JOHN DOCKING



CONAN I SZMARAGDOWY 
LOTOS

PRZEKŁAD LESZEK KROWICKI
TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN AND THE EMERALD LOTUS

Ta książka jest poświęcona pamięci Roberta E. Howarda i Lin Carter

PROLOG

Ethram–Fal stał w starożytnej komnacie i patrzył na kości. Leżały porozrzucane, 
pociemniałe i porowate, w grubej warstwie kurzu pokrywającego kamienną podłogę. 
Migoczący czerwony blask pochodni zapełniał okrągłą izbę podrygującymi cieniami. Rosły 
żołnierz w pełnej zbroi stał bez ruchu obok drzwi, w dłoni mocno trzymał uniesioną 
pochodnię.
Ethram–Fal przyklęknął z szelestem swych szarych szat i z ukrytej pochwy wyciągnął 
ozdobny sztylet o nieregularnych kształtach. Choć był młodym mężczyzną, to jego 
przygarbione i pokurczone ciało przypominało raczej czarodzieja w podeszłym wieku. Z 
wygolonej czaszki zaczynały odrastać cienkie, mysiobrązowe włosy. Zmarszczył w 
zamyśleniu swe krzaczaste, zdeformowane brwi. Czubkiem sztyletu grzebał wśród kości oraz 
pyłu i powoli tracił nadzieję.
Teraz jest martwe — myślał. — Oczywiście, że teraz jest martwe, ale miałem nadzieję, że 
coś tu pozostało, przynajmniej resztki. —Czubek sztyletu przegarnął wiekowy kurz i nic nie 
odkrył. Ethram–Fal nagle wstał, a żołnierz z pochodnią się wzdrygnął.
— Na kły Seta — zaklął. — Czyż tak daleko wędrowałem na próżno? — Jego głos odbił 
się głuchym echem.
Czarodziej spojrzał w górę. Sklepienie okrągłego pokoju było tak wysoko, że ginęło w 
migoczącej ciemności, poza zasięgiem blasku pochodni. Równy pas wyżłobionych 
hieroglifów biegł po ścianie na wysokości dwukrotnego wzrostu mężczyzny. Znaki wiły się w 
przyćmionym świetle.
— Nie ma wątpliwości — powiedział głucho Ethram–Fal — to ta komnata. — Obrócił się, 
a czyniąc to, postawił sandał na czymś, co cicho chrupnęło. Odstąpiwszy na bok spojrzał w 
dół i zesztywniał. — Opuść pochodnię, Ath. — Żołnierz posłusznie opuścił pochodnię, by 
oświetlić podłogę, a Ethram–Fal ponownie przyklęknął.
Nadepnął na coś, co okazało się ludzkim żebrem, które pękło na pół. Delikatny czarny pył 
wysypywał się ze złamanej kości. Ethram–Fal wydał cichy okrzyk triumfu.
— Oczywiście! To zasnęło. Musi wchłonąć do szpiku pokara i wtedy zakiełkuje. Da Set, 
że wciąż tu jest życie! — Gestykulował; odzianą na szaro ręką. — Sprowadź tu mego ucznia, 
Ath. — Żołnierz; opuścił pokój, a światło jego pochodni oddaliło się korytarzem, 
pozostawiając Ethrama–Fala w ciemności. Ale Ethram–Fal nie przejmował się ciemnością, 
gdy widział przed sobą jaśniejącą i pełną chwały przyszłość. Odgłos jego oddechu, jedyny 
dźwięk w tej kamiennej ciszy, zaczął się przyśpieszać.
Po kilku chwilach Ath powrócił, a jego jastrzębie stygijskie oblicze było posępne i 
beznamiętne. Za nim przywlókł się smukły wyrostek, odziany w żółte szaty. Choć był wyższy 
od Ethrama–Fala, to, czubek jego potarganej głowy znajdował się dobrze poniżej podbródka 
Atha. Chłopiec rozejrzał się po komnacie z wyraźnym zniecierpliwieniem.
— Pomagałem ludziom rozbić obóz w wielkiej komnacie — powiedział rozdrażniony. — 
Czy wreszcie jest dla mnie jakieś pożyteczniejsze zajęcie?
Ethram–Fal nie odpowiedział, lecz wlepił spojrzenie w kości u swoich stóp.
— Ath — powiedział — zabij go.
Jednym płynnym ruchem żołnierz wyciągnął swój miecz, zatopił go w brzuchu 
młodzieńca, obrócił i wyciągnął. Uczeń wydał z siebie piskliwy jęk, chwycił się za brzuch i 
upadł. Wił się chwilę w kurzu, aż osłabł i przestał oddychać. Wtedy Ath wytarł swój miecz o 
ciało chłopca i schował do pochwy. Patrzył na Ethrama–Fala wyczekująco. Dłoń dzierżąca 
pochodnię nawet nie drgnęła.
Ze skórzanego mieszka u pasa czarodziej wysupłał gruby, czerwonawy liść i podał 
Athowi, który natychmiast wsunął go do ust. Oczy żołnierza się przymknęły, a policzki 
zapadły, gdy zaczął go ssać.
Ethram–Fal na to nie zważał. Pochylił się i ostrożnie, dwoma palcami podniósł złamane 
żebro. Delikatnie potrząsając kością, rozsypywał cienką strużkę czarnego pyłu na rozciągnięte 
ciało swego ucznia. Opróżnił makabryczne naczynie, koncentrując jego zawartość na 
rozszerzającej się, ciemnej plamie na brzuchu. Gdy pył przestał się wysypywać, odrzucił 
żebro na bok i stał wpatrując się milcząco w ciało.
Minęła godzina, podczas której Ath żuł i wysysał swój liść, a Ethram–Fal stał w bezruchu. 
Gdy druga godzina dobiegała kresu, Ethram–Fal uniósł głowę. Nasłuchiwał delikatnego 
dźwięku dochodzącego z oddali. Ciało na podłodze drgnęło, a czarodziej splótł palce w 
ekstazie. Wilgoć i skrzypienie wypełniło nieruchome powietrze. Zwłoki szarpnęły się i 
zadrżały, jakby ponownie obdarzone mękami życia. Ethram–Fal wstrzymał oddech. Z 
martwego ciała jego ucznia zaczęły wyłaniać się obrzmienia wielkości pięści. Z powodu 
gwałtowności, jaka wstrząsała kończynami i powodowała rozdzieranie się żółtych szat, 
zwłoki były w wielu miejscach groteskowo zdeformowane.
Z ciała wystrzeliły zielone kwiaty wielkości pięści w takiej obfitości, że niemal zasłoniły 
całą postać. Sześciopłatkowe, opalizujące kwiaty uwalniały się z wnętrza, kołysząc się i 
otrząsając, jak pod wpływem podmuchu wiatru. Po chwili znieruchomiały i komnatę zaczęła 
powoli wypełniać narastająca, ostra piżmowa woń, będąca zarówno zapachem nektaru, jak i 
rozkładu.
Gromki śmiech Ethrama–Fala obijał się o kamienne ściany jak dźwięk wielkiego dzwonu.

I

Nocne powietrze było ciepłe i ciężkie, ale w porównaniu z gęstą atmosferą tawerny 
zdawało się tchnąć polarną świeżością. Silny, mocno zbudowany mężczyzna w kolczudze 
najemników Akkharii otworzył jednym pchnięciem drzwi i zmierzył wzrokiem wnętrze. 
Główna sala była obszerna, lecz zatłoczona pstrokatą rzeszą miejscowych, najemników i 
podróżnych. Gość przygładził swe siwiejące włosy stwardniałą dłonią i przyjrzał się 
zgromadzonym wypatrując człowieka, którego chciał spotkać.
W najbliższym kącie kilku mężczyzn grało w kości na przemian wyjąc triumfalnie lub 
przeklinając przegraną. Środek wysypanej trocinami podłogi był zajęty przez olbrzymi stół, 
na którym leżała na wpół rozebrana tusza upieczonego w całości prosiaka. Wokół siedziała 
grupka popijających i opychających się mężczyzn.
— Hej, Shamtare! — zagrzmiał głos nad wrzawą tawerny. Tam, w najodleglejszym kącie, 
znajdował się człowiek, którego szukał. Shamtare ruszył przez salę z wytrenowaną łatwością 
wymijając gestykulujących pijaków i obsługujące dziewki.
Ten, który wykrzyknął jego imię, siedział rozparty przy tylnej ścianie tawerny, a jego 
długie, muskularne nogi spoczywały na stole. Był niezgrabnym, potężnie wyglądającym 
mężczyzną o twarzy ogorzałej na ciemny brąz od stałego wystawiania jej na działanie wiatru i 
słońca. Odziany był w krótką kolczugę i spłowiałe bryczesy z czarnej bawełny. U pasa miał 
dwusieczny miecz w zniszczonej skórzanej pochwie. Choć do tej twarzy bardziej pasowałby 
gniew, to zęby błysnęły w uśmiechu i rozjaśniały przenikliwe błękitne oczy, gdy w 
zawadiackim pozdrowieniu uniósł swój dzban z winem zapraszając Shamtare, by się do niego 
przyłączył. Porysowany blat stołu dźwigał bochen chleba i kawał wołowiny, a także 
kilkupoziomową paterę z owocami, orzechami i serem. Sądząc łupinach i skorupach, uczta 
trwała już jakiś czas.
— Conanie — rzekł Shamtare — zdawało mi się, że mówiłeś, iż kończą ci się już 
pieniądze.
— I tak jest — odpowiedział tamten z barbarzyńskim akcentem. — I co z tego? Jutro 
zapewne będę pracować dla jednego z oddziałów najemników tego przeklętego miasta, a dziś 
stwierdziłem, że oddaliłem się od cywilizacji bardziej, niż myślałem. — Barbarzyńca 
przepłukał gardło wielkim haustem wina.
Shamtare usiadł i wziął garść dojrzałych owoców.
— Przybywasz z daleka, czyż nie? — zapytał, rozgryzając pestki owocu granatu.
— Tak, z serca Kush, przez pustynie stygijskie. Wygląda na to, że nie jestem już mile 
widziany w południowych królestwach.
Shamtare uniósł swe krzaczaste brwi z zakłopotaniem.
— Ale chyba jesteś z Północy…
— Z Cymmerii — odparł Conan. — Ale wiele podróżowałem.
— Zapewne — mruknął Shamtare, dla którego Cymmeria była zimnym, odległym i na pół 
mitycznym miejscem. — Ale mówiłeś o zatrudnieniu cię jako najemnika…
Conan odgryzł kawał wołowiny i zaczął energicznie przeżuwać.
— Wciąż próbujesz mnie skłonić, bym przyłączył się do twego oddziału?
Shamtare uniósł ręce.
— Nie możesz mnie za to winić. Kiedy ujrzałem twoje wyniki na placu ćwiczeń, 
wiedziałem, że będziesz cennym nabytkiem dla każdego oddziału, który cię zwerbuje. A 
musisz wiedzieć, że dostaję premię za każdego nowego rekruta. Przyznaję więc, że kiedy 
pytałem, gdzie będziesz dziś jeść, myślałem o czymś więcej niż tylko trąceniu się z tobą 
kubkiem. I jeszcze raz powtarzam, że Legion Mameluków potrafi dobrze spożytkować 
takiego człowieka, jak ty.
Conan wzruszył ramionami i potrząsnął czarną, prosto przyciętą grzywą.
— Przyglądałem się wszystkim czterem oddziałom w tym przeklętym mieście i wszystkie 
z nich oferują ten sam żołd. Król musi mieć dobre baczenie na swych dowódców, jeśli żaden 
z nich nie może przelicytować innych przy naborze doświadczonego żołnierza. Ale swoją 
drogą, po cóż, w imię Ymira, królowi Sumuabi potrzebne są cztery oddziały najemników?
— Król dba o swych zaciężnych, ponieważ ma wobec nich pewne plany. — Głos 
Shamtare ścichł do konspiracyjnego szeptu. — Chodzą pogłoski, że Sumuabi może już 
wkrótce potrzebować wszystkich czterech armii.
— Na Croma, wygląda na to, że wy, Shemici, lubicie się czaić w swych maleńkich 
miastach—państwach i raz do roku próbujecie szczęścia w nagłym wypadzie, by podbić 
swego sąsiada. To taka rozwinięta wersja wojen klanowych z mojej ojczyzny. Staczacie kilka 
bitew i chyłkiem wracacie do domu, nic nie osiągnąwszy. A to wszystko z głodującym Koth 
na swych rubieżach.
— To prawda — przyznał wyrozumiale Shamtare. — Lecz tym razem mówi się po cichu, 
że mamy wspomóc rewoltę w Anakii. Sumuabi może wkrótce królować dwóm miastom. Jeśli 
tak będzie, to łupy powinny być obfite nawet dla ostatniego piechura.
Conan rozmyślał nad tym, co usłyszał, a Shamtare zajął się kubkiem wina.
— To dobre nowiny, ale wciąż nie ma większego znaczenia, do którego z oddziałów 
dołączę.
— Daj spokój, Conanie. — Shamtare z trzaskiem odstawił pusty kubek. — Czego ode 
mnie chcesz? Mówiłem ci już, że jestem w wielkiej przyjaźni ze zbrojmistrzem oddziału i 
obiecuję ci najlepszą z akbitanańskich kolczug, jeśli zapiszesz się do nas. Kolczuga, którą 
nosisz, wygląda, jakby potargał ją diabeł.
Conan parsknął śmiechem i spojrzał na swą zniszczoną kolczugę. Długie, pionowe 
rozdarcia siatki były prowizorycznie naprawione rdzewiejącym już drutem pośledniejszego 
gatunku.
— Może nie sam diabeł, ale obrzydliwy demon z jego orszaku. Umowa stoi, Shamtare.
Shamtare uśmiechnął się pod wąsem, otworzył usta, by o coś zapytać i zaraz z powrotem je 
zamknął. Drzwi tawerny rozwarły się szeroko i dwie nowe postacie wkroczyły do wnętrza. 
Ten na przedzie, prawie tego wzrostu co Conan, najwidoczniej był wojownikiem. Na 
błyszczącej, stalowej kolczudze nosił czarno oksydowany napierśnik. Pod pachą trzymał 
czarny, grzebieniasty hełm. Granatowe włosy spływały obfitą kaskadą na jego kwadratowe 
bary. Szeroka biała blizna po prawej stronie ust przecinała starannie przystrzyżoną brodę. 
Rozejrzał się po komnacie z wyczuwalną pogardą. Tłum w tawernie przycichł nieco z chwilą 
przybycia tych dwóch, ale ci, którzy odwracali wzrok od nowo przybyłych, robili to nie z 
powodu wojownika, lecz jego towarzysza.
Mężczyzna, który stał w ciemnym wejściu, również był wysoki, ale lekko przygarbiony, 
jakby był chory lub ranny. Od stóp do głów owinięty był opończą z grubego zielonego 
aksamitu. Jego dłonie osłonięte były zielonymi aksamitnymi rękawicami. Twarz miał 
przysłoniętą kapturem.
Obaj przez chwilę wahali się, a potem ruszyli szybko przez tawernę, tłum zaś rozstępował 
się przed nimi. Przeszli do pokoju i tyłach i zniknęli za drzwiami.
— Kto to był, do diabła? — zapytał Conan sięgając po kubek.
— Lepiej nie wiedzieć — odpowiedział cicho Shamtare.
— Nieważne. A cóż to? Nie ma wina? Hej, dziewko! — Conan zamachał pustym dzbanem 
nad głową. — Więcej wina! Usycha z pragnienia! — Obsługująca dziewczyna, usłyszawszy 
wrzask barbarzyńcy, skoczyła jak dźgnięta ostrogą. Dźwigając na ramieniu pełny dzban, 
zaczęła torować sobie drogę do stołu Conana. Jej cienka bawełniana koszula, zmoczona 
potem i rozchlapanym winem przylgnęła do kształtnej kibici. Barbarzyńca wyszczerzył zęby 
w szerokim uśmiechu, ze szczerym podziwem obserwując ją, jak się zbliża. Dziewczyna 
zarumieniła się, postawiła ciężki dzban na stole i wbiła wzrok w podłogę.
— Pięć miedziaków, jaśnie panie — wymamrotała.
— Sztuka srebra — rzekł Conan. Rzucił jej monetę, którą schwyciła w locie ze zręcznością 
świadczącą o dużej wprawie. — Reszta dla ciebie — dodał całkiem niepotrzebnie, bo ona i 
tak już odchodziła. Chwycił pełny dzban, gdy na jego ramię opadła ciężka dłoń. Conan 
spojrzał w górę i zobaczył nad sobą kamienną twarz wojownika w czerni, który przybył z 
człowiekiem odzianym w szmaragdowy aksamit.
— Mój pan chce z tobą mówić — wychrypiał wojownik. Conan strząsnął jego dłoń i 
obejrzał się na Shamtare. Ale krzesło po drugiej stronie stołu było puste, a drzwi tawerny 
jeszcze się poruszały.
— Mitra chroni mnie przed cywilizowanym towarzystwem — wymruczał barbarzyńca.
— Bądź rozsądny i zrób dokładnie to, czego żąda mój pan. — Wojownik górował nad 
siedzącym Cymmerianinem, a szrama na jego brodzie powiększyła się, gdy zacisnął wargi w 
grymasie niezadowolenia. Refleksy ognia tańczyły na oksydowanym napierśniku. Conan 
pociągnął powoli i hałaśliwie kilka haustów wina, wyraźnie ignorując niechciane 
towarzystwo, a potem ostrożnie odstawił dzban na stół.
— Czyż jestem psem, bym biegł na wezwanie obcego?
Zlekceważony wojownik zrobił głęboki wdech, z wyraźnym wysiłkiem panując nad sobą. 
Jego ciemne oczy płonęły tłumioną furią. Wbił wzrok w Conana, a potem zamrugał.
— Jest w tym — wycedził przez zaciśnięte zęby — …jest w tym złoto dla ciebie. Dużo 
złota.
Conan czknął, a potem niepewnie wstał, wciąż obejmując szyjkę dzbana z winem.
— Powinieneś od tego zacząć. Prowadź do swego pana.
Wojownik stał nieruchomo, a jego twarz zdradzała niepohamowaną wściekłość, 
powstrzymywaną jedynie wysiłkiem woli. Po chwili przeszedł przez drzwi na tyły tawerny i 
obejrzał się przez ramię.
— Nie będziesz tego potrzebował — rzekł, wskazując na niesiony przez Conana dzban.
Cymmerianin wziął następny łyk i ruszył za wojownikiem.
— Właśnie go kupiłem. — Położył dłoń na ciężkich drzwiach i pchnął je.

II

Pokój za drzwiami był długi i wąski, gdzie prawie całe miejsce zajmował prostokątny stół, 
ozdobiony trzema mosiężnymi kandelabrami. Na wszystkich czterech ścianach zawieszono 
ciemne, grubo przetykane brokatem kotary, które tłumiły wszelkie dźwięki. Na drugim końcu 
stołu, na krześle z wysokim oparciem, zasiadał nieruchomo człowiek w zielonej, aksamitnej 
opończy. Płomienie świec zatańczyły w podmuchu powietrza z otwartych drzwi. Conan 
wkroczył do pokoju, zatrzymał się przy stole i popatrzył na człowieka, który go wezwał.
— Ty jesteś Conanem z Cymmerii. — Głos był silny i męski, choć wyczuwało się w nim 
jakieś drżenie, jakby mówienie sprawiało mu pewien wysiłek.
— Jam jest — zagrzmiał barbarzyńca. — A kim ty jesteś?
Wojownik w czerni zamknął za nimi drzwi i stanął obok Cymmerianina.
— Psie — zachrypiał brodacz — jesteś tu po to, by odpowiadać na pytania, a nie je 
zadawać.
— Gulbanda! — Zakapturzony mężczyzna uniósł dłoń w zielonej rękawiczce i Conan 
spostrzegł, że ręka mu drży. — Stań obok mnie. Prostemu barbarzyńcy należy się trochę 
pobłażania.
Wojownik podszedł dumnie do boku swego pana i stanął tam posępnie z rękoma 
skrzyżowanymi na szerokiej piersi.
— Dla ciebie nie ma najmniejszego znaczenia, kim jestem. Ważne jest jedynie, byś 
wiedział, że jeśli wypełnisz moje zlecenie, to uczynię cię bogatym — powiedział człowiek w 
zieleni.
— Dlaczego ja?
Spod aksamitnego kaptura wydobył się chrapliwy śmiech. Człowiek w zieleni wskazał na 
stojącego przy nim Gulbandę.
— Mój strażnik przyboczny widział, jak zdążasz do Akkharii i rozpoznał cię. Osobiście 
przeprowadziłem małe śledztwo i uznałem, że zasługujesz na swoją sławę.
— Rozpoznał mnie? — Conan gorączkowo spoglądał swymi błękitnymi oczami to na 
jednego, to na drugiego.
— Kilka lat temu ujrzałem cię pojmanego przez Straż Miejską Shadizaru. Byłeś znany 
jako wielki złodziej. — Gulbanda mówił, wyraźnie znajdując satysfakcję w upokorzeniu 
Cymmerianina. Człowiek w aksamicie pochylił się do przodu, kładąc obie dłonie płasko na 
stole.
— Mówi się, że ukradłeś Oko Erlika i Tiarę Hesharkny. A stary zamorański złodziej 
mówił mi nawet, że zabrałeś Serce Słonia z wieży Yary w Arenjun.
— To kłamstwo — odrzekł Conan stanowczo.
— Nieważne — prychnął człowiek w zieleni. — Nieważne. Zgódźmy się po prostu, że 
jesteś złodziejem z krwi i kości, a takiego człowieka właśnie potrzebuję. Zapłacę ci stokroć 
więcej za pracę na jedną noc, niż mógłbyś otrzymać wynajmując swój miecz przez miesiąc 
jako szeregowy żołnierz Sumuabiego.
Conan odsunął krzesło od stołu i ciężko usiadł. Pociągnął wina z dzbana i odchylił się do 
tyłu.
— Co chciałbyś, żebym zrobił?
Człowiek w zieleni wydobył z rękawa zwinięty zwój pergaminu i pchnął go w stronę 
Conana. Conan rozwinął rulon.
— To jest dokładny plan rezydencji Lady Zelandry. Czy coś ci o niej wiadomo?
— Jest czarodziejką ubiegającą się o stanowisko na dworze króla Sumuabiego, czyż nie? 
— ton Conana był sceptyczny.
— To prawda. Po śmierci nadwornego czarnoksiężnika króla Sumuabiego wysunęło się 
kilku pretendentów na to stanowisko. Lady Zelandra jest wśród nich. Powinieneś jednak 
wiedzieć, że jej umiejętności są mocno przeceniane.
Barbarzyńca zaczął wiercić się na krześle. Rozmowy o magii przyprawiały go o mdłości.
— Cymmerianinie — kontynuował człowiek w zieleni — tej nocy masz się włamać do 
domu Lady Zelandry. Tam ją uśmiercisz i skradniesz dla mnie srebrną szkatułkę. Szkatułka 
jest bliźniaczką tej.
Na stole umieszczono delikatnie cyzelowaną srebrną kasetkę wielkości dwóch złożonych 
razem pięści. Zalśniła w żółtym świetle świec.
— Z bardzo wiarygodnego źródła wiem, że szkatułka Zelandry w każdym szczególe 
przypomina moją. Ważne jest, byś zabezpieczył tę małą kasetkę i przyniósł ją bezpośrednio 
do mnie. Możesz też z domu zabrać wszystko, co wpadnie ci w oko. Wszystko inne jest 
twoje. Szkatułka będzie gdzieś w wewnętrznych komnatach, najprawdopodobniej przy jej 
łożu. Muszę ją mieć.
Mówił coraz głośniej, a słowa gorączkowo goniły jedno za drugim. Gdy przestał, w 
dźwiękoszczelnym pokoju wyraźnie było słychać jego nierówny oddech. Osłonięte 
rękawiczkami dłonie kurczowo zacisnęły się na stole.
Conan wyprostował się na krześle. Jego dłoń przesuwała się powoli po kolczudze, póki nie 
spoczęła na zniszczonej rękojeści miecza.
— Wygląda na to, że po wszystkich twoich badaniach wcale mnie nie poznałeś — rzekł 
Conan dobitnie. — Nie jestem zabójcą i nie walczę z kobietami. Poszukaj kogoś innego do tej 
roboty.
Okutany w zieleń człowiek wzdrygnął się jak spoliczkowany. Rysy stojącego obok 
Gulbandy stwardniały w gniewie.
— Zapłacę — powiedział człowiek w zieleni zduszonym głosem — całą komnatą złota. 
Nigdy więcej nie będziesz musiał pracować. Możesz zostać bogaczem i całą resztę życia 
spędzić na hulankach z dziewkami.
Gulbanda powoli opuścił ręce, a dłoń Conana zacisnęła się mocniej na rękojeści miecza. W 
zamkniętym pokoju wyczuwało się ogromne napięcie.
— Szukaj innego do tej roboty — powtórzył barbarzyńca.
— Chcesz mi odmówić? — głos mężczyzny stał się jadowity. —Niech tak będzie. 
Myślisz, że moje śledztwo ograniczyło się tylko do twej kariery złodziejskiej? Dobrze wiem, 
gdzieś przebywał przez ostatnie kilka lat, Amra mi świadkiem! Nie ma takiego miasta w 
Shem, które z radością nie powiesiłoby na szubienicy najkrwawszego z piratów Oceanu 
Zachodniego! Zrobisz, co powiedziałem, albo zobaczę, jak spędzasz swe ostatnie dni w 
rękach sabatejskich oprawców króla Sumuabiego!
Zamiast odpowiedzi Conan poderwał się tak nagle, że krzesło poleciało do tyłu uderzając 
głośno o drzwi. Sam rzucił się w stronę mężczyzn wyciągając z impetem miecz z pochwy. 
Człowiek w zieleni krzyknął przestraszony, spadając na bok ze swego krzesła, a 
równocześnie Gulbanda ruszył, by go osłonić przed rozwścieczonym barbarzyńcą. Klinga 
strażnika uniosła się właśnie wtedy, gdy Conan opuścił swoją. Stal zadźwięczała o stal, gdy 
Gulbanda zataczając się pod ciosem odparował potężne uderzenie ciężkiego miecza. 
Wojownik miał niewiele czasu na podziwianie siły przeciwnika, gdyż musiał zająć się 
rozpaczliwym odparowywaniem dzikich uderzeń. Szermując swoim masywnym mieczem z 
taką łatwością, jakby to był lekki rapier, Cymmerianin zmuszał strażnika do desperackiej 
obrony, przypierając do zasłoniętej kotarą ściany. Gulbanda schwytany w pułapkę ujrzał, jak 
twarz Conana przybiera naprawdę groźny wyraz, i poczuł, jak oblewa go zimny pot. Każdy 
kolejny cios odpierał w ostatniej chwili, mając nadzieję, że siły barbarzyńcy się wyczerpią, 
albo przynajmniej wściekłość ataku choć na chwilę osłabnie.
Nagle jego oczekiwania spełniły się. Conan rzeczywiście zaczął zdradzać objawy 
zmęczenia. Po mocnym poziomym cięciu miecz odbił się od gardy Gulbandy i odskoczył w 
bok, odsłaniając pierś barbarzyńcy. Strażnik rzucił się do przodu, by klingą przeszyć 
Cymmerianina, lecz miecz Conana powrócił z niesamowitą prędkością na miejsce. Teraz 
klinga barbarzyńcy uderzyła w zaciśniętą na rękojeści dłoń. Krew trysnęła, gdy Conan 
wyciągał miecz, wyrywając dwa palce u dłoni Gulbandy. Wojownik zwalił się do tyłu na 
ścianę ze zwierzęcym rykiem, kurczowo ściskając swą okaleczoną dłoń i zaplątując się w 
draperię. Conan odwrócił się z kocią zręcznością, by zmierzyć się z drugim przeciwnikiem.
Człowiek w zielonym płaszczu stał bezbronny obok swego krzesła. Jego prawa ręka nagle 
rzuciła coś, co zadźwięczało o kolczugę na piersi Conana. Barbarzyńca cofnął się.
Ujrzał wilgotną plamę na swej piersi oraz okruchy potłuczonego szkła rozbłyskujące na 
podłodze. Poczuł zawrót głowy i ostra, słodkawa woń wypełniła jego nozdrza. Conan 
zatoczył się do przodu, uniesienie miecza przerosło już jego siły. Spojrzał przed siebie, ale 
jego przeciwnik stał się szmaragdową plamą.
— Niech cię diabli — wyszeptał drętwiejącymi wargami. Ziemia gwałtownie uciekła mu 
spod nóg i nawet nie poczuł uderzenia o podłogę.

III

Shamtare siedział w kącie nie znanego sobie szynku i pił wino nie czując smaku. Gapił się 
w poszczerbiony gliniany kubek i nie zwracał uwagi na otoczenie. Najemnik wszedł po prostu 
do pierwszej napotkanej tawerny, usiadł i zaczął pić na umór. Strach zaczął znikać, a na jego 
miejsce pojawiło się uczucie wstydu.
Shemita Shamtare był najemnikiem od niemal ćwierci wieku i nie bał się żadnego 
przeciwnika, który chciałby się z nim zmierzyć przy użyciu mięśni i stali. Wiele widział 
przemocy podczas wielu bitew, których nie był w stanie już nawet spamiętać. Lecz od czasu, 
gdy był świadkiem, jak połowa jego oddziału z krzykiem zniknęła w czarnej chmurze 
wyczarowanej przez zuagirskiego szamana, Shamtare nie lubił magii. Była czymś 
nienaturalnym, odbierającym odwagę i zamieniającym kości w wodę.
Najemnik znowu pociągnął łyk wina czując, że znowu ubyło mu nieco odwagi.
— Hej, biały bracie — ciemną postać zasiadła przy jego stole, unosząc krzesło i 
pochylając się konfidencjonalnie naprzód. Shamtare zamrugał oczami i opuścił kubek.
Nowo przybyły był smukłym Kushitą w ozdobnej zbroi towarzystwa najemników Atlacha 
Maczugi. Z tyłu jego głowy podskakiwał gruby pęk tłustych warkoczyków, a u ramion 
białego płaszcza falowały karmazynowe strusie pióra.
— Czy dobrze się rozejrzałeś, przyjacielu? — ton czarnoskórego wyrażał głębokie 
zdumienie. — Ta tawerna jest uczęszczana przez jeźdźców Atlacha Maczugi. Czy poza sobą 
widzisz tu kogoś z zespołu Mameluków?
Shamtare po raz pierwszy rozejrzał się wkoło i poczuł skurcz żołądka.
— Mało tego — kontynuował jego nowy kompan — czy w ogóle widzisz kogoś o twoim 
kolorze skóry? — W odpowiedzi Shemita przecząco potrząsnął głową. — Dla mnie wszyscy 
są tacy sami. Walczymy z tymi samymi wrogami dla tego samego króla, ale są tacy, którzy 
uważają wszystkie inne zaciężne oddziały za rywali. I prawdę powiedziawszy jest tu kilku tak 
myślących ludzi. Tylko twoje siwiejące włosy uchroniły cię przed zaczepkami tych typów. 
Bądź więc rozsądny, biały bracie, i zaspokój swoje pragnienie gdzie indziej.
Shamtare wstał, dotknął czoła w pozdrowieniu i skierował się do drzwi. Na ciemnej ulicy 
wiał zimny nocny wiatr. Doszedł do rogu i zdał sobie sprawę, że wśród przechodniów 
wypatruje wysokiego barbarzyńcy. Shamtare nie mógł dłużej czekać, uśmiechnął się do siebie 
i wrócił do tawerny, w której wcześniej spotkał Conana Cymmerianina. Gdy przekraczał 
próg, zupełnie nie pamiętał o odzianym na zielono człowieku.
Tawerna była teraz cichsza, bo pora obiadu już minęła, a wieczorne hulanki jeszcze się nie 
zaczęły. Pieczone prosię zniknęło ze stołu, a wielu pochodniom pozwolono dopalić się do 
końca. Gracze w kości ciągle byli zajęci, ale teraz przekrzykiwali się łagodniej. Shamtare nie 
zauważył nigdzie barbarzyńcy, więc pozdrowił szynkarza.
— Dobry wieczór. Czy mógłbym zamienić z tobą słowo?
— Jeśli nie będziesz przynudzać. Muszę zajmować się tawerną. — Szynkarz przetarł 
swoją łysinę brudną szmatą. Jego wy liniała broda nie zdołała przesłonić obwisłych 
policzków. Miał skwaszoną minę.
— Był tu wcześniej wysoki, czarnowłosy barbarzyńca. Czy widziałeś, jak wychodzi?
— Nie widziałem żadnego barbarzyńcy. Gadanie o klientach to marny interes. — Szynkarz 
obrócił się i chciał odejść, ale dłoń Shamtare przytrzymała go za ramię.
— Jeszcze chwilę — rzekł cicho Shamtare. — Do czego służy ten pokój na zapleczu?
— Prywatne przyjęcia dla płacących klientów. Zabierz rękę.
— Kto dziś zapłacił za jego wynajęcie?
— Zabierz ze mnie rękę, najemniku, albo powiem moim synom, by wezwali straż miejską. 
— Dłoń Shamtare spadła z ramienia szynkarza i opadła na rękojeść miecza. — Nie znam 
imienia tego człowieka — kontynuował pośpiesznie szynkarz. — Wiem tylko, że przebywa w 
tej części miasta od prawie trzech miesięcy. Mieni się czarodziejem, a jego złoto jest dobre. 
To mi wystarcza, żeby wynająć mu pokój i o nic nie pytać.
Shamtare ruszył na tyły tawerny, gdzie na zapleczu znajdował się wynajmowany pokój. 
Wydobył z pochwy miecz i uderzył w drzwi. Potknął się o przewrócone krzesło leżące w 
pobliżu i rozejrzał po pokoju. Na stole stały trzy jasno świecące kandelabry. W ich ciepłym 
blasku widać było wyraźnie, że pokój jest pusty.
Ciemna plama krwi jeszcze wilgotna błysnęła na dywanie i na tkaninie kotary. Shamtare 
opuścił czubek miecza ku podłodze. Szybko przeszedł przez pokój w miejsce, gdzie draperie 
zwisały krzywo nad przewróconym krzesłem. Były tam ukryte za kotarą drzwi. Rozwarły się 
szeroko pod jego dotknięciem, odsłaniając ciemny zaułek, duszny od smrodu odpadków. 
Shamtare wsunął głowę w ciemne przejście, rozejrzał się i soczyście zaklął.
— Zgubiłeś swego barbarzyńskiego przyjaciela? — Szynkarz wszedł za nim do pokoju. 
Jego głos nie był już nieprzyjazny. — To nie pierwszy raz ktoś miał audiencję u Zielonego 
Człowieka i nikt go więcej nie widział. Nawet nie ryzykuję przysyłania tu dziewczyn z 
obsługi. Mówi się, że Zielony Człowiek chce zostać nowym magiem króla Sumuabiego i nie 
pozwoli, by cokolwiek stanęło mu na drodze do tego celu. Przykro mi z powodu twego 
przyjaciela. Rozsądny człowiek nie igra z czarami.
— Wiem o tym — odrzekł Shamtare.
— Chodź stąd, nic tu więcej nie zdziałasz. Być może, Zielony Człowiek go nie zabił. 
Postawię ci kubek wina.
— Cholera — Shamtare wsunął miecz z powrotem do pochwy.
— No, tak lepiej — powiedział szynkarz. — Czy barbarzyńca był twoim starym druhem?
— Nie, całkiem nowym przyjacielem, który już nigdy nie stanie się starym druhem.
— Więc zapomnij o nim. Dziś była jego kolej, nasza może będzie jutro. Chodź.
Dzielny najemnik podążył za szynkarzem do baru. Usiadł i przyjął ofiarowany kubek wina. 
Shamtare rozpoznał gatunek jako jeden z najlepszych roczników z Ghazy, choć w tej chwili 
zdawało mu się bardzo gorzkie.

IV

Gdy Conan odzyskał przytomność, poczuł duszny powiew pachnący wilgotną ziemią. 
Zamrugał i fala mdłości szarpnęła jego wnętrznościami. Siedział na mocnym, stalowym 
krześle. Metalowe taśmy ciasno opasywały jego kostki, łydki, nadgarstki i brzuch, nie 
pozwalając mu się ruszyć. Przygarbiwszy się nieco i zwiesiwszy głowę Conan przymrużył 
swe zmętniałe oczy i zobaczył, że krzesło jest przybite do gładkiej, marmurowej podłogi 
komnaty. Niewyraźnie pamiętał, że był wleczony cuchnącym zaułkiem, nim został ciśnięty na 
wóz wypełniony wilgotną słomą.
Podmuch ciepłego powietrza potargał mu włosy, które spadały na twarz, więc z dużym 
wysiłkiem uniósł głowę, aby się rozejrzeć. Przed nim otwierały się w noc dwuskrzydłowe, 
obramowane brązem, szklane drzwi, a za nimi rozciągał się na stoku cienisty ogród. Dalej 
przez ścianę drzew widać było światła Akkharii, wyglądające jak klejnoty rozsypane na 
hebanowym stole. Księżyc nie świecił, ale gwiazdy mówiły mu, że dochodzi północ.
— Zbudziłeś się, psie? — usłyszał kroki. To był Gulbanda, z dłonią zawiniętą białym 
bandażem.
Z satysfakcją przechadzał się wokół bezradnego Cymmerianina, który w milczeniu 
próbował całej swojej siły, by ocenić więzy. Przyboczny strażnik dojrzał napinające się 
potężne mięśnie ramion i nóg Conana i roześmiał się ponuro. Jego ciemne oczy błysnęły w 
półmroku pokoju.
— Nie dasz rady się uwolnić. Lepiej skieruj swe wysiłki na błaganie mnie, by twoja śmierć 
była szybka i lekka. — Gulbanda stanął przed barbarzyńcą i bardzo powoli wyciągnął z 
pochwy sztylet.
Conan przestał mocować się z taśmami i patrzył wprost przed siebie z kamiennym 
wyrazem twarzy. Nagie ostrze błyskało srebrzyście tańcząc przed twarzą Cymmerianina.
— Gadaj — czubek sztyletu wgłębił się w skórę pod prawym okiem Conana. — Nie masz 
nic do powiedzenia?
Gulbanda przeniósł klingę na przedramię barbarzyńcy i przyłożył zimną stal do opalonej 
skóry.
— Czemu nie błagasz swych pogańskich bóstw o ocalenie? Może odpowiedzą, jeśli 
zaczniesz odpowiednio głośno krzyczeć.
Ostra jak brzytwa klinga przesunęła się powoli po ciele, a w ślad za nią pojawiła się 
cienka, szkarłatna strużka. Conan odsłonił swe zęby w dzikim warknięciu, wlepił wzrok w 
Gulbandę z tak żywiołową nienawiścią, że jego dręczyciel cofnął nóż i mimowolnie zrobił 
krok w tył.
— Gulbando, źle traktujesz naszego gościa. — Sztylet szybko wrócił do pochwy i 
wojownik wycofał się do ciemnego kąta pokoju.
— Nie zrobiłem mu krzywdy — powiedział, a w jego głosie wyczuć można było zawód.
— Mam nadzieję, że nie — rzekł człowiek w zielonym kapturze. — On ma coś ważnego 
do zrobienia tej nocy.
Człowiek stał przed Conanem, sprawdzając bolesne zadraśnięcie. Kaptur spływał ciężkimi 
fałdami na jego ramiona, odsłaniając głowę. Był czarnoskóry o ostrych, arystokratycznych 
rysach. Wysoko sklepione czoło i silna szczęka czyniłyby go przystojnym, ale był w tej 
twarzy jakiś objaw zużycia i wyblaknięcia, który kłócił się z widoczną gołym okiem 
młodością. Oczy były małe i zaczerwienione jak u starego człowieka. Skóra twarzy sprawiała 
wrażenie maski, była obwisła i matowa. Conan zauważył zielonkawą plamę pod dolną wargą 
swego pogromcy. Pod wpływem spojrzenia barbarzyńcy człowiek odwrócił się jakby w 
zawstydzeniu i otarł usta aksamitnym rękawem.
— Musisz nauczyć się panować nad sobą, Gulbando. Ten człowiek jest wartościowym 
narzędziem. Jeśli dobrze traktujesz swoje narzędzia, to będą ci dobrze służyć.
Czarny człowiek ponownie odwrócił się w stronę Conana, wyciągnął z zanadrza 
koronkową chustkę i delikatnie otarł nią krwawe przedramię Cymmerianina. Potem zwinął ją 
pieczołowicie i włożył do kieszeni. Wpatrywał się w Conana swymi ciemnymi oczami, 
pełnymi jakiegoś bezgranicznego uczucia.
— Jestem Shakar z Keshanu. Czy mnie znasz?
— Nie, ale musisz być jeszcze jednym z tych, co chcą zostać przybocznym magikiem 
króla Sumuabiego. Co mi zrobiłeś?
— Jak na barbarzyńcę nie jesteś w ciemię bity. Rozbiłem na twej piersi szklaną kulkę. 
Kulka była wypełniona słabym destylatem z Czarnego Lotosu. Jego opary powodują utratę 
przytomności, ale nie wyrządzają żadnej trwałej krzywdy. Jednak przez jakiś czas możesz 
czuć się skołowany i chory. Mam nadzieję, że to ci nie przeszkodzi w misji dzisiejszej nocy. 
Conan splunął pod nogi Shakara.
— Weź pieska pokojowego na swoje posyłki. — Machnął głową w stronę Gulbandy. — 
Nie będę ci służył.
Shakar pokiwał głową w zamyśleniu, splótł dłonie i odwrócił się od więźnia. Podszedł do 
niskiej komódki ustawionej przy jednej z marmurowych ścian.
— Kapłani Keshii niezbyt mnie lubią — powiedział w zamyśleniu. — Bardzo utrudniali 
mi życie. Więc przed opuszczeniem miasta ukradłem im pewną wiedzę. Wiedzę i kilka 
drogocennych rzeczy, aby ułatwić sobie życie poza Keshanem. Szklane kulki są jedną z tych 
rzeczy, jakie zdobyłem. A to jest inna. — Shakar wyprostował się i wyciągnął ręce w stronę 
Conana.
Z każdej z pięści zwisał amulet wielkości i kształtu kurzego jaja. Miały barwę matowego 
mosiądzu i było na nich zapisane po jednej czarnej, wijącej się runie. Miast na łańcuszku, 
każdy z amuletów kołysał się na elastycznej pętli z cienkiego złotego drutu. Shakar szybkim 
ruchem zarzucił jedną z pętli na szyję Conana i puścił ją. Dziwny wisior opadł ciężko na pierś 
Cymmerianina. Czarnoskóry czarownik pochylił się do przodu i wyciągnął długie włosy 
barbarzyńcy spod otaczającego je drutu, aż metal spoczął bezpośrednio na ciele.
— Dobrze — mamrotał. — Dobrze. — Głaskał pieszczotliwie amulet. Nagle oczy mu 
zwęziły się, wargi zacisnęły, a on sam pochylił się gwałtownie i wbił wzrok prosto w twarz 
Conana.
— Hie Vakallar–Ftagn — zaszeleścił głosem, przypominającym przegarnianie suchych 
liści.
Conan zesztywniał. Druciany naszyjnik zaczął zaciskać się wokół jego karku, póki 
nieprzyjemny zimny amulet nie spoczął w zagłębieniu jego szyi. Dreszcz przerażenia 
przebiegł po plecach barbarzyńcy. Shakar wyprostował się i szeroko uśmiechnął z 
satysfakcją. Drugi amulet trzymał w wyciągniętej ręce z dala od swego odzianego w aksamit 
ciała.
— Teraz zrobisz to, czego żądam, barbarzyńco. Musisz to zrobić, bo w przeciwnym razie 
postradasz życie. Tej nocy pójdziesz do posiadłości Lady Zelandry, uśmiercisz ją i ukradniesz 
dla mnie jej srebrną szkatułkę. Przyniesiesz ją tu najpóźniej o świcie, albo pogadam z twoim 
amuletem.
Drugi wisior, trzymany przez Shakara, obracał się powoli na drucie. Człowiek w zieleni 
wbił wzrok w amulet i rzekł.
— Hie Vakallar–Nectos — jego głos zamarł i zapadła pełna wyczekiwania cisza. Wtem 
kołyszący się amulet rozbłysnął białym żarem i ostry, skwierczący dźwięk wypełnił komnatę. 
Fala gorąca uderzyła w twarz Conana, jak żar bijący z otwartego paleniska. Ognista jasność 
ukłuła go w oczy. W jednej chwili amulet zawisł na swym drucie jak stopiona kropla o 
trudnym do zniesienia blasku, a potem stopniał jasną strugą na wypolerowaną podłogę. 
Zaczęły unosić się smugi gryzącego dymu, gdy płynny metal wżerał się w marmur. Po 
pewnym czasie wypalił się pozostawiając głębokie bruzdy w podłodze. Przeraźliwy chichot 
wyrwał się z ust Shakara.
— Na Damballaha! Odrażająca śmierć, czyż nie? Jeśli nie wrócisz do świtu, wypowiem 
zaklęcie. Jeśli spróbujesz usunąć amulet, zapłonie sam z siebie. Jeśli mi w czymś uchybisz, 
wypowiem zaklęcie. Czyś zrozumiał? — Szaleńczy triumf drżał w głosie czarownika. 
Gulbanda poruszył się niespokojnie w kącie. — Uwolnij go — polecił Shakar.
— Panie? — Gulbanda wahał się i Shakar w gwałtownej furii obrócił się w jego stronę.
— Teraz, głupcze! — Wojownik przyskoczył do boku Conana i pochylił się, by wykonać 
polecenie. Po chwili barbarzyńca był uwolniony, przynajmniej od stalowego krzesła. 
Przeciągnął się potężnie i pochylił, by rozetrzeć nogi w miejscach, w których okowy wpijały 
mu się w ciało.
— Czy znasz ulicę Siedmiu Róż? — zapytał czarnoskóry czarodziej.
Conan przytaknął.
— To tam, gdzie składują dostawy wina z Kyros.
— To dzielnica magazynów. Dom Zelandry jest w części mieszkalnej, na drugim końcu 
ulicy, po przeciwnej stronie miasta. To szacowny rejon i często patrolowany przez straż 
miejską.
— Jest tam bardzo wysoki mur — dodał chłodno Gulbanda. — Gładki mur. — Conan 
spojrzał strażnikowi w oczy wzrokiem zimnym i twardym jak klinga sztyletu.
— Chcę swój miecz — oświadczył.
Shakar skinął głową.
— Oczywiście. Przynieś go, Gulbando. — Przez chwilę wojownik się wahał, a potem 
szybko wyszedł z pokoju. Czarny mag popatrzył na Conana i w błagalnym geście uniósł swe 
okryte rękawiczkami dłonie.
— Czy chcesz jeszcze raz zobaczyć mapę?
— Nie. Czy dajesz mi słowo, że jeśli przyniosę ci szkatułkę, to zdejmiesz mi to coś? — 
Barbarzyńca dotknął z odrazą amuletu na szyi, jakby to był wąż.
— Przysięgam. A jeśli zdarzy się, że nie uśmiercisz tej kobiety, to mimo wszystko uwolnię 
cię, jeśli tylko przyniesiesz mi szkatułkę. Muszę ją mieć. Czy zrozumiałeś?
Cymmerianin odsłonił zęby w krzywym uśmiechu.
— Rozumiem wystarczająco dobrze.
— Jeszcze jedno, barbarzyńco, czy znasz Shemitę, zwanego Eldredem Kupcem? — Shakar 
uważnie obserwował reakcję Conana i był wyraźnie rozczarowany jego odpowiedzią.
— Nie. Pierwsze słyszę. Czy to jeszcze jeden z twoich konkurentów do stanowiska 
nadwornego czarnoksiężnika króla?
— Nie. To nie twoja sprawa. — Właśnie wrócił Gulbanda, niosąc miecz i pochwę Conana. 
Cisnął w stronę Cymmerianina, który chwycił je w powietrzu i przytroczył do pasa idąc w 
stronę ogrodu.
— Pamiętaj o amulecie. Nie zawiedź mnie — zawołał Shakar, ale Conan już rozpłynął się 
w mrokach nocy.

V

Wielki furgon sunął ociężale ulicą Siedmiu Róż, pogrążoną w ciemnościach 
bezksiężycowej nocy. Koła o grubych szprychach ugięły się na kocich łbach, gdy woźnica 
skierował swój zaprzęg za róg. Na wozie leżały niezgrabnie dwie olbrzymie beczki, a ich 
ciężar powodował, że powóz niepokojąco się uginał. Woźnica ponaglał swoje zmęczone 
konie i skupiony na tym nie zauważył cienia, który wyłonił się z mroku zaułka, by ukradkiem 
przebiec po bruku, wskoczyć na beczkę, znajdującą się z tyłu, i przywrzeć do niej jak kot. 
Trzymał się zakrzywionej powierzchni wielkiej baryły dzięki potężnej sile swych ramion, a 
furgon pracowicie kontynuował jazdę.
Za następną przecznicą, po lewej stronie ulicy pojawił się wysoki mur. Widząc go, 
mężczyzna podciągnął się zręcznie na górę beczki i przykucnął, prężąc się do skoku. Wyjął 
lekki skórzany hełm, który miał zatknięty za pasem i nasunął go na głowę.
Furgon zakołysał się i przysunął bliżej muru. Koła zazgrzytały o krawężnik i mężczyzna 
skoczył, wybijając się w górę z całą siłą swych silnych nóg. Wystrzelił w stronę muru, jak 
strzała z kuszy. Ciało z wielką siłą trafiło w mur, a dłonie płasko przylgnęły do zimnego 
kamienia i jedynie czubki palców znalazły oparcie, wbijając się w szczyt muru. Zawisł tak na 
chwilę, wciągając ze świstem powietrze przez zaciśnięte zęby. Potem podciągnął się, 
przerzucił jedną nogę i wciągnął na górę, tak że po chwili leżał wyciągnięty już na szczycie 
muru. Przez chwilę czekał nieruchomo, aż przejdzie mu fala zawrotów głowy. Wyglądało na 
to, że działanie narkotyku Shakara z Keshanu nie do końca minęło. Próbując otrząsnąć się z 
uporczywych mdłości, potrząsnął głową jak zaniepokojony lew i spojrzał w ciemność poniżej.
Pod nim, w cieniu, rozciągał się wypielęgnowany ogród. Zarysy drzew i krzewów 
prowadziły łagodną, widowiskową pochyłością ku eleganckiej willi, która wyłaniała się na tle 
gwiazd jako nie oświetlona i kanciasta sylwetka. Delikatny wietrzyk niósł z sobą aromat 
kwiatów.
Conan stanął na wąskim szczycie muru. Nie bacząc na wysokość, pobiegł chyżo wzdłuż do 
miejsca, gdzie wysokie drzewo wysuwało gałęzie w pobliże muru. Przycupnął, przypatrując 
się badawczo drzewu, .a potem skoczył nagle przed siebie i w dół, by żelaznymi palcami 
chwycić mocny konar. Liście zatrzęsły się i zaszumiały, gdy gałąź najpierw ugięła się pod 
jego ciężarem, a potem sprężyście wyprostowała. Cymmerianin spojrzał w dół i puścił konar. 
Spadł, uderzył o ziemię i potoczył się w zroszoną trawę. Stanął na nogi w lekkim 
przykucnięciu — z dłonią na rękojeści miecza i bojowo wypatrując w ciemności śladów 
nieprzyjaciela.
Był sam. Przed nim na dobrze utrzymanym trawniku dwie kępy krzaków obramowywały 
wysypaną białym żwirem ścieżkę, która jaśniała matowo w świetle gwiazd. Ścieżka wiodła 
pod górę, do domu Lady Zelandry. Barbarzyńca posuwał się wzdłuż ścieżki, skradając w 
cieniu tak cicho, jak polujący wilk. Brzegiem przylegającego do domu, wykładanego płytami 
dziedzińca Conan zbliżył się do ciemnego okna i zamarł w pół kroku.
Żwir ścieżki zachrzęścił pod czyimiś stopami. Conan skulił się w cieniu żywopłotu, a jego 
dłoń ponownie zacisnęła się na rękojeści miecza. Na tle ścieżki pojawiło się dwóch 
umundurowanych mężczyzn. Rozmawiali cicho, ale głosy niosły się w nocnym powietrzu. 
Cymmerianin przykucnął nieruchomo, gdy oni zatrzymali się nagle nie dalej niż dziesięć 
kroków od niego. Mężczyźni nosili lekkie półpancerze, mieli przypasane krótkie miecze, a 
większy z nich taszczył na ramieniu długi haczykowaty dziryt. Ciało Conana napięło się, 
gotowe do natychmiastowej walki. Ten niosący dziryt wyciągnął jednak spod płaszcza bukłak 
z winem, łyknął zdrowo i podał swemu towarzyszowi. Drugi napił się i zwrócił bukłak, w 
objawie dobrego humoru klepiąc swego kompana po plecach. Następnie ruszyli dalej ścieżką, 
nie mając nawet pojęcia, jak bliscy byli śmierci.
Conan odprężył się i jeszcze raz odczuł delikatny zawrót głowy. Klął pod nosem, życząc 
nagłej śmierci wszystkim niekompetentnym adeptom czarnej magii. Gdy atak minął, podkradł 
się cicho po trawie do okna. Okiennice były szeroko otwarte, by pozwolić chłodnemu 
nocnemu powietrzu dotrzeć do nagrzanego w ciągu dnia wnętrza. Były też kraty, ale cienkie. 
Lekki hałas był nie do uniknięcia, lecz Conan działał powoli i z wielką rozwagą, starał się 
raczej, rozginać pręty niż wyrywać z muru. Wkrótce uzyskał przestrzeń wystarczająco 
szeroką, by móc się przecisnąć. Dla pewności spojrzał za siebie i wśliznął się przez okno do 
wnętrza rezydencji Lady Zelandry.
Znalazł się w długim hallu, oświetlonym pojedynczą świeczką. Podłoga była wyłożona 
grubym dywanem, a ściany pokrywały kosztowne, vendhyańskie gobeliny. Powietrze 
przesycał słaby zapach drewna sandałowego. Cisza okrywała rezydencję grubym całunem.
Przypominając sobie plan rezydencji, który pokazał mu Shakar, Conan obrał kierunek i 
ruszył bezgłośnie wzdłuż słabo oświetlonego hallu. Wyciągnął miecz, w którym odbiło się 
ciepłe światło świeczki. Korytarz skręcał w prawo. Na rogu, na niskim podeście stała 
żłobkowana elegancka waza z khitaiskiej porcelany. Conan okrążył róg i ujrzał wykładany 
boazerią hali, rozciągający się aż do serca domu. Kolejna samotna świeczka oświetlała 
korytarz bursztynową poświatą.
W hallu stała sztywno kobieta i patrzyła na niego.
— Sza! — Conan opuścił miecz i uniósł palec do ust. — Chciałem powiedzieć, żebyś 
nie…
Kobieta szybko sięgnęła za ciemną aureolę swych włosów i gwałtownie, z całą siłą 
machnęła ręką do przodu. W stronę Conana wyleciał sztylet, rzucony fachowo i precyzyjnie.
— Na Croma! — Barbarzyńca obrócił się, dzięki czemu ostrze rozcięło jedynie jego 
rękaw, miast wbić się między żebra. Sztylet do połowy zatopił się w drewnianej ścianie, o 
pięć kroków za jego plecami.
Conan runął do przodu, dwoma długimi susami pokonując odległość między sobą i 
kobietą. Wyciągniętą ręką uderzył ją w obojczyk, zbijając z nóg i rozciągając na wznak w 
nieprzystojnej pozie. Miecz Cymmerianina zatoczył krótki łuk i zatrzymał się o włos od jej 
odsłoniętej szyi. Zimna, wyostrzona stal spoczęła na jej pulsującym gardle.
— Sza! — powtórzył Conan z uśmiechem.
— Nikczemny złodzieju! — zasyczała kobieta. — Przeklęty zabójco! Zabij mnie i 
skończmy z tym!
Barbarzyńca uniósł brwi. Była to piękna kobieta. I nie bała się. Jej gęste włosy rozrzucone 
były na dywanie, jak hebanowy obłok, otaczający delikatną, prowokacyjnie drwiącą twarz. Jej 
jasne oczy lśniły w półmroku jak wypolerowane opale.
— Nie mam ochoty krzywdzić ciebie ani nikogo innego w tym domu. — Conan odstąpił o 
krok, trzymając jednak miecz poziomo nad powaloną kobietą, ale usuwając go z jej szyi. 
Usiadła, wykrzywiając usta z pogardą.
— Więc jesteś szaleńcem.
— Nie. Nie jestem tu z własnej woli. Na szali jest moje życie. Jeśli mi pomożesz, to rychło 
odejdę. — Dłoń Conana powędrowała do okropnego amuletu przydrutowanego do jego 
gardła. Ciemnowłosa kobieta ukucnęła i przyjrzała mu się spokojnie.
— Będę krzyczeć. Nie boję się śmierci.
— Więc czemu szepczesz?
Na chwilę zamilkła.
— Czego tu szukasz? — spytała niespodziewanie, a jej głos był nieco głośniejszy i 
bardziej ożywiony niż poprzednio. — Czy jesteś tu sam? Jak mogę ci pomóc? — Conan 
zauważył, że jej wzrok przenosił się z jego twarzy do punktu znajdującego się gdzieś nad jego 
prawym ramieniem. Spoza pleców dobiegło go ledwie dosłyszalne skrzypnięcie deski w 
podłodze.
Conan obrócił się i otrzymał w głowę cios tak potężny, że zsunął mu z głowy hełm, a on 
sam zatoczył się na oślep. Uderzył ramieniem o ścianę z takim impetem, że miał wrażenie, iż 
dom zachwiał się w posadach. Piekąca strużka krwi zalała jego lewe oko. Barbarzyńca, 
warcząc wściekle, machnął na oślep mieczem w prawo i lewo, ale ostrze na nic nie natrafiło. 
Zamrugał, strząsając krew z twarzy.
Po drugiej stronie hallu stał nagi do pasa gigantyczny mężczyzna. Światło świeczki 
odbijało się na jego skórze, wyczarowując żółte odblaski na mocnych ramionach i piersi, 
która przechodziła w silny i twardy brzuch. Głowa mężczyzny była wygolona, a rysy twarzy 
świadczyły, że był Khitajczykiem czystej krwi. W dłoniach trzymał krótką, drewnianą pałkę, 
nabijaną żelaznymi ćwiekami. Mężczyzna w milczeniu wywijał niedbale pałką — skośne 
oczy błyszczały i miały zimny wyraz.
Rozjuszony Conan uderzył, wkładając w atak tyle gwałtowności, że mało brakowało, a 
Khitajczyk nadziałby sięnajego miecz. Zgrabnym unikiem muskularnego ciała Khitajczyk 
odtrącił klingę barbarzyńcy na bok, tak że całą długością przejechała po drewnianej pałce 
rozrzucając dookoła drzazgi. Conan nie mógł powstrzymać impetu i rąbnął z całąsiłąw 
nieprzyjaciela. Zaczęli się mocować, a Khitajczyk próbował unieruchomić rękę, w której 
Conan trzymał miecz.
Conan zacharczał, wydarł się z potężnego uścisku i skierował swą przypominającą młot 
kowalski pięść w stronę twarzy wroga. Zaskoczony Khitajczyk zareagował jednak 
prawidłowo, próbując przewrócić się przy ciosie. Gdyby tego nie zrobił, mógłby mieć 
przetrącony kark. Ale nawet osłabione uderzenie powaliło go na kolana i krew zaczęła 
ściekać po jego wargach.
Gdy Cymmerianin wyrzucił w górę miecz, by zadać śmiertelny cios, straszliwe uderzenie 
rąbnęło go w potylicę. Conan ujrzał nagle gwiazdy, upadł, a jego miecz walnął o podłogę. 
Resztką nadludzkiego wysiłku barbarzyńca przekręcił się na wznak. Przez mgłę ujrzał 
ciemnowłosą kobietę, wpatrującą się w niego i kurczowo ściskającą masywne krzesło. Obie 
nogi obsypane były drzazgami. Piekący słodkawy smak mikstury Shakara wpełzał do jego 
gardła. Conan próbował podnieść się, ale poczuł zawrót głowy oraz mdłości dobywające się 
gdzieś z wnętrza ciała. Wymacał swój miecz, położył dłoń na rękojeści i odpłynął pogrążając 
się w ciemności.

