STEVE PERRY



CONAN PROWOKATOR

TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE DEFIANT
PRZEKŁAD ROBERT LIPSKI

Dla Dianne i stale zmiennej miłości
Dla prawie dorosłych Dala i Steph
I dla Jona i Jess mających
długą drogą przed sobą

PROLOG

Neg Złowrogi szedł przez komnaty umarłych.
Było rzeczą zwykłą, to iż odwiedzał tak zawilgocone, cuchnące pleśnią miejsca, gdyż jako 
nekromanta wysączał swą moc niczym mroczny syrop od tych, których nie było już wśród 
żywych. Będąc czymś więcej aniżeli praktykiem prostych zaklęć śmierci, Neg przetrzymywał 
więźniów w chłodnych pomieszczeniach pod posępnym zamczyskiem zaludnionym przez 
Bezokich. Ludzie nazywali znajdujących się w mocy Nega nieumarłymi, a gdy o nich mówili, 
odruchowo wykonywali gest chroniący przed złymi mocami. Nekromanta śmiał się na myśli 
o tym. Ludzie byli bydłem, a Neg wilkiem. Któregoś dnia zapanuje nad żyjącymi, tak jak 
obecnie władał nieumarłymi.
Cienie tańczyły na osmolonych sadzą ścianach za sprawą czarnych świec w zielonkawych, 
mosiężnych obsadach. Dym unoszący się znad płomyków zaciemniał jeszcze bardziej sufit i 
ściany. Żaden żyjący nie trafił do tego miejsca z własnej woli, nawet Bezocy przychodzili tu 
tylko, by zajmować się świecami, i to wyłącznie na rozkaz Nega. Nie potrzebowali światła, a 
więźniowie Nega nie musieli oglądać się nawzajem. Nieumarli obezwładnieni byli silnym 
zaklęciem, a jedyne czego pragnęli, to wymknąć się z jego mocy i przekroczyć granicę 
Szarych Krain.
Neg roześmiał się, a dźwięk ten przetoczył się przez opustoszały korytarz odbijając głucho 
od kamiennych ścian. Nie ulegało wątpliwości, że nieumarli chcieli zrezygnować z jego 
gościny. Nie mógł jednak do tego dopuścić, bowiem zbyt wiele mieli mu do zaoferowania. 
Przekroczyli Rzekę Śmierci i zostali stamtąd zawróceni. Wiedzieli to, co nie dane jest 
zwykłym śmiertelnikom. Za ich pośrednictwem Neg poznał owe sekrety. Ta wiedza, dla 
kogoś kto przez lata nabrał sporo umiejętności, mogła stać się prawdziwą potęgą.
Brązowy szczur zapiszczał na przechodzącego maga, który przeszkodził mu w ogryzaniu 
kości ludzkiego palca. Neg zmierzył gryzonia miażdżącym spojrzeniem, a szczur natychmiast 
zamilkł rażony mocą maga. Zwierzak zadygotał, wydał jeszcze jeden pisk i przewrócił się. 
Nagi różowy ogon drgnął nerwowo i gryzoń zdechł.
Neg uśmiechnął się, po czym wszedł z wilgotnego korytarza do ogromnej komnaty. Płaty 
czarnej pleśni pokrywały ściany, a migocące światło nie było w stanie powstrzymać 
atakującej zewsząd ciemności. W przesiąkniętym wonią zgnilizny powietrzu unosił się 
dławiący zapach śmierci.
Neg ruszył w stronę środka komnaty, nie poruszony mrokiem, pewny swoich poczynań. 
Wziął głęboki oddech upajając się odorem rozkładu, jak zwykły śmiertelnik rozkoszujący się 
zapachem przednich perfum. To była jego domena. Jego.
— Pójdźcie — rozkazał. Głos odbił się od odległych ścian i powrócił doń równie głuchy 
jak łoskot jego kroków.
Ciemność zafalowała. Rozległo się skrzypienie ścięgien, szelest wyschłego, grobowego 
odzienia i szuranie przegniłych stóp na kamieniach. Dojmujący chłód omiótł Nega i 
przybierał na sile wbijając lodowe szpony coraz dalej w głąb jego ciała aż do szpiku kości. To 
również było częścią jego siły. Powiew wzmógł się mierzwiąc długie włosy Nega. Niegdyś 
były one czarne, tak czarne, że prawie granatowe, ale siwizna już dawno temu zdołała je 
opanować. Minęło pięćset lat, odkąd oglądał w zwierciadle swoje młodzieńcze oblicze. To 
jednak było bez znaczenia, już od dawna nie podlegał działaniu czasu.
Niewidoczne istoty w komnacie zbliżyły się tworząc krąg wokół Nega. Bliżej, jeszcze 
bliżej…
— Stać!
Dźwięki ustały. W komnacie słychać było jedynie szmer oddechu Nega.
— Kim jestem?! — zawołał Neg.
— Panem — odrzekło chórem trzydzieści głosów.
Dźwięk był jednak stłumiony, intonacja słaba, głos pozbawiony wewnętrznej siły.
— Tak, jestem i pozostanę waszym panem, chyba że zadecyduję inaczej. Nigdy o tym nie 
zapomnijcie — przerwał, by rozkoszować się swą władzą. Cisza otaczała go niczym gruby 
mroczny wełniany kokon. Odezwał się ponownie:
— Kto z was wie coś o Źródle Światła?
— Ja — odparł głęboki męski głos.
— Zbliż się.
Znów dało się słyszeć szuranie stóp na kamieniach.
Neg pstryknął palcami, ten dźwięk przypomniał trzask pękającego patyka albo wyschłej 
kości. Na poczerniałym paznokciu kciuka wykwitł mały ogienek i żółtawe światło, 
zwalczywszy półmrok, rozjaśniło niewielki krąg wokół maga. To wystarczyło, by ukazać 
szare, pozbawione wyrazu oblicze martwego mężczyzny.
— Stój! Mów! Dlaczego nie zostało mi dostarczone?
Usta mężczyzny poruszyły się. Patrzył prosto przed siebie, jakby spoglądał na jakąś 
odległą krainę.
— Sępy żerują na trupach twoich wysłanników w cieniu wielkiego Min Koth.
— Na Czarną Rękę Seta! Co się stało! Mów szybko!
— Twoi ludzie zabili khaurawskich koczowników i zdobyli talizman, jak kazałeś. Chcieli 
jednak napchać sobie kabzy dodatkowym złotem sprzedając skradziony fałsz pewnemu 
magowi z Khako w Koth. Zamiast złotem czarnoksiężnik zapłacił im trującym proszkiem 
czarnego lotosu. Twoi ludzie zginęli.
— Głupcy! Przywołam ich z Gehanny i sprawię, że przez tysiąc lat będą błagać mnie o 
śmierć!
Neg splunął na posadzkę, gniew narastał w jego sercu, chude ramiona naprężyły się. Ci 
ludzie będą cierpieć, z pewnością, ale co z talizmanem?
Wypowiedział to pytanie głośno.
— Walki mag również został zabity — rzekł nieumarły. — Źródło Światła trafiło w ręce 
kapłana. Teraz zmierza ku świętości Suddy.
— NIE!
— Tak.
Neg sięgnął do sakiewki przy pasie i wydobył garść przezroczy — stobiałych kryształków. 
Cisnął nimi w żywego trupa, który wydał cichy jęk, gdy biała smuga zetknęła się z jego 
twarzą. Potem rozległ się głośny syk. Z palącego się ciała wyciekał tłuszcz i buchał dym. 
Nieumarły runął na ziemię, uwolniony od dającego życie zaklęcia.
Nekromanta spojrzał na trupa.
— Nie, nie umkniesz mi tak łatwo. Raduj się krótkim pobytem w Szarych Krainach, mój 
rabie, bowiem już wkrótce znów wezwę cię na służbę!
Ogienek na jego dłoni znikł, po czym mag odwrócił się i ruszył do wyjścia z komnaty.
— A wy możecie zasnąć. Wracajcie do swoich koszmarów — rozkazał. Kiedy mag 
wyszedł, obłożone zaklęciem żywe trupy powłócząc nogami odeszły na swoje miejsce. 
Rozsypana na podłodze magiczna sól zasyczała i wyparowała w żółtawej chmurze, 
wypełniając powietrze wonią palonej siarki.
Nieumarli tęsknie wpatrywali się w znikającą sól. Było jej dość, by uwolnić jednego z 
nich.
W ciemności, w zupełnym bezruchu stała kobieta znana jako Tuanne. Za życia była piękna 
i zachowała urodę nawet po śmierci, bowiem taka była wola Nega Złowrogiego. Stała 
nieruchomo nie poddając się rozkazowi nekromanty. Jeden kryształek czarodziejskiej soli 
wylądował na jej kształtnej piersi. Cienki jedwab sukni pozostał nie naruszony, ale sól paliła 
ją niczym rozgrzana do czerwoności igła.
Ból był potworny, ale nie krzyknęła, bowiem wraz z bólem przyszło uwolnienie od 
wiążącego Tuanne zaklęcia nekromanty.
Inni powrócili na swoje miejsca i ponownie zapadli w sen pełen upiornych koszmarów, ale 
Tuanne stała niby wrośnięta w ziemię, dręczona coraz liczniejszymi pytaniami. Czy to jakaś 
okrutna sztuczka Nega? Czy będzie na nią czekał, jeśli spróbuje opuścić komnatę? Jak mogło 
do tego dojść? Czy to możliwe, że naprawdę nastąpiło przełamanie zaklęcia? Czy 
rzeczywiście była wolna?
Nie, uznała Tuanne. Nie była wolna. Może była czymś więcej, ale przede wszystkim była 
nieumarłą, istotą nie martwą, ale i nie żywą. W tym stanie pozostawała dzięki zaklęciu maga 
od ponad wieku. Ludzie, których znała, wędrowali już dawno po Szarych Krainach. 
Odmówiono jej prawowitego miejsca pośród nich, a podobnie jak inne żywe trupy poddane 
mocy Nega, niczego nie pragnęła bardziej jak godziwej śmierci.
Cóż. Jeśli to nie była sztuczka, jeśli istotnie wymknęła się z oko — wów, które jąpętały, co 
mogła teraz uczynić? Neg dzierżył klucz do jej śmierci i wystarczyło, by na nią spojrzał, by 
ponownie znalazła się w jego mocy. Musiał istnieć jednak jakiś sposób pozwalający w pełni 
uwolnić się od magicznej mocy nekromanty. I sposób na uwolnienie pozostałych więźniów 
Nega.
Tuanne przywołała swe wspomnienia zarówno te z życia, jak i z krótkiego pobytu w 
Szarych Krainach. Po chwili z głębi umysłu napłynęła odpowiedź; czyste, jasne światło 
pośród szarości. Światło. Źródło Światła, którego poszukiwał Neg, by wzmocnić swoje moce. 
Talizman mógł dać wolność zarówno jej, jak i pozostałym, którzy uwięzieni byli w tej 
piekielnej komnacie. Musi odnaleźć ten artefakt i wykorzystać go, by uwolnić siebie i resztę 
więźniów!
Piękna nieumarła przekradła się do wyjścia, uśmiechając się po raz pierwszy od stu lat. 
Zrobi to co w jej mocy, aby zdobyć Źródło Światła. Uczyni wszystko, by osiągnąć swój cel…

I

Młodzieniec przybył z Północy, przez góry, pokonując zimny, postrzępiony masyw 
oddzielający Hyperboreę od Brythunii. Nazywał się Conan, był wysoki i dobrze zbudowany. 
Uzbrojony był w ciężki prosty miecz ze starego błękitnego żelaza, wciąż ostry, choć 
poszczerbiony w licznych bitwach. Zabrał ten miecz z kolan trupa i o mało nie przepłacił tego 
życiem. Wzdrygnął się na to wspomnienie.
Parający się podobnymi sztuczkami może z łatwością stracić duszę.
Lodowaty wiatr zmierzwił czarną czuprynę Conana, ale chłód nie miał najmniejszego 
wpływu na ogniki gorejące w jego niebieskich oczach. W Cymmerii takie wichury były 
częściążycia i przyjmowano je jako jedną z najmniejszych prób Croma.
Szedł już od kilku dni żywiąc się korzonkami i późnymi jak na tę porę jagodami. Udało mu 
się również pochwycić kilka królików. Była to trudna wędrówka, ale wolał to niż swój 
poprzedni los. Wszystko było lepsze od niewolnictwa, nawet wilki ścigające go przez dwa 
dni.
Barbarzyńca bacznie przepatrywał skały wzdłuż drogi. Szukał odpowiedniego kamienia i 
w końcu go znalazł. Kamień do ostrzenia, by zlikwidować szczerby na ostrzu. Ojciec dobrze 
go tego nauczył. Miecz musi być ostry i gładki, bo poszczerbione ostrze jest słabsze i łatwiej 
pęka.
Po godzinie miecz odzyskał dawny połysk i ostrość. Cymmerianin zamachnął się orężem, 
po czym uśmiechnął się. Jako syn kowala miał sporą praktykę, jeżeli chodziło o brąz i żelazo, 
a to ostrze było wyśmienite, zarówno pod względem wyważenia, jak i hartowania.
Trup, który ożył, kiedy ostrze zostało wyjęte z jego rąk, raczej już go nie potrzebował, 
podczas gdy Conanowi jak najbardziej mogło się przydać. Było wielu bogaczy, którzy mieli 
więcej złota, niż mogli wydać, i uszczknięcie odrobiny bogactwa z pewnością im nie 
zaszkodzi. Conan słyszał o Zamorze, mieście na południu, gdzie mieszkało wielu bogatych 
kupców posiadających olbrzymie skarby. Złodziej mógł się tam nieźle urządzić, 
Cymmerianin zaś zamierzał wybrać się do miasta o nazwie Shadizar i potwierdzić te 
pogłoski.
Barbarzyńca nie wiedział, jak daleko było do Shadizaru. Postanowił, że będzie szedł na 
południe, póki go nie odnajdzie. Odkąd opuścił kryptę, w której schronił się przed wilkami, 
Conan nie napotkał na swej drodze ani jednej istoty ludzkiej. Widział króliki, niedźwiedzie, a 
nawet wielkiego górskiego kota, ale zwierzęta nie mogły wskazać mu drogi do miasta. 
Uśmiechnął się na tę myśl.
Głośny krzyk starł uśmiech z jego ust i młodzieniec poderwał się na równe nogi unosząc 
miecz.
Dźwięk dochodził gdzieś z górskiego stoku, od strony w którą zmierzał. Był zaciekawiony, 
ale nie nierozsądny. Pojmanie i niewola nauczyły go ostrożności. Ten, kto bez namysłu rzucał 
się na spotkanie nieznanego, był durniem, Conan z Cymmerii zaś z pewnością się do nich nie 
zaliczał. Szybko, acz ostrożnie ruszył w stronę, skąd dobiegł krzyk, wypatrując bacznie 
najmniejszych oznak niebezpieczeństwa. Na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że samotny 
wojownik stawia czoło pięciu przeciwnikom uzbrojonym w miecze, długie sztylety i 
włócznie. Wojownik odziany w ciemną szatę stał zwrócony plecami do stromego górskiego 
zbocza. Przewaga liczebna napastników była oczywista, ale znajdowali się oni niżej od swojej 
ofiary i nie mogli zajść jej od tyłu.
W pierwszej chwili Conan chciał stanąć po stronie samotnego wojownika i o mało tego nie 
uczynił.
Pohamował się w ostatniej chwili. Uznał, że lepiej będzie popatrzeć przez chwilę i 
zobaczyć, co się wydarzy.
Cymmerianin podszedł nieco bliżej, nadal nie zauważony przez walczących.
Jeden z napastników skoczył naprzód i biorąc potężny zamach wymierzył cięcie w głowę 
ciemno odzianego mężczyzny.
Obrońca odskoczył w lewo i jego broń śmignęła na odlew, trafiając atakującego w pierś.
Rozległ się dźwięk, jakby dojrzały melon upadł na kamienie.
Conan zamrugał zdumiony. Odziany w ciemną szatę mężczyzna nie miał miecza, lecz 
krótką drewnianą pałkę.
Napastnik jęknął i runął w tył, przewracając jednego z kamratów. Drugi z atakujących 
usiłował dźgnąć mężczyznę włócznią i Conan ponownie zdumiał się szybkością reakcji 
tamtego. Mężczyzna odwrócił się i laską zablokował pchnięcie. Kontynuując ruch po okręgu 
w górę, odbił włócznię w bok i końcem pałki trafił włócznika w bark. Cymmerianin usłyszał 
wyraźnie trzask pękającej kości.
Trzeci napastnik zdołał jednak wsunąć włócznię między nogi napadniętego i podciąć go. 
Jednocześnie czwarty i piąty opryszek rzucili się, by uśmiercić powalonego.
Conan krzyknął, by zwrócić na siebie ich uwagę, i rzucił się naprzód. Włócznik, który 
podciął mężczyznę z laską, wykonał krótkie pchnięcie mierząc w pierś Conana, ten jednym 
cięciem przepołowił drewniane drzewce.
Równocześnie potężnie zbudowany mężczyzna zaatakował barbarzyńcę sztyletem żłobiąc 
krwawą bruzdę w jego udzie.
Rozjuszony Cymmerianin odwrócił się i ciął na odlew. Ostra stal pewnie trafiła mężczyznę 
w twarz na wysokości oczu. Struga krwi zbryzgała jego stojącego tuż obok kamrata. Cięty 
rozbójnik skonał na miejscu, a jego dusza opuściła ciało, zanim te zległo na kamienistym 
gruncie.
W chwilę potem wojownik z pałką podniósł się, a pozostali napastnicy podali tyły, 
pozostawiając na placu boju zabitego towarzysza.
Odziany w ciemną szatę mężczyzna wyprostował się i przyjął pozycję do walki. Trzymając 
koniec laski na wysokości gardła, on również patrzył w ślad za uciekającymi. Po chwili 
pochylił się, by rzucić okiem na trupa.
— Nie żyje — oznajmił. Conan miał wrażenie, że słyszy w jego głosie nutę żalu.
— Tak — rzekł Cymmerianin — Mam nadzieję, że opowiedziałem się po właściwej 
stronie.
— To zależy od punktu widzenia — odrzekł tamten. — Z mojego, twój wybór był bez 
wątpienia trafny. — Spojrzał na leżącego. — Za niego trudno mi powiedzieć, ale 
podejrzewam, że raczej nie byłby zachwycony.
Mężczyzna uniósł obie dłonie, aby pokazać, że są puste. Był wysoki, choć nie dorównywał 
wzrostem Conanowi, miał jasne włosy i krótką brodę. Mógł mieć około trzydziestu lat.
— Zwą mnie Cengh, jestem ubogim kapłanem z zakonu Suddy.
— Jestem Conan z Cymmerii.
— Bądź pozdrowiony, Conanie. Powiedz, co skłoniło cię, że stanąłeś u mego boku, a nie 
po stronie tych rzezimieszków?
— Pięciu na jednego to ciut za dużo. — Conan wskazał na pałkę Cengha. — Gdybyś miał 
prawdziwy miecz, mógłbyś sam ich pokonać.
— My nie zabijamy — rzekł Cengh. — Nawet pozbawionych skrupułów, górskich 
bandytów.
— Ale nie macie nic przeciwko pogruchotaniu im paru kości.
— Ano nie.
Conan wzruszył ramionami. Zrobił, co miał do zrobienia, i odwrócił się, by odejść.
— Zaczekaj! — zawołał Cengh. — Dokąd zmierzasz?
— Wędruję do Zamory.
— Uratowałeś mi życie. Muszę jakoś ci się odpłacić.
— Możesz powiedzieć mi, czy dojdę tą drogą do Shadizaru.
— Złe miasto — rzekł Cengh. — Pełne złodziei i nierządnic. Czemu chcesz tam iść?
— Interesy — odrzekł Conan z uśmiechem. — Słyszałem, że można tam zarobić.
— Ale przecież jesteś ranny — wskazał na ranę na udzie Conana.
— Draśnięcie. Zagoi się.
— Shadizar leży o miesiąc pieszej wędrówki stąd. Ja idę do Świątyni, Która Nie Upadnie, 
centrum kultu Suddy, to tylko dwa dni drogi. Pójdź ze mną, a podejmiemy cię gościną i damy 
nowy przyodziewek, gdyż nic więcej nie możemy ci zaoferować.
W pierwszej chwili Conan zamierzał odmówić. Nie chciał mieć do czynienia z kapłanami 
czy świątyniami, niemniej jednak cuchnące futra, jakie miał na sobie, zaczynały już gnić. 
Poza tym perspektywa gorącego posiłku i możliwość spędzenia kilku nocy w wygodnym 
łóżku wydawała się nader kusząca. Bądź co bądź uratował życie temu człowiekowi i będąc na 
jego miejscu Conan również chciałby się zrewanżować. Należy zawsze spłacać swoje długi. 
Postanowił, że da kapłanowi szansę okazania wdzięczności.
— Cóż, przypuszczam, że kilka dni opóźnienia nie powinno mi zaszkodzić.

Okolica, którą przemierzali, była górska i kamienista. Cengh wyjaśnił, że Masyw 
Kezankiański ciągnie się wzdłuż całej zachodniej granicy Brythunii i Zamory, aż do 
Khauranu. Przekroczywszy wzgórza pomiędzy Hyperboreą a Brythunią, znajdą się na trakcie 
ciągnącym się z Północy na Południe, którym łatwiej będzie im podążać niż ośnieżonymi 
bezdrożami.
Conan był zachwycony sposobem użycia pałki przez Cengha i powiedział mu to. Kapłan 
uśmiechnął się.
— Dzikie bestie rzadko słuchają głosu rozsądku, a ludzi niewiele różniących się od 
zwierząt również jest niemało. Założyciele mego zakonu opracowali pewne zasady 
samoobrony, jak również broń, której możemy używać, to jest laski, pałki, sieci i sznury, ale 
większość z nas stara się unikać walki.
Ścieżka pięła się stromo w górę i Conan musiał uważać, by nie stracić równowagi na 
oblodzonych kamieniach.
— W takim razie jak polujecie? — zapytał, gdy znaleźli się na nieco równiejszym terenie.
— Nie polujemy. Nie jemy mięsa. Nic co ma w żyłach ciepłą krew. Tylko ryby.
Conan pokręcił głową, ale nie odezwał się. Żadnego mięsa? Jak człowiek może zachować 
siły nie spożywając czerwonego mięsiwa? Fakt, on sam ostatnio nie jadał go zbyt często, ale 
nie dlatego, że nie chciał. Mimo to Cengh wcale nie był słabeuszem, a wzrostem prawie 
dorównywał Conanowi. Co do siły przekonało się o niej przynajmniej dwóch opryszków, 
którzy odważyli się go napaść.
— Tak czy inaczej — rzekł Cengh — jestem nowicjuszem, jeżeli chodzi o fimbo. — 
Poklepał swą laskę. — W Świątyni, Która Nie Upadnie, brat Kensash liczący sobie 
sześćdziesiąt pięć zim i mający włosy białe jak szron jest mistrzem walki pałką. On naprawdę 
potrafi jej używać.
Conan pokiwał głową. Jako wojownik nie mógł się doczekać, aby to zobaczyć.

Dwaj mężczyźni wciąż jeszcze mieli przed sobą dzień drogi, kiedy w zasięgu ich wzroku 
ukazała się świątynia. Conan natychmiast zrozumiał, skąd wzięła się jej nazwa — masywna 
kamienna budowla wznosiła się na nieprawdopodobnie wysokiej i smukłej kamiennej iglicy. 
Kojarzyła się Conanowi z półmiskiem pełnym owoców balansującym na cienkiej, kruchej 
słomce.
Patrząc na świątynię poczuł chłód. To oczywiste, że żadna naturalna struktura nie mogłaby 
istnieć w taki sposób. Dla młodego Cymmerianina zaś wszystko co nadnaturalne wiązało się z 
magią. Było to równie pewne jak to, że Atlantydę pochłonęły odmęty oceanu.
Cengh uśmiechnął się na ten widok, a Conan przybrał obojętną minę.
Ścieżka stała się bardzo stroma i marsz na niektórych odcinkach zmienił się we 
wspinaczkę. Cymmerianin radził sobie wyśmienicie, a Cengh nie omieszkał go pochwalić.
— W Cymmerii wysyłamy dzieci po chrust na bardziej strome zbocza — stwierdził krótko 
Conan.
Cengh zatrzymał się nagle, nasłuchując.
Conan wytężył słuch, usiłując wychwycić jakiś podejrzany dźwięk. Na wprost nich 
znajdowało się przyprószone śniegiem rumowisko wielkich głazów, których podstawy 
przesłonięte były gęstymi zaroślami. Ścieżka skręcała obok nich w lewo i ponownie się 
wznosiła. Barbarzyńca nasłuchiwał, ale jedyne co wychwycił to pojękiwanie wiatru w 
górskich zakamarkach, odległe skrzeczenie jakiegoś ptaka i to wszystko. Nie! Było jeszcze 
coś…
Dziwny dźwięk, jakby głośne, wysokie grzechotanie. Słyszał już kiedyś podobny dźwięk; 
wydawał go wąż, którego spotkał na jednej o odległych pustyń, gdy gad wijąc się leniwie 
sunął przez rozgrzaną połać piaszczystej wydmy. Kiedy wąż zaatakował Conana, 
Cymmerianin zmiażdżył mu łeb kamieniem i odkrył źródło tajemnego odgłosu. Była nim 
znajdująca się końcu ogona gada pusta koścista grzechotka.
— Wąż? — spytał Conan.
— Gorzej. — Cengh wyjął laskę i wyprostował się.
W chwilę potem barbarzyńca zobaczył, co było przyczyną zaniepokojenia kapłana.
Zza największego głazu wyłonił się stwór, jakiego Conan nigdy dotąd nie widział. Był 
wysoki, miał dwie nogi i dwie ręce. Ta kreatura nigdy wszakże nie widziała wnętrza 
kobiecego łona. Przypominała gada o ciele pokrytym ciemnozieloną łuską i ciągnęła za sobą 
ogon, który w miejscu złączenia z ciałem miał grubość uda barbarzyńcy, a zwężony koniec 
był cieńszy niż męski palec. Stworzenie miało gadzi pysk, szparkowate nozdrza, żółte ślepia i 
mięsiste wydęte wargi. Wyglądało, jakby miało zamiar zagwizdać. Na czubku kościstego łba 
znajdowała się pofałdowana koścista płytka, która grzechotała w rytm kroków. Ręce istoty 
były wiotkie, a dłonie zakończone trzema szponami.
Wykrzywiła usta w grymasie przypominającym uśmiech, ukazując spiczaste zęby.
— Tostith — rzekł Cengh odpowiadając na nie wypowiedziane pytanie barbarzyńcy. — 
Nie pozwól, by na ciebie splunął.
Conan dobył miecza, nie odrywając wzroku od bestii.
— Zaatakuje uzbrojonego człowieka?
— Tak. Zaatakowałby nawet pięćdziesięciu zbrojnych. I zabija więcej, niż może zjeść, ot 
tak, dla zabawy. Bestia z piekła rodem.
— Jest szybki?
Uśmiech stitha przygasł i stwór ponownie wydął wargi.
— Zbyt szybki by można mu uciec — odrzekł Cengh.
Stith niespiesznie zbliżył się do dwóch mężczyzn wymachując ogonem jak kot.
Conan ścisnął mocniej rękojeść swego miecza.
— Ty z lewej — rozkazał. — Ja zaatakuję z prawej.
Zanim jednak zdążyli cokolwiek zrobić, stith sprężył się i skoczył w kierunku Conana. Dla 
zachowania równowagi potwór podpierał się ogonem.
Był szybki! Conan odskoczył w prawo, uniósł miecz, a w tej samej chwili stith bryznął 
strużką świecącej szmaragdowej plwociny w miejsce, gdzie do tej chwili znajdował się 
barbarzyńca. Ślina rozprysła się na kamienistej ziemi i w górę buchnęły smużki gryzącego, 
smrodliwego dymu.
— Na Croma! — Conan zamachnął się mieczem tnąc ku dołowi, gdy stith przemknął obok 
niego, lecz szybkość przeciwnika sprawiła, że zamiast odrąbać potworowi łeb, uciął mu 
zaledwie koniuszek ogona,
Stith wpadł w szał. Zaryczał przeraźliwie i odwrócił się posyłając ku barbarzyńcy kolejną 
strużkę świecącej zieleni.
Conan uchylił się, skręcając całe ciało w momencie, gdy jaskrawa struga o grubości kciuka 
minęła jego pierś i bark.
Cofnął się chwiejnie, unosząc miecz na wysokość ucha.
Stith nabrał głęboko powietrza, przygotowując się do kolejnego splunięcia.
— Hai!
Po okrzyku Cengha nastąpił głośny trzask pałki spadającej na grzbiet sjtitha.
Monstrum kaszlnęło i zamiast strzygnąć plwociną, wyrzuciło z siebie kłąb mętnawej 
mgiełki. Conan poczuł palący ból na twarzy i obnażonych barkach, ale błyskawicznie cofnął 
się przed złowróżbną mgłą i ponownie uniósł miecz.
Stith odwrócił się w kierunku Cengha i znów wziął głęboki wdech. Conan skoczył 
zataczając mieczem szeroki, poziomy łuk. Dobrze naostrzone ostrze rozpłatało łuskowatą 
szyję i zwolniło nieco przechodząc pomiędzy kręgami.
Bryznęła krew, a odrąbana głowa stitha spadła głuchym mlaśnięciem i potoczyła się po 
ziemi. Drżące, bezgłowe cielsko podskoczyło jeszcze raz i runęło.
Młody Cymmerianin patrzył zdumiony na zabitą bestię. Jeśli tutejsi kapłani wiedzieli, że te 
istoty czyhają w zasadzkach na odległych górskich szlakach, a mimo to wędrowali uzbrojeni 
jedynie w kije, musieli być albo bardzo mężni, albo bardzo głupi…

II

— Śnieg! — zawołał Cengh.
Conan spojrzał na kapłana. Czy ten człowiek stracił rozum?
— Do tej łachy śniegu za skałami — rozkazał Cengh. — Szybko!
Początkowo Conan sądził, że może stith nie był sam albo monstrum bało się śniegu, ale te 
myśli pierzchły już w chwilę później, kiedy dwaj mężczyźni dotarli do śniegu zalegającego w 
cieniu głazów. Kapłan nabrał garść gruzłowatej brei i wykonał gest, jakby chciał wetrzeć ją w 
twarz. Cymmerianin cofnął się o krok unosząc zbryzgane posoką ostrze.
— Co to ma znaczyć?
— Trucizna stitha — wyjaśnił Cengh. — Musimy zmyć ją z twojej skóry. Nawet mała 
ilość powoduje chorobę lub śmierć.
Barbarzyńca przypomniał sobie ból, kiedy stwór splunął na niego. Położył miecz na ziemi i 
nabrał w dłonie chłodnego białawego śniegu. Wtarł zimne kryształki w twarz, tak mocno, że 
aż zapiekły go policzki.
Gdy powtórzył tę czynność trzykrotnie, Cengh pokiwał głową zadowolony. Wskazał 
jednak parujący pas skóry na odzieniu Cymmerianina, na wysokości barku.
— Przeżre skórę na wylot — rzekł kapłan. — Najlepiej odciąć ten kawałek.
Conan sięgnął po miecz, ale Cengh wyjął krótki, zakrzywiony nóż przypominający 
kształtem kieł.
— Lepiej użyj tego.
Cymmerianin wziął nóż, sprawdził ostrze kciukiem i pokiwał głową. Było tak ostre, że 
można było się nim golić. Odkrojenie skażonego fragmentu odzienia było kwestią chwili.
Następnie Cengh uważnie przyjrzał się twarzy Conana.
— Chyba w porządku — oznajmił. — Większa dawka trucizny zawsze jest zabójcza, ale 
wygląda na to, że struga prawie zupełnie cię ominęła.
Conan oddał nóż Cenghowi i otarł miecz z krwi.
— W waszym zakonie nie mają jak widzę nic przeciwko nożom, hę?
Cengh uśmiechnął się.
— Trzeba czymś wycinać korzonki i obierać owoce.
Conan nie odpowiedział uśmiechem. Ci kapłani mogli mieć pokojową naturę, ale lepiej 
było się mieć na baczności. Nieostrożność bywa niebezpieczna w skutkach.
— Czy może ich być tu więcej? — Conan skinął w stronę martwego stitha.
— Raczej nie. Są samotnikami i każdy z nich ma swój teren.
— Zważywszy na okolicę, bandytów i potwory, podejrzewam, że w waszym zakonie nie 
narzekacie na nadmiar gości — mruknął oschle Conan.
— To prawda — odrzekł równie zgryźliwie Cengh.

Z bliska Świątynia, Która Nie Upadnie, okazała się mniej czarodziejska, niż się Conanowi 
zdawało. Kamienna iglica, na której wspierała się budowla, była dużo szersza, niż się 
wydawało z daleka, a znalazłszy się bliżej, barbarzyńca ujrzał podpory sięgające od iglicy do 
podstawy wzniesionych ludzką ręką budowli. Tak więc to sprytna konstrukcja, a nie magia 
utrzymywała świątynię na szczycie skały, choć tej nie można było w zupełności wykluczyć. 
Miejsce było wielkości sporej wioski lub małego miasteczka.
Kapłan i Cymmerianin zaczęli wspinać się po wąskich stopniach wyciętych w skale. Przed 
nimi w górze majaczyła dwuskrzydłowa drewniana brama osadzona w kamiennym murze. I 
brama, i mur miały trzykrotną wysokość rosłego mężczyzny.
Przed bramą Cengh zawołał wartownika.
— Hej tam, czy świątynia zechce wpuścić jedno ze swych dzieci?
Nad krawędzią muru pojawiła się zakapturzona twarz.
— A kim jest owo dziecię? — odkrzyknął strażnik.
— Cengh, posłaniec — zawołał towarzysz Conana i odchylił kaptur ukazując twarz.
— Witaj, Cenghu! Bądź pozdrowiony! A kim jest ten odziany w skórę olbrzym?
— To Conan z Cymmerii, któremu zawdzięczam życie.
Mężczyzna zniknął i w tej chwili brama uchyliła się do wewnątrz.
Bale były grube jak pierś Conana. Ze świątyni popłynęły zmieszane ze sobą zapachy ludzi, 
zwierząt i przyrządzanego jadła. Młody Cymmerianin wciągnął nozdrzami tę woń i dopiero 
teraz uświadomił sobie, od jak dawna nie miał styczności z cywilizacją.
Od środka świątynia wydawała się jeszcze większa niż oglądana z zewnątrz. Były tam 
ulice, domy i ogromne budowle, tak że właściwsza byłaby nazwa Miasto, Które Nie Upadnie.
Niebawem Conan stwierdził, że przebywali tu sami mężczyźni. Widział bawiące się dzieci, 
ale wyłącznie chłopców. Zapytał o to Cengha.
— To prawda — rzekł kapłan. — Kobiety nie mają wstępu do świątyni. Żyjemy w 
celibacie.
Conan namyślił się przez chwilę.
— W takim razie jak płodzicie dzieci?
Cengh roześmiał się.
— Nie płodzimy. Młodzi adepci przybywają z wielu krain, aby tu zamieszkać.
— Dlaczego?
— To dobre życie, zwłaszcza dla dzieci biedaków. Dajemy im wikt, opierunek, dach nad 
głową, wiarę i wiedzę.
— Ale nie ma kobiet.
— Kapłański żywot nie jest dla każdego.
— Racja — rzekł Conan, aczkolwiek żywienie się korzonkami i brak kobiet nie wydawały 
mu się zbytnio atrakcyjne.
Wielu kapłanów bacznie przyglądało się Conanowi. Barbarzyńca poczuł, jak wzbiera w 
nim gniew na widok kilku młodych chłopców, śmiejących się i pokazujących palcami jego 
odzienie ze skór. Ilu z nich umknęło z niewoli i miało okazję walczyć z watahą wilków czy 
żywym trupem? Zaklął głośno.
— Nie zwracaj na nich uwagi, Conanie — mruknął Cengh. — Nie wiedzą jeszcze, co 
oznacza ludzka wartość. Nauczą się.
— Jeśli przeżyją — burknął Cymmerianin.
Obok nich przebiegła becząca koza, a zaraz za nią wrzeszczący, tłusty mężczyzna w 
długiej szacie.
— Stój, bestio! Straciłem już twoją siostrę i jej mleko! Wracaj!
Conan widząc to wybuchnął śmiechem i jego gniew znikł równie szybko, jak się pojawił.
Cengh zaprowadził Conana do budowli o ścianach z gładkiego białego kamienia. W 
podłodze znajdowała się wypełniona wodą wanna, nad którą unosiły się smużki pary. 
Nozdrza młodzieńca wychwyciły silną, ostrą woń.
— Woda do kąpieli — rzekł kapłan. — Masz ochotę się odświeżyć?
Cymmeriański olbrzym skinął głową. Ciepła, czysta woda? Tak, wspaniale było zdjąć z 
grzbietu brudne, przegniłe skóry i zmyć z siebie brud długiej wędrówki.
— Przyniosę ci nowe odzienie. Najpierw jednak muszę przekazać wiadomość. Dopiero 
potem będę mógł zażyć rozkoszy miętowej kąpieli.
Conan pokiwał głową i zrzucił skórzane ubranie. Położył miecz na skraju wanny i wszedł 
do wody. Co za rozkosz! Woda była tak gorąca, że na jego ciele pojawiła się gęsia skórka. 
Conan usiadł, a odprężająca, ciepła ciecz sięgała mu aż do podbródka. Zamknął oczy.

Cengh zmierzając do komnat Najwyższego Oblata nie wiedział, że był obserwowany przez 
jedną z postaci odzianych w mnisie szaty. Mężczyzna ów nie różnił się od wielu innych 
wykonujących rozmaite posługi na terenie świątynnej osady. Prawda była jednak inna. 
Przyodziany w szare szaty Skeer wykonywał w życiu wiele profesji, był złodziejem, 
rzezimieszkiem, szpiegiem i najemnym zabójcą, ale nigdy kapłanem. Jego obecność w 
Świątyni, Która Nie Upadnie, była skutkiem przebiegłego planu obmyślonego przez mistrza 
czarnej magii.
Skeer służył Negowi, nekromancie.
Obecnie podążył śladem swej ofiary. Miał w tym olbrzymią wprawę, zrodziła się ona z 
długotrwałej praktyki, a jego wielkim atutem był wygląd. Wysłannik Nega miał oblicze 
promieniujące wręcz niewinnością i wiarygodnością. Mówiono, że Skeer wyglądał tak 
niewinnie, iż nawet gdyby przyłapano go ze sztyletem w ręku nad trupem zabitego przezeń 
kupca, mógłby z łatwością wyłgać się stwierdzeniem, że on tylko podniósł nóż leżący obok 
zwłok.
Kapłan nie stanowił dużego wyzwania dla talentów śledzącego go szpiega.
Skeer przystawał raz po raz udając, że zawiązuje sandał lub ogląda towary wystawione na 
którymś z kramów, ale czynności te wynikały bardziej z praktyki niż rzeczywistej potrzeby. 
Cengh nie obejrzał się ani razu. Głupiec.
Cengh wszedł do budynku, a Skeer natychmiast pośpieszył za nim. Wkrótce kapłan 
przekaże komuś wiadomość. Sługa Nega nie wiedział, kto ma być odbiorcą. Musiał się tego 
dowiedzieć i poznać jej treść. Gdyby jednak nie zdołał nic podsłuchać, jego misja musiałaby 
zostać przedłużona. Neg zaś nie znosił wszelkiej zwłoki, a Skeer nie chciał poczuć na swojej 
skórze potęgi jego gniewu.
Wzdrygnął się na tę myśl.
Dlatego też, kiedy Cengh przekazał Najwyższemu Oblatowi ważne informacje, a jego 
słowa dotarły również do uszu przyczajonego szpiega, anielskie oblicze człowieka, który nie 
znalazłby potępienia nawet u matki najokrutniej zamordowanej przez siebie ofiary, 
rozpromieniło się.
Za zagrodą dla baranów Skeer uniósł nóż o krótkim i szerokim ostrzu nad piersią starannie 
skrępowanej kozy. Gruby kapłan nigdy jej nie znajdzie. A gdyby nawet, już nigdy nie wydoi 
tego zwierzęcia. Ta koza miała posłużyć wyższemu celowi.
Skeer opuścił sztylet przebijając serce zwierzęcia. Trysnęła krew, a mężczyzna złożył ręce, 
by zaczerpnąć gorącego płynu. Uniósł dłonie i opuścił je trzykrotnie, jak nakazywało 
zaklęcie, po czym zanucił słowa, których starannie wyuczył się Neg.

Przez ciepło co się w chłód zmienia
Przez życie co przechodzi w śmierć
Przez Szarej czeluści Otchłanie
Domagam się połączenia!

Następnie Skeer wyrzucił krew w powietrze i umoczonym w posoce palcem wskazującym 
prawej dłoni na nadgarstku lewej nakreślił runiczny symbol oznaczający Nega. Powietrze 
przed nim zgęstniało i zaczęło migotać. Mężczyzna zadrżał. Robił to już wielokrotnie, ale 
zawsze było tak samo. Zrobiło mu się zimno, jakby wszedł w zaspę śniegu.
— MÓW! — z falującego powietrza dobiegł go głos bezcielesny, ale donośny i pełen 
mocy.
— Dowiedziałem się szczegółów o przybyciu rzeczy, której poszukujesz, panie.
— SPODZIEWAŁEM SIĘ TEGO. KIEDY?
— Za trzy dni, panie.
— DOBRZE. NIE ZAWIEDŹ MNIE, SKEER.
— Nigdy, panie.
Powietrze zadrżało podobnie jak stojący opodal mężczyzna, po czym powróciło do swego 
normalnego stanu.
Skeer wziął głęboki oddech i wolno wypuścił powietrze. Przez chwilę zastanawiał się nad 
skutkami możliwej porażki. Natychmiast odegnał od siebie tę myśl. Lepiej było w ogóle nie 
zaprzątać sobie tym głowy.
Jeden z Bezokich stanął przed Negiem. Nekromanta spojrzał w jego oblicze. Nazwa nie 
była w pełni zgodna z prawdą. Jego słudzy mieli oczy, ale ich gałki oczne były całkowicie 
białe, a wewnątrz zdawały się przepływać rzadkie mleczne chmury. Zwykły człowiek na ich 
widok natychmiast zaczynał obawiać się o własne zmysły.
Naturalnie ten narząd wzroku nie spełniał swojej funkcji tak jak powinien, aczkolwiek 
ślepotę rekompensował szereg innych umiejętności.
Neg uśmiechnął się i zwrócił się do sługi:
— Przygotuj komnatę. W przeciągu jednego księżyca zdobędę to, czego mi potrzeba.
Bezoki skinął głową, skłonił się i szybko opuścił komnatę.
O tak, pomyślał Neg. Skeer był podstępny jak lis, pozbawiony wszelkich uczuć, 
szczególnie lojalności, ale na pewno wypełni swoje zadanie. Jego posłuszeństwo zapewniał 
strach.
A więc już wkrótce. Już wkrótce…

Chłopiec przyniósł Conanowi odzienie i położył na brzegu wanny. Było to zwykłe ubranie. 
Cymmerianin zastanawiał się wcześniej, czy nie dostarczą mu mnisiej szaty, ale nie. 
Jedwabna bielizna, krótkie skórzane bryczesy, grube sandały z długimi rzemieniami do 
wiązania wokół łydek, skórzana tunika, pas i sakiewka. Ta ostatnia była pusta, czego Conan 
nie omieszkał sprawdzić. Wszystko to ułożone starannie na grubym ręczniku.
Conan wyszedł z wody, wytarł się, po czym zaczął się ubierać. Na Croma, ubranie było 
nawet dopasowane!
Kiedy skończył zawiązywać rzemień sandała, pojawił się Cengh.
Skinął na Cymmerianina, po czym zrzucił szaty i zanurzył się w ciepłej, wonnej wodzie.
— Och! Bogom niech będą dzięki za gorącą wodę! Conan potaknął. Czuł się dużo lepiej.
— Jeśli pozwolisz, bym poświęcił kilka chwil na obmycie mego ciała z kurzu i potu, chyba 
uda mi się znaleźć kogoś, kto uraczy nas posiłkiem — rzekł Cengh.
Barbarzyńca ponownie skinął głową.
— Czy tutejsi mnisi nie mają nic przeciwko piciu pewnego napoju wytwarzanego z 
winnych gron?
Kapłan roześmiał się. ‘
— Wino? Ależ oczywiście! Nie jesteśmy barbarzyńcami… — Cengh urwał nagle. — 
Wybacz, Conanie, nie chciałem cię urazić.
— Nie czuję się urażony. Poza tym to barbarzyńcy wynaleźli wino.
— Ale mnisi stali się mistrzami w jego piciu — odparł Cengh. — Udowodnię ci.

Świątynia Bezokich znajdowała się na posępnym wzgórzu na pograniczu Koryntii, 
Brythunii i Zamory. Okoliczna puszcza była przesycona wilgocią, a deszcze skapywały ją 
częściej i gwałtowniej niż gdzie indziej. Burze co kilka dni siekły ją piorunami, gradem i 
ulewnymi deszczami.
To właśnie przez ten mroczny las, pośród szalejącej burzy podążała Tuanne uciekając 
przed mocą Nega Złowrogiego. Choć nieumarła, Taunne nie dysponowała nadludzkimi 
mocami, które uodporniłyby ją na chłód zacinającego deszczu czy śliskie, błotniste podłoże, 
na którym trudno było utrzymać równowagę. W blasku błyskawic, ścigana odległym rykiem 
grzmotów, piękna nieumarła chwiejnym krokiem oddalała się od zamczyska, które było jej 
więzieniem. Długie czarne włosy przylepiły się jej do czoła i tyłu czaszki, a odzienie 
poszarpane na kolczastych krzewach i podczas niezliczonych upadków ziało tuzinem dziur. 
Chłód, który zazwyczaj czuła, przybrał jeszcze bardziej na sile i jej policzki wydawały się jak 
wykute z bryły lodu. Ci głupi ludzie, którzy sądzili, że żywe trupy nie odczuwają bólu, nie 
mieli o tym zielonego pojęcia.
Tuanne nie wiedziała, dokąd zmierza. Wiedziała jedynie, że poszukiwany przez nią 
talizman przywołuje ją i przyciąga, jakby oboje byli połączeni nierozerwalną, choć 
niewidzialną nicią. Jeśli oddalała się od niego, przyciąganie wzmagało się. Źródło Światła i 
jej zbawienie znajdowało się gdzieś na północnym wschodzie i właśnie w tę stronę Tuanne 
musiała podążać. Nie spocznie, dopóki nie dotrze do miejsca, gdzie znajdował się amulet. 
Zdobędzie go i znajdzie sposób, by uwolnić zarówno siebie, jak i tych, którzy wciąż 
pozostawali w mocy nekromanty. Wiedziała, że tego dokona.
Błyskawica rozcięła mrok i pobliski świerk eksplodował gradem drzazg i żywicznych 
kropel. Grzmot zagłuszał odgłos umierania wielkiego drzewa. Tuanne drgnęła widząc błysk i 
słysząc huk. Wydawały się tak bliskie, że nieomal zlewały się ze sobą. Ponownie upadła, a jej 
przemoczona suknia rozdarła się w jeszcze jednym miejscu i kolejny fragment białej jak kość 
słoniowa skóry stał się celem zajadłego ataku burzy. To nie miało znaczenia. Zdobędzie nowe 
odzienie. Wprawdzie żadna szata nie mogła jej ogrzać, ale tym również się nie przejmowała. 
Miała swój cel i od stu lat pragnęła go zrealizować.

