i przywitali. Bez pytania nalał jej filiżankę kawy.
– Jeszcze nigdy nie widziałem, żebyś była tak zmęczona. Wciąż jeździsz do 
Waszyngtonu?
Skinęła głową i podniosła filiżankę.
– A także do Genewy i Tokio. Musiałam porozmawiać z kilkoma ludźmi w CERN i w 
Kioto. – Zerknęła na zegarek. – O północy lecę do Waszyngtonu.
– Jezu. Czy to coś, dla czego warto się zabijać?
Przez chwilę patrzyła na niego, a potem oboje zachichotali, zmieszani. Odstawiła 
filiżankę.
– Nastawmy budzik na dziesiątą trzydzieści i odpocznijmy trochę. Czujesz się na 
siłach 
polecieć do Waszyngtonu?
– Spotkać z tajemniczym Peterem?
– I pomóc w obliczeniach. Potrzebna mi będzie wszelka możliwa pomoc, żeby 
przekonać 
Macro.
– Do czego? Co jest tak cholernie...
Wyślizgnęła się z sukienki i wstała.
– Najpierw łóżko. Potem sen. Potem wyjaśnienia.
 
KIEDY, SENNI. UBIERALIŚMY SIĘ i szykowaliśmy do podróży, Amelia w skrócie 
przedstawiła mi, czego mam oczekiwać w Waszyngtonie. Szybko przeszła mi senność.
Jeśli wyciągnęła prawidłowe wnioski z teorii Petera Blankenshipa, projekt 
„Jupiter” 
należało natychmiast zamknąć. Mógł zniszczyć dosłownie wszystko: Ziemię, Układ 
Słoneczny, a nawet cały wszechświat. Powtórzyłaby się Diaspora, Wielki Wybuch, 
który 
zapoczątkował wszystko.
Jowisz i jego satelity znikłyby w ułamku sekundy, Ziemia i Słońce kilkadziesiąt 
minut 
później. Później rozszerzająca się bańka cząsteczek i energii zaczęłaby pożerać 
kolejne 
gwiazdy galaktyki, aż wreszcie stałoby się – pochłonęłaby WSZYSTKO.
Jednym z aspektów kosmologii, jakie zamierzano zbadać w ramach projektu 
„Jupiter”, 
była teoria „przyspieszającego wszechświata”. Liczyła sobie co najmniej wiek i 
przetrwała 
pomimo ewidentnie nieeleganckiego sformułowania oraz powszechnego sceptycyzmu 
wobec 
jej prymitywizmu, gdyż w kolejnych modelach okazywała się niezbędna do 
wyjaśnienia tego, 
co wydarzyło się w najkrótszym okresie czasu jaki minął od chwili powstania 
wszechświata – 
czyli w ciągu 1O10–35 sekundy.
Upraszczając, w tym krótkim czasie, prędkość światła musiała ulec chwilowemu 
przyspieszeniu, lub też czas uległ znacznemu rozciągnięciu. Z różnych powodów 
rozciągliwość czasu zawsze wydawała się bardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem.
Wszystko to miało miejsce, kiedy wszechświat był bardzo maleńki i powiększył 
się, 
osiągając rozmiary ziarnka grochu.
Amelia spała w taksówce wiozącej nas na lotnisko i podczas lotu, natomiast ja 
żonglowałem równaniami pola i usiłowałem podważyć jej metodę, stosując teorię 
pseudooperatorową. Ta teoria była tak nowa, że jeszcze nigdy nie wykorzystałem 
jej do 
rozwiązania żadnego praktycznego problemu, a Amelia ledwie o niej słyszała. 
Powinienem 
porozmawiać z kilkoma osobami na temat jej praktycznego zastosowania, a żeby 
zrobić to 
prawidłowo potrzebowałem o wiele większej mocy obliczeniowej niż zapewniał mi 
mój 
notebook.
(Załóżmy jednak, że wykazałbym, iż się mylą i projekt „Jupiter” nie zostałby 
przerwany, 
a potem okazałoby się, że moja nowa metoda jest diabła warta. Wtedy facet, który 
nie mógł 
znieść poczucia winy z powodu śmierci jednego człowieka, zabiłby wszelkie życie 
w całym 
wszechświecie.)
Niebezpieczeństwo polegało na tym, że w wyniku projektu „Jupiter” ogromne ilości 
energii zostałyby zagęszczone w bardzo niewielkiej objętości. Peter i Amelia 
uważali, że w 
ten sposób zostałoby odtworzone środowisko wszechświata w momencie, kiedy był 
tak mały, 
i w ułamek sekundy później powstanie maleńki przyspieszający wszechświat i nowa 
Diaspora. To niesamowite, że coś, co wydarzyło się w obiekcie wielkości 
pierwotniaka, 
mogło zapoczątkować koniec świata. Wszechświata.
Oczywiście, można to było sprawdzić jedynie przeprowadzając ten eksperyment. To 
tak, 
jakby sprawdzać broń przez załadowanie jej, włożenie lufy do ust i naciśnięcie 
spustu.
Wymyśliłem to porównanie, ustalając warunki operatorów, stukając w klawiaturę 
notebooka na pokładzie samolotu, ale nie powiedziałem o tym Amelii. Pomyślałem, 
że 
człowiek, który niedawno próbował się zabić, może nie być idealnym partnerem w 
takim 
przedsięwzięciu.
Ponieważ wszechświat kończy się, kiedy umierasz. Tak czy inaczej.
Amelia jeszcze spała z głową opartą o okno, kiedy wylądowaliśmy w Waszyngtonie. 
Nie 
obudziła jej zmiana tonu silników, więc sam ją zbudziłem, dotykając jej 
ramienia. Znieśliśmy 
po schodach nasze bagaże. Bez protestów pozwoliła mi nieść jej torbę, co 
najlepiej 
świadczyło, jak bardzo była zmęczona.
Na stoisku z gazetami w holu lotniska kupiłem plastry z psychostymulantem, 
podczas gdy 
ona zadzwoniła do Petera, upewniając się, że już wstał. Jak podejrzewała, był 
jeszcze na 
nogach, więc przykleiliśmy sobie plastry za uszami i zanim wsiedliśmy do metra, 
byliśmy już 
zupełnie rozbudzeni. Niezła rzecz, jeśli z tym nie przesadzasz. Zapytałem ją o 
to, a ona 
potwierdziła, że Peter stale ich używa.
No cóż, jeśli nasza misja ma uratować świat, to czym jest odrobina bezsenności? 
Amelia 
również często używała tych środków, ale starała się (czasem zażywając środki 
nasenne) spać 
trzy lub cztery godziny dziennie. Jeśli tego nie robisz, prędzej czy później 
padniesz jak 
meteor. Peter chciał dopiąć swoją teorię na ostatni guzik, zanim pozwoli sobie 
na sen, chociaż 
wiedział, że przypłaci to zdrowiem.
Amelia powiedziała mu, że byłem „chory”, ale nie wyjaśniła na co. Sugerowałem, 
żebyśmy nazwali to zatruciem pokarmowym. W końcu alkohol to rodzaj pożywienia.
O nic nie pytał. Jego zainteresowanie ludźmi zaczynało się i kończyło na ich 
użyteczności 
dla „problemu”. Moimi zaletami była umiejętność trzymania języka za zębami i 
znajomość 
nowych metod analizy matematycznej.
Spotkał nas przy drzwiach. Obdarzył mnie uściskiem spoconej dłoni, mierząc 
zwężonymi 
z bezsenności źrenicami. Wprowadzając nas do gabinetu, wskazał na tacę z 
nietkniętymi 
przekąskami i kawałkami sera, które wyglądały na dostatecznie stare, aby 
spowodować 
prawdziwe zatrucie pokarmowe.
W gabinecie panował znajomy mi bałagan – wszędzie leżały sterty gazet, czytników 
i 
książek. Miał konsolę z dużym podwójnym ekranem. Jeden ukazywał dość 
nieskomplikowane równanie Hamiltona, a drugi macierz (właściwie jedną widoczną 
stronę 
hipermacierzy) pełną liczb. Każdy, kto miał choćby słabe pojęcie o kosmologii, 
potrafiłby ją 
odczytać. Zasadniczo przedstawiała wykres różnych aspektów starzejącego się 
proto–
wszechświata, w okresie od zera do dziesięciu tysięcy sekund. 
Wskazał na ekran.
– Czy... czy potrafisz zidentyfikować pierwsze trzy rzędy?
– Tak – odparłem i odczekałem chwilę, oceniając jego poczucie humoru: zerowe. – 
Pierwszy rząd to wiek wszechświata. Drugi rząd przedstawia temperaturę. Trzeci 
to promień. 
Opuściłeś wartości zerowe.
– To oczywiste.
– Jeśli się o tym wie. Peter... Czy mogę ci mówić...
– Peter.
– Julian.
Potarł szczecinę dwudniowego zarostu.
– Blaze, pozwól, że się odświeżę zanim opowiesz mi o Kioto. Julianie, zapoznaj 
się z 
macierzą. Kliknij na lewo od rzędów, jeśli będziesz miał jakieś pytania odnośnie 
zmiennej.
– Spałeś choć chwilę? – zapytała Amelia.
Spojrzał na zegarek.
– Kiedy wyjechałaś? Trzy dni temu? Wtedy trochę się przespałem. Nie potrzebuję 
tego.
Wymaszerował z pokoju.
– Gdyby położył się choć na godzinę – powiedziałem – jeszcze by nie wstał.
Potrząsnęła głową.
– Ja go rozumiem. Czy jesteś gotowy na coś takiego? On jest prawdziwym 
poganiaczem 
niewolników.
Pokazałem jej moją czarną skórę.
– To moje dziedzictwo.
Podszedłem do problemu w sposób równie stary jak fizyka post–Arystotelesowska. 
Najpierw wezmę jego warunki początkowe i ignorując wywód równania Hamiltona, 
sprawdzę 
czy w oparciu o teorię pseudooperatorową uzyskam taki sam wynik. Jeśli tak się 
stanie, wtedy 
następną rzeczą, a być może jedyną, o jaką będziemy musieli się martwić, będą 
same warunki 
początkowe. Nie było żadnych eksperymentalnych danych odnośnie warunków 
zbliżonych do 
tych, jakich wymagało powstanie „przyspieszającego wszechświata”. Mogliśmy 
sprawdzić 
niektóre aspekty problemu, każąc akceleratorowi przy Jowiszu dokonywać pomiaru 
stanu 
energetycznego coraz bliższego punktu krytycznego. Tylko jak blisko przepaści 
każesz 
podjechać robotowi, gdy między poleceniem a reakcją upływa czterdzieści osiem 
minut? 
Niezbyt blisko.
Następne dwa dni były bezsennym maratonem matematycznym. Kiedy usłyszeliśmy 
wybuchy na zewnątrz, zrobiliśmy sobie półgodzinną przerwę, weszliśmy na dach i 
obejrzeliśmy zorganizowany z okazji czwartego lipca pokaz sztucznych ogni nad 
pomnikiem 
Waszyngtona.
Obserwując pękające z trzaskiem fajerwerki, czując zapach prochu, uświadomiłem 
sobie, 
że to przedsmak czekających nas atrakcji. Pozostało nam niewiele więcej niż 
dziewięć 
tygodni. Zgodnie z planem wyprodukowana w ramach projektu „Jupiter” energia 
miała 
osiągnąć poziom krytyczny czternastego września.
Myślę, że wszyscy troje pomyśleliśmy o tym samym. W milczeniu obejrzeliśmy pokaz 
do 
końca i wróciliśmy do pracy.
Peter niewiele wiedział o analizie pseudooperatorowej, a ja o mikrokosmologii. 
Straciliśmy sporo czasu, upewniając się, że ja rozumiem pytania, a on 
odpowiedzi. Jednak 
pod koniec drugiego dnia byłem równie jak on i Blaze pewny tego, że projekt 
„Jupiter” musi 
zostać przerwany.
Inaczej wszyscy umrzemy. Pod wpływem czarnej kawy i psychostymulantów przyszła 
mi 
do głowy okropna myśl: mógłbym zabić ich oboje dwoma uderzeniami. Potem 
zniszczyć 
wszystkie notatki i popełnić samobójstwo.
Parafrazując pioniera fizyki jądrowej, stałbym się Siwą, Niszczycielem Światów. 
Jednym 
prostym aktem przemocy zniszczyłbym wszechświat.
Jak dobrze, że jestem zdrowy na umyśle.
Inżynierowie projektu bez trudu mogli zapobiec nieszczęściu: wystarczyłaby 
przypadkowa zmiana kilku elementów pierścienia. Aby ten układ mógł zadziałać, 
musiał 
tworzyć układ zamknięty i skolimowany. Ta konstrukcja o obwodzie mierzącym ponad 
milion kilometrów długości miała przetrwać niecałą minutę, zanim rozerwie ją 
siła grawitacji 
księżyców Jowisza. Oczywiście ta minuta będzie całymi eonami w porównaniu z 
maleńkim 
przedziałem czasowym, jaki chciano zasymulować. Wystarczająco, aby 
przyspieszająca fala 
energii obiegła orbitę i wytworzyła supernaładowaną drobinę, która zakończy 
wszystko.
 
MIMO WSZYSTKO ZACZYNAŁEM LUBIĆ PETERA. Rzeczywiście był poganiaczem 
niewolników, ale sam eksploatował się bardziej niż mnie lub Amelię. Był 
humorzasty, 
sarkastyczny i co jakiś czas wybuchał jak Wezuwiusz. Nigdy jednak nie spotkałem 
nikogo tak 
całkowicie oddanego nauce. Był jak szalony, pogrążony w swym umiłowaniu wiedzy 
mnich.
A przynajmniej tak myślałem.
Na psychotropach czy nie, nadal ciąży na mnie przekleństwo lub błogosławieństwo, 
jakim jest ciało żołnierza. W żołnierzyku nieustannie pobudzano moje mięśnie, 
żeby zapobiec 
skurczom; na uniwersytecie codziennie przez godzinę biegałem lub ćwiczyłem na 
przyrządach w klubie, na przemian. Tak więc mogę obywać się bez snu, ale nie bez 
gimnastyki. Co dzień rano robiłem krótką przerwę i wychodziłem pobiegać.
Podczas tych porannych biegów systematycznie zwiedzałem Waszyngton, za każdym 
razem podjeżdżając metrem i udając się w innym kierunku. Widziałem większość 
pomników 
(które może wywarłyby większe wrażenie na kimś, kto był żołnierzem z wyboru), a 
kiedy 
miałem ochotę przebiec kilka dodatkowych kilometrów, docierałem do tak odległych 
miejsc 
jak ogród zoologiczny i Alexandria.
Peter zaakceptował fakt, że muszę ćwiczyć, żeby utrzymać się w formie. 
Twierdziłem 
także, iż potem myśli mi się jaśniej, lecz na to odparł, że on myśli 
dostatecznie jasno, chociaż 
jedynymi ćwiczeniami jakie uprawia, są zapasy z kosmologią.
Nie było to całkiem prawdą. Piątego dnia prawie dobiegłem do stacji metra, kiedy 
uświadomiłem sobie, że zapomniałem identyfikatora. Pobiegłem z powrotem do 
mieszkania i 
otworzyłem drzwi.
Moje ubranie leżało w salonie, obok składanego łóżka, które dzieliliśmy z 
Amelią. 
Wyjąłem kartę z portfela i ruszyłem w kierunku drzwi, gdy nagle usłyszałem 
jakieś dźwięki 
dolatujące z gabinetu. Drzwi były lekko uchylone. Zajrzałem do środka.
Amelia siedziała na brzegu stołu, naga od pasa w dół, obejmując nogami łysą 
głowę 
Petera. Tak mocno ściskała krawędź stołu, że zbielały jej palce. Głowę miała 
odchyloną do 
tyłu, a twarz wykrzywioną grymasem orgazmu.
Cicho zamknąłem drzwi i wybiegłem z mieszkania.
Biegałem przez parę godzin, kilkakrotnie przystając, by kupić wodę i przełknąć 
ją. Kiedy 
dotarłem do przejścia granicznego między D.C. a Maryland, nie mogłem biec dalej, 
ponieważ 
nie miałem przy sobie paszportu. Zatrzymałem się w norze o nazwie „Border Bar”, 
gdzie 
powietrze było zimne i przesycone dymem papierosów, legalnych w D.C. Wypiłem 
litr piwa, 
a potem wysączyłem jeszcze jeden, tym razem z domieszką whisky.
Połączone działanie psychostymulantu i alkoholu nie jest szczególnie przyjemne. 
Człowiek ma gonitwę myśli.
Kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić, rozmawialiśmy o wierności i zazdrości. To 
problem 
różnicy pokoleń. Kiedy byłem nastolatkiem i dwudziestolatkiem, modne były 
seksualne 
eksperymenty i zmiany partnerów, w oparciu o dającą się obronić tezę, iż seks to 
biologia, a 
miłość to coś całkiem innego, więc można je traktować zupełnie niezależnie. 
Piętnaście lat 
wcześniej, kiedy Amelia była w tym wieku, podchodzono do tego znacznie bardziej 
konserwatywnie: nie ma seksu bez miłości i monogamicznych związków.
W wyniku tych rozmów zgodziła się na moje zasady – albo ich brak, jak mógłby 
ktoś 
powiedzieć – chociaż oboje uważaliśmy za nieprawdopodobne, abyśmy mieli 
korzystać z 
naszej wolności.
Teraz zrobiła to i z jakiegoś powodu poczułem się okropnie. Niecały rok 
wcześniej bez 
namysłu skorzystałbym z okazji uprawiania seksu z Sarą, podłączoną czy nie. A 
więc jakie 
miałem prawo czuć się zraniony, kiedy Amelia zrobiła dokładnie to samo? Przez 
jakiś czas 
żyli z Peterem bliżej siebie niż większość małżeństw, a ponadto darzyła go 
wielkim 
szacunkiem, więc jeśli zapragnął seksu, to dlaczego nie?
Miałem jednak przeczucie, że to ona go o to poprosiła. I niewątpliwie sprawiło 
jej to 
przyjemność.
Skończyłem drinki i przeszedłem na mrożoną kawę, która smakowała jak zimny kwas 
akumulatorowy, nawet po wrzuceniu trzech porcji cukru.
Czy ona wiedziała, że ich widziałem? Odruchowo zamknąłem drzwi, ale mogli nie 
pamiętać, że zostawili je uchylone. Mógł je też zamknąć lekki powiew 
klimatyzowanego 
powietrza.
– Wyglądasz na samotnego, żołnierzu. – Biegałem w mundurze polowym, na wypadek 
gdybym zechciał napić się nie racjonowanego piwa. – I na smutnego.
Była śliczna, jasnowłosa, najwyżej dwudziestoletnia.
– Dziękuję – powiedziałem – ale nic mi nie jest.
Usiadła na sąsiednim stołku i pokazała mi identyfikator. Pseudonim Zoe, badanie 
medyczne z poprzedniego dnia. Na listę wpisał się tylko jeden klient.
– Nie jestem tylko kurwą. Jestem doskonałą znawczynią mężczyzn, a ty nie 
wyglądasz na 
takiego, któremu „nic nie jest”. Raczej na takiego, który chce skoczyć z mostu.
– A więc pozwól mi to zrobić.
– Eee. Nie ma tu tylu mężczyzn, żeby jednego stracić. – Uniosła perukę. – A 
przynajmniej nie mężczyzn z łączami.
Nosiła prostą sukienkę z surowego jedwabiu, luźno spływającą po jej zgrabnym i 
atletycznym ciele, ukazującą wszystko i nic. „Ten towar jest tak dobry, że nie 
muszę go 
reklamować”.
– Zużyłem większość moich kredytów rozrywkowych – powiedziałem. – Nie stać mnie 
na ciebie.
– Hej, nie rozmawiamy o interesach. Dam ci raz za darmo. Masz dziesiątkę na 
łącze?
Miałem przy sobie dziesięć dolarów.
– Taak, ale posłuchaj. Za dużo wypiłem.
– Ze mną to żaden problem. – Uśmiechnęła się drapieżnie, pokazując idealnie 
równe 
zęby. – Gwarantowany zwrot pieniędzy w razie braku satysfakcji. Oddam ci tę 
dychę.
– Chcesz po prostu zrobić to podłączona.
– I lubię żołnierzy. Sama byłam w wojsku.
– Nie mów. Jesteś na to za młoda.
– Jestem starsza niż wyglądam. I nie służyłam długo.
– Co się stało?
Nachyliła się do mnie tak, że mogłem zobaczyć jej piersi.
– Możesz się dowiedzieć tylko w jeden sposób – szepnęła.
Dwie bramy dalej była kabina. Kilka minut później znalazłem się w ciasnym 
wilgotnym 
wnętrzu z tą bliską nieznajomą, a nasze wspomnienia oraz uczucia zderzyły się i 
zmieszały. 
Poczułem jak nasze palce wsuwają się w naszą pochwę, czułem słony smak i zapach 
naszego 
penisa, ssąc go aż zesztywniał. Promieniujące ciepłem piersi. Zmieniliśmy 
pozycję tak, że 
staliśmy się parą skrzętnych ust. Niepokojąco ćmiący ból dwóch jej zębów 
trzonowych, które 
wymagały leczenia. Bała się dentysty, a wszystkie te jej piękne przednie zęby 
były z plastiku.
Rozmyślała o samobójstwie, ale nigdy nie podjęła próby i nasz seksualny rytm 
osłabł na 
chwilę, gdy poczuła moje wspomnienie – ale zrozumiała mnie! Spędziła jeden dzień 
jako 
operator, w wyniku urzędniczej pomyłki przydzielona do plutonu pościgowo–
bojowego. 
Widziała śmierć dwóch ludzi i załamała się nerwowo, a jej żołnierzyk został 
sparaliżowany.
Jako instruktorka wychowania fizycznego nie miała pojęcia o matematyce i chociaż 
wyczuwała mój lęk przed nadchodzącym końcem świata, przypisywała go niedawnej 
próbie 
samobójczej. Przez kilka minut nie uprawialiśmy seksu i tylko trzymaliśmy się w 
objęciach, 
dzieląc smutki w sposób, jakiego nie da się opisać, niezależny od pamięci. 
Sądzę, że to czysto 
biochemiczna reakcja organizmów.
Cichy brzęk ostrzegł nas, że pozostało nam tylko dwie minuty, więc ponownie 
złączyliśmy nasze ciała i lekkimi skurczami mięśni wywołaliśmy powolny orgazm.
A potem staliśmy w cytrynowym żarze popołudniowego słońca, usiłując znaleźć 
słowa. 
Uścisnęła moją dłoń. 
– Nie zrobisz tego znowu – nie spróbujesz się zabić?
– Nie sądzę.
– Wiem co sądzisz. Jesteś jeszcze zły z powodu jego i jej.
– Pomogłaś mi. Przez to, że byłem z tobą i tobą.
– Och.
Podała mi kartę. Wpisałem się na odwrocie.
– Notują się nawet ci, którzy nie płacą? – zdziwiłem się.
– Wszyscy prócz żonatych – odparła. – Chyba, że chcą. – Lekko zmarszczyła brwi. 
– 
Odniosłam dziwne wrażenie.
Znów zaczął się pocić.
– Jakie?
– Połączyłeś się z nią. Tylko raz? Raz i ... potem znowu, ale nie tak naprawdę?
– Taak. Kazała sobie wszczepić łącze, ale nie przyjęło się.
– Och. Tak mi przykro. – Podeszła bliżej i lekko pociągnęła mnie za koszulę. 
Spojrzała 
mi w oczy i szepnęła: – To, że myślałam o tobie, jako o czarnym... No wiesz, nie 
jestem 
rasistką ani nic podobnego.
– Wiem.
W pewien sposób była, ale nieszkodliwą i nie w sposób, nad jakim mogła 
zapanować.
– Tamci dwaj...
– Nie przejmuj się tym. – Dotychczas miała tylko dwóch czarnych klientów, obu z 
łączami, pełnych gniewu i pasji. – Bywamy różni.
– Jesteś taki opanowany, taki zamyślony. Wcale nie oziębły. Powinna się ciebie 
trzymać.
– Mogę podać ci jej numer telefonu? Dasz mi referencje.
Zachichotała.
– Pozwól, żeby sama poruszyła ten temat. Niech sama zacznie rozmowę.
– Nie wiem czy ona wie, że ich widziałem.
– Jeśli jeszcze nie wie, to wkrótce się dowie. Musisz dać jej czas na 
zastanowienie się, co 
ma powiedzieć.
– Dobrze. Zaczekam.
– Obiecujesz?
– Obiecuję.
Stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek.
– Gdybyś mnie potrzebował, wiesz jak mnie znaleźć.
– Tak. – Wyrecytowałem numer jej telefonu. – Mam nadzieję, że będziesz miała 
dobry 
dzień.
– Ach, ci mężczyźni. Żadnego zainteresowania przed zachodem słońca.
Pomachała mi ręką i odeszła. Jedwab przemyślnie odsłaniał i zasłaniał wdzięki, 
przy 
każdym odmierzonym jak metronomem kroku. W nagłym rozbłysku wróciłem do jej 
ciała, 
ociężałego od rozkoszy i pragnącego więcej. Kobieta, która lubi swoją pracę.
 
Była trzecia – byłem poza domem już od sześciu godzin. Peter dostanie szału. 
Wróciłem 
metrem i zrobiłem większe zakupy w sklepie spożywczym na stacji.
Peter nic nie powiedział, Amelia również. Albo wiedzieli, że ich widziałem i 
byli 
zmieszani, albo zbyt zajęci by niepokoić się moją nieobecnością. Tak czy 
inaczej, właśnie 
nadeszły cotygodniowe dane z Jowisza, co oznaczało kilka godzin żmudnego 
sortowania i 
wielokrotnych testów.
Schowałem zakupy i oznajmiłem, że na kolację będzie gulasz z kurczaka. 
Gotowaliśmy 
na zmianę – a raczej ja i Amelia zmienialiśmy się w kuchni, bo Peter zawsze 
zamawiał pizzę 
lub tajskie jedzenie. Miał jakieś własne źródło dochodów i nie obowiązywało go 
racjonowanie, ponieważ załatwił sobie stanowisko w rezerwie Coast Guard. Miał 
nawet 
mundur kapitana, powieszony w plastikowym worku w szafie w przedpokoju, ale nie 
wiedział, czy na niego pasuje.
Miałem sporo roboty z nowymi danymi. Analiza pseudooperatorowa wymagała 
starannego zaplanowania przed rozpoczęciem obliczeń. Usiłowałem zapomnieć o 
niepokojących wydarzeniach tego dnia i skupić się na fizyce. Udało mi się to 
tylko 
częściowo. Ilekroć spojrzałem na Amelię, przypominał mi się wyraz ekstazy na jej 
twarzy i 
czułem gniew oraz poczucie winy z powodu Zoe.
O siódmej włożyłem kurę do garnka z wodą i wrzuciłem zamrożone warzywa, potem 
pokroiłem cebulę i dodałem wraz z odrobiną czosnku. Nastawiłem kuchenkę na 
szybkie 
wrzenie, a następnie wolne gotowanie przez czterdzieści pięć minut. Założyłem 
słuchawki i 
słuchałem nowych etiopskich kawałków. Wprawdzie to wrogowie, lecz ich muzyka 
jest 
ciekawsza od naszej.
Mieliśmy zwyczaj jeść o ósmej i oglądać przynajmniej pierwszą część „Harold 
Burley 
Hour”, zwięzłego waszyngtońskiego dziennika dla ludzi potrafiących czytać bez 
poruszania 
wargami.
W Kostaryce było dziś spokojnie. Walki w Lagos, Ekwadorze, Rangunie i Magrebie. 
Nadal trwały trudne rokowania pokojowe w Genewie.
W Teksasie spadł grad żab. Puścili nawet amatorskie nagranie tego zjawiska. 
Potem jakiś 
zoolog wyjaśnił, że to tylko złudzenie wywołane nagłą powodzią w tej okolicy. 
Taak. Tajna 
broń Ngumich: żaby rozbiegną się po całym kraju, a potem zaczną wybuchać, 
wypuszczając 
kłęby trujących żabich gazów. Jestem naukowcem, więc znam się na takich 
sprawach.
W Mexico City odbyła się „demonstracja” konsumentów, którą nazwano by 
zamieszkami, gdyby miała miejsce na terytorium wroga. Komuś wpadł w ręce 
trzystustronicowy wykaz tego, co naprawdę wytworzyły w zeszłym miesiącu 
nanofaktury 
„pracujące dla ludu”. Ku powszechnemu zdziwieniu, większość pozycji stanowiły 
dobra dla 
bogatych. Nie zgadzało się to z tym, co mówiono opinii publicznej.
Nieco bliżej domu, Amnesty International usiłowała pozwać do sądu 
odpowiedzialnych 
za działania plutonu pościgowo–bojowego 12. Dywizji, który oskarżano o 
stosowanie tortur 
podczas operacji w boliwijskim interiorze. Oczywiście, była to czysta 
formalność: pozew 
zostanie zablokowany przez biurokratyczną machinę, aż do końca świata. Albo do 
czasu, 
kiedy zdołają zniszczyć zapisy i stworzyć nowe, fałszywe. Wszyscy, włącznie z 
Amnesty 
International wiedzieli, że mają miejsce tajne misje, które nawet nie są 
rejestrowane na 
szczeblu dywizji.
Na posterunku celnym przy moście brooklyńskim zatrzymano potencjalnego 
terrorystę, 
na którym niezwłocznie wykonano wyrok. Jak zwykle, nie podano żadnych 
szczegółów.
Disney ujawnił plany stworzenia nowego parku na orbicie okołoziemskiej. Pierwsze 
promy miały wystartować za dwanaście miesięcy. Peter stwierdził że to ważna 
informacja, ze 
względu na to, co można wyczytać między wierszami. Teren wokół nie ukończonego 
jeszcze 
kosmoportu Chimborazo był „pacyfikowany” od ponad roku. Disney nie rozpocząłby 
budowy, gdyby nie miał pewności, że będzie mógł wysyłać tam klientów. Tak więc 
regularna 
cywilna komunikacja kosmiczna zostanie wznowiona.
Wypiliśmy z Amelią butelkę wina do kolacji. Oznajmiłem, że chcę przespać się 
kilka 
godzin zanim rozpocznę nową turę obliczeń, a Amelia powiedziała, że do mnie 
dołączy.
Leżałem w łóżku, nie mając ochoty spać, kiedy wyszła z łazienki i wślizgnęła się 
pod 
prześcieradła. Przez chwilę leżała nieruchomo, nie dotykając mnie.
– Żałuję, że nas widziałeś – powiedziała.
– No cóż, taka była umowa. Jesteśmy wolni.
– Nie powiedziałam, że żałuję tego, iż to zrobiłam. – Obróciła się na bok, 
twarzą do mnie 
w ciemności. – Chociaż może tak jest. Powiedziałam, że żałuję, iż nas 
zobaczyłeś.
To miało sens.
– Czy zawsze tak było? Miałaś innych mężczyzn?
– Naprawdę chcesz, żebym odpowiedziała? Będziesz musiał odpowiedzieć na to samo 
pytanie.
– To łatwe. Jedna kobieta, jeden raz, dzisiaj.
Położyła dłoń na mojej piersi.
– Przepraszam. Teraz naprawdę czuję się okropnie. – Pogładziła kciukiem moją 
pierś nad 
sercem. – Był tylko Peter i dopiero od kiedy ty... zażyłeś te proszki. Po 
prostu... sama nie 
wiem. Nie mogłam tego znieść.
– Nie powiedziałaś mu o tym.
– Nie, skądże. On myśli, że byłeś chory. Nie należy do tych, którzy potrzebują 
szczegółów.
– Należy jednak do tych, którzy potrzebują... czegoś innego.
– Daj spokój. – Przysunęła się tak, że dotykała mnie całą długością ciała. – 
Większość 
wolnych mężczyzn nieustannie sygnalizuje swoją gotowość. Nie musiał prosić. 
Chyba 
wystarczyło, że położyłam mu dłoń na ramieniu.
– A potem poddałaś się przeznaczeniu.
– Chyba tak. Jeśli chcesz, żebym poprosiła cię o wybaczenie, to proszę.
– Nie. Kochasz go?
– Co? Petera? Nie.
– A zatem sprawa zamknięta. – Przetoczyłem się na bok, objąłem ją, a potem lekko 
obróciłem na plecy, przytulając się do niej. – Zróbmy trochę hałasu.
Zdołałem zacząć, ale nie skończyć: zwiotczałem w niej. Kiedy próbowałem 
kontynuować 
ręką, powiedziała: „Nie, lepiej śpijmy”. Nie mogłem zasnąć.
 
OCZYWIŚCIE, SPRAWA NIE BYŁA ZAMKNIĘTA. Wciąż wspominał spotkanie z 
Zoe, które obudziło wszystkie te skomplikowane uczucia, jakimi nadal darzył 
Carolyn, nie 
żyjącą od ponad trzech lat. Seks z Amelią różnił się od tego, tak jak przekąska 
od uczty. 
Gdyby codziennie chciał ucztować, w Portobello i w Teksasie były tysiące więcej 
niż 
chętnych dziwek. Nie był aż tak głodny.
I chociaż doceniał bezpośredniość Amelii, nie wiedział, czy ma jej wierzyć. 
Gdyby 
rzeczywiście kochała Petera, w tych okolicznościach mogła uznać kłamstwo za 
usprawiedliwione, mające oszczędzić Julianowi bólu. Z pewnością nie miała 
obojętnej miny, 
kiedy trzymał głowę między jej nogami.
Jednak na wszystko miał przyjść czas później. Julian w końcu zasnął, kilka 
sekund przed 
tym, zanim zadzwonił budzik. Wymacał pudełko psychotropu i oboje wzięli po 
plastrze. 
Zanim się ubrali, jego pajęcze nitki już się wchłaniały i po wypiciu filiżanki 
kawy Julian 
zabrał się do obliczeń.
Kiedy przepuścili nowe dane przez młyn nowoczesnej metody obliczeń Juliana oraz 
prób 
i błędów Petera, wszyscy troje nabrali pewności. Amelia zapisała wyniki, a potem 
przez pół 
dnia obrabiali je i wygładzali, po czym przesłali do redakcji „Astrophysical 
Journal”.
– Wiele osób zażąda naszych głów – rzekł Peter. – Wyjadę na dziesięć dni i nie 
będę 
odbierał telefonów. Przez tydzień będę spał.
– Dokąd? – zapytała Amelia.
– Na Wyspy Dziewicze. Chcesz przyjechać?
– Nie, czułabym się tam nie na miejscu. – Wszyscy troje zaśmiali się nerwowo. – 
A 
zresztą mamy zajęcia na uczelni.
Przez chwilę dyskutowali o tym. Peter podchodził do tego optymistycznie, a 
Amelia 
sceptycznie. Przecież już opuściła jeden czy dwa wykłady, więc dlaczego nie 
mogłaby 
opuścić następnych? Ponieważ i tak za dużo ich już opuściła, upierała się.
Julian i Amelia polecieli z powrotem do Teksasu zupełnie wyczerpani i nadal na 
środkach 
psychostymulujących, ponieważ nie chcieli paść przed weekendem. Jakoś prowadzili 
zajęcia i 
sprawdzali prace, czekając aż ich świat rozpadnie się na kawałki. Ostatnio żaden 
z ich 
kolegów nie należał do komitetu redakcyjnego „Astrophysical Journal” i 
najwyraźniej nikogo 
nie poproszono o konsultację.
W piątek rano Amelia otrzymała zwięzłą wiadomość od Petera: „Dziś po południu 
opublikują artykuł. Jak dobrze pójdzie”.
Julian był na dole. Zadzwoniła po niego i pokazała mu wiadomość.
– Myślę, że powinniśmy zejść ludziom z oczu – rzekł. – Jeżeli Macro dowie się o 
tym 
przed wyjściem z pracy, zaraz nas wezwie. Może lepiej zaczekajmy do 
poniedziałku.
– Tchórz – powiedziała. – Ja także. Może przedtem pójdziemy do „Specjału 
Sobotniej 
Nocy”? Moglibyśmy spędzić trochę czasu w genetycznym zoo.
Genetycznym zoo nazywali Muzeum Eksperymentów Genetycznych, miejscem 
regularnie zamykanym przez obrońców praw zwierząt i otwieranym przez prawników. 
Teoretycznie to będące prywatną własnością muzeum ukazywało przełom w 
technologii 
manipulacji genetycznych. W rzeczywistości było gabinetem osobliwości i jedną z 
największych atrakcji Teksasu.
Od „Specjału Sobotniej Nocy” dzielił je zaledwie dziesięciominutowy spacer, ale 
nie byli 
tam od kiedy znów zostało otwarte. Podobno mieli mnóstwo nowych eksponatów.
Niektóre z preparowanych okazów były fascynujące, ale prawdziwą atrakcją były te 
żywe 
– prawdziwe zoo. Zdołali nawet stworzyć węża z dwunastoma nogami, ale nie 
potrafili 
nauczyć go chodzić. Poruszał wszystkimi sześcioma parami nóg jednocześnie, padał 
i dopiero 
potem stawiał następny krok, co stanowiło niezbyt imponujący postęp w stosunku 
do 
pełzania. Amelia stwierdziła, że nogi zwierzęcia z pewnością są połączone z 
układem 
nerwowym w taki sam sposób, jak żebra normalnego gada, co powoduje jednoczesne 
falowanie i umożliwia ruch.
Sens tworzenia szybciej poruszającego się węża i tak stał pod znakiem zapytania. 
To 
biedne zwierzę najwidoczniej miało być tylko ciekawostką, lecz następne mogło 
mieć 
praktyczne zastosowanie, nie tylko do straszenia dzieci. Pająk wielkości 
poduszki, niczym 
żywe krosno snujący gęstą i grubą pajęczynę na ustawionej ramie. Wytwarzaną 
przez niego 
tkaninę, a raczej matę, wykorzystywano w medycynie.
Nie podano jakie praktyczne zastosowanie mogłaby mieć karłowata krowa, mierząca 
zaledwie metr wysokości. Julian sugerował, że mogłaby zaspokajać potrzeby ludzi 
lubiących 
kawę ze śmietanką, tak jak oni dwoje, gdyby tylko wiedzieli jak ją wydoić. 
Jednak zwierzę 
nie poruszało się tak jak krowa, lecz kołysało się jak kaczka, tocząc wokół 
zaciekawionym 
spojrzeniem. Pewnie miało w sobie geny beagle’a *..
 
ABY ZAOSZCZĘDZIĆ KREDYTY I PIENIĄDZE, podeszliśmy do automatów w zoo, 
by kupić chleb i ser. Dalej znajdował się odgrodzony placyk z drewnianymi 
stołami, których 
nie było podczas naszego poprzedniego pobytu. Usiedliśmy przy jednym z nich. – 
Co 
powiemy reszcie paczki? – spytałem, krojąc plastikowym nożem cheddar na kruszące 
się 
kawałki. Miałem przy sobie nóż plazmowy, ale ten zrobiłby z sera fondue, albo 
bombę.
– O tobie? Czy o projekcie?
– Nie byłaś tu, od kiedy leżałem w szpitalu? – Pokręciła głową. – Nie 
wspominajmy o 
tym. Pytałem o to, czy powiemy im o odkryciu Petera – o naszym odkryciu.
– Nie ma powodu, żeby milczeć. Jutro i tak wszyscy się dowiedzą.
Ułożyłem nierówny stosik sera na kromce czarnego chleba i podałem jej na 
serwetce.
– Lepiej już mówić o tym niż o mnie.
– Będą wiedzieli. Marty na pewno.
– Porozmawiam z Martym. Jeśli będę miał okazję.
– Myślę, że koniec świata może okazać się większą sensacją.
– Z pewnością pozwala ujrzeć wszystko w innej perspektywie.
Chociaż słońce już zachodziło, podczas kilometrowego spaceru do „Specjału 
Sobotniej 
Nocy” dokuczał nam skwar i kurz – kredowobiały pył. Z ulgą weszliśmy do 
klimatyzowanego wnętrza. Marty i Belda już tam byli, siedząc przy talerzu z 
zakąskami.
– Julian. Jak się masz? – ostrożnie powitał mnie Marty.
– Już dobrze. Porozmawiamy później? – Skinął głową. Belda nie odezwała się, w 
skupieniu obierając krewetkę. – Jak wam idą te badania, które prowadzicie z 
Rayem? Nad 
empatią.
– Prawdę mówiąc, mamy sporo nowych danych, chociaż Ray jest bardziej na bieżąco. 
Ta 
okropna historia z dziećmi w Iberii...
– W Liberii – poprawiłem.
– Widziało ją troje z tych ludzi, których badamy. Byli wstrząśnięci.
– Jak każdy. A najbardziej dzieci.
– Potwory – powiedziała Belda, podnosząc głowę. – Wiecie, że nie interesuję się 
polityką 
i nie jestem matką, ale nie rozumiem, jak oni mogli przypuszczać, że taki 
straszny czyn 
pomoże ich sprawie?
– To po prostu nie jest mentalność wojownika – powiedziała Amelia. – Robić coś 
takiego 
swoim.
– Większość Ngumich uważa, że my to zrobiliśmy – rzekł Marty – i manipulujemy 
faktami, żeby zrzucić odpowiedzialność na nich. Jak powiedziałaś, nikt nie robi 
czegoś 
takiego swoim. Dla nich to wystarczający dowód.
– Myślicie, że wszystko zostało cynicznie zaplanowane? – zapytała Amelia. – Nie 
potrafię sobie wyobrazić...
– Nie, mamy informacje – poufne i nie potwierdzone – że to robota jednego 
szalonego 
oficera i kilku jego zwolenników. Wszyscy już nie żyją, a psychop Ngumich robi, 
co może, 
by dowieść, że z jakiegoś powodu to my chcieliśmy zabić kilkaset niewinnych 
dzieci. 
Prawdopodobnie aby udowodnić brutalność Ngumich, podczas gdy wszyscy wiedzą, że 
oni są 
armią ludową i bronią ludu.
– I ktoś kupuje tę bajeczkę? – zapytałem.
– Wielu ludzi w Ameryce Środkowej i Południowej. Nie oglądałeś wiadomości?
– Rzadko. Co to za historia z Amnesty International?
– Och, armia pozwoliła jednemu z ich prawników podłączać się do dowolnych 
zapisów, 
pod warunkiem, że dochowa tajemnicy. Zaświadczył, że wszyscy byli szczerze 
zaskoczeni i 
przerażeni tym zbiorowym mordem. W ten sposób uwolniliśmy się od podejrzeń w 
oczach 
Europy, a nawet Afryki i Azji. Na południu nie zwrócili na to uwagi.
Asher i Reza weszli razem.
– Hej, witajcie z powrotem, oboje. Uciekliście i wzięliście ślub?
– Uciekliśmy – wyjaśniła pospiesznie Amelia – ale do pracy. Byliśmy w 
Waszyngtonie.
– Służbowo? – zapytał Asher.
– Nie. Jednak po tym weekendzie to będzie służbowa sprawa.
– Możemy dowiedzieć się czegoś bliższego? Czy też to zbyt specjalistyczny 
problem?
– Nie nazbyt specjalistyczny, przynajmniej w najważniejszej części. – Zwróciła 
się do 
Marty’ego. – Czy Ray przyjdzie?
– Nie. Ma jakieś rodzinne sprawy.
– Trudno. Zamówmy drinki. Julian i ja mamy wam coś do powiedzenia.
Kiedy kelner przyniósł wino, kawę oraz whisky, a następnie znikł, Amelia zaczęła 
opowiadać o groźbie kosmicznej zagłady. Ja od czasu do czasu dodałem kilka 
szczegółów. 
Nikt nie przerywał.
Potem zapadło długie milczenie. Ta cisza trwała chyba dłużej niż kiedykolwiek 
podczas 
wszystkich tych lat, jakie upłynęły od kiedy zaczęliśmy się spotykać. Asher 
odchrząknął.
– Oczywiście, sprawa jeszcze nie jest przesądzona. Dosłownie.
– To prawda – odparła Amelia. – Jednak fakt, że Julian i Peter uzyskali takie 
same wyniki 
– aż do ośmiu liczb znaczących! – wychodząc z odmiennych założeń i dwiema 
różnymi 
metodami... No cóż, nie obawiam się błędu. Boję się politycznych komplikacji 
związanych z 
przerwaniem tak szeroko zakrojonego przedsięwzięcia. A także trochę niepokoję 
się o to, 
gdzie będę pracowała za rok. I w przyszłym tygodniu.
– Ach – powiedziała Belda. – Zauważyliście drzewo. Chyba dostrzegliście również 
las.
– Fakt, że to jest broń? – zapytałem, a Belda powoli skinęła głową. – Tak. To 
straszliwa 
broń. To urządzenie musi zostać zdemontowane.
– Las jest znacznie większy – mruknęła Belda i upiła łyk kawy. – Załóżmy, że nie 
tylko 
zostanie zdemontowane, ale zniszczone bez śladu. Przejrzą dokumenty i zniszczą 
wszelki ślad 
projektu „Jupiter”. A potem wyślą rządowych zabójców, żeby zabili wszystkich, 
którzy o nim 
słyszeli. Co będzie wtedy?
– Ty mi powiedz – odparłem. – Bo przecież chcesz.
– To oczywiste. Za dziesięć lub sto lat, albo za milion, ktoś inny wpadnie na 
ten sam 
pomysł. I też go powstrzymają. Jednak za kolejnych dziesięć lub za milion lat 
znów ktoś to 
wymyśli. Prędzej czy później, ktoś zagrozi użyciem tej broni. Albo nawet nie 
zagrozi. Po 
prostu to zrobi, nienawidząc świata dostatecznie zaciekle, aby chcieć wszystko 
zniszczyć.
Zapadła kolejna długa chwila ciszy.
– No cóż – powiedziałem. – W ten sposób rozwiązaliśmy jedną tajemnicę. Ludzie 
zastanawiają się, kiedy powstały prawa fizyki. Mówię o tym, że zakłada się, iż 
wszystkie 
prawa rządzące materią i energią powstały w ułamku sekundy, gdy zaczęła się 
Diaspora. 
Wydaje się to niemożliwe, albo niepotrzebne.
– Jeśli Belda ma rację – powiedziała Amelia – prawa fizyki istniały wcześniej. 
Tylko 
dwadzieścia miliardów lat temu ktoś nacisnął przycisk „reset”.
– A kilka miliardów lat wcześniej – dodała Belda – zrobił to ktoś inny. 
Wszechświat 
istnieje tylko do chwili, aż powstaną w nim takie istoty jak my. – Podniosła dwa 
kościste 
palce, ułożone w literę „V”. – Ludzie tacy jak wy dwoje.
Hm, to wcale nie rozwiązywało zagadki prapoczątku. Kiedyś przecież musiał być 
ten 
pierwszy raz.
– Ciekawe – rzekł Reza. – Przecież w tych milionach Galaktyk z pewnością żyją 
inne 
rozumne istoty, które dokonały tego odkrycia. Tysiące lub miliony razy. 
Najwidoczniej są 
psychicznie niezdolne do popełnienia takiego czynu, do zniszczenia wszystkiego.
– Są wyżej rozwinięte – rzekł Asher. – Szkoda, że my nie. – Przechylał 
szklaneczkę, 
poruszając lodem w whisky. – Gdyby Hitler miał w swoim bunkrze taki guzik... 
albo Kaligula 
czy Dżyngis–chan...
– Od Hitlera dzieli nas zaledwie sto lat – przypomniał Reza. – Sądzę, że nadal 
potrafimy 
wyprodukować następnego.
– I zawsze będziemy – wtrąciła Belda. – Agresja jest związana z przetrwaniem. 
Dzięki 
niej znaleźliśmy się na początku łańcucha pokarmowego.
– Raczej dzięki umiejętności współpracy – poprawiła ją Amelia. – Agresja na nic 
by się 
nie zdała przy spotkaniu z tygrysem szablastozębnym.
– Przyznaję, że ta cecha również – zgodziła się Belda.
– Współpraca i agresja – rzekł Marty. – W ten sposób pluton żołnierzyków jest 
ostatecznym dowodem wyższości człowieka nad zwierzęciem.
– Czasami trudno się z tym zgodzić – powiedziałem. – Niektórzy wydają się 
przykładami 
ewolucji wstecznej.
– Pozwólcie, że podążę za tym tokiem rozumowania. – Marty złożył dłonie czubkami 
palców. – Pomyślcie o tym w ten sposób. Zaczął się wyścig z czasem. W ciągu 
następnej 
dekady lub przed upływem miliona lat, musimy ukierunkować ewolucję człowieka 
tak, aby 
wyzbył się agresji. Teoretycznie nie jest to niemożliwe. Sterowaliśmy ewolucją 
wielu innych 
gatunków.
– Czasem w ciągu jednego pokolenia – przypomniała Amelia. – Niedaleko znajduje 
się 
ogród zoologiczny z mnóstwem takich okazów.
– Cudowne miejsce – zauważyła Belda.
– Moglibyśmy dokonać tego w ciągu jednego pokolenia – rzekł cicho Marty. – A 
nawet 
szybciej.
Wszyscy spojrzeli na niego.
– Julianie – powiedział – dlaczego operatorzy nie pozostają w żołnierzykach 
dłużej niż 
dziewięć dni?
Wzruszyłem ramionami.
– Zmęczenie. Zostań za długo, a robisz się niemrawy.
– Tak wam mówią. Tak mówią wam wszystkim. I myślą, że to prawda. – Niespokojnie 
rozejrzał się wokół. Byli w lokalu sami, ale i tak zniżył głos. – To tajemnica. 
Ścisła tajemnica. 
Nie mógłbym wam tego powiedzieć, gdyby Julian wracał do swego plutonu, gdyż 
wówczas 
wiedziałoby o tym zbyt wiele osób. Jednak ufam wam wszystkim.
– Do tego stopnia, by powierzyć nam tajemnicę wojskową? – spytał Reza.
– Nawet wojsko jej nie zna. Ray i ja trzymaliśmy wszystko w sekrecie, a nie było 
to 
łatwe. W Dakocie Północnej znajduje się sanatorium z szesnastoma pacjentami. Nic 
im nie 
dolega. Przebywają tam, ponieważ wiedzą, że muszą.
– Ludzie, nad którymi pracowaliście z Rayem? – zapytałem.
– Właśnie. Ponad dwadzieścia lat temu. Teraz są już w średnim wieku i wiedzą, że 
zapewne będą musieli do końca życia pozostać w odosobnieniu.
– Co im zrobiliście, do diabła? – zapytał Reza.
– Ośmiu z nich pozostało podłączonych przez trzy tygodnie. Pozostałych ośmiu 
przez 
szesnaście dni.
– To wszystko? – spytałem.
– To wszystko.
– I zwariowali? – zapytała Amelia.
Belda roześmiała się chrapliwie i bez cienia wesołości.
– Założę się, że nie. Założę się, że to wyleczyło ich z szaleństwa.
– Belda jest bliska prawdy – rzekł Marty. – Ona ma irytującą umiejętność 
czytania w 
myślach bez pomocy elektroniki. Sprawa wygląda tak: po paru tygodniach 
podłączenia do 
żołnierzyka człowiek nie może już być żołnierzem.
– Nie może zabijać?
– A nawet celowo zrobić nikomu krzywdy, chyba że w obronie własnego życia. Albo 
życia innych. Zmienia się jego sposób myślenia i odczuwania. Na zawsze. Zbyt 
długo był 
połączony z innymi ludźmi, dzielił ich tożsamość. Teraz krzywdząc innych, sam 
odczuwałby 
ból.
– A więc nie jest to pacyfizm w czystej postaci – zauważył Reza – jeśli potrafią 
zabijać w 
samoobronie.
– To cecha indywidualna. Niektórzy woleliby zginąć niż zabić, nawet w obronie 
własnej.
– Czy tak dzieje się z takimi ludźmi jak Candi? – zapytałem.
– Niezupełnie. Tacy jak ona są wybierani ze względu na empatię i wrażliwość. 
Można by 
się spodziewać, że podłączenie zwielokrotni te cechy.
– Przeprowadziliście eksperyment na losowo wybranych ludziach? – zapytał Reza.
Marty skinął głową.
– W skład pierwszej grupy weszło kilku płatnych ochotników, byłych żołnierzy. Z 
drugą 
było inaczej. – Pochylił się. – Połowę tej drugiej stanowili zabójcy z sił 
specjalnych. Pozostali 
byli cywilami skazanymi za morderstwo.
– I wszyscy stali się... cywilizowani? – spytała Amelia.
– My używamy określenia „zhumanizowani”.
– Gdyby operatorzy plutonu pościgowo–bojowego pozostali podłączeni przez dwa 
tygodnie – powiedziałem – staliby się łagodni jak baranki?
– Tak uważamy. Oczywiście, przeprowadziliśmy ten eksperyment kiedy jeszcze nie 
było 
plutonów pościgowo–bojowych, zanim użyto w walce żołnierzyków.
Asher słuchał go w milczeniu.
– Wydaje mi się absurdem, że wojsko nie powtórzyło waszego eksperymentu i nie 
opracowało jakiejś metody obejścia tej niewygodnej aberracji, jaką jest 
pacyfizm. 
„Zhumanizowanie”.
– To nie jest niemożliwe, Asher, ale mało prawdopodobne. Jestem podłączony, 
jednokierunkowo, z setkami wojskowych, od szeregowca do generała. Wiedziałbym, 
gdyby 
któryś z nich brał udział w takim eksperymencie, albo chociaż o nim słyszał.
– Nie wtedy, gdyby wszyscy wtajemniczeni również byli podłączeni tylkotylko 
jednostronnie. A obiekty eksperymentów odizolowane, tak jak wasze, albo 
zlikwidowane.
Zapadła długa cisza. Czy wojskowi naukowcy mogli zabić niewygodnych świadków 
badań?
– Przyznaję, że istnieje tak możliwość – rzekł Marty – chociaż bardzo niewielka. 
Ray i ja 
koordynujemy wszystkie wojskowe badania dotyczące żołnierzyków. To... mało 
prawdopodobne, aby ktoś bez naszej wiedzy zdołał uzyskać aprobatę dla takich 
badań, a 
potem sfinansować je i zrealizować. Choć równie mało prawdopodobne jest, że przy 
stu 
rzutach monetą za każdym razem wypadnie orzeł.
– To ciekawe, iż odwołujesz się do liczb, Marty – rzekł Reza. Gryzmolił coś na 
serwetce. 
– Przyjmijmy optymistyczny scenariusz, zgodnie z którym wszyscy zgadzają się 
„zhumanizować” i ustawiają się w kolejce do wszczepienia łącza. Przede wszystkim 
jedna 
osoba na dziesięć czy dwanaście umrze lub zwariuje. Sam od razu zaczynam się 
zastanawiać, 
jak się od tego wykręcić.
– No, nie wiemy czy...
– Pozwól, że dokończę. Jeśli jedna na dwanaście, to zabijesz sześćset milionów 
ludzi aby 
mieć pewność, że pozostali nie zabiją nikogo. W porównaniu z tym Hitler ze swymi 
kilkudziesięcioma milionami ofiar to kiepski amator.
– Jestem pewny, że to nie wszystko – rzekł Marty.
– Owszem. Ilu mamy żołnierzyków? Sześć tysięcy? Powiedzmy, że zbudowalibyśmy ich 
sto tysięcy. Każdy musiałby spędzić dwa tygodnie w podłączeniu – a trzeba 
jeszcze doliczyć 
pięć dni na wywiercenie dziury w czaszce i rekonwalescencję po tym zabiegu. 
Powiedzmy, 
dwadzieścia dni na osobę. Zakładając, że siedem miliardów przeżyje operację, to 
siedem 
tysięcy osób przypadających na maszynę. Wychodzi mi sto czterdzieści tysięcy 
dni. To 
prawie czterysta lat. A potem będziemy żyli szczęśliwie. Ci, którzy tego dożyją.
– Niech spojrzę. – Reza podał wykres Marty’emu. Ten powiódł palcem po kolumnie 
liczb. – Jedno, czego tu nie ma, to że nie potrzeba całego żołnierzyka. Tylko 
podstawowe 
okablowanie łączące mózg z mózgiem i kroplówki z pożywieniem. Moglibyśmy użyć 
milion 
stanowisk, nie sto tysięcy. Dziesięć milionów. To skróciłoby potrzebny czas do 
czterech lat.
– Lecz nie zmniejszyłoby liczby ofiar – przypomniała Belda. – Dla mnie jest to 
czysto 
akademicka dyskusja, gdyż i tak już długo nie pożyję. Jednak cena wydaje się 
zbyt wysoka.
Asher nacisnął przycisk, wzywając kelnera.
– Nie wyskoczyłeś z tym pod wpływem nagłego impulsu, Marty. Od jak dawna o tym 
myślałeś, od dwudziestu lat?
– Mniej więcej – przyznał Marty i wzruszył ramionami. – Nie potrzeba nawet 
zagłady 
wszechświata. Stoimy na krawędzi od czasu Hiroszimy. A nawet od czasu pierwszej 
wojny 
światowej.
– Utajony pacyfista w armii? – zapytała Belda.
– Wcale nie utajony. Armia toleruje teoretyczny pacyfizm, dopóki nie koliduje z 
pracą. 
Większość znanych mi generałów uważa się za pacyfistów.
Kelner przyturlał się i przyjął zamówienie. Kiedy odjechał, powiedziałem:
– Marty ma rację. Nie chodzi tylko o projekt „Jupiter’”. Wiele różnych rodzajów 
badań 
może doprowadzić do zagłady życia na Ziemi lub jej zniszczenia. Nawet jeśli nie 
wpłyną na 
resztę wszechświata.
– Ty już byłeś podłączony – rzekł Reza i dopił wino. – Nie masz prawa głosu.
– A co z takimi jak ja? –-¦ spytała Amelia. – Ludźmi, którzy próbują wszczepić 
sobie 
łącze i nie mogą? Może zamkniecie nas w ładnym obozie koncentracyjnym, gdzie 
nikomu nie 
będziemy mogli zrobić krzywdy?
Asher roześmiał się.
– Daj spokój, Blaze. To tylko eksperyment myślowy. Marty nie mówi poważnie...
Marty trzasnął dłonią w stół.
– Do licha, Asher! Nigdy w życiu nie mówiłem poważniej.
– A więc oszalałeś. To nigdy się nie zdarzy.
Marty zwrócił się do Amelii.
– Dotychczas nie było ważne, czy kogoś uda się podłączyć, czy nie. Gdyby okazało 
się to 
niezbędne dla powodzenia projektu „Jupiter” – podobnie jak w ramach projektu 
„Manhattan” 
– rozwiązano by i ten problem. – A do Rezy rzekł: – To samo dotyczy twoich pół 
miliarda 
zabitych. Na razie czas nas nie goni. Intensywne i dokładne poszukiwania i 
postęp techniczny 
z pewnością pozwoliłyby zmniejszyć śmiertelność, może nawet do zera.
– A więc postawmy sprawę jasno – rzekł Asher. – Oskarżasz armię o morderstwo. 
Przyznaję, że od tego ona jest. ale ofiarami powinni być ludzie z drugiej strony 
frontu. – 
Marty miał niepewną minę. – Chcę powiedzieć, że jeśli przez cały czas uważałeś, 
że 
instalowanie łącza można by przeprowadzić bez niepotrzebnego ryzyka, dlaczego 
wojskowi 
nie zaprzestali tworzyć nowych operatorów do czasu, aż będzie to bezpieczne?
– To nie armię oskarżasz o morderstwo, ale mnie. Takich naukowców jak ja i Ray.
– Och, nie dramatyzuj. Jestem pewny, że starałeś się jak najlepiej. Mimo to 
zawsze 
uważałem, że ten program kosztuje życie zbyt wielu ofiar.
– Zgadzam się – przytaknął Marty. – I nie chodzi tylko o jedną dwunastą ze 
wszystkich 
poddawanych zabiegowi wszczepiania łącza. Wśród operatorów występuje niezwykle 
wysoka 
umieralność na wylew lub atak serca. – Umknął spojrzeniem w bok. – i I liczba 
samobójstw 
w trakcie służby lub po zwolnieniu do cywila.
- Owszem. Ilu mamy żołnierzyków? Sześć tysięcy? Powiedzmy, że zbudowalibyśmy ich 
sto tysięcy. Każdy musiałby spędzić dwa tygodnie w podłączeniu - a trzeba 
jeszcze doliczyć 
pięć dni na wywiercenie dziury w czaszce i rekonwalescencję po tym zabiegu. 
Powiedzmy, 
dwadzieścia dni na osobę. Zakładając, że siedem miliardów przeżyje operację, to 
siedem 
tysięcy osób przypadających na maszynę. Wychodzi mi sto czterdzieści tysięcy 
dni. To 
prawie czterysta lat. A potem będziemy żyli szczęśliwie. Ci, którzy tego dożyją.
- Niech spojrzę. - Reza podał wykres Marty’emu. Ten powiódł palcem po kolumnie 
liczb. 
- Jedno, czego tu nie ma, to że nie potrzeba całego żołnierzyka. Tylko 
podstawowe 
okablowanie łączące mózg z mózgiem i kroplówki z pożywieniem. Moglibyśmy użyć 
milion 
stanowisk, nie sto tysięcy. Dziesięć milionów. To skróciłoby potrzebny czas do 
czterech lat.
- Lecz nie zmniejszyłoby liczby ofiar - przypomniała Belda. - Dla mnie jest to 
czysto 
akademicka dyskusja, gdyż i tak już długo nie pożyję. Jednak cena wydaje się 
zbyt wysoka.
Asher nacisnął przycisk, wzywając kelnera.
- Nie wyskoczyłeś z tym pod wpływem nagłego impulsu, Marty. Od jak dawna o tym 
myślałeś, od dwudziestu lat?
- Mniej więcej - przyznał Marty i wzruszył ramionami. - Nie potrzeba nawet 
zagłady 
wszechświata. Stoimy na krawędzi od czasu Hiroszimy. A nawet od czasu pierwszej 
wojny 
światowej.
- Utajony pacyfista w armii? - zapytała Belda.
- Wcale nie utajony. Armia toleruje teoretyczny pacyfizm, dopóki nie koliduje z 
pracą. 
Większość znanych mi generałów uważa się za pacyfistów.
Kelner przyturlał się i przyjął zamówienie. Kiedy odjechał, powiedziałem:
- Marty ma rację. Nie chodzi tylko o projekt „Jupiter”. Wiele różnych rodzajów 
badań 
może doprowadzić do zagłady życia na Ziemi lub jej zniszczenia. Nawet jeśli nie 
wpłyną na 
resztę wszechświata.
- Ty już byłeś podłączony - rzekł Reza i dopił wino. - Nie masz prawa głosu.
- A co z takimi jak ja? - spytała Amelia. - Ludźmi, którzy próbują wszczepić 
sobie łącze i 
nie mogą? Może zamkniecie nas w ładnym obozie koncentracyjnym, gdzie nikomu nie 
będziemy mogli zrobić krzywdy?
Asher roześmiał się.
- Daj spokój, Blaze. To tylko eksperyment myślowy. Marty nie mówi poważnie...
Marty trzasnął dłonią w stół.
- Do licha, Asher! Nigdy w życiu nie mówiłem poważniej.
- A więc oszalałeś. To nigdy się nie zdarzy.
Marty zwrócił się do Amelii.
- Dotychczas nie było ważne, czy kogoś uda się podłączyć, czy nie. Gdyby okazało 
się to 
niezbędne dla powodzenia projektu „Jupiter” - podobnie jak w ramach projektu 
„Manhattan” 
- rozwiązano by i ten problem. - A do Rezy rzekł: - To samo dotyczy twoich pół 
miliarda 
zabitych. Na razie czas nas nie goni. Intensywne i dokładne poszukiwania i 
postęp techniczny 
z pewnością pozwoliłyby zmniejszyć śmiertelność, może nawet do zera.
- A więc postawmy sprawę jasno - rzekł Asher. - Oskarżasz armię o morderstwo. 
Przyznaję, że od tego ona jest, ale ofiarami powinni być ludzie z drugiej strony 
frontu. - 
Marty miał niepewną minę. - Chcę powiedzieć, że jeśli przez cały czas uważałeś, 
że 
instalowanie łącza można by przeprowadzić bez niepotrzebnego ryzyka, dlaczego 
wojskowi 
nie zaprzestali tworzyć nowych operatorów do czasu, aż będzie to bezpieczne?
- To nie armię oskarżasz o morderstwo, ale mnie. Takich naukowców jak ja i Ray.
- Och, nie dramatyzuj. Jestem pewny, że starałeś się jak najlepiej. Mimo to 
zawsze 
uważałem, że ten program kosztuje życie zbyt wielu ofiar.
- Zgadzam się - przytaknął Marty. - I nie chodzi tylko o jedną dwunastą ze 
wszystkich 
poddawanych zabiegowi wszczepiania łącza. Wśród operatorów występuje niezwykle 
wysoka 
umieralność na wylew lub atak serca. - Umknął spojrzeniem w bok. - i liczba 
samobójstw w 
trakcie służby lub po zwolnieniu do cywila.
– Śmiertelność wśród żołnierzy zawsze jest wysoka – powiedziałem. – To nic 
nowego. 
Właśnie o to chodzi, żeby wojsko przestało już być potrzebne.
– Załóżmy, że zdołamy opracować stuprocentowo skuteczny sposób wszczepiania 
łącza, 
bez żadnych strat. Nadal nie dałoby się poddać temu zabiegowi wszystkich. Już 
widzę jak 
Ngumi pozwalają, by banda szalonych naukowców Sojuszu wierciła im dziury w 
głowach! 
Do licha, nie zdołalibyście tego zrobić naszym wojskowym. Gdyby generałowie 
dowiedzieli 
się, co zamierzacie, przeszlibyście do historii. Zrobiliby z was nawóz!
– Możliwe. Możliwe. – Kelner nadjeżdżał z drinkami. Marty spojrzał na mnie i 
pogładził 
brodę. – Czujesz się na siłach podłączyć?
– Chyba tak.
– Jesteś wolny jutro o dziesiątej?
– Tak, do drugiej.
– Wpadnij do mnie. Potrzebne mi twoje łącze.
– Co, chcecie połączyć się ze sobą i zmienić świat? – zapytała Amelia. – 
Uratować 
wszechświat?
Marty roześmiał się.
– Nie to miałem na myśli.
Jednak tak było, właśnie tak.
 
