VIRGINIA HENLEY 
PIRAT 
I 
POGANKA 
A R T - Kielce 
Kielce 1993 

- Ach cóż to za kogut - wyszeptała przez ściśnięte 
gardło. 
Młoda kobieta miała tę dziką, niekonwencjonalną urodę, w której sposób 
bycia współgrał z wyglądem. Patrzyła na ptaka długo, zamierając niemal 
ze wzruszenia. Był to z pewnością, największy kogut, jakiego widziała. 
Mrużyła oczy z wyrazem rozkoszy, jakby do końca niepewna, czy zmysły 
jej nie łudzą. Syciła się nadzieją że już za chwilę będzie do niej należał. 
Oblizywała zmysłowo wargi. 
Był to rzeczywiście wspaniały okaz. Starając się go nie spłoszyć, zaczęła 
kusić go niskim, uwodzicielskim głosem. 
- No, chodź, mój maleńki. Jeszcze tylko parę kroków i będziesz mój. 
Nie wstydź się. W końcu to tylko mały grzeszek - szeptała kusząco. - Taka 
chwila zdarza się raz w życiu. Ach, jaki jesteś wielki! Chyba nie okażesz 
się dla mnie zbyt duży. - Po chwili zaczęła znów mówić głosem pełnym 
nadziei i wyciągnęła do niego rękę. - Pozwól mi się dotknąć, pogłaskać. 
"A może lepiej nic" - pomyślała. Wydawało się, że za chwilę się cofnie. 
Jednak, gdy już była niemal pewna, że za chwilę to się wreszcie stanie, 
zawahała się. Czy sprosta temu, co postanowiła? Nie myślała o tym wcześniej, 
choć od dawna miała już na to ochotę. Wiedziała jednak, że jeśli zrobi to 
pierwszy raz, będzie to już powtarzać, gdy trafi się okazja. Przez moment 
przeraził ją jego ogrom. "A jeśli zrobi mi krzywdę?" Może poczynić nieodwracalne 
szkody, gdy tylko da mu po temu okazję. Odrzuciła jednak 
trwożne myśli. Wzięła głęboki oddech i rzuciła się w jego kierunku. 
5 
1 

Tłuste kogucisko zaskrzeczało przeraźliwie, bijąc skrzydłami tak mocno, 
że z trudem go utrzymała. Jednak głód, który skręcał jej wnętrzności, sprawił, 
że ptaka nie wypuściła. Zamknęła oczy i przekręcała jego szyję, aż był 
całkiem, całkiem martwy. 
Lady Summer St. Catherine miała czarne błyszczące włosy, kaskadą 
opadające na plecy, skręcone na końcach w naturalne loki. Orzechowe oczy, 
ocienione czarnymi rzęsami, zmieniały kolor od brązu po barwę jesiennych 
liści. Ich kąciki unosiły się lekko ku górze, co uzasadniało jej przezwisko 
Cat*, które zdecydowanie wolała od swojego imienia, to bowiem wydawało 
jej się zbyt pretensjonalne. Miała szerokie usta, tak samo skłonne do dąsu, 
złości, jak i perlistego śmiechu; usta koloru dojrzałych wiśni. Brzoskwiniowa 
cera pięknie kontrastowała z chmarą kruczoczarnych włosów. 
Była szczupła i długonoga jak młode źrebię. Tkanina przyciasnej, chłopięcej 
koszuli opinała wyraźnie zarysowane piersi. Miała na sobie obszarpane, 
przykrótkie spodnie i zakurzone długie buty, z których wyrósł jej młodszy 
brat, wicehrabia Spencer. 
Wicehrabia Spencer St. Catherine także nie znosił swojego imienia 
i reagował tylko na przezwisko Spider**. Kornwalijska posiadłość, w której 
mieszkali, nosiła nazwę Roseland i zajmowała dwa i pół hektara pozostałych 
z potężnego niegdyś majątku. Dziś nie była w stanie dać utrzymania nawet 
jednemu służącemu czy ogrodnikowi, zarastała więc chwastami, stając się 
obrazem opuszczenia i zaniedbania. Matka Cat nie żyła; żył tylko ojciec, 
choć wiele by dała za to, by było odwrotnie. Do ojca nie żywiła żadnych 
uczuć poza nienawiścią. Był zawsze samolubnym, bezwzględnym, wiecznie 
pijanym bydlakiem, któremu nieobcy był żaden grzech znany człowiekowi. 
Matka zmarła przy narodzinach Spencera, gdy Cat miała trzy lata. Po 
wielu latach dowiedziała się od plotkującej służby, że jej matka z trudem 
przeżyła poród Cat i lekarz uprzedził Randala St. Catherine'a bez ogródek, 
że następne dziecko ją zabije. 
- To po co urodziła mi dziewczynę ? - wrzeszczał, - Nie poprzestanę, 
dopóki nie da mi syna. 
- Jeśli zajdzie znów w ciążę, będzie to morderstwo z premedytacją - 
* Wyraz dwuznaczny. W języku angielskim cat oznacza "kot"; można go również 
uznać za skróconą formę nazwiska bohaterki: Catherine (przyp. tłum.). 
** ang. spider - "pająk". 
6 

ostrzegał doktor. 
St. Catherine wzruszył ramionami. 
- Wtedy będę mógł się znów ożenić z młodszą i zdrową kobietą, która 
zadowoli mnie w łóżku. 
Zanim jednak żona dała mu syna i posłusznie opuściła ziemski padół, 
jego świat zburzyła wojna domowa. Parlament złożył ster państwa w silne 
ręce Oliwiera Cromwella. St. Catherine szybko zdecydował się na zmianę 
barw, gdyż uznał, że lojalność wobec starego króla może skończyć się utratą 
majątku, zaś przynależność do arystokracji zagraża wręcz życiu. 
Zadeklarował się więc po stronie nowego, surowego porządku zakazującego 
picia, hazardu, dziwek i wszelkich innych uciech, które czynią życie 
dżentelmena znośnym. Minęło wiele lat, zanim porządek ten został zmieciony, 
gdyż Anglicy doszli wreszcie do wniosku, że wpadli z deszczu pod 
rynnę. Przemysł upadał, zbiory były złe. Wszyscy zubożeli, obnosząc smutne 
twarze nad równie smutnymi, nędznymi szatami okrywającymi ich ciała. 
W dużych i mniejszych miastach roiło się od szpiegów Cromwella. Najmniejszy 
szmer niezadowolenia był wystarczającym powodem, by znaleźć się 
w więzieniu. Kornwalijczycy opierali się znacznie silniej niż mieszkańcy 
reszty kraju. Jednak, o ile ludzie honoru, tacy jak Grenvile'owie czy Helfordowie, 
ryzykowali majątkiem i życiem, by przywrócić monarchię Stuartów, 
inni, jak St. Catherine, robili wszystko, by przyspieszyć upadek własnych 
majątków. Roseland stała się jaskinią hazardu w czasie, gdy zakazano gry, 
pijaństwa i rozpusty. St. Catherine oszukiwał w grze i szulerka stała się 
wkrótce drugą naturą jego dzieci. W roku 1660, gdy Karol II szczęśliwie 
powrócił na tron, zaszły także istotne zmiany w życiu St. Catherine'a. Wyruszył 
do Londynu i utkwił w odmętach tego piekielnego miasta na wiele 
lat. Jedynym powodem, dla którego wracał do Roseland, była chęć ograbienia 
jego ścian z reszty cennych obrazów i wyprzedaż pozostałych jeszcze koni. 
Podczas ostatniej jego bytności przed czterema miesiącami Cat wyprowadziła 
ze stajni swego ulubionego konia. Została z nim przez całą noc, 
a Randal, jak nazywała ojca, szalał ze złości, rzucając na jej głowę najgorsze 
wyzwiska. Następnie wyjechał, zabrawszy ze sobą służbę. 
Cat przedzierała się przez gęste krzaki otaczające doskonale utrzymaną 
posiadłość Helford. Tylko raz, jak dotąd, przekroczyła jej granice. Było to 
tej nocy, gdy ratując Ebony'ego przed sprzedażą, poprowadziła go przez 
7 

rozległe łąki graniczące z Hclford i ukryła na jednej z licznych polanek 
stanowiących część ogrodu. Cisy, przycięte w szczególny sposób, tworzyły 
wysokie ciemne ściany, które nie dopuszczały słońca i sprawiały, że nawet 
w gorący dzień panował tam przyjemny chłód. Ciągnące się w nieskończoność 
cisowe aleje były ciche i trochę niesamowite. 
Majątek Helford zajmował obszar dwieście pięćdziesiąt hektarów 
ciągnących się od wybrzeża wzdłuż rzeki Helford aż do miasta Helson. Sam 
dom był położony na wzgórzu podobnie jak Roseland. Choć oba majątki 
oddalone były od siebie prawie dwa kilometry, z St. Catherine można było 
zobaczyć kominy, wieże i fragmenty dachu pałacu Helford, o ile znad morza 
nie napłynęła gęsta mgła. 
Cat, siedząc na koniu, cicho nuciła jakąś melodię. Zbliżając się do domu, 
dostrzegła brata, pomachała do niego wesoło i zawołała: 
- Spider, udało ci się zdobyć parę jajek? 
Zatrzymał się gwałtownie i na jego twarzy pojawił się wyraz rozpaczy. 
- Cat, do pioruna! Wysyłasz mnie, żebym ukradł parę jajek, co może 
zrobić nawet pięcioletnie dziecko, a sama porywasz się na takiego koguta! 
Uświadomiła sobie, że podrażniła jego męską dumę. 
- Spider, przysięgam ci. Wyszedł prosto na mnie przez dziurę w płocie. 
Niewiele brakowało, żebym go zdeptała. Co miałam zrobić? Powiedzieć 
mu, żeby chwilę poczekał, i jechać po ciebie? 
- Wszystko jedno - powiedział ponuro. - Nadal twierdzę, że ukręcanie 
łbów kogutom to nie zajęcie dla damy. 
Kiwnęła potakująco głową i rzuciła mu ptaka. Uśmiechnął się szeroko. 
- Ale ptaszysko! Założę się, że narobił straszliwego wrzasku. 
Uśmiechnęła się na wspomnienie tej sceny. 
- Bałam się okropnie, że nadejdzie gajowy, ale i tak poradziłabym sobie 
jakoś. Przecież prawo zajmuje się głównie kwestią własności ziemi. Ten 
kogut Helforda znalazł się na naszej posiadłości. 
- Przez tego bękarta nie ma już królików, na które mógłbym zastawić 
sidła. Wytępili je wszystkie tylko dlatego, że podgryzały cenne krzewy wokół 
pałacu Helford. 
Poszli w stronę drzwi kuchennych. W Roseland było przepięknie o tej 
porze roku. Winorośl pokrywała ściany pałacu z czerwonej cegły, kapryfolium 
porastało wszystkie ścieżki. Wczesne wiosenne róże i fiołki rywa- 
8 

lizowały z żonkilami, które złociły się między drzewami obsypanymi 
kwieciem. Trawnik przed pałacem pokryty był świeżą zielenią, jednak swój 
zadbany wygląd zawdzięczał nie ogrodnikom, ale temu, że Cat pasła na nim 
dwa konie, które im pozostały. Nie mieli owsa ani innej paszy, więc konie 
musiały zadowolić się miękką trawą. 
Za domem Cat założyła ogród warzywny. Rośliny, które tam rosły, 
niejednokrotnie już uratowały ich przed głodem. Teraz jednak wyczerpały 
się zasoby zarówno warzyw, jak i jabłek. O tej porze roku ogród był piękny, 
ale jego urodą nie można było napełnić żołądków. Wyrosła już młoda cebula, 
było też nieco ziemniaków nie większych niż kamyki. Cat westchnęła ciężko, 
nastawiając garnek z wodą. Musiała oskubać koguta, wypatroszyć go i umyć. 
Wiele czasu upłynie, zanim apetyczny aromat gotowanego mięsa rozejdzie 
się po kuchni. 
- Stary tym razem zniknął na dłużej - powiedział Spider. 
- Nie ma go już cztery miesiące - odpowiedziała. 
- Zastanawiam się, kiedy ten diabeł wróci - dodał Spider z lekkim 
drżeniem w głosie. - Nie powiem, żebym dbał o to, czy go jeszcze kiedykolwiek 
zobaczę, ale stary Randal przywozi zawsze ze sobą mnóstwo żarcia, 
napoje i służbę. 
- Niech diabli wezmą tego człowieka! - mruknęła Cat. - Musimy 
później naprawić łódź. Jak już nie będzie nic do jedzenia, zostaną nam ryby. 
Gdy już napełnimy brzuchy tym ptaszyskiem, zejdziemy do podziemia 
sprawdzić, czy przypływ nie przyniósł czegoś, co może nam się przydać. 
Zbadamy też, w jakim stanie jest nasz rodowy j a c h t . 
Pałac stał na kamiennym wzgórzu, a w jego naturalnych grotach 
przygotowano piwnice. Tajny korytarz prowadził do groty, którą zalewał 
przypływ. Podczas odpływu można tam było znaleźć baryłkę koniaku albo 
inny towar z przemytniczych statków. Przycumowali swoją łódeczkę u ujścia 
groty, uprzednio naprawiwszy uszkodzenia z ostatniego sztormu. 
Po powrocie Spider usnął przy kuchennym stole, czekając na posiłek. 
Cat patrzyła na chłopca ze ściśniętym sercem. Miał dopiero czternaście lat, 
choć starał się wyglądać na więcej. Był bardzo szczupły, a przez ostatni rok 
wyrósł jak trzcina. Zdawało się, że wystające kolana i łokcie przedziurawią 
za chwilę przyciasne zniszczone ubranie. 
Lady Summer St. Catherine nie bywała w mieście, gdyż obawiała się 
9 

ośmieszyć w towarzystwie. Dama bez pieniędzy, ubrań, służby łatwo mogła 
stać się przedmiotem drwin. By zniechęcić intruzów, umieściła na płotach 
napisy: "Teren prywatny. Wstęp wzbroniony." Miała swój Roseland i to 
jej w zupełności wystarczało. 
Spider był inny. Bez obaw kontaktował się z miejscową młodzieżą i był 
przez nią akceptowany. Jego przyjaciółmi byli synowie farmerów, rybaków 
i syn karczmarza. Nie mieli oni jednak pojęcia, że Spider jest wicehrabią, 
i uważali go za jednego z chłopców stajennych w pobliskim majątku. 
Cat, czekając na posiłek, zaczęła wspominać wydarzenia poranka. To 
był dla niej zawsze szczególny moment, choć robiła tylko to, co stało się 
już rytuałem. Niezależnie od pogody zawsze o świcie dosiadała Ebony'ego 
i mknęła samotnie wzdłuż plaży na powitanie słońca. 
Ten południowy zakątek Kornwalii miał ciepły klimat, a jego wybrzeże 
urozmaicone było przez zatoki i ujścia licznych strumieni. Niskie zbocza 
pokrywały dzikie egzotyczne kwiaty, powietrze było balsamiczne niezależnie 
od pogody. Poranki bywały mgliste i dopiero później słońce wyłaniało się 
zza oparów. Wiatr, który gwałtownie rozwiewał jej włosy, bywał chłodny 
i nie zawsze przyjemny. Jednak to miłe południowe wybrzeże wyraźnie 
kontrastowało z północną Kornwalią, tak niedaleką. Tam klimat był okrutny. 
Nad Atlantykiem, wzburzonym przez częste sztormy, wznosiły się poszarpane, 
pozbawione roślinności wzgórza. Ten zróżnicowany klimat tłumaczył 
diabelskie moce, które, zdaniem niektórych, zawładnęły duszami wielu 
Kornwalijczyków. Także Cat uważała, że to właśnie burzyło jej krew. Jakże 
inaczej mogłaby tłumaczyć to, że każdego ranka coś ciągnie ją na morski 
brzeg. 
Wróciła myślami do kuchni. Jeśli nie przestanie marzyć, nigdy nie 
doczekają się posiłku. Westchnęła nad okrucieństwem życia. Biedne kury. 
Całe życie znoszą jajka, a potem kończą z odciętym łbem w jakimś garnku. 
Ale to był przecież kogut i nie miała zamiaru użalać się nad tym męskim 
przedstawicielem gatunku. 

2 
Odsunęli wylizane do czysta talerze i oparli nogi na 
stole. Rozsiedli się wygodnie przy kominku, wreszcie najedzeni do syta. 
Oczy Spidera zamykały się same, ale uśmiech od ucha do ucha nie schodził 
z jego twarzy. 
- Zastanawiam się, co powiedziałby lord Helford, wiedząc, że tak 
najedliśmy się na jego koszt. 
- Ba! Jest taki bogaty, ma z pięćdziesiątkę służby, która zbija bąki, 
zamiast dbać o posiadłość, której on sam nigdy nie odwiedza. Jeśli o mnie 
chodzi, to ten przeklęty lord Helford może sobie zgnić w piekle. Mam 
nadzieję, że męczą go dziś senne koszmary, gdziekolwiek jest - powiedziała 
oblizując jeszcze raz palce. 
Jednak lord Helford wcale nie miał koszmarnej nocy. Kończył właśnie 
kolację w majątku Arlington w towarzystwie najbardziej znaczących ludzi. 
Baron Arlington, sekretarz stanu, zatrudniał najlepszych francuskich kucharzy 
i jednomyślnie ogłoszono go ponownie najwspanialszym gospodarzem 
w Londynie. Tego wieczoru nie wydawał ani balu, ani bankietu, a jednak 
potrawy były równie wspaniałe jak późniejsze, nader śmiałe, rozrywki. 
By zaostrzyć apetyty gości, zaproszono nagie tancerki madame Bennet. 
Wystąpiły, by uprzyjemnić konsumpcję wędzonego pstrąga, którego popijali 
szampanem, ostatnio przywiezioną z Francji sensacją. Panowie, zgromadzeni 
przy stole, mieli przy tym okazję, by wybrać sobie towarzyszkę późniejszych 
zabaw. Następnie zajęli się jedzeniem i interesami. 
Twarz króla stawała się coraz bardziej ponura w miarę, jak słuchał 
11 

udzielanych mu rad. 
Książę Buckingham przyglądał się każdemu z uczestników spotkania, 
jakby chciał w każdym znaleźć jakiś słaby punkt, który w przyszłości 
mógłby wykorzystać. 
Sir Thomas Clifford, lord Ashley i gadatliwy Szkot Lauderdale prowadzili 
ożywioną rozmowę, a Jack Grenvile, obdarowany niedawno tytułem hrabiego 
Bath, i hrabia Helford przyglądali się temu z powściągliwym rozbawieniem. 
- Panowie! Flota holenderska usiłuje wymazać Anglię z mapy. Chciałbym 
poznać waszą opinię, co powinniśmy w tej sytuacji zrobić - powiedział 
w końcu Karol. 
Bardzo go upokorzyło pojmanie angielskich okrętów przez holenderską 
flotę. Anglicy byli dumni ze swej marynarki. Król wiedział, że jedynym 
sposobem, by uczynić jego naród wielkim, był rozwój morskiego handlu. 
Anglia musi panować nad morzami albo na zawsze pogrąży się w ubóstwie. 
- Wobec ponawiających się napaści - wycedził Buckingham - jedyną 
odpowiedzią jest wojna. 
Karol zareagował natychmiast: 
- Wojna wymaga pieniędzy, książę. Nie wszyscy mamy tak pełne kieszenie 
jak ty. 
Lord Jerzy Villiers, książę Buckingham, miał jeden z największych majątków 
w Anglii. 
Buckingham nie dał się sprowokować. 
- A co z posagiem królowej? 
Karol uniósł wzrok. 
- Tych trzystu tysięcy funtów nie mam jeszcze w szkatule. Szpiedzy 
donoszą, że Portugalczycy proponują wypłacenie prawie połowy posagu 
w cukrze i korzeniach zamiast w złocie. 
-' Cukier, korzenie i temu podobne p r z y j e m n o ś c i - powiedział 
Buckingham z irytacją - są skutkiem tego, że te sprawy powierzono 
Clarendonowi. 
Edward Hyde, hrabia Clarendon i zarazem kanclerz Anglii, stawał się 
obiektem podejrzeń z powodu samej tylko nieobecności na dworze. Nienawidzili 
go wszyscy, z wyjątkiem króla. 
- Portugalia nie poślubiła mnie - powiedział Karol. - Poślubiła morską 
potęgę Anglii. Dlatego Portugalczycy oddali nam swoje cenne kolonie 
12 

w Bombaju i Tangerze. Teraz Holandia drwi sobie z naszej potęgi. 
Każdy z mężczyzn, zgromadzonych w tym pokoju, w okresie ostatnich 
trzech lat zbił ogromny majątek, z nawiązką odbijając sobie chude lata, które 
spędził na wygnaniu. Lecz tylko głupiec nie byłby w stanie przegapić okazji 
zrobienia majątku w Londynie przy prowadzonej tam polityce nie tłumionej 
niczym przedsiębiorczości. Teraz więc na nich powinna spoczywać odpowiedzialność 
za to, by cała Anglia prosperowała tak, jak powinna. 
- Wszystko zawsze sprowadza się do pieniędzy, czy mówimy o dziwkach, 
czy o ojczyźnie - powiedział powoli lord Lauderdale. 
- Potrzebuję więcej pieniędzy: na okręty, na szpiegów, na łapówki - 
westchnął Karol. 
- Musimy nadal nękać okręty holenderskie, nie wypowiadając jednak 
wojny - powiedział Arlington. 
- Już dwa lata ich ścigamy i jak dotąd, nie widać efektów - powiedział 
król. 
- Pozwólcie mi zgromadzić przeciwko Holendrom okręty kaperskie - 
zaproponował Ruark Helford. W czasach Cromwella był kapitanem na 
jednym z takich okrętów napadających na flotę walczącą po jego stronie. 
Jack Grenvile uśmiechnął się. 
- Niech mi ktoś pokaże Kornwalijczyka, który nie jest w duszy piratem. 
- Ty z pewnością wiesz, o czym mówisz - odpowiedział z uśmiechem 
Ruark. 
Karol spojrzał na niego. 
- Najchętniej posłałbym cię do Kornwalii. To siedlisko przemytników. 
Nic dziwnego,, że moja szkatuła jest pusta. Dziś każdy wie, jak unikać 
płacenia podatku od trunków. Przecież wszystko, co jest sprowadzane do 
Anglii, powinno być opodatkowane, czy to tytoń z Ameryki, wino z Francji, 
czy szkło weneckie. A cóż się dzieje? Statki, zamiast płynąć do Londynu 
i opłacić podatek, wślizgują się tylnymi drzwiami wzdłuż brzegów Kornwalii. 
Postanowiłem mianować cię sędzią i wysokim komisarzem całego regionu. 
Chwytaj i karz przemytników, a podatki same zaczną napływać do mojej 
kasy. 
Helford uniósł lekko brwi i spojrzał na króla, który, czekając na 
odpowiedź, lekko kiwał głową. 
13 

- Tak... To nawet byłoby coś więcej niż tylko chwytanie drobnych 
przemytników. Baza w Konwalii stanowiłaby też dobrą przykrywkę dla 
moich szpiegów. 
- Dobre sobie! Po co pytasz nas o radę, jeśli znasz odpowiedzi na 
wszystkie pytania? - powiedział powoli Buckingham. 
- Cóż... Jeśli choć jeden z nas wykorzystuje swoje szare komórki, pozostali 
mogą pofolgować innym organom - zażartował Clifford. 
Spotkanie skończyło się o północy. Lord Helford odprowadził króla do 
pałacu. Szli powoli przez ogrody Mulberry, rozciągające się po jego zachodniej 
stronie. 
- Nie sądziłem, że dożyję takiej nocy, której Wasza Wysokość wróci 
potulnie do żony - powiedział ze śmiechem Ruark. 
Król spojrzał na niego z błyskiem w oku. 
- Nie jestem jedynym, który potrzebuje następcy... Ty nie jesteś ode mnie 
dużo młodszy. 
- Byłbym w stanie znieść żonę, gdybym nie był zmuszony oglądać jej 
poza sypialnią - odpowiedział z kamienną twarzą Helford. 
- Nie masz specjalnego doświadczenia w tolerowaniu kobiet, Ruark. 
Dwaj mężczyźni wyglądali jak bracia. Obaj dysponowali zwierzęcą siłą 
wynikającą z ich potężnych postur. Mieli ciemne włosy, ciemną karnację 
i nieskazitelne maniery. 
- Wracając do przemytników - powiedział cicho Karol - to mniejsze 
szkody przynosi napływ towarów niż przenikanie informacji przez wybrzeże 
Kornwalii. Zatrzymaj przeciek informacji o mojej flocie do Holandii. Proszę 
cię, Ruark. 
- Zakończę natychmiast moje interesy w Londynie i gdy tylko glejt 
upoważniający mnie do kaperstwa będzie gotowy, opuszczę miasto. 
- A może powinienem prosić cię, byś przekazał ten glejt twojemu bratu, 
Rory'emu? - zapytał Karol. 
Ruark Helford zesztywniał. 
- Rory nie żyje - powiedział cicho. 
- To zwykłe pogłoski wymyślone przez tego łotra z nie znanych nam 
powodów - powiedział Karol, nie tłumiąc podniecenia w głosie. 
- Czy to jest rozkaz. Wasza Wysokość? - zapytał Ruark lodowatym 
tonem. 
14 

Karol skinął głową. 
- Sądzę, że nie możemy zrezygnować z jego usług. 
- Proszę przekazać moje ukłony królowej, Wasza Wysokość - powiedział 
Ruark, składając formalny ukłon. 
Karol stłumił uśmiech. Wiedział, że trafił w słabe miejsce wspominając 
pirata Rory'ego. 
- Przekaż pozdrowienia swojej damie. Nie zazdroszczę ci konieczności 
wyjaśnienia jej, dlaczego musisz wyjechać do Kornwalii. 
Ruark Helford zmarszczył brwi. 
- Nie opowiadam się kobietom, sir. 
Karol roześmiał się. 
- Pewnego dnia trafi kosa na kamień, Helford. Taki jest los wszystkich 
libertynów, przyjacielu. 
Cat przeciągnęła się i wstała od kuchennego stołu, by zapalić lampę. 
- Dokąd idziesz? - zapytał Spider i ziewnął. 
- Muszę zejść na dół, aby obejrzeć łódź. 
- Przecież możemy to zrobić rano - zaprotestował. 
- Jest odpływ. Idź spać. Dam sobie radę. 
- Nie możesz iść tam sama - powiedział zdecydowanie. W jego głosie 
nie było już senności. - Kto ma się o ciebie troszczyć, jeśli nie ja? 
Zadał to pytanie z wrodzoną arogancją dorosłego mężczyzny. Ogarnął 
ją lęk na myśl, że ten chłopiec, którym tak długo się opiekowała, stanie się 
wkrótce mężczyzną. Przez krótką chwilę zapragnęła, żeby to się nigdy nie 
stało, ale szybko zgromiła się za takie niegodziwe, samolubne myśli. 
Wzięła latarnię i ruszyli razem przez piwnice do wyżłobionej w skałach 
groty. Wykwity soli znaczyły linię przypływu, wypełniając ostrym zapachem 
ich nozdrza. Pochylili głowy, by prześlizgnąć się przez wąskie przejście. 
Nagle Cat dostrzegła światło odbijające się w wodzie i przeraziła się. Było 
bardzo blisko, prawie przy brzegu. W tej samej chwili uprzytomnili sobie, 
że jest to prawdopodobnie statek, na którym światło ich latarni zostało 
przyjęte jako oczekiwany znak. Cat szybko zdmuchnęła płomyk i zaraz potem 
dostrzegli statek. Była to mała francuska fregata. Żagle miała zwinięte, ale 
najwyraźniej wszyscy bardzo się starali, aby pomimo to płynęła jak 
15 

najszybciej. Po morzu niosły się głosy: - Vile! Patrouille marine! 
Oboje znali nieco francuski i zrozumieli, że na statku dostrzeżono okręt 
patrolowy marynarki. Płynął on po wzburzonym morzu i choć widzieli, że 
Anglicy są jeszcze daleko, to dystans wciąż się zmniejszał, 
- Dam la mer! - padł rozkaz, po którym nastąpiły cztery stłumione 
pluśnięcia. 
- Wrzucają ładunek do morza - powiedziała Cat. - Jeśli ich schwytają 
i przeszukają statek, nie znajdą dowodów, chyba że Anglicy będą mieli 
dość czasu, by poczekać, aż wypłynie zatopiony ładunek. 
- Planche a bouteilles? - zapytał jakiś głos dochodzący ze statku. 
Odpowiedź była natychmiastowa. 
- Qui, qui. Embariller. Sel, sel. 
- Co on powiedział? - zapytała Cat. 
- Sel znaczy "sól". Embariller znaczy "zapakowana w beczki". To musi 
być ryba - odpowiedział niezadowolony Spider. 
- Nie, nie! On zapytał kapitana, czy wyrzucić także planche a bouteilles. 
To drewniane skrzynki na butelki. Już wiem, co zrobili! - krzyknęła podniecona. 
Włożyli do ładunku bryły soli, żeby zatonął. Po kilku godzinach sól 
się roztopi i gdzieś o świcie ładunek sam wypłynie. 
Spider stwierdził z zadumą: 
- Czyż to nie jest zadziwiające, jak łatwo czyjeś nieszczęście staje się 
dobrodziejstwem dla kogoś innego? W świecie istnieje pewien rodzaj równowagi. 
- Ale musimy się spieszyć i wykazać dużo przebiegłości - roześmiała 
się Cat. - Wróćmy do kuchni i prześpijmy się parę godzin. Trzeba poczekać 
na przypływ. 
Do świtu brakowało jeszcze dobrej godziny, gdy mieli już wszystko, 
czego szukali. Morze wyrzuciło na brzeg cztery duże skrzynki koniaku i pięć 
skrzynek markowego szampana, po pięćdziesiąt butelek w każdej. Cat nie 
słyszała nigdy o szampanie, ale vin to było wino. Przypływ wykonał za nich 
całą robotę. 
Ryzykując zaledwie lekkie zamoczenie, przechwycili całą kontrabandę. 
Ustawili towar u wejścia do groty i teraz pozostało im tylko czekać, aż 
przypływ przyniesie skrzynki wprost do ich piwnicy. 
16 

Nieco później tego ranka Cat osiodłała Ebony'ego i pogalopowała na 
powitanie dnia. Dziś spodziewała się na plaży towarzystwa. Ostrożnie zbliżyła 
się do miejsca, w którym dostrzegła dwie małe figurki. Przyspieszyła 
bieg konia. Wkrótce, zarówno w żyłach amazonki, jak i konia krew zaczęła 
szybciej krążyć. Woda była jeszcze wysoka i koń był zanurzony po kolana. 
Nonszalancko opryskała dwóch mężczyzn, którzy najwyraźniej czegoś szukali. 
- Dzień dobry - bąknęli, wyraźnie speszeni tym, że ich odkryła. 
Skinęła im głową od niechcenia i czekała. W końcu jeden z nich odważył 
się zapytać: 
- Czy nie widziała pani czegoś na plaży, milady? 
Spojrzała na nich podejrzliwie. 
- Nie jesteście chyba rabusiami statków, którzy ściągają je na skały? - 
zapytała zuchwale tonem pełnym niechęci. 
Zaprzeczyli gwałtownie. 
- Ależ skąd, proszę pani. Taki tam drobny przemyt, nic więcej. Przysięgamy. 
- Gdybyście okazali się rabusiami, natychmiast zawiadomiłabym władze 
- ostrzegła. 
- Nie, nie! - powiedział młodszy mężczyzna. - Mój ojciec ma tu 
w Mawnan gospodę. Oczekiwaliśmy dostawy koniaku. 
- Przejechałam dziś kilka kilometrów i niczego na plaży nie widziałam. - 
Uśmiechnęła się. - Wie pan, tym Francuzom nie można ufać. 
- To prawda, milady - odpowiedzieli, wiedząc już, że kłamie. 
Uderzyła konia ostrogami i zatrzymała się, jakby przyszła jej nagle do 
głowy jakaś myśl. 
- Jeśli macie pieniądze, mogę wam dostarczyć parę beczek koniaku 
i, powiedzmy, z pięćdziesiąt butelek francuskiego wina z piwnicy mojego 
ojca - powiedziała. 
Spojrzeli domyślnie jeden na drugiego, zastanawiając się, jak tej dziewczynie 
udało się przed nimi znaleźć i ukryć ładunek. Byli jednak bezradni. 
Miała nad nimi tę przewagę, że mogła ściągnąć im na kark władze. 
- Przyślijcie dziś po południu do Roseland jakiś wóz i człowieka, żeby 
przeniósł beczułki z piwnicy - powiedziała wesoło. 
Zawróciła konia i pomknęła ścigając się z wiatrem. 
17 

Lord Randal St. Catherine po raz pierwszy czuł smród 
własnego ciała i był to smród strachu. Los odwrócił się ostatnio od niego 
i wszystko, co mu pozostało, to jeden elegancki ubiór i dobrze resorowany 
powóz. "Muszę jutro jechać do Roseland" - pomyślał. Ale los jeszcze raz 
okazał mu swoje ciemne oblicze, a zapadająca noc okazała się szczególna. 
Zły los, pech, przeznaczenie... Jakkolwiek by to nazwać... Stanęło to za nim 
przy stole gry w Groom Porter's Lodge. 
Zaczął wcześnie, powoli podnosząc stawkę. Po kilku godzinach nie 
musiał już szachrować, żeby wygrywać. Za sprawą jakiejś diabelskiej mocy 
właściwe karty same wpadały mu do ręki. Jakby zawarł pakt z diabłem. Karty, 
które były mu potrzebne, odkrywały się same. 
Gdy wygrał już cztery tysiące funtów, rozsądek nakazał mu zakończyć 
grę. Zamówił podwójny koniak, myśląc z satysfakcją, że wchodząc do kasyna 
nie miał dość pieniędzy, żeby sobie pozwolić nawet na małą lampkę. 
Wychodząc na brukowaną ulicę, zauważył, że jest niezwykle pusto. 
Banki, w których nie było już klientów, wydawały się brzydkie i zaniedbane. 
Wilgoć, przepełnienie i chciwość właścicieli domów sprawiły, że Londyn 
stał się śmierdzącą kloaką. On sam, podobnie jak sieć otwartych ścieków 
biegnących wzdłuż ulic, stał się częścią tego miasta. 
Górne piętra domów zasłaniały się wzajemnie, ograniczając dopływ 
światła i powietrza. Wszystko to okryte było całunem nocy. 
"Niech piekło porwie wszystkich stangretów na świecie!" - zaklął pod 
nosem. Spoglądając wzdłuż ulicy, zastanawiał się, w której knajpie uda mu 
się znaleźć swojego. Podszedł do rogu, spojrzał przez szybę Rose and Crown, 
3 
19 

skręcił i zaklął znów. gdy czarny kot przebiegł mu drogę. 
Zobaczył swój powóz naprzeciwko Cock and Bull. Rozejrzał się i ruszył 
przed siebie. Ulice Londynu były niebezpieczne nawet dla żebraków, nie 
mówiąc już o osobach z bardziej zasobnymi portfelami. Usłyszał z tyłu ciche 
kroki. Obejrzał się i stwierdził, że to jakiś elegancki dżentelmen w kapeluszu, 
którego rondo ocieniało twarz. 
Ruszył pośpiesznie w stronę powozu. Wiedział, że w środku znajdzie 
metalową sztabę, używaną, gdy powóz grzęznął w błocie. Wyciągnął rękę, 
by otworzyć drzwi, i w tym momencie usłyszał ten szczególny dźwięk, jaki 
wydaje szpada wyciągana z pochwy. Wówczas właśnie poczuł smród swojego 
potu. Odwrócił się, by spojrzeć śmierci w twarz, i wtedy dosięgło go 
ostrze. Wbiło się między żebra, jakby był tylko kawałkiem jagnięcia upieczonego 
przez francuskiego kucharza. 
Czując w ustach dziwny metaliczny smak, uświadomił sobie, że nie jest 
to zwykły napad rabunkowy, ale morderstwo z premedytacją dokonane przez 
dżentelmena, którego miał pecha oszukać podczas gry. Był to ktoś tak samo 
wyrachowany, jak on. 
Gdy odnalazł go stangret, leżał na ziemi, do której już należał, ale tliły 
się w nim jeszcze okruchy życia. 
- Lil - szepnął. - Lady Richwood... 
Stangret, obawiając się zostawić go samego, zrezygnował z szukania 
pomocy. Podniósł go i wsadził do powozu. Ledwie usłyszał słowa, wyszeptane 
przez zaciśnięte zęby: "Cockspur... numer pięć". 
Wskoczył na kozioł i zaciął konie. Pomknął krętymi uliczkami Londynu 
aż do brzegu Tamizy. Musiał mocno ściągnąć cugle, by skręcić w małą 
uliczkę Cockspur. Wyciągnął St. Catherine'a z powozu i wniósł go po schodach 
małego eleganckiego domu. Odźwierny w liberii otworzył mu drzwi. 
Odsunął go i wszedł do holu. Usiłował postawić St. Catherine'a, ale uświadomił 
sobie, że pozbawiony oparcia, zwali się na podłogę. 
Przystojna kobieta koło czterdziestki pojawiła się kilka minut później. 
Spojrzała zdumiona na St. Catherine'a. Ten otworzył oczy i szepnął: 
- Lil, umieram... 
- Właśnie widzę - powiedziała bezdusznym tonem. Zawsze potrafiła 
znaleźć właściwą odpowiedź. - Randal, mój drogi. Dlaczego w chwili, gdy 
życie zadaje ostateczny cios. mężczyzna zawsze zwraca się do kobiety, która 
z całej rodziny jest z nim najbliżej spokrewniona. - Przerwała na chwilę jakby 
20 

dla uzyskania lepszego efektu i mówiła dalej. - Niezależnie od tego, jak 
niegodziwie potraktował tę kobietę w przeszłości. - Wygładziła fałdy 
eleganckiej sukni. - Czy mam sama na to odpowiedzieć? Ponieważ kobieta, 
niezależnie od tego, jak została kiedyś potraktowana, nie zamknie drzwi przed 
bratem, nawet jeśli jest on jej śmiertelnym wrogiem. 
- Lil... - westchnął gwałtownie. Jego twarz była blada jak sama śmierć. - 
Poślij po moją córkę. 
- Nie omieszkam tego zrobić, Randal. Bądź spokojny. 
Nakazała stangretowi, by zaniósł rannego na górę. 
- Byłeś zawsze niewiarygodnym brutalem. Nawet w tej ostatniej minucie 
musiałeś zniszczyć mój nowy dywan - drwiła. Odwróciła się do odźwiernego 
i rozkazała krótko: - Zaprowadź konie i powóz do wozowni, James. 
Założę się, że nie ma grosza przy duszy. 
Odprawiła pokojówkę i przeszła do małej, zbytkownie urządzonej sypialni. 
- Rozbierz go - rzuciła polecenie stangretowi, który położył Randala 
na łóżku. 
Spojrzała spokojnie na ranę. Przy każdym najpłytszym oddechu wypływała 
z niej krew zmieszana z bąbelkami powietrza. Bez słowa wzięła 
prześcieradło, oddarła z niego szeroki pasek i owinęła go ściśle wokół rany. 
- Lekarza - jęknął. 
- Lekarz? - zaśmiała się szyderczo Lil. - Chyba masz na myśli grabarza. 
- Jesteś... okrutna, Lil - powiedział chrapliwie. 
- Tak. Jestem okrutna. A powiedzieć ci, dlaczego? Wyrzuciłeś mnie 
z Roseland, gdy miałam zaledwie piętnaście lat, tylko dlatego, że chciałam 
codziennie jeść. Szybko więc nauczyłam się polegać na własnym rozumie. 
Aby nie zginąć, wyszłam za mąż za starca. Tego się po mnie nie spodziewałeś, 
prawda? Nie przypuszczałeś, że zostanę lady Richwood? Ale gdy 
uznałeś, że możesz mieć z tego jakieś korzyści, uczepiłeś się mojego męża 
i tkwiłeś przy nim, aż wysuszyłeś jego szkatułę do dna. No cóż, lord Richwood 
nic mi nie zostawił, ale umożliwił mi dostanie się na dwór. I tylko 
dzięki temu przetrwałam, drogi bracie. Teraz mam suknie, służbę, poczucie 
bezpieczeństwa i nie mam zamiaru z tego zrezygnować. 
- Dziwka - powiedział z szyderstwem w głosie. 
21 

Skrzywiła lekko wargi. 
- Stosunki, Randal. Dyskretne związki między damą o świeżo rozkwitłych 
wdziękach a dżentelmenami na dworze Jego Wysokości, Ktoś tak 
grubiański jak ty nazwałby to kupczeniem własnym ciałem, ale właśnie to 
uczyniło mnie okrutną. 
Wyszła z pokoju zabrawszy stangreta. 
- Chodź, zapłacę ci to, co jest ci winien - powiedziała do niego po raz 
pierwszy głosem bardziej ożywionym. 
- Czy mam przyjść jutro? - zapytał niepewnie. 
- Na twoim miejscu spisałabym go na straty. Choćby był tak bogaty jak 
Buckingham, nawet nadworny lekarz nie zapewniłby mu więcej niż dzień, 
dwa dni, życia. 
Stangret dotknął daszka, klnąc na kobietę w duchu, że zatrzymała konia 
i powóz. Dobrze, że chociaż wypłaciła mu pobory. 
Lil wysłała odźwiernego po lekarza, usiadła przy biurku i wzięła do ręki 
pióro. Przyłożyła je na chwilę do policzka i po chwili zaczęła pisać równym, 
eleganckim pismem. 
Lady Summer St. Catherine, 
Twój ojciec uległ groźnemu wypadkowi. 
Przyjedź natychmiast. 
Ciotka Lil 
Lady Richwood zaadresowała list i poleciła, by natychmiast przekazano 
go do furgonu pocztowego odjeżdżającego do Plymouth. Potem stanęła przy 
oknie i wbiła wzrok w czarne ulice. 
- No cóż, lady Summer. Ty otrzymałaś wszelkie korzyści płynące z dobrego 
urodzenia, których mnie pozbawiono. Ciekawe, jak sobie teraz z tym 
poradzisz. Zatrzymaj więc zarówno ból, jak i wydatki. Ja nie chcę ani jednego, 
ani drugiego - powiedziała półgłosem. 
Przeszła powoli przez pokój i wzięła do ręki karafkę z koniakiem. 
"Jak to naprawdę jest? - pomyślała. - Przecież ja wcale nie jestem okrutna". 
Otarła łzę i wróciła do brata. Wiedziała, że czeka ją bezsenna noc. 
-A niech to wszyscy diabli! - zaklęła Cat, gdy rzuciła okiem na liścik 

od ciotki. - Coś takiego! Pierwsze pieniądze, które trafiły nam się od tak 
dawna, i muszę je stracić na podróż do Londynu. To cholernie w jego stylu. 
- Czy coś się stało Randalowi? - zapytał Spider. 
- To list od ciotki Lil, jego siostry. Wygląda na to, że miał wypadek i chce 
mnie natychmiast widzieć. 
- Pewnie jakiś rozwścieczony mąż, któremu przyprawił rogi, zranił 
go w pojedynku. 
- A która kobieta chciałaby na niego spojrzeć! Wiecznie pijany. Prędzej 
przyłapano go na szulerce. A teraz, gdy potrzebna mu pielęgniarka, przypomniał 
sobie o mnie. 
- Do Londynu jest ponad trzysta kilometrów. Ile czasu ci to zajmie? - 
zapytał z powątpiewaniem. 
- Nie narażę przecież Ebony'ego na taką podróż. Do diabła! Randal 
z pewnością nie jest tego wart. Jedźmy do Falmouth zobaczyć, czy nie trafi 
się jakiś statek do Portsmouth. Stamtąd złapię dyliżans do Londynu. 
Cat zamartwiała się o Spidera. Zostawić go samego? Nie mówiła jednak 
nic na ten temat. Brat także myślał ze złością, że nie powinien pozwolić, 
by Cat pojechała sama do tego oddalonego o tyle kilometrów, przeklętego 
miasta, ale nawet nie proponował jej swego towarzystwa. 
Wiedziała, że na statku będzie zimno, wzięła więc ciepły żakiet, a na 
gładko przyczesane włosy włożyła włóczkową czapeczkę. Gdy jechali tak 
do Falmouth, przygodny obserwator mógł wziąć ich za braci. 
Po niespełna godzinnej podróży dotarli na miejsce. W jednej z portowych 
tawern Cat wzięła kufel piwa i zaczęła wypytywać obecnego tam 
marynarza o ruch statków. Obserwując mężczyzn, szybko zorientowała się, 
że jeden z nich jest Amerykaninem. Przysiadła się więc do niego i odchyliwszy 
się do tyłu na krześle, podjęła rozmowę. 
- Z Karoliny? - zapytała leniwie. 
-Z Virginii - odpowiedział jej olbrzym z jasną czupryną. 
- Interesy? - zapytała. 
- Może - odparł wymijająco. 
- Wybierasz się może do Portsmouth albo do Londynu? 
- Może - powtórzył. 
- Jaki towar? - zapytała nonszalancko. 
23 

- Ryba - odpowiedział szybko. 
Zrozumiała i uśmiechnęła się do niego. Skończyła pić piwo, otarła usta 
rękawem i usiadła normalnie. 
- Chyba przed wyruszeniem przez kanał będziesz się chciał pozbyć 
towaru? 
Skinął głową. 
- Bez towaru popłynę szybciej. 
- Co byś powiedział, gdyby ktoś miał dobre miejsce do przechowania 
beczek z rybami? Mógłbyś wtedy łatwo prześlizgnąć się przez celników 
w Londynie i znaleźć tam kupca na swój towar. Oczywiście, mógłbyś dostarczyć 
go lądem i to na koszt odbiorcy. 
Kapitan zastanawiał się, czy może jej zaufać. W końcu zapytał: 
- A co wy będziecie z tego mieli? 
- Gdy już ukryjemy towar, zabierzesz mnie swoim statkiem do Portsmouth. 
Dobili targu i kapitan poszedł po załogę. Gdy zostali sami, Cat powiedziała 
szybko do Spidera: 
- Gdy mnie już nie będzie, wyjmij tytoń z beczek i dobrze ukryj. Za resztę 
pieniędzy kup jakiejś taniej ryby i załaduj do beczek. 
- Możesz już więcej nic nie mówić. - Spider chwycił w lot to, o co jej 
chodzi. 
- Gdy przybędą po swoją rybę, nieźle się wściekną. - Cat błysnęły 
oczy na samą myśl o podstępie. 
Cat z niepokojem przyglądała się załodze barkasa. Byli to nieokrzesani 
ludzie, niejeden otarł się pewnie o więzienie. Dreszcz przebiegł jej po plecach. 
Owinęła się szczelnie żakietem i podniosła kołnierz. Gdy została sama ze 
Spiderem, powiedziała do niego cicho: 
- Jak już będziemy w grocie, leć na górę i przynieś pistolety Randolfa. 
Mogą nam się przydać. 
Skinął głową ze zrozumieniem. Na miejscu szybko rozładowali towar. 
Widać było, że część już gdzieś sprzedali, bo było tego wszystkiego czterdzieści 
baryłek. Po wyładunku Cat pomachała Spiderowi ręką na pożegnanie 
i ruszyli. Nie chciała czułego pożegnania z bratem w obecności amerykańskiej 
załogi, ale też nie potrzebowała mówić Spiderowi, że wróci najszybciej, jak 
będzie mogła. 
24 