III

Conan podążył za Cenghiem do wielkiej sali wypełnionej odzianymi jednakowo 
mnichami. Kąpiel i nowy przyodziewek przypadły Cymmerianinowi do gustu, ale myśl o 
posiłku złożonym z korzonków i jagód nie napawała entuzjazmem. Cóż. Dobrze. Nauczył się 
radzić sobie w rozmaitych okolicznościach.
Cengh wypatrzył dwa wolne miejsca na długiej drewnianej ławie przy jednym ze stołów i 
skinął na Conana, aby usiadł. Cymmerianin oparł miecz o stół. Rozejrzawszy się wokoło 
stwierdził, że w całej sali tylko on jeden był uzbrojony. Przypomniał sobie jednak ukryty nóż 
Cengha i przez chwilę zastanawiał się, co inni mogli ukryć w połach swoich szat.
Z zamyślenia wyrwał go służący, który postawił przed nim gliniany dzban i dwa mosiężne 
kubki.
Cengh napełnił je winem i podał jeden kubek Conanowi. Cymmerianin podniósł chłodny 
przedmiot do ust i przechylił.
— Wyborne — rzekł Conan. W rzeczywistości było to najlepsze wino, jakiego miał okazję 
kosztować.
Cengh uśmiechnął się i ponownie napełnił pusty kubek.
— Od czasu do czasu zdarza się niezły rocznik…
Pojawił się drugi służący niosąc parujący półmisek. Postawił go przed Conanem, a ten 
spojrzał nań z zaciekawieniem. Na talerzu leżało kilka niewielkich ryb. Bił z nich 
aromatyczny zapach.
Cengh wyjął nóż i przekroił jedną z ryb wzdłuż odsłaniając rząd ości.
— Tak jest najlepiej — stwierdził Cengh usuwając ości. — Łowimy ryby w tutejszych 
strumieniach.
Conan pokiwał głową. Podniósł jedną z ryb, rozerwał ciepłe mięso palcami i wydobył 
ościsty kręgosłup. Potem włożył do ust prawie całą połówkę ryby.
— Ta ryba również jest wyśmienita — stwierdził pomiędzy kolejnymi kęsami. Mięso było 
istotnie soczyste, smakowite i miękkie, ale barbarzyńca zaczął się zastanawiać, jak kapłani 
mogli przeżyć bez dziewczyny.
Conan i Cengh zajęli się jedzeniem. Przynoszono kolejne półmiski i po zjedzeniu tuzina 
ryb głód Conana został zaspokojony. Dostatek wina nasycił również jego pragnienie. W 
końcu musiał przyznać, że cywilizacja ma również swoje dobre strony. Skeer siedział o kilka 
stołów dalej, w miejscu oświetlonym przez buzującą jasno pochodnię. Jadł metodycznie, 
bardziej dla nabrania sił niż dla przyjemności. Skeer miał tylko dwie słabości, kobiety i 
palenie konopi. Obie te przyjemności były w świątyni zakazane. Każda z nich przynosiła 
prawdziwą rozkosz i tylko nimi Skeer umiał naprawdę się cieszyć.
Od czasu do czasu Skeer spoglądał na posłańca i jego barbarzyńskiego towarzysza. Ten 
ostatni posilał się łapczywie i bez odrobiny troski o dobre maniery. Skeer pogardzałby nim, 
gdyby nie fakt, iż młodzieńca otaczała wyraźnie aura czujności.
Barbarzyńcy bardziej niż ludzie cywilizowani zwracali uwagę na otoczenie i szpieg wcale 
nie miał ochoty śledzić muskularnego olbrzyma. Te zimne niebieskie oczy były zbyt bystre. 
Nawet ukradkowe spojrzenia Skeera budziły w tym mężczyźnie odruchowe reakcje. Szpieg 
był pewien, że barbarzyńca zdawał sobie sprawę, iż jest obserwowany.
Skeer ponownie zajął się posiłkiem. Barbarzyńca był nieważny. Posłaniec zresztą również. 
Agent Nega Złowrogiego dowiedział się już tego, czego pragnął dowiedzieć się jego pan. Za 
kilka dni jego misja dobiegnie końca. Kiedy to się stanie, Neg odpłaci mu tak hojnie, że Skeer 
będzie mógł kupić tyle kobiet i konopi, ile dusza zapragnie. Było to coś, na co warto 
zaczekać, stwierdził w duchu.

Conan obudził się z nadejściem świtu. Kwatera nie należała do luksusowych, niemniej 
pokój był czysty, słomiane posłanie twarde i nie zarobaczone, a koce grube i ciepłe. 
Wyglądając przez małe okienko stwierdził, że wielu kapłanów jeszcze przed pierwszym 
kurem wyległo na wąskie uliczki.
Cymmerianin przeciągnął się i wszedł do sali jadalnej. Wyglądało na to, że w świątyni nie 
istnieje wymiana towarów i usług za pieniądze, i Conan zastanawiał się, na jakich zasadach 
działała tutejsza wspólnota.
Na stołach leżały półmiski z serem, gotowanymi jajkami, owocami i kromkami twardego 
ciemnego chleba. Conan poczęstował się i popił posiłek paroma kubkami wybornego wina. 
Poczuł się odświeżony i gotowy wyruszyć w dalszą drogę do Zamory.
Cengh spotkał Conana przy wyjściu z sali jadalnej. Kapłan niósł skórzaną pochwę.
— O, już wstałeś. Posiliłeś się?
— Właśnie skończyłem.
— To dobrze. Pomyślałem, że w tym łatwiej będzie ci nosić miecz — podał pochwę 
Conanowi.
Muskularny Cymmerianin obejrzał dar. Była wykonana z szorstkiej, gruzłowatej skóry, 
trzykrotnie przeszywana, z pogrubionymi wszywkami w miejscach, gdzie ostre krawędzie 
stykały się z brzegami pochwy.
Conan wolno wsunął miecz aż po gardę, po czym wyszarpnął go energicznie. Skóra 
zasyczała, ale nie spowolniła ruchu żelaza. Była to doskonale wykonana pochwa, ale po 
chwili Cymmerianinowi przyszła do głowy pewna myśl.
— Skoro nie zabijacie zwierząt, skąd wziąłeś skórę na tę pochwę?
Cengh uśmiechnął się i pokiwał głową.
— Dzięki tobie.
Conan spojrzał na pochwę. Skóra wyglądała znajomo.
— Sith? — zapytał.
— Oczywiście.
— Ale on został zabity zaledwie dwa dni temu.
— Zdjęliśmy skórę i wyprawiliśmy. Nie zabijamy bez potrzeby, ale nie marnujemy tego, 
co może się przydać.
— Jak to możliwe, że skóra została tak szybko wyprawiona?
— Mamy swoje sposoby.
Magia, pomyślał z niechęcią Conan i postanowił nie przedłużać tego tematu.
— Zakładam, że jesteśmy kwita, Cengh — skonstatował.
— Uważam, że moje życie jest dużo bardziej wartościowe niż to, co ci dałem, ale 
przyjmuję twoją opinię, Conanie z Cymmerii.
— W takim razie ruszam w drogę. Czas na mnie.
— A może nim odejdziesz, chciałbyś obejrzeć nasz trening samoobrony?
Conan zamyślił się. Zamora mogła poczekać jeszcze dzień albo dwa, poza tym Cengh 
swoimi sztuczkami z kijem wywarł na nim spore wrażenie.
— Dobrze, niechaj tak będzie.
— Zatem chodź ze mną.
Conan wsunął miecz do pochwy i podążył za kapłanem.

Mężczyzna był stary. Włosy i brodę miał białe jak śnieg, a jednak stał pewnie, sztywno 
wyprostowany naprzeciw młodszego o dobre czterdzieści lat przeciwnika. Obaj mężczyźni 
trzymali w dłoniach drewniane laski wymierzone końcami w gardło przeciwnika. Młodszy 
miał na sobie tylko przepaskę biodrową a jego obnażone ciało było mocno umięśnione.
Młodzieniec zrobił szybki, nieomal taneczny krok klucząc to w jedną, to w drugą stronę. 
Kołysząc się lekko na palcach stóp to zbliżał się, to znów oddalał od starca.
Conan widział kiedyś gryzonia zabijającego węża. Jego właściciel umieścił zwierzątko w 
jamie z jednym z zakapturzonych węży, którego ukąszenie przynosi szybką śmierć. Ten 
młodzieniec tańczył wokół starca jak ów gryzoń wokół węża.
Starszy mnich zmieniał tylko nieznacznie pozycję, skupiając przez cały czas uwagę na 
przeciwniku. Jego ruchy były rozważne i oszczędne.
Gdyby go zapytano, Conan stawiałby na wygraną młodzieńca. Był szybszy, niewątpliwie 
silniejszy i bardziej agresywny. Po sposobie, w jaki się poruszał, widać było, że ów sposób 
walki nie jest mu obcy. Tymczasem starzec nie posiadał żadnego z tych atutów.
Młodzieniec zaatakował. Skoczył naprzód unosząc laskę nad głową i opuścił ją 
gwałtownie, jakby chciał zgruchotać starcowi czaszkę. Uderzenie było szybkie i silne, gdyby 
dosięgło celu, pozbawiłoby starego przytomności, a może nawet życia.
Staruszek przesunął się nieznacznie, po czym po płytkim łuku uniósł i opuścił swoją pałkę.
Uderzenie młodzieńca chybiło celu.
Starzec płynnie zaszedł przeciwnika z boku i trzasnął go mocno w żebra powalając na 
ziemię. Po chwili młodzieniec doszedł do siebie, wstał i odwrócił się w kierunku starca. Obaj 
mężczyźni rozluźnili się i wymienili ukłony.
No, no, pomyślał Conan, czasami nawet powolny wąż zabija szybkiego gryzonia! Zdał 
sobie sprawę, że nauczył się czegoś ważnego.
To, że starzec nie ujawniał zawczasu swych umiejętności, nie oznaczało, że ich nie 
posiada.
— Podejdź i poznaj brata Kensasha — rzekł Cengh.
Kiedy Conan i Cengh podeszli do niego, starzec wyjaśniał przeciwnikowi technikę 
wykonanego uderzenia.
— Oto człowiek, o którym mówiłem — powiedział Cengh.
— Ach — rzekł Kensash — szermierz z dalekiego kraju. Cengh dużo mi mówił o twoich 
umiejętnościach we władaniu mieczem.
— A ja właśnie miałem okazję podziwiać twoje — odrzekł Conan.
Kensash lekko pochylił głowę.
— Malo jest moim najlepszym uczniem. Malo, to Conan, o którym już słyszałeś.
Malo, jak zauważył Conan, nie przejął się zbytnio zasłyszanymi opowieściami. Skrzywił 
się, spoglądając na Conana i lustrując jego długie czarne włosy oraz ogorzałą od słońca skórę.
— Wydajesz się silny, cudzoziemcze — stwierdził. — Może chciałbyś zmierzyć się ze 
mną?
— Nie znam zasad tej gry.
— Gry? — zaperzył się Malo. — Ludzie ginęli grając w tę grę! Nie ma tu żadnych zasad, 
po prostu trzeba zwyciężyć!
Conan spojrzał na Kensasha. Starzec uśmiechnął się smutno.
— Czasami Malo jest porywczy. Nie jesteś uczniem, lecz gościem. Nie musisz walczyć.
Conan uśmiechnął się.
— Niech Malo nauczy mnie tej gry z pałkami.
Kensash podał mu swoją laskę, a barbarzyńca zważył ją w dłoniach, zamachnął się kilka 
razy, by ją wyczuć, i skinął głową do Malo.
— Kiedy będziesz gotowy.
Malo uśmiechnął się złowrogo i cofnął tanecznie o dwa kroki, unosząc laskę.
Conan stał rozluźniony, trzymając pałkę w jednym ręku, opuszczonym wzdłuż boku.
Malo wydawał się zniecierpliwiony.
— Podnieś pałkę! Broń się!
— Nie muszę — odrzekł Conan.
To rozjuszyło chłopaka. Rzucił się na Cymmerianina i zamachnął mierząc w jego głowę. 
Conan postąpił krok w jego stronę i schwycił opadającą pałkę lewą ręką. Wyraz zdumienia na 
twarzy Malo zmienił się w szok, gdy Conan wymierzył mu dwa szybkie ciosy w bok i w 
głowę. Malo runął jak kłoda. Kensash wybuchnął śmiechem.
— Oszukiwałeś! — zawołał Malo. — Gdybym użył prawdziwego miecza, chwytając 
ostrze straciłbyś rękę!
— Gdybyś używał prawdziwego miecza, nie byłbym na tyle głupi, aby chwytać za ostrze.
— Ale ona ma wyobrażać prawdziwy miecz!
— W takim razie przyjmij, że moja naga dłoń udawała żelazną rękawicę.
Malo chciał coś odpowiedzieć, ale Kensash uciszył go ruchem ręki.
— Czy zechcesz stoczyć pojedynek ze starcem, Conanie? — zapytał łagodnie.
— Tak.
Ogorzały, potężny Cymmerianin stanął naprzeciw starego mistrza. Przez kilka chwil żaden 
z nich się nie poruszył. Wreszcie Conan przesunął się nieco w lewo zmieniając pozycję.
Kensash przeniósł stopę, nie dalej jednak jak o włos.
Conan postąpił krok w prawo.
Kensash powtórzył swój ruch.
Po całej serii takich ruchów, którym odpowiadały nieznaczne ruchy starca, Conan 
zrozumiał, że niezależnie od tego jak zaatakuje, Kensash zawsze będzie gotów, by odeprzeć 
jego cios. Próba dosięgnięcia takiego przeciwnika była otwartym zaproszeniem do udzielenia 
bolesnej reprymendy. Cymmerianie mieli walkę we krwi, ale na Croma, Conan zdawał sobie 
sprawę, że gdyby obaj byli uzbrojeni w prawdziwe miecze, to starcie najprawdopodobniej 
zakończyłoby się śmiercią ich obu. Był mężny, ale nie szalony. Umiejętności i wprawa mogły 
zrównoważyć zawziętość i odwagę, a Kensash był najlepszym fechmistrzem, jakiego Conan 
miał okazję widzieć.
Młody barbarzyńca opuścił laskę i skinął głową do starego mistrza. Kensash również 
pochylił głowę.
— Twoja mądrość przewyższa twój wiek, Conanie z Cymmerii. Gdybyś zdecydował się 
zostać, zaszczytem byłoby dla mnie przekazywanie ci mej skromnej wiedzy.
— Nie, mnichu, nie jest ona mała, lecz moje ścieżki prowadzą jednak gdzie indziej.
Kiedy Conan i Cengh opuszczali plac ćwiczeń, Cymmerianin czuł na plecach nienawistny 
wzrok Malo.

Tuanne szła. Na nogach miała nowe buty, jej ciało zaś, przyodziane w nowe bryczesy i 
tunikę, otulał ciepły płaszcz z miękkiego futra.
Mężczyzna, dzięki któremu zdobyła te rzeczy, mógł w głębi duszy uważać się za 
szczęśliwca. Pożądał jej, ustalił godziwe warunki i zapłacił z góry, zanim jej jeszcze dotknął. 
Grobowy chłód jej ciała sprawił, iż ogarnęła go przeraźliwa groza i w mgnieniu oka 
zapomniał o trawiącej go chuci. Tuanne widziała, iż cieszył się, że odeszła. Tak oto piękna 
nieumarła podążała na wschód, ku swemu celowi.
Nie wiedziała, jak daleko ma dotrzeć ani ile czasu zajmie jej ta wędrówka. Nie 
potrzebowała jadła ani odpoczynku. Mogła iść bez przerwy. Czego jak czego, ale czasu miała 
pod dostatkiem.

IV

W podziemiach siedziby Nega Złowrogiego znajdowało się pomieszczenie różniące się od 
pozostałych. W ścianach z polerowanego białego marmuru znajdowała się gruba jak męskie 
udo, o połowę niższa od rosłego mężczyzny iglica z kryształu kwarcu. Wierzchołek kryształu 
został ścięty, a w płaskiej powierzchni przezroczystego minerału wyżłobiono wgłębienie 
wielkości dziecięcej pięści. Prócz iglicy na białej posadzce nie było nic. Na błyszczących 
ścianach umieszczone były obsady z lśniącego, rżniętego kryształu, w których tkwiły 
specjalne, bezdymne świece. Ich żółtawy blask sięgał wszystkich zakamarków 
pomieszczenia. Komnata była przeciwieństwem wszystkich innych, jakie znajdowały się w 
tej warowni; była czysta, oświetlona i wysprzątana. Co godzinę zjawiało się tu pięciu 
Bezokich i starannie wycierało każdą powierzchnię, aby komnata zachowała pełną czystość.
Neg wszedł do środka i spojrzał na kryształową iglicę. Pomieszczenie to przeznaczone 
było na talizman, którego poszukiwał. Kiedy zdobędzie Źródło Światła, położy go na szczycie 
iglicy. Jeśli uczyni to właściwe, z amuletu wydostanie się zawarta w jego wnętrzu ogromna 
moc i przepłynie do niego. Był to sekret, na który natknął się podczas przesłuchań 
przywołanych przez siebie umarłych.
Neg uśmiechnął się na tę myśl. Tak. Należał do największych żyjących nekromantów, ale 
jego moc miała pewne ograniczenia. Skąpawszy się w energii Źródła Światła, znajdzie się na 
samym szczycie czarnoksiężników. To dziwne, że tak wielka siła mogła pochodzić z 
przedmiotu, który wydawał się należeć do białej magii. Neg nie miał jednak w zwyczaju 
zastanawiać się „dlaczego” tak było, a jedynie ,jak” działał poszukiwany artefakt. 
Wystarczyło, że wiedział, iż światło i mrok można mieszać w celu osiągnięcia pożądanego 
rezultatu. A była nim ostateczna władza nad umarłymi. Dysponując tą mocą on, Neg, jednym 
ruchem ręki będzie w stanie ożywić legion żywych trupów, które będą mu posłuszne. Jego 
wojownicy] będą niezwyciężeni w boju, co więcej, każdy żyjący, który padnie; podczas 
walki, natychmiast stanie się jego sługą.
To była tylko kwestia czasu! Jego marzenie spełni się już niebawem. Wkrótce Skeer 
zdobędzie dla niego to, po co został wysłany.
Następnie wróci do świątyni Bezokich i przekaże zdobycz swemu panu.
A wkrótce potem Neg Złowrogi stanie się Negiem Wszechmocnym.
Mag odwrócił się gwałtownie, zamiatając powłóczystą szatą lśniącą podłogę. Ujrzał 
wchodzących Bezokich, którzy mieli ponownie posprzątać to pomieszczenie. Świetnie. 
Świetnie…

Conan przygotował się do opuszczenia Świątyni, Która Nie Upadnie. Czuł się odświeżony 
i był lepiej zaopatrzony niż przed spotkaniem Cengha. Oprócz nowej pochwy na miecz miał 
obecnie sakwę wypełnioną wędzoną rybę i suszonymi, pociętymi na paski owocami, których 
powinno wystarczyć mu na kilka dni wędrówki. Przez pewien czas obserwował treningi 
starego mistrza pałki i wiele się dzięki temu nauczył. Kusiło go, by zostać i radować się tym 
beztroskim życiem, ale pragnienie wędrówki było silniejsze.
Wzywał go Shadizar.
Cymmerianin rozstał się z Cenghiem i pomaszerował wąskimi uliczkami miasta świątyni. 
Nagle natknął się na coś, co nakazało mu stanąć.
Za skrzynią z odpadkami kulił się mnich. Zgarbiona postać zdawała się obserwować 
drugiego kapłana, który zdrożony i zakurzony szedł wolno główną ulicą. Conana bardziej 
zainteresował fakt, że przyczajony kapłan ściskał w smukłej dłoni obnażony sztylet.
Wtem kapłan z nożem odwrócił się i dostrzegł Conana. Cymmerianin ujrzał jego twarz 
ukrytą pod kapturem. Wyglądała znajomo, była młoda i jakby dziewczęca. Kapłan rzucił się 
na Conana zniżając sztylet jak do pchnięcia. Nie było czasu na dobycie miecza. Conan usunął 
się w lewo wykonując szybki, płynny krok i uderzył zza głowy, zaciśniętą w kułak dłonią. 
Stwardniała krawędź jego ręki trafiła napastnika w przegub wytrącając mu sztylet. Mnich 
zaklął piskliwie i usiłował wziąć nogi za pas. Conan rzucił się naprzód i schwycił go za połę 
szaty. Szarpnął mocno, a przeciwnik stracił równowagę i runął na wznak na ziemię. Zanim 
zdołał się poruszyć, Conan usiadł na nim okrakiem przyszpilając mu kolanami obie ręce. 
Zsunął kaptur z głowy leżącego i ujrzał twarz kobiety.
Miała krótko ostrzyżone włosy, dużo krótsze od gęstej czarnej grzywy Conana, a jej twarz 
nie była li tylko obliczem zniewieściałego mężczyzny. Barbarzyńca w mig rozpoznawał 
kobiety. Aby mieć jednak pewność, przesunął jedną ręką po torsie powalonego i natrafił na 
miękkie wzgórki kobiecych piersi.
Dziewczynie gest ten nie przypadł do gustu. Obrzuciła Conana najwymyślniejszymi 
obelgami.
— Tępa dzika bestia! Oby Mitra pozbawił cię męskości!
Conan uśmiechnął się tylko.
— Kim jesteś? — zapytał. — Dlaczego próbowałaś pchnąć mnie nożem?
— Psie, psi synu, który karmisz się nieczystościami, zejdź ze mnie!
Conan pokiwał głową. Zacisnął jedną rękę wokół nadgarstka dziewczyny, podniósł się z 
kolan i przyjrzał się jej uważnie.
— Puść mnie!
— Najpierw odpowiesz na moje pytania!
— Będę krzyczeć!
— Tak? I zdradzisz tym szlachetnym kapłanom, że kobieta zbezcześciła ich świątynię?
Zamilkła. Wzięła kilka nerwowych oddechów, po czym zlustrowała barbarzyńcę od stóp 
do głów. Właśnie wtedy przypomniał sobie, kiedy widział ją wcześniej. Było to w dniu, kiedy 
przybył do świątyni. Ona wybierała owoce przy głównej ulicy. Barbarzyńca osądził wówczas, 
że był to jeden z mniej męskich kapłanów.
— Zatem? — ponaglił.
— Ten kapłan ma coś, co należy do mnie — powiedziała. — Zamierzam to odzyskać.
— Zabijając go?
— Nie. Chciałam użyć sztyletu na postrach, nic więcej.
— W takim razie dlaczego mnie zaatakowałaś?
— Sądziłam, że chcesz mnie powstrzymać.
— Ja — rzekł Conan — tylko przechodziłem.
— A więc puść mnie, bym mogła zrobić, co do mnie należy. To nie twoja sprawa.
— Jest moja, odkąd próbowałaś pchnąć mnie nożem.
— Barbarzyński głupcze! Muszę dotrzeć do tego kapłana, zanim spotka się z Najwyższym 
Oblatem! Przykro mi, że błędnie oceniłam twoje zamierzenia. Proszę!
Conan zamyślił się. Nie miał żadnych zobowiązań wobec kapłanów i ta sprawa go nie 
dotyczyła. Rozluźnił uścisk.
Dziewczyna natychmiast podniosła sztylet i pognała w głąb ulicy.
Conan nie uszedł nawet kilku kroków, kiedy usłyszał jej krzyk. Nie mogła dopaść kapłana 
w tak krótkim czasie. Zaciekawiony wyszedł z alejki i spojrzał w stronę, w którą zmierzał 
zdrożony mnich. Jeśli wcześniej zaaferował go widok dziewczyny, to, co ujrzał w tej chwili, 
zainteresowało go jeszcze bardziej. O kilkadziesiąt kroków dalej walczyło dwóch kapłanów. 
Jeden z nich był uzbrojony w krótki nóż błyszczący w złocistych promieniach słońca. Trzeci 
kapłan leżał na zapylonej ulicy, a struga krwi z rany na plecach barwiła jego szatę i ziemię 
ciemnym szkarłatem.
W stronę walczących biegła dziewczyna z uniesionym do ciosu nożem.
Na oczach Conana kapłan z nożem pchnął drugiego w brzuch. Ranny przytykając obie ręce 
do rany upadł ciężko na ziemię i krew zaczęła wypływać mu spomiędzy palców. Zabójca 
odwrócił się w stronę drugiego rannego mnicha i odciął od jego pasa sakiewkę. Zajrzał do 
środka i uśmiechnął się zadowolony. Nagle spostrzegł nadbiegającą dziewczynę i zaczął 
uciekać. W chwilę później znikł w pobliskiej alejce. Kobieta pobiegła za nim, ale zabójca 
miał nad nią przewagę. Jeżeli znał uliczki, nie miała żadnych szans, aby go dogonić.
Conan podszedł powoli do leżących na ziemi kapłanów. Coraz bardziej narastała w nim 
ciekawość.
Zbliżywszy się jeszcze bardziej, rozpoznał jednego z rannych kapłanów.
Mnichem, który otrzymał pchnięcie w brzuch, był Cengh.
— Cengh! Mnich zakasłał.
— C–C–Conan. Myślałem, że już o–o–odszedłeś.
— Pozwól mi obejrzeć ranę.
Cengh pokręcił głową.
— Nie możesz pomóc. Jest śmiertelna.
Cengh ponownie kaszlnął i krew puściła się mocniej z rany.
— Kto to zrobił? Dlaczego?
— Źródło… Światła. O–on je z–z–zabrał.
— Kto?
Umierający kapłan ponownie pokręcił głową.
— Nie znam go. Jeden z najemników Nega. M–m–musisz je odzyskać, Conanie. W 
przeciwnym razie Neg zdobędzie…
Cengh ponownie kaszlnął i szarpnął się całym ciałem, co doprowadziło do tego, iż zaczął 
pluć krwią.
— Mów, Cengh! Kim jest Neg? Gdzie mogę go znaleźć?
Ale w tej chwili oblicze rannego przepełnił wyraz błogiego spokoju i jego ciało zwiotczało 
w ramionach barbarzyńcy.
Płomień gniewu Conana zapłonął silniej.
Młody Cymmerianin poderwał się, jego wielkie pięści zacisnęły się aż do bólu, a potężna 
pierś wznosiła w rytm przyśpieszonego oddechu. Wprawdzie znał Cengha od niedawna, ale 
ten mnich był jego przyjacielem, dał mu nowe odzienie i strawę, dzielił wraz z nim 
niebezpieczeństwa. Shadizar mógł zaczekać. Ktoś zapłaci za śmierć Cengha.
I to słono.

Skeer szybko dotarł do głównej bramy, zgubiwszy swego prześladowcę. Zdziwił się na 
widok uzbrojonego w nóż mnicha i potężnego barbarzyńcy, ale niezbyt go to zmartwiło.
Miał talizman. Za kilka chwil opuści świątynię i wyruszy w drogę. Czekał go tydzień, no 
najwyżej dziesięć dni wędrówki. Neg będzie zadowolony, a Skeer niedługo stanie się bogaty.

Conan wybrał miejsce na szlaku, skąd nie było już widać bramy świątyni i na tyle wąskie, 
że nikt nie mógł minąć go nie zauważony.
Przykucnął za gęstym krzewem i czekał.
Nie wątpił, że zabójca opuści świątynię wraz ze swym łupem. Jeśli Conanowi udało się 
wyprzedzić zabójcę, tamten był już trupem. Z drugiej jednak strony jeśli morderca zdołał mu 
się wymknąć, czekając na niego w zasadzce tylko powiększał dzielący ich dystans. 
Cymmerianin postanowił, że odczeka pewien czas i w razie gdyby fałszywy mnich się nie 
pokazał, spróbuje odnaleźć jego ślad u podnóża góry. W razie niepowodzenia zacznie 
wypytywać o kogoś, kogo Cengh nazwał „Neg”. Najemnik powróci w końcu do swego pana, 
a wówczas obaj będą mogli zasmakować gniewu Conana.
Chłód szarpał Conana bezlitosnymi, lodowatymi szponami, ale barbarzyńca ignorował go. 
Po godzinie czuwania od strony miasta do kryjówki Conana zbliżyła się samotna postać w 
szarym odzieniu. Barbarzyńca uśmiechnął się złowrogo i podniósł miecz. Wcześniej wyjął go 
z pochwy, aby nie zdradził go szelest skóry o żelazo. Ześlizgnął się z głazu, na którym leżał, i 
sprężył się do skoku. Jeszcze parę chwil…
Conan wyskoczył z ukrycia i zamachnął się mieczem, by pozbawić głowy zakapturzoną 
postać.
— Gotuj się na spotkanie ze swymi bogami, morderco!
Szaro odziana postać cofnęła się szybko i uniosła dłoń, by powstrzymać Conana.
— Stój! — rozległ się znajomy głos. — Pomyliłeś się!
Cymmerianin powstrzymał cięcie w pół ruchu. Wędrowiec odsłonił twarz.
Dziewczyna z alei.
Conan, zdegustowany, opuścił miecz.
— Ty?
— Co tutaj robisz? — zapytała.
— Czekam na mężczyznę, który zamordował mego przyjaciela. Masz szczęście, że nim nie 
jesteś.
— Obawiam się, że nie doczekasz się tu na Skeera — odpowiedziała po namyśle. — 
Musiałam wyczekać na odpowiednią chwilę, aby wydostać się ze świątyni. Te zabójstwa 
sprawiły, że bramy miasta zostały zamknięte. Jeśli jest w środku, kapłani go odnajdą. Jeśli 
zdołał się wydostać, na pewno jest już daleko.
— Powiedziałaś: Skeer? — Conan zmarszczył brwi.
Pokręciła głową, jakby dopiero teraz uświadomiła sobie, że powiedziała zbyt wiele.
Conan znów uniósł miecz.
— Posłuchaj, kobieto! Chcę, żebyś powiedziała mi wszystko, co wiesz! Wcześniej to nie 
była moja sprawa, ale teraz już nią jest. Mów!
— Nie zabijesz chyba kobiety?
— Może nie. Ale są inne sposoby na uzyskanie potrzebnej wiedzy.
Ta groźba wyraźnie nią wstrząsnęła. Westchnęła.
— Dobrze. Powiem ci. I tobą, i mną powoduje chęć zemsty.
Conan czekał.
— Zwą mnie Elashi. Pochodzę z okolic Khauranu. Mój lud to namadowie, przemierzający 
od dobrych stu pokoleń sprażone słońcem piaski. Ten, którego szukasz, nosi imię Skeer i 
służy czarnemu nekromancie.
— To pewno ten Neg — rzekł Conan.
— Słyszałeś o nim?
— Znam tylko jego imię.
Elashi kontynuowała swoją opowieść:
— Mój ojciec, Lorven, był wodzem naszego plemienia. Neg go zabił. Straciliśmy 
pewien… cenny przedmiot. Pragnę pomścić mego ojca i odzyskać skradzioną własność.
— Nie masz braci? Zemsta to męska rzecz.
Jej oczy rozbłysły i Conan ujrzał w ich głębinach rodzący się gniew.
— Jestem pierworodną! Moi bracia zajmują się swymi zwierzętami i żonami! Takie 
zadanie musi wypełnić najstarsza osoba z rodu!
— A czy ten cenny przedmiot nie nazywa się czasem Źródło Światła?
Tym razem wyraźnie zadygotała.
— Skąd wiesz? — rzuciła, wstrząśnięta jego słowami.
— Ostatnie słowa konającego mnicha. Odczekała chwilę, po czym powróciła do rozmowy.
— Wydaje mi się, że ono niesie ze sobą śmierć. Mój ojciec znalazł je w ruinach prastarego 
miasta częściowo pogrzebanego przez ruchome piaski. Ten przedmiot przyniósł mu śmierć, 
podobnie jak tym, którzy go zabili. Widziałeś, co spotkało kapłana, który przyniósł artefakt 
do świątyni.
— Czy na ten przedmiot rzucono klątwę?
— Być może. Jest przepełniony mocą. W jego wnętrzu tkwi uśpiona potężna magia, jak 
twierdził szaman naszego plemienia. Nie był w stanie określić jego przeznaczenia.
Conan słysząc jej słowa zaniepokoił się. Z doświadczenia wiedział, że z magią nie ma 
żartów.
— Dlaczego nie udałaś się wprost do tego Nega? — zapytał Conan. — Tak byłoby 
prościej.
— Nie. On włada olbrzymią mocą. Nie można ot tak, zwyczajnie zbliżyć się do niego. 
Chciałam zdobyć Źródło Światła i wykorzystać je tak, aby mnie do niego dopuszczono. 
Minąwszy straże i znalazłszy się z magiem sam na sam, zabiłabym go.
Conan zamyślił się. Plan był złożony, mglisty, ale mógł się powieść.
— Co teraz? Straciłaś swoją szansę.
Jej oblicze stężało.
— Wiem, jak wygląda Skeer i dokąd zmierza. Dogonię go.
Młody Cymmerianin przyjrzał się dziewczynie. Była nieco starsza od niego, a jej twarz 
wydawała się całkiem ładna. Jak zdołał się przekonać, ciało pod mnisimi szatami miała jędrne 
i krągłe. Jednak jak na kobietę była śmiertelnie niebezpieczna. Nigdy dotąd nie spotkał kogoś 
takiego. Ta dziewczyna naprawdę go pociągała. Był samotnikiem, lecz przyświecał im 
wspólny cel.
— Twój talizman na nic by mi się nie przydał, ale zamierzam wysiać Skeera i jego pana do 
Szarych Krain — powiedział. — Może powędrujemy razem?
Patrzyła na niego przez chwilę.
— Tak, jeśli nie pragniesz niczego więcej oprócz naszego wspólnego celu.
Conan w mig odgadł, o co jej chodziło. Prawdę mówiąc, brał pod uwagę myśl, iż mogliby 
znaleźć się we wspólnej łożnicy, ale skoro nie wyrażała tym zainteresowania, nie zamierzał 
nalegać.
Nie brał kobiet siłą, nigdy nie było takiej potrzeby.
— Zatem w drogę. Musimy odnaleźć naszego zbiega.
Cymmerianin i kobieta pustyni zaczęli schodzić w dół górskiego zbocza.

V

Trakt brythuński był nawet w najlepszej porze roku miejscem odludnym. Kiedy słońce 
ogrzewało niziny do temperatur)’ ludzkiej krwi, tu mróz wciąż skuwał górskie przełęcze i 
pokrywał je nie topniejącą powłoką śniegu. Latem wąskie ścieżki oczyszczone były przez 
buty wędrowców i kopyta ich koni, lecz zimą grubość śnieżnej pokrywy sięgała wzrostu 
trzech postawnych mężczyzn. Teraz na polach w dole dojrzewało zboże. Do zimy było 
jeszcze daleko, choć jej młodsza jej siostra Autiunna omiotła już góry swym chłodnym 
tchnieniem. Wichury były zimne, choć na razie pozbawione śniegu.
Tuanne szła wolno przed siebie. Już dawno temu przestała przejmować się zimnem. 
Towarzyszyło ono jej nieustannie, tak dniem, jak i nocą, i nauczyła się znosić je ze stoickim 
spokojem.
Na wprost niej, zgodnie ze wskazówkami, jakie otrzymała, leżała niewielka wioska. Ta 
pozbawiona nazwy leżała w tak dogodnym miejscu, że wędrowiec, który tędy przechodził, 
zatrzymywał się tam, by wypocząć. Czuła wyraźnie, że przedmiot, którego poszukiwała, 
zbliżał się do wioski z przeciwka. Gdyby udało się jej dotrzeć do osady przed posiadaczem 
magicznego amuletu, mogłaby się tam na niego zaczaić. Musiała jednak zachować 
ostrożność. Pomimo iż była nieśmiertelna, magiczny artefakt, mający przynieść wyzwolenie 
pozostałym więźniom Nega, niewłaściwie użyty, mógł przedwcześnie obdarzyć ją Prawdziwą 
Śmiercią. Nie mogła do tego dopuścić. Musi zdobyć talizman i uwolnić resztę nieumarlych.
Nagle przed nią rozległo się prychnięcie górskiego kota. Na ten dźwięk zatrzymała się 
gwałtownie. Nie była uzbrojona, a w każdym razie nie miała przy sobie nic, co mogłoby 
uchronić ją przed drapieżnymi zwierzętami. Ogarnął ją lęk. Czy po pożarciu przez dziką 
bestię rzucony na nią czar nie przestałby działać? Czy uzyskałaby uwolnienie? A może wciąż 
żyłaby w żołądku wielkiego kota? Na tę myśl wzdrygnęła się, a wiatr powiał zapach w stronę 
górskiego lwa.
Kot znieruchomiał na chwilę, a Tuanne zobaczyła, jak zmarszczył nozdrza. Ryknął 
przeciągle, a nieumarła wzdrygnęła się. Dźwięk tern nie był wszakże zapowiedzią ataku, niósł 
w sobie nutę czegoś, czego nie zdołała do końca rozpoznać. Być może był to gniew. Albo… I 
strach. Wtem wielki kot, dwukrotnie większy od Tuanne, zaczął siej wycofywać, przyglądając 
się jej z uwagą. Dotarłszy do granitowego występu, odwrócił się i skoczył, znikając w 
okamgnieniu.
Cóż, pomyślała. Nawet dziki zwierz potrafi wyczuć nienaturalność i nie chce się nią 
nasycić. Najwyraźniej w tym przypadku jej przekleństwo okazało się zbawienne.
Westchnąwszy ciężko, Tuanne ponownie ruszyła wzdłuż szlaku. Z wolna otoczyła ją noc, 
ale nieumarła nie zatrzymała się. Zwolniła i tylko kroku, aby widzieć ścieżkę przed sobą. 
Ciemność kryła w sobie niewiele zagrożeń dla nieumarłych. Jak się teraz okazało, było ich 
mniej, niż przypuszczała…

Skeer był zziębnięty, zmęczony i bardzo głodny. Opuścił świątynię w wielkim pośpiechu, 
ale koń, który miał pomóc mu w ucieczce, jakimś cudem uwolnił się z pęt i uciekł. 
Wierzchowiec pozbawił go również prowiantu i koców, tak więc nie pozostało mu nic innego, 
jak ruszyć w drogę pieszo.
Trudno. Do wioski zostało mu jeszcze około godziny marszu. Miał pieniądze, więc mógł 
się posilić, wypocząć i być może także opłacić jakąś kobietę, by ogrzała mu łoże. Miał też 
nadzieję, że zdoła zdobyć dla siebie nowego wierzchowca. Kapłani z pewnością rozsierdzili 
się na wieść o dokonanym przez niego mordzie i kradzieży i wyruszą za nim w pościg. Na 
szczęście od świątyni odchodziło kilka dróg i liczył na to, iż pozostawione przez niego 
fałszywe ślady zmylą kapłanów Suddy. Gdyby tak się stało, zyskałby nad nimi dostateczną 
przewagę, by nie lękać się pogoni. Zresztą tej nocy na pewno go nie dopadną. Czarny jak 
sadze mrok spowijał kamienne stoki, ale Skeer był już prawie u celu. Niebawem dotrze do 
osady, a jej światła widoczne z oddali dodawały otuchy.

— Na pewno poszedł dalej — stwierdziła Elashi wskazując na lewą odnogę drogi, 
prowadzącą na południe.
— Nie sądzę — odrzekł Conan.
— Jestem kobietą pustyni — syknęła — a nie jakąś tępą dziewką z oberży! Potrafię 
odczytywać ślady jak każdy członek mojego plemienia, a tu są one tak wyraźne, że nawet 
jednooki cap musiałby je zauważyć. Ta ułamana gałąź, której użył przy schodzeniu, widzisz, 
jak ziemia jest zorana? I ślady po kamieniach, które poruszył — skinęła w stronę 
kamienistego żlebu. — To wszystko mówi samo za siebie. Szedł tędy, i tu się poślizgnął; 
równie dobrze mógł zostawić nam pergamin z wiadomością, abyśmy szli dalej tą drogą.
— Może tak było — rzekł Conan i wskazał na prawą odnogę ścieżki. — Ja pójdę tędy. — 
Ruszył przed siebie. Ani razu się nie obejrzał. Po chwili usłyszał za sobą kroki Elashi.
W jej głosie brzmiała wściekłość.
— Barbarzyńco, czyś stracił rozum?! Przecież wyjaśniłam ci wszystkie ślady! Dlaczego 
tak postępujesz?
Conan szedł dalej, ale spojrzał na nią z ukosa.
— Ten, którego nazywasz Skeer, nie jest człowiekiem nieostrożnym — stwierdził. — 
Wiele miejsc, które minęliśmy było dużo bardziej niebezpiecznych, a jednak w żadnym z 
nich, nawet tam gdzie ty lub ja mieliśmy kłopoty z utrzymaniem równowagi, on nie 
pozostawił po sobie najdrobniejszego śladu. Aż tu nagle, na rozstajach dróg, traci ni stąd, ni 
zowąd równowagę i potyka się…
— Co chcesz przez to powiedzieć?
— Że być może zostawił te ślady rozmyślnie.
Zastanawiała się nad tym przez chwilę, po czym spytała:
— A jeżeli się mylisz?
Wzruszył ramionami.
— Pomyłki zdarzały się już nieraz.
Nie skomentowała jego słów, lecz przyśpieszyła kroku, aby się z nim zrównać.

Tuanne dotarła do wioski i odnalazła jedyną w osadzie gospodę. Korpulentny oberżysta 
uśmiechnął się do niej nerwowo, wyraźnie poruszony i zaniepokojony jej widokiem.
— Nie, pani, nikt oprócz ciebie nie szukał u nas gościny — odpowiedział na jej pytanie.
Pokiwała głową. To potwierdziło jej przeczucie, że talizman był blisko, lecz nie dotarł 
jeszcze do osady.
— Chciałabym pokój, i przez pewien czas posiedzę jeszcze przy ogniu w izbie 
kominkowej. Przynieś mi wina.
— Tak, pani.
Mężczyzna ruszył po wino, a Tuanne usiadła przy topornym, grubo ciosanym stoliku 
opodal gorejących węgli. Oberża była zadymiona i brudna, a kilka migoczących olejowych 
lamp dawało tyle samo dymu co światła.
Przy stołach siedziało paru mężczyzn. Dwóch z nich sądząc po strojach było 
Brythuńczykami, trzeci o orlim nosie i smagłej cerze mógł być Stygijczykiem, czwarty, 
przyodziany w skóry, czarny osiłek mógł być tylko Kushytą. Szczupła kobieta o bardzo 
jasnych włosach stanęła obok pierwszej pary i przesadnie głośno poczęła śmiać się z ich 
żartów. Sądząc po jej odzieniu była tutejszą nierządnicą. Nosiła prostą ciemną suknię i 
najwyraźniej nie miała nic pod spodem.
Kiedy Tuanne usiadła, mężczyźni zaczęli spoglądać na nią pożądliwie. Niektórzy 
uśmiechali się, usiłowali uchwycić jej spojrzenie, ona jednak wciąż ich ignorowała. Nagle 
smagłolicy Stygijczyk wykonał gest chroniący przed urokami i błyskawicznie odwrócił 
wzrok.
Oberżysta przyniósł wino. Tuanne nie zaproponowała, że zapłaci, a mężczyzna przystanął 
obok niej tylko na chwilę i natychmiast się oddalił. Dotknęła glinianego kubka, zakręciła nim 
na blacie stołu, ale nie podniosła go ust. Jadło i napitek śmiertelnych nic dla niej nie znaczyły. 
Nie mogły dodać jej sił ani stanowić rozkoszy podniebienia. Zamówiła wino, by nie zwracać 
na siebie uwagi.
Jej plan był prosty. Najpierw spróbuje zwabić mężczyznę do swojego pokoju. Jeśli to jej 
się nie uda, podąży za nim do jego pokoju lub gdzieś indziej, po czym pozbawi mężczyznę 
przytomności i zdobędzie talizman.
A on nadchodził. Czuła to.
Bawiła się kubkiem wina i czekała.

Skeer wszedł do oberży i od razu wypatrzył bladą, urodziwą kobietę siedzącą samotnie 
przy dogasającym kominku. Jak to możliwe, by nikt jej nie towarzyszył? Czy mężczyznom w 
tej oberży brakowało męskości? Na widok tej kobiety Skeer natychmiast poczuł pulsowanie 
męskości. Zamówiwszy posiłek i po wypiciu paru kubków wina, by przegnać chłód z kości, 
postanowił pomówić z tą kobietą. W przeciwnym razie mogłaby zniknąć…
Odezwał się do niej siadając po przeciwnej stronie stołu. Uśmiechnęła się do niego, dając 
do zrozumienia, że nie ma nic przeciwko jego towarzystwu. Noc zapowiadała się lepiej, niż 
przypuszczał. Wątpliwe by kiedykolwiek mógł zapomnieć tę kobietę!
Mówił o sobie, zajadając na wpół surową wieprzowinę z czerstwym chlebem, którą 
postawił przed nim oberżysta. Kłamał, jeśli szło o jego imię, miejsce urodzenia i fach, jaki 
wykonywał. Wiedział, jak zaprezentować się kobiecie w możliwie najlepszym świetle. Jednak 
przy tej cudownej istocie to nie wydawało się konieczne. Pomijając pewien… chłód śmiała 
się z jego rubasznych żartów i sprawiała wrażenie, jakby uwierzyła w jego kłamstwa. Popijał 
jedzenie oraz swe blagi cierpkim winem z butelki i niebawem poczuł ciepło i chęć do 
amorów. Kobieta piła niewiele, ale to nie miało znaczenia, wszystko wskazywało na to, iż 
chętnie pójdzie z nim do jego pokoju.
— Tak sobie myślałem — stwierdził — że może mogłabyś towarzyszyć mi, kiedy będę 
wynajmował pokój na dzisiejszą noc.
Znów ten sam chłodny uśmiech.
— Mam już pokój — odrzekła. — Może zechciałabyś… dzielić go ze mną?
— Na Mitrę, niczego bardziej nie pragnę! Chodźmy tam natychmiast!
— Nie wypijesz wprzódy swego wina?
— Zabierzemy butelkę ze sobą. Nie, weźmiemy dwie, żeby było nam weselej. — Nie mógł 
uwierzyć w swoje szczęście. Nawet nie musiał płacić za pokój!
Wstał, zachwiał się lekko i wyciągnął rękę, aby pomóc jej wstać. Jak ona miała na imię? 
Nieważne.
— Twoja dłoń jest zimna jak lód — rzekł, kiedy dotknął jej skóry.
— Czyż mężczyzna taki jak ty nie zdoła jej rozgrzać?
Uśmiechnął się.
— Potrafię rozgrzać nie tylko twą dłoń, pani.
Tuanne podążyła za sługą Nega w głąb korytarza, w stronę pokoju wskazanego jej przez 
szczerzącego zęby oberżystę. Ogarek świecy rzucał wątłą poświatę, która nie była w stanie 
rozproszyć mroku. Weszli do nie oświetlonego pokoju i Tuanne uśmiechnęła się. W 
ciemności będzie to łatwiejsze. Sięgnęła do sakwy i dotknęła znajdującego się w niej obłego 
kamienia.
Nagle w ciemności wytrysnął snop iskier i rozległ się głośny brzęk krzesiwa o metal.
— Co robisz? — zapytała.
— Zapalam świecę, pani.
— Po co? Do tego, co zamierzasz uczynić, nie potrzebujesz oczu.
Iskierki zatańczyły na knocie świecy i po chwili pojawił się mały ogienek.
— Och, pani, twa uroda jest tak wielka, że pragnę cię równie oglądać. Jesteśmy na 
miejscu. Rozdziej się, pani, i pozwól, bym nasycił me oczy.
Tuanne zawahała się. Mężczyzna wydawał się teraz bardziej czujny niż w izbie na dole i z 
łatwością mógłby ją przejrzeć. Lepiej zaczekać chwilę. Niebawem, kiedy będzie zajęty lub 
zaspokojony; będzie miała znacznie lepszą okazję. Nieważne, czy zrobi z nim to, czego 
pragnął. Zsunęła buty i bryczesy, po czym pozbyła się kamizelki i bluzy. W minutę później 
stała przed nim naga, a światło świecy tańczyło po jej ciele. Jej skóra miała w ciemności 
barwę najjaśniejszej kości słoniowej, a ciało było jędrne, kształtne i ponętne jak u 
nąjurodziwszej śmiertelniczki.
Mężczyzna aż westchnął z zachwytu.
— Jesteś piękniejsza, niż to sobie wyobrażałem — wychrypiał i szybko zaczął się 
rozbierać. Szczególnie ostrożnie obszedł siej z sakiewką i Tuanne domyśliła się, gdzie ukrył 
poszukiwany przez; nią przedmiot.
— Podejdź tu — rozkazał. Położył się na sienniku i wyciągnął do niej obie ręce.
Tuanne uśmiechnęła się i zbliżyła. Niepostrzeżenie przesunęła swoją sakwę w stronę 
siennika, aby mieć ją pod ręką.

Conan i Elashi zatrzymali się u podnóża rozchwierutanych schodów prowadzących do 
pokoju na piętrze i przyciszonym głosami rozmawiali z oberżystą.
— Moi goście nie życzą sobie, by ich niepokojono — rzekł korpulentny mężczyzna. 
Jednocześnie poruszył koniuszkami palców lewej ręki, jakby pieścił niewidzialną monetę.
W odpowiedzi Conan musnął dłonią rękojeść miecza. Oberżysta w mig pojął znaczenie 
tego gestu.
— Trzeci pokój od końca. Jest… z kobietą.
— Zajmij się swoimi sprawami — burknął Conan.
Kiedy oberżysta oddalił się chwiejnym krokiem, Cymmerianin ruszył na górę. Elashi 
ruszyła za nim, ale powstrzymał ją ruchem ręki.
— Nie. Sam zajmę się zabójcą mego przyjaciela.
— Ale Źródło Światła…
— Nie potrzebuję magicznych śmieci. Przyniosę ci amulet, kiedy skończę ze Skeerem.
— Czy mogę ci zaufać?
Niebieskie oczy Conana zalśniły w słabym świetle.
— Masz na to moje słowo.
Stali przez chwilę w milczeniu, a kiedy odwrócił się, by pokonać kilka ostatnich stopni, 
pozostała na miejscu. Wyszedł na korytarz i wysunął miecz z pochwy. Trzecie drzwi?

