Gordon R. Dickson
Inny
Tytuł oryg. „Other”
Przełożył Marek Pawelec
Copyright © 1994 by Gordon R. Dickson
Copyright © 2003 for the Polish translation



Rozdział l

Henry MacLean dopiero nad ranem skończył czyszczenie i składanie pistoletu 
energetycznego, który ostatnie dwadzieścia lat spędził zakopany pod ziemią.
Kiedy wsunął magazynek do grubej rękojeści, zauważył, że kostki prawej dłoni bieleją w 
kurczowym chwycie, a lewą ręką podpiera go od dołu – jak zrobiłby z zapasowym 
magazynkiem, w walce jako Żołnierz Boga.
Na chwilę wszystko wróciło; odgłosy broni, smród płonących budynków – i trafiony serią 
igieł w gardło, umierający milicjant. Błagający gestem, by połączył mu dłonie i oddał ostatnią 
przed śmiercią posługę.
Na chwilę przerwał, pochylił głowę i oparł krawędzie złączonych dłoni o brzeg stołu.
– Boże – rozpoczął modlitwę – on jest dla mnie niczym syn. Jak Joshua – i jak Will, 
przebywający w Twoich objęciach. Kocham go równie mocno. Wiesz Panie, czemu muszę to 
zrobić.
Jeszcze przez chwilę siedział, potem rozłączył dłonie i uniósł głowę. Stłamsił przywołane 
z głębin pamięci obrazy i dawne odruchy. Odeszły. Wsadził pistolet z kaburą do walizki i 
dorzucił kilka osobistych rzeczy.
Chwilę później, przed wyjściem, Henry zatrzymał się w pogrążonej w mroku kuchni by 
zostawić na stole list do Joshuy i jego rodziny. Pojedyncza kartka, na której napisał, dokąd się 
wybiera i że zostawia im wszystko, ziemię, farmę, zwierzęta. Napisał też, że ich kocha.
Potem bezdźwięcznie, boso, z butami w ręku, podszedł do głównego wejścia, otworzył je 
i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Zanim założył buty, przez chwilę stał u szczytu trzech drewnianych stopni. Zbliżał się 
koniec krótkiej wiosny, oddzielającej na Harmonii, krążącej pod słońcem Epsilon Eridiani 
bardzo długą, deszczową zimę od upalnego, równie długiego lata.
W nocy przez chwilę padało, ale teraz powietrze było nieruchome i stojąc na schodach 
poczuł miły, wilgotny chłód, który szybko przeminie za dnia.
Świt był jeszcze za horyzontem, ale blask od wschodu już starł gwiazdy z bezchmurnego 
nieba. Otaczały go szare, zaorane już i obsiane pola. Światło Epsilon Eridiani, nawet zza 
horyzontu, zdawało się wszystko podkreślać i uwypuklać, nadając dziwne wrażenie 
trójwymiarowości. Nawet plama wody na udeptanej ziemi pod schodami przekształciła się w 
doskonale gładkie zwierciadło. Za kałużą, ziemia na podwórzu była mokra i ciemna, wyraźnie 
rysowały się na niej sterczące tu i ówdzie, oczyszczone przez deszcz, błękitne kamienie z 
białymi żyłkami, stanowiące plagę ich pól.
W kałuży odbijała się biel bezchmurnego nieba o świcie i sylwetka jego szczupłego, 
żylastego ciała o szerokich ramionach, ledwie zdradzająca początki wieku średniego.
Teraz, w codziennych butach, ciemnych spodniach z grubego materiału i podobnej kurtce, 
miał na sobie codzienny, zimowy strój rolnika ze Zjednoczenia, którym był już od tylu lat. 
Wyróżniał się tylko białą koszulą, beretem i zawiązanym pod szyją czarnym krawatem, które 
normalnie zarezerwowane były na wyjście do kościoła.
Walizka z rzeczami osobistymi, ciężka z powodu skrywanego w niej pistoletu, zrobiona 
była z porysowanego, brązowego plastiku. Odstawił ją na chwilę i pochylił się, by zgrabnym 
ruchem wsunąć nogawki do cholew sięgających nad kostki butów. Potem podniósł bagaż i 
opuścił podwórze, przechodząc pozbawioną poręczy kładką nad przydrożnym rowem, 
skręcając na drodze w prawo, w kierunku swojego celu.
Powietrze tkwiło w niezwykłym bezruchu. Nie pojawił się nawet najlżejszy powiew. 
Spokojne były nawet owady: miejscowe gatunki i odmiany z Ziemi; te żyjące w nocy 
wyciszyły już głosy, a dzienne nie podjęły jeszcze chóru. Nie było rodzimych ptaków – ani 
żadnych odmian z Ziemi; zdecydowano, że importowanie ich byłoby niepotrzebnym 
luksusem. Równowagę ekologiczną pomagały utrzymać pasożyty owadów.
Jednak roślinność wokół składała się niemal wyłącznie z lokalnych odmian 
sprowadzonych z Ziemi. Wszystkie drzewa i żywopłoty dzielące pola zawdzięczały 
oryginalne geny kolebce ludzkości. Tylko wzdłuż drogi, którą szedł, rosły pojedyncze 
egzemplarze rodzimych roślin tej planety.
Nazywano je Modlącymi się Drzewami. Były bardzo podobne do kaktusów saguarro ze 
Starej Ziemi, tyle że miały grubą, białą korę. Podobnie jak u tamtych, wyrastały z nich 
przypominające świece gałęzie, choć te wyrastały poziomo na przemian po dwu stronach 
pnia, by po jakichś czterech czy pięciu stopach skierować się pionowo w górę.
Stały przy jego drodze niczym strażnicy. Jak wszystko wokół, w bladym świetle 
przedświtu rzucały widmowe, niewyraźne cienie, wyciągające się daleko w kierunku z 
którego szedł.
Po przejściu niewiele ponad kilometra minął mały kościół, do którego przez wszystkie te 
lata należała jego rodzina. Gregg, duchowny, zawsze odprawiał poranną mszę dla wszystkich 
członków wiejskiej społeczności, którzy mogli się tam zjawić o tej porze. Przez cały 
spędzony tu czas, Henry nigdy nie był w stanie uwolnić się od pracy na farmie i uczestniczyć 
w nabożeństwie. Stanął teraz na chwilę, by posłuchać, gdy niewielkie zgromadzenie 
rozbrzmiało porannym hymnem „Powitajmy dzień!”

Powitajmy dzień!
Dzień pracy i starania
Bożego planowania
Powitajmy dzień!

Powitajmy słońce!
Słońce co wstaje by nas ogrzać
Przez Pana uczynione
Powitajmy słońce!

Powitajmy ziemię!
Ziemię karmicielkę...

Pieśń przebrzmiała do końca i ucichła. Grzmiący głos Gregga, niesamowicie potężny jak 
na tak drobnego, pomarszczonego człowieka, ogłosił temat kazania.
– Jozue 8,26. – Słowa wyraźnie dotarły do uszu Henry’ego. – Jozue zaś nie cofnął ręki, w 
której trzymał oszczep.
Na dźwięk tych słów w Henrym obudziły się lodowate wspomnienia – ale nie usłyszał 
początku kazania. Zagłuszyły je odgłosy zbliżającego się z tyłu poduszkowca. Odwrócił się, 
by zobaczyć zbliżający się pojazd.
Odstawił walizkę i stanął, czekając. Podjechał do niego biały poduszkowiec, już 
przybrudzony pyłem z drogi, choć był świeżo umyty w chwili, gdy Henry opuszczał dom. 
Pojazd zatrzymał się i opadł na ziemię, gdy wyłączono dmuchawy tworzące poduszkę 
powietrzną unoszącą go w powietrzu.
Z tyłu siedziała żona jego syna z dwójką jego wnuków, trzy – i czteroletnim. Przy drążku 
sterowym z przodu siedział Joshua, jego najstarszy – teraz też jedyny – syn. Will, młodszy z 
chłopców został zabity na Cecie, jako jeden z poborowych sprzedanych do walki tam przez 
rząd Zjednoczenia.
Joshua wcisnął klawisz otwierający przednie drzwi od strony Henry’ego i odezwał się 
przez rozdzielającą ich niewielką odległość. Jego kwadratową twarz pod brązowymi włosami 
przepełniało nieszczęście.
– Czemu? – zapytał.
– Napisałem wam czemu – spokojnie odpowiedział Henry. Jego czysty baryton brzmiał 
równo i w sposób kontrolowany, jak zawsze. – Wyjaśniłem wam w liście, który dla was 
zostawiłem.
– Ale zostawiasz nas dla Bleysa!
Henry podszedł o krok i nachylił się, by mówić do wnętrza pojazdu. Spojrzał na wyrazistą 
twarz Joshuy, brązowe włosy i masywną sylwetkę.
– Bleys mnie potrzebuje – powiedział Henry ciszej. – Ty, mój synu, już nie. Masz żonę i 
dzieci. Potrafisz zająć się farmą równie dobrze jak ja, albo i lepiej. I tak zawsze była twoja. 
Już mnie nie potrzebujesz. Bleys tak.
– Bleys ma Dahno! – odezwał się Joshua. – Ma pieniądze i władzę. Jak może cię 
potrzebować bardziej niż my?
– Twoje życie jest bezpieczne – stwierdził Henry. – Jako mąż i ojciec, z farmą, nie 
podlegasz poborowi, jak było z Willim. Wasze dusze są bezpieczne w rękach Boga i nie 
obawiam się o nie. Ale wielce obawiam się o Bleysa. Wpadł w ręce Szatana i tylko ja mogę 
go ochronić, by dożył chwili, kiedy się uwolni.
– Ojcze... – Joshule skończyły się argumenty. Decyzje ojca we wszystkich ludzkich 
sprawach, dotyczących duszy i ciała, zawsze były niezmienne jak góry. Patrzył na stojącego 
przed sobą szczupłego mężczyznę, tak nieznacznie dotkniętego upływem czasu, pomimo bieli 
prześwitującej w brązowych włosach. Wciąż silny. Wciąż pewien.
– Mieliśmy nadzieję, że zawsze będziesz z nami – powiedział, z głosem łamiącym się na 
„nami”. – Ze mną, Ruth i wnukami.
– Człowiek strzela, Pan Bóg kule nosi – odpowiedział Henry. – Wiesz, że duchem i 
miłością zawsze będę z wami.
Przez dłuższą chwilę po prostu patrzyli na siebie. W końcu Joshua wykonał gwałtowny 
gest, zapraszając ojca do samochodu.
– Wybierałeś się piechotą? – zapytał szorstko. – Zamierzałeś przejść całą drogę do 
Ekumenii?
– Tylko do sklepu, potem chciałem złapać czwartkowy autobus – odpowiedział Henry. – 
Poduszkowiec należy teraz do ciebie.
– Zawiozę cię nim do Ekumenii i Bleysa! – Joshua powtórzył gest. – Wsiadaj!
Henry usiadł obok niego, a Joshua zamknął drzwi, ponownie uruchamiając 
poduszkowiec.
Przez kilka chwil jechali w milczeniu. Główna autostrada, z wbudowanym kablem 
sterującym, była oddalona o zaledwie kilka minut jazdy poduszkowcem czy pojazdem 
magnetycznym. Po prawej stronie przemknął jednopiętrowy budynek sklepu. Henry poczuł 
nagle i usłyszał cichy, ciepły i przejęty głos prawie w swoim uchu.
– Dziadku...
– To William, trzylatek nazwany po zabitym synu Henry’ego, pochowanym na Cecie. 
Obrócił fotel do tyłu i rozłożył ramiona do siedzących na tylnych siedzeniach wnuków.
– Moje dzieci – powiedział.
Wszyscy razem padli w jego ramiona. Czteroletni Lukie przyciskał się równie mocno, co 
młody Willie. Ich matka, Ruth, też się do niego przytuliła, tak że cała trójka przyciskała 
twarze do jego klatki piersiowej i ramion.
Uścisnął ich mocno i ucałował wszystkich w czubki głów; dwie jasne blond, które z 
wiekiem ściemnieją do koloru włosów ich ojca, i pofalowane, rudawe włosy Ruth. Po prostu 
tulili się do siebie bez słowa, pozwalając, by czas przemijał, aż nagle pogrążyli się w mroku, 
gdy automatycznie ściemniły się szyby pojazdu. Ich słońce, tak podobne do ziemskiego, 
wyskoczyło nad horyzont i świeciło wprost w nich.
– Będę was odwiedzał, kiedy tylko będę mógł – powiedział do nich cicho, jeszcze raz 
uścisnął, potem puścił i odwrócił fotel z powrotem do przodu. Przednia szyba automatycznie 
ściemniała prawie do czerni, za wyjątkiem jasnej plamki Epsilon Eridiani świecącej niemal 
dokładnie z przodu tym samym widmem, jakie rozjaśniało niebo nad nimi.
– Wszystko w porządku – stwierdził Joshua. – Jesteśmy już na drodze kablowej. Na 
automacie.
Posłuszny impulsom z kabli zatopionych w betonowej nawierzchni drogi, pojazd pędził 
przed siebie, kierując się do Ekumenii.
Henry nie odpowiedział.
Otworzył schowek w desce rozdzielczej przed sobą i zaczął w nim grzebać. Po chwili 
znalazł i wyciągnął jedno z kilku trzymanych tam wrzecion z nagraniami. Zamknął schowek i 
wsunął długie i grube na palec wrzeciono do otworu w odtwarzaczu.
Przestrzeń wokół kabiny natychmiast zniknęła, ustępując miejsca trójwymiarowemu 
obrazowi pokoju z biurkiem. Siedział za nim, przemawiając, wysoki, młody i bardzo 
przystojny mężczyzna, w koszuli równie białej jak Henry’ego, z opadającą z ramion czarną 
peleryną o czerwonej podszewce. Widać było, że jest to nagranie przemówienia.
– Możecie mówić o mnie Bleys – przemówił młodzieniec głębokim, dźwięcznym 
barytonem, potrafiącym wywoływać w swoich słuchaczach dreszcz emocji, nawet mimo tego, 
że znali go dobrze. Miał oczy tak ciemnobrązowe, że prawie czarne, równe brwi i równie 
ciemnobrązowe, krótkie, lekko faliste włosy.
– Nie przemawiam za żadnym kościołem – odezwał się dziwnie zapadającym w pamięć, 
przykuwającym uwagę głosem – żadną partią polityczną czy wyznaniem. Jeśli mam się jakoś 
określić, to jestem filozofem. Filozofem zakochanym w ludzkości i martwiącym się jej 
przyszłością...
Głos rozbrzmiewał dalej, wypełniając kabinę, więżąc siedzącą tam piątkę osób swoim 
brzmieniem i słowami, pomimo ich znajomości przesłania i osoby przemawiającego. Tylko 
Joshua zauważył, zerkając przez chwilę w bok na twarz ojca, że jego oczy nabrały barwy i 
twardości biało–niebieskich kamieni z podwórka.


Rozdział 2

Bleys Ahrens krążył po pokoju.
Od chwili, gdy wrócił z wczesnoporannej sesji nagraniowej, minęła godzina. Jasne 
światło dnia, który wstał nad farmą, świeciło przez przeszkloną ścianę jego apartamentu pod 
kątem typowym dla wczesnego przedpołudnia.
Stanowiąca jego „znak firmowy” czarna peleryna ze szkarłatną podszewką leżała 
odrzucona na jednym z krzeseł dryfowych. Jeden z jej rogów na wpół zakrył stronicę 
pozostawionej na krześle antycznej, drukowanej książki o faunie latającej Starej Ziemi, 
odsłaniając jedynie obraz polującego sokoła białozora, z głową skierowaną na bok, 
zamkniętym dziobem i ognistymi, okrutnymi oczyma.
Bleys nie zdawał już sobie z tego sprawy. Od chwili gdy zaczął chodzić, podświadomie 
zaczął stawiać coraz dłuższe kroki, tak że teraz przemierzał obszerny apartament w zaledwie 
sześciu krokach. Jego niezwykle wysoka i potężna postać w czarnej marynarce, wąskich, 
szarych spodniach i butach do kostki, zdawała się górować pod szerokim sufitem 
pomieszczenia. Nawet bez peleryny zdawał się być zbyt wielki na dostępną przestrzeń, jak 
sokół zamknięty w klatce dość dużej dla kilku kanarków, lecz nie dla wielkiego, zwinnego 
łowcy jak on. Niecierpliwy sokół, który nie zamierzał długo pozostać w żadnej klatce i 
niedługo z niej zniknie.
I tak nigdy nie miał zamiaru zostać. Minęło już ponad siedem lat od chwili, gdy stanął 
przed decyzją dotyczącą wyboru drogi życiowej. Tak jak widział to wtedy i teraz miał tylko 
dwie możliwości. Mógł przeżyć swój czas z ludzkością w jej obecnej formie, pozwalając na 
stagnację i powolne umieranie...
...Albo mógł spróbować wszystko zmienić.
Lata i tysiące godzin niezmordowanego treningu zmieniły jego ciało i umysł w narzędzie 
i broń, których będzie potrzebował. Szesnaście lat minęło od chwili, gdy przybył na farmę 
wuja Henry’ego MacLeana na Zjednoczeniu, wygnany tam przez matkę, dla której stał się 
chodzącym wyrzutem sumienia. Pierwsze siedem lat życia spędził, uświadamiając sobie 
swoją niesamowitą samotność i jeszcze dwa na odkrycie, że między miliardami ludzi na 
szesnastu światach nie ma nikogo, kto by go zrozumiał. Potem dodatkowo przynajmniej dwa 
lata zanim zdecydował się doprowadzić matkę do pozbycia się go z jej życia.
Mimo wszystko, ponieważ religia stanowiła sposób na życie Henry’ego i jego dwóch 
synów oraz z powodu wciąż żywej nadziei na należenie do czegoś, Bleys próbował odnaleźć 
przyszłość w ich wierze. Nie potrafił jednak wierzyć i nie mógł udawać wiary. Kiedy w końcu 
religijna społeczność farmerów zgromadzonych wokół kościoła, którego członkiem był 
również Henry wygnała go, odszedł z radością i przez ostatnie lata spędzone z bratem 
przyrodnim Dahno (możliwe, że pełnym bratem – kiedyś będzie musiał to sprawdzić), był 
zadowolony z tej decyzji.
Na samotną drogę, którą wybrał i na to co musiał zrobić, potrzebował siły. Uświadomił to 
sobie już te siedem lat temu i zajął się budowaniem jej w sobie. Teraz zadowolony był z 
osiągniętych wyników – ze wszystkich, oprócz jednego.
Pogodził się z faktem, że stoi z dala od innych, ale oznaczało to, że potrzebuje 
możliwości sięgnięcia ponad tą przepaścią – potrzebował błyszczącego oka, które mogłoby 
ich uwięzić... tak brzmiał wers z jakiegoś wiersza ze Starej Ziemi, o żeglarzu z błyszczącym 
okiem. Tak...

Lecz okiem pęta go. Weselnik
Stoi w zaklętym kole
I słucha jak trzyletnie dziecko.
Żeglarz przeparł swą wolę.

To właśnie była ostateczna wewnętrzna moc, nad stworzeniem, której pracował. Tysiące 
godzin ćwiczeń ciała i umysłu, uznając, że każda opanowana umiejętność przysuwała go 
bliżej do jej posiadania. Jednak czuł, że jeszcze jej nie opanował. Dlatego właśnie, z paroma 
drobnymi wyjątkami, ograniczał się do nagrywania swoich przemówień.
Trening nie mógł dać mu nic więcej; umiejętność ta musiała zostać wykuta w czynie – jak 
sposób na optymalny szczyt miecza można było odnaleźć jedynie w walce. Aby ją posiąść, 
musi opuścić Zjednoczenie i podjąć działania na innych Młodszych Światach.
Nie mógł się już doczekać wyruszenia. A jednak coś go powstrzymywało, coś ledwie 
wyczuwanego, lecz dającego pewność – ostrzegając. Nie był jeszcze w pełni gotów do drogi.
Wiedza na ten temat pojawiła się w sposób typowy dla tego rodzaju rzeczy, przez 
niemierzalny, ale nie dający się odeprzeć sygnał z czegoś, co zawsze określał jako „tył 
umysłu”.
To określenie tkwiło w nim, odkąd pamiętał, już we wczesnym dzieciństwie. Miał 
wrażenie, że jego umysł jest niczym duży pokój podzielony na dwie części. Jedna – płytka, 
lecz szeroka przestrzeń przed wysoką przegrodą bez drzwi, jasna, widoczna i dająca się 
sprawdzić.
Za przegrodą znajdowała się przestrzeń równie szeroka, lecz płytka, o krok zaledwie 
odległa od potężnej, półprzejrzystej ściany czy ekranu – czegoś w rodzaju błony, dość 
cienkiej, by dało się przez nią coś zobaczyć, jakby za nią znajdowało się światło. Wydawało 
mu się, że w świetle tym dostrzega czy wyczuwa ruchy potężnych, złowieszczych kształtów, 
przesyłających czasem wiadomości do jasnego pokoju z przodu.
W jakiś sposób, jeszcze jako dziecko, zdawał sobie sprawę, że jeśli pozwoli zmusić się do 
życia tylko w tej małej części na przedzie, z wygaszonym światłem za przegrodą – odcinając 
to, czego mógłby się stamtąd nauczyć – jego istota musiałaby w końcu ulec zniszczeniu.
Postanowił więc spróbować zrozumieć ledwie widoczne kształty, sięgnąć jakoś przez 
półprzejrzystą błonę. Chciał znaleźć sposób na wykorzystanie ukrytej tam potężnej 
maszynerii i zmusić ją do pracy. Tak, by wszyscy w przyszłości żyli tak, jak powinni.
Exotikowy lekarz, specjalista od emocji, jeden z wielu lekarzy różnych specjalności 
ściąganych wiecznie przez jego matkę, by utrzymywali w najlepszym stanie zabawkę, jaką 
był jej syn, starł się kiedyś łagodnie z Bleysem, kiedy ten próbował powiedzieć, że czuje 
działanie podświadomości.
– Nikt nie może czuć działania swojej podświadomości – poważnie wyjaśnił medyk, 
udzielając następnie wyjaśnienia przystosowanego do jego młodego wieku, czemu tak 
właśnie być musi.
Bleys, mając pięć lat, był zbyt mądry, by próbować się spierać. Po prostu wysłuchał 
wykładu i dalej wierzył w to, co wcześniej. Dzięki lekturom i słuchowi wiedział lepiej.
Podsłuchał kiedyś autora – przyjaciela i gościa, czasowego jak wszystkie znajomości jego 
matki – wspominającego, że po latach pisania pracował, nad scenami z książki, którą tworzył 
nawet we śnie, dosłownie odtwarzając i kierując akcją swoich postaci.
Również w swoich lekturach – bo Bleys nauczył się czytać krótko po przekroczeniu 
wieku dwóch lat – natknął się już na wzmiankę o Kekulem von Stradonitzu, wielkim, 
dziewiętnastowiecznym chemiku niemieckim ze Starej Ziemi i jego wysiłkach ustalenia 
struktury atomowej benzenu. Po miesiącach frustracji naukowiec ogłosił wreszcie, że przyśnił 
mu się wąż z ogonem w paszczy, a budząc się stwierdził (prawidłowo): Oczywiście! To 
pierścień!
Dla Bleysa, podobnie jak dla Kekulego von Stradonitza i autora publikującego swoje 
dzieła w różnych mediach, jasne było, że to czego doświadczyli, zazwyczaj nie było 
przyjmowane jako możliwe. Rzecz w tym, że działało. Tylko to się liczyło.
Teraz właśnie podświadomość przekazywała mu jasną wiadomość – Jeszcze nie teraz. 
Wciąż czegoś mu brakowało. Coś, co przeoczył, nie zauważył – może o czym zapomniał, 
albo jeszcze nie osiągnął.
W umyśle widział historię jako pasmo materiału, na który składały się nici niezliczonych 
ludzkich istnień, bezustannie splatających swój wzór. Powiedział sobie, że może odczuwał 
właśnie ciśnienie tego wzoru. Jednak niezależnie od tego czy była to wiadomość, czy 
ciśnienie – po prostu było.
Przez chwilę przemknęła mu myśl, że to czego mu brakowało, to Hal Mayne – ten 
nieuchwytny młodzik, którego nauczyciele zostali pięć lat temu zabici na Ziemi przez 
ochroniarzy Bleysa. Jednak szansa na niespodziewane schwytanie Hala była zbyt niewielka. 
Odsunął od siebie tę odpowiedź.
W głębi duszy zapragnął, by była z nim w tej chwili Antonina Lu, by mógł z nią o tym 
porozmawiać. Nigdy nie był w stanie całkowicie się przed kimś otworzyć. Zawsze był sam. 
Jednak ona była najbliższa zaufania.
Minęło już ponad pięć lat, od kiedy ją spotkał – trenerkę sztuk walk w jednym z 
gimnazjów w okolicy; zgodziła się z nim pracować. Zrodziła się w nim potrzeba rozmawiania 
z nią o tego rodzaju troskach – nawet nie po to, by dostać od niej jakąś pomoc czy poradę. 
Dzięki rozmowom porządkował chaos w swoim umyśle.
Wyjechała, by uzyskać zgodę ojca na udanie się z Bleysem poza planetę – poza 
Zjednoczenie.
Dorosła osoba szukająca pozwolenia rodziców była w dwudziestym czwartym wieku 
niesamowicie archaiczna, nawet w rodzinie tak świadomej swojego japońskiego dziedzictwa, 
jak u Toniny. Jednak było to Zjednoczenie, jeden z dwu ultrareligijnych światów 
Zaprzyjaźnionych; mieszkańcy tej wcześnie zasiedlonej planety, po stuleciach wciąż niewiele 
posiadający, kultywowali silnie tradycje i umysły nie zmieniające się ani na jotę. Podążali 
własnymi ścieżkami
Do tej pory powinna już wrócić. A jednak nie wracała.
Zniecierpliwiony, Bleys próbował pomyśleć o kimkolwiek innym, z kim bezpiecznie 
mógłby porozmawiać o swojej potrzebie pracy. Nie pragnął rad czy sugestii. Potrzebował 
słuchacza. Kogoś rozumiejącego, komu można byłoby bezpiecznie się zwierzyć.
Pomyślał o Dahno. Jego brat cioteczny był nieprzewidywalny. Bardzo prawdopodobne 
było, że będzie chciał podsunąć mu własne idee – naruszając tym samym swobodną pracę 
umysłu Bleysa. Z drugiej strony, stanowił najlepszy z dostępnych umysłów. Po chwili 
wahania, Bleys uniósł do ust noszoną na nadgarstku bransoletę i wcisnął przycisk otwierający 
prywatne połączenie z Dahno.
– Dahno? – Jego dźwięczny głos rozbrzmiał echem po pustym i cichym apartamencie. – 
Gdzie teraz jesteś?
– Pod tobą, bracie, w moim biurze. Nie, Toni jeszcze nie wróciła. Powiem ci natychmiast 
jak się pojawi, przekażę jej też, że chcesz jak najszybciej się z nią widzieć.
– Czytasz moje myśli?
– Czasami – odpowiedział Dahno – i powiem ci od razu, jeśli tylko pojawią się jakieś 
wiadomości na temat lokalizacji Hala Mayne.
– Dobrze – odpowiedział Bleys.
– Wiesz, mógłbyś się spotkać z Toni od razu jak wróci, jeśli zszedłbyś do mnie, na 
poziom biurowy.
– To ty lubisz biura – odpowiedział Bleys. – Moje biuro jest tu, na górze.
–...Z kominkiem, mapą podróży Mayne’a i zazwyczaj z Toni. Zdumiewająco przypomina 
mi to salon. Coś jeszcze?
– Nic – stwierdził Bleys.
– A więc jest kilka rzeczy, o których muszę z tobą porozmawiać – powiedział Dahno. – Z 
Nowej Ziemi przybyła interesująca poczta. I tak właśnie miałem przyjść z tym na górę, 
ponieważ jest jeszcze coś, o czym już od jakiegoś czasu chciałem z tobą prywatnie 
porozmawiać. Masz coś przeciw temu, żebym tam przyszedł?
– Przyjdź.
– W porządku. Muszę tylko skończyć pewną sprawę. Będę u ciebie za pięć minut. – 
Dahno rozłączył się.
To samo uczynił Bleys. Dahno, przychodzący z dowolną wieścią czy problemem, 
przyniesie ulgę umysłowi Bleysa, wypełnionemu myślami galopującymi w pościgu za 
rzeczami, nad którymi zastanawiał się przez ostatnie pół godziny. Tak mogło być nawet 
lepiej.
Bleys podszedł i zajął miejsce na jednym z wyściełanych foteli dryfowych, unoszącym 
się dostatecznie wysoko nad podłogą, by zapewnić miejsce jego długim nogom, na wpół 
zwrócony w stronę równie wysokiego i odrobinę obszerniejszego siedziska.
Jednak jego umysł nie potrafił się zatrzymać tylko dlatego, że zrobiło to ciało. Wciąż 
prawie boleśnie odczuwał pragnienie sygnału, na który czekał, choć umysł już rzucił się ku 
rozważaniom na temat możliwego wpływu na jego plany informacji, których miał dostarczyć 
Dahno. Potencjalnie wszystko było ważne.
Ideę tę zawsze nazywał „Wzorem historycznym” i liczył na nią w swoich planach 
przekształcenia przyszłości rasy ludzkiej. W wyobraźni widział go zawsze jako jasną, 
wielokolorową wstęgę.
Nie tylko jego pomysłem była idea, że ludzka historia posuwa się do przodu dzięki 
splatającym się, ciągłym wątkom wysiłków wszystkich pojedynczych osób żyjących w danej 
chwili, tak że pracując razem i przeciw sobie tworzyli siły społeczne, z którymi zmagać się 
musiały następne pokolenia.
Już na początku dwudziestego wieku grupa historyków, znana pod nazwą szkoły Annales, 
widziała ruch historii do przodu jako efekt nie tylko działań wszystkich ludzi, ale również ich 
otoczenia społecznego, wierzeń i warunków socjalnych.
Kilka lat temu Bleys znalazł pochodzący ze znacznie wcześniejszych czasów list Św. 
Pawła do Koryntian – pierwszy list, rozdział dwunasty, wersy dwanaście do trzydzieści jeden 
– fragment, w którym Paweł użył symbolu Ciała Chrystusa w bardzo podobnym celu: jako 
metafory wszystkich członków wczesnego Kościoła chrześcijańskiego. A nawet wcześniej, w 
pierwszym wieku przed naszą erą, rzymski pisarz Liwiusz, w swojej „Parabeli brzucha”...
– Jesteś wreszcie – stwierdził Bleys na widok Dahno wchodzącego przez rozsuwane 
drzwi prywatnej windy, radośnie porzucając rozważania nad „Wzorem historycznym”.
Dahno zszedł z płyty dryfowej, na której wzniósł się z dołu i wszedł, potężnym ciałem 
częściowo zasłaniając szeroką na całą ścianę mapę Mayne’a, o której wspominał wcześniej, z 
czerwoną linią wskazującą to, co wiedzieli jak dotąd o ruchach Hala Mayne’a między 
Młodszymi Światami.
Jego brat był równie wysoki jak Bleys, ale dodatkowo potężnie umięśniony. Dosłownie 
gigant. Czerwona linia Hala Mayne’a, którą częściowo przysłonił, zaczynała się na Starej 
Ziemi i rozciągała przez Nową Ziemię do Coby, bogatej w metal planety górniczej. Tam 
stracili ślad Hala między górnikami, których jedynym przywilejem uzyskanym od właścicieli 
kopalń na tej małej i pozbawionej powietrza, ale bogatej w rudy planecie, była możliwość 
podejmowania pracy pod fałszywymi nazwiskami i nie przechowywano zapisów odnośnie 
tego, kiedy i jak zdobyli pracę. Tak więc osoba, która podejmowała pracę w kilku kolejnych 
miejscach pod różnymi nazwiskami, stawała się praktycznie niemożliwa do znalezienia.
Już od jakiegoś czasu bezskutecznie przeczesywali Coby w poszukiwaniu Hala. Bleys 
odczuwał konieczność odnalezienia chłopca. Nie powinno być to trudne w przypadku obiektu 
poszukiwań, który miał tak dziwną historię, jak młody Mayne.
Dahno podszedł, sięgając głową prawie do sufitu, i usiadł w fotelu dryfowym naprzeciw 
Bleysa.
– Poczta kosmiczna – odezwał się, siadając – prywatna, tajna wiadomość od Any 
Wasserlied z Nowej Ziemi. Jeden z naszych tajnych członków, otwarcie należący do Klubu 
Prezesów, przekazał jej, że Prezesi – musiało się to stać za zgodą Mistrzów Gildii – podpisali 
właśnie kontrakt na skalę planetarną z Cassidą i Newtonem, na produkcję mniejszych 
jednostek napędowych dla pojazdów używających lewitacji magnetycznej.
– Ach – stwierdził Bleys.
Nie wypowiedział tego z naciskiem, ale był to jeden z czynników, na które czekał. 
Kontrakt na skalę planetarną, wymuszający prawnie współdziałanie wszystkich producentów, 
powodował powstanie na Nowej Ziemi jednolitej opinii publicznej, na której mógł zacząć 
swoją pracę. Dobra wiadomość.
Dahno leniwie rozciągnął swoje potężne ramiona i wygodnie rozparł się w fotelu – a 
Bleys spiął się, nagle czujny. Siedzący przed nim radosny gigant był prawdziwym Dahno, 
jakim widzieli go ludzie. Jednak głęboko we wnętrzu, czekał inny Dahno, stanowiący 
dziedzictwo ich wspólnej matki.
Ponad wszystko inne, Dahno cenił sobie osobistą wolność. Nie bogactwo czy władzę – 
miał je – nie cokolwiek, co Bleys był w stanie odkryć lub sobie wyobrazić; jedynie całkowita 
swoboda działania. To właśnie doprowadziło go do ucieczki od matki, tak że Dahno został 
jako pierwszy wysłany do Henry’ego MacLeana.
Wcześniej jednak były lata, przez które młody gigant walczył z niewidzialnymi kratami 
jej kontroli. W dojrzałym Dahno zaowocowało to bardzo ostrożnym, błyskotliwym umysłem 
skupiającym się najpierw, i przede wszystkim, na upewnieniu się, że nie wkroczy w żadną 
pułapkę mogącą ograniczyć tę cenioną wolność i pozostający na wyciągnięcie ręki od 
jakiejkolwiek osoby mogącej go usidlić czy zatrzymać wbrew jego woli.
Dahno miał trzynaście lat, kiedy został wysłany na Zjednoczenie. Dziesięć lat później 
Bleys miał zaledwie jedenaście, kiedy bardziej świadomie i na zimno zaaranżował swoje 
wygnanie. Jednak rana we wnętrzu Bleysa była głębsza i wątpił, by Dahno kiedykolwiek 
zrozumiał dzielącą ich różnicę. Wiedział, że sam nikogo nie mógł dotknąć. I nikt nie mógł 
dotknąć jego.
Bleysowi zdawało się, że wciąż pamięta krótki czas, zaraz po narodzinach, kiedy jego 
matka kochała go. W innym wypadku, argumentował, nie byłby w stanie tak mocno 
odczuwać straty, kiedy później uświadomił sobie, że nie jest już kochany; że był dla niej 
niczym więcej, jak jeszcze jedną zabawką czy kawałkiem kosztownej biżuterii.
Nie chciał już myśleć o matce ani poświęcać się rozważaniom nad zagadnieniem 
istnienia, bądź nieistnienia miłości. Sama myśl na ten temat wzburzała niewidoczne potwory 
kryjące się za zasłoną półprzejrzystej bariery. Zdawał sobie sprawę, że istnieli tacy jak Henry 
MacLean, Dahno i prawdopodobnie Antonina Lu, odczuwający wobec niego jakieś uczucia, 
ale odsunął od siebie tę myśl. To, co ktokolwiek czuł wobec niego, nie mogło mieć znaczenia.
Ruch, jaki wykonywał teraz Dahno, zdając się rozciągać i odprężać, nie wyglądał 
zachęcająco; podświadomy odruch ostrzegł go o nadchodzących, nieprzyjemnych 
wiadomościach.
– Skopiowałem list do twoich prywatnych plików – poinformował go Dahno. – Czy to 
coś, czego się spodziewałeś? Kontrakt Nowej Ziemi na skalę całej planety?
– Mniej więcej – odparł Bleys. – Chcę możliwie jak najlepszego klimatu społecznego na 
każdym z Nowych Światów, jakie włączę w trasę moich przemówień. Miałem nadzieję 
zacząć od Nowej Ziemi. Ta wiadomość czyni z niej jeszcze atrakcyjniejszy cel.
Wbił wzrok w Dahno, który jednak nie sprawiał zachęcającego wrażenia; wręcz 
przeciwnie.
– Wiem, że byłeś bardzo zajęty przygotowaniami do drogi, bracie – bez ogródek odezwał 
się Dahno. – Przypuszczam, że prędzej czy później musiało do tego dojść. Ale przyjrzyj się 
uważnie temu listowi od Any Wasserlied i upewnij się, że to dobry znak, a nie tylko pretekst 
do czegoś, co i tak chciałeś zrobić. Jednak zmieniając temat – myślałem o tym, co 
powiedziałem ci przez telefon na temat sprawy, o której chciałem z tobą porozmawiać. Dla 
twojego własnego dobra...
Umilkł. Rozsunęły się właśnie jedne z drzwi prowadzących do apartamentu. Przeszła 
przez nie Toni, akurat na czas, by usłyszeć ostatnie słowa. Zatrzymała się tuż za progiem. 
Bleys natychmiast poczuł w sobie emocjonalny przeskok – zmianę wewnętrznego 
nastawienia, gdy nieoczekiwana osoba nagle wpłynęła na równanie socjalne – choć była to 
tylko Toni.
– Przeszkadzam w prywatnej rozmowie? – zapytała. – Przepraszam. Bleys, będę w dole, 
w holu z roślinnością.
– Nie, wejdź – zaprotestował Dahno. – Chciałbym, żebyś to usłyszała. Możesz 
potwierdzić część z tego, co powiem.
Spojrzała pytająco na Bleysa.
– Tak – stwierdził młodszy z braci. Wolałby natychmiast spytać ją o reakcję jej rodziny, 
ale na osobności. – Dołącz do nas, Toni.
Uśmiechnęła się, a oni obaj odpowiedzieli jej tym samym. Prawie niemożliwe było nie 
uśmiechnąć się, kiedy ona to robiła. Podeszła do nich zwinnym krokiem wyćwiczonej atletki 
– jedną z jej zalet, docenioną przez Bleysa po tym, jak zaproponował jej pracę dla siebie, był 
fakt, że mogła szkolić go w sztukach walki, ćwiczonych przez ostatnie dziesięć lat.
Była szczupła i wysoka, we włóczkowej sukience koloru akwamaryny, 
odzwierciedlającej nieco kolor jej oczu, ukrytych pod zdumiewająco czarnymi włosami. 
Miała drobnokościstą, owalną twarz, dzięki której, pomimo swoich rozmiarów, sprawiała 
wrażenie delikatnej. Podobnie jak wielu mieszkańców Nowych Światów wywodzących swoje 
korzenie z Japonii, nie miała szczególnie orientalnego wyglądu. Wybrała krzesło dryfowe i 
usiadła.
– Nie wahaj się odezwać, jeśli będziesz uważała, że masz do powiedzenia coś za lub 
przeciw temu, co zamierzam powiedzieć – stwierdził do niej Dahno. – Już od jakiegoś czasu 
zastanawiałem się nad rzeczami, które zamierzam wyłuszczyć Bleysowi.
Skierował uwagę z powrotem na Bleysa.
– Minęły już cztery lata – zaczął – od kiedy zatrudniłeś mnie do wyszukiwania, szkolenia 
i doszkalania najlepszych i najzdolniejszych członków naszej organizacji, na wszystkich 
światach, gdzie mamy swoje oddziały. Najwyraźniej masz plan co do przyszłego 
zastosowania tych ludzi i nie mam nic przeciwko temu, że nie zdradzasz mi szczegółów, 
ponieważ sam w ten sposób postępuję. Nie chciałbym by coś, co kiedyś powiedziałem, 
wróciło wymuszając na mnie zmianę planów.
Bleys uśmiechnął się.
– Wiem. Zdaje się, że obaj nie mamy ochoty na nic takiego.
– Dochodzą do tego wszyscy pełniący funkcje publiczne – stwierdził Dahno. – Ale rzecz 
w tym, że masz najlepsze umysły Innych na pół tuzina planet pracujących bez znajomości 
celu. Wszyscy myślą teraz, że zrobię z nich kogoś takiego jak ty – i wszyscy stawiają cię na 
piedestale. Spodziewają się, że okażesz się nowym Królem Arturem wszystkich światów – a 
oni staną się twoimi Rycerzami Okrągłego Stołu.
– Właściwie – odpowiedział Bleys – nie jest to tak bardzo odległe od tego, co mam 
nadzieję osiągnąć. Jednak będzie to zależało od tego, czy uda mi się najpierw osiągnąć 
kontrolę nad częścią Nowych Światów – a przynajmniej czy dość ludzi na wystarczającej 
liczbie planet zmieni swoje podejście i zacznie wierzyć w planowaną przyszłość. Jeśli będę 
mógł, chciałbym, żeby ci Inni stali się przywódcami na pozostałych Nowych Światach, tak 
więc gdy nadejdzie czas, chcę by byli w stanie podjąć zadania, do których ich szkoliłeś. Nadal 
będę u władzy – to znaczy my będziemy – nasza trójka – wciąż będziemy wszystkim 
kierować, ale z ukrycia. Ci wyszkoleni ludzie staną się przywódcami, na których skierują się 
reflektory kamer. Rozumiecie mnie?
– Może – powiedział Dahno. – Uściślij to.
– Mówię – kontynuował Bleys – że chcę, by ludzie na Nowych Światach wiedzieli o 
mnie, ale nic więcej. Zobaczą mnie na przekazach i nagraniach, oraz do pewnego stopnia na 
żywo, gdy będę przemawiał. Ale to jedyny bezpośredni kontakt, jakiego pragnę. Będą mieli 
swobodę uwierzenia lub nie, w to co mówię, ale codzienne, szczegółowe przywództwo 
powinno przypaść Innym, których wyszkoliłeś.
– Hmm – wydobył z siebie Dahno.
– Kiedy już do tego dojdzie, nasi Inni będą mogli zająć pozycje – powiedział Bleys. – 
Będą pracować dla nas z rządami Nowych Światów będących pod naszą kontrolą, jak 
najmniej naruszając planetarną maszynerię. To oni będą widziani jako kontrolerzy. To jedyny 
sposób na równoczesne kontrolowanie tak wielu światów. Ale nie różni się to od tego, co sam 
robiłeś przez trzy lata na Zjednoczeniu, jako lobbysta i doradca delegatów Izby, rządzących 
Zjednoczeniem. Ty, ja, Toni – będziemy działać o krok z tyłu – to wszystko.
Czekał, ale wyraz twarzy Dahno nie uległ zmianie ani nie udzielił żadnej odpowiedzi.
– Rozumiesz? – zapytał Bleys. – Chcę zmienić sposób myślenia ludzi, a sposób, w jaki 
żyją – w każdym razie, nie natychmiast. Aby to osiągnąć, muszę stać się raczej Ideą niż 
człowiekiem z krwi i kości, osobą widzianą tylko z dystansu – rodzajem mistycznej osoby, 
symbolu tego, kim mogą się stać.
– Jesteś pewien, że wszystko pójdzie po twojej myśli? – wolno zapytał Dahno.
– Tak – odpowiedział Bleys.
Patrzył wprost na Dahno.
– Widziałeś, jak na innych planetach przyjęto moje nagrania. Przeważająca większość 
ludzi na Nowych Światach pragnie przywódcy. Od czasu, gdy terraformowanie umożliwiło 
emigrację na nowe planety, upłynęło ponad trzysta lat. Przez długi czas ludzie, którzy opuścili 
Starą Ziemię, byli zbyt zajęci zmaganiami o przetrwanie, by rozważać dokąd kierują się w 
odleglejszej perspektywie. Teraz jednak mają czas. Fanatycy, Prawdziwi Wierni, Dorsajowie 
i Exotikowie wierzą, że znaleźli już swoją przyszłość i są z niej zadowoleni. Ale wszyscy inni 
na Nowych Światach sięgają ku czemuś, czego nie potrafią dotknąć ani opisać, ale wiedzą, że 
tego chcą – podobnie jak nasi przodkowie na Starej Ziemi przez kilka tysięcy lat wiedzieli, że 
nadejdzie kiedyś przyszłość, w której będzie można posiadać wszystko co potrzebne i 
upragnione, w której sami będą szczęśliwi. Obiecuję im to w mojej wizji przyszłości i już 
niedługo zauważą,, że na ich planetach są ludzie kierujący ich dokładnie w kierunku, o 
którym mówię. Po prostu.
Przerwał. Dahno wyglądał na mniej sceptycznego, ale wciąż nie do końca przekonanego. 
Po chwili odezwał się poważnie.
– Ta sprawa ze staniem się symbolem – to zawsze było dziwnym i niebezpiecznym 
pomysłem, z którym igrałeś – powiedział. – Skończy się na tym, że nasza trójka będzie 
próbować kierować czymś w rodzaju tuzina różnych słoni połączonych jedną uprzężą. 
Niebezpieczne – nie tylko dla Innych, Toniny i mnie, ale głównie dla ciebie. Ludzie czasem 
zwracają się przeciw symbolom – a kiedy do tego dochodzi, niszczą je. W każdym razie – 
skoro wiem, że nie ma sensu próba przekonania cię do zmiany zdania – w jaki sposób twoje 
przemówienia mają do tego doprowadzić?
– To pierwszy krok... – zaczął Bleys, ale w tej chwili zadźwięczała bransoleta na 
nadgarstku Toni. Uniosła ją do ust.
– Tak? – zapytała. Słuchała przez chwilę, mając komunikator ustawiony na wyciszenie, 
tak że Bleys i Dahno słyszeli tylko jej część konwersacji. – Proszę chwilę poczekać.
Spojrzała na Bleysa, dotykając równocześnie przełącznika wyciszającego mikrofon.
– Jest tu ktoś, kto chce się z tobą spotkać – wyjaśniła. – Zdaje się, że bardzo na to 
naciska. Czy znasz oficera milicji ze Zjednoczenia o nazwisku Amyth Barbage? Właśnie 
wrócił z Harmonii.
– Ja znam – stwierdził Dahno. – Och, to właśnie ta inna sprawa, o której chciałem z tobą 
rozmawiać, Bleys. Ten Barbage zadzwonił do mnie z orbity w drodze na planetę. Od jakiegoś 
czasu zajmuję się kontaktami z milicją na obu naszych światach i znam tego człowieka. To 
Fanatyk, nie dbam o niego, ale jest użyteczny. I ambitny – chciał z tobą rozmawiać, a teraz 
ma wiadomość i jest przekonany, że będziesz chciał jej wysłuchać bezpośrednio od niego. Nie 
chciał mi powiedzieć, ale wydobyłem to z niego. Sądzi, że znalazł w końcu Hala Mayne’a – 
w oddziale banitów na Harmonii.
– Harmonia! – wykrzyknęła Toni, bo trudno było się spodziewać, by Hal Mayne nie 
wiedział, że Harmonia była drugim z tak zwanych światów „Zaprzyjaźnionych”, miejscem, 
gdzie Inni mieli znaczne wpływy.
– Tak – potwierdził Dahno – Barbage zdaje się sądzić, że Mayne jest tam już od kilku 
miesięcy, przez cały ten czas, kiedy przeszukiwaliśmy kopalnie na Coby. Co więcej, twierdzi, 
że sam go widziałeś – albo powinieneś zobaczyć – podczas twojej ostatniej wizyty na 
Harmonii cztery miesiące temu. Zupełnie nie wiem, czemu przykładasz taką wagę do 
odnalezienia tego Mayne’a!
– W takim razie, lepiej niech tu przyślą tego oficera – powiedział Bleys. – Choć 
wyglądasz, jakbyś nie do końca wierzył w te informacje.
– Nie wiem, czy mam w nie wierzyć czy nie – stwierdził Dahno. – i nie chciałem 
wzbudzać w tobie nadziei do czasu, aż tego nie sprawdzę. Ale sam oceń, czy będziesz chciał 
go dalej wykorzystywać, czy nie. W każdym razie, skoro wiadomość jest już znana, może 
masz rację. Może lepiej będzie, jeśli sam z nim porozmawiasz i go osądzisz.
Bleys skinął głową, a Toni ponownie uniosła bransoletę do ust.
– Przyślijcie go na górę – powiedziała.


Rozdział 3

Bleys spojrzał wprost na Dahno.
– Od jak dawna, według Barbage’a, jest tu Hal Mayne? – zapytał.
– Najwyraźniej od kilku miesięcy – odpowiedział Dahno. – Oczywiście sprawdzam tę 
informację.
Ze wzrokiem skupionym na Dahno, Bleys kątem oka nadal był w stanie widzieć mapę 
Mayne’a. Nie chciał zdradzać, jak bardzo zainteresowany jest tą sprawą przez sprawdzanie, 
czy mapa została uaktualniona. Przy obecnym ustawieniu nie miał pewności, na której z 
czarnych kropek oznaczających planety kończy się teraz czerwona linia, choć ta wydawała się 
dłuższa niż ostatnim razem, kiedy się jej przyglądał. Dahno prawdopodobnie szedł na 
pewniaka – był bardziej pewien poprawności informacji Barbage’a, niż sugerował.
– W każdym razie – kontynuował Dahno – powinienem dostać odpowiedź w ciągu 
sześciu dni. Wysłałem list przez Favored of God – pamiętasz? Jeden ze statków kosmicznych, 
w których mamy większość udziałów. Favored poleci z Harmonii na Cetę. Ale są i inne statki 
lecące prosto tutaj, z których każdy może dostarczyć odpowiedzi.
Bleys w zamyśleniu pokiwał głową. Nie tylko pamiętał o Favored, całą swoją trasę 
przemówień chciał odbyć, używając tego statku. Ale odpowiedzi w sprawie Hala Mayne’a 
były ważne – na tyle, że warto byłoby opóźnić trochę podróż, gdyby tylko miał się czegoś 
dowiedzieć.
– Kiedy Favored wróci i będzie wolny? – zapytał.
– Osiem dni – odpowiedział Dahno.
Bleys ponownie skinął. Z całą magią, do której zdolna była fizyka przesunięć fazowych, 
nadal najszybszym sposobem przekazywania informacji na odległości międzygwiezdne było 
przesyłanie ich na pokładzie statków kosmicznych. Było to nawet stosowane między 
planetami tej samej gwiazdy, jak Zjednoczenie i Harmonia. Prawdopodobnie powinien się 
cieszyć, że ma do dyspozycji tego rodzaju technologię, umożliwiającą mu odbycie 
międzyplanetarnego tournee z przemówieniami. Jednak Exotików podejrzewano kiedyś o 
posiadanie sposobu na szybszą komunikację międzygwiezdną, dającego im przewagę w 
międzyplanetarnym handlu. Bleys zagubił się w rozważaniu możliwości.
Przesunięcie fazowe mogło spowodować translację odpowiednio wyposażonego statku z 
jednego miejsca do drugiego – słowo „ruszyć” nie miało tu tak naprawdę zastosowania – 
całkowicie pomijając ograniczenie prędkości światła. Nie tyle przemieszczano w ten sposób 
statek, co zmieniano jego współrzędne względem teoretycznego środka galaktyki.
Jednak nawet najlepsze wyliczenia przeskoku fazowego dawały jedynie szacunkowe 
położenie celu. Podróżowanie w ten sposób przypominało zerowanie na punkcie docelowym. 
Im krótszy był skok, tym dokładniejszy. Zawsze jednak występował jakiś błąd, wymagający 
ponownych obliczeń, do chwili aż cel był dość blisko, by można było go osiągnąć zwykłym 
napędem.
To wymagało czasu, ale gdyby istniał jakiś sposób skompensowania czynnika błędu...
–...Właściwie – wracając do rzeczywistości, Bleys usłyszał słowa Dahno – Barbage 
twierdzi, że cztery miesiące temu znajdowałeś się w jednym pokoju z Maynem. W każdym 
razie Barbage już tu jest, prosto z Kwatery Głównej milicji. Nie podoba mi się ten człowiek.
– Zauważyłem – powiedział Bleys. – Czemu? W swojej pracy lobbysty miałeś do 
czynienia z całkiem sporą liczbą Fanatyków – biskupów dzikich kościołów, którzy zdołali 
doprowadzić do wybrania się do Izby, pomagając rządzić Zjednoczeniem.
– To prawda – zgodził się Dahno. – Ale Barbage bije ich wszystkich w fanatyzmie. Jest 
jak ostrze noża, bardzo ostre i zimne ostrze. I zawsze czegoś chce.
– A więc czego chce tym razem? – zapytał Bleys.
– Spodziewa się, że udasz się z nim na Harmonię wytropić Mayne’a. Chciałby wybrać 
grupę do poszukiwań spośród własnych ludzi stąd, ze Zjednoczenia, a nie po prostu dostać 
władzę, by użyć milicji z dystryktów na Harmonii, w miarę przechodzenia na kolejne 
terytoria.
Dahno odchylił się do tyłu na swoim dryfie, rozciągając szerokie ramiona. Jego brązowe 
oczy z uwagą wpatrywały się w Bleysa.
– Powiedziałem mu, że nie wyobrażam sobie, jak można by to zrobić – dodał – ale 
stwierdziłem, że porozmawiam najpierw z tobą.
– Nie, nie chcę, żeby zabierał milicję ze Zjednoczenia na Harmonię – stwierdził Bleys. 
Była to oczywista decyzja. Jako fanatyk, Barbage był jednym z tych ludzi, którzy używali 
religii jako usprawiedliwienia dla własnych zachcianek, a nie jako standardu do ich oceny. 
Nawet gdyby był tego świadom, prawdopodobnie zignorowałby fakt, że pojawienie się na 
Harmonii oddziału milicji ze Zjednoczenia wzbudziłoby uczucia rywalizacji i niechęci oraz 
wywołałoby brak kooperacji ze strony lokalnych jednostek.
– Istnieją ważne powody nie używania tam milicji ze Zjednoczenia – mówił dalej Bleys – 
zwłaszcza biorąc pod uwagę zbliżające się niezwykle rzadkie wydarzenie, jakim będą 
wspólne dla obu planet wybory Najstarszego. Porozmawiam z nim...
– Proszę podejść, kapitanie – niezwykle ostro przerwała mu Toni. – Bleys Ahrens 
porozmawia teraz z panem.
Bleys szybko odwrócił wzrok od Dahno i zobaczył mężczyznę, który musiał być 
Amythem Barbage’em, stojącego tuż za drzwiami windy łączącej jego apartament z 
poziomem biurowym. Najwyraźniej stał tam wystarczająco długo, by słyszeć ostatnie słowa 
Bleysa. Prawdopodobnie nawet dość długo, by podsłuchać opinię Dahno na swój temat. 
Podszedł z nieruchomą twarzą; szczupły i silny mimo stosunkowo drobnej budowy, odrobinę 
wyższy niż przeciętna, ubrany w doskonale dopasowany, czarno–srebrny mundur milicji – jak 
nazywano na obu Zaprzyjaźnionych Światach paramilitarne siły policyjne.
Bleys zauważył, jak Toni uważnie przyjrzała się podchodzącemu Barbage’owi. Był dość 
młody jak na stanowisko w siłach milicyjnych i dość niezwykły, by wzbudzać 
zainteresowanie.
Stanął wyprostowany niczym kij, wywołując w pierwszej chwili wrażenie młodej i chudej 
osoby usilnie starającej się dobrze wyglądać – lecz z miernym efektem. Drugie spojrzenie 
powiedziało Bleysowi coś więcej. On naprawdę robił wrażenie. To był drapieżnik, bardzo 
niebezpieczny.
Twarz Barbage’a była tak szczupła, że sprawiała wrażenie wręcz wychudzonej. Włosy i 
brwi miał prawie równie czarne jak nienaganny mundur, w który był ubrany. Dla kontrastu 
twarz miał gładko ogoloną, a cerę tak jasną, że wyglądała, jakby zbladł z przejęcia.
Pod ciemnymi brwiami oczy Barbage’a płonęły słabym światłem, jak ogniste opale tego 
samego koloru. Jego usta stanowiły prostą linię, jakby wargi zostały mocno ściśnięte między 
wąskim nosem od góry i wąską, lecz kanciastą szczęką od dołu. Podszedł bezpośrednio do 
Bleysa, ale ze wzrokiem skierowanym równo na wszystkich w pokoju. Na jego twarzy nie 
rysowały się żadne uczucia, może oprócz czegoś, co można by określić jako agresywna 
grzeczność. Nie było to dalekie od pogardy.
Bleys pomyślał, że rzeczywiście mogła być to pogarda. Jako fanatyk, Barbage zapewne 
uważał się za Bożego Wybrańca – prawdopodobnie wybranego spomiędzy wybranych. 
Oznaczało to, że wszyscy inni, automatycznie byli czymś gorszym od niego, niezależnie od 
zajmowanych świeckich stanowisk, potęgi czy władzy.
Zatrzymał się przed Bleysem.
– Czynisz mi zaszczyt, udzielając widzenia, Nauczycielu – odezwał się.
– Wydaje mi się, że widziałem cię, kiedy ostatnio byłem na Harmonii – stwierdził Bleys. 
– Jesteś funkcjonariuszem milicji z Harmonii czy ze Zjednoczenia, czasowo przeniesionym 
na Harmonię?
– Byłem na Harmonii na transferze szkoleniowym z milicji Zjednoczenia, której jestem 
członkiem, Nauczycielu. Zgłosiłem się do szkolenia na Harmonii na ochotnika, by poszerzyć 
swoje doświadczenie i użyteczność dla milicji i Boga. Twoja pamięć jest równie wspaniała 
jak inne przymioty, Nauczycielu. Widziałeś mnie zaledwie przez chwilę, kiedy 
doprowadziłem do ciebie aresztantów, których miałem ci zaprezentować. Przemówiłeś do 
nich, a oni odeszli nie odrzucając już Boga, lecz powracając na ścieżkę prawości. Choć 
najwyraźniej niektórzy z nich musieli znów zboczyć z tej drogi, bo w innym wypadku nie 
spotkałbym człowieka, którego nazywasz Halem Mayne, z bandą przestępców w górach, 
gdzie tymczasowo prowadziłem małe ramię milicji w poszukiwaniu banitów.
– Tak – powiedział Bleys. – Nie jestem zaskoczony, że znalazłeś Hala Mayne z banitami, 
Amyth. Nie jest zwykłym człowiekiem.
– Szatan ma go w swoich szponach – oświadczył Barbage.
– Bez wątpienia – potwierdził Bleys. – Ale wracając do obecnej sytuacji. Wezwałem cię, 
bo chciałem się upewnić, że rozumiesz powody mojej decyzji.
Jego głos stał się nagle cichy i ciepły, a drobne zamglenie spojrzenia Barbage’a zdradziło, 
że zauważył tę zmianę.
Bleys mówił dalej.
– Oczywiście spodziewałeś się powrotu na Harmonię i podjęcia poszukiwań Hala Mayne 
i chcę, żebyś właśnie tak zrobił. Na ile pewien jesteś, że rozpoznasz go, kiedy znów się z nim 
spotkasz?
– Całkowicie, Nauczycielu. Nie zapominam twarzy. Poznałem go z obrazu który artysta 
stworzył z jego dziecięcych zdjęć, dostosowanych przez komputer do obecnego wieku. A 
teraz widziałem go już dwukrotnie – przerwał jedynie na chwilę.
– Teraz zaś – kontynuował – mam dowody, że przebywa z częścią z tych Porzuconych 
przez Boga, określających się jako ruch oporu, bandyckich oddziałów rozkwitłych w opozycji 
do Izby Rządzącej na Harmonii – podobnie jak inne tego rodzaju grupy tutaj.
Archaiczna mowa stosowana na Zjednoczeniu i Harmonii przez część ultrareligijnych 
ugrupowań mogłaby brzmieć dziwacznie i niedorzecznie, jednak wcale tak nie było. Zamiast 
tego sprawiała, że zdawał się być jeszcze odleglejszy od posiadania zwykłych ludzkich uczuć 
i reakcji. Jego głos brzmiał lekkim barytonem, trzymanym w naprężeniu przez jakieś 
wewnętrzne napięcie, tak że dźwięk miał w sobie moc cięcia, niby napięty rzemień.
– Ale ty, Nauczycielu – podsumował – będziesz mi towarzyszył na Harmonii?
– W zabiegach ludzkich jest przypływ i odpływ – powiedział Bleys. – Pora przypływu 
stosownie schwytana, wiedzie do szczęścia...
– Nauczycielu? – W oczach Barbage’a zapłonął nagle ogień. – Zacytowałeś nieznane mi 
pismo. Nie jest to także znane przysłowie.
– To nie biblia, Amyth – wyjaśnił Bleys. – To cytat ze świeckich pism niezwykłego 
pisarza. Niejaki William Shakespeare napisał te słowa ponad osiemset lat temu. Napisał je w 
starej angielszczyźnie, nie we współczesnym basicu. Oznaczają one, że nie polecę z tobą na 
Harmonię, mam inne sprawy. Ale zabierzesz ze sobą list ode mnie do milicji z Harmonii, w 
którym napiszę, że przemawiasz moim głosem. Powiedz mi, czy wiesz do której z grup oporu 
– to jest, oddziału bandytów – dołączył Hal Mayne?
– Jeszcze nie, Nauczycielu – odpowiedział Amyth. Jego twarz powróciła do zwykłego 
stanu. – Ale znajdę kogoś, kto posiada tę wiedzę – a dokonałbym tego znacznie szybciej, 
mając własnych ludzi.
– Być może – stwierdził Bleys – i myślę, że byłoby możliwe zdobycie pozwolenia na 
zabranie takiego oddziału. Zwłaszcza jeśli Arcybiskup Zjednoczenia McKae wygra na 
Harmonii zbliżające się wybory i stanie się pierwszym od osiemnastu lat Najstarszym, 
rządzącym obiema naszymi planetami. Jednak jeśli zorganizuję dla ciebie takie dowództwo, 
teraz albo nawet potem, obawiam się, że lokalni dowódcy milicji na Harmonii będą aż nadto 
chętni, by całe poszukiwania zostawić tobie i wcale nie będą ci pomagać. Chcę, żeby 
podobnie jak ty, dali z siebie wszystko. Myślę Amyth, że na dłuższą metę zaoszczędzi nam to 
czasu, jeśli pozwolisz im pracować dla siebie. Rozumiem, czemu chciałbyś mieć do 
dyspozycji własnych ludzi. Sądzę jednak, że w tym przypadku odpowiedź brzmi – nie.
Twarz Barbage’a nie zdradzała żadnych uczuć.
– Jeśli taka jest twoja decyzja, Nauczycielu. Bóg uczynił mi wiadomym, że tyś jest 
władnym decydować. Uczynię, jako rzeczesz i wezmę niezbędne siły z lokalnych milicji. 
Jednak konieczne będzie przyznanie mi niezbędnych do tego uprawnień. Również...
Słowa Barbage’a zostały przerwane przez rozbrzmiewający w pomieszczeniu pojedynczy 
dzwonek.
– O co chodzi? – zapytał Dahno.
– Nauczycielu Bleysie Ahrensie, czy ty i Dahno Ahrens macie wuja o nazwisku Henry 
MacLean? – był to głos recepcjonisty siedzącego jakieś czterdzieści pięter niżej, w budynku 
mieszczącym biura i kwatery mieszkalne dla wszystkich obecnych w pokoju za wyjątkiem 
Barbage’a. – Prosi o spotkanie z wami.
– Wuj Henry! – Bleys nagle zerwał się na nogi. Dopiero wtedy uświadomił sobie, że w 
jego głosie zabrzmiało zaskoczenie komunikatem. Zmusił się do kontynuowania ze zwykłym 
entuzjazmem. W końcu wizyta mogła być właśnie tym, przypadkowymi odwiedzinami z 
okazji wizyty Henry’ego w mieście.
– Wyślij go na górę – zarządził Bleys. – Prywatną windą do mojego apartamentu.
– Już jedzie, Bleysie Ahrens – po krótkiej chwili zabrzmiał głos recepcjonisty. – Dziękuję 
za wytyczne.
Bleys zwrócił się do Dahno.
– Wuj Henry! – powiedział. – Wiedziałeś, że wybiera się do miasta?
– Nie. – Dahno potrząsnął głową. – Miło będzie znów go zobaczyć. Ciekawe, czy zabrał 
ze sobą rodzinę?
– Recepcjonista nic o tym nic wspominał...
Zanim Bleys skończył, rozsunęły się drzwi windy, a jeden z dysków wznoszących 
zatrzymał się na równi z podłogą apartamentu. Zszedł z niego Henry, wchodząc do 
pomieszczenia z walizką w ręku. Drzwi znów się zamknęły.
– Wujku! – wykrzyknął Bleys. – Jesteś sam? Gdzie jest rodzina?
– Przywieźli mnie tu o świcie – odpowiedział Henry. – Już od kilku godzin powinni być z 
powrotem na farmie. Ja jednak przyjechałem zostać z tobą.
– O świcie, wuju? – odezwał się Dahno. – Tu, do miasta? A ty zjawiasz się u nas dopiero 
teraz?
– Musiałem najpierw odwiedzić starych znajomych – powiedział Henry.
Jego głos w tym ciepłym, nieugiętym oświadczeniu nie brzmiał ani trochę inaczej niż ten 
zapamiętany przez Bleysa. Henry postawił swoją walizkę.
– Ale widzę, że jesteście teraz zajęci?
– Nie – zaprotestował Bleys. Kilkoma długimi krokami razem z Dahno wyminęli 
Barbage’a i stanęli na wyciągnięcie ręki od Henry’ego. Barbage obrócił się tylko, by patrzeć 
na tę trójkę. Henry MacLean nie był człowiekiem, którego mógłby ściskać ktokolwiek poza 
wnukami, i ani Bleys ani Dahno nie próbowali robić nic takiego. Jednak sposób w jaki stali 
koło niego, emanował uczuciem. Jeśli chodzi o Henry’ego był całkowicie spokojny i 
opanowany. Pomimo stosunkowo niewielkiego wzrostu, zdawało się, że wcale nie musi 
patrzeć w górę na Bleysa i Dahno.
– Nie – powiedział Bleys – a jeśli byłyby to interesy, to i tak mogłyby poczekać. Ale co 
masz na myśli, wuju, mówiąc, że zamierzasz zostać?
– Właśnie to – oświadczył Henry. Spojrzał najpierw na Toni, potem na Amytha 
Barbage’a. – Jesteście pewni, że nie macie żadnych spraw z tą dwójką?
– Interesy zostały już załatwione – powiedział Bleys. – Nie spotkałeś jeszcze Toni, 
wujku. To Antonina Lu, moja prawa ręka – albo lewa, jeśli zechcesz prawą nazwać Dahno. 
Oficer milicji to kapitan Amyth Barbage. Podejdź tutaj i usiądź.
Razem z Dahno poprowadzili go do krzeseł. Obaj bracia zajęli swoje miejsca. Henry 
poszedł za nimi, ale nie usiadł. Barbage ponownie się odwrócił, stojąc w milczeniu nie dalej 
niż na wyciągnięcie ręki od Henry’ego, a Toni wciąż znajdowała się przy ściennej mapie.
– Siedziałem większość ranka – powiedział Henry. – Po tym, jak Joshua z resztą 
przywieźli mnie tutaj...
– Oni też powinni byli zostać – stwierdził Bleys.
– Joshua ma pracę na farmie – odpowiedział Henry – tak samo jak Ruth. Nawet dzieci 
mają swoje obowiązki. Tak naprawdę, wcale nie powinni mnie tu przywozić, ale Joshua tego 
chciał.
– Oczywiście wujku – zgodził się Bleys. Razem z Dahno siedzieli na swoich wysokich 
dryfach, patrząc na Henry’ego. – Powiedz nam, co cię tu sprowadza.
– Przybyłem kierowany moją miłością do ciebie, Bleys – oświadczył Henry. – Nie 
zrobiłbym tego dla nikogo, kogo nie kocham jak syna. Wpadłeś w ręce Szatana i być może 
tylko ja mogę utrzymać cię przy życiu do chwili, kiedy się ockniesz.
Bleys odczuł w sobie dotknięcie goryczy.
Udałem się na poszukiwanie Boga i nie znalazłem go, pomyślał z gorzką ironią; ale nie 
wypowiedział tego na głos. Henry potraktowałby to jako osobisty wyrzut za porażkę w 
pomocy w doprowadzeniu Bleysa do wiary w Boga.
– Wszyscy jesteśmy w rękach Szatana, wujku – powiedział zamiast tego na głos.
– Nie – zaprzeczył Henry. – Ja nie jestem...
Rzucił krótkie spojrzenie na Barbage’a, jakby to było wszystko, czego potrzebował.
–...Nie jest w nich nawet ten człowiek, pomimo wynaturzenia w błędnym pojmowaniu 
Boga. A ja...
– Jak śmiesz! – eksplodował Barbage, robiąc krok naprzód. – Mówić, że Ja mylę się w 
oczach Boga – i że Wielki Nauczyciel tkwi w rękach Szatana, a ty nie! To bluźnierstwo! 
Wezmę cię...
– Barbage – odezwał się Bleys.
Nie musiał podnosić głosu. Trening prowadzony przez lata, wyostrzył jego naturalny 
talent wkładania pełnej mocy w słowa, bez podnoszenia głosu. Pokój rozbrzmiał nagle tą siłą, 
a Barbage zrobił krok wstecz, jakby dostał cios pięścią. Umilkł.
– Jesteś w rękach Szatana – powtórzył Henry z przekonaniem, tym samym spokojnym 
głosem, jakim pierwszy raz wypowiedział te słowa. Poza tym jednym spojrzeniem, ignorował 
Barbage’a. Znów skierował wzrok na Bleysa. – Ale może będę mógł ochronić cię przed nim 
do czasu, aż będziesz dość silny, by się uwolnić.
Bleys rozważył to spokojnie i do głębi; ale jego umysł pędził, zmieniając wszystkie 
plany. Na szczęście odezwał się Dahno.
– Co masz na myśli mówiąc o ochronie, wujku? – zapytał.
– Myślę, że wuj Henry może mieć na myśli stworzenie straży – odezwał się Bleys – 
prawdopodobnie z części tych przyjaciół, z którymi spotykał się tego ranka – i przy ich 
pomocy utrzymać mnie przy życiu dostatecznie długo, bym mógł zobaczyć błąd na mojej 
drodze. Mam rację, wuju?
– Ale Nauczycielu! – wybuchł Barbage, wyrzucając z siebie słowa pomimo oczywistego 
pragnienia zachowania milczenia – nie potrzebujesz tego – tego starego proroka jako twojej 
ochrony. Możesz mieć tyle milicji, ile tylko zapragniesz. Przez cały czas można cię otaczać 
milicją. Milicją, powiedziałem! A nie tym, co twój wuj jest w stanie zorganizować.
Na te słowa Henry obrócił się w końcu w stronę Barbage’a, wciąż bez żadnych emocji w 
głosie i postawie.
– Nie będę protestował przeciw ludziom pragnącym z całej siły chronić osoby, które 
uważają za zasługujące na ochronę – powiedział. – Ale walczyłem kiedyś z milicją i 
stwierdziłem, że wiele jej brakuje.
Policzek nie mógłby zmienić wyrazu twarzy Barbage’a bardziej niż ostatnie słowa 
Henry’ego. Jego blada skóra stała się biała jak papier, jakby odpłynęła z niej ta odrobina 
krążącej tam jeszcze krwi.
– Jeśli żeś walczył z milicją, jesteś zbrodniarzem! – rzekł z płonącym wzrokiem. – Na tej 
podstawie aresztuję cię. Jesteś...
Zrobił krok do przodu i uniósł rękę, by chwycić ramię Henry’ego. Jednak jego palce nie 
dotarły do celu.
Zamiast tego Henry złapał jego przedramię w połowie ruchu i zatrzymał je.
Barbage wbił w niego wzrok z niedowierzaniem, po czym, choć jego ciało nie poruszyło 
się, widać było, że z całej siły próbuje się uwolnić. Nie tylko mu się to nie udało, ale nawet 
odrobinę nie poruszył ramieniem. Henry ze spokojem trzymał je w bezruchu.
Barbage wciąż wbijał wzrok w starszego mężczyznę. Był nieco wyższy od Henry’ego i 
choć ten mógł ważyć kilka kilogramów więcej od oficera, była to jedyna widoczna różnica 
między nimi. A jednak wyglądało to tak, jakby ręka trzymająca go w uścisku należała do 
Dahno. Bleys odchrząknął cicho ze swojego miejsca.
– Nie prowadziłeś przez dwadzieścia lat farmy, kapitanie – powiedział. – W 
przeciwieństwie do wuja Henry’ego. Wujku, proszę, puść go. I kapitanie, nie chcę więcej 
słyszeć o aresztowaniu mojego wuja, a jeśli kiedykolwiek zostanie zaaresztowany, 
odpowiedzialność spadnie na ciebie.
Henry zwolnił uścisk, a ramię Barbage’a opadło, jakby odpłynęły z niego wszystkie siły.
– Tak, Nauczycielu – powiedział bez wyrazu. Ale jego oczy wciąż płonęły.
– Myślę też, że lepiej będzie, jeśli już odejdziesz, kapitanie – stwierdził Bleys. – Wierzę, 
że odpowiedziałem na pytanie, które przyszedłeś mi zadać?
– Tak, Nauczycielu.
Barbage odwrócił się do drzwi w ścianie za sobą, które rozsunęły się przed nim. Przeszedł 
przez nie i zniknął.
– Nie potępiaj go – odezwał się Henry do Bleysa. – Jest Fanatykiem i prawdopodobnie 
nigdy nie zostanie Prawdziwym Wiernym. Widać to w nim tak wyraźnie i jest to równie 
smutne, co prawdziwe. Jednak nawet jako fanatyk jest bliżej do Boga – znacznie bliżej – niż 
ty, czy Dahno byliście kiedykolwiek. W swojej pokrętnej wierze – w ramach jej ograniczeń – 
może nawet być uczciwym człowiekiem.
– Jak możesz tak dużo wiedzieć na jego temat? – nieoczekiwanie zapytała Toni z 
drugiego końca pokoju. Henry spojrzał na nią.
– Wiele razy spotykałem jemu podobnych – odpowiedział. – Walczyłem z nimi, 
rozmawiałem i modliłem się. Wiem, że w pewnych sprawach, na swój własny sposób, 
podobnie jak inni milicjanci, z którymi walczyłem, zasługuje na szacunek. Jednak nie kocham 
jego, ani jego rodzaju, a walczę tylko za tych, których kocham.
Toni najwyraźniej w ostatniej chwili powstrzymała się przed powiedzeniem czegoś 
więcej. Przyglądała się Henry’emu z wyrazem twarzy który, jak ocenił Bleys, mieścił się 
między zainteresowaniem a głębokim szokiem oraz czymś, co mogło być częściowym 
podziwem. Bleys nie był tego pewien.
Wstał.
– Wuju – powiedział – myślę, że wiem kogo chcesz rekrutować. Kiedyś, kuka lat temu, 
musiałem zinfiltrować Obrońców biskupa McKae. Jako ochroniarzy zatrudnił byłych 
Żołnierzy Boga, doświadczonych w walkach między kościołami i przeciw milicji. Wiem, 
choć może nie zdawać sobie z tego sprawy Amyth Barbage, że potrafią więcej niż milicja i 
cieszę się, mając cię przy sobie, z pomocą lub bez. Prawdą jest jednak, że może nadejść 
chwila, kiedy będę potrzebował odpowiednika małego oddziału uderzeniowego. Może Dahno 
znajdzie ci apartament? Zjemy potem razem obiad.
Odwrócił się do Dahno, który wstał już z fotela – i bez ostrzeżenia odezwał się, jakby 
doszła do głosu jakaś jego wewnętrzna część, nad którą nie miał kontroli.
– Poczekaj – usłyszał własne słowa, zwracając się z powrotem do Henry’ego. – Czy 
możesz zebrać wystarczającą, według twojej oceny, liczbę Żołnierzy Boga w ciągu 
najbliższych dwu tygodni?
Jego umysł eksplodował nagle nowymi możliwościami i planami. Słyszał swój głos, 
spokojnie mówiący dalej prawie bez pauzy.
– Za kilka tygodni wybieram się z przemówieniami na inne Młodsze Światy. Czy 
będziesz w stanie zorganizować swoją grupę, jeśli wyruszymy tak prędko?
Był świadom zwróconych na siebie ostrych spojrzeń Toni i Dahno, ale całą uwagę skupił 
na Henrym.
– Nowa Ziemia? – zapytał Dahno.
– Nowa Ziemia – potwierdził Bleys, wciąż patrząc na Henry’ego. – Tam wybieram się 
najpierw. Czy możesz to zrobić, wujku?
– Dwa tygodnie? – cicho powiedział Henry, jakby Dahno wcale nie przerywał. – Tak.
Obrócił się do Dahno.
– Miałeś mi znaleźć pokój.
– Apartament, wujku – poprawił Dahno. – Apartament. Chodź ze mną.
Wyszli.
– To cudowne. Dokładnie czegoś takiego potrzebowałem – stwierdził Bleys, patrząc za 
nimi.
Odwrócił się do Toni i zauważył, że wciąż patrzy w stronę drzwi, przez które wyszli dwaj 
mężczyźni. Oczy miała jasne. Od chwili przybycia Henry’ego coś się w niej zmieniło.
– Przykro mi, że wyskakuję z tą podróżą na Nową Ziemię bez ostrzeżenia ciebie i Dahno 
– powiedział Bleys, kiedy w końcu skierowała wzrok na niego. – Pojechałaś porozmawiać ze 
swoją rodziną...
Stwierdził, że odczuwa dziwną, prawie przesądną niechęć przeciw dokończeniu tego 
zdania.
– Och, tak – odpowiedziała. – Wszystko w porządku. Pojadę z tobą.
– Słyszałaś. Polecę dalej niż na Nową Ziemię – bez ogródek powiedział Bleys.
– Wszystko w porządku – stwierdziła. Nieoczekiwanie uśmiechnęła się do niego. – 
Gdziekolwiek chcesz.


Rozdział 4

Bleys obudził się niczym dzikie zwierze reagujące na docierający do uszu nieznany, 
prawdopodobnie groźny dźwięk. Nagle siedział ze wszystkimi zmysłami w stanie gotowości.
Ale sekundy mijały i nie pojawił się żaden powód nagłego przebudzenia. W pierwszej 
chwili odniósł wrażenie, że spał zaledwie kilka minut, ale rzut oka na zegar świecący między 
światełkami gwiazd na obrazie nieba zajmującym sufit, powiedział mu, że było to kilka 
godzin. Nie miał pojęcia, co go obudziło.
Jednak kiedy tak siedział w łóżku, zaczął rozpoznawać uczucie podniecenia, jakie 
kierowało nim wcześniej tego dnia – teraz jednak niemiło zmieszane z nieokreślonym 
niepokojem.
Nie miał powodu do niepokoju.
Wieczorna kolacja z Henrym była bardzo radosna. Myślał wtedy, że nie ma już żadnych 
spraw, które mogłyby opóźnić wyjazd. Henry powiedział, że do zapewnienia mu 
bezpieczeństwa potrzeba będzie pięćdziesięciu byłych Żołnierzy Boga, ale nie powinien mieć 
problemu ze zgromadzeniem takich sił.
Oczywiście nie rozmawiał z taką ich liczbą tego ranka. Zanim przybył do Bleysa i Dahno, 
spotkał się zaledwie z tuzinem. Ci jednak wiedzieli, jak skontaktować się z następnymi przez 
sieć weteranów. Za trzy lub cztery dni powinien mieć pełny skład.
Nocna bryza przeszła przez otwarte drzwi balkonowe sypialni, chłodząc górną część ciała 
Bleysa, uniesioną nad polem siłowym pełniącym w kosztownym łóżku funkcję zarówno 
materaca, jak i kołdry. Płynnym ruchem sturlał się z niego i stanął wyprostowany.
Bryza poruszała cienkimi, białymi firankami przy drzwiach balkonowych. Ruchome 
powietrze chłodziło jego wilgotną skórę – pocił się przez sen – i czuł gęsią skórkę na całym 
ciele.
Jak zwykle spał, mając na sobie tylko luźne szorty. Zanim opuścił matkę, jak wszystkie 
Exotikowe dzieci, spał całkowicie bez piżamy, jednak kiedy został wysłany na farmę 
Henry’ego MacLeana, stwierdził że Zaprzyjaźnionych szokuje ten zwyczaj i oczekiwano od 
niego odziewania się w koszulę nocną.
Ponieważ miał wtedy tylko jedenaście lat i tak bardzo chciał stać się częścią rodziny 
Henry’ego, dostosował się do poleceń. Podobnie jak większość ubrań otrzymanych na farmie 
Henry’ego, był to spadek po Joshui, najstarszym synu Henry’ego i nienawidził niewygodnych 
zwojów, w których plątały się nogi.
Kiedy w końcu dorósł i został wygnany przez lokalną społeczność, a Henry wysłał go, by 
dołączył w Ekumenii do Dahno, Bleys wyrzucił koszulę nocną, odkrywając jednak, że śpiąc 
nago czuje się nieosłonięty. Rozwiązaniem stały się szorty. Nie krępowały mu ruchów przez 
sen i dobrze mu się w nich spało.
Wróciło teraz do niego wrażenie związane z nocną koszulą i wydało mu się, że nawet ta 
obszerna, luksusowa sypialnia usztywnia się i kurczy, zmieniając się w zamknięte pudło o 
wymiarach klatki. Przeszedł przez tańczące w powiewach wiatru delikatne, białe firanki i na 
wpół otwarte drzwi, wychodząc na balkon.
Wyjście na powietrze było ulgą. Jednak tę ścianę budynku oświetlało różnokolorowe 
światło z reklamy emitowanej w powietrze nad jednym z pobliskich hoteli.
Trzydzieści siedem pięter niżej, na poziomie ziemi, droga biegnąca przed budynkiem 
krzyżowała się z innymi, tworząc siatkę jasnych linii, jak kraty w więziennej celi.
Uniósł wzrok ku świecącym nad tym wszystkim gwiazdom.
To właśnie w gwiazdach znalazł ukojenie, kiedy po raz pierwszy zrozumiał, że nie 
znajdzie u matki miłości, jakiej tam szukał. To, na co teraz patrzył, różniło się od obrazu, 
który odtworzył na suficie swojej sypialni. Miał przed sobą prawdziwe ciała niebieskie, a nie 
ich schwytany obraz. Przez atmosferę i lata świetlne patrzył na prawdziwe obiekty i zbudziło 
się w nim pragnienie sięgnięcia ku nim w poszukiwaniu pomocy w zrozumieniu 
odczuwanego niepokoju.
Pod wpływem podniecenia i niepokoju opanował go jeden z jego rzadkich impulsów 
dzikości. Rozejrzał się. Wzdłuż całego frontu budynku, tuż poniżej balkonów, umieszczono 
ozdobny gzyms o szerokości dwudziestu centymetrów. Przyjrzał się temu tuż pod sobą.
Był dostatecznie wysoki, by stając na gzymsie pod swoim balkonem i wyciągając ręce do 
góry, dosięgnąć gzymsu piętro wyżej i posuwać się w ten sposób do miejsca, gdzie od gwiazd 
oddzielałoby go tylko powietrze i przestrzeń.
Bleys podszedł do rogu po lewej stronie, gdzie balkon dochodził do ściany budynku. 
Musiałby posuwać się z plecami do ściany. Stanął w ten sposób i sięgając lewą ręką, bez 
problemu znalazł uchwyt na gzymsie piętro wyżej. Zaciskając na nim palce, przełożył lewą 
nogę nad balustradą, znajdując gołą stopą podparcie na gzymsie.
Przesunął lewą nogę i rękę wzdłuż oddzielnych krawędzi, prawą ręką wciąż trzymając się 
barierki. Potem i prawą dłonią chwycił górny gzyms, przeniósł na ręce masę ciała i przerzucił 
nad barierką prawą nogę, a kiedy umieścił ją już pewnie na występie, równomiernie rozłożył 
masę na wszystkie kończyny, stojąc swobodnie, wolny od balkonu, podparty jedynie przez 
dwa gzymsy. Przez chwilę groziły mu zawroty głowy – ale przezwyciężył je.
Mając rozrzucone kończyny i plecy oparte o ścianę budynku, stał nad miastem wreszcie 
nieograniczony, patrząc na przestrzeń i gwiazdy.
Patrzył na nie, ignorując docierające do niego z dołu słabe światło i dźwięki. Stopniowo 
zaczął zawężać swoją uwagę. Z doświadczeniem wynikającym z tysięcy godzin mentalnej 
samodyscypliny, zaczął odcinać świadomość istnienia czegokolwiek poza przestrzenią, 
gwiazdami i powierzchnią, na której się opierał. Rosło w nim podniecenie.
Jestem Anteuszem, pomyślał – zapaśnikiem i synem antycznych greckich bogów: 
Posejdona, władcy mórz i Gai, bogini Ziemi. Zapaśnikiem Anteuszem, który odzyskiwał siły 
za każdym razem, gdy dotykał swojej matki, Ziemi. Jednak w przeciwieństwie do Anteusza, 
ja odzyskuję siły wciąż od nowa nie od dotyku ziemi pode mną, lecz za każdym razem, gdy 
patrzę na gwiazdy. Gwiazdy i cała rasa ludzka odnawiają moje siły – wciąż na nowo i bez 
ograniczeń.
Przypomniał sobie lata spędzone nad studiowaniem sztuk walki i ideę ki – ześrodkowanie 
całej świadomości w teoretycznym punkcie równowagi, dwa cale poniżej pępka i cal w głąb 
ciała.
Pamiętał, że kiedy osiągnął już koncentrację, myślenie o ki sięgającej w dół, poniżej 
powierzchni pod stopami czyniło go tak ciężkim, że dwu lub trzech ludzi, którzy powinni 
móc bez problemu go unieść, nie było w stanie tego dokonać. Z głębin pamięci wydobył 
pochodzący z języka japońskiego termin na to zjawisko: kio-shizumeru.
Tak, powiedziała w nim dzikość.
Z wprawą wynikającą z długoletnich ćwiczeń, bez wysiłku skoncentrował swoją ki, 
jeszcze zanim przekroczył barierkę. Teraz zamknął oczy i pomyślał o rozciągnięciu jej – nie 
w dół, a do tyłu, niczym szpilkę mocującą motyla do ścianki pudełka, z ciała głęboko w 
pionową ścianę budynku, by nie spaść. By zamiast stać na krawędzi, poczuć się jakby leżał. 
Tak kładł się jako chłopiec na zboczu wzgórza, na farmie Henry’ego.
Tkwił nieruchomo, ale stopniowo narastało w nim odczucie leżenia na plecach, w miejsce 
stania przy pionowej ścianie. Urealniało się coraz bardziej i bardziej, aż stało się jedyną 
rzeczywistością.
Nie myślał już teraz – wiedział – że leży płasko, patrząc w górę.
Z wolna rozluźnił silny uchwyt dłoni na gzymsie, pozwalając by trzymała go jedynie 
moc, jakby tylko dzięki wadze ciała na poziomej powierzchni. Powoli przez jego ciało 
przepłynęła fala rozluźnienia, posuwając się w dół przez jego ciało jak fala ciepła, aż dotarła 
w końcu do stóp i całkowicie go opanowała. Nie stał już. Leżał rozluźniony, samotny pod 
gwiazdami.
Jednak nie do końca sam. Mgliście z początku i niewyraźnie, dostrzegł nabierającą 
stopniowo coraz bardziej realnych kształtów tęczową wstęgę, stanowiącą jego własny, 
mentalny obraz tysiącletniego gobelinu, tkanego przez nici sił historycznych, łączących 
początek czternastego wieku z chwilą obecną.
Była to wstęga składająca się z niezliczonych, różnokolorowych wątków, 
reprezentujących siły, jakimi każdy człowiek oddziaływał w ciągu życia na cały wzór 
rozwoju ludzkości.
Wiele z tych wątków żyło krótko i zanikało bez wpływu na cały wzór. Jednak kilka – 
bardzo niewiele – gromadziło inne wątki w kierunku ich własnej siły życiowej i wzór ulegał 
trwałej zmianie. Te rzadkie przypadki – zazwyczaj wielcy przywódcy religijni, wojskowi lub 
filozoficzni – znikali z późniejszej pamięci wstęgi – ale nie zanikał efekt ich istnienia.
Jednak były tym wszystkie miliardy istnień, od czternastego wieku do teraz, i to właśnie 
połączona masa ich żywotów determinowała obecny wzór i kierunek ruchu całej rasy tak, że 
życie każdej pojedynczej osoby miało efekt i użyczało barwy wątkom wokół siebie – 
determinując kierunek innych wątków.
Coś nowego mogło zostać zaproponowane i umrzeć z pomysłodawcą, by powrócić na 
powierzchnię i nabrać sił później. Tam, w szesnastym wieku wyobraźnia Bleysa mogła 
zobrazować wątek życia Delminio, pomysłodawcy Teatru Pamięci – pomysłu, który zdał się 
umrzeć wraz z bezowocnymi wysiłkami jego twórcy, lecz pojawił się ponownie w 
dwudziestym pierwszym wieku, stając się w końcu unikalnym satelitą orbitującym teraz 
wokół Starej Ziemi, znanym jako Encyklopedia Ostateczna.
W dwudziestym wieku dokonano dwóch osiągnięć mających potężny, nagły wpływ na 
barwę i kierunek wstęgi. Pierwszym było wzniesienie się pierwszych ludzi poza atmosferę 
Starej Ziemi, wkraczając po raz pierwszy w historii w kosmos. Drugim – pojawianie się 
dużych grup społecznych ostrożnie rozważających ideę, że każdy człowiek posiada 
uniwersalną odpowiedzialność – nie tylko wobec innych ludzi, ale wobec całej planety.
A jeszcze później, w dwudziestym pierwszym wieku pojawił się wątek Gildii 
Orędowników, która zrodziła społeczeństwo dwóch Nowych Światów – Mary i Kultis – 
Exotików. Spojrzał jeszcze dalej i, odszukał nić własną, Dahno i Toni, ciasno splecione, 
grubiejące już i zaczynające rozprzestrzeniać swój kolor i kierunek na wszystko dookoła.
Bleys skoncentrował się na wątku Henry’ego.
Jego oddech nabrał nagle nieoczekiwanej siły i głębi. To, na co patrzył, było całkowicie 
subiektywne, zabarwione przez jego wierzenia i pragnienia. Jednak biorąca w tym udział 
część umysłu, szukając powodu nagłej, pozornie nieuzasadnionej euforii wymieszanej z 
niepokojem, nieoczekiwanie dostrzegła w wijącej się między gwiazdami wstędze możliwość 
odpowiedzi.
Już wcześniej zdarzało się Bleysowi zerknąć na fragment wstęgi reprezentujący 
teraźniejszość i patrząc wtedy na linie – zamazane, ale rozpoznawalne w stosunku do siebie 
nawzajem – czasami był w stanie zauważyć, jak będą wyglądać w najbliższej przyszłości.
Widzenia te – trudno było nazwać je czymś więcej niż zgadywaniem – w najlepszym 
przypadku stanowiły efekt obliczeń jego podświadomości na temat tego, jak nici oddziałują 
na siebie, tkając wzór. Jednak pomagało mu to tworzyć plany na najbliższą przyszłość, 
podobnie jak pomocne bywa zobrazowanie danych w postaci wykresu. Mimo wszystko 
rodzaj pomocy przez nie ofiarowany miał zastosowanie wyłącznie wobec najbliższej 
przyszłości: na kilka dni, tydzień czy dwa – rzadko aż na miesiąc.
Dzikość, jaka przywiodła go do tej dziwnej pozycji na ścianie budynku z pewnością 
wynikła z głęboko zakorzenionych , wewnętrznych powodów. Gdyby był w stanie zrobić w 
umyśle krok dalej i zobaczyć, co może zwizualizować z możliwej, najbliższej przyszłości – 
może podświadomość byłaby w stanie wyjaśnić mu powód niepokoju, będącego zapewne 
przyczyną jego przebudzenia się.
Bleys wyobraził sobie siebie próbującego sięgnąć wzrokiem naprzód wzdłuż wstęgi, a 
wysiłek ten ukazał mu, że nić Henry’ego pozostawała silnie połączona z wątkiem jego, Toni i 
Dahno – cały czas pomagając, jak daleko był w stanie sięgnąć wzrokiem. Przyszła mu nagle 
do głowy jasna i wyraźna myśl, że próbuje zajrzeć darowanemu koniowi w zęby; podejrzliwy, 
bo dostał więcej, niż się spodziewał.
Wraz z przybyciem Henry’ego poczuł, jak otwiera się przed nim wielka szansa i w wirze 
decyzji, zaczął działać. Zaś podświadomość zareagowała niepokojem, sceptyczna wobec 
nagłego przypływu szczęścia. Lata ostrożnego planowania i upewniania się, że obejrzał 
miejsce lądowania przed skokiem, sprawiły, że stał się ostrożny wobec wszystkiego, co 
przychodziło zbyt łatwo. Automatycznie zaczynał się martwić.
Ten ciąg myśli sprawił, że odprężył się wreszcie i uspokoił. Zniknął niepokój. Razem z 
nim odeszła znaczna część podniecenia, które wygnało go na zewnątrz i uświadomił sobie 
teraz, że był to efekt przygotowywania się jego defensywnej natury w reakcji na niepokój za 
zasłoną w podświadomości. Leżał uspokojony i zadowolony, patrząc na gwiazdy.
Dźwięki ulicy, dryfujące gdzieś spod jego stóp, przywołały Bleysa z powrotem do 
świadomości swego ciała i jego położenia.
Jeszcze przez chwilę pozostawał bez zmian, na ścianie budynku, niechętny pomysłowi 
zostawienia tego, co odkrył patrząc na wszechświat. W końcu, powoli, zaczął odwracać swoje 
nastawienie.
Zdawało się, że nie ruszając nawet palcem, obrócił się z pozycji poziomej do pionowej i 
znowu stał, całą masę ciała podtrzymując na bosych stopach opartych o gzyms, pomagając 
sobie w utrzymaniu pozycji, jedynie trzymając się gzymsu nad głową. Kiedy tego dokonał, 
uświadomił sobie, że mocno nasilił się hałas pod nim.
Powoli, niemal obojętnie, spojrzał w dół i zauważył, że przyciągnął tłum na chodniku pod 
sobą. Przy tej wysokości nie byliby w stanie go rozpoznać, jednak z pewnością myśleli, że 
jest samobójcą.
Groziło mu odkrycie tożsamości. Jeśli wróciłby teraz do swojego pokoju, ci w dole 
wiedzieliby zbyt wiele i powstałyby przynajmniej plotki.
Nie mógł wrócić na własny balkon. Ale róg budynku był oddalony zaledwie o kilka 
metrów, gdzie nie było żadnego innego balkonu. Za tym rogiem droga kończyła się, schodząc 
spiralą do innej, jednokierunkowej trasy, oddalającej się od jego budynku. Gdyby posuwając 
się po gzymsie udało mu się dotrzeć do rogu, zniknąłby z pola widzenia gapiów i nikt nie 
miałby pewności, gdzie dostał się z powrotem do środka. Z nagłą decyzją zaczął przesuwać 
się wzdłuż występu, oddalając się od balkonu.
Cal za calem posuwał się w stronę rogu – na szczęście nie miał do niego daleko – i 
wkrótce dotarł do niego.
Zatrzymał się na chwilę, potem trzymając się tylko lewą ręką i stojąc na lewej nodze, 
przerzucił ciało za róg w jednym płynnym ruchu, obracając ciało na palcach lewej ręki i nogi, 
chwytając się za górny gzyms palcami prawej ręki, a dolny łapiąc prawą stopą – i gdy tylko 
uchwyt ten mógł zapewnić mu utrzymanie masy ciała na konieczną chwilę, przełożył lewą 
rękę i nogę za róg, by równomiernie rozłożyć obciążenie. Stał teraz twarzą do budynku, ale na 
ścianie, która wystawiona była tylko na pustą teraz rampę zjazdową.
Uciekł nie tylko przed gapiami na dole, ale i przed światłem dochodzącym z reklamy. 
Nikt na niego nie patrzył. Ta strona pogrążona była w głębszej ciemności, a gzyms nadal 
biegł na wysokości balkonów należących do jego apartamentu. Ostrożnie przesunął się po 
występie do pierwszego z nich, sięgnął szczytu barierki i przeskoczył przez nią na platformę.
Stał przez kilka chwil, pozwalając uspokoić się oddechowi.
Drzwi na tym balkonie nie były otwarte, ale nie zostały także zablokowane. Pchnął je i 
wszedł w mrok pomieszczenia, które okazało się być jadalnią. Powierzchnia stołu błyszczała 
w słabym świetle dochodzącym zza okna. Pokój pachniał delikatnie środkami czyszczącymi. 
Został przygotowany na to, co mógł chować w zanadrzu jutrzejszy dzień.
Skierował się ku bocznym drzwiom i przeszedł przez ciemne pokoje i oświetlone 
wewnętrzne korytarze do ciemnej sypialni.
Stał tam przez chwilę, zerkając na łóżko, potem usiadł przy biurku umieszczonym obok 
unoszonych przez podmuchy wiatru firanek. Dotknął przycisku przywołując światło, 
niewielki krąg jasności ograniczony wyłącznie do niego i biurka z klawiaturą i ekranem.
Wcisnął inny przełącznik na blacie. Klawiatura obróciła się, niknąc z widoku, ukazując 
zamiast niej pusty blat z plikiem czystych kartek, pisakiem i szczeliną niszczarki.
Przyciągnął do siebie arkusz, uwalniając go z podobnego do magnesu chwytaka i uniósł 
pisak. Zaczął pisać odręcznie na niewielkim, oświetlonym obszarze. Na górze umieścił słowo 
NOTATKI, pod nim datę, godzinę i miejsce.
Każda z zapisanych stron blakła kompletnie, gdy tylko kończył pisać. Ale by mieć 
całkowitą pewność zachowania tajemnicy, pisał swoje notatki od razu zakodowane. W 
obecnych czasach nie istniały szyfry, których nie dałoby się złamać, ale zmieniał algorytm co 
pół linijki.
Pokój, w którym przebywał był rutynowo sprawdzany co kwadrans przez automatyczne 
czujniki i codziennie przez ludzkiego inżyniera w poszukiwaniu wszelkich urządzeń do 
podglądu lub podsłuchu, jakie mogłyby zostać tu przemycone. Co więcej, nikt przyglądający 
się pisaniu Bleysa nie byłby w stanie dostatecznie szybko złamać szybko stosowanych przez 
niego zmiennych kodów. Ostateczna, gotowa notatka zostanie utrwalona w jego pamięci, 
gdzie nie mogła przepaść, zaś on w każdej chwili będzie w stanie przywołać ją dokładnie w 
takiej formie, jak zapisał.
– Dzisiaj – pisał – nieoczekiwanie zjawił się Henry, by zacząć, jak mówi, „chronić mnie 
przed Szatanem”, co oznacza, że zamierza ochronić mnie przede mną samym i tym, co planuję 
zrobić. Gdybym tylko mógł sprawić, że zrozumie. Ale jedyne słowa, jakich mogę użyć, mają 
dla niego inne znaczenie. Mimo wszystko on i grupa ochroniarzy, którą stworzy, jest czymś, 
czego bardzo potrzebuję, choć nie zdawałem sobie dotąd z tego sprawy. Teraz to już ustalone.
Toni wróciła od swojego ojca z wiadomością, że może udać się ze mną, gdziekolwiek 
polecę. To, podobnie jak pojawienie się i pomoc Henry’ego jest czymś, co odbieram teraz 
jako absolutną konieczność.
Zaczyna ujawniać się to, czego oczekiwałem od wzoru. Wskazuje, że kluczowe staje się 
odnalezienie i rekrutacja Hala Mayne. Nie mam bezpośrednich dowodów jego niezwykłej 
wartości, ale nawet jego początki otacza tak wielka tajemnica, ponieważ został znaleziony 
jako dwulatek na pokładzie dryfującego w przestrzeni pustego statku, ze wskazówkami 
dotyczącymi wychowania go przez trzech niezwykłych ludzi.
Dysponuję tylko tymi strzępami dowodów plus skromne zapisy jego działań mających na 
celu ucieczkę przede mną: dostanie się do Encyklopedii Ostatecznej, a stamtąd przez Nową 
Ziemię do kopalń na Coby i teraz – według Barbage’a – na Harmonię. Już samo to oraz fakt, 
że na Harmonii dołączył do jednego z bandyckich oddziałów (co automatycznie w świetle 
prawa umieszcza go po drugiej stronie barykady), silnie sugeruje mojej podświadomości, że 
jest kimś daleko wykraczającym poza zwykle ludzkie standardy, dałbym więc prawie wszystko, 
żeby mieć go po mojej stronie.
Toni, Henry i Dahno będą teraz stać przy mnie jak trzy pasma górskie, ochraniając mnie i 
wpływając na wszystko, co będzie do mnie przychodzić w postaci słońca i deszczu przyszłości. 
Wciąż jednak istnieje część mojego osobistego terytorium, która wymaga osłony. W 
szczególności, co uświadomiłem sobie dzisiaj, desperacko potrzebuję zewnętrznego punktu 
widzenia, który mógłby w każdej chwili dać mi pełny obraz mnie samego. Dahno bardzo stara 
się to robić, tak jak dzisiaj z tymi pytaniami o moje powody szkolenia najlepszych Innych dla 
celów zarządzania.
Jednak równocześnie jesteśmy zbyt podobni i zbyt różni. On myśli zbyt podobnie do mnie, 
by zauważyć zmiany, a równocześnie przeżył lata z naszą matką. I choć istnieją podobieństwa, 
są też obszary, na których się nie rozumiemy, choć wydaje mi się, że ja rozumiem go lepiej niż 
on mnie. Nie, Hal Mayne stanowiłby idealne rozwiązanie, gdyby rzeczywiście miał rodzaj 
umysłu, jakiego się po nim spodziewam. Byłby w stanie ocenić mnie z zewnątrz, beznamiętnie, 
lecz lojalnie i powiedzieć mi prawdę o mnie, bym mógł dokonać odpowiednich korekt.
Bleys zapisał godzinę zakończenia pisania poniżej ostatniej linijki, znów razem z datą i 
odłożył pisak. Zbierając kartki w jeden plik, trzymał je w dłoni przez chwilę, po czym wsunął 
do szczeliny w wystającym panelu na krawędzi biurka, gdzie zastosowano fizykę 
przesunięcia fazowego do skonstruowania ostatecznej formy niszczarki dokumentów.
Kiedy wsuwał tam kartki, ich koniec znikał, rozkładany na cząstki elementarne, 
rozpraszane następnie równomiernie na cały wszechświat – tak jak natychmiastowemu 
rozproszeniu ulegał statek kosmiczny podczas relokacji z jednego położenia względem środka 
galaktyki do innego – tyle, że w tym przypadku miały one nigdy nie zostać zebrane w 
oryginalnej formie.
Przez chwilę siedział, wpatrując się w szczelinę niszczarki. Przepadły teraz i nie dało się 
ich odzyskać. Istniały jedynie razem z wcześniejszymi, podobnymi zapisami, w grubym już 
pliku w pamięci, opisanym NOTATKI.
Po chwili Bleys dodał jeszcze jedną linię na czystej kartce z pliku, linię, która zanikła jak 
tęskny głos, cichnący nawet, gdy wsuwał ją do szczeliny niszczarki.
Zastanawiam się, czy Hal Mayne kiedykolwiek widział w gwiazdach to samo, co ja zdaję 
się widzieć za każdym razem, kiedy na nie spoglądam.


Rozdział 5

– Spodziewasz się kłopotów? – cicho zapytał Dahno.
– Możliwe – odpowiedział Bleys równie cicho – ze strony Prezesów, Mistrzów Gildii 
albo obu. Oraz ze strony innych, nieokreślonych grup.
Stali razem w śluzie Favored of God, która powinna otworzyć się za kilka minut, 
wypuszczając ich na płytę lądowiska miasta Nowa Ziemia na planecie o tej samej nazwie. 
Możliwość swobodnej rozmowy zapewniała im pusta przestrzeń wokół nich, utrzymywana 
przez potrójny krąg Żołnierzy Boga zebranych przez Henry’ego, biernie blokujących wszelkie 
próby zbliżenia się ze strony pasażerów nie należących do grupy Bleysa – Favored 
technicznie rzecz biorąc był ogólnodostępnym liniowcem pasażerskim i na jego pokładzie 
znajdowała się mniej więcej równie liczna grupa osób nie związanych z Bleysem.
Żołnierze Boga byli ekspertami w tego rodzaju pozornie przypadkowym, biernym oporze. 
Z uśmiechem ignorowali rzekomo przypadkowe pchnięcia i uderzenia łokciami ze strony 
pasażerów próbujących się przez nich przecisnąć, a jeśli działania takie stawały się zbyt 
nachalne – z niezmiennym uśmiechem na twarzy miażdżyli nadepnięciem palce stóp, czy 
oddawali uderzenia łokciem, oczywiście zupełnie niechcący i przypadkowo.
– Cóż, możesz się czegoś takiego spodziewać – stwierdził Dahno. – Gdy tylko zaczniesz 
sprawiać wrażenie, że dogadujesz się z jednymi, druga grupa rzuci się na ciebie jak banda 
zbójów. O ile nie zgodzisz się spełnić oczekiwań obu grup – a nikt nie jest w stanie tego 
zrobić – obie organizacje będą starać się, żebyś związał się wyłącznie zjedna z nich. Jest tu 
też ważna trzecia grupa, choć jak dotąd nie udało mi się skłonić nikogo, by podał mi chociaż 
jej nazwę.
– Nie jestem zaskoczony – wymruczał Bleys.
Dahno przyleciał promem na Favored, zanim liniowiec wylądował na Nowej Ziemi.
Udał się na planetę wcześniej, by wyczuć panujący tam klimat polityczny. I rzeczywiście, 
pomyślał Bleys patrząc teraz na niego, była to jedna z rzeczy czyniących go niezastąpionym.
Dahno, mając do dyspozycji dwie godziny w całkowicie obcym miejscu, mógł 
dowiedzieć się więcej niż tuzin innych osób z osobistymi kontaktami. Miał talent do 
przebijania się przez labirynty powiązań personalnych do osoby mogącej przekazać mu 
najwięcej informacji na dowolny temat.
– Cóż – powiedział – jestem pewien, że będę w stanie dowiedzieć się, jeśli tylko będę 
miał trochę więcej czasu. W każdym razie...
Przerwał mu system nagłośnienia statku, ogłaszając:
– LĄDOWANIE ZA DWANAŚCIE SEKUND – zagrzmiał głośnik ponad hałasem 
panującym w sali. – PROSZĘ NIE RUSZAĆ. SIĘ DO CHWILI DOTKNIĘCIA ZIEMI. 
POWTARZAM, ZOSTAĆ W MIEJSCU DO CHWILI OSIĄGNIĘCIA POWIERZCHNI.
Czekający na lądowanie, wyciszyli rozmowy.
– Powiem ci później – pośpiesznie rzucił Dahno. – Większość z tego co wiem i tak 
usłyszysz od Any Wasserlied, jak tylko dotrzemy do hotelu.
On również zamilkł. Bleys popatrzył w głąb sali, po raz kolejny wdzięczny za swój 
wzrost, umożliwiający mu patrzenie ponad głowami innych pasażerów i zlokalizowanie Toni, 
stojącej przy jednym z okien. Stała z Henry m.
Byli dziwnie do siebie podobni. Bleys studiował ich z dystansu. Nie była to kwestia 
zwykłego, fizycznego podobieństwa. Henry był większy i wyższy niż przeciętna dla 
Młodszych Światów, ale nie uderzająco. Toni, szczupła i wysoka była prawie równa mu 
wzrostem.
Ich twarze nie mogłyby chyba być mniej podobne. Rysy Toni nie były szczególnie 
orientalne, jak można by się spodziewać na podstawie jej nazwiska – skróconego i źle 
odczytywanego od czasu, gdy jej japońscy przodkowie opuścili Starą Ziemię. Henry był 
Szkotem i wyglądał na takiego; z brązowymi, lekko siwiejącymi włosami, szczupłymi rysami 
twarzy i twardym spojrzeniem przodków z Hybrydów, wysp na zachód od Szkocji.
Bleys pomyślał, że mogło to wynikać z faktu, że oboje mieli za przodków wyspiarzy. 
Może kryło się to w sposobie, w jaki oboje stali i poruszali się. Żadne z nich nie było osobą, 
którą przypadkowy przechodzień mógłby szturchnąć czy poczęstować łokciem w ciasnym 
przejściu.
Rzeczywiście, stwierdził umysł Bleysa, prawdopodobnie właśnie o to chodziło. Oboje 
wysyłali ten sam sygnał do podświadomości stojących przed nimi osób. Każde z nich miało 
pełną wiarę w swoje możliwości i w to, w co wierzyli; oboje byli całkowicie pozbawieni 
strachu w działaniach zgodnych ze swoimi przekonaniami.
W każdym razie, przez ostatnie kilka tygodni bardzo się do siebie zbliżyli. Bleys 
uśmiechnął się do siebie sardonicznie i odrobinę smutno, czując ciepło wobec tej dwójki. 
Chciałby wiedzieć, o czym teraz myśli Toni i może znajdzie później właściwą chwilę, by ją o 
to zapytać. Na razie dokonał mentalnej notatki, że w miarę możliwości chciałby posłuchać 
jednej z ich rozmów. Skrzywił się wewnętrznie. Zabawa w podglądacza nie do końca mu 
odpowiadała.
Jednak przez ostatnie dni wszystko bardzo szybko się zmieniało i potrzebował wszelkich 
dostępnych informacji. Od chwili swojego przybycia Henry zwerbował prawie 
sześćdziesięciu byłych Żołnierzy Boga i w czasie, gdy dokonywano przygotowań do podróży 
a Dahno wyleciał w forpoczcie, uczynił z nich sprawnie działającą jednostkę.
Bleys wyjrzał przez małe okienko tuż przy wyjściu na ziemię w dole. Tempo ich 
opadania zmniejszało się, aż sunęli ku powierzchni delikatniej niż bańka mydlana – zbliżając 
się do płyty lądowiska kosmicznego. Nawet biorąc pod uwagę miękkość lądowiska, delikatne 
opadanie było konieczne, bo w przypadku zbyt szybkiego opuszczenia się, olbrzymia masa 
statku mogłaby zmiażdżyć infrastrukturę płyty.
Jej zewnętrzny pancerz był mocny, ale skonstruowany jedynie z myślą o naporze wiatru i 
atmosfery. Masa statku daleko przekraczała przyzwoite wartości dla lądowań w grawitacji 
planety – przyciąganie Nowej Ziemi było tylko odrobinę mniejsze niż Starej Ziemi. Gdyby 
kontrolowana przez Bleysa i Dahno organizacja „Innych” nie miała większości udziałów w 
statku i nie zażądała lądowania na powierzchni, Favored of Gododdałby po prostu swój 
ładunek pasażerów promom orbitalnym, nie zanurzając się w atmosferę.
Bleys dostrzegł teraz czekający na zewnątrz rząd czarnych limuzyn. Dzięki specjalnemu 
pozwoleniu wpuszczono je na płytę lądowiska, z pominięciem zwykłych procedur celnych i 
transportowych. Reszta pasażerów liniowca, nie należąca do grupy Bleysa, będzie musiała 
udać się autobusem do najbliższego punktu odpraw. Jednak to odbędzie się, gdy odjedzie już 
jego grupa.
W tej właśnie chwili statek dotknął powierzchni z ledwie wyczuwalnym wstrząsem. 
Otwarły się przed nimi drzwi śluzy i na gest członka załogi, grupa Henry’ego ruszyła 
truchtem po rampie, formując na lądowisku czujny wachlarz straży. Bleys zszedł na uginającą 
się lekko powierzchnię, wciągając w płuca chłodne powietrze – inne, lecz ożywcze. Gdy 
uniósł głowę patrząc w gorący, letni dzień, z pięknego, szafirowo–niebieskiego nieba oślepiło 
go na chwilę żółte światło Syriusza, tak inne od białego blasku Epsilon Eridiani, dającego 
energię Harmonii i Zjednoczeniu.
Odsunął się na bok, by umożliwić wyjście reszcie ludzi, czekających tuż za nim. Henry i 
Toni byli między pierwszymi żołnierzami wychodzącymi za Bleysem. Henry poprowadził 
Toni wprost do czwartej limuzyny w rzędzie. Część z żołnierzy zajmowała już miejsca w 
pierwszych trzech czarnych, unoszących się dzięki lewitacji magnetycznej pojazdach z 
nieprzezroczystymi od zewnątrz oknami.
Bleys stał, czekając u stóp rampy pod cudownym niebem i innym niż w domu światłem 
słonecznym, czując się niezwykle zadowolony i uspokojony. Nie potrafił odkryć żadnej 
konkretnej przyczyny takich uczuć. W końcu uderzyło to w niego – oczywiście, wreszcie był 
w akcji, poświęcając się temu, co zaplanował – skończył się już czas wątpliwości...
Z zamyślenia wyrwał go rozbrzmiewający tuż za plecami głos Henry’ego.
– Umieściłem Toni w czwartym pojeździe – powiedział. – Ty pojedziesz w drugim, 
razem z szefową lokalnej organizacji Innych – Aną Wasserlied?
– A więc wyjechała nam na spotkanie? – zapytał Bleys nieobecnym głosem. – Dahno 
myślał, że będzie czekała w hotelu.
– Jest tutaj i chce jechać z tobą. Dahno umieszczę w piątej limuzynie – stwierdził Henry. 
– Ja pojadę z przodu w twojej.
– Nie, może pojedziesz z Toni? – odpowiedział mu Bleys. Henry przyglądał mu się przez 
chwilę.
– W porządku – zgodził się.
Zaprowadził Bleysa do pojazdu. Ten zatrzymał się i wsiadł do środka.
Ana Wasserlied, zajmująca jeden z dwu foteli z tyłu limuzyny, była dobrze wyglądającą, 
wysoką blondynką o dość kanciastych kształtach. Miała dobrze ponad dwadzieścia lat i 
ubrana była w dość długą, na wpół formalną sukienkę z jakiegoś jedwabnego, 
zielononiebieskiego materiału. Uśmiechnęła się do niego w ostrożnym powitaniu, kiedy 
dołączył do niej i zamknęły się za nim drzwi.
– Cieszę się, że mogę cię wreszcie poznać – odezwała się. – Zawsze chciałam osobiście 
podziękować ci za ustanowienie mnie w zeszłym roku przywódczynią tutejszego oddziału 
Innych.
– Podziękuj Dahno – odpowiedział Bleys. – Wiesz, to on kieruje organizacją. Ja jestem 
tylko kimś w rodzaju wędrownego filozofa, choć czasem pozwala mi sobie doradzać.
– Och, podziękuję mu – powiedziała Ana. Ton jej głosu jasno zdradzał, że nie przyjęła do 
wiadomości, jakoby Bleys nie był nikim więcej jak wędrownym filozofem. Bleys luźno 
zauważył, że była to stosunkowo głupia próba zaimponowania jej. – Ale chciałam 
podziękować również tobie.
– To miłe z twojej strony – stwierdził Bleys. – Czy przyniosłaś to wrzeciono z nagraniem, 
o które prosiłem? To z najnowszymi informacjami na temat naszych członków tutaj, z 
wyliczeniem podlegających szkoleniu i uważanych za nadających się do objęcia wysokich 
stanowisk w administracji?
– Mam ją ze sobą – odpowiedziała Ana, wyciągając wrzeciono. Jej głos brzmiał dość 
miłym sopranem, choć kiedy zaczynała się ożywiać, brzęczały w nim metaliczne nuty. Podała 
mu wrzeciono.
Sięgnął po jeden z osobistych czytników wiszących z tyłu przedniego siedzenia, poniżej 
okna oddzielającego ich od kierowcy i żołnierza zajmującego miejsce obok. Bleys założył 
czytnik, przypominający swoim wyglądem czarną, kanciastą maskę ze słuchawkami i 
elastyczną taśmą przytrzymującą go na głowie. Z długoletnią wprawą założył czytnik na 
głowę jedną ręką, drugą równocześnie wsuwając wrzeciono w otwór poniżej ekranu.
– Zanim zaczniesz – przez osłonięte słuchawkami uszy dotarły do niego pośpiesznie 
wypowiedziane przez Anę słowa – chciałam cię poinformować, że zostałeś zaproszony przez 
lokalny Klub Prezesów na kolację z jego najważniejszymi członkami, dzisiaj wieczorem. 
Pamiętasz, że Prezesi i Mistrzowie Gildii są dwiema najważniejszymi organizacjami tej 
planety? Prezesi to oczywiście Prezesi Zarządów – choć ludzie, z którymi spotkasz się dzisiaj, 
są kimś znacznie więcej. To szefowie megakorporacji.
– Rozumiem – odpowiedział Bleys. – Porozmawiamy o tym, kiedy dotrzemy do hotelu.
Ana zamilkła. Bleys dyskretnym ruchem dotknął kontrolek na swojej bransolecie. Lista 
nazwisk wypełniająca jego maskę zniknęła, a ekran wypełnił obraz z kamery umieszczonej w 
limuzynie, którą jechali Henry i Toni.
Podczas gdy Bleys i Ana rozmawiali, wszystkie limuzyny zapełniły się i zaczęły 
odjeżdżać. Ta, w której znajdował się razem z Aną, skoczyła w kierujący się w dół tunel, a 
gdy przed oczyma Bleysa pojawił się obraz Toni i Henry’ego, do jego uszu zaczęły też 
docierać ich głosy. Limuzyna Bleysa wyjechała z tunelu na drogę magnetyczną, prawie na 
pewno stanowiącą bezpośrednie połączenie z miastem Nowa Ziemia.
– ...Czy twój Żołnierz musi się tak przyglądać kierowcy? – usłyszał pytanie zadawane 
przez Toni.
Na ekranie zdawało się, że kobieta patrzy wprost na niego, na podstawie czego założył, iż 
kieruje wzrok na przód limuzyny, przez szybę oddzielającą przedział kierowcy od pasażerów.
– ...Kierowca jest Innym, prawda? – mówiła dalej.
Henry kiwnął głową.
– Mamy nadzieje, że jest godny zaufania, ale wolimy być ostrożni – odpowiedział.
– Twoi ludzie zdają się to lubić – powiedziała. Bleys wiedział, że przed podróżą 
praktycznie nie miała do czynienia z Żołnierzami.
Na twarzy Henry’ego na chwilę odmalowało się cierpienie, ale po chwili na jego oblicze 
powróciło kamienne opanowanie.
– Wszyscy nauczyli się ciągłej czujności w walce – stwierdził. – Sama pochodzisz ze 
Zjednoczenia. Powinnaś wiedzieć, co oznacza bycie Żołnierzem Boga.
Kiwnęła głową.
– Wiem.
Jej świątynia została kiedyś wplątana w walkę przeciw jakiemuś innemu zgromadzeniu 
religijnemu, a Żołnierze Boga, ochotniczy wojownicy z innych kościołów zgłosili się, by 
pomóc obu stronom konfliktu.
– Widziałam ich, kiedy miałam dwanaście lat – powiedziała. – Ale większość z nich nie 
była taka jak ci.
Zanim Henry odpowiedział, upłynęła chwila.
– Oni wszyscy są naznaczeni. Nie jakąś fizyczną ułomnością. Naznaczeni grzechem. I ja 
również popełniam ten grzech.
Wpatrywała się w niego, najwyraźniej wahając się. Bleys pomyślał, że z pewnością są 
sobie dostatecznie bliscy, by odważyła się zadać osobiste pytanie, które w oczywisty sposób 
natychmiast przyszło jej na myśl.
– Co to za grzech, Henry? – zapytała łagodnie.
Henry wolno obrócił głowę, by na nią spojrzeć. Bez ostrzeżenia przybrał nieprzenikniony 
wyraz twarzy. Nagle zaczął wyglądać śmiertelnie groźnie – dokładnie tak samo jak kiedyś, 
gdy Henry uratował go przed gniewem tłumu członków ich kościoła.
– To coś – wolno powiedział Henry – o czym powiedziałem wyłącznie mojej rodzinie i 
wierzę, że ci ludzie pragnęliby takiej samej prywatności. Obawiam się, że będziesz musiała 
żyć bez odpowiedzi.
Patrzył na nią nieruchomo do chwili, aż kiwnęła głową. Wtedy odwrócił spojrzenie i 
skierował je na przednie siedzenie tak, że na ekranie czytnika zdawał się patrzeć wprost na 
Bleysa.
Toni przez chwilę przyglądała się jego profilowi. Bleysowi wydało się – ona też musiała 
tak pomyśleć – że myśli Henry’ego odeszły daleko od niej, bardzo daleko od wszystkich. 
Jednak po chwili ten wyraz na jego twarzy zanikł. Obrócił się ponownie do niej i uśmiechnął 
lekko. Oddała mu uśmiech w odpowiedzi i oboje siedzieli dalej w milczeniu.
Bleys dotknął kontrolki na bransolecie, wracając do list nazwisk, wykresów i innych 
danych z wrzeciona.
Przez następne dwadzieścia minut zbliżali się do hotelu z prędkością sześciuset 
kilometrów na godzinę, jego umysł pochłonięty był zapamiętywaniem danych i rozważaniem 
różnych planów. Kiedy dotarli do celu, zaprowadzono ich do kwater, jeszcze bardziej 
luksusowych niż zajmowane na Zjednoczeniu.
– Jak tylko wszyscy rozpakują się i przygotują – Bleys powiedział do Toni, Dahno, 
Henry’ego i Any w holu wejściowym do głównego apartamentu – zbierzemy się w mojej sali 
klubowej i porozmawiamy. Powiedzmy, za dwadzieścia minut standardowego czasu. Możesz 
tu na nas zaczekać jeśli chcesz, Ana.
Wkrótce rozsiedli się wygodnie w prywatnej sali klubowej apartamentu wokół stołu 
dostatecznie długiego, by wygodnie pomieścić wszystkich zebranych. Do Any dołączyły 
jeszcze dwie osoby, mające na sobie rodzaj jednorzędowych garniturów maskujących płeć, a 
głowy mieli ukryte za mini projekcjami Holo.
Bleys zasiadł przy jednym z końców stołu, a naprzeciw niego siadła Ana, mająca po obu 
stronach zamaskowane postacie. W powietrzu wypełniającym pokój wyczuwało się napięcie, 
jak miniaturowy cyklon mający swoje centrum w powietrzu nad głową Any. Nie było to 
jednak szczególnie dokuczliwe i Bleys postanowił na razie to zignorować.
– W porządku – odezwał się, kiedy wszyscy zajęli już miejsca. – Ana, zechcesz 
przedstawić nam aktualną sytuację?
– Cały świat wie o twoim przybyciu – powiedziała Ana. Tu, przy stole konferencyjnym, 
jej mocny sopran brzmiał zdumiewająco przyjemnie, niwelując nieco jej trochę kościsty 
wygląd.
– To było nie do uniknięcia – spokojnie odpowiedział Bleys. – Mogę kontrolować 
zaledwie kilka statków opuszczających Zjednoczenie w drodze na Nową Ziemię. Jako jeden z 
mówców Izby, jestem teraz równocześnie członkiem rządu Zjednoczenia – nawet, jeśli moje 
miejsce jest regularnie zajmowane przez zastępcę – i Izba musi zostać powiadomiona za 
każdym razem, gdy wybieram się poza planetę. Oznacza to, że dla nikogo na Zjednoczeniu 
nie było tajemnicą, że wybieram się na Nową Ziemię.
– Cóż, w każdym razie – ciągnęła Ana – większość mieszkańców tego świata dowiedziała 
się niemal równolegle z nami, a to oznacza równocześnie naciski Prezesów i Mistrzów Gildii. 
A przy okazji, pozwól, że przedstawię osoby, które zaprosiłam.
Wskazała na pozbawioną twarzy postać po swojej prawej stronie.
– Tę osobę nazywamy Jackiem – powiedziała. – Jack jest Innym, który ukończył nasze 
zwykłe szkolenie. Jest równocześnie członkiem Klubu Prezesów.
Przesunęła dłoń na drugą osobę.
– To zaś jest Jill – dodała. – Jill też jest Inną oraz członkinią Gildii. Oboje stoją dość 
wysoko w hierarchii ich – zrobiła krótką pauzę – drugorzędnych organizacji.
– Jestem zaszczycona spotkaniem z tobą – powiedziała Jill
– I ja, mogąc być tutaj – – dodał Jack.
Ich głos w zasadzie niczym się nie różnił, oba mogły należeć zarówno do kobiety jak i 
mężczyzny, co było efektem zastosowania zniekształcającego filtru.
– Pochwalam ich ostrożność – odpowiedział Bleys, uśmiechając się do nich w 
odpowiedzi.
– Osobiście całkowicie ci ufam – powiedziała Ana, choć mówiąc to, przez chwilę dziwnie 
popatrzyła na Toni – ale ta dwójka dosłownie ryzykuje życiem. Zarówno Prezesi jak i Gildia 
wyznaczyły karę śmierci dla swoich członków należących równocześnie do innych 
organizacji. Zasada ta powstała pierwotnie, by nie dopuścić szpiegów na zebrania władz.
– Jednak, jak przypuszczam, pomimo tego nadal istnieją szpiedzy Gildii wśród Prezesów 
i na odwrót, nieprawdaż? – zapytał Dahno.
– Oczywiście – odpowiedziała Ana – oraz szpiedzy innych grup poza naszą, w obu 
organizacjach. Uprzedzając pytanie, w naszych szeregach nie ma szpiegów żadnej z nich. 
Mamy takie sposoby na sprawdzenie tego, jakich użycia nie zaryzykowaliby ani Prezesi, ani 
Gildia. Jednak rzecz w tym, że Jack i Jill są tutaj, by odpowiedzieć na wszystkie pytania, jakie 
mógłbyś chcieć zadać na temat obu ich organizacji.
– Dobrze – stwierdził Bleys – a więc pytanie do obojga: jakie jest ogólne nastawienie 
Klubów Prezesów i przywódców Gildii do mojego tournee cyklu wykładów? Zakładam, że są 
im znane nagrania przemówień, których dokonałem dla Harmonii i Zjednoczenia?
– Twoje nagrania są bardzo popularne pośród zwykłych ludzi – pracowników – można by 
ich nazwać, jak sądzę, szeregowymi i podoficerami – powiedział Jack. – Nazywamy ich 
pracownikami w przeciwieństwie do pracodawców, Prezesów. Wszyscy chcieliby cię spotkać 
z własnych powodów. – Przerwał. – Zgodzisz się ze mną?
W rozmowie zapadła niezręczna cisza.
– Przepraszam! – Nagle znów zabrzmiał głos Jacka. – Wciąż zapominam, że nie widzisz 
mojej twarzy. Patrzyłem na ciebie, Jill, żebyś odpowiedziała w imieniu Gildii.
– Gildia... – filtr czynił głos Jill tak anonimowo podobnym do głosu Jacka, że zabrzmiało 
to niemal tak, jakby ten znów odpowiadał. Zawahała się. – Mogłabym powiedzieć dokładnie 
to samo. Widzisz... Przepraszam. Patrzę teraz na ciebie, Nauczycielu – do tej pory Prezesi i 
Mistrzowie Gildii całkowicie kontrolowali pracowników, a Gildia martwi się teraz, że 
uzyskasz na nich dodatkowy wpływ. Widzisz, to kwestia przetrwania...
– Może będzie lepiej, jeśli wyjaśnię tę część – wtrąciła się Ana. – Bleys, rzecz w tym...
– Nie trzeba – stwierdził Bleys. – Myślę, że wiem o co chodzi i jest to element znacznie 
szerszej sytuacji. Zobaczmy, czy mam rację. Nowa Ziemia jest zasadniczo światem 
produkcyjnym, kupującym nowe informacje techniczne od Cassidy i sprzedającym swoje 
produkty i technologie produkcyjne pozostałym Nowym Światom. Jednak tym, co sprzedaje 
Cassida, są technologie rozwinięte przez nich na podstawie badań prowadzonych na 
Newtonie. Ten łańcuch zależności będzie funkcjonował tak długo, dopóki pracownicy będą 
gotowi produkować to, co Prezesi, Mistrzowie Gildii, cassidiańscy przywódcy i naukowcy z 
Newtona uznają za przynoszące największe dochody. Prawda?
– Oczywiście – potwierdziła Ana. – W porządku. Ty zadajesz pytania.
– Chcę szczegółów – powiedział Bleys. – Powiedzcie mi, jakie działania, o ile w ogóle, 
Gildia i Prezesi planują w stosunku do mnie? Co planują zrobić albo co zrobią?
– Nie sądzę, żeby przygotowali już szczegółowe plany – Jack? – Powiedziała Ana. – Jill?
– Nie – potwierdzili oboje podobnymi głosami. Jack mówił dalej. – Wiedzą, że mogą 
zgarnąć cię w dowolnym miejscu na naszej planecie. Obie organizacje chcą cię najpierw 
ocenić.
– Jedno jest pewne – dodała Ana. – Prezesi kontrolują zarządy prawie wszystkich, oprócz 
najmniejszych, firm na naszej planecie, Gildia zaś kontroluje ludzi pracujących w tych 
firmach. Jeśli zgodnie zechcą cię złamać, nie będziesz w stanie się ruszyć, nie wspominając 
już o przemówieniach. Na przykład, na skutek jednego telefonu Prezesów do zarządcy hotelu, 
możesz natychmiast zostać stąd usunięty i wylądować na ulicy i przynajmniej teoretycznie, 
nie zatrzyma się dla ciebie żaden komercyjny pojazd, nawet taksówka.
– Czy zrobiliby to teraz, na oczach opinii publicznej, gdyby prawdą było to, co 
powiedziałem właśnie o pracownikach? – zapytał Bleys.
– Przynajmniej nie od razu – niechętnie przyznała Ana. – Może Jack lub Jill powiedzą ci 
więcej.
– Myślę... – zaczęła Jill i zawahała się. – Jack, chcesz pierwszy na to odpowiedzieć?
– Jeśli wolisz – powiedział Jack. – Prezesi zamierzają zacząć od uśmiechania się do 
ciebie. Właściwie, Nauczycielu, jak Jill już wie, bo rozmawialiśmy chwilę zanim dołączyła 
do nas reszta, zostałeś zaproszony na kolację z najważniejszymi spośród Prezesów miasta 
Nowa Ziemia dziś wieczorem...
– Ponieważ zaproszenie przeszło przez moje ręce, powiedziałam mu już o tym po drodze 
z lądowiska kosmicznego – ostro przerwała mu Ana.
– Przepraszam – powiedział Jack. – Nie wiedziałem...
– Cóż, rzecz w tym, że Nauczyciel wiedział. Mów dalej – stwierdziła Ana.
– Cóż, a więc przyjmij moje przeprosiny, Ano Wasserlied i ty, Nauczycielu – powiedział 
Jack – a anonimowe brzmienie z przetwornika zamaskowało zakłopotanie. – Ludzie, których 
spotkasz dziś wieczorem, bo moim zdaniem lepiej byłoby pójść na spotkanie – są 
najpotężniejsi na tym świecie. Stanowią coś w rodzaju nieoficjalnego rządu kierującego 
działaniami wszystkich Klubów albo, by ująć to inaczej, tam gdzie oni prowadzą, tam zawsze 
podążają inne Kluby i ich członkowie.
– Na co mają nadzieję, zapraszając mnie na kolację? – zapytał Bleys.
– Zaimponować ci swoją potęgą – odpowiedział Jack. – Będą chcieli również cię ocenić, 
przekonać się, czy zagrasz po ich stronie.
– Mają nadzieję na wykorzystanie twojego wpływu na swoją korzyść, ale przeciwko 
Gildiom – dodała Jill.
– Tak – potwierdziła Ana – równowaga sił między Prezesami i Gildiami została 
osiągnięta już lata temu – ale obie strony chciałyby przechylić szalę na swoją korzyść 
najbardziej, jak to możliwe.
– Czy któraś strona posunęłaby się na tyle daleko, żeby mnie zabić, jeśli nie będę chciał 
dla nich pracować? – zapytał Bleys.
– Nie! – Jill udało się przekazać zszokowanie pomimo filtru głosowego.
– Ja również się tego nie spodziewam – stwierdził Jack. – Przynajmniej nie przy obecnym 
stanie spraw.
– Kopie twoich przemówień sprzedano na wszystkich planetach, nawet na Starej Ziemi, 
prawda? – zapytała Jill. – Nie ośmieliliby się, chyba, że groziłaby im rewolta pracowników 
wywołana przez ciebie. Masz ze sobą ochroniarzy, prawda?
– Pięćdziesięciu siedmiu ludzi – powiedział Henry, odzywając się po raz pierwszy od 
chwili, gdy zajął miejsce przy stole. – Dość, by powstrzymać zwykłego mordercę czy tłum, 
ale zdecydowanie za mało, by poradzić sobie z poważnym atakiem wojskowym.
– Och, nigdy się do tego nie posuną! – wykrzyknęła Ana, tym razem zdradzając szok. – 
W każdym razie, poza twoją ochroną, zamierzam otoczyć cię Innymi, którym ufam. Jeśli 
chcesz, moglibyśmy ich nawet uzbroić...
– Nie – zaprotestował Bleys.
– W każdym razie – kontynuowała Ana – jeśli Prezesi kontrolują posiadane przez nas siły 
policyjne i wojskowe...
– Nie kontrolują szeregowych funkcjonariuszy – dokończyła Jill. – Tylko oficerów.
– To prawda – zgodziła się Ana. – Jednak zamierzałam powiedzieć, że od ponad stu lat 
wszystko na tym świecie załatwiano wyłącznie dzięki rozmowom, przekupstwu i czasem 
zastosowaniu Grup Uderzeniowych.
– Mam już trochę informacji na temat tak zwanych Grup Uderzeniowych – powiedział 
Henry. – Ale może, Jack i Jill, moglibyście później dodać trochę szczegółów?
Jack i Jill wymruczeli zgodę.
– To zdaje się załatwiać główne punkty – stwierdził Bleys – i zostawię was, żebyście 
wyjaśnili pomniejsze – w rodzaju informacji, które Henry chciałby dostać od naszych 
doradców incognito. Ana, masz oficjalne zaproszenie dla mnie na ten wieczór do Klubu 
Prezesów?
– Tak – potwierdziła Ana.
– Więc kiedy się rozejdziemy, chciałbym porozmawiać z tobą na temat osób, które mogę 
tam spotkać – czy może Jack będzie o nich wiedział więcej niż ty?
– Nie – ostro zaprotestowała Ana. – Jack nie porusza się w tych kręgach towarzyskich. Z 
powodu Innych – jak wiesz, mamy na tej planecie już ponad pół miliona zarejestrowanych 
członków; od kiedy wiadomo było, że przylecisz, zgłaszali się do nas szybciej, niż byliśmy w 
stanie sobie z nimi poradzić – to ja jestem osobą, która zna i spotyka się z ważnymi ludźmi.
– Wobec tego, to by było na tyle – podsumował Bleys. – Jeśli reszta nie będzie miała nic 
przeciw temu, mam kilka spraw do omówienia z Dahno.
Reszta wstała i opuściła pokój.
– Co jest nie w porządku z Aną? – Bleys zapytał Dahno, kiedy już za wychodzącymi 
zamknęły się drzwi i zostali sam na sam.
– Nie wiesz? – zapytał Dahno. – Była szefową dużej, bogatej i całkowicie legalnej 
instytucji, witaną i akceptowaną między grubymi rybami towarzystwa na Nowej Ziemi. 
Teraz, jeśli to co będziesz mówił, nie spodoba się Prezesom albo Gildii, co stanie się z jej 
Innymi – i z nią?