ABY DOSTAĆ SIĘ DO LABORATORIUM Marty’ego, Julian musiał przejechać dwa 
kilometry w długo wyczekiwanym deszczu, więc dotarł tam w nie najlepszym 
humorze.
Marty znalazł mu ręcznik i fartuch laboratoryjny, chroniący przed chłodem 
klimatyzatora.
Siedzieli na dwóch krzesłach z prostymi oparciami, przy kozetce, która właściwie 
była 
dwoma łóżkami zaopatrzonymi w zasłaniające całą twarz hełmy. Z okna rozciągał 
się ładny 
widok na smagane deszczem miasteczko akademickie, dziesięć pięter niżej.
– Dałem moim asystentkom wolną sobotę – rzekł Marty – i przełączyłem telefon na 
numer domowy. Nikt nie będzie nam przeszkadzał.
– W czym? – zapytał Julian. – Co chcesz zrobić?
– Nie dowiem się, dopóki się nie podłączymy. Na razie wolę jednak, aby pozostało 
to 
między nami. – Wskazał na konsolę w przeciwnym końcu pokoju. – Gdyby była tu 
któraś z 
moich asystentek, mogłaby się jednostronnie podłączyć i podsłuchiwać.
Julian wstał i obejrzał łóżko.
– Gdzie przycisk przerywający eksperyment?
– Nie będzie potrzebny. Jeśli tego zechcesz, tylko pomyśl „koniec” i więź 
zostanie 
przerwana. – Julian spojrzał z powątpiewaniem. – To nowa rzecz. Nie dziwi mnie, 
że nigdy 
tego nie widziałeś.
– Do tego czasu ty będziesz szefem.
– Formalnie. Kontroluję bodźce, ale to jest niezbędne dla utrzymania kontaktu. 
Mogę 
zmienić to na cokolwiek zechcesz.
– Jednostronnie?
– Możesz zacząć od jednostronnego, a potem przejść na ograniczoną dwustronną 
wymianę strumienia świadomości. – Julian wiedział, że Marty nie może z nikim 
nawiązać 
głębokiej łączności. Ze względów bezpieczeństwa pozbawiono go takiej możliwości. 
– To nie 
tak, jak w twoim plutonie. Nie będziemy dosłownie czytać sobie wzajemnie w 
myślach, tylko 
porozumiewać się szybciej i wyraźniej.
– W porządku. – Julian wyciągnął się na łóżku i powoli wypuścił powietrze z 
płuc. – 
Zróbmy to.
Obaj położyli się i wepchnęli głowy w ciasne kołnierze hełmów, zsunęli 
plastikowe 
ochraniacze z przewodów i zaczęli poruszać głowami, aż zatrzaski chwyciły. Potem 
zamknęli 
przednie szyby hełmów.
Po godzinie otworzyły się z sykiem. Twarz Juliana była mokra od potu. Marty 
usiadł, 
wyglądał znacznie młodziej.
– Czyżbym się mylił?
– Nie sądzę. Lepiej jednak i tak pojadę do Dakoty Północnej.
– O tej porze roku jest tam ładnie. Sucho.
 
* * *
 
KIEDY OPUŚCIŁEM LABORATORIUM Marty’ego nie padało, ale okazało się, że 
tylko chwilowo. Ujrzałem ścianę deszczu, zbliżająca się ku mnie ulicą, ale na 
szczęście 
właśnie byłem tuż przy Centrum Studenckim. Zamknąłem rower i wszedłem do środka 
w tej 
samej chwili, gdy lunęło.
Na najwyższym piętrze tego budynku znajduje się jasna i gwarna kawiarenka. W 
porządku – zbyt długo siedziałem zamknięty w dwóch czaszkach, wśród złych myśli.
Wewnątrz, jak na sobotę był tłok, zapewne z powodu pogody. Musiałem odstać 
dziesięć 
minut w kolejce, zanim zdobyłem filiżankę kawy i słodką bułkę, a do tego czasu 
nie było już 
wolnego miejsca. Jednak wewnątrz kopuły biegła półka, na której można było 
usiąść.
Przypomniałem sobie, co znalazłem w umyśle Marty’ego.
Dziesięcioprocentowa śmiertelność podczas instalowania łącza to nie wszystko. W 
przybliżeniu 7,5 procent operowanych umierało, 2,3 procent traciło zmysły, 2,5 
doznawało 
lekkiego uszczerbku na zdrowiu, a u dwóch procent kończyło się tak jak u Amelii 
– bez 
obrażeń, ale i bez podłączenia.
Zastrzeżona była informacja, że ponad połowę ofiar śmiertelnych stanowili 
poborowi, 
którzy mieli być operatorami i zostali zabici przez skomplikowany interfejs 
żołnierzyka. 
Wiele innych przypadków śmiertelnych powodowali źle wyszkoleni lekarze i 
kiepskie 
warunki w szpitalach Meksyku oraz Ameryki Środkowej. Na taką dużą skalę, o 
jakiej mówił 
Marty, w ogóle nie korzystano by z usług chirurgów, którzy ewentualnie mogliby 
nadzorować 
operacje. Jezu, zautomatyzowana neurochirurgia! Jednak Marty twierdził, że ten 
zabieg jest o 
wiele prostszy, jeżeli nie trzeba podłączać się do żołnierzyka.
A nawet jeśli dziesięć procent zabiegów kończyło się śmiercią, alternatywą była 
stuprocentowa śmiertelność, zagłada wszelkiego życia aż po Ścianę Hubble’a.
Tylko jak nakłonić do tego normalnych ludzi? Cywile decydujący się na zabieg, to 
szczególne przypadki: empaci, poszukiwacze przygód, chronicznie samotni i 
niewyżyci 
seksualnie. Oraz wielu ludzi, którzy tak jak Amelia chcieli połączyć się z 
ukochaną osobą.
Najważniejsze, by nie robić tego za darmo. Jedno, czego nauczyliśmy się od 
opiekuńczego państwa to to, że ludzie nie cenią rzeczy, za które nie płacą. 
Zabieg miał 
kosztować miesięczny przydział punktów rozrywkowych – chociaż i tak przez 
większość tego 
czasu człowiek będzie leżał nieprzytomny.
Po kilku latach dodatkowy wpływ odegra rywalizacja. Ludzie, którzy nie zostali 
„zhumanizowani”, będą odnosili mniejsze sukcesy. Może także będą mniej 
szczęśliwi, 
chociaż to trudniej udowodnić.
Innym niewielkim problemem było to, co robić z takimi jak Amelia? Nie można ich 
było 
podłączyć, a więc i „zhumanizować”. Będą upośledzeni i gniewni – a także zdolni 
do 
używania przemocy. Dwa procent z sześciu milardówmiliardów to sto dwadzieścia 
milionów 
ludzi. Inaczej mówiąc, jeden wilk na czterdzieści dziewięć owieczek. Marty 
proponował, 
żeby początkowo przesiedlić ich wszystkich na wyspy, prosząc „zhumanizowanych” 
wyspiarzy, żeby się wynieśli na kontynent.
Każdy mógłby wygodnie żyć gdziekolwiek, gdybyśmy użyli nanofaktur do 
wyprodukowania następnych nanofaktur i rozdali je wszystkim potrzebującym, czy 
byliby to 
Ngumi czy obywatele Sojuszu.
Najważniejsze było to, by najpierw „zhumanizować” żołnierzyków i dowódców. To 
oznaczało infiltrowanie Budynku 31 i odizolowanie najwyższego dowództwa na kilka 
tygodni. Marty opracował plan: War College w Waszyngtonie ogłosiłby rozpoczęcie 
ćwiczeń 
wymagających odizolowania.
Ja miałem być „kretem”. Marty zmodyfikował moje akta, z których wynikało, że 
przeżyłem chwilowe i najzupełniej uzasadnione załamanie nerwowe. „Sierżant Class 
jest w 
pełni zdolny do służby, lecz zaleca się by Portobello wykorzystała jego wiedzę i 
doświadczenie, przenosząc go do kadry dowódczej”. Uprzednio dokonałby 
selektywnych 
zmian mojej pamięci. Czasowo zapomniałbym o próbie samobójczej, o spisku i 
apokaliptycznych skutkach projektu „Jupiter”. Po prostu byłbym dawnym sobą.
Mój pluton w ramach innego eksperymentu, pozostałby podłączony dostatecznie 
długo, 
żeby się „zhumanizować”, a ja byłbym w Budynku 31, aby otworzyć im drzwi, kiedy 
przyjdą 
wymienić pluton pełniący wartę.
Generałowie zostaliby dobrze potraktowani. Marty był gotów czasowo przenieść dla 
nich 
z bazy w Panamie neurochirurga i anestezjologa, którzy osiągnęli fenomenalne 
rezultaty: 
dziewięćdziesiąt osiem procent udanych zabiegów.
Dziś Budynek 31, jutro cały świat. Działając z Portobello i poprzez kontakt 
Marty’ego w 
Pentagonie, szybko „zhumanizowalibyśmy” wszystkie siły zbrojne. W międzyczasie 
skończyłaby się wojna, ale ważniejsza bitwa dopiero by się zaczęła.
Jedząc bułkę z nadzieniem z krabów, spoglądałem przez migotliwe ściany wody na 
mokre miasteczko akademickie. Potem oparłem się o szybę i rozejrzałem się po 
kawiarence, 
wracając na ziemię.
Obecni przeważnie byli zaledwie dziesięć lub dwanaście lat młodsi ode mnie, ale 
wydawało się, że dzieli nas nieprzebyta przepaść. Może jednak nigdy nie był to 
mój świat – 
gadaniny, chichoty, flirty – nawet kiedy byłem w ich wieku. Przez cały czas 
ślęczałem nad 
książkami lub przy konsoli. Dziewczyny, z którymi wówczas uprawiałem seks, 
należały do 
tej samej mniejszościowej grupy, co ja, i pragnęły szybko rozładować napięcie, 
żeby móc 
wrócić do książek. Tak jak wszyscy, kochałem się na zabój, zanim poszedłem na 
studia, ale 
kiedy ukończyłem osiemnaście lat, postanowiłem zadowolić się seksem, a tego 
wówczas nie 
brakowało. Teraz wahadło zaczynało wracać do konserwatyzmu z czasów pokolenia 
Amelii.
Czy to wszystko zmieniłoby się, gdyby Marty’emu... gdyby nam się udało? Nie ma 
bardziej intymnego kontaktu niż połączenie, a motorem intensywnego popędu 
płciowego 
nastolatków w znacznym stopniu jest ciekawość, którą podłączenie zaspokoiłoby w 
ciągu 
minuty. Oczywiście, miło jest się dzielić doznaniami i myślami z płcią 
przeciwną, lecz 
pozostaje strumień męskiej lub kobiecej świadomości, znajomy po kilku minutach 
kontaktu. 
W ten sposób nabyłem wspomnienia porodów i poronień, miesiączkowania i rozrostu 
piersi. 
Amelię niepokoi fakt, że wszyscy żołnierze mojego plutonu odczuwali jednocześnie 
skurcze 
brzucha lub pęcherza, że kobiety wstydziły się mimowolnych erekcji lub 
ejakulacji i 
wiedziały, w jakim stopniu prostata narzuca sposób siadania, chodzenia i 
krzyżowania nóg.
Amelia poczuła przedsmak podobnych odczuć w ciągu tych niecałych dwóch minut w 
Meksyku. Może częściowo nasz obecny problem wynikał z jej frustracji 
spowodowanej tym, 
że trwało to tak krótko. Od czasu tamtej przerwanej próby po tym, jak zobaczyłem 
ją z 
Peterem, rzadko uprawialiśmy seks. Bądźmy uczciwi: także od czasu, gdy 
pieprzyłem się z 
Zoe. A tyle się działo – koniec świata i w ogóle – że nie mieliśmy czasu ani 
chęci do 
rozwiązywania własnych problemów.
Wokół unosił się zapach szatni i mokrej psiej sierści zmieszany z aromatem kawy, 
ale 
chłopcom i dziewczętom najwidoczniej to nie przeszkadzało. Szukając, dociekając, 
popisując 
się ze znacznie większym zaangażowaniem, niż na zajęciach z fizyki.
Obserwując ten codzienny rytuał zalotów, poczułem smutek i odrobinę goryczy. 
Zastanawiałem się, czy między Amelią a mną będzie kiedyś tak jak dawniej. 
Częściowo 
dlatego, że nie potrafiłem zapomnieć o niej i o Peterze. Musiałem też przyznać, 
że jednym z 
powodów była Zoe i jej podobne. Wszystkim nam było trochę żal Ralpha, który 
nieustannie 
uganiał się za dziwkami. Jednak czuliśmy też jego nigdy nie gasnącą ekstazę.
Byłem zaszokowany stwierdziwszy, że zastanawiam się, czy potrafiłbym żyć w taki 
sposób, a jeszcze bardziej kiedy natychmiast odpowiedziałem twierdząco na to 
pytanie. 
Ograniczone emocjonalnie związki, chwilowa namiętność. A potem powrót na chwilę 
do 
realnego świata, aż do następnego razu.
Nieodparta pokusa dodatkowego wymiaru takich wrażeń – kiedy splatają się 
uczucia, 
myśli i doznania... Otoczyłem je murem w moim sercu, oznaczyłem napisem 
„Carolyn” i 
zamknąłem drzwi. Teraz jednak musiałem przyznać, że były niesamowite nawet z 
nieznajomą, aczkolwiek zręczną i sympatyczną, ale obcą kobietą i nie udającą 
miłości.
Nie udającą: to było prawdą w dosłownym znaczeniu tego słowa. Marty miał rację. 
Automatycznie wiązało się to z czymś w rodzaju miłości. Pomijając seks, przez 
kilka minut 
byliśmy sobie bliżsi, znaliśmy się lepiej niż niejedna para małżeńska po 
pięćdziesięciu latach 
pożycia. To wrażenie zaczyna blaknąć, gdy tylko się rozłączycie i po kilku 
dniach jest już 
tylko słabym wspomnieniem. Dopóki znów się nie połączycie – wtedy wszystko 
powraca. 
Tak więc, gdybyście robili to przez dwa tygodnie, czy zmieniłoby was to na 
zawsze? Mogłem 
w to uwierzyć.
Zostawiłem Marty’ego, nie ustaliwszy z nim terminu, co w rzeczywistości było 
milczącą 
zgodą. Obaj potrzebowaliśmy czasu, żeby uporządkować myśli.
Nie spytałem go także, w jaki sposób zdoła zmienić wojskowe akta medyczne i 
manipulować przydziałami wysokich rangą oficerów. Nie byliśmy podłączeni 
dostatecznie 
mocno, żebym uzyskał tę informację. Dostrzegłem tylko postać jakiegoś mężczyzny, 
starego 
przyjaciela. Wolałbym nie wiedzieć nawet tego.
Mimo wszystko odkładałem ostateczną decyzję do czasu, aż połączę się ze 
„zhumanizowanymi” ludźmi w Dakocie Północnej. Nie wątpiłem w prawdomówność 
Marty’ego, ale zastanawiałem się, czy dobrze ocenia sytuację. Kiedy jesteś z 
kimś połączony, 
słowo „myślenie życzeniowe” nabiera nowego wymiaru. Jeśli będziesz czegoś 
pragnął 
dostatecznie mocno, możesz zarazić tym innych ludzi.
 
JULIAN PRZEZ PRAWIE dwadzieścia minut obserwował deszcz i doszedł do wniosku, 
że nie przestanie padać, więc ruszył do domu. Oczywiście deszcz ustał, kiedy 
Julian dojeżdżał 
do domu.
Zamknął rower w piwnicy, spryskawszy olejem łańcuch i przerzutkę. Rower Amelii 
stał 
na miejscu, co wcale nie oznaczało, że była w domu.
Spała głębokim snem. Wyjmując swoją walizkę, Julian narobił dość hałasu, żeby 
się 
zbudziła.
– Julianie? – Usiadła i przetarła oczy. – Jak ci poszło z... – Zobaczyła 
walizkę. – 
Wyjeżdżasz?
– Do Dakoty Północnej, na kilka dni.
Potrząsnęła głową.
– Po co, do licha... Ach tak, dziwolągi Marty’ego.
– Chcę się z nimi połączyć i sprawdzić wszystko osobiście. Może są dziwolągami, 
lecz 
wszyscy możemy stać się tacy jak oni,
– Nie wszyscy – powiedziała cicho.
Otworzył usta i zamknął je, a potem w przyćmionym świetle wyjął trzy pary 
skarpetek.
– Wrócę dostatecznie wcześnie, żeby zdążyć na wtorkowe zajęcia.
– Będzie mnóstwo telefonów w poniedziałek. „Journal” nie ukaże się przed środą, 
ale 
obdzwonią wszystkich.
– Nagraj je. Odsłucham z Dakoty Północnej.
Przelot do tego stanu okazał się trudniejszy niż Julian przypuszczał. Znalazł 
trzy 
wojskowe rejsy, które zygzakiem doprowadziłyby go do wypełnionego wodą krateru 
Seaside, 
lecz kiedy próbował zarezerwować miejsce, komputer poinformował go, że nie ma 
już statusu 
„bojowego”, więc musi korzystać z ofert „last minutęminute”. Wyliczył, że ma 
piętnaście 
procent szans na to, żeby załapać się na wszystkie trzy loty. Powrót we wtorek 
będzie jeszcze 
trudniejszy. Zadzwonił do Marty’ego, który powiedział mu, że zobaczy, co da się 
zrobić. 
Oddzwonił minutę później.
– Spróbuj jeszcze raz.
Tym razem bez komentarzy zarezerwował miejsca na wszystkie sześć przelotów. 
Przed 
jego numerem służbowym znów pojawiła się literka „C”*.” .
Julian przeniósł naręcze ubrań i walizkę do salonu, żeby tam się spakować. 
Amelia poszła 
za nim, wciągnąwszy przez głowę koszulę.
– Być może pojadę do Waszyngtonu – powiedziała. – Peter wraca z Karaibów na 
jutrzejszą konferencję prasową.
– Widzę, że zmienił zdanie. Sądziłem, że wyjechał tam, żeby uniknąć rozgłosu. – 
Spojrzał 
na nią. – Czy też wraca głównie po to, żeby zobaczyć się z tobą?
– Nie powiedział.
– Jednak to on płaci za bilet, prawda? Nie zostało ci dość kredytu na ten 
miesiąc.
– Oczywiście. – Założyła ręce na piersi. – Jestem jego współpracownicą. Ty też 
byłbyś 
tam mile widziany.
– Z pewnością. Chyba będzie jednak lepiej, jeśli sprawdzę ten aspekt problemu. – 
Skończył pakować walizeczkę i rozejrzał się po pokoju. – Gdybym cię poprosił, 
żebyś nie 
jechała, zostałabyś tu?
– Nigdy byś o to nie poprosił.
– To nie jest odpowiedź.
Usiadła na kanapie.
– W porządku. Gdybyś poprosił mnie, żebym nie jechała, spieralibyśmy się. I 
wygrałabym ten spór.
– Czy to dlatego cię nie proszę?
– Nie wiem, Julianie. – Nieco podniosła głos. – W przeciwieństwie do niektórych 
ludzi, ja 
nie umiem czytać w myślach!
Włożył kilka gazet do walizki i starannie ją zamknął, pieczętując odciskiem 
kciuka.
– Naprawdę nie mam nic przeciwko temu, żebyś pojechała – rzekł cicho. – To jest 
coś, 
przez co musimy przejść, tak czy inaczej.
Usiadł przy niej, nie dotykając jej.
– Tak czy inaczej – powtórzyła.
– Obiecaj mi tylko, że nie zostaniesz tam na stałe.
– Co?
– Ci z nas, którzy umieją czytać w myślach, potrafią także przepowiadać 
przyszłość – 
odparł. – Za tydzień połowa ludzi zaangażowanych w projekt „Jupiter” zacznie 
publikować 
swoje artykuły. Proszę ci tylko, żebyś nie zgadzała się od razu, kiedy 
zaproponuje ci 
stanowisko.
– Dobrze. Powiem mu, że muszę to omówić z tobą.
– O nic więcej nie proszę. – Ujął jej dłoń i musnął wargami palce. – Nie rób 
niczego 
pochopnie.
– A co z... Ja nie będę się spieszyć i ty też nie.
– Co takiego?
– Podnieś telefon. Przełóż rezerwację na późniejszy lot. – Pomasowała jego udo. 
– Nie 
wyjdziesz stąd dopóki nie przekonam cię, że jesteś jedynym, którego kocham.
Zawahał się, a potem podniósł telefon. Uklękła na podłodze i zaczęła rozpinać mu 
pasek.
– Mów szybko.
 
OSTATNI ODCINEK TRASY ZACZYNAŁ SIĘ w Chicago, ale samolot lądował 
kilkanaście kilometrów za Seaside, więc widzieliśmy w dole Inland Sea.
„Sea” to lekka przesada, bo jest zaledwie dwukrotnie większe od Great Salt Lake. 
Mimo 
to robi wrażenie – idealnie równy krąg błękitu, poprzecinany białymi liniami 
śladów 
torowych pozostawianych przez statki wycieczkowe.
Cel mojej podróży znajdował się zaledwie dziesięć kilometrów od lotniska. 
Taksówki 
kosztowały kredyty rozrywkowe, ale rowery były za darmo, więc pobrałem jeden i 
pojechałem na nim. Było gorąco i duszno, lecz ta odrobina wysiłku fizycznego 
przyda mi się 
po całym poranku spędzonym w samolotach i na lotniskach.
Budynek reprezentował styl architektoniczny sprzed pięćdziesięciu pięciu lat – 
chrom i 
szkło. Tabliczka na nierówno przystrzyżonym trawniku głosiła „DOM ŚWIĘTEGO 
BARTŁOMIEJA”.
Mężczyzna po sześćdziesiątce, noszący koloratkę pastora do cywilnego ubrania, 
otworzył 
mi drzwi i wpuścił do środka.
Przedsionek był białym prostopadłościanem pozbawionym jakichkolwiek ozdób, poza 
krucyfiksem na jednej i holografieznymholograficznym obrazem Jezusa na drugiej 
ścianie. 
Pomiędzy nimi stały twarde fotele, nie zachęcające do siadania, kanapa oraz stół 
z inspirującą 
literaturą. Przeszliśmy przez podwójne drzwi do równie zwyczajnego holu.
Ojciec Mendez był Hiszpanem o gładkich czarnych włosach i pomarszczonej twarzy 
naznaczonej dwoma długimi bliznami. Wyglądał okropnie, ale spokojny głos i 
szeroki 
uśmiech rozwiewały pierwsze wrażenie.
– Proszę wybaczyć, że nie wyjechaliśmy na lotnisko. Nie mamy samochodu i rzadko 
wychodzimy na zewnątrz. W ten sposób podtrzymujemy powszechne przekonanie, że 
jesteśmy bandą nieszkodliwych starych wariatów.
– Doktor Larrin mówił, że wasza przykrywka zawiera ziarno prawdy.
– Owszem. Jesteśmy biednymi ofiarami pierwszych eksperymentów z żołnierzykami. 
Kiedy wychodzimy na zewnątrz, ludzie unikają nas.
– A więc nie jest pan prawdziwym kapłanem.
– Prawdę mówiąc jestem, a raczej byłem. Zostałem pozbawiony sutanny po tym, jak 
skazano mnie za morderstwo. – Przystanął przed zwyczajnie wyglądającymi drzwiami 
z 
tabliczką z moim nazwiskiem. – Gwałt i morderstwo. Oto pański pokój. Kiedy się 
pan 
odświeży, proszę zejść do atrium na końcu holu.
Sam pokój nie wyglądał jak cela mnicha. Na podłodze leżał orientalny dywan, a 
nowoczesne łóżko ze sprężynowym materacem kontrastowało z antycznym 
sekretarzykiem i 
krzesłem. W kącie stała mała lodówka z napojami orzeźwiającymi i piwem, a na 
szafce 
butelki z winem i wodą oraz szklanki. Wypiłem szklankę wody, a potem drugą – 
wina. 
Zdjąłem mundur, starannie wygładziłem go i złożyłem na powrotną podróż. Później 
wziąłem 
szybki prysznic, przebrałem się w wygodniejsze ubranie i ruszyłem na 
poszukiwanie atrium.
Korytarz był zaledwie przejściem między dwiema białymi ścianami. W prawej w 
regularnych odstępach znajdowały się drzwi podobne do moich, tylko z solidniej 
umocowanymi tabliczkami. Drzwi z matowego szkła na końcu korytarza otworzyły się 
samoczynnie, kiedy do nich dotarłem.
Stanąłem jak wryty. W atrium rósł gęsty sosnowy las. Zapach cedrów i rześki 
plusk 
przepływającego w pobliżu strumyka. Spojrzałem w górę i... tak, ujrzałem 
świetlik, a więc nie 
zostałem niepostrzeżenie podłączony i przeniesiony do czyjejś pamięci.
Poszedłem kamienistą ścieżką i na moment przystanąłem na drewnianym mostku nad 
rwącym i płytkim strumieniem. Usłyszałem głośny śmiech i kierując się słabym 
zapachem 
kawy minąłem zakręt, po czym wyszedłem na polankę.
Ujrzałem na niej mniej więcej tuzin stojących lub siedzących ludzi po 
pięćdziesiątce. Na 
polance stały drewniane stołki różnej wielkości i kształtu, porozstawiane bez 
ładu i składu. 
Mendez oderwał się od jednej grupki rozmówców i podszedł do mnie.
– Zazwyczaj zbieramy się tutaj na godzinę lub dwie przed obiadem – powiedział. – 
Czy 
mogę podać panu coś do picia?
– Kawa dobrze pachnie.
Zaprowadził mnie do stołu, na którym stały ekspresy do kawy i herbaty oraz 
szereg 
butelek. W rynience z lodem chłodziło się wino i piwo. Niczego domowej roboty i 
niczego 
taniego. Sporo importowanych trunków.
Wskazałem na kilka butelek koniaków, whisky, nalewek.
– Czyżbyście mieli tu drukarnię, i produkowali kartki przydziałowe?
Uśmiechnął się i pokręcił głową, napełniając dwie filiżanki.
– Nic tak legalnego. – Postawił moją filiżankę obok mleka i cukru. – Marty 
mówił, że 
możemy panu ufać i połączyć się z panem, więc i tak się pan dowie. – Przyglądał 
mi się 
uważnie. – Mamy własną nanofakturę.
– Pewnie.
– „W domu Pana jest wiele komnat” – rzekł – a w tym przypadku jedną z nich jest 
ogromna piwnica. Później będzie pan mógł zejść i popatrzeć.
– Nie żartuje pan?
Pokręcił głową i upił łyk kawy.
– Nie. To stary model, mały, powolny i niezbyt wydajny. Wczesny prototyp, który 
miał 
być rozebrany na części.
– Nie obawiacie się, że zrobicie następny wielki krater?
– Wcale. Proszę, niech pan usiądzie. – Wskazał mi drewniany stolik, na którym 
stała 
czarna skrzynka z dwoma łączami. – To pozwoli nam oszczędzić czas. – Wręczył mi 
zielony 
wtyk, a sam wziął czerwony. – Jednokierunkowe połączenie.
Podłączyłem się i on też. Przerzucił dźwigienkę włącznika tam i z powrotem.
Rozłączyłem się i spojrzałem na niego, nie mogąc wykrztusić słowa. W ciągu 
sekundy 
ujrzałem wszystko w zupełnie nowym świetle.
Eksplozja w Dakocie była mistyfikacją. W tajemnicy dokładnie przetestowano 
działanie 
nanofaktury, która okazała się bezpieczna w użyciu. Sojusz, który ją stworzył, 
chciał zamknąć 
tę część niezwykle obiecujących badań. Tak więc po spreparowaniu kilku 
odpowiednich 
dokumentów – które miały być ściśle tajne, ale w wyniku „przecieku” dostały się 
w ręce 
dziennikarzy – zakończono prace w Dakocie Północnej i Montanie. Upozorowano 
nieudaną 
próbę wytworzenia olbrzymiego diamentu z kilku kilogramów węgla. Jednak 
nanofaktury 
wcale tam nie było. Tylko spora ilość deuteru i trytu oraz zapalnik. Ogromnej 
mocy bomba 
wodorowa została umieszczona głęboko pod ziemią i przygotowana tak, by jej 
wybuch 
spowodował jak najmniejsze skażenie, jednocześnie tworząc okrągłe jezioro o 
szklistym dnie, 
wystarczająco duże by stanowić przekonujący argument przeciwko próbom 
chałupniczego 
konstruowania własnych nanofaktur.
– Skąd wiecie? Czy macie pewność, że to prawda?
Zmarszczył brwi.
– Może... może to tylko plotka. Nie da się jej sprawdzić. Człowiek, który 
przekazał nam 
tę wiadomość, Julio Negroni, umarł kilka tygodni od chwili rozpoczęcia 
eksperymentu, a ten 
od kogo się o tym dowiedział, więzień z którym siedział w Raiford, już dawno 
został 
stracony.
– Ten więzień był naukowcem?
– Tak mówił. Z zimną krwią zamordował żonę i dzieci. Chyba łatwo można to 
sprawdzić 
w zapisach wiadomości z ‘22 lub ‘23.
– Taak. Zrobię to wieczorem.
Wróciłem do stołu i wlałem sobie rumu do kawy. Rum był zbyt dobry, żeby 
traktować go 
w taki sposób, lecz w chwilach desperacji człowiek sięga po desperackie środki. 
Pamiętam, że 
tak pomyślałem. Jeszcze nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo rozpaczliwa 
jest 
sytuacja.
– Zdrowie.
Kiedy usiadłem, Mendez podniósł filiżankę. Ja uniosłem swoją. Niska kobieta z 
rozpuszczonymi siwymi włosami podeszła do nas, niosąc przenośny telefon.
– Doktor Class? – Skinąłem głową i wziąłem słuchawkę. – Dzwoni doktor Harding.
– Pracujemy razem – wyjaśniłem Mendezowi. – Chce się tylko upewnić, że dotarłem 
na 
miejsce.
Jej twarz na ekranie miała wielkość mojego kciuka, ale zauważyłem, że była mocno 
zdenerwowana.
– Julianie, coś się dzieje.
– Czy to coś nowego? – próbowałem zażartować, ale głos lekko mi zadrżał.
– Kolegium odrzuciło nasz artykuł.
– Jezu. Na jakiej podstawie?
– Naczelny mówi, że nie zamierzają rozmawiać na ten temat z nikim oprócz Petera.
– A co Peter...
– Nie ma go w domu! – Mała dłoń podniosła się i potarła czoło. – Nie było go w 
samolocie. W wiosce na St. Thomas twierdzą, że wyjechał wczoraj wieczorem. 
Jednak gdzieś 
pomiędzy wioską a lotniskiem... Sama nie wiem...
– Kontaktowałaś się z policją na wyspie?
– Nie, nie... Oczywiście, zaraz to zrobię. Wpadłam w panikę. Chciałam tylko... 
no wiesz, 
upewnić się, czy nie dzwonił do ciebie.
– Chcesz żebym to ja z nimi porozmawiał? Możesz...
– Nie, sama to zrobię. I z liniami lotniczymi – u nich też sprawdzę. Jeszcze do 
ciebie 
zadzwonię.
– W porządku. Całuję.
– Całuję.
Rozłączyła się. Mendez wrócił z następną filiżanką kawy.
– Jakie kolegium? Czy ona ma kłopoty?
– Mamy je oboje. Kolegium redakcyjne, decydujące o przyjęciu lub odrzuceniu 
artykułu 
naukowego.
– Wygląda na to, że ten artykuł jest bardzo ważny. Dla was obojga.
– Dla nas obojga i dla wszystkich na świecie. – Podniosłem czerwony wtyk. – Ten 
automatycznie daje jednokierunkowe połączenie?
– Tak.
Podłączył się, a ja za nim.
Nie nadawałem równie sprawnie jak on, chociaż byłem podłączony przez dziesięć 
dni w 
miesiącu. Tak samo było poprzedniego dnia z Martym. Jeśli jesteś przyzwyczajony 
do 
dwustronnej komunikacji, czekasz na impulsy zwrotne, których nie otrzymujesz. 
Tak więc 
kilkakrotnie zapuściłem się w ślepe uliczki, z których musiałem się wycofywać i 
minęło 
prawie dziesięć minut zanim zdołałem mu wszystko wyjaśnić.
Przez jakiś czas tylko patrzył na mnie, a może przeze mnie.
– W twoim umyśle nie ma wątpliwości. To koniec świata.
– Zgadza się.
– Oczywiście nie potrafię ocenić logiki twojego rozumowania, tej teorii 
pseudoperatorowej. Rozumiem, że ta metoda nie jest powszechnie akceptowana.
– To prawda. Jednak Peter uzyskał identyczne wyniki w zupełnie inny sposób.
Powoli pokiwał głową.
– Dlatego Marty miał taki dziwny głos, kiedy zapowiadał mi twój przyjazd. Używał 
dziwnych sformułowań, jak „niezwykle istotne”. Nie chciał zbyt wiele powiedzieć, 
ale chciał 
mnie ostrzec. – Pochylił się. – A więc mówimy teraz o brzytwie Ockhama. 
Najprostszym 
wyjaśnieniem tych wydarzeń byłaby pomyłka: twoja, Petera i Amelii. Świat i 
wszechświat nie 
rozpadną się z powodu projektu „Jupiter”.
– To prawda, ale...
– Pozwól mi rozwinąć to rozumowanie. Z waszego punktu widzenia, najprostszym 
wyjaśnieniem jest to, że ktoś będący u władzy chce was uciszyć.
– Zgadza się.
– Chyba można bezpiecznie założyć, że żaden z członków kolegium redakcyjnego nie 
skorzysta na zniszczeniu wszechświata. Dlaczego więc, na Boga, ktokolwiek 
przywiązujący 
wagę do waszych twierdzeń miałby chcieć was uciszyć?
– Byłeś jezuitą?
– Franciszkaninem. Uważano nas za prawie taki sam wrzód na tyłku.
– No cóż... Nie znam żadnego z członków kolegium redakcyjnego, więc mogę się 
tylko 
domyślać ich motywów. Oczywiście, oni nie chcą, żeby wszechświat kopnął w 
kalendarz. 
Mogą jednak chcieć wyciszyć sprawę na czas dostatecznie długi, żeby się 
zabezpieczyć – 
zakładając, że wszyscy brali udział w projekcie „Jupiter”. Jeśli nasze wnioski 
są słuszne, 
wielu naukowców i inżynierów będzie musiało poszukać sobie innej pracy.
– Naukowcy byliby tak małostkowi? Jestem zaszokowany.
– Jasne. Może to również być osobista rozgrywka z Peterem. On zapewne ma więcej 
wrogów niż przyjaciół.
– Czy możesz się dowiedzieć, kto zasiada w kolegium?
– Nie, skład jest anonimowy. Może Peter mógłby wycisnąć informację z kogoś.
– A co sądzisz o jego zniknięciu? Czy to możliwe, że odkrył jakiś fatalny błąd w 
rozumowaniu i postanowił zniknąć ludziom z oczu?
– To nie jest niemożliwe.
– Masz nadzieję, że przydarzyło mu się coś złego.
– Oo! Prawie jakbyś czytał w moich myślach. – Upiłem łyk kawy, teraz 
nieprzyjemnie 
zimnej. – Czego się dowiedziałeś?
Wzruszył ramionami.
– Niewiele.
– Kiedy połączymy się dwukierunkowo, wszystko stanie się wiadome. Jestem 
ciekawy.
– Niezbyt dobrze ukrywasz uczucia. W końcu nie masz w tym dużej wprawy.
– Co widziałeś?
– Zielonookiego potwora. Zazdrość. Widziałem jeden obraz, niepokojący.
– Zaniepokoił cię?
Lekko skinął głową, słysząc ironiczny ton mojego głosu.
– Oczywiście, że nie. Powiedziałem tak przez grzeczność – zaśmiał się. – 
Przepraszam. 
Nie chciałem być protekcjonalny. I nie sądzę, żeby zaniepokoił cię czysto 
fizyczny aspekt tej 
sytuacji.
– Nie. Tu chodzi o coś innego. I ta kwestia pozostaje otwarta.
– Ona nie ma łącza.
– Nie. Próbowała, ale operacja nie powiodła się.
– Czy to było dawno?
– Kilka miesięcy temu. Dwudziestego maja.
– A ten... hm, epizod, miał miejsce później?
– Tak. To skomplikowane.
Zrozumiał sugestię.
– Wracajmy do rzeczy. Dowiedziałem się od ciebie – zakładając, że macie rację co 
do 
projektu „Jupiter” – że ty i Marty, ale Marty nawet bardziej, wierzycie, iż 
musimy 
natychmiast położyć kres wojnie i agresji. Inaczej nastąpi koniec świata.
– Tak twierdzi Marty. – Wstałem. – Idę po kawę. Chcesz coś?
– Odrobinkę rumu. Ty nie jesteś tego pewny?
– Nie... I tak, i nie. – Zająłem się napojami. – Pozwól, że dla odmiany ja będę 
czytał w 
twoich myślach. Sądzisz, że kiedy prace nad projektem „Jupiter” zostaną 
wstrzymane, nie 
będzie powodu do pośpiechu.
– A ty tak nie uważasz?
– Sam nie wiem. – Postawiłem drinki. Mendez skosztował swój i kiwnął głową. – 
Kiedy 
połączyłem się z Martym, wyczułem głęboko osobistą potrzebę pośpiechu. On 
pragnie ujrzeć 
przed śmiercią początek tego procesu.
– Nie jest taki stary.
– Owszem, ma zaledwie sześćdziesiąt parę lat. Jednak ta sprawa jest jego obsesją 
od 
czasu powstania waszej grupki, a może jeszcze wcześniej. I wie, że tego procesu 
nie da się 
rozpocząć od razu. – Szukałem słów, logicznych argumentów. – Pomijając uczucia 
Marty’ego, potrzeba pośpiechu jest w pełni racjonalnie uzasadniona. Wszystko co 
zrobimy 
lub nie, jest bez znaczenia, jeśli istnieje choć cień prawdopodobieństwa, że to 
mogłoby się 
zdarzyć.
Powąchał rum.
– Kres wszystkiego.
– Właśnie.
– Może za bardzo się w to zaangażowałeś, żeby zachować obiektywizm – rzekł. – 
Chcę 
powiedzieć, że mówisz o szeroko zakrojonej operacji. To nie jest coś, co mógłby 
obmyślić 
Borgia, ani nawet Hitler.
– Nie w ich czasach. Teraz tak – odparłem. – Wy najlepiej powinniście zdawać 
sobie z 
tego sprawę.
– Dlaczego?
– Macie nanofakturę w piwnicy. Kiedy chcecie, żeby coś wyprodukowała, co 
robicie?
– Prosimy o to. Mówimy jej czego chcemy, a ona przegląda katalog i informuje 
nas, 
jakich potrzebuje do tego surowców.
– A więc nie możecie kazać jej się powielić.
– Podobno nie, bo roztopiłaby się. Wolę nie próbować.
– Jednak takie ograniczenie byłoby skutkiem zaprogramowania, prawda? 
Teoretycznie, 
można by je obejść.
– Aha. – Powoli pokiwał głową. – Widzę, do czego zmierzasz.
– No właśnie. Gdybyś zdołał obejść to ograniczenie, to mógłbyś powiedzieć, na 
przykład: 
„Odtwórz mi projekt »Jupiter«„«”i gdyby nanofaktura miała dostęp do odpowiednich 
surowców i informacji, mogłaby to zrobić.
– Spełnić moje życzenie.
– Właśnie.
– Mój Boże. – Wypił rum i z trzaskiem odstawił szklankę. – Mój Boże.
– Wszystko – powiedziałem. – Miliard Galaktyk zniknie, jeśli jakiś maniak 
wypowie 
prawidłową sekwencję słów.
– Marty darzy ogromnym zaufaniem potwory, które stworzył – rzekł Mendez – 
powierzając nam taką tajemnicę.
– To zaufanie lub desperacja. Podejrzewam, że jedno i drugie.
– Jesteś głodny?
– Słucham?
– Chcesz coś zjeść, czy najpierw się połączymy?
– Mam ochotę tylko na to drugie. Zróbmy to.
Wstał i dwukrotnie głośno klasnął w dłonie.
– Do dużej sali! – krzyknął. – Marc, ty zostań i trzymaj straż.
Poszliśmy za wszystkimi do podwójnych drzwi po drugiej stronie atrium. 
Zastanawiałem 
się, w co wdepnąłem.
 