— Na Bel, jesteś lodowata jak pieczara bogini zimy!
Tuanne przywarła do niego i szepnęła namiętnie:
— Stałam przez chwilę naga, a w tym pokoju jest diablo zimno. Łyk wina zaraz mnie 
ogrzeje. Sięgnę po butelkę.
— Pośpiesz się!
Jej dłoń miast butelki odnalazła jednak kamień, smukłe palce zacisnęły się na jego obłej 
powierzchni.
— Co robisz? Co to jest?!
Coś w jej ruchu musiało ją zdradzić. Odwróciła się i uniosła kamień.
Było wiele rzeczy, które mógł zrobić, aby pokrzyżować jej plany. Mógł zerwać się z 
posłania i dać drapaka. Mógł schwycić Tuanne za nadgarstki i podjąć walkę, gdyż nieumarła 
nie była silniejsza od zwykłej śmiertelniczki, mógł również uchylić się przed ciosem. Nie 
uczynił tego jednak, lecz sięgnął po nóż ukryty w fałdach odzienia. Płynnym, wprawnym 
ruchem dźgnął sztyletem w górę i wbiwszy ostrze w brzuch kobiety aż po rękojeść, przekręcił 
je, by z rany buchnęła krew.
Tuanne uśmiechnęła się widząc, jak wyraz satysfakcji na twarzy zabójcy przeradza się w 
zgrozę. Krew nie popłynęła z rany, a gdyby Skeer zachował jeszcze przez chwilę 
przytomność, ujrzałby, jak po cofnięciu ostrza krawędzie rany łączą się i zasklepiają, a na 
idealnie białej skórze nie pozostaje nawet najmniejszy ślad.
Tuanne dokończyła ruch i kamień trafił opryszka tuż nad uchem, w okamgnieniu 
pozbawiając go zmysłów.
Tuanne upuściła kamień i wstała. Spojrzała z ukosa na nieprzytomnego mężczyznę i 
odwróciła się w stronę jego odzienia…

Conan kopnął w drzwi tak mocno, że wyrwał je z zawiasów. Jednym susem znalazł się w 
pokoju. Wspaniała w swej nagości kobieta odwróciła się do niego.
Zanim zdążyła otworzyć usta, przemówił.
— Nie lękaj się, pani. Mam sprawę do tego tam, twojego przyjaciela. — Conan wskazał 
Skeera mieczem. — On śpi?
— Nie śpi, olbrzymie. Jest nieprzytomny. Chciał… mnie zniewolić. Uderzyłam go w 
głowę. To plugawy łotr.
— To prawda, pani — wciąż jej się przyglądał. Widział wiele kobiet bez przyodziewku, 
ale żadna nie była równie urodziwa jak to zjawisko. A on był dość młody, by na jej widok 
krew zawrzała mu w żyłach.
— Uratowałeś mnie i jestem ci za to wdzięczna — uśmiechnęła się do Conana i nagle 
uświadomiła sobie, że jest naga. — Och!
Conan nie sądził, by przyczynił się w znaczniejszym stopniu do jej uwolnienia, ale nie 
zamierzał się z nią spierać. Jeśli tego chciała, mogła okazać mu swą wdzięczność. Opuścił 
miecz.
Podeszła bliżej.
— Jestem Tuanne — oznajmiła. — A jak ty masz na imię, mój bohaterze?
— Conan. Pochodzę z Cymmerii.
— Och, jeden z silnych mężczyzn z Północy…
Kiedy Conan wpatrywał się w dziewczynę, jego czujność znacznie na tym ucierpiała. W 
pokoju znajdowało się okno przesłonięte ciężką zasłoną. Właśnie je wybrał Skeer jako drogę 
ucieczki. Nie ubierając się, poderwał się nagle z posłania i wyskoczył z pierwszego piętra.
Conan, klnąc pod nosem, minął zaskoczoną kobietę i rzuciłby się w pościg za umykającym 
zabójcą, gdyby nie zatrzymał go głośny okrzyk od drzwi.
— Stój!
Conan odwrócił się, unosząc miecz.
Elashi stanęła w progu, wymachując szablą. Skąd ona ją wytrzasnęła? — zastanawiał się 
Conan.
— Skeer ucieka — powiedział, wskazując na okno.
— Chcę odzyskać talizman! — krzyknęła. — Oddaj mi go.
— Nie mam go… — zaczął Cymmerianin.
— Oddaj go natychmiast albo poćwiartuję cię jak prosiaka! — postąpiła krok w jego 
stronę, wysuwając ostrze do przodu.
Kobieta czy nie, Conan nigdy nie lekceważył podobnych gróźb. Zastawiając się przed 
atakiem, kątem oka dostrzegł, jak Tuanne pochyla się, by pozbierać swoje odzienie. Odwrócił 
od niej wzrok, ona nie stanowiła dlań zagrożenia, w przeciwieństwie do tej oszalałej kobiety 
pustyni.
— Za mojego ojca! — krzyknęła Elashi i rzuciła się na Conana. Sparował jej pchnięcie, ale 
nie skontrował. Miała wiele atutów, ale szermierka z pewnością się do nich nie zaliczała. 
Zadawała ciosy niezdarnie, a praca nóg wyglądała wręcz śmiesznie.
Pozwolił jej, by wykonała jeszcze dwa cięcia, a następnie uderzył płazem w jelec jej broni. 
Wstrząs wytrącił jej oręż z ręki. Szabla z brzęknięciem spadła na podłogę. Skoczyła naprzód, 
chcąc zaatakować go gołymi rękami, i musiał szybko cofnąć miecz, aby przypadkiem jej nie 
zranić. Była głupia, choć niewątpliwie dzielna.
— Stój — stwierdził. — Poddaję się.
— Nie kpij sobie ze mnie, barbarzyńco!
— Nie, Elashi. Nie jestem twoim wrogiem, choć tego nie dostrzegasz. Skeer uciekł stąd 
bez przyodziewku. Jeśli miał twój talizman, to powinien leżeć gdzieś tutaj.
Znieruchomiała.
— Gdzie?
— Może Tuanne widziała gdzie… — Cymmerianin umilkł. — Gdzie się podziała ta 
piękna kobieta?
— Szukasz nierządnicy, co przed chwilą wyszła?
Conan podszedł do sterty odzienia Skeera. Kiedy wpadł do pokoju, zauważył leżącą wśród 
nich sakiewkę. Teraz jej nie było.
— Gdzie on jest?
— Wygląda na to, że Tuanne go zabrała — stwierdził Conan.
— A ty jej na to pozwoliłeś!
— Powiedziałbym, że to raczej twoja zasługa — burknął. — Gdybyś nie rzuciła się na 
mnie, mielibyśmy i Skeera, i talizman. A tak nie mamy nic.
— Zdumiewa mnie twój talent do stwierdzania tego co oczywiste, Conanie. Teraz musimy 
odnaleźć zabójcę i artefakt.
Odwróciła się i gniewnie wyszła z pokoju, a Conan tylko pokręcił głową. Kobiety. Jakiż 
mężczyzna potrafi je zrozumieć?

VI

Całe wino wypite przez Skeera błyskawicznie wyparowało z jego umysłu.
Wystarczyłby do tego sam chłód wieczoru mrożący jego nagą skórę, a zabójca musiał 
jeszcze zaliczyć zeskok z dachu na twardą ubitą ziemię. Głowa bolała go w miejscu, gdzie 
uderzyła go ta nieumarła kobieta, ale co gorsza stracił Źródło Światła, a to mogło okazać się 
fatalne w skutkach. Skeer był skonfundowany. Ta kobieta musiała być żywym trupem. 
Widział wiele podobnych stworzeń zjawiających się na każde skinienie Nega i zrobiło mu się 
głupio, że nie rozpoznał jej wcześniej. Co do potężnego barbarzyńcy, pamiętał go jeszcze ze 
świątyni. Bez wątpienia był psem gończym wysłanym przez mnichów i to całkiem niezłym, 
skoro nie dał się nabrać na pozostawiony przez niego fałszywy trop. Niedobrze.
Spokojnie. Pies gończy to jedno, nieumarła zaś coś innego. Jedno z nich miało teraz 
talizman i musiał odkryć które, a następnie odzyskać amulet. Nie zamierzał dołączyć do 
rzeszy nieumarłych Nega, a to właśnie czekało go w razie niepowodzenia, nie mówiąc już o 
koszmarnych przejściach poprzedzających osiągnięcie tego budzącego odrazę stanu. Neg 
nigdy nie odznaczał się zbytnią łaskawością.
Skeer nie był już nagi. Na sznurze suszyła się szorstka płócienna koszula i bryczesy, a z 
warsztatu szewca, w drzwiach którego tkwił nader kiepski zamek, wyniósł parę nieźle 
dopasowanych butów. Zajrzawszy następnie do składu pewnego kupca, zaopatrzył się w 
krótki miecz i zapas jedzenia oraz soli.
Co się tyczy tej ostatniej, nie była ona zaczarowana, a tym samym jej działanie miało 
pewne ograniczenia, ale nie mógł pozwolić sobie na nic lepszego. Sól zmieszana z wodą i 
umieszczona w szczelnie i zamkniętym słoju utworzyła roztwór, który w razie spotkania z 
nieumarłą mógł unieruchomić ją na pewien czas. To powinno wystarczyć mu na odzyskanie 
talizmanu, a po kilku godzinach, gdy ona dojdzie do siebie, on będzie już daleko.
Pod warunkiem że to ona miała magiczny artefakt.
Bardzo możliwe, iż amulet miał ów barbarzyński szermierz, znacznie komplikowało 
sytuację.
Ale on powinien kiedyś spać, a Skeer musiał wykorzystać tę okazję, by uratować skórę.
Póki co należało ustalić, którędy przenoszone będzie Źródło Światła. Barbarzyńca bez 
wątpienia powróci do świątyni Suddy po nagrodę, a zatem powinien iść tą samą drogą, którą 
Skeer dotarł do osady.
Myśl ta bynajmniej nie dodała mu otuchy. Nie miał ochoty spotkać się z kapłanami.
Co się tyczy żywych trupów, kto potrafi odgadnąć, o czym myśli nieumarła kobieta? Jeśli 
należała do sług Nega, prawdopodobniej przybyła od wschodu, podczas gdy on z zachodu. 
Ale dlaczego w ogóle się tu zjawiła? Czyżby przysłał ją Neg nie ufając w umiejętności 
Skeera? Nekromanta byłby do tego zdolny, aczkolwiek po zastanowieniu wydawało się to 
absurdalne. Jeżeli nieumarła pragnęła zdobyć talizman, będzie starała się unikać kapłanów, 
którzy również czyhali na magiczny artefakt. Tak więc powinna wyruszyć 1 w przeciwnym 
kierunku.
A zatem, nieumarła czy barbarzyńca?
Prawdę mówiąc, żadna z alternatyw nie wydawała się Skeerowi kusząca. Trzeciej 
wszakże, to jest narażenia się na gniew Nega, w ogóle nie brał pod uwagę. Wiedział zaś, że 
pomyłka przy podjęciu decyzji nieuchronnie skaże go na trzecią ewentualność.
Powoli. Ponieważ oboje, żywy trup i barbarzyńca pragnęli talizmanu i oboje znaleźli się w 
jego pokoju, musiał zastanowić się, które z nich miało większą szansę zdobyć cenne trofeum. 
On, mimo iż był sprytny, został wywiedziony w pole przez tę kobietę. Jakie szansę mógł mieć 
barbarzyński najemnik wobec sztuczek i forteli takiej piękności? Niewielkie lub żadne, 
stwierdził Skeer. A zatem na wschód!
Opuszczając osadę, ukradł konia. Jeśli nieumarła poruszała się pieszo, powinien dogonić ją 
jeszcze przed świtem.

Tuanne trzymała Źródło Światła wewnątrz grubej skórzanej sakwy, aby amulet nie zetknął 
się z jej ciałem. Wciąż czuła jego moc, mistyczny zew talizmanu nakłaniający by go dotknęła, 
dostąpiła uwolnienia, ale nie zmieniła swojej decyzji. Nie mogła tego uczynić, zanim uwolni 
pozostałych. Dopiero wówczas sama będzie mogła zaznać ostatecznej wolności. Do tego 
czasu zamierzała ignorować syreni śpiew magicznego przedmiotu.
Przybycie Conana i tamtej kobiety mało nie doprowadziło do katastrofy. Miała szczęście, 
że zdołała uciec. Nie tylko ona poszukiwała Źródła Światła i będzie musiała zachować 
czujność, dopóki nie wypełni swojej misji. Nie obchodziło jej, kto później dostanie talizman, 
oby tylko tym kimś nie był Neg. Nie wyobrażała sobie powtórnego przywołania z Szarych 
Krain. Nie zniosłaby tego.
Otoczyły ją noc i chłód, gdy wyruszyła w drogę powrotną. Była zmęczona, lecz nie tak jak 
zwyczajni śmiertelnicy. Podążający jej śladem śmiertelnik musiał odpoczywać i posilać się, a 
każda chwila zwłoki zwiększała nieuchronnie jej przewagę.
Tuanne szła pośród ciemności odczuwając po raz pierwszy od stu lat nadzieję co do jej 
własnej przyszłości.

— Musimy iść na wschód — rzekł Conan.
— Rozumiem — stwierdziła Elashi.
Potężny Cymmerianin spojrzał na nią podejrzliwie. Jak dotąd zwykle kwestionowała jego 
decyzje. Nie pytał jej, ale i tak udzieliła mu wyjaśnień:
— Każdy podążający na zachód natknie się na mnichów i wpadnie w ich ręce. Możemy to 
sprawdzić kiedykolwiek. Każdy podążający na wschód ucieknie, chyba że my go schwytamy.
— Uhm — potaknął barbarzyńca zgadzając się z jej rozumowaniem. — O świcie.
— Możemy spędzić noc w pokoju opuszczonym przez Skeera.
— Ty będziesz spać tam — wskazała kąt pokoju i rzuciła mu koc. — Ja tutaj.
Conan wzruszył ramionami.
Ułożyła się na łóżku, podczas gdy wielki Cymmerianin posłusznie ułożył się w kącie. Już 
przysypiał, kiedy zapytała:
— Czy twoim zdaniem była piękna?
Conan ożywił się.
— Kto?
— Ta kobieta. Nazywałeś ją Tuanne.
— Tak.
— Naprawdę tak sądzisz? Ma taką bladą cerę, a ty uważasz ją za piękną?
— Tak.
— Mężczyźni!
Conan oczekiwał na dalszy ciąg przemowy, ale Elashi już się nie odezwała. Ponownie 
wzruszył ramionami i pogrążył się we śnie.

Do świtu było jeszcze daleko, gdy Skeer ujrzał swą ofiarę. Ryzykował życie, swoje i 
wierzchowca, by zjechać ze szlaku i wyprzedzić nieumarłą. Teraz leżał w zasadzce ukryty za 
grubym pniem sosny. Miał szczęście.
Nieumarła szła wolnym, równym krokiem, najwyraźniej nie zwracając uwagi na otoczenie.
Skeer przygotował słoik. Jeszcze chwila…
Zrównała się z nim. Wyskoczył na trakt i wylał na kobietę zawartość słoja. Uniosła jedną 
rękę, aby się osłonić, ale to nic nie dało. Kiedy dosięgnął jej roztwór soli, zesztywniała i 
runęła jak ścięte drzewo.
Skeer podszedł do niej, pochylił się i wyrwał jej z ręki sakiewkę.
— To cię nauczy, żeby nie mieszać się w sprawy Skeera, nieumarła suko! — roześmiał się 
szyderczo. Spojrzał na nią, leżącą bezradnie na pylistej drodze. Wiedział, że go widzi i słyszy, 
lecz nie mogła się poruszyć.
Zastanawiał się przez chwilę, czy jej nie posiąść i nie dokończyć tego, co pragnął uczynić 
w gospodzie. Nie mogłaby mu się oprzeć, a rozebranie jej zajęłoby tylko parę chwil.
Nie. Właśnie w ten sposób o mało nie stracił Źródła Światła, a zwłoka, nawet krótka, 
przybliżyłaby ku niemu pościg. Szkoda, ale cenił swoje życie dużo bardziej niż jakąkolwiek, 
nawet najwspanialszą kobietę. Czekało go bogactwo i dziewki, setki nadobnych dziewek. Tu 
zyskałby jedynie krótkotrwałą przyjemność i niepotrzebne ryzyko.
Odwrócił się i ruszył do konia uwiązanego z dala od drogi.
— Żegnaj, nieumarła.
Jego śmiech odbił się echem wśród drzew.

Słońce wstało i skąpało ją swym blaskiem. Tuanne od dobrych paru godzin próbowała się 
poruszyć, ale wszystko na nic. W jej ciele nie drgnął nawet jeden mięsień. Ponownie zebrała 
siły…
Pod zasychającą powłoką soli poruszyła nieznacznie lewą ręką. Był to delikatny ruch, 
zaledwie drgnienie, ale oznaczał, że słona woda wreszcie przestaje działać.
Skeer był już zapewne daleko, ale kiedy tylko odzyska zdolność poruszania się, podąży 
jego śladem.
To był jej cel. Jedyny jaki miała.

Conan dostrzegł kobietę. To dziwne, ale zdawała się siedzieć pośrodku drogi. Dobył 
miecza, podobnie jak Elashi. Tuanne musiała usłyszeć, jak nadchodzą, bowiem odwróciła się 
i spojrzała w ich stronę. Wciąż się jednak nie podnosiła. Może była ranna? Dla nas to dobrze, 
pomyślał Conan, choć może nie dla niej.
Cymmerianin pochylił się nad kobietą.
— Oddaj nam sakwę Skeera — powiedział przystawiając ostrze do jej piersi.
Tuanne zaczęła płakać. Jej ciałem wstrząsnęły gwałtowne spazmy i strużki łez spłynęły po 
nieskazitelnej skórze. Płakała jak dziecko, które utraciło matkę.
Conan cofnął się o krok i opuścił broń.
— O co chodzi?
Kobieta wciąż płakała. Nie szlochała głośno, ale widać było, iż jest pogrążona w rozpaczy.
— Przestań — rzekł zbity z tropu Cymmerianin. — Nikt cię nie skrzywdzi. Chcemy 
tylko…
— Och, ucisz się, głupi barbarzyńco! — ucięła Elashi. Schowała swą szablę do pochwy i 
uklękła, by objąć zapłakaną kobietę.
Tuanne skryła twarz w piersi Elashi i popłakiwała cichutko. Elashi pogładziła japo 
ciemnych włosach i wyszeptała:
— Już dobrze, już dobrze. Odwróciła się i spojrzała na Conana.
— Widzisz, co zrobiłeś.
— Ja? A co ja niby takiego zrobiłem?
— Tak, ty. Ty i twoje pogróżki.
Conan poczuł, jak narasta w nim gniew. Odwrócił się i pomaszerował na skraj drogi mając 
nadzieję, że coś wyskoczy zza krzaków i zaatakuje go. Mógł to być wilk, niedźwiedź, demon, 
cokolwiek. Nic jednak nie rzuciło się na niego, a w sercu młodego barbarzyńcy z wolna 
narastała wściekłość.
— Conanie, chodź tu, musisz coś usłyszeć.
Tuanne przestała szlochać i podniosła się z pomocą Elashi. Conan zauważył, że jej 
odzienie pokrywa warstewka białej substancj
— Nie mam talizmanu, którego szukacie — zaczęła nieumarła. Ten, którego nazywacie 
Skeer, dogonił mnie i odebrał amulet.
Conan zgrzytnął zębami. Wszyscy czyhali na ten przeklęty przedmiot!
— Muszę go zdobyć — powiedziała.
— Dlaczego?
Spojrzała prosto w oczy Cymmerianina.
— Potrzebuję go, by móc umrzeć.
Kiedy skończyła się opowieść, Conan nie wiedział, co powiedzieć.
— Naprawdę jesteś żywym trupem?
— Umarłam ponad sto lat temu — rzekła. — Ale nie pozwolono mi zająć mego miejsca w 
krainie zmarłych. Ani wielu innym, znajdującym się w mocy Nega.
— Ten Neg zasługuje na śmierć — mruknął barbarzyńca.
— Jeśli zdobędzie Źródło Światła, będzie w stanie ożywić legiony umarłych. I z całą 
pewnością wykorzysta swe moce, by czynić jeszcze większe zło.
Conan wzruszył ramionami.
— Nie moją jest rzeczą mieszać się w sprawy magii i czarów. Muszę spłacić dług za 
śmierć Cengha i tyle.
— Musimy jej pomóc — stwierdziła Elashi dobitnie.
Conan nie odpowiedział.
— Dopadniemy Skeera i odzyskamy Źródło Światła — mówiła koczowniczka. — 
Następnie udamy się do krypt i użyjemy amuletu, aby wyzwolić ich oraz ją. Ty — wskazała 
na Conana — będziesz mógł potem zabić Nega, a ja powrócę w rodzinne strony, naturalnie ze 
swoim talizmanem.
Muskularny młodzian pokręcił głową.
— Czy w moim planie jest coś niewłaściwego? Czyż nie jest prosty?
— Jest prosty — odrzekł Conan.
— W takim razie o co ci chodzi?
Zamyślił się na chwilę. Chciał wyrównać rachunki ze Skeerem, a skoro Neg zlecił zabójcy 
tę misję, powinien porachować się także z nim. Plan był prosty, i to najbardziej przypadło mu 
do gustu, niemniej wędrówka z dwiema kobietami mogła okazać się ciężką przeprawą. Już z 
jedną trudno mu było wytrzymać.
— No i? — spytała Elashi.
— Nic — odrzekł. — Spróbujemy zrealizować ten twój plan.

Ten właśnie moment wybrała zima, by dać o sobie znać. Uczyniła to pod postacią 
śnieżycy, która rozszalała się nad górami zasypując stoki deszczem, gradem i wreszcie 
śniegiem.
Conan wiedział, jak należy postępować w taką pogodę, i niezwłocznie zaczął budować w 
lesie zgrabny szałas wycinając za pomocą miecza gałęzie i pędy mające posłużyć za budulec. 
W ciągu godziny cała trójka miała już schronienie, niewielkie ognisko i stos gałęzi na opał.
— Jak długo tu zostaniemy? — spytała Elashi.
— Aż ustanie śnieżyca.
— Na pustyni nie ma takiej pogody. Jak długo to potrwa?
Wzruszył ramionami.
— Godzinę, dzień, a może trzy. Crom wie.
— Ale Skeer ucieknie.
Zanim Conan zdążył odpowiedzieć, Tuanne wyszeptała:
— Raczej nie. Jeśli my nie możemy iść dalej, to i on również.
Elashi spojrzała na bladą kobietę.
— Czy mogłabyś wędrować w tak straszną burzę?
— Mogłabym, chociaż wolno. I byłabym… zimniejsza niż zwykle.
Kobieta pustyni westchnęła.
— Cóż. Przypuszczam, że będziemy musieli zaczekać i mieć nadzieję, iż nie zgubimy jego 
tropu.
— Ja czuję przedmiot, który ma przy sobie — rzekła Tuanne. — Może uciec, ale nie zdoła 
skryć się przede mną.
Chłód jej głosu dotknął Conana. Nie wyglądała na niebezpieczną, ale była, co do tego nie 
miał wątpliwości. Dołożył świeżych gałęzi do ognia, ale ciepło ogniska nie zdołało usunąć 
osobliwego chłodu, który przeniknął na wskroś jego ciało.

Szczęście odwróciło się od Skeera. Kiedy rozszalała się śnieżyca, ponaglił wierzchowca 
usiłując dotrzeć do jakiegoś schronienia… zawierucha przybrała na sile, zupełnie się zgubił. 
Jego koń potknął się i złamał nogę. Skeer znalazł się w matni.
Cóż, pomyślał dobywając miecza i zbliżając się do bezradne zwierzęcia, przynajmniej nie 
będę cierpiał głodu…

VII

Burza chłostała ziemię przez dwa dni i dwie noce. Z nadejściem brzasku trzeciego dnia 
słońce ponownie ukazało się na niebie, a jego złocisty blask spłynął na oślepiająco białą 
okolicę. W samą porę, gdyż właśnie skończyło się jedzenie.
Podczas burzy Conan nie próżnował. Za pomocą sztyletu, z gałązek drzew sporządził trzy 
pary śnieżnych rakiet. Barbarzyńca próbował również zdobyć jakieś pożywienie, niestety 
podczas śnieżnej zawieruchy nie zauważył w okolicy żadnej zwierzyny. Zadanie to wypełniła 
Tuanne, która choć sama nie jadła, wyszukiwała dla Conana i Elashi pewne gruzłowate 
jadalne korzenie. Cymmerianin nie był z tego zadowolony, ale nie miał wyboru. Tak czy 
inaczej burza przeminęła i mogli wyruszyć w dalszą drogę.
Elashi miała pewne wątpliwości.
— Ten śnieg będzie nam sięgał do piersi! Zamarzniemy w nim na śmierć!
— Nie — odrzekł Conan. — Z ich pomocą — wskazał na rakiety — nie będziemy zapadać 
się w śniegu.
Musiał jeszcze udowodnić prawdziwość swoich słów, po czym poprowadził dwie kobiety 
przez puszysty śnieg.
Conan był potężnym mężczyzną i jeśli on utrzymywał się na śniegu, Elashi i Tuanne, dużo 
od niego lżejsze, tym bardziej nie miały problemów z poruszaniem się po białej powierzchni.
Mogli iść dalej, niezbyt szybko. Oddech młodego Cymmerianina zamieniał się w obłoczki 
pary, gdy barbarzyńca sunął noga za nogą wzdłuż szlaku, ukrytego obecnie pod grubą 
pokrywą świeżego śniegu. Prawdopodobnie Skeerowi również nie było lekko, myśl ta 
dodawała Conanowi otuchy. Rzecz jasna zabójca nie szedł w towarzystwie dwóch 
spowalniających marsz kobiet, ale mimo to mogło im się udać.

W chwili gdy trójka prześladowców ponownie ruszyła jego śladem, Skeer siedział 
owinięty kocem, skulony przy małym ognisku nawiązując magiczny kontakt z Negiem.
Był najedzony, ale przypłacił to opóźnieniem marszu. Musiał wytłumaczyć się z tego, w 
przeciwnym razie Neg srogo go za to ukarze.
Pochwycenie zająca kosztowało go niemało trudu. Nie potrzebował mięsa, ale ciepła krew 
była konieczna, by zaklęcie zadziałało. Nie miał ochoty używać do tego własnej krwi, choć 
uczyniłby to, gdyby nie miał innego wyjścia.
— MÓW!
— Zostałem zatrzymany przez śnieżycę, panie. Straciłem wierzchowca, a zdobycie 
drugiego może mi zająć trochę czasu. W pobliżu nie ma żywego ducha.
— CZY MASZ TO, CZEGO SZUKAM?
— Tak, panie. Radbym przekazać ci ów artefakt najszybciej jak to tylko możliwe.
— NIE ZWLEKAJ!
— Jak rozkażesz, panie.
Łączność została przerwana i Skeer wzdrygnął się, gdy złowróżbna moc nekromanty 
przestała wibrować w jego duszy. Jako pan był potężny i hojny dla tych, którzy mu dobrze 
służyli, lecz dla tych, którzy go w jakiś sposób zawiedli… Cóż, lepiej o nich nie myśleć.
Zabójca wstał i przeciągnął zziębnięte ciało. Lepiej, aby uczynił, co mu kazano, i nie tracił 
więcej czasu.

— Znasz tę drogę? — zapytał Conan.
— Tak — odparła Tuanne. — Zmierzamy obecnie w stronę czterech gór znanych jako 
Maska Śmierci. Gdzieś w dolinie pomiędzy nimi leży Opkothard, miasto tajemnicy. Nigdy go 
nie widziałam i nawet plotki na jego temat są powtarzane najcichszym szeptem.
— Czy uważasz, że Skeer tam właśnie zmierza?
Tuanne pokręciła przecząco głową.
— W takim razie może moglibyśmy go dogonić — zaproponowała Elashi.
Conan szczerze w to wątpił.
Skeer miał wierzchowca, a oni poruszali się pieszo. Sam barbarzyńca biegnąc traktem 
mógłby osiągnąć tempo wierzchowca. Z dwiema kobietami nie było to możliwe.
Godzinę później natrafili na obozowisko Skeera. Ujrzawszy szczątki jego wierzchowca, 
Cymmerianin ucieszył się, że nie wyraził w głos swych niedawnych wątpliwości. Lewa 
przednia noga zwierzęcia była złamana, choć nie to stało się przyczyną jego śmierci. Pomimo 
iż do truchła dobrały się już padlinożerne stworzenia, Conan zauważył, że Skeer litościwie 
dobił swego rannego wierzchowca.
— Kto wie, może Skeer uda się jednak do Opkotharu — rzekł Conan. — Chyba że 
zamierza resztę drogi przebyć na piechotę. Możemy go tam dopaść lub przynajmniej zdobyć 
dla nas wierzchowce.
— Stać nas na taki zakup? — zapytała Tuanne.
Conan uśmiechnął się.
— Nie. Ale wiem z doświadczenia, że to o niczym nie świadczy.

Zmierzch zastał trójkę wędrowców w połowie drogi, którą pokonaliby, gdyby traktu nie 
pokrył śnieg. Niemniej jednak Skeer nie mógł maszerować szybciej i wątpliwe było, aby 
zdołał powiększyć dzielący ich dystans.
Conan zaczął ścinać drobne gałązki ze zwalonego drzewa.
Elashi, jak to miała w zwyczaju, zapytała z wyższością w głosie:
— Skąd ten pośpiech, Conanie? Czyżby było ci aż tak zimno?
Jakby w odpowiedzi rozległ się odległy skowyt. Przeciągłe echo rozbrzmiało wśród 
zapadającego zmierzchu. Po trzech uderzeniach serca rozległo się drugie, a potem jeszcze 
jedno wycie. Jeszcze chwila i zdawało się, że całe powietrze ożyło głosami posępnych 
drapieżników.
Elashi odwróciła się do Tuanne, która pomagała Conanowi zbierać chrust.
— Wilki — powiedziała krótko Tuanne. — Albo gorzej.
— Gorzej?
— To mogą być nawet wilkołaki.
— Nie rozumiem. Wilkołaki?
— Zmiennokształtni. Ludzie, którzy przy pełni księżyca lub mocą magii zmieniają się z 
ludzi w czarodziejskie istoty. Wyglądają jak wilki i jak one się zachowują, ale są inteligentne 
niczym ludzie.
Elashi wzdrygnęła się i jedno uderzenie serca później stała obok Conana odłamując suche 
gałązki od zwalonego drzewa.
Rozpaliwszy ognisko, Conan poczuł się lepiej. Zwykle zwierzęta bały się ognia. Co do 
innych istot ufał w moc swego miecza. Crom przy narodzinach obdarzał każdego mężczyznę 
odwagą, a barbarzyńca mógł się założyć, że silne ramię i ostry miecz mogą pozbawiać głowy 
nawet najgorszą czarnoksięską bestię. Skowyt dzikie, bestii zdawał się przybliżać. Conan 
zauważył, że w miarę jak wycie przybiera na sile, zarówno Elashi, jak Tuanne przysuwały się 
do niego coraz bliżej. W pewnym momencie pochylił się, by dołożyć do ognia. Kiedy znów 
się położył, poczuł na swoich udach dotyk bioder dwóch kobiet. Uśmiechnął się pod nosem, 
prawie niepostrzeżenie. Nocne odgłosy miały swoje dobre strony.
Cymmerianin rozłożył szeroko swój płaszcz.
— Owińcie się nim — zwrócił się do kobiet — abyśmy mogli podzielić się ciepłem 
naszych ciał.
Elashi i Tuanne przystały skwapliwie na jego propozycję.
Koczowniczka po prawicy Conana emanowała sporo ciepła, ale Tuanne po lewej była 
zimna jak wykuty z marmuru posąg. Jej ciało było miękkie, acz lodowate.
Czując ssanie w żołądku, który bezskutecznie usiłował napełnić korzonkami, ciepło 
ogniska i dotyk ciał dwóch kobiet u swych boków Conan z wolna pogrążył się w drzemce. 
Obudził się słysząc szept Tuanne.
— Conanie!
Niebieskie oczy Conana otwarły się gwałtownie, by ujrzeć potwora spoglądającego nań 
ponad dogasającymi popiołami ogniska.
Bestia przypominała wilka, ale była tylko o połowę mniejsza od konia i biała jak świeżo 
spadły śnieg. W słabym świetle ogniska zwierz obnażył kły błyszczące niczym kość 
słoniowa.
Conan poczuł, jak obok niego Elashi poruszyła się.
— Bądź gotowa dorzucić do ognia — wyszeptał. — Może uda mi się go spłoszyć.
Zwierzę podeszło nieco bliżej, przenikliwie przyglądając się Conanowi.
Cymmerianin poderwał się gwałtownie, wymachując mieczem.
— Precz! — zawołał, a jego głos, ochrypły bas zabrzmiał w ciszy jak grzmot.
Wilk odskoczył w tył, na kilka kroków, po czym zatrzymał się i znieruchomiał. Nie 
odwracając się, Conan zapytał:
— Tuanne, czy sądzisz, że to jeden z tych wilkołaków, o których mówiłaś?
— Nie — odparła — nie czuję magii.
— Dobrze. Dołóż do ognia na wypadek, gdyby miał tu gdzieś krewniaków.
Biały wilk warknął gardłowo. Sierść na jego karku zjeżyła się. Na sztywnych łapach stwór 
postąpił krok w stronę Conana.
Młodzieniec ujął pewnie rękojeść miecza i zaczął przesuwać się w prawo.
Wilk świdrował wzrokiem barbarzyńcę. Warkot przybrał na sile. Bestia rzuciła się na 
Conana, który błyskawicznie odskoczył w bok i ciął oburącz znad głowy.
Ruchy wilka były zwodnicze. Wydawało się, że skacze wolniej niż w rzeczywistości. 
Cięcie Conana, gdyby dosięgło korpusu lub karku zwierzęcia, okazałoby się zabójcze. 
Chybiło jednak i ostra jak brzytwa głownia odcięła jedynie ogon bestii. Wilk zaskowyczał i 
zakręcił jak fryga. Rzucił się, by zatopić kły w udzie Conana, ale jego szczęki chwyciły 
jedynie skraj płaszcza barbarzyńcy. Warcząc, drapieżnik zaczął rozdzierać materiał, szarpiąc 
gwałtownie łbem.
Conan naprawił swój błąd zadając drugi, tym razem celniejszy cios. Jego miecz 
zadźwięczał w mroźnym powietrzu, nucąc zimną melodię żelaza i krwi, a ostrze napotkało 
kręgosłup bestii.
Łeb zwierzęcia odpadł od korpusu zapadając się w śnieg z wilgotnym plaśnięciem. W 
ostatnim spazmatycznym skurczu ciało wilka rzuciło się naprzód, przewróciwszy Conana na 
ziemię, zalało go strugą szkarłatnej posoki.
Tuanne i Elashi podbiegły do Conana wołając go po imieniu. Cymmeriański olbrzym 
usiadł i zepchnął z siebie zabitego wilka. Para buchała ze stygnącej krwi i rozwiewała się 
pośród chłodnej nocy.
— Nic mi nie jest — powiedział, podnosząc się z ziemi.
Dwie kobiety patrzyły na niego bez słowa.
— Pożycz mi nóż — rzucił Conan do Elashi. — Może białe futro tej bestii będzie 
cokolwiek warte.
Milcząca jak zawsze koczowniczka podała mu sztylet.
Conan sprawdził ostrze i zapomniawszy o kobietach, zaczął zdzierać wilczą skórę.

VIII

Neg zamachnął się z całej siły i uderzył na odlew w znajdującą się przed nim twarz. 
Uderzony Bezoki wpatrywał się w maga niewidzącymi oczami, nie odczuwając bólu ani 
nawet większego zaciekawienia. Małe szare chmurki wirujące w mlecznoszklistych gałkach 
stanowiły jedyny ruchomy element jego oblicza.
— Tylko ona? — dopytywał się Neg.
Postać skinęła głową, jakby się kłaniała.
— W takim razie ty zajmiesz jej miejsce!
Dopiero teraz Bezoki ujawnił jakiekolwiek odczucia. Cofnął się, unosząc w górę obie ręce.
Neg uśmiechnął się. Skinął dłonią i kolejni dwaj słudzy w mig znaleźli się przy 
nieszczęsnym skazańcu. Przez chwilę wydawało się, że Bezoki będzie próbował stawiać opór. 
Wnet jednak szamotanie ustało, jakby mężczyzna, a raczej stwór, który był kiedyś 
mężczyzną, zdał sobie sprawę, iż wszelkie jego wysiłki skazane są na niepowodzenie.
— Zabierzcie go do lochów i zabijcie.
Kiedy trzej Bezocy wyszli, Neg podszedł, by przejrzeć się w zwierciadle wiszącym na 
jednej ze ścian komnaty.
— Gdzie się podziałaś, Tuanne? — szepnął. — Nie przebywasz w żadnej z mych domen, 
bowiem już cię nie wyczuwam ani w świecie żyjących, ani w świecie umarłych. A może 
Pomiędzy Światami? Nie mogę cię odnaleźć, jeśliś tam trafiła, ale właściwie w jaki sposób 
udało ci się wymknąć z lochów, moja śliczna dziecino nocy?
Odbicie Nega przyglądało mu się beznamiętnie. Wszelkie emocje ukryte były pod maską 
obojętności. To zły znak, magu, zdawało się mówić odbicie. Źle, że jedna z twych służek 
zdołała zbiec. Coś takiego nigdy dotąd się nie wydarzyło. Czy twoja potęga słabnie. A może 
jakaś inna moc osłabia twoją? Czyżby któryś z lubiących płatać figle bogów z jakiegoś 
powodu postanowił wmieszać się w twoje sprawy?
Neg odwrócił się od lustra, zaniepokojony pytaniami odbicia. Nie znał na nie odpowiedzi.
Mógł jednak bez trudu uporać się z tym aspektem sprawy. Pomijając fakt, że Tuanne była 
jedną z jego ulubionych niewolnic, należało zachować pozory, jakby nie wydarzyło się nic 
złego. Było mai prawdopodobne, aby ktokolwiek poza tym zamczyskiem dowiedział się o jej 
ucieczce, niemniej jednak, gdyby tak się stało, z pewnością zostałoby to odebrane jako jego 
słabość. W tej sytuacji było rzeczą konieczną, aby jak najszybciej odnaleźć i sprowadzić z 
powrotem niepokorną niewolnicę.
Klasnął w dłonie. Prawie natychmiast stanął przed nim jeden z niewidomych kapłanów. 
Reakcja była tak szybka, jakby mężczyzna usłyszał dźwięk, zanim jeszcze dłonie Nega 
zdążyły się zetknąć. — Pójdź i odszukaj niewolnicę, której twój brat pozwolił uciec. Weź 
jeszcze pięciu innych i ruszajcie natychmiast. Nie wracajcie bez niej. Bezoki skłonił się i 
odwrócił.
Doskonale, pomyślał Neg. Zadanie wkrótce zostanie wykonane. Bezocy działali szybko i 
sprawnie. Mógł już rozkoszować się myślami o karze, jaką wymierzy słodkiej Tuanne, kiedy 
ta ponownie; znajdzie się w jego zamku. To musiało być coś subtelnego, acz skutecznego…
A tymczasem będzie oczekiwał na Źródło Światła. Powinno być tu, zanim kapłani 
sprowadzą z powrotem Tuanne, a to szybciej zakończy całą sprawę. Za pomocą talizmanu 
wszędzie odnajdzie uciekinierkę.
Pomiędzy Światami i nie tylko. Jego zasięg będzie nieograniczony!
Uśmiechnął się na tę myśl i poczuł przypływ okrutnej radości.
Może jakiś szczur znów spróbuje zadrwić z niego, gdy będzie przemierzał wilgotne 
korytarze zamczyska? To byłoby miłe. Neg miał ochotę kolejny raz użyć swego zabójczego 
spojrzenia. A kiedy zabraknie mu szczurów? Cóż, w pobliskich wioskach było dość 
wieśniaków…

Stopy Skeera w przyciasnych butach pokryły się wielkimi pęcherzami, zanim złodziej 
zdołał dotrzeć do Opkothardu. Widział je chwilami, gdy maszerował krętym górskim 
szlakiem, ale dopiero pokonawszy ostatni zakręt zdołał ujrzeć miasto w całej jego okazałości. 
Opkothard — miasto, o którym wiele mówili ci, co nigdy doń nie dotarli. Sam Skeer zdołał 
przeżyć trzydzieści dwie zimy nie zobaczywszy Opkothardu, ale nigdy tego nie żałował. 
Kiedy ujrzał odległe o godzinę drogi mury, zapragnął, by i teraz nie musiał ich oglądać.
Mur był masywny, zbudowany z szarych, szorstkich kamieni. Z tej odległości niełatwo 
było oszacować jego wysokość, ale jeśli to, co krążyło po blankach, było człowiekiem, mur 
musiał mierzyć co najmniej dwanaście łokci.
Po co im taki wielki mur? — zastanowił się Skeer. W szarej ścianie znajdowało się jedno 
tylko czerwone wejście. Zbliżywszy się, Skeer zauważył, iż bramę wykonano z żelaza, a 
czerwoną barwę nadawała jej warstwa rdzy. Potem zabójca stwierdził, że ostatni odcinek 
drogi do grodu ciągnie się wąskim traktem, ścieżką niewiele szerszą od chłopskiego wozu. 
Nasyp po obu stronach był nieomal pionowo stromy, a w dole ziały strzępiaste granitowe 
skały. Tuż przed samą bramą na drogę opadał zwodzony most. Po jego podniesieniu 
powstawała czeluść o szerokości kilkunastu łokci, która pochłonęłaby każdego śmiałka na 
tyle głupiego, by próbować ją przeskoczyć.
Wszystko razem wskazywałoby na to, że Opkothardyjczycy nie lubili nie zapowiedzianych 
wizyt. A nieproszeni goście sporo musieli się natrudzić, by dostać się do środka. Wąskim 
traktem do mostu zwodzonego mogło podejść szeregiem najwyżej czterech zbrojnych. Skeer 
nie wyobrażał sobie, jak mieliby oni później pokonać głęboką fosę, unikając jednocześnie 
gradu strzał wypuszczonych przez tuczników na blankach.
Strażnik na murach musiał widzieć nadchodzącego Skeera od dłuższego czasu, a mimo to, 
gdy Skeer go pozdrowił, udawał, że nie zauważa przybysza.
— Hej, tam na murach!
— Czego tu? Cóż cię sprowadza, wędrowcze?
— Pragnę dostać się do grodu.
— W jakim celu?
Skeer nie wymyślił dotąd powodu odwiedzenia tego miasta, niemniej był już na tyle 
sprytny, że znalezienie pretekstu na poczekaniu nie zajęło mu wiele czasu. Podchodząc do 
bramy dostrzegł namalowanego nad nią tłustego pająka. Skeer nie był religijny, a imion bóstw 
używał głównie rzucając przekleństwa, dysponował jednak pewni wiedzą na temat tego 
symbolu i wiedział, że przedstawia on Bezimiennego — boga pająka, opiekuńcze bóstwo 
Yezud.
Bezimienny nie był równie popularny jak Mitra, Bel czy Set, aczkolwiek miał znaczną 
grupę swoich wiernych wyznawców.
— A więc, wędrowcze? — ponaglił strażnik.
— Wiele jest przyczyn, które sprowadziły mnie do tego miejsca, dobry człowieku, ale tak 
się składa, że przybywam, by oddać cześć Temu, Który Nie Ma Imienia, a którego cielesna 
powłoka porusza się na ośmiu odnóżach.
— Czemu od razu tak nie powiedziałeś? Witaj, pielgrzymie! Bądź pozdrowiony w 
Opkothardzie. Niechaj Bezimienny obdarzy cię swymi łaskami.
— Tobie również niech odpłaci, jak na to zasługujesz, przyjacielu — powiedział Skeer. 
Mam nadzieję, że wyssie z ciebie wszystkie soki i to przez oczy, żeby bardziej bolało, 
parszywy głupcze, dodał w myślach.
Prawe skrzydło masywnej bramy uchyliło się na tyle, by do środka mógł wejść jeden 
człowiek, a skrzypienie, jakie temu towarzyszyło, przeraziłoby nawet najplugawszego 
demona.
Skeer pogratulował sobie sprytu, po czym raźnym krokiem wmaszerował do tajemniczego 
miasta, w którym oddawano cześć pająkom.

Kiedy Conan i dwie jego towarzyszki dotarli do bramy Opkothardu, cienie były już długie, 
a słońce udawało się na nocny spoczynek. Cymmerianin widział wiele miast otoczonych 
warownymi murami, żadne z nich jednak nie były równie ponure.
— Czego tu? — zawołał z góry wartownik. — Co przywiodło was do Opkothardu?
Jawna arogancja w jego głosie rozsierdziła zapalczywego Cymmerianina; zanim jednak 
Conan zdążył się odezwać, Tuanne postąpiła naprzód i stanęła w blasku zachodzącego słońca.
— Otwórz bramę — rozkazała.
Barbarzyńca bacznie przyglądał się wartownikowi. Mężczyzna oblizał wargi, które nagle 
stały się suche, i jedną ręką nakreślił w powietrzu skomplikowany znak.
— Tak, pani — odparł, a z jego głosu znikła arogancja. Nie wiadomo, czy zorientował się, 
czym była Tuanne, ale z pewnością poczuł coś, co skłoniło go, by natychmiast wypełnić 
polecenie.
Kiedy znaleźli się w wewnątrz, Conan poczuł zapach dymu, gotowanych potraw i śmieci, 
w połączeniu tworzące odór nie znany w miejscach, do których nie dotarła cywilizacja. Na 
głównym placu przed szeregiem kamiennych budynków stalą kamienna rzeźba pająka 
wielkości człowieka. Uliczki były szerokie, ale odchodziły od nich liczne wąskie ścieżki, w 
które mężczyźnie trudno byłoby się wcisnąć.
Mały chłopiec spojrzał na trójkę wędrowców.
— Jesteś barbarzyńcą? — zapytał podchodząc do Conana.
Cymmerianin zachichotał ochryple.
— Tak, chłopcze, niektórzy tak mnie nazywają. Szukamy kogoś. Opisał Skeera, ale 
chłopiec pokręcił głową.
— Nie widziałem go. A co to za skóra, którą masz na sobie?
— Należała do wilka, który zadawał zbyt wiele pytań — stwierdził Conan. — 
Rozpoznałbyś człowieka, którego szukamy, gdybyś go zobaczył?
— Tak, wielki panie.
— Dobrze. — Conan zwrócił się do Elashi. — Masz jakieś monety?
— Kilka.
— Daj chłopakowi miedziaka.
Elashi sięgnęła do mieszka i wyjęła małą monetę. Rzuciła chłopcu, a ten pochwycił ją w 
powietrzu.
— Jeśli zobaczysz tego człowieka, znajdziesz mnie i powiesz mi o tym, a w nagrodę 
dostaniesz jeszcze dwa miedziaki — rzekł Conan.
— Ruszam natychmiast, panie!
— Nie, wstrzymaj się. Ile jest dróg wyjazdowych z miasta?
— Tylko dwie, panie. To wejście i jedno, które prowadzi do zamkniętej doliny od 
północnej strony, gdzie znajdują się nasze pola uprawne.
— Dobrze. Zostaniesz tutaj i będziesz patrzeć, czy ten człowiek nie opuści miasta. A teraz 
wskaż mi drogę do kupca, któremu mógłbym sprzedać to futro.
Chłopiec pokrótce opisał Conanowi drogę do składu pewnego kupca, a potężny 
Cymmerianin pokiwał głową. Po chwili wraz z Elashi i Tuanne wszedł w labirynt krętych 
uliczek.
Jak się okazało, kupiec ów swe towary trzymał na ulicy, wyłożone na kramie z płóciennym 
daszkiem w niebieskie pasy. Kiedy Conan niosący w ręku wilczą skórę podszedł bliżej, jakby 
znikąd pojawił się chudy, niski człowieczek i zaczął oglądać futro, cmokając przy tym co 
niemiara.
— Doskonała skóra, doskonała. Naturalnie trzeba ją należycie wyprawić, no i brakuje łba, 
tak więc niestety nie jest idealna, niemniej mam dziś dobry dzień i jestem skłonny dać za nią 
całą sztukę złota.
Tuanne dotknęła ramienia Conana. Ten poczuł chłód jej palców na skórze i odwrócił się.
— Nie mniej niż pięć sztuk złota — wyszeptała. — Białe wilki bardzo rzadkie. Przy 
sprzedaży na pewno zażąda dwa razy więcej.
Kupiec był tak zajęty gładzeniem skóry, że nie usłyszał rady udzielonej przez nieumarłą. 
Dopiero słowa Conana wyrwały go z transu.
— Osiem sztuk złota.
Handlarz spojrzał na niego jak opluty.
— Osiem?! Osiem?! Czyście poszaleli?!! Czy słońce wypalił wam mózg?! Nawet 
człowiek tak hojny jak ja odbierałby chleb własnym dzieciom proponując więcej jak trzy 
sztuki złota za tę spleśniałą skórę!
Conan uśmiechnął się pod nosem. Wygląda na to, że kupcy wszędzie jednakowi.
— Nie chciałbym, by z mojej przyczyny twoje dzieci cierpiały głód. Niech stracę, ale 
przyjmę od ciebie całe siedem sztuk złota.
Mężczyzna aż podskoczył, tak bardzo ucieszył się na te słowa.
— Cztery! Cztery, a i tak będę musiał dołożyć z pieniędzy, które przeznaczyłem na swój 
pogrzeb. Czy chciałbyś, wędrowcze, abym przez jedną sztukę złota pozostał nie pochowany?
Conan podrapał się po brodzie.
— To poważna sprawa, kupcze. Niemniej jednak, gdybym przyjął mniej niż sześć, 
czekałby mnie ten sam los.
Kupiec muskał palcami futro i zerknął chytrze na Conana.
Cymmerianin niby mimowolnie rozejrzał się dookoła. W stronę kramu zmierzało kilku 
osiłków. Trzech z nich miało zatknięte za pas sztylety, ale żaden nie był uzbrojony w miecz 
lub włócznię.
— Twój barbarzyński akcent jest bardzo udany — rzekł kupiec — ale nie zdołasz mnie 
zwieść. Na pierwszy rzut oka potrafię rozpoznać kupca. Pięć sztuk złota to moje ostatnie 
słowo.
Conan pokiwał głową.
— Jesteś dla mnie zbyt dobry, mistrzu kupiectwa. Zgadzam się.
Mały człowieczek uśmiechnął się. Klepnął Conana z całej siły w ramię, zdziwił się 
wyczuwając pod palcami węźlaste mięśnie, po czym potaknął.
Wymiana przeciągała się. Kiedy w gasnącym słońcu błysnęło pięć monet, Conan kątem 
oka spojrzał na pięciu mężczyzn, którzy z zainteresowaniem przypatrywali się transakcji.
Elashi i Taunne również spostrzegły, że są obserwowani.
Elashi otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale Conan uciszył ją zdecydowanym ruchem 
ręki.
— Hola, mistrzu kupiecki — rzekł Cymmerianin. — Zda mi się, że to kowadło stoi w 
niewłaściwym miejscu.
Kupiec pokiwał głową.
— Tak. Moich dwóch leniwych czeladników zawlokło je tam i nie mieli już sił, by 
przenieść je dalej. Od kilku dni wypoczywają, by tego dokonać.
— Gdzie miałoby stanąć?
— Tam, przy beczce z wyrobami żelaznymi.
— Przeniosę je dla ciebie.
To rzekłszy Conan podszedł do ogromnego kowadła, niemal równie ciężkiego jak on sam. 
Przykucnął, zacisnął palce na brzegach. Przyciskając blok żelaza do piersi z łatwością 
odwrócił się do kupca.
— Chyba musi być puste w środku.
— Puste? Nie, przyjacielu, to solidne, pełne żelazo, najlepszy wyrób jaki można kupić.
Conan wypchnął kowadło w górę i uniósł w wyprostowanych rękach. Powtórzył tę 
czynność jeszcze trzykrotnie, po czym znów przyłożył je do szerokiej piersi.
— Jesteś pewien? Mam wrażenie, że to tylko wydrążona skorupa.
Jego pokaz wywołał piorunujące wrażenie na bandzie targowych rzezimieszków. Wszyscy 
jak jeden mąż nagle przypomnieli sobie, że mieli do załatwienia jakieś wyjątkowo pilne 
sprawy. Conan usłyszał jeszcze fragment ich rozmów.
— …na Bezimiennego, nikt nie jest tak silny…!
— …z tym barbarzyńcą nie ma żartów…!
— …na Seta, nie zamierzam ryzykować…!
Cała piątka ulotniła się równie szybko, jak się pojawiła.
Conan przeniósł kowadło w miejsce wskazane przez kupca i położył na ziemi równie 
delikatnie, jak matka układa w kołysce uśpione niemowlę.
— Z miejsca zwolniłbym tych dwóch obiboków, gdybyś tylko zechciał zostać moim 
czeladnikiem.
— Dziękuję, drogi kupcze, ale nie. Mam pięć sztuk złota, a zatem nie muszę pracować.
Kiedy Conan odwrócił się w stronę Elashi i Taunne, stwierdził, że obie kobiety przyglądają 
mu się ze zdumieniem.
— Na Mitrę! — rzekła Elashi. — Nigdy nie widziałam równie silnego mężczyzny! Jak to 
możliwe, że z taką łatwością dźwignąłeś ten wielki ciężar?
Tuanne nie odezwała się, lecz widać było, że Elashi wyraziła również jej pytanie.
— Ta drobnostka? — Conan wzruszył ramionami. — To nic takiego. Chodźcie, musimy 
znaleźć jakiś nocleg. Rankiem odnajdziemy Skeera i zakończymy całą tę sprawę.