VI

Poczuł, że ma w ustach stęchłą słomę. W miejscu, gdzie leżał, podłoga była wysypana 
spleśniałą podściółką. Conan splunął z wysiłkiem, usiadł, znowu splunął i oparł się plecami o 
wilgotną, kamienną ścianę. Głowę miał obolałą, myśli plątały mu się, ale najpierw sięgnął 
rękami do gardła.
Śmiercionośny amulet Shakara wciąż był na miejscu, wciąż obiecując powolną, 
płomienistą śmierć. Conan ostrożnie obmacał palcami swą sponiewieraną głowę. Zaschnięta 
krew skleiła jego włosy na dwóch, wyraźnie wyczuwalnych guzach. Dotknął ich czubkami 
palców i skrzywił się z bólu, ale nie znalazł żadnych poważniejszych uszkodzeń. Nieco 
uspokojony skierował wzrok na swe więzienie.
Była to wąska cela bez okna, nieco dłuższa niż wyciągnięte ciało wysokiego mężczyzny, a 
szeroka na tyle, że dwóch mężczyzn mogło w niej stanąć ramię w ramię. Drzwi zrobione były 
z grubych stalowych prętów, z których obłaziły płaty czerwonej rdzy.
Conan był ciekaw, ile czasu zostało mu do rana. Poczuł bezdenną pustkę w brzuchu. 
Zostać spopielonym na pył przez magię, gdy jest uwięziony w klatce jak bezradne zwierzę, to 
nie była śmierć godna wojownika.
Pręty były zbyt grube, by je odgiąć, a zawiasy zbyt głęboko osadzone w kamieniu, by dały 
się wyrwać. Barbarzyńca powoli uniósł się na nogach, wpatrując w pręty i zaciskając pięści, 
aż ścięgna wystąpiły mu na wierzchu dłoni. Wola wolności Conana była tak silna i 
instynktowna, jak u osaczonego wilka. Nieważne, czy to coś pomoże — będzie szarpał kraty 
swego więzienia, póki amulet nie spali mu gardła.
Nozdrza Cymmerianina poruszyły się, gdy podszedł do drzwi celi i przez szpary w 
pordzewiałej kracie spoglądał w półmrok.
— Kto tu jest? — burknął.
W mroku korytarza na zewnątrz ledwie widać było sylwetkę kobiety, którą wcześniej 
spotkał w hallu rezydencji. Cofnęła się od kraty i bladą dłoń położyła na ustach.
— Skąd wiedziałeś, że tu jestem? — wyjąkała.
— Twoje włosy pachną. Ten zapach nie pasuje do tej nory.
Kobieta chwilę poszukała czegoś przy swoim pasie i nagle błysnęła iskierka krzesiwa. 
Maleńki złoty płomyczek zaczął pełgać po knocie lampy oliwnej, którą trzymała w ręku.
— Jak się zwiesz? — spytała pewniejszym głosem.
— Conan.
Łagodne światło oświetliło kobietę w całości, jej błyszcząca śniada skóra miała barwę 
kremową. Ciemne getry przylegały do kształtnych nóg. Prosta brązowa tunika była ściągnięta 
pasem w talii i rozchylona przy szyi.
— Wypuść mnie — zagrzmiał Cymmerianin nie zważając na okoliczności. Jego wzrok 
przykuwała wyjątkowa uroda, bujne, luźno opadające czarne włosy oraz subtelny owal jej 
twarzy.
— Osobliwe imię — jej spojrzenie zdawało się przebijać żelazne drzwi celi i wędrować po 
Cymmerianinie z nienasyconą ciekawością.
— Jeśli mnie nie uwolnisz przed świtem, imię to będzie należało do nieboszczyka — 
powiedział Conan.
—Więc zostało ci jeszcze kilka godzin życia. Kim jesteś, złodzieju? — Barbarzyńca 
ciężko westchnął i rozdrażniony chwycił pręty drzwi obiema rękami.
— Jestem Conan, Cymmerianin.
— Cóż to za złodziej, który wdziera się do domu sławnej czarodziejki, a potem ma 
skrupuły, by zabić tego, kto go nakrył? — Maleńki płomień lampy oliwnej odbijał się w jej 
oczach.
— Posłuchaj, kobieto. Ten amulet został umieszczony na mojej szyi przez Shakara z 
Keshanu. Polecił mi włamać się do tego domu i ukraść małą srebrną skrzyneczkę. Jeśli nie 
powrócę do niego ze szkatułką przed świtem, jego amulet uśmierci mnie ogniem piekielnym. 
Uwolnij mnie, a klnę się na Croma, że nie zrobię nic, co mogłoby skrzywdzić mieszkańców 
tego domu. Powrócę do Shakara bez twojej szkatułki i swym mieczem namówię go, by zdjął 
ze mnie amulet.
Kobieta zmarszczyła brwi, słuchając to z zainteresowaniem, to ze sceptycyzmem. Uniosła 
lampę w górę, by lepiej przyjrzeć się amuletowi Shakara, a Conan z przejęciem wpatrywał się 
w nią i oczekiwał odpowiedzi.
— Srebrna szkatułka — mruczała. — A czegóż Shakar z Keshanu może chcieć od srebrnej 
szkatułki mojej pani?
— A niech Hanuman porwie wszystkie srebrne szkatułki! — wybuchnął Cymmerianin. — 
Ani wiem, ani mnie to obchodzi, jakie szaleńcze plany ma Shakar wobec skarbów Zelandry. 
Wiem tylko, że czarodziejska zabawka tego sukinsyna zabije mnie, jeśli go nie zmuszę, by ją 
ze mnie zdjął. Uwolnij mnie! Czyż nie oszczędziłem cię, gdyś leżała u mych stóp z klingą na 
gardle?
Kobieta milczała, patrząc na niego spokojnie przez żelazne drzwi. Conan zaczął 
zastanawiać się, jak długo stała przed jego celą, nim ją zauważył.
Kobieta sięgnęła ręką za głowę i wyciągnęła sztylet umieszczony na karku. Zważyła go w 
dłoni, podrzuciła i złapała za rękojeść.
— Jestem Neesa, skryba i osobista strażniczka Lady Zelandry. Potrafię rzucać tym 
sztyletem z dużą wprawą.
— Dobrze o tym wiem — warknął Conan, czując małą iskierkę nadziei.
— Heng Shih chciałby cię potrzymać do rana, aby nie niepokoić pani. Ale ja myślę zabrać 
cię do Lady Zelandry, żebyś opowiedział jej swoją historię. Czy przysięgasz na swych 
bogów, że nie spróbujesz mnie skrzywdzić ani uciec, jeśli wypuszczę cię z celi.
— Masz na to słowo Cymmerianina.
Neesa schowała sztylet, obróciła się i zdjęła z kołka na ścianie kajdany. Podała je przez 
otwór w kracie, a Conan wziął je bez słowa. Zrobione były z dobrze naoliwionej stali i 
połączone trzema zwykłymi, grubymi łańcuchami. Cymmerianin kolejno zamykał kajdany na 
swych nadgarstkach. Zatrzaskiwały się z metalicznym dźwiękiem, który w wąskiej kamiennej 
celi brzmiał nieproporcjonalnie głośno. Gdy spojrzał w górę, jego oczy na długą chwilę 
spotkały się z oczami kobiety.
Neesa nie potrafiłaby nazwać tego, co ujrzała w oczach barbarzyńcy, ale bez wahania 
sięgnęła po pęk kluczy wiszący na innym kołku. Klucz w zamku obrócił się ze zgrzytem i 
drzwi niemiłosiernie skrzypiąc stanęły otworem. Potężny Cymmerianim przez chwilę 
zatrzymał się w kamiennym portalu i wyszedł na korytarz. Neesa poczuła nagle strach, który 
zaraz zniknął, gdy spojrzała na twarz Conana. Szczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
— Prowadź — rzekł. — Na Croma, jak to dobrze wiedzieć, że tej przeklętej nocy 
szczęście nie całkiem mnie opuściło.

VII

Shakar z Keshanu krążył niespokojnie w czterech ścianach swej marmurowej sypialni. 
Chodził od osłoniętego baldachimem i zarzuconego jedwabiami oraz egzotycznymi futrami 
łoża, po nie osłoniętej marmurowej podłodze, do okrągłego stołu z rzeźbionego i 
polerowanego dębu. Na stole — oprócz stojącej na środku, misternie wykonanej srebrnej 
szkatułki — nie było nic innego. Czarnoskóry czarodziej zatrzymał się, wpatrując nieruchomo 
w szkatułkę. Tym razem nie potrafił się obrócić, by kontynuować nerwowy spacer. Zamiast 
tego rozpostarł nie okryte rękawiczką palce. Na dłoni miał siatkę żył tak wystających, jak u 
człowieka dwukrotnie starszego. Rękę położył ze czcią na wieczku srebrnej skrzyneczki. Gdy 
ją otwierał, dreszcz przeszedł przez jego ciało.
Wewnętrzna powierzchnia szkatułki była wypolerowana do lustrzanego połysku. W 
jednym z rogów znajdowała się mała kupka proszku o kolorze ciemnej zieleni, jak igły 
północnej sosny. Obok spoczywała mała srebrna łyżeczka, taka jak do karmienia niemowląt. 
Shakar patrzył pożądliwie na szmaragdowy proszek. W grymasie odsłonił pożółkłe zęby aż 
po dziąsła.
— Tak mało zostało — westchnął. Opuścił wieczko i odwrócił się gwałtownie, by 
powrócić do przemierzania pokoju. Doszedł do łoża, obrócił się z impetem, aż szata 
zaświstała na wypolerowanej podłodze, i zrozumiał, że jego zamysł obraca się wniwecz. 
Srebrne pudełko magicznie pociągało go do siebie, aż stanął i podniósł wieczko. Desperacko i 
chciwie chwycił łyżeczkę dłonią.
W tym momencie fala różowego światła zatańczyła na nagiej ścianie, tuż za stołem. Shakar 
zesztywniał przepełniony obawą, że pożądanie szmaragdowego pyłu zmąciło mu umysł. Z 
wolna przez ściany jego sypialni zaczęły przepływać strugi wielobarwnego światła. Zaczęły 
splatać się ze sobą, przemieniając w świetlistą mgłę. Wkrótce tęczowa mgła zajęła całą 
ścianę. Shakar patrzył w niemym zadziwieniu, jak kolory przygasają, a pojawia się jaśniejące, 
białe światło. Zmaterializowała się tam ciemna postać mężczyzny, zawieszona nieruchomo w 
bladym blasku fosforyzującej mgiełki. Głowa — ciemna i pozbawiona rysów jak u cienia — 
zwróciła się w stronę Shakara i zaczęła mu się przyglądać.
— Słodki Secie! — Czarny czarodziej chwiejnie cofnął się o krok, uniósł do ust łyżeczkę 
pełną zielonego proszku i wysypał na język.
Jego ciałem wstrząsnęło szarpnięcie jak pod wpływem silnego ciosu, a łyżeczka upadła, 
wesoło dzwoniąc o marmurową podłogę. Bezładny jęk szaleństwa wyrwał się z jego ust i 
rozbrzmiał w ciszy pokoju. Dzika siła napełniła jego wyczerpane członki, a twarz zajaśniała 
szatańską wesołością.
— Wtargnąłeś do mych komnat i zginiesz, głupcze! — zawył Shakar. Jego ręce wykreślały 
w powietrzu złożone znaki. Na koniec lewa dłoń strzeliła palcami i zmieniła się w 
haczykowaty szpon. Wyciągnął go w kierunku unoszącej się w świetlistym obłoku postaci i 
wyszczekał szereg gardłowych sylab, słów w języku, który był już starożytny na długo przed 
pochłonięciem Atlantydy przez wody oceanu.
Wokół jego lewego nadgarstka zmaterializował się zwiewny pierścień wirującej 
ciemności. Ostre igły białego światła zamrugały w czarnym kręgu, a promieniujący z niego, 
przenikliwy chłód, zmienił dyszący oddech Shakara w pióropusze pary. Ręka Keshańczyka 
cofnęła się i natychmiast wystrzeliła do przodu, ciskając czarnym pierścieniem tak, jak rzuca 
się kamieniem. Pierścień z niedużą prędkością ruszył w stronę postaci.
Wśród jasnych oparów postać leniwie uniosła swą rękę–cień, natrafiając na czarny krąg, 
który rozerwał się na blednące, czarne smużki.
Shakar głośno łapał oddech. Napastnik tak po prostu, niedbale strząsnął z siebie 
najbardziej śmiercionośne ze śmiertelnych zaklęć jego repertuaru. Bezbarwny, metaliczny 
śmiech wydobył się z zawieszonej w powietrzu sylwetki i światłość oświetliła dotąd 
pozbawioną rysów maskę ciemności. Pojawiła się twarz, a była to twarz, którą Shakar z 
Keshanu dobrze znał.
— Eldred! — wyjęczał. — Czemu mnie dręczysz? — Padł na kolana, a dłonie wyciągnął 
w proszącym geście. — Muszę mieć więcej lotosu! Wszystko, co mam, jest twoje! Czego ode 
mnie chcesz? Co muszę zrobić, Eldredzie?
Świetlna mgła zaczęła zmniejszać się, ciemniejąc na brzegach i skrywając przed wzrokiem 
ciemną postać. Głos Shakara narastał w szaleńczej desperacji.
— Eldredzie! Nie opuszczaj mnie! — Ale czarodziejska zjawa kurczyła się i malała, aż 
zamieniła w oderwane pasemka rozproszonego oparu.
Shakar stał teraz twarzą do gładkiej marmurowej ściany. Gorące łzy zakręciły się w oczach 
i spłynęły po zapadłych policzkach czarownika, który nie mógł ich powstrzymać.
Ktoś stał za drzwiami.
— Panie! Panie, co cię niepokoi? — Przytłumiony głos Gulbandy przedzierał się przez 
ciężkie skrzydła drzwi. — Czy źle się czujesz, panie? — Shakar stał na chwiejących się 
nogach, ocierając twarz aksamitnym rękawem.
— Wejdź, Gulbando. Wszystko w porządku. Miałem… zły sen. Odwrócił twarz od drzwi, 
przez które wszedł brodaty strażnik przyboczny i rozglądał się trochę rozbawiony po sypialni. 
Oczy Gulbandy zwęziły się, gdy ujrzał otwartą srebrną szkatułkę. Shakar już zapanował nad 
swą twarzą, ale nie odwracał jej jeszcze w stronę swego sługi. Odchrząknął.
— Czy Cymmerianin powrócił?
— Nie, panie. Natychmiast cię o tym powiadomię. Ale do świtu pozostały jeszcze cztery 
godziny.
— Barbarzyńcy ciągle jeszcze może się powieść. Nie wygląda na człowieka, któremu ławo 
można pokrzyżować plany. Więc udaj się do domu Lady Zelandry i miej baczenie na bramy. 
On może potrzebować twojej pomocy przy ucieczce. Idź zaraz.
Gulbanda wykrzywił się z dezaprobatą, jego blizna błysnęła blado pośród czarnej brody, 
lecz skłonił się posłusznie. Wychodząc z pokoju czarno opancerzony strażnik przyboczny 
zawahał się przy drzwiach.
— Panie, czy jeśli on wróci bez szkatułki albo nawet z nią, to będę mógł mieć go dla 
siebie? Miną miesiące, nim w ogóle będę mógł władać mieczem. Słudze tak wiernemu, jak ja 
przydałaby się mała nagroda.
— Jeśli nie wróci, uśmiercę go swoim amuletem. Jeśli jednak wróci do tego domu, to jest 
twój, wierny Gulbando.
Strażnik uśmiechnął się szeroko z nie skrywaną rozkoszą.
— Dzięki ci, panie. Chcę go mieć znowu na krześle, by pożałował, że pozbawił mnie 
palców.
— Dobranoc, Gulbando.
Drzwi się zamknęły i Shakar pozostał samotny w swej sypialni. Podszedł powoli do łoża i 
usiadł. Jego ciało było ociężałe ze znużenia, ale umysł wolny i rozpalony nagłą energią. 
Postanowił usnąć, albo przynajmniej położyć się na chwilę dla odpoczynku, ale się nie 
poruszył. Siedział po prostu na krawędzi łoża z drżącymi dłońmi kurczowo zaciśniętymi na 
kolanach. Próbował zatrzymać wzrok na posadzce między swymi stopami, ale jego spojrzenie 
ciągle uciekało w stronę otwartej srebrnej szkatułki.

VIII

Conan z niewielkiego lochu podążał za Neesą, przez pełną pajęczyn piwnicę na wino, a 
potem w górę, po wytartych kamiennych schodach. Przeszli przez ciche, oświetlone 
świeczkami korytarze, aż dotarli do szerokich, dwuskrzydłowych drzwi, wyłożonych 
płytkami z rzeźbionej kości słoniowej. Neesa położyła dłoń na ciężkich wierzejach i obróciła 
się w stronę barbarzyńcy.
— Pani już się pewnie obudziła, ale jeśli jeszcze śpi, musisz zachowywać się cicho i 
pozwolić, bym to ja ją obudziła. Wyrwana ze snu mogłaby porazić nas jakimś zaklęciem. — 
Twarz Conana zamarła, gdy delikatnie zaczął gładzić dłonią amulet Shakara.
— Na Manannana, wygląda na to, że im bardziej staram się uniknąć czarów, tym bardziej 
one mnie szukają — wymruczał. — Prowadź.
Drzwi rozchyliły się bezgłośnie, odsłaniając zdobny parawan, który osłaniał przed 
spojrzeniem nie oświetlony pokój. Neesa wykonała próbny krok do środka i ciemność została 
rozerwana błyskiem niesamowitego karmazynowego światła. Dwójka stojących na progu 
komnaty została niespodzianie oświetlona tęczą jaśniejących barw. Z ciemności dobiegł 
delikatny, kobiecy krzyk, na wpół przestraszony, na wpół zdziwiony. Usłyszawszy go Conan 
i Neesa rzucili się do przodu, ominęli parawan i wpadli do komnaty Lady Zelandry, gdzie 
zatrzymali się jak wryci, w niemym zdziwieniu.
Zamglone światło skrzyło się na ścianie, rozświetlając pokój poruszającym się blaskiem. 
Zbytkowne łoże stało przy lewej ścianie, a po obu jego stronach znajdowały się półki 
zapchane książkami. Obok łoża stały stoły i na nich również znajdowały się sterty książek. Na 
łożu siedziała sztywno wyprostowana kobieta, owinięta białym obłokiem jedwabnego 
prześcieradła. Wzrok miała wbity w ścianę przed sobą, gdzie przeplatały się mgliste pasemka 
wielobarwnego światła, tworząc siatkę przezroczystego ognia. Kolory zniknęły i ściana stała 
się płaszczyzną fosforyzującej mgły. Pojawił się tam złowieszczy cień.
Instynktowny strach Conana przed zjawiskami nadnaturalnymi chwycił go w swe groźne 
szpony.
— Heng Shih! — krzyczała kobieta na łożu. — Heng Shih! Drzwi po przeciwnej stronie 
komnaty rozwarły się gwałtownie i wpadł przez nie mężczyzna, hamując impet przy łożu. To 
był olbrzymi Khitajczyk, z którym Conan walczył w korytarzu. W lewej dłoni dzierżył 
drewnianą pałkę, a w prawej ciężki jatagan. W jego gładkiej klindze odbijało się złowieszcze 
światło, w jakim skąpana była komnata. Trzymając przed sobą oba rodzaje oręża, Khitajczyk 
ruszył beznamiętnie na zawieszony wśród światła, czarny cień.
— Stój! — krzyknęła kobieta. — Nie dotykaj go, Heng Shih. — Khitajczyk przestał 
posuwać się do przodu, ale przesunął się w bok, aby stanąć pomiędzy czarodziejską zjawą a 
kobietą na łożu.
— O, Lady Zelandro. Dowiodłaś, że twa mądrość jest równa twej urodzie. — Głos był 
niski i dźwięczny. Nie był głośny, a jednak sprawiał wrażenie, że dociera do każdego 
zakamarka pokoju. Conan cofnął się, jego wyćwiczone w puszczy zmysły mówiły mu, że to, 
co sprawia wrażenie głosu, wcale nie jest dźwiękiem. Nie dochodził on z żadnego 
określonego kierunku. Czarna postać przemawiała bezpośrednio do umysłu.
— Kim jesteś? Po co tu przyszedłeś? — Wyglądało na to, że kobieta w łożu jest bardziej 
rozwścieczona niż przestraszona. Intruz, wyryty głęboko na tle ruchomego woalu białego 
światła, zaśmiał się i ponownie przemówił.
— Znasz mnie jako Eldreda Kupca.
Kobieta mocno poruszona uklękła na łożu.
— Zabójco! Czy przybyłeś tu, by napawać się zagrożeniem mego życia? — rzekła 
gniewnie.
— Wręcz przeciwnie, słodka pani, przybyłem zaofiarować ci życie. Jestem panem 
Szmaragdowego Lotosu. Zasmakowałaś jego wielkiej mocy i zaznałaś jego śmiertelnych 
wymagań. Właśnie odwiedziłem dom Shakara z Keshanu i obawiam się, że nie pociągnie on 
dłużej niż dwa dni. Apetyt wzrasta mu w miarę wyczerpywania się jego zapasów. Wygląda na 
to, że ty jesteś w o wiele lepszym zdrowiu, więc wnioskuję, że wykazujesz większe 
opanowanie od Keshańczyka. Możesz przeżyć jeszcze tydzień lub dwa, ale wiedz, że bez 
ciągłych dostaw mego lotosu jesteś zgubiona.
— Jaka jest twoja cena? — zapytała gorzko Zelandra. Cienista postać kontynuowała, jakby 
w ogóle nie słyszała pytania.
— Szmaragdowy Lotos jest cudownym darem dla czarodziei. W swych praktykach 
czarodziejskich doświadczyłaś ledwie drobnego ułamka tej mocy. Jego potęga jest 
bezgraniczna. Przy wystarczającej ilości lotosu, mag może stać się wszechmocny, a ci, którzy 
dali mu się uwieść i zostali porzuceni, muszą umrzeć. W przebraniu Eldreda Kupca dotarłem 
do was obojga, do ciebie i Shakara z Keshanu. Dwoje drobnych czarodziei zaangażowanych 
w śmieszne współzawodnictwo o to, które z nich uzyska przywilej zostania lokajem króla 
Sumuabiego. Powab mitycznego Szmaragdowego Lotosu okazał się tak silny, jak się 
spodziewałem. Sprzedałem ci go za psi grosz, ale oddałbym ci go darmo, gdybyś nie 
zdecydowała się go kupić.
— Dlaczego? — w głosie Zelandry zaczęła znikać złość ustępując miejsca znudzeniu.
— Dlaczego? — Pasemka światła zapulsowały jasnością. — Ponieważ byłem ciekaw, jaką 
mocą obdarzy cię tak mała ilość. Ponieważ byłem ciekaw, na jak długo ci tego wystarczy. Ale 
przede wszystkim, ponieważ byłem ciekaw, jak długo pożyjesz, gdy ci się już skończy. Wiele 
się nauczyłem od ciebie, słodka pani, i od Shakara z Keshanu. To wiedza, którą potrafię 
efektywnie wykorzystać. Odnalazłem nasiona Szmaragdowego Lotosu, zaginione od czasów 
czarnego Acheronu, i jestem teraz jego panem. Wzmocni mnie on i uśmierci moich wrogów. 
Wszyscy magowie Stygii będą niedługo mieli możliwość zakosztować mego lotosu, a ci, 
którzy to zrobią, będą musieli przyłączyć się do mego orszaku albo umrzeć. Czyż na to nie 
wpadłaś, słodka pani? Będę dowodził legionem czarnoksiężników uzależnionych od lotosu, a 
to co ich trzyma na uwięzi, mnie będzie dawało coraz większą moc. Któż może określić 
granice mojej władzy? — Zamilkł, by lepiej poczuć smak tej chwili. — Jestem przeznaczony, 
by stać się największą potęgą świata, Zelandro, lecz nie musisz się mnie bać. Nie przybyłem, 
by cię uśmiercić. Chciałbym raczej zapytać, czy zechcesz, pani, dzielić ze mną tę moc?
— Kim jesteś? — spytała spokojnie.
Ruchoma ognista mgła usunęła się i zgasła w tle, a w zamian pojawiła się postać 
wysokiego mężczyzny odzianego w szarą królewską szatę lamowaną gronostajem. Wielkie 
szare oczy, osadzone w twarzy szlachetnej o ostrych rysach, uważnie mierzyły komnatę. 
Kiedy nisko pokłonił się przed Lady Zelandra, otaczał go delikatny, złoty blask.
— Zwę się Ethram–Fal.
— Ethram–Fal! — głos Zelandry załamał się. — Słyszałam o tobie, Stygijczyku. Odrzutek 
z Czarnego Kręgu. Dlaczego ukazujesz się jako normalny mężczyzna, a nie pokręcony karzeł, 
jakim naprawdę jesteś?
— Suka! — Intruz o mało nie zadławił się z oburzenia. — Oferuję ci życie i miejsce przy 
swoim boku, a ty ze mnie drwisz? — Słowa czarnoksiężnika rozbrzmiewały z coraz większą 
siłą z powodu szoku i wściekłości.
Postać zaczęła zapadać się w sobie, aż ukazała obraz o wiele niższego, garbatego 
mężczyzny w prostych szarych szatach. Wyłupiaste oczy patrzyły wściekle spod ciemnych, 
krzaczastych brwi. Otaczająca go poświata zbladła i po chwili całkiem znikła, odsłaniając 
pustynny skalny krajobraz, muskany pierwszymi promieniami brzasku. Bezpośrednio na lewo 
od niego wyrastały ostre iglice z różowego kamienia, natomiast po prawej, aż po lazurowy 
horyzont, rozciągał się niezwykle regularny masyw postrzępionych szczytów. Ethram–Fal 
potrząsał zaciśniętymi pięściami, a jego wąskie usta trzęsły się w nieopanowanej furii.
— Powrócę do ciebie za trzy dni. Do tego czasu mój lotos zacieśni swój uścisk. Klnę się na 
Pełzający Chaos, że jeszcze usłyszę, jak błagasz mnie o zgodę. A wtedy, na Seta, wtedy ja 
zadecyduję, czy to ty jesteś mnie godna!
Obraz zgasł jak zdmuchnięta świeca, pozostawiając wszystkich czworo wpatrujących się w 
pustą ścianę w nagle ciemnym pokoju.

IX

Lady Zelandra opadła z powrotem na poduszki, jakby zasłabła, a potem gwałtownie 
usiadła i zakręciła dłonią w powietrzu. Osadzone w uchwytach na ścianie cztery pochodnie 
zapłonęły jasnym, pomarańczowym płomieniem, zalewając komnatę światłem. Wciąż 
wpatrywała się w ścianę.
— Niech go piekło pochłonie — powiedziała — i mnie też, za moją głupotę!
— Pani! — krzyknęła Neesa przemierzając sypialnię i ciągnąc Conana za ramię. 
Khitajczyk Heng Shih zakręcił swym podwójnym orężem, migotliwa klinga jatagana ze 
świstem przecinała powietrze. Nie mówił nic.
— A cóż to? — Lady Zelandra przerzuciła swe zgrabne, długie nogi nad pościelą i stanęła 
na podłodze. Przysunęła się do Cymmerianina, zmrużyła oczy i zacisnęła wzgardliwie usta.
— Pani — rzekła Neesa — to jest Conan. Włamał się do domu, a Heng Shih i ja 
zdołaliśmy go pokonać. Ma on do opowiedzenia interesującą historię. On jest…
— Pachołkiem Shakara — ucięła Zelandra. — Widać to po keshańskim amulecie na jego 
szyi. Czy ten trzeciorzędny sztukmistrz jest aż tak zdesperowany, że wysyła barbarzyńskich 
złodziei, by mnie obrabowali? Czego tu szukałeś, niedojdo?
Włosy Zelandry były czarne, proste i przyprószone srebrem. Choć była w mocno średnim 
wieku, jej ciało wciąż było wyprostowane, jędrne i piękne w jedwabnej koszuli nocnej. 
Przenikliwe czarne oczy przyglądały się nieproszonemu gościowi z wyraźnym obrzydzeniem.
— Nie jestem przyjacielem Shakara, pani. Jeśli znasz ten amulet, to musisz również znać 
jego zastosowanie. Jeśli nie powrócę do Keshańczyka przed świtem, to płomienie odpalą mą 
głowę od reszty ciała. Shakar wysłał mnie tu, bym ukradł ci srebrną szkatułkę. Nie miałem 
wyboru w tym względzie.
— Oczywiście — wymruczała Zelandra, jakby mówiąc do siebie — bez większej ilości 
lotosu ten łajdak umrze.
— Z tym przeklętym amuletem na swej szyi ja też umrę. — Głos Conana stał się 
donośniejszy. — Zwolnij mnie, bym mógł chociaż spróbować siłą zmusić tego psa do zdjęcia 
ze mnie amuletu. Przysięgam, że jeśli dasz mi tę szansę, to wspomogę cię przeciw 
Stygijczykowi, który zwie się Ethram–Fal.
— Na Derketo, ależ ty masz tupet — Zelandra uśmiechnęła się przelotnie z ukrywanym 
podziwem. — A w czym taki niedomyty dzikus, jak ty, może być pomocny w wojnie 
czarnoksiężników?
Conan potrząsnął swą czarną grzywą z wyraźnym zniecierpliwieniem.
— Ten czarownik, który ukazał się na ścianie, ten, który ogłosił swe władanie nad rzeczą, 
którą nazwał Szmaragdowym Lotosem. Wiem, gdzie może się znajdować.
Heng Shih zatknął jatagan za swą szeroką, żółtą szarfę, po czym zatrzepotał palcami 
prawej ręki, jakby szybko rysował obrazki w powietrzu. Conan rozpoznał te ruchy, jako 
formę języka migowego, ale nie miał najmniejszego pojęcia, jaki komunikat przekazywały.
— Być może — rzekła spokojnie Zelandra — ale kto to może wiedzieć?
Dwoma żwawymi krokami podeszła do Cymmerianina i położyła chłodną dłoń na jego 
gardle i amulecie. Conan zacisnął zęby. Oczekując, że zaraz wystrzeli morderczy płomień, 
zwalczył odruch strachu.
— Hie Nostratos–Valkallar — wyszeptała, gdy jej palce wsuwały się między jajowaty 
amulet, a gardło Conana. Mięśnie twarzy barbarzyńcy stwardniały, ale nie poruszył się. 
Czarodziejka uśmiechnęła się leniwie patrząc w napiętą twarz Conana i rzekła: — Hie 
Nostratos–Nectos.
Przed oczami Conana buchnął biały ogień, gdy Zelandra zerwała mu amulet z szyi. 
Cofnęła się z dłonią napełnioną wściekłą, płynną jasnością. Barbarzyńca obiema rękami 
chwycił się za swą nagą szyję, gdy fala żaru zalała jego ciało.
— Na Croma i Ishtar! — wyrwało się przekleństwo z ust Conana. Czarodziejka otworzyła 
swą dłoń, a ciekły metal spłynął jej po palcach jasnymi strużkami ściekając na podłogę. 
Wyglądało to, jakby żar uciekał z jej palców, każda z kropel odskakiwała, by zaskwierczeć na 
dywanie. Na dłoni nie został żaden ślad.
— To tylko zabawka — powiedziała. — A teraz mów, gdzie jest Ethram–Fal i jak 
zdobyłeś tę, tak przydatną, informację? Jeśli kłamiesz, obmyślę ci taką śmierć, że amulet 
uznasz za wyjątkowo miłosierny.
— Do diabła z tobą i twymi groźbami — burknął Conan. — Przez całą noc byłem 
odurzany, bity i szantażowany. Powiedziałem, że wiem, gdzie on był i basta. Chciałbym się 
napić.
Heng Shih zrobił krok do przodu, dzierżąc groźnie swą drewnianą pałkę. Conan stał w 
miejscu, ciskając wzrokiem gromy, aż odezwała się Neesa.
— Podam trochę wina. Oczywiście za twoim pozwoleniem, pani?
— Oczywiście — powiedziała Zelandra, a na jej ustach znowu zaczął błądzić niewyraźny 
uśmiech. — Po odurzaniu, biciu i szantażowaniu można poczuć pragnienie.
Neesa wypadła z pokoju. Heng Shih i Conan patrzyli na siebie spode łba, a Zelandra 
badała wzrokiem barbarzyńcę, jakby zobaczyła go po raz pierwszy.
— Więc Khitajczyk jest niemy? — zapytał Conan, nieco się odprężając.
— Tak, aczkolwiek jego ręce i oręż potrafią być bardzo wymowne, gdy tego chce.
Conan ponuro pomasował swą potylicę.
— Jego pałka pogadała sobie z moją czaszką nieco wcześniej, chociaż myślę, że gdybym 
nie odczuwał działania oparów narkotyków Shakara, to usłyszałbym, jak on skrada się za 
moimi plecami. — Na okrągłej twarzy Heng Shih wykwitł wilczy uśmiech, a palce jego 
prawej dłoni zaczęły migać w powietrzu.
— On mówi, że masz najtwardszą głowę ze wszystkich spotkanych przez niego ludzi — 
powiedziała kwaśno Zelandra.
— Inni mówią to samo — odpowiedział Cymmerianin. — Powiedz mu, że jest 
najszybszym z grubasów, jakich spotkałem.
Khitajczyk nasrożył się i wyprężył na całą wysokość, gdy Neesa powróciła do komnaty 
niosąc srebrną tacę z butelką wina i wielki cynowy kufel z pokrywką.
— On doskonale cię zrozumiał — powiedziała Lady Zelandra.
— Tak też myślałem. — Conan zakutymi w kajdany rękami chwycił butelkę z tacy i 
wyszarpnął zębami korek. Nie zważając, że podano mu kufel, pił prosto z szyjki. Łyknął kilka 
dużych haustów i z westchnieniem ukontentowania oderwał ją od ust. Potem podszedł do 
najbliższego stołu, ostrożnie odsunął książki na bok i siadł na brzegu. Tuląc butelkę 
wyciągnął swe nogi daleko przed siebie i dawał do zrozumienia, że jest mu dobrze.
— Gdy tylko się odpowiednio odświeżysz, to może będziesz tak dobry i powiesz nam, 
gdzie według twego przekonania można znaleźć Ethrama–Fala — ze zniecierpliwieniem 
powiedziała Zelandra. Heng Shih na wszelki wypadek wyciągnął swój jatagan zza szarfy i z 
zainteresowaniem zaczął badać jego ostrze kciukiem. Żadna z tych rzeczy nie skłoniła 
Conana do pośpiechu. Z wielką przyjemnością pociągnął ostatni łyk i postawił butelkę na 
stole obok siebie.
— Po tym, jak wyśmiałaś Stygijczyka i przybrał on swą prawdziwą postać, otoczenie za 
jego plecami stało się tak wyraźne, jakbyśmy patrzyli przez szklane okno wprost na pustynię 
— rzekł Cymmerianin.
— Rozzłościłam go i jego koncentracja osłabła — wyjaśniła Lady Zelandra. — I co z 
tego?
— Gdy ukazała się pustynia — ciągnął cierpliwie Conan — zobaczyłem pasmo górskie. 
Jest to szereg niewysokich szczytów, które ludzie zwą Smoczym Grzbietem.
— Widziałeś już kiedyś to pasmo? — zapytała z podziwem Neesa.
— Widziałem je dwukrotnie. Ostatnio dwa miesiące temu, gdy z Czarnych Królestw 
jechałem z karawaną przez Stygię. Przedtem widziałem je po drodze do martwego miasta 
demonów, zwanego Pteion.
— Byłeś w Pteion? — w świetle pochodni oczy Zelandry otworzyły się szerzej.
— Byłem tam raz — odrzekł Conan. — To miejsce, którego lepiej unikać. Ethram–Fal jest 
we wschodniej Stygii, o kilka dni drogi od granicy Shem. Sądząc z położenia Smoczego 
Grzbietu, znajduje się on na południe i na zachód od Pteion, ale co on robi na tym 
zapomnianym przez bogów pustkowiu, Crom jeden wie. Daję ci słowo, że wszystko, co 
powiedziałem, jest prawdą. A teraz, jeśli zechcesz usunąć te kajdany i oddać mi mój miecz, 
powrócę do domu Shakara z Keshanu. I mogę ci obiecać, że po mych odwiedzinach nie 
będzie on już niepokoił ani ciebie, ani nikogo innego, bo znajdzie się w piekle.
Na skinienie Zelandry Neesa wyszła naprzód, wyciągnęła ze swej tuniki mały kluczyk, 
który wsunęła w kajdany Cymmerianina. Po chwili opadły z jego nadgarstków na podłogę.
— Barbarzyńco… — rzekła Zelandra. Zmieszała się, różowy rumieniec oblał jej oblicze, a 
potem zaczęła od nowa. — Conanie, ten obszar Stygii jest mało znany. Nie mam zbyt wiele 
czasu na szukanie wiarygodnego przewodnika. Jeśli powiedziesz mnie na te tereny, nie minie 
cię wysoka nagroda.
— Ależ, pani — zawołała Neesa. Zelandra uciszyła ją władczym ruchem dłoni.
— A cóż innego mi pozostało? — powiedziała. — Czy mam tu siedzieć bezczynnie i 
czekać na szaleństwo i śmierć? Albo może chciałabyś, abym uległa Ethramowi–Falowi?
— Nie, pani — wymamrotała Neesa, spuszczając wzrok. Heng Shih, beznamiętnie założył 
ręce na piersi, a jego smutne oczy ujawniały wzruszenie.
— A swoją drogą, Conanie — kontynuowała Zelandra — Shakar wkrótce umrze z braku 
Szmaragdowego Lotosu. Uśmiercenie go byłoby aktem miłosierdzia. Ja potrzebuję twojej 
pomocy teraz i mogę za nią dobrze zapłacić.
Cymmerianin zasępił się, a jego błękitne oczy patrzyły nieufnie.
— Niewiele miałem do czynienia z czarodziejami… — zaczął, ale Zelandra mu przerwała.
— Conanie, klnę się na Ishtar i Ashtoreth, że nie skrzywdzę cię czarami ani w żaden inny 
sposób. Czyż nie widzisz, że na szali jest teraz mój żywot? Bez twej pomocy Ethram–Fal, 
dzięki swemu lotosowi, zapanuje nad moim życiem, tak jak Shakar mógł zapanować nad 
twoim za pomocą amuletu. W podróży będziesz moim przewodnikiem i strażnikiem w jednej 
osobie, ale gdy odnajdziemy jego sanktuarium, zmierzę się z Ethramem–Falem samotnie. W 
ogóle nie musisz się z nim zadawać… — W jej głosie brzmiała nuta błagalnej desperacji. 
Conan poruszył się niespokojnie i nagle poczuł ciało Neesy przyciśnięte do swego boku. A 
przed nim Lady Zelandra rozłożyła ręce w geście o wiele więcej mówiącym niż słowa.
— Proszę cię, barbarzyńco.
— Co u diaska — burknął Conan. — Wierzę, że płaca będzie wyższa niż u najemników.
— Dziesięciokrotnie — rzekła Zelandra. — Na Pteora, Conanie, nigdy tego nie pożałujesz. 
— Cymmerianin poczuł, że Neesa odsuwa się od jego boku. W tej samej chwili zauważył, że 
twarz Heng Shih przybiera wyraz obrzydzenia, jakby przystępował do przełknięcia 
śmierdzącego mięsa.
— Niech mnie diabli, jeśli już tego nie żałuję — zahuczał Conan. — Kiedy wyruszamy?
— Po wschodzie słońca. — Zelandra obróciła się szeleszcząc swą jedwabną koszulą. — 
Muszę poczynić przygotowania, a ty niewątpliwie powinieneś zażyć nieco snu po nocy takiej, 
jak ta. Heng Shih, wskaż naszemu gościowi którąś z sypialni.
Wielki Khitajczyk ponownie wsunął swój jatagan za szarfę i niedbale skinął na 
Cymmerianina, by za nim podążył. Neesa wyśliznęła się przez drzwi tuż przed nimi i nie 
patrząc na Conana skierowała się korytarzem w kierunku dokładnie przeciwnym niż wybrany 
przez Heng Shih.
Conan obejrzał się przez ramię i zaklął pod nosem, gdy zobaczył, że kobieta niknie za 
rogiem z pola widzenia. Gdy odwrócił się ponownie w stronę Heng Shih, okrągła, żółta twarz 
Khitajczyka miała wyraz, który barbarzyńca uznał za objaw zaniepokojenia.
W drugim skrzydle rezydencji mniej było płonących świeczek, a pokoje wyglądały na nie 
zamieszkane i nie używane. Na końcu hallu znajdowały się drzwi, które Heng Shih 
gwałtownie otworzył. Wewnątrz była mała, pozbawiona okna, ale gustownie urządzona 
sypialnia. Conan wszedł do środka i odwrócił się do Khitajczyka.
— Mój miecz — powiedział. — Przynieś mi mój miecz. Źle mi się śpi, jeśli nie mam go w 
dłoni. Heng Shih w wyszukany sposób wzruszył ramionami, co miało pewnie oznaczać, że 
jakość spoczynku Cymmerianina nie jest dla niego sprawą najwyższej wagi. I wykonując ten 
dwuznaczny gest zamknął drzwi za Conanem, zostawiając go w niepewności, kiedy będzie 
znowu mógł chwycić swój miecz. Gdy został sam, Conan przeciągnął się jak znużony 
lampart, jako że opanowało go zmęczenie, niezależnie od tego, co powiedział Khitajczykowi. 
Zbadał drzwi sprawdzając, czy nie mogą zostać zaryglowane od zewnątrz, po czym usiadł 
ciężko na łóżku. Padając do tyłu, by wyciągnąć się pośród aksamitnej pościeli, poddał się 
swemu zmęczeniu pewny, że jego wyczulone zmysły zbudzą go przy jakimkolwiek 
zagrożeniu. Zasypiał chrapiąc, gdy dobiegło go delikatne pukanie w drzwi.
Cymmerianin z szybkością dzikiego zwierzęcia przeskoczył z drzemki do stanu pełnego 
przebudzenia. Usiadł na łóżku, postawił obie stopy na podłodze i poczuł, że powinien mieć 
jakąś broń.
— Wejść — wychrypiał i czekał.
Drzwi otworzyły się bezgłośnie. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył, była bliska jego sercu 
rękojeść miecza.
— A więc jednak — zaczął — zdecydowałeś się… — zamilkł.
To Neesa przyniosła mu miecz. Weszła niepewnie do pokoju, a jej nagie białe ramiona 
widać było spod cienkich rękawów, gdy w jego kierunku wyciągała rękojeść ciężkiego 
miecza. Jej jedynym strojem była prześwitująca koszula, która spowijała ją jak delikatny 
obłok przezroczystego oparu. Jedyna w pokoju świeczka oświetlała przez pajęczynę koszuli 
jej smukłe ciało.
— Ja… — głos Neesy był cichutki. — Ja niepokoiłam się, że Heng Shih nie przyniesie ci 
twojego miecza i że pomyślisz, iż ci nie ufamy. Myślałam… — Oblała się rumieńcem i 
wyciągnęła miecz przed siebie. Conan chwycił za ostrze i trzymał niepewnie ze wzrokiem 
utkwionym w Neesę. Odruchowo wstał i zaczął zdawać sobie sprawę z oczywiście 
niezręcznej sytuacji kobiety.
— Neeso — rzekł Conan chrapliwie. — Zapłatę Zelandry odbiorę w złocie.
— Co? Oni nie wiedzą, że ja… — wyjąkała. Jej twarz wykrzywiła się ze zmieszania w 
połączeniu ze złością. — Pokarało mnie idiotą! — wyznała gwałtownie. Następnie rzuciła się 
naprzód, zarzuciła ramiona na szyję barbarzyńcy i przycisnęła usta do jego ust. Miecz stale 
tkwił pomiędzy ich ciałami. Conan puścił go i ramionami mocno ją objął. Neesa położyła 
dłonie na jego szerokiej piersi i z całą siłą odepchnęła go. Miecz upadł na dywan, ale oni na to 
nie zwrócili uwagi. Neesa z dzikim wzrokiem i dysząc z pożądania patrzyła na 
Cymmerianina, który stał nic nie rozumiejąc.
— Nie jestem zapłatą — wycedziła przez zęby. — Myślałam… a, do diabła z tym, o czym 
myślałam! — Zakręciła się i wybiegła z sypialni, zatrzaskując za sobą drzwi.
Conan gapił się na drzwi przez dobrą minutę. Zerknął na swój miecz, by upewnić się, że on 
tu rzeczywiście jest. Potem znowu usiadł na łóżku i potarł w zamyśleniu szczękę. Stwierdził, 
że niezależnie jak długo żyje i ile kobiet poznał, płeć piękna nie przestaje sprawiać mu 
niespodzianki. Wyraźnie Neesa przyszła do niego z własnej woli, a on spowodował jej 
odejście kilkoma źle dobranymi słowami. To oczywiście nie po raz pierwszy wykazał się złą 
oceną, kiedy kobieta była nim zainteresowana.
Ale nie było powodu, by się tym zbytnio przejmować. Mimo wszystko to było wspaniałe 
zakończenie trudnego dnia. Miał zatrudnienie, był wolny od magii Shakara i leżał w 
wygodnym łóżku z brzuchem pełnym wina. Conan rozłożył się ponownie na pościeli i zwalił 
z nóg swoje buty. Wszystko, rzecz jasna, mogło pójść o wiele gorzej. W ciągu kilku chwil 
barbarzyńca już spał.

X

Samotna w swej sypialni, Lady Zelandra pogrążyła się w myślach.
Pochodnie płonęły czerwono jak żarzące się węgle, napełniając komnatę rubinową 
poświatą, która doskonale pasowała do nastroju czarodziejki. Jej długie jedwabne szaty 
zaszeleściły po marmurowej podłodze, gdy podeszła do swych ksiąg. Przyglądała się uważnie 
książkom na stołach, a potem kolejno przejrzała zawartość półek. Wreszcie przyklęknęła i z 
kąta, spoza rzędu ksiąg wyciągnęła długie, skórzane rulony, które — odsunąwszy na bok 
księgi — ułożyła na stole. Zelandra wybrała jeden, cienki i wyblakły. Wyciągnęła z niego 
zwinięty zwój pergaminu. Była to mapa pociemniała już ze starości i opisana w martwym 
języku. Czarodziejka zamamrotała do siebie pod nosem, delikatnie rozprostowując 
trzeszczący zwój na zakurzonym blacie stołu. Mapa przedstawiała tereny wschodnie czegoś, 
co obecnie było Stygią, ale tereny górskie były naszkicowane niezbyt szczegółowo, Zelandra 
westchnęła. Mapa wydawała się bezużyteczna, ale musiała wystarczyć. Wsunęła zwój z 
powrotem do rulonu i umieściła przy łóżku. Siedziała dłuższą chwilę rozważając swoją 
sytuację.
Nagle podjęła decyzję i pewnym krokiem ruszyła do przeciwległego kąta komnaty. Wzięła 
pochodnię, poruszyła ją w sobie tylko znany sposób i fragment zapełnionej księgami ściany 
otworzył się na podobieństwo drzwi. Za nią był maleńki, okrągły pokoik, obwieszony 
kotarami z czarnego aksamitu. Pokój prawie całkowicie zajmował okrągły hebanowy stół i 
jedno krzesło. Czarodziejka weszła do tajemnego pokoju, a drzwi zawarły się, skrywając ją w 
ciemności.
Zelandra wyszeptała zaklęcie i nieziemska, srebrzysta poświata rozproszyła mrok. Na 
blacie stołu ułożony był krąg z dziesięciu hematytowych kul, i to one promieniowały zimnym 
blaskiem.
Czarodziejka zasiadła na krześle i kolejno dotknęła każdego z kamieni. W srebrzystym 
świetle jej rysy nabrały złowieszczego i twardego wyglądu. Dłonie tańczyły nad kamiennym 
kręgiem, zakreślając skomplikowany wzór i przed jej twarzą pojawiła się plama światła. 
Wirowała i kotłowała się, zawisając nad kręgiem srebrzystych kamieni jak kula świecącego 
dymu.
— Mithrelle — wypowiedziała wyraźnie Zelandra. — Mithrelle. Kula przydymionego 
światła zniknęła i coś na kształt krzywego zwierciadła zawisło nagle przed twarzą Zelandry. 
Wyłonił się płaski obraz kobiecej twarzy.
— Mithrelle — powtórzyła Zelandra. Magiczne oblicze zamrugało nieco zaskoczone. Była 
to twarz nadzwyczaj pięknej kobiety.
— Kto się ośmiela? — głos był głęboki i rozbrzmiał, jakby jego właścicielka była tu na 
miejscu razem z Lady Zelandra.
— Kto się ośmiela? Też pytanie! — Zelandia swobodnie uśmiechnęła się, lecz jej dłonie 
były mocno zaciśnięte, a na szyi wyraźnie pulsowały z napięcia żyły.
— Zelandra! — Mithrelle uśmiechnęła się. Czarne włosy otaczały jej bladą twarz. Oczy 
jak czarne stawy rozbłyskiwały iskrami czarnego humoru. Jej usta były ciemnoczerwone, że 
wyglądały jak czarne. — Czemu zawdzięczam tę nieoczekiwaną przyjemność?
— Czołem, Mithrelle. Przepraszam, że niepokoję cię o tej porze, ale potrzebuję informacji. 
A wiadomo wszystkim, że nie ma nikogo lepiej poinformowanego od ciebie.
Mithrelle roześmiała się, odrzucając do tyłu głowę i odsłaniając białą szyję. Na jej piersi 
zwisał pękaty naszyjnik z czarnych pereł.
— Pochlebstwo! To do ciebie niepodobne, Zelandro.
— Potrzebna mi twoja pomoc, Mithrelle.
— Nie potrzebowałaś mnie od czasu, gdy razem uczyłyśmy się.
— Nasze drogi się rozeszły, Mithrelle.
— O nie. — W tonie Mithrelle narastał sarkazm. — Jaśnie pani woli spokojny żywot 
uczonej. Znika w Akkharii ze swymi niewolnikami, racząc wychodzić jedynie po zakupy.
— A jak tam Sabatea, Mithrelle? — Głos Zelandry stwardniał.
— Bardzo dobrze. Wyświadczyłam kilka grzeczności czarnoksiężnikom z Czarnego 
Kręgu, a oni mi się odpowiednio odwdzięczyli. Moje życie jest pełne przyjemności. A twoje? 
Czy ten wielki khitajski niewolnik wciąż dotrzymuje ci towarzystwa?
— Uwolniłam Heng Shih dawno temu — odrzekła krótko Zelandra. Starała się opanować, 
gniew nic by tu nie pomógł.
— Oczywiście że uwolniłaś, niczego innego nie oczekiwałam. Jesteś taka sama, jak przed 
laty. Chociaż ostatnio doszły mnie słuchy, że pustelnica Lady Zelandra rozgląda się za 
bardziej eksponowanym stanowiskiem. Ale ja nie daję im wiary. — Mithrelle teatralnie 
zawiesiła głos, unosząc smukłą dłoń, by pogładzić się po brodzie. Jej paznokcie były ostre i 
błyszczące, pomalowane czarnym lakierem.
Zelandra z rezygnacją wzruszyła ramionami. Powinna wiedzieć, że Mithrelle zada co 
najmniej tyle pytań, ile udzieli odpowiedzi.
— Staram się o stanowisko nadwornego czarnoksiężnika króla.
— A więc to prawda! — wykrzyknęła Mithrelle z udawanym zaskoczeniem. — A 
dlaczegóż to Lady Zelandra chce się zniżyć do pracy dla innych? Czyżby roztrwoniła swą 
spuściznę i po raz pierwszy w życiu musiała zarabiać na życie?
— Nie mam pojęcia, po co zadajesz tyle pytań — odpowiedziała sztywno Zelandra — jeśli 
doskonale znasz odpowiedzi. — Mithrelle roześmiała się uradowana, a jej uciecha była 
słodka, jak zatruty miód.
— Rzeczywiście. I właśnie dlatego pragnęłaś ze mną porozmawiać, czyż nie? No więc, 
czym mogę służyć mej starej przyjaciółce?
— Opowiedz mi o stygijskim czarnoksiężniku, zwanym Ethram–Fal.
— Phi! — Mithrelle delikatnie skrzywiła się. — A o co ci chodzi?
— Wtrącił się w moje sprawy. Obiecuje, że może mi sprzedać magiczne talizmany o 
niespotykanej mocy.
— Ach. — Oczy Sabetejki rozbłysły. — Rozumiem. Chciałabyś wiedzieć, czy jego towar 
może ci pomóc w ubieganiu się o stanowisko nadwornego czarnoksiężnika.
Czarodziejka smutno skinęła głową, jakby potwierdzała niemiłą prawdę. Ale w skrytości 
ducha Zelandra ucieszyła się, że Mithrelle nie jest tak przenikliwa, jak sama o sobie myślała.
— Ethram–Fal to pośmiewisko. Domyślam się, że słyszałaś, jak przybył do Sabatei 
starając się o członkostwo w Czarnym Kręgu. I choć nawet najgłupszy adept nauk tajemnych 
wie, że Czarny Krąg sam rekrutuje swych członków, to ten dureń się dobijał. Pewnie obawiał 
się, że jego wielkość umknęła uwadze Czarnego Kręgu. Jednakże byli bardziej miłosierni, niż 
można by po nich oczekiwać i jedynie wyrzucili go w hańbie z miasta. Gdyby Thoth–Amon 
był obecny przy przemowie Ethrama–Fala, to pewnie ten parweniusz do tej pory 
wrzeszczałby pod Stalowymi Skrzydłami.
— A czy wiesz, gdzie się przyczaił?
— Ethram–Fal urodził się w Kheshatta, aczkolwiek myślę, że opuścił Miasto Magików z 
zamiarem zamieszkania tutaj, w Sabatei. Jedynie Bogowie Ciemności wiedzą, dokąd uciekł 
po odrzuceniu. Widziałaś go w Akkharii?
— Tak, ale jego dom jest gdzieś indziej.
Oczy Mithrelle przymknęły się leniwie.
— A dlaczego to dla ciebie takie ważne? Ethram–Fal pokłada wielkie zaufanie w swej 
znajomości magicznych roślin, grzybów i tym podobnych. Więc mogę sobie wyobrazić, że 
odrzucenie przez Czarny Krąg spowodowało, iż został kupcem. Jakiż rodzaj magicznego 
talizmanu oferuje, że poczułaś potrzebę przywołania mnie?
— Jedynie trochę wywarów leczniczych i miłosnych. Głównie wzmacniacze magii. — 
Zelandra starała się, by w jej głosie nie było słychać napięcia, i uśmiechała się niewinnie. — 
Aby zostać wybraną nadwornym magiem króla Sumuabiego, będę potrzebować wszelkiej 
pomocy, jaką uda mi się zgromadzić.
— Ale nie wyglądasz na zaciekawioną swoimi rywalami. Co tak naprawdę obchodzi cię w 
związku z Ethramem–Falem, Zelandro?
— To cud, że nie rozmawiam z tobą częściej, Mithrelle. Jesteś najbardziej podejrzliwą 
kobietą, jaką kiedykolwiek znałam.
Dłonie Zelandry skradały się po stole w stronę błyszczących kul hematytu. Obraz Mithrelle 
nabrzmiał i zapulsował jasnością.
— O nie, moja pani. W tej chwili nawet nie myśl o skończeniu posłuchania. Nie cierpię 
pytań, które pozostają bez odpowiedzi, a ty mnie bardzo zaciekawiłaś.
— Do widzenia, Mithrelle. — Zelandra opuściła dłonie na dwa kamienie. Płaski obraz 
sabatejskiej czarodziejki zamigotał i ściemniał, a potem nagle rozbłysnął nową energią.
— Chcesz opuścić swą starą przyjaciółkę? — Głos Mithrelle zniżył się do pomruku. — 
Chodź do mnie, maleńka Zelandro. Chodź do mnie, odpowiedz na moje pytania i bądź moją 
niewolnicą. — Owalny obraz rozszerzył się gwałtownie i nabrał głębi. Zelandra poczuła, że 
wpatruje się w otwartą bramę wyrzeźbioną w powietrznej pustce.
Nagie, białe ramiona Mithrelle wyrwały się z obrazu. Dłonie chwyciły Zelandrę za gardło, 
czarne paznokcie wbiły się w jej ciało, gdy sabatejska czarodziejka wysunęła się z pokoju, 
jakby wychylała się przez okno.
— Chcesz ze mną igrać, Zelandro? Czyżbyś zapomniała, że zawsze byłam lepsza od 
ciebie? Chodź! — Długie palce Mithrelle dusiły Zelandrę, unosząc ją nad ziemią.
Krew zapulsowała w uszach czarodziejki. Zaparła się, zdjęła dłonie z błyszczących 
srebrzyście kamieni i klepnęła nimi w skronie Mithrelle. Karmazynowe błyskawice 
wyskoczyły z jej palców. Usta Mithrelle rozchyliły się jak zwodzony most, ale nie wydały 
żadnego dźwięku. Jej dłonie odskoczyły od gardła Zelandry i kurczowo czepiały się 
powietrza.
— Zawsze byłaś zbytnio pewna siebie, Mithrelle — powiedziała chrapliwie Zelandra. 
Opuściła dłonie na kamienie. Ramiona Mithrelle zostały gwałtownie wciśnięte w 
rozświetlony obraz, który zaczął się kurczyć i spłaszczać, aż znowu przybrał formę 
pływającego zwierciadła.
— Nie możesz! — Sabatejka odzyskała głos. Warczała jak zwierzę, a cienkie pasmo 
czarnych włosów opadło na jej na bladą twarz. — Nie możesz!
— Mogę — odpowiedziała Lady Zelandra. Jej dłonie przesunęły się po kamieniach i obraz 
zamigotał szkarłatnym błyskiem jak rozpryskująca się kropelka krwi.
Czarodziejka wstała, przeciągnęła się i pomasowała obolałą szyję. Drzwi tajemnej 
komnaty rozwarły się i powróciła do sypialni, gdzie czerwonym płomieniem dopalały się 
pochodnie. Rzuciwszy okiem na łoże Zelandra potrząsnęła głową i westchnęła. Tej nocy nie 
będzie już spała. Poruszała się cicho po pokoju, gromadząc rzeczy potrzebne w długiej 
podróży, jaką miała przed sobą.