Rozdział 6

– Czemu chciałeś, żeby ubrali się jak obszarpani bandyci? – zapytała Toni.
Wieziono ich na kolację w Klubie Prezesów dwiema limuzynami; w pierwszej jechał 
Bleys i Toni w towarzystwie jednego z ludzi Henry’ego, siedzącego obok kierowcy, oraz 
pięciu pozostałych ochroniarzy, razem z Henrym, w drugiej. Zbliżał się zmierzch i Syriusz 
zachodził, a płonąca bielą Psia Gwiazda, pozornej wielkości dwu piątych Słońca widzianego 
z Ziemi, schowała się już bezpiecznie za budynkami – choć jej światło wypełniało atmosferę 
nad ulicami delikatnym, zielonozłotym poblaskiem odbijającym się z szerokiej pokrywy 
chmur, które pojawiły się na niebie przed wieczorem.
Toni mówiła o Henrym i jego sześciu ludziach, których dobrał osobiście. Bleys 
powiedział Henry’emu, żeby ubrali się w zużyte, zgrzebne ubrania i ciężkie buty farmerów i 
robotników, powszechne w rolniczych rejonach Zjednoczenia i Harmonii.
– To test – odpowiedział Bleys. – Drobny, lecz interesujący. Chcę się przekonać, jak 
bardzo Prezesi mnie chcą. Częścią ceny posiadania mnie, będzie zgoda na wejście Henry’ego 
i jego ludzi.
Uśmiechnął się do niej, prawie łobuzersko.
– To również delikatne przypomnienie, że większość moich wiernych wyznawców na tej 
planecie, podobnie jak na innych, to ludzie pracy – dodał.
Toni skinęła głową. Wyjrzała przez okno limuzyny na wysokie budynki skąpane w 
złotym zmierzchu.
– Tak uporządkowany i zasobny świat, tak pełen niepokoju i rozdarty na części – 
powiedziała. Bleys przyglądał się jej życzliwie. Wiedział, że myślała o ubóstwie panującym 
na Światach Zaprzyjaźnionych i zmaganiach o przetrwanie prowadzonych przez większość 
ich mieszkańców przez ostatnie trzysta lat.
– To coś, co tyle razy ostatnio ode mnie słyszałaś – świat, który wciąż jeszcze wiele 
obiecuje – powiedział. – Jego problem, podobnie jak w przypadku większości Młodszych 
Światów, polega na tym, że jego wzrok zawsze zbyt mocno utkwiony był na teraźniejszości. 
Ignorował swoją przeszłość, to czego mógł się nauczyć z niej i z przeszłości Starej Ziemi. 
Gdyby tak nie było, dostrzegliby, jak historia zgarnia stare i nowe razem w stronę kryzysu...
Toni uśmiechnęła się.
– O co chodzi? – zapytał Bleys.
– Zaczynasz brzmieć odrobinę pompatycznie, nie sądzisz?
Bleys zmarszczył czoło. Pompa z pewnością nie była wrażeniem, jakie chciał wywrzeć na 
swoich słuchaczach, a wykazując mu to, Toni wypełniała tylko swoje obowiązki.
– Prawdopodobnie – powiedział. – Problem w tym, że pewne rzeczy trudno powiedzieć 
bez ocierania się o pompę.
Poczekał chwilę, lecz ona uśmiechnęła się tylko.
– Mimo wszystko, wielkie dzięki za ostrzeżenie. Popracuję nad tym.
– Płacić mi nie trzeba – stwierdziła Toni. – Co takiego zamierzałeś powiedzieć?
– Tylko – powiedział Bleys – że dla Nowych Światów i Starej Ziemi to kwestia 
ustanowienia różnych osobowości. Na przykład wzory społeczne muszą być zmieniane przez 
odmienne warunki.
– Wciąż uważasz... – Toni umilkła. – Co według ciebie wydarzy się podczas dzisiejszej 
kolacji?
– Wojna nerwów – stwierdził Bleys – albo raczej można by to nazwać wojną 
charakterów. Spróbują mnie zastraszyć, a ja spróbuję zastraszyć ich. Przynajmniej na tyle, by 
nadal się zastanawiali, podczas gdy ja będę mógł bez przeszkód wygłosić kilka swoich nauk.
– Ilu potrzebujesz? – zapytała Toni.
– Nie mam pojęcia, ale nawet jedna powie temu światu, że tu jestem; a kiedy do tego 
dojdzie, sytuacja powinna zacząć się rozwijać zarówno po stronie Prezesów, jak i Mistrzów 
Gildii, a ja będę dostosowywał się do nowej sytuacji. Moja przewaga nad tego rodzaju 
organizacjami polega na tym, że oni potrzebują czasu na przedyskutowanie wszystkiego, 
zanim podejmą jakieś działania.
– Rozumiem – powiedziała Toni. Przez chwilę siedziała w milczeniu, potem znów się 
uśmiechnęła. – Przynajmniej ja nie muszę ubierać się jak banita albo robotnik.
– Nie – zgodził się Bleys, patrząc na nią. – Ty i ja stanowimy kontrast wobec Henry’ego i 
pozostałych. Jeśli o to chodzi, zaakceptowanie ciebie może być kolejnym drobnym testem, ale 
głównym powodem, dla którego chciałem żebyś mi towarzyszyła, jest chęć przedyskutowania 
później tego, co zostanie tam powiedziane z dwu różnych punktów widzenia.
Nadal przyglądał się Toni z przyjemnością. Miała wysokie, szczupłe ciało, ukształtowane 
przez życie wypełnione treningiem sztuk walki i zapasami, teraz pięknie odziane w długą 
suknię wieczorową w kolorze kości słoniowej i krótki żakiet ze sztucznego, czarnego futra. 
Futra pasującego kolorem do jej włosów i skupiającego uwagę patrzących na opanowanych i 
intensywnie penetrujących oczach, tak intensywnie niebieskich, jak niebo.
Sam Bleys ubrał się jak na zwykle wystąpienie publiczne, w czarną pelerynę z czerwoną 
podszewką okrywającą ciasną, błękitną marynarkę i wąskie czarne spodnie z nogawkami 
wpuszczonymi w sięgające kostek, również czarne buty. Wszystko to, poza peleryną, mieściło 
się w aktualnej wieczorowej modzie, przynajmniej w zakresie męskich strojów na Nowej 
Ziemi. Razem z Toni sprawiali wrażenie osób ubierających się u najdroższych krawców – 
kontrast do Henry’ego i żołnierzy był uderzający.
Limuzyny dotarły do celu. Podjechały przed front Klubu Prezesów, który okazał się być 
wysokim budynkiem w biznesowej części miasta Nowa Ziemia, z fasadą wyłożoną ciemnym 
kamieniem wyglądającym jak granit.
Przednia, pozbawiona okien ściana, skierowana była na drogę, a jej bok, sąsiadujący z 
równie wysoką budowlą, oddzielała od niej wąska, ślepa alejka. Tak wąska, że gdyby nie 
światło jarzące się nad szerokimi, podwójnymi drzwiami o ponurym wyglądzie wejścia dla 
obsługi, znajdującymi się około dwudziestu metrów od rogu budynku, w alejce nie dałoby się 
nic zobaczyć. Po zapadnięciu zmroku miejsce to stanie się całkowicie niewidoczne.
Dla kontrastu, zapraszająco otwarte na wieczorne powietrze, we wciąż jasnym zmierzchu, 
frontowe drzwi, miały przed sobą kilka szerokich stopni, prowadzących do wejścia, 
dostatecznie szerokiego by spokojnie mogły przez nie przejść cztery osoby równocześnie.
Masywne odrzwia otwarto do wewnątrz tak, by z ulicy widać było zaledwie ich fragment, 
a samo wejście zabezpieczone było w tej chwili tylko niewidzialną tarczą pogodową, 
chroniącą wewnętrzny mikroklimat przed wpływami pogody z zewnątrz. Po obu stronach 
wejścia stało dwu, zdrowo wyglądających, młodych ludzi o różowych twarzach, ubranych w 
błękitne mundury z przesadnie wielkimi wyłogami o złotych obramowaniach. Trzeci 
młodzieniec w identycznej liberii odwrócił się i zniknął wewnątrz, na widok Bleysa 
wysiadającego z limuzyny.
Bleys zaczekał, aż Henry zgromadzi swoich ludzi z drugiej limuzyny, ustawiając ich za 
nim i Toni, by ruszyli jako jedna grupa. Spowodowało to krótką przerwę, wystarczającą 
jednak na powrót młodzieńca w towarzystwie mężczyzny w wieku około czterdziestki, 
ubranego w szary garnitur z wielkimi klapami. Stanął pośrodku drzwi, patrząc na wspinającą 
się po schodach grupę Bleysa.
Nowo przybyły wyraźnie górował nad odźwiernymi. Najwyraźniej był zaledwie o jakiś 
tuzin centymetrów niższy od Bleysa, na dodatek szerszy. Miał szeroką, grubokościstą twarz i 
grzywę siwiejących, czarnych włosów, opadającą szerokim łukiem z czoła do tyłu, oraz 
pasujące do nich, długie i sterczące wąsy, które u kogokolwiek drobniejszego wyglądałyby 
śmiesznie.
Wszystko w jego wyglądzie – marynarka z szerokimi klapami, wąsy, grzywa – zostało 
dobrane, by stworzyć wrażenie potężnej, niemal wszechwładnej osobowości. Jednak w tym 
przypadku lekka zmarszczka, z którą stanął w drzwiach, zmieniła się w wyraz niepewności, 
gdy w miarę jak Bleys wchodził po schodach, jasne stało się, że jest wyższy od niego – od 
osoby najwyraźniej przyzwyczajonej do górowania nad innymi.
Bleys ukrył wewnętrzny uśmiech. Przywykł już do reakcji ponadprzeciętnie wysokich 
osób odkrywających nagle, że jest od nich znacznie wyższy. Jedynie kiwnął poważnie głową 
mężczyźnie, po dotarciu na szczyt schodów.
Wąsy i szary garnitur zebrały się w sobie w pozór autorytetu. Najwyraźniej rozpoznał 
wreszcie swojego gościa.
– Bleys Ahrens! To zaszczyt, że mogę pana spotkać, wielki zaszczyt! – odezwał się. 
Jednak jego uśmiech zbladł, gdy przesunął wzrokiem po Toni i ludziach stojących z Henrym. 
Ponownie spojrzał na Bleysa. – Jestem Walter Mathias, kierownik Klubu. Mam pana 
zaproszenie na kolację w górnej, prywatnej sali. Ale... przykro mi, rezerwacja dotyczy 
wyłącznie pana, nikogo więcej z pańskiej grupy.
– Ta pani – powiedział Bleys, pozwalając, by część z długo ćwiczonej siły głosu nadała 
jego wypowiedzi brzmienie kogoś oświadczającego niepodważalną prawdę – będzie ze mną 
na kolacji. Jestem pewien, że nasi gospodarze się zgodzą. Co do reszty – sądzę, że znajdzie 
pan dla nich jakiś pokoik. To moi studenci, kilku z grupy podróżującej ze mną, by 
obserwować i uczyć się. Ta szóstka miała szczęście zostać wybranymi na dzisiejszy wieczór. 
Wejdziemy wszyscy.
Kierownik zawahał się.
– Jestem pewien, że znajdzie pan miejsce dla moich uczniów – oświadczył Bleys. Tym 
razem w jego głosie zabrzmiała delikatna nuta niecierpliwości – nie ogłaszająca, lecz 
sugerująca zaledwie irytację wywołaną wahaniem kierownika, podobnie jak odległy grzmot 
za horyzontem może grozić burzą z bezchmurnego w tej chwili nieba.
Mathias wahał się już tylko chwilę. Najwyraźniej nie znajdował się w najlepszej pozycji, 
poza wpuszczeniem ich mając do wyboru publiczne przyznanie, że musi skonsultować się z 
gospodarzami Bleysa, psując automatycznie najwyraźniej bardzo cenione przez siebie 
wrażenie stanowienia w tym miejscu władzy najwyższej.
Wybrał poddanie się i poprowadził ich szerokim holem wzdłuż następujących po sobie 
kolejnych sal wypełnionych siedzącymi, czytającymi, rozmawiającymi i pijącymi ludźmi. 
Pomieszczenia były dziwnie umeblowane, jakby ktoś świadomie starał się nadać budynkowi 
wygląd dziewiętnaste – czy dwudziestowieczny.
Jedynym ukłonem w stronę nowoczesności było umieszczenie w salach mebli dryfowych. 
Podłogę pokrywały bogate dywany wszelkich rozmiarów, razem z panelami i tapicerką 
utrzymane w ciemnych kolorach, jakby ze starości. Antyczne, stojące lampy udawały, że 
oświetlają pomieszczenia żółtawym blaskiem, choć naprawdę w dostarczaniu światła 
pomagały im jasne i całkowicie nowoczesne panele sufitowe. Jednak nawet z nimi było tam 
ciemniej, niż Bleys spodziewałby się zastać w jakimkolwiek współczesnym budynku na 
Nowej Ziemi.
Hol zaprowadził ich w końcu do jeszcze jednej pary drzwi, tym razem z zielonego 
metalu. Te jednak otwarły się automatycznie przed kierownikiem, a kiedy przez nie przeszli, 
znaleźli się w zupełnie innej sekcji budynku, umeblowanej dla odmiany całkowicie 
nowocześnie, z pełnym światłem słonecznym padającym na nich – bezpiecznie – z 
trójwymiarowych scen ukazanych w ekranach, udających okna po obu stronach przejścia.
Po chwili została ich już tylko trójka – Bleys, Toni i Mathias. Henry i reszta zostali 
odprowadzeni na bok przez jednego z ubranych w niebieskie uniformy młodzieńców.
Mathias poprowadził Bleysa i Toni jeszcze kawałek wzdłuż holu, po czym zatrzymał się 
twarzą w stronę jednego z projekcyjnych okien, które razem ze ścianą odsunęło się, ukazując 
windę. Sądząc po znajdujących się w niej wyściełanych dryfach i maleńkich barkach z 
drinkami, musiała to być prywatna winda. Ściana za nimi zamknęła się i ruszyli w górę.
Budynek był wysoki, a podczas jazdy, w kabinie panowała cisza. Mathias milczał ponuro, 
a Toni, jak zwykle przy tego rodzaju okazjach, wyciszyła się i nie zdradzała żadnych uczuć. 
Bleys głęboko pogrążył się w rozmyślaniach. O ile nie istniała konieczność poinformowania o 
nich Toni albo Dahno, miał w zwyczaju trzymać swoje plany dla siebie, a w tej chwili nie 
miał nic do powiedzenia. Pomyślał, że jedną z rzeczy, których zgromadzeni na kolacji Prezesi 
na pewno spróbują, będzie przekupienie go.
Nie miał zamiaru dać się kupić, ale zyska znacznie jaśniejszy obraz swojej pozycji na 
planecie i, automatycznie, możliwości targowania się, jeśli będzie sprawiał wrażenie, że 
wysłuchuje ich propozycji. Prawdopodobnie spróbują odwiecznej metody kontroli osiołka, 
oferując mu najpierw marchewkę, by ruszył w odpowiadającym im kierunku, a potem 
pogrożą kijem, jeśli marchewka nie poskutkuje.
Od chwili startu do zatrzymania się windy i otwarcia drzwi minęło jakieś dwanaście 
sekund. Wyszli do małego przedsionka znacznie większej, owalnej sali, będącej jadalnią lub 
salą narad – nie sposób było określić – z kolejnymi projekcyjnymi pseudooknami na ścianach. 
Te, które widać było z przedsionka, ukazywały szeroką panoramę okrytego zmierzchem 
miasta Nowa Ziemia, widzianego ze znacznej wysokości.
Kierownik poprowadził ich do dużej sali. Przy końcu pomieszczenia, na dryfach z 
indywidualnymi, bocznymi stolikami, siedziało około tuzina osób – sami mężczyźni. 
Wszyscy z nieskrywaną ciekawością spojrzeli na Bleysa i Toni.
– Czekajcie tutaj – cicho powiedział do Bleysa.
Podszedł do mężczyzny siedzącego najdalej od nich, mającego dobrze ponad pięćdziesiąt 
lat i ciało, które przed laty zapewne było atletyczne, ale teraz pokrywała je gruba warstwa 
tłuszczu. Jego twarz musiała być kiedyś otwarta i szczera, z czystymi, jasnoniebieskimi 
oczyma.
Jednak w tej chwili na twarzy mężczyzny widać było zmarszczki od częstego gniewu, 
rysujące głębokie bruzdy między brwiami i wokół ust, pogłębiające się w miarę, jak Mathias 
szeptał mu do ucha. Kiedy otworzył usta, przemówił głośno i z nie ukrywaną złością, 
ignorując fakt, że słyszeli go Bleys i Toni.
– I jaki sens ma mówić mi o tym teraz? Już ich wpuściłeś! – prawie wykrzyczał do 
Mathiasa. – Co mi przyjdzie z tego, że teraz mi o tym mówisz?
Mathias znów zaczął szeptać mu do ucha, ale nie dano mu dokończyć. Wyraz jego twarzy 
i cała pozycja wręcz krzyczały o zmieszaniu wynikającym z gwałtownego przejścia z pozycji 
kierownika do karconego służącego.
– Och, niech zostaną! Niech zostaną wszyscy! – mężczyzna z twarzą zaczerwienioną ze 
złości odesłał od siebie kierownika ruchem dłoni i skierował uwagę na Bleysa i Toni.
– Widzę, że źle zrozumiałeś, Bleysie Ahrens! – wykrzyczał, zupełnie niepotrzebnie w 
pokoju o tak doskonałej akustyce, że zwykły głos byłby wyraźnie słyszalny przez całą jego 
szerokość. – Byłeś jedyną osobą zaproszoną na kolację. Nie wysyłaliśmy zaproszeń do 
połowy Światów Zaprzyjaźnionych!
Bleys uśmiechnął się, pozwalając, by ton i słowa spłynęły po nim.
– Proszę pozwolić – odezwał się – że przedstawię Antoninę Lu. Udaje się ze mną 
wszędzie, zwłaszcza na tego rodzaju kolacje.
– Nie obchodzi mnie, jak się nazywa... – zaczął mężczyzna z twarzą ciemniejącą od 
napływającej do niej krwi, ale przerwał mu inny z Prezesów, siedzący dwa krzesła od niego i 
wyglądający na najmłodszego w towarzystwie.
Człowiek ten, wyglądający jakby wciąż jeszcze był nastolatkiem, miał krągłą twarz i 
niebieskie oczy bardzo podobne do oczu starszego mężczyzny, jednak w przeciwieństwie do 
tamtego, z twarzą okoloną grzywą blond włosów. Miał szczupłe ciało i siedział całkowicie 
wyprostowany. Jego głos nie miał tej co u Bleysa gładkości i przenikającego rezonansu, ale 
częściowo brzmiał podobnie, w niskiej tonacji i nie ochryple.
– Och, nie wydaje mi się, by należało robić z tego sprawę, Harley – powiedział.
Harley otworzył usta, by ponownie się odezwać, ale młodszy mężczyzna mówił dalej.
– Jestem pewien, że dama będzie równie mile widziana jak Bleys Ahrens. Właściwie...
Przez chwilę jego oczy nabrały prawie łobuzerskiego wyrazu.
– Jeśli zechcesz usiąść koło mnie, Antonino Lu, a Bleys Ahrens usiądzie po twojej drugiej 
stronie, będę tylko jedno krzesło od mojego wuja, Harleya Nickolausa, przemawiającego do 
was przed chwilą. Może moglibyśmy wtedy dokonać ogólnej prezentacji i zająć się naszym 
spotkaniem.
Ze strony reszty zgromadzonych rozległ się... – trudno byłoby to nazwać szmerem, ale 
coś w rodzaju mamrotania na zgodę.
Przez chwilę Harley Nickolaus wbijał w niego wzrok. Potem z wolna jego twarz 
odzyskała normalną barwę, a bruzdy na twarzy złagodniały.
– Niech ci będzie! – powiedział. Obrócił się do kierownika. – To wszystko, Mathias.
Mathias wyszedł. Bleys i Toni ruszyli do przodu, a od ściany oderwały się dwa krzesła 
dryfowe, by zająć pozycje, o których przed chwilą mówił młody mężczyzna. Nie tylko to, na 
stoliku przy każdym z nich pojawiła się szklanka z pomarańczowym płynem.
– Z tego co wiemy, to właśnie lubisz – odezwał się Harley głosem wciąż zdradzającym 
resztki gniewu – ale jeśli masz ochotę na coś innego...
– To jest dokładnie to, co lubię – stwierdził Bleys, podnosząc szklankę i kosztując soku.
Toni również pociągnęła ze swojej.
– Och, to sok pomarańczowy ze Zjednoczenia! – powiedziała zaskoczona.
– Zazwyczaj dostajemy to, co zamawiamy – skomentował Harley.
Bleys pomyślał, że był to bardzo ostentacyjny gest. Transportowanie statkiem 
kosmicznym czegoś o tak niewielkiej wartości, jak lokalna odmiana soku pomarańczowego, 
świadczyło o zaangażowaniu kredytu międzygwiezdnego obliczonego na zaimponowanie 
gościom.
– Widzę więc, że poznaliście nasze gusta – powiedział.
– Harley – odezwał się młody mężczyzna – zdaje się wiedzieć wszystko. Nikt z nas nie 
ma przed nim żadnych sekretów...
Bleys zauważył, że to „wszystko”, co wiedział Harley, będzie musiało zostać 
sprawdzone. Oczywiście gust Bleysa w zakresie napojów nie był żadną tajemnicą. Znany był 
z preferowania soku owocowego nad inne napoje. Jednak młodszy mężczyzna mówił dalej.
– Pozwól, że przedstawię ci wszystkich – powiedział. – Obok ciebie, Bleysie Ahrens, 
siedzi Harley Nickolaus, mój wuj. Zaraz za nim siedzi Nord Pułaski, dalej Ky Bennen...
Wyliczał wszystkich po kolei, podając nazwiska, które Bleys rozpoznawał z posiadanych 
już informacji o Nowej Ziemi, jako głowy wielkich koncernów.
–... I na końcu – podsumował młody mężczyzna, uśmiechając się z zaangażowaniem do 
Bleysa – ja, Jay Aman, w przeciwieństwie do Harleyowych tysięcy, Prezes tylko jednej 
kompanii.
– Tak. Największej firmy na Nowej Ziemi – dorzucił Harley. – General Services.
– Och, ale samotny... mężczyzna na szczycie tylko jednej firmy. – Jay Aman uśmiechnął 
się do Toni.
Bleys przyglądał mu się z zainteresowaniem. Harley Nickolaus wykazywał wszelkie 
symptomy przewodzenia w tej grupie. A jednak pozwolił bratankowi przerwać sobie w pół 
słowa.
Zupełnie nie pasowało to do początkowej reakcji Harleya. A jeśli Jay Aman był w stanie 
kontrolować firmę, która musiała być najważniejszym aktywem na planecie i był dość ważny, 
by uczestniczyć w spotkaniu, nie mógł być tak nieodpowiedzialny, jak sugerowałoby jego 
otwarte podejście do Toni.
Jego ponadprzeciętna inteligencja była oczywistym faktem.
Teraz jednak odezwał się ktoś inny.
– Nie może być zbyt samotny – powiedział siedzący w dość dużej odległości szczupły 
mężczyzna w średnim wieku, o suchej skórze, z długą i wąską twarzą. – Jay zdaje się 
znajdywać towarzystwo do łóżka na większość nocy. Mówią nawet, że sypia z Gildią.
– Podczas gdy Orville Learner – odpowiedział Jay, nie spuszczając wzroku z Toni – sypia 
ostatnio całkiem sam.
Odpowiedź podana została z uśmiechem, lekkim i nie zaczepnym tonem, ale słowa 
najwyraźniej obliczono na kłucie.
– Kolacja – powiedział Henry, przerywając.
Jakby tylko czekając na ten sygnał, wpłynęły między nich stoły dryfowe, dźwigając 
talerze, półmiski i srebra; krążyły między siedzącymi w sali, aż wszyscy otoczeni zostali 
różnorakim jedzeniem.
Uwaga Prezesów skupiła się nagle całkowicie na posiłku. Brali talerze, nakładali sobie i 
zajęli się jedzeniem.
Spowodowało to wygaśnięcie wszelkich rozmów. Jak pomyślał Bleys, przechodząc przez 
procedurę pobrania talerza i nałożenia sobie niewielkich porcji z otaczających go półmisków, 
jedzenie miało priorytet nad wszystkim innym. Dialog między Jayem i Orvillem Learnerem 
został porzucony, a uwaga wszystkich skupiła się najedzeniu i opróżnianiu kolejnych 
kieliszków.
Poza okazjonalną wymianą pojedynczych słów, nie mówiono nic do chwili zakończenia 
kolacji. Wtedy, w reakcji na wydany przez kogoś – prawdopodobnie Harleya Nickolausa – 
rozkaz, dryfy niosące półmiski zaczęły opuszczać salę. Jedzący odstawiali talerze na mijające 
ich po drodze do wyjścia stoły i w końcu sala nabrała wyglądu bardziej miejsca narad niż 
jadalni.
Najedzeni Prezesi rozparli się wygodnie na swoich krzesłach dryfowych. Jednak 
atmosfera zmieniła się. Bleys wyczytał to zarówno w drobnych zmianach wyrazu ich twarzy, 
jak i w sposobie, w jaki siedzieli. Przede wszystkim wyczuł to instynktownie – nagłe 
otoczenie przez Prezesów, niczym sfory dzikich psów zbierających się przed atakiem na 
swoją ofiarę.
Zerknął na Toni i dostrzegł w niej potwierdzenie swoich wrażeń. Jej twarz uległa 
delikatnej zmianie.
Teraz była twarzą kamiennego sfinksa.
Bleys rozpoznał zmianę dzięki długim latom spędzonym na treningach sztuk walki. Było 
to nazywane „twarzą białego umysłu” – niemożliwą do uzyskania do czasu osiągnięcia 
wysokiego stopnia zaawansowania w walce. Jednak każdy, kto miał już do czynienia z osobą 
o takiej twarzy, potrafił ją rozpoznać. Dla osób nie rozumiejących jej znaczenia, niemal 
nieludzki brak uczuć na twarzy przeciwnika mógł być przerażający. Dla rozumiejących go, 
stanowiło to najwyższe ostrzeżenie. Oznaczało ono umysł unoszący się w swoim centrum i 
ciało mogące swobodnie osiągnąć morderczą harmonię z atakiem nadchodzącym z 
dowolnego kierunku.
W sumie oznaczało to sytuację, w której dana osoba była najniebezpieczniejsza. Nie 
istniał żaden konkretny cel. Wszystko było możliwe, niczego nie planowano. W takiej chwili 
zamiast skupić się na jednej, konkretnej rzeczy, umysł przygotowany był do skupienia się na 
czymkolwiek, w dowolnym kierunku, a ciało stawało się doskonale wywarzonym mieczem w 
rękach myśli.
Dorastając w takich, a nie innych warunkach, Toni była zdolna do osiągnięcia takiego 
stanu. Bleys wciąż jeszcze nie. Jednak bardziej niż cokolwiek innego, podkreślało to nagłe 
wrażenie drapieżności wyczuwane w zgromadzonych Prezesach.
Wraz z usunięciem z pokoju jedzenia, nastawienie siedzących całkowicie się zmieniło. 
Znikły wszelkie indywidualne animozje i konflikty, takie jak między Amanem i Learnerem, 
czyniącymi z nich wcześniej indywidualne osoby z osobistymi pragnieniami i celami. Nagle 
stali się zjednoczeni – zespół myśliwych od dawna przywykłych do wspólnych łowów, 
gotowych do ataku. Tak samo jak Bleys i Toni, pomimo swobodnego siedzenia w dryfach, 
każdy na swój sposób przygotowany do obrony.
– A więc zjawiasz się tutaj, obcy między nami, Bleysie Ahrensie – odezwał się Harley, 
siedzący wygodnie na swoim krześle jak rozparty lew – aby nauczyć nas, jak stać się 
lepszymi ludźmi.


Rozdział 7

Bleys spojrzał na niego z aprobatą. Najwyraźniej jednak najpierw miał być kij, a dopiero 
potem marchewka – odwrotnie niż się spodziewał.
– Jak jasno potrafisz przedstawiać sytuację, Harleyu Nickolausie – powiedział.
Twarz Harleya zaczerwieniła się.
– Tu, na Nowej Ziemi – trzasnął – do Prezesów zwracamy się zwykle przez „sir”.
– Doprawdy? – odpowiedział Bleys.
Lekki nacisk, z jakim to powiedział, nie był dość słaby, by go nie zauważyć. Harley 
spojrzał prawie prosząco na swojego bratanka.
– Cóż – Jay Aman łagodnie odezwał się do Bleysa. – Jak słyszeliśmy, nazywasz się 
filozofem.
– Tak – odpowiedział. – Rzeczywiście tak się określam.
– Pofilozofuj, filozofie! – rzucił jowialnie Harley i przeciągając wzrokiem po innych 
członkach Klubu Prezesów, wydobył z nich pełen uznania śmiech.
– Wydaje mi się, że wujowi chodzi o to – powiedział Jay – że chciałby usłyszeć próbkę 
tego, co nazywasz swoją filozofią. Innymi słowy, co będziesz mówił swojej publiczności tu, 
na Nowej Ziemi. W skrócie – czy możemy usłyszeć jak filozofujesz, panie filozofie?
Głos Jaya cały czas brzmiał uprzejmie, jednak w kącikach ust pojawił się ślad już nie tak 
miłego uśmiechu.
Bleys zignorował to.
– Cóż – powiedział w zamyśleniu – jedną ze spraw, o których mówię słuchaczom – 
wszelkiego rodzaju – jest, że jeden z problemów ze wszystkimi mieszkańcami Młodszych 
Światów polega na tym, że nie zwracają dostatecznej uwagi na nauki płynące z przeszłości; 
nie tylko przeszłości świata, który skolonizowali, ale i wcześniejszej, ze Starej Ziemi. 
Ponieważ ta przeszłość czyni chwilę obecną i o ile nie podejmie się wysiłku uniknięcia 
wcześniejszych, złych rozwiązań problemów, chwila obecna może w nieprzyjemny sposób 
zdeterminować przyszłość, sprawiając, że to, co garstka dalekowzrocznych osób przewidziała 
jako możliwe, stanie się nieuniknione.
Harley parsknął śmiechem.
– Nie wydaje mi się, żeby należało się śmiać z tej sytuacji – stwierdził Bleys. – 
Przypomnijcie sobie, minęło już ponad dwieście lat od chwili, gdy Exotikowy myśliciel 
zauważył, że Kultury Odłamkowe będą musiały podupaść i w końcu zaniknąć. Wciąż 
jesteśmy podzieleni na te same Kultury i nie było dotąd tak naprawdę próby stopienia 
wszystkich mieszkańców Nowych Światów w jedną społeczność.
– Dwustuletnia przepowiednia? – odezwał się Jay Aman. – To najlepsze z tego, co chcesz 
zaoferować publiczności na Nowej Ziemi?
– Przepowiednia nadal jest w mocy – łagodnie powiedział Bleys. – Ale musicie zrobić to, 
co dotąd zrobiło bardzo niewielu, a mianowicie spojrzeć w przyszłość dalej, niż na ledwie 
kilka pokoleń. Większość ludzi tego nie robi, być może dlatego, że poza ich wnukami – może 
prawnukami, przyszłość zdaje się tak odległa od doświadczeń i oczekiwań ich życia, że nie 
potrafią wzbudzić w sobie żadnego nią zainteresowania. Ich zapatrywania wahają się od 
jednego ekstremum „i tak nie ma nadziei, ale przynajmniej już tego nie zobaczę”, do 
„wszystkim zajmą się przyszłe pokolenia”.
Spojrzał wprost na Harleya.
– Przyszłe pokolenia tego nie zrobią – powiedział wprost do starszego mężczyzny. – Żeby 
przyszłe pokolenia czymś się zajęły, proces musi rozpocząć się teraz. Do tego w zasadzie 
sprowadza się moje przesłanie. Aby dokonać zmiany, musimy zacząć teraz.
– Dziecięce bajdurzenie! – skomentował Harley.
– Nie wydaje mi się – stwierdził Bleys. – Czy bylibyście zainteresowani wysłuchaniem 
krótkiej historyjki, jaką zwykle na tym etapie opowiadam moim słuchaczom, ilustrującej co 
właśnie powiedziałem?
– Proszę – odpowiedział Jay. Jego głos zabrzmiał nieoczekiwanie poważnie, co miało 
zdumiewający efekt na jego wuja.
– Och tak – potwierdził Harley, lekceważąco machając ręką. – Opowiedz nam.
– Opowiadam prawdziwą historię z mojego życia. Jako dziecko byłem wożony na wiele 
światów i spotykałem mnóstwo osób, z których część przybyła niedawno ze Starej Ziemi. 
Pewna kobieta dała mi nagranie swojej wizyty w jednym z rezerwatów przyrodniczych, 
jakich mają tam jeszcze trochę. Ten, usytuowany był w górzystych rejonach Ameryki 
Północnej, a na nagraniu umieszczono między innymi pogadankę wygłoszoną przez jednego z 
pracowników parku, pilnującego tego miejsca – jego flory i fauny. Tak się złożyło, że w tym 
akurat rezerwacie wciąż żyje północnoamerykański niedźwiedź grizzly. Wiecie wszyscy, jak 
wygląda grizzly?
Kiwnęli głowami w potwierdzeniu. Historii i geografii Starej Ziemi uczono w szkołach 
pierwszego i drugiego poziomu na wszystkich Młodszych Światach. Później, dorośli 
mieszkańcy tych planet mieli już tylko bardzo ogólne pojęcie o kształcie i liczbie 
kontynentów na Ziemi, jej językach czy historii.
Ciągle – a sam Bleys nie stanowił wyjątku od tej reguły, tyle że był lepiej poinformowany 
od innych – wszyscy ludzie mieli żywe wspomnienia o olbrzymich wielorybach, żyrafie z jej 
niemożliwie długą szyją, potężnym słoniu z nosem rozciągniętym w chwytny konar – oraz 
wszystkich innych dziwnych i cudownych stworzeniach, które widzieli w trójwymiarowych 
projekcjach symulujących rzeczywistość. Jednak o ile nie stali się na tyle bogaci, by osobiście 
wybrać się na Starą Ziemię, nigdy nie oglądali ich w rzeczywistości.
– Cztery metry długości i trzy do czterech tysięcy kilogramów – stwierdził Orville 
Learner, Prezes którego poważna twarz straciła część ze swojej cierpkości.
– Sądzę, że pańskie dane mogą być odrobinę przesadzone – skomentował Bleys. – 
Największe miały dwa i pół do trzech metrów i niewiele ponad tysiąc kilogramów – około 
dziewięć stóp i dwa tysiące funtów w staroangielskim układzie miar. W każdym razie, 
strażnik ostrzegał przed zbliżaniem się do nich i powiedział, że jeśli ktokolwiek z jego 
słuchaczy zostałby zaatakowany przez niedźwiedzia grizzly, powinien wspiąć się na drzewo. 
Jeśli nie byłoby to możliwe, największe szansę na przeżycie dawało padnięcie na ziemię i 
udawanie martwego. Przy odrobinie szczęścia, grizzly zbliżyłby się, poszturchał łapą 
bezwładne ciało i odszedł, tracąc zainteresowanie – choć nie było na to gwarancji. To już 
zależało od niedźwiedzia.
Słuchacze Bleysa stali się więźniami opowiadanej przez niego historii, podobnie jak bez 
wątpienia było w przypadku strażnika. Skupiła się na nim nawet uwaga Harleya.
– Rzecz w tym, mówił dalej strażnik – i Bleys – że większość z jego słuchaczy będzie o 
tym pamiętać zaledwie przez chwilę, choć niektórzy mogą to sobie nawet zanotować. Jednak, 
o ile naprawdę nie wezmą sobie do serca niebezpieczeństwa, istniała spora szansa, że w 
przypadku napotkania niedźwiedzia, który ich zaatakuje, zapomną o radach. Ulegną panice i 
zaczną uciekać, choć powiedziano im, że zwierzę to na krótkie dystanse potrafi biec szybciej 
niż człowiek i bez wątpienia ich dogoni. Ale – powiedział na nagraniu strażnik, a jako 
dziecko byłem zafascynowany ponurym uśmiechem malującym się wtedy na jego twarzy – 
jeśli w grupie, do której mówił, był ktoś, kogo gonił już kiedyś niedźwiedź i nie będzie w 
pobliżu drzewa, nie zawaha się. Osoba ta natychmiast, bez chwili namysłu padnie na ziemię, 
jakby ją zastrzelono.
Bleys umilkł. Prezesi siedzieli w milczeniu, najwyraźniej wyobrażając sobie atakującego 
ich niedźwiedzia grizzly.
– Rozumiecie, o co mi chodzi – powiedział Bleys w ciszy. Zapadła przerwa.
– Chcesz więc nam powiedzieć – odezwał się Harley, z wyraźnym wysiłkiem wracając do 
swych zwykłych, cierpkich manier – że w swoich przemówieniach nie będziesz doradzał 
mieszkańcom Nowej Ziemi zmian w naszym społeczeństwie?
– Nie, żadnych konkretnych rad. Przedstawiam tylko swoim słuchaczom fakty i mówię 
im, że chciałbym, aby każdy z nich przejął się swoim udziałem w dojściu rasy ludzkiej do jej 
pełnego potencjału.
– Pfff – parsknął Harley.
– Jednak – ciągnął dalej Bleys – oferuję jedynie ogólne informacje. Szczegółowe porady 
daję tylko wtedy, jeśli zostanę o nie poproszony. Podobnie jak w procesie uczenia, 
szczegółowe rady nie mają sensu, o ile słuchacz nie ma konkretnych powodów, żeby ich 
chcieć. Kiedy spełniony zostaje ten warunek, wtedy wiedza ta nabiera nagle dla niego sensu. 
Jednak przed tą chwilą zrozumienia, wszystko co dostaliby ode mnie, to garść słów. Mogą ich 
słuchać. Mogą je nawet zapisać, ale o ile nie będzie się to wiązało z czymś dla nich ważnym, 
usłyszą tylko tyle – słowa.
Przerwał.
– Wybaczcie mi – powiedział – widzę, że mimo wszystko przeszedłem do nauczania.
– Całkiem słusznie to zrobiłeś – stwierdził Harley – i wygląda mi na to, że zamierzasz 
podać naszym ludziom jakieś podburzające motłoch...
– Wuju! – wysoki głos Jaya wciął się tym razem w słowa Harleya i zatrzymał starszego 
człowieka w pół zdania.
– Będziesz musiał mu wybaczyć – powiedział Jay z uśmiechem w stronę Bleysa. – Harley 
czasem miewa skłonność do zbyt ostrego zdążania do sedna. To, co naprawdę chcielibyśmy 
wiedzieć – wszyscy tu zgromadzeni – to, jaki jest ostateczny cel tych wykładów na naszym 
świecie. Jeśli na przykład planujesz przejść od tych przypowieści do sugestii, że w naszym 
społeczeństwie powinno się wprowadzić zmiany...
Pozwolił, by niedokończone zdanie zawisło w powietrzu.
– Właściwie – poważnie odpowiedział Bleys – nie sądzę, żebym w swoich mowach miał 
w ogóle wspominać konkretnie o Nowej Ziemi. Moja wiadomość jest uniwersalna – dla 
wszystkich ludzi na wszystkich planetach, starych i nowych. Szczegółowo będę mówił o 
Starej Ziemi, a zwłaszcza o znajdującej się tam Encyklopedii Ostatecznej.
– A czemuż to kobiety i mężczyźni mieszkający na Nowej Ziemi, w jakimkolwiek 
stopniu mieliby przejmować się Starą Ziemią i Encyklopedią Ostateczną? – zapytał Jay.
– Cóż, wszyscy tutaj jesteście wykształconymi ludźmi – powiedział Bleys. – Jestem 
pewien, że słyszeliście już wcześniej o tej wspomnianej przeze mnie wczesnej, Exotikowej 
przepowiedni, głoszącej między innymi, że nie jest bezpiecznie grzebać przez kilkaset lat 
społecznej i indywidualnej specjalizacji z kilkoma milionami lat ewolucji na rodzimym 
świecie.
Żadna z twarzy zgromadzonych osób nie odbijała pewności Bleysa, co do tego tematu. 
Oprócz Jaya Amana, nikt zdawał się nie widzieć związku między tymi słowami, a 
wspominaną chwilę wcześniej przepowiednią dotyczącą Kultur Odłamkowych.
– Och tak, oczywiście – stwierdził Jay. – Jednak zawsze uważano, że pomysł ten jest w 
najlepszym razie opinią teoretyka.
– To prawda – zgodził się Bleys – ale zwróć uwagę na powiązanie z potrzebą Młodszych 
Światów do przetrwania, niezależnie od ciągłych prób Starej Ziemi do kontrolowania nas, co 
współcześnie maskowane jest przez narzędzie służące do tego właśnie celu, czyli 
Encyklopedię Ostateczną.
– To nonsens! – wykrzyknął Harley.
Najwyraźniej zgadzała się z nim większość z pozostałych. Wszędzie wokół sali rozlegały 
się gniewne szepty.
– Jakie, u diabła – powiedział Harley – ma dla nas znaczenie co myślą czy robią jacyś 
Exotikowie bądź ludzie ze Starej Ziemi z ich Encyklopedią Ostateczną? Rzecz w tym, że 
mamy tu, na naszej planecie dobre społeczeństwo i chcemy usłyszeć, w czystym i jasnym 
basicu, czy zamierzasz się w nie wtrącać!
– Wybaczcie mi – odpowiedział Bleys – ale moje zainteresowania są znacznie szersze niż 
sytuacja na dowolnym z Młodszych Światów.
– Tak właśnie twierdzisz – stwierdził Harley. – Dla mnie, wcale to tak nie wygląda.
Wziął głęboki wdech, spojrzał w dół i wziął w palce nóżkę swojego kieliszka. Zaczął 
kręcić szkłem, przyglądając się bardziej wirującej cieczy niż Bleysowi.
– Wiesz, Bleysie Ahrens – powiedział ciszej, wciąż bawiąc się swoim kieliszkiem – 
Nowa Ziemia jest nasza. To planeta należąca do osób, które widzisz teraz przed sobą. 
Jesteśmy najważniejszymi ludźmi w Klubie Prezesów. A ten Klub jest najważniejszy ze 
wszystkich w innych miastach. Mówiąc w skrócie, jesteśmy bardziej odpowiedzialni za tę 
planetę niż ktokolwiek inny, a z tą odpowiedzialnością łączy się oczywiście kontrola.
– Oczywiście – spokojnie odpowiedział Bleys. – Rozumiem to.
– Mieliśmy nadzieję, że tak będzie – stwierdził Harley jeszcze bardziej opanowanym 
głosem. Bleys pomyślał, że teraz pojawi się marchewka. – Zwłaszcza, że biorąc pod uwagę 
pańskie działania do tej pory, jest pan rodzajem człowieka biorącego pod uwagę realia, kiedy 
się pan na nie natknie. Cóż, zamierza pan niedługo rozpocząć to pańskie tournee, prawda? 
Opuści pan miasto Nowa Ziemia udając się do innych miast na planecie?
– Pojutrze udaję się do Blue Harbor – odpowiedział Bleys. – Przynajmniej tak w tej 
chwili wygląda mój terminarz. Może przesunie się to o kilka dni, ale niewiele.
– Tak – stwierdził Harley. – Cóż, kiedy już zacznie pan swój objazd Nowej Ziemi, proszę 
pamiętać, że jesteśmy właścicielami hoteli, w których będzie się pan zatrzymywał. 
Jakikolwiek zamówi pan transport, posiłki, wszystko, czego będzie pan dotykał podczas 
pobytu tutaj, jest naszą własnością i podlega naszej kontroli.
– Wiem – potwierdził Bleys.
– Dobrze. Mamy wobec tego nadzieję, że nie spróbuje pan niczego, co w jakiś sposób 
zaszkodziłoby Klubom Prezesów. – Uniósł wzrok znad kieliszka, odstawił go i uśmiechnął się 
w sposób, który pomimo wyraźnych wysiłków był sztuczny i nieprzekonywujący.
– Powiedziałem wam już – odezwał się Bleys – że zainteresowania dotyczą szerszych 
spraw. Filozofowie tworzą historię, czego raczej nie są w stanie dokonać machinacje Klubu 
Prezesów.
Harley nie wyglądał na szczególnie zadowolonego z połączenia słowa „machinacje” z 
jego lobby. Jednak postarał się utrzymać swój uśmiech.
– Dobrze – stwierdził. – A więc tym tematem już się zajęliśmy. Jest jeszcze jedna sprawa 
wymagająca omówienia.
– Doprawdy? – powiedział Bleys; tym razem w jego głosie zabrzmiała tak delikatna 
nutka ironii, że wątpliwe było, by odebrał ją ktokolwiek poza Toni i może Jayem Amanem.
– Tak – potwierdził Harley. – Wie pan oczywiście, że nie jesteśmy jedyną siłą na tym 
świecie, choć główną. Drugą są Gildie pracowników – jego twarz poczerwieniała – te 
cholerne zgromadzenia to po prostu związki zawodowe! Niech się pan nie da zwieść temu 
wyszukanemu, średniowiecznemu terminowi, jakim się określają...
Harley przełknął pozostałe w kieliszku wino, a rumieńce na jego twarzy przy ostatnich 
słowach znów zbladły. Bleys pomyślał o wyraźnym wysiłku włożonym w wywołanie 
wrażenia antyczności w zewnętrznej części budynku Klubu.
Ale Harley mówił dalej.
– Niech pan nawet nie myśli, że Gildie nie będą starały się do pana zbliżyć – stwierdził. – 
Będą chcieli użyć pana przemówień do zwiększenia swojej władzy i podniesienia znaczenia. 
Nie możemy na to pozwolić. Jeśli kiedykolwiek przejmą tu kontrolę, wszystko się rozpadnie. 
Każdy swoim pracodawcą. Anarchia! Więc nie chcemy ich zachęcać. Mamy już dość 
kłopotów z utrzymaniem ich w szeregu. Dobrze, powiedział nam pan, jak to nie przejmuje się 
pan niczym związanym ze zmienianiem naszego świata. Czy jest dla pana jasne, że potrafimy 
przelicytować wszystko, co mogą panu zaoferować Gildie? Włącznie z kredytem 
międzygwiezdnym, który stanowi jedyną naprawdę liczącą się rzecz w znanym 
wszechświecie.
– Czy to naprawdę jedyne, co się liczy? – zapytał Bleys odrobinę tęsknie.
– A co jeszcze mogłoby? – zapytał Harley. – Kredyt jest wszystkim. W porządku, Gildie 
są liczebne i mają swoje zasoby finansowe; ale jeśli rozmawiamy o poważnych kwotach, to 
tylko w lokalnej walucie. Nie mogą się nam równać w kredycie międzygwiezdnym. To my 
kupujemy z Cassidy i Newtona oraz sprzedajemy na Młodsze Światy. Skoro zaplanował pan 
wizytę tutaj, to zapewne chce odwiedzić i inne planety. Mam rację?
– Tak jest – potwierdził Bleys.
– Oczywiście, że tak – stwierdził Harley. – Te podróże międzygwiezdne muszą być dość 
kosztowne, spory kawałek ulokowanego w naszych bankach kredytu międzygwiezdnego 
zdecydowanie się panu przyda. Zwłaszcza jeśli wszystko, czego wymaga otrzymanie go, to 
zapewnienie, by ludzie zawsze zwracali się po rady do nas, nie do Gildii.
– Łapówka? – zapytał Bleys.
– Może pan to nazywać, jak chce – odpowiedział Harley.
– Obawiam się – odpowiedział Bleys, wstając – że jesteście osobami, do których nie 
stosuje się moja historyjka dotycząca ucieczki przed niedźwiedziem grizzly. Myślę, że razem 
z Antoniną Lu opuścimy was teraz...
– Nie sądzę – przerwał mu Harley. – Przynajmniej do chwili, aż dostaniemy od pana 
zapewnienie, dla którego pana tu zaprosiliśmy.
Mówiąc to, demonstracyjnym gestem nacisnął przełącznik na swojej konsolce.
Bleys skinął, ale nie usiadł. Toni również się podniosła i stanęła obok niego. Żadne z nich 
nie ruszyło w stronę windy.
– Wygląda na to, że nie przewidział pan wszystkich możliwych wydarzeń – odezwał się 
Harley. – W każdym razie, dla pańskiej nauki, pozwolimy, by nadeszła odpowiedź na sygnał, 
który właśnie wysłałem – dla pańskiej nauki. Może pan stać albo siedzieć, wedle woli – ale 
potrwa to tylko chwilę.
– A więc oczywiście poczekamy – powiedział Bleys. W pokoju zapadła całkowita cisza, 
przedłużająca się
w miarę upływania sekund. Zarówno Bleys jak i Toni potrafili stać w bezruchu, 
zrelaksowani. Niecałe dwie minuty po tym, jak Harley nacisnął przełącznik, przybyła winda. 
Bleys i Toni obrócili się do niej, podobnie jak gospodarze spotkania.
W drzwiach stanął Henry MacLean.
Zrobił krok w bok, by odsłonić przejście, a Bleys i Toni weszli do kabiny. Henry cofnął 
się, stając obok nich i wszyscy odwrócili się, by zobaczyć zastygłe w zdumieniu twarze 
siedzących w pokoju osób.
Dopiero wtedy Harley otrząsnął się z szoku, który utrzymał w milczeniu nie tylko jego, 
ale i pozostałych Prezesów.
– Gdzie jest Mathias? – krzyknął. – Co z nim zrobiliście? – Ty... – wbił wzrok w 
Henry’ego – jak się tu dostałeś?
Henry nie odpowiedział. Zdążył już wcisnąć jeden z przycisków na panelu kontrolnym 
windy. Drzwi zamknęły się i kabina zaczęła się opuszczać.
– To było prawie zbyt łatwe – stwierdził Henry w stronę Bleysa, kiedy zaczęli zjeżdżać. – 
Popełnili typowy błąd. Kiedy już weszliśmy do środka, minęliśmy ich główne 
zabezpieczenia. Podobnie jak wy, zostaliśmy przeskanowani w poszukiwaniu broni, której 
przy nas nie znaleziono. Zresztą i tak nie wyglądaliśmy na dostateczną siłę, by sprawić im 
kłopoty. Odczekaliśmy, aż zostaliśmy sami z kilkoma z nich, rozbroiliśmy ich, związaliśmy, 
po czym zajęliśmy się osobami mogącymi udostępnić nam windy, włącznie z kierownikiem w 
jego biurze. Nikt nie widział, że cokolwiek się dzieje. Potem czekaliśmy u niego na wezwanie 
z góry. Kiedy się pojawiło, przyjechałem.
– Są ranni? – zapytał Bleys.
– Nikt z nas – odpowiedział Henry. – Kilku z pracowników klubu może mieć guzy na 
głowie, ale nie sądzę, żeby komukolwiek stała się prawdziwa krzywda. Zabrałem 
kierownikowi pistolet energetyczny. W ogóle nie musieliśmy go ruszać. Kiedy zobaczył, jak 
łatwo przejęliśmy kontrolę, po prostu nam go oddał.
– To ciekawe – zauważył Bleys. – Przypuszczam, że przeszedł im przez głowę podobny 
scenariusz i nakazano mu nie ryzykować ranienia nikogo z naszych ludzi, o ile nie będzie 
pewien, że może wygrać. Ale nie sądzę, żeby spodziewali się aż takiego obrotu spraw.
– Nie – stwierdził Henry. – Nie sądzę. W każdym razie, zostawiliśmy kierownika w jego 
biurze z kciukami związanymi na plecach. Myślę, że tam zostanie – przynajmniej do czasu, aż 
stąd wyjdziemy.
Nieoczekiwanie winda stanęła.
– Może jednak zaplanowali to trochę rozsądniej, niż się spodziewaliśmy, wujku – cicho 
powiedział Bleys.
– To możliwe – odpowiedział Henry.
Winda ruszyła, by po chwili znów stanąć. Otworzyły się drzwi. Na zewnątrz stał Mathias 
i ludzie Henry’ego z rękami powiązanymi za plecami i zakłopotanym wyglądem.
Henry rzucił spojrzeniem na Bleysa.
– Nie sądzę, żebyśmy mieli mieć jakieś problemy – powiedział do niego Bleys. Spojrzał 
na Mathiasa. – Prawda?
– To prawda, Bleysie Ahrens – odpowiedział Mathias. – Mamy tu pewne procedury 
awaryjne – kontynuował, kiedy już Bleys, Toni i Henry opuścili windę. – Ta, którą 
przygotowaliśmy na twoją wizytę nie spisała się za dobrze. Ale i tak sobie poradziliśmy. 
Jednak, skoro jesteś tak powszechnie znany i jesteś członkiem rządu twojej planety, 
zdecydowano, że potrzebujesz trochę czasu na przemyślenie pewnych spraw.
– Oczywiście – stwierdził Bleys. – Ale możesz powiedzieć ode mnie Harleyowi 
Nickolausowi, że blef nie zadziałał. Widzisz, wiedziałem, że nie jesteście gotowi do 
brutalnych działań.
Mathias zdawał się w ogóle nie usłyszeć Bleysa.
– Tak więc – mówił dalej – powiedziano mi właśnie, że Klub uważa wszelkie niejasności 
między nim a tobą za zawieszone. Odprowadzę was do wyjścia.
Odwrócił się i poprowadził, a Bleys, Toni, Henry i reszta ruszyli za nim. Henry 
porozcinał więzy mężczyznom, którym skrępowano ręce na plecach.
Dotarli do drogi, którą według orientacji Bleysa dostali się w drugą stronę. Jednak gdy 
tylko minęli drzwi prowadzące do zewnętrznej sekcji Klubu, przekonali się, że hol 
wypełniony jest hałaśliwym tłumem.
Zatrzymali się.
– Proszę o wybaczenie – odezwał się Mathias do Bleysa, odwracając się – zapomniałem, 
że odbywa się właśnie spotkanie. Pozwólcie, że wskażę wam inną drogę.
Zawrócili i weszli do pokoju z długim stołem jadalnym zastawionym pustą w tej chwili 
zastawą i kieliszkami, a następnie przez drugie drzwi do kuchni, pełnej krzątającej się 
obsługi, docierając w końcu do podwójnych drzwi z szarego metalu, z blokującą je ciężką 
sztabą.
Mathias przesunął blokadę i pchnął drzwi po prawej stronie. Otwarły się na boczną 
alejkę, którą Bleys zauważył, wysiadając z samochodu. Noc przekształciła panującą na 
zewnątrz ciemność w czarną ścianę otaczającą mały krąg światła padającego na chodnik ze 
słabej lampki nad drzwiami.
Powietrze na zewnątrz było chłodne i lekko wilgotne. Po lewej stronie panowała 
całkowita ciemność, za to po prawej mieli mroczny tunel ustępujący stopniowo oświetlonemu 
wyjściu alei na drogę, którą przyjechali do Klubu.
– Wyjdźcie na drogę czterdzieści jeden – powiedział Mathias wskazując na drogę po 
prawej. – Tam macie największe szansę złapać taksówki do hotelu.
Henry poprowadził swoich ludzi do alei, a Bleys i Toni wyszli za nim. Mathias stał 
jeszcze przez chwilę w drzwiach, przyglądając się, jak ruszają w stronę wyjścia alejki na 
drogę.
Nagle światło na zewnątrz zgasło i na całej długości zaułka zapanowała ciemność, za 
wyjątkiem światła padającego z otwartych drzwi. W tej samej chwili z mroku po lewej 
wyskoczyły postacie z grubymi, podobnymi do policyjnych pałkami i zaatakowały od tyłu 
grupę Bleysa. Mathias przyglądał się temu przez sekundę, po czym pośpiesznie cofnął się i 
zamknął za sobą drzwi, pozostawiając ich zaskoczonych nagłym brakiem światła.


Rozdział 8

Jednak ciemność nie była całkowita. Z wylotu alei docierał słaby blask pozwalający coś 
dostrzec do czasu, aż ich oczy przyzwyczaiły się do warunków, pozwalając im widzieć 
prawie tak dobrze, jak napastnicy.
Henry i Żołnierze, którzy wyszli pierwsi, natychmiast padli na ziemię na plecy, nogami w 
stronę napastników. Bleys jednym susem pokonał trzy stopnie dzielące go od chodnika alejki, 
zamknął oczy, pozwalając im szybciej dostosować się do ciemności i działał, kierując się 
zapamiętanym obrazem przeciwników, który odbił się w jego pamięci niczym fotografia.
Po kilku sekundach Bleys ponownie otworzył oczy i był w stanie zobaczyć, jak atakujący 
padali na ziemię, gdy odziani w ciężkie buty Żołnierze zaczepiali stopami o ich kolana i 
kopali wolną nogą. Chodnik alejki był betonowy i część z napastników już nie wstała.
Pierwszą troską Bleysa była Toni. Jednak schodziła ze schodów tuż za nim i jak długo się 
go trzymała, we dwoje mogli poradzić sobie prawie ze wszystkim, co mogło zostać przeciw 
nim rzucone. Czwórka z atakujących skupiła się na nim, lecz teraz światło padające od strony 
końca alejki świeciło im prosto w oczy, podczas gdy Bleys, którego wzrok dostosował się już 
do ciemności, miał je za plecami. Przynajmniej w tym miał wyraźną przewagę.
W tej samej chwili pierwszy z uzbrojonych w pałki napastników dopadł Bleysa, który 
kopnął prawą nogą, czując jak stopa uderza z dużą siłą. Przywódca czwórki popełnił ten sam 
błąd, co wielu ludzi przed nim, nie doceniając niezwykłego zasięgu długich rąk i nóg Bleysa.
Kopnięty przez Innego mężczyzna osunął się bezwładnie na ziemię. Ahrens skupił uwagę 
na pozostałych trzech przeciwnikach.
Jego akcja sprawiła, że ci gwałtownie się zatrzymali. Kątem oka dostrzegł, że Toni 
prześlizgnęła się pod wymierzonym w nią ciosem pałki, wykorzystując równocześnie pęd 
przeciwnika, by rzucić go za siebie; uderzył twarzą w ścianę budynku i opadł bez ruchu. 
Teraz obracała się, by pomóc Bleysowi.
W tym czasie pozostała trójka zdecydowała się rozproszyć i zaatakować Ahrensa, ale ten, 
dzięki wzrokowi i słuchowi zdawał sobie sprawę z ich ruchów, widząc równocześnie kątem 
oka, że grupa Henry’ego podnosi się z ziemi i powala pozostałych napastników.
Toni zdążyła już przesunąć się obok Bleysa i zaatakować najbliższego z jego 
przeciwników. Wytrąciła mu pałkę z rąk uderzając nad ramieniem, kopiąc równocześnie 
czubkiem buta pod kolano i pchając go do tyłu, w wyniku czego mężczyzna padł i legł 
nieruchomo. Jeden z dwu pozostałych ludzi zamierzających się na Bleysa ostrożnie skierował 
się w jej stronę.
Uniósł swoją pałkę do ciosu – głupi ruch przeciw komuś takiemu jak Toni, mającej 
sztukę kendo we krwi. Zanurkowała pod ciosem i pozornie delikatnie stuknęła mężczyznę w 
bok głowy trzymaną teraz pałką. W tej samej chwili Bleys opadł na lewe kolano i użył prawej 
nogi do przewrócenia ostatniego z przeciwników, który uderzył głową o beton i zamarł w 
bezruchu.
Bitwa dobiegała końca.
– Henry? – Bleys przepatrywał mrok w poszukiwaniu wuja, wyłaniającego się z masy 
ciemnych ciał.
– Zajęliśmy się już wszystkimi – powiedział do Bleysa Wyglądał, jakby trochę brakowało 
mu tchu.
– Jesteś ranny? – zapytał Bleys. Henry potrząsnął głową. – Ktoś z naszych?
– Paru może mieć urazy głowy – z ciemności dobiegł rzeczowy głos Henry’ego. – Wciąż 
są nieprzytomni i będziemy musieli ich nieść. Poza tym nic, o czym warto by wspominać.
– Dobrze – stwierdził Bleys.
– Ale sądzę, że powinniśmy się ruszyć – dodał Henry.
– Tak – zgodził się Inny. – Jeśli chcesz, mogę ponieść jednego z naszych ludzi.
– Nie ma potrzeby – odpowiedział Henry.
Wbrew sugestiom Mathiasa nie musieli polować na taksówki. Kiedy dotarli do ulicy, 
wciąż czekały na nich limuzyny, obok głównego wejścia do Klubu. Cofnęły się do wyjścia z 
zaułka, jak tylko wyszli z niego Bleys z resztą.
Bleys zabrał Toni i Henry’ego do pierwszego pojazdu; gdy tylko ich samochód włączył 
się do ruchu, odwrócił się do Toni.
– Toni, ponieważ nie ma z nami Dahno, który mógłby zająć się aspektem politycznym 
tego zajścia, będziesz musiała to wziąć na siebie. Zadzwoń do lokalnej policji i zgłoś, że 
zaatakowano nas, gdy opuszczaliśmy Klub Prezesów. Powiedz im, że z dalszymi pytaniami 
powinni zgłaszać się do Dahno. W razie potrzeby, może udostępnić im naszych Żołnierzy. 
Potem połącz się z Dahno, tylko głosowo. Z tego co wiem, jest w tej chwili na prywatnej 
kolacji z gubernatorem miasta Nowa Ziemia. Wprowadź go w sytuację i powiedz, że 
wracamy do hotelu. Ale najpierw skontaktuj się z policją.
– Czy to naprawdę ma jakiś sens? – zapytała Toni. – Klub Prezesów musi mieć w 
kieszeni lokalną policję.
– Prawdopodobnie. Ale chcę, żeby to było w policyjnych rejestrach – wyjaśnił Bleys.
Toni zaczęła podnosić do ust swoją bransoletę, po czym zawahała się.
– Wyglądasz na niezwykle zadowolonego – stwierdziła. – Podobało ci się to?
– Nie, to raczej nie – odpowiedział Bleys. – Ale jestem zadowolony z całego wieczoru, 
był bardziej owocny, niż oczekiwałem.
– Nazwałabym to patem – powiedziała. – Wyszliśmy z Klubu po naszemu, ale z drugiej 
strony ludzi Henry’ego schwytano i unieszkodliwiono, a na koniec zostaliśmy zaatakowani 
przez ich – jak to nazywają na tej planecie? Grupę uderzeniową. Poradziliśmy sobie z nimi, 
ale gdybyśmy mieli ze sobą kilku mniej Żołnierzy, moglibyśmy im nie podołać.
– Rzecz w tym, że mieliśmy ich dość – stwierdził Bleys. – Pamiętaj, że Jack i Jill 
przeszkolili Henry’ego na temat ich grup, więc prawdopodobnie miał pojęcie, czego się 
spodziewać. Miało to być tylko nauczką. Chcieli nas trochę poobijać, nie czyniąc prawdziwej 
krzywdy – nic, co mogłoby spowodować komplikacje międzyplanetarne.
– Czemu więc nie jest to remis?
– Zdradzili się – wyjaśnił Bleys. – Próbowali wywrzeć na mnie wrażenie, potem złożyli 
propozycję łapówki – nic z tego nie zadziałało. Jestem dla nich trudnym problemem. W 
oczywisty sposób stanowię dla nich potencjalne niebezpieczeństwo i najwyraźniej nie 
zamierzam pozwolić na ciche załatwienie sprawy, bez naruszania mojego statusu 
dyplomatycznego, ani bez wywoływania wokół sprawy szumu. To dotrze do pracowników. 
Jeśli mnie puszczą, sam mogę ich podburzyć. Jeśli mnie zatrzymają – pracownicy mogą to 
potraktować jako bodziec do działania. Dla nich to sytuacja bez wyjścia, a ja automatycznie 
zdobywam kolejne punkty.
– Możliwe – skomentowała Toni. Ale uniosła do ust swoją bransoletę i połączyła się z 
policją.
Później, już w hotelu, Bleys przechadzał się w swoim apartamencie, czekając na 
Henry’ego, który poszedł dopilnować opatrzenia swoich ludzi.
Bleys, częścią umysłu był świadom Toni, przyglądającej mu się z sofy dryfowej i 
przyjścia Henry’ego chwilę później, ale miał wrażenie, jakby energia generowana przez 
intensywne myślenie miała go spalić, gdyby jej nie spożytkował.
Nie patrzył na nic konkretnego. Skupiał się na niczym i na wszystkim równocześnie, 
łącznie z możliwościami zasugerowanymi przez to, czego doświadczyli podczas kolacji. One 
właśnie w pełni angażowały poznawczą maszynerię jego umysłu. Pokój, Toni, Henry – nawet 
świat wokół niego – w tej chwili istniały tylko widmowo. Liczyły się tylko myśli.
Bleys rozejrzał się i dostrzegł Henry’ego i Toni siedzących z głowami nachylonymi 
blisko siebie, nie uświadamiając sobie faktu, że wyszedł z pochłaniającego go wiru myśli.
– Co z twoimi ludźmi? – pytała Toni Henry’ego.
– Nieźle – padła odpowiedź. – Nikt nie jest poważnie ranny.
– Cieszę się – stwierdziła Toni. Skinęła głową w stronę Bleysa. – Czy był taki jako 
chłopiec?
Henry potrząsnął głową.
– Nie – powiedział.
– Kiedy to się zaczęło?
– Pierwszy raz zauważyłem to na kilka miesięcy przed tym, jak opuścił moją farmę, by 
przenieść się do Ekumenii i zostać z Dahno. To było krótko przed tym, jak próbował znaleźć 
Boga – i nie udało mu się. Upłynęło przynajmniej pół roku, zanim znów go zobaczyłem i 
gdzieś wtedy podjął decyzję, która mnie teraz do niego doprowadziła.
– Wybór Szatana? – zapytała Toni.
– Nie wybór – zaprzeczył Henry, znów potrząsając głową. – Ma na to zbyt wielką duszę. 
Ale była to decyzja, która pchnęła go w ręce Szatana, niezależnie od tego czy to przyznaje, 
czy nie.
– Jeśli naprawdę tego nie wie – powiedziała Toni – czy mimo wszystko możesz czynić go 
odpowiedzialnym za to, że jest, jaki jest i robi to, co robi?
– Tak – spokojnie odpowiedział Henry.
– Czemu?
– Nikt, kto idzie z Szatanem, nie może uniknąć tej winy. Człowiek może próbować to 
przed sobą ukryć, ale zdaje sobie sprawę, że coś ukrywa.
– W niektórych kwestiach jesteś trudny do zrozumienia, Henry – powiedziała Toni.
– Sam na wiele sposobów jestem grzeszny – stwierdził jego wuj. – Ale na końcu – dla 
mnie, tak samo jak dla Bleysa – odpowiedź jest ta sama. Każdy bierze odpowiedzialność za 
swoje decyzje. I samotnie ponosisz konsekwencje.
– Okrutne jest myśleć w taki sposób.
– Nie jest łatwo podążać ścieżką Pana – oświadczył Henry.
Bleys gwałtownie zatrzymał się i stanął naprzeciw nich. Unieśli głowy.
– Henry – powiedział – czy wśród twoich ludzi jest ktoś, kto nie będzie w stanie pojechać 
jutro do Blue Harbor?
– Nie – odpowiedział zapytany. – Ale myślałem, że zamierzamy zostać tu jeszcze dzień 
lub dwa.
– Taki był mój pierwotny plan – odpowiedział Bleys. Spojrzał na swoją bransoletę. – W 
tej chwili jest krótko po dziewiątej, mamy jeszcze mnóstwo czasu. Toni, weź telefon i 
zorganizuj nam jutro późnym popołudniem lot do Blue Harbor. Niech to będzie w porze 
kolacji.
Toni zmarszczyła czoło.
– Nie wiem, czy z tak małym wyprzedzeniem będę w stanie zorganizować miejsca w 
regularnych połączeniach dla tylu ludzi – stwierdziła. – W ostateczności, lokalne linie 
atmosferyczno–orbitalne będą chciały podzielić nas na grupy lecące różnymi statkami.
– Jeśli będziesz musiała, wyczarteruj pojazd suborbitalny – podpowiedział Bleys.
– Oczywiście, zawsze istnieje taka możliwość – zgodziła się Toni. – Może w ogóle 
zrezygnuję z regularnych połączeń i zajmę się od razu tym.
– Zostawiam to tobie – powiedział Bleys. Podszedł do nich i zajął miejsce w dryfie. Toni 
wywołała telefon w poręczy sofy, porozmawiała krótko z biurem podróży i przerwała 
połączenie.
– Wyglądasz na zadowolonego – stwierdził Henry, przyglądając mu się uważnie.
– Wszystko zaczyna się kręcić – odpowiedział Bleys, wyciągając długie nogi w stronę 
ognia na kominku. Płomienie trzaskały tak radośnie, jakby na całym świecie nie istniały 
żadne problemy. Śmieszne było, że coś, co zostało pierwotnie zaprojektowane do ogrzewania 
pokoju, zachowano wyłącznie z powodów dekoracyjnych. Ale Bleysowi patrzenie w ogień 
sprawiało przyjemność, podobnie jak – z zupełnie odmiennych przyczyn – doceniał obraz 
gwiaździstego nieba na suficie sypialni.
– Sprawy mogą się potoczyć znacznie szybciej, niż się spodziewałem – ciągnął w 
zamyśleniu. – Istnieją pewne możliwości...
Przerwał mu dźwięk sygnalizujący połączenie telefoniczne. Odebrała Toni. Oddzwaniało 
biuro podróży, więc natychmiast pogrążyła się w omawianiu szczegółów przelotu.
– Interesujące jest, że nikt z atakujących nie używał niczego poza pałkami – kontynuował 
Bleys.
– Planowali nas skrzywdzić, ale nie poważnie – stwierdził Henry.
– To właśnie powiedziałem Toni – od powiedział Bleys. – Interesujące. Ktokolwiek ich 
wysłał, nakazał im obić nas i wystraszyć, ale nie wyrządzić prawdziwej krzywdy.
– Chcieli także sprawić wrażenie prostego gangu z ulicy – dodał Henry. – Nie 
zorganizowanej grupy czy organizacji.
– To też – zgodził się Bleys. Popatrzyli na siebie i pokiwali głowami. Bleys obrócił się do 
Toni, która skończyła właśnie rozmowę telefoniczną. – Wszystko załatwione?
– Wszystko. Ustaliłam start na szóstą po południu jutro – stwierdziła Toni. – Może być?
– Tak – odpowiedział Bleys, znów wpatrując się w płomienie. – Teraz pozostaje nam 
czekanie. Sądzę, że będziemy mieć późnego gościa.
– Gościa? – zapytała Toni. – Kogo?
– Tego jeszcze nie wiem. Poczekamy i zobaczymy. Ktokolwiek to będzie, powinien 
zjawić się przed północą.
Jednak nie minęło nawet półtorej godziny, a zadzwonił telefon. Odebrała Toni.
– Apartament Bleysa Ahrensa.
Przez chwilę słuchała osoby po drugiej stronie, potem wyciszyła mikrofon i zwróciła się 
do Bleysa.
– Do ciebie – powiedziała. – Mistrz Gildii Edgar Hytry. Wieści szybko się tu rozchodzą.
– A decyzje są równie szybkie – stwierdził Bleys chwilę przed uaktywnieniem telefonu 
na swoim dryfie. – Mistrz Gildii Hytry?
Słuchał przez chwilę.
– Ależ wcale – powiedział. – Zazwyczaj siedzę znacznie dłużej. Jeśli wejdzie pan do 
północnej wieży hotelu i wywoła prywatną windę A2, drzwi otworzą się i trafi pan 
bezpośrednio do mnie.
Przerwa.
– Żaden kłopot – powiedział. Ponownie dotknął przełącznika, rozłączając się.
– Co to oznacza dla mnie i moich ludzi? – zapytał Henry.
– Nic. Mistrz twierdzi, że przychodzi zaproponować mi jutro lunch ze sobą i swoimi 
kolegami. Zgodzę się na to, ale tu, w moim apartamencie. Zgodzą się, po dzisiejszym 
wieczorze będzie to odebrane jako naturalna ostrożność. Twoi ludzie – w każdym razie 
większość z nich – mogą odpocząć do chwili, aż pojedziemy do Blue Harbor. Przypuszczam, 
że będziemy musieli opuścić hotel kilka godzin wcześniej, by zapewnić sobie bezproblemowy 
wyjazd z miasta i dostanie się na wyczarterowany statek.
– Pójdę do nich i przedstawię im sytuację – powiedział Henry. – Muszą wiedzieć o 
zmianie planów i o tym, że moją czas na wypoczynek. Ci, którzy byli w tej alejce mogą 
chcieć trochę poświętować.
– Twoi Żołnierze Boga nie będą pasować do stereotypowego obrazu Zaprzyjaźnionych, 
nie tylko w umiejętnościach zaprezentowanych w tej alejce – powiedział Bleys z uśmiechem.
Henry patrzył na niego ponuro. Nie uśmiechnął się.
– Są tym, kim są – odpowiedział.
Bleys skinął, poważniejąc.
– Jednak jeśli nie masz nic przeciw, chciałbym, żeby zostali w hotelu – powiedział. – 
Poza tym, jeśli tylko będą w stanie się wyspać, mogą w wolnym czasie robić co chcą. Ale 
ciągle powinni być w kontakcie. Po prostu, kiedy już będziemy w Blue Harbor, możemy mieć 
dla nich coś do zrobienia.
Henry wstał i ruszył w stronę drzwi.
– Nie idź jeszcze – powstrzymał go Bleys. – Chciałbym, żebyś był tutaj, kiedy przyjdzie 
Mistrz Gildii.
Henry wrócił i usiadł z powrotem.
Mistrz Gildii Hytry, kiedy się wreszcie pojawił, okazał się być pulchnym mężczyzną z 
przerzedzającymi się, czarnymi włosami i okrągłą twarzą o przyjemnym uśmiechu. Podobnie 
jak wszyscy mężczyźni na Nowej Ziemi był gładko ogolony. Ciemnofioletowa marynarka i 
wąskie spodnie jego garnituru zdawały się być trochę za ciasne, jakby przybrał kilka 
kilogramów od chwili, gdy je nabył. Uśmiechał się szeroko od wejścia.
– Bleys Ahrens! – odezwał się mocnym tenorem. – To uprzejme – bardzo uprzejme, że 
zgodziłeś się spotkać ze mną tak późno wieczorem.
Bleys spojrzał na niego przez apartament.
– Jak powiedziałem przez telefon, to żaden kłopot. Proszę usiąść.
Gość obszedł rozdzielające ich krzesła i wybrał stojące naprzeciw Bleysa, ostrożnie 
usadawiając się na samej krawędzi, jakby w każdej chwili gotów był szybko się zerwać.
– Oczywiście zastanawia się pan, co mnie tu sprowadza – powiedział do Bleysa. – Jestem 
członkiem Rady Wybieralnych Mistrzów Gildii. – W jego głosie pojawiła się nuta sugerująca 
wagę nazwy. – Jak przypuszczam, można by powiedzieć, że przemawiam nie tylko w imieniu 
członków Gildii tego miasta, ale i wszystkich miast na Nowej Ziemi. Chcemy cię powitać na 
Nowej Ziemi, Bleysie Ahrens. Chcielibyśmy dać wyraźniejsze dowody naszej radości z 
twojego przybycia niż zaledwie kilka słów ze strony jednego z nas. Jednak przypuszczaliśmy, 
że będziesz w tym mieście kilka dni dłużej, a teraz cóż, mówi się – niedbale machnął ręką w 
stronę miasta za oknami – że wyjeżdżasz jutro wieczorem. Nie daje nam to wiele czasu na 
przygotowanie odpowiedniego powitania. Miałem nadzieje na przekonanie cię do powrotu do 
pierwotnego planu i pozostania w mieście dodatkowego dnia lub dwóch.
– Obawiam się, że nie – spokojny ton odpowiedzi Bleysa prześlizgnął się nad pytaniem, 
w jaki sposób Hytry tak szybko dowiedział się o ich wyjeździe. – Przeanalizowaliśmy nasz 
plan i doszliśmy do wniosku, że będę musiał wrócić na Zjednoczenie szybciej, niż pierwotnie 
myślałem. Szkoda, ale cóż mogę zrobić?
– Rzeczywiście, szkoda – stwierdził Hytry, będąc w stanie równocześnie marszczyć czoło 
i uśmiechać się. – Oczywiście całe miasto wie, że byłeś dziś wieczorem na kolacji w Klubie 
Prezesów i bylibyśmy zawstydzeni, gdybyś wyjechał bez... jak to ująć? Powiedzmy – bez 
opinii równoważącej, ze strony naszego Komitetu Kierowniczego. Chcielibyśmy zaprosić cię 
na kolację odpowiednią dla takiego gościa. Jednak mając tak mało czasu... jesteś pewien, że 
nie możesz przesunąć wyjazdu przynajmniej do północy następnego dnia?
– Nie – wolno odpowiedział Bleys. – Rozmawialiśmy właśnie o naszych planach i wyjadę 
o szóstej po południu. Te objazdy mają swoje prawa, wie pan.
– No tak, rozumiem... chwileczkę! – prawie wykrzyknął Hytry. – Mam! Nadal zostaje 
czas, by zjeść jutro lunch. Nie pozwoli nam to tak naprawdę powitać pana w sposób, jaki 
planowaliśmy, ale da to członkom naszego Komitetu Kierowniczego poznać pana – czego 
wszyscy bardzo pragną; pozwól powiedzieć sobie, Bleysie Ahrensie, że będzie to z korzyścią 
i dla ciebie, ponieważ stanowimy Pierwszy Dom Gildii, przodujący na planecie.
Bleys wolno potrząsnął głową.
– Obawiam się, że nie – powiedział. – Planowałem spędzić cały dzień, pracując tutaj aż 
do wyjazdu, przygotowując przemówienia i załatwiając inne sprawy. Poświęcenie czasu na 
lunch oznaczałoby stratę części popołudnia, a zresztą i tak nie chcę opuszczać hotelu do 
chwili, aż pojedziemy do portu kosmicznego.
– Całkiem zrozumiałe, całkiem zrozumiałe – powiedział Hytry. – A co pan powie na 
przygotowanie lunchu w hotelu. Nie straci pan więcej niż dwie godziny, obiecuję.
Bleys ponownie z żalem potrząsnął głową.
– Może półtorej godziny? – zapytał Hytry. – Gwarantuję, że nie zatrzymamy pana dłużej 
niż półtorej godziny. Nie? Godzinę?
Bleys uśmiechnął się smutno.
– Nie bardzo wiem, jak moglibyście zorganizować lunch w hotelu. Chociaż... może. Tak. 
Moglibyśmy użyć mojego apartamentu i przygotować lunch tutaj. Oczywiście twoi ludzie 
ponieśliby koszty.
– Doskonały pomysł! – rozpromienił się Hytry. – Oczywiście. To my będziemy 
gospodarzami. O której godzinie możemy go urządzić?
– W samo południe – stwierdził Bleys. – Równo o dwunastej i ostrzegam, o pierwszej 
musi być po wszystkim.
– Nie ma problemu, rozumiemy – powiedział Hytry. – Proszę to zostawić mnie. 
Porozmawiam z hotelem i wszystkim się zajmę.
– A więc dobrze. – Bleys wstał. – Teraz, jeśli pan wybaczy, mam jeszcze trochę do 
zrobienia przed pójściem do łóżka.
Hytry natychmiast podniósł się z miejsca.
– Tak, oczywiście. – Już szedł w stronę drzwi do windy. – Wobec tego, dobranoc.
Bleys wcisnął klawisz na konsoli wbudowanej w poręcz fotela. Drzwi windy rozsunęły 
się, Hytry przeszedł przez nie, a Bleys usiadł z powrotem w dryfie, prawie uśmiechając się do 
Toni i Henry’ego.
– Cóż – powiedział. – A więc mamy ofertę opozycji. Henry, właściwie, pomimo całej 
jego zgodności, możesz spodziewać się, że pojawi się tu z uzbrojonymi ochroniarzami. 
Wydaje mi się, że powinniśmy pokazać własną straż.
– Domyśliłem się tego – odpowiedział Henry. – Żołnierze będą niewidoczni, ale w 
gotowości.
– Rzecz w tym, że możesz ustawić ich na widoku – stwierdził Bleys. – Sądzę, że będą się 
tego spodziewać, wiedząc o ataku na nas. Będą również spodziewać się z mojej strony 
nadwrażliwości pod tym względem – ale nie spodziewam się ich więcej – nie tym razem.


Rozdział 9

– Bleysie Ahrens – odezwał się Edgar Hytry, pocąc się lekko u szczytu stołu ustawionego 
w jednym z pokoi apartamentu Bleysa. – Czekaliśmy na twoje przybycie. W przeciwieństwie 
do nastawienia, z jakim prawdopodobnie zetknąłeś się w Klubie Prezesów, uważamy, że tak 
Wielki Nauczyciel jak ty, zawsze będzie serdecznie witany na Nowej Ziemi. Wypijmy za to!
Wliczając Bleysa, Toni i Henry’ego, przy stole siedziało dwanaście osób. Pozostałą 
dziewiątkę stanowili Mistrzowie i Mistrzynie Gildii, sami członkowie Rady. Wszyscy unieśli 
teraz kieliszki z interesującym, białym winem o kwaśnawym posmaku i wypili.
Bleys ledwie dotknął ustami zawartości swojego kieliszka i zaraz go odstawił. Zauważył, 
że Toni unika picia soku pomarańczowego wypełniającego jej kieliszek. Nie było w nim nic 
złego – dla kogokolwiek urodzonego i wychowanego na Nowej Ziemi. Ale hotel mógł 
oczywiście dostarczyć wyłącznie sok pochodzenia planetarnego, a smakiem różnił się on 
zdecydowanie od tego ze Zjednoczenia, którym zostali poczęstowani w Klubie Prezesów. 
Henry, jako człowiek rozsądny, pił kawę mającą smak zbliżony do tej, do jakiej był 
przyzwyczajony. Dahno był nieobecny, pochłonęła go jakaś jego sprawa.
– Dziękuję – odpowiedział Bleys. – Zawsze przyjemnie jest dowiedzieć się, że mile cię 
widzą.
Ponieważ posiłek miał trwać nie dłużej niż godzinę, z konieczności stał się raczej 
zestawem przekąsek niż posiłkiem, choć Mistrzowie Gildii postarali się, by serwowany był z 
największą ceremonią, do jakiej zdolny był hotel; był to pierwszy raz, gdy ktoś przy stole 
wykazał pragnienie poruszenia tematu, dla którego chcieli się z nim spotkać. Zdążyło już 
upłynąć pół godziny.
– Widzi pan – choć oddzielała ich pełna długość stołu, Hytry nachylił się ku niemu 
konfidencjonalnie – wierny, mamy sposoby na dowiadywanie się o takich rzeczach, jak 
minęła pańska wczorajsza kolacja z Prezesami. Naturalne jest, że są podejrzliwi wobec 
przybycia kogoś takiego. Wydaje im się, że są właścicielami tej planety – choć wcale tak nie 
jest. Z dumą mogę powiedzieć, że to Gildie powstrzymują ich przed zostaniem absolutnymi 
tyranami. My przemawiamy w imieniu pracowników. Pan z nami, a my z panem.
– A kto przemawia w imieniu bezrobotnych? – zapytał Bleys.
– Nie ma takich – odpowiedział Hytry i przytaknęli mu pozostali Mistrzowie, z których 
trójkę stanowiły kobiety. – Na Nowej Ziemi wszyscy pracują, a pracujący – przy dowolnym 
zajęciu – muszą należeć do Gildii.
– Wliczając w to farmerów, ranczerów i tego rodzaju ludzi?
– Tak – potwierdził Hytry. – Wszyscy. W ciągu następnych kilku tygodni, gdy będzie pan 
przemawiał do mieszkańców tego świata, będzie pan mówił do członków Gildii – wszystkich, 
za wyjątkiem garstki Prezesów, którzy też mogą przyjść posłuchać.
– To interesujące – stwierdził Bleys. – Czy wobec tego nie martwi was, że w wyniku 
nowego kontraktu z Newtonem, część z pracowników będzie musiała zmienić pracę lub 
zostanie z niej wyrzucona? Przypuszczam, że przynajmniej część z nich będzie musiała zostać 
przeniesiona.
Mistrzowie Gildii popatrzyli po sobie.
– Och – stwierdził Hytry – wszystko pójdzie gładko. Wiemy, jak radzić sobie z takimi 
problemami.
– Cóż, to dobrze – odpowiedział Bleys. – Nie byłem w stanie wyobrazić sobie, jak coś tak 
wielkiego można przeprowadzić bez dużego bałaganu, ludzi zmieniających pracę i ogólnych 
utrudnień przynajmniej dla pewnego procentu zatrudnionych.
– Cóż, oczywiście – odezwał się Hytry – konieczna będzie pewna ilość poprawek. Ale 
ograniczamy to do minimum, co pracownicy rozumieją. Wszystko odbywa się dla ich dobra, 
dla dobra planety. Właściwie, powinieneś uświadomić sobie Nauczycielu, że pracownicy nie 
stanowią całej populacji planety. W naszym społeczeństwie są inni, poza szeregami 
Prezesów, którzy skorzystają na tym kontrakcie. To dla dobra nas wszystkich, zapewniam cię. 
Ale wracając do tego, o czym rozmawialiśmy, twoja widownia niemal w całości będzie 
składać się z członków Gildii. Mógłbyś o tym pamiętać.
– Będę – powiedział Bleys.
– To jest właśnie powód, dla którego chcieliśmy zjeść z tobą ten lunch – powiedział 
Hytry. – Bleysie Ahrens, nie musisz obawiać się Prezesów, bo Gildie są po twojej stronie.
– Podobnie jak były wczorajszej nocy.
– Tak... – Hytry przerwał, marszcząc czoło – oczywiście byliśmy... ale nie mogłeś sobie 
wtedy zdawać z tego sprawy... właściwie, do czego pan się odnosi, Bleysie Ahrens?
Bleys roześmiał się.
– Nie zamierzacie chyba udawać, że wczorajsi napastnicy zostali nasłani przez Prezesów? 
– zapytał. – Wiecie równie dobrze jak ja, że zostali wysłani przez was.
Właśnie kończyli deser, jakiś rodzaj mrożonego puddingu. Widelec Hytrego z trzaskiem 
opadł na talerzyk.
– Nie sądzisz chyba na poważnie, że to byli nasi ludzie? – zapytał.
– Wiem, że tak było – stwierdził Bleys. Uśmiechnął się do nich. – Wierzę waszemu 
zapewnieniu, że macie sposoby na dowiedzenie się, co zaszło podczas mojej kolacji z 
Prezesami. Dowiedzieliście się tego bardzo szybko, ale nie na czas – prawda?
– Nauczycielu – powiedział Hytry, patrząc na niego z szokiem rysującym się na twarzy – 
nie mam pojęcia, o czym mówisz.
– Mówię o tym, że informacja na temat tego, co powiedzieli mi Prezesi i mojej 
odpowiedzi dotarła do was odrobinę za późno, nieprawdaż? Jeszcze zanim tu dotarłem, 
zdecydowaliście, że Prezesi będą w stanie zaprosić mnie na spotkanie prędzej niż wy. 
Postanowiliście na to pozwolić, ale i obrócić na swoją korzyść. Bez wątpienia byliście pewni, 
że niezależnie od tego, co byście mi zaoferowali, Prezesi mogą was przebić i w taki czy inny 
sposób, groźbą czy przekupstwem, skłonią mnie do tego, bym podczas swoich przemówień na 
planecie przekonywał do nich publiczność.
– Na pewno nie! – zaprotestował Hytry. Wytarł dłonie serwetką.
– Na pewno tak – stwierdził Bleys. – Byliście przekonani, że jeśli nie zadziała łapówka, 
nie będę w stanie oprzeć się groźbom. Byliście wręcz pewni, że nawet jeśli będę potem 
żałował zgody na ich warunki, to albo postąpię zgodnie z ich życzeniami, albo natychmiast 
ucieknę z Nowej Ziemi, by znaleźć się poza ich zasięgiem. W związku z tym wysłaliście 
grupę uderzeniową, by przyśpieszyć mój wyjazd z Nowej Ziemi.
– Ale to śmieszne! – wybuchł Hytry. – Skąd mogliśmy wiedzieć, że wyjdzie pan w tę 
alejkę? Nie miał pan powodu tego robić!
– Nie, chyba że zaaranżowaliście sytuację zmuszającą mnie do tego. Nie byłoby to 
szczególnie trudne. Bez wątpienia macie swoich ludzi w Klubie Prezesów – z tego co wiem, 
może nim być nawet Mathias. W każdym razie, zorganizowaliście demonstrację w holu, 
byśmy musieli wyjść kuchennymi drzwiami. Wydało mi się wtedy, że w sposobie, w jaki 
Mathias współpracował, zamykając drzwi i wyłączając światło; porzucając nas w zaułku na 
pastwę napastników, było coś z poczucia winy.
– Zapewniam cię z całą stanowczością, Wielki Nauczycielu – powiedział Hytry, 
napełniając głos szczerością – że nie mieliśmy wobec ciebie żadnych uprzedzeń i w żaden 
sposób nie jesteśmy odpowiedzialni za atak w tej alejce!
Niestety, szczerości brzmiącej w jego głosie nie wtórowały twarze przynajmniej połowy z 
pozostałych Mistrzów Gildii siedzących przy stole. Rysowały się na nich mieszane uczucia 
winy i urazy.
– Naprawdę? – zapytał Bleys. – Wobec tego nic się nie stanie, jeśli dam wam taką samą 
odpowiedź, jakiej udzieliłem Prezesom. Jestem filozofem. Przemawiam do ludzi kierowany 
wewnętrznym przekonaniem i wizją historycznej sytuacji, w której się znajdujemy w tej 
krytycznej chwili. Zarówno ja sam, jak i to co mógłbym dla nich zrobić, uległoby 
całkowitemu zniszczeniu, gdybym pozwolił na zniekształcenie mojego przekazu przez 
cokolwiek z zewnątrz. Innymi słowy, pomimo jak najlepszych chęci, nie zwiążę się ani z 
Klubem Prezesów, ani z wami, ani z nikim innym.
Choć wymagało to od niego wyraźnego wysiłku, Hytry uspokoił się.
– Jeśli nalegasz na takie działanie – zmusił się do przyciszenia głosu – ale przynajmniej 
możesz pozwolić nam powiedzieć, co chcieliśmy ci zaoferować.
– Proszę bardzo – stwierdził Bleys – ale ograniczcie się do dwudziestu minut, które nam 
pozostały.
– Nie potrwa to długo. Po pierwsze i najważniejsze, możemy zaoferować panu ochronę 
przed Klubami Prezesów. Proszę mi wierzyć, bez tej ochrony pan, razem z tą garstką 
ochroniarzy, możecie zostać połknięci jednym kłapnięciem.
– Gdyby Prezesi dopuścili się czegoś takiego, wywołałoby to reperkusje ze strony 
międzygwiezdnej opinii publicznej – powiedział Bleys. – Równie złe jak w sytuacji, gdyby 
Gildie zrobiły coś podobnego. Proszę pamiętać, że jestem członkiem Izby Zjednoczenia i 
mam immunitet dyplomatyczny. Poza tym, z powodu obawy przed wepchnięciem mnie w 
ramiona przeciwników i wy, i Prezesi musielibyście być głupcami, by wykonać pierwszy 
ruch.
Hytry wbił w niego wzrok nad stołem.
– Sugeruje pan, że razem z Prezesami blokujemy się nawzajem przed podjęciem jakichś 
działań przeciwko panu? – zapytał.
– Stwierdzam fakt – powiedział Bleys. – Wy i Prezesi stworzyliście na tym świecie 
równowagę sił i wydaje mi się, że sami staliście się, w mniejszym lub większym stopniu, jej 
ofiarami. Obie organizacje opierają swój status i popularność na opinii publicznej. Gdybyście 
rzeczywiście się jej przyjrzeli, zauważylibyście, że opinia publiczna tej planety już uległa 
wpływom moich przemówień z nagrań dokonanych na Zjednoczeniu. Jestem przekonany, że 
dotarłoby do was, że pracownicy, jak ich nazywacie, uważają mnie za kogoś nie tylko 
niegroźnego, ale i w najwyższym stopniu interesującego. Obiecuję im nadzieję na odzyskanie 
kontroli nad własnym życiem. Myślę, że przekonacie się, iż wszyscy chcą lepiej kontrolować 
swoją przyszłość.
Hytry gestem odrzucił ostatnie słowa Bleysa.
– Dodatkową sprawą, którą chcieliśmy ci zaoferować, oprócz ochrony przed Prezesami, 
była pomoc w gromadzeniu widowni. Gdyby Gildia sponsorowała twoje wiece, możesz być 
pewien, że nasi ludzie przykładaliby do nich większą wagę.
– Doprawdy? – skomentował Bleys.
– Tak jest – odpowiedział Hytry. – Wiemy, co chcieli ci zaoferować Prezesi – kredyt 
międzygwiezdny; wysoka opłata w kredycie za poprawienie opinii pracowników na ich temat. 
Jak mówisz, odrzuciłeś ich ofertę – słuszne posunięcie. Oczywiście, nie możemy się z nimi 
równać w finansach. Jednak jeśli chcesz, by pracownicy słuchali twoich słów, wierz mi, nasza 
dobra wola warta jest znacznie więcej, niż mógłby ci dać dowolny kredyt.
Bleys ponownie zerknął na zegarek.
– Widzę, że nasz czas już prawie minął – stwierdził. – Jeśli to co mówisz jest prawdą, to 
szkoda, że nie mogę skorzystać z przewagi...
– Ale... – zaczął Hytry.
– Ale – przerwał mu Bleys – obawiam się, że będę musiał udzielić wam tej samej 
odpowiedzi, jaką dałem Prezesom. Niewielu ludzi zdaje się słuchać tego, co mówię. Nie mam 
własnych spraw do załatwienia i odmawiam zajęcia się załatwianiem cudzych. Powtórzę 
tylko to, co mówiłem już wielokrotnie – mówię ludziom rzeczy, których się nauczyłem i 
doświadczyłem; im samym zaś pozostawiam, czy odniosą to do czegoś, czego sami mogli 
doświadczyć.
Wstał. Patrząc z wysokości pełnego wzrostu, górował nad wszystkimi w pokoju.
– Cieszę się, że mogłem się z wami spotkać – powiedział. – Mówię ludziom, że żadne 
doświadczenie nie jest stracone. Każde spotkanie z inną istotą ludzką ma swoją wartość. 
Zyskałem słuchając cię, Mistrzu Gildii. Teraz jednak, obawiam się, że muszę wracać do 
pracy.
Henry i Toni równocześnie podnieśli się z miejsc. Bleys wyszedł z jadalni, pozostawiając 
za sobą ciszę.
Kiedy wrócił do prywatnego gabinetu, opadł na jedno z krzeseł dryfowych.
– Skąd wiedziałeś? – zapytała Toni, gdy siadła obok razem z Henrym. – Skąd mogłeś 
mieć pewność, że to ludzie Gildii zaaranżowali napad?
Bleys uśmiechnął się.
– Nie miałem pewności – powiedział. – Ale jak mogłoby być inaczej? Prezesi nic by 
przez to nie zyskali. Dla nich byłoby to zresztą popełnienie przestępstwa na własnym progu, 
kiedy równie dobrze można by zrobić to gdzieś indziej, nie na widoku publicznym. Jeśli 
chodzi o to, skąd Gildia mogłaby wiedzieć, że wyjdziemy tamtędy – nie wątpię, że Mathias 
jest członkiem Gildii.
– Jak możesz być tego pewien? – zapytała Toni. – Biorąc pod uwagę, że pracuje na takim 
stanowisku w Klubie Prezesów?
– Pamiętasz, co Hytry powiedział nam podczas lunchu? – zapytał Bleys. – Tak czy 
inaczej musi być członkiem Gildii. Każdy kto pracuje, musi do niej należeć. Myślę, że 
powiedział mi więcej niż chciał – jeśli pracujesz na tej planecie, należysz do Gildii czy tego 
chcesz, czy nie. A Mathias jest w idealnej pozycji do stania się podwójnym agentem; 
przypuszczam, że pracuje dla obu stron, które zresztą zdają sobie z tego sprawę i go 
wykorzystują. W końcu wszystko co musiał zrobić, to wyprowadzić nas na zewnątrz przez 
boczne drzwi. Mógł nawet nie wiedzieć, że czeka tam grupa uderzeniowa.
– W porządku – stwierdziła Toni. – Ale przyznaj, że i tak część z tego musiałeś 
zgadywać.
– Nie zgadywałem – zaprzeczył Bleys. – Dodaj to wszystko co powiedziałem do faktu, że 
atak zupełnie nie pasował do podejmowanych przez Prezesów prób wpłynięcia na mnie. Tak 
jak się spodziewałem, Harley dał mi wybór osiołka: kij i marchewkę. Najwyraźniej zostawili 
zastosowanie siły na później. Z drugiej strony, jak powiedziałem Hytremu, Gildie zyskały 
szansę sprawdzenia mojej ochrony i dodatkowo dania mi nauczki za decyzję, co do której byli 
pewni, że ją podejmę.
Znów się do nich uśmiechnął.
– Dało mi to też szansę – kontynuował – rzucić im podczas lunchu bombę na kolana i 
przyjrzeć się ich reakcji. Okazała się dokładnie taka, jakiej się spodziewałem.
– Jednak sam powiedziałeś im coś, co nie jest prawdą – stwierdził Henry. – Zarówno 
Prezesom jak i Gildii powiedziałeś, że nie masz do załatwienia własnych spraw. Wiesz, że to 
nieprawda.
– Ależ wujku – Bleys popatrzył na niego – cóż takiego mam tu do załatwienia?
– Nie wiem – odpowiedział Henry. – I nie ma to znaczenia. Wystarczy mi wiedzieć, że to 
nie Boża sprawa. Ale dobrze wiem, że zawsze masz powody by robić to, co robisz. Powiedz, 
że się mylę.
Bleys potrząsnął głową.
– Nigdy nie nazwałem cię kłamcą, Henry – powiedział bardzo poważnie. – Oczywiście, 
mam własną ścieżkę. Gdybym jej nie miał, nie miałbym powodu, by żyć. Jednak nie mówię o 
swoim celu, gdyż jest na to jeszcze za wcześnie. Chcę utrzymać umysł otwarty na 
możliwości, które, jak często bywa, mogą pojawić się później.
– Możesz w to nawet wierzyć – odpowiedział Henry – ale sądzę, że w duszy wiesz lepiej.
Przez chwilę Bleys nie odpowiedział.
– Henry – odezwał się w końcu – któregoś dnia powiem ci wszystko.
Podniósł wzrok.
– Tobie też, Toni – dodał.
– Nigdy o to nie prosiłam.
– Tak, nigdy – poważnie potwierdził Bleys. Jego nastrój gwałtownie się zmienił. Przestał 
rozpierać się na krześle i wyprostował się. – Toni, sprawdziłaś pogodę na jutro? Na 
przemówienie w Blue Harbor wybraliśmy pogodny dzień, a jaka ma być tam pogoda jutro?
– Lekkie, przelotne deszcze, ale głównie słońce – odpowiedziała Toni.
– Cóż, wobec tego wszystko w porządku. Ci, którzy przyjdą, w razie potrzeby po prostu 
uruchomią ekrany pogodowe. Są niewidoczne i nie zajmują miejsca, a deszcz odbija się od 
nich. Henry, powiedziałeś, że twoi ludzie będą gotowi do podróży?
– Tak – potwierdził Henry. – Będą gotowi.
– To dobrze – powiedział Bleys – bo chcę ostatni odcinek drogi do budynku nadawczego 
przejść pieszo, przez tłum, a do tego muszę być otoczony przez Żołnierzy. Nie wierzę, żeby 
groziło mi jakieś niebezpieczeństwo, ale będzie tam dużo pragnących się do mnie zbliżyć 
ludzi i chcę, żeby nie dopuszczono ich zbyt blisko.
– Dopilnujemy tego – obiecał Henry.
– A więc cóż, – powiedział Bleys wstając. – Zajmijmy się lepiej naszymi sprawami i 
przygotujmy się do wyjazdu...
Przerwał, widząc rozsuwające się drzwi do pokoju, przez które przeszedł Dahno. Kilkoma 
długimi krokami podszedł do jednego z większych foteli dryfowych i opadł na niego.
Dryfy skonstruowano w taki sposób, by nie opadały, niezależnie od wielkości rzucanej na 
nie masy. Ten jednak opuścił się przynajmniej kilka centymetrów, zanim powrócił do 
normalnej wysokości. Dahno westchnął ciężko i przeciągnął się, rozciągając na całą długość 
swoje potężne ramiona.
– Po wczorajszej kolacji z panią gubernator miałem z nią dzisiaj lunch – powiedział. – 
Rozmawiałem, ale to chorągiewka na wietrze. Wszystko będziecie musieli ustalić albo z 
Prezesami, albo z Gildią. A skoro mówimy o Gildiach – idąc tu przeszedłem przez jadalnię i 
była pusta. Wyszli zadowoleni czy nie?
– Nie – odpowiedział Bleys.
Dahno znów westchnął.
– W takim razie, obawiam się, że mam dla ciebie złą wiadomość. Wiem, że nie chodzi ci 
o kredyt, a o swobodny dostęp do ludzi. Aktualna równowaga sił panuje tu od ponad stu lat i 
przeraża ich cokolwiek, co mogłoby tę równowagę zakłócić – a obie strony uważają ciebie za 
potencjalne źródło kłopotów. Szturchnąłeś tylko Mistrzów Gildii, czy zrobiłeś coś więcej, by 
spalić za sobą wszystkie mosty?
– Obawiam się, że wszystkie mosty zostały spalone – stwierdził Bleys.
– Cóż – odezwał się Dahno po minucie – nie ma takiego mostu, którego po spaleniu nie 
da się odbudować. Jeśli podasz mi szczegóły zobaczę, co da się zrobić, by znów znaleźć się 
na pozycji umożliwiającej negocjacje. Bleys, musisz zrozumieć sytuację. Wiem, że to 
śmieszne, ale choć Nowa Ziemia wciąż utrzymuje lokalne i planetarne rządy, tak naprawdę 
istnieją one tylko na pokaz. Wygląda na to, że przez ostatnie sto lat stopniowo pozbawiano je 
władzy i w tej chwili jedynymi ludźmi podejmującymi decyzje są Prezesi i Gildie. Musisz 
doprowadzić do sytuacji, kiedy te dwie strony będą się o ciebie targować, ponieważ będziesz 
miał tu jakąkolwiek swobodę działania wyłącznie tak długo, jak długo trwać będą targi.
– Aleja nie chcę odbudować moich mostów – stwierdził Bleys.
Był świadom, że nie tylko Dahno, ale również Henry i Toni przyglądają mu się niezwykle 
intensywnie. Przez chwilę czuł dotyk izolacji, samotności odczuwanej przez całe życie. 
Zaczął się zastanawiać, czy któreś z nich będzie z nim na końcu, jeśli mu się powiedzie. Czy 
też wszystkich utraci? Nie chciał stracić żadnego z nich – w tej chwili w pokoju znajdowali 
się wszyscy, którzy w całym wszechświecie cokolwiek dla niego znaczyli.
– Powiedziałem im prawdę – poinformował Dahno. – Powiedziałem, że gdybym związał 
się z jakąś konkretną grupą czy ideologią inną niż moja własna, straciłbym zupełnie 
wiarygodność jako filozof. Powiedziałem im też, że przedstawiam tylko moją wizję obecnej 
sytuacji historycznej.
– Ale jeśli nie będziesz rozmawiał z Gildią i nie możesz rozmawiać z Klubami Prezesów 
– stwierdził Dahno – to do kogo vi diabła będziesz przemawiał?
– Do wszystkich – powiedział Bleys.


Rozdział 10

Następnego dnia w Blue Harbor – dużym mieście położonym na brzegu wielkiego jeziora 
– pogoda była dokładnie taka, jak zapowiedziano. Syriusz oświetlał okolicę gorącymi 
promieniami, przesłanianymi czasem przez niewielkie chmury deszczowe. Bleys na 
przemówienie wybrał owalną, niezbyt głęboką nieckę o łagodnie wznoszących się zboczach, 
pokrytych jasną zielenią świeżej, wiosennej trawy. Zbocza mogły spokojnie pomieścić do stu 
tysięcy ludzi, choć spodziewano się najwyżej połowy tej liczby.
W centrum stanął tymczasowy, ciemnobrązowy budynek z prefabrykatów, którego 
wzniesienie zorganizował Dahno. Był dostatecznie duży, by pomieścić Bleysa, jego ekipę i 
sprzęt nadawczy, natomiast płaski dach można było wykorzystać do projekcji obrazu. Trudno 
byłoby o korzystniejsze warunki.
– Martwię się – odezwała się Toni, patrząc przez okno limuzyny, którą razem z Bleysem i 
Henrym jechała na miejsce przemówienia. Ochrona jechała w innych samochodach. Bleys 
spojrzał na nią.
– Jakich działań spodziewasz się po Prezesach albo Gildii? – zapytała.
– Żadnych – odpowiedział Bleys. – Może się nam przydarzyć zbyt rozentuzjazmowany 
tłum, ale Żołnierze powinni być w stanie sobie z tym poradzić, a Dahno czeka na nas w 
budynku nadawczym. Jeszcze przez jakiś czas nie spodziewam się usłyszeć niczego od tych 
dwóch organizacji. Będą potrzebowali trochę czasu na wzajemne negocjacje.
Toni gwałtownie obróciła się w jego stronę.
– Negocjacje? Prezesi i Gildie? Na jaki temat mieliby negocjować?
– Jak połączyć siły i pozbyć się mnie.
– Ta para łącząca siły? – zapytała Toni. – Naprawdę sądzisz, że to zrobią?
– Nie mają wielkiego wyboru. Powiedziałem, że nie będę pracował dla żadnego z nich, 
choć oczywiście obie strony będą dalej próbować wykręcić mi ramię i zmusić do przejścia na 
swoją stronę. Jednak jeśli to nie zadziała, będą chcieli mieć plan wspólnego pozbycia się mnie 
– całkowitego wyrzucenia z Nowej Ziemi.
– Ale czy mogą współpracować? – zapytała Toni. – Myślałam, że nigdy sobie 
dostatecznie nie zaufają.
– Nie zaufają, nigdy do tego nie dojdzie – zgodził się Bleys – ale wspólny wróg 
konsoliduje. Nie byłby to pierwszy przypadek w historii, gdy dwóch śmiertelnych wrogów 
połączyło siły, by pozbyć się kogoś trzeciego...
– Nie sądzisz, że któreś z nich mogłoby użyć cię do złamania przeciwnika, a potem 
wykorzystać to jako wymówkę do zabicia cię, albo wygnania z planety? – przerwała mu Toni.
– Żeby spróbować czegoś takiego, grupa ta musiałaby być kontrolowana przez idiotów. 
To sprowadziłoby im na głowy reperkusje międzyplanetarne, a nie byliby w stanie ukryć 
swojej odpowiedzialności... – Bleys przerwał nagle, patrząc na Toni.
Dziewczyna przyglądała mu się ze spokojem. Przez kilka sekund patrzyli sobie w oczy, 
po czym Bleys łagodnie wypuścił powietrze.
– Toni – powiedział – dziękuję. Jestem durniem, że o tym nie pomyślałem.
Przypomniał sobie nagle, jak kiedy był jeszcze bardzo młody, przeżył okres – na 
szczęście krótki – gdy pierwszy raz uświadomił sobie, że otaczający go ludzie, choć dorośli, 
nie dorównywali mu inteligencją i spostrzegawczością. Wcześniej zakładał, że dorośli są tacy 
sami jak on – tylko mądrzejsi i bardziej doświadczeni – i przeżył szok, gdy przekonał się, że 
to nieprawda. Tu i teraz przeoczył jedno z największych zagrożeń po prostu dlatego, że było 
zbyt oczywiste. Toni natychmiast o tym pomyślała.
– Masz całkowitą rację – powiedział do niej. – Oczywiście, fakt, że mogą zrobić coś 
głupiego nigdy nie powstrzyma pewnych ludzi, zwłaszcza, jeśli nie są przyzwyczajeni do 
dogłębnej analizy konsekwencji swoich działań. Powinienem był to sobie uświadomić.
Spojrzał na nią z wdzięcznością, po czym dotknął palcem komunikatora w bransolecie na 
nadgarstku, by porozmawiać z ludźmi czekającymi w budynku przed nimi.
– To jeszcze jeden przykład tego, jak bardzo jesteś dla mnie cenna – powiedział. – 
Dahno? Jesteś w budynku rozgłośni? Jeśli tak, ilu mamy widzów?
– Więcej niż się spodziewaliśmy – rozległ się głos Dahno. – Skan z dachu daje 
szacunkową liczbę siedemdziesięciu tysięcy.
– Dobrze – odpowiedział Bleys. – Będziemy tam najdalej za pięć minut. Za chwilę zacznę 
moje przejście.
Rozłączył się i odwrócił do Henry’ego.
– Będę chciał przejść tylko ostatnie dwadzieścia metrów czy coś koło tego. I tak wszyscy 
tutaj będą twierdzić, że widzieli mnie osobiście, więc nie ma sensu pojawiać się na dłużej. 
Podjedziemy na skraj tłumu i zatrzymamy się, kiedy zrobi się gęsto.
Nie minęła nawet minuta, jak znaleźli się między luźnym zgromadzeniem ludzi stojących 
na trawie, a chwilę później tłum zgęstniał do tego stopnia, że limuzyny musiały pełznąć w 
żółwim tempie.
– Myślę, że możemy stanąć – stwierdził Bleys.
Henry włączył telefon samochodowy i zaczął wydawać rozkazy Żołnierzom w innych 
pojazdach. Po chwili wszyscy wysiedli z limuzyn, z pomocą ochroniarzy przepychając się 
przez gęstniejący tłum. Bleys uśmiechał się nad głowami swojej ochrony i przechodząc, 
machał do ludzi po obu stronach, ale nie odpowiadał na wołania.
Choć łatwo było mu utrzymywać na twarzy skierowany do otaczającego go tłumu 
uśmiech, świadom był rosnącego w sobie napięcia i gotowości, jakby w każdej chwili mógł 
nadejść niespodziewany atak. Pomyślał, że lepiej pracuje mu się za kulisami. Napięcie nie 
opuszczało go do chwili, gdy wreszcie dotarł do budynku, przekraczając drzwi i zostawiając 
na zewnątrz strażników. Miał wrażenie, że marsz przez tłum trwał znacznie dłużej, niż 
potrzeba na przebycie dwudziestu metrów.
Wewnątrz odgłosy tłumu były przytłumione. Nie było tam zbyt wiele miejsca, za to dużo 
wypełniającego je sprzętu. Prawie całą dostępną przestrzeń wypełniały krzesła dryfowe oraz 
sprzęt do rejestracji i projekcji jego holoobrazu.
Pozostawiono tylko niewielką pustą przestrzeń z umieszczonym centralnie, 
przeznaczonym dla Bleysa fotelem, na którym skupiony zostanie sprzęt rejestrujący.
– Zabierzcie to – polecił Bleys. – Będę mówił stojąc.
Uzgodnił jeszcze kilka szczegółów z technikami obsługującymi sprzęt transmisyjny – 
członkami organizacji Innych na Nowej Ziemi – i zajął miejsce, wyprostowany, z lekko 
rozsuniętymi stopami i uniesioną głową, z peleryną na ramionach.
– Już – dał sygnał technikom.
Dźwięk z zewnątrz na chwilę przycichł, po czym do ich uszu dobiegł głos tłumu. Nad 
budynkiem pojawił się emitowany z projektorów dwudziestometrowej wysokości obraz 
Bleysa, sprawiającego wrażenie, jakby stał na dachu. Bleys wiedział, że dzięki specjalnej 
technice projekcji, obraz zdawał się być skierowany równocześnie we wszystkie strony, więc 
każdemu z patrzących wydawało się, że oczy mówcy skierowane są dokładnie na niego.
Odczekał chwilę, aż dźwięki tłumu przycichną. Wtedy przemówił.
– Wszyscy jesteście pionierami i dziećmi pionierów!
Po pierwszym zdaniu, rzuconym jak wyzwanie, ucichły ostatnie szepty, wolno lecz 
zupełnie, tak że kolejne słowa rozbrzmiewały już w całkowitej ciszy.
– Podczas gdy na Starej Ziemi byli tacy, którzy woleli nie porzucać spokojnych i 
bezpiecznych mieszkań na rodzimej planecie dla przygód między gwiazdami, wy i wasi 
przodkowie wyruszyliście i zaludniliście Nowe Światy. Jak zawsze, to najlepsi wyjechali. 
Najdzielniejsi. Najsilniejsi i pełni nadziei.
Przez prawie trzysta lat, wasi przodkowie na Młodszych Światach zmagali się z 
niedostatecznie sterraformowanymi planetami, przekształcając je w tereny nadające się do 
życia. Zamieniali dzikie planety w oswojone. Stworzyli nowe społeczeństwa z ich własnym, 
wspólnym językiem – to basic. Językiem, który do dziś na Ziemi traktowany jest z 
lekceważeniem i choć większość jej mieszkańców rozumie go, nawet dzisiaj niewielu jest 
takich, którzy swobodnie się nim posługują. Dla was jednak, stal się językiem ojczystym.
Jesteście dziedzicami dokonań waszych przodków. I podobnie jak oni, wciąż zmagacie się 
z wrogim otoczeniem; próbujecie je sobie podporządkować, uczynić użytecznym, 
dochodowym, zrobić z niego miejsce, które wszyscy moglibyście nazwać domem. 
Uświadomcie to sobie wszyscy!
Po raz pierwszy od zapadnięcia ciszy, została ona przerwana. Przez ściany budynku 
przeniknął dobiegający od publiczności szmer. Przybrał na sile do niskiego pomruku, po 
czym ponownie ucichł. Bleys odczekał, aż zapadnie cisza.
– Stoicie teraz na ziemi, którą odziedziczyliście i macie udział w jej tworzeniu – ponownie 
zabrzmiał jego głos.
– Powiedzcie mi, czy jesteście zadowoleni z tego. co dał wam trzystuletni wysiłek? Czy 
jesteście usatysfakcjonowani tym, co macie?
Ponownie szmer urósł do pomruku, tym razem głośniejszego niż poprzednio i jeszcze raz 
ucichł w przerwie mowy Bleysa.
– Jeśli nie jesteście zadowoleni, to porozmawiajmy o tym, kogo winić...
Teraz przykuł całą ich uwagę. Mówił dalej.
To właśnie Stara Ziemia, jak powiedział im Bleys, była winna świadomego 
powstrzymywania ich przed pełnym rozwojem. Wina ta została jasno ukazana przez próby 
Ojczystego Świata najpierw bezpośredniego zdominowania Nowych Światów, później – 
kiedy to się nie powiodło – przez pośrednią kontrolę i kierowanie ich rozwojem.
Wspomagali go w tym, zarówno świadomie jak i nie, Dorsajowie, Exotikowie i nawet 
pewne elementy w społeczeństwach wszystkich Młodszych Światów. Przez ostatnie sto lat 
wysiłki Starej Ziemi kierowane były i skupiane przez Encyklopedię Ostateczną. Ograniczając 
ich wzrost jako społeczności, ogranicza ona równocześnie ich rozwój jako jednostek. Gdyby 
osiągnęli indywidualny rozwój, jasno dostrzegliby kajdany, którymi więzi ich Stara Ziemia 
oraz środki, dzięki którym mogliby na dobre się ich pozbyć. Jako jednostki muszą starać się 
uczyć i jasno myśleć o sytuacji międzygwiezdnej.
Istniały na to sposoby; opowie o nich podczas następnych przemówień na tej planecie.
Kiedy później przechodził między nimi, pozdrawiali go i przepychali się, by zbliżyć się 
do niego i go dotknąć.
– Hytry – powiedziała Toni, kiedy jechali w końcu z powrotem do hotelu. Tym razem 
siedziała wciśnięta między potężne ciała Bleysa i Dahno, a Henry siedział z przodu, obok 
kierowcy. Bracia przyrodni spojrzeli na nią z obu stron.
– Co z Hytrym? – zapytał Bleys.
– To on cały czas mówił w imieniu Mistrzów Gildii, z którymi mieliśmy lunch – 
wyjaśniła Toni. – Zachowywał się, jakby był ich przywódcą. Ale czy wywarł na was wrażenie 
przywódcy przywódców? Wierzę, że Harley Nickolaus jest dominującą postacią między 
najważniejszymi Prezesami miasta Nowa Ziemia. Nie jest kimś, kogo chciałabym bliżej 
poznać, ale sprawia wrażenie dostatecznie silnego. Jednak Hytry – nic w nim nie sugeruje 
siły, jakiej należałoby się spodziewać po najważniejszym z Mistrzów Gildii.
Bleys i Dahno wymienili spojrzenia nad jej głową.
– Co o tym sądzisz, Dahno? – zapytał Bleys.
Dahno wzruszył ramionami, niemal unosząc przy tym Toni z siedzenia, tak ciasno byli 
upchnięci.
– Nie widziałem go – stwierdził.
– Tak – potwierdził w zamyśleniu Bleys. – Nie wróciłeś z kolacji z panią gubernator.
– Wiem co nieco na temat Hytrego przez nasze kontakty wśród Innych – powiedział 
Dahno. – Ale to nie dość, by dać nam podstawę do jakiejś pewnej opinii. Tytułowany jest 
Pierwszym Mistrzem Gildii miasta Nowa Ziemia. Jednak nie jestem pewien, czy oznacza to 
przewodzenie innym Mistrzom w tym ich Komitecie Kierowniczym. Mógłbym ci 
powiedzieć, gdyby było to Zjednoczenie albo nawet Harmonia.
– Hytry rzeczywiście wydawał się słaby – stwierdził w zamyśleniu Bleys – ale mogły być 
inne powody, dla których to właśnie on mówił. Może być marionetką w rękach prawdziwego 
przywódcy. Albo decydują o wszystkim przez głosowanie czy wzajemne porozumienia, a on 
tylko oznajmia decyzje. W końcu, może też być znacznie sprytniejszy i silniejszy niż udaje.
– Powiedziałeś kiedyś – odezwała się Toni do Bleysa – że każdy może określić 
inteligencję innych osób przez porównanie do siebie.
Spojrzał na nią z góry.
– Naprawdę tak powiedziałem? Nie miałem z Hytrym do czynienia na tyle, by naprawdę 
stwierdzić, jaki jest. W ograniczonym stopniu moje słowa są prawdą. Ale musiałem ci też 
powiedzieć, że istnieje wyjątek – dla mnie i dla każdego. W najlepszym razie, nikt z nas nie 
jest w stanie spojrzeć dalej, niż sięga wzrok. Możemy być pewni równego, ale nie mamy 
możliwości zmierzenia kogoś wyższego od nas.
– Ale czy choć spotkałeś kiedyś kogoś, o kim pomyślałeś, że możecie się równać? – 
zapytała. – Jeśli tak, nigdy mi o tym nie wspominałeś.
Z poczuciem winy pomyślał o swoim błędzie (Henry nazwałby to grzechem) arogancji. 
Najwyraźniej popadł w nią pomimo długotrwałej determinacji nie wpadnięcia w jej pułapkę.
– Prawda? – zapytała.
– Prawda, ale... – zawahał się – jesteście ty i Dahno.
– Dzięki – powiedziała. – Jednak wolałabym uniknąć porównań.
– Ja również – stwierdził Dahno.
– A więc dobrze, jest jeszcze Hal Mayne. Nie znam jego ograniczeń, a to oznacza, że 
mogą być dowolne. Przypuszczam – ale to tylko domysł – jest spora szansa, że jest mi równy 
albo mnie przewyższa. Mogę też go przeceniać; jego początki okrywa tak gęsta zasłona 
tajemnicy...
– Hmm – wydobył z siebie Dahno, który, jak Bleys wiedział, nie wierzył w możliwe 
znaczenie – by nie wspominać o niebezpieczeństwie – związane ze ściganym chłopcem z 
Ziemi.
Dojeżdżali właśnie przed wejście do hotelu. Wyszli z limuzyny. Wchodząc do 
przedsionka, zastali na jego środku swoje bagaże, zebrane w wielki stos.
Wyglądało na to, że były to wszystkie ich rzeczy, łącznie z tymi należącymi do Żołnierzy. 
Henry i Żołnierze, którzy weszli do hotelu przed nimi, stali wokół nich jak na straży. Henry 
bez słowa spojrzał na Bleysa.
– Dahno – odezwał się Bleys. – Myślę, że to ty powinieneś się tym zająć.
– Masz rację – szorstko odpowiedział Dahno, całkowicie pozbywszy się zwyczajowego 
dobrego humoru rysującego się na twarzy. Ruszył w stronę recepcji i zaczął rozmawiać z 
jednym z urzędników.
Nie podnosił głosu i znajdował się w odległości, z której normalnie nie było słychać ani 
jego, ani recepcjonisty. Bleys usiadł w fotelu dryfowym i gestem nakazał Toni i Henry’emu, 
by do niego dołączyli. Zajęli miejsca i czekali.
Normalnie można było się spodziewać, że Dahno wróci do nich niemal natychmiast, 
jednak jego rozmowa trwała kilka minut i zakończyła się tym, że w ślad za recepcjonistą 
przeszedł przez drzwi znajdujące się po drugiej stronie blatu recepcji.
Nie było go dobre pół godziny, podczas której Bleys spokojnie rozmawiał z Toni i 
Henrym na temat planów związanych z dalszym tournee, jakby w ogóle nie doszło do 
wyrzucenia ich bagażu z pokoi. Pomimo sytuacji, pozostałą dwójkę pochłonęło to co mówił. 
Swego czasu Bleys postarał się rozwinąć w sobie umiejętność prowadzenia zajmujących 
rozmów nawet na błahe tematy, co teraz zdecydowanie owocowało, jako że Toni i Henry w 
widoczny sposób się rozluźnili. Jednak wewnętrznie, przez cały czas Bleys ukrywał i 
kontrolował uczucie silnego podniecenia. Było zbyt wcześnie, by mieć pewność, ale czuł, że 
wszystko zaczyna się dziać.
Po pół godzinie pojawił się Dahno, tym razem w towarzystwie niskiego, pulchnego 
mężczyzny w ciemnym garniturze, z nieszczęśliwym, zdeterminowanym wyrazem twarzy. 
Cicho przeszli przez hol, a po dojściu do fotela zajmowanego przez Bleysa, to Dahno odezwał 
się jako pierwszy.
– To kierownik hotelu – powiedział ostrym tonem. – Upiera się, że mieliśmy się dzisiaj 
wyprowadzić i ktoś inny zarezerwował nasze pokoje. Co więcej, zostały one już zajęte przez 
osoby, które dokonały rezerwacji,
– Bardzo mi przykro, Bleysie Ahrens – odezwał się pulchny mężczyzna, pocąc się 
intensywnie – ale nasze zapisy nie podlegają wątpliwości. Wasza rezerwacja nie obejmowała 
już dnia dzisiejszego, a ludzie, którzy dokonali rezerwacji na dzisiaj, już wprowadzili się do 
waszych apartamentów. A skoro są już w pokojach, nie mogę ich eksmitować, nawet jeśli to 
skutek pomyłki. Jak wiesz, takie jest prawo – z tego co wiem, uniwersalne prawo na 
wszystkich Młodszych Światach, a nawet na Starej Ziemi.
– Owszem, zgadza się – zgodził się Bleys.
– Tak więc teraz, obawiam się, Bleysie Ahrens – ośmielony łagodnym tonem odpowiedzi 
Bleysa, kierownik spróbował przywołać swój autorytet – zamierzam poprosić was o 
opuszczenie holu. Razem ze swoimi ludźmi utrudniacie przejście naszym gościom. Nie macie 
już powodu, żeby tu przebywać.
Obrócił się w stronę biurka portiera i strzelił palcami, na co podeszli do niego stojący tam 
trzej mężczyźni w zielonych uniformach. Przewodził im drobny trzydziestolatek z mocno 
opaloną twarzą. Jego spojrzenie powędrowało do oczu Bleysa.
– Wy dwaj – zarządził kierownik – zacznijcie wynosić bagaże do pojazdów Bleysa 
Ahrensa, a ty – nie znam cię – idź wezwać jeszcze kilku boyów. Przynajmniej trzech.
– Tak jest, panie kierowniku – odpowiedział ten opalony. Odwrócił się i odszedł.
– I pośpiesz się! – zawołał za nim kierownik. Twarz miał całą spoconą.
– Cóż – powiedział Bleys, wstając – Toni, Henry i Dahno, obawiam się, że nie pojawi się 
nikt, kto mógłby nam pomóc. Równie dobrze możemy się stąd zabrać. Powinniśmy móc 
znaleźć jakieś inne lokum – przynajmniej tymczasowo – do czasu aż znajdziemy inny hotel, 
który pomieści nas wszystkich pod jednym dachem. Portier przy drzwiach powinien znać 
miasto i jego hotele.
Ruszył w stronę wejścia, podczas gdy Henry wydawał rozkazy, wysyłając przed niego 
Żołnierzy w luźnej formacji.
Pozostała trójka ruszyła za nim. Wyszli na zewnątrz, w złoty blask kolejnego zachodu 
słońca, a płuca wypełniło im cudownie świeże powietrze, jakiego nie mogła dostarczyć 
klimatyzacja we wnętrzu hotelu. Chodnik przed budynkiem był mokry – najwyraźniej efekt 
krótkiego deszczu padającego przed chwilą. Część z ich bagaży została już wyniesiona przez 
boyów, ale nie zastali go na chodniku przed drzwiami. W ogóle nie było go widać.
Właśnie w tej chwili z drzwi wyłonił się jeden z bagażowych, dźwigając cztery walizki – 
po jednej pod pachami i dodatkowo trzymając jedną w każdej dłoni. Skręcając w prawo, 
doszedł do rogu budynku i zniknął z pola widzenia.
– Interesujące – stwierdził Bleys, czując lekkie podniecenie. Radośnie nucił sobie 
melodię. Uświadamiając sobie nagle, że stał się obiektem zainteresowania ze strony Toni, 
Henry’ego i Dahno, ucichł i przybrał obojętny wyraz twarzy.
Ruszył spacerkiem w stronę, gdzie zniknął boy. Toni, Henry i Dahno poszli za nim. 
Skręcili za róg, ale mężczyzny nie było nigdzie widać. Poszli dalej wzdłuż ślepej ściany 
hotelu, znów skręcili i stanęli u wejścia do czegoś w rodzaju jaskini w boku budynku.
Podjazd dla poduszkowców przecinał chodnik, przechodząc w placyk zakończony 
platformą ładunkową. Prowadziły na nią betonowe schody, u których szczytu ustawiono ich 
walizki.
Boy, który odstawił właśnie niesione przez siebie torby, odwrócił się, zszedł po schodach 
i minął ich bez słowa, wracając do hotelu.
– Co ich napadło? – zapytała Toni. – Czemu przynoszą je tutaj?
Wewnętrzne podniecenie Bleysa wzmogło się.
– Myślę, że jednak pojawił się ktoś, kto nas uratuje – stwierdził. Spojrzała na niego. W tej 
chwili zza rogu wyłonił się kolejny boy obładowany walizkami, zaniósł je w górę schodów i 
odstawił. Był to niski mężczyzna z mocną opalenizną. Zatrzymał się i obrócił w ich stronę, a 
Bleys odczytał z jego plakietki imię Anjo.
– Wszystko w porządku – odezwał się pracownik hotelu. – Za kilka minut wrócicie do 
swoich pokoi. Tak naprawdę nikt się tam nie wprowadził. Zaraz wracam.
Opuścił platformę przez znajdujące się na jej tyłach podwójne drzwi. Po kilku chwilach 
wrócił z pokojowym, w białej koszuli i czarnej marynarce z przypiętą plakietką z imieniem. 
Mężczyzna z obsługi pokoi podniósł tyle walizek, ile zdołał i zabrał je za drzwi. Boy podniósł 
resztę i ruszył za nim.
Nie było go przez kilka minut, po czym pojawił się ponownie, z pustymi rękoma, w 
towarzystwie jeszcze dwóch pokojowych. Przyglądał się, jak zabierali kolejne walizki, 
doniesione od tego czasu przez boyów z holu. Odwrócił się do Bleysa.
– Większość z nas oglądała transmisję z twojego przemówienia, Wielki Nauczycielu – 
powiedział. – Nie martw się, zaopiekujemy się tobą.
Po tych słowach odwrócił się i zszedł po schodach, niknąc za rogiem budynku.
Po niedługim czasie reszta ich bagaży została dostarczona przez jeszcze dwie osoby z 
obsługi hotelowej, z których jedną była kobieta o ciemnych, kręconych włosach.
– Czy powinniśmy zostać i pomóc? – kobieta zapytała boya o ciemnej twarzy, który 
właśnie sam przyniósł kilka toreb.
– Nie, lepiej wracajcie – odpowiedział zapytany. – Przyprowadźcie strażników 
Nauczyciela.
– Poczekajcie – wtrącił się Henry – muszę wrócić z wami.
– Słusznie – zgodziła się kobieta. Odeszła razem z Henrym. Opalony mężczyzna odwrócił 
się do stosu rzeczy, ale te zdążyły już prawie całkiem zniknąć, wyniesione przez pokojowych. 
Podniósł kilka ostatnich walizek.
– Chodźcie ze mną – poprosił.
Poprowadził ich do środka przez podwójne drzwi w rejon kuchenny, a następnie do 
ściany z wejściami do wind.
Wcisnął tam zwykły, umieszczony na ścianie przycisk, zamiast użyć bransolety, co 
zazwyczaj wystarczało do uzyskania dostępu do wind przeznaczonych dla gości hotelowych. 
Kabina windy była o połowę większa od tej prowadzącej do pokoi Bleysa, a jej ściany miały 
elastyczne obicie.
– Winda towarowa – wyjaśnił ich przewodnik, wciskając kombinację klawiszy na panelu 
ściennym.
Kabina ruszyła szybko, potem zwolniła. Jej drzwi otwarły się i wyszli do kuchni w 
apartamencie Bleysa.
– Jak powiedziałem na dole, nikogo tu nie ma – stwierdził mężczyzna.
Odezwał się, idąc w głąb apartamentu, do sypialni, gdzie powinny zostać umieszczone 
walizki. Najwyraźniej wiedział do kogo należały. Pokój, do którego najpierw ich zaprowadził, 
należał do Toni, podobnie jak niesione przez niego walizki. Właścicielka natychmiast 
przystąpiła do ich rozpakowywania. Mężczyzna poprowadził Dahno i Bleysa z powrotem do 
holu i wrócił do stanowiącej część apartamentu kuchni, zatrzymując się obok drzwi do windy 
bagażowej*.
Wcisnął przycisk otwierający jej drzwi i obrócił się do Bleysa. Ten zauważył, że 
mężczyzna był młodszy, niż wydało mu się w pierwszej chwili. Opalenizna była myląca. 
Bleys, jak sam to określał „wypełnił obraz” mężczyzny w pamięci, kiedy Anjo pierwszy raz 
się do nich odezwał. Opalenizna, a później półmrok panujący na rampie ładunkowej, zdawały 
się podkreślać delikatne zmarszczki w kącikach brązowych oczu, pod czarnymi brwiami i 
czupryną. Jednak zmarszczki te nie były efektem wieku, a długiego przebywania na słońcu. 
Zauważył takie sarnę linie u Henry’ego, kiedy mając jedenaście lal pierwszy raz spotkał 
człowieka nazywanego wujkiem.
Anjo nie miał więcej niż trzydzieści pięć lat – może nawet poniżej trzydziestki.
– Jak mówiłem, Nauczycielu – odezwał się, zwracając się do Bleysa – zaopiekujemy się 
tobą. Pomoże ci większość ludzi pracujących w obsłudze tego hotelu, a myślę, że jutro nie 
będzie tu nikogo poniżej stanowiska kierowniczego, kto nie chciałby udzielić ci pomocy. 
Och, prawie zapomniałem.
Sięgnął do górnej kieszeni marynarki i wyciągnął kawałek papieru z zapisanymi liczbami. 
Obok każdej sekwencji cyfr napisano słowo. Podał kartkę Bleysowi.
– Wasze linie wewnętrzne odcięto od centrali, ale nie mogą odciąć linii zewnętrznych. 
Jeśli będziecie chcieli wezwać obsługę, aby dostać jedzenie czy cokolwiek, zadzwońcie pod 
zewnętrzny numer podany na kartce. Centrala automatycznie połączy was z działem, z jakim 
będziecie chcieli. Do jutra wszyscy na centrali będą pewni, na razie używajcie 
bezpieczniejszego sposobu i udawajcie, że dzwonicie z zewnątrz.
Wskazał na numer na samej górze listy, obok którego widniał napis „boy” i jeszcze jedno 
słowo, którego Bleys nie był w stanie zrozumieć.
– To moje imię, Anjo – wskazał kciukiem drugie słowo. – Jeśli zadzwonicie po boya, nie 
ufajcie każdemu, który się zgłosi. Poproście o Anjo, a kiedy się pojawię, będziecie mogli 
powiedzieć, o co chodzi.
– Dziękuję. – Bleys wziął kartkę w swoje długie palce. – Naprawdę, wszyscy bardzo ci 
dziękujemy.
– To nic, Nauczycielu – odpowiedział Anjo. – Wielu z nas już wcześniej widziało twoje 
nagrania. Kierownik może próbować przysporzyć ci kłopotów, ale tak naprawdę nie jest w 
stanie nic zrobić – to znaczy, o ile w ogóle dowie się, że jesteście w jego hotelu ponownie, a 
może do tego nie dojść aż do jutra. Jednak nie zdziwcie się, jeśli pojawią się tu jacyś rudzie, 
którzy chcieliby się wprowadzić. Jeśli do tego dojdzie, po prostu odeślijcie ich na recepcję...
– Zrobimy tak – stwierdził Dahno z radosnym uśmiechem.
– Tak – kontynuował Anjo. – Kiedy to zrobicie, prawdopodobnie natychmiast pojawi się 
kierownik, ale skoro jesteście tu z powrotem, to tak naprawdę nie może was stąd wyrzucić. 
Takie jest prawo. Powiedzcie po prostu, że ktoś z was cały czas tu był, pokoje nie zostały 
zwolnione, a boyowie przysięgną, że kiedy pomagali zabierać stąd bagaże i pakować rzeczy, 
cały czas widzieli tu kilka osób.
Zaczął odwracać się w stronę windy.
– Jedną chwileczkę – powiedział Bleys. Anjo odwrócił się.
– Musimy wiedzieć, kto jeszcze w mieście może nam pomóc – stwierdził Bleys. – Czy 
możesz się tego dowiedzieć? Zwłaszcza, czy jeśli ich wezwiemy, zjawią się nasi kierowcy z 
limuzynami. Właściwie, gdybyś mógł zebrać ludzi, którzy mogliby przemawiać w imieniu 
większych grup, może przyprowadziłbyś ich do nas, tak że zaplanowalibyśmy dalsze 
działania?
– Z przyjemnością, Nauczycielu. Rozgośćcie się teraz.
Przerwał i uśmiechnął się nieoczekiwanie, a jego twarz nabrała wyglądu prawie tak 
radosnego, jak twarz Dahno.
– A tak przy okazji, nie będziecie musieli płacić za nic, czego zażądacie bezpośrednio u 
obsługi. Właściwie w ogóle za nic nie będziecie płacić, chyba że kierownik w jakiś sposób 
sfałszuje rachunki i sam wprowadzi je do komputera. Przecież was tu nie ma...
Odwrócił się i wszedł do windy, pozwalając, by drzwi zamknęły się za nim. Niemal w tej 
samej chwili z sąsiedniego pokoju dołączył do nich Henry.
– Wezwałem Żołnierzy i wysłałem ich wokół narożnika, przez platformę wyładunkową z 
tą kobietą jako przewodnikiem – poinformował ich Henry. – Do tej pory powinni już dotrzeć.
– Powiedziałeś im, żeby byli w gotowości? – zapytał Bleys. – Możesz im powiedzieć, że 
jeśli opuszczą swoje pokoje, mogą zostać od nich odcięci. Tu jest lista z numerami do 
poszczególnych serwisów hotelowych. Mógłbyś zrobić kopie dla Toni i Dahno?
– Tak – Henry wziął kartkę.
– Najwyraźniej będziemy musieli szybko opuścić miasto – stwierdził Bleys – chyba że 
Anjo i jego przyjaciele mają jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy zostać. Wygląda na to, że 
Prezesi chcą mi zademonstrować swoje możliwości. Musiało wydarzyć się coś, co wywołało 
tak szybką reakcję. Chciałbym wiedzieć co, ale przypuszczam, że będziemy musieli trochę 
poczekać...
– Już mam dość tego lokalnego soku pomarańczowego! – oświadczyła Toni, przyglądając 
się hotelowemu menu.
– Mają tu całkiem przyzwoite lokalne piwo – stwierdził Dahno. – Jest inne, ale niezłe. 
Wiem, że żadne z was nie jest zainteresowane alkoholem, ale mogłabyś wypić kilka butelek, 
Toni, nie zdając sobie sprawy z tego, że zawiera jakiś alkohol, a ty, Bleys, prawdopodobnie 
mógłbyś spokojnie wchłonąć kilka razy tyle.
– W porządku – powiedziała Toni – spróbuję go.
– Ja także – dodał Bleys.
– Woda – Henry potrząsnął głową.
– Dobrze – stwierdził Bleys. – Obejrzyjcie hotelowe menu, a ja spróbuję to zamówić 
przez zewnętrzną linię.
Wkrótce po telefonie dostarczono im wszystko, co zamówili i zjedli doskonałą kolację.
– Znów wyglądasz na zadowolonego – stwierdziła Toni przy stole.
– Wydaje mi się, że już o tym wspominałem – odpowiedział Bleys. – Reakcja jest 
szybsza od akcji, zwłaszcza w tym przypadku. Chciałem, żeby Prezesi lub Gildie zaczęły 
działać, abym mógł to wykorzystać. Wiesz, zaraz jak tu dotarliśmy, Dahno wspomniał mi o 
nieokreślonym trzecim elemencie tej planety...
Nagle drzwi do pokoju otwarły się gwałtownie i wszedł przez nie kierownik recepcji. 
Twarz wykrzywiała mu maska wściekłości.
– Jesteście tu nielegalnie! – krzyknął na nich. – Wezwałem policję! Słyszycie? 
Wezwałem policję! Będą tu za kilka minut, żeby was wyrzucić!


Rozdział 11

Bleys spokojnie wstał ze swojego miejsca za stołem i od niechcenia ruszył w stronę 
kierownika. Oczy pulchnego mężczyzny rozszerzyły się ze strachu i cofnął się za drzwi, które 
natychmiast zamknęły się za nim. Bleys wrócił do stołu i uniósł trzymany przed chwilą w 
dłoni widelec.
– Policja – odezwała się Toni. – Co z nimi? Co zrobimy, kiedy się pojawią?
– Nie sądzę, żeby do tego doszło – odpowiedział Bleys. – Aresztowanie mnie stałoby się 
wydarzeniem. Znaleźlibyśmy się na pierwszych stronach wszystkich gazet. Nawet jeśli 
rzeczywiście ich wezwał, nie ruszą palcem bez konsultacji z przełożonymi, a nie wyobrażam 
sobie, żeby ci pozwolili na jakąś akcję bez porozumienia się najpierw z Prezesami. Ci nie 
będą chcieli nagłośnienia sprawy. Przede wszystkim oznaczałoby to, że możemy pozwać 
hotel, wyciągając przeciw nim cały szereg zarzutów, od oszczerstwa do fałszywego aresztu. 
Prezesom by się to nie spodobało. Nie sądzisz, Dahno?
– Całkowicie – zgodził się zapytany.
– Jesteś pewien, że pozwoliłoby ci na to lokalne prawo? – zapytała Toni. – Mogą mieć tu 
inne przepisy.
– Nie aż tak – stwierdził Dahno. Przerwał jedzenie i wytarł usta serwetką. – Ale jeśli się 
nad tym zastanowić, nie ma powodu, żebyśmy sami nie mieli zrobić sobie trochę rozgłosu.
Uniósł bransoletę i przemówił do niej.
– Ekran – zażądał.
W powietrzu przed nim pojawiła się projekcja ekranu o szerokości około trzech stóp.
– Przeszukiwanie lokalnej książki telefonicznej. Prawnicy. Nieruchomości. – Przez ekran 
zaczęła się przesuwać lista nazwisk z umieszczonymi obok adresami i numerami telefonów.
Wcisnął jeden z przełączników bransolety. Lista znieruchomiała, ekran zniknął, a on 
znów przemówił w powietrze.
– Tak – powiedział. Na chwilę zapadła cisza, podczas której czekał, a reszta przyglądała 
mu się – zwłaszcza Toni, z uwagą i zainteresowaniem.
– Halo? Tu Dahno Ahrens. Jestem prawnikiem ze Zjednoczenia. Zostałem skierowany do 
doradcy Liefa Williamsa z dość ważną sprawą o konsekwencjach prawnych, zarówno na 
Zjednoczeniu jak i tu, na Nowej Ziemi. Czy mogę z nim porozmawiać?
Czy to przez zapomnienie, czy celowo, Dahno nie umożliwił współtowarzyszom 
usłyszenia wypowiedzi drugiej strony, tak że mogli śledzić tylko jego część rozmowy.
– ...Tak, oczywiście, poczekam.
Przestawił mikrofon telefonu na wyciszenie i spojrzał na pozostałych z lekkim, 
łobuzerskim uśmieszkiem.
– Sugestia na temat możliwej sprawy międzyplanetarnej powinna przywołać przed oczy 
Liefa Williamsa wizję sporego kredytu – powiedział.
– Znasz go? – zapytała Toni.
– Nie – odpowiedział. – Po prostu podpinam się do sieci.
– A jesteś prawnikiem?
– Między innymi. To znaczy, przeczytałem wszystkie książki i zdałem egzamin przed 
Radą. Może zrobiłem po drodze kilka skrótów na drodze do stania się prawnikiem, ale tutaj 
jestem nim całkowicie legalnie. Pomyślałem, że może się to przydać...
– Tak, mecenasie! – kontynuował ciepłym nagle głosem. – To bardzo uprzejme z pańskiej 
strony, że zechciał pan odłożyć to, czym się zajmował i porozmawiać ze mną. Tu Dahno 
Ahrens... Tak, brat Bleysa Ahrensa. Organizacja Innych na różnych światach podlega mojej 
bezpośredniej kontroli. Och, tak, rzeczywiście powiedziałem coś takiego pańskiej sekretarce 
czy recepcjonistce – z kimkolwiek rozmawiałem. Jak już wspomniałem, na Zjednoczeniu sam 
jestem prawnikiem, choć nie prowadzę praktyki. Moja praca polega na doradzaniu bratu – 
tak, Wielkiemu Nauczycielowi, ma pan całkowitą rację. Ktoś na Zjednoczeniu wspomniał mi 
pańskie nazwisko...
Przerwał, słuchając.
– Och, nie pamiętam teraz w jakich okolicznościach, ale wspominano o panu jako o kimś, 
kogo powinienem zapamiętać... w dziedzinie nieruchomości, musi pan znać innych 
specjalistów...
Jeszcze raz przerwał, słuchając.
– Nie, nie – powiedział. – Proszę mi wystawić rachunek – oczywiście bezpośrednio za ten 
telefon. Nie, absolutnie nie biorą pod uwagę przyjęcia tego jako uprzejmości. Potrzebuję tylko 
od pana lokalnej porady. Czy może mi pan powiedzieć, kto byłby najlepszy do 
poprowadzenia dużej sprawy o odszkodowanie przeciwko hotelowi, tu na Nowej Ziemi?
– Och? Tak pan myśli? – Dahno ponownie dotknął bransolety. – Czy mógłby pan jeszcze 
raz powtórzyć to nazwisko i numer telefonu? Dziękuję. Tak, oczywiście powołam się na pana 
podczas rozmowy z nią. Nie, z pewnością nie. I proszę pamiętać, że zdecydowanie chcemy 
dostać od pana rachunek za zajęty czas. Dziękuję. Tak, musimy. Jak tylko będę miał wolną 
chwilę, tak, lunch z panem. Do widzenia.
Wyłączył bransoletę i spojrzał na nich.
– Jeśli nie masz nic przeciwko – powiedział patrząc na Bleysa – podyskutuję trochę na 
temat naszej sytuacji z damą, którą mi właśnie polecono. Chcę uczynić sprawę sądową tak 
prawdopodobną, żeby prawie już ją czuła. Choć tak naprawdę, nie chcemy ugrząźć przed 
sądem na tej planecie, prawda?
– Nie – potwierdził Bleys. – Ani na żadnej innej, jeśli już o tym mowa. Nawet jeśli będzie 
to wiele kosztować, chcę pozostać osobiście niezaangażowany.
Skończyli kolację, a policja się nie pokazała. Po jakimś czasie do Bleysa zadzwonił Anjo.
– Nauczycielu – powiedział. – Mam wieści. Po całonocnych rozmowach, Gildie i Prezesi 
osiągnęli tego ranka jakieś porozumienie w twojej sprawie. Część z naszych miała także czas 
na prace organizacyjne. Mam ze sobą ludzi, z którymi chciałeś rozmawiać. Mam ich 
przyprowadzić?
– Świetnie – odpowiedział Bleys. – Miałem nadzieję, że właśnie to zrobisz. Oczywiście, 
przyprowadź ich tutaj.
Nadal nie było śladu po policji, za to przybył Anjo z pięcioma osobami – trzema 
mężczyznami i dwiema kobietami. Zaproszono ich, żeby usiedli i zaoferowano im jedzenie i 
napoje, czego odmówili.
Kiedy już zajęli miejsca, Anjo rozpoczął prezentacje.
– To Zara Ben – powiedział wskazując na drobną, około trzydziestoletnią, czarnowłosą 
kobietę o oliwkowej skórze i ostrych, wojowniczych rysach, ubraną w obcisły 
ciemnopomarańczowy kombinezon. – Odpowiada za kierowanie ruchem w mieście. A to jest 
Vilma Choyse.
Vilma Choyse, druga z przybyłych kobiet, sądząc po wyglądzie dobrze ponad 
czterdziestoletnia, miała owalną twarz z brązowymi włosami i prostą sylwetkę.
– Możecie określić mnie jako działającą na własną rękę rzeczniczkę praw obywatelskich 
– stwierdziła. Dahno skłonił się jej, a ona odpowiedziała profesjonalnym uśmiechem.
Z mężczyzn, pierwszy w kolejności siedział Bili Delancy, w niebieskim garniturze, 
właściciel i pracownik małej firmy produkującej drobne części metalowe. On też miał ponad 
czterdzieści lat, ale wyglądał na starszego od Vilmy. Miał kanciastą twarz i ciało oraz ciemne 
włosy, jeszcze bez siwizny, choć wyglądały, jakby niedługo mogła się na nich pojawić. 
Podobnie jak Zara, Ben sprawiał bojowe wrażenie. Następny był młodszy, wysoki i szczupły, 
czarnowłosy mężczyzna o nazwisku Trey Nolare, ubrany w czarne spodnie i białą koszulę 
kelnera. Ostatnim był trzydziestoparolatek w szarym garniturze o szczupłej, czarnej twarzy, 
który okazał, się być lokalnym korespondentem jednej z agencji informacyjnych. Nazywał się 
Alan Manders.
Kiedy już zajęli miejsca, wszyscy skierowali wzrok na Bleysa, praktycznie ignorując 
Toni, Henry’ego i Dahno.
– W ciągu dwudziestu czterech godzin wszystkie osoby z twojego otoczenia nie 
posiadające statusu dyplomatycznego zostaną aresztowane – odezwała się Zara Ben niemal z 
satysfakcją, gdy tylko Anjo skinął w jej stronę. – Nie weźmie was teraz żaden wynajmowany 
pojazd i już straciliście limuzyny. Kierowcy mogliby je prowadzić, ale firmy nie pozwolą im 
na wyjazd z garażów. Zarówno Gildie jak i Prezesi postanowili cię przyhamować.
– Rozumiem – ponuro powiedział Bleys.
– Tak – mówiła dalej – prawie wszyscy pracownicy byliby po twojej stronie, gdyby tylko 
się odważyli, ale Prezesi zakazali pracownikom udzielać ci jakichkolwiek usług. Mistrzowie 
Gildii powiedzieli to samo. Zbyt wiele oczu nam się przygląda, by większość łudzi odważyła 
się działać niezgodnie z poleceniem. Myśleliśmy o wywiezieniu cię z miasta, pojedynczo lub 
po kilka osób naraz, prywatnymi pojazdami.
– Nie ma potrzeby pośpiechu – odezwał się Anjo, nie tyle przerywając jej, co odbierając 
Żarze kontrolę nad rozmową. – Jak może powiedziałem wcześniej, masz całkowite prawo 
przebywać w tym miejscu, Prezesi i Gildie nie będą chciały, by publicznie widziano, jak 
zmuszają cię do opuszczenia planety.
Przerwał ze wzrokiem utkwionym w Zarę, która wyglądała, jakby znów chciała się 
odezwać, ale zrezygnowała.
– Możemy cię tu utrzymać i karmić – kontynuował Anjo. – Ale jak długo pozostaniesz w 
hotelu, będziesz właściwie więźniem.
– Wynajęty przez was statek atmosferyczny – wraz z pilotami – wciąż jest dostępny na 
lotnisku – stwierdził Alan Manders, dziennikarz. – Ale jeśli użyjecie go jako środka 
transportu do następnego z celów waszej podróży, przekonacie się, że sytuacja tam będzie 
wyglądać podobnie lub gorzej.
– Ogólna opinia między nami, którzy mniej lub więcej kierują organizacją mającą się o 
ciebie zatroszczyć, Nauczycielu – powiedział Anjo – jest taka, że lepiej będzie jeśli znikniesz, 
a resztę przemówień nagrasz.
Przerwał. Bleys skinął.
– Myślałem o tym. Jednak pracownicy będą musieli wiedzieć, że wciąż z nimi jestem. 
Możliwe, że będę musiał nieoczekiwanie opuścić Nową Ziemię, ale nawet wtedy powinni 
wiedzieć, że odleciałem z własnej woli i jeszcze powrócę.
– Zarówno przekazanie wiadomości pracownikom, jak i odlot, można zorganizować – 
stwierdził Anjo. – Moglibyśmy ukryć was w mieście, ale pojedynczo, a na pewno nie więcej 
niż po trzy osoby w jednym miejscu.
– Nie – zaprotestował Bleys. – Zostaniemy razem.
– Tak myślałem – odpowiedział Anjo. – Czyli będziemy musieli wywieźć was z miasta. I 
to daleko.
– Chyba rozumiesz, że jesteś czymś w rodzaju materiału wybuchowego – głębokim, 
miłym głosem wtrącił się Bili Delancy. – Gildie i Prezesi nigdy nie spodziewali się, że może 
tu przybyć ktoś taki jak ty, kto wzburzy całą populację planety.
– To prawda – potwierdził Manders. – Obie grupy od ponad stu lat uciskały obywateli, 
poddając ich coraz ściślejszej kontroli. Ale Gildie i Prezesi popadli w samozadowolenie. 
Twoje pojawienie się i przemowa, na którą wyraźnie zareagowało tak wielu ludzi, wywołało 
w nich panikę, stawiając ich przed sytuacją, w której nie wiedzą co robić.
Dahno odchrząknął.
– Tak więc obie strony czują, że jak najszybciej muszą coś zrobić – z entuzjazmem 
ciągnął Manders. – Nie odważą się uwięzić cię na podstawie sfabrykowanych zarzutów, bo to 
byłoby zbyt oczywiste. Nie są też gotowi żeby cię zabić albo otwarcie zaatakować – 
przynajmniej jeszcze – ponieważ bardzo zaszkodziłoby to ich reputacji, nie tylko tu, ale i w 
stosunkach międzyplanetarnych. Co ważniejsze, naruszyłoby też kontakty handlowe 
Prezesów z Młodszymi Światami. W szczególności, specyficzne relacje jako część kanału 
produkcyjnego Newton–Cassida–Nowa Ziemia. Wiesz, że podpisali właśnie kontrakt na skalę 
całej planety, wiążący nas z tamtymi światami?
– Tak, słyszałem o tym – odpowiedział Bleys.
– Traktują nas wszystkich jak niewolników! – Na ciemnej twarzy Mandersa pojawił się 
nagle groźny wyraz.
– To prawda – poświadczył Bili Delancy. Wyciągnął z kieszeni mały cylinder i wciągnął 
przez niego powietrze do obu dziurek w nosie. – Prezesi czy Gildie nie chciałyby wywrzeć na 
Newtonie i Cassidzie wrażenia, że nie mają pełnej kontroli nad społeczeństwem.
– Przeziębienie? – zapytał współczująco Bleys.
Bili Delancy przecząco potrząsnął głową i szybko schował cylinder.
– Rodzaj artretyzmu – odpowiedział. – Ten cylinder to nowość z Cassidy, z laboratorium 
medycznego, dla którego moja firma robi części. Inhalator umożliwia mi szybkie wchłonięcie 
lekarstwa kilka razy dziennie.
Jego głos nabrał rozmarzenia.
– Z tego co słyszałem, na Starej Ziemi już od lat mają sposoby na trwałe wyleczenie 
wszelkich chorób autoimmunizacyjnych.
– Nie zebraliśmy się po to, żeby o tym rozmawiać, prawda? – wtrąciła się Zara. – 
Zgadzam się z tym, co mówi Anjo. Wielki Nauczyciel i jego ludzie mogą tu zostać jeszcze 
jakiś czas, ale i tak powinniśmy jak najszybciej zacząć ich stąd wywozić – po dwie–trzy 
osoby w prywatnych pojazdach, przez platformę wyładunkową.
– Zgadzam się – w zamyśleniu powiedział Bleys. – Jak powiedział przed chwilą Bili 
Delancy, jesteśmy jak materiał wybuchowy – albo może, stosując lepsze porównanie – jak 
zapalnik do uzbrojonego już ładunku. Im głębiej nas schowacie, tym lepiej. Zdaje się, że 
trafiłem na wasz świat w dość krytycznej chwili.
Uśmiechnął się do swoich gości, bo Toni skrzywiła się na ostatnie słowa, a twarz 
Henry’ego stała się nagle surowa.
– Tak – kontynuował Bleys swobodnie – ale zawsze byłem głęboko zainteresowany 
Nową Ziemia.. Może powinienem był wybrać lepszy czas.
Swoje słowa zakończył lekkim tonem, ale rzucił Toni i Henry’emu spojrzenie bez 
przybierania żadnego konkretnego wyrazu twarzy.
– Gdyby doszło do rewolucji, poprowadziłbyś nas, Nauczycielu? – zapytał Delancy.
– Nie – pewnie odpowiedział Bleys. – Powtarzałem wielokrotnie: jestem filozofem, nie 
rewolucjonistą. Choć zdaje się, że filozof też czasem musi uciekać i ukrywać się jak 
rewolucjonista. A gdzie tradycyjnie ukrywali się rewolucjoniści, gdy ścigały ich potęgi tego 
świata?
Rozejrzał się po twarzach zebranych. Jednak kiedy nikt z nich się nie odezwał, 
odpowiedział na własne pytanie.
– Oczywiście w górach. Tej planecie nie brak pasm górskich, między którymi powinny 
być miejsca, gdzie możemy się ukryć nawet przed poszukiwaniami prowadzonymi z 
powietrza i cały czas pozostać razem – co jest ważne.
Anjo westchnął cicho.
– Nauczycielu, czytasz w myślach. Tam właśnie chcieliśmy cię zabrać.
– Nie – odpowiedział Bleys ze smutkiem w głosie. – Po prostu używam logiki. Ale 
powinniśmy wyjechać najszybciej, jak to możliwe. Najlepiej jeszcze dziś.