IX

Wartownik nad Północną Bramą Opkothardu nie pamiętał, kiedy widział dziwniejszych 
gości odwiedzających gród. Wczoraj pojawił się pielgrzym, który wyglądał bardziej na 
obieżyświata niż Prawdziwego Wyznawcę. Potem ten umięśniony barbarzyńca w białej 
skórze, w towarzystwie dwóch kobiet, z których jedna była bez wątpienia kapłanką 
Bezimiennego.
Jej spojrzenie zmroziło go do szpiku kości i czym prędzej wpuścił ich do miasta, by nie 
ściągać na siebie gniewu osoby służącej Temu, Który Nie Ma Imienia. Potem, już po 
zmierzchu, pośród ciemności przybyło sześciu kapłanów, ale jak sądził wartownik, nie 
przejmowali się zbytnio mrokiem, gdyż wszyscy bez wyjątku byli niewidomi. Żaden z nich 
nie uczynił choćby jednego fałszywego kroku, ani razu się nie potknął i strażnik był gotów 
obejść pół miasta, aby tylko nie spotkać żadnego z nich w jakiejś ciemnej uliczce. Na koniec 
zaś, tuż przed zakończeniem jego warty do bramy miasta zbliżyła się samotna postać w 
długiej szacie.
— Kto idzie? — zawołał wartownik.
— Jam jest Malo, adept zakonu Suddy.
Strażnik znał ten zakon, choć wyznawcy Suddy rzadko odwiedzali Opkothard.
Ten wszakże nosił za pasem miecz, a do tej pory wartownik nie widział, by którykolwiek z 
mnichów był jawnie uzbrojony. Mimo to nie do niego należało osądzać reguły rządzące 
pomniejszymi zakonami.
Mnich został wpuszczony do grodu i w końcu zapanował spokój.

— Wyczuwam to, czego szukamy — rzekła Tuanne. — Tędy.
Przed nimi wiła się kręta uliczka prowadząca przez ubogą dzielnicę miasta. Księżyc, jeśli 
świecił, przesłonięty był gęstą pokrywą chmur i jedyne światło pochodziło od dymiących 
pochodni umieszczonych w sporej odległości jedna od drugiej na ścianach domów.
— Jako że Skeer widział nas wszystkich, najlepiej będzie, jeśli weźmiemy go przez 
zaskoczenie — rzekł Conan. — Proponuję, abyśmy teraz znaleźli jakiś nocleg i posiłek. 
Wstaniemy wcześnie.
— Dobry pomysł — stwierdziła Elashi.
— Przed nami jest oberża — powiedziała Taunne.
Conan zmrużył powieki i wbił wzrok w ciemność. Jego oczy, choć bystre, nie dostrzegły 
szyldu oberży.
Taunne zachichotała. Po raz pierwszy Elashi i Conan słyszeli, aby się śmiała.
— Przywykłam do ciemności — stwierdziła. — Miałam na to sporo czasu…
Poprowadziła ich w głąb wąskiej uliczki i nozdrza Conana wychwyciły woń smakowitej 
strawy. Ślinka napłynęła mu do ust. Oprócz korzonków od kilku dni nic nie jadł, a mięso 
wilka pozostawił nietknięte.
Dotarli do oberży, kamiennej budowli z drewnianymi drzwiami i okiennicami. Nad 
wejściem wisiał spory szyld — nie pomalowana deska, na której wypalono wizerunek pająka. 
Conan nie rozpoznał słów wypalonych rozżarzonym żelazem pod wizerunkiem.
Elashi wzdrygnęła się.
— Znam tę nazwę. To nazwa olbrzymiego pająka, wielkości męskiej dłoni. Widziałam je 
na pustyni.
— Jadowite? — spytał Conan.
— Nie. Mój lud mówi, że ich ukąszenia są bolesne, ale nie zabójcze. To obrzydliwe i 
włochate stworzenia.
Conan odegnał od siebie natrętne myśli. Nie przejmował się tym, że coś jest obrzydliwe i 
włochate. Jadowitość była dlań o wiele ważniejszą sprawą.
— Skeera nie ma w środku — stwierdziła Tuanne. — W każdym razie nie ma tam 
talizmanu, a nie wyobrażam sobie, aby nasz złodziej mógł się z nim rozstać choćby na chwilę.
Conan pokiwał głową.
— W takim razie wejdziemy do środka i posilimy się.
Na ścianach gospody wisiały grube łuczywa wypełniając wnętrze żółtawym blaskiem. W 
izbie głównej stało lub siedziało czterech mężczyzn i dwie kobiety. Jedli, gawędzili lub po 
prostu radowali się ciepłem buchającym z wielkiego kominka umieszczonego w rogu 
pomieszczenia.
Tuanne podeszła do drewnianego stołu przy kominku, a Elashi i Conan szli tuż za nią. 
Goście popatrzyli leniwie na nowo przybyłych, ale nikt się nie odezwał.
Po chwili do trójki wędrowców podeszła korpulentna kobieta w zaplamionym fartuchu.
— Czego życzycie sobie na dzisiejszy wieczór, wędrowcy?
— Wina — odrzekł Conan. — I jadła, chleba, mięsiwa i co tam macie.
— Niestety, o wielki panie, nie mamy mięsiwa. Nic nie zostało. Mam jeszcze ser, ostry i 
zielony, czarny chleb i tyle wina ile dusza zapragnie.
Conanowi ckniło się za solidnym połciem wołowiny, ale już dawno temu nauczył radzić 
sobie z tym, co było.
— Niechaj tak będzie, zacna oberżystko, przynieś zatem, co masz.
Oddaliła się kaczym chodem i po chwili powróciła niosąc półmisek z dwoma bochenkami 
czarnego chleba, wielką jak ludzka głowa gomółką wonnego sera i trzy mosiężne kubki. Po 
chwili doniosła dwie butelki wina i postawiła je na stole.
— Cztery sztuki srebra za strawę — oznajmiła.
— Macie tu wolny pokój?
Kobieta spojrzała znacząco na Conana i uśmiechnęła się.
— Jeden dla trojga?
— Tak.
— Oczywiście, oczywiście. Jeszcze cztery sztuki srebra.
— Jaki jest w tym mieście przelicznik srebrników na sztukę złota? — zapytał Conan.
Kobieta zawahała się chwilę i znów się uśmiechnęła.
— Nie da się oszukać mężczyzny, który potrafi zająć się naraz dwiema kobietami — 
powiedziała. — Dziesięć do jednego.
— Słyszałem, że piętnaście — odrzekł szybko Conan.
— Może w innych dzielnicach. Tu powiedziałabym raczej dwanaście do jednego.
Cymmerianin nie zamierzał targować się, kiedy jedzenie stało już przed nim na stole. 
Podał kobiecie złotą monetę.
— Masz tu, za jadło i pokój. Reszta dla ciebie, za usługę.
— Wielceście hojni, młodzieńcze — kobieta wzięła monetę i oddaliła się.
Chleb nie był ciepły, ale także nie czerstwy. Ser istotnie był dość ostry, a wino słodkie i 
mocne. Conan jadł ze smakiem, podobnie jak Elashi. Tuanne nie skosztowała niczego, ale na 
wypadek gdyby ktoś ją obserwował, udawała, że pogryza kawałek sera i popija winem.
Po posiłku oberżystka pokazała im pokój. Mieścił się na piętrze przy schodach. Był mały, 
ale schludny i czysty. Niestety pojawił się też mały kłopot.
— Jest tylko jeden siennik — stwierdziła Elashi.
— Ale na pewno wystarczy dla trojga — odparła oberżystka uśmiechając się lubieżnie.
— Przynieś jeszcze jedną matę — rozkazała kobieta pustyni.
Oberżystka skinęła głową i odwróciła się. Wychodząc mruknęła pod nosem, ale na tyle 
głośno, aby ją usłyszeli.
— Kłopoty w raju, co?
Conan uśmiechnął się, ale natychmiast spoważniał, gdy Elashi spiorunowała go wzrokiem.
— Podzielę z tobą łoże, Conanie — oświadczyła Tuanne. — Noc jest zimna, a twoje ciało 
takie gorące.
Reakcja Elashi była zgoła niespodziewana. Kiedy oberżystka przyniosła drugą matę, 
oznajmiła:
— Zmieniłam zdanie. Jest zbyt zimno, abym spała samotnie. Ułożę się wraz z nimi na 
jednym posłaniu. — Machnęła ręką w stronę Conana i Tuanne.
Oberżystka znów uśmiechnęła się znacząco.
— To zrozumiałe, o pani.
— Będziemy tylko spać razem — warknęła Elashi. — Aby się wzajemnie ogrzewać.
— Oczywiście, pani, oczywiście.

W tym samym czasie Skeerowi wiodło się nieco gorzej. Nie zamierzał zwracać na siebie 
uwagi, toteż udając biedaka opłacił nocleg w nie używanym chlewiku przy oberży. Przy 
wejściu, na wysokości kostek rozciągnął cienki mocny szpagat. Linka, choć cienka, była 
dostatecznie mocna, by zwalić z nóg człowieka, który nocą próbowałby dostać się do chlewu.
Skeer spał ze sztyletem w dłoni i na tyle czujnie, że łoskot padającego ciała obudziłby go 
w mgnieniu oka i zanim nieproszony gość zdążyłby się podnieść, miałby żelazo między 
żebrami. Ponadto złodziej wyorał w ziemi pod gnijącą słomą niewielki dołek, w którym ukrył 
cenny talizman.
Prawdę mówiąc, Skeer nie uważał, by nocą ktoś złożył mu nieproszoną wizytę. Spośród 
sześciu zagród w ziejącym chłodem chlewie tylko trzy były zajęte. W jednej drzemał pijak, 
śmierdzący tanim, skwaśniałym winem i chrapiący tak głośno, że obudziłby umarłego, w 
drugiej siwowłosy, rzężący przy każdym oddechu mężczyzna, liczący sobie lekko 
siedemdziesiąt zim, z których żadna nie była łagodna, a w ostatniej sam Skeer.
Było mało prawdopodobne, by ścigano go aż tutaj, a gdyby nawet, wątpliwe by ktokolwiek 
szukał go w takim miejscu. To oczywiste, że nikt z własnej woli, mając inny wybór, nie sypia 
w chlewiku. Następnego dnia Skeer miał zamiar odzyskać przychylność losu, zdobyć konia 
oraz prowiant i wyruszyć w dalszą drogę. Tym razem był zdecydowany unikać wszelkiego 
zbędnego ryzyka. Gdyby Neg zorientował się, że złodziej ośmielił się zlekceważyć jego 
rozkazy, życie Skeera nie byłoby już warte nawet funta kłaków.
Z tą myślą sługa czarnoksiężnika zapadł w płytki, bardzo niespokojny sen.

Bezocy przemykali bezszelestnie uliczkami nie zwracając uwagi na mrok, który zniechęcał 
większość ludzi do nocnych wędrówek. Ognie pochodni przygasły, a niektóre w ogóle się 
wypaliły, zaś w alejkach położyła się gęsta, mleczna mgła. Dojmujący chłód pochwycił 
Opkothard w bezlitosne szpony, a stygijskie ciemności ukrywały wszelkie jego tajemnice, 
lecz nie przez Bezokimi.
Sześciu mężczyzn maszerowało równo, jak jeden, w poszukiwaniu nieumarłej imieniem 
Tuanne. Choć byli niewidomi, ich uszy wychwytywały nawet najcichsze odgłosy stąpania 
szczura, ich nozdrza czuły słodką woń kobiet i mężczyzn znajdujących się za zamkniętymi 
drzwiami, a skóra odebrała ciepło fajki, którą w mijanym przez nich domu palił stary, 
zniedołężniały mężczyzna, wspominający lata swej chlubnej młodości.
Dla owych kapłanów zła brak wzroku znaczył niewiele. Cała szóstka niczym polujące 
drapieżniki uparcie i niezmordowanie parła przed siebie.
Odnajdą to, czego szukali, lub nie powrócą do świątyni.

Malo postanowił spędzić noc w szopie, gdzie składowano wełnę. Bez trudu wymościł 
sobie posłanie. Zdołał już się dowiedzieć, że barbarzyńca, który zabił dwóch jego braci, 
rzeczywiście znalazł schronienie w Opkothardzie. Już wkrótce przekona się, że wcale nie jest 
tu bezpieczny. Malo nie wątpił, iż to Conan zamordował Cengha i posłańca Mikahla. Dowody 
mówiły same za siebie. Barbarzyńca uciekł, zabierając ze sobą Źródło Światła, które 
posłaniec przyniósł do świątyni. Czy niewinny człowiek tak by się zachował? Oczywiście, że 
nie!
Fakt, że ta cymmeriańska małpa upokorzyła i znieważyła go w oczach jego nauczyciela, 
jeszcze bardziej rozsierdził popędliwego Malo. Zgłosił się na ochotnika do poszukiwań 
zabójcy mnichów. Tylko że tym razem nie miał zamiaru przestrzegać reguł zakonnej sztuki 
walki. Malo zabrał ukradkiem doskonały miecz z przedniej turańskiej stali, wielokrotnie 
przekuwany dla wzmocnienia i tak ostry, że można się nim golić. Niech ta małpa spróbuje 
pochwycić to ostrze jak drewnianą pałkę, a straci rękę.
Conan musi zapłacić życiem za śmierć mnichów, zaś za upokorzenie Malo będzie umierał 
powoli i w męczarniach. Potnie tego barbarzyńcę jak obłożony słomą słup do ćwiczeń, a jego 
wnętrzności ciśnie do rynsztoka!
Rankiem odnajdzie mordercę, który zapłaci za swą zbrodnię. Z tą myślą Malo pogrążył się 
we śnie wypełnionym krwawymi, chwalebnymi marzeniami.

W samym sercu Opkothardu, w podziemiach czarnej świątyni poświęconej Ośmionogiemu 
Bóstwu Bez Imienia, chudy jak tyka kapłan odprawiał plugawy rytuał. Na ołtarzu leżały 
wnętrzności niedawno zabitego barana.
Tuzin czarnych pająków, noszących na pękatych odwłokach symbol czerwonej klepsydry, 
pełzało w kałuży posoki. Kapłan obserwował ślady pozostawione przez pająki i otrzymana 
wróżba mocno go zaniepokoiła. W mieście przebywali niebezpieczni ludzie! Jedni z nich 
dysponowali niebezpieczną mocą, inni zaś owej mocy poszukiwali. Należało mieć ich na oku.
Chudy kapłan jeszcze przez chwilę przyglądał się pająkom, po czym sięgnął po 
zawieszoną u pasa rytualną pałkę.
Pająki, nadające się tylko do jednej wróżby, już utraciły swą moc. Kapłan pewnymi 
ciosami rozgniótł wszystkie stawonogi na miazgę. Były to pajęczyce, a sposób, w jaki je 
potraktował, niczym nie różnił się od tego, co owe istoty robiły ze swymi samcami, kiedy ci 
nie byli im już potrzebni. Krąg obracał się jak zawsze, zamykając kosmiczny cykl.
O wyniku wróżby musiał dowiedzieć się Emreawes, Najwyższy Kapłan. Mógł on 
zdecydować, aby wobec intruzów kalających święte ustronie boga pająka podjęte zostały 
zdecydowane kroki.
Jedna z pajęczyc zadrżała na ołtarzu. Prawdopodobnie był to tylko ostatni, konwulsyjny 
spazm, ale kapłan raz jeszcze z całej siły opuścił pałkę. Odwłok pająka pękł, a krwisty bryzg 
splamił szatę kapłana, lecz mężczyzna nie zwrócił na to uwagi. Rytuał był najważniejszy. 
Szatę można było uprać, gorzej gdyby po ceremonii zaczął nawiedzać kapłana duch 
niewłaściwie wykorzystanego pająka.

X

Skeer obudził się słysząc zduszony ryk mężczyzny. Hałasujący pijak leżał na ziemi, u 
wejścia do zagrody Skeera, z twarzą w słomie.
Złodziej obudził się w okamgnieniu. Poderwał się unosząc nóż i schwycił leżącego 
mężczyznę za włosy. Brutalnym szarpnięciem odchylił mu głowę do tyłu, odsłaniając gardło. 
Ostrze noża dotknęło osobliwie czystej skóry. Skeer przyjrzał się intruzowi, w słabym świetle 
poranka wpadającym przez szpary między deskami. Był to pijak, który wcześniej zajmował 
jedną z sąsiednich zagród. Szpagat okazał się niezawodny, ale o co chodziło temu 
mężczyźnie?
— Czego tu szukasz? — syknął Skeer.
Odór skwaśniałego wina nieomal przyprawił go o mdłości, kiedy intruz otworzył usta, by 
odpowiedzieć:
— Aa, ee, ach, szlachetny panie, milordzie, ja, ten… tego, no… ee…
— Dalej, wyrzuć to z siebie! Nie była to dobra rada.
Pijak otworzył usta i buchnął z nich gęsty, cuchnący strumień rzygowin.
— Na Seta! — Skeer odskoczył, by uniknąć zabrudzenia, a pijak nieprzerwanie wyrzucał z 
siebie zawartość żołądka.
Po chwili smród w zagrodzie stał się nie do wytrzymania, a Skeerowi również zaczęło 
przewracać się w żołądku. W końcu pijak uśmiechnął się i powiedział:
— Szukałem ustronnego miejsca, milordzie. Natura mnie wzywała.
— Won! — ryknął Skeer. — I uważaj na linkę!
Pijak podniósł się chwiejnie i pomimo ostrzeżenia Skeera wychodząc potknął się o 
szpagat. Po chwili kołysząc się znikł w głębi korytarza.
Cudownie, pomyślał Skeer. Jakiś pijak pomylił moje posłanie z wygódką! Najwyższa pora 
opuścić to miejsce.
Sługa Nega zaczął pośpiesznie grzebać w ziemi, by wydobyć ukryty talizman.

Kiedy Skeer opuszczał miejsce noclegu, stojąca wśród cieni postać patrzyła za nim 
uważnie. Gdy Skeer znikł za rogiem, obserwator wyłonił się z mroku. Był to pijak, który 
złożył nieproszoną wizytę w zagrodzie Skeera. Teraz jednak jego wzrok był ostry i nie 
zamglony winem, a krok raźny i pewny.
Z cienia wyłoniła się druga postać i stanęła tuż przy nim. Był to starszy mężczyzna, który 
również spędził ostatnią noc w chlewiku. Włosy miał siwe niczym gołąbek, ale zachowywał 
werwę i dziarskość mężczyzny w sile wieku.
— Idź do Najwyższego Kapłana — rzekł fałszywy pijak do fałszywego starca. — Powiedz 
mu, że nie mam wątpliwości, iż jest to poszukiwany przez niego cudzoziemiec. Jest zbyt 
czujny jak na człowieka, który nie ma nic do ukrycia.
— Emreawes będzie zadowolony, gdy się o tym dowie.
— Idź więc. Im szybciej mu to powiesz, tym szybciej się uraduje.
— Tak, mistrzu. Niech Bezimienny będzie z tobą.
— Może sobie być, gdzie chce, byle jego kapłani nadal tak hojnie płacili.

Najwyższy Kapłan Świątyni Boga Pająka pokiwał głową usłyszawszy wiadomość 
dostarczoną przez mężczyznę udającego starca. Człowiek był ten zaledwie dwudziestoletnim 
akolitą, ale jego wygląd mógłby zmylić każdego.
Sam Mistrz Kamuflażu, choć nie należał do Prawdziwych Wyznawców, bywał nader 
użyteczny. Na przykład w takich sytuacjach jak ta. Jednakże Emreawes nadal nie znał 
tożsamości mężczyzny dysponującego potężnym talizmanem. Wiedział jedynie, że amulet 
jest w mieście. A ryzyko było zbyt wielkie. Arcykapłan musiał zacząć działać, zanim 
magiczny artefakt zostanie użyty. Bezimienny nie lubił, gdy w jego domenie używano 
magicznych mocy, i obowiązkiem tutejszych kapłanów było do tego nie dopuścić.
— Dobrze — rzekł do akolity. — Wróć i znajdź Mistrza Kamuflażu. Zrób, co ci rozkaże, i 
poleć, by nieprzerwanie obserwował tego cudzoziemca, dopóki się z nim nie skontaktuję.
Młody kapłan pochylił się.
— Tak, panie.
Kiedy fałszywy starzec wyszedł, Emreawes udał się do wewnętrznego sanktuarium. 
Zamierzał odprawić rytuały, które sprawią, że będzie mógł rzucić na właściciela magicznego 
artefaktu czar złego losu. Pozostało jedynie określić sposób zejścia cudzoziemca z tego 
świata, ale to nie było trudne. Miał tyle możliwości do wyboru…

Conan obudził się ze snu, w którym spędzał noc z dwiema kobietami i żadna z nich nie 
mogła się nim nasycić. Kiedy jego oczy wychwyciły słaby blask poranka, uświadomił sobie, 
że istotnie leży pomiędzy dwiema kobietami i uśmiechnął się.
— Przyjemne myśli? — zapytała Tuanne.
— Wcześnie wstałaś — odrzekł Conan.
— Nie sypiam wcale — stwierdziła. — Ale dziękuję, że zechciałeś ogrzewać mnie przez 
noc swoim ciepłem.
— Uczyniłem to z radością.
Elashi u drugiego boku poruszyła się. Na moment przywarła krągłymi piersiami do ciała 
barbarzyńcy i założyła mu nogę na biodro.
— Mmm — zamruczała. Nagle otworzyła oczy, zesztywniała i czym prędzej odsunęła się 
od olbrzymiego Cymmerianina.
— Chodźmy odszukać Skeera — zaproponował Conan, zanim Elashi zdążyła cokolwiek 
powiedzieć.
— Tak — mruknęła. — Musimy to zrobić.

Przed oberżą Tarantula stało pięciu Bezokich odzianych w ciemne szaty, milczących i 
nieruchomych. Poranny chłód zdawał się nie mieć na nich wpływu, a powolne oddechy 
zmieniły się w strzępiaste białe obłoczki pary. Po chwili z oberży wyłonił się szósty kapłan i 
skinął na pozostałych. Dwaj Bezocy zajęli pozycje przy frontowym wejściu do gospody, a 
dwóch innych okrąży wszy oberżę stanęło przy tylnym wyjściu. Pozostali weszli do gospody, 
zatrzymując się ruszyli po schodach w stronę pokoi na piętrze.

Malo poszukujący barbarzyńskiego zabójcy nie próżnował ani chwili. Wstał jeszcze przed 
świtem i zaczął szukać osób, dla których noc była dniem.
Znalazł śmieciarzy, nierządnice i kilkoro mieszczan cierpiących na bezsenność. Opkothard 
było sporym miastem, ale nie aż tak dużym, by nie zauważono w nim obcych. W ciągu 
godziny Malo dowiedział się, że barbarzyńca w towarzystwie dwóch kobiet spędził noc w 
gospodzie Tarantula.
Usłyszawszy to, Malo splunął. Ten plugawy morderca wydawał pieniądze, otrzymane z 
upłynnienia jakiegoś łupu, na wyfiokowane nierządnice i pewnie śmiał się opowiadając im, 
jak uśmiercił mnichów.
Nie będzie mu do śmiechu kiedy on, Malo, z nim skończy!

Skeer wypatrzył dla siebie dogodnego konia i skład, skąd mógłby ukraść koce i jedzenie na 
resztę podróży. Pozostało jedynie włamać się do środka — kupiec skrzętnie napisał na 
drzwiach, że wraca za godzinę — zagarnąć, co mu było potrzebne, i w drogę. Zanim 
ktokolwiek zorientuje się, że coś zniknęło, Skeer będzie już daleko.
Już miał włamać się do składu, kiedy nagle poczuł na sobie czyjś wzrok.
Skeer nie posiadał czarodziejskich zdolności i polegał raczej na swoich umiejętnościach. 
Niemniej jednak instynkt wielokrotnie uratował mu skórę i nauczył się, iż należało mu ufać. 
Sługa Nega ukradkiem zlustrował okolicę.
W pierwszej chwili nikogo nie zauważył. Jednak przy drugiej próbie dostrzegł robotnika. 
Mężczyzna pochłonięty przerzucaniem łajna z wielkiej sterty, zalegającej na ulicy, na toporny 
drewniany wózek zdawał się nie zauważać Skeera. Szuflował zawzięcie, przerywając tylko na 
moment, by otrzeć rękawem spocone czoło.
Skeer zamyślił się. Wywoziciel nieczystości musiał go zauważyć, ale najwyraźniej był 
zajęty swoimi obowiązkami. Poza tym Skeer był pewien, że nigdy dotąd go nie widział. A 
jednak owo niepokojące uczucie nie przeminęło.
Może w którymś z pobliskich domów czaił się obserwator ukryty za zasłoną? A może 
wnętrza składu strzegło magiczne zaklęcie ochronne?
Skeer pokręcił głową. Nie, to włamanie nagle przestało wydawać się łatwe. Postanowił 
znaleźć jakiś inny cel i oddalił się od składu, mijając ładowacza łajna, który nawet na niego 
nie spojrzał.
— Szukasz cieni tam, gdzie ich nie ma — rzekł do siebie Skeer.
Ale mimo to nie zawrócił w stronę składu.

Conan zapiął właśnie pas wokół bioder, kiedy drzwi do pokoju zostały wyważone i 
uderzyły z impetem w ścianę. Dwaj ludzie wdarli się do pokoju i spojrzeli na Tuanne.
Raczej skierowali twarze w jej stronę. Conan zauważył, że ich oczy tam, gdzie powinny 
być źrenice, są mętne i szare.
Tuanne zasyczała jak kotka. Cofnęła się o trzy kroki, dopóki nie dotknęła plecami ściany i 
znieruchomiała.
— Tuanne? — rzucił barbarzyńca.
— To ludzie Nega — wyjaśniła — przyszli po mnie! Nazywają ich Bezokimi.
Miecz Cymmerianina zaśpiewał cicho, gdy ostrze wyślizgnęło się z pochwy.
— Jeśli nie odejdą, już wkrótce będą nazywać się Bezgłowymi!
Obaj mężczyźni odwrócili się w stronę barbarzyńcy.
— Sa niebezpieczni, Conanie! Śmiertelnie niebezpieczni!
— Nawet nie mąją broni — zauważył Cymmerianin.
— Bo jej nie potrzebują. Są zręczni i niewiarygodnie silni!
— Zobaczymy jak bardzo. Ej, wy! — zwrócił się do kapłanów. — Wynocha z pokoju, ale 
już!
Mężczyźni odsunęli się od siebie, jakby zamierzali wziąć barbarzyńcę w kleszcze.
Młodzieniec schwycił miecz oburącz, nieco rozluźnił palce i wymierzył czubek jelca w 
pierś Bezokiego, który znajdował się bliżej.
Elashi dobyła szabli i stanęła tak, by osłonić lewy bok Conana. Tuanne po jego prawicy 
podniosła gliniany dzban i uniosła nad głowę, jakby chciała nim cisnąć. Conan uśmiechnął się 
mimo woli…
Pierwszy kapłan ruszył naprzód, a jego szybkość zaskoczyła Conana. Bezoki zwinął się 
wymierzając kopnięcie w kolano Conana i odskoczył w tył, zanim muskularny Cymmerianin 
zdążył zamachnąć się mieczem. Zdołał tylko usunąć nogę i kopniak trafił go w tęgo 
umięśnione udo. Mimo to siła trafienia odrzuciła Conana na ścianę.
A zatem ostrzeżenie Tuanne nie było przesadzone. Byli szybcy i silni. Ale i Conan nie 
należał do ułomków.
— Haaaa! — ryknął Cymmerianin i zaatakował unosząc ostrze nad ramieniem.
Bezoki mógł być szybki i silny, ale miał ograniczony zasięg działania, a pokój nie należał 
do przestronnych. Bezoki wycofując się tanecznym krokiem poczuł nagle za plecami twardą, 
nieustępliwą ścianę.
W tej samej chwili opadł miecz Conana.
To niesłychane, ale ślepiec, zamiast zostać rozrąbany na pół, uchylił się w bok. Był dobry. 
Ale nie na tyle by całkiem uniknąć zetknięcia z żelaznym ostrzem.
Miecz napotkał rękę Bezokiego i odcięta kończyna spadła na podłogę.
Jednak wysłannik Nega, choć okaleczony, nie był jeszcze pokonany. Odwrócił się na 
pięcie i wyrzucił przed siebie nogę. Kopnięcie trafiło Conana w brzuch wypychając mu 
powietrze z płuc.
Jednakże kapłan popełnił błąd, usiłując pójść za ciosem. Conan nie doznał poważniejszych 
obrażeń i kiedy Bezoki rzucił się na niego, nadział go na miecz niczym kapłona na rożen. 
Nawet umierając ślepiec nie wydał z siebie dźwięku, a jedynie zwiotczał i osunął się wolno 
na ziemię.
Tymczasem drugi napastnik usiłując pochwycić Tuanne miał sporo własnych kłopotów. 
Najpierw nieumarła rzuciła w niego dzbanem z wodą. Kiedy uniósł rękę, by osłonić się przed 
pociskiem, Elashi skoczyła naprzód i chlasnęła go szablą po żebrach.
Cięcie nie było śmiertelne, ale bardzo głębokie. Bryznęła krew, a Bezoki rozpaczliwie 
odskoczył w tył. Zanim zdążył dojść do siebie, Conan i Elashi natarli nań pospołu, 
równocześnie zadając pchnięcia. Conan trafił ślepca w gardło, Elashi w brzuch. Kapłan runął 
śmiertelnie raniony.
— To tyle — mruknął Conan.
— Zjawią się inni — rzuciła Tuanne. — Neg nie wysłałby tylko dwóch Bezokich. Musimy 
jak najszybciej się stąd wynieść!
Conan był tego samego zdania. Ruszyli schodami na parter.

Gdy Malo zjawił się przed oberżą, na której szyldzie widniała podobizna pająka, przy 
drzwiach stało dwóch ludzi, przyglądających mu się uważnie. Takie przynajmniej miał 
wrażenie, dopóki nie podszedł bliżej. Wzdrygnął się na widok ich oczu. Ale jego ofiara 
znajdowała się w środku, a on nie zamierzał zwlekać. — Witajcie, przyjaciele. Pragnę wejść 
do oberży. Kiedy dwaj mężczyźni odwrócili się i spojrzeli nań niewidzącym wzrokiem, Malo 
postanowił zaczekać, aż barbarzyńca wyjdzie.
Niecałe trzy uderzenia serca później Cymmerianin biegiem wypadł na zewnątrz. Minął 
Bezokich stojących przy drzwiach tak szybko, że nie zdążyli zareagować. Były z nim kobiety, 
o których słyszał Malo.
Oblat Suddy sięgnął po miecz. Z mięśniami rozgrzanymi niedawnym pojedynkiem Conan 
reagował teraz znacznie szybciej. Jego ostrze zatoczyło krótki łuk trafiając atakującego ślepca 
w czubek głowy.
To doprawdy doskonałe ostrze, pomyślał Conan, kiedy ciało i kości rozeszły się gładko 
pod dotykiem żelaza.
Drugi ślepiec zagwizdał przeciągle, a Conan natychmiast zorientował się, że dźwięk ten 
jest umówionym sygnałem. Lepiej będzie wynieść się stąd, i to szybko!
Odwrócił się w stronę Bezokiego i zamłynkował mieczem.
— Stańcie za mną! — rozkazał Elashi i Tuanne.
Napastnik nie miał wyjścia, jak tylko ustąpić pola, i tak też uczynił, lecz w tym momencie 
na Conana rzucił się Malo, a jeszcze dwóch mężczyzn o dziwnych oczach wybiegło zza rogu 
oberży. Wyczuli obecność Malo i musieli wziąć go za wroga, bowiem natychmiast ruszyli w 
jego stronę.
Malo nie żywił wobec nich żadnych złych zamiarów, oni wszakże nie kryli się ze swymi, 
toteż mnich stanął w pozycji obronnej.
— Pomyliliście się — oznajmił. — Nie jestem z nimi.
Jego słowa nie poskutkowały. Jeden z Bezokich zaatakował, a Malo odruchowo wykonał 
cięcie. Atakujący stracił większą część lewej dłoni. Malo uśmiechnął się. To była jego 
pierwsza prawdziwa walka po dziesięciu latach treningu! Jeśli ci mężczyźni pragnęli się z nim 
zmierzyć, niechaj spróbują! Barbarzyńcę zabije później.
Ruszył naprzód posuwistymi krokami, tak jak został nauczony.
Dwaj ślepcy cofnęli się trwożliwie.

Skeer najpierw usłyszał odgłosy, a dopiero potem ujrzał walkę. Ogarnęło go pragnienie 
odwrócenia się i pójścia w przeciwną stronę, niż zmierzał tłum, który pojawił się jak zawsze, 
kiedy zaczął jakiś pojedynek.
Jednakże najlepszą taktyką było dlań zmieszanie się z tłumem, toteż wraz z innymi Skeer 
okrążył stajnię, by ujrzeć, co było powodem rwetesu. To, co zobaczył, sprawiło, że lodowate 
ciarki przebiegły mu po plecach, a na czoło wystąpiły krople potu.
Na Seta! To był ten barbarzyński złodziej ze świątyni! I ta nieumarła suka! Co więcej, 
jeden z mnichów Suddy również wymachiwał mieczem w powietrzu, a naprzeciw nich stało 
czterech… trzech Bezokich. Jeden z kapłanów krwawił jak zarzynany wieprz. W walce brała 
również udział nie znana mu dziewczyna.
Coś tu było nie tak.
Skeer nie zrozumiał wiele z tego, co działo się przed oberżą, ale w mig pojął, że nie wróży 
to niczego dobrego. Już sam barbarzyńca i nieumarła byli dlań dostatecznym utrapieniem, zaś 
fakt, że Neg wysłał tu kilku swoich przeklętych kapłanów, głęboko zaniepokoił złodzieja.
W pierwszej chwili chciał wziąć nogi za pas, ukraść pierwszego lepszego konia i 
pogalopować co sił ku Południowej Bramie. Kiedy jednak zobaczył, jak barbarzyńca powala 
następnego kapłana, górę wzięła ostrożność. Skeer ujrzał siebie, zatrzymanego przy bramie, 
zwleczonego z grzbietu skradzionego wierzchowca i zakutego w kajdany. Wizja ta była tak 
wyrazista, że nie było miejsca na wątpliwości. Co jeszcze mogło się wydarzyć? Postanowił, iż 
ukryje się w mieście i wymknie i cichaczem z nastaniem zmierzchu.
Mając w uszach dźwięczący brzęk stali, Skeer pośpiesznie zaczął oddalać się od oberży.

— To on! — zawołała Tuanne.
Conan zajęty walką z jednym z kapłanów nie zrozumiał sensu jej słów.
— Co? O kim mówisz?
— Skeer. Ucieka!
W tej samej chwili olbrzymi Cymmerianin zadał zabójczy cios swemu przeciwnikowi, 
który upadł i już więcej nie wstał.
Z tyłu za Conanem runął kolejny kapłan. Ten został pozbawiony głowy. Zaatakował go 
ktoś, kogo barbarzyńca w pierwszej chwili nie poznał.
Po chwili barbarzyńca uświadomił sobie, że jest to Malo, kapłan, z którym stoczył walkę w 
świątyni Suddy. Dobrze, że akurat teraz się tu zjawił, pomyślał Conan.
Elashi, choć zawziętej i nieustępliwej, brakło sił i szybkości, by mogła sprostać swemu 
przeciwnikowi. Na szczęście była przy niej Tuanne i wspólnie zdołały utrzymać ostatniego 
ślepca na dystans.
Conan podszedł do niego od tyłu.
— Ej, ty! — zagadnął.
Bezoki odwrócił się w stronę nowego przeciwnika, a Conan przeszył ostrzem miecza jego 
pierś. Kapłan jeszcze padał, gdy Tuanne zawołała.
— Szybko, Skeer ucieka!
Ale gdy Conan i dwie kobiety odwrócili się, by ruszyć w pościg za złodziejem, okazało 
się, że na ich drodze stanął młody mnich.
— Z drogi, kapłanie — rozkazał Conan. — Morderca ucieknie.
— Tak — mruknął Malo — być może. Ale drugi już nie ujdzie.
— Czyś ty postradał rozum? Nie jesteśmy mordercami. Broniliśmy się!
— Od tych kłamstw powinien odpaść ci język — rzekł Malo. Uniósł miecz nad głowę. — 
Ostrze nie jest drewniane, barbarzyńco, a ty nie masz żelaznej rękawicy.
— Conanie! — zawołała Tuanne — Skeer oddala się!
— Nie mam teraz na to czasu, Malo! Z drogi!
— Pierwej zdechniesz!
Gniew przepełnił Conana. Uniósł swój ciężki miecz, jakby szykował się do rąbania drew, i 
skoczył.
Malo nie ruszył się z miejsca, jego miecz był w pozycji do bloku. Miał idealną postawę.
Na nieszczęście, lata ćwiczeń nie przygotowały Malo na gniew Conana z Cymmerii. 
Ciężkie żeleźce barbarzyńcy opadło tak szybko i z taką siłą, że aż powietrze zawyło. 
Uderzenie zepchnęło miecz Malo do dołu, a ostrze muskularnego Cymmerianina rozpłatało 
czoło upartego mnicha, niczym kucharz dojrzały melon.
Duch Malo, wyznawcy Suddy, wypłynął przez otwór w czaszce i wyruszył w drogę, by 
dołączyć do swoich przodków. Malo był martwy, nim jeszcze jego ciało zległo na ziemi.
Conan nawet nie przystanął, by spojrzeć na trupa kapłana, wraz z Tuanne i Elashi pobiegł 
za oddalającym się Skeerem.

XI

Przez cały dzień Skeer zatrzymał się zaledwie na kilka chwil. Posiłek spożył w ruchu. Czuł 
potrzebę biegu, jakby jego kark stale omiatało tchnienie śmierci. Nie mogło być jedynie 
zbiegiem okoliczności, że barbarzyńca i nieumarła dotarli za nim aż tutaj. Niepokoiła go 
również obecność Bezokich. I było coś jeszcze; nieokreślony lęk otaczający go ze wszystkich 
stron. Ten ostatni lęk nie miał konkretnych powodów — Skeer nie zauważył bowiem ani nie 
usłyszał nic niepokojącego. A jednak osobliwe odczucie nie opuszczało go. Właśnie dlatego 
nie zatrzymywał się na odpoczynek.
Dla przypadkowego obserwatora nie sprawiał wrażenia człowieka, któremu się śpieszyło, 
ale w głębi duszy Skeer uciekał jak oszalały, ścigany przez nieustępliwą kostuchę.

— Którędy? — spytał Conan.
Tuanne zamknęła oczy, nieznacznie odchyliła głowę w tył, po czym wskazała krętą 
uliczkę.
— Tamtędy.
Elashi chciała pobiec pierwsza, ale Conan schwycił ją za rękę.
— Nie, zaczekaj chwilę.
Tuanne otworzyła oczy.
— Czemu się wahasz?
Stali u zbiegu czterech ulic, otoczeni pospolitymi domami z kamienia. Opodal w prażących 
promieniach słońca stał wóz pełen melonów, które wypełniały powietrze zgniłosłodkawą 
wonią. Jakieś kobiety targowały się z właścicielem owoców. Za rogiem przy wielkiej wodnej 
fajce siedział stary mężczyzna wydmuchujący z ust kłęby niebieskawego dymu.
— Mijaliśmy już wcześniej to miejsce — rzekł Conan.
— Więc? — Elashi wzruszyła ramionami.
— Mijaliśmy to miejsce i kilka innych, i to nieraz. Nasz cel stoi w miejscu.
— Jak zawsze, mówisz to co oczywiste — mruknęła Elashi.
Tuanne uniosła rękę i dotknęła ramienia wojowniczki pustyni.
— Zaczekaj. Chyba go rozumiem. Skeer ucieka i to szybko, a my polegając jedynie na 
mojej więzi z talizmanem nie jesteśmy w stanie go dogonić. Zgadza się, Conanie?
— Tak.
— Co twoim zdaniem powinniśmy uczynić? — zapytała Elashi.
— Jest tylko jedna droga wyjścia z miasta — rzekł Cymmerianin. — Możemy pójść tam i 
zaczekać na niego.
— Jak długo? — spytała Elashi.
— Tyle ile będzie trzeba. Jeżeli to będzie konieczne, możemy spać na zmianę.
Elashi pokiwała głową.
— Muszę przyznać, że twój plan brzmi całkiem nieźle.
Conan zastanawiał się, dlaczego powiedziała to z taką niechęcią, ale nie zapytał jej o to.
Kiedy barbarzyńca i dwie kobiety oddalili się, stary mężczyzna popalający wodną fajkę 
przerwał rozkoszną czynność i wstał. Wyszedł na ulicę, by popatrzeć za odchodzącą trójką. 
Kiedy stracił ich z oczu, machnął ręką. Jedna z kobiet wybierających melony skinęła głową i 
spiesznie podążyła ulicą w ślad za trojgiem cudzoziemców. Sprzedawca melonów przerwał 
swoje zajęcie i zbliżył się do staruszka. Ten otarł twarz ręką, a na jego pokrytym farbą i 
pudrem obliczu pojawiły się smugi rozmazanej charakteryzacji.
— Tych troje musi mieć coś wspólnego z tamtym — stwierdził. — Przekaż Najwyższemu 
Kapłanowi, że potrzebuję jeszcze pięciu ludzi.

W wewnętrznym sanktuarium świątyni Emreawes zakończył ostatni rytuał. Musiał jeszcze 
tylko spalić ceremonialne kadzidło i Klątwa Śmierci zacznie działać. Nie był to przyjemny 
sposób umierania, jeśli takowy w ogóle istniał, ale przynajmniej pewny. W historii świątyni 
nie było jeszcze przypadku, aby ktoś uniknął tego przekleństwa. Ofiara nie ginęła wprawdzie 
w mgnienia oka, jak po trafieniu przez piorun, ale jej koniec był nieuchronny. Demony, raz 
przywołane, nie zatrzymywały się, dopóki nie wypełniły swego zadania.
Dla skazanych, należących do Prawdziwych Wyznawców, nieodłączną częścią kary było 
powiadomienie ich o klątwie, a następnie niepowstrzymywanie, w razie gdyby spróbowali 
ucieczki. Wielu wolało jednak wybrać samobójstwo niż los, jaki był im pisany. Zaczynało 
właśnie zmierzchać, gdy Emreawes zapalił ceremonialnie kadzidło. Gęsty, drażniący dym 
uniósł się do mrocznych belek łukowego sklepienia nad jego głową, a kapłan miał wrażenie, 
że pośród zapadającej nocy słyszy szelest ożywających dziesięciu tysięcy odnóży.
Najwyższy Kapłan uśmiechnął się machając dłonią, w której trzymał kadzidło. Ten, który 
ośmielił się wnieść magiczny przedmiot do grodu, uczynił to na swoją zgubę. Kapłani 
Bezimiennego skrzętnie tego dopilnują.