XI

Szerokie pęki złotych promieni słonecznych padały na podłogę pracowni Shakara. 
Czarnoskóry czarodziej wstał cicho i wpatrywał się przez otwarte okno w zielony przepych 
swego ogrodu. Chłodny powiew wnosił do pokoju śpiew ptasząt i aromat zieleni, ale kojące 
rozkosze ogrodu nie były dziś dla keshańskiego maga. Odszedł powoli od okna, oparł się 
apatycznie o szerokie, mahoniowe biurko i próbował nie myśleć o srebrnej szkatułce, którą 
tam umieścił.
Dobiegł go odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Wzdrygnął się gwałtownie i skierował 
niecierpliwe spojrzenie na osłonięte kotarą wejście do pracowni. Wpadł zdyszany Gulbanda z 
grzebieniastym hełmem pod pachą.
— Panie — powiedział Gulbanda z trudem chwytając powietrze. — Barbarzyńca, Lady 
Zelandra i dwoje jej służących opuścili miasto!
Przez chwilę Shakar wyglądał, jakby miał upaść, ale nie pozwoliła mu na to fala 
wściekłości.
— Łżesz! — wrzasnął Keshańczyk. Jego dłonie wykonały szereg szybkich ruchów, 
zakończonych uniesieniem lewej ręki z palcami zagiętymi na kształt szponów. Gulbanda 
rozpoznał gesty poprzedzające śmiercionośne zaklęcie i padł na kolana.
— Panie, klnę się, że to prawda. Widziałem, jak wyjeżdżają przez Bramę Karawan, a teraz 
jadą Traktem Karawan w stronę Sabatei. Amulet zniknął z szyi barbarzyńcy. Przysięgam. — 
Na twarzy wojownika błyszczały krople potu wywołane przerażeniem.
Shakar odwrócił się od klęczącego, nadal wywijając pięściami w bezgranicznej furii.
— Na Czarnych Bogów! Czyż na każdym kroku muszę przegrywać? Dokąd się udali?
— Wybacz, panie, nie mam pojęcia. Obserwowałem dom, jak mi nakazałeś, a gdy go 
opuścili, śledziłem ich do Bramy Karawan. Potem przybyłem bezpośrednio do ciebie.
Shakar stanął twarzą do okna, a jego ręce opadły bezwładnie. Obrócił się w stronę swego 
strażnika przybocznego ze spokojną już twarzą.
— Wstań, Gulbando — powiedział cicho. — Wybacz mi złe potraktowanie mego 
najlepszego sługi i najbardziej lojalnego przyjaciela.
Gdy Gulbanda powstał, Shakar ujął go za ramię i powiódł do siedzenia przy oknie.
— Usiądź tu. Musisz być zmęczony po długim czuwaniu.
— Nie spałem ani chwili tej nocy, panie. — Obrzmiałe powieki na wpół zasłaniające jego 
oczy świadczyły, że mówił prawdę.
— Ja również nie — rzekł mag. — Pozwól, zabiorę twój napierśnik i hełm. Odprężmy się, 
zjedzmy coś, napijmy się i zaplanujmy, co trzeba zrobić. — Keshańczyk pomógł Gulbandzie 
pozbyć się napierśnika, kolczugi i hełmu i ułożył je na stole po drugiej stronie pokoju. 
Przyniósł podzielony bochen chleba i wino w kryształowej karafce. Postawił to przed 
Gulbandą, jakby to on był panem. Strażnik krył uśmiech zaskoczenia, póki Shakar znowu się 
od niego nie odwrócił. Uznał, że jeśli jego pan postradał rozum, to wybrał chyba najlepszy ze 
sposobów zrobienia tego.
— Czy wino ci odpowiada? — zapytał Keshańczyk, siadając na krześle przy swym biurku 
i cicho wysuwając szufladę. Gulbanda pociągnął zdrowo z butli i uznał smak wina za nieco 
dziwny, ale znośny.
— Jest słodkie — odrzekł wojownik, odrywając kęs chleba. — Nigdy nie piłem czegoś 
takiego.
— Zostało sporządzone z brythuńskich jabłek i jest trochę mocniejsze, niż się zdaje. — 
Dłonie Shakara były czymś mocno zajęte w szufladzie biurka. — Powiedz mi, przyjacielu, 
jak możemy się zemścić na barbarzyńcy i przejąć szkatułkę Lady Zelandry? — Gulbanda 
pociągnął jeszcze łyk słodkiego wina i poczuł, jak toruje sobie ono gorącą ścieżkę do brzucha.
— Jeśli żwawo wyruszymy, to możemy podążać za nimi dokądkolwiek się udadzą, a 
potem zorganizujemy zasadzkę i zabijemy ich. Rzekłbym, że możemy tego dokonać sami, 
gdyby nie moja zraniona dłoń i twoja… — zawahał się — twoja choroba.
— Ach — rzekł Keshańczyk — sugerujesz, bym wynajął więcej ludzi? — Wyciągnął 
srebrną szkatułkę z obitego aksamitem wnętrza szuflady i umieścił na blacie biurka. Powoli 
odchylił wieczko.
— Tak, dwóch lub trzech śmiałków ze sztyletami powinno wystarczyć. — Gulbanda 
przepłukał gardło następnym łykiem wina i poczuł, że słodki napój zaczyna iść mu do głowy. 
Za jego plecami Shakar dwukrotnie szybko uniósł maleńką łyżeczkę do ust. — Oczywiście — 
dodał strażnik — gdyby nie moja rana, mógłbym walczyć z barbarzyńcą sam.
Czarodziej wyprężył swe ciało, by oprzeć się dreszczom, które nim wstrząsały. Otarł łzy i 
wziął głęboki wdech, by otrząsnąć się z bólu.
— Czy wiesz, gdzie można nająć takich ludzi? — Głos Shakara stał się chrapliwy, ale jego 
strażnik przyboczny nie zwrócił na to uwagi. Gulbanda brał właśnie następny haust z karafki i 
poczuł ponownie przyjemne ciepło ogarniające całe ciało.
— Tak, tak — odpowiedział. — Mam nawet upatrzonych kilku ludzi.
— Opowiedz mi o nich — powiedział Shakar, chociaż nie miał zamiaru słuchać. 
Wyciągnął z szuflady kilka dziwnych przedmiotów i rozłożył je przed sobą. Pierwszy to był 
pusty w środku bambus, długi na osiem palców, przycięty skośnie, tak że jego podstawa 
tworzyła zamknięte naczynie, a wierzchołek długi, zwężający się szpic, ostry jak stłuczone 
szkło. Dalej była mała fiolka z czarnego kryształu. Odkorkował ją i w podstawę 
bambusowego szpikulca wlał gęsty jak miód, półprzeźroczysty płyn. Ostatnią rzeczą była 
koronkowa chustka ze śladami zaschniętej krwi. Shakar zdrapał paznokciem z tkaniny płatki 
zakrzepłej krwi i wsypał je do bambusowego pojemnika. Chwycił następnie szpikulec w obie 
dłonie i wymruczał słowo w świętym dialekcie kapłanów Keshii. Cienka, prawie niewidoczna 
strużka dymu wydobyła się z bambusa. Ujął go w dłoń, jakby to był sztylet, i wstał zza 
biurka.
— Wszyscy z nich to nieźli podrzynacze gardeł — zakończył Gulbanda. — Za kilka 
złotych monet będą ci wierni aż do śmierci, Shakarze. — Język zaczynał mu się już wyraźnie 
plątać.
Keshańczyk udawał spokojne zainteresowanie, lecz gdy podchodził do swego 
przybocznego strażnika, wewnątrz cały się najeżył. Ten pies nazwał go po imieniu, zamiast 
zatytułować panem. To mu ułatwi zadanie. Położył zimną dłoń na plecach Gulbandy, badając 
cienki skórzany kaftan, który był teraz jedyną osłoną muskularnego torsu wojownika. 
Strażnik przesunął się na siedzisku, by spojrzeć w twarz swego pracodawcy. Jego zmętniałe 
oczy starały się skupić na beznamiętnym obliczu Shakara.
— Ale ty, Gulbando — powiedział Shakar niemal czule — ty będziesz mi wierny jeszcze 
długo, długo po swej śmierci — i z całą siłą zatopił bambusowy szpikulec w kręgosłupie 
Gulbandy. Strażnik zerwał się na równe nogi z Shakarem przyczepionym do siebie jak 
pijawka. Keshańczyk wcisnął całą długość bambusa w ciało Gulbandy, wlewając w ranę 
tajemną zawartość. Dziki wrzask wyrwał się z gardła strażnika, a jego ciało zgięło się w 
skurczu i padło na podłogę wraz z Shakarem.
— Ayah Damballah! — wyśpiewał czarodziej. — Zabij Zelandrę, przynieś mi szkatułkę, 
zabij barbarzyńcę, przynieś mi szkatułkę! Zereth Yog Ayah Damballah!
Gulbanda rzucał się konwulsyjnie po podłodze, krzycząc jakby go żywcem obdzierano ze 
skóry. Jego wrzaski i śpiewne zaklęcia Shakara mieszały się w piekielny chór, przekrzykując 
ze sobą zaciekle, aż strażnik ucichł i rozbrzmiał samotny, triumfalny głos Shakara.

XII

Ethram–Fal siedział samotnie w wykutej w skale komnacie i wznosił toast za swe 
szczęście. Pił z błyszczącego srebrnego puchara, ozdobionego rombami z czarnego onyksu. 
Puchar był napełniony zielonkawym płynem — winem wymieszanym z solidną porcją 
proszku ze Szmaragdowego Lotosu — i przedstawiał się niezbyt apetycznie. Stygijczyk 
zamieszał nieco napój, przymknął oczy, a grdyka na jego szyi poruszała się miarowo, gdy 
duszkiem opróżniał puchar do dna. Odejmując puste naczynie od ust, wydał z siebie łagodny, 
drżący okrzyk. Jego wychudzone, garbate ciało zadrżało pod szarą szatą.
— Ha! Tak, na Seta! — Wargi Ethrama–Fala wykrzywiły się, odsłaniając pokryte 
zielonym nalotem zęby, a jego oczy zapłonęły straszliwym światłem. Puścił puchar, który 
pozostał zawieszony w powietrzu. Źrenice Stygijczyka zwęziły się, a jego wychudzona postać 
zesztywniała z wysiłku. Lewitujący puchar zaczął się zginać, jakby ściskany niewidzialnym 
imadłem. Kostki onyksu odpryskiwały z jego powierzchni i spadały na podłogę, gdy reszta 
naczynia była powoli ugniatana w bezkształtną bryłę metalu. Ethram–Fal zaśmiał się z 
zachwytu i pozwolił upaść nieforemnej kulce na podłogę.
Stawał się mocniejszy, niż kiedykolwiek ośmielił się marzyć. Niech teraz Zelandra 
spróbuje mu się oprzeć. Czarodziej wyciągnął się wygodnie na jedynym w tej komnacie 
krześle i baniastą głowę oparł na ramieniu. Narkotyczna ekstaza pulsowała napędzając mu 
różne fantazje. Przypominał sobie, jak stał przed Zelandrą w czarodziejskim przebraniu 
Eldreda Kupca. Przypominał sobie, jak jej przyprószone srebrem włosy opadały na smukłą, 
białą szyję. Jakaż ona była piękna! A przy tym była czarodziejką, na Derketo! To z pewnością 
była kobieta, która potrafi docenić prawdziwe rozmiary jego ambicji. To była dojrzała 
czarodziejka, warta tego, by stanąć u jego boku.
A jednak go odrzuciła. To wspomnienie otrzeźwiło nieco Ethrama–Fala, jego oczy 
otworzyły się szerzej i zaczęły błądzić po pokoju. Jak mogła być aż tak głupia? Widać jasno, 
że musi się ona jeszcze wiele nauczyć o nim i jego Szmaragdowym Lotosie. I odbędzie tę 
naukę w przyśpieszonym tempie, gdy zapasy narkotyku wyczerpią się jej, a nabyta moc 
zaniknie i zastąpi ją nienasycony głód, który poprzedzi szaleństwo i śmierć w męczarniach.
Stygijczyk zaraz opanował się i uspokoił. Musi tylko cierpliwie poczekać, a ona będzie 
jego. Będzie płakać i błagać o to, czym wzgardziła. Wszystko, czego pożąda, będzie wkrótce 
jego. Bo czyż nie był panem Szmaragdowego Lotosu?
Czarodziej nagle powstał i z przesadną ostrożnością zaczął stąpać pośród stołów 
rozstawionych po całej kamiennej komnacie. Na każdym z nich znajdował się inny zbiór 
czarodziejskich akcesoriów. Powłócząc nogami minął duży stół, na którym stał szklany 
pojemnik zawierający niewielki krzew, gęsto pokryty grubymi, czerwonawymi liśćmi. Na 
stole, którego szukał, stały — pokryte ciemnymi plamami — moździerz z tłuczkiem, zestaw 
wypełnionych płynami fiolek w metalowym statywie oraz długa skrzynka z wypolerowanego 
hebanu, zamknięta małą, złotą zapinką. Drżącymi rękami Ethram–Fal obrócił zameczek. 
Otworzył skrzynkę i pełnym czci wzrokiem wpatrywał się w jej wnętrze.
Czarna skrzynka była długości męskiego przedramienia, a wysoka i szeroka na dłoń. Do 
połowy była zapełniona ciemnozielonym proszkiem.
— Połowa się rozeszła — szepnął Stygijczyk, nieświadom, że mówi na głos. Ściągnął 
suche wargi i z troską zmarszczył brwi. Wielka pewność siebie, która jeszcze przed chwilą 
tak podniosła go na duchu, stała się teraz uczuciem przebrzmiałym, dalekim i bezużytecznym. 
Lęk ścisnął jego wnętrzności. Zbyt wiele czasu spędził na eksperymentowaniu z nową mocą, 
a zaniedbał to, co mu tę moc dostarczało. Musi zajrzeć do Szmaragdowego Lotosu i, być 
może, wyhodować go więcej na swe własne potrzeby.
Odchylił na bok koc, zasłaniający wejściowy otwór — w Pałacu Cetrissa nie było drzwi. 
Ciemny hall był gładką sztolnią wykutą w litej skale. Ethram–Fal pośpieszył nim, a jego 
obute w sandały stopy wzbijały tabuny kurzu. Zszedł spiralnymi schodami, wijącymi się w 
starożytnej skale, i wkroczył do krótkiej, łukowato sklepionej komnaty, która kończyła się 
kolejnym zawieszonym kocem. Za kocem znajdowała się Wielka Komora, niewątpliwie 
wykorzystywana jako sala audiencyjna Cetrissa w czasach Starej Stygii. Obecnie służyła jako 
zaimprowizowane koszary dla dwudziestu zbrojnych ludzi Ethrama–Fala.
Gdy Ethram–Fal wszedł, trzech leżących w Wielkiej Komorze: wojowników skoczyło na 
nogi i położyło dłonie na sercach. Czarodziej uśmiechnął się z zadowoleniem, nie mogąc 
ukryć aprobaty dla ich uniżonego oddania. Gdy opuszczał Kheshattę, by odnaleźć Pałac 
Cetrissa i swoje marzenia, zadał sobie trud wynajęcia najlepszego i najdroższego oddziału 
najemników, jaki udało mu się znaleźć. Jego bogactwo oraz grube, czerwone liście 
vendhyańskiego kakaowca, zapewniały mu ich niewzruszoną wierność.
Przechodząc wśród szałasów rozbitych w Wielkiej Komorze, Ethram–Fal uśmiechał się. 
Czarnoksiężnicy Czarnego Kręgu zbagatelizowali go za jego przywiązanie do magii roślin. 
Cóż za wyniosłość! Przyrównywali go do piktyjskiego druida, jakby miał cokolwiek 
wspólnego z tymi potulnymi i słabymi wyznawcami drzew. Te nieokrzesane dzikusy zbytnio 
się boją naruszyć delikatną równowagę przyrody, miast ją chwycić za kark i skłonić, by im 
służyła. Z pewnością ci pompatyczni głupcy z Czarnego Kręgu zmienią teraz swe zdanie. On, 
czarnoksiężnik, którego wyszydzili i odrzucili za jego niezwykłe pole badawcze, wyszedł 
teraz na swoje. Specjalistyczne badania, którymi wzgardzili, doprowadziły go w końcu do 
zaginionego pałacu maga Cetrissa, twórcy mitycznego Szmaragdowego Lotosu. Już wkrótce 
Czamy Krąg przekona się, że lotos przestał być mitem, a stał się rzeczywistością, którą on, 
Ethram–Fal, od starożytności pierwszy osobiście wskrzesił. Jakże się oni zdziwią jego potęgą! 
Jakże będą błagać o możliwość jej zakosztowania! Z pyłu trzech tysiącleci wyhoduje zemstę, 
jakiej świat jeszcze nie widział.
Zatopiony w narkotycznej zadumie Ethram–Fal przeszedł następnym hallem do 
opustoszałej, nie oświetlonej komnaty. Stygijczyk zorientował się, gdzie jest, i przyśpieszył 
kroku. Po lewej stronie piętrzył się cień, ciemniejszy od otaczającej ciemności. Był to 
wykonany z czarnego kamienia, wielki, przykucnięty posąg, podobny do sfinksa, niezdarnego 
bóstwa, którego imię i natura były Ethramowi–Falowi nieznane. Gdy odnalazł pałac i po raz 
pierwszy wędrował po jego opuszczonych hallach — pierwszy od wielu pokoleń — znalazł w 
tym pokoju coś równie niepokojącego, jak ten czarny i bezimienny idol. Na kamiennym 
ołtarzu, znajdującym się pomiędzy wyciągniętymi łapami bóstwa, znajdowała się zakurzona 
sterta śmieci. Maleńkie, zasuszone truchła dziesiątków gryzoni, jaszczurek, skorpionów i 
innego drobniejszego robactwa tworzyły hałdę przed cichym i nieodgadnionym posągiem 
bożka. Teraz Ethram–Fal pośpiesznym krokiem przeszedł przez zaciemnioną świątynię i nie 
chciał patrzeć na pozbawione rysów oblicze boga Cetrissa, które wynurzało się z mroku, 
wpatrując się niewidzącymi oczami w ciemność, jak to robiło od dawnych czasów 
purpurowych wież Acheronu.
Po przejściu ostatniego hallu czarodziej skręcił za róg i dotarł do swego kapitana, Atha, 
trzymającego straż przy otworze wejściowym. Świecąca kryształowa kula wypełniała wnękę 
w ścianie. Dawała przyćmioną, żółtozieloną poświatę, która na wypolerowanej zbroi 
żołnierza wytwarzała ciepły odblask.
— Mój panie — rzekł Ath w niskim pokłonie.
— Światło — polecił Ethram–Fal, mijając rosłego kapitana i wchodząc do okrągłej 
komnaty. Niewielki pokój pozostał taki, jak zawsze — oświetlony kulami umieszczonymi we 
wnękach po obu stronach wejścia. Ath dotknął ich swoją kulą i rozjaśniły się tak, że pokój 
wypełnił się światłem.
Powyżej widoczny był wokół ścian pas poskręcanych hieroglifów. Nad nim można było 
ujrzeć kolisty balkon z czarnego metalu, biegnący przez cały obwód pokoju. A jeszcze wyżej 
znajdowały się łuki kopulastego dachu komnaty. Lecz oczy obu mężczyzn nie odrywały się 
od podłogi.
Pośrodku pokoju leżała skórzana powłoka ludzkiego ciała, pokryta gąszczem suchych, 
ciernistych narośli. Wyschnięte zwłoki nieszczęsnego ucznia Ethrama–Fala, wciąż odziane w 
żółte łachmany, były pokryte gęstwą dziesiątków pogiętych i zbrązowiałych badyli. Nie 
widać było żadnych kwiatów.
— Na krew Mordiggiana! — Ethram–Fal zaklął głosem nabrzmiałym strachem. — To 
umiera! — Zimny dreszcz przeszył ciało, osłabiając go i ściskając gardło. Czyżby zabił swe 
marzenia zaraz po ich narodzeniu i w dodatku zrobił to przez głupie zaniedbanie? Ta myśl 
była zbyt trudna do zniesienia.
Czarodziej zakołysał się na krótkich nogach.
— Ath — zazgrzytał jego głos — sprowadź tu jucznego konia. — Żołnierz odwrócił się w 
stronę drzwi. — Biegiem! — krzyknął jego pan i Ath wybiegł z pokoju.
Kapitan wystarczająco dużo czasu spędził z Ethramem–Falem, by się nie zastanawiać już 
nad bezsensem i bezużytecznością służby u niego. Gdy w końcu usłyszał tupot butów i koni, 
poczuł ulgę spowodowaną perspektywą działania.
Ath przywiódł do okrągłego pokoju najmniejszego jucznego kuca. Koń był długogrzywy i 
kasztanowy. Stał nie osiodłany i połyskiwał w niezwykłym, żółtozielonym oświetleniu, gdy 
pochylony żołnierz pętał mu nogi rzemieniami.
— Tutaj — polecił Ethram–Fal — daj go tutaj. — Ath zacmokał łagodnie do zwierzęcia i 
pociągnął je naprzód.
Nagle koń spostrzegł porośnięte badylami zwłoki, bo zarzucił łbem.
— Tutaj, Ath! — ponaglał czarodziej. Żołnierz bezradnie ciągnął za cugle.
— On się boi, mój panie.
Ethram–Fal wyciągnął swój nieforemny sztylet i ruszył w kierunku spętanego konia z 
niespodziewaną zwinnością pająka, który rzuca się na łup.
Ath cofnął się na widok swego pana zbliżającego się z zaciśniętymi zębami, dzikim 
wzrokiem i nagą stalą w ręku. Czarodziej chwycił kuca za grzywę i jednym szybkim, 
brutalnym ciosem rozpłatał mu gardło. Zwierzę wydało rzężący głos, a krew buchnęła na 
kamienną podłogę. Koń padł na kolana, a Ethram–Fal cofnął się o krok, wciąż dzierżąc 
zakrwawiony nóż w bezlitosnej dłoni.
Rozległ się dźwięk przypominający trzeszczenie starego pergaminu i podziurawione 
naroślami zwłoki poruszyły się. Pokryte haczykowatymi kolcami pędy nad ciałem obróciły 
się, zaszurały po kamieniu i Szmaragdowy Lotos pomknął po podłodze jak monstrualny krab. 
Dotarłszy do konia wspiął się na jego pierś i zatopił cierniste pędy w jego rozprutym gardle.
— Święty Mitro! — Ath wycofał się z pokoju z twarzą bladą jak chusta, lecz Ethram–Fal 
stał w miejscu, powstrzymywany pełną zadziwienia fascynacją, która była silniejsza niż 
strach.
Koń ugiął się pod ciężarem makabrycznej rośliny obejmującej go swym bezlitosnym 
uściskiem. Ruchliwe pędy otoczyły całe jego ciało i zwierzę upadło. Kolczaste i haczykowate 
pędy wydłużały się chłoszcząc powietrze jak ramiona ośmiornicy.
Pojąwszy niebezpieczeństwo, Ethram–Fal próbował prześlizgnąć się obok potwora w 
kierunku drzwi. Kolczasty pęd chlasnął jego prawą nogę, odsłaniając ciało na łydce i 
wywołując ostry ból. Czarodziej krzyknął i zachwiał się, ale Ath wskoczył ponownie do 
pokoju, chwycił swego pana za ramiona i wywlókł do hallu. Padli obaj przy ścianie naprzeciw 
wejścia, niezdolni do dalszej ucieczki, ale Szmaragdowy Lotos niespodzianie przestał się 
poruszać. W pokoju zapadła cisza, a ciało konia leżało bez ruchu, na wpół okryte groteskową 
bulwą wampirycznego grzyba.
Ethram–Fal pochylił się, by opatrzyć ranę na swojej nodze, a Ath mógł jedynie wpatrywać 
się w pokój rozszerzonymi ze strachu oczami.
— Dobra robota, Ath. Dostaniesz dziś dodatkowy liść.
Głos czarodzieja przepełniała satysfakcja i zadowolenie, którego jednak kapitan nie miał 
powodu odczuwać, więc nic na to nie odpowiedział.
— Wyobrażałem sobie, że to zareaguje bardziej, ponieważ nie musiało odradzać się z 
zarodników — rzekł Ethram–Fal mimochodem, zaciskając wokół zranionej łydki pas tkaniny 
oddarty od swej szaty. — Nie oczekiwałem jednak, że to będzie samodzielnie szukać 
pokarmu. Teraz wiem, dlaczego pokój został zaprojektowany właśnie w taki sposób. Musimy 
to karmić z balkonu, albo żądza krwi doprowadzi do tego, że nas zaatakuje, tak jak rekiny 
Morza Vilayet. Musisz również dopilnować, Ath, aby ludzie zrobili jakieś drzwi.
Wysoki kapitan otarł czoło i milcząco skinął głową. Ethram–Fal wstrzymał oddech, gdy 
Szmaragdowy Lotos zatrząsł swym żerem i rozkwitł.

XIII

Konny przejechał przez plac targowy Akkharii. Fałdzisty, długi; kaftan spowijał smukłe 
ciało konia, jakby on i jego jeździec już przemierzyli pustynie dalekiego wschodu. Jeździec 
siedział sztywno w siodle, nie oglądając się na boki i nie zwracając uwagi na rojne targowisko 
wokół siebie.
Pod wielobarwnymi baldachimami kupcy zachwalali głośno swoje towary 
zainteresowanym i nie zainteresowanym, wykrzykując zalety swych produktów z rytmiczną, 
śpiewną intonacją. Stragany wypełnione odzieżą z drogich materii, obrobionym metalem i 
lekami tłoczyły się wśród tych ze stertami bogatych płodów Shem — daktyli, fig, granatów i 
migdałów. Wszyscy wydzierali sobie klientów i targowali się krzykliwie, wypełniając 
popołudniowe powietrze wrzawą tysiąca głosów.
Garncarz, odziany w poplamioną suknię roboczą, wychylił się ze swego rzadko 
odwiedzanego straganu, wymachując wysmukłą, ceramiczną manierką.
— Hej, wojowniku! — wykrzyknął w stronę jeźdźca. — Mam pojemnik na wino akuratny 
dla podróżnika! Dosyć płaski, by go przytroczyć do juków, i mocny jak kamień! Trwalszy od 
każdego bukłaka! Bel mi świadkiem, że sam go wypalałem i może być twój za umiarkowaną 
cenę trzech srebrników!
Jeździec przejechał obok niego, jakby nic nie słyszał i nawet nie odwrócił głowy, by 
spojrzeć na natrętnego sprzedawcę. Garncarz kontynuował wychwalanie cudownych zalet 
swego wyrobu, lecz gdy jeździec się oddalił, jego głos wkrótce wtopił się w ogólny gwar.
Przed jeźdźcem pojawił się mur miejski, masywna fortyfikacja z cegły suszonej na słońcu, 
wysoka na czterech chłopa. Brama Karawan była otwarta, lecz teraz zakorkowana 
podróżnymi zarówno opuszczającymi Akkharię, jak i tymi, co zdążali do niej. Łukowate 
przejście było ozdobione jasnobłękitnymi płytkami, a nad tym dwa złote, ceramiczne smoki 
zmagały się ze sobą na wytartym bazaltowym reliefie.
Jeździec skierował swego rumaka w strumień ludzi powolnie poruszających się przed 
wieżą strażniczą. Od razu przyciągnął uwagę strażników, ponieważ większość ludzi 
prowadziła swoje zwierzęta za uzdy. Człowiek jadący wierzchem górował więc nad kotłującą 
się ciżbą. Strażnicy ocenili wielkość i siłę jeźdźca i dali spokój, bo mimo wszystko nie było 
zakazu wyjeżdżania z miasta wierzchem. Zejście z siodła było jedynie uprzejmością dla 
stłoczonego tłumu.
Ktoś jeszcze zauważył jeźdźca i przepychał się w jego kierunku. Był to tęgi Shemita o 
rumianym obliczu, odziany w barwne jedwabie, które świadczyły, że jest zamożnym kupcem.
— Przepraszam waści — krzyknął, przedzierając się w stronę jeźdźca. Przecisnął się obok 
drewnianego wózka, załadowanego klatkami pełnymi gdaczących kur, i dotarł do jeźdźca, 
który nie zwolnił kroku, ani w żaden inny sposób nie zareagował na jego wołanie. — Chyba 
nie wybierasz się waść w podróż Traktem Karawan samotnie? To bardzo niebezpieczne dla 
samotnego podróżnego, nawet takiego rębąjły, jak waść. — Kupiec dyszał ciężko, 
przedzierając się naprzód u boku jeźdźca, a jego rumiana twarz jeszcze bardziej 
poczerwieniała. — Przyłącz się do mojej wyprawy i bądź jej strażnikiem. Zapłacę bardzo 
dobrze za drogę stąd do Aghrapuru.
Konny nie odpowiadał. Kupiec parsknął rozdrażniony i chwycił konia za cugle, przez 
chwilę powstrzymując konia w ruchomej ciżbie.
— Mówię waści, że Trakt Karawan jest niebezpieczny dla samotnego człowieka. W 
dzisiejszych czasach Zuagirowie włóczą się nie tylko po wzgórzach, ale i po drogach. 
Powinieneś waść…
Jeździec zgiął się gwałtownie w pasie, pochylił i przybliżył swą twarz do twarzy kupca. 
Oczy jak zmatowiałe kulki czarnego szkła wpatrywały się weń z pożółkłego, zapadniętego 
oblicza. Okolone zarostem wargi odsłoniły zaciśnięte zęby.
— Śmierci — rzekł jeździec głosem zgrzytliwym jak trące o siebie kamienie. Kupiec 
puścił cugle, a jeździec spiął konia ostrogami, naparł do przodu i wypadł przez bramę na 
otwartą przestrzeń.
Tłum rozproszył się na szerokiej, pylistej drodze, gdy Gulbandal pobudził swego konia do 
pełnego galopu. Wokół słońce oświetlało 1 rozległe, zielone łąki Shem, ale jeździec był ślepy 
na wszystko, poza swą misją. Poły kaftana łopotały na wietrze, a jeździec wpatrywał się w 
horyzont oczami pełnymi bólu.
— Śmierci — powtórzył, a wiatr porwał słowo z jego pożółkłych warg.

XIV

Trasy karawan przecinały wszerz i wzdłuż krainę Shem jak zawiły system krwionośny, 
zapewniając ciągłość handlu będącego potężnym krwiobiegiem narodu. Od błyszczących 
zigguratów żyznego zachodniego wybrzeża, po z rzadka rozsiane koczowiska pustynnego 
wschodu, Shem, ze wszystkimi swymi kontrastami, był zjednoczony nieustającym handlem. 
Karawany handlowe przemierzały najróżniejsze trakty, od szerokich, bitych dróg po ledwie 
widoczne, rzadko uczęszczane ścieżki.
O dwa dni drogi na wschód od Akkharii Trakt Karawan rozwidlał się, wypuszczając 
odnogę na północ w kierunku bogatego Eruku i starożytnego Shumiru. Natomiast główny 
szlak wiódł dalej na wschód, ku niesławnemu miastu Sabatea.
Od głównej drogi odchodziły na południe niezliczone drogi boczne, wiodące do 
mniejszych miasteczek i wsi wybudowanych wzdłuż żyznych brzegów opasującej świat rzeki 
Styks.
Głównym szlakiem do Sabatei podążała czwórka jeźdźców, wiodąc dwa dobrze 
obładowane juczne konie. Grupka posuwała się w umiarkowanym tempie pylistą drogą, która 
przecinała bujne łąki, okrywające niskie, fałdziste wzgórza. Na bezchmurnym, miedzianym 
niebie słońce chyliło się ku zachodowi. Daleko na północy, gdzie wzgórza stopniowo stawały 
się coraz wyższe, w morzu falujących traw wypasało się rozrzucone stado bydła.
Conan z Cymmerii szarpnął za kołnierzyk swej nowej koszuli z białego jedwabiu, 
nadrywając szwy wrzynające się nieznośnie w jego potężny kark. Nowe były również 
błękitne, bawełniane bryczesy, wypuszczone na stare, znoszone, drugie buty. Heng Shih 
niechętnie zaopatrzył barbarzyńcę w stroje ze swej własnej garderoby. Rozmiary i waga obu 
mężczyzn były podobne, ale proporcje ich ciał różniły się znacznie, więc poszczególne części 
odzieży uciskały Conana tam, gdzie powinny być luźne, ale za to zwisały tam, gdzie powinny 
być obcisłe. Kołnierzyk koszuli trzasnął i rozerwał się odsłaniając znajdującą się pod koszulą 
pordzewiałą kolczugę.
Heng Shih skrzywił się na odgłos rozdzierania się tkaniny i głośno westchnął, czego nie 
zagłuszyły nawet odgłosy końskich; kroków. Obróciwszy się w siodle Conan wyszczerzył 
zęby w uśmiechu do Khitajczyka na znak życzliwości. Potem Cymmerianin trącił swego 
wierzchowca piętami, kierując się w stronę Neesy.
Od chwili opuszczenia bram Akkharii, Neesa ani przez chwilę nie przestawała rozglądać 
się wokół zadziwionym wzrokiem. Gdy Conan podjechał bliżej, odwróciła oczy od dalekich 
wzgórz, opuściła dłoń, którą osłaniała oczy przed słońcem, i uśmiechnęła się do niego 
nieśmiało. Barbarzyńca skinął jej leniwie głową. Przez ostatnie dwa dni Neesa cierpiała 
katusze. Zwracała się do niego tylko, kiedy to było konieczne, i rozmawiała wyłącznie 
uprzejmym, ale i oficjalnym tonem. Teraz jej uśmiech był ciepły i przyjazny, choć jeszcze 
trochę ostrożny. Jeszcze raz pomyślał o tym, jak nieprzewidywalne są kobiety.
Popuścił nieco cugli, by zrównać się z Lady Zelandrą, która na swym dereszu jechała na 
czele ich małej karawany. Czarodziejka nie zwracała na niego większej uwagi, gdyż wzrok 
miała skupiony na mglistym, odległym punkcie, w którym droga stykała się z widnokręgiem.
Conan zauważył dużą skórzaną sakwę doczepioną do jej pasa. Przy każdym stąpnięciu 
konia obijała się ciężko o krągłe biodro Zelandry.
— Pani — odezwał się — to musi być niewygodne. Mam jeszcze w sakwie przy siodle 
trochę miejsca. Jeśli zechcesz, pani, mogę to upchnąć.
Zelandrą potrząsnęła głową.
— Nie, Conanie, to moja kasetka ze Szmaragdowym Lotosem. Muszę ją cały czas mieć 
przy sobie na wypadek, gdy pragnienie jego zażycia okaże się zbyt silne. — Gdy to mówiła, 
opuściła oczy, a w jej głosie wyczuwało się lekki wstyd.
— Na Croma — wymruczał Cymmerianin — jesteś pani przecież bardzo rozważną 
kobietą. Jak to się stało, że zostałaś niewolnicą magicznego proszku?
Widać było, że zbytnia bezpośredniość barbarzyńcy nie zdenerwowała Lady Zelandry. 
Wyprostowała się w siodle. Ciepły powiew zamienił przez chwilę jej przetykane srebrem 
włosy w łopoczący proporzec.
— Przez całe swoje życie utrzymywałam się ze spadku, Conanie. Zapewniał mi beztroskę i 
materialną niezależność przez cały okres uczenia się tajników czarodziejstwa i sztuki 
uzdrawiania. Ale obecnie moja spuścizna jest na wyczerpaniu. Z całej służby pozostali mi 
tylko Heng Shih, Neesa i para popijających strażników.
Conan, który miał okazję poznać brak odpowiedzialności u jej strażników, pokiwał głową 
ze zrozumieniem.
— A gdy spadek się skończył, zaczęłaś się, pani, starać o zatrudnienie u króla Sumuabiego 
jako jego Nadworny Czarnoksiężnik.
— Tak, wydawało się to godnym sposobem na utrzymanie mego stylu życia jako uczonej i 
czarodziejki. Otrzymałabym to stanowisko natychmiast, gdyby Shakar z Keshanu również nie 
zaoferował swych usług królowi. Pomyśleć, że Sumuabi nie może się zdecydować na wybór 
między tym błaznem a mną!
Cymmerianin zmarszczył brwi w zamyśleniu. — Słyszałem pogłoski, że król Sumuabi 
może wkrótce powieść Akkharię do boju. Jeśli to prawda, to pewnie szukał czarnoksiężnika o 
umiejętnościach przydatnych na wojnie. Być może chciał, byś ty, pani, i Keshańczyk skoczyli 
sobie do gardeł, a on wybrałby silniejszego.
Zelandra spojrzała na barbarzyńcę i uniosła ze zdziwieniem brwi. — Nie pomyślałam o 
tym. Jakież to barbarzyńskie! — Zarumieniła się. — Przepraszam, Conanie. Nie miałam na 
myśli…
— Nic takiego, chociaż dla mnie taki rodzaj podstępności jest przejawem ucywilizowania.
— No dobrze, ale odbiegliśmy od tematu. Gdy pod postacią Eldreda Kupca Ethram–Fal 
ubiegał się o widzenie ze mną, byłam mile zaskoczona, że oferuje na sprzedaż wiele rzadkich 
i egzotycznych składników magicznych. Powinnam być o wiele ostrożniejsza, gdy 
oświadczył, że posiada sporą ilość Szmaragdowego Lotosu.
— Znałaś, pani, ten lotos?
— To legenda podobno stworzona przez Cetrissa, maga Starej Stygii, który paktował w tej 
sprawie z Ciemnymi Bogami. Jest tam powiedziane, że ponad trzy tysiące lat temu 
czarodziejska moc lotosu pomogła prorokom Starej Stygii utrzymywać w ryzach żądne całego 
świata imperium Acheronu. Legendy nie są zgodne co do sposobu użycia i efektów, ale 
zgadzają się, że Cetriss nie przykładał wielkiej wagi do swego lotosu, ani żadnego dzieła 
ludzkiego oraz że poświęcił swe życie tajemnicy nieśmiertelności. Lekce sobie ważąc sławę i 
moc, zniknął w dziczy zabierając ze sobą tajemnic Szmaragdowego Lotosu. Bo widzisz, 
Szmaragdowy Lotos jest ja doskonały napój miłosny albo krynica, której wody obdarzają 
młodością — baśnią zrodzoną z ludzkich pragnień.
Conan sceptycznie przymrużył w słońcu oczy.
— Ale mimo wszystko przyjęłaś go pani od nieznajomego?
— Łatwo było stwierdzić, że to nie jest naturalny lotos, a jeszcze łatwiej ustalić, że nie jest 
to trucizna. Gdy Eldred — czyli Ethram–Fal — powiedział mi, że właśnie sprzedał kasetkę 
tego proszku Shakarowi z Keshanu, poczułam się zobowiązana przynajmniej wypróbować ten 
środek. Skąd mogłam wiedzieć? — Zamilkła na chwilę, wykrzywiając usta w kwaśnym 
uśmiechu. — Sprzedał mi go po bardzo przystępnej cenie — dodała z zamierzoną ironią, 
powodując gwałtowny wybuch śmiechu u barbarzyńcy.
— Założyłbym się, że tak zrobił. A następną rzeczą, jakiej się, pani, dowiedziałaś, to tego, 
że proszek chwycił cię za gardło?
Zelandra nagle złapała go za ramię silnym uściskiem. Ciemnymi oczami wpatrywała się w 
Cymmerianina błagalnie.
— Nie masz pojęcia, jak to jest. Gdy po raz pierwszy spróbowałam, poczułam, że nie ma 
takiego przedsięwzięcia na świecie, którego nie mogłabym się podjąć i które nie 
zakończyłoby się moim sukcesem. To była szalona pewność i ożywienie niepodobne do 
niczego, co znałam wcześniej. Moja magia podwoiła swą siłę. Trudne zaklęcia wydawały się 
proste. Zaklęcia, które znałam, zwiększyły swą moc i efektywność. To było jak wspaniały 
sen, póki nie zaczął zanikać. Wtedy przyszło pożądanie i zrozumiałam, że jestem zgubiona.
Dłoń opadła z jego ramienia. Zelandra zamrugała gwałtownie, jakby chciała powstrzymać 
łzy. Conan próbował nie zauważać jej zmieszania i milcząco patrzył przed siebie.
— To jak pijawka przyssana do mej duszy. — Głos Zelandry załamał się do szeptu, lecz 
mówiła dalej, jakby wiedziona jakimś nieubłaganym przymusem. — Początkowo nie mogłam 
myśleć o niczym poza tym przeklętym proszkiem i mocy, jaką mi dawał, ale panowałam nad 
sobą. Ślubowałam sobie, że każda kolejna dawka, jaką przyjmę, będzie mniejsza od 
poprzedniej, choćby o kilka ziarnek. I tak robiłam od samego początku. Miałam nadzieję 
zmniejszać ilość lotosu, aż będę mogła w ogóle się bez niego obejść. To nie jest takie łatwe. 
Mój zapas wyczerpuje się i pozostało go zbyt mało, bym bezpiecznie mogła się wyswobodzić. 
Gdybym mogła zdobyć więcej proszku, to byłabym w stanie ograniczać się aż do zupełnego 
zaprzestania, ale bez uzupełnienia zapasu pewnie umrę.
Przez chwilę panowała cisza zakłócana jedynie stukotem kopyt, trzeszczeniem popręgów i 
lekkim szumem letniego wiatru.
— A więc — rzekł Conan chłodno — jedziemy do Stygii i może nawet do samego piekła, 
byś tylko mogła zdobyć więcej tego przeklętego proszku?
— Nie! — Zelandra odrzuciła w tył głowę, a na tle czystego nieba jej profil przypominał 
jastrzębia. — Nie, Ethram–Fal oszukał mnie i eksperymentalnie zatruł proszek. A teraz ten 
bezczelny sukinsyn chce wykorzystać moc swego narkotyku, by uczynić mnie swoją 
niewolnicą. Chcę zobaczyć, jak umiera.
Cymmerianin uśmiechnął się dziko i uderzając piętami w boki swego wierzchowca, 
ponaglił go do szybszego kroku.

XV

Choć Shakar z Keshanu był wyczerpany uśmierceniem swego przybocznego strażnika i 
praktykami nekromancyjnymi na zwłokach, to nie mógł spocząć. Miał wrażenie, że czas 
zwolnił swój bieg i wieczór przechodził w noc z wielkim ociąganiem. Przez cały następny 
dzień medytował w swoich komnatach, usiłując ustabilizować swą zatrutą narkotykiem 
przemianę materii i nabrać sił. Początkowo mu się to udało. Shakar był dumny z mocy, jaką 
okazał w zaczarowywaniu Gulbandy. Podejrzewał, że bez niezwykłego wspomożenia przez 
Szmaragdowy Lotos, nie zdołałby tego dokonać. Duma, że tego dokona, dodała mu wiary i 
odwagi.
Ale drugiego dnia jego ciało osłabło, a jego jaźń krążyła po coraz ciaśniejszej orbicie 
wokół srebrnej szkatułki, leżącej na mahoniowym biurku w jego pracowni. Teraz siedział 
przy oknie, patrząc nieobecnym wzrokiem na swój ogród i sącząc z kryształowej karafki 
brythuńskie wino, którym uśpił Gulbandę. Ignorując narastający ucisk w piersi, Keshańczyk 
jeszcze raz wrócił pamięcią do zręcznej magii, jaką odprawił na swym strażniku 
przybocznym. Próbował dodać sobie otuchy, zdając sobie sprawę z ohydy, jaką stworzył i 
puścił w ruch, by osiągnąć cel.
— On tego dokona — powiedział Shakar do pustej komnaty. — Nie może zawieść. 
Przyniesie ją do mnie, albo zostawię jego duszę na zawsze zamkniętą w tym ruchomym 
trupie. Nie może zawieść, bo tylko ja mogę go uwolnić i dać prawdziwą śmierć. — Zamilkł, a 
potem powtórzył: — Nie zawiedzie. — Powiedział to przeciągle, gdyż zaczął się bać myśli, 
której do tej pory nawet do siebie nie dopuszczał.
Co będzie, jeśli Gulbanda nie wróci na czas?
Najpotężniejszy wyczyn czarodziejski, jakiego dokonał w swej karierze, został okupiony 
olbrzymim poświęceniem. Wykładana srebrem szkatułka na jego biurku była pusta. Dwie 
łyżeczki, które wziął przed zabiciem Gulbandy bambusowym kolcem, były ostatnie, poza 
kilkoma zielonymi drobinami, jakie jeszcze pozostały.
Ucisk w piersi stał się bardziej natarczywy, trudniejszy do zignorowania. Shakar odwrócił 
oczy od zachodu, gdzie słońce zapadało w czerwone kłębowisko postrzępionych chmur, i 
spojrzał na srebrną szkatułkę, która błyszczała nikło w półmroku pracowni. Keshańczyk 
podniósł się niepewnie z krzesła, jakby jego ciało nie chciało wykonywać tego, czego pragnie 
umysł. Podszedł powoli do biurka i wlepił wzrok w wypolerowane srebrne puzdro.
W piersiach Shakara ból potęgował się, przenikliwie ściskając jak obręczami całą klatkę 
piersiową. Czarodziej krzyknął, chwytając szkatułkę roztrzęsionymi dłońmi, gdy potknął się o 
biurko. Otworzył wieko, by ujawnić prawdą, którą znał już wcześniej.
— Pusta — załkał Shakar. — Wiedziałem, że jest pusta. — Osuwając się na biurko, 
przytulił chłodną metalową szkatułkę do swej piersi i próbował wziąć głęboki wdech. Obręcz 
bólu, która ściskała jego żebra, nieco zmniejszyła swój ucisk.
Przez drzwi Keshańczyk zobaczył migotanie żółtego światła, skaczącego po ścianie hallu 
na zewnątrz pracowni. Zamrugał oczami i nagły przypływ nadziei wlał nowe siły w ciało 
czarodzieja. Jedną ręką odepchnął się od biurka i ruszył chwiejnym krokiem w stronę drzwi, 
wciąż ściskając szkatułkę. Ostatnie promienie zachodzącego słońca barwiły szkarłatem 
podłogę przed nim, gdy na wpół krocząc, na wpół zataczając się, posuwał wzdłuż hallu. Z 
przodu, przez otwarte drzwi jego sypialni świeciło wielobarwne światło.
— Eldred? — wykrakał chrapliwie imię. — Eldredzie, muszę z tobą porozmawiać!
Shakar dotarł do komnaty w momencie, gdy mglisty opar światła przestał się splatać 
kolorami i przeszedł w biel. Stanął chwiejnie przed nadnaturalną poświatą, gdy hebanowa 
figura wyłoniła się w ścianie czarodziejskiego ognia i przyglądała mu się w zagadkowym 
milczeniu. W ciszy zazgrzytały zęby Shakara.
— Mów, niech Jullah porwie twoją duszę! Jesteś Eldredem Kupcem, czyż nie? — Woal 
światła osłaniający ciemną postać rozproszył się, odsłaniając niskiego, brodatego Shemitę w 
jedwabnym stroju kupca. Niemal natychmiast obraz rozmył się falując jak pustynny miraż.
— Głupcze — rzekł głos, nie będący głosem — czy myślisz, że kupiec odwiedzałby cię w 
taki sposób?
Obraz shemickiego kupca zanikł, ustępując miejsca garbatemu Stygijczykowi z 
bezkształtną, wygoloną czaszką. Wyłupiaste oczy płonęły wzgardliwie, jakby chciały 
przepalić ciało Shakara.
— Kim jesteś? — krzyknął Keshańczyk. — Dlaczego mnie dręczysz?
— Zwę się Ethram–Fal i wcale cię nie dręczę. Ja cię badam. Z twego wyglądu wnioskuję, 
że zapas lotosu wyczerpał ci się.
Umysł Shakara zawirował w przypływie gwałtownych mdłości. Histeryczny śmiech 
wyrwał się z ust zaciśniętych do białości.
— Badasz? — wrzasnął Keshańczyk. — Czyś oszalał? Gdzie, jest lotos? Dam ci za niego 
wszystko, co mam!
— Tak — odrzekł Ethram–Fal — oczywiście, że chciałbyś go mieć. Powiedz mi, kiedy 
zużyłeś ostatnią porcję?
Shakar z trudem się opanował, wziął głęboki wdech i dreszcz przeszedł jego ciało. Dłonią 
ściskał srebrną szkatułkę tak mocno, że przez palce przeszła fala bólu.
— Wczoraj rano zużyłem go dla dokonania wielkiego czaru. Potrzebuję więcej, aby…
— Wczoraj rano? Jesteś silniejszy, niż myślałem. Czy już rozpoczął się ból? — Głos 
Ethrama–Fala brzmiał badawczo i beznamiętnie. Shakar z trudem mógł opanować wściekłość 
i pragnienie.
— Tak! — wykrzyknął. — Mą pierś ściska ogniste imadło. Daj mi teraz lotosu!
— Cicho! — rozkaz Ethrama–Fala rozbrzmiewał w mózgu Keshańczyka jak uderzenie 
gongu, rzucając go swą siłą na kolana.
Mętny obłok atramentowej ciemności oblał szydercze rysy Stygijczyka, ponownie 
przekształcając go w anonimową, czarną postać, zawieszoną w zasłonie mglistej światłości.
— Kim jesteś, by mi wydawać polecenia, psie? Jesteś zbyt słaby i tępy, nawet by być 
dobrym niewolnikiem. Niech cię pocieszy fakt, że dostarczyłeś wiedzy Ethramowi–Falowi ze 
Stygii i tym samym wspomogłeś go w jego wielkim projekcie.
Z nieartykułowanym rykiem nienawiści Shakar otworzył srebrną szkatułkę i uniósł ją do 
twarzy. Wysunął język i wylizał do czysta jej wnętrze. Odrzucił szkatułkę na bok i stanął na 
chwiejnych nogach.
— Zabiję cię! — wrzasnął robiąc obiema dłońmi szereg szybkich tajemnych gestów, które 
zakończył wyciągnięciem obu pięści w stronę ciemnej postaci Ethrama–Fala. Przed nim 
pojawiła się krystaliczna, rozmigotana przestrzeń lazurowego światła. Chwiała się przez 
chwilę w powietrzu, a potem zgasła jak pochodnia w ulewnym deszczu powodując okrutną 
mękę Shakara.
— Twoja moc zanika — rzekł głos, nie będący głosem. — Możesz sobie poderżnąć gardło. 
To będzie o wiele szybsze i łatwiejsze od śmierci, jaka cię teraz czeka. Żegnaj, Shakarze.
Nagle Keshańczyk rzucił się na zjawę, wymachując pięściami przeszedł przez nią bez 
oporu i odbił się od marmurowej ściany. Osunął się na podłogę oszołomiony, a metaliczny 
śmiech Ethrama–Fala rozbrzmiewał mu w uszach. Rozciągnięty bezradnie na podłodze 
Shakar obserwował, jak niesamowita zjawa kuli się w sobie i przygasa, aż pozostało mu 
jedynie wspomnienie obrazu, utrwalone na siatkówce oka.
Keshańczyk spróbował się podnieść, ale nogi go nie słuchały. Umęczone nerwy targały 
spazmatycznie jego ciałem. Ból zaczął znowu zaciskać się jak obręcz na jego piersi i 
rozprzestrzeniać po szyi, powodując męczarnie jakby miał wbite gwoździe w obie skronie. 
Przebłysk rozsądku przemknął przez oczy czarnoskórego czarownika. Wypełznąwszy z 
komnaty, poczołgał się do swej pracowni. Jego rzężący oddech był jedynym dźwiękiem, jaki 
rozbrzmiewał w mrocznym i cichym domu. Nogi miał bezwładne, a obręcze na piersi 
zaciskały się aż do zawrotu głowy i dalej działał tylko niezwykłym wysiłkiem woli.
W pracowni przyciągnął się rękami do biurka i szarpnięciem wysunął szufladę, która 
wypadła rozsiewając swą zawartość po podłodze. Fiolka z czarnego kryształu stłukła się, 
plamiąc marmur półprzeźroczystym syropem. Shakar padł obok niej, a jego dłonie macały 
wokół, aż odnalazły bambusowy szpikulec. Trzymał to poplamione krwią narzędzie przed 
oczami, które wytężały się, by skupić na ostrej jak brzytwa krawędzi. Obie dłonie zacisnęły 
się desperacko na rękojeści szpikulca, gdy przyłożył jego ostrą krawędź do swego gardła.
A potem Shakar z Keshanu skorzystał z rady Ethrama–Fala.

XVI

Wieczór zapadał nad zaciemnioną rezydencją Lady Zelandry. Umieszczona w otaczającym 
murze pojedyncza żelazna brama była przed nadchodzącą nocą zamknięta na łańcuch i 
kłódkę. Dwóch strażników rozłożyło się w kuchni, niewiele jedząc i wiele pijąc oraz klnąc, bo 
powinni wykonać przynajmniej jeden obchód posiadłości, nim całkiem pochłonie ich 
pijaństwo. Ale o wyznaczonej porze ruszyli po ogrodowych ścieżkach powłócząc nogami, 
podając sobie nawzajem bukłak z winem i rozmawiając przyciszonymi głosami.
Spokój półmroku wypełnił opustoszałą rezydencję. Halle były ciemne, okna zasłonięte, a 
świeczki zgaszone. Dom sprawiał wrażenie oczekującego w uśpieniu na powrót swej pani. 
Jednakże w mroku i ciszy pojawił się gość nie zauważony przez zamroczonych strażników.
Sypialnia Lady Zelandry rozświetliła się płomienistą barwą. Dzikie cienie zaczęły skakać i 
pląsać po zastawionych księgami ścianach i obszernym, nie pościelonym łożu. Nagle biała 
jasność wystrzeliła ze ściany, wyganiając cienie ze wszystkich zakamarków komnaty.
Hebanowy kontur Ethrama–Fala zawisnął w mgiełce i zaczął przyglądać się pustej 
komnacie. Czarna, pozbawiona rysów głowa rozglądała się na boki, jakby nie chciała 
uwierzyć, że nie ma tu nikogo. Zawiedziony Stygijczyk wysłał przez pomieszczenia 
rezydencji stanowczy zew bez słów.
— Zelandro! Przybyłem po ciebie!
Czarodziej nie wyczuł żadnego odzewu, w ogóle żadnej aktywności. Czarna postać 
zawahała się, chwilę stała w bezruchu, a potem poruszyła mrocznymi palcami w szybkim, 
precyzyjnym wzorze i uniosła obie ręce nad głowę. Promienie skrzącego się, zielonego 
światła rozkwitły wokół obrazu Ethrama–Fala w wirującej poświacie. Nienaturalnymi, 
powolnymi ruchami człowieka maszerującego pod wodą, czarna postać zeszła ze ściany i 
stanęła w komnacie. Przeszła przez pokój do drzwi i wyszła do hallu.
Ethram–Fal przechodził przez opustoszałe komnaty rezydencji Lady Zelandry niczym 
niespokojny duch, pozostawiając za sobą blado migoczące magicznym blaskiem odciski stóp. 
Po jakimś czasie znalazł się z powrotem w sypialni, powrócił do oparu czarodziejskiego 
światła i zniknął. Dom Zelandry był pusty, jego pani wyjechała.
Ethram–Fal był ciekaw, czy wkrótce nie pojawią się u niego goście.

XVII

Podróżni wspięli się na grzbiet pasma wzgórz z czerwonej gliny i popatrzyli na 
rozciągającą się przed nimi szeroką przestrzeni doliny rzeki Styks. Szlak zbiegał zygzakiem 
po zboczu przez gęstniejącą roślinność. W miarę jak posuwali się na południe i zbliżali do 
Stygii, kraina stawała się coraz bardziej sucha, ale brzegi potężnego Styksu w niczym nie 
przypominały pustyni. Zielone krzewy otaczały ścieżkę, gdy podążali wzdłuż rozkołysanych 
palm, a pluszowe łąki falowały leniwie na wietrze. Z przodu teren obniżał się jeszcze bardziej 
i zmieniał w nawodnione pola uprawne, dochodzące do samego brzegu rzeki. Żółtobrązowa 
przy brzegach i opalizująco błękitna w swym głównym nurcie matka wszystkich rzek 
rozciągała się jak okiem sięgnąć i zapewniała płodną żyzność wdzięcznej ziemi. Podobna 
była do przetykanej klejnotami, czarodziejskiej opaski.
Choć uprawiane na prawie całej swej niezmiernej długości, to daleko wysunięte na wschód 
brzegi Styksu były z rzadka zaludnione. Na zachodzie były widoczne rozrzucone grupki chat, 
stojących na palach. Bezpośrednio przed sobą podróżnicy ujrzeli małe, pozbawione murów 
obronnych miasteczko, przycupnięte na niskim, sztucznie utworzonym płaskowyżu, który 
wznosił się łagodnie pośród poprzecinanych kanałami pól. Podobnie wzniesiona droga biegła 
nasypem wśród połyskujących rowów nawadniających i rozległych terenów uprawnych. 
Przypominała piaskowego węża, wijącego się po soczyście szmaragdowym mchu. Droga 
łączyła wzniesienie miasteczka z suchszymi wyżynami, gdzie dołączała do Traktu Karawan, 
który ciągnął się nieprzerwanie wzdłuż rzeki Styks.
Gdy cała czwórka zjeżdżała szlakiem w dolinę rzeki, zaczęli spotykać rdzennych 
mieszkańców tej od dawna zamieszkałej krainy. Na skrzyżowaniu dróg zatrzymali się, aż 
stado nizinnego bydła zostanie przeprowadzone przez pastuchów, którzy wymachiwali tęgimi 
kijami, okładając swoje zwierzęta. Rolnicy pracowali na nawodnionych polach pszenicy i 
jęczmienia, które obficie wzrastały na czarnej i mulistej ziemi.
Szlak przechodził w biegnącą nasypem drogę, z której wkrótce możliwe było bliższe 
przyjrzenie się białym lepiankom w miasteczku. Neesa wachlowała się dłonią w przesyconym 
wilgocią powietrzu. Jechali teraz gęsiego, z Lady Zelandrą na czele. Neesa ściągnęła w 
zamyśleniu swe ciemne brwi, a potem ponagliła swego wierzchowca, aż zrównała się z 
Cymmerianinem.
— Co to za miasto? — spytała Conana. Barbarzyńca uśmiechnął się do niej szeroko z nie 
skrywanym zachwytem, wyraźnie rad, że przełamała w końcu niechęć do rozmowy z nim. 
Ale ona z przejęciem przyglądała się miastu przed nimi udając, że nie zauważa jego 
zainteresowania, chociaż dostała rumieńców.
— Zwą go Aswana. Ma swoje bliźniacze miasto po drugiej stronie Styksu, zwane Bel–
Phar. Aswana jest zaciszną osadą i jest dobrym miejscem do przeprawienia się przez rzekę 
bez zwracania niczyjej uwagi.
— Mówi się, że Stygijczycy niezbyt lubią gości.
— Tak jest, czciciele węży, jeśli mogą, odmówią każdemu obcokrajowcowi prawa wjazdu 
do swego przeklętego kraju. Ich patrole graniczne są nieliczne, ale upoważnione przez króla 
Ctesphona do zatrzymania każdego intruza i zadecydowania na miejscu, czy jest on godzien 
przebywać na stygijskiej ziemi.
— A jeśli zostanie uznany za niegodnego?
— Wszelki kupiec, którego handel tuczy tę krainę, czy łaszący się uczony, jadący złożyć 
hołd Ojcu Setowi, zostają puszczeni wolno. Najlepszym, czego może oczekiwać większość 
pozostałych, jest obrabowanie i wykopanie z powrotem za granicę. W najgorszym razie 
zostaną ukrzyżowani przy drodze.
Mimo pełnego słońca Neesą wstrząsnął dreszcz, po czym splunęła za siebie.
— A my się tam udajemy jako nieproszeni goście — rzekła. Conan roześmiał się 
odrzucając do tyłu swoje czarne włosy.
— Nie trap się, kobieto. Patrole są nieliczne, a kraj jest rozległy. A poza tym, ja jadę z 
wami!
Śmiejąc się, Neesa pochyliła w siodle i cmoknęła barbarzyńcę w policzek. Następnie spięła 
wierzchowca piętami i pokłusowała do przodu, zrównując się z Lady Zelandrą, a Conan 
gładził swój policzek i uśmiechał się szeroko w ogłupiałym oczarowaniu. Neesa, ani 
Cymmerianin nie zwrócili uwagi na Heng Shih, który jechał zaraz za nimi. Wyraz 
niedowierzania na jego twarzy świadczył o tym, że nie przegapił niczego z wymiany zdań i 
gestów między nimi. Khitajczyk pogładził się dłonią po swym gładkim czerepie i potrząsnął 
głową w zadziwieniu.
Lady Zelandra wiodła swą grupkę podróżnych wzdłuż brzeg rzeki. Spoceni robotnicy, 
odziani jedynie w szmaciane portki, wyciągali z ciemnej toni Styksu wodę za pomocą prostej 
maszyny wykonanej z powiązanych kawałków surowego drewna. Prymitywny trójnóg 
wspierał nierówną tyczkę z ciężarkiem dla przeciwwagi i na jednym końcu i wielkim 
wiadrem kołyszącym się na sznurze na drugim. Wiadro było opuszczane, póki się nie 
zanurzyło, a wtedy robotnicy doczepiali ciężar i wyciągali wiadro z rzeki. Potem tyczka była 
obracana na szczycie trójnogu, przenoszona z wiadrem nad brzeg i opróżniana do kanału 
nawadniającego. Dla Conana taka nudna praca to nie był dobry sposób na życie.
Gdy podróżni znaleźli się pośród białych budynków Aswany, stali się obiektem większego 
zainteresowania. Chociaż na brukowanych ulicach miasteczka kipiało życie, to grupa Conana 
wyróżniała się i była wystarczająco egzotyczna, by przyciągnąć uwagę mieszkańców. Nagie 
dzieciaki biegły w kurzu obok końskich kopyt, przekrzykując się wzajemnie piskliwymi 
głosikami. Kobieta, odziana jedynie w prześwitujący woal, wychyliła się z okna na piętrze i 
puściła oko do Cymmerianina, który uniósł dłoń w pozdrowieniu, póki nie poczuł na sobie 
pełnego wyrzutu wzroku Neesy. Gdy odwrócił się w jej stronę z uśmiechem, spojrzała w dal i 
spłonęła rumieńcem.
Conan zwolnił przed niskim budynkiem bez okien, z prymitywnym szyldem głoszącym, że 
jest to tawerna. Gdy skierował tam swego wierzchowca, zza zasłony na drzwiach wyjrzał 
pochylony mężczyzna w wyblakłej, przepoconej tunice. Spoglądał z zaciekawieniem, mrużąc 
oczy w popołudniowym słońcu.
— Hej, przyjacielu — zawołał barbarzyńca. — Gdzie w tym mieście mogę znaleźć 
uczciwego przewoźnika? — Mężczyzna skrzywił się kwaśno, dotykając brudnej przepaski, 
podtrzymującej rozczochrane, siwiejące włosy.
— Tera nie znajdziesz żadnego, bo Pesouris, niech Set zeżre jego dorsza, dopiero co zabrał 
rano grupę akolitów na drugie stronę. Jak znam tego leniwego kundla, to nie wróci się przed 
nocą.
— Nie ma tu innego przewoźnika?
— Nie, na bogów. Byłem przewoźnikiem, aż te przeklęte Stygijczyki uznały, że jeden 
prom wystarczy Aswanie i dały królewską pieczęć temu wieprzowi, Pesourisowi. Tera on 
opływa w dostatki, a ja próbuje szczęścia w łapaniu ryb z promu.
Conan pochylił się konspiracyjnie w stronę mężczyzny i utkwił w nim pełne zrozumienia 
spojrzenie.
— Jak cię zowią, przyjacielu?
Chłop obejrzał się za siebie wzrokiem nieco przymglonym od picia.
— Jestem Temoten. Jak chcesz ze mną dalej gadać, to najlepiej postaw mi kielicha.
— Temotenie, jeśli wciąż masz swój prom, to czemu nie miałbyś nas przewieźć przez 
Styks? Odbierzesz Pesourisowi tyle zarobku, że przez tydzień starczy ci na wino.
Na taką propozycję Temoten cofnął się o krok, a jego zniszczona twarz zmarszczyła się 
jeszcze bardziej z niedowierzania.
— Nie. Pesouris doniesie na mnie do władz Bel–Phar, a jak zdoła, to nawet do patrolu 
granicznego. A jak byśmy lądowali i trafiłby się jakiś stygijski żołnierz, to by chciał obejrzeć 
moją pieczęć przewoźnika. A jako że takiej nie mam, w dokach skróciliby mnie o głowę. Nie, 
dzięki, przybyszu.
Temoten szykował się do odejścia i prawie zderzył się z Lady Zelandra, która tymczasem 
zsiadła z konia i stała przed nim, kołysząc skórzaną sakiewką.
— Moi ludzie i ja potrzebujemy bez zwłoki przeprawić się przez Styks, Temotenie — 
rzekła — a ja chcę dobrze zapłacić za przewóz. Czy chcesz, by ten trzosik dostał się w ręce 
Pesourisa?
Przewoźnik sięgnął po oferowaną mu sakiewkę i wysypał połyskujący strumień złotych 
monet na brudną dłoń. W jednej chwili jego oczy rozszerzyły się i wytrzeźwiały.
— Słodka Ishtar! — Temoten oblizał wargi, które nagle wydały mu się suche i spragnione 
napoju.
— A poza tym — kontynuowała Zelandra — kto przy zdrowych zmysłach stanie na 
drodze mym przyjaciołom, Heng Shih i Conanowi?
Temoten rzucił szybkie spojrzenie na potężnych towarzyszy damy, a potem znowu wlepił 
wzrok w złoto, które pozwoliłoby mu żyć w dostatku przez większą część roku.
— Tylko wyjątkowy głupiec, to prawda — westchnął. — Na dziewięć kręgów piekieł! 
Chodźmy. Bo w ogóle, to z jakiej racji te śmierdzące Stygijczyki mogą rozkazywać wolnemu 
Shemicie?
— I ja tak myślę — rzekła Zelandra z uśmiechem. — Więc gdzie znajdziemy twój prom?
Łódź była przycumowana do zbutwiałego nabrzeża za jednoizbową chatą Temotena, na 
skraju Aswany. Był to niegdyś elegancki statek z mocnego cedru, długi na jakieś dwadzieścia 
cztery stopy. Nad pokładem wznosił się pojedynczy, smukły maszt, ze zwiniętym, 
spłowiałym żaglem. Na całym statku jedyną osłonę przed słońcem stanowił porwany 
skórzany daszek, umieszczony bezpośrednio przed długim wiosłem sterowym. Gdy Heng 
Shih wyszedł zza węgła chaty Temotena i po raz pierwszy ujrzał łódź, dotknął ramienia 
Zelandry i coś jej powiedział szybkimi ruchami języka migowego.
— Moi przyjaciele — oznajmiła Lady Zelandra — Heng Shih twierdzi, że na promie nie 
ma miejsca na nasze wierzchowce.
Conan, ściągając siodło i sakwy ze swego konia, odpowiedział:
— To nawet lepiej, pani. Wielbłądy są najlepsze do podróży przez pustynię. Może ty, pani, 
i Heng Shih weźmiecie konie do miasta i sprzedacie je.
Zelandra uniosła swe ciemne brwi.
— Czy teraz ty prowadzisz tę wyprawę, barbarzyńco?
— Nie zamierzałem cię, pani, urazić, ale złoto zarobione na ich sprzedaży będziemy mogli 
zużyć na zakup wielbłądów w Bel–Phar.
— To brzmi rozsądnie — odrzekła z pewnym wahaniem czarodziejka — ale nie bardzo 
potrafię się targować.
— Bez trudu udało ci się, pani, namówić mnie na tę wyprawy. Niech tylko Heng Shih 
uważa, czy nie próbują cię oszukać. Założę się, że uzyskasz doskonałą cenę.
— A więc dobrze. Temotenie, czy jest w mieście jakiś godny kupiec koni?
Stojący na nabrzeżu przewoźnik przytaknął skwapliwie.
— Tak, pszepani, kuzyn mej ostatniej żony, Nephtah, handluje końmi i mułami. Znajdziesz 
go w północno–wschodnim rogu targowiska. Pani powie, że to ja ją przysyłam, a potraktuje 
cię jak rodzinę.
Z koni zdjęto pozostałe siodła i paczki. Zelandra i Heng Shih dosiedli koni i powiedli 
szereg luzaków. Khitajczyk obejrzał się przez ramię i wbił spojrzenie swych wąskich oczu w 
Cymmerianina, który był zajęty ładowaniem juków i zapasów na łódź. Conan układał stertę 
bagażu na zniszczonych, pomalowanych na czerwono deskach pokładu pod skórzanym 
daszkiem, a Zelandra i jej strażnik przyboczny powoli oddalali się z pola widzenia.
Temoten pochylił się nad jednym ze złamanych pali nabrzeża i uważnie przyglądał 
brudnym paznokciom swej lewej dłoni, nie czyniąc najmniejszego wysiłku, by pomóc 
Cymmerianinowi.
— No, obcokrajowcu, wygląda na to, że umiesz obchodzić się z łodzią.
Conan złożył wypchaną torbę na szczycie stosu, który wybudował pod daszkiem.
— Trochę się zapoznałem z tymi rzeczami — odpowiedział cicho.
— Więc potrafisz sterować, podnosić żagle i inne takie?
— Widzę, że tę łajbę można bez trudu prowadzić jedną ręką, Temotenie. Nie bój się, 
pomogę ci przeprawić nas przez rzekę.
Przewoźnik wyglądał na niezadowolonego, ale zachował milczenie, wpatrując się w 
porośnięte trzcinami płycizny. Neesa, ciągnąc ciężki, podwójny bukłak na wodę, zatrzęsła 
rozchwianym pomostem. Conan wziął od niej bagaż i przełożył na łódź. Przeskoczyła 
zwinnie na tylny pokład, chwytając rękojeść wiosła sterowego. Trzymając się mocno, 
wychyliła za burtę i przyglądała rzece, a wiatr igrał z jej czarnymi włosami.
Po chwili przyłączył się do niej Conan. Szeroka, oświetlona słońcem rzeka rozciągała się 
daleko, nakrapiana łodziami pełnymi rybaków wykonujących swą pracę. Ciągnące od rzeki 
powietrze było świeże i orzeźwiające.
— Jest piękna — rzekła Neesa rozmarzonym głosem. — Nigdy wcześniej nie widziałam 
Styksu. Od dzieciństwa nie opuszczałam Akkharii.
— Na Croma! — odpowiedział Conan dziwnie łagodnym tonem. — Tak nie można żyć. 
Masz tylko jedno życie i jeden świat, na którym je spędzasz. Powinnaś zaznać wszystkiego, 
jak tylko można. Na brodę Ymira, oszalałbym, gdybym miał całe życie spędzić w jednym 
mieście.
Neesa podniosła na niego wzrok, a jej czarne oczy płonęły szczerością.
— Wiem, że nie powinnam tego mówić, Conanie, ale ta podróż jest najpiękniejszą rzeczą, 
jaka kiedykolwiek mnie spotkała. Przez całe życie byłam wdzięczna Lady Zelandrze za 
chronienie mnie przed światem, a teraz odkryłam, że sprawia mi przyjemność podróż 
odbywana nawet w cieniu śmierci.
Conan wystawił twarz na wiatr.
— Wszystkie podróże odbywają się w cieniu śmierci — powiedział prosto. — Żyj i wiedz, 
że będziesz zmagać się ze śmiercią, gdy nadejdzie czas.
Kobieta nagle znalazła się w objęciach Conana, sama przyciskała do niego gorączkowo 
swe bujne ciało. Barbarzyńca lekko cofnął się w tył pod wpływem jej gwałtownej 
namiętności. Podłożył dłoń pod jej brodę i uniósł twarz do swojej. W ciemnych oczach 
zobaczył błyszczące łzy.
— Pocałuj mnie — wyszeptała i Conan przycisnął swe usta do jej warg, jeszcze mocniej 
przytulając ją do siebie. Po chwili jego silne ramiona otoczyły jej kibić i uniosły na pokład. 
Dopiero gdy doniósł ją do daszku, który okrywał rzeczy, Conan oderwał usta od jej ust. Neesa 
ujrzała, że pośrodku wybudowanego stosu zostawił puste miejsce, w którym rozłożył koc.
— Och — powiedziała namiętnie — pomyślałeś o wszystkim. Conan zanurkował pod 
daszek i delikatnie położył ją w ukrytym, wymoszczonym gnieździe.
— A myślisz, że po co odesłałem tamtych dwoje do miasta? — zapytał, ale nie dał jej 
szansy na odpowiedź.
Na nabrzeżu Temoten ponownie przeniósł spojrzenie z łodzi na swe brudne paznokcie. Z 
zadumanym wzrokiem obrócił się w stronę swej chaty i wszedł do środka, szukając czegoś do 
picia.