Rozdział 12

Zanim Anjo dokonał niezbędnych przygotowań, minęła północ. Zeszli małymi grupkami 
przez ciche o tej porze przejście dla personelu i hotelową kuchnię do platformy 
wyładunkowej. Tam zabierano ich, po kilka osób, do różnorakich pojazdów.
Bleys odczuwał wewnętrzne podniecenie, taki sam rodzaj męczącego uczucia, jakie 
wygoniło go na ścianę budynku w kwaterze Innych na Zjednoczeniu, w noc poprzedzającą 
nieoczekiwane pojawienie się Henry’ego z ofertą pomocy. Jednak wiedział, że tym razem 
było to coś innego.
Spodziewał się pojawienia się Anjo – a w każdym razie kogoś takiego jak on – 
reprezentującego trzecią siłę Nowej Ziemi, stojącą w opozycji do Gildii i Prezesów. Anjo nie 
stanowił nawet takiego zaskoczenia, jakim było nagłe i szczęśliwe pojawienie się Henry’ego.
Wyglądało na to, że nie miał powodów do niepokoju. Ich ucieczka z miasta, przynajmniej 
z początku, wyglądała nudno i mało interesująco – bardziej niewygoda niż cokolwiek innego. 
Bleys odsunął od siebie podniecenie i niepokój.
Bleys, Toni, Dahno i Henry jechali pierwsi, w stosunkowo luksusowym pojeździe 
dostawczym – niestety, na kołach, podobnie zresztą jak większość z nie rzucających się w 
oczy pojazdów. Jego pozbawione okien wnętrze wyposażono w dywan, kilka sof i dwa 
olbrzymie fotele dla Bleysa i Dahno – wszystko klasyczne. Żołnierze jechali czwórkami i 
piątkami w innych pojazdach.
Dojechali dopiero rano – zatrzymując się na krótko na śniadanie – do małego miasteczka 
Guernika, stanowiącego niewiele więcej niż kropkę na mapie. Składało się z kilku domów 
osłoniętych wyblakłymi i noszącymi ślady zużycia gontów, pokrywających boki i dach tych 
dwupiętrowych budowli; dwóch niewielkich sklepów i baru.
– Nie przejmuj się tym widokiem – powiedział Anjo, kiedy wysiadali z ciężarówki na 
ścierpniętych od siedzenia nogach. – Będziesz przebywał z ludźmi jeszcze głębiej w dziczy.
Śniadanie w barze zjedli bardziej ze zmęczeniem niż apetytem i pojechali dalej.
Otaczające ich teraz krajobrazy były typowe dla pustynnych wyżyn, z twardą, 
czerwonawą ziemią i skąpą wegetacją. W pewien sposób, dzięki swojej surowości, były 
nawet atrakcyjne. Bleys stwierdził, że myśli o tym krajobrazie jako o ziemi prawdy – choć nie 
bardzo pamiętał, gdzie usłyszał czy przeczytał to określenie i nie wiedział, czemu teraz 
wypłynęło z pamięci.
Najbardziej rzucającą się w oczy rodzimą florę stanowiły rośliny podobne do kaktusów. 
Resztę roślin stanowiły małe łaty odmian pustynnych traw i krzewów, posianych tu jako 
część pierwotnej operacji terraformingu. Najwyraźniej zostały wprowadzone, aby wiązać 
wysuszoną ziemię i przekształcić ją w urodzajną glebę, oraz by dostarczyć jadalną paszę dla 
hodowanych w tej okolicy roślinożerców.
– Ludzie mieszkający w tym rejonie – stwierdził Anjo – to niemal wyłącznie ranczerzy.
– Jakiego rodzaju hodowle? – zapytała Toni.
– Króliki i kozy – Anjo odwrócił się częściowo ze swojego miejsca obok kierowcy, na 
przedzie pojazdu. – Bydło nie radzi tu sobie najlepiej, a nawet gdyby sobie radziło, ranczerzy 
nie mogliby konkurować z wołowiną z hodowli klonów. Kiedy Prezesi kupili tę technologię z 
Cassidy, zatrzymali ją dla siebie jako monopol.
– I rancza upadły? – zapytał Bleys.
– Cóż, wciąż tu są – odpowiedział Anjo. – Ale nie są już prowadzone przez tych samych 
ludzi.
– Wydaje się to marnotrawstwem – stwierdziła Toni. – Chodzi mi o to, że jest to jeden z 
niewielu Młodszych Światów, na których z sukcesem można hodować ziemskie bydło – ale 
nie robią tego.
Zaledwie kilka godzin po wyjeździe z Blue Harbor zjechali z głównej autostrady i od 
tamtej pory drogi stawały się z każdą chwilą coraz prymitywniejsze. Trasa, którą podróżowali 
od chwili opuszczenia Guerniki, stanowiła zaledwie ślady kolein odciśniętych w twardej, 
czerwonawej ziemi. Ich ciężarówka podskakiwała i odbijała się od nierównej powierzchni.
Kierowali się teraz wprost na góry. Ich zbocza były widoczne przed nimi przez przednią 
szybę pojazdu, w miarę upływu dnia piętrząc się coraz wyżej w kolorach przechodzących od 
głębokiego fioletu i czerni, przez błękit do zielem i czerwieni. Przy pewnym oświetleniu 
mogły wyglądać wręcz groźnie. Dla lubiącego góry Bleysa wyglądały w takich chwilach jak 
potężni, starzy przyjaciele.
– Obejrzenie tego masywu o świcie czy zachodzie słońca musi wywierać niezłe wrażenie 
– odezwała się Toni.
– Tak – potwierdził Anjo z przedniego siedzenia, nie odwracając się.
Dojechali w końcu do niskiego budynku u samego podnóża pierwszego stromego zbocza, 
domu z kamiennymi ścianami i dachem pokrytym gontem. Ściany były szare, szarawe z 
czerwonawym odcieniem były też gonty, najwyraźniej zrobione z kory jakiegoś drzewa, a 
każdy z nich był lekko wypukły na środku, przypominając ceramiczne dachówki.
Ciężarówka zatrzymała się i wysiedli z niej, zesztywniali. Z budynku pośpiesznie 
wyłoniła się para w średnim wieku – wysoki mężczyzna z twarzą równie opaloną jak u Anjo, 
z żoną, średniego wzrostu kobietą ubraną w długą suknię w biało–niebieską kratę – zza której 
wypadło z domu czworo dzieci w wieku od szesnastu do sześciu lat, trzy dziewczynki i 
chłopiec.
– To Mordard Cruzon i jego żona, Yala – przedstawił ich Anjo. – Oraz ich rodzina.
– Wielki Nauczycielu – odezwał się Mordard – jesteśmy szczęśliwi i zaszczyceni, że 
możemy cię tu gościć. Wasza czwórka może schronić się pod naszym dachem. Dla 
pozostałych ustawiliśmy namioty za domem.
– Ja pojadę zanocować u krewnych – wyjaśnił Anjo. – Do zobaczenia później.
Razem z kierowcą wsiedli do ciężarówki, zawrócili ją w kłębach kurzu i odjechali z 
powrotem drogą.
– Wejdźcie, wejdźcie do środka! – zawołała Yala. – Schowajmy się przed pyłem, zanim 
wszyscy się podusimy.
Weszli. Wnętrze było niespodziewanie obszerne, z drewnianymi meblami i cudownie 
kolorowymi pledami pozawieszanymi na wszystkich ścianach. Zarówno meble jak i pledy, 
były ręcznej roboty i czyste.
Upłynęły trzy dni, zanim Anjo znów się pojawił, tym razem w towarzystwie niskiego, 
szerokiego mężczyzny około pięćdziesiątki, z brodą i wielką szopą siwiejących, rudych 
włosów, wykazującym silne podobieństwo do Anjo.
– Wasze obozowisko jest gotowe – oświadczył starszy mężczyzna, którego Anjo 
przedstawił jako swojego wujka, Polona Geana. Mówił formalnie i z lekkim akcentem, jakby 
z któregoś z języków Starej Ziemi, nabytym albo odziedziczonym. – Powinniśmy tam 
natychmiast wyruszyć. Mamy...
Zerknął w kierunku palącej jasnymi promieniami kropki, jaką stanowił Syriusz, 
bezbłędnie lokalizując jej położenie na niebie.
– Mamy tylko osiem godzin światła dziennego, żeby się tam dostać. To nie tak daleko, ale 
ostatni odcinek wymaga trudnej wspinaczki.
Odwrócił się do pary goszczącej przez ostatnie kilka dni Bleysa, Dahno, Toni i 
Henry’ego.
– Mord, masz dla mnie wózek z kołami i płozami oraz kozi zaprzęg mogący pokonać tę 
trasę?
Wysoki mężczyzna skinął głową.
Bagaże Bleysa, Dahno, Toni i Henry’ego powędrowały do wózka ciągniętego przez 
dwanaście kóz zaprzężonych parami. Lokalne odmiany kóz były znacznie większe i bardziej 
poddające się szkoleniu niż ich ziemscy przodkowie, i w konsekwencji często były 
wykorzystywane na Młodszych Światach jako siła pociągowa. Przez chwilę Bleys poczuł 
dotyk nostalgii za latami spędzonymi na farmie Henry’ego na Zjednoczeniu, gdzie 
podróżował podobnym, ciągniętym przez kozy wozem. Ruszyli w drogę.
Dotarli do celu późnym popołudniem. Ostatnia część drogi, stanowiąca mniej więcej 
jedną piątą dystansu, usprawiedliwiła stwierdzenie Polona o ostrej wspinaczce. Tutaj przydały 
się płozy wózka. Okazało się, że wysoko na stromych zboczach rośnie dużo długiej, 
wysuszonej trawy, na której płozy sprawdzały się znacznie lepiej od kół. Kozy czuły się na 
zboczu jak w domu, ale gdy doszli do etapu prawie pionowej wspinaczki, wszyscy musieli 
pomóc w pchaniu wózka, nawet Bleys.
Osiągnęli w końcu bardziej poziomy teren, wysepkę wysokich, lokalnych jodeł, 
rosnących tak blisko siebie, że niemal odcinały dostęp światła słonecznego.
Bleys zauważył, że Toni, kiedy już usadowiła się na pniu niedawno ściętego drzewa i 
odzyskała oddech, z wyraźnym sceptycyzmem przygląda się niedokończonemu obozowi. 
Widać było rozpoczętą budowę trwalszych schronów, choć były w zbyt wysokim stopniu 
zaawansowania, by zaczęto je wznosić zaledwie cztery dni wcześniej . Anjo zaprowadził ich 
do rzędu stożkowych szałasów zbudowanych z bardzo długich, jodłowych gałęzi, 
powiązanych na szczycie.
– Nie są takie złe – powiedział Anjo. – Zajrzyjcie do środka.
Wskazał im drogę do pierwszego z szałasów i wprowadził ich do wnętrza przez wejście o 
kształcie odwróconej litery V. Wewnątrz znajdowała się drewniana podłoga, a wszystkie 
ściany obwieszono kocami. W górze zawieszono staromodną żarówkę oświetlającą wnętrze 
łagodnym światłem o pełnym spektrum, niezbyt różnym od tego, do którego przyzwyczaili 
się na Zjednoczeniu. Całość sprawiała nieoczekiwanie przytulne wrażenie.
Drewniana podłoga była częściowo pokryta czerwono–czarnym pledem. Za umeblowanie 
służyło składane łóżko polowe pokryte grubymi, kolorowymi kocami w stylu tych, jakie 
wisiały na ścianach w domu Cruzonów; biurko i cztery fotele okryte kocami – wszystko to 
ręcznie robione. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu, może przez długą podróż, widok 
koców głęboko poruszył Toni. Rzeczywiście, jak pomyślał Bleys, myśl o ludziach 
dźwigających ciężkie materiały po stromiźnie, którą sami przed chwilą przebyli, tylko po to, 
by stworzyć iluzję komfortu w tak prowizorycznym schronieniu, świadczyła o trosce 
posuniętej do ekstremum.
– Masz rację – Toni powiedziała do Anjo – tu jest pięknie. Czy każde z nas dostanie jeden 
z tych szałasów? Jak chcecie nas porozmieszczać?
– Po jednym dla każdego z waszej czwórki – poza Nauczycielem, który dostanie 
dodatkowy jako miejsce do pracy – wyjaśnił Anjo. – Reszta waszych ludzi, kiedy przybędą tu 
różnymi drogami, zostanie umieszczona po sześciu w szałasie – tam są tylko łóżka. Wygódki 
są na zewnątrz, choć obawiam się, że są dość prymitywne. Jeśli będziecie musieli wyjść na 
zewnątrz w środku nocy, lepiej załóżcie na siebie coś ciepłego. Na tej wysokości noce są 
zimne.
Spojrzał na Toni.
– Ten szałas jest dla ciebie – powiedział. – Dla Nauczyciela i Dahno Ahrensa zrobiliśmy 
większe łóżka i krzesła. Czy to wystarczy do czasu wykończenia trwalszych budynków?
– Jeśli o mnie chodzi, całkiem mi to odpowiada – stwierdziła Toni. – Ale kiedy będą 
gotowe te budynki?
– Może za kilka dni, może tydzień – odpowiedział Anjo. – Większość materiałów 
musieliśmy zebrać z domów w całej okolicy. Z obawy przed zasygnalizowaniem zwiększonej 
aktywności w tym rejonie, nie odważyliśmy się niczego zamówić w mieście.
Spojrzał na Bleysa, Dahno i Henry’ego.
– Czy wam też wystarczą takie warunki?
– Z pewnością – odpowiedział Bleys. – Wasi ludzie dokonali cudu, wznosząc coś takiego 
w tak krótkim czasie.
– Właściwie – stwierdził Anjo – zaczęliśmy jakiś czas temu. Miał to być rodzaj kwatery 
głównej dla naszego użytku.
– Rozumiem – powiedział Bleys. – Cóż, nie muszę oglądać teraz swojego szałasu, ale 
chciałbym coś zjeść, a potem pójść spać.
Wszyscy zjedli – oczywiście, pieczonego królika – w budynku stanowiącym połączenie 
kuchni i jadalni, największej z wzniesionych jak dotąd struktur i wrócili do zbudowanych dla 
nich schronień.
Wieczorem, spacerując, Bleys udał się obejrzeć prawie gotowy budynek, w którym miał 
nagrywać swoje przemówienia, służący równocześnie jako centrum ochrony obozu.
Przekonał się, że wokół całego terenu, na kamieniach i drzewach umieszczono kamery i 
mikrofony, umożliwiające odkrycie każdej próby skrytego dostania się do obozowiska. 
Włączył monitor i bawił się przez chwilę urządzeniami kontrolnymi, zaznajamiając się z 
całym terenem obozu i jego najbliższym otoczeniem. Przełączając się między 
poszczególnymi kamerami zauważył nagle, że stał się niewidocznym towarzyszem Toni i 
Henry’ego, spacerujących razem w przefiltrowanym przez gałęzie, łagodnym świetle 
zmierzchu. Zaciekawiony, został z nimi.
– Wiesz – Toni mówiła do Henry’ego – jaki był Bleys za młodu? Kiedy pierwszy raz do 
ciebie trafił?
– Inny – odpowiedział Henry. – Inny... i samotny.
– Tak – powiedziała Toni, patrząc pod nogi – pod pewnymi względami to najbardziej 
samotny człowiek, jakiego spotkałam. Czasem wręcz czuję to w jego obecności, niczym 
głęboką ranę we mnie.
Spojrzała na Henry’ego.
– Ale przecież ma ciebie.
– To prawda – odpowiedział Henry. – Kocham go, jakby był moim własnym synem. Ale 
on i tak jest samotny – wydaje mi się, że zawsze taki był, od dnia, kiedy się urodził.
Na kilka chwil zapadła cisza. Szli dalej obok siebie; Henry patrząc w dal, Toni pod nogi, 
między kamienie i opadłe igły. Bleys, samotny w centrum kontroli, przełączył się na kolejną 
kamerę.
– Coś jeszcze – powiedziała wtedy Toni, gdy przechodzili właśnie przez jaśniej 
oświetlony teren, rzadziej porośnięty jodłami, blisko końca lasku. – Gdyby Bleys nie 
powiedział mi twojego nazwiska, zanim nie zobaczyłam go napisanego, nie wiedziałabym, że 
wymawia sieje „MacLain”. Dlaczego mówisz właśnie w ten sposób?
– No cóż – odpowiedział Henry – wiesz, że to szkockie nazwisko. Wiesz, gdzie na Starej 
Ziemi jest Szkocja?
– Chwileczkę... – powiedziała Toni. – To część Wysp Brytyjskich, prawda?
– Można tak powiedzieć. Powiedzmy, że Anglia znajduje się na południe od Szkocji, na 
głównej wyspie. Ale Szkoci żyją także na Hybrydach, tak zwanych Zachodnich Wyspach, na 
zachód od wybrzeża Szkocji i właśnie z nich wywodzą się moi przodkowie.
– Przypominam sobie – stwierdziła Toni. – Szkoci mówili językiem gaelickim – czy nie 
używają go do dzisiaj w niektórych rejonach?
– Tego nie wiem. Sam tego nie robię, ale sposób w jaki wymawiamy „MacLean”, bierze 
się stąd, że jesteśmy potomkami człowieka nazywającego się Gilleathain na Tuaidh. Nie 
wymawiam tego tak, jak zrobiłby to ktoś mówiący po gaelicku – uśmiechnął się lekko w jej 
stronę – ale oznacza to „Gillian od Topora”. Żył na Wyspach w trzynastym wieku kalendarza 
chrześcijańskiego. Jego dwaj bracia – Lachlan i Lubanach – stali się przodkami dwóch 
oddzielnych klanów MacLeanów: MacLeanów z Duart i z Lochbuie.
Przerwał.
– To inne części Szkocji, rozumiesz – wyjaśnił. Toni pokiwała głową.
– Na Hybrydach, czy na głównej wyspie? – zapytała.
– I tam, i tam. W czasach Gilliana od Topora MacLeanowie żyli głównie na Zachodnich 
Wyspach, ale z czasem zyskali więcej ziemi na głównej wyspie i w końcu stworzyli cztery 
niezależne klany. Kiedy byłem mały, powiedziano mi, że linia mojego ojca wywodzi się od 
wodza MacLeanów, Czerwonego Hektora od Bitew, który zginął w bitwie pod Harlow, jeśli 
dobrze pamiętam, w roku tysiąc czterysta jedenastym.
– Co za nazwiska! – Toni potrząsnęła głową i uśmiechnęła się. – Ten Czerwony Hektor i 
ten drugi o którym wspominałeś, o trudnym do wymówienia nazwisku – Topór od Bitew. 
Brzmi to tak, jakby jadali ludzi na śniadanie.
– MacLeanowie zawsze byli walecznym narodem – stwierdził Henry. Wyglądał na 
zamyślonego, ze wzrokiem skierowanym gdzieś w dal.
Uśmiech Toni zniknął, przyjrzała mu się z troską.
– Powiem ci, czemu pomyślałam o nazwisku. Widzisz, moje również nie jest takie, jak się 
je wymawia – albo pisze.
– Nie? – wzrok Henry’ego z powrotem skupił się na jej twarzy.
– Nie – potwierdziła. – Moja rodzina pochodzi z Nipponu – przypuszczam, że nazwałbyś 
nas „Japończykami” – ale Lu to nie nippońskie nazwisko. Spotyka się je u ludzi Chińskiego 
pochodzenia, ale nie z Nipponu – Japonii.
– Nie nazywasz się Lu? – Henry przyglądał się jej uważnie.
– I tak, i nie – odpowiedziała.
Zatrzymali się. Doszli do samego brzegu jodłowego zagajnika i stanęli na krawędzi klifu 
z nagiej, szarej skały, tkwiącego nad długim, zielono–brązowym, porośniętym trawą zboczem 
schodzącym w dół aż do równin. Te ciągnęły się aż po horyzont.
– Nie – stwierdziła po chwili przerwy. – Moje nazwisko brzmi Ryuzoji. Bezpośredni 
przodkowie byli jednymi z pierwszych Japończyków, jacy wyemigrowali ze Starej Ziemi na 
Zjednoczenie. Tak naprawdę wcale nie planowali tam zostać. Pamiętasz z historii, jak to 
wyglądało? Koalicja wielu wyznań kupiła prawa osiedleńcze do obu Światów 
Zaprzyjaźnionych od wielkich firm terraformingowych, doprowadzających planety do stanu 
nadającego się do kolonizacji. Wydali prawie wszystkie zasoby w nadziei ściągnięcia na nie 
wyłącznie emigrantów religijnych. Z początku zdawało się, że bardzo wielu ludzi chce 
emigrować.
– Wiem – stwierdził Henry. – Mam listy naszej rodziny z wczesnych lat na Zjednoczeniu.
Toni spojrzała na niego z sympatią.
– Tak – powiedziała – ale wielu ludzi z różnych grup wyznaniowych jednak nie pojechało 
– nie mogli albo nie było ich na to stać – a z tak małą liczbą osiedleńców na obu planetach, 
koalicja bała się, że kolonie nie przetrwają. Zaczęli więc oferować bonusy, by przyciągnąć 
więcej imigrantów.
Spojrzała na Henry’ego, który pokiwał głową.
– Moja rodzina była takimi właśnie bonusowymi imigrantami. Dostali obietnicę od 
kompanii terraformingowej, że jeśli nie będą zadowoleni z transakcji, po pięciu latach zostaną 
przewiezieni z powrotem na Starą Ziemię. Firmy oczywiście nie chciały wydawać na to 
pieniędzy, ale tylko tak można było zebrać dostateczną liczbę ochotników. Moja rodzina 
planowała wziąć bonus, zbudować posiadłość, którą można by sprzedać ludziom planującym 
tam zostać i wrócić na Ziemię przed upływem pięciu lat.
Spojrzała na Henry’ego.
– Nie sądzę, żeby twoja rodzina zrobiła coś takiego.
– Nie. – Henry spojrzał na ziemię w dole. – Przybyli tu z powodów religijnych.
– Och. Cóż, w każdym razie byliśmy jedną z niewielu japońskich rodzin przybyłych na 
Zjednoczenie, więc siłą rzeczy nie mieliśmy ze sobą zbyt wielu kontaktów, za to trafiliśmy w 
okolicę, gdzie zamieszkało wiele chińskich rodzin, które przez pokolenia stworzyły całkiem 
prężną społeczność. A moja rodzina nie wróciła, ponieważ, podobnie jak inni osadnicy, nie 
docenili problemów i trudności związanych z zakładaniem kolonii. Wróciliby do domu 
biedniejsi niż przed wyjazdem, więc w końcu zostali.
Henry ponownie skinął, tym razem zaciskając usta w poziomą linię.
– Nawet dziś, na większości światów nie jest łatwo utrzymać się z pracy na ziemi – 
powiedział.
– Tak, teraz to wiemy – stwierdziła Toni. – Ale, jak powiedziałam, tam gdzie osiadła 
moja rodzina, było wielu Chińczyków, a właściwa wymowa Ryuzoji w uszach Chińczyka 
brzmi raczej jak Lyuzoji. W efekcie staliśmy się znani jako Lyuzoji – co zostało później 
skrócone do Lu i tak już trwa przez ostatnie sto lat, czy coś koło tego.
– Rozumiem – stwierdził Henry.
– Ale jeśli chodzi o znaczących przodków – dodała Toni – to nasza rodzina również ma 
dalekie korzenie. Jak mówiłam, nasze właściwe nazwisko to Ryuzoji. Ryu oznacza smoka, zo 
tworzyć, budować, a ji – świątynia. U i o w Ryuzoji to dźwięczne samogłoski. Moim 
znakomitym przodkiem był szesnastowieczny dajmio z trwającego blisko stulecie, pełnego 
wojen okresu. Jego włości zajmowały około jedną trzecią wyspy Kiusiu i prawdopodobnie 
dowodził armią samurajów liczącą kilkadziesiąt tysięcy wojowników. W tamtych czasach 
dajmio miał całkowitą władzę nad życiem i śmiercią swoich poddanych. Kiedy umarł w roku 
tysiąc pięćset osiemdziesiątym czwartym waszego kalendarza, Takanobu miał pięćdziesiąt 
sześć lat. Po jego śmierci, księstwo zostało rozszarpane przez innych władców. O ile nie 
studiowałeś historii Japonii, pewnie nigdy o nim nie słyszałeś.
– To prawda – – potwierdził Henry. – Ten Takanobu był w prostej linii twoim 
przodkiem?
– Właściwym przodkiem mojej rodziny był Ryuzoji Masanobu, prawnuk Takanobu. Jego 
dziadek, syn Takanobu, doświadczywszy po śmierci Takanobu i upadku klanu efemerycznej 
natury ziemskiej chwały, szukał pocieszenia w religii – w tym przypadku chrześcijańskiej. 
Dwadzieścia cztery lata po zakazie wyznawania chrześcijaństwa w Japonii i dwa lata po 
całkowitym zakazie morskich podróży dla Japończyków wydanym przez Shoguna Tokugawę, 
w tysiąc sześćset trzydziestym siódmym roku doszło na Kyusiu, w regionie Arnakura–
Shimbara do powstania chrześcijan. Słyszałeś może o nim?
– Nie – zaprzeczył Henry, tym razem jednak przyglądając się jej z wyraźnym 
zainteresowaniem.
– Masanobu oczywiście był chrześcijaninem, jednym z bezwzględnie oskarżonych przez 
lokalnego dajmio, mającego w swoich włościach najwięcej wyznawców tej religii. Lokalni 
chłopi cierpieli z powodu nieludzkich podatków, wywołali więc bunt i połączyli się z 
chrześcijanami. Razem umocnili się w zamku Hara na półwyspie Shimbara, pod dowództwem 
Amakusa Shiro Tokisada, mającego wtedy zaledwie szesnaście lat. Przewodził powstańcom z 
wielką odwagą i przez cztery miesiące odpierali ataki ze strony znacznie liczniejszych armii 
samurajów.
– Byli silni w Wierze – skomentował Henry.
– Tak. Ale w końcu zamek został zdobyty i zaledwie garstce udało się ujść z życiem. 
Jednym z tych, którzy uciekli był Masanobu, tak więc moja rodzina wywodzi się 
bezpośrednio od niego.
Umilkła i znów uśmiechnęła się do Henry’ego.
– Jak więc widzisz, my, Ryuzoji też jesteśmy walecznym rodem.
Henry w zamyśleniu poważnie pokiwał głową. Ich spojrzenia spotkały się i pozostały tak 
przez chwilę. Bleys, przyglądający się i przysłuchujący temu przy konsoli, poczuł nagle 
wstyd z powodu podglądania tej sceny. Jasne było, że wyznanie Toni spowodowało 
narodziny więzi między nią a Henrym.
– Zastanawiam się – odezwała się Toni po chwili milczenia – jakby to było dla kogoś z 
nas dwojga, znaleźć się teraz na Starej Ziemi i jak patrzyliby na nas żyjący w tamtych 
czasach?
– Cokolwiek czuli oni i cokolwiek czujemy my – powiedział Henry – nie zrobiłoby to 
żadnej różnicy. Jesteśmy takimi, jakimi stworzył nas Bóg – niezależnie od tego, czy w niego 
wierzymy.
– Trudno w takim razie, żeby winił nas, jeśli jesteśmy podobni do naszych przodków – 
stwierdziła Toni.
Henry gwałtownie obrócił głowę w jej stronę.
– Bóg patrzy nie tylko na czyny, ale i na ich pobudki – powiedział. – Mogło być tak, że 
moi przodkowie nie widzieli innej drogi niż ta, którą podążali. Ja znam.
Toni dalej przyglądała mu się w taki sam sposób, jak od czasu, gdy skończyła opowiadać.
– Powiedziano ci o moim grzechu – stwierdził Henry. – Tym, o którym nie chciałem 
rozmawiać w limuzynie.
– Nie. – Toni potrząsnęła głową. – Kto miałby mi powiedzieć? Bleys czy Dahno? Żaden z 
nich by tego nie zrobił.
– Dahno nie wie. Bleys tak – powiedzieli mu moi synowie, co było niewłaściwe, ale 
wtedy o tym nie wiedzieli. Skoro Bleys ci nie powiedział, to skąd wiesz?
– Wiem tylko, że zawsze masz pod pachą ten swój pistolet. Jedyne okazje, kiedy cię 
widziałam bez niego, to gdy przechodziliśmy przez odprawę celną na Nowej Ziemi i kiedy 
pojechaliśmy do Klubu Prezesów. Ale przyglądałam ci się z nim. Wiesz, że inaczej chodzisz 
mając go ze sobą? I wyczuwam, że razem z nim nosisz jakieś zmartwienie. Nie mogłam nie 
pomyśleć, że może się to wiązać z tym grzechem, o którym wspominałeś.
Henry przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, a Toni ze spokojem zniosła jego 
spojrzenie.
– A więc powiem ci – oświadczył Henry. – Kiedy byłem młody i pierwszy raz ruszyłem 
walczyć jako Żołnierz Boga, to zrobiłem to dla Boga – a przynajmniej tak myślałem. Ale 
poszedłem znów i jeszcze raz – i odkryłem, że to nie dla Boga wyruszam, ale dla czegoś we 
mnie, co lubiło wojnę i walkę. Tylko że... nigdy nie ma usprawiedliwienia dla walki i 
zabijania. Można znaleźć usprawiedliwienie tu, w tym życiu, między innymi grzesznymi 
ludźmi; ale w życiu przyszłym...
Przerwał nagle. Po chwili zaczął na nowo.
– Uświadomiłem więc sobie, że zagrożona jest moja dusza. Prawie dwadzieścia lat temu 
zakopałem swój pistolet. Pozostał pod ziemią do dnia, kiedy przyszedłem do Bleysa.
– Uratowało cię zakopanie pistoletu?
– Nie tylko to. Myślałem, że czynię nim dobro, ale za każdym razem gdy walczyłem, 
coraz głębiej wpadałem w ręce Szatana.
– Ale znów go wykopałeś i przyniosłeś do Bleysa – powiedziała. – Znów narażasz swoją 
duszę, prawda?
– Tak – powiedział. Przez chwilę nie mówił nic więcej. – Ale mogę ocalić Bleysa.
– Pistoletem?
– Tak – potwierdził Henry. Wbił wzrok w równinę, daleko pod nimi.
Toni zbladła.
– Nie chcesz chyba użyć go przeciw niemu, jeśli uznasz, że podąża w złym kierunku? – 
zapytała.
Henry obrócił się i spojrzał jej w oczy.
– Tak.
– Ale ty go kochasz – powiedziała. – Kochasz jak syna, sam tak powiedziałeś. Jak 
mógłbyś go zabić tylko dlatego, że uważasz, iż wybrał złą drogę?
Kiedy mówiła, Henry odwrócił od niej wzrok. Teraz spojrzał z powrotem i zobaczyła 
jego oczy – cierpiące, ale nieustępliwe jak kamienie w polu.
– Dusza to coś więcej niż ciało – powiedział. – Jeśli stanę przed wyborem, będę musiał 
ocalić jego duszę. O ile Bóg da mi odwagę.
Przez dłuższą chwilę stali patrząc na siebie.
– Możesz mu to powiedzieć – stwierdził Henry, z wysiłkiem wydobywając z siebie 
słowa. – Ale nie sądzę, żebyś to zrobiła.
– Nie. Ale mam swoje obowiązki. I od tej chwili, Henry, będę ci się przyglądać.
– Wiem.
Żadne nie odzywało się przez sekundę czy dwie. Potem Toni wolno wyciągnęła w jego 
stronę dłoń, a po chwili przyjął ją, jak mógłby podać rękę innemu Żołnierzowi Boga, staremu 
przyjacielowi, który walczył teraz po przeciwnej stronie.
Bleys zdarł z siebie okulary i słuchawki, przepełniony nagle niesmakiem, że pozwolił 
sobie podglądać ich w takiej chwili.
Wstał i wyszedł z budynku. Nie było w nim nikogo innego, nie spotkał też nikogo po 
drodze do swojego szałasu. Przepchnął się przez trójkątne wejście i rzucił się na długie, 
specjalnie dla niego zrobione łóżko.
Przez chwilę leżał, patrząc w gęsto obrośnięte igłami gałęzie, zbiegające się nad nim w 
jeden punkt. Potem wstał i usiadł na drewnianym krześle ustawionym przed prostym stołem 
na czterech nogach, mającym mu służyć jako biurko.
Przygotowano na nim schludny stosik papieru, pisak i teczkę zawiei ającą mapy obozu i 
okolicy.
Bleys podniósł pisak, wziął ze stosiku czystą kartkę i zaczął na niej pisać.
NOTATKA – napisał automatycznie, a zaraz za tym datę, godzinę i minutę. Przesunął 
czubek pisaka trochę niżej na kartce, zawahał się, potem zaczął pisać.
Przy pomocy systemu ukrytych kamer rozmieszczonych wokół obozu, podsłuchałem Toni i 
Henry’ego.
Powinienem był pomyśleć – powinienem przewidzieć – jaki był prawdziwy powód nagłego 
pojawienia się Henry’ego z nami. Oczywiście, dla Henry’ego dusza zawsze będzie ważniejsza 
niż ciało.
Ale jak mogłem być tak zaślepiony, by nie uświadomić sobie, wiedząc co czuje i myśli na 
mój temat, że weźmie na siebie tak ciężką decyzję...
Odłożył pisak i zmiął kartkę w kulkę.
Po chwili Bleys automatycznym ruchem rozprostował zgnieciony kawałek papieru i 
rozejrzał się za szczeliną fazowej niszczarki dokumentów.
Oczywiście nie znalazł jej. Wstał i podszedł do zamontowanego w podłodze urządzenia 
grzewczego. Podkręcił jego termostat, a ze szczeliny grzewczej, nie tak różnej od szczeliny 
niszczarki, zaczął wydobywać się strumień gorącego powietrza.
Bleys odczekał chwilę, aż powietrze z grzejnika zaczęło palić skórę na jego dłoni. Wtedy 
wsadził kartę do szczeliny. Biały arkusz zniknął w niej, jakby pochłonął go niewidzialny 
język. Po chwili w powietrze wzleciała smużka białego pyłu, który zniknął, rozpraszając się.


Rozdział 13

Następnego ranka dźwięk kroków na schodach przed wejściem do szałasu Bleysa i 
stukanie w specjalnie do tego celu zawieszoną deskę, sprawiło, że Inny uniósł wzrok znad 
kartki, na której rysował coś przypominającego pajęczą sieć. W rzeczywistości była to 
zakodowana wersja jego planów na przyszłość, opisanych w kategoriach związków 
efektywności w dążeniu do celu. Była to jedynie pomoc w myśleniu, nieczytelna dla nikogo 
innego, ale kierowany zwyczajową ostrożnością, zanim odpowiedział na stukanie, schował 
wykres do kieszeni.
– Wejść – powiedział. W drzwiach pojawił się Anjo.
– Nauczycielu! Miałem nadzieję, że cię tu znajdę. Powiedziano mi, że właśnie opuściłeś 
budynek nagrań, a nie znalazłem cię w twojej kwaterze.
– Myślałem, że nie zobaczymy się przez kilka dni – stwierdził Bleys z uśmiechem.
– I tak miało być – odpowiedział Anjo – ale wyszła pewna sprawa. Miałem nadzieję 
załatwić to bez zawracania ci głowy, ale wygląda na to, że nie daje to spać Anie Wasserlied, 
kobiecie, która przewodzi twoimi Innymi na naszej planecie. Chciała z tobą rozmawiać, więc 
pozwoliłem sobie ją tu sprowadzić – choć bardzo nie podobało się jej podróżowanie w 
zamkniętej furgonetce. Nie chcieliśmy jednak, by była w stanie sama tu później trafić.
– Absolutnie zrozumiałe – powiedział Bleys.
– W każdym razie – kontynuował Anjo – czeka w jadalni i przyprowadzę ją tu, jeśli tego 
chcesz. Chciała rozmawiać z tobą w cztery oczy, ale to sprawa, która dotyczy mnie i moich 
ludzi w takim samym stopniu jak jej. Mam ją przyprowadzić?
– Oczywiście.
– Spodziewałam się raczej... – powiedziała Ana Wasserlied, kiedy już usiadła z Bleysem i 
Anjo w szałasie biurowym. Rzuciła wrogie spojrzenie Anjo. – ...Spodziewałam się, że 
będziesz informował mnie o swoich planach.
Bleys spojrzał na nią z lekkim zainteresowaniem.
– Spodziewałaś się? – powiedział.
Ana otwarła usta, zamknęła je i znów otwarła.
– Tak! – odpowiedziała. – W końcu jestem przywódczynią Innych na Nowej Ziemi, 
prawda? Myślałam, że to z Innymi będziesz pracować podczas swojego pobytu tutaj.
– Ana – łagodnie powiedział Bleys – pracuję ze wszystkimi ludźmi.
Ana przyglądała mu się przez chwilę.
– Nie rozumiem! Naturalnie założyłam, że będziemy informowani o twoich planach! I 
nagle znikasz, aja muszę się dowiadywać gdzie jesteś od organizacji, do której należy on! – 
Wskazała palcem Anjo.
– Zawsze z radością przyjmuję wszelką pomoc ze strony lokalnych organizacji Innych – 
powiedział Bleys. – Ale jestem tu, by przemawiać do wszystkich mieszkańców tej planety, 
nie tylko do Innych. Czasem muszę własne plany w sytuacjach awaryjnych zmieniać, 
niekoniecznie informując o tym Innych. Zresztą, jesteś tu teraz.
– Tak, jestem – stwierdziła Ana – po kilku dniach spędzonych na desperackich próbach 
skontaktowania się z tobą. – Jeszcze raz spojrzała na Anjo. – A potem całych godzinach w 
zamkniętej ciężarówce z tak nędznym oświetleniem, że nawet nie dało się tam czytać – 
zakończyła.
– To rzeczywiście nie mogło być przyjemne – zgodził się Bleys. – Ale czy miałaś jakiś 
konkretny powód, dla którego chciałaś się ze mną skontaktować? Czy po prostu martwiłaś 
się, bo nie było mnie już w hotelu w Blue Harbor?
– Jakiś powód, rzeczywiście!–wyrzuciła z siebie Ana. Znów gniewnie popatrzyła na 
Anjo, potem z powrotem na Bleysa. – Jego organizacja zaczęła podkładać bomby, a wina za 
to spada na Innych!
– Doprawdy? – spytał Bleys. – To interesujące. Czemu? Czy dlatego, że ja jestem 
związany z Innymi?
– Nie! – prawie wykrzyknęła Ana. – Ponieważ część z ich ludzi dołączyła do naszej 
organizacji, należą do obu.
– Ilu ich może być? – zapytał Bleys, zerkając na Anjo, wciąż siedzącego z kamienną 
twarzą. Spojrzał z powrotem na Anę.
– Nie wiem, ale ci ludzie wstępując w nasze szeregi, nie informują nas o przynależności 
gdzie indziej!
Tym razem Bleys wbił nieruchome spojrzenie w Anjo. Ten odpowiedział tym samym.
– W waszej filii Innych na Nowej Ziemi jest ponad czterysta tysięcy członków – 
stwierdził. – Z czego dobre dwadzieścia procent to nasi ludzie.
– Dwadzieścia procent – Ana zapatrzyła się na Anjo – nie wierzę ci.
Anjo wzruszył ramionami.
– Ja wierzę, Ana – stwierdził Bleys. – Całkiem możliwe, że ludzie sprawdzający nowych 
członków, niezbyt dobrze wywiązywali się ze swego zadania. Jak rozumiem, znacie się już od 
jakiegoś czasia?
– Wiemy o sobie – wyjaśniła Ana. – Aż do dzisiaj, nigdy go nie spotkałam. Nie wiem 
nawet, czy jest ich członkiem, przywódcą czy jeszcze kimś innym.
– I co? – zapytał Bleys. – Kim jesteś, Anjo?
– Technicznie rzecz biorąc, przewodzę Podkowie – tak się nazywamy – wyjaśnił Anjo. – 
Ale tak naprawdę nie kontroluję wszystkich. Nikt nie jest w stanie tego zrobić. Gdybym mógł, 
nie zaszłoby to, czym tak przejmuje się Ana.
– A dokładnie co się stało?
– Dwie bomby – wyjaśniła Ana. – Jedna wybuchła w tej bocznej alejce obok Klubu 
Prezesów w mieście Nowa Ziemia, druga w drzwiach Klubu w Bjornstown. Ta druga zraniła 
kilka osób i możliwe, że kogoś zabiła – jak dotąd Prezesi nie podali dokładnych informacji. 
Ale twierdzą, że zrobili to nasi ludzie i oczywiście rnają racje. Ale to ludzie od nas, będący 
równocześnie członkami Podkowy.
Wzięła głębszy wdech.
– I absolutnie nie wierzę, żeby do tej grupy należało dwadzieścia procent naszych ludzi! 
Kilku mogło prześlizgnąć się przez nasze zwykłe testy, ale nie aż tylu!
Bleys uważnie przyglądał się jej, gdy mówiła, jednak teraz przeniósł wzrok z powrotem 
na Anjo.
– Naprawdę mamy dwadzieścia procent – potwierdził tamten.
– Czemu aż tylu? – spokojnie zapytał Bleys.
– To proste. Podkowa jest organizacją nielegalną. Prezesi i Gildie podtrzymują tę zasadę 
z powodu naszego gabinetu cieni, powstałego czterdzieści lat temu – Podkowa istnieje od stu 
lat. Inni są organizacją całkowicie legalną, a my potrzebowaliśmy miejsca, gdzie lokalni 
przywódcy mogliby otwarcie się spotykać, bez zwracania uwagi na ich pozycję w Podkowie.
– Brzmi rozsądnie... – zaczął Bleys, ale przerwała mu Ana.
– Mówię ci, że on kłamie! – wykrzyknęła. – Nasi Inni nie mogą być... nie mogą, po 
prostu nie mogą – w dwudziestu procentach składać się z ludzi Podkowy. To 
nieprzekonywające.
– Nie – odpowiedział jej Bleys. – Nie wydaje mi się, żeby tak było. Nasza organizacja 
Innych została zapoczątkowana przez mojego brata na Zjednoczeniu mniej niż piętnaście lat 
temu. Po tym, jak zacząłem aktywnie w niej działać, nieco ponad cztery lata temu, znacząco 
rozluźniliśmy jej struktury. Nie zapraszaliśmy innych organizacji do wykorzystywania naszej 
grupy na różnych planetach, ale można powiedzieć, że zostawiliśmy ku temu furtki.
Teraz patrzyli na niego zarówno Anjo jak i Ana.
– Wiedziałeś cztery lata temu o istnieniu Ludzi Podkowy? – zapytał Anjo.
– Wiem o was nie dłużej niż dwa i pół roku bezwzględnego. Wtedy mniej więcej 
dokonałem małego, prywatnego śledztwa na wszystkich planetach, gdzie mieliśmy nasze filie.
W utrzymującej się ciszy Anjo dalej wpatrywał się w Bleysa.
– Jeśli wiedziałeś o nas, Nauczycielu – odezwał się w końcu twardniejącym głosem – 
czemu się z nami nie skontaktowałeś jeszcze przed przylotem tutaj albo zaraz po 
wylądowaniu?
– Zawsze wolałem, żeby to ludzie przychodzili do mnie w swoim własnym czasie – 
odpowiedział Bleys – zamiast próbować wymuszać na was powiązania.
Oczy Anjo zwęziły się.
– Czemu? – zapytał.
– Na tej planecie, gdzie wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich – łagodnie powiedział 
Bleys – prawdopodobnie słyszałeś, że kiedy rozmawiałem z Prezesami przy kolacji, 
opowiedziałem im anegdotkę o tym, co należy zrobić, jeśli na Starej Ziemi zostanie się 
zaatakowanym przez niedźwiedzia grizzly. Jeśli wiesz o tym...
– Wiem – stwierdził Anjo.
– Więc rozumiesz. Ludzie mają skłonność do postępowania zgodnie z radami tylko 
wtedy, jeśli wyraźnie widzą ku temu powody. Nie chciałem, by do Innych przyłączał się 
ktokolwiek, o ile nie posiada woli i powodu, by tego dokonać.
– Ale – zaczęła Ana, potem przerwała, popatrzyła na Anjo i Bleysa.
– Zastanawiacie się – stwierdził Bleys – w jaki sposób macierzysta organizacja Innych, a 
w szczególności ja z Dahno, planowaliśmy pogodzić różnie myślących ludzi na różnych 
planetach, skoro na każdej z nich mają własne cele, prawda?
Oboje kiwnęli głowami.
– Żeby na to odpowiedzieć, pomyśl o własnych ludziach, Anjo. Czy nie są różnych 
zawodów, nie mają różnych sposobów widzenia świata i spraw na Nowej Ziemi i bardzo 
różnych idei, co z tym należy zrobić? A jednak wszyscy należą do jednej organizacji mającej 
ogólny cel – zdjęcie Gildii i Prezesów z karków pracowników. Mam rację?
– Tak, przynajmniej w tej sprawie – odpowiedział Anjo.
– Ale to z pewnością nie był powód, dla którego nas powołałeś? – gniewnie spytała Ana. 
– Organizacja Innych, kiedy do niej wstępowaliśmy, miała zająć się lepszą przyszłością nas 
wszystkich; lepszą przyszłością całej ludzkości.
– Ależ, Ano – odpowiedział Bleys – w twoim oddziale Innych jest prawie pół miliona 
ludzi. Musisz być równie świadoma jak ja, że każdy z nich prawdopodobnie ma własny 
pogląd na przyszłość. Prawda?
– Cóż, oczywiście – zgodziła się Ana. – Ale póki co, wszyscy powinni iść razem.
– Dokładnie, łącznie z tymi, którzy należą równocześnie do Podkowy, nie sądzisz?
Spojrzał na Anjo, który odpowiedział na jego spojrzenie twarzą całkowicie pozbawioną 
wyrazu. Ana nic nie odpowiedziała, co Bleys wykorzystał, by kontynuować.
– Ale tak naprawdę wcale nie o to chodzi, prawda? – stwierdził Bleys. – Jesteście tutaj, 
bo oboje martwicie się tymi zamachami. Mam rację, Anjo? Nie jesteś z tego zbyt 
zadowolony?
Przerwał. W zapadłej ciszy wszyscy wsłuchali się w to, co przed chwilą usłyszał, odległe 
brzęczenie w powietrzu, coraz głośniejsze. Wstał i podszedł do wyjścia z szałasu. Pozostała 
dwójka poszła w jego ślady.
W obozie zamarł cały ruch. Członkowie Podkowy pracujący z pomocą Żołnierzy przy 
wznoszeniu budynków, pośpiesznie chowali wszystkie narzędzia.
Od południowego zachodu zbliżał się do nich lecący na małej wysokości – 
prawdopodobnie poniżej tysiąca metrów – śmigłowiec.
Bleys spojrzał na Anjo, jako najbardziej prawdopodobne źródło odpowiedzi.
– Możesz ocenić, jak szybko się do nas zbliża? – zapytał.
– Przypuszczam, że nie więcej niż dwieście pięćdziesiąt do trzystu kilometrów na 
godzinę.
– Przelecą bezpośrednio nad nami?
– Jeśli nie bezpośrednio, to i tak całkiem blisko
– odpowiedział Anjo. – Dla porządku będzie chciał sprawdzić tego rodzaju kępę drzew.
– Kogo masz na myśli, mówiąc „on”? Pilota tego pojazdu?
– Tak. Nie zaszkodzi, jeśli wszyscy pozostaniemy absolutnie nieruchomo do czasu, aż 
przeleci. Nie patrzcie w jego stronę.
Stali. Cały obóz zamarł w ciszy i bezruchu. Statek dotarł nad nich, przechodząc nagle od 
brzęczenia do przygłuszonego grzmotu, szybko cichnącego w oddali.
– Nie wiem, jak moglibyśmy nie zostać zauważeni – stwierdził Bleys w zamyśleniu. – Na 
pewno miał kamery, a zdjęcia zostaną później uważnie przeanalizowane.
– Nie używają kamer – powiedział Anjo. – Nowa Ziemia nie ma odpowiednich ekspertów 
– jeśli o to chodzi, nie ma nawet dość statków atmosferycznych, by dokładnie zbadać 
powierzchnię planety. Bogactwo tego świata zostało ulokowane w innego rodzaju aktywach. 
Pilotom tych pojazdów powiedziano po prostu, żeby wypatrywali śladów obozowisk. Zresztą, 
większość z nich to i tak nasi ludzie; obiecali nam, że nic nie znajdą. Mogę ci dać słowo, że 
statek leciał na autopilocie, a jego pilot robił cokolwiek, od drzemki do słuchania nagrania 
jednej z twoich mów.
Bleys nie od razu odpowiedział. Rozglądał się między krzątającymi się w obozie ludźmi 
za Toni i Dahno. Zauważył, że stoją razem obok wejścia do jadalni. Skinął na nich, a kiedy 
ruszyli w jego stronę, odwrócił się z powrotem do Anjo i Any.
– Wracajmy do środka – powiedział. – Zaraz dołączą do nas Toni i Dahno, będziemy 
mogli kontynuować.
Bleys zauważył, że od chwili przelotu nad nimi statku powietrznego, Ana milczała. 
Wyglądało, jakby przekonało ją to, że Anjo lepiej od niej zna planetę.
– No, jesteście – powiedział, gdy pozostała dwójka weszła do szałasu. – Siądźcie z nami. 
Ana i Anjo przyjechali, ponieważ w efekcie mojego przybycia na Nową Ziemię coś się 
wydarzyło. Anjo, może wreszcie wyjaśnisz sytuację?
Anjo postąpił zgodnie z sugestią.
– Cóż, więc już wszystko wiecie – powiedział Bleys do siedzących już Toni i Dahno. – 
Anjo powiedział mi też, że nie musimy się przejmować przelotem śmigłowca, ponieważ 
większość załóg należy do Podkowy i obiecała niczego nie zgłaszać.
Obrócił się do Anjo.
– Na zewnątrz nic na to nie odpowiedziałem, Anjo, ale zrobię to teraz. Nie działam w 
sytuacji, gdy po prostu mam duże szansę. Operuję tylko przy pewnikach, a nie ma pewności, 
że pilot tego pojazdu był członkiem Podkowy, a nie człowiekiem Prezesów lub Gildii.
– Nie chcesz chyba zasugerować że powinniśmy opuścić to miejsce, choć dopiero 
zaczęliśmy je budować? – zapytała Toni.
– Owszem – – stwierdził Bleys. – Ale nie natychmiast. Myślę, że możemy zaryzykować 
zostanie r.utaj jeszcze tydzień, a przez ten czas postaram się nagrać tyle przemówień, ile tylko 
będę w stanie. Powinienem móc przygotować przynajmniej dwa dziennie. Potem, Ana, 
będziesz pracować z Anjo i dopilnujesz, by przemówienia te zostały wyemitowane do tłumów 
na spotkaniach pęd gołym niebem, takich jak to w Blue Harbor, co cztery lub pięć dni – za 
każdym razem w innym miejscu. Nie musisz podkreślać, że nie ma mnie tu osobiście, ale z 
drugiej strony, jeśli ktoś zapyta, nie trzeba tego ukrywać.
– Wiesz, że zazwyczaj nie narzucam się ze swoimi opiniami – odezwała się Toni.
– Mów – zachęcił ją Bleys. – To powód, dla którego poprosiłem ciebie i Dahno.
– Uważam, że powinieneś wziąć pod uwagę, że Anjo zna swój świat – powiedziała. Miała 
pewne spojrzenie, zdradzające silną determinację. – Jeśli uważa, że to bezpieczne miejsce dla 
ciebie do końca pobytu na tej planecie, powinieneś mu zaufać. Nie wydaje mi się, żeby z 
powodu faktu, że przeleciał nad nami jakiś śmigłowiec, groziło nam natychmiastowe 
odkrycie. Trudno byłoby też wymagać od ludzi Anjo, żeby porzucili to miejsce po zadaniu 
sobie takiego trudu, żeby je przygotować.
– To prawda – stwierdził Anjo. – Faktem jest, że nawet jeśli prawdziwe są twoje 
najgorsze obawy co do przynależności pilota, to i tak nic by nie zobaczył przez okrywającą 
nas warstwę gałęzi. Po za tym jest wielka, różnica, Nauczycielu, miedzy sytuacją, kiedy 
podczas nadawania przemówień przebywasz na Nowej Ziemi, choćby i w ukryciu, a sytuacją 
kiedy jesteś nieobecny.
Bleys w zamyśleniu pokiwał głową.
– Oboje możecie mieć rację – powiedział. Popatrzył na swojego brata. – Dahno?
– Jeszcze się nad tym zastanawiam – odpowiedział Dahno. – Ale i tak zawsze uważałem, 
że chcesz zbyt wielu rzeczyjednocześnie, próbując przemawiać do całej populacji i jeszcze 
wrócić na Harmonię i Zjednoczenie przed mającymi się tam odbyć wyborami do Izby. Przy 
takich założeniach musisz wylecieć w ciągu kilku tygodni.
– To prawda, Anjo – stwierdził Bleys. – I tak miałem wrócić do Światów 
Zaprzyjaźnionych przed wyborami, to jeszcze sześć tygodni.
– A jednak – powiedział Anjo – gdybyś został chociaż ten tydzień, o którym 
wspomniałeś, mielibyśmy cię na miejscu przynajmniej na początku emisji twoich 
przemówień. My, z Podkowy, walczymy o uwolnienie się od tyranów od ponad stu lat. 
Wszystko, o co prosimy, to trochę czasu. Czy wiesz, od czego pochodzi nasza nazwa?
– Chyba tak – odpowiedział Bleys. – Przypuszczam, że przejęliście ją z buntu 
chłopskiego na Starej Ziemi, z roku 1525 kalendarza chrześcijańskiego. Buntownicy nazwali 
się Bundschuh.
– To prawda – potwierdził Anjo. – A kiedy stłumiono bunt, zabito sto tysięcy 
powstańców. Teraz znacznie więcej niż sto tysięcy walczy o przeżycie i godność. W ciągu 
ostatniego stulecia straciliśmy tysiące aresztowanych, torturowanych i zabitych przez tak 
zwane siły porządku, kontrolowane przez Prezesów i Gildie. A jednak Podkowa trwa. Musi 
jednak zrobić coś więcej, niż tylko przeżyć – a twoje mowy mogą nam w tym pomóc. Jak sam 
stwierdziłeś przed chwilą, twoje przemówienia mogą z ludzi różnych zawodów i przekonań 
stworzyć zjednoczoną siłę. Wszystko co musisz zrobić, to podjąć niewielkie ryzyko – zostać 
tu przez jakiś czas. Daję ci słowo, że jeśli zostaniesz odkryty, nasi ludzie oddadzą życie, aby 
nie stała ci się krzywda!
– Wierzę ci – łagodnie odpowiedział Bleys – ale gotowość śmierci nie rozwiązuje 
problemów. Zdarzają, się rzeczy, których nikt nie może zmienić. Przypomnij sobie, czemu w 
ogóle siedzisz tu razem z Ana.. Może powiedziałbyś mi teraz, kto stoi za tymi zamachami? 
Zakładam, że nie przeprowadzono ich pod twoim kierownictwem ani za twoją zgodą.
– Masz całkowitą rację – powiedział Anjo. – Utrzymywali to przede mną w tajemnicy. 
Jak w każdej organizacji, są wśród nas marzyciele i głupcy. Mamy też garść napaleńców, 
gotowych rzucić nas do otwartego buntu przeciw Prezesom i Gildiom, bez zastanawiania się 
nad kosztem. Część z nich, używając twojego przemówienia jako pretekstu, dokonała 
zamachów.
Przerwał i rozejrzał się wokół siebie.
– Tak naprawdę nic sensownego nie mogli przez to osiągnąć; narobili trochę szumu, 
trochę szkód – w efekcie pusta groźba. Ale zrobili to na własną rękę i bez uprzedzenia. 
Skarciliśmy ich i więcej tego nie zrobią, ale zawsze mogą znaleźć się inni. Twoje 
przemówienia, wsparte obecnością na planecie, nawet jeśli pozostajesz w ukryciu, mogą 
skłonić ludzi do znalezienia lepszych rozwiązań niż groźby i użycie siły. Do pokazania 
Prezesom i Gildiom, że nie mają innego wyboru, jak zaakceptować naszą siłę kierowaną 
przez kilku silnych przywódców – albo nawet, jeśli będziemy mieć szczęście – z jednym 
silnym przywódcą.
– Tobą – powiedział Bleys.
Anjo spojrzał mu prosto w twarz.
– Gdybym znał kogoś lepszego od siebie, stałbym za nim. Powiedziałbym ci, kto to taki.
– Ilu członków Podkowy zaakceptowałoby cię w powszechnym głosowaniu jako 
przywódcę? – zapytał Bleys. – Przypuszczam, że w tej chwili przewodzisz dzięki zgodzie 
większości przywódców poszczególnych grup?
– Tak. I myślę, że w głosowaniu też dostałbym większość – stwierdził Anjo. – Nie! 
Zdecydowaną przewagę. Tych, którzy nie palą się zbytnio do walki, ale też nie boją się jej. 
Jednak nie wiem, ilu z nich poszłoby za mną, gdybym dzisiaj wezwał do akcji. Za to wiem, 
ilu poszłoby za tobą, gdj’bys został przywódcą. Z kilkoma wyjątkami, poszliby za tobą 
wszyscy.
– Wiesz, co powiedziałem Gildiom i Prezesom – odpowiedział Bleys. – Jestem filozofem, 
nie rewolucjonistą. A w szczególności nie jestem rewolucjonistą na planecie, która nie jest 
moim domem.
– I tak by za tobą poszli – powiedział Anjo – i pójdą za każdym, kto będzie szedł w 
twoim cieniu i mówił w twoim imieniu, o ile tylko dowiódł wcześniej swojej lojalności wobec 
ruchu oporu.
Przez dłuższą chwilę Bleys przyglądał mu się w milczeniu.
– A wiec – powiedział w końcu – chcesz, żebym w przemówieniach namaścił cię jako 
jedynego przywódcę?
– Nie – zaprzeczył Anjo – chcę tylko, żebyś mówił. Już podążam w twoim cieniu i jestem 
identyfikowany z twoimi naukami, ponieważ zgadza się to z moimi własnymi poglądami. 
Jeśli w jakichś swoich przemówieniach powiesz coś, czego ja nie mówiłem i tak poszedłbym 
za tym co mówisz. Po pierwsze dlatego, że w ciebie wierzę, po drugie, ze względu na 
Podkowę.
Bleys popatrzył na niego z namysłem. Wchodząc do szałasu, zostawił odsunięte na bok 
dwie gałęzie, służące do zamykania wejścia, by zostawić otwarte wejście dla Toni i Dahno.
Dahno, który wszedł jako ostatni, nie umieścił ich na miejscu, a jego potężne ciało 
wchodząc mogło nawet poszerzyć wejście. W każdym razie od kiedy cała czwórka zaczęła 
rozmowę, wejście pozostawało otwarte, a we wnętrzu swobodnie krążył chłodny wiatr. 
Temperatura na zewnątrz nie była na tyle niska, by powiew był nieprzyjemny, ale różnica 
temperatur wystarczyła, by Bleys uświadomił sobie nagle jego istnienie.
– To co mówisz, jest interesujące – Bleys odezwał się do Anjo – ale nie zmienia to 
faktów, sytuacji ani moich planów. Toni? Dahno? Jeśli któreś z was ma coś do powiedzenia 
na ten temat? Teraz jest dobra chwila.
Toni wciąż się nie odzywała, ale przemówił Dahno.
– Wiesz, na czym miała polegać moja praca podczas tej podróży – powiedział. – To ja 
miałem przyglądać się sytuacji politycznej i już ci powiedziałem, że aparat rządzący nie ma tu 
żadnej realnej władzy, pozwalając się ustawiać w taką czy inną stronę przez Prezesów albo 
Gildie – w zależności od tego, kto w danej chwili jest silniejszy. Tak więc nie traciłem zbyt 
wiele czasu na rząd, za to dokonałem niezależnej oceny Prezesów i Gildii. Powiem tak. Jeśli 
chciałbyś zaryzykować zostanie dłużej, na twoją korzyść działa przynajmniej jedna rzecz. 
Obie są potężnymi organizacjami. To oznacza, że wolno podejmują decyzje i wolno działają, 
a w tym przypadku zarówno Gildie jak i Prezesi muszą się najpierw zgodzić na wspólną 
akcję. Zanim tego dokonają, wszystko na co się odważą, to próba zlokalizowania cię i 
unieruchomienia, do czasu aż...
– A więc jak długo, twoim zdaniem, można bezpiecznie czekać? – zapytał Bleys.
Dahno wzruszył ramionami.
– Dwa, może trzy tygodnie. Naprawdę nie wyobrażam sobie, jak mogliby podjąć jakąś 
konkretną decyzję i zrealizować ją w czasie krótszym niż dwa tygodnie.
– A więc dobrze. – Bleys spojrzał z powrotem na Anjo. – Zostanę nagrywając 
przemówienia i przyglądając się sytuacji. W międzyczasie, Anjo, możesz przekazać swoim, 
że wolę, aby wszelkie ich kontakty ze rnną odbywały się przez ciebie.
– Dziękuję... – zaczął Anjo, ale przerwał mu głos Bleysa.
– Zrozum, nie powiem tego wprost w moich przemówieniach, ale dam do zrozumienia, że 
mam na twój temat bardzodobre zdanie. Równocześnie ostro potępię ideę wszelkich 
agresywnych działań, w rodzaju tych zamachów bombowych. Zamierzam przekazać im, że 
powinni poczekać do czasu, aż znajdą się w pozycji nie do pokonania, a kiedy nadejdzie ta 
chwila, działać – ale jeszcze nie teraz.
– Dziękuję ci! – powiedział Anjo. – Nauczycielu, dziękuję – nie tyle za wybranie mnie 
ale za obietnicę pozostania,przynajmniej tak długo, jak możesz. Wierz mi, to dla nas bardzo 
ważne!
– Wierzę – odpowiedział Bleys. – Ale skoro teraz zostaję, trzeba wszystko przygotować, 
żebym w razie konieczności mógł odlecieć szybko i potajemnie. Będę do tego potrzebował 
pomocy was dwojga, ciebie też, Ano, współpracujących ze sobą.
– Wiesz, że masz moje pełne wsparcie – stwierdziła Ana.
– A ja nie muszę ci mówić o moim – dodał Anjo.
– Nigdy w to nie wątpiłem – powiedział Bleys. – Ale musimy być gotowi do 
natychmiastowego wyruszenia i wydostać się z planety w tajemnicy. Ana, nasz statek wciąż 
przebywa na kosmodromie – formalnie przechodząc przegląd, ale faktycznie gotów jest do 
startu. Skontaktuj się z jego pierwszym oficerem i powiedz mu – tylko jemu – że za cztery dni 
od tej chwili powinien być gotów do natychmiastowego startu z nami na pokładzie.
– Możesz wylecieć tak szybko? – zapytała.
Bleys wzruszył ramionami.
– Kto wie? Przy okazji, powiedz mu o Anjo i daj temu ostatniemu list, umożliwiający 
mówienie w twoim imieniu. Czy możesz to zrobić od razu?
– Oczywiście – odpowiedziała Ana.
Bleys zwrócił się do Anjo.
– Anjo, kiedy dostaniesz już uwierzytelnienie, skontaktuj się z pierwszym oficerem i 
wyjaśnij, że możemy zjawić się w każdej chwili. Równocześnie zajmij się przygotowaniami 
ze swojej strony, opierając się na tym samym założeniu, tak, żebyśmy mogli bezpiecznie 
przedostać się przez ochronę portu. Kiedy wyjadę, obiecuję ci powrócić tu najszybciej, jak 
będę mógł, cały czas będziesz też mógł się ze mną kontaktować przez Anę.
– Rozumiem, Nauczycielu – powiedział Anjo.
– Świetnie. A w międzyczasie nagram tyle przemówień, ile będę w stanie, wzmacniając 
nimi twój autorytet między ludźmi Podkowy.
Bleys umilkł. Przez chwilę panowała cisza, potem podniósł się Dahno.
– A więc, jak sądzę, lepiej wszyscy zajmij my się swoimi sprawami – powiedział.
Toni również się podniosła i uśmiechnęła do Bleysa. Szałas wydawał się teraz cieplejszy. 
Kiedy Bleys się podniósł, Anjo już był na nogach i zmierzał w stronę drzwi.
– Wyjadę natychmiast – oświadczył Anjo.
– Bardzo dobrze – zgodziła się Ana.
Anjo i Ana wyszli, a zaraz za nimi Toni. Dahno powstrzymał się na chwilę. Spojrzał na 
Bleysa i skinął w j ego stronę.
– Myślę, że podjąłeś właściwą decyzję – powiedział.
– Mam nadzieję – odpowiedział Bleys.
– Och, daj spokój. Sam wiesz, że wcale nie chciałeś wyjeżdżać tak wcześnie. Czekasz na 
przynajmniej jeszcze jeden ruch ze strony Gildii albo Prezesów, prawda?
– Jeśli zrobią coś, zanim będę musiał wyjechać – odpowiedział Bleys – będzie to bardzo 
dobra okoliczność.
Razem z Dahno uśmiechnęli się do siebie. Bleys pomyślał, że ich pokrewieństwo 
pozwalało im się zrozumieć bez słów.
Dahno jeszcze raz skinął głową i wyszedł.
Wraz z jego wyjściem szałas opustoszał i Bleys jeszcze raz uświadomił sobie obecność 
chłodnego powiewu przenikającego przed otwarte drzwi. Podszedł do wyjścia i przesunął na 
swoje miejsce dwie gałęzie, odcinając przeciąg.


Rozdział 14

Anjo rzeczywiście wyjechał jeszcze przed wieczorem i przez następne pięć dni w obozie 
nie pojawił się nikt więcej.
Pojechał w dół zbocza razem z Aną, w wózku zaprzęgniętym nietypowo, ale rozsądnie, z 
kozami z tyłu. Zwierzęta najwyraźniej były do tego przyzwyczajone; niczym weterani napięły 
się i zaczęły powolne zejście w dół stromizny. Stojąc z Polonem Geanem, wujem Anjo, od 
początku odpowiedzialnym za budowę obozu i jego stałym mieszkańcem, Bleys i Toni 
przyglądali się zaprzęgowi i jego pasażerom do czasu, aż zniknął w cieniach w dole zbocza.
Następnego ranka, gdy Bleys i Toni jedli śniadanie we wspólnej jadalni, Polon przysiadł 
się do nich z kubkiem kawy.
– Jest coś, co moglibyście chcieć zobaczyć – powiedział. – Jeśli już skończyliście, to 
zaprowadzę was na krawędź płaskowyżu. Może zrobić niezłe wrażenie na kimś, kto widzi to 
po pierwszy raz.
– Co takiego? – zapytała Toni.
Polon uśmiechnął się, co zmieniło ogorzałą, owalną twarz, nadając jej wyraz zwodniczej 
życzliwości.
– Nie wolisz zobaczyć sama? – zapytał. Zabrał ich w to samo miejsce, gdzie Toni 
rozmawiała z Henrym, nieświadomych Bleysa podsłuchującego ich przez system kamer.
Z tej wysokości mogli zwykle sięgnąć wzrokiem na dobre sto kilometrów całkowicie 
płaskiego horyzontu równiny. Teraz jednak horyzont nie był już regularny. Wydawał się być 
znacznie bliżej, nie będąc równocześnie ostrym półokręgiem linii łączącej ziemię z niebem. 
Zamienił się w rozmytą krechę, uniemożliwiając ścisłe wyznaczenie granicy między nimi.
Również pustynia w dole wydawała się mniejsza, a gdy przyglądali się horyzontowi, ten 
zdawał się stopniowo rosnąć, we wszystkich kierunkach. Dopiero po kilku minutach 
obserwacji Bleys uświadomił sobie, że szaro–czerwona, płaska pustynia w dole zdaje się w 
wolnym tempie kurczyć, stając się coraz mniejsza i mniejsza.
– Coś się zbliża! – powiedziała Toni, wpatrując się w horyzont. – Polon, co to takiego?
– Burza piaskowa – odpowiedział wuj Anjo, nie uśmiechając się już, ze wzrokiem 
utkwionym w horyzont. – Dotrze do nas za godzinę i do czasu aż się skończy, nikt nie 
zaryzykuje zejścia na dół, ani nikt nie będzie próbował dotrzeć tu taj. Kiedy trwa, nawet w 
budynkach trudno sięgnąć wzrokiem na pół metra. Kiedy piach unosi się wszędzie dookoła – 
właściwie to pył, nie piasek – potrafi się dostać nawet do szczelnie zamkniętych pomieszczeń. 
Spróbuj dotknąć nosa, a dowiesz się, że masz tam rękę tylko dzięki dotykowi. Kiedy panuje 
burza piaskowa, na zewnątrz nie widać kompletnie nic. Nawet niższe stoki nie są 
bezpiecznym miejscem do podróży – ani w górę, ani w dół.
– Wierzę – powiedziała Toni.
– Jedyną dobrą stroną burzy – mówił dalej Polon – jest fakt, że podczas niej nikt nas tu 
nie znajdzie. Poza tym, bez ochrony, wiatr z pyłem może każdego zadusić w ciągu kilku 
minut. A to oznacza, że przez najbliższe kilka dni jesteście tu całkowicie bezpieczni.
– Wiedziałeś, że się zbliża? – zapytał Bleys, przyglądając się rosnącej linii burzy.
– Wszyscy tutaj to wiedzą – odpowiedział Polon. – Istnieją szczególne warunki 
oznajmiające jej nadejście. To też dobrze, bo nasi ludzie mogą się na nią przygotować.
– Nikt nam o tym nie wspomniał.
– Prawdopodobnie przyjęli, że wiesz – stwierdził Polon. – Dopiero dzisiaj rano 
pomyślałem sobie, że możesz nie wiedzieć.
– Czy piach dotrze tutaj do nas? – spytała Toni.
Polon potrząsnął głową.
– Górna warstwa piachu nie sięga wyżej niż dwieście metrów nad poziomem ziemi. 
Nawet najsilniejszy wiatr nie jest w stanie unieść wyżej ziarenek.
– Jak długo będzie to trwać? – zapytał Bleys.
Polon wzruszył ramionami.
– Dwie, trzy godziny? Pięć, sześć dni? Któż to wie?
– Pięcio – czy sześciodniowa burza piaskowa, zwłaszcza rozpościerająca się na takiej 
powierzchni jak ta... – Bleys pokręcił głową.
– A jednak jest dostatecznie realna – stwierdził Polon, ponuro patrząc na zbliżający się 
półokrąg brązów. – Choć nie znajdziecie czegoś podobnego nigdzie indziej. Pogoda, ziemia, 
pora roku – wszystko musi być odpowiednie, taki układ nie powtarza się na żadnej innej ze 
znanych ludziom planet. Burza zaczyna się setki kilometrów stąd, na pustyni daleko za 
horyzontem, nad brzegami wielkiego jeziora, nazywanego Wewnętrznym Morzem, gdzie 
ziemia stopniowo przechodzi z wyżyn na niziny. Góry nie pozwalają burzy iść dalej, więc w 
końcu przesuwa się na północ. A na razie, jeśli chcesz zobaczyć coś naprawdę 
niesamowitego, poczekaj aż zakryje całą ziemię od gór aż do horyzontu.
Miał całkowitą rację. Kiedy Bleys i Toni stali przyglądając się, brązowy wał ciągle się 
zmieniał. Wyraźnie widać już było wzrost jego rozmiarów. Co więcej jednak, widzieli już 
stały ruch masy piasku, przypominającej kocioł z wrzącą wodą. Nawet przez chwilę żaden 
element nie pozostawał niezmienny.
Polon po chwili opuścił ich, ale Toni i Bleys pozostali, zauroczeni widokiem.
Zbliżająca się ściana burzy coraz wyraźniej ujawniała swoją wysokość, ukazując się 
najpierw jako cienka kreska, potem wstęga, aż w końcu stała się wyraźną, sunącą w ich 
kierunku ścianą, zdając się nie tyle pokrywać ziemię pod sobą, co pochłaniać ją.
W miarę zbliżania się burzy zauważyli też, że posuwa się znacznie szybciej, niż mogło się 
z początku wydawać. Sprawiała wrażenie otaczania punktu, z którego się jej przyglądali, choć 
tak naprawdę nadciągał prosty front.
W chwili gdy ściana burzy zbliżyła się na około kilometra od podstawy zbocza u ich stóp, 
jej wysokość była już oczywista. Zdawała się górować nad wszystkim, zagrażając nawet im, 
choć stali wysoko na zboczu góry.
Teraz, gdy poruszana wiatrem masa piasku była już bardzo blisko, nie dalej niż pół 
kilometra od stromo wspinających się zboczy gór, widać było, że podlega ciągłemu 
ruchowinie tylko poruszając się do przodu, lecz wirując i poruszając się we wszystkich 
kierunkach. Kiedy dotarła do podstawy zbocza, dostrzegli niezliczone mniejsze wiry 
wewnątrz wielkiego, a wewnątrz nich drobniejsze zawirowania, stopniowo dochodząc do 
etapu, gdzie każde ziarenko zdawało się poruszać niezależnie. Przy czym im drobniejsze były 
ruchy, tym bardziej chaotyczne, tak że cała masa wirowała i kotłowała się diabelsko.
Wreszcie burza dotarła do podstawy góry; jednak zamiast się tam zatrzymać, czego 
spodziewali się po informacjach Polona, zaczęła wspinać się w górę zbocza. Bleys zauważył, 
że podświadomie wstrzymuje oddech do chwili, kiedy wreszcie się zatrzymała, załamując się 
w miejscu, gdzie kotłująca się brązowa masa przekształciła się w coś w rodzaju serii fal 
rozbijających się o brzeg oceanu, zmieniających się w mgły i strumienie bezskutecznie 
próbujące wspiąć się wyżej.
Przyglądali się jej jeszcze chwilę po tym, gdy burza piaskowa dotarła do maksymalnego 
pułapu, na jaki mogła się wspiąć. Była tak złowrogo ożywiona, że wydawało się, iż powinna 
zrozumieć swą porażkę. Jednak uparcie, wciąż na nowo próbowała atakować zbocze.
– To jest jak zwierzę – powiedziała Toni, patrząc w dół. – Jak Anjo, jego krewni i 
wszyscy ci ludzie mieszkający w dole potrafią żyć w tym przez całe dnie? Mam wrażenie, że 
kiedy w końcu odejdzie, z domów na dole pozostaną tylko ruiny, a z ludzi – zbielałe kości.
– To tylko wirowe ruchy atmosfery – odpowiedział Bleys.
Toni rzuciła mu prawie gniewne spojrzenie.
– Myślisz, że tego nie wiem? Jak możesz... – przerwała nagle, wpatrując się w niego 
uważnie. – Podoba ci się to, prawda?
– Nie. – Bleys potrząsnął głową.
– ...I nie kłamałem, mówiąc to – zapisał dla siebie później w szałasie. – Nie kłamałem, bo 
Toni wiedziałaby, gdybym kłamał. Choć może przejrzała przez moją odpowiedź do ukrytego 
pod nią kłamstwa? Mogłem szczerze odpowiedzieć, że mi się nie podobało, bo tak było. 
Odrzucało mnie od tego, czułem gniew, podobnie jak ona. A jednak w jakiś sposób czułem z 
tym związek – podobieństwo – nie istnieje słowo właściwie opisujące to, co czułem. W każdym 
razie odczuwałem coś, co na bardzo głębokim poziomie wiązało mnie z tą burzą.
Im dłużej znam ją, Dahno i Henry’ego, tym lepiej ich rozumiem i najwyraźniej tym lepiej 
oni rozumieją mnie. Sądząc po tym, jak na mnie patrzy, Toni zdaje się sądzić, że jest dla mnie 
tylko towarzyszką. Tak naprawdę jest nieskończenie cenna, stanowiąc dla mnie przeciwwagę, 
kamień, o który mogę ostrzyć krawędzie mojego zrozumienia.
Kiedy zaledwie chwilę temu wyskoczyła na mnie z tym pytaniem „Podoba ci się to, 
prawda?” bez zastanowienia odpowiedziałem w sposób, jaki uważałem za prawdę. Burza 
mnie odrzucała, podobnie jak ją. A jednak miała rację. Coś w niej mnie fascynowało. Byłem 
prawie zadowolony z jej obecności, mógłbym wyjść jej naprzeciw, walczyć z nią i samotnie 
wygnać ją w końcu za horyzont, skąd przybyła.
Jaki sygnał odczytała we mnie albo moich słowach, że udało się jej to dostrzec?
Nie sądzę, żeby uświadamiała sobie jak bardzo chciałbym jej powiedzieć o tym co czuję, 
lecz jak ciężko jest mi wyobrazić sobie kogokolwiek zdolnego żyć z moją wizją przyszłości. Jak 
bardzo, z konieczności zamykając to w sobie, polegam na niej, Dahno i Henrym – Henrym, o 
którym nawet nie pomyślałem do chwili, kiedy sam się do mnie przyłączył z własnych 
powodów – zaledwie kilka tygodni temu na Zjednoczeniu.
Jednak większy problem nie polega na tym, jak dobrze są w stanie widzieć przeze mnie – 
– albo we mnie. To kwestia mojej całkowitej od nich zależności. Jak miałbym sobie dalej 
radzić, gdybym stracił którekolwiek z nich, a co dopiero całą trójkę? A jednak, kiedy moja 
podświadomość – wbrew mojej woli – wybiega naprzód, przyglądając się przyszłości, zdaje 
się widzieć tylko mroczne scenariusze, w których przynajmniej jedno z nich, a często cała 
trójka – ginie albo wręcz zwraca się przeciw mnie. To nie może się zdarzyć.
Nie wiem, po prostu nie wiem. Będę musiał zaczekać na przyjście właściwej chwili i 
wtedy się z nią zmierzyć.
Bleys odłożył pisak, przez chwilę przyglądał się zapisanym kartkom, a potem, podobnie 
jak zawsze, ostrożnie zredukował je do popiołów.
Trzy dni później wciąż utrzymywał tempo nagrywania dwóch przemówień dziennie. 
Nagrywał właśnie drugie tego dnia i ze zmęczenia zaczynał się już mylić.
–... Wyjaśniłem już, że wzrost jest nieunikniony w nas wszystkich... – mówił do kamery.
Przerwał.
– Nie, skasujcie to. Ujmę to inaczej. – Łapczywie wypił szklankę wody, przyniesioną mu 
przez jednego z techników.
Wydawało mu się, że od nadejścia burzy piaskowej upłynęło znacznie więcej niż trzy dni. 
Szaleńczo wirujące piaski wciąż wypełniały całą równinę aż po horyzont, nieustannie 
atakując zbocza gór. Wszyscy tubylcy byli milczący i lekko poddenerwowani, ale pracowali z 
nim, jak długo wykazywał chęć do dalszych działań.
– Dobrze, zaczynam jeszcze raz od poprzedniego zdania. – Oczyścił gardło. – 
Wyjaśniłem, że wzrost jest nieunikniony w nas wszystkich. To jeden z naszych instynktów jako 
rasy i część chęci przetrwania, kierującej nami od chwili narodzin. Instynktownie uczymy się i 
dostosowujemy.
Tak jak betonowe płyty położone na ziemi z początku blokują roślinom możliwość 
wzrostu, kiedy kiełkujące nasiona napotykają nieprzeniknioną barierę kamienia, te z czasem 
uczą się rozwijać bokami i wyrastać między płytami, albo wykorzystywać już istniejące w nich 
pęknięcia, rozbijając w końcu kamień swoją determinacją do wzrostu, aż pokryją sobą 
popękane płyty...
Przerwał.
– Stop – powiedział. – Nie idzie to dobrze. Umieśćcie w tym miejscu znacznik i notatkę, 
że dalej będzie krótkie podsumowanie punktów i wnioski – na tym zakończę dzisiejszą sesję.
Technicy obsługujący urządzenia rejestrujące bez słowa wykonali polecenia.
Ich milczenie nie było objawem wrogości czy niechęci. Było to powszechne zachowanie 
przebywających w obozie mieszkańców. Zanim nadeszła burza, Bleys mógłby założyć, że 
wszyscy, bezpiecznie ukryci w jodłowym zagajniku nad poziomem piasku, mogliby czuć się 
przytulnie i bezpiecznie, poza zasięgiem panującego niżej żywiołu.
Teraz uświadomił sobie, jak wielu z nich musiało już doświadczyć przebywania w takiej 
burzy, a prawie wszyscy mieli w tej chwili pod piaskami krewnych – żony, mężów, dzieci, 
inną rodzinę i przyjaciół. Przebywanie tutaj było dla tych ludzi jeszcze trudniejsze, bo nie 
mogli fizycznie dzielić uwięzienia osób na dole.
– Wydrukujcie mi, co powiedziałem wcześniej, dobrze? – mówił dalej Bleys do głównego 
technika. – Przejrzę wydruk i naniosę na niego poprawki. Przy czym chodzi raczej o 
kolejność, w jakiej to przedstawię. Tę część o roślinach mógłbym wykorzystać wcześniej, 
jako przygotowanie, zanim przejdę do nieuchronności wzrostu. Może najpierw powinienem 
podać przykład.
Drobny, siwowłosy kierownik ekipy technicznej pokiwał głową.
– Która godzina? – zapytał Bleys.
– Szesnasta – poinformował go kierownik.
– Czyli i tak pora na przerwę – stwierdził Bleys. – Zobaczymy się tu jutro o siódmej rano.
Opuścił budynek ze studiem nagrań. Jego pierwszą myślą było, że chce się położyć i 
zebrać galopujące mu przez głowę tabuny myśli. Ale gdy poczuł dochodzący od strony 
jadalni zapach jedzenia uświadomił sobie, że jest głodny. Poszedł w tamtym kierunku.
Nie dotarł jeszcze do jadalni, właściwie był dopiero w połowie drogi, gdy zza drzew 
wyłonił się Polon, szybko podchodząc do niego z uniesioną ręką, aby zatrzymać Bleysa.
– O co chodzi? – zapytał.
– Anjo wrócił. Dopiero tu dotarł – powiedział Polon niezadowolonym głosem – i prawie 
natychmiast odszedł. Dahno Ahrens ruszył razem z nim. Żaden z nich nie powiedział mi o co 
chodzi. Byłeś zajęty nagraniem, a Dahno powiedział, żeby ci nie przeszkadzać. Anjo go w 
tym poparł i razem poszli w dół zbocza.
– Wydawało mi się, że powiedziałeś... – zaczął Bleys, kiedy zobaczył jak z jadalni 
wyłania się Toni, szybko idąc w ich stronę. Poczekał aż do nich dołączyła i znów skierował 
wzrok na Polona. – Wydawało mi się, że mówiłeś, iż nikt nie może wejść na górę ani zejść w 
dół podczas trwania burzy piaskowej.
– Naprawdę tak myślałem, Nauczycielu! – wykrzyknął Polon. – Ryzykują życiem. 
Schodząc w dół zbocza będąjak ślepcy. Nawet jeśli kozy mogą się solidnie zaprzeć w ziemi, 
to jest duże ryzyko runięcia w przepaść. Zabiją się albo połamią i zostaną na miejscu, 
czekając na śmierć. To znaczy, o ile nie uduszą się w drodze na dół!
Umilkł, wpatrując się w Bleysa. Ten nie odpowiedział od razu, za to wyczekująco 
spojrzał na Toni. Ona z kolei patrzyła na Polona.
– Polon – powiedziała – możesz pójść do jadalni i przysłać trochę jedzenia do mojego 
szałasu? Muszę porozmawiać z Bleysem Ahrensem na osobności.
Polon spojrzał na Bleysa, który kiwnął głową. Wuj Anjo odwrócił się i poszedł do jadalni. 
Toni spojrzała na Bleysa i wskazała swoją kwaterę.
– Wiesz, czernu Dahno wyjechał albo z jakiego powodu przybył Anjo? – zapytał Bleys, 
gdy tylko znaleźli się w środku.
– Nie – odpowiedziała Toni. – Właśnie sama miałam cię o to zapytać. Usiądź tutaj, na 
sofie – to jedyny tu mebel, na którym się zmieścisz. Ja siądę sobie na fotelu.
Usiedli, Toni pochylona do przodu.
– Ja też nie wiem, czemu Anjo przyszedł – powiedziała. – Z tego co mówił Polon wynika, 
że miał jedną na dziesięć szansę na bezpieczne przejście przez burzę, a szansę na to, że obaj 
bezpiecznie dotrą ria dół, są równie małe albo jeszcze mniejsze. Polon mówi, że mogą iść 
wzdłuż kabla telefonicznego położonego na ziemi przez techników, łączącego nas z domem 
Mordarda Cruzona, a stamtąd potajemnie łączyć się przez satelitę z kimkolwiek na Nowej 
Ziemi. Wiem, że od kiedy nadeszła ta burza, Dahno spędzał sporo czasu przy telefonie.
Przerwała, patrząc na niego pytająco.
Kiwnął głową.
– Też o tym wiem – stwierdził. – Ale Dahno najlepiej pracuje, jeśli zostawia się go w 
spokoju. Nie powiedział mi, w jakiej sprawie były wszystkie te telefony.
– Cóż – zaczęła mówić dalej Toni – kiedy zapytałam Polona, rzekł, że istnieją 
hermetyczne pojazdy zdolne do działania podczas burzy piaskowej – pojazdy atmosferyczne 
– mogące przylecieć i zabrać Dahno i Anjo z domu Cruzonów. Dahno mógł zaaranżować coś 
takiego przez telefon. Oczywiście ten rodzaj transportu lotniczego jest zbyt drogi dla 
tutejszych ranczerów, ale można go wynająć w dużych miastach. Mogli więc przekonać 
kogoś, że mają dość kredytu, by wysłano po nich taki pojazd.
Spojrzała na Bleysa.
– Nie powiedziałam tego Polonowi, ale myślę, że Dahno jest w stanie przekonać każdego, 
nawet przez telefon, że ma dość kredytu.
Bleys znów wolno kiwnął głową,
W tej chwili przyniesiono im lunch, więc przerwali rozmowę do chwili, gdy 
dostarczający go mężczyzna wyszedł z szałasu, zaciągając za sobą osłaniające wejście 
gałęzie.
– Jedz – zachęciła Bleysa Toni, przesuwając naczynia ustawione na stoliku, przesuniętym 
przez nią między zajmowane przez nich siedzenia. – Ja już jadłam lunch. Nie podoba mi się 
myśl o Dahno – ani Anjo, jeśli już o tym mowa – leżącym z połamanymi kończynami albo 
martwym u stóp góry, pośrodku burzy piaskowej.
– Tak. – Bleys nie powiedział nic więcej, zajął się za to przyniesionym jedzeniem. Dało 
mu to kilka minut, podczas których nie musiał nic mówić i mógł zebrać myśli.
Tak naprawdę, wykonanie tego rodzaju ruchu nie było ze strony Dahno niczym 
niezwykłym – zająć się czymś nie informując nikogo o swoich planach. Ale Dahno był 
ostrożny – podjęcie przez niego takiego ryzyka sugerowało, że chodzi o coś poważnego.
Bleys rozpoczął ich wspólną historię na Zjednoczeniu najpierwjako podwładny, później 
uczeń Dahno. Ktoś, kto przyjmował rozkazy i nie poddawał ich w wątpliwość, a nie jako 
osoba wydająca polecenia i mogąca pytać o wszystko, co robił Dahno. Jednak ta sytuacja 
uległa odwróceniu i teraz to Bleys był przywódcą, a Dahno pomocnikiem. A jednak Bleys 
uważał, że większość ludzi, z którymi pracował – zwłaszcza Dahrio – działała najlepiej, 
mając wolne ręce. Sprowadzało się to w sumie do tego, jak bardzo ufał Dahno – nie tylko w 
zakresie lojalności, ale w tym, że nie zrobi niczego niemądrego czy mogącego ich narazić na. 
niebezpieczeństwo.
Bleys odsunął od siebie naczynia. Większość z tego, co przyniesiono, nadal pozostawała 
na talerzach. Oparł się wygodnie na sofie i spojrzał w oczy Toni.
– Nie – powiedział. – Nie wiedziałem, że Anjo przybywa ani że Dahno z nim odchodzi. 
Żaden z nich nic mi na ten temat nie powiedział.
Toni nadal uważnie mu się przyglądała.
– To nie znaczy, że nie możesz podać jakiegoś wysoce prawdopodobnego powodu, dla 
którego to zrobił – stwierdziła. – Na tyle cię znam. Powiedz mi, czym według ciebie mógł się 
zająć?
Bleys uśmiechnął się i wzruszył ramionami.
– Wcale nie jestem wszechwiedzący – powiedział spokojnie. – Poza tym...
Poczuł wewnętrzny wyrzut, na wspomnienie podsłuchiwania Toni i Henry’ego przez 
system kamer szpiegowskich.
– Istnieją obszary prywatności, do których nie próbuję się wpychać – kontynuował. – Ze 
wszystkich znanych mi ludzi, właśnie Dahno najbardziej nie znosi, gdy ktoś zagląda mu przez 
ramię podczas pracy. Nawet zgadywanie powodów jego wyjazdu mogłoby później źle 
wpłynąć na moje plany. Wolę w tej chwili zostawić całą sprawę jemu. Jestem pewien, że miał 
ważne powody – tak samo jak Anjo, niezależnie od tego, czy były one związane z Dahno czy 
nie.
– A więc – powiedziała Toni – po prostu siedzimy tutaj i czekamy na odpowiedź?
– Tak – odpowiedział Bleys. – Nie sądzę, żebyśmy musieli długo czekać. Przypuszczam, 
że dotrą tu krótko po zakończeniu burzy piaskowej.
Toni przez chwilę siedziała bez ruchu i Bleys dostrzegł, że jest niezadowolona. 
Gwałtownie wstała i podniosła tacę, na której przyniesiono jedzenie, zbierając na nią z 
powrotem te kilka talerzy, które z niej zdjął.
– Masz swoje przemówienia – powiedziała – ale ja nie mam tu nic do roboty poza 
chodzeniem wokół obozu, rozmawianiem z ludźmi i zabijaniem czasu. Myślę, że przez tę 
linię telefoniczną Dahno prowadził rozmowy z Aną Wasserlied. Zbadam, jak wyglądają nasze 
plany na wypadek konieczności ewakuacji. Nie zaszkodzi, jeśli jeszcze jedna osoba się tym 
zajmie i dokładnie je pozna – na wypadek, gdybyśmy musieli wyjeżdżać w pośpiechu.
Jeszcze mówiąc, zaczęła odwracać się w stronę drzwi.
– To dobry pomysł – powiedział.
Toni dokończyła obrotu i ruszyła w stronę drzwi.
– Nie możesz mnie przeceniać – powiedział Bleys, ale raczej do siebie, więc chyba nie 
usłyszała go wychodząc. Nic nie szkodzi. Ostatnie słowa stanowiły nagłe, emocjonalne 
oświadczenie, którego nigdy nie powinien składać, nagłą prośbę o zrozumienie.


Rozdział 15

Przypuszczenia Bleysa dotyczące terminu powrotu Dahno, sprawdziły się. Burza 
piaskowa utrzymywała się jeszcze tylko dwa dni, zgodnie z przewidywaniami Polona odeszła 
wzdłuż gór na północ, zabierając ze sobą masy piachu. Nagle wzdłuż całego horyzontu 
powietrze znów stało się czyste. Już pierwszego dnia dobrej pogody, jadąc wózkiem 
ciągniętym przez kozy, wrócili Dahno i Anjo – tylko że mając ze sobą trzecią osobę, czego 
Bleys nie przewidział. Gość był nieprzytomny.
– Zgodziłeś się ze mną, kiedy powiedziałem, że chcesz przynajmniej jednej reakcji, 
zanim opuścisz Nową Ziemię – stwierdził Dahno. Przyszedł sam do brata, chcąc 
porozmawiać z nim na osobności w jego prywatnym szałasie. Nieprzytomna – uśpiona, jak 
się okazało – osoba, została z Anjo w polowym ambulatorium. – Pomyślałem, że mając 
prawdopodobnie mniej czasu niż planowałeś, możesz potrzebować zamieszania w kociołku, 
więc to zrobiłem.
– Bądź odrobinę bardziej szczegółowy – powiedział Bleys. Wstał, kiedy pojawił się 
Dahno, a ten nie usiadł, więc stali teraz naprzeciw siebie.
– Nie mów mi, że źle cię zrozumiałem – stwierdził Dahno. – Ogólnie nie zdradzasz mi 
wiele ze swoich planów, ale zbyt długo zajmuję się polityką i rządzeniem, by nie zauważyć, 
co chcesz osiągnąć przed opuszczeniem Nowej Ziemi. Chciałeś zmusić Gildie i Prezesów do 
połączenia się, tworząc w ten sposób pojedynczego przeciwnika dla pracowników, prawda?
Bleys wolno kiwnął głową.
– To coś, do czego w końcu i tak by doszło – powiedział. – Ale chciałem zobaczyć jakieś 
objawy, zanim odlecę na inne planety. Dobrze, miałeś rację. Co takiego zrobiłeś?
– Najprostszym sposobem skłonienia ludzi do zrobienia czegoś – stwierdził Dahno – jest 
powiedzieć im, że to już się dzieje. Po prostu pozwoliłem, by rozprzestrzeniły się plotki, 
zaczynając od ludzi w rodzaju tego prawnika, z którym rozmawiałem przez telefon z hotelu w 
Blue Harbor. Pozwoliłem ugruntować się wrażeniu, że pracownicy są już mniej więcej 
skonsolidowani pod twoim wpływem i że szykuje się rewolucja. To, plus te dwa zamachy 
bombowe – choć tak naprawdę wcale ich nie potrzebowaliśmy...
– Nikt ich nie potrzebował – wtrącił się Bleys.
– Jak powiedziałem – ciągnął Dahno – to wszystko wystarczyło.
Wyszczerzył się do Bleysa.
– W końcu i tak będzie to dostatecznie prawdziwe – powiedział Bleys – choć w zwykłych 
warunkach, gdyby mnie nie było, rozwinięcie się sytuacji od stanu nieakceptowalnego dla 
pracowników, do poziomu wybuchu rewolucji, zajęłoby jeszcze trochę czasu. Wtedy 
natychmiast polałaby się krew. Podobnie jak inne organizmy, społeczeństwa mają środek 
ciężkości. Jeśli środek ten zostanie zbyt mocno wytrącony ze stanu równowagi, 
społeczeństwo toczy się odpowiednio z powrotem, by wrócić do stabilizacji. Proces ten 
zazwyczaj wiąże się z intensywnym rozlewem krwi, na przykład jak podczas Wielkiej 
Rewolucji Francuskiej na Starej Ziemi. Wywołując ją wcześniej, miałem nadzieję uniknąć 
takiej sytuacji. Ale chciałem, żeby doszło do tego tuż przed wyborami na Harmonii i 
Zjednoczeniu.
Dahno kiwnął głową.
– Tak właśnie myślałem – stwierdził. – A więc, zrobione. Gildie i Prezesi zaczynają się 
konsolidować przeciw wspólnemu wrogowi. Mam ze sobą dowody na to – choć raczej to 
dowód nalegał, żeby go do ciebie zawieźć. Obie strony, wymuszonego sojuszu między 
Prezesami i Gildiami, wciąż mają nadzieję na rozwiązanie problemu, przy równoczesnym 
wykorzystaniu go do zdobycia przewagi nad partnerem. To co usłyszysz, zostało uzgodnione 
przez obie grupy, ale, jak sądzą Gildie, może dać im przewagę po tym, gdy już cię 
wykorzystają na rzecz obu stron. Przyprowadziłem ze sobą twojego starego znajomego, 
oczywiście podawszy mu najpierw środek usypiający, żeby nie wiedział, gdzie go zabieramy.
– Starego znajomego? – ostro powtórzył Bleys.
– Edgar Hytry – wyjaśnił Dahno. – Pamiętasz, Mistrz Gildii, który ugościł cię lunchem.
Dahno znów się uśmiechnął.
– Uśmiechnij się, bracie. Dałem ci to, czego chciałeś.
– Być może – powiedział Bleys. – Zanim podliczymy wygrane, zobaczmy co z tego 
wyjdzie.
– Cóż, Mistrzu – powiedział kilka iniriut później, kiedy obudzonego już Hytrego 
doprowadzono do szałasu i zdjęto mu z głowy czarny kaptur. – Miło znów pana widzieć. Jak 
się pan czuje?
– Barbarzyństwo... – wymamrotał Hytry, mrugając w jego stronę z krzesła, na które bez 
zaproszenia rzucił swoje masywne ciało, wyglądając jak złe, nagle przebudzone niemowlę, w 
jakiś sposób przeniesione do ciała dorosłego mężczyzny. – Chemikalia! Słowo Mistrza Gildii 
powinno całkowicie wystarczyć... nie dano mi szansy...
Oblizał wargi, zmienił wyraz twarzy w coś przypominającego uprzejmość i spróbował się 
uśmiechnąć.
– Nic mi nie jest... fizycznie – powiedział do Bleysa, siedzącego naprzeciwko w jednym z 
większych foteli. – Chodzi o zasady... ale wszystko w porządku. W porządku. Po prostu 
chciałem z tobą porozmawiać, i oto jestem.
Umilkł, jakby niepotrzebne były dalsze wyjaśnienia.
– Tak? – zapytał po kilku sekundach Bleys. Hytry wziął głęboki oddech.
– Bleysie Ahrens – powiedział mocniejszym, bardziej normalnym głosem. – Gildie 
martwią się o ciebie.
– Masz na myśli Mistrzów Gildii? – zapytał Bleys.
– Nie, nie... – Z twarzy Hytrego ria ch wilę znikły wszystkie wysiłki zmierzające do 
nadania jej przyjaznego wyrazu. – Mistrzowie Gildii są gildiami i na odwrót.
– Rozumiem – stwierdził Bleys.
– W rezultacie – kontynuował Hytry – generalnie sprzyjamy twoim przemowom i 
żałujemy faktu, że zostałeś przez Kluby Prezesów zmuszony do ukrywania się.
– Tak – cicho powiedział Bleys. – Nie wydaje mi się, żeby Gildie spierały się z nimi w tej 
sprawie. A może po prostu są zbyt potężni, żeby się im przeciwstawiać?
– Z pewnością nie – jeśli będziemy musieli. Ale i tak nie jest to kwestia względnej siły. 
Będę z tobą szczery. Pewne sprawy są ważniejsze od innych – zwłaszcza w aspekcie 
politycznym, jeśli rozumiesz co mam na myśli. Oni i my dzielimy odpowiedzialność za Nową 
Ziemię. Trudno więc oczekiwać, żeby Gildia rzuciła na szalę całą swoją potęgę w sprawie 
wędrownego kaznodziei...
Hytry czym prędzej sobie przerwał.
– Filozofa – stwierdził – oczywiście, miałem na myśli filozofa, Bleysie Ahrens. W Gildii 
darzymy cię wielkim szacunkiem. Szanujemy i uznajemy twój punkt widzenia, który, jak 
uważamy, jest bardzo zbliżony do tego, o jaki walczymy od lat.
– Jestem zaszczycony – stwierdził Bleys.
– Nie w sprawie zaszczytów tu przybyłem – żywo powiedział Hytry. – Stwierdziłem po 
prostu fakt. Chcielibyśmy być ci pomocni, ale przy obecnym stanie spraw, sytuacja raczej nie 
pozwala nam na okazanie bezpośredniej pomocy. Wiemy jednak, że potrzebujesz jakiegoś 
rodzaju ochrony przed Prezesami.
– Miło mi to słyszeć – powiedział Bleys – ale jak to wszystko łączy się ze sprawą, o 
której chciałeś ze mną rozmawiać?
– Bleysie Ahrens! – Hytry wyprostował się na fotelu i z entuzjazmem klepnął się w 
kolano. – Przybyłem tu by powiedzieć ci, że szukaliśmy jakiegoś sposobu na udzielenie ci 
pomocy i myślę, że w końcu go znaleźliśmy. Wymaga to nagięcia punktu w naszym statucie – 
naszej Pierwszej Karty, spisanej, gdy ponad sto lat temu w małym miasteczku Apin tworzono 
pierwszą Gildię. Ale jesteśmy gotowi tego dokonać. Pragniemy przyznać ci rangę i tytuł 
Mistrza Gildii.
Umilkł wyprostowany, wpatrując się w Bleysa.
– Mistrzu... – powiedział Bleys, uśmiechając się w zamyśleniu.
– Tak! – wykrzyknął Hytry. – Oczywiście, musi to być tytuł czysto honorowy. Nie 
reprezentujesz żadnej Gildii i nie masz pojęcia o obowiązkach i odpowiedzialności Mistrza 
Gildii – i nie oczekujemy tego od ciebie. Będziesz miał wyłącznie tytuł. Ale tytuł, Bleysie 
Ahrens, wystarczy, żeby cię ochronić. Prezesi nigdy nie odważą się tknąć prawowitego 
mistrza Gildii.
Opadł wreszcie na oparcie swojego fotela, wyglądając jak ktoś, kto ciężko się napracował 
i wykonał solidną robotę.
– Rozumiem – przytaknął Bleys. – Oczywiście, zostanie mistrzem Gidii oznaczałoby 
wielki honor. Doceniam tę ofertę. Ale może powiedziałby mi pan, jakim restrykcjom by mnie 
to poddało.
– Restrykcjom? – Hytry wbił w niego wzrok.
– Ależ oczywiście – powiedział Bleys. – Trudno, żebym nosił tytuł, nie dźwigając 
równocześnie zobowiązań, prawda? Przypuszczam, że Mistrz Gildii nigdy nie jest zwykłą 
osobą. Z pewnością istnieją pewne standardy społeczne, do których musiałbym się 
dostosować?
– Cóż... tak. – Twarz Hytrego nabrała nagle powagi. – Przez ponad stulecie, tytuł ten 
zyskał wielki szacunek i wszyscy go noszący muszą być świadomi tego szacunku i 
adekwatnie postępować. Naturalnie, musiałbyś wykazać się odpowiednim poziomem 
zachowań.
– Poziomem? W jakim sensie? – zapytał Bleys. – Zakładam, że chodzi o to, jak 
powinienem zachowywać się na oczach opinii publicznej?
– Cóż... tak! Ale jestem pewien, że nie wymagałoby to z twojej strony niczego, czego nie 
mógłbyś zrobić. Z pewnością chciałbyś ukazać się jako przyzwoity, szczery, otwarty i... w 
pełni świadom jakości i potrzeb Gildii. Musiałbyś przedstawiać się jako osoba świadoma 
stanowienia części Gildii i... cóż, sam wiesz.
– Włącznie z poświęceniem się szczegółowym celom Gildii? – zapytał Bleys.
Hytry zaśmiał się życzliwie.
– Cóż – powiedział. – Z pewnością nie chcielibyśmy, żebyś propagował cele sprzeczne z 
interesami Gildii. Tak nakazuje rozsądek. I rzeczywiście, uważamy, że uczciweztwojej strony 
byłoby, gdybyś... nie tyle wprost poparł nasz punkt widzenia i cele, co jasno dał do 
zrozumienia, że jesteś dumny z bycia członkiem naszej organizacji. Oczywiście, działałoby to 
równocześnie na twoją korzyść, ponieważ automatycznie jasne byłoby, że podlegasz na szej 
ochronie.
Bleys z uśmiechem potrząsnął głową.
– Mistrzu... – powiedział łagodnie. – Czy nie pamiętasz, co powiedziałem podczas 
naszego lunchu w mieście Nowa Ziemia – że muszę dać twoim ludziom tę samą odpowiedź, 
jaką dałem Prezesom? Nie mogę pozostać filozofem i przemawiać do ludzi, kierując się 
przekonaniami i własnym odbiorem aktualnej sytuacji historycznej czy to na tej planecie, czy 
gdzie indziej, o ile nie pozostanę niezależny. Zidentyfikowanie się zjakąś sprawą czy 
instytucją, całkowicie zniszczyłoby niezależność mojego przekazu. Innymi słowy, choć 
głęboko doceniam twoją ofertę, nie mogę jej przyjąć.
Hytry wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę z twarzą wyrażającą zaskoczenie 
przechodzące w nie wiarę, ukazane niemal aktorsko.
– Nie mogę w to uwierzyć – powiedział w końcu. – Nie mogę uwierzyć, że odrzuciłeś 
taką szansę, Bleysie Ahrens. Pomyśl o tym choć przez chwilę. Nie bardzo mam ochotę o tym 
mówić, ale podczas gdy ja sam i większość członków Gidii zdecydowanie sprzyjamy 
wszystkiemu co mówisz i robisz, są między nami osoby wątpiące w twoje dobre intencje i 
myślące, że może dajesz się potajemnie wykorzystywać Prezesom do zdyskredytowania 
Gildii w oczach pracowników. Czy zastanowiłeś się również, jak poprawiłoby twoją pozycję 
polityczną w domu, na Zjednoczeniu, gdyby dowiedziano się tam, że przyznaliśmy ci 
honorowy tytuł Mistrza Gildii? Wiesz, że nasze planety ze sobą handlują. Kupujecie od nas 
prototypy i wynajmujecie naszych inżynierów.
– Mam nadzieję, że w przyszłości znacznie rozwiniemy nasze kontakty. – Bleys wstał. – 
Obawiam się jednak, Mistrzu Hytry, że rezerwowanie sobie czasu do namysłu, nie zmieniłoby 
moich przekonań. Z całym należnym szacunkiem, nie mogę przyjąć twojej oferty.
Sięgnął do klawisza telefonu stojącego na biurku za plecami.
– Anjo? – powiedział. – Czy ktokolwiek, kto jest teraz w centrum komunikacji, niech 
przyśle do mnie Anjo. Sądzę, że Mistrz Hytry jest gotów do wyjazdu.
Hytry wolno podniósł się z miejsca i razem z Bleysern podszedł do wyjścia z szałasu 
biurowego. Gdy tylko wyszli na zewnątrz, zza krzywizny budyneczku wyłonił się Anjo.
– Zaopiekuję się nim dalej, Nauczycielu – odezwał się do Bleysa.
– Będę wdzięczny – odpowiedział Inny. – Do widzenia, Mistrzu i jeszcze raz dziękuję.
– Niektóre wyświechtane stwierdzenia wciąż są prawdziwe – powiedział Hytry, patrząc 
na niego twardym wzrokiem. – Uwierz mi, będziesz tego żałował.
– To zawsze jest możliwe – odpowiedział Bleys.
Hytry odwrócił się, a Anjo poprowadził go do budynku pierwszej pomocy, dzie zniknęli z 
widoku.
Bleys już miał wrócić do swojego biura, kiedy zobaczył wyłaniającego się z budynku 
łączności i zmierzającego w jego stronę Dahno. Został w miejscu, czekając na podejście 
brata.
Przyglądając się wymachującej rękami postaci, sunącej ku niemu przez rzadkie, górskie 
powietrze, Bleysa zastanawiał fakt, że gdy nie było przy nim nikogo, z kim można by go 
porównać, Dahno zdawał się być po prostu krępy. Może trochę wyższy niż przeciętnie, ale 
niewiele. Równocześnie w sposobie, w jaki się poruszał, kryła się jakaś niedbała siła i 
pewność siebie, przypominająca wojskowy wóz bojowy w działaniu.
Bleys dalej przyglądał mu się w zadumie. Dahno z pewnością dokonał czegoś bardzo 
pożytecznego i zasłu – żył na gratulacje, a jednak Bleys zauważył, że nie ma ochoty tego 
robić. Przez te kilka chwil, Ahrensowi udało się wyśledzić źródło tej niechęci. Brała się ona z 
faktu, że niezależnie od przydatności działań Dahno, to zadziałał on bez konsultacji z 
Bleysem.
Należało to dobrze przemyśleć. Kiedyś Dahno znów może podjąć jakąś nagłą i 
niekonsultowaną akcję – kierując się jak najlepszymi intencjami – i tym razem zrobić coś 
niewłaściwego.
Teraz jednak Dahno znalazł się u stóp schodów. Bleys uśmiechnął się ciepło i obracając 
się, poprowadził do środka. Opadli na fotele naprzeciw siebie.
– Cóż – odezwał się Bleys. – Z pewnością udało ci się coś osiągnąć.
Dahno zachichotał.
– Spodobało ci się, prawda? – zapytał. – Uznałem, że już najwyższy czas na coś takiego. 
Byłeś zajęty, kiedy o tym pomyślałem, a ktoś mówił o zbliżającej się burzy piaskowej. Nie 
miałem czasu, żeby najpierw z tobą porozmawiać.
– Cóż, na pewno w tym przypadku miałeś rację – stwierdził Bleys. – Może jednak lepiej 
byłoby, gdybyś następnym razem uzgodnił ze mną tego rodzaju działania, nawet gdyby 
wymagało to przeszkodzenia mi w pracy. Nie zawsze opowiadam wszystkim dookoła o 
moich aktualnych planach.
– Och, daj spokój Bleys. Nigdy nie masz ochoty opowiadać nikomu o tym, co planujesz...
– Nauczycielu? – z zewnątrz dobiegł do nich głos Anjo.
– Wejdź – powiedział Bleys. Anjo wszedł i podszedł do nich. – Ależ usiądź.
– Dziękuję, Nauczycielu. – Anjo zajął miejsce. – Mam nadzieję, że Dahno Ahrens cię 
poinformował. Słyszeliśmy twoją rozmowę z Mistrzem Gildii dzięki połączeniu do centrum 
komunikacji.
– Nie, nie powiedział – Bleys rzucił wzrokiem w stronę Dahno, unosząc brwi.
– To obwód, który zainstalowano na wypadek, gdybyś chciał rozmawiać z większą ilością 
ludzi, niż mogłoby zmieścić się w tym szałasie – wyjaśnił Dahno. – Nikt ci o tym nie 
wspomniał?
– Nie. Jak mogę to wyłączyć?
Dahno sięgnął do telefonu stojącego na stole w zasięgu ich długich rąk.
– Te dwa przełączniki – wskazał, stukając wnie palcem.
– Rozumiem – powiedział Bleys. Sięgnął i wyłączył oba. – A więc słyszeliście moją 
rozmowę z Hytrym. Czy był tam ktoś jeszcze?
– Nie – odpowiedział Dahno zamyślonym głosem. – Z tego co pamiętam, wysłałem 
technika do jadalni. Nie wiedziałem, że twoja konwersacja z Hytrym skończy się tak szybko. 
Nie było go jeszcze, kiedy skończyliście.
– Pozwól, że podziękuję ci, Nauczycielu, w imieniu Podkowy – powiedział Anjo.
– Doceniam to, Anjo – stwierdził Bleys. – Cóż, czy jesteście zadowoleni z tego co mu 
powiedziałem?
– Tego właśnie się spodziewałem – odezwał się Dahno zanim Anjo zdążył otworzyć usta. 
– Ale może Anjo będzie ci miał więcej do powiedzenia.
– Tak, Anjo? – Bleys zwrócił uwagę na drugiego mężczyznę.
– Tak – potwierdził tamten. – Przykro mi, że muszę to powiedzieć, ale nie sądzę, żebym 
potrafił utrzymać w spokoju radykalne elementy naszego ruchu, zwłaszcza jeśli rozniesie się 
wieść, że wyjechałeś. Czy mógłbyś podać mi konkretną datę powrotu?
– Chciałbym, aby było to możliwe – odpowiedział Bleys. – Ale moja nieobecność nie 
powinna trwać dłużej niż kilka miesięcy lokalnego czasu. Możemy się kontaktować przez 
pocztę międzygwiezdną. Mogę przekazywać ci wiadomości z dowolnego miejsca, a ty 
będziesz mi odpowiadać przez Anę Wasserlied. Musisz pamiętać o jednym: to, co 
powiedziałem Prezesom i Mistrzom Gildii odnosi się również do Podkowy. Jeśli stanę po 
czyjejś stronie – czyjejkolwiek – stracę całą wiarygodność jako niezależny obserwator. 
Powtarzam, jestem zainteresowany całą ludzkością, nie jakąś frakcją czy osobą. I tak ma 
pozostać.
– Wiem, mówiłeś już o tym – stwierdził Anjo – i rozumiem to, Nauczycielu. Ale wiesz, 
nawet najszybszymi statkami, list będzie szedł do ciebie kilka dni, plus tyle samo na 
odpowiedź.
– To niestety prawda. Ale nic z tym riie możemy zrobić. Pomimo osiągnięć naszych 
naukowców, nie byliśmy dotąd w stanie znaleźć szybszych sposobów komunikacji. Będziemy 
musieli po prostu brać pod uwagę opóźnienia. Spodziewasz się jakichś konkretnych 
problemów?
– Chcesz wyjechać w tej chwili? – natychmiast odpowiedział Anjo.
– Jeszcze nie. Czemu myślisz, że chciałbym?
– Powiedziałeś, że możesz wyjechać w każdej chwili – stwierdził Anjo. – Zresztą, 
sytuacja jest teraz nieco napięta – przez jego głos zaczęła przebijać się gorycz – ale cóż, 
będzie napięta niezależnie od tego, kiedy wyjedziesz.
– Mogę się tego domyślić – przyznał Bleys. – Ale nie mogę w tej sprawie zrobić nic, poza 
zostawieniem ci jak największej liczby nagranych przemówień. Odtwarzaj je w tempie 
jednego rta tydzień, a powinny dać efekt łagodzący – przynajmniej wobec większości twoich 
ludzi. Próbowałem skonstruować je w taki sposób, by dać twoim ludziom powody do 
biernego oczekiwania na rozwój sytuacji. Niejednokrotnie powtórzyłem w przemówieniach, 
że powrócę. Spodziewasz się eksplozji po moim wyjeździe, jeśli nie podam daty powrotu?
Anjo przez chwilę siedział w milczeniu.
– Nie – powiedział w końcu wolno – przynajmniej nie od razu.
– To dobrze – stwierdził Bleys. – Ponieważ nie rnogę obiecać nic konkretnego. Zależy to 
od zbyt wielu czynników. .Jeśli chcesz, możesz powiedzieć swoim ludziom, że prywatnie 
obiecałem ci powrócić w ciągu dwóch miesięcy. Ale nie proś mnie o publiczne 
potwierdzenie. Może rozsiejesz plotkę, przynajmniej między ludźmi Podkowy?
Anjo przez dłuższą chwilę patrzył na niego otwarcie.
– Nie zamierzałem ci tego jeszcze mówić – odezwał się w końcu wolno. – Ale moi ludzie 
w Gildiach i wśród Prezesów złożyli raporty, że obie te organizacje wierzą, iż rozpocząłeś 
światową rewolucję skierowaną przeciwko nim. Zamierzają zapobiec temu przez wynajęcie 
pięć dziesięciu tysięcy żołnierzy ze Zjednoczenia i Harmonii. Nie mówiłem dotąd nic na ten 
temat, bo nie znałem żadnych szczegółów. Ale myślę, że to już postanowione. Oficjalnie to 
Prezesi podpiszą kontrakt – podobnie jak w przypadku tego planetarnego porozumienia 
produkcyjnego z Cassidą. W każdym razie zamierzają zacząć zaciąg bez zwłoki. A jeśli 
sprowadzą tu choć kilka tysięcy żołnierzy, ten świat będzie całkowicie dojrzały do powstania; 
ruszą przeciw nim wszyscy pracownicy.
Bleys roześmiał się – przychodziło na myśl porównanie z jego uczuciami co do burzy 
piaskowej – i nawet Dahno spojrzał na niego ze zdziwieniem.
Anjo patrzył na niego z podejrzliwością.
– Wiedziałeś, że do tego dojdzie? – zapytał.
– Nie. Po prostu ta sprawa z wojskiem musiała kryć się za ofertą Hytrego – wyjaśnił. – 
Oczywiście, tego rodzaju posunięcie było nieuniknione. Oczekiwałem tego prędzej czy 
później i wierzę, że masz rację co do efektu, jaki wywoła pojawienie się pierwszego 
kontyngentu najemników. Powinieneś był powiedzieć mi o tym, zanim przysłałeś tu Hytrego.
– Mówi się, że czekają tylko na powrót Hytrego z odpowiedzią na ich ofertę – powiedział 
Anjo. – Zaraz potem zaczną werbunek.
Zawahał się.
– A więc – powiedział nieobecnym głosem – przybędą twoi Zaprzyjaźnieni i dojdzie do 
rewolucji.
– Niekoniecznie – stwierdził Bleys. – Te wojska mogą zostać przekonane do pomocy 
waszej sprawie, zamiast walki przeciw niej. Nie spiesz się tak z przewidywaniem 
najgorszego. Jednak dużo zależy od tego, czy uda mi się na czas powrócić na Zjednoczenie i 
wziąć udział w finalizacji porozumienia od tamtej strony. To sprawa, która rnusi zostać 
rozstrzygnięta w polityce Zaprzyjaźnionych, Anjo. Zostaw to mnie i moim 
współpracownikom, jak Dahno. Teraz jednak musimy dokończyć moją podróż na jeszcze 
kilku planetach i wrócić do Zaprzyjaźnionych bez opóźnień. Jeśli chcesz ocalić swój świat, 
zacznij przygotowania do jak najszybszego przetransportowania nas na Favored of God.
Anjo skinął, wstał i wyszedł.
– Spodziewałeś się tego – odezwał się Dahno.
– Wzory, wzory historii. Co, od początku czasu, robili niepopularni władcy, gdy czuli się 
zagrożeni przez własny lud? Najmowali zagraniczne wojska. Dorsajowie nie tknęliby 
kontraktu, w którym działaliby jako planetarne siły policyjne, wiadomo to od ponad stulecia. 
Gdzie więc mogliby w dzisiejszych czasach szybko zebrać pięćdziesiąt tysięcy najemników 
tylko do obrony ich panowania na tej planecie?


Rozdział 16

Trzy dni później opuścili swoje górskie schronienie, a następnego dnia Favored of God 
wyniósł ich w przestrzeń kosmiczną.
Po pięciu dobach spędzonych na statku dotarli na Harmonię, a dzień później Bleys 
spożywał śniadanie w towarzystwie Darrela McKae, biskupa wielu Kościołów Skruchy na 
Zjednoczeniu oraz kilku na Harmonii – a także Przewodniczącego Izby Parlamentu 
Zjednoczenia, gdzie uchwalano prawa siostrzanego świata Harmonii.
– .. .wiedział pan, że byłem na Harmonii? – pytał McKae.
– Tak – odpowiedział Bleys. – Dlatego właśnie tu jestem.
Siedzieli sami w ogrodzie na dachu budynku, stojącego na brzegu morza nazwanego 
przez Harmonitów Spokojnym – choć nie zasługiwało na tę nazwę bardziej, niż większość 
oceanów w strefie tropikalnej. Z bezchmurnego nieba ogrzewało ich jasne światło Epsilon 
Eridiani, przyjemne i ciepłe na początku lata.
Daleko na horyzoncie, ciemne pasmo chmur rozjaśniane błyskawicami sygnalizowało 
nadejście odległej może o godzinę burzy, a w powietrzu między nimi zdawało się iskrzyć od 
niewidocznej elektryczności. Dzięki jakimś efektom świetlnym związanym ze zbliżającą się 
burzą, otaczające ich miasto zdawało się być okryte nienaturalnie nieruchomym powietrzem; 
zamarła nawet bryza od morza.
Miasto nazywało się Worthy i powstało wokół kompleksu mającego ekstrahować z morza 
bardzo potrzebne mieszkańcom Harmonii minerały. Okazało się to niewypałem, ale miasto 
przetrwało i rozwinęło w małą miejscowość wypoczynkową dla bogaczy.
– A więc może powinienem uznać się za docenionego – powiedział McKae, przez chwilę 
usiłując się uśmiechnąć. Miał wory ze zmęczenia pod oczyma. – Musiał pan być przekonany, 
że chowam urazę za tę próbę prześlizgnięcia się przez moją ochronę.
– Z tego co pamiętam, udało mi się – stwierdził Bleys.
– Udało się panu – potwierdził McKae. – Ale w żaden spcsób mi pan nie zaszkodził. Tak 
więc nigdy nie chowałem urazy – pomijając już fakt, że tego rodzaju uczucia są niemądre 
między osobami publicznymi.
Teraz Bleys się uśmiechnął.
– Miło mi to słyszeć. A więc fakt. że zostałem teraz zrewidowany w poszukiwaniu broni i 
sprzętu nagrywającego, był tylko rutynowym działaniem?
– Przeszukano pana?
– Tak.
Opuszczając prywatną windę, Bleys trafił do pokoiku z dwoma uzbrojonymi strażnikami. 
Ci. przeskanowali go w poszukiwaniu broni, a potem zrobili to jeszcze osobiście.
Dla kontrastu, McKae był niemal ostentacyjnie swobodny, w różowej koszuli z szerokim 
kołnierzem i szarych spodniach. Przybrał trochę na wadze od czasu, gdy Bleys widział go 
prawie pięć lat temu. Niewiele, ale dość by zniekształcić jego młodzieńczą szczupłość. Jego 
szczęka pogrubiała, a twarz poszerzyła się, nadając mu lwi wygląd.
– Cóż – powiedział – nie wiedziałem. Ale jak się pan domyślił, przeszukanie było rutyną. 
Nie powiedziano mi, że jest pan na Harmonii, a zaledwie kilka zaufanych osób dociera do 
mnie bez przeszukania. Mimo wszystko, jestem zaskoczony, że wiedział pan o moim pobycie 
tutaj.
– Jest pan zbyt skromny – powiedział Bleys.
– Ależ nie. Wciąż powszechnie uważa się, że przebywa pan na Nowej Ziemi. Zapomina 
pan, że jest obecnie publiczną osobistością. Mógłbym odpowiedzieć, że jest pan również 
nazbyt skromny – stwierdził McKae.
– Oba światy – powiedział Bleys – wiedzą, że najbliższe wybory na Zjednoczeniu i 
Harmonii odbędą się równocześnie, by przekonać się, kto dostanie najwięcej głosów na 
Przewodniczącego Izby na swojej planecie. Nadzieje Brata Williamsa z Harmonii na 
ponowny wybór – a co dopiero na uzyskanie większej od pana liczby głosów na Zjednoczeniu 
– nie są zbyt wielkie. Przy rozsądnym odejściu wyborców na Harmonii od dobrego biskupa, 
ma pan całkiem niezłe szansę na wybranie Najstarszym obu planet. Wcale nie przeszkadza tu 
niezadowolenie Harmonii z powodu braku funduszy na budowany przez nich nowy Zawór 
Rdzeniowy Top Care.
McKae zachichotał.
– Cóż, wie pan, nigdy nie liczę obowiązków zesłanych mi przez Pana, dopóki nie zostaną 
ujawnione. Ale nawet gdybym rzeczywiście miał spore szansę na zostanie Najstarszym, 
czemu miałoby to sprowadzić pana do mnie z Nowej Ziemi – chyba że postanowił pan 
skrócić swoje tournee?
– Nie – odpowiedział Bleys. – Wrócę zaraz po wyborach. Po prostu spotkanie z panem 
było w tej chwili ważniejsze.
McKae kiwnął głową.
– Może to i dobrze, że przeszukano pana za bronią i sprzętem nagrywającym – 
powiedział. – Nasza rozmowa zaczyna brzmieć, jakbyśmy kierowali się ku obszarom, co do 
których nie chciałbym, żeby nagrał je ktokolwiek oprócz mnie.
Bleys uśmiechnął się. Nie miał ze sobą magnetofonu; od kiedy miał pięć lat, jego pamięć 
była w stanie bezbłędnie odtworzyć każdą rozmowę, w której brał udział. Nie potrzebował też 
nagrania w charakterze dowodu. Jednak przekaże ze szczegółami rozmowę Toni, łącznie ze 
swoją interpretacją reakcji McKae – interesujące będzie poznanie jej reakcji na słowa 
biskupa.
– Pomyślałem sobie, że może mógłbym panu pomóc – po prostu upewnić się, że zostanie 
pan Najstarszym – cicho powiedział Bleys. – Jak pan mówi, liczenie obowiązków przed 
czasem jest niemądre. Ale wiem, że rna pan kilka ościołów za sobą na Harmonii i 
prawdopodobnie zyska pan jeszcze więcej przed wyborami. Jedyne pytanie brzmi, ilu 
wyborców będą one reprezentować?
– Oczywiście – powiedział McKae, uważnie wpatrując się w Bleysa.
– Pomyślałem sobie właśnie – kontynuował Bleys – o odbyciu kilku przemówień na tej 
planecie, przemówień podkreślających, że jestem tylko filozofem, ale podkreślających zalety 
– nie konkretnie pana – ale posiadania pierwszego od lat Najstarszego obu planet, o 
kwalifikacjach zbliżonych do pańskich. Młodego, pełnego sukcesów twórcy nowego 
Kościoła...
– Rozumiem – stwierdził McKae.
– W końcu – mówił dalej Bleys – Harmonia i Zjednoczenie zawsze najlepiej radziły sobie 
pod kierunkiem jednej, silnej dłoni. Na przykład Najstarszy Bright, sto lat temu. Przez 
trzydzieści lat, gdy był pasterzem, oba nasze światy dokonały najwięcej.
– Popełnił kilka błędów – rzucił McKae. – Ale... zresztą, nieważne. To miło z pańskiej 
strony, że chce mi pan pomóc w taki sposób. A jaki jest powód tej dobroczynności?
– Nie myślałem o tym jako o dobroczynności – powiedział Bleys. – Pomyślałem, że 
mógłby mi się pan zrewanżować uprzejmością.
– Cóż – McKae wygodniej rozparł się w fotelu. Spoczywające na stole śniadanie ledwie 
zostało napoczęte. – Teraz czuję się o wiele spokojniej. Zawsze lubię wiedzieć, co mogę być 
winny komuś innemu. Odczuwam niepokój, jeśli tego nie wiem. Rozumie pan?
– Oczywiście. Mnie również nie jest obce to uczucie.
– A więc cóż, musi to działać w obie strony. Jeśli mi pan pomoże, chcę być w stanie 
okazać wdzięczność – jeśli to możliwe. Czy ma pan w tej chwili na myśli coś konkretnego, co 
mógłbym dla pana zrobić?
– Tak – odpowiedział Bleys. – Jeśli zostanie pan wybrany, oczywiście, znajdzie się pan 
na stanowisku umożliwiającym wyznaczenie osoby na jedyny poza Najstarszym urząd, 
łączący obie planety podczas wspólnych dla nich rządów.
– Ma pan na myśli – powiedział McKae. Przerwał i przejechał czubkiem języka po 
wargach – stanowisko mojego zastępcy.
– Tak – potwierdził Bleys. – Dałoby to panu coś w rodzaju podwójnego ubezpieczenia, 
skoro wykazałem już, że nie jestem zainteresowany sprawowaniem żadnego urzędu. W 
przypadku, gdyby coś się panu stało, pozostawiłbym kwestię zastępstwa przed Izbami obu 
planet – co, jak pan wie, jest prawem Pierwszego Starszego. W międzyczasie jednak, tytuł ten 
zapewniłby mi szacunek na Nowych Światach, które planuję odwiedzić.
– Rozumiem – powiedział McKae. Znów oblizał wargi. – Wie pan, śniadaniu nie 
zaszkodziłaby odrobina wina. – Spojrzał przez ramię, ale usługujący im mężczyzna już 
podchodził ze swojego miejsca w pewnym oddaleniu od stołu. – Trochę żółtego Tresbona.
– Natychmiast, mój biskupie – wymamrotał steward i oddalił się.
– Napije się pan ze mną, prawda, Bleysie Ahrens? – zapytał McKae kilka minut później, 
przyglądając się nalewanemu mu do smukłego kieliszka lekko żółtemu winu. – Wiem, że jest 
pan zwolennikiem soków owocowych, ale nawet na planecie pod tym samym słońcem, soki 
muszą smakować inaczej – a myślę, że to się panu spodoba – to jedno z najlepszych win 
Harmonii.
– Przy takiej okazji, nie odmówię – powiedział Bleys, przyglądając się kieliszkowi.
– Żeby odczuć w ustach owocowy bukiet, musi pan napić się pełny łyk – wyjaśnił 
McKae, który zrobił to chwilę wcześniej. – Wielu ludzi popełnia błąd, polegający na 
delikatnym kosztowaniu.
– Rozumiem – zgodził się Bleys. Wino było chłodne i półwytrawne, smakując bardzo 
podobnie do większości tego typu win. Dość przyjemne, ale zbyt ciężko pracował 
wyostrzając swój umysł, by bez powodu przytępiać go teraz, choćby odrobinę. Jednak w tym 
przypadku McKae przewodził, a nawet z jego dodatkowymi kilogramami, rozmiary Bleysa 
sprawiały, że dysponował znacznie większą masą niż biskup i nie musiał obawiać się wpływu 
alkoholu.
– Wracając do tematu... – odezwał się McKae, przyglądając się ponownemu napełnianiu 
swojego kieliszka.
– Tak – powiedział Bleys i przerwał, patrząc na służącego.
– Zostaw nas samych, Izajaszu – polecił McKae. Obaj przyglądali się mężczyźnie 
niknącemu w przybudówce windy.
– Tak się składa – odezwał się Bleys po chwili ciszy – że zastanawiałem się nad 
zrezygnowaniem ze swojego miejsca w Izbie Zjednoczenia – przejmie je mój brat Dahno – i 
nic nie będzie stało na przeszkodzie, bym przyjął to stanowisko.
McKae nalał sobie kolejny kieliszek wina ze stojącej na stole butelki i tym razem popijał 
powoli, zamiast jak wcześniej, przełykać dużymi porcjami.
– Tak – powiedział cicho, ze wzrokiem utkwionym w kieliszku – jak sam pan wspomniał, 
to szczególne stanowisko, istniejące tylko wtedy, gdy zostanie wybrany wspólny Najstarszy. 
Wie pan, że nie wiąże się z nim żadna władza administracyjna? Tylko roczna pensja, zbyt 
mała jednak, by mieć znaczenie dla kogoś takiego jak pan, z kredytem międzygwiezdnym 
napływającym z organizacji Innych. Żadn^ych poważnych obowiązków...
Podniósł wzrok i spojrzał nad stołem na Bleysa.
– Ale mam nadzieję, że nie spodziewa się pan z mojej strony wykazania niezdolności do 
sprawowania obowiązków?
Bleys roześmiał się.
– Mam nadzieję, że nie. Będę przemawiał na różnych Nowych Światach, zaczynając od 
tych, na których istnieją już organizacje Innych i mój terminarz jest daleko w przyszłość 
ściśle wypełniony. Pomijając już to, jak czułbym się, gdyby musiał pan zrezygnować ze 
stanowiska. Nie mogę sobie pozwolić na powrót tutaj i nadzorowanie wyborów w obu Izbach, 
by wyłonić osobę mogącą pana zastąpić.
– Tak. Rozumiem... – powiedział McKae kiwając głową. Nalał sobie kolejny kieliszek. – 
– Och, proszę mi wybaczyć, nie zauważyłem, że pański kieliszek jest pusty...
Bleys przyglądał się napełnianiu kieliszka.
– No cóż – kontynuował McKae – przyznanie tego stanowiska jest rozsądną zapłatą za 
ushigi, które może mi pan wyświadczyć, jeśli w ciągu, kilku następnych tygodni będzie pan 
przemawiał na Harmonii. Ale z drugiej strony – proszę mi wybaczyć – może się pan wcale 
nie okazać pomocny. Szczerze mówiąc, myślę że nawet i bez pańskiej pomocy mogę wygrać 
bez problemów.
Uśmiechnął się do Bleysa i znów pociągnął z kieliszka.
– Och, myślę, że tak – o ile nie wydarzy się coś nieoczekiwanego – zgodził się Bleys. – 
Jednak nie chce pan zostać Najstarszym tylko do następnych wyborów. Będzie pan chciał w 
długości sprawowania rządów pobić Najstarszego Brighta. Co więcej, w tej chwili Harmonia i 
Zjednoczenie zmagają się z brakiem funduszy. Co by było, gdyby obejmując stanowisko, 
podpisał pan z Nową Ziemią kontrakt na wynajęcie od naszych planet pięćdziesięciu tysięcy 
najemnych żołnierzy? Harmonia, na przykład, mogłaby wykorzystać te fundusze do 
uruchomienia nowego Zaworu, tak bardzo potrzebnego im jako dodatkowe źródło energii...
McKae ostro wyprostował się na fotelu.
– Oczywiście! – wykrzyknął. – A pańska planeta, Zjednoczenie, mogłaby pozwolić sobie 
na pół tuzina potrzebnych im w tej chwili rzeczy!
Jego twarz uległa zmianie, choć ciało nadal utrzymał wyprostowane.
– Ale czemu Nowa Ziemia miałaby zrobić coś takiego? – Uważnie przyglądał się 
Bleysowi.
– Dość prosto – powiedział Bleys. – Oczywiście będzie pan chciał sam to sprawdzić, ale 
tuż przed moim wyjazdem – właściwie był to wręcz powód, dla którego wyjechałem i 
przybyłem wprost do pana – dostałem wiadomość, że Gildie i Kluby Prezesów na Nowej 
Ziemi zawarły sojusz do wynajęcia takiej właśnie liczby najemników. Ponieważ Dorsajowie 
wynajmują się w tej chwili wyłącznie jako oficerowie polowi czy sztabowi, a zresztą i tak są 
zbyt drodzy, więc taką ilość wojska będą w stanie dostać tylko od nas.
– A czemu Gildie i Kluby miałyby zrobić coś takiego? – zapytał McKae.
– Wierzę, że może mieć z tym coś wspólnego mój cykl wystąpień – wyjaśnił Bleys. – Nie 
wiem, jak uważnie pańscy ludzie przyglądali się sytuacji na Nowej Ziemi, ale musi pan 
zdawać sobie sprawę, że przeważająca większość mieszkańców planety połączyła się pod 
kontrolą bardzo potężnej organizacji nazwanej Podkową. Podkowa zapewniła mnie – a 
właściwie zrobił to ich przywódca – że jeśli będę kontynuował swoje przemówienia, 
zorganizują się jeszcze mocniej, efektem tego może być rewolucja.
– Rewolucja... – wymamrotał McKae.
– Tak – potwierdził Bleys. – Ludzie tam mają powyżej uszu tego, co Gildie i Prezesi 
robili z nimi przez ponad stulecie. W konsekwencji siły, jakich potrzebować będą rządzący by 
zostać przy władzy, to przynajmniej pięćdziesiąt tysięcy najemników, a których mogą dostać 
tylko od nas. Jeśli wygra pan wybory – od pana.
McKae przyglądał mu się jeszcze przez chwilę, potem wolno kiwnął głową. Wyraz jego 
twarzy nie uległ zmianie.
– Jednak – powiedział Bleys – wszystko zależy od okoliczności, z których najważniejszą 
jest to, czy wrócę tam osobiście. Wielokrotnie powtarzałem, że jestem przeciwnikiem 
przemocy, ale pracownicy słuchają też innych moich słów. Mówiąc w skrócie, jeśli będę tam 
dalej przemawiał, praktycznie pewne jest zagrożenie rewolucją, w takiej czy innej formie – 
chyba, że Prezesi i Gildie mają dość siły, by stłumić ją na wczesnym etapie. A stało się to 
bardzo ważne, ponieważ jak pan zapewne wie, Prezesi podpisali właśnie porozumienie 
handlowe z Cassidą na skalę ogólnoplanetarną.
McKae nie poruszył się, przyglądając mu się w zamyśleniu.
– To jeden z tych szczęśliwych zbiegów okoliczności, trafiających się raz na całe życie – 
powiedział cicho Bleys. – Dwa wydarzenia mogące kompletnie nie mieć znaczenia, stają się 
ważne, jeśli się je powiąże. To nie tak, że takie rzeczy nie mogą się zdarzyć, albo się nie 
zdarzają – rzecz polega na przewidzeniu, że mogą się wydarzyć i wykorzystaniu tego. Tak się 
składa, że moje przemówienia tu i tam, mogą stać się kluczem do zaistnienia korzystnej 
sytuacji. Miałem nadzieję, że zechce pan to wykorzystać.
– A więc zamierza pan zaraz wracać na Nową Ziemię? – zapytał McKae.
– Nie natychmiast, myślałem o powrocie tam po spędzeniu kilku tygodni na Harmonii. 
Zaraz potem będę miał do załatwienia pewne sprawy na Cassidzie i Newtonie. Stworzy to 
wygodne interludium, podczas którego może dojść do wyboru pana na stanowisko 
Najstarszego. W międzyczasie Dahno będzie się starał o wybór na moje miejsce z Izbie 
Zjednoczenia. Nie ma wątpliwości, że wygra, jeśli tylko będzie chciał – jest znacznie bardziej 
lubiany niż ja. Właściwie gdyby nie jego pomoc, w ogóle nie zajmowałbym tego stanowiska.
Bleys umilkł. Cisza między nimi przedłużała się.
– Cóż, będzie pan chciał to przemyśleć. – Bleys wstał.
– Poczekaj! – wykrzyknął McKae. Zaczął się też podnosić, ale uświadomił sobie, że 
dzięki różnicy wzrostu Bleys i tak patrzyłby na niego z góry, więc opadł z powrotem na 
miejsce. – To doskonały pomysł. Oczywiście, będę chciał to przemyśleć w ciągu kilku dni. 
Ale jestem pewien, że ostateczna decyzja będzie pozytywna.
Teraz wstał.
– Za naszą współpracę w przyszłości. – McKae wyciągnął rękę.
Bleys uścisnął jego dłoń.
– Z całych sił – powiedział. – Muszę wracać.
Rzucił okiem na niebo.
– ...A jeśli zostaniemy tu jeszcze trochę, obaj zmokniemy.
– To prawda. Niedługo się z panem skontaktuję – powiedział McKae.
Został w miejscu, podczas gdy Bleys odwrócił się i wrócił do windy. Nie obejrzał się. 
Bleys wyrzucił już biskupa z umysłu i zastanawiał się teraz nad Dahno, który z pewnością nie 
będzie zadowolony.