Kiedy noc rozpięła nad miastem swoją mroczną sieć, Skeer nieco się uspokoił. Ciemność 
była mu bratem, dawała schronienie i bezpieczeństwo. Nie sposób schwytać tego, czego nie 
widać, a nocą Skeer wtopił się w cienie i stał się praktycznie niewidzialny. Przez cały dzień 
nie napotkał barbarzyńcy ani kobiet, ani nie ściągnął na siebie żadnych innych zagrożeń. 
Wciąż jednak dręczyło go uczucie niepokoju, którego przyczyna pozostała nadal nie 
ujawniona.
Nieważne. Już niedługo wydostanie się z Opkothardu i zostawi wszystkie kłopoty za sobą. 
Plan, jaki ułożył w myślach, był prosty. Miał przed sobą jeszcze jedną oberżę, w której goście 
opijali się piwem aż miło. Na zewnątrz czekało na jeźdźców pół tuzina koni przywiązanych 
do długiego ogrodzenia. Przy ścianie opodal drzemał zaspany strażnik, raz po raz 
ostentacyjnie popatrując na konie i ponownie mrużąc powieki. Skeer postanowił, że poderżnie 
mu gardło, — wybierze najsilniejszego wierzchowca i w odzieniu zabitego dotrze do bramy. 
Następnie Skeer przekona odźwiernego, by otworzył mu bramę, i znajdzie się na zewnątrz. Z 
prowiantem, jaki posiadał, znajdzie się w połowie drogi do warowni Nega, zanim będzie 
musiał zrobić postój. A do tego czasu nikt nie zdoła go dopaść, nawet gdyby wiedział, co było 
celem jego podróży.
To, że barbarzyńca wiedział o miejscu, do którego udawał się Skeer, wydawało się 
oczywiste. Sprzymierzył się z tą nieumarłą suką, do diaska, powinien był odrąbać jej głowę i 
cisnąć jak najdalej od ciała, kiedy miał po temu okazję! Raz jeszcze złajał sam siebie za to, że 
na pierwszy rzut oka nie rozpoznał nieumarłej. Głupiec, lecz cóż, nic już nie mógł teraz na to 
poradzić. Lepiej przejść do porządku dziennego nad przeszłością i żyć teraźniejszością.
Strażnik pokiwał głową przysypiając na stojąco. Gdyby nie miał za plecami ściany, 
zapewne by się przewrócił. Skeer bezszelestnie podszedł do nieszczęśnika, którego chwile 
były już policzone. Największą trudnością było takie uśmiercenie wartownika, by nie 
poplamić ubrania krwią. Po chwili Skeer wymyślił sposób.
Za pomocą noża wyłuskał z bruku obły kamień. Zważył go w dłoni, po czym zamachnął 
się i trzasnął w skroń strażnika. Poczuł, jak kość pęka, a mężczyzna runął, straciwszy w jednej 
chwili przytomność. Najprawdopodobniej i tak by umarł, ze strzaskaną czaszką, ale Skeer nie 
chciał ryzykować. Pozbawiwszy ofiarę odzienia, Skeer nachylił się i dwoma cięciami 
rozpłatał obie tętnice szyjne rannego. Kiedy z nieprzytomnego mężczyzny życie wypływało 
wprost do rynsztoka, Skeer naciągnął jego ubranie. W chwilę później wybrał dla siebie 
wielkiego ogiera, osiodłał go i ruszył w głąb ulicy. Obyś sczezł, Opkothardzie! — pomyślał 
jadąc w stronę Południowej Bramy.
Kiedy zatrzymał się na wąskim skrzyżowaniu, by rozejrzeć się, czy nikt go nie ściga, 
odniósł wrażenie, że coś usłyszał. Przypominało to lekkie przebieranie palcami po suchym 
papierze, a może po prostu w jednej z piwnic przebiegł jakiś szczur.
Cóż, nie miał się czym przejmować. Ponaglił konia piętami i pojechał dalej.

Kiedy księżyc pojawił się na czystym niebie upstrzonym zimnym blaskiem tysięcy gwiazd, 
Conan poruszył się niespokojnie na wozie siana stojącym w pobliżu Południowej Bramy. 
Odwrócił się i spojrzał na leżące na słomie kobiety. Elashi spała otulona kocem. Tuanne 
miała otwarte oczy, ale zdawała się nie dostrzegać niczego, co działo się wokół niej.
Wóz stał niedaleko skrzyżowania alejki i głównej ulicy Opkothardu. Z tego miejsca 
barbarzyńca mógł dobrze widzieć bramę, a cienie budynków pozwoliłyby dostrzec Conana 
jedynie wytrawianemu obserwatorowi.
Kiedy do bramy zbliżył się samotny jeździec, bystrooki Cymmerianin usłyszał go i 
zobaczył, sam nie będąc zauważony. Jeden z nocnych strażników, pomyślał Conan, pewnie 
zmiana warty przy bramie.
Przybyły strażnik wstrzymał konia i zawołał coś do wartownika na blankach. Conan nie 
usłyszał słów, ale poczuł, że jego pierwsze wrażenie okazało się mylne.
Tuanne usiadła tak nagle, że aż zatrząsł się cały wóz. Conan odwrócił się do niej.
— Talizman! — syknęła! — Jest bardzo blisko!
Conan spojrzał na konnego strażnika. Sierp księżyca nie rzucał dość silnego światła, by 
ukazać oblicze mężczyzny, ale myśli barbarzyńcy wyprzedziły jego wzrok. Na koniu siedział 
Skeer przebrany za strażnika.
Dobywszy miecza młody olbrzym zwinnie ześlizgnął się z wozu i ruszył w stronę bramy.

— Czemu pragniesz opuścić gród o tak późnej porze, przyjacielu?
Skeer spojrzał na mężczyznę z wyrazem, który, jak miał nadzieję, przypominał rezygnację. 
Wzruszył ramionami.
— Wcale tego nie pragnę, bracie. To rozkaz dowódcy straży. Spodziewa się kogoś i wysłał 
mnie, bym wyjechał mu na spotkanie.
— Dlaczego nie zostałem o tym powiadomiony?
— Zapytaj Bezimiennego, bracie, bo ja tego nie wiem. Wykonuję tylko rozkazy. Otwórz 
bramę, a o kaprysach dowódców porozmawiamy po moim powrocie.
Strażnik zmełł w ustach przekleństwo, po czym polecił odźwiernemu, by otworzył bramę.
Skeer uśmiechnął się. Oszukanie tych głupców przyszło mu zbyt łatwo.
Dźwięk, który usłyszał wcześniej, ciche skrob, skrob, rozległo się ponownie. Odwrócił się 
w siodle i obejrzał za siebie. Nic tam nie było… Nie, chwileczkę! Przez drogę przechodził na 
ukos jakiś barczysty mężczyzna, którego oblicze nikło w cieniu, ale który dzierżył w prawym 
ręku obnażony miecz i sądząc po rozmiarach nie mógł być nikim innym jak tylko 
barbarzyńcą!
Złodziej już zamierzał ponaglić odźwiernego, gdy wtem ujrzał coś bardziej niepokojącego 
niż zbliżający się barbarzyńca; pobliski posąg pająka zdawał się falować… Skeer wytężył 
wzrok wpatrując się w mrok. Miał wrażenie, że kamienną statuę pokrywa żywy dywan, 
ciemna plama spływająca na drogę. Gdy tak patrzył, plama podpłynęła bliżej przepełzając 
ulicę. Dopiero po chwili zdołał rozpoznać, z czego składał się ów dywan…
Pająki! Były ich tysiące! Włochate i olbrzymie, wielkości męskiej ręki sunęły nieodparcie 
w kierunku bramy!
I Skeera.
Złodziej w mig zorientował się, że to on był celem stawonogów. Wrażenie niepokoju i 
zagrożenia, jakie odczuwał przez cały dzień, zostało zogniskowane i wiedział już, po prostu 
wiedział, że owe piekielne stworzenia nie szukały nikogo innego, lecz właśnie jego, Skeera.
Ta myśl przepełniła go grozą.
Brama nie była jeszcze uchylona na tyle, by mógł wydostać się przez nią jeździec na 
koniu, ale Skeer nie mógł dłużej zwlekać. Wbił ostrogi w boki konia, a ponaglone zwierzę 
skoczyło naprzód przewracając odźwiernego. Mężczyzna zaklął siarczyście. Skeer 
przeszorował lewym kolanem po zardzewiałym żelazie i rozdarł nogawkę spodni, ale wcale 
się tym nie przejął.
Strażnik dostrzegł nadciągającą falę ośmionogich stworzeń.
— Na Bezimiennego! — krzyknął. — Obym to nie był ja! Wyrwał pochodnię z obsady i 
skierował w stronę pająków. Żółtawe światło zatańczyło na bruku…

Żółtawe światło zatańczyło na bruku, a Conan zatrzymał się słysząc okrzyk strażnika i 
jednocześnie szelest odnóży tysięcy pająków. Spuścił wzrok i ujrzał stawonogi nadciągające 
jak fala.
— Na Croma!
Uciekłby, ale pierwsze włochate istoty zaczęły właśnie przepływać obok niego, nie 
zwracając nań uwagi, jakby był nie człowiekiem, lecz drzewem. Przelewały się po jego 
stopach i wokół kostek, ale nie niepokoiły go ani nie zatrzymywały się. Conan stał 
nieruchomo. Gdyby nastąpił na jednego, mógłby ściągnąć na siebie pozostałe, a miecz 
wydawał się słabą obroną przeciwko tak wielkiej hordzie małych, włochatych stworzeń.

Tymczasem Skeer przemknął przez uchyloną bramę. Conan usłyszał oddalający się, 
cichnący tętent kopyt. Niech to piekło! Znów uciekł! Odwrócił się i spostrzegł Elashi i 
Tuanne patrzące w niemym przerażeniu na falującą ulicę. Conan oddychał bardzo wolno, 
starając się jak najdłużej zatrzymać powietrze w płucach. Gdyby pająki zdecydowały się go 
teraz zaatakować, mógłby mieć kłopoty z ucieczką. Elashi mówiła, że te istoty nie są 
zabójcze. Mimo to setka ukąszeń mogłaby wysłać nawet silnego mężczyznę w pół drogi na 
spotkanie z jego bogiem, a Conan nie miał jeszcze ochoty ujrzeć oblicza Croma. Miał 
wrażenie, że minęły całe godziny, choć w rzeczywistości ostatni pająk ominął go już po kilku 
minutach. Do tej pory czoło czarnej fali przelało się przez otwartą bramę. Kiedy ostatnie 
pająki wydostały się na zewnątrz, Conan podbiegł do bramy i popatrzył w ślad za oddalającą 
się masą ośmionogich stworzeń.
Nad jego głową wartownik mamrotał bez przerwy jakieś modlitwy. Odźwiernego nigdzie 
nie było widać. Skeer również znikł w ciemności.
Olbrzymi Cymmerianin spojrzał na przerażonego wartownika.
— Co to za plaga? — zawołał.
— Bądź pozdrowiony, o Bezimienny, i strzeż swego wiernego sługę przed złem. Bądź 
pozdrowiony, o Bezimienny, i strzeż swego wiernego sługę.
Conan zastukał głowicą miecza w bramę.
— Strażnik! Czy mam wspiąć się na blanki i oddzielić twą głowę od karku? O co chodzi z 
tymi pająkami?
Wartownik jakby ocknął się z transu.
— Że co?
— Pająki, człowieku, pająki!
— Zostały wysłane przez Bezimiennego, którego są podobieństwem. To klątwa pajęczych 
samic, które mąją za zadanie uśmiercić tego, kto sprzeciwił się Bezimiennemu.
— To znaczy kogo?
— Strażnika, tego, który opuścił gród. Musiał obrazić boga.
— Tak, i to niejednego — rzekł Conan. — I na dodatek uciekł.
Wartownik sposępniał.
— Nie, przyjacielu. Przed nimi nie ma ucieczki. Jeśli nałożono na ciebie klątwę, będą 
ścigać cię nawet na kraj świata. Nie spoczną, póki nie wypełnią swojej misji — zadygotał. — 
Za całe złoto Opkothardu nie chciałbym znaleźć się na miejscu tego człowieka.
Conan odwrócił się i podszedł do kobiet.
— Będziemy musieli zdobyć konie i prowiant — oznajmił. — Wygląda na to, że Skeer 
znów się nam wymknął.

XII

Conanowi zostały jeszcze cztery sztuki złota ze sprzedaży skóry wilka, ale w tym mieście 
mógł za tę sumę nabyć najwyżej jednego konia i to takiego, który po kilku godzinach jazdy z 
pewnością by okulał albo padł ze starości. Poza tym potrzebował prowiantu, żywności dla 
dwojga i innych rzeczy na drogę. Nie mieli czasu, by je zdobyć, gdyż z każdą mijającą 
godziną Skeer coraz bardziej się oddalał. Musieli więc uciec się do kradzieży. W tym mieście 
było wielu ludzi, którzy mieli dość, by podobna strata nie doprowadziła ich do nędzy.
Nagle Cymmerianin zwrócił uwagę na pewien osobliwy szczegół; opodal jakiś kupiec 
naciągał płótno na kram. W jego obecności czy poczynaniach nie było w zasadzie nic 
dziwnego, ale jego ruchy wydawały się dziwnie znajome…
Kiedy uważniej przyjrzał się mężczyźnie, Conan przypomniał sobie, że wcześniej tego 
dnia mijał starca palącego wolno fajkę. Coś w ruchach tego człowieka przywiodło mu na 
myśl tamtego staruszka. Wprawdzie nie wyglądali podobnie, ale ciało nie łże tak jak odzienie. 
Wspomniał Skeera udającego strażnika, niespełna kwadrans temu…
Conan uśmiechnął się.
— Coś zabawnego? — zapytała Elashi.
— Tak. Być może.

Mistrz Kamuflażu odczekał, aż trójka cudzoziemców zniknęła mu z oczu, po czym 
porzucił kram i pośpieszył okrężną drogą do miejsca, w którym spodziewał się ponownie 
ujrzeć barbarzyńcę i dwie kobiety. W biegu pozbył się wierzchniego odzienia, pod którym 
nosił długą, podwiniętą teraz do pasa szatę. Płynnymi ruchami nabytymi w wyniku długiej 
praktyki opuścił ją do kostek, naciągnął kaptur ukryty dotąd pod kołnierzem i nie był już 
kupcem, lecz mnichem. Zatrzymał się w należytej odległości przed śledzoną trójką. Spod 
fałdów szaty wyjął modlitewną matę, rozłożył ją szybko i rozpostarł przed drzwiami 
niewielkiej świątyni poświęconej Veli, pomniejszemu bóstwu urodzaju. Ukląkł na macie, 
złożył dłonie do modlitwy i uniósł wzrok, kierując się ku nocnemu niebu.
Usłyszał głosy, a następnie kroki. Nadchodziły jego ofiary.
Ujrzał ich kątem oka, tylko dwie kobiety… Gdzie się podział ten olbrzymi cudzoziemiec?
W tym momencie zimny metal dotknął gardła Mistrza Kamuflażu i mężczyzna bez trudu 
zorientował się, gdzie jest barbarzyńca.
— Dlaczego nas szpiegujesz? — spytał Conan.
— A–a–leż mój synu, mylisz się…
Conan cisnął na ziemię ubranie, którego Mistrz Kamuflażu śpiesznie pozbył się w biegu. 
Mężczyzna przełknął ślinę.
— Cz–czego ode mnie chcesz?
— Odpowiedz na moje pytanie!
— Zostałem wynajęty przez Najwyższego Kapłanna Bezimiennego. Śledziłem tego, który 
opuścił miasto ścigany klątwą pąjęczyc.
— W takim razie dlaczego obserwujesz nas?
— Przybyliście razem, ścigacie go, a więc istnieje jakiś związek. Najwyższy Kapłan nie 
lubi w swoim mieście żadnych tajemnic.
— Aha. I dobrze ci płaci za twój trud?
Kiedy mężczyzna odezwał się, w jego głosie zabrzmiała duma:
— Tak, w tym, co robię, nie mam sobie równych w mieście. Nikt nie potrafi mi dorównać i 
nigdy nie zostałem zdemaskowany.
— Aż do teraz. Mam nadzieję, że posiadasz przy sobie choć część wynagrodzenia, o 
którym wspomniałeś.
— A to czemu?
— Aby pokazać, jak bardzo nas lubisz. I by nie wylądować w rynsztoku z podciętym 
gardłem. — Conan jeszcze bardziej zagłębił ostrze miecza w szyi szpiega.
— W mojej sakiewce — rzucił mężczyzna zdławionym szeptem. Elashi i Tuanne stanęły 
przed Conanem i schwytanym przezeń szpiegiem.
— Przejrzyj mu sakiewkę — polecił Conan.
Elashi otworzyła skórzany mieszek.
— Na Mitrę! On ma złoto! Co najmniej tuzin monet!
Conan zwrócił się do szpiega.
— Rzeczywiście dobrze cię opłaca. Ile twoim zdaniem jest warte to, że właśnie my jako 
pierwsi zdołaliśmy cię zdemaskować?
— W–w–wszystko.
Olbrzymi Cymmerianin odsunął ostrze od gardła szpiega, uśmiechając się.
— Nie, nie zostawimy cię bez miedziaka przy duszy. Ile potrzeba na zakup trzech koni i 
prowiantu na miesiąc podróży?
— Dziesięć sztuk złota.
— Odlicz dziesięć — rozkazał Conan Elashi.
— Jesteś hojny — mruknął szpieg. — Nie żywię do ciebie urazy. Odejdę i…
— Stój! — Conan oparł miecz o brzuch szpiega. — Nie chciałbym, abyś pognał do 
Najwyższego Kapłana, dopóki nie wydostaniemy się z miasta.
— Nawet o tym nie myślałem…
— I dlatego uważam, że powinniśmy cię związać.
— To nie jest konieczne. Mogę przysiąc…
— Z doświadczenia wiem, że mocny konopny sznur wiąże lepiej niż jakakolwiek 
przysięga — odparł Conan. — Lub, w tym wypadku, pasy z odzienia, które porzuciłeś.
— To naprawdę nie jest konieczne… — zaczął szpieg.
Elashi nachyliła się i rzekła.
— Lepiej dać się związać, niż skończyć z poderżniętym gardłem, no nie? Mój przyjaciel 
uwielbia patrzeć na bulgoczącą krew. Czasami ją nawet spija.
Szpieg rzucił trwożliwe spojrzenie na Conana i szybko wyciągnął ręce, aby je spętano.
Niebawem cała trójka ruszyła ku składowi kupca, gdzie zaledwie dzień wcześniej Conan 
sprzedał wilczą skórę.
— Jestem pewien, że z przyjemnością zechce z nami pohandlować, nawet o tak późnej 
porze.
— Zatem wyruszamy jeszcze dzisiejszej nocy? — spytała Elashi.
— Drogę widać dobrze, a jeśli Skeer porusza się w ciemnościach, to i mu możemy — 
odparł Conan.
— Podróż nocą nie jest taka zła — stwierdziła Tuanne. — Można się przyzwyczaić.
Ruszyli w kierunku kupieckiego składu.

Mag wpatrywał się w swoje odbicie w zwierciadle, kiedy jeden z Bezokich bezszelestnie 
pojawił się za jego plecami. Nekromanta odwrócił się.
— Zatem?
Niewidomi kapłani nie mówili, ale znali bogaty język gestów i znaków. Kapłan uniósł do 
góry sześć palców, wskazał za siebie, po czym gwałtownie przeciągnął palcem po gardle.
Wiadomość nie mogła być prostsza.
— Nie żyją? Cała szóstka?
Kapłan pokiwał głową.
— Niech Set rzuci na nich klątwę! Jak to się stało?
Bezoki wzruszył ramionami.
Mag zamyślił się. Cóż mógł teraz uczynić? Było oczywiste, kapłani odnaleźli Tuanne… i 
przypłacili to życiem. Ale mimo to musieli do niej dotrzeć. Byli blisko. Mógł wysłać więcej 
kapłanów albo…
Mag odwrócił się i udał do Komnaty Czarów. Jeśli ciała zabitych kapłanów nie zostały 
spalone lub porąbane na kawałki, mogły nadal być użyteczne. Przywoła ich dusze z Szarych 
Krain i ponownie ożywił ciała. Ktokolwiek wysłał ich w objęcia śmierci, przekona się, że z 
żywymi trupami nie pójdzie mu równie łatwo.

Conan, Elashi i Tuanne siedzący już w siodłach rączych rumaków dotarli do Południowej 
Bramy Opkothardu. Na warcie stał ten sam mężczyzna, który wcześniej był świadkiem 
ucieczki Skeera. Wartownik poznał Conana i bez zwłoki nakazał odźwiernemu otworzyć 
bramę.
Mając przed sobą jeszcze pół nocy, cymmeriański młodzian, kobieta pustyni i piękna 
nieumarła opuścili miasto pająków.

Opkothardyjska kostnica znajdowała się głęboko pod ziemią, by żar słońca nie 
przyśpieszył rozkładu jej klientów. Było tu chłodno i ciemno nawet w gorące południe, a 
teraz, przed północą jedyny blask rzucały migocące olejowe lampki umieszczone na ścianach. 
Powietrze było nieruchome, ale na ciemnych ścianach tańczyły cienie, zaś kłęby dymu snuły 
się pod niskim sufitem. Pracownik kostnicy siedział na stołku, opierając się plecami o ścianę 
przy drzwiach. Miał wino, ser, trochę świeżych owoców i zastanawiał się, od czego powinien 
zacząć, a przede wszystkim kiedy. Wcześniej był zajęty. Dostarczono osiem nowych ciał, 
które należało przygotować do pochówku. Wszyscy zabici byli niewidomi, co wydawało się 
dziwne.
Podczas swojej dwunastoletniej pracy dozorca kostnicy widział wiele trupów, ale nigdy 
sześciu identycznych, na dodatek ślepych jak krety umarlaków. Był jeszcze ten mnich z gór, 
od Uddy, Suddy czy jak ich tam zwą, oraz miejski strażnik z wgniecioną czaszką i 
poderżniętym gardłem. Ktoś był tej nocy wyjątkowo żądny krwi…
Ser, postanowił, i do tego wino. Owoce zostawi na później.
Kiedy odwinął ser, coś zaniepokoiło muchy. Zwykle w kostnicy nie było wiele much. 
Dozorca nie lubił, gdy latały nad truchłami. Od czasu do czasu kilka dostawało się jednak do 
środka, a od czasu do czasu wydostające się gazy wstrząsały zwłokami i płoszyły muchy, 
które brzęcząc wzbijały się w powietrze, by po chwili znów wylądować na trupie. 
Prawdopodobnie to właśnie było przyczyną brzęczenia, które teraz usłyszał.
Dziwne, pomyślał odcinając nożem kawałek sera i wkładając do ust. Migocące światło 
sprawiło, iż przez chwilę wydawało mu się, jakby jeden z trupów w kącie pomieszczenia 
poruszył się.
Zachichotał. Podobna rzecz przydarzyła mu się już raz czy dwa. Ktoś, kogo uznano za 
zmarłego, budził się niczym z głębokiego snu. Tyle tylko, że te umarlaki już na pewno nigdy 
nie wstaną. Żadnego z nich nie powaliła choroba. Zginęli za sprawą zimnej stali i obłego 
kamienia.
Muchy znów zaczęły brzęczeć. Tym razem bardzo głośno.
Dozorca kostnicy ściskał w garści nóż. Czyżby wślizgnął się tu szczur? Przeklęte gryzonie! 
Nie znosił ich. Zsunął się ze stołka, by to sprawdzić.
Pochylił się przepatrując podłogę w poszukiwaniu szczurów, kiedy jeden ze ślepców 
podniósł się i usiadł. Dozorca podskoczył tak wysoko, że uderzył głową w sufit. Gazy, to 
musiały być…
Jeden po drugim, inni ślepcy zaczęli się poruszać. Kiedy jeden z nich ześlizgnął się z mar i 
wstał, kręcąc głową z boku na bok, dozorca cisnął nóż i z krzykiem rzucił się do ucieczki. W 
tym musiały maczać palce jakieś złe moce!
Kiedy mężczyzna wziął nogi za pas, Bezocy bezszelestnie opuścili kostnicę, połączeni 
jednym celem i posępnym, grobowym milczeniem. Mieli odnaleźć dziewczynę, taką samą jak 
oni, i tym razem albo ją odnajdą, albo na zawsze pozostaną żywymi trupami.

Skeer jechał galopem, dopóki jego wierzchowiec był w stanie znieść. Widok pająków 
obudził w złodzieju dojmującą panikę, ale teraz, znalazłszy się daleko poza miastem, poczuł 
się trochę lepiej. Nadal jednak nie potrafił pojąć, co właściwie stało się w Opkothardzie.
Kusiło go, by wstrzymać wierzchowca, znaleźć jakieś małe zwierzątko, którego krwi mógł 
użyć, i skontaktować się z Negiem, lecz ostrożność wzięła w nim górę. Wyczuwał zdradę i 
kto wie, być może Neg również był w nią zamieszany. Skeer nie przeżyłby tak długo, ufając 
komukolwiek.
Gdy dotrze do warowni Nega w pobliżu Koryntii, Zamory i Koth, zorientuje się w sytuacji. 
A potem podejmie odpowiednie kroki.
Najwyraźniej musiał popełnić jakiś błąd w tym pajęczym grodzie. Naprawi go, dotarłszy 
do zamku Nega. Jednak na wypadek gdyby sprawy nie potoczyły się po jego myśli, zamierzał 
działać jak kopulujący ostrogrzbiety mrówkojad w starym dowcipie — powoli i ostrożnie.
Omiótł go chłodny wiatr i Skeer naciągnął mocniej skradzioną pelerynę.

— Jeszcze godzina, dwie jazdy i rozbijemy obóz — rzekł Conan.
— Myślałam, że możemy podróżować nocą, skoro droga jest szeroka i dobrze ją widać — 
mruknęła Elashi.
— Skeer musi kiedyś spać. My również. A przynajmniej ty i ja.
Jednak nie minęły nawet trzy kwadranse, kiedy Conan wstrzymał wierzchowca. Wbił 
wzrok w ciemność, po czym zwrócił się do Elashi.
— Mówisz, że te pająki lubią ciepło?
— Żyją na pustyni, więc raczej tak. W chłodnym powietrzu powinny chyba wyginąć.
— Nie sądzę. Spójrz.
Elashi wytężyła wzrok usiłując przeniknąć ciemność.
— Nic nie widzę, tylko mały pagórek.
— Ja je widzę — odparła cicho Tuanne.
— Pająki? Ale gdzie? — Elashi uniosła się w siodle opierając się kolanami o koński 
grzbiet. Conan zauważył, jak grają mięśnie jej nóg, kiedy rozcięta spódnica uniosła się 
ukazując udo.
— Pagórek — rzekł Cymmerianin. — Przyjrzyj mu się uważnie.
— On się rusza!
— To prawda. Jest utworzony z pająków. Być może chłodne powietrze zabije te na 
zewnątrz, ale pajęczyce znajdujące się w środku powinny przeżyć.
— Pająki się tak nie zachowują!
— Zwyczajne nie — szepnęła Tuanne. — Te są zaczarowane. Mają cel.
Elashi wzdrygnęła się, a Conan poczuł na plecach lodowate ciarki.
— Zawrócimy kawałek wzdłuż drogi i znajdziemy dogodne miejsce na obóz.
— Mam nadzieję, że dostatecznie daleko stąd? — rzekła Elashi.
— Tak.

XIII

Uwolnienie się z ubrań, którymi go związano, było dziecinną błahostką, ale gorzej było z 
emocjami, jakie nim owładnęły. Nawet noc nie była w stanie ukryć rumieńca wstydu na 
twarzy Mistrza Kamuflażu. Został pokonany przez barbarzyńcę! Ból, jaki przy tym odczuwał, 
wżerał się weń niczym niewidzialny gryzoń, ostre zęby rozszarpywały na strzępy jego 
zawodową dumę. Przez dwadzieścia zim ani razu nie został zdemaskowany. To fakt, że ludzie 
obdarzeni wrodzoną podejrzliwością czasem spoglądali nań krzywo, ale nikt nigdy nie 
pochwycił go jak ten umięśniony cudzoziemiec, nikt nigdy go nie przejrzał. To zawsze było 
jego powodem do dumy. Teraz jednak jego honor został skalany. Co gorsza, jakby nie dość 
było jednej ujmy, został jeszcze obrabowany! Mistrz Kamuflażu przemykał ciemnymi 
ulicami, pałając z wściekłości. Pieniądze nic nie znaczyły. Przez lata zgromadził wielką 
fortunę, więcej niż mógłby wydać. Chodziło o jego fach i honor. A na jego honorze pojawiła 
się plama. Pojedynczy czarny kleks pośród bieli zmienił całe tło w szarość.
Co miał zrobić?
Rozwiązanie wydawało się oczywiste. Tak długo, jak długo barbarzyńca stąpał po ziemi 
żyjących, honor Mistrza Kamuflażu nie zostanie oczyszczony. Dopóki tamten żył, on był 
splugawiony. Kiedy go zabije, będzie mógł powiedzieć: żaden żyjący człowiek nie zdołał 
okpić Mistrza Kamuflażu.
Tak. Rozwiązanie było dobre.
Od czasu do czasu zdarzało mu się zabijać, ale ogólnie rzecz biorąc nie był mordercą. Miał 
jednak pieniądze, które mógł wydać, i było wielu wprawnych morderców znających sztukę 
zabijania, którzy za dogodną opłatą podjęliby się usunięcia niewygodnego barbarzyńcy.
Arcykapłan odciął się od całej sprawy, z chwilą gdy cudzoziemcy opuścili miasto. 
Niemniej honor musi zostać oczyszczony. Dokona tego nawet wtedy, gdyby przyszło mu 
zawędrować na koniec świata. Będzie patrzył, jak barbarzyńca wije się u jego stóp, zanim go 
uśmierci. Mistrz Kamuflażu uśmiechnął się. To była przyjemna myśl. Conan z Barbarii 
umrze, a Mistrz Kamuflażu odzyska utracony honor.
Znajdzie ludzi, a potem jak najszybciej opuści miasto.

Elashi krzyknęła.
Conan obudził się i poderwał z mieczem w dłoni, szukając zagrożenia, a kiedy je ujrzał, z 
usunięciem go nie miał najmniejszych trudności. Jeden z czarnych pająków biegł po kocu 
Elashi. Zanim zdążył się oddalić, Conan zmiażdżył go pod butem. Rozległ się cichy mlask 
rozgniatanego ciała.
Kiedy Conan odwrócił się do Elashi, stwierdził, że jego dwie towarzyszki tulą się do siebie 
kurczowo.
— To tylko jeden pająk — rzekł — zapewne odłączył się od reszty.
— Nie cierpię ich! — rzuciła Elashi, po chwili dodała: — Tuanne, jesteś taka zimna!
Bladoskóra kobieta skinęła głową.
— Mam wrażenie, że jestem taka, odkąd sięgam pamięcią. To niedogodność, z którą trzeba 
nauczyć się istnieć.
Przez chwilę wszyscy milczeli, wreszcie Elashi podniosła wzrok na Conana. Uniosła lekko 
jedno kolano, a osuwająca się spódnica odsłoniła całą śniadą nogę. Jej ciemna skóra 
kontrastowała silnie z cerą Tuanne, a widok ten sprawił, że Cymmerianin zaczął oddychać 
szybciej.
— Jest jej zimno, Conanie. Chodź tu i pomóż mi ją ogrzać.
Początkowo barbarzyńca wziął jej stwierdzenie dosłownie, kiedy jednak Elashi uniosła 
spódnicę wyżej, ukazując ciemny trójkąt włosów, natychmiast zrozumiał swój błąd. Było to 
niespodziewane zaproszenie, nagłe i kuszące, którego nie mógł odrzucić. Nie zastanawiał się, 
czemu Elashi zmieniła zdanie, bo nie spotkał jeszcze mężczyzny rozumiejącego postępowanie 
kobiet.
— Tak — powiedział chowając do pochwy swój wielki żelazny miecz — ogrzejemy się 
nawzajem.
Obie Tuanne i Elashi uśmiechnęły się, po czym Conan wślizgnął się pod koc, by do nich 
dołączyć.

Brutal cuchnął winem i potem, ale Mistrz Kamuflażu ani trochę się tym nie przejmował. 
Brutal bądź co bądź był zabójcą, przypuszczalnie najlepszym w całym mieście. Wykonywał 
ten fach od dobrych sześciu lat, a to, że żył, świadczyło, iż miał w nim wprawę. Mówiono, że 
Brutal — nikt nie wiedział, czy miał jakieś inne imię — zabił w pojedynkach kilkunastu 
ludzi, a skrytobójczym ciosem w plecy uśmiercił trzy dziesiątki ofiar. Był wielki, brudny i 
mocno owłosiony. Wydawał się wymarzony do tego zadania.
Kiedy świt ubarwił niebo, Mistrz Kamuflażu zebrał swoją drużynę. Oprócz Brutala 
wynajął jeszcze dwóch opryszków, którzy bardziej nadawali się do drobnych kradzieży niż do 
mokrej roboty, ale za pieniądze gotowi byli na wszystko. Oczywiście wszyscy trzej mogli 
zabić go dla pieniędzy, ale Mistrz Kamuflażu obiecał im sporą sumkę po powrocie do 
Opkothardu. Żywy po powrocie do miasta wart był góry złota. Martwy na szlaku znaczył tyle 
co nic.
Zdobycie informacji na temat Skeera nie było łatwe i te okazały się nader skąpe. 
Wiadomo, dokąd się udał, i to, że był sługą nekromanty Nega, o którym mówiono niewiele 
dobrego. Wnioski nasuwały się same, obecność nieumarłej i ożywienie sześciu martwych 
ludzi w kostnicy świadczyły o użyciu nekromanckich mocy. A że Neg Złowrogi był w 
okolicy najpotężniejszym przedstawicielem tej odmiany magii, prawdopodobne było, że to on 
jest odpowiedzialny za większość ostatnich wypadków. Skoro Skeer zmierzał do jego 
siedziby, z całą pewnością Conan podążał jego śladem. Zatem aby odnaleźć swój cel, Mistrz 
Kamuflażu musiał jedynie odbyć wędrówkę do włości Nega. Być może gdzieś na szlaku 
natkną się na przeklętego Cymmerianina. Czując jak powraca mu pewność siebie, Mistrz 
Kamuflażu wyprowadził swoich najemników przez Południową Bramę Opkothardu.

Nadejście nowego dnia wyrwało Skeera z koszmaru, w którym był pogrzebany pod 
tysiącami tłustych pająków gryzących go i wtłaczających do żył palący jad…
Skeer usiadł gwałtownie, zlany zimnym polem. To sen. To tylko sen.
Mimo to złodziej szybko zrolował koc i rozpalił ognisko, aby przygotować śniadanie. Nie 
istniała szansa, aby pająki, nawet zaczarowane, mogły ścigać go przez mroźne, górskie 
przełęcze. Za niecały tydzień powróci do domeny Nega, a ten swą mocą ochroni go przed 
wszelkim zagrożeniem, czy to ze strony ludzi, czy pająków.

Szli zwartą grupą, ich stopy wybijały równy rytm. Sześciu ludzi, którzy niegdyś żyli, a 
obecnie zostali wskrzeszeni za sprawą posępnej magii. Bezocy byli żywymi trupami 
niezmordowanie podążającymi w ślad za swoją ofiarą. Nie odpoczywali ani nie zatrzymywali 
się, by posilić się czy ugasić pragnienie.
Umarli nie potrzebują tego wszystkiego.

W najczystszej ze swoich komnat Neg przystanął, by pogładzić kryształową iglicę 
ustawioną pośrodku marmurowej posadzki. Już wkrótce zdobędzie moc, która ożywi to 
pomieszczenie. Już wkrótce nie będzie tylko Negiem Złowrogim, ale Negiem 
Wszechmocnym! Uśmiechnął się czując pod palcami kryształową powierzchnię. Tak, sama 
obietnica tego wszystkiego przyprawiała go o rozkosz, a podobnych doznań nie doświadczał 
od setek lat. Potęga była najlepszym afrodyzjakiem. Gdy ją posiądzie, przywoła do siebie 
Tuanne i wykorzysta jak nigdy dotąd. O tak…

Conan obudził się w objęciach dwóch kobiet. Elashi po lewej była ciepła, a jej oddech 
lekko muskał jego pierś. Tuanne tylko nieco chłodniejsza kuliła się u jego prawego boku, 
ustami dotykając łagodnie skóry barbarzyńcy.
Młody Cymmerianin nigdy dotąd nie spędził podobnej nocy, a jej wspomnienie wywołało 
na jego ustach uśmiech satysfakcji.
Z pewnością zmieniły się jego poglądy dotyczące wędrówki z dwiema kobietami.
Elashi obudziła się. Tuanne również otworzyła oczy. Uniosły głowy i uśmiechnęły się, 
najpierw do siebie nawzajem, a następnie do Conana.
— Dobrze spałeś, Conanie? — zapytała Elashi.
— Jak nigdy.
— Od stu lat nie było mi cieplej — oznajmiła Tuanne. — Dziękuję wam obojgu.
— Nie ma za co — mruknął Conan — czy jest ci może chłodno…?
— Cap! — Elashi uderzyła go w ramię.
Conan uśmiechnął się. Nie był capem, ale z pewnością nie wypadł sroce spod ogona.
Wezbrała w nim duma. W kilka chwil Cymmerianin rozniecił ognisko, po czym 
przyrządził posiłek. Znów musiał obyć się bez mięsa, mieli jednak chleb, ser i gorącą wodę z 
ziołami, aby odegnać głód.
Potem, zwinąwszy obóz i objuczywszy wierzchowce, ruszyli w dalszą drogę. Niebawem 
dotarli do miejsca, gdzie poprzedniej nocy widzieli kopiec z pająków. Na ziemi widać było 
nieliczne martwe i dogorywające stawonogi. Kruki krążyły wokół nich wybierając co 
tłuściejsze pajęczyce.
— Wyruszyły przed nami — rzekł Conan.
— Och — jęknęła Elashi. — Mam dreszcze na samą myśl o tych wszystkich włochatych 
obrzydliwych stworzeniach!
— Pomyśl, jak byś się czuła wiedząc, że nie ścigają Skeera, ale ciebie — rzekła Tuanne.
— Niezbyt przyjemna myśl — stwierdził Conan. Rzeczywiście. Nie życzył takiego losu 
nikomu, nawet Skeerowi.
Jego plany wobec tego zbója ograniczały się jedynie do zapoznania go z ostrzem własnego 
miecza, gwarantującym szybki, czysty i honorowy koniec. Być może byłaby to lepsza śmierć 
niż ta, na którą Skeer sobie zasłużył, biorąc pod uwagę listę ciążących na nim przewin!

XIV

Dni mijały Skeerowi szybko. Spał niewiele, zatrzymując się tylko gdy zmuszały go do tego 
nieprzenikniony mrok i zmęczenie wierzchowca. Wstawał o brzasku, zjadał co nieco i 
ponownie ruszał w drogę. Często oglądał się za siebie, lecz nie dostrzegał niczego 
niepokojącego. Ciężar amuletu w sakiewce zdawał się wzrastać z każdym dniem, ale 
forsowna jazda z każdym stąpnięciem konia przybliżała go ku zamkowi Nega. Jeszcze dzień i 
znajdzie się na terytorium, gdzie znano go i szanowano jako sługę nekromanty. Jeszcze dzień.

— Zbliżamy się do wioski leżącej na granicy włości Nega — powiedziała Tuanne — czuję 
jego obecność przed nami.
— Skeer się nie oszczędza. Nie zbliżyliśmy się do niego zbytnio — mruknął Conan.
— Dogoniłabym go, ale muszę przyznać, że nie mogę już doczekać się nocy.
Conan uśmiechnął się. On również oczekiwał nadejścia mroku i odpoczynku w ramionach 
Elashi i Tuanne.

Neg czuł zbliżanie się Źródła Światła, jak zziębnięty człowiek czujący ciepło odległego 
ogniska. Było zaledwie migotaniem, ledwie wyczuwalnym ciepłem, ale poruszało się.
Nekromanta stał przy jednym z okien wieży patrząc jak burza wyładowuje swój gniew na 
zamczysku i okolicznych terenach. Na jedno uderzenie serca błyskawice zmieniały noc w 
jasny dzień, a grzmoty przesycały błyski rykiem rozjuszonego olbrzyma. Ulewny deszcz 
chłostał kamienne ściany zamczyska, a wilgotny wiatr przynosił jedyny w swoim rodzaju 
zapach ziemi i kurzu.
Niebawem ta kraina zacznie rozbrzmiewać odgłosem stali i butów legionów 
maszerujących żywych trupów, którym będzie rozkazywać on, Neg zwany Złowrogim. Już 
wkrótce…

Sześciu nieumarłych Bezokich maszerowało w nogę nie zważając na szalejącą burzę. Szli 
jak zawsze, jednakowym rytmem, spowolnieni nieznacznie przez błoto i wiatr. Nie byli 
nadnaturalnie szybcy, ale maszerowali przed siebie niezmordowanie i nieugięcie, jak żółwie. 
Straty spowodowane za dnia brakiem koni nadrabiali w nocy i wolno, ale nieuchronnie 
zbliżali się do swego celu.

— Niech diabli porwą ten dzień! — warknął Brutal.
Płótno narzucone na jego głowę przemokło, strużka zimnej wody pociekła mu na kark, 
więc zmienił pozycję wypychając jednego z zasmarkanych opryszków na ulewny deszcz.
— Ejże, ejże! — burknął mężczyzna.
Mistrz Kamuflażu nie znał jego prawdziwego imienia. Nazywał go „Bakburta”, bo kiedy 
szli, wybierał zawsze lewą stronę. Drugi rzecz jasna natychmiast stał się Sterburtą. Pewien 
pamiętny i znienawidzony rok Mistrz Kamuflażu spędził w załodze piratów pływając po 
morzu Vilayet do wschodnich miast Turanu. Znał gwarę żeglarską i czasem korzystał z niej, 
gdy przychodziło mu udawać marynarza.
Brutal łypnął na bandytę.
— Chciałeś coś powiedzieć, szczurojadzie?
— Nie, kapitanie, ale zaskoczyło mnie to trochę.
Brutal odwrócił wzrok, straciwszy zainteresowanie towarzyszem. Mistrz Kamuflażu już 
kilkakrotnie powstrzymywał potężnego zabójcę przed uśmierceniem Bakburty i Sterburty. To 
dobrze. Im bardziej był wściekły, tym gorzej dla Conana, kiedy go dopadną. Miał nadzieję, że 
powinno nastąpić to już niebawem.

Podczas jednej z nielicznych przerw w ulewie Conan podniósł się z posłania dzielonego z 
Tuanne i Elashi, by wyjść z szałasu.
Omijając kałuże ujrzał jakiś kształt przemykający po wilgotnej ziemi. Szczur? A może 
wiewiórka ziemna?
Nie!
Barbarzyńca poruszał się wolno i stworzenie umknęło przed jego butem, by zniknąć 
pośród deszczowej nocy. Wkrótce Cymmerianin powrócił do szałasu. Elashi poruszyła się i 
uśmiechnęła do niego.
— Wszystko w porządku? — spytała sennym głosem.
Nie wspomniał o ośmionogiej kreaturze, którą zauważył. Uznał, że to nie było konieczne. 
Ale jedno spojrzenie w ciemne oczy Tuanne uświadomiło mu, że ona widziała to samo co on.

Wioska miała wiele nazw. Niekiedy nazywano ją „Vanatta” na cześć tutejszego 
mieszkańca, który przed stu laty wsławił się biegłością w polityce awansując do rangi 
doradcy ówczesnego króla. Czarownicy określali ją mianem „Domeny Nekromanty”. 
Wieśniacy kiedy ich zapytano, mówili zwykle „Miasto Deszczu”, ze względu na długą porę 
deszczową, która nawet gdy w okolicy nie padało, zdawała się uparcie odszukiwać zapadłą 
mieścinę. Wielu twierdziło, że ulewne deszcze są sprawką Nega, ale mało kto odważył się 
powiedzieć to na głos. Nawet umarli mają uszy, a nikt nie pragnął ściągnąć na siebie uwagi 
nekromanty wymawiając jego imię.
Skeera nie obchodziły nazwy, ale ucieszył się ujrzawszy tę osadę. Miał tu przyjaciół, a 
raczej towarzyszy gotowych mu pomóc za gotówkę lub by zyskać przychylność Nega.
Jechał ku najpodlejszej z trzech oberży w osadzie, znużony długotrwałą jazdą i brakiem 
snu. Zmierzchało i w końcu przestało padać. Przed budynkiem Skeer rzucił lejce chłopcu 
stajennemu.
— Zaopiekuj się moim koniem — polecił.
— Tak jest, lordzie Skeer! Miło was widzieć!
Skeer zignorował chłopaka i pomaszerował przez błocko ku wejściu do oberży. Nosiła 
nazwę „Pod Gotowanym Wieprzem”, a powód jej nadania znał tylko pierwszy, z dawna 
nieżyjący już właściciel. Bardziej adekwatnym określeniem byłby „Chlew”, ale Skeer i tak 
ucieszył się przestępując jej próg.
Oberża gwarantowała mu bezpieczeństwo. Każdy, kto by o niego zapytał, napotkałby 
mętne spojrzenia i uniesione brwi. Skeer? Nie ma tu nikogo o tym imieniu. Nikt tu ostatnio 
nie przybył. Może w „Nekropolis” lub „Pod Dymiącym Kotem”.
Oberżysta, potężny mężczyzna, któremu z czasów żołnierki zostało kilka paskudnych blizn 
na twarzy, skinął głową do Skeera.
— Pokój — rzucił Skeer. — I butelkę, z kobietą, która mi ją przyniesie i zostanie. Nie 
widziałeś mnie.
Blizna potaknął.
— Czwórka — mruknął. — Imelda przyniesie ci wino.
Skeer skinął głową. Imelda była względnie czysta, niewiele mówiła i nie zadawała pytań. 
Dobrze. Skeer ruszył po wysypanej trocinami podłodze do swego pokoju. Nie było mowy o 
pieniądzach i nie będzie. Skeer miał swój udział w tym interesie i z tego tytułu przysługiwały 
mu pewne przywileje. Rano zacznie wypytywać, by stwierdzić, w jakim nastroju jest Neg. 
Ale najpierw odpocznie.

Kiedy noc wysączyła z niebios resztki światła, Conan, Tuanne i Elashi zatrzymali się 
niespodziewanie. Przed nimi rozciągała się głęboka przepaść, na dnie której płynęła rwąca 
rzeka. Przez czeluść przerzucony był most z desek i grubych lin, ale słupki kotwiczne po ich 
stronie musiały zostać obluzowane przez burzę i jedna z drewnianych kłód wysunęła się z 
rozmytej, wilgotnej ziemi. Obecnie drugiego brzegu wąwozu sięgało pojedyncze pasmo 
grubej jak męski nadgarstek konopnej liny, a kołek, do którego była przymocowana, sterczał 
niebezpiecznie pochylony. Drugi słupek leżał na skalnej półce, sto stóp niżej wraz ze 
zwisającymi luźno sznurami.
— Och — westchnęła Elashi. — Będziemy musieli znaleźć inne przejście.
Tuanne pokręciła głową.
— Do następnego mostu, jeśli jeszcze wisi, są dwa dni drogi.
Conan zsiadł z konia i zajrzał w przepaść. Wstał, otarł dłonie z błota i zaczął się rozglądać.
— Czego szukasz? — spytała Tuanne.
— Jeśli budowniczowie mostu byli przezorni, powinny tu gdzieś być zapasowe liny.
— Co to da? — zapytała Elashi. — W pobliżu nie ma dość grubych drzew, by mogły 
utrzymać ciężar mostu.
— O — mruknął Conan. — Wśród tych skał jest skrzynia. Zobaczmy, co zawiera.
Zgodnie z przypuszczeniem Conana toporna, drewniana skrzynia zabezpieczona jakimś 
cuchnącym olejem zawierała kilka konopnych lin. Po chwili Conan zaczął wiązać jeden ze 
sznurów grubości jego kciuka w powtarzające się pętle.
— W Cymmerii najpierw uczymy się wspinać, a dopiero potem chodzić — oznajmił. — 
Zejdę na dół i przywiążę linę do wspornika. Nasze konie podciągną go w górę, a my 
ponownie go wkopiemy, podwiążemy liny i ruszymy w dalszą drogę.
— A co z linami na moście? — spytała Elashi.
— Prosta sprawa. Krótka wspinaczka i ponownie zamocuję wszystkie jak należy.
— Po ciemku?
Roześmiał się.
— Nie, rano. Nawet Cymmerianin unika wspinaczki po wilgotnej skale pośród ciemności, 
jeśli nie śpieszy mu się zanadto.
— Może powinniśmy wcześniej położyć się na spoczynek — rzuciła Elashi. — Abyś rano 
był w pełni sił?
Conan uśmiechnął się do niej i do Tuanne.
— Tak. To dobra myśl.