XVIII

Łódź kołysała się na wodzie, a fale pluskały pod jej dziobem. Styks świecił jasnym 
błękitem pod bezchmurnym, popołudniowym niebem. Małe łódki rybackie, wykonane z 
pęków trzciny papirusu, pływały parami, ciągnąc rozpiętą między nimi sieć. Zapracowani 
rybacy nie zwracali większej uwagi na prom Temotena, jednakże przewoźnik wyraźnie stawał 
się coraz bardziej nerwowy, w miarę jak zostawili za sobą łódki rybaków i żeglowali dalej, ku 
środkowi rzeki. Połatany żagiel naprężał się, gdy Temoten pochylał się nad wiosłem 
sterowym. Obok niego, na tylnym pokładzie, wypoczywali Heng Shih i Conan. Barbarzyńca 
rozciągnął się wzdłuż burty, a Khitajczyk siedział ze skrzyżowanymi nogami, z twarzą 
wystawioną do słońca. Lady Zelandra i Neesa siedziały w cieniu pod łopoczącym daszkiem i 
cicho rozmawiały.
Trzej mężczyźni na tylnym pokładzie przez jakiś czas podróżowali w milczeniu. 
Zaciekawione spojrzenie Temotena ciągle powracało do siedzącego obok Heng Shih, który 
nie miał na sobie koszuli, a jego żółta skóra połyskiwała od potu.
— Czy twój przyjaciel w ogóle nie mówi? — spytał w końcu Conana, który wyszczerzył 
zęby w uśmiechu i przeciągnął się w słońcu jak kot. Heng Shih nawet nie otworzył oczu.
— On jest niemy, ale potrafi rozmawiać z Lady Zelandra językiem migowym.
— Co… — Temoten przerwał, a potem zebrał się na odwagę. — Co to jest za człowiek?
Conanowi zdało się, że zobaczył, jak oczy Heng Shih błysnęły w szparze między 
powiekami.
— Jest Khitajczykiem z odległego wschodu.
— Nigdy nie widziałem nikogo podobnego. Czy wszyscy ludzie w tamtym kraju są tacy 
wielcy i grubi?
Teraz Conan był pewien, że oczy Heng Shih na chwilę się otworzyły.
— Nie wszyscy — odpowiedział sucho Cymmerianin. — On jest naprawdę wyjątkowy.
Przez jakiś czas Temoten nic nie mówił. Przywarty do wiosła patrzył w dal na zamglony 
zarys odległego brzegu. Conan wyczuwał jednak, że dalsze pytania gnębią przewoźnika i nie 
był zaskoczony, gdy po chwili Temoten odezwał się znowu.
— Czemu tak wam się śpieszy z przeprawą przez Styks, Conanie? I czemu tak dużo mi 
zapłaciliście? Czy jesteście zbiegami? Czy może Lady Zelandra ucieka przed wrogami? — 
Słowa płynęły wartko, aż Temoten je powstrzymał. — Nie, żeby mnie to obchodziło — dodał 
zawstydzony.
— Temotenie — powiedział poważnie Conan. — Heng Shih jest Khitajczykiem, a 
Khitajczycy są ludożercami. Zjadają ciekawskich.
Na te słowa Heng Shih otworzył oczy i spojrzał koso na barbarzyńcę, a potem odwrócił się 
w stronę przewoźnika. Patrząc na niego Khitajczyk powoli i złowieszczo oblizał wargi.
— Wybaczcie, przyjaciele — wyjąkał Temoten.
Reszta przeprawy upłynęła w milczeniu. Conan drzemał, zasłoniwszy oczy ramieniem, 
póki nie zbudziło go szturchnięcie Temotena, który potrzebował pomocy przy zwijaniu żagla.
Miasto Bel–Phar było jeszcze mniejsze od Aswany. Jego nadrzeczna dzielnica rozciągała 
się sennie na wzniesionej podwalinie z gigantycznych skalnych bloków. Stygijczycy miłowali 
się przeważnie w architekturze cyklopowej, a to było jedno z niewielu miast Stygii, które nie 
prezentowało dowodów tego zamiłowania. Kamienne nabrzeże Bel–Phar wysunięte było 
nieco w głąb odwiecznego Styksu. Przycumowane tam były papirusowe łódki różnych 
rozmiarów, a nawet kilka luksusowych, drewnianych jednomasztowców. Centrum dzielnicy 
nabrzeżnej wyglądało na otwarty bazar, pełen stłoczonych ludzi i zwierząt. Temoten szarpnął 
rumplem, kierując swój prom na wschód.
— Przy wschodnim nabrzeżu jest mniej ludzi — powiedział na wpół do siebie. — 
Conanie, czy możesz…
Ale wielki Cymmerianin już ruszył na dziób łodzi, schylając się, by chwycić długą 
drewnianą tyczkę, leżącą wzdłuż prawej burty. Heng Shih podniósł tyczkę leżącą po drugiej 
stronie, a Temoten pokiwał swą rozczochraną siwiejącą głową na znak aprobaty.
Słońce powoli opadało na zachód i w białym mieście przed nimi pojawiły się cienie. Nurt 
Styksu stopniowo ciemniał od przejrzystego błękitu do barwy ciemnofiołkowej. Nabrzeże 
zbliżało się, a przewoźnik kierował swój statek do jego wschodniego krańca.
Conan i Heng Shih skierowali swoje tyczki w stronę zbliżającego się brzegu hamując i 
pozwalając promowi łagodnie przybić do miejsca przy wytartych schodach, wykutych w 
bloku litego kamienia. Temoten ruszył naprzód, chwytając zapętloną linę i zarzucając ją na 
spiżowy pachołek nabrzeża. Mężczyzna nagle zrobił się bardzo ruchliwy.
— W porządku. Ruszajcie. Wypełniłem swoją część umowy. Znikajcie. — Wywlókł 
wielką pakę spod daszka i dźwignął ją na kościste ramię. Przy jego skwapliwej pomocy, 
Conan i Heng Shih wkrótce mieli wszystkie zapasy przeniesione na ląd.
— Musimy to tutaj zostawić i iść na targ po wielbłądy oraz wodę — rzekł Conan. — 
Temotenie, czy mógłbyś zaczekać i popilnować naszych rzeczy?
— Poczekać? — zapytał przewoźnik z niedowierzaniem. — Odpływam tak szybko, jak 
tylko zdołam się odepchnąć.
— Ja zostanę — zgłosiła się na ochotnika Neesa. — Nie czuję się najlepiej po przeprawie.
Lady Zelandra, Conan i Heng Shih skierowali się wzdłuż nabrzeża, zostawiając 
usadowioną na stercie bagażu Neesę. Temoten zatrzymał się u szczytu kamiennych schodów.
— Żegnaj, pani — zawołał. — Żegnajcie, Conanie i Heng Shih. — Zelandra nie 
zwalniając kroku odwróciła się i pomachała mu.
— Dobrych wiatrów — krzyknął Conan, unosząc rękę.
Heng Shih nawet się nie obejrzał.
Cała nadrzeczna dzielnica Bel—Phar była wyłożona szerokimi, kamiennymi płytami. Choć 
budynki były prawie identyczne jak w Aswanie, to atmosfera miasta była mniej swobodna. 
Minęli ciche magazyny przy nabrzeżu i doszli do sklepów i centrum targu. Targowisko było 
ruchliwe, a nawet zatłoczone, ale klienci byli mniej hałaśliwi niż ich partnerzy zza rzeki. 
Stajnie wielbłądów były na samym początku targu i Lady Zelandra bez zwłoki przystąpiła do 
przyjacielskiej dysputy z ich starym, jednookim właścicielem. Conan, który był 
przygotowany do przeprowadzenia transakcji, niespodzianie znalazł się na uboczu, a 
czarodziejka oglądała oferowane zwierzęta i czyniła krytyczne uwagi o każdym z nich, 
posługując się płynnie językiem stygijskim. Właściciel, czując okazję dobrego zarobku, 
zacierał z zadowoleniem ręce i wykrzykiwał rozpaczliwe protesty na jej surowe osądy. Conan 
uznał, że zajmie to trochę czasu, więc zaczął rozglądać się za jakąś miłą tawerną.
Przez ciżbę targowiska przedzierała się Neesa. W jej ruchach był taki pośpiech, że Conan 
zamarł. Potykając się stanęła przed nim, a jej gors unosił się i opadał.
— Temoten — wydyszała. — Stygijscy żołnierze zawołali go, gdy odcumowywał statek. 
Poszłam za nimi, gdy szli wzdłuż nabrzeża. Nie wyglądali na złych, ale wołali, że chcą 
zobaczyć jego pieczęć przewoźnika. Conanie, ich kapitan miał jakiś łuk…
— Ilu? — zapytał cicho barbarzyńca. Jego błękitne oczy zapłonęły niebezpiecznym 
światłem.
— Pięciu, tak myślę. Może sześciu? — uniosła bezradnie dłonie.
Cymmerianin ruszył z nią, energicznie zagłębiając się w ciżbę.
— Conanie, nie! — dobiegł go głos Lady Zelandry. Ale on, na nic nie zważając, biegł już 
przez targ w stronę nabrzeża. Ludzie odskakiwali z drogi albo byli odpychani przez rosłego 
przybysza, który rozpędził się i przeskoczył przez wózek z warzywami. W jego uszach 
dźwięczały okrzyki protestu, ale ani trochę nie zwolnił tempa.
Na początku nabrzeża czekało niespokojnie sześć osiodłanych wielbłądów. Dalej stało 
sześciu stygijskich żołnierzy z patrolu granicznego, odzianych w szary jedwab i błyszczące 
kolczugi. Dwóch sprawdzało prom Temotena. Jeden gładził w zamyśleniu swój nie ogolony 
podbródek, jakby szacował wartość statku. Dwaj inni pochylali się i bezczelnie szperali w 
stosie rzeczy złożonych na nabrzeżu. Dwaj ostatni byli najbliżej i zagadywali Temotena. 
Wyższy z nich nosił pozłacany oficerski naszyjnik, a u jego pasa zwisała mała kusza. Głośno 
wymyślał przewoźnikowi. Drugi był nagim do pasa, olbrzymim chłopem, który z sadystyczną 
przyjemnością wywijał ciężką szablą przed oczami przerażonego Temotena.
Temoten słabo protestował, a jego przygarbiona postać wyraźnie drżała. Wysoki oficer 
chwycił dłonią przód tuniki przewoźnika i szarpnął rzucając go na kolana. Temoten padł, a 
kapitan brutalnie uderzył kolanem w jego nie osłonięte podbrzusze. Przewoźnik zgiął się wpół 
w paroksyzmie bólu.
Oficer odstąpił o krok i niedbale skinął głową na nagiego do pasa żołnierza z szablą. 
Oprawca napiął wielkie muskuły swych ramion, uniósł szablę nad głowę, gdy usłyszał za 
sobą odgłos gwałtownych kroków.
Wtem ze środka jego nagiej piersi wychynął kawał srebrzystej stali. Pochwycił promień 
słońca, odbił go prosto w wybałuszone ślepia, po czym zniknął w plamie jasnej krwi. Gdy 
oprawca upadał, Conan przeskoczył ciało, kręcąc nad głową młyńca swym ciężkim mieczem.
Oficer sięgnął desperacko po zatknięty za pas jatagan, ale Cymmerianin zwalił się na niego 
ze straszliwą siłą. Z dziką zwinnością kopnął kapitana butem w brzuch, zwalając go z nóg i 
posyłając po kamieniach na krawędź nabrzeża.
Pozostali żołnierze ledwie mieli czas spostrzec, co spotkało ich kompanów, a już 
barbarzyńca był wśród nich, jak podmuch żaru z głębi piekieł. Pierwszy z dwóch mężczyzn 
szperających wśród sterty bagażu zdołał się odwrócić i tylko na wpół wyciągnąć swą szablę, 
nim został ścięty ciosem, który rozpłatał mu hełm i głowę. Drugi z żołnierzy dobył miecza i 
rzucił się na Conana, gdy ten stał odwrócony nad drugim trupem. Ale natychmiast pełen 
złości sztych Stygijczyka został wykonany z taką siłą, że prawie wyrwał mu z dłoni miecz. 
Błyskawiczna kontra Conana rozdarła kolczugę przeciwnika na ramieniu, przecięła obojczyk i 
zatrzymała się na kręgosłupie. Barbarzyńca pociągnął za rękojeść, ale stwierdził, że jego 
klinga mocno utkwiła w przegiętym ciele.
Ostatni dwaj żołnierze widząc, że Conan ma uwięziony miecz, ruszyli z krańca nabrzeża, 
by zaatakować go z dwu stron. Ale Cymmerianin chwycił rękojeść w obie dłonie, dźwignął ze 
zwłokami nad głowę i zrzucił je z miecza na kamienie prosto pod stopy żołnierzy.
— No chodźcie połączyć się z nim w piekle — warknął Conan po stygijsku, z oczami 
płonącymi nienasyconą żądzą krwi.
Żołnierze mieli na ten temat dwa różne zdania. Potężny żołnierz z lewej strony przeskoczył 
zakrwawione ciało swego kolegi i próbował zaatakować Conana. Natomiast jego mniejszy 
kompan przez moment się zawahał, potem ostrożnie okrążył walczących i pędem uciekł 
wzdłuż nabrzeża. Jeśli nawet wojownika przeraziła dezercja swego towarzysza, to w żaden 
sposób tego nie okazał. Podjął walkę z barbarzyńcą, posyłając świszczącą serię mistrzowsko 
wymierzonych ciosów na pierś i głowę Cymmerianina. Przenikliwy szczęk stali rozległ się 
nad spokojną rzeką. Ich klingi migotały i szczękały o siebie w okrutnym acz wytwornym 
tańcu śmierci. Stygijczyk zebrał siły i nawałnicą zręcznych cięć wyparł Conana pomiędzy 
rozrzucone paczki. Pięta Conana nastąpiła na jakiś pakunek i barbarzyńca zachwiał się, 
wyraźnie tracąc równowagę. Wyciągnął ramiona, by utrzymać się na nogach, ale gwałtownie 
opadł na jedno kolano. Przeciwnik chciał wykonać pchnięcie, ale potknięcie Conana było 
pułapką. Wypad Stygijczyka nakierował go wprost na klingę barbarzyńcy. Żołnierz został 
przebity, a jego własna klinga przeszła nieszkodliwie obok głowy barbarzyńcy.
Na krótką chwilę zapanowała cisza, potem głośno o kamień zabrzęczał miecz upuszczony 
przez żołnierza. Conan wyczuł za sobą jakiś ruch. Wyjął szybko swój miecz z upadającego 
ciała i obrócił się. Zobaczył stygijskiego kapitana, posuwającego się ku niemu z gotową do 
strzału kuszą trzymaną w trzęsących się dłoniach.
— Czyś jest demonem? — wydusił blady jak kreda oficer. — Ta strzała odeśle cię z 
powrotem do piekieł!
Gdy jego palec zaciskał się na kuszy, Conan głową naprzód dał nura w bok, przetoczył się 
nad sakwami, ześliznął i przykucnął.
Ale kapitan nie wystrzelił. Spokojnie celował w pierś Cymmerianina. Conan chwycił swój 
bukłak na wodę, a jego umysł przez ułamek sekundy rozważał, czy powinien się nim zasłonić, 
czy cisnąć we wroga.
— Jesteś piekielnie szybki — rzekł oficer — ale teraz…
Nagle głowa Stygijczyka odskoczyła od tułowia, poszybowała w powietrzu jak piłka 
rzucona przez dziecko i wpadła do Styksu z głośnym pluskiem. Bezgłowe ciało stało przez 
chwilę w miejscu, po czym opadło, jakby było pozbawione kości. Za zwłokami stał Heng 
Shih. Pochyliwszy się niezgrabnie, wycierał wybrzuszoną klingę swego jatagana o jedwabne 
bryczesy kapitana.
Conan poderwał się na nogi i wskazał swym zakrwawionym mieczem w kierunku 
nabrzeża.
— Tamten ucieka — rzekł ponuro.
Mniejszy żołnierz, który uciekł od Conana, dosiadał teraz jednego z wielbłądów. Obrócił 
białą twarz do mężczyzn stojących pośród zabitych ciał jego kompanów.
— Jesteście już martwi! — krzyknął piskliwym głosem. — Naprowadzę na was ludzi 
króla, niezależnie gdzie się skryjecie! Ujrzę waszą śmierć! — Jego głos się załamał, gdy 
Conan niespodziewanie ruszył w jego stronę. Zawróciwszy wielbłąda mężczyzna oddalił się 
pędem. Niezgrabne stworzenie przeszło w galop, mijając Lady Zelandrę i Neesę stojące na 
kamiennym bulwarze.
Gdy wielbłąd ze swym jeźdźcem pędzili w stronę bazaru, Neesa odwróciła się, śledząc ich 
wzrokiem. Z gracją wyciągnęła nóż z pochwy na karku i cofnęła rękę dla większego 
zamachu. Conan zacisnął wargi, gdy jeździec szybko oddalał się od kobiet. Cenne sekundy 
uciekały, a Neesa stała nieruchomo. Nagle jej ciało odwinęło się, posyłając nóż za 
Stygijczykiem. Wbił się dokładnie między łopatki mężczyzny.
Żołnierz zawisł martwy na szyi swego wielbłąda, który zwolnił do kłusa, potem stępa, a 
potem całkiem się zatrzymał. Bezwładne ciało spadło na bruk, a zwierzę obwąchało je 
obojętnie.
Temoten przycupnął skulony na wykutych w kamieniu schodach. Kilka razy otworzył i 
zamknął usta, nim wydobył z siebie słowo.
— Na Ishtar, Ashtoreth, Mitrę i Seta! Czegoś takiego w życiu nie widziałem! — Gapił się 
na Conana, jakby barbarzyńcy wyrosły nagle jelenie rogi. — Gdzieś się nauczył tak walczyć? 
I kim jest ta kobieta, co umie ciskać nożem? Kim wy w ogóle jesteście, do wszystkich 
diabłów?
Conan wytarł swój miecz i schował go do pochwy.
— Ucisz się, Temotenie, bo pożałuję, że nie pozwoliłem tamtym wykonać tego, co 
zamierzali.
— Tak, tak — wybełkotał przewoźnik. — Dziękuję.
Na nabrzeżu zaczął gromadzić się tłum, spomiędzy którego wyszła Lady Zelandra, a jej 
szlachetna twarz pociemniała z wściekłości. Heng Shih przesunął dłonią po swym łysym 
czerepie i nagle zainteresował się zachodzącym słońcem.
— Idioci! Teraz będziemy musieli walczyć z całą armią stygijską!
— Wątpię — odparł lekko Conan. — Jestem zaskoczony, że w mieście było aż tak wielu 
żołnierzy. A czyż mogłem im pozwolić ściąć Temotena i ukraść nasze rzeczy? — Złość 
Zelandry nie słabła.
— A jak sobie poradzimy z tymi ludźmi? — Skinęła dłonią w stronę narastającego tłumu. 
— Czy ich także zabijemy?
— W ogóle nie musimy sobie z nimi radzić, pani. Żołnierze uprzejmie zostawili nam swe 
wielbłądy. Odjedziemy, zanim poczciwi ludzie z Bel–Phar zdecydują, czy chcą z nami 
walczyć, czy nie. Chodźmy, załadujmy paczki. Temotenie, powinieneś się stąd wynieść do 
diabła.
Przewoźnik pośpiesznie odcumował i bez słowa zeskoczył z nabrzeża. Używając jednej z 
tyczek odepchnął swój prom na rzekę i odpychał się tyczką od dna, póki nie minął płycizny. 
Rozwinął żagiel, który zaraz z wyraźnym trzaskiem chwycił wiatr.
Neesa przyprowadziła wielbłąda jeźdźca, którego sama uśmierciła, i zaczęto ładowanie 
dobytku na niezbyt chętne do współpracy zwierzęta. Tłum narastał, kilku mężczyzn 
zaryzykowało nawet pójście wzdłuż nabrzeża, by obejrzeć ciała, ale nikt nie próbował 
przeszkadzać podróżnym w odjeździe. Wyglądało na to, że żołnierze nie byli tu lubiani. Gdy 
Conan i jego towarzysze wyjeżdżali z Bel–Phar, tłum rozstąpił się dając im drogę. 
Cymmerianin widział twarze zaciekawione i przestraszone, ale nikt nie próbował zastąpić mu 
drogi.
Gdy już wyjechali z miasta na jałową glebę Stygii, Conan odwrócił się w siodle i popatrzył 
na Styks. Żagiel promu Temotena był małym, czarnym punkcikiem, poruszającym się na 
purpurowym tle wieczornego nieba. Przez dłuższą chwilę Conan obserwował, jak znika w 
oddali, potem odwrócił się w kierunku rozciągającej się przed nim drogi.

XIX

Ethram–Fal i jego kapitan, Ath, zjeżdżali z kamienistych wyżyn na niezmierzoną pustynię 
piasku i żwiru. Wiedli osiem luźnych wielbłądów przez parną i gorącą krainę. Nieubłagane 
słońce oświetlało okolice bezlitosnym żarem, a spękana ziemia odbijała fale 
przyprawiającego o zawrót głowy gorąca.
Poszarpana grań Smoczego Grzbietu leżała za nimi. Teren stopniowo obniżał się, od 
skalistych grzbietów górskich, przez wzgórza i poprzecinane wąwozami płaskowyże aż po 
otwartą, płaską pustynię.
Jechali w milczeniu. Pod pofałdowanym białym płaszczem Ath miał pełną zbroję, ale 
sprawiał wrażenie, że nie przeszkadza mu gorąco. Ethram–Fal odziany był w luźny długi 
kaftan z kapturem, który był zbyt obszerny jak na jego karłowate ciało. Co kilka chwil, z 
odruchową regularnością, podnosił do ust bukłak z koźlej skóry, napełniony rozwodnionym 
winem ze sproszkowanym Szmaragdowym Lotosem.
Gdy białe słońce minęło już najwyższy punkt swej wędrówki po kopule nieba, twardy żwir 
pod kopytami wielbłądów zaczął z wolna ustępować miejsca ruchomym piaskom. Falujące 
wydmy sięgały aż po rozmigotany horyzont, sprawiając wrażenie, że rozciągają się aż po 
krańce świata. Jedynie miejscami złoże rdzawych kamieni przerywało monotonię rozległego 
morza piasku.
Było już dobrze po południu, gdy czarodziej i jego żołnierz wspięli się na olbrzymią 
wydmę i spojrzeli z jej zbocza na widok napawający radością każdego podróżnego. Na nagiej 
pustyni leżała oaza jak jasna brosza ze szmaragdów i turkusów przypięta do piersi zasuszonej 
mumii. Kępa roślinności, niesłychanie żywa na tle pustyni, otaczała rozpromienioną słońcem 
sadzawkę.
— Tam — rzekł zupełnie niepotrzebnie Ath, wskazując tak oczywiste miejsce. Ethram–Fal 
jedynie skinął głową i popędził wielbłąda.
Do brzegów oazy przywarły jedynie mało wymagające zarośla, ale bliżej sadzawki 
roślinność była już bardziej soczysta i bujniejsza. Przy samej wodzie stała wysoka palma 
daktylowa. Pod nią leżały resztki prostego szałasu, pozostawionego przez jakiegoś 
podróżnego.
Mężczyźni podjechali do sadzawki, zsiedli z wielbłądów i leżąc na brzuchu, pili chciwie 
czystą wodę. Ath skończył, ochlapał sobie twarz i zabrał się do pracy. Do grzbietu każdego z 
wielbłądów przytroczone były po cztery wielkie, gliniane dzbany na wodę. Ath brodząc w 
sadzawce zaczął je kolejno napełniać, a potem wspinał się na brzeg, by z powrotem 
przytroczyć dzbany do siodła. Ethram–Fal zasiadł ze skrzyżowanymi nogami w cieniu palmy 
i odpoczywał.
— Ath — odezwał się po jakimś czasie. — Byłem tak zajęty swymi badaniami, że mało 
zajmowałem się ludźmi. Czy nie grozi im rozprzężenie z powodu bezczynności?
— Nie, panie — wysapał Ath dźwigając ciężki dzban. — Musztruję ich trzy razy dziennie 
na dziedzińcu, a przez resztę dnia zabawiają się polowaniem lub walkami treningowymi. 
Strużki wody spływały po ramionach kapitana, gdy przywiązywał pełny dzban do niezbyt 
zadowolonego zwierzaka, który lekko odsunął się unieszczęśliwiony dodatkowym ciężarem.
— Polują? Na cóż tu można polować?
— Maleńkie antylopy, panie. Ludzie schwytali dotychczas jedną i teraz robią zakłady, 
komu się uda schwytać następną.
Ethram–Fal patrzył oburzony spode łba.
— Jeśli złapią następną, chcę dostać porcję jej mięsa. Świeże mięso będzie doskonałym 
uzupełnieniem naszego monotonnego pożywienia.
Ath znowu brodził w sadzawce, rozkoszując się chłodną wodą.
— Tak, panie. — Dzban bulgotał przy napełnianiu.
— Więc ich morale jest wysokie? — Czarodziej napił się ze swego bukłaka i przeszedł go 
dreszcz. Ath zawahał się chwilę z odpowiedzią.
— Było trochę narzekań, gdy zakazałeś, panie, używania w pałacu pochodni, a szklane 
kule oświetlające, jakie dałeś nam zamiast nich, denerwowały niektórych.
Ethram–Fal nachmurzył się, a potem machnął ręką, jakby chciał oddalić troskę.
— W pałacu nie może być ognia pod żadną postacią. Przytknąłem raz płatek lotosu do 
świecy i spłonął szybciej niż sucha sosna. Powiedz ludziom, że kto złamie ten zakaz, zapłaci 
za to życiem.
— Tak, panie.
— A dlaczego niepokoją ich moje kule świetlne? Czy ci zabobonni głupcy się ich boją?
— Niektórzy mówią, że to nienaturalne i boją się ich dotknąć. Udowodniłem, że są 
nieszkodliwe, trzymając kilka naraz. Myślałem, że teraz już wszyscy je zaakceptowali.
— Na lśniące wężowe skręty Seta — zachichotał Ethram–Fal oschle, potrząsając głową. 
— Ci wojownicy są słabi na umyśle. Kule świetlne to zaledwie morskie rośliny zamknięte w 
krysztale. Magiczne wzmocnienie jest tu minimalne. No dobrze, a poza tym są zadowoleni? 
Nie wadzą się między sobą?
— Nie ma waśni, panie. Ale dodałem dodatkowego strażnika do każdej nocnej wachty.
— Dwóch ludzi na wachcie? To nie ma wielkiego znaczenia. Ale dlaczego? Czy nocny 
strażnik czuł się samotny?
— Nie dosyć samotny, panie. Po ostatnich dwóch nocach wartownicy z trzeciej wachty 
meldowali, że coś się czai pośród skał u wylotu jaru. — Na te słowa Ethram–Fal wyprostował 
się.
— Coś czy ktoś? — zapytał. — Co takiego widzieli?
— Na piersi Derketo, panie. Nie chciałem wspominać ci o tym, panie. Wstyd mi mówić, że 
ludzie po prostu boją się stać samotnie na warcie po zapadnięciu ciemności, więc dodałem po 
człowieku do każdej warty.
— Co takiego widzieli lub słyszeli strażnicy, Ath? Natychmiast odpowiedz na to pytanie, 
albo zaznasz wielkiego bólu. — Głos czarodzieja był napięty z gniewu.
— Ttak, tak — wyjąkał żołnierz, upuszczając dzban, który zatonął w sadzawce. — Nie 
chciałem cię rozgniewać, panie. Pierwszej nocy Teh–Harpie zdawało się, że słyszy, jak coś 
porusza się wśród skał, a gdy zbliżył się, by to sprawdzić, zdało mu się, że zobaczył dwoje 
świecących oczu.
— Zwierzę — oświadczył Ethram–Fal.
— Pewnie tak — rzekł Ath pochylając się, by podnieść swój dzban. — Drugiej nocy 
Phandoros posłyszał ruch i zdało mu się, że słyszał głos.
— Głos? — Czarodziej poderwał się na nogi. — Kto tam był? Ath drgnął, trzymając przed 
piersią dzban z wodą, jakby to był talizman przeciw władczemu spojrzeniu jego pana.
— Nikt, panie. Phandoros przetrząsnął wylot jaru w świetle pochodni i nic nie znalazł. Był 
zbyt zawstydzony, by powiedzieć mi o swym strachu. Dowiedziałem się o tym, posłyszawszy 
jedynie, jak ludzie dyskutują o tym między sobą. Wszyscy byli zgodni, że Phandoros się 
przesłyszał i było to jakieś zwierzę myszkujące w ciemności. Dodałem drugiego wartownika, 
więc takie historie nie będą działać na wyobraźnię samotnych strażników.
— Tak — powiedział Ethram–Fal i usiadł. — To było rozsądne, Ath.
Rosły żołnierz odetchnął z ulgą i powrócił do zajęcia napełniania wodą dzbanów. Przez 
jakiś czas pracował tak w milczeniu, ale obserwowanie każdego ruchu przez pana zaczynało 
go denerwować i odezwał się.
— Nasze zaopatrzenie w wodę było nie najgorsze, panie. Czy napełnienie tych 
dodatkowych dzbanów jest ci, panie, potrzebne do jakiejś wielkiej magii?
Ethram–Fal roześmiał się protekcjonalnie, wygładzając fałdy kaftana na swych kościstych 
kolanach.
— Mam zamiar nie wracać do tej oazy przez jakiś czas. Więc potrzebujemy dużych 
zapasów wody.
Ath miał nadzieję, że jego pan wyjaśni mu coś więcej, ale czarodziej nic już nie 
powiedział. Wreszcie ostatni dzban został napełniony, zamknięty i przytroczony do grzbietu 
wielbłąda. Ath przykucnął przy sadzawce, sącząc wodę z dłoni i starając się odzyskać dech.
Ethram–Fal wstał i przeciągnął się w cieniu palmy. Przerzuciwszy pasek swego bukłaka 
przez ramię, podszedł na brzeg sadzawki i wskazał na płyciznę.
— Ath, wykop tam sztyletem niewielką dziurę w piasku.
— Panie? — Żołnierz bezzwłocznie wyciągnął sztylet, ale patrzył pytająco na wodę.
— Tam — rzucił niecierpliwie Ethram–Fal — pod powierzchnią wody, przed tobą.
Ath wszedł do sadzawki, rozpryskując — błyszczące w blasku słońca jak diamenty — 
kropelki. Stojąc po kolana w wodzie, pochylił się i klingą sztyletu zaczął drążyć zagłębienie 
w piaszczystym mule dna sadzawki.
— Głębiej — polecił czarodziej, patrząc na wygięte plecy Atha. — Niezbyt szeroko, ale 
głęboko.
Piasek zmącił wodę, przesłaniając efekt pracy żołnierza, ale po chwili Ethram–Fal 
wyglądał na usatysfakcjonowanego.
— Wystarczy. A teraz z drogi. — Ath cofnął się i wyszedł z sadzawki, wbijając sztylet w 
piach. Obserwował swego pana z ostrożną ciekawością.
Ethram–Fal niezgrabnie wszedł do wody, a jego zbyt obszerny kaftan pływał po 
powierzchni za jego plecami. Podszedł do wykopanego przez Atha otworu i wyciągnął coś z 
kieszeni. Trzymał to na otwartej dłoni i Ath zobaczył, że był to czarny przedmiot o kształcie 
spłaszczonego jajka z grubym szwem biegnącym wokół brzegu. Wypełniał on dłoń 
czarodzieja i miał wygląd nienaturalnie przerośniętego nasienia. Ath nigdy przedtem nie 
widział czegoś takiego.
Ethram–Fal wyszeptał słowa w języku martwym od trzydziestu wieków i czarne nasienie 
poruszyło się w jego dłoni. Pochyliwszy się powoli i z szacunkiem, czarodziej przysunął rękę 
do gładkiej powierzchni sadzawki i jeszcze raz zaszeptał. Słowa klekotały jak suche kości. Na 
gładkiej, czarnej powierzchni nasienia pojawiła się zawikłana siatka żyłek. Ethram–Fal 
wsunął przedmiot pod wodę, wepchnął do przygotowanego otworu i zagrzebał ręką. Potem 
cofnął się, wyjął ociekające dłonie z wody i brodził powoli, okrążając zasadzone nasienie. 
Ostatni raz zaszeptał, gwałtownie wyciągając przed siebie dłonie. Na chwilę nad każdą z 
dłoni zapłonęły niesamowite karmazynowe glify i zaraz zniknęły.
Stygijski czarodziej wygramolił się z sadzawki z krzywym uśmiechem na twarzy. Jego 
kapitan z wyraźną obawą patrzył w miejsce, gdzie Ethram–Fal zasadził nasienie, jakby 
oczekiwał, że coś nieopisanie straszliwego za chwilę wytryśnie z wody.
— Chodź, Ath, jedźmy już — powiedział dobrodusznie Ethram–Fal. Wciągnął się na 
grzbiet leżącego wielbłąda i przywarł do siodła, gdy ten podnosił się na nogi. Ath oderwał 
wreszcie oczy od sadzawki i pośpiesznie dosiadł swojego zwierzęcia, na co jego pan patrzył z 
wyraźnym rozbawieniem.
Wielbłądy prychały niezadowolone nie chcąc opuszczać jedynej łaty zieleni na 
spieczonym bezmiarze pustyni. Szły niechętnie, z ociąganiem, pod górę wielkiego wzgórza 
położonego obok oazy. Gorący wiatr porywał piasek z grzbietu wydmy i ciskał w twarze obu 
mężczyzn wiodących kolumnę wielbłądów. Słońce wysuszyło już poły kaftana Ethrama–Fala. 
Gdy znaleźli się na szczycie wydmy, Ath klnąc zahamował.
— Na łuski Seta! Mój najlepszy sztylet został tam, wbity w piach. — Żołnierz ściągnął 
cugle swego wierzchowca i przygotowywał się do zawrócenia, by odzyskać swoją broń.
— Nie — powiedział stanowczo Ethram–Fal. — Musisz się bez niego obejść. Następnego 
gościa tej oazy spotka straszna niespodzianka.

XX

Przewoźnik Pesouris siedział rozparty w miękko wyściełanym krześle, ustawionym na 
swojej przystani. Po całodziennym znoju często znajdował przyjemność w przebywaniu tu dla 
odprężenia przed udaniem się do domu i intensywnym zajęciem swymi konkubinami. W 
porze takiej jak ta, gdy słońce właśnie schowało się za skraj ziemi i wzdłuż szarzejącego 
Styksu ciągnęła chłodna i orzeźwiająca bryza, uważał za właściwe zastanowić się nad swym 
szczęśliwym losem i dyskretnie modlić dziękczynnie do Ojca Seta. Bo ci, którzy umożliwili 
mu pomyślne życie, byli poza wszystkim sługami wężowego boga. Gdyby nie został 
obdarzony pieczęcią przewoźnika przez stygijskie władze Bel–Phar, wciąż musiałby 
współzawodniczyć o środki do życia z całym tłumem innych przewoźników. Teraz, jako że 
tylko on miał prawo przewożenia podróżnych przez Styks do Bel–Phar, jego zamożność i 
pozycja społeczna przekroczyły jego najśmielsze życzenia. Dwa tygodnie temu nie był w 
stanie nawet wydzierżawić tej przystani, a dziś należy ona do niego. Jeszcze niedawno 
opłacenie pełnego utrzymania nawet pojedynczej konkubiny wykraczało daleko poza jego 
możliwości.
Pesouris głęboko westchnął z satysfakcją, a jego wydatny brzuch naprężył się pod 
jedwabnym pasem. Splótł swe serdelkowate palce na tłustym karku i odchylił się do tyłu na 
krześle. Jego ciemne oczy zmrużyły się w zadumie. Był ciekaw, którą z dwóch wybierze tej 
nocy. Nagle pewien pomysł przemknął mu przez głowę, aż gwałtownie uniósł szerokie brwi. 
Czyż one nie mogą współzawodniczyć o jego względy? Oczywiście, że mogą. Dlaczego nie 
pomyślał o tym wcześniej?
Gwałtowny potok fantazji wywołanych nowym pomysłem został przerwany przez ledwie 
słyszalne szurnięcie za jego plecami. To zagniewało Pesourisa, który obrócił się w swym 
wyściełanym krześle twarzą do intruza.
Noc i cień dwóch wysokich palm zmówiły się, by uczynić z przystani zwartą masę 
nieprzeniknionej ciemności. Ktoś tam jednak był, Pesouris mógł jedynie prosić, by wyszedł.
— Ahptut? Czy to ty? — Przewoźnik wypowiedział imię swego służącego i był 
przerażony słabością swego głosu. Ale wyprostował się w krześle i wpatrywał odważnie w 
ciemność. — Hej, ty! Kto tam jest?
Wreszcie z trudem dało się dojrzeć postać rosłego mężczyzny, stojącego nieruchomo na 
przystani. Zimny prąd przeszedł po plecach przewoźnika. W panice zaczął szukać u pasa 
krótkiego, zagiętego sztyletu, a myśli wirowały mu od domysłów. Czyżby to przyszedł ten 
pijany głupiec Temoten, aby się zemścić? Albo złodziej, chcący zrabować mu z takim trudem 
zdobyty majątek?
Pesouris wciąż jeszcze szukał po omacku swego sztyletu, gdy mężczyzna uczynił dwa 
kroki do przodu i wychylił się z cienia palm na blade światło gwiazd. Był wielki, gdy tak stał 
sztywno wyprostowany w obszernym kaftanie, którego poły poruszały się w łagodnych 
podmuchach wiatru. Nic nie rzekł, ale sama jego obecność w odległości mniejszej niż trzy 
metry od przewoźnika wydawała się groźna. Pesouris w końcu natrafił dłonią na rękojeść 
sztyletu, ale go nie wyciągnął. Patrzył w ciemność spod kaptura kaftana.
— Czego chcesz? — zapytał nagle wyschłymi wargami. Mężczyzna wyciągnął rękę i 
wskazał na mniejszy prom Pesourisa, przycumowany obok przystani. Następnie wskazał 
drugi brzeg odbijającego gwiazdy Styksu. Zanurzył dłoń w kieszeni kaftana, wyjął garść 
monet i cisnął je do stóp przewoźnika. To była spora kwota. Monety zadźwięczały melodyjnie 
o drewno przystani. Odgłos uderzenia oraz ich żółty odblask nie były obce Pesourisowi. To 
było złoto.
— Wybacz, mój panie, ale o tej porze nie mogę cię przewieźć na drugi brzeg. Stygijczycy 
zabronili tego w swej mądrości. Jeśli powróciłbyś o brzasku…
Chwila ciszy przedłużała się nieprzyjemnie, a puls przewoźnika coraz bardziej stawał się 
przyśpieszony. Mężczyzna ponownie zanurzył dłoń w kieszeni i wyciągnął następną garść 
monet. Stosik złota na nabrzeżu podwoił swe rozmiary.
Pesouris smutno popatrzył na rozsypane monety.
— Naprawdę mi przykro, panie, ale mam zakaz przewożenia podróżnych przez rzekę po 
zachodzie słońca. Pańska oferta jest szczodra, ale gdyby Stygijczycy nas schwytali, to 
mogliby nas obu uśmiercić. — Przewoźnik rozłożył bezradnie ręce. Nie musiał udawać żalu. 
To było naprawdę dużo złota.
Mężczyzna stał nieruchomo przez długą chwilę, a jego biały strój nadawał mu wygląd 
ducha. Nagle rzucił się naprzód i chwycił Pesourisa za gardło.
Przewoźnik zakrztusił się, gdy został w taki sposób poderwany z krzesła. Dłoń na szyi 
wydawała mu się wyrzeźbiona z zimnego granitu. Przewoźnik został ciśnięty na mniejszy 
prom, a jego kolano trzasnęło od uderzenia. Ze strachu i przerażenia prawie nie poczuł bólu, 
który w innych okolicznościach mógłby go zupełnie unieruchomić. Ale w tej sytuacji znalazł 
siły, by podczołgać się do masztu, podciągnąć i stanąć na nogi.
— Proszę — wydusił — zabiorę cię, nie rób… Milczący mężczyzna zszedł spokojnie do 
łodzi. Usiadł na dziobie i z kamienną twarzą zaczął przyglądać się Pesourisowi. W ciemności 
rozległ się odgłos wyciąganego miecza, który mężczyzna położył sobie na kolanach.
Przewoźnik zajął się odpychaniem promu od nabrzeża. Prom, wyposażony w miniaturowy 
żagiel, był niewiele większy od dużej łodzi wiosłowej. Sługa Pesourisa, Ahptut, przewoził nią 
mniej zamożne grupki podróżnych. Teraz przewoźnik szarpał się z rozwinięciem żagielka, aż 
stateczek wreszcie wypłynął na pełne wody Styksu.
Kiedy prom zaczął płynąć spokojnie, Pesouris nie miał już nic do roboty, poza 
zezowaniem w ciemność, przyglądaniem się niesamowitemu pasażerowi i wypatrywaniem 
świateł Bel–Phar. Nad pogrążoną w nocy rzeką powietrze było chłodne i przejmujące. 
Powiew niósł dziwną woń do nozdrzy przewoźnika.
Kiedyś, gdy był jeszcze bardzo młody, podróżował karawaną ze swym ojcem do Khemi, 
leżącego u ujścia Styksu. Pewnego ranka obudził się wcześniej i poszedł między wydmy za 
potrzebą. W piaszczystym zagłębieniu natrafił na zwłoki wielbłąda. Zwierzę było 
zmumifikowane przez gorący i suchy klimat pustyni. Było już obwisłą, skórzaną karykaturą 
wielbłąda. Ciepłe poranne powietrze niosło od niego tę samą woń, jaką czuł teraz w 
chłodnym, wieczornym oddechu Styksu.
Nagle Pesouris rzucił okiem na wodę, obrócił głowę i zauważył błysk na czarnej wodzie. 
Pojął, że był to krokodyl. Wokół łódki zaczęło być coraz więcej oznak poruszenia. Ciarki 
przeszły przez ciało przewoźnika. Krokodyle zazwyczaj nie zapuszczały się tak daleko od 
brzegu. I nie pływały za promami. Bryza powiała mocniej, jeszcze raz niosąc zapach w stronę 
Pesourisa i wtedy zrozumiał. Krokodyle szły za padliną. One także ją wyczuły.
Pesouris odprawiał długą i najszczerszą modlitwę do Mitry, aż widoczne stały się rzadko 
rozsiane światła nadrzecznej dzielnicy Bel–Phar. Przez chwilę zwrócił się w modłach do Seta, 
nim zdecydował, że bardziej litościwy jest bóg Hyborejczyków. Ślubował bardzo szczodrą 
ofiarę na świątynię Mitry i radykalną zmianę stylu życia, jeśli tylko uda mu się przeżyć ten 
wieczór, ale patrząc na wodę po obu stronach promu miał wrażenie, że całe jego modły 
trafiały w próżnię. Człowiek siedzący na dziobie łodzi nie zmienił pozycji i jeśli nawet 
zauważył ruchy krokodyli, to niczym tego nie zdradzał.
— Panie — rzekł Pesouris, wstydząc się piskliwego tonu własnego głosu — prawie się 
przeprawiliśmy. — Brak odpowiedzi. Zebrał resztki odwagi. — Panie, woda roi się od 
krokodyli.
Człowiek na dziobie nadal zachowywał milczenie.
Pesouris skupił się na doprowadzeniu promu do pogrążonego w ciemności, opustoszałego 
nabrzeża, ostentacyjnie ignorując swego ponurego towarzysza. Przestał też myśleć o 
krokodylach. Kiedy łódka otarła się o kamienie, przewoźnik odetchnął z ulgą, ale zaraz 
natychmiast poczuł silne przerażenie.
Mężczyzna na dziobie wstał z mieczem w dłoni. Pesouris padł na kolana na dno łodzi, 
zaciskając oczy w oczekiwaniu ciosu.
— Panie, proszę —jęczał błagalnie. — Nikomu nie powiem o twej przeprawie. Oszczędź 
swego nieszczęsnego sługę.
Dziób promu uniósł się odciążony. Pesouris otworzył oczy i zobaczył swego pasażera na 
stopniach nabrzeża. Okolica wydawała się niezwykle cicha. Na sąsiednim molo migotała 
samotna pochodnia. Mężczyzna szybkim ruchem wsunął miecz do pochwy i zsunął kaptur 
swego kaftana z głowy. Nadal zupełnie nie zwracając uwagi na Pesourisa zaczął wchodzić po 
schodach.
— Panie — zawołał przewoźnik.
Mężczyzna zatrzymał się, odwrócił i spojrzał z góry na Pesourisa, który skulił się ze 
strachu, ale mówił dalej.
— Kim jesteś, panie? I czego tu szukasz?
W wątłym świetle pochodni twarz mężczyzny wyglądała na niezmiernie wymizerowaną i 
zapadniętą. Przez zarost na brodzie prześwitywała szrama. Usta otwierały się i zamykały 
automatycznie.
— Śmierci — rzekł Gulbanda i oddalił się w mrok nocy.

XXI

T’Cura z Darfaru gramolił się na dół z poszarpanej ostro skały, którą przez większą część 
ranka wykorzystywał jako punkt obserwacyjny. Pod nią dwunastu ludzi rozłożyło się leniwie 
w ciszy obok spętanych koni, gromadząc się w nielicznych plamach cienia, które znaleźli na 
szczycie usianego głazami grzbietu górskiego. Neb–Khot, przywódca tej małej bandy, mrużąc 
oczy w bezlitosnym blasku południowego słońca, obserwował, jak T’Cura schodzi, i ciekaw 
był, co też tam on wypatrzył. Wziął łyk ciepłej wody z bukłaka z koźlej skóry i gestem 
ponaglił T’Curę.
Neb–Khot był chudym, śniadym mężczyzną o stygijskiej karnacji pociemniałej jeszcze 
bardziej od ciągłego wystawiania na słońce pustyni. Jego burnus szary od pyłu, ściągnięty w 
talii skórzanym pasem, podtrzymywał jatagan oraz trzy groźnie zakrzywione sztylety. 
Przenikliwymi oczami wpatrywał się pytająco w T’Curę, który zszedł po skalistej dróżce w 
jego kierunku. Darfarczyk zbliżył się do herszta, dotknął w pozdrowieniu pokrytego bliznami 
czoła i rzekł.
— Ahoj, Neb–Khocie, zbliżali się jeźdźcy, ale skręcili z Traktu Karawan i pojechali na 
pustkowie.
Neb–Khot gapił się na swego człowieka z niedowierzaniem.
— Telmesh, obudź się i powiedz mi, czy to, co mówi T’Cura, jest prawdą.
Człowiek nazwany Telmeshem podniósł się z cienia i ruszył biegiem ku skale na krawędzi 
grzbietu.
— Rzekłem prawdę. — Wargi T’Cury odsłoniły spiłowane zęby.
— Czy oni oszaleli? — Stygijczyk popatrzył w nabiegłe krwią oczy T’Cury. Darfarczyk 
był dobry w tropieniu i doskonały w walce, ale należało narzucać mu dyscyplinę. Przez 
chwilę patrzyli sobie w oczy, po czym T’Cura odwrócił spojrzenie i uniósł dłoń, by podrapać 
się w swą niestarannie wygoloną głowę.
—Jadą na otwartą pustynię—upierał się—jest ich czworo. W tym dwie kobiety.
— Może masz rację — Neb–Khot klepnął dłonią ramię mężczyzny, by pokazać mu, że 
wciąż jest szanowany. — To zaczyna być coraz bardziej interesujące.
Inni zbóje poruszyli się, kilku nawet podniosło, by przywlec się i posłuchać, co też 
zobaczył T’Cura. Telmesh zsunął się z powrotem i bez tchu dopadł Neb–Khota. Był to 
shemicki banita, mający niewielu przyjaciół w bandzie. Neb–Khot często zlecał mu proste 
zadania, tak żeby czuł się doceniany. Uniósł teraz w górę dłoń, by osłonić oczy od słońca. Na 
przedramieniu odsłonił się wyblakły tatuaż, przedstawiający złotego pawia.
— Jest tak, jak mówi T’Cura — oświadczył Telmesh. — Radzę zostawić ich w spokoju. 
Tylko czarodzieje mogą ochoczo opuszczać Trakt Karawan i jechać na pustynię.
— Są tam dwie kobiety — powtórzył T’Cura. Wyjęta spod prawa grupa mężczyzn, 
przebywająca dłuższy czas w górach, wydała się tą informacją poruszona.
— Nie zauważyłem — powiedział Telmesh, ale jego słowa zginęły w narastającym gwarze 
pożądliwych głosów. Neb–Khot uniósł ręce, by ich uspokoić.
— Bracia, jacy podróżni opuszczają Trakt Karawan, by włóczyć się po pustkowiu? Czy są 
to mędrcy, poszukujący wiedzy wśród piasków i zarośli? Czy też głupcy, nie wiedzący nic o 
pustyni i popełniający ostatni błąd w swoim bezwartościowym życiu?
Żądne krwi okrzyki wyrwały się z piersi mężczyzn. Niektórzy wyciągnęli miecze i 
potrząsali nimi trzymając wysoko w górze. Shemita Telmesh patrzył przerażony, ale trzymał 
język na wodzy.
— A sokolooki T’Cura twierdzi, że wśród tej czwórki są dwie kobiety! — kontynuował 
Neb–Khot podniesionym głosem. — Mówię więc, jeśli te kobiety są brzydkie, to może są 
damami wartymi okupu. A jeśli są znośne, to już zbyt długo jesteśmy bez kobiet.
Dzika owacja rozbrzmiała w powietrzu i cała grupa jak jeden mąż rzuciła się do koni. 
Neb–Khot usadowił się w siodle i skierował wierzchowca w kierunku Telmesha. Mocna dłoń 
pomogła Shemicie dosiąść jego deresza.
— Odwagi — uśmiechnął się Stygijczyk. — Jeśli kobiety są piękne, to chcę widzieć, jak ty 
zrywasz pierwszy kwiat. — Telmesh kiwnął głową, a w piersi wzbierała mu wdzięczność.
Neb–Khot zatoczył koło obserwując, jak jego ludzie ruszają do akcji. Zastanawiał się nad 
swoim szczęściem, które nigdy go nie opuszczało. Jest niekwestionowanym przywódcą silnej 
bandy zbójów, udaje mu się zawsze wyprzedzać o krok stygijską milicję i nigdy nie musi zbyt 
długo czekać na nieostrożnych podróżnych na Trakcie Karawan. Pomknął naprzód.
Kopyta głośno tętniły, gdy dwunastu mężczyzn mknęło w pyle z wysokiego grzbietu 
górskiego na dół, by rabować, gwałcić i mordować.