Rozdział 17

Dahno nie był zadowolony. Jego dobry humor i optymizm, równie duży jak rozmiary 
fizyczne i skłonność do ogarniania wszystkich w pobliżu jego emocjami – fakt, którego był 
świadom i niejednokrotnie z tego korzystał – w tej chwili gdzieś zniknął.
Było popołudnie tego dnia, w którym Bleys odbył spotkanie z McKae’m, a Dahno, Bleys 
i Toni siedzieli razem w pokoju hotelowym w mieście oddalonym jakieś sto dwadzieścia 
kilometrów od Worthy, w apartamencie stanowiącym część kwatery głównej Bleysa na 
Harmonii.
– To nie ma sensu i to z pół tuzina powodów! – mówił Dahno. Zerwał się na nogi. – 
Jestem ci potrzebny, a jeśli pojedziesz tam przed powrotem na Nową Ziemię, jeszcze bardziej 
będziesz mnie potrzebował na Cassidzie i Newtonie. Nasze wybory odbędą się zaledwie za 
kilka tygodni. Musiałbym natychmiast wyjechać na Zjednoczenie i nie zobaczyłbyś mnie 
znowu aż do podróży na Newtona. I po co? Wszystko na pokaz. Mogę startować o to miejsce 
w Izbie, nie pokazując się nawet w naszym okręgu wyborczym. Wiesz o tym. Chcesz tylko 
zrobić wrażenie na McKae’m. Jeśli się z tobą połączy, nie zrobi tego z powodu czegoś, co 
robimy wspólnie. Nie możesz zapomnieć o czymś tak drobnym – to nie ma znaczenia!
Bleys już dawno zrezygnował z tłumaczenia innym ludziom, że nie istniało nic tak 
drobnego, żeby nie miało wpływu na historię, jeśli siły historyczne to preferowały.
– A więc co zamierzasz ze mną zrobić? – mówił Dahno. – Nie chodzi mi po prostu o 
mnie i moją pozycję na Harmonii. Zapewniam cię, możesz sobie z tym sam poradzić. Ale co z 
moimi obowiązkami na Cassidzie i Newtonie? Zawsze pracowaliśmy razem: ty na widoku, a 
ja w kuluarach, przekazując ci informacje o ludziach, dzięki czemu mogłeś efektywnie z nirni 
pracować.
– Już wcześniej wyjaśniłem ci, czemu – łagodnie powiedział Bleys. – Przez większość 
czasu nie wiem, co dokładnie będę robił. Nieustannie pracuję z ludźmi i społeczeństwami. 
Muszę na bieżąco rozwijać się i dostosowywać.
– Musisz mieć jakieś plany – stwierdził Dahno.
– Nie takie, których byłbym na tyle pewien, żeby je ogłosić – odpowiedział Bleys. – 
Załóżmy, że kiedy dorastałem na farmie Henry’ego, na horyzoncie majaczyłaby odległa, 
niewyraźna góra i powiedziałem sobie, że któregoś dnia do niej dojdę. Ale kiedy wreszcie 
miałem szansę, odkiyłem, że nie mam map. Więc po prostu ruszyłem w stronę góry, po 
drodze omijając napotkane przeszkody.
Przerwał. Dahno przestał krążyć i stał słuchając. Może tym razem...
Bleys mówił dalej.
– Jak długo jestem w stanie dostrzec przed sobą górę, wiem, że się do niej zbliżam i 
któregoś dnia do niej dotrę. Improwizuję. Oczywiście, wolałbym zatrzymać cię przy sobie, 
ale w tej chwili wierzę, że bardziej potrzebny jesteś na Zjednoczeniu.
– Przynajmniej mógłbyś mi udzielić jakichś wyjaśnień w sprawie powiązań między tym 
interesem z McKae’m i moimi wyborami!
– Rzecz w tym, że chcę abyś miał w kieszeni mandat w Izbie z okręgu Henry’ego, kiedy 
McKae ogłosi, że wybiera mnie na Pierwszego Starszego, jeśli sam zostanie Najstarszym.
Dahno potężnie wzruszył ramionami, podszedł do swojego dryfu i opadł na niego. Bleys 
również usiadł. Popatrzyli na siebie nawzajem.
– W porządku – powiedział Dahno. Nieoczekiwanie uśmiechnął się. – Widzę, w jaki 
sposób mogę ci się przydać w Izbie, gdy będziesz Pierwszym Starszym. Ale jak planujesz 
poradzić sobie beze mnie na Cassidzie i Newtonie?
– Cassida i Newton – w zamyśleniu powtórzył Bleys. – To niezwykła sytuacja. Newton 
zdryfował w stronę prze kazywania prawie wszystkiego, co stworzą w swoich laboratoriach 
badawczych do centrów rozwojowych na Cassidzie. A Cassida sprzedaje większość 
rozwiniętych informacji na Nową Ziemię, gdzie przekształca się je w produkty masowego 
użytku i technologie produkcji sprzedaje na wszystkie pozostałe Młodsze Światy.
– Nic w tym nowego – stwierdził Dahno. – To powszechnie znany fakt.
– Tak, ale kluczowy jest przepływ kredytu międzygwiezdnego między tymi trzema 
światami. Doszło do sytuacji, w której wszystkie trzy są od siebie nawzajem zależne, tworzą 
łańcuch. Teraz znacząca zmiana na jednym z nich może zerwać powiązania i zrujnować 
finansowo wszystkie trzy.
– To prawda – potwierdził Dahno – a groźba takiej sytuacji mogłaby umożliwić kontrolę 
nad nimi. Ale powiedz mijeszczejedno. Czy wszystko to zmierzawstronę umieszczenia 
Innych, tak jak ich stworzyłem – pomimo wszelkich zmian i dodatków z twojej strony – u 
szczytu władzy?
– Tak – odpowiedział Bleys. – Mam na myśli „wszędzie”. Ale nie „w miarę możliwości”.
– A więc dobrze. Ale będę cię w tym pilnował... – słowa Dahno zostały przerwane przez 
dźwięk interkomu. Odezwał się głos Henry’ego:
– Jest tu Barbage – powiedział Henry. – Chce się z tobą spotkać. Spytałem o powód, na 
co odpowiedział, że ma dla ciebie ważne wieści.
– Przyślij go – odpowiedział Bleys, pozwalając, by mikrofon systemu komunikacji 
Henry’ego wyłapał jego głos ze środka pokoju. – Właściwie, to przyprowadź go osobiście. 
Chciałbym, żebyś usłyszał, co ma mi do powiedzenia.
– Za chwilę tam będziemy – zabrzmiał głos Henry’ego.
– Wyjeżdżam na Zjednoczenie – oznajmił Dahno i wyszedł z pokoju.
Zaledwie kilka chwil później jedne z drzwi rozsunęły się i w towarzystwie Henry’ego 
przeszedł przez nie Barbage.
– Usiądźcie – zaprosił ich Bleys i obaj zajęli miejsca na dryfach, Barbage z cieniem 
drapieżnego uśmiechu na wąskich wargach. Twarz Henry’ego nie zdradzała żadnych emocji. 
Barbage miał ze sobą małą walizeczkę i był jak zwykle nienagannie ubrany w czarny mundur 
ze srebrnymi insygniami kapitana milicji na kołnierzu oraz umieszczoną nad lewą kieszenią 
plakietką z napisem „Zjednoczenie”. Mogła ona stanowić jedynie znaczek identyfikacyjny, 
jako że pochodzenie z drugiej z Zaprzyjaźnionych planet nie sprawiało różnicy ani w jego 
randze, ani władzy na Harmonii.
– I cóż, Amyth? – odezwał się do niego Bleys.
– Wielki Nauczycielu – powiedział Barbage. – Mam dla ciebie wieści o Halu Mayne.
– Doprawdy? – odpowiedział Bleys i natychmiast pożałował śladu ożywienia, który 
przedostał się do jego głosu. Dopilnował, by wyraz twarzy zdradzał jedynie uprzejmą 
obojętność.
– Tak. Przybywając na Harmonię, użył dokumentów i nazwiska Howarda Beloved 
Immanuelsona, figurującego w naszych kartotekach jako dysydent i bandyta. To pozwoliło 
nam wyśledzić go z powrotem na Coby i znaleźć zapis o osobie pracującej tam pod 
nazwiskiem Tada Thornhilla. Thornhill opuścił kopalnię tuż przed tym, jak Immanuelson 
przybył na Harmonię i dołączył do oddziału bandytów, z którym teraz przebywa.
– Był tu widziany? – zapytał Bleys.
– Tak – odpowiedział Barbage. – Między innymi przez ciebie, Nauczycielu.
W Barbage’u nie widać było żadnego szczególnego triumfu, a Bleys nie zmienił ani na 
jotę wyrazu twarzy czy tonu głosu.
– Tak, mówiłeś mi już o tym, kapitanie – stwierdził Bleys. – Kiedy pojechałem wygłosić 
przemówienie w Cytadeli, a lokalne władze chciały zaimponować mi, przepędzając przede 
mną schwytanych więźniów. Z tego co pamiętam, wygłosiłem mowę, a potem poprosiłem o 
uwolnienie ich.
– Tak było, Nauczycielu.
– I mówisz mi teraz, że Hal Mayne był jednym z tych więźniów? – Bleys uniósł dłoń, by 
opóźnić na chwilę odpowiedź Barbage’a. Rzucił okiem na Toni. – Nie było cię tam ze mną 
Toni, prawda?
– Nie. Byłam na Harmonii, ale wysłałeś mnie, żebym przygotowywała przemówienia.
– Twierdzisz, że był jednym z nich? – powtórzył pytanie Bleys. – Podczas lat spędzonych 
w kopalniach Coby musiał wyrosnąć na mężczyznę. A jednak...
– Wyrósł – potwierdził Barbage. – Był wtedy... – zawahał się, co było dla niego raczej 
nietypowe – był wtedy prawie tak wysokijak ty, Nauczycielu. Ale przypuszczam, że stał na 
tyłach grupy więźniów i zgiął kolana, by nie ujawniać swojego wzrostu.
Bleys pokiwał głową.
– W każdym razie – mówił dalej Barbage – zapisy wykazują, że Howard Beloved 
Immanuelson był jednym z mężczyzn w pokoju, gdzie przemawiałeś do więźniów. Jak może 
wiesz, na Coby istnieje powszechna zmowa między właścicielami kopalń i wynajmowanymi 
przez nich pracownikami. Zdarza się fałszowanie znaków umożliwiających identyfikację, 
takich jak obrazy siatkówki oka czy sekwencje DNA, by ukryć prawdziwą tożsamość 
wynajmowanych pracowników.
– Tak blisko! – powiedział do siebie Bleys. – Tak blisko... nic nie podejrzewałem!
– Jednak wiemy, gdzie jest teraz – powiedział Barbage, a tym razem jego głos zdradził 
ślad emocji. – Wiemy, do jakiego oddziału rewolucjonistów dołączył i w tej chwili lokalna 
milicja sądzi, że zna położenie tego oddziału. Przyszedłem powiedzieć ci o tym i dowiedzieć 
się, czy życzysz sobie być świadkiem schwytania go.
Bleys zmarszczył czoło.
– Ile czasu by to wymagało? – zapytał.
– To tylko kwestia godzin, Nauczycielu – stwierdził Barbage. – Jeśli pozwolisz mi 
pokazać...
Już wstał i otwierał przyniesioną ze sobą walizeczkę. Wyjął z niej mapę, odłożył walizkę 
na bok i rozejrzał się w poszukiwaniu stołu, na którym mógłby rozłożyć mapę. Dostrzegł go i 
spojrzał przez ramię na Bleysa.
– Jeśli zechcesz spojrzeć, Nauczycielu.
Bleys wstał i podszedł, spoglądając na mapę.
– Jak widzisz – odezwał się Barbage – tu znajduje się Nowa Samarkanda, w której 
przebywamy, a to podnóża gór, jakieś dwieście kilometrów na północ od nas. W tej chwili 
właśnie na granicy tego pasma górskiego znajduje się oddział Rukh – przywódcą oddziału jest 
kobieta o nazwisku Rukh Tamani – a żeby oddać Szatanowi sprawiedliwość, milicja 
Harmonii ostrzegła mnie, że jest ona ostrożnym i wprawnym partyzantem, od dawna 
przewodzącym bandyckim akcjom. Jak długo jej oddział pozostawał głęboko w górach, 
trzeba było dwóch lub trzech kompanii milicji, by mieć pewność ich schwytania. Ale w tej 
chwili są niemal na otwartym terenie.
Bleys pokiwał głową.
– Jednak – mówił dalej Barbage – musieli w końcu zbliżyć się do cywilizacji po 
zaopatrzenie. Zwłaszcza jedzenie, amunicja i części zapasowe do zużytej broni. Lubią 
uzupełniać wszystkie zapasy podczas jednej, szybkiej wyprawy. W efekcie lokalny dowódca 
milicji w tym dystrykcie jest w tej chwili u podnóży gór – widzisz obszar oznaczony na 
czerwono?
– Tak – potwierdził Bleys.
– To jego okręg. W teorii jego władza sięga aż do gór, tak daleko jak zechce się zapędzić 
w poszukiwaniu kryminalistów. Ale tak naprawdę jedyne obszary, jakie może poddawać 
ciągłej kontroli, to przedgórze i przylegające do niego farmy.
– To niewiele – odezwała się Toni.
Barbage spojrzał w jej kierunku. Zawahał się, otwarł usta, znów je zamknął i odwrócił się 
z powrotem do Bleysa.
– To zadanie, do którego skierowała go kwatera główna milicji – powiedział do niego.
Znów zwrócił się ku mapie.
– Znalazł oddział Rukh tuż za pierwszymi wzniesieniami i stopniowo przemieszczał 
swoich ludzi, żeby ich otoczyć. Możemy wziąć pojazd atmosferyczny i być tam w niecałą 
godzinę. Potem będzie to tylko kwestia przyglądania się przez godzinę, najwyżej dwie, kiedy 
bandyci zostaną otoczeni i doprowadzeni przed ciebie. Może będziesz w stanie wyłowić z 
nich Hala Mayne i zabrać go tu ze sobą, jeśli takie jest twoje pragnienie. Ale powinniśmy 
wyruszyć natychmiast. Pojazd milicyjny już czeka.
Przez chwilę Bleys przyglądał się Barbage’owi.
– W twoich ustach brzmi to jak coś zdumiewająco prostego, Amyth – powiedział. – Masz 
tyle wiary w tego lokalnego dowódcę?
– Bardziej ufałbym własnym oddziałom, gdybym miał pozwolenie na sprowadzenie ich tu 
ze Zjednoczenia – wybacz, że o tym wspominam, Nauczycielu – stwierdził Barbage. – Ale 
dowódca – major milicji, tak przy okazji – na tej planecie jest uważany za godnego zaufania. 
Wie również, że jest to sprawa najwyższej wagi. Obiecuję ci, że będzie bardzo uważał, by nie 
popełnić błędu. Jeśli mówi, że otoczył oddział Rukh Tamani i jest gotów go rozbić, skłaniam 
się, by mu wierzyć.
– W porządku – powiedział Bleys. – Pojadę.
– Polecę z tobą – Toni wstała z miejsca, a Bleys odwrócił się do niej.
– Może być – stwierdził. – Henry, chyba nie ma sensu, żebyś leciał z nami. Myślę, 
Amyth, że Antonina Lu może do nas dołączyć. Moja peleryna jest dostatecznie szeroka dla 
nas obojga.
Barbage powstrzymał się przed powiedzeniem tego, co cisnęło mu się na usta w reakcji 
na nagłe oświadczenie Toni.
– Oczywiście, Nauczycielu – powiedział. – Twa peleryna jest dość szeroka, by osłonić 
każdego.


Rozdział 18

Ich pojazd atmosferyczny z czarnymi insygniami milicji, ostro odcinającymi się od 
srebrnych, błyszczących w popołudniowym słońcu boków, poniósł ich przez chmury i krótki 
deszcz, osiadając na obsianym polu jakieś dwadzieścia metrów od wyłożonej kamieniami 
drogi, na której dyskutowało właśnie kilku oficerów lokalnej milicji.
Opuszczając statek, musieli przejść przez pole, miażdżąc drobne zielone kiełki 
wyłaniające się właśnie z czarnej od deszczu gleby – na tej wysokości wciąż jeszcze 
panowała wiosna – by zbliżyć się do mężczyzn w czarnych mundurach, ze srebrnymi 
insygniami oficerskimi. Nie mieli możliwości uniknięcia miażdżenia roślin, a Bleys czuł się 
jak morderca, wiedząc z lat swojej młodości na farmie Henry’ego, ile musiała znaczyć dla 
siejącego ziarna farmera każda z tych roślinek.
Jako chłopiec, na farmie Henry’ego, pomagał podczas letnich zasiewów budować 
namiociki z szerokich liści lokalnych roślin, osłaniając każdą z sadzonek przed palącymi 
promieniami Epsilon Eridiani.
Terazjednak dotarli na drogę, gdzie Bleys został bardzo wylewnie powitany, w 
przeciwieństwie do ostrożnej rezerwy, z jaką traktowano Barbage’a. Dowodzący tu major, 
jedyny oficer starszy stopniem od Barbage’a, był niskim mężczyzną o szerokich ramionach i 
zaczątkach pękatego brzucha. Wyglądał, jakby w młodości był nie tyle atletyczny, co miał 
dość siły, by przekonać większość otoczenia do zostawienia go w spokoju. Mówił lekkim 
barytonem, ostrym i pełnym autorytetu.
– Przykro mi, Nauczycielu – odezwał się – ale musieliśmy zacząć zamykanie okrążenia 
bez ciebie. Zauważyliśmy, że oddział Rukh Tamani zaczyna się nam wyślizgiwać, cofając 
głębiej w góry. Musieliśmy ruszyć na nich, kiedy jeszcze było to możliwe.
– Schwytaliście ich już? – ostro zapytał Barbage.
Pomimo istniejącej między nimi formalnej różnicy rangi, odezwał się jak przełożony do 
podwładnego. Major nie spojrzał na niego, dalej kierując wzrok w stronę Bleysa.
– Cóż, niezupełnie – powiedział do niego. – Ale powinniśmy ich mieć już niedługo.
Stali razem na wyłożonej kamieniami drodze w gorących promieniach słońca, czekając; 
niewielka grupka ludzi w postaci majora, kilku oficerów pomocniczych, Barbage’a, Toni i 
Bleysa. Na niebie pozostało już tylko kilka małych, luźnych chmur i powietrze szybko się 
ogrzewało.
Toni zdjęła swoją polową kurtkę. Ubrała się odpowiednio do wyjazdu w teren i 
ewentualnego wypadu wlas: wysokie buty, płowe spodnie, jasnobrązowąkoszulę i chustę 
zawiązaną wokół szyi. Kurtka, stanowiąca osłonę zarówno przez deszczem, jak i 
ewentualnymi kolcami i ostrymi gałązkami, miała kolor głębokiego, rudawego brązu – 
nazywanego z nieznanych n a Nowych Światach powodów „kordowanem”.
Bleys wyczuwał delikatny powiew – zupełnie nie unoszący pyłu – wiejący ze zboczy po 
prawej stronie, wznoszących się coraz dalej i gęsto porośniętych dojrzałymi odmianami osiki, 
brzóz i sosen. Między podstawą zbocza i drogą , znajdowało się pole służące za lądowisko ich 
pojazdowi, a po drugiej stronie drogi dalsze uprawne tereny, również mocno podeptane przez 
buty milicjantów dochodzących do drogi z innego statku latającego.
Poza nim Bleys widział więcej pól i zniekształcone upałem, odległe szczyty gór.
Z kilkoma oficerami rozmawiającymi spokojnie na drodze, mogłaby to być spokojna, 
nawet przyjemna scena. A jednak musieli tu być również uzbrojeni szeregowcy, otaczający w 
lesie członków bandyckiego oddziału.
Na Zjednoczeniu też istniały tego rodzaju grupy rewolucjonistów, ale Bleys nigdy nie 
miał z nimi żadnego kontaktu. Składały się z niezłomnych członków zakazanych Kościołów i 
osób nazwanych kryminalistami i terrorystami, choć większość z tych ostatnich – co było 
publiczną tajemnicą – stanowili ludzie wygnani poza granice prawa przez niezbyt uczciwe 
wykorzystanie go przez jakieś potężne osobistości czy grupy nacisku. Ogólnie rzecz biorąc, 
bandyci na Zjednoczeniu domagali się całkowitego obalenia rządów; bez wątpienia tak samo 
było na Harmonii.
Bleys pomyślał sobie, że nie zaszkodziłoby upewnić się co do zebranych tu oddziałów.
– Gdzie są twoi ludzie? – zapytał majora.
Ten kiwnął głową w stronę zboczy.
– W lesie, otaczając oddział i zacieśniając okrążenie. Zanim zaatakujemy, spróbujemy 
wypłoszyć ich na otwarty teren. Właściwie zaraz powinieneś usłyszeć strzały z karabinów 
rakietowych i może z broni energetycznej.
Czekali. Rzeczywiście, po około dziesięciu minutach od strony lasu dobiegły ich 
brzęczące i świszczące odgłosy strzelających karabinów rakietowych. Potem nastąpiła cisza i 
znów, spora dawka hałasu z broni energetycznej – nie karabinu, jak zauważył Bleys. Strzał z 
karabinu energetycznego trwał dłużej.
Jeśli chodzi o rakietowce, nie było możliwości określenia, ile z nich należało do 
bandytów, a ile do milicji. Karabiny rakietowe... każdy farmer na Zjednoczeniu trzymał je do 
zwalczania powszechnej plagi lokalnej odmiany królików i na rzadkie okazje upolowania 
grubszej zwierzyny. Bez wątpienia tak samo było tu, na Harmonii. Ale karabiny mogły zostać 
użyte również jako groźna broń, nie tylko do polowań na zwierzynę.
Chwilę później na krawędzi lasu pojawiły się czarne mundury milicjantów, 
wychodzących na pole. Kilka tuzinów milicjantów otaczało zaledwie trzy postacie mężczyzn, 
niezupełnie obdartych, ale odzianych w rzeczy bez wątpienia wielokrotnie łatane i prane. 
Więźniowie byli prowadzeni w kierunku stojącego na drodze majora i pozostałych oficerów.
Z bliska zaczęli wyglądać, jak ojciec z synami. Wszyscy byli mniej więcej tego samego 
wzrostu, mieli takie same, ciemne włosy, szczupłe ciała i wąskie, opalone twarze oraz 
podobne ręce, wydające się zbyt wielkie w stosunku do reszty.
Po dojściu do drogi, ich wzajemne powiązania stały się oczywiste. Najstarszy z nich miał 
około czterdziestki, a we włosach i zaczątkach brody widać było początki siwizny. Z 
pozostałej dwójki starszy mógł mieć około dwudziestki, z podobną, ale ciemną szczeciną – 
natomiast trzeci wyglądał na nie więcej niż szesnaście lat.
Wszyscy zdradzali korzenie sięgające północnej Europy na Starej Ziemi. Twarze mieli 
całkowicie pozbawione wyrazu.
– Przykro mi, sir – odezwał się porucznik dowodzący milicjantami poganiającymi 
więźniów. Mówił wprost do majora, ignorując Bleysa i Toni, stojących razem z dowódcą – 
ale większość z nich uciekła w nocy. Znaleźliśmy w lesie ślady po obozowisku sporej grupy.
– Jakie ślady? – wybuchł najstarszy z trójki więźniów. – To nasze lasy. Ja i moi chłopcy 
znamy tu każdy kąt. Jeśli byłyby tam jakieś ślady, widzielibyśmy je. Nic takiego nie ma. On 
to wszystko sfałszował!
– Zamknij się! – odezwał się najbliżej stojący sierżant, uderzając mężczyznę łokciem w 
żołądek. Nie wyprowadził ciosu ze szczególną siłą, ale wystarczająco mocno, by zgiąć 
farmera i pozbawić go oddechu, uniemożliwiając mu mówienie.
– Jeśli pan pozwoli, sierżancie – odezwał się major – nie chcemy tu niczego takiego.
Bleys zauważył, że w jego głosie brzmiała obłudna prawość, jakby aż nadto świadom był 
obserwujących go Bleysa i Toni.
– Nic ci nie przyjdzie z kłamstw – kontynuował major tym samym tonem do więźnia, 
któremu właśnie udało się odzyskać oddech. – Porucznik ma lepsze rzeczy do robienia, niż 
chodzenie po lasach i fabrykowanie dowodów.
– Hah! – odezwał się mężczyzna. – Jakby jakiś milicjant zawahał się kiedyś przed czymś 
takim...
Ten sam sierżant, który go wcześniej uderzył, znów się zbliżył, a mężczyzna odsunął się 
od niego. Ale sierżant tym razem tylko zamarkował uderzenie.
– Proszę mi powiedzieć, poruczniku – powiedział major zamyślonym głosem – zmierzył 
pan rozmiar śladów tej trójki? Znalazł pan ich ślady zmieszane ze śladami tych, którzy już 
odeszli?
– Wszędzie między nimi, sir – odpowiedział porucznik.
Major westchnął.
– A więc myślę, że nie ma co do tego wątpliwości – stwierdził, unosząc na chwilę wzrok 
ku niebu, jakby szukając jakichś wskazówek od wyższej instancji. – Najwyraźniej stanowią 
część grupy. Tylną straż pozostawioną by sprawdzić, kto pójdzie za ich przyjaciółmi.
Zwrócił się z powrotem do starszego mężczyzny.
– Czy nie dlatego właśnie została tu wasza trójka? – zapytał. – Mówcie prawdę, 
uwzględnię to.
– Za nikim nie zostaliśmy! – trzasnął najstarszy z trójki. – Zawsze tu mieszkaliśmy!
– No cóż – cierpliwie powiedział major – a więc to wy musieliście strzelać do moich 
ludzi. – Spojrzał na porucznika. – Czy tak, poruczniku?
– Całkowicie, sir. Odderly dostał kilkoma pociskami. Nic poważnego. Kompanijny 
sanitariusz wyciągnie je podczas drogi powrotnej. Ich broń nie była zbyt celna.
– Pokażcie mi ją – zażądał dowódca.
Przyniesiono mu dwa karabiny rakietowe i cztery noże myśliwskie.
– Żadna z nich nie należy do nas! – odezwał się starszy z chłopców – poza scyzorykami, 
są Jeda i moje!
– Nie znaleźliście pistoletu energetycznego? – major zapytał porucznika.
– Nie, sir – odpowiedział zapytany. – Musieli go ukryć. Mam wysłać ludzi na 
dokładniejsze poszukiwania?
– Nie – odpowiedział major. – Na pewno mają tu gdzieś dobrze zamaskowane kryjówki. 
Strata czasu – spojrzał na słońce – a powoli zbliża się wieczór. Zresztą i tak nie potrzeba nam 
dodatkowych dowodów.
Zrobił krok do przodu, wysuwając się przed grupę, dzięki czemu mógł spojrzeć wzdłuż 
drogi, na rosnący nieopodal wiąz.
– To drzewo ma odpowiednią gałąź – stwierdził. – Możecie go użyć.
Najwyraźniej milicjanci mieli linę, jako że natychmiast skierowali więźniów w stronę 
wspomnianej przez majora gałęzi. Kiedy umieszczono wokół ich szyi pętle, najstarszy 
spojrzał na stojących obok synów. Wyraz twarzy żadnego z nich nie uległ zmianie, choć 
najmłodszy wyraźnie pobladł.
– Jesteśmy w rękach Boga, mój synu – powiedział starszy mężczyzna.
Bleys usłyszał ciche, nagłe westchnięcie ze strony Toni.
– Oni ich nie powieszą! – powiedziała cichym głosem.
– Nie – odpowiedział Bleys. Uniósł głos.
– Majorze! – powiedział.
Major odwrócił się i spojrzał na niego.
Bleys skinął ku niemu, cofając się i odchodząc kilka kroków, tak by oficer podchodząc do 
niego, wydostał się z zasięgu słuchu reszty stojących w grupie milicjantów. Podobnie jak u 
więźniów, wyraz twarzy majora nie zmienił się, gdy stanął przed Bleysem.
– Nie powiesi pan tej trójki – powiedział Bleys niskim, cichym głosem. Spojrzał w dół, 
na znajdującą się teraz blisko twarz tamtego i poczuł w żołądku dziwne ukłucie. Wróciło do 
niego wrażenie dzikości.
Twarz majora nie zmieniła się, ale jego brązowe oczy, ocienione daszkiem czapki, 
nabrały nagle żółtego odcienia.
– Jeśli pan to zrobi – mówił dalej Bleys, słysząc swój jak zwykle spokojny głos i czując, 
że ani odrobinę nie zmienił wyrazu twarzy pomimo szalejących w nim potężnych emocji – 
dopilnuję, by w ciągu kilku miesięcy albo nawet tygodni, trafił pan pod sąd wojenny, gdzie 
pozbawią pana rangi i wyrzucą z milicji – a może nawet powieszą.
Przez chwilę panowała cisza, podczas której ich oczy były utkwione w sobie nawzajem. 
Potem major odwrócił się gwałtownie, stając twarzą w stronę topoli i więźniów. Cała trójka 
stała już pod gałęzią, z linami przerzuconymi przez nią, z tyłu czekali milicjanci, gotowi do 
wykonania egzekucji.
– Poruczniku! – krzyknął major.
Porucznik uniósł rękę, by powstrzymać dalsze działania milicjantów gotowych do 
pociągnięcia za sznury.
– Sir! – zawołał.
– Wypuścić ich – rozkazał major. – Uwolnić ich!
– Sir? – jeszcze raz zawołał porucznik, ochrypłym głosem.
– O co chodzi? – major zawołał z wściekłością. – Nie potraficie zrozumieć wydanego 
rozkazu?
– Tak jest, sir. Natychmiast, sir – odpowiedział porucznik.
Odwrócił się do czekających z linami milicjantów i zaczął do nich pośpiesznie mówić. 
Końce lin ściągnięto z gałęzi, a z karków więźniów zdjęto pętle.
Ci stanęli przez chwilę bez ruchu, wpatrując się w Bleysa i majora. Potem, na znak 
najstarszego, wszyscy ruszyli przez pole w stronę lasu pokrywającego zbocze.
– Zaczekaj tu – Bleys powiedział do Toni i ruszył za nimi. Kiedy zobaczyli, że idzie ich 
śladem, rzucili się biegiem i natychmiast zniknęli w cieniach okrywających krawędź lasu.
Bleys szedł dalej, nie spiesząc się. Za sobą słyszał wydawane milicjantom rozkazy. Dotarł 
do linii drzew i wkroczył w nagły chłód cienia, okrywającego go niczym drugi płaszcz.
– To wystarczy – rozległ się kobiecy głos; zatrzymał się.
Wszedł w las nie głębiej niż na pół tuzina swoich długich kroków. Drzewa, dzięki gęstym 
liściom odcinały praktycznie całe światło słoneczne, nie dopuszczając do rozwinięcia się niżej 
żadnych krzewów, więc las na zboczu miał w sobie coś z parku. Dodatkowo, wejście w mrok 
silnie utrudniło mu widzenie, dopóki oczy nie dostosowały się do nowych warunków. Minęła 
sekunda czy dwie, zanim udało mu się dostrzec mówiącą do niego osobę.
Jej obraz z wolna wyostrzał się, wyglądając jak duch wyłaniający się z pustki. Była 
szczupłą, młodą kobietą, nie tak wysoką jak Toni, ale wyższą niż przeciętna. W noszonym 
przez nią stroju polowym wyglądała na masywniejszą, niż prawdopodobnie była. Miała na 
sobie grubą kurtkę, robocze spodnie i buty – wszystko w ciemnym kolorze – przez co 
zdawała się stapiać z mrokami lasu.
Na jej lewym biodrze wisiała ciężka kabura z zapiętą klapką osłony, ukazując wystającą 
do przodu kolbę pistoletu energetycznego. W prawej ręce trzymała karabin igłowy, dzięki 
niewielkiej masie łatwo dający się utrzymać jedną ręką, z lufą skierowaną w jego stronę. Tak 
jak go teraz trzymała, z oparciem na biodrze, w każdej chwili mogła wystrzelić za delikatnym 
naciśnięciem na spust. Na tak niewielką odległość, rozszerzająca się chmura igieł nie mogła 
nie trafić.
Obie bronie równo balansowały się na jej biodrach, jakby od dawna była przyzwyczajona 
do ich noszenia. Nie miał wątpliwości, że nie była lokalnym farmerem, jak trójka, której 
właśnie ocalił życie. Jednak to nie tyle ta różnica przykuła jego uwagę, co widok jej twarzy i 
dłoni.
Miała czarną skórę i była piękna, stanowiła najpiękniejszą kobietę jaką kiedykolwiek 
widział. Jej twarz wyrzeżbiona była przez delikatne kości okryte delikatną skórą, a trzymające 
kolbę karabinu palce były długie, szczupłe i absolutnie profesjonalne w swoim uchwycie. 
Skierowany na niego wzrok był równie niezmienny, co u Henry’ego. Emanowały z niej 
inteligencja i autorytet, ale było w niej jeszcze coś, coś ponad fizyczność, wrażenie 
poświęcenia, pewności – i unikalności, mogącej być wynikiem odwagi albo nawet czymś w 
rodzaju potężnej inspiracji, podobnej do Bleysowego marzenia o przyszłości.
– Co powiedziałeś majorowi, że ich uwolnił? – zapytała. Miała czysty i przyjemny głos, 
jednak nie zabarwiały go żadne emocje, mówiła jak ktoś mający prawo do uzyskania 
odpowiedzi.
– Powiedziałem mu, że ich śmierć kosztowałaby go więcej, niż było to dla niego warte – 
odpowiedział Bleys. – W skrócie.
– Czemu?
– Nie było potrzeby ich wieszać – odpowiedział.
– Nie, nie było – powiedziała. – Kim jesteś?
– Bleys Ahrens – a kiedy zdawała się nie rozpoznać go, ani w żaden sposób zareagować, 
dodał – niektórzy ludzie nazywają mnie „Wielkim Nauczycielem”, choć nie ja wymyśliłem 
ten tytuł i nigdy sam go nie używałem. Ale do moich zasad należy pozwalanie ludziom, by 
nazywali mnie jak chcą, dobrze czy źle.
– Tak – powiedziała. – Teraz pamiętam, że o tobie słyszałam. Cóż, dziękuję ci za to, co 
zrobiłeś dla rodziny Heislerów – Jamesa i dwóch chłopców, Daniela i Jedediacha. Żaden z 
nich nie miał nic wspólnego z naszym oddziałem.
Przerwała na chwilę.
– Najlepiej będzie, jeśli odwrócisz się teraz i odejdziesz.
– Poczekaj! – wykrzyknął Bleys. – Jesteś dowódcą oddziału, na który polowała milicja, 
prawda? Rukh Tamani?
Jego oczy na tyle przystosowały się już do ciemności, że udało mu się dostrzec delikatny 
uśmiech na jej wargach.
– Nie będę zaprzeczać – stwierdziła. – Idź już.
– Poczekaj. – Bleys uniósł dłoń, by jeszcze na kilka chwil powstrzymać ją przed 
odejściem. – Czy masz w swoim oddziale kogoś o nazwisku Hal Mayne – Howarda 
Immanuelsona?
– Idź! – powiedziała Rukh Tamani.
Zrobiła krok w tył i w bok, tak że natychmiast zniknęła mu z pola widzenia za grubym 
pniem drzewa, obok którego stała. Płynna nagłość jej ruchu sprawiła, że zdała się rozpłynąć w 
powietrzu.
Bleys odwrócił się i odszedł.
Kiedy wrócił na światło słońca, zauważył, że milicja uformowała już podwójny szereg i 
zaczynała ładować się do ciężarówek, które dowiozą ich do koszar, podczas gdy ich 
oficerowie dotrą do bazy drogą lotniczą. Major i Toni stali, czekając przy otwartych drzwiach 
statku Barbage’a, a kiedy się do nich zbliżał, Toni uważnie mu się przyglądała. Major też 
patrzył, ale nic nie powiedział. Tylko jego oczy, jak Bleys zauważył, kiedy znalazł się już 
dostatecznie blisko, wciąż miały w sobie delikatną żółć, która pojawiła się, gdy przedstawił 
mu ultimatum.
– A więc dobrze – odezwał się major głosem pozbawionym emocji, kiedy Bleys podszedł 
do nich. Odwrócił się od wejścia i ruszył przez pole do własnego statku. – Żegnam cię, 
Nauczycielu.


Rozdział 19

– Jest pan połączony z biskupem McKae – zabrzmiał ciepły, kobiecy głos. – Czy możemy 
cię zobaczyć, Bleysie Ahrens?
– To nie jest konieczne – stwierdził Bleys. – Bez wątpienia dysponujecie wzorem mojego 
głosu, który już zweryfikowaliście i wiecie z kim rozmawiacie. Aby zapobiec nagraniu 
obrazu, mój ekran wizyjny pozostanie wyłączony i sądzę, że ten po waszej stronie również.
Bleys siedział sam w anonimowej publicznej kabinie komunikacyjnej w porcie 
kosmicznym w Cytadeli na Harmonii. Pomieszczenie miało rozmiary szafy, ledwie mieszcząc 
w środku krzesło. Na zielonej ścianie przed nim umieszczono ekran wizyjny, w tej chwili 
anonimowo szary i szczelinę poniżej, przeznaczoną na wsunięcie identyfikatora albo kredytu 
na pokrycie kosztów połączenia.
Bleys zignorował szczelinę. Jego głos został automatycznie zarejestrowany w Wydziale 
Komunikacji Harmonii, podczas jego pierwszej wizyty na tej planecie. W konsekwencji mógł 
opłacić to połączenie – ale zaistniałby zapis tej opłaty. Połączenia opłacane przez 
dzwoniącego gotówką były anonimowe, ale poszedł jeszcze krok dalej w stronę 
anonimowości, zamawiając połączenie na koszt odbiorcy, jako że w świetle prawa w ogóle 
nie rejestrowano tożsamości i lokalizacji osób składających takie zamówienia.
Tak jak się Bleys spodziewał, ze strony McKae nie wahano się długo nad przyjęciem 
połączenia. Również zgodnie z jego przewidywaniami, ekran pozostał szary i anonimowy. 
McKae z pewnością też nie miał zwyczaju pokazywać twarzy w tego rodzaju rozmowach.
Po jego ostatnich słowach na drugim końcu linii zapadła na chwilę cisza, po czym 
rozbrzmiał ciepły i entuzjastyczny głos McKae.
– No proszę! Co za zbieg okoliczności – zamierzałem dzisiaj do pana dzwonić, gdzieś po 
południu.
– Po południu nie będzie mnie na planecie – stwierdził Bleys.
– Wyjeżdża pan tak szybko?
– Byłem tu dziesięć dni i dokonałem ośmiu wystąpień – powiedział Bleys. – Obawiam 
się, że zaczyna mi brakować czasu, więc odlatuję. Zresztą, myślę, że zrobiłem dla pana 
wszystko, co mogłem.
– Tak – po krótkiej chwili odpowiedział McKae. – Słyszałem pańskie mowy. Oczywiście 
mogłoby być jeszcze lepiej, gdybym mógł powiedzieć wprost o możliwości wynajęcia od nas 
wojska przez Nową Ziemię.
– Wciąż nie jest przesądzone, czy do tego dojdzie – stwierdził Bleys. – To jedna z 
przyczyn, dla których się spieszę.
Po drugiej stronie znów nastąpiła chwila przerwy.
– Oczywiście – odpowiedział McKae. – Cóż, powstrzymywałem się z oświadczeniem w 
sprawie wyznaczenia pana na Pierwszego Starszego, aby nie wydawać się zbyt przekonanym 
o zwycięstwie tak wcześnie w kampanii. Jednak skoro pan wyjeżdża, chyba lepiej będzie, 
jeśli zrobię to w dzisiejszym przemówieniu.
– Rzeczywiście – zgodził się Bleys. – Oczywiście nie będzie mnie tu, żebym mógł to 
usłyszeć, ale przeczytam zapis pańskiej mowy za kilka dni, gdy będę już na Cassidzie. Będę 
tego oczekiwał.
Poczekał na odpowiedź McKae.
– Cóż, a więc powodzenia – niemal natychmiast odpowiedział McKae. – Gratulacje, 
Pierwszy Starszy.
– Gratulacje, Najstarszy – odpowiedział Bleys. – Do widzenia.
– Proszę pamiętać, że musi pan wrócić na Zjednoczenie, by być obecnym podczas 
mojego zaprzysiężenia – szybko dodał McKae. – Kiedy już zostanę wybrany, nie będzie 
można zbyt długo tego odkładać.
– Będzie pan musiał poczekać z nim tak długo, jak będzie to konieczne – stwierdził 
Bleys. – Jeśli przyjrzy się pan naszej historii, przekona się pan, że mieliśmy przynajmniej 
jednego Najstarszego, który został zaprzysiężony prawie rok po wyborze, a więc jeśli będzie 
go pan potrzebował, to jest precedens. Po prostu proszę zostać w kontakcie ze mną, a ja dam 
znać, kiedy przyjdzie odpowiednia chwila.
– Dobrze – powiedział McKae. – Życzę udanej podróży.
– Udanych wyborów – odpowiedział Bleys i rozłączył się.
Później, na pokładzie statku do Cassidy, kiedy mieli już za sobą dwa skoki i na dobre 
odcięli się od wszelkiej, odbywanej z prędkością światła komunikacji, Bleys zapisał 
rozmowę, aby umieścić ją we właściwym pliku w pamięci.
Analizując zapis, zastanowił się nad tonem używanym przez McKae podczas rozmowy. 
Nie zdradził w ten sposób wiele – ale zdecydowanie było tam coś więcej niż zwykła 
niecierpliwość wobec najbliższej przyszłości. Naturalnie jego zasadniczą troską były wybory, 
nawet biorąc pod uwagę, że zwycięstwo praktycznie miał już w kieszeni. Jednak wyglądało 
na to, że przynajmniej zaczyna się martwić chwilą obecną, a zwłaszcza zależnością od 
Bleysa.
Naprawdę nie było możliwości, by McKae bez jego pomocy spełnił swoje obietnice 
wyborcze wyjścia z permanentnego kryzysu na Światach Zaprzyjaźnionych. Zawsze jedyną 
drogą zdobycia kredytu międzygwiezdnego była sprzedaż większej ilości młodych mężczyzn 
z obu planet w charakterze najemników. Tak naprawdę ani Zjednoczenie, ani Harmonia nie 
miały nic innego na eksport. Razem z Dorsai, były pierwotnie nazywane „Trzema planetami 
głodu”.
Na wszystkich trzech brakowało surowców naturalnych i żadna nie wykształciła 
ekspertów, których chciałyby wynająć inne planety – za wyjątkiem personelu wojskowego. 
Dorsajowie, wcześnie zaczynając, wybrali drogę wysokiej jakości, pozostawiając 
Zaprzyjaźnionym jedynie szeroką drogę ilości.
Tak więc McKae uświadamiał sobie właśnie, jak bardzo uzależnił się od Bleysa – i nie 
podobało mu się to. Istniała spora szansa, że przyjmie to jedynie za chwilową troskę, nie 
podejrzewając, że to zaledwie początki znacznie silniejszej kontroli, jakiej podda go Bleys.
Inny w zamyśleniu wsunął swoje notatki do szczeliny niszczarki fazowej i przyglądał się 
jak znikają, gdy ich atomy natychmiast ulegały równomiernemu rozproszeniu.
Była jeszcze jedna notka, którą powinien zapisać, póki miał ją na świeżo w pamięci. 
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że podświadomie odkładał wyrażenie jej słowami. Taki 
rodzaj wahania stanowił zły znak, wskazujący na to, że jego pamięć mogła próbować 
zapomnieć coś, co powinien pamiętać, bo otwierało to groźne lub przerażające konsekwencje.
Wziął jeszcze jedną kartkę papieru monomolekularnego i zaczął pisać.
Notatka zapisywana na pokładzie statku kosmicznego w drodze na Cassidę. Jak na ironie, 
to coś, co bardzo chciałbym móc omówić z Toni. Napisałem o ironii, ponieważ rozmowa o 
tym jest niemożliwa. Jestem pewien, że gdybym powiedział jej chociaż w części o moich 
nadziejach, zaszokowałby ją ludzki koszt – konieczny koszt – tego, co muszę zrobić, by 
osiągnąć pożądaną przyszłość.
Kilka dni przed opuszczeniem Harmonii, razem z nią poleciałem w teren, gdy Barbage 
został poinformowany przez milicję, że otoczyła oddział rewolucjonistów, którego członkiem 
stał się Hal Mayne. Milicji nie udało siego schwytać, ale podczas tej podróży dokonałem 
dwóch odkryć na swój temat.
Pierwsze było związane z decyzją dowódcy lokalnej milicji o powieszeniu trzech 
mieszkańców tamtej okolicy w sytuacji, gdy nie udało mu się złapać właściwych 
buntowników; Toni była zszokowana brutalnością tego rozkazu.
Mógłbym się przekonywać, że to jej reakcja sprawiła, że zareagowałem w taki sposób, ale 
oznaczałoby to kłamanie samemu sobie. Faktem jest, że nie byłem w stanie pozwolić na 
dokonanie tej egzekucji.
Nie ma znaczenia, co spowodowało, że zareagowałem w taki sposób – czy było to moje 
Exotikowe dziedzictwo, czy przykład matki. Liczy się to, że stojąc przed ludźmi, których 
właśnie miano zabić, zareagowałem w sposób, jaki zagrozić mógłby wszystkim moim planom.
Zawsze mówiłem sobie, że muszę być świadom faktu, że doprowadzenie jeszcze podczas 
mojego życia do upragnionej przeze mnie zmiany ludzkiej historii, będzie wymagało ofiar w 
ludziach.
W nieunikniony sposób oznacza to, że prędzej czy później, ktoś będzie musiał zginąć w 
efekcie wydanych przeze mnie rozkazów.
Jednak tam, u podnóża gór na Harmonii odkryłem, że nie jestem w stanie zaakceptować 
niesprawiedliwej egzekucji, jaka mogłaby stanowić drobną część ceny za to, czego chcę.
Moja reakcja nie była zimna i wynikająca z rozsądku. Zareagowałem odruchowo, gorąco 
i instynktownie – jak mógłbym instynktownie zareagować na atak fizyczny.
Muszę również pamiętać to, co zobaczyłem w twarzy majora, gdy powiedziałem mu, że 
nie zabije tych ludzi.
Wiem, że po tych wszystkich latach treningu i ćwiczeń, moja twarz była spokojna i 
niegroźna. Wiem, że całkowicie panowałem nad głosem, nie grożąc i mówiąc spokojnie. A 
jednak coś we mnie natychmiast przekonało go, że mówię absolutnie poważnie. Jednym 
słowem, przeraziłem go.
Pytanie brzmi – jak mogę zrealizować swoje plany, jeśli nie mogę zaufać, że będę w 
stanie znieść ich koszty? Nie mogłem pozwolić na powieszenie tych ludzi. Gdyby major mnie 
zignorował, byłem gotów go zabić.
W tej chwili nie widzę żadnego rozwiązania tej sytuacji. Nie będę wiedział, jak zareaguję 
do chwili, kiedy znajdę się w sytuacji, która albo pozwoli mi zrealizować, albo zrujnuje 
wszystkie moje plany.
Teraz mogę tylko działać dalej zgodnie z planem i mieć nadzieję. Ponieważ nie zrezygnuję 
z mojego marzenia o tym, co może nadejść. Żyjący dzisiaj ledwie zaczną widzieć tego 
obietnicę. Dostaną ją dopiero ich wnuki i prawnuki – otwarcie na większą i rozumniejszą 
przyszłość. To zbyt cenne, by nie spróbować. W  tej chwili wszystko, co mogę zrobić, to przeć 
naprzód. A więc tak zrobię.
Siedział, jeszcze przez chwilę, wpatrując się w napisane słowa. Potem podniósł zapisane 
kartki i je również wsunął w szczelinę niszczarki. Ich destrukcja niczego nie zmieniła. Lata 
ćwiczeń sprawiły, że co napisał, odcisnęło się w jego umyśle, a pytania nie przepadną. Będą 
tam, wraz z wydarzeniami tego dnia.
Jeszcze przez chwilę siedział w tym stanie zawieszenia ciała i umysłu. Pierwsza obudziła 
się jego świadomość, przypominając mu, że ma do zapisania jeszcze jedną notatkę, którą też 
odłożył, bo trudno było ująć mu ją słowami. Jednak powiedział sobie, że rozwiązaniem tego 
problemu będzie po prostu rozpoczęcie pisania. Słowa przyjdą, albo nie. Ważne było, by 
zapisać je, gdyż pomoże mu to w rozjaśnieniu myśli i ułatwi ich sprecyzowanie.
Nie wspominałem o tym Toni – zapisał – i nie jestem pewien, czemu? Nie ma żadnego 
konkretnego powodu, by jej nie mówić. I nie ma to żadnego związku z tym, że chodzi o inną 
kobietę – tak myślę – choć właściwie sądzę, że wspominanie o czymś takim zakłopotałoby 
bardziej mnie niż ją.
Przerwał na chwilę pisanie, rozważając to.
A jednak muszę zapisać w pamięci chwilę, gdy wszedłem do lasu i przelotnie ujrzałem 
kobietę, która musiała być Rukh Tamani, dowódczynią oddziału, z którym związał się Hal 
Mayne – pod nazwiskiem Howarda Immanuelsona.
Muszę zapamiętać wrażenie, jakie na mnie wywarła. Rzecz nie tylko w jej niezwykłej 
urodzie, bo była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem i spodziewam się 
zobaczyć. Właściwie nie wierzyłem dotąd, że możliwe jest istnienie tak upersonifikowanej 
esencji słowa „piękno”. Przy tym wspaniałe jest, że prawdziwa siła tego piękna nie kryła się 
w ciele i twarzy. Rozświetlało ją coś znacznie więcej, choć to tak naprawdę wcale nie jest 
dobry opis. To, co mnie tak mocno uderzyło, to rodzaj niewidzialnej, lecz wyczuwalnej aury ją 
otaczającej. Gdybym miał w sobie choć cień religijności Zaprzyjaźnionych – powiedzmy, 
najmniejszy ułamek tego, czym dysponuje w tym zakresie Henry – mógłbym przed nią klęknąć.
Naprawdę wiele bym dał, żeby lepiej ją poznać. Nie umieściłbym tego pragnienia przed 
chęcią poznania i rozmowy z Halem Mayne. Choć bardzo się staram, nie potrafię wydobyć z 
pamięci żadnego obrazu pasującego do opisu dorosłego Hala Mayne. Wygląda to tak, jakby 
pamięć podsuwała mi obrazy wszystkich osób zgromadzonych wtedy w sali – i nie ma między 
nimi twarzy należącej do niego, ale to naciągany pomysł.
Czy to możliwe, żebym podświadomie oba wiał się go znaleźć i poznać jego prą wdziwe 
możliwości i potencjał?
Co, jeśli jest mi równy, albo bliski tego, a historia wyznaczyła mu rolę mojego 
antagonisty – nie sojusznika?
Na to również nie da się udzielić odpowiedzi, aż staniemy w końcu twarzą w twarz. Wtedy 
będę wiedział.
Znów przerwał, siedząc i wpatrując się w napisane przez siebie słowa. Po chwili powrócił 
do pisania.
Na razie mogę tylko mieć nadzieję, że kiedy znajdzie go milicja na Harmonii, nie 
uszkodzą go ani nie zabiją. Nie ufam Barbage’owi. Jego fanatyzm przekracza wszelki strach 
przed konsekwencjami – nawet z mojej strony.
Ostatniego akapitu nie przeczytał po raz drugi. Jego myśli poszybowały ku problemom 
zbliżających się dni na Cassidzie, odległej o zaledwie kilka dni lotu.

* * *
Oficjalnie i legalnie na Cassidzie nie było organizacji Innych. Dwa lata temu Cassida i 
Newton uznały te organizacje za nielegalne. Teoretycznie Bleys nie miał tu żadnych 
kontaktów. Naprawdę jednak istniała niewielka grupa działaczy, utrzymujących kontakty pod 
przykrywką działań w innych, legalnych organizacjach. Toni napisała o przylocie Bleysa do 
ich tajnego przywódcy, Johanna Wiltera – ale co dziwne, zdawało się, że nie ma go w 
kosmoporcie. Podobnie, jak nie było śladu po limuzynach wynajętych przez Toni dzięki 
pośrednictwu biura podróży. Kiedy zapytała o pojazdy czekającą w terminalu agentkę, ta 
potrząsnęła głową.
– Nigdy nie wpuszcza się na lądowisko pojazdów nie należących do obsługi terminala – 
odpowiedziała.
Toni popatrzyła nad jej ramieniem na Bleysa, który odpowiedział spojrzeniem i lekkim 
zmarszczeniem czoła. Był to rodzaj sytuacji, wjakich niezastąpiony był Dahno – ale ten 
przebywał w tej chwili na Zjednoczeniu, pozwalając wybrać się na członka Izby. Prawdą 
było, że na żadnej planecie nie dopuszczano zwykłego ruchu cywilnego na terenie portu 
kosmicznego, jednak ludzie z paszportami dyplomatycznymi i potrzebą ochrony, traktowani 
byli odrobinę inaczej i mniej surowo patrzono dla nich na przepisy. Podobnie powinno być i 
w tym przypadku, ponieważ Bleys, formalnie rzecz biorąc, był członkiem rządu planetarnego 
Zjednoczenia.
– Tędy proszę – mówiła dalej pracownica terminala, młoda kobieta z lekką nadwagą i 
życzliwą, okrągłą twarzą – w tej chwili jednak niezwykle poważną. Odwróciła się w stronę 
dwóch młodych mężczyzn w mundurach ze srebrnymi insygniami oficerskimi na niebieskich 
rękawach. Za nimi stały dwa rzędy szeregowców, w mundurach różniących się od oficerskich 
jedynie mniej eleganckim wykończeniem.
Jeden z oficerów był niższy i miał bladą, żółtawo–białą twarz z lekko wystającymi 
oczyma, nadającymi mu wygląd idioty.
Drugi był wysokim, szczupłym młodzikiem, z lekko przekrwionym nosem na wąskiej 
twarzy i dwiema srebrnymi strzałami na kołnierzu w miejscu, gdzie jego kompan miał tylko 
jedną – błyszczące w świetle Alfy Centauri A – słońcu tak podobnym na Cassidzie 
rozmiarami i kolorem do gwiazdy Ziemi, że było to jedyne miejsce, gdzie mieszkańcy Starej 
Ziemi czuli się jak w domu. Nawet w Toni i Bleysie światło Alfy Centauri A zdawało się 
budzić jakieś atawistyczne wspomnienia – rozmawiali o tym na pokładzie Favored, 
czekającego na orbicie na pozwolenia lądowania.
Jednak nie musieli podchodzić do czekających oficerów, bo obaj natychmiast zbliżyli się 
do nich. Podeszli wprost do Bleysa.
– Bleys Ahrens? – zapytał ten wyższy.
– Tak. O co chodzi?
– Jest pan aresztowany, Bleysie Ahrens – odpowiedział oficer. – Jeśli razem ze swoimi 
ludźmi zechce pan udać się z nami spokojnie, unikniemy wszyscy większych kłopotów.
– Dokąd miałby się z wami udać? – zapytała Toni. – Zdajecie sobie sprawę z tego co 
robicie? Nie możecie aresztować zagranicznego dyplomaty. Bleys Ahrens posiada paszport 
dyplomatyczny...
– Przykro mi... Antonina Lu, jak sądzę? – przerwał jej oficer. – Wypełniam tylko rozkazy. 
Mamy tu pojazdy przeznaczone do transportu. Zechciałaby pani razem z Henrym 
MacLeanem, mną i kapralem udać się do drugiego z pojazdów, a wasza eskorta do 
ciężarówek z tyłu, proszę? Bleysie Ahrens, proszę za mną...


Rozdział 20

Czekały na nich masywne wojskowe ciężarówki pomalowane na kolor błotnisto–szary. Z 
przodu miały dwa fotele obrotowe zamontowane w taki sposób, że drążek sterowy dostępny 
był z obu. Za nimi znajdowały się jeszcze dwa fotele dla pasażerów, a z tyłu ciężarówki 
pozostawiono pustą przestrzeń pod zdejmowaną pokrywą, z dwoma długimi ławkami na 
bokach. Bleys siadł w fotelu tuż za kierowcą, podczas gdy oficer zajął miejsce na przedzie.
– Przepraszam za ciasnotę, sir – odezwał się oficer obracając fotel w stronę Bleysa.
Ten tylko skinął głową. Przeprosiny z pewnością były na miejscu. Nie tylko z powodu 
niskości fotela, ale i niewielkiej odległości od siedzenia z przodu, zmuszony był usiąść 
bokiem, mocno wpierając się kolanami w tył fotela zajmowanego przez oficera.
Jednak nie robił z tego problemu. Nie było powodu, dla którego nie mogli przygotować 
dla niego pojazdu z wygodnym siedzeniem, w każdym razie nie bardziej, niż samo 
aresztowanie, a więc niewygoda musiała zostać zaplanowana – być może miała sugerować 
bezmyślność osób wysłanych, by go aresztować.
Tak więc Bleys znosił sytuację, odsuwając uwagę od zaczynających nękać jego nogi 
skurczy i skupiając się na czymś innym. Mógł po prostu przejść do tyłu pojazdu i siąść na 
jednej z ławek, co pozwoliłoby mu rozciągnąć nogi na szerokość ciężarówki, ale z tyłu nie 
było okien. Tutaj mógł wyglądać przez przednią szybę i widzieć, dokąd go zabierano.
Oficer wydał kierowcy polecenie. Ciężarówka – z napędem magnetycznym – uniosła się 
metr nad płytę lądowiska i prześlizgnęła się nad nim ku wejściu do tunelu, którym zjechali 
ukośnie pod ziemię.
Tego rodzaju sieć podziemnych tuneli była powszechna w większości portów 
kosmicznych, jednak gdy dotarli na dolny poziom, zauważył coś nietypowego. Ich rampa 
kończyła się na szerokim tunelu biegnącym pod kątem prostym do dotychczasowego 
kierunku jazdy. Kierowca wjechał w niego, skręcając w lewo i ruszył przyspieszają tak, że już 
po chwili pędzili z prędkością znacznie przekraczającą możliwości zwykłego napędu 
magnetycznego.
Siedzący za pilotem Bleys odniósł wrażenie, że ich pojazd został otoczony przez jakieś 
niewidzialne pole, kontrolujące teraz ich prędkość. W każdym razie poruszali się teraz tak 
szybko, że nie minęło nawet pięć minut, gdy znów wyłonili się na powierzchnię, sunąc z 
olbrzymią prędkością wewnątrz przezroczystego tunelu przez duże miasto.
Jechali tak szybko, że niemożliwe było bliższe przyjrzenie się mijanym budynkom. Ale 
wszystkie razem w ciekawy sposób różniły się od tego, co Bleys widział na innych 
Młodszych Światach. Wszystkie – nawet te biedniejsze, jak planety Zaprzyjaźnionych – 
posiadały obszary miejskie na wiele sposobów dostatecznie nowoczesne, by w zasadzie bez 
problemu można było wymienić je między planetami. Jeśli to było Tomblecity, to 
zdecydowanie różniło się od tego, co zapamiętał z poprzedniej w nim wizyty.
Miał wrażenie, jakby od poprzedniego pobytu, kilka lat temu, tuż przed spotkaniem na 
Ziemi wymagającym zajęcia posiadłości Mayne’a, całe miasto zostało całkowicie 
przebudowane. Cassidianie byli jednak szeroko znani ze swojej technomanii, a ze wszystkich 
Młodszych Światów właśnie oni dysponowali największymi możliwościami, zarówno 
technicznymi jak i finansowymi, żeby ją zaspokoić.
Wyglądało na to, że wszystko co widział poprzednio, zostało całkowicie zburzone i 
odbudowane, w całości podporządkowując się jednemu planowi. Wszystkie budynki 
sprawiały wrażenie, że są głęboko wkopane w ziemię, wystawiając nad powierzchnię nie 
więcej niż jedno do sześciu górnych pięter.
Co więcej, we wszystkich stosowano te same materiały i wzory. Pojedyncze budowle 
stawały się coraz wyższe w miarę zbliżania się do centrum metropolii.
Kiedy ich trzy pojazdy minęły \v końcu zewnętrzne granice miasta, trasa oddzieliła się od 
szerszej, współdzielonej z innymi pojazdami posuwającymi się równolegle i zmniejszyli 
prędkość.
Zwolnili prawie równie szybko, jak przyspieszyli. Zanikło wrażenie otoczenia jakąś 
kapsułą. Tunel skończył się i wyjechali na szeroką, brukowaną drogę prowadzącą 
serpentynami w stronę górskiego zbocza.
Poruszali się po niej wolniej, ale nadal w zdecydowanie dużym tempie – znacznie 
szybciej, niż Bleys podróżował na innych światach po tego typu drogach.
Jednak w miarę wspinaczki droga uległa zwężeniu i ich prędkość spadła. W końcu 
znaleźli się na czymś w rodzaju bocznej drogi, na końcu której zatrzymali się przed budowlą 
wyglądającą jak pałac, nie wyższą niż trzy piętra, ale zajmującą dużą część górskiego zbocza.
Pomimo rozmiarów, coś w wyglądzie struktury sprawiało wrażenie, że to prywatna 
rezydencja.
Za wyjątkiem Starej Ziemi, światów Exotikow i Dorsai, tak wielkie domy po prostu nie 
istniały. Pojedyncze domostwa były zazwyczaj małymi, skromnymi budowlami lub – na 
terenach rolniczych – farmami, w rodzaju domu Henry’ego na Zjednoczeniu, choć mogły być 
od tego ostatniego znacznie większe i wygodniejsze. Poza tym, ludzie żyli w mieszkaniach w 
mieście albo apartamentach hotelowych.
Najwyraźniej jednak ich celem było to właśnie miejsce. Oficer na przedzie obejrzał się na 
Bleysa.
– Pan pozwoli... – po zatrzymaniu ciężarówki otworzył drzwiczki obok siebie – proszę 
tędy.
Bleys poszedł za nim do budynku. Wewnątrz stało się już całkiem jasne, że budowla 
rzeczywiście stanowi siedzibę jakiejś rodziny albo osoby – bardzo bogatą siedzibę.
Z wysokiego holu, wyglądającego jakby został wyrzeżbiony w jednym kawałku 
marmuru, na wyższy poziom prowadził ruchomy chodnik, który ruszył jak tylko postawili na 
nim stopy. Wylądowali na grubym dywanie w kolorze kości słoniowej, a oficer poprowadził 
Bleysa przez kilka korytarzy do małego pomieszczenia, zamkniętego na drugim końcu 
wielkimi, ozdobnymi drzwiami.
Pokój nie był umeblowany, za to pod jedną ze ścian ustawiono sprawiającą wrażenie 
sprzętu wojskowego kabinę z zielonego plastiku, z wejściem osłoniętym materiałem.
– Pozwoli pan. – Oficer wskazał na kabinę.
Bleys bez słowa zbliżył się do niej i wszedł.
Wewnątrz zastał kilku wojskowych w białych fartuchach. Jeden z nich odezwał się do 
Bleysa.
– Zechce się pan rozebrać, sir.
– To bardzo głupie z waszej strony – stwierdził Bleys.
– Proszę się rozebrać – powtórzył mężczyzna. Bleys wypełnił polecenie.
Po szczegółowym przeszukaniu jego ubrań i osoby przy pomocy ręcznych skanerów, 
pozwolono mu się z powrotem ubrać i wyprowadzono go przez drzwi z drugiej strony kabiny. 
Znalazł się przed zamkniętymi drzwiami. Obok nich stał oficer, który go tu przyprowadził.
– Tędy, Bleysie Ahrens – powiedział. Obrócił się w stronę drzwi, które otwarły się do 
środka. Bleys wszedł.
Oficer nie poszedł za nim. Drzwi ponownie się zamknęły i Bleys został sam w pokoju 
niewiele większym od tego poprzedniego. Tu jednak trzy ściany były przeszklone, 
sprawiające wrażenie panoramicznego widoku na okoliczne góry, od porośniętych jodłami 
zboczy do ośnieżonych szczytów.
W pokoju było cieplej – między dwoma oknami umieszczono duży kominek, w którym 
za szklanym ekranem radośnie trzaskały płomienie. Przed kominkiem ustawiono dwa 
wysokie, staromodne fotele. Bleys zbliżył się do nich i zauważył, że w jednym z nich siedział 
mężczyzna, na pierwszy rzut oka wyglądający na wiek średni, ale po bliższym przyjrzeniu 
się, zauważył, że to starzec.
Meble i spokojny wygląd mężczyzny miały sprawiać wrażenie, że pokój jest przyjemny i 
uspokajający. Z jakiegoś powodu – może zbyt wysokiej temperatury – wcale tak nie było.
– O co tu chodzi? – zapytał Bleys. – Czy to pan jest odpowiedzialny za sprowadzenie 
mnie tutaj?
Podszedł do przodu i obszedł fotel, stając naprzeciw mężczyzny.
– Tak i nie. Ale proszę – odpowiedział lekko chrapliwym głosem mężczyzna. – proszę 
podejść i usiąść, Bleysie Ahrens.
Wskazał ręką na drugi, stojący obok fotel.
Bleys podszedł. Kiedy się zbliżył, zauważył, że fotel wyposażono w dodatkową 
poduszkę, tak doskonale dobraną fakturą i kolorem, że z większej odległości w ogóle nie było 
jej widać. Zauważył również, że mężczyzna używał podpórki pod stopy, co pomagało ukryć 
fakt, że jego fotel również wyposażono w podwyższającą poduszkę.
Bleys usiadł.
– Co zrobiono z Antoniną Lu? – zapytał. – I resztą moich ludzi?
– Nic jej nie jest, czeka na pana. Właściwie wszystko było rutynowym postępowaniem. – 
Oczy mężczyzny były oczami starca, ale paliły się w nich iskierki wielkiej inteligencji. – 
Chciałem porozmawiać z panem dla mojego zrozumienia pewnych spraw, mieć pewność, że 
nikt nam nie przeszkodzi.
– Ach tak – stwierdził Bleys. – A więc pozwoli pan, że zadam pytanie. Czemu, wbrew 
wszelkim zasadom dyplomacji, zostałem wraz z moimi ludźmi aresztowany i sprowadzony 
tutaj?
Mężczyzna uniósł brwi. Były elegancko siwiejące, na okrągłej twarzy z obfitymi ustami i 
zmarszczkami w kącikach oczu. Szpakowate włosy miał krótko przycięte, ale starcze oczy 
sprawiały wrażenie, jakby kryły się w nich iskry. Dopiero po dłuższej chwili Bleys 
uświadomił sobie, że nie były to iskierki humoru, ale zdradzały coś w rodzaju „mam cię!”.
– Aresztowany? – zapytał mężczyzna. Błysk w oku znikł, a na jego twarzy odmalował się 
szok. – Nie, to niemożliwe.
– To właśnie powiedział nam oficer, który przywiózł nas z portu kosmicznego – 
stwierdził Bleys.
– Doprawdy? To nic takiego. Chciałem tylko z panem porozmawiać. Tak mi przykro! Pan 
pozwoli, że się przedstawię. Pięter DeNiles, Sekretarz Rady Rozwoju naszej planety. Czy ten 
oficer naprawdę użył słowa „areszt”?
– Dokładnie – potwierdził Bleys.
DeNiles potrząsnął głową.
– Wojskowi! – powiedział. – Zawsze przesadzą. Nie, Bleysie Ahrens, miało to być tylko 
zaproszenie dla pana i pańskich ludzi.
– A szczegółowa rewizja osobista? – zapytał Bleys. – 1, nie wątpię, podobna rewizja 
wszystkich, którzy są ze mną?
– To niestety – odpowiedział DeNiles – jest ostrożność podyktowana przez procedury 
rządowe, które, jestem pewien, zrozumie ktoś na pańskim stanowisku. Obawiam się, że 
będzie pan po prostu musiał uwierzyć mi na słowo, że to nic osobistego. Ani ja, ani osoby, 
które dokonywały rewizji nie spodziewały się znaleźć niczego niebezpiecznego. Ale jestem 
prawnie zobowiązany do podjęcia takich środków ostrożności.
– Prawnie? – Bleys przyglądał mu się uważnie.
– Niestety, tak – odpowiedział DeNiles. – Jestem tylko urzędnikiem rządowym, 
właściwie już na emeryturze. Teraz tylko doradzam. Ale ponieważ formalnie jestem 
członkiem Planetarnej Rady Rozwoju, cały czas podlegam ochronie, jakbym był aktywnym 
członkiem rządu.
– Wydaje mi się, że nie wystarczy do uzasadnienia aresztu – wymamrotał Bleys.
– Nie, oczywiście, że nie – zgodził się DeNiles. – Ale cała ta sprawa jest po prostu 
niepomyślnym zbiegiem okoliczności. Aresztowanie akredytowanego gościa ze statusem 
dyplomatycznym – ma pan całkowitą rację, legalnie nie jest to możliwe.
– A więc czemu tu jesteśmy?
– Jak mówię – zbieg okoliczności, nieporozumienie – stwierdził DeNiles. – Widzi pan, 
rzecz w tym, że oprócz bycia członkiem Izby rządzącej na Zjednoczeniu, przewodzi pan 
również organizacji międzyplanetarnej, której filia na tym świecie została uznana za 
nielegalną. W efekcie członkowie Rady Rozwoju muszą pokazać wyborcom, że upewnili się 
czy pańska wizyta nie służy nielegalnym celom lub powiązaniom. Zdecydowano, że właśnie 
ja się co do tego upewnię, ja zaś – moje najszczersze przeprosiny, bo właśnie na mnie 
spoczywa odpowiedzialność – wydaje się, że przesadziłem z nadgorliwą pomocą armii. 
Moimjedynym wytłumaczeniemjest fakt, że chciałem się z panem spotkać i porozmawiać, a 
takie postępowanie wydawało się być jedyną szansą.
– Rozumiem – skomentował Bleys. Tak naprawdę jednak, wciąż nie miał pojęcia, co 
kryło się za tymi wszystkimi wydarzeniami. Ale dowie się. Nic z tego, co zaszło od chwili 
lądowania, nie mogło być przypadkiem. Coś musiało się za tym kryć.
DeNiles znów się uśmiechał, teraz nawet cieplej, pogłębiając zmarszczki wokół oczu.
– ...Choć wygląda na to, że część osób z pańskiej grupy miała w bagażu broń.
Bleys roześmiał się.
– Jako członek tutejszej Rady – powiedział – musi być pan świadom, że wielu 
zagranicznych dyplomatów ma ze sobą własną uzbrojoną ochronę.
– Och tak, oczywiście. Ale był to jeszcze jeden powód zaniepokojenia Rady. Naprawdę, 
nie przeraziła nas wizja tego, co może dokonać grupa pięćdziesięciu trzech ludzi z bronią 
ręczną przeciw naszym siłom.
Bleys uśmiechnął się w odpowiedzi.
– Och, z pewnością. Coś jeszcze?
– Cóż – proszę mi wybaczyć – powiedział DeNiles – chodzi o to, że zamierza pan 
wygłosić do naszych obywateli serię przemówień. Z tego co wiemy, efektem podobnych mów 
na Nowej Ziemi były znaczące niepokoje społeczne, a nawet kilka zamachów bombowych. 
To właśnie martwi członków Rady. Dziwi się im pan?
– Nie wiem – odpowiedział Bleys. – A powinienem? Zależy to od tego, jak poważnie 
traktują moje powiązania z Innymi i bronią przewożoną przez moją ochronę oraz pozostałe 
sprawy uważane przez nich za istotne w aspekcie społecznym.
– Nic z tych rzeczy, Bleysie Ahrens, zapewniam pana. Po prostu jesteśmy ostrożni, a ja 
pozwoliłem sobie wykorzystać okazję poznania pana, bo to, co wiem o pańskiej filozofii, 
sugeruje, że jest bardzo interesująca.
– Mogę zrozumieć, że pańska Rada zawsze ma na uwadze bezpieczeństwo planety – 
stwierdził Bleys. – Ale czy pan, osobiście, słuchał nagrań jakichś moich przemówień?
DeNiles popatrzył wprost na niego i przez chwilę wzrok miał całkowicie poważny.
– Jednego.
Ktoś mniejszego formatu mógłby uniknąć odpowiedzi albo skłamać. Bleys zaczął 
odczuwać pewien szacunek do tego człowieka. Jedno nagranie mogło wystarczyć sumiennej 
osobie, zainteresowanej wyłącznie potwierdzeniem dowodów, które już go przekonały.
– Oczywiście dysponuję również pełnym raportem na temat pańskiej działalności i tego, 
co ważne z innych pańskich przemówień.
– W takim razie wysłuchanie jednego powinno wystarczyć – odpowiedział Bleys – skoro 
został pan wcześniej wprowadzony w podstawy mojej filozofii. Wszystkie moje 
przemówienia niosą ten sam przekaz, choć słowa zmieniają się w zależności od słuchaczy. 
Ale wiadomość jest zawsze ta sama. Nie jestem zainteresowany indywidualnymi 
społeczeństwami planetarnymi. Interesuje mnie społeczność ogólnoludzka.
– Tak – powiedział w zamyśleniu DeNiles. – Pamiętam, że powtarzał pan to kilkakrotnie 
w znanym mi przemówieniu.
– Zawsze to powtarzam. Najważniejszy jest fakt, że działam na najszerszym z frontów. 
To filozofia dla ulepszonej ludzkości i lepszego życia dla wszystkich, a zwłaszcza dla nas, na 
Młodszych Światach. Jedna, uniwersalna ideologia, plus samodoskonalenie wszystkich osób.
DeNiles pokiwał głową.
– Wskazuję również – kontynuował Bleys – że samodoskonalenie, które do dzisiaj 
powinno osiągnąć znacznie wyższy poziom, było hamowane przez Starą Ziemię. Kolebka 
rodzaju ludzkiego zawsze próbowała utrzymać nad nami jak największą kontrolę, jeśli nie 
jawnie, to po kryjomu, więc wcale nie mieliśmy takiej swobody wyboru, jaką moglibyśmy 
mieć, gdyby pozostawiono nas sobie samym.
Bleys przerwał, patrząc znacząco na DeNilesa.
– Musi pan sobie z tego zdawać sprawę.
Twarz sekretarza niczego nie zdradzała. Opinia Bleysa o nim jeszcze wzrosła. Osoba 
mniej inteligentna zasugerowałaby Bleysowi, by jej nie pouczał i poczułaby się obrażona 
potraktowaniem jej z góry. DeNiles po prostu słuchał z uwagą i zainteresowaniem. Przez 
chwilę odczuł pokusę mówienia do DeNilesa tak, jakby był rzadkim klejnotem, osobą bardzo 
inteligentną i całkowicie pozbawioną uprzedzeń i przesądów.
– Stara Ziemia trzyma się nas – mówił dalej Bleys – mając nadzieję, że na dłuższą metę 
damy się jej kontrolować. Tak naprawdę, za chęcią kontroli kryje się strach, zrodzony z 
instynktu przetrwania ludzi, którzy uważali się za zwieńczenie ewolucji, a teraz czują się 
zagrożeni przez nowe, lepsze wersje ich samych. Tak samo jak wymarły obecnie wilk 
jaskiniowy musiał ustąpić miejsca współczesnemu wilkowi. Żyjąc z tym podświadomym 
strachem, Stara Ziemia stara się konkurować z nami w koloniach.
– Nie wydaje się panu, że przesadza – odpowiedział DeNiles – z tym porównaniem 
mieszkańców Starej Ziemi do wilków jaskiniowych?
– Porównanie istnieje wyłącznie w umysłach na Starej Ziemi – stwierdził Bleys. – Ale ten 
rodzaj strachu sprawia, że są dla nas niebezpieczni. Ludzie ze Starej Ziemi już od bardzo 
dawna marzyli o superczłowieku. Nadczłowiek z dzieł dziewiętnastowiecznego filozofa, 
Fryderyka Nietzschego, niezwyciężone postacie, od początku czasu stanowiące nieodłączny 
element niezliczonych książek i fantazji w mitach i legendach. Postać zwalczająca wszelkie 
zło. Ale Stara Ziemia zawsze zakładała, że taki nadczłowiek będzie wywodził się od nich – 
nie z tych, którzy opuścili ich dla gwiazd i innych planet.
– Hmm – wydobył z siebie DeNiles.
– Jednak ani na Ziemi, ani na żadnym z naszych światów nie ma żadnej realnej 
możliwości pojawienia się superczłowieka – kontynuował Bleys. – Kobiety i mężczyźni z 
naszych Nowych Światów może są przeciętnie odrobinę wyżsi niż na Starej Ziemi, ale idea 
prawdziwego skoku ewolucyjnego czy tu, czy gdziekolwiek, jest jak zawsze iluzją. 
Społeczeństwo ewoluuje – i wciąż ma przed sobą daleką drogę. Ale indywidualni ludzie nie, i 
nie mogą, choćby chcieli. Nadczłowiek to tylko marzenie i zawsze tak było.
Mówiąc ostatnie słowa, Bleys uważnie przyglądał się DeNilesowi. Ponieważ, jeśli 
wierzyłby w nadczłowieka, okazałoby się, że od podstaw źle ocenił go jako człowieka, z 
którym może swobodnie rozmawiać. Ale DeNiles tylko pokiwał głową w zamyśleniu.
– Widzi pan – powiedział Bleys – silnie odczuwam możliwości – olbrzymie możliwości – 
każdej indywidualnej istoty ludzkiej. Ale będą one możliwe do zrealizowania tylko, jeśli 
każdy z nas zostanie uwolniony z zewnętrznych wpływów i kontroli, łącznie z tą ze strony 
Starej Ziemi. Dlatego zacząłem moje nauczanie na Zjednoczeniu, a przybyłem na Cassidę, by 
o tym właśnie mówić. Możliwości i problemy.
DeNiles znów lekko skinął głową – ruch głowy mógł oznaczać zgodę albo wskazywać 
tylko, że wciąż słucha.
– Mówiąc w skrócie – powiedział Bleys – informuję ludzi, że musimy być świadomi 
strachu Starej Ziemi i zrozumieć go oraz – jeśli będzie to konieczne – przygotować się do 
ochrony przed nim. Do tego właśnie sprowadzają się moje przemówienia; mówię ludziom, by 
uczyli się i rozwijali. Ludzkość ma przed sobą jeszcze długą drogę. Ja tylko doradzam, a z 
tym nie wiąże się żadne niebezpieczeństwo dla mieszkańców Nowych Światów.
Skończył mówić i wyczekująco popatrzył na DeNilesa. Piłka była teraz na jego boisku.


Rozdział 21

Między nimi pojawiło się jakieś trudne do zdefiniowania napięcie, jakby stali naprzeciw 
siebie po dwóch stronach wąskiej, lecz bezdennej szczeliny, rozgrywając pojedynek o to, kto 
pierwszy powinien do niej zstąpić.
– Na podstawie pańskich słów można by stworzyć obraz godny pochwały, Bleysie 
Ahrens – odezwał się DeNiles po długiej chwili ciszy. – Ale proszę mi wybaczyć, oficjalnie 
potrzeba będzie więcej wyjaśnień, by dostarczyć Radzie amunicji, której mogłaby użyć do 
uzasadnienia decyzji o zaklasyfikowaniu pana jako niegroźnego.
– Czemu? – zapytał Bleys.
– Cóż, widzi pan – powiedział DeNiles, splatając palce – podał mi pan zapętlony i 
karkołomny argument, w którym pańskie założenie, że Stara Ziemia ma pewne lęki, dowodzi 
innego pańskiego założenia, jakoby te wystąpienia nie stwarzały zagrożeń dla porządku 
publicznego. Może pan być całkiem szczery, a nawet może to mieć jakieś zastosowanie na 
pańskiej planecie, Zjednoczeniu. Ale czemu sądzi pan, że mieszkańcy innych światów – w 
szczególności Cassidianie – potrzebują tej nauki? Zdaje się pan zakładać jedność rasy 
ludzkiej na Młodszych Światach, której, muszę przyznać, nie widzę. Czy może mi pan 
wymienić choć jeden istotny czynnik społeczności Młodszych Światów, który by nas łączył? 
Oczywiście, poza zdolnością do krzyżowania się.
– Oczywiście – odpowiedział Bleys. – Kredyt.
– Kredyt? – DeNiles opuścił ręce na kolana. – Jak różne społeczeństwa mogłyby 
współpracować bez środka wymiany? Z pewnością stworzenie kredytu było jednym z kroków 
milowych współczesnej cywilizacji. Ale czynienie z niego podstawy ambitnej filozofii 
przyszłości, w której wszyscy będziemy lepsi i mądrzejsi, powinno wydawać się mocno 
naciągane – nawet dla pana.
– Nie powiedziałem, że to podstawa mojej filozofii – stwierdził Bleys. Udział w tym 
pojedynku na słowa sprawiał mu przyjemność i miał silne podejrzenia, że podobnie było z 
tym drobnym i kruchym staruszkiem. – Zapytał mnie pan o coś, co łączy wszystkie 
społeczności. Dałem panu przykład – nasze światy mogą egzystować na podobnym poziomie 
cywilizacyjnym tylko dzięki kredytowi – lokalnemu i międzygwiezdnemu.
– Jak moglibyśmy istnieć bez niego? – zapytał DeNiles. – Czy przewiduje pan jakąś 
przyszłość, która jest lepsza między innymi dzięki temu, że transakcje między 
indywidualnymi osobami i planetami odbywają się bez kredytu?
– Ależ wręcz przeciwnie – zaprotestował Bleys. – Kiedy tylko poszczególne osoby 
rozwiną się do punktu, w którym zrozumieją uzależnienie ludzkości od szczerości i 
osobistego poczucia odpowiedzialności, kredyt w znanej nam formie przestanie być 
niezastąpiony. Użyteczny, lecz nie niezastąpiony. Wtedy wystarczy notka o porozumieniu – 
na wymianę towarów i usług.
– Czy takim rodzajem notki nie jest właśnie list kredytowy?
– Absolutnie nie – odpowiedział Bleys. – Historycznie rzecz biorąc, pieniądze i listy 
kredytowe zawsze musiały być wsparte przez dobra materialne. Mówię teraz o notkach 
opierających się wyłącznie na uniwersalnym zaufaniu i twierdzę, że osiągnięcie takiego 
zaufania będzie dowodem na to, że osiągnięto lepsze zrozumienie między ludźmi. Malejące 
znaczenie rezerw kredytowych i to lepsze rozumienie będą sygnałem zaawansowanego 
rozwoju społecznego – a nie na odwrót. Proszę pamiętać, to przykład stworzony na pańskie 
żądanie. To nie kredyt i to, co się z nim stanie, ale zmiany społeczne są obiektem mojego 
zainteresowania.
– A więc reszcie Rady powinienem powiedzieć, że jest pan niczym więcej, jak rodzajem 
kaznodziei szukającego nawróconych?
– Jeśli pan sobie tego życzy – stwierdził Bleys. – I jeśli potrafi mi pan wskazać granicę, 
między naukami społecznymi i religią.
DeNiles z powątpiewaniem potrząsnął głową.
– Cóż, spytał mnie pan o moją filozofię – powiedział Bleys. – Powiedziałem panu, tak 
samo jak wszystkim, jaką widzę nieuniknioną przyszłość. Wierzę po prostu, że nadejdzie to o 
wiele szybciej, jeśli więcej ludzi będzie jasno widziało prowadzącą ku temu drogę.
– Wygląda to na wizję utopijną – skomentował DeNiles. – Nie spodziewa się pan chyba, 
że po prostu uwierzę panu na słowo?
– Może nigdy pan nie uwierzy – stwierdził Bleys. – Oczywiście, tak samo będzie z 
wieloma ludźmi. Ale ja wierzę, że podzielających moją wizję będzie przybywać z pokolenia 
na pokolenie, aż staną się znaczącym procentem populacji ludzkiej, aż w końcu zacznie ona 
działać opierając się na zaufaniu. Wtedy to, co nazywa pan utopią, stanie się rzeczywistością.
DeNiles potrząsnął głową.
– Przykro mi, ale moja praca ogranicza się do tu i teraz – a konkretnie, do problemu, czy 
Rada powinna pozwolić panu na odbycie przemówień na naszej planecie.
– Wiem. Ale proszę mi jedno powiedzieć. Czy w tym co powiedziałem, znalazł pan choć 
jedną rzecz, która mogłaby być groźna i wywrotowa dla waszego społeczeństwa?
DeNiles zmarszczył czoło, otworzył usta i ponownie je zamknął.
– Ktoś kiedyś mi powiedział – kontynuował Bleys – że Cassidianie żyją w większym 
luksusie niż mieszkańcy wszystkich innych Młodszych Światów, nawet Exotikowie. 
Zasugerowałem, by określił, co rozumie przez pojęcie luksusu. Powiedziałem, że Cassidianie 
tak naprawdę mają nie najbardziej luksusowy, ale najmocniej stechnicyzowany świat. Ich 
najważniejszą pracą jest rozwijanie i wdrażanie odkryć dokonywanych przez naukowców z 
Newtona i sprzedawanie rozwiniętych technologii na kolejne światy. Z tego powodu wasi 
ludzie ciągle znajdują się na pozycji umożliwiającej zakup najciekawszych nowinek po 
możliwie najlepszej cenie.
– Nie widzę, jaki to ma związek z tym, o czym rozmawialiśmy – stwierdził DeNiles.
– Mówię swoim słuchaczom – wyjaśnił Bleys – że mogą się uczyć wyłącznie przez 
wystąpienie ze społeczeństwa, w którym żyją i społeczeństw, które ich otaczają, a następnie 
na spojrzenie na te społeczeństwa z zewnątrz. Jeśli to zrobią, przekonają się, że o ile ludzie 
mogą nie ewoluować, to na pewno dzieje się to ze społeczeństwami. Cassida, w sensie 
technicznym, ewoluuje w jednym kierunku. Jest bardziej wyspecjalizowana niż jakikolwiek 
inny z Nowych Światów.
– To fakt znany od jakiegoś czasu – skomentował DeNiles.
– Jakiś czas, ale dopiero w ostatnich stuleciach. Wcześniej zazwyczaj sądzono, że 
podczas życiajednej osoby świat nie zmienia się tak bardzo, by trzeba było się do niego 
dostosowywać.
Przerwał, mając nadzieję, że DeNiles rzeczywiście okaże się umysłem otwartym i 
słuchającym; jednak łagodna twarz Sekretarza niczego nie zdradzała.
– Proszę sobie przypomnieć historię dwudziestego wieku – mówił dalej Bleys. – Zanim 
realne stały się podróże kosmiczne, z ciągłym rozwojem technicznym. Nie dało się już wtedy 
zaprzeczyć, że osobisty kosmos każdego człowieka zmieniał się i rozszerzał każdego dnia, 
ciągle szybciej. Dziadkowie mieli problemy ze zrozumieniem – i byciem zrozumianymi – 
przez własne wnuki. Komputery z początku zdumiewały dwudziestowiecznych dziadków. Już 
ich dzieci z łatwością się do nich przystosowały i uczyniły z nich element życia codziennego.
DeNiles wciąż się nie odzywał.
Bleys powiedział sobie, że nadszedł czas przyszpilić słuchacza.
– Przyzna pan chyba, że to fakty historyczne?
Przerwał. DeNiles zmarszczył czoło, ale już wcześniej wykazał, że jest osobą świadomą 
niebezpieczeństwa nie otwarcia się na argumenty.
– Dobrze – odezwał się. – Przyzna, więc pan chyba, że takie poglądy są przynajmniej po 
części wywrotowe? Choć tylko w stosunku do Starej Ziemi – nie Cassidy, ani żadnego z 
naszych zamieszkałych światów?
– To prawda – zgodził się Bleys.
DeNiles otworzył usta, jakby planował powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tej chwili, 
być może przypadkiem, w powietrzu rozległy się miłe tony muzyczne i rozbrzmiał kobiecy 
głos.
– Sekretarzu DeNiles, czas na spacer. Jeśli chciałbyś dzisiaj z niego zrezygnować...
– Nie – zaprotestował DeNiles. Spojrzał na Bleysa. – Nie ma pan nic przeciw rozmowie 
podczas przechadzki? Zawsze spaceruję o tej porze dnia, to część moich ćwiczeń.
– Zupełnie nic – odpowiedział Bleys. DeNiles już wstawał.
Kiedy Bleys podnosił się z miejsca, zauważył jak tamten wstaje, podpierając się obiema 
rękoma na poręczach fotela i uświadomił sobie nagle, że jest jeszcze starszy niż sądził. Nie 
był po prostu stary, lecz bardzo stary i kruchy.
DeNiles obrócił się w stronę jednej ze ścian, której okna ukazywały niezbyt odległą 
ścianę urwiska. Kiedy się zbliżał, część ściany odchyliła się.
Poprowadził Bleysa na trawiastą półkę skalną o szerokości około pięciuset metrów i 
podobnej długości, niczym pasek łąki tworzącej dywan między wyniosłymi zboczami gór, 
rozciągający się do lasku jodłowego rosnącego u stóp prawie pionowego urwiska.
Las rozdzielający łąkę od skały mógł mieć może kilometr, zaś ze szczytu ciemnoszarych 
skał, na wysokości może czterdziestu metrów nad czubkami drzew tryskał strumień, spadając 
srebrzystym wodospadem między drzewa.
Szli wolno i Bleys musiał się starać, by dostosować tempo do możliwości staruszka. 
Powietrze było wilgotne i ciepłe – dokładnie jak w pokoju z kominkiem. Ta jednakowość 
zdradzała jego sztuczne pochodzenie.
Bleys pomyślał, że ten mały kawałek rajskiego ogrodu, po którym DeNiles codziennie 
spacerował, raczej nie mógł być naturalną formacją. Odleglejsze części, z klifem, 
strumieniem i lasem mogły stanowić trójwymiarową iluzję, a inne celowo zbudowano do 
użytku DeNilesa, całość chroniąc tarczą pogodową. Od czasu do czasu muskały ich delikatne 
powiewy wiatru, a popołudniowe światło Alfy Centauri było podejrzanie łagodne.
– Lubię spacerować – odezwał się DeNiles, idąc ze wzrokiem utkwionym na jodłach i 
klifie. – Ale nie bardzo mogę. Nie tyle, ile zwykłem.
Jego problemy z oddechem wręcz rzucały się w oczy, a wiek i zesztywnienie były 
bardziej widoczne w ruchu. To, co dla Bleysa było zaledwie powolnym spacerkiem, dla 
DeNilesa stanowiło poważny wysiłek przestawiania nogi za nogą. Uparcie posuwał się przed 
siebie, ze wzrokiem utkwionym w odległym klifie. Bleys zerknął na jego nogi, potem 
przyjrzał się im uważnie. Widział już kiedyś takie ruchy. Jednak ani twarz, ani nic innego w 
staruszku nie wyzwoliło dalszych wspomnień.
Bleys ocenił poruszające się z wysiłkiem obok niego drobne ciało. DeNiles był tak mały i 
słaby, że Inny mógłby bez wysiłku dosłownie jedną ręką wydusić z niego życie. A jednak 
odczuwał niezwykłe podniecenie. O ile się nie mylił, wraz z nieograniczoną odwagą i 
determinacją, szedł obok niego niezwykły umysł o potężnej woli.
Bleys dostrzegł teraz przed sobą delikatne rozmycie zewnętrznych krawędzi drzew i 
skały. Wyglądało, jakby po przebyciu zaledwie kilku kroków pokonali pół drogi do drzew, a 
krawędź urwiska zdawała się być trzykrotnie bliżej.
Oczywiście, pomyślał Bleys; razem z kontrolą pogody i wszelkimi nowoczesnymi 
udogodnieniami, w łączkę spacerową musiano wbudować złudzenie większej odległości.
– Przerwijmy na chwilę – wysapał DeNiles. Zatrzymał się.
Bleys stanął razem z nim. DeNiles uśmiechnął się w bezsłownej podzięce i przez kilka 
minut pracował nad odzyskaniem oddechu.
– Mam do pana pytanie – powiedział w końcu normalniej szym głosem. – Takie, na które 
wolałby pan udzielić odpowiedzi w miejscu, gdzie nikt nas nie usłyszy. Często mam do 
powiedzenia rzeczy, których nikt nie powinien podsłuchać. Przypuszczam, że podobnie jak 
wszystkie publiczne postacie ma pan wbudowany w bransoletę detektor wykrywający 
urządzenia podsłuchowe?
Bleys skinął głową i zerknął na nadgarstek, obracając w odpowiednią pozycję bransoletę 
kontrolną. Lampka czujnika pozostawała ciemna.
– Jak pan widzi, nie ma tu miejsca na ukrycie w rozsądnej odległości bardziej czułych 
urządzeń podsłuchowych.
– Tak – zgodził się Bleys. – Ale o co zamierzał mnie pan zapytać?
– Tylko jedno pytanie. Do czego doprowadziłyby zmiany ewolucyjne, na które ma pan 
nadzieję w przypadku wybitnych jednostek? Geniuszy? Dowiedzionych geniuszy; bo wielu 
może wykazywać znamiona talentu, ale nie być w stanie stworzyć nic ponad jeden przebłysk. 
Co by się z nimi stało, zakładając, że nadal mieliby wolność konieczną do pracy w 
najlepszych możliwych warunkach?
Bleys zastanowił się przez chwilę. DeNiles z pewnością był zbyt stary, by troszczyć się o 
siebie, ale było to dziwne pytanie, chyba że personalnie zaangażował się w odpowiedź.
– Nie wiem – odpowiedział. – Ewolucja będzie wymagała całych pokoleń by dojrzeć, 
nawet w idealnych warunkach. Ale nie widzę, w jaki sposób miałoby to wpłynąć na geniuszy 
inaczej niż na wszelkie inne osoby.
– Rozumiem. Dziękuję – powiedział DeNiles. – Możemy iść dalej.
Ruszyli. Bleys zastanawiał się nad możliwymi powodami takiego pytania.
Byli już prawie pod drzewami i zbliżali się do sięgającego ku nim, coraz dłuższego cienia 
góry, wyraźnie przesuwającego się po trawie.
– Cóż – odezwał się DeNiles po chwili. – Spotkam się z Radą. Jeśli...
Zabrakło mu powietrza. Iluzja odległości sprawiła, że wydawało się jakby już weszli 
między pierwsze pnie drzew i otoczył ich mrok pod grubą osłoną iglastych gałęzi.
– Ale... – powiedział DeNiles, dysząc – szczerze mówiąc, powinienem panu powiedzieć. 
To powinna być rutyna. Dla wyborców. Ale. Cokolwiek może...
Oparł się o Bleysa, znów całkowicie tracąc oddech. Bleys złapał go za łokieć i utrzymał 
w pionie, stali teraz obróceni twarzami do siebie.
– Ja też coś powiem – stwierdził Bleys. – Pańska Rada musi sobie uświadomić, że 
tłumiony postęp ewolucji społeczeństw na Nowych Światach w każdej chwili może 
eksplodować, jak nagle wypuszczona ściśnięta sprężyna. Na wszystkich światach dojdzie do 
szybkich i dużych zmian, nie tylko zmieniających każdy z nich, ale i zmieniając ich 
wzajemne relacje. Jestem pewien, że zauważył pan już, że Nowa Ziemia rozwija się 
technologicznie na wszystkich polach, łącznie z sięganiem w kierunku bezpośredniej 
współpracy z laboratoriami badawczymi Newtona?
Przerwał, dając DeNilesowi szansę odpowiedzi, ale Sekretarz tylko potrząsnął głową, 
walcząc o oddech.
– Także to, Cassida ma tylko pozycję pośrednika, którego w końcu będzie można 
pominąć, jeśli te powiązania będą się nasilać. Zdecydowana większość odkryć mogłaby trafić 
bezpośrednio na Nową Ziemię, aby oszczędzić kosztów. Rozwój społeczny na Nowej Ziemi 
odbywa się wolniej, ale i tak wyprzedza ekspansję obszarów działań, podczas gdy wy tutaj 
pozostajecie w zasadzie niekonkurencyjni, zadowoleni z istniejącej sytuacji.
Znów przerwał, by umożliwić DeNilesowi odezwanie się, ale ten ponownie tylko 
potrząsnął głową, nie mogąc złapać oddechu.
– Ponadto – kontynuował Bleys – wasz świat popadł w samozadowolenie z powodu 
istniejącego stanu rzeczy. Ze wszystkich Młodszych Światów Cassidzie najtrudniej będzie 
dostosować się do przyszłości i prawdopodobnie wam właśnie najbardziej potrzebne jest moje 
przesłanie.
Zatrzymali się i znów stanęli naprzeciw siebie.
– Niech pan to powie swojej Radzie.
DeNiles zamknął oczy; jego ciało opadło z sił, zaczął osuwać się na ziemię.
Bleys złapał go i utrzymał na nogach.
Po jego obu bokach coś się poruszyło i dosłownie po paru sekundach z każdej strony 
stanęli mężczyźni ubrani w mundury armii. Byli wysocy, z szerokimi twarzami i mocnymi 
szczękami. Bez słowa zabrali DeNilesa z rąk Bleysa.
– Ty draniu! – wyższy z nich z wściekłością odezwał się do Bleysa. – Kompletnie go 
wyczerpałeś! Wracaj tą samą drogą, którą tu przyszedłeś, tam się tobą zajmą!
Mówiąc to, chwycił Bleysa za jedno z ramion i trzymał mocno.
Bleys zatrzymał się.
– Puścisz mnie – powiedział.
Było to stwierdzenie, nie pytanie. Na chwilę spojrzenie oficera powędrowało do oczu 
Bleysa; jego twarz i ciało zmieniły się, natychmiast go puścił. Wymamrotał coś pod nosem i 
odwrócił się do swojego towarzysza, wciąż podtrzymującego DeNilesa w pozycji stojącej. 
Teraz wziął staruszka na ręce, a drugi oficer poszedł za nim. DeNiles, z zamkniętymi oczyma 
i głową opartą na ramieniu żołnierza, wyglądał jak zmęczone dziecko.
Bleys odwrócił się i poszedł przez naprawdę niewielką długość łąki z powrotem do 
pokoju z kominkiem, gdzie zastał oficera, który sprowadził go tu z lądowiska.
– Tędy – powiedział tamten szorstko. Z początku patrzył na Bleysa z taką samą złością, 
jak oficer w lesie, ale szybko przybrał neutralny wyraz twarzy. Nie wyprowadził Bleysa z 
budynku. Zabrał go do sali, gdzie siedziała Toni, pijąc herbatę i Henry.
Zostali tam we trójkę tylko przez kilka minut, podczas których patrzyli na siebie bez 
słów. Potem pojawili się dwaj oficerowie z lotniska i wyprowadzili ich z budynku do 
ciężarówek. Pojazdy, w których wciąż siedzieli Żołnierze Henry’ego odjechały z powrotem, 
wysadzając ich w końcu przed hotelem stanowiącym pierwotny cel grupy Bleysa.
Podczas podróży powrotnej Bleys nie odzywał się, podobnie jak Toni i Henry. Nie 
rozmawiali do chwili, kiedy bezpiecznie znaleźli się w sali klubowej prywatnego apartamentu 
w hotelu. Kiedy już się tam znaleźli, Toni opadła na fotel. Bleys zrobił to samo, sygnalizując 
Henry’emu, by do nich dołączył. Toni uważnie obserwowała Bleysa.
– Cóż – odezwała się do niego – ciekawie spędziłeś czas.
To również było stwierdzenie, nie pytanie.


Rozdział 22

Wiadomość nadeszła najszybszą pocztą międzygwiezdną – McKae publicznie ogłosił, że 
w razie wygrania wyborów na Najstarszego, Pierwszym Starszym wyznaczy Bleysa.
Kilka dni później rzeczywiście został wybrany.
Z centrali Innych na Zjednoczeniu dostali zakodowaną informację, że na planecie szerzy 
się plotka, jakoby ambasada Nowej Ziemi na Harmonii zwróciła się do de facto Najstarszego 
– jeszcze nie zaprzysiężonego, ale już pełniącego obowiązki – z propozycją dotyczącą 
wynajęcia żołnierzy Zaprzyjaźnionych na Nową Ziemię.
– A tymczasem – mówiła Toni – od czasu twojej rozmowy z DeNilesem upłynął już 
ponad tydzień, a jak dotąd nie dostaliśmy od Rady ani słowa. Dziś rano znów dzwonił do 
mnie Johann Wilter.
Razem z Bleysem i Henrym siedzieli w największym pokoju apartamentu hotelowego 
Bleysa. Johann Wilter był ostatnim z wybranych przez Bleysa przywódców organizacji 
Innych na Cassidzie. W zakresie przekazywania władzy pojawiającym się utalentowanym 
ludziom, Bleys był bardzo praktyczny, zwłaszcza, gdy dochodziło do sytuacji drażliwych 
prawnie.
– Przypuszczam, że chodzi mu o nasze rachunki? – stwierdził Bleys.
– Tak jest – potwierdziła Toni. – A także o rezerwację miejsc hotelowych dla całej ekipy i 
sal na sześć planowanych przemówień. Mówi, że ich zakazana tutaj organizacja dostała 
ostatnio trochę anonimowych dotacji, ale nie dość, by wypełnić skarbiec. Na całej planecie 
mają tylko kilka tysięcy opłacających składki członków, bo ludzie boją się, że władza w 
każdej chwili może podjąć bardziej zdecydowane kroki; w takiej sytuacji Inni znaleźliby się 
w poważnych kłopotach. Mam mu powiedzieć, że zapłacimy rachunki z własnego kredytu 
międzygwiezdnego?
– Powstrzymaj się z tym jeszcze trochę – i będziemy kontynuować nasze tournee zgodnie 
z planem do czasu, aż ktoś nas zatrzyma. Jeśli umysł może pracować, czas nigdy nie jest 
stracony – powiedział Bleys. – Przez te ostatnie kilka dni mogłem przemyśleć sytuację i 
doszedłem do wniosku, że DeNiles będzie chciał zobaczyć mnie tu w działaniu, by przekonać 
się, jaką wywołam reakcję. Nie wspominając zresztą o planetarnych konsekwencjach 
deportowania nas bez czekania na dostarcznie Radzie Rozwoju jakiegoś powodu do tego.
Rozległ się dźwięk oznajmiający połączenie telefoniczne.
– Bleys Ahrens? – ze ścian i sufitu rozległ się nieznany głos. – Tu recepcja. Przybył 
kurier z wiadomością do pana. Ma ją zanieść na górę?
– Tak – odpowiedział zapytany. – Proszę mu powiedzieć, żeby zadzwonił do głównych 
drzwi mojego apartamentu. Ktoś go do mnie przyprowadzi.
Kurierem okazał się być oficer, z krótko przyciętymi, jasnymi włosami i mocną 
opalenizną, trzymający czapkę pod ramieniem. W drugiej ręce ostrożnie trzymał 
zapieczętowaną kopertę.
– Ma mi pan coś dostarczyć? – zasugerował Bleys.
– Tak – oficer zawahał się – Wielki Nauczycielu. Mam dla pana oficjalny komunikat od 
Planetarnej Rady Rozwoju.
Podał Bleysowi kopertę, którą ten otworzył. Wewnątrz znalazł pojedynczą kartkę z 
substytutu papieru tworzącą interesujące, trójwymiarowe złudzenie czarnych liter wyciętych 
w białym kamieniu. Bleys głośno odczytał wiadomość.
Bleysie Ahrens, Planetarna Rada Rozwoju Cassidy wita cię na naszym świecie i chciałaby 
wyrazić radość z goszczenia między nami tak znakomitego filozofa. Wraz z innymi 
mieszkańcami planety z niecierpliwością wyczekujemy na wysłuchanie tego, co masz nam do 
powleczenia. Jeśli Rada może ci w czymkolwiek pomóc, nie wahaj się z nami kontaktować.
Podpisane z dzisiejszą datą przez Sekretarza Rady.
Pod ostatnią linią wydrukowano nazwisko Pięter DeNiles, a tuż nad nim ledwie czytelny 
podpis.
– Moje podziękowania Radzie – Bleys odezwał się do oficera. – Coś jeszcze?
– Nie, sir... to znaczy nie, Nauczycielu – odpowiedział wojskowy. – Za pozwoleniem, 
pójdę już.
– Wyślę Radzie notkę z podziękowaniem – powiedział Bleys.
– Tak jest, sir. – Porucznik uniósł rękę do salutu, ale kiwnął tylko głową, odwrócił się i 
ruszył ku drzwiom.
– Co teraz? – zapytał Henry, gdy tylko drzwi ponownie się zamknęły.
– Po prostu będziemy trzymać się planu – odpowiedział Bleys. – Przede wszystkim moje 
jutrzejsze przemówienie. Po rozmowie z DeNilesem zdecydowałem się zmienić pewne 
fragmenty. Teraz będę przemawiał bardziej specyficznie do Cassidian. To powinno 
zainteresować zwłaszcza DeNilesa.
– Czemu to robisz? – wzrok Toni wyostrzył się. – Masz nadzieję wykorzystać go do 
czegoś?
– Muszę dotrzeć do umysłów Cassidian – do DeNilesa w szczególności. Akcja wywołuje 
reakcję, a ta ujawnia nastawienia i sposób myślenia.
Obrócił się do Henry’ego.
– Czy ty i Toni możecie przejąć funkcje Dahno i zająć się dopilnowaniem technicznej 
strony? Nie tylko tutaj, ale podczas całego objazdu?
Henry kiwnął głową.
– A więc nie ma powodu, żeby nie zacząć od razu – powiedział Bleys.
Sceneria przemówienia wyznaczonego na następny dzień w parku w Cartuse, mieście 
znajdującym się tysiąc kilometrów na zachód, nie różniła się zbytnio od miejsc, w których 
przemawiał na Nowej Ziemi i Harmonii. Tu też postawiono mały, tymczasowy budynek ze 
sprzętem do projekcji holoobrazu nad płaskim dachem i do nadawania mowy do osobistych 
odbiorników noszonych przez słuchaczy.
Tego dnia była ładna pogoda, a przemówienie miało się odbyć w płytkiej, podobnej do 
misy, porośniętej trawą niecce, otoczonej niskimi górami. Istotną różnicę stanowił fakt, że 
tym razem liczba słuchaczy była mikroskopijna w porównaniu do tłumów słuchających go na 
Nowej Ziemi i Harmonii – zaledwie około tysiąca osób. Jednak kiedy jego olbrzymich 
rozmiarów postać pojawiła się nad dachem budynku transmisyjnego, nawet w jego wnętrzu 
dało się słyszeć wyraźną reakcję zgromadzonych.
Wraz z dźwiękiem, przepłynęła przez niego fala emocji. W jednej chwili podjął decyzję o 
rezygnacji z zaplanowanego przemówienia – starannie przygotowanej mowy, mającej 
zarówno zachęcić słuchaczy, jak i skłonić DeNilesa do mocniejszego odsłonięcia się.
Choć było ich stosunkowo niewielu, to byli jednak ludzie z planety, która naprawdę nie 
witała go ciepło i nie obiecywała tolerancji wobec jego wielbicieli. Nie tylko dla nich, ale i 
dla niego ważne było, by usłyszeli to, co naprawdę miał im do powiedzenia. To była żyjąca 
wiadomość, prawda – coś, co nawet przyznałby, że nie pochodzi od Szatana, gdyby tylko 
potrafił zadowalająco wyjaśnić mu swoje decyzje i to, co zamierzał zrobić. Wciąż nie 
wiedział, jak tego dokonać, ale poczuje się lepiej mówiąc zgodnie z własnym przekonaniem.
Pozwolić im wierzyć, powiedział sobie w duchu, pozwolić im słuchać i zrozumieć. 
Przynajmniej tyle ze mnie jest dla nich prawdziwe i ważne. Zaczął mowę.
– Cassidianie – powiedział – wy, którzy tu jesteście wiecie już, że jestem zainteresowany 
całą rasą ludzką, a oznacza to również każdego żyjącego obecnie człowieka. Ale dla 
mieszkających na tej planecie mam szczególną wiadomość, inną od tej, jaką głoszę ludziom 
mieszkającym na pozostałych Młodszych Światach.
Przerwał.
– Rzecz w tym – mówił dalej – że dla was zmagania o lepszą przyszłość będą z początku 
cięższe niż dla mieszkańców innych światów.
Zza ścian budynku dobiegł głuchy pomruk.
– Proszę, nie czujcie się obrażeni czy rozgniewani, że to mówię – kontynuował Bleys, 
kiedy dźwięk ucichł. – Fakt, że będzie ciężej może oznaczać, iż w efekcie dalej zajdziecie. 
Potrzeba ponadprzeciętnej siły często oznacza, że taka siła zostanie rozwinięta.
– Pod tym względem sytuacja wygląda tak samo, jak w przypadku rozwoju fizycznego 
pod wpływem intensywnych ćwiczeń.
Bleys przerwał, pozwalając, by ostatnie słowa zapadły w świadomość słuchaczy.
– Pomyślcie. Czyż nie najbardziej rozwinęły się te z Młodszych Światów, na których 
ludzie najciężej musieli walczyć o przetrwanie? Zaprzyjaźnieni i Dorsajowie zmagali się z 
planetami bez surowców, a Exotikowie zasiedlili planety, które choć nie ubogie, to po 
terraformowaniu jedynie niewielki procent ich powierzchni dysponuje klimatem nadającym 
się do zamieszkania.
Znów przerwał.
– Efektem tego – powiedział wolno i z naciskiem – było zmuszenie mieszkańców tych 
planet – każdej na swój sposób – do zainteresowania tym samym rodzajem wewnętrznego 
rozwoju, jakim i ja się interesuję, jakiego potrzebowali i podświadomie ku niemu sięgnęli, 
czyniąc z siebie ludzi wyjątkowych, o umiejętnościach i talentach posiadających dużą cenę na 
rynku międzygwiezdnym. Każdy na swój sposób – Zaprzyjaźnieni, Dorsajowie, Exotikowie – 
odkryli ten rozwój i rynek, a w procesie tym rozwinęli nie tylko odnoszące sukcesy 
społeczeństwa, ale uczynili z siebie ludzi sukcesu.
– Aby świadomie zrozumieć, jak tego dokonali, musicie zdystansować się wobec tego, co 
było i co będzie, i spojrzeć na nie, łącznie z chwilą obecną, okiem pozbawionym uprzedzeń. 
Jeśli wam się to uda, natychmiast zauważycie, że ludzkość zawsze obsesyjnie przejmowała 
się problemami obecnego pokolenia, podczas gdy instynktowny pęd rasy traktował je tylko 
jak mijane przeszkody na drodze do przetrwania i wzrostu. Na koniec zawsze sobie z nimi 
radziła i przeżywała je, rozwijając się coraz silniejsza, wciąż na drodze ku potężniejszym 
ludziom i lepszej egzystencji.
– Te trzy Kultury Odłamkowe walczyły o swoje osiągnięcia. Teraz wy musicie walczyć, 
choć inaczej. Zmagania rozwinęły ich w sposób, jakiego nie potrafili przewidzieć – z czego 
bynajmniej nie najmniej ważny okazał się nacisk na określone zmysły i wrażliwości. 
Upraszczając sprawę – aby przetrwać, rozwinęli w sobie postawy czyniące ich silniejszymi i 
gotowymi na dalsze zmagania – już nie przeciw własnemu otoczeniu, a przeciw 
ograniczeniom własnych ciał i umysłów.
– Otwórzcie więc umysły na rozszerzenie ludzkich możliwości – rozwińmy je do punktu, 
gdzie będą zdawały się przekraczać to, do czego zdolni są dzisiaj zwykli ludzie. 
Porozmawiajmy o tym przez chwilę, co możecie osiągnąć dzięki własnym wysiłkom? Choć 
wasze zmagania doprowadziły do wzorowego społeczeństwa i wygodnej planety, tworzyły 
jednocześnie podstawy wewnętrznej siły, która będzie wam potrzebna w miarę, jak rasa 
rozwijać się będzie dalej, ku świetlanej przyszłości.
Podczas gdy mówił, Bleys jak zwykle dał się ponieść własnym słowom. Dosłownie 
rozgrzewał się i zaczął odczuwać reakcje tłumu, wyrażane dźwiękami przenikającymi cienkie 
ściany budynku.
Niezależnie od tego, czy pomagała mu ta reakcja czy nie, już dawno odkrył, że woli 
przemawiać bez przygotowania. Tłum zawsze był podobny do widowni teatralnej. Czasem 
możliwe było wyczucie jak rozgrzewają się, reagując na to co mówi albo chłodnieją, gdy ich 
zainteresowanie odwracało się od przemówienia.
Tym razem czuł, jak temperatura słuchaczy stale rośnie – nierównomiernie, ale u tak 
wielu, że stanowili większość tłumu.
Skończył wreszcie nutą pełną nadziei, po czym opuścił budynek, idąc pieszo do 
pojazdów, mających zabrać całą ekipę.
Razem z Toni byli jak zwykle otoczeni przez żołnierzy Henry’ego, tworzących żywą 
ścianę wyszkolonych ludzi, oddzielających ich od osób pragnących go dotknąć czy zamienić 
słowo. Bleys zauważył, że tym razem towarzyszyła mu dodatkowa osłona w postaci 
Cassidian w cywilnych ubraniach, poruszających się jak wyszkoleni ochroniarze czy 
żołnierze.
Nie zastanawiał się nad tym zbytnio do chwili, gdy prawie dotarł do samochodu. Nagle w 
tłumie powstało jakieś zamieszanie. Ciepłe głosy ludzi najbliżej niego nagle przerodziły się w 
krzyki. Nad głowami tłumu zobaczył, że przez gęsto upakowanych ludzi bardzo szybko 
przesuwa się w jego stronę jakiś tumult, jakby ktoś się do niego przedzierał. Przez chwilę 
dostrzegł półnagiego mężczyznę, trzymającego obiema rękami potężny, obosieczny miecz z 
szerokim ostrzem. Ludzie z krzykiem odskakiwali od niego i padali na ziemię, gdy dosłownie 
wycinał sobie drogę.
Prawie do nich dotarł, gdy nagle jego oczy rozszerzyły się, po czym zamknęły. Miecz 
wypadł mu z rąk, a mężczyzna opadł za nim na ziemię i legł bez ruchu. Zebrała się wokół 
niego otoczka cywili, podczas gdy Żołnierze Henry’ego ciaśniej skupili się wokół Bleysa, 
Toni i Henry’ego. Jednak Bleys przepchnął się między nimi, by przyjrzeć się mężczyźnie.
Był duży i umięśniony, choć otyły. Na brzuchu dźwigał znaczną ilość tłuszczu i miał 
wyraźny, podwójny podbródek, wyglądało to na efekt lenistwa i zbyt bogatej diety. Był w 
średnim wieku, a Bleys ku swojej uldze przekonał się, że strażnicy w cywilu nie zabili go, bo 
naga klatka piersiowa unosiła się w regularnym oddechu.
– Ogłuszyliście go tylko? – Bleys zapytał strażnika stojącego bezpośrednio nad 
mężczyzną, sprawiającego wrażenie jakby to on tu przewodził. Zapytany odwrócił się do 
niego. Był szczupły, ale atletycznej budowy, w szarym garniturze i łysiał lekko nad czołem. 
W dłoni trzymał mały pistolet energetyczny.
– Tak, Bleysie Ahrens – odpowiedział. Twardo patrzył Bleysowi prosto w oczy. – To 
hura. Zajmą się nim psychiatrzy.
Faktycznie, w ich stronę przez tłum jechała już karetka z lekarzami.
– Co to jest hura? – zapytał Bleys.
– Hura? – odpowiedział strażnik – To... – najwyraźniej musiał przez chwilę pomyśleć – to 
skrót odjuramentado, starego słowa jednego z języków Starej Ziemi. Oznacza kogoś do tego 
stopnia przygnębionego, że wariuje i próbuje zabić wszystkich, do których może się zbliżyć. 
To uleczalne, zajmą się nim psychiatrzy. Przepraszam, że pańskie wystąpienie zostało 
przerwane czymś takim.
Za mężczyzną z mieczem Bleys dostrzegł inne postacie leżące na ziemi. Zajmowały się 
nimi ekipy medyczne. Ci, których ignorowali, leżeli w kompletnym bezruchu.
– Często się to zdarza? – zapytał Bleys.
– Nie – odpowiedział cywil. – To znaczy, nie jest to powszechne. Teraz zdarza się 
częściej, niż gdy byłem dzieckiem. Ale – w jego głosie dało się słyszeć nutkę dumy – 
jesteśmy jedynym z Młodszych Światów, gdzie dzieje się coś takiego.
– Rozumiem – odpowiedział Bleys.
Odwrócił się i z powrotem dołączył do Toni i Henry’ego. Razem dotarli do limuzyny i 
weszli do środka.
– Toni – odezwał się Bleys po przejechaniu pewnej odległości w całkowitej ciszy – użyj 
samochodowego telefonu, dobrze? Zadzwoń do naszego kontaktu w Kwaterze Głównej 
Innych i dowiedz się, czy Johann Wilter może spotkać się z nami w moim apartamencie 
hotelowym.


Rozdział 23

– Z tego co wiem – powiedział Johann Wilterhuras pojawiali się w czasie, gdy pierwsi 
koloniści osiedlili się na planecie. Jeśli chcesz, mogę to sprawdzić.
Johann (wymawiał to Yohann) był szczupły, ciemnoskóry i pełen skupienia, w miejskiej 
wersji kurtki polowej, wąskich spodniach i butach, wszystko w różnych odcieniach błękitu. 
Spomiędzy klap kurtki widać było zawiązaną pod szyją białą chustę. O ile nie patrzyło mu się 
w oczy, wyglądał jak niefrasobliwy dwudziestolatek. Jeśli się w nie spojrzało, natychmiast 
stawało się jasne, że z pewnością nie jest niefrasobliwy i ma przynajmniej dziesięć lat więcej. 
Miał najtwardsze spojrzenie, jakie Bleys kiedykolwiek napotkał. Podczas dwóch 
wcześniejszych spotkań, w trakcie krótkich podróży Johanna do głównej kwatery Innych na 
Zjednoczeniu, Bleys nie próbował z nim sił w starciu na spojrzenia. Miał jednak wrażenie, że 
Johann prędzej by zginął, niż pozwolił oczom mrugnąć czy odwrócić wzrok. Jego swobodne i 
łagodne zachowanie sugerowało jnie martw się o mnić’. Spojrzenie mówiło „Nie naciskaj’.
Połączenie tych dwóch przekazów sprawiało, że większość ludzi nie czuła się swobodnie 
w jego towarzystwie, ale Bleys nie był jednym z nich.
Co ciekawe, Johann twierdził, że jego korzenie sięgały Chin. Bleys zauważył, że gdy do 
pokoju weszła Toni, Johann przez dłuższą chwilę uważnie się jej przyglądał. Toni 
odpowiedziała spojrzeniem i uśmiechem. Bleys był zaintrygowany i prawie gotów założyć 
się, iż Johann zdecydował, że jakiekolwiek były korzenie Toni, nie pochodziła z Chin.
– Myślę, że to dobry pomysł – odpowiedział teraz Bleys. Siedzieli w sali klubowej jego 
apartamentu, a Bleys trzymał na kolanach tabliczkę do pisania, pisząc i mówiąc równocześnie 
– ręka poruszała się niezależnie od słów, jakby jego umysł działał równocześnie na dwóch 
niezależnych poziomach. – Chciałbym o nich wiedzieć najwięcej, jak to możliwe. Czy 
dawniej było ich mniej? Albo, innymi słowami, czy z czasem ich liczba się zwiększa? Jak 
wzrost ich liczby ma się do przyrostu populacji?
– Nie potrafię powiedzieć – odpowiedział Johann. – Jak mówię, sprawdzę. Choć ten 
wojskowy miał rację, kiedy stwierdził, że Cassida to jedyny świat, gdzie można ich spotkać.
– Wojskowy? No tak, wydawało mi się, że w tych dodatkowych strażnikach było coś 
wojskowego, pomimo cywilnych strojów. Chciałbym wiedzieć, kto ich tam posłał.
– Bez wątpienia Rada – odpowiedział Johann.
– Bez wątpienia? – powtórzył Bleys. – Czy armia podlega Radzie?
– Och, nie – stwierdził Johann. – Ale cały czas mają w Radzie przynajmniej jednego 
członka, zazwyczaj dwu lub trzech.
– Czy Pięter DeNiles jest byłym oficerem?
– Sekretarz Rady? Z tego co wiem, to nie – odpowiedział Johann. – Pojawił się w 
zasadzie znikąd jakieś dziesięć–dwanaście lat temu. Ale zawsze był w rządzie, gdzieś w tle. 
Wydaje mi się, że nikt nie wie zbyt wiele na jego temat. Jeśli chcesz, mogę spróbować 
dowiedzieć się czegoś więcej także i o nim.
– Nie zaszkodzi dowiedzieć się jak najwięcej – stwierdził Bleys. – Ale w tej chwili 
bardziej interesują mnie huras. A przy okazji, doskonale radzisz sobie z prowadzeniem 
tutejszej organizacji Innych, choć zawsze była mała. Jednak na innych planetach znacznie 
lepiej poradzono sobie z rekrutacją większej ilości członków. Jakiś powód?
– Oczywiście – odpowiedział Johann. – My, Cassidianie, niełatwo poddajemy się 
rekrutacji. Nie jesteśmy jej spragnieni.
Tym razem Bleys był głęboko zainteresowany. Osobiście uważał, że Cassidianie są 
głęboko spragnieni wolności, statusu, władzy. Otworzył usta, by się odezwać, ale pierwsza 
zrobiła to Toni.
– Spragnieni? – powiedziała ostro.
Johann spojrzał na nią.
– Większość ludzi na tej planecie pragnie bezpieczeństwa i mają je – powiedział. – 
Chyba, że absolutnie nie chcą się dostosować. Jeśli mogą znaleźć miłą, bezpieczną pracę, 
która da im odrobinę lepsze warunki bytowania, są szczęśliwi. Nikt nie głoduje – nawet 
mieszkańcy wiosek i małych miasteczek daleko w dziczy. Gdyby głodowali, dostaliby pomoc 
rządową. Jesteśmy najmniej głodnymi ludźmi ze wszystkich Młodszych Światów. Może za 
wyjątkiem Exotikow, ale przypuszczam, że można by stwierdzić, iż oni są głodni odkryć, a to 
nie to samo.
– To ciekawe – stwierdził Bleys. – Nawiązałem do tego zagadnienia w moim dzisiejszym 
wystąpieniu. Twierdzisz, że twoja organizacja i to co mówię, nie oferuje zaspokojenia żadnej 
z ich potrzeb? Czy chcesz powiedzieć, że według ciebie nie mają oni żadnych pragnień?
– Nie, absolutnie nie! – zaprotestował Johann. – To, co oferujesz jest czymś, czego chcą 
wszyscy Cassidianie, jeśli tylko sami się do tego przed sobą przyznają. Oczywiście, jako 
jednostki mają również inne pragnienia. Może dlatego właśnie ludzie na dnie depresji stają się 
Auras, atakując wszystkich i zabijając. Najczęściej ich narzędziem jest miecz. Wydaje się, że 
sprawia im to większą satysfakcję niż użycie pistoletu energetycznego, igłowca czy karabinu.
– Tak. Ale – ponownie odezwała się Toni – miecz używany przez tego człowieka dzisiaj 
był bardzo dziwną bronią. Mógłby być wycięty z jakiegoś sztywnego materiału podobnego do 
masy papierowej, tyle że był grubszy, najwyraźniej twardy i miał brązowy kolor. A jednak 
był niezgrabny, jakby zrobił go ktoś zupełnie nie znający się na mieczach, wycinając po 
prostu z drewna broń o szerokim ostrzu.
– Och, to akurat łatwo wyjaśnić – wyjaśnił Johann. – Ten rodzaj broni można zrobić przy 
użyciu powszechnie dostępnych tu narzędzi. Właściwie, to jeśli ma się do zestawu 
podłączony komputer, wystarczy narysować co się chce i podać dodatkowe wymagania – na 
przykład, że część nad rękojeścią ma mieć krawędzie ostre jak brzytwa – a urządzenia 
wyprodukują to dla ciebie dokładnie według rysunku. Broń dzisiejszego Auras powstała z 
„surowca” – wy to nazywacie chyba plastikiem?
– Nie – odpowiedziała Toni lekko poirytowanym głosem. – My też nazywamy to 
surowcem.
– Przepraszam. W każdym razie ma pełno odmian i kolorów, dostępnych ludziom 
pragnącym zajmować się nim w domu ze swoimi narzędziami. Niektórzy po prostu lubią 
majsterkować, rozumiecie?
– Oczywiście – odpowiedział Bleys. – Teraz inny temat. Jeśli martwiłeś się naszymi 
wydatkami, to nie masz powodu. Zapłacimy za wszystko, czego nie będziesz w stanie pokryć 
z waszej kieszeni. Ale daj mi jak najwięcej danych o huras, łącznie z informacjami na temat 
żywności i napojów – głównie jednak cyfry dotyczące ich liczebności. Także wszelkie dane o 
częstotliwości występowania ich amoku. I dowiedz się dla mnie wszystkiego o DeNilesie.
– Zrobię to, Bleysie Ahrens – powiedział Johann. – Ale przypuszczam, że o DeNilesie za 
dużo danych nie będzie. Jak mówiłem, zawsze był kimś trzymającym się w cieniu. Informacje 
na jego temat mogą być utajnione.
– Cóż, daj mi, co będziesz w stanie zdobyć – odpowiedział Bleys – i jak najszybciej. 
Masz wszystkie informacje na temat pozostałych pięciu przemówień, jakie mam tu wygłosić, 
więc będziesz mógł mnie znaleźć.
– Tak, wszystko co się da – potwierdził Johann. – Z danymi na temat DeNilesa zgłoszę 
się do ciebie jutro, oczywiście w każdej chwili możesz się ze mną kontaktować.
– Świetnie. A więc wygląda na to, że w tej chwili wszystko już ustaliliśmy.
Johann natychmiast zareagował na sugestię wstając z fotela. Zrobił to z płynnością 
sprintera startującego do biegu.
– Tak się składa... – zawahał się przed odwróceniem się do drzwi apartamentu i machnął 
do Henry’ego, który wstał razem z nim – sam mogę wyjść... Zamierzałem tylko powiedzieć, 
że bardzo cieszy mnie fakt, że będziesz w stanie sam pokryć swoje wydatki. Zrozum, że 
zrobilibyśmy to, gdybyśmy musieli...
– Ale na dłuższy czas zrujnowałoby to was finansowo, prawda? – dokończył Bleys. – 
Cóż, nie ma potrzeby. Dziękuję, i wkrótce znów się spotkamy.
Johann wyszedł. Bleys, podczas całej rozmowy pisząc na tabliczce, napisał jeszcze kilka 
znaków i odstawił pisak do schowka. Odłożył tabliczkę, ale kartkę podał Toni, gestem 
nakazując jej przeczytanie tekstu i przekazanie go Henry’emu.
Toni wzięła ją i uniosła brwi. Powstrzymała się przed powiedzeniem tego, co 
najwyraźniej właśnie zamierzała i spokojnie popatrzyła na Bleysa.
– Ach, kod – stwierdziła.
– Tak – swobodnie odpowiedział Bleys. – Kody handlowe – prawdę mówiąc, kilka 
kodów. Ale nasze biuro na Zjednoczeniu nie powinno mieć problemów z odczytaniem tego.
Dla obojga wiadomość była absolutnie jasna. Toni sama nalegała, przyjmując pracę dla 
Bleysa, by wysłał ją do Kwatery Głównej Innych na Zjednoczeniu, by dowiedzieć się jak 
najwięcej na temat Bleysa – uparła się nawet przy odbyciu wizyty na farmie należącej kiedyś 
do Henry’ego a teraz do Joshuy.
Tak się złożyło, że Henry’ego nie było wtedy w domu – wyjechał gdzieś w interesach. W 
drodze powrotnej do Ekumenii, po spotkaniu reszty rodziny Toni powiedziała Bleysowi, że i 
tak jej zdaniem miała niezły obraz tego, jaki musi być Henry, a jeszcze zdarzy się okazja, 
żeby go spotkać.
Bleys był tym lekko zaskoczony; Henry nie był człowiekiem, którego można by 
zrozumieć tylko dzięki znajomości jego rodziny – nie mówiąc już o jednym z nią spotkaniu. 
Sądząc po tym, co podsłuchał z rozmowy w górskim obozie na Nowej Ziemi, Toni była 
zdeterminowana dowiedzieć się więcej.
Teraz jednak skończyła czytać zakodowaną stronę i podała ją Henry’emu. Ten przeleciał 
po niej wzrokiem, wstał, przeszedł kilka kroków do fotela Bleysa i podał mu z powrotem 
kartkę. Równocześnie uśmiechnął się i wyciągnął dłoń.
– Gratulacje – powiedział. – To naprawdę ustawi ich tam, na Zjednoczeniu.
Bleys ze zdziwieniem wstał i przyjął dłoń Henry’ego w geście wydającym się być 
zwykłym uściskiem dłoni. Wiedział, że Henry nie zna żadnego z używanych przez niego 
kodów. Nie w jego stylu było uśmiechanie się w sposób, jaki robił to teraz, nie wspominając 
już o „gratulacjach” z dowolnego powodu.
Kiedy jego potężna dłoń otoczyła drobniejszą rękę Henry’ego, niemal natychmiast 
zrozumiał. Henry zacisnął uchwyt z całą siłą. Bleys odpowiedział podobnie, uśmiechając się, 
a ich przyjacielskie zmagania stały się widoczne nie tylko dla Toni, ale i dla każdego, kto 
mógłby ich obserwować dzięki ukrytym kamerom.
Równocześnie opuszki palców spoczywające na wierzchu dłoni Bleysa delikatnie 
zmieniały nacisk, prawie tak nieznacznie, jakby przebiegał tam pająk.
Żołnierze Boga na planetach Zaprzyjaźnionych rozwinęli język dotykowy, stosowany w 
warunkach wymagających całkowitej ciszy, a Henry był właśnie takim Żołnierzem.
Kiedy dwaj synowie Henry’ego dowiedzieli się o tym, błagali ojca, by ich nauczył tego 
sposobu porozumiewania się, więc choć niechętnie, zgodził się w końcu. Bleys nauczył się go 
właśnie od chłopców. W tym wieku posiadanie tajemnego języka było rzeczą bardzo 
atrakcyjną.
Teraz więc Henry i Bleys rozmawiali językiem dotykowym pod przykrywką zmagań o to, 
kto silniej potrafi ścisnąć dłoń. Uścisk Henry’ego był zdumiewająco mocny, ale obaj zdawali 
sobie sprawę, że to nie prawdziwa próba, ponieważ gdyby Bleys użył całej siły, jego potężna 
dłoń mogłaby stosunkowo łatwo zmiażdżyć kości Henry’ego. Gdyby przełożyć na zwykły 
język rozmowę prowadzoną przy pomocy języka dotykowego Żołnierzy, wyglądałaby mniej 
więcej tak:
– ? – Henry zapytał palcami.
– Jeszcze dwie mowy. Potem Newton.
– Rozumiem. Gotów.
Puścili się, Henry potrząsając i rozciągając dłoń, jakby przegrał próbę. Wrócił na swoje 
miejsce i usiadł, podobnie jak Bleys, który obrócił się zaraz, wsuwając kartkę z tekstem do 
szczeliny niszczarki umieszczonej w biurku tuż za jego dryfem.
Ponownie obrócił się do Toni i Henry’ego.
– Wiesz, Toni – powiedział swobodnie – minęło już trochę czasu od naszego ostatniego 
treningu.

Dla niezaangażowanego obserwatora scena mogła wyglądać, jakby Bleys i Toni 
zaangażowali się w jakiś dziwny, rytualny taniec, podczas którego ledwie się dotykali w 
krótkich chwilach kontaktu. Ubrani w szerokie kimona treningowe przypominali parę 
wielkich, ciemnych ptaków krążących wokół siebie i manewrujących w ograniczonej 
przestrzeni. Działo się tak, ponieważ trening był równocześnie ćwiczeniem harmonii – w ki – 
i potencjalnie śmiertelnej walce.
Styl ich zmagań opierał się w dużej mierze na judo i sztuce walki stworzonej na Starej 
Ziemi w początkach dwudziestego wieku przez Morihei Ueshibę. Nazywała się ona aikido i 
przez ostatnie trzysta lat została rozszerzona do stylu, jakiego używali teraz Toni i Bleys.
A w „aikido” tłumaczono jako „duch”, „wewnętrzną energię” i „oddech”. W aikido – 
drodze zharmonizowanej Ja – łączyło w sobie wszystkie trzy znaczenia, bez żadnych między 
nimi konfliktów. Oddech, równowaga duchowa i miejsce, z którego kierowały się na 
zewnątrz energie życiowe, splatały się nierozerwalnie w hara, centralnym punkcie ciała; 
miejscu znajdującym się tuż pod zwykłą pozycją klamry na pasku męskich spodni. Ich 
zmagania polegały na próbie włączenia się w przepływ ki partnera, by przekierować ją nie 
przeciwstawiając się jej, równocześnie zachowując własną hara.
Byli sobie niemal równi w umiejętności skupienia, ale Toni przewyższała go nieco w 
osiąganiu harmonii z atakującym. Dzięki temu właśnie, była w stanie kierować atakami 
Bleysa, przekierowywać jego ki jeszcze zanim jego intencje zostały przetłumaczone na 
fizyczną akcję, i splatać ją z własną energią.
Toni, używając swych umiejętności, niemal bez wysiłku była w stanie – przy pomocy 
dźwigni zdających się być ledwie dotknięciem – przyspieszyć sto dwadzieścia pięć 
kilogramów masy ciała Bleysa, rzucając go przez całą szerokość sali. Za każdym razem Bleys 
dotykając podłoża natychmiast przetaczał się w tył lub w przód i podnosił.
Nie istniał żaden wzór ani wyznaczony z góry czas ćwiczeń. Będą walczyć razem, aż 
oboje będą zadowoleni z efektów, po czym przerwą, za bezsłownym porozumieniem.
Fakt, że obecne użycie ki było konstruktywne nie oznaczał, że tych samych zasad nie 
można było skutecznie zastosować w samoobronie, nawet wobec kilku przeciwników – tak 
właśnie Toni i Bleys bronili się w alei obok budynku Klubu Prezesów na Nowej Ziemi.
Jednak tym razem Bleys chciał trenować z innego powodu. Podczas ćwiczeń rozmawiali 
tajemnym językiem, znacznie bardziej rozbudowanym niż ten, którego Bleys użył do 
potajemnej rozmowy z Henrym. W przypadku Toni, został on rozwinięty przez jej rodzinę, w 
której od pokoleń nauczanie sztuk walki było powszechnym zajęciem.
Jednym z efektów była możliwość rozmowy z zastosowaniem znacznie szerszego i 
praktyczniejszego słownictwa niż w przypadku rozmowy z Henrym za pośrednictwem 
palców.
–... Więc Henry zrozumiał – powiedziała Toni ruchami ciała i sposobem ułożenia palców 
na chwilowym uchwycie za rękaw Bleysa – kiedy odgrywaliście tę komedię z mocowaniem 
się.
– Tak – Bleys odpowiedział tym samym, bezgłośnym językiem. – Na szczęście nie 
domagał się powodów ani wyjaśnień.
– Ja chciałabym jakieś uzyskać – przekazała Toni. – Czemu tak skracać tournee po 
zaledwie dwu publicznych występach i lecieć na Newtona?
– Hura. – To słowo musiał przeliterować, ponieważ nie istniało w ich języku dotykowym. 
– Czytałem o nich, kiedy studiowałem o Cassidzie, ale nie uświadamiałem sobie implikacji.
– Implikacji? Jaki widzisz związek między hura i Newtonem?
– Według teorii rozkładu społecznego, o której wielokrotnie mówiłem, każdy z 
Młodszych Światów zaczyna rozwijać wewnętrzne animozje i tworzyć walczące między sobą 
różnorakie odłamy. Tego rodzaju kłopoty rozwijają się najpierw w niepokoje, potem w 
przemoc prowadzącą do ogólnej wojny domowej i w końcu do anarchii.
– I według ciebie to właśnie oznaczają tutejsze przypadki hura? To przewidywanie 
przyszłości nie wydaje mi się w żaden sposób wiązać ze współczesnym Newtonem.
– A jednak tam właśnie się kieruj ą. Nie zauważyłem powiązania przed rozmową z 
DeNilesem, a potem tym incydentem z hura. Z początku DeNiles mnie zmieszał.
– Zmieszał? Czemu? Byłam pewna, że po rozmowie z nim byłeś zadowolony.
– Byłem. Ale równocześnie zmieszał mnie jako osoba. Był niewłaściwą osobą w 
niewłaściwym miejscu, albo odpowiednią osobą w nieodpowiednim miejscu – w sposób, 
którego nie potrafiłem określić. Dopiero po tym wydarzeniu z hura, wszystko zaczęło 
nabierać sensu.
Przerwali na chwilę rozmowę, nie dlatego, że Bleys skończył mówić czy Toni usłyszała 
wszystko, co chciała wiedzieć; po prostu wzór ich ćwiczeń na chwilę zmusił ich do działań, w 
których nie dało się użyć języka ciała. Oboje poruszali się bez fizycznego kontaktu – a 
wykonywane w tej chwili ruchy nie pozwalały na przekazywanie sygnałów.
– Społeczeństwa ~ powiedział Bleys, kiedy znów weszli w kontakt – podlegają wzorom 
ogólnego rozwoju ludzkości na tyle, na ile są z nią w kontakcie. – Złapał Toni i trzymał ją w 
uchwycie. – We własnym społeczeństwie odpowiadają na taką część wzoru, jakiej są 
świadomi. Ponieważ jednak ten wzór nieustannie rozwija sięizmienia – wzór postępującej 
historii ludzkości – mogą się znaleźć poza jej nurtem. Te odczucia bez wątpienia odbierane są 
na poziomie podświadomości, ale wywołuje to niezadowolenie w każdej z mniejszych 
społeczności, prowadząc do zachowań antyspołecznych, narastających i rozwijających się w 
końcu do jawnej przemocy i wojny.
– Czemu musi się to rozwinąć w przemoc? – Bleys sądził, że trzyma Toni w sposób 
uniemożliwiający jej wyrwanie się, jednak zrobiła to bez wysiłku.
– Z powodu intensywnego pragnienia społeczeństw ludzkich, by rozwijać się zawsze w 
kierunku lepszych warunków – zasygnalizował, kiedy znów znaleźli się w kontakcie. – 
Gdybyś przyjrzała się historii Starej Ziemi, znalazłabyś doskonałe przykłady w dwudziestym 
i dwudziestym pierwszym wieku.
– Z pewnością powszechna wtedy była przemoc, ale naprawdę nie widzę związku między 
tym, a czymś, co nazywasz ogólnym wzorem historii.
– Istnieją dwa rodzaje wojen. – Znów ją miał – czy na pewno? – Jedne ujawniają głębsze 
niezadowolenie i niezdolność do nadążenia za ogólnymi zmianami wzoru; to właśnie kilku 
Exotikowych myślicieli kilkaset lat temu nazwało spodziewaną „degeneracją „Kultur 
Odłamkowych. Patrząc teraz wstecz, można w historii dwudziestego i dwudziestego 
pierwszego wieku zauważyć postęp Starej Ziemi od słabszej świadomości rozbieżności ze 
wzorem, do większej świadomości i odchylenia. Właściwie można to dostrzec już na 
początku i w końcowych latach samego dwudziestego wieku.
– W czym? – zapytała Toni. – Wydaje mi się, że mniejsze wojny rozgrywające się pod 
koniec tego wieku, choć może odbywały się na mniejszą skalę niż te duże, to były równie 
pełne przemocy i niszczące; nawet jeśli weźmiemy pod uwagę, że światowe wojny pierwszej 
połowy dwudziestego wieku pochłonęły znacznie większą liczbę ofiar.
Rzuciła nim. W locie wykonał salto, wylądował na nogach i znów wszedł z nią w kontakt.
– Jak mówię – zasygnalizował kiedy znów się dotknęli – istnieją dwa rodzaje wojen.
– Dwa rodzaje? – Dotyk palców Toni w jakiś sposób zdawał się sygnalizować 
sceptycyzm.
– Tak. Możesz nazwać te większe pierwszym typem, to wojny wynikające mniej z 
desperackiej świadomości bycia odsuniętym od rozwijającego się wzoru ich czasów. Były to 
wojny, które moglibyśmy nazwać politycznymi. Państwa walczyły w nich z innymi 
państwami, a w czasie tak zwanych „wojen światowych” – walczyły ze sobą koalicje państw. 
Celem narodu albo koalicji rozpoczynającej wojnę było zdobycie dominacji nad 
przeciwnikiem, niekoniecznie wiążące się z jego całkowitym zniszczeniem. Podświadomie 
naród miał nadzieję na uzyskanie terytorialnej czy jakiejś innej przewagi, w ramach świeżo 
rozwijającej się struktury. Zwycięzcy mogli się ustawić w lepszej pozycji do wykorzystania 
nowych trendów w rozwijającym się wzorze historii.
Na chwilę przerwali kontakt fizyczny i znów się zwarli.
– A drugi typ? – zasygnalizowała Toni, gdy tylko znów ją schwytał.
– W tych wojnach, zazwyczaj prowadzonych na mniejszą skalę – kontynuował – 
przynajmniej jedna ze stron planowała całkowite zniszczenie przeciwnika, usunięcie go z 
powierzchni ziemi. W wojnach politycznych po obu stronach frontu stawali naprzeciw siebie 
obcy sobie ludzie. Żołnierz z Kanady mógł walczyć z Niemcem, którego nigdy nie spotkał, a 
gdyby zetknęli się w innej sytuacji społecznej, możliwe, że by się polubili. Wojny polityczne 
zmusiły ich do walki o coś, co nie dotyczyło bezpośrednio żadnego z nich – uzyskanie 
dominacji jednej ze stron, społeczeństwa rządzącego drugim – podobniejak Rzym rządził 
podbitymi społeczeństwami, akumulowanymi stopniowo w czasie wzrostu na największe 
imperium świata zachodniego.
– Ale – zapytała Toni – skąd różnica ? Czem u przeciwnicy w drugim typie wojen chcą 
całkowitej zagłady tych, z którymi walczą...
Prawie udało się jej uwolnić, ale tym razem utrzymał ją. Już udzielał odpowiedzi.
– O ile w wojnach pierwszego typu walczyli ze sobą obcy, w drugim typie walka 
rozgrywała się między najbliższymi sąsiadami i krewnymi. Najkrwawsze wojny zawsze 
rozgrywały się między bliskimi sobie ludźmi, których dzieliły tylko drobne różnice, na 
przykład w doktrynie religijnej – między sektami jakiegoś wyznania, albo na większą skalę – 
między dwiema religiami – na przykład Hindusi i Muzułmanie.
– Nadal jednak nie wyjaśniłeś, jaki widzisz związek między tymi typami wojen, a 
widzianym przez nas hura. Widzieliśmy po prostu pojedynczego człowieka bezmyślnie 
pędzącego przez tłum, zabijającego na prawo i lewo nieznanych sobie ludzi.
– Kiedy do tego właśnie sprowadzają się w końcu wojny na wyniszczenie – odpowiedział 
Bleys. – Bratprzeciw bratu i kuzyn przeciw kuzynowi. Poszczególne osoby mówią sobie: 
„przeżyję, jeśli tylko zginie ten człowiek czy tamci ludzie”. Podziały i rozkład nie są jeszcze 
tu, na Cassidzie, tak wyraźne jak na Nowej Ziemi, gdzie walczą ze sobą trzy grupy. Tutaj 
konflikt rozgrywa się pod powierzchnią i przeszedł już do etapu wojen bratobójczych. 
Pomyśl. Gdybym ja lub ktoś inny poprowadził ludzi Podkowy do rewolucji przeciw Gildiom i 
Klubom Prezesów, krew członków tych ugrupowań zalałaby ulice – ale szybko doszłoby do 
dalszego rozlewu krwi, w miarę jak ujawniłyby się podziały w łonie Podkowy i zaczęliby 
walczyć ze sobą, kolejno przejmując przywództwo, po czym mniej lub bardziej legalnymi 
środkami eksterminując oponentów.
– Wezmę pod uwagę twoje argumenty – zasygnalizowała Toni – ale jak wszystko to 
sprawia, że musisz skrócić swoje przemówienia i polecieć na Newtona?
– Ponieważ coraz bardziej oczywiste staje się, że będę musiał radzić sobie z tymi trzema 
światami jako jednością. Jak już powiedziałem, siła ich powiązań nie była dla mnie jasna aż 
do chwili, gdy zobaczyłem dzisiaj ten incydent z hura.
– Mimo wszystko, czy nie byłoby bezpieczniej przed udaniem się na Newtona skończyć 
tutejsze tournee z przemówieniami? Pojawiając się tam tak szybko i nieoczekiwanie, 
spowodujesz ich podejrzliwość.
– Możliwe. Jednak z naszym programem międzygwiezdnym wiąże się jeszcze jeden 
element. Nie mogę pozwolić McKae zbyt długo pozostawać na stanowisku, zanim wrócę, by 
zostać zaprzysiężony jako PierwszyStarszy. Ta pozycja i tytuł są mi konieczne, jeśli mam 
ukończyć swoje plany – a zwłaszcza wobec Cassidy i Newtona.
Przez cały ten czas rozmowy Bleys więził ją w uchwycie, trwało to zaledwie kilka chwil. 
Miał wrażenie, że nie była w stanie się uwolnić. Chciał zadać jeszcze jedno pytanie.
– Czy coś w tym ci nie odpowiada? Może wolałabyś nie brać w tym udziału?
– Nie opuściłabym tego dla wszystkich światów razem wziętych! – odpowiedziała Toni, 
podkreślając słowa wyrwaniem się z jego uchwytu, entuzjastycznym rzuceniem go na matę i 
uwięzieniem tam w uścisku, z którego nie był w stanie się uwolnić.