JULIAN BYŁ PRZYZWYCZAJONY do połączenia z dziesięcioma osobami naraz, lecz 
bywało to stresujące i irytujące, kiedy ludzie stawali się zbyt bliscy sobie. 
Nie wiedział, czego 
ma się spodziewać po połączeniu z piętnastoma nieznajomymi mężczyznami i 
kobietami, 
którzy łączyli się ze sobą przez dwadzieścia lat. Nawet bez pacyfistycznej 
transformacji 
Marty’ego byłoby to wyzwaniem. Julian czasem nawiązywał słabą łączność „w 
poziomie” z 
innymi plutonami i zawsze wtedy miał wrażenie, że wtrąca się do rodzinnej 
rozmowy.
Co najmniej osiem osób z tej piętnastki było operatorami, albo protooperatorami. 
Niepokoili go pozostali, zamachowcy i mordercy. A także budzili największą 
ciekawość. 
Może nauczą go, jak żyć ze wspomnieniami.
„Duża sala” mieściła stół w kształcie pierścienia otaczający zestaw 
holograficzny.
– Przeważnie zbieramy się tutaj, żeby obejrzeć coś razem – wyjaśnił Mendez. – 
Filmy, 
koncerty, sztuki. Zabawnie jest spoglądać na nie z różnych punktów widzenia.
Julian wcale nie był tego pewien. Łagodził zbyt wiele sporów w swoim plutonie, 
kiedy 
któryś z operatorów występował ze zdecydowaną opinią na jakiś temat, dzieląc 
dziesięcioosobową grupkę na dwa zwalczające się obozy. Wystarczała sekunda, żeby 
rozgorzał spór, który czasem trzeba było uspokajać przez godzinę.
Ściany były wyłożone ciemnym mahoniem, a stół i krzesła w kolorze jasnej sosny. 
Cichy 
szmer nakładanego pokostu i politury. Wyobrażenie leśnej polany i skąpanych w 
słońcu 
kwiatów.
Wokół stołu stało dwadzieścia krzeseł. Mendez podsunął jedno Julianowi i usiadł 
obok 
niego.
– Może chcesz podłączyć się pierwszy – rzekł – a pozostali kolejno będą ci się 
przedstawiać.
– Jasne.
Julian pojął, że wszystko omówili wcześniej. Popatrzył nana kwiaty i podłączył 
się.
Mendez przybył pierwszy, z milczącym pozdrowieniem. Połączenie było dziwne – tak 
silnego jeszcze nigdy nie doświadczył. Zdumiewające uczucie, jak wtedy kiedy po 
raz 
pierwszy widzi się morze. I dosłownie było to morze, gdyż świadomość Mendeza 
rozpościerała się pozornym bezkresem wspólnych wspomnień i myśli. Julian czuł 
się w niej 
jak ryba w wodzie, śmigając przez tę niewidoczną toń.
Julian usiłował przekazać Mendezowi to wrażenie oraz narastający lęk: nie był 
pewien, 
czy poradzi sobie z dwoma takimi wszechświatami, nie mówiąc o piętnastu. Mendez 
odparł, 
że z następnymi pójdzie łatwiej, a potem podłączył się Cameron, dowodząc, że 
Mendez miał 
rację.
Cameron był najstarszy z nich wszystkich i zanim na ochotnika wziął udział w 
projekcie, 
przez jedenaście lat był zawodowym żołnierzem. Ukończył szkołę dla snajperów w 
Georgii, 
w której nauczył się zabijać na odległość z rozmaitej broni. Najczęściej używał 
mauzera typu 
Fernschiesser, z którego mógł trafić człowieka ukrytego za rogiem, a nawet za 
horyzontem. 
Miał na koncie pięćdziesięciu dwóch zabitych i ogromne poczucie winy z powodu 
każdego z 
nich, a także dotkliwy żal z powodu człowieczeństwa, które utracił, zabijając 
pierwszego. 
Pamiętał także satysfakcję, jaką wówczas dawało mu zabijanie. Walczył w Kolumbii 
i 
Gwatemali i natychmiast znalazł wspomnienia Juliana z misji w dżungli, chłonąc 
je i 
absorbując.
Mendez nadal tam był i Julian wyczuł jak nawiązał więź z Cameronem, przesiewając 
informacje, które stary żołnierz uzyskał, nawiązując kontakt. Ta część nie była 
niczym 
nowym, zaskakiwała tylko szybkością i skutecznością. W miarę jak podłączali się 
następni, 
Julian zaczynał rozumieć, dlaczego całość może być wyraźniejsza: nadal było to 
morze 
informacji, lecz niektóre z nich były teraz lepiej widoczne, kiedy spoglądał na 
nie z punktu 
widzenia Camerona i Mendeza.
Teraz Tyler. Ona też należała do grupki morderców. W ciągu jednego roku bez 
wahania 
zabiła troje ludzi, dla pieniędzy potrzebnych jej na zaspokojenie narkotykowego 
głodu. Stało 
się to zanim gotówka przestała być w Stanach środkiem płatniczym. Została 
schwytana w 
wyniku rutynowej kontroli, kiedy usiłowała wyjechać do kraju, w którym mogłaby 
płacić za 
narkotyki papierowymi pesetami. Popełniła te zbrodnie jeszcze przed narodzeniem 
Juliana i 
chociaż nie odżegnywała się od prawnej czy moralnej odpowiedzialności, naprawdę 
popełniła 
je, będąc zupełnie inną osobą. Narkomanka, która zwabiła do łóżka i zamordowała 
trzech 
handlarzy, oddając przysługę ich szefowi, była zaledwie żywym melodramatycznym 
wspomnieniem, niczym film obejrzany przed kilkoma godzinami. W chwilach 
wytchnienia, 
Tyler była częścią Dwudziestki, jak wciąż nazywali się w myślach, chociaż czworo 
z nich już 
umarło. Najczęściej pełniła obowiązki handlowca, wymieniając i sprzedając różne 
artykuły w 
kilkunastu krajach, należących zarówno do Ngumich, jak i do Sojuszu. Mając 
własną 
nanofakturę, Dwudziestka mogła obejść się bez pieniędzy, ale jeśli maszyna 
zażądała kubka 
prazeodymu, dobrze było mieć pod ręką kilka milionów rupii, żeby Tyler mogła 
zakupić go 
bez męczących formalności.
Pozostali podłączali się szybciej, a może tylko tak wydawało się Julianowi, 
kiedy oswoił 
się z sytuacją.
W miarę jak przedstawiali mu się kolejni członkowie grupy, coraz wyraźniej 
widział tę 
ogromną lecz już nie bezkresną strukturę. Kiedy podłączyli się wszyscy, ocean 
bardziej 
przypominał śródlądowe morze, wielkie i skomplikowane, ale doskonale opisane i 
żeglowne.
I wydawało się, że żeglują po nim godzinami, wspólnie badając nieznane. Jedynym, 
który 
kiedykolwiek połączył się z kimś z zewnątrz był Marty, pełniący rolę swoistego 
ojca 
chrzestnego. Jednak rzadko ich odwiedzał i łączył się tylko jednostronnie.
Julian był dla nich niewyczerpaną skarbnicą wiadomości. Łapczywie chłonęli jego 
wrażenia z Nowego Jorku, Waszyngtonu, Dallas. Cały kraj ogromnie się zmienił w 
wyniku 
socjalnej i technologicznej rewolucji, stając się państwem powszechnego 
dobrobytu w 
wyniku zastosowania nanofaktur. Nie mówiąc już o wojnie z Ngumi.
Dziewiątkę byłych żołnierzy zafascynowało to, czym stały się żołnierzyki. W 
pilotażowym programie, w którym brali udział, te prymitywne maszyny były 
zaledwie 
sztucznymi ludzikami z laserowym palcem. Mogły chodzić, siadać, leżeć lub 
otworzyć drzwi 
zamknięte na prosty zamek. Wszyscy wiedzieli z wiadomości, co potrafią te 
współczesne 
maszyny i troje z nich było „zadymiarzami” – na swój sposób. Ta trójka nie 
jeździła na 
konwenty, ale śledziła poczynania plutonów i podłączała się do zapisów 
żołnierzyków. 
Jednakże to nie mogło się równać z dwustronnym podłączeniem prawdziwego 
operatora.
Ich entuzjazm zbił z tropu Juliana, który jednak podzielał ich rozbawienie, wywy 
wołane 
jego reakcją. Znał to z czasów, gdy dowodził plutonem.
W miarę jak oswajał się ze skalą tego połączenia, wszystko stawało się coraz 
bardziej 
znajome. Nie chodziło tylko o to, że członkowie Dwudziestki tak długo byli 
razem, ale o to, 
że mieli tak bogate doświadczenia. W wieku trzydziestu dwóch lat, Julian był o 
kilka lat 
starszy od najstarszego operatora w plutonie, a wszyscy razem, mieli niecałe 
trzysta lat 
doświadczeń. Łączny wiek Dwudziestki znacznie przekraczał tysiąc lat, z czego 
większą 
część spędzili na wspólnych medytacjach.
Właściwie nie tworzyli „zbiorowej świadomości”, ale byli bliżsi tego stanu niż 
pluton 
Juliana. Nigdy się nie spierali, chyba że dla rozrywki. Byli łagodni i 
zadowoleni. Byli 
ludźmi... tylko czy na pewno?
Od kiedy Marty po raz pierwszy powiedział mu o Dwudziestce, to pytanie przez 
cały czas 
tkwiło w podświadomości Juliana: a może wojna stanowi nieodłączny atrybut 
ludzkiej 
natury? Może aby zakończyć wojny, musimy przestać być ludźmi?
Tamci dostrzegli jego wątpliwości i powiedzieli:
– Nie, nadal jesteśmy ludźmi pod wszystkimi istotnymi względami. Ludzka natura 
zmienia się, a fakt że stworzyliśmy narzędzia pozwalające pokierować tą 
przemianą najlepiej 
świadczy o jej ludzkim charakterze. I musi to być ściśle związane z postępem 
technicznym w 
całym wszechświecie, w przeciwnym razie nie byłoby wszechświata.
– Chyba, że my jesteśmy jedynym inteligentnym gatunkiem w całym wszechświecie – 
przypomniał Julian. – Na razie nie ma żadnych dowodów podważających tę tezę. 
Może nasze 
istnienie dowodzi jedynie tego, iż jako pierwsi osiągnęliśmy stopień rozwoju 
pozwalający na 
użycie przycisku „reset”. Ktoś musi być pierwszy.
Może jednak pierwsi zawsze są ostatnimi.
Dostrzegli nadzieję, którą Julian maskował pesymizmem.
– Jesteś większym idealistą niż my – stwierdziła Tyler. – Większość z nas 
zabijała, ale 
nikogo z nas żal z tego powodu nie popchnął do próby samobójstwa.
Oczywiście, odegrało w tym rolę wiele innych czynników, czego Julian nie musiał 
wyjaśniać. Otaczała go mądrość i zrozumienie... Nagle poczuł, że musi się 
wyrwać!
Wyjął wtyczkę i znalazł się pośród piętnaściorga ludzi zapatrzonych w kwiaty. 
Spoglądających w swoją zbiorową duszę.
Zerknął na zegarek i zdziwił się. Upłynęło zaledwie dwanaście minut, a wydawało 
mu 
się, że minęło kilka godzin.
Rozłączali się jeden po drugim. Mendez potarł twarz i skrzywił się.
– Poczułeś się zdominowany.
– Trochę... przytłoczony. Wy wszyscy jesteście w tym tak dobrzy, że robicie to 
odruchowo. Poczułem... sam nie wiem... że tracę kontrolę.
– Nie manipulowaliśmy tobą.
Julian pokręcił głową.
– Wiem. Bardzo staraliście się tego nie robić. Mimo to miałem wrażenie, że 
zostaję 
wchłonięty. Z własnej woli. Nie wiem jak długo mógłbym utrzymać połączenie z 
wami i nie 
stać się jednym z was.
– A czy to byłoby złe? – zapytała Ellie Frazer. Była jedną z najmłodszych, 
niewiele 
starsza od Amelii, o pięknych, przedwcześnie posiwiałych włosach.
– Myślę, że nie dla mnie. Nie osobiście. – Julian patrzył na jej spokojną urodę 
i wiedział, 
tak jak wszyscy pozostali, jak rozpaczliwie go pragnęła. – Jednak na razie nie 
mogę. Następna 
faza projektu wymaga, bym z zestawem fałszywych wspomnień wrócił do Portobello i 
infiltrował kadrę dowódczą. Nie mogę stać się... taki jak wy.
– Wiemy – odparła. – Mimo to mógłbyś spędzić z nami więcej czasu...
– Ellie – rzekł łagodnie Mendez – wyłącz te przeklęte feromony. Julian sam wie, 
co dla 
niego najlepsze.
– Prawdę mówiąc, nie wiem. No bo skąd? Jeszcze nikt nie robił czegoś takiego.
– Musisz zachować ostrożność – powiedziała Ellie, jednocześnie krzepiąco i 
irytująco: 
„Dobrze wiemy co myślisz i chociaż jesteś w błędzie, dostosujemy się”.
Marc Lobell, mistrz szachowy i morderca żony, który nie uczestniczył w sesji, 
pilnując 
telefonu, przebiegł z tupotem po drewnianym mostku i zatrzymał się przed nimi.
– Jakiś facet w mundurze – wysapał. – Przyszedł do sierżanta Classa.
– Kto to taki? – zapytał Julian.
– Lekarz – odparł zapytany. – Pułkownik Zamat Jefferson.
 
MENDEZ, ROZTACZAJĄC AUTORYTET swojej koloratki, wyszedł ze mną na 
spotkanie Jeffersona. Kiedy weszliśmy do pustego przedsionka, pułkownik powoli 
wstał, 
odkładając egzemplarz „Reader’s Digest” z czasów jego młodości.
– Ojciec Mendez, pułkownik Jefferson – przedstawiłem. – Zadał pan sobie sporo 
trudu, 
żeby mnie znaleźć.
– Bynajmniej – rzekł. – Trudno było dostać się tutaj, ale komputer wyśledził 
pana w kilka 
sekund.
– Do Fargo.
– Wiedziałem, że weźmie pan rower. Na lotnisku była tylko jedna wypożyczalnia i 
zostawił im pan adres.
– Wykorzystał pan swój stopień.
– Wobec cywili nic by to nie dało. Pokazałem im legitymację i powiedziałem, że 
jestem 
pańskim lekarzem. Zgodnie z prawdą.
– Nic mi nie jest. Może pan odejść.
Roześmiał się.
– W obu wypadkach myli się pan. Możemy usiąść?
– Mamy tu odpowiednie miejsce – rzekł Mendez. – Proszę za mną.
– Jakie miejsce? – zapytał Jefferson.
– Miejsce, gdzie możemy usiąść.
Przez chwilę spoglądali na siebie, a potem Jefferson skinął głową. Przeszliśmy 
korytarzem do drugich z kolei, nie oznaczonych tabliczką drzwi i weszliśmy do 
środka. W 
pokoju stał mahoniowy stół konferencyjny, miękkie fotele i samoczynny barek.
– Napijecie się czegoś?
Jefferson i ja poprosiliśmy o wino z wodą, Mendez zamówił sok jabłkowy. Kiedy 
usiedliśmy, nadjechał wózek z napojami.
– Czy możemy sobie pomóc w jakiś sposób? – zapytał Mendez, splatając dłonie na 
brzuszku.
– Sierżant Class mógłby rzucić światło na kilka spraw. – Spoglądał na mnie przez 
chwilę. 
– Nagle otrzymałem awans na pełnego pułkownika i przeniesienie do Fort Powell. 
Nikt w 
brygadzie nic o tym nie wiedział. Rozkazy przyszły z Waszyngtonu, z jakiejś 
sekcji 
zarządzania i kadr.
– Czy to źle? – zapytał Mendez.
– Nie. Ucieszyłem się. Nie byłem zadowolony z przydziału do Teksasu i 
Portobello, a w 
ten sposób wracam tam, gdzie dorastałem. Nadal jestem w trakcie przeprowadzki. 
Jednak 
wczoraj przeglądałem mój terminarz i znalazłem w nim pańskie nazwisko. Miałem 
połączyć 
się z panem i sprawdzić, jak działają środki przeciwdepresyjne.
– Działają dobrze. Podróżuje pan tysiące kilometrów, żeby sprawdzić dawnych 
pacjentów?
– Oczywiście, że nie. Jednak z ciekawości, prawie machinalnie, wywołałem pańskie 
akta 
i wie pan co? Nie znalazłem tam nic o próbie samobójstwa. I wygląda na to, że 
pan również 
otrzymał nowe rozkazy. Podpisane przez tego samego generała w Waszyngtonie, 
który wydał 
moje. Pańskie nie dotyczą sekcji zarządzania i kadr, lecz szkolenia mającego na 
celu 
włączenie do struktury dowodzenia. Żołnierza, który chciał popełnić samobójstwo, 
ponieważ 
kogoś zabił. Interesujące. Dlatego dotarłem aż tutaj. Do przytułku dla starych 
żołnierzy, 
którzy nie są tacy starzy, a w dodatku nie wszyscy są żołnierzami.
– A więc chce pan zrezygnować z awansu – rzekł Mendez – i wrócić do Teksasu? Do 
Portobello?
– Wcale nie. Zaryzykuję i powiem wam coś: nie zawiadomiłem o tym nikogo. Nie 
chcę 
kołysać łodzią. – Wskazał na mnie. – Mam tu jednak pacjenta i zagadkę, którą 
chciałbym 
rozwiązać.
– Pacjent czuje się znakomicie – powiedziałem. – Natomiast zagadka to coś, w co 
nie 
chce pan być zamieszany.
Zapadła długa, napięta cisza.
– Ludzie wiedzą, gdzie jestem.
– Nie chcemy straszyć ani grozić – rzekł Mendez. – Jednak w żadnym razie nie 
możemy 
pana wtajemniczyć. Dlatego Julian nie może połączyć się z panem.
– Mam dostęp do informacji objętych najściślejszą tajemnicą.
– Wiem. – Mendez pochylił się i powiedział cicho: – Pana była żona ma na imię 
Eudora. 
Macie dwoje dzieci: Pashę, który studiuje medycynę w Ohio i Rogera, który 
pracuje w 
Nowym Orleanie. Urodził się pan piątego marca 1990 roku i ma pan grupę krwi 0 
minus. 
Mam powiedzieć, jak wabi się pański pies?
– Chyba mi pan nie grozi?
– Próbuję się z panem porozumieć.
– Przecież pan nawet nie jest wojskowym. Nikt z przebywających tu nie jest, 
oprócz 
sierżanta Classa.
– To powinno coś panu powiedzieć. Ma pan dostęp do ściśle tajnych danych, a 
jednak nie 
wie pan, kim jestem.
Pułkownik potrząsnął głową. Oparł się wygodnie i pociągnął łyk wina.
– Było dość czasu, żeby ktoś mógł dowiedzieć się o mnie tych rzeczy. Nie wiem, 
czy jest 
pan superagentem, czy jednym z najlepszych oszustów jakich spotkałem w życiu.
– Gdybym blefował, teraz zacząłbym panu grozić. Pan o tym wie i dlatego tak pan 
powiedział.
– A więc grozi mi pan, nie grożąc.
Mendez zaśmiał się.
– Trafił swój na swego. Przyznaję, że sam też byłem kiedyś psychiatrą.
– Nie ma pana w bazie.
– Już nie.
– Kapłan i psychiatra to dziwne połączenie. Podejrzewam, że kościół katolicki 
również 
nic o panu nie wie.
– Nad tą instytucją trudniej zapanować. Okazałby pan skłonność do współpracy, 
nie 
próbując tego sprawdzać.
– Nie mam żadnego powodu, aby z wami współpracować. Jeśli nie chcecie mnie 
zastrzelić ani zamknąć w lochu.
– Zamykanie wymaga zbyt wiele papierkowej roboty – odparł Mendez. – Julianie, ty 
się z 
nim łączyłeś. Co sądzisz?
Przypomniałem sobie nikłą wskazówkę, jaką dostrzegłem podczas wspólnej sesji.
– On poważnie traktuje tajemnicę zawodową.
– Dziękuję.
– Tak więc, jeśli opuścisz pokój, będę mógł z nim porozmawiać jak pacjent z 
lekarzem. 
Jest jednak pewien haczyk.
– Istotnie – przyznał Mendez. On też znał teraz tę wskazówkę. – I może się pan 
na to nie 
zgodzić.
– Na co?
– Na operację mózgu – odrzekł Mendez.
– Może pan się dowiedzieć, co robimy – powiedziałem – ale musielibyśmy mieć 
pewność, że nikt się o tym nie dowie.
– Kasowanie pamięci – podpowiedział Jefferson.
– To by nie wystarczyło – wyjaśnił Mendez. – Musielibyśmy wymazać wspomnienie 
nie 
tylko o tej wycieczce i wszystkim, co się z nią wiąże, ale także o leczeniu 
Juliana i ludziach, 
którzy go znają. To za wiele.
– Musielibyśmy – ciągnąłem – wyjąć panu łącze i przypalić wszystkie włókna 
nerwowe. 
Chciałby pan to poświęcić w zamian za dopuszczenie do sekretu?
– Łącze ma zasadnicze znaczenie w mojej profesji – rzekł. – I przyzwyczaiłem się 
do 
niego, więc dotkliwie odczuwałbym jego brak. Może poświęciłbym je za tajemnice 
wszechświata, ale nie za sekret Domu Świętego Bartłomieja.
Ktoś zapukał do drzwi i Mendez kazał mu wejść. Wszedł Marc Lobell, przyciskając 
do 
piersi notatnik.
– Czy mogę zamienić z tobą słowo, ojcze Mendez?
Kiedy Mendez wyszedł, Jefferson nachylił się do mnie.
– Jesteś tu dobrowolnie? – spytał. – Nikt cię nie zmusił?
– Nikt.
– Samobójcze skłonności?
– Jestem od nich jak najdalszy.
Może wciąż o tym myślałem, ale chciałem zobaczyć, jak to wszystko się skończy. 
Jeśli 
wszechświat przestanie istnieć, to ja też. Podejrzewałem, że takie podejście 
mógł wykazywać 
człowiek o samobójczych skłonnościach, co pewnie dało się wyczytać z mojej 
twarzy.
– Jednak coś cię niepokoi – rzekł Jefferson.
– Kiedy ostatni raz spotkałeś kogoś, kto nie miał żadnych zmartwień?
Mendez wrócił, niosąc notatnik. Szczęknął zamek drzwi.
– Ciekawe. – Poprosił barek o filiżankę kawy i usiadł. – Wziął pan miesiąc 
urlopu, 
doktorze.
– Jasne, na przeprowadzkę.
– Spodziewają się, że wróci pan za dwa, trzy dni?
– Wkrótce.
– Kto? Przecież nie jest pan żonaty ani z nikim związany.
– Przyjaciele. Koledzy.
– Jasne.
Podał Jeffersonowi notatnik. Ten spojrzał na pierwszą stronę i następną.
– Nie może pan tego robić. Jak to możliwe?
Nie widziałem, co było na drugiej stronie, ale dostrzegłem, że to jakiś rozkaz.
– Najwidoczniej mogę. Natomiast w jaki sposób... – Mendez wzruszył ramionami. – 
Wiara czyni cuda.
– Co to takiego?
– Zostałem uziemiony tu na trzy tygodnie. Urlop odwołany. Co tu się dzieje, do 
diabła?
– Musieliśmy podjąć decyzję, zanim nie opuści pan budynku. Został pan zaproszony 
do 
wzięcia udziału w naszym projekcie.
– Odrzucam zaproszenie. – Upuścił notatnik na stół i wstał. – Proszę mnie 
wypuścić.
– Kiedy skończymy rozmowę, będzie pan mógł zostać lub odejść. – Otworzył skrytkę 
w 
powierzchni stołu i wyjął dwa łącza: czerwone i zielone. – Jednostronnie.
– Nie ma mowy! Nie może mnie pan do tego zmusić.
– Niestety, to prawda. – Posłał mi znaczące spojrzenie. – Nie mogę zrobić 
niczego 
takiego.
– Ja mogę – powiedziałem i wyjąłem z kieszeni nóż. Nacisnąłem przycisk, ostrze 
wyskoczyło, zaczęło mruczeć i świecić.
– Grozi mi pan bronią, sierżancie?
– Wcale nie, pułkowniku. – Podniosłem ostrze na wysokość szyi i spojrzałem na 
zegarek. 
– Jeśli za trzydzieści sekund nie będzie pan podłączony, zobaczy pan jak 
podrzynam sobie 
gardło.
Przełknął ślinę.
– Blefujesz.
– Nie. Wcale nie. – Zadrżała mi ręka. – Pewnie już tracił pan pacjentów.
– Dlaczego to jest tak cholernie ważne?
– Proszę się podłączyć, a dowie się pan. – Nie patrzyłem na niego. – Piętnaście 
sekund.
– Pan wie, że on to zrobi – rzekł Mendez. – Byłem z nim połączony. Jego śmierć 
będzie 
pańską winą.
Jefferson pokręcił głową i wrócił do stołu.
– Nie jestem tego pewny. Jednak złapaliście mnie w pułapkę.
Usiadł i wepchnął wtyczkę w gniazdo.
Wyłączyłem nóż. Myślę, że blefowałem.
Obserwowanie podłączonych ludzi jest równie interesującym zajęciem, co 
przyglądanie 
się śpiącym. W pokoju nie było niczego do czytania, ale był notatnik i pisak, 
więc napisałem 
list do Amelii, opisując jej obecne wydarzenia. Mniej więcej po dziesięciu 
minutach zaczęli 
regularnie kiwać głowami, więc szybko zakończyłem list, zaszyfrowałem i 
wysłałem.
Jefferson rozłączył się i ukrył twarz w dłoniach. Mendez też wyjął wtyczkę i 
spojrzał na 
niego.
– To bardzo dużo informacji naraz – rzekł. – Ale naprawdę nie wiedziałem, na 
czym 
skończyć.
– Dobrze pan zrobił – wykrztusił Jefferson. – Chciałem wiedzieć wszystko. – 
Wyprostował się i głośno odetchnął. – Teraz, oczywiście, muszę połączyć się z 
Dwudziestką.
– Jesteś po naszej stronie? – zapytałem.
– Stronach. Nie macie cienia szansy. Owszem, chcę wziąć w tym udział.
– Jest zaangażowany bardziej niż sądzisz – rzekł Mendez.
– Zaangażowany, ale nie przekonany?
– Julianie – odparł Jefferson – z całym szacunkiem dla twojego wieloletniego 
doświadczenia operatorskiego i cierpień wywołanych tym, co musiałeś oglądać... 
śmiercią 
tego chłopca... Być może wiem o wojnie i jej potwornościach więcej od ciebie. 
Przyznaję, że 
z drugiej ręki. – Kantem dłoni otarł pot z czoła. – Czternaście lat, jakie 
spędziłem, ratując 
życie żołnierzom, czyni mnie bardzo dobrym kandydatem do waszej armii.
Wcale mnie to nie zdziwiło. Pacjent nie odbiera zbyt wielu niekontrolowanych 
uczuć 
swego terapeuty – tak samo jak podczas jednostronnego podłączenia – ale 
wiedziałem jak 
bardzo nienawidzi zabijania i tego, co zabijanie czyni z zabójcami.
 
* * *
 
AMELIA WYŁĄCZYŁA APARATURĘ i zbierała papiery, zamierzając pójść do domu, 
wykąpać się i zdrzemnąć, kiedy do drzwi jej pokoju zapukał niski, łysy 
mężczyzna.
– Profesor Harding?
– Co mogę dla pana zrobić?
– Współpracować. – Wręczył jej zwykłą, nie zaklejoną kopertę. – Nazywam się 
Harold 
Ingram, major Harold Ingram. Jestem prawnikiem Wojskowej Sekcji Postępu 
Technicznego.
Rozwinęła trzy zapisane drobnym drukiem kartki.
– Zechciałby pan wyjaśnić mi w zwyczajnej angielszczyźnie o co tu chodzi?
– Och, to bardzo proste. Stwierdzono, że przesłany do „Astrophysical Journal” 
artykuł, 
którego pani jest współautorką, zawiera materiał istotny dla obronności kraju.
– Chwileczkę. Ten artykuł nie został przyjęty do druku. Odrzucono go. W jaki 
sposób 
dowiedziała się o nim pańska sekcja?
– Naprawdę nie wiem. Nie zajmuję się takimi sprawami.
Przejrzała kartki.
– Nakaz zaniechania badań? Wezwanie sądowe?
– Tak. Krótko mówiąc, musimy uzyskać wszystkie dokumenty związane z tymi 
badaniami oraz pani oświadczenie, że zniszczyła pani również kopie, a także 
obietnicę, że nie 
będzie pani kontynuować prac nad projektem, dopóki nie wydamy na to zgody.
Popatrzyła na niego, a potem na dokument.
– To żart, prawda?
– Zapewniam, że nie.
– Majorze, my tu nie projektujemy jakiegoś działa. Zajmujemy się abstrakcjami.
– Nic mi o tym nie wiadomo.
– Jak, na Boga, zamierzacie powstrzymać mnie od myślenia o czymś?
– To nie moja sprawa. Ja tylko chcę dostać dokumenty i oświadczenie.
– A uzyskał je pan od współautora? Ja tylko mu pomagałam zweryfikować niektóre 
aspekty związane z fizyką molekularną.
– Rozumiem, że załatwiono z nim tę sprawę.
Usiadła i położyła trzy kartki na blacie biurka.
– Może pan już iść. Muszę to przejrzeć i skonsultować się ze zwierzchnikami.
– Pani zwierzchnicy w pełni z nami współpracują.
– Nie wierzę. Profesor Hayes?
– Nie. J. MacDonald Roman podpisał...
– Macro? On nie ma pojęcia, co robimy.
– Ale zatrudnia i zwalnia takich ludzi jak pani. I zwolni panią, jeśli nie 
będzie pani 
współpracować.
Nawet nie drgnął i nie mrugnął. Właśnie wygłosił swoją kluczową kwestię.
– Muszę porozmawiać z Hayesem. Chcę wiedzieć, co mój szef...
– Będzie lepiej, jeśli po prostu podpisze pani oba dokumenty – rzekł teatralnie 
spokojnym 
tonem – a ja jutro wrócę po materiały.
– Te materiały – odparła – to po prostu makulatura. Co na to współautor 
artykułu?
– Nie mam pojęcia. Zdaje się, że tym zajmuje się nasza karaibska sekcja.
– On zniknął na Karaibach. Chyba nie sugeruje pan, że zabili go wasi ludzie?
– Słucham?
– Przepraszam. Przecież wojsko nie zabija ludzi. – Wstała. – Może pan zostać 
tutaj albo 
pójść ze mną. Zamierzam skopiować te dokumenty.
– Byłoby lepiej, gdyby ich pani nie kopiowała.
– Byłabym szalona, gdybym tego nie zrobiła.
Został w jej gabinecie, zapewne po to, by powęszyć. Minęła pomieszczenie z 
kserokopiarką i zjechała windą na parter. Wepchnęła papiery do torebki i wsiadła 
do 
pierwszej z szeregu czekających po drugiej stronie ulicy taksówek.
– Na lotnisko – powiedziała, zastanawiając się nad sytuacją.
Wszystkie podróże do Waszyngtonu i z powrotem opłacała z rachunku Petera, więc 
miała 
mnóstwo kredytów, za które mogła polecieć do Dakoty Północnej. Tylko czy chciała 
zostawiać ślad wiodący prosto do Juliana? Zadzwoni do niego z publicznego 
telefonu na 
lotnisku.
Zaraz, chwileczkę. Nie mogła tak po prostu wsiąść do samolotu i polecieć do 
Dakoty 
Północnej. Jej nazwisko znalazłoby się na liście pasażerów i czekaliby tam na 
nią.
– Zmiana celu – powiedziała. – Na dworzec kolejowy.
Taksówka potwierdziła zmianę i zawróciła.
Mało kto podróżował teraz koleją – głównie ludzie cierpiący na lęk wysokości 
albo 
lubiący utrudniać sobie życie. Albo ci, którzy chcieli pojechać dokądś, nie 
zostawiając 
śladów. Bilety na pociąg kupowało się w automatach, za te same anonimowe kupony, 
którymi 
płaciło się za taksówki. (Biurokraci i purytanie chętnie zastąpiliby ten 
niedoskonały system 
kartami płatniczymi, takimi jakie dawniej używano do bankomatów, ale wyborcy 
woleli, by 
rząd nie wiedział co, kiedy i z kim robią. Ponadto kartki znacznie upraszczały 
handel 
wymienny i czarnorynkowy.)
Amelia doskonale wyliczyła czas: ledwie zajęła miejsce w składzie odjeżdżającym 
o 
szóstej do Dallas, gdy pociąg ruszył.
Włączyła ekran w oparciu fotela przed nią i wywołała mapę. Kiedy dotykała dwóch 
miast, na ekranie pojawiały się godziny odjazdów i przyjazdów. Sprawdziła 
rozkład. Za około 
osiem godzin mogła dostać się z Dallas przez Oklahoma City, Kansas City i Omaha 
do 
Seaside.
– Przed kim uciekasz, kochanie? – zapytała siedząca obok niej staruszka o siwych 
i 
nastroszonych włosach. – Przed jakimś mężczyzną?
– Jasne – powiedziała Amelia. – To prawdziwy drań.
Staruszka pokiwała głową i wydęła usta.
– Powinnaś kupić sobie coś do jedzenia, kiedy dojedziesz do Dallas. Lepiej nie 
jedz tego, 
co mają w bufecie.
– Dziękuję. Tak zrobię.
Kobieta znów zaczęła oglądać jakąś mydlaną operę, a Amelia włączyła gazetkę 
Amtraka 
„Zobacz Amerykę!” Po lekturze nie nabrała na to ochoty.
Przez większą część drogi do Dallas udawała, że śpi. Potem pożegnała siwowłosą 
damę i 
wtopiła się w tłum. Miała ponad godzinę czasu do odjazdu pociągu do Kansas City, 
więc 
kupiła ubranie na zmianę – kowbojską podkoszulkę i czarne spodnie od dresu – 
oraz kilka 
kanapek i wino. Później zadzwoniła do Dakoty Północnej, pod numer, który 
zostawił jej 
Julian.
– Kolegium zmieniło zdanie? – zapytał.
– Nie, mam coś ciekawszego.
Opowiedziała mu o Haroldzie Ingramie i jego groźbach.
– Peter nie odezwał się?
– Nie. Jednak Ingram wygadał się, że wiedzą o jego pobycie na Karaibach. Wtedy 
postanowiłam uciec.
– No cóż, wojsko wytropiło i mnie. Chwileczkę. – Znikł z ekranu i zaraz znów się 
pojawił. – Nie, to tylko doktor Jefferson. Nikt nie wie, że on tu jest. 
Właściwie przyłączył się 
do nas. – Kamera śledziła jego ruchy, kiedy siadał. – Ten Ingram nie wspomniał o 
mnie?
– Nie, artykuł nie był podpisany twoim nazwiskiem.
– To tylko kwestia czasu. Nawet jeśli nie powiążą mnie z tym artykułem, to 
odkryją, że 
mieszkaliśmy razem i dowiedzą się, że jestem operatorem. Będą tu za kilka 
godzin. Czy masz 
jakieś przesiadki?
– Tak. – Sprawdziła rozkład. – Ostatnią w Omaha. Mam tam być tuż przed 
północą... 
Dokładnie o jedenastej czterdzieści sześć czasu środkowoamerykańskiego.
– W porządku. Będę tam.
– I co potem?
– Nie mam pojęcia. Muszę omówić to z Dwudziestką.
– Jaką dwudziestką?
– Grupą Marty’ego. Później ci wyjaśnię.
Podeszła do automatu i po chwili wahania kupiła bilet tylko do Omaha. Lepiej nie 
zdradzać celu podróży na wypadek, gdyby była śledzona.
Następne skalkulowane ryzyko: dwa telefony miały komputerowe złącza. Zaczekała 
aż 
do odjazdu pociągu pozostało zaledwie kilka minut, po czym wywołała swoją bazę 
danych. 
Pobrała do podręcznego notebooka kopię wysłanego do „Astrophysical Journal” 
artykułu. 
Potem poleciła bazie wysłać ten plik do wszystkich adresatów, których 
charakterystyki 
zawierały ciąg znaków *PHYS lub *ASTR. Było ich około pięćdziesięciu i większość 
w taki 
czy inny sposób uczestniczyła w projekcie „Jupiter”. Czy któryś z nich zechce 
przeczytać plik 
o objętości dwudziestu czterech stron, zawierający głównie wywód 
pseudooperatorowy, bez 
wstępu i wyjaśnienia?
Uświadomiła sobie, że ona ledwie rzuciłaby na to okiem i wpakowała wszystko do 
kosza.
W pociągu trochę czytała, ale nie literaturę fachową, gdyż musiałaby podać swoje 
dane, 
żeby uzyskać do niej dostęp. Przejrzała komputerową gazetkę kolejową, okrojone 
wydanie 
„USA Today” oraz kilka pism podróżniczych, składających się głównie z reklam. 
Przez jakiś 
czas spoglądała na widoczną za oknem, jedną z najmniej interesujących 
aglomeracji Ameryki. 
W zapadającym mroku równiny między miastami wydawały się oazami spokoju. Amelia 
zasnęła. Fotel obudził ją, kiedy dojechali do Omaha. Jednak tam nie czekał na 
nią Julian.
Na peronie stał z zadowoloną miną Harold Ingram.
– Jest wojna, pani profesor. Rząd jest wszędzie.
– Jeśli bez nakazu podsłuchujecie prywatne rozmowy...
– To nie było konieczne. Na wszystkich dworcach kolejowych i autobusowych są 
ukryte 
kamery. Jeśli jest pani poszukiwana przez rząd federalny, kamery panią 
zidentyfikują.
– Nie popełniłam żadnego przestępstwa.
– Słowa „poszukiwana” nie użyłem w znaczeniu „ścigana za przestępstwo”. Władze 
chcą 
tylko z panią porozmawiać. Stąd te poszukiwania. Proszę ze mną.
Amelia rozejrzała się wokół. Ucieczka nie wchodziła w grę. Teren był pilnowany 
przez 
roboty strażnicze i co najmniej jednego mundurowego policjanta – człowieka.
Nagle zauważyła Juliana – ubranego w mundur, ukrytego za filarem. Przyłożył 
palec do 
ust.
– Pójdę z panem – powiedziała – ale robię to wbrew mojej woli i spotkamy się w 
sądzie.
– Mam taką nadzieję – odparł major, prowadząc ją w kierunku terminalu. – To moje 
naturalne środowisko.
Minęli Juliana, który ruszył za nimi.
Przeszli przez terminal i podeszli do pierwszej z czekających przed dworcem 
taksówek.
– Dokąd jedziemy?
– Złapać pierwszy samolot do Houston.
Otworzył drzwiczki i pomógł jej wsiąść, niezbyt delikatnie.
– Majorze Ingram – powiedział Julian.
Zagadnięty obrócił się, będąc już jedną nogą w taksówce.
– Sierżancie?
– Pański lot został odwołany. – Julian trzymał w ręce mały czarny pistolet. Broń 
wystrzeliła prawie bezgłośnie. Julian złapał padającego Ingrama i udał, że 
pomaga mu wsiąść 
do taksówki. – 1236 Grand Street – powiedział, płacąc kuponem z książeczki 
Ingrama. 
Schował kartki do kieszeni i zamknął drzwi. – Po powierzchni, proszę.
– Miło cię widzieć – powiedziała, z trudem zachowując spokój. – Znamy kogoś w 
Omaha?
– Znamy kogoś, kto parkuje na Grand Street.
Kiedy samochód zygzakiem przedzierał się przez miasto, Julian wypatrywał ogona. 
Na 
tych pustych ulicach bez trudu zauważyliby, gdyby ktoś ich śledził. Kiedy 
wjechali na Grand 
Street, odwrócił się i spojrzał przed siebie.
– Ten czarny lincoln za następnym skrzyżowaniem. Zaparkuj obok. Wysiadamy.
– Jeśli dostanę mandat za nieprawidłowe parkowanie, zostanie potrącony z 
pańskiego 
rachunku, majorze Ingram.
– Zrozumiałem.
Zatrzymali się obok wielkiej czarnej limuzyny z tabliczkami rejestracyjnymi 
Dakoty 
Północnej i lustrzanymi szybami. Julian wysiadł z taksówki i przeniósł Ingrama 
na tylne 
siedzenie lincolna. Wyglądał jak żołnierz pomagający pijanemu koledze.
Amelia poszła za nimi. Za kierownicą siedział groźnie wyglądający, siwowłosy 
mężczyzna w koloratce, a obok niego Marty Larrin.
– Marty!
– Do usług. Czy to ten człowiek przyniósł ci nakaz? – Amelia kiwnęła głową. 
Kiedy 
samochód ruszył, Marty wyciągnął rękę do Juliana. – Pokaż mi jego legitymację.
Julian podał mu pękaty portfel.
– Blaze, poznaj ojca Mendeza, byłego franciszkanina i pensjonariusza więzienia o 
zaostrzonym rygorze w Raiford.
Mówiąc to, w świetle deski rozdzielczej przeglądał zawartość portfela.
– Doktor Harding, jak sądzę. – Mendez uniósł dłoń w pozdrowieniu, drugą ręką 
trzymając 
kierownicę przestawionego na ręczne sterowanie pojazdu. Komputer zapiszczał, gdy 
przejechali kolejne skrzyżowanie. Mendez puścił kierownicę i rzekł: – Jesteśmy w 
domu.
– To irytujące – mruknął Marty i włączył oświetlenie kabiny. – Sprawdź mu 
kieszenie. 
Zobacz czy ma przy sobie kopię rozkazu. – Podniósł portfel do światła i 
przyjrzał się zdjęciu 
mężczyzny z owczarkiem alzackim. – Ładny pies. Żadnych rodzinnych zdjęć.
– Nie nosi obrączki – zauważyła Amelia. – Czy to ważne?
– Upraszcza sprawę. Czy ma łącze?
Amelia obmacała potylicę nieprzytomnego, a Julian przetrząsnął mu kieszenie.
– Treska. – Oderwała ją z nieprzyjemnym trzaskiem. – Tak, ma łącze.
– To dobrze. Julianie, znalazłeś rozkazy?
– Nie. Tylko bilet lotniczy dla niego oraz trzech dodatkowych osób – dwóch 
więźniów i 
strażnika.
– Na kiedy i dokąd?
– Dowolny termin, do Waszyngtonu. Priorytet 00.
– To wysoki czy niski? – zapytała Amelia.
– Najwyższy. Myślę, że może nie będziesz naszym jedynym „kretem”, Julianie. 
Przyda 
nam się ktoś w Waszyngtonie.
– On? – zdziwił się Julian.
– Po tym jak przez kilka tygodni będzie podłączony z Dwudziestką... Potraktujemy 
to 
jako sprawdzian skuteczności tego procesu.
Nie wiedzieli, jak trudny będzie ten sprawdzian.
 
NIE ZABRALIŚMY KAJDANEK ani niczego takiego, więc kiedy w połowie drogi do 
Świętego Bartłomieja facet zaczął się poruszać, wpakowałem mu następny pocisk 
usypiający. 
Szukając papierów, znalazłem AK 101 – niewielki rosyjski pistolet na strzałki, 
będący 
ulubioną bronią zabójców. Ładny kawałek żelaza. Chociaż ta broń była teraz 
bezpiecznie 
zamknięta w schowku na rękawiczki, nie miałem ochoty wdawać się w pogawędki z 
mężczyzną. Pewnie znał sto sposobów, żeby zabić mnie jednym palcem.
Okazało się, że byłem bliski prawdy. Kiedy zawieźliśmy go do Świętego 
Bartłomieja, 
przywiązaliśmy do krzesła, ocuciliśmy i połączyliśmy jednostronnie z Martym, 
dowiedzieliśmy się, że był agentem specjalnym wywiadu, przydzielonym do 
Wojskowej 
Sekcji Postępu Technicznego. Nie znaleźliśmy nic więcej poza wspomnieniami z 
dzieciństwa 
i młodości oraz encyklopedycznej wiedzy obejmującej najrozmaitsze metody 
zabijania. Nie 
został poddany selektywnemu transferowi ani wymazaniu pamięci, jakie według 
Marty’ego 
było mi niezbędne do odegrania roli „kreta”. Był to po prostu efekt głębokiej 
hipnozy, który 
nie utrzyma się długo po połączeniu z Dwudziestką.
Do tego czasu i on, i my wiedzieliśmy tylko, w którym pokoju w Pentagonie miał 
złożyć 
raport. Kazano mu znaleźć i doprowadzić Amelię – albo zabić ją i siebie, gdyby 
znalazł się w 
rozpaczliwej sytuacji. Wiedział o niej tylko tyle, że wraz z innym naukowcem 
odkryła 
potężną broń, która mogłaby zapewnić zwycięstwo Ngumim, gdyby wpadła w 
niepowołane 
ręce.
Dziwnie do tego podchodzili. My używaliśmy metaforycznego „naciśnięcia guzika”, 
lecz 
– oczywiście – aby doprowadzić projekt „Jupiter” do ostatecznej, katastrofalnej 
fazy, 
potrzebny był zespół naukowców wykonujących szereg skomplikowanych czynności w 
ściśle 
określonej kolejności.
Teoretycznie ten proces można by zautomatyzować, po przeprowadzeniu kilku prób. 
Tyle, że po pierwszej próbie nie pozostałby już nikt, kto mógłby wykonać 
następne.
A więc ktoś z kolegium redakcyjnego „Astrophysical Journal” był powiązany z 
wojskiem 
– żadna niespodzianka. Tylko czy redakcja odrzuciła artykuł w wyniku nacisków z 
góry, czy 
też znalazła jakiś błąd w naszym rozumowaniu?
Pragnąłem wierzyć, że gdyby rzeczywiście obalili naszą teorię, to nie mieliby 
powodu 
ścigać Amelii, a zapewne i Petera. Może jednak wywiad postanowił pozbyć się ich 
na wszelki 
wypadek. Wciąż powtarzają, że trwa wojna.
Oprócz połączonej dwójki, było nas w sali konferencyjnej jeszcze czworo: Amelia 
i ja, 
Mendez i Megan Orr – lekarka, która zbadała Ingrama i podała mu środek 
otrzeźwiający. 
Dochodziła trzecia rano, ale nikomu z nas nie chciało się spać.
Marty rozłączył się i wyjął wtyk z głowy Ingrama.
– No? – zapytał.
– To mnóstwo informacji – rzekł Ingram i spojrzał na swoje związane ręce. – 
Lepiej by 
mi się myślało, gdybyście mnie rozwiązali.
– Co o tym myślisz? – zapytałem Marty’ego.
– Nadal jesteś uzbrojony?
Pokazałem mu pistolet usypiający.
– Mniej więcej.
– Możemy go rozwiązać. W innych okolicznościach mógłby nam sprawić kłopoty, ale 
nie 
w zamkniętym pomieszczeniu, obserwowany przez uzbrojonego strażnika.
– No, nie wiem – powiedziała Amelia. – Może powinniśmy zaczekać aż przejdzie 
przez 
tę procedurę oświecająco–łagodzącą. Wygląda na niebezpiecznego człowieka.
– Poradzimy sobie z nim – rzekł Mendez.
– To ważne aby porozmawiać z nim zaraz po pierwszym kontakcie – dodał Marty. – 
Zna 
fakty, ale jeszcze nie jest z nimi związany emocjonalnie.
– Być może... – powiedziała Amelia. 
Marty rozwiązał go i usiadł.
– Dziękuję – rzekł Ingram, rozcierając przeguby.
– Przede wszystkim chciałbym wiedzieć...
Wszystko wydarzyło się tak szybko, że nie potrafiłbym tego opisać, dopóki nie 
obejrzałem nagrania z umieszczonej pod sufitem kamery.
Ingram lekko uniósł się na krześle, jakby obracając się do mówiącego Marty’ego. 
W 
rzeczywistości szykował się do ataku. Gwałtownym ruchem, godnym olimpijczyka 
akrobaty, 
wyskoczył w powietrze i trafił czubkiem buta w brodę Marty’ego. Potem wykonał 
przewrót w 
przód, zmierzając w kierunku stołu, za którym siedziałem z nie wycelowanym 
pistoletem w 
ręce. Zdążyłem wystrzelić raz, na oślep, zanim obiema nogami kopnął mnie w 
pierś, łamiąc 
dwa żebra. Złapał pistolecik w powietrzu, przetoczył się po stole, uderzył 
stopami o podłogę i 
natychmiast wykonał iście baletowy obrót, kopiąc mnie w szyję. Pewnie celował w 
moją 
skroń, ale nikt nie jest doskonały.
Niewiele widziałem z podłogi, ale usłyszałem słowa Marty’ego:
– Nic z tego.
Potem straciłem przytomność.
Kiedy się ocknąłem, znów siedziałem na krześle, a Megan Orr wyjmowała igłę z 
mojego 
przedramienia. Jakiś mężczyzna, którego znałem, ale nie pamiętałem jego 
nazwiska, robił to 
samo Amelii... Lobell, Marc Lobell – jedyny z Dwudziestki, z którym jeszcze nie 
byłem 
połączony.
To było tak, jakbyśmy cofnęli się w czasie o kilka minut i mogli zacząć od nowa. 
Wszyscy wrócili na poprzednie miejsca, a Ingram ponownie został związany. Tylko 
kłuło 
mnie w piersiach przy każdym oddechu i nie wiedziałem, czy zdołam mówić.
– Meg – wychrypiałem. – Doktorze Orr? – Odwróciła się do mnie. – Mogę do pani 
zajść, 
kiedy to się skończy? Chyba złamał mi żebro lub dwa.
– Chce pan pójść ze mną do gabinetu?
Pokręciłem głową, przy czym zabolała mnie szyja.
– Chcę usłyszeć, co ten drań ma do powiedzenia.
Marc stał w otwartych drzwiach.
– Dajcie mi pół minuty na zajęcie stanowiska.
– W porządku.
Megan podeszła do Ingrama, który jako jedyny nadal był nieprzytomny, i czekała.
– Marc obserwuje wszystko z sąsiedniego pokoju – wyjaśnił Mendez. – W ciągu 
kilku 
sekund może napełnić tę salę gazem usypiającym. To niezbędny środek ostrożności 
w 
kontaktach z obcymi.
– A więc naprawdę nie jesteście zdolni do użycia przemocy – powiedziała Amelia.
– Ja jestem – mruknąłem. – Macie coś przeciwko temu, żebym kopnął go kilka razy, 
zanim go obudzicie?
– Prawdę mówiąc, możemy się bronić. Jednak nie wyobrażam sobie, że mógłbym być 
napastnikiem. – Mendez spojrzał na mnie. – Julian trafił w nasz słaby punkt. 
Gdyby naprawdę 
zaatakował tego człowieka, niewiele mógłbym zrobić.
– A gdyby zaatakował kogoś z Dwudziestki? – zapytał Marty.
– Znasz odpowiedź na to pytanie. Wówczas byłaby to samoobrona. Atakowałby mnie.
– Mogę? – zapytała Megan. 
Mendez kiwnął głową, a ona zrobiła Ingramowi zastrzyk.
Ocknął się, instynktownie szarpiąc więzy, ale po dwóch szarpnięciach 
zrezygnował.
– Szybko działający środek, cokolwiek to było. – Spojrzał na mnie. – Mógłbym cię 
zabić, 
wiesz to.
– Akurat. Dałeś z siebie wszystko, na co cię stać.
– Lepiej żebyś nigdy się nie dowiedział, na co mnie stać.
– Panowie – przerwał nam Mendez – nikt nie przeczy, że jesteście 
najniebezpieczniejszymi ludźmi w tym pokoju...
– Wcale nie – rzekł Ingram. – To wy jesteście najniebezpieczniejszymi ludźmi na 
świecie. Może w całej historii.
– Rozważaliśmy taką możliwość – rzekł Marty.
– To rozważcie lepiej. Z waszej winy ludzka rasa wymrze w ciągu kilku pokoleń. 
Jesteście potworami. Jak istoty z innej planety, pragnące naszej zguby.
Marty odparł z szerokim uśmiechem:
– Taka metafora nie przyszła mi do głowy. W rzeczywistości, jedyne co chcemy 
zniszczyć, to ludzką skłonność do samozagłady.
– Nawet gdyby się wam udało – a wcale nie jestem tego pewny – co to da, jeśli 
przestaniemy być ludźmi?
– Czy on wie – zapytałem – skąd ten pośpiech?
– Nie zna szczegółów – odparł Marty.
– Chodzi o „cudowną broń”, cokolwiek to jest. Widzieliśmy ich wiele od 1945 
roku.
– Wcześniej – poprawił Mendez. – Samolot, czołg, gaz bojowy. Tylko że ta jest 
trochę 
groźniejsza. Odrobinę cudowniejsza.
– I ty za nią stoisz – powiedział, z dziwnym szacunkiem spoglądając na Amelię. – 
A oni 
wszyscy, cała Dwudziestka, wiedzą o tym.
– Nie wiem, co oni wiedzą – odparła. – Nie łączyłam się z nimi.
– Ty jednak wkrótce się połączysz – powiedział mu Mendez. – Wtedy wszystko 
zrozumiesz.
– Podłączanie kogoś wbrew jego woli jest przestępstwem federalnym.
– Rzeczywiście. Nie sądzę, aby władze rozbawił fakt, że uśpiliśmy kogoś i 
porwaliśmy. A 
potem związaliśmy go i przesłuchiwaliśmy.
– Możecie mnie rozwiązać. Widzę, że wszelki opór byłby daremny.
– Nie ma mowy – rzekł Marty. – Jesteś trochę za szybki i za dobry.
– Związany, nie odpowiem na żadne pytania.
– Och, sądzę, że odpowiesz, tak czy inaczej. Megan?
Podniosła automatyczną strzykawkę i obróciła tarczę na boku o dwa stopnie 
podziałki.
– Powiedz tylko kiedy, Marty. – I z uśmiechem wyjaśniła Ingramowi: – Tazlet F–3.
– O, to naprawdę nielegalne.
– Ojej. Będą musieli nas odciąć i powiesić ponownie.
– To wcale nie jest zabawne.
W jego głosie słychać było skrywany lęk.
– Myślę, że on wie o efektach ubocznych – powiedziała Megan. – Są długotrwałe. 
Powodują ogromny spadek wagi ciała.
Zrobiła krok w kierunku Ingrama, który szarpnął się w więzach.
– W porządku. Będę mówił.
– Będzie kłamał – ostrzegłem.
– Możliwe – rzekł Marty. – Dowiemy się o tym, kiedy go podłączymy. Powiedziałeś, 
że 
jesteśmy najniebezpieczniejszymi ludźmi na świecie i doprowadzimy do zagłady 
ludzkiej 
rasy. Może zechciałbyś rozwinąć to stwierdzenie?
– Gdyby się wam udało, w co bardzo wątpię. Zmienicie znaczną część naszych, 
poczynając od góry, a wówczas Ngumi lub ktoś inny przejmie władzę i to będzie 
koniec 
waszego eksperymentu.
– Zmienimy także Ngumich.
– Niewielu i nie dostatecznie szybko. Ich dowództwo jest zbyt rozproszone. 
Gdybyście 
zmienili wszystkich południowoamerykańskich Ngumich, Afrykańscy pożarli by ich i 
przejęli 
władzę.
Rasistowskie poglądy, pomyślałem, ale trzymałem język za moimi zębami ludożercy.
– I uważasz – drążył Mendez – że gdyby nam się udało, byłoby jeszcze gorzej?
– Oczywiście! Po przegranej wojnie można się pozbierać i znów walczyć. Natomiast 
utrata zdolności do walki...
– Przecież nie będzie z kim walczyć – powiedziała Megan.
– Nonsens. Tego nie da się zrobić ze wszystkimi. Wystarczy, że ten proces nie 
obejmie 
jednej tysięcznej części społeczeństwa, a ci ludzie uzbroją się i przejmą 
władzę. A wy 
będziecie musieli wydać im klucze do miast i robić co każą.
– To nie jest takie proste – odparł Mendez. – Umiemy się bronić, nie zabijając.
– Jak? W taki sam sposób jak przede mną? Usypiając wszystkich i wiążąc?
– Jestem pewny, że we właściwym czasie opracujemy odpowiednią strategię. W końcu 
będziemy dysponowali wieloma takimi umysłami jak twój.
– Ty jesteś żołnierzem – powiedział do mnie – i godzisz się na coś takiego?
– Nie zostałem żołnierzem z własnej woli. I nie wyobrażam sobie, żeby pokój mógł 
być 
gorszy od tej wojny, którą prowadzimy.
Potrząsnął głową.
– Przekabacili cię. Twoja opinia się nie liczy.
– Prawdę mówiąc – rzekł Marty – on dobrowolnie opowiedział się po naszej 
stronie. Nie 
przechodził przez ten proces. Ja też nie.
– A więc tym większymi jesteście głupcami. Wyeliminujcie potrzebę 
współzawodnictwa, 
a przestaniecie być ludźmi.
– Odczuwamy potrzebę współzawodnictwa – wyjaśnił Mendez. – Jak najbardziej. 
Ellie i 
Megan zawzięcie grają w piłkę ręczną. Większość z nas nie jest już tak sprawna z 
powodu 
podeszłego wieku, ale rywalizujemy umysłowo w sposób, jakiego nie potrafisz 
pojąć.
– Mam łącze. Znam to – szachy świetlne i trójwymiarowe go. Nawet wy musicie 
wiedzieć, że to nie to samo.
– Pewnie, że nie. Byłeś podłączony, ale zbyt krótko, by zrozumieć reguły naszej 
gry.
– Ja mówię o stawce, nie o regułach! Wojna jest okrutna i straszna, ale takie 
jest życie. 
Inne gry są tylko grami. Wojna jest rzeczywistością.
– Jesteś przeżytkiem, Ingram – powiedziałem. – Chciałbyś pomalować ciało na 
wojenne 
barwy i rozbijać łby maczugą.
– Jestem tym, kim jestem. Nie wiem tylko, kim ty jesteś, oprócz zdrajcy i 
tchórza.
Nie będę udawał, że mnie nie wkurzył. Miałem szczerą ochotę porozmawiać z nim w 
cztery oczy i stłuc go na miazgę. A on właśnie tego chciał: gdyby tylko miał 
okazję, na pewno 
wyprułby mi flaki.
– Przepraszam – powiedział Marty i postukał w prawy kolczyk, żeby odebrać 
wiadomość. 
Po chwili potrząsnął głową. – Otrzymał rozkazy z samej góry. Nie wiadomo, kiedy 
oczekują 
go z powrotem.
– Jeśli nie wrócę za dwie...
– Och, zamknij się. – Marty skinął na Megan. – Uśpij go. Im prędzej go 
podłączymy, tym 
lepiej.
– Nie musicie mnie usypiać.
– Musimy przejść do innej części budynku. Wolę cię uśpić niż ryzykować.
Megan przestawiła tarczę strzykawki i wstrzyknęła mu środek. Ingram przez kilka 
sekund 
mierzył ją wyzywającym spojrzeniem, a potem oklapł. Marty wyciągnął rękę, żeby 
go 
rozwiązać.
– Zaczekaj pół minuty – poprosiła Megan. – Może udawać.
– To nie jest ten sam środek co poprzednio? – zapytałem, pokazując pistolet.
– Nie, tego dostał już za dużo jak na jeden dzień. Ten nie działa tak szybko, 
ale też nie ma 
tak poważnych efektów ubocznych. – Wyciągnęła rękę i mocno uszczypnęła Ingrama w 
ucho. 
Nie zareagował. – W porządku.
Marty odwiązał nieprzytomnemu lewe ramię, które natychmiast sięgnęło do jego 
gardła, 
ale dotarło tylko do połowy drogi i opadło. Wargi poruszyły się, ale usta 
pozostały zamknięte.
– Twardy gość.
Po chwili wahania, Marty odwiązał Ingrama od krzesła. Wstałem, żeby pomóc go 
przenieść, ale skrzywiłem się, czując przeszywający ból w piersiach.
– Siadaj – rozkazała Megan – i nie podnoś nawet ołówka, dopóki cię nie zbadam.
Wszyscy wyszli, niosąc Ingrama, zostawiając Amelię i mnie samych.
– Pozwól mi na to spojrzeć – powiedziała, rozpinając mi koszulę. W dolnej części 
klatki 
piersiowej miałem zaczerwienienie, które już zaczęło ciemnieć, przybierając siną 
barwę. Nie 
dotknęła go. – Mógł cię zabić.
– Nas oboje. Jak się czujesz jako poszukiwana, żywa lub martwa?
– Paskudnie. Mogli wysłać więcej takich jak on.
– Powinienem to przewidzieć – mruknąłem. – Przecież znam sposób myślenia 
wojskowych. W końcu sam jestem jednym z nich.
Delikatnie pogładziła mnie po ramieniu.
– A my obawialiśmy się tylko reakcji innych naukowców. To nawet zabawne. Gdybym 
w 
ogóle zastanawiała się nad ewentualną reakcją, zakładałabym, że ludzie uznają 
słuszność 
naszych argumentów i będą zadowoleni, że w porę dostrzegliśmy niebezpieczeństwo.
– Sądzę, że tak zareaguje większość ludzi, nawet wojskowych. Tyle, że jako 
pierwsze 
dowiedziały się o tym zupełnie niewłaściwe osoby.
– Jastrzębie. – Skrzywiła się. – Czyżby szpiedzy czytali biuletyny naukowe?
– Teraz, po fakcie, taki obrót sytuacji wydaje się nieunikniony. Wystarczy by 
komputer 
rutynowo wyszukiwał kluczowe słowa w plikach tekstowych, przesyłanych do 
periodyków 
publikujących prace z zakresu nauk ścisłych i niektórych dziedzin nauk 
technicznych. Jeśli 
coś wydaje się mieć militarne zastosowanie, sprawdzają to i pociągają za 
sznurki.
– I zabijają autorów?
– Raczej powołują do wojska. Każą im pracować dla siebie. W naszym przypadku – a 
raczej twoim – musieli sięgnąć po drastyczne środki. Ta broń jest tak potężna, 
że nie można 
jej użyć.
– A więc po prostu ktoś podniósł słuchawkę i wydał rozkaz zlikwidowania Petera i 
mnie?
Zagwizdała na autobarek i poprosiła o wino.
– No cóż, Marty dowiedział się od niego, że miał cię zabić tylko w 
ostateczności. Peter 
zapewne jest teraz w Waszyngtonie, w pomieszczeniu podobnym do tego. 
Nafaszerowany 
Tazletem F–3, potwierdza to, co i tak już wiedzą.
– W takim razie wiedzą o tobie. Raczej trudno będzie ci przeniknąć w roli 
„kreta” do 
Portobello.
Barek przyniósł nam wino. Pijąc je, spoglądaliśmy na siebie i myśleliśmy o tym 
samym: 
będę bezpieczny tylko wtedy, jeśli Peter zmarł, zanim zdążył im o mnie 
powiedzieć.
Weszli Marty z Mendezem. Usiedli naprzeciw nas. Marty masował sobie skronie.
– Będziemy musieli działać szybko. W jakiej części cyklu jest twój pluton?
– Są podłączeni od dwóch dni. Od wczoraj z żołnierzykami. – Zastanowiłem się. – 
Zapewne nadal są w Portobello. Ćwiczą w Pedropolis z nowym dowódcą plutonu.
– W porządku. Najpierw muszę sprawdzić, czy mój ulubiony generał może przedłużyć 
im 
okres ćwiczeń. Pięć lub sześć dni powinno wystarczyć. Jesteś pewny, że ta linia 
jest 
bezpieczna?
– Całkowicie – rzekł Mendez. – W przeciwnym razie wszyscy bylibyśmy już w 
mundurach lub w więzieniu, włącznie z tobą.
– Tak więc zyskamy prawie dwa tygodnie. Mnóstwo czasu. W ciągu dwóch lub trzech 
dni 
mogę zmodyfikować Julianowi pamięć. I postaram się o rozkaz, zgodnie z którym ma 
oczekiwać w Budynku 31 na resztę plutonu.
– Przecież nie wiemy, czy powinien tam iść – zaprotestowała Amelia. – Jeśli 
ludzie, 
którzy wysłali za mną Ingrama. schwytali Petera i zmusili go do mówienia, to 
dowiedzieli się, 
że Julian był współautorem artykułu. Złapią go, gdy tylko stawi się na służbę.
Uścisnąłem jej dłoń.
– Muszę podjąć to ryzyko. Postaraj się., żeby nie mogli dowiedzieć się ode mnie 
o tym 
miejscu.
Marty w zadumie pokiwał głową.
– Modyfikacja twojej pamięci to rutynowy zabieg. Chociaż wiąże się z tym pewien 
problem... Przed twoim powrotem do Portobello musimy wymazać ci wspomnienia 
związane 
z projektem. „Jupiter”. Jeśli jednak dowiedzieli się o tobie od Petera i 
schwytają cię, 
znalazłszy dziurę w twojej pamięci, zrozumieją, że skasowano ci część wspomnień.
– Może moglibyście to powiązać z próbą samobójstwa? – spytałem. – Jefferson 
proponował, że wymaże mi część wspomnień. Może upozorujecie, że tak się właśnie 
stało?
– Może. Nie jestem pewny. Mogę? – Marty nalał sobie trochę wina do plastikowego 
kubka. Zaproponował trunek Mendezowi, który odmownie pokręcił głową. – Niestety, 
nie jest 
to proces addycyjny. Mogę usuwać wspomnienia, lecz nie zdołam zastąpić ich 
fałszywymi. – 
Upił łyk. – Mamy jednak pewną możliwość, dzięki temu, że Jefferson jest po 
naszej stronie. 
Bez trudu możemy upozorować, że wymazał zbyt wiele, łącznie z tym tygodniem, 
który 
spędziłeś w Waszyngtonie.
– To wygląda coraz gorzej – stwierdziła Amelia. – Chcę powiedzieć, że nic nie 
wiem o 
tych implantach, ale gdyby przeciwnik połączył się z tobą, Mendezem lub 
Jeffersonem, to 
chyba cały plan ległby w gruzach?
– Skoro o tym mowa – powiedziałem. – Potrzebna nam trucizna.
– Nie mogę żądać od ludzi, żeby popełniali samobójstwo. Nie jestem pewny, czy 
sam 
byłbym do tego zdolny.
– Nawet po to, by ocalić wszechświat? – Chciałem być sarkastyczny, ale 
zabrzmiało to 
dość kategorycznie.
Marty lekko pobladł.
– Oczywiście, masz rację. Powinienem przynajmniej zapewnić taką możliwość. Nam 
wszystkim.
Mendez powiedział:
– Sytuacja nie jest aż tak dramatyczna, ale przeoczyliśmy pewien dość prosty 
sposób 
zyskania na czasie. Powinniśmy się przeprowadzić. Trzysta kilometrów na północ i 
znajdziemy się w neutralnym kraju. Dobrze się zastanowią, zanim wyślą morderców 
do 
Kanady.
Wszyscy rozważaliśmy to przez chwilę.
– Sam nie wiem – rzekł Marty. – Rząd Kanady nie będzie miał żadnych powodów, aby 
nas chronić. Jakaś rządowa agenda wystąpi o nakaz ekstradycji i nazajutrz 
znajdziemy się w 
kajdankach w Waszyngtonie.
– Meksyk – powiedziałem. – Kanada nie jest wystarczająco skorumpowana. 
Zabierzcie 
nanofakturę do Meksyku, a będziecie mogli kupić sobie milczenie.
– Racja! – przytaknął Marty. – Ponadto w Meksyku jest mnóstwo klinik, w których 
można wszczepiać łącza i modyfikować pamięć.
– Tylko jak zamierzacie przetransportować tam nanofakturę? – spytał Mendez. – 
Waży 
ponad tonę, nie mówiąc już o tych stertach surowców, którymi się żywi.
– Możecie wykorzystać ją do stworzenia ciężarówki? – zapytałem.
– Nie sądzę. Nie wyprodukuje niczego, co ma średnicę większą niż siedemdziesiąt 
dziewięć centymetrów. Teoretycznie moglibyśmy zrobić ciężarówkę, ale 
musielibyśmy 
złożyć ją z setek części. Potrzebowalibyśmy do tego ze dwóch mechaników i dobrze 
wyposażonego warsztatu.
– Dlaczego nie mielibyśmy jej ukraść? – podsunęła cicho Amelia. – Armia ma 
mnóstwo 
ciężarówek. Wasz ulubiony generał potrafi zmieniać rozkazy, awansować i 
przenosić ludzi. 
Na pewno może załatwić wam ciężarówkę.
– Podejrzewam, że przedmiotami trudniej manipulować niż informacjami – rzekł 
Marty. 
– Mimo wszystko warto spróbować. Czy ktoś z was potrafi prowadzić?
Wszyscy popatrzyliśmy po sobie.
– Czterech z Dwudziestki umie – rzekł Mendez. – Ja nigdy nie prowadziłem 
ciężarówki, 
ale to chyba nie różni się tak bardzo od kierowania samochodem osobowym.
– Maggie Cameron była szoferem – przypomniałem sobie informację uzyskaną w 
trakcie 
połączenia. – Jeździła po Meksyku. Ricci nauczył się jeździć w wojsku, prowadząc 
wojskowe 
pojazdy.
Marty powoli podniósł się z krzesła.
– Zaprowadź mnie do telefonu, Emilio. Zobaczymy, co generał może zrobić w tej 
sprawie.
Rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju weszła zasapana Unity Han.
– Powinniście się czegoś dowiedzieć. Gdy tylko połączyliśmy się z nim 
dwukierunkowo, 
dowiedzieliśmy się, że... ten człowiek, Peter, nie żyje. Zabili go z zimną 
krwią, z powodu 
tego, co wiedział.
Amelia przycisnęła dłoń do ust i spojrzała na mnie. Miała łzy w oczach.
– Doktor Harding... – Zawahała się. – Pani też miała umrzeć, gdy tylko Ingram 
upewniłby 
się, że zniszczyła pani dokumenty.
Marty pokręcił głową.
– To mi nie wygląda na robotę Wojskowej Sekcji Postępu Technicznego.
– Ani wywiadu wojskowego – wyjaśniła Unity. – Ingram należy do sekty Enderów. Są 
ich tysiące, we wszystkich agendach rządowych.
– Jezu – powiedziałem. – A teraz wiedzą, że ich proroctwo może się ziścić.
 