XXII

Po posortowaniu i rozdzieleniu zawartości juków, każdy wziął coś, co chroniłoby przed 
pustynnym żarem. Zelandra i Neesa na swoje podróżne stroje założyły bawełniane peleryny i 
naciągnęły luźne kaptury na głowy, żeby osłonić się przed słońcem. Heng Shih i Conan mieli 
większe trudności. Khitajczyk, nie znalazłszy niczego, co mógłby założyć na siebie, w końcu 
owinął jedynie wygoloną głowę szarą, jedwabną tuniką na kształt dziwacznego turbanu. Na 
odzienie zewnętrzne wziął z własnych zapasów złote kimono, wyszywane w walczące smoki 
szkarłatną jedwabną nicią. Chociaż poczuł się odpowiednio zabezpieczony przed ostrym 
słońcem, przedstawiał dziwaczny widok. Cymmerianin ostatecznie znalazł bawełniany 
burnus, dość obszerny, choć nie na tyle, by zapewnić wygodę. I w takich pstrych strojach 
przemierzali pustynny krajobraz, suche i ogołocone mile pokonywali z wolna na grzbietach 
wielbłądów.
Zelandra nie wyglądała najlepiej. Co chwila spoglądała przez ramię na pozostawioną za 
plecami drogę, a jej twarz była blada. Gdy przemówiła do Conana, jej głos niepewnie drżał.
— Czy jesteś pewien, że powinniśmy opuścić Trakt Karawan? Czy nie zagubimy się na 
tym zapomnianym przez bogów pustkowiu?
Conan wzruszył ramionami pod przyciasnym, stygijskim burnusem.
— Smoczy Grzbiet nie jest łatwy do znalezienia. Pamiętaj, pani, że znajduje się on 
niedaleko grodu Pteion, a żadna wytyczona przez człowieka droga nie wiedzie do tych 
przeklętych ruin.
Lady Zelandra powachlowała się i zachwiała nieznacznie w siodle.
— A czemuż miałabym ci ufać, barbarzyńco? Czemu w ogóle ci ufam i pozwalam się 
wieść przez to gorące i puste piekło?
Cymmerianin odwrócił się, by badawczo spojrzeć w jej twarz. Zelandra miała wywrócone 
oczy, a szczękę kurczowo zaciskała, jakby chwyciła ją tropikalna febra. Zobaczył, że chwyta 
zawieszoną u pasa szkatułkę z rozpaczliwą, dziką mocą. Nagle podjechał do niej Heng Shih. 
Wychylił się z siodła i chwycił cugle wielbłąda Zelandry. Pośrodku skalistej równiny słońce 
było tak jaskrawe, że jego promienie zdawały się dusić podróżnych swym ciepłem. Wszyscy 
zwolnili tempa.
— Heng Shih — wyszlochała Zelandra, chwiejąc się w siodle. — Heng Shih, gdzie jesteś? 
— Khitajczyk przysunął się bliżej czarodziejki i objął ją swym muskularnym ramieniem. 
Kobieta przechyliła się w jego stronę, a jej wiotkim ciałem wstrząsały mocne dreszcze. Conan 
wycofał wierzchowca, rzucając spojrzenie na Neesę.
— Na Croma — wymamrotał — czy to porażenie?
Neesa potrząsnęła głową.
— Jej ciało domaga się lotosu.
Barbarzyńca zaklął pod nosem i rozejrzał po okolicy. Monotonną równinę urozmaicały 
jedynie grzbiety dzikich gór za ich plecami i rozległe, strome wzniesienia wulkaniczne przed 
nimi. Wiatr wzmagał się od delikatnego szeptu aż do wycia, zagłuszającego szloch Zelandry. 
Conan obejrzał się za siebie na góry, które wyniośle rysowały się na tle błękitu nieba. 
Zmarszczył czoło.
Heng Shih wyciągnął srebrną szkatułkę ze skórzanego pokrowca i ostrożnie uniósł 
wieczko. Pośród lustrzanych, srebrnych ścianek szkatułki tkwił aksamitny zielony cień. 
Zelandra gwałtownie położyła głowę na pierś Khitajczyka, łzy błyszczały na jej pobladłych 
policzkach.
— Nie, Heng Shih — powiedziała słabo. — Nie, mój kochany.
Khitajczyk włożył palec wskazujący do ust, a potem wsunął go do wnętrza szkatułki. Palec 
pokryty szmaragdowym pyłem włożył do ust Zelandry.
— Jeźdźcy! — głos barbarzyńcy zadźwięczał jak śmiertelne ostrzeżenie. — Bandyci lub 
coś gorszego. Za mną!
Heng Shih ostrożnie zawinął szkatułkę i mocno przywiązał ją do pasa Zelandry, nim 
spojrzał w górę. Neesa stanęła w strzemionach, by spojrzeć do tyłu. Lady Zelandra potrząsała 
głową, jakby chciała wyrzucić z siebie napływające już zawroty głowy. Otarła pot z twarzy, 
zamrugała i starała się skupić na otoczeniu. Gdy spojrzała w górę, jej szare oczy były już 
przytomne i bystre.
— Na lędźwie Derketo — zaklęła chrapliwie — słuchajcie barbarzyńcy.
— Na Croma i Mitrę! Za mną, albo wszyscy staniemy się żerem dla szakali! — Nie 
patrząc, czy zważają na jego słowa, Conan pognał swego wielbłąda do cwału. Ruszył w bok 
od ich dotychczasowej trasy, kierując się ku najbliższemu kamienistemu wzniesieniu. Reszta 
ruszyła za nim.
Neesa wpatrywała się jeszcze chwilę w grzbiet górski. Cienka nić wzbitego kurzu ledwie 
była widoczna, kreśląc linię w dół górskiego zbocza. Jak barbarzyńca mógł zauważyć ten 
nikły znak, nie mogła pojąć. Zdumiona ponagliła swego wielbłąda i ruszyła za resztą 
towarzystwa.
Jechali szybko, aż zbliżyli się do jednego z najbliższych wzniesień. Wtedy Zelandra 
zaczęła kwestionować trasę wybraną przez Cymmerianina. Byli właśnie u stóp wygasłego 
dawno wulkanu, olbrzymiej, kruszącej się góry kamiennej, która wznosiła się niemal pionowo 
z pustynnego podłoża. Jej podstawa otoczona była popękanymi głazami, oderwanymi od 
głównego urwiska powolnym działaniem erozji. Wycofanie się w głąb rozbitych skał nie 
dawało zbyt dużej przewagi. Czyż mają porzucić wielbłądy i próbować zgubić swych 
prześladowców ukrywając się w rumowisku skalnym? Lepiej próbować pokonać ich w walce. 
Zelandra odszukała szkatułkę przytroczoną do biodra i zacisnęła na niej dłoń. Oddychała 
głęboko na wietrze, który smagał jej postać, i przygotowywała swój umysł na potężne i 
śmiercionośne zaklęcia.
Lecz Conan wcale nie powiódł podróżnych do podnóża wzniesienia. Pozwolił wielbłądowi 
przegalopować wokół kamiennej wieżycy, kierując się na pomocny zachód do miejsca, gdzie 
skała była przecięta wąską rozpadliną. Sprawiało to wrażenie, jakby rozgniewane bogi 
rozszczepiły kamień tytaniczną siekierą, otwierając strome przejście prowadzące w górę do 
wnętrza skały. Conan zeskoczył z wielbłąda i wjechał do wejścia rozpadliny. Wszyscy troje 
podążyli za nim i uczynili to samo.
— Możemy tu zająć wyżej położone miejsce. Prowadźcie swoje zwierzęta, podłoże jest 
niepewne. — Słowa barbarzyńcy odbijały się echem o kamienne ściany.
Pośpiesznie posuwali się w górę, po żwirze i popękanych, zdradliwych płytach czerwonej 
skały, pomiędzy surowymi ścianami z prążkowanego kamienia. Słońce świeciło w dół prosto 
w stromą rozpadliną, napełniając ją uciążliwym gorącem i oślepiającym światłem. W połowie 
jaru przejście było zatarasowane olbrzymim głazem.
— Weźcie wielbłądy na górę, za skałę — polecił Conan. — Zdołamy utrzymać tę pozycję, 
póki nie będą gotowi do targów.
Gdy Heng Shih, Zelandra i Neesa szli za osłonę głazu, u wejścia rozpadliny rozległ się 
odgłos kopyt. Zbójcy dopadli do skały i teraz tarasowali jar.

Neb–Khot był rozczarowany biegiem wydarzeń. Wypoczęte konie jego bandy z 
wystarczającą łatwością zdołały dopędzić objuczone wielbłądy, mające paść ich łupem, ale 
herszt zbójców nie przewidział, że zastaną tak niebezpieczne miejsce do potyczki. Jego ludzie 
mogli dobrać się do podróżnych jedynie szarżując w górę otwartego stoku. Nawet jeśli mieli 
przewagę liczebną, to w tych warunkach mógł łatwo stracić kilku ludzi, nim ściągnie ich na 
dół. Chwile pertraktacji mogły osłabić ich czujność, a być może nawet zastraszyć na tyle, by 
rzucili broń i poddali się. Tak rozważając pocierał swój szczeciniasty podbródek. Jak widać, 
ta niewielka grupa podróżnych wykazała niezwykłą zręczność w omijaniu niebezpieczeństwa. 
Stygijczyk westchnął ciekaw, jakie jeszcze niespodzianki mogą go czekać z ich strony. To nie 
poszło tak łatwo, jak przewidywał, ale to jeszcze nie oznaczało, że szczęście go opuściło.
Zbójcy zsiedli z koni i ustawili się szeregiem twarzami do przesmyku. Neb–Khot skinął na 
dwóch łuczników, by zajęli pozycje obok ścian rozpadliny, i przywołał Telmesha. Shemita, 
którego czarne oczy błyszczały podnieceniem, ściskał swój obnażony jatagan i patrzył 
wyczekująco na przywódcę.
— Telmesh, czy masz chęć potargować się z tymi głupcami?
— Ja? — Bandyta był oszołomiony. — Na Stalowe Skrzydła, nigdy czegoś takiego nie 
robiłem?
— Ba — rzekł Neb–Khot kpiąco. — Nie wierzysz w siebie. Pogadaj z tymi psami. Pokaż 
im, że możemy być rozsądni, a ja w tym czasie przygotuję ludzi do szarży. — Odwrócił się, 
nim Shemita zdążył odpowiedzieć.
W górze, na głazie osłaniającym wielbłądy pokazał się Conan, natomiast Heng Shih stanął 
obok głazu. Khitajczyk przeszedł kilka kroków w dół stoku, znajdując wnękę skalną, która 
mogła stanowić osłonę przed strzałami. Conan stał na widoku, z czarną rozwianą czupryną.
Czterdzieści kroków dalej Telmesh wskoczył na kamienny blok i pozdrowił go.
— Hej, podróżni! Rzućcie swą broń, oddajcie wasze towary, a oszczędzimy was! — Głos 
Shemity mocno dźwięczał w kamiennym korytarzu, a duma z tego brzmienia powodowała, że 
on sam czuł się mocniejszy. Odpowiedzią Conana był wybuch śmiechu.
— Nie mamy majątku, psy. Nasza pani szuka na pustyni leczniczych ziół. Nie mamy dla 
was nic, prócz stali. Chodźcie tu, jeśli chcecie jej posmakować.
Łucznicy ukradkiem założyli strzały na cięciwy i spojrzeli na Neb–Khota czekając na 
rozkaz. Stygijski herszt wszedł pomiędzy swych ludzi i mówił do nich ściszonym głosem.
Neesa wgramoliła się na wierzch głazu obok barbarzyńcy. Gdy stała, wiatr uniósł pelerynę 
odsłaniając zgromadzonym jej wysmukłe nogi. Bandyci zawyli z aprobatą.
Telmesh zaśmiał się grubiańsko.
— Na Ashtoreth, jej daj nam posmakować, a puścimy was wolno! Kiedy Conan odwrócił 
się, żeby upomnieć Neesę, zobaczył, że jej dłoń sięgnęła za kark ruchem już dobrze znanym 
Conanowi i posłała w kierunku zbójców sztylet. Nóż poszybował jak jastrząb, a ostrze wbiło 
się w gardło Telmesha zaraz nad kołnierzem zakurzonego burnusa.
— Posmakuj tego! — krzyknęła Neesa.
Neb–Khot dał łucznikom sygnał do wypuszczenia strzał. Conan zepchnął kobietę ze 
szczytu głazu i klnąc kazał jej iść na dół pod osłonę skały. Strzała przeleciała przez miejsce, 
w którym przed chwilą stała Neesa, i ze świstem pomknęła dalej. Miecz Cymmerianina 
odrzucił w locie drugą strzałę na bok. Mężczyźni u podnóża jaru wydali z siebie dziki, 
nieskoordynowany wrzask bojowy i ruszyli naprzód z obnażonymi klingami.
Telmesh wciąż stał na skale z oczami rozszerzonymi z niedowierzania. Jego dłonie szukały 
rozpaczliwie rękojeści sztyletu i gdy ją odnalazły, nogi ugięły się pod nim.
Neb–Khot obserwował upadek Shemity i poczuł, że szczęście ciągle o niego dba. Kaprys, 
żeby nie prowadzić pertraktacji z podróżnymi, ocalił mu życie. Bogowie naprawdę mieli go w 
swojej opiece.
Lady Zelandra słyszała zza głazu krzyki atakujących bandytów jak niewyraźny i odległy 
gwar. Klęczała na żwirze, całą uwagą skupiona na otwartej szkatułce Szmaragdowego 
Lotosu, którą trzymała w objęciach. Wewnątrz znajdowała się mała muszelka.
Nabrała nią odrobinę proszku, wysypała do ust i trzymała pod językiem. Ostry, cierpki 
smak szybko zastąpił dreszcz mocy wypełniającej całe jej ciało. Zatrzasnęła wieczko, 
przywiązała szkatułkę do pasa i wstała.
T’Cura zbliżał się do Heng Shih, który wyszedł z wnęki skalnej, by się z nim zmierzyć. 
Wygięta klinga jatagana błysnęła w słońcu i spadła na dół odbijając się z metalicznym 
brzękiem od pośpiesznie nastawionej broni bandyty. T’Cura zachwiał się do tyłu pod siłą 
ciosu, a jego ciemna twarz wykrzywiła się ze złości i z determinacji. Ruszył naprzód, ale tym 
razem rozmach Heng Shih zawierał całą jego siłę. T’Cura jeszcze raz zdołał zablokować cios, 
lecz sama siła uderzenia zwaliła go z nóg do tyłu i zrzuciła w dół rozpadliny. Darfarczyk 
rąbnął o ziemię i pokoziołkował obolały po skalistej pochyłości. Heng Shih ponownie 
przyczaił się we wnęce, gdy strzała rozłupała się obok niego o ścianę jaru.
Brodaty zbój podciągnął się do miejsca, w którym skała stykała się ze ścianą rozpadliny. 
Conan ruszył naprzód, a grot strzały — wystrzelonej z dołu przez sprytnego łucznika — trafił 
go w lewe ramię. Nie przebił kolczugi, ale potężne uderzenie zachwiało Conanem i całe ramię 
zrobiło się gorące od bólu. Wspinający się bandyta, z wysuniętym do walki mieczem, dotarł 
na wierzch głazu, gdzie Conan, usiłując odzyskać równowagę, wymachiwał na oślep 
mieczem i ryczał z wściekłości. Jego klinga rozpłatała pierś wroga, ciskając go z powrotem 
poza krawędź głazu. Zbójca zniknął z pola widzenia z chrapliwym krzykiem, kiedy nie 
kontrolowanym ruchem miecza Conan trafił o ścianę rozpadliny. Broń złamała się z suchym 
trzaskiem. Barbarzyńca siarczyście zaklął i wyrwał zza pasa sztylet. Ponownie przycupnął na 
skale, kolejna strzała przeszła górą.
Pod osłoną skały Heng Shih, trzymając oburącz rękojeść swego jatagana, przygotował się 
do ponownego wyjścia z ukrycia, by rozprawić się z następnymi napastnikami gramolącymi 
się pod górę. Jego skośne oczy otworzyły się szerzej ze zdumienia, gdy zza głazu wyszła 
Lady Zelandra i śmiało wystąpiła do przodu. Wyskoczył z ukrycia z rozpostartym kimonem, 
by chronić swą panią. Jednym brutalnym ciosem trafił zbója powodując, że mężczyzna wyjąc 
poleciał między swych kamratów. To chwilowo powstrzymało ich posuwanie się naprzód. 
Wtedy Khitajczyk spojrzał na Zelandrę i zamarł w miejscu.
Włosy Lady Zelandry były rozwiane do tyłu, odsłaniając twarz pełną skupienia i napięcia. 
Oczy miała rozszerzone, rozświetlone niesamowitym karmazynowym światłem. Potok 
dziwnych słów płynął z jej ustŁ gdy wyrzuciła przed siebie ręce, jakby chciała wziąć w 
objęcia nadciągających bandytów.
Napastnicy zatrzymali się. Gapili się w przerażeniu na czarodziejkę i ognistą iluminację 
wokół jej rozłożonych rąk. W połowie stoku T’Cura rzucił się do ucieczki.
— Heeyah Vramgoth Dero!! — wrzasnęła Zelandra, a potem jej głos przeszedł do lamentu 
o nadnaturalnej intensywności. — Aie Vramgoth Cthugua!
Po tych słowach wyrosła przed nią wysoka tafla czerwonopomarańczowego ognia, 
wypełniając rozpadlinę od ściany do ściany, kryjąc w mroku Zelandrę i jej towarzyszy przed 
oczami wrogów. Przez moment chmura stała nieruchomo, szalejąc jak płomień w sercu 
wulkanu, a potem zaczęła się toczyć w dół jaru, ku przerażonej bandzie Neb–Khota. 
Mężczyźni zdążyli tylko odwrócić się do ucieczki, gdy zostali ogarnięci przez ryczące piekło 
jak owady w płonących zaroślach. Pełne przerażenia wrzaski zagłuszane były grzmotem 
toczącej się ściany ognia.
Neb–Khot dosiadł konia w chwili, gdy Zelandra zaczęła swój zaklęty śpiew. Spiął konia 
ostrogami, ale koń poślizgnął się na kamieniu. Zwierzę upadło, a stygijski herszt wyfrunął z 
jego grzbietu i spadł bezwładnie w dół stoku. Poderwał się na nogi i poczuł, że ma nogę 
skręconą w kostce. Kulejąc pobiegł, jakby piekło deptało mu po piętach.
Conan stał na szczycie głazu, obserwując oddalającą się chmurę ognia. Toczyła się z dużą 
szybkością ku ujściu rozpadliny, rozszerzając się i zwężając zależnie od szerokości 
przesmyku. Kiedy dotarła do końca jaru, zanikła. Straszliwy, niemożliwy dla uszu ryk 
przeszedł nagle w zupełną ciszę. Barbarzyńca dojrzał, że trzech zbójców zdążyło uciec i teraz 
pośpiesznie odjeżdżali. Dwóch z nich wsiadło na jednego konia. Żaden nie odwrócił się, by 
spojrzeć za siebie.
Sześć martwych ciał leżało na ziemi. Były powykrzywiane, jakby bandyci umierali w 
straszliwych mękach, ale na żadnym nie było śladu ognia.
Conan zacisnął szczęki. Nigdy nie mógł pozbyć się instynktownego lęku przed zjawiskami 
nadnaturalnymi. Był zahartowany w boju, nie bał się walki, ale prawdziwy strach oblatywał 
go, gdy zetknął się z okrutną potęgą czarów Zelandry. Spojrzał w dół w miejsce, skąd 
czarodziejka rzucała zaklęcia. Teraz ujrzał ją siedzącą ze skrzyżowanymi nogami i 
obejmującą dłońmi głowę. Do Zelandry zbliżył się Heng Shih i ukląkł obok niej, pochylając 
swą głowę do jej głowy.
Cymmerianin zeskoczył z krawędzi głazu lądując miękko obok rozciągniętych zwłok 
zbójcy, przy walce z którym złamał swój miecz. Mężczyzna wciąż jeszcze trzymał swój 
jatagan. Conan wyjął broń z jego zesztywniałych palców i wziął skórzaną pochwę z 
zakrwawionego pasa. Jatagan był pośledniej jakości, ale kształt był odpowiedni. Klinga była 
skrzywiona, ale niezbyt mocno i nadawała się jeszcze do walki. Nie był to dwusieczny, ciężki 
miecz, ale musiał wystarczyć.
Spojrzał znowu na Zelandrę. Stała, objęta przez Neesę. Heng Shih zbliżył się do Conana z 
szerokim uśmiechem, a jego jedwabne kimono na tym pobojowisku jaśniało i wyglądało 
niestosownie odświętnie w blasku słońca. Dłonie Khitajczyka wykonały szybko szereg 
gestów, aż chwyciły Conana za ramiona i krzepko nimi potrząsnęły. Cymmerianin przyjaźnie 
spojrzał na Khitajczyka.
— On ci dziękuje za uratowanie nam życia — powiedziała Neesa. Cymmerianin chrząknął 
z zakłopotaniem. Heng Shih poklepał go po ramieniu i odwrócił się do Zelandry, która stała 
pobladła, oparta o głaz. Jej wygląd mówił o olbrzymim znużeniu. Khitajczyk ujął ją za rękę i 
razem poszli w miejsce, gdzie czekały wielbłądy.
Neesa podeszła do barbarzyńcy, który właśnie przytroczył sobie zdobyczny miecz do pasa.
— Chyba nie powinnam zabijać tego człowieka, czyż nie? — spytała. Jej ciemne oczy 
szukały jego oczu. — Gdybyś miał czas na pertraktacje, to być może…
— Do diabła — uśmiechnął się Conan, nagle szczęśliwy, że żyje. — Oni nie mieli zamiaru 
nas puścić. Słyszałaś wycie tych psów, gdy zobaczyli ciebie. Chyba nie myślisz, że oddałbym 
im ciebie za to, że nas puszczą wolno.
— Nie — odpowiedziała i pocałowała go w usta.

XXIII

Jeźdźcy zatrzymali swe zgonione i pokryte pianą konie, aby wypoczęły na Trakcie 
Karawan. Neb–Khot zsiadł z wierzchowca, na którym jechał razem z T’Curą, postawił 
niezgrabnie nogę na swej skręconej kostce i dziko zaklął.
— Na Yoga i Erlika! Niewiele brakowało, bracia.
T’Cura poluzował koniowi popręg i stał trzymając cugle w ręku. Trzeci zbójca, który był 
łucznikiem, pozostał w siodle. Ten młody Shemita, którego czarna czupryna ostro 
kontrastowała z bladością twarzy, miał łuk przerzucony przez prawe ramię.
— Telmesh miał rację — wysapał, ocierając czoło brudnym rękawem. — To nie byli 
ludzie. Czy widzieliście, jak ten czarnowłosy zbił moją strzałę w powietrzu?
— Zamilcz, Nath — wyjęczał Neb–Khot i z potęgującym się bólem w kostce usiadł ciężko 
na rozgrzanej, ubitej ziemi Traktu Karawan.
Było wczesne buchające żarem popołudnie. Słońce właśnie minęło zenit. Stygijski herszt 
był zdziwiony, że ten nieszczęsny pościg za podróżnymi i wyniszczenie jego własnej bandy 
odbyło się tak błyskawicznie.
— Potrzebuję konia — oświadczył.
T’Cura hałaśliwie pił wodę z bukłaka, wciąż ściskając w dłoni cugle swego wierzchowca. 
Opuścił bukłak i przyglądał się swemu hersztowi badawczo, udając głupiego. Łucznik Nath 
poruszył się nerwowo w siodle, oglądając się na rozmigotaną w słońcu pustynię.
— Konie się rozproszyły, Neb–Khot — rzekł Nath. — Teraz ci żadnego nie znajdziemy.
— Do oazy Sibu jest daleka droga. A o wiele dalsza do Bel–Phar — burknął T’Cura.
— Na Ishtar — Neb–Khot ostrożnie rozmasowywał swą uszkodzoną kostkę. — Daj trochę 
tej wody swemu koniowi, T’Cura. Zwierzę będzie jej potrzebować, by donieść nas obu do 
Sibu.
Darfarczyk nic nie odrzekł. Przyłożył bukłak do ust i pociągnął długi, rozważny haust. 
Opuściwszy bukłak, spojrzał na Neb–Khota i obnażył zęby w chłodnym i bezczelnym 
uśmiechu. Następnie szybkim ruchem wpakował bukłak z powrotem do torby przy siodle.
Nath coraz bardziej przestraszone spojrzenie przenosił to na T’Curę, to na herszta. Neb–
Khot tego nie widział. Palcami obmacywał obolałą kostkę, rozmyślając jednocześnie o nagłej 
odmianie losu. Podniósł wzrok, by zobaczyć, że Darfarczyk ponownie dosiadł swego konia i 
gładził ostrze swego obnażonego jatagana. Po raz pierwszy dotarło do Neb–Khota, że 
szczęście mogło go całkowicie opuścić.
— Patrzcie! — krzyknął Nath, łamiącym się głosem. — Jeździec! Neb–Khot, klęcząc na 
twardej drodze, odwrócił się do tyłu. Nath miał rację. Samotny człowiek na koniu pojawił się 
na drodze, przy drugim krańcu górskiego grzbietu. Jego sylwetka falowała płynnie w 
rozgrzanym powietrzu. Był małym czarnym punkcikiem na tle czerwonego, płonącego w 
słońcu krajobrazu, ale widać było wyraźnie, że Traktem Karawan jedzie samotnie.
— Ha — wyszczerzył zęby Neb–Khot, wstając na nogi. — Bogowie nie całkiem o mnie 
zapomnieli. T’Cura, sprowadź mi konia tego głupca, a dam ci pięćdziesiąt sztuk złota.
Darfarczyk zmierzył swego przywódcę spojrzeniem pełnym niedowierzania. Następnie 
potrząsnął głową i splunął w pył drogi.
— Jullah musi cię kochać, Neb–Khocie — rzekł i popędził swego konia naprzód, ku 
zbliżającemu się jeźdźcowi.
— Czyja też mogę… — zaczął łucznik.
— Nie — uciął Neb–Khot. — Zostań ze mną i miej strzałę w pogotowiu. — Nath zrobił, 
jak mu polecono. Nałożył strzałę na cięciwę.
Obserwowali, jak T’Cura wywija groźnie swym mieczem w blasku słońca. Wierzchowiec 
podróżnego wyglądał na mocno zmęczonego, szedł ze zwieszoną głową, ale nie zaprzestał 
stąpać naprzód nawet wtedy, gdy T’Cura zaczepił jeźdźca. Głos Darfarczyka brzmiał 
rozkazująco, choć słowa z tej odległości były niewyraźne. Podróżny, owinięty obszernym 
kaftanem, nie zrobił żadnego ruchu, a jego wierzchowiec kontynuował jazdę swym 
powolnym, ale zdecydowanym krokiem.
Neb–Khot oblizał zaschnięte wargi. Czy ten człowiek oszalał?
Rozjuszony T’Cura z wrzaskiem pchnął klingę w pierś podróżnika. To, co zdarzyło się 
potem, zaszło z tak błyskawiczną szybkością, że ani Nath, ani Neb–Khot nie mogli tego zrazu 
pojąć. Lewa ręka jeźdźca chlasnęła na odlew, odrzucając w bok nagły sztych T’Cury. 
Następnie jeździec chwycił napastnika za gardło. Broń T’Cury upadła na drogę, a jego 
spłoszony koń uciekł, wysuwając się spod swego jeźdźca i zostawiając go dyndającego na 
silnym ramieniu, jak na belce szubienicy.
— Mitro, chroń nas — jęknął Nath.
Niewiarygodne. Jeździec trzymał wierzgającego T’Curę w jednym ręku i jeszcze nim 
potrząsał. Młócące powietrze kończyny Darfarczyka nagle zwiotczały i wtedy mocarne ramię 
puściło go. Upadł bezwładnie na drogę, a podróżny jechał dalej w stronę Neb–Khota i Natha, 
tym samym spokojnym tempem.
— O, Mitro! Mitro! — histerycznie zakrzyknął Nath.
— Zamilcz! — wrzasnął Neb–Khot, uderzając płaską dłonią nogę mężczyzny w siodle. — 
Do diabła! Zastrzel psa! Strzelaj!
Łucznik trząsł się ze strachu, ale naciągnął łuk i wypuścił strzałę z wprawą, jaką dawała 
mu wieloletnia praktyka. Strzała poleciała pewnie, uderzając w środek piersi jeźdźca. 
Mężczyzna zachwiał się, ale pozostał w siodle. Koń utrzymywał powolny krok.
— Doskonale! — powiedział Neb–Khot. — Jeszcze raz!
Nath wypuścił następną strzałę, która trafiła obok pierwszej. Jeździec jeszcze raz się 
zachwiał, ale pozostał w siodle, a koń przeszedł jeszcze dziesięć kroków i zatrzymał się.
— Bogowie — westchnął Neb–Khot — co to za człowieka zabiliśmy?
Odwiesiwszy swój łuk na ramię, Nath ruszył naprzód.
Z bliska koń przedstawiał sobą obraz nędzy i rozpaczy. Z obwisłych warg ściekała biała 
piana, a boki podnosiły się i opadały, z wysiłkiem łapiąc oddech. Ostrogi wyryły krwawe 
ślady na jego bokach, a nogi konia drżały z wysiłku pod ciężarem jeźdźca. Oblicze 
mężczyzny przesłonięte było zakurzonym kaftanem, który teraz był przybity do szerokiej 
piersi strzałami Natha. Jeździec siedział na swym wierzchowcu bez oddechu, w ciszy śmierci.
Nagle koń Natha parsknął, ale Shemita ściągnął cugle, kierując zwierzę do nieżywego 
jeźdźca. Łucznik szturchnął go czubkiem swego jatagana, zamierzając zrzucić z siodła.
Wtem ręka trupa odrzuciła na bok klingę Natha i powróciła hakiem z niewiarygodną 
szybkością. Pięść wbiła się w bok czaszki Natha jak maczuga, zrzucając go z konia i 
wzburzając pył na drodze.
Jeździec przerzucił nogę nad siodłem i zsiadł. Neb–Khot bez namysłu dobył miecza, ale 
zamarł w bezruchu, bo jego członki odrętwiały z bezradnego przerażenia. Jeździec jedną 
dłonią chwycił cugle konia Natha, drugą wyciągał strzałę ze swojej piersi. Drzewce 
wychodziło powoli, ze stłumionym, nieprzyjemnym chrzęstem, jakby było wyciągane ze 
spróchniałej, drewnianej belki. Bez jednej kropli krwi strzała została wyciągnięta i 
wyrzucona. Kiedy jeździec sięgnął po drugą ze strzał, Neb–Khot postradał rozsądek.
— Giń, demonie! — Stygijski herszt ruszył naprzód, z mieczem gotowym do cięcia, które 
powinno rozłupać ciemię jeźdźca. Lecz w tym momencie jego skręcona kostka nie 
wytrzymała ciężaru ciała, a na dodatek jeździec uchylił się w bok przed natarciem. Neb–Khot 
upadł na drogę, ścierając sobie dłonie na żwirze, gdy próbował podeprzeć się przed 
upadkiem.
Neb–Khot nie miał czasu poderwać się, ani nawet przeturlać dalej, bo dokładnie w środek 
jego pleców wbiło się kolano, a na ramionach zacisnęły się zimne dłonie, a stalowe palce 
wbiły w ciało. Szamoczący się Stygijczyk został wygięty do tyłu z potworną mocą.
Gulbanda wypowiedział tylko jedno słowo i przełamał kręgosłup Neb–Khota.

XXIV

Zelandra i reszta podróżnych przemierzali rozpaloną słońcem pustynię. Conan wiódł ich 
przez rozległe tereny. Ziemia spieczona przez stulecia nieustannym gorącem osiągnęła 
wygląd czerwonej cegły. Po wielu kilometrach kamienistość gleby zmieniła się w okruchy 
żwiru, a potem w ruchome piaski.
Wspięli się na niewysoki grzbiet i zatrzymali na rozkaz Cymmerianina. Przed nimi 
rozpościerał się ocean ruchomych wydm, sprawiający wrażenie bezkresnego obszaru, który 
sięgał aż po widnokrąg rozedrgany przez słoneczne światło późnego poranka i pocętkowany 
czarnymi cieniami. Po czystym, błękitnym niebie przesuwały się obłoki, prześwietlone na 
wylot przez słońce.
— Tu zaczyna się prawdziwa pustynia — powiedział barbarzyńca. — Każdy rozsądny 
podróżnik przemierza to morze wydm tylko nocą, lecz my śpieszymy się i nie mamy czasu na 
wygody. Pijcie oszczędnie. Wątpię, czy zdołam znaleźć inne źródło wody, póki nie 
przejedziemy wydm i nie dojdziemy do gór.
Zelandra pochyliła się w siodle, sięgając do bagażu. Wydobyła sfatygowany rulon ze 
skóry, z którego wyciągnęła pożółkły pergamin. Zelandra rozwinęła zwój i pokazała go 
Conanowi.
— To jest starożytna mapa tej części Stygii — wyjaśniła. — Odszukałam ją przed naszym 
wyjazdem. Pochodzi z czasów Starej Stygii, a ukazuje gród Pteion i jego otoczenie. Wątpię, 
aby ta mapa na wiele się przydała, ale zauważyłam, że jest na niej zaznaczona oaza w pobliżu 
gór na wschodzie. Czy myślisz, Conanie, że ona może tam nadal być?
Barbarzyńca rzucił okiem na mapę i uniósł rękę, by osłonić oczy przed słońcem.
— Być może. Słyszałem o starej oazie pośród wydm, aczkolwiek nie od kogoś, kto by 
twierdził, że widział ją na własne oczy. W ogóle najrozsądnięj byłoby unikać tej części 
świata. Przemierzają te piaski jedynie ludzie podróżujący w wielkiej tajemnicy. — Conan 
popędził swego wielbłąda i podróżni zaczęli zjeżdżać po łagodnym stoku między wydmy.
Neesa naciągnęła kaptur na potargane włosy i rzekła:
— Czyżby karawany bały się zagubić wśród bezdroży tych piasków? Przecież podróżując 
nocą — jako powiedziałeś — mogą kierować się gwiazdami?
— Boją się pobłądzić, podobnie jak obawiają się gorąca i braku wody, ale boją się również 
drzemiących czarów martwego miasta Pteion. Mówi się, że te piaski są przeklęte.
— Nie jedziemy w pobliżu Pteion — wtrąciła się Zelandra. — Ominiemy jego ruiny. Te 
barbarzyńskie przesądy nie przynoszą ci chluby, Conanie. Te piaski nie są przeklęte bardziej 
niż trawiaste wzgórza Shem.
Cymmerianin nic nie odpowiedział. Jego błękitne oczy zamigotały na ogorzałej twarzy, 
gdy niespokojnie rozglądał się aż po nieboskłon.
Kiedy podróżni wjechali w morze piasku, słońce uniosło się wyżej na niebie i sprawiało 
wrażenie, jakby zatrzymało się zawieszone jak pochodnia. Wielbłądy szły powoli, prychając i 
postękując, jakby chciały okazać niechęć do tej podróży.
Neesa, za przykładem Conana, osłoniła się cała płaszczem, że żaden skrawek skóry nie był 
wystawiony na bezlitosne słońce. Zamknęła oczy przed blaskiem i zasiadła wygodnie w 
kołyszącym się siodle, próbując zasnąć. Kołysanie wielbłąda i lekkie skrzypienie uprzęży 
pozwalało jej wyobrażać sobie, że znowu jest na pokładzie promu Temotena. Okrzyk 
Zelandry przerwał jej drzemanie.
—Patrzcie! Czy tam jest palma? — Czarodziejka uniosła się w strzemionach. — Conanie, 
czy to nie nasza oaza?
Barbarzyńca pociągnął cugle, poganiając wielbłąda na wydmę, gdzie stała Zelandra. Heng 
Shih wskazał ręką na południowy wschód, gdzie w rozżarzonym powietrzu połyskiwała 
szmaragdowa plamka.
— Chyba to oaza — zgodził się Conan — chociaż nie może to być ta, zaznaczona na 
twojej mapie, pani.
Zelandra zmarszczyła z niecierpliwością czoło.
— Zgoda, ale jak można oczekiwać, że po upływie tylu stuleci oaza będzie znajdować się 
dokładnie w tym samym miejscu. Chodźmy napełnić nasze bukłaki i położyć się w cieniu na 
jakiś czas. To nam wszystkim dobrze zrobi.
Cymmerianin nic nie powiedział i podróżni zboczyli ze swego szlaku. Odległe palmy 
kiwały się zapraszająco, falując jak zielone płomienie. Conan obserwował, jak palmy 
przybliżają się, gdy wielbłąd wdrapywał się na wydmę, i znikają, gdy wierzchowiec schodził 
w dolinę między wzgórzami piasku. W odróżnieniu od swych cywilizowanych towarzyszy 
barbarzyńca nigdy nie lekceważył własnego instynktu. Niepokoiło go nieokreślone niedobre 
przeczucie.
W miarę posuwania się naprzód teren zmieniał się. Wydmy były bardziej płaskie, a piasek 
tworzył zbitą skorupę, która kruszyła się pod kopytami wielbłądów. Conan wpatrywał się w 
oazę, teraz wystarczająco bliską, by można było rozróżnić leniwie kołyszące się palmy i 
gruby dywan roślinności. Jego nozdrza coś poczuły.
— Nie podoba mi się to — powiedział barbarzyńca. — Oaza wygląda zielono, ale nie 
wyczuwam wody.
— Na miłość Ishtar, Conanie, czy mógłbyś pohamować swą barbarzyńską zabobonność? 
— W głosie Zelandry brzmiała irytacja. — Pteion jest wiele mil stąd. Ta oaza jest 
błogosławieństwem, którego nie możemy przegapić. My…
Przez podróżnych przetoczyła się fala gorąca. Chociaż niebo było czyste, to słońce 
rozjaśniło się, jakby nagle wyszło zza grubej warstwy chmur. Przed nimi oaza rozmazała się 
jak senna mara, jej kontury rozmyły się w ostrym blasku. Nagła jasność spowodowała, że 
Conan przymrużył oczy i spojrzał w dół. Zobaczył, że jedzie po stwardniałej powierzchni 
skamieniałego piasku. Wydmy spłaszczyły się w wyboistą równinę. Podłoże przypominało 
zakrzepnięte dno ze szkła. Conan szarpnięciem zatrzymał wielbłąda, podniósł wzrok i 
zobaczył, że oaza zniknęła.
Tam, gdzie były zarośla i palmy, teraz znajdował się opasły, ścięty stożek z czarnego 
kamienia, wysokości równej wzrostowi człowieka. Ciemnoszara barwa ostro kontrastowała z 
brunatnożółtą tonacją pustyni. Piasek wokół stożka był zastygły na kształt spiralnych kręgów 
ze stopionego szkła. Wyglądało to jak szary pająk w kruchej, skamieniałej sieci. Gleba wokół 
była usłana ciemnymi skałami.
Nagle na niebie zafalowała płachta białego ognia. Podróżni krzyknęli, wielbłądy zaryczały 
i zaczęły potykać się. Powietrze zaczęło zmieniać się w płomień. Conan zeskoczył z siodła, 
chwycił cugle zataczającego się zwierzęcia i zaczął odciągać go od fałszywej oazy.
— Oddalcie się! — wyryczał. — To czary!
Straszliwe gorąco narastało, oślepiając i paląc skórę. Heng Shih i Neesa nie panowali nad 
swymi wielbłądami, które cofały się i zataczały, choć jeźdźcy daremnie ciągnęli cugle. Conan 
zobaczył, jak Zelandra nagle wyskoczyła z siodła i upadła, przetaczając się po ziemi tuż koło 
nóg podskakującego wielbłąda.
— Zsiadajcie! — zawył barbarzyńca. — Zostawcie wielbłądy i uciekajcie, albo ugotujemy 
się tu żywcem! — Heng Shih i Neesa próbowali uciekać, a Zelandra odpełznąć. Conan ruszył 
jej na pomoc. Zdawało się, że pochłania ich piekło.
Oślepiający biały żar wypełniał powietrze, które paliło wargi i język. Cymmerianin dotarł 
do Zelandry i zobaczył, że rękaw burnusa tli mu się na całej długości. Na jego odsłoniętej 
dłoni wyskoczyły pęcherze.
— Nie! — krzyknęła czarodziejka. — Stój z dala ode mnie! — Conan cofnął się, a 
Zelandra uklękła, unosząc dłonie do rozżarzonego nieba. — Dar–Asthkoth Iaa lihaqual — 
zawodziła. — Brykal Ithagua Ftagn!
Niebo natychmiast straciło moc swego blasku, a gorączka zelżała. Conan odrzucił do tyłu 
kaptur swego burnusa i rozejrzał się przerażony. Gryzący swąd spalonej odzieży wypełniał 
nieruchome powietrze. Heng Shih, zrzucony z grzbietu swego wielbłąda, podniósł się i 
powlókł do swej pani. Khitajczyk dobył jatagana, jakby jego klinga mogła osłonić Zelandrę 
przed nienaturalnym żarem. Neesa pozostała w siodle i udało się jej uspokoić swego 
wielbłąda, gdy pozostałe miotały się w dzikiej panice.
Teraz nad nimi rozciągnęła się przeźroczysta kopuła lazurowego światła. Lady Zelandra 
uniosła swe dłonie, jakby chciała podtrzymać światło. Oddychała głośno i z wielkim trudem. 
Na zewnątrz kopuły powietrze płonęło falującym ogniem. Złowieszczy stożek z szarego 
kamienia to znikał, to pojawiał się znowu.
— Co tu się dzieje, na bogów? — zaszlochała Neesa. Przerzuciła nogi nad siodłem i 
zeskoczyła śpiesząc do Conana. Barbarzyńca bez wahania strzepnął dymiący rąbek jej 
płaszcza, dusząc iskierki żaru.
— Jakiś czarodziejski strażnik — burknął — próbuje spalić nas na śmierć jak insekty pod 
szkłem. Dobrze, że Zelandra szybko użyła swej mocy, bo inaczej wszyscy bylibyśmy już 
kupkami dymiących kości.
— Czy to oręż Ethrama–Fala? — zapytała Neesa.
— Nie — wychrypiała klęcząca czarodziejka — to jest bardzo stare. I bardzo głodne. — 
Jej ręce zadrżały i gorący wiatr powiał nad zgromadzonymi. — Nie utrzymam tego zbyt 
długo. Nasza jedyna nadzieja w tym, że to zmęczy się wcześniej niż ja.
— Co to jest? — głos Neesy był pełen lęku. — Czego to od nas chce?
Zelandra nie odpowiedziała. Zacisnęła mocno powieki, starając się jak najlepiej 
skoncentrować. Heng Shih ukląkł obok niej i położył uspokajająco rękę na jej kruchych 
ramionach.
— Nie mogę powiedzieć, czym to jest — rzekł Conan — ale mogę powiedzieć, że to 
zamierza nas uśmiercić. Popatrz.
Oczy Neesy podążyły za wyciągniętą ręką barbarzyńcy i ujrzały makabryczny widok. O 
parę metrów od podróżnych znajdowała się kupka sczerniałych kości, do połowy wtopionych 
w pustynną twardą glebę. Wyraźnie widać było połamane żebra wielbłąda, ale o wiele 
bardziej niepokojące były rozrzucone kopczyki, które okazały się zwęglonymi czaszkami 
ludzkimi.
— To przeklęte coś kusi podróżnych, przybierając wygląd oazy, a potem, gdy przybywają 
się napić, gotuje im śmierć.
— Dlaczego? — wybuchnęła histerycznie Neesa, przerażenie zaostrzyło jej głos. — Czy to 
chce nas zabić bez powodu?
— To jest głodne — powiedziała Zelandra nie otwierając oczu. Twarz miała napiętą i 
wykrzywioną, jakby cierpiała nieustanne katusze, które z trudem znosiła. — To coś chce 
spalić nasze ciała i pożywić się uwolnionymi w ten sposób duszami. Mój opór to coś 
zaciekawił. Przyjrzyjcie się tej kamiennej studni, myślę że to coś z niej wyjdzie, by nas sobie 
obejrzeć.
Conan spojrzał i wzdrygnął się, jakby pająk przeszedł mu po ciele. Przestrzeń pomiędzy 
ochronną kopułą Zelandry a szarą kamienną studnią nieco się oczyściła. Coś wisiało nad 
ciemną wypukłością studni, bujając się zawieszone w powietrzu. Była to skrząca się wieża 
odbitego światła. Wyglądała jak zwykły pustynny miraż odległej, połyskującej tafli wodnej, 
skręcony w ruchomą spiralę. Demon kołysał się jak zatrzymany cyklon. Conan doznał 
wyraźnego i nieprzyjemnego uczucia, że jest obserwowany.
Powietrze na zewnątrz kopuły rozgorzało na nowo. Biały ogień naciskał na magiczną 
chroniącą przestrzeń wokół Zelandry, wydobywając z czarodziejki cichy jęk.
— Ach, na Ishtar, ależ to jest mocne! To jakiś dawny demon strażniczy, uwolniony ze swej 
studni, aczkolwiek przykuty do tego miejsca. Czuję jego myśli. Zna jedynie głód i nienawiść. 
Ach! — Ciało demona nagle się nadęło, a błękitna kopuła zbladła i opuściła się niżej. Błysk 
piekielnego gorąca padł na podróżnych, a potem gdy Zelandra skupiła swe moce, rozwiał się. 
— Do diabła! To zamierza mieć nas wszystkich. Heng Shih, daj mi trochę lotosu.
Khitajczyk posłusznie odwiązał srebrną szkatułkę od pasa Zelandry. Uchyliwszy wieczko, 
odnalazł wewnątrz muszelką i nabrał1 na nią trochę proszku. Trzymał to przed twarzą swej 
pani, a gdy otworzyła usta, wysypał jej na język.
— Derketo — zaklęła Zelandra, którą wstrząsnęły dreszcze. Potem straszliwy uśmiech 
zaczął zniekształcać jej rysy. Zęby miała pokryte zielonym proszkiem. Ponad nimi lazurowa 
kopuła rosła i ciemniała.
— Co ty na to, stary diable? — Zelandra otworzyła oczy i utkwiła spojrzenie w 
kołyszącym się kształcie. Jej głos był łagodniejszy, niemal czuły. — Nigdy przedtem nie 
spotkałeś kogoś takiego, jak ja, nieprawdaż?
Wirująca spirala nagle rozciągnęła się i wystrzeliła w niebo. Zobaczyli błysk 
błękitnobiałego światła. Zelandra krzyknęła chrapliwie, gdy ochronny otok wokół niej został 
uderzony z ogromną siłą. Neesa zapłakała i padła na kolana, bezradnie unosząc ramiona, by 
osłonić głowę. Lazurowa kopuła zamigotała, przyjmując znowu postać pulsującego ognistego 
żaru.
— Nie mogę tego powstrzymać! Nie mogę tego powstrzymać!
— Czy stal może to uszkodzić? — Conan dobył jatagana i przykucnął obok klęczącej 
czarodziejki. Jego oczy płonęły szaleńczą desperacją.
— Silne ciosy mogą to coś chwilowo rozproszyć, ale nie można tego uśmiercić 
materialnym orężem. Daj spokój! Ach! — Zelandra wykrzywiła się z wysiłku, gdy demon 
walił w jej osłonę z całą swą przeraźliwą mocą.
Conan rzucił się do swego wielbłąda i wyciągnął bukłak z wodą wiszący przy siodle. 
Rozdarł go i uniósł skórę nad głowę. Cymmerianin chlusnął wodą na swój burnus, próbując 
oblać się całkowicie.
— Czyś oszalał? — krzyknęła Neesa, chwytając go za rękę.
Conan odepchnął ją od siebie.
— To nasza jedyna szansa. Jeśli zdołam odwrócić jego uwagę, uciekajcie. — Bez dalszych 
wywodów Conan wyskoczył przez ochronę Zelandry na zewnątrz. Przebijając się przez 
lazurową kopułę Conan czuł strumień zimna, jakby przeskakiwał przez lodowaty wodospad, a 
potem żar demona uderzył w niego ze zdwojoną siłą. Conan przebiegł przez piasek z parą 
buchającą z przemoczonego burnusa. Czuł się, jakby biegł przez płynną lawę. Białe światło 
wyciskało łzy z oczu barbarzyńcy, ale mógł jeszcze dojrzeć przed sobą falującą spiralę 
demona. Skierował się ku niemu, dał susa nad poczerniałymi resztkami pechowej karawany i 
zatrzymał się przed szarym kamiennym stożkiem. To było coś, co przypominało studnię. 
Stożek nie miał czubka tylko coś jak głęboki szyb opadający w ciemność. Obok tego leżała 
okrągła płyta z szarego kamienia, wielkości koła od wozu. Demon wznosił się na paręnaście 
metrów ponad Conanem, połyskując nieprzerwanymi zwojami światła z otwartej gardzieli 
studni. Zakołysał się, a potem cofnął w dół, jakby chciał zbadać człowieka, który ośmielił się 
do niego zbliżyć.
Conan usłyszał skwierczenie na swoim ubraniu i poczuł zapach palących się włosów. 
Rękojeść jatagana parzyła go w dłoń. Smagnął demona wydając dzikie okrzyki. To było jak 
rozcinanie pajęczyny. Klingą przeleciał przez niematerialną postać, lecz pociągnął za sobą 
smugę połyskującej, cienistej substancji. Temperatura gwałtownie spadła, choć Conan ledwie 
to zauważył, ale dalej z bojowym okrzykiem rąbał jataganem nad studnią, a potem jeszcze raz 
i jeszcze raz. Demon jakby zapadł się w sobie i zmalał, tak że był zaledwie o połowę wyższy 
od barbarzyńcy. Pochylił się nad nim, a burnus Conana buchnął płomieniami.
Cymmerianin padł i przetoczył się po ziemi, próbując zdusić ogień. Piekący ból ogarnął 
jego ramiona i ręce, a potem nagle ustał. Płomienie zgasły. Przetoczywszy się na plecy Conan 
ujrzał zawieszoną nad sobą lazurową kopułę. Skoczył na nogi, posłyszał krzyk swych 
towarzyszy i pojął, że to Zelandra osłoniła go. Miecz barbarzyńcy zaczął raz po razie chłostać 
gardziel studni, rozrywając na strzępy demoniczną substancję i z powrotem ściągając na 
siebie uwagę. Czarodziejski żar naciskał na lazurową zaporę, ale nie mógł jej przeniknąć. 
Skręcona spirala falującego światła zadygotała, po czym całkowicie opadła do studni.
Powietrze nagle stało się o wiele chłodniejsze, a słońce mniej jaśniejące. Po tym 
wszystkim normalny żar pustynny wydawał się rozkosznie chłodny. Conan próbował 
odetchnąć. Przechylił się przez kamienny murek, wpatrując się w czerń studni. Z wnętrza biły 
fale gorąca, szczypiące w oczy.
— Zamknij to! — głos Zelandry zdradzał zaniepokojenie. — To zbierze siły i powróci 
potężniejsze niż poprzednio!
Conan odsunął się od studni. Zobaczył obok leżącą ciężką płytę z szarego kamienia 
Wielkie kamienne koło było wykute, obrobione i ukształtowane tak, żeby można było zakryć 
studnię. Pochylił się, ramionami chwycił płytę i mocno poderwał. Wyczuwał pod palcami 
wykute tajemnicze znaki, na wpół wytarte przez czas. Conan dźwigał kamień z wielkim 
wysiłkiem, balansując masywną płytą na swej ciężko dyszącej piersi. Zrobił pojedynczy, 
chwiejny krok, gdy demon ponownie zaczął wynurzać się z głębi studni.
Skrzące się ciało stwora wydzielało piekielny żar i podnosiło przybierając kształt cyklonu 
z potłuczonych luster. Z konwulsyjnym wysiłkiem Conan upuścił wieko. Opadło na wierzch 
studni z głuchym dudnieniem jak odległy grzmot. Ciało demona zostało przecięte. Jego górna 
połowa rozproszyła się jak dym na wietrze, a blask osłabł gwałtownie. Kamienne wieko raz 
zatrzęsło się, jakby pchane do góry od wewnątrz, a potem uspokoiło.
Conan osunął się na ziemię, wciągając z płuca powietrze, które teraz zdawało się słodkie 
jak wino z Kyros. Towarzysze dołączyli do niego, potykając się z osłabienia.
— Odsuńcie się od studni — upomniała Zelandra. — Przypieczętuję jego uwięzienie 
magią. — Wymamrotała zaklęcie i klepnęła dłońmi pokrywę studni. Kamienna płyta 
zajarzyła się na niebiesko jak niebo przed świtem i dał się słyszeć nikły jęk. Zelandra 
odwróciła się z triumfalnym uśmiechem.
— Gratuluję, przyjaciele. Pokonaliśmy demona–strażnika, który dręczył tę pustynię od 
wojny Acheronu ze Starą Stygią. — Jej twarz była zmęczona, aczkolwiek rozświetlona jakąś 
nienaturalną energią. Kurczowo ściskała szkatułkę ze Szmaragdowym Lotosem. — Nasz 
barbarzyński przyjaciel jeszcze raz miał rację. Musimy zacząć go doceniać. To był stwór z 
Pteion, ustawiony do strzeżenia granic ponad trzydzieści stuleci temu. Czułam jego wiek i 
zmagałam się z nim. Miał coś w rodzaju rozumu i inteligencji. Gdybym tylko mogła tu zostać 
i przebadać go. Jakież cuda ten demon musiał znać w swej młodości.
Conan zdjął swój poczerniały burnus, obnażając przypieczone ogniem ciało i zaczął szukać 
w sakwach nowego odzienia. Barbarzyńca rzucił spojrzenie na Heng Shih i uśmiechnął się. 
Khitajczyk, gdy spadał z wielbłąda, zgubił turban i teraz jego cała głowa była czerwona i 
nakrapiana pęcherzykami. Jego złote kimono było wytarte, brudne i miejscami wypalone. 
Zauważył, że Conan patrzy na jego poparzoną głowę i uśmiechnął się krzywo.
— Czy to może teraz wydostać się ze studni? — zapytała Neesa.
— Nie, dziecko — odrzekła z pychą Zelandra. — Moja moc zamknęła demona, póki nie 
będę miała kaprysu, by go uwolnić. Każdy mógłby otworzyć studnię, żeby go uwolnić, ale nie 
teraz, kiedy ja zatopiłam kamień czarami. No, Conanie, spróbuj teraz unieść wieko. Nawet ty 
nie dasz rady tego zrobić. No, proszę. Spróbuj.
— Wierzę ci, pani — odpowiedział sucho Conan, dalej szukając ubrania.
— Ale to coś wydostało się przedtem ze studni — zamruczała podejrzliwie Neesa.
— Jakiś głupiec musiał unieść wieko — odparła Zelandra. — Pewnie wiele lat temu, 
chociaż nie ma sposobu, by to sprawdzić. Pteor wie, dlaczego ktoś to zrobił.
— Pewnie szukając skarbów. Biedacy, myśleli, że znaleźli stygijski grobowiec.
Cymmerianin w końcu znalazł w torbie inny burnus i naciągnął go na poparzone ramiona. 
Był za mały, ale musiał wystarczyć.
— A znaleźli śmierć. Tak mogło być z nami, gdyby nie mój lotos. — Zelandra z dumą 
oglądała swoją szkatułkę.
— I odwaga Conana — dodała Neesa.
— Tak, tak, oczywiście — powiedziała czarodziejka pośpiesznie. Otworzyła srebrną 
szkatułkę i wpatrywała się w jej wnętrze. Wzrok Zelandry stał się błędny i odległy. Powoli 
zwilżyła wargi, a jej prawa dłoń bezwiednie gładziła srebrną krawędź szkatułki.
Neesa wyrwała szkatułkę z rąk swej pani i zatrzasnęła ją. Cofała się tyłem, trzymając 
szkatułkę przed sobą. Jej zachowanie zdradzało zarówno strach, jak i determinację.
— To moje! — warknęła Zelandra zaciskając pięści. — Oddaj mi to, albo… — Jej 
spojrzenie nagle skupiło się na wiotkim ciele dziewczyny. Ich oczy spotkały się i Zelandra 
spuściła wzrok. Zdezorientowana spojrzała na swoje dłonie i powoli rozluźniła zaciśnięte 
pięści.
— Wybacz mi, Neeso. Jesteś dobrą sługą i jeszcze lepszą przyjaciółką. Wybacz mi. — 
Głos czarodziejki był ochrypły i przerywany.
— Nic się nie stało, pani — odrzekła miękko Neesa. — Proszę —wręczyła szkatułkę swej 
pani, a Zelandra przymocowała ją ostrożnie do pasa.
— Więc w drogę — powiedziała czarodziejka. — Ruszajmy. W drodze zajmę się 
robieniem maści na nasze oparzenia. Prowadź, Conanie.
Barbarzyńca podszedł do swego wielbłąda i wskoczył na siodło. Minę miał ponurą. Gdy 
tylko karawana zaczęła posuwać się przez spalone piaski, nastawił wszystkie zmysły na jeden 
cel: woda. Większość zapasu Cymmerianin wylał na siebie, by zmniejszyć straszliwy ogień 
zionący od demona. Teraz wpatrywał siew krajobraz, szukając jakiegokolwiek źródła wody. 
Jeśli nie znajdzie oazy ukazanej na starożytnej mapie Zelandry, to nie ma wątpliwości, że 
grupa zginie z pragnienia.