Na pokładzie Seagulla wymościła sobie wygodne gniazdko na zwoju 
lin i oparła się o reling. Cat kochała morze. Podniecało ją. Nic nie. mogło 
się równać z jego dzikością, nieokiełznaniem. Morze nigdy nie pozwoli nad 
sobą zapanować ani człowiekowi, ani jakiejkolwiek sile. Jest zawsze groźne. 
Wywoływało w jej duszy to wspaniałe uczucie kontaktu z czymś absolutnie 
jedynym, niepowtarzalnym, dawało jej nieograniczone poczucie swobody. 
Gdzieś między północą a świtem Randal St. Catherine odezwał się do 
siostry siedzącej przy jego łóżku: 
- Lekarz powiedział... że to już koniec... prawda? 
Lil pochyliła się nad nim. W świetle świec widziała wyraźnie jego szarą 
twarz i gasnące oczy. Wzięła do ręki karafkę. 
- Napij się trochę koniaku, Randal. Zawsze go lubiłeś. 
Odsunął jej rękę i pokręcił przecząco głową. 
- Notes... papiery. Pod siedzeniem... - Zakasłał. Po chwili odpoczynku 
mówił dalej: - Summer... ona będzie wiedziała... czarny człowiek. 
- Czarny człowiek? - usiłowała zgadywać Lil. - Czy chcesz powiedzieć, 
że pod siedzeniem powozu masz ukryty notes, i chcesz, żebym przekazała 
go twojej córce? Pójdę w takim razie i spróbuję go znaleźć. 
Wzięła świecę i pospiesznie wyszła z pokoju. Domyślała się, że notes 
zawiera jakieś cenne informacje, w przeciwnym wypadku nie ukrywałby 
go. Weszła do powozu i zaczęła szukać. Początkowo nie udało jej się, dopiero 
sięgając głębiej, chwyciła zwój zapieczętowanego papieru i maty oprawiony 
w skórę notes. Usiadła i otworzyła go. Spojrzała na znaki zapisane na stronicach, 
ale nie mogła nic zrozumieć. Były tam nazwy miejscowości w Kornwalii, 
daty i nazwiska, które także jej nic nie mówiły. Poszła szybko na górę 
zadać parę pytań Randalowi, ale szybko zrozumiała, że się jej to już nie uda. 
Randal wypił całą karafkę koniaku i to przyspieszyło jego kres. 
Cat zjawiła się w Portsmouth o świcie. Mewy krążyły nad kutrami, 
dopominając się głośno o rybę. 
Szybko udało jej się złapać poranny dyliżans do Londynu. Co prawda 
cena, której od niej żądali, wydała się horrendalna, ale Cat zdołała przekonać 
woźnicę; żeby za niższą opłatą pozwolił jej podróżować na koźle. Podróż 
przeciągała się. Na każdym wzniesieniu pasażerowie musieli wysiadać i iść 
25 

pieszo, by ulżyć koniom. Dopiero po pięciu godzinach dotarli do rogatek. 
Gdy dojeżdżali do Londynu, Cat przyglądała się zagrodom pełnym owiec 
i krów i nie potrafiła dostrzec różnicy między wsią a osadami otaczającymi 
miasto. Zaraz jednak zobaczyła majestatyczne wieże kościołów, górujące 
nad miastem, i ogarnęło ją podniecenie. 
Uszy atakowała kakofonia dźwięków: kościelne dzwony i krzyki tragarzy, 
przekupniów i dostawców piwa. W jej nozdrza wpadał niemiły smród otwartych 
ścieków, gnijących warzyw, końskiego potu i nie mytych ciał. . 
Rozglądała się wokół z ciekawością. Chłonęła każdy szczegół tego największego 
na świecie miasta. Przejechali po wielkim moście, na którym stały 
też domy i sklepy, i wjechali przez bramę w murach, otaczających miasto. 
Cat zauważyła panujący na ulicy tłok i zaczęła się zastanawiać, co wygnało 
tych wszystkich ludzi z domów. Szybko jednak pomyślała, że jest to 
pewnie normalny obraz miasta. Z ogromnym zdziwieniem dostrzegła, że 
między kalekami i żebrakami przechadzały się wspaniale ubrane pary. Niektóre 
damy miały twarze przysłonięte maskami, inne, wyraźnie służące, robiły 
zakupy. 
Na domach przybite były tabliczki informujące o zakładach rzemieślniczych 
i biurach. W drzwiach warsztatów stali terminatorzy, zachęcając do 
korzystania z ich usług. Tragarze pochylali się pod ciężkimi pakunkami, inni 
pchali po bruku wózki załadowane tak wysoko, że zdawało się, iż za chwilę 
wszystko zwali się na ziemię. 
Widziała dzieci śpiewające dla zarobku na ulicy, kieszonkowców i złodziei 
peruk, którzy byli zmorą mieszkańców. Widziała eleganckich kawalerów 
na koniach i pijanych mężczyzn przed gospodą. Dyliżans zwolnił, by 
przepuścić dorożki, ciężkie powozy i furmanki z bagażem. Usłyszała też całą 
gamę przekleństw, których nie znała, a które wykrzykiwał woźnica zrywając 
perukę, gdy jakiś powóz zatamował ruch. 
Cat była zachwycona miastem i jego energią. Uświadomiła sobie, że jeśli 
nie chce pozostać w tyle, musi nauczyć się gonić jak inni. 
Tuż przy stacji dyliżansu znajdowała się gospoda. Zapytała służącą, która 
myła schody, jak dostać się na Cockspur Street, gdzie mieszkała ciotka. 
- A czegoj! - wrzasnęła dziewczyna, słysząc adres tej modnej dzielnicy. 
- No, mówże, głupia dziwko! - krzyknęła rozzłoszczona Cat. 
- Wynocha stąd! - zawołała oburzona dziewczyna i chlusnęła pomy- 
26 

jami na buty Cat. 
Cat chwyciła ją za włosy i powiedziała dobitnie: 
- Jak mi natychmiast nie powiesz, jak dostać się na Cockspur Street, 
wytarzam twoją twarz w ulicznym kurzu. 
- O Boże! Mordują! 
- Chyba cię naprawdę zamorduję, jeśli mi nie powiesz - zagroziła Cat. 
- Idźta przez Fleet do Strandu... Potem prosto prawie do pałacu. 
Cat ruszyła, mrucząc pod nosem: "Patrzcie ich, wielcy londyńczycy! To 
ja, Cat St. Catherine, czy tego chcecie, czy nie". W tym momencie skurcz 
głodu skręcił jej wnętrze. Kupiła jakiś pasztecik z cielęciną i poszła przed 
siebie. 
Fascynował ją każdy szczegół. Przyglądała się sklepom, stanęła przed 
apteką, w której sprzedawali środki na potencję, i przed sklepem z butami 
po nieboszczykach. Na każdym rogu stała gospoda i prawie każda miała 
w nazwie coś królewskiego. Przyjrzała się z ciekawością małym kominiarczykom, 
od stóp do głów pokrytym sadzą. Zauważyła łowcę szczurów 
z wiązką martwych zwierzaków na kapeluszu. 
Nim doszła do Strandu i znalazła Cockspur Street, była już cała pokryta 
kurzem i bolały ją nogi. Zauważyła, że w tej części miasta ulice są czyste, 
a domy pokryte świeżymi tynkami. Wbiegła po schodach domu z numerem 
piątym i głośno zastukała. Odźwierny, który otworzył jej drzwi, spojrzał tylko 
na nią i krzyknął: 
- Zmiataj stąd, hultaju! 
Wsunęła but między drzwi a futrynę, sięgnęła za pazuchę i wyciągnęła 
pistolet. Oczy służącego mało nie wyszły z orbit. 
- Pomocy! Rabusie! - wrzasnął. 
Wtedy usłyszała spokojny, kobiecy głos: 
- James, cokolwiek by tu się działo, nie zapominaj, że w domu jest 
żałoba. 
Cat obejrzała damę, elegancką od czubka platynowych loków, przez 
wymalowaną twarz, jedwabną suknię, wachlarz z kości słoniowej i perskiego 
kota na łańcuszku, i zapytała niepewnym głosem: 
- Ciocia Lil? 
Drobna kobieta spojrzała na nią z obojętnością. 
27 

- Jestem Summer, ale mówią do mnie Cat. - Schowała pistolet i wyciągnęła 
list od ciotki. 
Lady Richwood oniemiała ze zdziwienia. Powoli doszła do siebie i wykrztusiła 
wreszcie: 
- Nadzwyczajne. Wchodź tu, zanim cię ktoś zobaczy. - Stojąc tak i patrząc 
na dziewczynę, która okazała się jej siostrzenicą, Lil poczuła, że serce 
topi się w niej jak wosk. - Ach, dziecko, co on z tobą zrobił? - Oczy Lil 
zaszkliły się. Nie czuła sympatii do lady Summer St. Catherine, przypuszczając, 
że jest ona nadętą i zepsutą dziedziczką Roseland, ale okazało się, 
że stała przed nią dziewczyna, którą pozbawiono wszelkich przywilejów. 
Wyglądała na wyraźnie zaniedbaną. - Wejdź i siadaj, kochanie. Obawiam 
się, że mam dla ciebie smutną wiadomość. - Westchnęła głęboko. - Twój 
ojciec zmarł tej nocy. 
Cat zdjęła czapeczkę i włosy rozsypały się wokół jej głowy. Nie 
odczuwała żalu, nie odczuwała i radości. 
- Czuję się jak odrętwiała - powiedziała i siadła ciężko na eleganckiej 
sofie krytej brokatem. 
- Summer, kochanie. Nie musisz mi niczego tłumaczyć. To mój brat 
i doskonale wiem, jakim był bydlakiem. W domu nie ma już jego ciała. 
Zabrano go do kościoła św. Jana na uroczystości pogrzebowe. Nie czekałam 
z tym, bo nie wiedziałam, czy przyjedziesz. 
- Nie będę miała czym zapłacić za pogrzeb. Co mam zrobić? - zapytała 
bezradnie Cat. 
- Cóż, chyba obie mamy dość duże doświadczenie, jak radzić sobie bez 
pieniędzy. - Zdjęła obrożę z szyi perskiego kota i pozwoliła mu wskoczyć 
na sofę. - Ale po kolei. Wyglądasz, jakbyś nie jadła od tygodnia. 
- Jadłam dwukrotnie. 
- Dziś? 
- Nie. W tym tygodniu. 
- Widzę, że nie opuszcza cię dobry humor, kochanie. Potrzebujemy 
czegoś, co nas odpręży. A na deser podadzą nam truskawki. Ogromnie je 
lubię - mówiła. - Najpierw jednak cię nakarmię, wykąpiesz się i dopiero 
potem zajmiemy się tym, co kobiety lubią najbardziej, czyli pogadamy. 
Lil przyniosła jej białą nocną koszulę ozdobioną koronkami i falbankami. 
Był to z pewnością najładniejszy strój, jaki Cat kiedykolwiek miała na sobie. 
28 

Świeżo umyte włosy zwinęły się wokół jej twarzy w wilgotne pierścionki, 
gdy siedziała w cieple bijącym od kominka. 
- A teraz, kochanie - powiedziała Lil pięknie modulowanym głosem, 
przeciągając sylaby. - Twój ojciec prosił, żebym przekazała ci ten notes 
i papiery. Mówił coś o jakimś czarnym człowieku, ale nic z tego nie 
zrozumiałam. 
Cal rozpieczętowała zwój pergaminu i zaczęła czytać prawniczy tekst. 
Nagle skoczyła na równe nogi, przewracając krzesło. 
- Powinien smażyć się w piekle! - krzyknęła. - Zadłużył Roseland na 
całą jego wartość. Właśnie minął termin płatności. Boże, gdyby jeszcze żył, 
zamordowałabym go własnoręcznie. - Przeszła gwałtownie przez pokój 
i otworzyła drugi dokument. - Ach, nie! To umowa sprzedaży mojego konia, 
Ebony. Co za skurwysyn! Muszę wracać do domu... Muszę jakoś zdobyć 
pieniądze... Ale skąd? 
- Dawno już zrozumiałam, kochanie, że ponieważ mężczyźni sprawują 
pieczę nad majątkiem, jedyną rozsądną rzeczą, jaką może zrobić kobieta, 
to wyciągnąć je od jakiegoś mężczyzny. 
- Masz na myśli małżeństwo dla pieniędzy? - zapytała Cat z wyraźną 
niechęcią. - Nie wydaje mi się, żebym kiedykolwiek chciała wyjść za mąż, 
nawet dla majątku. Wszyscy mężczyźni są źli i samolubni. Gdybym nawet 
poślubiła kogoś bogatego, to rozwiązałoby moje problemy finansowe, ale 
spowodowało nowe. W ten sposób byłabym osaczona do końca życia. 
Małżeństwo jest ostatnią rzeczą, której pragnę. 
- To nie jest takie proste, kochanie. Obawiam się, że w Londynie 
małżeństwo całkiem wyszło z mody. Teraz panuje mania nieślubnych 
związków, ale w twoim wypadku to zupełnie nie wchodzi w grę. 
- Dlaczego? - zdziwiła się szczerze Cat. 
Lady Richwood zastanawiała się przez chwilę, ale zdecydowała się 
mówić otwarcie. 
- Twój typ urody nie jest w modzie. Teraz wszyscy szaleją za blondynkami. 
Ciemnowłose kobiety są uznawane za brzydkie, obce. Uważa się, że 
to Portugalki, jak nasza nieszczęśliwa królowa. Pozwól, kochanie, że będę 
z tobą szczera. Rozbijasz się w butach do konnej jazdy, klniesz jak szewc 
i mówisz dokładnie to, co myślisz. Mężczyźni tego nie lubią. Oni chcą mieć 
wymalowane laleczki, które się uśmiechają, jedzą jak ptaszek, wyglądają 
jak anioły i mają nienaganne maniery. Są filigranowe, zabawne i chętne. 
29 

- Chętne? - powtórzyła Cat podejrzliwie. 
- Gotowe robić w łóżku wszystko, czego od nich oczekują - uzupełniła 
Lil. 
- Ach, więc to właśnie oznacza nieślubny związek - zrozumiała wreszcie 
Cat. - Mężczyźni są potworami. Oni biorą w tym świecie wszystko, 
a kobiety tylko dają. To niesprawiedliwe. Proponujesz, bym sprzedała swoje 
ciało jakiemuś staremu rozpustnikowi. Wolę już ukraść te pieniądze. To nie 
porusza mojego sumienia. 
- Kochanie - powiedziała Lil, powoli cedząc słowa - w Londynie 
mężczyźni trzymają pieniądze bezpiecznie u złotnika albo bankiera. Nie 
wystawiają ich na łup złodziejom. Coś mi się wydaje, że masz zadatki na 
awanturnicę. Dlaczego zatem nie pobić przeciwnika jego własną bronią? 
Wykorzystać mężczyznę w ten sam sposób, w jaki wykorzystują zawsze 
kobiety. Możesz być piękna, a jeśli jesteś tak mądra, jak mi się wydaje, to 
możesz ocalić Roseland i przeżyć resztę życia w luksusie. Za pomocą pochlebstw 
i obietnic mogłabyś, jak sądzę, położyć rękę na majątku jakiegoś 
miłego dżentelmena, wcale za to nie płacąc. W ten sposób mogłabyś być 
górą. 
Cat uratowało poczucie humoru. 
- No cóż, przyznaję, że myśl o pobiciu przeciwnika jego własną bronią 
wydaje mi się kusząca. Brat mógłby mi w tym pomóc. Biedny Spider jest 
lordem, który żyje w znacznie gorszych warunkach niż niejeden chłopiec 
stajenny. - Uśmiech zgasł na jej ustach. - Nie mogę tego zrobić - powiedziała 
zdecydowanie. 
- Chyba masz rację. Nie byłabyś w stanie tego dokonać - powiedziała 
Lil. - Nigdy w życiu nie trzymałaś w ręku wachlarza, a on ma własny język 
przydatny przy flircie. Nie umiesz się ubierać ani tańczyć. Pewnie nie potrafisz 
też chodzić na wysokich obcasach i zakładam się, że choćbym ci nie 
wiem ile zapłaciła, nie potrafisz chichotać - dodała Lil, przewrotnie prowokując 
dziewczynę. - Wątpię, czy mogłabyś zostać czyjąś kochanką, nie 
mówiąc już o poważnej propozycji małżeństwa. 
Cat poczuła się urażona jej słowami. Gdyby tylko zechciała, mogłaby 
owinąć sobie mężczyznę wokół małego palca, ba, skłonić go do oświadczyn. 
Nagle roześmiała się, gdy zrozumiała, że Lil prowokuje ją. Zapytała więc 
ponuro: 
- To jedyny sposób, żeby ocalić Roseland, prawda? Obawiam się, że 
30 

choć nie mogę znieść tej myśli, tylko to mi pozostaje. Będę więc musiała 
nauczyć się tych wszystkich podstępów. Potrafię świetnie naśladować... 
Pokażę ci... 
Chwyciła wachlarz z kości słoniowej i rozłożyła go zalotnie. Następnie, 
rozciągając słowa, powiedziała: 
- Myślę, że potrafiłabym być miła dla jakiegoś bogatego dżentelmena. 
Lil roześmiała się. 
- Podbiłaś mnie ze szczętem, kochanie. 
- To dlatego, że ty wydajesz mi się fascynująca. Mówisz tak sugestywnie, 
nawet o truskawkach. 
Lil, zachwycona, roześmiała się i przeszła do spraw bardziej praktycznych. 
- Sprzedamy konie i powóz Randala, by zapłacić za pogrzeb. Za to, co 
zostanie, kupimy ci piękne suknie. Na początek pożyczę ci wszystko, czego 
ci potrzeba. 
- Nie ma sensu tracić pieniędzy na suknie - powiedziała z powątpiewaniem 
Cat. 
- To nie jest strata pieniędzy, Summer. Jeśli chcesz złapać rybkę, musisz 
najpierw mieć przynętę. Teraz chodźmy spać, a jutro wieczorem zabiorę cię 
do teatru na sztukę o pokojówce, która udaje utytułowaną damę, by w ten 
sposób zdobyć hrabiego. Nie powinnaś stracić tej lekcji. - Nie przerywając 
nawet dla złapania oddechu, Lil kontynuowała: - Po teatrze zabiorę cię na 
kolację do lady Shrewsbury. Jeśli nie będziesz się odzywać i będziesz miała 
uszy i oczy szeroko otwarte, szybko nauczysz się odpowiednio zachowywać 
w towarzystwie. Reszta zależy od ciebie. Wiem, że bardzo byś chciała 
wrócić do domu. Wiem też, że w Kornwalii miałabyś znacznie większe 
możliwości zamążpójścia niż w Londynie. Mężczyźni na dworze znają 
niemal każdy podstęp z naszego kobiecego repertuaru. 
- Dobranoc, Lil. Doceniam twoją pomoc i rady, jakie mi możesz dać. 
Jestem w tych sprawach straszliwą ignorantką. 
- Od jutra koniec z tym śmiesznym imieniem "Cat". Summer to piękne 
imię. Imię, które sprawia, że każdy mężczyzna, który cię spotka, powinien 
cię zapamiętać. 
Cat wskoczyła do łóżka i wzięła do ręki notes, który zostawił jej ojciec. 
Przekartkowała go marszcząc brwi. Nie mogła zrozumieć, co znaczą cyfry 
31 

i znane jej nazwy. Nagle coś ją uderzyło. Gdy przeczytała słowa "Lizard 
Point" i datę, poczuła, że robi się jej niedobrze. To była zmora, którą usiłowała 
wymazać z pamięci, a która była tu, zapisana starannie w notesie, strona po 
stronie. 
Kilka lat temu towarzyszyła nocą ojcu. Była niezwykle ciekawa, co wyciągnęło 
go z Roseland w sztormową noc. Pojechali właśnie do Lizard Point, 
gdzie morska latarnia ostrzegała marynarzy przed zdradliwymi skałami, na 
które spychał je południowo-zachodni wiatr. I tam zobaczyła, że ojciec 
rozmawia z ludźmi, którzy zajmowali się grabieniem rozbitych statków. 
Gasili światło latarni na wzgórzu i zapalali ognisko na podstępnym brzegu, 
by wprowadzić statek na skały. 
Odłożyła notes i zamknęła oczy. Wciąż słyszała krzyki ludzi ze statku, 
który roztrzaskał się w drzazgi i zatonął. O świcie, gdy wiatr ucichł, zobaczyła 
z wysokiego brzegu ciała nieszczęsnych rozbitków. Ojciec na łożu 
śmierci nie powiedział: "czarny człowiek", powiedział "szantaż". Za pomocą 
tego notesu mogła szantażować bardzo znane osoby, które tak samo, jak jej 
ojciec rabowały statki. Jeszcze raz zrozumiała, dlaczego tak nienawidziła 
mężczyzn. Byli źli z samej ich natury. 
Nagle zapragnęła gorąco wyrównać rachunki. Podejmie wyzwanie Lil, 
wydusi pieniądze z jakiegoś bogacza. Ma już dość bycia tylko ofiarą. 
Nadszedł czas, by ofiarą stał się mężczyzna. 

4 
Nie ma na świecie kobiety, której można byłoby 
zaufać - powiedział lord Ruark Helford, biorąc od niechcenia karty do ręki. 
- Od dzieciństwa wpajano mi, że tylko głupiec ufa kobietom - dodał 
cynicznie Karol Stuart. 
Buckingham powiedział Ruarkowi, że jego dama ma romans z księciem 
Yorku. Grali właśnie w karty w salonie Jej Wysokości i stoły pokryte były 
błyszczącymi monetami. Pokoje Katarzyny stały się ostatnio modnym 
miejscem spotkań towarzyskich tylko dlatego, że Karol nabrał zwyczaju 
spędzania tam wieczorów. Bardzo się starał zachowywać jak obowiązkowy 
mąż i nawet nieźle mu to wychodziło. Wciąż jednak pozostawała między 
nim a królową kość niezgody. Była nią Barbara Palmer, wieloletnia kochanka 
króla. 
Król spojrzał właśnie w jej stronę, a Barbara uniosła brwi w niemym 
pytaniu. Karol westchnął. Miała takie zmysłowe ciało. Jakże mógł się oprzeć 
jej mahoniowym włosom rozsypującym się tak wdzięcznie na poduszce lub 
na pełnych piersiach, które tak podniecające, wypełniały jego dłonie. Gdyby 
tylko była trochę mniej wymagająca, bardziej ustępliwa... Gdyby potrafiła 
być nieco mniej apodyktyczna, bardziej uległa. Gdyby była mniej ekstrawagancka, 
nieco skromniejsza. No i może trochę bardziej wierna. 
Lord Helford siedział z niewzruszoną twarzą, choć w środku tliła się 
w nim niechęć do Buckinghama. Nigdy nie lubił tego człowieka, ale wiedział, 
że lepiej mieć go po swojej stronie. Co zaś do jego aktualnej damy, Anny 
Ashley, to nie wykluczał, że plotka o jej romansie z królewskim bratem jest 
prawdą. Uprzedził ją, że niedługo wyjeżdża do Kornwalii, ale, do diabła, 
2 Pirat i Poganka 33 

mogła poczekać, aż ostygną po nim prześcieradła, nim poszuka sobie 
następcy. Anna prosiła go wprawdzie, żeby zabrał ją ze sobą, mając chyba 
nadzieję na małżeństwo. Prawdopodobnie to, że grzecznie, ale zdecydowanie 
odmówił, stało się przyczyną nawiązania romansu z księciem. Miał dość 
rozumu, żeby jej nie poślubić. "Wszystkie kobiety są takie same - myślał 
cynicznie. - Każda gotowa sprzedać się temu. kto więcej zapłaci." 
Wrócił pamięcią do swojej pierwszej kochanki. Dziś wydawało mu się 
niemożliwe, że był tak naiwny. Złapała go jak rybę na haczyk. Ponad rok 
łożył na dziecko, które urodziła. Dopiero pewnej nocy jego przyjaciel, lord 
Sandwich, wypiwszy trochę za dużo, wyznał mu, że zaszła z nim w ciążę, 
zanim przedstawił ją Ruarkowi. Był to pierwszy i ostatni raz, kiedy pozwolił 
kobiecie zrobić z siebie durnia. 
Buckingham dość szybko zauważył, że zarówno król, jak i Helford zajęci 
są własnymi myślami, i postanowił to wykorzystać. Wkrótce pokaźna kupka 
złotych monet stała się jego własnością. Pieniądze, które wygrał, niewiele 
dla niego znaczyły, ale poczucie triumfu, gdy sięgał ręką po wygraną, patrząc 
na twarze przeciwników, dało mu dużo satysfakcji. 
Niezadowolony Karol wstał od stołu i podszedł do Jej Wysokości. 
Katarzyna polubiła hazard i powszechnie uznawano ją za niegodziwą przez 
to, że tak łatwo przejęła obyczaje dworu swojego męża. Król pochylił się 
nad nią i podpowiedział jej, jak ma wistować. Posłuchała go i wygrała natychmiast. 
Zbliżała się północ i król znów szepnął coś do ucha królowej. Nikt nie 
miał prawa opuścić przed nią sali. Kiedy więc wreszcie z ociąganiem wstała, 
wzywając jedną z dworek, niektórzy odetchnęli z ulgą. Na szczęście nie 
zaplanowano tańców. W przeciwnym razie spotkanie mogłoby się przedłużyć 
aż do rana. 
Minęła jeszcze godzina, nim król został wreszcie sam w sypialni. 
Karol, w eleganckim brokatowym szlafroku, udał się do prywatnych apartamentów 
królowej. Za nim biegły jego ulubione spaniele. Ku swej konsternacji 
zastał Katarzynę klęczącą przed małym ołtarzem, który poleciła wykonać 
w buduarze. Były tam też dwie damy dworu, które przybyły z nią 
z Portugalii. 
Dyskretnie zakasłał, gdyż miał nadzieję, że zrozumieją sygnał i wyjdą. 
One jednak wydawały się go nie dostrzegać. Karol, z zasady dobroduszny 
i wykazujący się nienagannymi manierami, czekał jeszcze cierpliwie ponad 
34 

dwadzieścia minut, aż jego pogrążająca się w dewocji żona zakończy 
modły. W końcu otworzył drzwi między sypialnią a buduarem i wpuścił psy. 
Bardzo dobrze wiedział, że dwórki Katarzyny nie potrafiły podzielić tej 
wrodzonej u Anglików miłości do psów, i miał nadzieję, że w ten sposób 
zmusi je do odejścia. Kiedy i to nie poskutkowało, wszedł sam do buduaru, 
by wreszcie się ich pozbyć. 
Katarzyna klęczała w obszernej koszuli, z twarzą skierowaną ku 
krzyżowi wiszącemu na ścianie. 
- Chodź już spać, kochanie, bo w końcu przy tych modłach zaziębisz 
się na śmierć. 
- Jeszcze chwilę, Karolu - powiedziała cicho. 
Przechwycił ukradkowe spojrzenie księżnej Penalva. Jego usta przybrały 
nieprzyjemny wyraz. 
- Twoje damy mogą już odejść - powiedział rozkazującym tonem. 
Penalva i księżna Ponteval, jej stałe towarzyszki, wymieniły spojrzenia 
i zwrócił}' wzrok na Katarzynę. Karola porwała złość, ale opanował się 
i przemówił do dam żartobliwie: 
- Moje panie, królowa nie potrzebuje przecież obrony przede mną. Jest 
moją żoną. a dość rzadko mam okazję przebywać z nią bez waszego 
towarzystwa. 
Nie znosiły Karola Stuarta i w najmniejszym nawet stopniu nie próbowały 
tego ukrywać. Wyszły z wyraźną niechęcią, obnosząc przy tym twarze 
urażonych jagniątek. 
Gdy zostali wreszcie sami, Karol stanął przy Katarzynie i powiedział do 
niej prawie czule: 
- Kochanie, dlaczego żyjąc tak bezgrzesznie, uznajesz za stosowne 
spędzać tak dużo czasu na swych pięknych kolanach, prosząc Boga 
o wybaczenie? 
Odwróciła się od ołtarza z wyzywającym wyrazem twarzy. 
- Nie modlę się za siebie, modlę się za ciebie. 
- Kochanie, choćbyś nawet wieczność spędziła na klęczkach, wątpię, 
czy uzyskałabyś odpuszczenie wszystkich moich grzechów. 
Uśmiechnął się do niej, a widok jego smagłego oblicza sprawił, że 
serce w niej zaczęło topnieć. Wziął ją za rękę, podniósł z klęczek i szepnął: 
- Chodź do łóżka, Katarzyno. 
35 

Pochylił się ku jej twarzy, by ją pocałować, ale odwróciła się, potwierdzając 
w ten sposób jego podejrzenia. To opóźnianie momentu pójścia do 
łóżka było celową taktyką, wstępem do jakichś nieprzyjemnych rozmów. 
Karol westchnął. Chciał spędzić z nią jakąś godzinkę na przyjemnych 
pieszczotach, w czasie których jego nasienie mogłoby zakiełkować w królowej 
i dać mu następcę tronu. Na Boga, nie oczekiwał od niej uczucia. Nie 
była też w stanie zaspokoić jego namiętnej natury, ale akceptował to w dobrej 
wierze i traktował ją z uprzejmością. Jednak jej powściągliwość w sprawach 
seksu zaczynała go martwić. 
Pozwoliła mu zaprowadzić się do sypialni, ale nie do łóżka. 
- Karolu! - odważyła się wreszcie powiedzieć, o co jej chodzi. - Podjąłeś 
decyzję, która zakłóca moje szczęście. 
- Nie musisz się mnie obawiać, Katarzyno. Nie jestem brutalem - powiedział 
uspokajająco. 
Zarumieniła się, gdyż Karol był dla niej zawsze niezwykle miły, nigdy, 
jak inni, nie drwił z jej cudzoziemskich strojów, mowy i manier. Z jej ust 
wydobył się cichy szloch. 
- Chodzi mi o tę kobietę - powiedziała patrząc na niego z wymówką. 
Karol rozsądnie nic nie odpowiedział. 
- Dotarło do mnie, że żąda, by nadano jej tytuł księżnej. - Tupnęła nogą 
z determinacją. - Nie życzę sobie tego! 
- Kochanie, jeśli nawet zechcę uhonorować panią Palmer, to w niczym 
nie uchybi twojej godności. 
- Będę czuła się jak spoliczkowana, gdy ta kobieta zostanie podniesiona 
do tak wysokiej godności. - Blada twarz Katarzyny pokryła się ciemną 
czerwienią. 
Karol spojrzał tęsknie na łóżko, na którym wylegiwały się dwa spaniele, 
potem usiadł na jego krawędzi. 
- Fakt, że była moją kochanką, nie uwłacza jej w niczym. Chcesz, bym 
zakończył ten związek, ale byłoby z mojej strony niegodziwe, gdybym ją 
tak po prostu odsunął. Wtedy cały dwór odrzuciłby ją. Schrupaliby ją do 
ostatniej kosteczki, jak stado wilków. Obdarzając ją tytułem, spełniam tylko 
powinność wobec tej kobiety. Jestem pewien, że będziesz wspaniałomyślna, 
Katarzyno. 
- Jaką powinność? - krzyknęła. 
36 

Karol miał bardzo apodyktyczną matkę, która całe życie usiłowała nim 
komenderować. Tylko dlatego, że był dobroduszny, większość kobiet sądziła, 
iż można mu wszystko narzucić. Ale tak nie było. 
- Niedawno urodziła mi syna. Nie jest to żadną tajemnicą. 
Katarzyna wybuchnęła płaczem. 
- Słyszałam te plotki... Ty też uważasz, że jestem bezpłodna. 
Przytulił ją i dotknął policzkiem jej twarzy. 
- Wcale tak nie myślę, kochanie. Dzisiejsza noc zaprzeczy tym plotkom 
- powiedział, zdejmując z niej koszulę i zsuwając szlafrok. 
Strącił nogą psy i wziął Katarzynę w ramiona. Ukryła twarz na jego 
szerokiej piersi i skąpała ją we łzach. Kołysał ją cierpliwie, aż się uspokoiła. 
Była bardzo szczupła, o prawie nierozwiniętych piersiach jak u małej dziewczynki. 
Głaskał je jednak czule, uciskając kciukiem drobne sutki. Pocałował 
ją kilka razy, a potem powiedział zdecydowanie: 
- Sprawę lady Castlemaine uznajmy za zakończoną. - Celowo użył 
tytułu, który miał nadać Barbarze. 
- Obawiam się, że nie jest zakończona - powiedziała cicho Katarzyna. - 
Poleciłam kanclerzowi, by nie zezwolił Parlamentowi na nadanie tytułu tej 
damie. 
Karol wściekł się. Choć królowa wydawała się być samą słodyczą 
i w większości spraw ulegała mu. to tym razem stanęła okoniem. Odrzucił 
kołdrę i wstał. 
- Żegnam, madame? - powiedział zimnym głosem. 
- Dokąd idziesz, Karolu? - zawołała za nim z żalem w głosie. 
Nawet nie odpowiedział. Uważał, że to jest oczywiste. Przeszedł przez 
prywatne ogrody i udał się wzdłuż King's Street, przecinającej tereny pałacowe. 
Dom Barbary Palmer stał w bardzo dogodnym miejscu. Było już wpół 
do trzeciej, ale wiedział, że zostanie przyjęty z otwartymi ramionami. 
Służba nie mrugnęła nawet okiem, gdy król Anglii poszedł prosto do 
sypialni milady. Barbara była w łóżku, na szczęście, sama. Gdy usłyszała 
znajome kroki, obudziła się natychmiast. 
- Nie wstawaj, kochanie. Zaraz do ciebie przyjdę - powiedział Karol 
rozbierając się. 
Barbara wstała, zapaliła świece i stanęła przed nim ukazując swe hojne 
wdzięki, ledwie przysłonięte różową koszulką. Jego oczy pociemniały 
37 

z pożądania, ale powstrzymała go ruchem ręki. 
- Musimy porozmawiać, sire. 
Westchnął. Już to, że zwracała się do niego oficjalnie, oznaczało, że 
zamierza rozmawiać na jakiś poważny temat. 
- Porozmawiamy później, Babs. Wystarczy, że na ciebie spojrzę, a już 
robię się tam twardy, jak marmur. 
Zrobił dwa duże kroki i znalazł się przy niej. Doświadczonymi, zręcznymi 
palcami zsunął ramiączka jej koszuli i odsłonił pożądliwie jej pełne piersi. 
Uniósł jedną z nich i pochylił się nad wilgotną ciemną aureolą. Wiedział, 
że pieszcząc ją, potrafi w kilka minut doprowadzić ją do stanu szaleństwa. 
Potrząsnęła wspaniałymi, mahoniowymi włosami i wprawną dłonią nakryła 
jego męskość. Gdy jęknął z pożądania, sięgnęła do piersi i wyciągnęła sutek 
z jego ust. 
- Porozmawiamy teraz. Twoja marmurowa lanca może poczekać. Karolu, 
dotarło do mnie coś, co sprawiło, że chciałam umrzeć - powiedziała dramatycznym 
tonem. - Zawiązany został spisek, którego celem jest niedopuszczenie 
do nadania mi tytułu, który obiecałeś. - Jednym ruchem przysłoniła nagą 
pierś. 
- Barbaro, wiesz, że uczynię wszystko, co w mojej mocy, byś została 
księżną Castlemaine - uspokajał ją. - Ale teraz chodź do łóżka. Twój król 
cię potrzebuje. 
- Wszystko, co w twojej mocy! - wrzasnęła. - Teraz każdy będzie 
mógł powiedzieć, że ten staruch Hyde ma więcej władzy niż król Anglii. 
Musisz się go pozbyć, Karolu. 
- W pewnym sensie Edward Hyde ma więcej władzy niż ja. Jest moim 
kanclerzem i głową Parlamentu. 
- No cóż. Jeśli pozwalasz, żeby rządzili tobą wszyscy, łącznie z żoną, 
to muszę traktować twoje obietnice jak puste słowa. 
- Jej Wysokość niczego mi nie dyktuje - powiedział z przekąsem. - Ty 
natomiast, kochanie, walczysz ze mną jak lwica, kiedy tylko trafia ci się po 
temu okazja. Wykorzystujesz to, że jesteś taka piękna, kiedy się złościsz - 
powiedział żartobliwie, podszedł bliżej i położył dłoń na jej nagim ramieniu. 
Strąciła jego dłoń. 
- Zawsze mnie wykorzystujesz. Myślisz, że pójście do łóżka wszystko 
załatwi - złościła się. 
38 

- Bo rzeczywiście w łóżku załatwić można prawie wszystko. Chodź, 
Barbaro. Pragniesz mnie przecież prawie tak, jak ja ciebie. 
Wyciągnął rękę i ujął jej wspaniałą pierś. Jęknęła cicho. 
- Nie, Karolu. Tym razem nie. Gdy pomyślę, ile dla ciebie poświęciłam, 
krew zastyga w mych żyłach. Nie dotkniesz mnie nawet. 
- Poświęciłaś, Barbaro? - zapytał, myśląc o wszystkich pieniądzach, 
domach i klejnotach, którymi ją obsypał. 
- Jestem przedmiotem plotek całego dworu. Wszyscy wiedzą, że bierzesz 
mnie w dzień i w nocy. Poświęciłam moją reputację, dobrego męża. - 
Otworzyła drzwi do sypialni i krzyknęła dramatycznie: - Chodź do 
dziecinnego pokoju, to pokażę ci jeszcze jedno poświęcenie, które musiałam 
przez ciebie znieść. 
- Barbaro, uspokój się. Byłoby okrucieństwem i bezmyślnością budzić 
dziecko o tej porze. - Westchnął głęboko. - Spróbuj znaleźć w swym sercu 
choć odrobinę wspaniałomyślności, Babs. Spędziłem właśnie dwie godziny 
na kłótni z królową z twojego powodu. 
- Naprawdę? - Wyglądała na bardzo zadowoloną. 
Podeszła do stolika i nalała sobie kielich białego reńskiego wina. Gdy 
szła koło kominka, światło ognia podświetliło jej krągłe kształty i Karol 
zagryzł mocno wargi, by powstrzymać się, aby nie pochwycić jej w ramiona 
i siłą zmusić do uległości. 
- Nie zamierzasz wpuścić mnie do łóżka, prawda? 
- Nie. Przynajmniej do czasu, gdy zostanie określona moja sytuacja. 
Podniósł z podłogi jej szlafrok. 
- W takim razie, na litość boską, włóż chociaż to na siebie... Doprowadzasz 
mnie do szaleństwa. 
- Kiedy dowiedziałeś się, że Jej Wysokość wyraźnie zakazała kanclerzowi 
podpisać nadanie mi tytułu? - spytała. 
- Lord Clarendon jest typem człowieka, który nie pozwoli ani mnie, ani 
Katarzynie odwieść go od tego,'co uważa za swój obowiązek - wyjaśnił 
Karol. 
Barbara wrzasnęła. Chwyciła flakon kosztownych perfum i rzuciła nim 
o ścianę. 
- Clarendon! Clarendon! - wrzeszczała jak oszalała. -A więc to prawda! 
Jemu nadałeś tytuł, a mnie odmawiasz! 
39 

- Niczego ci nie odmawiam, Barbaro. 
Krzyknęła rozhisteryzowanym głosem. 
- Byłam ci wierna jak żona i dzięki temu... kopnąłeś mnie jak stary kapeć. 
Król uśmiechnął się cynicznie. 
- Żony są notorycznie niewierne, a ty nie jesteś wyjątkiem. Jeśli zaś chodzi 
o to ostatnie oskarżenie, że odepchnąłem cię, to wystarczy na mnie 
spojrzeć, by przekonać się, że jestem gotowy, chętny i pragnę kochać się 
z tobą przez resztę moich nocy. Problem polega na tym, Barbaro, że znajdujesz 
więcej przyjemności w robieniu tej sceny i patrzeniu, jak cię błagam, 
niż w pójściu ze mną do łóżka. 
Te słowa rozwścieczyły ją. 
- Wiesz, że to nieprawda. Jestem najbardziej namiętną kobietą, z jaką 
się kiedykolwiek kochałeś. Jestem jedyną, która jest w stanie sprostać twojej 
zmysłowości. Zawsze jestem gotowa zaspokoić każdą nową zachciankę. 
- Tak, to prawda - powiedział tęsknie. - Ale dość tego błagania. - 
Założył purpurowy płaszcz, wysunął na głowę kapelusz. - A z tymi waporami 
idź lepiej do lekarza. Uważam, że są coraz bardziej irytujące - ostrzegł. - 
Życzę ci dobrej nocy, a właściwie już dobrego dnia. 
-. 