INGRAM UJAWNIŁ, ŻE OSOBIŚCIE ZNAŁ tylko trzech innych członków sekty „Młot 
Boży”. Dwaj z nich byli jego współpracownikami z Wojskowej Sekcji Postępu 
Technicznego: cywilna sekretarka pracująca w biurze Ingrama w Chicago oraz jego 
kolega, 
który pojechał do St. Thomas zabić Petera Blankenshipa. Trzecią osobą był 
człowiek znany 
mu jedynie jako Ezechiel, który pojawiał się raz czy dwa razy w roku, przynosząc 
rozkazy. 
Ezechiel twierdził, że „Młot Boży” ma tysiące członków umieszczonych w agendach 
rządowych i w przemyśle, głównie w wojsku i policji.
Ingram zamordował czterech mężczyzn i dwie kobiety. Wszystkie ofiary oprócz 
jednej 
(męża kobiety naukowca, którą kazano mu zabić) pracowały w wojskowości. Zawsze 
działał 
daleko od Chicago i w większości przypadków udało mu się upozorować śmierć z 
przyczyn 
naturalnych. W jednym przypadku, zgodnie z rozkazem, zgwałcił ofiarę i w 
specyficzny 
sposób okaleczył zwłoki, żeby zabójstwo wyglądało na dzieło seryjnego mordercy.
Nie miał z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia. Posłał do piekła 
niebezpiecznych 
grzeszników. Szczególnie spodobało mu się kaleczenie ofiary i to, co przy tym 
czuł. Miał 
nadzieję, że Ezechiel zleci mu jeszcze jedno podobne zadanie.
Łącze zainstalowano mu przed trzema laty. Inni Enderowie nie aprobowali tego, 
tak samo 
jak on nie aprobował ich hedonistycznego stylu życia. Wykorzystywał łącze tylko 
w 
świątyniach, traktując je jako doświadczenie religijne.
Jedna z zabitych przez niego osób była operatorem stabilizującym emocje 
oddziału, tak 
jak Candi. Julian przypomniał sobie tych ludzi, być może Enderów, którzy 
zgwałcili Arly i 
pozostawili ją, żeby umarła. A także napotkanego przed sklepem spożywczym, 
uzbrojonego 
w nóż Endera. Czy byli tylko szaleńcami, czy też wykonywali czyjeś polecenia? A 
może 
jedno i drugie?
 
NASTĘPNEGO RANKA POŁĄCZYŁEM SIĘ z tym draniem na godzinę – pięćdziesiąt 
dziewięć minut za długo. Scoville był przy nim chłopczykiem z chóru.
Musiałem oderwać się od tego wszystkiego. Włożyliśmy z Amelią stroje kąpielowe i 
pojechaliśmy na rowerach na plażę. W męskiej szatni dwaj mężczyźni rzucali mi 
dziwnie 
wrogie spojrzenia. Podejrzewam, iż rzadko widywano tu czarnych. A może 
rowerzystów.
Niewiele pływaliśmy, gdyż woda była zbyt słona, o tłustawym metalicznym posmaku 
i 
zaskakująco zimna. Z jakiegoś powodu miała zapach peklowanej szynki. 
Pobrodziliśmy w 
niej, a potem przez chwilę spacerowaliśmy po pustej plaży, dygocząc z zimna.
Biały piasek najwidoczniej został tu nawieziony. Po drodze jechaliśmy po 
prawdziwej 
powierzchni krateru, przypominającej ciemnoniebieskie szkło. Piasek pod nogami 
był zbyt 
sypki i skrzypiał.
To było naprawdę niezwykłe w porównaniu z teksańskimi plażami Padre Island i 
Matagordy, gdzie spędzaliśmy wakacje. Żadnych mew, muszli, krabów. Tylko wielki 
okrągły 
staw z zasadową wodą. Jezioro stworzone przez prymitywne bóstwo, powiedziała 
Amelia.
– Wiem gdzie mogłoby znaleźć kilka tysięcy wyznawców – zauważyłem.
– Śnił mi się – powiedziała. – Śniło mi się, że dopadł mnie, tak jak tę, o 
której mi 
mówiłeś.
Zawahałem się.
– Chcesz o tym porozmawiać?
Rozpłatał ofiarę od pępka po krocze, a potem wyciął jej krzyż na środku tułowia, 
jako 
dekorację po poderżnięciu gardła. Amelia machnęła ręką.
– Rzeczywistość jest bardziej przerażająca od snu. Jeśli choć część tego, co nam 
przekazał, jest prawdą.
– Tak.
Rozważaliśmy taką możliwość, że było ich tylko kilku, na przykład czterech 
nawiedzonych spiskowców. Jednak Ingram miał dostęp do wszystkiego: informacji, 
pieniędzy, kredytów rozrywkowych i takich gadżetów jak AK 101.
Tego ranka Marty miał porozmawiać ze znajomym generałem.
– To przerażające, że oni są w znacznie lepszej sytuacji niż my. Moglibyśmy 
zdemaskować i przesłuchać nawet tysiąc Enderów i nie znaleźć tego, który był w 
to 
zamieszany. Tymczasem wystarczy by oni połączyli się z którymkolwiek z was, a 
dowiedzą 
się wszystkiego.
Skinąłem głową.
– Dlatego musimy działać szybko.
– Powinniśmy wynieść się stąd. Kiedy ustalą miejsce pobytu jego lub Jeffersona, 
będziemy ugotowani. – Amelia przystanęła. – Usiądźmy tu. Po prostu posiedźmy 
przez kilka 
minut. To może być ostatnia okazja.
Skrzyżowała nogi w kostkach i przyjęła pozycję kwiatu lotosu. Ja usiadłem mniej 
zgrabnie. Trzymaliśmy się za ręce i patrzyliśmy na poranną mgłę, snującą się nad 
trupio szarą 
wodą.
 
MARTY PRZEKAZAŁ GENERAŁOWI to, czego dowiedzieli się od Ingrama o „Młocie 
Bożym”. Oficer powiedział, że to brzmi jak bajka, ale obiecał przeprowadzić 
dyskretne 
śledztwo.
Znalazł też dla nich dwa pojazdy z demobilu, które dostarczono po południu: 
potężną 
ciężarówkę i szkolny autobus. Zmienili rzucającą się w oczy wojskową zieleń na 
jasnoniebieski kościelny kolor i na obu pojazdach namalowali napis „DOM ŚWIĘTEGO 
BARTŁOMIEJA”.
Załadunek nanofaktury był prawdziwym wyzwaniem. Ekipa, która przywiozła ją przed 
wieloma laty, umieściła ją w piwnicy korzystając z dwóch podnośników, rampy i 
wyciągarki. 
Teraz kazano maszynie stworzyć kopie tego sprzętu i po poszerzeniu trzech 
otworów 
drzwiowych, po całym dniu ciężkiej pracy zdołano załadować ją na skrzynię 
ciężarówki.
W międzyczasie przerobiono szkolny autobus tak, aby Ingram i Jefferson mogli być 
stale 
połączeni, co wymagało zdemontowania foteli i zastąpienia ich łóżkami, jak 
również 
zainstalowania sprzętu zapewniającego pokarm, wodę i załatwianie potrzeb 
fizjologicznych. 
Ci dwaj byli przez cały czas połączeni z dwoma osobami z Dwudziestki lub z 
Julianem, 
którzy zmieniali się co cztery godziny.
Julian i Amelia pełnili rolę niewykwalifikowanej siły roboczej. Zdemontowali 
ostatni 
rząd siedzeń w autobusie i zrobili prowizoryczną ramę na łóżka. Spoceni, tłukli 
moskity przy 
ostrym świetle lamp, kiedy do autobusu wpadł Mendez, podwijając rękawy.
– Julianie, ja cię zastąpię. Dwudziestka chce się z tobą połączyć.
– Chętnie. – Julian wstał i przeciągnął się, aż zatrzeszczało mu w stawach. – Co 
się stało? 
Czyżby Ingram dostał ataku serca?
– Nie, potrzebują kilku praktycznych informacji o Portobello. Jednokierunkowe 
połączenie, ze względów bezpieczeństwa.
Amelia odprowadziła Juliana spojrzeniem.
– Boję się o niego.
– Ja boję się o nas wszystkich. – Wyjął z kieszeni spodni fiolkę, otworzył ją i 
wytrząsnął 
na dłoń jedną kapsułkę. Lekko drżącą ręką podał ją Amelii.
Spojrzała na srebrzystą kulkę.
– Trucizna.
– Marty mówi, że działa niemal natychmiastowo i nieodwracalnie. Enzym blokujący 
czynności kory mózgowej.
– Wygląda jak szklany paciorek.
– To rodzaj plastiku. Trzeba go rozgryźć.
– A jeśli się go połknie?
– Potrwa to dłużej. Chodzi o to...
– Wiem, o co chodzi. – Schowała kapsułkę do kieszeni bluzki i zapięła ją. – Co 
Dwudziestka chce wiedzieć o Portobello?
– Dokładniej mówiąc, o Panama City. Obozie jeńców wojennych i bazie w 
Portobello.
– Co chcecie zrobić z tysiącami wrogo usposobionych jeńców?
– Zmienić ich w przyjaciół. Podłączyć ich wszystkich razem na dwa tygodnie i 
„zhumanizować”.
– A potem wypuścić?
– Och, nie. – Mendez uśmiechnął się i spojrzał w kierunku domu. – Nawet za 
kratami nie 
będą już jeńcami.
 
ODŁĄCZYŁEM SIĘ I PRZEZ CHWILĘ spoglądałem na kwiaty, trochę żałując, że nie 
było to dwustronne połączenie, a trochę nie. Potem wstałem, potknąłem się i 
wróciłem do 
siedzącego przy jednym z piknikowych stołów Marty’ego. Ten był zajęty: kroił 
cytryny. Miał 
ich pełną plastikową torbę, trzy pojemniki i ręczną wyciskarkę do soków.
– I co o tym sądzisz?
– Robisz lemoniadę.
– To moja specjalność.
Na dnie każdego pojemnika znajdowała się dokładnie odmierzona ilość cukru. Kroił 
cytryny, a potem odkrawał cienki plasterek ze środka i rzucał go na cukier. 
Następnie 
wyciskał sok z obu połówek. Wyglądało na to, że wychodzi mu sześć cytryn na 
pojemnik.
– Sam nie wiem – powiedziałem. – To zuchwały plan. Mam złe przeczucia.
– W porządku.
– Chcesz się połączyć? – Ruchem głowy wskazałem na stojącą na stole skrzynkę.
– Nie. Najpierw mi to powiedz. Własnymi słowami.
Usiadłem naprzeciw niego i obracałem w dłoniach cytrynę.
– Tysiące ludzi. Wszyscy należący do odmiennej kultury. Ten proces działa, ale 
wypróbowaliśmy go tylko na dwudziestu Amerykanach – dwudziestu białych 
Amerykanach.
– Nie ma powodu przypuszczać, że miałby być związany z jednym kręgiem 
kulturowym.
– Oni też tak mówią. Tylko że nie ma na to żadnego dowodu. A jeśli stworzymy 
trzy 
tysiące niebezpiecznych szaleńców?
– Raczej nie. Zgodnie z wszelkimi regułami naukowymi, powinniśmy najpierw 
sprawdzić 
to na małej grupie pacjentów, ale nie możemy sobie na to pozwolić. Teraz nie 
zajmujemy się 
nauką, lecz polityką.
– Skądże – zaprzeczyłem. – Nie ma na to odpowiedniej nazwy.
– Inżynierią społeczną?
Musiałem się roześmiać.
– Nie mówiłbym tego w obecności żadnego inżyniera. To inżynieria za pomocą łomu 
i 
młota.
Skupił się na cytrynie.
– Mimo to przyznasz, że nie ma innego wyjścia.
– Coś trzeba zrobić. Jeszcze przed paroma dniami rozważaliśmy możliwości. Teraz 
suniemy po równi pochyłej, nie mogąc zwolnić ani zawrócić.
– To prawda, ale nie robimy tego z własnej woli. Jefferson ustawił nas na skraju 
równi, a 
Ingram wepchnął na nią.
– Taak. Moja matka mawiała: „Rób cokolwiek, choćby coś złego”. Zdaje się, że 
wpadliśmy w taki nastrój.
Odłożył nóż i spojrzał na mnie.
– Ależ nie. Nie całkiem. Zawsze możemy po prostu ujawnić wszystko opinii 
publicznej.
– O projekcie „Jupiter”?
– O wszystkim. Prawdopodobnie rząd odkryje, co robimy, i uciszy nas. Moglibyśmy 
pozbawić go tej możliwości, ujawniając prawdę.
Dziwne, że o tym nie pomyślałem.
– Jednak nie uzyskalibyśmy jednomyślności. Sam wyliczyłeś, że najwyżej połowa 
zgodziłaby się na zabieg. A wtedy urzeczywistniłby się koszmar Ingrama: 
mniejszość 
owieczek, otoczona przez wilki.
– Byłoby jeszcze gorzej – odparł wesoło. – Kto kontroluje media? Zanim pierwszy 
ochotnik zdążyłby się wpisać na listę, rząd zrobiłby z nas potwory żądne władzy 
nad światem. 
Manipulatorów. Złapano by nas i zlinczowano.
Skończył wyciskać cytryny i rozlał równe porcje soku do każdego pojemnika.
– Zrozum, że zastanawiałem się nad tym przez dwadzieścia lat. Nie da się obejść 
głównej 
przeszkody: aby kogoś „zhumanizować”, musimy mu zainstalować łącze, a podłączona 
dwukierunkowo osoba nie zdoła dochować tajemnicy. Gdybyśmy mieli mnóstwo czasu, 
moglibyśmy stworzyć organizację o strukturze komórkowej, jaką stosują Enderowie. 
Modyfikować pamięć każdemu nie należącemu do ścisłego kierownictwa, żeby nikt 
nie mógł 
zdradzić mojej czy twojej tożsamości. Jednak zmiany pamięci wymagają 
wyszkolonego 
personelu, wyposażenia i czasu. Pomysł „zhumanizowania” jeńców wojennych 
częściowo ma 
na celu uprzedzić ewentualne posunięcia rządu, wymierzone przeciwko nam. 
Zostanie 
przedstawiony jako sposób utrzymania porządku wśród jeńców, ale potem media 
„odkryją”, 
że miał daleko bardziej istotne skutki. Bezduszni mordercy przemienieni w 
świętych.
– Tymczasem to samo zrobimy z operatorami. Na kolejnych zmianach.
– Racja – rzekł. – W ciągu czterdziestu pięciu dni. Jak dobrze pójdzie.
Obliczenia nie pozostawiały wątpliwości. Sześć tysięcy żołnierzyków, każdy 
obsługiwany przez trzy piętnastodniowe zmiany. Po czterdziestu pięciu dniach 
powinniśmy 
mieć po naszej stronie osiemnaście tysięcy ludzi, plus tysiąc lub dwa tysiące 
lotników oraz 
marynarzy, których obejmie ten proces.
Ulubiony generał Marty’ego miał ogłosić ogólnoświatowe ćwiczenia, w ramach 
których 
niektóre plutony musiały pełnić służbę tydzień lub dwa dłużej.
Wystarczy pięć dodatkowych dni by „nawrócić” operatora, ale potem nie można 
odesłać 
go do domu. Zmianę zachowania zbyt łatwo dałoby się zauważyć, a pierwszy 
podłączony 
zdradziłby naszą tajemnicę. Na szczęście, podłączeni operatorzy natychmiast 
akceptowali 
potrzebę zachowania tajemnicy, więc zatrzymanie ich w bazie nie stanowiło 
żadnego 
problemu (oprócz żywienia i zakwaterowania wszystkich tych dodatkowych 
żołnierzy, 
których generał Marty’ego powołał do ćwiczeń. Nigdy nie zaszkodzi, jeśli 
żołnierz 
pobiwakuje sobie przez tydzień lub dwa).
W międzyczasie rozgłos wokół cudownego „nawrócenia” jeńców wojennych skłoni 
opinię publiczną do zaakceptowania naszego następnego kroku.
Ostateczny, bezkrwawy przewrót: pacyfiści przejmują kontrolę nad armią, a ta 
obejmie 
rządy. Następnie lud – radykalny pomysł! – sam wybiera rząd.
– Wszystko to zależy od jednego człowieka – powiedziałem. – Kogoś, kto może 
żonglować danymi medycznymi, przenosić ludzi, załatwić ciężarówkę i autobus. To 
wszystko 
drobiazgi w porównaniu z ogłoszeniem ogólnoświatowych ćwiczeń. W dodatku 
mających 
doprowadzić do przewrotu.
W milczeniu skinął głową.
– Nie dolejesz wody do tej lemoniady?
– Dopiero rano. W tym cały sekret. – Założył ręce na piersi. – Natomiast co do 
prawdziwego sekretu, a mianowicie tożsamości tego człowieka, to jesteś bliski 
jej odkrycia.
– Prezydent? – Zaśmiał się. – Sekretarz obrony? Szef Połączonych Sztabów?
– Mógłbyś wywnioskować to ze znanych ci faktów, gdybyś miał schemat 
organizacyjny. 
W tym cały problem. Do czasu aż zmodyfikujemy ci pamięć będziemy w bardzo 
niebezpiecznej sytuacji.
Wzruszyłem ramionami.
– Od Dwudziestki wiem o kapsułkach z trucizną.
Ostrożnie otworzył brązową fiolkę i wytrząsnął na moją dłoń trzy twarde pigułki.
– Po rozgryzieniu jednej w ciągu kilku sekund następuje zanik aktywności kory 
mózgowej. W twoim i moim przypadku powinno się ją umieścić w szklanym zębie.
– W zębie?
– Żartowałem. Gdyby jednak schwytali ciebie lub mnie i połączyli się z nami, 
generał 
poszedłby pod ścianę i wszystko diabli by wzięli.
– Przecież twoje łącze jest jednokierunkowe.
Skinął głową.
– W moim przypadku musieliby użyć tortur. W twoim... No cóż, równie dobrze 
możesz 
poznać jego nazwisko.
– Senator Dietz? Papież?
Wziął mnie pod rękę i odprowadził na tył autobusu.
– To generał major Stanton Roser, zastępca sekretarza do spraw zarządzania i 
kadr. Był 
jednym z Dwudziestki. Upozorowano jego śmierć, po czym zmieniono twarz i 
nazwisko. 
Teraz jego łącze jest nieaktywne, ale poza tym ma bardzo dobre kontakty.
– Nikt z Dwudziestki o tym nie wie?
Pokręcił głową.
– I ode mnie się nie dowiedzą. Ani od ciebie. Nie będziesz się z nikim łączył 
dopóki nie 
dotrzemy do Meksyku i nie zmodyfikujemy ci pamięci.
 
ICH PODRÓŻ DO MEKSYKU była aż nazbyt interesująca. Baterie słoneczne ciężarówki 
tak szybko traciły moc, że co dwie godziny trzeba je było ładować. Zanim 
wyjechali z Dakoty 
Południowej, postanowili zrobić kilkugodzinny postój i przerobić pojazd tak, by 
był 
napędzany bezpośrednio przez reaktor nanofaktury.
Potem popsuł się autobus – wysiadła przekładnia. W zasadzie był to hermetyczny 
cylinder z utwardzanego żelaza, unieruchomiony w polu magnetycznym. Dwaj z 
Dwudziestki, Hanover i Lamb, znali się na samochodach i razem doszli do wniosku, 
że 
problem leży w programie zmiany biegów. Kiedy moment obrotu osiągnął pewną 
wartość 
progową, pole wyłączało się na moment, wrzucając niższy bieg; kiedy opadł 
poniżej innego 
progu, włączało wyższy. Program oszalał i próbował wykonać sto zmian na sekundę, 
w 
wyniku czego żelazny cylinder nie był dostatecznie nieruchomy, by przenieść 
większą moc. 
Kiedy określili przyczynę problemów, łatwo było ją usunąć, gdyż parametry dawało 
się 
ustawić ręcznie. Musieli jednak co dziesięć lub piętnaście minut resetować 
komputer, gdyż 
autobus nie był przystosowany do przewożenia tak ciężkiego ładunku i wciąż 
próbował 
przejść na niższy bieg. Pomimo to, dziennie robili ponad tysiąc kilometrów, 
planując dalsze 
posunięcia.
Zanim dotarli do Teksasu, Marty zawarł jakąś podejrzaną umowę z doktorem 
Spencerem, 
właścicielem kliniki w Guadalajarze, który operował Amelię. Nie wyjawił mu, że 
dysponuje 
nanofakturą, ale powiedział, że ma ograniczony lecz swobodny dostęp do tego 
urządzenia, tak 
więc może załatwić mu wszystko – w granicach rozsądku – co maszyna może 
wyprodukować 
w sześć godzin. Jako dowód przesłał mu półkilogramowy, wartości 2200 karatów 
diamentowy przycisk do papieru z wypalonym laserem nazwiskiem Spencera.
W zamian za sześć godzin pracy maszyny doktor Spencer przełożył umówione 
spotkania 
i zwolnił personel do domów, tak że ludzie Marty’ego mieli całe skrzydło 
szpitala dla siebie. 
Przydzielił im też kilku techników, którzy mieli im pomagać przez tydzień. W 
razie potrzeby 
ten okres mógłby ulec przedłużeniu.
Marty nie potrzebował więcej czasu niż tydzień, by zmodyfikować pamięć Julianowi 
i 
zakończyć „humanizację” obu więźniów.
Przekroczyli granicę Meksyku bez trudu, dzięki prostej transakcji. Powrót tą 
samą drogą 
byłby niemożliwy: strażnicy po amerykańskiej stronie działali powoli lecz 
skutecznie i byli 
nieprzekupni – jak to roboty. Jednak nie zamierzali tam wracać, chyba że 
wszystko się 
rozleci. Planowali powrót do Waszyngtonu na pokładzie wojskowego samolotu – 
najchętniej 
nie w roli jeńców.
Po kolejnym dniu dojechali do Guadalajary: dwie godziny przedzierania się przez 
miasto. 
Wszystkie uliczki, które nie były w remoncie, wyglądały na nienaprawiane od 
dwudziestego 
wieku. W końcu jednak znaleźli klinikę i pozostawili autobus oraz ciężarówkę na 
podziemnym parkingu pod opieką staruszka z pistoletem maszynowym. Mendez został 
w 
ciężarówce i miał oko na starego.
Spencer wszystko przygotował, włącznie z wynajęciem pobliskiego hoteliku „La 
Florida” 
dla pasażerów autobusu. Nie zadawał żadnych pytań, jedynie upewnił się, że 
niczego im nie 
brakuje. Marty umieścił Jeffersona i Ingrama w klinice, razem z dwoma członkami 
Dwudziestki.
Z „La Florida” rozpoczęli następną fazę operacji. Zakładając, że miejscowe 
telefony nie 
są bezpieczne, korzystali z szyfrowanego łącza satelitarnego, które udostępnił 
im generał 
Roser.
Ponieważ Julian nie odgrywał już istotnej roli w strategicznych planach 
kompanii, bez 
trudu udało się umieścić go w celach szkoleniowych w Budynku 31. Niestety, druga 
część 
planu – żądanie przedłużenia czasu podłączenia operatorów o dodatkowy tydzień – 
zostało 
odrzucone na szczeblu batalionu, z lakonicznym wyjaśnieniem, że „chłopcy” i tak 
już zbyt 
wiele przeszli w ciągu kilku ostatnich zmian.
Co było prawdą. Mieli trzy tygodnie, żeby – nie podłączani – rozmyślać o 
katastrofalnej 
akcji w Liberii i niektórzy wrócili do jednostki w wyjątkowo kiepskim stanie. 
Potem stres 
wywołany koniecznością szkolenia z Eileen Zakim, następczynią Juliana. Przez 
dziewięć dni 
mieli tkwić w Pedropolis, bez końca powtarzając te same manewry, dopóki nie 
zaczną ich 
wykonywać równie sprawnie jak z Julianem.
(Okazało się, że Eileen spotkała przyjemna niespodzianka. Oczekiwała niechęci 
wywołanej tym, że nowego dowódcę plutonu przysłano z zewnątrz, zamiast awansować 
któregoś z członków oddziału. Było wprost przeciwnie: wszyscy doskonale 
wiedzieli, na 
czym polega praca Juliana i żaden z nich jej nie chciał.)
Szczęśliwym, chociaż bynajmniej nie niezwykłym zbiegiem okoliczności, pułkownik, 
który odrzucił wniosek o wydłużenie czasu podłączenia, złożył wniosek o zmianę 
przydziału. 
Wielu oficerów w Budynku 31 chciało przenieść się gdzieś, gdzie działo się 
więcej lub mniej. 
Ten pułkownik nagle otrzymał rozkaz przeniesienia do kompanii odwodowej 
stacjonującej w 
Botswanie, idealnie spokojnym kraju, w którym obecność sił Sojuszu uważano za 
dar Boży.
Pułkownik, który go zastąpił, przyszedł z sekcji zarządzania i kadr. Po kilku 
dniach, 
sprawdziwszy papiery i poczynania poprzednika, zmienił jego rozkaz dotyczący 
dawnego 
plutonu Juliana. Mieli pozostać podłączeni do dwudziestego piątego lipca, w 
ramach 
długoterminowych ćwiczeń sprawnościowych zarządzonych przez sekcję zarządzania i 
kadr. 
Potem mieli przejść badania kontrolne w Budynku 31.
Sekcja Rosera nie miała bezpośredniego wpływu na to, co działo się w ogromnym 
obozie 
jenieckim w Strefie Kanału. Tym zajmowała się kompania wywiadu wojskowego z 
przydzielonym do niej plutonem żołnierzyków.
Trzeba było znaleźć jakiś sposób na to, aby połączyć wszystkich jeńców na okres 
dwóch 
tygodni, nie budząc podejrzeń strażników ani oficerów wywiadu, z których jeden 
zawsze 
prowadził nasłuch kontrolujący żołnierzyków.
W końcu awansowali na pułkownika Harolda McLaughlina, jedynego członka 
Dwudziestki, który miał doświadczenie wojskowe i płynnie mówił po hiszpańsku. 
Skierowano go do obozu, gdzie miał obserwować wyniki eksperymentu polegającego 
na 
długofalowym łagodzeniu ekstremistycznych nastrojów wśród jeńców. Mundur i 
dokumenty 
czekały na niego w Guadalajarze.
Pewnego wieczoru Marty zadzwonił z Teksasu do wszystkich przyjaciół ze „Specjału 
Sobotniej Nocy” i zapytał, bardzo ostrożnie i ogólnikowo, czy chcieliby 
przyjechać do 
Guadalajary i spędzić kilkudniowy urlop z nim, Julianem i Blaze. „Wszyscy tyle 
przeszliśmy”. Chciał usłyszeć ich opinie i skorzystać z ich doświadczenia, a 
także ściągnąć 
ich za granicę, zanim dotrą do nich niewłaściwi ludzie i zaczną zadawać pytania. 
Wszyscy 
oprócz Beldy powiedzieli, że mogą przyjechać – nawet Ray, który niedawno spędził 
kilka 
tygodni w Guadalajarze, gdzie dał sobie odessać pokłady nagromadzonego przez 
dziesięciolecia tłuszczu.
Tymczasem pierwszą osobą, która pojawiła się w Guadalajarze była jednak Belda, 
kusztykająca o lasce, w towarzystwie obładowanego bagażami boya. Marty akurat 
był w holu 
i przez chwilę tylko wytrzeszczał oczy.
– Przemyślałam to i postanowiłam przyjechać pociągiem. Przekonaj mnie, że to nie 
była 
pomyłka. – Ruchem głowy wskazała boya. – Powiedz temu miłemu chłopcu, gdzie ma 
złożyć 
bagaże.
– Hmm... habitación dieciocho. Pokój numer osiemnaście. Mówisz po angielsku?
– Wystarczająco – odparł boy i zaczął taszczyć po schodach cztery duże walizki.
– Wiem, że Asher przyjedzie po południu – powiedziała. Jeszcze nie było 
dwunastej. – 
Co z innymi? Pomyślałam, że mogłabym trochę odpocząć zanim zaczną się rozrywki.
– Dobrze. Doskonały pomysł. Do szóstej lub siódmej powinni być już wszyscy. Na 
ósmą 
zarezerwowałem bufet.
– Przyjdę. Ty też się prześpij. Wyglądasz okropnie.
Wspierając się na lasce i poręczy, weszła po schodach na górę.
Marty wyglądał tak kiepsko jak powiedziała. Przez klika godzin był połączony z 
McLaughlinem. Analizował wszystkie możliwe warianty rozwoju sytuacji i 
ewentualne 
zagrożenia dla „numeru” w obozie jenieckim, jak nazywał to McLaughlin.
Nie będzie problemów, jeśli wszyscy będą wykonywać rozkazy, gdyż te nakazywały 
całkowitą izolację jeńców na okres dwóch tygodni. Większość Amerykanów i tak nie 
lubiła 
się z nimi łączyć.
Po dwóch tygodniach, w chwili gdy pluton Juliana znajdzie się w Budynku 31, 
McLaughlin pójdzie na spacer i zniknie, pozostawiając za sobą „zhumanizowanych” 
jeńców. 
Następnie połączą się z Portobello i przygotują następną fazę operacji.
Marty rzucił się na nie zasłane łóżko w swoim pokoiku i spoglądał w sufit. Ten 
był 
zdobiony sztukaterią, której zawiłe sploty tworzyły fantastyczne wzory w 
migotliwym, 
wpadającym przez szpary w okiennicach świetle. Za oknami światło odbijało się od 
przednich 
szyb i dachów samochodów, które powoli, w zgiełku przesuwały się ulicą, 
nieświadome, że 
ich stary świat ma niebawem zginąć. Marty patrzył na ruchome cienie i w myślach 
sporządzał 
listę rzeczy, które mogły źle pójść. A wtedy ten stary świat naprawdę zginie.
Czy mogli mieć nadzieję, że mimo wszystko uda im się utrzymać wszystko w 
tajemnicy? 
Gdyby tylko proces „humanizowania” nie trwał tak długo. Tego jednak nie dało się 
skrócić.
A przynajmniej tak sądził.
 
NIECIERPLIWIE CZEKAŁEM NA PONOWNE spotkanie z przyjaciółmi ze „Specjału 
Sobotniej Nocy”, a ponieważ wszyscy mieliśmy dość posiłków zjadanych w podróży, 
Marty 
nie mógł wybrać lepszego miejsca. Stół w „La Florida” uginał się od apetycznych 
przysmaków: sterta smażonych kiełbasek i druga z pieczonymi kurczakami, 
poporcjowanymi 
i parującymi; ogromny łosoś na półmisku; ryż w trzech kolorach oraz miski z 
ziemniakami, 
kukurydzą i fasolą; stosy chleba i tortilli. Miseczki z salsą, papryką i 
guacamole. Kiedy 
wszedłem, Reza napełniał talerz. Wymieniliśmy pozdrowienia w niezdarnym 
hiszpańskim 
gringo, a potem poszedłem w jego ślady.
Właśnie zapadaliśmy w miękkie fotele, stawiając sobie talerze na kolanach, gdy 
pozostali 
zeszli razem po schodach, prowadzeni przez Marty’ego. Była to spora gromadka – 
tuzin 
członków Dwudziestki i kilku naszych. Odstąpiłem fotel Beldzie i nałożyłem jej 
na talerz to, 
co sobie zażyczyła, przywitałem się ze wszystkimi, a w końcu znalazłem kawałek 
miejsca w 
kącie, razem z Amelią i Rezą, który również odstąpił swój wcześniej zdobyty 
fotel 
siwowłosej Ellie.
Reza nalał nam do kieliszków wina z butelki bez etykiety.
– Zobaczymy, co jest warte – rzekł. Skosztował, pokręcił głową, opróżnił 
kieliszek i 
ponownie go napełnił. – Emigruję – oznajmił.
– Lepiej zrób to z pełnym portfelem – zauważyła Amelia. W Meksyku nie było pracy 
dla 
„białasów” z północy.
– Wy naprawdę macie własną nanofakturę?
– Człowieku, to tajemnica.
Wzruszył ramionami.
– Słyszałem jak Marty mówił o tym Rayowi. Kradziona?
– Nie, zabytkowa.
Opowiedziałem mu tyle, ile mogłem. Było to trochę irytujące, gdyż całą tę 
historię 
znałem z połączeń z Dwudziestką i w żaden sposób nie potrafiłem teraz oddać 
wszystkich 
niuansów tej skomplikowanej opowieści. Jakbym czytał tekst, nie korzystając z 
odnośników 
hipertekstowych.
– Tak więc, właściwie nie jest kradziona. Należy do nich.
– No cóż, prywatni obywatele nie mają prawa posiadać reaktorów atomowych, nie 
mówiąc już o modułach nanofaktur, ale Dom Świętego Bartłomieja opłacano z 
funduszu, 
który finansował przeróżne ściśle tajne operacje. Podejrzewam, że cała 
dokumentacja została 
zaszyfrowana, a my po prostu zaopiekowaliśmy się tą starą maszyną do czasu, aż 
upomni się 
o nią kustosz muzeum techniki.
– To ładnie z waszej strony. – Zaatakował ćwiartkę kurczaka. – Czy popełniłbym 
błąd, 
zakładając, że Marty nie wezwał nas tu, by wysłuchać naszych światłych rad?
– Zapyta was o radę – powiedziała Amelia. – Mnie pyta przez cały czas.
Podniosła oczy ku niebu. Reza zanurzył udko kurczaka w jalapenos.
– Zawsze chroni tylko swój tyłek. Chce się zabezpieczyć.
– Raczej was – powiedziałem. – O ile wiemy, jeszcze nikt nie wpadł na jego trop. 
Na 
pewno jednak ścigają Blaze, z powodu tego, co wie o projekcie „Jupiter”.
– Zabili Petera – mruknęła.
Reza wytrzeszczył oczy, a potem potrząsnął głową.
– Twojego współautora. Kto?
– Ten, który przyszedł do mnie, twierdził, że jest z Wojskowej Sekcji Postępu 
Technicznego. – Pokręciła głową. – I tak, i nie.
– Faceci z wywiadu?
– Gorzej – odparłem. Opowiedziałem mu o „Młocie Bożym”.
– Dlaczego nie podacie tego do publicznej wiadomości? – zapytał. – Chyba nie 
zamierzacie zachować tego w sekrecie.
– Podamy – odrzekłem. – Tylko później. Najlepiej byłoby zrobić to dopiero wtedy, 
kiedy 
nawrócimy wszystkich operatorów. Nie tylko w Portobello, ale wszędzie.
– Co potrwa półtora miesiąca – przypomniała Amelia – jeśli wszystko pójdzie 
zgodnie z 
planem. Mogę sobie wyobrazić, jakie to nieprawdopodobne.
– Wszystko wyda się wcześniej – rzekł Reza. – Chcecie urobić wszystkich, którzy 
czytają 
w swoich myślach? Założę się o miesięczny przydział alkoholu, że sprawa padnie, 
zanim 
przekabacicie pierwszy pluton.
– Nie zakładam się – powiedziałem. – Nie potrzebuję twojego przydziału. Nasza 
jedyna 
szansa to wyprzedzanie biegu wydarzeń. Musimy być przygotowani na wpadkę.
Jakiś nieznajomy przysiadł się do nas i dopiero po chwili poznałem, że to Ray, a 
raczej 
trzy czwarte, które pozostały z niego po chirurgii kosmetycznej.
– Połączyłem się z Martym – zaśmiał się. – Boże, co za popieprzony plan. 
Wystarczy 
wyjechać na parę tygodni, a wszystkim odbija.
– Niektórzy rodzą się szaleni – rzekła Amelia – a u innych to rzecz nabyta. 
Jesteśmy 
skazani na szaleństwo.
– To pewnie cytat – mruknął Ray i ugryzł marchewkę. Na talerzu miał same surowe 
warzywa. – Chociaż to prawda. Jeden już nie żyje i kto wie, ilu z nas czeka ten 
sam los? 
Podejmujecie beznadziejną próbę poprawienia ludzkiej natury.
– Jeśli chcesz się wycofać – powiedziałem – lepiej zrób to teraz.
Ray odstawił talerz i nalał sobie wina.
– Nie ma mowy. Pracowałem przy łączach równie długo jak Marty. Zajmowaliśmy się 
tym problemem, kiedy ty jeszcze nie interesowałeś się dziewczynami.
Zerknął na Amelię, uśmiechnął się i spojrzał na swój talerz.
Marty uratował go, dzwoniąc łyżeczką o dzbanek z wodą.
– Reprezentujemy ogromny wachlarz wiedzy i doświadczeń, jaki nieczęsto można 
znaleźć w jednym pokoju. Sądzę, iż wystarczy jeśli na razie przedstawię ogólny 
plan i 
podstawowe informacje – doskonale znane tym, którzy mają łącza, ale nie 
pozostałym.
– Zacznijmy od końca – powiedział Ray. – Podbijemy świat. Od kiedy zaczniemy?
Marty podrapał się po brodzie.
– Od pierwszego września.
– Święta Pracy?
– To także Święto Wojska. Jedyny dzień w roku, kiedy tysiąc żołnierzyków naraz 
może 
przejść ulicami Waszyngtonu. Spokojnie.
– A także jeden z niewielu dni – dodałem – kiedy większość polityków znajduje 
się w 
Waszyngtonie. Przeważnie obserwując pochód.
– Powodzenie całej operacji w znacznym stopniu zależy od tego, czy zdołamy 
dobrze 
pokierować mediami. Podsunąć im odpowiedni temat. Dwa tygodnie wcześniej 
skończymy 
„humanizować” wszystkich jeńców w obozie w Panama City. To będzie cud – wszyscy 
ci 
niesforni, wrogo nastawieni jeńcy nagle przemienieni w łagodnych i chętnych do 
współpracy 
ludzi, pragnących wykorzystać swój nowo nabyty spokój ducha, by zakończyć wojnę.
– Widzę, do czego zmierzasz – rzekł Reza. – To nigdy się wam nie uda.
– W porządku – powiedział Marty. – Do czego zmierzam?
– Chcesz, żeby wszyscy podniecili się przemianą tych paskudnych Ngumich w 
aniołki, a 
potem machniesz magiczną różdżką i powiesz: „Bach! To samo zrobiliśmy wszystkim 
naszym żołnierzom. Nawiasem mówiąc, właśnie zajęliśmy Waszyngton”.
– Nic równie subtelnego. – Marty zawinął w tortillę dziwną mieszaninę fasoli, 
tartego 
sera i oliwek. – Zanim dowie się o tym opinia publiczna, będzie to raczej: 
„Nawiasem 
mówiąc, właśnie zajęliśmy gmach Kongresu i Pentagon. Nie wchodźcie nam w drogę, 
kiedy 
jesteśmy zajęci”.
Ugryzł tortillę, spojrzał na Rezę i wzruszył ramionami.
– Sześć tygodni, licząc od teraz – przypomniał Reza.
– Sześć burzliwych tygodni – poprawiła Amelia. – Zanim opuściłam Teksas, 
rozesłałam 
tekst artykułu do pięćdziesięciu naukowców – wszystkich fizyków i astronomów 
znajdujących się w mojej książce adresowej.
– To zabawne – rzekł Asher. – Ja nie mogłem dostać tego pliku, gdyż w twojej 
książce 
adresowej figuruję jako „matematyk” lub „stary piernik”. Sądzę jednak, iż któryś 
z kolegów 
powinien mi o tym wspomnieć. Kiedy to było?
– W poniedziałek – odparła Amelia.
– Cztery dni. – Asher napełnił dzbanek kawą i gorącym mlekiem. – Kontaktowałaś 
się z 
którymś z nich?
– Jasne, że nie. Nie odważyłam się korzystać z telefonu ani logować.
– W wiadomościach nic nie ma – rzekł Reza. – Czyżby żaden z tych pięćdziesięciu 
nie 
pragnął rozgłosu?
– Może przechwycili transmisję – podsunąłem.
Amelia pokręciła głową.
– Dzwoniłam z zaopatrzonego w łącze komputerowe, publicznego telefonu na dworcu 
kolejowym w Dallas. Transmisja trwała najwyżej mikrosekundę.
– A więc dlaczego nikt nie zareagował? – spytał Reza.
Wciąż kręciła głową.
– Byliśmy... bardzo zajęci. Powinnam...
Odstawiła talerz i wyłowiła z torebki telefon.
– Nie chcesz... – ostrzegł ją Marty.
– Do nikogo nie dzwonię. – Z pamięci wystukała szereg cyfr. – Przecież nie 
sprawdziłam, 
czy przesyłka doszła! Założyłam, że wszyscy otrzymali... O cholera! – Pokazała 
nam aparat. 
Jego ekran pokazywał chaos liter i liczb. – Ten drań dostał się do mojej bazy 
danych i 
zaszyfrował ją. W ciągu czterdziestu pięciu minut jakie upłynęły, zanim dotarłam 
do Dallas i 
wykonałam tę rozmowę.
– Obawiam się, że jest gorzej niż myślisz – powiedział Mendez. – Połączony z 
nim, 
dokładnie sprawdziłem każdy jego krok. On tego nie zrobił. Nie przyszło mu to do 
głowy.
– Jezu – powiedziałem w głębokiej ciszy. – Czy to mógł być ktoś z naszego 
wydziału? 
Ktoś, kto zdołał odczytać twoje pliki, a potem je popsuł?
Amelia przewijała tekst.
– Spójrzcie na to.
Chaos, a na samym końcu dwa słowa:
W;OjLjAiBj;L;A;B;O;Ż;A.
 
ZANIM INFORMACJA DOTRZE do wszystkich członków organizacji o strukturze 
komórkowej, mija sporo czasu. Kiedy Amelia znalazła dowód na to, że „Młot Boży” 
zniszczył jej dane, kierownictwo organizacji dopiero nazajutrz miało się 
dowiedzieć, że Bóg 
dał im sposób na wywołanie Sądnego Dnia: wystarczy jeśli nie pozwolą, by ktoś 
przerwał 
projekt „Jupiter”.
Nie byli głupi i też coś wiedzieli o manipulowaniu mediami. Rozpuścili wieści, 
że banda 
zwariowanych konserwatystów uważa, iż projekt „Jupiter” jest narzędziem szatana 
i 
kontynuowanie prac spowoduje koniec świata. Koniec wszechświata! Czy ktoś 
słyszał coś 
zabawniejszego? Nieszkodliwy projekt, który – dawno rozpoczęty – nie kosztował 
teraz ani 
grosza, a mógł doprowadzić do rozwiązania zagadki początku wszechświata. Nic 
dziwnego, 
że te religijne świry chciały go storpedować. Mógł udowodnić, że Bóg nie 
istnieje!
Podczas gdy to dowodziło, że Bóg rzeczywiście istnieje i wzywa nas do siebie.
Enderem, który rozszyfrował i zniszczył pliki Amelii był nie kto inny jak Macro, 
jej 
formalny szef, który był niewypowiedzianie rad, że mógł się przyczynić do 
realizacji tego 
planu. W nieoczekiwany sposób pomógł zrealizować inny plan – bynajmniej nie 
boski, lecz 
opracowany przez Marty’ego. Macro zatarł ślady nagłego zniknięcia Amelii i 
Juliana. Wysłał 
Ingrama, żeby zabił Amelię i założył, że zabójca pozbył się nie tylko jej, ale i 
Juliana. 
Podrobił podpisy obojga na wypowiedzeniach, na wypadek gdyby ktoś ich szukał. 
Prowadzone przez nich zajęcia zlecił innym ludziom, którzy byli zbyt wdzięczni, 
żeby coś 
podejrzewać, a ponadto o tej parze krążyło już tyle plotek, że nie musiał 
niczego wymyślać. 
Młody czarny mężczyzna i starsza od niego biała kobieta. Pewnie zwinęli manatki 
i wyjechali 
do Meksyku.
 