XXV

Poza pojedynczym krzesłem i kilkoma pustymi cebrami w niewielkim pomieszczeniu nie 
było innego umeblowania. Ale tych parę przedmiotów otaczało najważniejszą rzecz w 
komnacie. Pośrodku gładkiej, kamiennej podłogi, było zagłębienie wypełnione gorącą wodą. 
W tej zaimprowizowanej wannie wylegiwało się nagie ciało Ethrama–Fala. Parująca woda 
była ciemna i gęsta jak syrop od sproszkowanego Szmaragdowego Lotosu. Czarodziej taplał 
się w basenie, a jego wiotkie, pomarszczone ciało lekko unosiło się w wodzie, gdy wdychał 
przesycone zapachem lotosu powietrze i gapił się w górę wybałuszonymi oczami. Odchylił 
leniwie głowę do tyłu i opierając ją o ostry brzeg wanny wymyślał sobie różne wizje dla 
rozrywki.
Teraz nad nim rozkwitł, zawieszony w powietrzu, srebrzysty kwiat, a jego świecące płatki 
lśniły jak wypolerowana stal. Kwiat przez chwilę wirował, a potem nagle zmienił się w 
niewielką kulę szkarłatnego ognia. Płomień zapłonął jasno i rozleciał się na tysiąc iskierek, 
które natychmiast zbiegły się z powrotem, wirując na kształt miniaturowej galaktyki. 
Obracające się jaśniejące pyłki, połączone ze sobą, stopniowo przybierały kształt małej, 
pięknej kobiety. Za chwilę ognista postać zaczęła wirować w dzikim tańcu, z wolna zrzucając 
z siebie płomienie, aż stała się pomniejszonym, lecz doskonałym obrazem Lady Zelandry. 
Przed pożądliwymi oczami Ethrama–Fala malutka naga postać wiła się w erotycznym 
opętaniu.
Czarodziej usadowił się głębiej w gorącej wodzie. Czuł, jak moc lotosu przenika go aż do 
kości. Ponad nim postać kobiety w bezwstydnym błaganiu wyciągała maleńkie dłonie do 
Ethrama–Fala. Potem, na jego oczach, zaczęła rozdzierać się, odrywając po kawałku siebie 
samą, aż nagle zrobił się z niej obłoczek karmazynowych kropelek mgły.
Ethram–Fal roześmiał się, a jego śmiech brzmiał metalicznie i okrutnie w zamkniętym, 
kamiennym pomieszczeniu. Czarodziej przekoziołkował w wodzie, pozwalając zniknąć 
wytworowi swojej fantazji i skierował swe myśli na poważniejsze rzeczy.
Skulił się w wodzie tak, że parę kropli przyprawionej wody dostało mu się do ust. Poczuł 
wyraźny cierpki smak.
Nieustanne studia nad legendarnym odkryciem Cetrissa pozwoliły mu wiele dowiedzieć 
się, ale nie zaspokoiły jego ciekawości w kilku sprawach. Po pierwsze, nie miał pojęcia, jak to 
odkrycie zostało dokonane. Czegoś takiego nie było w przyrodzie. Szmaragdowy Lotos był 
jedyną w swoim rodzaju hybrydą rośliny i drapieżnego grzyba. Ethram–Fal wierzył, że teraz 
rozumie kolejne stadia cyklu życiowego tego dziwoląga. Chcąc nakarmić go, zanim popadnie 
w uśpienie, kazał żołnierzom wrzucić do jamy, przez poręcz balkonu konia. Do wykonania tej 
pracy trzeba było sześciu ludzi z włóczniami. Koń broniąc się kopnął jednego strażnika i 
połamał mu żebra. Zrzucili zwierzę obok lotosu, który nie reagował, dopóki nie wyczuł krwi z 
ran zwierzęcia. Do lotosu można było w każdej chwili zbliżyć się i zbierać jego kwiaty, o ile 
nie wyczuwał on krwi. W jaki sposób roślina wyczuwała krew, należało jeszcze ustalić. W 
kilka chwil po tym, jak poraniony włócznią koń upadł obok, lotos zaczął gwałtownie ruszać 
się, otoczył zwierzę i zaczął się nim pożywiać. Gdy skończył, zakwitł znowu, a nowe, 
jaśniejsze kwiaty zasłoniły te, które nie zostały zebrane po poprzednim karmieniu rośliny. 
Niepokojące było to, że lotos po zjedzeniu drugiego konia robił wrażenie nie całkiem 
zaspokojonego i po zakwitnięciu w dalszym ciągu poruszał się jeszcze po komnacie. Ethram–
Fal był ciekaw, czy możliwe jest dostarczenie Szmaragdowemu Lotosowi pożywienia w 
nieograniczonych ilościach. Jego apetyt był ogromny, a krew, jaką spożywał, zwiększała jego 
rozmiary i siłę, niezależnie od tego, ile jej wcześniej wchłonął. Czarodziej gapił się w dół 
komnaty i pojął, że równie nieroztropne będzie przekarmienie lotosu, jak i jego zagłodzenie. 
Szmaragdowy Lotos musi być utrzymywany przy życiu, ale przekarmiony może stać się 
trudny do opanowania. Ethram–Fal obserwował, jak lotos po nakarmieniu poruszał się jeszcze 
przez godzinę, pełzał przy ścianie, wlokąc za sobą ciało konia. Nigdy nie porzucał swych 
ofiar. Stawały się jego częścią, wplecione w jego przerażającą konstrukcję. Lotos był coraz 
większy, splątana masa stwardniałych gałęzi, lancetowatych kolców i bujnego, 
szmaragdowego kwiecia. Koszmarna roślina miała teraz wysokość człowieka i całkowicie 
pokrywała podłogą komnaty. Ethram–Fal wiedział, że z czasem kwiaty uschną i opadną, 
pozostawiając najeżone cielsko w stanie uśpienia, czekające cierpliwie na kolejną porcję 
pokarmu. Zostawiony bez krwi wykorzysta kości swych ofiar do rozsiewu, wprowadzając do 
szpiku czarne zarodniki i pozwalając zewnętrznemu ciału rozpaść się w pył.
To było fascynujące, ale również przygnębiające. Choć czarownik był teraz przekonany, że 
zna lotos i wie, jak go kontrolować, to nie opracował żadnej teorii, w jaki sposób Cetriss 
stworzył tę dziwaczną roślinę. Nawet czarodziej o takiej wiedzy na temat wszystkiego, co 
rośnie, jaką miał on, nie mógł nawet w przybliżeniu wyobrazić sobie, jak zostało 
ukształtowane to niezwykłe połączenie rośliny, zwierzęcia i grzyba. Samo stworzenie czegoś 
takiego i utrzymanie przy życiu przez dłuższy czas, byłoby wielkim osiągnięciem. Że roślina 
mogłaby być nieśmiertelna i dostarczać mocarnego narkotyku, jest wręcz niewiarygodne.
Ethram–Fal usiadł w wannie, woda utworzyła zielone ornamenty na jego nagich 
ramionach. Zmarszczył brwi i zamrugał oczami. Być może legendy miały rację. Może Cetriss 
wytargował lotos od Ciemnych Bogów. Jeśli tak, to był on człowiekiem niezwykle 
odważnym i niezwykle zdolnym, ale wszystkie jego wysiłki dostosowania Szmaragdowego 
Lotosu do ziemskich kategorii były od początku skazane na niepowodzenie. To mogło zostać 
stworzone tam, gdzie nie obowiązują prawa natury, jakie znane są ludziom. Pod jakim 
dziwnym niebem po raz pierwszy rozkwitł Szmaragdowy Lotos? I kim był ten, kto po raz 
pierwszy go zebrał?
Rozmyślając o dokonaniach Cetrissa, Ethram–Fal poczuł przypływ niezwykłego 
uwielbienia. Nic dziwnego, że mag porzucił wszystko w poszukiwaniu nieśmiertelności. Był 
tak wielki, że przy nim ci wszyscy wspaniali czarodzieje Starej Stygii nie znaczyli wiele 
więcej niż robaki. Taki człowiek potrzebował wieków i mocy bogów, by wznieść się ponad 
marność ludzkiego świata.
Ethram–Fal głęboko westchnął. On również potrzebuje wieków, posiądzie władzę nad 
teraźniejszością. Lotos już wzmógł ponad wszelkie oczekiwania jego możliwości i dawał 
nadzieję, że czarownik będzie coraz mocniejszy. Do siedmiu szkarłatnych piekieł! Nieważne, 
jakie jest jego pochodzenie tak długo, jak będzie można zbierać kwiaty.
Stygijczyk przymrużył oczy i odchylił się do tyłu w ciepłych objęciach wanny. Powinien 
trochę poczekać z ponownym karmieniem lotosu. Następnym razem to nie będzie koń. 
Ethram–Fal pomyślał o żołnierzu, który został kopnięty i ma połamane żebra. Leży teraz 
bezczynnie w Wielkiej Komorze. Czarodziej uśmiechnął się.
Z rozkosznej zadumy wyrwał go odgłos ciężkich kroków w hallu na zewnątrz. Koc 
zasłaniający otwór drzwiowy został gwałtownie odsunięty na bok i do komnaty wszedł 
zadyszany Ath.
— Panie, wybacz… — zaczął żołnierz.
— Co to ma być? Czyż nie rozkazałem wyraźnie, żeby mnie nie niepokoić? — Ethram–Fal 
usiadł w wannie — pokurczona i naga postać napełniała wielkiego, uzbrojonego wojownika 
lękiem, zmieniając go w roztrzęsioną galaretę.
— Panie, błagam, nie przyszedłem tu bez powodu.
Na chwilę zapadła cisza, a Ethram–Fal rozważał to, co usłyszał. Żółtozielone światło kuli 
igrało po rosłej postaci Atha, oświetlając nerwowy tik, pulsujący pod jego prawym okiem.
— Tak — odrzekł w końcu Ethram–Fal — myślę, że nie przyszedłbyś. Mów, o co chodzi?
Ath wypuścił powietrze, które przez cały ten czas wstrzymywał. Dłoń mimowolnie 
powędrowała do policzka, by stłumić tik.
— Jest coś, co powinieneś zobaczyć, panie. Jeden z ludzi został zabity.
— Co? Jak?
— Proszę, musisz zobaczyć to osobiście, panie. To jeden ze strażników. Został znaleziony 
w komnacie z wielkim posągiem.
Usłyszawszy to, Ethram–Fal poderwał się i wyskoczył z wanny, wytarł swe kościste ciało 
ręcznikiem i pośpiesznie naciągnął szaty. Po chwili podążał za Athem wzdłuż kamiennego 
hallu, a jego bose stopy zostawiały w kurzu wilgotne odciski. Nie odzywali się do siebie, póki 
nie dotarli do wielkiej, okrągłej komnaty.
U podnóża czarnego posągu stał żołnierz, nieznacznie wyciągając swą kulę świetlną w 
ogarniającą wszystko ciemność. Gdy się zbliżyli, popatrzył na nich w milczeniu. Ethram–Fal 
nie zwracał na niego uwagi, bo jego oczy były skupione na gładkim kamiennym bloku 
pomiędzy rozłożonymi łapami czarnego bóstwa.
Leżał tam człowiek z rozrzuconymi rękami i nogami, a jego głowa dotykała błyszczącej 
piersi sfinksa. Jego ręce i nogi były wyciągnięte do każdego z narożników gładko 
obrobionego bloku, gdzie w kamieniu były osadzone czarne pierścienie z metalu. Nie był 
przywiązany. W jego piersi widniała poszarpana dziura przeszywająca kolczugę. Krew 
zbryzgała czarny kamień i zastygała w kałuży pod ciałem. Pozbawiona rysów twarz sfinksa 
zwieszała się nad nimi jak księżyc w nowiu, niczego nie wyjaśniając.
— W imię Seta, kto to? — głos Ethrama–Fala był jak krakanie.
— To jest Dakent, panie. — Ath mówił powoli i beznamiętnie. — Był na warcie z 
Phandorosem, gdy to się wydarzyło.
Spojrzenie Ethrama–Fala zatrzymało się na smukłym mężczyźnie, który wzdrygnął się jak 
ukłuty. Nie odzywał się jednak, póki się do niego nie zwrócono.
— Co się wydarzyło? Jak twój towarzysz znalazł się tu?
Phandoros zwilżył wargi i zaczął mówić piskliwym głosem.
— Na dziedzińcu robiło się chłodno, panie. Było blisko świtu i w jarze zerwał się wiatr. 
Zostawiłem Dakenta samego w bramie i poszedłem po płaszcz. Wziąłem płaszcz, 
pociągnąłem łyczek wina i wróciłem, ale go nie było. — Phandoros zawahał się, głośno 
przełykając ślinę.
— Co dalej? — niecierpliwie ponaglał Ethram–Fal.
— Wołałem go na dziedzińcu, a potem wróciłem, by poszukać w środku. Gdy nie 
znalazłem, obudziłem kapitana Atha i razem przeszukaliśmy pałac. Doszliśmy do tej 
komnaty… — Głos mu się załamał i żołnierz wyraźnie nie był w stanie mówić dalej.
Ethram–Fal zwrócił się do kapitana.
— Kontynuuj, Ath.
— Gdy byliśmy na zewnątrz komnaty, usłyszeliśmy głos.
— Głos? Czyj? — Czarodziej trzymał ręce na brzuchu i nerwowo ruszał palcami.
— Nie wiem, panie. Weszliśmy z drugiego końca i słyszeliśmy szepczący głos. Nie 
rozumiałem ani słowa. Gdy unieśliśmy światła i zawołaliśmy, ten ktoś, kto tam był, uciekł. 
Słyszeliśmy kroki na kamieniu. Chcieliśmy biec za nim, ale zobaczyliśmy Dakenta. Kiedy 
znowu podjęliśmy pościg za intruzem, on już uciekł za bramę.
— Nie ma go? Jesteś pewien, że opuścił pałac?
— Tak, panie. Wybiegłem za nim na zewnątrz i słyszałem odgłosy, gdy wspinał się na 
ścianę jaru.
— Wspinał się na tę stromą ścianę?
— Tak, panie.
— Czy ktoś jeszcze o tym wie? — zapytał Ethram–Fal.
— Nie, panie. Wszyscy śpią — odrzekł Ath.
— To dobrze. Nikt więcej nie może dowiedzieć się o tym. Powiemy, że Dakent został na 
warcie ukąszony przez żmiję, a jego ciało zostało oddane lotosowi. Zrozumiano?
— Tak, panie — powiedział Ath.
— Phandoros?
— Tak, panie. Zrozumiano. — Mężczyźni stali przez chwilę w ponurym milczeniu. Kula 
świetlna rzucała swe łagodne światło na rozciągnięte zwłoki, falowanie blasku dawało 
złudzenia ruchu ciała.
— Dlaczego on nie krzyczał? — zapytał Phandoros cichym głosem.
— Spójrz na jego gardło — odparł Ethram–Fal. — Ma zgniecioną krtań.
— Czy to znaczy, że go schwytano, uciszono i zaciągnięto tutaj, żeby zabić? — w głosie 
Atha narastało przerażenie.
— Tak — odrzekł Ethram–Fal łagodniejszym tonem. — A gdzie jest jego serce?
Obaj żołnierze zaczęli rozglądać się, jakby chcieli znaleźć je u swych stóp.
Ale serca nie było.

XXVI

Starożytna szopa z suchych patyków i strzępów spłowiałej wielbłądziej skóry kiwała się na 
gorącym, pustynnym wietrze. Przysiadła smętnie i zapadła się w sobie pod jedną z kilku palm 
rosnących w oazie, jak strażnicy kołyszący się w żarze ze znużenia. Drzewa rzucały 
zapraszający cień na jaśniejący w słońcu piasek, lecz oczy zmęczonych wypatrywały 
wyłącznie wody.
Położona w piaszczystej niecce i otoczona miłymi zaroślami sadzawka połyskiwała 
żywym błękitem, odbijając bezchmurne niebo.

— Na Croma, to najbardziej wspaniały w tej chwili widok. — Conan zsunął się z grzbietu 
wielbłąda i poprowadził pozostałych ku najbliższemu brzegowi sadzawki. Podążyli za nim, 
rozprostowując nogi obolałe po godzinach spędzonych w siodłach.
— Czy ta oaza jest w miejscu wskazanym na mapie? — Neesa odrzuciła do tyłu kaptur i 
potrząsnęła chmurą czarnych włosów. Była ciekawa, czy wystarczy jej cierpliwości, by 
zaczekać, aż wszyscy napiją się do woli, nim sama rzuci się łapczywie pić.
— Mniej więcej — odrzekł Conan. — Kierowałem się mapą, póki nie poczułem wody, 
potem szedłem już instynktownie.
Zelandra podbiegła do Conana, a jej posrebrzane włosy połyskiwały w słońcu przy każdym 
ruchu. Gdy zbliżyli się do sadzawki, jej dłoń zacisnęła się na jego ramieniu.
— Stój — rzekła nagląco. — Coś tu jest nie w porządku…
Wzrok Conana uchwycił ślad ruchu na płyciźnie sadzawki. Wąski strumyczek 
pęcherzyków powietrza szemrał pod powierzchnią wody. Heng Shih i Neesa przepchnęli się 
do miejsca, w które wpatrywali się Zelandra i Conan. Barbarzyńca ścierpł ze strachu, gdyż 
narastało w nim natarczywe przeczucie tego, co się za chwilę stanie.
— Cofnąć się! — ryknął, gdy nagły wstrząs rozdarł powierzchnię wody, wyrzucając 
wysoko w niebo białą, spienioną fontannę. Tam gdzie z dna sadzawki wydobywał się 
strumień bąbelków, wyjrzała teraz błyszcząca, zielona łodyga, gruba jak pień drzewa. 
Zatrzęsła się, szarpnęła i wyprostowała, była wyższa niż człowiek. Z wielką energią zaczęła 
chłostać wodę aż do spienienia. Blade, podobne do płatków kwiatu, naroślą pokryły koronę 
tego czegoś. Korzeń był pofałdowanym, zielonym cylindrem, poprzecinanym pulsującymi 
żyłkami. Po obu stronach wyrosła para pręgowanych macek i chłostała powietrze. Zbita masa 
ruchliwych korzeni gramoliła się po dnie sadzawki i unosiła to groteskowe coś w górę, ponad 
wodę, posuwając w stronę brzegu do oszołomionych ludzi.
Jedna z macek jak bicz świsnęła Conanowi przed nosem i owinęła się wokół jego prawej 
łydki, pociągając z nieprawdopodobną siłą, szarpiąc w górę i odwracając ciało barbarzyńcy, 
tak że po chwili wisiał za nogę głową w dół. Ale Cymmerianin mieczem błyskawicznie 
zatoczył łuk i ciął twarde, pręgowane ramię, aż został uwolniony.
Tymczasem Heng Shih chwycił Zelandrę w pasie i cisnął z całą siłą do tyłu. Czarodziejka 
znalazła się poza zasięgiem stwora, ale jedna macka owinęła się wokół tułowia strażnika. 
Szmaragdowe ramię zacisnęło się boleśnie na brzuchu Heng Shih i ciągnęło do obrzydliwego 
swojego ciała.
Conan poderwał się z ziemi jak kot, uchylił przed czającą się macką, ale inna uderzyła go 
w szyję i pierś jak bicz nadzorcy niewolników. Barbarzyńca upadł na piasek z krwistą pręgą 
na opalonej szyi.
Makabryczna roślina dalej wydobywała się z sadzawki na splątanych swych korzeniach, a 
na jej kołyszącym się pniu spomiędzy fałd zaczęły wyrastać białe jak kość ciernie. 
Obrzydliwe, ostre jak igły, kolce sterczały na długość ramienia. Heng Shih cały czas 
pozostawał uwięziony przez mackę, która powoli, coraz mocniej zaciskała się wokół niego.
Cymmerianin rzucił się na pomoc przyjacielowi. Wijąca się macka otoczyła lewe ramię 
barbarzyńcy, wgryzając się w ciało i udaremniając cios mający uwolnić Heng Shih. Macka, 
którą Conan wcześniej rozciął, wśliznęła mu się między stopy, szukając kostki.
Khitajczyk cały czas przyciągany przez potwora butami wyrył w glebie dwie bruzdy. 
Macka przerżnęła się przez jego kimono i dotarła do tułowia, powodując, że przez złocisty 
jedwab przesączała się krew. Heng Shih przywarł jedną ręką do uwięzionej talii, a drugą 
usiłował wyciągnąć swój jatagan.
Niby–roślina, teraz już cała na brzegu, dźwignęła nagle mackę obejmującą Khitajczyka. 
Heng Shih stracił grunt pod nogami i bezradnie posuwał się w kierunku trzonu tego czegoś, 
co obecnie było najeżone cierniami podobnymi do sztyletów. Biedak wykonał desperackie 
pchnięcie i czubkiem klingi z trzaskiem przebił grubą skórę wilgotnego pnia. Khitajczyk 
nadal trzymał mocno w ręku jatagan, a potwór — żeby przyciągnąć ofiarą bliżej siebie — 
musiałby zagłębić klingę w swym wnętrzu. Długość jatagana dzieliła Heng Shih od nabicia 
go na mordercze kolce.
Conan wdeptał zranioną mackę w piasek, walcząc jednocześnie z potworną siłą, która 
ściskała jego ramię. Macka szarpała się wściekle we wszystkie strony, żeby uniknąć cięcia 
mieczem.
Upiorny stwór pełzł naprzód, a grube gałęzie huśtały się w blasku słońca. Wtem wygiął się 
do tyłu i wykonał potężny zamach wbijając w siebie pół jatagana Heng Shih. Natychmiast się 
wyprostował, ale naprężenie jego macek osłabło, co trochę uwolniło Conana. Barbarzyńca z 
obrzydzeniem i wściekłością szybkim zamachem uderzył ostrzem w mackę ściskającą jego 
ramię. Puściła go i opadła zraniona, wijąc się w piasku jak rozwścieczony wąż, ale zaraz 
znalazła kostkę Cymmerianina, zacisnęła z dziką siłą i odciągnęła Conana od zranionego 
własnego cielska. Barbarzyńca upadł bezwładnie na bok miotając się i przeklinając. Teraz 
ostatnia wolna macka owinęła się wokół piersi Khitajczyka i wzmogła swój bezlitosny uścisk, 
którym już wcześniej usiłowała przyciągnąć swoją ofiarę do kolczastego pnia.
Na twarzy Heng Shih nieustannie widać było grymas cierpienia. Khitajczyk usiłował nie 
poddawać się bezlitosnej macce. Jego dłonie zbielały z wysiłku zaciśnięte na rękojeści 
miecza, który był jedyną ochroną przed kolczastym pniem koszmarnej rośliny. Koniec 
jatagana uwierał go boleśnie w brzuch, ale za to ostrze wbiło się o kolejne centymetry w głąb 
zdrewniałego cielska potwora.
Nagle w powietrzu przeleciał nóż, głucho uderzając w szmaragdowy pień o szerokość 
dłoni od twarzy Heng Shih. Celność Neesy była jak zawsze niezawodna, ale maszkara nie 
okazała po sobie, że w jakiś sposób odczuła uderzenie.
Macka odciągająca Conana od walki nagle go puściła i poleciała z powrotem, by z 
nienawistną siłą chłostać ramiona Heng Shih. Potwór dobrowolnie nabijał się na klingę, byle 
tylko przyciągnąć go do siebie. Heng Shih powoli zagłębiał miecz w pniu i teraz sam był 
zaledwie o dwa metry od zgłodniałych cierni.
Cymmerianin skoczył, by powrócić do walki. Zaparł się nogami i zadał bardzo mocne i 
szerokie cięcie ciału potwora, przerąbując prawie jedną trzecią średnicy pnia, jak drwal 
ścinający drzewo.
Z rany trysnął bezbarwny płyn, spryskując ramiona i twarz Conana. Krew tego stwora była 
chłodna i pozbawiona smaku. To była woda. To odkrycie spowodowało natychmiastowe 
działanie Conana. Odskoczył od potwora, chociaż zraniona macka zwolniła uścisk na Heng 
Shih i z ogromną szybkością podążała w stronę nóg Conana. Z niezwykłą zręcznością 
uchyliła się przed cięciem miecza barbarzyńcy i owinęła się wokół jego gardła. Macka 
wyprężyła się i natychmiast gwałtownie zacisnęła hamując mu oddech. Jednym szarpnięciem 
zwaliła go z nóg i wlokła szamoczącego się po ziemi. Zdławiony krzyk bólu i wściekłości 
wydobył się z gardła Cymmerianina, gdy potwór ciągnął go ku najeżonym kolcom. Conan 
jedną dłonią złapał mackę otaczającą jego szyję i z wysiłkiem odciągał od krtani, natomiast 
ręka uzbrojona w miecz waliła w górę i w dół w rozpaczliwym przypływie dzikiej siły. 
Klinga przerąbała konar i Conan został uwolniony. Przeturlał się zdzierając ze swej szyi 
resztki potwora. Teraz ruszył do walki z desperacką szybkością zranionej pantery. 
Barbarzyńca zatrzymał się i zobaczył, że potwór wypuścił z siebie cztery nowe macki.
Z wijącego się splotu korzeni, które tworzyły główną część tej koszmarnej rośliny, 
wychodziła gruba, czarna i błyszcząca lina, która wiodła przez spieczony słońcem piasek do 
sadzawki.
W kierunku Conana podążały cztery nowe macki. Barbarzyńca klęcząc wzniósł jatagan 
nad głowę i ciął w dół z całą siłą, jaka mu jeszcze pozostała. Klinga przedarła się przez czarną 
linę i zagłębiła w ziemię. Woda trysnęła z odciętego korzenia jak krew z rozdartego serca.
Roślinny stwór zadrżał, sieć żyłek oplatających kolczasty pień przestała pulsować, a macki 
opadły bezsilnie na piasek. Potwór zaczął ociężale osiadać i nagle runął na bok, jak zrąbane 
drzewo. Zielona skóra nagle pokryła się rosą, a woda uciekała ze środka zwalonego pnia. To 
coś usychało, oddając spragnionej ziemi wodę.
Heng Shih stał z tępym spojrzeniem tam, gdzie został uwolniony. Strużki krwi ściekały po 
jego tułowiu. Chwiejnie przeszedł dwa kroki i opadł na piasek. Oddychał ciężko z szeroko 
otwartymi ustami, a jego wygolony czerep błyszczał od potu.
Conan, omijając już niegroźne kolce, wdrapał się na zwłoki roślinnego stwora i wymierzył 
kopniaka w jego ukwieconą koro nę. Pod ciosem jego buta płatki odpadły i rozchlapały 
dookoła wodę. Spojrzał na Zelandrę, która klęczała obok Heng Shih opatrując mu rany.
— Podejrzewam, że to jeden ze strażników Ethrama–Fala — powiedział, szarpiąc swą 
podartą i zakrwawioną koszulę.
— Oczywiście — rzekła krótko Zelandra, całą uwagę poświęcając swemu strażnikowi, 
który siedział spokojnie, gdy smarowała ranę na brzuchu. — To była robota czarodzieja, 
który poświęcił się magii roślin. — Wskazała na powaloną ohydę, która powoli znikała w 
piasku. — Rzeczywiście piekielne osiągnięcie. Szmaragdowy Lotos musiał nieźle poprawić 
jego możliwości.
— Na Croma — mruknął barbarzyńca ściągając koszulę. — Więc możemy spodziewać 
się, że spotkamy więcej jego wytworów?
— Na pewno. Jestem przekonana, że on może wysyłać swoje czary tylko do miejsc, w 
których był już osobiście. Myślę też, że jeszcze raz odwiedził mój dom, stwierdził, że mnie 
nie ma, i wyciągnął z tego własne wnioski. Nie potrzeba zbyt wiele sprytu, by domyślić się, 
że idę po niego i jego lotos.
Cymmerianin ciekaw był, czy Zelandra czuje się równorzędnym przeciwnikiem do walki z 
tak znakomitym czarodziejem. Chciał też wiedzieć, jak się czuje w pobliżu tak potężnego 
wroga, który prawdopodobnie jest ostrzeżony, że ona się zbliża. Był ciekaw, ale o nic nie 
pytał.
Neesa przemyła otarcia na jego karku, obojczyku i głębsze rozcięcie na lewym bicepsie 
szmatką, którą zamoczyła w sadzawce. Gdy to zrobiła, odsunął ją na bok.
— Na Ymira, kobieto, bywało, że bardziej niż to dokuczył mi kac. Pomóż Zelandrze 
pielęgnować Heng Shih, zanim jego żółta skóra zbieleje z powodu wykrwawienia. Zbiorę 
opał na ognisko i rozbiję namioty.
Do czasu, gdy słońce zapadło za widnokrąg, ustawione już było wzorowe obozowisko 
składające się z trzech namiotów. Zjedli skromny posiłek złożony z suszonej wołowiny, 
twardego chleba oraz wody z oazy.
Ognisko trzeszczało, promieniując miłym ciepłem na piasek, który teraz ochłódł wraz z 
nadejściem nocy. Poza blaskiem ognia i ciemnym pierścieniem roślin, rozciągała się pustynia 
w falach piasku, czarnych i osrebrzonych światłem księżyca, podobna do zamrożonego 
morza. Cienki sierp pierwszej kwadry księżyca wędrował w górę nieba, skrajem lodowatego 
potoku Drogi Mlecznej.
— Wezmę pierwszą wartę — rzekł Conan, przykucąjąc obok zamierającego ognia. Heng 
Shih pokiwał z wdzięcznością głową, ostrożnie podniósł się z miejsca i powoli poszedł do 
swego namiotu. Zelandra ściągnęła kociołek z rozżarzonych węgli i nalała sobie herbaty. 
Delikatny aromat jaśminu unosił się z jej parującego kubka. Neesa oparła wygodnie głowę na 
ramieniu Cymmerianina, a on otoczył ręką jej smukłą kibić.
W oddali, pośród pustynnej nocnej ciszy nagle rozległo się wysokie zawodzenie. Neesa 
poruszyła się zaniepokojona.
— Co to było? — wyszeptała z trudem.
— Szakal — mruknął barbarzyńca.
— Być może Yizil — powiedziała Zelandra, dmuchając na herbatę. Blask ognia zmienił jej 
oczy w płomienie.
— Yizil? — zapytała Neesa sztywniejąc.
— Pustynne upiory — odparł Conan. — Mieszkańcy ruin i ogryzacze kości. Unikają 
otwartej pustyni.
— Na pewno? — Oczy Neesy sondowały ciemność poza blaskiem ogniska. Conan zaśmiał 
się.
— Naprawdę. Idź spać. Obiecuję, że jeśli jakiś Yizil przyjdzie, nakarmię nim jego braci.
Neesa wstała i z ociąganiem zaczęła iść do namiotu Cymmerianina.
— Teraz nie będę mogła zasnąć, póki do mnie nie dołączysz. Conan obserwował, jak znika 
za klapą namiotu i koso spojrzał na Zelandrę.
— Musiałaś jej to powiedzieć? Wiesz przecież, że Yizil nie stanowią tu 
niebezpieczeństwa.
Zelandra pokazała wszystkie zęby w uśmiechu. Uniosła dłonie w geście niewinności i 
skinęła głową na jego namiot.
— Powinieneś mi podziękować — odparła, a Conan odwzajemnił jej uśmiech. — A teraz 
poważnie, przyjacielu. — Jej głos złagodniał. — Jestem zaniepokojona, że napotkaliśmy twór 
Ethrama–Fala w takiej odległości od jego nory.
— To nie jest daleko. Kiedy byliśmy na szczycie wielkiej wydmy obok tej oazy, 
widziałem Smoczy Grzbiet.
— Na Ishtar — odetchnęła. — Już tu jesteśmy? Z ciebie jest naprawdę dobry przewodnik, 
Conanie.
— Poczekajmy — odburknął Conan — jeszcze nie jesteśmy u celu. Musimy udać się na 
południowy wschód, do podgórza otaczającego Smoczy Grzbiet, żeby zbliżyć się do niego z 
kierunku, który widzieliśmy w czarodziejskiej wizji Ethrama–Fala. Jutro dotrzemy 
dostatecznie blisko, aby stwierdzić, czy jestem dobrym przewodnikiem, czy nie.
Zelandra skinęła głową. Conan wstał, otrzepał się z kurzu i zaczął obchód obozu.
Wkrótce tylko on nie spał, krążąc wokół obozu cicho jak cień. Znikał w jednym miejscu i 
po chwili pojawiał się w innym. Chciał zapamiętać wszystkie szczegóły z otaczającego ich 
pustkowia.
Conan trzymał wartę, księżyc wznosił się wyżej, gwiazdy wirowały, a meteory przecinały 
ogniem niebo.

XXVII

Pustynia stopniowo wznosiła się do pogórza urwistych skał, które gdzieś w swym 
labiryncie kryły grań, będącą Smoczym Grzbietem. Bezkresny do tej pory ocean wydm 
wyraźnie ustępował miejsca niskim pagórkom, a one z kolei zmieniały się w nową krainę 
kamiennych rumowisk i wieżyc. Tutaj ziemia gubiła swój cienki naskórek gleby, obnażając 
surowe i nagie skały.
W tym trudnym i zawiłym krajobrazie podróżni posuwali się niepokojąco powoli. Wysoko 
w górze, na poszarpanej perci skrzył się wyraźny zarys Smoczego Grzbietu. Zjeżdżali teraz na 
jeszcze trudniejszy teren — prawdziwy labirynt jarów i parowów, które przecinały się i 
plątały spieczone słońcem. Podróżni niejednokrotnie musieli wycofywać się z wąskich 
wąwozów, które wiły się obiecująco w pożądanym kierunku tylko po to, by nagle zakończyć 
się pionową skalną ścianą. Niektóre zaczynały się szeroko i dogodnie do podróżowania, 
później zwężały się do tego stopnia, że nie mógł przecisnąć się tamtędy nawet pojedynczy 
człowiek. Często przesmyk, w który wjeżdżali, początkowo zdawał się wieść we właściwym 
kierunku, by następnie zakręcić i zakołować tak, że podróżni oddalili się od celu. Raz po raz 
Cymmerianin zsiadał z wielbłąda i wspinał się na skalne ściany, by sprawdzić ich położenie 
względem Smoczego Grzbietu. Reszta cierpliwie i w milczeniu czekała na jego powrót i 
dalsze polecenia i wskazówki. Skręcali, powracali do rozwidleń, zawracali całkiem lub po 
prostu posuwali się po dotychczasowej drodze.
Było już późne popołudnie, gdy wydostali się z wąskiej rozpadliny na szeroką halę, która 
leżała przed nimi otworem. Po chłodzie cienia rzucanego przez skalne ściany, znaleźli się w 
złocistym blasku słońca. Przymrużając i osłaniając dłońmi oczy, rozglądali się wokół. Hala 
tworzyła nieregularną piastę koła, skąd otwierały się wejścia do trzech jarów. Z lewej strony 
wąska szczelina skalna biegła na północny wschód. Jej ściany wznosiły się gwałtownie i ostro 
i zakończone były szeregiem wysokich i poszarpanych iglic. Po prawej większy parów opadał 
gwałtownie na południowy wschód, a płaskie dno było usłane żwirem i obramowane niskimi 
ścianami popękanych skał. Tuż przed nimi wznosiło się wzgórze, które zasłaniało widok na 
przeciwną stronę hali.
Conan popędził swego wielbłąda i wjechał prosto na niskie wzgórze. Podążyli za nim w 
milczeniu, coraz bardziej akceptując przewodnictwo barbarzyńcy w tym pustynnym 
labiryncie.
Heng Shih, jak zawsze beznamiętny, wyraźnie nie przejmował się raną i bandażami 
opasującymi jego szeroki brzuch. Neesa wyprostowała się i uniosła w siodle. Prawie nie 
spuszczała wzroku ze swej pani. Lady Zelandra patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem. 
Odzywała się tylko wtedy, kiedy ktoś się do niej zwrócił. Obejmowała wtedy dłońmi 
szkatułkę przytroczoną do biodra. Na głowie miała turban, pod którym schowała swe długie, 
przetykane srebrem włosy. Jej twarz, spalona słońcem i wymizerowana, wyglądała o wiele 
starzej niż jeszcze kilka dni temu.
Zatrzymali się na szczycie wzgórza, a ich wielbłądy zaczęły parskać z wdzięczności. 
Przeciwna strona wzgórza opadała stromo szerokim, pokrytym gdzieniegdzie kamieniami 
stokiem, który potem gwałtownie się kończył urwistą krawędzią. Dalej wyraźnie był jeszcze 
niżej położony jar.
— Tam — powiedział Conan, unosząc opalone ramię. — Smoczy Grzbiet. Wszyscy 
spojrzeli w kierunku północno–wschodnim i zobaczyli, że miał rację. Zębata grupa skał była 
ledwie widoczna nad ścianami jaru otwierającego się po lewej stronie i po raz pierwszy jej 
położenie zgodne było z tym, co na mapie. Widok bardzo przypominał ten, który widzieli po 
raz pierwszy w tle czarodziejskiego obrazu, gdy pojawił się Ethram–Fala.
— Nareszcie — szepnęła Lady Zelandra cichym głosem.
— Rozbijemy tu obóz — powiedział Cymmerianin. — Wierzę, że ta wąska rozpadlina 
zawiedzie nas do nory Ethrama–Fala, ale nie mam rozeznania, jak daleko jest do niej.
— Więc jednak jest coś, czego nie możesz zrobić, barbarzyńco? — rzekła Zelandra. Prawą 
dłonią przycisnęła piersi, jakby tamowała krwawienie z rany. — Jestem zdumiona słysząc, że 
się do tego przyznajesz. To moja wyprawa i stanowczo żądam, byśmy bez zwłoki ruszyli 
jarem. Nie mamy czasu obozować. Osaczymy Ethrama–Fala i zniszczymy go, nim dzień się 
skończy.
— Zelandro — odezwał się Conan — dzień już się prawie kończy. Na dnie jaru ciemności 
zapadną o wiele szybciej niż tu, na otwartej przestrzeni. Na zachodzie widać chmury, które 
mogą przynieść burzę, a my nie mamy sposobu, by dowiedzieć się, jak daleko przyjdzie nam 
jeszcze podróżować. A co więcej, jesteś, pani, zmęczona.
— Zmęczona? Ty zuchwały głupcze, nawet zdrożona mam wystarczającą moc, by zrobić 
to, co muszę. Mówię, że jedziemy! — Potoczyła wzrokiem po swych sługach. — Czy 
weźmiecie stronę tego niesubordynowanego dzikusa zamiast swojej pani? Ja, ja… — 
Zawiesiła głos, gdy jej spojrzenie padło na zaniepokojone twarze Neesy i Heng Shih. Obie 
dłonie przycisnęła do piersi, a w jej ciemnych oczach zaświeciły łzy.
— Ach, na litość słodkiej Ishtar — powiedziała głosem cichym i zduszonym ze wstydu. — 
Przepraszam, przyjaciele. Nasz towarzysz Conan ma rację, musimy tu rozbić obóz, bo jestem 
zmęczona. Tak bardzo zmęczona.
Heng Shih podszedł do jej wielbłąda. Nikt nie widział, jak zsiadał. Jego wielkie dłonie 
delikatnie ujęły Zelandrę w talii i wyciągnęły z siodła z taką lekkością, jakby była z jedwabiu. 
Postawił ją na nogi, starł kurz z płaskiego kamienia i namówił, by usiadła. Posłuchała go i 
przycisnęła twarz do dłoni, jakby nie chciała już dłużej nic oglądać. Conan znowu przemówił.
— Zelandro, po rozbiciu obozowiska Heng Shih i ja pójdziemy na zwiad do tego wąskiego 
jaru. Dotrzemy tak daleko, jak nam się uda przed zapadnięciem nocy. Może znajdziemy 
kryjówkę Ethrama–Fala. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to w nocy ustalimy sposób ataku a 
jutro rano wykonamy go. Odpocznij, wzmocnij się, a będziesz miała swą pomstę.
Zelandra pokiwała głową, opuściła dłonie, ale oczy wciąż miała zamknięte. Conan i sługi 
wzięli się do stawiania obozu. Wkrótce były rozstawione trzy małe namioty umieszczone tak, 
że nie można ich było zobaczyć z żadnego miejsca na hali. Conan zakazał palenia ognia, gdy 
zgłodnieją, mogą spożyć zimną kolację. On razem z Heng Shih posilą się dopiero, gdy 
powrócą z wyprawy zwiadowczej. Żeby poprawić humory i samopoczucie, barbarzyńca 
otworzył butelkę wina, którą wieźli ze sobą, i puścił ją w obieg. Osłabiona i wycieńczona 
Zelandra łyknęła raz i udała się na spoczynek. Cymmerianin zwrócił się do Neesy, gdy miał 
pewność, że czarodziejka go nie słyszy.
— Czy zużyła już resztę lotosu?
— Nie. Jeszcze go trochę ma, choć nie wiem ile. Ona nie chce go użyć. Nawet tej 
odrobinki, która ulżyłaby jej cierpieniu. Boi się, że jeśli to zrobi, jej postanowienie osłabnie i 
weźmie go zbyt dużo, albo nawet cały zapas. Jest coraz bardziej zdesperowana. Przepraszam, 
Conanie. Wiesz, że nie chciała cię znieważyć, nieprawdaż?
— Nie zważam na jej słowa, obchodzą mnie jej czyny. Czy będzie wystarczająco silna, by 
zmierzyć się ze stygijskim czarodziejem, kiedy go w końcu znajdziemy?
Neesa uniosła dłonie w geście bezradności.
— Cóż mogę powiedzieć? Myślę, że ona planuje wziąć resztę lotosu tuż przed 
zmierzeniem się z Ethramem–Falem. To naprawdę zwiększa moc jej czarów. Zażyła trochę 
przed wysłaniem ściany ognia na tych zbójów.
— Ona będzie walczyć z czarownikiem, który ma nieograniczony dostęp do tego 
narkotyku. Ciekaw jestem, jakiego rodzaju czarów użyje przeciw nam.
Na to Neesa już nie umiała odpowiedzieć. Heng Shih pochylił się do przodu i wykonał 
dłońmi szereg gestów. Conan spojrzał pytająco na Neesę.
— On pyta, czy życzysz sobie wyruszyć. Mówi, że nie będzie miał do ciebie żalu, jeśli on 
sam pójdzie na zwiad.
— Do diabła! — Conan wyszczerzył zęby jak wilk. — Przyrzekłem Zelandrze swoje 
usługi i teraz nie wycofam się z nich tylko dlatego, że to zaczyna być skomplikowane.
Khitajczyk uśmiechnął się przyjaźnie i podał Cymmerianinowi butelkę wina. Conan 
pociągnął zdrowo, aż słychać było, jak przy przełykaniu grdyka intensywnie mu pracowała.
— Ach — westchnął z zadowoleniem. — To nadzwyczaj dobre wino. Teraz chodźmy 
wykopać to gniazdo skorpiona. Neeso, musisz mieć baczenie na wszystkie wejścia do jarów. 
Bardzo wątpię, by ktokolwiek fatygował się tu, ale wszystko pilnie obserwuj. Gdyby 
ktokolwiek, poza Heng Shih i mną, wyszedł z tego jaru, do którego udajemy się, 
prawdopodobnie będzie to oznaczało, że nie żyjemy. Obudź Zelandrę i trzymajcie się tylko 
tego miejsca. Jeśli intruzi zobaczą was, uciekajcie. Jeśli nie zdołacie się uwolnić, krzyczcie, 
jakby was obdzierano ze skóry, a jeśli Heng Shih i ja będziemy jeszcze żyć, usłyszymy was, 
bo na tym pustkowiu głos niesie bardzo daleko. Jeśli zdołamy, przybędziemy wam z odsieczą 
lub chociaż was pomścimy. Bądź czujna.
Mówiąc to Cymmerianin otoczył kobietę ramieniem i przyciągnął do siebie. Gdy się 
całowali z nie skrywaną namiętnością, Heng Shih pilnie wpatrywał się w niebo. Rzeczywiście 
na zachodnim skraju nabrzmiewała ciemna masa chmur.
— Chodź, chłopie, dzień się starzeje — Conan klepnął go po ramieniu.
Mężczyźni zeszli w dół po skalistym zboczu i szybkimi krokami ruszyli zdecydowanie ku 
ciemnym zarysie wejścia do jaru. Neesa przycupnęła w cieniu głazu, dłonią dotykając ust na 
których czuła jeszcze pocałunek. Kiedy Conan oraz Heng Shih zmknęh z widoku zaczęła 
uświadamiać sobie strach, jaki ją ogarnął, i przeklinać w duchu swój słaby charakter. Sięgnęła 
do tyłu i wyciągnęła zza karku swój sztylet. Wbiła go przed sobą w ziemię i siedziała 
czuwając.

XXVIII

Czerwone słońce, nabrzmiałe i posępne, widniało jak nadziane na ostre granie na 
zachodzie, kiedy stwór, który niegdyś był Gulbandą z Shemu, zatrzymał się.
Był teraz postacią wynędzniałą, odzienie miał postrzępione i poplamione. Ręce, twarz i 
broda oblepione były brudem, którego nawet nie próbował zetrzeć. Oczy tak szkliste i 
beznamiętne, jak kawałki czarnego kwarcu, wpatrywały się w ciemne ujście jaru, które 
otwierało się przed nim.
Gulbanda szedł nieprzerwanie dzień i noc. Świeży i wypoczęty koń, którego zabrał 
łucznikowi Nathowi, wiózł go bez spoczynku, póki nie padł. Gulbanda szedł więc pieszo, nie 
zważając na zabójcze słońce. Parł naprzód, ponieważ to było wszystko, co był zdolny czynić.
Teraz zatrzymał się wpatrując w nieprzeniknioną ciemność jaru, skąd poczuł chłodny 
powiew, który załopotał jego podartym płaszczem.
Głęboko, tam gdzie Shakar z Keshanu przebił się do jego duszy, poczuł szarpnięcie. To 
było jak silny kułak wymierzony w jego przebite i ranne serce, który kazał mu wlec się dalej 
w tym właśnie kierunku. Nekromancki czar utrzymywał Gulbandę wśród żyjących i dawał 
bezbłędne wyczucie kierunku.
Stojąc cicho i bez ruchu jak jego kamieniste otoczenie Gulbanda sprawdzał, co zostało w 
jego pamięci. Były to mgliste strzępy, jak smugi wilgotnej mgły rozpraszające się w zimnym 
powiewie zbliżającej się nocy.
Pamiętał ciemny pokój i mężczyznę przywiązanego do stalowego krzesła.
Pamiętał sztylet ześlizgujący się po napiętych mięśniach przedramienia mężczyzny.
Pamiętał swój miecz, który nagle wyfrunął mu z garści. Gulbanda podniósł dłoń, w której 
kiedyś trzymał miecz, i przyjrzał się uważnie kikutom dwóch palców. Czarnowłosy 
Cymmerianin. To on był odpowiedzialny za to wszystko. To on był tym, który palił krew i 
szarpał pierś Gulbandy. To on był przyczyną, że jakaś siła ciągnęła go w te strony w 
nieprzepartym przymusie, który mógł ustać jedynie ze śmiercią barbarzyńcy. Również ze 
śmiercią Zelandry i odebraniem jej srebrnej szkatułki, której Shakar tak straszliwie pożądał.
Shakar z Keshanu — Gulbanda pamiętał swego pana, choć tylko jako władcze oblicze, 
stawiające trudne do spełnienia zadanie. Musi wykonać to, czego Shakar zażądał od niego 
dawno temu. Poprosi Shakara i czarodziej mu pomoże.
Jakże on może mu pomóc? Gulbanda szukał odpowiedzi pośród rozbitych okruchów swej 
pamięci. Opuścił głowę, był to jedyny znak męczarni, jaka wypływała z jego wnętrza, gdy 
starał się uchwycić choćby część ze swego minionego człowieczeństwa. Nieustannie czuł 
potężne szarpanie ciągnące go do przodu.
Nagle Gulbanda przypomniał sobie coś i uniósł głowę. Teraz wiedział, że jeśli uczyni to, 
czego życzył sobie Shakar, to czarodziej przerwie jego męki i pozwoli mu umrzeć. To 
wszystko, co ma do zrobienia: zabić barbarzyńcę i czarodziejkę oraz zdobyć srebrną 
szkatułkę. Wówczas będzie mu wolno spokojnie umrzeć. Na całym świecie nie było dla niego 
niczego godnego pożądania, poza śmiercią.
Stwór, który kiedyś był człowiekiem a nawet wojownikiem, po raz pierwszy od wielu dni 
zamknął oczy i ujrzał w wyobraźni swe silne dłonie rozrywające ciało Cymmerianina. 
Usłyszał nawet trzask kości barbarzyńcy i jego rozpaczliwy krzyk.
Śmierć, której wyczekiwał, będzie wspaniałą nagrodą za przyjemność zemsty na Conanie.
Gulbanda wkradł się do jaru i zanurzył w ciemność.

XXIX

Ściany jaru wznosiły się stromo osaczając mężczyzn w wąwozie nie szerszym niż dziesięć 
kroków. Heng Shih przez chwilę poczuł się jak uwięziony, gdy przeszli nagle z otwartej hali 
do ciemnej, głębokiej i wąskiej rozpadliny.
Pierwszą rzeczą, jaka ich uderzyła, to była cisza. Gdy jechali w grupie, wyludniony i 
pustynny krajobraz zdawał się częściowo obdarzony ich życiem i ruchem. Ich rozmowy i 
odgłosy stąpania zwierząt wypełniały przeraźliwą ciszę pustkowia. Heng Shih szedł cicho za 
barbarzyńcą, którego ostrożny koci chód nie niepokoił niczego poza kamykami, po których 
stąpał. Jedynym dźwiękiem w tym labiryncie było zawodzenie wiatru jęczącego niczym 
upiór.
Heng Shih potrząsał swą łysą głową, mając nadzieję na pozbycie się różnych trwożliwych 
myśli. Zbliżali się do umocnień wroga.
Szli prawie godzinę. Ściany wąskiego jaru wznosiły się coraz wyżej i wyżej, aż w górze 
ich krańce stały się prawie niewidoczne dla oka. Ścieżka biegła dalej prosto, a podłoże było 
dość płaskie, jedynie chwilami zaśmiecone kupkami kamieni i piasku, które osypały się ze 
ścian. Gdy ostrożnie okrążali jedną z takich stert skalnych odłamków, słońce przebiło się 
przez chmury na zachodnim skraju nieba i rozrzuciło swe długie promienie po pustyni. 
Kamienny korytarz został wypełniony dziwną różową iluminacją. Heng Shih rozglądał się 
wokół ze zdumieniem. Cymmerianin nie był zdziwiony, gdyż uprzytomnił sobie, że ten błysk 
słońca odbijał się od czerwonych ścian skalnych, barwiąc chłodniejące powietrze 
niesamowitą łuną.
Conan uniósł dłoń, by dać znać, że mają się zatrzymać, i Khitajczyk stanął. Przed nimi 
ściany zbiegały się, gdyż jar skręcał ostro na wschód. Cymmerianin przykucnął i dobył 
jatagana, który w czerwonym świetle wyglądał jak unurzany we krwi. Heng Shih nie 
wyjmował swojego miecza, ale ukucnął obok swego przywódcy. — Tam — szepnął Conan, 
wskazując mieczem — tam jest dobre miejsce na wartę. Albo na zasadzkę.
Heng Shih skinął głową na znak, że zrozumiał, i Cymmerianin ruszył naprzód. Przywierał 
do cienia tuż przy ścianach jaru tak cicho, jak dym na pustynnym wietrze. Khitajczyk skradał 
się za nim, mając gorące pragnienie dorównać zwinnością Conanowi. Czerwona łuna słońca 
nagle ściemniała, pogrążając jar w półmroku.
Na zakręcie barbarzyńca zatrzymał się nasłuchując. Położył dłoń na zimnym kamieniu 
ściany, przyklęknął na jedno kolano i ostrożnie wyjrzał za róg. Przez dłuższą chwilę 
wpatrywał się przed siebie, po czym ruchem ręki przywołał Heng Shih, który wolno posuwał 
się do przodu ostrożnym krokiem. Kiedy wielki Khitajczyk znalazł się u jego boku, Conan 
schował swój miecz i powiedział cicho.
— Znaleźliśmy to. Spójrz — wstał i przeskoczył zwinnie w poprzek drogi. Bezszelestnie 
wylądował za pagórkiem utworzonym niegdyś przez lawinę, przykucnął i ostrożne badał 
teren za zakrętem jaru.
Heng Shih opadł na kolana i powoli wychylił się do przodu, żeby wyjrzeć za róg. Przełknął 
z trudem ślinę, a jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
Przed nimi wąski jar zaczął się łagodnie obniżać i otwierać na szeroką, rozległą kotlinę bez 
wyjścia. Otoczony stromymi ścianami jar kończył się szeroką polaną o podłożu gładkim i 
płaskim, jak zamkowy dziedziniec. Na środku polany dwóch mężczyzn tkwiło przy okrągłej 
jamie. Jeden przykucnął wyciągając ku niej dłonie, jakby chciał się ogrzać. Drugi opierał się 
na włóczni i patrząc na swego kompana cicho coś mu mówił. Odziani byli w błyszczące 
kolczugi i delikatny jedwab stygijskich najemników. Przy pasach zwieszały się kordy, a 
głowy chroniły stalowe kaszkiety.
Ale to co leżało za wartownikami najbardziej przykuwało uwagę przybyłych i 
powodowało, że schowani w cieniu rozdziawili usta ze zdziwienia. Kolejne dwadzieścia 
kroków za jamą, przy której tliło się ognisko, wznosiła się ściana jaru wykuta na 
podobieństwo fasady wielkiego pałacu. Zmierzch zaczął już pokrywać fioletem niebo nad 
polaną i jaśniejące punkciki pierwszych gwiazd właśnie zaczynały mrugać, ale wciąż jeszcze 
było dość światła dziennego, by obejrzeć cudo, które było Pałacem Cetrissa.
Rząd czterech masywnych filarów, każdy o obwodzie najpotężniejszego drzewa, sięgał w 
górę stojąc na szerokich bazach na poziomie dziedzińca i podtrzymywał nawis krawędzi jaru 
wysoko w górze. Choć rzucało się w oczy, że zostały wycięte bezpośrednio z frontowej 
ściany urwiska, to każdy z filarów stał samodzielnie. Pomiędzy dwoma środkowymi filarami 
umieszczone było otwarte czarne wejście, a od złowieszczego portalu do poziomu dziedzińca 
wiodły szerokie schody. Nawet z tej odległości i w zamierającym świetle dnia rzeźby 
okalające ramę wejścia wyglądały na artystycznie wypracowane i nadzwyczaj osobliwe. 
Powyżej ciemnego otworu wejściowego rozciągał się rząd trzech równie ciemnych okien, 
każde otoczone wytartymi rzeźbami, podobnych do tych, co zdobiły portal. Drugi rząd 
otwartych okien umieszczony był powyżej, blisko wierzchołków filarów i rzeźbionej 
krawędzi jaru.
Conana przeszedł zimny dreszcz. Pałac miał co najmniej trzy kondygnacje i został wykuty 
w litej skale — wyczyn, który mógł zadziwić nawet Stygijczyków budujących piramidy. 
Crom jedyny wie, jak daleko jego halle i komnaty zagłębiają się w kamienną pierś pustyni. 
Pałac w zapadającym zmierzchu roztaczał aurę niewiarygodnie przepotężnej starożytności i 
nieprzejednanej woli.
Cymmerianin wpatrywał się uporczywie w otwarte wejście i aż jego błękitne oczy zwęziły 
się od namysłu. Nie było widać drzwi ani wierzei, co jednak nie znaczyło, że nie ma tam 
jakiejś czarodziejskiej zapory. Jednak nawet bez żadnego zamknięcia, przejście z łatwością 
mogło być pilnowane przez niewielu strażników, którzy daliby radę znacznie większej sile niż 
dwaj ludzie Lady Zelandry. Jego spojrzenie powędrowało wyżej, do otwartych okien nad 
drzwiami i jeszcze wyżej, do drugiego rzędu okien. Głosy wartowników odbijały się echem 
od skał.
— Więc teraz będziemy marznąć? — pytał przykucnięty przy jamie. — Dlaczego nie 
wolno nam używać ognia i na zewnątrz, i wewnątrz pałacu? Późna wachta bez grzanego wina 
będzie jak wrzód na tyłku. Daj spokój, ostatnie węgielki prawie się wypaliły. Daj mi dorzucić 
choć szczapkę drewna. Nikt się nie dowie.
— Ciszej — odrzekł żołnierz oparty na włóczni. — Nie bądź idiotą. Ath powiedział, że ma 
tu nie być ognisk. Widać pan nie życzy sobie ujawnienia intruzom naszego miejsca.
— Intruzom? Phi! Kto się zapuści w ten przeklęty kraj? A jeśli nawet, to jak nas tu 
znajdzie? Mówię ci, pan nie domaga na umyśle.
Włócznik przestraszył się tych słów i rzucił spojrzenie na drzwi pałacu.
— Cicho, ty głupcze! Jeśli pan usłyszy, że mówisz w taki sposób, to nakarmi tobą lotos.
Drugi zamilkł, patrząc posępnie w ognisko. Spod jedwabnego płaszcza wyciągnął małą, 
suchą gałązkę i zaczął grzebać w popiele.
— To podtrzyma żar — powiedział markotnie. — Jeszcze mi podziękujesz, jak przyrządzę 
grzańca.
— Jeśli zacznie dymić, to zgaszę go twoją krwią — odparł szorstko drugi.
Conan cicho przeskoczył z powrotem na drugą stronę jaru, lądując na czworakach obok 
zaskoczonego Heng Shih. Khitajczyk przeżył chwilę napięcia z powodu niepewności, czy 
strażnicy nie zauważyli barbarzyńcy, ale uspokoił się, gdy z ich strony nie widać było 
żadnego znaku. Nawet jeśli patrzyli na drogę, to Conan był cieniem pośród cieni. 
Barbarzyńca położył dłoń na ramieniu Khitajczyka.
— Chodź, wracamy do obozu.
Droga powrotna przez jar zdawała się Heng Shih szybsza i łatwiejsza. Conan potrafił 
przypomnieć sobie każdą nieregularność ścieżki i prowadził swego towarzysza tak pewnie, 
jakby przemierzał tę drogę dziesiątki razy. Gdy zbliżali się już do obozu, Heng Shih poczuł 
ulgę i odprężony przyśpieszył kroku, by zrównać się z Cymmerianinem. Szedł tak przez 
chwilę, gdy Conan nagle zatrzymał się. Khitajczyk stanął również nic nie rozumiejąc. 
Barbarzyńca uniósł głowę i pochylił się do wiatru, a Heng Shih wyciągnął rękę, by klepnąć 
Cymmerianina w ramię, ale cofnął ją zaraz, gdyż ten spojrzał na niego i powiedział.
— Rozpaliły ogień.
Heng Shih poderwał się w górę, wpatrując się w wąską wstążkę nieba, jaka widoczna była 
między ścianami jaru. Nie zobaczył tam smugi dymu. Conan rzucił się na złamanie karku w 
kierunku obozu. Heng Shih ruszył za nim niezadowolony, że klapanie sandałów po skalnej 
ścieżce zostało zwielokrotnione, odbijając się echem od kamiennych ścian.

XXX

Ethram–Fal spał, a we śnie zaznał strachu.
Kroczył po czarnej marmurowej podłodze przez blade i gęsto kłębiące się mgły. We śnie 
odnosił wrażenie, że idzie tak przez całą wieczność nie spotykając nic, prócz milczącej mgły, 
która poruszała się i mętniała bez udziału jakiegokolwiek wiatru. Potem w Ethramie–Falu 
zaczęła narastać absolutna pewność, że nie jest sam w tych bezkresnych oparach i coś kryje 
się tuż przed nim, ale nie może tego zobaczyć. Wraz z tą pewnością przyszła 
wszechogarniająca go trwoga. Czymkolwiek było to, co czaiło się we mgle, Stygijczyk nie 
życzył sobie z tym spotkania. Nagle zmienił kierunek swych kroków, zbaczając na prawo i 
śpiesząc naprzód. Ale jeszcze raz wyczuł czyjąś obecność i tym razem we mgle przed nim 
zamajaczył olbrzymi i bezkształtny cień. Stygijczyk zatrzymał się pełen obawy, po czym 
obrócił się na pięcie i pobiegł w przeciwnym kierunku.
W swym śnie Ethram–Fal nie wykonał nawet dziesięciu kroków w panicznej ucieczce, gdy 
przed nim jeszcze raz wyłoniła się z mgły mroczna obecność, tak jakby jego desperackie 
próby jedynie przybliżały go do tego, czego za wszelką cenę pragnął uniknąć.
To był bałwan ze świątyni Cetrissa. Bezimienny, bez twarzy sfinks z czarnego kamienia 
rozłożony przed nim nonszalancko, tak że zanim zahamował, wbiegł pomiędzy jego 
wyciągnięte łapy. Nieruchomy stwór z rzeźbionego kamienia wyglądał, jakby wyrastał z 
pokrytej mgłą podłogi i zagrażał Stygijczykowi w sposób, w jaki nic nigdy mu nie zagrażało. 
Padł na kolana, a serce waliło mu w piersi, że nie mógł wydobyć z siebie głosu. Gładka, 
pozbawiona rysów twarz bóstwa rozmyła się, tracąc swój połysk i stając się ciemną otchłanią 
— czarnym portalem, który otworzył się na niezmierzoną pustkę.
Ethram–Fal wił się na marmurowej podłodze przed pozbawionym rysów bóstwem Cetrissa 
i odzyskał głos. Błagał o litość piskliwym głosem.
— Daniny — nie wiadomo skąd dobiegł szept zimny jak przepaście między gwiazdami. — 
Ofiary.
— Tak! — wrzeszczał przyparty do ziemi czarodziej. — Tak! Wszystko, czego zechcesz!
— Daniny — dobiegł znowu głos beznamiętny jak wiatr. — Ofiary.
Jaźń Stygijczyka przeszył ból i nagle czarny sfinks zniknął. W niewytłumaczalny sposób 
pojawił się natomiast sznur, którym miał obwiązaną pierś, i ktoś okrutnie szarpał nim, 
zaciskając na żebrach aż do bólu. Ethram Fal chwycił za sznur, chciał wziąć głęboki oddech, 
gdy poczuł ukłucie, jakby go ktoś pchnął sztyletem. Spojrzał przed siebie załzawionymi 
oczami i zobaczył, że koniec sznura jest trzymany przez Lady Zelandrę. Czarodziejka 
szarpnęła sznurem brutalnie, a jej twarz była maską bez jakiegokolwiek wyrazu. Ethram–Fal 
przytrzymał sznur i krzyknął.
— Puść mnie, przeklęta! Jesteś moją niewolnicą! Puszczaj! Nagle obudził się, leżał twarzą 
do podłogi w swojej pracowni. Nie wiedział, czy krzyczał na głos, czy tylko we śnie.
Przyjście do siebie zajęło mu dłuższą chwilę. Uniósł twarz z zimnych i zakurzonych 
kamieni podłogi. Jedna ręka była wyciągnięta, a szary rękaw jego szaty podciągnięty do 
ramienia. Usiadł sztywno i rozejrzał się wkoło swoimi kaprawymi oczami.
Był w pokoju sam. Jak długo tu leżał? Co robił? Mięśnie miał obolałe i zmęczone. Ból 
pulsował mu wokół piersi. To by wyjaśniało sen, pomyślał, lub przynajmniej jego część. 
Uniósł dłoń, by otrzeć czoło, i zauważył, że na wewnętrznej stronie przedramienia miał ranę. 
Przyglądał się jej z trwożnym zdumieniem. Rozcięcie, długie na jakieś pięć centymetrów, 
bezkrwawo rozdzieliło ciało, powodując taki sam efekt, co przecięcie ugotowanego kawałka 
wieprzowiny. Ethram–Fal położył prawą dłoń na ranie i wstał z ostrożną rozwagą. Pochylił 
się ciężko nad najbliższym stołem, zobaczył, co na nim leży, i natychmiast zaczął wszystko 
sobie przypominać.
Na stole stała jego hebanowa szkatułka ze sproszkowanym Szmaragdowym Lotosem. 
Obok odbijał matowożółte promienie świetlnych kul sztylet. Teraz już przypomniał sobie 
wszystko. Zrobił nacięcie na swym ręku, żeby nasypać sproszkowanego lotosu prosto do 
krwi. Ani w ranie, ani wokół niej nie było lotosu, więc pomyślał, że musiał upaść natychmiast 
po zacięciu się.
Czuł się, jak gdyby właśnie wyzdrowiał po długiej i wyczerpującej chorobie. Cóż on 
wyprawiał, w imię Seta? Choć był osłabiony, Ethram–Fal pojął, że myśli jasno po raz 
pierwszy od wielu dni. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni jadł, czy spał. 
Wszystkim, co spożywał, było wino nasycone coraz to większymi porcjami Szmaragdowego 
Lotosu. Stopniowo umiarkowane przyjmowanie narkotyku przekształciło się w 
niekontrolowane pochłanianie, które właśnie spowodowało, że narażał swoje życie.
Ethram–Fal zabandażował ramię i ogarnęły go czarne myśli.
Kiedy stracił kontrolę nad lotosem? Ile czasu zmarnował nie czyniąc żadnych postępów w 
swym wielkim projekcie? Niewiele zrobił poza pogrążeniem się w nowo odkrytej własnej 
mocy, której do niczego nie wykorzystał. Powinien systematycznie zbierać lotos, by mieć 
wystarczającą moc do schwytania czarnoksiężników Stygii na swe usługi. Powinien 
przygotować więcej pułapek na wypadek, gdyby Lady Zelandra znalazła jakiś sposób 
zlokalizowania go i przybycia w poszukiwaniu pomsty.
— Bezmyślność — wysyczał przez zęby, zaciskając bandaż na przedramieniu.
Postanowił, że teraz koniec z tym. Znał potęgę lotosu, ale on sam był nieostrożny i 
zażywał go bez kontroli, a tego trzeba używać jako narzędzia. To on jest panem lotosu i nie 
ma innej drogi.
Teraz powinien sprawdzić, jak ma się lotos w jego komnacie, i zrobić inspekcję wśród 
swoich najemników. Powinien dyskretnie wypytać Atha o to, ile czasu minęło, od kiedy się 
ostatni raz widzieli, i ostrzec żołnierzy przed możliwością przybycia nieproszonych gości. 
Chwytając z pobliskiego stołu aksamitny worek, pełen liści kakaowych, Ethram–Fal ruszył do 
drzwi i zaraz musiał się zatrzymać. Ból wokół piersi objawił się jeszcze raz, tamując mu 
oddech. Co to było? Czyżby leżąc nieprzytomnie na kamiennej podłodze nabawił się jakiejś 
choroby?
Mimo woli przyszło mu do głowy wspomnienie Shakara z Keshanu stojącego z obłąkanym 
wzrokiem w swych komnatach, mówiącego, że jego pierś ściska ogniste imadło.
Ethram–Fal obrócił się i spojrzał na swą hebanową szkatułkę. Ciekaw był, jak długo 
pozostawał nieprzytomny i czy to możliwe, że jego ciało cierpiało z braku narkotyku. Znowu 
spojrzał na szkatułkę. Z pewnością mała dawka usunie cierpienie. Nie musi przedawkować.
— Panie! — głos Atha odbił się echem w kamiennym korytarzu. — Panie, osaczyliśmy to!
Na zewnątrz pokoju załomotały kroki, a potem rosły najemnik pchnął koc zasłaniający 
wejście i stanął przed swym pracodawcą. Zawahał się przez chwilę, gapiąc się i wyraźnie 
starając się odzyskać głos. Ethrama–Fala zdziwił jego pomięty i zakurzony strój.
— Wybacz, panie, że cię niepokoję — rzekł wreszcie Ath — ale osaczyliśmy intruza w 
komnacie z wielkim posągiem. Zaatakował strażników, jednego powalił tak, że leży bez 
zmysłów, a drugiego ciągnął do świątyni. Ten się oswobodził i wrzeszczał tak głośno, że nas 
wszystkich pobudził. Chodźmy szybko, bo obawiam się, że chce uciec, i ludzie będą 
zmuszeni to uśmiercić.
— To? — zapytał Ethram–Fal. Kapitan przytaknął energicznie, ruszając z powrotem do 
drzwi.
— To nie jest człowiek. Chodź szybko, panie, i zobacz sam. — Żołnierz czekał przy 
wejściu i podtrzymując odsunięty koc patrzył na swego pana.
— Idź — wymamrotał czarodziej. — Niebawem tam przyjdę.
— Ale… — zaczął Ath.
— Idź! — wrzasnął Ethram–Fal i najemnik pośpiesznie się oddalił.
Stygijczyk obrócił się i podszedł zdecydowanie do stołu z hebanową szkatułką. Palcami 
wziął dużą szczyptę ciemnozielonego proszku i włożył do ust. Dreszcze wstrząsnęły jego 
wiotkim ciałem i pierścień bólu otaczający jego pierś zniknął. Ethram–Fal odrzucił głowę z 
uczuciem rozkoszy, wysysając resztki lotosu z palców. Fala energii promieniowała wzdłuż 
każdego nerwu. Z ogromną pewnością siebie poczuł, że jego umysł wznosi się ponad 
poziomy ludzkich możliwości. Przeszedł przez drzwi i oddalił pałacowymi korytarzami. Po 
drodze wymamrotał krótkie zaklęcie. Jego stopy oderwały się od podłogi i uniosły w górę, tak 
że bez najmniejszego wysiłku płynął w powietrzu wzdłuż hallu, tak jakby biegł. Uśmiech 
triumfu zawitał na jego pomarszczonej twarzy. Zaklęcie dotyczące lewitacji zwykle 
zajmowało mu kilka godzin przygotowań. Z niezwykłą jasnością pojął, że niesłusznie wątpił 
w siebie i swój lotos. Panował nad sytuacją i nie było nic, czego nie mógłby dokonać, nie 
było zaklęcia, którego nie mógłby rzucić, ani wroga, którego by nie przewyższał.
Gdy zbliżał się do świątyni, nieco zwolnił. Na zakręcie ujrzał opancerzone plecy czterech 
jego najemników. Mężczyźni tłoczyli się przy wejściu. Mieli wyjęte miecze i pochłonięci byli 
tym, co znajdowało się przed nimi.
— Przepraszam — powiedział z łagodną wyższością. Widząc go uniesionego nad ziemią 
żołnierze w niemym osłupieniu rozstąpili się przed nim.
Gdy znalazł się wewnątrz, odwołał zaklęcie i powoli osiadł na podłodze. Trzy wejścia 
wielkiej okrągłej komnaty były zapełnione zbrojnymi mężami. Wielu z nich trzymało w górze 
świecące kule i wielka komnata była dobrze oświetlona. Nie oświetlone pozostało jedynie 
wysokie sklepienie, wznoszące się hakiem jak bezgwiezdny nocny firmament.
Przed czarnym wielkim posągiem stała blada, człekokształtna postać. Stała niespokojnie 
przed płaskim ołtarzem, umieszczonym pomiędzy wyciągniętymi łapami pozbawionego 
twarzy sfinksa. Ethram–Fal podszedł trochę bliżej, zatrzymał się i ogarnęło go zdumienie.
To coś było nagie i pokurczone, niższe nawet od niego, ale prezentowało zwierzęcą siłę. 
Ścięgna miało jak druty na mocnych kończynach. Przygarbione było jak pawian, miało skórę 
koloru wysuszonego piasku, fałdami zwisającą z wychudzonego ciała. Splotło razem swe 
długie, zwężające się palce z brudnymi pazurami. Czoło miało mocno cofnięte, a w 
kościstych oczodołach połyskiwały ślepia żółtego koloru. Nosem były właściwie same 
dziurki, a usta nie mające warg otwierały się i zamykały szybko, jak u dyszącego zwierzęcia. 
Z ust wystawał ostry, wijący się język.
— Ia Nyarlathotep — zaskomlało to coś.
— Najświętszy Secie! — zdumiał się Ethram–Fal. — To gada!
Wśród żołnierzy zapanowało poruszenie. Zaczęli mamrotać między sobą. Stwór 
podskoczył i cofnął się w stronę posągu, jakby szukał ochrony. Odezwał się znowu i choć 
brzmiało to tak, jakby pyton czy inny wielki gad próbował ludzkiej mowy, Ethram–Fal 
stwierdził, że rozumie słowa, które były archaiczną wersją jego ojczystego języka. To coś 
mówiło po starostygijsku.
— Umrzesz dla Nyarlathotepa — machał w powietrzu pazurami.
Ethram–Fal zacinając się przemówił po starostygijsku.
— Składasz ofiary? — Pokiwało głową jak ptak.
— Tak. Tak. Antylopa. Skorpion. Człowiek. Człowiek najlepszy. Umrzesz dla 
Nyarlathotepa.
— Umrzeć dla tego? — Czarodziej wskazał na niemą statuę. Stwór obejrzał się i ponownie 
pokiwał głową, w wyrazie szacunku przyciskając długie palce do swej gadziej piersi.
— Tak! Ia Nyarlathotep! — Wykonało niepewny krok w stronę Ethrama–Fala, który 
nawet tego nie zauważył.
— Dlaczego?
— Życie! — jego piskliwy głos wzmagał się. — Żebym żył! Żeby Cetriss żył! Umrzesz 
dla Nyarlathotepa! — Trzepocząc rękami stwór rzucił się na czarodzieja, sięgając szponami 
jego piersi i bijącego w niej serca. Zgromadzeni najemnicy wydali okrzyk i ruszyli naprzód, 
lecz Ethram–Fal zatrzymał stwora nieznacznym uniesieniem dłoni. Potworek chwiejąc się 
zatrzymał o dwa kroki od czarodzieja, który jedną dłoń trzymał wyciągniętą przed sobą, a w 
zgiętych palcach miał coś niewidzialnego. Stwór wił się, jakby był przytrzymywany w 
miejscu jakimiś równie niewidzialnymi pętami.
— I to jest ta twoja nieśmiertelność? — zakrzyknął Ethram–Fal. — O potężny Cetrissie, 
czy poświęciłeś wszystkie swoje moce, by żyć na zawsze zniewolony w postaci martwego 
posągu? — Czarodziej wykrzywił twarz w niepohamowanej furii i mocno zacisnął palce. 
Pustynny upiór, który niegdyś był magiem Cetrissem, zawarczał bezrozumnie i wijąc się 
uniósł nad podłogę.
— Naśladowałem cię! Uważałem cię za bohatera! Jesteś niczym! To ty umrzesz dla 
Nyarlathotepa! — Dziwaczne ciało Cetrissa uniosło się jeszcze wyżej w powietrze i z wolna 
zaczęło przesuwać do tyłu, aż zawisło nad ołtarzem pomiędzy łapami swego boga.
— Danina! — krzyknął Ethram–Fal. — Ofiara! — Zacisnął pięść i skruszył Cetrissa. 
Kości ostatniego z żyjących mieszkańców Starej Stygii połamały się jak suche patyki, a jego 
krew rozlała na ołtarz, jak makabryczny deszcz. Ethram–Fal po raz ostatni potrząsnął pięścią i 
pozwolił połamanemu ciału upaść. Kawałek padliny, który niegdyś był jednym z 
najpotężniejszych czarnoksiężników na świecie, zwaliło się na podłogę. Przez mgnienie oka 
Stygijczykowi wydawało się, że zobaczył strumień bladego oparu, unoszący się z ciała 
Cetrissa i wnikający w czarną twarz jego bóstwa. Zamrugał oczami, ale niczego już nie 
widział.
Stygijczyk odwrócił się z niesmakiem od trupa i zobaczył żołnierzy stojących niepewnie. 
Przyglądali mu się z mieszaniną podziwu i lęku, co sprawiło czarodziejowi przyjemność.
— Ath — zawołał. Kapitan wybiegł z grona mężczyzn przy wschodnich drzwiach.
— Jestem pod wrażeniem — powiedział Ath, kiedy stanął przed swym panem. Czarodziej 
wyciągnął zza pasa niebieski worek liści kakao i rzucił go Athowi, który zręcznie chwycił go 
jedną ręką.
— Doskonała robota, Ath. Rozdziel to między ludzi. Każdy powinien dostać jeden. 
Pozostałe możesz sobie zatrzymać.
Rosły kapitan skinął głową z wdzięcznością i entuzjazmem, a Ethram–Fal uniósł ręce i 
przemówił do reszty swych najemników.
— Jestem bardzo zadowolony z waszej skuteczności. Kapitan Ath ma dla każdego z was 
nagrodę. Jednakże pragnąłbym zachęcić wartowników do jeszcze większej czujności, bo 
podejrzewam, że wkrótce możemy się spotkać z innymi, bardziej ziemskimi wrogami. Mam 
powody przypuszczać, że nasz pałac może zaatakować czarodziejka. Schwytajcie ją dla mnie 
żywą, a będę jeszcze bardziej zadowolony.
Żołnierze walili mieczami o swe tarcze oraz wiwatowali na znak wierności, ciesząc się, że 
w nagrodę dostaną kakaowe liście. Kiedy Ethram–Fal się odwrócił, ruszyli żwawo do przodu 
i obstąpili Atha z rękami wyciągniętymi po swoją zapłatę. Ath z uśmiechem rozdawał liście.
Kiedy czarodziej dotarł do północnego wejścia, za jego plecami zerwała się spontaniczna 
owacja. Gdy się odwrócił, by poznać jej powód, wiwaty stały się dwakroć głośniejsze. Uniósł 
rękę w ospałym geście, uśmiechając się dobrodusznie do swych ludzi, rozkoszując się ich 
uwielbieniem. To byli jego ludzie. Jego był Szmaragdowy Lotos. A teraz płaszcz Cetrissa 
również był jego. Co mogłoby mu teraz w czymkolwiek przeszkodzić?
Przez okrzyki wiwatujących przedarł się jeden głos. Do świątyni wbiegł żołnierz i 
wymachując rękami, darł się, aż zwrócił na siebie uwagę. Ethram–Fal zmarszczył brwi.
— Cisza! Posłuchajcie mnie! — zgromadzeni uciszyli się i zaczęli mu się przyglądać.
— A gdzieżeś ty był, Phandorosie? — dobiegł głos spomiędzy najemników.
— Kapitan Ath posłał mnie na wartę, gdy bestia została osaczona — zaczął się tłumaczyć. 
— Przybyłem, by powiedzieć naszemu panu, że widziałem smugę dymu na południowym 
zachodzie. W jarach są intruzi.