Rankiem Conan wstał czując się odświeżony i bardzo silny. Podczas gdy dwie kobiety 
przyrządzały śniadanie, on przywiązał jeden koniec liny do pozostałego wspornika mostu, 
który uprzednio wyprostował paroma uderzeniami wielkim głazem. Potem przerzucił linę 
przez krawędź urwiska i zaczął zsuwać się w głąb wąwozu.
Kamienie obeschły nieco po bezdeszczowej nocy i nie miał kłopotu z odnajdywaniem 
oparcia dla stóp. W kilka minut później znalazł się przy zwalonym wsporniku. 
Przywiązawszy do niego linę, błyskawicznie wspiął się z powrotem na górę.
Nieco dłużej trwało przygotowanie prowizorycznej uprzęży dla trzech koni, ale nim słońce 
wzniosło się do najwyższego miejsca swej codziennej wędrówki przez nieboskłon, zwalony 
wspornik mostu został podniesiony. Mięśnie Conana prężyły się, gdy pomagał 
wierzchowcom zaciągnąć wspornik na właściwe miejsce i wstawić pionowo gruby bal do 
błotnistego otworu.
Kolejne dwie godziny zajęło mu zabezpieczenie dwóch słupków; wbicie ich głębiej w 
ziemię i obłożenie ciężkimi kamieniami. Wreszcie Conan wyszedł na most zawieszony na 
pojedynczej linie i balansując jak małpa dotarł do drewnianych desek, po czym opuścił się w 
dół, by schwycić wolno wiszące liny.
Do południa remont mostu został zakończony. Kiedy jednak zaczęli przechodzić na drugi 
brzeg rozpadliny, Tuanne gwałtownie odwróciła się w siodle i obejrzała za siebie.
— Co? — rzucił Conan.
— Bezocy!
Odwróciwszy się, Cymmerianin ujrzał sześć postaci poruszających się w jednym rytmie. 
Sięgnął po miecz.
— Nie, Conanie! Oni są martwi jak ja. Twój miecz nic tu nie da.
— Zdejmę im głowy z karków. I niech wtedy spróbują nas znaleźć — rzekł buńczucznie 
Cymmerianin.
— Jest lepszy sposób — odparła Elashi.
Conan spojrzał na nią. Bez słowa wskazała na most, na którym obecnie stali. Barbarzyńca 
w mig pojął, o co jej chodziło.
— Świetny pomysł.
Cymmeriański olbrzym wbił pięty w boki konia i zwierzę skoczyło naprzód!
Znalazłszy się po drugiej stronie mostu, Conan szybko zeskoczył i z siodła i w tej samej 
chwili przegalopowały obok niego obie kobiety.
Wydobył miecz i czekał. Należało wszystko zgrać w czasie, ale trochę szkoda mu było 
niszczyć cały trud porannej pracy. Sześciu nieumarłych dwójkami zbliżyło się do mostu. Jeśli 
cokolwiek mówili, Cymmerianin tego nie usłyszał. Ich stopy znalazły się na deskach mostu. 
Czekał.
Dwóch pierwszych było już w połowie mostu, zanim dwóch ostatnich zdążyło wejść na 
kładkę z desek. Conan czekał.
Prowadzący byli już o trzy kroki od niego. Cymmerianin uniósł miecz ciągle czekając. Już!
Używając całej siły ramienia Conan zamachnął się mieczem. Ostre jak brzytwa żelazo 
rozpłatało linę nośną na dwoje. Most zachybotał się konwulsyjnie, gdy sznur pękł z 
trzaskiem.
Trzej Bezocy bezgłośnie runęli w otchłań. Trzej pozostali byli szybsi i uniknęli upadku 
chwytając się desek.
Kolejnym ciosem Conan przeciął środkową linę. Most przekręcił się gwałtownie. Jeszcze 
jeden nieumarły nie utrzymał się i spadł, by dołączyć do swoich braci.
Dwóch pozostałych cal po calu zaczęło sunąć po chybotliwej platformie w stronę Conana.
Miecz Cymmerianina wzniósł się po raz trzeci. Ostatni cios przerąbał ostatnią linę nośną i 
most zakotwiczony tylko po przeciwnej stronie opadł w dół, pokonując całą szerokość 
rozpadliny i z potworną siłą uderzył w skalną ścianę, po której rankiem tego dnia wspinał się 
Conan. Ciężkie drewniane deski roztrzaskały się w drzazgi, a dwaj ślepi kapłani runęli w 
odmęty rwącej rzeki.
— Upadek ich nie zniszczy — oznajmiła Tuanne.
Conan odwrócił się i pokiwał głową.
— Może i nie. Ale na pewno stracą dużo czasu. Do tej pory my będziemy już daleko.
Wsiadł na konia. W chwilę potem cała trójka ruszyła w drogę.

Skeer obudził się czując się rześki jak nigdy dotąd. Nie ma to jak bezpieczny dach nad 
głową, kobieta u boku i wino w żołądku.
Zjadłszy sute śniadanie, Skeer zaczął ostrożnie dopytywać się o Nega.
Od rzezimieszka zwanego Jednookim usłyszał, że w domenie Jego Lordowskiej Mości nie 
dzieje się nic niezwykłego. Tyle tylko, że Bezocy nie pojawiają się tak często jak dawniej.
Alleta, nierządnica, powiedziała, iż nie zauważyła niczego dziwnego.
Lepiej poinformowany okazał się Piper, nadzorca składu.
— Jego wysokość jest zagniewany — oznajmił — bo jedna z jego Ożywienic uciekła. 
Poza tym wszystko po staremu.
Skeer rozważając zdobyte wiadomości brał rzecz jasna pod uwagę źródła, z jakich 
pochodziły. I nie poprzestał tylko na tej trójce, lecz przez cały ranek kręcił się to tu, to tam 
wypytując innych mieszkańców wioski, w tym także kilku uczciwych, aż w końcu uznał, że 
otrzymane informacje są wiarygodne.
Mało kto widywał ostatnio Nega. Zaledwie kilku dostawców towaru i usług, ale wszyscy 
oni zgodnie stwierdzali, że nekromanta zachowywał się tak jak zwykle.
Dobrze. Nieco uspokojony Skeer uznał, że już dostatecznie zamarudził. Spędzenie 
kolejnego dnia w wiosce mogło okazać się niebezpieczne, gdyż Neg z pewnością 
dowiedziałby się o tym. Nie mógł dłużej zwlekać. Nekromanta wyraził się jasno, że miał 
powrócić doń jak najszybciej. Noc odpoczynku po wyczerpującej i niebezpiecznej wyprawie 
mogła zostać usprawiedliwiona. W przeciwieństwie do kolejnego dnia zmitrężonego na 
błogim lenistwie.
Zebrawszy się w sobie, Skeer buńczucznie wyprężył kościste ramiona i udał się na 
spotkanie ze swoim panem.

XV

Przed Conanem i jego towarzyszkami pojawiła się wioska nie różniąca się zbytnio od 
tuzina innych zaścianków, jakie wcześniej widywał Cymmerianin. Wstrzymał jednak konia, 
kiedy ujrzał, co znajdowało się za uśpioną osadą. Niewiele miasteczek tej wielkości stać było 
na wybudowanie podobnego zamczyska.
Było ogromne i stare. Czas naruszył mroczne szare kamienie, ale nawet całe wieki nie były 
w stanie usunąć aury zła emanującej z tej budowli. Conan poczuł, że cierpnie mu skóra i 
prostują się włoski na ramionach i karku. Ogarnęła go silna chęć zawrócenia i pogalopowania 
co koń wyskoczy w przeciwną stronę.
— Zamek Nega — rzekła Tuanne.
— Przypuszczam, że to za wiele prosić bogów, by nie pozwolili jeszcze Skeerowi znaleźć 
się w murach fortecy? — powiedziała Elashi.
Tuanne skinęła głową.
— Tak. Czuję moc talizmanu i dochodzi ona z wnętrza warowni.
Conan zaklął szpetnie, po czym oznajmił:
— Trudno. Nic nie można było na to poradzić. Jeśli tam właśnie udał się Skeer, to i my 
musimy jakoś dostać się do środka. Wiesz, jak tam wejść? — zwrócił się do Tuanne.
— Znałam wyjście. Podejrzewam jednak, że ta droga już nie wchodzi w grę. Niewątpliwie 
Neg odkrył ją, kiedy dowiedział się, że wymknęłam się z jego szponów.
Conan ponownie spojrzał na zamczysko. Z tej odległości nie widział jego podstawy, ale 
musiało znajdować się tam jakieś wejście. Tuanne zdawała się czytać w jego myślach.
— Obawiam się, że wejście do środka nie będzie łatwe — stwierdziła. — Neg nie znosi 
nieproszonych gości. Niestety pod tym względem niewiele mogę ci pomóc.
— W takim razie znajdźmy jakąś gospodę. Mamy pieniądze, wynajmijmy pokój i zjedzmy 
coś. Potem zastanowimy się, co robić dalej.
Conan odwrócił się od zamczyska.
Dwie kobiety w milczeniu podążyły za Cymmerianinem do wioski.

Pomimo iż szedł po nagrodę, Skeer zbliżając się do zamczyska Nega poczuł lodowate 
ciarki strachu. Coś wisiało w powietrzu. Od twierdzy emanowało przeraźliwe napięcie, jakby 
jakieś olbrzymie, liny napięły się tak, że o mało nie pękły.
Pozornie wszystko wydawało się takie samo jak ostatnim razem, ale pod pozorami 
normalności kryło się coś zgoła innego. Woda w fosie przelewała się mętnawo w 
popołudniowym słońcu, niemniej pod tymi spokojnymi wodami pływały stworzenia, których 
lepiej było nie prowokować. Ryby wielkości człowieka, o zębiskach długości ludzkich 
palców, były najmniej groźnymi mieszkańcami tego miejsca.
Podobno któregoś razu jakiś zapewne niespełna rozumu najemnik postanowił przepłynąć 
fosę, by wspiąwszy się na mury zamku, zabić Nega za zło, jakie nekromanta wyrządził jego 
rodzinie. Uzbrojony w miecz i włócznię wojownik wsiadł w łódź i w połowie fosy spotkał 
swoje przeznaczenie. Pośród krwawego wiru zniknął na zawsze, wraz z łódką i bronią. Wieść 
o tym rozeszła się szerokim echem i od tej pory już nikt nie próbował pokonać fosy 
otaczającej twierdzę maga.
Most zwodzony był podniesiony, gdy Skeer zbliżył się do zamku. Kiedy złodziej stanął na 
skraju fosy, masywny most zaczął się opuszczać. Skeer nie zakrzyknął swojego imienia, ale 
nie było to konieczne. Pomimo iż ślepi, Bezocy znali go i rozpoznawali węchem, słuchem lub 
w jakiś inny sposób. Most opadł, a złodziej uniósł wzrok i dostrzegł na blankach pomocników 
Nega. Zwalczył w sobie strach. Nauczył się znosić inne sługi nekromanty, ale Bezocy 
przerażali go znacznie bardziej niż nieumarli. Wahał się przez chwilę, po czym popędził 
konia piętami. Już za późno na odwrót. Poza tym miał coś, czego Neg pragnął nade wszystko. 
Wypełnił żądanie nekromanty, spisał się doskonale i bez wątpienia zostanie dobrze przyjęty.

Brutal wyszedł z oberży i spojrzał na Mistrza Kamuflażu.
— Tu nie — rzekł cuchnący olbrzym.
Mistrz Kamuflażu pokręcił głową.
— Zostaje tylko „Dymiący Kot”. Jeśli dotarli tam przed nami, znajdziemy ich.
— Dobrze — mruknął Brutal.
Okazało się jednak, że i w tej oberży nie było Conana z Cymmerii. Odnaleźli tam tylko 
dwie kobiety, które były przy upokorzeniu Mistrza Kamuflażu.
— Porwij te kobiety — polecił Brutalowi. — Conan na pewno spróbuje je odbić.
Zbir pokręcił głową.
— Nie chcę mieć do czynienia z tą bladą kobietą.
— Co?
— Ona jest obłożona klątwą, nie chcę, aby to przeszło na mnie.
— Płacę ci…
— Za to bym zabił tego barbarzyńcę i tyle…
— My to zrobimy — rzekł Bakburta.
Mistrz Kamuflażu zerknął na opryszka.
— Wy?
— On i ja — rzekł Bakburta wskazując na Sterburtę.
Ten potaknął ruchem głowy.
Mistrz Kamuflażu spojrzał z niesmakiem na Brutala. Olbrzym tylko wzruszył ramionami.
— Ja się w to nie mieszam. Zajmę się Conanem.
— Doskonale. Przyprowadźcie do mnie kobiety. Zaczekam tam za stajniami.
— Tak, panie — oznajmili unisono dwaj łotrzykowie.

W oberży Elashi i Tuanne odpoczywały w wynajętym pokoju. Conan wybrał się na zwiady 
i powiedział, że wróci przed świtem.
— Muszę iść do wygódki — rzekła Elashi.
— Zaczekam tutaj — odparła Tuanne.
Pomimo iż uzbrojona w sztylet, Elashi została wzięta z zaskoczenia. Zanim zdołała dobyć 
broni, jeden z napastników przyłożył jej nóż do gardła.
— Jeden fałszywy ruch i po tobie! — syknął.
— Czego chcesz? Nie mam pieniędzy…
— Nie chodzi o pieniądze, suko. Ani o twoje wdzięki. Nasz pan pragnie zamienić z tobą 
słówko.
— Dasz sobie z nią radę? — szepnął ktoś z boku.
— Jasne, ty durniu. Zajmij się tamtą.

Drzwi do pokoju otwarły się, lecz miast Elashi, Tuanne zobaczyła obcego mężczyznę. 
Początkowo sądziła, że był to jeden ze sług Nega, ale brakło mu pewności siebie, jaką 
niewątpliwie wykazywaliby zausznicy nekromanty tak blisko jego siedziby. Przybysz mierzył 
w nią krótki nóż.
Po opuszczeniu Opkothardu Conan dał Tuanne sztylet. Te wyszarpnęła go zza pasa i 
stanęła naprzeciw intruza. Ten uśmiechnął się ukazując braki w uzębieniu i wolno 
pomaszerował w jej stronę. Tuanne uśmiechnęła się zjadliwie. Jeżeli tamten wierzył w 
przewagę swojej broni, to tę wiarę można było łatwo zniszczyć.
Tuanne wolno uniosła lewą rękę, tak aby rękaw zawinął się, ukazując zimne białe ciało. 
Równie powoli podniosła sztylet i oparła go ostrzem o skórę na przedramieniu.
Intruz zmartwiał.
Szybkim ruchem, tak że mężczyzna aż podskoczył, rozpłatała sobie rękę. Brzegi rany 
rozchyliły się, ale nie popłynęła nawet kropla krwi. Poczuła użądlenie zimnej stali, po czym 
rana zaczęła się sklepiać i zanikać. Trwało to zaledwie kilka sekund.
— Na Asurę! — mężczyzna cofnął się, trzymając obie ręce przed sobą. Ze strachu 
zupełnie zapomniał o nożu.
Tuanne cisnęła sztylet, mierząc w przeciwległą ścianę pokoju. Ostrze wbiło się w twarde 
drewno i jeszcze przez chwilę drgało energicznie. Nieumarła ruszyła w stronę przerażonego 
mężczyzny.
— Pójdź — powiedziała — niechaj cię dotknę i wysączę z ciebie życie.
Opryszek obrócił się na pięcie i z pośpiechu o mało nie zderzył się ze ścianą. Gdy Tuanne 
postąpiła o krok dalej, już go nie było. Umknął jak zając przed sforą ogarów.
Uśmiechnęła się rozbawiona tym incydentem, dopóki nie uświadomiła sobie, że Elashi 
jeszcze nie wróciła. Zaniepokojona wybiegła na korytarz w poszukiwaniu swojej towarzyszki. 
Szybki obchód wnętrza gospody potwierdził jej najgorsze przypuszczenia. Elashi zniknęła.

Conan przykucnięty w kępie wysokich traw na brzegu fosy przepatrywał uważnie mury 
zamczyska. Kamienne bloki nie były połączone zaprawą, a przez stulecia ulewne deszcze 
zmieniły powierzchnię murów w jednolitą gładką skałę. Zwykły człowiek nie miałby szans 
wspiąć się na szczyt, lecz Cymmerianin był przekonany, iż jest w stanie tego dokonać. Choć 
nawet dla niego ta wspinaczka mogła okazać się wyjątkowo trudna.
Na blankach czuwali wartownicy, głównie Bezocy i było ich wielu. Byli ślepi, ale mogli 
usłyszeć odgłosy towarzyszące jego wspinaczce. Przylepiony jak mucha do kamiennej ściany 
miałby wtedy nikłą szansę na obronę. Byle łucznik z blanków mógłby strącić go z muru jedną 
strzałą.
Kiedy obchodzący blanki strażnicy minęli go, Cymmerianin znalazł wśród trzcin kamień 
wielkości pięści. Zważył go w dłoni, po czym cisnął zamaszyście znad głowy, by trafić w 
fosę w połowie jej szerokości.
Woda zakotłowała się i wynurzyła się z niej potworna ryba, prawie tak wielka jak on, a 
Conan dowiedział się, że przepłynięcie tej fosy równa się samobójstwu. Wymknął się 
chyłkiem z gąszczu trzcin i zaszył w zagajniku nie opodal. Dostanie się do fortecy nie będzie 
łatwe, tak jak to przepowiedziała Tuanne. Sprawdził już tunel, którym Tuanne uciekła z 
lochów, i stwierdził, że zasypano go ziemią i odłamkami skał. W fosie roiło się od potworów, 
a ściany były tak gładkie jak pupa niemowlaka. Na dodatek ciemność nie mogła zapewnić mu 
ochrony przez Bezokimi.
Zamyślony Conan przeszedł przez zagajnik do miejsca, gdzie uwiązał wierzchowca. Nie, 
to nie będzie proste. Oczywiście, mógł rozbić tu obóz i zaczekać, aż Skeer opuści fortecę, ale 
jeśli wierzyć Tuanne, nie zostało im już wiele czasu. Dzięki magicznemu artefaktowi 
dostarczonemu przez Skeera, jego pan niedługo zacznie ożywiać zmarłych. Poza tym młody 
Cymmerianin nie miał cierpliwości, by czekać spokojnie na uboczu. Człowiek mógł się 
zestarzeć czekając. Nie, musiał istnieć jakiś sposób. Teraz nie wiedział jeszcze jaki, ale w 
swoim czasie na pewno coś wymyśli.
Na razie postanowił wrócić do oberży.

— Gdzie Elashi?
— Porwana — odrzekła Tuanne.
— Porwana? Dokąd? Przez kogo?
Wyjaśniła mu to w kilku słowach. Zanim skończyła, Conan już opuszczał gospodę. 
Pośpieszyła za nim.
Późne, popołudniowe słońce znikło za grubą warstwą chmur. Od zachodu nadciągała 
burza. Zerwał się wiatr. Nagle Cymmerianin ujrzał przed sobą potężnego mężczyznę, 
wyższego niż on sam, trzymającego w ręku opuszczony ku ziemi prosty miecz. Na widok 
Conana mężczyzna uniósł ostrze.
Cymmerianin nie pytając o nic również dobył miecza.
— Czyś ty jest Conan z Cymmerii? — zapytał olbrzym.
— Ja. Masz do mnie jakąś sprawę?
— W rzeczy samej. Mój pan, którego obraziłeś w Opkothardzie, nakazał, bym ci rzekł, że 
ma nadzieję, iż nacieszyłeś się skradzionym mu złotem. Teraz bowiem przyjdzie ci zapłacić 
za nie gardłem!
— A, ten szpieg.
— Woli, gdy nazywa się go Mistrzem Kamuflażu.
— Czy to on porwał mą towarzyszkę, Elashi, z ludzi pustyni?
— W rzeczy samej.
— A zatem jest psem i synem najplugawszej suki! — rzekł Conan.
Olbrzym uśmiechnął się do Cymmerianina.
— Nie rozgniewasz mnie tak łatwo, chłopcze. Nie jestem jego krewnym, lecz 
najemnikiem.
Conan postąpił naprzód mierząc czubkiem ostrza w gardło wielkoluda.
— Rzeknij, gdzie jest Elashi, a daruję ci życie — rzekł barbarzyńca.
Gigant patrząc na Cymmerianina wybuchnął śmiechem.
— Pomimo swej postury jesteś jeszcze gołowąsem, barbarzyńco. Za chwilę ujdzie z ciebie 
życie, więc co ci z tego przyjdzie, że dowiesz się, gdzie jest teraz twoja kobieta?
Conan zbliżył się o kolejny cal, podeszwy jego butów zdawały się przylepione do ubitej 
nawierzchni ulicy, kolana ugięły się lekko jak do skoku. Uznał tę rozmowę za zakończoną.
Olbrzym rzucił się na Conana tnąc zamaszyście i z taką siłą, że gdyby ostrze szerokiego 
miecza dosięgło celu, zmiotłoby Conanowi głowę z ramion. Ten nie próbował blokować 
uderzenia, lecz uchylił się i wykonał szybkie pchnięcie.
Olbrzym wycofał się tanecznym krokiem i sztych Conana zatrzymał się o stopę przed 
celem, ale Cymmeriański młodzik nie zatrzymał się, i po sztychu natychmiast zaatakował 
pionowym cięciem zza głowy, trzymając miecz oburącz niczym topór. Gigant uniósł miecz 
do bloku, a fontanna iskier, jaka trysnęła w chwili zderzenia dwóch ostrzy, byłaby widoczna 
nawet w pełnym świetle dnia.
Conan poczuł wibrację przechodzącą od ostrzy poprzez nadgarstki do ramion. Ten 
wojownik był naprawdę silny, nie sposób temu zaprzeczyć.
Przeciwnik zrobił ruch w prawo i powtórzył cięcie Conana. Miast blokować, Cymmerianin 
uskoczył w prawo i sparował cios uderzając płazem miecza w ostrze tamtego. Cięcie 
olbrzyma chybiło celu, a jego siła była tak potężna, że miecz, zatoczywszy głęboki łuk, zarył 
się czubkiem w ziemię. Conan nie zdążył wszakże tego wykorzystać, gdyż mężczyzna 
błyskawicznie uwolnił broń i ponownie stanął naprzeciw Cymmerianina.
— Nieźle jak na gołowąsa i do tego barbarzyńcę — rzekł. — Chciałbym, byś znał imię 
tego, który przyniósł ci śmierć, Conanie z Cymmerii. Zowią mnie Brutal.
Conan w odpowiedzi tylko skinął głową. Ten człowiek stał pomiędzy nim a Elashi i 
pomimo szacunku, jaki mógł żywić wobec umiejętności Brutala, gardził nim jako 
porywaczem.
Brutal zaatakował, tnąc mieczem z boku na bok. Conan cofnął się unosząc miecz wysoko, 
wychwycił rytm zamaszystych cięć Brutala i dostroił się do niego.
Gdy minął go kolejny cios, Conan przeszedł do działania. Miast się cofnąć, skoczył 
naprzód, a następnie z całej siły opuścił swój miecz w dół…
Lśniące żelazo przeniknęło ramię Brutala nieco poniżej węźlastych mięśni barku, 
przecinając ciało, kość i zatrzymując się gdzieś pomiędzy żebrami.
— Aaaaach!
Przez jedno długie uderzenie serca Brutal ściskał rękojeść swego miecza oburącz, ale dłoń 
z odciętym od tułowia ramieniem zwisała poniżej gardy. Potem miecz wraz z odrąbaną ręką 
spadły na ziemię, zaś najemny zabójca osunął się na kolana. Życiodajna posoka tryskała zeń 
jak z dziurawego worka. Na próżno usiłował powstrzymać wypływ krwi zdrową dłonią. 
Szkarłatna posoka bryzgała spomiędzy jego palców, które już po chwili zrobiły się sine.
Brutal spojrzał na Conana i wysilił się na uśmiech.
— Niezłe cięcie, chłopcze. Twoja kobieta jest… w… w… szopie na ziarno.
Conan skinął głową. Odpłacił za tę wiadomość jedynym komplementem, na który mógł 
sobie pozwolić.
— Dobrze walczyłeś, Brutalu — rzekł do wykrwawiającego się olbrzyma.
Umierający zamknął oczy i potaknął. W chwilę potem przewrócił się do przodu i 
znieruchomiał.
Conan strzepnął krew z ostrza. Szopa na ziarno. To niedaleko…

XVI

Rozpadało się na dobre. Chmury zbierające się przez całe popołudnie pokazały, na co je 
stać. Burza zaczęła się od solidnego głośnego gradobicia.
W szopie na ziarno wypełnionej workami żyta, jęczmienia i ryżu oraz przenikającą 
wszystko wonią stęchlizny odgłosy burzy wydawały się mocno przytłumione. Mistrz 
Kamuflażu zaprzestał oglądania wnętrza szopy i wyjrzał na zewnątrz. Biel gradu pokryła 
ziemię, a z nieba trysnęły gorące strugi deszczu.
Gdzie się podział Brutal? Powinien już tu być wraz z rannym Conanem, aby Mistrz 
Kamuflażu mógł być obecny przy dobiciu barbarzyńcy.
Jeden z opryszków cmoknął. Nie wiedział, czy to Bak– czy Sterburta i wskazał palcem na 
pojmaną kobietę, skrępowaną i opartą o worki z ziarnem.
— Nie — rzekł Mistrz Kamuflażu.
Zaskoczony rzezimieszek uniósł wzrok.
— Jak każesz, panie.
Mistrz Kamuflażu odwrócił się, zdegustowany. Miał dość zadawania się z tymi 
szumowinami. Im szybciej upora się z tą sprawą, tym lepiej.
Tylko gdzie się podział ten cuchnący zabójca?

Neg z trudem opanowywał drżenie dłoni, sięgając po Źródło Światła. Skeer podał mu je, 
nie wyjmując ze skórzanej sakiewki, trzymając za rzemyk, jakby nawet przypadkowe 
dotknięcie amuletu napawało go strachem.
— Nareszcie! — rzucił Neg.
Kiedy dotknął mieszka, poczuł dreszcz przeszywający jego ramię niczym struga wrzątku. 
Nie odczuwał niczego podobnego, odkąd był raz ostatni z kobietą, a miało to miejsce dobre 
kilkadziesiąt lat temu.
Moc emanowała z talizmanu potężnymi, niepohamowanymi falami, było jej tyle, że cała 
komnata zdawała się wibrować od nagromadzonej w jej ścianach energii.
Neg przeniósł uwagę z artefaktu na stojącego przed nim agenta.
— Mój wierny sługo, uczyniłeś wszystko, tak jak się tego spodziewałem. Zostaniesz za 
swój trud sowicie wynagrodzony.
Neg podszedł do dębowego kredensu. Otworzył szafkę i wyjął z niej płócienny mieszek. 
Następnie zwróciwszy się w stronę Skeera rozchylił brzegi sakwy, by podać mu znajdujące 
się wewnątrz złote monety. Ujrzał chciwe spojrzenie złodzieja i uśmiechnął się. Cisnął 
woreczek agentowi, a ten zręcznie złapał go w powietrzu.
Neg ponownie sięgnął do kredensu i wyjął pękatą butlę, zakorkowaną i zalaną woskiem.
— Zachowałem ją na specjalną okazję. Napijesz się ze mną?
Skeer uśmiechnął się, ważąc w dłoni nagrodę.
— O tak, panie.
Nekromanta skinął głową i odpieczętował butelkę. Potem wyjął dwa puchary i napełnił je 
winem. Miało ono barwę starych rubinów, a błyski w jego wnętrzu rzucały jasne refleksy na 
twarz Skeera, gdy podnosił naczynie do ust.
— Za twoje plany, panie — rzekł Skeer.
— Tak — przytaknął Neg. — Za moje plany.

Skeer powąchał wino sycąc się aromatem i posmakował czerwonego płynu. Przepyszne! 
Wypił pół kielicha i uśmiechnął się do Nega. Najwyraźniej jego wcześniejsze obawy były 
bezpodstawne. Nekromanta był zadowolony, szybko mu zapłacił, nawet się nie targując i z tej 
okazji wyciągnął butelkę przedniego wina. Czegóż jeszcze można żądać od swego pana?
Dopił wino i nagle zaczęło kręcić mu się w głowie.
— Jakiś kłopot? — spytał Neg.
Skeer zaprzeczył.
— Zawrót głowy. Drobnostka, panie.
— Może jeszcze wina?
— N–nie. J–ja…
Neg wyciągnął rękę. Skeer osądził, że mag chce go podtrzymać, ale nekromanta tylko 
wyłuskał mu kielich spomiędzy palców.
— Szkło jest bardzo drogie — stwierdził. — Nie chciałbym, aby się stłukło, gdy 
upadniesz.
Upadniesz? Cóż to miało znaczyć? I nagle spostrzegł, że kielich Nega pozostał pełny, a 
gdy to zauważył, zrozumienie reszty było błahostką. Świadomość nieuchronnego końca 
spowiła go niczym całun… Wino… ono musi być…
— Zatrute — dokończył Neg, jakby czytał w jego myślach. — Służyłeś mi dobrze za życia 
i wierzę, że będziesz spisywał się równie dobrze po śmierci.
Cały świat poszarzał. Skeer padając nie zdołał nawet zakląć. Nie miał już sił. Zanim 
wylądował na posadzce, stracił przytomność, a chwilę później do reszty rozstał się z tym 
światem.

Nad wąwozem rozbłysła błyskawica. Kaskady deszczu spływały strugami po kamiennych 
zboczach i omszałych ścianach. Nad urwiskami przetaczały się grzmoty, niby odgłosy pięści 
rozwścieczonych bogów, wiatr miotał falami ulewy we wszystkie strony.
Po zachodniej stronie parowu sześć mocno sponiewieranych istot mozolnie pięło się po 
wilgotnych kamieniach nie zwracając uwagi na wichurę, ulewę, gromy i błyskawice. 
Znajdowali się na różnych wysokościach skalnej ściany, gdyż paru z nich odpadło kilka razy i 
musiało rozpoczynać wspinaczkę od nowa. Najsprawniejszego dzieliło od krawędzi przepaści 
zaledwie pięć lub sześć piędzi, zakładając, że na tej przestrzeni zdoła znaleźć sobie 
odpowiednie oparcie dla rąk i stóp. Ostatni z szóstki dopiero co wyszedł z rzeki.
Trzeci ze wspinających się naparł zbyt mocno na śliski skalny występ i stracił równowagę. 
Zsunął się z półki i bezgłośnie runął w dół, w spienione odmęty poniżej. Pozostali nawet na 
niego nie spojrzeli. Cała piątka uparcie brnęła dalej, skoncentrowana wyłącznie na 
wspinaczce.
Kiedy nieumarły znalazł się w rzece, do wschodniego brzegu wąwozu dotarła kolejna 
grupa wędrowców. Z kilku tysięcy pająków zostało teraz zaledwie kilkaset, ale ich cel, 
podobnie jak nieumarłych, nie uległ zmianie. Bez wahania pająki poczęły schodzić w dół po 
skalnej ścianie. Kilka natychmiast odpadło od wilgotnej powierzchni, inne zdołały się 
utrzymać.
Grzmot następnej błyskawicy odbił się echem od ścian wąwozu niczym demoniczny 
śmiech.

Conan i Tuanne szli wzdłuż wąskiej alejki. Tu i ówdzie wystające okapy dachów 
zapewniały im ochronę przed ulewą, ale Conan ani trochę nie przejmował się deszczem.
— Tam — pokazała Tuanne.
Conan wyjął miecz, stanął pod okapem jednego z dachów i trąc mieczem o kamień 
podmurówki usunął szczerbę powstałą podczas walki z Brutalem. Nie zajęło mu to wiele 
czasu. Chwilę potem maszerował w stronę szopy.
— Nie spróbujesz ich zaskoczyć? — zapytała Tuanne.
— Nie zamierzam się skradać — odrzekł Conan.
— Nawet gdyby jeden z nich przyłożył ci nóż do gardła?
Stanął.
— W tym, co mówisz, jest trochę racji — przyznał. — Masz jakiś pomysł?
— Tak. Pozwól mi tam wejść. Upewnię się, czy Ełashi jest tam z nimi, po czym dam ci 
znać, czy możesz zaatakować.
— Nie chciałbym posyłać kobiety do tego, co powinienem zrobić sam — mruknął Conan.
— Doceniam twoją troskę, Conanie — jej głos był bardzo łagodny. — Ale ich noże nie 
mogą zrobić mi krzywdy.
— Tak. Zupełnie zapomniałem.
— Muszę przyznać, że to najmilsze słowa, jakie usłyszałam od stu lat — powiedziała z 
uśmiechem. Stanęła na palcach i ucałowała go delikatnie.
Patrzył, jak przechodzi przez błotnisty plac w stronę szopy, a gdy weszła do środka, 
natychmiast pośpieszył za nią. Oparł się plecami o wilgotne drewno tuż przy drzwiach i 
czekał.
— Conanie! — usłyszał i bez wahania wpadł do szopy.
Wewnątrz ujrzał Tuanne z nożem sterczącym z piersi, stojącą naprzeciw mężczyzny o 
szczurzej twarzy, na której malowało się bezgraniczne zdumienie.
Obok stał ten, którego znał jako Mistrza Kamuflażu, dalej leżała Elashi usiłująca uwolnić 
się z pęt.
Mistrz Kamuflażu podniósł gwałtownie kuszę i zwolnił cięciwę mierząc w pierś 
Cymmerianina.
Pewnego razu jeszcze będąc dzieckiem, Conan widział wędrowną trupę, która zawitała do 
jego wioski. Byli tam pieśniarze, tancerze i adepci sztuk walki. Do tych ostatnich należał 
chudy jak tyka mężczyzna, który uchylał się przed pociskami strzelających weń łuczników. 
Później przez wiele tygodni Conan i inne dzieci z wioski ćwiczyli tę sztuczkę. Podczas tych 
zabaw Conan zaliczył mniej trafień od innych, a teraz Cymmerianin zaczął przesuwać się w 
bok w momencie, gdy ujrzał wznoszącą się kuszę. Jako dziecko wykonywał tę sztuczkę z 
gołymi rękoma, dziś jednak dzierżył miecz i bez namysłu, uchylając się ciął na odlew.
Krótki bełt śmignął w powietrzu i natrafiwszy na ostrze miecza rozpadł się na dwoje.
— Na Seta! — wykrzyknął Mistrz Kamuflażu, gdy kawałki bełtu ze stukiem odbiły się od 
przeciwległej ściany. Sięgał po drugi bełt, lecz Conan dopadł go jednym susem i rozpłatał mu 
czaszkę na dwoje.
Szczurowaty opryszek rzucił się do ucieczki, jak uczynił to już jego bystrzejszy i szybszy 
w nogach kompan. Conan chciał rzucić się za nim w pościg, ale zmienił zdanie. Elashi była 
bezpieczna i tylko to się liczyło. Tuanne podeszła, by ją uwolnić.
— Nic ci nie jest? — spytał Conan.
— Czemu tak długo zwlekałeś? — odparła z wyrzutem Elashi. A więc nic jej się nie stało. 
Cymmerianin schował miecz. To miejsce równie dobrze jak każde inne nadawało się do 
przeczekania deszczu.

Nekrornanta miał kłopot. W specjalnej komnacie, którą wysprzątano jak kielich 
wybrednego boga, Źródło Światła spoczęło na wyznaczonym dlań miejscu, na szczycie 
kryształowego stożka. To prawda, że odkąd się tam znalazło, emanowało pokaźną moc, ale 
nie tak wielką jak oczekiwał. Coś nie wyszło i mag nie miał pojęcia co.
Jego przekleństwa odbijały się gromkim echem wśród ścian korytarzy, gdy krążył tam i z 
powrotem zastanawiając się, czego mogło zabraknąć jego zaklęciu.
Piekło i Szatani, o czym zapomniał?! Powinno zadziałać, uczynił wszystko, jak 
przykazano w starym manuskrypcie. Nałożył wszelkie niezbędne gea, wypowiedział 
właściwie wszystkie inkantacje, co do tego nie miał najmniejszych wątpliwości. Set 
świadkiem, że przećwiczył to tuziny razy oczekując na dostarczenie talizmanu!
Co, do stu piorunów, mogło się nie udać?
Spokojnie, powiedział do siebie. Bez wątpienia to jakaś błahostka, coś tak nieistotnego, że 
zwyczajnie to przeoczyłeś.
Postanowił, że powtórzy rytuał zwracając szczególną uwagę na każdy akcent i niuans 
wypowiadanych zaklęć, zadba o każdy szczegół. Nie po to tyle się starał, aby teraz przez jakiś 
drobiazg miał ponieść porażkę. Sprowadzi tu wszystkie pisma dotyczące używanych zaklęć, 
gdyż nie ufał już swej zawodnej pamięci, i krok po kroku powtórzy wszystkie czynności, aż 
osiągnie upragniony sukces.
Neg odwrócił się do nieumarłego, stojącego pod ścianą oczekującego na rozkazy 
nekromanty.
— Pójdź do mej biblioteki i przynieś Biblionecrum, Księgę Przeklętych oraz Czarne Folio. 
Natychmiast.
Skeer łypiąc na swego pana mętnymi oczami odrzekł:
— Jak rozkażesz panie.
Odwrócił się i wyszedł.
Już tak blisko, pomyślał Neg. Uda się. Musi się udać!

Ciało służące Skeerowi za życia spisywało się całkiem dobrze także po jego śmierci, 
aczkolwiek nie było posłuszne wyłącznie jemu. To fakt, że mógł chodzić, stać lub mówić, ale 
tylko wtedy gdy Neg mu na to pozwolił.
Stan ten był dla Skeera największym upokorzeniem, jakiego kiedykolwiek zaznał. Gniew 
tlący się w nim przez całe życie płonął teraz w jego lodowatej piersi. Gdyby miał nad sobą 
pełną władzę, zabiłby Nega dobrych tysiąc razy zadając mu coraz to większe cierpienia, 
rozkoszując się każdym jękiem swojej ofiary i odczuwając rozkosz ekstazy W wyrazie bólu 
odmalowującym się na obliczu nekromanty. Ach, gdyby tylko mógł…
Niestety, nie dysponował takimi możliwościami. Najwyższą władzą był dla niego głos 
Nega, któremu nie mógł się sprzeciwić. Nawet grzmot głosu jakiegoś boga nie miałby nań 
większego wpływu niż cichy szept nekromanty. Znajdował się w mocy czarnoksiężnika i 
dopóki nie odczuł tego na własnej skórze, nie znał prawdziwego znaczenia tego faktu.
Wchodząc do biblioteki Nega pomyślał przez chwilę o nieumarłej, którą oblał słoną wodą. 
Teraz dopiero pojął, dlaczego pragnęła zdobyć ten talizman. Jakiś wewnętrzny zmysł mówił 
mu, że Źródło Światła było dla żywych trupów, takich jak on, kluczem do Prawdziwej 
Śmierci. Jedno muśnięcie talizmanu przeniosłoby go do Szarych Krain.
Wyciągając z hebanowej biblioteczki ciężką księgę zadał sobie pytanie: czy byłoby to aż 
tak złe? To fakt, życie po śmierci, gdy jest się odpornym na trucizny czy skrytobójczy cios 
nożem w plecy, miało swoje dobre strony. Ale i złe, co Skeer musiał stwierdzić z niejakim 
smutkiem. Tych ostatnich było znacznie więcej. Palenie konopi nie mogło już wywołać wizji 
u nie oddychającego nieumarłego. Kobiety również nie interesowały go tak jak dotychczas. 
Wyglądało na to, iż niektóre części jego ciała były bardziej martwe od innych.
Znalazł drugi wolumin, po który go wysłano, i wyjąwszy go z półki ozdobionej ludzką 
czaszką i mosiężnym okuciem, zaczął szukać trzeciej i ostatniej księgi. Nie, bycie żywym 
trupem oznaczało niemożność radowania się tym, na co wydawał zarobione pieniądze, a 
gdyby nawet mógł mieć którąś z tych rzeczy, Neg na pewno odmówiłby mu tych 
przyjemności. Nekromanta nigdy nie uwalniał swoich nieumarłych.
Niektórzy służyli mu już od setek lat.
Skeer nie wątpił, że i jego czeka taki sam los.
Odnalazł trzeci wolumin i wyjął go z szafki. Powoli, niechętnie podreptał ku kryształowej 
komnacie niosąc pod pachą trzy grube księgi. Skeer lokaj, pomyślał ponuro. Za jakie grzechy 
zasłużył sobie na taki los? To fakt, że będąc złodziejem i zabójcą obraził wielu bogów, a ciała 
jego ofiar, gdyby ułożyć je jedno na drugim, sięgałyby mu powyżej głowy. Nie należało także 
zapominać o zhańbionych przez niego kobietach i innych plugawościach, które zjeżyłyby 
włosy na głowie prawego, szanowanego obywatela, niemniej jednak inni robili o wiele gorsze 
rzeczy, a mimo to nie zostali skazani na tak okrutny los!
Z zakurzonego korytarza dobiegł głos Nega:
— Pośpiesz się!
Ponaglony, Skeer odzyskał władzę nad nogami i zerwał się do biegu.
W duchu przeklinał Nega, używając imion wszystkich znanych mu bogów. Rzecz jasna na 
próżno.
Mógł jedynie wypełniać rozkazy Nega. Wypełniać je, czekać i mieć nadzieję, że coś się 
wydarzy.

XVII

— Cóż — mruknął Conan. — Nie wątpię, że połowa demonów z Gehanny osobiście 
otworzyłaby przed tobą bramy, Elashi. Jednak w tym przypadku nie zaryzykowałbym utraty 
głowy dla twego słodkiego głosiku.
Elashi zacisnęła pięści.
— Tylko dlatego, że spaliśmy razem, nie masz…
— Ma rację — wtrąciła Tuanne.
Elashi odwróciła się do niej.
— Stajesz po jego stronie?
— Nikt nie zna się na fortelach tak jak Neg — ciągnęła Tuanne. — Nikt nigdy go nie 
oszukał i nie zdołał ominąć Bezokich.
Cała trójka siedziała w oberży i suszyła odzienie.
— Conan ma wiele talentów, ale wymyślanie forteli chyba do nich nie należy — 
powiedziała Tuanne.
Elashi potaknęła.
— Mhm. Muszę przyznać, że jest uczciwy. To jeden z jego czarujących atutów…
Cymmerianin wzruszył ramionami.
— …których jest wszakże niewiele — dokończyła.
Conan wylał wodę z lewego buta i postawił go przed ogniem, by wysechł.
— Przyznaję, że wejście do zamku nie będzie łatwe — odparł. — W pojedynkę mógłbym 
jakoś ominąć bestie z fosy, wspiąć się po murze i przebić się przez straże.
Tuanne pokręciła głową.
— Miałbyś niewielkie szanse. Nikomu się to dotąd nie udało.
— Jaki mamy wybór?
Nieumarła pochyliła się w stronę ognia. Z jej odzienia buchała para, ale kobieta wydawała 
się nie zważać na żar.
— Jest jeszcze inny sposób. Choć równie niebezpieczny jak atak na fortecę.
Conan patrzył na cienie tańczące po jej obliczu, gdy wypowiadała te słowa. Była 
niewiarygodnie piękną kobietą.
— Moje spotkania z mieszkańcami Szarych Krain zaowocowały zdobyciem pewnej 
wiedzy. Istnieje sposób wędrowania Pomiędzy Światami, dzięki czemu w tym samym czasie 
przebywa się pewną odległość w świecie rzeczywistym.
Conan zamrugał.
— Nie rozumiem.
— Magia, Conanie. Magiczna droga na skróty.
Cymmerianin wbił wzrok w płomienie. Nie lubił rozmów o magii i czarach. Niemniej nie 
był w stanie wymyślić lepszego sposobu dostania się do twierdzy.
Na zewnątrz wciąż lał deszcz, bębniąc o dach niezliczonymi palcami. Dźwięk brzmiał 
kojąco, ale Conan uznał, że nie ma czasu na odpoczynek. Czekało ich najtrudniejsze zadanie 
w całej wyprawie, a sytuację pogarszał fakt, iż musieli przy tym uciec się do magii.

Problem, jak stwierdził Neg, nie leżał w wymowie, ale w przygotowaniach. Popełnił błąd; 
kryształ, na którym spoczywało Źródło Światła, był nieskazitelnie czysty, ale narzędzie użyte 
do nadania mu połysku okazało się niewłaściwe. Teraz to zrozumiał i uznał błąd za 
usprawiedliwiony. Kambujańskie słowo „wanitakala” oznaczające „dziewicę”, „czystą 
kobietę” powinno zostać przełożone jako . „wanitakale”, o zupełnie innym znaczeniu. Zmiana 
„a” w „e” była zasadnicza i miast „czystej” chodziło o kobietę „zbrukaną”. Zamiast dziewicy 
potrzebował dziwki. Manuskrypt miał setki lat, był wyblakły i nawet bystre oko nie 
wypatrzyłoby błędu. Teraz, kiedy szukał omyłki, stwierdził, że słowo kończyło się 
definitywnie inaczej, niż początkowo przypuszczał.
Wreszcie. Potrzebował szczotki z włosów nierządnicy, aby oczyścić podstawę talizmanu. 
Uczyniwszy to, nie powinien mieć większych problemów z resztą zaklęcia.
— Skeer!
Nieumarły pojawił się w drzwiach.
— Idź do wioski i wróć z włosami nierządnic. Ma ich być tyle, by wystarczyło na szczotkę 
tej wielkości — uniósł w dłoni starą szczotkę, po czym cisnął Skeerowi sakiewkę monet. — 
Zapłać, ile będzie trzeba, i spiesz się. Nie wątpię, że znasz wszystkie ladacznice w wiosce, 
więc wierzę, że wrócisz przed zapadnięciem zmroku.
Kiedy Skeer oddalił się, Neg wbił wzrok w Źródło Światła.
Taka drobnostka mogła zaważyć na najbardziej skomplikowanych czarach. Nieważne. 
Upora się z tym problemem, jeszcze nim nadejdzie noc.

Skeer poczuł na plecach palący wzrok mijanych wieśniaków. Żaden nie ośmielił się 
spojrzeć mu w oczy. Deszcz przestał wreszcie padać, ale Skeer i tak nie przejąłby się ulewą. 
Maszerował raźno przez kałuże, by wypełnić zlecone mu zadanie. Za złoto otrzymane od 
Nęga mógł kupić włosy wszystkich nierządnic z całej wioski, a niejedna oddałaby na 
dokładkę rękę albo nogę. Wyda wszystko, co do grosza, na złość Negowi, ale zdobędzie tylko 
tyle włosów nierządnic, ile było niezbędne, by nekromanta zrobił nową szczotkę. Choć nie 
mógł już zabawiać się z kobietami jak niegdyś, miło będzie ujrzeć wyraz twarzy urokliwej 
Belindy.
Wszyscy ludzie muszą umrzeć — Skeer doskonale o tym wiedział, choć nigdy wcześniej 
nie zastanawiał się nad własnym końcem. Mimo to zostać tak paskudnie załatwionym i to 
przez tego, któremu tak wiernie służył… Ból był o wiele silniejszy, niż był to w stanie 
wyrazić. Wszystko co zostało mu odebrane, wszystko czego będzie mu brakować… Czy 
mogło istnieć gorsze przekleństwo, niż wiedzieć, że już nigdy nie będzie się miało czegoś, 
czego bardzo się pragnie? Prawdziwa śmierć była słodsza, ale nie dane mu było jej zaznać. 
Niech diabli porwą Nega w najdalszą otchłań Piekieł!
Ale póki co, wierny sługa Skeer musiał dostarczyć swemu panu i władcy żądaną ilość 
włosów ladacznic.

Obłożone zaklęciem pająki poruszały się szybciej niż żywe trupy. Z początku kilka 
tysięcy, później kilkaset, teraz zostało ich zaledwie kilka tuzinów, a jednak wciąż uparcie 
sunęły przed siebie.
Cztery istoty będące niegdyś ludźmi stały na skraju wąwozu. Dwaj pozostali właśnie 
kończyli wspinaczkę. Żaden z nieumarłych nie zauważył pająków, które wspięły się na 
skalisty brzeg parowu i śpiesznie powędrowały na zachód.
Pająki oddaliły się, a niebawem również żywe trupy ruszyły w dalszą drogę.
Zapadła noc.

— To on! — powiedziała Elashi.
Conan podszedł do małego, brudnego okna, przy którym stała kobieta pustyni, i wyjrzał 
usiłując przeniknąć cienie nocy.
Mężczyzną, który akurat przechodził opodal, był Skeer we własnej osobie. Dłoń Conana 
natychmiast opadła na rękojeść miecza. Poczuł, że stojąca obok Tuanne zesztywniała. 
Odwrócił się do niej.
— To nic nie da — rzekła dotykając zaciśniętej na rękojeści dłoni Conana. — Skeer stał 
się takim samym odmieńcem jak ja.
— To znaczy? — spytała Elashi.
— Należy do Nega nawet po śmierci.
— Żywy trup? — rzekł Cymmerianin.
— Tak. W nagrodę za dobrze wykonaną robotę.
Conan wykonał ruch, jakby chciał wyjść z oberży.
— Dokąd idziesz? — rzuciła Tuanne.
— Aby pogadać ze Skeerem. — Dobył miecza.
— Nie! Tym przecież go nie zabijesz.
— Bez rak i nóg trudno będzie mu się poruszać — mruknął Cymmerianin.
— Wstrzymaj się, proszę.
Conan przystanął.
— Nie lubisz Skeera, żywego czy martwego. Dlaczego o to prosisz?
— Jestem nieumarłą pięć razy dłużej, niż żyjesz na tym świecie. Jeśli Skeer cię zobaczy, 
domyśli się, że jestem gdzieś w pobliżu. A skoro tylko Neg dowie się, gdzie jestem… 
przywoła mnie do siebie. Nie zdołam mu się oprzeć.
Conan obrócił miecz w dłoni, po czym wsunął go do pochwy.
— Dobrze — westchnął z rezygnacją.
Obie kobiety jednocześnie wyciągnęły ręce, by dotknąć Cymmerianina.
— Dziękuję — powiedziała Tuanne.
— I ja również — dodała Elashi.