NA SZCZĘŚCIE POZOSTAŁ MI JESZCZE szkic artykułu w notebooku. Razem z 
Amelią mieliśmy wygładzić tekst i rozesłać w sieci po wyjeździe z Guadalajary. 
Ellie 
Morgan, która była dziennikarką zanim popełniła morderstwo, podjęła się 
przygotowania 
uproszczonej wersji dla szerszej publiczności oraz drugiej, pomijającej 
wyłącznie równania, 
dla tygodnika popularnonaukowego. Miał to być bardzo krótki artykuł.
Personel pozbierał talerze, puste lub pełne ogryzionych kości, po czym 
przyniesiono 
półmiski z ciastkami i owocami. Ja nie mogłem już wchłonąć ani kalorii, ale Reza 
zaatakował 
oba.
– Ponieważ Reza ma pełne usta – rzekł Asher – pozwólcie, że tym razem ja odegram 
rolę 
adwokata diabła. Załóżmy, że proces „humanizacji” wymagałby jedynie zażycia 
pigułki. 
Rząd informuje społeczeństwo, że dzięki pigułce wszystkim będzie się żyło 
lepiej, a nawet, że 
jeśli nie wszyscy ją zażyją, nastąpi koniec świata, po czym rozdaje wszystkim 
pigułki. 
Zatwierdza prawo grożące dożywotnim więzieniem każdemu, kto jej nie zażyje. Ilu 
obywateli 
i tak by jej nie zażyło?
– Miliony – odparł Marty. – Nikt nie ufa władzom.
– A zamiast pigułki, mówicie o skomplikowanym zabiegu chirurgicznym, uwieńczonym 
powodzeniem jedynie u dziewięciu z dziesięciu pacjentów, a w pozostałych 
przypadkach 
powodującym śmierć lub kalectwo. Ludzie zaczną kryć się po lasach.
– Już to omawialiśmy – rzekł Marty.
– Wiem. Znam tę dyskusję z podłączenia. Nie dacie tego za darmo – będziecie 
wykonywać zabieg odpłatnie i uczynicie go symbolem statusu społecznego. Jak 
myślicie, ilu 
Enderów zdołacie w ten sposób zmienić? I co z ludźmi, którzy już mają ten status 
i władzę? 
Czy oni powiedzą: „W porządku, teraz każdy może być taki jak ja”?
– Rzecz w tym – powiedział Mendez – że w ten sposób naprawdę ma się moc. 
Połączony 
z Dwudziestką, znam pięć języków, mam dwanaście dyplomów i żyłem tysiąc lat.
– Z początku będzie trzeba podkreślać kwestię statusu – odrzekł Marty. – Potem 
jednak, 
kiedy ludzie zobaczą, że dosłownie wszystkie doniosłe osiągnięcia są dziełem 
„zhumanizowanych”, propaganda nie będzie potrzebna.
– Niepokoi mnie ten „Młot Boży” – powiedziała Amelia. – Nie zdołamy nawrócić 
wielu z 
nich, a niektórzy pragną służyć Bogu, mordując bezbożników.
Przytaknąłem.
– Nawet jeśli nawrócimy kilku takich jak Ingram, komórkowa struktura ich 
organizacji 
nie pozwoli dotrzeć do wszystkich.
– Oni są znani z niechętnego stosunku do łączy – rzekł Asher. – Mówię o 
Enderach. A 
status i władza to dla nich żaden argument.
– Może przekonają ich korzyści duchowe – powiedziała Ellie Morgan. Wyglądała jak 
święta o długich, rozpuszczonych siwych włosach. – Ci spośród nas, którzy są 
wierzący, 
znajdują wiarę silniejszą i głębszą.
Zastanawiałem się nad tym. Podłączony, czułem jej wiarę i podobała mi się radość 
oraz 
spokój ducha, jaki z tego czerpała. Ona jednak natychmiast zaakceptowała mój 
ateizm jako 
„inną drogę”, w czym nie przypominała żadnego znanego mi Endera. Przez godzinę, 
jaką 
spędziłem podłączony do Ingrama i dwóch innych, zabójca wykorzystał łącze, by 
ukazać nam 
wizje czekającego nas piekła, w którym będziemy gwałceni i okrutnie torturowani.
Ciekawe byłoby połączyć się z nim po tym, jak zostanie „zhumanizowany” i pokazać 
mu 
te jego wizje. Pewnie by sobie wybaczył.
– Powinniśmy nad tym popracować – rzekł Marty. – Nad wykorzystaniem wiary – nie 
takiej jak twoja, Ellie, ale zorganizowanych ruchów religijnych. Oczywiście, z 
pewnością 
uzyskamy poparcie cyberbaptystów i kościoła Omnia. Gdybyśmy jednak wykorzystali 
jedną z 
głównych religii, mielibyśmy rzesze wiernych, którzy nie tylko głosiliby nasze 
posłanie, ale i 
demonstrowali jego skuteczność. – Wziął ciasteczko i obejrzał je. – Tak bardzo 
skupiłem się 
na militarnych aspektach, że zapomniałem o innych źródłach siły. O religii i 
szkolnictwie.
Belda zastukała laską w podłogę.
– Nie sądzę, aby możliwość zdobywania wiedzy bez pośrednictwa szkół wzbudziła 
entuzjazm dziekanów i profesorów. Panie Mendez, łączy się pan z przyjaciółmi i 
mówi w 
pięciu językach. Ja znam tylko cztery i żadnego dobrze, a nauczenie się trzech z 
nich zabrało 
mi sporo czasu. Pedagodzy zazdrośnie bronią czasu i energii zainwestowanych w 
zdobywanie 
wiedzy. Pan oferuje ją w postaci pigułki.
– Ależ skądże, to wcale nie tak – odparł szczerze Mendez. – Rozumiem japońskie 
lub 
katalońskie słowa tylko wtedy, kiedy ktoś myśli w tym języku. Nie zachowuję ich 
w pamięci.
– To tak jak wtedy, kiedy połączył się z nami Julian – powiedziała Ellie. – 
Dwudziestka 
nigdy przedtem nie łączyła się z fizykiem. Zrozumieliśmy jego miłość do fizyki i 
każdy z nas 
mógł bezpośrednio skorzystać z jego wiedzy – ale tylko wtedy, jeśli sam wiedział 
tyle, by 
zadawać prawidłowe pytania. Nie pojęliśmy nagle wszystkich niuansów rachunku 
różniczkowego. Tak samo jak nie nauczyliśmy się japońskiej gramatyki po 
połączeniu z Wu.
Megan skinęła głową.
– Dzielimy się informacjami, nie przekazujemy ich. Ja mam dyplom lekarza, co 
może nie 
jest wybitnym osiągnięciem intelektualnym, ale wymaga wielu lat studiów i 
praktyki. Kiedy 
wszyscy jesteśmy połączeni i ktoś narzeka na kłopoty ze zdrowiem, pozostali 
doskonale 
rozumieją, na czym opieram diagnozę i sposób leczenia, ale sami nie poradziliby 
sobie z tym, 
nawet gdybyśmy podłączyli się na dwadzieścia lat.
– Takie doświadczenie może nawet skłonić kogoś do studiowania medycyny lub 
fizyki – 
rzekł Marty – i z pewnością nieustanny i bezpośredni kontakt z lekarzem lub 
fizykiem 
pomógłby studentowi. Ten jednak nadal musiałby odłączać się i ślęczeć nad 
książkami, żeby 
zdobyć wiedzę.
– Albo wcale się nie rozłączać – zauważyła Belda. – Najwyżej po to, żeby zjeść, 
przespać 
się lub pójść do toalety. To naprawdę kusząca perspektywa. Miliardy zombie 
chwilowo 
będących ekspertami w dziedzinie medycyny, fizyki lub lingwistyki. Przynajmniej 
w półśnie.
– Trzeba będzie to jakoś ograniczyć – powiedziałem. – Ludzie powinni być 
podłączeni 
przez kilka tygodni, w ramach procesu „humanizacji”. Potem...
Frontowe drzwi otworzyły się tak gwałtownie, że uderzyły o ścianę. Do środka 
weszli 
trzej rośli policjanci z pistoletami maszynowymi. Za nimi szedł niższy, nie 
uzbrojony 
policjant.
– Mam nakaz aresztowania doktora Marty’ego Larrina – powiedział po hiszpańsku.
– Z jakiego powodu? – zapytałem. – Pod jakim zarzutem?
– Nie płacą mi za gadanie z czarnuchami. Który z was jest doktorem Larrinem?
– Ja – powiedziałem po angielsku. – Może mi pan odpowiedzieć.
Obrzucił mnie spojrzeniem, jakiego nie widziałem od lat, nawet w Teksasie.
– Milcz, czarnuchu. Jeden z was, białych, jest doktorem Larrinem.
– Pod jakim zarzutem? – zapytał Marty po angielsku.
– Pan jest profesorem Larrinem?
– Jestem i mam pewne prawa, o czym doskonale pan wie.
– Nie ma pan prawa porywać ludzi.
– Czy osoba, którą podobno porwałem, jest obywatelem Meksyku?
– Wie pan, że nie. Jest przedstawicielem rządu Stanów Zjednoczonych.
Marty roześmiał się.
– A zatem proponuję, żeby przysłał pan tu innego przedstawiciela rządu Stanów 
Zjednoczonych. – Odwrócił się tyłem do gliniarzy. – O czym mówiliśmy?
– Porwanie jest sprzeczne z meksykańskim prawem. – Policjant poczerwieniał jak 
postać 
z kreskówki. – Obojętnie kto kogo porywa.
Marty podniósł telefon i odwrócił się.
– To wewnętrzna sprawa między dwoma agendami rządu Stanów Zjednoczonych. – 
Trzymając telefon niczym broń, podszedł do gliniarza i przeszedł na hiszpański: 
– Jesteś 
robakiem między dwoma głazami. Mam wykonać jeden telefon i zgnieść cię?
Policjant cofnął się o krok, ale nie rezygnował.
– Nie znam tej sprawy – powiedział po angielsku. – Nakaz jest nakazem. Musi pan 
pójść 
ze mną.
– Bzdura.
Marty nacisnął przycisk i wyciągnął z aparatu przewód połączeniowy zakończony 
wtykiem. Podłączył go do gniazdka z tyłu głowy.
– Muszę wiedzieć z kim się pan kontaktuje!
Marty tylko obrzucił go ponurym spojrzeniem.
– Cabo! – zawołał gliniarz i jeden z jego ludzi podsunął Marty’emu pod nos lufę 
pistoletu.
Marty powoli podniósł rękę i rozłączył się. Zignorował wycelowaną w niego broń i 
spojrzał z góry na niskiego policjanta. Potem powiedział pewnym głosem:
– Za dwie minuty może pan zadzwonić do dowódcy, Julio Castenady. On szczegółowo 
wyjaśni panu, że z powodu niewiedzy o mało nie popełnił pan okropnej pomyłki. 
Albo może 
pan wrócić z powrotem do koszar i nie niepokoić komendanta Castenady.
Przez długą chwilę spoglądali sobie w oczy. Potem gliniarz gwałtownie skinął 
głową i 
jego człowiek zabrał lufę sprzed nosa Marty’ego. Bez słowa wszyscy czterej 
policjanci zrobili 
w tył zwrot i opuścili lokal. Marty zamknął za nimi drzwi.
– To było kosztowne – rzekł. – Połączyłem się z doktorem Spencerem, który z 
kolei 
połączył się z kimś z policji. Zapłaciliśmy Castefiadzie trzy tysiące dolarów za 
unieważnienie 
nakazu. Na dłuższą metę pieniądze nie mają znaczenia, ponieważ możemy 
wyprodukować 
coś i sprzedać. Jednak tu i teraz nie mamy na to czasu. Tylko jeden kryzys za 
drugim.
– A jeśli ktoś się dowie, że macie nanofakturę? – rzekł Reza. – Wtedy nie pojawi 
się tylko 
kilku gliniarzy z pistoletami.
– Ci ludzie nie znaleźli nas w książce telefonicznej – zauważył Asher. – Musiał 
ich tu 
skierować ktoś od doktora Spencera.
– Oczywiście, masz rację – rzekł Marty. – Tak więc oni orientują się, że mamy co 
najmniej dostęp do nanofaktury. Jednak Spencer sądzi, że wykonuję jakąś rządową 
misję, o 
której nie wolno mi mówić. I tak też powie policji.
– To śliska sprawa – powiedziałem. – Cholernie śliska. Prędzej czy później 
podjadą 
czołgiem pod drzwi i zaczną stawiać żądania. Jak długo tu zostaniemy?
Włączył notebook i nacisnął przycisk.
– To zależy wyłącznie od Ingrama. Powinien się nawrócić w ciągu sześciu do ośmiu 
dni. 
Tak czy inaczej, ty i ja dwudziestego pierwszego musimy znaleźć się w 
Portobello.
Siedem dni.
– Nie mamy planu awaryjnego na wypadek gdyby mafia lub władze wpadły na nasz 
ślad.
– Nasz najlepszy plan to nie tracić czasu. Na razie nieźle nam idzie.
– Powinniśmy się przynajmniej rozdzielić – rzekł Asher. – Będąc w jednym 
miejscu, 
stanowimy zbyt łatwy cel.
Amelia położyła dłoń na moim ramieniu.
– Podzielmy się na dwuosobowe zespoły. W każdym powinna znaleźć się jedna osoba 
znająca hiszpański.
– I zróbcie to zaraz – ponagliła Belda. – Ktokolwiek przysłał tu tych chłopców z 
bronią, 
na pewno znajdzie inny sposób.
Marty skinął głową.
– Ja zostanę tutaj. Wszyscy pozostali niech zadzwonią, gdy tylko znajdą sobie 
kryjówkę. 
Kto na tyle zna hiszpański, żeby załatwić nocleg i zamówić posiłek?
Okazało się, że ponad połowa obecnych, więc w ciągu kilku minut sprawnie 
podzieliliśmy się na dwuosobowe zespoły. Marty otworzył gruby portfel i położył 
na stole 
plik banknotów.
– Niech każdy z was weźmie co najmniej pięćset pesos.
– Ci, którzy mogą, powinni pojechać metrem – powiedziałem. – Kolumna taksówek 
rzucałaby się w oczy i łatwo byłoby ją wytropić.
Wzięliśmy z Amelią nasze bagaże, jeszcze nie rozpakowane, po czym jako pierwsi 
opuściliśmy hotel. Przystanek metra znajdował się kilometr dalej. 
Zaproponowałem, że 
poniosę jej walizkę, ale powiedziała, że to zbyt odstaje od meksykańskich 
zwyczajów. 
Powinna wziąć moją i iść dwa kroki z tyłu.
– Przynajmniej będziemy mieli trochę czasu, żeby zająć się artykułem. Wszystko 
to na 
nic się nie zda, jeśli do czternastego września nie zatrzymamy projektu 
„Jupiter”.
– Dziś rano pracowałam nad nim przez chwilę – westchnęła. – Żałuję, że nie ma tu 
Petera.
– Nigdy nie sądziłem, że to powiem... ale ja też.
 
NIEBAWEM, WRAZ Z RESZTĄ ŚWIATA mieli się przekonać, że Peter jeszcze żyje. 
Tylko że nie zdoła pomóc im w przygotowaniu artykułu.
Policja w St. Thomas aresztowała mężczyznę, który o świcie kręcił się po rynku. 
Był 
brudny i nie ogolony, ubrany tylko w bieliznę. Z początku myśleli, że jest 
pijany. Kiedy 
jednak dyżurny sierżant próbował go przesłuchać, okazało się, że mężczyzna jest 
trzeźwy, ale 
niepoczytalny. Zdecydowanie niepoczytalny: sądził, że jest rok 2004, a on ma 
dwadzieścia 
lat.
Na potylicy znaleźli łącze zainstalowane tak niedawno, że jeszcze pokryte 
zakrzepłą 
krwią. Ktoś włamał się do jego umysłu i ukradł co najmniej czterdzieści lat.
Oczywiście, z jego mózgu usunięto wszystko, co miało jakikolwiek związek z 
artykułem. 
W ciągu kilku dni wspaniała wiadomość dotarła do najwyższych kręgów „Młota 
Bożego”: 
boski plan miał się ziścić, zrządzeniem Opatrzności w wyniku działań bezbożnych 
naukowców. Nadal niewielu ludzi wiedziało o cudownym końcu i początku, jaki Bóg 
ześle im 
czternastego września.
Jeden z autorów artykułu został unieszkodliwiony, a zawartość jego umysłu 
spoczywała 
gdzieś w czarnej skrzynce. Zajęto się też naukowcami z kolegium redakcyjnego, 
pozorując 
nieszczęśliwe wypadki lub chorobę. Współautorka artykułu znikła, wraz z agentem 
posłanym, 
by ją zabił. Ponieważ nie wystąpiła publicznie i nie ostrzegła świata, założono, 
że oboje nie 
żyją. Najwidoczniej autorzy nie wiedzieli, ile mają czasu, zanim projekt 
osiągnie punkt 
krytyczny.
Najbardziej wpływowym członkiem „Młota Bożego” był generał Mark Blaisdell, 
podsekretarz Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych Ministerstwa Obrony. 
Znał 
swojego największego rywala, generała Rosera, w czym nie było niczego dziwnego: 
w 
Pentagonie jadali w tej samej kantynie, którą teoretycznie można by nazwać mesą 
oficerską, 
gdyby to określenie pasowało do lokalu mającego ściany wyłożone mahoniową 
boazerią i 
jednego kelnera w białym fraku na każdych dwóch gości.
Blaisdell i Roser nie lubili się, chociaż obaj ukrywali to dostatecznie dobrze, 
by od czasu 
do czasu grywać w tenisa lub bilard. Kiedy pewnego dnia Roser zaproponował 
Blaisdellowi 
partyjkę pokera, usłyszał chłodną odmowę: „Nigdy w życiu nie grałem w karty”.
Wolał grać rolę Boga.
Za pośrednictwem trzech lub czterech łączników nadzorował szereg przesłuchań i 
morderstw, które były niezbędne dla realizacji boskich planów. Wykorzystał 
nielegalne 
laboratorium na Kubie, do którego zabrano Petera, żeby usunąć mu pamięć. To 
Blaisdell 
niechętnie postanowił pozostawić naukowca przy życiu, podczas gdy pięciu jurorów 
padło 
ofiarą wypadków i chorób. Tych pięciu naukowców mieszkało w różnych częściach 
świata, 
więc nieprędko ktoś powiąże ich śmierć lub kalectwo: dwaj z nich zapadli w 
śpiączkę, z 
której nie obudzą się do końca świata, ale śmierć Petera mogłaby wywołać spore 
zamieszanie. 
Był dość znaną osobą, więc zapewne dziesiątki ludzi znały pięciu członków 
kolegium 
redakcyjnego i wiedziały o tym, że ci odrzucili jego artykuł. Dochodzenie mogło 
doprowadzić na ślad artykułu, a fakt, że został odrzucony w wyniku nacisków 
ludzi 
powiązanych z Blaisdellem, mógłby zwrócić uwagę na jego poczynania.
Starał się ukrywać swoje przekonania religijne, ale zdawał sobie sprawę z tego, 
że 
niektórzy ludzie – tacy jak Roser – wiedzieli o jego głębokim konserwatyzmie i 
mając choćby 
cień dowodu lub plotki, mogli rozpoznać w nim Endera. Wprawdzie nie zostałby za 
to 
zdegradowany, ale zrobiliby z niego najstarszego rangą kwatermistrza na świecie.
A gdyby dowiedzieli się o „Młocie Bożym”, zostałby rozstrzelany za zdradę. 
Osobiście 
wolałby to od degradacji. Jednak przez długie lata udawało mu się zachować to w 
tajemnicy i 
byłby ostatnim, który by ją złamał. Nie tylko grupa Marty’ego miała pigułki w 
trucizną.
Blaisdell wrócił z Pentagonu do domu, przebrał się w sportowy strój i poszedł na 
wieczorny mecz piłki w Alexandrii. Ustawił się w kolejce do budki z hot dogami i 
zamienił 
kilka słów ze stojącą przed nim kobietą. Kiedy szli razem w kierunku ławek, 
powiedział jej, 
że ich agent Ingram udał się na dworzec kolejowy w Omaha wieczorem jedenastego 
lipca, 
żeby przejąć i zlikwidować kobietę, Blaze Harding. Agent i kobieta opuścili 
stację razem – co 
zarejestrowały kamery – lecz potem oboje zniknęli. Znaleźć ich i zabić Harding. 
Zabić 
Ingrama, gdyby się okazało, że przeszedł na stronę wroga.
Blaisdell wrócił na ławkę. Kobieta udała się do damskiej toalety, gdzie 
wyrzuciła hot 
doga i poszła do domu po broń.
Pierwszym orężem z jej arsenału był wirus, który niepostrzeżenie wprowadziła do 
sieci 
komputerowej miejskiego przedsiębiorstwa przewozowego. Dowiedziała się, że ktoś 
trzeci 
jechał taksówką z agentem i jego ofiarą. Zatrzymali taksówkę na Grand Street, 
nie podając 
żadnego adresu. Początkowym celem było 1236 Grand Street, ale zatrzymali się 
wcześniej, 
wydając ustne polecenie.
Przejrzała zapisy z kamer i zobaczyła, że tym dwojgu towarzyszył wysoki czarny 
mężczyzna w mundurze. Jeszcze nie wiedziała o związku łączącym kobietę z 
czarnoskórym 
operatorem. Uznała, że był wsparciem Ingrama. Wprawdzie Blaisdell nic o tym nie 
mówił, 
ale może Ingram sam go zatrudnił.
Ingram zapewne miał tam samochód, którym wywiózł ofiarę za miasto i pozbył się 
ciała.
Następny etap zależał od szczęścia. Po wybuchu wojny z Ngumi system Irydium 
zapewniający globalną łączność za pośrednictwem floty okołoziemskich satelitów 
został po 
cichu przejęty przez rząd. Wszystkie satelity zostały zastąpione przez nowe, 
pełniące 
podwójną rolę. Nadal zapewniały połączenia telefoniczne, ale także prowadziły 
nieustanną 
obserwację terenów, nad którymi przelatywały. Może tuż przed północą, 
jedenastego lipca, 
któryś z nich przeleciał nad Omaha i Grand Street?
Nie pracowała w wojsku, lecz przez sekcję Blaisdella miała dostęp do zdjęć 
satelitarnych. 
Po kilku minutach przeglądania znalazła zdjęcie odjeżdżającej taksówki i 
czarnoskórego 
operatora, wsiadającego na tylne siedzenie czarnej limuzyny. Następne, zrobione 
pod ostrym 
kątem zdjęcie, ukazywało tablicę rejestracyjną limuzyny: „North Dakota 101 
Clergy”. W 
ciągu minuty dowiedziała się, że wóz należy do mieszkańca Domu Świętego 
Bartłomieja.
To było niezwykłe, ale wiedziała, co ma robić. Już zdążyła zapakować garsonkę i 
modną 
sukienkę, dwie zmiany bielizny oraz pistolet i nóż wykonane z twardego plastiku. 
A także 
fiolkę z witaminami, w rzeczywistości zawierającą silną truciznę w ilości 
wystarczającej do 
uśmiercenia mieszkańców małego miasteczka. Przed upływem godziny już siedziała w 
samolocie, lecąc ku położonej w kraterze Seaside tajemniczej rezydencji. Dom 
Świętego 
Bartłomieja miał jakieś powiązania z wojskiem, lecz generał Blaisdell nie miał 
dostępu do tak 
tajnych danych. Przyszło jej do głowy, że tym razem zadanie może okazać się 
niewykonalne. 
Pomodliła się o znak i Bóg swym surowym, ojcowskim głosem powiedział jej, że 
postępuje 
słusznie. Rób tak dalej i nie obawiaj się śmierci. To po prostu powrót do domu.
Znała Ingrama, który był trzecim członkiem jej komórki, i wiedziała, że potrafi 
zabijać 
znacznie sprawniej od niej. Ona, służąc Bogu, zabiła ponad dwudziestu 
grzeszników, ale 
zawsze z daleka lub z zaskoczenia, wykorzystując bardzo bliski kontakt. Bóg 
obdarzył ją 
wybitną urodą, którą wykorzystywała jak broń, wpuszczając grzeszników między 
swoje uda i 
sięgając po ukryty pod poduszką kryształowy nóż. Mężczyźni, którzy nie zamykali 
oczu 
podczas wytrysku, zamykali je na zawsze chwilę później. Jeśli leżała na plecach 
a mężczyzna 
na niej, wbijała mu sztylet w nerkę. Prężył się w skurczu agonii, mimo woli 
usiłując 
ponownie ejakulować, a wtedy ostrym jak brzytwa ostrzem podrzynała mu gardło. 
Kiedy 
opadał na nią, upewniała się, że ma przecięte obie tętnice szyjne.
Siedząc w samolocie, mocno zacisnęła kolana, przypominając sobie ostatnie 
pchnięcia 
sztywnego członka. Wszystko działo się tak szybko, że ofiary zapewne nie czuły 
żadnego 
bólu, a i tak czekała je wieczność mąk piekielnych. Nigdy nie zrobiła tego 
nikomu, kto 
uznawałby Jezusa za swego Zbawcę. Zamiast umyć się we krwi jagnięcia, dławili 
się własną. 
Ateiści i uwodziciele, zasłużyli na gorszy los.
Jeden z nich o mało nie uszedł z życiem – zboczeniec, który wziął ją od tyłu. 
Musiała 
okręcić się, żeby pchnąć go w serce, ale nie mogła się zamachnąć ani wycelować, 
więc 
czubek noża złamał się na jego obojczyku. Sztylet wypadł jej z ręki, a mężczyzna 
rzucił się 
do ucieczki i wypadłby nagi i zakrwawiony na korytarz hotelu, gdyby nie zamknęła 
drzwi. 
Kiedy szamotał się z zamkami, ona podniosła nóż, doskoczyła do niego i rozcięła 
mu brzuch. 
Mężczyzna był gruby i wypadła z niego niewiarygodna masa wnętrzności. Umierając, 
narobił 
strasznego hałasu, podczas gdy ona klęczała i wymiotowała w łazience, lecz 
najwyraźniej 
hotel miał dźwiękoszczelne ściany. Uciekła przez okno i po schodach 
przeciwpożarowych, a 
w porannych wiadomościach usłyszała, że ten mężczyzna – dobrze znany radny – 
spokojnie 
umarł we śnie we własnym domu. Szczerze opłakiwany przez żonę i dzieci. Bezbożny 
wieprz, zbyt gruby, żeby normalnie wejść w kobietę. Widząc krzyżyk na jej szyi 
udawał 
nawet, że się modli zanim poszli do łóżka, a potem chciał, żeby pobudziła go 
ustami. Robiąc 
to, postanowiła rozpruć mu brzuch. Jednak nienawiść nie przygotowała jej na 
widok 
wielobarwnej masy wnętrzności.
No cóż, tym razem czekała ją czysta robota. Już dwukrotnie zabijała kobiety, 
każdą 
jednym strzałem w głowę. Zrobi to i teraz, a potem ucieknie lub nie. Miała 
nadzieję, że nie 
będzie musiała zabijać Ingrama, surowego lecz miłego człowieka, który nigdy nie 
spoglądał 
na nią pożądliwie. Jednak był mężczyzną i może ta rudowłosa profesor sprowadziła 
go na 
manowce.
Po północy dotarła do Seaside. Wynajęła pokój w hotelu znajdującym się najbliżej 
Domu 
Świętego Bartłomieja, zaledwie kilometr od niego, po czym poszła się rozejrzeć.
Dom był cichy i pogrążony w ciemnościach. Uznała, że ze względu na późną porę 
nie ma 
w tym niczego dziwnego, tak więc wróciła do hotelu i przespała się kilka godzin.
Minutę po ósmej zadzwoniła. W Domu Świętego Bartłomieja odpowiedziała jej 
automatyczna sekretarka. To samo powtórzyło się o ósmej trzydzieści.
Wzięła broń i punktualnie o dziewiątej zadzwoniła do drzwi. Brak odpowiedzi. 
Obeszła 
budynek i nie zauważyła żadnych oznak życia. Trawnik wymagał strzyżenia.
Zanotowała w pamięci kilka miejsc, przez które mogłaby włamać się do środka, po 
czym 
wróciła do hotelu, żeby powęszyć w sieci.
W żadnej bazie danych nie znalazła informacji o działalności religijnej 
mieszkańców 
Domu Świętego Bartłomieja, jedynie jego lokalizację. Zbudowano go w rok po 
wybuchu 
nanofaktury, w wyniku którego powstało śródlądowe morze.
Niewątpliwie był przykrywką jakiejś działalności, w dodatku związanej z 
wojskiem. 
Kiedy usiłowała dowiedzieć się czegoś w Waszyngtonie, wykorzystując hasła 
dostępu 
Blaisdella, otrzymała wiadomość, że upoważnione osoby mogą uzyskać wgląd do 
dokumentów za pośrednictwem sekcji do spraw zarządzania i kadr. Musiało to być 
coś 
naprawdę tajnego, gdyż Blaisdell miał swobodny dostęp do prawie wszystkich 
materiałów.
Tak więc mieszkańcy tego budynku byli bardzo potężni, albo bardzo sprytni. Może 
jedno 
i drugie. A Ingram najwidoczniej był jednym z nich. Nasuwał się wniosek, że 
należeli do 
„Młota Bożego”. Tyle, że w takim przypadku Blaisdell wiedziałby o nich.
Czy naprawdę? Organizacja była bardzo liczna i miała tak rozległe i utajnione 
powiązania, że nawet kierujący nią człowiek mógł nie wiedzieć o jednym z nich. 
Tak więc 
powinna tam pójść przygotowana na strzelaninę, ale także na cichy odwrót w razie 
konieczności. Bóg ją poprowadzi.
Przez kilka godzin układała mozaikę satelitarnych zdjęć budynku, wykonanych po 
jedenastym lipca. Na żadnym nie widziała czarnej limuzyny, w czym nie było 
niczego 
dziwnego, gdyż w posiadłości znajdował się duży garaż i na zewnątrz nie parkował 
ani jeden 
samochód.
Potem na zdjęciach pojawiła się wojskowa ciężarówka i szkolny autobus, które z 
kolei 
odjechały jako niebieskie klasztorne pojazdy.
Wiedziała, że wytropienie ich w bazie danych służb granicznych będzie wymagało 
wielogodzinnych poszukiwań i sporej dawki szczęścia. Jednakże jasny błękit to 
niezwykły 
kolor. Postanowiła poszukać śladów w budynku, zanim przystąpi do tej żmudnej 
pracy.
Włożyła garsonkę, pod którą schowała broń i zabrała legitymację oraz odznakę, 
zgodnie z 
którymi była agentką FBI z Waszyngtonu. Nie przeszłaby przez skanowanie 
siatkówki na 
posterunku policji, ale nie zamierzała oddać się żywa w ręce władz.
Ponownie nikt nie zareagował na dzwonek do drzwi. W kilka sekund uporała się z 
zamkiem, ale drzwi były zaryglowane od środka. Wyjęła pistolet i przestrzeliła 
zasuwę. 
Drzwi stanęły przed nią otworem.
Z pistoletem w ręku wpadła do środka i wrzasnęła „FBI!” w zakurzonym holu. 
Pobiegła 
korytarzem, rozpoczynając pospieszne poszukiwania, mając nadzieję, że znajdzie 
coś i 
umknie przed przybyciem policji. Wprawdzie doszła do wniosku, że mieszkańcy Domu 
Świętego Bartłomieja nie mieli systemu przeciwwłamaniowego, gdyż nie życzyli 
sobie 
niespodziewanych wizyt policji, ale wolała na to nie liczyć.
W pomieszczeniach nie znalazła niczego ciekawego – dwie sale konferencyjne i 
szereg 
pokoików lub cel. Na chwilę zatrzymała się w atrium, gdzie rosły wysokie drzewa 
i pluskał 
strumyk. W koszu na śmieci znalazła sześć pustych butelek po Dom Perignon. Obok 
atrium 
znajdowała się duża okrągła sala konferencyjna, na środku której stał projektor 
holowizyjny. 
Znalazła konsolę i włączyła go. Zobaczyła spokojny wiejski krajobraz.
Z początku nie zauważyła elektronicznych przystawek przy każdym fotelu. Dopiero 
po 
chwili zrozumiała, że w tym pomieszczeniu dwunastu grzeszników mogło połączyć 
się ze 
sobą!
Nigdy nie słyszała, żeby robił to ktoś poza wojskowymi. Może jednak było to 
wojskowe 
przedsięwzięcie – ściśle tajny eksperyment z żołnierzykami. Może rzeczywiście 
stoi za tym 
sekcja zarządzania i kadr.
Zawahała się, nie wiedząc co robić. Blaisdell był jej duchowym przywódcą i 
kierownikiem komórki, więc zwykle bez namysłu wykonywała jego rozkazy. Tym razem 
nie 
ulegało wątpliwości, że nie miał pojęcia o pewnych aspektach tej sprawy. Powinna 
wrócić do 
hotelu i porozmawiać z nim na bezpiecznej linii.
Wyłączyła projektor holograficzny i chciała wrócić do atrium. Drzwi nie 
otworzyły się.
Pokój przemówił:
– Twoja obecność tutaj jest nielegalna. Czy możesz ją jakoś wyjaśnić?
Głos należał do Mendeza, który widział ją z Guadalajary.
– Jestem Audrey Simone z FBI. Mamy powody przypuszczać...
– Czy masz nakaz przeszukania tego budynku?
– Jest w posiadaniu miejscowych władz.
– Włamując się tutaj, zapomniałaś zabrać kopii.
– Niczego nie muszę wyjaśniać. Pokaż się. Otwórz drzwi.
– Nie zrobię tego. Sądzę, że powinnaś mi podać nazwisko twojego zwierzchnika i 
adres 
biura. Kiedy okaże się, że jesteś osobą, za którą się podajesz, porozmawiamy o 
braku nakazu 
rewizji.
Lewą ręką wyjęła portfel i obróciła go w dłoni, pokazując odznakę.
– Będzie łatwiej jeśli...
Przerwał jej śmiech niewidzialnego mężczyzny.
– Schowaj tę fałszywą odznakę i utoruj sobie drogę strzałami. Zaraz zjawi się 
policja, 
więc będziesz mogła wyjaśnić im brak nakazu.
Musiała odstrzelić nie tylko trzy rygle, ale i oba zawiasy. Przebiegła przez 
atrium i 
stwierdziła, że drzwi wiodące na zewnątrz też zostały zamknięte. Przeładowała 
broń, licząc w 
myślach pozostałe naboje, po czym spróbowała otworzyć drzwi trzema strzałami. 
Zużyła 
cztery pociski więcej.
 
OBSERWOWAŁEM JĄ NA EKRANIE zza pleców Mendeza. W końcu zdołała 
wyważyć drzwi ramieniem. Nacisnął dwa przyciski, przełączając się na kamerę w 
korytarzu. 
Pędem przebiegła do drzwi, trzymając w obu rękach pistolet.
– Czy ona wygląda na agentkę FBI zamierzającą porozmawiać z miejscowymi glinami?
– Może naprawdę powinieneś ich wezwać.
Pokręcił głową.
– Byłby to niepotrzebny rozlew krwi. Nie poznajesz jej?
– Obawiam się, że nie.
Mendez zawołał mnie, gdy tylko pokonała frontowe drzwi. Miał nadzieję, że znam 
ją z 
Portobello.
Zanim wyszła na ulicę, wsunęła pistolet do kabury na brzuchu i zapięła górny 
guzik 
żakietu, zamieniając go w pelerynkę – zasłaniającą broń lecz nie krępującą 
ruchów. Potem 
spokojnie opuściła budynek.
– Dobra robota – powiedziałem. – Może nawet naprawdę jest z FBI. Ktoś mógł ją 
przekupić.
– Raczej wygląda mi na wariatkę z „Młota Bożego”. Najwyraźniej prześledzili 
drogę 
ucieczki Blaze aż do dworca w Omaha.
Przełączył na zewnętrzną kamerę.
– Ingram, chociaż był świrem, miał potężnych mocodawców. Ona pewnie też.
– Byłem pewny, że zgubili Blaze w Omaha. Gdyby ktoś jechał za limuzyną, goście 
pojawiliby się tam już dawno temu.
Wyszła na ulicę i z beznamiętną miną rozejrzała się wokół, po czym ruszyła 
chodnikiem, 
udając turystkę na porannym spacerze, idąc niespiesznie lecz raźnie.
– Może powinniśmy sprawdzić w hotelach i dowiedzieć się, kim jest? – podsunąłem.
– Lepiej nie. Nawet jeśli poznamy jej nazwisko, nic nam to nie da. I nie chcemy 
by ktoś 
powiązał Świętego Bartłomieja z Guadalajarą.
Wskazałem na monitor.
– Nikt nie dowie się, dokąd został przesłany sygnał?
– Skądże. Idzie przez satelity Irydium. Można go pasywnie odszyfrować w dowolnym 
punkcie kuli ziemskiej. – Wyłączył monitor. – Sam ich oświecisz?
Tego dnia miał się zakończyć proces „humanizowania” Jeffersona i Ingrama.
– Blaze zastanawia się, czy powinienem. Moje uczucia wobec Ingrama nadal są 
godne 
neandertalczyka.
– Ciekawe dlaczego. On tylko usiłował zamordować twoją kobietę i ciebie.
– Nie wspominając o znieważeniu mojego męskiego ego i próbie zniszczenia 
wszechświata. Jednak i tak dziś po południu mam być w klinice, gdzie będą mi 
gmerać w 
pamięci. Równie dobrze mogę spotkać się z tym cudownym facetem.
– Potem wszystko mi opowiesz. Ja przez dzień czy dwa posiedzę przed monitorem, 
na 
wypadek gdyby „agentka Simone” złożyła następną wizytę w budynku.
Oczywiście, nie mogłem mu później niczego opowiedzieć, gdyż spotkanie z Ingramem 
łączyło się z tym wszystkim, co musiano mi wymazać z pamięci – a przynajmniej 
tak 
zakładałem. Nie mogłem pamiętać o jego napadzie na Amelię, gdyż musiałbym 
wiedzieć, co 
sprowokowało ten atak.
– Powodzenia. Powinieneś zwrócić się do Marty’ego – jego generał może mieć 
dostęp do 
kartotek personalnych FBI.
– Dobry pomysł. – Wstał. – Napijesz się kawy?
– Nie, dziękuję. Resztę ranka chcę spędzić z Blaze. Nie wiemy, kim będę jutro.
– Przerażająca perspektywa. Chociaż Marty przysięga, że ten proces jest 
całkowicie 
odwracalny.
– To prawda.
Jednak Marty zamierzał zrealizować swój plan, nawet ryzykując, że miliard ludzi 
straci 
przy tym życie lub zdrowe zmysły. Może ewentualna utrata moich wspomnień nie 
była dla 
niego najważniejszym problemem.
 
KOBIETA, KTÓRA PRZESTAWIŁA SIĘ jako Audrey Simone, a nosiła pseudonim 
„Gavrila”, nigdy nie wróciła do Świętego Bartłomieja. Dowiedziała się tam już 
dość.
Przez półtora dnia układała mozaikę satelitarnych zdjęć, śledząc drogę dwóch 
niebieskich 
pojazdów z Dakoty Północnej do Guadalajary. Bóg okazał się łaskawy i ostatnie 
zdjęcie 
zostało wykonane w najlepszym możliwym momencie: autobus sygnalizował skręt w 
lewo do 
podziemnego garażu, w którym już zniknęła ciężarówka. Kobieta sprawdziła budynek 
i nie 
zdziwiła się, gdy pod tym adresem znalazła klinikę zajmującą się instalowaniem 
łączy. 
Najwidoczniej ta bezbożna praktyka była osią wszystkich wydarzeń.
Generał Blaisdell załatwił jej transport do Guadalajary, ale musiała zaczekać 
sześć 
godzin, zanim dostała ekspresową przesyłkę. W Dakocie Północnej nie było sklepów 
sportowych, w których mogłaby uzupełnić amunicję zużytą na rozbijanie drzwi – 
wybuchowe 
pociski do magnum, niewykrywalne przez bramki na lotnisku. Chciała mieć ich 
większy 
zapas, na wypadek gdyby musiała przebić sobie drogę do rudowłosej. I może do 
Ingrama.
 
INGRAM I JEFFERSON SIEDZIELI RAZEM, ubrani w niebieskie szpitalne piżamy. 
Zasiadali na fotelach z prostymi oparciami z kosztownego drewna tekowego lub 
mahoniowego. W pierwszej chwili nie zauważyłem tego niezwykłego surowca. 
Widziałem na 
twarzy Jeffersona łagodny spokój, przypominający mi Dwudziestkę. Ingram miał 
nieprzenikniony wyraz twarzy i obie ręce przykute do poręczy fotela.
W pustym owalnym pokoju o białych ścianach ustawiono naprzeciw nich półkolem 
dwadzieścia krzeseł. Znajdowaliśmy się w sali operacyjnej, o ścianach 
zabezpieczonych 
przed promieniowaniem rentgenowskim i przenikaniem pozytronów.
Zajęliśmy z Amelią ostatnie wolne krzesła.
– Co z Ingramem? – spytałem. – Nie udało się?
– Zamknął się w sobie – odparł Jefferson. – Kiedy zrozumiał, że nie może oprzeć 
się 
przemianie, zapadł w katatonię. Nie wyszedł z tego stanu po rozłączeniu.
– Może udaje – powiedziała Amelia, zapewne wspominając przesłuchanie w Domu 
Świętego Bartłomieja. – Czeka na sposobność do ataku.
– Dlatego jest skuty – rzekł Marty. – Teraz jest wielką niewiadomą.
– Po prostu jest nieobecny duchem – stwierdził Jefferson. – Łączyłem się z 
ludźmi 
częściej niż ktokolwiek z tu obecnych i nigdy nie spotkałem się z czymś takim. 
Nie można 
odłączyć się psychicznie, tymczasem on to zrobił. Jakby postanowił przekręcić 
kontakt.
– Nie najlepsza reklama procesu „humanizowania” – powiedziałem do Marty’ego. – 
Czy 
to działa wyłącznie na psychopatów?
– Tak właśnie mnie nazywali – powiedziała niewinnie i słodko Ellie. – I mieli 
rację.
Zamordowała męża i dzieci, oblewając ich benzyną.
– Jednak w moim przypadku proces podziałał i po upływie tylu lat nadal działa. W 
przeciwnym razie oszalałabym, a raczej pozostała szalona.
– Pojęcie „psychopata” jest bardzo obszerne – zauważył Jefferson. – Ingram jest 
człowiekiem o niewzruszonych zasadach moralnych, chociaż popełniał czyny, które 
większość z nas nazwałaby głęboko niemoralnymi.
– Kiedy byłem z nim połączony – powiedziałem – reagował na mój gniew z 
niewzruszoną wyższością. Byłem beznadziejnym przypadkiem, człowiekiem który nie 
potrafił pojąć słuszności jego uczynków. Tak było pierwszego dnia.
– Trochę nadwątliliśmy to przekonanie w ciągu kilku następnych dni – rzekł 
Jefferson. – 
Nie okazując mu dezaprobaty, tylko usiłując zrozumieć.
– Jak można „zrozumieć” kogoś, kto wykonuje rozkaz i gwałci kobietę, a potem w 
specyficzny sposób kaleczy jej ciało? Zostawił ją związaną i zakneblowaną, żeby 
wykrwawiła 
się na śmierć. To nie człowiek.
– On jest człowiekiem – rzekł Jefferson – a jego postępowanie, jakkolwiek 
dziwaczne, 
nadal jest ludzkie. Sądzę, że właśnie dlatego zamknął się w sobie – ponieważ nie 
chcieliśmy 
dostrzec w nim anioła zemsty, tylko bardzo chorego człowieka, któremu trzeba 
pomóc. 
Mógłby pogodzić się z potępieniem i śmiać się z tego. Nie mógł znieść 
chrześcijańskiego 
miłosierdzia i czułości Ellie. Ani, skoro o tym mowa, mojego zawodowego 
obiektywizmu.
– Powinien już nie żyć – wtrąciła doktor Orr. – Od kilku dni nic nie jadł i nie 
pił. 
Karmiliśmy go dożylnie.
– Marnowanie glukozy – orzekłem.
– Ty wiesz najlepiej. – Marty pomachał palcami przed nosem Ingrama, który nawet 
nie 
mrugnął. – Musimy dowiedzieć się, dlaczego tak się stało i jak często możemy 
oczekiwać u 
innych podobnej reakcji.
– Nieczęsto – orzekł Mendez. – Byłem z nim przedtem, w trakcie i po tym, jak 
zamknął 
się w sobie. Z początku wydawało się, że połączyłem się z jakąś obcą istotą lub 
zwierzęciem.
– Przyznaję ci rację – mruknąłem.
– Mimo to bardzo dociekliwym – dodał Jefferson. – Przyglądał się nam od 
pierwszej 
chwili.
– Usiłował dowiedzieć się, co wiemy o łączach – wyjaśniła Ellie. – Nie 
interesował się 
nami. Uprzednio bywał podłączony tylko w ograniczony, komercyjny sposób i bardzo 
chciał 
wchłonąć naszą wiedzę.
Jefferson skinął głową.
– Miał taką żywą fantazję, żywcem wziętą z projekcji. Chciał połączyć się z kimś 
i zabić 
go.
– Albo ją – powiedziała Amelia. – Jak tę biedną kobietę, którą zgwałcił i 
zamordował.
– W jego fantazjach zawsze był to mężczyzna – wyjaśniła Ellie. – Nie uważa 
kobiet za 
godnego przeciwnika. I nie odczuwa silnego popędu płciowego – kiedy gwałcił 
tamtą kobietę, 
jego penis był po prostu bronią.
– Przedłużeniem jego ja, jak każda broń – dodał Jefferson. – Ma głębszą obsesję 
na 
punkcie broni niż którykolwiek znany mi żołnierz.
– Minął się z powołaniem. Znam kilku facetów, z którymi świetnie by się czuł.
– Nie wątpię – powiedział Marty. – Co czyni go tym bardziej godnym uwagi 
obiektem 
badań. Niektórzy ludzie w plutonach pościgowo–bojowych reprezentują podobną 
mentalność. 
Musimy znaleźć sposób, by zapobiec takiej reakcji.
Tylko po co, miałem ochotę zapytać.
– A więc nie będziesz jutro przy mnie? Zostajesz tutaj?
– Nie, jadę do Portobello. Doktor Jefferson zajmie się Ingramem. Zobaczy, czy 
uda mu 
się postawić go na nogi psychoterapią i lekami.
– Nie wiem, czy życzyć wam szczęścia. Naprawdę wolę go takiego jak teraz.
Może tylko mi się wydawało, ale w tym momencie ujrzałem w jego oczach błysk 
ożywienia. Może Marty powinien pojechać do Portobello sam, aa ja zająłbym się 
tym 
draniem i wyrwał go z katatonii.
 
NA LOTNISKU JULIAN I MARTY minęli się o kilka minut z kobietą, która przyleciała 
zabić Amelię. Polecieli wojskowym samolotem do Portobello, podczas gdy ona 
pojechała 
taksówką do hotelu naprzeciw kliniki. Nieprzypadkowo zatrzymał się tam Jefferson 
i dwoje z 
Dwudziestki – Ellie oraz były żołnierz, Cameron.
Jefferson i Cameron jedli śniadanie w barze hotelowym, kiedy Gavrila weszła tam 
po 
kubek kawy.
Obaj odruchowo spojrzeli na nią, jak mężczyźni na pojawiającą się znienacka 
piękną 
kobietę, ale Cameron patrzył dłużej.
Jefferson uśmiechnął się i powiedział głosem popularnego komika:
– Jim, jeśli będziesz tak wlepiał w nią gały, to podejdzie tu i da ci w dziób.
Zdążyli się już zaprzyjaźnić, obaj wywodzili się z tego samego środowiska, z 
zamieszkanych przez czarnych, nędznych przedmieść Los Angeles. Cameron odwrócił 
się z 
dziwną miną i rzekł cicho:
– Zam, ona mogłaby zrobić coś więcej niż dać mi w dziób. Na przykład zabić mnie 
dla 
wprawy.
– Co?
– Założę się, że zabiła więcej ludzi niż ja. Ma oczy snajpera: każdy jest 
potencjalnym 
celem.
– Rzeczywiście ma żołnierską postawę. – Jefferson zerknął na nią. – Albo jak 
pewien typ 
pacjenta. Z nerwicą natręctw.
– Może lepiej nie zapraszajmy jej do stolika?
– Racja.
Kiedy jednak kilka minut później opuszczali bar, znów ją spotkali. Próbowała 
dowiedzieć 
się czegoś od nocnej recepcjonistki, przestraszonej nastolatki, kiepsko mówiącej 
po angielsku. 
Hiszpański Gavrily był jeszcze gorszy. Jefferson ruszył jej na pomoc.
– Mogę w czymś pomóc? – zapytał po hiszpańsku.
– Jest pan Amerykaninem – zauważyła Gavrila. – Może spyta pan ją, czy widziała 
tę 
kobietę?
Pokazała zdjęcie Blaze Harding.
– Wiesz, o co pyta? – zapytał recepcjonistkę.
– Si, claro – dziewczyna rozłożyła ręce. – Widziałam tę kobietę. Kilka razy 
jadła tu 
posiłek. Jednak nie zatrzymała się tutaj.
– Mówi, że nie jest pewna – przetłumaczył Jefferson. – Wszyscy Amerykanie 
wyglądają 
dla niej tak samo.
– A pan ją widział?
Jefferson przyjrzał się fotografii.
– Chyba nie. Jim? – Cameron podszedł do nich. – Czy widziałeś tę kobietę?
– Nie sądzę. Mnóstwo Amerykanów pojawia się tu i znika.
– Pracujecie w klinice?
– Jako konsultanci. – Jefferson zrozumiał, że odrobinę za długo zwlekał z 
odpowiedzią. – 
Czy ona jest pacjentką?
– Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że tu jest.
– Czego pani od niej chce? – spytał Cameron.
– Zadać jej kilka pytań. To urzędowa sprawa.
– No cóż, damy znać, jeśli ją zobaczymy. Pani...?
– Francine Gaines. Pokój 126. Będę bardzo wdzięczna za pomoc.
– Jasne. – Patrzyli jak odchodzi. – Czy wpadliśmy w szambo – szepnął Cameron – 
czy 
tylko wdepnęliśmy w gówno?
– Musimy zdobyć jej zdjęcie – rzekł Jefferson – i posłać je generałowi 
Marty’ego. Jeśli to 
wojsko szuka Blaze, to zapewne mógłby to załatwić.
– Przecież nie sądzisz, że przysłała ją armia.
– A ty?
Zastanowił się.
– Sam nie wiem. Kiedy spojrzała na ciebie, a potem na mnie, najpierw spojrzała 
na 
środek piersi, a potem między w oczy. Namierzając. Nie robiłbym przy niej 
żadnych 
gwałtownych ruchów.
– Jeśli jest z wojska, to z jednostek pościgowo–bojowych.
– Kiedy ja odbywałem służbę, nie było takiej nazwy. Jednak swój pozna swego. 
Jestem 
pewny, że zabiła wielu ludzi.
– Żeńska odmiana Ingrama.
– Może być niebezpieczniejsza od niego. Ingram wygląda na tego, kim jest. A ona 
wygląda...
– Taak. – Jefferson spojrzał na drzwi windy, którą kobieta właśnie zaszczyciła 
swoją 
obecnością. – Z pewnością. – Potrząsnął głową. – Załatwmy zdjęcie i zanieśmy je 
do kliniki, 
gdzie damy je Mendezowi.
Ten był właśnie w Mexico City w poszukiwaniach surowców dla nanofaktury.
– Mówił, że jakaś zwariowana baba włamała się do Świętego Bartłomieja.
– Niepodobna do tej – rzekł Cameron. – Tamta była brzydka i ruda.
Włamując się do budynku, Gavrila założyła perukę i ciśnieniową maskę.
 
BEZ PROBLEMU WESZLIŚMY DO Budynku 31. Dla ich komputera Marty był 
generałem brygady, który większość kariery spędził na uczelni. Ja wróciłem do 
mojego 
dawnego wcielenia.
A może nie. Modyfikacja pamięci była niezauważalna, ale myślę, że gdyby 
połączyli 
mnie z kimś z mojego dawnego plutonu (co powinni zrobić w ramach procedury 
kontrolnej, 
ale na szczęście zapomnieli), natychmiast zorientowaliby się, że coś jest nie 
tak. Byłem zbyt 
zdrowy. Oni wszyscy wyczuwali mój niepokój i – w sposób, jakiego nie da się 
opisać 
słowami – zawsze „byli na miejscu”, pomagając mi przetrwać kolejny dzień. 
Zaskoczyłbym 
ich, jak stary przyjaciel, który po kilkunastu latach nagle przestał utykać.
Porucznik Newton Thurman, który miał znaleźć dla mnie jakieś zajęcie, był 
dziwakiem: 
zaczął jako operator, ale nabawił się rodzaju alergii na podłączenie: dostawał 
okropnego bólu 
głowy, nieznośnego zarówno dla niego, jak i dla każdego, kto się z nim połączył. 
Czasem 
zastanawiałem się, dlaczego umieścili go w Budynku 31 zamiast zwolnić do cywila, 
i on sam 
najwidoczniej też się temu dziwił. Był tu zaledwie od kilku tygodni. Patrząc 
wstecz to 
oczywiste, że umieszczono go tu celowo. Poważny błąd!
W Budynku 31 roiło się od wyższych oficerów: ośmiu generałów i dwunastu 
pułkowników, dwudziestu majorów i kapitanów oraz dwudziestu czterech 
poruczników. 
Łącznie sześćdziesięciu czterech oficerów, wydających rozkazy pięćdziesięciu 
podoficerom i 
szeregowcom. Dziesięciu z nich pełniło tylko służbę wartowniczą i nie podlegało 
bezpośrednio personelowi Budynku 31, chyba że coś się stało.
Bardzo słabo i niewyraźnie pamiętam te cztery dni, jakie upłynęły zanim 
odzyskałem 
pamięć. Przydzielono mi czasochłonne lecz nieskomplikowane zajęcie, głównie 
polegające na 
weryfikowaniu podejmowanych przez komputer decyzji dotyczących przydziałów: ile 
jajek 
lub pocisków należy wysłać i dokąd. Dziwne, ale nie znalazłem żadnego błędu w 
obliczeniach.
Okazało się, że do moich nieskomplikowanych obowiązków należała jedna czynność, 
dla 
której wszystkie pozostałe były tylko przykrywką – zbieranie raportów 
sytuacyjnych. Co 
godzinę łączyłem się z dyżurnymi operatorami i prosiłem o „rapsyt”. Miałem 
formularz z 
kratkami do zakreślania, zależnie od tego, co raportowano mi co godzinę. Zawsze 
zakreślałem 
kratkę przy „rapsyt negatywny” – nic się nie wydarzyło.
Typowa biurokratyczna formalność. Gdyby naprawdę wydarzyło się coś ciekawego, na 
mojej konsoli zapaliłaby się czerwona lampka, nakazująca mi połączyć się ze 
strażnikami. 
Wtedy nie musiałbym wypełniać formularza.
Jednak nie zastanawiałem się nad takimi oczywistymi sprawami: chcieli mieć w 
Budynku 
31 kogoś, kto mógłby sprawdzić prawdziwą tożsamość operatorów kierujących 
żołnierzykami.
Czwartego dnia siedziałem tam, mniej więcej na minutę przed „rapsytem”, gdy 
nagle 
zamrugała czerwona lampka. Serce uderzyło mi jak młotem. Podłączyłem się.
Nie, jak zawsze, z sierżantem Sykesem. To. była Karen i cztery inne osoby z 
mojego 
plutonu.
Co do licha?
Zaufaj nam. Musiałeś przejść lekką modyfikację pamięci, dzięki czemu mogliśmy 
się tu 
dostać – przesłała mi szybki strumień świadomości.
Potem ogólny zarys planu i niewiarygodna afera z projektem „Jupiter”.
Niemo potwierdziłem, rozłączyłem się i zakreśliłem okienko „rapsyt negatywny”.
Nic dziwnego, że byłem taki skołowany. Zadzwonił telefon i nacisnąłem go 
kciukiem.
Dzwonił Marty, z obojętną miną i w zielonym szpitalnym kitlu.
– O czternastej zero zero chcę cię tu widzieć na operacji. Zejdziesz po dyżurze, 
żeby się 
przygotować?
– To najciekawsza propozycja, jaką dziś usłyszałem.
 