XXXI

Kiedy Heng Shih wydostał się na otwartą halę, zobaczył, że Conan jest już na szczycie 
wzgórza. Khitajczyk ruszył pędem, a jego potężnie zbudowane ciało mknęło po ziemi z 
zaskakującą szybkością. Ciężko dysząc dotarł do namiotów, a już wściekły Cymmerianin 
kopnięciami zasypywał ognisko. Zelandra stała naburmuszona na uboczu, trzymając swój 
imbryk i patrząc z nie skrywaną niechęcią na to, co robi Conan. Neesa przycupnęła przed 
jednym z namiotów, była zmęczona i zrezygnowana.
Conan skończył zasypywać ogień i zaczął udeptywać ziemię.
— Wierzę, że teraz jesteś usatysfakcjonowany? — Głos Zelandry brzmiał dziwnie 
piskliwie, że Neesa i Heng Shih spojrzeli na nią zaskoczeni.
— Mogłaś zdradzić nasze położenie za cenę filiżanki herbaty — powiedział beznamiętnie 
Conan.
— Potrzebna mi siła — głośno oznajmiła Zelandra. — Herbata pomaga mi się odprężyć. 
— Dla podkreślenia swoich argumentów wywijała imbrykiem. Lewą rękę trzymała na 
brzuchu, a kciukiem uciskała swoje żebra.
Conan spojrzał w górę, na pociemniałe wieczorne niebo. Powietrze było dziwnie 
nieruchome, niebo przejrzyste i usiane gwiazdami, tylko na zachodzie zebrało się trochę 
chmur.
— Powinniśmy przenieść obóz — barbarzyńca zwrócił się do Heng Shih. — Tamci 
strażnicy nie wyglądali na zbyt czujnych, ale dym można było z łatwością zauważyć, jeśliby 
tylko się rozejrzeli.
— Strażnicy? — Zelandra z niedowierzaniem spoglądała to na Cymmerianina, to na 
Khitajczyka. — Znaleźliście kryjówkę Ethrama–Fala?
— Tak, pani. Jest oddalona o jakieś dwie mile. Jeśli dym został zauważony, to w każdej 
chwili możemy się spodziewać zbrojnego oddziału.
— Heng Shih! Czy to był pałac? — Głos czarodziejki załamywał się z podniecenia.
Strażnik wykonał dłońmi szereg znaków. Ruchy były zwięzłe i przemyślane, a twarz nie 
zdradzała żadnych uczuć.
— Tak! — krzyknęła Zelandra triumfalnie. — Tak jak mówiły legendy! Zaatakujemy 
zaraz z rana. Nauczę tego przywiędłego głupca, że nie należy mnie lekceważyć. Wkroczę do 
jego salonu i wydrę mu przeklęte serce!
— To szaleństwo — rzekł Conan stanowczo. — Musimy przenieść obóz. Musimy być 
gotowi w każdej chwili.
— Bądź cicho, barbarzyńco. Ogień płonął tylko chwilę. Teraz muszę odpocząć. Czuwaj 
sam, jeśli się niepokoisz. — Zelandra ostentacyjnie postawiła imbryk dokładnie pośrodku 
zasypanego ogniska, jakby zapomniała, że już nie może go tam podgrzać. — Obudźcie mnie, 
jeśli zostaniemy zaatakowani, a ja porażę tych głupców czarami. — Mówiąc to, odwróciła się 
i pochylona weszła do namiotu.
Conan spojrzał na Neesę, a ona skinęła głową, wstała i przeszła szybko przez obóz. Weszła 
za Zelandra do namiotu i zaraz dobiegły stamtąd przytłumione głosy.
Cymmerianin poszedł na grzbiet wzgórza i spojrzał w dół, na jar wiodący do Pałacu 
Cetrissa i Ethrama–Fala. Heng Shih stanął nieco niżej i wpatrywał się wyczekująco w 
barbarzyńcę, gdy ten badał wzrokiem teren.
— Jeszcze nic się nie dzieje — burknął Conan. — Musimy zawczasu pomyśleć, jaka 
będzie najlepsza droga ucieczki. — Odwrócił się i susami przemierzył obóz na drugą stronę 
wzgórza, które gwałtownie kończyło się urwiskiem. Barbarzyńca z łatwością zsunął się w dół 
po pochyłości. Heng Shih podążał za nim z większą ostrożnością. Zapadła już noc i stok był 
teraz bardziej zdradliwy i wydawał się bardziej stromy niż za dnia. Heng Shih stracił 
równowagę i zachwiał się, a nogi mu się rozjechały i wznieciły obłok drażniącego pyłu.
Zbocze kończyło się wąskim pasem z kamienia, który wystawał na kilka kroków z ostrej 
krawędzi urwiska. Conan dotarł do skraju i spojrzał w dół. Była tam pionowa, głęboka 
przepaść, kończąca się piaszczystą pochyłością, usianą okrągłymi kamieniami, błyszczącymi 
w bladym świetle księżyca, jak porozrzucane domino.
— Na Morrigana i Machę! — zaklął Cymmerianin. — Niedobrze. Najlepiej będzie, jeśli 
cofniemy się tym samym jarem, którym tu dotarliśmy. Posłuchaj. — Obrócił się nagle i 
położył dłoń na ramieniu Heng Shih. — Niewiele wiem o czarach, a wolałbym wiedzieć 
nawet mniej, ale twoja pani zdaje się w zbyt kiepskiej formie, by podejmować jakąkolwiek 
walkę z Ethramem–Falem. Musisz przekonać ją, żeby zaatakowała ukradkiem. Atak frontalny 
będzie samobójstwem. Jutro pójdę na zwiad wzdłuż szczytu ścian jaru i spróbuję znaleźć 
sposób na dotarcie do pałacu Stygijczyka od góry. Jeśli zdołam znaleźć ścieżkę, będziemy 
mogli opuścić się przez otwarte okna górnego piętra i wziąć naszych wrogów z zaskoczenia. 
Co o tym myślisz?
Heng Shih najpierw uniósł obie dłonie, a potem opuścił je z westchnieniem. Skinął głową.
— Zdołasz namówić Zelandrę, by zgodziła się przenieść obóz? — zapytał barbarzyńca. — 
Jej nierozwaga może kosztować życie nas wszystkich.
Khitajczyk nagle się zjeżył, a jego dłonie zacisnęły w pięści. Gwałtownie potrząsnął 
głową. Jego wzrok stał się zagniewany.
— Nie bądź głupi. Jeśli dbasz o swą panią, to chroń ją przed nią samą. Dość gadania, 
lepiej…
Cymmerianin raptownie zamilkł. Zimny dreszcz przebiegł po plecach Khitajczyka.
— Słyszysz coś? — wydyszał Conan. Heng Shih potrząsnął głową i zaczął nasłuchiwać. 
Pustynna cisza wypełniała jego uszy jak gruba wata. Khitajczyk stąpnął ostrożnie, odwrócił 
się tyłem do krawędzi urwiska i zaczął wpatrywać w zbocze góry, czujny na jakikolwiek 
dźwięk lub oznakę poruszenia. Conan przysiadł w pozycji bojowej, w ciemności jego oczy 
błyszczały jak u dzikiego zwierzęcia. Oddech Heng Shih przycichł, jakby zatrzymał się w 
płucach.
Posłyszeli ostre szurnięcie buta na kamieniu.
Heng Shih odwrócił się, serce podeszło mu do gardła, a dłonią poszukał rękojeści jatagana. 
Znad brzegu urwiska wyrosła czarna postać, wyskakując ze stromego zbocza jak potworny 
pająk. Khitajczyk nie zdążył wyciągnąć miecza, gdy podobna do młota pięść rąbnęła go w 
głowę. Heng Shih zachwiał się, zatoczył bezradnie na Conana i odpłynął w nieświadomość. 
Cymmerianin odsunął się na bok, wymijając przyjaciela, który rąbnął na ziemię jak długi.
W dłoni Conana błysnął miecz, lecz czarna postać była jeszcze szybsza. Zrobiła unik pod 
ciosem Conana, a jej dłonie zacisnęły się na jego szyi. Palce zatopiły się w ciało jak sztylety, 
hamując oddech.
— Śmierci — wychrypiał Gulbanda, przybliżając swą zapadniętą i wykrzywioną twarz do 
twarzy Conana. Cymmerianin cofnął się i z całą siłą skierował rękojeść miecza w czoło 
żywego trupa. Metalowa gałka walnęła w kość i rozerwała pergaminową skórę. Uderzenie 
oderwało dłonie Gulbandy od gardła Conana i spowodowało, że człowiek–trup zatoczył się 
do tyłu. Barbarzyńca nie dał napastnikowi czasu na pozbieranie się. Skoczył zadając na oślep 
potężne cięcia oburącz. To było jak ścinanie dębu. Klinga zadudniła o tors Gulbandy, 
zagłębiła się na cal i utknęła.
— Na Croma! — zaklął Conan, szarpiąc swój miecz, który pozostawał jednak 
zaklinowany w stwardniałym ciele nieboszczyka. Barbarzyńca cofnął się o krok, ominął 
leżącego Heng Shih i zachwiał pochylając nisko głowę w uniku. Kościste dłonie Gulbandy 
chwyciły powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stał Conan, który chwiał się o dwa 
kroki dalej, wciąż oburącz trzymając rękojeść jatagana. Wymierzył teraz kopniaka w pierś 
przeciwnika z tak dużą siłą, że zrzucił Gulbandę ze swojego miecza. Nieboszczyk zatoczył się 
w tył, odzyskał równowagę i znowu bez chwili wahania ruszył naprzód. Miecz i sztylet 
kołysały się u pasa Gulbandy. Zapomniał, jak się ich używa.
— Śmierci — wycharczał Gulbanda, idąc w stronę Cymmerianina z wyciągniętymi 
szponami. Zimne światło księżyca oświetliło jego twarz. Conan zobaczył połamane zęby w 
otwartych ustach i bladą bliznę przedzielającą kołtun jego brody.
Teraz Conan rozpoznał Gulbandę i z odrazą zrobił krok do tyłu. Jego pięty pośliznęły się 
na kamieniu i Cymmerianin pojął, że stoi na samym brzegu przepaści. Wywijał swym 
jataganem próbując utrzymać Gulbandę na dystans. Ale nieboszczyk nie bał się jego miecza. 
Przez chwilę czaił się, a potem rzucił głową naprzód do gardła barbarzyńcy.
Conan zaparł się stopami i smagał dalej swym jataganem z prawa i z lewa, aż brutalnym 
pionowym cięciem rąbnął w łokieć Gulbandy. Włókniste ciało i sucha kość rozdzieliły się od 
uderzenia. Oderwana kończyna bez śladu krwi odleciała właśnie wtedy, gdy nieboszczyk 
uderzył całym ciałem w Conana, zrzucając go do tyłu za krawędź urwiska.
Gdy razem spadali z impetem w ciemność, Conan był początkowo mocno oszołomiony, 
ale za chwilę oprzytomniał i z całej siły odepchnął od siebie Gulbandę. Spadające ciało 
barbarzyńcy otarło się o ścianę urwiska. Teraz Conan za wszelką cenę próbował chwycić się 
ściany i osłabić upadek. Uderzył bokiem w dno przepaści i pociemniało mu w oczach.
Nastąpiła chwila ciemności i ciszy, podczas której Conan rozpaczliwie starał się powrócić 
do pełnej świadomości tak, jak tonący usiłuje wydostać się spod powierzchni wody. W 
pewnym momencie dobiegły go odległe kobiece krzyki, ale zaraz umilkły, a on z powrotem 
znalazł się w głuchej ciszy.
Cymmerianin ostrożnie usiadł i wytrzepał piasek z czupryny. Wylądował na suchym 
piasku, który trochę złagodził upadek. Jednak żebra paskudnie go bolały, a w głowie 
wszystko wirowało. Jatagan leżał niedaleko koło niego — srebrzysty półksiężyc na szarym 
rumowisku. Conan rzucił się, chwycił miecz i stanął na chwiejnych nogach. Stojąc tak w 
cieniu patrzył przed siebie, a świat kręcił się dookoła. Potrząsnął głową jak lew, żeby 
oprzytomnieć, ale czuł, jakby każdy skrawek jego ciała był tłuczony młotkiem. Na szczęście 
wyglądało na to, że nie odniósł żadnych poważniejszych obrażeń.
Gulbanda upadł zaledwie kilka kroków dalej. Leżał na wznak, przełamany na niewielkim 
głazie. Wił się jak robak na szpilce. Był przegięty do tyłu na kamieniu, który przełamał mu 
kręgosłup, a jego jedyna ręka bezsilnie chwytała w szpony powietrze.
Conan doszedł już do siebie i ruszył naprzód, patrząc ze złością na swego nieśmiertelnego 
przeciwnika. Coś niewielkiego wypełzło z cienia głazu na srebrzyste światło księżyca. To 
oderwana lewa dłoń Gulbandy poruszała się po omacku po ziemi jak pająk, wlokąc za sobą 
martwe przedramię. Fala przerażenia ogarnęła Cymmerianina. Ręka na oślep oddalała się od 
bezradnego ciała Gulbandy. Conan pochylił się do przodu i dobył sztyletu z odrapanej 
pochwy wiszącej u pasa wroga. Przeszedł dwa kroki do przodu, ukląkł i wbił ostrze w 
nadgarstek, przyszpilając przerażającą kończynę do ziemi. Blade palce na przemian zaciskały 
się i rozluźniały.
— Śmierci — zasyczał głos, trochę głośniejszy od cichego szeptu, aczkolwiek tak zimny i 
przeszywający jak arktyczny podmuch. — Śmierci.
Conan wyprostował się. Zerwał się dziwnie ciepły wiatr, zdmuchując włosy z jego twarzy. 
Popatrzył w dół, na rozciągnięte i przełamane ciało Gulbandy z Shemu.
— Śmierci — westchnęło martwe ciało.
— Oczywiście — powiedział Conan i ciosem jatagana odrąbał głowę Gulbandzie. Ciało 
szarpnęło się i opadło, ale nie przestało poruszać się. Czaszka Gulbandy uderzyła w ubity 
piasek i odtoczyła dalej. Barbarzyńca odwrócił się i jednym płynnym ruchem schował jatagan 
do pochwy. Podszedł pewnie do podnóża urwiska i zaczął wspinać się na nie żwawymi, 
pewnymi ruchami.
Za nim, w cieniu głazu, leżała głowa Gulbandy, mrugając oczami w zimnym świetle 
gwiazd, a wargi poruszały się bezdźwięcznie, gdy wzywał śmierci, która nie przychodziła.

XXXII

Nisko przykucnięty Conan wyszedł na brzeg urwiska. Ogarnął wzrokiem wznoszący się 
przed nim długi stok. Po upewnieniu się, że nikogo tam nie ma, popatrzył na niebo, 
zaciekawiony, jak długo leżał bez zmysłów u podnóża urwiska. Nocne niebo było na wpół 
zasłonięte przez gęste chmury rozpościerające się od zachodu. Gwiazdy falowały i znikały 
pod nimi, jakby ścigały się po niebiosach. Niezwykle ciepły wiatr przetaczał się przez jary i z 
wolna nabierał mocy, zawodząc wśród turni.
Cymmerianin przyklęknął obok wyciągniętego ciała Heng Shih. Khitajczyk leżał twarzą do 
ziemi, a jego potężne ciało było przysypane kurzem i żwirem. Conan potrząsnął nim i Heng 
Shih poruszył się niepewnie, a potem usiadł. Rozejrzał się wokół z oczami rozszerzonymi 
panicznym lękiem.
— Na Ymira — zagrzmiał barbarzyńca. — I ty mówiłeś, że to ja mam twardą głowę.
Khitajczyk przesunął dłonią po swojej wygolonej czaszce, macając ostrożnie nad swym 
lewym uchem, gdzie skóra zaczęła obrzmiewać i zmieniać kolor. Wstał powoli, strzepując 
kurz z ubrania. Utkwił spojrzenie w Conanie.
— To był stary przyjaciel Shakara z Keshanu, który wrócił, by uregulować rachunki — 
powiedział Conan, odpowiadając na nieme pytanie.
Heng Shih nachmurzył się niepewnie, kładąc dłoń na rękojeści.
— Nie martw się o niego. Jest załatwiony. Chodźmy sprawdzić obóz. Obawiam się 
najgorszego. — Cymmerianin zaczął wspinać się po zdradliwym stoku długimi, szybkimi 
susami. Khitajczyk dotrzymywał mu kroku, choć każde stąpnięcie wywoływało u niego falę 
zawrotów głowy. Zerwał się wiatr, ciskając im w oczy pył i usiłując zepchnąć z powrotem na 
dół.
Obóz był opustoszały.
Heng Shih zatrzymał się pośrodku obozowiska, rozglądając się rozpaczliwie wokół. 
Niepokój był wyraźnie widoczny w każdym jego ruchu. Wszystkie trzy namioty były puste, a 
jeden z nich zapadnięty. Pomarszczona tkanina falowała i łopotała smętnie z każdym nowym 
powiewem. Kamienie pagórka nie nosiły na sobie żadnych śladów walki, ale Conan milcząco 
wskazał miejsce, gdzie wzgórze opadało na halę. Nieruchomo w ciemności leżały tam dwa 
blade kształty. Heng Shih utykając pobiegł ku nim, zatrzymał się i westchnął z ulgą. 
Zobaczył, że nie są to ciała Neesy i Lady Zelandry.
Były to zwłoki dwóch stygijskich najemników, które leżały nie dalej niż dziesięć kroków 
od siebie. Jeden z nich miast twarzy miał zwęgloną maskę. Z pustych, poczerniałych 
oczodołów wydobywały się smużki pary, które były rozdmuchiwane przez wiatr. Drugi z 
żołnierzy oburącz trzymał rękojeść sztyletu, głęboko wbitego w swoje gardło.
Heng Shih gapił się przez chwilę na martwych mężczyzn, nim zauważył, że Conan 
przyklęknął przy zapadniętym namiocie. Cymmerianin badał strzęp szaty, na którym widać 
było ciemne plamy. Wstał i wyciągnął go w kierunku Khitajczyka. Wiatr targał zabrudzoną 
tkaniną, miotając nią na wszystkie strony i Heng Shih zobaczył, że były to resztki turbanu 
Zelandry poplamione krwią.
Podszedł szybko do Conana i wyrwał mu z rąk strzępek materiału. Twarz miał jak 
kamienna maska. Krew na tkaninie jeszcze nie skrzepła i pobrudziła jego palce. Wypuścił 
strzępek ze swej dłoni, a wiatr porwał łachman w noc i nadciągającą burzę.
Heng Shih wyciągnął z pochwy swój jatagan i ruszył w dół ku wąskiemu jarowi 
wiodącemu do Pałacu Cetrissa.
— Stój! — Głos Conana zadźwięczał na wietrze jak szczęknięcie stali o stal. — Nie bądź 
głupcem.
Heng Shih zatrzymał się tyłem, a potem powoli się odwrócił. Z oczu Khitajczyka 
wyzierała trudna do opisania boleść. Położył prawą dłoń na swojej szerokiej piersi, a głową 
wskazał w kierunku siedziby Ethrama–Fala.
— Tak — powiedział barbarzyńca — rozumiem.
Pochylił się, pogrzebał w opadłym namiocie i wyprostował z butlą wina w dłoni. Zębami 
wyciągnął korek, wypluł go na ziemię i podał wino Heng Shih.
— Napij się i słuchaj uważnie. Twoja pani żyje, w przeciwnym razie Stygijczycy 
zostawiliby ją tutaj, tak jak to zrobili ze zwłokami swych kompanów. Jeśli pójdziesz do ich 
twierdzy, zostaniesz zarżnięty jak baran i pozostawisz Zelandrę w rękach stygijskiego 
czarnoksiężnika. Czy na pewno tego chcesz?
Khitajczyk potrząsnął głową, a jego ręce opadły bezsilnie, ale napięcie, które zawładnęło 
jego ciałem, osłabiło swój uścisk.
— Myślę, że nie. Teraz popatrz na niebo. To, co się do nas zbliża, nie jest zwykłą burzą, 
tylko burzą piaskową z samych wnętrzności piekieł. Gdy bywałem na pustyni, widziałem 
kilka takich burz, ale żadna z nich nie wypełniała bez reszty niebios jak ta. Przeklęty żywioł 
prawdopodobnie zrodził się wokół Harakht i narastał z każdą przebytą milą. Powinien nam 
zapewnić niezłą osłonę.
Conan pchnął wino do Heng Shih, który w końcu je przyjął. Cymmerianin wszedł 
pochylony do jednego ze stojących namiotów, zostawiając Khitajczyka sam na sam z butelką, 
który pociągnął tylko łyk i cisnął ją na bok. Szkło rozbiło się na kamieniach. Heng Shih nie 
miał teraz czasu na takie rzeczy.
Barbarzyńca wyszedł z namiotu, niosąc swój skórzany hełm, zwój sznura i dwie jedwabne 
koszule Neesy. Założył hełm, zarzucił sznur na ramiona, a potem rzucił Heng Shih jedną z 
koszul. Khitajczyk schwycił w locie, nim wiatr zdążył ją ponieść w dal, a potem gapił się nic 
nie rozumiejąc.
— Zrobimy tak, jak mówiłem wcześniej. Powiodę nas górą jaru do fortecy czarodzieja. 
Burza nam tego nie ułatwi, ale to nasza jedyna szansa. Owiąż sobie koszulę wokół głowy, tak 
aby zasłaniała ci nos i usta. Zostaw tylko wąską szparkę na oczy. To zapewni ci ochronę 
przed piaskiem.
Heng Shih stał nieruchomo w miejscu, patrząc to na koszulę w swym ręku, to na miejsce, 
w którym poszarpane szczyty ścian jaru stykały się z opadającym brzuchem burzy. Wiatr 
przelatywał przez obóz i gnał dalej w ciemność.
— Nuże — powiedział Conan, zawiązując koszulę na swym byczym karku.
Heng Shih skinął głową i zaczął owijać jedwabną koszulę wokół głowy.

XXXIII

Resztka światła księżyca zgasła pod toczącymi się chmurami. Wicher szalał smagając 
piechurów biczami piasku, które rozrywały im odzienie i ocierały odsłoniętą skórę. Mimo że 
księżyc nie świecił, burzowe niebo zalegała eteryczna żółta poświata, tak że Heng Shih był w 
stanie rozpoznać sylwetkę Conana, gdy Cymmerianin wdrapywał się na nieforemną kamienną 
ścianę.
Heng Shih stał na wąskim występie skalnym, trzymając się ściany urwiska tuż pod 
wspinającym się barbarzyńcą. Pod nieustannym naporem wichury bał się bardziej poruszać. 
Nieco poniżej rozciągał się dywan ostrych rozrzuconych głazów. Khitajczyk przycisnął czoło 
do twardej skały, wciąż ciepłej od promieni słonecznych czekając, aż Conan dotrze do 
bezpiecznego miejsca i spuści sznur.
Posuwali się w ten sposób już od kilku godzin. Heng Shih pocieszał się nadzieją, że górna 
część jarów będzie bardziej płaska i pozwoli chociaż na nieliczne momenty odpoczynku. Było 
inaczej. Górna część jaru była poprzecinana jeszcze bardziej wyboistymi, poszarpanymi 
skałami. Nie posuwali się naprzód, tylko właściwie albo wspinali się w górę, albo opuszczali 
w dół.
Conan wybrał pierwsze podejście, które wywiodło ich nad krawędź jaru w jego najniższym 
punkcie, a potem sprowadziło w dół, do gardzieli zasypanej olbrzymimi głazami. 
Odnalezienie wyjścia z tej gmatwaniny zajęło im pół nocy. Torowali sobie drogę przez szereg 
stromych grzebieni skalnych, ale kamienie rzadko dostarczały dość miejsca na zaczepienie 
dłoni i stóp. Musieli więc wypracować sobie metodę postępowania: Conan wspinał się 
przodem, często całkowicie znikając za chmurami wirującego piasku, potem opuszczał sznur i 
Heng Shih wspinał się po nim.
Przeciwległa strona każdego grzbietu była przeważnie krótsza i mniej stroma od tej, na 
którą się wspinali, natomiast jar, który okrążali, pogłębiał się. Nieuniknione więc było, że 
mężczyźni znaleźli się u podnóża kolejnej stromej ściany i jeszcze raz byli zmuszeni do 
wspinaczki. Duma nie pozwalała Heng Shih nie dotrzymywać kroku Conanowi, ale wkrótce 
odkrył, że jego umiejętności wspinania się po kamieniach nie mogły dorównać 
cymmerianinskiemu góralowi.
Teraz Khitajczyk stał zdyszany na niewielkim występie i czekał na sznur. Mrugał zza 
wąskiej szczeliny pokrytego piaskiem turbanu. Jego płuca walczyły o powietrze, a nogi drżały 
z wysiłku. Każdy mięsień przeszywał ból. Zebrał się w sobie, myśląc o Zelandrze i 
wypatrywał z góry sznura. Conan już dawno zniknął z oczu w wirującej burzy piaskowej, a 
Heng Shih czekając cierpliwie zmienił trochę swoją pozycję, by odciążyć zdrętwiałe kolana. 
Widoczność była coraz gorsza i gdyby sznur nie otarł się o jego rękę, pozostałby nie 
zauważony. Khitajczyk chwycił sznur i z zaciśniętymi zębami zaczął się wspinać.
Kiedy docierał do szczytu, olbrzymia postać Cymmerianina zamajaczyła nad nim na tle 
brunatnego nieba. Heng Shih podciągnął się zadowolony, że tym razem kamień okazał się 
choć umiarkowanie płaski. Conan pochylił się nad nim i zaryczał przekrzykując burzę.
— Z tobą wszystko w porządku?
Khitajczyk przytaknął i wstał, powstrzymując się, by nie sprawdzić bandaży owijających 
pod ubraniem tułów. Rana mocno pulsowała od wysiłku, ale miał nadzieję, że się nie 
otworzyła.
Stali obaj pomiędzy dwoma kamiennymi filarami, wytworami natury, które wyciągały się 
w niebo jak połamane palce zakopanego szkieletu jakiegoś olbrzyma. Heng Shih całym 
ciężarem oparł się o jeden z nich i wpatrywał zawzięcie przed siebie, próbując zgadnąć, jak 
trudny będzie następny odcinek. Żywił przekonanie, że jar, którym zmierzali do Pałacu 
Cetrissa, znajduje się gdzieś na prawo od nich, a sam pałac jest położony mniej więcej przed 
nimi. Nie chciał jednak zastanawiać się, jak daleko muszą jeszcze wędrować. — Patrz! — 
wrzasnął Conan, a jego głos stłumił ryk wichury. — Pałac! — Barbarzyńca wyciągnął rękę, 
wskazując kierunek, a Heng Shih próbował coś zobaczyć przez pędzący z wiatrem pył.
Ciemny masyw, olbrzymi i kanciasty to pojawiał się, to znikał w niesamowitym, żółtym 
półmroku. Zdawał się niedaleko, jednakże mężczyźni chłostani piaskiem i zatrzymywani 
przez wiatr nie mogli szybko pokonać tej odległości.
— Tu zejdziemy, wzdłuż tego występu skalnego, a potem pójdziemy w górę na szczyt 
pałacu. Właściwie już prawie tam jesteśmy. — Conan zwijał sznur wokół swego ramienia, 
gdy tymczasem Heng Shih patrzył sceptycznie przed siebie, próbując rozpoznać teren. Conan 
ruszył naprzód, przeszedł przez płaski wierzchołek grzbietu górskiego i zaczął schodzić 
nierównym zboczem. Khitajczyk ruszył za nim, starając się nie tracić z oczu szerokich pleców 
swego towarzysza, kiedy stąpał ostrożnie po zdradliwych kamieniach.
Stok kończył się wąską szczeliną zapchaną tłuczonymi skałami. — Conan zstępował 
skacząc zręcznie z głazu na głaz, unikając rozpadlin i nierówności, które mogłyby uwięzić 
albo złamać nogę. Pokonywał drogę wzdłuż dna szczeliny, a Heng Shih resztkami woli 
trzymał się blisko niego.
Wąskie przejście urywało się gwałtownie. Szczelina kończyła się gładką, pionową ścianą i 
otwierała na rozległy teren w tumanach niesionego przez wicher piasku. Conan przykucnął na 
głazie na krawędzi skały i patrzył w dół. Heng Shih dogonił go i stanął zdyszany obok.
— Poniżej jest dziedziniec, do którego dotarliśmy uprzednio! — krzyczał Conan. — Przy 
odrobinie szczęścia ta wąska półka, biegnąca wzdłuż ściany dziedzińca doprowadzi nas do 
miejsca, w którym będziemy mogli dostać się na dach pałacu.
Otwarta przestrzeń dziedzińca była jednym wielkim wirem wyjącego wiatru. Unoszący się 
piasek uniemożliwiał widoczność na więcej niż kilka kroków. Jedno spojrzenie w dół 
wywoływało dziwny zawrót głowy. Powierzchnia dziedzińca równie dobrze mogła 
znajdować się o kilkanaście metrów w dół, jak i o kilkaset. Conan pokazał Heng Shih nikłą 
półkę, która zaczynała się poniżej ujścia szczeliny, o parę metrów od nich. Ścieżka na niej 
ciągnęła się wzdłuż ściany dziedzińca, wiodąc w górę w sam środek burzy. Półka skalna 
niekiedy zwężała się, ale sprawiała wrażenie, że można nią iść. Khitajczyk poczuł żołądek w 
gardle, gdy pojął, że musi wykonać skok wzdłuż skalnej ściany, by dosięgnąć ścieżki. Półka 
nagle wydała mu się o wiele za wąska.
Barbarzyńca ustawił stopy, ugiął kolana i zrobił skok. Wylądował jak kot, przywarł 
plecami do ściany i z łatwością posuwał się po półce, szybko znikając z zasięgu wzroku.
Heng Shih cały spięty usiłował go naśladować, ustawiając się ostrożnie przy krawędzi. Nie 
patrzył w dół. To przecież łatwy skok, przekonywał sam siebie. Można by go wykonać na 
jednej nodze, gdyby na dole nie było przepaści. Heng Shih wziął głęboki oddech i skoczył. 
Osiadł na półce, ale jego uderzenie o ścianę było zbyt silne, bo lekko się od niej odbił. 
Desperacko szukał jakiegokolwiek uchwytu w ścianie i kiedy cudem znalazł, złapał się i 
przyciągnął mocno do ściany.
Tętno łomotało mu w uszach, przez chwilę zagłuszając nawet wycie wiatru. Nie miał czasu 
zastanawiać się, co czuje, i myśleć o tym, że stoi niepewnie na kruchym kawałku kamienia 
zawieszonym nad wyjącą głębią. Ruszył wzdłuż ścieżki, podążając za Conanem.
Droga okazała się wystarczająco łatwa do pokonania przez pierwsze dwadzieścia czy 
trzydzieści kroków, potem zwężała się i wznosiła po ostrych i nieregularnych stopniach. Heng 
Shih potknął się na pierwszym stopniu i stanął. Był wyczerpany. Otrzepał pył z turbanu i 
ubrania i westchnąwszy zaczął wspinać się dalej. Po piątym stopniu ścieżka zwężała się, aż 
całkiem znikła w licu ściany. Heng Shih przytulony do skały rozglądał się na wszystkie 
strony. Ściana dziedzińca ciągnęła się dalej, ale pozbawiona była oparcia dla stóp. Kamień 
błyszczał gładko jak wypolerowany kryształ.
Gdzie był Conan? Ta myśl spadła nagle na Khitajczyka z całą siłą. Wpatrywał się 
wystraszony w szalejącą poniżej burzę. Czy Cymmerianin spadł? Cóż on teraz pocznie?
Coś dotknęło czubka jego głowy. Odruchowo skulił się i lekko cofnął do tyłu, tak że 
niewiele brakowało, by zleciał z półki. Prawą ręką machnął w powietrzu i chwycił sznur.
Conan znajdował się nad nim. Heng Shih ściągnął linę i spojrzał w górę, na ściany 
urwiska. Skała była gładka, pozbawiona większych nierówności. Na szczęście okazały się one 
wystarczające i Conan wdrapał się wyżej.
Heng Shih złapał mocno za sznur. Sapiąc i dysząc, zaczął powoli wspinać się po linie. Gdy 
mógł, przyciskał stopy i kolana do powierzchni skały, ale jego bezpieczeństwo zależało 
wyłącznie od siły rąk. Mięśnie ramion zaczęły mu drżeć z wysiłku, więc trochę zwolnił. Pył i 
pot wchodziły mu w oczy, buty ślizgały się po kamieniu. Khitajczyk szukał nogami punktu 
oparcia, ale go nie znajdował. Wtem sznur zaczął się wznosić, ciągnąc go w górę jak 
niezdarną rybę. Za chwilę został wciągnięty na krawędź urwiska. Heng Shih wgramolił się, 
puścił linę i stanął wpół zgięty z dłońmi opartymi na kolanach, ciężko dysząc.
Conan odwinął sznur z pięści, klepnął Khitajczyka po plecach i parsknął śmiechem, który 
był słyszalny nawet mimo wiatru.
— Myślałeś, że mnie straciłeś, co? Potrzeba czegoś więcej niż taka drobna wspinaczka, 
żeby pokonać Cymmerianina. Chodź, już prawie dotarliśmy.
Ściana jaru ciągnęła się jeszcze tylko przez jakieś dziesięć kroków i dotykała już narożnika 
dziedzińca, gdzie ostro skręcała, tworząc tylną ścianę wgłębienia utworzonego przez naturę. 
Dotarli do końca dziedzińca i teraz oddaleni byli od Pałacu Cetrissa zaledwie o rzut włócznią. 
Khitajczyk mógł stąd dojrzeć masywne filary fasady pałacu, pojawiające się i znowu 
znikające za woalami niesionego wichrem piasku. Ich kontury rozmazywały się i wyglądały 
jak złowieszczy miraż utworzony przez gwałtowną burzę.
Conan i Heng Shih wspięli się na niewysoki grzbiet zwietrzałej skały i przeszli na tyły 
dziedzińca. Ciemny i cienisty masyw, który widzieli przez burzę, wyrastał teraz przed nimi. 
Ich pełna udręki wspinaczka doprowadziła ich w pobliże dachu pałacu. Najwyższa część 
Pałacu Cetrissa została wymodelowana z fragmentu jaru, który wznosił się, górując nad 
wszystkim wokół. Skrzydło pałacu wyrobione było z kamienia u ich stóp tak ostro, jak 
miejski mur, wyrastający z brukowanego chodnika. Patrząc na tę ścianę, wznoszącą się 
wysoko ku udręczonemu burzą niebu, Heng Shih zapragnął nagle zobaczyć na nim choćby 
jedną gwiazdę. Conan podszedł do ściany i przeciągnął po niej palcami. Odwrócił się do 
Khitajczyka, poklepał dłonią ścianę i wrzasnął, przekrzykując porywy wiatru. — Była 
obrabiana. Wyrównywana i zacierana. Dawno temu. Heng Shih pokiwał głową na znak, że 
zrozumiał, iż Cymmerianin nie będzie w stanie wdrapać się na nią. Szli jeszcze przez kilka 
chwil, a Conan uważnie przyglądał się ścianie. Wreszcie stanął i wskazał pojedynczą rysę, 
widniejącą na gładkiej powierzchni. Gdy Heng Shih przyglądał się ścianie, Cymmerianin 
cofnął się o kilka kroków, rozpędził i wyskoczył w górę do wąskiej szparki w kamiennym 
murze. Jego ciało zdawało się frunąć i utknęło, jak sztylet ciśnięty w miękkie drewno. 
Silnymi palcami utrzymującymi cały ciężar jego potężnego ciała, uchwycił się ciasnej 
szczeliny. Zaczął się wić, wspinając w górę i opierając jedynie na czubkach palców. Po chwili 
jego palce znalazły oparcie na szczycie muru. Wtedy podrzucił nogi w górę i znalazł się na 
wierzchu, znikając Khitajczykowi z oczu.
Heng Shih stał z rękami na biodrach i potrząsał z niedowierzaniem głową. Przypomniał 
sobie, jak początkowo niechętny był pomysłowi, by barbarzyńca towarzyszył wyprawie Lady 
Zelandry.
Skrzywił się na tę myśl, odsunął od ust jedwab, którym miał owiniętą głowę, i splunął. 
Sznur zakołysał się tuż przed nim. Rozluźnił mięśnie, zamachał rękami i powoli zaczął się 
wspinać.
Dach Pałacu Cetrissa był równie wielki, jak dziedziniec, prostokątny i otoczony niskim 
murkiem. Był płaski jak podłoga, teraz pokryty kręcącymi się wirami piasku. Pośrodku leżała 
drewniana płyta, ciężka i gruba jak blat stołu w tawernie. Conan ukląkł i, gdy Heng Shih 
nerwowo obserwował otoczenie, przyłożył do niej ucho. Podniósł się pośpiesznie i cicho 
podszedł do Khitajczyka.
— Wejście — szepnął. — Prawdopodobnie strzeżone. Popatrz tutaj. — Barbarzyńca 
znowu przyklęknął, wskazując na zbiór dziwacznych przedmiotów przysypanych piaskiem. 
Pięć czarnych świec stało w zakrzepniętych kałużach wytopionego z siebie wosku. Każda z 
nich była umieszczona na wierzchołku ramienia wielkiej pięcioramiennej gwiazdy, 
wyrysowanej na powierzchni dachu. Dziwne symbole i ornamenty były wyryte w kamieniu 
na wszystkich bokach wielkiego pentagramu.
— Idę o zakład, że to stąd Stygijczyk przesyłał swój obraz, który nawiedził twoją panią — 
powiedział Conan.
Myśl o Zelandrze spowodowała przypływ nowej energii do zmęczonego ciała Heng Shih. 
Podbiegł do frontonu pałacu, dając znak Conanowi, by podążał za nim. Chwyciwszy 
rzeźbiony brzeg muru, Khitajczyk wychylił się na dziedziniec i popatrzył w dół. Fasada nad 
wielkimi filarami rozciągała się na kilkanaście metrów w dół. Poniżej można było dostrzec 
wystający gzyms jednego z filarów. Conan zbliżył się do środka fasady, gdzie znalazł dobre 
miejsce z lekkim pęknięciem i zaczął rozwijać sznur.
— Zejdziemy tutaj. Musimy rozhuśtać się między filarami.
Heng Shih przyglądał się, jak Cymmerianin zawiązał gruby węzeł na końcu sznura, stanął 
na nim i szarpnął, aż węzeł się zacisnął. Potem zaklinował sznur w szczelinie muru, a koniec 
zrzucił nad dziedziniec.
— Powinno wytrzymać, o ile pod naszym ciężarem nie rozerwie się węzeł i kamień nie 
przetrze sznura. — Conan przeciągnął się jak rozleniwiony tygrys, sprawiając wrażenie 
pewnego siebie i niefrasobliwego, za to Heng Shih miał pewne obawy.
— Pójdę pierwszy — rzekł barbarzyńca, siadając okrakiem na murze i chwytając linę. 
Gibkim ruchem przetoczył się nad krawędzią i zaczął opuszczać po sznurze. Szarpały nim 
porywy wiatru, odrywając od ściany i kołysząc jego ciałem jak wahadłem. Cymmerianin 
walczył z wichrem, trzymając się jak tylko mógł blisko kamiennej powierzchni. Kiedy dotarł 
do podstawy fasady, oparł o ścianę podeszwy butów, odepchnął się w tył i zsunął po sznurze 
pod fasadę pomiędzy filarami. Potem Heng Shih stracił go z oczu.
Khitajczyk poczuł, że cierpnie, gdy sznur pozostał naprężony, a Conan nie pojawił się 
ponownie. Po chwili luźny sznur pojawił się powiewając we wszystkie strony na bezlitosnym 
wietrze. Heng Shih przez chwilę zastanawiał się, czy przypadkiem nie spadł lub, co gorsza, 
wpadł do komnaty pełnej żołnierzy. Potem chwycił sznur i przeszedł przez mur.
Zbyt szybko zsunął się przy fasadzie i starożytne, na wpół wytarte inskrypcje podrapały 
jego kolana i łokcie. Sznur wydawał się zbyt cienki w jego wielkich garściach. Heng Shih 
zjechał, opadając poniżej fasady i dyndając pomiędzy dwoma filarami, które majaczyły po 
obu stronach jak olbrzymi, ponurzy wartownicy. Czuł się bezradny, bo wiatr obracał nim i 
huśtał w tę i z powrotem. Czarny kwadrat okna, cofnięty pod fasadę o nie więcej niż parę 
metrów, zapraszał do siebie Heng Shih. Wyrzuciwszy energicznie nogi w stronę przeciwną 
niż ściany pałacu, Khitajczyk zamachnął się w stronę okna. Zwinnie zaczepił butem o parapet 
i zaczął przyciągać się do bezpiecznego miejsca. Jedną dłonią puścił sznur i dotknął krawędzi 
okna. Wtedy silna ręka chwyciła go i wciągnęła do środka. Heng Shih wpadł do ciemnego 
pokoju, lądując na swych nadwerężonych kolanach. Obok niego stał Conan. Zdjął już z 
twarzy jedwabną maskę i pokazywał białe zęby w radosnym uśmiechu. W jego dłoni 
połyskiwał obnażony jatagan. Heng Shih wstał i dobył własnego miecza. On i Cymmerianin 
byli wewnątrz Pałacu Cetrissa.

XXXIV

Ubrany w zbroję żołnierz popchnął Neesę przez portal do olbrzymiej, kamiennej komnaty. 
Obróciła się, parskając buntowniczo i naprężając łańcuchy skuwające jej ręce na plecach. 
Zelandra, podobnie skrępowana, zatoczyła się na swoją sługę i zachwiała łapiąc równowagę. 
Neesa poczuła ukłucie, które przeszyło ją, napełniając bezsilnością, wściekłością i smutkiem. 
Zelandra poruszała się jak wiekowa i zniedołężniała stara baba.
— Czy dobrze się czujesz, pani? — zapytała, starając się, by jej głos brzmiał mocno i 
spokojnie. Za kobietami wepchnęli się do komnaty żołnierze.
— Miałaś się nie odzywać. Bądź posłuszna albo utnę ci ozór — powiedział Stygijczyk, 
popchnął Neesę i aluzyjnie przejechał kciukiem po ostrzu swego korda.
Najroślejszy z żołnierzy przemówił spokojnym głosem wzbudzającym autorytet.
— Spokojnie, Daphrah. Pan chce je mieć w całości.
— Na kły Erlika! — zaklął ten o imieniu Daphrah. — Ona rzuciła sztyletem w gardło Teh–
Harpy tak zręcznie, że aż miło. Mam nadzieję, że nasz pan nakarmi nimi lotos.
Odwracając gwałtownie głowę od jawnej nienawiści, wyzierającej z oczu Daphrah, Neesa 
rozejrzała się po komnacie. Była okrągła i potężnie sklepiona, oświetlona zbiorem dziwnych 
kul rozmieszczonych wokół ścian. Wyglądało na to, że te krystaliczne pojemniki zawierają 
jedynie wodę i jakiś rodzaj liściastych roślin, jednakże świeciły mocnym, żółtym światłem. 
Środek komnaty wypełniał wielki posąg. Był to sfinks, jakie czasami można zobaczyć w 
Stygii, ale różnił się tym, że był wyjątkowo duży, wyrzeźbiony w czarnym kamieniu, a jego 
twarz pozbawiona była rysów. Patrząc na ołtarz i jego bóstwo bez wyrazu, Neesa czuła się 
jeszcze bardziej nieswojo. Co to byli za ludzie, którzy czcili takiego boga?
Kobiety zostały zagnane na środek komnaty, aż znalazły się pod samym owalem pustego 
oblicza. Neesa cofała się przed napierającymi najemnikami i oparła się plecami o płytę 
ołtarza. Usiadła tam nieco prowokująco, wykrzywiając usta w szyderczej pogardzie. 
Zelandra, z pochyloną głową, przysunęła się do niej. Włosy miała zakrwawione po uderzeniu 
jej rękojeścią miecza. Bezlitosny skórzany knebel zapięto wokół jej głowy, co miało 
uniemożliwić jej rzucenie jakiegokolwiek zaklęcia. Neesa wątpiła, czy Zelandra byłaby teraz 
zdolna do jakichkolwiek czarów, nawet gdyby nie miała knebla. Jej pani wyglądała na 
wyczerpaną samym utrzymywaniem się na nogach.
Neesa zacisnęła ze złością oczy. Powinna była siłą powstrzymać Zelandrę przed 
roznieceniem ogniska. Obóz należało przenieść bezzwłocznie, tak jak mówił Conan. Zostały 
schwytane tak prędko. Chwilę wcześniej dyskutowały z Zelandrą w namiocie, a jej pani była 
tak nieugięta w przekonaniu, że jest bezpieczna i potrzebuje jedynie wypoczynku, cały czas 
zaciskając dłonie na tej przeklętej srebrnej szkatułce. Potem na zewnątrz namiotu usłyszały 
głosy i nawet Zelandra, przy całym swoim osłabieniu, nie miała wątpliwości, że nie są to 
głosy Conana i Heng Shih. Kobiety wypadły razem z namiotu i zobaczyły stygijskich 
żołnierzy przechodzących przez grzbiet wzgórza. Neesa zabiła jednego swym sztyletem, a 
Zelandra miała jedynie tyle czasu, by wyszeptać pojedyncze zaklęcie. Posłała ze swej dłoni 
rozżarzony piorun palącego, zielonego światła w przerażoną twarz drugiego ze Stygijczyków. 
A potem dopadli je inni żołnierze. Zelandra chwyciła swą srebrną szkatułkę, próbując ją 
owinąć, ale gałka rękojeści miecza uderzyła ją w głowę, powalając na ziemię. Neesa 
wyciągnęła następny sztylet, wołając Conana i Heng Shih i nie mogąc uwierzyć, że ich tu nie 
ma. Wojownicy otoczyli ją, wyraźnie nie chcąc uczynić jej krzywdy, o ile to nie będzie 
konieczne, i wystrzegając się noża, który trzymała gotowy do rzutu. Przyłożone do gardła 
nieprzytomnej Zelandry ostrze korda było dla niej wystarczającym argumentem, żeby 
odrzuciła sztylet. Potem została ogłuszona pięścią przez tego, którego zwano Daphrah. 
Najemnicy przez jakiś czas dreptali jeszcze wokół, szukając ich towarzyszy, ale wkrótce 
doszli do wniosku, że tamci uciekli. Zadowoleni, że pojmali czarodziejkę, której pragnął 
Ethram–Fal, i obawiając się nadciągającej burzy, żołnierze odprowadzili swe zdobycze do 
jaru. Po drodze spadła na nich burza piaskowa, co przyjęli złorzeczeniami i wrzaskami. Neesa 
stawiła jej czoło w odrętwieniu. Jej myśli były sparaliżowane faktem, że Conan i Heng Shih 
nie przybyli im na pomoc.
Nawet wspaniała fasada Pałacu Cetrissa, spowita kłębami wirującego, niesionego wichrem 
piasku, wywarła na niej niewielkie wrażenie. Labiryntem wewnętrznych korytarzy wiedziono 
je przez puste komnaty, tak ciche, jak krypty grobowe, potem przez wielki hali, pełen równo 
ustawionych szałasów, i w końcu doprowadzono do tej przerażającej świątyni.
Teraz czekali na tego, który tu władał.
Zelandra cicho jęknęła, obmacując swój pas. Luźno zwisające rzemienie przypominały, że 
odcięta została jej srebrna szkatułka. Rosły kapitan o ptasich rysach trzymał szkatułkę w 
dłoni. Obojętnie obserwował rozpacz Zelandry, przenosząc spojrzenie z jej bezsilnie 
zaciskających się dłoni na szkatułkę, którą miał w ręku. Bezradna furia wrzała w piersi Neesy, 
czuła, jakby jej serce miało pęknąć.
Od drzwi dał się słyszeć odgłos kroków. Tłum najemników rozstąpił się, pozwalając 
zbliżyć się niskiej, odzianej na szaro postaci. Mężczyzna był niższy od Neesy i lekko 
zgarbiony, a jego głowa kryła się pod kapturem. Obute w sandały stopy klapały żwawo po 
gładkiej, kamiennej podłodze. Zatrzymawszy się przed kobietami, przyglądał się im przez 
chwilę, po czym skrzyżował ramiona na swej wąskiej piersi.
— A! Zelandra! — dobiegł spod kaptura miękki głos. Miał w sobie tyleż litości, co 
zachwytu. — Twoja wytrzymałość jest zaprawdę godna podziwu. Byłem głupi nie doceniając 
cię. Lecz ty byłaś jeszcze głupsza nie doceniając mojego Szmaragdowego Lotosu.
Zelandra nie reagowała, patrzyła przed siebie nieobecnym wzrokiem, zjedna ręką 
przyciśniętą do piersi, a drugą zaciskającą się bezcelowo na miejscu u pasa, gdzie zawsze 
trzymała zawieszoną szkatułkę ze Szmaragdowym Lotosem.
— Ath — zawołał władczo czarnoksiężnik. — Uwolnij z więzów towarzyszkę damy i 
przywiąż ją do ołtarza.
Żołnierz robił, co mu kazano — przekazał srebrną szkatułkę Zelandry swemu kompanowi i 
wyjął klucz zza wypolerowanego napierśnika.
Przerażenie chwyciło Neesę za gardło i poczuła dreszcz paraliżujący jej ciało. Skuliła się, 
zacisnęła zęby i wystawiła pięści do walki. Kapitan zatrzymał się, ale jego twarz nie 
zdradzała żadnych uczuć.
— Hola, hola — powiedział łagodnie mężczyzna. — Nie bądź głupia. Wciąż możesz 
przeżyć bez uszczerbku. Wszystko zależy od twojej pani. Jeśli będziesz się opierać, to 
wszystko może się dla ciebie o wiele gorzej skończyć. Pomyśl, co może ci się tu przydarzyć, 
jeśli mnie zezłościsz. Rusz wyobraźnią.
Neesa złagodniała nieco, gdy Ath zdejmował jej kajdany i ujmując pod pachy z łatwością 
podniósł na ołtarz. Nie stawiała oporu, tylko zaciskała powieki, gdy on przywiązywał jej 
rzemieniami nadgarstki i kostki do czarnych, metalowych pierścieni, umieszczonych w 
każdym rogu ołtarza.
— Bardzo dobrze — powiedział mały mężczyzna, a potem dodał głośniej: — Teraz mnie 
zostawcie. Bądźcie czujni. Te dwie mogą mieć jakichś przyjaciół. Hep–Kahl, daj mi jej 
szkatułkę. Ath, ty możesz zostać.
Do uszu Neesy dotarły stłumione pomruki rozczarowania. Nerwy miała napięte i wszystkie 
jej zmysły odbierały bodźce ze zdwojoną czujnością. Ołtarz dotykający jej pleców był 
potwornie zimny. Uniosła głowę i zobaczyła żołnierzy wychodzących kolejno przez drzwi. 
Ostatni obejrzał się na nie i odszedł zadumany.
— Ath, usuń damie knebel. Nie bój się. Jestem pewien, że w tej chwili nie jest zdolna do 
czarów.
Neesa trzymała głowę nieco uniesioną, by obserwować, co się dzieje, choć mięśnie karku 
zaczęły jej mocno drętwieć. Knebel z ust Zelandry został zdjęty, aczkolwiek ona wcale tego 
nie zauważyła. Jej oczy były zamglone i wpatrywały się w pustkę. Wojownik cofnął się 
niespokojnie w tył, z dłonią na rękojeści swego ciężkiego miecza.
Czarodziej uniósł dłonie i zdjął kaptur. Jego oblicze wywarło na Neesie okropne wrażenie. 
Wypukłe czoło i cofnięta szczęka nie mogły powodować, żeby Ethram–Fal uznany był za 
przystojnego mężczyznę, ale spustoszenie spowodowane używaniem Szmaragdowego Lotosu 
przekształciło go w coś, co z trudem można by nazywać istotą ludzką. Kępki włosów 
sterczały z jego pokrytej plamami głowy. Cerę miał wyblakłą koloru szarego, bardziej 
pasującego do nieboszczyka. Całe ciało i twarz pokryła nieskończona liczba drobnych 
zmarszczek, nadając mu wygląd poruszającej się mumii. Białka oczu świeciły bladą zielenią.
— A teraz, pani, mamy dużo spraw do omówienia.
Na jego słowa Zelandra była głucha. Stała jak lunatyczka, nie zwracając najmniejszej 
uwagi na ponurą scenerię, która ją otaczała.
— Och, wiem, czego ci potrzeba — rzekł przymilnie Ethram–Fal. —Popatrz tutaj, pani. — 
W obliczonym na pokaz geście wyciągnął srebrną szkatułkę w górę.
Wzrok Zelandry nagle się skupił, przywierając do połyskującej skrzyneczki.
— Kilka drobin powinno uczynić cię bardziej komunikatywną. — Otworzył szkatułkę i 
trzymał ją tak, że czarodziejka mogła dojrzeć zawartość.
Zelandra wykonała niepewny, powłóczysty krok do przodu. Ręce zwisały jej bezwładnie.
— Tak, bardzo dobrze. Chcesz się poczuć lepiej, czyż nie? Zelandra wykonała z trudem 
trzy kroki w kierunku Stygijczyka i na oślep wyciągnęła przed siebie ręce.
— Tak mało zostało — zadumał się Ethram–Fal. — Możesz tylko posmakować. — 
Dwoma palcami nabrał odrobinę ciemnozielonego proszku, a potem wyciągnął rękę do Lady 
Zelandry. — Będzie więcej, jeśli zdołamy osiągnąć porozumienie. Prawdę powiedziawszy 
tyle, ile tylko zechcesz.
Czarodziej wstrzymał oddech, gdy Zelandra wykonała dalsze dwa kroki w jego stronę, 
chwyciła jego nadgarstek obiema dłońmi i zaczęła zlizywać Szmaragdowy Lotos z jego 
usłużnych palców.
Ethram–Fal odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się jak szatan z najgłębszych czeluści 
piekieł.