Rozdział 24

Bleys stwierdził, że jest nieoczekiwanie zadowolony i radosny. Po raz pierwszy w ciągu 
kilku lat ich znajomości, Toni, odpowiadając na jego pytanie – czy w jego planach było coś, 
co ją niepokoiło i czy nie chciałaby stać się tego częścią – ujawniła jakiekolwiek uczucia. 
Dało się je wyczytać nie tylko w jej odpowiedzi, ale w entuzjazmie, z jakim go rzuciła i 
przygwoździła do maty.
Bleys rozmyślał nad tym ponownie wieczorem tego dnia, idąc do łóżka. Kładł się 
wcześnie, co wywołało w nim zdziwienie, ale i satysfakcję. Po raz pierwszy od bardzo dawna 
– od miesięcy, jeśli nie lat – miał ochotę na sen. Wrażenie było odległe znajome. Był 
przekonany, że kiedy tylko się położy, uśnie.
Jedyne pytanie brzmiało, ile snu naprawdę go czeka, ponieważ był przekonany, że umysł 
obudzi go, gdy tylko minie pierwszy, mocny sen. Powiedział sobie jednak, że nie ma sensu 
zaglądać w zęby darowanemu koniowi. Przypominając sobie to antyczne powiedzenie, z 
przyjemnością pomyślał, że któregoś dnia będzie na Starej Ziemi na dłużej niż spędzone w 
pośpiechu sześćdziesiąt godzin i naprawdę zobaczy żywego konia. Może nawet będzie na nim 
jeździł.
Rozebrał się, założył szorty i położył się na łóżku z pola siłowego, zamykając oczy i 
niemal natychmiast zapadając w sen.
.. .Obudził się z dziwnym uczuciem, że albo spał, albo odszedł gdzieś na bardzo długo i 
dopiero powracał. Uczucie to nie miało żadnego konkretnego źródła, ale nie miał zbyt wiele 
czasu na zastanawianie się, ponieważ stopniowo zaczął wynurzać się ze stanu głębokiego 
braku świadomości do pełnej przytomności, jak korek uwolniony w głębi wody, coraz 
szybciej mknący ku jasnej powierzchni.
Jednak zanim w pełni osiągnął ten stan – zanim otwarł oczy – uświadomił sobie nagle 
bliskość ciała innego człowieka, a wewnętrzny alarm natychmiast doprowadził go do pełnej 
przytomności. Jednak leżał jak poprzednio z zamkniętymi oczyma, w żaden sposób nie 
zdradzając, że już się obudził.
Nikt nie powinien być w stanie zbliżyć się do niego we śnie. Bleys dalej leżał bez ruchu, 
z zamkniętymi oczyma i oddychając tak jak w chwili, gdy zaczął się budzić, słuchem i 
węchem badając tożsamość osoby w pobliżu – musiała być naprawdę blisko, ponieważ 
odbierana przez Bleysa świadomość ciepła przekonywała go, że człowiek ten nie mógł się 
znajdować dalej, niż metr od niego. Prawdopodobnie znacznie bliżej.
Z wolna nadeszły dodatkowe informacje, częściowo przez słuch – ktokolwiek to był, 
oddychał spokojnie przez nos – i roztaczał znajomy zapach.
Na brzegu jego łóżka siedziała Toni.
Perfum używała wyłącznie na formalne okazje, a i wtedy bardzo oszczędnie. Jednak 
zidentyfikował znajome, używane przez nią mydło i jej własny, delikatny ale 
identyfikowalny, zapach osobisty, oczywiście unikalny dla każdego.
Bleys dalej leżał z zamkniętymi oczyma, oceniając sytuację. Chwila rozciągała się.
Najwyraźniej Toni czekała, aż obudzi się w sposób naturalny, trzymając w dłoni coś, co 
musiało być książką lub kartką papieru, szeleszcząc chwilami w charakterystyczny sposób.
Nawet Toni nie powinna być w stanie podejść do niego tak blisko i usiąść przy nim, nie 
budząc go ze snu. Wyszkolił się do tego tak, jak szkolił się w sztukach walki – było to 
konieczne, a przy tym fascynujące przeżycie, polegające na nabyciu niezwykłej czujności.
Bleys zapragnął posiąść wrażliwość na ciepło jako system alarmowy mający ochronić go 
przed wrogami mogącymi próbować podkraść się do niego, gdy byłby nieświadomy i nie 
chroniony. Z pomocą współczesnej techniki nie było to trudne – wymagało jedynie dużo 
czasu.
Na Zjednoczeniu znalazł psychofizjologia ze specjalnością w pozytronowej tomografii 
emisyjnej – mapowaniem centrów mózgu mających związek z aktywnością ludzkiego ciała i 
zmysłów.
Poszedł go odwiedzić, pod pozorem rekrutacji go do organizacji Innych i sprowadził 
rozmowę na temat problemu wykształcenia u człowieka zwiększonej wrażliwości na 
pobliskie źródła ciepła. Psycholog, ekspert wyszkolony na Cassidzie, został zmuszony do 
pracy na Zjednoczeniu kontraktem i był wyraźnie z tego niezadowolony, czując, że jego talent 
nie jest odpowiednio wykorzystywany. Pochłonęło go zaprezentowane przez Bleysa 
wyzwanie.
Medyk, nazywający się Kahuba Jon–Michel, bardzo chętnie wyjaśnił mu, jak bardzo 
rozwinęła się jego specjalizacja od czasów, gdy do odczytu potencjałów mózgowych 
stosowano igły, wprowadzane do tkanki przez czaszkę, do aktualnych technik 
nieinwazyjnych. Tak więc, podczas gdy Bleys siedział z przypominającym hełm urządzeniem 
wsadzonym na głowę, Jon–Michel cały czas opowiadając, ustawiał i regulował konsolę 
kontrolną, przełączając różnorakie klawisze, przełączniki i obracając pokrętła. Bleys, zawsze 
zafascynowany tym czego nie wiedział, słuchał i zapamiętywał.
– Zobacz tu – mówił Jon–Michel, stukając pisakiem w gotowy wreszcie obraz – tu gdzie 
dotykam projekcji, znajduje się ośrodek mózgu kontrolujący ciepło. Z łatwością mogę 
umieścić na czaszce tuż nad nim bardzo małe urządzenie, niewidoczne pod włosami. Kiedy 
ośrodek zacznie odbierać sygnały nerwowe z ciała, sygnalizujące zarejestrowanie w pobliżu 
źródła ciepła, urządzenie może przesyłać ci jakieś powiadomienie. W ten sposób będziesz 
mógł, używając odpowiednio przygotowanych źródeł ciepła w różnych odległościach, 
wyszkolić się, stopniowo zwiększając ich odległość, aby maksymalnie zwiększyć wrażliwość 
ośrodka zmysłu.
– Dobrze – odpowiedział Bleys.
– Właściwie mam nawet jeszcze lepszy pomysł. Otóż tutaj... – Jon–Michel wskazał inny 
punkt na obrazie – znajduje się twój ośrodek przyjemności.
Spojrzał na Bleysa z wyrazem akademickiego triumfu na twarzy.
– Mógłbym teraz – mówił dalej z emfazą – umieścić ci na czaszce jeszcze jedno, równie 
małe urządzenie, które w odpowiednich warunkach tworzyłoby połączenie między twoim 
ośrodkiem wrażliwości na ciepło i ośrodkiem przyjemności.
– Po co robić coś takiego? – zapytał Bleys, choć właściwie znał już odpowiedź na swoje 
pytanie.
– Cóż, rzecz w tym – odpowiedział naukowiec – że ośrodek wrażliwości na ciepło w 
twoim mózgu odbiera sygnały przesyłane przez zmysły na długo przed tym, zanim świadomie 
je zarejestrujesz. Oznacza to, że potrafi odczuć znacznie niższy poziom ciepła, niż byłbyś w 
stanie odebrać świadomie. Sądzę, że dzięki treningowi mógłbyś zwiększyć swoją wrażliwość, 
a co za tym idzie, obniżyć granicę świadomie odczuwanego gradientu temperatury.
Przerwał, wykonując gest wyrażający dezaprobatę.
– Oczywiście, zawsze będzie istniała różnica między tym, czego będziesz świadom, a 
tym, co będą w stanie odebrać czujniki twojego ciała. – Wzruszył ramionami. – Rodzaj efektu 
progowego.
– A urządzenie na czaszce? – zapytał Bleys, choć pewien był, że zna odpowiedź.
– Sygnalizowałoby ci przez uaktywnianie centrum przyjemności w chwili, gdy ośrodek 
wrażliwości na ciepło odebrałby jakiś znak od ciała. – Jon–Michel uśmiechnął się. – Trening 
byłby znacznie przyjemniejszy niż zazwyczaj. I choć urządzenie byłoby niewielkie i raczej 
trudne do zauważenia – poza czujnikami ochrony – sądzę, że ciało szybko nauczy się 
wrażliwości dla nagrody bez konieczności stałego wspomagania.
– Rozumiem – stwierdził Bleys.
– Dzięki starannemu treningowi – z satysfakcją kontynuował naukowiec – ośrodek 
przyjemności będzie mógł powiedzieć ci – nie w formie świadomości źródła ciepła, a przez 
nagłe, nie dające się wyjaśnić uczucie przyjemności – że ośrodek wrażliwości na ciepło 
zaczął reagować. Myślę, że twój mózg da się do tego wytrenować bez potrzeby zewnętrznego 
systemu sygnalizacji. – Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Zaznaczam, że odczujesz tylko chwilową przyjemność, zanikającą w chwili, gdy 
spróbujesz ją zanalizować, a nie przedłużoną ekstazę utrzymującą się jak długo źródło ciepła 
będzie znajdować się w zasięgu twoich zmysłów.
Bleys uśmiechnął się. Śmieszna była myśl o skradającym się w środku nocy zabójcy, 
podczas gdyjego przebudzenie i świadomość wiązałaby się z ciągłą przyjemnością.
– Och, ale to całkowicie możliwe! – Wykrzyknął Jon–Michel, niewłaściwie interpretując 
uśmiech. – Daję słowo, że mogę dać ci urządzenie do wykonania połączenia i wierzę, że masz 
spore szansę na wyszkolenie się, by połączenie działało również bez zewnętrznych środków. 
Na początek urządzenie, które ci dam będzie wywoływać jedynie krótkotrwałe odczucia, 
jednak z czasem twój mózg przyzwyczai się do wykorzystywania połączenia i naprawdę 
wierzę, że będziesz w stanie radzić sobie bez wspomagania. Mówię to, opierając się na 
zebranym doświadczeniu.
– Och, wierzę ci – powiedział Bleys. – Zrobimy to.
Tak się stało. Bleys leżał z zamkniętymi oczami w ciemości swojej sypialni, a z różnych, 
wybieranych losowo kierunków zbliżały się do niego panele cieplne. Komputer rejestrował 
ruchy wszystkich obiektów i odległość, z której je wyczuł, co sygnalizował unosząc rękę.
Otwarł oczy, przez chwilę patrząc rozmytym wzrokiem w górę, na sufit, potem dopiero 
skupiając wzrok z boku, na Toni. Patrzyła na niego z poważnym wyrazem twarzy.
– Od jak dawna tu jesteś? – zapytał.
– Chwilę – odpowiedziała. – Na ile się obudziłeś?
To było dziwne pytanie. Instynktownie miał ochotę odpowiedzieć jej, że nie patrzyłby na 
nią z otwartymi oczyma, gdyby się nie obudził. Ale nie powiedział tego.
– Czemu sądzisz, że mogę nie być przytomny? – zapytał zamiast tego.
– Chodzi mi o to, czy całkiem się obudziłeś – stwierdziła Toni.
– Wystarczająco – powiedział. Znów wróciło do niego wrażenie długiej podróży. – Jak 
długo spałem?
Sądząc po świetle przechodzącym przez zewnętrzną, przejrzystą ścianę pokoju, nie tylko 
był dzień, ale podejrzanie przypominał on późne popołudnie.
– Sądzimy, że gdzieś między osiemnastoma a dwudziestoma godzinami – powiedziała. – 
Dobrze się czujesz?
Skinął głową, patrząc na nią w milczeniu. Nie przywykł do bycia zdumionym. 
Uświadomił sobie właśnie, że do tej pory zawsze potajemnie dumny był ze swojej 
umiejętności przewidywania, więc cokolwiek się stało, nigdy nie był zdumiony. Teraz jednak 
został wzięty z zaskoczenia.
Toni mówiła dalej.
– Jeśli naprawdę się obudziłeś, lepiej to przeczytaj.
Podała mu zamknięty w kopercie poczty międzyplanetarnej list z pieczęcią, którą 
zidentyfikował jako należącą do wspólnego, dwuplanetarnego rządu powoływanego w 
rzadkich okazjach, gdy Zjednoczenie i Harmonia miały jednego Najstarszego. Pieczęć została 
złamana a list otwarty. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ Toni na co dzień zajmowała 
się jego pocztą, otwierając ją i przekazując mu jedynie wiadomości, które naprawdę musiały 
do niego dotrzeć.
Wewnątrz koperty znalazł złożony arkusz papieru monomolekularnego, na którym nie 
wydrukowano, a odciśnięto dużymi literami tekst.
Do wiadomości:
Z ŁASKI I NA TCHNIENIA PAŃSKIEGO: Bleysie Ahrens – dzięki łasce Pańskiej i 
jego ukochanego Najstarszego, przemawiającego do ciebie głosem dwu błogosławionych 
światów Zjednoczenia i Harmonii – wyznaczony zostałeś by pełnić honory i obowiązki 
Pierwszego Starszego, po jego prawicy.
Nakazuje ci się więc porzucić wszelkie działania jakimi teraz się zajmujesz, czyś jest na 
planecie czy w przestrzeni, gdy list ten dostaniesz; natychmiast powróć na świat przez 
naszego Pana ukochany, zwany Harmonią, przez Najstarszego wybrany na swą rezydencję; 
tamże staniesz przed nami, by Najstarszy mógł wybrać cię i zaprzysiąc jako swego 
Pierwszego Starszego.
Otrzymawszy niniejsze pismo, bez wahania i natychmiast poddasz się naszej woli. 
Najstarszy spodziewa się zobaczyć cię przy sobie najszybciej, jak to możliwe w świecie 
stworzonym przez Wszechmocnego.
Podpisano:
Podpis należał do McKae.
Bleys ogarnął cały list jednym spojrzeniem. Przeczytał go jeszcze raz, bardziej z powodu 
zainteresowania niż z jakiejkolwiek innej przyczyny. Oddał go Toni.
– Co w tym śmiesznego? – zapytała.
– Uśmiecham się, bo McKae jest tak bardzo sobą – wyjaśnił Bleys, poważniejąc.
– A więc zbieramy się i natychmiast lecimy na Harmonię? – zapytała Toni. – Rezygnując 
z dodatkowych przemówień tutaj?
– Oczywiście, że nie – Bleys znów się uśmiechnął.
Toni spojrzała na niego twardo.
– Nie zamierzasz postąpić zgodnie z poleceniami z listu? Jak więc zamierzasz 
odpowiedzieć...
– Żadnej odpowiedzi. Po prostu wsadź to do archiwum, żebyśmy w razie konieczności 
mieli do tego dostęp.
Toni cały czas siedziała bez ruchu. Teraz wyraźnie się rozluźniła i lekko uśmiechnęła.
– Wcale nie zamierzasz tam lecieć?
– Zrobię to, kiedy będę gotów. Nie sądziłaś chyba, że porzucę wszystko dla uroczystości?
– Cóż – odpowiedziałaToni – jeśli chcesz zostać Pierwszym Starszym albo kiedykolwiek 
wrócić na Harmonię lub Zjednoczenie – nie wspominając o tym, że reszta z nas też kiedyś 
będzie chciała wrócić do domu, będziesz musiał wysłać mu jakąś odpowiedź, nie sądzisz?
– Nie widzę powodu – stwierdził Bleys.
– Żadnej odpowiedziPTo naprawdę podważy twoją pozycję jako Pierwszego Starszego – 
zakładając, że ją dostaniesz, po tym jak nie odpowiesz na list.
– Absolutnie nie. To pierwsza lekcja dla McKae. Będzie musiał nauczyć się, że nie może 
mi rozkazywać. Tak naprawdę wkrótce się przekona, że będzie dokładnie na odwrót.
Uśmiechnął się do niej.
Toni nie od razu zareagowała, ale z wolna na jej twarz wypłynął uśmiech, a sama twarz 
zmieniła się w sposób, jakiego nigdy jeszcze u niej nie widział. Wyglądało to tak, jakby 
odprężyła się w radość – jakby od bardzo dawna czekała na coś i wreszcie uzyskała 
oczekiwaną odpowiedź.
– Go–kui – powiedziała cicho.
Przyglądał się jej, wciąż z uśmiechem, choć nieco zdumiony. Nie zrozumiał tego co 
powiedziała. Uderzyła go świadomość, że musiały zostać wypowiedziane w języku wciąż 
używanym w jej rodzinie.
– Nie rozumiem.
– Powiedziałam... – wciąż uśmiechała się w zupełnie nieznany mu sposób – zasadniczo, 
że zawsze wiedziałam, iż jesteś wszechstronnie uzdolniony, ale aż do tej pory nie byłam 
pewna, że rzeczywiście masz w sobie wielkość.
Związali się spojrzeniami; uświadomił sobie, że to jeden z tych rzadkich momentów, 
kiedy musiał zmierzyć się z faktem, że ją kochał; bariera utrzymywana przez niego niczym 
nieprzeniknione szkło zaczynała roztapiać się w delikatną mgiełkę. Jeszcze chwila a odrzuci 
ją, przysunie się do niej i powie jej, co do niej czuje.
Jednak stalowa wola powstrzymała go. Wróciło wspomnienie faktu, że raz już otworzył 
się na kogoś, a stworzona w ten sposób wyrwa nigdy już nie zostanie zamknięta; że wszystko 
co postanowił dokonać, zostałoby w końcu ujawnione. Coś głęboko ludzkiego w nim zawsze 
czuło, że nie istniała żadna inna osoba mogąca udźwignąć taki ciężar.
Jeśli ma zrealizować swoje plany, musi pozostać samotny, oddzielony od ludzkości. I 
musi trwać w tej izolacji. Ciągle musi przypominać sobie o potrzebie izolacji, ponieważ 
okazje takie jak ta, wciąż będą powracać, przez całe jego życie – a to co zamierzał, trwać 
będzie przez pokolenia.


Rozdział 25

Byli na Newtonie. No, prawie, ponieważ statek opuszczał się bardzo powoli. 
Przypuszczalnie pilot był po prostu ostrożny, w każdym razie Bleys, wraz ze swoimi ludźmi 
tkwili ściśnięci w śluzie razem z grupą pasażerów z Cassidy.
Jeden z nich stał teraz z twarzą prawie przyciśniętą do klatki piersiowej Bleysa – w jakiś 
sposób udało mu się przecisnąć przez kordon otaczających go Żołnierzy, a Bleys 
zasygnalizował Henry’emu, by nie robił z tego sprawy – biznesmen w średnim wieku, z 
nadwagą i łysiną na czubku głowy sprawiającą wrażenie, jakby nosił tonsurę, dziwnie nie 
pasującą do drogiego, popielatego garnituru mającego zamaskować niedostatki figury.
– Niedługo powinniśmy wylądować, nie sądzi pan? – odezwał się gorliwie, próbując 
wyjrzeć zza ciała Bleysa, a może przez nie – co było równie niemożliwe – i spojrzeć przez 
okno na ziemię poniżej.
– Tak sądzę – odpowiedział Bleys.
– Mam nadzieję, że zaraz wylądujemy – stwierdził biznesmen nerwowo. – Mam bardzo 
ważne spotkanie w jednym z tutejszych laboratoriów. – Najwyraźniej nerwy wywoływały u 
niego gadatliwość, skłaniając do wypełnienia słowami czasu do wylądowania. – Liczę na to, 
że dobrze opiekują się moim bagażem. To tylko jedna, duża torba, ale mam tam coś bardzo... 
– powstrzymał się najwyraźniej tuż przed powiedzeniem czegoś, co powinien zachować w 
tajemnicy – ...dokumenty i tego typu rzeczy – dokończył.
W tej chwili statek dotknął podłoża z delikatnym wstrząsem; drzwi luku otwarły się i 
zaczęli przez nie wychodzić Żołnierze. Bleys poczekał chwilę z wyjściem, przed nim wyszła 
Toni, która po wyjściu ze względnego półmroku korytarza na popołudniowe światło Newtona 
nagle zatrzymała się i odwróciła.
– Jest Dahno! – powiedziała.
Sekundę później Bleys podążył za nią, wychodząc na przyćmione, unikalne światło 
Newtona, planety krążącej wokół Alfy Centauri B, pomarańczowej gwiazdy dzielącej system 
z Alfą Centauri A – słońcem Cassidy, oraz małą gwiazdą znaną na Starej Ziemi jako 
Proksima Centauri. W tym niezwykłym świetle dostrzegł, że Dahno rzeczywiście tam był.
Jednak wyglądał inaczej niż zazwyczaj. Nie roztaczał wokół siebie zwykłej aury dobrego 
humoru i przyjaznej otwartości. Zdumiewające było, do jakiego stopnia jego życzliwa twarz 
mogła nabrać tak złowieszczego i groźnego wyglądu, po prostu przez rezygnację z uśmiechu i 
zaostrzenie rysów.
Oczywiście, w wywarciu odpowiedniego wrażenia pomagały Dahno jego rozmiary. 
Jednak taki wyraz twarzy Bleys dotąd widział u niego tylko raz, podczas całej znajomości z 
przyrodnim bratem. Miało to miejsce, gdy Bleys był jeszcze dzieckiem. Po raz pierwszy 
spotkali się twarzą w twarz, a Dahno zdefiniował ich wzajemne relacje przez rzucenie na pół 
nieprzytomnego Bleysa na ziemię niedbałym ciosem masywnej ręki.
Teraz ta sama twarz i niemal wojownicza postawa Dahno – górując nad wszystkimi 
dookoła, z lekko rozstawionymi nogami i przygarbionymi ramionami, w całkowitym 
bezruchu – zdawał się sygnalizować podobne uczucia. Jego wrogi wygląd zdumiewająco 
pasował do czerwonawego światła; mógłby być jakimś bogiem wojny – nawet Thorem ze 
starożytnego panteonu Północy, wskrzeszonym tuż przed Ragnarokiem.
Prawdę mówiąc, Alfa Centauri też była widoczna, dodając swoje światło do krajobrazu, 
ale w bardzo niewielkim stopniu; mniejszy dysk po lewej stronie Bleysa, jedynie odrobinę 
wyżej niż potężnie wyglądająca Alfa Centauri B, zbliżająca się właśnie do horyzontu.
– Tędy – krótko i zwięźle odezwał się Dahno, gdy tylko Bleys znalazł się w zasięgu 
słuchu. Brat odwrócił się i ruszył wielkimi krokami przez drzwi niewielkiego budynku, przez 
jego środek – najwyraźniej był to rodzaj punktu celnego, bo reszta pasażerów też zmierzała w 
tym kierunku – i przez drzwi po drugiej stronie, gdzie czekał na nich zwyczajowy rząd 
limuzyn.
Dahno skierował się do pierwszego pojazdu w kolumnie, wskazując Bleysowi, Toni i 
Henry’emu, by weszli do pokaźnego wnętrza z sześcioma fotelami, po czym wszedł sam, 
zamykając za sobą drzwi.
– Dahno... – odezwała się Toni, ale ten natychmiast uciszył ją gestem.
– Porozmawiamy w hotelu – oświadczył.
Oparł się w swoim fotelu i nie odezwał się, gdy cała kolumna ruszyła przez miasto. Nie 
odezwał się też – podobnie jak nikt z jadących w limuzynie – przez całą drogę. Twarz Toni 
stała się maską bez wyrazu, mogącą oznaczać cokolwiek, ale jak sądził Bleys, w tej chwili 
oznaczała po prostu, że Toni była niezadowolona.
Sam Bleys odczuwał zaciekawienie, jednakwewnętrznie z zainteresowaniem analizował 
fakt, że widok Dahno tak mocno przywołał przeszłość, że przez chwilę odczuł nagłą, 
płomienną urazę za tamten cios i na moment poczuł się mały i bezradny wobec potężnego, 
starszego brata.
Henry wyglądał tak samo, jak zwykle – wyczekująco niezaangażowany.
Dahno odezwał się tym samym, twardym tonem dopiero, gdy wszyscy znaleźli się w 
pokoju prywatnego apartamentu w hotelu.
– Lepiej usiądź, zanim tego wysłuchasz – powiedział do Bleysa. Spojrzał na Henry’ego 
iToni. – Wszyscy usiądźcie.
Usiedli. Dahno na chwilę przyłożył do ucha zgiętą dłoń, prawie jakby chciał się podrapać, 
ale gest był zrozumiały dla pozostałych. Byli podsłuchiwani, niewątpliwie również 
podglądani przy użyciu kamer. Nikt z nich nie poruszył się ani nie zmienił wyrazu twarzy. 
Dahno wziął krzesło, przysunął je tak, że wszyscy znaleźli się na tyle blisko, na ile pozwalały 
długie nogi jego i Bleysa, po czym wyciągnął z kieszeni srebrne urządzenie. Umieścił je na 
otwartej dłoni.
Po chwili na wierzchu urządzenia pojawiła się maleńka bańka, która zaczęła gwałtownie 
rosnąć, pochłaniając ich wszystkich do swego wnętrza. Znaleźli się w pęcherzu prawie 
przezroczystej, błękitnawej kuli. Bańka przestała się rozszerzać.
Dahno przesunął kciukiem po boku urządzenia, na co zareagowało oderwaniem czegoś w 
rodzaju pępowiny łączącego je z rosnącą bańką, i schował przyrząd do kieszeni. Pępowina 
znikła, ale bańka została na miejscu.
– Ta tarcza – zatoczył długim, grubym palcem koło, wskazując na otaczającą ich barierę – 
jest jedyną w swoim rodzaju, poza pewnym tutejszym laboratorium. Nie będę mówił jak ją 
zdobyłem, ponieważ mam ważniejsze sprawy do omówienia i nie pytajcie mnie, jak działa. 
Wszystko co wiem, to fakt, że wykorzystuje przesunięcie fazowe do stworzenia nieciągłości, 
przepuszczającej przez siebie wszystko poza naszym obrazem i tym, co mówimy, 
uniemożliwiając szpiegowanie.
Toni zaczęła otwierać usta, ale pierwszy odezwał się Bleys.
– Skąd możesz mieć pewność? – zapytał.
– Powiem ci za chwilę – szorstko odpowiedział Dahno. – Przylecieliście jednym z 
regularnych kursów liniowych z Cassidy. Dobrze, że was wyglądałem. Czy jest tu w ogóle 
Favored of God?
– Wylądował tu trzy dni temu – rzeczowo wyjaśniła Toni. – Przyleciał pod nazwą 
Spaceha wk, z fałszywymi dokumentami, jakoby z Cety w locie towarowym, choć komory 
ładunkowe są przystosowane do przewożenia pasażerów. Będzie siedział na lądowisku jak 
długo zechcemy, pod pretekstem jakichś napraw w silnikach. Tak naprawdę będą w stanie 
wystartować w ciągu kilku godzin, jak tylko przekażemy im zakodowaną informację, że się 
tam udajemy. Właściwie powinnam powiedzieć, że będzie to jednorazowy sygnał, bo ma to 
być jednowyrazowe połączenie telefoniczne, nie do wyśledzenia.
– To rozsądne – skomentował Dahno. – A więc jednak nie przylecieliście tu jak stadko 
całkowitych niewiniątek.
– Oczywiście, że nie – obruszyła się Toni. – Przy tym nie ma niebezpieczeństwa, że ktoś 
zacznie węszyć i przekona się, że tak naprawdę ze statkiem nie dzieje się nic złego, jako że 
każdy statek stanowi formalnie niepodległe terytorium planety, której ma dokumenty i można 
na niego wejść tylko za zaproszeniem załogi.
– Dobrze! – Dahno cofnął się odrobinę na krześle, rozluźniając się lekko. Jednak wciąż 
utrzymywał twardy wyraz twarzy. Obrócił się w stronę Bleysa.
– Wyjechałeś z Cassidy wcześniej niż planowałeś, prawda? Jesteś tu przed czasem. 
Gdybym nie pilnował listy pasażerów przylatujących liniowców, nie zostałbym 
poinformowany na czas o twoim lądowaniu. Czemu?
Bleys poczuł pierwsze poruszenie nieskończonego zniecierpliwienia. To on tu wydawał 
polecenia, a Dahno już od lat nie próbował rzucić mu wyzwania. Teraz jednak rzucał 
pytaniami jak prokurator w sądzie. A jednak mógł istnieć jakiś powód, który usprawiedliwiał 
takie postępowanie.
– Uznałem, że z wcześniejszym opuszczeniem Cassidy wiążą się pewne obiecujące 
perspektywy. – Bleys utrzymywał głos i nerwy na wodzy.
– Perspektywy? – zapytał Dahno. – Niezależnie od tego, jakie by nie były, lepiej 
natychmiast zadzwoń na Favored of God i jak najszybciej odleć z Newtona.
– Czemu? – zapytał Bleys.
Dahno zachichotał, ale nie był to jego zwykły, radosny chichot. Tym razem miał ponurą 
twarz.
– Jak i ty, mam swoje szczególne zdolności – powiedział.
– Nigdy w to nie wątpiłem – stwierdził Bleys.
– Nie, ale zapomniałeś o tym. Nigdy nie miałem więcej racji niż wtedy, gdy 
powiedziałem, że będziesz mnie potrzebował na Newtonie. Gdybym tylko dotarł tu 
wcześniej, przygotowałbym już całą historię, od której natychmiast byś zawrócił. 
Przeczuwałem, że będzie to dla ciebie legowisko lwa; teraz jestem już tego pewien, choć 
wciąż nie znam szczegółów. Popełniłeś błąd, wysyłając mnie na Zjednoczenie, na wybory.
– Doprawdy? – zapytał Bleys. Wbrew sobie usłyszał we własnych słowach cień groźby.
– Tak jest – potwierdził Bleys. – Są rzeczy, w których jestem lepszy od ciebie. Nikt nie 
może się z tobą równać pod względem przewidywania przyszłości i przejęcia nad nią 
kontroli. Robisz to lepiej niż ktokolwiek, kogo mógłbym sobie wyobrazić. Ale teraźniejszość 
widzę lepiej niż ty, bracie. Na tym polega moje życie – badanie i rozumienie tego, co dzieje 
się wokół mnie w danej chwili i jestem w tym lepszy od ciebie, ponieważ cała twoja uwaga 
skierowana jest ku przyszłości.
Bleys wolno kiwnął głową, cały czas przyglądając się bratu.
– Widzisz – kontynuował Dahno – prąc do przodu, wygrywając po drodze każde starcie i 
sprawiając, że wszystko idzie po twojej myśli, kreując swoje nazwisko na wszystkich 
planetach, przeoczyłeś jeden fakt – zapomniałeś, że ludzkość ma skłonność do podlegania 
tym samym prawom co wszelkie ciała fizyczne – wszelka akcja wywołuje równą reakcję. 
Pchasz ludzi, by przepychali innych ludzi w interesującym cię kierunku, a to stopniowo 
tworzy przeciwwagę dla twojego nacisku; siłę tę tworzą ludzie nie zgadzający się z tym, co 
od ciebie słyszą. Różnie to wygląda, od opozycji na pełną skalę, do prostej niechęci do 
pójścia za tobą. Ale każda osoba, którą popychasz, instynktownie reaguje oporem, a wszystko 
to kumuluje się w coraz większą przeciwsiłę.
– Chodzi mi o to, Bleys – Dahno ostro sam sobie przerwał – że potrzebujesz mnie, bym 
rozglądał się tam, gdzie tyjesteś ślepy, a przynajmniej nie widzisz zbyt dobrze. Zauważyłem, 
jak na Zjednoczeniu rośnie opozycja przeciw tobie, w McKae’em i w Izbie. Gmina 
Henry’ego, która raz cię wybrała, a teraz głosowała na mnie, wcale cię już nie kocha, a 
większość ludzi stamtąd nie zgadza się z najrozsądniejszymi argumentami twoich 
przemówień po prostu dlatego, że pochodzą od ciebie. To samo dzieje się na Newtonie. 
Widziałem rzeczy, które prawdopodobnie tobie umknęły. Dowiedziałem się o sprawach, o 
których ty nigdy byś się nie dowiedział. Moje umiejętności polegają na przeciskaniu się przez 
szczeliny, czytaniu między wierszami i dowiadywaniu się rzeczy, których ludzie normalnie 
nie chcieliby powiedzieć nikomu obcemu.
– A więc mów.
– Zacznę od tego – powiedział Dahno – że mamy tu mimo wszystko aktywny oddział 
Innych. Całkiem sporych rozmiarów, ale działający głównie w podziemiu.
– To ciekawe – stwierdził Bleys.
– Tutejsza organizacja została zdelegalizowana. Rządzący nie są szczególnie krwiożerczy 
i nie polują na czarownice, a nasi aktualni członkowie starają się nie ściągać na siebie uwagi, 
ponieważ zmusiłoby to struktury władzy do zauważenia ich – co mogłoby się dla nich bardzo 
źle skończyć. Sam ten fakt coś powinien ci powiedzieć.
– Co takiego? – zapytał Bleys.
– Po prostu jeśli sądziłeś, że Nowa Ziemia miała niezrównoważoną sytuację społeczną, 
jeszcze wyraźniejszą na Cassidzie, to przekonasz się, że obie były bardzo spokojne w 
porównaniu do tego świata. Każde tutejsze laboratorium, od najmniejszych do największych, 
należy do Instytutu. Każdy Instytut i każde laboratorium jest w stanie ciągłej walki z 
pozostałymi. Przechodząc przez etapy sojuszy i przyjaźni, tak naprawdę jednak ciągle 
chowają za plecami sztylety albo plany wykorzystania sojuszu na własną korzyść. Efektem 
tego jest sytuacja, w której wszyscy mieszkańcy planety są w stanie ciągłej wojny ze 
wszystkimi innymi. Co więcej, prawie wszyscy aktywnie działająwroli wywiadowców, 
szpiegując by przeżyć.
– Jak się tego dowiedziałeś? – zapytała Toni.
– Zacząłem od poszukiwań Newtończyka, ukrywającego jakiś osobisty sekret, którego nie 
miał ochoty ujawniać – bezbarwnie odpowiedział Dahno. – Kiedy takiego znalazłem i 
dowiedziałem się dość, by orientować się, jakiego rodzaju tajemnicę ukrywa, 
zaszantażowałem go, by opowiedział mi o swoich relacjach ze współpracownikami i 
powiązaniach jego laboratorium z innymi. Od tego miejsca poruszałem się wzdłuż łańcucha 
powiązań, aż znalazłem laboratorium, które stworzyło to urządzenie – przy okazji zdobyłem 
niezły obraz tego jak i przez kogo kierowane jest to społeczeństwo.
– I wszystko to w kilka tygodni? – zapytała Toni. – Musiałeś wrócić na Zjednoczenie i 
spędzić tam przynajmniej kilka dni, a to oznacza, że nie możesz tu być dłużej niż jakieś dwa 
tygodnie. Jak mogłeś tyle osiągnąć w tak krótkim czasie?
Dahno spojrzał na nią z tą nowo nabytą ponurością.
– Powiem ci. Chęć szpiegowania bardzo ładnie idzie tu w parze z głodem rozmów 
sklepowych – handlowych, jeśli wolisz – tak więc muszą się odbywać spotkania stające się 
otwartymi targami tajemnic – oraz wszystkiego, co odbywa się tu pod powierzchnią.
Znów przerwał.
– To wystarczy jako tło?
– Bardzo użyteczne tło – stwierdził Bleys. W pełni już panował nad swoimi nerwami. – 
Mów dalej. Powiedz nam, co masz do powiedzenia.
– A więc dobrze. Kiedy tylko odleciałem statkiem na Zjednoczenie, natychmiast 
zacząłem roztaczać wrażenie, że się rozeszliśmy i dlatego wracam do domu, podczas gdy ty 
kontynuujesz swoje tournee. Oczywiście odmówiłem wdawania się w szczegóły, ale 
pozwoliłem wszystkim obserwatorom zauważyć, że jestem niezadowolony ze sposobu, w jaki 
mnie traktowałeś i szukam możliwości, żeby ci się zrewanżować.
– Biorąc pod uwagę sposób, w jaki zawsze i wszędzie prezentowałeś się ludziom, jestem 
zdumiony, że w to uwierzyli – po tych wszystkich latach kiedy wykazywałeś się spokojną i 
ustępliwą naturą – stwierdził Bleys.
– Podtrzymywałem inne wrażenie – Dahno uśmiechnął się lekko. – Widziałeś, jak na 
ciebie patrzyłem, kiedy zszedłeś ze statku? To było przedstawienie na użytek publiczności.
– Skuteczne – wtrącił Bleys. – Ale przerywam ci, mów dalej.
– Tak. Mówiąc w skrócie, pozwoliłem im wierzyć, że przyleciałem na Newtona przed 
tobą, by maksymalnie utrudnić ci tu życie.
– Nie zrobiłeś tego chyba? – zapytała Toni. – To znaczy, jako część budowania tu 
swojego wizerunku?
– Sprawiałem tylko takie wrażenie, to wszystko. To wystarczyło. Tutejsza sytuacja nie 
potrzebowała z mojej strony wiele pomocy. Od samego lądowania byliście wszyscy nie tylko 
obserwowani, ale i kontrolowani.
– Przez kogo? – zapytał Bleys.
– Radę Nadzoru Laboratoryjnego – wyjaśnił Dahno. – Kieruje tu wszystkim, tak samo jak 
Rada Rozwoju rządzi na Cassidzie.
– Nie widziałem jak na razie żadnych przejawów kontroli – odezwał się Henry. – Choć 
oczywiście mogli rejestrować wszystko od chwili, gdy opuściliśmy statek kosmiczny. 
Antonina Lu osobiście dokonała rezerwacji, prawda?
Spojrzał na Toni.
– To prawda – potwierdziła. – Wybrałam firmę wypożyczającą limuzyny i hotel jako 
najlepsze dla nas w całym Woolsthorpe.
– Woolsthorpe – powtórzył Henry. – To dziwna nazwa dla stolicy.
– To miasto na Starej Ziemi, w Anglii, gdzie w siedemnastym wieku urodził się Isaac 
Newton – wyjaśnił Dahno. – Jeśli zaś chodzi o wybór limuzyn i hotelu, byliście kiedyś w 
sytuacji, kiedy profesjonalny magik zaoferował wam talię kart każąc wybrać jedną z nich, 
sprawiając równocześnie, że wyjmuje się tę, którą chce? To się nazywa wymuszanie. W ten 
sam sposób podsunięto ci limuzyny i ten hotel.
– Czyli nie jest to jakiś zwykły hotel? – zapytał Bleys.
– Nie. Pamiętasz paryską Bastylię albo londyńską Tower? To coś podobnego. Hotel, 
forteca i więzienie o najwyższym poziomie zabezpieczeń dla ważnych gości. Tuż pod ręką 
Rady Nadzoru Laboratoryjnego – a zwłaszcza dla ciebie, to jaskinia lwa. Czy wiesz, że jesteś 
na tym samym piętrze i prawdopodobnie nie dalej niż sto metrów od miejsca, gdzie Rada 
odbywa spotkania?
– Nie, nie wiedziałem – odparł Bleys.
– Cóż, dokładnie tak jest. Tylko nie próbuj podchodów. Łatwiej byłoby ci wejść do 
skarbca w banku niż do tamtej części budynku.
– A jednak istnieje szansa, że ktoś mógłby użyć bomby z antymaterii do zniszczenia 
budynku razem z większą częścią miasta – stwierdził Bleys. – Ktoś nie patrzący dalej niż 
usunięcie osób sprawujących w danej chwili władzę.
– Musieliby znaleźć się na pozycji umożliwiającej odpalenie bomby – powiedział Dahno 
– a od podziemi do nieba nad nim, a nawet ponad atmosferą, na dobrą jednostkę 
astronomiczną w górę, wszystkie przejścia są starannie monitorowane.
– Nie, gdyby zamachowiec miał wokół siebie tego rodzaju bańkę.
– Ale rzecz w tym – zaprotestował Dahno – że nikt jeszcze o tym nie wie, nawet Rada...
Przerwał mu dzwonek rozbrzmiewający ze ścian. Łagodny, przepraszający, ale 
domagający się uwagi. Dahno sięgnął do urządzenia leżącego koło nogi i schował je do 
kieszeni. Otaczająca ich bańka znikła. Dopiero wtedy odezwał się.
– O co chodzi? – zapytał.
– Posłaniec Rady Nadzoru Laboratoryjnego uprzejmie prosi o wpuszczenie do 
apartamentu – rozległ się głos o przepraszającym brzmieniu.
Dahno zerknął na Bleysa, który kiwnął głową.
– Wielki Nauczyciel Bleys Ahrens przyjmie go teraz – oświadczył Dahno. – Pod 
warunkiem, że wiadomość jest krótka, jako że Nauczyciel jest w tej chwili zajęty.
– To tylko zaproszenie, jego wręczenie nie wymaga wiele czasu – powiedział głos. Dahno 
spojrzał na Bleysa, ten skinął głową.
– Proszę wejść – powiedział Dahno.
Drzwi do apartamentu rozsunęły się. Przeszedł przez nie wysoki mężczyzna, koło 
pięćdziesiątki, z wydłużoną, mocno pobrużdżoną twarzą, ubrany w czarny garnitur z krótką 
marynarką, wyglądające prawie jak mundur.
Wraz z jego wejściem zmieniła się atmosfera pokoju. Henry okręcił fotel by siedzieć 
twarzą do przybyłego. Dahno z powrotem przybrał maskę ponurości i gniewu, Podczas gdy 
Toni w ogóle się nie poruszyła. Bleys zauważył jednak delikatny pasek bieli pod tęczówką jej 
oczu, co sygnalizowało jej „białą twarz”.
– To ja jestem Bleys Ahrens – odezwał się Bleys, obróciwszy fotel, by siedzieć twarzą w 
stronę posłańca.
– A więc to tobie mam przekazać zaproszenie – oświadczył szczupły mężczyzna 
formalnym głosem. – Rada Nadzoru Laboratoryjnego uprzejmie prosi, abyś zechciał pojawić 
się jutro przed nią w porze dogodnej dla ciebie, najchętniej po południu.
– Po południu? – powtórzył Bleys. – Zobaczmy... Powiedzmy o szesnastej trzydzieści – 
albo czwartej trzydzieści po południu – jeśli używacie tu starego angielskiego standardu.
– Szesnasta trzydzieści będzie odpowiednia – odpowiedział wysoki, szczupły mężczyzna. 
– Ktoś przyjdzie po ciebie przed wyznaczoną godziną i zaprowadzi cię na miejsce. Rada 
Nadzoru Laboratoriów docenia twoją zgodność.
Odwrócił się i wyszedł.
– No i masz – odezwał się Dahno po ponownym uruchomieniu urządzenia tworzącego 
bańkę. – Przyjmij moją radę. Niech sobie jutro poradzą bez ciebie. Przekaż tę zakodowaną 
wiadomość i natychmiast uciekaj na Favored o f God.
– Wiem, że to szczera rada, oparta na twoim odbiorze sytuacji, Dahno. Ale tu nie chodzi 
tylko o Newtona. Staram się uzyskać kontrolę nad trzema światami – pięcioma, jeśli 
uwzględnić Harmonię i Zjednoczenie – a to jak złapanie pytona. Związałem już trzy metry, 
licząc od ogona, ale półtora metra z przodu i łeb wciąż są wolne. To dzieło mojego życia i nie 
mogę się cofnąć ani odrobinę, ale ty, Dahno, nie musisz zostawać ze mną i iść na dno, jeśli 
przegram. – Spojrzał na Toni i Henry’ego. – Żadne z was nie musi.
Oboje zaczęli mówić, ale Dahno ich przekrzyczał.
– Nigdy nie myśl, że cię opuszczę, bracie – powiedział. – Z tobą jest ciekawiej, 
niezależnie od tego czy to niebo, czy piekło. Ale przypominam o jednym. Zaproszenie, które 
właśnie przyjąłeś, stanowi odpowiednik królewskiego rozkazu na planecie będącej jaskinią 
lwa. Możesz uzyskać to, po co tu przybyłeś. Ale uważaj, będziesz grał ich kośćmi, a mogą 
być oszukane. Nie sądzę, żebyś uniknął podrapania.


Rozdział 26

– Nazywam się Sean O’Flaherty – przedstawił się młodzieniec w białym mundurze z 
niebieskimi paskami na rękawach, kołnierzu i nogawkach. – Jestem stażystą Rady, mam 
zaprowadzić Nauczyciela na jej zebranie. A przy okazji, moje imię pisze się S–E–A–N.
– S–E–A–N? – powtórzyła Toni. – Nie „Shawn”, jak się wymawia. Rozumiem. Kolejny 
Szkot.
– Irlandczyk – poprawił Sean.
– Och, Irlandczyk, oczywiście – powiedziała Toni tak ciepło, że osiemnastoletni Sean 
natychmiast się w niej zakochał.
– Ale – stwierdziła Toni – przyszedłeś czterdzieści minut przed czasem. Jeśli, jak dano 
nam do zrozumienia, sala Rady znajduje się w tym hotelu, dojście tam nie może zająć więcej 
niż pięć minut. W tej chwili Nauczyciel odbywa spotkanie i nie będzie gotów wcześniej niż 
za pół godziny. Będziesz musiał poczekać.
– Nic nie szkodzi – odpowiedział Sean.

* * *

Obaj bracia słuchali tej rozmowy. Znów otaczała ich błękitna bańka i zgodnie z obietnicą 
jej twórcy, bez problemu przechodziły przez nią dźwięki, powietrze i wszystko inne, za 
wyjątkiem ich rozmowy, blokowanej przez lśniącą, otaczającą ich ze wszystkich stron 
powierzchnię.
– Toni ostatnio trochę się zmieniła – stwierdził Bleys, wracając do tego o czym wcześniej 
rozmawiali. – Od kiedy powiedziałem jej, że nie mam zamiaru posłuchać rozkazu McKae 
dotyczącego natychmiastowego powrotu na Harmonię. Ma w sobie jakiś wewnętrzny blask – 
zauważyłeś?
– Owszem, zauważyłem.
– Najwyraźniej potwierdziłem w ten sposób coś, co musi myśleć o moim ostatecznym 
celu – mówił dalej Bleys. – Tak się składa, że nie wprowadziłem jej, jak i nikogo innego, w 
moje plany na przyszłość. Przykro mi, ale nie mogę ich przekazać żadnemu z was, przy czym 
w dużej części dlatego, że będę musiał podjąć decyzje do sposobu ich realizacji w ostatniej 
chwili, tuż przed ich wykonaniem.
Bleys próbował usunąć z głosu poczucie winy. Żaden z powodów, dla których ukrywał te 
informacje, nie był zbyt pochlebny dla osób, którym powinien je ujawnić. Henry uznałby jego 
cele za bluźniercze – szatańskie naruszenie mocy Boga, w którego wierzył. Co do Toni, to 
obawiał się, że uznałaby go za osobę niegodną jej współpracy i prawdopodobnie odwróciłaby 
się od niego z obrzydzeniem. Dahno odczytałby w nich pogardę dla wszystkich istot ludzkich 
– łącznie z nim – a Bleys żywił głębokie przekonanie, że Dahno nie zniósłby pogardy od 
nikogo, a już najmniej od niego.
– Nic nie szkodzi, przynajmniej jeśli o mnie chodzi – stwierdził Dahno. – Sam działam w 
taki sposób. Też nigdy nie mówię ludziom, dokąd zmierzam.
– Myślę, że z Toni i Henrym również nie ma problemu – powiedział Bleys. – Henry 
najwyraźniej czeka na jakiś znak mówiący, że albo całkowicie wpadłem w ręce Szatana, albo 
się od niego uwolniłem. Jednak z Toni nigdy nie wiedziałem, czemu nie chce wiedzieć – 
przypuszczam jednak, że wyobraża sobie moją możliwą przyszłość, a zdecydowana odmowa 
podporządkowania się rozkazom McKae’a musiała w jakiś sposób ją w tym utwierdzić. 
Chciałbym wiedzieć, co według niej zaszło...
– Nie mam pojęcia – odpowiedział Dahno. – Ale jeśli jest zadowolona z obecnej sytuacji, 
czemu po prostu tego nie zaakceptujesz i się z tym nie pogodzisz – skoro musisz działać w 
miarę zmieniającej się sytuacji?
– Masz rację – stwierdził Bleys. Wrócił do poprzedniego tematu: – Przekonywałeś mnie, 
że Rada nie mogła jeszcze posiąść sekretu tej bańki ani znać sposobu podsłuchiwania przez 
nią. Biorąc pod uwagę ich władzę, wydaje mi się, że mogą znać sekrety wszystkich 
laboratoriów na planecie.
– W tym rzecz. Zawsze istnieją jakieś ograniczenia władzy – odpowiedział Dahno. – 
Zasada, na której opiera się ta planeta zakłada, że możesz sabotować pracę innych 
laboratoriów, zabijać ich pracowników i atakować ich politycznie na wszelkie możliwe 
sposoby – ale nigdy nie będziesz próbował zdobyć ich aktualnych tajemnic. Dzieje się tak, 
ponieważ tajemnice stanowią nie tylko istotę wszystkich tutejszych laboratoriów, ale wręcz 
istotę tego świata.
– Rozumiem. – Bleys kiwnął głową.
– Ponieważ – kontynuował Bleys – w innym wypadku na Newtonie zapanowałaby 
anarchia. Naukowcy porywaliby nawzajem cudzych pracowników i poddawali ich 
przesłuchaniom – a mają do tego całe mnóstwo środków – aż ujawnieniu uległyby wszystkie 
sekrety. A to zagroziłoby całej strukturze badań naukowych, na nich opiera swoje dochody 
planeta.
Takie wyjaśnienie było stosunkowo proste, pomyślał Bleys, ale całkowicie możliwe i 
pragmatyczne. Społeczeństwo musi się opierać przynajmniej na kilku powszechnie 
akceptowanych zasadach. To z pewnością musiała być jedna z newtcńskich. Na pewno 
wierzyli też, że gdyby kradli sobie nawzajem wiedzę, ułatwiłoby to innym kradniecie od nich 
– a to zagroziłoby bytowi całej planety.
Oczywiście, była to tylko zasada – coś, na co zgodziło się całe społeczeństwo – ale Bleys 
pracował nad ustaleniem zasad rządzących społeczeństwem.
– Dobrze – powiedział – a jeśli chodzi o moje przemówienia na Newtonie, to pierwsze ma 
się odbyć za dwa dni. Czego mogę się spodziewać?
– Cóż, po pierwsze, przygotuj się na mówienie do małej widowni. Przywykłeś 
przemawiać do tysięcy. Tutaj będziesz miał szczęście, jeśli przyjdzie pięćdziesiąt czy 
sześćdziesiąt osób.
– A to ciekawe – stwierdził Bleys. – Czemu tak mało?
– Pamiętasz, co powiedziałem wczoraj – odpowiedział Dahno – że Inni na Newtonie nie 
chcą zwracać uwagi na swoją przynależność. Zdecydowana większość nie chce, żeby 
ktokolwiek w ogóle dowiedział się, że są Innymi. Przyjdą więc tylko najodważniejsi – 
rewolucjoniści i ryzykanci – oraz rządowi szpiedzy. Nie oznacza to bynajmniej, że twoje 
słowa nie zostaną szybko przekazane innym. Całe przemówienie najprawdopodobniej dość 
szybko stanie się dostępne dla całej populacji planety – a przynajmniej dla wszystkich 
zainteresowanych. Możesz zebrać niewidoczną widownię równie liczną, jak na otwarciu na 
Nowej Ziemi. Ale w tej chwili nie ma możliwości policzenia jej. Nie chcą dąć się policzyć.
Bleys zachichotał.
– Masz jakieś obiekcje przeciw mówieniu do tak małego audytorium? – zapytał Dahno.
– Nic nie przychodzi mi do głowy – odpowiedział Bleys. – Sam fakt, że będzie ich tak 
mało udowodni wiele z tego, co cały czas mówiłem i da mi szansę podkreślenia pewnych 
problemów ze Starą Ziemią – sugerując, że ten sam rodzaj ślepoty odnosi się do tego świata.
Dahno rzucił prawie podejrzliwe spojrzenie na przeświecający przez błękitną bańkę 
pokój.
– Wyglądałeś na pewnego, że Rada nie zna tajemnicy tego urządzenia – powiedział 
Bleys. – Nie zna go Rada ani nikt inny?
– Tak powiedziałem – potwierdził Dahno. – A mimo wszystko, nie zaszkodzi nie 
wspominać o niczym, co chciałbyś zachować w całkowitej tajemnicy. Chciałbym, żebyś 
znalazł się w mojej pozycji i mógł swobodnie poruszać się między ludźmi, nie będąc 
odbieranym tak, jak większość z nich cię widzi – pięć metrów wzrostu na holoobrazie 
unoszącym się w powietrzu – by byli z tobą równie swobodni, jak ze mną. Choć – przyznał – 
ci, od których mogłem wydobyć jakiekolwiek użyteczne informacje, zostali przeze mnie 
postawieni w sytuacji bez wyjścia, musieli powiedzieć mi, co chciałem.
– Tak – stwierdził Bleys. – Henry zdaje się być przekonany, że używasz szantażu. 
Możliwe, że nie znajduje się to na jego oficjalnej liście grzechów, ale bez wątpienia nie jest to 
godne zachowanie.
– Daję im to do zrozumienia, to wszystko. W każdym razie nigdy nie zadowolę 
Henry’ego sposobem załatwiania swoich spraw – powiedział Dahno i przez sekundę obaj 
uśmiechali się do siebie. – Jednak chciałem zwrócić uwagę, że widownia jaką zgromadzisz, 
będzie składać się z ludzi o pewnym typie charakteru. Skoro o tym wiesz, czy warto do nich 
mówić?
– Już się nad tym zastanawiałem – odpowiedział Bleys. – Sądzę, że mogę to wykorzystać.
– Jak? – zapytał Dahno.
– W tej chwili to tylko idea – odpowiedział Bleys. – Pozwól, że jeszcze trochę nad tym 
pomyślę.
Wstał.
– Lepiej będzie, jeśli spotkam się z tym przysłanym przez Radę przewodnikiem. 
Odniosłem wrażenie, że Rada chce widzieć tylko mnie i wydaje mi się, że w tym wypadku 
nie będę tego sprawdzał.
– Myślę, że tak będzie lepiej – potwierdził Dahno. – Od początku jest całkiem jasne, że 
chcą cię mieć dla siebie. W każdym razie, pamiętaj o wspomnianych przeze mnie pazurach. 
Miej oczy otwarte i trzymaj się na baczności.


Rozdział 27

Sean okazał się szczupłym młodzieńcem, wyglądającym jak młodsza i znacznie mniej 
fanatyczna wersja Amytha Barbage’a, oficera milicji ze Zjednoczenia.
Jedno było jasne. Niełatwo było mu zachowywać się z odpowiednim szacunkiem tylko 
dlatego, że miał obok siebie Bleysa. Z jego słów wynikało, że spędził półgodzinne 
oczekiwanie na rozmowie z Toni, próbując przedstawić się jej z najlepszej strony.
Razem z Bleysem opuścili apartament i młodzieniec prowadził go w stronę sali Rady. Nie 
mógł rozmawiać z nikim oprócz Bleysa, a najwyraźniej bardzo chciał dowiedzieć się czegoś 
więcej na temat Toni. Nie wiedząc, jakie stosunki łączą ją z Innym, czuł się przyblokowany, 
ale tylko do pewnego stopnia.
Z tego co wiedział Sean, Bleys mógł być kochankiem Toni, pracodawcą albo bliskim 
krewnym, więc nierozsądnym mogłoby okazać się wygłaszanie komentarzy, którymi chciałby 
podzielić się na temat tej wspaniałej kobiety.
Jednak najwyraźniej odczuwał silną potrzebę rozmowy, więc odezwał się niemal 
natychmiast po tym, jak zamknęły się za nimi drzwi do apartamentu Bleysa. Słowa wylewały 
się z niego, jakby był odkorkowaną właśnie butelką musującego wina.
– Przypuszczam, że powinienem się w pełni przedstawić – szybko odezwał się Sean. – 
Jestem akredytowanym Stażystą Rady, oczywiście, dlatego zostałem po pana posłany. Jest 
pan szanowanym gościem, Bleysie Ahrens – zapewne zdaje pan sobie z tego sprawę.
– Doprawdy?
– Och, tak. W innym przypadku wysłanoby po pana zwykłego Stażystę Rady. Wiem, że 
Antonina Lu przedstawiła mnie panu. Ale moje imię pisze się S–E–A–N, trochę inaczej niż 
jest wymawiane.
Nawet mając umysł zajęty zbliżającym się spotkaniem z Radą, Bleys uśmiechnął się do 
siebie. Na Młodszych Światach niezwykłe było, by czyjekolwiek imię miało przyciągać 
uwagę, skoro większość ludzizracjirnieszanego pochodzenia swobodnie do nich podchodziła. 
Newton był wyjątkiem – choć z tego co wiedział już o jego społeczeństwie, punktem honoru 
było tu nadawanie dzieciom imion dokładnie takich, jakie przed wiekami spotykano w 
określonych kulturach Starej Ziemi. Podobne praktyki stosowano też na Dorsai. Na 
wszystkich skolonizowanych planetach zdarzały się rodziny trzymające się imion przodków, 
ale na Newtonie było to niezwykle powszechne zjawisko, jakby dzięki temu uważali się za 
lepszych, na równym poziomie z bogatym i ludnym Światem–Matką.
– Rozumiem – odpowiedział Bleys.
Większość uwagi skupił na obserwacji otoczenia i próbie wydedukowania na jego 
podstawie jak największej ilości informacji na temat wzorów i słabości społecznych, oraz na 
własnej sytuacji.
Ruszyli pustym korytarzem hotelowym, wyglądającym na szerszy niż w rzeczywistości. 
Bleys uznał, że dzieje się tak głównie dzięki niezwykłemu wystrojowi. Wydawało się, że po 
obu stronach nie ma ścian, ale raczej sięgające od podłogi do sufitu bariery z mgły, 
niepoddającej się jednak dotykowi palca.
W regularnych odstępach, w mgle tkwiły zwykle, brązowe drzwi, jednak Bleysowi dano 
już do zrozumienia, że za pomocą zwykłego polecenia wydanego z bransolety można było 
ukryć wejście we mgle, jeśli ktoś za drzwiami nie miał ochoty, by mu przeszkadzano.
Ogólnie rzecz biorąc, ściany wyglądały na swój sposób interesująco. Nieustannie 
przenikały je zmieniające się w wolnym tempie barwy tęczy, więc wzrok nie miał szans 
skupić się nigdzie na dłużej. W pewnym miejscu ściana wyglądała, jakby znajdowało się w 
niej jakieś wgłębienie – faktycznie było to skrzyżowanie korytarzy, łączących się pod kątem 
prostym.
W przecięciu mgła była ciemniejsza; nie sposób było określić, jak daleko biegł korytarz, 
albo na co mógł się otwierać.
Bleys zastanawiał się nad możliwymi zaletami takiej architektury, ale żadnej nie znalazł. 
Może poza pragnieniem ostentacji i wywołaniem wrażenia zaawansowania technicznego. Po 
stronie minusów dostrzegł możliwość zderzenia się z kimś wychodzącym z takiego ukrytego 
korytarza.
Jednak po dalszym zastanowieniu doszedł do wniosku, że prawdopodobnie zainstalowano 
jakieś zaawansowane technicznie zabezpieczenia przeciw tego rodzaju wypadkom.
Od chwili wyjścia z apartamentu Bleysa, razem z O’Flahertym przeszli obok kilku 
hotelowych pokoi. Teraz doszli do zakrętu, który według rozeznania Bleysa powinien 
oznaczać róg budynku. Bleys zobaczył przed sobą krótszy i węższy korytarz, kończący się w 
kolejnej ścianie z mgły.
Pośpiesznie przestawiając swoje krótsze nogi, by choć o pół kroku wyprzedzać Bleysa, 
O’Flaherty ruszył wprost we mgłę, natychmiast w niej niknąc.
Bleys poszedł za nim i znalazł się w całkowicie odmiennym korytarzu. Głośnym 
stukotem rozbrzmiały ostre uderzenia obcasów o twarde podłoże tunelu o ścianach i suficie z 
nagiego betonu. Co więcej, w ścianach nie umieszczono ani okien, ani żadnych projekcji i 
zdawało się, że wkroczyli nagle w jakiś korytarz techniczny.
– ...Muszę przyznać, że Antonina Lu wywarła na mnie bardzo duże wrażenie – odezwał 
się w końcu Sean, niemal desperacko; ponieważ Bleys, w zamyśleniu ignorował 
wypowiadane ciągle przez niego uwagi. – Nie wydawało mi się właściwe pytanie jej wprost o 
pozycję w jakiej się znajduje pracując z panem. Jak sądzę, jest pańską sekretarką?
Ostatnie słowa zostały wypowiedziane z odrobinę wyższą tonacją, zdradzając nadzieję. 
Jeśli Toni nie była nikim więcej niż sekretarką Bleysa, a zwłaszcza gdyby ten nie był nią 
zainteresowany, wtedy może on, Sean O’Flaherty mógłby...
– Jest jedną z kilku osób pracujących ze mną, a nie dla mnie – odpowiedział Bleys. – 
Robi zbyt wiele, by można to określić jakimś tytułem. Podobnie jak kilka innych osób z 
mojego otoczenia, tylko ona może wykonać pracę, którą się zajmuje.
– Och – powiedział Sean, wciąż niedoinformowany i najwyraźniej zawiedziony.
Zapadła niezręczna cisza. Na szczęście dotarli do zwykłych, ciężkich drzwi z metalu w 
kolorze brązowym. Młodzieniec otworzył je i przeszli – znów do zupełnie odmiennego 
korytarza.
Ten był długim, wysokim i szerokim pasażem, prawdę mówiąc zbyt szerokim, by można 
go nazywać korytarzem – z umieszczonymi po obu stronach wysokimi, trójwymiarowymi 
obrazami, więc wydawało się, jakby znajdowali się na poziomie ziemi, choć Bleys doskonale 
zdawał sobie sprawę, że w rzeczywistości znajdują się na wysokości dwudziestu pięter.
Wszystkie widoki w fałszywych oknach były bardzo przyjemne, przedstawiając ogród z 
trawnikami, starannie przyciętymi drzewami, kwietnikami i krzewami bardzo przypominając 
dom Exotikow, gdzie lud jego matki miał w zwyczaju budowanie habitatów, w których 
przejścia dom – ogród były płynne.
Sufit, umieszczony na wysokości przynajmniej dwukrotnie wyższej niż w apartamencie 
Bleysa, był sklepiony i wyglądał na kamienny – być może była to tylko imitacja – w kolorze 
błękitu ziemskiego nieba. Ściany wyłożono boazerią z ciemnego drewna, a podłogę pokrywał 
dywan gęstej, zielonej trawy. Trudno było sobie wyobrazić silniejszy kontrast z tunelem, 
przez który szli przed chwilą i Bleys był całkowicie pewien, że stworzono go świadomie.
Razem z Seanem przeszli w milczeniu około jedną trzecią długości pasażu, gdy nagle 
świat wokół niego dokonał ostrego skoku, na chwilę całkowicie pozbawiając go orientacji.
– Dobrze się czujesz, Bleysie Ahrens? – zapytał Sean.
Wrażenie było podobne – tylko znacznie potężniejsze – do fizycznej dezorientacji 
doznanej w chwili, gdy osoba poruszająca się w jakimś kierunku przez nieznane miasto 
odkrywa nagle, że przemieszcza się w zupełnie inną stronę niż sądziła. Wrażenie, jakby całe 
miasto nagle zostało bezgłośnie uniesione, obrócone o kilkadziesiąt stopni i opuszczone z 
powrotem.
Odruchową reakcją emocjonalną Bleysa było odczucie nagłego i potężnego lęku oraz 
bezradności.
Jednak jego ciało zostało wytrenowane do takiego stopnia, że nie zawahało się; a 
ponieważ uczucie spadło na niego zanim mógł zareagować, ciało automatycznie szło dalej. 
Uświadomił sobie, że idący obok niego Sean uważnie mu się przygląda.
Bleys zerknął na młodzieńca.
– Tak – odpowiedział.
Sean milczał przez chwilę, potem znów się odezwał.
– Pytam tylko – powiedział, wyciągając nogi by nadążyć za Bleysem – ...bo kiedy ludzie 
pierwszy raz przechodzą przez portal, zazwyczaj nie czują się po tym najlepiej – właściwie 
całkiem źle. Wybacz, że o tym mówię, ale od chwili, gdy przez niego przeszedłeś, wyraźnie 
zbladłeś, Bleysie Ahrens.
Bleys spojrzał na niego z góry z ciepłym uśmiechem.
– Doprawdy?
Może nie był w stanie kontrolować naczyń krwionośnych na twarzy, ale z pewnością po 
tylu latach ćwiczeń potrafił utrzymać władzę nad brzmieniem głosu.
Ton lekko pogardliwego rozbawienia połączony z uprzejmym uśmiechem był na tyle 
skuteczny, że widać było jak Sean zmusza się do zmiany zdania na temat Bleysa. Jak na 
kogoś tak młodego, Sean całkiem dobrze się kontrolował, ale nie był w stanie całkowicie 
ukryć swojej reakcji przed Bleysem, wyszkolonym w obserwacji drobnych zmian w rodzaju 
zwężenia źrenic i mimiki.
– Cóż, oczywiście cieszę się, że to słyszę – gładko powiedział Sean. – Zdziwiłby się pan, 
jak inni reagowali po przejściu tędy pierwszy raz. Kiedy sam to robiłem, byłem z moim 
przyjacielem – on też jest Stażystą, choć tylko u Kurierów, a nie w Służbie Rady. Mocno 
mnie to uderzyło, ale on został praktycznie znokautowany. Myślałem nawet, że straci 
przytomność. Oczywiście, różni ludzie różnie reagują, a Służba Rady nie uważa Kurierów za 
szczególnie silnych – to znaczy nie mają silnej samokontroli. Właściwie to istnieją pewne 
powody, żeby tak uważać. Sposób w jaki wybiera się Kurierów...
Bleys z rozbawieniem zauważył, że choć Sean był stosunkowo młody, udało mu się 
odkryć jeden z trików, do perfekcji doprowadzonych przez Dahno. Chodziło o to, by w 
obliczu nieoczekiwanego nie zająknąć się ani w żaden sposób nie okazać zmieszania; zamiast 
tego należało stać się głośnym, wylewnym, wręcz gadatliwym.
W przypadku Dahno, reakcja ta łatwo i niedostrzegalnie przekształciła się w jeden z 
typowych dla niego wzorów konwersacji, więc było to niezauważalne dla kogoś, kto nie znał 
go bardzo dobrze. Sean nie był w tym jeszcze zbyt dobry. Nagłe i wylewne zwierzenia na 
temat Stażystów Rady i Kurierów były zbyt oczywiste. Mimo wszystko, technika miała na 
celu umożliwienie mówiącej osobie zebranie myśli i powolne dojście do bezpieczniejszych 
tematów.
Tymczasem Bleys zdążył już odwrócić większość uwagi od Seana. Miał silne podejrzenia 
co do tego, czym był ów portal.
Na początku ery kosmicznej technologia skoków fazowych pochłaniała ciężką daninę od 
ludzi – emocjonalną, mentalną i fizyczną. Istniały leki pomagające obniżyć tę cenę, ale tylko 
częściowo.
Obecne medykamenty, zażyte przed podróżą, gwarantowały pełne zabezpieczenie ciała i 
umysłu na dowolną ilość skoków. Jednak zwykłe statki pasażerskie starały się zazwyczaj nie 
przekraczać przyzwoitego limitu jednego skoku na dwadzieścia cztery godziny, jako że ludzie 
różnie reagowali na skoki.
Podczas pierwszej podróży międzygwiezdnej młody Bleys świadomie opóźnił przyjęcie 
leku, zażywając go dopiero po pierwszym skoku, ponieważ chciał doświadczyć uczuć 
związanych z przejściem fazowym. Doświadczył ich, a reakcją był straszny lęk i panika.
Przechodząc teraz przez portal, odczuł niemal dokładnie to samo. Przejście z pewnością 
stanowiło jakąś formę nieciągłości fazowej – bardzo ograniczonej, skoro tak nieznacznie go 
poruszyła, po tylu latach doprowadzania zmysłów do stanu pełnej kontroli. Sean bez 
wątpienia był farmakologicznie zabezpieczony przed jej efektami. Prawdopodobnie był na 
stałe pod wpływem leków chroniących go na wypadek konieczności przejścia przez portal.
Przejście fazowe bez wątpienia stanowiło zewnętrzną „bramę” sali Rady. Tego rodzaju 
mechanizm, zaprojektowany by przemieszczać statki o lata świetlne przy każdym skoku, 
przez przedefiniowywanie ich pozycji w odniesieniu do galaktyki, mógł wygodnie posłużyć 
do pozbycia się wszelkiego rodzaju intruzów, tak samo jak szczelina w jego biurku 
permanentnie niszczyła dokumenty. Można też było nastawić go na „łagodne” ostrzeżenie.
Bleys przypuszczał, że razem z Seanem zostali przeniesieni ledwie pół kroku naprzód, 
może nawet tylko kilka milimetrów. Doszedł jednak do wniosku, że nawet tak krótka podróż 
mogła dać Radzie pewną przewagę w działaniach wobec gościa poddanego tak silnemu 
wstrząsowi.
Sean zamilkł.
Bleysowi nie sprawiło to różnicy, jako że tylko marginalnie świadom był obecności 
przewodnika. Całą uwagę skupił na rozważaniach, co może napotkać podczas wizyty u Rady.
Może się to okazać jego pierwszym prawdziwym testem. Prawdziwy czy nie, 
prawdopodobnie będzie to najsurowsza z dotychczasowych prób.
Jego osiągnięcia z organizacją Innych na obu światach Zaprzyjaźnionych i na 
odwiedzonych dotąd planetach, polegało na rozbudowaniu jej i lekkiej modyfikacji kierunku 
działania, pracując nad czymś, co Dahno stworzył w zasadzie jako produkt uboczny rozwoju 
swojego geniuszu politycznego.
Nie było wątpliwości, że Dahno jest geniuszem. Bleys po prostu zaakceptował to jako 
fakt, już dawno temu; jednak w miarę jak dorastał, coraz częściej męczyło go pytanie – czemu 
Dahrio zadowalał się tak wąskim zastosowaniem swoich talentów, ograniczając się do roli 
manipulatora politycznego? Podobnie jak matka, zadowalał się wpływaniem tylko na ludzi z 
bezpośredniego otoczenia, Bleys nie potrafił zrozumieć, czemu ktoś z takimi talentami nie 
dążył do większego celu.
Jednak to był Dahno i jego prywatna sprawa. Dawno temu nauczył się, że niemożliwe 
było całkowite zrozumienie innych ludzi – równie niemożliwe, jak zmienienie ich, kiedy już 
dorośli albo zbliżali się do dorosłości.
Jego problemem teraz nie był Dahno lecz ślad, jaki odcisnął na ludziach, których właśnie 
miał spotkać, wzór historycznego rozkładu społecznego.
Wszystkie światy wykazywały klasyczne oznaki przewidzianego przez Exotikow 
rozkładu społecznego. To znaczy wszystkie poza Starą Ziemią, będącą jak dotąd nieczytelną 
dla niego w zakresie ruchów historycznych.
Podobnie zresztą jak Dorsai i Exotikowie, choć ci z zupełnie innych powodów. W końcu 
będzie musiał zająć się nimi wszystkimi. Pod względem społecznym, Exotikowie i 
Dorsajowie stanowili beznadziejnych kandydatów na rodzaj wpływu, jaki miał nadzieję 
wywrzeć na pozostałe z Nowych Światów. Tamtejsi ludzie byli po prostu niewrażliwi na to, 
co tak dobrze działało na Nowej Ziemi i Cassidzie. Zaczynał sądzić, że Newton może 
stanowić znak zapytania.
Jednak świadomość tego faktu nie była zbyt pomocna. Nawet jego pewność nie dałaby 
Bleysowi jasności co do najbliższej przyszłości.
Słowa „najbliższa przyszłość” wciąż dźwięczały w jego umyśle, gdy przeszli z długiego 
pasażu przez kremowe drzwi do pomieszczenia wyglądającego jak pusta sala wykładowa.
Przyszedł mu na myśl widziany kiedyś obraz klasy szkolnej ze Starej Ziemi, sprzed 
stuleci, z rzędami siedzeń umieszczonymi jak w amfiteatrze, zaprojektowanej tak, by cala 
uwaga skupiała się w dole, na umieszczonym tam długim stole dryfowym, oświetlonym 
wiązką jasnego światła. Było to najjaśniejsze miejsce w sali – przygotowane dla wykładowcy 
czy instruktora.
Krzesła były drewniane, prawie prymitywne. I znów trudno byłoby sobie wyobrazić 
silniejszy kontrast między salą, do której wszedł i opuszczonym właśnie pasażem.
Sean poprowadził go wzdłuż krzywizny czarnego rzędu siedzeń i przez kolejne drzwi – 
tym razem zielone – i weszli do salonu. Gdyby nie brak kominka i ognia buzującego za 
przesłoną, mogłaby to być większa kopia głównego salonu jego apartamentu w tutejszym 
hotelu, podobnie zresztą jak większości hoteli, w których zatrzymywał się podczas podróży.
W przejrzystej ścianie zewnętrznej umieszczono drzwi otwierające się na balkon, taki 
sam jak przy jego sypialni, tylko większy. W tej chwili drzwi były otwarte, a popołudniowe 
powietrze z zewnątrz poruszało delikatnie suchą atmosferę pokoju.
– Bleys Ahrens! – odezwał się energiczny i szczupły, choć niemłody już mężczyzna, 
wstając z wyściełanego dryfu. – Dobrze, to wszystko, Sean – możesz odejść. Bleysie Ahrens, 
pozwól, że przedstawię cię reszcie Rady.
Ta reszta składała się z pięciu osób, w sumie więc było ich sześć. Pozostali siedzieli w 
wyściełanych fotelach dryfowych. Bleys zauważył, że żaden z nich nie wyglądał na 
naukowca. Bardziej jak – po kolei – nadąsany autor, bibliotekarz, właściciel i sprzedawca 
ekskluzywnego butiku z odzieżą o astronomicznych cenach i tak dalej... Zupełnie nie 
wyglądali na ludzi podejmujących decyzje o wadze planetarnej.
Witający go mężczyzna wykonał szeroki gest ręką.
– Tuż obok mnie – powiedział – siedzi Członek Rady Georges Lemair.
Wskazał człowieka, który na Bleysie wywarł wrażenie nadąsanego pisarza. Miał nieco 
ponad przeciętny dla Nowych Światów wzrost, ale też i lekką nadwagę; przed Pięćdziesiątką i 
z rudymi włosami wyglądał, jakby łatwo było go przegadać.
Mężczyzna roztaczał wokół siebie aurę nonszalancji i pomimo dość formalnego stroju, 
składającego się z marynarki i spodni do kostek zgodnie ze współczesną modą na Nowych 
Światach, wyglądał niechlujnie.
Mężczyzna dalej dokonywał przedstawień.
– Przepraszam, przypuszczam, że powinienem był najpierw sam się przedstawić. Jestem 
obecnym Prezesem Rady, nazywam się Half–Thunder, z Instytutu Fizyki Fazowej. Ach, i 
prawdopodobnie powinienem wspomnieć, że Georges Lemair jest z Instytutu Chemii 
Atmosfery.
– Jestem zaszczycony, że mogłem pana poznać – Bleys odezwał się do Lemaira.
– Ja również – odpowiedział Lemair obojętnie.
– ...A to jest Din Su z Instytutu Matematyki. – Half–Thunder wskazywał na kolejne 
osoby w kręgu. Din Su była kobietą po pięćdziesiątce, pulchną, zwyczajnie ubraną, 
wyglądającą prawie jak sympatyczna babcia, z wyjątkiem zjadliwego spojrzenia, które bardzo 
zainteresowało Bleysa.
– Jestem zaszczycony, że mogłem panią poznać – powiedział Bleys.
– Ja również, Bleysie Ahrens – odpowiedziała przyjemnym głosem, pasującym bardziej 
do wyglądu niż do zjadliwości spojrzenia.
– To Ahmed Bahadur – Half–Thunder stanął przed dryfem zajmowanym przez bardzo 
wyprostowanego mężczyznę.
– Zaszczycony – powiedział lekko ochrypłym głosem. Był to wysoki, stary mężczyzna o 
patriarchalnym wyglądzie; siedział spokojny i wyprostowany. Odpowiedział równie 
swobodnie jak Din Su, z zębami pobłyskującymi zza eleganckiej szarej brody – ale bez 
humoru lub przywołując nic nieznaczący, uprzejmy uśmiech.
– Ahmed Bahadur jest pracownikiem Instytutu Genetyki – dodał Half–Thunder.
– Zaszczycony – jeszcze raz powiedział Bahadur chropawym głosem.
Half–Thunder podszedł do kolejnej osoby.
– Oto Anita delie Santos z Inżynierii Ludzkiej.
– Jestem zaszczycona – odezwała się kobieta. Była drobną blondynką o filigranowym 
wyglądzie, ale emanowało z niej wrażenie potężnego skupienia na wszystkim, na co aktualnie 
skierowała uwagę – czyli w tej chwili na Bleysa.
Bleys odpowiedział uprzejmie i podszedł do pustego dryfu najwyraźniej przygotowanego 
dla niego, bo unosił się wyżej nad podłogą niż pozostałe, pozwalając mu wygodnie siedzieć 
pomimo nadmiarowo długich nóg. Bleys pomyślał, że nikt z nich zdawał się nie przejmować 
faktem, że będą na niego patrzeć w górę. Świadczyło to o silnej, podświadomej pewności 
siebie.
– A to – mówił Half–Thunder, zatrzymując się obok piątej osoby–Iban. Zpowodów 
osobistych używa wyłącznie imienia. Jestem pewien, że zrozumiesz. Iban pracuje w 
Instytucie Systemowym.
Bleys pomyślał, że wszyscy są w tej sytuacji trochę zbyt pewni siebie. Nie zaszkodziłoby 
wstrząsnąć nimi nieco i sprawdzić, jakie będą efekty.
– Jestem zaszczycony – powiedział Bleys i wypalił z pierwszego działa w tym spotkaniu, 
nadając mu formę pytania. – Bardzo zaszczycony spotkaniem, Iban. Jak się nazywasz?
Ani Iban, ani pozostali nie wykazali żadnego wyraźnego objawu zakłopotania. Jednak 
pytanie było świadomie nieuprzejme i Bleys zauważył delikatne zesztywnienie wśród 
zebranych.
Jednak sama Iban popatrzyła na niego bez zmiany wyrazu wąskokościstej twarzy pod 
kruczoczarnymi włosami. Ubrana była w prostą, niemal surową sukienkę w kolorze 
niebieskim.
– Jak powiedział Half–Thunder – odezwała się spokojnie – moje nazwisko jest sprawą 
osobistą. Dla informacji mogę powiedzieć, że Iban to nazwisko rodowe Seldżuków ze Starej 
Ziemi.
Co dziwne, o ile nazwa ta zadźwięczała znajomo w umyśle Bleysa, stwierdził, że nie wie 
niczego na temat tego ludu, szczepu czy grupy etnicznej. Jednak był pewien, że pochodziła z 
orientalnych rejonów Nowej Ziemi – a Iban, tak jak Toni, nie miała orientalnego wyglądu. 
Była dość drobna i nie tyle ładna, co piękna, w jakiś groźny sposób. Wyglądała niemal na 
gotową gryźć.
– Dziękuję – odpowiedział z uśmiechem Bleys. – To miło, że wyjaśniłaś.
– Zechcesz usiąść, Bleysie Ahrens? – poprosił go Half–Thunder, stojący teraz tuż za nim. 
– Mamy tu dla ciebie miejsce. Tak się składa, że jeden z nas nie był w stanie się tu dzisiaj 
zjawić. Mam nadzieję, że ustawiliśmy go na odpowiednią wysokość.
Bleys odwrócił się. Możliwe było, choć mało prawdopodobne, że pośpiesznie 
przygotowano fotel identyczny z pozostałymi specjalnie dla niego, aby sprawić wrażenie, że 
po prostu zajmuje miejsce nieobecnego członka Rady. Podszedł i usiadł. Siedzisko 
rzeczywiście znajdowało się na idealnej wysokości, umożliwiając mu wygodne siedzenie, 
podobnie też dostosowano odległość między poręczami i oparciem.
– No cóż – odezwał się Half–Thunder, usadowiwszy się z powrotem na swoim miejscu – 
wygodnie ci?
– Bardzo – odpowiedział Bleys.
– Wobec tego, wybacz nam na sekundkę, nie powiemy nic więcej do czasu ustawienia 
tarczy.
Dotknął przełącznika na swojej bransolecie, a z poręczy jego fotela zaczęła się formować 
błękitna bańka, rosnąć aż otoczyła ich wszystkich aż do ścian pokoju i wyjścia na balkon.
Bańka przestała rosnąć, sięgnąwszy ścian. Wyglądała identycznie jak ta, którą był w 
stanie stworzyć Dahno. Albo ktoś skłamał jego bratu, albo jedna z podstawowych zasad 
społeczeństwa Newtona wcale nie była tak nienaruszalna, jeśli w grę wchodziła Rada. Half–
Thunder zdjął rękę z bransolety.
– Urządzenie związane z bezpieczeństwem – wyjaśnił Bleysowi. – Chcemy się upewnić, 
że nic z tego co powie Rada, nie zostanie udostępnione szerokim masom; niemożliwe jest 
szpiegowanie przez tę tarczę.
– Rozsądne – stwierdził Bleys.
Rozejrzał się po nich, próbując wychwycić wzbudzający w nim czujność wspólny 
element.
Mieli absolutnie spokojne twarze, za wyjątkiem Lemaira wyrażające uprzejmą 
życzliwość, nie zdradzające jednak żadnych sugestii co do myśli i uczuć. Nikt nie wykazywał 
oznak napięcia czy niechęci, a jednak wszyscy mieli w sobie coś, co wzbudzało w nim 
instynkt obronny. Jeszcze nigdy się tak nie czuł, nawet stojąc przed Klubem Prezesów na 
Nowej Ziemi – czy nawet wobec Pietera DeNilesa. Wszyscy byli bardzo do niego podobni, 
tylko znacznie bardziej wrodzy.
W tej chwili jednak nie to martwiło Bleysa. Spodziewał się prędzej czy później spotkać 
takich ludzi albo nawet grupę, zorganizowaną i zjednoczoną wrogim nastawieniem wobec 
niego. Wreszcie zrozumiał. Chodziło o to jak wszyscy na niego patrzyli. Pewnie i z 
ciekawością. Ich różnokolorowe oczy – od bardzo ciemnych Iban do lodowo–błękitnych 
Georgesa Lemaira – wszystkie studiowały go w ten sam sposób.
Ważyli go i oceniali. Cięli go na małe, przezroczyste plasterki oglądane następnie pod 
mikroskopami umysłów. Przez swoją nieuprzejmość wobec Iban nie poruszył ich w 
najmniejszym stopniu. Od samego początku, gdy tylko wszedł do pokoju, byli oderwani, 
spokojni i absolutnie pewni siebie.
– Widziałeś naszą Symphonie des FJambeaux, Bleysie Ahrens? – zapytała matczynym 
głosem Din Su.
Bleys spojrzał na nią życzliwie. Jednak kiedy się odezwała, jego umysł pędził. Pytanie 
było niewinne. Symphonie des FJambeauxrzeczywiscie była uważana za jeden z kilku cudów 
światów – nawet wliczając Starą Ziemię. Do czasu aż w ostatnim stuleciu – żądanie stało się 
oczywiście niedorzeczne – Newtończycy zażądali uznania jej za pierwszy z cudów, nawet 
biorąc pod uwagę Encyklopedię Ostateczną.
Powiew wiatru wpadający przez otwarte drzwi balkonowe ochłodził skierowaną w tamtą 
stronę część twarzy Bleysa. Choć pytanie Din Su było całkowicie nieszkodliwe, stanowiło 
jednak gambit otwierający rozmowę Rady z nim i wymagało podobnych studiów jak otwarcie 
polegające na przestawieniu pionka królowej w grze między dwoma mistrzami. Przestawiony 
pionek miał niewielkie znaczenie, a sam ruch mógł wynikać z przyzwyczajenia, ale w rękach 
takiego gracza mógł również wskazywać groźną strategię ataku.
Jeśli tak, była to strategia, którą Bleys musi przejrzeć, zaplanować obronę i być gotów do 
akcji.


Rozdział 28

– Niestety, jeszcze nie – odpowiedział Bleys. – Jak pewnie doskonale wiecie, dopiero tu 
przyleciałem i nie miałem jeszcze na to czasu. Ale wybieram się tam jutro. Chciałbym 
zobaczyć przynajmniej jedno przedstawienie.
– A więc – rozbrzmiał lekki baryton Georgesa Lemaira. Sam chemik nie poruszył się ani 
nie zmienił wyrazu twarzy. – Nie tylko praca, ale i zwiedzanie – to tego rodzaju podróż?
Bleys spojrzał na niego uprzejmie.
– Nie – powiedział. – Tylko praca. Z mojej perspektywy, Flambeaux stanowi wyznacznik 
rozwoju Newtona. Przestudiowałem waszą przeszłość i stwierdziłem, że mam problem z 
określeniem, co z wami zrobić w przyszłości.
Dwuznaczne słowa zostały wypowiedziane tak swobodnym tonem, że nawet w tym 
gronie upłynęła chwila, zanim zostały zrozumiane.
Half–Thunder nachylił się w swoim dryfie.
– Czy przypadkiem nie sugerujesz, że możesz mieć wpływ na przyszłość tej planety?
– Cóż – odpowiedział Bleys. – Oczywiście już go mam i nie widzę powodu, by nie miało 
tak być dalej.
Na chwilę ponownie zapadła cisza.
– Czy ten człowiek jest przy zdrowych zmysłach? – Iban skierowała pytanie do Half–
Thundera.
– Z tego co wiemy, tak. – Half–Thunder do niej skierował odpowiedź.
Zwrócił się ponownie do Bleysa.
– A może to jakiś żart?
– Czemu sądzisz, że miałbym żartować? – zapytał Bleys.
– Jeśli naprawdę chcesz znać odpowiedź na to pytanie – powiedział Half–Thunder – 
przyjmiemy, że nie jesteś wariatem, choć nie dziwi mnie, że Iban poddała to w wątpliwość – 
powiem po prostu, że masz równy wpływ na tę planetę, jak ktoś zamknięty w klatce na 
drugim końcu wszechświata.
Przy ostatnich słowach nieznacznie podniósł głos. Przerwał, po czym kontynuował z 
całkowitym spokojem.
– Nie tylko nie masz tu żadnych wpływów. Rada sprowadziła cię przed siebie, by 
poinformować cię, że zamierzamy podjąć wobec ciebie pewne kroki. Najwyraźniej przybyłeś 
tu pod płaszczykiem immunitetu dyplomatycznego, aby podburzać naszych obywateli 
bzdurami na temat Innych.
– Jesteś w błędzie – odpowiedział Bleys. – To wyłącznie tournee z przemówieniami. 
Oczywiście, zazwyczaj jestem dostępny dla lokalnych Innych, o ile przebywam na planecie, 
gdzie jacyś są. Czego innego można się spodziewać?
Wzruszył ramionami.
– Moje mowy – kontynuował – nie mają nic wspólnego z organizacją Innych. Chodzi mi 
o przyszłość ludzkości. Populacja Newtona stanowi jej część, więc to, co mówię ma równe 
znaczenie tu, jak gdziekolwiek indziej. Oczywiście, ta populacja może nie chcieć mnie 
słuchać, ale myślę, że w przyszłości część jednak zechce.
– A więc przyznajesz? – zapytała Iban. – Jesteś tu, by podburzyć nasze społeczeństwo?
– Przyznaję się tylko do tego, co powiedziałem. – Bleys spojrzał na nią prawie z 
humorem. – Jeśli chcesz inaczej interpretować moje słowa, nie mogę za to odpowiadać.
– Och tak, jesteś odpowiedzialny – stwierdził Georges Lemair.
– Georges ma rację – potwierdził Half–Thunder. – Tym bardziej, że przybyłeś tu z 
paszportem dyplomatycznym. Przyglądając się twojemu zachowaniu, nie tylko na naszej 
planecie, ale i na innych, które odwiedziłeś oraz na planetach Zaprzyjaźnionych – nasza Rada 
uznała, że przybyłeś tu podburzać społeczeństwo najcenniejszego z Nowych Światów.
Bleys roześmiał się.
– Uważasz to za śmieszne? – zapytała Anita delie Santos, ostrym tonem kontrastującym z 
jej delikatnym wyglądem.
– Obawiam się, że tak – odpowiedział Bleys. – Proszę, oto wy – ciało rządzące światem, 
który nazywacie najcenniejszym ze wszystkich ludzkich planet – choć przypuszczam, że inne 
z nich mogłyby się z tym nie zgodzić – a jednak wygląda na to, że wymyśliliście sobie jakąś 
farsę ze mną w roli głównej. Czy moglibyście wyjaśnić mi, jak coś takiego mogłoby 
rozgrywać się pod przykrywką moich przemówień?
– Myślę, że zdajesz sobie sprawę, że to nie farsa – Half–Thunder rozejrzał się wokół 
kręgu, który odpowiedział pomrukiem potwierdzeń. – W każdym razie jasne jest, że z 
pomocą swojego starszego brata stworzyłeś najpierw zalążki organizacji wywrotowej na tylu 
planetach, ilu mogłeś. Tu, na Newtonie, nie poszło ci z tym zbyt dobrze, ale nawet między 
naszymi naukowcami znaleźli się słabeusze, którzy ulegli twoim twierdzeniom, jakoby 
ludzkość musiała zrzucić jarzmo Starej Ziemi – jarzmo nieistniejące, wiesz o tym równie 
dobrze jak my – i zmienić się zgodnie z twoimi wizjami.
Przerwał. Bleys tylko mu się przyglądał. Po dłuższej chwili ciszy, starszy mężczyzna 
zaczął mówić dalej.
– Po przygotowaniu tego wszystkiego, wyruszyłeś na objazd, kierując te grupy do 
działania i podburzając opinię publiczną na planetach. Zaskakuje nas fakt, że wydajesz się 
posiadać sporą inteligencję. Zdumiewa nas, jak mogłeś spodziewać się, że Newtończycy to 
zniosą – otwarty i jawny sabotaż – tylko dlatego, że przybyłeś tu z paszportem 
dyplomatycznym. Mogę tylko mieć nadzieję, że twoja inteligencja wystarczy do zrozumienia, 
że w razie potrzeby po prostu zignorujemy twój immunitet.
– To nie byłoby mądre – stwierdził Bleys. – Nowe Światy istnieją dzięki wzajemnym 
zależnościom finansowym, a to w większym lub mniejszym stopniu wymaga istnienia 
pewnych powszechnie szanowanych zasad. Między innymi antycznej zasady, pochodzącej 
jeszcze ze Starej Ziemi, że akredytowani dyplomaci na każdej odwiedzanej przez nich 
planecie traktowani są tak, jakby wciąż znajdowali się na gruncie rodzimej planety.
Spojrzał dookoła, potem uśmiechnął się.
– Złamcie tę zasadę, a nie ma powodu, czemu nie miałyby ulec złamaniu i odrzuceniu 
wszystkie pozostałe, co byłoby katastrofą dla nas wszystkich.
– Wiem, że powszechna opinia publiczna na większości planet tak właśnie uważa – 
powiedział Half–Thunder. – Ale przeoczyłeś fakt, że Newton już jakiś czas temu znalazł się 
w pozycji świata o wielkim znaczeniu dla pozostałych.
– Doprawdy? – zapytał Bleys.
Przynętę połknął Georges Lemair.
– Bez nas żaden z zamieszkałych światów nie posiadałby wspólnej techniki!
– Czy nie zakładacie zbyt wiele? – cicho zapytał Bleys. Ale Lemair mówił dalej, nie 
słuchając.
– Jeśli zerwalibyśmy z nimi związki, jutro okazałoby się, że wszystkie rozchodzą się w 
różnych kierunkach, w różnym tempie, popadając w barbarzyństwo. Podczas gdy nasz świat i 
te, które pozostałyby z nami, rozwijałby się dalej technicznie i naukowo w jaśniejszą, bardziej 
zaawansowaną przyszłość i głębsze zrozumienie wszechświata. W końcu zbudujemy 
imperium, w którym to Newton będzie podejmował decyzje. Za wszystkich. Prawdę mówiąc, 
praktycznie już do tego doszło.
– Rozumiem – stwierdził Bleys. – Przypuszczam też, że stworzyliście już plany budowy 
fabryk podobnych do tych na Cassidzie, instytutów badawczych i nauczania medycznego jak 
na planetach Exotikow i szkolenia wojskowego w typie Dorsajskiego – czy to nie Dorsaj, 
Donal Graeme, zmusił Newtona do poddania się jakieś stulecie temu?
– Te planety doprowadziły już swoje specjalizacje do ekstremum. Wiemy to samo, co oni 
– odpowiedział Lemair.
– Rozumiem – ponownie odpowiedział Bleys poważnym głosem.
I rzeczywiście tak było.
Prawdę mówiąc zrozumiał nagle znacznie więcej, niż mieli zamiar mu ujawnić, i 
możliwe, że więcej niż oni sami.
Jednym z objawów rozkładu społecznego przewidzianego dla Młodszych Światów było 
popadanie w megalomanię, w której każda z planet uważała się nie tylko za najlepszą ze 
wszystkich, ale i że planeta ta na dłuższą metę nieuchronnie będzie musiała wyprzedzić 
wszystkie pozostałe.
Przygotował się na spotkanie z tego rodzaju zbiorowym szaleństwem, ale nie tak prędko. 
Zawsze oczekiwał – właściwie zakładał – że pierwszymi objawami będzie tworzenie sił 
zbrojnych, tworzenie armii zdolnych przejąć władzę nad innymi światami.
Stara Ziemia miała kiedyś nadzieję na podbój militarny Dorsajów. Jednak nieoczekiwanie 
została pokonana – nie przez geniusz wojskowy, nawet nie przez doborowe oddziały – przez 
cywilną ludność planety. Od tamtej pory takie marzenia nie były traktowane poważnie.
Najwyraźniej współcześni Newtończycy spodziewali się dokonać podboju bez użycia 
przemocy, na drodze ekonomicznej. Wciąż jednak znaczyło to, że Rada może mieć jednak 
wrogie zamiary, skoro oznajmiła o swoim braku respektu wobec immunitetu 
dyplomatycznego. Jeśli rzeczywiście chcieli go aresztować, niewiele mógł zrobić.
Jak na razie, w kategoriach międzyplanetarnych Bleys wciąż jeszcze stanowił płotkę. 
Członkowie Rady zapewne nie zdawali sobie z tego sprawy, ale McKae z pewnością nie 
zaryzykowałby zerwania stosunków planet Zaprzyjaźnionych z Newtonem wyłącznie z 
powodu złego potraktowania jednego z członków rządu. McKae nie miał na to ani dość 
charakteru, ani odwagi.
Prawdopodobnie zrobiłby najmniej jak to możliwe, potajemnie ciesząc się, że to właśnie 
Bleysa spotkał taki los – nie zdając sobie sprawy, że Bleys zdążył już wywołać odpowiednie 
wrażenie na Harmonii i Zjednoczeniu; i po jego upadku McKae nie utrzymałby się na 
stanowisku zbyt długo. Wyborcy na planetach Zaprzyjaźnionych mieli zdecydowane opinie i 
dobrą pamięć.
Wszystko to błyskawicznie przemknęło przez umysł Bleysa, więc trudno było zauważyć 
przerwę przed odpowiedzią Half–Thunderowi.
– Nawet zakładając, że chcielibyście zaryzykować popełnienie aktu naruszenia mojego 
immunitetu dyplomatycznego i możliwe, że zrobić coś więcej, niż tylko mnie deportować – 
choć ciężko mi wyobrazić sobie co...
Half–Thunder uśmiechnął się i przerwał mvi w pół zdania.
– Mogę powiedzieć ci dokładnie, jakie mamy plany. Zamierzamy postawić cię przed 
sądem pod zarzutem próby sabotażu. Nie zacytuję ci przepisów, ale w naszym systemie 
prawnym uznanie cię winnym tych oskarżeń oznaczałoby wyrok śmierci.
– Który, oczywiście, zostałby natychmiast wykonany – stwierdził Bleys, nie kryjąc ironii.
– Nie mam wątpliwości, że tak właśnie by było – odezwała się Din Su swoim 
uspokajającym, matczynym głosem. – Jestem pewna, że wszystkie Młodsze Światy z ulgą 
uwolniłyby się od twoich skłonności do podburzania ludzi.
– Nie przeoczyliście czegoś? – zapytał Bleys. – Jeśli, łamiąc wszelkie porozumienia 
międzynarodowe skażecie mnie, a później wykonacie wyrok, uczynicie ze mnie męczennika. 
Przyjrzyjcie się historii. Nie tylko Młodszych Światów, ale całej historii Starej Ziemi. 
Męczennicy mają zwyczaj być pamiętanymi i uświęcanymi. Ich filozofia zazwyczaj przyciąga 
więcej ludzi po ich śmierci niż za życia.
Half–Thunder z uśmiechem potrząsnął głową.
– Nasza obecna sytuacja ma w historii inny precedens. Pamiętasz może, że to Kartagina 
została zapamiętanajako czarny charakter w konflikcie z Rzymem, ponieważ to Rzymianie 
napisali jego historię? Wkrótce będziemy mieli pozycję Rzymu. To my napiszemy historię.
– Rozumiem – powiedział Bleys. Oparł się wygodniej w dryfie. – Lepiej więc zajmijcie 
się działaniami prawnymi i dyplomatycznymi, ponieważ tak się składa, że wierzę w to co 
mówię ludziom. Nie uważam swego życia ani za trochę tak ważne, jak moje przesłanie.
Popatrzył na nich wszystkich.
– Ani mojego życia – powiedział – ani organizacji Innych, ani niczego więcej. Liczy się 
tylko przyszłość ludzkości. Nie mogę powiedzieć, że cieszę się z perspektywy śmierci, ale 
jestem świadom, że wbrew temu co twierdzicie, dzięki niej moje przesłanie, a zatem i 
ludzkość bardzo na tym zyska.
Uśmiechnął się ponuro.
– Może nawet powinienem wam podziękować.
Bleys nie tylko mówił prawdę, ale jego słowa zostały wypowiedziane z całą siłą głosu 
osoby wielokrotnie przekazującej swoje przekonania innym ludziom. Słuchający go 
członkowie Rady mogli być wyszkoleni i doświadczeni w wielu sprawach, ale nie byli 
doświadczonymi słuchaczami, potrafiącymi odrzucić emocjonalny wpływ przemawiającego 
do nich głosu.
Nawet gdyby to potrafili, wciąż była to prawda–wszystko, oprócz kilku ostatnich słów. 
Wewnętrznie Bleys wierzył, że jego plany można osiągnąć tylko, jeśli sam pozostanie przy 
życiu i będzie kontynuował pracę. Wątpił, by byli w stanie to odkryć. Co więcej, tym razem 
Bleys był absolutnie przekonany, że jeśli rzeczywiście do tego zmierzali, nie bardzo miało 
sens sprowadzać go na to spotkanie.
Oczywiste było, że chcieli go wystraszyć – jednak miał to być tylko krok do czegoś 
więcej i w tę stronę właśnie Bleys zapuścił przynętę w postaci swojego oświadczenia.
– Bardzo odważne podejście – powiedział po chwili Half–Thunder. – Jednak nie ma 
znaczenia, ilu ludzi na innych planetach będzie uważać cię za męczennika – a małe jest 
prawdopodobieństwo, by coś takiego zaszło na Newtonie, zaś Nowa Ziemia tak naprawdę w 
ogóle się tym nie interesuje.
– Jesteś pewien? – zapytał Bleys. – Może się okazać, że moje męczennictwo powoła 
wyznawców mocno się wam przeciwstawiających, co może wam utrudnić zadanie, gdy 
spróbujecie przewodzić pozostałym Nowym Światom.
– My już im przewodzimy – oświadczyła Anita delie Santos.
Bleys rzucił jej spojrzenie, ale zaraz skierował uwagę ponownie na Half–Thundera.
– Nie mówię o tym, co możecie zrobić, zwłaszcza w zakresie badań podstawowych. 
Mówię o próbie ustawienia się na pozycji umożliwiającej wydawanie rozkazów. Jeśli dość 
mieszkańców innych planet będzie wyznawało filozofię przeciwstawiającą się temu, możecie 
mieć problemy z osiągnięciem takiego stanu.
– Na jakiej podstawie sądzisz, że Newton jest zainteresowany wydawaniem rozkazów? – 
zapytał Half–Thunder.
– Czy najlepsi nie robią w końcu właśnie tego? – niewinnie zapytał Bleys. – 
Najpotężniejsi? Jednym słowem – dominujący. Wszyscy i każdy z was.
Tym razem drobne poruszenia i napięcie wśród osób siedzących wokół kręgu zdradziły, 
że doprowadził rozmowę na wrażliwe rejony. Prawdopodobnie nawet nieoficjalnie nie 
rozmawiali jeszcze na temat dystrybucji władzy między sobą, kiedy już Newton stanie się 
planetą rządzącą gwiezdnym imperium. Jednak w oczywisty sposób było to ich celem. 
Wszyscy byli w stanie skosztować smaku władzy, a dla niektórych osób był to wyjątkowo 
kuszący aromat.
Kwestia podziału przyszłej władzy mogła stanowić wśród członków Rady źródło 
poważnych kłopotów. Bleys powiedział to wprost, dając im równocześnie powód przejścia do 
propozycji, której się od nich spodziewał – marchewka i kij, podobnie jak na Nowej Ziemi – 
tylko z pewną różnicą. Kwestia zignorowania jego immunitetu dyplomatycznego i 
postawienia go przed sądem, raczej nie mogły stanowić wstępu do takiej propozycji. Czekał, 
aż któryś z nich skorzysta z okazji.
Bleys przypuszczał, że będzie to Din Su i miał rację.
– To ciekawe – odezwała się. – Czemu sądzisz, że wielu ludzi w ogóle będzie o tobie 
pamiętać, nie mówiąc już o uważaniu cię za męczennika?
– Kiedy przemawiałem na Nowej Ziemi, zebrało się tam około osiemdziesięciu tysięcy 
ludzi – powiedział Bleys. – A było to na planecie, na której pojawiłem się po raz pierwszy, 
choć znano tam nagrania moich tekstów. To o czymś świadczy, nie sądzisz?
– Rzeczywiście, o czymś świadczy – przyznała Din Su – niezależnie od tego czy to to, o 
czym myślisz. Takie zainteresowanie trudno jest wymierzyć. Każde niezwykłe wydarzenie i 
chwilowa atrakcja przyciągają tłumy.
– Prawie sto tysięcy osób?
Zamiast mu odpowiedzieć, Din Su skierowała uwagę na Half–Thundera.
– Wiesz – powiedziała do niego tak cicho i swobodnie, jakby byli sami w pokoju – 
rozmawialiśmy o wykorzystaniu go.
– Nie twierdzisz chyba, że wierzysz w to co mówi? – zapytał Half–Thunder.
– Och, jego twierdzenia są oczywiście przesadne – odpowiedziała. – Nawet gdyby 
poważnie był gotów zginąć za swoją filozofię i tak miałby powody przekonywać nas, że 
majak najwięcej wyznawców. Posiada jednak coś, co jakiś pisarz ze Starej Ziemi nazwał 
„niebezpieczną elokwencją”. Moglibyśmy wykorzystać ją dla naszych celów. Co o tym 
sądzisz?
– Hmm – stwierdził wzamyśleniu Half–Thunder. Rozejrzał się po pozostałych postaciach 
w kręgu, jednak żadna z nich nie odezwała się.
– Cóż – powiedział Half–Thunder ze śladem irytacji w głosie – powiedzcie, co o tym 
myślicie.
– Wszystko mi jedno – warknął Georges Lemair. – Cokolwiek, czego będzie chciała 
reszta.
– Skąd mamy wiedzieć, że da się go kontrolować? – zapytała Anita delie Santos. W 
sposobie, w jaki zadała pytanie, było coś sztucznego.
– Och, są na to sposoby – stwierdził Half–Thunder. – Przypomnijcie sobie, ustanowiliśmy 
taką kontrolę nad kilkoma naszymi ludźmi.
Po sekundzie Anita kiwnęła głową.
– Postawmy go przed sądem i zgładźmy – oświadczyła Iban. – Po co ryzykować?
– Moja droga – powiedziała Din Su – czasem warto zaryzykować.
W pierwszej chwili Iban wyglądała, jakby miała odpowiedzieć. Otwarła usta, potem je 
zamknęła. Siedziała w milczeniu, twardym wzrokiem patrząc w Din Su.
– Cóż – ponownie odezwała się Din Su. – Myślę, że całkiem bezpiecznie możemy go 
wykorzystać. – Popatrzyła na Bleysa.
– Rozumiesz, o czym mówimy, Bleysie Ahrens? – zapytała.
Bleys uśmiechnął się, prawie wyszczerzając zęby.
– Domyślam się. Chcecie wykorzystać moje umiejętności przez dostosowanie mojej 
filozofii do osiągnięcia waszych celów. Mam rację?
– No widzisz – Din Su powiedziała do Half–Thundera. – Jest bardzo inteligentny. Szkoda 
byłoby go marnować.
– Prawdopodobnie masz rację – zgodził się Half–Thunder. – Ja tak nie uważam, ale jeśli 
pozostali się zgadzają...
Wszyscy spojrzeli na Bleysa.
– Moglibyście wziąć pod uwagę moje zdanie – stwierdził Bleys.
– To nie ma znaczenie – powiedział Half–Thunder łagodnie jak do dziecka. Bleys 
pomyślał, że on i Din Su prawie na pewno kontrolowali Radę. Jeśli ta dwójka działała razem, 
Rada prawdopodobnie zgodzi się na to, co zaproponują. W każdym razie Georges Lemair 
siedział naburmuszony, a Iban zmarszczyła się w sposób nadający jej jeszcze bardziej 
drapieżny wygląd. Anita delie Santos też nie wyglądała na zadowoloną.
Jeśli grali, byli bardzo dobrymi aktorami. Jednak u tego rodzaju ludzi takie umiejętności 
nie były niczym zaskakującym. Bleys pomyślał, że niczego nie straci, jeśli jeszcze trochę ich 
podrażni.
– Och, myślę, że wręcz przeciwnie – powiedział. – Widzicie, nie zamierzam 
prostytuować mojego przekazu, nie bardziej, niż chciałbym uniknąć męczeńskiej śmierci. Mój 
przekaz jest moim życiem.
– Widzicie – odezwała się Iban. – Nie da się go wykorzystać.
– Niecałkiem – powiedział Half–Thunder, tonem niemal równie kojącym jak 
wcześniejsze słowa skierowane do Bleysa. – Przede wszystkim nie sądzę, żeby rozumiał 
sytuację. Choć w pewien sposób ma rację. To nie będzie działać, jeśli nie uzyskamy 
świadomej współpracy z jego strony.
Zwrócił się z powrotem do Bleysa.
– Po pierwsze musisz zrozumieć, że nikt z nas nie chce zniekształcić twojego przekazu. 
W końcu to jest w tobie całkowicie nieszkodliwe.
Bleys uśmiechnął się.
– Wiem, że myślisz inaczej – poważnie powiedział Half–Thunder. – Ale nie jest tak z 
naszego punktu widzenia. Przynajmniej jeśli chodzi o Newtona, jest to bez znaczenia. W tej 
chwili czarnym charakterem w twoim scenariuszu jest Stara Ziemia i nie przeszkadza nam to. 
Nie mamy nic przeciwko Starej Ziemi, jako obiektowi nienawiści mieszkańców wszystkich 
Młodszych Światów, choć lepiej rozumiemy Rodzimą Planetę. Widzisz, rzecz w tym, że jeśli 
pozwolimy ci swobodnie realizować twój plan, możesz później zechcieć powiązać nas i naszą 
naukę z dążeniem Starej Ziemi w tym samym kierunku – na przykład z osiągnięciami 
naukowymi przypisywanymi Encyklopedii Ostatecznej.
– Sądziłem, że przejmujecie się wpływem, jaki mógłbym wywrzeć na waszych ludzi 
moimi przemówieniami – przypomniał im Bleys.
– Och – Half–Thunder machnął lekko dłonią. – To była bezpośrednia przyczyna, dla 
której postanowiliśmy coś z tobą zrobić. Jednak tak naprawdę liczy się tylko przyszłość. 
Gdybyśmy mieli pewność, że ograniczysz się tylko do tego, co nazywasz swoim przesłaniem 
i obwiniania za wszystko Starą Ziemię, to myślę, że nie przeszkadzałyby nam twoje 
przemówienia na naszej planecie.
– To ciekawe – powiedział Bleys. – Nie będę powtarzał, że nigdy nie miałem zamiaru źle 
mówić o Newtonie ani o żadnym z Młodszych Światów. Mówię o nich jako jednostce 
społecznej, a moja wizja przyszłości zawsze była zasadniczo bardziej duchowa niż polityczna.
– Czyli nie widzisz przeciwwskazań w pracy dla nas? – łagodnie zapytała Din Su.
– Jak dotąd nie daliście mi żadnego powodu, by odmówić – odpowiedział Bleys. – Jeśli 
zaś chodzi o przyszłe zbiory, nie widzę związku między moim zainteresowaniem ludzkością, 
a waszymi planami. Mówię ludziom tylko to, w co wierzę i im samym pozostawiam, czy 
będzie to dla nich użyteczne. Jeśli tak, może im to pomóc, jeśli nie – ich strata. Próba 
zrobienia czegoś więcej, oznaczałaby wyjście poza właściwy teren filozofa.
– Cóż – odezwała się Iban – a więc jednak chce żyć.
– Tak, jest elokwentny – zgodził się Half–Thunder. – Ale co ważniejsze, zgadza się z 
sugestią Din Su. Nie ufałbym jednak, że nie zechce w przyszłości zmienić zdania. 
Proponowałbym zastosować zabezpieczenie i sprawdzić, jak zareaguje.
Rozejrzał się po pozostałych członkach Rady. Wszyscy skinęli głowami.
– Jakiego rodzaju zabezpieczenie? – zapytał Bleys. – Ostrzegałem was, że nie 
zniekształcę swojego przesłania...
Jednak w chwili gdy mówił, poczuł na chwilę na dolnej części przedramienia, 
spoczywającego na poręczy fotela, coś w rodzaju lekkiego ukłucia.
– Widzisz – powiedział Half–Thunder – zdrowie członków naszej Rady jest bardzo 
ważne dla całego naszego świata. W poręcz każdego z foteli wbudowano więc jednostkę 
medyczną na wypadek nagłej potrzeby. Jestem pewien, że rozumiesz o czym mówię.
– Rozumiem – odpowiedział Bleys. – Ile mam czasu?
– Mówiłam, że jest inteligentny – wymamrotała Din Su.
– Dwadzieścia sześć do dwudziestu ośmiu godzin – odpowiedział Half–Thunder. – 
Właściwie sugerowałbym powrót do nas dobre trzy godziny przed terminem na drugi zastrzyk 
– po antidotum, jak zwykło się to nazywać w takich przypadkach. W innym przypadku, o ile 
drugi zastrzyk nadal będzie w stanie uratować ci życie, możesz najpierw spędzić kilka bardzo 
nieprzyjemnych godzin. Jeśli przekroczysz ten limit, prawdopodobnie nadal będzie można cię 
uratować – prawdopodobnie, zaznaczam – ale byłbyś przez dłuższy czas bardzo chory – czas 
ten zależny jest od opóźnienia. Mogłyby też pojawić się długotrwałe efekty.
– A więc – Bleys zachował absolutnie spokojny głos – jestem już waszym więźniem?
– Określilibyśmy to raczej jako danie ci dnia na przemyślenie naszej oferty – stwierdził 
Half–Thunder. – Oczywiście opcja męczeńskiej śmierci nadal pozostaje otwarta, choć skoro 
już podjęliśmy decyzję o rodzaju naszych działań, jeśii nie zgodzisz się na współpracę, 
możemy po prostu wstrzymać podawanie antidotum i pozwolić działać naturze.


Rozdział 29

Sean O’Flaherty czekał, by go odprowadzić. Idąc, znów wylewał z siebie ciągły potok 
słów, jednak był teraz trochę bardziej uprzejmy, niż kiedy szli w przeciwną stronę.
Wyglądało na to, jakby wjego oczach coś ze splendoru Rady przeniosło się na Bleysa. 
Sean wydawał się wręcz zdumiony, że sam Bleys nie czuł się uhonorowany i nobilitowany 
przez fakt otarcia się o wysoko postawionych członków Rady i próbował wymusić na Bleysie 
odpowiednie nastawienie, nawet kosztem podkreślenia niższości własnej pozycji.
– ...Mówiłem ci, że jesteś ważny – powiedział. – Tylko dla ważnych gości zbierają się 
razem po południu. Zwykłe spotkania, co tygodniowe, odbywają się wieczorami. To znaczy 
powinno być dzisiaj wieczorem, ale chyba zamierzają zostać tu do jutra dla ciebie. Nigdy 
jeszcze czegoś takiego nie widziałem – trzy spotkania pod rząd!
Bleys zapewnił młodzieńca, że postara się docenić honor wyświadczony mu przez Radę.
Nie był już jednak tak zgodny, gdy dotarli do drzwi jego apartamentu. Uprzejmie lecz 
pewnie zaprotestował przeciw sugestii Stażysty, że chciałby osobiście podziękować 
Antoninie Lu za uprzejmość okazaną mu rano.
Sean pozwolił sobie pokazać rozczarowanie, ale nie próbował naciskać. Bleys zostawił go 
przed drzwiami i wszedł.
Hol wejściowy był pusty. Drzwi prowadzące do prywatnego salonu i dalej do sypialni 
były otwarte, choć nie dochodził zza nich żaden dźwięk. Poszedł dalej i w ostatnim salonie 
stanął przed błękitną bańką.
Kiedy zatrzymał się, bańka rozszerzyła się, wchłaniając go do wnętrza. W środku 
znajdowali się Toni, Dahno, Henry i dwóch nieznajomych mężczyzn. Cała grupa żywo 
dyskutowała, teraz przerwali konwersację i zwrócili się wjego stronę.
– Co się dzieje? – zapytał.
– Interesujące wieści – powiedział Dahno. – Jeśli tylko człowiek jest zainteresowany 
informacjami, to wszystkiego na tej planecie można się dowiedzieć w ciągu godzin jeśli nie 
minut...
– Ale nie czegoś, co zostanie powiedziane we wnętrzu tej nieciągłości – wtrącił się jeden 
z obcych. Był chudym, łysiejącym młodym człowiekiem z kilkoma włosami sterczącymi 
nieestetycznie z nosa i uszu. Ubrany był osobliwie, w niebieski strój sportowy, jakby wyszedł 
właśnie z jakichś zawodów lekkoatletycznych.
Dahno w uspokajającym geście wyciągnął potężną dłoń, przycherlawym młodzieńcu 
wyglądającą, jakby mógł w całości ukryć go w jej cieniu.
– Zgadza się, za wyjątkiem tej nieciągłości – potwierdził Dahno. – Bleys, to Will Sather – 
wskazał młodzieńca, który przed chwilą się odezwał – i Kaj Menowsky, lekarz z Newtona, po 
stażu u Exotikow.
Kaj Menowsky był niższy i bardziej schludny. Miał kruczoczarne włosy, czarne oczy i 
agresywny wygląd.
– Zaszczycony – krótko powiedział w ich stronę Bleys, zwracając się z powrotem do 
Dahno. – I jeśli Kaj Menowsky zechce, oszczędzi nam to kłopotu szukania dla mnie lekarza. 
Dahno, miałeś właśnie wyjaśnić, czemu się tu znaleźli.
– Chcą do nas dołączyć – powiedział Dahno – i myślę, że dość dobre argumenty 
przemawiają za tym. Will Sather jest twórcą używanej przez nas bańki ochronnej. Dzięki 
swoim powiązaniom dowiedział się dwóch rzeczy. Po pierwsze – wbrew wszelkim 
newtońskim zwyczajom, prawom i porządkom, Rada skradła sekret jego urządzenia. Po 
drugie, wydaje się, że ma całkiem niezłe rozeznanie w ich planach wobec ciebie. Oczywiście, 
będziemy musieli zaczekać, aż zdasz nam relację.
– Dziękuję – powiedział Bleys.
– Podziękowania zbędne – radośnie odpowiedział Dahno. – W każdym razie ma ze sobą 
tajemnicę tego urządzenia i chce się nim z nami podzielić, jeśli zabierzemy go ze sobą – a 
przy okazji i tak był wcześniej członkiem podziemnej organizacji Innych. Podobnie jak Kaj. Z 
powodu planów Rady wobec ciebie, Will Sather zaproponował Kajowi, aby i on do nas 
dołączył. Wszystko, czego chce w zamian, to ochrona i bezpieczne wywiezienie ich obu z 
Newtona. Za to będzie dla nas pracował tak długo, jak będziemy chcieli. Kaj również 
zaoferował swoje usługi.
– A czego przez swoje powiązania dowiedział się Will Sather na temat planów Rady 
wobec mojej osoby? – zapytał Bleys.
– Sądzi, że w taki czy inny sposób spróbują cię ze sobą związać i że najprawdopodobniej 
zrobią to, używając środków farmakologicznych mających zapewnić im twoją współpracę. 
Dlatego właśnie jest z nim Kaj Menowsky. Jest lekarzem ze specjalizacją w lekach, które 
mogły zostać użyte.
– Właściwie – odezwał się Kaj żywym, lekkim barytonem mówiąc szybko i precyzyjnie – 
„leki” to niezbyt właściwe słowo.
– Zapewne – zgodził się Dahno. – W każdym razie później możemy zająć się definicjami. 
Bleys, co Rada ci zrobiła?
– Te wiadomości nie były wyssane z palca – powiedział Bleys. – Najpierw powiedzieli 
mi, że ignorując mój immunitet dyplomatyczny zamierzają postawić mnie przed sądem pod 
zarzutem sabotażu...
– Nie mogą tego zrobić! – wykrzyknęła Toni.
– Mogliby, ale biorąc pod uwagę koszty polityczne takiego kroku, nie sądzę, by naprawdę 
chcieli. Kiedy skierowałem ich w nieco innym kierunku, wyszli z ofertą kontynuacji moich 
wykładów na różnych światach, ale na warunkach korzystnych dla nich. Aby zapewnić sobie 
moją współpracę, wstrzyknęli mi coś, co według ich zapewnień nie zacznie działać wcześniej 
niż za dwadzieścia sześć do dwudziestu ośmiu godzin, ale na wszelki wypadek powinienem 
zjawić się u nich wcześniej.
W kilku zwięzłych słowach przedstawił całość zajścia.
– Dobrze się teraz czujesz? – szybko zapytała Toni.
– Całkowicie – stwierdził Bleys. – Odniosłem wrażenie, że mam nie odczuwać żadnych 
zmian przez przynajmniej dwadzieścia sześć godzin. Na koniec powiedzieli jeszcze, że chcą 
spotkać się ze mną ponownie jutro po południu, mniej więcej wtedy, kiedy zacznę zwracać 
uwagę na ewentualne efekty środka.
– Tak myślałem. – Kaj Menowsky wstał z miejsca. – Lepiej natychmiast ci się przyjrzę. 
Mam ze sobą przenośny sprzęt, a im prędzej będziemy wiedzieć, z czym mamy do czynienia, 
tym lepiej. Jak już powiedziałem, „leki” nie jest najlepszym terminem na to, co ci 
wstrzyknięto.
– Tak – zgodził się Bleys – jestem zainteresowany jak najszybszym wyleczeniem, jednak 
najpierw zajmę się czymś innym. Będę musiał poprosić ciebie i Willa Sathera o przejście na 
kilka minut do innego gabinetu, żebyśmy mogli przedyskutować coś na osobności. Nie 
musicie się martwić tym, że chcę rozmawiać bez was. Po prostu nie należycie do mojego 
ścisłego otoczenia, a w tej chwili lepiej będzie, jeśli zechcecie się uważać za pasażerów, 
których zabierzemy ze sobą. Toni, zaprowadzisz ich?
– Tędy proszę – zaprosiła ich Toni. Dahno otworzył bańkę i wyprowadziła ich na 
zewnątrz.
– O co chodzi? – zapytał Dahno.
– Poczekamy na powrót Toni – stwierdził Bleys. – No, jest. Pozwólcie, że usiądę, reszta 
może lepiej też niech to zrobi. Wciąż czuję się doskonale – ale i tak usiądźmy.
– Dahno – zaczął, patrząc na przyrodniego brata. Jednak ten mrugnął do niego, 
równocześnie sięgając do kieszeni.
– Wyprzedzam cię – powiedział Dahno. Wyciągnął z kieszeni rękę, trzymając w dłoni 
małe urządzenie i już po chwili otoczyła ich błękitna sfera.
– Dzięki – rzucił Bleys, kiedy Dahno ponownie chował urządzenie do kieszeni. – 
Ponieważ chcę się zobaczyć z lekarzem, będę mówił w skrócie. Zasadniczo, Rada najpierw 
rzuciła na mnie groźby...
Opowiedział im o spotkaniu z Radą, tym razem przedstawiając również własną 
interpretację wydarzeń.
– Więc rzeczywiście podali ci jakieś środki – ze złością stwierdził Dahno.
– Tak. Oznacza to, że mamy mniej niż dwadzieścia sześć godzin by się przygotować.
Razem z dryfem obrócił się w stronę Henry’ego.
– Henry – powiedział – pamiętasz, kiedy przyszedłeś do mnie na Zjednoczeniu z ofertą 
pomocy, powiedziałem, że jesteś odpowiedzią na coś, czego bardzo potrzebowałem? 
Powiedziałem też, że moi ochroniarze mogą też zostać zmuszeni pełnić funkcje grupy 
uderzeniowej?
– Pamiętam – odpowiedział Henry.
– No cóż, teraz rzeczywiście będziemy musieli użyć twoich Żołnierzy jako oddziału 
uderzeniowego – stwierdził Bleys. – Zamierzam jutro udać zwykłego turystę i odwiedzić 
Symphonie des Flambeauxpodczas wieczornego przedstawienia. W jakiś sposób będziecie 
musieli zabrać mnie stamtąd bez zwracania na siebie uwagi, jednak uzbrojeni i, jeśli będzie to 
konieczne, gotowi do pokonania oporu...
– To będzie konieczne – wtrącił Dahno.
Bleys kiwnął głową.
– Pokonanie oporu w drodze do portu kosmicznego i naszego statku. Toni, skontaktuj się 
z nimi, jak tylko skończymy tę rozmowę.
Skinęła głową.
– W porządku – Bleys kontynuował. – Rada nie będzie chciała z tego robić otwartego 
przedstawienia, ale z pewnością spróbują kilku potajemnych sposobów przeszkodzenia mi w 
ucieczce, nawet biorąc pod uwagę, że mam w sobie ten zaaplikowany mi przez nich środek. 
Oznacza to, że ty, Dahno, a prawdopodobnie również i Toni, będziecie musieli dowiedzieć się 
kilku rzeczy, takich jak rozkład widowni Symfonii, wejść do niej i wszelkich miejsc, które 
mogą zostać wykorzystane do zatrzymania nas. Jak wspomniałem, ich działania będą musiały 
być dyskretne, co w połączeniu z elementem zaskoczenia będzie działać na naszą korzyść. 
Jeśli chodzi o szczegółowe wykorzystanie Żołnierzy, to już oczywiście twoja działka, Henry i 
pozostawiam to w twoich rękach.
– Nie mogę zrobić zbyt wiele – stwierdził Henry – dopóki nie dowiem się czegoś więcej 
na temat rodzaju możliwej opozycji, jak będzie uzbrojona i jaką może zastosować taktykę – 
jej zalety i wady.
Spojrzał na Dahno.
– Możesz mi dostarczyć tych informacji?
– Tak sądzę. – Dahno zmarszczył czoło. – Właściwie mogę być w stanie dowiedzieć się 
znacznie więcej niż sądzisz. Wszystkie społeczeństwa tak zamknięte jak to, mają swoje 
słabości. Na przykład, przy stosunkach panujących na Cassidzie zajęło mi cztery czy pięć dni, 
zanim dowiedziałem się w ogóle kto może wiedzieć, jakie mają tam najlepsze urządzenia 
antypodsłuchowe. Tutaj była to kwestia trzech godzin i pół tuzina rozmów.
– A więc dobrze – stwierdził Bleys. – Wiecie, co macie robić, więc może od razu się tym 
zajmiecie? Omówcie to jeszcze między sobą. Spotkamy się za jakieś trzy godziny na kolacji.
– Teraz pójdziesz spotkać się z lekarzem? – zapytała Toni.
– Nie ma pośpiechu. Mam jeszcze trochę czasu, nawet jeśli ludzie z Rady nie blefowali – 
a biorąc pod uwagę mój status dyplomatyczny, blef jest całkiem możliwy...
– Hmm... – wydobył z siebie powątpiewająco Dahno.
– Muszę przemyśleć całą tę newtońską sytuację, zazwyczaj najlepiej mi to wychodzi, 
kiedy pozwolę najpierw popracować nad tym mojej podświadomości.
Wstał z miejsca.
– Zamierzam się zdrzemnąć. Porozmawiamy znowu przy kolacji. Wtedy będzie mógł 
mnie zbadać ten lekarz.
Przez chwilę Toni wyglądała, jakby miała się z nim spierać, ale nic nie powiedziała.
Rozeszli się.
O ile w zakresie regularnego, nocnego snu, można by określić Bleysa jako cierpiącego na 
bezsenność – często leżał tylko w łóżku z myślami galopującymi przez głowę w coraz 
większym tempie – to przy popołudniowych drzemkach zazwyczaj usypiał zaraz po 
zamknięciu oczu.
Na szczęście tym razem było podobnie. Położył się i wydawało mu się, że ledwie 
zamknął oczy. Ledwie mrugnięcie – i otworzył powieki, czując przyjemne ciepło na widok 
zbliżającej się do łóżka Toni. W umyśle wciąż tkwił ślad snu o niej, więc nie zdziwił się 
widząc ją; uśmiechnął się do niej.
– Już pora kolacji – powiedziała. – Zebraliśmy się po przygotowaniu raportów dla ciebie. 
Jesteś gotów do nas dołączyć?
– Natychmiast. – Bleys zrzucił z siebie resztki sennej ociężałości i przerzucił nogi nad 
krawędzią łóżka.
Stół dryfowy w jadalni zmniejszono do rozmiarów odpowiednich dla czworga osób; 
posiłek już czekał. Kiedy siadali, Bleys zauważył, że Henry bezgłośnie porusza wargami i 
uświadomił sobie, że wuj odmawia modlitwę przed posiłkiem. Przywołało to na chwilę 
wspomnienia jego pierwszego posiłku na farmie Henry’ego na Harmonii; potem wspomnienia 
zostały zmiecione przez aktualne troski. Przystąpili do posiłku.
Przez przejrzystą ścianę okienną wpadało do środka późnopopołudniowe światło Alfy 
Cenauri B, wypełniając pokój ciepłym światłem.
– Och, prawie zapomniałem. – Dahno odstawił swój kielich z winem i sięgnął do 
kieszeni. Po chwili znów otoczyła ich bańka nieciągłości, zapewniając prywatność.
– A przy okazji – odezwał się Bleys. – Gdzie są nasi dwaj ochotnicy – Will Sather i Kaj 
Menowsky? Ktoś się nimi zaopiekował?
– Przydzieliłem im Żołnierza pilnującego, by niczego im nie zabrakło. Toni dała im pokój 
z sypialnią w jednym z krańców twojego apartamentu – odpowiedział Henry. – To 
wystarczy?
– W porządku – potwierdził Bleys. – Zobaczę się z tym lekarzem zaraz po tym, jak 
skończymy tutaj. Protestował przeciw odkładaniu badania na później?
– Nie był z tego powodu zbyt szczęśliwy – odpowiedział Dahno. – Odbyliśmy krótką 
rozmowę. Jak twierdzi, im prędzej, tym lepiej, ale właściwa diagnoza wymaga sprzętu, 
którego tu nie mamy i nie odważymy się sprowadzić w obawie przez zaalarmowaniem Rady. 
Razem z kilkoma rzeczami, które nasz lekarz ma ze sobą, szpital pokładowy statku będzie 
miał całe niezbędne wyposażenie do syntezy antidotum – tyle że on nazywa to 
„przeciwantagonistą”. Zjedz z nami kolację i zorientuj się w sytuacji. Potem możesz iść na 
badanie.
– Dobrze – odpowiedział Bleys. Prawdę mówiąc, był głodny i spragniony. Zaczął jeść i 
machnął ręką w stronę pozostałych. – A więc proszę, powiedzcie mi, czego się 
dowiedzieliście.
Cała trójka popatrzyła po sobie.
– Ty zacznij, Dahno – stwierdziła Toni.
– Dobrze. Bleys, już wprowadziłem Henry’ego. Mają tu cztery zbrojne grupy, które Rada 
może wprowadzić do akcji, jeśli spróbujemy wywieźć cię poza planetę. Pierwszą i najbardziej 
dostępną jest tajny wydział policji miejskiej. Jednak Rada może nie chcieć, aby informacja o 
nas rozniosła się w policji Woolsthorpe, skąd łatwo mogłaby przeciec do mediów. 
Wiadomości oczywiście są kontrolowane przez Radę, ale jest to proces automatyczny i w 
dużym stopniu opierający się na autocenzurze, także w tym przypadku informacja mogłaby 
nie zostać zablokowana i przedostać się do serwisu.
Bleys skinął.
Dahno mówił dalej.
– Druga grupa do inspektorzy bezpieczeństwa Laboratoriów, mający tu swoją kwaterę 
główną. Stanowią grupę paramilitarną działającą zazwyczaj w mundurach – a wątpię, żeby 
Rada chciała, by otwarcie działali przeciw tobie jacyś mundurowi – sytuacja mogłaby 
wyglądać inaczej w przypadku działań nie w miejscu publicznym. Oczywiście, mogliby 
wysłać ich w ubraniach cywilnych, ale to duża i częściowo publiczna organizacja, więc 
wprowadzenie ich do akcji wymagałoby czasu. Znacznie bardziej prawdopodobny jest 
oddział specjalny policji Woolsthorpe. Tak naprawdę składa się z większej liczby małych 
drużyn – jednak są wyszkoleni, by działać wspólnie, jako większe jednostki. Są też szkoleni 
do walk w mieście. Henry zgodził się, że to najbardziej prawdopodobny przeciwnik, na 
jakiego możemy się natknąć – i przypuszczalnie pierwszy, jakiego zobaczymy.
Przerwał.
– Cóż – stwierdził Bleys po chwili ciszy – wspomniałeś o czterech.
– Przepraszam – odpowiedział Dahno. – Faktycznie. Są jeszcze Strażnicy Rady, 
specjalnie szkoleni ochroniarze podlegający wyłącznie Radzie, mający za zadanie ochronę i 
pilnowanie członków Rady oraz pracowników jej agend. Prawdopodobnie mogliby zostać 
wysłani najszybciej, ale nie są szkoleni do działań w większej grupie. Aha, są tu jeszcze 
koszary floty kosmicznej – tak się składa, że w Woolsthorpe jest Kwatera Główna 
Newtońskich Sił Kosmicznych. Mają tu koszary dla wojska pełniącego funkcje żandarmerii. 
Jednak to oddziały czysto wojskowe i Henry sądzi, że raczej nie zostaną użyte przeciwko 
nam. Nie są szkoleni do walk partyzanckich i z punktu widzenia Rady większość ich 
uzbrojenia jest zbyt potężna do użycia w mieście. Innymi słowy, mogliby nas dostać, ale 
zniszczyliby przy okazji część miasta lub portu kosmicznego.
– Rozumiem – stwierdził Bleys. – Henry, co myślisz o tym wszystkim?
Popatrzył na Henry’ego.
– Jak powiedział Dahno – odezwał się Henry – mam już jasny obraz tego, co trzeba 
zrobić – zerknął na Dahno i Toni, potem skierował wzrok z powrotem na Bleysa – dzięki 
informacjom tej dwójki.
Znów spojrzał na tamtą dwójkę.
– Tak więc, jeśli nie macie nic przeciw temu – oboje skinęli głowami, więc ponownie 
skierował uwagę na Bleysa – Bleys, nie będziesz robił nic, po prostu pozwolisz innym zająć 
się tobą. W tym przypadku będziesz w sytuacji doktora Menowskiego i wynalazcy błękitnej 
bańki. Będziesz pasażerem, którego mamy bezpiecznie dostarczyć do statku.
Przerwał i surowo spojrzał na Bleysa.
– Rozumiem – odpowiedział tamten.
– Dobrze. Popołudniowe przedstawienie Symphonie des Flambeaux odbywa się dość 
późno, więc kiedy cię z stamtąd zabierzemy, będzie już zmierzchało, a później zapadnie 
całkowita ciemność, księżyce są w nowiu. To nam pomoże. Żołnierze mają duże 
doświadczenie w nocnej walce – to się przyda w działaniach przeciw Newtończykom, jakich 
według Dahno możemy spotkać po drodze. Pójdziesz do Flambeauxz Toni, a ona wyprowadzi 
cię stamtąd tuż przed końcem przedstawienia. Rób co każe i wyjdź z nią z sali. Zabierze was 
stamtąd pojazd kierowany przez Żołnierza.
– Tylko jeden pojazd z kierowcą? – zapytał Bleys.
– Jeden – odpowiedział Henry. – Każdy z Żołnierzy będzie miał własne zadanie, którym 
zajmie się niezależnie, między innymi zdobycie pojazdu dla siebie i ewentualnie jeszcze paru, 
w zależności od ich zadań. Wszyscy wypełnią swoje misje w różnych częściach miasta. 
Pojazdy zostaną ukradzione, a ich systemy alarmowe i zewnętrznej kontroli zniszczone, więc 
będą mogli swobodnie się poruszać. Ważne jest, żebyśmy nie zbierali ludzi w jednym miejscu 
podczas pierwszego etapu ucieczki.
– Świetnie – powiedział Bleys. – To twoja działka, Henry. Jeśli sądzisz, że tak będzie 
lepiej, tak zrobimy. Ale planujesz zebranie nas wszystkich w jednym miejscu później podczas 
ucieczki?
– Tak. Są cztery miejsca, gdzie mogą spróbować nas zatrzymać. Pierwszym będzie 
wyjazd z miasta na drogę prowadzącą do portu kosmicznego. Drugim jest most na 
autostradzie nad rzeką Da Vinci. Jednak w chwili, gdy dotrzemy do mostu, powinno być już 
dostatecznie ciemno.
– Popraw mnie, jeśli się mylę – powiedział Bleys – ale wydawało mi się, że wojsko, 
grupy paramilitarne czy nawet zwykła ochrona będzie miała urządzenia umożliwiające 
oświetlenie terenu plus noktowizory.
– To prawda – zgodził się Henry. – Jednak będziemy poruszać się bardzo szybko i mamy 
nadzieję, że nie zdążą ustawić oświetlenia. Prawdopodobnie będą mieli jakieś reflektory w 
pojazdach, ale nasi Żołnierze zajmą się nimi.
– Rozumiem – stwierdził Bleys. – Mów dalej, Henry.
– Kiedy już przedostaniemy się przez most, następnym miejscem na ustawienie blokady 
będzie wjazd na teren lądowiska. Teoretycznie możemy się dostać na lądowisko dowolnym 
wejściem – a wiesz, jak jest rozległe – co powinno oznaczać, że będą musieli obstawić 
wszystkie możliwe wejścia, a tym samym rozdzielić siły. W połączeniu z wciąż panującą 
ciemnością powinno zapewnić nam to przewagę przy wkraczaniu na lądowisko.
– Czy wiemy, gdzie na płycie stoi Favored?
– Tak. – Henry spojrzał na Dahno.
– Nic szczególnego – odezwał się tamten. – Po prostu zadzwoniłem na lotnisko, a 
automatyczny system udzielił mi informacji.
– Z początku nie będą wiedzieli, co jest naszym celem na lądowisku – powiedział Henry 
– ale w miarę jak zaczniemy się zbliżać, będą w stanie skupiać siły. Jak tylko jasne stanie się, 
do którego sektora się kierujemy, będą mogli zorganizować tam prowizoryczną obronę, 
mogącą jednak okazać się całkiem skuteczną. To będzie ostatni opór, jaki będziemy musieli 
pokonać, by dostać się do statku. Będą próbowali nas powstrzymać nawet w chwili startu. 
Dahno twierdzi, że kiedy już wystartujemy i skierujemy się w przestrzeń, ze względów 
prawnych będą musieli zostawić nas w spokoju, a kiedy tylko wylecimy poza atmosferę, 
będziemy mogli dokonać skoku fazowego i znajdziemy się poza ich zasięgiem. Szkoda czasu, 
żeby się teraz tym przejmować. Idź teraz do Menowskiego i niech cię obejrzy.
– Zrobię tak. – Bleys zmarszczył się lekko. – Jednak, wybacz mi, wuju, przekazałeś mi 
sporo ogólnych informacji, ale żadnych szczegółów. Czy nagle stałem się kimś, komu nawet 
moi właśni ludzie nie ufają?
Dahno i Toni równocześnie zaczęli mówić, ale uciszył ich głos Henry’ego.
– To moja działka, Bleys. Kaj powiedział nam o tym co z tobą zrobiono. O ile głównym 
celem Rady było podanie środka, który cię zabije, jeśli nie dostaniesz antidotum, bez 
wątpienia dostałeś jeszcze coś – może nawet jesteś ich informatorem.
– Informatorem? – Bleys zmarszczył się.
– Środek chemiczny, który sprawiłby, że będziesz mówił – wyjaśniła Toni. – Od stuleci 
wiadomo, że nie ma czegoś takiego, jak serum prawdy. Jednak istnieją środki sprawiające, że 
mówi się w sposób niekontrolowany, podobnie jak ktoś pod wpływem alkoholu może 
wyjawić więcej niż osoba trzeźwa, tylko znacznie skuteczniejsze. Osoba poddana działaniu 
czegoś takiego wypapla wszystko. Wyobraź sobie pijacki słowotok zwielokrotniony do 
poziomu przymusu.
Na chwilę zapanowała cisza.
– Widzisz, Bleys – Henry odezwał się niewzruszonym głosem – gdybyś znał 
szczegółowo moje plany i schwytaliby cię Newtończycy, Rada mogłaby dowiedzieć się 
wszystkiego – łącznie z zadaniami wyznaczonymi poszczególnym Żołnierzom. Moim 
obowiązkiem jest ochraniać tych, którzy dla nas walczą.
Ostatnie słowa wypowiedział tym spokojnym, ale nieuchronnym głosem, jakim oznajmiał 
swoje decyzje. Jednak patrząc na niego, Bleys zauważył w kącikach jego oczu te same znaki, 
które widział tam już wcześniej. Było to krótko po tym, jak Bleys zamieszkał z rodziną 
Henry’ego na Zjednoczeniu; Henry uznał, że musi zbić starszego syna, ponieważ wierzył, że 
tego wymaga jego ojcowski obowiązek.
Fakt, że to zrobił, prawie zniszczył emocjonalnie Bleysa. Wychowywała go matka, 
mieszkanka Kultis, jednej z planet Exotikowwierzacych, że świadome wywołanie bólu – 
zwłaszcza fizycznego – w innej istocie ludzkiej było nie tylko najgorszym z przestępstw; ale 
wręcz nie do pomyślenia.
Na ślepo, zmagając się z koszulą nocną, do której nie był przyzwyczajony, Bleys 
próbował dostać się do starszego kuzyna. Henry nie dopuścił do tego i zatrzymał go łagodnie, 
posyłając z powrotem do łóżka. Wtedy właśnie Bleys zobaczył w kącikach oczu Henry’ego 
ból, powstrzymywany przez nieugiętą wolę.
Tym razem jednak ból nie dotyczył jego kuzyna Joshui. Henry cierpiał za Bleysa.