BYŁA TO NIE TYLKO BEZKRWAWA OPERACJA, ale również bezgłośna i 
niewidzialna. Połączenie między operatorem a żołnierzykiem opiera się na 
zwyczajnym 
sygnale elektronicznym, więc na wszelki wypadek przygotowano obwody awaryjne, 
umożliwiające zamianę. Po takiej historii jak tamta masakra w Portobello, po 
której żaden z 
operatorów nie mógł już kierować żołnierzykiem, wystarczy kilka minut, aby 
ściągnąć nowy 
pluton z odległości kilkuset lub kilku tysięcy kilometrów. (W rzeczywistości 
zasięg był 
ograniczony do pięciu tysięcy, gdyż przy większych odległościach szybkość 
światła 
powodowała już znaczące opóźnienie.)
Marty przygotował wszystko tak, aby za naciśnięciem guzika cała piątka 
siedzących w 
piwnicy budynku operatorów wartowniczych żołnierzyków została rozłączona, a 
kontrolę nad 
żołnierzykami przejęło pięciu członków plutonu Juliana, który miał to zauważyć 
jako jedyny 
obecny w Budynku 31.
Najbardziej agresywnym posunięciem, jakie mieli wykonać, było przekazanie pięciu 
trepom „rozkazu” od kapitana Perry’ego, dowodzącego jednostką. Zgodnie z tym 
fikcyjnym 
poleceniem mieli natychmiast udać się do pokoju numer 2H na niespodziewane 
szczepienie. 
Poszli tam. Kiedy usiedli, śliczna pielęgniarka zrobiła każdemu zastrzyk w rękę. 
Potem wstała 
i czekała w milczeniu, aż wszyscy zasnęli.
W pokojach od 1H do 6H mieściła się izba chorych, która miała cieszyć się 
niezwykłym 
wzięciem w najbliższym czasie.
Najpierw Marty i Megan Orr mieli zainstalować wszystkim łącza. Jedyny pacjent 
leżący 
w izbie, porucznik z zapaleniem krtani, został przeniesiony do wojskowego 
szpitala, kiedy z 
Pentagonu przyszedł rozkaz, by odizolować Budynek 31. Lekarz, który przychodził 
tam co 
dzień rano, teraz nie miał wstępu.
Jednak tego samego dnia po południu pojawili się dwaj nowi lekarze. Byli nimi 
Tanya 
Sidgwick i Charles Dyer, para chirurgów z Panamy, którzy mieli dziewięćdziesiąt 
osiem 
procent udanych wszczepień. Zaskoczył ich rozkaz stawienia się w Portobello, ale 
z radością 
wyglądali wakacji, gdyż wstawiali łącza dziesięciu lub dwunastu jeńcom dziennie, 
zbyt 
szybko dla spokoju ducha i bezpieczeństwa.
Kiedy tylko zajęli kwatery, natychmiast zeszli do skrzydła H, żeby zobaczyć, co 
się 
dzieje. Marty położył ich na łóżkach i powiedział, że mają się połączyć z 
pacjentem. Potem 
połączył ich z Dwudziestką i w mgnieniu oka zrozumieli, jakie czekają ich 
wakacje.
Jednakże po kilkuminutowym kontakcie z Dwudziestką dali się przekonać, a nawet 
zapałali większym entuzjazmem niż niektórzy z twórców tego planu. W ten sposób 
zyskaliśmy na czasie, ponieważ nie trzeba było „humanizować” Sidgwick i Dyera, 
żeby 
dołączyli do zespołu.
W budynku znajdowało się sześćdziesięciu czterech oficerów, a tylko dwudziestu 
ośmiu z 
nich miało implanty, w tym tylko dwóch z ośmiu generałów. Z pięćdziesięciu 
podoficerów i 
szeregowców łącza miało dwudziestu.
Najpierw musieliśmy położyć do łóżek tych ostatnich i połączyć ich z 
Dwudziestką. Z 
kwater oficerskich przeniesiono do skrzydła H piętnaście łóżek. W ten sposób 
uzyskano 
szpitalik z czterdziestoma miejscami. Pozostałych dziewięciu miano podłączyć w 
ich 
własnych łóżkach.
Jednak Marty i Megan Orr przede wszystkim musieli przywrócić pamięć Julianowi. A 
przynajmniej spróbować.
Nie był to skomplikowany zabieg. Po uśpieniu pacjenta cała procedura była 
całkowicie 
zautomatyzowana i trwała czterdzieści pięć minut. Była także bezpieczna dla 
fizycznego i 
psychicznego zdrowia pacjenta. Julian wiedział o tym.
Natomiast nie wiedział, że okazywała się skuteczna w trzech przypadkach na 
cztery. 
Mniej więcej co czwarty pacjent coś tracił.
Julian stracił świat.
 
* * *
 
OBUDZIŁEM SIĘ RZEŚKI I OŻYWIONY. Pamiętałem otępienie w jakim trwałem 
przez ostatnie cztery dni, oraz wspomnienia, które mi zabrano. Dziwna rzecz, 
cieszyć się ze 
wspomnienia o próbie samobójstwa i świadomością wiszącego nad światem 
niebezpieczeństwa, lecz w moim przypadku wynikało to z odkrycia prawdziwych 
powodów 
niepokoju, jaki dręczył mnie przez kilka ostatnich dni.
Siedziałem na brzegu łóżka, spoglądając na kopię idiotycznego obrazu Normana 
Rockwella, przedstawiającego żołnierzy obejmujących wartę, gwałtownie 
przypominając 
sobie wszystko, kiedy do pokoju wszedł Marty. Miał ponurą minę.
– Coś się stało – powiedziałem.
Skinął głową. Rozwinął dwa przewody połączone z leżącą na stole czarną skrzynką 
i bez 
słowa podał mi jeden z nich. Połączyliśmy się. Otworzyłem się, ale nie poczułem 
niczego. 
Sprawdziłem wtyk. Był w porządku.
– Czujesz coś?
– Nie. Po operacji też nic nie czułem.
Z powrotem zwinął swój kabel, a potem mój.
– Co jest?
– Czasem ludzie na zawsze tracą usunięte wspomnienia...
– Ja odzyskałem wszystkie! Na pewno!
– ...a czasem zdolność łączenia się.
Zimny pot oblał mi czoło i dłonie, spłynął po plecach.
– Czasowo?
– Nie. Tak samo jak u Blaze. To przytrafiło się generałowi Roserowi.
– Wiedziałeś.
Mdlący ból z powodu straty zmienił się w gniew. Wstałem i zmierzyłem go 
spojrzeniem.
– Mówiłem ci, że możesz... coś stracić.
– Mówiłeś o pamięci. Byłem gotowy poświęcić pamięć!
– Jednostronne połączenie ma pewną zaletę, Julianie. Przy połączeniu dwustronnym 
nie 
można kłamać przez niedopowiedzenie. Gdybyś mnie zapytał: „Czy stracę 
umiejętność 
łączenia się?”, powiedziałbym ci. Na szczęście nie zapytałeś.
– Jesteś lekarzem, Marty. Jak brzmi pierwsza część przysięgi?
– „Przede wszystkim nie szkodzić”. Jednak zanim dostałem ten świstek, robiłem 
mnóstwo różnych rzeczy. I później też.
– Może lepiej wyjdź, zanim zaczniesz mi o nich opowiadać.
Nie poddawał się.
– Jesteś żołnierzem, a to jest wojna. Padłeś jej ofiarą. Jednak ta część ciebie, 
która 
obumarła – tylko część – poświęciła się dla innych, aby osłonić wielu.
Zamiast go uderzyć, odsunąłem się od niego i usiadłem na łóżku.
– Mówisz jak jakiś cholerny „zadymiarz”. Amator pokoju.
– Możliwe. Chcę, żebyś wiedział, jak paskudnie się czuję. Wiem, że zawiodłem 
twoje 
zaufanie.
– Tak, owszem, mnie też się to nie podoba. Może po prostu sobie pójdziesz?
– Wolę zostać i porozmawiać z tobą.
– Tak podejrzewałem. No dalej, masz dziesiątki ludzi do zoperowania. Dopóki jest 
jeszcze cień szansy na ocalenie tego świata.
– Nadal w to wierzysz.
– Nie miałem czasu, żeby to przemyśleć, ale tak, jeśli to, co nakładliście mi do 
głowy o 
projekcie „Jupiter” jest prawdą, a „Młot Boży” rzeczywiście istnieje, to coś 
trzeba z tym 
zrobić. Ty coś robisz.
– Wszystko w porządku?
– Tak samo „w porządku”, jakbym stracił rękę. Dobrze. Nauczę się golić drugą.
– Nie chcę zostawiać cię w takim nastroju.
– W jakim? Zejdź mi z oczu. Mogę to przemyśleć bez twojej pomocy.
Spojrzał na zegarek.
– Naprawdę na mnie czekają. Mam na stole pułkownika Owensa.
Machnąłem ręką.
– A więc idź i zajmij się nim. Nic mi nie będzie.
Przez chwilę spoglądał na mnie, a potem wstał i wyszedł bez słowa.
Sięgnąłem do kieszeni na piersi. Pigułka wciąż tam była.
 
* * *
 
TEGO RANKA W GUADALAJARZE Jefferson ostrzegł Blaze, żeby nie pojawiała się w 
klinice. Nie miała takiego zamiaru: zaszyła się z Ellie Morgan w mieszkaniu 
kilka przecznic 
dalej, pracując nad różnymi wersjami artykułu, który miał ostrzec świat o 
zagrożeniu, jakim 
był projekt „Jupiter”.
Jefferson i Cameron siedzieli przez kilka godzin w barze, obserwując drzwi 
windy. Na 
stole między nimi leżał maleńki aparat fotograficzny.
O mało jej nie przegapili. Kiedy zjechała na dół, blond włosy miała ukryte pod 
czarną 
peruką. Jej ubranie nie rzucało się w oczy, a skórę na widocznych częściach 
ciała ufarbowała 
na oliwkowy kolor typowej Meksykanki. Nie zdołała tylko zamaskować swojej 
idealnej 
figury i sposobu chodzenia.
Jefferson urwał w pół słowa i niepostrzeżenie obrócił aparat wskazującym palcem. 
Obaj 
ukradkiem obserwowali jak wyszła z windy.
– I co? – szepnął Cameron.
– To ona. Przebrana za Meksykankę.
Cameron zdążył jeszcze obrócić się w porę, żeby dostrzec ją w obrotowych 
drzwiach.
– Dobry Boże, masz rację.
Jefferson zabrał aparat na górę i zadzwonił do Raya, który pod nieobecność 
Marty’ego 
koordynował działania razem z Mendezem. Znalazł go w klinice. Pobrał zdjęcia 
kobiety i 
obejrzał je.
– Nie ma problemu. Będziemy na nią uważać.
Pół minuty później weszła do kliniki. Wykrywacze metalu nie wykryły jej 
plastikowej 
broni.
Nie wyjęła zdjęcia Amelii i nie pytała, czy ktoś ją tu widział. Wiedziała, że 
Amelia była 
w tym budynku i założyła, że to terytorium wroga. Powiedziała recepcjonistce, że 
chce 
porozmawiać o zainstalowaniu łącza, ale odmawia rozmowy z kimkolwiek poza 
dyrektorem 
kliniki.
– Doktor Spencer jest na chirurgii – usłyszała. – Będzie tam co najmniej dwie 
godziny, 
może trzy. Mnóstwo ludzi...
– Zaczekam.
Gavrila usiadła na kanapie, z której mogła widzieć wejście. W odległym pokoju 
doktor 
Spencer dołączył do Raya, który spoglądał na obserwującą wejście kobietę.
– Mówią, że ona jest niebezpieczna – rzekł Ray. – To szpieg lub zabójczyni. 
Szuka Blaze.
– Nie chcę mieć żadnych kłopotów z waszym rządem.
– Czy powiedziałem, że przysłał ją rząd? Gdyby była tu oficjalnie, to chyba 
pokazałaby 
jakieś papiery?
– Nie wtedy, gdyby była morderczynią.
– Nasz rząd nie wynajmuje płatnych morderców!
– O rany. Może wierzysz też w Świętego Mikołaja?
– Nie, mówię serio. Banda maniaków religijnych próbuje wykończyć Marty’ego i 
jego 
ludzi. Ona należy do tej sekty, albo została przez nich wynajęta.
Opowiedział o jej podejrzanych poczynaniach w hotelu. Spencer patrzył w ekran.
– Sądzę, że masz rację. Widziałem tysiące twarzy. Ma skandynawskie rysy, nie 
meksykańskie. Zapewne ufarbowała blond włosy... nie, ma perukę. Tylko czego ode 
mnie 
oczekujecie?
– Pewnie nie mógłbyś zamknąć jej tu na wieki.
– Daj spokój. To nie Stany Zjednoczone.
– No cóż... Chcę z nią porozmawiać. Tylko, że ona może być naprawdę 
niebezpieczna.
– Nie ma noża ani pistoletu. Detektory wykryłyby to, kiedy przechodziła przez 
drzwi.
– Hmm. Może mógłbym pożyczyć od kogoś broń, żeby czuć się pewniej podczas 
rozmowy?
– Jak już powiedziałem...
– To nie Stany Zjednoczone. A ten stary hombre na dole, z pistoletem maszynowym?
– On nie pracuje dla mnie. Pilnuje garażu. Czy ta kobieta może być 
niebezpieczna, jeśli 
nie ma broni?
– Bardziej niebezpieczna niż ja. Mam poważne luki w wykształceniu, jeśli chodzi 
o 
zabijanie. Czy masz przynajmniej jakieś pomieszczenie, w którym mógłbym z nią 
porozmawiać obserwowany przez kogoś na wypadek, gdyby chciała urwać mi głowę i 
zatłuc 
mnie nią na śmierć?
– Nie ma problemu. Zaprowadź ją do pokoju numer jeden. – Podniósł pilota i 
nacisnął 
guzik. Na ekranie pojawił się gabinet. – To specjalne pomieszczenie seguridad. 
Zabierz ją 
tam, a ja będę was obserwował przez dziesięć, piętnaście minut. Potem poproszę 
kogoś 
innego, żeby mnie zastąpił. Ci ultimodiadores, których wy nazywacie Enderami – 
czy o nich 
tu chodzi?
– Są z tym powiązani.
– Przecież oni są nieszkodliwi. Głupi, bluźniący ludzie... Są groźni jedynie dla 
własnych 
dusz.
– Nie ci, doktorze Spencer. Gdybyśmy się połączyli, zrozumiałby pan, jak bardzo 
się jej 
obawiam.
Dla dobra Spencera żadna ze znających cały plan osób nie łączyła się z nim 
dwukierunkowo. Uznał ten warunek za przejaw typowo amerykańskiej paranoi.
– Mam tu pielęgniarza, który jest bardzo gruby... no, bardzo duży i umie... ma 
czarny pas 
w karate. Będzie patrzył razem ze mną.
– Nie. Zanim zdąży zejść na dół, ona może mnie zabić.
Spencer skinął głową i zastanowił się.
– Poślę go do sąsiedniego pokoju i dam mu biper. – Znów podniósł pilota i 
nacisnął inny 
guzik. – Przywołam go, tak jak teraz.
Ray przeprosił i poszedł do łazienki, gdzie zdołał tylko sprawdzić broń, którą 
dysponował: pęk kluczy i szwajcarski scyzoryk. Wróciwszy do pokoju, zastał Lalo, 
który 
miał bicepsy grubości ud Raya. Nie znał angielskiego i poruszał się z nerwową 
ostrożnością 
człowieka, który wie, jak łatwo łamią się różne rzeczy. Zeszli razem po 
schodach. Lalo 
wszedł do pokoju numer dwa, a Ray poszedł do holu.
– Madame? – Spojrzała na niego, namierzając cel. – Jestem doktor Spencer. A 
pani?
– Jane Smith. Możemy gdzieś porozmawiać?
Zaprowadził ją do pokoju numer jeden, który okazał się większy niż wyglądał na 
ekranie. 
Wskazał jej kozetkę, a sam przysunął sobie krzesło. Usiadł na nim okrakiem, 
zasłaniając się 
oparciem.
– W czym mogę pani pomóc?
– Ma pan tu pacjentkę, niejaką Blaze Harding. Profesor Blaze Harding. Muszę z 
nią 
koniecznie porozmawiać.
– Po pierwsze, nie zdradzamy nazwisk naszych pacjentów. Po drugie, nasi pacjenci 
nie 
zawsze podają nam prawdziwe nazwiska, pani Smith.
– Kim pan naprawdę jest?
– Słucham?
– Z moich informacji wynika, że doktor Spencer jest Meksykaninem. Nigdy nie 
spotkałam Meksykanina mówiącego z bostońskim akcentem.
– Zapewniam, że jestem...
– Nie. – Sięgnęła za pasek spodni i wyjęła pistolet wyglądający na zrobiony ze 
szkła. – 
Nie mam na to czasu. – Jej twarz przybrała ponury, zacięty wyraz furiatki. – 
Teraz spokojnie 
oprowadzi mnie pan po szpitalu, aż znajdziemy profesor Harding.
– A jeśli jej tu nie ma? – rzekł po namyśle Ray.
– To pójdziemy w jakieś spokojne miejsce, gdzie będę odcinała ci palec po palcu, 
aż 
powiesz mi, gdzie ona jest.
Lalo otworzył drzwi na oścież i wpadł do środka, unosząc wielki czarny pistolet. 
Kobieta 
obrzuciła go gniewnym spojrzeniem i strzeliła mu w oko. Szklany pistolet wypalił 
prawie 
bezgłośnie.
Lalo upuścił broń i przyklęknął, zakrywając rękami twarz. Zawył piskliwie, kiedy 
drugi 
strzał oderwał mu połowę czaszki, bezgłośnie runął na twarz, tryskając krwią, 
mózgiem i 
płynem mózgowo–rdzeniowym.
Ton jej głosu wcale się nie zmienił: brzmiał głucho i beznamiętnie.
– Jak widzisz, możesz przeżyć tę noc tylko współpracując ze mną.
Ray z niedowierzaniem spoglądał na trupa.
– Wstawaj. Idziemy.
– Ja... nie wiem gdzie ona jest.
– A więc...
Przerwał jej grzechot metalowych rolet opadających na okno i drzwi.
Ray usłyszał cichy syk i przypomniał sobie opowieść Marty’ego o pokoju 
przesłuchań w 
Domu Świętego Bartłomieja. Może tu korzystali z usług tego samego architekta.
Ona najwidoczniej nie usłyszała tego dźwięku – zbyt wiele godzin spędziła na 
strzelnicy 
– ale rozejrzała się wokół i dostrzegła kamerę telewizyjną wielkości ołówka, 
wycelowaną w 
nich w górnego narożnika pokoju. Obróciła go twarzą do kamery i przyłożyła mu 
pistolet do 
skroni.
– Macie trzy sekundy na otwarcie tych drzwi, albo go zabiję. Dwie.
– Senora Smith! – głos rozlegał się zewsząd. – Aby otworzyć te drzwi, 
potrzeba... el 
gato... łącza. To potrwa dwie, trzy minuty.
– Macie dwie minuty. – Spojrzała na zegarek.– Licząc od teraz.
Ray nagle zwiotczał i osunął się, padając na wznak. Jego głowa z łoskotem 
uderzyła o 
podłogę.
Kobieta skrzywiła się z obrzydzeniem.
– Tchórz.
Kilka sekund później ona też się zachwiała, a potem gwałtownie usiadła na 
podłodze. Z 
trudem uniosła oburącz pistolet i cztery razy strzeliła Rayowi w pierś.
 
MOJA KWATERA W SEKCJI dla kawalerów składała się z dwóch pokoi – sypialni i 
małego „gabinetu”, czyli szarej klitki, w której ledwie mieściła się lodówka, 
dwa twarde 
krzesła i mały stolik przed konsolą komputera.
Na stole znajdowała się szklanka wina i mój ostatni posiłek: szara pigułka. 
Miałem 
notatnik z żółtymi kartkami i długopis, ale nie przychodziło mi do głowy nic 
takiego, co nie 
byłoby oczywiste.
Zadzwonił telefon. Po trzecim sygnale podniosłem go i powiedziałem „Halo”.
To był Jefferson – moja psychiatryczna Nemezis, pojawiająca się za pięć 
dwunasta. 
Postanowiłem, że gdy tylko się rozłączy, zażyję pigułkę.
Jefferson, podobnie jak pokój i pigułka, był szary, bardziej szary niż czarny. 
Nie 
widziałem takiej barwy skóry od czasu, gdy matka zadzwoniła do mnie i 
powiedziała, że 
umarła ciotka Franci.
– Co się stało? – zapytałem.
– Ray nie żyje. Zabity przez morderczynię, którą posłali za Blaze.
– Oni? „Młot Boży”?
Falująca srebrna linia na górze ekranu oznaczała, że rozmowa jest szyfrowana. 
Mogliśmy 
bezpiecznie rozmawiać.
– Zakładamy, że ta kobieta jest jedną z nich. Spencer właśnie zakłada jej łącze.
– Skąd wiecie, że chodziło jej o Amelię?
– Miała jej zdjęcie i węszyła w hotelu. Julianie, ona zabiła Raya zupełnie bez 
powodu, po 
tym jak zastrzeliła innego człowieka. Przeszła przez bramkę kontrolną w klinice, 
mając przy 
sobie pistolet i nóż z jakiegoś plastiku. Obawiamy się, że może nie być tu sama.
– Boże. Wytropili nas w Meksyku?
– Możesz tu przyjechać? Blaze cię potrzebuje... My wszyscy cię potrzebujemy.
Dosłownie opadła mi szczęka.
– Chcecie żebym przyjechał tam jako żołnierz?
Do tych wszystkich zawodowych snajperów i skazanych za morderstwo.
 
SPENCER ROZŁĄCZYŁ SIĘ I PODSZEDŁ do okna. Podniósł roletę i zmrużył oczy w 
słońcu, ziewając. Obrócił się do kobiety przywiązanej do fotela na kółkach.
– Senora – powiedział – jest pani kompletnie stuknięta.
Jefferson odłączył się minutę wcześniej.
– Moja diagnoza jest dokładnie taka sama.
– To co robicie, jest całkowicie nielegalne i niemoralne – powiedziała. – To 
gwałt na 
ludzkiej duszy.
– Gavrila – powiedział Jefferson – jeśli masz jakąś duszę, to nie zdołałem jej 
odnaleźć.
Szarpnęła się w więzach, aż zakołysał się fotel.
– Mimo to, ma trochę racji – powiedział Jefferson do Spencera. – W żadnym razie 
nie 
możemy jej oddać w ręce policji.
– No cóż, na czas nieokreślony zatrzymam ją tu na obserwacji, jak mówią 
Amerykanie. 
Kiedy wyzdrowieje, będzie mogła odejść. – Podrapał się po szczeciniastej 
brodzie. – 
Najwcześniej w połowie września. Ty też w to wierzysz?
– Nie znam się na matematyce. Jednak Julian i Blaze znają się i nie mają żadnych 
wątpliwości.
– Spadnie na was Młot Boży – powiedziała Gavrila. – W żaden sposób nie zdołacie 
temu 
zapobiec.
– Och, przymknij się. Czy możemy ją gdzieś zamknąć?
– Mam tu pomieszczenie, które wy nazywacie „pokojem bez klamek”. Jeszcze żaden 
wariat z niego nie uciekł.
Podszedł do interkomu i poprosił jakiegoś Luisa, żeby ją tam zabrał. Usiadł i 
spojrzał na 
kobietę.
– Biedny Lalo, biedny Ray. Nie wiedzieli, jakim jesteś potworem.
– Oczywiście, że nie. Mężczyźni widzą we mnie tylko narzędzie do zaspokojenia 
żądzy. 
Dlaczego mieliby obawiać się cipy?
– Dowiesz się o tym aż za dobrze – obiecał jej Jefferson.
– Możesz mi grozić. Nie obawiam się gwałtu.
– To coś bardziej osobistego niż gwałt. Przedstawimy cię naszym przyjaciołom. 
Jeśli 
masz duszę, oni ją znajdą.
Nic nie powiedziała. Rozumiała, co miał na myśli; wiedziała, że łączył się z 
Dwudziestką. 
Po raz pierwszy wyglądała na lekko przestraszoną.
Ktoś zapukał do drzwi, ale nie był to Luis.
– Julianie – rzekł Jefferson i wskazał na kobietę. – To ona.
Julian przyjrzał się jej.
– Czy to ta sama kobieta, którą widzieliśmy na ekranie w Świętym Bartłomieju? 
Trudno 
uwierzyć. – Spoglądała na niego z dziwnym wyrazem twarzy. – O co chodzi?
– Poznała cię – rzekł Jefferson. – Kiedy Ingram próbował porwać Blaze z pociągu, 
pojechałeś za nimi. Myślała, że jesteś z Ingramem.
Julian podszedł do niej.
– Dobrze mi się przyjrzyj. Będę ci się śnił po nocach.
– Strasznie się boję – warknęła.
– Przyszłaś tu zabić moją kobietę, a zamiast niej zabiłaś starego przyjaciela. A 
także 
innego człowieka. Mówią, że zrobiłaś to bez jednego mrugnięcia.
Powoli wyciągnął rękę. Usiłowała się uchylić, ale złapał ją za gardło.
– Julianie...
– Och, bez obawy. – Koła wózka były zablokowane. Powoli nacisnął i fotel 
odchylił się 
do tyłu. Przytrzymał go w tej pozycji. – Zobaczysz, że wszyscy inni tutaj będą 
dla ciebie 
bardzo mili. Oni po prostu chcą ci pomóc.
Puścił ją i fotel upadł z łoskotem. Kobieta jęknęła.
– Ja nie jestem jednym z nich. – Opadł na kolana, przysuwając twarz do jej 
twarzy. – Nie 
jestem miły i nie chcę ci pomóc.
– To na nią nie działa, Julianie.
– Nie robię tego dla niej, tylko dla siebie.
Próbowała go opluć, ale chybiła. Wstał i niedbałym ruchem postawił fotel.
– To do ciebie niepodobne.
– Bo nie jestem sobą. Marty nie powiedział mi, że nie będę mógł się łączyć!
– Nie wiedziałeś, że to się zdarza przy modyfikowaniu pamięci?
– Nie. Ponieważ nie zapytałem.
Jefferson pokiwał głową.
– To dlatego nasze połączenie przewidziano na później. Mógłbyś mnie o to 
zapytać.
Luis wszedł do pokoju i nikt się nie odezwał, gdy na polecenie Spencera wytoczył 
fotel z 
Gavrilą.
– Sądzę, że to było nawet bardziej cyniczne i wyrachowane – rzekł Julian. – 
Myślę, że 
Marty potrzebował kogoś, kto był mechanikiem i żołnierzem, ale jest niepodatny 
na proces 
„humanizacji”. – Wskazał kciukiem Spencera. – Czy on już wie wszystko?
– Najważniejsze fakty.
– Sądzę, że Marty potrzebował mnie takim na wypadek, gdyby trzeba było użyć 
przemocy. A ty – wzywając mnie, żebym chronił Blaze – zasugerowałeś to samo.
– No, ja po prostu...
– I miałeś rację! Jestem tak cholernie wściekły, że mógłbym kogoś zabić. Czy to 
nie 
szaleństwo?
– Julianie...
– Och, wy nie używacie słowa „szaleństwo”. – Zniżył głos. – To jednak dziwne, 
prawda? 
Wróciłem do punktu wyjścia.
– To też mogło być tymczasowe. Masz wszelkie prawo się złościć.
Julian usiadł i splótł dłonie, jakby chciał je unieruchomić.
– Czego dowiedzieliście się od niej. Czy w mieście są inni zabójcy i wybierają 
się tutaj?
– Jedynym, którego znała, jest Ingram. Jednakże poznaliśmy nazwisko jej bardzo 
wysoko 
postawionego zwierzchnika. To generał Blaisdell. To on nie dopuścił do 
opublikowania 
waszego artykułu i kazał zabić współautora Blaze.
– On jest w Waszyngtonie?
– W Pentagonie. Jest podsekretarzem Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych 
Ministerstwa Obrony.
Julian o mało nie wybuchnął śmiechem.
– Ta agencja wykończyła wiele projektów badawczych. Nie wiedziałem, że wykańcza 
też 
ludzi.
– On wie, że morderczyni pojechała do Guadalajary i wybierała się z wizytą do 
kliniki, 
ale nic poza tym.
– Ile jest tu klinik wszczepiających łącza?
– Sto trzydzieści osiem – rzekł Spencer. – A po zabiegu, który przeprowadziłem 
na 
profesor Harding, jedyny ślad jej prawdziwej tożsamości znajduje się w moich 
prywatnych 
aktach i w... Jak nazywał się ten dokument, który pan podpisał?
– Pełnomocnictwo.
– No właśnie, ale ono znikło w aktach kancelarii prawniczej i gdyby nawet ktoś 
je 
odnalazł, nigdy nie zdoła powiązać go z moją kliniką.
– Nie byłbym tego taki pewny – rzekł Julian. – Jeśli Blaisdell zechce, odnajdzie 
nas w 
taki sam sposób, jak zrobiła to ona. Zostawiliśmy jakiś ślad. Meksykańska 
policja zapewne 
mogłaby odnaleźć nas w Guadalajarze – może nawet i tutaj – a bardzo łatwo ją 
przekupić. 
Bez urazy, doktorze Spencer.
Wzruszył ramionami.
– Es verdad.
– Tak więc musimy podejrzewać każdego, kto przestąpi ten próg. A co z Amelią... 
Blaze 
– czy ona jest gdzieś w pobliżu?
– Około pół kilometra stąd – rzekł Jefferson. – Zaprowadzę cię tam.
– Nie. Mogą śledzić każdego z nas. Nie ułatwiajmy im zadania. Tylko napisz mi 
adres. 
Wezmę dwie taksówki.
– Chcesz zrobić jej niespodziankę?
– Co to ma znaczyć? Czy ona z kimś mieszka?
– Nie, nie. A właściwie tak – z Ellie Morgan. Nie ma się czym przejmować.
– A kto tu się przejmuje? Ja tylko pytam.
– Chciałem tylko zapytać, czy mam zadzwonić i uprzedzić, że przyjdziesz?
– Przepraszam. Jestem rozkojarzony. No dobrze, możesz ją... Zaczekaj, nie. 
Telefon może 
być na podsłuchu.
– To niemożliwe – rzekł Spencer.
– Chce mnie pan rozśmieszyć? – Spojrzał na adres, który zapisał mu Jefferson. – 
Dobrze. 
Pojadę taksówką na mercado. Wmieszam się w tłum, a potem pojadę metrem.
– Ta ostrożność graniczy z paranoją – rzekł Spencer.
– Graniczy? To naprawdę paranoja. A pan nie miałby jej, gdyby jeden z 
najlepszych 
przyjaciół pozbawił pana połowy życia, a jakiś generał z Pentagonu posyłał 
zabójców tropem 
pana ukochanej?
– To tak jak powiadają – wtrącił Jefferson. – Fakt, że zachowujesz się jak 
paranoik wcale 
nie dowodzi, że nikt nie chce cię zabić.
 
ZAPOWIEDZIAWSZY, ŻE POJADĘ NA RYNEK, kazałem taksówce zawieźć się na 
przedmieścia, a potem wróciłem metrem do miasta. Nie można być zbyt ostrożnym. 
Boczną 
uliczką dostałem się na podwórze motelu, w którym mieszkała Amelia. Drzwi 
otworzyła Ellie 
Morgan.
– Ona śpi – powiedziała półszeptem – ale wiem, że chciałaby, żeby ją obudzić.
Mieszkały w sąsiadujących pokojach. Przeszedłem przez ten, który zajmowała 
Ellie, a 
ona zamknęła za mną drzwi.
Amelia była ciepła i miękka od snu, i pachniała lawendą ze swoich ulubionych 
soli do 
kąpieli.
– Marty mówił mi, co się stało – powiedziała. – To musiało być okropne, jakbyś 
stracił 
któryś ze zmysłów.
Nie znalazłem na to odpowiedzi. Tylko przez chwilę mocniej tuliłem ją do siebie.
– Wiesz o tej kobiecie i o... Rayu – wykrztusiła.
– Byłem tam. Rozmawiałem z nią.
– Lekarz miał wszczepić jej łącze.
– Zrobili to. Szybka operacja o wysokim stopniu ryzyka. Ona jest z „Młota 
Bożego”, tak 
samo jak Ingram. – Powiedziałem jej też o generale z Pentagonu. – Nie sądzę, 
żebyś była tu 
bezpieczna. Ani nigdzie w Guadalajarze. Ta kobieta dzięki zdjęciom satelitarnym 
prześledziła 
naszą drogę od Domu Świętego Bartłomieja do samych drzwi kliniki.
– Nasz kraj używa satelitów, żeby szpiegować obywateli?
– No cóż, w przestrzeni roi się od satelitów. Nie będą ich wyłączać kiedy 
przelatują nad 
USA. – W ścianie był osadzony automat do kawy. Nie przestając mówić, nastawiłem 
go. – 
Nie sądzę, by ten Blaisdell wiedział dokładnie, gdzie jesteśmy. W przeciwnym 
razie 
mielibyśmy na głowie oddział antyterrorystyczny zamiast samotnej zabójczyni, a 
przynajmniej kilkuosobową grupę mającą ją osłaniać.
– Czy na tych zdjęciach satelitarnych widać nas. czy tylko autobus?
– Autobus i ciężarówkę.
– A więc mogłabym stąd wyjść, pójść na dworzec kolejowy i pojechać do jakiejś 
odludnej części Meksyku.
– Sam nie wiem. Ona miała twoje zdjęcie, więc musimy zakładać, że Blaisdell da 
je 
następnemu zabójcy. Mogą kogoś przekupić i cała policja Meksyku zacznie cię 
szukać.
– Miło być potrzebną.
– Może powinnaś wrócić ze mną do Portobello. Zaszyć się w Budynku 31, dopóki nie 
będziesz bezpieczna. Marty może załatwić niezbędne rozkazy, zapewne w ciągu 
kilku godzin.
– To dobrze. – Przeciągnęła się i ziewnęła. – Zostało mi jeszcze parę godzin 
pracy nad 
tym artykułem. Chciałabym, żebyś go potem przeczytał. Możemy go wysłać z budki 
telefonicznej na lotnisku, tuż przed odlotem.
– W porządku. Miło będzie na odmianę zająć się fizyką.
Amelia napisała dobry i zwięzły artykuł. Dodałem długi odnośnik dotyczący 
słuszności 
zastosowania w tym wywodzie teorii pseudooperatorowej.
Przeczytałem również wersję przygotowaną przez Ellie do czasopisma 
popularnonaukowego. Wydawała mi się mało przekonująca – ze względu na brak 
matematycznego wywodu – ale doszedłem do wniosku, że lepiej będzie zdać się na 
jej osąd i 
nie powiedziałem tego głośno. Pomimo to Ellie wyczuła mój niepokój i zauważyła, 
że w tym 
wypadku pomijanie wywodu matematycznego przypomina pisanie o religii, nie 
wspominając 
o Bogu, ale redaktorzy uważają, iż dziewięćdziesiąt procent czytelników 
zrezygnowałoby z 
lektury przy pierwszym równaniu.
Zadzwoniłem do Marty’ego. Był na chirurgii, ale jego asystent oddzwonił i 
powiedział, 
że rozkazy będą czekać na Amelię w dyżurce. Przekazał także nie budzącą mojego 
zdziwienia 
wiadomość, iż porucznika Thurmana nie da się „zhumanizować”. Mieliśmy nadzieję, 
że 
spokojne środowisko i połączenie z ludźmi z mojego plutonu złagodzi stres, który 
powodował 
migrenę. Jednak nie, te ataki tylko opóźniały się, ale były jeszcze silniejsze. 
Tak więc, 
podobnie jak mnie, musieli go z tego wyłączyć. Natomiast, w przeciwieństwie do 
mnie, 
zamknęli go w areszcie domowym, gdyż w ciągu kilku minut podłączenia dowiedział 
się o 
wiele za dużo.
Niecierpliwie czekałem na spotkanie z nim, gdyż nagle przestaliśmy być zwykłymi 
urzędasami. Jako byli operatorzy, mogliśmy znaleźć wspólny język.
Nagle znacznie więcej zaczęło mnie łączyć z Amelią. Jeśli w ogóle odniosłem 
jakąś 
korzyść z tego, że utraciłem zdolność łączenia się, to taką, iż znikła dzieląca 
nas bariera. Z 
mojego punktu widzenia, oboje byliśmy kalekami – ale razem.
Czułem się tak dobrze, pracując razem z nią, przebywając w tym samym co ona 
pokoju, 
że z trudem mogłem uwierzyć, iż zaledwie poprzedniego dnia byłem bliski zażycia 
trucizny.
No cóż, nie byłem już sobą. Doszedłem do wniosku, że nad tym, kim właściwie 
jestem, 
będę się zastanawiał po czternastym września. A do tego czasu ten problem być 
może stanie 
się nieistotny, jeśli przestanę być człowiekiem i zmienię się w plazmę.
Podczas gdy Amelia pakowała torbę, zadzwoniłem na lotnisko, spytałem o numer 
lotu i 
upewniłem się, że mają tam budki telefoniczne z łączami komputerowymi. Potem 
uświadomiłem sobie, że jeśli w Portobello czekają na Amelię rozkazy, to zapewne 
mamy 
zarezerwowany przelot wojskowym samolotem. Zadzwoniłem na D’Orso Field i 
rzeczywiście, Amelia była „kapitan Blaze Harding”. Nasz samolot odlatywał za 
dziewięćdziesiąt minut – transportowy lotnik, bardzo przestronny jeśli nie miało 
się nic 
przeciwko siedzeniu na ławkach.
– No, nie wiem – powiedziała Amelia. – Jako wyższa od ciebie stopniem, powinnam 
ci 
siedzieć na kolanach.
Taksówka szybko dowiozła nas na miejsce. Amelia przesłała dobrym znajomym 
dwanaście kopii artykułu wraz z osobistymi uwagami, a następnie umieściła po 
jednej w sieci, 
w ogólnodostępnych działach fizyki i matematyki. Wysłała również przygotowane 
przez Ellie 
wersje dla czasopisma popularnonaukowego i komunikat dla środków przekazu, po 
czym 
pobiegliśmy do samolotu.
 
BYĆ MOŻE TO, ŻE POSPIESZNIE pojechali do bazy sił powietrznych zamiast czekać 
w motelu na rejsowy lot, uratowało im życie.
Pół godziny po ich wyjeździe Ellie usłyszała pukanie do drzwi sąsiedniego 
pokoju, do 
niedawna zajętego przez Amelię. Poszła tam i spojrzała przez wizjer. Zobaczyła 
meksykańską 
pokojówkę w fartuszku i ze szczotką, śliczną dziewczynę o długich kręconych 
włosach. 
Otworzyła drzwi.
– Nie mówię po hiszpańsku...
Koniec szczotki wbił się jej w splot słoneczny i runęła na podłogę, zwijając się 
w kłębek.
– Ja też nie, Szatanie. – Kobieta bez wysiłku podniosła ją i rzuciła na krzesło. 
– Siedź 
cicho, albo cię zabiję.
Z kieszeni fartucha wyjęła rolkę taśmy klejącej i owinęła nią przeguby ofiary, a 
potem 
dwukrotnie pierś i oparcie krzesła. Oddarła kawałek i zakleiła Ellie usta. 
Zdjęła fartuch. Ellie 
sapnęła przez nos na widok niebieskiej szpitalnej piżamy, zbroczonej krwią.
– Ubranie. – Kobieta zerwała z siebie zakrwawioną piżamę. Obróciła się na 
pięcie, 
zwinnym i płynnym ruchem, po czym przez otwarte drzwi dostrzegła walizkę Ellie. 
– Aha.
Przeszła do sąsiedniego pokoju i wróciła z dżinsami i bawełnianą koszulą.
– Trochę luźne, ale mogą być.
Złożyła je równo na końcu łóżka i oderwała część taśmy, żeby Ellie mogła mówić.
– Nie ubierasz się – powiedziała Ellie – ponieważ nie chcesz mieć krwi na 
ubraniu. Mojej 
krwi.
– Może chcę cię podniecić. Myślę, że jesteś lesbijką, skoro mieszkasz tu sama z 
Blaze 
Harding.
– Jasne.
– Gdzie ona jest?
– Nie wiem.
– Na pewno wiesz. Czy muszę zrobić ci krzywdę?
– Nic ci nie powiem. – Głos jej zadrżał i przełknęła ślinę. – I tak mnie 
zabijesz.
– Dlaczego tak myślisz?
– Ponieważ mogłabym cię poznać.
Gavrila uśmiechnęła się wzgardliwie.
– Właśnie zabiłam dwóch strażników i uciekłam ze ściśle strzeżonego oddziału 
waszego 
szpitala. Tysiąc policjantów zna mój rysopis. Mogę zostawić cię przy życiu.
Zwinnie schyliła się i wyjęła z kieszeni fartucha błyszczący skalpel.
– Wiesz co to jest?
Ellie skinęła głową i znów przełknęła ślinę.
– Solennie obiecuję, że nie zabiję cię, jeżeli szczerze odpowiesz na moje 
pytania.
– Przysięgniesz na Boga?
– Nie, to byłoby bluźnierstwo. – Uniosła skalpel i spojrzała na niego. – Prawdę 
mówiąc, 
nie zabiję cię nawet wtedy, jeśli mnie okłamiesz. Po prostu okaleczę cię tak 
okropnie, że 
będziesz błagać, żebym cię zabiła. A ja, zanim odejdę, utnę ci język, żebyś nie 
mogła im nic o 
mnie powiedzieć. Potem odetnę ci dłonie, żebyś nie mogła pisać. Oczywiście, 
zatamuję krew 
taśmą. Chcę, żebyś żyła długo i długo cierpiała.
Kilka kropel moczu spłynęło na podłogę i Ellie zaczęła płakać. Gavrila zakleiła 
jej usta 
taśmą.
– Czy matka mówiła ci: „Dam ci powód do płaczu?”
Zamachnęła się i przybiła lewą dłoń ofiary do krzesła. Ellie przestała płakać i 
tępym 
wzrokiem spojrzała na rączkę skalpela i strumyk krwi. Gavrila lekko poruszyła 
ostrzem i 
wyrwała je. Krew popłynęła szerszym strumieniem, ale przycisnęła do rany 
chusteczkę 
higieniczną i przykleiła ją taśmą.
– Jeśli pozwolę ci mówić, odpowiesz na moje pytania? Nie będziesz krzyczeć?
Ellie bezsilnie skinęła głową i Gavrila oderwała taśmę do połowy.
– Pojechali na lotnisko.
– Oni? Ona i jej czarny przyjaciel?
– Tak. Wrócą do Teksasu. Do Houston.
– Och. Kłamiesz.
Przyłożyła skalpel do grzbietu drugiej ręki Ellie i uniosła zaciśniętą pięść.
– Panama! – powiedziała chrapliwym szeptem Ellie. – Portobello. Nie... proszę 
nie.
– Numer lotu?
– Nie wiem. Zapisał go w notesie – wskazała ruchem głowy. – Przy telefonie.
Gavrila podeszła tam i podniosła kartkę.
– Aeromexico 249. Pewnie bardzo się spieszyli, skoro zostawili tę kartkę.
– Wyjeżdżali w pośpiechu.
Gavrila pokiwała głową.
– Pewnie ja też powinnam. – Wróciła do ofiary i spojrzała na nią w zadumie. – 
Nie zrobię 
ci wszystkich tych strasznych rzeczy, chociaż mnie okłamałaś.
Zakleiła jej usta taśmą, a potem urwała drugi kawałek i zacisnęła nią nos Ellie. 
Ta zaczęła 
się miotać i kręcić głową, ale morderczyni zdołała ciasno owinąć jej głowę 
taśmą, 
przymocowując te dwa mniejsze kawałki i uniemożliwiając w ten sposób oddychanie. 
Szamocząc się, Ellie przewróciła krzesło. Gavrila podniosła je bez trudu, tak 
jak Julian kilka 
godzin wcześniej zrobił to z fotelem. Potem powoli ubrała się, patrząc w oczy 
umierającej 
poganki.
 
W MOJEJ KWATERZE CZEKAŁA na nas wiadomość, migocząca na ekranie konsoli, 
że Gavrila załatwiła strażnika i uciekła.
No cóż, w żaden sposób nie mogła dopaść nas w bazie, zamkniętych w budynku 
strzeżonym równie pilnie, co Pentagon. Amelia obawiała się, że ta kobieta może 
dowiedzieć 
się, gdzie mieszkała, więc zadzwoniła do Ellie. Nikt nie odpowiadał. Zostawiła 
wiadomość, 
ostrzegając ją i radząc, żeby przeprowadziła się do pierwszego lepszego hotelu w 
mieście.
Organizator Marty’ego poinformował mnie, że właściciel jest na chirurgii i 
będzie zajęty 
do dziewiętnastej, a więc jeszcze przez pięć godzin. W lodówce znalazłem trochę 
sera i piwo. 
Zjedliśmy niespiesznie, a potem padliśmy na łóżko. Było za wąskie dla dwojga 
ludzi, ale 
byliśmy tak zmęczeni, że wystarczyło nam, że mogliśmy się położyć. Amelia 
zasnęła z głową 
na moim ramieniu, po raz pierwszy od długiego czasu.
Z głębokiego snu wyrwało mnie popiskiwanie konsoli. Nie zbudziło Amelii. 
Niezgrabnie 
usiłowałem wstać. Zdrętwiała mi lewa ręka, w której czułem teraz irytujące 
mrowienie i 
zostawiłem bardzo romantyczną kroplę śliny na policzku Amelii. Otarła go i 
otworzyła oczy.
– Telefon?
– Śpij dalej. Powiem ci, jeśli to coś ważnego.
Poszedłem do gabinetu, uderzając lewą ręką o udo. Wziąłem z lodówki imbirowe 
piwo – 
ulubiony napój osoby, która mieszkała tu przede mną – po czym zasiadłem przy 
konsoli.
Marty spotka się z wami o dziewiętnastej piętnaście w mesie. Przynieś to:
 
Nazwi
sko
Stopień Implant/Zespoł
Humaniz
acja:
Początek/
Koniec
Tames
st. szer. -
26.07/9.0
8
Reyno
lds
st. szer. -
Benyo
st. szer. -
Jewel
kpr. -
„
 
ztab. -
„
NazwiskoNazwi
sko
Stopień 
Implant/Zespoł
Humanizacja:
Początek/Koniec
Tames
st. szer. 
–
26.07/9.08
Reynolds
st. szer. 
–
“
Benyo
st. szer. 
–
“
Jewel
kpr. sztab.
–
“
Foster
gen. dyw.
–
“
Pagel
Stopieńgen. broni
Implant/Zespół–
Humanizacja:“
 Fox
płk
–
Początek/Koniec“
FosterLyman
gen. dyw.płk
 –
„“
PagelMCcnnell
gen. bronipłk
–
„“
FoxLorenz
ppłk
–
“
LymanMealy
ppłk
–
„“
MCcnnellSwitn
ppłk
–
“
LorenzBarbea
ppłkmjr
–
11“
MealyBarnes
ppłkmjr
–
11“
SwitnCostello
ppłkmjr
–
11“
BarbeaDick
mjr
–
“
BarnesDonahue
mjr
–
“
CostelloEvans
mjr
–
“
DickHo
mjr
–
“
DonahueWashin
gton
mjr
–
“
EvansGriffen
mjrpor.
–
„“
HoHyde
mjrpor.
–
11“
WashingtonLakę
mjrpor.
–
“
GriffenNeumann
por.
–
“
HydePhan
por.
–
“
LakęSteinberg
por.
–
“
NeumannCheck
ppor.
–
“
Phan
por.
-
Steinbe
rg
por.
-
Check
ppor.
-
Thurman
ppor.
(X)
(X)
Friedman
ppor.
–
„“
Steinman
ppor.
–
“
Thomson
ppor.
–
“
Troxler
ppor.
–
“
Spoa
gen. bryg.
27.07/2
28.07/11.08
Pew
gen. dyw.
27.07/2
28.07/11.08
Bowden
gen. broni
28.07/2
29.07/12.08
Nguyen
gen. broni
28.07/2
29.07/12.08
Hoffher
gen. broni
29.07/2
30.07/13.08
Kummer
płk
27.07/1
28.07/11.08
Nazwis
ko
Stopień
Implan 
t/Zespół
Humani
zacja
Począte
k/Konie
Loftus
płk
27.07/1
28.07/11.08
Owens
płk
27.07/1
28.07/11.08
Snyder
ppłk
27.07/1
28.07/11.08
Stallings
ppłk
27.07/1
28.07/11.08
Tomy
ppłk
27.07/2
28.07/11.08
Allan
mjr
27.07/2
28.07/11.08
Blackney
mjr
27.07/2
28.07/11.08
Bobo
mjr
27.07/2
28.07/11.08
DeHenning
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Edwards
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Ford
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Lynch
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Majors
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Nestor
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Perry
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Roxy
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Van Horn
mjr
28.07/2
29.07/12.08
Sutton
por.
28.07/1
29.07/12
Whipple
por.
29.07/2
30.07/13
Daniel
por.
29.07/2
30.07/13
Suggs
por.
29.07/2
30.07/13
Johnson B.
por.
29.07/2
30.07/13
Hazeltine
por.
29.07/2
30.07/13
Maxberry
por.
29.07/2
30.07/13
Lanardson
por.
29.07/2
30.07/13
Dare
ppor.
29.07/2
30.07/13
Butwell
ppor.
29.07/1
30.07/13
Lavallec
ppor.
29.07/1
30.07/13
Kelly
ppor.
29.07/1
30.07/13
Gilpatrick
sierż.
27.07/2
28.07/11
Miller
st. sierż.
27.07/2
28.07/11
Holloway
st. sierż.
27.07/1
28.07/11
Garrison
st. sierż.
29.07/1
30.07/13
McLaughin
sierż. sztab.
29.07/1
30.07/13
Rowe
sierż. sztab.
30.07/1
31.07/13
Nazwi
sko
Stopień
Implan 
t/Zespół
Humaniz
acja:
Początek
/Koniec
Hughes
sierż. sztab.
30.07/1
31.07/13
Smith, R.
st. sierż. sztab.
30.07/1
31.07/13
Duffy 
st. sierż. sztab.
30.07/1
31.07/13
Ching
st. sierż. sztab.
30.07/1
31.07/13
Schauer
kpr.
30.07/2
31.07/13
Williams
kpr.
30.07/2
31.07/13
Perkins
kpr.
20.07/2
31.07/13
Hunt
kpr.
30.07/2
31.07/13
Taral
kpr.
30.07/2
31.07/13
Kanzer
st. szer.
30.07/2
31.07/13
Pincay
st. szer.
30.07/2
31.07/13
Hyde
st. szer.
30.07/2
31.07/13
Blinken
st. szer.
31.07/1
01.08/14
Merrill
st. szer.
31.07/1
01.08/14
Ramsden
st. szer.
31.07/1
01.08/14
Yalowitz
szer.
31.07/1
01.08/14
Santos
szer.
31.07/1
01.08/14
Merci
szer.
31.07/2
01.08/14
Kantor
szer.
31.07/2
01.08/14
Walleri
szer.
31.07/2
01.08/14
Scanlan
szer.
31.07/2
01.08/14
Pomoroy
szer.
31.07/2
01.08/14
DeBerry
szer.
31.07/2
01.08/14
Pesk
szer.
31.07/2
01.08/14
Gilbertson
sierż.
–
26.07/09
Tasille
st. sierż.
–
„“
Flynn
st. sierż.
–
„“
Mintner
sierż. sztab.
–
“
Raymond
sierż. sztab.
–
“
Goldsmith
st. sierż. sztab.
–
„“
Sweeney
st. sierż. sztab.
–
“
Lyons
st. sierż. sztab.
–
“
Cavan
st. sierż. sztab.
–
“
West
kpr.
–
“
Lubhausel
kpr.
–
“
NazwiskoChin 
Stopieńkpr. 
Implant/Zespół–
Humanizacja: 
Początek/Koniec“
Chin Yarrow 
Spender Warren
kpr. kpr. szer. 
szer.
–
¦¦“
Spender
szer.
–
“
Warren
szer.
–
“
Ta lista wyglądała znajomo – obejmowała cały stan osobowy Budynku 31, oprócz 
mnie. 
W ramach dotychczasowych obowiązków zapewne oglądałem ją sto razy dziennie.
Zestawiono ją w dość dziwnej kolejności, gdyż nie miała nic wspólnego z 
wykonywanymi obowiązkami (zwykle widywałem ją ułożoną według kolejności 
pełnienia 
służby), ale po chwili zrozumiałem, dlaczego. Pierwsze pięć nazwisk należało do 
operatorów, 
których żołnierzyki przejęli ludzie z mojego plutonu. Następne do oficerów 
mających 
implanty, którzy zostali połączeni razem od dwudziestego szóstego lipca, chociaż 
zapewne 
nie w jedną, tak liczną grupę. Na końcu listy umieszczono wszystkich podoficerów 
i 
szeregowców z łączami, a także wartowników. Oni również zostali połączeni razem, 
przedwczoraj. Teoretycznie ich kuracja powinna się zakończyć dziewiątego 
sierpnia i 
wyleczyć ich z wojny.
Między tymi dwiema grupami wymieniono sześćdziesięciu paru ludzi, którzy do tej 
pory 
wiedli marne, normalne życie. Czterej lekarze zakładali im łącza aż do wczoraj. 
Wyglądało na 
to, że zespół numer 1 przeprowadzał pięć operacji dziennie, a zespół numer 2 – 
zapewne 
eksperci ze Strefy Kanału – osiem.
Usłyszałem, że Amelia kręci się w sypialni, zdejmując ubranie, w którym spała. 
Wyszła 
stamtąd, czesząc się, w czerwono–czarnej meksykańskiej sukni, której wcześniej 
nie 
widziałem.
– Nie miałem pojęcia, że zabrałaś sukienkę.
– Dał mi ją doktor Spencer. Powiedział, że kupił ją dla żony, ale nie pasowała 
na nią.
– Akurat.
Zajrzała mi przez ramię.
– Tłum ludzi.
– Operują około dwunastu dziennie. Mają dwa zespoły. Zastanawiam się, czy w 
ogóle 
śpią.
– No cóż, na pewno jedzą. – Spojrzała na zegarek. – Jak daleko stąd do mesy?
– Parę minut drogi.
– Może zmienisz koszulę i ogolisz się?
– Dla Marty’ego?
– Dla mnie. – Uszczypnęła mnie w ramię. – A sio! Chcę jeszcze raz zadzwonić do 
Ellie.
Ogoliłem się i znalazłem koszulę, którą nosiłem tylko jeden dzień.
– Nadal nie odpowiada – zawołała Amelia z drugiego pokoju. – W recepcji też 
nikogo nie 
ma.
– Chcesz zadzwonić do kliniki? Albo do Jeffersona?
Pokręciła głową i podniosła się od konsoli.
– Po obiedzie. Pewnie wyszła.
Kopia listy wysunęła się ze szczeliny drukarki. Amelia wzięła ją, złożyła i 
schowała do 
torebki.
– Chodźmy poszukać Marty’ego.
 