5 
Ruarkowi wiodło się niewiele lepiej niż jego królowi. 
Opuściwszy salon Jej Wysokości, udał się do domu, który wynajął przy 
Tothill Street dla swej kochanki, Anny Ashley. Wszedł cicho i natychmiast 
uświadomił sobie, że ostrożność jest zupełnie niepotrzebna. Anny nie było 
jeszcze w domu. 
Zdjął płaszcz i kapelusz i sięgnął po butelkę burgunda. Nie mógł nawet 
zapytać, gdzie jest Anna, gdyż pokojówka także gdzieś wyszła. Usiadł więc, 
położył nogi na błyszczącym stoliku i czekał. 
Gdy upłynęła już godzina i butelka została opróżniona, poczuł się gotów 
do walki. Otworzył maleńką szufladę w stoliku i zaczął przeglądać rachunki. 
Zacisnął ze złości szczęki, gdy stwierdził, że tylko w ciągu tego tygodnia 
wydała na suknie i klejnoty pięćset funtów. 
Gdy weszła w towarzystwie pokojówki i zobaczyła wyraz jego twarzy, 
szybko odesłała dziewczynę. 
- Zostaw nas, Millie. 
Ruark Helford nie wstał nawet, nie pocałował jej. Stwierdziła, że jest 
w bardzo złym nastroju. Rzuciła na fotel wachlarz, mufkę, maskę i pektynę 
i zaczęła odpinać suknię. Wiedziała, że musi jak najszybciej zaciągnąć go 
do łóżka. 
- Myślałam, kochanie, że zostaniesz całą noc przy królu. Gdybym wiedziała, 
że przyjdziesz, nigdy nie przyjęłabym tego zaproszenia na kolację 
do Elżbiety Hamilton. 
Spojrzał na nią, wciąż trzymając w dłoni rachunki. 
- Potrzebowałam nowej sukni - bąknęła. 
41 

Uniósł brew. 
- Jednej? 
- No... trzech. Sądziłam też, że na otarcie łez będziesz chciał mi kupić 
naszyjnik pereł. - Odęła uroczo wargi. - Tak mi przykro, że musisz wyjechać 
do Kornwalii, kochanie. Będę po prostu usychać z tęsknoty. 
Zdjęła suknię i stała przed nim w samym gorsecie, który unosił wysoko 
jej piersi, i w koronkowych pończochach z różowymi podwiązkami. Łudziła 
się, że jej nagie ciało naprowadzi jego myśli na inne tory. Zawiodła się jednak. 
- Czy to wszystko, czy jeszcze jakieś ukryłaś? - zapytał i machnął przed 
nią plikiem rachunków. 
Podeszła do niego ostrożnie. 
- Tak mnie rozpieszczasz, kochany. Pozwól, że podziękuję ci w sposób, 
jaki najbardziej lubisz. 
Zdjęła gorset, a on spojrzał w dół na jej drobne, kształtne piersi i smukłą 
talię. Wspięła się na palce i zarzuciła mu ramiona na szyję, przytulając się 
do niego nagim ciałem. Zdjął jej ramiona ze swojej szyi i cofnął się o krok. 
- Co się stało? - zapytała zaniepokojona. Jej oczy lśniły. - Zachowujesz 
się tak, jakbyś nie chciał, żebym cię nawet dotknęła. 
- Bo nie chcę - odpowiedział krótko. - Przynajmniej dopóki się nie 
dowiem, gdzie byłaś. 
- Mówiłam ci już, że byłam na kolacji. 
- Anno, nie obrażaj mojej inteligencji - ostrzegł. 
Miał tak zimne oczy, że przestraszyła się i sięgnęła po szlafrok, by okryć 
nagość. 
- Nasłuchałeś się plotek. Zawsze na dworze znajdzie się ktoś, kto przybiegnie 
do ciebie ze stekiem łgarstw. 
- Pogłoski wiążą cię z królewskim bratem, Jamesem - powiedział beznamiętnie 
i czekał, czy zaprzeczy. 
Nie trwało to długo. Wykorzystała wszystkie środki: złość i zaklęcia, i łzy, 
na które mężczyźni są szczególnie wrażliwi. W końcu rzuciła się na łóżko 
w nadziei, że usiądzie wreszcie przy niej i weźmie ją w ramiona. 
Ale czekała na próżno. Ogarnął ją strach. Nigdy nie umiała manipulować 
Ruarkiem tak, jak potrafiła to robić z innymi mężczyznami. I właśnie to 
czyniło go tak diablo atrakcyjnym. Miał twarz zawsze chmurną, nieodgadnioną. 
Jego oczy sygnalizowały skłonność do brutalności. Miał takie usta, 
42 

że każda kobieta gotowa była oddać życie za jeden pocałunek. Niebezpieczna 
aura groziła wybuchem i Annę podnieciło to. Piersi jej stwardniały, między 
nogami zaczęła aż do bólu odczuwać pragnienie, by wszedł w nią głęboko. 
Przeklinała chwilę, w której zdecydowała się na flirt z Jamesem, księciem 
Yorku, zanim Ruark zniknął ze sceny. Kiedy powiedział jej, że wyjeżdża 
do Kornwalii, poczucie straty, jaką ponosi, było tak wielkie, tak niszczycielskie, 
że zaczęła działać bez zastanowienia. Strata, jaką był dla niej wyjazd 
Helforda, nie miała wyłącznie materialnego charakteru. Jednego bogatego 
mężczyznę zawsze można zastąpić innym bogatym mężczyzną. Ona ponosiła 
szkody zarówno fizyczne, jak i emocjonalne. Pozwoliła sobie zakochać 
się w nim i zaczęła marzyć o małżeństwie. 
Zastanawiała się zawsze, jak zdołała usidlić tego najbardziej męskiego, 
najbardziej pożądanego mężczyznę na dworze. Jego nie mógł zastąpić zwykły 
szlachcic, musiał to być ktoś królewskiej krwi. To właśnie sprawiło, że 
zachęciła brata monarchy. Teraz jednak nie mogła się poddać. Przekręciła 
się na plecy i kusząco przesunęła stopą, osłoniętą koronkową pończochą, 
stopą po łydce drugiej nogi. 
- Czy naprawdę zamierzasz mnie ukarać? - zapytała niskim głosem. 
Jakże pragnęła poczuć jego dłonie na swoim ciele. Musi za wszelką cenę 
zachęcić go. 
Jego orzechowe oczy ściemniały. Zmrużył powieki, skrywając pod nimi 
wyraz żalu. 
- Zostaniesz ukarana za swoje postępowanie, najdroższa Anno, ale kara 
nie będzie pochodziła z mojej ręki. - Zawahał się chwilę i wreszcie powiedział 
powoli: - James jest chory na syfilis. 
Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia, a wszystka krew odpłynęła z twarzy. 
On spokojnie podniósł płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. 
- Zapłacę twoje rachunki - powiedział i szybko wyszedł. 
Dwaj wysocy mężczyźni, idący z przeciwnych kierunków, spotkali się 
na Birdcade Walk. Ruark Helford, widząc króla, zdjął z uszanowaniem 
kapelusz. Karol zakpił. 
- Nie ma to jak spacer o piątej rano po St. James Park. 
- Tak, sire, zwłaszcza jeśli jest to jedyny sposób uniknięcia niewłaściwego 
towarzystwa - odpowiedział sardonicznie Helford. 
43 

- Ależ ja bardzo lubię niewłaściwe towarzystwo - mruknął Karol. 
Ruark uniósł drwiąco brew. 
- Zdaje się, że jedziemy na tym samym wózku, sire. 
- Ach, te kobiety - parsknął Karol. - No i gdzie król znajdzie jakieś 
gościnne łóżko? - Karol uniósł głowę i spojrzał na pierwsze, słabe jeszcze 
promienie wschodzącego słońca. - A może byśmy tak przed świtem pograli 
trochę w tenisa? Wydaje się, że to jedyna gimnastyka, na jaką możemy dziś 
liczyć. 
Ruark skinął głową. 
- Jeśli Wasza Wysokość ma absolutną pewność, że nie zostaniemy, jak 
inni lunatycy, odesłani do przytułku dla umysłowo chorych. 
Jego ciało także domagało się rozładowania. Oczywiście, wolałby stać 
teraz za kołem sterowym swojego okrętu albo gnać po wrzosowiskach na 
grzbiecie rumaka, ale ostra gra mogła poprawić mu nastrój. 
Przeszli szybko przez park w stronę kortów. Gdy przechodzili przez 
posypany piaskiem plac, Karol powiedział: 
- Wolałbym wprawdzie pograć w piłkę, ale gdzie moglibyśmy znaleźć 
podobnych do nas szaleńców, żeby sformować drużynę. 
Rozpoczęli grę tak ostro i szybko, że wkrótce obaj rozebrali się do pasa. 
Byli do siebie dopasowani pod każdym względem. Dopiero po dwóch godzinach 
zmagań udało im się osiągnąć wynik remisowy przy równej liczbie 
wygranych setów. 
Gdy ubierali się, Karol zapytał nagle: 
- Ruark to irlandzkie imię, prawda? 
Helford skinął głową. - Moja matka była Irlandką. 
- To mi nasunęło pewien pomysł. Przeforsuję nadanie tytułu Barbarze 
przez parów irlandzkich. Clarendon odmówił podpisu. 
- To bardzo przebiegłe, sire - powiedział Ruark błyskając białymi zębami. 
- Mając do czynienia z kobietami, człowiek musi nauczyć się przebiegłości. 
Szli przez St. James Park w kierunku Whitehall, gdy królowi wpadła 
do głowy jeszcze jedna wspaniała myśl. 
- Ciotka Lil - powiedział zatrzymując się, 
- Co takiego? - zdziwił się Ruark. 
44 

- Wpadniemy do ciotki Lil. Mieszka tu niedaleko, przy Cockspur Street. 
Mam chęć spotkać jakieś miłe, młode stworzenie, a gdzie może to się ziścić, 
jak nie u ciotki Lil? 
Ruark miał odmienne zdanie. 
- Poznałem już kiedyś piękną młodą kobietę u ciotki Lil... Zanim się 
jej pozbyłem, straciłem majątek. A do tego nie była nawet dziewicą. 
Karol roześmiał się. 
- Dziewictwo wcale nie jest tym, co ja cenię najbardziej. Wystarczy, że 
pomyślę o wysiłku związanym z pozbawieniem go, a czuję się zmęczony. 
Ruark wiedział doskonale, że Karol mówi o królowej Katarzynie. 
- Wiesz Ru, z mojego doświadczenia, które jak wiesz, uchodzi za ogromne, 
wynika, że wszystkie kobiety są takie same. 
Ruark nie odpowiedział. Gdyby spotkał atrakcyjną kobietę, która nie spała 
z królem i połową jego dworzan, gotów byłby prawdopodobnie zastanowić 
się nawet nad małżeństwem. 
Po krótkim zastanowieniu król kontynuował: 
- Pozornie Katarzyna i Barbara to dwie różne kobiety, ale tak naprawdę, 
obie wykorzystują seks. by przeprowadzić swoją wolę. A kiedy nie udaje 
się im postawić na swoim, odmawiają swych wdzięków. 
- Chyba nie ma sensu, żebym szedł do Lil z tobą, sire - powiedział 
Ruark. - Za tydzień wyjeżdżam do Kornwalii i ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, 
jest nowy romans. Dopiero co udało mi się wywikłać z jednego. 
- Helford, składałeś przysięgę, że we wszystkich przedsięwzięciach 
będziesz wspierał swego monarchę. Jako twój władca, nakazuję ci iść ze 
mną. 
Ruark uniósł brew. 
- Ja nie mam władcy, panie. 
Karol spojrzał na niego z podziwem. 
- Ha... Wierzę, że mówisz to, co myślisz. - Na twarz Karola wypłynął 
leniwy, ujmujący uśmiech. - W takim razie, przyjacielu, chodź ze mną 
udzielić mi moralnego wsparcia. 
Biały perski kot zdecydował się na spanie w sypialni Cat. Jednak teraz, 
drapiąc gwałtownie drzwi, najwyraźniej domagał się wyjścia. Odrzuciła 
45 

kołdrę i przez moment zastanowiła się, czy wypada wyjść z domu w białej 
koszulce nocnej. Chwyciła jednak puszystą kulkę i zbiegła na dół. Zakładała, 
że przed szóstą rano nie spotka nikogo. 
W chwili, gdy zamierzała otworzyć drzwi, przestraszyło ją głośne pukanie. 
Cofnęła się, zdziwiona, gdy dwóch wysokich mężczyzn weszło do 
środka. Przerażony kot wyrwał się z jej ramion i czmychnął. "Przeklęte 
kocisko" - mruknęła, patrząc szeroko otwartymi oczami na wspaniale ubranych 
mężczyzn. Jeden miał na sobie purpurowy strój ze złotymi szamerowaniami, 
drugi ubrany był na czarno, a nad jego kapeluszem powiewało 
ufarbowane na niebiesko strusie pióro. Niebieskie strusie pióro! W życiu 
nic widziała czegoś podobnego. 
Wodziła wzrokiem po stojących przed nią mężczyznach, poczynając od 
ich długich butów aż po sięgające ramion włosy i taksujące oczy. Jeden z nich 
przyglądał się jej natarczywie, a ona nagle uświadomiła sobie z przerażeniem, 
w jakim jest stroju. Uratował ją służący, który wszedł do holu. Pobiegła 
pędem na górę, z rozwianymi włosami i zaczerwienionymi policzkami. 
Ruark Helford patrzył za nią przez dłuższą chwilę. Jej wygląd powalił 
go na kolana. Miała niezwykłe, egzotyczne rysy i była nadzwyczaj atrakcyjna 
fizycznie. Staromodna koszula, którą miała na sobie, pobudziła jego 
wyobraźnię. Aktualna moda preferowała szaty tak bogate, że mężczyzna nie 
był w stanie ocenić kobiecej figury, dopóki nie pozbył się tych wszystkich 
fiszbinów i poduszeczek. Ta biała szata spływała po niej w miękkich fałdach, 
które pozwalały się domyślać strzelistej piersi i krągłych bioder. Gdy biegła 
po schodach, zobaczył bose stopy i nagie kostki. Był pewien, że to, co 
znajduje się wyżej, jest również szczupłe i zgrabne. 
Podjął już decyzję. Gdy po raz pierwszy weźmie ją do łóżka, musi być 
w takiej samej koszuli z kokardkami. Na myśl o tym, jak będzie je rozwiązywał, 
zaschło mu w gardle. Było w niej coś takiego, co sugerowało, 
że może dostarczyć mężczyźnie niezrównanych wrażeń, gdy zdecyduje się 
użyczyć mu swych wdzięków. Choć wiedział, że nigdy jej przedtem nie 
spotkał, przypominała mu coś lub kogoś. Wyobraził sobie, jak wchodzi w nią 
głęboko, i natychmiast opanowało go pożądanie. 
- Wchodzę jednak w tę grę - powiedział Ruark Helford do króla. 
- Nie ma mowy, Helford. No, no! To pierwsza nie umalowana twarz, 
jaką widziałem od dwóch lat. 
46 

- Zakładam się o pięćdziesiąt funtów, że ja pierwszy się na niej poznałem 
- kusił Ruark. 
- Ty otrzymałeś rozkaz wyjazdu do Kornwalii i nie widzę powodu, żebyś 
miał zmieniać wyznaczony termin. 
Ciotka Lil miała właśnie zejść na dół, gdy Cat przebiegła bez tchu koło 
niej. Gdy zobaczyła potężną postać Karola Stuarta w holu, zmrużyła oczy 
w zamyśleniu. Zeszła ze schodów i złożyła dworski ukłon, a następnie przemówiła 
słodkim głosem. 
- Wasza Wysokość czyni mi ogromny zaszczyt swoją wizytą, ale nie 
ma chyba jeszcze szóstej, sire. 
- Uniżony sługa pani - powiedział Karol, podnosząc do ust jej upierścienioną 
dłoń. - Jesteśmy tak bliskimi przyjaciółmi, że możemy liczyć na 
gościnność o dowolnej porze. 
Przeniosła wzrok na mężczyznę towarzyszącego królowi. 
- Lordzie Helford, wydaje mi się, że swoją niebezpieczną urodą przeraził 
pan śmiertelnie moją bratanicę. 
- Pani... mhm... bratanica - powiedział król. - Bardzo mi się spodobała. 
Proszę mi ją przedstawić. 
Lady Richwood zesztywniała. Chcąc uświadomić królowi, jaką popełnił 
niezręczność, powiedziała szorstkim tonem: 
- Panowie, to naprawdę jest moja bratanica, lady Summer St. Catherine. 
Wezwałam ją do Londynu z powodu wypadku, jakiemu uległ jej ojciec. 
Niestety, zmarł wczoraj. Jesteśmy w żałobie. 
To już nie była kwestia moralności. To była kwestia dobrych manier. 
- Lady Richwood, proszę wybaczyć niezręcznym głupcom. Najszczersze 
wyrazy współczucia z powodu śmierci brata. Helford, pański pomysł, żeby 
odwiedzić lady Richwood, był bardzo niestosowny. 
Głos Lil zmienił się natychmiast. Wdzięcząc się już jak zwykle, odpowiedziała: 
- Już panom wybaczyłam... Mam słabość do wysokich ciemnowłosych 
mężczyzn. 
Złożyli jej formalny ukłon i wyszli. 

6 
Ciotka Lil szła zamyślona na górę. Przyjrzała się 
przenikliwie siostrzenicy, zanim odpowiedziała na pytanie, które wyrwało 
się z ust Cat. 
- To był Jego Wysokość, król Anglii, kochanie. Wyraźnie zainteresował 
się tobą. Lecz nawet jeśli uda mi się zaaranżować ten romans, to będziesz 
musiała wykazać wiele sprytu, by dłużej utrzymać go przy sobie. Konkurencja 
jest duża. W każdym razie może to być sposób na twoje kłopoty 
finansowe. 
Młodziutka pokojowa przyniosła tacę, na której były owoce, rogaliki 
i dzbanek z czekoladą. Lil skrzywiła się, widząc apetyt Cat. Gryząc rogalik, 
Cat zapylała: 
- Czy miałabym dzielić łóżko z królem... dla pieniędzy? 
Lil spojrzała na nią przeciągle. 
- Alkowa, łaźnia, powóz. Jakiekolwiek miejsce, w którym chciałby cię 
mieć. Niekoniecznie łóżko. Jeśli masz się sprzedać, dlaczego nie temu, kto 
ma najwięcej do zaoferowania. 
Summer wzruszyła ramionami. Powoli oblizała miód ściekający jej po 
palcach i wreszcie zapytała: 
- A kim był ten drugi mężczyzna? 
Zdawała sobie sprawę, że nie zdoła usidlić samego króla, przynajmniej 
jeszcze nie teraz. Wolałaby zacząć nieco niżej. 
- Ach, kochanie. Nie jesteś w typie Ruarka Helforda. Jego aktualna 
kochanka, Anna Ashley, wygląda jak porcelanowa laleczka. 
- Helford? - zainteresowała się Summer. 
49 

- Tak. Ruark Helford. Jest właścicielem ogromnego majątku w Kornwalii. 
Chyba sąsiaduje z waszym, choć zapewniam cię, że od lat tam nie był. 
- Do stu diabłów! Więc to jest lord Helford! - zaklęła Summer. - Wyobrażałam 
go sobie jako tłustą starą świnię. - Roześmiała się. - Nie dalej 
jak tydzień temu życzyłam mu nocnych koszmarów. - Zmrużyła oczy. - 
Gdy myślę o tym, jak jest bogaty, krew zastyga mi w żyłach. Spider i ja głodowaliśmy 
latami, podczas gdy najlichszy z jego sług objadał się frykasami. - 
Pomyślała w duchu, że ten człowiek wcale nie jest odrażający, pomimo 
że był bogaczem. 
- Kochanie, czy nie byłoby przejawem boskiej sprawiedliwości, gdybyś 
położyła rękę na majątku Helforda? Gdyby udało ci się go zdobyć, byłoby 
to wspaniałe wyrównanie rachunków. 
Summer nie była pewna. 
- Dziwnie na mnie patrzył - powiedziała z powątpiewaniem. 
- Jak? - zapytała Lil. 
- Jakby chciał mnie pożreć - odpowiedziała. 
- I pewnie byłby w stanie to zrobić. Jest niebezpieczny. - Lil dostrzegła 
jej rosnącą niechęć i zrozumiała, że przekonać ją może tylko przedstawiając 
Helforda jako wyzwanie. - To prawda. Ty potrzebujesz mężczyzny, którego 
będziesz mogła wodzić za nos. I choć tylko przez chwilę widziałaś Helforda, 
zorientowałaś się chyba, że nie jest to mężczyzna, który będzie cię słuchał. 
Łatwiej będzie ci opanować jakiegoś starszego człowieka, kogoś, kto nie 
ma urody Helforda. 
- Wcale nie powiedziałabym, że jest taki przystojny, choć nie można 
też powiedzieć, że nie jest atrakcyjny. 
- Trzeba dużo sprytu, żeby przechytrzyć Helforda. Jeśli uważasz, że nie 
zdołasz sprostać takiemu wyzwaniu, zastanowimy się nad czymś innym. 
- Nie - powiedziała Summer mrużąc oczy w zamyśleniu. - Sądzę, że 
lord Helford bardzo pasuje do moich planów. 
- Zgoda, kochanie. Żebyś jednak potem nie mówiła, że cię nie ostrzegałam. 
Wybadam, co się u niego ostatnio dzieje. 
- Jak masz zamiar to zrobić? - zainteresowała się Summer. 
- Moja służąca dowie się wszystkiego od jego służącej. To oczywiste. 
Służba to istny róg obfitości rozmaitych ciekawostek. 
- Muszę rano złożyć wizytę człowiekowi, który trzyma hipotekę na 
50 

Roseland, i powstrzymać go przed ogłoszeniem niewypłacalności. Przez jakiś 
czas uda rai się może z nim pertraktować. Myślę, Lil, że poszłoby mi o wiele 
lepiej, gdybym mogła włożyć coś eleganckiego. 
Weszła pokojówka, by zabrać tacę. 
- Będę z bratanicą na górze. Pod żadnym pozorem nie wolno nam przeszkadzać 
- powiedziała i wzięła Cat za rękę, - Chodź, kochanie. Myślę, 
że najwyższy czas, żebyś poznała Dorę. 
Ku zdziwieniu Summer, najwyższe piętro rezydencji przy Cockspur Street 
zajmowały szafy ze strojami. Dora, niegdyś główna garderobiana w Królewskim 
Teatrze, panowała w dwóch ogromnych garderobach. Była malutką, 
krągłą kobietką z policzkami jak czerwone jabłuszka. 
Po jednej stronie przymierzalni rozciągał się rząd wysokich okien, po 
drugiej zaś rząd luster. Nic więc dziwnego, że ciotka Lil była zawsze doskonale 
ubrana. 
- Ten magazyn to moje narzędzie walki - wyjaśniła Lil. - Dora jest 
skarbem, ma cudowne pomysły. Żeby ograniczyć wydatki, potrafi wielokrotnie 
wykorzystywać te same futra w różnych sukniach, pelerynach i kapturach. 
To samo dotyczy haftów i koronkowych wstawek. Najnowszą modą, 
przywiezioną wprost z Paryża, są kokardy, więc Dora, zużywając setki 
metrów wstążek, przerobiła mi już kilkanaście sukien - opowiadała Lil, 
prawie nie przerywając dla złapania oddechu. - Co nam zaproponujesz, 
Doro? 
- Ma tak piękną karnację, że będzie jej do twarzy w każdym kolorze. 
Ale jeśli chce pani osiągnąć specjalny efekt, to trzeba będzie zadbać o każdy 
szczegół. Gdyby miała dziś wystąpić na dworze, proponuję jedwabną suknię 
w kolorze płomieni. Byłaby sensacją wieczoru. Włosy najlepiej byłoby 
wysoko upiąć za pomocą grzebieni. 
- Niestety, to niemożliwe, Doro. Formalnie jest w żałobie. 
- W takim razie trzeba wybrać coś subtelnego. Czerń i biel, bez żadnej 
domieszki różu czy purpury... Może też być tonacja szarości. Jeśli panienka 
nie lubi czarnego aksamitu, może być coś innego. Przy tej wielości stylów, 
jakie dziś obowiązują... 
Choć Summer nigdy nie miała możliwości ubierać się elegancko, to 
jednak wykazała wspaniały kobiecy instynkt. Podpowiedział jej wybór 
jasnoszarej sukni z aksamitu zdobionej lisim futrem na podkładzie koloru 
51 

ametystu. 
- Ma dobry gust - pochwaliła ją Dora. - Do tej sukni wspaniale pasuje 
mufka z lisa. Za ozdobę posłużą ametysty. 
Gdy Dora otworzyła pudło z klejnotami i wyjęła sznur ametystów, Summer 
otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. 
- To tylko szklane paciorki, kochanie. Chodzi tylko o to, żeby nosić je 
jak królowa - wyjaśniła Lil. - Na futra przyjdzie czas później, Doro. Dziś 
musimy złożyć wizytę człowiekowi, który trzyma hipotekę na jej rezydencji. 
Ma wyglądać jak dobrze sytuowana dama w głębokiej żałobie, która ma 
przed sobą wspaniałe perspektywy. Musimy stworzyć pozory, że jest w stanie 
spłacić hipotekę, jeśli tylko da się jej nieco czasu. 
Dora odęła wargi i pokiwała głową, jakby w odpowiedzi na czyjeś rady. 
Następnie wyjęła kremowy aksamitny płaszcz z czarnymi obszyciami i kremowy 
kapelusz z czarnym strusim piórem opadającym na policzek. Kapelusz 
doskonale pasował do płaszcza. Żeby dopełnić całości, dodała do tego czarne 
rękawiczki z koźlej skóry, czarną futrzaną mufkę, lakierowany wachlarz 
i czarną jedwabną chusteczkę do ocierania łez. 
- Jak, na Boga, zdołam trzymać jednocześnie mufką, maskę, wachlarz 
i chusteczkę? - spytała, lecz Lil nie odpowiedziała. 
- Wspaniale, Doro. Będzie w tym wyglądała, jakby była najnowszą 
kochanką króla. No cóż... Myślę, że to może okazać się przydatne. Obawiam 
się, że będę przy niej podobna do kucharki. Muszę chyba włożyć czarne 
sobole. - Z zachwytem pogłaskała luksusowe futro. - Uwielbiam sobole - 
zaszczebiotała. 
To wszystko było dla Summer nowym, ekscytującym doświadczeniem. 
Nigdy w życiu nie miała na głowie kapelusza. Jedwabne pończochy, ozdobne 
podwiązki i buty na obcasach zdziwiły ją tak samo jak gorset, wynalazek. 
który kształtował kobiecą figurę, wyszczuplając talię i unosząc biust. Efekt 
nie był naturalny, ale piersi uwypuklone nad wycięciem stanika wyglądały 
prowokacyjnie i kusząco. 
Ponieważ nie potrafiła utrzymać jednocześnie tylu przedmiotów, zrezygnowały 
z maski trzymanej na rączce i wybrały prostą maseczkę zakrywającą 
oczy i przytwierdzoną za pomocą wstążek. 
Gdy była już gotowa, Dora uśmiechnęła się promiennie, a ciotka Lil 
klasnęła w dłonie. 
52 

- Zdumiewasz mnie, kochanie. Wyglądasz, jakbyś wróciła prosto 
z Paryża, nie z Kornwalii! Zapewniam cię, że do wieczora będziesz już tak 
przyzwyczajona do życia w Londynie, że nawet nie pomyślisz o wyjeździe. 
Summer ogarnęło nagle dławiące poczucie winy, gdy pomyślała 
o Spiderze, który został sam, z beczkami pełnymi przemycanego tytoniu 
i pozbawiony nawet jedzenia. Ale ciotka Lil nie dała jej dużo czasu na własne 
myśli. Zarządziła, by przygotowano powozik. 
Summer, schodząc z ciotką po schodach do oczekującego powozu, nie 
zauważyła stojącego w cieniu lorda Helforda. 
Ruark był w drodze do portu, w którym przygotowywano do rejsu jego 
okręt. Dla jakiegoś dziwnego kaprysu, którego sam nie potrafił wytłumaczyć, 
skręcił ze Strandu w Cockspur Street. Gdy dostrzegł Summer w towarzystwie 
ciotki, zrozumiał motywy swojego zachowania. 
- Summer - powiedział do siebie. - Lady Summer. 
Stwierdził, że jest absolutnie oszałamiająca. 
Solomon Storm, lichwiarz, mieszkał w Cheapside, w centrum Londynu. 
Ruark Helford jechał za powozem lady Richwood. Widząc, że Summer 
wysiada i wchodzi do budynku, w którym zarówno złotnicy, jak i lichwiarze 
robią wspaniałe interesy, pożyczając na procent, pomyślał, że pewnie to ciotka 
Lil nie traci czasu na spieniężenie otrzymanego po bracie spadku. Z ociąganiem 
pozostawił je własnym interesom i pojechał do portu. 
Solomon Storm wprowadził damy do biura i wprawnym okiem taksował 
ich eleganckie stroje. Lil czuwała, by w odpowiednim momencie wesprzeć 
Summer, gdyby pojawiły się jakieś trudności. 
- Dzień dobry. Jestem lady Summer St. Catherine - powiedziała Cat 
miłym głosem. Wręczyła mu papiery i zaczęła łgać bez zająknienia. - Przyjechałam, 
żeby uzgodnić spłatę hipoteki i przejąć na własność posiadłość, 
którą zadłużył mój ojciec. 
- Droga lady St. Catherine. obawiam się, że nic może już pani wykupić 
tego weksla. Jak pani widzi, jest już przeterminowany. Zadłużenie, łącznie 
z odsetkami, sięga osiemnastu tysięcy funtów. Z łatwością sprzedam weksel 
za dziewiętnaście tysięcy pośrednikowi nieruchomości wiejskich. 
Roześmiała się z niedowierzaniem. 
- Dziewiętnaście tysięcy funtów? - powtórzyła z powątpiewaniem. - 
Drogi panie Storm, sama kolekcja dzieł sztuki warta jest więcej. Jak pan 
53 

zapewne wie, ta posiadłość sąsiaduje z majątkiem lorda Helforda i po ślubie... 
- Gwałtownym ruchem uniosła dłoń do ust. - Błagam pana, panie Storni. 
Niech pan zapomni o tym, co pan przed chwilą usłyszał. Jestem w takiej 
niezręcznej sytuacji. Widzi pan, jestem w żałobie, musimy więc utrzymać 
nasze plany w tajemnicy. Mam nadzieję, że mogę polegać na pańskiej 
dyskrecji, panie Solomonie - powiedziała poufale. - Niech pan pozwoli 
zastanowić się, jak mogę wyjaśnić panu sytuację, nie wymieniając nazwisk. 
Pewien kornwalijski dżentelmen wykupi dla mnie tę posiadłość, ale ja sama 
nie dysponuję w tej chwili wolną gotówką. Umówmy się zatem, że pan 
powiększy sumę hipoteki o kilka tysięcy, powiedzmy, na osiem procent na 
trzydzieści dni, a ja przez ten czas wypełnię smutny obowiązek i pochowam 
mojego biednego ojca 
Uniosła do oczu czarną chusteczkę, ocierając nie istniejące łzy, a Solomon 
Storni nerwowo zagryzał wargi. 
Łzy nie robiły na nim żadnego wrażenia. Często widywał płaczące kobiety, 
ale w tej było coś szczególnego, nieuchwytnego. Ta kobieta nie da się 
załamać, pokona wszelkie trudności. 
- Dziewięć procent - zaproponował. 
- Ostro się pan targuje, panie Storm. Zgoda - powiedziała z figlarnym 
uśmiechem. 
W powozie ciotka spojrzała na nią, jakby ją zobaczyła pierwszy raz 
w życiu. 
- Tobie nie są już potrzebne wizyt)' w teatrze, kochanie. Umiejętnościami 
przewyższasz wszystkie gwiazdy. 
Summer uśmiechnęła się. 
- Muszę kupić Spiderowi ubrania. Zabierz mnie do jakiegoś eleganckiego 
sklepu. 
Lady Richwood rzuciła stangretowi polecenie: "Na Exchange" i zwróciła 
się do bratanicy: 
- Wytargowałaś sobie nieco czasu i pieniędzy. Ale gdy czas minie, 
a pieniądze się rozejdą, znajdziesz się w tarapatach. 
- Gdybym miała dość jednego i drugiego, zmieniłabym świat. Mając 
niewiele pieniędzy i czasu, mogę zmienić tylko coś w moim życiu. Zobaczymy... 
- Uśmiechnęła się tajemniczo do Lil. 
Po pięciu godzinach robienia zakupów zjawiły się w ogromnym teatrze. 
54 

Summer kupiła stroje warte czterysta funtów, ale zapłaciła za nie ledwie sto 
funtów gotówką. Pozostałe rachunki miały być zapłacone później. 
Teatr oszołomił ją. Z jednej strony zaduch nie mytych ciał, z drugiej, 
zamieszanie, jakie wywołała przybywając tam niemal w ostatniej chwili. 
Mężczyźni taksowali ją wyraźnie, kobiety rzucały zawistne spojrzenia. Tyle 
musiała się jeszcze nauczyć, tyle rzeczy zrozumieć. 
Rozsunęły się aksamitne kurtyny i ukazała się mała scena z wymalowanymi 
dekoracjami. Oświetlały ją rzędy wysokich woskowych świec. Szybko 
zrozumiała, że publiczność jest tu o wiele ważniejsza niż scena. Szmer 
rozmów, flirtów i śmiechów zmuszał aktorów do krzyku. Kilkakrotnie nawet 
uciszali widownię. 
Parter zajmowały stłoczone ławki, zajmowane przez młodych kawalerów, 
i dziwacznie umalowane dziewczyny. Powyżej były rzędy małych luksusowych 
loży, w których zasiadali znani powszechnie dworzanie. Na samej 
górze znajdowała się galeria z tanimi miejscami, zwana "jaskółką", na której 
czeladnicy awanturowali się, gwizdali i miauczeli przez całe przedstawienie. 
Podczas antraktu piękne dziewczęta roznosiły pomarańcze i cytryny, 
napoje i słodycze. Summer była poruszona, widząc, jak mężczyźni podszczypywali 
dziewczęta z pomarańczami. Zauważyła, że im która ma większy 
dekolt, krótszą spódniczkę, im swobodniej się zachowuje, tym więcej ma 
kupujących. 
Summer chłonęła wszystko jak gąbka. Oglądając sztukę, obserwowała 
jednocześnie piękne damy obecne na widowni. Przyglądała się toaletom, 
klejnotom i fryzurom, ale przede wszystkim koncentrowała się na zachowaniu 
dam, na tym, jak trzymały wachlarz, szeptały figlarnie i puszyły się jak 
pawie. Przecież ona potrafi robić to samo! 
Nim dotarły na przyjęcie do księżnej Shrewsbury, nabrała już pewności 
siebie. Gdy weszła do salonu, na jej twarzy wypisane było wyzwanie: 
"Oto ja. Każda minuta, w której na mnie nie patrzysz, jest minutą straconą!" 
I rzeczywiście patrzyli na nią wszyscy. Miała na sobie płaszcz z aksamitu 
koloru głębokiej czerwieni. Gdy go zdjęła, ukazała się suknia z głębokim 
wycięciem, a na szyi naszyjnik z ametystów podarowany przez ciotkę. Zgodnie 
z panującą modą włożyła maseczkę z czarnego jedwabiu, a w ręku trzymała 
czarny koronkowy wachlarz. Tłumacząc się żałobą, nie tańczyła, choć 
oczywiście prawdziwym powodem było to, że nie miała o tańcach 
najmniejszego pojęcia. Jednak pod koniec wieczoru, przyglądając się pilnie 
55 

tańczącym, poznała już kroki kuranta, pavany, menueta, sarabandy i gawota. 
Siedząc tak bez ruchu, z na poły przysłoniętą twarzą, zwracała powszechną 
uwagę. Panowie tłoczyli się wokół niej, panie rzucały taksujące spojrzenia. 
Książę Buckingham, który nie miał aktualnie stałej kochanki, zjawił się późno 
i spędził większość wieczoru w sali gier. Choć Summer nie tańczyła, to nie 
odmówiła sobie gry w karty. Udało się jej wzbudzić zainteresowanie księcia, 
gdy w pewnym momencie oboje zdali sobie sprawę, że każde z nich szachruje. 
Buckingham pozwolił jej szarmancko wygrać, ale czując instynktownie, 
że jest to nieprzyjemny człowiek, wycofała się szybko z gry. 
Kolacja także była dla Summer niezwykle kształcąca. Bufet zdawał się 
uginać pod ciężarem pieczonych jagniąt, wołowiny i kapłonów, galaret 
i galaretek. Pierwsze rzuciły się do stołu grube, brzydkie baby, których 
wdzięki dawno już przekwitły. Te, na które mężczyźni zwracali uwagę, jadły 
jak ptaszki, nieledwie pozorując tę czynność. Maleńkie kęsy i łyczki, gdy 
obok stoją pełne talerze i półmiski! Wyraźnie nastała moda na brak apetytu. 
Mężczyźni nie prowadzili też z damami poważnych rozmów. Wszystkie 
kobiety można było tu podzielić na dwie kategorie: albo były płytkie, słodkie 
i głupie, jak Frances Stewart, albo doświadczone rozpustnice typu Barbary 
Castlemaine czy Anny Marii Shrewsbury. Mężczyźni uwielbiali jedne i drugie, 
ale nie szanowali żadnej. 
Wracając do domu przy Cockspur Street, oparła głowę na aksamitnych 
poduszkach powozu i w zamyśleniu przebierała palcami po maleńkich czarnych 
muszkach, przyklejonych jako ozdoba do jej twarzy. W ciągu jednej 
doby otworzył się przed nią wielki świat. Stała się zupełnie inną osobą. 
Dokonała też wyboru ofiary. Miała szansę ocalić Roseland i wyrównać 
rachunki za wiele lat nędzy. Uśmiechnęła się do siebie. Jeśli dobrze zakręci 
się wokół sprawy, to może nawet dobrze się ubawić, oczywiście, kosztem 
Ruarka Hel forda. 
Lil Richwood przyglądała się jej spod zmrużonych powiek. Summer 
odniosła wielki sukces. Sześciu mężczyzn złożyło pod jej adresem konkretne 
propozycje, czterech robiło wyraźne aluzje. Ale za nic nie powie o tym 
Summer. Nie miała zamiaru wprowadzać tej pięknej, pełnej życia dziewczyny 
w świat, w którym żyła. Ten świat mami i kusi, i zanim się człowiek 
obejrzy, jest już zbyt późno. Nazwisko lady Summer St. Catherine było już 
na ustach wszystkich. Najwyższy czas odesłać ją do Kornwalii, zanim zrobi 
pierwsze kroki na drodze ku zatraceniu. 
56 

Summer siedziała w jadalni i popijała w zadumie 
czekoladę. Męczyło ją poczucie winy, że na tak długo opuściła Spidera. 
Przekonywała samą siebie, że miał już dość jej matkowania i pewnie jest 
zachwycony, iż może teraz polegać na sobie jak prawdziwy mężczyzna. 
Do pokoju weszła Lil z błyskiem w oku i Summer wiedziała już, że 
przynosi jakieś nowiny. 
- Coś nadzwyczajnego, kochanie. Dowiedziałam się, że król wysyła 
Helforda z powrotem do Kornwalii. 
Summer natychmiast zaczęła zastanawiać się, jak mogłaby wykorzystać 
tę informację, a tymczasem Lil przekazała jej największą sensację: 
- Został mianowany sędzią w Kornwalii i ma zająć się likwidacją przemytu. 
- Ach, nie! - krzyknęła Summer. Jej wspaniałe perspektywy legły w gruzach, 
a gardło ścisnął strach. Przypomniała sobie jego ciemne, przenikliwe 
oczy i twarde, niebezpieczne usta. Wyzwanie, jakie podjęła, napawało ją 
dreszczem emocji. Lubiła znajdować się na krawędzi ryzyka, ale tym razem 
stawka była bardzo wysoka. Cóż, fortuna sprzyja odważnym! 
Uświadomiła sobie, w jakiej jest sytuacji. Wiedziała, że może sobie 
sparzyć palce, że będzie stale znajdowała się między młotem a kowadłem. 
Zadrżała lekko. 
Jednak już się zdecydowała. 
Musi go zdobyć. 
To chyba przeznaczenie. 
7 
57 

Odsunęła filiżankę po czekoladzie, wstała energicznie i zwróciła się do 
Lil: 
- Gdzie mogę go spotkać? 
Ciotka zamyśliła się. 
- To będzie trudne, jeśli w ogóle możliwe. Nie było go wczoraj u Anny 
Marii Shrewsbury, ponieważ szykuje się do wyjazdu. Wyrusza pod koniec 
tygodnia, więc nie wiem, czy będzie się jeszcze udzielał towarzysko. 
- Gdzie stoi jego okręt? - zapytała Summer. 
- Oczywiście w porcie londyńskim. Ale, kochanie, niech ci nie przyjdzie 
do głowy wałęsanie się po dokach - ostrzegła ją Lil. - Są pewne granice 
tego, co wolno damie, żeby nie przestała nią być. Spróbujmy temu zaradzić, 
wysyłając do niego bilecik z zaproszeniem. 
Summer pokręciła głową. 
- Ależ, Lil, byłam przecież nawet w porcie w Plymouth i stamtąd wyruszyłam 
do Londynu. Jakoś musiałam się tu dostać. Nie będę uciekać się 
do sekretnych bilecików. Zaraz tam jadę. 
Lil chwyciła ją za ręce, siłą posadziła na krytej satyną kanapce i udzieliła 
kilku rad, które wydawały się jej niezbędne. 
- Musisz przekonać go, że rzeczywiście jesteś damą. Jeśli choć przez 
chwilę pomyśli, że nią nie jesteś, najpierw weźmie cię, a potem porzuci od 
niechcenia, jak postępuje się z klejnotem albo koniem. 
Summer ścisnęła jej rękę. 
- Nie obawiaj się. Obiecuję, że będę się zachowywać bez zarzutu. 
Lil westchnęła i rozluźniła uścisk. 
- Wyślę z tobą tę pokojówkę, która podała ci śniadanie. 
- Mam wspanialszy pomysł - powiedziała Summer. - Lepsza będzie 
ta starsza kobieta z twarzą jak stary kapeć. 
- Ależ, kochanie, to nie jest pokojówka. To tyran naszej kuchni - wyjaśniła 
Lil. 
- Przecież on tego nie wie - zaoponowała Summer. - Wezmę też tego 
wyniosłego lokaja, który wygląda, jakby przed chwilą powąchał coś o bardzo 
nieprzyjemnym zapachu. 
- Doskonale, Summer - roześmiała się z podziwem Lil. - Dobrze rozgrywasz 
tę partię. 
Kąciki ust Summer uniosły się w tajemniczym uśmiechu. 
58 

- Pożyczysz mi chyba tę subtelną jasnoszarą suknię. Nie ma sensu rozpakowywać 
ubrań, które kupiłam. Przecież pod koniec tygodnia wracam do 
domu. 
Tego przynajmniej ciotka Lil mogła być pewna. 
Dziwaczne trio wysiadło w porcie z powozu. Dwoje służących towarzyszyło 
Summer, gdy śmiałym krokiem szła wzdłuż nabrzeża oglądając kolejne 
statki. Nagle dostrzegła Ruarka, ale nadal udawała, że go nie widzi. Pilnie 
odczytywała nazwy statków aż do chwili, gdy podszedł blisko. 
Lord Helford uniósł kapelusz. 
- Witam, lady Summer - powiedział ciepłym głosem. 
Spojrzała na niego, a potem padła na kolana. 
- Wasza Wysokość - szepnęła. 
Natychmiast chwycił ją za rękę i podniósł, a lekka zmarszczka przebiegła 
mu przez czoło. 
- Nie jestem królem - powiedział z zakłopotaniem. 
Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. 
- Ciocia chyba nie żartowała sobie ze mnie? 
Stał trzymając ją za ręce i patrzył w dół na jej śliczną twarz otoczoną 
jasnoszarym futrem. Po chwili powiedziała z wahaniem: 
- Po wyjściu panów zapytałam ciocię, kim jest ten wysoki, ciemnowłosy 
mężczyzna, i odpowiedziała mi, że to król. 
Przesłoniła rzęsami oczy i zarumieniła się prześlicznie. Ruark odrzucił 
głowę do tyłu i roześmiał się głośno. Ku jego rozbawieniu, spojrzała na niego 
z wymówką. 
- Królem jest mężczyzna, któremu towarzyszyłem. Proszę mi wybaczyć, 
że się z pani śmieję, lady Summer, ale doprawdy nie wiem, czy pani pomyłka 
powinna mnie urazić, czy pochlebiać mi. 
Spojrzała na niego niewinnym wzrokiem, ale doskonale wiedziała, że 
wzięcie go za króla pochlebiało mu. Gdyby nie była tego pewna, nie zachowałaby 
się w ten sposób. 
- Czym mogę służyć, lady Summer? Co pani w ogóle robi w porcie? - 
zapytał. 
- Szukam statku, który miał mnie zabrać do Kornwalii. Przypłynęłam 
59 

do Londynu na Seagullu, statku amerykańskim, ale teraz nie widzę go w porcie 
- mówiła jednym tchem. 
- Płynie pani do Kornwalii? - zapytał zdumiony. 
Wyjęła rękę z jego dłoni i wsunęła w mufkę. 
- Wracam do domu, do Roseland. Należy teraz do mnie - powiedziała, 
taktownie nic wspominając o śmierci ojca. 
- Roseland sąsiaduje z moją posiadłością, prawda? - spytał zachwycony. 
- To rzeczywiście niezwykły przypadek - powiedziała patrząc na niego 
szeroko otwartymi oczami. 
- Więc to pan jest tym lordem Helfordem. 
- To nie przypadek, to przeznaczenie, lady Summer. Wszystko, co się 
dzieje, ma zawsze jakiś sens. Popłynie pani do domu na moim okręcie. 
- Jest pan bardzo uprzejmy, ale nie mogę narażać pana na taki kłopot - 
zaprotestowała. 
- Ależ będzie to dla mnie wielka przyjemność. Pojutrze wyruszam do 
Kornwalii na rozkaz króla. - Twarz mu spoważniała. - Nie przyjmę odmowy. 
Nie mogę powierzyć pani życia jakiemuś amerykańskiemu kapitanowi. 
Westchnęła głęboko. Widać, że lubi przejmować inicjatywę w swoje 
ręce. Jest typem mężczyzny, który zawsze robi to, co chce. 
- Proszę wejść na pokład, pokażę pani moją Pogańską Boginię. 
- Ależ, sir. Oni mi nigdy na to nie pozwolą. - Odwróciła się i spojrzała 
na oburzone twarze swoich opiekunów. 
- To istne smoki - mruknął. - Droga lady Summer, nie jest potrzebna 
pani zgoda służby, by robić to, co się pani podoba. - Podniósł głos i powiedział 
zdecydowanym tonem: - Zabieram waszą panią na pokład. Macic tu 
na nią zaczekać. 
Ujął ją pod łokieć i poprowadził przez trap, nie mogąc uwierzyć we 
własne szczęście. Imię lady Summer było na ustach wszystkich na dworze. 
Miał nadzieję, że nie odmówi składanym jej propozycjom i zostanie 
kurtyzaną, rozpieszczaną i fetowaną, że zechce dzielić łoże najpierw z królem, 
a gdy się już mu znudzi, z innymi mężczyznami. Nie do wiary, żeby była 
aż tak nieświadoma zamieszania, jakie zrobiła, i tak po prostu wracała do 
domu, do Kornwalii. 
Minęli kręcących się po pokładzie marynarzy i zeszli do jego kajuty. 
- Proszę zdjąć płaszcz - powiedział i nie czekając na jej zgodę, zaczął 
60 

go rozpinać. 
Przycisnęła ręce do okrycia i zaprotestowała przerywanym głosem: 
- Ależ, lordzie Helford. Nie znam dobrze obyczajów obowiązujących 
w Londynie, ale jestem pewna, że nie powinnam pozostawać tu z panem 
sama. 
Jej oburzone słowa czyniły ją tak nęcącą, że jego męski organ stwardniał 
jak stal i z trudem udało mu się opanować. Zamrugała rzęsami i opuściła 
wzrok dostrzegając nagłe poruszenie w jego białych, obcisłych spodniach. 
To, co zobaczyła, wstrząsnęło nią. Wydawało jej się, że jest zbudowany 
inaczej niż mężczyźni, których wcześniej poznała. Dlaczego wcześniej tego 
nie dostrzegła? 
Marzył o tym, żeby ją rozebrać. Jest tu z nim, tak blisko i jeszcze nie 
ma jej w swoich objęciach. Poczuł zapach jej perfum i suchość w ustach. 
Niezależnie od jego woli jego organ rwał się naprzód, by zanurzyć się w niej 
głęboko. Na Boga, co się z nim dzieje? Reagował na nią jak niewinny młodzieniec, 
który ma po raz pierwszy poznać smak kobiety. Zacisnął szczęki 
i powiedział: 
- Ma pani rację. Proszę wybaczyć moje zachowanie. Jutro przyślę kogoś 
na Cockspur Street po pani bagaże i osobiście porozmawiam z pani ciotką, 
by zapewnić ją o pani całkowitym bezpieczeństwie. 
Wyraźnie instynkt prowadził Summer właściwą drogą. Czuła, że toczy 
wewnętrzną walkę, zarówno w sensie fizycznym, jak i psychicznym. Zdała 
sobie sprawę, że będzie musiała bardzo umiejętnie dozować środki, jeśli nie 
chce przegrać. Ujęła jego dłoń i uścisnęła ją lekko. 
- Dziękuję, lordzie Helford. Oddaję się całkowicie w pana ręce. 
Przełknął głośno. 
- Wiem, że mogę panu zaufać - mówiła cicho. 
W chwilę później znalazła się w jego ramionach. Jego zmysłowe usta 
nie mogły już sobie odmówić jej warg. Była taka drobna, ale jej krągłości 
doskonale przylegały do ramion mężczyzny. Nigdy nie czuł się tak silny 
i męski, a jednocześnie tak zobowiązany do opieki. 
Jej usta miały smak malin, a to, co odkrył, napełniło go zachwytem. Jego 
wiedza o kobietach podpowiadała mu, że ta dziewczyna jest jeszcze nietknięta, 
i wstrząs tego odkrycia napełnił go nową obietnicą, smakiem, uczuciem 
i zapachem dziewiczych zmysłów. 
61 

Również Summer odczuła czar zmysłów. Jego siła i męskość owładnęły 
nią całkowicie. Gdy przytulał do siebie jej delikatne ciało, a jego usta tak 
zniewalająco przylgnęły do jej ust, zaczęła ulegać mu mimo woli. Oczy same 
zamykały się, usta rozchyliły, a ramiona gotowe były otoczyć jego szyję. 
Oprzytomniała w samą porę. To nie zabawa, to starannie przemyślana rola 
w grze, którą rozpoczęła. Jeśli straci panowanie nad sytuacją straci też szansę. 
Lil podkreślała, że musi go przekonać, że jest damą, bo inaczej potraktuje 
ją jak przelotny romans. To właśnie zamierzał zrobić. 
Była wściekła na siebie z powodu tego, jak na nią działał. Na nim musi 
wyładować złość. 
- Nie powinnam była nigdy wejść na pokład pańskiego okrętu, sir. - 
Oddychała ciężko z twarzą pokrytą łuną. - Ostrzegano mnie przed takimi 
mężczyznami jak pan. Teraz rozumiem, dlaczego ciocia nalegała, żebym 
miała dobrą opiekę. Do głowy by mi nie przyszło, że dżentelmen może tak 
znieważyć kobietę! - krzyczała wściekła. 
- Amerykański kapitan będzie z pewnością bezpieczniejszy. 
Rzuciła mu tak oskarżycielskie spojrzenie, że nagle poczuł się głęboko 
zawstydzony. Nie mówiąc już ani słowa, odwróciła się i zeszła na nabrzeże, 
nie zaszczycając okrętu nawet jednym spojrzeniem. 
Gdy wrócił na pokład, zobaczył już tylko wyprostowaną postać niknącą 
w oddali w asyście swoich smoków. 
- Do diabła! - zaklął dorzucając jeszcze parę soczystych przekleństw. 
Wyrażał w ten sposób niesmak, jaki czuł do siebie. Teraz z pewnością nie 
popłynie z nim do Kornwalii. Oczy pociemniały mu, ścisnął pięści i zagryzł 
wargi. Do stu diabłów! Musi z nim popłynąć, choćby miał ją porwać. 
Następnego ranka przyniesiono jego liścik z przeprosinami i bukiet przepysznych 
kremowych róż. Ciotka Lil szydziła żartobliwie: 
- Mam nadzieję, że w końcu wybaczysz temu dziarskiemu kawalerowi 
i wybawisz go z trudnej sytuacji. 
Summer roześmiała się rozkosznie. 
- Wiesz, Lil. Gdyby nie to, że amerykański kapitan popłynął już do 
Portsmouth, zagrałabym lordowi Helford na nosie i popłynęła do Kornwalii 
na Seagullu. 
- Stałabyś się przyczyną pojedynku, kochanie, a jak wiesz, król ich 
zakazał. 
62 

Summer westchnęła. 
- Wyjątkowo lubię wszystko to, co zakazane. 
- Więc bardzo pasujesz do Helforda, kocico. Ale mówiąc poważnie, 
będzie mi ciebie bardzo brakowało. Daj mi znać, jak ci idzie. To może okazać 
się wcale nie takie proste, jak można sądzić, patrząc na te róże. Wydaje mi 
się, że lord Helford nie jest mężczyzną, którego będziesz mogła wodzić za 
nos czy jakiś inny wystający organ. 
Summer domyśliła się, że Lil robi aluzję do jego męskości, i postanowiła 
skorzystać ze sposobności. 
- Lil, jestem strasznie nieuświadomiona. Chciałabym ci zadać kilka pytań, 
które mogą wprawić cię w zakłopotanie. 
- To będzie dla mnie coś nowego. Nie czułam się zakłopotana, odkąd 
skończyłam dwanaście lat. 
- Jak mężczyzna jest zbudowany... tam? To znaczy... Oczywiście, widziałam 
mojego brata, gdy był mały, ale lord Helford... To znaczy... Wydawał 
się... Miał taką wielką wypukłość. 
Rozbawienie Lil minęło nagle i zaczęła mówić już zupełnie poważnie. 
- Nigdy nie posłałabym żadnej z moich dziewcząt na spotkanie z mężczyzną, 
nie wprowadzając jej wcześniej, krok po kroku, we wszystko, co 
dotyczy mężczyzny, poczynając od tego, jak jest zbudowany, a kończąc na 
tym, czego może od niej oczekiwać. Nie chcę jednak tego robić w stosunku 
do ciebie. Nie obrażaj się, kochanie. Spróbuję ci to wytłumaczyć. Dziewictwa 
nie można udawać. To rzadki i cenny prezent, który kobieta może dać 
mężczyźnie tylko raz w życiu. Jeśli ten mężczyzna jest znawcą kobiet, jeśli 
jest wrażliwy i potrafi to docenić, będzie sobie cenił ten prezent do końca 
życia. Dlatego bardzo ważne dla kobiety jest to, by w tajemnice płci wprowadzał 
ją kochający mężczyzna. Nie chcę pozbawiać cię tego doświadczenia. 
A głęboka przyjemność, jaką dasz mężczyźnie, to, że ci powie, że cię nauczy 
i pokaże, będzie dla niego bardzo podniecające. Zapamięta to na zawsze. 
Wspomnienie tego będzie do niego wracało tak często, że niemal pozbawi 
go męskiej sity, a tobie da nad nim władzę niemal mistyczną. 
Summer oblizała wyschnięte wargi. Jakże pragnęła osiągnąć mistyczną 
władzę nad Ruarkiem Helfordem. 
- Za niewinność płacą całe fortuny - ciągnęła Lil. - To jak karb na 
szpadzie. Mężczyźni gonią za nim, jak szaleni, wiedzeni instynktem 
63 

myśliwego, który chce dominować, posiadać to, czego nie miał jeszcze inny 
mężczyzna. Jeśli dobrze rozegrasz tę grę, masz szansę wymienić dziewictwo 
nawet na ślubną obrączkę. 
Oczy Summer błysnęły zainteresowaniem. 
- Nie powinnam była tego powiedzieć, kochanie. Helford jest z pewnością 
zbyt doświadczony, by za niewinność zapłacić najwyższą cenę. Chcę 
cię tylko uprzedzić, żebyś nie pozwoliła mu go wziąć, zanim nie zapłaci 
całym swoim majątkiem. 