Rozdział 30

Bleys stał w środku równobocznego trójkąta utworzonego z trzech, mniej więcej 
metrowej wysokości urządzeń, świecących irytującymi, czerwonymi lampkami 
oznaczającymi aktywność. Obsługiwał je Kaj Menowski. Dzięki rozwojowi techniki Bleys 
nie musiał nawet się rozbierać – całe ciało skanowane było z mikroskopową dokładnością.
– Nie ruszaj się – odezwał się Kaj. – Każde poruszenie przerwie pracę diagnozera i będę 
musiał go od nowa kalibrować. Im mniej się będziesz ruszał, tym szybciej skończy się 
badanie.
Kaj w zamyśleniu odczytywał serię hieroglifów drukowanych na taśmie wyrzucanej z 
komputera.
Słowa medyka ubodły Bleysa. Dla kogoś, kto trenował swoje ciało tak rygorystycznie jak 
on, zabrzmiały prawie jak obelga.
Powiedział sobie ponuro, że powinien umieć stać w całkowitym bezruchu dowolnie 
długo. Po prostu był do tej chwili niedbały, uwalniając myśli i pozwalając ciału samemu o 
siebie zadbać. Ale od tej chwili ... jestem posągiem powiedział sobie. Posągiem z litego 
marmuru. To właśnie odkryje diagnozer. Marmur. Nieruchomy. Moje poczucie czasu skurczy 
się, więc niezależnie od tego jak długo będę stał, wydawać się będzie, że minęło zaledwie 
kilka sekund.
Bleys skupił umysł i osiągnął pożądany stan. Maszyny już nie zabrzęczały... czas nie miał 
znaczenia, do chwili, aż Kaj znów się odezwał.
– Cóż, to na razie wyjaśnia sytuację – rozbrzmiał głos budzący Bleysa do świadomości, 
że czerwone światełka zgasły. – Wygląda to tak, jak się spodziewałem. Rada dodatkowo 
wprowadziła środek mający zmusić cię do niekontrolowanego mówienia – nietrudno będzie 
go zidentyfikować i zneutralizować. Zasadniczym problemem jest substancja mająca 
zaatakować twoje DNA – prawie na pewno efekt wspólnych eksperymentów ze Starą Ziemią, 
mających na celu odtworzenie form zwierzęcych, które wyginęły tam z powodu polowań i 
zanieczyszczenia środowiska. Nic nie zrobię z żadnym z tych środków, dopóki nie 
dostaniemy się do szpitala na pokładzie waszego statku kosmicznego. Teraz jednak wiem już, 
gdzie i czego szukać.
– To sporo jak na takie badanie, prawda? Ile to trwało, pół godziny?
– Trochę dłużej – odpowiedział Kaj. Oderwał taśmę z hieroglifami, złożył ją i wsunął do 
jednej z kieszeni marynarki. Wskazał nieaktywne już urządzenie. – Ono wykonało za mnie 
całą pracę. Rada nie wykazała się wyobraźnią. Środek zmuszający do mówienia jest 
standardowy, powszechnie używany. Biorąc to pod uwagę, wystarczyło sprawdzić 
poszczególne możliwości, aż zidentyfikowałem tę właściwą. Intruz genetyczny wymagał 
nieco więcej wyobraźni i pracy detektywistycznej. Ale, jak powiedziałem, nic, czego bym się 
nie spodziewał.
– Jak mogłeś w ogóle spodziewać się czegoś konkretnego? – z ciekawością zapytał Bleys. 
– A przy okazji, nadal czuję się dobrze.
– I prawdopodobnie tak pozostanie – aż do mniej więcej godziny czy dwu przed limitem 
czasowym – który może, ale nie musi pokrywać się z podanym ci terminem. Możesz zacząć 
czuć coś wcześniej, ale wrażenia powinny być delikatne. Jednak po przekroczeniu granicy 
cały proces będzie bardzo gwałtowny. Mam nadzieję, że do tego czasu znajdziemy się na 
statku i będę w stanie ci ulżyć, walcząc równocześnie z podanymi ci środkami. Jeśli zaś 
chodzi o spodziewanie się czegokolwiek, to kwestia wiedzy na temat tego, co można użyć i 
efektów działania tych środków.
– Powiedziałeś, że wprowadzili do mojego ciała jakieś obce DNA? – zapytał Bleys.
– Możesz to nazwać fragmentem DNA. To wytwór nanotechnologii, mogący zaatakować 
wrażliwe części twojego systemu i zmienić je w coś innego, podobnego lecz destrukcyjnego 
dla ciebie.
Bleysa kusiło, by spytać lekarza skąd pochodziło to obce ciało i jak działało. Popychał go 
ku temu jego wieczny głód informacji, ale poza ścianą okienną pokoju zapadła już ciemność, 
a miał przed sobą spotkanie, o którym lekarz nie powinien wiedzieć.
– Powiedziałeś, że teraz dobrze się czujesz? – ostrym tonem zapytał Menowsky.
– Oczywiście – odpowiedział Bleys. – Sam powiedziałeś przecież, że aż do końca 
niczego nie poczuję?
– Powiedziałem, że nie powinieneś – stwierdził Menowsky. – Ale nigdy nie zaszkodzi się 
upewnić. Jeśli zauważysz jakąś zmianę w swoim samopoczuciu, natychmiast daj mi znać. 
Natychmiast. Jak zrozumiałem, jutro po południu wszyscy udamy się do portu kosmicznego. 
Czy będę w pojeździe z tobą? Z tego co mówiono wynika, że możemy mieć problemy z 
dostaniem się na statek.
– Pewne jest, że będą z tym problemy – powiedział Bleys. – Nie wiem, czy będziesz w 
tym samym pojeździe co ja. Jeśli uważasz, że to konieczne, skontaktuj się z Henrym i 
wyjaśnij mu to. To on organizuje całą akcję i od niego zależy decyzja.
– Zdecydowanie powinienem być z tobą – oświadczył Menowsky.
Bleys przyjrzał mu się uważnie.
– Doktorze – powiedział wolno – ile według ciebie mam czasu?
– W sytuacji, gdy mamy do czynienia z ciałem nanotechnologicznym, nigdy nie można 
mieć stuprocentowej pewności. Każdy z nas jest niepowtarzalny.
– A więc twierdzisz, że szansa, iż będę cię potrzebował jest bardzo mała? Czemu więc 
uważasz, że powinieneś być ze mną? Czy może coś innego każe ci to zrobić?
– Prawdę mówiąc, tak. Domyśliłem się jakiego rodzaju środka użyją wobec ciebie, 
opierając się na wiedzy dotyczącej medycyny i środków używanych przez Radę w 
przeszłości. Spodziewałem się, czego użyją – jeszcze jeden dowód, na ich głupotę.
– Głupotę? – powtórzył Bleys. – Mnie wydali się dość inteligentni.
– Są inteligentni, w swoich własnych dziedzinach – zgodził się Kaj. – I wszyscy są 
dobrymi, nawet doskonałymi naukowcami, jeśli nawet nie prawdziwymi, z krwi i kości 
uczonymi. Ale głupio postępują wobec ludzi. To efekt urzędowania w Radzie. Władza robi to 
z większością ludzi. Sprawia, że stają się aroganccy i obojętni. Ktoś, ktoużywamedycyny 
wyłącznie dla własnej korzyści, stracił większość – jeśli nie wszystko – ze swojego 
człowieczeństwa. Stali się przynajmniej częściowo tyranami, a im dłużej dzierżą władzę – a 
większość z osób, które tam widziałeś zasiada w Radzie od lat – tym bardziej robią się 
bezwzględni, aż stają się nie lepsi od tyranów Starej Ziemi, torturujących i mordujących dla 
zachcianki.
Kaj miał dziwny sposób mówienia. Nie ze złością, ale sprawiał wrażenie, jakby gotów był 
zezłościć się, gdyby tylko ktokolwiek zaczął się z nim spierać i potrafił przekazać to 
sposobem mówienia.
– W porządku – powiedział Bleys.
– Cieszę się, że to rozumiesz – powiedział Kaj. – Widziałem już, jak zniszczyli wielu 
bardzo porządnych ludzi. Teraz, dzięki tobie, zamierzam utrzeć im nosa i pozbawić ich 
czegoś, czego bardzo pragną.
Nie podniósł głosu, ale jego oczy ściemniały, jak płonące czarne węgle.
– Dlatego zgodziłeś się pójść za Willem Satherem? – zapytał Bleys.
– To jeden z powodów. Jeśli chodzi o wiedzę – wiedziałem, że przyleciałeś na Newtona i 
na co cię stać.
– Dobrze – powiedział Bleys. – Po prostu powiedz Henry’emu, że zgodziliśmy się, że 
powinieneś jechać ze mną. Teraz wychodzę, mam spotkanie. Spakuj swoje diagnozery, a ja 
wyłączę bańkę ochronną.
W drodze powrotnej do swojego pokoju Bleys musiał przejść przez kilka innych 
pomieszczeń, ale nikogo nie spotkał.
Wciąż był stosunkowo wczesny wieczór, około godziny dwudziestej. Pomyślał, że 
prawdopodobnie zajmują się przygotowaniami do jutrzejszej próby ucieczki. Teraz jednak 
miał się zająć czymś, co określił mianem spotkania.
Rzeczywiście było to spotkanie, jednak takie, w którym druga strona nie spodziewała się 
jego uczestnictwa. Chodziło o wieczorne spotkanie Rady, o którym wspomniał wcześniej 
Sean O’Flaherty.
Prywatny gabinet Bleysa znajdował się w pokoju narożnym, stanowiącym ostatni z 
długiego rzędu połączonych pokoi składających się najego drogi apartament. Dwie ściany 
były od wewnątrz przezroczyste, miał więc prawie szeroką panoramę miasta w zapadającym 
zmierzchu.
Przed wejściem do pomieszczenia użył kontrolek swojej bransolety, by nie dopuścić do 
automatycznego włączenia się świateł. Kiedy przeszedł przez drzwi, zablokował je kolejną 
trójklawiszową kombinacją na bransolecie i czekał. Stopniowo jego oczy zaczęły 
przyzwyczajać się do oświetlenia.
Podłużne, prostokątne pomieszczenie było mroczne i pełne cieni, ale wszystkie sprzęty 
były widoczne. Przy odrobinie wyobraźni można było pomyśleć, że pokój skąpany jest w 
łagodnym blasku księżyca – choć żadnego z księżyców Nowej Ziemi nie było w tej chwili na 
niebie. Blask świateł z zewnątrz zapewniał dziwny, ale odpowiedni substytut.
Bleys stał tak jeszcze chwilę zastanawiając się nad swoją peleryną, stanowiącąjego znak 
rozpoznawczy. Chciał wyglądać imponująco, lecz była niepraktyczna, więc ograniczył się do 
czarnego garnituru z modną obecnie na Newtonie szeroką czerwoną wstęgą w pasie. Ruszył..
Bleys podszedł do drzwi balkonowych w bocznej ścianie budynku. Widział teraz balkon 
należący do sali spotkań Rady. Twarz i dłonie owiała mu chłodna wieczorna bryza. Nie 
pamiętał, czy zauważył podobny chłód nocnego powietrza, kiedy wyszedł na ścianę hotelu 
pamiętnej nocy w Ekumenii.
Bleys przypomniał sobie, jak pokonał narożnik, lekkomyślnie wykonując obrót na stopie, 
w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie próbował. Tutaj takie obroty nie będą konieczne, 
wspinaczka powinna być prosta. Sprawdził już możliwości dojścia. Bez wątpienia ze 
względów architektonicznej elegancji, każde z trzech najwyższych pięter (Bleys mieszkał na 
przedostatnim) był nieco cofnięte w stosunku do niższego o dobre dwadzieścia centymetrów. 
Spokojnie mógł więc iść przy ścianie, po powstałym w ten sposób występie głębokim na dwie 
szerokości stóp.
Co więcej, wzdłuż górnej krawędzi każdego z cofniętych pięter umieszczono ozdobną 
sztukaterię sprawiającą wrażenie marmuru, grubą na kilka centymetrów i sięgającą w dół na 
jakieś półtora metra, z głębokimi, rzeźbionymi wzorami doskonale nadającymi się na 
uchwyty. Z poziomu ulicy fryzy nadawały każdemu z cofniętych pięter wygląd ozdobnego 
zwieńczenia.
Jedno z tych wgłębień biegło bezpośrednio pod jego balkonem. Mógł na nim stanąć i 
łatwo podejść do sali Rady, przytrzymując się sztukaterii i przechodząc nad stojącymi mu na 
drodze balkonami.
Widział już tego rodzaju ozdobne, udające fryzy sztukaterie, kiedy był jeszcze dzieckiem 
i podróżował z matką.
Używał wtedy wgłębień w reliefach jako uchwytów, wspinając się do otwartego okna na 
pierwszym piętrze. Był wtedy znacznie lżejszy, ale z tego co pamiętał, sztukaterię solidnie 
mocowano do ściany przy pomocy stalowych śrub. Wątpliwe było, by ta nie została 
przymocowana równie starannie.
Bleys odwrócił się i poszedł do swojej sypialni, gdzie z garderoby wybrał parę szarych 
spodni oraz czarną koszulę z długimi rękawami. Kiedy znajdzie się na zewnątrz budynku, na 
występie, twarz skieruje w stronę ściany. Miał rękawiczki, ale chciał czuć ścianę pod palcami.
Poczuł nagłą ochotę na prysznic. Zdjął ubranie. Było coś symbolicznego w zmyciu z 
siebie brudu dnia, staniu się czystym i gotowym do marszu wzdłuż występu. Wszedł do 
kabiny prysznica.
Dotknął przełącznika na konsolecie, który powinien wywołać zalanie go strumieniem 
wody. Jednak zamiast tego, kabina wydała się nagle zwijać wokół niego, aby nie upaść 
błyskawicznie rozrzucił ręce, zapierając się o przeciwległe ściany.
Po krótkiej chwili wszystko minęło, tyle że skóra sprawiała teraz wrażenie, jakby została 
przetarta czymś chłodnym i suchym, pozostawiając ją wręcz nienaturalnie czystą – jakby 
każdy cal jej powierzchni oskrobano najostrzejszą z istniejących brzytew. Na chwilę spiął 
wszystkie mięśnie; potem uświadomił sobie, że w hotelu, na znak zamożności, zainstalowano 
prysznice ultradźwiękowe. Był niemal chirurgicznie czysty, znacznie bardziej, niż 
zapewniłoby mu mycie w wodzie.
Jednak czystość nie była powodem, dla którego zdecydował się na prysznic. Chciał czuć 
wodę zmywającą z niego wszystko, poza obecnym celem. Co więcej, lata spędzone na 
ćwiczeniu się w podnoszeniu wrażliwości zmysłów sprawiły, że stały się one niezwykle 
czułe; tego rodzaju stymulacja ultradźwiękami, choć w zamierzeniu bardzo łagodna, 
natychmiast pozbawiła go poczucia równowagi. Przyjrzał się konsolecie, zauważył 
alternatywny przełącznik i dotknął go.
Zalała go woda, o temperaturze automatycznie dostosowanej do ciepłoty ciała. Z ulgą 
zanurzył twarz w strumieniu.
Stał tak przez kilka minut, pozwalając oblewać się wodzie. W końcu czując się 
niesamowicie odświeżony i czysty, jeszcze raz dotknął konsolety, zmieniając strumień wody 
na powiew ciepłego powietrza, które całkowicie go wysuszyło.
Opuścił kabinę, ubrał się w przygotowany wcześniej ciemny strój i przełożył zawartość 
kieszeni do nowych spodni. Prysznic spełnił swój ą symboliczną i fizyczną rolę. Nawet 
niemiła chwila utraty równowagi przestała już mieć znaczenie. Wiedział, że dzięki przepisom 
międzyplanetarnym, tego rodzaju kabiny ultradźwiękowe nie powinny mieć dostatecznej 
mocy, by u kogokolwiek wywołać nieprzyjemne sensacje. Jednak w tym zakresie nie był 
przeciętnym człowiekiem. Od tej chwili będzie pamiętać, by używać wyłącznie wody.
Kiedy już się ubrał, Bleys zawahał się nad trzymetrową wstęgą materiału stanowiącą jego 
pas, po czym owinął się nią i przypiął klamrę. Gdyby z jakichś powodów miano go schwytać, 
wolał sprawić wrażenie lekko zawianego gościa hotelowego, nie włamywacza.
Kiedy wrócił do ciemnego gabinetu, z kieszeni spodni wyciągnął urządzenie 
przeciwpodsłuchowe. Pożyczył je od Dahno z myślą o tej wycieczce. Kontrolki urządzenia 
były bardzo proste: pojedyncza dżwigienka z trzema możliwymi ustawieniami – wyłączone, 
włączone i zatrzymane.
Włączył je. Wokół niego zaczął rosnąć pęcherz, otaczając go całego. Uświadomił sobie, 
że jeśli go nie wyłączy, pęcherz będzie rósł dalej, więc przesunął dźwigienkę na pozycję 
„zatrzymane”. Bańka znieruchomiała. Kciukiem wyłączył urządzenie; bańka znikła, a Bleys 
ponownie wyszedł na balkon, wkładając generator do kieszeni.
Nauczył się mierzyć odległość przez prawie podświadome liczenie kroków i liczył je, 
idąc na spotkanie z Radą. Patrząc teraz wzdłuż ściany budynku ocenił, że dzieli go od niej 
jakieś trzy czwarte szerokości hotelu.
Bleys zerknął do pustego, ciemnego gabinetu. Nikt nie powinien przychodzić do niego 
przez najbliższe kilka godzin. Spojrzałwdół. Na ulicy widać było tylko pojedyncze pojazdy. 
Niebo było czyste. Nie pojawił się jeszcze żaden z księżyców Newtona, za to wyraźnie widać 
było gwiazdy.
Chwycił poręcz balkonu i przerzucił nogę na drugą stronę, stawiając ją na występie 
poniżej. Idąc wzdłuż ściany, będzie zwrócony do niej twarzą, co powinno dodatkowo ułatwić 
marsz. Sięgnął prawą ręką i zaczepił palcami o wycięcia w sztukaterii nad sobą.
Zawahał się, zjedna ręką na poręczy, drugą na sztukaterii.
Poręcz i kamień były zimne i twarde w dotyku. Ulica znajdowała się daleko w dole i ona 
również byłaby twarda i zimna. Noc wokół wydawała się teraz zimniejsza, choć mało 
prawdopodobne, by temperatura powietrza spadła tak szybko.
Spojrzał na gwiazdy. Wyglądały teraz na odległe, nie tylko od niego, ale i od siebie 
nawzajem. Nie sięgały już do niego jak starzy przyjaciele, rozgrzewając go i zapraszając do 
swojej społeczności. Były tylko kropkami odległego światła, niczym więcej.
Spojrzał wzdłuż czekającej go drogi i odczuł niepokój. Nie wydawało się 
prawdopodobne, by Rada zezwoliła nawet na tak mało prawdopodobne podejście do swojej 
siedziby. Nawet dla kogoś znacznie niższego niż on, nie byłoby trudno podejść ich w 
tajemnicy. Możliwe, że po drodze umieszczono jakieś pułapki...
W końcu uświadomił sobie, że waha się z powodu marszu po ścianie. Wcześniej założył 
po prostu, że będzie w stanie to zrobić, podobnie jak potrafił przejść wzdłuż ściany hotelu na 
Zjednoczeniu; teraz jednak zalewały go możliwości, zarówno pozytywne jak i negatywne i 
zdał sobie sprawę, że brak mu teraz czegoś, co miał podczas tamtej wspinaczki.
Wtedy był w stanie – nie „berserkera” – słowo pochodziło z języka Starej Ziemi z czasów 
Wikingów. Może lepiej pasowałoby określenie „fey” – inne wieloznaczne słowo, wiążące się 
ze świadomością bliskości – lub szansy – śmierci.
Niektóre definicje ujmowały to jako „bojaźliwy” czy „tchórzliwy”, ale nie pasowało to do 
tego, co wtedy czuł. Wtedy było to doświadczenie prawie radosne, jak pewne spojrzenie na 
nadchodzącą walkę z mrocznym wojownikiem. Test, wstęp do większego testu.
Jednak cokolwiek wtedy odczuwał, teraz tego brakowało. Czuł się bardzo ludzki i 
ograniczony. Nigdy nie bał się wysokości, po prostu był jej świadom. Zbudził się w nim 
gniew.
Lęk musiał odejść. Dawno temu, w dzieciństwie, podjął decyzję. Nigdy nie będzie w 
stanie zrealizować swoich planów, jeśli będzie się bał.
Przerzucił nad barierką drugą nogę. Rozciągała się przed nim ściana budynku składająca 
się z przejrzystych okien. Wszystkie były ciemne, na co zresztą liczył, biorąc pod uwagę, że 
była to pora kolacji.
Bleys ruszył do przodu niczym długonogi krab, przechodząc po drodze nad innymi 
balkonami. Cały świat ograniczył się do gzymsu pod nogami i sztukaterii, której 
przytrzymywał się dłońmi. Zwyciężyła długoletnia praktyka w samokontroli. Istniał tylko on i 
budynek.
Spokojnie posuwał się do przodu, aż nagle rozbrzmiał jakiś wewnętrzny alarm i 
zatrzymał się.
Nie było to nic oczywistego, jego wyszkolone zmysły nie przesłały żadnego konkretnego 
sygnału. Coś jednak odczuwał, coś niewytłumaczalnego, lecz nie podlegającego wątpliwości, 
niczym „zbliżanie się lądu”, jak przez stulecia żeglarze określali świadomość niewidocznego 
brzegu, schowanego za idealnym kręgiem wodnego horyzontu.
Wysunął do przodu stopę, ostrożnie sprawdzając nią powierzchnię, na której się opierał.
Jednak na ile mógł sięgnąć, wyczuwał twardą powierzchnię. Cofnął stopę i wolno 
przesunął ciało, potem wyciągnął rękę, przesuwając palcami po nierównej powierzchni 
sztukaterii, aż sięgnął dalej, niż był w stanie wysunąć nogę.
Jego palce nagle zjechały po krawędzi, zapadając się w pustkę. Spojrzał na pozornie 
ciągłą powierzchnię; dłoń zdawała się być zatopiona w warstwie marmuru.
Przesunął się trochę bardziej do przodu i przyjrzał uważniej, odkrywając cienką linię 
oddzielającą kamień od projekcji. W niewyraźnym świetle była ledwie widoczna, choć 
zapewne w dzień różnica byłaby oczywista.
Wyglądało na to, że za tą linią nie było już sztukaterii, a jedynie jej projekcja. W słabym 
świetle dochodzącym z miasta w dole, złudzenie było doskonałe. A skoro sztukateria stawała 
się nierzeczywista, to występ poniżej... Wychylił się najdalej jak mógł i wysunął stopę, 
stopniowo przesuwając również ciało.
Występ pozostał realny tak daleko, jak był w stanie sięgnąć, choć nad nim nie było już 
prawdziwej sztukaterii. Cofnął nogę. Nagle wydało mu się, że półka zwęziła się o połowę. 
Jeśli spróbuje iść po niej dalej bez sztukaterii, zapewniającej oparcie dla rąk, a półka nagle 
również zmieni się w iluzję... Spojrzał przed siebie, w stronę okien sali spotkań Rady. Dzielił 
go od nich już tylko jeden balkon.
Strach i niepewność stanowiły złe towarzystwo. Łatwo było mu powiedzieć sobie, że 
istniały inne sposoby na zebranie informacji, które miał nadzieję zdobyć po dotarciu do 
balkonu Rady; to jednak byłaby ucieczka, a obiecał sobie, że nigdy się nie cofnie. Jeśli zrobi 
to raz, obawiał się, że mógłby chcieć zrobić to ponownie – i jeszcze raz, aż skończyłby życie 
nie osiągając swojego celu.
Pomyślał o swojej wcześniejszej wspinaczce i użyciu ki do przyklejenia się do ściany 
budynku, by zamiast opierać się o pionową ścianę, czuć się jakby leżał na poziomej 
powierzchni, patrząc na gwiazdy.
Zrobił to raz, może zrobić ponownie.
Ta myśl była niczym czysty wiatr odganiający mgłę emocji, które przez chwilę groziły 
zniszczeniem poczucia celu.
Kioshizumeru, pomyślał.
Japoński termin na to, co chciał zrobić, uspokoił jego umysł. Kontrolę zaczynał 
przejmować trening. Oderwał uwagę od półki i sztukaterii, skupiając ją nahara, centrum ciała. 
Zebrał się z powrotem w tym punkcie, tuż poniżej pępka i poczuł się, jakby wrócił do 
miejsca, z którego na wszystko inne można było patrzeć z właściwej perspektywy, we 
właściwych wymiarach. Jego ciało zalała fala wewnętrznego spokoju. Zaczął wyobrażać 
sobie swoje ki, mieszczące całego ducha, skupione w hara, . głęboko w ścianie, kotwicząc go 
do niej. Sięgało tam, aż percepcja ściany zmieniła się, przechodząc nie do poziomej 
powierzchni jak na Zjednoczeniu, lecz do skosu, na którym leżał wygodnie, krzywizny nie 
dość stromej, by można było się zsunąć.
Puścił sztukaterię i rozciągnął ręce po obu stronach, przyciskając dłonie płasko do 
powierzchni ściany. Ruszył w bok, przesuwając stopami po półce.
Dotarł w ten sposób do następnego balkonu, sterczącego ze ściany pod dziwnym kątem. 
Przeszedł przez niego i ponownie wszedł na półkę z rozciągniętymi ramionami, przesuwając 
się wzdłuż ściany do balkonu należącego do sali obrad Rady. Przez półotwarte drzwi 
balkonowe słyszał już dobiegające ze środka głosy, choć nie dało się jeszcze rozróżnić słów. 
Pozwolił, by ściana powoli wróciła do pionu.
Bleys ponownie odczuł swoją wagę na wąskiej półce. Balkon był już na wyciągnięcie ręki 
i rozumiał dochodzące z wnętrza głosy – i nagle pod stopami miał pustkę. Bez ostrzeżenia 
uderzyły w niego takie same zawroty głowy jak pod prysznicem. Tym razem jednak 
wielokrotnie silniejsze, zabójczo silniejsze. W jednej chwili świat zawirował wokół niego i 
kompletnie stracił zmysł równowagi.


Rozdział 31

Bezczasowa chwila minęła – wciąż stał na półce, przyciśnięty do ściany, z rozciągniętymi 
ramionami i dłońmi płasko przyłożonymi do jej powierzchni, lecz krok dalej.
Jego ciało zignorowało zakłócenia ucha wewnętrznego, które powinno zrzucić go z 
wąskiego podejścia, poddając się kontroli wyćwiczonego umysłu.
Bleys na minutę stanął w bezruchu. Była to prosta, lecz paskudna pułapka na kogoś, kto 
zdołałby dojść tak daleko pomimo braku oparcia dla rąk. Po prostu miał szczęście, stosując 
kioshizumeru. Teraz jednak cel odległy był już zaledwie o kilka kroków. Doszedł do niego i 
przedostał się przez poręcz.
Słyszał wyraźnie głosy dochodzące przez częściowo uchylone drzwi balkonowe, przez 
które, poruszana powietrzem z klimatyzacji hotelu wyłaniała się chwilami biała firanka, 
upiornie powiewając w mroku nocy.
Będąc tak blisko, Bleys był w stanie widzieć niewyraźne zarysy postaci w środku. 
Odsunął się od drzwi, stając w kącie balkonu. Mógł stąd zaglądać do pokoju, natomiast mało 
prawdopodobne było, by ktoś wypatrzył go w panującym na zewnątrz mroku.
Oczywiście, istniał jeszcze problem bezpiecznego powrotu do apartamentu. Nie mógł 
wrócić tą sarną drogą, bo psychicznie bardzo wyczerpało go związane z nią napięcie i 
ultradźwiękowa pułapka.
W każdym razie, przyszedł tu, by podsłuchać zebranie Rady. Zmusił umysł do porzucenia 
wszelkich innych problemów i skupienia się na rozmowie w pokoju.
Dopiero teraz uświadomił sobie, że nie używali błękitnej bańki. Zabrał ze sobą urządzenie 
Dahno w nadziei, że będzie w stanie połączyć pole ochronne Rady ze swoim. Okazało się to 
niekonieczne.
Najwyraźniej czuli się podczas tej prywatnej sesji znacznie bezpieczniej, niż się 
spodziewał. Kaj powiedział wcześniej, że wcale nie zasiadali tam najbłyskotliwsi 
przedstawiciele swoich dziedzin.
Zaglądając teraz przez zwiewną zasłonę, poruszającą się w drzwiach w miarę 
podmuchów powietrza, Bleys mógł nie tylko słyszeć głosy – jeden z nich miał dziwne 
brzmienie – ale i widzieć mówiących; jeśli nie bardzo dobrze, to w każdym razie dość, by 
rozpoznać, że były tam wszystkie osoby spotkane po południu. Była tam też jedna osoba 
więcej, stanowiąca prawdopodobnie źródło tego dziwnie brzmiącego głosu. Ktokolwiek to 
był, siedział najdalej od Bleysa, więc ze swojego miejsca nie był w stanie wyraźnie go 
zobaczyć.
– Nie powinienem był pozwolić wam odwieść się od tego – mówił gniewnie Half–
Thunder, głośniej i zdradzając silniejsze uczucia niż w obecności Bleysa. – Mówiłem 
wcześniej i powtarzam jeszcze raz, że śmieszne jest odkładanie tego kierując się jakąś 
nadzieją, jakoby miałby przydać się nam w przyszłości. Tak naprawdę wcale nawet nie 
musieliśmy z nim dzisiaj rozmawiać. Powinniśmy byli po prostu od razu się nim zająć. To 
dość proste i oczywiste. Miałem już wszystko przygotowane.
– Głupio jest nie wykorzystywać wszystkich możliwości – zabrzmiał spokojny głos Din 
Su. – Zgodziliśmy się na to już jakiś czas temu. To, na co zgodziła się reszta z nas, musi teraz 
zostać sfinalizowane i potrzebujemy cię tylko, by uzyskać wymagane sześć głosów. 
Jakichkolwiek wcześniej dokonałeś przygotowań, nie powinieneś zamykać się na opinię 
pozostałych.
– I nie musisz rezygnować z tego, co zaaranżowałeś – dorzucił Ahmed Bahadur. – 
Możemy zatrzymać to w pogotowiu jeszcze przez dzień czy dwa, prawda?
– Oczywiście – potwierdził Half–Thunder. – Ale nie o to chodzi. Wszystko jest 
przygotowane i można to uruchomić w każdej chwili.
– Każdy może zachować się niezgodnie z przewidywaniami i moglibyśmy znaleźć się w 
nieprzyjemnej sytuacji, gdyby sprawa została ujawniona – powiedziała Anita delie Santos.
– Nonsens! – wykrzyknął Half–Thunder. – Oczywiście, w coś takiego wierzyliby twoi 
druciarze. Może to dobra teoria, ale tak naprawdę człowiek, którego wybrałem do tego 
zadania jest pod całkowitą kontrolą. Nie tylko posiada odpowiednie podłoże genetyczne i 
socjalne, bo poddałem go gruntownemu warunkowaniu. Bardzo gruntownemu!
– Pomimo najlepszego programowania, każda istota ludzka może cię zdradzić – 
wymamrotała Anita delie Santos.
– Oczywiście. Jak mówiłem, Inżynieria Ludzka może wierzyć w coś takiego – stwierdził 
Half–Thunder. – Więc mówisz to do protokołu?
– Myśl sobie, co chcesz – odpowiedziała.
– Tak. Ze względów formalnych i dla ludzi z twojego Instytutu – powiedział Half–
Thunder. – Ale nie potrzebujemy wzmianek politycznych, potrzebujemy decyzji. Potrzeba 
nam działań. Powtarzam: byłem przeciwny temu, co zrobiliście z Bleysem Ahrensem i 
pomimo faktu, że uległem wam tuż przed spotkaniem z nim, rozmowa potwierdziła wszystko, 
czego się spodziewałem. Jest zbyt niebezpieczny, by bawić się z nim w gierki. Powtarzam to 
z naciskiem; po kilku godzinach spędzonych na przemyśleniach, jestem jeszcze bardziej 
przekonany w swojej opinii.
– A więc nadal pięć do jednego – powiedziała Din Su. – Zakładam, że Georges będzie 
głosował razem z większością. Mam rację, Georges?
– Wydaje mi się, że Thunder ma trochę racji – odezwał się Georges Lemair – ale tak, 
jestem z resztą.
– Zgoda – powtórzyła Din Su. – Skoro więc Thunder nie chce zmienić zdania, może 
Gentleman zechciałby podzielić się z nami swoją opinią i dopełnić wymaganego szóstego 
głosu?
Dodatkowa osoba przebywająca w pokoju przesunęła się nieco i Bleys był w stanie ją 
teraz widzieć. Natychmiast stało się jasne, czemu dziwne brzmienie głosu wywoływało jakieś 
echo w jego pamięci.
Czyjeś nogi przesłaniały Bleysowi widok na dolną część postaci, ale widział górną 
połowę ciała w ciemnoniebieskiej marynarce i apaszce pod szyją, jaką mogła założyć 
zarówno kobieta, jak i mężczyzna. Jednak powyżej widać było już tylko rozmytą plamę 
holoprojekcji, taką samą, jak te, które ukrywały tożsamość dwóch osób podczas spotkania na 
Nowej Ziemi.
– To prośba, jaką kierowano już do mnie wielokrotnie podczas wcześniejszych zebrań 
Rady – zabrzmiał nienaturalny głos. – Udzielę wam tej samej odpowiedzi co poprzednio. 
Pomimo faktu, że aby brać udział w zebraniach, teoretycznie musiałem zaakceptować pełne 
jej członkostwo, od początku jasno dałem do zrozumienia, że będę ograniczał się wyłącznie 
do udzielania informacji i przedstawiania swojej opinii na temat ich użyteczności. Nie 
chciałbym – i nie zrobię tego – wykorzystać żadnej ze zwykłych prerogatyw Członków Rady. 
Będziecie musieli to załatwić między sobą.
Wewnątrz na dłuższą chwilę zapadła cisza. Bleys mógł wyobrazić sobie wyraz 
samozadowolenia i zwycięstwa na twarzy Half–Thundera.
Wtedy ponownie zabrzmiał głos Din Su, niezmiennie spokojny i łagodny.
– W takim razie obawiam się, że nie dajesz mi żadnej alternatywy. Pozostaje mi jedynie 
wezwanie do ponownych wyborów Rady, a ty, Half, będziesz poddany weryfikacji, jako że 
nie zgadzasz się z resztą.
Tym razem cisza panowała bardzo krótko.
– Nie zrobisz tego! – powiedział Half–Thunder. – W przypadku ponownych wyborów 
położyłabyś własną głowę na pieńku – nie wspominając już o głowach pozostałych osób w 
Radzie, zgadzających się z twoim stanowiskiem. Nie sądzę, żeby wszyscy tego chcieli.
– Och, nie wydaje mi się, żeby reszta miała wiele powodów do zmartwień. Osobiście 
niczym się nie przejmuję – powiedziała Din Su. Bleys nigdy do końca nie docenił, jak 
śmiertelne ciosy można wymierzać tak pozornie spokojnym i łagodnym głosem. Groźba wjej 
słowach ulegała zwielokrotnieniu przez kompletny brak groźby zawartej wbrzmieniu i tonie 
głosu.
Mówiła dalej.
– Pozostali członkowie Rady głosujący wraz ze mną za reelekcją, po prostu spełniają 
swój obowiązek wobec Newtona polegający na troskliwym i ostrożnym sterowaniu planetą. 
Elektorat składający się z pracowników Instytutów zrozumie, że żaden z nas nie chciał wpaść 
w pułapkę szybkiego i prostego – choć możliwe, że niebezpiecznego – rozwiązania. Ta 
decyzja to mój obowiązek, czy nie tak, Gentleman? Na ile pamiętam Wytyczne, ta, która ma 
tu zastosowanie, brzmi: Każdy z członków Rady uważający, że wymaga tego sytuacja, ma 
prawo zażądać głosowania nad ponownym wyborem członków Rady, by sprawdzić, czy 
konsensus w ramach ciała rządzącego odpowiednio odzwierciedla bliskie i odległe potrzeby 
oraz cele Newtona... Czy dobrze to zacytowałam?
– Doskonale, co do litery – zabrzmiał głos zza holoprojekcji.
W pokoju rady zapadła nagła cisza.
– Wiesz, Thunder, Din Su ma rację – powiedziała po chwili Anita delie Santos. – 
Wszyscy wypełniamy po prostu naszą powinność. Równie dobrze wiesz, że głównym celem 
Rady zawsze było wykreowanie Newtona na główną potęgę pomiędzy Młodszymi Światami 
– nie tylko na pozostaniu w cieniu, ale na władzę uznawaną. Jak uznaliśmy tu wcześniej, 
Bleys Ahrens ma podobne marzenie wobec siebie. Jest jednak wielka różnica między 
ostrożnymi działaniami podejmowanymi przez Radę w tym kierunku w ciągu ostatniego 
stulecia, a tym, czego może dokonać jedna osoba z darem charyzmy w ciągu kilku lat. Nie 
jest aż tak niebezpieczny. W stosunku do tego co zrobiliśmy i czym jesteśmy, nie stanowi 
prawdziwego zagrożenia. Z drugiej strony, może być użyteczny. Powtarzam, nie jest aż tak 
niebezpieczny.
– Wszyscy mówiliście to już wcześniej – ostro odpowiedział Half–Thunder. – Niedobrze 
mi z powodu waszej ślepoty.
Przez uchylone drzwi Bleys zauważył, że mówiąc to, uczony podniósł się gwałtownie ze 
swojego miejsca.
– ...A skoro moje opinie mają być ciągle odrzucane przez Radę, to co ja tu robię razem z 
wami? – powiedział gorzko. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi prowadzących na balkon.
Nie było czasu na przemyślenie sytuacji.

Rozdziat 32

Dwoma długimi susami Bleys ruszył naprzód i sam przeszedł przez drzwi balkonowe, 
zatrzymując się w pokoju. Half–Thunder stanął gwałtownie nie dalej niż na wyciągnięcie ręki 
od niego. Bleys uśmiechnął się uprzejmie do wszystkich. Patrzyli na niego w zdumieniu, choć 
starali się nie pokazywać tego po sobie.
– Przepraszam za najście – uprzejmie odezwał się Bleys. – Skracam sobie tędy drogę 
powrotną do mojego apartamentu. Jestem pewien, że mi wybaczycie.
– Oczywiście, Bleysie Ahrens – niemal bez wahania odpowiedziała Din Su 
niezmienionym głosem. – Jesteś pewien, że znasz drogę?
– Raczej tak.
W trwającej ciszy Bleys przeszedł obok ich dryfów i podszedł do drzwi, którymi opuścił 
pokój poprzednio. Przeszedł przez nie, gdy się rozsunęły, najwyraźniej na sygnał jednego z 
członków Rady – pomyślał, że musiała to być Din Su – a po chwili zasunęły za nim z cichym 
szelestem.
Jednak zanim całkiem się zamknęły, usłyszał pierwsze słowa przerywające ciszę w 
pokoju; pochodziły od Half–Thundera.
– A nie mówiłem, że jest niebezpieczny? – w głosie członka Rady brzmiał triumf, po 
którym nastąpiła chwila ciszy, tym razem jednak nie przerwana przez protesty.
Bleys w zamyśleniu skierował się w stronę swoich pokoi.
Nie miał innego wyjścia, jak tylko bezczelnie przyznać się do pobytu na balkonie – nie 
mieli możliwości sprawdzenia, od jak dawna. Oczywiście możliwe było, że jego lekkie 
potraktowanie sprawy i widoczna zgoda Din Su oznaczały, że nie zmienią swoich planów nie 
podejmowania wobec niego żadnych gwałtownych kroków.
Normalnie tego rodzaju ciało rządzące zareagowałoby natychmiast. Właściwie, gdyby 
zależało to wyłącznie od Half–Thundera, bez wątpienia już kazałby go zaaresztować.
Członkowie Rady musieli być aż nadto świadomi zaangażowania osobistej reputacji w 
odpowiedzialnych decyzjach, nie wspominając już o poświęceniu dalekosiężnym planom 
Rady. Mówiąc krótko – nie byli skłonni do podejmowania drastycznych kroków, choćby z 
powodu wrodzonej ostrożności.
Pomyślał o dodatkowych powodach. Dalekosiężne ambicje Newtończyków od ponad 
stulecia nie stanowiły sekretu – stały się oczywiste od czasu, gdy Exotikowie z Mary i Kultis 
zrezygnowali z ekonomicznej dominacji nad pozostałymi Młodszymi Światami. Większość 
Rady stanowili ludzie inteligentni, którzy musieli sobie zdawać sprawę z inteligencji Bleysa i 
założyć, że odgadł ich zainteresowania i cel. Tak więc nie mógł usłyszeć na balkonie niczego 
rewolucyjnego, choć nie mogli domyśleć się, jak planował zastosować ich działania na swoją 
korzyść.
Jednak Half–Thunder ze swoją chęcią działania miał rację z powodów, których się nie 
domyślali – i nawet on sam najprawdopodobniej świadomie nie zdawał sobie z nich sprawy.
Oczywiście, skoro tylko dowiedzą się, że ucieka do kosmoportu, wszystko stanie się 
jasne. Uświadomią sobie, że Half–Thunder miał rację, choć z głębszych powodów niż sądzili 
– wtedy jednak będzie już za późno na realizację jego planów. Bleys doszedł do wniosku, że 
musi na nowo przemyśleć działania do chwili odlotu.
Zagubił się nieco w zawiłych rozważaniach i ocenach postaci i sytuacji związanych z 
ucieczką.
Pochłonięty rozmyślaniami i przygotowany psychicznie tylko nieznacznie odczuł 
przejście przez strefę w korytarzu, gdzie przesunięcie fazowe przeniosło go o kilka 
milimetrów. Bleys przeszedł kolejno przez wszystkie sekcje korytarza i dopiero po dotarciu 
do skrzyżowania, za którym już blisko było do drzwi apartamentu, jego umysł oderwał się 
nagle od dywagacji, które go pochłonęły. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi do miniętej 
właśnie sekcji przejścia, wszystkie światła w korytarzu zgasły, pogrążając go w całkowitej 
ciemności. Znieruchomiał, wytężając zmysły. Sekundę później cofnął się o krok i sięgnął do 
przycisku awaryjnego otwarcia właśnie miniętych drzwi. Wdusił klawisz, ale drzwi nie 
zareagowały. Spróbował kontrolek na bransolecie – bez efektu. Cokolwiek zablokowało 
drzwi, nie reagowało na zwykłe sygnały kontrolne.
Odetchnął cicho. Niemal odruchowo ruszył do przodu, trzymając się ściany po lewej 
stronie, tak by mieć za sobą przestrzeń umożliwiającą manewry. Znów znieruchomiał i 
sięgnął wszystkimi zmysłami w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji. Jego umysł 
galopował, szukając wyjaśnienia sytuacji i przewidując możliwe scenariusze.
A więc przecenił spokojną pewność siebie umysłów rządzących Newtonem. Albo Rada 
zdecydowała jednak podjąć natychmiastowe działania, albo Half–Thunder niezależnie, może 
nawet w tajemnicy, postanowił zrealizować swój plan. Słysząc z balkonu jego słowa Bleys 
założył, że tamten ma na myśli działania prawne, teraz wyglądało jednak na nieco bardziej 
bezpośrednie działania.
Bleys odczuł instynktowne pragnienie schwytanego, by ruszyć w stronę drugiego końca 
korytarza, wydostać się ze ślepej uliczki. Jednak wystarczyła chwila namysłu by dojść do 
wniosku, że drugi koniec z pewnością również został zablokowany.
Jego umysł intensywnie rozważał sytuację, szukając możliwych scenariuszy. Jeśli to 
właśnie zaaranżował dla niego Half–Thunder... zatrzymał się w połowie myśli. Coś było nie 
tak w sposobie, w jaki działał jego umysł. Nie był w stanie wyraźnie określić co, ale miał 
wrażenie, że jego umiejętności myślenia logicznego zwolniły i wykazywały tendencję do 
zapętlania się. Właśnie miał powtórzyć cały cykl myślowy, jaki ukończył zaledwie przed 
chwilą.
Skoncentruj się, powiedział sobie. Najwyraźniej jego umysł przeskoczył nad sytuacją ze 
sztuczną lekkością, podczas gdy powinien zagłębić się w nią, szukając w planie Half–
Thundera dających się wykorzystać niedociągnięć. Gniewnie zmusił się do skupienia.
W pewnej odległości przed sobą usłyszał kuknięcie zapadki, potem cichutkie skrzypienie 
otwieranych drzwi i odgłos ciągnięcia czegoś.
Nie usłyszał zamykania drzwi, ale po kilku sekundach w ciszy całkowitej ciemności 
dotarło do niego ledwie słyszalne dyszenie. Dźwięk zbliżał się do niego wolno lecz 
nieustannie, korytarzem po prawej stronie. Słyszał teraz oprócz dyszenia świszczący dźwięk 
przecinanego powietrza. Oba odgłosy zbliżały się do niego.
Bleys zablokował falę ogarniającej go zwierzęcej paniki. Zamknął oczy. Zaczął głęboko 
oddychać i skupił się. Ponownie otworzył oczy na ciemność. Łokcie ciasno przywarły do 
klatki piersiowej, gdy rozluźniły się spięte odruchowo mięśnie karku i ramion. Rozluźnił 
kolana, mocno dociskając do podłoża pięty i równo rozkładając masę ciała na obu stopach.
Umysł podążył za ciałem w harmonię zrodzoną z niezliczonych godzin treningu. Zmysły 
ostro sięgnęły na zewnątrz, rozdzielając dźwięki i przypisując im odrębne znaczenia.
Zgrzyt podeszwy w odległym końcu korytarza...
Synkopowane opadnięcie stopy... pięta i palce. Posuwisty krok wyszkolonego 
wojownika.
Ale ten dziwny, regularny dźwięk – delikatny świst przecinanego powietrza.
Blisko dłoni Bleys czuł szybko zanikające ciepło pochodzące od ścian. Ciepło to wciąż 
maskowało wszelkie inne źródła energii cieplnej, ale technologia była znana i sprawna. Za 
kilka sekund promieniowanie cieplne spadnie poniżej rejestrowalnego poziomu.
Zgrzyt... świst–świst
Dźwięk przywołał obraz ślepca wywijającego laską.
Nie, to nie laska. Coś innego.
Bleys pozwolił umysłowi zatonąć głębiej w metaświadomość, uwalniając dawno 
zagrzebane wspomnienia.
Na powierzchnię umysłu wypłynęły dwa słowa – bok–ken – drewniany miecz i katana, 
„miecz tnący od nieba do ziemi”.
W myślach pojawiły się obrazy wydłużonej, smutnej twarzy jego nauczyciela, nagle 
ucięte przez ciemność i dotyk przepaski zasłaniającej oczy, pozostawiając go z połączoną 
muzyką miecza i oddechu oraz delikatnymi dźwiękami znaczącymi cięcie miecza przez 
powietrze. Bleysie Ahrens, czubek miecza porusza się szybciej niż dźwięk. Zostawia na 
swojej ścieżce próżnię wypełnianą gwałtownie przez otaczające ją powietrze, z grzmotem 
zapowiadając błyskawiczne cięcie.
Świst, świst. Nie czysty dźwięk skupionego cięcia... przedłużone, szepczące...
Pamiętany obraz nauczyciela rozpłynął się w inny – mężczyzny odganiającego się od 
chmary komarów.
Bleys poczuł, jak jego ciało obraca się w wytrenowanej reakcji o kilka stopni w prawo. 
Wyczuwał teraz rejestrowalne źródło ciepła. Ktokolwiek to był, zbliżał się powoli wzdłuż 
drugiej ściany korytarza.
Odczekał na następny krok obcego, by ukryć dźwięk własnych butów na miękkiej 
podeszwie. Obrócił się plecami do ściany, z piętami dotykającymi jej podstawy.
Dźwięk zbliżał się. Zgrzyt/stuk – świst/świst... świst ... przerwa zgrzyt/stuk – 
świst/świst... świst...
Brzmienie słów nauczyciela z głębin pamięci. Gdy szczyt zbliża się do ciebie, ton 
wzrasta, jak odgłos zbliżającego się samolotu. Kiedy się oddala, ton opada.
Rytm uległ przerwaniu na sekundę. Potem kontynuował.
Ciemność straciła znaczenie. Dźwięki, ciepło i wspomnienia stworzyły razem jasny 
mentalny obraz.
...Przeciętny wzrost mężczyzny z Nowych Światów. Czubek miecza wykonuje w 
powietrzu ósemkę – z lewej naprawo... Prawdopodobnie dwuręczna rękojeść, ale jeśli tak, to 
dźwięk jest zbyt równy... Wyszkolony szermierz wykonałby przeciągnięte cięcie przy każdym 
uderzeniu w dół. Dźwięk zmieniałby się – lewe cięcie brzmiałoby inaczej niż prawe. 
Człowiek bez wyszkolenia.
Bleys odsunął się od ściany, pozwalając stopom przesunąć się w stronę źródła dźwięku.
Był teraz nie dalej niż trzy kroki od atakującego.
Świst/świst – lewo, prawo. – Lewo, prawo.
Bleys znów przesunął się w lewo – w prawo z punktu widzenia człowieka z mieczem. 
Dwa kroki...
Świst – cięcie w lewo – zgrzyt/stuk.
Dźwięk zbliżył się i minął Bleysa. Odór ostrego potu... Bleys obrócił się, by bezszelestnie 
za nim podążyć.
Miał teraz przed sobą dyszącą w marszu postać.
Świst/prawa ręka...
Gdy atakujący przesunął lekko ciało, rozpoczynając cięcie w prawo, czubek miecza 
uniósł się nad jego lewym ramieniem. Lewa ręka Bleysa sięgnęła łukiem nad głową 
mężczyzny, podążając za mentalnym obrazem ramienia z mieczem.
Gdy Bleys zacisnął dłoń na nadgarstku mężczyzny, ten nie wydał z siebie żadnego 
dźwięku zdradzającego zaskoczenie. Zabójca spróbował zrzucić dłoń Bleysa, a ten podążył za 
ruchem, obracając się na palcach stóp w lewo i unosząc prawą rękę, by dołączyła do lewej. 
Opadł na lewe kolano, wciąż trzymając rękę mężczyzny, jakby sam Bleys wykonywał teraz 
cięcie mieczem. Technika ta nazywała się kote–gaeshii stanowiła jeden z najefektywniejszych 
rzutów w aikido.
Namacie treningowej Bleys wyciągnąłby ramiona, rzucając przeciwnika do przodu i 
pozwalając mu wytoczyć się z rzutu; teraz jednak jego ręce poruszały się niezależnie od 
umysłu. Ściągnął je w dół i do siebie. Atakujący przeleciał nad jego plecami i runął głową w 
dół, prosto na podłogę.
Puścił nadgarstek i łokieć na ułamek sekundy przed tym, jak mężczyzna uderzył głową w 
dywan.
Nagle zapanowała całkowita cisza. Został tylko zatęchły zapach potu...
Bleys wyciągnął dłoń i sięgnął pod kołnierz mężczyzny. Nie wyczuł swoimi długimi 
palcami żadnego pulsu.
Cofnął dłoń. Było to pobieżne, niemal rytualne badanie. Kark mężczyzny przyjął pełną 
masę jego ciała. Przez Bleysa przepłynęła fala mdłości. Niczego nie czuł, ale czemu zabił? 
Nie było to konieczne.
Na sekundę wrócił myślami na Harmonię, gdzie powstrzymał majora przed dokonaniem 
egzekucji na farmerach.
Wyprostował się. Po napięciu i koncentracji w ciemności, umysł miał jasny i czysty. 
Szybko poszedł wzdłuż korytarza, macając wzdłuż ściany, aż wyczuł pod dłonią pustą 
przestrzeń otwartych drzwi, przez które musiał przejść napastnik.
Wszedł do środka. Było tam równie ciemno jak w korytarzu.
Bleys obrócił się i wyczuł na ścianie przycisk alarmu, jaki zgodnie z przepisami 
umieszczono we wszystkich budynkach publicznych. Wcisnął go.
W pokoju i na korytarzu zabrzmiał głośny dzwonek. Z sufitu rozległ się wyraźny głos.
– Uwaga, sytuacja awaryjna, choć nie ma bezpośredniego powodu do alarmu. Goście 
proszeni są o opuszczenie tej części korytarza. Uwaga, sytuacja awaryjna...
Komunikat powtarzano w kółko. Za otwartymi drzwiami Bleys słyszał odgłosy wielu 
otwieranych automatycznie drzwi. Ponownie wyszedł na korytarz, gdzie działało już 
oświetlenie i były otwarte wszystkie drzwi. Co ważniejsze, powinny być również otwarte 
zabezpieczenia na obu końcach korytarza.
Zerknął na ciało swego niedoszłego zabójcy. Głowa tkwiła pod dziwnym kątem w 
stosunku do ramion. W pewnej odległości od niego leżał na podłodze niezgrabny, domowej 
roboty miecz z plastiku, podobny do używanego przez huras na Cassidzie. Ciało należało do 
korpulentnego biznesmena z Cassidy, który próbował nawiązać z nim rozmowę podczas 
lądowania statku kosmicznego na Newtonie. Bleys nadal niczego nie czuł.
Nikt nie wyszedł na korytarz. Oczywiście. Rada z pewnością dopilnowała, by nikogo tu 
nie było, z wyjątkiem mężczyzny uwarunkowanego przez Half–Thundera. Równie niezgrabne 
i bezpośrednie rozwiązanie problemu Bleysa jak podłożenie bomby. Nic dziwnego, że 
pozostali członkowie Rady opierali się przed tym rozwiązaniem.
Cały czas rozbrzmiewał alarm. Porzucając wszelkie pozory zwykłego zachowania, Bleys 
pobiegł w stronę dalszego końca korytarza, przeszedł przez otwarte teraz drzwi i minął 
krótsze ramię następnego.
Alarm ucichł.
Cisza zabrzmiała z nieoczekiwaną siłą. Bleys jednak skręcił już za rogiem i znalazł się 
przed drzwiami apartamentu. Wcisnął przełącznik na bransolecie i przeszedł przez drzwi, 
które automatycznie zamknęły się za nim. Wewnątrz włączył oświetlenie i opadł na jeden z 
olbrzymich foteli dryfowych.
W końcu nastąpiła reakcja – uformowało się w nim niczym bańka puste uczucie 
dygotliwego wyczerpania, zalewając go słabością, jakiej nigdy dotąd nie czuł. Wydawało mu 
się, że jest pusty, pozostała sama skorupa. Na dodatek między oczami zaczęła formować się 
groźba bólu głowy, u niego, który nigdy dotąd tego nie zaznał.
Przez wszystko jednak przebijało się uczucie podobne do ulgi ściganego zwierzęcia, 
któremu udało się bezpiecznie dotrzeć do kryjówki, choć nadal w pobliżu słychać było 
ujadanie myśliwskich psów.
Dłuższą chwilę Bleys nie reagował; w końcu, wielkim wysiłkiem woli odrzucił wszystko 
od siebie. Jego umysł zaczął pracować, nabierając pędu na nowej, budzącej się w nim głęboko 
fali podniecenia.
Bardzo starannie wybrał kolejność planet, na których miał przemawiać. Nowa Ziemia 
musiała być pierwsza, Cassida druga, a Newton trzeci. W tej kolejności, ponieważ musiały 
reprezentować eskalację opozycji wśród sił rządzących tymi światami.
I tak było. Ale zaszło jeszcze coś – coś nie całkiem nieoczekiwanego, ale równocześnie 
na co nie liczył w jakimś konkretnym czasie. Tak samo jak praktycznie niemożliwe było mieć 
cały czas szczęście.
Uważnie wyglądał tego rodzaju uśmiechu losu i doczekał się go w postaci 
przeprowadzonego w ciemności ataku. Sam zamach był brutalny, ale Rada musiała 
jednogłośnie zgodzić się na niego po tym, jak przeszedł przez ich zabezpieczenia. Głos 
anonimowego członka Rady okazał się niepotrzebny.
Postać ta fascynowała Bleysa. Doszedł do wniosku, że w miarę jak jego przeciwnicy 
staną się coraz potężniejsi, trafi w końcu na człowieka na kluczowej pozycji o niezwykłych 
zdolnościach, prawdziwego króla podziemi. Kogoś takiego warto byłoby przeciągnąć na 
swoją stronę.
Osoba ukrywająca swoją tożsamość za holoprojekcją mogła być właśnie kimś takim. W 
tej chwili jednak nie było czasu, by się nad tym zastanawiać. Najpierw musiał dokonać 
szybkiej zmiany planów.
Wcisnął na konsoli bransolety wywołanie prywatnych, kodowanych połączeń 
telefonicznych z Toni, Henry’m i Dahno. Te numery nie ulegały zmianie nawet podczas 
podróży międzyplanetarnych – automatycznie rejestrowano je przy lądowaniu, czyniąc 
częścią systemu komunikacyjnego danej planety.
– Dzwonię do wszystkich – powiedział, utrzymując swobodny ton głosu. – Biorąc pod 
uwagę to, co się dzisiaj stało, nie miałem okazji porozmawiać z wami o planach na jutro. Jeśli 
o mnie chodzi, chciałbym wziąć udział w tym wieczornym przedstawieniu Symphonie des 
Flambeaux. Jednak jeśli jesteście w pobliżu, dajcie mi sygnał, a będę się was tu spodziewał za 
kilka chwil.
Opuścił ramię z bransoletą na poręcz fotela i odchylił się na oparciu, zamykając oczy. W 
ciągu kilku sekund ze ścian pokoju dobiegły go trzy pojedyncze nuty muzyczne.
– Dobrze – powiedział. – Będę czekał.

– ...Jesteście. To znaczy, że wszyscy musieliście być w hotelu. To dobrze – powiedział 
kilka minut później, kiedy zebrali się chronieni błękitną bańką ochronną. – Obawiałem się, że 
któreś z was może być na zewnątrz.
– Nasza trójka odbywała właśnie zebranie – wyjaśnił Henry.
– Oczywiście. Powiem wam, co zaszło od naszego rozstania.
W prostych słowach opowiedział im pokrótce o swojej wspinaczce wzdłuż ściany, 
ucieczce z balkonu Rady i o spotkaniu z Cassidiańczykiem uwarunkowanym by go zabić. 
Słuchali w milczeniu.
– Nie sądzę – powiedział na koniec – żebyśmy mogli czekać z ucieczką do jutra. Henry, 
czy możemy ruszać od razu?
Pozostała dwójka skierowała wzrok na Henry’ego.
– Tak – odpowiedział zapytany. – Ale nasze plany opierają się na podjęciu cię z 
jutrzejszego przedstawienia Symphonie des Flambeaux. Jeśli jesteś pewien, że chcesz zacząć 
dzisiaj...
– Jestem – potwierdził Bleys.
– W takim razie nie mamy czasu, by organizować nowy punkt startowy. Wiesz, że dziś o 
dwudziestej trzeciej trzydzieści też odbywa się przedstawienie Symphonie? Mógłbyś tam 
pojechać, a my przesunęlibyśmy harmonogram, dostosowując się do tego. Toni i tak jedzie z 
tobą.
– A więc tak właśnie zrobimy – zadecydował Bleys. – Zdradzicie mi nieco więcej 
szczegółów?
– Nie – odpowiedział Henry. – Wielu z naszych ludzi będzie musiało planować na 
bieżąco. Zresztą, jeśli chcesz zacząć już teraz, nie ma na to czasu. Muszę rozmieścić 
Żołnierzy w mieście. Wciąż są tutaj, ponieważ nie spodziewaliśmy się wyruszać dzisiaj. Ale 
mogę zacząć wyprowadzać ich w ciągu piętnastu minut. Albo nawet krótko po tym, jak razem 
z Toni wyjedziesz do Symphonie. Dahno i ja udamy się w różnych kierunkach i spotkamy się 
z resztą później. Niech Toni powie ci, co masz robić. Zna plan.
– W porządku – zgodził się Bleys. Popatrzył na dziewczynę, a ona uśmiechnęła się do 
niego. Po raz pierwszy od chwili, gdy w korytarzu zgasło światło, poczuł się dziwnie 
bezpieczny. Uśmiechnął się w odpowiedzi. Przepłynęła między nimi fala ciepła.


Rozdział 33

Jeśli to twoja pierwsza wizyta w Symphonie des Flambeaux. .. – Bleys przeczytał z 
pewnym wysiłkiem z broszury wręczonej jemu i Toni przy wejściu do sali, w której odbywało 
się przedstawienie.
Może winny był panujący w sali półmrok, ale z jakichś powodów miał problemy ze 
skupieniem wzroku na literach. Wciąż wisiała nad nim groźba bólu głowy.
... to biorąc pod uwagę reputację tego miejsca, zarówno widownia, jak i scena mogą 
wydawać się nieciekawe i zaprojektowane wyłącznie z myślą o swojej funkcji. Zapewniamy 
cię jednak gościu, że wrażenie to zniknie natychmiast, gdy tylko Flambeaux zapłoną i 
rozpocznie się przedstawienie...
Bleys przerwał by rozejrzeć się wokół siebie. Razem z Toni zajmowali doskonałe miejsca 
w pierwszym rzędzie jednej z prywatnych lóż, zajmujących pierwsze dziesięć rzędów 
amfiteatru – rzędów, które wznosiły się stopniowo za lożami i zajmowały około stu 
czterdziestu stopni kręgu sali.
Pozostałą część kręgu wypełniała scena, na której niczym sztywni żołnierze z czarnego 
metalu, stały smukłe kształty nie zapalonych Flambeaux.
Zarówno scena, jak i widownia wyglądały praktycznie i surowo. Prawdopodobnie był to 
zamierzony efekt, mający przez kontrast jeszcze bardziej podkreślić program.
Bleys wrócił do studiowania broszury.
Dla gości, którzy pierwszy raz odwiedzają Symphonie, kilka słów wyjaśnienia.
Symphonie des Flambeaux jest dosłownie symfonią; twórczym, zdyscyplinowanym 
wysiłkiem wielkiego kompozytora, artysty i pisarza, Mohammeda Crombie.
Kompozycja ta stanowi dzieło jego życia, a do jej realizacji zaprzęgnięto technikę 
rozwiniętą przez najlepsze umysły Newtona.
Widzowie powinni zrozumieć, że „ Taniec Płomieni” ukształtowano jak wszystkie 
wielkie dzieła sztuki w celu dostarczenia słuchaczowi, widzowi lub czytelnikowi materiału 
dla osobistej, twórczej wyobraźni.
Podobnie jak czytelnik w trakcie lektury wielkiego dzieła literackiego zaczyna przeżywać 
historię, stając się jej częścią, podobnie każde przedstawienie Symfonii staje się 
niepowtarzalnym doświadczeniem, unikalnym dla każdego widza.
Odbiór przez widza, tworzony jest na podstawie własnej, twórczej wyobraźni i nigdy nie 
zostanie powtórzony przez nikogo innego ani teraz, ani w przeszłości czy w czasach, które 
dopiero nadejdą.
Najlepszym sposobem doświadczenia Symfonii jest pozwolenie, by płomienie pochłonęły 
waszą wyobraźnię. Uwolnijcie umysł, by mógł ze światła i ruchu tworzyć cokolwiek 
zapragnie.
W ten sposób nie tylko najlepiej wykorzystacie wielki artystyczny geniusz Mohammeda 
Crombie, ale i własny.
Sugestia dla osób uważających, że może to być trudne: po prostu patrzcie w płomienie i 
pozwólcie im się pochłonąć.
Ludzie wpatrywali się w ogień od tysięcy lat i nawet jeśli sami jeszcze nigdy tego nie 
robiliście, przekonacie się, że coś takiego przychodzi z łatwością. Po prostu odrzućcie 
wszystko i poświęćcie całą uwagę płomieniom.
Ostatnie kilka linii zdawało się gubić w bieli papieru, na którym zostały wydrukowane. 
Bleys spojrzał w górę i zauważył, że wygaszano oświetlenie. Równocześnie, w narastającym 
mroku, obudziły się Flambeaux. Na szczytach pochodni ustawionych na scenie pojawiły się 
małe, niebieskie płomienie przechodzące w czerwień.
Światła gasły dalej, aż scena i widownia pogrążyły się w niemal całkowitej ciemności. 
Płomienie urosły, aż stały się prawie równie wysokie, jak pochodnie. Ich narastający blask 
zdawał się zagęszczać mrok, ukrywając nawet pochodnie i wzrok skupiał się wyłącznie na 
płomieniach.
Bleys patrzył z dozą sceptycyzmu. Wszystko w projekcie widowni, wzorze pochodni na 
scenie i świetle gasnącym w miarę rosnących płomieni sugerowało, że Symphonie opierała 
swoje działanie na rodzaju hipnozy.
Był złym obiektem hipnozy. Wiedział o tym od czasów, gdy był jeszcze bardzo mały. 
Exotikowy lekarz, którego sprowadzono do niego kiedyś, by ulżył mu w chorobie, próbował 
poddać go hipnozie, ale nie powiodło mu się.
– Walczysz ze mną – łagodnie powiedział do Bleysa. – Odpręż się i pozwól, by twój 
umysł podążył tam, gdzie go prowadzę.
– Ale ja się odprężam! – odpowiedział nieszczęśliwy pięciolatek. – Nie walczę z tobą, 
naprawdę. Chcę się czuć lepiej. Ale chciałbym też wiedzieć, jak to jest być pod hipnozą.
– Rozumiem – stwierdził lekarz z exotikowa łagodnością w głosie. – To wszystko 
wyjaśnia. Próbujesz częścią siebie stanąć z boku i przyglądać się sobie w trakcie seansu. Ale 
to nie zadziała z tym. Nie możesz stać z boku i przyglądać się. Musisz się po prostu odprężyć 
i pozwolić, by działo się to, co ma się dziać.
– Nie potrafię... – wyszlochał Bleys.
Co było prawdą. Lekarz poddał się w końcu i podał mu środek farmakologiczny, 
działając wbrew samym podstawom Exotikowych nauk medycznych.
Od tamtej pory Bleys kilkakrotnie natknął się jeszcze na swoją wrodzoną niepodatność na 
hipnozę. Wyglądało na to, że całe jego życie zasadzało się na umiejętności stanięcia z boku i 
obserwacji – nie tylko siebie, ale wszystkich i wszystkiego we wszechświecie.
Z drugiej strony, do perfekcji doprowadził stosowanie hipnozy wobec osób, które ją 
akceptowały; doszedł do tego, że odpowiednim tonem głosu, ustawieniem ciała i ruchem, z 
dodatkiem delikatnego mignięcia czerwoną podszewką peleryny, był w stanie przykuć uwagę 
widowni.
Toni, Dahno i Henry – przekonał się, sprawdzając ich, gdy byli tego nieświadomi – też 
nie byli dobrymi obiektami hipnozy. Zwłaszcza Henry wobec wszelkich zabiegów 
hipnotycznych zachowywał się jak kamienna ściana. Prawdopodobnie to samo odnosiło się 
do Amytha Barbage’a.
Bleys zaczął podejrzewać, że odporni byli wszyscy Wierni – Prawdziwi i Fanatycy; 
podobnie jak przypuszczalnie większość Dorsajów. Sądził też, że wyszkolony Exotik był w 
stanie opierać się hipnozie lub jej ulec, zgodnie z własną wolą. Inni ludzie byli podatni w 
różnym stopniu.
Jednak teraz, gdy płomienie rozpoczęły swój zawiły taniec, stwierdził, że się odpręża. Nie 
było w tym żadnej hipnozy. Było to coś, co umieszczono przed nim, czekające aż sam je 
podniesie i użyje, jeśli tylko będzie chciał; to wszystko. Przypomniał sobie słowa broszury o 
ludziach od tysięcy lat wpatrujących się w płomienie i żarzące się pod nimi węgle.
Było to jedno z jego tajemnych zajęć w czasach, kiedy był jeszcze z matką, która nie 
potrafiła zmusić się do fizycznego karania go, zamiast tego zamykając go w sypialni, gdzie 
nie było nic do czytania, oglądania ani zabawy.
Przeoczyła fakt, że podobnie jak w wielu należących do niego przez lata sypialni, 
znajdował się tam kominek z prawdziwym ogniem – pełniący wyłącznie funkcje dekoracyjne. 
Spędzał więc wiele godzin zatracając się w snach odkrywanych w płomieniach i obrazach 
tworzonych przez biało–czerwone, jarzące się węgle.
Łatwo mu było teraz zrobić to samo z płomieniami pochodni. Kryły się w nich zawiłe, 
prawie ukryte – choć zmienne i powtarzające się – wzory w ruchach, kształtach i jasności. 
Zmieniały się podobnie do przygasających i jarzących się węgli, w miarę jak powietrze 
dostarczało im tlenu do spalania. Zmiany te przekształciły się w rytm, który wśliznął się w 
jego wizję i zdawał się poruszać jak uderzenia bębna, wyczuwalne lecz niesłyszalne, znacząc 
czas swoim własnym pulsem.
Uderzenia bębnów wzbierały w umyśle Bleysa, aż zaczął słyszeć je niczym pojedynczy 
głos; w ognistym blasku umysłu rozwinął się przed nim gobelin przyszłej historii.
Patrzył na splecione plany przyszłości własnej i ludzkości; zdawało się, że widzi je 
wyraźniej i bardziej szczegółowo niż kiedykolwiek wcześniej. Nieoczekiwanie opadła go 
gorączka planowania. Jego umysł pędził; sprawy o których myślał dotąd jedynie ogólnikowo, 
zaczęły nagle rozwijać się w szczegółach, aż jego umysł rozrósł się w głos, zdający się 
śpiewać...

Słyszę jak mówią, słyszę jak się śmieją
– bębny na mój rozkaz
Skończyć z rozmową i śmiechem
– bębny na mój rozkaz
Pognać ich do biegu, niech biegną do mnie
– bębny na mój rozkaz
Pognać ich w szeregi i szwadrony
– bębny na mój rozkaz
Pognać zbrojnych w armie
– bębny na mój rozkaz
Pognać upojonych wizją jaką im śnię
– bębny na mój rozkaz
Pognać ich na większych ludzi
Lecz – Najpierw pognać na wojnę!

Rytm bębnów i pieśń dźwięczała w jego głowie jako podkład do obrazów widzianych 
umysłem. Teraz miał przed sobą Hala Mayne; siedzieli naprzeciw siebie przy małym stole, 
właśnie zaczynając dochodzić do porozumienia...
Dotyk ściągnął Bleysa z powrotem do realnego świata; ciemna widownia i płomienie 
rozerwały się, stając się czymś odrębnym. Uciekając od niego, porwawszy ze sobą jego wizję.
Dotknęła go Toni. Obrócił się, by na nią spojrzeć i w mroku dostrzegł, że uniosła lekko 
jedną z dłoni z wystawionym szczupłym palcem wskazującym. Wstała i wyszła z loży; 
poszedł za nią, odczuwając niemiłe wrażenie oderwania od czegoś ważnego. W tej chwili 
dałby wszystko za możliwość zbadania dalszego ciągu hipotetycznej rozmowy z Halem 
Mayne’em, której wyobrażenie wzbudziła w nim Symphonie.
Bleys odrzucił tego rodzaju myśli i skupił się na chwili obecnej. Pierwszą jego myślą, gdy 
opuszczali ledwie oświetloną widownię było, że Rada z pewnością miała tu swoich 
obserwatorów. Ktoś z nich na pewno zauważył, że Toni i Bleys wychodzą i podjął działania, 
by ich dyskretnie obserwować.
Potem uświadomił sobie, że tego rodzaju działanie wymagało czysto rutynowej, a nie 
awaryjnej reakcji. Newton przypominał Starą Ziemię w zwyczajach społecznych. Większość 
z nich dawno popadła w zapomnienie nawet na Starej Ziemi, ale na Newtonie wciąż była 
praktykowana – jak towarzyszenie kobiecie w drodze do drzwi toalety i oczekiwanie tam na 
nią.
Był to antyczny, ochronny zwyczaj, niepotrzebny na Newtonie, podobnie jak od dawna 
był anachroniczny w pewnych rejonach Starej Ziemi; jednak obserwator mógł spokojnie 
założyć, że to właśnie było powodem wyjścia Bleysa i Toni.
Bez wątpienia ktoś pójdzie za nimi nawet w takim przypadku. Zastanawiał się, czy 
powinien puścić Toni przodem i zająć się agentem, jednak Toni uprzedziła go, odzywając się, 
gdy tylko opuścili widownię:
– Zostań ze mną – powiedziała, jakby umiała czytać w myślach.
Ewidentnie znała drogę. Pokonali kilka zakrętów przechodząc krótkie odcinki korytarza, 
a po ostatnim z nich stanęli przed wysokim blondynem po trzydziestce. Był to czekający na 
nich jeden z Żołnierzy Henry’ego. Uśmiechnął się na ich widok.
– Idźcie dalej – powiedział. – Nie martwcie się o wasz ogon, zajmę się nim. Niedaleko 
czeka ktoś, kto poprowadzi was dalej.
Toni skinęła. Ruszyli dalej. Skręcając za kolejny róg, niemal wpadli na Seana O’Flaherty.
– Wszystko w porządku! – pośpiesznie odezwał się młodzieniec, gdy zatrzymali się 
gwałtownie. – Jestem z tobą. Jestem Innym!
W ostatnich słowach brzmiała duma.
– Dahno powie ci o mnie – dodał. – Chodźcie teraz, nie mamy czasu do stracenia.
Szybko poprowadził ich przez kolejnych kilka korytarzy i przez podwójne drzwi na 
krótką rampę. Żołnierz, którego minęli wcześniej dogonił ich w chwili, gdy opuszczali 
budynek. Większy z księżyców Newtona błyszczał wysoko na niebie. Symphonie trwała 
znacznie dłużej, niż Bleys się spodziewał.
– Szedł za wami tylko jeden człowiek – poinformował ich Żołnierz. – Zająłem się nim.
Ledwie wyszli na zewnątrz, za rogiem budynku zatrzymała się długa, niebieska limuzyna 
o napędzie magnetycznym. Bleys pomyślał, że zanim została ukradziona, 
najprawdopodobniej stanowiła zabawkę jakiegoś bogacza.
Stanęła przed nimi, otwierając tylne drzwi.
– Wsiadajcie – powiedział Sean. – Tom i ja pojedziemy za wami innym pojazdem.
Weszli do obszernego przedziału w tylnej części, z dwoma obracanymi fotelami i dryfami 
dla sześciu dalszych osób. Za przejrzystą przegrodą oddzielającą kabinę kierowcy widać było 
dwu Żołnierzy.
Limuzyna oddaliła się od budynku, zjeżdżając na główną arterię miasta. Nabrała 
szybkości.
Kiedy odjeżdżali, Bleys włączył kamerę, ustawiając ją na obraz z tyłu. Dostrzegł 
poobijaną, szarą półciężarówkę, do której wsiedli Sean i Żołnierz. Ona również 
wykorzystywała linię magnetyczną, lecz podobnie jak większość pojazdów komercyjnych, 
prawdopodobnie ze względów ekonomicznych nie dysponowała dostateczną mocą. W 
każdym razie limuzyna szybko zostawiła półciężarówkę za sobą.
Dzięki zapamiętanej mapie miasta Bleys zidentyfikował drogę, po której pędzili, jako 
wewnętrzną obwodnicę centrum. W kilku miejscach znajdowały się na niej zjazdy na Wielką 
Autostradę, prowadzącą do portu kosmicznego, ale minęli pierwszą z nich z pełną prędkością, 
skręcając zamiast tego trochę później w rampę prowadzącą z powrotem do miasta.
Tam jechali drogą zdającą się zupełnie nie mieć sensu. Przejeżdżali kawałek jakąś ulicą, 
skręcali pod kątem prostym, a po krótkim odcinku wracali do pierwotnego kierunku tylko po 
to, by na kolejnym skrzyżowaniu skierować się w stronę przeciwną. Limuzyna zwolniła, 
przestrzegając ograniczeń prędkości obowiązujących w mieście, wlokąc się miejscami w 
niemal spacerowym tempie.
Bleys nie był w stanie dostrzec w takich miejscach niczego szczególnego; pusty róg czy 
zamknięty sklep – czasem bramy posiadłości. Nigdzie nikt na nich nie czekał. Uderzyło go, że 
zupełnie niepotrzebny okazał się wcześniejszy pośpiech Seana. Ponownie pojawił się czający 
się między oczyma ból głowy, który zniknął w chwili rozpoczęcia spektaklu.
Oddał kontrolę w ręce Henry’ego. Zerknął na siedzącą w drugim fotelu i przyglądającą 
mu się Toni. Oczywiście, mógł ją poprosić, by wyjaśniła mu założenia planu, ale bez 
wątpienia odmówiłaby.
Oparł się wygodniej w fotelu i zamknął oczy, ale nie był w stanie spać. Od czasu do czasu 
unosił na chwilę powieki, ale za każdym razem widział tylko siedzącą w milczeniu Toni. 
Jednak po pewnej liczbie ciągłych zmian kierunku, tworzących w automatycznie śledzącym 
kierunki umyśle Bleysa skomplikowany, nic nie znaczący diagram, zwyciężyła w nim złość.
– Skoro tak jeździmy dookoła – odezwał się do niej, otwierając oczy – może 
wprowadzisz mnie w plany dostarczenia mnie na pokład statku?
– Lekarz powiedział, żeby wszystkie pytania kierować do niego – odpowiedziała Toni.
– Nie pytam cię o moje zdrowie – stwierdził Bleys. Zaskoczył go ton własnego głosu.
– Kaj podkreślił, żeby wszystkie pytania kierować naj pierw do niego – powtórzyła Toni. 
W jej głosie zabrzmiało delikatne wahanie. – Dlatego właśnie Henry uniknął odpowiedzi na 
twoje pytanie o plany, jeszcze w hotelu.
– To znaczy... – sam pomysł był niewiarygodny. Henry nigdy nie robił takich rzeczy. – 
Henry świadomie mnie okłamał?
– Nie – wolno odpowiedziała Toni. – Powiedział ci prawdę. Po prostu niecałą. Kaj chce, 
żebyś odpoczywał.
– Nie wiem, skąd bierze się ta troska – stwierdził Bleys. – Ten Kaj Menowsky zdaje się 
zachowywać bardziej jak magik z cylindrem pełnym gołębi niż jakikolwiek lekarz, z jakim 
dotąd miałem kontakt.
– Jest naprawdę dobry – powiedziała Toni. – Dahno powiedział, że kiedy skończył swoje 
praktyki, Exotikowie zaproponowali mu pracę na Marze.
– Cóż, to jest rekomendacja. Ale zawsze sądziłem, że najważniejszy jest pacjent. – Nawet 
dla niego, własne słowa brzmiały nieprzekonywająco.
– Wydaje mi się, że właśnie to robi, zajmuje się przede wszystkim tobą – cicho 
stwierdziła Toni. – Stawia cię przed nami wszystkimi.
Bleys ponownie rozparł się w fotelu. Zamknął oczy i znów udawał, że śpi. Cholerny ból 
głowy.
Co dziwne, udało mu się jednak zasnąć i to na dłuższą chwilę, bo kiedy się obudził, 
oprzytomnienie zajęło mu chwilę, jak po głębokim śnie. Limuzyna wreszcie się zatrzymała.
Bleys do końca otworzył oczy, wyprostował się i rozejrzał. Czuł się otępiały i połamany, 
jakby spał tydzień. Zatrzymali się na oświetlonym parkingu przed wystawą sklepu 
spożywczego, jednego z tych miejsc, gdzie mieszkańcy miasta mogli obejrzeć artykuły przed 
ich zamówieniem. Obaj mężczyźni w przedziale kierowcy nadal byli na swoich miejscach. Po 
chwili otwarły się drzwi i do środka wszedł Dahno.
– Przepraszam, Toni – powiedział – ale czy zechciałabyś zająć jeden z dryfów? Będę 
potrzebował tego dużego fotela.
– Oczywiście. – Toni przesiadła się. – Spodziewałam się Henry’ego.
– Pojechał z grupą Żołnierzy, którzy wyruszyli wcześniej. Pozostali będą teraz 
podejmowali fałszywe próby ucieczki w innych kierunkach.
Dahno opadł w fotel i westchnął.
– Siedziałem na skrzyni z tyłu ciężarówki – wyjaśnił, rozciągając nogi i kierując wzrok na 
Bleysa. – Jak się masz, bracie?
– Dobrze – odpowiedział zapytany. – Nigdy nie czułem się lepiej.
– Miło słyszeć – stwierdził Dahno. – Sprawy ostatnio trochę się skomplikowały. Wszyscy 
powinniśmy się teraz czuć jak najlepiej.
– Jak daleko jesteśmy od wyjazdu, którego będziemy używać? – zapytała Toni.
– Blisko – odpowiedział Dahno. – Powinniśmy być tam...
Przerwał. Limuzyna zaczęła właśnie wyjeżdżać z parkingu i skierowała się w stronę 
najbliższej trasy przelotowej. Kiedy już na nią wjechała, zaczęła pędzić naprawdę szybko – 
tym razem ignorując ograniczenia prędkości.
– Jadąc w ten sposób, zwrócimy na siebie uwagę – odezwał się Bleys, patrząc jak 
limuzyna szybko wyprzedza inne pojazdy.
– To już nie ma znaczenia – odpowiedział Dahno. – Od tej chwili liczy się czas, nie 
mamy już nic do stracenia.
– To samo powiedział Sean O’Flaherty, kiedy spotkaliśmy się w teatrze – powiedział 
Bleys. – Powiedział też, że mi coś wyjaśnisz.
– Och, powiedziałem mu po prostu, że możesz być trochę podejrzliwy wobec jego 
twierdzeń, że należy do Innych, skoro spotkałeś go jako Stażystę Rady – wyjaśnił Dahno. – 
Ale naprawdę jest jednym z lokalnych Innych. Rozmawiałem wcześniej z kimś, komu ufam i 
poprosiłem o zarekomendowanie kogoś – najlepiej aktualnego członka organizacji – kto już 
miał kontakt z Radą. Zaproponowano mi Seana; okazał się być dobrym wyborem. Był jednym 
z ludzi, którzy skutecznie zmienili pliki z twoją historią w archiwach Rady. Ale wiesz co, 
Bleys? Wydaje mi się, że uważa mnie za bohatera godnego wielbienia.
Bleysa wcale nie zdziwiła ta sugestia. Już od kilku lat Dahno zajmował się rozsiewaniem 
fałszywych i mylących informacji na temat młodych lat Bleysa i umieszczaniem ich w 
archiwach rządowych na innych planetach; pełnych eleganckich, fałszywych szczegółów.
Jednak prawdopodobnie nawet Dahno nie zdawał sobie sprawy, że o ile te fałszywe 
zapisy mogły zadziałać w przypadku archiwów, błędy zostałyby w końcu wyłapane przez 
Encyklopedię Ostateczną i Exotikowe służby wywiadowcze. Bleys planował mieć na oku 
właśnie Exotików. Nigdy nie zgodzą się na jego plany i choć ich światopogląd powstrzyma 
ich przed bezpośrednimi działaniami przeciw niemu, historycznie znajdywali już sposoby 
omijania takich ograniczeń,
Myśl o ostatnich słowach Dahno sprawiła, że się uśmiechnął.
– Pierwszy raz ci się to przydarza, Dahno? – zapytał.
– Nie – odpowiedział Dahno. – Ale nie pamiętam, kiedy wyznawca był kalibru Seana. 
Niech cię nie zwiedzie jego paplanina; jest jednym z najzdolniejszych rekrutów jakiego 
widziałem. W tej chwili sądzi jeszcze, że znamy wszystkie odpowiedzi, ale wyrośnie z tego.
Bleys przyglądał się ulicy. Zauważył, że od parkingu jechały za nimi trzy inne pojazdy – 
dwie furgonetki i samochód osobowy, nie wyróżniające się niczym szczególnym.
Teraz, kiedy się im przyglądał, dołączył do nich jeszcze jeden pojazd – niski, brązowy 
samochód elektryczny na kołach, zdolny rozwijać zdumiewająco dużą prędkość jak na ten typ 
napędu.
– Toni powiedziała, że lekarz zakazał mi rozmawiać z kimkolwiek oprócz niego na temat 
naszych planów dotarcia do kosmodromu – zauważył.
– Och, to – powiedział Dahno. – To nic takiego. Plany wdużej części sprowadzają się do 
tego, co wcześniej usłyszałeś od Henry’ego. Najprawdopodobniej napotkamy j äkiś opór w 
trzech miejscach...
– Henry mówił o tym – wtrącił Bleys.
–... trzech miejscach – kontynuował Dahno – po drodze do portu kosmicznego, 
niezależnie od tego, jaką wybralibyśmy drogę. Możliwe, że będziemy musieli przebić się 
przez jeden, dwa albo wszystkie trzy. Ale to zadanie Henry’ego i jego Żołnierzy, nie nasze. 
Wiesz wszystko oprócz szczegółów, a te zależą od rozwoju sytuacji i tego, na co się 
natkniemy. Pierwszy punkt właśnie się zbliża – wyjazd z miasta na autostradę do 
kosmodromu; drugie to pokonanie rzeki, gdzie nie będziemy mieć innego wyboru, jak użycie 
mostu. Później zostanie nam już tylko problem przedpola portu i możliwe kłopoty aż do 
startu. Gdy tylko znajdziemy się w powietrzu, mało prawdopodobne jest, by Newtończycy 
odważyli się złamać umowy międzyplanetarne, sprowadzając okręty wojenne. Szczerze 
mówiąc – zerknął na Bleysa i zachichotał – nie sądzę, żebyś był tego wart. Tego rodzaju 
działania ściągnęłyby im na kark wszystkie Młodsze Światy naraz. Nie, Kaj Menowsky 
uważa po prostu, że nie powinieneś się denerwować do czasu, aż będzie mógł zająć się tobą 
na pokładzie statku.
Znów zachichotał.
– A ty masz tendencję do przyjmowania odpowiedzialności za wszystko, w czym bierzesz 
udział.
Bleys pomyślał, że było w tym trochę prawdy, a dla Dahno typowe było odpowiednie 
ustawienie się, kiedy przychodziło do dyskusji. Bleys spojrzał na ekran i zauważył jeszcze 
jeden jadący za nimi, nie wyróżniający się pojazd, pędzący z równie wielką jak pozostałe 
prędkością. Limuzyna musiała ograniczać szybkość, by pozostałe pojazdy były w stanie za 
nią nadążyć.
Droga poszerzyła się; o tej porze dnia – a raczej jeszcze nocy – nie było na niej wielu 
pojazdów. Spojrzał na bransoletę. Było po czwartej lokalnego czasu.
Znów spojrzał na ekran. Niedługo dotrą do autostrady – wkrótce też wstanie newtońskie 
słońce.


Rozdział 34

Z głośnika w tylnym przedziale limuzyny rozbrzmiał pojedynczy dźwięk. Zwolnili, 
zjechali na pas przeznaczony do parkowania i zatrzymali się tuż obok jeszcze jednego 
brązowego pojazdu kołowego.
Samochód ustawiono dość daleko od pasa najwolniejszego ruchu, a jego pokrywę 
uniesiono, odsłaniając konstrukcję i części napędu; widok ten skojarzył się Bleysowi z 
nieboszczykiem w kostnicy, pozostawionym w trakcie niedokończonej autopsji.
Wokół jednostki napędowej stali trzej mężczyźni rozmawiając i pochylając się nad nią od 
czasu do czasu, najwyraźniej próbując naprawić jakieś uszkodzenie.
Kierowca limuzyny wysiadł i podszedł do unieruchomionego pojazdu. Dołączył do 
stojących przy nim mężczyzn i na kilka minut pogrążyli się w rozmowie, znów zaglądając do 
silnika. Po chwili jeden z mężczyzn odwrócił się i podszedł do limuzyny. Był to Kaj 
Menowsky.
Drzwi pojazdu otwarły się dla niego – musiał to zrobić mężczyzna siedzący obok miejsca 
kierowcy na przedzie samochodu. Kaj wszedł do środka i siadł na dryfie, obracając go, by 
znaleźć się twarzą w twarz z Bleysem.
Ten popatrzył na lekarza bez uśmiechu. Kaj w najmniejszym stopniu nie wyglądał na 
przejętego brakiem ciepłego powitania, o ile w ogóle to zauważył.
– Jak się czujesz, Bleysie Ahrens? – zapytał.
– Czuję się tak jak zawsze. Normalnie – odpowiedział Bleys. Pomyślał, że mógłby 
znienawidzić tego człowieka za jego ciągłe pytania.
– Dobrze – stwierdził Kaj. – Od tej chwili, aż do momentu wejścia na statek, postaraj się 
zachowywać jak najspokojniej. Obu nam to ułatwi życie, jeśli nie będziesz się przejmował 
tym, co będzie się działo wokół ciebie.
– Zrobię co w mojej mocy – oświadczył poważnie Bleys.
Odwrócił wzrok od Kaja, gdy otwarły się przednie drzwi limuzyny i kierowca zajął swoje 
miejsce. Gwałtownie nabrali szybkości, doganiając i wyprzedzając pojazdy, które wcześniej 
jechały za nimi.
Kaj nie powiedział nic więcej. Kiedy znów znaleźli się na czele kolumny i kierowca 
zwolnił, w przedziale pasażerskim znów rozległ się dzwonek telefonu, tym razem krótką 
melodią brzmiącą, jakby pochodziła z jakiejś starożytnej pieśni ludowej.
– Kod – Dahno spojrzał na Bleysa. – Nic, czego nie byliby w stanie złamać, ale nie będą 
mieli na to dość czasu, zanim znajdziemy się na stanowiskach. To Henry. Mówi, że jest z 
grupami Pierwszą i Drugą. Wydostali się z miasta przed ustawieniem blokad.
Przerwały mu kolejne tony podobnej, lecz dłuższej melodii.
– Mówi, że przy wyjeździe na autostradę w stronę kosmodromu ustawiono barykadę – 
oświadczył Dahno. – Ale to tylko policja drogowa, same karabiny rakietowe i broń 
ogłuszająca. Jego dwie grupy dokonają dywersji, jak tylko pojawimy się w polu widzenia, a 
potem zniszczą blokującą drogę barykadę. Nasze pojazdy przejadąwzwartej grupie, z 
limuzyną w środku. Pozostałe otoczą ją i w razie czego będą służyć jako tarcze...
Przerwał. Kolejna melodia.
– Spróbujemy przedostać wszystkie pojazdy, ale nie zatrzymamy się dla żadnego 
uszkodzonego. Kiedy już przejedziemy, pierwsze sześć samochodów, nie licząc limuzyny, 
rozproszy się i przygotuje linię obrony dla grup zaczajonych przy barykadzie. To nie powinno 
stanowić problemu, mamy broń energetyczną, a wszystko czym dysponuje policja to karabiny 
rakietowe i broń ręczna. Kiedy zatrzymamy pościg, dołączą do nas pojazdy, którym uda się 
przejechać i razem pojedziemy w stronę następnego punktu oporu.
Dahno umilkł. Znów zabrzmiało kilka tonów.
– Następnym punktem będzie most da Vinci. Możemy się tam spodziewać cięższej broni.
Wszystkie ich pojazdy jechały teraz w ciasnej grupie po szerokim łuku pustej drogi. Nie 
było jeszcze widać śladów nadchodzącego świtu Alfy Centauri B. Nagle w polu widzenia 
pojawiła się barykada, doskonale widoczna dzięki silnemu oświetleniu.
Pięćdziesiąt lat wcześniej mogły ją stanowić po prostu dwa rzędy wozów policyjnych. W 
tej chwili, nawet pomimo braku czasu, jezdnię przecinała gruba na metr i wysoka na półtora, 
przytwierdzona do podłoża ściana, przedzielona w środku jedynie szczeliną umożliwiającą 
przejazd jednego pojazdu. Limuzyna zbliżała się do przerwy z prędkością dwustu kilometrów 
na godzinę, a pozostałe samochody utrzymywały równe tempo.
– Lepiej, żeby grupy Pierwsza i Druga zadziałały na czas – cicho odezwał się Dahno, 
patrząc w stronę szybko zbliżającej się barykady.
Jednak właśnie w tej chwili jeden z końców bariery przy szczelinie eksplodował, tworząc 
wyrwę szerokości czterech pojazdów.
Dahno zachichotał.
– Henry musi mieć działko energetyczne, dostatecznie małe, by mogło je nosić paru ludzi.
– Tak – zgodziła się Toni.
Niemal w tej samej chwili dwa pojazdy o napędzie magnetycznym przyspieszyły i zajęły 
pozycje przed limuzyną, podczas gdy pozostałe otoczyły ją ciasno, ledwie zostawiając 
miejsce na manewry. Równocześnie przejechali przez wyrwę w barykadzie, chwytając na 
ułamek sekundy obraz pojazdów i gruzu – i już byli na otwartej przestrzeni za blokadą, 
gonieni ulewą pocisków stukających w okna i boki, a nawet dach limuzyny.
– Rakietki – niepotrzebnie wyjaśnił Dahno.
– Tak – potwierdziła Toni. – Nie przebiją kadłuba limuzyny.
Bleys nie wiedział tego. Nagle uświadomił sobie, jak mało wiedział o strzelaniu w 
warunkach bojowych, poza strzelnicą – i to mimo spędzenia młodości wśród członków 
Kościoła, z których część została Żołnierzami Boga. Mimo swego ateizmu Bleys musiał 
uczęszczać na nabożeństwa razem z resztą rodziny, by nie zwracać na siebie uwagi. Jednak 
jego Kościół nigdy nie został na serio zaatakowany, poza młodzikami ze stosunkowo 
niegroźną bronią, z którymi bez problemu radził sobie lokalny policjant ze swoim pistoletem 
energetycznym.
Bleys poczuł przelotne ukłucie poczucia niższości wobec Henry’ego i jego ludzi. Jednak 
było to tylko chwilowe. Ból głowy stał się teraz niemal stałym gościem, a otępienie zdawało 
się wysysać z niego całą energię.
Skoro tylko minęły chwilowe emocje związane z pokonaniem barykady, na powrót opadł 
w stan bliski otępieniu. Prawdopodobnie był to efekt długiej nocy spędzonej prawie bez snu, 
ale Bleys miał wrażenie, że wszystko wokół działo się na zewnątrz przejrzystej, zajmowanej 
przez niego kapsuły, nie bardziej zaangażowany w aktualne wydarzenia niż gdyby oglądał je 
tylko na ekranie.
W miarę jak oddalali się od barykady, deszcz pocisków osłabł. Patrząc w ekran 
przedziału pasażerskiego limuzyny, Bleys widział szybko malejącą wyrwę. Tuż za nimi 
jechały inne pojazdy z ich grupy, przy czym ostatnie były pojazdy kołowe, odbijając się i 
podskakując przy przejeżdżaniu przez rozrzucone eksplozją odłamki.
Bleys pomyślał, że to śmieszne, iż przez stulecie nikt nie był w stanie zwiększyć zasięgu 
broni energetycznej w atmosferze. Tak drobna poprawka pozwoliłaby znacząco lepiej 
wykorzystać ich niewiarygodną siłę niszczenia. Karabin energetyczny nie musiałby mieć 
zasięgu karabinu rakietowego, którego każdy pocisk stanowił maleńką rakietkę pędzącą aż do 
wyczerpania paliwa. Jednak stworzenie broni energetycznej skutecznej na dystansie ponad stu 
metrów, byłoby znaczącym osiągnięciem.
Z rejonu silnie oświetlonej barykady wystartowały cztery wozy policyjne, najwyraźniej 
wszystkie.jakie nadawały się jeszcze do jazdy, ruszając w pościg za uciekającymi – odważne, 
lecz bezsensowne posunięcie. Wszystkie były pojazdami na poduszce magnetycznej i bez 
wątpienia były szybsze od większości samochodów w grupie, nawet limuzyny, którą jechał 
Bleys – ale nie próbowały dogonić kolumny, utrzymując się w sporej odległości za nią.
Najwyraźniej policja zamierzała ich tylko śledzić, by informować o nich centralę, 
ułatwiając koordynację akcji.
Kiedy tylko Bleys o tym pomyślał, znów zagrzmiała broń energetyczna, prawdopodobnie 
ta sama, która wypaliła dziurę w barykadzie, tym razem rozdzierając szeroki pas nawierzchni 
za grupą Bleysa, ale jeszcze w sporej odległości od wozów policji.
Policjanci zjechali na bok, zatrzymali samochody, wysiedli i po prostu przyglądali się 
oddalającym się pojazdom znikającym za kolejnym zakrętem drogi, omijającym strome, 
zalesione zbocze pobliskiego wzgórza. Spomiędzy drzew wyłoniły się kolejne pojazdy i 
dołączyły do kolumny.
Droga przed nimi znów się poszerzyła.
– Jak się teraz czujesz? – zapytał Bleysa Kaj. Bleys poczuł na nadgarstku delikatny dotyk 
palców lekarza, badającego jego puls.
– To ci nic nie da. – Bleys zerknął na trzymającą go dłoń. – Trzeba czegoś więcej, by 
przyspieszyć mój puls.
Kaj puścił go bez komentarza.
– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – stwierdził. – Jak się teraz czujesz?
– Dokładnie tak samo, jak w chwili, gdy pytałeś poprzednio – odpowiedział Bleys.
– Dobrze. Jeśli poczujesz się gorzej, daj mi znać – natychmiast. Leczenie kogoś tak 
zainfekowanego nie jest prostą sprawą, ale jeśli poczujesz, że ogarnia cię podniecenie albo 
nerwy, podam ci środek uspokajający. Próbuj unikać takich uczuć.
– Tak zrobię. – Bleys odwrócił się do Dahno. – Jak daleko jesteśmy od rzeki? – zapytał i 
natychmiast uświadomił sobie, że sam powinien to wiedzieć. Przypomniał sobie teraz 
wcześniejsze przebycie mostu, podczas jazdy wdrugą stronę – ale wspomnienie nie było zbyt 
wyraźne. Wtedy było popołudnie, teraz wciąż jeszcze noc – choć niebo zaczynało się 
rozjaśniać. Bez wątpienia Alfa Centauri B była przed nimi, tuż poniżej horyzontu, a blednące 
niebo zdradzało miejsce, w którym się pojawi. Na ekranie widział, że za nimi wciąż panowała 
jeszcze czerń nocy. Z przodu gwiazdy zaczęły już blednąc i znikać.
Zaś most... z tego co pamiętał, miał dwa poziomy ruchu – górna prowadziła w kierunku 
portu kosmicznego, podczas gdy dolna w stronę miasta; autostrada w tym miejscu nie 
wyróżniała się niczym szczególnym i łatwo było nie zauważyć, że przekracza się wodę, 
gdyby nie dwie wieże na obu końcach mostu. Była to konstrukcja wisząca, ale oparta na 
nowoczesnych materiałach; zwłaszcza dzięki monomolekularnym kablom o wielkiej sile 
nośnej, wieże mogły być stosunkowo niskie i nie rzucające się w oczy.
Jeśli chodzi o samą rzekę i jej okolice, to Bleys zapamiętał, że nie była zbyt szeroka, choć 
płynęła wartko w głębokim wąwozie o zalesionych stokach i stromych zboczach.
Poprzednio, jadąc do miasta, zaraz po opuszczeniu mostu wjechali na szeroki łuk 
podobny do przemierzanego teraz. Przed dotarciem do kosmodromu po drugiej stronie rzeki, 
autostrada skręcałajeszcze raz podobnym łukiem, lecz w drugą stronę, jako że rzeka płynęła 
między dwoma grzbietami schodzącymi z łańcucha górskiego, w tej chwili na lewo od 
Bleysa. Tak więc most wciąż nie był widoczny i zobaczą go dopiero tuż przed wjechaniem na 
niego.
Po obu stronach rzeki podjazdy do mostu stanowiły krótkie, proste fragmenty autostrady 
wycięte w ziemi i skałach na końcach mostu, jednak ich zbocza były gęsto porośnięte 
roślinnością, więc wydawały się stanowić naturalną część lasów schodzących z grzbietów 
górskich aż do poziomu wody.
– Ile jeszcze do mostu? – ponownie zapytał Bleys, jako że Dahno nie odpowiedział. 
Wszystkie ich pojazdy zwalniały i olbrzym zajęty był obserwacją lasu na stromym zboczu po 
prawej stronie drogi. Odpowiedziała mu Toni.
– Będziemy tam lada chwila – wyjaśniła. – Prawie już dojechaliśmy.
Faktycznie, limuzyna zwolniła prawie do zera, skręciła pod kątem prostym i zjechała z 
autostrady na trawiaste pobocze, ruszając w górę stoku i lawirując między drzewami na 
poduszce magnetycznej.
Bleys zauważył, że pozostałe pojazdy o napędzie magnetycznym i poduszkowce podążały 
za nimi, choć pomimo rozjaśnienia obrazu na ekranie nie widział, czy jadą także pojazdy 
kołowe. Rzut oka za okno przekonał go, że widoczność ograniczała gęsta roślinność.
Bleys zrezygnował z prób wypatrzenia czegoś więcej i usiadł wygodniej na fotelu. 
Powiedział sobie, że w końcu jest tylko pasażerem.
Ostro skręcając między drzewami w poszukiwaniu przesmyków umożliwiających jazdę, 
limuzyna pięła się dalej między mrocznymi słupami drzew po dość stromym zboczu, aż po 
kilku minutach wyjechała na niewielką i – sądząc po świeżych śladach wyrębu – niedawno 
stworzoną polankę.
Pojazd stanął. Dahno wysiadł pośpiesznie, a wszyscy podążyli za nim, łącznie z Bleysem. 
Po wyjściu z samochodu Bleys zatrzymał się i rozciągnął na całą długość z ulgą, po tak 
długim czasie spędzonym w pozycji siedzącej.
Na środku polanki rozpalono polową lampkę, dającą niewiele więcej światła niż 
pojedyncza świeczka, ale jej blask ukazał kilka postaci nachylonych nad rozłożonymi 
mapami; najwyraźniej dzięki noszonym na oczach goglom doskonale widzieli. Bleys 
rozpoznał Henry’ego po sposobie poruszania. Pozostali pasażerowie limuzyny ruszyli w jego 
stronę, więc Bleys poszedł za nimi.
Kiedy doszli do grupy i zatrzymali się, Henry uniósł głowę znad arkusza, kierując ciemne 
soczewki w stronę Bleysa.
– Cieszę się, że bezpiecznie tu dotarłeś, Bleys – powiedział.
W tej chwili wciśnięto coś Bleysowi w dłonie; patrząc w dół przekonał się, że była to 
para gogli, takich jakie miał na oczach Henry. Oczywiście, były to gogle noktowizyjne. 
Powinien był się domyślić.
– Teraz będziesz w stanie widzieć – wyjaśnił Henry.
– Może lepiej byłoby, gdyby Bleys Ahrens ich nie miał – zaprotestował zza pleców 
Bleysa Kaj Menowsky.
– Doktorze... – Bleys odwrócił się w stronę głosu. Ale zdążył powiedzieć tylko pierwsze 
słowo, bo równocześnie odezwał się Henry.
– Nie. Załóż noktowizor, Bleys.
Bleys zdążył już to zrobić. Wszystko dookoła natychmiast stało się doskonale widoczne, 
równie jasne i wyraźne jak w pochmurny dzień. Henry stał jakiś metr od niego, a wjego 
postawie było coś, co natychmiast uderzyło Bleysa.
Henry MacLean nigdy nie był szczególnie wysoki czy wielki, ale w tej chwili wyglądał 
na większego, potężniejszego niż każdy z nich. Duża część tego wrażenia brała się z 
roztaczanej przez niego aury zdecydowania i władzy. Było w nim jeszcze coś, czego Bleys 
nie potrafił wyłapać. Coś, jakby w Henrym płonął entuzjazm, wręcz radość płynąca z obecnej 
sytuacji.
– Chodź, Bleys – powiedział Henry, odwracając się od pozostałych. – Chcę, żebyś 
przyjrzał się ze mną sytuacji.


Rozdział 35

Henry i Bleys ruszyli między drzewa, przez kilka minut szli w milczeniu; Henry nic nie 
mówił, a Bleys nie odczuwał chęci rozmowy. Przeciskali się między gałęziami gęsto 
rosnących w tym miejscu drzew i krzewów. Bleys rozpoznał między rodzimymi krzewami, 
importowaną na Newtona i zmienioną genetycznie odmianę sosny norweskiej. Nagle wyszli 
na otwartą przestrzeń, a Bleys został oślepiony nagłym uderzeniem światła na jego okulary.
Poczuł, jak Henry zatrzymuje go jedną ręką, drugą równocześnie ściągając mu z twarzy 
gogle. Zamrugał, przekonując się, że stali już pod gołym niebem świtu, choć gwiazda jeszcze 
nie wyszła ponad horyzont. Odkrył też, że Henry zatrzymał go o krok przed krawędzią niemal 
pionowego klifu, opadającego do szaroniebieskiej rzeki w dole.
Szerokie, jasne wstęgi dwóch, prowadzących w przeciwnych kierunkach pasów 
autostrady przerzuconej nad rzeką, widoczne były po prawej, w dole rzeki. Za mostem obie 
wstęgi, wciąż jedna nad drugą nikły łukiem za grzbietem wzgórza.
Kiedy wzrok Bleysa przywykł do oświetlenia, dostrzegł efekty prowadzonych na moście 
gorączkowych prac.
W nawierzchni jezdni wykopano zagłębienia, nad którymi wzniesiono przypominające 
ule, sześciokątne struktury, bez wątpienia tworzące osłony stanowisk strzeleckich. Surowcem 
do budowy był prawdopodobnie ten sam, szybko wiążący materiał, z którego wzniesiono 
pokonaną już wcześniej barykadę. Poziome szczeliny bunkrów otwierały się tuż nad 
powierzchnią drogi w kierunku miasta.
Przynajmniej cztery struktury były już gotowe, a wciąż trwała praca nad następnymi. 
Najbardziej wysunięte, wykończone już i uzbrojone, blokowały lewy pas jezdni, następne 
kolejny pas z ograniczeniem prędkości. Podobne, lecz większe struktury z tego samego 
materiału wznoszono na drugim końcu mostu, łącząc je częściowo z zagłębionymi, 
osłoniętymi chodnikami.
– Poważnie podeszli do zatrzymania nas – stwierdził Bleys.
Henry skinął głową.
– To żołnierze z Kwatery Głównej sił kosmicznych w Woolsthorpe – wyjaśnił. – 
Prawdopodobnie mieli problemy z dotarciem tu na czas z niezbędnym sprzętem i maszynami 
budowlanymi, ale najwyraźniej starali się zrobić, co mogli. Chciałem, żebyś się temu 
przyjrzał i zastanowił, czy możesz mi pomóc. Może masz jakieś pomysły przebicia się przez 
blokadę. Sam mam dość dobre pojęcie jak tego dokonać, ale chciałbym usłyszeć wszelkie 
sugestie, choć najprawdopodobniej i tak będę trzymał się swojego planu. Zawsze jednak 
istnieje szansa, że zaproponujesz coś, o czym nie pomyślałem.
Bleys skupił wzrok na moście i trwających tam pracach, próbując uporządkować myśli.
– Nigdy nie przykładałem szczególnej uwagi do taktyki i strategii wojennej – powiedział 
bardziej do siebie, niż do Henry’ego. – Nie sądziłem, że będzie to konieczne. Przypuszczam, 
że te wznoszone przez nich osłony zatrzymają nasze pociski?
– Z całą pewnością – potwierdził Henry – choć z drugiej strony, nie osłonią ich przed 
bronią energetyczną. Prawdopodobnie będziemy w stanie przebić się przez te bunkry wzdłuż 
drogi i przypuszczalnie przez prawie wszystko, co mogliby mieć dalej – ale zniszczenie 
każdego wymagałoby kilku bezpośrednich trafień, a przy każdym strzale będziemy zdradzać 
naszą pozycję. Nie wspominając już o tym, że ze względu na zasięg broni musielibyśmy 
wyjść na odkrytą przestrzeń.
– Tak, broń energetyczna – skoro już o tym mowa, cała wasza broń – wtrącił Bleys. – 
Skąd ją macie? Wiem, że lądując na innych planetach twoi Żołnierze nie mają ze sobą nic, 
prócz kieszonkowych noży, choć w bagażach macie trochę broni osobistej. Ale tego nie 
przywieźliście ze sobą, prawda?
– Nie, choć nawet najmniejszy nóż jest niebezpieczną bronią, jeśli wie się, jak go użyć – 
odpowiedział Henry. – Pamiętasz, co mówiłem tobie, Joshui i Willowi w dzieciństwie? Ale 
wracając do naszej broni – zdobyliśmy ją tak samo, jak zawsze pozyskiwali ją Żołnierze Boga 
i oddziały partyzanckie na Harmonii i Zjednoczeniu. Z magazynów milicji.
– Na Newtonie nie ma milicji – zaprotestował Bleys.
– Nie. Ale jest wojsko z kwaterami w Woolsthorpe – odpowiedział Henry. – Pamiętasz 
chyba, że wspominałem o nich wczoraj. Na planecie mają działać jako ochrona członków 
Rady i rządu. Mają wszelkie możliwe rodzaje broni, łącznie z najcięższą – części nawet nie 
wolno stosować w atmosferze. Wyposażenie jest składowane w magazynach, więc pierwszym 
naszym krokiem było ich zlokalizowanie. Tam właśnie dzisiejszej nocy udała się większość 
Żołnierzy, zabierając wszelką broń, jaką mogli unieść.
Bleys ponownie spojrzał na scenę przed sobą. W czasie gdy stali nad urwiskiem, niebo 
zdążyło zauważalnie pojaśnieć; rzeka ściemniała, nabierając głębokiej barwy pełnego morza.
Szarość wstęg autostrady i konstrukcji nośnej mostu ostro kontrastowała ze śnieżną bielą 
stanowisk ogniowych.
Kontrast rzucał się w oczy nawet wobec ciemnozielonego tła lokalnej odmiany sosny 
norweskiej i rodzimych krzewów – o liściach zbliżonych barwą do igieł sosen, z dodatkiem 
delikatnej pomarańczowej obwódki wokół każdego liścia, co sprawiało, że zarośla w 
porannym świetle wyglądały jakby płonęły.
Bleys studiował bunkry, wznoszone dalej za linią już obsadzonych i szukał czegoś, co 
warto byłoby zasugerować Henry’emu. Jednak jego umysł był dziwnie zmęczony i otępiały. 
Niczego nie wymyślił.
Powierzchnia rzeki była tak spokojna, że łatwo byłoby uwierzyć w jej całkowity bezruch. 
Sądząc po nachyleniu koryta w stosunku do łańcucha górskiego, z którego wypływała, prąd 
musiał być mocny. Ajednak na powierzchni tylko czasem ukazywały się pojedyncze wiry, 
okazjonalnie pojawiały się też gałęzie czy pnie drzew, sunąc szybko w stronę mostu.
Jego myśli snuły się swobodnie... jak w piosence ze Starej Ziemi...

Mein Fader var ein Vandringsman,
Ich hab ‘es in das blut...

...Ezechiel MacLean, brat Henry’ego, przypisujący sobie ojcostwo Bleysa, miał talent do 
języków i nauczył Bleysa wielu piosenek oraz historii w różnych językach Starej Ziemi.
Ale wędrówki Ezechiela trudno było nazwać szczęśliwymi. Bleys pomyślał, że skoro był 
jego synem, możliwe, że też „miał to we krwi” i był skazany na tułaczkę – zawsze jako 
obcy...
Bleys zmusił się do ponownego skupienia na moście. Umysł jednak odmawiał skupienia, 
a oczy nie odnajdywały żadnego słabego punktu.
– Nie potrafię ci pomóc, Henry – powiedział. – Może zbyt długo jestem na nogach.
W chwili kiedy to mówił uświadomił sobie, że Henry i wszyscy pozostali nie spali 
przynajmniej równie długo.
– Może moglibyśmy ci zorganizować jakieś miejsce do odpoczynku na czas, kiedy 
będziemy się przebijać przez most. Cichy kącik w lesie...
– Nie! – ostro zaprotestował Bleys. – Nie trzeba... po prostu nie potrafię zaoferować ci 
żadnych pomysłów. Jeśli wyprowadzisz broń energetyczną na otwartą przestrzeń do 
zniszczenia bunkrów, ich obsługa stanie się doskonałym celem dla wojska. Prawdę mówiąc, 
nie widzę żadnego sposobu zbliżenia się do nich, poza obleceniem ich górą albo przekopania 
się po rzeką.
Henry kiwnął głową.
– Wszystko w porządku. Twoje słowa potwierdzają mój tok rozumowania. Chcesz 
poczekać tu ze rnną i zobaczyć jak rozwinie się sytuacja? W tym miejscu trudno nas 
zauważyć, a nawet gdyby nas wypatrzono, potrzebowaliby strzelca wyborowego z karabinem 
rakietowym, żeby nam zagrozić. Nie sądzę, żeby wiedzieli, że już tu jesteśmy.
– Henry, jakie właściwie masz plany?
– Poczekaj, za chwilę zobaczysz. Wydałem rozkaz przygotowania ataku, gdy tylko 
pojawiłeś się tu z resztą Żołnierzy. Wkrótce powinniśmy zobaczyć pierwsze efekty.
Henry uniósł do ust swoją bransoletę.
– Awar – powiedział do niej – czas rozpocząć ostrzał.
– Takjest – dobiegła odpowiedź z przekaźnika. – Ostrzał za niecałą minutę.
Henry opuścił ramię i spojrzał na Bleysa.
Nie musieli czekać nawet minuty. Przed upływem tego czasu z różnych miejsc na 
drzewach, rosnących nad rzeką, rozpoczął się ostrzał z karabinów rakietowych i okazjonalnie 
z nieskutecznej na tę odległość broni energetycznej, przy czym nigdy nie strzelano 
dwukrotnie z tego samego miejsca. Bleys zmarszczył brwi, jeszcze zanim uświadomił sobie, 
że to robi. Stanowiska ogniowe obrońców znajdowały się poza skutecznym zasięgiem broni 
energetycznej z lasu, a karabiny rakietowe nie były w stanie wyrządzić im krzywdy, chyba że 
mieliby szczęście trafić dokładnie w szczeliny strzeleckie umocnień.
Bunkry natychmiast odpowiedziały ogniem.
– Czy nie mówiłeś, że strzelając do nich zdradzimy tylko swoje pozycje? – zapytał Bleys.
– Ogólną lokalizację, tak, ale w tej chwili chodzi nam tylko o ściągnięcie ich uwagi. Jest 
tam tylko kilku Żołnierzy, ciągle zmieniających pozycje i nie stanowiących dobrego celu dla 
Newtończyków. Dowiemy się dzięki temu, jaką mają broń i ewentualnie strzelców 
wyborowych. To nie potrwa długo.
Rzeczywiście, strzały z lasu zaczynały już przycichać, a po chwili całkowicie ustały. 
Niemal natychmiast umilkł też ogień z bunkrów, a zapadła cisza miała w sobie coś 
nienaturalnego – jakby cała sceneria w jakiś sposób powstrzymywała oddech.
Bleys nagle uświadomił sobie silny puls w szyi i fakt, że podświadomie liczy uderzenia 
serca. Aby zająć umysł czymś innym, poszukał czegoś, co mógłby powiedzieć do Henry’ego. 
O ile nie potrafił pomóc w planowaniu, to przynajmniej dzięki swoim ćwiczeniom na 
strzelnicy był w stanie rozróżnić odgłos wystrzału pistoletu i działka energetycznego, w 
rodzaju tego, którego ludzie Henry’ego użyli do wybicia dziury w barykadzie na drodze.
– Cóż – odezwał się. – Przynajmniej wiesz, że nie mają w tych bunkrach działek 
energetycznych.
– Myślę, że mają – odpowiedział Henry. Przerwał na chwilę. – Możesz przytrzymać spust 
karabinu rakietowego i pokryć pociskami większy obszar po prostu przesuwając lufę. 
Dowolnych rozmiarów broń energetyczna strzela wyłącznie pojedynczymi impulsami. Przy 
odległości od bunkrów, w jakiej jesteśmy, wyładowania z działka nie byłyby bardziej 
skuteczne niż z pistoletu. Dlatego właśnie strzelają z karabinów. Te kilka strzałów z broni 
energetycznej miało nas po prostu ostrzec przed podchodzeniem. Nie użyją cięższej broni do 
chwili, aż będą mogli skutecznie ją wykorzystać.
– Tak – mechanicznie odpowiedział Bleys. W jego własnych uszach głos zabrzmiał 
dziwnie.
Henry znów uniósł bransoletę do ust.
– Rozpocząć główny atak.
Z lasu znów rozpoczął się ostrzał, jednak tym razem towarzyszyły mu coraz częstsze, 
przypominające wybuchy dźwięki wyładowań broni energetycznych – choć, na ile Bleys był 
w stanie określić, bunkry wciąż znajdowały się poza skutecznym zasięgiem. Obrońcy 
odpowiedzieli ogniem. Jednak wtedy, nieoczekiwanie broń energetyczna rozpoczęła ostrzał 
ze szczytów wież podtrzymujących konstrukcję mostu i to przeciwko stanowiskom 
ogniowym obrońców. Z tej odległości strzały były śmiertelnie skuteczne. Natychmiast 
odpowiedział im ogień broni energetycznej z newtońskich pozycji, łącznie z pojedynczymi 
wystrzałami działek energetycznych.
– Masz Żołnierzy na wieżach! – wykrzyknął Bleys.
– My byliśmy tu pierwsi – stwierdził Henry.
– Ale te wieże nie zapewniają nawet ułamka osłony, jaką dają bunkry – powiedział Bleys. 
– Wydaje mi się...
Ale zanim skończył, ogień broni energetycznej skierowanej przeciwko wieżom umilkł 
gwałtownie, choć dalej prowadzono z nich ostrzał, podobnie jak z lasu; Żołnierze zaczęli 
wybiegać pojedynczo spomiędzy drzew, by po przebyciu niewielkiego dystansu chronić się 
za dostępnymi osłonami.
Bleys zauważył, że jeden z Żołnierzy został niemal od razu trafiony, pomimo ukrycia w 
zagłębieniu. Zwinął się konwulsyjnie i zaczął turlać, jak dziecko bawiące się staczaniem po 
zboczu. Bleys patrzył na niego tężejąc, jakby jego ciało również staczało się po trawie. 
Odwrócił wzrok od ciała.
Patrz na niego – powiedział sobie ogniście i zmusił się do ponownego spojrzenia na 
Żołnierza. Ale mężczyzna już nie żył. Trafiło w niego jeszcze jedno wyładowanie z broni 
energetycznej, zbyt słabe, by go rozerwać, lecz mające dość energii, by unieść go w 
powietrze, odrzucając na kilka metrów, gdzie legł skręcony i nieruchomy.
Kolejna śmierć, pomyślał Bleys. Liczył je z jakąś lodowatą zawziętością, która zdawała 
się zamieniać ciało w pustą skorupę.
– Musimy zabrać ze sobą rannych i zabitych – oświadczył Henry’emu. – Zabierzemy ich 
statkiem na Harmonię, skąd ciała będzie można przesłać rodzinom, gdziekolwiek będą.
– Wola Boża – odpowiedział Henry.
– Musimy ich zabrać ze sobą.
– Jeśli będziemy mogli. W każdym razie, dusza tego Żołnierza jest już w rękach Pana.
– Nawet – zapytał Bleys – jeśli zginął za mnie, który jestem w rękach Szatana?
Pamiętał słowa, prawie pierwsze wypowiedziane przez Henry’ego, gdy przybył, by do 
niego dołączyć na Zjednoczeniu.
– Bóg osądzi – odpowiedział Henry, a patrząc na twarz człowieka, którego nazywał 
swoim wujem, Bleys zobaczył twarz nieruchomą jak kamienne zbocza odległych gór.
Głęboki dźwięk działek przyciągnął uwagę Bleysa z powrotem do mostu; zauważył, że 
bliższa z wież zatrzęsła się, najwyraźniej od uderzenia ładunku działka. Jednak ogień broni 
energetycznej przeciwko wieżom umilkł, jakby wojsku wydano rozkaz zakazujący tego. Z 
wież dalej strzelano w kierunku bunkrów. Niszczono fragmenty wysuniętych schronów, a 
równocześnie Żołnierze prowadzili natarcie od strony lasu, biegnąc skokami i ostrzeliwując 
Newtończyków.
Bleys przyglądał się temu wszystkiemu.
– Spójrz na rzekę – usłyszał głos Henry’ego.
Bleys oderwał wzrok od mostu, patrząc w stronę spokojnie płynącej wody.
– Czemu bunkry przerwały ogień w kierunku wież? – zapytał. Ale jeszcze zanim Henry 
zdążył odpowiedzieć, uświadomił sobie, że zna odpowiedź na własne pytanie. Broń 
energetyczna mogła z łatwością przebić się nie tylko przez cienką osłonę wież, ale mogłaby 
zniszczyć również umieszczone w środku kable podtrzymujące most.
Gdyby przerwano choćby część z nich, most mógłby się zawalić i cała sekcja spadłaby do 
rzeki. Jak dotąd tylko obrońcy znajdowali się na części mostu bezpośrednio nad wodą.
– Kable – odpowiedział Henry w chwili, kiedy Bleys rozważał już wszystkie implikacje.
Zgodnie z sugestią Henry’ego, Bleys spróbował skupić się na wodzie. Spokojnie płynąca 
woda pozwoliła mu ukoić nieco uczucia obudzone przyglądaniem się śmierci Żołnierza. 
Stopniowo zaczął skupiać się na ruchu wody, ponownie zauważając unoszące się na 
powierzchni fragmenty roślinności, między którymi okazjonalnie pojawiały się całe drzewa. 
Częścią umysłu pomyślał, że w górze rzeki mogło nastąpić jakieś osunięcie zbocza, czego 
efekty mogły właśnie docierać do mostu.
W wodzie pojawiało się coraz więcej dryfujących gałęzi i drzew. Nieoczekiwanie na 
jednym z nich dostrzegł krótki błysk światła.
Nie połączył tego z odgłosem wystrzału ze strony mostu ani atakujących Żołnierzy. Nagle 
jego umysł obudził się pod wpływem podejrzenia. Automatycznie sięgnął po gogle, ale 
opuścił rękę. Te soczewki nie umożliwiały powiększania obrazu.
Kiedy dryfujące z prądem pnie zbliżyły się bardziej, Bleys maksymalnie skupił na nich 
wzrok. Jego wysiłki zostały w końcu wynagrodzone przez widok ludzkiej twarzy i grubej lufy 
karabinu energetycznego; oba ledwie widoczne tuż nad powierzchnią wody, między 
gałęziami całkiem sporego, choć młodego drzewka, którego iglaste gałęzie rozkładały się na 
powierzchni rzekł. Kiedy patrzył, lufa znów błysnęła i tym razem udało mu się połączyć głos 
wystrzału z błyskiem.
Odwrócił się w zdumieniu do Henry’ego, który uśmiechnął się samymi kącikami ust, co u 
kogoś innego odpowiadałoby salwie śmiechu.
– Pełna grupa uderzeniowa – powiedział Henry.
Bleys wrócił do przyglądania się rzece. Więcej kawałków dryfującego drewna zbliżyło 
się do mostu i był już w stanie wyraźnie dostrzec te, które niosły ze sobą uzbrojonych w 
karabiny energetyczne Żołnierzy, ledwie wystających nad powierzchnię wody. Strzelali z 
poziomu rzeki w spód górnej wstęgi mostu.
Z pewnością celowali w dolne części wkopanych w nawierzchnię stanowisk ogniowych. 
Czy ich spód był w jakiś sposób wzmocniony? Prawdopodobnie nie. Ewentualnie, jeśli nawet, 
to bardzo nieznacznie, by chronić przed wyładowaniami broni energetycznej po przebiciu 
dolnej wstęgi.
– Czwórka? Piątka? – Stojący za nim Henry mówił w stronę mikrofonu. Odpowiedziały 
mu dwa ciche głosy.
– Szóstka na pozycji. Siódemka na stanowisku.
– Wszyscy gotowi – powiedział Henry.
Uwaga Bleysa wciąż skupiała się na twarzach i lufach zauważonych między unoszącymi 
się w wodzie drzewami. Woda płynęła szybciej, niż początkowo mu się wydawało. Pierwszy 
z wypatrzonych strzelców zaprzestał już ognia i znikał właśnie pod dolną krawędzią mostu.
Bleys wstrzymywał oddech, czekając na ogień z bunkrów na moście.
– Tam w rzece stanowią doskonałe cele – zwrócił się do Henry’ego.
– Nie – usłyszał w odpowiedzi.
Faktycznie, kiedy Bleys wytężył wzrok, przyglądając się roślinności wypływającej po 
drugiej stronie mostu, nikogo już między nimi nie dostrzegł.
Po chwili udało mu się zidentyfikować jeden z pni, co do którego nie miał wątpliwości, 
że płynął przy nim Żołnierz; teraz zdecydowanie nikogo przy nim nie było.
Oczywiście. Henry musiał przewidzieć fakt, żewwodzie będą stanowić doskonałe cele, 
ale i tak wysłał ich wodą wiedząc, że załoga bunkrów nie będzie w stanie odpowiedzieć 
ogniem, ponieważ pośpiesznie wzniesione umocnienia miały tylko pojedyncze otwory 
strzeleckie – skierowane w stronę brzegu, tam gdzie atakujący lądem Zaprzyjaźnieni zdołali 
już prawie dotrzeć do krawędzi mostu.
– Jak widzisz, Bleys – odezwał się Henry – nie byłeś wcale daleko od właściwego planu. 
Nie mogliśmy się do nich przekopać, ale zaatakowaliśmy z niespodziewanego kierunku – a o 
coś takiego tak naprawdę ci chodziło.
– Ci Żołnierze płynący z prądem – zapytał Bleys. – Wychodzą z wody pod mostem?
– Tak – potwierdził Henry. – Jest tam jeszcze kilku z naszych ludzi, rozciągnęli linę 
między brzegami, tuż pod powierzchnią wody. Kolejnyplus wcześniejszego przybycia. Lina 
umożliwi grupom uderzeniowym Jeden i Dwa przedostanie się na brzeg. Wyjdą po drugiej 
stronie, a kiedy już wszyscy tam będą, wyjdą na górę, żeby wesprzeć atak grup Sześć i 
Siedem, czekających w ukryciu po drugiej stronie mostu.
Bleys skinął głową. Czuł się pusty i bezużyteczny.
Cały plan bitwy przygotowany przez Henry’ego był teraz oczywisty. Oczyma wyobraźni 
Bleys zobaczył teraz mokrych Żołnierzy zbierających się w grupę, wspinających na stromy 
brzeg tuż pod mostem i czekających. Wyobraził sobie grupy Jeden i Dwa zaczajone w 
drzewach. Henry znów wydawał polecenia do bransolety, ale Bleys już nie słuchał.
Obraz wciąż był dziwnie niejasny. Bleys czuł się tak, jakby wciąż otaczała go 
niewidzialna, przejrzysta bariera, zaciskając się teraz wokół myśli, kompresując je i 
sprowadzając do umysłowego odpowiednika mocno zawężonego pola widzenia, jak w tunelu. 
Kiedy zmusił się do skupienia na jakimś szczególe, jego umysł pracował jak zwykle, ale 
opuściła go normalna zdolność do łączenia i ogarniania szerszego obrazu.
Dziwne było to uczucie oderwania, zwłaszcza że równocześnie część umysłu 
przypominała mu, że odkrył w sobie śmiertelne możliwości, z oficerem milicji na Harmonii i 
Cassidiańczykiem wysłanym, aby go zabić.
Zdumiewające, że wciąż było coś nierealnego w chwili, kiedy ramiona i dłonie Bleysa 
zdały się zadziałać kierowane własną wolą. Trudno było mu myśleć o mężczyźnie w 
ciemności, jako o realnej, żyjącej osobie, ale Żołnierz staczający się po stoku z pewnością był 
realny.
Chwila obecna pozostawała jednak nierzeczywista. Nie jak koszmar, bardziej jak sen. Sen 
bez zapachów i barw, coś, co wolałby odepchnąć i zapomnieć, ale nie potrafił. Równocześnie 
zdawał sobie sprawę, że jest to część rzeczywistości rozciągniętej wzdłuż nieuniknionej 
ścieżki, którą znał już od dawna – ale nie spodziewał się, że tak na niego wpłynie, kiedy 
zacznie już nią kroczyć.
– ...Powinniśmy wracać – mówił Henry.
Bleys oderwał się od swoich myśli i nagle znów znalazł się na krawędzi klifu. Sceneria 
przed nim oblekła się całkowitą ciszą. Przy końcu mostu stała grupa ludzi – wyłącznie 
Żołnierzy Boga – a druga podobna czekała na początku pasa.
Bleys stwierdził, że musiał stracić kontakt z rzeczywistością na dość długo, by przeoczyć 
zdobycie całego mostu.
– Tak – odpowiedział Henry’emu, automatycznie odpowiadając na ostatnie usłyszane 
słowa. Odwracając się, poszedł za starszym mężczyzną przez las, gdzie czerwonawe światło 
Alfy Centauri B przeświecało przez gałęzie i liście, umożliwiając marsz bez gogli.


Rozdział 36

Bleys spodziewał się, że wrażenie otoczenia przez przezroczystą skorupę zaniknie, kiedy 
wróci do pozostałych. Nic takiego nie nastąpiło. Zabrał je ze sobą do limuzyny, razem ze 
sprawiającą mu prawie fizyczny ból ciężkością całego ciała.
Limuzyna unosiła się około półtora metra nad powierzchnią opuszczonej jezdni. Nie 
mówił nic do pozostałych, a żadne z nich – Dahno, Toni i Henry – nie odzywało się do niego.
Rozmawiali cicho między sobą, a umysł Bleysa był tak oderwany, że odbierał ich 
rozmowy wyłącznie jako ciche brzęczenie. Raz odezwał się do niego Kaj Menowsky i na 
krótko poczuł na przegubie jego palce, ale nie zareagował, a lekarz nie nalegał na udzielenie 
odpowiedzi.
Na dłuższą chwilę stracił poczucie czasu. Przez jego umysł przepływały myśli i idee, w 
żaden sposób nie powiązane ze sobą i wcześniejszymi wydarzeniami. Przypominało to trochę 
przypadkowe błądzenie przez całkowicie obcy, lecz wykończony, opustoszały dom; 
przechodził z pokoju do pokoju przez znajdowane w nieoczekiwanych miejscach drzwi, za 
każdym razem znajdując coś nowego, jednak bez większego znaczenia.
Wyszedł z tego stanu nieokreślony czas później, gdy limuzyna zaczęła zwalniać. 
Automatycznie spojrzał na ekran. Za nimi zatrzymywały się inne pojazdy, stając na drodze 
tuż obok sześciometrowego płotu, najwyraźniej broniącego dostępu do lądowiska.
Bleys zaczął unosić się z miejsca by opuścić limuzynę, ale Henry – siedzący na jednym z 
dryfów naprzeciw niego – machnął, żeby usiadł z powrotem.
Posłusznie opadł na fotel. Henry obrócił się do Kaja.
– Kaju Menowsky – odezwał się. – Będziemy teraz wchodzić...
– Czemu właśnie tutaj? – zapytała Toni.
Henry rzucił jej krótkie spojrzenie.
– Moglibyśmy wejść gdziekolwiek. Tutaj jesteśmy najbliżej naszego statku. Rzecz w tym, 
że oni wiedzą, że tu jesteśmy; nie wiedzą za to, gdzie planujemy się przedostać przez płot. I 
tak nie możemy zrobić tego bez uruchamienia alarmów, ale to nie ma znaczenia. Favored of 
God jest w tej chwili niecały kilometr stąd, choć przypuszczalnie będziemy musieli pokonać 
dwukrotnie większą odległość, kryjąc się pod innymi statkami stojącymi na lądowisku.
– Czemu mamy się kryć? – zapytał Kaj. – Nie byłoby szybciej ruszyć wprost?
Henry wyjaśnił.
– Zgodnie z umowami międzyplanetarnymi, każdy z tych statków oficjalnie stanowi 
terytorium planety, do której należy. Gdyby Newtończycy próbowali przejść przez nie, 
stanowiłoby to naruszenie niezależności – wystarczyłoby zresztą przypadkowe uszkodzenie. 
Tak więc możemy użyć ich do osłony.
– Rozumiem – stwierdził Kaj.
– Tak – powiedział Henry. – Zaczniemy, jadąc jak najmniejszą liczbą pojazdów, ale 
prawdopodobnie szybko będziemy musieli je porzucić i podzielić się na grupy. Dowódcy 
grup i podgrup mają rozpylacze dymu, których użyjemy do ukrycia się w drodze między 
statkami. Zasłony dymnej użyjemy do grupy Bleysa, jako że to jego tak naprawdę chcą 
dostać. Mówię wam to, żeby wyjaśnić niezbędne podstawy. Teraz wszyscy wysiadać!
Wyszli za Henrym przez drzwi obok płotu. Bleys wysiadł jako ostatni; stając na 
nierównym gruncie uderzył się w palec u nogi i zachwiał lekko. Dahno natychmiast złapał go 
za łokieć i pomógł w utrzymaniu równowagi.
Zaraz zjawili się przed nim Henry i Kaj.
– Jak się czujesz? – ostro zapytał lekarz.
– Boli mnie głowa i nie spałem przez dwa dni – odpowiedział Bleys.
– Nic więcej?
– Jeśli byłoby...
– Dajcie z tym spokój – ostro uciął chłodny głos Henry’ego. – Bleys, ile jeszcze masz 
siły? Możesz biec?...
Odpowiadanie Henry’emu było całkiem inną rzeczą.
– Przypuszczam, że nie jestem w formie. Nie. – odpowiedział.
– Tak – potwierdził Henry. Odwrócił się do Kaja. – Doktorze, musisz dać Bleysowi 
najsilniejszą bezpieczną dawkę stymulanta, cokolwiek, co przez najbliższą godzinę utrzyma 
go w formie.
Wyraz twarzy Kaja Menowskiego uległ zmianie – nieznacznie, ale dało się to zauważyć.
– Nie. Byłaby to najgorsze, co można mu w tej chwili zrobić.
– Jeśli nie dostarczymy go na statek żywego – powiedział Henry – nie będzie miało 
znaczenia, czy lekarstwo, którego nie dostanie, będzie dobre czy złe. Będzie musiał biec, by 
przeżyć. Może będzie musiał walczyć i potrzebuje do tego wszystkich sił. Całej siły, jaką 
zwykle dysponuje i jeszcze trochę.
– Mimo wszystko... – Kaj zaczął protestować, ale Henry mu przerwał.
– Jest jeszcze coś – powiedział. – Jeśli zginę, albo zostanę ciężko ranny zanim dotrzemy 
do statku, kto poprowadzi moich Żołnierzy? Jest tylko jedna osoba, której posłuchają bez 
stawiania pytań. Bleys. Bez dowódcy, nikt z nas może nie dotrzeć do statku. Jeśli natychmiast 
nie pomożesz Bleysowi, możesz być odpowiedzialny za śmierć wszystkich, których tu 
widzisz.
– A co z Dahno Ahrensem czy Antoniną Lu? – zapytał Kaj.
– To nie moja dziedzina – lekko odpowiedział Dahno. Toni nic nie powiedziała, ale 
spojrzała na lekarza w sposób, który nie wymagał komentarza.
– Wybacz mi, Toni – powiedział Henry. – Nie mam wątpliwości, że pod pewnymi 
względami jesteś drugą najbardziej wy kwalifikowaną do dowodzenia osobą. Ale Dahno ma 
coś wspólnego z Bleysem. Z powodu wzrostu, łatwo go zauważyć, ato może pomóc moim 
Żołnierzom. Jednaknaszym zadaniem jest dostarczenie na statek Bleysa, nawet jeśli nikt inny 
tego nie przeżyje. Nie możemy zająć się tym i równocześnie ochraniać Dahno. Jednak jeśli 
Dahno zostanie wyeliminowany, Żołnierze zwrócą się do ciebie.
Spojrzał na Dahno.
– Ale wcześniej, jeśli ja i Bleys zostaniemy wyeliminowani, wszystko będzie zależało od 
ciebie.
– Bałem się, że to powiesz – stwierdził Dahno.
– Medyku? – powiedział Henry, jako że Kaj nadal nie sięgał do niesionej ze sobą 
walizeczki. Teraz to zrobił. Pogrzebał w niej chwilę jedną ręką i wyciągnął gruby, biało–
niebieski cylinder. Podszedł do Bleysa i przycisnął urządzenie do grzbietu jego prawej dłoni.
Bleys poczuł coś w rodzaju delikatnego dotknięcia palca. Potem cylinder został zabrany i 
z powrotem umieszczony w walizeczce.
– Daj mu piętnaście minut – powiedział Kaj.
– Toni, pójdziesz z Drugą grupą, tą która właśnie się formuje. Dahno, grupa Trzecia, 
następna – rozkazał Henry.
Podniósł głos, by mogli go usłyszeć wszyscy Żołnierze, stojący teraz na zewnątrz 
samochodów.
– Dobra! – Krzyknął. – Wszystkie grupy, ruszać zgodnie z planem. Grupa Pierwsza, za 
ciężarówką.
Ruszyli. Bleys wylądował na przednim fotelu szerokiej ciężarówki, obok drzwi, mając po 
lewej Henry’ego, a za nim kierowcę. Tuż za nim przycupnął Kaj, najwyraźniej 
zdeterminowany trzymać się blisko Bleysa. Między przednimi fotelami i tyłem ciężarówki 
istniało przejście, choć wyglądało, jakby zaprojektowano je z myślą o ludziach nie 
przekraczających półtora metra wzrostu.
Bleys nie chciał jednak, żeby lekarz przechodził do przodu. Cokolwiek było w grubym, 
biało–niebieskim cylindrze, którego Kaj użył do iniekcji, zaczynało działać, budząc go z 
pochłaniającego go koszmaru. Jego umysł zaczynał funkcjonować, a ciało informowało o 
pełni sił i gotowości.
– Ruszać! – rozkazał Henry do bransolety. Gdzieś z tyłu dwukrotnie zagrzmiał karabin 
energetyczny i wypełnione nie tylko w środku, ale i siedzącymi na dachach Żołnierzami, 
pojazdy z ich kolumny zaczęły przejeżdżać przez wypaloną w płocie wyrwę.
Patrząc przez przezroczystą przednią ścianę ciężarówki, która na biedniejszej planecie, 
jak Zjednoczenie czy Harmonia, wyposażona byłaby w zwykłą szybę, Bleys widział przed 
sobą szeroką płytę lądowiska. W tej chwili było już całkiem jasno.
Na olbrzymiej płycie lądowiska zaparkowane statki kosmiczne wydawały się stać bliżej 
siebie, niż Bleys zapamiętał. Teraz, gdy jego umysł znów zaczynał funkcjonować, zaczęły go 
nachodzić wątpliwości.
– Henry – obrócił się do wuja, napotykając spokojną twarz. Uświadomił sobie odór potu 
dobiegający od kierowcy; Henry nie roztaczał wokół siebie nic takiego. Był cichy i spokojny, 
jakby wybierali się na piknik. – Henry, jak zareagują twoi Żołnierze, jeśli coś ci się stanie?
– Powiedziano im, żeby zwrócili się ku tobie. Bez wahania – odpowiedział Henry. – 
Znasz Carla Carlsona?
– To starszy Żołnierz z Drugiej. Wysoki, chudy, gładko ogolony? Znam go.
– Jest z tyłu ciężarówki – poinformował Henry. – Zna moje plany. Będzie trzymał się 
blisko nas. Gdyby coś mi się stało, odpowie na twoje pytania. Przekaże ci także, co 
powiedziałem mu odnośnie pokonania ostatniego odcinka drogi do statku. Nie pytaj go o to 
teraz. Zachowaj jasność myśli i nie przejmuj się, o ile nie będzie to konieczne.
Ich ciężarówka przejechała już przez płot i pędziła między stojącymi na lądowisku 
statkami.
– Jak na razie nie widzę żadnych oznak oporu – stwierdził Bleys, patrząc przed siebie. 
Lądowisko zdawało się sięgać po horyzont, ale wiedział, że to złudzenie.
– Kiedy się pojawi, mogą spaść na nas ze wszystkich stron – powiedział Henry. – Ale 
może uda się nam przejechać z połowę drogi, zanim coś na nas rzucą. Wtedy porzucimy 
pojazdy i rozdzielimy się na mniejsze grupy.
– Czy Newtończycy mogą zmusić załogi stojących w pobliżu statków, żeby dały im znać 
o nas? – zapytał Bleys.
– Najpierw muszą nas zlokalizować. Pamiętaj, tutaj stoją tysiące statków. Nie ma też 
powodu, dla którego j akaś załoga miałaby z nimi współpracować. Zresztą wydaje mi się, że 
zgodnie z Konwencją Gwiezdną, wszelkie tego typu prośby są niedozwolone.
Przejeżdżali właśnie między dwoma blisko stojącymi statkami, które dzieliło nie więcej, 
niż trzydzieści metrów. Inne pojazdy jechały za nimi. Nagle równocześnie zabrzęczały 
bransolety Henry’ego, kierowcy i pozostałych w tyle ciężarówki. Pojazd natychmiast stanął.
– Wysiadać! – krzyknął Henry. – Zespół Dwa trafił na przeciwnika.
Toni. Bleys zmusił się do myślenia o czymś innym. Wszyscy wysiadali z ciężarówki, 
pojazd za nimi również pustoszał.
Ktoś – Bleys nie widział kto – wystrzelił pocisk dymny z granatnika. Otoczyła ich 
brązowa chmura, przypominająca wyglądem skraj burzy pyłowej widzianej przez Bleysa na 
Nowej Ziemi. Bez zastanowienia wciągnął dym do płuc, ale nie wyglądało na to, żeby drażnił 
układ oddechowy.
Mimo wszystko Bleys poczuł ulgę, gdy Henry wyciągnął z kieszeni niewielką puszkę 
sprayu, po czym rozpylił wokół nich część jego zawartości, tworząc tym samym coś na 
kształt jaskini z przejrzystego powietrza. Bleys widział teraz wokół siebie Henry’ego, Kaja, 
kierowcę i pół tuzina Żołnierzy. Ci ostatni podbiegli zaraz do brzegów oczyszczonej z dymu 
przestrzeni, opadli na ziemię i sprawiali wrażenie, jakby rozglądali się tuż przy ziemi.
– Czyste powietrze utrzyma się cztery minuty – wyjaśnił Henry. – Jeśli będzie trzeba, 
potem możemy rozpylić kolejną dawkę. Carl? Dobrze, jesteś z nami. Daj Bleysowi ten 
dodatkowy rozpylacz i puszkę sprayu.
Carl Carlson, którego Bleys rozpoznał głównie dzięki siwiejącym włosom, sięgnął do 
torby i wydobył z niej przedmioty wspomniane przez Henry’ego. Bez słowa podał je 
Bleysowi.
– Carl, kto ma działko energetyczne?
– Jim Jeller i Isaac Murgatroyd.
Carl wskazał dłonią na czystą przestrzeń za Henrym. Henry odwrócił się. Bleys przesunął 
się, by też móc spojrzeć w tę stronę i zauważył jeszcze dwóch Żołnierzy, trzymających na 
ramionach niezgrabny i ciężki korpus działka energetycznego.
Bleys wiedział, że działko teoretycznie mógł obsługiwać jeden człowiek, ale musiałby 
strzelać używając jakiejś podpory. Miało dwa metry długości i ważyło prawie tyle, co każdy z 
niosących je mężczyzn – niezgrabny, kanciasty kawał szarego plastiku i metalu z czarnymi 
uchwytami. Bleys przypomniał sobie z lektur, że w warunkach bojowych z działka mogło 
strzelać dwu ludzi, ale musieli stać i trzymać broń na ramionach, jak w tej chwili – konieczny 
był bezruch, prosta pozycja i silny chwyt.
– Dobrze. Niech zostaną z nami – Henry polecił Carlowi. – Bleys, w rozpylaczu masz 
około trzystu ładunków dymu, ale sprayu możesz użyć tylko jakieś dwieście razy. Tak swoją 
drogą, ten spray jest naszym wynalazkiem.
Bleys spojrzał na niego w zdziwieniu, ponieważ Henry obdarował go jednym ze swoich 
rzadkich uśmiechów.
– Milicja używa przeciw nam granatów dymnych, a my stworzyliśmy to dzięki chemii 
kuchennej. Newtończycy najprawdopodobniej też o tym nie wiedzą – zbyt są zapatrzeni we 
własne gadżety. To daje nam przewagę.
Bleys rozejrzał się wokół siebie. Mężczyźni leżący na ziemi trzymali w dłoniach pistolety 
energetyczne i karabiny rakietowe na plecach.
– Czemu nie karabiny energetyczne? – zapytał Bleys.
– Na mały dystans pistolety są poręczniejsze – wyjaśnił Henry.
Kiedy mówił, jeden z Żołnierzy uniósł pistolet i wypalił z niego lekko w górę przez dym.
– Strzela na ślepo – stwierdził Bleys.
– Nie. Dym nie utrzymuje się przy powierzchni cieplejszej niż powietrze, więc między 
płytą lądowiska i chmurą jest cienka warstwa czystego powietrza. Zbyt cienka, by ci na 
zewnątrz mogli to jakoś wykorzystać, za to nasi ludzie widzą stopy czy koła. Widząc parę 
stóp, mogą po prostu wycelować nad nie przez dym. To sztuczka, którą trzeba wyćwiczyć, ale 
w końcu większość ją opanowuje, więc Żołnierze mogą strzelać, jakby w ogóle nie było tej 
chmury. Jednak fakt, że strzelił oznacza, że ktoś nas dogonił. Carl, pokazałeś Bleysowi mapę?
– Jeszcze nie. Oto ona – powiedział Carl. Wyciągnął z kieszeni ciasno złożony arkusz. Po 
rozłożeniu, nie było ria nim widać śladów zagięć. Arkusz monomolekularny. Naniesiono na 
niego diagram z małymi eliptycznymi kształtami i ścieżkami, łączącymi się w dziwaczny 
wzór, zbiegający się przy jednej z elips, blisko prawej krawędzi arkusza.
– Elipsy oznaczają statki, jak ten – Carl stuknął palcem w bok statku, przy którym w tej 
chwili stali. Z kadłuba odpowiedział mu pusty pogłos, ale statek nie zareagował. Bleys 
zauważył, że stali zaledwie kilka kroków od wejścia, zamkniętego i zablokowanego.
– Siedzą w środku, starając się zachować czyste ręce – odezwał się Henry. – 
Newtończycy nie odważą się strzelać w osłonę dymną, bojąc się uszkodzić statek. Mów dalej, 
Carl.
– Te linie – wskazał Żołnierz – to trasy poszczególnych grup; mają utrudnić polującym na 
nas odgadnięcie naszego prawdziwego celu. Nasza trasa zaznaczona jest na zielono. 
Biegniemy do następnego statku, stamtąd do kolejnego. Widzisz?
Wskazał palcem jeden z zygzaków.
– Jeśli trafimy na opozycję, możemy odskoczyć na prawo lub lewo i dołączyć do trasy 
innego zespołu. Jeśli chcesz, to mamy dla ciebie dodatkowy pistolet i karabin. – Mówiąc to, 
przywołał gestem dwóch leżących Żołnierzy. Wstali i podeszli do nich. – Chcesz je dostać?
– Nie... – odpowiedział Bleys. – Tak! Przynajmniej wiem, jak się strzela do tarczy.
Jeden z Żołnierzy zdjął z pleców smukły kształt karabinu, a drugi podał Bleysowi pistolet 
energetyczny, przypinając mu kaburę. Żołnierz uśmiechnął się do Bleysa kiedy okazało się, 
że pas z kaburą z trudem obejmuje jego talię.
W międzyczasie Carl Carlson uniósł w górę swoją bransoletę z szarymi przełącznikami.
– Ustaw swoją na wskazywanie kierunku – powiedział do Bleysa – przekażę ci z mojej 
dane o pozycji statku.
Bleys kiwnął głową i wcisnął właściwe klawisze na swojej bransolecie. Na jej 
powierzchni rozjaśnił się obszar wielkości paznokcia, ukazując obraz kompasu, z igłą 
wskazującą na symbol przypominający literę „W”, będący jednak antycznym symbolem ze 
staroziemskiej greki, ostatnią literą alfabetu, omega, oznaczająca koniec.
Carl jeszcze raz wcisnął coś na swojej bransolecie. Igła wskaźnika zawahała się przez 
chwilę, potem ustawiła się nieco na prawo od celu.
– Wskaźnik poprowadzi cię wzdłuż trasy wyznaczonej dla naszej grupy na mapie. Jeśli 
dołączysz do innego zespołu, przełączy się na ich trasę – wyjaśnił Carl.
Od powierzchni lądowiska zaczęły rykoszetować rakietki wystrzelone przez milicję. 
Wyglądało na to, że nie próbują używać broni energetycznej.
– Czas ruszać – oznajmił Henry.
Ruszyli wzdłuż boku statku kosmicznego. Żołnierz na przedzie, za którym szli dwaj z 
działkiem energetycznym, rozpylał po drodze spray oczyszczający powietrze, zostawiając za 
sobą wąską, ale wyraźną ścieżkę. Przeszli pod dziobem statku z zaciemnionym teraz szerokim 
oknem widokowym.
Nastąpiła krótka przerwa, gdy prowadzący Żołnierz wyszedł naprzód, by wyjrzeć poza 
osłonę dymną. Wrócił, skinął głową i wyszli z dymu na czyste powietrze, na lądowisko 
zapełnione w tej chwili wyłącznie zaparkowanymi statkami.
– Ruszać! – nakazał Henry.
Wszyscy pobiegli w stronę statku wskazanego przez Henry’ego. Bleys biegł prawie bez 
wysiłku, rozkoszując się własną sprawnością.
Dotarli do celu. Znów osłona dymna i Żołnierze leżący na ziemi, wyglądając pod jej 
dolną krawędzią, podczas gdy pozostali łapali oddech.
Kaj Menowsky był tuż za Bleysem, ale zauważył, że lekarz wcale nie oddycha ciężko po 
biegu. Najwyraźniej był w dobrej formie. Nie miał pistoletu energetycznego ani karabinu 
rakietowego, ale prawie żaden Exotik nie dotykał broni i wielu lekarzy z innych Nowych 
Światów po nauce u nich, odmawiało kontaktu z bronią.
Jeden z Żołnierzy wyglądających pod krawędzią dymu obejrzał się na Henry’ego, 
wykonując ręką gest w kierunku drugiej strony statku.
– Ruszać! – krzyknął Henry, wskazując kierunek.
Pobiegli. Bez kłopotu dotarli do następnego statku i kolejnego, potem jeszcze jednego, 
nie napotykając po drodze żadnych problemów. Częścią umysłu Bleys zaczął się martwić, że 
całą uwagę Newtończyków mogły ściągnąć na siebie grupy Toni i Dahno.
Spojrzał na Henry’ego, ale ten zajęty był wydawaniem rozkazów Żołnierzom. Jednym 
była kobieta.
– ...Całą drogę – mówił Henry.
Trójka – nie, czwórka Żołnierzy rozbiegła się w stronę czterech najbliższych statków. 
Pierwszy, który dobiegł co celu wyjrzał za kadłub pojazdu i wykonał ręką taki sam gest, jak 
wcześniej leżący obserwator.
Kobieta biegła do statku stojącego najdalej. Nie udało się jej do niego dotrzeć. Rozległ się 
pusty grzmot działka energetycznego; ciało kobiety trafionej w biegu przeleciało w powietrzu 
kilka metrów i padło na ziemię jak szmaciana lalka.
Bleys instynktownie zrobił krok w tamtą stronę, ale zatrzymał się na głos Henry’ego.
– W tamtą stronę! Biegiem! – rozkazał, wskazując inny kierunek.
I znów biegli – Bleys nagle, bez żadnego ostrzeżenia znalazł się w osłonie dymnej, 
hamując przed bokiem statku, z pociskami odbijającymi się od płyty lądowiska. Po 
rykoszecie rakietki nie miały już dość energii, by przebić się przez bok statku kosmicznego, 
ale wciąż były śmiertelnie niebezpieczne dla ludzi.
Bleys zauważył, że przynajmniej dwóch ludzi zostało już trafionych. Jednemu bezwładnie 
zwisło ramię, drugiemu krwawiła głowa, zabarwiając na czerwono blond włosy. Trzymał się 
jednak na nogach.
– Ruszać się! – Henry pokręcił dłonią w powietrzu i wskazał wzdłuż boku statku, do 
którego przypadli.
Ruszyli. Pierwszy szedł Henry, oczyszczając drogę przy pomocy sprayu, za nim szli dwaj 
Żołnierze z działkiem, potem Bleys i reszta.
Idąc wąskim tunelem w chmurze dymu doszli do rufy statku, mijając masywne płyty 
sterujące ciągiem silników atmosferycznych.
– Zwiadowca – polecił Henry i jeden z Żołnierzy wyminął Bleysa oraz obsługę działka, 
zanurzając się w chmurze.
– Czysto – dobiegł po chwili jego głos.
Poszli dalej i po chwili znaleźli się na otwartej przestrzeni. Henry wskazał kolejny statek 
po prawej i pobiegli.
Wszyscy utrzymywali takie samo tempo, jak Henry i dwaj Żołnierze z działkiem, 
biegnący najszybciej, jak potrafili. Bleys miał wrażenie, że pędzi ze swoją maksymalną 
prędkością, choć wiedział, że nie była to prawda – nawet się do niej nie zbliżył. Jego stopy 
ciężko uderzały o powierzchnię lądowiska a płuca paliły, jakby zbliżył się do końca ich 
możliwości. Po prostu nie mógł bardziej przyspieszyć i zostawić za sobą pozostałych. 
Dostatecznie złe było zostawienie za sobą kobiety, która przed chwilą zginęła na jego oczach.
Prawie dobiegli już do wskazanego przez Henry’ego statku. Kierowali się w stronę jego 
dziobu i Henry skręcił lekko w lewo, żeby go ominąć. Pozostali dostosowali się do zmiany 
kierunku.
Wtedy wybiegli niemal wprost na grupę Newtońskich żołnierzy, uzbrojonych w karabiny 
energetyczne i rakietowe.
Henry, obsługa działka i reszta Żołnierzy natychmiast padła na ziemię. Bleys spóźnił się 
sekundę z pójściem w ich ślady i poczuł nagle gwałtowne uderzenie w lewy bok, jednak już 
po chwili leżał płasko na lądowisku. Wokół niego Żołnierze strzelali z pistoletów 
energetycznych. Newtończycy padali.
Niemal natychmiast Henry i reszta ponownie wstali, chowając broń do kabur. Ze strony 
przeciwników padło zaledwie kilka spóźnionych strzałów – a teraz wszyscy leżeli martwi, 
pojedynczo i grupkami na lądowisku. Zostali wzięci z zaskoczenia; Bleys uświadomił sobie 
nagle, że żołnierze ci prawdopodobnie nigdyjeszcze nie brali udziału w prawdziwej walce. To 
była bardziej egzekucja niż walka.
Kolejne trupy. Bleys próbował powstrzymać swój umysł od dalszego ich liczenia.
– Idziemy! – znów polecił Henry.
Wokół nich nie było widać żadnego ruchu, tylko statki i lądowisko. Henry zmusił ich do 
biegu w stronę kolejnego, odległego statku.
Nie będę liczył, powiedział sobie. Opadło go nagle dziwne wrażenie, że nie tyle zbliżają 
się do niewidocznego celu, którym był czekający na nich statek, co ponownie przebywają 
przestrzeń dzielącą ich od ostatniego statku.
Znów znalazł się w chmurze dymu, znów przy statku, tym razem wyczuwał jednak, że nie 
jest to ten sam, co poprzednio. Odniósł wrażenie, że minęło więcej czasu. Wokół nich 
uderzały pociski, ale Henry zatrzymał ich w miejscu. Strzelający znów celowo prowadzili 
ogień w stronę nawierzchni, tak by razić rykoszetami.
Zauważył, że część z Żołnierzy leżała; niektórzy się nie ruszali.
Jednym z leżących był Henry.
Na chwilę cały świat zawirował.