MESA BYŁA MAŁA, LECZ – ku zdziwieniu Amelii – nie całkowicie zautomatyzowana. 
Stały tam maszyny serwujące standardowe, proste dania, ale był też bufet z 
prawdziwym 
kucharzem, którego Julian natychmiast rozpoznał.
– Porucznik Thurman?
– Julian. Nadal nie toleruję podłączania, więc na ochotnika zastępuję sierżanta 
Duffy’ego. 
Tylko nie rób sobie przesadnych nadziei. Umiem ugotować zaledwie trzy lub cztery 
potrawy. 
– Spojrzał na Amelię. – Czy to jest... Amelia?
– Blaze – poprawił Julian i przedstawił ich sobie. – Byłeś z nimi połączony?
– Jeśli chcesz zapytać: „Czy znasz sytuację”, to mam ogólne rozeznanie. Pani 
wykonała 
obliczenia? – zapytał Amelię.
– Nie, ja zajmuję się fizyką molekularną. Okrasiłam teorią obliczenia Juliana i 
Petera.
Zaczął nakładać sałatkę.
– Peter, ten facet od kosmologii – rzekł. – Widziałem go wczoraj w 
wiadomościach.
– Wczoraj? – zdziwił się Julian.
– Nie słyszałeś? Znaleźli go błąkającego się po jakiejś wyspie.
Thurman powiedział im wszystko, co zapamiętał z komunikatu.
– I zupełnie nie pamięta artykułu? – zapytała Amelia.
– Chyba nie. Skoro myśli, że mamy rok 2004. Myślicie, że odzyska pamięć?
– Tylko wtedy, jeśli ci, którzy mu ją zabrali, przechowująprzechowują ją – rzekł 
Julian – 
a to mało prawdopodobne. To mi wygląda na prymitywny zabieg.
– Przynajmniej wciąż żyje – zauważyła Amelia.
– I co nam z tego – rzekł Julian i przechwycił spojrzenie Amelii. – Przepraszam. 
Jednak 
to prawda.
Thurman skończył nakładać sałatkę i dołożył po dwa hamburgery. Wszedł Marty i 
poprosił o to samo.
Usiedli na końcu długiego i pustego stołu. Marty osunął się na krzesło i oderwał 
zza ucha 
plaster z psychostymulantem.
– Od jak dawna jesteś na nogach?
Zerknął na zegarek, nie skupiając na nim wzroku.
– Wolę nie wiedzieć. Już prawie skończyliśmy z pułkownikami. Drugi zespół 
poszedł się 
zdrzemnąć. Oni załatwią Tomy’ego i szefa... jak on się nazywa?
– Gilpatrick – podpowiedział Julian. – Przyda się go trochę „uczłowieczyć”.
Thurman przyniósł Marty’emu sałatkę.
– W Guadalajarze było jakieś zamieszanie – rzekł. – Jefferson zawiadomił mnie, 
kiedy 
wychodziłem od Dwudziestki.
Większość rozmów między Guadalajarą a Portobello prowadzono za pośrednictwem 
łączy, a nie konwencjonalnych telefonów. W ten sposób przekazywano więcej 
informacji w 
krótszym czasie, ale wszyscy podłączeni prędzej czy później znali temat rozmowy.
– Byli nieostrożni – rzekł Julian. – Powinni uważać z tą kobietą.
– Na pewno.
Thurman wrócił do hamburgerów. Marty i Julian nie mieli pojęcia, że mówią o 
dwóch 
różnych sprawach. Dwukrotnie próbowali podłączyć Thurmana, raz po tym, jak 
przyszły 
wieści o ucieczce Gavrily i zamordowaniu Ellie.
– Jaką kobietą? – zapytał Marty między kolejnymi kęsami.
Julian i Amelia popatrzyli po sobie.
– Nic nie wiesz o Gavrile? I o Rayu?
– Nie. Czy Ray ma jakieś kłopoty?
Julian zaczerpnął tchu i powiedział:
– On nie żyje, Marty.
Marty upuścił widelec.
– Ray?
– Gavrila to zabójczyni „Młota Bożego”, którą wysłali żeby zabiła Blaze. 
Przemyciła 
broń na teren szpitala i zastrzeliła go.
– Ray? – powtórzył Marty. Przyjaźnili się od szkoły podstawowej. Zastygł i 
zbladł jak 
ściana. – Co ja powiem jego żonie? – Pokręcił głową. – Byłem jego drużbą.
– Nie mam pojęcia – rzekł Julian. – Nie możesz po prostu powiedzieć: „Oddał 
życie za 
pokój”, chociaż w pewnym sensie byłoby to prawdą.
– Prawdą jest także to, że wyciągnąłem go z bezpiecznego, wygodnego gabinetu i 
postawiłem na drodze szalonej morderczyni.
Amelia ujęła jego dłoń w swoje ręce.
– Teraz o tym nie myśl. Niczego nie zdołasz już zmienić.
Obrzucił ją pustym spojrzeniem.
– Nie spodziewa się jego powrotu przed czternastym. Może wszechświat eksploduje 
i 
uczyni jego śmierć nieistotną.
– Bardziej prawdopodobne – powiedział Julian – że Ray stanie się jedną z pozycji 
na 
długie liście ofiar. Równie dobrze możesz zaczekać i zawiadomić wszystkich, 
kiedy to 
wszystko się skończy. Po tej cholernej bezkrwawej rewolucji.
Thurman cicho podszedł i podał im hamburgery. Podsłuchał dosyć, by zrozumieć, że 
jeszcze nie wiedzą o zamordowaniu Ellie, a może i o ucieczce Gavrily.
Postanowił im nie mówić. I tak wkrótce się dowiedzą. Może zdoła jakoś 
wykorzystać tę 
niewielką zwłokę.
Ponieważ nie zamierzał spokojnie czekać aż ci wariaci zniszczą armię. Musiał ich 
powstrzymać i dobrze wiedział, do kogo się zwrócić.
Przez wywołane migreną oszołomienie, które nie pozwalało mu porozumieć się z 
tymi 
nawiedzonymi idealistami, przedarło się kilka istotnych informacji. Na przykład 
o generale 
Blaisdellu oraz zajmowanym przez niego stanowisku.
Blaisdell mógł załatwić sprawę, wykonując jeden telefon. Thurman musi jak 
najszybciej 
porozumieć się z nim. Hasłem będzie imię tej kobiety – „Gavrila”.
 
KIEDY WRÓCILIŚMY NA KWATERĘ, na konsoli była wiadomość nie dla mnie, lecz 
dla Amelii, żeby natychmiast połączyła się po bezpiecznej linii z Jeffersonem. 
Był w swoim 
pokoju hotelowym w Guadalajarze, jadł obiad. Pod pachą miał kaburę z pistoletem 
na 
strzałki. Popatrzył na ekran.
– Usiądź, Blaze.
Powoli opadła na krzesło przed konsolą.
– Nie wiem, jak zabezpieczony jest Budynek 31. Nie sądzę, żeby był wystarczająco 
bezpieczny. Gavrila uciekła. Zostawiła za sobą kilka trupów. Zabiła dwóch ludzi 
w klinice, a 
z jednego z nich torturami wydobyła twój adres.
– Nie... Och, nie!
Jefferson skinął głową.
– Przyszła tam po waszym wyjeździe. Nie wiemy, co Ellie powiedziała jej przed 
śmiercią.
Chyba uderzyło mnie to bardziej niż ją. Amelia mieszkała z Ellie, ale ja 
mieszkałem w 
niej. Pobladła i powiedziała prawie nie poruszając wargami:
– Torturowała ją.
– Tak. A potem udała się prosto na lotnisko i poleciała pierwszym samolotem do 
Portobello. Teraz jest gdzieś w mieście. Musicie zakładać, że dokładnie wie, 
gdzie jesteście.
– Nie zdoła się tu dostać – powiedziałem.
– Komu to mówisz, Julianie. Stąd miała się nie wydostać.
– Taak, masz rację. Jesteś gotowy do połączenia?
Obrzucił mnie ostrożnym spojrzeniem lekarza.
– Z tobą?
– Oczywiście, że nie. Z moim plutonem. Oni pełnią tu służbę wartowniczą i przyda 
im się 
rysopis tej suki.
– Jasne. Przepraszam.
– Przekażesz im wszystko, co wiesz, a potem my dowiemy się wszystkiego od Candi.
– W porządku... Tylko pamiętaj, że Gavrila była połączona ze mną 
dwukierunkowo...
– Co takiego? Ładne rzeczy.
– Myśleliśmy, że pozostanie na wieki w domu wariatów. Tylko w ten sposób 
mogliśmy 
coś z niej wyciągnąć i dowiedzieliśmy się wiele. Musisz jednak zakładać, że ona 
może 
wykorzystać to, czego dowiedziała się od Spencera i ode mnie.
– Nie zna mojego adresu – przypomniała Amelia.
Jefferson pokręcił głową.
– Ja go nie znałem i Spencer też nie. Mimo to ona w ogólnych zarysach zna teraz 
nasz 
plan.
– Niech to szlag. Zawiadomi innych.
– Na razie nie. Ma zwierzchnika w Waszyngtonie, ale jeszcze się z nim nie 
skontaktowała. Jest dla niej idolem, a to w połączeniu z jej fanatyzmem 
religijnym... Nie 
sądzę, aby porozumiała się z nim, dopóki nie będzie mogła mu zameldować, że 
wykonała 
zadanie.
– A więc nie chodzi o to, żebyśmy trzymali się od niej z daleka. Mamy ją złapać 
i 
zamknąć usta.
– Trzymać pod strażą.
– Albo podłączoną.
Kiwnął głową i zakończył rozmowę.
– Chcesz ją zabić? – zapytała Amelia.
– To nie będzie konieczne. Po prostu oddam ją w ręce medyków, a ci uśpią ją aż 
do 
Sądnego Dnia.
Pomyślałem, że być może tak się stanie, ale wkrótce Amelia i ja będziemy 
jedynymi 
ludźmi w tym budynku, mogącymi kogoś zabić.
 
TO, CO POWIEDZIAŁA IM CANDI, było przerażające. Gavrila nie tylko była 
niebezpieczna, dobrze wyszkolona i motywowana miłością oraz lękiem przed Bogiem 
i jego 
ziemskim namiestnikiem, generałem Blaisdellem, ale także łatwiej niż Julian 
przypuszczał 
mogła dostać się do Budynku 31. Obiekt nie był zabezpieczony przed atakiem wroga 
lub 
rozjuszonego tłumu. Nawet nie miał systemu przeciwwłamaniowego.
Oczywiście, najpierw musiałaby dostać się na teren bazy. Przekazali wartownikom 
jej 
rysopisy w dwóch znanych im wcieleniach, a także kopie jej odcisków palców i 
wzór 
siatkówki, z poleceniem natychmiastowego zatrzymania, jako osoby „uzbrojonej i 
niebezpiecznej”.
Na lotnisku w Guadalajarze nie mieli zainstalowanych kamer bezpieczeństwa, lecz 
w 
Portobello było ich mnóstwo. Żadna podobna do niej osoba nie przybyła 
którymkolwiek z 
sześciu samolotów, które tego popołudnia i wieczorem przyleciały z Meksyku, co 
jednak 
mogło tylko oznaczać, że znów się przebrała. Przybyło kilka kobiet o jej 
wzroście i 
wymiarach. Ich opisy również podano wartownikom.
W rzeczywistości, co Jefferson mógł przewidzieć, paranoicznie przezorna Gavrila 
wykupiła bilet do Portobello, ale nie wykorzystała go. Zamiast tego poleciała do 
Strefy 
Kanału przebrana za mężczyznę. Poszła na nabrzeże, poderwała pijanego żołnierza 
mniej 
więcej jej wzrostu, po czym zabiła go dla dokumentów i munduru. Większość ciała 
zostawiła 
w pokoju hotelowym, najpierw odcinając mu dłonie i głowę, które starannie 
zapakowała i 
wysłała zwykłą przesyłką pod fikcyjny adres w Boliwii. Potem pojechała koleją 
jednoszynową do Portobello i znalazła się w bazie godzinę przed tym, zanim 
zaczęto jej 
szukać.
Oczywiście nie miała już plastikowego pistoletu i noża. Musiała zostawić nawet 
skalpel, 
którym dźgnęła Ellie. W bazie były tony broni, ale dobrze zamkniętej i 
pilnowanej. 
Wprawdzie wartownicy i żandarmi chodzili uzbrojeni w pistolety, ale zabijanie 
któregoś z 
nich, żeby zdobyć broń nie wydawało się dobrym pomysłem. Poszła pod zbrojownię i 
kręciła 
się tam przez chwilę, udając, że studiuje tablicę ogłoszeń. Przez chwilę stała w 
kolejce, a 
potem wyszła z niej, jakby czegoś zapomniała.
Opuściła budynek i ponownie weszła do niego tylnymi drzwiami. Dobrze zapamiętała 
rozkład pomieszczeń i teraz poszła prosto do konserwatorni. Znalazła tablicę z 
listą dyżurów, 
po czym weszła do jednego z pustych pomieszczeń, zadzwoniła do dyżurnego oficera 
i 
powiedziała mu, że ma się zameldować u majora Feldmana. Zostawił pokój otwarty, 
a 
Gavrila natychmiast skorzystała z okazji.
Wiedziała, że ma najwyżej półtorej minuty. Musiała znaleźć jakąś śmiercionośną i 
sprawną broń, której zniknięcie nie zostanie natychmiast zauważone.
Ujrzała stertę karabinów M–31, zabłoconych, lecz poza tym w dobrym stanie. 
Zapewne 
były wykorzystywane na ćwiczeniach – przez oficerów, którzy nie musieli ich 
potem czyścić. 
Wzięła jeden i owinęła go zielonym ręcznikiem razem z pudełkiem eksplodujących 
strzałek i 
bagnetem. Strzałki z trucizną byłyby lepsze, bo cichsze, ale nigdzie ich tu nie 
było.
Niepostrzeżenie wyślizgnęła się z pokoju. Ponieważ po tej bazie żołnierze nie 
kręcili się 
uzbrojeni w lekką broń automatyczną, nie odwijała M–31. Wsunęła pochwę z 
bagnetem za 
pazuchę i za pas.
Elastyczny bandaż ściągający jej piersi był niewygodny, ale nie zdejmowała go, 
licząc, że 
w razie czego zaskoczy przeciwnika i da jej dodatkową sekundę czy dwie. Mundur 
był luźny i 
wyglądała w nim na niskiego mężczyznę, grubaska o wypukłej piersi. Szła 
ostrożnie.
Budynek 31 nie wyróżniał się spośród otaczających go obiektów niczym, poza 
niskim 
ogrodzeniem pod wysokim napięciem i budką wartowniczą. W zapadającym zmroku 
podeszła 
do budki, powstrzymując chęć zaatakowania trepa i wystrzelania sobie drogi. Tymi 
czterdziestoma pociskami, które miała w magazynku, mogła wyrządzić spore szkody, 
ale od 
Jeffersona dowiedziała się, że budynku pilnuje także żołnierzyk. Ktoś z plutonu 
tego 
czarnoskórego Juliana. Juliana Classa.
Niestety, doktor Jefferson nie znał rozkładu pomieszczeń w Budynku 31, a to 
bardzo by 
jej się teraz przydało. Gdyby wiedziała, w którym pokoju przebywa profesor 
Harding, 
wymyśliłaby coś, co zwróciłoby uwagę żołnierzyków i skierowało ich w odległy 
koniec 
gmachu, a potem odszukałaby ją. Jednak budynek był zbyt duży, aby po prostu 
wejść do 
środka i znaleźć ofiarę w ciągu kilkuminutowej nieobecności żołnierzyków.
Ponadto na pewno jej tu oczekiwano. Przechodząc obok, nawet nie spojrzała na 
Budynek 
31. Z pewnością wiedzieli o torturach i morderstwach. Czy mogłaby to jakoś 
wykorzystać? 
Sprawić by strach pozbawił ich rozwagi?
Cokolwiek miała zrobić, musi się to stać wewnątrz budynku. W przeciwnym razie 
zajmie 
się tym oddział pełniący służbę wartowniczą na zewnątrz, a żołnierzyki będą 
osłaniać 
Harding.
Przystanęła, a potem zmusiła się, by iść dalej. No właśnie! Musi narobić 
zamieszania na 
zewnątrz, ale znaleźć się w środku, kiedy to zauważą. Pójść za żołnierzykami do 
ofiary.
Potem będzie potrzebowała Bożej pomocy. Żołnierzyki będą szybkie, chociaż 
zapewne 
spacyfikowane, jeśli ich operatorów już poddano „humanizacji”. Musi zabić 
Harding zanim 
zdołają ją powstrzymać.
Nie opuszczała jej pewność siebie. Bóg doprowadził ją tak daleko – nie zawiedzie 
jej i 
teraz. Nawet przydomek tej kobiety, Blaze, był demoniczny, nie tylko jej misja. 
Wszystko 
będzie dobrze.
Skręciła za róg i odmówiła cichą modlitwę. Na chodniku bawiło się dziecko. Dar 
od 
Boga.
 
* * *
 
LEŻELIŚMY W ŁÓŻKU, ROZMAWIAJĄC, kiedy konsola odegrała sygnał telefonu. 
Dzwonił Marty. Był zmęczony, ale uśmiechnięty.
– Wyciągnęli mnie z sali operacyjnej – oznajmił. – Na odmianę mam dobrą 
wiadomość z 
Waszyngtonu. W wieczornej edycji „Harold Burley Hour” mówili o waszej teorii.
– Poparli ją? – spytała Amelia.
– Najwidoczniej. Widziałem tylko krótki fragment i musiałem wracać na salę. 
Powinniście mieć to już w bazie danych. Sprawdźcie.
Wyłączył się, a my natychmiast odnaleźliśmy program.
Zaczynał się dramatycznym ujęciem eksplodującej galaktyki, z efektami 
dźwiękowymi i 
tym podobne. Potem pojawił się profil Burleya, jak zawsze poważnego, 
obserwującego 
kataklizm.
– Czy taki los może spotkać nas, zaledwie za miesiąc? W naukowych kręgach trwa 
zażarty spór. I nie tylko naukowcy mają poważny problem. Policja również.
Zdjęcie Petera, ponurego i wymizerowanego, nagiego do pasa, pokazującego numer 
policyjnej kamerze.
– Oto Peter Blankenship, który przez dwie dekady był jednym z najbardziej 
szanowanych 
kosmologów na świecie. Dziś nawet nie zna liczby planet w Układzie Słonecznym. 
Sądzi, że 
mamy rok 2004, a on jest dwudziestoczteroletnim młodzieńcem w 
sześćdziesięcioczteroletnim ciele. Ktoś porwał go i pozbawił wspomnień z 
ostatnich 
czterdziestu lat. Dlaczego? Co wiedział Peter Blankenship? Oto Simone Mallot, 
kierownik 
laboratorium neuropatologii FBI.
Kobieta w białym fartuchu, w tle mnóstwo lśniących chromem aparatów.
– Pani doktor Mallot, co może pani powiedzieć o zabiegu chirurgicznym, który 
przeprowadzono na tym mężczyźnie?
– Ten, kto to zrobił, powinien siedzieć w więzieniu – odparła. – Użyto, a raczej 
nadużyto 
wyrafinowanego sprzętu. Badania mikroskopowe wspomagane komputerowo wykazują, że 
początkowo usiłowano wymazać specyficzne i stosunkowo niedawne wspomnienia. Te 
próby 
nie powiodły się, więc w końcu wymazano cały ich duży blok. W ten sposób 
zamordowano 
osobowość i – jak wiemy – zniszczono wspaniały umysł.
Siedząca obok mnie Amelia westchnęła płaczliwie, ale pochyliła się nad konsolą, 
bacznie 
wpatrując się w ekran. Burley popatrzył na nas z niego.
– Peter Blankenship wiedział coś – lub przynajmniej wierzył w coś – co dotyczy 
każdego 
z nas. Uważał, że jeśli nie podejmiemy odpowiednich kroków, by temu 
przeciwdziałać, 
czternastego września nastąpi koniec świata.
Pokazano nie mające żadnego związku z tematem zdjęcie ogromnego układu luster 
nad 
ciemną stroną majestatycznie unoszącego się w próżni Księżyca. Potem zdjęcia 
obracającego 
się Jowisza.
– Projekt „Jupiter” – największy, najbardziej skomplikowany eksperyment naukowy, 
jaki 
kiedykolwiek zaplanowano. Peter Blankenship przeprowadził obliczenia, według 
których ten 
program należy natychmiast przerwać. Niespodziewanie znikł, a kiedy ponownie się 
pojawił, 
jego stan uniemożliwia jakąkolwiek naukową dyskusję. Jednakże jego asystentka, 
profesor 
Harding – tu pokazano zdjęcie prowadzącej wykład Amelii – podejrzewała coś i 
znikła. 
Ukrywając się w Meksyku, rozesłała tuzin kopii artykułu Blankenshipa, 
zawierającego teorię 
popartą obliczeniami matematycznymi, do naukowców na całym świecie. Zdania są 
podzielone.
W swoim studio, Burley siedział zwrócony twarzą do dwóch mężczyzn. Jeden z nich 
wyglądał znajomo.
– Boże, tylko nie Macro! – jęknęła Amelia.
– Są tu dziś ze mną profesorowie Lloyd Doherty i Mac Roman. Doktor Doherty jest 
długoletnim współpracownikiem Blankenshipa. Doktor Roman jest dziekanem wydziału 
nauk 
ścisłych Uniwersytetu Stanowego w Teksasie, gdzie pracuje i naucza profesor 
Harding.
– Nauczanie to nie praca? – zdziwiłem się, ale uciszyła mnie.
Macro rozpierał się w fotelu. Na twarzy miał dobrze nam znany wyraz 
samozadowolenia.
– Profesor Harding ostatnio żyła w ogromnym napięciu, między innymi z powodu 
romansu z jednym z jej studentów oraz z Peterem Blankenshipem.
– Poprzestańmy na kwestiach czysto naukowych, Macro – rzekł Doherty. – 
Czytaliśmy 
artykuł. Co o tym sądzisz?
– No, to przecież... czysta fantastyka. To śmieszne.
– Powiedz dlaczego.
– Lloyd, słuchacze nie zrozumieją obliczeń matematycznych. Jednak sama idea jest 
absurdalna. Żeby reakcje fizyczne zachodzące wewnątrz czegoś mniejszego od 
punktu miały 
zapoczątkować koniec wszechświata...
– Kiedyś uważano za absurd, by maleńka bakteria mogła spowodować śmierć ludzkiej 
istoty.
– To niewłaściwe porównanie.
Jego rumiana twarz jeszcze pociemniała.
– Bynajmniej, bardzo trafne. Jednak zgadzam się z tobą, że to nie spowoduje 
końca 
wszechświata.
Macro zwrócił się do Burleya i kamery.
– No, widzicie.
– Zniszczy tylko Układ Słoneczny i może galaktykę – ciągnął Doherty. – 
Stosunkowo 
niewielki zakątek wszechświata.
– Jednak zniszczy Ziemię – rzekł Burley.
– Owszem, w ciągu niecałej godziny. – Zbliżenie jego twarzy. – Nie ma co do tego 
wątpliwości.
– Ależ jest! – zawołał Macro, poza polem widzenia kamery.
Doherty obrzucił go znużonym spojrzeniem.
– Nawet gdyby istniały w tej kwestii uzasadnione wątpliwości, a tak nie jest, 
jaki procent 
ryzyka byłby dopuszczalny? Pięćdziesiąt? Dziesięć? Jedna szansa na sto, że 
wszyscy 
zginiemy?
– Takie wyliczenia są nienaukowe. Teorie nie są prawdziwe nawet w dziesięciu 
procentach.
– A ludzie nie bywają w dziesięciu procentach martwi. – Doherty obrócił się do 
Burleya. 
– Stwierdziłem, że problem nie polega na przewidywalności pierwszych pięciu 
minut czy 
nawet wieków. Sądzę, że autorzy popełnili błąd, stosując teorię do przestrzeni 
międzygalaktycznej.
– Proszę wyjaśnić – rzekł Burley.
– Ostatecznym rezultatem byłoby podwojenie materii i powstanie dwukrotnie 
większej 
liczby Galaktyk. Jest na nie dość wolnego miejsca.
– Jeśli choć część teorii jest błędna... – zaczął Macro.
– Co więcej – ciągnął Doherty – wydaje się, iż to już się zdarzało, w innych 
Galaktykach. 
Ta teoria wyjaśnia zauważone tu i ówdzie anomalie.
– Wracając do Ziemi – rzekł Burley – a przynajmniej do Układu Słonecznego. Czy 
trudno 
byłoby przerwać prace nad projektem „Jupiter”” – największym eksperymentem jaki 
kiedykolwiek podjęto?
– W kategoriach naukowych, zdecydowanie nie. Wystarczy jeden impuls radiowy z 
ośrodka kontroli. Natomiast trudność polega na tym, by skłonić ludzi do wysłania 
tego 
sygnału, który zakończy ich kariery naukowe. Tylko że jeśli tego nie zrobią, 
czternastego 
września zakończą się kariery wszystkich ludzi.
– To nieodpowiedzialne brednie – wtrącił Macro. – Wątła teoria, szukanie 
sensacji.
– Ma pan jeszcze dziesięć dni, żeby tego dowieść, Mac. Do tego guzika ustawia 
się długa 
kolejka.
Zbliżenie Burleya, kręcącego głową.
– Moim zdaniem nie mogą go nacisnąć za szybko.
Ekran konsoli zgasł.
Śmialiśmy się, ściskaliśmy i oblaliśmy to imbirowym piwem. Nagle ekran 
zapiszczał i 
włączył się, zanim nacisnąłem przycisk.
Zobaczyłem twarz Eileen Zakim, nowego dowódcy mojego plutonu.
– Julianie, mamy kłopoty. Jesteś uzbrojony?
– Nie... Tak. Mam tu pistolet. – Zostawił go poprzedni lokator, tak samo jak 
piwo 
imbirowe. Nawet nie sprawdziłem, czy jest naładowany. – Co się dzieje?
– Jest tu ta zwariowana suka, Gavrila. Może już w środku. Zabiła dziewczynkę 
przed 
budynkiem, żeby odwrócić uwagę wartownika.
– Dobry Boże! Nie mamy przy wejściu żołnierzyka?
– Mamy, ale patroluje teren. Gavrila zaczekała aż znalazł się po drugiej stronie 
budynku. 
Domyślamy się, że pocięła dziewczynkę i rzuciła ją, umierającą, pod drzwi budki 
wartowniczej. Kiedy trep otworzył drzwi, poderżnęła mu gardło, przeciągnęła 
przez 
wartownię i wykorzystała odcisk jego dłoni do otwarcia drzwi. Wyjąłem pistolet i 
zaryglowałem drzwi.
– Domyślacie się? Nie wiecie na pewno?
– Niestety nie. Wewnętrzne drzwi nie są monitorowane. Skoro przeciągnęła go 
przez 
wartownię i ma wojskowe przeszkolenie, to wie, jak działają zamki na linie 
papilarne.
Sprawdziłem magazynek. Osiem naboi drzazgowników. Każdy zawierał sto 
czterdzieści 
cztery ostre jak brzytwa drzazgi, będąc w istocie zwiniętą i ponacinaną metalową 
taśmą, która 
rozpadała się na sto czterdzieści cztery części, kiedy nacisnąłeś spust. Grad 
metalu bez trudu 
mógł odciąć rękę lub nogę.
– Skoro jest już w budynku...
– Nie jesteśmy tego pewni.
– Jeśli jednak jest, czy musi pokonać jeszcze jakieś zamki? Monitorowane 
przejścia?
– Główne wejście jest monitorowane, ale nie ma tu drzwi z czytnikami linii 
papilarnych. 
Tylko mechaniczne zamki. Moi ludzie sprawdzają wszystkie pomieszczenia.
Skrzywiłem się, słysząc to „moi ludzie”.
– W porządku. Tu jesteśmy bezpieczni. Informuj nas na bieżąco.
– Dobrze.
Ekran konsoli zgasł. Oboje spojrzeliśmy na drzwi.
– Może ona nie ma niczego, czym mogłaby je pokonać – powiedziała Amelia. – 
Dziecko 
i wartownika zabiła nożem.
Przecząco pokręciłem głową.
– Zrobiła to dla przyjemności.
 
GAVRILA SKULIŁA SIĘ W SZAFCE pod zlewem, czekając. W rękach trzymała 
gotowy do strzału M–31, a pistolet maszynowy wartownika wbijał się jej w żebra. 
Weszła do 
pralni przez otwarty właz, który zamknęła za sobą.
Przez długą chwilę spoglądała przez szczelinę w drzwiczkach, aż jej cierpliwość 
i 
umiejętność przewidywania zostały nagrodzone. Żołnierzyk bezszelestnie pojawił 
się przy 
drzwiach, sprawdził zamek i odszedł.
Odczekała minutę, a potem wyszła i przeciągnęła się. Musiała ustalić miejsce 
pobytu 
kobiety, albo znaleźć jakiś sposób, by zniszczyć cały budynek. I to szybko. 
Przeciwnicy mieli 
przytłaczającą przewagę liczebną, a chcąc wzbudzić w nich przerażenie, 
zrezygnowała z 
przewagi, jaką dałoby jej zaskoczenie.
Zobaczyła pokiereszowaną klawiaturę i wbudowaną w ścianę konsolę z szarego 
plastiku, 
białego od cienkiej warstwy jakiegoś środka czyszczącego. Podeszła do niej, 
nacisnęła 
pierwszy lepszy klawisz i komputer włączył się. Wystukała „spis” i uzyskała 
listę personelu. 
Nie było na niej Blaze Harding, lecz był Julian Class. Numer 8–1841. Wyglądało 
to na numer 
telefonu, a nie pokoju.
Najechała kursorem na jego nazwisko i nacisnęła przycisk. Otrzymała numer 241, 
bardziej prawdopodobny. Budynek miał dwa piętra.
Drgnęła, słysząc nagły grzechot za plecami. Obróciła się na pięcie, podrywając 
oba 
pistolety, ale to był tylko automat pralniczy, który samoczynnie się włączył.
Ominęła windę towarową i prześlizgnęła się przez ciężkie drzwi z napisem 
„WYJŚCIE 
AWARYJNE”, które wyprowadziły ją na brudne schody. Nie zauważyła żadnych kamer. 
Szybko i cicho weszła na drugie piętro.
Namyślała się chwilę, po czym zostawiła jeden pistolet obok drzwi. Aby zabić 
ofiarę, 
potrzebowała tylko jednego. Ponadto, będzie musiała szybko się wycofywać i drugi 
może jej 
się przydać jako element zaskoczenia. Tamci wiedzą, że ma pistolet maszynowy 
wartownika, 
ale zapewne nie mają pojęcia o M–31.
Ostrożnie wyjrzawszy na korytarz, po przeciwnej stronie ujrzała szereg drzwi, 
oznaczonych tabliczkami z rosnącymi numerami. Zamknęła oczy, zrobiła głęboki 
wdech, 
zmówiła w myślach krótką modlitwę, a potem wyskoczyła zza drzwi i pobiegła ile 
sił w 
nogach, spodziewając się licznych kamer i żołnierzyków.
Nie było ich. Przystanęła przed pokojem 241, w ułamku sekundy odczytała 
tabliczkę z 
napisem „CLASS”, wycelowała pistolet i puściła cichą serię w zamek.
Drzwi nie otworzyły się. Wymierzyła piętnaście centymetrów wyżej i tym razem 
odstrzeliła zasuwę. Drzwi uchyliły się odrobinę, a wtedy otworzyła je 
kopniakiem.
Julian stał w ciemnym pokoju, trzymając w obu rękach pistolet. Instynktownie 
uchyliła 
się, kiedy strzelił, i grad stalowych ostrzy, które odcięłyby jej głowę, tylko 
wyrwał kawałek 
ciała z jej lewego ramienia. Na oślep puściła dwie serie w ciemność – ufając, że 
Bóg skieruje 
je nie w niego, ale w białą kobietę, którą miała ukarać – i odskoczyła w tył 
przed drugim 
strzałem. Potem pomknęła w kierunku schodów i zniknęła za drzwiami na moment 
przed tym, 
zanim trzeci strzał Juliana zdemolował korytarz.
Na schodach zobaczyła ogromną postać przyczajonego żołnierzyka. Po połączeniu z 
Jeffersonem wiedziała, że kierujący robotem operator zapewne przeszedł pranie 
mózgu i nie 
mógł jej zabić. Opróżniła resztę magazynka w oczy maszyny.
Czarnoskóry mężczyzna krzyknął, żeby rzuciła broń i wyszła z podniesionymi 
rękami. W 
porządku. Chyba tylko on stał pomiędzy nią a uczoną.
Ignorując machającego za jej plecami oślepionego żołnierzyka, czubkiem buta 
uchyliła 
drzwi i wyrzuciła bezużyteczny pistolet.
– Teraz powoli wyjdź – powiedział mężczyzna.
W mgnieniu oka wyobraziła sobie, co zrobi, jednocześnie przesuwając bezpiecznik 
M–
31. Przetoczy się po podłodze korytarza i wypuści długą serię w kierunku 
przeciwnika. 
Skoczyła.
To był błąd. Trafił ją, zanim upadła na podłogę. Poczuła okropny ból w brzuchu. 
Ujrzała 
własną śmierć, spadając w rozbryzgu krwi i wnętrzności. Uderzyła ramieniem o 
podłogę i 
usiłowała się przetoczyć, lecz tylko pośliznęła się w miejscu. Zdołała jakoś 
podnieść się na 
kolana, a wtedy z jej ciała wypadło coś śliskiego. Rozciągnęła się na podłodze, 
twarzą do 
mężczyzny, i przez zasnuwającą oczy mgłę usiłowała wycelować broń. On powiedział 
coś i 
świat przestał istnieć.
 
* * *
 
KRZYKNĄŁEM „RZUĆ TO!”, ale ona zignorowała mnie i drugi pocisk pozbawił 
kobietę głowy i ramion. Odruchowo wystrzeliłem ponownie, rozwalając M–31 i rękę, 
w 
której go trzymała, zmieniając jej pierś w szkarłatną jamę. Za moimi plecami 
Amelia 
zakrztusiła się i pobiegła zwymiotować do łazienki.
Nie mogłem oderwać oczu od leżącej. Od pasa w górę nawet nie przypominała 
człowieka, tylko ochłap surowego mięsa i szmat. Reszta jej ciała pozostała 
nietknięta. ZZ 
jakiegoś powodu przesunąłem po nim spojrzeniem i z lekką zgrozą zauważyłem 
szeroko, 
kusicielsko rozłożone nogi.
Żołnierzyk powoli otworzył drzwi. Jego układ optyczny zmienił się w masę 
poskręcanego 
metalu.
– Julianie? – zapytał głosem Candi. – Nic nie widzę. Wszystko w porządku?
– Nic mi nie jest, Candi. Myślę, że już po wszystkim. Nadchodzi wsparcie?
– Claude. Jest na dole.
– Będę w moim pokoju.
Krocząc jak automat, wróciłem do mojej kwatery. Byłem prawie szczery, kiedy 
mówiłem, że nic mi nie jest. Po prostu zmieniłem człowieka w stertę dymiącego 
mięsa, co mi 
tam, dzień jak co dzień.
Umywszy sobie twarz, Amelia zostawiła odkręconą wodę. Nie zdążyła dobiec do 
toalety i 
usiłowała wytrzeć podłogę ręcznikiem. Odłożyłem pistolet i pomogłem jej wstać.
– Połóż się, kochanie. Ja się tym zajmę.
Płakała. Pokiwała wtuloną w moje ramię głową i pozwoliła, bym zaprowadził ją do 
łóżka.
Kiedy wytarłem podłogę i wrzuciłem ręczniki do niszczarki, usiadłem na łóżku, 
próbując 
zebrać myśli. Nie mogłem jednak uwolnić się od obrazu rozrywanego kulami ciała 
tej 
kobiety.
Kiedy bez słowa odrzuciła broń, domyśliłem się, że wyskoczy zza drzwi, 
strzelając. 
Starannie wycelowałem i zdążyłem nacisnąć spust, kiedy jeszcze była w powietrzu.
Słyszałem cichy grzechot jej wyciszonej broni, kiedy oślepiła Candi. A kiedy bez 
wahania rzuciła pistolet, domyśliłem się, że opróżniła magazynek i ma inną broń.
A gdy powoli naciskałem spust i czekałem aż się pokaże... Nigdy tego nie czułem, 
połączony z żołnierzykiem. Takiej gotowości..
Naprawdę chciałem, żeby wyszła i zginęła. Naprawdę chciałem ją zabić.
Czyżbym aż tak bardzo się zmienił w ciągu kilku tygodni? A może nie była to 
żadna 
zmiana? Chłopiec był zupełnie innym przypadkiem, „wypadkiem przy pracy”, 
niezupełnie 
przeze mnie zawinionym, i gdybym mógł przywrócić mu życie, zrobiłbym to.
Natomiast nie przywróciłbym życia Gavrile, no, chyba żeby zabić ją jeszcze raz.
Z jakiegoś powodu przypomniała mi się matka i jej gniew, kiedy zamordowano 
prezydenta Brennera. Miałem wtedy cztery lata. Potem dowiedziałem się, że wcale 
nie lubiła 
Brennera, co jeszcze pogarszało sprawę, jakby czyniąc ją współwinną zbrodni. 
Jakby to jej 
myśli doprowadziły do tego morderstwa.
Lecz jej niechęć nie równała się z nienawiścią, jaką ja darzyłem Gavrilę, która 
właściwie 
nie była człowiekiem. To było tak, jak pozbyć się wampira. W dodatku wampira, 
który 
zaciekle tropił kobietę, którą kochasz.
Amelia przestała płakać.
– Przykro mi, że to widziałaś. To było naprawdę okropne.
Pokiwała głową, nadal chowając twarz w poduszce.
– Dobrze, że już po wszystkim. To już koniec.
Masowałem jej plecy i mamrotałem słowa pocieszenia. Nie wiedzieliśmy, że 
Gavrila- – 
jak wampir – powróci zza grobu, żeby znów zabijać.
NA LOTNISKU W GUADALAJARZE, Gavrila napisała krótką wiadomość dla generała 
Blaisedlla i włożyła ją do koperty zaadresowanej na jego domowy adres. Tę 
wsunęła do 
drugiej koperty, którą wysłała na adres brata z poleceniem, żeby nadał list, nie 
czytając go, 
jeśli Gavrila nie zadzwoni do jutra rana. Oto, co napisała:
 
Jeśli do tej pory nie nawiązałam kontaktu, to oznacza, że nie żyję. Na czele 
grupy ludzi, 
którzy mnie zabili, stoi generał major Stanton Roser, najniebezpieczniejszy 
człowiek w 
Ameryce. Oko za oko?
Gavrila
 
Kiedy już wysłała tę wiadomość, uświadomiła sobie, że to nie wystarczy i w 
samolocie 
napisała jeszcze dwie strony, usiłując zawrzeć na nich wszystko, co zapamiętała 
w ciągu tych 
kilku minut, kiedy zaglądała w umysł Jeffersona. Tym razem jednak szczęście 
dopisało 
przeciwnej stronie. Wysłała wiadomość przez skrzynkę poczty elektronicznej w 
Strefie 
Kanału, gdzie wywiad wojskowy rutynowo sprawdzał całą korespondencję. Znudzony 
sierżant przeczytał kilka pierwszych zdań i skasował list jako spam.
Niestety, nie tylko ona jedna poznała szczegóły planu. Porucznik Thurman 
usłyszał o 
śmierci Gavrily kilka minut po fakcie, dodał dwa do dwóch, po czym przebrał się 
w 
wyjściowy mundur i opuścił budynek. Bez problemów przeszedł obok wartownika. 
Trep, 
którego postawiono tam na miejscu zamordowanego przez Gavrilę, zapadł w niemal 
katatoniczny trans. Sprężyście zasalutował i przepuścił Thurmana.
Thurman nie miał pieniędzy na samolot rejsowy, więc musiał zaryzykować i 
skorzystać z 
wojskowego. Gdyby ktoś zapytał go o dokumenty podróży, lub gdyby poddano go 
skanowaniu siatkówki, byłby załatwiony – nie tylko zdezerterował, lecz w dodatku 
złamał 
zakaz opuszczania budynku.
Jednak dzięki szczęściu, tupetowi i umiejętności planowania udało mu się. 
Wydostał się z 
bazy na pokładzie dostawczego helikoptera, który wracał do Strefy Kanału. 
Wiedział, że od 
kilku miesięcy panuje tam biurokratyczny chaos, od kiedy Strefa oderwała się od 
Panamy i 
stała się częścią terytorium USA. Tamtejsza baza sił powietrznych nie była już 
zagraniczną, 
ale też i nie krajową. Wpisał się na listę oczekujących na lot do Waszyngtonu, 
przekręcając 
swoje nazwisko. Pół godziny później machnął swoją legitymacją ze zdjęciem i 
wszedł na 
pokład samolotu.
Przed świtem przyleciał do bazy lotniczej Andrews, zjadł obfite śniadanie w 
mesie dla 
pasażerów tranzytowych, a potem wałęsał się do dziewiątej trzydzieści. Następnie 
zadzwonił 
do generała Blaisdella.
Naramienniki porucznika nie są wystarczającą, przepustką do Pentagonu. 
Powiedział 
kolejno dwóm cywilom, dwom sierżantom i jakiemuś porucznikowi, że ma prywatną 
wiadomość dla generała Blaisdella. W końcu na ekranie zobaczył panią pułkownik, 
szefa jego 
personelu administracyjnego. Była atrakcyjną kobietą o kilka lat starszą od 
Thurmana. 
Zmierzyła go podejrzliwym spojrzeniem.
– Dzwonił pan z Andrews – powiedziała – a z danych w komputerze wynika, że 
stacjonuje pan w Portobello.
– Zgadza się. Dostałem urlop okolicznościowy.
– Proszę pokazać dokumenty do obiektywu.
– Nie mam ich przy sobie. – Wzruszył ramionami. – Zgubili mój bagaż.
– Włożył pan dokumenty do bagażu?
– Przez pomyłkę.
– Taka pomyłka może pana drogo kosztować, poruczniku. Jaką wiadomość ma pan dla 
generała?
– Z całym szacunkiem, pani pułkownik, to osobista sprawa.
– Jeśli to prywatna sprawa, to lepiej niech pan opisze ją w liście i wyśle go na 
adres 
domowy. Cała służbowa korespondencja przechodzi przez moje ręce.
– Proszę powiedzieć mu, że chodzi o jego siostrę...
– Generał nie ma siostry.
– Jego siostrę Gavrilę – nalegał Thurman. – Ona ma kłopoty.
Kobieta nagle wyprężyła się, mówiąc do kogoś poza ekranem:
– Tak jest, sir. Natychmiast.
Nacisnęła przycisk i jej twarz zastąpił zielony emblemat Wojskowej Sekcji 
Postępu 
Technicznego. Nad nim pojawiła się zielona linia programu szyfrującego, a potem 
wszystko 
zniknęło i pokazała się twarz generała. Miał uprzejmy, ojcowski wyraz twarzy.
– Czy mówi pan na bezpiecznej linii?
– Nie, sir. To publiczny telefon. Jednak wokół nikogo nie ma.
Generał skinął głową.
– Rozmawiał pan z Gavrilą?
– Pośrednio, sir. – Rozejrzał się wokół. – Złapali ją i zainstalowali łącze. Ja 
połączyłem 
się na chwilę z tymi, którzy ją schwytali. Ona nie żyje, sir.
Twarz generała nie zmieniła wyrazu.
– Czy wykonała zadanie?
– Jeśli polegało ono na pozbyciu się naukowców, to nie. Została zabita, kiedy 
próbowała 
to zrobić.
Podczas rozmowy generał nieznacznie dał rozmówcy dwa znaki, które były sygnałem 
rozpoznawczym Enderów z „Młota Bożego”. Oczywiście, Thurman nie odpowiedział na 
nie.
– Panie generale, to potworny spisek...
– Wiem, synu. Dokończymy tę rozmowę w cztery oczy. Przyślę po ciebie samochód. 
Zostaniesz zawiadomiony przez pager, kiedy podjedzie.
– Tak jest, sir – powiedział do pustego ekranu.
Thurman przez prawie godzinę pił kawę i spoglądał na gazetę, wcale jej nie 
czytając. W 
końcu otrzymał przez pager wiadomość, że limuzyna generała czeka na niego przed 
wyjściem 
z lotniska.
Poszedł tam i ze zdziwieniem stwierdził, że samochodem kieruje szofer, niska 
kobieta w 
randze sierżanta i w zielonym mundurze. Otworzyła mu tylne drzwi. Limuzyna miała 
lustrzane szyby.
Fotele były miękkie i głębokie, ale pokryte plastikiem. Kobieta nie odezwała się 
słowem, 
tylko włączyła muzykę, jakiś spokojny jazz. I nie kierowała samochodem, tylko 
nacisnęła 
guzik autopilota. Potem otworzyła staromodne, papierowe wydanie Biblii, 
ignorując 
przygnębiającą monotonię ogromnych szarych bloków Grossmana. W każdym z nich 
mieszkało sto tysięcy ludzi. Thurman był zafascynowany tym widokiem. Kto 
dobrowolnie 
chciałby w nich mieszkać? Oczywiście, większość z nich to prawdopodobnie 
poborowi, 
czekający na swoją kolej pełnienia służby.
Przez kilkanaście kilometrów jechali wzdłuż rzeki, w pasie zieleni, a potem 
wspięli się 
spiralną estakadą na szeroką autostradę do Pentagonu, który właściwie był teraz 
dwoma 
Pentagonami: mniejszy i starszy z nich został wchłonięty przez nowy, w którym 
wykonywano 
większość pracy. Thurman przez kilka sekund widział cały kompleks, a potem 
limuzyna 
skręciła na długi, wiodący do budynku betonowy łuk. Zatrzymała się przy rampie 
załadunkowej, oznaczonej jedynie napisem namalowanym łuszczącą się, żółtą farbą: 
„BLKRDE21”. Sierżant odłożyła Biblię, wysiadła i otworzyła Thurmanowi drzwi.
– Proszę za mną, sir.
Przez automatycznie rozsuwane drzwi weszli prosto do windy o lustrzanych 
ścianach. 
Kobieta przycisnęła dłoń do czytnika i powiedziała: „Do generała Blaisdella”.
Winda jechała do góry prawie minutę i Thurman w tym czasie spoglądał na milion 
Thurmanów odbitych w lustrach, usiłując nie gapić się na odbicia pociągającej 
współpasażerki. Pożeraczka Biblii, nie w jego typie. Ładny tyłeczek.
Drzwi otworzyły się, ukazując pusty i rozległy hol recepcyjny. Sierżant weszła 
za kontuar 
i włączyła konsolę.
– Zawiadom generała, że jest tu porucznik Thurman. – Usłyszała dochodzący z 
konsoli 
szept i skinęła głową. – Proszę za mną, sir.
Następne pomieszczenie bardziej przypominało generalski gabinet. Drewniane 
boazerie, 
oryginały obrazów na ścianach, panoramiczny ekran z widokiem na Kilimandżaro. 
Cała 
ściana dyplomów, nagród i holograficznych zdjęć generała z czterema 
prezydentami.
Starszy pan zwinnie podniósł się zza akra idealnie pustego biurka. Był 
atletycznie 
zbudowany i miał wesoły błysk w oczach.
– Niech pan usiądzie, poruczniku. – Wskazał przybyłemu jeden z obitych skórą 
foteli. 
Spojrzał na kobietę. – Sierżancie, proszę sprowadzić pana Carewa.
Thurman zawahał się, ale usiadł.
– Panie generale, nie wiem czy ktoś powinien wiedzieć...
– Och, pan Carew jest cywilem, ale możemy mu ufać. Jest specjalistą od 
informacji. 
Połączy się z panem, co zaoszczędzi nam sporo czasu.
Na samą myśl o połączeniu Thurmana rozbolała głowa.
– Panie generale, czy to naprawdę konieczne? Od łączenia...
– Och, tak, tak. Ten człowiek łączył się ze świadkami w sądzie federalnym. Jest 
cudowny, naprawdę cudowny.
Cud wszedł bez pukania. Wyglądał jak własna figura woskowa. Miał na sobie 
garnitur i 
cienki krawat.
– On – powiedział, a generał kiwnął głową. Usiadł na sąsiednim fotelu i wyjął 
dwa 
przewody ze stojącego między nim a Thurmanem pudełka. Porucznik otworzył usta, 
żeby coś 
powiedzieć, ale tylko wepchnął wtyk w gniazdko. Carew poszedł za jego 
przykładem.
Thurman zesztywniał i postawił oczy w słup. Carew spojrzał na niego z 
zaciekawieniem, 
a potem zaczął ciężko dyszeć i pot oblał mu czoło. Po pięciu minutach rozłączył 
się, a 
Thurman z ulgą stracił przytomność.
– To była dla niego ciężka próba – rzekł Carew – ale uzyskałem wiele ciekawych 
informacji.
– Wiesz wszystko? – zapytał generał. – Wszystko, co chcieliśmy wiedzieć i 
znacznie 
więcej. Thurman zaczął kaszleć i powoli zdołał usiąść. Jedną dłoń przycisnął do 
czoła, a 
drugą zaczął rozcierać sobie skroń.
– Panie generale... czy mogę prosić o proszek od bólu głowy?
– Oczywiście... Sierżancie?
Kobieta wyszła i wróciła, niosąc szklankę wody i tabletkę. Z wdzięcznością 
połknął 
proszek i popił wodą.
– A teraz, panie generale? Co zrobimy?
– To, co ty teraz zrobisz, synu, to odpoczniesz. Sierżant zawiezie cię do 
hotelu.
– Sir, nie mam przy sobie kartek ani pieniędzy. Wszystko zostało w Portobello. 
Byłem na 
ćwiczeniach.
– Nie ma obawy. Zajmiemy się wszystkim.
– Dziękuję, sir.
Ból głowy ustępował, lecz jadąc windą o lustrzanych ścianach Thurman musiał 
zamknąć 
oczy, żeby nie zwymiotować.
Limuzyna stała tam, gdzie ją zostawili. Thurman z ulgą opadł na miękki i śliski 
plastik. 
Szofer zamknęła drzwi i usiadła za kierownicą.
– Ten hotel – zapytał ją – znajduje się daleko stąd?
– Nie – powiedziała i włączyła silnik. – To Arlington.
Odwróciła się, podniosła automatyczny i zaopatrzony w tłumik pistolet kalibru 
.22 i 
strzeliła mu w lewe oko. Rozpaczliwie złapał za klamkę drzwi, a wtedy 
przechyliła się i 
strzeliła powtórnie, prawie przykładając mu lufę do skroni. Skrzywiła się na 
widok 
zabrudzonego wnętrza i nacisnęła przycisk, kierując limuzynę na cmentarz.
 
BOMBA PĘKŁA, KIEDY MARTY przyprowadził na śniadanie znajomego. Jedliśmy 
dania z automatów, jak co rano, kiedy wszedł z kimś, kogo w pierwszej chwili nie 
poznałem. 
Dopiero gdy przybyły uśmiechnął się, przypomniałem sobie diament osadzony w 
przednim 
zębie.
– Szeregowiec Benyo?
Był jednym z operatorów zastąpionych przez mój dawny pluton.
– We własnej osobie, sierżancie.
Uścisnął rękę Amelii i przedstawił się, a potem usiadł i nalał sobie kubek kawy.
– W czym problem? – zapytałem. – Nie udało się?
– Nie – ponownie się uśmiechnął. – Nie udało się zrobić tego w dwa tygodnie.
– Co takiego?
– To nie zajęło nam aż dwóch tygodni – wyjaśnił Marty. – Benyo jest już 
„zhumanizowany”, tak samo jak pozostali.
– Nie rozumiem.
– Wasza stabilizująca, Candi, też była połączona. To przyspieszyło proces. Jeśli 
jesteś 
połączony z kimś, kto już jest „zhumanizowany”, trwa to tylko dwa dni.
– A zatem... dlaczego u Jeffersona trwało to aż dwa tygodnie?
Marty roześmiał się.
– Nie trwało! Po dwóch dniach był już jednym z nich, tylko nikt się nie 
zorientował, 
ponieważ on był pierwszy i w dodatku od początku w dziewięćdziesięciu procentach 
się z 
nimi zgadzał. Wszyscy, włącznie z samym Jeffersonem, skupili się na Ingramie, 
nie na nim.
– Dopiero kiedy weźmiesz kogoś takiego jak ja – rzekł Benyo – kto z początku 
nienawidzi tej idei i jest wrogo nastawiony... Do licha, wszyscy bez trudu mogli 
zauważyć, 
kiedy udało im się mnie przekonać.
– I jesteś... przekonany? – zapytała Amelia. Zrobił poważną minę i pokiwał 
głową. – Nie 
masz żadnych pretensji, że nie jesteś... taki jak dawniej?
– Trudno to wyjaśnić. Nadal jestem tym, kim byłem dawniej. Jednak teraz jestem 
też 
kimś więcej, rozumiecie? – Bezradnie rozłożył ręce. – Chcę powiedzieć, że nawet 
za milion 
lat nie dowiedziałbym się, co naprawdę we mnie tkwi. Dopiero inni mi to 
pokazali.
Uśmiechnęła się i pokręciła głową.
– To brzmi jak wyznanie wiary.
– Bo prawie tak jest – powiedziałem. – Tak było z Ellie.
Nie powinienem tego mówić; spochmurniała. Wziąłem jej dłoń w obie ręce. Przez 
chwilę 
wszyscy milczeli.
– A więc – powiedziała Amelia. – Jak to wpłynie na nasz plan?
– Gdybyśmy wiedzieli o tym wcześniej, znacząco przyspieszyłoby jego realizację, 
i tak 
też się stanie w ostatecznym rezultacie, kiedy zabierzemy się za zmienianie 
świata. Teraz 
jednak ogranicza nas harmonogram wszczepień. Zamierzamy zakończyć tę fazę 
operacji do 
trzydziestego pierwszego. Do trzeciego września powinniśmy mieć w tym budynku 
samych 
nawróconych, od generała do szeregowca.
– A co z jeńcami? – zapytałem. – McLaughlin nie nawrócił ich w dwa dni, prawda?
– Powtarzam, że gdybyśmy wiedzieli o tym wcześniej... Nie łączył się z nimi 
dłużej niż 
na kilka godzin. Dobrze byłoby wiedzieć, czy to działa w przypadku połączenia 
kilku tysięcy 
ludzi naraz.
– Tylko czy można przewidzieć rezultat? – spytała Amelia. – Dwa tygodnie w 
przypadku 
samych „normalnych” ludzi, dwa dni, jeżeli jest wśród nich jeden z nawróconych. 
Nie 
wiadomo, jaki wynik uzyska się w pośrednich przypadkach.
– Racja. – Potarł oczy i skrzywił się. – A nie mamy czasu na eksperymenty. Ten 
fascynujący problem dopiero czeka na zbadanie, ale – jak już mówiłem w Domu 
Świętego 
Bartłomieja – na razie nie mamy czasu na badania naukowe. – Zadzwonił telefon. – 
Przepraszam.
Dotknął kolczyka i słuchał, spoglądając w przestrzeń.
– W porządku, już tam idę. Tak.
Pokręcił głową.
– Kłopoty? – zapytałem.
– Być może nic, a może poważne. Straciliśmy kucharza.
Na chwilę odebrało mi mowę.
– Thurman zdezerterował?
– Taak. Wczoraj wieczorem przeszedł obok wartownika, zaraz po tym jak ty... Jak 
zginęła 
Gavrila.
– Czy wiecie, dokąd poszedł?
– Może być teraz wszędzie. Może siedzi w mieście i przeżywa. Łączyłeś się z nim, 
Benyo?
– Nie. Jednak robił to Monez, aa ja za Monezem. Dlatego trochę się 
zorientowałem. Nie 
za wiele – no wiecie, przez te jego bóle głowy.
– Jakie odniosłeś wrażenie?
– Normalny facet. – Potarł podbródek. – Chyba był trochę bardziej przywiązany do 
wojska niż większość ludzi. Chcę powiedzieć, że podobało mu się jako idea.
– A więc nie podobała mu się nasza idea.
– Nie mam pojęcia. Pewnie nie.
Marty spojrzał na zegarek.
– Za dwadzieścia minut mam być na sali operacyjnej. Do pierwszej będę wszczepiał 
łącza. Julianie, może zechciałbyś go poszukać?
– Zrobię co będę mógł.
– Benyo, ty połącz się z Monezem i wszystkimi, którzy łączyli się z Thurmanem. 
Musimy 
sprawdzić, co on wie.
– Jasne. – Wstał. – Pewnie znajdę go w świetlicy.
Patrzyliśmy jak odchodzi.
– Przynajmniej nie wie, kim jest nasz generał.
– Owszem – rzekł Marty. – Jednak od któregoś z naszych ludzi z Guadalajary mógł 
dowiedzieć się o szefie Gavrily, generale Blaisdellu. Właśnie to trzeba 
sprawdzić. – Ponownie 
spojrzał na zegarek. – Zadzwoń do Benyo za godzinę lub dwie. I sprawdź wszystkie 
loty do 
Waszyngtonu.
– Zrobię co w mojej mocy, Marty. Do licha, jeśli tylko opuścił Portobello, mógł 
dostać 
się do Waszyngtonu na tysiąc różnych sposobów.
– Tak, masz rację. Może po prostu powinniśmy zaczekać, czy Blaisdell da jakiś 
znak 
życia.
Nie mieliśmy czekać długo.
 