Król pozostawał w laboratorium prawie przez całe 
popołudnie. Pasjonował się chemią, a cały pokój wypełniony był półkami, 
na których stały słoje z proszkami i papkami, butelki kolorowych płynów. 
Alchemia była jego pasją. Miał ogromną kolekcję ksiąg na jej temat, 
wszystkie pięknie oprawione w skórę. Treść wielu z nich dotyczyła magii. 
Nikt nie śmiał przeszkadzać mu w laboratorium i niepisanym prawem 
stało się to, że przebywał tam sam. Nikt nie ośmieliłby się złamać tego prawa, 
z wyjątkiem Barbary. Weszła do długiego pokoju o szeroko otwartych, 
opuszczanych oknach, przez które wyciekały przedziwne zapachy mieszanin 
Karola. 
Karol, słysząc, że ktoś wszedł do pokoju, zmarszczył brwi. Postawił 
naczynie z olejkiem, który przed chwilą starannie odmierzył. Widząc, że to 
Barbara, uśmiechnął się leniwie i wstał, żeby ją powitać. 
- Przyszłam uprzedzić cię, Karolu, że mój mąż wrócił dziś niespodziewanie 
do domu. Musimy więc zrezygnować z naszych planów na dzisiejszy 
wieczór. 
- Nie musimy z nich zrezygnować, kochanie. Możemy je przesunąć, 
nawet na teraz - zaproponował śmiejąc się. 
- Co? Tu? - Zdziwiła się patrząc z nie ukrywanym obrzydzeniem na 
chemikalia. 
Sięgnął po szklane naczynie ze złocistym płynem, nie spuszczając wzroku 
z jej piersi. Nalał nieco płynu do kielicha i podał jej. 
- Chcesz mnie otruć, Karolu? 
3 — Pirat i Poganka 65 
8 

- To wino, kochanie. - Wypił trochę, żeby pokazać jej, że nie jest to 
żaden tajemniczy wywar. - Podzielimy ten puchar i godzinkę rozkoszy. 
Przycisnął ją silnym ramieniem, drugą ręką przysunął jej do ust złocisty 
płyn. Dotykając jej ponętnego ciała, poczuł, jak przenika go zmysłowy 
dreszcz, i przymknął oczy. 
- Czy właśnie tu przechowujesz te środki, o których mi wspominałeś? 
- Środki? - zdziwił się. 
- Amylo... coś tam, które można wdychać, by zwiększyć rozkosz.' 
Karol roześmiał się. 
- Owszem. Gdzieś tu stoi ta buteleczka. To taki bursztynowy płyn, który 
smakuje i pachnie jak gruszki. Trzeba go głęboko wdychać tuż przed spełnieniem. 
Pewnie chciałabyś go wypróbować, ty rozpustna wiedźmo? 
- Czemu nie? - Rzuciła mu to swoje szczególne spojrzenie. 
- Masz rację, czemu nie - powtórzył za nią. - Poszukajmy. Jest gdzieś 
między innymi środkami podniecającymi. 
Jego słowa pobudziły ciekawość Barbary. Podeszła do pojemników, które 
wydawały jej się fascynujące. 
- Mhm... co my tu mamy? To pachnie jak fiołki. 
Karol spojrzał na małą kapsułkę z galaretowatą zawartością i uśmiechnął 
się do niej. 
- Choć jesteśmy sobie bardzo bliscy, zaczerwienię się chyba, powtarzając 
ci to, co o działaniu tego środka powiedział mi aptekarz. 
- Powiedz mi, koniecznie - nalegała. 
- Mhm... należy posmarować tym odbyt, a jeśli kochając się puścisz bąka, 
to będzie on miał zapach fiołków. 
Barbara oparła się o niego, zanosząc się śmiechem. 
- Musisz mi trochę tego dać. To wielka sztuka robić niesmaczne rzeczy 
w smaczny sposób. 
Przytulając ją do siebie i patrząc w jej oczy, przycisnął do niej swój 
obrzmiały organ. 
- Wolałbym, żebyś robiła niesmaczne rzeczy w... niesmaczny sposób. 
- Mhm - mruknęła rozpinając mu spodnie. 
- Lubię brać cię w świetle dnia i patrzeć, jak się rozpalasz. 
Wsunął dłoń pod jej stanik. Powolne ruchy jego palców na sztywniejących 
66 

brodawkach rozsyłały po jej ciele zmysłowe dreszcze. Ubóstwiał sposób, 
w jaki Barbara natychmiast reagowała na jego pieszczoty, podobnie jak on 
sam. 
- Spróbujmy tych kremów pobudzających - zaproponowała szeptem. 
- Do licha! Wiesz lepiej niż ktokolwiek inny, że nie potrzebuję uciekać 
się do takich środków. 
- Zawsze można coś ulepszyć - kusiła. - Spróbujmy... hmh... o, tego. 
Tu jest napisane, że zrobione jest z białej gorczycy i rozgrzewa intymne części 
ciała. - Czytała chichocąc, nie wypuszczając z ręki jego członka. Zanurzyła 
palec w słoiczku i nabrała nieco kremu. 
- Ostrożnie, Barbaro. Chyba nie chcesz, żeby zapalił się z gorąca. 
Wciąż śmiała się, a Karol podniósł jej suknie i zaczął pieścić rozłożyste 
pośladki. 
- Do licha! Czy ty nigdy nie nosisz majtek? Za każdym razem, gdy 
wchodzisz do pokoju, szaleję na myśl, że nie masz nic pod suknią. 
Gdy całował ją namiętnie, nałożyła porządną porcję kremu na czubek 
jego członka. Natychmiast rozsunął jej uda i zanurzył w niej swój potężny 
organ. 
- Tobie też to dobrze zrobi. Wysmaruję cię nim od wewnątrz i zobaczymy, 
kto bardziej zapłonie - śmiał się chrapliwie. 
Wciągnęła głęboko powietrze pod wpływem rozkoszy, gdy w nią wszedł. 
Nagle poczuła, jakby od zetknięcia ich ciał rozpalił się ogień. Płonęli oboje. 
Rozkosz doprowadziła ich prawie na skraj szaleństwa. 
Karol przyciskał Barbarę do kanapy i żadne z nich nie słyszało delikatnego 
brzęku szkła, wywołanego ich ruchami. Barbara niemal krzyczała 
z rozkoszy. Karol, który zawsze wolniej ją osiągał, wciąż jeszcze panował 
nad sobą Sięgnął po azotan amylowy i trzymał buteleczkę tak, by oboje mogli 
wdychać jego zapach. Eksplodowali w tej samej chwili. Barbara wydała 
krzyk, który długo narastał w jej piersi. Poczuła, jak krew odpływa z jej ciała, 
i padła zemdlona w ramiona Karola. Karol także nie doświadczył nigdy 
czegoś tak gwałtownego. Przeniósł Barbarę bliżej okna i posadził na sofie. 
Otworzyła oczy, wciąż przymglone od wyrafinowanej rozkoszy. 
- Czy dobrze się już czujesz? - zapytał zaniepokojony. 
- Ach, bardziej niż dobrze - mruknęła jak kotka. 
Królowa, przechodząc przez dziedziniec w drodze powrotnej z kościoła, 
67 

spojrzała w górę. W oknie laboratorium zobaczyła Karola i Barbarę. "Może 
tylko pomaga królowi w jego eksperymentach" - łudziła się. 
Tego samego dnia po południu przybył marynarz, żeby zabrać na okręt 
bagaże Summer. Został odesłany z kwitkiem. 
Ruark Helford musiał osobiście pofatygować się, żeby oficjalnie zapewnić 
lady Richwood o bezpieczeństwie Summer. Ku ubawieniu obu kobiet, wykazywał 
nienaganne maniery- W końcu Summer dała się przekonać ciotce 
i zmieniła zdanie, przyjmując propozycję lorda Helforda. 
Gdy ujął ją pod ramię, by pomóc jej wejść do powozu, puls przyspieszył 
mu gwałtownie. Miała podróżować bez damy do towarzystwa, pokojówki 
czy innej przyzwoitki. Milczeli siedząc w ciemnym powozie w aurze pełnej 
tajonej zmysłowości. 
Niskim głosem przemówił do niej w ciemności: 
- Pewnie uważa pani, że fatalnie się zachowałem przyjeżdżając po nią 
o tak późnej porze. O trzeciej będzie przypływ i chcę go wykorzystać, żeby 
wyjść w morze. 
- Zapomina pan, lordzie Helford, że jestem dzieckiem morza - powiedziała 
cicho. 
- Tak. Mówią, że my, Kornwalijczycy, mamy w żyłach słoną krew, 
a w sercach ogień - dodał ciepło. 
- I więcej odwagi niż rozumu - uzupełniła złośliwie. 
Spojrzał na nią, nieco zdziwiony jej śmiałością. Przyjął jednak do siebie 
jej uwagę. 
- No cóż, Londyn ma swoje zalety, ale dla mężczyzny, który pragnie 
żyć aktywnie, jest zbyt ciasny. Jestem szczęśliwy, że wracam do Kornwalii... 
po długiej nieobecności. 
Chciała zapylać go o powierzoną mu misję, ale powstrzymała się. Z tym 
człowiekiem musi być bardzo ostrożna. W jakimś sensie był jej wrogiem. 
Jakkolwiek by na to patrzyła, był przedstawicielem prawa, władzy korony, 
a ona była unurzana w przemycie po nasadę swej pięknej szyi. Dreszcz 
przebiegł jej po grzbiecie. Jego sąsiedztwo to wyzwanie na miarę życia. 
- A pani, lady Summer? Czy nie będzie pani brakowało Londynu? - 
zapylał od niechcenia, choć czuł głęboką potrzebę, by była z nim szczera. 
- Nie potrafię tęsknić za czymś, czego nie poznałam. Prowadziłam 
68 

zawsze bardzo spokojne życie - powiedziała cicho. - Kocham swobodę 
i kocham moją samotność. 
"Do licha - pomyślał. - Po raz drugi tego wieczoru daje mi lekcję 
dobrych manier. Cóż za wymuskana i nieprzystępna damulka. Ale spróbuję 
to zmienić." 
Powóz zwolnił. Gdy tylko Ruark Helford otworzył drzwi powozu, dobiegł 
ich zapach i szum morza. Świadomie otarł się o jej biodro, a ona nie miała 
cienia wątpliwości, że było to rozmyślne. Lekko wyskoczył z powozu i pomógł 
jej wysiąść. Uniosła wysoko głowę z wyrazem urażonej niewinności. 
Zawahała się przez chwilę, a potem położyła dłoń na jego ramieniu 
Gdy ich dłonie zetknęły się, opuściła rzęsy, a on pomyślał przez chwilę, 
że to poufałość, do której nie przywykła, spowodowała rumieniec na jej 
twarzy. Do licha, jeśli rumieni się przy zetknięciu rąk, to co będzie się działo, 
gdy jego dłonie dotkną wreszcie jej najbardziej intymnych miejsc? Nie mógł 
znieść zwłoki w zaspokojeniu swych pragnień. Ból związany z wyczekiwaniem 
był trudny do zniesienia, choć niósł też nieco przyjemności. Z trudem 
powstrzymywał się, żeby nie chwycić jej w ramiona i nic zanieść prosto do 
łóżka. Wiedział jednak, że pewnego dnia to zrobi. Silną, pewną ręką poprowadził 
ją na pokład, trzymając pod ramię, by nie potknęła się w ciemności. 
Załoga stała na pokładzie w równym szeregu, czekając, aż kapitan wejdzie 
na okręt. Widziała szacunek, może nawet strach w oczach marynarzy 
stojących najbliżej. 
- Cully! - Jego głos zabrzmiał jak rozkaz. 
- Tak, sir - dobiegła ją natychmiastowa odpowiedź. Żylasty marynarz 
w średnim wieku wystąpił z szeregu i zasalutował. 
- Proszę nas zaprowadzić do pani kajuty - powiedział Ruark rozkazującym 
tonem. 
Summer zadrżała. "To wstrząsające, jak oni go słuchają" - pomyślała. 
Zdziwiła się, że nie idą do jego kajuty, ale do małego, lecz dobrze wyposażonego 
pomieszczenia w przedniej części okrętu. 
- Jak pani widzi, przestrzegam wszelkich form - powiedział. - Pomyślałem, 
że jeśli zaproponuję pani kajutę przylegającą do mojej, może pani 
odmówić. 
Summer odetchnęła z ulgą. Jego słowa świadczyły o tym, że traktuje ją 
tak, jak należy traktować damę. Mogła być zatem nieco swobodniejsza. 
69 

Spojrzała na niego i wyciągnęła rękę. 
- Jest pan dla mnie taki miły - powiedziała dotykając jego szerokiej 
piersi. 
Pod dłonią czuła, jak mocno bije jego serce. Gdyby nie wszedł Cully, 
otwierając drzwi kolanem i wnosząc jej kufry, byłaby już chyba w jego 
ramionach. 
Ruark spojrzał na nią, zawiedziony. 
- Gdy będzie już pani miała wszystko, co potrzeba, proszę zaryglować 
drzwi. To rozkaz. Dobranoc, lady Summer. 
Gdy wyszli, oparła się o drzwi i wyrzuciła mufkę w powietrze, wydając 
przy tym triumfalny okrzyk. Gdy zrealizuje do końca swój plan, będzie jadł 
z jej ręki, jak Ebony. Wrócił Cully z resztą bagażu. Pokazał jej wnękę, 
w której była woda, mydło i ręcznik, zaciągnął skórzane zasłony w oknie 
wychodzącym na pokład. 
- Czy mogłabym prosić o odrobinę wina, panie Cully? 
Nacisnął uchwyt z różanego drzewa i otworzył szalkę. Wewnątrz były: 
karafka z winem, srebrne kieliszki i pudełko z herbatnikami. 
- To całkiem niezły okręt - powiedział do niej. Dotknął daszka 
i wymknął się z kajuty jak cień. 
Zaryglowała drzwi. 
- Dobrze, Ruarku Helfordzie. Wykonam ten pierwszy rozkaz, który mi 
wydałeś. Jak będzie z następnymi, zobaczymy. 
Obejrzała kajutę, spojrzała na barometr sygnalizujący nadchodzący 
sztorm, dotknęła miękkich kocy pokrywających łóżko, wypiła dwa kieliszki 
mocnego, czerwonego wina, zgasiła lampę i rozebrała się. 
Nie chcąc robić nieładu w starannie zapakowanych kufrach, zrezygnowała 
z nocnej koszuli i położyła się spać nago. Okręt, wciąż stojąc na 
kotwicy, ukołysał ją do snu. Przebudziła się po jakimś czasie, uświadamiając 
sobie, że płyną. Przewróciła się na drugi bok i zasnęła. 
Obudził ją gwałtowny łoskot fal rozbijających się o pokład. Okręt kołysał 
się mocno. Uświadomiła sobie, że wypłynęli już na Morze Północne i sztorm 
złapał ich, zanim zdołali wpłynąć do cieśniny Dover. Wyskoczyła z łóżka 
i podbiegła do okna. Na zewnątrz szalała burza. Deszcz prawie poziomo siekł 
wzburzone morze. Zamykając okno, usłyszała męskie głosy przekrzykujące 
70 

nawałnicę. 
- Wszyscy na pokład! 
wiatr. 
Summer poczuła podniecenie. Na morzu jest wspaniale podczas sztormu. 
Był tak samo przerażający jak ekscytujący. Krew zaczęła szybciej 
krążyć w jej żyłach. Wiele by dała, żeby być teraz na pokładzie, ale zdawała 
sobie sprawę, że nie wolno przeszkadzać załodze, gdy okręt jest w niebezpieczeństwie. 
Mogła sobie pogratulować. Ruark spodziewał się sztormu, ale nie przyszło 
mu nawet do głowy, by przed nim uciekać. Okręt uniósł się nagle i upadła 
na łóżko. Zdawało się, że wspina się na wysoką górę. by po chwili opaść 
w przepaść. 
Stopniowo pogoda poprawiała się i w końcu statek już tylko lekko kołysał 
się na boki. Niebezpieczeństwo minęło, ale Summer czuła potrzebę wyładowania 
nagromadzonej w sobie energii. Zaczęła kołysać się w rytm ruchów 
okrętu, coraz szybciej, coraz bardziej zapamiętale. W końcu wirowała aż 
do szaleństwa, a wokół jej głowy unosiła się chmara ciemnych włosów. 
Odrzuciła głowę w ekstazie, jakby oddawała się jakiejś pradawnej bogini 
morza. 
Dopóki trwał sztorm, Ruark Helford nie miał czasu dla swojej pasażerki. 
Gdy morze uspokoiło się, pomyślał, że będąc sama w swojej kajucie, musiała 
odczuwać lęk przed tym gwałtownym zjawiskiem natury. Spojrzał na okno 
jej pokoju i stanął jak skamieniały, patrząc przez szparę między skórzanymi 
zasłonami na zmysłowy taniec całkowicie nagiej dziewczyny. Był jak ogłuszony. 
Czy ta dzika istota to ta sama dama, którą nie tak dawno zabrał na 
pokład? Był zafascynowany jej pięknym nagim ciałem wirującym w piruetach. 
Pukle czarnych włosów to zasłaniały, to odsłaniały jej pełne, krągłe 
piersi. Nigdy nie widział kobiety w stanie takiego zapomnienia, nawet 
w tureckich burdelach, gdzie oglądał piękne tancerki. Jednak jej niezaprzeczalny 
wdzięk i naturalność nadawały jej tańcowi pewien rys pikantnej 
niewinności. 
On też odczuwał po sztormie wewnętrzne napięcie. Ona rozładowała 
energię w tym hojnym, namiętnym wybuchu fizycznym. Gdyby mógł się 
z nią kochać, byłaby zapewne zdolna do takich samych dzikich ekscesów, 
do takiego samego fizycznego zatracenia. Ta myśl poruszyła jego zmysły. 
On także musiał rozładować podniecenie wywołane przez sztorm. Oblizał 
- padł rozkaz i zaraz potem okręt ustawił się pod 
71 

pokryte solą wargi i wpatrzył się w jej długie szczupłe nogi zwieńczone 
trójkątem czarnych, jedwabistych włosów. Ramiona tancerki wyciągały się 
jak do niewidzialnego kochanka. Wyglądała jak pogańska bogini. I nagle 
uświadomił sobie, gdzie ją widział. Jakby pozowała do rzeźby kobiety 
zdobiącej dziób jego okrętu. Pogańska bogini! Jego zmysły domagały się 
jej gwałtownie. Była tak inna niż kobiety, które znał. Krew, wzburzona przez 
sztorm, kipiała teraz pożądaniem. 
Przekazał ster pierwszemu oficerowi i poszedł prosto do jej kajuty. 
- Summer! - zawołał przez drzwi. - Proszę otworzyć. 
W kajucie panowała kompletna cisza. 
- Muszę sprawdzić osobiście, czy jest pani bezpieczna. - Proszę otworzyć! 
- rozkazał. 
W kajucie nadal było cicho. Summer przylgnęła do wewnętrznej strony 
drzwi, z satysfakcją wsłuchując się w nutę pragnienia brzmiącą w jego 
głosie. Uśmiechnęła się i postanowiła, że tego rozkazu z pewnością nie 
usłucha, choć po chwili przeszedł w subtelną groźbę. 
- Nie odejdę od tych drzwi, dopóki pani nie otworzy, bym mógł 
sprawdzić, czy nic się pani nie stało. 
- Wiedział, że jeśli otworzy przed nimi drzwi, to tak, jakby symbolicznie 
otworzyła przed nim swe ciało i zaprosiła go tam, gdzie tak gorąco pragnął 
się znaleźć. W końcu groźba zmieniła się w prośbę. 
- Droga lady Summer, proszę mnie wpuścić. Wyjdę natychmiast, gdy 
przekonam się, że jest pani bezpieczna. 
- Wszystko jest w najlepszym porządku, lordzie Helford - odpowiedziała. 
- Nigdy nie czułam się lepiej - dodała po chwili niskim, kuszącym 
głosem. 
Był tak podniecony, że nic chciał zrezygnować. 
- Muszę sam się przekonać - powtórzył. 
- Oboje wiemy doskonale, że nie wolno mi ryzykować otwarcia tych 
drzwi. - Kuszący głos jakby przeczył jej słowom. 
- Ryzykować? - W jego głosie było wyzwanie. 
- Byłoby niestosowne, lordzie, gdybym wpuściła patia do kajuty w7 środku 
nocy. 
Położył dłonie na drzwiach, jakby miał zamiar je wyłamać. Zdał sobie 
72 

jednak sprawę, że gdyby wtargnął do jej kajuty, wziąłby ją siła. Nic chciał 
jej gwałcić, chciał uzyskać nad nią taką władzę, by oddała mu sama swe 
ciało w szaleńczym zapomnieniu. 
- Dobranoc, lordzie Helford - drażniła go znów. 
Przyłożył ucho do drzwi i usłyszał jej przyspieszony oddech. 
- Summer - jęknął z pożądania. 
Jej oczy błysnęły jak u zadowolonej kocicy, kąciki ust uniosły się 
w triumfalnym uśmiechu. Na palcach podeszła do łóżka i wślizgnęła się pod 
koce. 

9 
Rano nie było już śladu po szalejącym sztormie. Kanał 
La Manche był spokojny jak sadzawka. Pomyślała, że są na wysokości 
wyspy Wight. Myjąc się nuciła jakąś melodię. Włożyła suknię koloru 
lawendy, z niewielkim dekoltem. Usłyszała stukanie do drzwi i zapytała: 
- Kto tam? 
- Śniadanie, proszę pani - dobiegł ją głos Cully' ego. 
Otworzyła drzwi, zdziwiona. 
- Mogłam przecież przyjść do jadalni. Dziękuję. Po śniadaniu chciałabym 
wyjść na pokład, aby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. 
Cully pokręcił głową. 
- Lepiej, żeby pani została w kajucie. Mamy pewne... kłopoty. 
- Jakie kłopoty? - zapytała. 
Znów pokręcił głową. 
- Niech pani siedzi sobie bezpiecznie w swoim gniazdku. 
- Co się stało? - dopytywała się. 
Zawahał się, ale w końcu odpowiedział: 
- Chłosta. Kapitan przyłapał marynarza pijanego na wachcie. - Pokiwał 
głową i poczłapał w kierunku drzwi. 
Nie! Przecież Helford nie mógł skazać na chłostę marynarza tylko za 
to, że trochę wypił. Zwłaszcza po tej koszmarnej nocy. Sięgnęła po płaszcz 
i otworzyła drzwi. 
Gdy wbiegła na pokład, zrozumiała, że się spóźniła. Helford nie tylko 
skazał marynarza na chłostę, ale i wymierzał ją osobiście. Marynarz, 
75 

obnażony do pasa, przywiązany był do masztu. Plecy miał zlane krwią. 
Helford ubrany był w nieskazitelnie czyste spodnie i białą koszulę. Czarne 
włosy, gładko uczesane, związane były z tyłu. 
Wstrząśnięta, przebiegła przez pokład i krzyknęła: 
- Dość! 
Spojrzał na nią z niedowierzaniem. 
- Proszę wrócić do kajuty! 
- Nie! 
Zmrużył niebezpiecznie oczy. 
- Nie? Jak pani śmie przeciwstawiać mi się na pokładzie mojego okrętu! 
Pochyliła się do przodu, bliska omdlenia. Zmełł w ustach przekleństwo, 
rzucił bat na pokład i podbiegł do niej. 
- Odciąć go - krzyknął przez ramię. 
Chwycił ją na ręce i zaniósł do swojej kajuty. Drzwi zamknęły się za 
nim z trzaskiem. 
- O co, na Boga, pani chodzi? - domagał się wyjaśnień. Jego oczy były 
zimne i jasne z wściekłości. 
Przestraszona, odsunęła się od mego o krok. Wtrąciła się w jego sprawy, 
więc nie ma sensu dolewać oliwy do ognia. 
- Chłosta jest taka okrutna - odpowiedziała potulnie. 
- I tak łatwo się z tego wywinął... Powinienem był go powiesić. 
Następnym razem zrobię to z pewnością. 
- Za to, że trochę wypił? - zapytała z wahaniem. 
- Może się nawet zapić na śmierć, byle nie pod moimi rozkazami i nie 
na wachcie. Nasze życie i los okrętu spoczywają w rękach załogi pełniącej 
wartę. Byłem najbardziej znienawidzonym oficerem w marynarce Jego 
Królewskiej Mości tylko dlatego, że żądałem dyscypliny. Wkrótce będę 
najbardziej znienawidzonym człowiekiem w całej Kornwalii. Mianowano 
mnie tam wysokim komisarzem i sędzią po to, by skończyć z przemytnikami. 
Wielu z nich zawiśnie wkrótce na okolicznych drzewach. 
Przerwał i zagryzł wargi. 
- Nie powinnam była się wtrącać - powiedziała z wahaniem. To była 
jedyna forma przeprosin, do jakiej była zdolna. 
Nagle ujrzał siebie widzianego jej oczami i skrzywił się wewnętrznie. 
76 

Dobrze wychowaną młodą damę. prowadzącą spokojne życie na wsi, musiało 
zaszokować to, co zobaczyła na pokładzie. 
Summer była zadowolona, że zdołała powściągnąć język. Nie wypowiedziała 
na głos okropnego oskarżenia, że wyładował złość na pierwszym 
napotkanym, bezbronnym marynarzu tylko dlatego, że nie wpuściła go 
w nocy do swojej kajuty. Teraz zrozumiała, że jego zachowanie nie miało 
z tym nic wspólnego. 
- Lady Summer, nie powinienem był narażać pani na oglądanie takich 
scen. Proszę mi wybaczyć. 
Lekko skinęła głową, przyjmując przeprosiny. 
- Proszę mi dać dowód, że wybaczyła mi pani, i przyjąć dziś zaproszenie 
na kolację. Muszę jeszcze zawinąć do Plymouth, ale odstawię panią do domu 
przed nocą. 
- Cieszę się, że nie spędzę kolejnej nocy na pokładzie. 
- A co z kolacją? - nie ustępował. 
- Jeśli pan tak nalega... - Skłoniła się wdzięcznie. 
Wróciła do kajuty, zdjęła płaszcz i usiadła, by spokojnie wszystko przemyśleć. 
Jest jeszcze wiele problemów, nad którymi musi się zastanowić, 
jeśli nie chce przegrać. Nic ulega wątpliwości, że lord Helford jest nią 
zainteresowany. To dobrze. Za niespełna miesiąc musi spłacić hipotekę. To 
bardzo źle. Jest nią wyraźnie oczarowany i nie ukrywa faktu, że zamierza 
ją uwieść. To dobrze. Ona jest zamieszana w przemyt, a on jest przedstawicielem 
prawa. To bardzo niedobrze. W ciągu miesiąca musi zostać jego 
żoną lub kochanką. To wymaga wiele zachodu. Musi jedną ręką trzymać 
go z daleka, drugą kusić. Jednego była pewna. Nie może pokazać mu Roseland, 
dopóki nie wyciągnie z niego wszystkich pieniędzy. Gdy zobaczy, 
w jakim stanie jest majątek, gdy dostrzeże brak służby, pojmie wtedy, w jakiej 
nędzy żyli ze Spiderem, i straci ochotę na romans. 
Król powierzył mu szczególne zadanie, musi więc mieć duże doświadczenie 
i umysł śledczego. Nie wolno jej nie docenić przeciwnika. Westchnęła. 
Chętnie byłaby przy nim sobą. Pragnęła jeździć" z nim konno po wrzosowiskach 
ubrana, w spodnie, kląć i rozśmieszać go swymi figlami. Chciała 
oszukiwać go w grze w karty, by przegrał ostatnią koszulę... 
Uświadomiła sobie swoje pragnienia i zaczerwieniła się na myśl o jego 
nagim torsie. Przyłożyła dłoń do płonącego policzka. Musi skoncentrować 
77 

się na celu, jaki sobie postawiła. Nie może pozwolić, by owładnęło nią 
uczucie. Musi być diablo przebiegła, by jej plan się powiódł. Musi zdobyć 
jego majątek, by ocalić Roseland. Musi zapomnieć o dzikich przejażdżkach, 
przeklinaniu i karcianych gierkach. Musi być dobrze wychowaną dziedziczką 
Roseland. Prawdę mówiąc, granie tej roli może być nawet przyjemne. Zabawa 
wachlarzem, chodzenie na wysokich obcasach i mruganie rzęsami bawiło 
Przypomniała sobie dziewczyny, które sprzedawały w teatrze pomarańcze. 
Ich zuchwalstwo wyraźnie podobało się mężczyznom. A jednak jej 
skromność doprowadzała Helforda niemal do szaleństwa. Musi więc próbować 
po trochu jednego i drugiego. To pozwoli jej balansować na krawędzi. 
Zastanowiła się, czy przebrać się do obiadu. Rano miała na sobie płaszcz, 
więc nie widział jej skromnej sukni z maleńkim wycięciem. Jeśli przebierze 
się w coś bardziej śmiałego, połechce jego męską dumę. Pomyśli, że się 
przed nim kryguje. 
Zmieniła tylko fryzurę na bardziej wyszukaną. Upięła włosy wysoko, 
przytrzymując je grzebieniami ozdobionymi rzędem drobnych fiołków. 
Zostawiła jedno pasmo włosów opadające na ramię. Dobrała stosowny 
wachlarz i spojrzała w lustro. Przeszła kilka kroków i gwałtownie odwróciła 
się, kusząco szeleszcząc halkami. 
Gdy zastukał do drzwi, była już gotowa. Gotowa na wszystko. Z przyjemnością 
spojrzała na stół, elegancko nakryty białym adamaszkiem. Stały 
na nim kryształowe kieliszki, a na środku wazon pełen kremowych róż 
i wspaniały świecznik. 
- Jak się panu udało zdobyć te róże? - zapytała. 
- Moi ludzie szukali ich po całym Plymouth - odpowiedział z uśmiechem. 
Roześmiała się, gdy wyobraziła sobie biednych marynarzy biegających 
po mieście w poszukiwaniu kwiatów. Przysunął jej krzesło i musnął lekko 
dłonią jej plecy. 
- Na początek proponuję nieco "Chablis" - powiedział sięgając po 
butelkę. 
- Nie jestem przyzwyczajona do wina, lordzie Helford. 
- Jest jeszcze wiele rzeczy, do których nie jest pani przyzwyczajona - 
powiedział zuchwale. 
78 

Summer spojrzała głęboko w jego orzechowe oczy, żeby mu pokazać, 
że zrozumiała seksualny kontekst jego słów, i powiedziała powoli: 
- Mówi pan o jedzeniu, prawda? Pachnie wspaniale. 
Podniósł wieko wazy i nalał do talerzy zupę - krem z homara. Dziękowała 
w duchu ciotce, że nauczyła ją sztuki posługiwania się sztućcami. 
Czy oczekuje od niej, że będzie jedynie markowała jedzenie, jak to 
widziała u innych kobiet? Uznała, że nie może tego zrobić. Straciła już 
w życiu zbyt wiele obiadów. Marnowanie jedzenia to świętokradztwo. 
Patrzył z aprobatą, jak zanurza duże krewetki w topionym maśle cytrynowym. 
W świetle świec jej twarz wydawała mu się najpiękniejsza ze 
wszystkich, jakie dotąd widział. Miała ładnie ukształtowane kości policzkowe, 
kąciki oczu lekko uniesione ku górze, gładką skórę i piękne czerwone 
usta. Jej twarz miała delikatność i egzotyczność orchidei. 
Wiedziała, że musi szybko przystąpić do realizacji planów. Gdy podano 
następne danie, a on nalał jej wina, westchnęła. 
- Mam tyle do zrobienia w domu po powrocie, że doprawdy nie wiem, 
jak się do tego zabrać. 
- Czy mogłaby pani zwracać się do mnie po imieniu? 
- Nie powinnam - odpowiedziała bez namysłu. 
- Ależ... - nalegał. 
- Może... - Zawahała się i wróciła do poprzedniej rozmowy. - Mój 
ojciec był bardzo ekscentrycznym człowiekiem. Nie znosił służby. Trzeba 
przyznać, że nie było łatwo dla niego pracować. Z czasem stało się to prawie 
niemożliwe. Jeden po drugim, wszyscy służący odeszli. 
- Nie będzie pani w stanie zarządzać Roseland bez służby - zapewniał 
ją- 
- Jakoś muszę, przynajmniej na razie. Ale teraz wszystko się zmieni. 
Gdy ją poznał, przyjął za pewnik, że lady Summer St. Catherine to kobieta 
zepsuta i rozpieszczona. Może wcale tak nie było. 
- Nie mogę też nawet myśleć o przyjmowaniu gości. Posiadłość jest tak 
strasznie zaniedbana. Muszą natychmiast rozpocząć remont. 
- Mam nadzieję, że zrobi pani wyjątek dla jednego gościa, lady Summer. 
- Pana to dotyczy w szczególności, lordzie Helford. 
- Ruarku - przypomniał jej. - A to dlaczego? 
79 

- Ponieważ jestem w żałobie... T jestem sama w Roseland. Niech pan 
przyrzeknie, że nie będzie mnie pan kompromitował - prosiła. 
Zapomnieli na chwilę o jedzeniu. Podszedł do niej. 
- Ale ja chcę się z panią spotykać - powiedział ze szczerością. - Czy 
nic ma pani żadnego męskiego krewnego, którego mógłbym prosić o pozwolenie? 
Wstrzymała oddech. Chyba nie ma zamiaru prosić o pozwolenie, by 
uczynić z niej swą kochankę. Odwróciła się twarzą do niego. 
- Nie mam nikogo oprócz brata i lady Richwood. 
Spojrzał na nią ponuro. 
- Chyba już zobowiązałem się wobec lady Richwood do zapewnienia 
pani bezpieczeństwa, prawda? 
- To ja pana odwiedzę - powiedziała odważnie. 
- Obiecuje pani? - spytał. 
Podniosła na niego wzrok, a on wyciągnął ręką i wysunął z jej włosów 
fiołkowe grzebienie. Rozsypały się jak pasma jedwabiu. Objął ją mocno 
i zaczął całować jej usta. Poczuła dreszcz pod wpływem tej pieszczoty. 
Przyciskał ją do siebie i wsuwał język coraz głębiej między jej ciepłe wargi. 
Jej wnętrze zmieniało się powoli w strumień płynnego srebra spływającego 
w dół jej ciała. Nie miała pojęcia, że uścisk mężczyzny może wzbudzić 
w kobiecie pragnienie uległości, że zapragnie być pokonana, zdobyta. Każda 
kobieta powinna choć raz w życiu zaznać smak pocałunków takiego 
mężczyzny. 
Zdołała w końcu oderwać się od niego, tak słaba i uległa, że aż poczuła 
się zawstydzona. 
- Nie powinienem był pani pocałować. Wykorzystałem pani obecność - 
przyznał. I chyba nawet wierzył w to, co mówi. Nie potrafił jednak sobie 
tego odmówić. Pragnął całować ją aż do utraty tchu. Po raz pierwszy uświadomił 
sobie, jak słaby staje się w jej obecności. Przy niej może stracić całe 
swoje opanowanie. 
Powtarzała w myślach jego słowa: "Nie powinienem był pani pocałować". 
Ale był wyraźnie zadowolony, że to zrobił. Mogłaby przysiąc, że 
był tak samo wstrząśnięty efektem, jaki dało zetknięcie się ich ciał. Musi 
to sprawdzić. 
- Pan skradł mi pocałunek. Muszę go odebrać - powiedziała wprost. 
80 

Stanęła na palcach, zarzuciła mu ramiona na szyję i przywarła wargami do 
jego ust. 
Reakcja na jej pocałunek całkowicie go zaskoczyła. To, co zrobiła, pełne 
było niewinnej zmysłowości. Czy takie zestawienie jest w ogóle możliwe? 
Dreszcz pożądania wstrząsnął jego ciałem. Smak jej ust sprawił, że zapragnął 
jej jeszcze bardziej. Zdołała skruszyć jego opanowanie. Kusiła go i odmawiała 
mu, i znów kusiła. Jej niezwykła, egzotyczna uroda dawała jej nad nim 
mistyczną władzę, a słodki brak doświadczenia działał jak środek 
podniecający, przyciągając go z siłą o wiele większą niż sztuczki najbardziej 
nawet doświadczonych jego poprzednich kochanek. 
Ta kobieta-dziecko wtargnęła w jego życie i owładnęła nim. Szalały 
w nim sprzeczne uczucia. Chciał ją mieć i kochać się z nią, aż zacznie 
krzyczeć z rozkoszy, a jednocześnie odczuwał potrzebę chronienia jej. Chciał 
zawładnąć jej ciałem i duszą. To uczucie było dla niego nowe. Uczyni z tej 
damy swoją kochankę. Musi tylko nauczyć się działać powoli, by jej nie 
wystraszyć, nie zburzyć magii, która burzliwie wtargnęła między nich. 
Zamknęła oczy i przytuliła się do niego. Czysto fizyczne poruszenie jego 
męskości sprawiło, że sutki jej stwardniały, a między udami rozlało się jakieś 
dziwne gorąco. Gdy oderwał od niej swe rozpalone wargi, powiedziała 
niepewnym głosem: 
- Najlepiej będzie, jeśli po przybyciu do portu Cully odwiezie mnie do 
domu. 
- Proszę mi obiecać, że odwiedzi mnie pani - upominał się. 
- Dobranoc, Ruarku - powiedziała cicho. 
- Zobaczymy, jak Summer dotrzymuje obietnic - mruknął po jej 
wyjściu. 

Spider na widok siostry oniemiał ze zdumienia. Obszedł 
ją dookoła, dotknął eleganckiego aksamitnego płaszcza obramowanego 
lisim futrem. Poczuł się onieśmielony jej wyglądem. Obawiał się, że po tej 
wizycie w Londynie Summer nie będzie już nigdy taka jak przedtem. 
- Mam ci tyle do powiedzenia, ale zacznę od najważniejszego. Przybyłam 
za późno. Nim dojechałam do Londynu, ojciec zmarł w wyniku odniesionej 
rany. 
Zauważyła, że oczy jej młodszego brata zaszkliły się. Była pewna, że 
przyczyną tego nie był żal. Ojciec był zawsze bardzo okrutny dla Spidera. 
Może więc była to ulga, a może żal na myśl o tym, jakie mogło być ich życie, 
gdyby ojciec był innym człowiekiem. 
- Ciotka Lil była dla mnie bardzo miła. Bardzo ją polubiłam. Niestety, 
ojciec zostawił nam osobliwy spadek. Zadłużył Roseland i albo za miesiąc 
zapłacę dwadzieścia tysięcy, albo majątek zostanie sprzedany. 
- Stary skurwysyn - zaklął Spider i zacisnął pięści z bezsilności. 
- Miał też przy sobie umowę sprzedaży Ebony'ego. Mam nadzieję, że 
jeszcze go nie zabrali? - zapytała z obawą w głosie. 
Pokręcił przecząco głową, ale serce w nim zamarło. Chciał pochwalić 
się przed nią, jaki wspaniały interes zrobił na przemycie, ale zarobione w ten 
sposób pieniądze były kroplą w morzu wobec dwudziestu tysięcy długu. 
- Co my, u diabła, mamy robić? - zapytał. 
- Jest jeszcze jedna nowina. Lord Helford powrócił do swojego majątku. 
Przypłynęłam na jego okręcie. Wpadłam mu w oko i muszę się postarać, 
żeby oświadczył mi się, zanim nadejdzie termin spłaty długu. 
83 
10 

To jedyny sposób ocalenia Roseland. 
- Oświadczy ci się, czy zrobi inną propozycję? - zapytał wprost z błyskiem 
w oku. 
- To na dobrą sprawę bez różnicy - odpowiedziała bez namysłu. 
- Nie pozwolę, byś sprzedała się tej tłustej, starej świni - powiedział 
ponuro. 
- Ależ on nie jest ani stary, ani tłusty - zaprzeczyła. Jednak jest w tym 
pewien szkopuł. Król mianował go wysokim komisarzem i sędzią po to, żeby 
rozprawił się z przemytnikami. 
Spider opadł na kuchenne krzesło jak worek piasku. 
- O Jezu! Dziewczyno! Czyś ty postradała zmysły? Jutrzejszej nocy mam 
odebrać transport pięćdziesięciu baryłek koniaku. 
- A co z tytoniem? - Na jej twarzy pojawił się wyraz paniki. 
- Dzięki Bogu, udało mi się go wczoraj sprzedać, ale co zrobimy z koniakiem? 
- O której jest przypływ? - zapytała. 
- Wcześnie. O wschodzie księżyca. Parę minut po dziewiątej. Alkohol 
trzeba będzie ukryć. 
- Zajmę go jakoś - obiecała. 
- Czy zamierzasz zajmować go całą noc? - szydził. 
- Spider, to wcale nie jest tak, jak myślisz. On myśli, że jestem damą. 
Spojrzał na nią jak na wariatkę i roześmiał się tak gwałtownie, że spadł 
z krzesła. 
- Najlepiej by było, żebyś nigdy nie spotkał lorda Helforda - powiedziała 
ostrym tonem. 
- Bardzo mi to odpowiada. Nienawidzę tych wszystkich dworskich 
sztuczek - powiedział ocierając z oczu łzy rozbawienia. 
- Czy ta dostawa koniaku będzie z Francji? - celowo zmieniła temat. 
- Tak, ale ja kupuję go od faceta, który niedawno obrabował jakiś francuski 
statek. 
- Czyli kupujesz towar od pirata? Jak się nazywa? 
- Bulldog Brown - odpowiedział wyzywająco. 
Zadrżała. 
- Czy to ten, któremu rozbili nos w jakiejś bójce? Na litość boską, Spider, 
84 

bądź ostrożny. 
Lekceważąco machnął ręką. Przypomniała sobie o ubraniach, które kupiła 
dla niego w Londynie. Otworzyła kufer i wyjęła z niego czarny aksamitny 
strój i długie czarne buty z cielęcej skóry. 
- Kupiłam ci parę rzeczy - powiedziała. 
Dotknął czarnego materiału i z niesmakiem spojrzał na siostrę. 
- Gdybym zaczął paradować w tym po okolicy, stałbym się pośmiewiskiem 
wszystkich. Wicehrabia Spencer szybko straciłby kilka zębów. 
- Jesteś teraz hrabią - przypomniała mu. - A w Londynie mężczyźni 
chodzą w strojach z różowego atłasu i w kapeluszach zdobionych kolorowymi 
strusimi piórami. 
- Nie strugaj ze mnie wariata, Cat. Nie zauważyłaś, że nie jestem już 
dzieckiem? 
Westchnęła. 
- Owszem, zauważyłam - powiedziała z żalem, zamykając wieko kufra 
wypełnionego strojami. 
- Zaniosę ci te kufry na górę. Przed pójściem spać pewnie będziesz 
chciała rozpakować nowe suknie. To twoje pierwsze eleganckie stroje, 
prawda? - Uśmiechnął się do niej ze słodyczą. - Dobrze, że już wróciłaś. 
Ruark Helford źle spał pierwszej nocy po powrocie do domu. Wstał przed 
świtem i wałęsał się po niemal zapomnianych komnatach posiadłości. Była 
tak piękna, że nie mógł zrozumieć, dlaczego przez długie lata pozostawał 
w Londynie. Poszedł na taras widokowy, by zobaczyć wschód słońca. 
Popatrzył na posiadłość i na morze, które wschodzące słońce zmieniło w ruchomą 
masę płynnego złota. Z tyłu, gdzie zielenił się park, strzępy mgły 
utrzymywały się jeszcze w gałęziach drzew. 
Summer zerwała się przed świtem, by spędzić ranek na grzbiecie swojego 
ulubionego rumaka. Zapowiadał się piękny wschód słońca. Powietrze było 
łagodne i czuła, że zaczyna się ciepły dzień. Wiała lekka bryza i Summer 
nie mogła się doczekać, kiedy wreszcie pogalopuje po pustej plaży. Nie tracąc 
czasu na osiodłanie konia, pogłaskała jego aksamitne chrapy i wskoczyła 
na grzbiet. 
85 