Ingrediencje potrzebne do zaklęcia otwarcia bramy Pomiędzy Światami były proste. Kiedy 
nadszedł ranek, Tuanne, Elashi i Conan nabyli w oberży kilka niezbędnych rzeczy. Inne 
okazały się trudniejsze do zdobycia, ale jeszcze przed południem nieumarła zgromadziła 
wszystko, czego potrzebowała.
— Nigdy tam nie byłam — stwierdziła — ale opowieści, jakie słyszałam, są przerażające. 
Tu jest dzień, ale tam może być noc. Będzie tam droga, to część zaklęcia, która poprowadzi 
nas do wnętrza zamczyska Nega. Zejście z tej drogi równa się niechybnemu nieszczęściu. 
Zresztą na ścieżce również narażeni jesteśmy na atak ze strony rozmaitych nieziemskich 
stworzeń. Nawet wytrawni magowie i czarownice poruszają się Pomiędzy Światami z 
wyjątkową ostrożnością, a my nie mamy tak silnej ochrony jak oni. Nie sądzę, abym ja nawet 
tam osiągnęła stan Prawdziwej Śmierci, ale wy możecie zginąć, zaś mnie może spotkać coś o 
wiele gorszego. Musicie być tego świadomi, zanim wyruszymy.
Elashi spojrzała na Conana, a następnie na Tuanne.
— Mój ojciec błądzi po Szarych Krainach nie pomszczony — stwierdziła. — Uczynię 
wszystko co konieczne, by oczyścić jego imię z piętna hańby.
— Do dzieła — rzucił Conan. — Kędy mogą chodzić śmiertelnicy, Cymmerianin nie lęka 
się stąpać.
— Doskonale. Stańcie przy mnie.
Zaczęła nucić śpiewną melodię i równocześnie rozpaliła żar na mosiężnym trójnogu. Mały 
ogienek wydawał się normalny, dopóki Tuanne nie dorzuciła doń kilku składników, po czym 
jego barwa zmieniła się z pomarańczowej na zieloną, a później na niebieską jak niebo nad 
Cymmerią. Pokój wypełnił się wonnym dymem. Wzrok zaczął zwodzić Conana, a ściany 
zafalowały.
Oberżysta załomotał do drzwi.
— Pichcicie tam coś? W pokojach nie wolno niczego gotować!
— Zignorujcie go — rzekła Tuanne.
Pukanie przybrało na sile.
— Ej, wy tam! Czuję swąd. Pieczecie tam koźlę?
— Odejdź stąd! — rzucił Conan. — Bo w przeciwnym razie to ty trafisz na rożen!
Łomotanie ucichło i do uszu Conana dobiegł odgłos oddalających się kroków.
Dym z koksownika zdawał się wypełniać cały pokój. Cymmerianin przestał widzieć 
Tuanne. Nagle poczuł przeciąg, jakby ktoś otworzył okno, i dym zaczął rzednąć.
Kiedy opary rozwiały się, Conan miast pokoju w taniej oberży ujrzał rozległy płaskowyż. 
Powietrze przesycone było drobinami pyłu wirującymi w promieniach niebieskozielonego 
słońca.
Przełknął ślinę i rozejrzał się, instynktownie sięgając po miecz. Na zachodzie, jeśli był tu 
taki kierunek, rozpościerała się gęsta dżungla. Na wschodzie bezkresna równina. Na północy 
morze, którego wody miały barwę świeżej krwi. Na południu ciągnął się masyw górski, 
którego szczyty zdawały się sięgać niebios. Cymmerianin spuścił wzrok, by ujrzeć pod 
stopami coś, co przypominało wąską dróżkę prowadzącą z płaskowyżu w stronę odległej 
dżungli. Była to jedyna droga w zasięgu wzroku i prócz ich trojga nie było na niej nikogo 
innego.
— Jesteśmy na miejscu — oznajmiła Tuanne.
Elashi wskazała na dżunglę; w tutejszym dziwnym świetle jej cera wydawała się równie 
biała jak skóra Tuanne.
— Czy tam mamy się udać? — spytała koczowniczka.
Tuanne skinęła głową.
— Tak. Ta dżungla przedstawia twierdzę Nega. Jeśli zdołamy przeżyć i dostać się do 
środka, w realnym świecie znajdziemy się za jej murami.

XVIII

Za pomocąs talowych nożyc Neg przyciął ostatnie nierówne włoski w swojej nowej 
szczotce. Były jasne, miękkie i delikatne jak włosy dziecka. Równie dobrze mogłyby być 
szorstkie jak świńska szczecina, grunt aby działały.
Źródło Światła znajdowało się w sakiewce u pasa i lekko trącało jego biodro, gdy 
nekromanta uniósł szczotkę i zaczął oczyszczać z wyimaginowanego kurzu lśniący, 
nieskazitelny kryształ. Nie śpieszył się, bo, o czym zdążył się już przekonać, zaklęcia były 
nader delikatne i zawodne. Skrzętnie omiótł szczotką wszystkie ścianki minerału, ścierając z 
nich najmniejsze drobiny. Mogły być tak małe, że aż niewidoczne, ale wystarczyły, by 
zneutralizować zaklęcie.
Po kilkunastu minutach oczyszczania kryształu stwierdził, że już wystarczy. Wziął głęboki 
wdech, wypuścił powietrze i wyjął talizman.
Delikatnie ułożył Źródło Światła we właściwym miejscu. Teraz należało tylko 
wypowiedzieć inkantację i czekać.
Gdy wymawiał magiczne słowa, pojawił się w nich dodatkowy ogień, jawnie wyczuwalna 
moc. Teraz było inaczej niż poprzednio, nie ulegało wątpliwości. Uda się. Na pewno!
Kiedy skończył, był już pewien. Źródło Światła zaczęło świecić, pulsować jak żywe, 
emanując blaskiem tak jasnym, że aż rażącym oczy. Moc popłynęła kaskadą, jakiej nigdy 
wcześniej nie doświadczył. Zaczęła wypełniać Nega jak wino pusty bukłak, rozbryzgując się 
w jego wnętrzu, rozpalając magicznym ogniem każdą cząstką jaźni. Moc! Mógł ją 
kształtować, jak tylko zechciał. Życie i śmierć zależało teraz tylko od jego woli. Energie 
wrzały w jego czarnej duszy i wiedział, po prostu wiedział, że mógł dawać życie lub odbierać 
je byle spojrzeniem. Tak długo, jak długo talizman będzie leżał bezpiecznie na swoim 
miejscu, on, Neg Złowrogi, będzie Negiem Wszechmocnym! Wyszedł na korytarz.
— Do mnie! — zakrzyknął gromko. Natychmiast na jego wezwanie pojawiło się dwunastu 
Bezokich.
— Strzeżcie tych drzwi — rozkazał. — Nikt nie może tam wejść oprócz mnie.
Niewidomi kapłani natychmiast wykonali rozkaz. Wszyscy z wyjątkiem jednego.
— Ty — rzekł Neg — spójrz na mnie.
Mężczyzna zwrócił niewidzące oczy w stronę nekromanty.
— Umrzyj — powiedział Neg.
Mężczyzna upadł na kamienną posadzkę. Był bez wątpienia martwy.
— Ożyj — powiedział mag wskazując ręką trupa. Kapłan bez słowa uniósł głowę i wstał.
Neg roześmiał się.
— Zostań z innymi — rozkazał, a Bezoki dołączył do pozostałych.
Nekromanta odwrócił się, zamiatając podłogę peleryną, i pomaszerował w głąb korytarza. 
Dokonał tego! Niezwłocznie ożywi swoją armię. Za dwa tygodnie cały świat zadrży przed 
potęgą Nega!
Jego śmiech odbił się echem od kamiennych ścian, a w katakumbach szczury rozpierzchły 
się ogarnięte nagłą paniką.

Zejście z płaskowyżu było proste, choć zmieniające się światło, niebieskie, czerwone i 
prawie normalne, od czasu do czasu myliło wzrok. Conan prowadził, za nim szła Elashi i na 
końcu Tuanne. Jak dotąd nie napotkali żadnych oznak życia i Conanowi było to jak 
najbardziej na rękę. Na północy morze krwi tańczyło w blasku zmiennych barw czerwieni, 
fioletu i czerni powtarzających się raz po raz. Dżungla rozciągała się na wprost nich.
Wcześniej Cymmerianin wyraził swoje zaniepokojenie faktem, iż dżungla znajdowała się 
dużo dalej niż forteca Nega względem wioski. Tuanne odparła, że nie istnieje ścisła zależność 
między odległościami w świecie realnym i Pomiędzy Światami. Jedna mila w jednym może 
oznaczać stopę w drugim i nie sposób było określić norm pokonywanych odległości.
Trudno. Barbarzyńca zastanawiał się, czy postąpił słusznie mieszając się w tę sprawę. 
Niemniej jednak zamordowany został jego przyjaciel. Ktoś musiał za to zapłacić, a Conan z 
Cymmerii nie poddaje się nigdy, niezależnie od trudności jakie napotyka.
Od pustyni za nimi wiał gorący wiatr. Z przodu w oddali pojawiły się wirujące brązowe 
kolumny pyłu. Było ich dwie, nie, trzy…
Ejże, a co to takiego?
Słupy kurzu połączyły się. Były teraz nieprzezroczyste i czarne. Zmniejszając się stały się 
zarazem bardziej wyraziste i po chwili to, co poruszało się w oddali, nie było już powietrzem, 
lecz stworzeniem wspartym na dwóch, prawie ludzkich nogach.
Istoty te zbliżyły się do trójki wędrowców i jak stwierdził Conan, przypominały one ptaki. 
Z gęstwy czegoś, co wyglądało jak pióra, sterczał długi zakrzywiony dziób.
Z pierzastych twarzy wyglądały wielkie pomarańczowe oczy, a skrzydłopodobne ramiona 
zakończone były czarnymi szponami.
Conan dobył miecza i zamachnął się w przód i w tył, by rozluźnić mięśnie ramion.
— Możemy ich obejść? — spytała idąca za nimi Elashi.
— Zejście ze szlaku może mieć o wiele gorsze następstwa — odrzekła Tuanne. — 
Moglibyśmy najwyżej zawrócić i sprawdzić, czy pójdą za nami.
— Nie — burknął barbarzyńca. — Mamy iść prosto i te stworzenia przepuszczą nas tak 
czy inaczej!
— W takim razie pozwól, że ja poprowadzę — odezwała się Tuanne.
— Nie — odparł Conan. — Tu nikt nie trzyma noża przy gardle Elashi.
— Może najpierw spróbuj się z nimi dogadać — stwierdziła Elashi. — Nie wiadomo, czy 
mają wobec nas złe zamiary.
Kiedy osobliwe ptaki znalazły się o trzy kroki od nich, Conan wniósł miecz i wycelował w 
punkt pomiędzy oczami pierwszego z nich.
— Hola, upierzeni! Pozwólcie nam przejść w pokoju!
Przywódca, którego pióra odznaczały się ciemniejszą atramentową czernią niż u dwóch 
pozostałych skrzydlaków, otworzył dziób i wydał przenikliwe: Kraa! i nie odsunął się z drogi.
— To tyle, jeśli chodzi o dogadywanie się — mruknął Conan do Elashi. — Nie możesz 
powiedzieć, że nie próbowałem.
W tym momencie przywódca wybił się w górę trzepocząc skrzydłami w sennym, 
nagrzanym powietrzu.
Chwilę później stworzenie spadło jak kamień na zaskoczonego Conana. Strużka krwi 
spłynęła po draśniętym szponem ramieniu barbarzyńcy, ale rana była płytka i prawie 
bezbolesna.
Ptaszysko wylądowało i znów wyprysło w powietrze.
Z tyłu rozległ się trzepot dwóch innych par skrzydeł i Conan, odwróciwszy się na pięcie, 
ujrzał przed sobą kolejnych napastników. Obaj wzbili się w powietrze, tak jak ich przywódca, 
ale tym razem cymmeriański młodzian nie dał się zaskoczyć. Dał susa w górę i ciął 
ogromnym mieczem.
Czubek oręża wyżłobił głęboką bruzdę w prawej nodze jednego z napastników. Stwór 
zakrakał głośno, a z rany trysnął szkarłatny deszcz.
Conan jednym skrętem ciała znalazł się ponownie naprzeciw upierzonych stworzeń. Mogły 
być czarodziejskie, ale krwawiły jak należy.
Ranny stwór wylądował i runął jak długi. Z całą pewnością rana nie była aż tak poważna… 
Niby–ptak rozpłynął się w powietrzny wir stając się ponownie kłębem kurzu, który na 
pożegnanie obsypał trójkę wędrowców pyłem i piachem. Conan zmrużył powieki i ciął 
mieczem w odpowiedzi na atak przywódcy. Obaj chybili.
— Zetknięcie z żelazem jest dla nich zabójcze — oznajmiła Tuanne.
— To dobrze — mruknął Conan.
Dwa pozostałe stwory zaatakowały razem i gdy Conan chciał dosięgnąć jednego, 
natychmiast drugi rzucał się nań z rozcapierzonymi szponami.
Te ptakodemony były piekielnie szybkie.
Conan ponownie odwrócił się w stronę przywódcy i w tej samej chwili za plecami 
barbarzyńcy rozległo się chrapliwe skrzeknięcie, a zaraz potem głuchy łoskot padającego 
ciała. Kiedy przywódca skoczył w tę stronę, Cymmerianin dostrzegł leżącego na ziemi 
drugiego stwora, z którego nogi sterczała rękojeść sztyletu Elashi.
W momencie gdy znów zerwał się wiatr sypiąc barbarzyńcy piachem w oczy, ostatni 
demon wykorzystał okazję.
— Kraaaaa! — zaskrzeczał opadając na Conana z nadstawionymi szponami.
Młodzieniec uskoczył w lewo i zamachnął się mieczem. Pióra posypały się we wszystkie 
strony, gdy szerokie ostrze rozpłatało pierś niezwykłej istoty. Musi być prawie pusty, 
pomyślał Conan, gdy przeciwnik pacnął na ziemię.
Niebawem wichura ucichła, a trójka wędrowców wymieniła spojrzenia. Obie kobiety 
zaniepokoiły się raną Conana, i choć było to tylko draśnięcie, barbarzyńca nie miał nic 
przeciwko opiece.
— Jeśli to było najgorsze, co mogło się nam przytrafić podczas tej wędrówki — 
powiedział — to nie mamy się czym przejmować!
— Niestety mamy się o co martwić — oznajmiła Tuanne. — Słyszałam opowieści o 
bestiach, przy których te stwory wyglądają jak strachy na wróble.
— Oszczędź mi tych historyjek — burknął Conan.
Trójka wędrowców ruszyła w dalszą drogę.

Mieszkańców fosy Nega czekał niespodziewany posiłek, gdy tuziny pająków zaczęły 
wskakiwać do wody i płynąć w stronę zamczyska. Uczta nie trwała jednak długo, a strażnicy 
z głębin jeszcze długo czuli palący podniebienie, odrażający smak stawonogów. 
Błyskawicznie wśród mieszkańców fosy rozeszła się bezgłośna wieść:
— Nie jeść czarnych paskudztw, okropnie smakują!
W ten oto sposób około dwóch tuzinów najwytrzymalszych tarantuli dotarło do podnóża 
fortecy nekromanty. Następnie przez szczurze nory i krecie tunele dotarły do tego, którego 
szukały.

Skeer powłócząc nogami niósł wielką misę owoców dla swego pana. Kiedy dostrzegł 
pająki, tak go to zaskoczyło, że upuścił drewniane naczynie rozsypując po posadzce 
winogrona, daktyle i śliwki.
— Co to za hałas?! — zawołał Neg.
Skeer stał skamieniały, niezdolny wydobyć z siebie głosu. Pajęczyce ruszyły w stronę 
żywego trupa. Neg wyszedł na korytarz.
— Skeer, zabawiasz się w niezdarę? — Przerwał i spojrzał na pająki. — Hola, czy to twoi 
przyjaciele?
— O–o–ne ścigają mnie już od O–o–pkothardu, p–p–panie!
— Ach, słyszałem o tej klątwie. Zostały zaczarowane i wysłane z zadaniem zabicia cię. 
Musiałeś obrazić czymś lokalnego kapłana. Przebyły szmat drogi.
— P–p–panie, czy możesz mi pomóc?
Neg wybuchnął chrapliwym śmiechem.
Pajęczyce zbliżyły się, a Skeer znieruchomiał jak wrośnięty w ziemię.
— P–p–panie?
— Głupcze! Jesteś martwy! Cóż one mogą ci teraz zrobić?
Prawda uderzyła Skeera jak obuchem. Był martwy!
— Przynieś mi drugą misę owoców, próżniaku!
Pierwszy pająk znalazł się przy nodze Skeera. Dotyk stworzenia nie był przyjemny, ale 
ukąszenie nie bardziej bolesne niż ukłucie komara.
Nagle pająk cofnął się i zaraz został otoczony przez pozostałe. Wyglądało, jakby 
porozumiewały się między sobą.
Skeer odwrócił się, podniósłszy upuszczoną misę ruszył ponownie w stronę spiżarni. 
Pająki podążyły za nim. Stanął.
Pająki również się zatrzymały.
Zrobił dwa kroki.
Podjęły marsz.
Znów przystanął.
Pająki zamarły.
Skeer wybuchnął śmiechem. To musiało być dla nich przykre; odnaleźć cel, by stwierdzić, 
że jest on martwy, ale nadal się porusza. Cóż mogły uczynić w tej sytuacji zaczarowane 
istoty? Kąsanie Skeera było marnowaniem jadu, być może tę właśnie wiadomość jedna z 
tarantul przekazała pozostałym. Cóż mogły teraz począć, gdy nie były w stanie wypełnić swej 
misji? Najwyraźniej postanowiły podążać za Skeerem. Bądź co bądź nie miały lepszego 
zajęcia.
Więc szły za nim jak psy za swoim panem.
Skeer ponownie ruszył do kuchni, a ośmionogie włochate stworzenia bezzwłocznie 
podążyły za nim. Żywy trup ponownie wybuchnął śmiechem. To dziwne, jak to wszystko się 
potoczyło. Kto jeszcze kilka tygodni temu pomyślałby, że on, Skeer umrze i zostanie 
wskrzeszony, by jako nieumarły stać się władcą trzydziestki dorodnych, tłustych, włochatych 
pająków? Dobrze, że nie był bajarzem lub minstrelem, bo nikt nie uwierzyłby w taką 
opowieść.
Skeer pośpieszył, by wypełnić wolę Nega, a jego śladem podążył żywy, falujący, kosmaty 
kobierzec.

W oberży sześciu martwych mężczyzn tłoczyło się w maleńkiej izdebce. W milczeniu 
wpatrywali się w trójnóg i wdychali woń magicznych ziół. Już wcześniej określili, gdzie 
udały się ich ofiary. Pozostałe dwa żywe trupy odeszły, by zgromadzić konieczne 
ingrediencje. Ci tutaj oczekiwali na ich powrót.
Godzinę później, kiedy rozwiał się dym i okazało się, ze w izdebce znów nie ma nikogo, 
oberżysta wzdrygnął się na myśl, ilu ludzi weszło ostatnio do tego pokoju, ale żaden nie 
wyszedł…

XIX

Dozorca opkothardzkiej kostnicy otrząsnął się już ze zgrozy, aczkolwiek na głowie i w 
brodzie pojawiło mu się wiele nowych siwych włosów. Widok sześciu trupów podnoszących 
się i odchodzących stąd z pewnością odebrał mu kilka dobrych lat życia.
Oczywiście, myślał opierając się o chłodną ścianę kostnicy i wpatrując się w sztywne ciała, 
tych sześciu było nieżywych, lecz byli cudzoziemcami, więc kto mógł wiedzieć, jakie zło 
czaiło się w ich duszach? Na szczęście wszystkie ciała znajdujące się tu obecnie należały do 
miejscowych, a zgony nastąpiły z przyczyn naturalnych. Słoik zepsutych fig był przyczyną 
zatrucia czteroosobowej rodziny, czerwona gorączka zabrała innego z tu obecnych, a waląca 
się ściana zabiła trzech robotników, którzy okazali się wolniejsi od pozostałych. Ostatni był 
staruszek, który w sobie tylko wiadomy sposób utopił się w publicznej łaźni.
Nagle dozorca usłyszał szczura buszującego przy jednym z najdalszych stołów. Mężczyzna 
natychmiast podniósł strzałkę, którą sporządził dlań Zenk, wytwórca noży. Składała się ona z 
kilkucalowego drzewca z grotem z jednej i pierzastą lotką z drugiej strony. Wyglądała jak 
krótka pękata strzała, ale na krótki dystans była zabójczo celna i posługując się nią dozorca 
uśmiercił już niejednego gryzonia. Uśmiechnął się idąc wolno w stronę ciemnego kąta.
Jego uśmiech zgasł nagle, kiedy ujrzał, jak pomarszczony trup utopionego staruszka unosi 
się do pozycji siedzącej. Przerażony dozorca zrobił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy; 
cisnął strzałką. Niewielki pocisk wbił się w ramię starca, ale trup najwyraźniej się tym nie 
przejął i nagle inni zaczęli się poruszać. Wszyscy otaczający mężczyznę umarli wstali ze 
swych miejsc.
Dozorca krzycząc wybiegł z kostnicy. Na zewnątrz przysiągł sobie, że jeśli jeszcze kiedyś 
przekroczy próg tego miejsca, to tylko wtedy, gdy będzie doń wnoszony nogami do przodu.

Tuanne nagle przystanęła i zachwiała się, jakby miała upaść.
— Nic ci nie jest? — zapytał Conan.
— To Neg — odparła z zamkniętymi oczami. — Zaczął wykorzystywać moc talizmanu. 
Przywołuje umarłych.
Conan i Elashi rozejrzeli się dookoła.
— Czuję jego zew — ciągnęła Tuanne. — Jest silny. To rozkaz.
— Możesz mu się oprzeć? — zapytała Elashi.
— Na razie tak. Macie sól, którą wam dałam?
Conan spojrzał na kobietę pustyni. Nic o tym nie wiedział.
— Mam — odrzekła Elashi.
— Gdybym się poddała, macie jej użyć. Jeśli moc Nega wzrośnie, będę zmuszona pójść do 
niego. I to inną drogą niż ta, którą teraz przemierzamy.
— Ale niebezpieczeństwa…
— To nieważne. Będę musiała się podporządkować.
— W takim razie pośpieszmy się — rzekł Conan. — Im szybciej dotrzemy na miejsce i 
pozbędziemy się tego przeklętnika, tym lepiej.
W miarę upływu tutejszego dnia Conan zaczął dostrzegać coraz więcej skutków magii 
Nega. W oddali pojawiły się postaci zmierzające ku ścieżce, którą podążała trójka 
wędrowców. Gdy się zbliżyli, Conan sięgnął po swój miecz.
— Nie — zaprotestowała Tuanne. — Nie mogą nam nic zrobić. Spójrz na nich.
Conan zauważył, że ludzie ci znajdowali się pod wpływem silnego zaklęcia. Mężczyźni, 
kobiety i dzieci szli po tej samej ścieżce nie dostrzegając Conana ani jego towarzyszek. 
Wyglądali jak zapatrzeni w dal lunatycy.
— Dusze umarłych, które nie dotarły jeszcze do Szarych Krain — wyjaśniła Tuanne. — 
Mocą Nega są przywoływani na powrót do swych ciał. Większość z nich zmarła niedawno, 
ale niektórzy przebywali w ziemi nieco dłużej, bo z jakichś powodów ich przejście zostało 
opóźnione. Ciała nie będą wyglądać dobrze, kiedy powrócą ich dawni właściciele.
— Błe — skrzywiła się Elashi.
Conan nie powiedział ani słowa, ale był równie zdegustowany jak Elashi.
Liczba dusz wzrastała, w miarę jak trójka wędrowców zbliżała się do dżungli. Minęły ich 
już setki, a może nawet tysiące, a mimo to potok wędrujących zdawał się nie mieć końca.
— W ciągu kilku dni zamczysko Nega otoczy armia nieumarłych — rzekła Tuanna. — 
Wszyscy zmarli przybędą tutaj, choćby nawet z odległości tysiąca mil. Nikt, kto nie będzie w 
jego mocy, nie zdoła zbliżyć się do warowni nekromanty. Nikt żywy… — nieumarła 
zachwiała się i stanęła. W chwilę potem ruszyła w ślad za ostatnią grupą, idącą ukośnie do ich 
ścieżki.
— Tuanne! — zawołała Elashi.
Nieumarła postąpiła jeszcze o krok i zatrzymała się. Pokręciła głową, po czym pośpiesznie 
powróciła na szlak.
— Jego moc wzrasta — stwierdziła.
Conan zauważył, że Elashi trzyma w złożonej w miseczkę dłoni odrobinę soli. Teraz 
dziewczyna wsypała biały proszek na powrót do sakiewki i otrzepała dłoń.
— Przypuszczam, że za jakąś godzinę dotrzemy do skraju dżungli — rzekł Conan. — 
Chodźcie!

Armie nocy budziły się.
W najwyższej komnacie twierdzy Neg wyjrzał przez okno. To wszystko należało teraz do 
niego! W oddali dostrzegał mroczne sylwetki. Nadchodzili. Przybywali ze wszystkich stron.
Roześmiał się donośnie, po czym pomachał do tych, którzy nie widzieli go, ale czuli jego 
zew. Przybądźcie do mnie, pomyślał, przybądźcie i przyłączcie się do najpotężniejszej armii, 
jaką kiedykolwiek utworzono. Niepokonanej, niepohamowanej armii niemożliwych do 
zabicia nieumarłych, dowodzonej przeze mnie! Przybądźcie!
Przenikała go teraz jeszcze silniejsza moc, gdyż w dużym stopniu nauczył się już nad nią 
panować. Emanowała zeń jak światło ze słońca. Był bogiem wszystkich umarłych, a oni jego 
wyznawcami nadciągającymi, by oddać mu pokłon. Armie nocy nadciągały na wezwanie 
swego pana.

Zdumienie było zbyt łagodnym określeniem na to, co odczuł Mistrz Kamuflażu. Powinien 
być martwy, żaden człowiek nie mógł przeżyć cięcia, jakie zadał mu barbarzyńca. Przemyślał 
to dokładnie, gdy całe życie przebiegło mu przed oczami. Conan, niechaj go przeklną 
bogowie, tnący mieczem w dół i…
Mistrz Kamuflażu sięgnął ręką i dotknął swojej głowy.
Pośrodku jego czaszki ziała pionowa szczelina, szeroka na pół palca, zwężająca się z 
przodu pomiędzy oczami, z tyłu zaś na wysokości potylicy. W otworze poczuł coś 
wilgotnego, miękkiego, najprawdopodobniej mózg, i w tej samej chwili Mistrz Kamuflażu o 
mało nie oszalał.
Żaden człowiek nie mógł żyć z taką raną!
W tej samej chwili zdał sobie sprawę, że nie oddycha. Mógł co prawda nabierać i 
wypuszczać powietrze, ale oddychanie jako takie nie miało dlań obecnie żadnego znaczenia. 
Spróbował coś powiedzieć i nawet mu się udało, musiał tylko pamiętać, by nabrać do płuc 
dostatecznie dużo powietrza.
Domyślił się prawdy, z chwilą gdy poczuł nieodpartą chęć marszu.
Był martwy, a jednocześnie ożywiony. A zatem musiał być żywym trupem.
Najprawdopodobniej to Neg rozkazywał jego stopom, aby się poruszały. Nienaturalność 
tego przepełniała go zgrozą, ale i nową nadzieją. Może będzie miał jeszcze jedną szansę, by 
zabić Conana.
Uśmiech, który pojawił się na obliczu Mistrza Kamuflażu, kiedy rozważał tę szansę, 
wykrzywił jego usta w okrutnym grymasie. Może bogowie nie byli tacy źli…
Gdy maszerował przez ciemność, ujrzał innych, takich samych jak on nieumarłych. Był 
wśród nich jednoręki Brutal powłóczący leniwie nogami. Innych nie znał, a było ich wielu. 
Ten Neg miał ogromną moc. To nie ulegało wątpliwości. Trudno. Będzie, co ma być. Mistrz 
Kamuflażu dodał sobie otuchy myślą o ponownym spotkaniu z Conanem. Tym razem to on 
będzie miał przewagę. Przecież nie można zabić trupa!

Ożywali wszędzie.
Malo, kapłan Suddy, podniósł się i pomaszerował na zachód. Prócz niego jeszcze dwaj inni 
mnisi stwierdzili, że choć są martwi, to mimo wszystko żyją.
Nocny strażnik, który okazał się nie dość ostrożny, wygrzebał się z wilgotnej ziemi i 
dołączył do korowodu umarłych.
Dwaj górscy rozbójnicy, którym zabrakło wprawy i zręczności, choć nieco nadgryzieni 
przez padlinożerców, zaczęli schodzić w dół górskiego zbocza.
Ożywali wszędzie. Rynsztokowe szumowiny z Shadizar, powieszeni rabusie z Numalii, 
ofiary mrocznych stygijskich rytuałów, dobrzy i źli, przestępcy i ludzie bez skazy. Wszyscy, 
którzy umarli w zasięgu tysiąca mil od fortecy Nega, którzy nie zajęli jeszcze należnego im 
miejsca w Szarych Krainach, a którzy mieli kończyny, by móc chodzić lub przynajmniej 
pełzać, wstawali z grobów, grobowców, mauzoleów, trumien i nie oznakowanych mogił. 
Wstawali i wyruszali na spotkanie ze swym nowym panem.
Armie nocy maszerowały ku fortecy.

Pomiędzy Światami zapadła noc. Najpierw zmierzch objął całą drogę, a zaraz potem 
zapanowała mroczna noc, zupełnie jakby ktoś zdmuchnął wątły ogienek oliwnej lampy.
Od skraju dżungli dzieliło ich pięć minut drogi, ale Conan nie miał ochoty wkraczać do 
lasu po zmroku.
— Tu rozbijemy obóz — oznajmił. Nie było sprzeciwów, więc udał się do pobliskiego 
zagajnika po drewno na ognisko.
Nie wiedział, czy istoty zamieszkujące ten świat bały się ognia, ale niezależnie od tego 
każdy stwór, któremu machnie się przed pyskiem zapalonym polanem, powinien choć na 
chwilę przystanąć.
Posilili się owocami i wędzoną rybą, które Elashi miała w swojej sakwie. Conan popił 
posiłek kilkoma łykami wina ze skórzanego bukłaka. Pił oszczędnie i zastanawiał się, czy 
ognisko mogło przyciągnąć nocą nieproszonych gości. Po namyśle postanowił znaleźć sobie 
dogodne miejsce z dala od ognia, skąd mógłby obserwować całą okolicę i wypatrzyć każdego, 
kto zechciałby zbliżyć się do światła.
Wysoko w górze świeciły gwiazdy, ale nie było księżyca. Niebo wyglądało groźnie i obco, 
Cymmerianin nie widział nigdzie znajomych konstelacji. Ujrzał tylko łuk stworzony z 
drobnych świecących punkcików, dalej garść migocących jak diamenty gwiazd, układających 
się w kształt męskiej pięści. Jeśli mógł mieć wątpliwości, czy kraina, którą przemierza, nie 
jest tym samym światem, w którym żył do tej pory, jeden rzut oka na niebo wystarczył, by je 
rozproszyć.
Po posiłku Conan dorzucił drew do ogniska.
— Oddalmy się trochę od ognia — powiedział. — Aby nikt, kogo, on zaciekawi, nie zdołał 
nas zaskoczyć.
I znów żadna z kobiet nie zaoponowała. Kilkadziesiąt kroków od ogniska znajdowała się 
gęstwina krzewów i właśnie tam postanowili spędzić noc. Barbarzyńca zastanawiał się, czy 
nie przesiedzieć tej nocy czuwając, ale jako że Tuanne nie potrzebowała snu, uznał, że może 
pozwolić sobie na odrobinę wytchnienia. Czekało go nie lada zadanie i potrzebował 
odpoczynku. Poza tym nieumarła widziała w ciemnościach lepiej od niego i mogła go 
obudzić w razie niebezpieczeństwa.
Z Elashi po jednej i Tuanne po drugiej stronie Conan znużony zapadł w głęboki, kojący 
sen.
Gdy obudził się, stwierdził, że Tuanne zniknęła.
Było jeszcze przed świtem. Ognisko wypaliło się do gorejących węgli i nie przyciągnęło 
żadnych niebezpieczeństw, ale Tuanne nigdzie nie było widać.
— Co się stało? — spytała Elashi przecierając oczy.
— Tuanne odeszła — odrzekł.
Wstali i wyszli z gęstwiny krzewów. Mrok był jeszcze gęsty i widoczność ograniczona do 
kilku kroków.
— Musimy ją odnaleźć! — rzuciła Elashi.
— Jest za ciemno — odrzekł Conan. — Możemy sami się zgubić.
— Nie możemy jej tu zostawić!
— Masz lepszy pomysł?
Elashi zamilkła.
— Powiedziała, że jeśli ulegnie zewowi Nega, jej ścieżka będzie inna niż nasza — 
stwierdził Conan. — Musimy dotrzeć do fortecy Nega, to jedyna szansa, abyśmy mogli ją 
ocalić.
— Jak się stąd wydostaniemy? — zapytała z obawą Elashi.
— Nie znam odpowiedniego zaklęcia, podobnie zresztą jak ty.
— Powiedziała, że ta ścieżka została stworzona specjalnie dla nas. Może natrafimy na 
jakieś wskazówki, kiedy znajdziemy się we właściwym miejscu.
— A może przyjdzie nam tu błądzić, aż nasze kości obrócą się w proch!
— Masz lepszy plan?
— Przestań!
Wreszcie pierwsze promienie osobliwego świtu zaczęły rozjaśniać mroczne niebo. Conan 
milczał. Nic innego nie można było uczynić.

Niebawem Skeer przyzwyczaił się do podążających za nim krok w krok pająków. Chodziły 
za nim wszędzie i za nic nie chciały go opuścić.
W przypływie irytacji Skeer postanowił pozabijać przeklęte stawonogi. Jednym susem 
pokonał odległość dzielącą go od tarantul. Prawie jakby spodziewając się tego, włochate 
kreatury poszły w rozsypkę. Nieumarły był szybki, ale mimo to zdążył nadepnąć tylko jedną 
pajęczycę. Spod podeszwy sandała dobiegł trzask i trysnęła pajęcza posoka, ale pomimo iż 
bardzo się starał, nie zdołał dopaść ani jednego więcej.
Kiedy zrezygnował z dalszych prób wyduszenia z nich życia, pająki zebrały się ponownie. 
Dwadzieścia dwa włochate paskudztwa! Życie obfitowało w kiepskie chwile, po śmierci 
jednak, jak wszystko na to wskazywało, było jeszcze gorzej.
Skeer krążył pustymi korytarzami fortecy Nega, spod jego stóp wzbijały się od czasu do 
czasu małe chmurki kurzu, a myśli były czarne jak bezgwiezdna noc.

Tuanne wiedziała, że już po niej. Neg dosięgnął jej myślami i choć trwało to tylko chwilę i 
nie wywarło takiego skutku jak w przypadku innych nieumarłych wędrujących Pomiędzy 
Światami, zrozumiała, że ją zobaczył.
ACH, TUANNE! DOMYŚLAŁEM SIĘ, ŻE WRÓCISZ. WYMYŚLIŁEM DLA CIEBIE Z 
TEJ OKAZJI KILKA NOWYCH PRZYJEMNOSTEK. ODESZŁAŚ TAK BEZ 
POŻEGNANIA. ZŁAMAŁAŚ MI SERCE.
Mentalny głos Nega stał się ostry jak trzask bicza.
ZRANIŁAŚ MNIE, I ODPŁACĘ CI TYM SAMYM…
W tej samej chwili Tuanne straciła wszelką nadzieję. Ogarnęła ją fala rezygnacji i czarnej 
rozpaczy. Czekały ją tysiące lat niedoli i udręki. Wiedziała, że Neg srogo ukarze ją za 
ucieczkę i smutek, jaki ogarnął ją wraz z tym przeświadczeniem, był głębszy niż odmęty 
oceanu. Tuanne i tysiące dusz innych, znajdujących się w moc nekromanty, nieprzerwanie 
kontynuowały swój marsz.

Nekromanta nie potrzebował już wioski ani jej mieszkańców. Miał nowe sługi, które 
wystarczą mu na wiele stuleci. Na początek więc wysłał oddział nieumarłych do pobliskiej 
osady. Ci z mieszkańców, którzy nie zdołali uciec, dołączyli niebawem do jego armii.
Kiedy wieczór ubarwił niebo fioletem, a następnie czernią, ognie płonącej wioski skąpały 
w pomarańczowej poświacie tysiące żywych trupów zebranych na równinie przed fortecą.
— Wypowiedzcie moje imię! — rozkazał.
Wykrzykiwali je chórem. Jako że niektórzy znajdowali się nieco dalej, ich głosy narastały 
z wolna aż do ryczącego crescendo, niczym wielkie fale nadciągające, by roztrzaskać się o 
piaszczysty brzeg.
— Neg! Neg! Neg!
Jego pierś nabrzmiała dumą i potęgą.
— NEG! NEG! NEG!
— NEG — NEG — NEG — NEG — NEG — NEG — NEG — NEG…
Tak. Neg. Pan Świata.

XX

Otaczała ich parna, ciemnozielona dżungla, a światło przesączające się przez gęsty 
baldachim listowia powyżej wydawało się równie zwyczajne jak kraina, do której dotarli. 
Słońce nie było już niebieskie, lecz żółte i lał się z niego palący żar. Conan ociekał potem, ale 
szybko przyzwyczaił się do upału. Elashi idąca obok niego zdjęła kaftan i przewiązała nim 
krągłe biodra.
Była to osobliwa dżungla. W powietrzu nie widać było owadów, wędrowcy nie usłyszeli 
również głosów polujących drapieżników. Pomimo niebezpieczeństw, przed jakimi ostrzegała 
ich Tuanne, żaden incydent nie zakłócił ich wędrówki.
Po dwóch godzinach marszu przez parną gęstwinę dotarli do kresu swych poszukiwań w 
krainie czarów.
— Miałeś rację — potaknęła Elashi. — Chyba to jest przejście, którym możemy wrócić do 
naszego świata.
Przed nimi znajdowało się drzewo, będące chyba pradziadem wszystkich drzew. Na jego 
pniu wisiały drewniane odrzwia wysokości dwóch rosłych mężczyzn. Bramy tej strzegł 
muskularny mężczyzna, uzbrojony w miecz, odziany tylko w buty i przepaskę biodrową.
Mężczyzna wyglądał znajomo. Był tak potężny jak Conan, miał przycięte topornie włosy 
sięgające ramion i arogancką postawę.
— Na Croma! To niemożliwe!
— Na Mitrę! — syknęła Elashi — To… to… to…
— Ja — dokończył Conan.
— Niemożliwe.
— W takim razie to całkiem udana kopia. Choć wydaje mi się, że jest trochę za bardzo 
pyszny.
— Ależ skąd — zaprzeczyła Elashi. — To twój idealny sobowtór.
Conan spojrzał na nią.
— W takim razie dogadasz się z nim równie dobrze jak ze mną — mruknął oschłym 
tonem.
— Nie sądzę — odparła, unosząc dłoń.
Sobowtór Conana ruszył w ich stronę.
— Witaj — rzucił prawdziwy Conan.
Sobowtór stanął. Wydawał się zakłopotany. Można by stwierdzić, że kompletnie zgłupiał, 
pomyślał Conan, ale zaraz odepchnął od siebie tę myśl.
— Czego chcecie? — spytał fałszywy Cymmerianin.
— Przejść przez twoją bramę — odrzekł Conan.
— Nie możecie. Nie wolno mi nikogo przepuścić.
— Włącznie z tobą samym?
— Nie — odparł sobowtór. — Ty nie jesteś mną. Jesteś jakąś diabelską iluzją. Wytworem 
magii! — Splunął.
Conan o mały włos nie uczynił tego samego.
— To ty jesteś iluzją — stwierdził. — Przepuść nas i możesz dalej wyglądać jak ja.
— Nie, demonie. I zaraz zobaczymy, jak wyglądasz naprawdę — to rzekłszy strażnik 
dobył miecza i przyjął szermierczą postawę.
Conan uśmiechnął się wilczo i również wyjął miecz, stając w tej samej pozycji co jego 
sobowtór. Postąpił naprzód, uniósł broń i ciął silnie w głowę tamtego.
Cięcie zostało idealnie zablokowane, co więcej okazało się, że walczący są równie silni.
Sobowtór barbarzyńcy znów wyglądał na zdziwionego. Niemożliwe, pomyślał prawdziwy 
Conan, czy ja też czasami tak wyglądam? Muszę kiedyś spojrzeć w lustro.
Ale nie teraz, postanowił, gdy sobowtór zadał cięcie wymierzone w jego ramię. Conan 
cofnął się tanecznym krokiem, sparował cięcie i szybkim okrężnym ruchem przeszedł w 
sztych skierowany w potężną pierś przeciwnika. Sobowtór odskoczył zwinnie i pchnięcie nie 
dosięgło celu.
Kolejne dwie minuty pojedynku zakończyły się patowo. Żaden z walczących nie zdołał 
zranić drugiego. Jak można bronić się przed samym sobą? — zastanowił się Conan 
wykonując zwód i wymierzając szybki, krótki sztych w szyję sobowtóra. Jego ruch został 
przewidziany, zgrabnie zblokowany i jak na ironię, natychmiast powtórzony przez sobowtóra. 
Podobnie jak następny blok Conana.
— Na Croma! — zawołali obaj mężczyźni równocześnie.
— Może mógłbyś się z nim jakoś dogadać — zaproponowała Elashi, gdy dwaj 
Cymmerianie stanęli naprzeciw siebie nie kwapiąc się do kolejnego starcia.
— Dogadać się? Chyba żartujesz — mruknął prawdziwy Conan.
Drugi Conan wybuchnął śmiechem.
Niemniej jednak z kim najłatwiej jest się dogadać, jeśli nie z samym sobą? Prawdziwy 
Cymmerianin opuścił swój miecz.
— Jeśli jeden z nas jest fałszywy, to musi być naprawdę niezły — rzekł Conan.
Strażnik bramy pokiwał głową.
— Dobrze mówisz — stwierdził.
— A jeśli obaj jesteśmy prawdziwi?
— Niemożliwe.
— Zgoda, ale musisz przyznać, że w tej krainie czarów jest to prawdopodobne.
— Tak, to możliwe.
— Zatem, skoro to prawda, nie uchybisz swym obowiązkom, pozwalając mi przejść przez 
tę bramę.
— To prawda — potaknął z uznaniem.
— W takim razie pozwól mi przejść, bo ja wiem, że jestem prawdziwy.
Sobowtór namyślał się chwilę.
— Jeśli nawet to, co mówisz, jest prawdą, to co z nią?
Conan nie wiedział, co odpowiedzieć.
— Ja? — odezwała się Elashi. — Jestem tylko złudzeniem.
— Złudzeniem?
— Tak. Iluzją. Fantomem. Duchem. Ja nie istnieję.
— Hmm. Skoro tak, to mógłbym cię przepuścić. Ale najpierw musiałbym stwierdzić, czy 
to prawda.
Elashi uśmiechnęła się.
— To proste. Dotknij mnie. Twoja dłoń przeniknie mnie na wylot.
Prawdziwy Conan spojrzał na nią. Czy ta dziewczyna oszalała? Przecież nie była iluzją! 
Jego dłoń nie może przeniknąć żyjącego, ciepłego ciała!
Elashi postąpiła krok naprzód, nieznacznie odwróciła głowę i mrugnęła do prawdziwego 
Conana.
Aha! Barbarzyńca wreszcie zrozumiał.
— Tak, dotknij jej — powiedział wsuwając miecz do pochwy. Sobowtór opuścił miecz, 
przeświadczony, że zagrożenie zostało zażegnane. Zrobił dwa kroki w stronę Elashi.
Tymczasem wojowniczka pustyni zadarła tunikę ukazując swe opalone piersi.
— Proszę — powiedziała — Dotknij.
Kiedy sobowtór wyciągnął rękę, by dotknąć tych idealnych krągłości, prawdziwy Conan 
dał susa i zdzielił go pięścią w tył głowy.
Fałszywy Cymmerianin runął na ziemię nieprzytomny. Elashi uśmiechnęła się i obciągnęła 
tunikę.
— Ja nie dałbym się oszukać w taki sposób — skomentował Conan.
Jej uśmiech poszerzył się.
— Na pewno — upierał się barbarzyńca.
— Oczywiście, że nie — powiedziała. Ale nie przestała się uśmiechać. Kiedy zbliżyli się 
do bramy, barbarzyńca wciąż miał w pamięci obraz półnagiej i stojącej dumnie dziewczyny. 
Nie dziwił się tamtemu Conanowi, który leżał teraz bez przytomności na wilgotnej ziemi. To 
był miły widok. Ale mimo wszystko on nie dałby się nabrać na taką prostą sztuczkę. Na 
pewno nie…

Neg odkrył, że amulet obdarzył go jeszcze jedną umiejętnością. Mógł, jeśli tego zapragnął, 
„widzieć” oczyma dowolnego nieumarłego. Wystarczyło, że zażyczył sobie tego, i 
natychmiast znajdował się w dwóch miejscach naraz; w jednym realnie, w drugim zaś jak we 
śnie. W zależności od potrzeb wzrok mógł być przenoszony albo tu, albo tam.
Co więcej, mógł wtłaczać swój umysł do ciał Bezokich i to było najbardziej interesujące. 
Pomimo iż ślepi, mieli tak wyczulone zmysły, że brak wzroku był dla nich jedynie drobną 
niedogodnością. Wypróbował też tę umiejętność na jednym z żyjących wieśniaków, ale bez 
powodzenia. No cóż. To była drobnostka. Po uśmierceniu wieśniaka nie miał z tym już 
najmniejszych trudności.
Wkrótce jego armia będzie tak wielka, że nic jej się nie oprze. Od niego tylko zależeć 
będzie kierunek jej marszu. Czy powinien najpierw wyruszyć na północ, do Koryntii, 
Nemedii i Brythunii?A może dalej na zachód, zajmując Ophir, Aquilonię i Zingarę? Koth i 
Shem leżały na południu, a jeszcze dalej za nimi Stygia i Kush, na wschodzie zaś Zamora i 
Turan…
W gruncie rzeczy nie miało znaczenia, od czego rozpocznie swoje podboje. Koniec 
końców i tak wszystko będzie należeć do niego. Z każdąchwilą jego armia będzie się 
powiększać, każdy padły w boju żołnierz stanie się jego sługą, podobnie jak każdy cywil. Im 
obrona będzie bardziej zacięta, tym szybciej będzie wzrastać w siłę jego armia. 
Niezwyciężona rzesza umarłych nie potrzebujących snu, pożywienia ani odpoczynku zmiecie 
wszystko, co stanie jej na drodze, jak porywisty wiatr suche liście.
A potem, kiedy już zawładnie całym światem, będzie mógł robić wszystko. Będzie rządził 
przez tysiące lat!
Ostatni żyjący w świecie pełnym umarłych sług.

Drzwi w drzewie prowadziły do mrocznego korytarza. Conan szedł pierwszy dzierżąc 
miecz przed sobą, a Elashi trzymała go z tyłu za pas.
Po chwili ujrzeli w oddali słabe światełko.
Niebawem okazało się, że pochodziło ono z małej olejowej lampki zawieszonej na ścianie 
kamiennego korytarza.
Conan poczuł chłód przekraczając próg zamczyska nekromanty. Kiedy odwrócił się, by 
spojrzeć na drzwi, ujrzał tylko kamienną ścianę.
— Jesteśmy na miejscu? — spytała Elashi.
— Na to wygląda.
— I co teraz?
— Znajdziemy Nega i zabijemy go.

Pięć żywych trupów szło zwartą grupą Pomiędzy Światami. Byli to Bezocy. Szósty 
spoczywał teraz w trzewiach stwora przypominającego rozmiarami ziemskiego wieloryba. 
Potwór ten wyłonił się z ziemi na szlaku, którym wędrowali kapłani, i pochwyciwszy jednego 
z nich, połknął go w całości. Jeśli ciało ożywionego trupa nie przypadło do gustu potworowi, 
nie dał tego po sobie poznać, ale ponownie zanurzył się w ziemi niczym w wodzie i znikł 
zabierając ze sobą ofiarę.
A kapłani szli dalej, już w piątkę.

Przy gigantycznym drzewie napotkali sobowtóra Conana.
— Już raz zostałem oszukany — rzekł Cymmerianin. — To się już nie powtórzy. 
Odejdźcie.
Nieumarli kapłani nie mieli takiego zamiaru. Ruszyli w stronę bramy.
Kimkolwiek był bóg czy półbóg, który stworzył kopię Conana, i z jakiego powodu to 
uczynił, nie wiadomo, niemniej jednak spisał się doskonale. W piersi sobowtóra rozgorzał 
gniew, który przybierał na sile i w końcu eksplodował jak wybuchający ludzki wulkan. Rzucił 
się na pięciu kapłanów tnąc mieczem na lewo i prawo, w górę i w dół, w przód i w tył, a w 
powietrzu latały strzępy ciała. Dłonie, ręce, stopy, uszy, głowa — wszystko, co zdołało 
odrąbać zimne żelazo, zaczęło fruwać na wszystkie strony. Niektóre bardziej ruchome części 
ciała, zwłaszcza dłonie, usiłowały powrócić do swoich właścicieli pełznąc po ziemi niczym 
owady, ale śmigające ostrze nie pozwoliło żadnej z nich zbliżyć się i połączyć z trupim 
ciałem.
Kiedy fałszywy Cymmerianin zmęczył się w końcu, wyczerpawszy olbrzymi zapas 
barbarzyńskich sił, polana przy wielkim drzewie usiana była porąbanymi fragmentami 
bezkrwistych ciał. Wprawdzie wciąż jeszcze tliło się w nich życie, ale było to już coś na 
kształt roślinnej wegetacji. By uniemożliwić ich ponowne połączenie, kopia barbarzyńcy 
kopniakami rozrzuciła poszatkowane szczątki pięciu napastników na obszarze mili wokoło.
Następnie fałszywy Conan powrócił na swój posterunek, przepatrując pas dżungli 
gorejącymi niebieskimi oczami.
Tak oto Bezocy dotarli do kresu swojej wędrówki.