BLAISDELL ODBYŁ KILKUMINUTOWĄ rozmowę z Carewem – przekazanie 
wszystkich informacji uzyskanych w trakcie połączenia wymagałoby wielogodzinnego 
nagrywania relacji zahipnotyzowanego pacjenta – lecz zdążył się dowiedzieć, że 
istnieje 
kilkudniowa luka między schwytaniem Gavrily w Guadalajarze, a jej śmiercią w 
odległej o 
prawie dwa tysiące kilometrów bazie. Czego się dowiedziała? Co sprawiło, że 
wyruszyła do 
Portobello?
Zaczekał w gabinecie na zaszyfrowaną wiadomość od szofera, że wszystko zostało 
załatwione, a potem sam poprowadził samochód do domu. Czasem ulegał tej 
ekscentrycznej 
zachciance.
Mieszkał sam, wśród robotów–służących i pilnujących go żołnierzyków, w leżącej 
nad 
Potomakiem rezydencji, oddalonej zaledwie o pół godziny jazdy od Pentagonu. 
Osiemnastowieczny dom z oryginalnym, odsłoniętym belkowaniem i wypaczoną 
drewnianą 
podłogą pasował do obrazu własnej osoby, jaki stworzył na swój użytek: 
człowieka, którego 
przywilejem i przeznaczeniem było zmienić losy świata.
Wywołać koniec świata.
Nalał sobie codzienną porcję whisky do kryształowej szklaneczki, po czym usiadł, 
by 
przejrzeć korespondencję. Kiedy włączył konsolę, zanim jeszcze zapalił się 
kursor, komputer 
brzęczeniem zasygnalizował mu, że przyszedł do niego list.
Niezwykłe. Kazał robotowi go przynieść i maszyna wróciła z białą kopertą, bez 
zwrotnego adresu, nadaną tego ranka w Kansas City. Zważywszy na intymne aspekty 
łączącego ich związku było dziwne, że nie rozpoznał charakteru pisma Gavrily.
Dwukrotnie przeczytał krótką wiadomość, a potem spalił ją. Stanton Roser 
najniebezpieczniejszym człowiekiem w Ameryce? Nieprawdopodobne i w jakże 
dogodnej 
chwili: w sobotę rano byli umówieni na partyjkę golfa w Bethesda Country Club. 
Golf bywa 
niebezpieczną grą.
Zignorował pocztę elektroniczną i połączył się ze swoim biurowym komputerem.
– Dobry wieczór, generale – powiedziała maszyna starannie modulowanym, 
bezpłciowym głosem.
– Pokaż mi listę wszystkich operacji opatrzonych klauzulą „tajne” lub „ściśle 
tajne”, które 
sekcja zarządzania i kadr przeprowadziła w zeszłym miesiącu... nie, w ciągu 
ośmiu ostatnich 
tygodni. Pomiń wszystkie, które nie mają żadnego związku z generałem Stantonem 
Roserem.
Lista obejmowała tylko trzy takie operacje. Blaisdell zdziwił się, że tak 
niewiele. Okazało 
się, że jedna z pozycji obejmowała szereg różnych, ściśle tajnych operacji – 
łącznie dwieście 
czterdzieści osiem. Pominął ja i zajął się pozostałymi dwiema, opatrzonymi 
klauzulą 
najwyższego utajnienia.
Nie widział między nimi żadnego związku, tyle że obie operacje rozpoczęły się 
tego 
samego dnia i – aha! – obie w Panamie. Jedną był eksperyment na więźniach obozu 
jenieckiego, a drugim ćwiczenia sprawnościowe w Fort Howell w Portobello.
Dlaczego Gavrila nie podała więcej szczegółów? Niech diabli porwą tę kobietę, za 
jej 
upodobanie do dramatyzmu.
Kiedy pojechała do Panamy? To łatwo sprawdzić.
– Pokaż mi wszystkie rachunki za transport, wystawione przez personel Sekcji 
Postępu 
Technicznego w ciągu dwóch ostatnich dni.
Interesujące. Kupiła bilet do Portobello, używając przybranego kobiecego 
nazwiska i 
drugi do Strefy Kanału, na nazwisko mężczyzny. Dokąd poleciała naprawdę? Wniosek 
napisała na firmowej papeterii Aeromexico, co w niczym nie pomagało, gdyż 
samoloty tej 
firmy obsługiwały obie trasy.
Hmm, a jakiego nazwiska używała w Guadalajarze? Komputer oznajmił, iż żadna z 
tych 
dwóch osób nie przyleciała w ciągu dwóch ostatnich tygodni do miasta, ale można 
było 
uznać, że tropiąc tę kobietę, nie zadawałaby sobie tyle trudu, żeby przebierać 
się za 
mężczyznę. Tak więc prawdopodobnie przebrała się, żeby uniknąć pojmania w drodze 
powrotnej.
Dlaczego Panama, dlaczego Strefa Kanału, skąd ta wiadomość o myszowatym starym 
Stantonie? Dlaczego po prostu nie wróciła do Stanów, gdy dotycząca projektu 
„Jupiter” teoria 
tej przeklętej kobiety stała się główną sensacją we wszystkich środkach 
przekazu?
No cóż, znał odpowiedź na to ostatnie pytanie. Gavrila tak rzadko oglądała 
wiadomości, 
że pewnie nawet nie wiedziała, kto jest prezydentem. Jakby ten kraj w ogóle miał 
teraz 
prawdziwego prezydenta.
Oczywiście Strefa Kanału mogła być wybiegiem. Stamtąd mogła w kilka minut dostać 
się 
do Portobello. Tylko po co miałaby tam lecieć?
Roser był kluczem do tej zagadki. To on chronił tę Harding, ukrywając ją w 
jednej z tych 
dwóch baz.
– Podaj mi wykaz Amerykanów, którzy zginęli w Panamie w ciągu ostatnich 
dwudziestu 
czterech godzin.
W porządku. Miał dwóch w Fort Howell: szeregowca, mężczyznę, który zginął na 
posterunku, nie na polu bitwy, oraz nie zidentyfikowaną kobietę. Szczegóły 
możliwe do 
uzyskania w uzasadnionych przypadkach, w sekcji zarządzania i kadr.
Sprawdził te szczegóły, które nie były utajnione. Dowiedział się, że mężczyzna 
został 
zamordowany podczas pełnienia warty przed głównym budynkiem administracyjnym. To 
z 
pewnością robota Gavrily.
Usłyszał cichy pisk i w rogu ekranu pojawiła się sylwetka jego asystenta, 
Carewa. 
Wskazał ją kursorem i ikona rozwinęła się w liczący sto tysięcy słów raport 
hipertekstowy. 
Generał westchnął i postanowił nalać sobie drugą porcję whisky, tym razem do 
kawy.
 
W BUDYNKU 31 ZROBIŁO NAM się trochę ciasno. Ludzie w Guadalajarze byli zbyt 
zagrożeni. Nie wiadomo, ilu takich świrów jak Gavrila miał jeszcze Blaisdell. 
Tak więc nasz 
administracyjny eksperyment nagle potrzebował paru tuzinów cywilnych 
konsultantów – 
gromady ze „Specjału Sobotniej Nocy” i Dwudziestki. Alvarez został tam z 
nanofakturą, ale 
pozostali przybyli do nas w ciągu dwudziestu czterech godzin.
Nie byłem pewny, czy to dobry pomysł, gdyż w końcu Gavrila zabiła tutaj prawie 
tyle 
samo ofiar, co w Guadalajarze. Jednak teraz wartownicy naprawdę pełnili warty, a 
zamiast 
jednego żołnierzyka teren patrolowały trzy.
To uprościło plan „humanizacji”. Korzystając z bezpiecznej linii telefonicznej, 
mogliśmy 
podłączać naraz tylko jednego z członków Dwudziestki, obecnych w klinice 
Guadalajarze. 
Teraz, kiedy wszyscy znaleźli się na miejscu, mogliśmy wykorzystywać czterech 
jednocześnie.
Niecierpliwie czekałem nie na przybycie Dwudziestki, ale pozostałych – moich 
starych 
przyjaciół, którzy teraz dzielili ze mną nieumiejętność czytania w myślach. 
Każdy, kto miał 
łącze, był całkowicie zaabsorbowany planem, w którym Amelia i ja 
uczestniczyliśmy 
wyłącznie jako niewykwalifikowana siła robocza. Miło było przebywać w 
towarzystwie ludzi 
mających zwyczajne, a nie kosmiczne problemy. I którzy mieli czas, by posłuchać 
o 
niektórych moich problemach. Na przykład związanych z tym, że po raz drugi 
zostałem 
mordercą. Obojętnie jak bardzo na to zasłużyła i sama mnie do tego zmusiła, to 
mój palec 
nacisnął spust i w moich oczach pozostał na zawsze okropny obraz rozrywanego 
pociskami 
ciała.
Nie chciałem rozmawiać o tym z Amelią, nie teraz, a może jeszcze przez bardzo 
długi 
czas.
Wieczorem siedzieliśmy z Rezą na trawniku, usiłując odnaleźć kilka gwiazd, 
zamaskowanych przez mglistą łunę miasta.
– Z pewnością nie przejmujesz się tym tak bardzo, jak tamtym chłopcem – rzekł. – 
Jeśli 
komuś się należało, to jej na pewno.
– Ach, do licha – powiedziałem i otworzyłem drugie piwo. – Czuję się tak, jakby 
to nie 
miało żadnego znaczenia, kim byli i co zrobili. Na piersi chłopca wykwitła 
czerwona plama i 
upadł martwy. Co do Gavrily, to rozsmarowałem jej bebechy, mózg, a nawet ręce po 
całym 
korytarzu.
– I wciąż o tym myślisz.
– Nie mogę przestać. – Piwo było jeszcze zimne. – Za każdym razem, gdy burczy mi 
w 
brzuchu, albo coś mnie tam zakłuje, widzę jak ją rozprułem. Myślę o tym, że w 
środku mam 
to samo.
– Przecież nie widziałeś tego po raz pierwszy.
– Dotychczas nigdy nie było to moim dziełem. To ogromna różnica.
Zapadła niezręczna cisza. Reza obwiódł palcem brzeg swojej szklanki, lecz 
wydobył 
tylko cichy syk.
– A zatem zamierzasz spróbować znowu?
O mało nie zapytałem: „Czego spróbować?”, ale Reza za dobrze mnie znał.
– Nie sądzę. Kto wie? Jeśli człowiek nie umrze z innego powodu, zawsze może się 
sam 
zabić.
– Hej, nigdy nie przyszło mi to do głowy. Dzięki.
– Pomyślałem, że trzeba cię rozweselić.
– Tak, pewnie. – Polizał palec i spróbował znowu, bez skutku. – No nie, czy to 
szklanka z 
wojskowych zapasów? Jak wy, chłopcy, zamierzacie wygrać wojnę, nie mając 
porządnego 
szkła?
– Nauczyliśmy się dobrze je gryźć.
– A więc bierzesz lekarstwa?
– Taak, środki przeciwdepresyjne. Nie sądzę, żebym miał to zrobić.
Z zaskoczeniem uzmysłowiłem sobie, że dopóki Reza nie poruszył tego tematu, 
przez 
cały dzień nie myślałem o samobójstwie.
– Wszystko będzie dobrze.
Rozlałem piwo, padając na ziemię. W następnej chwili Reza dołączył do mnie, 
kiedy 
zrozumiał, że ten dźwięk to terkot karabinu maszynowego.
 
WOJSKOWA SEKCJA POSTĘPU TECHNICZNEGO nie miała własnych oddziałów 
liniowych, ale Blaisdell był generałem, a do jego cichych współwyznawców należał 
Philip 
Cramer, wiceprezydent Stanów Zjednoczonych.
Mając decydujący głos w Radzie Bezpieczeństwa Narodowego, szczególnie wobec 
całkowitej bierności najbardziej nieudolnego prezydenta od czasu Andrew 
Johnsona, wydał 
Blaisdellowi pozwolenie na przeprowadzenie dwóch kontrowersyjnych operacji. 
Jednym była 
czasowa okupacja laboratorium silników odrzutowych w Pasadenie, której głównym 
celem 
było uniemożliwienie naciśnięcia guzika przerywającego projekt „Jupiter”. Drugim 
było 
wysłanie „sił interwencyjnych” pod dowództwem Blaisdella do Panamy, kraju z 
którym 
Stany Zjednoczone nie toczyły wojny. Podczas gdy senatorowie oraz prawnicy 
pienili się i 
protestowali przeciwko tym jawnie nielegalnym posunięciom, żołnierze pakowali 
się, 
ładowali broń i wykonywali rozkazy.
Laboratorium zostało opanowane z dziecinnądziecinną łatwością. Wojskowy konwój 
zajechał tam o trzeciej nad ranem, wygonił robotników z nocnej zmiany i otoczył 
teren. 
Prawnicy ucieszyli się, tak samo jak nieustępliwa, pacyfistycznie nastawiona 
mniejszość 
Ameryki. Natomiast niektórzy naukowcy uważali, że nie ma się z czego cieszyć. 
Jeśli 
żołnierze pozostaną w Pasadenie przez kilka tygodni, kwestia naruszenia 
konstytucji może 
stać się zupełnie nieistotna.
Atak na bazę wojskową nie był równie prosty. Generał brygady podpisał rozkaz i 
zginął 
kilka sekund później, osobiście zastrzelony przez Blaisdella. Pluton pościgowo–
bojowy wraz 
z kompanią wsparcia wysłano z Colón do Portobello, pod pozorem opanowania buntu 
wznieconego przez zdrajców w szeregach amerykańskiej armii. Oczywiście, ze 
względów 
bezpieczeństwa zabroniono im kontaktować się z bazą w Portobello i powiedziano 
im 
niewiele więcej ponad to, że zasięg buntu ogranicza się do głównego budynku 
dowodzenia. 
Mieli go opanować i czekać na rozkazy.
Dowodzący ekspedycją major zwrócił się do dowódcy z pytaniem dlaczego, jeśli 
bunt ma 
tak ograniczony zasięg, nie przydzielono tego zadania kompanii stacjonującej w 
bazie. Nie 
otrzymał odpowiedzi, ponieważ jego zwierzchnik już nie żył, tak więc major 
musiał założyć, 
że wszyscy obecni w bazie są potencjalnymi wrogami. Według mapy Budynek 31 
znajdował 
się w pobliżu brzegu, tak więc postanowiono przeprowadzić atak drogą wodną. 
Żołnierzyki 
miały zanurzyć się na bezludnej plaży na północ od bazy i przejść kilka 
kilometrów pod 
wodą.
Atakując w wodzie tak blisko brzegu, omijali instalacje broniące bazę przed 
łodziami 
podwodnymi, co major postanowił podkreślić w przyszłym raporcie.
 
NIE MOGŁEM UWIERZYĆ WŁASNYM OCZOM: żołnierzyki walczyły z 
żołnierzykami. Dwie maszyny wyszły z wody i przyczaiły się na plaży, 
ostrzeliwując dwa 
roboty stojące na warcie. Trzeci wartownik schował się za rogiem budynku, gotowy 
włączyć 
się do walki, ale pilnując frontowego wejścia.
Najwyraźniej nikt nas nie zauważył. Chwyciłem Rezę za ramię i potrząsnąłem nim, 
żeby 
zwrócić jego uwagę – spoglądał jak urzeczony na efekty pirotechniczne pojedynku 
– po czym 
szepnąłem:
– Nie podnoś się! Za mną!
Przeczołgaliśmy się do zarośli, a następnie, nisko pochyleni, pobiegliśmy do 
frontowych 
drzwi. Stojący przy bramie trep zauważył nas i oddał ostrzegawczy lub źle 
wymierzony strzał 
nad naszymi głowami. Wrzasnąłem do niego „Strzała!”, co było ustalonym na ten 
dzień hasło 
i najwidoczniej poskutkowało. Właściwie wcale nie powinien patrzeć w tę stronę, 
ale 
postanowiłem wytłumaczyć mu to innym razem.
Przecisnęliśmy się we dwóch przez wąskie drzwi, niczym para komików z niemego 
filmu 
i zobaczyliśmy ślepego żołnierzyka, tego uszkodzonego przez Gavrilę. Nie 
posłaliśmy go do 
naprawy, ponieważ chcieliśmy uniknąć kłopotliwych pytań, a poza tym cztery 
żołnierzyki 
wydawały się wystarczającą siłą. Oczywiście, zanim rozpętała się ta wojna.
– Hasło! – wrzasnął ktoś.
– Strzała – odkrzyknąłem, a Reza zawtórował mi:
– Strzałka!
Nie widziałem tego filmu, ale trzeba Rezie przyznać, że się starał.
Klęcząca za kontuarem recepcji kobieta, która pełniła rolę oczu żołnierzyka, 
przepuściła 
nas machnięciem ręki. Przykucnęliśmy obok niej. Nie miałem na sobie munduru.
– Jestem sierżant Class. Kto tu dowodzi?
– Boże, nie mam pojęcia. Może Sutton. To ona kazała mi tu przyjść i kierować 
żołnierzykiem. – Gdzieś na tyłach budynku rozległy się dwie eksplozje. – Czy pan 
wie, co się 
tu dzieje, do diabła?
– Wiem tylko, że jesteśmy atakowani przez sojuszników. Chyba że nieprzyjaciel w 
końcu 
też zaopatrzył się w żołnierzyki.
Cokolwiek się działo, zrozumiałem, że napastnicy musieli działać szybko. Nawet 
jeśli w 
bazie nie było więcej żołnierzyków, w każdej chwili powinniśmy uzyskać wsparcie 
lotników.
Ona pomyślała o tym samym.
– Gdzie lotniki? Ktoś już powinien ich wezwać.
Racja – oni zawsze byli w pogotowiu, zawsze podłączeni. Czy to możliwe, żeby 
zostali 
wyeliminowani? A może otrzymali rozkaz, żeby się nie wtrącać?
W Budynku 31 nie było niczego takiego jak „centrum dowodzenia”, ponieważ 
właściwie 
nigdy nie dowodzono stąd walką. Sierżant powiedziała, że porucznik Sutton jest w 
mesie, 
więc ruszyliśmy tam. W piwnicznym pomieszczeniu bez okien będziemy zapewne 
równie 
bezpieczni jak gdzie indziej, jeśli żołnierzyki zaczną rozwalać budynek.
Sutton siedziała przy stole z pułkownikiem Lymanem i porucznikiem Phanem, którzy 
byli połączeni. Marty i generał Pagel, również używający łączy, siedzieli za 
drugim stołem, 
przy którym niespokojnie wiercił się sierżant Gilpatrick. Wokół czaiło się 
kilkudziesięciu 
trepów i nie podłączonych operatorów, czekając. Pod ciężkim metalowym stołem 
bufetu 
zauważyłem kilkunastu skulonych cywili, a wśród nich Amelię. Pomachałem do niej. 
Pagel 
rozłączył się i oddał przewód Gilpatrickowi, który go zastąpił.
– Co się dzieje, sir? – zapytałem.
Zadziwiające, ale poznał mnie.
– Niewiele wiem, sierżancie Class. To oddziały Sojuszu, ale nie możemy nawiązać 
kontaktu. Jakby przylecieli z Marsa. I nie możemy połączyć się z batalionem ani 
z brygadą. 
Pan Larrin – Marty – próbuje za pomocą łączy dotrzeć przez Waszyngton do ich 
struktury 
dowodzenia. Mamy w pogotowiu dziesięciu operatorów, ale nie w klatkach.
– A więc mogą kierować żołnierzykami, ale w ograniczonym zakresie.
– Poruszać nimi, używać podstawowego uzbrojenia. Może wystarczy jeśli każą 
żołnierzykom po prostu stać tam, albo leżeć. Byle nie atakować. Odcięto nam 
łączność z 
lotnikami i marynarzykami, zapewne tuż za murami budynku. – Wskazał na drugi 
stół. – 
Porucznik Phan próbuje ją nawiązać.
Kolejny wybuch był tak silny, że zadzwoniły talerze.
– Można by sądzić, że ktoś powinien coś zauważyć.
– No cóż, wszyscy wiedzą, że ten teren został odizolowany w celu przeprowadzenia 
ćwiczeń. Pewnie sądzą, że to zamieszanie jest zaplanowane.
– Do czasu aż zmienią nas w parę – mruknąłem.
– Gdyby zamierzali zniszczyć budynek, mogli to zrobić w kilku pierwszych 
sekundach 
ataku.
Gilpatrick rozłączył się.
– Kurwa. Przepraszam, panie generale. – Na górze rozległ się donośny łomot. – 
Już po 
nas. Cztery żołnierzyki przeciwko dziesięciu, nie mieliśmy żadnych szans.
– Nie mieliśmy? – zapytałem.
Marty też się rozłączył.
– Załatwili wszystkich czterech. Już są w budynku.
W drzwiach mesy stanął lśniąco czarny, najeżony bronią żołnierzyk. Mógł nas 
zabić w 
mgnieniu oka. Nawet nie drgnąłem, tylko nerwowo zamrugałem. Robot odezwał się 
ogłuszającym kontraltem, od którego bolały uszy.
– Jeśli będziecie słuchać rozkazów, nikomu nic się nie stanie. Wszyscy uzbrojeni 
niech 
położą broń na ziemi. Potem staną z podniesionymi rękami pod ścianą naprzeciw 
mnie.
Cofnąłem się z rękami w powietrzu.
Generał wstał odrobinę za szybko i lufy lasera oraz karabinu maszynowego 
natychmiast 
obróciły się i wzięły go na cel.
– Generał broni Pagel. Ja tu dowodzę.
– Tak. Pańska tożsamość została potwierdzona.
– Czy wiecie żołnierzu, że pójdziecie za to pod sąd wojenny? Resztę życia 
spędzicie w...
– Panie generale, proszę wybaczyć, ale mam rozkaz nie zwracać uwagi na stopnie 
wszystkich obecnych w tym budynku. Otrzymałem rozkazy od generała majora, który 
– o ile 
mi wiadomo – wkrótce tu przybędzie. Z całym szacunkiem sugeruję, żeby omówił pan 
to z 
nim.
– A więc zamierzasz mnie zastrzelić, jeśli nie stanę z podniesionymi rękami pod 
ścianą?
– Nie, panie generale. Napełnię to pomieszczenie gazem wymiotnym i nie zabiję 
nikogo, 
chyba że ktoś sięgnie po broń.
Gilpatrick zbladł.
– Panie generale...
– W porządku, sierżancie. Wiem, co to za gaz.
Generał z ponurą miną i rękami w kieszeniach stanął pod ścianą.
Do mesy wtoczyły się dwa następne żołnierzyki oraz tuzin ludzi z innych pięter. 
Usłyszałem cichy warkot nadlatującego helikoptera, a potem lotnika. Obie maszyny 
wylądowały na dachu i ucichły.
– Czy to wasz generał? – zapytał Pagel.
– Nie mam pojęcia, sir.
Po chwili do mesy weszły grupki trepów – najpierw dziesięciu, a potem jeszcze 
kilkunastu. Mieli hełmy obciągnięte siatką i kombinezony maskujące bez żadnych 
insygniów 
i oznakowań. Taki widok może zdenerwować. Pozostawili swoją broń na korytarzu i 
zaczęli 
zbierać tę, która leżała na podłodze.
Jeden z nich zdjął kombinezon i odrzucił hełm. Nie licząc wianuszka siwych 
włosów, był 
całkiem łysy. Nawet w mundurze generała majora wyglądał sympatycznie. Podszedł 
do 
generała Pagela i oddali sobie honory.
– Chcę porozmawiać z doktorem Martym Larrinem.
– Generał Blaisdell, jak sądzę – powiedział Marty.
Tamten podszedł do niego i uśmiechnął się.
– Musimy porozmawiać.
– Oczywiście. Może któryś z nas się nawróci.
Rozejrzał się wokół i spojrzał na mnie.
– Pan jest tym czarnoskórym fizykiem. Mordercą. – Skinąłem głową. Potem wskazał 
na 
Amelię. – I doktor Harding. Chcę, żebyście wszyscy poszli ze mną.
Wychodząc, klepnął w ramię pierwszego żołnierzyka.
– Pójdziesz ze mną jako moja osłona – rzekł z uśmiechem. – Chodźmy porozmawiać w 
gabinecie doktor Harding.
– Nie mam tu gabinetu – powiedziała. – Tylko pokój.
Wyraźnie starała się przy tym nie patrzeć na mnie.
– Numer 241.
Miałem tam broń. Czy sądziła, że zdołam strzelić szybciej od żołnierzyka? 
„Przepraszam, 
generale, muszę otworzyć szufladę i zobaczyć, co tam znajdę”. Bach i mamy 
smażonego 
Juliana.
Jednak mogła to być jedyna szansa, by go załatwić.
Żołnierzyk był za duży, żebyśmy wszyscy zmieścili się w windzie, więc poszliśmy 
po 
schodach. Blaisdell szedł pierwszy, raźnym krokiem. Marty trochę się zasapał.
Generał był wyraźnie rozczarowany, że pokój 241 nie jest zastawiony probówkami i 
tablicami. Pocieszył się piwem imbirowym z lodówki.
– Pewnie jesteście ciekawi, jaki mam plan – powiedział.
– Niespecjalnie – rzekł Marty. – To mrzonki. W żaden sposób nie zapobiegnie pan 
nieuchronnemu.
Zaśmiał się z rozbawieniem, chociaż oczekiwałem chichotu szaleńca.
– Opanowałem centrum w Pasadenie.
– Och, daj pan spokój.
– To prawda. Na rozkaz prezydenta. Dziś wieczorem nie ma tam już naukowców. 
Tylko 
wierne mi oddziały.
– Złożone z wyznawców „Młota Bożego”? – zapytałem.
– Tylko wszyscy dowódcy – odparł. – Pozostali to kordon, mający trzymać z daleka 
niewiernych.
– Wygląda pan na normalnego człowieka- – powiedziała Amelia, łżąc jak z nut. – 
Dlaczego chce pan zniszczyć cały ten piękny świat?
– Wcale nie uważa mnie pani za normalnego, doktor Harding, ale jest pani w 
błędzie. 
Wy, ateiści, w waszych wieżach z kości słoniowej, nie macie pojęcia, co czują 
prawdziwi 
ludzie. Jakie to doskonałe rozwiązanie.
– Zabić wszystko – mruknąłem.
– Pan jest gorszy od niej. To nie jest śmierć, lecz odrodzenie. Bóg użył was, 
naukowców, 
jako narzędzia, którym On oczyści ten świat i stworzy go na nowo.
Był w tym pewien zwariowany sens.
– Jesteś świrem – powiedziałem.
Żołnierzyk obrócił się do mnie.
– Julianie – powiedział basem – jestem Claude.
Odrobinę niepewne ruchy zdradzały, że nie siedzi w klatce, rozgrzany, ale 
operuje 
żołnierzykiem za pomocą zdalnego łącza.
– Co się dzieje? – warknął Blaisdell.
– Algorytm transferu zadziałał – wyjaśnił Marty. – Pańscy ludzie już nie 
kontrolują 
żołnierzyków. Przejęli ich nasi.
– Wiem, że to niemożliwe – powiedział. – Zabezpieczenia...
Marty roześmiał się.
– Zgadza się. Zabezpieczenia przed przejęciem kontroli są niezwykle szczelne i 
skomplikowane. Powinienem to wiedzieć. Sam je opracowałem.
Blaisdell popatrzył na żołnierzyka.
– Żołnierzu. Opuśćcie ten pokój.
– Nie wychodź, Claude – rzekł Marty. – Możemy cię potrzebować.
Został na miejscu, lekko kołysząc się.
– Otrzymałeś bezpośredni rozkaz od generała majora – wycedził Blaisdell.
– Wiem kim pan jest, sir.
Blaisdell zdumiewająco szybko skoczył do drzwi. Żołnierzyk wyciągnął rękę, żeby 
go 
zatrzymać, ale źle obliczył ten ruch i powalił generała na podłogę. Potem 
wepchnął go z 
powrotem do pokoju.
Blaisdell powoli podniósł się i otrzepał.
– A więc jesteś jednym z tych „zhumanizowanych”.
– Zgadza się, sir.
– Myślisz, że to daje ci prawo ignorowania rozkazów przełożonych?
– Nie, sir. Jednak zgodnie z rozkazem mam uważać pańskie działania i polecenia 
za 
poczynania szaleńca.
– I tak mogę kazać cię rozstrzelać!
– Pewnie tak, sir, jeśli tylko zdoła mnie pan znaleźć.
– Och, dobrze wiem, gdzie się chowacie. Klatki operatorów kierujących 
wartownikami 
tego budynku znajdują się w piwnicy, w północno–wschodnim narożniku. – Dotknął 
klipsa w 
uchu. – Majorze Lejeune, zgłoś się. – Spróbował jeszcze raz. – Zgłoś się.
– Panie generale, z tego pomieszczenia nie wydostanie się nic prócz szumu i 
tego, co 
nadam na mojej długości fali.
– Claude – powiedziałem – dlaczego go po prostu nie zabijesz?
– Julianie, przecież wiesz, że nie mogę tego zrobić.
– Mógłbyś go zabić, żeby ratować własne życie.
– Tak, ale on nie mógłby zrealizować tej groźby i odnaleźć mojej klatki. Prawdę 
mówiąc, 
mojego ciała tam nie ma.
– Posłuchaj. On chce zabić nie tylko ciebie, ale wszystkich ludzi na świecie. We 
wszechświecie.
– Zamknijcie się, sierżancie – warknął Blaisdell.
– Nie miałbyś bardziej oczywistego przypadku obrony koniecznej nawet wtedy, 
gdyby 
stał z bronią przyłożoną do twojej skroni.
Żołnierzyk przez długą chwilę stał nieruchomo. Lufa lasera zaczęła się unosić, 
ale zaraz 
opadła.
– Nie mogę, Julianie. Ale chociaż przyznaję ci rację, nie potrafię zabić go z 
zimną krwią.
– A jeśli poproszę cię, żebyś opuścił ten pokój – powiedziałem – i zaczekał na 
korytarzu. 
Możesz to zrobić?
– Oczywiście.
Chwiejnie wyszedł na zewnątrz, zabierając ze sobą kawałek framugi, o którą 
zahaczył 
ramieniem.
– Amelio... Marty... Wy też wyjdźcie, proszę.
Otworzyłem górną szufladę biurka. W pistolecie zostały jeszcze dwa naboje. 
Wyjąłem go.
Amelia zobaczyła broń i próbowała coś wykrztusić.
– Chodźmy na chwilę na zewnątrz.
Marty objął ją ramieniem i razem niezgrabnie wyszli tyłem z pokoju.
Blaisdell wyprostował się.
– A więc to tak. Rozumiem, że nie jesteś jednym z nich. Tych „zhumanizowanych”.
– Właściwie częściowo jestem. A przynajmniej ich rozumiem.
– A jednak chcesz zabić człowieka za jego przekonania religijne.
– Zabiłbym własnego psa, gdyby był wściekły.
Z cichym trzaskiem zwolniłem bezpiecznik.
– Co z ciebie za diabeł?
Czerwona plamka promienia lasera znalazła się na środku jego piersi.
– Właśnie zaczynam się dowiadywać.
Nacisnąłem spust.
 
ŻOŁNIERZYK NIE PRÓBOWAŁ mu przeszkodzić, kiedy strzelił i dosłownie rozerwał 
Blaisdella na dwoje. Jedna część ciała przewróciła lampę i pokój pogrążył się w 
ciemności, 
przeszywanej jedynie przez smugę światła wpadającego z korytarza. Julian stał 
nieruchomo, 
słuchając obrzydliwych odgłosów wstrząsanego konwulsjami ciała. Żołnierzyk 
wszedł do 
pokoju i stanął za jego plecami.
– Oddaj mi pistolet, Julianie.
– Nie. Na nic ci się nie przyda.
– Boję się o ciebie, przyjacielu. Daj mi tę broń.
Julian odwrócił się w półmroku.
– Och, rozumiem. – Wepchnął pistolet za pasek. – Nie obawiaj się, Claude. Nie 
masz 
powodu.
– Na pewno?
– Na pewno. Może tabletkami. Ale nie z pistoletu. – Ominął żołnierzyka i wyszedł 
na 
korytarz. – Marty. Ilu mamy tu ludzi, którzy nie zostali „zhumanizowani”?
Marty dopiero po chwili doszedł do siebie i zdołał odpowiedzieć.
– No cóż, wielu z nich znajduje się dopiero w połowie cyklu. Wszyscy, którzy 
doszli do 
siebie po zabiegu są „zhumanizowani” lub podłączeni.
– A więc, ilu jeszcze nie przeszło tego procesu? Ilu ludzi w tym budynku może 
walczyć?
– Dwudziestu pięciu, może trzydziestu. Większość w skrzydle E. Ci, którzy nie 
siedzą 
pod strażą w piwnicy.
– Chodźmy tam. Pozbierajmy tyle broni, ile zdołamy.
Claude wyszedł na korytarz.
– Nasze stare żołnierzyki miały sporo broni obezwładniającej – mówił o 
wyposażeniu 
przeznaczonym głównie do tłumienia zamieszek – i jej część powinna być nie 
uszkodzona.
– Sprawdź to. Spotkamy się w skrzydle E.
– Pójdźmy schodami przeciwpożarowymi – zaproponowała Amelia. – W ten sposób 
przekradniemy się do skrzydła E, nie przechodząc przez hol.
– Dobrze. Czy przejęliśmy wszystkie żołnierzyki?
Ruszyli w kierunku schodów przeciwpożarowych.
– Czterech – odparł Claude. – Jednak sześć pozostałych została unieszkodliwiona 
i 
unieruchomiona.
– Czy trepy przeciwnika o tym wiedzą?
– Jeszcze nie.
– No cóż, możemy to wykorzystać. Gdzie jest Eileen?
– Na dole, w mesie. Nadal próbuje znaleźć sposób na rozbrojenie trepów tak, żeby 
nikt 
nie ucierpiał.
– Taak, powodzenia.
Julian otworzył okno i ostrożnie wyjrzał. Nie dostrzegł nikogo. Jednak z głębi 
korytarza 
nadleciał sygnał zatrzymującej się windy.
– Wszyscy odwrócić się i zasłonić uszy – powiedział Claude. Kiedy otworzyły się 
drzwi 
windy, wystrzelił w ich kierunku granat ogłuszający.
Błysk i huk oślepiły i ogłuszyły żołnierzy wysłanych na pomoc Blaisdellowi. 
Zaczęli 
strzelać na oślep. Claude osłonił towarzyszy, ustawiając żołnierzyka plecami do 
strzelających.
– Ruszajcie się – powiedział, zupełnie niepotrzebnie. Julian już całkiem nie po 
dżentelmeńsku wypychał Amelię przez okno, a Marty gramolił się za nimi.
Z łoskotem zbiegli po metalowych schodkach i pomknęli w kierunku skrzydła E. 
Claude 
strzelał na postrach, na przemian z karabinu maszynowego i lasera, o mało ich 
nie trafiając. 
Serie przecinały ciemność po lewej i prawej, wyrzucając w powietrze bryły ziemi.
Ludzie w skrzydle E zdążyli się już uzbroić. Znaleźli stojak z sześcioma M–31 
oraz 
skrzynkę granatów i na końcu głównego korytarza wznieśli prowizoryczną barykadę 
z 
materaców, ułożonych półkolem na wysokość ramienia. Na szczęście ich obserwator 
rozpoznał Juliana, więc kiedy wpadli przez frontowe drzwi, nie zostali skoszeni 
gradem kul 
przez zdecydowanie „nie zhumanizowanych” i okropnie wystraszonych ludzi na 
barykadzie.
Julian wyjaśnił im sytuację. Claude oznajmił, że dwa żołnierzyki wyszły na 
zewnątrz 
sprawdzić pozostałości naszych dawnych żołnierzyków, tych uzbrojonych w sprzęt 
do 
tłumienia zamieszek. Obecni operatorzy żołnierzyków byli pokojowo nastawieni, 
ale trudno 
wyrażać pacyfistyczne uczucia granatami i laserami. Gaz łzawiący i wymiotny nie 
zabijał, ale 
bezpieczniej było po prostu wszystkich uśpić i odebrać im broń.
Dopóki nieprzyjaciel pozostawał w budynku, było to możliwe. Niestety, Budynek 
31, w 
przeciwieństwie do kliniki w Guadalajarze czy Domu Świętego Bartłomieja, nie 
posiadał 
takiego pomieszczenia, do którego można by zwabić ludzi i uśpić ich gazem. 
Jednak dwa z 
naszych pierwszych żołnierzyków miały pojemniki ze „słodkim snem”, będącym gazem 
usypiająco–rozweselającym, pod wpływem którego ludzie zasypiali i budzili się ze 
śmiechem.
Tylko że obie te maszyny leżały teraz na plaży, rozrzucone w promieniu stu 
metrów. 
Wysłane na poszukiwania roboty przeszukały stos żelastwa i wróciły z trzema 
nietkniętymi 
pojemnikami na gaz. Wszystkie trzy zbiorniki były identyczne i w żaden sposób 
nie można 
było orzec, po którym będzie się spać, płakać, a po którym rzygać. Gdyby byli 
podłączeni 
normalnie, z klatek, mechanicy mogliby wypuścić odrobinę gazu i powąchać, ale 
przy 
zdalnym połączeniu było to niemożliwe. I nie mieli wiele czasu na rozwiązanie 
tego 
problemu. Blaisdell tak dobrze ukrył swoje poczynania, że nie groziła im 
międzymiastowa 
rozmowa z Pentagonem, ale ludność Portobello zaczęła się niepokoić. Te ćwiczenia 
były aż 
nadto realistyczne: dwie osoby cywilne zostały zranione zabłąkanymi kulami. 
Większość 
mieszkańców pochowała się w piwnicach. Przed bramą bazy ustawiły się cztery 
policyjne 
radiowozy. Ośmiu zdenerwowanych policjantów kryło się za samochodami, krzycząc 
coś po 
angielsku i hiszpańsku do stojącego na warcie żołnierzyka, który nie odpowiadał. 
Nie 
wiedzieli, że nikt nim nie kieruje.
– Zaraz wracam.
Kontrolowany przez Claude’a żołnierzyk znieruchomiał, gdy jego operator kolejno 
sprawdzał sześć unieruchomionych maszyn. Kiedy znalazł tę, która stała przy 
frontowej 
bramie, kilkoma seriami rozwalił opony radiowozów, robiąc dużo huku.
Potem przez kilka minut kierował robotem stojącym w holu, podczas gdy Eileen 
szukała 
rozwiązania zagadki trzech kanistrów, przypominającej problem wilka, kozy i 
kapusty, które 
trzeba przewieźć przez rzekę. W końcu wzięła trzech „jeńców” (wybierając 
oficerów, których 
nie lubiła) i zaprowadziła ich na plażę.
Okazało się, że mieli po jednym pojemniku każdego rodzaju: jeden pułkownik 
zapadł w 
głęboki sen, a drugi rozpłakał się. Natomiast generał odbył intensywne ćwiczenia 
w 
puszczaniu pawia.
Claude wrócił do skrzydła E po tym, jak żołnierzyk Eileen wmaszerował do mesy, 
niosąc 
pod pachą kanister z gazem.
– Sądzę, że niebezpieczeństwo już prawie minęło – powiedział. – Czy ktoś wie, 
gdzie 
można znaleźć kilkaset metrów sznura?
 
WIEDZIAŁEM, GDZIE MOŻNA ZNALEŹĆ trochę sznura do wieszania bielizny: był w 
pralni, pewnie na wypadek, gdyby wszystkie suszarki zepsuły się jednocześnie. 
(Dzięki 
niezwykłej funkcji, jaką pełniłem przedtem w Budynku 31, być może byłem jedyną 
osobą 
wiedzącą o istnieniu tego sznura, jak również o tym, gdzie można znaleźć trzy 
zakurzone 
puszki dwunastoletniego masła orzechowego.)
Odczekaliśmy pół godziny aż wentylatory wydmuchają resztki „słodkiego snu”, a 
potem 
poszliśmy do mesy, aby oddzielić przyjaciół od wrogów, rozbrajając i wiążąc 
żołnierzy 
Blaisdella. Okazało się, że byli to sami mężczyźni, zbudowani jak zapaśnicy.
W powietrzu pozostało dość „słodkiego snu” by wywołać lekki szum w głowie, 
uczucie 
odprężenia i swobody. Związaliśmy komandosów Blaisdella parami i twarzami do 
siebie, 
zakładając i mając nadzieję, że po przebudzeniu przerażą się swych 
homoseksualnych 
skłonności. (Ubocznym efektem „słodkiego snu” u mężczyzn jest potężny wzwód.)
Jeden z trepów miał pas z amunicją do drzazgownicy. Wyniosłem pas na zewnątrz i 
usiadłem na schodach. Kiedy wpychałem pociski do komory magazynka, rozjaśniło mi 
się w 
głowie. Na wschodzie zauważyłem słabą poświatę. Słońce miało zaraz wzejść i 
rozpocząć 
bardzo interesujący dzień. Może mój ostatni.
Amelia wyszła i w milczeniu usiadła obok mnie. Pogładziła moje ramię.
– Jak się czujesz? – zapytałem.
– Nie jestem rannym ptaszkiem. – Uniosła moją dłoń i pocałowała ją. – To musiało 
być 
dla ciebie straszne.
– Zażyłem proszki. – Wepchnąłem ostatni nabój i zważyłem broń w ręku. – Zabiłem 
z 
zimną krwią generała. Armia mnie powiesi.
– Jest tak jak mówiłeś Claude’owi – powiedziała. – Samoobrona. Broniłeś całego 
świata. 
Ten człowiek był najgorszego rodzaju zdrajcą.
– Zachowaj tę przemowę dla sądu wojennego. – Oparła się o mnie, cicho płacząc. 
Odłożyłem broń i objąłem Amelię. – Nie wiem, co teraz będzie. – I myślę, że 
Marty też nie 
wie.
Jakiś obcy podbiegł do nas, trzymając ręce w powietrzu.
– Sierżant Billy Reitz, sir, z kolumny transportowej. Co tu się dzieje, u licha?
– Jak się tu dostałeś?
– Przebiegłem obok żołnierzyka – nic się nie stało. Co to za zamieszanie?
– Jak już mówiłem...
– Nie mówię o tym! – machnął ręką w kierunku budynku. – Mówię o tym!
Spojrzeliśmy z Amelią w kierunku ogrodzenia. W słabym świetle poranka ujrzeliśmy 
tysiące milczących, kompletnie nagich ludzi.
 
* * *
 
ZALEDWIE KILKANAŚCIE OSÓB, z których składała się Dwudziestka, dzięki swej 
wspólnej wiedzy i inteligencji potrafiło rozwiązywać bardzo interesujące i 
skomplikowane 
problemy. Posiadali te możliwości, od kiedy zostali „zhumanizowani”.
Tysiące jeńców w Strefie Kanału tworzyły znacznie większy zespół, mający do 
rozwiązania tylko dwa problemy: „Jak się stąd wydostać” oraz „Co potem”.
Wydostanie się było dziecinnie łatwe. Większość prac w obozie wykonywali jeńcy, 
którzy wiedzieli o jego funkcjonowaniu więcej od strzegących ich żołnierzy i 
komputerów. 
Opanowanie komputerów było prostą operacją, polegającą na zasymulowaniu w 
odpowiedniej chwili zawału, by na decydującą minutę odciągnąć od monitora pewną 
kobietę 
(znaną z dobrego serca).
Nastąpiło to o drugiej w nocy. Do drugiej trzydzieści wszyscy żołnierze zostali 
obudzeni i 
pod bronią zaprowadzeni do pilnie strzeżonego baraku. Poddali się bez jednego 
wystrzału, 
czemu trudno się dziwić, zważywszy, że stali naprzeciw setek pozornie wrogo 
nastawionych i 
uzbrojonych żołnierzy wroga. Nie mieli pojęcia, że nieprzyjaciel wcale nie jest 
wrogo 
nastawiony i nie potrafi nacisnąć na spust.
Żaden z jeńców nie wiedział, jak operować żołnierzykiem, ale zdołali je 
unieruchomić, 
wydając rozkaz z ośrodka dowodzenia, a potem wyprowadzili operatorów z klatek i 
zaprowadzili ich na dół, do uwięzionych w piwnicy trepów. Zostawili im mnóstwo 
więziennego jedzenia i wody, a potem uczynili następny krok.
Mogli po prostu rozproszyć się i uciec. Wówczas jednak wojna trwałaby nadal, 
wojna, 
która zmieniła ich spokojny, zasobny kraj w pole bitwy.
Musieli zwrócić się do wroga. Musieli mu pomóc.
Między Portobello a Strefą Kanału regularnie kursowała jednoszynowa kolejka, 
przewożąca zaopatrzenie. W obozie pozostawili broń, oraz kilku ludzi umiejących 
mówić po 
angielsku (aby jeszcze przez kilka godzin podtrzymywali złudzenie, że obóz nadal 
istnieje), 
po czym wcisnęli się do wagonów oznaczonych jako transport świeżych owoców i 
warzyw.
Kiedy skład zatrzymał się przed posterunkiem kontrolnym, wszyscy rozebrali się, 
by 
pokazać, że są nieuzbrojeni i pokojowo nastawieni – a także, by zbić z tropu 
Amerykanów, 
którzy dziwnie podchodzą do nagości.
Niektórzy z nich zostali wysłani do obozu z Portobello, więc kiedy otworzyła się 
brama i 
wszyscy stanęli w blasku lamp, doskonale wiedząc, dokąd iść.
 
PATRZYŁEM JAK ŻOŁNIERZYK PRZY BRAMIE waha się przez moment, a potem 
obraca, oceniając skalę zjawiska.
– Co tu się dzieje, do diabła? – zahuczał głos Claude’a. – Qué pasa?
Pomarszczony starzec wysunął się do przodu, trzymając w rękach skrzynkę z 
przenośnym 
łączem. Jakiś trep podbiegł do niego i zamachnął się kolbą.
– Stój! – krzyknął Claude, ale za późno. Kolba z głośnym trzaskiem uderzyła w 
głowę 
starca, który osunął się do stóp żołnierza, nieprzytomny lub martwy.
Tę scenę nazajutrz miał obejrzeć cały świat i Marty nie zdołałaby wymyślić 
niczego, co 
wywarłoby równie silny efekt.
Jeńcy spojrzeli na trepa z litością i zrozumieniem. Olbrzymi żołnierzyk 
przyklęknął i 
ostrożnie podniósł ciało starca, po czym spojrzał na trepa.
– Rany boskie, to był tylko stary człowiek – powiedział cicho.
A potem mniej więcej dwunastoletnia dziewczynka podniosła skrzynkę z ziemi, 
wyjęła 
jeden przewód i bez słowa podała go żołnierzykowi. On przyklęknął i przyjął 
łącze, po czym 
niezgrabnie wepchnął wtyk w gniazdo, nie puszczając starca. Dziewczynka 
wepchnęła drugi 
wtyk do gniazda w swojej czaszce.
W Portobello słońce szybko wschodzi i gdy przez kilka minut oświetlało te 
tysiące 
stojących nieruchomo ludzi i jedną maszynę, cała ulica zdawała się płonąć złotem 
i 
szkarłatem.
Dwa trepy w białych kitlach podeszły z noszami. Claude rozłączył się i 
delikatnie 
powierzył ciało ich opiece. – To jest Juan Jose de Cordoba – rzekł po 
hiszpańsku. – 
Zapamiętajcie jego nazwisko. Oto pierwsza ofiara ostatniej wojny. Wziął 
dziewczynkę za 
rękę i razem poszli w kierunku bramy.
 
NAZWALI JĄ OSTATNIĄ WOJNĄ, może nazbyt optymistycznie, gdyż były jeszcze 
dziesiątki tysięcy ofiar. Jednak Marty dokładnie przewidział rozwój wydarzeń i 
okazało się, 
że miał rację.
Jeńcy, którzy nazwali się Los Liberados, „Wyzwolonymi”, wchłonęli Marty’ego i 
jego 
grupę, po czym utorowali drogę do pokoju.
Zaczęli od niezwykłego pokazu możliwości intelektualnych. Metodą dedukcji 
odtworzyli 
sygnał, który miał przerwać projekt „Jupiter” i za pomocą małego radioteleskopu 
w Kostaryce 
wysłali go – ratując świat i wykonując pierwsze posunięcie w tej rozgrywce, 
która bardziej 
przypominała grę niż wojnę. Grę, która miała na celu odkrycie jej reguł.
Wiele z tego, co wydarzyło się w ciągu następnych dwóch lat, przekraczało 
zdolności 
pojmowania zwykłych ludzi. W pewnym sensie ten konflikt miał niemal Darwinowski 
charakter: dwa różne gatunki walczyły o jedną niszę ekologiczną. Właściwie były 
to 
podgatunki – Homo sapiens sapiens i Homo sapiens pacificans, gdyż mogły się 
krzyżować. I 
nie było żadnych wątpliwości, że w ostatecznym wyniku zwycięży Homo pacificans.
Kiedy zaczęli izolować nas, „normalnych”, którzy w czasie krótszym od jednego 
pokolenia mieliśmy stać się rzadkością, Marty poprosił mnie, żebym został 
łącznikiem 
między tymi, którzy zamieszkiwali na Kubie, w Puerto Rico i Kolumbii 
Brytyjskiej. 
Odmówiłem, ale w końcu dałem się przekonać. Na całym świecie żyły tylko 
dwadzieścia trzy 
normalne osoby, które kiedyś łączyły się ze „zhumanizowanymi”. Mieliśmy być 
nieocenioną 
pomocą dla innych normalnych, mieszkających na Tasmanii, Tajwanie, w Sri Lance, 
Zanzibarze i tym podobnych miejscach. Podejrzewam, iż w końcu zaczną nas nazywać 
„Wyspiarzami”. A „zhumanizowani” przejmą naszą dotychczasową nazwę.
Dwa lata chaosu wywołanego upartym oporem przeciw nowemu porządkowi. Jednak 
wszystko było jasne już tego pierwszego dnia, kiedy Claude zabrał dziewczynkę do 
Budynku 
31, żeby dwukierunkowo połączyła się tam z jej braćmi i siostrami.
Dochodziło południe. Byliśmy z Amelią śmiertelnie znużeni, ale wcale nie chciało 
nam 
się spać. Ja z pewnością nie zamierzałem już nigdy więcej spać w tym pokoju, 
chociaż 
dyżurny przyszedł do mnie i dyskretnie zameldował, że „uprzątnięto” 
pomieszczenie, 
używając wiader z wodą, szczotek oraz jednego czy dwóch worków na ciała.
Przyszła kobieta, niosąc kosz z chlebem i jajkami na twardo. Rozłożyliśmy na 
schodach 
gazetę i przygotowaliśmy lunch, krojąc jajka i kładąc je na chlebie.
Inna kobieta w średnim wieku podeszła do nas z uśmiechem. W pierwszej chwili nie 
poznałem jej.
– Sierżant Class? Julian?
– Buenos dias – powiedziałem.
– Zawdzięczam ci wszystko – powiedziała drżącym ze wzruszenia głosem.
Wtedy przypomniałem sobie ten głos i tę twarz.
– Seniora Madero.
Skinęła głową.
– Kilka miesięcy temu, na pokładzie helikoptera, nie pozwoliłeś mi popełnić 
samobójstwa. Znalazłam się w Strefie Kanału i zostałam conectada, a teraz żyję – 
naprawdę 
żyję. Dzięki twojemu współczuciu i refleksowi. Przez cały ten czas, kiedy się 
zmieniałam, 
przez te dwa tygodnie, miałam nadzieję, że jeszcze żyjesz i będziemy mogli – jak 
wy mówicie 
– połączyć się ze sobą. – Uśmiechnęła się. – Wasz język jest zabawny. A potem 
przyszłam tu 
i dowiedziałam się, że żyjesz, ale zostałeś oślepiony. Byłam jednak z tymi, 
którzy cię znali i 
kochali, kiedy mogli zajrzeć w twoje serce.
Ujęła moją dłoń, spojrzała na Amelię i podała jej drugą rękę.
– Amelio... my również przez chwilę dotknęłyśmy siebie.
I tak trzymaliśmy się za ręce, tworząc milczący krąg. Troje ludzi, którzy o mało 
nie 
zrezygnowali z życia z powodu miłości, gniewu i żalu.
– Ty... wy... – zaczęła. – No hay palabras. Nie ma na to słów.
Puściła nasze ręce i odeszła ku plaży, ocierając oczy w jasnym słońcu.
Przez jakiś czas siedzieliśmy i obserwowaliśmy ją. Nasz chleb i jajka schły na 
gazecie, a 
Amelia mocno trzymała mnie za rękę.
Sami, razem. Tak jak zawsze.
 Joe Asshole (ang.) – Jaś Dupek, podobna wymowa (przyp. red.)
 Hamiltonian, funkcja Hamiltona – mechanika; funkcja uogólnionych współrzędnych 
qr, 
pędów pr i ewentualnie czasu t, charakteryzująca układ mechaniczny; znajomość 
funkcji 
pozwala otrzymać równania różniczkowe rzędu pierwszego, opisujące całkowicie 
ruch układu 
(przyp. red).
 Beagle – pies gończy.
 C od ang. Combat – bojowy.
 W przypadku wielu stopni wojskowych armii amerykańskiej (szczególnie generałów 
i 
sierżantów) istnieją jedynie ich przybliżone odpowiedniki w Wojsku Polskim 
(przyp. tłum.)