Jechała powoli jakieś osiem kilometrów, ale gdy tylko zawróciła w stronę 
domu, koń ruszył galopem. Pomknął naprzód po płytkiej wodzie rozbryzgując 
fale. Już po chwili jej bluzka, zwilżona wodą przykleiła się do piersi. 
Wiatr rozwiał jej włosy, a ona przylgnęła do końskiego grzbietu, szepcąc 
do jego ucha słowa zachęty. 
Ruark Helford dostrzegł ją mknącą po plaży. Początkowo wpatrywał się 
z zaciekawieniem w odległy punkcik, który po pewnym czasie zmienił 
się w jeźdźca. Ku swemu ogromnemu zdziwieniu stwierdził, że jest nim 
nie kto inny, tylko Summer, dzika, nieokiełznana poganka o duchu wolnym 
jak morski wiatr. 
Ta dziewczyna, mknąca na koniu, niczym nie przypominała nieśmiałej 
damy, która potrafiła stać tak spokojnie ze spuszczonymi rzęsami. Przez ciało 
przebiegł mu dreszcz. 
Pragnął ją zdobyć. 
Pragnął być z nią. 
Pragnął wejść w nią głęboko. 
Jego przekleństwem było to, że nawet gdy wydawała mu się tak niedostępna, 
gdy była w towarzystwie swoich dwóch smoków, podniecała go, 
jak żadna inna. Z tej odległości wyglądała na półnagą. Myśl o jej pięknych, 
dumnych piersiach, opiętych wilgotną koszulą, była dla niego nie do zniesienia. 
Musi się z nią spotkać. 
Wybiegł z domu i ruszył ścieżką prowadzącą na plażę. Gdy dobiegł do 
brzegu, nie było jej już. Nie mógł uwierzyć, że zniknęła tak szybko. Przypływ 
zmył ślady podków, a plaża opustoszała. Wydawało mu się, że jej postać 
była tylko tworem jego wyobraźni. Dławiła go złość, ale wiedział też, że 
jej zniknięcie pobudziło tylko jego pragnienie, determinację, żeby ją zdobyć. 
Musiał więc zadowolić się stertą papierkowej roboty związanej z jego 
nową funkcją. Wiele razy w ciągu dnia odrzucał pióro z zamiarem złożenia 
wizyty w Roseland. Był rozdarty między pragnieniem, by ją zobaczyć, 
a chęcią dotrzymania danego słowa. 
Opanował się w końcu i doszedł do wniosku, że gardziłaby nim, gdyby 
nie był w stanie nawet przez dwadzieścia cztery godziny dotrzymać słowa. 
Miał nadzieję, że wieczorem odwiedzi go w Helford. 
Gdy nadszedł zmierzch, stracił tę nadzieję i sam zasiadł do kolacji 
w obszernej i ładnie urządzonej jadalni. Nie mógł przyzwyczaić się do 
86 

samotności. Od tak dawna mieszkał w hałaśliwym i pełnym energii Londynie, 
że jego organizm przystosował się do innego trybu życia. Zmiana miejsca 
pobytu wymagała pewnego okresu aklimatyzacji. W Londynie było tak 
głośno, wszyscy krzyczeli, śmiali się, popychali. Tu cisza niemal ogłuszała. 
Odłożył serwetę i wstał od stołu. Wieloletni lokaj, Burke, podszedł do 
niego i zwrócił się ze zwykłą dla siebie bezpośredniością: 
- Lordzie Ruark, jakaś kobieta czeka przed domem. Mówi, że chce się 
z panem widzieć. 
Burke przybył z Irlandii z matką Ruarka, gdy wyszła ona za mąż za 
pierwszego lorda Helforda. Przeżył ich oboje. I o ile wydawało się zupełnie 
normalne, że Burke zwraca się do swojego pana z pominięciem rodowego 
nazwiska, to Ruark nigdy nie pomyślał, żeby zwrócić się do lokaja po imieniu. 
- Czemu nie zaprosiłeś jej do środka? - zapytał. 
- Oczywiście zrobiłem to, ale odmówiła. Jest bez przyzwoitki, wolała 
więc zostać na zewnątrz - wyjaśniał z kamienną twarzą. 
Ruark uśmiechnął się na jej widok. Robiło się już ciemno, ale ona wydawała 
się świecić jakimś własnym światłem. "To Summer" - myślał zachwycony. 
Siedziała na rumaku, który musiał kosztować majątek. Miała na 
sobie elegancką amazonkę w bardzo niepraktycznym kolorze żółtych róż. 
Nigdy w życiu nie widział tak pięknego obrazka. 
- Jest pan pewnie zdziwiony, że zdjęłam żałobę - powiedziała. 
Pokręcił głową. 
- Cokolwiek pani zrobi, nie zaszokuje mnie pani - zapewnił. 
"Nawet nie wiesz, jak głęboko się mylisz" - pomyślała, głośno zaś 
wyjaśniła: 
- Nie chcę być hipokrytką. Nie odczuwam smutku po jego odejściu - 
dodała, ucinając temat. 
Usiłował przypomnieć sobie, jak wyglądała o świcie, i stwierdził, że nie 
jest to łatwe. Ta kobieta była tak elegancka, jakby wybrała się na przejażdżkę 
po londyńskim parku. 
- Mam do pana prośbę. 
Pomógł jej zsiąść z konia, przytrzymując silnym ramieniem. Serce zabiło 
mu mocno i nie było to spowodowane wysiłkiem. 
- Wszystko, co pani rozkaże - odpowiedział. 
87 

- Odnawiam właśnie stajnię. Jest w strasznym stanie i silniejszy poryw 
wiatru może ją powalić. Czy sprawiłabym duży kłopot, gdybym zostawiła 
tu Ebony'ego do zakończenia prac? - Nie miała wyrzutów sumienia, gdy 
łączyła prawdę z kłamstwem. 
- Ależ to żaden kłopot - zapewnił ją, szczęśliwy, gdyż miał nadzieję, 
że będzie ją częściej widywał. 
Gdy szli do stajni, rozwinęła swoją historyjkę. 
- Niech pana też nie niepokoi fakt, że nastąpi teraz parada różnych ludzi. 
Zaczynam prace i będę potrzebowała pracowników. 
W ogromnej, przestronnej stajni Ruark zaprowadził Ebony'ego do wolnego 
boksu. Rozsiodłał konia i wyjął mu wędzidło. 
- To bardzo piękny okaz - powiedział z podziwem. 
- Jestem do niego bardzo przywiązana - rzekła niskim głosem. 
Powietrze przesycone było zapachem siana i skóry. Podniecenie Ruarka 
dało o sobie widomy znak. Pragnął rzucić ją na siano i tarzać się z nią, aż 
oboje byliby nadzy. Patrzył na nią pożądliwie. Uświadomił sobie w końcu 
niestosowność takiego zachowania. Jej suknia była bez zarzutu, fryzura 
według najnowszej mody. To dama. Do tego jeszcze niewinna. Nie wolno 
mu o tym zapominać. Ociągając się wezwał stajennego. 
- Koń lady St. Catherine pozostanie tu przez kilka tygodni. Zadbaj o niego. 
- Jak mam się panu odwdzięczyć, lordzie Helford? - zapytała, gdy 
wracali ze stajni. - Z każdym dniem zaciągam coraz większy kredyt. 
- Proszę więc wejść i napić się ze mną nieco wina. Pokażę pani dom - 
powiedział z prośbą w głosie. Z żalem pokręciła głową. 
- Pan wie, że nie mogę przyjąć tego zaproszenia - powiedziała cicho. - 
Proszę pokazać mi ogród. 
- Jest ciemno - zaprotestował. 
- Zaraz wzejdzie księżyc - zapewniła. 
- Pogoda w sam raz dla przemytników - mruknął, a ona zadrżała mimowolnie. 
Gdy szli przez aksamitne trawniki, oddzielające dom od różanego ogrodu, 
owionął ich upajający zapach kwiatów. Przeszli pod pergolą oplecioną 
kiściami kwiatów ciężkimi od rosy. Ruark długo błądził wzrokiem w ciemności, 
aż znalazł to, czego szukał. Zostawił ją i po chwili wrócił z naręczem 
88 

kremowych kwiatów. 
- Zawsze będę panią obdarowywał kremowymi różami - obiecał. - Nie 
boi się pani ciemności? 
Pokręciła głową. 
- Nie wtedy, gdy jestem z panem - odpowiedziała. 
Chwycił ją za rękę. Jej palce ściśle przylgnęły do jego dłoni. Czuł, że 
mógłby tak spacerować z nią do samego rana. 
- Mówią, że te cisowe aleje rzucają urok. - Zatrzymał się i spojrzał na 
nią. - Mnie zauroczyła pani - powiedział chrapliwie. 
Światło księżyca z trudem przedzierało się przez wysokie drzewa. 
Spojrzała w górę na jego ocienioną twarz. Przymknął oczy, aby skryć pod 
powiekami błysk pożądania. 
Ujął dłońmi delikatnie jej twarz i zbliżył usta do jej warg. Pocałunek, 
początkowo delikatny, stawał się coraz bardziej zmysłowy. Odsunął usta 
od jej twarzy, ale trzymał ją wciąż w objęciach. Poczuła twardą wypukłość 
w jego spodniach i uświadomiła sobie, że to jego męskość. 
Poczuł dreszcz, który przebiegł jej ciało, i położył dłoń na jej piersi. 
Zadrżała z rozkoszy. Nie mogła już zaprzeczyć, że Ruark Helford bardzo 
ją pociąga. Jego zmysłowość czyniła ją słabą z pożądania. Jej linie obronne 
słabły. Uświadomiła sobie, że uczucie do tego człowieka może zagrozić jej 
planom. Desperacko pragnęła wierzyć, że jest on inny niż pozostali 
mężczyźni. Chciała mu zaufać, mając nadzieję, że zawsze będzie okazywał 
jej miłość i szlachetność. Chciała, żeby zakochał się w niej i zaproponował 
małżeństwo. Ośmieliła się nawet mieć nadzieję, że zaczyna dzielić z nią 
uczucie, które dla niej było coraz bardziej oczywiste. Wiedziała jednak, że 
jeśli odda mu się teraz, nie będzie darzył jej szacunkiem. Zaczęła odpychać 
jego ręce. 
- Ruark, proszę. 
Spojrzał na nią, ale zdawało się, że nic nie jest w stanie go powstrzymać. 
- Dobrze, Ruarku, zaufam ci... całkowicie. - Ukoję twoje zmysły - 
powiedziała cicho, wiedząc, że tylko te słowa mogą go przekonać. 
Jęknął cicho. Była przecież dziewicą. Słodkie zaufanie w jej głosie 
wzburzyło go. 
• 
89 

- Do diabła, Summer! Nie powinnaś mi ufać. Nie wolno ci! Ja chcę być 
z tobą, chcę się z tobą kochać. Odejdź natychmiast, bo zaraz odbiorę ci twoje 
dziewictwo. 
Roześmiała się cicho. 
- Nie będę od ciebie uciekać, Ruarku. Będziesz mnie bronił nawet za 
cenę własnego życia, nawet przed samym sobą - powiedziała z ufnością. 
- Mam zamiar cię uwieść - uprzedził ją. 
- Nie dbam o to, Ruarku. Jeśli tego naprawdę chcesz, uwiedź mnie. 
Jęknął dziko i zmełł w ustach przekleństwo. Podeszli do huśtawki 
i usiedli obok siebie. 
- Wybacz mi, kochanie, moje zachowanie. Powinno się mnie zastrzelić. 
Szukał w myśli jakiegoś bezpiecznego tematu i chwycił się spraw związanych 
ze swym nowym zadaniem. 
- Dobrze, że będę miał tu dużo pracy. Jutro muszę odwiedzić lokalny 
posterunek straży i zapoznać ich z ustawą o zamieszkach. Są tak opieszali. 
Pod samymi ich nosami rozwija się w najlepsze przemyt, a nawet napady 
na statki. Będę musiał obedrzeć paru strażników ze skóry. Poczekam na 
przybycie posiłków z Bristol, a potem przeprowadzę inspekcję marynarki 
patrolowej, żeby tam wyszukać niedociągnięcia. Stanę się tu bardzo znanym 
człowiekiem. 
- Czy często będziesz poza domem? - zapytała niewinnie. 
- Mam parę spraw w okolicznych portach: Falmouth, Newquay, 
Plymouth. 
- Plymouth leży chyba w Devon? - zapytała. 
- Tak. Ale moja jurysdykcja rozciąga się i tam. Kornwalijscy kryminaliści 
z taką łatwością przenikają do Dover, że czują się tam całkiem bezpieczni 
przed ręką sprawiedliwości. 
- Naprawdę chcesz skazywać ludzi na śmierć? - spytała cicho. 
Zawahał się, czy powiedzieć jej prawdę. 
- Obawiam się, że tego nie uniknę. Zawsze jednak moje wyroki będą 
sprawiedliwe. 
- Ufam ci - powiedziała. 
- Już ci mówiłem, że nie jest to zbyt rozsądne z twojej strony - mruknął. 
- Odwołuję się do twojej litości - odpowiedziała ze śmiechem. 
90 

- Uchodzę powszechnie za bezlitosnego - przyznał się. 
Wiedziała, że mówi prawdę, i serce zatrzepotało w niej ze strachu. Może 
tylko mieć nadzieję, że Spider zakończył już swoje interesy. Wstała i poszła 
powoli w stronę domu. Szedł za nią, trzymając w kieszeniach swoje niebezpieczne 
ręce. Gdy zbliżyli się do domu, Burke wyszedł z latarnią. 
- Dziękuję, Burke. Odprowadzę panią do domu. 
Strach ścisnął ją za gardło. Zaprotestowała: 
- Nie mogę się kompromitować przed pańską służbą. 
- Burke nie dopuści do plotek - zapewnił ją Ruark. 
- W takim razie Burke jest najbardziej właściwym człowiekiem. - 
Uśmiechnęła się do Irlandczyka. 
- Czy byłby pan uprzejmy poświecić mi w drodze do domu? 
Burke skłonił się dworsko i spojrzał na Ruarka. 
- Pani wie, co jest stosowne, nawet jeśli inni o tym zapominają - 
powiedział drwiącym tonem. 

Gdy Summer wyjrzała przez okno i zobaczyła mężczyznę 
prowadzącego dwa konie, zrozumiała, że jest to człowiek, który kupił 
Ebony'ego. Odmówiła w duszy dziękczynną modlitwę, że udało jej się go 
wyprzedzić i krzyknęła do Spidera, który w kuchni nastawiał właśnie czajnik 
z wodą: 
- Biegnij szybko do stajni i wyprowadź twojego kucyka. Uprzątnij też 
nawóz. Najlepiej rozsyp go w ogródku. 
Włożyła stare ubranie, które już rok wcześniej nadawało się na śmietnik, 
i zbiegła do kuchni. Posiekała cebulę i wąchała ją, aż jej oczy zaczęty łzawić. 
Dopiero potem zeszła do niepożądanego gościa. 
Spojrzała na niego przekrwionymi oczami. 
- Czy przywiózł nam pan coś do jedzenia? - zapytała z nadzieją w głosie. 
- Co takiego?! - zdziwił się mężczyzna, lekko poirytowany. - Przyjechałem 
tu w interesach. Czy zastałem lorda St. Catherine'a? 
Łzy spłynęły jej po policzkach. 
- Mój ojciec nie żyje - szepnęła. 
Mężczyzna zmarszczył brwi i spojrzał na jej zniszczone ubranie. 
- Mam tu dowód kupna konia rasy barbaryjskiej, którego lord St. Catherine 
sprzedał mi miesiąc temu. Przyjechałem go zabrać. 
- A co to jest koń barbaryjski, proszę pana? 
- Koń, moja droga. Po prostu koń. 
- Od dawna nie stać nas już na trzymanie koni - powiedziała z zakłopotaniem. 
11 
93 

- Kto zarządza tym majątkiem? Zaprowadź mnie do stajni! 
- My nie mamy zarządcy - powiedziała bezradnie. 
Nie zsiadł z konia, więc szła potulnie za nim do stajni. 
- Jeśli nie znajdę konia, zajmę inwentarz. 
Stanął jak wryty, gdy zobaczył, że stajnia jest zupełnie pusta. W tym 
momencie Summer głośno zaburczało w żołądku. Spojrzał na nią zdumiony. 
Jego podejrzenia sprawdziły się. Oszukano go. Zrobił z siebie głupca, wypłacając 
pieniądze przed odebraniem towaru. Powodem była, oczywiście, 
chciwość. Cena, jaką zapłacił za konia, była ułamkiem jego rzeczywistej 
wartości. 
- Nie ma konia, nie ma inwentarza, żądam więc zwrotu pieniędzy - 
powiedział agresywnym tonem. Jego głos odbijał się głucho od ścian pustej 
stajni. 
- Pieniądze - powtórzyła cicho, jakby po raz pierwszy słyszała o takiej 
rzeczy. - Proszę pana, my nawet nie mamy co jeść. 
Oczy zwęziły mu się ze złości i spojrzał na jej łachmany. Nędzarką to 
ona i jest, ale całkiem ładną nędzarką. Za swoje pieniądze może jednak coś 
mieć. Na takie zabawy opuszczona stajnia w sam raz się nadaje. Nigdy nie 
miał tak młodej dziewczyny, a ta była w dodatku bardzo ładna. Członek 
zesztywniał mu tak, jak mu się nie zdarzyło od miesięcy. Jeśli dopisze mu 
szczęście, zdoła załatwić ją parę razy. Gdyby się opierała, on zna już sposoby, 
by zmusić ją do spełnienia jego żądań. Takie uduchowione dzierlatki potrzebują 
czasem odrobiny brutalności, żeby zmusić je do posłuszeństwa. 
Nawet, jeśli ją przy tym trochę poturbuje, to przecież pozbawiono go tego, 
co mu się według prawa należy. Zmrużył oczy i uśmiechnął się do niej 
obleśnie. Zanim jednak zdążył zrobić krok w jej stronę, w ręku Summer 
błysnął nóż. 
- Cat - dobiegł ich głos od strony drzwi. Odwrócił się i dostrzegł męską 
kopię dziewczyny z takim samym nożem w ręku. 
- Spider - odpowiedziała i jednocześnie zaczęli zbliżać się do mężczyzny. 
Włos zjeżył mu się na karku. Ci dwoje, używający przydomków zamiast 
imion, to jacyś rabusie, bandyci. Nie zostało mu nic innego, jak ucieczka. 
Wskoczył na konia i zaklął. Po luzaku, którego starannie przywiązał do 
słupka, został tylko odcięty rzemień. Uznał jednak, że lepiej go tu nie szukać. 
Summer spojrzała na brata z podziwem. 
94 

- Co zrobiłeś z kucykiem i koniem tego człowieka? 
Skrzywił się. 
- Zaprowadziłem je do kuchni. 
Zerwał się gwałtownie na myśl o tym, jakiego spustoszenia tam dokonały. 
- Rozbiję ci łeb., Spider! Jakby ta kuchnia nie była już dość okropna - 
krzyknęła biegnąc za nim. 
Razem wpadli do kuchni i zobaczyli ku swojej rozpaczy, że wielki 
wałach i kucyk Spidera pożarli do ostatniego okruszka ich posiłek. Nie było 
świeżo upieczonego chleba, znikł kosz jabłek, płatki na owsiankę, a nawet 
sos z patelni. 
- Może wpadnę do sąsiada ukraść parę jajek? 
- Nawet się nie waż! - krzyknęła Summer, zanim zorientowała się, że 
Spider drwi z niej. 
- W spiżarni jest szynka, zjedzmy trochę, zanim przyjdą ci ludzie po 
koniak - pospieszał ją. 
- Czy mam rozumieć, że przyjdą w biały dzień? 
- Widzę, że zrobiła się z ciebie stara baba - szydził Spider. - Ach, 
Spider, przyprawiasz mnie o atak serca - parodiował falsetem. 
Spojrzała na niego groźnie i obnażyła zęby. 
- Mnie się nie przyprawia o atak serca, to ja bywam ich powodem 
u innych. 
Późnym popołudniem policzyli pieniądze, które były w kasetce. 
- Razem z tym, co przywiozłam z Londynu, mamy trzy tysiące - powiedziała 
z dumą. 
- Ach, Spider. Nie mogę uwierzyć, jak to zrobiłeś. 
Uśmiechnął się uszczęśliwiony. 
- Brakuje nam już tylko siedemnastu tysięcy. Nie martw się. 
Zanim zamknęła kasetkę, wyciągnął z niej złotą monetę i podrzucił 
ją w powietrze. 
- Nie czekaj na mnie, Cat - powiedział i puścił do niej oko 
Świeca niemal się wypaliła, gdy Summer obudziła się z uczuciem, że 
stało się coś złego. Zapaliła nową, włożyła szybko purpurowy szlafrok i zeszła 
95 

na dół. W holu stał Spider z szarą twarzą, opierając się o drzwi. 
- Co się stało?! - podbiegła do niego, przerażona. 
- Straże. Strzelali do mnie - szepnął. 
- Na Boga! Coś ty znowu zmalował?! - szepnęła z furią. 
- Nic takiego... Towar jest wciąż w grocie. Omal nas nie złapali na 
gorącym uczynku... Musiałem uciekać. 
Oboje skoczyli, gdy usłyszeli głośne stukanie do drzwi. Summer wskazała 
ręką na schody i Spider cicho poszedł na górę. 
- Otwierać w imieniu prawa! - usłyszała rozkaz, wypowiedziany tonem, 
od którego krew stygła w żyłach. 
Poczekała chwilę, aż ponowili łomot do drzwi, następnie otworzyła je 
i uniosła wysoko świecę. Zobaczyła barczystego mężczyznę o świńskich 
oczkach w rumianej twarzy. 
- Kim pan jest? - zapytała. - Co to wszystko znaczy? 
- Jestem sierżant Oswald z posterunku w Falmouth - powiedział 
urzędowym tonem. 
- I cóż z tego? - domagała się wyjaśnień. 
- Mam powody przypuszczać, że to domostwo zamieszane jest w przemyt. 
Summer stała prosto, trzymając świecę blisko twarzy mężczyzny. 
- To domostwo, jak pan powiedział, jest zamieszkane przez jedną kobietę. 
Jak pan śmie mnie oskarżać! 
Wydawało się, że w ciemności stoi jeszcze dwóch czy trzech mężczyzn. 
Wiedziała, że najlepszą metodą obrony jest atak. Musi więc ich poniżyć. 
- Goniliśmy przestępcę aż tu. To niewątpliwie ktoś z pani służby. Proszę 
tu zostać, a my przeszukamy dom. 
- Ty pompatyczny ośle! - wrzasnęła. - Czy pan wie, że jest środek 
nocy?! Czy nie widzi pan, że jestem sama i w dodatku nie ubrana, sierżancie?! 
Czy pan nie wie, że w tym domu jest żałoba?! 
Szyja poczerwieniała mu aż po kołnierz jasnego munduru. 
- Jeśli nie znajdziemy tu ani winowajcy, ani przemytu, zostawimy panią 
w spokoju, milady. 
- Z pewnością nie znajdzie pan ani jednego, ani drugiego, sierżancie. Ma 
pan na to moje słowo. Dobranoc. 
96 

Oswald pomyślał o wściekłości lorda Helforda i jego niezadowoleniu. 
Przypomniał sobie, jak zwymyślał go tego ranka. 
- Nowy sędzia zażądał, żebyśmy przeszukali każdy podejrzany dom. 
- W takim razie ten nowy sędzia jest idiotą - wykrzyknęła bez namysłu. 
- Może i idiota, ale to człowiek gwałtowny i ja nie sprzeciwię się jego 
rozkazom. Musimy przeszukać dom. 
- Będzie pan mógł przeszukać mój dom, jeśli pokaże mi pan. nakaz. 
- Nie mam go. Nie sądziłem, że będzie mi potrzebny - tłumaczył się, 
a oczy zwęziły mu się z gniewu. 
- Zapewniam pana, że jest to niezbędne. Proponuję, żeby udał się pan 
po nakaz. Dopiero potem może pan wrócić. 
- Jest środek nocy - fuknął. 
- Jeśli potrafił pan mnie wyrwać ze snu, to nie widzę powodu, żeby nie 
mógł pan obudzić sędziego. Jeśli pan nie chce tego zrobić, niech pan przyjdzie 
rano - zaproponowała ze słodyczą. 
Zagryzł wargi ze złości i odszedł. 
Summer zaryglowała drzwi i na drżących nogach pobiegła na górę. 
Spider, wciąż ubrany, leżał na łóżku. 
- A teraz mów wszystko - powiedziała spokojnie. 
- To nie przez nas rozbił się ten statek, to musiał zrobić ktoś inny. Gdy 
dostrzegliśmy go, już tonął. Belgijski czy holenderski, więc żadna strata. 
- Jeszcze nie wypowiedzieliśmy wojny Holandii - przypomniała mu. 
- W każdym razie, gdy dotarliśmy do niego, był już splądrowany. Zostały 
tylko rozbite beczki, reszta znikła. Po zapachu można było przypuszczać, 
że wieźli dżin. 
- Co jest w grocie? - zapytała. 
- Nie mam pojęcia. To może nie mieć żadnej wartości. Wszystko było 
zawinięte w nieprzemakalne płótno. 
- Cokolwiek by to było, lepiej zejdźmy tam, zanim odpływ wyniesie 
wszystko z powrotem w morze. 
- Może tak byłoby najlepiej. Jeśli rano przeszukają dom... 
Znalazła sześć ciężkich paczek zawiniętych w nieprzemakalne płótno. 
Musieli zrobić po trzy kursy, żeby przenieść towar do piwnicy, i następne 
trzy, żeby wnieść go na górę. Summer pochyliła się nad paczką i ostrożnie 
4 — Pirat i Poganka 97 

odwinęła płótno. Gdy światło świecy oświetliło piękne, mięsiste koronki. 
Summer wstrzymała dech w piersi. 
- To muszą być brukselskie koronki - powiedziała z zachwytem, dotykając 
wspaniałej, niezwykle kosztownej materii. 
- Komu, u diabła, można to sprzedać? - zastanawiał się zawiedziony 
Spider. 
- Musimy je jakoś przewieźć do cioci Lil. Są nie mniej warte niż złoto. 
Będziemy musieli oczywiście sprzedać je nieco taniej, ale i tak przyniosą 
nam kilka tysięcy. 
- Gdzie możemy je ukryć? - zapytał Spider. 
- W moim łóżku. To jedyne miejsce, do którego tylko ja mam dostęp - 
powiedziała zdecydowanie. 
Wstała jak zwykle o świcie, ale nie po to, by przejechać się po plaży. 
Wybrała starannie najpiękniejszą suknię z kremowego płótna, zdobioną 
jasnozielonymi kokardkami. Wpięła we włosy kremową różę i poszła obudzić 
brata. 
Zamrugał oczami, gdy ją zobaczył. 
- Wybierasz się na bal? - zapytał ubawiony. Potem znów usiłował 
zgadnąć. - Wychodzisz za mąż? 
- Nie, głuptasie. To nie jest suknia wieczorowa. Jest przecież bardzo 
skromna, zapewniam cię. 
- Więc to dla niego tak się wystroiłaś? - mruknął. 
- Nie, Spider. To dla ciebie. Muszę dotrzeć do lorda Helforda, zanim 
zrobi to sierżant Oswald. Ruark będzie musiał dokonać wyboru. 
- Ten bękart Oswald nie ma żadnej szansy, co? - zaśmiał się Spider. 
- Obawiam się, że nie - przyznała szczerze - A teraz zejdź na dół 
i zaprząż twojego kucyka do powoziku. 
- Doskonale wiesz, jak to się robi. Robiłaś to już tysiąc razy -powiedział 
ziewając. 
- Nie w tej jasnej sukni, ty leniwy głupku. 
Zbliżając się do długiego podjazdu w Helford, zobaczyła, że Ruark 
szykuje się właśnie do wyjazdu. Stajenny trzymał jego osiodłanego konia, 
a Burke odbierał od niego filiżankę. Gdy Ruark zobaczył ją, ruszył w stronę 
98 

powoziku. Wyskoczyła, zanim do niej podszedł, i pobiegła do niego szeleszcząc 
halkami. Ujął ją za ręce, zdziwiony, jak świeżo wygląda o szóstej 
rano. Spojrzała na niego z nieszczęściem wypisanym na twarzy. 
- Ty drżysz, kochanie. Co się stało? - dopytywał. 
Otworzyła usta, żeby przemówić, ale nie mogła wykrztusić ani słowa. 
- Wejdź i usiądź - poprosił. 
- Ale... Ja... Ja... - wahała się. - No dobrze, wejdę. 
Pozwoliła mu się przekonać. 
Prowadził ją przez hol do malutkiego saloniku, w którym stały wygodne 
fotele, z ogniem na kominku, i usiłował ją uspokoić. 
- Proszę podać kawę, Burke. 
Usiadł naprzeciw niej przy małym stoliku i powiedział z troską w głosie: 
- Powiedz, co się stało. Coś cię wystraszyło? 
- To był mężczyzna - zaczęła mówić cichym głosem. - Przyszedł 
W środku nocy i domagał się, żebym go wpuściła. Byłam sama, nie ubrana. 
W jego oczach błysnęła furia. Zacisnął szczęki. Usłyszeli głos Burke'a, 
który otworzył drzwi i wpuścił sierżanta Oswalda. Summer spojrzała na niego 
przez drzwi salonu. 
- Ach, nie! - krzyknęła przerażona, przyciskając dłoń do gardła. 
- Czy to ten człowiek? - zapytał Ruark. 
Summer przymknęła oczy i lekko kiwnęła głową. 
Ruark wpadł do holu. Sierżant Oswald zasalutował mu przepisowo 
i powiedział: 
- Przepraszam, że pana niepokoję, lordzie Helford, ale potrzebna mi pana 
zgoda na przeszukanie sąsiedniej posiadłości. 
Helford podszedł do sierżanta z taką miną, że tamten cofnął się przestraszony. 
Ruark wrzasnął: 
- Wczoraj już wyrażałem wątpliwości co do pańskich kompetencji. Dziś 
znam odpowiedź. Czy pan pije, sierżancie? 
- Tak, sir. Nie, sir. Nie na służbie, sir. 
Ruark był wściekły, że ten głupiec o nalanej twarzy oglądał Summer 
w nocnym stroju. 
- Jak może pan wytłumaczyć to, że wpadł pan do domu lady St. Catherine 
w środku nocy? 
99 

- Sir, ścigaliśmy przemytnika aż do posiadłości lady St. Catherine. 
Odmówiła współpracy i nie zgodziła się na przeszukanie. 
- A gdybyście ścigali go do mojej posiadłości, to przypuszczalibyście, 
że ja też jestem przemytnikiem, czy tak?! 
- Ależ skąd, sir - odpowiedział Oswald stając na baczność. 
- Na Boga, Oswald. Powinienem postawić pana pod sąd - powiedział 
Helford usiłując opanować złość. Przestał krzyczeć, ale głos jego był wciąż 
głuchy ze zdenerwowania. 
- Jeśli ty sam lub ktokolwiek z twoich ludzi postawi jeszcze nogę w posiadłości 
lady St. Catherine, podejmę działania dyscyplinarne. Czy zrozumiał 
mnie pan, sierżancie? - zadał pytanie nieprzyjemnym tonem. 
- Tak, sir. 
Oswald rzucił okiem w głąb holu. Summer stała w drzwiach z uśmieszkiem 
na ustach, potem cofnęła się do salonu. Oswald zaklinał się w duchu, 
że któregoś dnia zemści się za jej dzisiejsze zwycięstwo. 

Przez następne trzy dni Summer nie widziała Ruarka 
Helforda. On zajęty był swoimi sprawami, a ona denerwowała się, że traci 
kolejne dni. Do terminu spłacenia hipoteki zostały jej jeszcze tylko trzy 
tygodnie. 
Czwartego dnia zabrała Ebony'ego ze stajni w Helford i pogalopowała 
wzdłuż pustej plaży. Powietrze było rześkie i chłodne. W krótkim czasie 
przejechała około ośmiu kilometrów i zawróciła. 
W połowie drogi zobaczyła Ruarka, który wyjechał jej naprzeciw. Przez 
moment poczuła się zawstydzona, że zobaczy ją w spodniach i koszuli, 
z potarganymi włosami, ale ponieważ nic nie mogła na to poradzić, pomachała 
do niego wesoło, naprawdę zadowolona ze spotkania. 
Krzyknął coś do niej i choć wiatr usiłował zagłuszyć jego głos, zdołała 
usłyszeć. 
- Zamarznie pani na śmierć w tej koszuli. Proszę wstąpić do mnie. Chcę 
z panią pomówić. 
Pokręciła głową, pozwalając, by wiatr rozwiał jej już i tak potargane 
włosy. Zauważyła, że on też jest w samej koszuli. 
- W takim razie rozpalę ognisko - zaproponował z nadzieją w głosie. 
Skinęła głową i pokazała mu małe wgłębienie między skałami. Zsiedli 
z koni, żeby zebrać trochę drewna, które Ruark szybko ułożył w stos i podpalił. 
Pokazała mu stertę roślin na piasku, która wyglądała, jakby była oblana 
żywicą. 
- To ambra, którą morze wyrzuciło na brzeg. 
- Ambra? - powtórzył. - W Londynie ma ona cenę złota. 
12 
101 

- Dlaczego? - zapytała śmiejąc się. 
Ruark pomyślał, że nawet gdyby powiedział jej, że jest to rzadki środek 
podniecający, to i tak niewiele by jej wyjaśniło. 
- Rodzaj leku - powiedział i usiadł opierając się o skałę. Wziął ją za 
rękę, zachęcając, by usiadła. 
Zawahała się. 
- Jest pani niezadowolona, że zakłóciłem pani samotność. Powiedziała 
pani kiedyś wyraźnie, że lubi pani być sama. 
- Oczywiście, że nie jestem niezadowolona. Po prostu czuję się skrępowana, 
że widzi mnie pan w tym mało kobiecym ubraniu. 
- Mało kobiecym? - zdziwił się, myśląc jednocześnie, jak kobieco 
wygląda w tej wilgotnej koszuli przylegającej do piersi. 
- Bardzo mi pana brakowało. 
- Czy to prawda, lady Summer St. Catherine? Dlaczego więc nie podejdzie 
pani i nie usiądzie koło mnie? 
Zawahała się znowu. 
- Lubię koło pana siedzieć - przyznała się. - O ile nie robi pan rzeczy, 
które mnie przerażają - dodała szybko. 
Spojrzał na nią. 
- Czy mówi pani o pocałunkach? 
Pokręciła głową. 
- Jestem dość szczera, żeby przyznać, że lubię, jak mnie pan całuje. Myślę 
o czymś innym. - Jej twarz zarumieniła się pomimo chłodnego wiatru. 
- Nic nie rozumiem, kochanie. Co cię tak przeraża? 
- Że pan robi się tam... Taki wielki. 
- Co takiego?! - zdziwił się. Wziął ją delikatnie za rękę i posadził na 
piasku. Zaczął mówić cicho, głosem pełnym czułości. - To nie moja wina, 
że robię się taki... wielki. To z pani powodu. 
Spojrzała na niego, dostrzegając w nim jeszcze jedną cechę, która ją 
zadziwiła. Te mistyczne związki między kobietą a mężczyzną jednocześnie 
pociągały ją i peszyły. Uciekała od nich, a zarazem pragnęła je poznać. 
- Gdy jest pani przy mnie, tracę kontrolę nad pewnymi sprawami. 
Natychmiast jego męskość zareagowała na jej bliskość. Wbił wzrok w jej 
usta. Gdy tylko jego członek zaczął pęcznieć i wydłużać się, uświadomił 
102 

sobie, że popełnił błąd. 
- Wystarczy, że widzę panią, słyszę jej śmiech, czuję zapach perfum, 
i natychmiast jestem podniecony. Nie muszę nawet pani widzieć. Wystarczy, 
że o pani pomyślę, o tym, że pani dotykam, a ten przeklęty organ zaczyna 
działać niezależnie od mojej woli. 
Zachwycało ją to, że nie musi nawet być przy nim, żeby mieć na niego 
wpływ. Powoli jej lęk mijał, a jego miejsce zajęła ciekawość. Oblizała wargi 
końcem języka mimo woli, kusząc Ruarka. Musiał ją pocałować. 
- Pragnę pani - powiedział ochryple, przyciągając ją do siebie. 
Zadrżała pod wpływem jego pieszczot. 
- Jest pani mokra - powiedział dotknąwszy jej piersi. 
Zerwał się na nogi i dołożył do ognia. Pobiegł na plażę, by przynieść 
więcej suchych drew. Zdjął swoją, tak samo wilgotną, koszulę, i usiadł 
ponownie przy niej. Uniosła powieki i spojrzała na jego nagą pierś. 
- Wiem, że to grzech, ale jestem bardzo ciekawa. 
- Ciekawa mojego ciała? - zapytał cicho. 
Skinęła głową. 
- Nie mogę tego pokonać. Chcę patrzeć na pana... Dotykać... Widzieć, 
co pan czuje, gdy moje dłonie błądzą po pana ciele. Jeśli te myśli są złe, 
nic na to nie poradzę. 
- Te myśli nie są złe. ukochana. Są piękne i naturalne. Czy zdajesz sobie 
sprawę z tego, że pragnę tego samego. Kiedy jesteś blisko, trudno mi się 
powstrzymać, żeby cię nie dotykać. Zdobądź się więc na odwagę i dotknij 
mnie. Daj mi przedsmak tego, co może ofiarować mała poganka, którą 
zaczynam kochać. 
Klęknęła przed nim i dotknęła zarośniętej piersi i silnych mięśni. Wstrzymał 
oddech, usiłując zapanować nad sobą. Gdy była tak blisko, za nic nie 
chciał jej przestraszyć. Patrząc mu w oczy, zaczęła odpinać bluzkę. Potem 
celowo opuściła wzrok, patrząc na spodnie między jego nogami. Wstrzymała 
oddech, gdy zobaczyła, jak pulsuje w nim gorące pragnienie, nie mogąc 
uwierzyć, że to jej dzieło. Uklęknął, a jego organ pęczniał, twardniał, pulsował, 
aż zdawało się, że wyskoczy z obcisłych spodni. 
Zachwyciła ją władza, którą nad nim miała. Powoli zdjęła koszulę i rozwiesiła 
ją blisko ogniska. Była w Cat zarówno zmysłowość, jak i niewinność, 
którym trudno było się oprzeć. 
103 

Chłonął zmysłami jej nagie piękno. 
"Czuję się tak, jakbym już to kiedyś robiła" - pomyślała, choć oczywiście 
była to dla niej nowość. Ich oczy prowadziły własną rozmowę bez 
słów. Wreszcie wyciągnął rękę, objął krągłą pierś i pocałował różowy pączek. 
- Są bardziej podniecające niż wszelkie środki podniecające - szepnął 
i zaczął drażnić językiem jej sutki stwardniałe z podniecenia. 
Nie było w niej wstydu, zażenowania. Pomyślała ze współczuciem o kobietach, 
które wstyd powstrzymywał przed rozkoszą. Ruark był zarazem 
namiętny i łagodny. 
Gdy zaczął ją całować, wiedziała, że to, co robi, sprawia jej rozkosz, 
podobnie jak sposób, w jaki to odczuwa. I choć nie była jeszcze gotowa 
zaufać mu całkowicie, wiedziała, że jeśli pomoże jej pokonać kłopoty i zapewni 
bezpieczeństwo, jest gotowa gorąco go pokochać. Doprowadzał ją 
niemal do szaleństwa. Rozpalał ogień w jej żyłach, w głowie, w sercu, w jej 
wnętrzu, w jej nagich piersiach. Pragnęła objąć go, pieścić, przytulić się do 
niego. 
- Cat! - rozległ się głos z wysokiej skały. 
Krzyknęła i chwyciła koszulę. 
- To mój brat. Muszę już iść. 
Ociągając się, przyprowadził jej konia i pomógł go dosiąść. Napawał 
go szczęściem fakt, że ona czuła to samo, że ogarniał ją ten sam płomień. 
Podniósł z piasku wilgotne wodorosty i podał jej. 
- One mają dla nas magiczną moc. 
- Coście tam robili? - pytał Spider z ponurą miną. 
- Załatwiałam swoje interesy, czyli coś, co tobie ostatnio nie bardzo 
wychodzi - odpowiedziała zarozumiałe. 
- Pozwoliłaś mu się całować... W usta - oskarżał ją. 
- Tak - odpowiedziała z ulgą, gdy zorientowała się, że nie zauważył 
jej nagości. 
- Czy udało ci się wyciągnąć z niego, co robił przez ostatnie trzy dni, 
czy też byłaś zajęta czym innym? Czy powiedział ci, że schwytał tych 
Holendrów, których obrabowaliśmy? Czy wiesz, że złapał Francuzów, którzy 
rabowali posiadłości na wybrzeżu? Przez cały czas udawało im się przemykać 
tamtędy z Brytanii i nikt ich nigdy nie złapał. On chyba ma oczy dookoła 
głowy. Musimy na niego bardzo uważać. Zamierza wyraźnie doprowadzić 
104 

do przestrzegania prawa na tym terenie. 
Ogarnął ją strach. Jeśli igra się z ogniem, można się sparzyć. By odsunąć 
nieprzyjemne myśli, zmieniła temat. 
- Jeśli chcemy w tym roku mieć choć trochę warzyw, musimy dziś zająć 
się ogrodem - powiedziała patrząc na wysokie chwasty. 
- Czy to niewinne zajęcie będzie ci odpowiadało? 
Uśmiechnęli się do siebie zapominając urazy. 
- Pomogę ci - zgodził się. 
Gdy klęczała na kolanach wśród grządek, dostrzegła zbliżającego się 
Burke'a i zmartwiała. Wstała, by otrzepać ręce i brudną, zniszczoną sukienkę. 
Uniosła nieświadomie rękę do obwiązanej chustką głowy, a Burke, kłaniając 
się jej uprzejmie, pozdrowił ją. 
- Dzień dobry pani. 
Spojrzała na Spidera klęczącego w równie zniszczonym ubraniu i serce 
w niej zamarło. Gra skończona. Gdy lokaj Helforda doniesie mu o zarośniętym 
chwastami ogrodzie i atmosferze zaniedbania w Roseland, Ruark straci 
dla niej całe zainteresowanie. 
- Lord Helford zaprasza panią na kolację dziś wieczór, lady Summer. 
Oczywiście zaproszenie obejmuje też lorda Spencera. 
Zaczerwieniła się i szukała w myślach jakiejś wymówki, ale Burke ani 
słowem, ani spojrzeniem nie dał jej odczuć, że coś jest nie w porządku. 
- Z przyjemnością przyjmujemy zaproszenie - powiedział wyniośle 
Spider. 
Summer gwałtownie westchnęła. 
- Z przyjemnością przekażę państwa odpowiedź. Lord Helford oczekuje 
o szóstej. - Burke skłonił się i wyszedł. 
- Czyś ty oszalał? - wrzasnęła na Spidera i opadając na kolana przy 
grządkach kapusty, rozpłakała się gwałtownie. 
Gdy ubierała się później na kolację w Helford, nie opuszczała jej myśl, 
jak spojrzy mu w oczy. Zastanawiała się, czy nie zrezygnować z zaproszenia, 
ale wtedy on z pewnością przyjechałby do Roseland i ta wizyta byłaby dla 
niego jeszcze bardziej szokująca niż opowiadanie Burke'a. 
- Gdzie mój garnitur, Cat? - dobiegł ją głos Spidera. 
- Jaki garnitur? - zapytała w roztargnieniu. 
105 

- To czarne aksamitne ubranie, które przywiozłaś mi z Londynu, 
Zaniosła do jego pokoju pięknie skrojony czarny garnitur, wysokie buty 
i wybrała najlepszą białą koszulę. 
- Musisz pamiętać podczas przyjęcia, żeby nie mówić do mnie "Cat", 
ale "Summer". Co gorsze,, ja też będą mówić do ciebie "Spencer" - uprzedziła 
go. 
Przebierając się patrzył na nią ponurym wzrokiem. Nowe ubranie zmieniło 
go z łobuziaka w eleganckiego modnego kawalera. Emanował taką 
pewnością siebie, że w pewnym momencie przestraszyła się, czy nie zacznie 
wypytywać, jakie zamiary ma lord Helford w stosunku do jego siostry. "Ale 
to na dobrą sprawę już bez znaczenia, po tym, jak Burke opowiedział mu, 
co zobaczył" - westchnęła. 
Jak nieważne wydało się jej teraz to, że leżała półnaga w jego ramionach 
na plaży. Teraz musi pogodzić się z tym, że zobaczył coś znacznie trudniejszego 
do zniesienia. Stwierdziła, że dla poprawy samopoczucia potrzebny 
jej jest wspaniały strój. Zdecydowała się na suknię z purpurowego aksamitu, 
z dużym dekoltem i spódnicą w kształcie tulipana. 
Przyjrzała się sobie w starym lustrze, którego srebrna rama prosiła się 
o renowację. Do całości stroju brakowało tylko naszyjnika z rubinów wokół 
szyi. 
Spider jechał konno na ogromnym wałachu, trzymając przed sobą siostrę. 
Summer przed wejściem do domu wzięła głęboki oddech, wyprostowała 
plecy i uniosła dumnie głowę. 
Burke, gdy przyjmował od niej pelerynę, lekko przymrużył powiekę 
i spojrzał na Cat znacząco. Spojrzała na niego zdziwiona, ale powoli nabierała 
otuchy. Najwyraźniej nie miał zamiaru opowiadać Ruarkowi o tym, co 
zobaczył. Zawiązali spisek i to zachwyciło ją. Spojrzała na brata i poczuła 
się jeszcze lepiej. Wyraźnie szykował się do batalii. Gdy patrzył na lorda 
Helforda mrużąc oczy i odymając usta, wyglądał jak pies myśliwski gotów 
do pościgu. 
Ruark wyszedł im naprzeciw, a ona przestraszyła się, że może ją pocałować. 
Spojrzał na nią tylko zachwyconym wzrokiem, ujął za rękę i pochylił 
nad nią z uszanowaniem. 
- Lordzie Helford, to mój brat, Spencer St. Catherine. 
Wymienili zwyczajowe formułki, taksując się wzajemnie wzrokiem. 
106 

Podano napoje. Zachowywali się wszyscy tak układnie, że Summer miała 
ochotę krzyczeć. Gdy weszli wreszcie do jadalni. Summer wzruszyła się na 
widok pięknych kremowych róż, które Ruark położył koło jej talerza. Wymienili 
znaczące spojrzenia. Wyraźnie usiłował nie patrzeć na nią zbyt 
natrętnie, ale chwilami okazywało się to za trudne. "Co ona ma takiego 
w sobie? - zastanawiał się. - Jest zmienna jak kameleon, jest w niej coś 
nieuchwytnego, trudnego do określenia. Jestem nią zafascynowany" - 
przyznał w duchu. Napięcie między dwoma mężczyznami miało wymiar 
niemal fizyczny. Niezależnie od tego, jaki temat podejmowali, Spider zawsze 
zdołał wtrącić, że Summer prowadziła dotąd bardzo spokojne życie i że nie 
jest przyzwyczajona do obecności mężczyzn. Był w stosunku do niej bardziej 
zaborczy niż najbardziej surowy ojciec. Z jego wypowiedzi wynikało wyraźnie, 
że czuje się w obowiązku strzec jej dobrze już dojrzałego dziewictwa. 
W końcu nie mogła już tego znieść i zmieniła temat rozmowy. 
- Lordzie Helford, czy to prawda, że zajął pan w tym tygodniu dwa 
statki? 
- Jak widzę, moje działania są już powszechnie znane w okolicy - 
zdziwił się, wodząc wzrokiem od brata do siostry. 
Uniosła kąciki ust. 
- Wszystkie ściany szepcą o wyczynach wysokiego komisarza Helforda. 
Co pan ma zamiar zrobić z tymi statkami? 
Starannie ważąc słowa, odpowiedział: 
- Holendra złapaliśmy bez ładunku. - Skrzywił się. - To robota rabusiów. 
Mieli tam tylko parę osób załogi, ale jakieś ciała pewnie za parę dni 
wypłyną. Statek popłynie do Plymouth. Jego Królewska Mość wreszcie 
rozbudowuje flotę. 
Nie miała odwagi spojrzeć na Spidera, mając świadomość, że w ich domu 
znajduje się towar pochodzący z tego okrutnego, krwawego napadu. Zapytała 
szybko: 
- A ten drugi statek? 
- Złapaliśmy przemytników na gorącym uczynku, więc towar jest 
nietknięty. Jutro odsyłam go do Londynu. 
- A załoga wróci do Bretanii? - badała go. 
Na jego twarzy pojawił się nieprzyjemny wyraz. 
107 