XXXV

Komnata była kwadratowa, wyrąbana bezpośrednio w ścianie jaru i nie umeblowana. 
Oczywiste było, że nie była zamieszkiwana, a być może nawet odwiedzana, od bardzo 
długiego czasu. Mała, stwardniała smuga piasku, rozciągająca się na podłodze, narastała przez 
wieki. W jednej ze ścian wykuty był pojedynczy portal. Burza na zewnątrz szalała z nie 
słabnącą siłą, szorując framugę okna biczami z piasku.
Barbarzyńca i Khitajczyk tkwili po obu stronach okna, badając uważnie wzrokiem sytuację 
dookoła. Jedynym dźwiękiem były głosy, wywoływane przez wichurę. Conan wyciągnął spod 
płaszcza mały, skórzany plecak, otworzył go i wyjął bukłak z winem.
— Proszę. To nie jest najlepszy rocznik i trochę rozwodniony, ale założę się, że teraz nie 
wzgardzisz nim — powiedział Cymmerianin z nieśmiałym wyrazem twarzy. Heng Shih wziął 
bukłak do ręki. Pierwszy haust spłukiwał warstwę pyłu, którego nałykał się w podróży. Przy 
drugim poczuł w ustach wspaniały aromat. Może wino nawet i było pośledniego gatunku, a 
także rozwodnione, ale nie pamiętał, by kiedykolwiek jakiś napój tak mu smakował. Kiedy 
już ugasili pragnienie, bukłak powędrował do plecaka i obaj ruszyli do drzwi.
Na zewnątrz komnaty znajdował się nie oświetlony korytarz, rozwidlający się na prawo i 
lewo. Gdy oczy Conana przystosowały się do ciemności, zauważył, że puste otwory 
wejściowe znajdowały się po obu stronach. Okazało się, że obie z tych komnat miały okna 
wychodzące na fasadę, a komnaty były podobne do tej, przez którą dostali się do pałacu. Za 
tymi komnatami korytarz skręcał do środka i zagłębiał się gdzieś w skale.
Conan wybrał drogę prawym korytarzem. Przeszli kawałek drogi, odgłosy burzy były 
odległe i podobne do szelestu, a powietrze stało się gęściejsze i bardziej nieruchome. 
Charakterystyczna woń starożytnego kurzu wypełniła ich nozdrza.
Korytarz ciągnął się w ciemności przez jakiś czas, a potem rozdzielał się jeszcze na trzy 
części. W lewo biegł tak, jak dotychczas, bez żadnego światła, bez drzwi. Na prawo wiły się 
w dół spiralne schody. Wzdłuż schodów na zakrzywionych ścianach odbijał się mglisty żółty 
blask, delikatny jak opar.
Conan bez słowa wskazał kierunek, Khitajczyk przytaknął głową i obaj zaczęli skradać się 
po schodach w dół. Conan szedł przodem, przywierając plecami do ściany, a miecz miał 
wysunięty przed siebie. Schody prowadziły na drugi poziom, gdzie obaj mężczyźni zawahali 
się, co dalej. Cymmerianin przykucnął i wychylił się na hali, ale wszędzie panowała ciemność 
i cisza. Anemiczny blask dochodził z dołu. Wycofał się i zaczęli dalej schodzić po schodach. 
Klatka schodowa kończyła się i otwierała na szeroki hali, wiodący na lewo i na prawo. 
Pojedyncze światło, umieszczone we wnęce wyżłobionej w ścianie, łagodnym blaskiem 
wypełniało długą komnatę. To nie była pochodnia. Światło nie przypominało niczego, co 
Conan widywał do tej pory. Była to szklana kula wypełniona wodą, gałązkami jakiejś rośliny 
i dawała spokojny, miły blask. Barbarzyńca nie miał czasu zastanawiać się dłużej nad jej 
niezwykłością. Śmierć mogła czyhać w tych korytarzach na każdego, kto okazałby się 
nieostrożny. Po prawej stronie hali rozciągał się na jakieś piętnaście kroków i kończył 
następnym portalem. Lewa część miała podobną długość i wiodła do takiego samego portalu, 
ale zakrytego kawałkiem surowej tkaniny. Nieśmiałe dźwięki dobiegające zza zasłony 
odbijały się echem i poruszały nieznacznie zawieszony materiał.
Conan zaczął skradać się ku przesłoniętemu wejściu. Na kamiennej podłodze jego buty nie 
wydawały najmniejszego dźwięku. Heng Shih zaczął się skradać o jakieś cztery kroki za nim, 
lecz zamarł w bezruchu, gdy Cymmerianin nie odwracając się dał mu znak ręką, żeby się 
zatrzymał.
Jakiś głos odezwał się po stygijsku, zaskakująco głośno w tej śmiertelnej ciszy. Conan i 
Heng Shih stanęli pełni przerażenia, potem zasłona przy wejściu została szarpnięta, odsunięta 
na bok i pojawiło się dwóch mężczyzn w błyszczących zbrojach. Za ich plecami jarzyły się 
światła. Conan zastanawiał się przez ułamek sekundy, co mają zrobić. Teraz słychać było 
więcej głosów dochodzących zza drzwi. Dwóch strażników, którzy wyszli pierwsi, stało teraz 
z wytrzeszczonymi oczami w drzwiach. Cymmerianin rzucił się naprzód, porwał świetlistą 
kulę z wnęki, odwrócił się i wpadł prosto na Heng Shih, który odruchowo cofnął się o krok.
— Biegnij, do cholery! — barbarzyńca wepchnął swego towarzysza z powrotem na 
schody, a za nimi rozległy się alarmujące okrzyki.
Tupot butów na kamiennej posadzce odbijał się daleko echem. Conan przeskakiwał po trzy 
stopnie, oddalając się od biegnącego z trudem Khitajczyka. Na drugiej kondygnacji zatrzymał 
się i potoczył świetlaną kulą po ciemnym korytarzu wiodącym na północ. Żółtobiałe światło 
zapłonęło niesamowicie, zalewając ściany niezwykłym blaskiem, jak czarodziejska 
pochodnia. Conan bez namysłu przebiegł przez zaciemnioną drugą kondygnację i wbiegł na 
trzecią, wpadając do mrocznego hallu z rozgałęziającymi się w trzy strony korytarzami. 
Krzyki ścigających żołnierzy stawały się coraz głośniejsze. Heng Shih podążał za 
Cymmerianinem i już razem wbiegli na teren trzeciej kondygnacji pałacu.
Przebiegli przez następne rozwidlenie, z lewej strony minęli otwór wejściowy, ale nie 
zwolnili kroku. Zaraz natrafili na następne wejście, tym razem zasłonięte. Barbarzyńca 
odsunął tkaninę na bok i machając mieczem w ciemności usiłował zapobiec 
niespodziewanemu atakowi. Heng Shih wbiegł za nim przez otwór, tkanina opadła i obaj 
stanęli przywarci plecami do ściany, po obu stronach drzwi, gotowi ściąć każdego, kto 
chciałby tu wejść. Heng Shih tłumił swój przyśpieszony oddech, a serce cały czas waliło mu 
jak młot.
Głosy i kroki żołnierzy dobiegały do nich raz bliżej, raz dalej, zanikając i zlewając się 
razem. Heng Shih otarł brudnym rękawem kimona pot z czoła, a naprzeciw niego Conan stał 
z jataganem w pogotowiu, tak naładowany energią, jak lampart prężący się do skoku.
Odgłosy pogoni ucichły. Niewidoczny w mroku Conan uśmiechnął się i opuścił swój 
miecz. Stal zadzwoniła delikatnie o coś na ścianie. Conan obrócił się, sięgnął ręką i natrafił na 
coś gładkiego we wnęce ściany. Gdy wziął, to i uniósł w górę, z wnętrza przedmiotu dobiegło 
przyćmione pulsowanie światła. To była kula świetlna podobna do tej, którą porwał w hallu. 
Woda w środku zamieszała się i światło stało się bardziej stabilne. Conan mocniej potrząsnął 
szklaną kulą i cała komnata została oświetlona żółtym blaskiem.
Pierwsze, co zobaczył, to przyciśnięty do ściany Heng Shih, z mieczem w ręku i oczami 
pełnymi niedowierzania. Khitajczyk zmarszczył czoło i wyciągnął rękę, jakby chciał 
Conanowi wytrącić kulę świetlną.
— Spokojnie — Cymmerianin odstąpił od drzwi. — Oni ścigają światło, które z kulą 
potoczyłem na drugim poziomie. Przy odrobinie naszego szczęścia pomyślą, że upuściliśmy 
je i kryjemy się tam na dole. Być może nie są w stanie uwierzyć, że człowiek twojej tuszy 
może biegać tak szybko i tak daleko uciec.
Heng Shih też opuścił swoją broń, lecz pozostawał zachmurzony, wyraźnie nie widząc nic 
zabawnego w ich położeniu.
Kula w garści Conana ukazywała komnatę jako niesamowite połączenie czarnoksięskiej 
pracowni i niezwykłej cieplarni. Barbarzyńca pociągnął nosem wchłaniając zapachy. Komora 
pachniała bardziej jak przesieka w wilgotnej dżungli niż kamienna komnata w pustynnej 
ruinie.
Pośrodku stało pojedyncze krzesło a pod ścianami wiele stołów, które zapełniały całą izbę. 
Stoły miały różne rozmiary, a na każdym z nich znajdowały się zestawy dziwacznych 
przyborów: stelaże z fiolkami pełnymi jakichś cieczy, zestawy metalowych tacek, na których 
leżała wilgotna ziemia. Na jednym ze stołów stała skrzynka zrobiona z przeźroczystych, 
szklanych płyt, oprawionych w brąz. W skrzynce tkwił okrągły krzew, gęsto pokryty 
grubymi, czerwonawymi liśćmi. Wzdłuż jednej ściany stał długi stół, nakryty draperią z 
grubego, czarnego aksamitu. Heng Shih zbliżył się do ciemnego całunu i czubkiem miecza 
uniósł tkaninę. Nagle promień złotego światła poraził go w oczy. To tak jakby odsłonił samo 
słońce pustyni. Stół był zastawiony glinianymi pojemnikami napełnionymi ziemią, a w nich 
szereg zupełnie nieznanych roślin. Aksamitna zasłona leżała na ramie z cienkich metalowych 
prętów, na której w równych odstępach, leżało kilka niezwykle jasnych, świetlistych kul. 
Heng Shih opuścił z powrotem aksamit i złociste światło nagle ściemniało, jak słońce 
chowające się za chmurę. Odwrócił się, żeby zobaczyć, co robi Conan. Cymmerianin stał 
obok małego stolika, na którym położył świetlną kulę. Gestem wskazał czarny i pusty otwór 
wejściowy po drugiej stronie pokoju. — Zabawiliśmy tu już dość długo.
Wyjście prowadziło na jeszcze jeden ciemny i opustoszały hali. Conan trzymał kulę 
świetlną zasłoniętą płaszczem, tak że tylko przyćmiony blask oświetlał im drogę. Skręcili, 
zagłębiając się jeszcze bardziej w kamienne wnętrze pałacu. Cisza była przytłaczająca i 
ciężka jak ołów.
Przed nimi hali kończył się wysokim łukiem, niepodobnym do niczego, co widzieli 
dotychczas. Conan zatrzymał się i wyciągnął zza pasa jedwabną koszulę, której używał jako 
maski podczas burzy. Owinął nią świetlistą kulą i umieścił przy ścianie. Łagodne promienie 
przeświecały przez jedwab nieśmiało. Heng Shih zaczął niecierpliwić się i jego 
zdenerwowanie zastanowiło Conana.
— Chodź — powiedział spokojnie Cymmerianin. — Ta komnata jest inna.
Przeszli w jeszcze głębszą ciemność. Kamienna podłoga kończyła się pod łukiem. W 
okrągłej komnacie nie było podłogi z kamienia, tylko okrągły balkon wykonany z matowego, 
czarnego metalu. Biegł po obwodzie komnaty, okrążając otwarty szyb o głębokości nie do 
przewidzenia.
Heng Shih bezgłośnie wszedł za Conanem do dziwnej komnaty. Zatrzymali się obaj przy 
metalowym balkonie, wytężając oczy w ciemności, próbując coś dojrzeć. Conan położył dłoń 
na barierce i powiedział stłumionym szeptem.
— Możemy dojść do innych drzwi po drugiej stronie. Ale co to za zapach?
Heng Snih bezradnie wzruszył ramionami. Wytrzeszczał oczy i zdawało mu się, że widzi 
jakąś ciemniejszą plamę na gładkim tle, które musiało być przeciwległą ścianą. To było 
prawdopodobne, że odgałęzienia balkonu spotykają się w miejscu, gdzie są drzwi takie same 
jak te, którymi weszli, ale tak naprawdę niczego nie mógł dostrzec. Za to Cymmerianin miał 
niesamowity wzrok. Za chwilę Khitajczyk również poczuł dziwny zapach.
Balkon był szeroki jedynie na tyle, że obaj mogli nim iść ramię w ramię. W środku 
znajdowała się studnia absolutnej ciemności, skąd unosiła się mdła woń, przypominająca 
zwietrzałe perfumy. Heng Shih czuł, że ta słodycz zapachu jest efektem rozkładu czegoś. 
Bardzo chciał przekazać swoje odczucia i wątpliwości w języku migowym, ale wiedział, że 
Conan go nie zrozumie.
Barbarzyńca stał wyprostowany na skraju balkonu, a wszystkie jego zmysły były skupione 
na ciemności przed nimi. Nagle jego czujność jeszcze bardziej się wzmogła. W tej komnacie 
coś bardzo go zaniepokoiło. Heng Shih patrzył na Conana przerażony, widząc poruszenie 
Cymmerianina i nie rozumiejąc przyczyny. Khitajczyk położył dłoń na rękojeści swego 
jatagana.
Conan gwałtownie dobył swego miecza, ze świstem rozcinając powietrze.
— Żołnierze! Kilku idzie do tamtych drzwi.
Heng Shih dobył miecza i w napięciu wpatrywał się w ciemność. Przez chwilę stał tak, 
chłonąc otaczającą ciemność wszystkimi zmysłami. Nikły blask oświetlał przeciwległy łuk, 
ukazując niewyraźnie rozmiary komnaty. Do jego uszu dotarło szuranie butów po kamieniu. 
Wyciągnął drewnianą pałkę zza swego pasa i spojrzał na Conana. Cymmerianin odrzucił 
zawadiacko głowę i wyszczerzył zęby jak wilk.
— Najlepszy moment, by przechylić szalę na naszą korzyść. Tu możemy ich wyłuskać 
pojedynczo. Jesteś gotów?
Khitajczyk przytaknął głową i skierował się na prawą stronę balkonu. Conan ruszył na 
lewą. Poruszali się powoli z bronią w pogotowiu. Łuk naprzeciwko wypełnił się nagle 
światłem i uzbrojonymi ludźmi.
— Są tutaj!
Świecące szklane kule wsunęły się w ciemność komnaty i dwunastu uzbrojonych 
Stygijczyków weszło na balkon. Jednocześnie wyciągnęli miecze i bez niczyjego rozkazu 
rozdzielili się na dwie grupy. Poruszali się jak zawodowi wojownicy, którzy długo razem 
ćwiczyli.
Conan zaklął cicho pod nosem. Żołnierzy było zbyt wielu i byli zbyt dobrzy. Balkon 
wymuszał, by Stygijczycy posuwali się gęsiego. Ostatni w szeregu trzymał w górze świetlistą 
kulę, tak że towarzysze mieli dobrą widoczność.
— Intruzi! — krzyknął niosący światło po stronie, gdzie był Heng Shih. — Rzućcie broń, a 
zostaniecie oszczędzeni!
Odpowiedzią Conana była szarża na pierwszego przeciwnika. Barbarzyński okrzyk bojowy 
rozbrzmiał pod sklepieniem komnaty, gdy Conan błyskawicznie rzucił się naprzód i ze 
straszliwą szybkością uderzył na przeciwnika. Stygijski najemnik był tak zaskoczony, że 
odskoczył wpadając na żołnierza idącego za nim. Z całą siłą swych ramion Conan zadał 
jataganem cios zza głowy. Szybkość działania zniweczyła wszelkie próby obrony. Stygijczyk 
padł do tyłu, pomiędzy swych kompanów z przeciętym stalowym hełmem i rozłupaną 
czaszką. Drugi najemnik ominął leżące ciało, ręką chwytając poręcz balkonu. Robiąc krok 
naprzód, Conan cofnął swój miecz. Klinga zaraz powróciła i barbarzyńca szybkim zamachem 
przeciął pierś nieporadnie zasłaniającego się żołnierza, który natychmiast stracił równowagę. 
Impet ciosu uniósł mężczyznę w górę i przerzucił nad poręczą balkonu w strumieniach krwi 
młócącego w powietrzu kończynami.
— No chodźcie, psy! — zaryczał barbarzyńca. W jego żyłach zakipiała krew w bojowym 
szale dzikich berserków. Parł naprzód z tak nieopanowaną furią, że znacznie przeważający 
liczebnie przeciwnicy odruchowo cofnęli się, jakby szykowali do odwrotu.
Po drugiej stronie Heng Shih wprawnie posługiwał się pałką. Gdy stawiający mu czoło 
najemnik odparował cios, Khitajczyk smagnął jataganem z taką siłą, że głowa mężczyzny 
odskoczyła od tułowia i odbiła się od stropu. Ciało opadło jak porzucony bukłak, wylewający 
potok karmazynowego wina. Następny Stygijczyk rzucił się naprzód, tylko po to, by otrzymać 
cięcie w brzuch i paść bez czucia.
Conan tego nie widział, bo następny przeciwnik był wojownikiem o większej biegłości w 
sztuce walki. Wzywając imię Seta i Bubastis, żołnierz wymieniał ciosy z Cymmerianinem. 
Walczyli nad leżącym ciałem pierwszej ofiary Conana. Barbarzyńca poślizgnął się na metalu 
zalanym krwią, a Stygijczyk natarł mocniej i jego cios dotarł do żeber Conana przez załatany 
fragment kolczugi. Conan syknął z bólu i w zdwojonej złości przyłożył czubek miecza do szyi 
przeciwnika i wbił mu go w gardło. Nieszczęsny Stygijczyk zatoczył się do tyłu z dzikim 
okrzykiem, ale zdążył jeszcze wyrwać jatagan z dłoni Conana, zanim spadł głową w dół przez 
poręcz i zniknął w przepaści.
Gdy Cymmerianin zobaczył, jak umyka jego miecz, natychmiast wyjął sztylet. Czwarty 
najemnik wydał okrzyk triumfu widząc, że barbarzyńca jest rozbrojony. Okrzyk zamarł mu na 
ustach, gdy Conan zanurkował głową naprzód w stronę nadciągających nieprzyjaciół, waląc 
własnym ciałem w pierwszego Stygijczyka i przewracając resztę żołnierzy, którzy powaleni 
nie mogli się pozbierać. Conan poderwał się na nogi, wyszarpując sztylet z brzucha czwartego 
swego przeciwnika. Piąty padł na kolana, ale niespodzianie opuścił swój kord na głowę 
Cymmerianina. Skórzany hełm ochronił czaszkę, ale nie zdołał uchronić skóry na głowie 
przed skaleczeniem. Oszołomiony ciosem Conan zobaczył wszystkie gwiazdy, upadł do 
przodu, kierując zaciśniętą pięść w twarz napastnika. Cios spadł z miażdżącą siłą i mężczyzna 
upadł ze złamaną szczęką na wznak.
Jedyny przeciwnik, jaki pozostał, pozbierał się i odwrócił do ucieczki. Rzuciwszy się przed 
siebie Cymmerianin złapał kostkę uciekiniera, natrafiając na pasek jego sandała. Z okrzykiem 
przerażenia mężczyzna szarpnął nogą, za wszelką cenę chcąc umknąć barbarzyńcy. 
Stygijczyk wyrwał się, ale z impetem trafił na poręcz, wywinął kozła przelatując w powietrzu 
i runął w dół z przeraźliwym wyciem. Z dołu rozległy się, przytłumione trzaski, tak jakby 
mężczyzna spadł na suche zarośla.
Conan podniósł porzucony kord i chwyciwszy ręką poręcz, powoli podciągnął się do 
pozycji pionowej. Świszczący oddech wydobywał mu się z gardła, a pot spływał po twarzy i 
ramionach. Spojrzał na drugą stronę studni, by zorientować się jak radzi sobie Heng Shih.
Khitajczyk stał w rozkroku, oburącz trzymał rękojeść jatagana, którego czubek uwięziony 
był w kręgosłupie ostatniego napastnika. Ciało najemnika zwisało bezwładnie jak nadziany 
łachman. Heng Shih dźwignął ciało w górę i z potężnym rozmachem cisnął je do jamy.
Żołnierze, zanim włączyli się do walki, położyli świetliste kule na balkonie. Teraz 
wszystko oświetlone było niesamowicie jasnym blaskiem. Cymmerianin odsłonił zęby 
próbując uśmiechnąć się. Przeciągał dłonią po czole i ścierał krew, sączącą się z rany na 
głowie.
— Na Croma i Ymira, to była równie porywająca bijatyka jak wtedy, gdy…
Przerwał mu straszliwy wrzask wydobywający się z szybu. Pojedynczy dziki krzyk 
świadczył o nieopisanej męce. Włosy stanęły Conanowi dęba na głowie. Cofnął się od brzegu 
balkonu, przyciskając plecy do chłodnej kamiennej ściany. Wrzask narastał w nieludzkie 
wycie i nagle się urwał. Zaraz inny dźwięk napłynął z głębi szybu. Delikatny szelest powoli 
stawał się coraz głośniejszy, aż zmienił się w szorstkie skrobanie, tak jakby ściany drapane 
były tysiącem stalowych ostrzy.
Conan rzucił okiem na Heng Shih i zobaczył, że Khitajczyk ostrożnie przesuwa się ku 
łukowi, przez który nadciągnęli żołnierze. Cymmerianin również ruszył w tym kierunku. 
Przyśpieszył kroku, gdy dźwięki ze studni stały się głośniejsze i coraz bliższe.
Coś wznosiło się z szybu. Poruszało się coraz szybciej, drapiąc ściany wokół siebie, aż 
wystrzeliło nad balkon. Przypominało to rozkołysane drzewo, które w ciemności miotało 
czarne gałęzie w górę, aż zatrzeszczały o kopułę sklepienia. Tam trwało chwilę w bezruchu, 
zawieszone, splątane jak tajemnicza wieżyca szeleszczącej ciemności. Nagle opadło w dół, ku 
nim.
— Na Croma! — wyrwało się z gardła barbarzyńcy, który biegiem ruszył do drzwi 
wpadając na Heng Shih. Khitajczyk również ruszył do ucieczki. Ratując się gnali ciemnym 
korytarzem, a za nimi podążał rozdzierający krzyk człowieka, któremu w walce Conan złamał 
szczękę. Krzyk trwał krótko, a potem usłyszeli jeszcze dziwny przeraźliwy szmer. To sunął 
po ziemi żądny dalszej krwi Szmaragdowy Lotos ścigający swój łup.

XXXVI

Kiedyś, gdy Zelandra była dwunastoletnią dziewczynką, nabawiła się wysokiej gorączki, 
która zagrażała poważnie jej życiu. Gdy nastąpił kryzys choroby, a jej młode ciało było 
osłabione dreszczami i maligną, rodzice owinęli ją w wełniane koce i ułożyli na balkonie z 
widokiem na tereny ich posiadłości. Zostawili ją tam, by dochodziła do zdrowia.
Siła młodości oraz potężne vendhyańskie leki, które jej dawali, stopniowo zwalczyły 
chorobę. Gdy doszła do siebie, czuła się tak, jakby wydostała się z długiego, krętego tunelu 
poplątanych snów. Wydarzenia minionych dni rozmazywały się w fantastyczną plątaninę 
niewyraźnych impresji i nie bardzo zdawała sobie sprawę, gdzie była i jak się tam znalazła. 
Miała tylko silne wrażenie, że jest jej dobrze, że w końcu wydobrzała i siedzi bezpiecznie w 
swym domu.
Teraz Zelandra na nowo zaznała tego samego uczucia, a jej pomieszana jaźń wierzyła, że 
ma znowu dwanaście lat i że powróciła na tamten balkon w rodzinnym domu. Przemożna 
chęć wydostania się z labiryntu nierzeczywistych wydarzeń była taka sama, jak wtedy. 
Zelandra zwilżyła językiem suche wargi i otworzyła usta, by wezwać swą matkę, ale 
stwierdziła, że nie może wydobyć z siebie głosu. Gdy zaczęła odzyskiwać wyrazistość 
widzenia, usłyszała, że ktoś do niej mówi i że ona zna ten głos.
Był to głos, którego nienawidziła. Niepokój rósł w niej, dopóki z całą jasnością nie nabrała 
pewności, że teraz nie znajduje się w domu, na balkonie.
Czarodziejka przyglądała się swoim stopom i ze zdziwieniem spostrzegła, że jej najlepsze 
buty do konnej jazdy są w opłakanym stanie. Nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego są tak 
sponiewierane i brudne. Nienawistny głos monotonnie przemawiał dalej w ten tak irytujący 
dla niej sposób, choć sam w sobie mógł uchodzić za głos miły. Zelandra spojrzała w górę, by 
zobaczyć, kto to mówi.
— Z powrotem jesteś z nami? Tak, wierzę, że tak. To wielki zaszczyt i przyjemność gościć 
cię, Lady Zelandro. Przede wszystkim musisz mi jednak powiedzieć, jak ci się udało tak 
powoli i rozważnie zużywać mój lotos? Shakar, nędzny głupiec, umarł w dwa dni po zużyciu 
całego zapasu. Jak to się stało, że po tak długim czasie tobie jeszcze trochę zostało?
Zelandra stała wyprostowana i dotykała dłonią swych potarganych włosów. Teraz już 
wiedziała, gdzie się znajduje, choć dalej nie rozumiała, jak i kiedy tu przybyła. Milcząc 
rozglądała się powoli i ostrożnie po olbrzymiej komnacie. Widziała już wyraźnie swych 
prześladowców, czarny posąg i związaną Neesę. Jej oczy przez chwilę spotkały się ze 
wzrokiem sługi, potem Zelandra przeniosła wzrok dalej. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy 
po raz ostatni widziała Heng Shih i Cymmerianina. Była ciekawa, czy jeszcze żyją. Ponownie 
otworzyła usta, a gdy wydobyła z siebie głos, to przypominał on skrzypienie zardzewiałych 
zawiasów.
— Widać Shakar nie uważał twego lotosu za truciznę, jaką on w istocie jest. Albo też 
wziął zbyt dużo naraz i nie był w stanie zmniejszać sobie dawki. Ja poczułam żądzę od 
samego początku i natychmiast zaczęłam z nią walczyć. Moc, jaką dawał mi narkotyk, 
wykorzystywałam do wzmocnienia swego oporu. Mógłbyś zrobić tak samo.
— Ach — Ethram–Fal uśmiechnął się na trafność jej odpowiedzi. Jego cienkie wargi w 
obmierzłym uśmiechu odsłoniły pozieleniałe zęby, co nadało jego twarzy wygląd 
wyszczerzonej czaszki.
— Dobra robota, moja pani. Mały triumf zręczności i determinacji. Ale na razie jesteś 
tutaj, o kilka godzin od śmierci w męczarniach mimo jakichkolwiek wysiłków. To wygląda 
dość niesprawiedliwie, nieprawdaż? Może nadszedł czas potargować się?
— Potargować? — Zelandra zatrzepotała rzęsami i położyła lewą dłoń na czole. Musiała 
zyskać na czasie, zarówno po to, by przypomnieć sobie jak najwięcej z tego, jak się tu 
znalazła, jak i po to, by zaplanować jakiś sposób działania, choćby samobójczy. Udając 
większą słabość niż naprawdę czuła, czarodziejka zamknęła oczy i pomasowała czoło.
— Tak, oczywiście — powiedział Ethram–Fal z nie ukrywaną niecierpliwością. — Musisz 
pamiętać…
— Ty byłeś Eldredem Kupcem?
— Tak, tak, myślałem, że wszystko zrozumiałaś. Przybyłem do ciebie i Shakara z Keshanu 
w tamtym przebraniu, żeby sprawdzić na was działanie mojego lotosu.
— Zaklęcie hipnotyzmu?
— Ha! Nie bardzo! — czarodziej nadął się jak napuszony wróbel. — Nic prostszego i 
łatwiejszego do dokonania. To był stuprocentowy czar, iluzja idealna dla każdego, kto mógł 
na nią patrzeć. Spójrz!
Na oczach Zelandry drobne ciało Ethrama–Fala zaczęło migotać jak pustynny miraż. 
Obraz szybko się rozmazał, a potem wyostrzył, ukazując zadziwiającą zmianę. Tam, gdzie 
był karłowaty Stygijczyk w poplamionych szatach, teraz stał zażywny i dostojny Shemita, 
odziany w eleganckie jedwabne szaty zamożnego kupca. Jego czarny zarost przysłaniał 
szeroki uśmiech. Obraz drgnął i z powrotem był tam Ethram–Fal, wyszczerzając się w równie 
szerokim uśmiechu.
— Widziałaś? Taka maskarada to teraz dla mnie nic wielkiego.
— Ale czas, przygotowania… — udawała Zelandra obłudnie, że nie rozumie do końca, 
szukając w sobie resztek czarodziejskiej siły. Była załamana swoją słabością. Odrobina 
Szmaragdowego Lotosu podana jej przez Ethrama–Fala podziałała swą mocą prawie 
wyłącznie na przywrócenie jej świadomości. Potężne zaklęcie ofensywne nie wchodziło w 
rachubę. Musiała wymyślić jakąś prostą taktykę obronną, która zarówno zajmie uwagę 
prześladowców, jak i da jej odpowiednią ilość czasu na uwolnienie Neesy, a potem ucieczkę. 
Jej umysł pracował gorączkowo, bo poczuła, że siła uzyskana od lotosu słabnie z chwili na 
chwilę.
— Rozczarowujesz mnie, pani. Albo używałaś mojego lotosu zbyt oszczędnie, by móc się 
przekonać o jego prawdziwej mocy, albo też jesteś znacznie mniej spostrzegawcza, niż 
myślałem. Takie czary są dla mnie dziecinną igraszką. Szmaragdowy Lotos tak wzmocnił 
moje możliwości, że ośmielę się twierdzić, iż przewyższam każdą z tych aroganckich, 
krótkowzrocznych świń z Czarnego Kręgu.
Zelandra rozszerzyła oczy i spojrzała z udanym zdziwieniem.
— Aż tak potężny? — wyszeptała. Widoczne gołym okiem jej przerażenie i zdumienie 
zadowoliło Ethrama–Fala. Rozpierała go duma, więc jeszcze bardziej piskliwym głosem 
kontynuował. Zelandra zdecydowała, że użyje prostego zaklęcia powodującego ślepotę, ale 
nie mogła przypomnieć sobie dokładnie formuły.
— A jakże! Czy znasz czar zwany Ręką Yimshy? To proste narzędzie, które może być 
używane przez każdego ucznia o średnim talencie do unoszenia i przemieszczania 
przedmiotów. To doskonały sprawdzian umiejętności czarodzieja. Czytałem, że twórcy 
potrafili użyć go jako oręża oraz doszły mnie słuchy, że Thoth–Amon zastosował ten rodzaj 
czaru do budowy pałacu w Oazie Khajar. Posłuchaj uważnie, Zelandro, ja już nawet nie 
potrzebuję go wypowiadać. On jest stale we mnie. I używałem go do zabijania. Jak dotąd, nic 
nie wskazuje na to, że istnieje jakaś granica mocy Szmaragdowego Lotosu. Im bardziej się 
nim nasycam, tym potężniejszy się staję. Jeśli przyłączysz się do mnie, pani, cała opisana 
przeze mnie moc, i jeszcze więcej, mogą być też twoje. Czy rozumiesz, czym jest to, co ci 
oferuję? — Stygijczyk wychylił się do przodu i uniósł błagalnie dłonie, a jego kaprawe oczy 
świeciły zielono jak u kota. — Możemy stać się jak bogowie!
Zelandra wyciągnęła przed siebie obie ręce, jakby zamierzała go odepchnąć. Cienkie 
pasemka szarego dymu owijały się wokół jej bladych ramion.
— Tieranog Dar Andurra! — wydobyła z siebie głos, który był jak chłośnięcie biczem. 
Nagle poczuła się wolna od wszelkiego znużenia. Niesamowite smugi zdawały się nie 
rozprzestrzeniać poza jej ramiona, ale powietrze niespodzianie zapełniły wijące się macki 
mgły. Ethram–Fal krzyknął wstrząśnięty, gdy czubki języków dymu, jak dobrze wytresowane 
kobry, zbliżyły się do jego oczu. Ath potykając się niezbornie i krzycząc osłaniał dłońmi 
twarz. Zelandra trzymała wyciągnięte ręce, a jej palce poruszały się, jakby rozmawiała w 
języku migowym z Heng Shih. Neesa zaczęła szarpać swoje więzy.
Ethram–Fal zaczął szybko wycofywać się, robiąc uniki przed pasmami dymu. Mamrotał 
jednocześnie pod nosem jakieś sylaby. Pod nijakim obliczem czarnego sfinksa, oparta 
plecami o ołtarz między jego łapami, Zelandra zmagała się ze swą nie odzyskaną do końca 
pamięcią, próbując oślepić swego prześladowcę, zanim on nie pozbiera się do kupy, a ona nie 
straci sił.
Ethram–Fal, zmuszony wycofywać się, stał teraz nieruchomo przed jednymi z licznych 
drzwi świątyni. Przestał na moment wymykać się dymnym mackom Zelandry. Tłoczyły się 
one do jego spokojnej twarzy. Z hallu za jego plecami dochodziły stłumione okrzyki i odgłosy 
zmagania, jeszcze odległe, ale wciąż przybliżające się. Stygijski czarodziej nie miał teraz na 
to czasu. Czuł, że się odpręża, ręce zwisały mu miękko po bokach, a komnata zaczęła 
wypełniać się dźwiękami wściekłej wichury. Nikłe czary, które miały oślepić Ethrama–Fala, 
chłostane były i rozrywane na strzępy przez burzę, której właściwie nikt w tej komnacie nie 
odczuwał. Zelandra bezradnie obserwowała, jak jej rozpaczliwa próba odzyskania wolności 
rozpada się wniwecz od zawieruchy, która nawet nie była zdolna potargać jej włosów.
— Sprytnie! — zawył Ethram–Fal. — Doprowadziłaś do tego, że nie doceniłem twej siły. 
Składam hołd twej mocy, ale ta ostatnia zdrada jest już nie do zniesienia. Poczuj Rękę 
Yimshy, moja pani!
Ostatnie szare pasma pocieniały i rozpłynęły się, jak krew rozpuszczona w wodzie, a Lady 
Zelandra poczuła gigantyczną rękę otaczającą mocno jej tułów. Ucisk był błyskawiczny i 
dokuczliwy, aż łzy napłynęły jej do oczu, a oddech zatrzymał się w ściśniętych płucach.
— Samaś sobie winna, Zelandro! Mogłaś dzielić świat ze mną. Ja, ja… — Stygijczyk 
wyglądał, jakby nagle opanowało go nadmierne wzruszenie. Jego pomarszczona twarz 
pociemniała, wykrzywiona nienawiścią i rozpaczą jednocześnie. — Do diabła z tobą! 
Myślisz, że nie znajdę innej na twoje miejsce? Jesteś dla mnie niczym! Niczym!
Zelandra próbowała nabrać powietrza, ale poczuła, że jej stopy odrywają się od podłogi. 
Została podniesiona w górę i zawisła na poziomie twarzy posągu, wysoko nad rozciągniętą 
Neesą. Mimo potwornego bólu nie mogła oderwać wzroku od posągu, pełna obaw, 
doszukując się czegoś w jego gładkiej i nieubłaganej twarzy.
— Danina! — krzyknął Ethram–Fal, a każda cząstka jego ciała niesamowicie drżała. — 
Ofiara! — Potrząsnął pięścią, a w oddali, na drugim końcu komnaty ciało Zelandry zatrzęsło 
się podobnie. Stygijczyk otwierał szeroko oczy, by nic nie uronić z widowiska, które sam 
reżyserował.
W hallu za jego plecami ponownie rozległa się wrzawa. Gdy zamierzał odwrócić się, 
otrzymał cios, który poderwał go w górę i cisnął o ścianę. Uderzył czołem w kamień i 
ogłuszony upadł na podłogę.
Neesa widziała, jak dwaj mężczyźni wpadli do pokoju. Pierwszy odepchnął Ethrama–Fala 
na bok jedną ręką robiąc taki wymach, że karłowaty człowieczek został wyrzucony jak kukła i 
odbił się od ściany. Serce zaczęło w niej żywiej bić, gdy dojrzała, że byli to Conan i Heng 
Shih. Za chwilę Zelandra, uwolniona z Ręki Yimshy, opadła na nią całym ciężarem.
Ath wyszedł z cienia, zdecydowanym ruchem dobywając swój ciężki miecz. Ruszył prosto 
na Conana, który potrząsnął swym zdobycznym kordem, i rzekł.
— Zmykaj, głupcze! Goni nas diabeł z piekła rodem!
Ath odpowiedział szybkim cięciem zza głowy, obliczonym na rozpłatanie czaszki 
barbarzyńcy. Krótsza klinga Conana mignęła w powietrzu, by z głośnym szczękiem 
odparować cios.
— Zajmę się tym psem — wrzasnął do Heng Shih. — Uwolnij dziewczynę!
Cymmerianin wyglądał teraz dokładnie jak pierwotny dziki człowiek. Jego potężne ciało 
było całe pocętkowane zakrzepłą krwią. Rozmazana smuga krwi przecinała twarz, jak 
makabryczne malowidło wojowników. Kolczuga była poszarpana i zaśniedziała. Zwisała w 
strzępach na jego mocarnym torsie. Błękitne oczy płonęły mu jak wulkany, gdy nacierał na 
kapitana najemników z ostateczną determinacją.
Gdy Ath gapił się na swego przeciwnika z coraz większą obawą, wtedy barbarzyńca 
zaatakował. Skierował miecz do oczu Stygijczyka. Ath uniósł swój oręż i schwycił miecz 
Conana pomiędzy klingę a jelec z szybkością, której trudno się było spodziewać po tak 
zwalistej postaci. Wyćwiczonym ruchem kapitan Ethrama–Fala złamał miecz barbarzyńcy o 
trzy palce powyżej rękojeści. Kawałek stali poszybował nad głowami walczących, uderzył o 
kamienną podłogę i odbił się z brzękiem. Ath odskoczył do tyłu, aby móc swobodnie 
zamachnąć się na swego prawie bezbronnego przeciwnika, ale Cymmerianin natychmiast 
rzucił się naprzód. Ich ciała zderzyły się, a potem zwarły ze sobą przy chrzęście kolczug. 
Conan poczuł oddech Atha, nienaturalnie słodki od liści kakao. Wzięli się za bary. W tak 
bliskim uścisku Stygijczyk nie mógł zrobić użytku ze swego miecza. Barbarzyńca zdołał 
oswobodzić rękę i złamany kord zatopić w gardle Atha. Następnie z całą siłą odepchnął 
Stygijczyka od siebie. Porażony kapitan zatoczył się w tył i upadł na plecy. Jego własny 
miecz zabrzęczał na podłodze. Conan, który jednym susem znalazł się przy nim, chwycił 
zręcznie za rękojeść. Odwrócił się i skierował ku posągowi, zostawiając za sobą Atha 
konającego na kamieniu.
Jatagan Heng Shih przeciął już sznury pętające Neesę i teraz stała wolna obok niego. 
Masowała udo, w które uderzyło ją kolano Zelandry. Sama Zelandra znajdowała się w 
objęciach krzepkiego Khitajczyka, a jej wiotkie ciało niknęło w jego potężnych ramionach.
Wtem dobiegły ich odległe, ale przeraźliwe wrzaski, odbijające się echem od kamieni. 
Urwały się niemal w jednej chwili, a zaraz usłyszeli nieopisanie zgrzytliwy dźwięk.
— Na Croma! To podąża za nami! Uciekajcie, jeśli wam życie miłe!
— Nigdzie nie pójdziecie!
Wszystkie głowy zwróciły się ku drzwiom, w których stał chwiejąc się Ethram–Fal. Jedną 
ręką trzymał się łuku portalu, drugą ocierał krew spływającą z czoła.
— Masz niezwykłe szczęście, Zelandro. Ale trzeba czegoś więcej niż bezinteresowne 
wysiłki twoich niewolników, by uchronić cię przed moim gniewem. Nic się nie zmieniło. 
Chcę…
Z instynktem godnym prawdziwego barbarzyńcy, Conan wybrał tę chwilę na zaatakowanie 
nieprzyjaciela. Dziki, mrożący krew w żyłach okrzyk bojowy plemienia Cymmerianinów 
poraził uszy obecnych.
Ethram–Fal uniósł broczącą krwią rękę w stronę Conana i wykonał gest, który go 
powstrzymał. Gardłowy jęk wyrwał się z ust barbarzyńcy, gdy Ręka Yimshy zacisnęła się na 
nim w czarodziejski sposób.
— Cała twoja nędzna siła fizyczna jest niczym — splunął Stygijczyk. — Zmiażdżę cię, jak 
należy się robakowi, którym jesteś. — Jego dłoń zacisnęła się w pięść i Cymmerianin poczuł 
się jak człowiek łamany kołem.
— Patrz uważnie, Zelandro! Taki los czeka również ciebie! — Pięść zaczęła się zamykać.
Conan poczuł się jakby był w splotach jakiegoś olbrzymiego i niewidzialnego pytona. Ból 
otaczał jego naprężony tors, a czaszka pulsowała, zakłócając wzrok falującymi obłokami 
czerni i szkarłatu. Płuca rozpaczliwie potrzebowały powietrza ściśnięte z nieludzką siłą. Pot 
spływał po jego wykrzywionej twarzy i skapywał na piersi. Bardzo powoli uniósł ciężki 
miecz Atha i wykonał chwiejny krok naprzód.
— Na litość Seta! — Ethram–Fal gapił się zdumiony i przerażony, gdy barbarzyńca z 
trudem wykonał kolejny krok w jego stronę.
— Zdychaj, psie! Zdychaj! — wrzasnął czarodziej z całych sił zaciskając swą pięść. Skądś 
z hallu dobiegał dziwny dźwięk, ale jego uwaga była skierowana na barbarzyńcę. Ten 
człowiek był piekielnie trudny do zabicia.
Conan czuł, jakby szedł po dnie oceanu. Ucisk na wszystkie części ciała zagrażał jego 
życiu. Był jak winne grona w prasie do wina. Jego miecz był teraz cięższy niż masyw górski, 
a na szyi wystąpiły mu żyły, jak wijące się węże, ale wszystkie zmysły skupiły się na wrogu. 
Bał się, że nie zdoła pokonać odległości, jaka ich ciągle dzieliła, ale nawet przez chwilę nie 
zachwiał się w swym zamiarze walki. Gdy przesunął się do przodu o kolejny krok, w oczach 
zupełnie mu pociemniało.
— Teraz! — wrzasnął stygijski czarodziej. — Teraz cię już mam!
W tym momencie Szmaragdowy Lotos wychylił się przez drzwi, jak powódź przez 
pękniętą tamę. Wysoko w górę uniósł Ethrama–Fala, jak kroplę wody na fali przypływu. 
Roślina wpychała swą masę w wąską szczelinę drzwi i przeciskała swe kolczaste i kwitnące 
gałęzie do komnaty.
Czarodziej znalazł się całkowicie bezradny w objęciach falującego molocha. Krzyk 
zaskoczenia zmienił się we wrzask, gdy ciernie, jak czarne sztylety, zaczęły przebijać jego 
szamoczące się ciało.
Czarodziejski uścisk Ethrama–Fala przestał już działać na Conana. Barbarzyńca zachwiał 
się, spojrzał w górę na roślinnego kolosa i rzucił na oślep do ucieczki.
Heng Shih, Neesa i Zelandra otrząsnęli się z przerażenia, które do tej pory paraliżowało im 
jakiekolwiek ruchy. Khitajczyk chwycił oszołomioną Zelandrę i pociągnął ku najbliższym 
drzwiom. Neesa podążyła za nimi, odwracając się tyłem do potwora wlewającego się do 
świątyni. Heng Shih ruszył na pomoc Conanowi, który niesamowicie zmaltretowany, 
potykając się przybiegł do niego. Mocnym uderzeniem miecza ściął nadciągającą gałąź 
Szmaragdowego Lotosu, cały czas łaknącą krwi. Jednak nie zatrzymało to olbrzymiej masy 
wampirycznego grzyba. Zniżyła się do Khitajczyka z wyjącym jak zdychający pies 
Ethramem–Falem, wciąż przybitym do nabrzmiałego cielska rośliny. Kolczaste macki 
ozdobione girlandami jasnozielonych kwiatów pełzły przez ołtarz czarnego sfinksa.
Conan w drzwiach zobaczył kobiety uciekające w bezpieczne miejsce. Potem, obróciwszy 
się do tyłu, dostrzegł Heng Shih biegnącego wprost ku niemu z piętrzącą się masą lotosu za 
swymi plecami.
— Szybciej! — ryknął Cymmerianin, wywijając ciężkim mieczem Atha ręką, która wciąż 
jeszcze bolała go od okrutnego uścisku czaru Ethrama–Fala. Khitajczyk wbiegł jak strzała w 
drzwi, a Conan podążył za nim. Szmaragdowy Lotos uderzył w ścianę wokół drzwi z 
dźwiękiem przypominającym piorun przedzierający się przez leśny gąszcz. Podobne do 
macek gałęzie węszyły, poszukując ciepła ciała i krwi.
Conan i Heng Shih biegli ciemnym hallem, ścigając cienie Zelandry i Neesy, które 
skierowały się ku niewyraźnemu i odległemu światłu. Lotos przecisnął się przez drzwi i lazł 
dalej za nimi. Jego nażarte krwią cielsko całkowicie wypełniało przejście. Tysiące kolców i 
czubków gałązek szukało zdobyczy na kamiennych ścianach, podłodze i suficie, z 
przerażającą szybkością ciągnąc za sobą odwłok. Ethram–Fal, wciśnięty do cielska lotosu, wił 
się w swym ciernistym więzieniu i wykrzykiwał modły do Seta.
Czwórka uciekających skręciła za róg i uciekała teraz długim prostym hałlem. Przed nimi 
majaczył blady łuk. Neesa poczuła świeże powietrze i wybiegła z Pałacu Cetrissa. Nagle było 
nad nią ciemne niebo, a pod stopami szereg kamiennych stopni. Skoczyła naprzód i 
wylądowała na dziedzińcu, gdzie dwóch zaskoczonych strażników gwałtownie poderwało się 
na nogi.
Conan czuł, jak krew huczy mu w skroniach i jak jego mocno nadwerężone ciało nie jest 
tak sprawne, jak zazwyczaj. Wspinaczka do pałacu oraz pościg i bitwa ze strażami 
wyczerpałyby każdego człowieka. Zmagania z dręczącą Ręką Yimshy, wyczarowaną przez 
Ethrama–Fala, nadszarpnęły jego żelazną odporność do ostatnich granic. Jego muskularne 
nogi drżały ze znużenia, a oddychanie wypełniało płomieniem jego pierś. Przed sobą widział 
biegnącego Heng Shih, którego sylwetka zamazywała się w zmęczonych oczach. Podłoga 
zdawała kołysać się pod stopami jak pokład statku w czasie sztormu. Stracił równowagę, 
uderzył boleśnie ramieniem o ścianę, ale odbił się i biegł dalej z dziką zaciętością. Za plecami 
barbarzyńcy coraz bliższe było chrobotanie lotosu oraz okrutne krzyki Ethrama–Fala.
Conan jak pocisk wypadł na zewnątrz Pałacu Cetrissa. Gdy trafił na stopnie, potknął się i 
dał nura na dziedziniec. Jego ciało z impetem uderzyło w wypolerowane kamienie, poturlało 
się do przodu i legło bez ruchu. Szmaragdowy Lotos pełzał dalej przez portal na dziedziniec. 
Conan usłyszał stłumione wrzaski i krzyki. Przez chwilę stal zadźwięczała o stal, a potem 
kobiecy głos zagłuszył to wszystko. — Przestańcie, idioci! Demon pożarł waszego pana! 
Conan rzucił spojrzenie przez ramię i ujrzał wijącą się masę Szmaragdowego Lotosu 
ześlizgującą się po stopniach pałacowych schodów. Wyczerpany Cymmerianin powlókł się 
naprzód, niepewnie ślizgając się po gładkim kamieniu.
Przez kwitnące gałęzie uwięziony Ethram–Fal obserwował postać barbarzyńcy. Gdy 
Stygijczyk próbował rzucić ostatnią klątwę na swego wroga, z ust czarodzieja wyrósł wielki 
zielony kwiat urywając dźwięk i oddech na zawsze. Teraz z jego zwłok wyrastały kolejne 
kwiaty.
Conan szarpnął się naprzód i ciężko opadł na pierś, zanurzając ręce w szary popiół 
ogniska. Macał desperacko, gdy lotos wznosił się nad nim jak fala przypływu, ze swymi 
śmiercionośnymi kolcami, zielonymi kwiatami i chłoszczącymi gałęziami. Pierwsze 
rozgałęzienia opadły na jego nogi. Cymmerianin gołą dłonią pochwycił z ogniska kawałek 
rozżarzonego węgla i z dzikim wyciem cisnął w cielsko Szmaragdowego Lotosu.
Efekt był natychmiastowy. Szkarłatne języki ognia wybuchły wokół ciśniętego węgielka. 
To było tak, jakby podpalił martwy i wysuszony świerk. Szmaragdowy Lotos zwinął się w 
konwulsyjnym skurczu, odsuwając się od barbarzyńcy i podciągając z powrotem na schody 
pałacu. Szkarłatne źródło ognia przylgnęło do gałęzi i rozrastało się ogarniając i przenikając 
całą zagmatwaną postać rośliny. Ogień płonął trzaskając i sycząc. Przez chwilę wnętrze 
stwora zapłonęło mocniej i na tle jasnego, czerwonopomarańczowego światła zarysowały się 
sylwetki ciał jego ofiar. Lotos wycofał się do pałacu, jak wąż uciekający w głąb swej nory. 
Jego blask niknął w głębi.
Conan z Cymmerii leżał podpierając się jednym łokciem i obserwując agonię 
Szmaragdowego Lotosu. Z wnętrza Pałacu Cetrissa dobiegały trzaski i huki, gdy demoniczna 
roślina kończyła nienaturalny żywot wewnątrz jaskini swego twórcy.
Potem wszystko uciszyło się.
Burza piaskowa minęła pozostawiając za sobą wymiecione z chmur czyste nocne niebo. 
Neesa uklękła przy barbarzyńcy, położyła delikatną dłoń na jego ramieniu, a on próbował się 
podnieść. Heng Shih przykuśtykał bliżej, używając jatagana jako laski. W przyjacielskim 
geście również położył rękę na ramieniu Conana.
— Leż spokojnie — wyszeptała Neesa. — Musisz odpocząć.
— Nie — opierał się Cymmerianin. — Chcę wstać.
Stanął na szeroko rozstawionych nogach. Nocny wiatr chłodził jego poparzoną dłoń i 
odwiewał włosy z jego umazanej krwią twarzy. Spojrzał na dziedziniec, gdzie stało dwóch 
stygijskich wartowników. Milcząc, ściskali w dłoniach swoje miecze. Za chwilę bez słowa 
podeszli do Conana i złożyli swoją broń u jego stóp.

ZAKOŃCZENIE

Conan odrzucił za siebie do połowy opróżnioną butelkę rozwodnionego wina, owinął się 
płaszczem, oparł o ścianę wąwozu i natychmiast zasnął. Heng Shih poszedł w ślady 
barbarzyńcy. Neesa i Zelandra rozmawiały ściszonymi głosami, rzucając podejrzliwe 
spojrzenia na dwóch ocalałych najemników Ethrama–Fala. Siedzieli wyraźnie przygnębieni. 
Po śmierci czarownika i swych towarzyszy, obaj nie widzieli większych powodów do waśni z 
najeźdźcami. Siedzieli po przeciwnej stronie jaru i czuwając czekali na ranek i swoje 
przeznaczenie.
Po pewnym czasie wyczerpana Neesa zapadła w sen, a Lady Zelandra, nie okazywała 
żadnych oznak znużenia. Patrzyła wprost przed siebie wcale nie na stygijskich żołnierzy, ale 
jej wzrok sprawił, że najemnicy kulili się i czuli nieswojo. Patrzyła w swoją przyszłość i 
niecierpliwie oczekiwała brzasku. Gdy tylko słońce spędziło z nieba gwiazdy, pierwsza 
znalazła się w Pałacu Cetrissa.
Conan zbudził się, przeciągnął potężnie, potrząsnął Heng Shih i ruszył za Zelandrą. Przed 
wejściem do pałacu rzucił spojrzenie na stygijskich jeńców. Słońce wznosiło się powolnie i 
jego nie do powstrzymania złote promienie padły na dziedziniec.
Wnętrze Pałacu Cetrissa było zdemolowane przez agonalne drgawki płonącego 
Szmaragdowego Lotosu. Większość ze świetlnych kul została wyrwana z wnęk i zmiażdżona. 
Conan wziął jedną z niewielu ocalałych i użył do oświetlenia drogi. Szałasy w Wielkiej 
Komorze były popalonymi drzazgami, pracownie i prywatne komnaty Ethrama–Fala 
wyglądały, jakby przeszedł przez nie ognisty podmuch prosto z piekieł, wszystko łamiąc i 
zwęglając w czarne zgliszcza. Nigdzie nie natrafili na ludzkie zwłoki. Grobowa cisza 
panowała w ciężkim, przesyconym dymem powietrzu.
Znaleźli Szmaragdowy Lotos w jego komnacie, jakby celowo w chwili śmierci wrócił do 
miejsca swych narodzin. Wypalił się aż do rdzenia. Zostały z niego jedynie poczerniałe, 
cierniste gałęzie ściskające upiornie powykrzywiane szkielety. W jego śmiertelnym uścisku 
spopielone zwłoki ofiar były ściśnięte razem, oplecione jego pokurczonymi odnogami, tak że 
Conan i Zelandra uznali za niemożliwe oddzielenie jednego ciała od drugiego. Wszyscy, 
ludzie i zwierzęta, pan i niewolnicy, byli połączeni śmiercią. Dym i silny żar osmaliły 
komnatę, brudząc ściany tak daleko, jak okiem sięgnąć. Umieszczona wysoko wstęga 
hieroglifów, która otaczała komnatę, była poczerniała od sadzy.
Conan wziął miecz, który onegdaj należał do Atha, i uderzył w poskręcane resztki lotosu. 
Chociaż wyglądała na równie solidną, jak bazalt, spalona gałąź odłamała się bardzo łatwo, 
rozsypując na miałki popiół i uwalniając czaszkę, która upadła i zagrzechotała na kamiennej 
podłodze.
Oddarłszy strzęp koszuli, barbarzyńca z odrazą starł czarny popiół z miecza. Zauważył, że 
Zelandra wpatruje się tępym wzrokiem w resztki Szmaragdowego Lotosu. Stała cicha i 
milcząca, z ręką przyciśniętą do piersi, oddychała szybko, a oczy miała szeroko rozwarte. 
Conan wziął ją za rękę i wyprowadził.
Niższe kondygnacje pałacu uniknęły szalonej furii zdychającego lotosu. W komnatach 
wykutych poniżej poziomu pustyni znaleźli stajnie, w których najemnicy trzymali wielbłądy i 
kuce. Była tam też spiżarnia pełna zapasów: sakwy z żywnością, pasza dla zwierząt oraz zbiór 
ceramicznych dzbanów z wodą. Wyprowadzili zwierzęta na światło dnia, gdzie Heng Shih i 
Neesa z niecierpliwością czekali na ich powrót.
Stygijscy jeńcy byli zdumieni, gdy Conan darował im wodę, po jednym wielbłądzie i kazał 
czym prędzej odjechać. Roślejszy z nich gapił się milcząco na Cymmerianina, natomiast 
drugi nisko się skłonił, jakby stał przed królem. Nie zwlekając dłużej posłuchali barbarzyńcy i 
odjechali pośpiesznie wąskim jarem.
Kiedy Conan, Heng Shih i Neesa zażywali kąpieli, nie musząc oszczędzać wody, i jedli do 
syta z pozostawionych zapasów, Zelandra po cichu zniknęła w środku pałacu. Gdy już 
wszystko naszykowali do odjazdu, zaczęli rozglądać się za nią. Znaleźli czarodziejkę w 
oskrzydlonym filarami portalu, a jej twarz jaśniała w ciemności tak blado, jak alabastrowa 
maska. Kiedy wyszła na światło poranka, ujrzeli, że jest przygarbiona i ręce przyciska do 
piersi.
— Conan! Neesa! — zawołała, a potem dodała łagodniej — Heng Shih.
— Chodźmy, pani — powiedziała Neesa z lekkim ponagleniem w głosie. — Przed nami 
daleka droga.
— Nie — odpowiedziała Zelandra. — Przeszukałam każdy zakamarek tej ruiny i nie 
znalazłam ani odrobiny Szmaragdowego Lotosu. Roślina spaliła się na bezużyteczny popiół. 
Musicie mnie tu zostawić, nie chcę was narażać na swoje szaleństwo. Przegrałam, a Ethram–
Fal, mimo swej zagłady, zatriumfował.
— No, nie — rzekł Conan, przerzucając nogi nad grzbietem wielbłąda i zeskakując na 
ziemię. — Chyba się starzeję, jeśli odrobina walki odbiera mi pamięć. — Cymmerianin 
wspiął się po stopniach pałacu ku Lady Zelandrze i wyciągnął spod pachy plecak. — 
Zabrałem to z magicznej komnaty czarnoksiężnika, gdy wraz z Heng Shih kryliśmy się przed 
strażnikami.
Długa skrzynka z wypolerowanego hebanu zajaśniała matowo w świetle poranka. Conan 
przekręcił złote zamknięcie, uniósł wieko i pokazał Zelandrze otwartą skrzynkę.
Czarodziejka nie mogła powstrzymać westchnienia ulgi, gdy patrzyła na stertę 
szmaragdowego pyłu.
— Założę się, że to prywatny zapas Stygijczyka — mruknął Conan. — Mam nadzieję, 
pani, że to wystarczy na twoje potrzeby.
Zelandra wzięła skrzynkę, zamknęła ją i przycisnęła do piersi.
— Tak, barbarzyńco. Uczynię wszystko, by tak się stało. Wyszli razem z cienia Pałacu 
Cetrissa w blask słońca Stygii.
Cymmerianin podsadził zmęczoną Zelandrę na grzbiecie wielbłąda i ruszyli razem 
wąwozem, który wiódł na zachód, a potem jeszcze dalej. Conan objął prowadzenie, a 
pustynny wiatr dmuchał w jego czarne włosy. Nie oglądali się za siebie.
Pałac Cetrissa pozostał w spokoju i ciszy, w jakich był pogrążony przez trzydzieści stuleci. 
Jego zniszczone filary nagrzewały się od wschodzącego słońca i chłodziły z nadejściem nocy. 
A w głębi samotny w przykrytej kopułą świątyni, pozbawiony twarzy posąg z czarnego 
kamienia wpatrywał się w ciemność, którą tak dobrze znał.