Rozdział 37

– Nie, nic mi nie jest – powiedział Bleys.
Wrażenie wirowania minęło, pozwalając mu opuścić tunel, w którym na chwilę znalazła 
się jego świadomość.
– Henry! – Bleys ruszył w stronę Henry’ego, ale powstrzymał go silny chwyt za prawe 
ramię. Już miał się wyrwać, gdy jego umysł zaczął się przejaśniać. Obejrzał się i zobaczył 
obok siebie Carla Carlsona.
Bleys wciąż miał jasny umysł i pełnię sił, ale nagle zbudziła się w nim zimna furia; 
zamiast jak zwykle odepchnąć ją od siebie, pozwolił jej rosnąć.
Była to wściekłość na życie, które dało mu samotne dzieciństwo, uczyniło go innym od 
pozostałych dzieci, sprawiło, że stał się samotny i izolowany, nie należąc ani do świata dzieci, 
ani dorosłych.
Spojrzał nad Carlem w stronę Henry’ego.
Przynajmniej na to nie może pozwolić; a jeśli życie obrabowało go już z Toni i Dahno, 
znajdzie jakiś sposób, by za to zapłaciło. Ale jeżeli nie może zrobić niczego innego, nie 
dopuści przynajmniej, by Henry razem z resztą wpadli w ręce Newtończyków. Doprowadzi 
ich do Favored – nawet kosztem swoich życiowych planów.
– Bleysie Ahrens? – mówił Carl. – Na pewno nic ci nie jest? Słyszysz mnie?
– Czemu sądzisz, że nie?
– Wydawało mi się, że nic ci nie jest, aż do jakiejś minuty temu – wyjaśnił Carl. – 
Mówiłem, że możemy nieść Henry’ego i Żołnierza, który nie może iść. Henry jest tylko 
ranny, ale nie wiem, jak poważnie. Trafiony w korpus. Teraz ty decydujesz. Powiedz nam, co 
robić.
– Gdzie jesteśmy? – zapytał Bleys. – Jak daleko do Favored?
– Prawie na miejscu. Gdyby nie ta osłona dymna, już byś go widział. Jest wprost przed 
nami, w bok od tego statku. Strzelają do nas z lewej strony. Po prawej jedyna droga między 
statkami zablokowana jest przez dwa wozy bojowe. Jeller i Murgatroyd wzięli nasze działko i 
je rozbili. Pojazdy dalej tam stoją, ale nikt zza nich nie wyszedł i nic nam nie grozi z tamtej 
strony.
Bleys rozejrzał się dookoła i nigdzie nie zobaczył działka i jego obsługi.
– Gdzie Jeller i Murgatroyd? – zapytał.
– Sądzę, że tuż przed granicą chmury, trochę na prawo od ciebie. Nie wrócili.
– Działko tam zostało?
– Tak, Bleysie Ahrens – odpowiedział Carl. – Chcesz, żebym posłał kogoś po nich? Jeśli 
Jeller i Murgatroyd dostali, a działko leży na odkrytej przestrzeni, to mamy marne szansę. 
Ktokolwiek po nie pójdzie, musiałby położyć nową zasłonę dymną, ale jeśli to zrobi, zaczną 
strzelać w ten rejon i powrót, zwłaszcza z działkiem, byłby w rękach Boga. Mam kogoś 
posłać?
Bleys odsunął od siebie furię, ale decyzja została podjęta. Jego umysł zaczął pracować 
pełną parą. Sytuacja była jasna i całkowicie w jego rękach.
– Jeszcze nie – odpowiedział. – Mówisz, że możemy zabrać rannych? Wszystkich?
– Myślę, że wszystkich, choć nas to spowolni, a jeśli spróbujemy przebiec przez otwartą 
przestrzeń, nie sądzę, żeby ktokolwiek z nas miał szansę dobiec do Favored. Oczywiście 
spróbujemy zrobić to za zasłoną dymną, ale i tak stracimy część ludzi.
– Czemu?
– Karabiny rakietowe. Nie jestem pewien, czemu umilkł ogień z pojazdów bojowych, ale 
przy strzałach z lewej strony, nawet biegnąc w dymie stracimy połowę ludzi. Część, może 
nawet wszystkie pozostałe grupy są już na miejscu, ale nie mogą wyjść i pomóc nam bez 
narażenia eksterytorialności statku.
– Zgadza się – stwierdził Bleys. – Ale nie możemy tu zostać. Naszą jedyną szansą jest 
bieg pod osłoną dymu. A więc pobiegniemy. Ale chcę to działko energetyczne. Sam je 
poniosę.
– Bleysie Ahrens... – zaczął protestować Carl.
– To wszystko – uciął Bleys. – Teraz powiedz mi kilka rzeczy.
– Tak?
– Jak długo rozpylacz będzie wypuszczał dym, gdyby wcisnąć przycisk i go zablokować?
– Och – Carl zawahał się – przypuszczam, że jakieś dwie – trzy minuty.
– Ile dymu uwolniłby przez ten czas?
– Och, dużo. Kilka razy więcej, niż mamy tutaj – a nawet więcej. Może dość, by przykryć 
całą odległość między nami i Favored of God.
– Dobrze – stwierdził Bleys. – W jakim stopniu ten dym zasłoniłby bok statku z 
wejściem? Cały bok, połowę?
– Całą długość – odpowiedział Carl.
– Świetnie. Daj mi jeszcze dwa pojemniki. Mamyjakąś linę?
– Linę?
– Tak! Linę, sznur, coś w tym rodzaju. Chcę zmierzyć odległość do brzegu granicy dymu 
i szacunkowy dystans do Favored.
– Nie, nie mamy liny – odpowiedział Carl. – Ale mogę polecić Żołnierzowi podczołgać 
się przez dym do jego krawędzi, skąd będzie mógł ocenić odległość.
Odwrócił się od Bleysa i lekko podniósł głos.
– Merivane!
Szczupły, młody Żołnierz z czarnymi włosami obejrzał się i wstał.
– Merivane, musimy wiedzieć, jak daleko jest Favored. Użyj swojego ciała do zmierzenia 
odległości. Masz coś, czym mógłbyś zaznaczać długość ciała podczas czołgania się – coś, co 
mógłbyś położyć na wysokości głowy i oglądając się sprawdzić, jak daleko się przesunąłeś?
Merivane zamyślił się na chwilę, potem sięgnął do kieszeni i wydobył z niej około tuzina 
białych sześcianów z czarnymi kropkami.
– Kości! – Carl wbił w niego zgorszone spojrzenie. – Gdzie...
Powstrzymał się. Merivane uśmiechnął się, zaciskając kostki w dłoni.
– Pamiętasz, Carl? – powiedział. – Nie jestem Zaprzyjaźnionym.
– Racja. – Carl spojrzał na Bleysa. – Jest z Cety. Merivane, masz tego dość?
– Tuzin – odpowiedział Merivane. – Do brzegu dymu nie może być aż tak daleko.
– Poczołgaj się pod kątem – powiedział Bleys – a wracaj na wprost. W ten sposób 
będziesz mógł zostawić kostki na miejscu i je policzyć – nie zbieraj ich wracając ani się nie 
odsłaniaj, po prostu zbliż się na tyle, by móc zobaczyć statek i podać mi szacunkową 
odległość.
Obrócił się do Carla.
– Jak dobry jest w ocenie odległości?
– Jest jednym z najlepszych – odpowiedział Carl.
– Dobrze. Idź, Merivane.
Merivane podszedł do granicy zasłony dymnej, opadł na powierzchnię lądowiska, położył 
kostkę i poczołgał się w dym. Bleys przyglądał się jego znikającym nogom, po czym obrócił 
się ponownie do Carla.
– Będzie tam dość czystej przestrzeni, żeby mógł się obejrzeć i zobaczyć zostawioną 
wcześniej kostkę? – zapytał Carla.
– Tak. Ale pytałeś o linę. Jak już powiedziałem, nie mamy nic takiego i nie przychodzi mi 
na myśl nic, czego moglibyśmy użyć w zastępstwie.
– A więc podrzyjcie ubrania. Zróbcie pasy i powiążcie je ze sobą. Podrzyjcie bieliznę, 
jeśli nie macie nic innego. Nie sądzę, żeby ktoś tutaj nosił bieliznę monomolekularną?
– Nie – Carl poweselał. Odwrócił się do dwóch Żołnierzy stojących najbliżej i wziął od 
nich dwie puszki środka do stawiania zasłony dymnej, które podał Bleysowi.
– Są pełne? Właściwie, jeśli się nad tym zastanowić – powiedział Bleys – czy jest jakiś 
sposób, żeby zablokować przycisk tak, by nie od razu zaczął uwalniać się dym? Jakiś rodzaj 
opóźnienia?
– Jest bezpiecznik – stwierdził Carl. Wziął z powrotem puszki, obrócił się do dwóch 
mężczyzn i podał je im z powrotem. – Porozdzierajcie podkoszulki i zróbcie z nich linę. 
Potem włączcie bezpieczniki, napełnijcie je na maksimum i zwiążcie, a następnie przynieście 
je z powrotem do Bleysa Ahrensa.
Żołnierze wzięli z powrotem rozpylacze, odwrócili się i zaczęli ściągać koszule.
Bleys zwrócił się z powrotem do Carla.
– Jak tylko Merivane wróci, zbierz wszystkich i przygotujcie się do biegu na statek. Jeśli 
poznamy szacunkową odległość, spodziewam się, że będziesz mógł mi powiedzieć ile czasu 
potrzeba, by donieść tam Henry’ego...
Bleys przerwał i obejrzał się na Henry’ego, przekonując się, że ten leży na ziemi 
otoczony kilkoma klęczącymi Żołnierzami. Jego głowa spoczywała na złożonej w poduszkę 
kurtce. Bleys zmusił się do odwrócenia wzroku w stronę Carla.
– Jak poważnie jest ranny?
– Pociski w lewej nodze. Nie może iść – odpowiedział Carl. – Dostał też z prawej strony, 
na tej samej wysokości co ty. A przy okazji – straciłeś dużo krwi. Jak się czujesz?
– Zapomnij o mnie! – Bleys nie miał czasu na swoją ranę. Jak dotąd, niczego nie czuł. – 
To nieważne.
– Problem z raną polega na tym – mówił dalej Carl – że przy tych wszystkich rykoszetach 
nie jesteśmy pewni, czy pocisk nie wszedł pod kątem, w górę, przebijając płuco. Nie pluje 
krwią, ale też nie jest w stanie się ruszać i lepiej, żeby nie próbował.
– W porządku – stwierdził Bleys. – Pamiętaj, zabierz wszystkich rannych. Spowolni was 
to, ale zabierz ich.
– I tak byśmy to zrobili, Bleysie Ahrens – odpowiedział Carl.
– Świetnie. – Bleys gwałtownie odwrócił się od niego. – Merivane! Wróciłeś. Jak daleko 
mamy do brzegu chmury?
– Prawie osiem długości mojego ciała – odpowiedział młody Żołnierz. – Jakieś piętnaście 
metrów. Carl, działko energetyczne leży w dymie, tuż przy jego brzegu. Jeller i Murgatroyd 
leżą obok, też osłonięci, ale obaj nie żyją.
– Domyśliłem się tego – odpowiedział Carl. Odwrócił się do Bleysa. – Co teraz?
Bleys zawahał się. Ale Merivane poszedł tam i z powrotem, a ponowne wysłanie go 
oszczędziłoby Bleysowi czasu, gdyby sam zgubił się w dymie.
– Dziękuję, Merivane. Jak myślisz, mógłbyś mi przynieść to działko? Weź kogoś do 
pomocy.
– Sam mogę je sprowadzić – sztywno odpowiedział Żołnierz. Odwrócił się i zniknął w 
dymie. Bleys stał, myśląc. Carl czekał.
– Dobrze. Carl, zbierz wszystkich i szykujcie się do marszu. Kiedy ci powiem, ruszycie 
wszyscy, zabierając rannych, stawiając w drodze zasłonę dymną. Ja w tym czasie przygotuję 
dywersję. Dziękuję, Merivane.
– Jaki rodzaj dywersji i czy nie może tego zrobić Żołnierz? – Carl poważnie się 
zastanowił. – Nie powinieneś powiedzieć mi, co planujesz?
– Nie. Do diabła z tym! Po prostu zbierz wszystkich, idźcie na granicę chmury, a kiedy 
będziecie mieli iść, ruszajcie! Najszybciej, jak możecie – nie zwracajcie na mnie uwagi. Po 
prostu najszybciej jak możecie biegnijcie do statku.
– Myślę, że mam prawo wiedzieć... – zaczął Carl.
– Nie, i mów ciszej. Nie chcę, aby Henry wiedział, że odchodzę. Po prostu zajmij się 
swoim zadaniem – dostarcz wszystkich do statku. Ile czasu potrzebujesz, żeby się 
przygotować? Bo zacznę, jak tylko będziecie gotowi.
Bleys spojrzał na swoją talię. Do pasa podtrzymującego kaburę pistoletu energetycznego 
miał już przymocowane dwa rozpylacze z bezpiecznikami obwiązane pasami z koszul. 
Zapomniał o pistolecie. Właściwie głupotą było obciążanie się nim, skoro dźwigał działko, 
ale odpinanie go teraz byłoby stratą czasu. Dotarła do niego odpowiedź Carla.
– Już dałem sygnał. Będziemy gotowi za trzydzieści sekund.
– A więc ja też jestem gotów... czekaj. Byłbym o czymś zapomniał. Daj mi trzy metry 
sznura z pasków. Zrobię procę.
– Procę?
– Nieważne. Po prostu daj mi te pasy – odpowiedział Bleys.
Mając taśmę, używając pożyczonego od Carla noża, Bleys rozciął końce dwumetrowego 
pasa, by zrobić z nich końce procy, odciął pozostały materiał i zrobił z niego kieszeń, do 
której przywiązał pasy. Odpiął od pasa jeden z rozpylaczy dymu i umieścił w kieszeni procy.
Rozpylacz był dostatecznie mały, by zmieścić się w zamkniętej dłoni dorosłego 
mężczyzny. Doskonale zmieścił się w kieszonce – zresztą, Bleys pamiętał, że proc używano 
jeszcze w siedemnastym wieku na Starej Ziemi do rzucania granatów.
Niełatwo było opanować procę. Podczas pierwszych prób pociski latały we wszystkie 
strony, ale w końcu Bleys nauczył się doskonale nią posługiwać – głównie z powodu złości 
na niemożność szybszego jej opanowania.
Strzelanie z procy polegało na rozpędzeniu pocisku umieszczonego w kieszonce 
przymocowanej do dwu długich taśm, trzymanych w jednej ręce. Następnie puszczało się 
jedną z nich w takiej chwili, by pocisk poleciał w pożądanym kierunku. To wymagało 
praktyki – ale Bleys się nauczył.
Wcisnął procę za pas i skinął Carlowi.
– Dobrze. Dajcie mi minutę na dojście do brzegu zasłony – potem ruszajcie.
Odszedł nie czekając, wchodząc w dym z ciężkim działkiem w lewej ręce. Po chwili padł 
na ziemię i zaczął się czołgać wzdłuż pozostawionych przez Merivane kostek.
Bleys przekonał się, że łatwiej było mu ciągnąć działko za lufę, choć i wtedy szło ciężko. 
Ciążył mu pistolet przy pasie, a peleryna – tak był do niej przyzwyczajony, że zupełnie o niej 
zapomniał, zaś zdjęcie jej teraz nastręczyłoby więcej kłopotów, niż było to warte – oplatała 
go, utrudniając ruchy.
Odkrył, że widzi więcej niż się spodziewał, jako że dym kończył się gdzieś na wysokości 
dłoni nad ziemią. Zatrzymał się tuż przed zewnętrzną granicą dymu i leżał, słuchając jak 
grupa Carla idzie przez dym.
Spojrzał w stronę, z której dochodziły dźwięki. Po chwili zobaczył, jak po prawej stronie 
chmura dymu powiększa się, wypuszczając jęzory sięgające w stronę Favored of God. Z 
miejsca, w którym leżał widział spód stojącego na lądowisku statku i dolną część wejścia, w 
którym ktoś stał; sądząc po rozmiarze nóg, mógł to być tylko Dahno. Były tam jeszcze trzy 
osoby, miał nadzieję, że jedną z nich jest Toni.
Carl pewnie prowadził swoją grupę daleko z tyłu za frontem rozprzestrzeniającej się 
chmury dymu. Widział iskry tryskające z powierzchni lądowiska koło chmury – iskry 
rykoszetów wystrzeliwanych przez Newtończyków pocisków.
Nie widział już luku wejściowego statku, zasłaniał mu nowo rozpylony dym. Jednak 
zanim pole widzenia zostało całkowicie zasłonięte, udało mu się na chwilę dostrzec po prawej 
stronie dwa unieruchomione pojazdy bojowe, dokładnie naprzeciw strzelających.
Dwaj niosący wcześniej działko Żołnierze oddali życie, by unieszkodliwić pojazdy; z 
tamtej strony nie dochodziły teraz żadne strzały. Może miały tylko zasłonić strzelających od 
tamtej strony. Z drugiej strony, gdyby transportery otworzyły ogień, ich działka energetyczne 
mogłyby razić nie tylko uciekinierów, ale i znajdujących się po drugiej stronie dymu 
Newtończyków.
Powiększająca się chmura osłoniła już połowę odległości między Bleysem i Favored. 
Nadszedł czas, by zaczął działać. Kiedy zasłona dymna dotrze do statku, strzelający skupią 
ogień w rejonie luku wejściowego.
W poszukiwaniu źródła strzałów Bleys spojrzał w lewo. W odległości około trzydziestu 
metrów zobaczył leżących w dwóch równych rzędach żołnierzy w białych mundurach i 
czapkach floty kosmicznej, strzelających z karabinów rakietowych.
Zostawiwszy działko na ziemi, utrwalił sobie mentalny obraz Newtońskich strzelców i 
wstał pod osłoną chmury dymu. Utrzymując w umyśle jasny obraz, umieścił jeden z 
rozpylaczy dymu w kieszeni procy, odblokował bezpiecznik i zakręcił nad głową procą, po 
czym uwolnił jej ładunek – nie w stronę Newtończyków, lecz w kierunku widocznej, 
przedniej części Favored.
Miał nadzieję, że rozpylacz wyląduje lub wtoczy się pod zakrzywioną, dolną część statku, 
w miejsce, gdzie nie zniszczy go ogień z karabinów.
Opadł z powrotem na ziemię.
Zbiornik nie dotarł do Favored of God, ale dzięki zwolnionemu przez Bleysa 
bezpiecznikowi zaczęła się już z niego wydobywać chmura gęstego, rozprzestrzeniającego się 
na wszystkie strony dymu, zakrywając burtę statku łącznie z lukiem wejściowym.
Gdy tylko nowa chmura dotarła do dziobu, Bleys wstał. Wsadziwszy procę z powrotem 
za pas dźwignął działko i pobiegł pod osłoną chmury Carla, aż mógł przeskoczyć do własnej, 
wciąż poza zasięgiem wzroku strzelających.
Był teraz sam i nikt go nie spowalniał. Biegł tak, jak został nauczony, płynnymi skokami, 
nachylając lekko do przodu górną część ciała, przekazując pęd przez uda i łydki wprost do 
stóp.
Był teraz świadom wyłącznie otaczającego go dymu, konieczności pozostania w nim dla 
własnego bezpieczeństwa, potrzeby biegu i z maksymalnym wysiłkiem płonących płuc i 
dudniących stóp. Instynkt i praktyka z sesji treningowych ostrzegły go przed zbliżającym się 
kadłubem statku, więc przyhamował tuż przed wpadnięciem z pełną prędkością na burtę 
Favored of God.
Mimo wszystko ciało Bleysa uderzyło w statek dostatecznie mocno, by wywołać huk 
niosący się głuchym echem przez jego kadłub; z prawej strony natychmiast zawołał Dahno – 
Bleys biegnąc w rozszerzającej się chmurze zasłony dymnej, świadomie skręcił w lewo, w 
stronę dzioba statku i teraz znajdował się spory kawałek od wejścia.
– Halo? Kimkolwiek jesteś, luk wejściowy jest tutaj. Tędy!
Bleys chętnie odpowiedziałby pytając, czy Car] dotarł bezpiecznie razem z resztą 
Żołnierzy i Henrym, ale nie miał do stracenia ani czasu, ani oddechu. Wiedział, że wyprzedził 
grupę Carla. Będą potrzebowali osłony. Za wszelką cenę musiał zatrzymać ulewę pocisków 
na statek.
Potykając się, ruszył wzdłuż boku statku, oddalając się od luku w stronę dzioba i 
prowadzących ostrzał Newtończyków, spazmatycznie wciągając dym, który na szczęście nie 
przeszkadzał we wchłanianiu tak potrzebnego płucom tlenu. Jedną ręką ciągnął za sobą 
działko, drugą przesuwał po pancerzu statku, aby się nie zgubić.
Bleys dotarł do niewielkiej, czystszej przestrzeni – musiał trafić na miejsce, gdzie bańka 
czystego powietrza została wepchnięta przez rozprzestrzeniający się pod kadłubem dym z 
rzuconego procą rozpylacza.
Miał nadzieję, że znajdzie coś takiego, choć nie było co do tego pewności. Na chwilę 
opanowała go fala nadziei, która odeszła na myśl o tym, co jeszcze go czeka.
Opadł na ziemię i zaczął się czołgać, ciągnąc za sobą ciężkie działo. Po chwili wąska 
przerwa w zasłonie pozwoliła mu wyraźnie dostrzec strzelających wojskowych. Było ich 
około trzydziestu; wszyscy leżeli w przepisowych pozycjach, strzelając salwami w stronę 
chmury dymu.
Policzył. Trzydziestu dwu, więcej niż oszacował. Utrwalił sobie ich wyraźny obraz w 
umyśle, wstał, uniósł lufę działka na ramię, a tył oparł o burtę Favored.
Przez chwilę coś w nim odmówiło wykonania rozkazu woli. Pomyślał o Henrym i 
zamknął oczy, by wyraźnie widzieć zapamiętane pozycje żołnierzy.
Opuścił palec na spust działka, celując przez dym, zaczynając od bliższego końca linii 
Newtończyków, naciskając spust ciągle na nowo, przesuwając lufę wzdłuż całej linii i z 
powrotem. Jeszcze raz. I jeszcze – aż działko przestało strzelać, pozostawiając go na wpół 
ogłuszonego z rozładowaną bronią.
Zmusił się do puszczenia spustu. Paliło go w gardle. Strzelając, krzyczał coś w stronę 
żołnierzy – nie pamiętał już co. Ponownie położył się, by spojrzeć pod granicą chmury dymu. 
W miejscu, gdzie przed chwilą leżeli Newtończycy, zobaczył tylko stos gruzu. Nie widział 
niczego więcej, ale nie dochodził z tamtej strony żaden dźwięk i żadne pociski nie leciały już 
w stronę luku wejściowego statku, przez który Carl wprowadzał swoich ludzi.
Wstał powoli.
W pachwinie poczuł coś w rodzaju skurczu i przekonał się, że na spodniach ma ciemną 
plamę sięgającą od krocza wzdłuż wewnętrznej części nogawek i dotarło do niego, że spodnie 
są mokre.
Nie mógł w ten sposób wrócić do luku. Wizerunek Bleysa Ahrensa, na który pracował 
tyle lat, nie zniósłby tego. Rzucił działko, zdjął spodnie i szorty, po czym rzucił je pod kadłub 
statku. Podczas startu spłonie w ogniu silników atmosferycznych.
Świadom nagle całkowitego wyczerpania, Bleys znów podniósł działko za koniec gorącej 
lufy i ciasno zawinął się peleryną. Wymacując drogę wzdłuż pancerza statku ruszył w stronę 
luku, prawie na niego wpadając.
Czyjeś palce łagodnie oderwałyjego dłoń od lufy działka.
– Oparzenia dłoni – usłyszał głos Kaja.
Bleys otworzył dłoń, puszczając lufę. Niczego nie czuł. Pokład statku pod stopami zdawał 
się chwiać.
– Stracił dużo krwi – mówił Kaj. – Szybko, do ambulatorium!
Dahno złapał Bleysa w potężne ramiona, jakby był zabawką. Ktoś inny zabrał działko 
energetyczne. Toni szła obok, a Kaj z przodu, odrzucając ludzi, którzy niedostatecznie szybko 
usuwali się z drogi. Jeszcze gdy szli, poczuł jak pokład statku pod stopami Dahno zaczął 
dygotać, gdy obudziły się silniki atmosferyczne Favored of God i statek wystartował.


Rozdział 38

W czasie startu Bleys stracił świadomość. Oprzytomniał na łóżku, w zaciemnionym 
pokoju. W mroku ledwie był w stanie dostrzec sylwetkę siedzącej obok niego na krześle 
postaci.
– Toni?
– To ja – odpowiedziała ciepło. – Jestem przy tobie.
Na jego dłoni zacisnęły się jej palce, dodając mu otuchy. Znów stracił kontakt z 
rzeczywistością.
Kiedy ponownie otworzył oczy, było trochę jaśniej, ale niewiele. Udało mu się zobaczyć 
Toni, wciąż siedzącą blisko łóżka. Nad nim stał Kaj Menowsky.
– Pamiętasz mnie? – zapytał Kaj.
– Oczywiście – odpowiedział Bleys. – Doktor Menowsky – dodał, na wypadek, gdyby 
istniały jakieś wątpliwości co do stanu jego umysłu.
– Gdzie jesteśmy? – zapytał. – Lecimy na Harmonię? Jeśli z jakiegoś powodu tam nie 
lecimy, powiedzcie kapitanowi, żeby natychmiast zmienił kurs i leciał na Harmonię.
– Właśnie tam się kierujemy – odpowiedział Kaj. – Jak się czujesz?
– Czuję? – Po raz pierwszy od przebudzenia Bleys zwrócił uwagę na swoje ciało. – Boli 
mnie bok. Ale to nieważne. Czuję się – poszukał odpowiedniego słowa – paskudnie – 
powiedział w końcu.
– Mógłbyś być nieco konkretniejszy? – zapytał Kaj.
– Nie. To ogólne wrażenie... ciało i umysł. Umysł mam otępiały... jakby przymglony i 
mam wrażenie, jakby z moim ciałem było coś nie tak.
– Tak – powiedział Kaj. Chwycił dłonią nadgarstek Bleysa, szukając palcami pulsu. – Jak 
byś opisał swoje odczucia, gdybyś był urządzeniem mechanicznym?
– Powiedziałbym... – Bleys namyślał się chwilę – że czuję się, jakbym został uderzony 
kafarem wielkości ciężarówki. Trybiki mego organizmu wyskoczyły ze swoich miejsc, 
niektóre części uległy zniszczeniu... jeśli to ma jakiś sens...
– Ma – Kaj puścił jego rękę. – To mniej więcej to, czego się spodziewałem. Mówisz, że 
jesteś otępiały. Czy na tyle, żeby nie odpowiedzieć na pytanie?
– Postaram się udzielić odpowiedzi.
– W porządku – kontynuował Kaj. – Miałeś dziury w pamięci, prawda?
– Dziury? – Umysł Bleysa usiłował połączyć te słowa z nagłymi przejściami na 
kosmodromie. – Tak.
– Cóż, należy się ich spodziewać teraz i w przyszłości, w warunkach stresu. Dlatego 
właśnie chciałem, żebyś w drodze do statku jak najmniej się denerwował. Dobrze. Jeśli 
czujesz się na siłach, zapoznam cię ogólnie z tym, co czeka cię przez najbliższy tydzień. 
Gotów?
– Tak – odpowiedział Bleys.
– Nie powiedziałem ci wcześniej, bo nie chciałem zwiększać poziomu twojego stresu 
przed dostaniem się na pokład – skoro i tak nic nie dało się zrobić do chwili, kiedy się tu 
znaleźliśmy.
– Dziękuję, ale następnym razem proszę mi powiedzieć.
– Zazwyczaj taką decyzję podejmuje lekarz – powiedział Kaj.
– Nie w moim przypadku – oświadczył Bleys.
– Rozumiem. Cóż, jak właśnie miałem zamiar powiedzieć, zniszczyłem wrogie DNA 
umieszczone w twoim ciele. Reszta ulegnie stopniowemu wydaleniu. Niestety, na dłużej 
pozostaną ci efekty wyniszczenia, którego doznałeś z powodu szoku i wniknięcia czynnika do 
twój ego organizmu i jego próby przebudowy ciała – a wszystko pomnożone przez stres, jaki 
przeszedłeś. Dziury w pamięci są reakcją obronną organizmu, następującą przy rozluźnieniu 
się po stresie. Mają na celu zmuszenie cię do unikania stresu, więc postaraj się go unikać, bo 
inaczej takie dziury mogą się powtórzyć. Rozumiesz?
– Tak – odpowiedział Bleys. – Mów dalej.
Ponuro pomyślał, że nie ma możliwości uniknięcia stresu.
– Bardzo dobrze. Sam fakt, że jesteś w stanie ze mną rozmawiać oznacza, że udało mi się 
usunąć ten środek na czas i że stopniowo wrócisz do stanu sprzed jego iniekcji. Ale twoje 
ciało przeżyło potężny szok, a całkowite otrząśnięcie się z niego może potrwać całe lata. 
Pewne efekty zniszczeń będą długotrwałe, choć najgorsze powinno minąć po jakichś dwóch 
lub trzech tygodniach. Jednak przez te parę tygodni, zanim się poprawi, poczujesz się gorzej. 
Dostaniesz wysokiej gorączki i możesz mieć halucynacje. W tej chwili nie martw się poprawą 
stanu zdrowia. Daję ci słowo, że będzie lepiej. Po prostu będziesz musiał to przetrwać.
– Cały ten proces? – zapytał Bleys.
– Tak. Najważniejsze jednak jest abyś pamiętał, że wszystko co nastąpi, jest nienaturalne 
i na dłuższą metę przejściowe, tymczasowe. W końcu minie, choć na pewno na różne sposoby 
utrudni ci życie i może trwać nawet latami. Ale stopniowo, nienaturalne reakcje wygasną, 
stając się z początku coraz rzadsze, krótsze i mniej kłopotliwe...
Głos Kaja stał się odległy i wyższy, a pokój zdał się pogrążyć w mroku. Bleys nie był już 
w stanie widzieć Toni ani stojącego tuż obok niej Kaja.
– Możliwe, że znów mam dziurę – powiedział Bleys, a przynajmniej zdawało mu się, że 
powiedział, ponieważ słyszał swój głos równie odległe i wysoko jak Kaja – ale dzieje się to 
stopniowo, a do tej pory zawsze działo się to błyskawicznie. Nagle odkrywałem, że jest trochę 
później, a ja jestem gdzieś indziej...
– Jesteś niezwykle silną osobą, Bleysie Ahrens – mówił Kaj. – Możliwe, że zastosujesz 
albo nauczysz się stosować naturalne zdolności lecznicze, które, jak trzysta lat temu 
udowodnili Exotikowie, tkwią we wszystkich ludziach. Jeśli po nie sięgniesz, mogą pomóc ci 
w leczeniu i pozbyciu się symptomów choroby. Jeśli będziesz w stanie zaprząc je do pracy, 
wyzdrowiejesz szybciej, a objawy nie będą tak ciężkie. Ale pamiętaj, że o ile jest to potężna 
siła, nie kieruje się nią dzięki świadomej części umysłu, ale podświadomością...
– Czy straciłem przed chwilą przytomność? – znów zapytał Bleys, ale Kaj mówił dalej, a 
jego głos brzmiał coraz słabiej i dochodził z coraz większej odległości, jakby Bleys w ogóle 
się nie odzywał.
– Będziesz musiał stworzyć połączenie między świadomą i podświadomą częścią umysłu, 
ale myślę, że jesteś w stanie tego dokonać. Tylko że będziesz musiał odkryć na to własny 
sposób.
– Wiem, już tego dokonałem.
– Nie będzie to łatwe i może zabrać całe lata. Będę w stanie pomóc ci z czysto fizycznym 
bólem, ale w sytuacjach, gdzie ból powiązany jest z cierpieniami psychicznymi, nie pomogę...
Słowa Kaja stały się niesłyszalne, a on sam roztopił się w mroku pokoju. Bleys 
skoncentrował się, próbując wyłapać co mówił.
– Pamiętaj, co powiedziałem...
– Zapamiętam – powiedział Bleys. Ale wtedy przestał się skupiać i zapadł w nicość – 
zabierając ze sobą zdumiewająco cenną informację o uniwersalności kreatywności.
Bleysowi trudno było uwierzyć w coś, z czego nigdy nie zdawał sobie sprawy – czego nie 
wiedział i nie słyszał – że wszyscy, wszędzie, są twórczy.
Informacja była nieskończenie cenna. Bleys przygarnął ją do siebie, zdeterminowany 
mocno się jej trzymać. Było to zrozumienie, które mógł wykorzystać we wprowadzaniu w 
życie swoich planów. Mógł z tego uczynić symbol dla wszystkich mieszkańców Młodszych 
Światów – symbol w rodzaju złotych orłów na sztandarach armii Napoleona, wywodzących 
się z symboliki legionów antycznego Rzymu. Kaj nie mógłby dać mu więcej, gdyby 
zaoferował pokryć wszystkie międzygwiezdne wydatki Bleysa na następne sześć lat.
Po tej rozmowie Bleys kilkakrotnie odzyskiwał przytomność, ale nie pamiętał, aby ktoś 
coś mówił lub cokółwiek się działo; nie miał też pojęcia, jak długo mogły trwać te przerwy.
Męczące ostatnio Bleysa paskudne uczucie nasiliło się do poziomu bólu. Był świadom, że 
boli go również rana postrzałowa w boku, ale ten ból tonął w wszechwładnym uczuciu 
niewłaściwości, wypełniającym jego ciało tak, że nie był w stanie oddzielić bólu. Był również 
świadom wysokiej gorączki, która sprawiała, że głowa kiwała mu się jak pijakowi.
W tych warunkach jego umysł nadal funkcjonował, ale niezbyt skutecznie. Jego myśli 
skakały jak szalony konik polny, nieustannie i zupełnie bez żadnej kontroli z jego strony. 
Próbował skupić się na swoim otoczeniu i chwilami mu się to udawało. Toni wciąż była przy 
nim, a pokój, jak poprzednio, pogrążony był w półmroku. Z sufitu i ścian dobiegało akurat 
tyle światła, by widział ją jak przez gęstą mgłę rozmywającą wszystkie ostre krawędzie – ale i 
tak udało mu bię ją rozpoznać.
– Mówiłem coś? – zapytał ją szorstko. – Wydawało mi się, że coś mówię...
– Trochę. – Toni położyła najego czole cudownie chłodną dłoń.
– Gorąco tu – powiedział i zszokowało go mizerne brzmienie własnego głosu.
– Masz gorączkę – powiedziała Toni. – Ale nie ma się czym martwić. Absolutnie żadnych 
powodów do obaw. Odpręż się.
– Co mówiłem?
– Nic ważnego. – Głos Toni był niczym balsam na jego duszę. Było w nim coś 
przyciągającego, prawie hipnotycznego. Bleys pomyślał, że przecież nie jest dobrym 
obiektem hipnozy, ale cichy głosik z jakiegoś zakamarka dorzucił, że tak było przedtem. Czy 
teraz jest inaczej?
– Muszę wiedzieć! – głos Bleysa brzmiał jak nadąsanego dziecka. – Co mówiłem?
– Opowiadałeś o farmie Henry’ego. – Głos Toni sięgał głęboko do wewnątrz, do rdzenia 
jego niepokoju i koił go. – Odpoczywaj, mój Bleysie, odpoczywaj.
Znów odszedł. Kiedy się obudził, był w innym pokoju – obszerniejszym, ale wciąż 
pokoju – z łóżkiem i fotelem dryfowym, w którym siedziała Toni; w pokoju panował znajomy 
półmrok. Został przeniesiony, nie znajdował się już na statku kosmicznym.
– Gdzie jestem?
– Harmonia – wyjaśniła Toni. Brzmiało to tak, jakby powiedziała to zaraz po ostatnich 
słowach, jakie zapamiętał z poprzedniego przebudzenia.
– Tak – powiedział. – Bardzo dobrze, to naprawdę dobrze... – Ale wtedy jego głos zaczął 
mówić jakby niezależnie od jego woli. Tu właśnie chciałem się znaleźć. Zanim wrócę na 
Nową Ziemię, trzeba tu powiązać luźne końce. Nie ma czasu do stracenia. Problem z 
ciągnięciem sznurków polega na tym, że węzeł musi zostać zawiązany w określonym miejscu 
i muszę wiedzieć, gdzie jestem w chwili, gdy będzie zaciskany. Najpierw trzeba się zająć 
McKae. Pije... już uzależnił się od alkoholu. Wskazówki były widoczne już przed la ty. 
Wiedziałem...
Bleys z przerażeniem słuchał własnego głosu, bez żadnej kontroli wylewającego z siebie 
słowa. Toni siedziała obok niego i nic nie mówiła. Jego słowa zdawały się przepływać przez 
nią i wokół niej – jakby była skałą w strumieniu. Musiała jednak słyszeć i rozumieć, a były to 
rzeczy, których nikomu nie chciał zdradzać, zwłaszcza jej, ze strachu, że odejdzie od niego 
zrażona prawdą tak trudną do zniesienia... a jego głos mówił dalej...
– Co ja mówię? – zawołał nagle, przerywając sobie w dzikim akcie determinacji. Toni 
natychmiast zaczęła go koić dłońmi i słowami, ale nie potrafił zamilknąć, pozostał przytomny 
i mówił wbrew sobie, pomimo wysiłków podejmowanych by przestać, aż w końcu 
zwyciężyło wyczerpanie i zapadł w sen – sen, który po raz pierwszy sprowadził sny.
Pierwsze sny po prostu w kółko odtwarzały bieg do Favored, zwłaszcza chwilę, gdy 
uniósł działko i zniszczył newtońskich strzelców.
Te przekształciły się w bezkształtne sny, bez form i kształtów, wirujące plamy kolorów 
albo zalewy ważnych informacji pędzących przez niego zbyt szybko, byjego umysł był w 
stanieje wyłapać i odkodować. Z czasem zaczęły je przerywać błyski obrazów – Żołnierz, 
który po trafieniu z działka energetycznego wyleciał w powietrze – mrok korytarza, w którym 
stał nasłuchując ruchów zbliżającego się miecza – zbliżenie twarzy majora milicji z Harmonii, 
kiedy powiedział mu, że nie pozwoli powiesić farmerów.
Stopniowo te obrazy zaczęły wydłużać się i przypominać prawdziwe sny przynajmniej w 
tym, że miejscami pokrywały się, tworząc części łańcucha połączonego w logiczną historię.
Był z powrotem w swoim gabinecie w budynku Innych na Zjednoczeniu, niecierpliwie 
przemierzając pokój. Kątem oka dostrzegł antyczną książkę, leżącą na jednym z krzeseł i 
częściowo zasłoniętą przez pelerynę, którą rzucił tam po powrocie. Peleryna zasłoniła jednak 
tylko jedną stronę, a na drugiej widać było ilustrację sokoła białozora, z głową uniesioną i 
obróconą w bok, zamkniętym dziobem i ognistymi, okrutnymi oczyma.
Tylko jeden rzut oka i szedł dalej. Obraz jednak został w jego umyśle i nagle wydało mu 
się, że wpada przez obraz w prehistoryczną chwilę, gdy Tyrranosaurus rex atakowany jest 
przez olbrzymiego sokoła.
Białozórrozpocząłatak. Zanurkował na głowę dinozaura, przemykając między rozwartymi 
szczękami pełnymi potężnych zębów i uderzył dziobem i pazurami w głowę gada – a 
tyranozaur osłabł, zaczął próbować uników, aż w końcu padł nieruchomo...
Obraz skończył się, zastąpiony przez inny. Był jednym z paleontologów wykopujących 
kości prehistorycznego wilka jaskiniowego, przodka współczesnego wilka. Inny członek 
grupy badał wykopaną czaszkę.
– Spójrz, jak mała była przestrzeń mózgowa, w porównaniu z współczesnym wilkiem – 
mówił.
– Tak – usłyszał własne słowa. – Nic dziwnego, że nowa forma zastąpiła starą...
Obraz znikł w feeri barw i nic nie znaczących obrazów i dźwięków, zastąpionych później 
przez kolejny obraz i następny...
Jednak nawet na tym etapie, jego sny były pozbawione sensu. Poruszał się między 
światami, patrzył na gwiazdy, mówił do ludzi – ale nie było w tym żadnego sensu. Żaden ze 
snów nie był powiązany z pozostałymi.
Te w końcu ustąpiły czemuś, co mogło być prawdziwymi snami; w tym znaczeniu, że 
wiedział co się dzieje z perspektywy snu, nawet jeśli zachodziło w typowy dla snu, 
nielogiczny sposób. Większość z tego zapomniał – odwiedzał miejsca, widział rzeczy, ale do 
niczego to nie prowadziło. W końcu przyszedł do niego pełny, spójny sen.
Nadszedł w czasie, gdy sny, przemieszane z okresami słowotoku zaczęły być przerywane 
przez utraty świadomości i przerwy w pamięci, co z nieznanych powodów wywołało w nim 
przekonanie, że robi się silniejszy, zwyciężając w końcu nad szaleństwem ogarniającym 
wszystko co widzi, czuje i myśli.
Był burzą piaskową. Jakiś czas wcześniej był wielkim tornadem nad rozległym akwenem 
morskim. Teraz przesunął się nad ląd i osłabł; ale słabnąc, uniósł rozgrzany piasek z pustyni 
sięgającej brzegu wody. Teraz przerodził się w ścianę piachu, którą niósł przed siebie, 
uzupełniając ciepłem piasku energię reakcji napędzającej go struktury atmosferycznej.
Nabierał mocy. Uniósł więcej piachu i stał się potężną burzą piaskową. Potem nadeszła 
ciemność i osłabł; ale nie stracił całkowicie sił do chwili, gdy znów wzeszło słońce i odnowił 
swoje siły – stał się nawet silniejszy. I tak trwał, rosnąc i poruszając się, poszerzając i 
potężniejąc nad coraz większą połacią lądu.
Był świadom przepełniającego go, bezmyślnego pragnienia podboju. Przed sobą miał 
olbrzymie połacie lądu. Pokryje go, pochłonie, posiądzie, uniesie jego powierzchnię, 
przemiele i pokryje pyłem. Posuwał się dalej, aż wyłoniły się przed nim góry, rodząc w nim 
potworną furię gdy przekonał się, że nie jest w stanie wspiąć się powyżej pewnej granicy. Nie 
potrafił przestać próbować;jego furia rosła i rosła, nawet gdy zaczął opadać z sił – z początku 
tylko nieznacznie – ale później było to coraz bardziej ewidentne.

Ale nie mógł przestać. Nie potrafił przestać...
...I znów miał dziurę w pamięci.

Ponownie był w pokoju z Toni.
Ewolucja. Adaptacja i ewolucja – usłyszał własne słowa. – Stara forma, zbyt ściśle 
wyspecjalizowana do określonego środowiska zaczyna ginąć, gdy środowisko ulega zmianie. 
Jej miejsce zajmuje nowa forma, lepiej przystosowana do środowiska w stanie ciągłych 
zmian. Prehistorycznie...
Znów śnił.
Był nowym wilkiem. Przewodnikiem stada – najważniejszym samcem w sforze nowych 
wilków ze Starej Ziemi, myśliwych wypierających wcześniejszą formę ewolucyjną – wilki 
jaskiniowe, jak nazwą je później paleontolodzy ze Starego Świata.
Ukryty w cieniu młodych klonów i gęstych krzewów na zboczu wzgórza, patrzył w dół, 
na odsłoniętą dolinę, gdzie stare wilki po popołudniowej drzemce szykowały się do nocnego 
polowania. Spały w niewielkich grupkach i pojedynczo, niektóre w sporej odległości od 
pozostałych.
Obok prą wego ramienia przywódcy stał jego brat, drugi co do ważności samiec w 
stadzie, pierwszy między prosto trzymającymi swoje ogony wilkami sfory. Po jego prawej 
stronie stała matka stada, najwyższa rangą samica nowych wilków i faktycznie matka wielu 
członków stada. Nikt nie wysuwał się przed przewodnika.
Podobnie jak on, towarzyszącemu wilki widziały jedynie czarnobiały świat, ale 
wchodzące do ich nozdrzy powietrze niosło ze sobą tyle smaków – papachy” były zbyt 
ubogim słowem, by oddać pełnię bogactwa świata węchu wilka.
Silnie odbijał się w nim smak starych wilków z doliny. Były większe od nowej formy, 
miały cięższe kości. Były w stanie polować na większe ofiary, w rodzaju kudłatego 
mastodonta, ale przyszli paleontolodzy, odgrzebując odciśnięte w mule ślady ich czaszek 
przekonają się, że mózgi miały mniejsze od nowych wilków.
Oczy przewodnika i pozostałych notowały każdy najdrobniejszy nawet ruch starych 
wilków w dole, a kiedy przywódca odwrócił się od nich wkońcu, odczytał sygnały 
przekazywane sobie przez nowe wilki przez drobne ruchy uszu, nozdrzy i oczu.
Decyzja zapadła. Odwrócił się, podobnie jak pozosta – łe dwa zwierzęta i zaczął biec w 
stronę ich legowiska.
Nawet śniąc, Bleys – człowiek Bleys – opowiadał o tym Toni; jej i ktokolwiek jeszcze 
słuchał.
Nie potrafił się powstrzymać przed mówieniem.
Do legowiska wrócili o północy, kiedy stado zebrało się w całości. Panowało 
podniecenie. Przewodnik wędrował między swoimi dziećmi, braćmi, siostrami i ich dziećmi, 
dotykając nosów, odbierając sygnały posłuszeństwa – zaciskając ich nosy szczękami, jak 
Rzymscy legioniści obejmowali się przed bitwą. Stopniowo rosło między nimi zrozumienie 
przechodzące między nimi nie w symbolach, lecz po prostu łańcuchem drobnych działań i 
gestów – dotyku nosa, delikatnych ugryzień, drobnych poruszeń całego języka ciała – bo nie 
myśleli symbolami, a zapachem, emocjami i obrazami, wszystko to łączyło się we wspólne 
zrozumienie grupy, zastępujące to, co można by powiedzieć słowami.
Tego wieczora zapolujemy na stare wilki i zwyciężymy je. Ja poprowadzę jedną część, 
mój brat drugą.
Bleys pogrążył się jeszcze głębiej we śnie, nieświadom już głośnego opowiadania o tym, 
czego doświadcza. Tylko na chwilę wypłynął na powierzchnię...
– Pomyślałam, że powinieneś na niego zerknąć – usłyszał głos Toni.
– Tak – odpowiedział Kaj. – Miałaś rację...
Ale Bleys znów zanurzył się głębiej, opuszczając ich... zatapiając się całkowicie we śnie.
Był przewodnikiem stada.


Rozdział 39

Przewodnik stada w głuszy swego snu...
Jestem z moją częścią stada. Biegniemy. Moje uszy sterczą wysoko, wdychając głos 
wiatru. Mój prosty ogon czesany jest pazurami gałęzi, dumnie płynąc za mną. Moje uszy 
obracają się do tyłu i odróżnialny odgłos łap mówi mi, że matka stada jest na swoim zwykłym 
miejscu, ochraniając mój bok po nawietrznej. Od kiedy mój bra t opuścił nas z 
najdzielniejszymi z dwulatków i zgiętoogonowymi łowcami drugiej części stada, 
przekroczyliśmy bystrą wodę i miejsce nagich skał.
Wrazzmatką stada i towarzyszami od sutków, z których każdy jest równie wyrośnięty i 
silny jak ja, szukamy starych wilków, ojca ich stada oraz dominujących prostoogonowców. 
Będą w cenionych miejscach snu.
Brat ze swoją częścią stada będą czekać w ciszy. Nie wyjdzie z ukrycia do chwili, aż 
usłyszy kości i kły. Jest nowym wilkiem. Jego towarzysze będą mu posłuszni. Są nowymi 
wilkami.

* * *

Słońce jasno świeci, ale świat wciąż jest czarno–biały. Słońce ogrzewa moje plecy i 
cienisty–brat–który–biegnie–ze–mną jest teraz pod moim brzuchem, kryjąc się przed 
słońcem. Kiedy słońce opadnie niżej, będzie biegł u mojego boku. Wia trprzema wia do 
mojego nosa. Czarny wia tr woła do nas o jedzeniu, które nie wymaga zabijania. Podzieliłaby 
się. Matka stada warczy cicho, ostrzegając innych, by nie zwracali uwagi. Siostra śmierci – 
córka prycha. Nie potrzebują ostrzeżenia. Są nowymi wilkami.
Niewielkie drzewa rosną bardzo gęsto. Kiedy odgarniam liście, ziemia wciąż pachnie 
spalenizną. Zbite zarośla stanowią dobrą osłonę, ale nie musimy się ukrywać. Zapach starych 
wilków wciąż jest słaby. Krążymy wokół zarośli przeskakując opadłe, na wpół wypalone 
pnie. Reszta jest tuż za mną. Dzień jest ciepły...
Jesteśmy teraz blisko starych wilków. Zapach ich watahy rozdziela się na wiele 
indywidualnych składników. Przyspieszamy.
Nagłe mam w sobie dwa wilki. Część mnie jest Obserwatorem, część Działającym – ale 
nad nimi wciąż jestem pojedynczy, wciąż przewodnikiem stada. Drzewa śmigają obok i 
znikają w tyle. Już nie biegniemy, sadzimy przed siebie potężnymi susami.
Wypadamy spomiędzy drzew; na szerokiej polanie przed nami stare wilki zaczynają się 
poruszać. Z cienia wielkiej skały wyłania się potężny stary wilk, przeciąga i patrzy w naszą 
stronę. Kilka innych też się nam przygląda, warcząc cicho, po czym ogląda się na swojego 
przywódcę.
On jest ich przewodnikiem.
Jest mój.
Kiedy Działający wydłuża swoje susy, pędząc w stronę przewodnika stada starych 
wilków, Obserwator rozgląda się po polanie. Pozostałe ze starych wilków nie oglądają się już 
na przywódcę w poszukiwaniu sygnałów. Stają do walki, ale są rozproszone. Matka stada 
przyjmuje wyzwanie i wykonuje unik przed szarżą starego wilka, podczas gdy Siostra śmierci 
– córka zanurza zęby w zad atakującego. Oboje odpadają gdzieś w bok.
Stary przewodnik zapiera się i przyjmuje szarżę Działającego na bark, po czym zaciska 
szczęki na moim karku. Działający–we–mnie był zbyt pewny siebie. Zbyt długo byłem 
przewodnikiem stada, by być dość ostrożnym. Ale Działający–we–mnie jest szybszy niż stary 
wilk, a sezon zielonych traw i tłustych cieląt był dla nas łaskawszy niż dla tych, z którymi 
walczymy, bo potężne bestie, na które oni polują stają się coraz rzadsze. Mój kark pokrywa 
gęste futro i gruby tłuszcz. Ciężkie szczęki zaciskają się na moim futrze i skórze, a 
Działający–we–mnie chwyta zębami przednią łapę starego wilka i kruszy kość. Stary wilk 
pada, ciągnąc mnie za sobą, nie rozluźniając uchwytu. Leżąc obok niego, Działający–we–
mnie łamie jego drugą przednią nogę. Przetaczamy się na łapy i ciągniemy. Stary wilk ma 
silne szczęki, ale nie może stawiać oporu ze złamanymi nogami. Wyrywam się.
Inne stare wilki atakują nas, wychodząc spomiędzy drzew po drugiej stronie polany. Jest 
ich wiele, są młode i dumne. Pozwolą nam zabić swoich przywódców. Wtedy nas zaa takują, 
odgonią albo zabiją i same staną się przywódcami stada starych wilków.
Są młode i głupie. Wataha jest źródłem życia.
Działający odsuwa się z linii ataku i odskakuje na bok, gdy Obserwator dostrzega brata i 
jego towarzyszy atakujących nagle z kępy krzewów. Ruszają na młodsze wilki czekające na 
zdobycie przywództwa nad swoją watahą. Dwaze starych wilków stoją skonsternowane, nie 
mogąc wybrać: przyglądać się dalej rozgrywającej się przed nimi bitwie czy odwrócić się w 
stronę nowego zagrożenia.
Giną na miejscu, bo wszystkie, oprócz najsilniejszych i najodważniejszych, odwracają się 
i uciekają przed naszą szarżą, widząc jak wraz z moją częścią stada wygrywamy z ich 
przywódcami; brat z młodszymi wilkami, przepełnionymi chęcią zabijania, obalają 
maruderów.
...Zapóźno, inne odwracają się, ale Działający, matka stada i nasi towarzysze uwolnili się 
już z pierwszego starcia, dołączając do brata i młodszych wilków.
Ugryzienie... zwód... atak... unik. Działający całkowicie mnie teraz kontroluje.
To zbyt wiele dla starych wilków. Załamują się i uciekają. Działający chciałby je ścigać, 
ale powstrzymuje go Obserwator.
Stare wilki nie powrócą. Kiedy znów nadejdą śniegi, zginą, bo zbyt mało jest potężnych 
kudłaczy, na które polują, a stare wilki nie są dostatecznie zwinne i szybkie, by złowić 
uciekające mięso, by nakarmić ich młode.
Wyję z głębi płuc, a nowe wilki zbierają się na mój sygnał. Wycofujemy się w cień 
drzew. Cienisty–brat–który–biega–ze–mną rozciąga się, daleko przed moimi stopami, 
kierując nos w stronę horyzontu...
Stopniowo, wciąż biegnąc w myślach, Bleys wyszedł ze snu z powrotem do pokoju, 
mrocznego pomieszczenia, w którym oprócz niego była tylko Toni.
Wciąż rozgrzany walką, Bleys chciał usiąść na łóżku, ale nie mógł się ruszyć. Coś go 
trzymało. Ręce i nogi miał przywiązane do krawędzi łóżka, uniemożliwiając ruch.
Zalała go dzikość.
– Czemu jestem związany? – krzyknął w twarz nachylającej się nad nim Toni.
Poczuł jej dłoń na swoim czole.
– Wszystko w porządku, wszystko w porządku – uspokajała go.
– Zdejmij je! – krzyknął. – Zdejmij je!
Sięgnęła do swojej bransolety i uchwyty odpadły, uwalniając jego ręce i nogi. Z ulgi 
prawie opadł z powrotem w stan nieświadomości, a kiedy doszedł do siebie, Toni łagodnymi i 
rytmicznymi ruchami, używając wilgotnej szmatki myła jego twarz, kark i górną część ciała. 
Stopniowo odprężał się, coraz bardziej, bardziej...

* * *

Znów nadszedł okres całkowicie chaotycznych snów... potem, w końcu znów wyraźny 
sen.
Śnił, że rozmawia z odnalezionym młodym Halem Mayne’m.
Chłopak siedział ze skrzyżowanymi nogami,jak szczupły młody Budda w pozycji lotosu, 
na czymś w rodzaju kolumny, dostatecznie wysokiej, by siedząc w tej pozycji mieć oczy na 
tym samym poziomie, co stojący przed nim Bleys.
Znajdowali się w ciemnym i chłodnym pomieszczeniu. Hal Mayne wokół ramion 
owinięty był czymś w rodzaju prześcieradła o nieokreślonym kolorze – w pokoju było zbyt 
ciemno. Nie sposób było powiedzieć, czy ma na sobie coś więcej.
Odbywali szczerą rozmowę, ale nie szła im zbyt dobrze, przynajmniej z punktu widzenia 
Bleysa. Hal Mayne miał nad nim przewagę. Ich rozmowa doszła do punktu, w którym 
młodzik zdawał się niemal osądzać dojrzałego Bleysa.
– Czemu nie mogę sprawić, byś zrozumiał? – powiedział w pewnej chwili Bleys.
– Ponieważposługujesz się niezrozumiałym językiem – spokojnie odpowiedział Hal. – 
Nie mówisz do mnie normalnym ludzkim językiem. Jesteś Innym.
Chłopak wypowiedział ostatnie słowo jakby było nazwą własną, jak Dorsai czy 
Zaprzyjaźniony.
– Nie – odpowiedział Bleys. – Organizacja Innych jest tylko środkiem do osiągnięcia celu 
– dobrego celu.
– Dobry czy nie – stwierdził Hal – nie ma tonie wspólnego z tym, kim jesteś. Jesteś 
Innym.
– Czemu wciąż to powtarzasz? To żart? Jakbyś mówił, że pochodzę z rasy obcych? – 
zapytał Bleys stanowczo. – Mówię w basicu i jestem człowiekiem, jak ty.
– Nie, oczywiście nie jesteś obcym. Jesteś człowiekiem, ale odrębnym, różniącym się od 
pozostałych. Tak więc jesteś jedyny w swoim rodzaju. Bleys–Inny. Zawsze taki byłeś. 
Zawsze myślałeś o sobie jako o jedynym w swoim rodzaju, nawetwobec swojej matki. Ona 
wiedziała o tym, nie rozumiejąc; ale był to jeden z powodów, dla których traktowała cię jak 
podrzutka. Bała się ciebie. Zastanów się. Zawsze o tym wiedziałeś. Nie różniłeś się tak 
bardzo jako dziecko; stopniowo jednak, krok za krokiem, dorastałeś stając się coraz bardziej 
Inny. Żyjesz tylko po to, by zmienić ludzkość winnych, żeby ś nie był już samotny. Ale tego 
nie da się dokonać, nie uda się nawet tobie.
– Skąd wiesz, jaki byłem jako dziecko? Co wiesz o mojej matce? – surowo zapytał Bleys.
– Wiem, ponieważ jak ty i każdy człowiek jestem niepowtarzalny, jedyny. Ale znam cię 
takim, jakim naprawdę jesteś, a jedną z moich powinności w wiecznie ewoluującym wzorze 
historii jest powstrzymywanie ludzi podobnych tobie przed zniszczeniem ludzkości w próbie 
przekształcenia jej w coś, czym nigdy nie mieli się stać.
– Ponieważ próbujesz to właśnie osiągnąć, wiem, że jesteś moim przeciwnikiem. Znam 
moc zniszczenia, które może nadejść i że kłamiesz, nawet wobec siebie samego. „To co 
zaplanowałem, nie będzie złem”.
– My wiemy lepiej...
Sen płynął w ciemności, a Bleys przeszedł w inny rodzaj snu. Nie wyczerpującego 
drzemania, do którego prawie się już przyzwyczaił, lecz głębokiego, zdrowego snu. Kiedy się 
obudził, wszystko wyglądało inaczej.
Ból w boku zniknął. Pozostał jedynie głęboki, bolesny smutek.
W pokoju było jaśniej niż poprzednio. Był w stanie wyraźnie widzieć swoje otoczenie, 
choć ściana okienna pokoju – najwyraźniej miał rację myśląc, że przebywają w pokoju 
hotelowym – była tylko częściowo rozjaśniona. Czuł się, jakby wracał do życia.
Wszystko widział ostro i wyraźnie. Nachylała się nad nim Toni, goląc go małą brzytwą, 
zaprojektowaną na Newtonie i skonstruowaną na Cassidzie, doskonale znaną milionom ludzi 
na Młodszych Światach – wypalała zarost w mikroskopijnej, choć mierzalnej odległości od 
skóry, sprawiając przy tym wrażenie, jakby skóra była ledwie głaskana. Podczas jego choroby 
Toni musiała zajmować się tym codziennie.
Bleys zauważył sterczącego za nią Kaja. Gdy tylko skończyła, Toni natychmiast odsunęła 
się, robiąc mu miejsce pray posłaniu.
– Jak się czujesz? – zapytał Kaj.
– Dobrze! – odpowiedział Bleys. – Co z Henry’m?
– Wszystko z nim w porządku – stwierdził Kaj. – Razem z Dahno przyjdzie odwiedzić cię 
za kilka dni. Ale zapytałem cię, jak się czujesz.
– Spałem. Prawdziwy sen.
– Wierzę ci. Całkiem dobrze to zniosłeś. Lepiej niż się spodziewałem, nawet 
uwzględniając twoje doskonałe zdrowie. Musiałeś z zawzięciem zaprząc do pracy swój układ 
odpornościowy.
– Zaprząc... – Bleys powstrzymał się – wiesz, to, co podała mi Rada musiało zacząć 
działać znacznie szybciej. Pamiętam teraz, że nie czułem się dobrze już w drodze do portu 
kosmicznego.
– Oczywiście, okłamali cię – potwierdził Kaj. – Chcieli, żebyś czuł się jeszcze bardziej 
bezradny, niż większość ludzi potraktowanych tą trucizną. Nie ostrzegłem cię, bo nie 
chciałem sugerować...
– Nie jestem zbyt podatny na sugestie – oświadczył Bleys.
– Nie – zgodził się Kaj. – Ale wtedy tego nie wiedziałem. Lekarze muszą być ostrożni.
– Jak długo byłem nieprzytomny? – zapytał Bleys.
– Licząc od chwili, gdy dostałeś się na pokład Favored of God, nieco ponad dwa 
tygodnie.
Bleys głęboko odetchnął z ulgą.
– Tylko tyle? Miałem wrażenie, że trwa to wieczność. To dobrze. Nie mam czasu do 
stracenia. Ale przynajmniej już dobrze się czuję.
– Chciałbym móc się z tobą zgodzić – powiedział Kaj. – Ale może nie pamiętasz, co ci 
mówiłem na temat długotrwałości efektów. Wciąż będą ci się okazjonalnie zdarzały 
przypadki niekontrolowanego mówienia i zaniki pamięci. Mogą pojawiać się też inne efekty, 
do tej pory niezauważone, które odkryjesz, gdy zanikną poważniejsze problemy. Ale jeśli 
utrzymasz to pozytywne nastawienie – w końcu pozbędziesz się wszystkiego. Dam ci jedynie 
parę słów ostrzeżenia. Bądź optymistą.
Bleys uśmiechnął się.
– Urodziłem się jako pewny siebie optymista. Prawdę mówiąc nie pamiętam, abym 
kiedyś czuł się inaczej. I dziękuję, doktorze, za wszystko, co pan dla mnie zrobił. Bez 
pańskiej pomocy bez wątpienia byłoby o wiele gorzej.
– Każdy lekarz by ci pomógł – odpowiedział Kaj prawie oschle. Bleys po raz pierwszy 
widział u niego jakiekolwiek oznaki emocji.
– Cóż, naprawdę dziękuję – powtórzył Bleys. – Teraz wstanę...
Uniósł głowę i zaczął podnosić ciało, ale ręce Kaja powstrzymały go i łagodnie pchnęły z 
powrotem na łóżko.
– Działaj powoli – powiedział Kaj. – Śpiesz się, a szybko zaczniesz odczuwać zawroty 
głowy, może stracisz przytomność albo nastąpi nawrót choroby.
Kaj obrócił się w stronę Toni.
– Pomóż mi. Pomożemy mu usiąść podpierając go poduszkami; jeśli nic mu nie będzie, to 
jutro będzie mógł wstać i nawet spróbować chodzić.
– Jutro? – zapytał Bleys. Kaj zignorował go.
W końcu zrobili dokładnie tak, jak powiedział doktor. Minęły cztery dni, zanim był w 
stanie przejść przez pokój, mając po bokach podtrzymujących go przyjaciół.
– Widzicie? – zapytał Bleys – Nic mi nie jest.
Jednak naprawdę wcale tak nie było. Nie miał zawrotów głowy ani zaników pamięci, ale 
całe ciało miał osłabione. Nie przyznałby się do tego, ale cieszył się, że odprowadzili go do 
łóżka.
– Sugeruję, żebyś teraz odpoczął chwilę, potem spróbował usiąść i znowu się przejść – 
spróbuj na zmianę ćwiczyć i odpoczywać przez następny dzień lub dwa. – Kaj zwrócił się w 
stronę Toni, stojącej tuż obok niego, patrząc w dół, na Bleysa. – Będziesz mogła mu pomóc, 
Toni, prawda?
– Oczywiście – odpowiedziała Toni.
Tak też zrobiła. Nie tylko pomagała, ale zdominowała cały proces jego ponownego 
przyzwyczajania się do samodzielnego poruszania. Robiła to wolniej, niż miał ochotę.
Bleys był im wdzięczny, gdy po zmaganiach z ociężałym ciałem mógł powrócić do łóżka 
i się położyć. Jego siły były na wyczerpaniu i choć szybko je odzyskiwał, to po wykonaniu 
kilku prostych czynności gotów był do snu.
Jednak jego determinacja w powrocie do zdrowia była tak wielka, że ćwiczyli 
dwadzieścia cztery godziny na dobę, pozwalając sobie jedynie na drzemki w przerwach. 
Dopiero kiedy uświadomił sobie, że Toni mogła spać tylko w tych krótkich przerwach, 
zauważył jak bardzo zmęczoną miała twarz i zdał sobie sprawę, że ją również zmuszał do 
wysiłku ponad siły.
– Jak udało ci się wytrwać przy mnie przez cały ten czas? – zapytał.
Uśmiechnęła się.
– Miałam tu własne łóżko. Spałam, kiedy byłeś nieprzytomny. Czujnik budził mnie, 
kiedy się budziłeś.
– I robiłaś tak przez pełne dwa tygodnie?
Znów się uśmiechnęła, tym razem trochę nieśmiało.
– Kaj powiedział, że im mniej ludzi będzie miało z tobą kontakt, tym lepiej. 
Powiedziałam mu, że to będę musiała po prostu być ja.
Bleys zrozumiał – nagle, jak w błysku jasnowidzenia. Będąc tu sama upewniła się, że nikt 
inny nie usłyszy co mówił. Jakikolwiek był w stosunku do niej efekt słów wypowiadanych 
przez niego pod wpływem gorączki i trucizny, rozumiała, jak bardzo nie chciałby, by ktoś 
więcej je usłyszał.
Bleys potrząsnął głową. Nie potrafił przekazać, jak bardzo był jej za to wdzięczny. Może 
kiedyś mu się to uda.
Jak wąż wślizgujący się w niestrzeżone rejony raju pojawiła się niechciana myśl, co ona 
słyszała; musiała zdawać sobie sprawę, jaki to dla niego stanowi problem.
– Wezmę prysznic – powiedział Bieys najbardziej swobodnym tonem, na jaki mógł się 
zdobyć. – Może pójdziesz odpocząć?
– Nie, nie trzeba – Toni przerwała i potrząsnęła głową, potem znów się uśmiechnęła. – 
Mogłabym zasnąć, a powinnam czuwać.
– A więc idź spać. Wezwę cię, jeśli będę cię potrzebował. Jeśli będziesz miała 
wątpliwości, możesz znów podpiąć się do tego czujnika.
– Prawdę mówiąc – odpowiedziała, uśmiechając się – cały czas masz go na sobie. 
Spokojnie możesz się z nim wykąpać, woda mu nie zaszkodzi.
Bleys skinął głową i przyglądał się, jak Toni kieruje się w stronę drzwi.
– Na pewno dobrze się czujesz? – Toni obejrzała się, stając przed otwartymi już 
drzwiami.
– Czuję się doskonale. Idź.
Wyszła.
Drzwi zasunęły się za nią, a on dłuższą chwilę jeszcze w nie patrzył. Stwierdził, że ma 
zbyt wiele do przemyślenia. Będzie musiał zmierzyć się z tym, czego dokonały w niej te dwa 
tygodnie słuchania jego zwierzeń. Pomimo jej spokojnego wyglądu, słyszała go i w końcu 
będą musieli o tym porozmawiać.
Bleys chodził niespokojnie po pokoju. Nie potrafił sobie teraz wyobrazić ich wspólnej 
przyszłości. Stała się kluczowym elementem jego planów – nie tylko wobec ludzkości, ale i 
wobec siebie, na utrzymanie się we własnej wizji i ukończenie pracy. Musi przejąć kontrolę 
przynajmniej nad wszystkimi Młodszymi Światami – a nawet to będzie zaledwie początkiem.
Zrezygnował w końcu z rozważania tego problemu, odwrócił się i przeszedł przez 
półotwarte drzwi do łazienki.
Miał na sobie tylko szorty. Uświadomił sobie – i niemal natychmiast z powrotem 
przywołał wcześniejsze rozważania – że Toni musiała robić znacznie więcej, niż tylko 
siedzieć i słuchać. Była również jego pielęgniarką, nie tylko pocieszając go, gdy się budził, 
ale i zajmując się znacznie mniej przyjemnymi aspektami jego ciała.
W łazience, Bleys stanął przed lustrem nad umywalką, odruchowo przesuwając dłonią po 
szczęce, byprzekonać się czy jest dobrze ogolona. Była. Opuścił dłoń i przyjrzał się górnej 
połowie ciała sprawdzając, co zrobiło z nim dwa tygodnie ciężkiej choroby. Prawie się nie 
zmienił. Z powodu braku porządnego jedzenia i ćwiczeń zwiotczały mu częściowo mięśnie 
przedramion i klatki piersiowej. Zdał sobie sprawę, że Toni musiała podawać mu 
przynajmniej jakieś płyny, utrzymując go przy życiu tak długo i że prawdopodobnie 
podawano mu również środki odżywcze. Niczego takiego nie pamiętał.
Spojrzał na swoją twarz i pierwszy raz naprawdę ją zobaczył. Stał, przyglądając się jej w 
szoku.
Zawdzięczane genom przystojne rysy, które nauczył się wykorzystywać jak aktor, były 
zmienione. Ogień ostatnich doświadczeń dogłębnie ją zmienił. Patrzył na te same rysy, ale 
teraz wyczytał w nich trwałą zmianę. Stał się Innym w pełnym znaczeniu tego słowa. Nie 
musiał już grać.
Prawdopodobnie zmiana nie była tak wyraźna, by dostrzegła ją widownia czy osoba 
rzucająca mu tylko pobieżnie spojrzenie. Tylko ktoś dobrze go znający mógł poznać różnicę.
Toni musiała być świadkiem tego procesu, całej fizycznej i umysłowej przemiany 
wywołanej działaniem Newtońskiej trucizny. Musiała teraz rozumieć nie tylko jego motywy, 
argumenty, cel i koszt jego osiągnięcia – również to, jak pozwolił, by stało się to jego częścią. 
Ze wszystkich ludzi, tylko ona znała go teraz w pełni. A jednak została z nim. Nie rozumiał.
Zrezygnował z kąpieli. Odwrócił się od lustra i wrócił do sypialni – zatrzymując się w 
miejscu na widok stojącej w drzwiach Toni.
– Toni! Wróciłaś!
– Miałam wrażenie... – pomyślał, że patrzy mu głęboko w oczy – że możesz mnie 
potrzebować... więc pomyślałam, że zajrzę i sprawdzę.
Oddał jej spojrzenie.
– Toni, czy chcesz mnie zostawić?
Przez chwilę nie odpowiadała. Potem powoli potrząsnęła głową.
– Nie.


Rozdział 40

– Słyszałem, że wróciłeś na Harmonię – przywitał go McKae. – Ale tylko plotki, nic 
konkretnego. Przeprowadziłem małe śledztwo i odkryłem, że faktycznie przyleciałeś, ale z 
nikim się nie kontaktujesz. Pomyślałem, że zadzwonisz do mnie, jak tylko będziesz wolny. 
Wiesz – spodziewałem się ciebie szybciej, ale teraz to już nie ważne...
Umilkł. Bleys siedział nieruchomo, patrząc na niego ponuro z dryfu. Siedzieli w biurze 
McKae, w budynku rządowym Harmonii. Szczególnym biurze, większym nawet niż 
zajmowane przez GłównychMówcówwIzbachnaHarmonii i Zjednoczeniu. Biurze otwieranym 
wyłącznie, gdy wybierano wspólnego szefa rządu – Najstarszego.
Biuro zajmowało pełne skrzydło gmachu rządowego. Składało się właściwie z trzech 
pokoi: biura, sekretariatu i prywatnego gabinetu. Ściany między nimi w każdej chwili mogły 
zostać rozsunięte dzięki pojedynczej komendzie z bransolety McKae. W tej chwili były na 
miejscu i siedzieli w biurze, które – co ciekawe – było najmniejszym z trzech pomieszczeń.
Byli sami. W pokoju panowała nieco podwyższona wilgotność i temperatura, więc miał w 
sobie coś z atmosfery cieplarnianej. Bleys wciąż odczuwał osłabienie. Dopiero gdy zauważył, 
jak McKae skupia wzrok, mrużąc oczy, uświadomił sobie, że nigdy nie uważał tego 
człowieka za dość dobrego obserwatora, by był w stanie zauważyć różnicę. Jednak 
najwyraźniej udało mu się to i ta świadomość wywołała wyraźną zmianę w jego pierwotnych 
planach rozegrania tego spotkania.
McKae wciąż mówiąc wstał nagle i podszedł do dużej szafki wbudowanej w ścianę po 
jego lewej stronie. Otworzył ją i wyjął dwie butelki tego samego wina, które pił już kiedyś w 
obecności Bleysa, oraz dwa wysokie, bogato zdobione kieliszki. Przyniósł to wszystko i 
postawił na swoim biurku, a potem przysunął swój fotel.
Wciąż stojąc wskazał, by Bleys bliżej przysunął swój dryf.
– Musimy uświetnić nasze spotkanie. – Uśmiechnął się z wyraźnym wysiłkiem. – 
Wszystko idzie bardzo dobrze, ale cieszę się, że wróciłeś. Jest jeszcze wiele rzeczy do 
zrobienia i chciałbym usłyszeć twoją opinię na ich temat – choć, oczywiście, to ja będę 
podejmował decyzje.
McKae nalewał wino do szklanek, przyglądając się rosnącemu poziomowi płynu, jakby 
wykonywałjakiś skomplikowany eksperyment chemiczny. Napełnił je po brzegi – właściwie 
prawie przepełnił, w ostatniej chwili podnosząc butelkę. Gdy podnosił kieliszek, dłoń mu 
lekko drżała.
– Za nasze ponowne spotkanie!
Wypił połowę wina i odstawił kieliszek” na biurko. Spojrzał na Bleysa.
– Nie pijesz – powiedział.
– Może za chwilę.
McKae dalej stał. Otworzyłusta, potem znówje zamknął.
– Czemu nie usiądziesz? – zapytał Bleys.
McKae usiadł, wciąż patrząc na niego.
– Jak już mówiłem – odezwał się – oczekiwałem twojego powrotu. Potrzebuję twojej rady 
w wielu sprawach. Chcę, żebyś był dostępny. – Jego głos nabrał trochę mocy.
– Masz wielu ludzi, którzy mogą ci doradzać – odpowiedział Bleys. – Choć oczywiście z 
przyjemnością zapewnię ci błogosławieństwo moich rad. Będę się z tobą regularnie 
kontaktował. Tak się składa, że muszę niemal natychmiast znów opuścić Harmonię i przez 
jakiś czas mnie nie będzie. Wracam na Nową Ziemię. Przypuszczam, że rozumiesz, iż to ja 
zaaranżowałem sytuację, z powodu której Prezesi i Gildie rozpoczęły werbunek najemników? 
A swoją drogą, ilu ich tam jest?
– Właściwie, to nie wiedziałem czemu – odpowiedział McKae. – Nie jestem pewien... 
myślę, że ponad połowa. Tak jest. Chcieli pięćdziesięciu tysięcy i o ile pamiętam, wysłaliśmy 
już około trzydziestu tysięcy, wraz z wyposażeniem i zapasami. Nie wiedziałem, że to dzięki 
tobie o to poprosili. Jak tego dokonałeś?
– Przyłożyłem na nich presję społeczną ludzi z kilku prowincji – wyjaśnił Bleys. – Choć 
najważniejsza była grupa opozycyjna nazywająca się Podkowa. I tak stanowili problem dla 
rządzących, ale z odpowiednim poparciem i nagłośnieniem, zaczęli wyglądać na poważne 
zagrożenie. Mój udział nie różnił się zbytnio od sposobu, w jaki pomogłem w twoim wyborze 
na Najstarszego.
Na chwilę zapadła cisza.
– Przy okazji – kontynuował Bleys – czy postąpiłeś zgodnie z moją radą i kontrakt 
przygotowano według dorsajskich wzorów, gdzie oddziały podlegają wyłącznie rozkazom 
swoich przełożonych?
– Tak – odpowiedział McKae. – Sprawa jest zapięta na ostatni guzik, dokładnie jak 
kontrakty Dorsajów. Rząd Nowej Ziemi może jedynie poprosić najwyższego rangą oficera, by 
postąpił wedle ich życzeń. Ten rozważy prośbę, zdecyduje czy jest praktyczna i zastanowi się, 
co zrobią oddziały, jeśli wyda im taki rozkaz. Oni zaś będą działać tylko kierując się jego 
bezpośrednimi poleceniami, nie słuchając nikogo z Nowej Ziemi.
Bleys pokiwał głową.
– Ale zanim odlecisz, chciałbym dowiedzieć się, co robiłeś na Nowej Ziemi – stwierdził 
McKae.
– Nie ma takiej potrzeby – spokojnie odpowiedział Bleys. – Moja praca tam jest 
całkowicie niezależna od twojej tutaj.
McKae wciąż uważnie mu się przyglądał. Ledwie zerkając w bok, ponownie napełnił 
swój kielich, uniósł go do ust i napił się – nie tak dużo, jak za pierwszym razem, ale i tak 
znaczącą ilość.
– Pamiętam, że tuż przed wyborami powiedziałeś mi, że Klub Prezesów i Gildie będą 
chciały wynająć naszych żołnierzy – wolno powiedział McKae.
Bleys ponownie skinął głową.
– Oczywiście. Ty ze swej strony byłeś w stanie dobrze wykorzystać tę informację w 
swojej kampanii wyborczej. Udało ci się wywołać wrażenie, że tylko ty możesz doprowadzić 
do zawarcia tego kontraktu, a co za tym idzie, znacznego napływu kredytu 
międzygwiezdnego na Harmonię i Zjednoczenie.
– Tak – potwierdził McKae. – Mimo wszystko chciałbym wiedzieć, jaki miałeś w tym 
udział.
– Wtedy nie było takiej potrzeby – odpowiedział Bleys.
Między nimi zapadła kolejna, chwilowa cisza.
– A teraz? – zapytał McKae.
– Myślę, że również.
Przez dłuższą chwilę McKae nic nie mówiąc przyglądał się swojemu kieliszkowi. Potem 
wzdrygnął się, jak ktoś budzący się ze snu.
– W każdym razie – powiedział – nie możemy rozmawiać, skoro tak szybko wyjeżdżasz. 
Jak już powiedziałem, potrzebuję porady – uśmiechnął się cierpko – a tym właśnie powinien 
zajmować się Pierwszy Starszy wobec Najstarszego. Oznacza to, że Pierwszy powinien przez 
cały czas znajdować się u mego boku.
– Jak już powiedziałem – głos Bleysa pozostawał cały czas absolutnie spokojny – masz 
wokół siebie doradców. Niezależnie jednak od tego gdzie będę, regularnie będę się z tobą 
kontaktował.
– Jeśli nie będzie cię u mojego boku... – McKae przerwał, by napić się łapczywie ze 
swojego kielicha, prawie go opróżniając, po czym jego ręka niemal automatycznie sięgnęła 
po butelkę, uzupełniając poziom wina – trudno będzie cię uważać za Pierwszego Starszego. 
Prawdę mówiąc, w takiej sytuacji nie miałoby sensu, żebyś dalej trzymał to stanowisko.
– Myślę, że jest bardzo ważny powód, aby sprawy pozostały bez zmian – odpowiedział 
Bleys. – Dla twojego dobra.
– Dla mojego dobra?
– Tak. – Ich oczy znów się spotkały. – Pamiętaj, jaką wagę w twojej elekcji miała 
obietnica dochodów z kontraktu z najemnikami. Potężny czynnik. Teraz jesteś Najstarszym, 
ale pojawia się kwestia pozostania na tym stanowisku. Chciałbyś chyba zatrzymać ten tytuł 
do końca życia, jak Najstarszy Bright przed stuleciem? W grę wchodzi całe mnóstwo 
różnorakich czynników, a ja spodziewam się zmienić sytuację międzyplanetarną – na co, jako 
Najstarszy, będziesz musiał zareagować. Warunki mogą działać równie dobrze dla ciebie, jak 
i na twoją niekorzyść. Postąpisz mądrze, robiąc co powiem i kiedy powiem.
McKae sięgnął po kieliszek wyraźnie tym razem drżącą ręką. Przełknął i odstawił 
kieliszek tak gwałtownie, że od podstawy odprysnął kawałek szkła.
– Grozisz mi? – zapytał ostro.
– Oczywiście – odpowiedział Bleys.
Cisza między nimi przedłużyła się. Po kilku chwilach Bleys podniósł się z miejsca.
– Rozumiem – powiedział. Odwrócił się i ruszył w stronę drzwi biura.
– Czekaj! – zawołał McKae. Bleys odwrócił się. McKae ponownie napełnił swój kielich i 
trzymał go przy ustach.
– Jeśli dam ci swobodę poruszania, a ty po prostu będziesz mi doradzał – zapytał 
niepewnie – to wszystko będzie dobrze?
– Będziesz całkowicie chroniony – odpowiedział Bleys. – A to w końcu jest 
najważniejsze. Wierzę, że będziesz dobrym Najstarszym dla Harmonii i Zjednoczenia – z 
moją pomocą. Powinieneś zostać Najstarszym bardzo długo. Możesz nawet pobić rekord 
Najstarszego Brighta.
Uśmiechnął się ciepło.
– Tak. – McKae wpatrywał się w Bleysa, jakby musiał nie tylko słyszeć jego słowa, ale i 
odczytać je z ruchu ust. Opuścił wzrok w swój kieliszek i powiedział: – A więc ustalone.
– Tak – potwierdził Bleys – ustalone. Cieszę się, że się zgodziłeś.
– Och, zgadzam się! – McKae osuszył kieliszek i odstawił go na stół. Kieliszek wywrócił 
się na bok.
Spojrzał znów na Bleysa.
– Będę z tobą w kontakcie – powiedział Bleys i znów obrócił się w stronę drzwi.
– Poczekaj! – głos McKae odbił się od ścian gabinetu, i Bleys obrócił się z powrotem. 
McKae wskazał palcem na pełen kieliszek Bleysa. – Nie zamierzasz wypić nawet tego? – 
patrzył na Bleysa trochę dzikim wzrokiem.
– Och, tak – łagodnie odpowiedział Bleys. W trzech długich krokach pokonał odległość 
dzielącą go od biurka, podniósł kieliszek i wypił całą jego zawartość. – Za twoje długie życie 
i długie panowanie jako Najstarszy.
Uśmiechnął się do McKae. Ten nie patrząc, sięgnął po butelkę, wylał resztę jej zawartości 
do kieliszka i wypił. Potem też się uśmiechnął. Kiedy Bleys znów odwrócił się do wyjścia, 
nowy Najstarszy zaczął się śmiać – ochrypłym, nie radosnym śmiechem, który trwał jeszcze, 
gdy Bleys dotarł do drzwi, otworzył je i wyszedł.
– Jest tu Barbage, chce się z tobą spotkać – przywitała Bleysa Toni, gdy tylko wrócił do 
swojego apartamentu w hotelu. – Pojawił się kilka godzin temu, ale powiedział, że nie 
odejdzie bez rozmowy z tobą.
– Dobrze – odpowiedział Bleys. – Gdyby się nie pojawił i tak musiałbym się z nim 
skontaktować. Ma jakieś szczególne wieści?
– Tak mi się wydaje – stwierdziła Toni – ale nie chciał mi zdradzić. Chce ci powiedzieć 
osobiście. W każdym razie czeka w sali klubowej.
– W porządku. A przy okazji: wiesz, że właśnie wróciłem ze spotkania z McKae’em. 
Powiedziałem mu, że zamierzam wkrótce odlecieć na Nową Ziemię i po drodze doszedłem do 
wniosku, że prawdopodobnie najlepiej byłoby zrobić to jak najszybciej.
– A więc znów Nowa Ziemia? – zapytała Toni.
– Tak. Chciałbym wyruszyć bez zbędnych opóźnień. Jedyny problem to ten, że chciałbym 
mieć ze sobą większą grupę Żołnierzy Henry’ego, a wiem, że niektórym dał trochę wolnego. 
Mogą być porozrzucani po całej planecie, kilku mogło nawet polecieć do rodzin na 
Zjednoczeniu. Ale zbierzmy, ilu się da w ciągu najbliższych godzin i wylećmy za dwadzieścia 
cztery godziny. Połącz się z Favored ofGodi zapytaj, czy będą gotowi tak szybko? Jeśli 
będzie trzeba, mogę odrobinę poczekać, ale mam nadzieję zebrać do tego czasu przynajmniej 
połowę ludzi Henry’ego...
– Zapominasz – przerwała mu Toni – że większość z tych Żołnierzy nie ma domu i kręci 
się po Citadel – albo jest niezbyt daleko od miasta. Przypuszczam, że w ciągu dwudziestu 
czterech godzin Henry będzie w stanie zgromadzić prawie wszystkich.
– Dobrze byłoby – Bleys zawahał się. – Ilu...
– Straciliśmy albo zostawiliśmy za sobą trzydziestu trzech.
– Trzydziestu trzech! – Bleys gwałtownie siadł na krześle.
– Henry znalazł innych na ich miejsce – dodała Toni.
– To dobrze – mechanicznie odpowiedział Bleys. – Ponad połowa. Ilu z nich 
zostawiliśmy?
– Żywych? – zapytała Toni. – Nie wiemy. Przynajmniej pięciu.
Bleys siedział nieruchomo. Po dłuższej chwili Toni znów się odezwała.
– Będziesz musiał porozmawiać o nich z Henrym. Może później.
– Tak. Rozumiem.
Siedział jeszcze przez chwilę, potem wstał.
– Powiedziałaś, że Barbage czeka?
Kiwnęła głową w stronę drzwi za sobą, trochę na prawo od niej. Bleys ruszył w ich 
stronę.
– Chcesz iść ze mną? – zapytał.
– Zdaje się, że chce sam odebrać efekt tego, co ma ci do powiedzenia.
– Wobec tego może będziesz przysłuchiwać się naszej rozmowie? – zaproponował Bleys, 
przechodząc przez drzwi.
– Dobrze – usłyszał za sobą. Wszedł do pustej sali urządzonej w tonacji morskiej zieleni, 
ze ścianą okienną rozświetloną wczesnopopołudniowym światłem Epsilon Eridiani. Przeszedł 
przez salę do następnego pomieszczenia, z białymi ścianami i meblami wyściełanymi imitacją 
skóry. W pokoju stał samotnie Amyth Barbage, wyprostowany, plecami do okna, z rękami 
założonymi na plecy i lekko rozstawionymi nogami. Na tle jasnego światła zza pleców 
wyglądał w swoim czarnym, doskonale uszytym mundurze prawie jak postać z innej bajki.
– Wielki Nauczycielu – zaczął Barbage, zawahał się na ułamek sekundy, potem delikatnie 
zmienił wyraz twarzy i prawie się uśmiechnął. – Wspaniała nowina. Mam dla ciebie Hala 
Mayne’a!
Zabrzmiało to, jakby zdanie było wielokrotnie układane i powtarzane. Bleysowi było to 
jednak obojętne. Barbage zauważył zmianę, jaka zaszła w Bleysie, ale w przeciwieństwie do 
McKae, zareagował radością.
Bleys podszedł i zajął miejsce w fotelu dryfowym.
– To rzeczywiście dobra wiadomość, Amyth – powiedział cicho. – Usiądź i opowiadaj.
Najwyraźniej Barbage wolałby stać, ale podszedł i usiadł na krześle dryfowym naprzeciw 
Bleysa, sztywno wyprostowany, ledwie dotykając plecami oparcia. Bleys spojrzał na niego w 
dół, z większej wysokości swojego dryfu. Jednak podobnie jak niemożliwe zdawało się 
patrzenie z góry na Henry’ego, tak samo było w przypadku Barbage’a. Zdawał się zupełnie 
nie brać pod uwagę, że ktoś mógłby być większy od niego, co najwyżej równy.
– Został schwytany podczas próby ucieczki w porcie kosmicznym w Ahrumie – wyjaśnił 
Barbage. – Umieściłem go w bezpiecznym miejscu, w kwaterze milicji Ahrumy. Na dachu 
hotelu czeka pojazd, który w każdej chwili może cię tam zabrać.
– Mówisz, że został schwytany? – zapytał Bleys, wciąż mówiąc ze spokojem. – Jak?
– Wiedzieliśmy, że jest w mieście, więc wszczęto poszukiwania. Ludzie milicji czekali w 
terminalu; zidentyfikował go człowiek o nazwisku Adion Corufa na podstawie zdjęcia. Było 
tam tylko pięciu milicjantów, ale zablokowali mu drogę ucieczki do czasu, aż ściągnięto 
posiłki. Schwytali go.
– Rozumiem – stwierdził Bleys.
Ziewnął. Przemówił, kierując słowa w stronę bransolety, ale tak naprawdę mówiąc do 
Toni.
– Jeśli ktokolwiek będzie coś ode mnie chciał, zostałem zabrany przez Amytha Barbage’a 
do Ahrumy – powiedział. – Mają tam człowieka zidentyfikowanego jako Hal Mayne, chcę go 
zobaczyć. Wrócę szybko...
Przerwał, patrząc na Amytha.
– Jak daleko jest do Ahrumy? – zapytał. – Ile potrwa dolot tam, rozmowa z Halem 
Mayne, powiedzmy pół godziny i powrót tutaj?
– Nie więcej niż dwie godziny, Nauczycielu. Ahruma znajduje się na drugim końcu 
kontynentu, ale mam milicyjny statek suborbitalny.
– Jaka panuje tam pogoda?
– Umiarkowana, jak tutaj.
– A więc wyruszamy natychmiast – oświadczył Bleys. – Poczekaj, Amyth, zaraz wracam.
Opuścił pokój, przechodząc z powrotem do pomieszczenia, w którym siedziała Toni.
– Słówko na osobności – powiedział do niej, gdy zamknęły się drzwi. – Jakie inne statki, 
w których mamy większościowe udziały, są w tej chwili w Cytadeli, oprócz Fa vored o f 
God?
– Będę musiała sprawdzić – odpowiedziała Toni. – Wiem, że Burning Bush jest na 
miejscu, może jeszcze jakieś.
– To dobrze. Burning Bush wystarczy, jeśli nie ma Favored. Tym razem chciałbym w 
miarę możliwości podróżować bez innych pasażerów i chciałbym wysłać wcześniej kilka 
wiadomości na Nową Ziemię. Lepiej zrób to pierwszym startującym stąd statkiem – jedna 
będzie wiadomością dla Podkowy; poinformuj ich o moim powrocie. Powiedzmy, za sześć 
dni od dzisiaj, jeśli wyruszymy zgodnie z planem.
– A druga wiadomość? – zapytała Toni, jako że Bleys, pochłonięty wizją długo 
oczekiwanego spotkania z Halem Mayne zamilkł.
– Ach, tak. Druga będzie do oficera dowodzącego siłami Zaprzyjaźnionych na Nowej 
Ziemi. Nadaj jej klauzulę najwyższego poziomu utajnienia. Przekaż mu, że możemy się 
spodziewać po wylądowaniu problemów ze strony lokalnych władz i chcielibyśmy, aby 
oczekiwała nas kompetentna grupa wojskowych, formalnie pełniąca funkcje gwardii 
honorowej, która będzie eskortować nas do hotelu. Chciałbym, żeby Ludzie Podkowy 
rozpuścili pogłoski o moim przylocie. Ale list do dowódcy musi być absolutnie tajny. Nikt nie 
powinien go widzieć. Podpisz go za mnie oficjalnie, jako Pierwszy Starszy.
– Nie spodziewam się żadnych problemów – stwierdziła Toni. – A więc wybierasz się z 
Barbage’em do Ahrumy?
– Tak. Dam ci znać, gdybym miał się spóźnić.

– A oddział partyzancki, z którym był Hal Mayne? – zapytał Bleys, gdy statek, którym 
lecieli z Amythem Barbage’em ponownie wchodził w atmosferę po balistycznym locie 
umożliwiającym im błyskawiczne pokonanie odległości i zwalniał do lądowania. – 
Dostaliście ich?
– Nie, Nauczycielu – odpowiedział Barbage.
Siedział wyprostowany naprzeciw Bleysa, po drugiej stronie małego stolika w 
wyściełanej, choć maleńkiej kabinie milicyjnego pojazdu. Przed Bleysem stała szklanka, 
którą już dwukrotnie napełniał sokiem jabłkowym, podczas gdy Barbage w ogóle nie tknął 
swojej.
– Dziwi mnie, że Hal Mayne oddzielił się od nich – stwierdził Bleys. Uważnie przyglądał 
się rozmówcy.
– Sprawimy, że wszystko nam powie – oświadczył Barbage. – Tylko silnym w fałszywej 
Wierze udało sie nie mówić, kiedy ich pytaliśmy. Tacy jak ten, który zatrzymał oddziały 
milicji podążające tuż za oddziałem, w którym był Hal Mayne; milicjanci owi bez wątpienia 
złapaliby oddział, gdyby nie ten Stary Prorok, zaczajony na ich drodze – udało mu się zabić 
więcej niż tuzin milicjantów, zanim został otoczony i zabity – działo się to na zalesionym 
terenie.
– Stary Prorok? – powtórzył Bleys. – Masz na myśli kogoś z tego samego oddziału?
– Tak – odpowiedział Barbage. – Jeden z oddziału Rukh Tamani. Gdybyż to była sama 
Rukh! Lecz ten Stary Prorok obwiniał milicję za śmierć swojej żony i od wielu lat był 
walczącym z nami bandytą. Był stary i doświadczony w walce; i uparty w swej błędnej 
Wierze. Nazywał się Child–of–God.
– Znałeś go?
– Choć nigdy ich nie widziałem, znam nazwiska wielu z oddziału Rukh Tamani – 
powiedział Barbage. – Tego widziałem. Było to podczas mojego poprzedniego pobytu na 
Harmonii, kiedy służyłem z grupą lokalnej milicji w ramach wymiany. Grupa, w której 
byłem, złapała oddział Rukh Tamani w zasadzkę na przesmyku górskim i doszło do wymiany 
ognia. Hal Mayne mnie rozbroił i trzymał wycelowany we mnie karabin. Kiedy nadszedł 
Child–of–God, powiedziałem mu, że nie wydobędzie ze mnie żadnych informacji. Poznał we 
mnie jednego z Wybranych i wiedział, że prawdą jest, co powiedziałem; uniósł więc własny 
karabin, aby mnie zabić. Hal Mayne odtrącił go, więc wykorzystałem okazję i uciekłem.
– Czemu to zrobił?
– Tego nie wiem. I nie ma to znaczenia. Pojawiła się szansa ucieczki, więc 
wykorzystałem ją. Ale zapamiętałem twarz Starego Proroka – ciemną, szczupłą i starą, z 
blizną tuż przed prawym uchem. Dzięki długiemu treningowi pamiętam twarze wszystkich 
Porzuconych przez Boga. Rozpoznałem go więc po śmierci, nawet pomimo spustoszeń jakich 
dokonały karabiny energetyczne. Zdołał opóźnić pościg za oddziałem na tyle, że uciekli. Ale 
zostaną odnalezieni. W końcu zawsze ich odnajdujemy. – Za piętnaście–dwadzieścia minut 
zawiodę cię do Kwatery Głównej milicji w Ahrumie, a kilka minut później zobaczysz Hala 
Mayne.
Szerokie ulice dochodziły do komendy ze wszystkich stron. Pojazd o napędzie 
magnetycznym pędząc przez miasto na sygnale z maksymalną prędkością, podjechał od tyłu 
na podwórze, na którym stało kilka pomalowanych na czarno milicyjnych pojazdów 
magnetycznych. Były też drzwi i rampa wyładunkowa – najwyraźniej tylne wejście służące 
dostarczaniu zaopatrzenia i dyskretnemu dowozowi więźniów. W większych miastach nie 
istniał zorganizowany ruch oporu, ale byli ludzie pomagający partyzantom.
Przez chwilę Bleys zastanawiał się, czy mogą oni stanowić problem, gdy Zaprzyjaźnieni 
zostaną poddani pełnej kontroli przez McKae – po czym odsunął te rozważania. W końcu 
niezadowoleni stanowili ułamek procentu populacji, a milicja na obu planetach była 
dostatecznie silna, by poradzić sobie z tym problemem, a przynajmniej utrzymywać go z dala 
od kluczowych punktów: miast, fabryk i kosmodromów.
Milicja nigdy nie współdziałałaby z partyzantami. Byli powszechnie znienawidzeni za 
ingerencje w wojnach między Kościołami i brutalne traktowanie wszystkich więźniów.
Wewnątrz, komenda mocno przypominała każde podobne miejsce na dowolnym z 
Nowych Światów. Miejsce pełne mundurowych i korytarzy z samoczyszczącymi się ścianami 
i podłogami, jasnymi światłami i atmosferą zapracowania – co mogło być prawdą, albo 
wyłącznie pozorem. Cele, do których w końcu dotarli, znajdowały się kilka pięter poniżej 
poziomu głównego wejścia.
Światła były tam równie jasne, ale korytarze, pomimo żółtej barwy i jasnego oświetlenia, 
wyglądały bardziej sterylnie; Bleys idąc nimi wyczuł zapach środków dezynfekcyjnych. 
Drzwi były gładkie, z małymi judaszami.
Barbage zatrzymał się przed jednymi z nich, a idący z nimi lokalny milicjant wystukał 
kod otwierający drzwi i odsunął się, umożliwiając Bleysowi i Barbage’owi wejście do celi. 
Weszli, a drzwi automatycznie zamknęły się za nimi.


Rozdział 41

Wchodząc do celi, Bleys automatycznie schylił głowę, ale sufit, choć niski, był na 
dostatecznej wysokości, by mógł stać wyprostowany. Cela była jasno oświetlona – światło 
było wręcz zbyt jaskrawe. Hal Mayne leżał – najwyraźniej spał lub był nieprzytomny – na 
wąskiej pryczy przy ścianie, po prawej stronie; kiedy obrócił się na wprost Hala, Bleys 
przeżył jeden z głębszych szoków swojego życia.
Nie był to chłopiec z jego gorączkowego snu, młodzik, którego obraz Bleys nosił w sobie 
przez wszystkie te lata, pomimo świadomości, że Mayne musiał wyrosnąć i dojrzeć od chwili, 
gdy miał piętnaście lat.
Leżał przed nim na wpół zagłodzony, ale potężnej budowy mężczyzna ze 
zmierzwionymi, czarnymi włosami i kilkudniowym zarostem na mocnej szczęce. Był wysoki 
– bardzo wysoki. Wciąż w szoku Bleys pomyślał, że Mayne dorównuje mu wzrostem.
Nogi Hala, od łydek w dół, wraz ze stopami, sterczały poza pryczę, do której go 
przywiązano i nagle Bleys zobaczył w leżącej tam postaci coś więcej niż człowieka; giganta, 
kogoś wykraczającego poza normy – większego nie tylko niż życie, ale mającego w sobie coś 
więcej niż otaczający go ludzie, jak moc antycznej greckiej Sybilli ze Starej Ziemi. W jednej 
chwili zbudził się w nim lęk, że pokryte zarostem usta mogą się otworzyć, a głos powie mu 
coś, co zniszczy przygotowane przez niego plany, obracając go i kierując w zupełnie inną 
stronę.
Dopiero wtedy, w przeraźliwie ostrym świetle Bleys zauważył, że Hal został związany 
tak ciasno, że więzy wpijały się w wychudzone ciało grubokościstych nadgarstków i w 
tkaninę wytartych spodni polowych osłaniających . długie nogi. Unieruchomiony... jak Bleys, 
gdy obudził się po gorączkowym śnie o wilkach. Znów poczuł krępujące więzi na 
nadgarstkach i kostkach i przez chwilę był jednym z Halem.
Przekręcił mu się żołądek. Skierował wzrok na Barbage’a i strażnika więziennego. W tej 
chwili był w stanie kontrolować swój głos, ale nie wyraz twarzy; a za żadną cenę nie chciał, 
by Barbage ujrzał jego twarz – taki był wściekły.
– Wezwać lekarza! – rozkazał.
– Wielki Nauczycielu... – zaczął zszokowany milicjant.
– Cisza! – wrzasnął Barbage. Już uniósł do ust bransoletę i wydawał do niej polecenia. – 
Tu kapitan Amyth Barbage. Natychmiast przysłać lekarza do celi Hala Mayne.
– Wybacz mi, Nauczycielu – powiedział do Bleysa, jednak bez żalu w głosie, opuszczając 
ramię. – Powinienem był pomyśleć, że możesz go potrzebować. Będzie tu za chwilę.
Barbage zwrócił płonące spojrzenie na milicjanta, który dosłownie zapadł się w sobie, 
cofnął pod ścianę, otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, po czym znów je zamknął.
– Dobrze – stwierdził Barbage. – Słowem, które powiedziałem, była „cisza”.
– Ach, doktorze – odezwał się Bleys, kiedy ten pojawił się w drzwiach dosłownie po 
kilkunastu sekundach. Pomimo słów Barbage’a, musiał być blisko.
Był to niski mężczyzna w cywilnym ubraniu, ze zmartwionym wyrazem ściągniętej 
twarzy i siwiejącymi włosami. W rękach niósł niewielką walizeczkę, podobną do noszonej 
przez Kaja. Rzucił Bleysowi zatroskane spojrzenie.
– Chcę porozmawiać z tym więźniem – powiedział do niego łagodnie Bleys – ale jest 
nieprzytomny. Chciałbym, żeby został obudzony – łagodnie. Chcę, żeby dobrze się czuł, 
przynajmniej na czas rozmowy – niezależnie od tego, co mu jest.
Troska widoczna na twarzy lekarza pogłębiła się.
– Ma zapalenie płuc – wymamrotał lekarz, podchodząc do pryczy. Dotknął czoła Hala, 
potem sprawdził jego puls. Zaczął otwierać walizeczkę.
Wydobył z niej niewielką brązową kostkę, z przyciskiem na jednej ze ścianek. 
Przeciwległy bok przyłożył do rękawa Hala, tuż nad bicepsem i dotknął przycisku. Potem 
schował instrument do neseseru, zamknął go i cofnął się, patrząc na Bleysa.
– Za chwilę oprzytomnieje – wyjaśnił.
– Dobrze – odpowiedział Bleys. – Możesz odejść.
Barbage skierował swój płomienny wzrok na lekarza, który odwrócił się i wyszedł. Bleys 
ledwie to zauważył.
– Tak lepiej – powiedział. – Teraz zdejmijcie z niego więzy i pomóżcie mu usiąść.
Barbage i milicjant ruszyli wykonać polecenie.
Umysł Bleysa wciąż zajęty był próbą poradzenia sobie z szokiem na widok Hala. 
Podobnie jak większość niezwykle wysokich lub niskich ludzi, Bleys zazwyczaj zapominał o 
różnicy w rozmiarach poza sytuacjami, kiedy rodziło to problemy z otaczającymi go osobami, 
albo wynikały z tego jakieś niewygody.
Z nieoczekiwaną świadomością zauważył teraz wzrost Hala Mayne. Jednak w jego 
przypadku wywołało to szok – i coś prawie przypominającego zwierzęcą furię.
Trwało to tylko chwilę – natychmiast poddał to kontroli – i prawdopodobnie odsunąłby 
już od siebie pamięć o tym, gdyby nie sen o wilkach i pamięć o skrępowaniu go na łóżku 
tkwiąca w nim jak znak wypalony gorącym żelazem. Teraz jednak dokonał wysiłku usunięcia 
z umysłu tych wspomnień; powieki leżącej postaci zadrżały i otwarły się, a oczy więźnia 
skupiły się na nim.
– Cóż, Hal – powiedział łagodnie Bleys – wreszcie mamy szansę porozmawiać. Gdybyś 
tylko przedstawił się w Cytadeli, moglibyśmy się już wtedy poznać.
Hal nie odpowiedział, ale wzrok skupiał wyłącznie na Bleysie. W miarę jak wracała do 
niego pełna świadomość, Bleys dostrzegł budzącą się w spojrzeniu twardość.
Musiał mnie rozpoznać, kiedy w zeszłym roku był w grupie więźniów w Cytadeli. Ale o 
ile nie słyszał wcześniej mojego nazwiska, jak mu się to udało? Nie mógł widzieć mnie na 
tarasie, na którym zginęli jego nauczyciele – choć, czy na pewno, myślał?
Wyraz twarzy Hala nie uległ zmianie. Przypominał mu Toni, kiedy przybierała neutralny 
wyraz twarzy sygnalizujący, że jest całkowicie odprężona, nie skupiona na niczym i gotowa 
na spotkanie czegokolwiek. Bleys jednak odczuł nagłe dotknięcie strachu, że nadzieje, z 
którymi tu przybył mogły umrzeć zanim jeszcze wymieni z Halem choć dwa słowa.
Przy łóżku umieszczono krzesło dryfowe i Bleys usiadł na nim. Opierając się na 
obserwacji wywnioskował, że Hal ma za sobą szkolenie w sztukach walki – prawdopodobnie 
pod okiem jednego ze swoich wychowawców. Być może Bleys będzie w stanie dotrzeć do 
niego, wykorzystując odruchy młodzieńca.
– Muszę ci powiedzieć, co czuję w sprawie śmierci twoich wychowawców – powiedział 
Bleys. Nigdy jeszcze nie wkładał więcej uczucia w swój wyszkolony głos, sięgając nim by 
odprężyć i uspokoić Hala, równocześnie starając się, by słowa dotarły do głębi duszy 
słuchacza. – Wiem, w tej chwili nie ufasz mi dość, aby mi uwierzyć. Ale i tak powinieneś 
usłyszeć, że przez cały czas w ogóle nie miałem zamiaru skrzywdzić kogokolwiek w twoim 
domu. Gdyby istniał jakiś sposób, dzięki któremu mógłbym powstrzymać to, co się tam stało, 
zrobiłbym to.
Przerwał.
Hal nic nie powiedział. Bleys uśmiechnął się smutno.
– Wiesz, jestem częściowo Exotikiem – powiedział. – Nie tylko nie odpowiada mi 
zabijanie, ale nie lubię żadnej przemocy i nie sądzę, żeby miała usprawiedliwienie.
Ze strony Hala wciąż nie było żadnej reakcji. Żadnej zmiany wyrazu twarzy.
– Czy uwierzysz mi, kiedy ci powiem – mówił dalej Bleys – że z obecnej tam trójki, tylko 
jeden mógł zaskoczyć mnie tak bardzo, że straciłem panowanie nad sytuacją i przez to 
zginęli?
Znów przerwał, ale Hal milczał.
– Ten człowiek wykonał jedyny możliwy ruch, który do tego doprowadził. Twój 
nauczyciel, Walter – zaatakował mnie. Było to działanie, którego absolutnie nie byłem w 
stanie przewidzieć; również jedyna rzecz jaka uniemożliwiła mi powstrzymanie na czas 
moich ochroniarzy.
– Ochroniarzy? – powtórzył Hal.
Głos miał słaby i tak ochrypły, że zdawał się dochodzić z dużej odległości. Mimo 
wszystko miał w sobie nutę twardości, która jeszcze raz dotknęła Bleysa dziwnym uczuciem 
– echo gorączkowego snu – jak odpowiadający mu głos kogoś potężniejszego, zdolniejszego i 
mającego więcej racji niż ktokolwiek.
– Przepraszam – stwierdził Bleys. – Wierzę, że możesz o nich myśleć inaczej. Ale 
niezależnie od tego, ich podstawowym obowiązkiem tego dnia była ochrona mojej osoby.
– Przed trzema staruszkami.
– Nawet przed trzema staruszkami. I ci staruszkowie nie byli tacy słabi. Zanim zostali 
zatrzymani, pozbawili życia czterech z pięciu ochroniarzy.
– Zabici – powiedział Hal. W jego głosie nie było słychać żadnego szczególnego uczucia, 
jakby po prostu poprawiał drobną pomyłkę. Bleys skinął głową.
– Zabici – powtórzył Bleys. – Zamordowani, jeśli chcesz, żebym użył tego słowa. 
Wszystko o co cię proszę, to zaakceptowanie, że zapobiegłbym tej tragedii, gdybym mógł. i 
udałoby mi się to, gdyby Walter nie zrobił tej jednej rzeczy, która pozbawiła mnie kontroli 
nad moimi ludźmi.
Hal odwrócił od niego wzrok, patrząc na sufit. Przez chwilę nic nie mówił, potem 
oświadczył:
– Od chwili kiedy postawiłeś stopę na naszej ziemi, na tobie spoczywała 
odpowiedzialność.
Znów zamknął oczy, najwyraźniej porażony jasnym światłem w celi, a Bleys spojrzał 
ostro na milicjanta, który przyprowadził go z Barbage’em do celi.
– Zmniejszcie natężenie światła. – Milicjant ruszył, by wykonać polecenie. – Tak dobrze. 
I tak je zostawcie. Jak długo Hal Mayne pozostanie w tym pomieszczeniu, światła mają nie 
być wyłączane ani rozjaśniane, chyba, że on o to poprosi.
Hal znów otworzył oczy. Natężenie światła było teraz odpowiedniejsze nawet dla Bleysa. 
W słabszym świetle Hal zdawał się być jeszcze większy – ktoś potężniejszy niż człowiek. 
Bleys czuł w sobie pustkę przypominającą rozpacz. Znów przemówił, wciąż próbując.
– Oczywiście masz rację – powiedział Bleys. – Ale mimo wszystko, chciałbym, żebyś 
spróbował zrozumieć mój punkt widzenia.
Oczy Hala znów skupiły się na jego twarzy.
– To wszystko czego chcesz? – zapytał Hal.
– Oczywiście, że nie. – Bleys wciąż starał się mówić niskim, ciepłym i maksymalnie 
przekonywującym głosem. – Chcę cię ocalić, nie tylko dla twojego dobra, ale jako coś, co 
mogłoby zrównoważyć niepotrzebne śmierci twoich nauczycieli, za które nadal czuję się 
odpowiedzialny.
– A co oznacza to ocalenie dla mnie? – Twarz Hala nadal niczego nie wyrażała; jego oczy 
uważnie śledziły Bleysa.
– Oznacza – zaczął Bleys – danie ci szansy zakosztowania życia, do którego zostałeś 
stworzony, od samej chwili narodzin.
Zanim Hal odpowiedział, zawahał się na ułamek sekundy, tak nieznacznie, że Bleys nie 
zauważyłby tego, gdyby nie przyglądał się i słuchał w najwyższym skupieniu.
– Jako Inny? – zapytał Hal.
– Jako Hal Mayne, mogący użyć wszystkich swoich talentów.
– Jako Inny – stwierdził Hal.
W ścianie niewiary ustawionej między nimi przez Hala, po raz pierwszy pojawiła się 
rysa; pęknięcie, które Bleys postanowił wykorzystać. Halowi najwyraźniej przedstawiono 
przesadzone informacje o możliwościach Innych – albo ten zarośnięty, na wpół zagłodzony 
młodzian był w stanie spojrzeć w przyszłość, jaką zaplanował dla Innych Bleys. Tak, tę rysę 
można było wykorzystać. Przynajmniej warto było spróbować.
– Jesteś snobem, mój młody przyjacielu – powiedział Bleys z nutką smutku w głosie. – 
Snob i do tego źle poinformowany. Fałszywe informacje mogą nie być twoją winą, ale 
snobizm jest. Jesteś zbyt błyskotliwy, by udawać wiarę w czarno–białe charaktery. Gdyby to 
wszystko było prawdą, czy większość zamieszkałych światów pozwoliłaby nam przejąć 
kontrolę tak, jak to nastąpiło?
– Jeśli bylibyście dość zdolni, by tego dokonać – stwierdził Hal.
Bleys poczuł nagłą obawę. Nie było możliwe, by ten młodzian był w stanie w jakiś 
sposób przewidzieć przyszłość – plany Bleysa i wszystko, co miał nadzieję osiągnąć. Jednak 
Bleys postanowił poświęcić się teraz próbie wykorzystania odkrytego pęknięcia.
– Nie – Bleys potrząsnął głową. – Nawet gdybyśmy byli superludźmi, nawet gdybyśmy 
byli mutantami, za jakich uważają nas niektórzy – tak niewielu nie mogłoby kontrolować tak 
wielu, chyba że ci chcieliby poddać się kontroli. A musisz być dostatecznie wykształcony, by 
nie myśleć o nas w ten sposób. Jesteśmy tylko tym, kim jesteśmy – genetycznie udanymi 
kombinacjami ludzkich zdolności, które miały przewagę szczególnego szkolenia.
– Nie jestem taki jak ty. – Odpowiedź Hala nadeszła niemal odruchowo. W ostatnich 
słowach zabrzmiała nutka niesmaku.
– Oczywiście, że jesteś – stwierdził Bleys, ciągle tym samym, spokojnym głosem.
Wzrok Hala przesunął się z Bleysa na towarzyszącego mu milicjanta i Barbage’a. Skupił 
się na tym ostatnim.
– To prawda, Hal – powiedział Bleys, zerkając przez ramię. – Znasz kapitana, prawda? 
To Amyth Barbage, który będzie odpowiedzialny za ciebie tak długo, jak będziesz w tym 
miejscu. Amyth – pamiętaj, jestem szczególnie zainteresowany Halem. Ty i twoi ludzie 
będziecie musieli zapomnieć o tym, że kiedykolwiek był związany z partyzantami. Nic mu 
nie zrobisz, z żadnego powodu, w żadnych okolicznościach. Zrozumiałeś mnie, Amyth?
– Zrozumiałem, Wielki Nauczycielu – odpowiedział Barbage. Jego spojrzenie 
powędrowało za Bleysa i mówiąc to, patrzył na Hala bez mrugnięcia okiem.
– Dobrze – stwierdził Bleys. – Teraz wyłączcie wszelki podgląd w tej celi, aż was 
zawołam. Zostawcie nas i czekajcie w korytarzu, chcę porozmawiać z Halem na osobności – 
proszę.
Stojący za Barbage’em milicjant ruszył, robiąc pół kroku do przodu i otwierając usta, 
jakby nie mógł uwierzyć w taki rozkaz. Jednak Barbage, nie odwracając spojrzenia od Hala 
wyciągnął rękę i zacisnął dłoń na ramieniu w czarnym rękawie. Mężczyzna zamarł.
– Nie martwcie się – powiedział Bleys. – Będę całkowicie bezpieczny. Teraz już idźcie.
Wyszli, zamykając za sobą drzwi.
– Widzisz – powiedział Bleys, odwracając się z powrotem do Hala – oni tego tak 
naprawdę nie rozumieją i byłoby nie fair tego od nich oczekiwać. Z ich perspektywy, jeśli 
inny człowiek wejdzie ci w drogę, rozsądną rzeczą jest usunięcie go. Koncepcja ciebie i mnie 
jako stosunkowo nieważnych osób, którejednak stanowią punkty skupienia wielkich sił, w 
sytuacji kiedy te siły mają znaczenie... to coś w zasadzie poza ich rozumieniem. Ale z 
pewnością my dwaj powinniśmy rozumieć takie rzeczy, także siebie nawzajem.
Bleys czekał.
– Nie – powiedział Hal. Dłuższą chwilę milczał, po czym znów powiedział: – Nie.
– Tak – powiedział Bleys, patrząc w dół. – Obawiam się, że w tym punkcie muszę 
nalegać. I prędzej czy później będziesz musiał zrozumieć jak naprawdę stoją sprawy i dla 
twojego własnego dobra lepiej, żeby było to prędzej niż później.
Hal odwrócił teraz wzrok od Bleysa, patrząc na sufit.
– Wszystkie praktyczne działania są wynikiem twardej rzeczywistości – powiedział 
Bleys. – To co my robimy, jest podyktowane sytuacją, a jest ona taka, że jesteśmy tylko 
pojedynczymi osobnikami pośród milionów zwykłych ludzi, mając moc sprawienia, by nasze 
życia nie były ani piekłem, ani niebem. Ponieważ żaden z nas nie może uniknąć wyboru. Jeśli 
nie wybierzemy nieba, nieodwołalnie wylądujemy w piekle.
– Nie wierzę ci – Hal znów spojrzał na Bleysa. – Nie ma powodu, żeby musiało być w ten 
sposób.
Wreszcie, pomyślał Bleys, wreszcie widać w nim choć cień niepewności. Może wciąż 
jeszcze możliwe było zwerbowanie go.
– Och tak, mój chłopcze – łagodnie powiedział Bleys – jest powód. Poza naszymi 
indywidualnymi talentami, naszym szkoleniem i wzajemnym wsparciem, wciąż jesteśmy 
tylko ludźmi, jak miliony wokół nas. Bez przyjaciół i funduszy możemy zginąć, tak samo jak 
każdy. Nasze kości mogą ulec złamaniu i możemy zachorować jak każdy śmiertelnik. Zabici, 
umrzemy nieodwołalnie. Jeśli będziemy o siebie dbać, możemy żyć kilka lat dłużej niż 
przeciętna, ale niewiele.
Przerwał, mając nadzieję na jakąś reakcję ze strony Hala, na podstawie której mógłby 
stwierdzić, czy jego słowa docierają do celu. Ale Hal po prostu leżał, przyglądając mu się 
swoimi szaro–zielonymi oczyma.
W Bleysie płonęło pragnienie – prawie dzika żądza – sprawienia, by człowiek na łóżku 
zrozumiał. Ten młody człowiek, o którym wiedział, że gdyby tylko zechciał, zrozumiałby, 
lecz odmawiał słuchania. Mówił więc dalej.
– Mamy ten sam, normalny ludzki głód emocji – miłości, towarzystwa kogoś, z kim 
możemy rozmawiać. Ale jeśli postanowimy zignorować naszą inność, ograniczyć się i 
dopasować do tych, którzy nas otaczają, możemy spędzić całe życie żałośnie i 
prawdopodobnie – niemal na pewno – możemy nigdy nie mieć dość szczęścia, by spotkać 
kogoś z Innych, nam podobnych. Nikt z nas nie wybrał bycia tym, kim jest.
Znów przerwał. Hal ponownie nie poruszył się, ani nie zmienił wyrazu twarzy.
– Ale jesteśmy nimi – powiedział Bleys – i jak wszyscy mamy niezbywalne ludzkie 
prawo do najlepszego wykorzystania naszego życia.
– Kosztem milionów ludzi, o których wspominałeś – skomentował Hal.
– A jaki to rodzaj kosztu? – Niemal poza udziałem świadomości głos Bleysa pogłębił się, 
w próbie przekazania szczerości tego, co mówił Halowi.
– Koszt jednego Innego poniesiony przez milion zwykłych ludzi jest lekkim obciążeniem 
każdego z nich. Ale odwróć sytuację. Co z kosztem Innego, który próbując jedynie 
dostosować się do ludzkości akceptuje życie w izolacji, samotności i codzienność pełną 
uprzedzeń i nieporozumień? Podczas gdy równocześnie jego niezwykła siła i talenty 
pozwalają tym samym ludziom, którzy go unikają, zbierać korzyści z jego prac. Czy jest w 
tym sprawiedliwość?
Bleys rzucił pytaniem w Hala, jak wyzwaniem. Ale Hal nie odpowiedział. Wyglądało, 
jakby odmawiał słuchania bądź przyjmowania do wiadomości słów Bleysa. Albo raczej 
czekał z boku, aż pojawią się odpowiednie dowody.
Dziwnie dojrzała, wręcz dorosła reakcja. W chwili gdy Bleys osiągnął dwudziestkę, już 
od kilku lat siedział w Ekumenii pogrążony w polityce, stanowiącej życie Dahno, wypełniając 
czas treningiem. W tym czasie Hal był chłopcem wychowywanym w cieplarnianych 
warunkach aż do chwili śmierci swoich nauczycieli, kiedy we własnym przekonaniu uciekł, 
by ratować życie i schronił się między górnikami na Coby. Zamkniętym świecie mającym 
niewiele do zaoferowania, zaś stamtąd udał się wprost na niemal równie ograniczony, 
jednowymiarowy świat partyzanckiego oddziału Rukh Tamani.
A jednak coś w Halu, w sposobie w jaki leżał, słuchał i patrzył – jak osoba starsza od 
Bleysa – zdawało się pochłaniać i ważyć wszystko, co powiedział, nie znajdując jednak 
niczego, co dowodziłoby jego racji. Bleys nie miał już innej możliwości, jak posuwać się 
dalej tym samym tokiem argumentacji.
– Spójrz na karty historii, na intelektualnych gigantów, mężczyzn i kobiety, którzy pchali 
cywilizację naprzód, walcząc równocześnie o przeżycie między mniejszymi ludźmi, 
nieodmiennie bojącymi się ich i nieufnymi. Gigantów, którzy codziennie gięli kark, by ukryć 
swoją inność, by nie wzbudzać irracjonalnych lęków w otaczających ich maluczkich. Od 
początku czasu bycie Innym było niebezpieczne i był to wybór między wieloma, którzy mogli 
nieść światło na połączonych ramionach i jednym, który musiał nieść wielu sam, dzięki 
swojej znacznie większej sile, ale zataczając się pod proporcjonalnie większym ciężarem. 
Który z tych dwóch wyborów jest sprawiedliwszy?
Przy ostatnich słowach wzrok Hala skupił się. W Bleysie obudziło się coś w rodzaju 
intuicji. Może przedostał się do niego obraz giącego kark giganta. Docierające do niego po 
chwili słowa Hala zdawały się potwierdzać tę myśl.
– Czemu zginać kark? – zapytał.
– Czemu? – Bleys uśmiechnął się z tolerancją, ale również z ukrywaną ulgą. – Zapytaj o 
to siebie. Ile masz w tej chwili lat?
– Dwadzieścia – odpowiedział Hal.
– Dwadzieścia – i wciąż zadajesz to pytanie? W miarę jak dorastałeś, czy nie zacząłeś 
czuć izolacji? Czy nie okazywało się, że jesteś zmuszony, ostatnio coraz częściej, zająć się 
sprawami – podejmować decyzje za wszystkich, którzy są z tobą i nie są w stanie decydować 
za siebie? Cicho, ale nieuchronnie przejmując odpowiedzialność, robiąc to, co tylko ty 
wiedziałeś, że wymaga zrobienia?
Czekał. Kiedy Hal w żaden sposób nie zareagował, zaczął mówić dalej.
– Myślę, że wiesz o czym mówię – powiedział po tej chwili ciszy. – Z początku próbujesz 
tylko powiedzieć im, co powinno się zrobić, bo nie możesz uwierzyć – nie chcesz uwierzyć – 
że mogą być tak bezradni. Ale powoli zaczynasz rozumieć, że choć dzięki twoim 
bezustannym podpowiedziom mogą postępować właściwie, nigdy nie zrozumieją dość, by 
mogli to zrobić samodzielnie. Tak więc w końcu, zmęczony, przejmujesz kontrolę. Nawet 
sobie tego nie uświadamiając, ustawiasz sprawy na właściwych torach, a maluczcy podążają 
za nimi sądząc, że to naturalny bieg wypadków.
Bleys przerwał. Takie przemawianie było jak wędrówka nad brzegiem przepaści. Bardzo 
łatwo było wyzwolić odczuwane przez Hala poczucie odpowiedzialności wobec ludzkości 
przejęte od nauczycieli, zwłaszcza od Waltera InTeachera, Exotika.
Halowi łatwo byłoby niewłaściwie ocenić słowa Bleysa, odbierając je wyłącznie jako 
arogancki pokaz chęci zdominowania ludzkości. Jednak jak dotąd ufał umiejętności Hala do 
zrozumienia, że nie to nim kierowało. Może mógł mu to po prostu powiedzieć, choć nie 
bezpośrednio.
– Tak – powiedział Bleys z naciskiem – wiesz, o czym mówię. Już to poznałeś i zacząłeś 
czuć głębię i bezmiar przepaści oddzielającej cię od reszty rasy. Uwierz mi kiedy mówię, że 
to się w miarę upływu czasu pogłębi i umocni. Doświadczenie, które zbiera twój zdolniejszy 
umysł w tempie znacznie szybszym, niż mogą to sobie wyobrazić, będzie coraz bardziej 
poszerzać dzielącą was przepaść.
W końcu między tobą a nimi będzie niewiele więcej wspólnego niż między tobą, a 
dowolnym stworzeniem – psem czy kotem – które polubisz. I będziesz gorzko żałował braku 
prawdziwej więzi, nic z tym nie będziesz mógł zrobić. I odetniesz ostatnie więzi emocjonalne 
z nimi, wybierając zamiast tego ciszę, pustkę, samotność – na zawsze.
– Nie – powiedział Hal. – To nie jest droga, którą mogę pójść.
– A więc umrzesz – Bleys próbował utrzymać chłodny i beznamiętny głos. – W końcu, 
jak ci z nas w ubiegłych stuleciach, pozwolisz im się zabić, po prostu rezygnując z ciągłego 
wysiłku niezbędnego, by schronić się między nimi. I wszystko zostanie zmarnowane – to kim 
byłeś i kim mogłeś się stać.
– A więc będzie musiało się zmarnować – stwierdził Hal. – Nie mogę stać się Innym.
– Być może – powiedział Bleys. Chłopiec musiał mieć jakieś wątpliwości, po prostu nie 
zdradzał ich w swoim głosie. Inny wstał, odpychając do tyłu krzesło dryfowe. – Ale poczekaj 
jeszcze trochę. Pragnienie życia jest silniejsze niż myślisz.
Spojrzał w dół na Hala.
– Powiedziałem ci – odezwał się. – Jestem częściowo Exotikiem. Czy myślisz, że nie 
walczyłem przeciw wiedzy o tym kim jestem, kiedy to sobie uświadomiłem? Czy sądzisz, że 
nie powiedziałem sobie z początku, że wolę raczej żywot pustelnika, niż dopuścić się tego, co 
uznawałem za niemoralne wykorzystanie moich możliwości?
Przerwał, prawdopodobnie po raz ostatni, tym razem jednak nie czekając na reakcję; 
chciał, by jego ostatnie słowa zapadły w umysł Hala.
– Tak jak ty – powiedział wolno i z naciskiem – byłem gotów zapłacić każdą cenę, by 
uchronić się od skażenia zabawą w Boga wobec tych, którzy mnie otaczali. Pomysł odrzucał 
mnie wtedy tak samo, jak teraz ciebie. Jednak nauczyłem się w końcu, że to nie zło, że jako 
lider i władca ludzkości mogę czynić dla niej dobro, i ty też to zrozumiesz – w końcu.
Odwrócił się i podszedł do drzwi celi.
– Otwierać! – zawołał w stronę korytarza.
– Nie ma znaczenia – powiedział, odwracając się jeszcze raz, kiedy po drugiej stronie 
drzwi rozległy się zbliżające się kroki – co teraz myślisz, że wybierzesz. Nieuchronnie 
nadejdzie dzień, kiedy zrozumiesz swoją głupotę, nalegając teraz na pozostanie w takiej celi, 
pod strażą istot, które w porównaniu z tobą są niewiele więcej niż cywilizowanymi 
zwierzętami. Nic z tego, co sobie w tej chwili sprawiasz, nie jest naprawdę konieczne.
Przerwał.
– Ale to twój wybór – mówił dalej. – Rób co uważasz, ale zrozumienie przyjdzie. Kiedy 
to jednak nastąpi, wystarczy, że powiesz jedno słowo. Powiedz strażnikom, że rozważyłeś 
moje słowa, a oni zaprowadzą cię do mnie – stąd, do miejsca pełnego komfortu, wolności i 
słońca, gdzie możesz mieć czas na spokojne przemyślenie spraw. Twoja potrzeba przejścia tej 
prywatnej samotortury istnieje tylko w twoim umyśle. Mimo wszystko zostawię cię z nią, aż 
lepiej zrozumiesz.
Barbage i drugi milicjant byli już przy drzwiach celi. Odblokowali zamek i otwarli je. 
Bleys ostatni raz spojrzał w oczy Hala, leżącego nieruchomo na łóżku. Potem odwrócił się i 
ruszył korytarzem, nie oglądając sięjuż. Słyszał własne kroki, do których dołączyły po chwili 
kroki Barbage’a i strażnika, po tym jak zamknęli drzwi i poszli za nim. Zdawało mu się, że 
jest w stanie usłyszeć ciszę zapadłą za nim w celi.


Rozdział 42

– Favored of God wciąż jest na miejscu i nie ma żadnych zobowiązań – powiedziała 
Toni, gdy Bleys powrócił do swojego apartamentu w Cytadeli. – Może wystartować za osiem 
godzin. Bez pasażerów i ładunku, doleci na Nową Ziemię w ciągu trzech dni pokładowych. 
Jak dotąd podczas naszych podróżynaNową Ziemię, Cassidę i Newtona, nikt nie wykazywał 
zwiększonej wrażliwości na przeskoki fazowe, więc nie spodziewam się żadnych problemów.
Bleys kiwnął głową.
– Jeśli to konieczne, Dahno i Henry mogą wyruszyć natychmiast. Udało się nam 
zlokalizować prawie wszystkich Żołnierzy, oprócz pięciu – aha, Burning Bush właśnie 
startuje. Jego kapitan zabrał obie wiadomości w zapieczętowanych kopertach. Dostarczy je 
osobiście – jedną Głównodowodzącemu Zaprzyjaźnionych na Nowej Ziemi – twoja pieczęć 
Pierwszego Starszego na kopercie powinna zapewnić mu dostęp do dowódcy. Drugą do 
Podkowy, przez Anę Wasserlied. Skoro list pochodzi od ciebie, nie sądzę, by ktoś inny 
odważył się go otworzyć.
– Świetnie! – skomentował Bleys. – Więc jeśli nie brać pod uwagę jakichś 
niespodziewanych wypadków, równie dobrze już moglibyśmy być na Nowej Ziemi.