- Za piractwo grozi kara śmierci. 
Doskonale upieczone mięso zmieniło się w jej ustach w popiół. Szybko 
jednak skryła strach pod powiekami, szukając sposobu rozwiązania ich 
problemów. 
- Lordzie Helford - zaczęła z błyskiem w oku. - Czy mogłabym pana 
prosić o przekazanie przesyłki mojej ciotce? 
Spider omal nie zakrztusił się winem. 
- Zrobię to z przyjemnością - odpowiedział uprzejmie, wciąż wpatrzony 
w jej oczy. 
- Mój ojciec pozostawił lady Richwood kilka cennych płócien. Spider 
zapakuje je w skrzynie i dostarczy na okręt. Czy przekaże pan kufer na 
Cockspur Street? 
- Może pani uważać sprawę za załatwioną - odpowiedział z uśmiechem. 
Spider podziwiał jej zimną krew. Ona jednak nie skończyła jeszcze 
z Helfordem. 
- Podobno pan sam był kiedyś piratem ? 
Oczy zwęziły mu się jakby w gniewie. 
- Służyłem królowi na statku kaperskim pod rozkazami księcia Ruperta. 
Spider aż podskoczył, porzucając całą dotychczasową rezerwę. 
- Służył pan pod rozkazami księcia Ruperta! 
Obecność Summer zdawała się już niepotrzebna żadnemu z mężczyzn, 
gdy wsiedli na swojego konika. Rupert diabeł, Rupert geniusz militarny, 
Rupert kuzyn króla... Odmieniali jego imię na wszystkie sposoby. 
Summer powstrzymywała senność, jako że opowieść o księciu Rupercie 
rozpoczęła się od jego urodzin. 
- Czy pan wie, że pierwsze słowa, jakich się nauczył, to "do licha"? 
W wieku ośmiu lat miał już pełne przygotowanie militarne, a wstąpił do 
wojska mając Jat czternaście. 
Po jakiejś godzinie Summer usłyszała, jak Ruark mówi do Spencera: 
- Gdy następnym razem przybędzie do Kornwalii, musi pan go poznać. 
Kocha nas, Kornwalijczyków. Zawsze mówi, że morze wyposażyło nas 
w szczególny instynkt. 
W ostateczne zdumienie wprawiło ją to, że w pewnym momencie 
mężczyźni podnieśli kielichy z winem i zaczęli śpiewać jakąś marynarską 
108 

pieśń. 
W końcu wstała. 
- Spencerze, jest już bardzo późno. 
- Naprawdę? - zdziwił się, ale gdy zobaczył, że Summer zaciska usta, 
a Ruark wygląda na rozbawionego, powstrzymał protesty. - Pójdę po konia. 
Gdy tylko wyszedł z pokoju, Ruark chwycił ją w ramiona i mocno przytulił. 
Odchyliła nieco głowę i spojrzała w jego roześmiane oczy. 
- To był okropny wieczór - szepnęła. - Przez pierwsze pół wieczoru 
myślałam o tym, że za chwilę zapyta, czy pańskie zamiary wobec mnie są 
uczciwe, a później patrzyłam, jak sprawiasz, że zaczyna ci jeść z ręki. Jesteś 
diablo przebiegły. 
- A ty jesteś dziś tak piękna, że z trudem powstrzymałem się, żeby cię 
nie dotknąć. 
Spojrzał w dół na jej szyję, ramiona, na wpół odkryte piersi. 
- Ten dekolt wymaga klejnotów. Jakie by pani odpowiadały? 
- Ubóstwiam rubiny - mruknęła. 
Lekko musnął ją wargami. 
- Tak. Rubiny wyglądałyby tu wspaniale. Dobranoc, kochanie. Przyjedź 
do mnie niedługo. 
W drodze do domu Spider dolał oliwy do ognia. 
- Wiesz, Cat. Jeśli zamierzasz poślubić lorda Helforda, powinnaś zmienić 
sposób zachowania. 
- Przed czy po tym, jak przemycimy brukselskie koronki na jego okręcie 
do Londynu? - zapytała oschle. 
Następnego ranka morze spowiła mgła. Pogoda nigdy nie powstrzymywała 
Summer przed codzienną przejażdżką, więc włożyła spodnie i poszła 
do Helford po konia. Stajenny i jego pomocnicy przyzwyczaili się już do 
jej widoku w tym stroju, ale tego dnia skłonili się jej tylko uprzejmie, zamiast 
powitać ją wesoło, jak to mieli już we zwyczaju. 
Jednak Ebony powitał ją jak zwykle, gdy tylko weszła do boksu. Odwróciła 
się gwałtownie, usłyszawszy za plecami kroki, i zobaczyła barczystą postać 
Ruarka Helforda przy wejściu. 
- Nie podoba mi się to - powiedział poważnie, patrząc ponad jej głową 
109 

na ponury ranek. 
- Czy chodzi panu o mój strój? - zapytała ze śmiechem. 
- Pani strój... - Przypomniał sobie ich wcześniejszą rozmowę na ten 
temat. - Nie. Nie podoba mi się to, że jeździ pani konno w taką mgłę. To 
niebezpieczne. 
- Dlatego lubię to robić - kusiła. - Niebezpieczeństwo jest dla mnie 
tym, czym dla innych jest muzyka, wino czy miłość. 
Chwycił ją w ramiona. Jej słowa zawsze podniecały go. Przycisnął ją 
mocno i pochylił się nad jej ustami. Był w mundurze i obawiał się, że jeśli 
rzuci ją na siano, będzie miał trudności z oczyszczeniem granatowego sukna. 
- Kiedy uda nam się spędzić razem dłużej niż kilka minut? - szeptał 
przy jej ustach. 
Pocałowała go leciutko. 
- W tym tygodniu? W przyszłym tygodniu? Może nigdy? 
- Uprzedzam cię, że doprowadzisz mnie do szaleństwa kusząc w ten 
sposób. W następnym tygodniu będę jeszcze bardziej zajęty niż w tym. 
Z Francji przyjeżdżają na kilka dni matka i siostra króla. Przypłyną do Portsmouth 
za dwa tygodnie, ale już w tym tygodniu Karol z dużą częścią swojego 
dworu przybywa do Plymouth, żeby osobiście przeprowadzić inspekcję. 
- Czy wypowie wojnę Holandii? - zapytała. 
Pocałował ją w czubek nosa. 
- Zadajesz zbyt wiele pytań. Dziś mnie nie będzie. Czy mogłabyś przyjechać 
jutro wieczorem? 
Przytuliła się do niego w zaciszu boksu, usiłując odzyskać kontrolę nad 
niespokojnymi diabełkami w jej własnym ciele, które najwyraźniej domagały 
się wyzwolenia. Zastanawiała się, czy wszystkie zakochane kobiety są rozdarte 
między dwoma pragnieniami. Pragnęła gorąco odrzucić skromność 
i zachęcić go, by się z nią kochał, ale jednocześnie nie odstępowała jej myśl 
o tym, że powinna być zimna, oficjalna, nieosiągalna. Nie wolno jej pierwszej 
wyznać mu miłości. 
- Nie wiem, czy przyjadę - powiedziała z brutalną szczerością. 
- Wiem, że nie powinnam, ale jeśli stwierdzę, że nie mogę wytrzymać 
bez pana, przyjadę. 
- Pozwalając mi na to, bym określał nasze stosunki, zmuszasz mnie, bym 
110 

zachowywał się w stosunku do ciebie poprawnie - przesunął ręką po jej 
plecach. - Do licha, to najtrudniejsze zadanie, jakie kiedykolwiek otrzymałem. 
- To dobrze, że chcesz zachowywać się poprawnie - szepnęła z ulgą. 
Roześmiał się. 
- Bardzo chciałbym zachowywać się wobec ciebie całkiem niepoprawnie. 
- Mhm... - mruknęła oblizując wargi na myśl o jego niepoprawnym 
zachowaniu. 
Ebony, zmęczony już czekaniem, wyszedł ze stajni sam, więc wyrwała 
się z ramion Ruarka i pobiegał za koniem. 
Ruark szepnął jej jeszcze: 
- Jutro wrócę wcześniej i będę bardzo się starał zachowywać niepoprawnie. 
Zmarszczyła nos. 
- To może jednak nie przyjadę - dręczyła go bez bez litości. 

Summer po porannej przejażdżce zaprowadziła 
Ebony'ego na trawnik, żeby się pasł. Była szczęśliwa, że poranna mgła 
nawilżyła rośliny w ogrodzie i nie musi ich podlewać. 
Spider zbudował trzy drewniane skrzynie, w których można byłoby 
rzeczywiście przewozić obrazy, a Summer napisała o brukselskich koronkach 
do ciotki Lil. Starannie zapakowała tkaninę i owinęła ją w nieprzemakalne 
płótno. Następnie Spider przybił dokładnie wieko. O ósmej był w drodze 
do Falmouth. Summer szacowała, że koronka zwiększy ich oszczędności 
o kolejne parę tysięcy. Przyniosła wody ze studni i zagrzała ją. Gdy prała 
bieliznę, wciąż myślała o Ruarku Helfordzie. 
Czas uciekał i miała świadomość, że jeśli chce spłacić długi, musi wkrótce 
zostać jego kochanką. Osiągnęli już taki stopień intymności, iż miała nadzieję, 
że będzie dość zakochany i wspaniałomyślny, by wybaczyć jej ten 
podstęp. Jeśli ma rzeczywiście przyznać mu się do wszystkiego, będzie 
musiała bardzo starannie wybrać odpowiedni moment. 
W przyszłym tygodniu znowu wyjeżdża i czort wie, kiedy wróci. Musi 
zatem działać szybko. Jutrzejszej nocy musi mu się oddać. Spider wrócił 
z Falkon z zapasami. Wyprzęgnął kucyka z wozu i wypuścił go na trawnik, 
by pasł się wraz z Ebonym. Po jedzeniu opowiedział jej, jak poszło mu 
z ładowaniem skrzyń na okręt. Lord Helford osobiście nakazał Cully'emu 
dostarczyć przesyłkę do lady Richwood, gdy tylko przypłyną do Londynu. 
Dowiedział się też, że sam sędzia udał się do Plymouth, najprawdopodobniej 
po to, by osądzić tych ludzi z Bretanii, którzy zostali tam uwięzieni i czekają 
na skazanie. 
113 
13 

Później tego dnia, gdy Spider siodłał gniadego, zapytała go, dokąd się 
wybiera. 
- Sprawdzałem dziś rano pułapki na homary. Nic się nie złapało, więc 
spróbuję złowić parę ryb - odpowiedział. 
Odetchnęła z ulgą, ponieważ wkraczał w wiek, kiedy mężczyzna przestaje 
słuchać kobiety, nawet jeśli jest jego siostrą. Gdy nie wrócił po zmroku, 
zaniepokoiła się, ale gdy nadeszła noc i Spidera wciąż nie było, wpadła 
w panikę. Skoczyła, usłyszawszy głośne stukanie do drzwi. Jakiś oberwaniec 
wręczył jej kawałek kartki i szepnął do niej: 
- Złapali Spidera. 
- Aresztowali go! - krzyknęła. 
Kiwnął głową. 
- Celnicy. 
Poczuła, jak krew odpływa z jej twarzy. Zamknęła oczy i chwyciła się 
framugi. 
- Dokąd go zabrali? - spytała. 
Chłopak potrząsnął głową, więc spojrzała na kartkę. 
- Więzienie w Falmouth. Jesteś z gospody w Helston? - zapytała. 
Skinął głową. - Zabrali też mojego brata. 
Podziękowała mu i dała kilka miedziaków. 
- Biegnij do matki. Będzie teraz cię potrzebowała. 
Zaczęła się zastanawiać, czy nie udałoby się wykupić Spidera. Pobiegła 
na górę i wyjęła pieniądze z kasetki. A może powinna ubrać się elegancko, 
powiedzieć im, że jest lady St. Catherine, i zażądać uwolnienia Spidera. Nie. 
Na ile znała Spidera, nie powiedział nikomu, kim jest. Lepiej więc włożyć 
stare łachy i wybadać najpierw, co się z nim dzieje. 
Założyła domową suknię i owinęła się szalem. Wsiadła na kucyka i pojechała 
do Falmouth. Bez trudu dostała się do więzienia. Nie była jedyną 
kobietą, która tam przybyła. Wszyscy, którzy zostali zatrzymani za nielegalny 
przywóz alkoholu, siedzieli w jednej celi. Kilku mężczyzn stało przy kratach 
rozmawiając z kobietami. Spider natychmiast ją zauważył. 
- Nie martw się o mnie, Cat. Wszystko w porządku. Ten niski gruby 
facet w kącie to Bulldog Brown. Myślą, że jestem Spider Brown. Nie staniemy 
przed obliczem sędziego wcześniej niż za trzy tygodnie, więc nie 
pozwól, by to pokrzyżowało ci szyki. Nie mów mu o niczym, bo z waszego 
114 

małżeństwa będą nici. 
- Nie możesz tu zostać aż trzy tygodnie - zaprotestowała. 
- Oczywiście, że mogę. Będziemy sobie tu po prostu siedzieć i napychać 
brzuchy. 
Penrose uśmiechnął się do niej. 
- Zaproponuję naszym strażnikom parę butelek jabłecznika z gospody, 
żeby dbali o nas. 
- Widzisz? - uspokajał ją Spider. - Dobra porcja lokalnego jabłecznika 
sprawi, że będziemy sobie tu leżeć do góry brzuchami, więc nie martw 
się o mnie i zajmij się ważniejszymi sprawami. 
Skinęła głową. Nie powie mu, że przyniosła pieniądze na łapówkę. Lepiej 
nie robić mu fałszywych nadziei, dopóki nie sprawdzi, co z tego wyjdzie. 
Odwróciła się, szukając wzrokiem strażnika, ale zanim wyszła, Spider chwycił 
ją mocno za rękę i szepnął: 
- Gdy się z nim spotkasz, udawaj, że wszystko jest w najlepszym porządku. 
- Obiecuję - szepnęła i zagryzła wargi. 
- Zuch. Mam jednak dla ciebie jeszcze jedno, paskudne zadanie, ale 
obiecaj mi, że to zrobisz. - Spojrzał na nią niepewnie. - Ten skurwysyn 
Oswald, który nas złapał, postrzelił mojego konia. Obawiam się, że ta świnia 
go nie dobiła, tylko zostawiła tam, na plaży. Będziesz musiała iść i dobić 
go, Cat. 
Serce ścisnął jej żal. Cóż za potwór! Jak można zostawić rannego konia, 
żeby męczył się w powolnej agonii? Sprawdziła, czy wciąż ma pieniądze, 
i poszła szybko za wartownikiem. 
Tej nocy szczęście opuściło ją. Spotkała sierżant Oswalda, który rechocąc, 
powiedział: 
- I kogóż ja widzę? Toż to dziwka samego Helforda. Tym razem nie 
możesz nic zrobić. Złapałem ich z beczkami. Do którego tym razem przyszłaś? 
- Przychodzę w imieniu pani Penrose z karczmy. Zatrzymaliście jej syna 
i męża - powiedziała pewnym głosem. 
Patrząc na nią z góry, drwił: 
- Tym razem nic ci nie pomoże rozkładanie nóg. 
Uciekła jak mogła najszybciej. Popędziła kucyka galopem. Żałowała, 
115 

że Spider nie zabrał na swoją wyprawę tego małego zwierzaka, który znał 
każdą ścieżkę na wzgórzach i prawdopodobnie nie dałby się postrzelić. 
Wróciwszy do Roseland, załadowała jeden z pistoletów, nabrała wody 
do wiadra i wspięła się na ścieżkę prowadzącą ku plaży. W połowie drogi 
dostrzegła konia leżącego na kamieniach. Modliła się, żeby już nie żył, ale 
zanim do niego dotarła, usłyszała, jak ciężko dyszy. Wiedziała, że w miarę, 
jak krew ucieka z niego, jest coraz bardziej spragniony. Wkopała wiadro 
z wodą w piasek tuż przy jego pysku i przemawiając do niego uspokajająco, 
pomogła mu napić się. Wypił całe wiadro dygocąc z wysiłku. 
- Dzielny konik - szepnęła przykładając lufę do tyłu jego łba i pociągnęła 
za spust. 
Pistolet wystrzelił i odbił tak, że gdyby nie klęczała, odrzut wystrzału 
powaliłby ją na piasek. Siedziała przez jakiś czas, żeby upewnić się, że koń 
już nie żyje. Po pewnym czasie odeszła, zostawiając go na pastwę przypływu. 
Nie spała tej nocy. Była tak wstrząśnięta, że miała ochotę krzyczeć. 
Jedynie to mogłoby rozładować zgromadzone w niej napięcie. Rozpaczała 
nad losem brata, choć ulgę przynosiła jej świadomość, że więzienie 
w Falmouth nie jest takim piekłem jak większe, w Plymouth. Doszła w końcu 
do wniosku, że Spider ma rację. Jedynym sposobem, żeby mu pomóc, 
była realizacja jej planów związanych z Ruarkiem Helfordem. Nie miała już 
czasu do stracenia. 
Gdy się już zdecydowała, poczuła nagłą niechęć. Uświadomiła sobie, 
że musi pokonać własne sumienie. Do tej pory nie zastanawiała się nad tym, 
czy ma sumienie. Jak może, świadomie i dla korzyści finansowych, oszukiwać 
kogoś, komu na niej zależy? Leżała, cicho rozważając wszystkie możliwości. 
Gdyby to dotyczyło tylko jej, zrezygnowałaby ze swoich nieuczciwych 
planów. Gdyby przez to straciła Roseland, trudno. Ale teraz Spider 
miał poważne kłopoty i wiedziała, że musi uciec się do oszustwa. Musi 
wykorzystać Ruarka, żeby pomóc bratu, ale obiecała sobie, że nigdy już go 
nie oszuka. Będzie wierna i wspaniałomyślna, by hojnie odpłacić mu za to, 
co dla niej zrobi. 
Ciepła mgła poprzedniego dnia była wstępem do upalnej pogody, którą 
przyniósł prąd zatokowy. Po południu Summer wykąpała się i umyła włosy 
pozwalając im wyschnąć na słońcu. Otworzyła szafę i zaczęła przeglądać 
116 

jej zawartość. Została jej jeszcze tylko jedna suknia, której nie widział Ruark 
Helford. Była z białego jedwabiu z bufiastymi rękawami, głębokim dekoltem 
i suto marszczoną spódnicą. 
Założyła koronkowe pończochy z podwiązkami i zaczerwieniła się. Wiedziała, 
że nim skończy się ta noc, Ruark zobaczy wszystko, co ma pod suknią. 
Z trudem oddychała, choć sama nie wiedziała, czy to z powodu zbyt mocno 
zasznurowanego gorsetu, czy z powodu myśli o tym, co zdarzy się tej nocy. 
Wieczór nie był ani trochę chłodniejszy niż dzień, nie potrzebowała więc 
płaszcza. Zamknęła dokładnie dom i wsiadła na Ebony'ego, którego 
poprzedniego dnia nie odprowadziła do stajni w Helford. Jechała powoli, 
by nie zburzyć starannej fryzury. 
Gdy zjawiła się w stajni, kilku stajennych rzuciło się ku niej, by pomóc 
jej zsiąść z konia. Podziękowała im uśmiechem i powoli weszła do domu. 
Burke czekał już na nią i poprowadził ją na taras, który tropikalne pnącza 
i inne rośliny zmieniły w rajski ogród. 
Ruark siedział na krawędzi fontanny. Gdy zobaczył Cat, wstał szybko 
i podszedł do niej. 
- Bałem się, że pani nie przyjedzie. 
- Nie wierzę, że pan kiedykolwiek w życiu bał się czegoś - powiedziała 
z czarującym uśmiechem, patrząc mu w oczy. 
Ujął ją za ręce i patrzył na nią, jakby nie mógł nasycić oczu jej urodą. 
Po chwili objął ją czule. "Ubrała się na biało, jakby podkreślając dziewictwo" 
- pomyślał. "Nie miało to zresztą żadnego znaczenia, ponieważ podjął 
już decyzję. Nie będzie już dłużej czekał. 
Zatrzymał się na chwilę, by zerwać dla niej egzotyczny kwiat. Uśmiechnęła 
się. Wiedziała, że ta noc będzie dla nich szczególna. Dotychczas zawsze 
wręczał jej kremowe róże. Dziś dał jej purpurowy kielich, bo wiedział, że 
tej nocy posiądzie ją. Czuł, jak gorąca krew krąży mu w żyłach, czuł dziwny 
ból, który drążył jego wnętrze. Trzymając ją za rękę, poprowadził ją do 
fontanny. Pośrodku znajdowała się rzeźba delfina z jadeitu. Woda spływała 
z jego pyska, tworząc trzy wodospady. Dno fontanny wyłożone było kaflami 
w tym samym kolorze, w którym był delfin. 
- Tu jest jak w raju - powiedziała cicho, patrząc z zachwytem na 
kwitnące krzewy. 
Żółty szczodrzeniec pysznił się obok wspaniałej magnolii. Drobne kwiatki 
117 

migdałowca rywalizowały z rododendronem. 
- To kopia ogrodów otomańskich z pałacu w Algierze. 
Summer otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. 
- O tylu rzeczach nie wiem. 
- A ja nie wiem nic o tobie - powiedział. - Ale temu łatwo zaradzić. 
Uniósł jej dłoń i złożył pocałunek na jej nadgarstku w miejscu, gdzie 
pulsowała żyłka. Pochlebiło mu to, że jej puls galopował jak szalony. Patrząc 
jej w oczy, powiedział: 
- Po to, by poznać niektórych ludzi, potrzeba kilku godzin, dla innych 
potrzeba na to całego życia. A jak będzie z nami? 
Potrząsnęła głową. 
- Mam nadzieję, że nasz czas nie przeminie tak szybko jak te kwiaty. 
One przekwitną w ciągu tygodnia... To takie smutne. 
- Oglądanie piękna w całym rozkwicie nigdy nie jest stratą - powiedział 
sugestywnie. - Dlatego pomyślałem, żeby tu podano nam dziś kolację. 
Lokaj kończył właśnie ustawiać półmiski i Ruark mógł już poprowadzić 
ją do stołu. Summer obawiała się, że nie będzie w stanie nic przełknąć, W jej 
żołądku trzepotało tysiąc motyli, a i utrzymujący się upał nie pobudzał 
apetytu. Ruark podsunął jej krzesło. Usiadła posłusznie i rozwinęła serwetkę. 
Usiadł na wprost niej, wciąż patrząc jej w oczy. Nalał "Chablis", a gdy 
podawał jej kielich, ich palce zetknęły się. Uniosła na niego wzrok, zdziwiona, 
jak nieznane uczucia wzbudził w niej ten gest. Zachwycało ją to, 
że mogą porozumiewać się bez słów. Wypiła łyk, trzymając przez chwilę 
chłodne wino na języku. 
Menu zostało dobrane niezwykle starannie, poruszając zarówno zmysł 
smaku, jak i węch, uwzględniając także to, że wieczór był niezwykle gorący. 
Podano wędzonego łososia i galarety. Summer jeszcze raz zdała sobie sprawę, 
jak bardzo różnią się te wyszukane potrawy od tego, co jadali zazwyczaj 
ze Spiderem. Potem podano kapłona i szparagi. 
Zarumieniła się jedząc ptaka, gdyż uświadomiła sobie, że nie po raz 
pierwszy próbuje koguta z jego bogatego stada. Nie spuszczał z niej wzroku, 
nie mógł więc nie zauważyć tego rumieńca. 
Położył dłoń na jej piąstce i zapytał: 
- Czy możesz zdradzić mi, co wywołuje tę piękną łunę na twych policzkach? 
118 

Opuściła rzęsy. 
- To tajemnica, lordzie Helford. 
- Nalegam, byś mówiła do mnie po imieniu. Chyba nie brakuje ci śmiałości, 
by pominąć te niepotrzebne formy. 
Spojrzała na niego z tajemniczym uśmiechem. 
- Nie jestem nieśmiała, Ruarku. Obawiam się, że wszystko, co robię 
i mówię, jest całkowicie bezwstydne. 
Rodziła się między nimi zmysłowość, która niemal fizycznie tamowała 
ich oddechy. Jej słowa pobudziły go gwałtownie. Pragnął jej, pożądał aż 
do bólu. Spojrzała na jego usta i natychmiast przypomniała sobie, jak ją 
całował, najpierw usta, potem pęczniejące sutki. 
Oczy Ruarka ściemniały z pożądania. Zawsze, gdy o niej myślał, pragnął 
wejść w nią głęboko. Patrzył na jej usta i marzył, by wyrwać z nich krzyk 
rozkoszy. 
Wszedł lokaj z deserem, ale oni nie pragnęli już niczego poza sobą. Czuli 
się tak, jakby oprócz nich nie było nikogo w całym wszechświecie. Wstał, 
uniósł ją z krzesła i przytulił mocno. 
- Twoja uroda nie ma sobie równej, kochanie. 
Przeszli powoli, przytuleni, w głąb tarasu aż do ogromnej szachownicy, 
na której stały figury naturalnej wielkości wyrzeźbione z kamienia. 
- Czy to także jest kopia z pałacu w Algierze? - zapytała zachwycona. 
- Tam graliśmy przesuwając na szachownicy prawdziwych ludzi, niewolników, 
których jedynym zajęciem było cierpliwe wyczekiwanie, aż zdecydujemy 
się wykonać ruch. 
- Jakie to dekadenckie - zauważyła. 
- W Algierze prawie wszystko było dekadenckie, ale z pewnością o niektóre 
rzeczy potrafią zadbać lepiej niż my. 
- O czym mówisz? - zapytała unosząc prowokująco głowę. 
Podniósł ją i posadził na kolanach kamiennego króla tak, by ich twarze 
znalazły się na tej samej wysokości. 
- Oni uczą kobiety, jak dawać rozkosz mężczyznom. Jedynym celem 
życia pięknych kobiet jest miłość. Zamyka się je w haremie, z dala od innych 
mężczyzn. 
Musnął jej usta. 
119 

- Chyba nie pragniesz tego dla mnie - szepnęła. 
- Jeśli mam być szczery, to właśnie to bym z tobą zrobił. 
Objął ją w pasie gorącymi dłońmi. Połaskotał ją lekko kciukami. 
Roześmiała się. 
- Ja jednak wolę sposób, w jaki kobiety żyją w Anglii. Tu, jeśli tylko 
tego zapragną, mogą usiąść na kolanach króla. 
- Ty mała wiedźmo! Jeśli król tylko spojrzy na ciebie, zabiję go. 
Podniósł ją z kamiennego siedziska. 
Zbliżał się wieczór. Cienie wydłużyły się. Wprowadził ją do cisowego 
labiryntu, gdzie byli jakby odcięci od reszty świata. 
- Teraz cię pocałuję - powiedział. Objął ją wdychając zapach jej perfum. 
Pochylił nad nią głowę. 
- Rozchyl usta, kochanie. Chcę, by ten pocałunek zespolił nas. 
Od tego pocałunku przeniknął ją dreszcz, spływający w dół jej ciała. 
Przytuliła się do Ruarka, jakby obawiając się, że upadnie. Jego dłonie paliły 
jej ciało przez delikatną materię sukni. Jego usta byty gorące, natarczywe. 
Ogarniał ją ogień, rodzący się w jej ustach, a kończący się gdzieś między 
udami. Jęknęła, gotowa sprostać jego pożądaniu. 
- Nie dam ci dziś odejść - powiedział wprost. 
- Wiem - powiedziała ulegle, czując coraz mocniej jego ciało przy 
swoim. 
Musiał powstrzymać się, by nie wziąć jej tu, między drzewami jak 
służącą. Wiedział, że będzie to jej pierwsze doświadczenie z mężczyzną, 
i pragnął, by ta noc stała się dla niej jedynym w swoim rodzaju przeżyciem. 
Objął ją ramieniem i wprowadził do domu. Gdy przechodzili koło drzwi 
tarasu, zatrzymał się i zabrał czerwony kwiat, który podarował jej wcześniej. 
Nie zważając na otaczający ich świat, weszli do małego spowitego mrokiem 
salonu, w którym stało kilka wygodnych foteli. Posadził ją na jednym z nich 
i oparł o poduszki. 
Do tej pory świadomość własnego dziewictwa była hamulcem dla jej 
pragnień. Teraz zdecydowała się: 
- Ruark, tak bardzo cię kocham - powiedziała. 
Jego dłoń błądziła już pod jej suknią, ale te proste słowa uprzytomniły 
mu, że w tę pierwszą noc musi być potraktowana ze szczególną miłością. 
Summer wiedziała, że się już nie wycofa. Chciała tego. Wszystko, co 
120 

zdarzy się jemu, zdarzy się i jej. Każde uczucie, wrażenie, będzie doznaniem 
obojga. Miłość przychodzi wtedy, gdy między dwojgiem ludzi nie ma 
już barier, nie istnieje wstyd, rezerwa, nawet duma. 
Sięgnął do tyłu, by rozpiąć stanik jej sukni. Ruch jej dłoni zdawał się 
powstrzymywać go przez chwilę, ale nic nie było w stanie już go powstrzymać. 
Zapalił lichtarze, by podziwiać jej urodę w świetle świec. 
- Lady Summer, czy wyjdzie pani za mnie? Serce w niej zamarło. 
- O tak, wasza lordowska mość. 
Uśmiechnął się i wziął ją w ramiona. Miała nadzieję, że rano będzie 
pamiętał o swojej obietnicy, ale była w nim tak zakochana, że w rzeczywistości 
nie miało to już żadnego znaczenia. 

14 . 
Ruark wstał z sofy i poprawił ubranie. Zapalił wszystkie 
świece w lichtarzu. Summer zdziwiona, podniosła się także. Ruark podszedł 
do drzwi i poprosił Burke'a. Policzki Summer zapłonęły, a serce zamarło, 
gdy usłyszała: 
- Sprawię ci kłopot, Burke, ale chcę, żebyś pojechał do Helston i przywiózł 
pastora. 
Odwrócił się do niej i zobaczył, że jej oczy lśnią jak gwiazdy, i już 
wiedział, że ją uszczęśliwił. Wziął od niej purpurowy kwiat i powiedział: 
- Poczekaj chwilę, kochanie. Mam coś, co bardziej będzie pasowało do 
tej ślubnej sukni. 
Siedziała oszołomiona, obawiając się, że za chwilę jej serce pęknie od 
nadmiaru szczęścia. Lord Helford poprosił ją o rękę. Nawet o tym nie śniła. 
A on posłał po pastora. 
Ruark zszedł na dół niosąc w dłoni kilka aksamitnych kasetek. Wyciągnął 
do niej rękę i zaprowadził ją do wysokiego lustra przy kominku. W dużej 
kasetce był piękny naszyjnik z rubinów. Założył go na jej szyję i pochylił 
się, by pocałować jej nagi kark. 
- To chyba nie dla mnie? - zapytała zdumiona. 
Wyjął parę bransolet i zapiął na jej nadgarstkach. 
- Dotarł}' do mnie plotki, że lady Helford ubóstwia rubiny. - Następnie 
wyjął pierścień i wsunął go do kieszeni. 
- Lady Helford - powtórzyła szeptem. 
Obawiała się, że nim pastor przybędzie, umrze z nadmiaru szczęścia. 
123 

Ruark polecił jednemu ze służących, by przyniósł z piwnicy dwie skrzynki 
wina, drugiego wysłał po baryłki z piwem. Summer stała wciąż przed lustrem, 
zachwycona klejnotami. 
Po niespełna półgodzinie Burke wrócił z pastorem. Był to potężnej 
postury mężczyzna o siwych włosach, roztaczający wokół siebie atmosferę 
autorytetu. 
- Witamy w Helford. Poprosiłem tu pana, by dokonał pan ceremonii 
ślubnej, panie Rashleigh - powiedział Ruark podając mu rękę. 
Pastor zignorował to i zmarszczył brwi. 
- Tłumaczyłem już pana służącemu, że jest to niemożliwe. Ten głupiec 
nalegał jednak, bym sam to panu powtórzył. 
Ruark uniósł brwi. Summer patrzyła z zainteresowaniem na obu 
mężczyzn, widząc wyraźnie, że obaj lubili być górą i można było się spodziewać 
niezłej utarczki. 
- Żeby zawrzeć małżeństwo, trzeba dać na zapowiedzi - tłumaczył 
z ostentacyjną cierpliwością. - Gdy ogłoszenie o zamiarze małżeństwa 
zostanie trzykrotnie odczytane w kościele, z przyjemnością pobłogosławię 
pana związek, lordzie Helford. 
Ruark uśmiechnął się z wyższością. 
- Jestem głównym sędzią w Kornwalii. Mam prawo zwalniania z zapowiedzi 
i właśnie z tego prawa korzystam, panie Rashleigh. 
Pastor otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale uznał, że lepiej zrezygnować. 
Summer wymieniła z Burkiem znaczące spojrzenie, które mówiło wyraźnie, 
że żadne z nich nie miało wątpliwości, kto będzie górą. 
Ruark polecił Burke'owi zgromadzić w holu całą służbę. Przeprosił na 
chwilę pastora: 
- Za piętnaście minut będziemy gotowi. 
Gdy zostali sami, Ruark natychmiast chwycił ją w ramiona. 
- Czy zawsze przeprowadza pan w ten sposób swoją wolę, milordzie? 
- Zawsze - odpowiedział patrząc jej w oczy. 
- Czy także z kobietami? 
- Szczególnie z kobietami - odpowiedział z naciskiem. 
- A może ja okażę się wyjątkiem? - powiedziała złośliwie i odsunęła 
się od niego. 
124 

Skrzywił się, a ona od niechcenia odwróciła się do lustra i zaczęła poprawiać 
fryzurę. Niech sobie poczeka. Nie pozwoli, żeby ten bogaty i arogancki 
młody lord pomyślał, że jest łatwa. To ona pierwsza wyznała mu miłość 
i przypuszczała, że właśnie to wyznanie sprowokowało go do zaproponowania 
jej małżeństwa. 
Patrzyła na jego odbicie w lustrze i myślała z nienawiścią o wszystkich 
kobietach, które znał wcześniej. Nie potrafiła myśleć spokojnie o tym, że 
całował inne. Należał do niej i nie będzie z nikim się nim dzielić. Gdy 
przypomniała sobie jego pocałunki, odruchowo spojrzała na usta Ruarka 
i przeszedł ją dreszcz. 
Natychmiast znalazł się przy niej. 
- Co się stało, kochanie? Czy nie jesteś pewna swojej decyzji? 
Odwróciła się od lustra i spojrzała mu w oczy. 
- Chcę tego całym sercem - powiedziała z przekonaniem. 
- To dobrze, bo ja już nie zmienię zdania. Chcę ciebie. 
Z błyszczącymi oczami poprowadził ją do dużego holu. 
Ogarnęła ją panika, gdy zobaczyła zgromadzoną służbę. Prowadziła 
kłamliwe życie i w każdej chwili mogło się to wydać. Żyła jak dzikuska, 
zdobywając jedzenie, gdzie się dało. Jak może udawać teraz wielką damę 
i prowadzić dom z tak liczną służbą? Spojrzała na Burke'a i dostrzegła w jego 
wzroku wyraz aprobaty. Uspokoiła się. Musi sobie jakoś poradzić. 
Była obiektem zainteresowania wszystkich i w jakiś sposób stało się 
zrozumiałe, dlaczego lego wieczoru ubrała się na biało. 
Stała dumnie obok Ruarka, podtrzymywana jego silnym ramieniem. Ujął 
ją za rękę i natychmiast umilkły szmery. 
- To jest lady Summer St. Catherine, która dziś zostanie moją żoną. Jest 
to pierwsza narzeczona, która wchodzi do tego domu od czasu, gdy moja 
matka przybyła tu trzydzieści lat temu. - Usłyszała akceptujące głosy służby. 
- Chcę, żebyście wszyscy byli świadkami naszego ślubu. Chcę, żebyście 
otworzyli dla niej swoje serca i przyjęli ją tak, jak uczyniłem to ja. To zadziwiające, 
że mieszkając obok tyle lat, spotkaliśmy się dopiero teraz. Miła 
jest mi myśl, że czekała na mnie całe życie. 
"To prawda" - pomyślała Summer. To było jak objawienie. Dziwne 
myśli przebiegały jej przez głowę, gdy wielebny Rashleigh podpowiadał im 
słowa przysięgi. Po pierwsze zobaczyła plamy tytoniu na jego palcach 

i wiedziała z pewnością, że i on zamieszali)' był w przemyt Zauważyła też, 
że służba jest dobrze odżywiona, z wyjątkiem tych, którzy pracowali 
w stajniach. Wszyscy spaśli się na bogactwie Helfordów, podczas gdy ona 
i Spider głodowali. A potem usłyszała, jak pastor mówi do Ruarka: 
- Niech pan młody kocha swą żonę tak, jakby była jego własnym ciałem. 
Ten mężczyzna i ta kobieta połączeni są w jedno. To tajemnica wiary. 
Niedługo ciało Ruarka złączy się z jej ciałem. Spojrzała na niego z miłością. 
"Jest taki poważny, opanowany" - pomyślała ze strachem. Jego 
ciemne włosy są gładko uczesane, a myśli nieprzeniknione. I nagle zapragnęła 
zobaczyć, jak traci swoje opanowanie. Poczuła potrzebę rozbicia jej na 
maleńkie okruchy. W jej myśli wkradł się cień zwątpienia. 
- Czy jesteście na to zdecydowani? - zapytał pastor. 
- Tak! - prawie krzyknęła, a służba wydała pomruk zadowolenia, że 
ich młoda pani tyle serca wkłada w słowa przysięgi małżeńskiej. Potem 
Ruark włożył jej na palec pierścień z krwawym rubinem i pochylił się nad 
nią, by złożyć na jej ustach pierwszy pocałunek małżeński. Nie zamknęła 
powiek, ale spojrzała głęboko w jego oczy, ciemne z pożądania. Mówiły 
one, jak działa na niego jej uroda. 
- Wyglądasz na szczęśliwego - szepnęła. 
- Mam bardzo skromne potrzeby. Zawsze zadowalam się najlepszym. 
Uściskał ją i odwrócił twarzą do służby. Burke podszedł do niej z pękiem 
kluczy. Jedna po drugiej, podchodziły do niej pomywaczki, pokojówki, 
kucharki i pozdrawiały nową panią. Nawet w takim momencie panował 
pewien szczególny porządek i Summer zrozumiała, że jako pani domu będzie 
musiała się wiele nauczyć. Potem przyszła kolej na męski personel: kucharczyków, 
garderobianych i stajennych. Po nich podeszli ogrodnicy, stangreci 
i lokaje. Na końcu zbliżył się do niej Burke, który zamykał ten orszak, i podał 
jej symboliczne klucze. Summer zwróciła się do niego z podziękowaniem. 
Skłonił się przed nią nisko i uśmiechnął porozumiewawczo. 
Lokaje roznosili napoje, żeby wypić zdrowie młodej pary. Kobiety sięgały 
po kieliszki z winem, mężczyźni na ogół woleli piwo. Ruark wyjął kieliszek 
z jej dłoni i postawił go na srebrnej tacy. 
- Tobie nie będzie potrzebne wino, by wzburzyć krew w twoich żyłach - 
powiedział cicho. 
Nagle zapragnęła aż do bólu zostać z nim sam na sam. Zgromadził 
126 

podczas ceremonii całą służbę, bo chciał, żeby wszystko odbyło się, jak 
należy. Została lady Helford i chciał, żeby wszyscy ją kochali i szanowali, 
żeby widzieli, że jest jego wybranką i oblubienicą. Ale i on niecierpliwił się 
teraz i pragnął, by zostali sami. Z trudem przychodziło mu panować nad 
swym pożądaniem. 
W końcu służba zaczęła opuszczać hol. Czuła jego bliskość i wyczuwała 
jego pragnienia. Spojrzała na jego usta i pomyślała o tym, jak przylgną do 
jej warg. Wziął ją za rękę, ale zamiast poprowadzić ją na górę, jak tego 
oczekiwała, wyprowadził ją na zewnątrz. 
Spojrzała na niego zdziwiona. Wtedy wziął ją na ręce i przeniósł przez 
próg. Objęła go ramionami za szyję i szepnęła: 
- Nieś mnie przez całą drogę do twojej sypialni. 
- Dobry Boże, jak wspaniale zapowiada się ta noc. Panna młoda jest we 
wspaniałym i uwodzicielskim nastroju. - Trzymając ją mocno w ramionach, 
wniósł po schodach. - Nie widziałaś jeszcze mojego domu, ale 
z pewnością tej nocy ci go nie pokażę - żartował. 
Skręcił w południowe skrzydło pałacu i wszedł do sypialni. 
- Jest jeszcze coś, czego nigdy nie widziałam i to dużo większe niedopatrzenie. 
- O czym mówisz, kochanie? - zapytał stawiając ją na miękkim dywanie, 
ale wciąż trzymał rękę wokół jej talii. 
- Nigdy nie widziałam nagiego mężczyzny... I chcę... 
Rozwiązała wstążkę, która przytrzymywała jego włosy, i wsunęła w nie 
rękę. Pod wpływem tej pieszczoty dreszcz przebiegł mu po krzyżu. 
- Rozbierz się pierwszy - poprosiła, gdyż była pewna, że jest gotów 
spełnić każde jej życzenie. 
- Jesteśmy zaledwie pół godziny po ślubie, a ty już jesteś dla mnie 
okrutna - powiedział zdejmując koszulę. - Czy wiesz, jak długo czekałem, 
żeby zobaczyć chociaż twoje nogi? Nigdy nie widziałem więcej niż kostki. 
Roześmiała się i uniosła spódnicę, ukazując koronkowe pończochy. 
Ruarkowi zaschło w ustach z wrażenia. Jej nogi były tak smukłe i długie. 
Opuściła spódnicę i patrzyła coraz bardziej podniecona, jak rozpina pas. Nie 
opuściła powiek, nie zarumieniła się, ale obserwowała wciąż, jakby biorąc 
w posiadanie każdy fragment jego wspaniałego ciała. 
127 

Zawahał się przed zdjęciem spodni. Rozpiął je już i zsunął na biodra, 
ale obawiał się, że widok jego nagości może zburzyć ten żartobliwy nastrój. 
Usiadł więc na łóżku i zaczął zdejmować buty. Wyciągnął do niej rękę. 
- Podejdź tu, pragnę cię dotknąć. - Patrzył na nią błagalnie. 
Podeszła i odmownie pokręciła głową. 
- Ja dotknę ciebie pierwsza. 
Usiadła koło niego na łóżku i przesunęła palcem po jego silnie zarysowanej 
szczęce. Miał szerokie, umięśnione ramiona. 
Dotykała ręką jego piersi i przesuwała palcami po skręconych włosach, 
porastających mu pierś i schodzących w dół, aż do wycięcia w spodniach. 
Chciała wsunąć tam dłoń, ale pomyślała, że to będzie już zbyt wiele dla ich 
już pobudzonych zmysłów. Musnęła tylko ręką wypukłość w jego spodniach 
i to wystarczyło, żeby naprężył się pod jej dłonią. 
- Ach! - krzyknęła zdziwiona i cofnęła rękę. 
- Nie cofaj się, kochanie - błagał ją. 
Znów wyciągnęła rękę w kierunku jego ciała, ale instynktownie unikała 
dotknięcia tego mistycznego, męskiego organu. 
- Ruarku Helfordzie, wodzisz mnie na pokuszenie - szepnęła przesuwając 
ręką po jego piersi. 
Zgniótł ją w ramionach i trzymając usta przy jej wargach, szepnął: 
- Ty nie wiesz nic o pokusach... jeszcze. Dopiero zaczynasz je poznawać, 
- Roześmiał się zmysłowo. Przewrócił ją na łóżko i wyprostował jej 
ramiona. Nachylał się tak nad nią, a z każdym spojrzeniem jego miłość 
rosła. - Czy nie zaspokoiłaś jeszcze swojej ciekawości? - zaśmiał się. 
- Nigdy jej nie zaspokoję - westchnęła. 
Ucałował kącik jej warg. 
- Czy cię nie rozczarowałem ? 
- Ach, nie. Jesteś bardziej podniecający, niż się tego spodziewałam. Ale 
jesteś tam... taki duży. 
Wsunęła dłoń między ich ciała, gdzie wyczuwała jego twardość. Wsunęła 
dłoń w rozporek i lekko musnęła palcami członek. Ruark skoczył jak 
oparzony. 
- Nie wiedziałam, że i tam rosną ci włosy, ale podoba mi się to. 
- A czy ty nie masz czarnych włosów między pięknymi nóżkami - drażnił 
się z nią. 
128 