Pięć tysięcy objętych czarem żywych trupów stało na równinie, pośród atramentowej 
ciemności. Neg patrzył na nieumarłych z murów swojego zamczyska. Tyle na początek 
wystarczy, stwierdził. Północny zachód, tak, zacznie od północnego zachodu.
Machnął, lewą ręką.
— Idźcie do Numalii. Zabijcie wszystkich ludzi, którzy staną wam na drodze. Tam na 
mnie zaczekajcie i spodziewajcie się nagrody.
Połowa oddziału odeszła w ciemność. Co pomyślą prawi mieszkańcy Numalii, gdy ujrzą 
atakującą ich granicę armię nieumarłych? Ile będą gotowi zapłacić, by się ich pozbyć? 
Ostatecznie i tak oddadzą wszystko, ale wcześniej Neg zażąda mnóstwa wozów 
wyładowanych klejnotami i cennymi artefaktami, a także dziewic, które umilą mu chwile 
podboju. Może nawet zbuduje zamek ze złota, z chodnikami wyłożonymi szmaragdami i 
rubinami. To ciekawy pomysł.
Pozostałym żywym trupom rozkazał, by pozostały w pobliżu fortecy. Każdy oddział 
wysłany przez tych, którzy mogliby domyślić się pochodzenia nieumarłych, będzie musiał 
zmierzyć się z tymi tutaj.
Podbój świata został rozpoczęty.

Gdyby to było możliwe, Skeer zaczerwieniłby się jak burak. W obecnym stanie nie mógł 
jednak wyrazić swego gniewu i w gruncie rzeczy dobrze, że tak było. Były złodziej i zabójca 
wyrzucał sobie brak ostrożności.
Skeer głupiec, Skeer błazen, Skeer półgłówek! Że też dał się nabrać na tak starą sztuczkę 
jak zatrute wino! Przecież sam również z niej korzystał!
Przeszedł przez jedną z niższych kondygnacji zamku, a pająki jak wierne psiaki podążały 
jego śladem. Zdołał już do tego przywyknąć, zwłaszcza że nic nie mógł na to zaradzić.
Nagle ujrzał nadchodzącą z przeciwka Tuanne.
— Och! Znowu się spotykamy.
Nie odezwała się, lecz zbliżała się ku niemu wolnym, nieomal lunatycznym krokiem.
— Idziesz na spotkanie naszego pana?
— Tak — odrzekła.
— Pozdrów go ode mnie. Niechaj przez tysiąc lat zżera go najzjadliwsza ospa!
— Wypadłeś z łask, Skeer? — spytała.
— Przyzywa cię, co? Chciałbym zobaczyć wasze spotkanie, gdyby tylko zezwolił mi na to.
— Czy nawet teraz, gdy osiągnąłeś ten sam stan co ja, nie potrafisz przestać mnie 
nienawidzić?
Skeer przeszedł kilka kroków w grobowej ciszy. W końcu powiedział:
— Nie, to nieprawda. Rozumiem, dlaczego zrobiłaś to, co zrobiłaś. Gdybym tylko mógł 
zdobyć ten talizman, szybko położyłbym temu kres.
— Wiesz, gdzie on jest?
— Tak, ale cóż z tego? Jest dobrze strzeżony, a nieumarłym, którzy są w jego mocy, nie 
wolno nawet pomyśleć o wejściu do kryształowej komnaty.
— Ale nam tego nie zakazano — z tyłu rozległ się głos Conana.
Skeer odwrócił się. Tuanne przekręciła głowę, aby móc go zobaczyć, ale nie zwolniła 
kroku.
— Conan! — zawołała — I Elashi!
— Tak. Sól, Elashi — polecił barbarzyńca. Skeer wyprężył się jak struna.
— Macie sól? Tutaj?
— Tak.
— A więc posypcie nią także mnie!
— To zwyczajna sól, Skeer — powiedziała Tuanne. — Nie przełamie zaklęcia 
nekromanty, a jedynie może na pewien czas cię unieruchomić.
— Nieważne, bylebym mógł oprzeć się jego wezwaniu. Proszę.
— Nie zamierzam ci pomóc, Skeer. Zabiłeś mojego przyjaciela.
— Mogę zaprowadzić cię do talizmanu — rzekł Skeer. — Jak go posiądziesz, będziesz 
mógł powstrzymać Nega.
Conan spojrzał na Tuanne.
Skinęła przyzwalająco.
— Dobrze. Elashi, masz tu bukłak z wodą. Wsyp do niej sól.
Kobieta po chwili przygotowała silny roztwór soli. Ułożyła dłoń w miseczkę, nalała 
odrobinę wody i prysnęła na Tuanne. Tuanne zesztywniała, a Conan chwycił ją, gdy zaczęła 
padać. Położył ją delikatnie na posadzce, na której uprzednio rozłożył swój płaszcz.
— Wrócimy po ciebie, gdy będzie już po wszystkim.
Nie mogła nic powiedzieć, ale ujrzał iskierki migocące w jej oczach.
— A ja? — zapytał Skeer.
Conan spojrzał na pająki, które najwyraźniej nie przejmowały się ich obecnością.
— Najpierw pokażesz nam, gdzie jest przechowywany talizman — rzekł.
— A więc chodźcie, tylko szybko, zanim Neg znów mnie zawezwie.
Spojrzawszy po raz ostatni na Tuanne, Conan i Elashi ruszyli za Skeerem zachowując 
stosowny dystans, by nie nastąpić na którąś z pajęczyc maszerujących raźno za nieumarłym.

XXI

— Jest tam sześciu strażników — rzekł Skeer — Bezokich. Jeden z nich jest taki jak ja, 
pozostali są żywi.
— Damy sobie radę — mruknął Conan.
— Najpierw musimy do nich dotrzeć. Posłuchajcie! Zza załomu korytarza przed nimi 
dobiegł gwar głosów.
— Szybko, tam! — Skeer wskazał pobliskie drzwi. Przeszedł przez nie pierwszy, za nim 
Elashi i Conan.
Znalazłszy się w pomieszczeniu, a był to składzik wypełniony beczkami ułożonymi w 
dwóch rzędach jedne na drugich, Conan zostawił drzwi nieznacznie uchylone. Wyjrzał przez 
wąską szparę trzymając miecz uniesiony do ciosu.
Na zewnątrz pół tuzina ludzi minęło spiesznie ich kryjówkę.
Wszyscy mieli cechy ożywionych niedawno umarłych.
— Neg dla bezpieczeństwa wpuścił do zamku wielu nieumarłych — oznajmił Skeer. — 
Korytarze będą roić się od jego nowych niewolników.
— Zatem będziemy musieli zachować ostrożność — stwierdził Conan.
— Czy nie moglibyśmy udawać, że jesteśmy tacy sami jak oni? — rzuciła Elashi.
— Nie. Potrafimy rozpoznać swoich — odrzekł Skeer.
— Ale może moglibyśmy udawać twoich jeńców? — zaproponował Conan.
— Tak. To mogłoby się udać. Pomimo iż jestem obecnie tylko sługą Nega, większość 
nowych nieumarłych wie, że mam u niego największe względy.
— W takim razie ruszamy — rzekł Cymmerianin.

Coś było nie tak, Neg poczuł to wyraźnie. Nie był w stanie określić, co go niepokoiło, ale 
było to uczucie denerwujące jak swędzenie w miejscu, którego nie można dosięgnąć. Nie było 
powodu do ogłaszania alarmu, zwłaszcza teraz gdy przed fortecą zebrały się tysiące wiernych 
mu wędrowców nocy, a kolejne tuziny przemierzały korytarze warowni. Był zabezpieczony 
przed atakiem i mógł pobierać od swoich wyznawców siły nie tylko fizyczne, ale i umysłowe. 
Mógł wiedzieć to samo co oni. Jedyne co musiał teraz uczynić, to znaleźć odpowiedź.
Co się działo?
Co go niepokoiło?
Cóż, po pierwsze, Tuanne była już mocno spóźniona. Może powinien sprawdzić, co się z 
nią stało.
Zaczął mentalne poszukiwania i niebawem ją znalazł. Była niedaleko.
Daj mi swoje oczy — rozkazał.
To, co ujrzał, zdawało się nie mieć sensu. Wyglądało to jak naga słabo oświetlona ściana. 
Po chwili uświadomił sobie, że nie była to ściana, lecz sufit.
Jak to możliwe? Czyżby stała w bezruchu, wpatrując się w sufit? To niemożliwe! Nie po 
tym, jak rozkazał, aby natychmiast do niego przyszła.
Mogła iść powoli, ale nie wolno jej było się zatrzymać. Jednakże wciąż widział ten sam 
fragment sufitu. Teraz kiedy przyjrzał mu się uważniej, stwierdził, że sklepienie wydawało się 
wyższe niż zazwyczaj. Jeśli to był sufit w zamku, Tuanne musiała kucać albo leżeć na wznak 
na podłodze. Wynikało z tego, że znalazła się pod wpływem jakiegoś przeciwzaklęcia, czaru 
rzuconego przez innego potężniejszego maga lub czarownicę. A może było to coś tak 
prostego jak paraliżujący roztwór soli?
Niezależnie od przyczyny nie wróżyło to najlepiej. W fortecy znalazł się nieproszony gość. 
Należało rozprawić się z nim.
Porzucił Tuanne. Gdzie się podział Skeer?
Nieważne. On był zupełnie bez znaczenia. Klasnął w dłonie i natychmiast pojawili się 
dwaj jeszcze żyjący kapłani.
— Idźcie i znajdźcie Tuanne. Sprowadźcie ją tutaj.
Ale ów drażniący niepokój nie ustał. Zatem było jeszcze coś. I dokąd polazł ten leniwy 
Skeer? Może powinien sprawdzić, co porabia ten złodziejaszek?
Postanowił odłożyć to na później.

Mistrz Kamuflażu szedł obok Brutala. Należeli do szczęśliwców, którym zezwolono 
przestąpić próg zamku Nega. Brutal odzyskał obciętą rękę. To było ciekawe, widzieć jak 
własna ręka poruszana ruchami palców i nadgarstka pełznie po ziemi w poszukiwaniu swego 
właściciela. Brutal pochylił się, podniósł ją i po prostu przyłożył do kikuta. Ramię przyrosło 
po chwili.
Podobnie było z raną w czaszce Mistrza Kamuflażu. Zasklepiła się jak byle zadrapanie. 
Obecnie były szpieg wyglądał prawie tak samo jak za życia. Jednak niektóre żywe trupy 
wyglądały znacznie gorzej od niego. Pewne rany goiły się dłużej, a w miejscach gdzie 
brakowało fragmentów tkanek lub kości, pozostawały trwałe ubytki.
W przypadku kilku nieumarłych wydawało się wręcz nieprawdopodobne, że mogli się 
poruszać na nagich, odartych z ciała kikutach nóg.
Lecz Mistrz Kamuflażu nie zamierzał zastanawiać się, jak albo dlaczego tak się stało. To 
nie była jego sprawa. Nawet teraz, będąc w mocy nekromanty, czuł się wolny i zadowolony. 
Lepiej być nie — umarłym i chodzić po ziemi, niż być trupem gnijącym w wilgotnej mogile.

O świcie tabor wędrownych artystów zmierzających na południe, do Koth, zaczął rozbijać 
obozowisko. W pewnej chwili jeden z mężczyzn rozkładających namiot spojrzał przypadkiem 
na sąsiednie wzgórze. Wstrzymał oddech i błyskawicznym ruchem wykonał przed sobą znak 
chroniący od złego, po czym okrzykiem zaalarmował pozostałych.
— Zhombeya! Zhombeya! — zawołał.
Artyści zareagowali błyskawicznie. Kiedy tysiące milczących postaci zeszło bądź spełzło 
po zboczu wzgórza, wszystko, co nie mogło zostać szybko spakowane i zabrane, 
pozostawiono na równinie. Zanim nadciągająca wataha dotarła do obozowiska, wędrowców 
już nie było. Tabor oddalał się pośpiesznie, zmierzając jak nakazywały stare zwyczaje w 
prawo względem zbliżających się nie — umarłych.
Artyści wiedzieli, jak należy postępować w przypadku zauważenia Zhombeyi. Było to 
bardzo proste, należało wziąć nogi za pas i uciekać jak najdalej.

Wszystko wskazywało na to, że wskrzeszeni słudzy Nega nie byli bardziej bystrzy niż za 
życia. Conan i jego towarzyszka prowadzeni przez Skeera minęli już trzecią grupkę żywych 
trupów, ale ani razu nie zostali zatrzymani. Albo patrole uważały, że Skeer ma pełną władzę 
nad swoimi „jeńcami”, albo w ogóle ich to nie obchodziło.
Te plugawe istoty były wyjątkowo mało spostrzegawcze. Conan wciąż miał u pasa miecz, 
podobnie jak Elashi szablę. Sprawa wydawała się łatwiejsza, niż Cymmerianin przypuszczał.
— Conanie! — rozległ się głośny okrzyk, który w jednej chwili pozbawił barbarzyńcę 
złudzeń.
Barbarzyńca odwrócił się i ujrzał Mistrza Kamuflażu i Brutala pragnących wziąć na nim 
srogi odwet za swoją śmierć.
— Wynośmy się stąd, i to szybko! — rzucił Conan. Cała trójka pobiegła co sił w nogach w 
głąb korytarza.
— Za nimi! To wrogowie Nega!
Były to najwyraźniej właściwe słowa, gdyż około tuzina żywych trupów znajdujących się 
w korytarzu natychmiast puściło się za nimi w pościg.
Conan dobył miecza, ale nie zwolnił kroku. Jego prześladowcy byli martwi i choć mógł się 
z nimi zmierzyć, z całą pewnością nie pokonałby całego tuzina dość szybko, by wygrać tę 
potyczkę. Człek roztropny, jak powiedział mu kiedyś ojciec, wie, kiedy należy walczyć, a 
kiedy podać tyły. Tym razem należało wybrać to drugie rozwiązanie.
Minęli kolejny zakręt, by natknąć się na kolejną, dziesięcioosobową grupkę nieumarłych. 
Conan utorowałby sobie drogę za pomocą miecza, ale umysł Elashi okazał się szybszy od 
jego ostrza.
— Za nami! — zawołała. — Ścigają nas wrogowie Nega!
— Wrogowie Nega! — te dwa słowa bardzo ożywiły żywe trupy.
Cała dziesiątka natychmiast przeszła do działania wykonując zgoła bezmyślnie rozkaz 
nekromanty, który nakazał im, by strzegły go za wszelką cenę.
Conan, Elashi i Skeer pobiegli dalej pozostawiając dwie grupy nieumarłych, by załatwiły 
resztę między sobą. Najprawdopodobniej nie potrwa to długo, ale Conan nie zamierzał 
przystawać i sprawdzać, która ze stron wyjdzie ze starcia zwycięsko.

Wrogowie w zamku! Później ustali, w jaki sposób zdołali przedostać się do środka, 
tymczasem należało ich pojmać i zabić! Neg pociągnął się za wąs skręcając nerwowo w 
palcach jego koniec. Postanowił, że wypełni całe zamczysko swymi sługami, tak by wróg nie 
miał się gdzie skryć!
Przesłał nieumarłym wezwanie.
Już niedługo w korytarzach twierdzy pojawi się kolejnych pięciuset wędrowców nocy!

Skeer wraz z ciągnącymi za nim pająkami poprowadził Conana i Elashi w dół stromymi 
kamiennymi schodami. Pajęczyc było mniej, gdyż podczas ucieczki kilka z nich zostało 
zgniecionych pod potężnymi stopami Cymmerianina, ale te, które pozostały, uparcie podążały 
śladem nieumarłego.
Z tyłu dobiegł ich tupot wielu par stóp na kamiennych płytach. Pościg! Prześladowcy nie 
zbiegli jednak ich śladem na dół.
— To droga do lochów — powiedział Skeer.
— A co z talizmanem? — spytał Conan.
— Po drugiej stronie zamczyska. Ale możemy skrócić sobie drogę idąc podziemiami.
— W takim razie prowadź.
Ostatnie pająki Skeera, było ich teraz kilkanaście, umknęły w bok, by znaleźć się poza 
zasięgiem stóp barbarzyńcy.

Neg stanął naprzeciw tego, który nazywał siebie Mistrzem Kamuflażu:
— Mów! — rozkazał.
— Nazywa się Conan, panie. To cudzoziemski barbarzyńca. To właśnie on mnie zabił. 
Wędruje z kobietą, choć wcześniej towarzyszyła im jeszcze jedna, nieumarła…
— Co? Opisz tę nieumarłą! Mistrz Kamuflażu uczynił to.
— Tuanne! Ach!
— Mieliśmy rachunki do wyrównania…
— Nie obchodzą mnie wasze spory. Powiedz mi coś więcej o tym barbarzyńcy i kobiecie.
— Był z nimi pewien mężczyzna, jeden z tych, którzy znajdują się w twojej mocy.
— Naprawdę? Opisz go!
— Ma twarz świętego. I podąża za nim gromada pająków…
— Skeer! Na Czarne Sploty Seta! Zmiażdżę jego kości na proch! Nie, to byłoby dla niego 
zbyt łagodne. Pozbawię go kończyn i będę używać jako podnóżka!

Przemierzali raźno pogmatwany labirynt podziemnych korytarzy, gdy nagle Skeer 
przystanął.
— O nie! On mnie przyzywa! — jęknął. Twarz Skeera zsiniała.
— On… on wie! — zdołał jeszcze wykrztusić.
— Mistrz Kamuflażu — powiedziała Tuanne.
— Tak — mruknął Conan. — Użyj roztworu soli. Wojowniczka pustyni odkorkowała 
bukłak i prysnęła wodą na Skeera. Nieumarły zesztywniał, a Conan pochwycił jego 
wyprężone ciało i ułożył je pod ścianą.
Pozostałe pajęczyce utworzyły wokół Skeera półokrąg.
— Jesteśmy zdani na siebie — rzekł Conan. — Chodźmy poszukać tej strzeżonej komnaty.
Elashi pokiwała głową.
— Idź pierwszy, ja za tobą.

Zanim dwaj Bezocy donieśli ją do sanktuarium Nega, Tuanne do pewnego stopnia 
odzyskała zdolność ruchu. Nekromanta uśmiechał się jak demon obmyślający wyjątkowo 
obmierzły występek.
— Ach, cna Tuanne! Mamy to i owo do omówienia…
Kapłani postawili nieumarła na ziemi. Zakołysała się lekko, ale utrzymała się na nogach. 
Nie miała się co łudzić, była zgubiona.
— Jakie zamiary ma ten łotr, którego nazywają Conan?
Pomimo że starała się zachować milczenie, wzrok Nega zmusił ją do mówienia.
— On… on zamierza cię zabić.
— Zabić mnie! Ha! Tysiące próbowało, ale jak dotąd nikomu się nie udało! Większość zaś 
srodze tego pożałowała.
— A jednak dostał się do wnętrza twej fortecy, nieprawdaż?
Neg zmarszczył brwi.
— Jesteś arogancka i harda. Nie mogę na to pozwolić. — Machnął ręką i wskazał jednym 
palcem na Tuanne.
Przeszył ją palący ból, jakby w jej pierś wbiła się rozpalona do czerwoności igła. Jęknęła, 
zgięła się wpół i wolno wyprostowała.
— Czy to wszystko czego pragnie ten człowiek?
Tuanne wiedziała, że nie może kłamać, ale liczyła, że zdoła choć trochę zaciemnić prawdę. 
Conan niewątpliwie pragnął wielu rzeczy, w tym także takich, o których nie wiedziała.
— Nie wiem, jakie są inne jego pragnienia — to była prawda. Nie okłamała go, gdyż 
nekromanta nie zapytał jej, czego jeszcze pragnął Conan. Gdyby spytał, musiałaby mu 
powiedzieć, ale bez konkretnego rozkazu miała pewną swobodę wypowiedzi.
Nekromanta pociągnął koniuszek wąsa. Odwrócił się i uśmiechnął.
— Nieważne — mruknął. — Za kilka chwil w całym zamku zaroi się od moich sług. Twój 
bohater zostanie pojmany i przyprowadzony tu ku mej uciesze. Może oboje coś dla mnie… 
zatańczycie.
Tuanne stała w milczeniu. Może przynajmniej na razie z nią skończył. W jej sercu zatliła 
się wątła iskierka nadziei. Conan i Elashi byli pomysłowi. Być może istniała jeszcze pewna, 
niewielka szansa…
— Czy ten Conan jest sam?
Wypowiedziała to słowo z trudem, ale uczyniła to:
— Nie.
— O! A kto mu towarzyszy?
— Elashi, kobieta z pustyni.
— O! — znów ten diabelski uśmieszek. — Im więcej, tym weselej. Czy ona również 
pragnie mej zguby?
— Tak.
Pokiwał głową.
— Jeszcze jedna głupia, która dołączy do mojej armii. Doskonale. Jestem pewien, że dwie 
kobiety i barbarzyńca zapewnią mi przednią rozrywkę na najbliższe godziny.
Tuanne nie odpowiedziała, ale tlący się w niej płomyk nadziei zaczął przygasać. Neg był 
teraz zbyt potężny, czuła moc bijącą zeń jak z olbrzymiego ogniska. Jednym machnięciem 
ręki mógł zabić zarówno Conana, jak i Elashi, i nie kosztowałoby go to więcej wysiłku, niż 
potrzeba do uśmiercenia dokuczliwego owada. Mogłoby im się udać, gdyby odnaleźli Źródło 
Światła i pozbawili Nega jego olbrzymiej mocy, ale szansę, że zdołają tego dokonać, były 
raczej znikome.

XXII

Conan zaczął czuć się jak rzeźnik. Wraz z Elashi porzucili wszelkie pozory skrytości. 
Biegli korytarzami olbrzymiego zamczyska pokonując kolejne zakręty i jeśli to było 
konieczne, torując sobie drogę mieczami. Żywe trupy nie ginęły pod ciosami ostrej stali, ale 
dostatecznie zręczne i silne cięcie mogło je unieruchomić. Nieumarły skaczący na jednej 
nodze był o dużo wolniejszy od Cymmerianina i wojowniczki pustyni. Ścięcie głowy było 
jeszcze lepsze. Korpus bez głowy nie był w stanie ich ścigać, a namacanie i nałożenie czerepu 
na kikut szyi okazywało się nader czasochłonną operacją.
Biegli, aż w końcu odnaleźli to, czego szukali. W korytarzu stało sześciu Bezokich, a z tyłu 
za nimi znajdowały się drzwi. To musi być tutaj! — pomyślał Conan.
Nie uzbrojeni kapłani rzucili się na dwójkę intruzów. Bezocy byli szybcy, ale korytarz zbyt 
wąski, aby mogli otoczyć Elashi i Conana. Miecz Cymmerianina zaczął kreślić w powietrzu 
przedziwne wzory, zimne błękitne żelazo nurzało się w ciepłych ciałach. Barbarzyńca ciął i 
rąbał, uskakiwał i okręcał się wkoło, aż dwaj ślepi kapłani runęli bez życia na ziemię.
Elashi za nim walczyła z jednym z kapłanów i tnąc raz po raz swą szablą, zaliczając 
płytkie trafienia, skutecznie trzymała Bezokiego na dystans.
Trzej pozostali poruszali się tanecznym krokiem i wykonywali zwinne uniki. Conan śmigał 
jak fryga usiłując ich dosięgnąć. Miał swój miecz i dysponował olbrzymią siłą, ale tamci byli 
szybsi. A jeden z nich był już martwy. Musiał mieć się na baczności, by jeden z nich — 
który? — nie schwycił jego miecza za ostrze i nie unieruchomił go, bo dwaj pozostali mogli 
w tym czasie rzucić się na Conana.
Jeden z kapłanów trafił Conana w żebra krótkim, celnym kopnięciem.
Barbarzyńca jęknął i ciął pionowo w dół. Miecz wgryzł się w udo mężczyzny, ale krew nie 
popłynęła. A więc to był nieumarły!
Żywy trup spróbował schwycić okrwawione ostrze, ale Conan nagłym ruchem przyciągnął 
miecz do siebie, odcinając przy tym przeciwnikowi parę palców. Teraz przynajmniej nie 
będzie miał kłopotów z rozpoznaniem go.
Kolejny ślepiec okręcił się na pięcie, prostując prawą rękę i zaciskając palce w pięść. 
Uderzenie na odlew wymierzone w skroń Conana odbiło się nieszkodliwie od jego 
muskularnego ramienia, gdy Cymmerianin w ostatniej chwili pochylił się i przygarbił. Jednak 
choć ramię barbarzyńcy było potężne i mocno umięśnione, wibracja wywołana ciosem 
przeniknęła daleko w głąb ciała.
Z tyłu za nim dobiegło wołanie Elashi:
— Spójrz w głąb korytarza, Conanie!
Conan skoczył na obracającego się kapłana i finezyjnym cięciem rozpłatał mu brzuch. 
Kiedy Bezoki runął, utrudniając na chwilę działanie swoim braciom, Conan wykorzystał tę 
okazję, by zerknąć na drugi koniec korytarza.
Na Croma! W ich stronę zmierzali następni nieumarli. Mieli tylko kilka chwil, zanim 
napastnicy zmiażdżą ich swą masą.
— Drzwi! — ryknął Conan.
Przeskoczył nad powalonym kapłanem, ciął żywego trupa odrąbując mu dłoń i odwrócił 
się w stronę drzwi.
Naturalnie zamknięte.
Elashi zdołała przebić mieczem swojego przeciwnika. Natychmiast pośpieszyła z pomocą 
Conanowi, który walczył z dwoma ostatnimi kapłanami.
Nieumarli byli coraz bliżej.
Conan dał susa na drugą stronę korytarza, cięciem na odlew wypruł wnętrzności kolejnemu 
Bezokiemu, po czym uderzył całym ciałem na zamknięte odrzwia.
Mechanizm zamka nie był dość mocny, by wytrzymać impet atakującego z pełną siłą 
cymmeriańskiego olbrzyma. Metal zazgrzytał i ustąpił, drzwi z trzaskiem otwarły się na 
oścież, a Conan natychmiast przeskoczył przez próg. Elashi była tuż za nim. Zanim 
znajdujący się najbliżej żywy trup zdążył dotrzeć do drzwi, Conan zatrzasnął je i przytrzymał.
— Jest tutaj! — zawołała Elashi.
Mięśnie ramion i barków Conana zadrgały, gdy nieumarli zaczęli dobijać się do drzwi.
— Dobrze. Zabierz go! — krzyknął opierając się z całych sił. — Szybko!
Conan obejrzał się przez ramię i ujrzał Elashi podbiegającą do kryształowego stożka. 
Zawahała się z dłonią nad talizmanem.
— To świeci — powiedziała.
— Jak dla mnie może nawet śpiewać i tańczyć. Zdejmij go stamtąd!
Zdjęła talizman ze szczytu ściętego stożka.
— Mam go — oznajmiła.
— Dobrze. Stań przy drzwiach. Z tej strony.
Podeszła, by wypełnić polecenie.
— Przygotuj się — rozkazał i odskoczył od drzwi stając przez Elashi.
Drzwi otwarły się z trzaskiem i do komnaty wpadły cztery żywe trupy. Conan podstawił 
im nogę, schwycił Elashi i wyskoczył ponad leżącymi na posadzce ciałami na korytarz.
Tłoczyło się w nim około pięćdziesięciu nieumarłych.
Trudno, spotkam się z Cromem z dłońmi ociekającymi ich krwią, pomyślał Conan. Uniósł 
oręż do ciosu.
— Stój! — zawołała Elashi.
Spojrzał na nią. Trzymała przed sobą talizman, z którego wnętrza płynęła silna, zielonkawa 
poświata.
Żywe trupy zaczęły się wycofywać przerażone.
Elashi skoczyła naprzód i dotknęła talizmanem jednego z nich. Nieumarły upadł i zaczął 
się kurczyć jak wrzucony do ognia liść.
— Ona jest nosicielką Prawdziwej Śmierci! — zawołał ktoś. W tej samej chwili połowa 
oddziału nieumarłych odwróciła się i rzuciła do ucieczki. Inni zbliżyli się do Conana i Elashi, 
ale nie wydawali się już groźni. Uśmiechali się sztywno.
— Ja — rzekł jeden z nich — dotknij mnie pierwszego!
— A potem mnie! — powiedział drugi. — Bądź błogosławiona.
Conan wydawał się zbity z tropu.
— Oni chcą umrzeć — wyszeptała Elashi. — Dotknięcie talizmanu uwolni ich i powrócą 
do Szarych Krain.
Conan pokiwał głową.
— Dotknij ich. A potem znajdziemy Nega i ja go dotknę, ale tym. — Cymmerianin 
potrząsnął mieczem.

Otoczona mała wioska oczekiwała na zagładę. Wieśniacy słyszeli o marszu żywych 
trupów, tysiącach nieumarłych, którzy zabijali wszystkich na swojej drodze, i wiedzieli, że 
nie było dla nich nadziei.
Kiedy jednak zabójcy zbliżyli się do osady, wydarzyło się coś dziwnego. Wszyscy 
nieumarli stanęli. Znieruchomieli, wpatrując się w jakiś odległy punkt w przestrzeni.
Wieśniacy mówili później, ze wyglądało to, jakby w jednej chwili utracili cały zapał i chęć 
do działania.

Neg pałał z wściekłości.
— Talizman! Ktoś go zabrał! Moja moc słabnie! — wrzeszczał.
Tuanne znajdująca się wciąż w jego mocy uśmiechnęła się. Nekromanta miał władzę nad 
nią i wieloma innymi nieumarłymi w całym zamczysku, ale poza fortecą moc magii 
stanowiąca potęgę Nega zaczęła gwałtownie zanikać.
Nekromanta odwrócił się do Tuanne.
— To sprawka twojego barbarzyńcy! — wrzasnął.
— Mam nadzieję — odparła.
— Suko! Będziesz się za to wiła w najokropniejszych męczarniach! — wymierzył w jej 
stronę wyprężony palec, ale Tuanne tym razem nie poczuła palącego bólu. Wciąż się 
uśmiechała.
— Zajmę się tobą później! — nekromanta odwrócił się na pięcie i pośpiesznie opuścił 
komnatę.

Roztwór soli, którym skropiła Skeera Elashi, musiał być słaby albo użyła go zbyt mało. 
Nieumarły odzyskał władzę w kończynach dużo szybciej, niż się spodziewał. Wstał, a jego 
pajęczyce wycofały się pod ścianę. Westchnął. Był pewien, że Neg wymyśli dlań srogą karę 
za niedawną zdradę. Ale… nie odczuwał już zewu nekromanty. Co się stało? Usiłował 
wyczuć mentalny zew maga, ale Neg musiał być widocznie zajęty czymś innym, nie 
wychwycił bowiem żadnej obecności. Dziwne…
Skeer nie zamierzał zastanawiać się nad przyczyną swego osobliwego uwolnienia.
Musiał teraz szybko dostać się do talizmanu.

Conan i Elashi wędrowali korytarzem zostawiając za sobą sterty pozbawionych życia ciał. 
Wielu nieumarłych przybyło z własnej woli, by zaznać mocy Źródła Światła, choć obecnie 
Cymmerianin myślał o nim bardziej jako o Źródle Śmierci. Inni wyczuwając obecność 
amuletu woleli wziąć nogi za pas. Conan stwierdził, że ten rodzaj mocy ma w sobie jakiś 
uwodzicielski urok.
Lepiej jednak by nikt nie był narażony na podobne pokusy.
Brnęli coraz dalej w głąb korytarza, dwoje żyjących niosących Prawdziwą Śmierć duszom 
tych wszystkich, którzy jej pragnęli.

Neg pędził jak burza, pokonując korytarze, a w jego czarnym sercu wrzała 
niepohamowana wściekłość. Odnajdzie tego barbarzyńcę i skieruje nań swe zabójcze 
spojrzenie, dopóki ten głupi intruz nie zmieni się w nędzną cuchnącą kupkę popiołu!
Nekromanta był bardziej niż tylko poirytowany niepowodzeniem swoich dalekosiężnych 
planów. Co więcej, to była zniewaga! Nie mógł puścić tego płazem! Nie po to przeżył tyle 
stuleci i opracował tak wspaniały plan podboju świata, by zostać powstrzymanym przez 
jakiegoś barbarzyńcę!

Skeer wraz z towarzyszącymi mu pająkami dotarł do kryształowej komnaty Nega. 
Miejscami korytarz usłany był tak ogromnymi zwałami ciał, że musiał się po nich wspinać, a 
gdy w końcu dotarł na miejsce, stwierdził, że w komnacie nie było już magicznego artefaktu. 
A więc Conan i wojowniczka zdołali pokonać niesamowitych strażników Nega… 
Zdumiewające…
Skeer podążył szlakiem trupów, z których wiele było jedynie wyschniętymi na wiór 
kupkami kości. Kiedy dostąpili pocałunku Prawdziwej Śmierci, zaklęcie ożywiające przestało 
działać i nastąpił przyśpieszony proces rozkładu, A może po prostu powrócili do stanu, w 
którym byli przed znalezieniem się w mocy Nega. Ta myśl bynajmniej nie przypadła mu do 
gustu, zwłaszcza gdy zaczął zastanawiać się nad rozkładem własnego ciała. Niemniej jednak 
Skeer doszedł do wniosku, że gdyby jakimś cudem Neg zupełnie utracił nad nim kontrolę, 
mógłby przywyknąć do obecnego trwania pomiędzy życiem a śmiercią. Mógłby znaleźć coś 
innego, co zastąpiłoby mu kobiety i konopie. Na razie nic nie przychodziło mu do głowy, ale 
w swoim czasie na pewno coś wymyśli. Chodziło teraz o to, aby Neg zginął lub do reszty 
utracił swoją moc, a jednocześnie on, Skeer, pozostał przy obecnym, pozornym życiu. Nie 
było to łatwe, ale chyba możliwe.
Podążył w głąb korytarza, w poszukiwaniu Conana i Elashi.
Pająki przepełzały przez zalegające posadzkę zwłoki nie zwracając na nie najmniejszej 
uwagi.

Jasne niegdyś gobeliny zdobiły ściany głównej sali biesiadnej, w której mogło zasiąść 
naraz stu gości. Przez lata gobeliny zmatowiały, a blat długiego stojącego pośrodku stołu 
pokryła gruba warstwa kurzu i pajęczyn. Światło poranka przenikało do wnętrza przez 
niewielki świetlik, przesłonięty czerwoną od rdzy kratą. Nie zaczęło jeszcze padać i w 
komnacie było względnie jasno.
Neg wszedł do sali z południowego korytarza.
W tej samej chwili do pomieszczenia z północnego korytarza wpadli Conan, Elashi, a 
zaraz potem Skeer w asyście nieodłącznych pająków.
Cała czwórka przystanęła na jedno krótkie uderzenie serca.
— A więc — rzekł Neg — to ty przysporzyłeś mi tylu zgryzot?
— Tak — odrzekł Conan ważąc w dłoni miecz. — A przez ciebie zginął mój przyjaciel.
— Zginęło przeze mnie wielu ludzi. Śmierć jest moją domeną.
— Jednym z nich był mój ojciec — rzekła Elashi.
Neg wybuchnął śmiechem.
— A ty, Skeer? Masz do mnie jakiś żal?
Skeer zawahał się. Gdyby Neg wyszedł z tego zwycięsko…
— Nieważne — warknął Neg. — Swoją zdradą zasłużyłeś na mój gniew. Kiedy uporam 
się z tą dwójką, przyjdzie kolej na ciebie.
Skeer poczuł, jak coś ściska go w dołku.
Conan uniósł miecz i zaczął przesuwać się naprzód, cal po calu, utrzymując bezbłędną 
równowagę.
Neg stał ze skrzyżowanymi rękami, obserwując uważnie.
Elashi uniosła szablę i również ruszyła w stronę Nega. Nekromanta nadal trwał w 
lekceważącej postawie. Conan zauważył, że przeciwnik nie jest uzbrojony. Zwykłego 
człowieka łatwo było uśmiercić w tej sytuacji jednym szybkim cięciem, niemniej Nega trudno 
było zaliczyć do zwyczajnych ludzi. Szybka i łagodna śmierć była dla niego zbyt dobra, nie 
zasłużył na nią, ale Conan miał już taką naturę i nie potrafił posunąć się do okrucieństwa.
Kiedy Cymmerianin był dostatecznie blisko, by zaatakować czarnoksiężnika, Neg uniósł 
jedną rękę i wymierzył wyprężone palce w Conana.
— Moje oczy — powiedział.
Barbarzyńca odruchowo uniósł wzrok, spojrzał tamtemu w oczy i stwierdził, że nie jest już 
w stanie odwrócić spojrzenia.
W oczach Nega zdawały się wirować najrozmaitsze barwy przeszywając Conana niczym 
sztylety. Nagle Cymmerianin poczuł, że uginają się pod nim kolana i zaczynają słabnąć 
ramiona. Opuścił miecz. Miał wrażenie, jakby przedzierał się przez gęste błocko…
W tej chwili Elashi rzuciła się naprzód zamachując się szablą i mierząc w głowę 
nekromanty. Mag przeniósł wzrok z barbarzyńcy na kobietę. Wojowniczka zatrzymała się, 
jakby natrafiła na niewidzialną ścianę. Broń wypadła jej z dłoni. Usiadła i ukrywszy twarz w 
dłoniach, zaczęła pochlipywać.
Conan poczuł, że wracąją mu siły, i zebrał się w sobie, by zaatakować nekromantę.
Neg znów skoncentrował siłę swego wzroku na Cymmerianinie i słabość ogarnęła 
młodego olbrzyma niczym gruba obciążona ołowiem sieć.
Podniesienie kowadła w składzie kupieckim wydawało się błahostką w porównaniu z 
utrzymywaniem otwartych oczu. Miał ochotę położyć się i zdrzemnąć choć chwilkę. Tego 
łotra mógł przecież zabić później…
— Nie zasypiaj! — zawołał Skeer. — To spojrzenie śmierci! Jeśli zaśniesz, już nigdy się 
nie obudzisz!
Neg uśmiechnął się złowrogo.
— Mam już dosyć twojej dwulicowości, Skeer!
To rzekłszy uniósł obie ręce w stronę nieumarłego i strzepnął nimi, jakby sypał piasek.
Conan zdołał spojrzeć na Skeera. Żywy trup jęknął i jego skóra pokryła się zmarszczkami. 
Za moment wyglądał jak winogrono leżące zbyt długo na słońcu. Jęk uwiązł mu w gardle i 
nieumarły padł. Jego ciało zdawało wytapiać się wszystkimi porami skóry i trzy uderzenia 
serca później, w miejscu gdzie leżał Skeer, pozostał już tylko nagi szkielet.
Olbrzymie pająki, mocno poruszone, zaczęły pełzać po wyschniętym na wiór truchle.
— A teraz — rzekł Neg — zakończymy naszą sprawę. Ponownie odwrócił się do Conana.
Cymmerianin spróbował pokonać niewielką odległość dzielącą go od Nega.
Dwa małe kroki i mógłby dosięgnąć czarnoksiężnika.
Zrobił jeden krok i nagle przystanął, jakby nogi spętały mu niewidzialne okowy. Nie mógł 
się poruszyć. Słyszał za sobą zduszony płacz Elashi i poczuł smutek, że ona również będzie 
musiała umrzeć, niemniej nic na to nie mógł poradzić. Nie podda się, ale… nie mógł… ruszyć 
się… z miejsca…
Neg krzyknął.
Conan potrząsnął głową, zaklęcie trochę osłabło.
To zaatakowały Nega pajęczyce. Nekromanta usiłował odrzucać je od siebie, deptać i 
miażdżyć uderzeniami pięści, ale te, które pozostały przy życiu, atakowały go zaciekle raz po 
raz, wspinając się po nogach czarnoksiężnika i kąsając go gdzie popadło.
Wraz z zagładą Skeera pajęczyce otrząsnęły się z niezdecydowania. Skeer nie istniał, ale 
jego klątwa została teraz przeniesiona na Nega. A Neg żył. Pajęczyce mogły teraz wypełnić 
swoją misję i bezzwłocznie zabrały się do dzieła.
Conan uniósł miecz. Zdawał się ciężki jak pień! Przesunął się o pół cala naprzód. Jego 
stopy były jak przybite do podłogi…
— Zdychajcie! — krzyknął Neg.
Pajęczyce odpadły z jego ciała i poturlały się bezładnie po posadzce. Niektóre jeszcze 
przez chwilę poruszały konwulsyjnie odnóżami, ale nie trwało to długo.
Conan naprężył się usiłując pokonać stojącą na jego drodze niewidzialną bryłę litej 
skały…
Neg przeniósł wzrok z dogorywających pająków na Conana.
— Nie! — jego ręka wyprysła w górę…
Conan napiął mięśnie grzbietu, barków, ramion i brzucha, po czym dobywając resztki sił 
ciął gwałtownie mieczem w dół…
Ostra krawędź błękitnego żelaza wryła się w skroń Nega. Trzask ostrza rozrąbującego kość 
utonął pośród gwałtownego szumu, gdy z wnętrza głowy czarnoksiężnika buchnęła porywista 
struga cuchnącego powietrza. Dławiący smród sprawił, że wnętrzności podeszły Conanowi do 
gardła. Barbarzyńca upuścił miecz i osunął się na kolana.
Nadnaturalny wiatr poruszył gobelinami, zmiótł proch, kurze i piach z całej sali i 
zawirował nimi wkoło, oślepiając barbarzyńcę i wojowniczkę pustyni.
Conan przetarł oczy.
Kiedy zawierucha ustała, na podłodze obok Conana widniała tłusta kałuża zgnilizny i 
czerwono–czarnego, odrażającego śluzu rozpływającego się po kamiennych płytach.
I to było wszystko, co pozostało po Negu zwanym Złowrogim.

XXIII

— W osobistych komnatach Nega Conan i Elashi odnaleźli Tuanne, uwolnioną spod 
władzy nekromanty. Dwie kobiety zapłakały z radości.
— Zabiłaś go? — spytała Tuanne.
— Conan to zrobił — odparła Elashi. — Z pomocą pająków Skeera. — Opowiedziała o 
ostatniej walce z Negiem.
Kiedy skończyła, Tuanne uśmiechnęła się.
— Nasz Conan to dzielny człowiek.
Obie kobiety odwróciły się i uśmiechnęły do niego.
— Co teraz? — spytał Conan, czując nagłą suchość w gardle.
— Musimy użyć talizmanu, by uwolnić nieumarłych — stwierdziła Tuanne. — Pomożesz 
mi? Nie mogę sama dotknąć Źródła.
— Oczywiście — odparła Elashi.
Conan usłyszał, jak obie kobiety rozmawiają przyciszonymi głosami. Patrzył na nie, ale ani 
na chwilę nie tracił czujności wypatrując nieumarłych lub Bezokich, którzy wciąż mogli czaić 
się w zakamarkach zamku.
Całą tę ponurą budowlę wypełniał odór tak dojmujący, że w porównaniu z nim smród 
rzeźni przypominał delikatny aromat wiosennych kwiatów. Oddychanie tymi cuchnącymi 
oparami nie mogło nikomu wyjść na zdrowie.
— Lepiej wyjdźmy na zewnątrz — zaproponowała Tuanne.
— Tak.
Przeszli przez opuszczony zwodzony most i przekroczyli fosę. Znalazłszy się na zewnątrz, 
odwrócili się, by spojrzeć na zamczysko.
— Trzymaj amulet, o tak — powiedziała Tuanne wykonując odpowiedni gest. Elashi 
powtórzyła go, ujmując amulet we właściwy sposób.
— A teraz wypowiedz słowa — poleciła nieumarła. — Quodnecesant…
Elashi powtórzyła.
— …sibidamnononerit…
— …sibidamnononerit… — dokończyła Elashi.
Wewnątrz zamku rozległ się głuchy łoskot. Niebo nad nim zaczęło się gwałtownie 
rozjaśniać. Zupełnie jakby w górze pojawiło się nowe słońce…
Conan zamrugał, oślepiony silnym blaskiem.
Błysnęło jaskrawo i tysiące płomieni buchnęły na wszystkie strony niczym stylizowany 
wizerunek słońca.
Poświata zgasła równie szybko, jak się pojawiła.

Mistrz Kamuflażu, biegnący obok Brutala, ujrzał, jak struga jasnego światła przeszywa 
znajdującego się tuż przy nim mężczyznę, a sekundę później poczuł, jak podobna świetlana 
włócznia przenika jego kręgosłup.
Obaj w mgnieniu oka umarli Prawdziwą Śmiercią.

Kapłan Malo dołączył do swoich przodków w Szarych Krainach.
Ognisty promień dosięgnął go w okamgnieniu i mnich osunął się z górskiej przełęczy 
spadając w otchłań wieczności. Wszędzie wokół ci, którzy mocą magii Nega zostali 
przywróceni do życia, odchodzili do Szarych Krain. Prawdziwa Śmierć skosiła naraz kilka 
tysięcy nieumarłych. Padali jak marionetki, którym jakaś wielka brzytwa lub kosa 
poprzecinała wszystkie sznurki.
Przed zamkiem Nega Tuanne zwróciła się do Elashi.
— Czy mogłabyś owinąć talizman w jakiś materiał i włożyć go do sakiewki?
Elashi wrzuciła Źródło Światła do sakwy i podała ją Tuanne.
— Dziękuję. To dziwne, ale dzięki bliskości amuletu uniknęłam pocałunku Prawdziwej 
Śmierci, którego doświadczyli inni nieumarli — zważyła mieszek w dłoni. — A więc będę 
musiała dotknąć talizmanu. Nie opodal jest piękny zagajnik. Te wielkie drzewa są naprawdę 
urocze. Chyba zrobię to właśnie tam, między drzewami.
Elashi zaczęła płakać.
— Musisz? Ja… my… możemy się tobą zaopiekować. Spojrzała na Conana, a ten lekko 
skinął głową.
— Podejdźcie bliżej — wyszeptała Tuanne.
Kiedy Conan i Elashi zbliżyli się, Tuanne objęła ich i uściskała serdecznie.
— Byliście mi przyjaciółmi i kochankami — powiedziała. — Nigdy was nie zapomnę. Ale 
muszę odejść. To powinno się stać już sto lat temu.
Elashi wciąż płakała. Conan na chwilę odwrócił głowę, by wyjąć coś, co wpadło mu do 
oka.
— Czy chciałabyś, żebyśmy…? — spytała Elashi.
— Nie. Wolałabym, abyście zapamiętali mnie taką, jaka jestem teraz — powiedziała 
Tuanne. — To nie potrwa długo i nie zostanie ze mnie wiele. Bądź co bądź to całe sto lat.
Conan potarł drugie oko. To musiał być kurz.
— Bądźcie zdrowi — powiedziała Tuanne. Odwróciła się i ruszyła w stronę niewielkiego 
zagajnika wiecznie zielonych drzew. Elashi patrzyła na nią, aż Conan pociągnął ją za rękaw.
— Ona chce zostać sama — rzekł Conan. — Nie odmawiajmy jej tego.
Elashi odwróciła się do Conana i wtuliła twarz w jego szeroką pierś.
— Nadal chcesz zdobyć ten talizman? Mogę przynieść ci go, kiedy Tuanne…
— Nie. Niech zostanie przy jej szczątkach. Lepiej abyśmy zapamiętali ją taką, jaka była.
— Racja.
Oddalili się od zamczyska, a Cymmerianinowi zrobiło się nagle ciężko na duszy, chociaż 
nie był w stanie powiedzieć dlaczego.
— Jakie masz teraz plany? — zapytał.
— Powrócę do mego plemienia — odparła Elashi. — Muszę opowiedzieć o tym 
wszystkim moim braciom i siostrom. A co ty zamierzasz?
Conan wzruszył ramionami.
— Wcześniej wybierałem się do Zamory. Nie widzę powodu, dlaczego miałbym obierać 
jakiś inny cel.
— Może powędrujemy razem, zanim ja skieruję się na południe? — zaproponowała 
koczowniczka.
— Czemu nie? — odparł Conan.
Wolnym krokiem zaczęli iść na południowy wschód. Żadne z nich ani razu nie obejrzało 
się za siebie, na niewielki zagajnik smukłych, wiecznie zielonych drzew.