Nic takiego się nie wydarzyło. Kiedy Favored of God zajął wyznaczone mu miejsce na 
lądowisku portu kosmicznego miasta Nowa Ziemia, gwardia honorowa sił ekspedycyjnych 
Zaprzyjaźnionych już na niego czekała, gotowa odebrać ich wprost z trapu statku.
Przyglądając im się przez przejrzystą sekcję korytarza wyjściowego Favored of God, 
Bleys pomyślał, że żoł nierze Zaprzyjaźnionych doskonale spełniali swoje zadania gwardii 
honorowej, choć było ich zbyt wielu, by ukryć fakt, że w istocie stanowili ochronę.
Dowódca Zaprzyjaźnionych wysłał mu na spotkanie prawie pełen regiment. Kiedy statek 
wylądował, limuzyny czekały już przed trapem, a gdy tylko grupa Bleysa znalazła się w 
pojazdach, ruszyli wolno aleją między podwójnym rzędem żołnierzy Zaprzyjaźnionych, 
prezentujących broń przed przejeżdżającą limuzyną. Na końcu alei czekała wzorowo 
ustawiona grupa pojazdów wojskowych, która sprawnie otoczyła limuzyny, towarzysząc im 
w drodze do miasta, do tego samego hotelu, w którym Bleys zatrzymał się poprzednio.
Dowódca Zaprzyjaźnionych musiał wyznaczyć do tego zadania swoje najlepsze oddziały. 
Zapamiętał, by jak najszybciej spotkać się z tym oficerem. Prawdopodobnie mógłby to zrobić 
jutrzejszego ranka... – poprawił się. Skoro był teraz Pierwszym Starszym, to dowódca 
powinien odwiedzić jego, nie odwrotnie. Będzie musiał poprosić Toni o wysłanie 
odpowiedniej wiadomości.
– Toni powiedziała mi, że Prezesi i Gildie nie próbowały się jak dotąd ze mną 
skontaktować – Bleys powiedział następnego ranka do Henry’ego i Dahno, gdy siedzieli z 
nim w jednym z pokoi jego apartamentu. – Tego właśnie oczekiwałem. Żadni nie będą chcieli 
wydawać się zbyt aktywni. Z drugiej strony, im dłużej zostanę tutaj nic nie robiąc, tym 
bardziej będą się martwić, że robię coś za ich plecami. W międzyczasie poprosiłem uprzejmie 
dowódcę oddziałów Zaprzyjaźnionych o skontaktowanie się ze mną...
Z bransolety Toni rozległ się cichy dźwięk dzwonka. Dotknęła przełącznika kontrolnego, 
więc wiadomość dotarła przez kości bezpośrednio do ucha wewnętrznego, nie będąc słyszalna 
dla pozostałych. Jednak Bleys umilkł na czas połączenia, by mogła mu poświęcić całą uwagę.
Toni uśmiechnęła się, słuchając. Jej usta poruszyły się, gdy odpowiedziała na wiadomość 
subwokalizując i – wciąż z uśmiechem – spojrzała na Bleysa. W prawdziwym życiu prawie 
nigdy nie zdarzało się, żeby cokolwiek następowało dokładnie w chwili, która byłaby idealna 
z punktu widzenia dramaturgii. Bleysowi udało się dla własnych korzyści wyreżyserować 
kilka takich sytuacji w przeszłości, ale tym razem wydarzyło się to zupełnie niezależnie.
– Właśnie tu dotarł – powiedziała Toni. – Czeka na ciebie w sąsiednim pokoju.
– Dokładnie na czas! – Bleys zerknął na zegarek na swojej bransolecie. Dahno roześmiał 
się.
– Wojskowy umysł – powiedział, wciąż chichocząc. – W polityce nigdy by się to nie 
zdarzyło.
– Opuszczę was na chwilę i porozmawiam z nim – oświadczył Bleys. – Dokończymy tę 
konferencję później. Może posłuchacie naszej rozmowy przez interkom? Toni, możesz 
poprosić kogoś, żeby przysłano nam jakieś napoje?
Toni skinęła głową, ponownie unosząc bransoletę do ust. Bleys wstał z miejsca i 
przeszedł do sąsiedniego pokoju. Z jednego ze znajdujących się tam wyściełanych dryfów 
podniósł się mężczyzna w średnim wieku i czarnym mundurze, tylko trochę różniącym się od 
uniformu milicji, lecz z insygniami głównodowodzącego.
– Pierwszy Starszy... czy może powinienem zwracać się do pana Wielki Nauczycielu?
– Wszystko jedno – odpowiedział Bleys, wskazując, by z powrotem zajął miejsce i 
samemu siadając. – To nie ma znaczenia.
– W takim razie, Pierwszy Starszy – jestem zaszczycony twoim zaproszeniem. Jestem 
marszałek Cuslow Damar, dzięki łasce Boga i przydziałowi Departamentu Wojny 
Zjednoczenia i Harmonii, dowodzący oddziałami zakontraktowanymi na Nowej Ziemi.
Była to całkowicie formalna prezentacja, ale w człowieku tym nie było nic sztywnego ani 
nawet formalnego. Był nieco ponadprzeciętnego wzrostu i miał lekko poszerzoną talię, ale 
jeśli nawet miał nadwagę, to niewielką, a poruszał się z łatwością, jakby był w doskonałej 
kondycji. Włosy miał proste, brązowe i siwiejące, krótko obcięte i zaczesane do tyłu. Jego 
twarz była spokojna, przyjemna i niczym się nie wyróżniająca. Jedyną w nim rzeczą, która 
mogłaby sprawić, że wyróżniałby się z tłumu, były oczy. Jasnoniebieskie – nie zwykłej 
barwy, lecz jak gładki, wypolerowany przez wodę błękit kamieni wyłowionych z koryta 
wartkiego, górskiego strumienia.
Oczy te nie były przyjazne ani wrogie, naciskające czy uległe; marszałekzdawał się być 
całkowicie spokojny, panując nad sobą i zupełnie nie przejmując faktem, że rozmawiał z 
tytularnym przywódcą, jakim był Pierwszy Starszy.
– Cieszę się, że mogłem pana spotkać, marszałku – stwierdził Bleys. – Za chwilę 
powinniśmy dostać coś do picia i przekąski. Chciałem podziękować panu za gwardię 
honorową. Ucieszyłem się na jej widok – duże wrażenie wywarli na mnie żołnierze i 
oficerowie. Wyglądali na niezwykle sprawną jednostkę.
– Składali się głównie z kadry – wyjaśnił Cuslow. – Ponieważ spodziewał się pan 
możliwych kłopotów po drodze ze statku do hotelu, pomyślałem, że najlepiej będzie, jeśli 
wyślę doświadczone oddziały. Oddziały, które wiedziałyby co robić, gdyby zdarzyło się coś 
niezwykłego.
– Tak, domyśliłem się tego i doceniam to... – Bleys przerwał, jako że do pokoju weszła 
Toni, niosąc tacę z przekąskami i dwiema butelkami – z sokiem owocowym i winem, napoje 
z Nowej Ziemi. Uśmiechnęła się do Cuslowa, postawiła tacę na małym stoliku dryfowym i 
przesunęła go na miejsce w zasięgu obu mężczyzn. Nie mówiąc ani słowa, natychmiast 
odwróciła się i wyszła z pokoju.
– Nie wydaje mi się, żebym znał imię tej obywatelki – odezwał się Cuslow, patrząc w 
stronę zamykających się za Toni drzwi. Jego niebieskie oczy skierowały się z powrotem na 
Bleysa. – Mam rację, prawda? Pochodzi z Harmonii lub Zjednoczenia?
– Ze Zjednoczenia – odpowiedział Bleys. – Nazywa się Antonina Lu.
– Tak – Cuslow kiwnął głową. – Przypominam sobie jej nazwisko z materiałów 
dostarczonych mi na temat pańskiej grupy.
– Przyniósł pan ze sobą kopię porozumienia, na mocy którego sprowadzono tu nasze 
oddziały? Chciałbym ją mieć ze sobą.
– Proszę, Pierwszy Starszy. – Cuslow z wewnętrznej kieszeni munduru wydobył 
kilkustronicowy dokument i podał go Bleysowi. Bleys spojrzał na niego pobieżnie, skinął i 
odłożył go na pobliski stół dryfowy.
– Cieszę się, że to dostałem – powiedział. – Ilu w tej chwili ma pan na Nowej Ziemi 
żołnierzy?
– Wstyd mi przyznać, że nie mogę panu podać dokładnej liczby – odpowiedział Cuslow. 
– Ponad trzydzieści trzy tysiące. W ciągu następnych kilku dni wylądują statki z jeszcze 
przynajmniej czterema tysiącami. Czy dokładna liczba ma dla pana znaczenie, Pierwszy 
Starszy?
– Tylko z jednego powodu. Mówi pan, że w przyszłym tygodniu spodziewa się pan 
dodatkowych kilku tysięcy. Ile potrwa, zanim będzie pan miał pełen pięćdziesięcio–tysięczny 
kontyngent?
– Obawiam się, że zebranie pełnego składu zajmie jeszcze trochę czasu – w najgorszym 
razie do trzech–czterech miesięcy – wyjaśnił Cuslow. – Wie pan, jak działa pobór. Obie nasze 
planety dzielone są pod względem zamieszkałej powierzchni lądów i zaciągamy kolejno z 
każdego rejonu. Zostało to pomyślane tak, że teoretycznie zanim dojdziemy do ostatniego 
rejonu w kolejce, dorośnie kolejne pokolenie poborowe, więc w teorii moglibyśmy prowadzić 
ciągły zaciąg i zawsze mielibyśmy żołnierzy gotowych do szkolenia. Jednak przeszkolenie 
ich zajmuje około trzech miesięcy i dopiero wtedy są gotowi, by wysłać ich na kontrakt. Jeśli 
nie zostaną wysłani w rozsądnym czasie, potrzebują przynajmniej czterotygodniowego kursu 
odświeżającego. Zazwyczaj system ten sprawdza się doskonale.
Przerwał i spojrzał na Bleysa.
– Mogę to sobie wyobrazić – skomentował Bleys.
– Jednak w tym przypadku – kontynuował Cuslow – nagłe zapotrzebowanie Nowej Ziemi 
na pięćdziesiąt tysięcy żołnierzy – niekoniecznie doświadczonych, ale przeszkolonych – 
złożyło się na bardzo duży kontrakt. Z naszej strony doszło do tego kilka żądań składanych 
zazwyczaj przez Dorsajów, na które tylko wobec nich zgadzają się pracodawcy. Oczywiście 
przyjęliśmy, że potrzeba Nowej Ziemi była zarówno pilna, jak i ważna, ale to 
zapotrzebowanie wyczerpało nasze zasoby wyszkolonych i przechodzących właśnie szkolenie 
żołnierzy. W tej chwili znajdujemy się w sytuacji, w której będziemy musieli poczekać 
przynajmniej kilka miesięcy, zanim kontyngent zostanie wzmocniony dodatkowymi siłami.
– Rozumiem – odpowiedział Bleys. – Sądzi pan, że z posiadanymi obecnie siłami jest pan 
w stanie poradzić sobie z większością możliwych scenariuszy?
– Nie ma wątpliwości – stwierdził Cuslow. – Byłbym zaskoczony, gdyby mieli tu choćby 
dwie trzecie tej liczby lokalnych wojsk na całej planecie. Zebranie wszystkich razem zajęłoby 
im przynajmniej miesiąc, a jeszcze więcej przeszkolenie do wspólnych działań. Jedyny dla 
nich sposób, by zebrać w czasie krótszym niż miesiąc znaczącą siłę, polegałby na połączeniu 
wojska i jednostek paramilitarnych, łącznie z lokalną policją. A tak mieszane grupy po prostu 
wchodziłyby sobie w drogę.
– Naprawdę? – zapytał Bleys. – Czemu?
– Nie mieliby doświadczenia w działaniu jako jednolita siła – wyjaśnił Cuslow. – A 
pomijając już ewentualne konflikty, na tle na przykład ambicjonalnym, same nieporozumienia 
wystarczyłyby, by sparaliżować wspólne działania. Do czasu, gdy zgromadzilibyjakiekolwiek 
sensowne siły, całkowicie zapanowalibyśmy nad sytuacją. Podsumowując, ustawiliśmy się na 
pozycji, w której potrzeba przynajmniej dwukrotnie liczniejszych sił, by odwrócić zaistniałą 
sytuację.
Bleys uśmiechnął się. Cuslow odpowiedział uśmiechem. Nie był to delikatny uśmieszek 
Henry’ego, ale miał z nim coś wspólnego.
– Nie może pan sądzić naszych żołnierzy na podstawie milicji, Pierwszy Starszy – 
stwierdził Cuslow nieco cichszym głosem. – Mówię to prywatnie, wyłącznie do pańskich 
uszu, ale proszę przyjąć to zapewnienie. Jeśli przeciwstawiłoby się nam coś w rodzaju naszej 
milicji, przeszlibyśmy przez nich jak nóż przez kozi ser – nawet gdyby dysponowali 
jednolitym uzbrojeniem i wspólnym dowództwem oraz całym sprzętem, który my mamy, a 
oni nie.
– Miło mi to słyszeć – powiedział Bleys. – Cóż, jest jeszcze coś, o co chciałem pana 
spytać – dość drobna, choć istotna kwestia. W ciągu najbliższych kilku dni zamierzam odbyć 
tutaj pewne spotkanie i istnieje pewna grupa, którą chciałbym na nie zaprosić. Ich sytuacja 
podobna jest do naszej w chwili lądowania w porcie kosmicznym.
– Rozumiem – stwierdził Cuslow. – Chodzi panu o to, że lokalne władze mogą popełnić 
błąd polegający na próbie przeszkodzenia im?
– Tak. Chciałbym, żeby zostali odebrani przez eskortę pańskich ludzi z kwatery głównej 
Innych, kiedy tylko przekażę wiadomość. Nie wiem jednak, kiedy dokładnie to nastąpi. 
Skontaktuje się z panem Antonina Lu.
– Można to przygotować bez większych problemów – powiedział Cuslow. – Zajmę się 
tym, jak tylko wrócę do swojej kwatery – ewentualnie, jeśli to pilne, mogę tam zadzwonić od 
razu.
– Na razie nie ma pośpiechu. Postaram się zawiadomić pana z wyprzedzeniem, ale może 
się to okazać niemożliwe i trzeba będzie wysłać eskortę natychmiast po naszym telefonie. 
Przypuszczam, że pańskie centrum dowodzenia nie jest zbyt odległe od hotelu?
– Około ośmiu minut. Cały czas mam tam grupę żołnierzy. Nie będzie problemu ze 
zorganizowaniem miejsca na dodatkową jednostkę.
– Dobrze. Jak byłaby uzbrojona ta eskorta i z kogo by się składała?
Omówili skład eskorty, a od tego przeszli do rozmowy na temat ogółu sił pod komendą 
Cuslowa – ich organizacji, proporcji oficerów do szeregowych i ogólniejszych informacji na 
temat organizacji kwatery głównej Cuslowa.
Mimo wszystko ukończyli dyskusję po piętnastu minutach, i Cuslow opuścił apartament. 
Bleys odprowadził go do sali klubowej swojego apartamentu, gdzie czekało kilku oficerów w 
średnim wieku. Pożegnali się serdecznie, a Bleys wrócił do pokoju konferencyjnego.
Spodziewał się, że zastanie pusty pokój i będzie musiał wezwać tę trójkę od ich 
aktualnych zajęć. Jednak kiedy wszedł do pokoju, przekonał się, że Darmo i Henry wciąż tam 
byli, najwyraźniej słuchając jego rozmowy z Cuslowem, a Toni dołączyła do nich niemal 
natychmiast po przyjściu Bleysa.
– A przy okazji, Bleys, zanim wrócimy do tego, o czym wcześniej rozmawialiśmy – 
powiedziała, gdy tylko wszyscy usiedli. – Kiedy rozmawiałeś z marszałkiem, dzwonili tu 
zarówno Prezesi, jak i Gildie. Podejrzewam, że dowiedzieli się o spotkaniu, gdy tylko się tu 
pojawił i to wywołało ich reakcję. Obie grupy chciały, żebyś odwiedził ich siedziby. 
Wyjaśniłam im, że od kiedyjesteś Pierwszym Starszym, nie możesz iść do nich, choćbyś 
chciał. Z powodu protokołu dyplomatycznego, to oni muszą przyjść do ciebie. Obie grupy 
przekazały, że będą musiały uzgodnić to między sobą i jeszcze zadzwonią. W obu wypadkach 
na tym skończyła się rozmowa.
– Spodziewam się – powiedział Bleys – że skontaktują się z nami w ciągu najbliższych 
dwu dni, może nawet jutro. Nie mają wyboru. Skoro wróciłem, obie grupy będą chciały jak 
najszybciej ustanowić ze mną jakieś relacje. Powiedziałaś im, że jeśli tu przyjdą, spotkają się 
również nawzajem?
– Nie dosłownie – odpowiedziała Toni. – Z drugiej strony, podkreśliłam element 
protokołu w tego rodzaju spotkaniu. Musieliby być mocno ograniczeni, gdyby nie 
uświadomili sobie, że skoro stanowią odrębne organizacje powiązane z rządem tej planety, 
jako dyplomata wysokiego szczebla powinieneś spotkać się z nimi w równorzędnych 
warunkach – najprawdopodobniej równocześnie. Gdybym powiedziała im to wprost, mogliby 
uznać, że sytuacja uniemożliwi im porozumienie się z tobą. Ale skoro oficjalnie o tym nie 
wiedzą, mogą bez problemu podejść do takiego spotkania.
– Dobrze – skomentował Bleys. – Prawdę mówiąc cieszę się, że zadzwonili właśnie teraz, 
ponieważ chciałem się z nimi skontaktować. Henry, skoro na naszej straży pozostaną 
żołnierze z sił Zaprzyjaźnionych, chciałbym wycofać z widoku twoich ludzi. Chciałbym, aby 
byli jak najmniej widoczni. Niech pozostaną w gotowości. Nie na służbie, ale w hotelu i w 
każdej chwili osiągalni. Jeśli miałoby dojść do jakiejś konfrontacji z użyciem siły, najlepiej 
byłoby, gdyby uczestniczyło w niej tylko wojsko, a nie nasi Żołnierze.
– Tak, Bleys – odpowiedział Henry. – Sam już o tym myślałem. Prawdę mówiąc, 
przekazałem już swoim ludziom, żeby na razie zostali w swoich pokojach, a ja dam im znać, 
kiedy będą mogli swobodnie poruszać się po całym hotelu.
– Powinienem był wiedzieć, że przewidzisz sytuację, wuju – stwierdził Bleys. – W 
każdym razie – wracając do planów, chcę zebrać razem nie tylko najważniejszych ludzi z 
Gildii i Prezesów, ale także przywódców Podkowy. Jeśli Gildia nie chce oficjalnie zgodzić się 
na spotkanie, przy którym obecni będą Prezesi i vice versa, możecie sobie wyobrazić jak 
zareagowaliby na pomysł zasiadania przy jednym stole z Podkową. Będą mieli zbyt wiele do 
stracenia przez opuszczenie sali. To samo zresztą dotyczy Podkowy.
– Czego spodziewasz się uzyskać od Anjo? – zapytał Dahno. – Zechcesz nam to 
wyjaśnić?
– Podkowa jako organizacja to po prostu jeszcze jedno ugrupowanie na planecie, gdzie 
jest ich mnóstwo. Stanowiąjednak najlepsze przybliżenie reprezentacji ogółu populacji Nowej 
Ziemi – pracowników, jak określa ich Anjo. Pracownicy stanowią tak naprawdę podstawę 
opinii publicznej planety, a to czego chcą i potrzebują, determinuje, w którą stronę potoczy 
się historia tego świata. Z tych trzech organizacji – Prezesów, Gildii i Podkowy – tylko ci 
ostatni naprawdę reprezentują ogół mieszkańców.
– Tak – zgodził się Dahno, kiwając głową. – Myślę, że masz rację. A skoro mówimy o 
opinii publicznej, przekonajmy się, czego mogę się o niej dowiedzieć dla ciebie w czasie, jaki 
nam pozostał.
– Jeśli pozwolisz, Dahno – stwierdził Bleys – chciałbym, żeby wasza trójka pozostała w 
hotelu, tak jak Żołnierze. Każde z was stałoby się dość cennym zakładnikiem.
– Bleys – odezwał się Dahno – nie powiedziałbym tego przy nikim oprócz Toni i 
Henry’ego, ale wiesz, że masz zły zwyczaj polegania na – jak to nazwać? Inercji. To termin 
pożyczony z fizyki; w zakresie opinii publicznej jesteś masą w ruchu i zawsze uważałem, że 
nieco zbyt chętnie opierasz się na założeniu, że inercja wystarczy, by przeskoczyć luki w 
twoich planach – tak jak pojazd magnetyczny mógłby, jadąc z odpowiednią prędkością, 
przeskoczyć nad zniszczonym odcinkiem górskiej trasy. Możesz potrzebować informacji, co 
dzieje się w mieście.
– Może masz rację, Dahno – stwierdził Bleys. – Z drugiej strony, mogę potrzebować 
twojej opinii natychmiast, w dowolnym momencie w ciągu najbliższych kilku dni. Pamiętaj, 
że to spotkanie stanowi kulminacyjny punkt wszystkiego, na co pracowałem w ostatnich 
miesiącach. Nie obawiam się tak bardzo tego, co mogłoby ci się stać, gdybyś został 
pojmanyjako zakładnik, choć takie rzeczy zawsze mogą być niebezpieczne. Obawiam się 
niemożności skorzystania z twojej rady.
– Pomyślę o tym – powiedział Dahno. Najwyraźniej nie był z tego powodu zadowolony.


Rozdział 43

Prezesi i Gildie nie oddzwoniły tego popołudnia; ale wieczorem, kiedy Bleys omawiał z 
Toni w swoim gabinecie plan spotkań na następny dzień, nieoczekiwanie rozległ się dzwonek 
u drzwi.
– Jedną chwilę – powiedziała Toni.
Wstała i otworzyła drzwi, wpuszczając Anjo prowadzącego wózek z przekąskami i 
napojami. Zamknęły się za nim drzwi.
– Sfałszowaliśmy zamówienie z waszego apartamentu – powiedział, odsuwając od siebie 
wózek. – To część przygotowań, dzięki którym się tu dostałem. Pomyślałem, że będziesz 
wolał rozmawiać ze mną niż z kimś z Podkowy.
– Masz rację – stwierdził Bleys. – Usiądź. Chcę, żeby byli przy tym obecni Henry i 
Dahno.
Uniósł bransoletę do ust i wezwał ich. Henry odezwał się natychmiast i powiedział, że 
zaraz przyjdzie. Co ciekawe, telefon Dahno nie odpowiedział, choć zaoferował przyjęcie 
wiadomości. Bleys zostawił mu informację, by oddzwonił i natychmiast przyszedł.
Siedząc tylko z Toni i Henrym w gabinecie Bleysa, otoczyli się z Anjo pęcherzem 
przeciwpodsłuchowym tworzonym przez newtońskie urządzenie. Bleys zwrócił się do Anjo.
– Wygląda na to, że będziemy musieli zadowolić się spotkaniem bez Dahno – stwierdził. 
– Jednak na dobrą sprawę, czy nie masz najpierw do nas jakichś pytań?
– Mam – odpowiedział Anjo. – Przekazałeś nam w wiadomości, że będziesz chciał 
spotkać się z naszymi przywódcami w towarzystwie innych osób z Nowej Ziemi. Zakładam, 
że chodzi ci o przedstawicieli Gildii i Prezesów, tak?
– Tak – potwierdził Bleys.
– A więc najpierw muszę się dowiedzieć, ilu naszych przywódców będziesz chciał 
spotkać i których. Nie może ci chodzić o przywódców każdej grupy składającej się na naszą 
organizację, ponieważ jest ich kilkaset – pierwotnie stanowiły zresztą niezależne 
ugrupowania. Dopiero jakieś osiem lat temu stworzyliśmy coś, co można by nazwać koalicją. 
Stopniowo stała się bardziej jednolitą organizacją, ale przywódcy składających się na nią grup 
wciąż mają znaczące poparcie i wpływ na politykę Podkowy. Rozumiesz mnie?
Twardo spojrzał na Bleysa.
– Trudno im będzie – mówił dalej Anjo – zaakceptować niezaproszenie któregokolwiek z 
nich; ale będzie to konieczne. Będzie to również ryzykowne dla tych kilku, których 
przyprowadzę. Gildie i Prezesi nie marzą o niczym bardziej, jak o schwytaniu nas i 
wyciśnięciu wszelkich informacji na temat Podkowy.
– Nie chcę, żeby było was więcej niż troje lub czworo – stwierdził Bleys. – Oczywiście, 
łącznie z tobą.
– Mogę ci obiecać swoją osobę – z ponurym uśmiechem odpowiedział Anjo. – W końcu 
jestem oficjalnym przywódcą organizacji – nawet jeśli tylko dlatego, że nie było innego 
kandydata, na którego zgodziliby się wszyscy. Od kiedy nim zostałem, jest sporo takich, 
którzy chcieliby mnie zastąpić albo nie zgadzają się ze mną. Zebrali się razem i poszerzyli 
wpływy na tyle, że są już zdolni do głosowania – to znaczy ich przywódcy – aby w ogóle nie 
przychodzić na to spotkanie. Mogą nie zgodzić się na czterech przedstawicieli.
– Jeśli to zrobią, poderżną własne gardła – stwierdził Bleys i zaskoczyła go 
nieoczekiwana szorstkość własnego głosu. – Spodziewałem się tego rodzaju problemów z 
twoimi ludźmi, ale nie na wspomnianą przez ciebie skalę...
Przerwał mu wydobywający się z bransolety Anjo cichy dzwonek, sygnalizujący telefon. 
Dzwonił bezustannie do chwili, gdy Anjo dotknął jednego z przełączników, uciszając go.
– Wybacz – powiedział – ale zostało mi już tylko kilka minut na rozmowę. Musiałem 
pożyczyć numer i stanowisko od jednego ze zwykłych kelnerów, który w tej chwili się 
ukrywa. To wezwanie do kolejnej dostawy i jeden z nas musi je odebrać. A więc w skrócie – 
mogę ci dostarczyć jeszcze trzech przywódców, ale nie wiem co zrobić z ich listą żądań. W 
takiej sytuacji stanę się po prostu jednym z czwórki. Technicznie rzecz biorąc, pozostali będą 
mogli zignorować moją opozycję i doprowadzić do przedstawienia swoich żądań na 
spotkaniu. Oczywiście, spróbuję do tego nie dopuścić. Może ty jesteś w stanie zaproponować 
jakiś sposób na to.
– Powiedz im – stwierdził Bleys – że jeśli będą rozrabiać, nie zaproszę na spotkanie 
nikogo z Podkowy.
– Zrobiłbyś to? – zapytał Anjo.
– Tak – zapewnił go Bleys.
Anjo zamilkł na chwilę.
– Jedyna rzecz, jaka przychodzi mi do głowy – powiedział, wstając z dryfu i ruszając z 
powrotem w stronę drzwi – to zasugerować pozostałym przywódcom, żebyśmy wybrali 
dzisiaj ciebie na przywódcę organizacji. Gdybyś zajmował moje stanowisko, nikt z nich nie 
przeciwstawiłby się twoim żądaniom. Daję ci słowo, że wszyscy poszliby za tobą. Ale to 
wszystko, co mogę obiecać. Jutro wczesnym popołudniem przyprowadzę ze sobąjeszcze 
trzech reprezentantów do centrali Innych i możemy tam czekać na wezwanie, choćby miało to 
trwać kilka dni. Ale pomyśl o tym, czego będą chcieli pozostali przywódcy.
– Pomyślę – stwierdził Bleys – i naprawdę jestem przekonany, że istnieje jakieś 
rozwiązanie. Niczego nie sugeruj pozostałym. Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli 
chwilę się zastanowić, zawsze można znaleźć mniej kosztowne rozwiązanie problemu. Zrobię 
to. Ty po prostu wybierz odpowiednie osoby.
Zadzwoniła jego bransoleta.
– Jedną chwilkę – nie wychodź jeszcze – powiedział do Anjo. Wciskając klawisz 
umożliwiający prywatną rozmowę, uniósł bransoletę do ust i usłyszał dochodzący go głos 
Dahno.
– Bleys?
– Jestem u siebie – powiedział bezgłośnie, subwokalizujac. – Jest z nami Anjo. Sprawdza 
się to co mówiłem wcześniej, to chwila, kiedy bardzo byś się tu przydał. Cieszę się, że 
dzwonisz. Gdzie jesteś?
– W drodze do ciebie. Będę za parę minut. Niech Anjo zaczeka.
– Tak się składa, że nie może – stwierdził Bleys. – A więc jednak opuściłeś hotel. 
Wydawało mi się, że obiecałeś zostać.
– Powiedziałem, że o tym pomyślę – odpowiedział Dahno. – W każdym razie powinieneś 
już wiedzieć, że od bardzo dawna moim polem działania jest dziedzina, w której kłamstwa 
stanowią podstawowe narzędzie. I miałem rację – należało wyjść i zbadać tutejszą opinię 
publiczną. Mam dla ciebie ważne wieści. Ale będzie to musiało poczekać, aż tam dotrę. Skłoń 
Anjo, żeby zaczekał.
– Spróbuję – powiedział Bleys.
Odsunął głowę od bransolety i spojrzał na Anjo czekającego niecierpliwie przed 
drzwiami.
– Anjo – powiedział – Dahno będzie tu dosłownie za kilka minut. Jesteś pewien, że nie 
możesz...
– Nie – zaprzeczył Anjo. – Ostatnią rzeczą, jakiej byś chciał, jest złapanie mnie w hotelu i 
przesłuchanie. Byłoby to równie dobre, jak przyznanie się Gildiom i Prezesom do współpracy 
z tobą, ponieważ wydobyliby ze mnie te informacje. Muszę iść i idę. Przykro mi. Do 
zobaczenia.
Odwrócił się i wyszedł.
– Poszedł, Dahno – powiedział Bleys do interkomu. – Przyjedź najszybciej jak możesz. 
Zaczekam tu na ciebie z Toni i Henrym.
– A więc – odezwał się Henry – pomimo tego, co powiedziałeś Dahno, jednak wyszedł?
– Wiedziałam, że to zrobi – stwierdziła Toni.
– Też się tego obawiałem – powiedział Bleys. – Ale Dahno to Dahno. Powiedział, że 
będzie za kilka minut.
– Czekamy więc – stwierdził Henry.
Czekali.
– Tak więc widzisz – powiedział Bleys, gdy tylko Dahno dotarł na miejsce i został 
wprowadzony w informacje od Anjo – Anjo chyba niezbyt rozumie, że wobec mojego 
obecnego stanowiska Pierwszego Starszego nie mogę przyjąć stanowiska przywódcy ich 
organizacji na Nowej Ziemi; nie tylko nie jestem jej obywatelem, ale jeszcze związaliśmy się 
kontraktem na wynajęcie pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy. Prawdę mówiąc, biorąc pod uwagę 
prawa Nowej Ziemi wystarczyłby fakt, że nie jestem tutejszym obywatelem, nie wspominając 
już o regulacjach naszych Światów Zaprzyjaźnionych.
– Nie rozumiem, czemu w ogóle to sugerował – odezwał się Henry.
– Dla mnie, Toni, i dla ciebie, Dahno, to nie do pomyślenia – odpowiedział Bleys. – Ale 
on myśli inaczej. Sam znajduje się poza prawem; praktycznie walcząc z rządem. Może 
uważać, że skoro on był gotów postawić się w takiej sytuacji, to ja też powinienem. Nie 
bierze pod uwagę, że nawet gdybym chciał – zignorować moją pozycję jako Pierwszego 
Starszego i zwrócić się przeciwko własnemu rządowi – przepadłyby wszystkie moje 
zamierzenia i w konsekwencji jedyna szansa na rozwiązanie sytuacji zgodnie z planem. 
Powiedziałem mu, że spróbuję coś wymyślić – liczę na waszą pomoc. Dahno, czego ważnego 
dowiedziałeś się na mieście?
– Dokładnie tego, co chciałem. Nastawienie mieszkańców Nowej Ziemi, na ulicach i 
wszędzie jest takie, że możesz być zaskoczony. Od kiedy tylko zaczęły przylatywać wynajęte 
od nas oddziały, wielu ludzi spodziewa się, że Podkowa jakoś to wykorzysta – choć 
większość osób nie naraziłaby własnego karku nawet na tyle, by wymienić kogoś z 
organizacji, ani nawet wypowiedzieć na głos jej nazwę. Wszyscy sympatyzują z Podkową, ale 
nie sądzę, by podążyli za nią w otwartym konflikcie; nie bardziej niż za Prezesami czy 
Gildiami. Prawdopodobnie podzieliliby się mniej więcej na tyle frakcji, ile grup składa się na 
Podkowę. Jesteś jedynym przywódcą, za którym podążyłaby zdecydowana większość.
– To niemożliwe – zaprotestował Bleys – choć Anjo przed chwilą zasugerował dokładnie 
to samo. Jednak o ile stosunkowo bezpiecznie mogłem doprowadzić do powołania mnie na 
stanowisko Pierwszego Starszego Harmonii i Zjednoczenia, skoro powszechnie wiadomym 
jest, że jestem obywatelem Światów Zaprzyjaźnionych – zgoda na równoczesne przyznanie 
mi oficjalnego stanowiska na dowolnej innej planecie sugerowałaby, że pewne światy 
faworyzuję i straciłbym ogólne poparcie w kosmosie. Jeśli mam przekuć Nowe Światy w 
jedno zunifikowane społeczeństwo, to wszyscy muszą mi ufać. W innym przypadku nie będę 
mógł przewodzić z użyciem lokalnych Innych – osób na stanowiskach, ale znanych 
dotychczasowym rządzącym. Oznacza to, że Podkowa musi zostać zalegalizowana przez 
Gildie i Prezesów, przy równoczesnym zachowaniu pozycji tych dwóch grup, przynajmniej 
pozornie bez zmiany ich statusu.
– Gdyby już zadzwonili – westchnęła Toni. – Przynajmniej mielibyśmy jakieś pojęcie na 
temat tego, kiedy urządzić spotkanie.
Bleys kiwnął głową i odwrócił się do Toni.
– Chyba lepiej będzie, jeśli ty do nich zadzwonisz. Wiem, że już późno, ale nie sądzę, 
żebyśmy w tym przypadku musieli martwić się godzinami urzędowania. Powiedz im, że 
żałuję niemożności przyjęcia ich zaproszeń w pierwotnej formie, ale wyjaśniłaś ciążące na 
mnie ograniczenia. Niestety, pojawiły się dodatkowe komplikacje. Z racji moich obowiązków 
Pierwszego Starszego musiałem zmienić swoje dotychczasowe plany, w związku z czym będę 
w stanie spotkać się z nimi wyłącznie jutro wczesnym popołudniem, tu, w moim 
apartamencie.
– Co będzie, jeśli nie uda mi się o tej porze połączyć z nikim dostatecznie ważnym, by 
przekazać tę wiadomość którejś z grup? – zapytała Toni.
– Połączysz się – zapewnił ją Bleys. – Stawiam na to swoją przyszłość. Przekaż obu 
organizacjom dokładnie tę samą wiadomość, w żaden sposób jej nie zmieniaj. Myślę, że 
biorąc pod uwagę okoliczności, Gildie i Prezesi nie będą zbytnio zaskoczeni, widząc tych 
drugich na spotkaniu. Skoro Anjo zbierze swoich jutro, chcę sprowadzić ich najszybciej jak to 
możliwe, żeby pozostali przywódcy nie mieli czasu zebrać się i przygotować jakichś 
kłopotów dla Anjo i Podkowy.
– Dobrze. – Toni wstała. – Jeśli pozwolisz, chciałabym wrócić do swojego biurka z 
nagraniem tego, co powiedzieli mi poprzednio. Przygotuję transkrypty i przyniosę je wam.
Wyszła.
– Proszę, oto stare transkrypcje plus najnowsze – oświadczyła kilka minut później 
wracając do pokoju, gdzie Dahno relacjonował Bleysowi i Henry’emu znaczące informacje 
zdobyte na ulicach. Kiedy Toni weszła, przerwał i przyjął wręczony mu zapis rozmowy, 
podobnie jak pozostali dwaj mężczyźni.
Wszyscy zabrali się do czytania. Bleys potrzebował jedynie rzutu okiem na każdą stronę, 
Dahno był niemal równie szybki, ale Henry czytał uważnie linijka po linijce, bez zauważalnej 
zmiany wyrazu twarzy. Toni usiadła i wszyscy czekali, aż Henry skończy.
– Powiedziałbym, że są chętni na spotkanie – stwierdził Bleys, rzucając plik kartek na 
stolik. – Nie sądzisz, Dahno?
– Rzeczywiście, zgadzam się – odpowiedział zapytany.
– Jakieś sugestie? – zapytał Bleys. Dahno i Toni potrząsnęli głowami.
– Kilka pytań – odezwał się Henry. – Bleys, czy jesteś gotów się z nimi spotkać? Jesteś 
pewien tego, co chcesz im powiedzieć i jak sobie z nimi poradzić? I jeszcze, czy nie 
powinienem umieścić w sąsiednich pokojach Żołnierzy, tak na wszelki wypadek?
– Nie wyobrażam sobie powodu, dla którego moglibyśmy potrzebować twoich Żołnierzy 
– odpowiedział Bleys. – Zakładając, że to ich właśnie miałeś na myśli, a nie oddziały 
Zaprzyjaźnionych?
Henry potwierdził.
– A ostatnia rzecz, jakiej bym chciał, to zaangażowanie w to spotkanie jakichkolwiek 
Zaprzyjaźnionych wojskowych – oświadczył Bleys. – Nic się nie stanie, jeśli dowiedzą się po 
fakcie, ale to, co jest wiadome choć jednej osobie poza kontrolowanym rejonem, szybko staje 
się powszechnie wiadome – w tym przypadku mam na myśli mieszkańców miasta, których 
chciał wybadać Dahno. Z drugiej strony, po zastanowieniu stwierdzam, że nigdy nie 
zaszkodzi się zabezpieczyć. Tak, Henry, sprowadź paru Żołnierzy, ale upewnij się, że nikt ich 
nie zobaczy. Myślę, że zwłaszcza Podkowa nie chciałaby, żeby ktoś dowiedział się o ich 
wizycie – przynajmniej do czasu, aż bezpiecznie opuszczą to miejsce.
Przerwał i rozejrzał się po twarzach zebranych.
– Jeszcze jakieś sugestie czy komentarze?
– Och, jeszcze jedna informacja – powiedziała Toni. – Chciałeś, żeby spotkanie odbyło 
się wczesnym popołudniem. Ustawiłam je na drugą po południu, tuż po lunchu, żeby nie 
martwić się przygotowywaniem żadnego jedzenia, z wyjątkiem drobnych przekąsek.
– Dobrze. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś, możesz zadzwonić kodowaną linią do centrali 
Innych i poinformować Anę Wasserlied o ludziach z Podkowy i eskorcie Zaprzyjaźnionych 
żołnierzy; nie dopuść też do jej spotkania ze mną wcześniej niż jutro po konferencji.
Zerknął na zegarek w bransolecie.
– A przy okazji, czy były może do mnie jakieś telefony?
– Ana dzwoniła. Powiedziałam jej, że oddzwoniszjak tylko będziesz mógł – 
odpowiedziała Toni. – Spodziewasz się kogoś konkretnego?
– Nie. Może kogoś spoza planety. Ale najwyraźniej niczego takiego nie było. To też 
dobrze. Nie chcę, żeby przeszkadzano mi przed spotkaniem – za wyjątkiem waszej trójki. 
Chcę odsunąć wszystko inne i pozwolić umysłowi zająć się analizą możliwego biegu 
wypadków i odpowiednich działań.
Skierował wzrok na Dahno.
– Jesteśmy wpunkcie kluczowym. To spotkanie stanowi przełomowy punkt, do którego 
dążyłem od chwili rozpoczęcia tego objazdu. Muszę właściwie nim pokierować. Chyba pójdę 
spać. Później wstanę i coś zjem.
Przerwał.
– Czy któreś z was chce jeszcze coś powiedzieć?
– Nie – odpowiedziała cała trójka.
– W takim razie pójdę do łóżka, żeby być jutro w odpowiedniej formie. W tej chwili 
jestem śpiący.
Tak też było. Kiedy pozostała trójka wstała i wyszła, odczuł w sobie dotyk 
nienaturalnego, pustego wyczerpania. Mógł to być jeden z efektów ubocznych, przed którymi 
ostrzegał go Kaj.
Uświadomił sobie, że zaciska szczęki. Zmusił się do rozluźnienia ich, ale determinacja 
pozostała.
Żadne efekty uboczne – absolutnie nic – nie stanie mu na drodze do celu.


Rozdział 44

Ranek, dzień spotkania z przywódcami Klubu Prezesów, Gildii i Podkowy.
Bleys obudził się o świcie, ale nie opuścił jeszcze sypialni. Nigdzie nie dzwonił ani nie 
przyjmował żadnych połączeń. Napisał dla siebie niezliczone notatki, niszcząc je po chwili. 
Spacerował po pokoju myśląc intensywnie, jak tego dnia na Zjednoczeniu, gdy przybył 
Henry, oferując swoje usługi ochroniarza. Tylko tego mu wtedy brakowało, choć nie zdawał 
sobie z tego sprawy. Aż do teraz był niecierpliwy, jak sokół. Jednak, co dziwne, u szczytu 
zatrucia – jakby było to raczej coś znalezionego, nie zdobytego – wreszcie posiadł 
umiejętność przykucia uwagi słuchaczy, niezależnie od tego czy chcieli go słuchać, czy nie. 
Umiejętność Starego Żeglarza z poematu Coleridge’a – jak brzmiały te wersy?

Lecz okiem pęta go. Weselnik
Stoi w zaklętym kole

Będzie mu to dzisiaj potrzebne, podczas spotkania ze wszystkimi na Nowej Ziemi. Musi 
ich poddać swojej kontroli. Chodząc od ściany do ściany, wielkimi krokami przemierzał 
pokój, oświetlony wpadającym przez ścianę okienną pełnym blaskiem południowego słońca, 
obiecującego wszystkim na zewnątrz radość i wspaniały dzień.
W ogóle tego nie widział. Ledwie był świadom własnego, potężnego ciała krążącego 
niespokojnie po sypialni. Jego umysł wciąż na nowo analizował wszystkie możliwe 
scenariusze spotkania, przeglądając jeden po drugim, szukając możliwych ścieżek ich 
rozwoju, przynajmniej w zakresie, w jakim był w stanie sobie je wyobrazić.
Możliwości wcale nie były nieograniczone – limitowała je liczba i charaktery osób 
uczestniczących w spotkaniu. Jednak tak naprawdę znaczenie miały ich reakcje emocjonalne, 
a te mógł tylko zgadywać. Będzie musiał żonglować trzema frakcjami reprezentowanymi 
przez cztery osoby każda.
Albo zwycięży, albo straci wszystko co zyskał do tej pory. Będzie musiał każdą z grup 
doprowadzić do przedwczesnego ujawnienia kart przetargowych. Wtedy, nie tracąc kontroli 
nad sytuacją, powinien doprowadzić do ostatecznej konfrontacji...
Zadzwonił telefon.
– Czas ruszać – oznajmił cichy, żeński głos. Wcześniej ustawił przekaz głosowy na 
odbiórzbransolety, zamiast przez ogólny system głośników w ścianach i suficie, by możliwie 
jak najłagodniej wyjść z rozmyślań, w których był pogrążony.
– Dobrze! – rzucił w stronę głosu, zaczynającego właśnie powtarzać swoją wiadomość. 
Pomimo tego co powiedział, kierowany wcześniejszymi emocjami przeszedł kilka kroków, 
zanim zdołał się zatrzymać.
Był całkiem gotów i ubrany, za wyjątkiem peleryny. Teraz narzucił ją sobie na ramiona i 
odwrócił się w stronę jednej z pustych ścian pokoju.
– Lustro! – powiedział.
Błękit ściany natychmiast zmienił się w lustro ukazujące mu jego pełnowymiarowe 
odbicie, w pelerynie i gotowego zmierzyć się z przyszłością.
Wstrzymał oddech. Przez chwilę po prostu stał, patrząc nieruchomo na swoje odbicie.
– Henry... – odruchowo zaczął na głos, ale dokończył zdanie tylko w myślach – powinien 
mnie teraz zobaczyć.
Zmiana, którą dostrzegł w sobie po wyjściu z zatrucia, zdawała się pod wpływem 
napięcia przełomowej chwili posunąć jeszcze krok dalej.
Kanciasta twarz widoczna w lustrze pod ciemnobrązowymi włosami nad peleryną była 
fizycznie nie zmieniona. Psychicznie jednak wydawał się posunąć głębiej w kierunku, który 
zauważył wcześniej w innym lustrze.
Sprawiał wrażenie, jakby wszystkie jego naturalne elementy pracowały razem, by 
stworzyć przykuwający uwagę obraz twarzy rozświetlonej wewnętrznym ogniem. Oczy 
wyglądały na ciemniejsze, z nienaturalną uwagą skupiając wzrok na tym, na co w danej 
chwili patrzyły. Wysokie kości policzkowe, równe usta i wysokie czoło sugerowały 
skupienie, wiedzę i zrozumienie niemal zbyt potężne, by mogły pomieścić się w istocie 
ludzkiej. Wszystko to razem mogło tworzyć jedną z twarzy Szatana, w którego rękach znalazł 
się w przekonaniu Henry’ego. Może nie najczęściej spotykanego obrazu Ciemności, lecz 
smutnego i potężnego Szatana.
Nawet jego zszokował wyraz własnej twarzy, a przecież do takiego wizerunku dążył 
przez wszystkie te lata.
– Jeszcze tu jesteś – nagle rozbrzmiał za nim głos Toni. Bleys z wysiłkiem zmusił twarz 
do przybrania neutralnego wyrazu. Odwrócił się do niej, jeszcze gdy mówiła. – Musisz już 
przyjść. Goście z Gildii i Klubu Prezesów już są, a w jednym z gabinetów czekają ludzie 
Podkowy. Najpierw będziesz chciał zobaczyć się z nimi?
Bleys prawie runął na nią niczym burza w chwili, gdy tylko usłyszał pierwsze dźwięki jej 
słów, jakby jej głos należał do wroga; jednak zdołał się powstrzymać i obrócił się niedbale. 
Wewnętrznie spiął się z powodu odczutego właśnie szoku. Przez chwilę mu się przyglądała. 
Między jej brwiami pojawiła się delikatna linia.
– Dobrze się czujesz? – zapytała.
Prawie wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu obudzonej w nim nagle pełni radości na 
wieść, że wszyscy członkowie spotkania są już na miejscu.
– Nigdy nie czułem się lepiej!
– Cóż, jeśli jesteś tego pewien – powiedziała, wciąż uważnie mu się przyglądając. – 
Pamiętasz, że Kaj kazał ci unikać stresu. A to spotkanie jest dość ważne, prawda?
– Nie mogłoby być ważniejsze, ale nie widzę, czemu miałby się z tym wiązać jakiś stres. 
– Wiedział, że kłamie i przez chwilę martwił się, czy Toni go nie rozszyfruje. Ale nic nie 
powiedziała. – Nie wydaje mi się, żeby groziło mi jakieś niebezpieczeństwo.
– Jeśli jesteś pewien – odpowiedziała, nie spuszczając z niego wzroku. – To zwieńczenie 
wszystkiego, co dotąd zrobiłeś, prawda? Chwila, na którą czekałeś?
– To prawda, a jeśli mi się powiedzie, wykonam wielki krok w stronę sięgnięcia po 
Cassidę i Newtona, jako że Nowa Ziemia jest im niezbędna. Spodziewają się kłopotów, ale 
nie potoczy się to tak, jak myślą. Odbędzie się coś w rodzaju pokera dla czterech, w którym 
przynajmniej Prezesi i Podkowa sądzą, że mają karty umożliwiające zgarnięcie całej puli. 
Możliwe, że nawet Gildie tak myślą – choć trzymają się teraz ogona Prezesów. Jednak 
wszystko co muszę zrobić, to doprowadzić do tego, by zagrali swoimi kartami, zanim 
nadejdzie najlepsza do tego chwila. Kiedy już je ujawnią, stracą większość swoich atutów i to 
ja znajdę się na szczycie.
– Stres – bezbarwnie powiedziała Toni.
– Wcale nie. Po prostu muszę czekać na odpowiednią do działania chwilę. Powiedziałaś, 
że Gildie i Prezesi już są?
– Tak – potwierdziła Toni. – Na sali i prawdopodobnie zastanawiają się nad tymi 
dodatkowymi dryfami przy stole.
– Słusznie – stwierdził Bleys. – Nie powinniśmy tracić czasu. Masz rację, już idę. 
Najpierw do Podkowy. Czy Gildie i Prezesi ograniczyli się do czterech przedstawicieli? – 
zapytał jeszcze, kiedy szli przez krótki korytarz.
– Tak, obie grupy składają się z czterech osób. Ze strony Prezesów są trzy osoby, które 
były na kolacji w trakcie naszego poprzedniego pobytu na Nowej Ziemi, ale jest z nimi 
jeszcze jedna osoba z holomaską.
Bleys uśmiechnął się.
– Masz nagranie z ich przyjścia? Chciałbym popatrzeć na tą tajemniczą osobę,.
– Przypuszczam, że mamy zwykłe nagrania z kamer ochrony – odpowiedziała Toni. – 
Henry nalegał, żebyśmy zawsze je robili.
Wcisnęła przełączniki na swojej bransolecie. Na ścianie korytarza za nimi pojawił się 
naturalnych rozmiarów, trójwymiarowy obraz czterech osób wchodzących do apartamentu 
przez główne wejście. Byli tam Harley Nickolaus, Jay Amań i Orville Learner. Czwartą osobą 
była niewysoka postać w czarnym garniturze z twarzą osłoniętą polem maskującym. Bleys 
uważnie się jej przyjrzał.
Nagranie śledziło ich przez cały pokój aż do chwili, gdy przez boczne drzwi przeszli do 
sali konferencyjnej.
– Ona – on – to może być ktokolwiek – odezwała się Toni. – A swoją drogą, ramiona 
marynarki mają bardzo duże poduszki.
Postacie przeszły do sali konferencyjnej. Obraz zamigotał i ściana wróciła do zwykłej 
postaci.
– Zauważyłem – stwierdził Bleys.
– Prezesi nie przedstawili tej osoby – powiedziała Toni, gdy ruszyli dalej – ale 
przypuszczam, że to ktoś nowy. W innym wypadku nie miałoby sensu ukrywać jego 
tożsamości...
Przerwała, przechodząc przez drzwi, które rozsunęły się tuż przed nią. Razem z Bleysem 
weszli do małego gabinetu, gdzie czekał na nich Anjo i trójka pozostałych – dwie kobiety i 
jeszcze jeden mężczyzna.
Na widok Bleysa wszyscy wstali z miejsc. Drugi mężczyzna był trochę wyższy od Anjo, 
z twarzą sugerującą to samo, nieokreślone dziedzictwo, choć był znacznie mniej opalony. 
Kobiety nie miały wiele więcej niż dwadzieścia lat, wyglądały zdrowo i silnie. Jedna była 
bardzo wyprostowaną, jasną blondynką z krótkimi włosami i prawie lodowato błękitnymi 
oczyma, podczas gdy druga, niższa, ze stosunkowo ciemnymi włosami, miała uderzająco 
ciepłe, brązowe oczy.
– Cieszę się, że mogę was spotkać – przywitał ich Bleys. – Chcę, żebyście weszli do sali 
konferencyjnej tuż za mną. Jest tam już po czterech przedstawicieli Gildii i Klubu Prezesów. 
Kiedy wejdę, ogłoszę, że w spotkaniu wezmą udział również przedstawiciele Podkowy i gdy 
tylko usłyszycie, że to mówię – drzwi zostaną uchylone, więc będziecie mogli mnie słyszeć – 
natychmiast wejdziecie, zanim ktokolwiek będzie miał szansę się odezwać. Siądźcie od razu 
na przygotowanych dla was miejscach i nie zwracajcie uwagi na to, co zaczną mówić. Ja im 
odpowiem. Czy dostatecznie jasno się wyraziłem?
– Tak myślę – odpowiedział Anjo. Spojrzał na pozostałych. Wszyscy skinęli głowami, a 
blondynka dodatkowo potwierdziła, mówiąc:
– Tak!
– A więc chodźcie – powiedział Bleys.
Odwrócił się, wyszedł i ruszył za Toni przez pusty pokój do drzwi w kolejnym. Przed 
nieotwartymi jeszcze drzwiami Toni zatrzymała się i odsunęła na bok, nakazując gestem 
towarzyszącym Bleysowi osobom, by również się zatrzymały w miejscu, gdzie nie będą 
widoczne po otwarciu drzwi. Skinęła Bleysowi. Drzwi otwarły się i przeszedł przez nie.
Odwróciło się w jego stronę siedem twarzy osób siedzących przydługim stole 
konferencyjnym. Ósma – ukryta – nie zdradziła swoim zachowaniem, czy się obróciła.
– Cieszę się, widząc was tutaj – rzekł cicho, lecz na tyle szybko, by nie pozwolić odezwać 
się nikomu innemu. Podszedł do pustego dryfu przy bliższym końcu długiego stołu, ale nie 
usiadł na nim.
– Chciałbym również powitać pozostałych członków tego spotkania, czworo 
przedstawicieli Podkowy – jestem pewien, że znacie tę organizację.
Usiadł.
Widoczne twarze skoczyły w stronę wchodzącego Anjo i pozostałych członkówjego 
grupy, wpatrując się w nich, gdy szli wzdłuż stołu i zajmowali miejsca przy drugim jego 
końcu, z Anjo siedzącym dokładnie naprzeciw Bleysa.
Jeszcze przez chwilę panowała cisza. Potem wybuchła osoba, po której Bleys się tego 
spodziewał – Harley Nickolaus, zdający się dominować wśród członków Klubu Prezesów 
podczas poprzedniego spotkania. Przewodnik stada starych wilków, jak w myślach określił go 
Bleys.
Harley przewodził podczas kolacji w Klubie Prezesów w trakcie poprzedniej wizyty, choć 
to Jay Aman, bratanek Harleya, teraz siedzący po jego prawej stronie, wywarł na Bleysie 
wrażenie największego umysłu wśród przywódców Prezesów. Ale Jay nigdy nie odezwałby 
się pierwszy w takiej sytuacji. Należał do ludzi, którzy najpierw woleli przemyśleć sytuacje.
To samo dotyczyło Orvilla Learnera, również obecnego przy poprzednim spotkaniu, a 
teraz siedzącego po lewej stronie Harleya. Siedząca za Learnerem postać z zasłoniętą twarzą 
stanowiła znak zapytania, ponieważ był to ktoś, kogo nie należało się spodziewać w 
szeregach Prezesów; jakby Harley i pozostali przyszli z utajnioną bronią, do użytku wyłącznie 
w odpowiedniej chwili.
– Sprowadziłeś nas tutaj – Harley prawie się zająknął, a jego twarz pociemniała od 
nagromadzonej krwi w sposób, który na pewno nie spodobałby się Kajowi Menowsky’emu – 
żebyśmy siedzieli z nimi?
Wskazał grubym palcem w stronę końca stołu zajmowanego przez Ludzi Podkowy.
– Nie wystarczyło ci, że wyskoczyłeś na nas z Gildiami? Teraz wprowadzasz jeszcze tych 
roboli! Powiem ci, do czego doprowadziłeś, Pierwszy Nauczycielu – Pierwszy Starszy – nie 
dajesz nam innego wyboru, jak tylko wyjść!
Umilkł. Bleys nic nie odpowiedział, po prostu patrząc na niego. Kiedy przedłużająca się 
cisza stała się jawnie niezręczna, Harley znów wybuchł.
– No? – wykrzyknął. – Co masz do powiedzenia?
– Wyjdź – stwierdził Bleys.
Zapadła kolejna, przedłużająca się cisza. Jay Aman zaczął szeptać coś do ucha wuja, ale 
Harley go odepchnął.
– Wyjść? – krzyknął do Bleysa. – Co przez to rozumiesz?
– Dokładnie to, co powiedziałem – oświadczył Bleys. Uniósł do ust swoją bransoletę. – 
Toni, Harley Nickolaus wychodzi. Tak ważny członek Klubu Prezesów zasługuje na 
przynajmniej czteroosobową eskortę. Mogłabyś ją tu przysłać? Dziękuję.
– Dobrze! – krzyknął Harley, zrywając się na nogi.
Kopnięciem odepchnął swój dryf i odsunął się od stołu. Jay Aman i Orville Learner 
również zaczęli powoli się podnosić. Ale postać o zasłoniętej twarzy nie ruszyła się, a widząc 
to, Jay usiadł z powrotem i złapał Orvilla za łokieć. Ten obejrzał się i ponownie opadł na 
swoje krzesło dryfowe.
Otwarły się drzwi i weszło czterech Żołnierzy Boga. Przeszli przez pokój i stanęli wokół 
Harleya Nickolausa, który odwrócił się, przepchnął między nimi, wyminął Bleysa siedzącego 
u szczytu stołu i wyszedł przez drzwi z pokoju, eskortowany przez idących za nim Żołnierzy. 
Bleys pomyślał, że jednego ma z głowy.
Kiedy zamknęły się drzwi, odezwał się Jay Aman.
– Wybacz, że o tym wspominam, Pierwszy Starszy, ale w ten sposób przy stole zostało 
tylko trzech przedstawicieli Klubu Prezesów – powiedział głosem równie cichym, jak 
wcześniej Bleys.
– To prawda – potwierdził Bleys. – Jeśli będzie to konieczne, może ty będziesz mógł 
powiedzieć nam wszystko, co Harley Nickolaus miałby do przekazania w kwestiach, które 
zamierzamy omawiać?
– Ja również chciałbym coś wtrącić, Pierwszy Starszy – odezwał się Edgar Hytry, jeden z 
Mistrzów Gildii siedzących po drugiej stronie stołu. – Myślałem, że będzie to nieformalne, 
luźne spotkanie. W imieniu nieobecnych członków Gildii oraz, jestem przekonany, 
towarzyszących mi Mistrzów, chciałbym stwierdzić, że jesteśmy równie niezadowoleni z 
obecności osób siedzących przy stole.
Słowa brzmiały zdecydowanie, choć wypowiadał je głosem równie kontrolowanym, jak 
Jay Aman.
– Dziwi mnie to, Mistrzu – odpowiedział Bleys. – Jak brzmi to stare powiedzenie? Nie da 
się zrobić ciasta bez mąki? Jeśli ma się tu odbyć jakaś dyskusja na temat przyszłości tej 
planety, jak również innych Młodszych Światów – czego się spodziewam – Prezesi mogą 
stanowić tłuszcz, wy możecie być cukrem, ale Podkowa z pewnością reprezentuje 
pracowników, stanowiących mąkę – największy i najważniejszy składnik ciasta.
– Być może – stwierdził Hytry – ale podobnie jak nasi przyjaciele z drugiej strony stołu, 
nie zdawałem sobie sprawy, że przychodzimy tu na jakiś rodzaj dyskusji o mieszkańcach 
naszej planety. Zresztą my zawsze uważaliśmy się za reprezentantów pracowników. W 
gruncie rzeczy, po to właśnie stworzono Gildie – by ochraniać i pomagać pracownikom.
– Tak mi powiedziano – odpowiedział Bleys. – Ale czy nigdy nie zadaliście sobie 
pytania, czy przez te wszystkie lata Gildie nie zmieniły się z uciskanego w wyzyskiwacza?
– Z pewnością nic takiego nie miało miejsca! – zaprotestował Hytry.
– Doprawdy? – zapytał Bleys.
Jego wyszkolony głos nadał słowom ostrość brzytwy. Choć powodowały nim podobne 
uczucia, w przeciwieństwie do Nickolausa twarz Hytrego pobladła. Jednak cokolwiek chciał 
powiedzieć, Mistrz Gildii powstrzymał się, prawdopodobnie nie chcąc również zostać 
bezceremonialnie wyproszonym z sali. Bleys pomyślał, że Iłytiy nie bardzo wierzy, by jego 
towarzysze poszli w jego ślady, gdyby wstał i opuścił spotkanie.
– W takim razie – kontynuował Bleys – żal mi pana i Harleya Nickolausa. Z czekającą 
nas przyszłością, bardzo światłą przyszłością, potrzebni będą najlepsi przywódcy, a zawsze 
uważałem pana za kogoś takiego.
Hytry wbił w niego trochę niepewny wzrok z lekko wytrzeszczonymi oczyma, ale 
zachował milczenie. Drugi pokonany.
W tej chwili Bleys przyciągnął całą uwagę faktycznych przywódców Gildii i Klubu 
Prezesów. Musiał to wykorzystać.
– Prawdę mówiąc – powiedział, zwracając się do wszystkich zebranych przy stole – te 
nadzieje dotyczą was wszystkich, ponieważ potrzebni będą przywódcy, tacy jak wy. To nie 
tylko moja opinia. Mówiąc jako przedstawiciel innej planety, mogę szczerze powiedzieć, że w 
naszym własnym interesie jesteśmy zainteresowani, aby w nadchodzących latach jak najlepiej 
wiodło się naszym sąsiadom oraz, aby kierujący sprawami na każdym ze światów byli nie 
tylko dalekowzrocznymi, ale i zdolnymi osobami, wrażliwymi na potrzeby planety jako 
całości. Nie tylko jednej klasy rządzącej czy organizacji.
Bleys przerwał, ale nikt z jego słuchaczy nie miał ochoty odpowiadać.
– Zakładam, że czujecie jak ja – bo tak muszą czuć przywódcy na wszystkich Światach – 
spokojnie mówił dalej. – Chciałbym porozmawiać z wami w szczególności o tej przyszłości, 
do której tak często nawiązuję w swoich przemówieniach.
Bleys rozejrzał się w poszukiwaniu oznak zniecierpliwienia. Jednak w tej chwili 
wszystkie twarze zdawały się tylko czekać i słuchać.
– Oczywiste jest – powiedział – że nadszedł czas, o którym mówili Exotikowie – kiedy 
jako niezależne światy zaczniemy ulegać rozkładowi. Na szczęście wzór historyczny 
rozwijający się wraz z każdą chwilą ludzkiej historii i każdym działaniem wszystkich 
żyjących w danej chwili ludzi, posuwa nas w dokładnie właściwym kierunku, by sobie z tym 
poradzić.
Na twarzach słuchaczy pojawiło się zainteresowanie – i zastanowienie. Mówił dalej.
– Wydaje mi się, że w przypadku Nowej Ziemi istnieją już częściowo powiązania dla 
bardziej sformalizowanej, trójplanetarnej jednostki społecznej, w której Nowa Ziemia 
pełniłaby rolę centrum szkoleniowego inżynierów nowej techniki – doprowadzonej do etapu 
produkcyjnego przez Cassidę, a wywodzącej się z odkryć i idei z Newtona.
– Powtarzam – odezwał się Hytry pewniejszym głosem – nie o tym przyszliśmy tu 
rozmawiać.
– Ale my tak! – z końca stołu nieoczekiwanie ostro odezwał się Anjo. – To wasze starania 
o powiązanie naszej planety z Cassidą i Newtonem prowadzą do coraz silniejszego 
przekształcania wszystkich pracowników w niewolników!
– Zaprzeczam! – natychmiast odpowiedział Hytry.
– Po co się przejmować? – spokojnie stwierdził Jay Amań. – Pracownicy zawsze 
narzekają. To tylko jedna z ich ścieżek, dostosowana do aktualnych warunków.
– Oczywiście – powiedział Anjo, obracając się w stronę Jaya. – Wy, Prezesi oraz Gildie 
przez cały czas zachowujecie czyste ręce. Wykorzystujecie rzekome antagonizmy między 
wami, by miażdżyć między sobą pracowników jak dwa młyńskie kamienie.
– Retoryka! – rzucił Jay.
– Możliwe, że do pewnego stopnia retoryka – wtrącił Bleys, zanim Anjo zdążył 
odpowiedzieć – ale wydaje mi się, że jest w niej również trochę prawdy. Szczerze mówiąc, w 
stanowiskach wszystkich trzech grup jest zarówno prawda, jak i doza fałszu.
Spojrzał przez stół, by napotkać wzrok Anjo.
– W całej trójce – powtórzył wolno.
Twarz Anjo nie wyrażała uczuć, które mógł w tej chwili odczuwać. Była po prostu 
skupiona i pełna gotowości. Opinia Bleysa na jego temat wzrosła o punkt. Trzeci pokonany – 
nie, trzeci przynajmniej chwilowo współpracujący.
– Muszę powiedzieć, że w tej chwili najwięcej sympatii odczuwam wobec pracowników 
– kontynuował Bleys. – Bez wątpienia to oni w widoczny sposób cierpieli, przynajmniej w 
zakresie indywidualnych zmagań o przetrwanie. Z drugiej strony, Gildie i Prezesi czerpią ze 
swoich wysiłków szczególne korzyści. Choć nie zdawaliście sobie z tego sprawy, cierpiał 
sens istnienia waszych organizacji i pojawiło się pytanie o sens dalszego ich istnienia w 
świecie przyszłości.
– Wiesz, Pierwszy Starszy – odezwał się Jay Aman, bawiąc się pisakiem umieszczonym 
przed nim na stole obok notatnika – wszystko to stanowi dość abstrakcyjne i teoretyczne 
rozważania. W prawdziwym świecie Nowej Ziemi...
– W prawdziwym świecie Nowej Ziemi – ostro przerwał mu Bleys, przełamując go 
zarówno tonem, jak i siłą głosu, przez kontrast czyniąc głos Jaya cienkim – samolubna troska 
o osobistą przewagę – dotyczy to Podkowy w równym stopniu co Gildii i Prezesów – 
doprowadziły tę planetę na skraj rewolucji!
Pozwolił, by w jego głosie ujawnił się gniew, wiedział też, że widać go na jego twarzy. 
Jay, który otworzył usta, ponownie je zamknął.
– Jeśli przyjrzycie się cyklicznie powtarzającym się w zapisach historycznych wzorom – 
mówił dalej Bleys już spokojniejszym głosem – w tej chwili najbardziej prawdopodobny 
scenariusz to rebelia pracowników i przejęcie przez nich kontroli nad planetą – kontroli, która 
będzie stawać się coraz bardziej tyranizująca i krwawa – aż do etapu, kiedy byli Prezesi i 
Mistrzowie Gildii skończą na procesach za zbrodnie wobec ludności. Stoicie przed 
współczesną powtórką tego, co działo się we Francji na Starej Ziemi pod koniec 
osiemnastego wieku. Mówiąc w skrócie – pracownicy cierpieli długotrwałe skutki ujemnych 
stron ostatnich stu lat historii Nowej Ziemi, podczas gdy Gildie i Prezesowie zasadniczo 
odsunęli swoją porcję na znacznie krótszy, ale też i intensywniejszy moment zapłaty za swoje 
działania.
– To wszystko nonsens – wymamrotał Jay pod nosem.
– Nonsens? – powtórzył Bleys. – Spójrz na ludzi przy drugim końcu stołu, Jayu Aman. 
Bardzo uważnie im się przyjrzyj, a potem powiedz mi, że nie potrafisz sobie wyobrazić, że 
będą decydować, czy twoja głowa nie powinna trafić pod gilotynę – zakładając, że za kilka lat 
odkurzonoby na Nowej Ziemi tego rodzaju starożytne urządzenie.
Jay uniósł wzrok znad papieru, spojrzał na Bleysa i uśmiechnął się, po czym świadomym 
gestem obrócił się w stronę drugiego końca stołu. Patrzył tam dłuższą chwilę – rzeczywiście 
długo – a wyraz jego twarzy stopniowo zmieniał się, tracąc pewność siebie, aż stała się 
zupełnie pusta, z oczyma utkwionymi w siedzących przy końcu stołu osobach, jakby nie 
potrafił oderwać od nich wzroku. Czwarty pokonany.
– A ty, Anjo i pozostali z jego frakcji – powiedział Bleys – czy możecie obiecać tu 
zebranym, że jeśli nie wy, to inni w organizacji Podkowy będą gotowi popełnić tego rodzaju 
masowe morderstwa?
Poza Anjo, wszyscy ludzie z Podkowy wbili wzrok w Bleysa.
– Co masz na myśli... – zaczęła blondynka, po czym zamilkła. Jeszcze troje. Razem 
siedmioro.
– Chodzi mu o to – odezwał się Anjo, wciąż patrząc na Bleysa – że nie powinniśmy 
myśleć w tej chwili o tym, lecz dalej, aż do chwili, kiedy Podkowa potępi nas – całą czwórkę 
– i to nasze karki wylądują na pieńku. Ale czemu jesteś taki pewien, że to w ogóle nastąpi, 
Bleysie Ahrens? Muszą istnieć rozsądne rozwiązania naszych problemów. Nie musi dojść do 
krwawej rewolucji.
– Chciałbym zauważyć – wtrącił się Jay Aman – że możliwe są również inne 
rozwiązania, nie wiążące się z rewolucją, choć równie krwawe...
Świadomie zawiesił głos, z uśmiechem przerywając w połowie zdania.
Głowy wszystkich osób przy stole obróciły się w stronę Jaya, Orvilla Learnera i siedzącej 
z nimi zamaskowanej postaci, jako że to właśnie Prezesi oficjalnie podpisali kontrakt na 
sprowadzenie pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy Zaprzyjaźnionych, z których ponad połowa 
była już na miejscu. Jay wygłosił uwagę, dla której tu przyszedł, ale Bleys był pewien, że 
nastąpiło to wcześniej niż planował Jay lub Harley.
Wszyscy wystrzelili – może za wyjątkiem tajemniczej postaci z zasłoniętą twarzą. Jednak 
w tej chwili cała uwaga skupiała się na Jayu. Trzeba będzie to zmienić.
Bleys zaczekał, dając im chwilę na patrzenie. Potem odezwał się, zanim Jay mógł 
dokończyć.
– Wydaje mi się, Jayu Aman, że rozważanie tego rodzaju rozwiązania stanowiłoby stratę 
czasu, jako że istnieje alternatywa nie krzywdząca nikogo i wykorzystująca pęd aktualnej 
ewolucji historycznej, zapewniając jej dalszy rozwój i wzrost z korzyścią dla wszystkich 
mieszkańców Nowej Ziemi.
Zwrócili głowy w jego stronę, ale powoli, większość uwagi wciąż skupiając na Jayu.
– W ogóle bym z wami teraz nie rozmawiał – kontynuował Bleys – gdyby ta alternatywa 
nie była możliwa, ale musi to być częścią ogólnego wysiłku wszystkich Młodszych Światów. 
Żadna pojedyncza planeta, ani nawet sojusz kilku, nie da rady wprowadzić tego w życie. 
Wzór historii przesunął się do punktu, w którym przewidziany rozkład pociągnie nas 
wszystkich – albo nikogo. To co proponuję, to idealne rozwiązanie, lecz wymaga dwóch 
trudnych decyzji ze strony wszystkich mieszkańców Młodszych Światach.
Przerwał, dając im szansę odezwania się, ale nikt z nich tego nie zrobił, nawet Jay, który 
czekał cierpliwie z lekkim uśmiechem satysfakcji na twarzy.
– Pierwsza – powiedział Bleys – polega na ostatecznym zakończeniu wszelkich prób 
poddania nas dominacji Starej Ziemi, która nigdy tak naprawdę nie zrezygnowała z marzeń o 
utrzymaniu kolonii.
– Druga, dotycząca indywidualnych osób i społeczeństw, polega na uświadomieniu sobie, 
że muszą się przemodelować. Muszą poświęcić się rozwijaniu zdolności, o których 
zapomnieli. Obawiam się, że mieszkańcy niektórych planet – jak Dorsai i dwie planety 
Exotikow – nie dadzą się już uratować. Prawdopodobnie będziemy musieli zostawić ich 
naturalnemu biegowi spraw. Ale reszta może rozkwitać i nieustannie się rozwijać, jeśli tylko 
właściwie do tego podejdziemy. Odpowiednio przygotowana, nasza przyszłość może 
zneutralizować potęgę tych Kultur.
Na Bleysie skupiły się teraz wszystkie oczy – nawet Jaya. Nazwy „Exotikowie” i 
„Dorsajowie” – dwie legendarne i wciąż znaczące potęgi Nowych Światów – wyzwoliły coś z 
historycznych cieni. Nawet teraz, po stu latach, bogactwo i talent handlowy Exotikow oraz 
umiejętności wojskowe Dorsajów wciąż jeszcze mogły się podnieść, jak giganci zbudzeni ze 
snu i zniszczyć nawet najlepsze plany dominacji którejś z planet, czy choćby wszystkich 
razem Młodszych Światów.
Nareszcie, Bleys miał wszystkich przy stole, jak Stary Żeglarz...

Lecz okiem pęta go. Weselnik
Stoi w zaklętym kole
I słucha jak trzyletnie dziecko:
Żeglarz usankcjonował swą wolę.


Rozdział 45

Atmosfera w pokoju uległa nagłej zmianie. Słowa Bleysa obudziły w umysłach słuchaczy 
odziedziczone i wciąż żywe obrazy.
Planety Exotikow i Dorsai nie zajmowały już myśli mieszkańców Nowych Światów w 
takim stopniu jak kiedyś, kiedy te trzy światy należało brać pod uwagę przy każdej zmianie 
sytuacji międzygwiezdnej. Jednak wspomnienia wciąż były żywe. Wspomnienia Exotikow z 
ich niemal magicznymi umiejętnościami kupieckimi i bogactwem w walucie 
międzygwiezdnej. Wspomnienia legendarnych Dorsajów z planety, o której mówiło się, że jej 
Szarzy Kapitanowie – jak nazywano wiodących dowódców wojskowych – mogliby, gdyby 
zechcieli, połączyć swoje siły zamiast wynajmować się osobno, zgromadzić siłę wojskową, 
której nie potrafiłyby się oprzeć nawet wszystkie pozostałe światy razem.
Zgromadzeni przy stole mogli publicznie wyrażać żal wobec wszystkiego, co zaszkodziło 
któremukolwiek z innych Nowych Światów, ale pod dawnymi lękami kryło się głębokie 
pragnienie sprowadzenia planet Exotikow i Dorsai na pozycję outsiderów.
Bleys doprowadził Jaya i Anjo do ujawnienia swoich kart przetargowych; Hytry 
najwyraźniej takiej nie miał. Teraz nadszedł czas, by zakończyć sprawę.
– Tak więc – mówił w całkowitej ciszy Bleys – mam przed sobą dwa zadania. Pierwsze to 
przeobrażenie indywidualnych ludzi, drugim jest reorganizacja Młodszych Światów w jedną 
jednostkę społeczną.
Przerwał, dając im szansę na reakcję, ale wciąż milczeli.
– Czy nam się to podoba czy nie, osiągnięcie tego drugiego celu, reorganizacji Nowych 
Światów, doprowadzi nas do konfliktu ze Starą Ziemią, z konieczności wiążąc się z 
zakończeniem wszelkich jej prób wpłynięcia na nas, zwłaszcza przez Encyklopedię 
Ostateczną. Aby wygrać tę bitwę – a musimy wygrać, bo inaczej zostaniemy zapomniani 
przez historię – już teraz musimy zacząć się zbroić, a kiedy dojdzie do konfrontacji, będziemy 
mieć dość sił do wsparcia naszych idei. Pamiętajcie – populacja Ziemi wciąż przekracza 
liczebnie łączną liczbę mieszkańców kolonii, jeśli z naszej grupy wykluczymy Exotikow i 
Dorsajów – co, jak już powiedziałem, jest smutną koniecznością...
Pierwszy raz zakłócony został całkowity bezruch jego słuchaczy. Osoba z zasłoniętą 
twarzą poruszyła się lekko. Bleys mówił dalej, nie przerywając.
– Na szczęście, w tym może pomóc moja organizacja Innych. Jej członkowie zostali 
wyszkoleni – a trzeba będzie wyszkolić ich znacznie więcej – jako koordynatorzy, by 
połączyć w jedno ich organizacje na wszystkich Nowych Światach. Sugestia połączenia w ten 
sam sposób wszystkich planet może brzmieć zbyt ambitnie, ale myślę, że istnieje analogia.
Przerwał na chwilę, pozwalając, by jego słowa zapadły w słuchaczy.
– Jak już powiedziałem wcześniej, wzór historyczny i tak przesuwał się w stronę 
zjednoczonego społeczeństwa Młodszych Światów. Jako przykład może posłużyć związek tej 
planety z Cassidą i Newtonem. W tej chwili jedyna wada tego układu polega na tym, że plany 
zostały w większości przygotowane przez Newtona – mającego nadzieję samodzielnie przejąć 
kontrolę nad innymi Młodszymi Światami. Ja staram się zbudować wspólnotę planet, w której 
żadna nie będzie dominowała nad innymi. Ale to, co od ponad półwiecza robił Newton nie 
zostanie zmarnowane, ponieważ przygotował podstawy. Będzie to jednak wymagać zmiany 
postaw w niektórych ludziach – zgodzi się pan ze mną, Pieterze DeNiles?
Osoba z zasłoniętą twarzą wyłączyła nagle maskowanie, ujawniając DeNilesa. Na 
Cassidzie Bleys zauważył, jak łatwo uśmiechała się ta twarz i jak głębokie były pochodzące 
od śmiechu zmarszczki wokół przysłoniętych siwiejącymi brwiami oczu DeNilesa. W tej 
chwili oczy te dosłownie skrzyły się z rozbawienia.
– Zastanawiałem się, ile czasu zajmie ci powiązanie tego wszystkiego – powiedział.
Czar wiążący osoby zgromadzone przy stole został złamany. Bleys nie stanowił już 
obiektu ich zainteresowania; wszyscy wpatrywali się w DeNilesa.
– To był jedyny rozsądny wniosek – stwierdził Bleys. – Spodziewałem się ciebie. 
Podczas naszego spotkania na Cassidzie popełniłeś błąd. Nie trzeba było wciskać mi swojej 
kruchości i udawać przemęczenia.
– Naprawdę jestem stary – powiedział Pięter – a spacer był dla mnie męczący, zwłaszcza 
nadążenie za tymi twoimi długimi susami.
– Och, z pewnością – zgodził się Bleys. – Ale chciałeś wywrzeć na mnie wrażenie, że 
jesteś zbyt stary i kruchy, by zdobyć się na podróż na inną planetę. To mógł być jedyny 
powód tak silnego podkreślenia twojej słabości; nie przestawałem jednak wątpić, a potem 
zobaczyłem na obradach Rady Newtona zamaskowaną postać – obrócił się do pozostałych 
osób siedzących przy stole. – Wybaczcie, powinienem przedstawić tego pana. Pięter DeNiles, 
urodzony na Cassidzie, ale posiadający znaczący głos w Radzie Nadzoru Laboratoryjnego na 
Newtonie – choć anonimowy. Zazwyczaj uczestniczy w zebraniach tego ciała jako 
„Gentleman”.
– Nie wydaje mi się... – zaczął Jay Aman, ale natychmiast uciszył go Pięter.
– Nie rób z siebie większego głupca niż dotychczas – powiedział. – Pierwszy Starszy i tak 
wie już wszystko o naszych powiązaniach z Prezesami. Nie trzeba Bleysa Ahrensa by 
stwierdzić, że o ile Prezesi są dość bogaci, natychmiastowa zapłata za kontrakt na wynajęcie 
pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy mogłaby przekraczać ich możliwości.
– Zapewniam cię, że mamy...
Głos Jaya znów został uciszony przez DeNilesa.
– Jak już powiedziałem, nie rób z siebie głupca. Bez wątpienia bylibyście w końcu w 
stanie zapłacić taki rachunek; ale istnieje różnica między posiadaniem środków w księgach, a 
możliwością wypłacenia ich w krótkim terminie. Potrzebujecie nas. Nie, żeby robiło to dużą 
różnicę, bo i tak byśmy wam pomogli. Pierwszy Starszy, myślę, że o ile będzie miał pan 
pewne problemy z przekonaniem części z tych Nowoziemian do podążenia pańską drogą, 
populacja Newtona nie jest tak podatna. Mocno zakorzeniły się tam socjalne powiązania 
tworzone od pokoleń.
– Przekonanie to niewłaściwe słowo! – Jay prawie wykrzyczał. Wyraz jego twarzy uległ 
zmianie, a w głosie brzmiały tony przypominające brzmienie głosu jego wuja. – – Jeśli chodzi 
o Prezesów, to nie podlegamy nikomu, nawet Newtończykom, choć mamy wobec nich pewne 
zobowiązania. Nie zamierzamy również poddać się twoim planom, Bleysie Ahrens. 
Najwyraźniej – z wyraźną wściekłością spojrzał na Bleysa, a potem na DeNilesa – wy dwaj 
myślicie, że jesteście jedynymi zdolnymi coś zaplanować i doprowadzić do realizacji tych 
projektów. Mój wuj nie jest głupcem, za jakiego uważa go wielu ludzi, a jeszcze przed nim 
Prezesi myśleli o przyszłości. Nieuniknione było, że prędzej czy później Klub będzie musiał 
przejąć na własność Nową Ziemię...
– Nie zgadzam się z tym! – wykrzyknął Hytry. – Nasze Gildie...
– Wasze Gildie nigdy nie były niczym innym, jak związkami dla stada bezrozumnych 
owiec! – trzasnął słowami Jay. – Poza Domami Gildii i waszymi tytułami niczym nie różnicie 
się od Podkowy. To do Prezesów należą korporacje. To Prezesi kontrolują rząd planetarny, i 
to Prezesi zaprowadzą porządek nie tylko na Newtonie i Cassidzie, ale na wszystkich 
Młodszych Światach!
Jay umilkł i zdumiewająco szybko się uspokoił. Wolno rozejrzał się wokół stołu.
– Wszystko czego nam brakowało – powiedział powoli – to własna armia. A teraz – 
mamy ją.
Wszyscy patrzyli na niego. Przez chwilę pozwolił im siedzieć i przyswajaćjego słowa. 
Potem prawie się uśmiechnął.
– Prawdę mówiąc – stwierdził – zawsze wychodziliśmy dalej w przyszłość niż ci dwaj, 
których do tej pory wysłuchiwaliście. Szczególnie powinni być tym zainteresowani 
przedstawiciele Gildii i Podkowy. Lepiej przyjmijcie do wiadomości, że postawiliście na 
złego konia. Jako przykład naszego dalekosiężnego planowania powiem wam, że zażyczyłem 
sobie, by krótko po rozpoczęciu tego spotkania zjawił się tu dowódca oddziałów 
Zaprzyjaźnionych i kazałem mu zaczekać, aż spotkanie się zakończy, żebyśmy mogli 
porozmawiać. Wezwę go teraz.
Uniósł do ust swoją bransoletę.
– Tu Jay Amań – powiedział, a jego głos wrócił do nich powtórzony przez głośniki 
interkomu umieszczone w ścianach i suficie. – Marszałku, mógłby pan tu wejść?
Nie czekając na odpowiedź opuścił rękę, sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i 
wyciągnął z niej złożoną chusteczkę, którą przetarł wargi. Otworzyły się drzwi i przeszedł 
przez nie marszałek Cuslow Damar. W kilku krokach pokonał pustą przestrzeń i stanął za 
krzesłem Jaya.
– Wezwał mnie pan, panie Przewodniczący? – zapytał, mówiąc do tyłu głowy Jaya. 
Wyglądał dokładnie tak samo, jak dzień wcześniej. Identyczny mundur, sposób stania, a 
nawet wyraz twarzy z wyraźną gotowością słuchania rozkazów.
Jay błyskawicznie obrócił swoje krzesło, zwracając się twarzą do marszałka.
– Nie używamy tego tytułu przy ludziach, Damar – powiedział. – Będziesz musiał to 
zapamiętać.
– Proszę przyjąć przeprosiny, Jayu Amań – powiedział niezmienionym głosem Cuslow.
– Przyjmuję, tym razem – rzucił Jay. Odwrócił się z powrotem do stołu. – Sprowadziłem 
cię tu, Damar, żebyś powiedział tym ludziom, czy to co powiem zgadza się z twoją wiedzą.
– Z przyjemnością, Jayu Amań.
– Dla tych z was, którzy go nie znają – nie dotyczy to oczywiście Pierwszego Starszego – 
stojący za mną człowiek to marszałek Cuslow Damar, dowódca oddziałów zakupionych 
właśnie od Zaprzyjaźnionych. Prawdę mówiąc, urodził się na Nowej Ziemi, ale jego ojciec 
przeniósł się wraz z całą rodziną na jeden ze Światów Zaprzyjaźnionych – na Harmonię. Nie 
pamiętam, ile lat ma w tej chwili, ale spędził ich na Harmonii całkiem sporo. Wspominam o 
tym, żeby uświadomić wam, jak dalekosiężne są nasze plany.
Nikt nie próbował kwestionować podanych informacji. Jay mówił dalej.
– Damar, czy to prawda?
– Tak, Jayu Amań.
– Jego ojciec miał misję – kontynuował Jay, przecierając usta chusteczką – zleconą mu 
przez nas. Miał żyć na Harmonii i wychować tam rodzinę. Marszałek, z tego co pamiętam był 
jego trzecim synem, a wszyscy zostali wojskowymi, ale dwaj starsi zginęli. Jednak pan 
marszałek przeżył. Wspinał się po kolejnych szczeblach wojskowej kariery, a kiedy 
rozmawialiśmy z rządem Zaprzyjaźnionych na temat kupienia wojska, poprosiliśmy, aby w 
miarę możliwości przysłali jako oficera głównodowodzącego kogoś, kto zna Nową Ziemię. 
Oczywiście, wysłali nam Damara. Mam rację, Damar?
– Całkowitą, Jayu Amań.
– Wiesz, Damar, że każdego urodzonego na Nowej Ziemi uważamy za jej dożywotniego 
obywatela? Właściwie jesteś u siebie.
– Zawsze o tym wiedziałem, Jayu Amań.
– Prawdę mówiąc, reszta twojej rodziny też powinna tu być w tej chwili. Przylecieli?
– Tak.
– Wydaje mi się, że jest między nimi nawet twój ojciec – kontynuował Jay, tym razem 
zwracając się do ludzi przy stole. – Mamy ich pod strażą, oczywiście wyłącznie jako ochronę. 
Twój ojciec niedawno przyleciał, prawda, Damar?
– Dostał wiadomość, że siostra jest ciężko chora – odpowiedział Cuslow – więc 
zdecydował się wrócić. Na szczęście kiedy dotarł do domu, okazało się, że nie jest z nią tak 
źle, jak wynikało z wiadomości. Prawdę mówiąc, wydaje mi się, że ma już zarezerwowany 
bilet na Harmonię.
– Wszystko w swoim czasie – Jay wciąż patrzył na siedzących przy stole. – Podróż 
międzygwiezdna to wielki wydatek, nawet dla mającego powodzenie w interesach kupca, jak 
twój ojciec. Zobaczymy, czy uda się nam przekonać go, by trochę dłużej cieszył się pobytem 
na rodzimej planecie. Wiesz, planujemy zadbać o niego, razem z resztą twojej rodziny, 
pomimo lat spędzonych przez was na Harmonii. Prawdę mówiąc, nawet pomimo tego, że stał 
się – co jak sądzę było konieczne – jednym z bardziej religijnych Zaprzyjaźnionych. A stał się 
takim, nieprawdaż, Damar?
– Mój ojciec stał się Prawdziwym Wiernym – oświadczył Damar. – Potwierdzają to 
wszyscy, którzy go znają na Harmonii. Zawsze mówiłem ludziom, że jestem dumny z mojego 
ojca i że chciałbym kiedyś sam osiągnąć taką Wiarę.
– Z pewnością, Damar – powiedział Jay w stronę stołu. – Jednak w tej chwili mam dla 
ciebie zadanie. Są tu dwaj goście spoza planety. Jednym z nich jest oczywiście Bleys Ahrens, 
Pierwszy Starszy Zaprzyjaźnionych, zaś drugi przybył z Newtona. Nasz rząd zdecydował 
właśnie, że ci panowie stali się na Nowej Ziemi persona non grata, więc podejmiesz teraz 
odpowiednie kroki – zakładam, że masz ze sobą jakichś żołnierzy?
– Mam kilku pomocników i paru szeregowców, którzy mogliby przyjść, gdybym ich 
wezwał, Jayu Amań.
– Tak więc przypuszczam, że powinieneś właśnie to zrobić. Nie spodziewam się, żeby 
Pięter DeNiles sprawił ci jakieś kłopoty, ale Pierwszy Starszy jest fetyszystą ćwiczeń 
fizycznych i mógłby zrobić coś głupiego. Nie chcemy, żeby stała mu się krzywda – mogłoby 
to wywołać incydent międzyplanetarny. Więc wezwij swoich ludzi i odprowadźcie ich do 
pierwszego startującego z planety statku. Sami mogą się później zatroszczyć, gdzie ich 
zabierze.
– Jedną chwileczkę – odezwał się Bleys. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i 
wyciągnął złożone kartki papieru, będące kopią kontraktu otrzymaną wcześniej od marszałka. 
– Myślę, że powinien pan uważniej przyjrzeć się kontraktowi, panie Prezesie, zanim podejmie 
pan jakieś drastyczne kroki.
Popchnął złożone arkusze w stronę Jaya, który odepchnął je na bok.
– Nie muszę do tego zaglądać! Wiem, co tam jest napisane.
Jay wyciągnął chusteczkę i znów przetarł usta, po czym mówił już spokojniej.
– Myślę, że to pana zaskoczy ten kontrakt, Bleysie Ahrens. Bardzo uważnie go 
przejrzeliśmy, z pomocą naszych najlepszych prawników. Zawiera wszystkie punkty, których 
zażądaliśmy od rząduZaprzyjaźnionych. Wszystkie. Damar, wydałem ci rozkaz.
– Rzeczywiście, Jayu Amań – odezwał się Damar – jednak w tego rodzaju sprawie o 
implikacjach dyplomatycznych, muszę się skonsultować z moim przełożonym.
Twarz Jaya, która zdążyła już odzyskać zwykły kolor, znów zbielała. Wykrzywił usta i 
ponownie obrócił się razem z krzesłem.
– Co to ma znaczyć? Ja jestem twoim przełożonym! Jestem właścicielem ciebie i twoich 
ludzi! Rozumiesz? Posiadam cię, całe wojsko i twoją rodzinę. Zwłaszcza twoją rodzinę. Nie 
przebiło się to przez twoją czaszkę?
– Ależ tak – odpowiedział Damar. Teraz jednak mówił nad głową Jaya do Bleysa. – 
Pierwszy Starszy, czy mam twoje pozwolenie na wykonanie tego rozkazu?
– Myślę, że nie w tym przypadku, marszałku – odpowiedział Bleys. – Wydaje mi się, że 
Jay Amań – albo pan Przewodniczący, jakkolwiek woli się nazywać – może być nieco 
zmieszany.
Skupił wzrok na Jayu.
– Jayu Amań – powiedział – naprawdę powinien pan jeszcze raz przyjrzeć się 
kontraktowi. Tym razem mógłbyś brać pod uwagę, że był wzorowany na kontraktach 
Dorsajów; a oni mają kilkaset lat praktyki w zawieraniu kontraktów wojskowych. 
Oczywiście, nie mam nic do zarzucenia pańskim prawnikom, ale znajdziesz tam punkt 
określający, że w zakresie decyzji dotyczących użycia wojsk Zaprzyjaźnionych, rozkazy 
może wydawać jedynie najwyższy rangą przedstawiciel Zaprzyjaźnionych przebywający w 
danej chwili na planecie. Tak się składa, że to ja.
Jay znieruchomiał i bez słowa wbił w niego wzrok, ściskając w ręku zmiętą chusteczkę.
Poruszył lekko ustami, ale nie wydobył z nich żadnego dźwięku. Ponownie obrócił się do 
Cuslowa Damara.
– Słyszałeś, co powiedziałem? – powiedział. – Czy jeszcze raz mam ci przypomnieć o 
twoich obowiązkach i rodzinie? Zwłaszcza o twoim ojcu?
– Głęboko kocham moją rodzinę – powiedział Cuslow; tym razem w jego głosie brzmiały 
emocje. – Ponad wszystkich, mojego ojca i zrobiłbym wszystko, by zapewnić im 
bezpieczeństwo. Ale zawsze pragnąłem iść jego śladami, a on sam powiedziałby, że 
najważniejsza jest moja powinność przed Bogiem. Powinność ta wymaga, bym był posłuszny 
rozkazom mojego przełożonego, którym w tej chwili jest Pierwszy Starszy. Nie zawiodę ani 
Boga, ani mojego przełożonego.
– Panie Przewodniczący – łagodnie odezwał się Bleys, a Jay gwałtownie obrócił się 
twarzą w jego stronę. – Naprawdę uważał pan, że Światy Zaprzyjaźnionych wynajęłyby 
swoje dzieci, gdyby ich dowódcą nie był człowiek Prawdziwej Wiary? Powinien pan zajrzeć 
do kontraktu. Strona siódma, paragraf „PRZYWÓDZTWO I DYSPONOWANIE 
ODDZIAŁAMI W RAMACH KONTRAKTU”.
Wpatrując się w niego, Jay sięgnął na ślepo i zacisnął palce na odepchniętym wcześniej 
kontrakcie, po czym przyciągnął go do siebie i zaczął przewracać kartki.
– Wydaje mi się, że to ósmy wers od góry – podpowiedział Bleys – tam znajdzie pan 
słowa: ...oddziały w ramach kontraktu będą podlegać dowództwu najstarszego stopniem 
oficera i jego przełożonych, włącznie z przedstawicielami rządów Harmonii i Zjednoczenia, 
dostarczających wyszczególnionych wyżej jednostek.
Wzrok Jaya przebiegł po kartce. Ponownie spojrzał na Bleysa.
– Widzę – powiedział. – I cc z tego?
– Jayu Amań – odezwał się zza niego Cuslow – Pierwszy Starszy jest moim przełożonym.
Jeśli twarz Jaya wcześniej pobladła, teraz odpłynęła z niej już cała krew. Wpatrywał się w 
Bleysa.
– Widzisz – odezwał się Bleys – jak już wspomniałem, Dorsajowie rozwijali tego rodzaju 
kontrakty od kilkuset lat. We wczesnych latach dostarczania najemników w ramach umów na 
inne planety, często byli oszukiwani przez kontrahentów, którzy próbowali przejąć kontrolę 
nad ich oddziałami przy pomocy własnych dowódców, argumentując, że pozostały przy życiu 
najstarszy stopniem Dorsaj ma niższą rangę niż ich dowódca, albo używając podobnej 
wymówki.
Przerwał, przyglądając się twarzy Jaya, ale ten tylko dalej się w niego wpatrywał.
– Aby sobie z tym poradzić – kontynuował więc Bleys – Dorsajowie zaczęli powszechnie 
stosować praktykę wyznaczania dodatkowych, wysokich rangą dowódców, nie wysyłanych 
razem z oddziałami; pozostawali na Dorsai, gotowi udać się gdziekolwiek, gdzie próbowano 
przejąć dowództwo. W oczekiwaniu na ich przybycie, wojska działałyby wyłącznie na 
podstawie ustalonych wcześniej, zapisanych w kontrakcie rozkazów. Możesz się im 
przyjrzeć, jeśli chcesz, ale przekonasz się, że sprowadzają się one do tego, że nawet jeśli przy 
życiu pozostanie tylko jeden szeregowiec, z definicji będzie działał jako dowódca istniejących 
sil, do czasu pojawienia się oficera starszego stopniem.
Jay dalej siedział nieruchomo, za to za jego plecami otwarły się drzwi i do sali 
konferencyjnej weszło dwu majorów, porucznik i czterech szeregowców w mundurach sił 
ekspedycyjnych Zaprzyjaźnionych. Stanęli za Cuslowem Damarem. Odgłosy te sprawiły, że 
Jay w końcu zareagował i odwrócił się. Popatrzył na nich, potem znów skierował wzrok na 
Bleysa.
– To wszystko jest nie... – zaczął, po czym umilkł.
– Marszałku – zaczął Bleys, wstając – myślę, że zrobiłem tu wszystko, co mogłem. Ani 
ja, ani Pięter DeNiles nie będziemy odsyłani z planety, choć przypuszczam, że i tak obaj 
szybko stąd odlecimy. Możesz postawić w stan gotowości moją straż honorową.
Rozejrzał się wokół stołu.
– Jeszcze jedno – powiedział. – Marszałku, od tej chwili, jeśli będzie to konieczne, proszę 
przyjmować porady od Any Wasserlied, kierującej organizacją Innych na tej planecie, którą 
niniejszym wyznaczam na swojego pełnomocnika. Jeśli będzie pan potrzebował 
skontaktować się bezpośrednio z którąkolwiek z grup tutaj reprezentowanych, proszę zwracać 
się do Anjo z Podkowy, Edgara Hytrego z Gildii i Jaya Amana z Klubu Prezesów – a w 
przypadku, gdyby pojawiły się jakieś kwestie związane z Newtonem lub Cassidą – Pieterem 
DeNilesem, jeśli wciąż tu będzie, a jeśli nie – szefami placówek dyplomatycznych tych 
planet. A teraz do widzenia państwu. Marszałku, pana i pańskich ludzi proszę o udanie się ze 
mną.
Ruszył ze swojego miejsca przy końcu stołu w stronę czekających oficerów.
– Pójdę z tobą – powiedział Pięter, odsuwając swoje krzesło dryfowe i wstając. – Proszę, 
zaczekaj na mnie.
Dogonił go w chwili, gdy oficerowie odsunęli się, by przepuścić Bleysa. Jednak tuż przed 
tym, gdy miał przejść przez drzwi, odezwał się do niego Jay.
– Zaczekaj! – krzyknął. – Mówić ze mną? Po czymś takim, nadal chcesz ze mną 
rozmawiać? Czemu?
– Ponieważ i tak jesteś najzdolniejszym z Prezesów – odpowiedział Bleys, nie odwracając 
się.
Wyszedł. Pięter DeNiles, Cuslow Damar i pozostali żołnierze poszli za nim.
Bleys wraz z towarzyszącymi mu osobami znaleźli się w pustym pokoju, którego żółte 
ściany rozjaśniał blask popołudniowego słońca. Bleys poszedł dalej
– Gdybyś mógł trochę zwolnić... – wydyszał DeNiles.
Bleys przyhamował nieco i zaczekał na starszego mężczyznę. Oficerowie, łącznie z 
Cuslowem, utrzymywali nakazany szacunkiem dystans. Kiedy Cassidianin dogonił go, Bleys 
szedł już wolniej, a wkrótce znaleźli się w apartamencie.
– Muszę usiąść – powiedział Pięter.
– Oczywiście – zgodził się Bleys, pełen winy, bo podświadomie idąc wydłużał krok. 
Sięgnął po pobliskie krzesło dryfowe i przysunął je do Pietera, który opadł na nie z 
westchnięciem ulgi.
Bleys znalazł jeszcze jedno krzesło dla siebie.
– Marszałku – powiedział, siadając naprzeciw Pietera – Pieter DeNiles prawdopodobnie 
będzie wracał do swojego hotelu. Później będzie chciał zachować swobodę wobec wszelkich 
prób nacisku ze strony Nowoziemian do chwili wyjazdu.
Zerknął na Pietera, który kiwnął głową.
– Może mógłby pan zebrać trzech lub czterech oficerów i kilku ludzi, żeby zostali w jego 
pobliżu i w razie potrzeby zapewnili mu swobodę.
– Natychmiast się tym zajmę, Pierwszy Starszy – powiedział Cuslow i podszedł do 
chudego, wysokiego i bardzo prosto się trzymającego młodego oficera, rozmawiającego z 
Toni.
– Dziękuję – powiedział Pięter. – Skąd wiedziałeś, że to byłem ja?
– Nie ułatwiłeś mi tego – stwierdził Bleys. – A przy okazji, gratulacje za występ w 
charakterze Jacka, anonimowego członka organizacji Innych i Klubu Prezesów. Na pewno nie 
było ci łatwo chodzić i mówić, jak ktoś mający za sobą pół wieku mniej doświadczenia 
życiowego od ciebie.
– Kiedyś, dawno temu, byłem przez jakiś czas aktorem, profesjonalnym aktorem – 
spokojnie odpowiedział Pięter. – Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
– Nie połączyłem cię z Jackiem do czasu naszego spaceru na Cassidzie.Nawetwtedy, 
trudno wto było uwierzyć. Ale chodziłeś w ten sam sposób – wyjaśnił Bleys. – Pamiętasz 
zapewne, że w przypadku Jacka odesłałem cię na większą odległość tylko po to, żebym mógł 
przyjrzeć ci się wychodzącemu z pokoju. Skoro byłeś profesjonalnym aktorem, musisz 
wiedzieć, że najtrudniej jest zmienić sposób chodzenia. Na Cassidzie szedłeś naturalnie, w 
sposób jaki odpowiadał twojemu wiekowi. Ale ruchy były na tyle zbliżone, by cię zdradzić.
– Nie widziałeś mnie chodzącego na Newtonie – stwierdził Pięter.
– Nie, ale najwyraźniej stanowiłeś dominujący czynnik w sali Rady i zdecydowanie zbyt 
inteligentny, by pozwolić Radzie zrealizować plan Half–Thundera, chyba że naprawdę dużo o 
mnie wiedziałeś. Dość, by myśleć, że miałem dużą szansę na przeżycie ataku; a jeśli byłeś 
zainteresowany mną od dłuższego czasu, podejrzewam, że szukałeś kogoś takiego jak ja – 
podobnie jak ja szukałem kogoś podobnego tobie. Dodaj do tego co tam powiedziałem i 
wcześniejsze wysiłki, by przekonać mnie o twojej niezdolności do podróży 
międzygwiezdnych; byłem głęboko przekonany, że będziesz na każdym spotkaniu, na którym 
ja się pojawię. Wszystko co musiałeś zrobić, to przybyć i czekać.
– Przyleciałem, kiedy zaczęły tu przybywać pierwsze oddziały żołnierzy 
Zaprzyjaźnionych – wyjaśnił Pięter. – Mówisz, że szukałeś kogoś takiego jak ja. Czemu?
– Założyłem, że musi istnieć ktoś wiążący te trzy planety, przecież bardzo zależne od 
siebie. Po tym ataku na mnie doszedłem do wniosku, że musisz to być ty. Jeśli tak, to mogłem 
praktycznie przewidzieć, jak zareagujesz na spotkaniu, które właśnie zakończyliśmy. Miałem 
rację.
– Przypuszczam, że faktycznie – powiedział Pięter i westchnął. – Zdecydowanie się 
starzeję.
– Nie zgadzam się – stwierdził Bleys. – Wielokrotne spotkania zawsze są groźne dla 
utrzymania tajemnicy, a ty chciałeś zobaczyć mnie w działaniu. Musiało również być dla 
ciebie niezwykle trudnym poruszać się jak młodzieniec, udając Jacka.
– Było – potwierdził Pięter. – Aby ominąć ograniczenia nakładane na mnie przez ciało, 
musiałem zażyć pewne wyjątkowo nieprzyjemne środki. Kiedy zamknęły się za nami drzwi, 
udałem, że skręciłem kostkę, a Jill – kimkolwiek była czy był – pomogła mi dostać się do 
mojego pojazdu. Ale może o tym też wiedziałeś?
– Nie – odpowiedział Bleys. – A przy okazji, jesteś Cassidiańczykiem? Czy naprawdę 
pochodzisz z Newtona?
– Och, jestem Cassidiańczykiem – powiedział Pięter. Najwyraźniej odzyskał oddech, bo 
pomimo mizernego i kruchego wyglądu, mówił ze stosunkową łatwością. – Ale największe 
umysły są na Newtonie i to mnie tam przyciągnęło – choć sam nie jestem naukowcem.
– Jeśli ta ich Rada stanowi przykład ich największych umysłów – stwierdził Bleys – to 
musiałeś być rozczarowany.
– I tak, i nie – odpowiedział Pięter. – Nie, nie byłem rozczarowany. I tak, masz rację. 
Rada nigdy nie składała się z ludzi o najlepszych na Newtonie umysłach – najlepszych nie da 
się oderwać od ich pracy. Ale ci trochę gorsi, albo jeszcze odrobinę niżej – z głodem władzy 
politycznej – lądują w Radzie. A więc tak, na drugą część twojego pytania. Gdyby Rada 
naprawdę reprezentowała to, co najlepsze na Newtonie, też byłbym rozczarowany. Ale to dla 
najlepszych pracowałem całe swoje życie – choć większość z nich w ogóle nie wie o moim 
istnieniu. Najlepszych jest niewielu, ale są cenni i trzeba im zapewnić wszystko, czego będą 
potrzebować dla ukończenia swojej pracy. – Przerwał, uśmiechając się do Bleysa.
– Teraz ty mi powiedz. Z dużym zainteresowaniem słuchałem o twoich celach. Jakie 
masz plany wobec Newtona i Cassidy?
– Przypuszczam, że byłeś tam jedyną osobą słuchającą z zainteresowaniem – stwierdził 
Bleys. – Wszystkich innych interesowało tylko to, co może wpłynąć bezpośrednio na nich.
– Prawdopodobnie jest to naturalna reakcja – skomentował Pięter. – Ale ja żyję 
dostatecznie długo, by wiedzieć, że jeśli ktoś kichnie na Starej Ziemi, w końcu ktoś na 
Newtonie złapie grypę. Ale nie odpowiedziałeś mi. Jakie masz plany wobec Newtona?
– Takie same, jak wobec Nowej Ziemi i pozostałych z tych światów – odpowiedział 
Bleys. – Nie zamierzam ingerować w lokalną machinę społeczną – albo raczej, będę 
ingerował najmniej, jak to możliwe. Ktokolwiek rządzi, może to robić dalej, jeśli tylko 
dysponuje odpowiednimi talentami. Ale chcę, by wszystkie Nowe Światy połączyły się i 
skierowały we właściwą stronę. Jestem filozofem, chcę jak najszerzej upowszechnić mój 
punkt widzenia.
– To oczywiście rozsądne podejście – powiedział Pięter.
Wrócił Cuslow Damar. Zatrzymując się obok Bleysa, nachylił się, by przyciągnąć jego 
uwagę.
– Pierwszy Starszy – powiedział – właśnie...


Rozdział 46

Obudził się w mroku. Było jak poprzednio – nagłe przejście – tyle, że tym razem budząc 
się nie stwierdził, by mówił w niekontrolowany sposób. Znów otoczył go mrok jak gęsta 
mgła, w której nie mógł dostrze9 żadnej postaci, nawet Toni, siedzącej zwykle przy jego boku 
w takich przypadkach.
– Nie! – wykrzyknął. – Nie mówcie mi, że to wszystko tylko mi się przyśniło...
Wtedy z ciemności wyłoniła się Toni. Zobaczył ją niewyraźnie, ale blisko siebie; jej głos 
zabrzmiał silnie i uspokajająco.
– Nie – powiedziała. – To tylko utrata świadomości.
– Dziura w pamięci? – Bleys nie był w stanie wyrazić swoich uczuć. Było mu niedobrze, 
ale w bardzo nieokreślony sposób. Nie czuł bólu, ale całe ciało przenikało jakieś 
nieprzyjemne odczucie. Mrok ograniczał jego możliwości umysłowe; nagle obudziło się w 
nim wrażenie silnie zbliżone do paniki. – Upadłem? Czy Pięter DeNiles albo któryś z 
żołnierzy widział, jak padam albo dziwnie się zachowuję – cokolwiek takiego?
– Nie – odpowiedział głos Toni. – Cuslow i jego oficerowie wyszli, potem w 
towarzystwie jednego z oficerów wyszedł DeNiles. Wtedy wyglądałeś jeszcze całkiem 
normalnie. Powiedziałeś, że jesteś nieco zmęczony i chcesz się zdrzemnąć. Położyłeś się, a 
później nie mogliśmy cię dobudzić. Wezwaliśmy Kaja – powiedział, że można się było tego 
spodziewać. Ostrzegał, że tego rodzaju epizody mogą się trafiać od czasu do czasu. Pamiętasz 
– pytałam cię, czy dobrze się czujesz. Powinny być coraz rzadsze, w miarę upływu czasu.
– Nie mogę sobie pozwolić... – Bleys przerwał – ale jesteś pewna, że nikt niczego nie 
zauważył?
– Absolutnie – zapewniła Toni.
– Dobrze. Tylko to się w tej chwili liczy.
Toni nic nie powiedziała.
Bleys odczuł potężną ulgę. Ciemność zgęstniała wokół niego, potem na krótko rozjaśniła 
się i znów zgęstniała.
– Słyszysz mnie? – dotarł do niego głos Kaja Menowskiego. Wydawało się, że znowu 
minęło trochę czasu. Bleys był marginalnie świadom, że choć tak naprawdę nie widział 
niczego prócz mroku i dwóch niewyraźnych postaci, jego otoczenie zmieniło się. Głos 
brzmiał, jakby odbijał się od znacznie bliższych niż uprzednio ścian.
– Tak – odpowiedział. – Gdzie teraz jestem?
– Terazlepiej – powiedział Kaj. – Jesteś bardziej świadom swojego otoczenia niż 
wcześniej. Znajdujemy się na pokładzie statku, w drodze na Harmonię. Powiedz mi, jak dużo 
stresu odczuwałeś przed tym spotkaniem?
Umysł Bleysa rozważył pytanie. Wydawało się, że trwało to wieczność, ale albo Kaj był 
bardzo cierpliwy, albo wcale nie tak długo, jak mu się zdawało.
– Przypuszczam – powiedział w końcu – że określiłbyś to wszystko jako bardzo 
stresujące. Ale w żadnej chwili nie czułem się zestresowany. Po prostu miałem wrażenie, że 
działam na najwyższych obrotach.
Zawahał się, myśląc o swojej rozmowie z Pieterem DeNilesem.
– Po tym jak opuściłem zebranie, sytuacja uległa nieoczekiwanej zmianie – ale w dobrą 
stronę.
– Ale był to długotrwały stres?
– Tak. Jak można funkcjonować w tego rodzaju sytuacji bez stresu?
– Opowiedz mi o tym – poprosił Kaj, ale najwyraźniej mówił do Toni, ponieważ Bleys 
już go nie widział, a jego głos zdawał się być skierowany w inną stronę. Był świadom, że 
Toni udziela odpowiedzi, ale nie był w stanie zrozumieć słów i znów odpłynął.
Obudził się, świadom obecności Kaja.
– Słyszysz mnie i jesteś w stanie mnie zrozumieć? – zapytał lekarz.
– Oczywiście – odpowiedział Bleys i rzeczywiście, wydawało mu się, że mrok jest 
rzadszy niż poprzednio – a może był w stanie bardziej skupić wzrok. Postacie Kaja i Toni 
były ostrzejsze i wyrażniejsze.
– Powinienem był cię ostrzec – stwierdził Kaj – że musisz wybrać między tym, co 
nazywasz działaniem na najwyższych obrotach, a tego rodzaju reakcją, ale traciłbym tylko 
czas, prawda?
– Tak – zgodził się Bleys.
– Tak myślałem. Te utraty pamięci – powiedział Kaj – jak mówiłem, będą powtarzać się 
od czasu do czasu. Nie próbuj z nimi walczyć. Przypuszczam, że instynktownie walczysz 
nawet teraz. Nie rób tego. Po prostu odpręż się i pozwól się ponieść odpływowi. Im mniej 
będzieszje zwalczał – im bardziej będziesz potrafił to zaakceptować, tym większa będzie 
szansa, że staną się krótsze, rzadsze i coraz mniej kłopotliwe.
– Ale jak długo... – zaczął Bleys, ale nie był w stanie wymyślić sformułowania, które 
pozwoliłoby mu zakończyć zdanie.
– Jak długo będą cię nękać? – zapytał Kaj. – To zależy od ciebie, co zrobisz i jaką jesteś 
osobą. Nie potrafię tego przewidzieć. Wszystko zależy od tego, ile zniszczeń dokonała w 
tobie ingerencja Newtończyków. Najmądrzej zrobisz, akceptując po prostu te epizody na 
bliżej nieokreśloną przyszłość – minie może kilka lat, zanim całkowicie zanikną. 
Prawdopodobnie któregoś dnia uświadomisz sobie po prostu, że od jakiegoś czasu nie miałeś 
żadnych problemów. Będziesz musiał się zastanowić, kiedy właściwie to ustało.
– Rozumiem – powiedział Bleys. W tajemnicy jednak, w głębi duszy zrodziła się już 
determinacja znalezienia sposobu na uleczenie się, jakiś sposób efektywniejszej 
samonaprawy. Poradził sobie ze wszystkim, co napotkał w życiu. Poradzi sobie i z tym.
Niezależnie od tego, czy ta decyzja miała na to jakiś wpływ, od tej chwili odzyskiwał 
kondycję w tempie przynajmniej satysfakcjonującym – jeśli nie zdumiewającym – dla jego 
otoczenia. Zdawało się, że od rozmowy z Kajem zdecydowanie przyspieszył proces 
wychodzenia z zapaści.
Jego wzrok wyostrzył się i stopniowo, zgodnie z poleceniami Kaja, Toni wpuszczała 
coraz więcej światła do jego pokoju. Bleys przekonał się, że utrzymywanie mroku było 
dobrym pomysłem, kiedy polecenie wydane przez nią do ściany okiennej zostało przesadnie 
zinterpretowane, wpuszczając dużo więcej światła niż chciała. Miał wrażenie, że blask walnął 
go potężną pięścią w oczy. Jęknął jak od silnego i bolesnego uderzenia. Ale Toni zdążyła już 
przyciemnić światło do właściwego poziomu i jego reakcja znikła równie szybko, jak się 
pojawiła.
W każdym razie po dwudziestu czterech godzinach światło w pokoju było już tylko lekko 
przyciemnione, a Bleys nie tylko potrafił siedzieć w łóżku, ale chodził po pokoju – może 
trochę niepewnie, ale chodził.
– Czemu nie mogę opuścić pokoju i trochę pochodzić? – zapytał wtedy Kaja.
– Prawdopodobnie mógłbyś – odpowiedział lekarz. – Ale wolę uważać. Zostań tu jeszcze 
dwadzieścia cztery godziny i rób co chcesz, pod warunkiem, że zostaniesz w pokoju i jeśli 
tylko poczujesz zawroty głowy albo nieprzyjemne sensacje, natychmiast położysz się do 
łóżka i odprężysz się. Po prostu zostaw wtedy wszystko na boku.
– Mogę to robić, spacerując – stwierdził Bleys.
– Mimo wszystko. – Kaj był nieugięty.
Tak więc Bleys przez następne dwadzieścia cztery godziny pozostał u siebie, ale zaczął 
przyjmować gości. Toni pozostawała przy nim przez większość czasu, dołączali do niej inni 
ludzie. Choć akurat w przypadku pierwszego z gości – Henry’ego – opuściła pokój, 
zostawiając ich samych.
– Jak się czujesz, Bleys? – Henry usiadł przy łóżku bratanka. Wypowiedział te słowa, 
jakby żądał raportu od podwładnego, ale nie oszukał go. Bleys poznał wnętrze wuja na długo 
zanim osiągnął dorosłość. Im bardziej Henry był poruszony przez wewnętrzne emocje, tym 
bardziej szorstko się zachowywał.
– Wszystko w porządku, wuju – odpowiedział Bleys. Henry lubił być tak nazywany 
zarówno przez Bleysa, jak i Dahno, choć nie przyznałby się do tego nawet przed sobą – więc 
wpadał w zakłopotanie za każdym razem, kiedy któryś z nich tak się do niego zwrócił w 
dowolnych okolicznościach. Drobne zmiany wyrazu twarzy Henry’ego były nieczytelne 
nawet dla Bleysa, ale był zadowolony, że trafił na tę jedną z rzadkich chwil, kiedy Henry 
zaakceptował i ucieszył się z tego tytułu.
– Miło mi to słyszeć, Bleys.
– Kaj mówi, że to efekty uboczne i będą się pojawiać jeszcze przez jakiś czas. Wygląda 
dość dramatycznie, ale tak naprawdę nie sprawia wielkich problemów.
Była to prawda w zakresie utraty świadomości, ale równocześnie naciągał prawdę, jeśli 
chodzi o samokontrolę. W tajemnicy Bleys traktował te niedogodności, jak śmiertelnego 
wroga. Jednak lepiej było nie mówić o tym Henry’emu.
– To dobrze – krótko podsumował Henry.
– Jak się miewasz, wuju? – zapytał Bleys. – Zostałeś ranny jeszcze na Newtonie i tak 
naprawdę nie mieliśmy okazji do rozmowy.
– Absolutnie zdrów – ton Henry’ego uciął możliwość jakiejkolwiek dyskusji w tej 
sprawie.
Była to ostatnia wzmianka na temat tego, co im się przydarzyło. Później rozmawiali o 
Żołnierzach ocalałych z walki, drodze powrotnej na Harmonię, której Bleys zupełnie nie 
pamiętał i o hotelu, w którym teraz przebywali. Wkrótce jednak Henry wyszedł, wymawiając 
się możliwością przemęczenia Bleysa. Ten ze swej strony zżymał się wewnętrznie na 
przykucie do łóżka i cieszył z towarzystwa.
Potem przyszedł Dahno.
Bleys zauważył, że za jego bratem do pokoju wśliznął się ponownie Henry, zajmując 
miejsce na krześle obok Toni, przy dalszej ścianie, tworząc wraz z nią cichą, dwuosobową 
widownię.
– Jak się czujesz? – zapytał Dahno, opadając swym potężnym ciałem na krzesło dryfowe 
obok łóżka – i regulująć jego wysokość, by pozwolić swoim nogom na wyprostowanie się.
– Nic mi nie jest! – odpowiedział Bleys. – Osobą, o którą wszyscy powinniśmy się 
martwić jest Kaj Menowsky. Może powinniśmy wysłać go na jakieś ogólne badania fizyczne 
i umysłowe, z naciskiem na jego nadopiekuńczość wobec pacjentów. Leżę tu tylko z 
uprzejmości dla niego. Albo raczej, w dowodzie uznania dla jego umiejętności medycznych.
– Nie ma nic złego w odpoczywaniu – stwierdził Dahno. – Nigdy nie zaszkodzi się 
zabezpieczyć.
– Zapobieganie jest lepsze od leczenia. Tak, wiem. To wyczerpuje temat i przepraszam 
nieobecnego Kaja, jeśli poddałem w wątpliwość jego mądrość. Możemy znaleźć inne tematy 
do dyskusji, prawda?
Dahno wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– W porządku – powiedział. – Jesteś lisem, bracie. Przeprowadziłeś konferencję tak, że 
wydawało mi się, iż dwie trzecie twoich planów się nie uda, ale okazało się, że wszystko 
osiągnąłeś. Byłem przygotowany zapytać cię, co mam zrobić z Newtonem i Cassidą, ale 
okazuje się, że jednak o to zadbałeś.
Bleys uśmiechnął się do niego.
– A więc zauważyłeś, co się wtedy wydarzyło – powiedział.
– Kiedy tylko uważnie się przyjrzałem, okazało się to dość oczywiste – stwierdził Dahno. 
– Powiedz mi coś. Czy od początku miałeś na oku Pietera DeNilesa? Czy po prostu wpadł w 
twoje ręce dzięki szczęściu? – Oba – odpowiedział Bleys, wracając myślą do swojej 
wspinaczki na balkon Rady na Newtonie. – Nie, to nie tak. Prędzej czy później odkrylibyśmy 
w nim możliwości. Ale bardzo dobrze się stało, że tu był i pojawił się na spotkaniu jako 
członek grupy Prezesów. Tak przy okazji, mógłbyś rozpocząć na innych planetach 
poszukiwania ludzi o podobnej kombinacji inteligencji, wpływów i zdolności do 
kontrolowania sytuacji; choć nie spodziewam się, żebyś znalazł wielu. Jednak jeśli jakichś 
znajdziemy, dobrze byłoby wykorzystać ich w naszej strukturze władzy. Umieścić ich jak 
najwyżej wraz z szkolonymi przez nas Innymi.
– Już rozpocząłem poszukiwania – stwierdził Dahno. – Ale masz rację, nie znajdziemy 
wielu tak dobrych, a co dopiero już na odpowiednich stanowiskach. Muszę lepiej poznać 
DeNilesa. To dopiero polityk!
– Mąż stanu – poprawił go Bleys.
Dahno machnął ręką.
– Mąż stanu to tylko dobry polityk na większej scenie – powiedział. – Ale DeNiles to 
ktoś, kogo należałoby umieścić w sejfie, jak skarb. Mógłby dawać lekcje kardynałowi 
Richelieu – szarej eminencji na dworze Ludwika XIII.
– Czytałem o nim – o ile masz na myśli Armanda Jeana du Pleissis – powiedział Bleys. – 
Tak, zgadzam się, DeNiles jest prawdopodobnie jeszcze zdolniejszy.
– Cóż, zgadzamy się. I masz przewagę tych umiejętności, posiadając DeNilesa po swojej 
stronie. Najwyraźniej jest gotów zagonić Newtona i Cassidę w nasze sieci, nie pozwalając im 
nawet uświadomić sobie, co się dzieje. Piękne wykonanie, bracie. Może powiesz mi teraz, jak 
ci się to udało.
– Mówiłem o tym, co chcę osiągnąć. Cele DeNilesa pokrywają się z moimi – w tej chwili 
przynajmniej. Ale skąd wiesz, że zamierza z nami współpracować?
– Kiedy nie mógł się z tobą połączyć, zadzwonił do mnie, tuż przed naszym odlotem z 
Nowej Ziemi – wyjaśnił Dahno. – Praktycznie dał mi do zrozumienia, że będziemy razem – 
choć nie użył zbyt wielu słów. Jak go przekonałeś?
– Jedną chwilę – przerwała Toni. Bleys spojrzał w jej stronę i zauważył, że wraz z 
Henrym podchodzili do łóżka, z dryfami sunącymi za nimi niczym para posłusznych 
zwierząt. Usiedli obok Dahno.
– Wygląda to na coś, w czym powinniśmy uczestniczyć – stwierdziła Toni. – Nie 
wiedziałam, że w jakikolwiek sposób przeciągnąłeś na swoją stronę DeNilesa i nie bardzo 
widzę, kiedy mogłeś to osiągnąć. Z pewnością w trakcie spotkania – a wszyscy mu się 
przysłuchiwaliśmy – nic na to nie wskazywało.
– Nie, to było już po spotkaniu. I nie nazwałbym tego rekrutacją – łagodnie wyjaśnił 
Bleys. – Po prostu, zanim dopadła mnie moja przypadłość, mieliśmy chwilę czasu na 
zawarcie umowy. Dlatego właśnie martwiłem się, że ktoś mógł zauważyć coś dziwnego w 
moim zachowaniu. Gdyby wiedział, że mam słaby punkt, to jest on osobą zdolną 
konsekwentnie je wykorzystać. Jest najzdolniejszą osobą, jaką do tej pory spotkałem – oprócz 
jednej.
– Hal Mayne, oczywiście – wymamrotał Dahno.
– Tak – potwierdził Bleys. Przywołał przed oczy brodatą postać z celi na Harmonii. – Hal 
Mayne.
– Masz obsesję na punkcie tego chłopca – stwierdził Dahno. – Muszę kiedyś też go 
spotkać i zobaczyć, czemu tak wysoko go cenisz.
– Nie jest już chłopcem – powiedział Bleys – i jak dotąd naprawdę jest najlepszy ze 
wszystkich, których spotkałem – oczywiście wyłączając rodzinę; nie martwię się o ciebie.
Uśmiechnął się do Dahno.
– Myślę, że mógłbym sobie z nim poradzić – powiedział Dahno w zamyśleniu. – To 
znaczy z DeNilesem. Oczywiście to zależy, czy spotkalibyśmy się na jego terenie, czy na 
moim. I ma nade mną przewagę doświadczenia. Czyli dwa punkty dla niego. Ale myślę, że 
sobie poradzę. Ale zgadzam się z tobą, Bleys. Nie chciałbym niczego obiecywać.
– Widziałem w nim pewne szczeliny – stwierdził Bleys – które mogłyby działać na naszą 
korzyść, tak jak on mógłby wykorzystać moją słabość. Sam doskonale wiesz, Dahno, że 
każdą słabość można wykorzystać.
– Jedną chwilkę – wtrąciła się Toni. – Wróćmy do tematu. Mówiłeś, że zawarłeś z nim 
umowę, zanim straciłeś świadomość. Byłam tam wtedy z tobą i nie słyszałam niczego, co 
brzmiałoby jak zawieranie porozumienia.
– Wszystko rozegrało się w ciągu minut, jeśli nie sekund – powiedział Bleys. – Właściwie 
to on wyszedł z propozycją.
– Jak? – zapytała Toni.
– Nie chciałem trzymać tego w tajemnicy przed wami. Po prostu skoncentrowałem się na 
uzdrowieniu i chciałem przemyśleć możliwości. Nie, nie zrobił pierwszego ruchu. Musiał 
zdecydować już w trakcie konferencji, że raczej nie będzie ze mną walczył, jeśli nie będzie 
musiał. Przedstawił mi ofertę, mówiąc po co pracował całe swoje życie.
– Podsłuchiwaliśmy – powiedział Henry. Z jego oczu zniknęła łagodność widoczna tam 
wcześniej w trakcie rozmowy z Bleysem. – Starał się doprowadzić do sytuacji, w której 
Newton zdominowałby Młodsze Światy.
– Nie – zaprzeczył Bleys. – Pracował dla małej grupy ludzi na Newtonie. Nie dba o 
newtońskie plany podboju. Nie interesuje go, kto rządzi tym światem. Chodzi mu tylko o to, 
by najlepsze newtońskie umysły były chronione i miały zapewniony spokój i warunki pracy. 
Jak długo może im to zapewnić, uważa swoje życie za wartościowe.
– Interesujące – rzucił Dahno.
– Prawda? – stwierdził Bleys. Zaczął lekko chrypnąć. Sięgnął po szklankę z wodą stojącą 
na stoliku przy łóżku i napił się trochę.
– Poświęcił się służeniu im, co na dłuższą metę oznacza służenie całej ludzkości – mówił 
dalej Bleys czystszym głosem. – Myślę, Dahno, że jest w stanie dostrzec i zrozumieć nici 
gobelinu historii. Zasadniczo chciał, żebym zagwarantował, iż jego cenni naukowcy będą 
dalej mogli pracować dla ludzkości. Powiedziałem mu, że jeśli o mnie chodzi, nie interesuje 
mnie, kto rządzi planetami i że mój cel leży w dziedzinie filozofii. Powiedział, że to rozsądne 
– co zasadniczo oznacza, że się ze mną zgadza – a potem nie pamiętam.
– Najważniejsze, że zgodził się dla nas pracować – powiedział Dahno.
– Z nami, nie dla nas – poprawił Bleys.
– Och, rozumiem różnicę Bleys, wierz mi – stwierdził Dahno. – Cieszę się, że Toni 
skłoniła cię do przedstawienia szczegółów, choć pewnie w końcu sam bym je z ciebie 
wydobył. Na podstawie tego co mówisz myślę, że może powinienem spróbować spotkać się z 
DeNilesem zanim opuści Nową Ziemię. Jeśli pozwolisz, natychmiast wyślę do niego list 
pocztą międzyplanetarną. Ustanowię stałe połączenie.
Podniósł się ze swojego miejsca.
– Tak – zgodził się Bleys – to dobry pomysł. Podniósł się szybko, przerzucając nogi za 
krawędź łóżka i wstał. Przepełniła go ta sama fala oczekiwania co na Zjednoczeniu, tuż przed 
rozpoczęciem wyprawy, kiedy czekał na efekty rozmowy Toni z jej ojcem.
– Nie dbam o to, co mówi Kaj Menowsky – powiedział do pozostałych. – Zbyt wiele jest 
do zrobienia i tak naprawdę nie ma różnicy, czy zajmę się tym teraz, czy za dwanaście 
godzin. Mam dość łóżka!


Rozdział 47

Nie miały znaczenia drogi, które w końcu doprowadziły ich do ich związku. 
Poszczególne etapy były tak nierozróżnialne, a ostateczny wynik do tego stopnia 
nieuchronny, że Bleys musiał później włożyć dużo wysiłku, by przypomnieć sobie 
poszczególne kroki.
Tak naprawdę nie miało to znaczenia. Po pierwsze, nieuchronność tego stała się 
oczywista od chwili, gdy Bleys uświadomił sobie niekontrolowane zdradzanie jej swoich 
najgłębszych tajemnic, kiedy Toni siedziała przy nim w trakcie choroby. Pewność ta utrwaliła 
się, gdy mimo mijających dni Toni w żaden sposób nie nawiązywała do tego, co usłyszała.
Dryfowali oboje niczym dwa ciała zbliżające się do siebie w przestrzeni pod wpływem 
wzajemnego przyciągania grawitacyjnego, jednak nie przyspieszając w miarę zbliżania się, 
tak że ich połączenie nie wiązało się z brutalnym zderzeniem, lecz przypominało zetknięcie 
dwu lilii wodnych poruszanych głębokim, lecz mocnym prądem pod powierzchnią 
strumienia. Gdy pierwszy raz znaleźli się razem w łóżku, było tak, jakby po prostu 
kontynuowali coś, co działo się już od dawna i choć było to nowe, to równocześnie znajome, 
oczekiwane i szczęśliwe.
Dla Bleysa było to szczęście, jakiego nie zaznał jeszcze nigdy w życiu i nie wyobrażał 
sobie w ogóle, że jest możliwe. Kiedy było po wszystkim, leżeli razem w mrocznej sypialni, 
rozluźnieni i przytuleni do siebie, patrząc w górę na drobinki światła gwiazd wypełniające 
sufit.
– Więc co z Halem Mayne? – zapytała Toni po dłuższej ciszy. – Co z nim będzie?
– Planowałem udać się jutro do Ahrumy i znów się z nim spotkać – odpowiedział Bleys. 
– Nie mogę go zostawić w tej celi. Już dwa dni temu planowałem zadzwonić do Barbage’a i 
powiedzieć mu, że tam będę, ale wszystkie te zmiany planów od chwili, gdy dołączył do nas 
DeNiles zatrzymały mnie tutaj. Z drugiej strony, posiadanie Pietera uwalnia wysiłki Innych 
na pozostałych światach. Poza tym wyprzedzamy harmonogram – dzięki niemu znacznie 
szybciej będziemy dysponować Nową Ziemią, Cassidą i Newtonem – nawet jeśli wciąż 
jeszcze trzeba ustanowić większość powiązań i kontroli.
– Spodziewałeś się tego samego albo jeszcze więcej po rekrutacji Hala Mayne – 
powiedziała Toni.
– Tak. I wciąż się tego spodziewam – zgodził się Bleys. – Ale nigdy nie odważyłem się 
liczyć na niego. Choć jutro znów spróbuję. Jeśli wykaże jakiekolwiek oznaki gotowości do 
pracy ze mną...
Obrócił lekko głowę, by popatrzeć w półmroku na jej profil, potem znów skupił wzrok na 
gwiezdnych punktach na suficie.
– Ale nawet jeśli spróbuję, nie wiem, czy będę potrafił powiedzieć komuś innemu o sobie 
tyle, ile powiedziałem tobie.
– Nie – cicho stwierdziła Toni. – Nie sądzę, żebyś potrafił.
– Dlatego właśnie byłem wtedy przekonany, że cię straciłem – powiedział Bleys. – 
Dlatego nigdy wcześniej nie odważyłem się otworzyć na ciebie. Byłem pewien, że poznając 
moje myśli, odwrócisz się ode mnie. Wciąż trudno mi uwierzyć, że tego nie zrobiłaś.
– Oczywiście – powiedziała wciąż tym samym, łagodnym głosem. – W twoich słowach 
były takie, które mnie zszokowały, ale równoważyły je inne. Jedną z nich była wizja, jak 
piękna stałaby się ludzkość, gdyby tylko uświadomiła sobie tkwiące w niej możliwości i 
spróbowała po nie sięgnąć. Powiedziałeś, że nigdy się jej to nie udawało. Jej członkowie 
zawsze kończyli podążając za zyskiem, a wszystko to tylko na czas trwania ich życia; a trzeba 
postarać się, by efekt trwał przez pokolenia.
– Nie ma innej drogi.
– Wiem, że nie ma, mój Bleysie – poczuł, jak palcami delikatnie przesuwa po jego klatce 
piersiowej – żadnej, o jakiej bym wiedziała. Ale zrozum, że kiedy ma się na widoku taki cel, 
nic innego się nie liczy – poza tym, że ty liczysz się dla mnie.
Nie patrząc, sięgnął jej dłoni, a ich palce splotły się w uścisku.
– Na ile tylko mogę do kogoś należeć, jestem twój. Ale nie mogę należeć całkowicie do 
nikogo. Jestem obiektem Wzoru Historycznego. Zawsze do niego należałem i będzie tak do 
końca mego życia. To on decyduje, co robię. Nie mogę się uwolnić od niego, tak samo jak nie 
mógłbym stać się poddanym żadnej innej osoby, grupy czy rzeczy.
– Wiedziałam o tym już dawno temu – powiedziała Toni. – Pamiętasz, że zanim 
wyjechaliśmy z Ekumenii i Zjednoczenia na Nową Ziemię powiedziałam ci, że muszę 
porozmawiać z moim ojcem, zanim zgodzę się udać z tobą poza planetę? Czym innym było 
pracować dla ciebie w Ekumenii, a czymś zupełnie innym poświęcić się pracy z tobą 
wszędzie i na zawsze.
– Pamiętam – powiedział Bleys. – Krążyłem po pokoju, czekając na twój powrót i na to, 
jaką podejmiesz decyzję. Wiem, jak silne są przekonania Henry’ego na pewne tematy i byłem 
pewien, że twój ojciec też był w pewnych sprawach nieugięty.
– To niezupełnie to samo – powiedziała Toni. – Stanowimy konserwatywną rodzinę; ale 
w naturalny sposób porządek ważnych spraw wyewoluował od czasu, gdy pradziadek mojego 
dziadka opuścił Starą Ziemię. Nadal jednak musimy brać pod uwagę naszą odpowiedzialność 
wobec rodu – nazwiska Ryuzoji. Udając się za tobą, mogłam nim ryzykować, więc musiałam 
wiedzieć, czy mój ojciec ufa, że postąpię słusznie.
– Ale zgodził się – stwierdził Bleys.
– „Zgodził się” to nie do końca odpowiednie słowa – odpowiedziała Toni. – 
Powiedziałam mu, na czym według mnie polegają twoje cele i że chcę z tobą pozostać i 
pomóc w ich osiągnięciu.
– A więc co dokładnie odpowiedział? – zapytał Bleys.
– Inochi o oshimuna – na koso oshime! – odpowiedziała Toni.
– Język przodków twojego ojca należy do grupy tych języków Starej Ziemi, których nie 
opanowałem – stwierdził Bleys. – Co oznacza?
– Nie da się tego zbyt dobrze przełożyć na basie – wyjaśniła Toni. – Aby to zrozumieć, 
musiałbyś pojąć nasze dziedzictwo. Prawdopodobnie można by to oddać przez: Jeśli to 
konieczne, zaryzykuj życiem, ale nigdy nazwiskiem. Widzisz, zaufał mi. Nie znasz języka 
francuskiego. Natknąłeś się kiedyś na powiedzenie w tym języku „Fais ce que dois – adviegne 
que peut, c’est commands au chevalief?.
– Tak – powiedział Bleys. – Wydaje mi się, że cytuje to Conan Doyle w swojej powieści 
historycznej „Biała kompania”. W basicu brzmiałoby to mniej więcej „Rób, co powinieneś, 
nieważne co przyjdzie – taka jest powinność rycerza”.
– Tak – zgodziła się Toni. – I choć słowa mojego ojca i to powiedzenie nie mówią tego 
samego, mają ze sobą coś wspólnego. Już od dawna chciałam ci powtórzyć to, co powiedział, 
ale dopiero teraz możemy rozmawiać o takich sprawach.
– Tak, bo teraz wiesz wszystko i wciąż jesteś ze mną.
– Wiem o wszystkim. Nadal planujesz nie wyłączać ze swojej wizji Dorsajów i 
Exotikow?
– Tak – potwierdził Bleys. – To się nie zmieni. Część powodów jest taka, że nie jestem w 
stanie oddziaływać na Dorsajów i Exotikow, jak na mieszkańców innych światów. Druga 
część jest taka, że jeśli w końcu zdecydują się do nas przyłączyć – a mam nadzieję, że tak 
będzie, nawet jeśli nastąpi to za kilka stuleci – to zrobią to wyłącznie dlatego, że sami tak 
zdecydują. Nie potrafiłbym wpłynąć na nich bardziej niż na prawdziwego Wiernego czy 
Fanatyka.
– A teraz – Toni obróciła się na bok, by przyglądać się swojemu mężczyźnie – co 
zamierzasz zrobić? Nadal planujesz zająć się przejęciem kontroli na Sainte Marie?
– Nie jestem tego pewien – odparł Bleys.
– To tak mały świat, w większości wiejski i rzymskokatolicki, prawie bez techniki – 
powiedziała. – Jeśli tak ważnyjest czas, jak ciągle powtarzasz, czy nie lepiej byłoby zająć się 
najpierw zdobyciem władzy na Cecie albo Freiłandii?
– Częściowo aby uniknąć rozlewu krwi. Ceta wciąż podzielonajest na dużą liczbę małych, 
niezależnych państw. Należałoby je przejmować pojedynczo, a łatwo ze sobą walczą w 
przypadku jakichkolwiek zmian we wzajemnej równowadze sił. Naprawdę najlepiej byłoby 
zostawić Cetę na koniec, żeby dołączyli do mojej rodziny Nowych Światów, po prostu nie 
mogąc sobie pozwolić na pozostanie poza tym układem. Jeśli chodzi o Freilandię – miałem 
nadzieję chwilowo jej uniknąć. Chcę dać Newtonowi, Cassidzie i Nowej Ziemi czas na 
oswojenie się z ideą, że mogą współpracować i przyzwyczaić się, że pociągam dla nich za 
sznurki.
– Coby – powiedziała Toni. – Mogłaby być bardziej przydatna od Sainte Marie, choć jest 
mniejsza.
– Ale na szerszą skalę jest stosunkowo mało ważna – przynajmniej między Nowymi 
Światami. Moi ludzie prowadzący tam akcję rekrutacyjną nie wyglądaliby tak alarmująco, jak 
na innych planetach gdzie jeszcze nie byłem. Poza tym...
– Tak? – zapytała Toni, kiedy umilkł. – Co jeszcze?
– To trochę śmieszne.
– Ja cię nie wyśmieję – Toni pstryknęła go lekko.
– No cóż. Słyszałaś o Donalu Graeme, który przed stuleciem został Sekretarzem Obrony 
wszystkich światów, łącznie ze Starą Ziemią?
– Oczywiście – odpowiedziała. – Podobnie jak słyszałam o Juliuszu Cezarze, Czyngis 
Chanie i Napoleonie – o Donalu Graeme zapewne nawet więcej niż o nich, ponieważ to 
świeższa historia.
– Wiesz, że miał wujów bliźniaków, lana i Kensiego Graeme?
– Tak.
– Jak już mówiłem, zabrzmi to śmiesznie, szczególnie w moich ustach. Ale pamiętasz, że 
zarówno łan jak i Kensie byli na Sainte Marie i to tam właśnie zginął Kensie?
– Tak, znam tę historię – potwierdziła Toni.
– Przeczytałem o tym, gdy byłem bardzo młody. Tak mały, że musiałem podkradać 
książki dla dorosłych, bo wyrosłem już z dziecięcych, które mi dawali. Inny Dorsaj, jeden z 
Morganów mieszkających blisko Graemów w Foralie, napisał o tym we własnej autobiografii. 
Był tam, na Sainte Marie, w oddziałach Dorsajów wynajętych przez Exotikow przeciwko tym 
wynajętym przez rewolucjonistów. Siły drugiej strony sprowadzono ze Światów 
Zaprzyjaźnionych. Pamiętasz, Kensie został zamordowany zupełnie nieoczekiwanie przez 
rewolucjonistów, w czasie rozejmu?
– Och, tak.
– To właśnie to – powiedział Bleys, wciąż patrząc na odtworzone na suficie gwiazd}’. – 
Jak już mówiłem, przeczytałem o tym w bardzo młodym wieku i coś w śmierci Kensiego i jej 
znaczeniu dla lana głęboko mnie poruszyło. Widzisz, łan zawsze był kimś takim jak ja – 
samotnym, trzymającym na dystans wszystkich oprócz swojego brata. I wtedy Kensie zginął, 
a łan musiał powstrzymać pozostających pod jego rozkazami najemników przed zrównaniem 
z ziemią miasta, w którym się to wydarzyło, bo wszyscy kochali Kensiego.
Toni nie odzywając się znów go pogłaskała.
– Wydało mi się wtedy – wciąż jeszcze byłem z matką, ale byłem dostatecznie dorosły, 
by wiedzieć, że mnie nie kocha, że nigdy mnie nie kochała... wydało mi się, że doskonale 
wiem, co łan czuł tracąc Kensiego. I że mogłem to pojąć, bo byłem taki jak on. Wiesz, on był 
mrocznym człowiekiem. Stał z dala od wszystkich i nigdy nie powiedział nic na temat śmierci 
Kensiego, ani nie zdradził swoich uczuć. Ale ja je poczułem.
Zawahał się, a Toni uspokajająco ścisnęła jego dłoń.
– To śmieszne, jak mówiłem – kontynuował Bleys. – Ale to już na zawsze pozostało we 
mnie. Myślę – to tylko wrażenie – myślę, że łan będzie spokojniej leżał w grobie, gdy 
upewnię się, że Sainte Marie stanie się jednym ze światów, na których nie będzie już zabójstw 
i żadnych morderców.
Bleys umilkł, a ona pozwoliła mu zachować ciszę. Ale w tej ciszy, po kilku chwilach z jej 
bransolety rozbrzmiał sygnał połączenia telefonicznego. Dzięki wspólnemu, prawie 
telepatycznemu porozumieniu, wszystkie głośniki w pokoju zostały wyłączone. Bleys 
wyłączył nawet swój telefon i tylko Toni zostawiła aktywna linię awaryjną. Ostrzegła 
otoczenie, że Bleysowi pod żadnym pozorem nie wolno przeszkadzać, a jej tylko w 
sytuacjach wyjątkowych. Sięgnęła po swoją bransoletę na stoliku po jej stronie łóżka i uniosła 
ją do ust.
– Tak?
Przez chwilę leżała nieruchomo, słuchając.
– W żadnym wypadku – powiedziała wyraźnie.
Słuchałajeszcze przez chwilę, potem usiadła wyprostowana.
– Jak pilne? – zapytała.
Bleys również się podniósł, siadając na łóżku obok niej. Jeszcze przez chwilę słuchała 
głosu z telefonu.
– Poczekaj – powiedziała do mikrofonu i obróciła się do Bleysa.
– To Barbage – wyjaśniła. – Mówi, że musi z tobą* porozmawiać. Próbował połączyć się 
z tobą od przylotu na Harmonię. Wydałam polecenia, by nikt ci nie przeszkadzał, ale 
najwyraźniej osoba na służbie pozwoliła mu się połączyć. Chcesz z nim rozmawiać?
– Tak – odpowiedział Bleys. Sięgnął po własną bransoletę leżącą po jego stronie łóżka i 
włożył ją na nadgarstek. Jego palce automatycznie odnalazły w mroku odpowiednie przyciski.
– O co chodzi – powiedział do mikrofonu.
– Wielki Nauczycielu, Hal Mayne uciekł ze swojej celi przed dziesięcioma dniami! – 
zabrzmiał ostry głos Barbage’a. – Tego dnia udałem się do Zaworu Rdzeniowego, gdzie 
dokonano sabotażu, który powstrzyma pracę na całe miesiące. Kiedy mnie nie było, strażnicy, 
bez mojego rozkazu, próbowali zabrać Hala Mayne do szpitala. Ale ich karetka ugrzęzła w 
tłumie wypełniającym ulice z powodu tego sabotażu i ponieważ ich przywód czyni – Rukh 
Tamani – miała do nich przemówić. Mayne uciekł z karetki podczas jej przemówienia. 
Strażników oczywiście odpowiednio ukarano – nie dzwonię w tej sprawie. Ale informator 
uliczny przekazał, że dwie godziny po ucieczce widziano Mayne’a wchodzącego do 
ambasady Exotikow. Jeśli wciąż tam jest, milicja nie może tam za nim wejść. Potrzebujemy 
twojego poparcia w odpowiednich kręgach, by dostać pozwolenie na wejście tam.
Bleys siedział przez chwilę ze wzrokiem wbitym w półmrok.
– Nauczycielu? – rozległ się głos Barbage’a.
– Jestem tu – odpowiedział Bleys. – Jeśli ambasada go wpuściła, nic nie mogę zrobić.
– Najstarszy mógłby wydać specjalny rozkaz umożliwiający nam wejście do środka – 
stwierdził Barbage. – Na pewno jeszcze tam jest. Natychmiast otoczyliśmy ambasadę milicją, 
a informator czekał na jej przybycie. Powiedział nam, że nie wyszedł stamtąd nikt oprócz 
wysokiego Exotika, znanego pracownika ambasady. Potrzeba nam tylko twojej zgody, żeby 
go stamtąd wyciągnąć.
– Nie – odpowiedział Bleys tym samym, niskim głosem co poprzednio. – Exotikowie 
nadal stanowią potęgę międzygwiezdną. Nie mogę zasugerować nikomu w naszym rządzie, 
by doprowadził teraz do incydentu dyplomatycznego. Przyjmij, że Hal Mayne przepadł.
– Ale Nauczycielu...
– Nie – powtórzył Bleys. – Przepadł. Odwołaj swoich milicjantów.
Rozłączył się, zerwał bransoletę i ponownie opadł na łóżko. Po chwili również Toni 
zdjęła swoją i położyła się obok niego. Bleys leżał nieruchomo zapatrzony w gwiazdy, jakby 
zatracił się w nich zapominając nie tylko o rozmowie, Barbage’u i Halu Mayne, ale i o niej.
Toni bardzo delikatnie pogładziła go czubkami palców po ramieniu.
– Bleys? – powiedziała cicho. – Musiałbyś tylko szepnąć słówko McKae’emu...
– Nie – zaprzeczył Bleys, nie ruszając się. – Do tej pory odleciał już z planety. Ten 
wysoki pracownik ambasady to musiał być on, dla Exotikow to nie problem. Nie ma sensu. 
Już się stało, jest poza moim zasięgiem.
Bleys umilkł, a Toni czekała, ale kiedy nic więcej nie powiedział, znów się odezwała.
– Możesz mi coś powiedzieć? – zapytała w końcu. – Czemu jest dla ciebie tak ważny? Co 
takiego mógłbyś zrobić, czego nie możesz zrobić bez niego? Zdobyłeś Nową Ziemię, Cassidę 
i Newtona – wszystko co chciałeś – bez niego. Ale zachowujesz się, jakbyś właśnie stracił... 
sama nie wiem. Czego tak bardzo w nim poszukujesz?
Bleys nie poruszył się. Wzrok miał utkwiony wyłącznie w gwiazdach. _
– Przyjaciela – odpowiedział. 

Kolejny tom nosi tytuł „Gildia Orędowników”