- Tak. Skąd o tym wiesz? - zapytała zdziwiona, a on jeszcze raz uświadomił 
sobie, jak bardzo jest niedoświadczona. 
Wsunął ręce pod jej plecy, żeby rozpiąć guziki jej wspaniałej białej sukni. 
Przypomniał sobie białą koszulę, którą miała na sobie tej nocy, gdy zobaczył 
ją po raz pierwszy. W gardle zaschło mu na to wspomnienie. Uniósł jej 
ramiona, żeby zsunąć suknię. 
Leżała pod nim w koronkowej bieliźnie, a on sycił wzrok tym widokiem. 
Jego oczy były niemal czarne z tłumionej namiętności. 
- Teraz wstanę i zdejmę resztę ubrania - uprzedził ją łagodnie. 
Usiadła i zwróciła oczy, wielkie jak spodki, na jego dłonie zsuwające 
z bioder spodnie. Spomiędzy czarnych włosów wyłoniła się jego lanca, twarda 
od pulsującej krwi. 
- Ru! - krzyknęła na poły przerażona, na poły zahipnotyzowana. 
Miał nogi jak kolumny z granitu, ciało umięśnione. Wyciągnął ręce, by 
wziąć ją w ramiona, i zrozumiał z ulgą, że jej wahanie nie trwało długo. 
Zdjął jej koronkowe pończochy, bieliznę, która jeszcze rozdzielała ich ciała. 
- Ciekawe, jak moim piersiom będzie podobał się dotyk twojego owłosionego 
torsu - żartowała. 
Jęknął, gdy halka opadła na podłogę, a jej ciało przylgnęło mocno do 
niego. 
- Teraz moja kolej, by nasycić wzrok - powiedział trzymając ją na 
odległość ramion. 
Jej ciało błyszczało jak macica perłowa, lekko przysypana przejrzystym 
pudrem. Pobudzała go niemal do szaleństwa. Choć nigdy przedtem nie była 
z mężczyzną, zupełnie straciła panowanie nad swym ciałem. Głaskał jej 
włosy i zachwycał się ich jedwabistością. Nawet one go podniecały. Przytulił 
usta do czarnych loków i chłonął ich zapach. Summer uniosła dłonie i położyła 
na jego głowie. Drżała lekko. 
Jego oczy pełne były namiętności, sprawiały, że czuła się najpiękniejszą 
kobietą na ziemi. 
- Boże, jesteś jak tropikalny sztorm - powiedział, przytulając usta do 
jej piersi. 
Uniósł ją i posadził na krawędzi łóżka. Po raz pierwszy tej nocy zwróciła 
uwagę na to, co ją otacza. Zachwycił ją ogrom łoża z czterema kolumnami, 
na których rozpięte były brokatowe zasłony. Na poduszce leżał purpurowy 
5 — Pirat i Pogankia 129 

kwiat, symbol jej dziewictwa, i uświadomiła sobie, że podobnie jak ona, 
Ruark też w swym sercu pozostał pogańskim bożkiem. 
Gdy klęknął przed nią, jeszcze raz zrozumiała, jak bardzo go podnieca. 
Pragnęła jego pocałunków, chciała zaznać jego pieszczot i zarazem 
gwałtowności. Rozsunął szeroko jej uda, a ona powtórzyła jego wcześniejsze 
pytanie: 
- Czy jestem taka, jakiej mnie pragnąłeś? 
- Dokładnie taka. Marzyłem o tej chwili od tygodni. - Uniósł jej stopę 
i przyłożył do ust. - Kłamię, jesteś jeszcze wspanialsza, niż sobie wyobrażałem. 
A potem, wiedząc już, że żadne jego słowo nie spłoszy już jej, choćby 
było najbardziej intymne, powiedział: 
- Zawsze, gdy o tobie myślałem, marzyłem o tym, żeby znaleźć się 
między twoimi udami. 
Uklękła przy nim, dotykając jego lancy. 
- Wprowadź mnie w tajemniczy świat miłości - szepnęła i wiedział już, 
że kocha tę kobietę nad wszystko, bez pamięci. 
Wsunął członek między jej uda, a gdy jęknęła z rozkoszy, cofnął się. 
Przesuwał członkiem po jej szparce, a ona prężyła się z rozkoszy. Każdy 
ruch wzmagał jej pożądanie tak, że miała ochotę krzyczeć. 
- Ach, od tak dawna marzyłem, by wsadzić ci go całego. Połóż się, bym 
mógł się w ciebie wślizgnąć. 
Roześmiała się: 
- To chyba niemożliwe, Ru. Nie żartuj sobie ze mnie. 
Przez moment poczuł się zażenowany. Była taka kochająca i taka ufna, 
gdyż myślała, że to wszystko, co ma zamiar jej zrobić. 
- Tak cię kocham, Ru. Pieść mnie dalej - błagała go. 
Była taka namiętna i wiedział już, że w ten sposób mógłby ją pieścić 
przez resztę życia. Pragnął, żeby pamięć rozkoszy przetrwała w niej. Nie 
chciał zrobić nic, co sprawiłoby jej choć trochę bólu. Nie może kojarzyć 
tych intymnych pieszczot z bólem czy przykrością. Uświadomił sobie, że 
postawił przed sobą niewykonalne zadanie. Ułożył ją znów na łóżku, szeroko 
rozchylił uda i klęknął między nimi. Wsunął dłonie pod jej biodra i podciągnął 
na swoje zgięte uda. Potem wsunął palec w maleńką szparkę, którą oferowała 
z taką ufnością. Wydała krzyk rozkoszy i rozszerzyła uda. Wziął do ręki swą 
dzidę i zanurzył w jej wnętrzu, wykonując powolne ruchy. Jęczała i prężyła 
130 

się w zapamiętaniu. 
- Nie ruszaj się - powiedział i przerwał na chwilę. Ten moment starczył 
mu, by odzyskać panowanie nad ciałem. Zaczął znów pieścić ją jak przedtem. 
Patrzył na rozkosz malującą się na twarzy. Z jej ust wyrwał się jęk: 
- Nie przerywaj, Ruark. 
Chcąc dać jej pełnię rozkoszy, kontynuował powolne ruchy. Zadrżała, 
jakby coś eksplodowało w jej ciele. 
Ucałował ją. 
- Czy polubiłaś takie pieszczoty, kochanie? 
- Ach, Ru. To było wspaniałe. Chyba cały wszedłeś we mnie - odpowiedziała 
w nieświadomości. 
Powoli uspokajał swe zmysły. 
- Następnym razem wejdę głębiej - powiedział, jakby badając jej reakcję. 
- Chciałabym zadać ci tyle pytań - powiedziała cicho. 
- Cokolwiek zechcesz. - Oddychał głęboko. 
- Czy jutro rano możemy zrobić to samo, czy powinniśmy zaczekać do 
nocy? 
- Do licha, nie musimy czekać nawet pięciu minut. 
Pochylił się nad nią i pocałował delikatne kolano. Znów rozsunął jej uda. 
Włożył kciuki między jej wargi i lekko rozchylił. Wsuwał czubek swej lancy 
do momentu, gdy napotkał opór i wycofał się. Robił to raz po raz, aż ponownie 
krew zapłonęła w jej żyłach. 
Rozchylając kciukami różane płatki, wnikał w nią za każdym razem 
głębiej, wciąż nie wywołując bólu, ale wiedział, że jeszcze trochę, a rozerwie 
jej dziewictwo. 
Była tak podniecona, że prawie tracił nad sobą kontrolę. Jednak własna 
delikatność uświadamiała mu tylko, jak bardzo ją kocha. Wiedział, że musi 
zrezygnować jeszcze z pełni rozkoszy, by ona doznała spełnienia. Była na 
pół szalona, rzucała głową, jęczała, zagryzała wargi. A potem poczuł, jak 
przez jej ciało przebiegł dreszcz, i wyprężyła się, niemal otwierając na 
przyjęcie jego dzidy. Jeszcze ten raz zdołał wycofać się w porę. Przez jego 
ciało także przebiegł dreszcz. Uniosła głowę i zobaczyła ze zdumieniem, 
że z miejsca, w którym byli złączeni, spływa mleczny, gęsty płyn. Opadł 
na nią, a ona z rozkoszą przyjęła słodki ciężar. 
131 

Przytuliła się do niego mocno, aż poczuł na swej piersi żar jej sutek. Pod 
wpływem jej ciepłych ud jego lanca znów zaczęła rosnąć. Powoli, szeptem, 
używając najczulszych słów, zaczął jej wyjaśniać, co dalej będzie z nią robił. 
Mówił, co ona będzie przy tym czuła, jak długo będzie ją kochał i na ile 
różnych sposobów. Jego dłonie błądziły po zakamarkach jej ciała, aż poczuła 
nowe dreszcze i wzbierający w gardle jęk. 
Wpił się w jej usta, rozchylając wargi i wsuwając głęboko język. Po 
krótkiej chwili odpowiedziała tym samym. 
Po długim pocałunku Ruark szepnął: 
- Mam diabelski pomysł, żeby zachować twoje dziewictwo przez cały 
miesiąc miodowy. Będę wciąż pieścił cię, aż nauczysz się reagować na każde 
moje dotknięcie, będziesz wciąż niesyta mojej miłości. 
Usiadła i spojrzała na niego z niedowierzaniem. 
- Jestem wciąż dziewicą? 
- W sensie fizycznym, tak. Nie odebrałem ci jeszcze dziewictwa. 
- I zamierzasz pieścić mnie w ten sposób przez cały miesiąc miodowy? 
- Z pewnością nie, kochanie. Żartowałem sobie z ciebie. 
- Ja nie miałabym nic przeciwko temu, Ru. Myślę, że ja też powinnam 
ciebie pieścić. 
Zsunęła się, aż jej twarz znalazła się na jego płaskim brzuchu. Dotknęła 
lekko językiem jego członka. To było już za wiele. 
- Musisz wiedzieć, że nie będę w stanie zapanować nad sobą. nawet 
gdyby od tego zależało moje życie. Nie mogę czekać ani chwili dłużej - 
powiedział. 
Podsunął poduszki pod jej pośladki i pochylił się nad nią z bijącym mocno 
sercem. 
- Czy to będzie bolało? - spytała, nie odczuwając nawet lęku. 
- Tak. Na początku tak, kochanie. Ale gdy pokonam tę przeszkodę 
w twoim ciele, gdy zrobimy to jeszcze parę razy, wtedy będzie już tylko 
rozkosz. 
- W takim razie nie będę zważać na ból i skupię się na rozkoszy - 
szepnęła. 
Rozsunął maleńkie wargi między jej udami i po krótkiej chwili wszedł 
w nią powoli. Początkowo, ku jej zaskoczeniu, nie zabolało jej to i rozprężyła 
132 

się. W tym momencie pchnął mocno i głęboko. Przez chwilę ból był nie 
do zniesienia. Pomimo że bardzo tego pragnęła, nie udało się jej powstrzymać 
krzyku. 
- Nie uciekaj, najmilsza - prosił ochrypłym głosem. 
Odetchnęła głęboko i pozwoliła mu dokończyć dzieła. Po chwili poczuła, 
że rodzi się w niej coś na kształt rozkoszy. Powoli uczucie, że jest zbyt duży, 
zbyt twardy, zanikało i doznała czegoś niezwykłego, że drży w niej i wybucha. 
Leżała spokojnie, zachwycona, czując, jakby w jej wnętrzu biło jego 
serce. 
Potem Ruark zaczął całować ją i wykonywać powolne ruchy. Po chwili 
i ją pochwyciła magia i doprowadził ją na sam kraniec wszechświata. Zatrzymał 
się na chwilę, a potem ogarnęło ich szaleństwo. 
W tej samej chwili z ich ust wydarł się krzyk rozkoszy, a ciała przebiegł 
dreszcz. Wydawało im się, że na całym świecie nikt nigdy nie zaznał tak 
silnego uczucia stopienia się w tym momencie w jedno ciało. 
Leżeli potem nadzy w wielkim łożu, rozkoszując się chwilą. Oboje 
wiedzieli, że nie powtórzy się ona już nigdy. Summer poczuła się wreszcie 
bezpieczna w ramionach męża. Wiedziała, że skończyły się już wszystkie 
kłopoty, że będzie szczęśliwa przez resztę swych dni. 
Spojrzała na Ruarka śmiejącymi oczyma. Uświadomiła sobie w tej chwili, 
że nie wszyscy mężczyźni są źli i samolubni. Miała szczęście, że trafiła 
na wyjątek. 
- Czy wciąż mnie kochasz? - zapytał. 
Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. 
- Kocham cię całym sercem, całym ciałem. 
Uświadomił sobie, że posiadł rzadki dar. Miał kobietę, która warta była 
miłości i czułości. 
Po chwali odezwała się sennym głosem: 
- Wspominałeś coś przy kolacji o wizycie w Stowe. 
- Zaprosili mnie na trzy, cztery dni, więc będzie to nasz miodowy miesiąc 
- mruknął i przytulił policzek do jej głowy. 
- Ale Stowe to wielka posiadłość, należąca do lorda Grenvile'a, członka 
najważniejszego rodu w Kornwalii - protestowała słabo. 
- Tak. To wielka posiadłość, ale może tam być zabawnie. Przy każdym 
gościu dwóch lokajów, pokojówka dla każdej damy. To jedyne miejsce 
133 

w Kornwalii, w którym można przyjąć króla z całym dworem, poza pałacem 
w Plymouth, który jest nieprzyjemną budowlą z kamienia. -Pocałował 
ją w skroń. - Zapewniam cię jednak, że lord Grcnvile i jego żona to najmilsi 
i najbardziej bezpośredni ludzie na świecie. 
- Niebu niech będą dzięki. - Westchnęła z ulgą, a po chwili zerwała 
się z poduszki. - Powiedziałeś "król z całym dworem"! 
Usiadł i objął ją ramieniem. 
- Rano pojedziesz po swoją pokojówkę i ubrania. Nie wyjedziemy z samego 
rana. Wszystko, co będzie ci potrzebne, możemy kupić w Plymouth. 
- Pozbyłam się pokojówki - mruknęła. 
- Ty też wyraźnie nie lubisz służby, kochanie - Był zdziwiony tym 
faktem. 
- Lubię Burke'a - odpowiedziała. 
- Myślę, że Burke cię już pokochał. Zajęłaś w jego sercu miejsce mojej 
matki. Razem przybyli z Irlandii i bardzo ją kochał. 
- Ru? Czy musimy jechać do Stowe? - szepnęła. 
- Muszę być posłuszny królowi, a bez ciebie nie pojadę. Już spotkałaś 
Karola i oczarowałaś go, więc nie wiem, skąd te wątpliwości. 
"Na tym polega cały problem, że nie mogę ci tego wytłumaczyć - 
pomyślała. - Nie wiesz, że nie umiem zachowywać się odpowiednio przy 
stole, nie umiem tańczyć. Nigdy nie miałam do czynienia z lordami, daniami, 
książętami i księżnymi, królem i królową. Nie wiem, którego widelca trzeba 
użyć, jak suknię włożyć, jak zwracać się do księcia. I, do diabła, jak mam 
pojechać do Stowe, gdy Spider jest w więzieniu." 
Jego niski ciepły głos przywrócił ją do rzeczywistości. 
- Kochanie, pozwól, że spojrzę na ciebie znowu. 
Odrzucił koce i prowadził wzrok tam, dokąd wyrywały się jego dłonie. 
Krople jej krwi rozsypały się po prześcieradle jak rubiny. Zareagował na 
ten widok natychmiast. 
Patrzyła na jego erekcję i uświadomiła sobie, że posiadła nad nim niezwykłą 
władzę. Jego dłonie błądziły po jej ciele, pieszczotliwe, spragnione. 
Po chwili zaczęły przenikać ją rozkoszne drżenia. Całował ją, aż jękiem 
wyraziła swoje pragnienia. 
Rozsunął znów jej uda i wszedł w nią głęboko jednym pchnięciem. 
Zareagowała natychmiast i objęła go mocno udami. Spełniła jego gorące 
134 

pragnienie, by wniknął w nią głęboko, ale nie przypuszczał w swych najśmielszych 
marzeniach, że jej wnętrze będzie tak gorące, tak rozkoszne. 
Kochali się gorąco, a potem, z ciałami wciąż splecionymi w uścisku, 
zapadli w sen, wreszcie zaspokojeni oboje. 
Rzadko zdarza się dwoje kochanków tak dobranych, tak zakochanych 
już pierwszej, wspólnej nocy. 

Gdy otworzyła oczy, było jeszcze ciemno. Nie mogła 
zorientować się, która może być godzina. Oprzytomniała jednak natychmiast, 
gdy spostrzegła, że Ruarka nie ma obok niej. Nigdy w życiu nie poczuła się 
bardziej samotna. 
Była tak przepełniona energią, że musiała odbyć swą zwyczajową 
przejażdżkę na powitanie świtu. Była w tym także chęć złożenia naturze 
podziękowania za cudowny dar, jakim był dla niej Ruark Helford. 
Powietrze było ciepłe, upały wciąż nie opuszczały tego niezwykłego 
zakątka Kornwalii. Wzięła białą koszulę Ruarka, która leżała na krześle, 
i włożyła ją. Uznała, że skoro zasłania jej biodra, stanowi wystarczające 
odzienie. Delikatny, ledwie uchwytny zapach Ruarka napełnił jej nozdrza. 
Zapach mężczyzny pobudził jej zmysły. 
Boso wymknęła się z domu i pobiegła do stajni. Było jeszcze ciemno, 
gdy wyprowadziła Ebony'ego, nie zawracając sobie głowy osiodłaniem go. 
Siedziała na koniu i kierowała nim, wyłącznie za pomocą kolan, do ścieżki 
i na plażę. Gdy znaleźli się już na piasku, przylgnęła do końskiej grzywy, 
wbiła pięty w jego bok, a cm biegł naprzód, rozkoszując się galopem tak 
samo jak ona. 
Na linii horyzontu pojawiały się pierwsze zwiastuny świtu. Summer 
poczuła, jak krew żywo krąż)' w jej żyłach. Zmieniła się. Była niepokonana. 
Była zakochana. 
Nagle z ciemności wyłonił się jeździec, który ją ścigał. Zdążyła tylko 
westchnąć głęboko, bez szans na ucieczkę. Ale ten jeździec nie był nowicjuszem. 
Dogonił ją, wyciągnął ramię i porwał z grzbietu Ebony'ego. 
15 
137 

- Ruark! - krzyknęła radośnie. 
- Wiedziałem, że przybędziesz na plażę. To było nieuniknione - 
powiedział z triumfem. 
Poczuła wokół siebie jego ramiona. Był nagi. Z radosnym okrzykiem 
zrzuciła koszulę i przylgnęła do jego muskularnego ciała. A potem oboje, 
ścigając się z wiatrem pomknęli na powitanie jutrzenki. Droga powrotna była 
szaleńczą ucieczką przed zbliżającym się przypływem. Gdy znaleźli się koło 
domu, Ruark wyjął spod siodła płaszcz i otulił nim siebie i Summer na 
wypadek, gdyby natknęli się na kogoś ze służby. 
Wślizgnęli się przez drzwi tarasu i zanim świt rozświetlił niebo, byli 
już w zaciszu swojej sypialni. Byli rozbawieni i beztroscy jak dzieci, w pełni 
uszczęśliwieni chwilą, którą udało im się wydrzeć cywilizowanemu światu. 
- Widziałem cię, mała poganko, jak pędzisz na swym rumaku pierwszego 
ranka, kiedy tu przybyłem. Poszedłem o świcie na taras i już wtedy oczarował 
mnie twój widok. 
Odwróciła się i spojrzała na jego wspaniałe męskie ciało. 
- Dziś razem oddawaliśmy się pogańskim obrzędom powitania świtu. 
Nigdy tego nie zapomnę. 
- Obiecaj mi jednak kochanie, że nie będziesz wyjeżdżać przed świtem. 
I nie muszę ci chyba mówić, żebyś nie jeździła nago. To wybrzeże jest rajem 
dla piratów i przemytników, a to bardzo niebezpieczni ludzie - powiedział 
i podszedł do niej blisko. 
- Niebezpieczeństwo mnie podnieca - odpowiedziała i wspięła się na 
palce, żeby go pocałować. 
Oddał jej gorący pocałunek. 
- Przypominasz mi postać pogańskiej bogini, która zdobi dziób mojego 
okrętu. 
Zaniósł ją do łóżka, a kiedy odszedł od niej o krok, stanęła na łóżku, 
oparła się o jedną z kolumn podtrzymujących baldachim i założyła ręce do 
tyłu, przyjmując dokładnie taką pozę, jaką miała rzeźba. 
Czuł się wstrząśnięty jej naturalnym wdziękiem. Nie było w niej ani 
odrobiny sztuczności, ani wyrachowania. Objął jej piękne nogi i zsunął ją 
na poduszki. Pochylił się nad nią i zaczął ją całować. W pewnym momencie 
znalazła się na nim. 
- Kochajmy się, dopóki ten pogański duch jest między nami - powie- 
138 

dział zachęcająco. 
Nie musiał jej długo namawiać. Położyła rękę na jego piersi i pieściła 
ciemne włosy. Potem uniosła ręce do jego głowy i pociągnęła ją aż ich usta 
się spotkały. A potem jej uda rozwarły się powoli na powitanie kochanka. 
Wszedł w nią cały, ale jej zdawało się, że nigdy nie będzie w stanie wypełnić 
jej do przesytu. 
Gdy osiągnęli szczyt rozkoszy, wybuchnęli oboje. Padła na jego pierś, 
drżąc i łkając z rozkoszy. 
Ruark kołysał ją uspokajająco. 
- Nie płacz, kochanie, nie płacz moja najmilsza. Życie jest zbyt krótkie, 
by tracić je na płacz. 
Otarła łzy z twarzy i uśmiechnęła się do niego czule. 
- Lady Helford ma dziś rano mnóstwo roboty. Może wypuściłbyś mnie 
już z tego łóżka - powiedziała słodko. 
- Pod warunkiem, że pozwolisz mi być przy twojej kąpieli - odparł. 
- Chcesz patrzeć na mnie? Czy naprawdę masz zamiar przyjść do łazienki? 
- pytała kusząco. 
Nie musiała go zachęcać. 
- Ru, ja żartowałam - zaczęła się wycofywać. 
- Ale ja wcale nie żartowałem. 
Polecił przynieść gorącej wody i napalić w kominku, żeby Summer nie 
zmarzła. Choć było jeszcze bardzo wcześnie, promienie słońca zaczęły już 
wkradać się przez wysokie okna. Gdy uświadomiła sobie, że tym razem ich 
nagość nie będzie przytłumiona mrokiem nocy, zadrżała. Tak lubi na nią 
patrzeć, że czuje się przy nim jeszcze piękniejsza. 
- Czy zmieścimy się w tej wannie oboje? - spytała. 
- O ile usiądziesz mi na kolanach - roześmiał się. 
Pomógł jej wstać, usiadł i posadził ją sobie na kolanach. Zanim usiadła, 
wycisnął pocałunek na jej pupie. 
- Czy ktoś ci już mówił, że masz ładny tyłeczek? 
- A kto miał mi mówić takie rzeczy? - zapytała i zarumieniła się. 
Serce w nim topniało. Przytulił ją mocno. 
- Wybacz, że jestem wobec ciebie taki swobodny. Większość pań byłaby 
kompletnie zaszokowana tym, co do tej pory z tobą robiłem. Jestem 
139 

szczęściarzem, że potrafisz być tak hojna. 
Zamknął oczy i zanurzył twarz w jej włosach. Miały zapach morza. 
Stwierdził w końcu, że kocha w niej absolutnie wszystko. 
Nieśmiało podała mu gąbkę, żeby umył jej plecy, ale odrzucił ją, mówiąc 
z ustami przy jej karku: 
- Wolę zrobić to ręką. 
Nie skończył jeszcze mówić, a już jego dłonie otulały jej piersi, namydlając 
je pachnącym mydłem, pieszcząc je, masując jej ciało. Udając, że szuka 
mydła, zanurzył dłonie między jej uda, aż wyprężyła się pod wpływem jego 
pieszczot. 
Odwróciła głowę do niego, a ich usta spotkały się. Potem ona na odmianę 
zaczęła go łaskotać, potem on pocałował ją tuż nad piersią i ten gest był tak 
intymny, że uśmiech zgasł na ich twarzach. Zatopili w sobie oczy, a on 
zasypał pocałunkami jej ciało. 
Gdy wreszcie wróciła do Roseland, rezygnując z pomocy Burke'a przy 
przewożeniu rzeczy do Helford, przebrała się w starą spódnicę i szal i wybrała 
do Falmouth. Ulżyło jej, gdy zobaczyła, że sierżanta Oswalda nie 
było w więzieniu, i bez przeszkód dotarła do celi. 
Po Spiderze nie było widać, że spędził noc w celi. Był wesoły i w doskonałym 
humorze. 
- Co ty, u diabła, tu robisz? Mówiłem ci przecież, żebyś tu nie przychodziła 
- powiedział. 
- Musiałam sprawdzić, co się z tobą dzieje - odparła. 
Mrugnął do niej wesoło. 
- Dają mi tu więcej razy jeść, niż kiedykolwiek zdarzało mi się to w domu. 
- Spider, tej nocy ja i lord Helford wzięliśmy ślub - powiedziała cicho. - 
Jeszcze mu nic nie mówiłam ani o tobie, ani o zadłużeniu Roseland. 
Spidera nie zdziwiło wcale to, że została lady Helford, jak sobie zaplanowała. 
- Na litość boską, Cat. Nie mów mu jeszcze nic. Poczekaj, aż będzie 
jadł ci z ręki, zanim piśniesz słówko o swoich kłopotach. 
Skinęła głową. 
140 

- Zabiera mnie na kilka dni do Stowe, ale będę musiała mu o tobie 
powiedzieć, zanim twoja sprawa trafi do sądu. Wszystko będzie dobrze, 
Spider, obiecuję. Jest cudowny i wiem, że zrobi wszystko, o co go poproszę. 
Spider uśmiechnął się. 
- W takim razie przestań się zamartwiać i baw się dobrze. 
Dwie godziny później jechała powozikiem do Helford Hall. Starannie 
zapakowała wszystkie piękne suknie, przywiezione z Londynu, w dwie duże 
skrzynie i przekazała lokajowi, by przeniósł je od razu do powozu, którym 
mieli podróżować. Była ubrana w jasnoróżową amazonkę, która wyraźnie 
podobała się Ruarkowi. 
- Wspaniale wyglądasz, kochanie. Powiedz mi tylko, jak udało ci się 
w tak krótkim czasie przewieźć wszystkie rzeczy. 
- To proste - odpowiedziała. - Zabrałam tylko kilka rzeczy, które mogą 
mi się przydać w Stowe. Niestety, nie znalazłam nic takiego, w czym mogłabym 
pokazać się na dworze. Obawiam się, że będziesz musiał się za mnie 
wstydzić. Jestem tak mało elegancka. 
Zmierzył ją od stóp do głów zachwyconym wzrokiem. 
- Jeśli ta niepraktyczna żółta amazonka jest przykładem tego, co masz 
w szafie, sprawisz, że inne kobiety będą przy tobie wyglądać jak sprzątaczki. 
Pomimo to jeśli chcesz, zabiorę cię jutro do Plymouth, żebyś mogła kupić 
parę rzeczy - zaproponował wspaniałomyślnie. 
- To cudownie. Pojadę tam z przyjemnością. 
Weszła do sypialni i zdziwiła się na widok pokojówek i sprzątaczek 
zgromadzonych przy łóżku. Zamilkły natychmiast, a dwie z nich, młodsze 
nieco, spuściły wzrok i zaczerwieniły się. Nagle uświadomiła sobie, że 
przyszły tu tylko po to, by sprawdzić, czy na prześcieradle są plamy krwi, 
symbol jej dziewictwa. 
Nagle w drzwiach pojawił się Burke z naręczem czystej bielizny. Zrozumiał 
natychmiast przyczynę obecności kobiet. Zimnym, nie znoszącym 
sprzeciwu tonem powiedział: 
- Zajmę się sypialnią lady Helford. Wy idźcie do swoich zajęć. 
Usłuchały- natychmiast, mocno speszone. Summer wzięła do ręki kasetkę 
z cennymi rubinami i powiedziała: 
- Dziękuję, Burke. Nie miałam jeszcze okazji obejrzeć domu. 
- Gdy pani wróci, osobiście panią oprowadzę. 
• 
141 

- Cieszę się więc, że pan tu będzie, gdy wrócę. 
Czuła, że są już dobrymi przyjaciółmi i sprzymierzeńcami. 
Drogi w Kornwalii były strome i wąskie, zwłaszcza gdy podróżowało 
się powozem. Bezpieczeństwo zależało przede wszystkim od ułożenia koni 
i umiejętności powożącego. Bezpośrednie spotkanie z innym powozem 
wymagało, by jeden z nich wycofał się do szerszego miejsca, pomyślanego 
specjalnie dla mijanek. Czasem droga biegła przy samym wybrzeżu, czasem 
zagłębiała się w ląd, przecinając wspaniałe łąki porośnięte dzikimi kwiatami. 
Ze smaganych wiatrem cypli można było oglądać linię brzegową, z wciętymi 
zatoczkami, ukrytymi grotami i jaskiniami. Widok ten oraz zapach 
powietrza napawał rozkoszą. Tego dnia wspólnie mogli podziwiać urodę 
Kornwalii. 
- Całe wybrzeże pocięte jest zatoczkami i ujściami rzek. - Pokiwał 
głową. - To rzeczywiście wspaniałe miejsce dla przemytników... Żadna 
władza na świecie nie jest w stanie powstrzymać tych ludzi, zdecydowanych 
na wszystko. 
Zadrżała. 
- Nie mówmy o takich przykrych sprawach. Zresztą są one też owiane 
legendą. Można usłyszeć bardzo ciekawe historie, pełne bohaterskich przygód, 
romansów. Wiem, że rzeczywistość jest krwawa i przerażająca. Chyba 
nie zatrudniacie informatorów, prawda? Dla niektórych zdrada i donosicielstwo 
to sposób na życie. 
- Sądziłem, że nie będziesz chciała o tym mówić. - Wymigał się od 
odpowiedzi. 
Uśmiechnęła się do niego. 
- Zapewniam cię, że nasza kornwalijska krew różni nas od innych ludzi. 
Przychodzą takie chwile, gdy nie można rozproszyć zamyślenia, posępnego 
nastroju, a są chwile, gdy niespokojne piekielne moce szarpią się w nas, 
byśmy wypuścili je na wolność. Moją największą wadą jest chyba to, że 
bardzo przeżywam wszystko, co się dzieje. 
Zacisnął usta, które stały się niemal okrutne. 
- Sądziłem, że udało mi się całkowicie zawładnąć twymi emocjami. 
W tym momencie dostrzegła w jego oczach wesołe błyski i zrozumiała, 
że żartuje. Roześmiała się. 
142 

- A co ty uważasz za swoją największą wadę. Ru? 
Spoważniał, a wesoły ognik zniknął z jego oczu. 
- Jestem bardzo wybuchowy, choć staram się nad sobą panować. Niestety, 
tylko do czasu. 
Spojrzał w przestrzeń, jakby chciał sobie coś przypomnieć, jakby czegoś 
zrobiło mu się żal. Potem spojrzał na Summer i uśmiechnął się do niej. 
Zastanowiła się, czy nie było to z jego strony ostrzeżenie. 
- Czy urodziłeś się w Helford, Ruarku? - spytała. 
- Nie. Urodziłem się bardziej na północ, w High Tor. To dzikie i opuszczone 
miejsce, gdzie wiatr nigdy nie cichnie. Miejsce zbyt skaliste i surowe, 
by żyło tam cokolwiek poza pokręconymi przez wiatr sosnami i mewami. 
- Może to miejsce ponosi odpowiedzialność za ciemną stronę twojej 
osobowości, twoje nastroje - powiedziała wesoło. - Ja urodziłam się w posiadłości 
mojej matki na półwyspie Roseland, w miejscu pełnym kwiatów 
i piękna tkwiącego w ukrytych dolinach oddzielonych skałami od morza. 
Uśmiechnął się do niej. 
- To dlatego twój dom został nazwany Roseland, a tobie nadano imię 
Summer. 
- Oczywiście - odpowiedziała śmiejąc się. 
Nie czuła się na siłach, by opowiedzieć Ruarkowi, jak w rzeczywistości 
wyglądało jej dzieciństwo. Sama chętnie uwierzyłaby w te niewinne kłamstwa, 
które mu opowiadała. Przecież ona też urodziła się na ponurym północnym 
wybrzeżu, gdzie przebywała matka, pozostawiona tam przez okrutnego 
męża. Wiedziała, że tego roku zima była szczególnie okrutna i długa, a imię 
Summer nadano jej przez przekorę. 
- Lady Summer Helford, pięknie pani dziś wygląda. Zaryzykowałbym 
twierdzenie, że małżeństwo ci służy. - Popatrzył na nią kochającym wzrokiem. 
- Wiesz, nigdy nie myślałam, że tak będzie. Nienawidziłam i pogardzałam 
mężczyznami, dopóki nie poznałam ciebie. 
- Także ja, najmilsza, ze wstrętem myślałem o małżeństwie. Teraz jednak 
uważam, że nigdzie na świecie nie byłoby mi tak dobrze jak w tym niewygodnym 
powozie z tobą na kolanach. 
Objął ją i posadził sobie na kolanach. Zanurzył dłonie w jej lśniących 
143 

włosach, a gdy uniósł jeden z loczków, opadających jej na ramię, włosy 
owinęły się wokół palca. 
Była tak blisko, że widział błękitne żyłki na jej powiekach i złociste 
końcówki jej czarnych rzęs. Pocałował jej skroń, powieki, potem usta, 
wpijając się w nie, jakby chciał nasycić nękający go głód. Czuła, jak jego 
podniecenie narasta, i wspomniała minioną noc. Jego zwinne palce rozpinały 
guziki sukni. Wsunął pod nią dłoń i objął delikatnie krągłą pierś. 
Jej reakcja upewniła go, że nie pieścił jej przed nim żaden mężczyzna. 
Uniósł ją lekko i posadził ją tak, by jego członek, opięty ciasno spodniami, 
znalazł się dokładnie między jej pośladkami. Drażnił kciukiem jej sutki, aż 
zaczęła jęczeć i prężyć się. Pieszczoty doprowadziły go niemal do szaleństwa. 
Wiedział, że musi je przerwać, bo straci panowanie nad sobą. Posadził 
ją znów na poduszki powozu i wsunął dłonie pod jej spódnicę. Pieścił jej 
nogi, uda, wspinając się coraz wyżej aż do tego delikatnego paska ciała nad 
pończochami. Powoli zsunął podwiązki, potem pończochy. 
- Przestań, Ruarku - zaprotestowała słabo. - Nie możesz mnie przecież 
tu rozebrać. 
- Czy naprawdę, moja niewinności? - prowokował. 
Westchnęła bezradnie. Jego dłonie buszowały pod suknią. Pieścił ją coraz 
wyżej, aż trafił na to najbardziej intymne miejsce kobiety. Uniósł ją lekko 
i stłumił ciche jęki pocałunkiem. Wolne, czułe ruchy jego palców wzbudzały 
płomień w jej ciele i już dłużej nie mogła zaprzeczać, że go pragnie. 
Zaniepokoiła się, gdy powóz zwolnił. Usiłowała powstrzymać jego natarczywe 
palce, ale mruknął tylko: 
- Prawie jesteśmy. 
I rzeczywiście, po chwili dreszcz przebiegł jej ciało i zacisnęła dłoń na 
jego ręce. 
Na szczęście była jeszcze długa jaworowa aleja. Nim wjechali na podjazd, 
zdołała zapiąć suknię, opuścić spódnicę i wsunąć pantofle. Nie starczyło 
jednak czasu, by odzyskała panowanie nad sobą. Powóz zatrzymał się przed 
potężnym budynkiem, a stangret otworzył drzwi. Ruark szybko podniósł jej 
pończochy i podwiązki i wsunął je do kieszeni z figlarnym uśmiechem. 

Król nadał niedawno tytuł hrabiego Bath sir Johnowi 
Grenvile'owi, który wyszedł właśnie na schody, żeby powitać starego 
przyjaciela. Na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia, gdy zobaczył 
przepiękne zjawisko w jasnożółtej amazonce i usłyszał: 
- Jack, zdecydowałem się przyjąć twoje zaproszenie. Mam nadzieję, że 
Stowe okaże się doskonałym miejscem na miesiąc miodowy. 
Summer oddychała z trudem, jakby biegła przez całą drogę, a Jack ujął 
obie jej ręce i pozwolił sobie wycisnąć pocałunek na jej policzku. 
- Na Boga, Helford żonaty! To więcej niż szok. 
Starczyło mu jednak jedno spojrzenie na talię damy, by wiedzieć, że nie 
było to małżeństwo z konieczności. Widać zresztą było, że ta kobieta wkracza 
dopiero w arkana miłości. Zdradzały to zarówno jego spojrzenia, jak i rumieńce 
na policzkach kobiety. Ruark puścił oko do przyjaciela znad ramienia 
Summer. 
- Wczoraj wieczorem wzięliśmy ślub. Poznaj moją żonę Summer. Chciała 
zachować się tak, jak powinna, mając do czynienia z hrabią, ale po prostu 
nie wiedziała, jak się do niego zwrócić. Z pewnością nie "wasza hrabiowska 
mość". 
Jack trzymał jednak ją mocno za ręce i nie pozwolił nawet dojść do słowa. 
- Do diabła, ależ Bunny się zdziwi, gdy was zobaczy. Wejdźcie. Są już 
prawie wszyscy, z wyjątkiem króla. 
Poszli za nim do wielkiego holu. Po drodze Summer zdołała zatrzymać 
przez chwilę Ruarka i zapytać go: 
- Czy Bunny to jego żona? 
16 
145 

Oczy Ruarka błysnęły rozbawieniem. 
- Nie, kochanie, Bunny to jego brat, Bernard Grenvile. 
Zmartwiała, widząc tak ogromne zgromadzenie panów i eleganckich dam, 
zwłaszcza mając świadomość, że jej pończochy i podwiązki znajdują się 
w kieszeni Ruarka. Rzuciła w jego kierunku przerażone spojrzenie, ale on 
tylko uśmiechnął się jeszcze szerzej. I nagle stała się przedmiotem podziwu. 
Dokonano prezentacji, a wiadomość o ich niedawnym ślubie szybko się 
rozeszła. Panowie podchodzili do niej, zamiatając przed nią dywan swoimi 
pięknie ozdobionymi kapeluszami, jakby była królową. 
- Do pani usług, madame - pozdrawiali ją z szacunkiem i podziwem. 
Ich małżonki także przyjęły ją ciepło. Była wszak żoną, nie kochanką. 
Kobiety, bywałe na dworze, które sypiały z większością mężczyzn, towarzyszących 
na wygnaniu Karolowi, podchodziły teraz do niej. Czyniły tak, 
gdyż była piękna, ale i dlatego, że stanowiła konkurencję. 
Nie była w stanie zapamiętać nazwisk i tytułów, więc stwierdziła, że 
lepiej nawet nie próbować. Jednak niektóre same wbiły się w jej pamięć. 
Lord Buckhurst był niewątpliwie najmłodszy. Brat Grenvile'a miał kasztanowe 
włosy, a postawny mężczyzna koło pięćdziesiątki to George Digby, 
hrabia Bristol. 
Przedstawiono ją sir Charlesowi Berkeleyowi, Harry'emu Killigrew, 
Henry'emu Jermynowi, ale nie potrafiła odróżnić jednego od drugiego. 
Łatwiej jej było zapamiętać rodziny komwahjskie, może ze względu na 
akcent, a może dlatego, że nie byli tak wystrojeni jak przybysze z Londynu. 
Poznała państwa Arundellów, właścicieli Pendennis Castle, Richarda 
i Johna Carew z Antony i sir Richarda Robartesa, bardzo bogatego kupca 
i bankiera, który zrobił majątek na handlu cyną. Wszystkie te rody były znane 
i szanowane w Kornwalii. Nigdy przedtem nie spotkała tych ludzi i w najśmielszych 
marzeniach nie spodziewała się, że ich kiedykolwiek pozna. 
Zafascynował ją sir John Aubyn, który nabył St. Michael's Mount, piękną 
miejscowość położoną na wzgórzu. Opowiedział jej, jak wysoki przypływ 
odcinał ją od lądu. Ponad pięćset lat temu na tym miejscu stał klasztor. 
Poznała lady Anne Carnagie i Elizabeth Hamilton i dowiedziała się od 
nich, że Barbara Palmer, od niedawna lady Castlemaine, przybyła już z całą 
świtą, ale odpoczywa po podróży. Król był w Plymouth z księciem Buckingham 
i szkockim lordem Johnem Lauderdale'em. Oczekiwano ich następnego 
146 

dnia. 
Panowie tłoczyli się wokół Summer, proponując oprowadzenie po ogrodzie, 
pokazanie galerii ze wspaniałymi sztukateriami na suficie przedstawiającymi 
sceny ze Starego Testamentu. Był to jeden ze skarbów Stowe. 
W końcu pochmurne oblicze i ponure spojrzenia Ruarka podpowiedziały 
im, że jeśli jego żona potrzebuje odprowadzenia gdziekolwiek, zrobi to on 
sam, a jedynym miejscem, do którego miał chęć ją odprowadzić, była ich 
sypialnią. 
Pokój, który dla nich przeznaczono na drugim piętrze, był pięknie 
urządzony. Ciężkie zasłony ze złotego brokatu przysłaniały okna i ogromne 
łoże. Na podłodze leżał dywan w kolorach złotym i niebieskim, a meble 
wydawały się pochodzić z Francji. W jednym z kątów stała wanna, przysłonięta 
ozdobnym parawanem, a obok niej duża szafa z ogromnym lustrem. 
- Jeśli ten pokój podoba ci się bardziej niż nasza sypialnia w Helford, 
możesz ją przerobić, kochanie. Wydaje mi się, że mój pokój niezbyt pasuje 
dla kobiety. - Bardzo się starał być wspaniałomyślny i kochała go za to. 
- Jeśli mam być szczera, to ostatniej nocy niewiele widziałam poza tobą 
Ruark - powiedziała rumieniąc się. 
Nie byli jeszcze sami. Pokojówka i lokaj porządkowali jakieś drobiazgi, 
rozpakowywali i wieszali ubrania. Służba zawsze wie wszystko o gościach. 
Wszelka informacja pochodzi zawsze od niej, gdyż ona ma najlepszy dostęp 
do wszelkich tajemnic. Także i ci wiedzieli już, że para ta jest tuż po ślubie, 
i starali się robić wszystko jak najszybciej, żeby mogli choć na parę godzin 
zostać sami. Lokaj przyniósł karafkę wina i kieliszki, a pokojówka zaciągnęła 
zasłony i posłała łóżko, mrucząc coś o popołudniowej drzemce. Zaraz potem 
wycofali się oboje. 
Summer rozsunęła zasłony, żeby wpuścić promienie popołudniowego 
słońca, i powiedziała z przekąsem: 
- Drzemka jest potrzebna małym dzieciom i starcom. 
Objęły ją z tyłu ramiona Ruarka. Przytulił ją mocno do siebie. 
- Myślę, że użyła słowa "drzemka" żeby nie nazywać po imieniu tego, 
co teraz będziemy robić. 
Roześmiała się z własnej naiwności. 
- Ale czy nie oczekują nas na dole? Myślę, że nasi gospodarze zaplanowali 
wiele rozrywek dla gości. 
147 

- Nie są w stanie zaproponować nam ciekawszych niż te, które ja dla 
nas zaplanowałem - powiedział dotykając ustami jej szyi i kąsając lekko 
jej ucho. 
- Ale, Ru, jeśli tam nie zejdziemy, wszyscy się domyślą, co my tu robimy. 
- Oczywiście! I wszyscy będą zielenieć z zazdrości. 
Położył dłonie na jej piersiach i przycisnął do siebie, żeby poczuła, że 
jest gotów do miłości. 
- Nie zasuwaj zasłon, kochanie. Po raz pierwszy będę miał okazję wziąć 
cię w świetle dnia i chcę widzieć, jak twoje ciało płonie z rozkoszy. 
Odsunął ją od okna i wziął w ramiona. Intensywność jego pocałunków 
była miarą jego pożądania. Pomagała mu z ochotą, gdy ją rozbierał, a także 
wtedy, gdy sam zaczął zdejmować ubranie. Za każdym razem, gdy widziała 
ich nagie ciała w lustrze, przenikały ją dreszcze podniecenia, aż jej wnętrze 
zapłonęło głodem miłości. Uniósł ją wysoko, a potem zsunął w dół po swoim 
ciele. Włosy porastające mu pierś drażniły najpierw jej biodra, potem brzuch, 
a w końcu delikatną skórę piersi. Trzymając dłonie pod jej pośladkami, 
podszedł do lustra, by mogła zobaczyć, co z nią robi. Przez jakiś czas pieścił 
ją, wiedząc, jak ważne jest to dla kobiety, a potem zaniósł do łóżka, by 
dokończyć dzieła. 
Usta Ruarka były niewiarygodnie czułe, gdy całował ją po twarzy, po 
powiekach, wystających kościach policzkowych, a potem w usta, i wtedy 
straciły swą delikatność. Stały się natarczywe, gwałtowne. 
Summer wiedziała, że pieszcząc ją, zbyt długo już odsuwa własną rozkosz. 
Sięgnęła dłonią w dół. 
- Nie! - krzyknął. - Skończę za wcześnie. 
Jego słowa podnieciły ją. Uświadomiła sobie, że jej dłonie mogą go 
doprowadzić do szaleństwa, mogą sprawić, że straci kontrolę nad ciałem. 
A potem przestała myśleć o czymkolwiek. Jego miłość, zaborcza i gwałtowna, 
miała nieodpartą moc. 
Gdy skończył, była prawie nieprzytomna, i słodko usnęła w jego ramionach. 
Pokojówka zastukała do drzwi i weszła do sypialni. Summer skryła się 
za Ruarkiem i zerknęła ponad jego ramieniem. 
- Przygotuję pani kąpiel - powiedziała pokojówka z francuskim 
148 

akcentem. - Jeśli powie mi pani, jaką suknię zamierza włożyć wieczorem, 
wybiorę stosowną fryzurę. 
- Poradzę sobie sama - powiedziała Summer. 
- Pani za chwilę skorzysta z pomocy - wtrącił się Ruark. 
Pokojówka położyła świeże prześcieradła na małym stoliku i Summer 
zarumieniła się mocno. Zrozumiała, że pokojówka przyszła specjalnie po 
to, by zmienić pościel po ich popołudniowej "drzemce". 
Ruark zwrócił się do pokojówki: 
- Pani włoży dziś białą suknię. Chcę, żeby wszyscy pamiętali o naszym 
wczorajszym ślubie. 
- Ach, Ru. To taka prosta suknia. Czy nie widziałeś tych wspaniałych 
brokatów i atłasów, w które ubrane były panie na dole? A to były stroje 
popołudniowe. Pomyśl, jak będą wystrojone na wieczór! 
- Włóż dziś dla mnie tę białą suknię, a jutro kupię ci mnóstwo sukien 
z brokatu i atłasu - obiecał. 
Lokaj przyniósł na tacy lekki posiłek, gdyż uroczystą kolację zaplanowano 
dopiero na ósmą. Pokojówka podała Summer gorset. Gdy go włożyła, 
jej figura zmieniła się całkowicie. Krótki gorsecik podniósł jej piersi 
i wyszczuplił talię. Potem pokojówka zajęła się jej włosami. Ułożyła loki 
wysoko i utworzyła fryzurę zwaną "pożeraczem serc". Gdy wsunęła na nią 
suknię, w wycięciu widać było jej piersi niemal do połowy. Pod pretekstem, 
by zapiął jej na szyi naszyjnik z rubinów, zawołała Ruarka, by w jego oczach 
znaleźć potwierdzenie swojej urody. 
Miał na sobie wieczorowe spodnie z niebieskiego atłasu i natychmiast 
dostrzegła, jak łatwo go podnieca. 
- Czy koniecznie trzeba tak pokazywać biust? - zapytał marszcząc brwi. 
- Bo wtedy nikt nie powie, że jest sztuczny - odpowiedziała pokojówka. 
Ruark wziął do ręki naszyjnik i uśmiechnął się do Summer. 
- Możesz ich wcale nie wkładać, i tak nikt ich nie zauważy przy tym 
dekolcie. 
- Ależ kochanie. Bez nich czuję się zupełnie naga. 
- Bez nich byłabyś rzeczywiście zupełnie naga - żartował. 
Włożyła bransolety i z zachwytem spojrzała w lustro. Musnął ustami 
jej ucho. 
149 

- Muszę ci kupić jeszcze jakieś klejnoty. 
- Byłeś już dla mnie bardzo hojny - zaprotestowała. 
- Jestem bardzo próżny, jeśli chodzi o moją żonę, i lubię kupować jej 
klejnoty i błyskotki. Pozwól mi się rozpieszczać. Chodźmy już. Chcę się 
tobą pochwalić. 
- Czy moglibyśmy najpierw zejść do ogrodu? - poprosiła. 
Wzięła do ręki wachlarz, a on przypiął do pasa cienką szpadę. 
- Może mi się przydać, żeby powstrzymać mężczyzn z dala od ciebie. 
Będą się wokół ciebie tłoczyć. 
Wspaniały dom Grenvile'ów stał w ogromnym parku. Jego ogrody 
rozciągały się na kilku poziomach, opadając w dolinę. Były w nim fontanny, 
źródełka, stare bramy, cisowe tarasy, porośnięte kwiatami, i drzewa, 
które kwitły po kolei przez cały rok. Były tam kamelie, azalie, magnolie 
i wspaniałe wierzby, zapewniające cień. 
Wszystkie panie zdecydowały się w tym samym czasie oglądać ogrody 
i zachęciły panów do towarzyszenia im, ale żadna nie ośmieliła się zejść 
poniżej kamiennej alejki w obawie przed zniszczeniem delikatnych pantofelków. 
Żadna, z wyjątkiem Summer, która wzięła męża pod rękę i zaprowadziła 
do mniej wyszukanej części ogrodu. Podeszli do małego źródełka 
otoczonego mchem, które rozszerzało się w jeziorko pełne kwiatów. Summer 
była oczarowana. 
- Ruarku, czy moglibyśmy zrobić coś takiego w naszym ogrodzie? 
Wziął ją w ramiona. 
- Możesz mieć wszystko, czego tylko zapragniesz. 
Westchnęła szczęśliwa i oparła się o niego. Kochała go bardzo i wiedziała, 
że miała ogromne szczęście trafiając na tak kochającego i wspaniałomyślnego 
mężczyznę. Takiego, który spełni wszystkie jej pragnienia, który będzie się 
o nią troszczył przez długie lata. Poczuła się, jakby otrzymała pocałunek od 
losu. 
Gdy wracali, wstąpili do altanki na kieliszek wina, które zawróciło 
jej w głowie. Zaproponował, że ją poniesie. Potrząsnęła głową śmiejąc się. 
- Wywołamy skandal. Nie jest przyjęte, żeby żony kochały własnych 
mężów. To niemodne. Lepiej wybierz sobie damę, której będziesz towarzyszył 
przy kolacji. Może lady Castlemaine? 
- Ona nie jest damą - powiedział cicho, patrząc na Summer z uwagą. 
150 

- Jak dla mnie, jest już zbyt przekwitła, a jak twierdzi Babs, jej wadą 
jest także wysoka płodność. 
Wrócili do domu i pierwszą kobietą, którą zobaczyli, była Barbara. 
Summer z trudem powstrzymała śmiech. On pochylił się do ucha Summer 
i szepnął: 
- Poza tym... 
Trzepnęła go lekko wachlarzem i szepnęła: 
- Przestań, proszę. 
Barbara Castlemaine podpłynęła do nich przez pokój. Miała suknię koloru 
wina w podobnym odcieniu jak włosy. Suknia miała najmodniejszy fason, 
z rozcięciem z przodu, ukazującym drugą spódnicę w kolorze złota. Rękawy 
sukni były ozdobione metrami złotej wstążki. Na szyi miała dobrany do sukni 
naszyjnik z topazów, a w uszach kolczyki. 
- Helford - zaszczebiotała. - Chyba jeszcze nie miałam przyjemności 
poznać pani. - Patrzyła na Summer krytycznym wzrokiem, przekonana, że 
biała suknia jest śmiesznie pensjonarska, ale rubiny były wiele warte. 
Ruark zachowywał się nienagannie. 
- Lady Castlemaine, czy wolno mi będzie przedstawić moją żonę, lady 
Summer St. Catherine Helford? 
Zmrużyła oczy. 
- Ruark Helford żonaty? Od kiedy? 
- Od wczoraj, mniej więcej o tej porze - odpowiedział. 
Summer zarumieniła się i zaczęła gwałtownie machać wachlarzem. 
"Gołąbka, którą trzeba schrupać" - pomyślała Barbara. Uśmiechnęła się 
promiennie do młodej kobiety. 
- Widzę, że mamy coś wspólnego, poza gustem w kwestii mężczyzn. 
Widać, że obie lubimy klejnoty. Może rozegramy maleńką partyjkę trik-traka 
po kolacji. 
Zbliżył się Henry Jermyn i Barbara odeszła uwieszona u jego ramienia. 
- Chciała mi dać do zrozumienia, że z tobą spała - powiedziała Summer 
z wściekłością powiedziała Summer do Ruarka. 
- Tak - odpowiedział. 
- Tak? - powtórzyła z pasją. 
151 

- Tak. Chciała, żebyś tak myślała. Zastanawiam się, czy czasem nie 
wybrała na swoją ofiarę biednego Jermyna, dopóki nie przyjedzie Karol. 
- Ru, przestań! - Ponownie uderzyła go wachlarzem, ale jej dobry 
nastrój powrócił. 
- Co chciałabyś zobaczyć? Jest tu nudna kolekcja broni w holu i fascynujące 
stiuki w galerii. Odnoszę wrażenie, że postacie, które uosabiają, 
przedstawiają nas samych - powiedział ze smutkiem. 
- Wydaje mi się to nieprawdopodobne. Chcę je zobaczyć. 
Przeszli przez długi pokój, który przypominał biblijne historie ze Starego 
Testamentu. 
- To ty! - Jego twarz była doskonałą maską powagi, gdy wskazał na 
Ewę w rajskim ogrodzie. - Dokładnie taka, jak ty dziś po południu... Naga, 
z krągłym przedmiotem w dłoni. 
Zaprotestowała. 
- To tylko jabłko. 
Rozejrzała się pospiesznie w obawie, że ktoś mógł podsłuchać ich rozmowę. 
Nie było nikogo, więc znów zaczęła oglądać freski, wskazując na 
Adama. 
- A to ty. 
- Nie. To nie mogę być ja. Ten figowy listek jest zbyt mały, żeby mnie 
zakryć. 
- Odkąd tak piękna kobieta jak ja zdecydowała się na małżeństwo z tobą, 
twoje wymiary wyraźnie się powiększyły - śmiała się z niego. 
Pocałował ją. 
- Nie powinieneś mnie całować w tak odsłoniętym miejscu - powiedziała 
i zaczerwieniła się. 
- Jeśli chcesz, bym pocałował cię w miejsce bardziej ukryte, musisz 
czekać, aż pójdziemy do łóżka - żartował. 
Kaplica była mała, ale bardzo piękna. Miała inskrypcję poświęconą sir 
Johnowi Grenvile'owi, który popłynął z sir Francisem Drakiem do Indii. 
Ruark patrzył na delikatny profil żony, gdy uklękła, by się pomodlić. Nagle 
zauważył, że pochyliła się, i zastanawiał się, co mogło wywołać jej nagły 
smutek. 
Summer modliła się gorąco: 
152 

- Boże. Apostołowie i męczennicy, wielcy w cnocie i bogaci cudami, 
towarzysze Jezusa Chrystusa, wierni poprzednicy wszystkich, którzy odwołują 
się do waszej ochrony w chwili potrzeby. Zwracam się do was z głębi 
serca i błagam o pomoc dla mojego brata Spencera. Sprawcie, żeby Ruark 
kochał mnie dość mocno, żeby spłacić moje długi i uwolnić Spidera z więzienia. 
- Kochanie - mruknął Ruark. 
Summer otworzyła oczy, wstała i spojrzała w jego przystojną twarz. 
- Wymieńmy jeszcze raz naszą przysięgę małżeńską, tylko we dwoje - 
zaproponował. 
Otworzyła szeroko oczy. 
- To cudowny pomysł. Jesteś bardzo romantyczny. 
Stanęli naprzeciw siebie i złączyli dłonie. 
- Ja, Ruark, biorę sobie ciebie, Summer, za prawowitą małżonkę i będę 
z tobą od tego dnia, na dobre i złe, w bogactwie i ubóstwie, w zdrowiu 
i w chorobie. Ślubuję, że będę cię kochał i szanował aż do śmierci zgodnie 
z wolą bożą. W tym miejscu składam ci przysięgę. 
Była do głębi wzruszona prostotąjego słów. Powtórzyła za nim, dodając 
posłuszeństwo do jego przysięgi. Potem Ruark dotknął pierścienia, który 
poprzedniego wieczoru włożył na jej palec, i powiedział: 
- Poślubiam ciebie tym pierścieniem, czczę cię swym ciałem, obdarzam 
wszystkimi moimi dobrami doczesnymi. 
Podziękowała cicho świętym, gdyż wydawało jej się, że była to odpowiedź 
na jej modlitwy. 

17 
Ruark objął ją ramieniem i wyszedłszy razem z kaplicy, 
dołączyli do pozostałych gości. Wielka jadalnia była skąpana w świetle 
świec. Płomienie odbijały się w karafkach z winem, wodą, w srebrnych 
nakryciach o identycznych zdobieniach. Przy każdym nakryciu leżały dziesiątki 
noży, widelców ze szterlingowego srebra, z wygrawerowaną literą "G" od 
nazwiska Grenvile. 
Gdy Summer zobaczyła ten przepych, ogarnęła ją panika. Jak zdoła 
przebrnąć przez ten posiłek bez ujawnienia własnej ignorancji? Uświadomiła 
sobie, że Ruark nie żartował, gdy mówił, że przy każdym gościu będzie stało 
po dwóch lokai, a każdy z nich więcej wie o zachowaniu przy stole, niż ona 
dowie się kiedykolwiek. 
Ruark zdecydował się zająć miejsce koło państwa Arundellów z Pendennis 
Castle. Summer słuchała właśnie z uwagą ich rozmowy. To, o czym 
mówili, odsunęło od niej troski o to, jakiego noża czy widelca użyć przy 
stole. Arundell z Ruarkiem omawiali właśnie plan zajęć dla króla i osób, 
które będą mu towarzyszyć. 
- Wiem, że Karol będzie chciał złożyć sentymentalną wizytę w Pendennis 
Castle, więc proponuję zaprosić dwór do Helford... na parę dni, gdyż muszą 
być z powrotem w Portsmouth w przyszłym tygodniu, żeby powitać królową 
Henriettę Marię i Minettę - powiedział do Johna Ruark. 
Żona Arundella uśmiechnęła się do Ruarka z wdzięcznością. 
- To bardzo miłe z pana strony, Helford. Przyznaję, że czuję się zagubiona, 
gdy muszę zabawiać całe to grono modnych ludzi z miasta. 
Pochyliła się poufale do Summer i powiedziała: 
155 

- Najtrudniejsza jest sprawa rozplanowania gości w pokojach. Zawsze 
powstają z tego powodu plotki. 
Ruark dostrzegł wyraz konsternacji na pięknej twarzy żony, ujął jej dłoń 
pod serwetą i szepnął: 
- Nie martw się. kochanie. Zapewnimy im wino i stoły do gry i to będzie 
dla nich wystarczającą rozrywką. Zresztą sądzę, że niewiele osób przyjedzie. 
Nie poczuła się ani trochę uspokojona. 
Ruark wyjaśnił jej: 
- Ojciec Johna, pułkownik Arundell, otrzymał Pendennis Castle pięć 
miesięcy temu na mocy decyzji Parlamentu. W końcu to głód, a nie siła 
militarna pokonały Pendennisa, a wycieńczony garnizon wyszedł z pałacu 
z pełnymi honorami wojennymi. 
John Arundell uśmiechnął się do nich ze smutkiem. 
- Każdy z nich pochodził z mężnego rodu. Zawsze służyli królowi - 
powiedział potrząsając głową. 
Kolacja była niezwykle wykwintna. Niektórych potraw Summer w ogóle 
nie znała i wolała nałożyć sobie maleńką porcję na wypadek, gdyby uznała 
ją za niejadalną. Jednak podano tyle dań, że po pewnym czasie nie była 
w stanie zjeść już czegokolwiek. 
Muzycy, spacerując po jadalni, grali na skrzypcach, lutniach, tak jak 
zapewne robili to w średniowieczu, choć oczywiście nie rzucano już psom 
kości, a dostojni lokaje czuwali, żeby wszystko odbywało się należycie. 
Ta uroczysta kolacja trwała dwie godziny i dopiero koło dziesiątej zgromadzeni 
przeszli do sali gier, żeby zaspokoić swoje zamiłowanie do hazardu. 
Wkrótce stoły były pokryte stosami monet. 
Ruark wręczył Summer woreczek złota, ścisnął ją za ręką i zachęcił, by 
przeszła do pań, a on, Jack i Bunny Grenvile'owie zdecydowali się na grę 
w kości. W sali rozlegał się śmiech, szmer kładzionych kart i odgłos rzucanych 
kości. Gracze przechodzili od stołu do stołu, próbując rozmaitych gier. 
W pewnym momencie Summer znalazła się koło dżentelmena, który 
zaproponował jej wspólną grę na jego koszt. Niepojęte, jak nonszalancko 
i z łatwością potrafili przegrywać majątek. 
Potem znalazła się przy jednym stole z Barbarą Castlemaine, Anną Marią, 
księżną Shrewsbury, i lady Anną Carnagie, która była nawet jak na ówczesną 
modę, nadmiernie wymalowana. O Barbarze mówiono, że lubi ostrą grę 
i przegrywa więcej, niż wygrywa. 
156 

- O Boże, jestem śmiertelnie znudzona tą zapomnianą przez Boga krainą. 
Będę szczęśliwa, gdy wrócimy do Anglii, przysięgam - powiedziała Barbara 
ziewając. 
Summer poczuła się urażona i odezwała się prowokująco: 
- Kornwalia należy do Anglii, lady Castlemaine. Było to jedyne hrabstwo, 
które do końca pozostało wierne Jego Wysokości. 
- Do licha, to już historia, a wciąż i wszędzie się o tym przypomina. Lady 
Anno, pani szafiry są oszałamiające. Może zamiast o pieniądze zagramy 
o klejnoty. Będzie to z pewnością bardziej interesujące. 
Księżna Shrewsbury wiedziała, że przyjaciółka ma ogromną ochotę na 
jej szafiry. Nie, tym razem były to jednak rubiny, które miała na szyi żona 
Helforda. Barbara miała niewielką kolekcję rubinów i aż swędziały ją palce, 
żeby dołożyć ten komplet do swoich zbiorów. 
Barbara zaraz na początku zaczęła wygrywać. Summer nie mogła dopuścić, 
by stracić rubiny, które dostała od męża, więc zaczęła oszukiwać. 
Barbara nie była w stanie oskarżyć jej o szulerstwo, bo dokładnie to samo 
robiła od początku, choć z pewnością nie tak umiejętnie. 
Summer po godzinie uważnej gry stała się nową właścicielką naszyjnika 
z topazów Barbary, szafirów Anny i pereł Anny Marii. Tylko lady Anna 
wydawała się być zmartwiona. 
- Co ja powiem lordowi Carnagie, gdy zapyta mnie, co się stało z moimi 
klejnotami? 
- Wiesz, że lubię mężczyzn, ale żonaci to dla mnie zupełnie odmienny 
gatunek - drwiła Barbara. - Powiedz to, co zawsze mówimy, gdy znikają 
nasze klejnoty: że zostałaś obrabowana. 
- Zdarza się to tak często, że może nawet w to uwierzyć - zgodziła się 
z ulgą Anna Carnagie. 
- Czy byłaś w zeszłym miesiącu w Newgate na rozprawie najbardziej 
słynnego rabusia? - zapytała Barbara. - Miał chyba większą publiczność 
niż Karol podczas swoich przemówień. To było jedno z najbardziej podniecających 
wydarzeń tego sezonu i zakładam się, że niejedna dama wysłała 
do niego bilecik z zaproszeniem do sypialni. 
Anna Maria zaśmiała się nieprzyjemnie. 
- Może też powinnam była dać mu szansę. Zawsze szukamy tego jednego 
z miliona mężczyzn, który może dać nam prawdziwy orgazm. A jak było 
157 

z tym akrobatą z cyrku, kochanie? - zapytała Barbarę. 
- Zaniknij się, Anno. Z pewnością na trapezie był mistrzem. - Wróciła 
do tematu rozbójników. - Wiecie, że zatrzymano księcia i księżną Mazarin, 
i ten diabelski pomiot zaciągnął księżnę w krzaki? Gdy skończył z księżną, 
zabrał jeszcze księciu pięćdziesiąt funtów jako zapłatę za to, że zastąpił 
go w obowiązkach małżeńskich. 
Anna Maria wybuchnęła głośnym śmiechem. 
- Barbaro, przestań, bo się zsiusiam ze śmiechu. 
Ruark i Jack Greivile zbliżyli się do dam. Jack powiedział: 
- Jesteś szczęściarzem, Ruark. Przy niej wszystkie kobiety wydają się 
zużyte i nieświeże. 
Ruark stanął za krzesłem Summer i położył jej dłoń na ramieniu. 
- Już po północy, kochanie - powiedział. 
- Do licha, w Londynie dopiero zaczynała się o tej porze zabawa. Gd)' 
już mieliśmy dość gry, zaczynały się tańce - narzekała Barbara. 
- Zapomina pani, lady Castlemaine, że to ich podróż poślubna - 
roześmiał się Jack Grenvile. 
Choć był tu gospodarzem, Barbara nie była zadowolona, że został hrabią 
Bath. 
- Jeśli lady Helford jest równie dobra w łóżku, jak w kartach, to oboje 
macie dużo szczęścia - kontynuował Jack. 
Maniery Ruarka były jak zwykle nienaganne. Nigdy w życiu nie pozwoliłby 
sobie na uwagę podważającą gościnność gospodarza. Podniósł Summer 
z krzesła, skłonił się damom i odeszli. 
Summer zbliżając się do schodów, dostrzegła, że lady Anna Carnagie 
wygląda na dość nieszczęśliwą. W nagłym impulsie podeszła do niej, wyjęła 
szafiry z torebki i wręczyła młodej kobiecie. 
- Nie chciałabym, żeby te klejnoty stały się powodem niesnasek między 
małżonkami - szepnęła. 
Lady Anna stała z otwartymi ustami i nie była w stanie wykrztusić nawet 
słowa, ale oczy błysnęły jej wdzięcznością. Summer także poczuła się dużo 
lepiej. Jej własne stosunki z mężem były niemal doskonałe i nie mogła znieść 
myśli, że może stać się powodem nieporozumień między inną parą. 
W sypialni oczekiwała ich służba. Summer najchętniej odesłałaby ich 
natychmiast, ale Ruark wydawał już lokajowi polecenia dotyczące jego stroju 
158 

na następny dzień, więc zrobiła to samo. Zdecydowała się na kremową suknię 
z atłasu, ozdobioną czarnymi wstążkami. Potrzebowała także stosownego 
kapelusza z czarnym strusim piórem i futrzanej mufki. Nie chciała maseczki, 
która wydawała jej się odpowiednia raczej tylko w Londynie. Usłyszała, jak 
Ruark mówi, że będzie mu potrzebna peruka sędziowska i toga. Następnie 
nalał dwa kieliszki białego reńskiego wina i czekał niecierpliwie, aż służba 
odejdzie. Gdy pokojówka zaczęła wyjmować szpilki z włosów Summer, 
odesłał ją, mówiąc, że sam to zrobi. Lokaj postawił kufer koło drzwi, a Ruark 
wręczył mu kilka złotych monet i podszedł z uśmiechem do żony. Summer 
miała wyrzuty sumienia. 
- Ru, nie ma potrzeby, żebyśmy jutro pojechali do Plymouth. Zapewne 
wolałbyś zostać tu z przyjaciółmi. Ten wyjazd nie jest chyba potrzebny. 
- Przekazano mi, że muszę być jutro w Launceston Castle w sprawach 
urzędowych. W zamku jest miejskie więzienie i mają tam właśnie kilku 
znacznych więźniów. Jeśli chcesz, możesz przyjrzeć się, jak wykonuję 
obowiązki sędziego. Stamtąd już niedaleko do Plymouth. - Wypił wino 
i stanął przed nią. - Jesteś wspaniała. - Pochylił się nad nią w pocałunku. - 
Jesteś wspaniała. Dajesz mi wszystko, czego zapragnę - powiedział wyjmując 
szpilki z jej włosów. - Dlaczego więc ja nie miałbym dać ci tego, 
czego pragniesz? 
Westchnęła: - Mam już chyba wszystko. 
Odchyliła głowę w słodkiej zachęcie. Nigdy jeszcze nie odczuwał pożądania 
tak mocno, jak w tej chwili. Szybko rozebrał się i zdjął jej suknię. 
Rozpinając jej gorset, pochylił się i przytulił twarz do jej piersi. Przeniósł 
Summer na łóżko, wciąż w naszyjniku i koronkowych pończochach. 
- Pozwalam ci zostać w pończochach, żebyś sobie zrekompensowała 
ten ranek, gdy z mojej winy musiałaś się bez nich obejść - powiedział. 
Położył ją na łóżku i podziwiał jej piękną postać na tle jedwabnych 
prześcieradeł. 
- Wyglądasz bosko, gdy jesteś tylko w tych rubinach i pończochach. 
Błądził wargami po jej ciele, aż zaczęło płonąć i drżeć. Uniósł jej pierś 
i zaczął drażnić językiem sutki, całował piękne półkule. Powoli przesuwał 
usta w dół, do jej brzucha. Potem zaczął całować jej kolana, unosząc się 
w górę aż do krawędzi pończoch, potem coraz wyżej, do czarnych loczków 
między jej udami. 
159 

- Ru! - zaprotestowała. 
Uniósł głowę i przesunął się wyżej, aż zaniknął jej usta pocałunkiem. 
Ich zmysły domagały się zaspokojenia. Przylgnęła do niego, obejmując 
gorącymi ramionami, potem opuściła je i dotknęła jego męskości. Wszedł 
w nią niemal gwałtownie. Krzyknęła, gdy osiągnęła pełnię rozkoszy, ale on 
wciąż nie przestawał poruszać się w niej tak mocno, iż wydawało się jej, 
że dłużej już nie zniesie płonącej w niej namiętności. W końcu ciche protesty 
zmieniły się w słowa zachęty. Szeptał jej najczulsze słowa, intymne i wyraziste. 
Potem wsunął jej dłonie pod pośladki i uniósł tak, by w pełni odczuła 
siłę jego ciosów. Po chwili poczuła jakąś falę, która narastała w niej jak 
kwiat rozwijający pączki, zanim ukaże swe wnętrze. Powstrzymywał swoje 
spełnienie aż do chwili, gdy krzyknęła głośno, i wtedy poczuła, jak gorące 
nasienie zalewa jej wnętrze. Nie wyobrażała sobie, że może do tego stopnia 
stać się częścią jego. Ziemia zadrżała w posadach. Wtedy zrozumiała, co 
miała na myśli lady Shrewsbury mówiąc o orgazmie. 
Gdy znaleźli się na kwadratowym dziedzińcu Launceston Castle, Ruark 
pomógł Summer wysiąść z powozu. Zamek został wybudowany w dwunastym 
wieku. Podczas wojny domowej tam właśnie znajdowały się oddziały 
wierne królowi. Sam zamek czterokrotnie przechodził z rąk do rąk. 
- Nazywają to miejsce Diabelskim Zamkiem z powodu wilgoci i okropnych 
warunków panujących w więzieniu. - Mówił te słowa z poważną 
miną, jakby to miejsce budziło w nim jakieś przykre wspomnienia. 
Uświadomiła sobie, że mógł mieć zaledwie piętnaście lat, gdy wojska 
Cromwella wypchnęły Stuartów z Kornwalii. Zauważyła, że miasto 
Launceston ma kształt dwugarbnego wielbłąda. Dwa garby to były dwa 
szczyty: Św. Tomasza i Św. Stefana Zrozumiała, dlaczego mówiono, że 
zamek jest wrotami do Anglii. 
Spojrzała do góry i przyznała w duchu, że budowla z szarego kamienia 
czyni ją obiektem o najwyższym znaczeniu. Zdziwiła się na widok gromadzących 
się mieszkańców miasteczka. Po chwili domyśliła się, że przybyli 
do sądu, któremu ma przewodniczyć lord Helford. Zanim zostawił ją pośród 
tłumu, przyłożył jej dłoń do policzka, spojrzał w oczy i powiedział: 
- To zuchwałe strusie pióro wygląda tak kusząco, że mam ochotę 
160 

pocałować cię tu na oczach wszystkich. 
- Szybko cofnęła się o krok, bo poznała już jego gwałtowność i pomyślała, 
że jest gotów zrobić to. 
Nieco później, gdy zajął już miejsce na podwyższeniu, z trudem 
rozpoznała go w peruce i todze. Wprowadzono więźniów. Było to dwudziestu 
pięciu mężczyzn, skutych łańcuchami, z wyjątkiem jednego, stojącego 
osobno. Pierwszy z więźniów był korpulentny, z czerwoną nalaną twarzą. 
Jego strój, choć zniszczony panującą w więzieniu wilgocią, wyglądał na 
kosztowny i modny. Pozostali więźniowie nie różnili się niczym. Byli wychudzeni, 
z szarymi twarzami i nieprzyjemnym spojrzeniem. Nie chciałaby ich 
mieć za plecami. Z trudem powstrzymała dreszcz, tak byli wstrętni. Gdy 
odczytano akt oskarżenia, zrozumiała swą instynktowną niechęć. Byli to 
rabusie statków. 
Korpulentnym mężczyzną był William Godolphin, właściciel kopalni 
cyny. Wielu świadków zeznawało już przeciwko rabusiom, którzy ukrywali 
się w kopalni, czekając, aż statek rozbije się o skały, a potem rabowali 
bezbronnych i bezradnych rozbitków wyrzuconych na brzeg. Żaden ze świadków 
nie był jednak dość odważny, by zeznawać przeciwko Williamowi 
Godolphinowi, ale u niego właśnie odkryto towar pochodzący z obrabowanych 
statków, wart tysiące funtów. 
Ruark siedział z poważną twarzą i zmarszczonym czołem i słuchał 
zeznań. Potem naoczny świadek napadu na statek zaczął opowiadać ze 
szczegółami, jak sprowadzono statek na mieliznę i jak jego pasażerowie, 
choć przerażeni, walczyli o ocalenie siebie i swych dzieci, przenosząc je na 
plecach. Wtedy rabusie zaczęli rzucać w nich odłamami skał, łamiąc im ręce 
i nogi. Utonęli w płytkiej wodzie tylko dlatego, że rabusie nie chcieli pozostawić 
przy życiu jakichkolwiek świadków. 
Twarz Ruarka była ciemna z pasji. Uderzył młotkiem w stół. 
- Proszę o wyprowadzenie z sądu kobiet i dzieci, zanim przystąpimy do 
dalszych przesłuchań - rozkazał. 
Summer drżała. Wróciło przerażające wspomnienie Lizard Point. Pomyślała 
o Ruarku. Zadanie, jakie mu powierzono, nie należało do przyjemnych. 
Wyszła na wały, skąd mogła patrzeć daleko w morze. Widziała 
wystające z wody skały Dartmoor, opierające się morskim falom od dnia 
stworzenia. Miały takie dziwne kształty, jakby ogromne kamienie zostały 
6 — Pirat i Poganka 161 

postawione do góry nogami i pochylone, by łatwiej opierać się morskim 
wiatrom. 
Wrzosowiska, na których mogły żyć tylko dzikie kucyki, owce, kruki 
i myszołowy, zdawały się nie mieć końca. Jednak ich samotne piękno 
rozdzierało jej serce. Zamknęła oczy, pozwalając duszy bujać swobodnie, 
i to przywróciło jej spokój. 
Napłynęły czarne chmury i po chwili poczuła pierwsze krople deszczu. 
Pobiegła do powozu i widząc, że stangret siedzi zawinięty w opończę, podjęła 
szybką decyzję. 
- Czy jest tu jakaś gospoda, w której moglibyśmy spokojnie zaczekać, 
aż lord Helford zakończy swoje obowiązki? 
Twarz mu się rozjaśniła, ale zaraz przestraszył się na myśl, co powiedziałby 
jego pan, widząc swoją młodą żonę w zatłoczonej gospodzie. Ponieważ 
Summer nalegała, posłuchał. Poszli więc do gospody, która nazywała 
się "Białe Serce" i zamówiła dwie porcje najprostszej potraw)'. Podano gorący 
jabłecznik i kornwalijskie paszteciki i wkrótce, w miarę, jak ich kości 
rozgrzewały się przy kominku, poczuł się nieco pewniej. 
Ruark skończył sprawę w Launceston wczesnym popołudniem. Twarz 
miał tak ponurą i pełną niechęci, że wolała się nie odzywać i o nic nie pytać. 
Jednak po wypiciu dużego kubka jabłecznika uśmiechnął się do niej z poczuciem 
winy. 
- Przepraszam, że ten obiecany dzień w Plymouth nie dojdzie do skutku, 
kochanie. 
- To nie ma żadnego znaczenia, Ru - zapewniła go. 
- Przeciwnie, ma duże znaczenie. Dopij jabłecznik i zabierz mufkę. Jest 
jeszcze dość czasu, żebyśmy popłynęli do Plymouth. Zostaniemy tam na noc, 
a jutro wrócimy do Stowe. - Polecił stangretowi, by odprowadził konie do 
stajni i zamówił sobie pokój w "Białym Sercu". 
- Nie zabrałam nocnej bielizny - protestowała słabo. 
Ponury wyraz jego twarzy zmienił się. 
- Masz przecież koronkowe pończochy. I rubiny. Czy potrzebne ci coś 
jeszcze? - żartował. 
Roześmiała się, szczęśliwa, że myśl o niej może poprawić jego nastrój. 
162 

Stali obok siebie przy relingu barki, przytuleni mocno. 
Zdjęła swój ozdobny kapelusz trochę po to. żeby nie zwiał go wiatr, a po 
trosze, żeby mógł swobodnie rozwiać jej czarne włosy. Miała ogromną 
ochotę ściągnąć wstążkę związującą mu włosy, ale zrezygnowała, przekonana, 
że lordowi, w przeciwieństwie do niej, nie przystoi rezygnować z atrybutów 
dostojeństwa. 
Widok ogromnego portu w Plymouth zapierał dech w piersi. Było tam 
zacumowane znacznie więcej statków niż w Londynie. Ruark okiem znawcy 
przyglądał się statkom i okrętom, jakby dokonywał szybkiej inwentaryzacji. 
- Coś takiego! - powiedział prawie do siebie. 
- Co takiego? - zapytała. 
- To jeden z moich okrętów wynajętych Kompanii Wschodnioindyjskiej. 
Wpływa właśnie do portu. 
Zmarszczył brwi na widok okrętu z podwójnymi masztami, najeżonego 
armatami. 
Złota Bogini stała na kotwicy pomiędzy dwoma okrętami należącymi 
do korony. Ruark polecił kapitanowi barki podpłynąć do Złotej Bogini, 
przyłożył dłonie do ust i krzyknął: 
- Ahoj, na pokładzie! 
Po chwili Summer wspinała się po sznurowej drabince, a życzliwe dłonie 
pomagały jej wejść na pokład. Kapitan okrętu, Hardcastle, miał gęstą brązową 
brodę i krzaczaste brwi nad błękitnymi, błyszczącymi oczami. Był to potężnej 
budowy mężczyzna z umięśnionymi ramionami. 
18 
163 

- Co się stało? - pytał zatroskany Ruark. 
- Cholerni Holendrzy, oto co się stało, bardzo panią przepraszam, 
madame - powiedział Hardcastle. - Płynęliśmy dla bezpieczeństwa we 
trójkę i bylibyśmy dopłynęli bez problemów do Londynu, gdyby nie ci cholerni 
Holendrzy, proszę o wybaczenie, madame. Ścigali nas przez całą drogę 
od Jawy. 
- Ale was nie pochwycili, pomimo wszystko - uśmiechnął się Ruark. 
- Te ich cholerne okręty nie są dość szybkie, najmocniej panią przepraszam, 
madame. Ale ci kurewscy Holendrzy dopłynęli za nami aż do wyspy 
Scilly... Proszę sobie wyobrazić... Prosto na nasze wody. Ogłosili się 
"władcami mórz południowych". 
Kapitan Hardcastle splunął. 
- No cóż, udało się im uszkodzić okręt, ale nie dostali ładunku - powiedział 
uszczęśliwiony Ruark. 
- Te skurwysyny zatopiły jeden ze statków Kompanii Wschodnioindyjskiej. 
Udało nam się ocalić większość załogi, a ten drugi okręt płynie właśnie 
do Londynu. 
- Cholerni Holendrzy - powtórzył Ruark. - Nie wiem, czemu, do diabła, 
nie wypowiemy im wreszcie wojny. I tak w końcu do tego dojdzie. 
- Cóż, wojna czy nie, ten cholerny Holender był na tyle chciwy, że 
siedział mi na ogonie aż do Scilly, gdzie znalazł swój grób. 
- Zatopiłeś go? - zapytał Ruark. 
Skinął głową. - Razem z załogą. 
- Dobra robota. Król jest tu, w Plymouth. Powiem mu, co zrobiliście. 
A co macie pod pokładem? 
Wziął za rękę Summer i poprowadził ją na dół. Powietrze było ciężkie 
od korzennych zapachów. 
- Co to za zapachy? - zapytała zaciekawiona. 
- Nie znam się na nich, ale mówią, że najsilniejszy wydają goździki 
i gałka muszkatołowa. 
Ruark wciągnął głęboko powietrze. 
- Macie też cynamon i imbir, kadzidło i... Jak to się nazywa? Kamfora? 
- Mamy wszystko. Pieprz, kwiat muszkatołowy, aloes i herbatę - potwierdził 
kapitan. 
164 
* 

- Cudownie. Czy mogę dostać trochę tych skarbów? - pytała Summer. 
- Niech zapakują dla mojej żony po trosze wszystkiego - polecił Ruark. 
- Ach nie, miałam na myśli jedynie trochę herbaty - zaprotestowała. 
Ruark uśmiechnął się, zadowolony, że może ją obdarować bogactwami 
Chin i Indii. 
- To drobiazg, kochanie. Poczekaj, aż zobaczysz bele jedwabiu i adamaszku. 
Jest tu wszystko, czego potrzebują londyńskie elegantki - puszył 
się Ruark. 
Kapitan Hardcastle mrugnął porozumiewawczo i zaprowadził ich do 
ładowni. Summer nie mogła uwierzyć własnym oczom. Jedna ze skrzyń 
wypełniona była najpiękniejszymi sukniami, w drugiej byty delikatne negliże 
z najcieńszej bawełny, haftowane perłami i kamieniami. Ruark zachęcił 
Summer, żeby sobie coś wybrała. Po długim wahaniu zdecydowała się na 
turkusową mantylkę i jasnozieloną halkę haftowaną srebrną nicią. 
Ruark wybrał dla niej jeszcze jedną w kolorze, jak twierdził, melonów. 
Nigdy nie widziała melonów, ale mantylka lśniła jak słońce. Zanim przeszli 
do następnej ładowni, narzucił jej na ramiona hinduski szlafroczek. Zobaczyła 
bele materiałów7. Z jej ust wymknęło się westchnienie. Aż do upojenia syciła 
wzrok egzotycznymi barwami i delikatnością tkanin, które jej pokazano. Byty' 
tak piękne, że niemal nie miała odwagi ich dotknąć, dopóki Ruark nie rozwinął 
na podłodze jednej z bel. 
Wybrała niezwykle cienki, jedwabny adamaszek jasnoróżowy, jak blask 
jutrzenki, i sztywną, szeleszczącą taftę w kolorze płomieni. 
- I jeszcze to - powiedział Ruark wskazując na belę złocistej materii. 
Także perkale miały fantazyjne wzory. Pokryte były pękami kwiatów, 
kłosami zbóż. winoroślą i ozdobnymi trawami. Na niektórych widniały ptaki, 
siedzące na pędach bambusa, i Summer pomyślała, że byłyby z nich przepiękne 
zasłony do sypialni. Wyobraziła sobie, jak mogłaby upiększyć Roseland, 
ale odłożyła ten pomysł na dalszą przyszłość. 
- Mamy jeszcze trzcinowe fotele, sekretarzyki z laki i inne meble - 
odezwał się kapitan Hardcastle. 
Ruark pokręcił głową. 
- Pokoje w Helford są pełne różnorodnych mebli. 
- Ach, Ru. Czy mogłabym jednak je zobaczyć? 
165 

- Zgoda. W końcu Helford to także twój dom, kochanie. 
Zmrok zapadał, gdy odwieziono ich na brzeg. Trzeba było trzech marynarzy, 
żeby przenieść skarby, które Summer zabrała ze Złotej Bogini. 
Poprzedzali lorda i lady Helford w drodze do Shipp Inn. 
Zanim podano do pokoju posiłek, posłaniec przyniósł wiadomość do lorda 
Helforda. Ten otworzył list i rzucił okiem na treść. 
- To od króla. Wzywa mnie. - Ruark zagryzł wargi, z niechęcią myśląc 
o pozostawieniu Summer samej. 
- Gdzie jest król? - zapytała przestraszona, jakby Jego Wysokość był 
w sąsiednim pokoju i mógł w każdej chwili wejść do nich. 
- On, Buckingham i Lauderdale są na pokładzie Royal Oak. 
Wyraźnie zastanawiał się nad czymś. 
Summer zdecydowała szybko. 
- Musisz iść. Nie traktuj mnie jak bezużytecznego i bezwolnego stworzenia, 
którego nie można zostawić bez opieki. 
- Przykro mi, kochanie. Wyszłaś za mąż, ale będziesz chyba musiała 
spędzać samotnie dużo czasu. Zamówię dla ciebie pokojówkę. - Spojrzał 
na nią przepraszająco. - Nie czekaj na mnie, kochanie. 
Rozbierając się do snu, mimo wcześniejszych zapewnień, poczuła się 
bardzo samotna. Pragnęła, żeby to on ją rozbierał, chciała, żeby na nią patrzył, 
pragnęła czuć jego gorące usta na swym ciele. Zdawała sobie sprawę, że 
jej myśli są śmieszne. 
Rozejrzała się po pokoju pełnym dowodów jego miłości i poczuła się 
nieco lepiej. Jednak będzie bardzo samotna w zimnym łóżku. Rozebrała się 
i wślizgnęła naga pod koce. Pragnęła go całą sobą. 
Fascynowała ją perspektywa goszczenia króla i jego dworu. Leżała tak 
samotnie i stopniowo jej obawy zamieniały się w strach. Jak sprosta temu 
zadaniu? Ruark zbywał jej obawy i śmiał się, sądząc, że zapewnienie królowi 
rozrywki jest sprawą bardzo prostą. I musi temu wszystkiemu sprostać w sytuacji, 
gdy Spider jest w więzieniu. Jak mogło do tego dojść? 
Zwinęła się w kłębek i usiłowała pokonać pragnienie, by Ruark był już 
przy niej. Nie wiedziała, o której wrócił, ale gdy obudziła się, tulił ją w ramionach. 
Ogarnęło ją uczucie szczęścia. Zaczynał się nowy dzień, a ona leżała 
obok niego jak w ciepłym gniazdku, czując przenikającą błogość. Spojrzała 
na Ruarka, sądząc, że śpi jeszcze, i napotkała jego wzrok pełen miłości. 
166 

Stopniały natychmiast wszystkie obawy. Ułożył ją wysoko na poduszce. 
Włosy rozsypały się po poduszce bujnymi falami. Gładził policzki, potem 
szyję, ramiona. Jego gesty były tak niewymownie czułe, że łzy napłynęły 
jej do oczu. 
Pocałował powieki, osuszając łzy, potem usta. Westchnęła bezradna 
wobec swych własnych pragnień. Całe jej ciało wołało o pieszczoty jego 
dłoni, ust. Patrzyła przez zmrużone powieki na jego piękną twarz, rozkoszując 
się tą intymną chwilą gdy leżeli obok siebie nadzy. Dotknęła czubkami 
palców jego warg, a on ucałował je niemal z czcią. Serce prawie przestało 
jej bić i przemknęła myśl, że naprawdę można umrzeć z miłości. 
Ruark ujął czułym gestem jej twarz, jakby przyjmował sakrament. Pieścił 
delikatnie piersi, jakby była to najdelikatniejsza porcelana. 
- Tak bardzo cię kocham - szepnął. - Tak bardzo cię pragnę. 
Otworzyła się dla niego jak kwiat. Wszedł w nią delikatnie. Nigdy nie 
myślała, że jego miłość może być tak wzruszająca i piękna. Całował ją wciąż. 
Czuła, jak od tych pocałunków pęcznieją jej wargi. Poruszał się w niej 
łagodnie i powoli, a ona z zamkniętymi oczami odpływała daleko, uśmiechając 
się czule. Po chwili uczucie czułości zaczęła zastępować narastająca 
rozkosz. Poczuła, że traci przytomność, i po chwili byli już jednym ciałem, 
jedną duszą. Jej krzyk rozkoszy napełnił go radością, jakiej nigdy wcześniej 
nie zaznał. Gdy leżała, patrząc na niego z zachwytem, pocałował delikatnie 
jej pierś. 
- Czym zasłużyłem na to, żeby spotkać cię na swej drodze? 
Nagle owładnęło nim pragnienie, by kupić jej coś, co wyrażałoby ogrom 
jego miłości. Gdy ona zajmie się zakupem sukien, on wymknie się do jubilera. 
Zaczęli rozmawiać o nowych sukniach Summer. 
- Najlepiej będzie, jeśli poślesz te materiały do krawcowej i powiesz jej, 
co ma z nich zrobić. Uszyją dla ciebie, co zechcesz, i przyślą prosto do 
Helford. 
- Zostawię sobie chyba tę mantylkę, którą mi podarowałeś. Jeśli nie 
będzie pasowała, poprawią ją. Wszystkie damy w Stowe zzielenieją 
z zazdrości. 
Patrzyła za nim, gdy odchodził od łóżka, i uświadomiła sobie, że one 
już są zielone z zazdrości. 
- Czy to nie ironia, że ludzie zabijają się za orientalnymi towarami, 

a przecież ich popularność jest bezpośrednim skutkiem tego,, że Katarzyna 
została żoną Karola. Anglia otrzymała Bombaj od Portugalii jako część jej 
posagu. 
- Na czym polega tu ironia? - zapytała zaciekawiona. 
- Zapomniałem, że nie znasz dworu. Kobiety potrafią być tak okrutne. 
Wyśmiewały Katarzynę, że nosiła te niemodne krynoliny, gdy przybyła do 
Anglii - wyjaśnił. 
- Sama moda jest niezwykle okrutna; im bardziej rzadkie i kosztowne, 
tym modniejsze - odpowiedziała. 
Rzucił jej zaciekawione spojrzenie i poszedł do przylegającej łazienki, 
żeby się ogolić. 
- Twoje słowa brzmią gorzko. Nie pasują do ciebie, kochanie. 
Zagryzła wargi. Musi pamiętać, by hamować słowa w jego obecności. 
Nie może okazywać cynizmu ani przenikliwości. Lord Helford ożenił się 
z dobrze wychowaną damą. Kochał jej niewinność. 
Najmodniejsza krawcowa w Plymouth miała swój salon w tynku, więc 
Summer nie musiała jechać daleko. Lord Helford zamienił kilka słów na 
osobności z Francuzką, która przybyła do Anglii, by wykorzystać angielskie 
zamiłowanie do francuskiej mody. Powiedział, że zapłaci podwójną 
stawkę za suknie, które zdoła uszyć tego samego dnia, więc oczywiście była 
gotowa zrobić wszystko, by było ich jak najwięcej. 
Stos zakupów tymczasem rósł. Kupiła kilka gotowych sukien, koronkowe 
gorsety, halki, krynoliny i suknię z długim trenem, a do każdej sukni potrzebowała 
oczywiście odpowiednich butów, pończoch, bielizny, kapeluszy, 
mufek, wachlarzy i maseczek. 
Zawsze, gdy klientka była tego warta, madame Martine podawała przekąskę, 
więc i Summer zaproszono do małego stolika w czasie, gdy podręczne 
robiły użytek z igieł. 
Dwie damy weszły do salonu, by po południowym posiłku przejrzeć 
nowości. Madame Martine poprosiła je, żeby zechciały chwilę poczekać. 
Z ich rozmowy Summer wywnioskowała, że są to księżna Buckingham 
i księżna Lauderdale. Słyszała, jak madame Martine mówi do nich: 
- Bardzo mi przykro, łaskawe panie, ale ta złocista materia nie jest na 
sprzedaż, należy do lady Helford. 
168 

- Dobra kobieto, jestem księżną Buckingham. Cena nie gra roli. Lady 
Jakaś Tam może poczekać na następną dostawę. 
Bess Maitland wtrąciła się: 
- Ach, to dziewczę się na niczym nie zna.. Niech ją pani czymś zbędzie. 
Summer wyszła z przymierzalni w samej bieliźnie. 
- Lady Jakaś Tam ośmiela się mieć odmienne zdanie. 
Żona Buckinghama trzymała złocistą materię przy piersi, jakby dając do 
zrozumienia, że żadna siła jej nie odbierze. Zmrużyła oczy, przez co stała 
się jeszcze brzydsza. 
-A kim pani niby jest? - parsknęła. 
Summer postąpiła krok do przodu. 
- Jestem, proszę pani, właścicielką tej beli materii, którą pani tak tuli 
do swej zwiędłej piersi. 
Bess Maitland, która była właścicielką ogromnego biustu, co miało okazję 
sprawdzić wielu panów na dworze, wybuchnęła salwą śmiechu. 
Księżna Buckingham oblała się purpurą. 
- Czy pani zdaje sobie sprawę, kim jestem? - krzyknęła. 
Ciotka Lil opowiedziała jej wszystkie plotki na temat Buckinghama; 
o tym, jak doszedł do ogromnego majątku, żeniąc się z córką parlamentarnego 
lidera, który władał kluczem Buckingham. Dla Summer niewiele znaczył 
jej tytuł. 
- Chyba jakąś starą wiedźmą, którą przysłali z piekła, żeby mnie porwać? 
Bess Maitland zarżała i trzepnęła się z radości po udach. Lady Buckingham 
uniosła belę materiału, jakby chciała nią zaatakować Summer, ale ta 
złapała za drugi koniec. Obie kobiety szarpały tkaninę jak dwa kundle walczące 
o kość. 
Nagle drzwi salonu otworzyły się gwałtownie i weszło czterech eleganckich 
dżentelmenów. Lady Buckingham jęknęła: 
- Wasza Wysokość! - i puściła materał. W tym momencie Summer straciła 
równowagę i padła gwałtownie na pupę, wciąż trzymając przedmiot 
sporu. 
Król patrzył tylko na Summer, zachwycony jej niekompletnym strojem. 
Rzucił się ku niej z galanterią. 
- Najdroższa lady Helford, proszę przyjąć mą pomoc, także moje serce, 
169 

które należy już do pani. 
- Dziękuję, Wasza Wysokość - szepnęła, uświadamiając sobie, jaki hołd 
jej złożono. 
Buckingham wtrącił się: 
- Widzę, że panie się już poznały. 
Jego twarz bez wyrazu kryła rozbawienie brzmiące w głosie. Bess Maitland 
spojrzała na męża, który wyglądał na wyraźnie niezadowolonego, że 
nie doszło do bójki. Madame Martinc wyglądała, jakby miała za chwilę 
zemdleć. 
Summer wycofała się do przebieralni, trzymając wciąż belę złocistej 
materii. Nie śmiała spojrzeć w oczy Ruarka. Odezwał się do niej przez 
kotarę: 
- Zostaliśmy zaproszeni, by towarzyszyć Jego Wysokości do Stowe. 
Potem z nienagannymi manierami skłonił się przed dwiema damami. 
- Mój statek właśnie przybył z Indii. Może panie będą łaskawe udać się 
do portu i wybrać coś dla siebie, a my poczekamy na lady Helford. 
Król rozsiadł się wygodnie na sofie i skinął dłonią. 
- To wspaniały pomysł, Helford. A ja sobie tu poczekam z tobą na młodą 
damę. 
Madame Martine drżącymi rękoma pomagała Summer włożyć suknię. 
Szepnęła w końcu: 
- Czy to naprawdę Jego Wysokość? 
Z drugiego pokoju dobiegł leniwy głos: 
- Nie, oczywiście nie jestem królem. Te parne zażartowały sobie z nas. 
Summer z trudem powstrzymała chęć, żeby zachichotać. Król czekał na 
nią w sąsiednim pokoju i nic nie mogło tego zmienić. Wzięła kapelusz, 
mufkę i wyszła z przebieralni. 
Uśmiechnął się do niej swoimi ciemnymi oczami. Nogi wyciągnął daleko 
przed siebie. 
- Nigdy dotąd nie miałem przyjemności zobaczyć pani ubranej - 
powiedział. 
Przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie, gdy miała na sobie tylko 
ozdobioną falbankami nocną koszulę. 
Zarumieniła się. 
170 

- Sire, ja... - Wykonała głęboki ukłon, nie wiedząc, jak odezwać się 
do króla, który patrzył na nią tak, jak każdy inny mężczyzna. 
Powiedział poufale: 
- Proszę mi obiecać, że gdy będziemy sami, będzie pani zwracać się do 
mnie po imieniu. 
To zabrzmiało jak rozkaz. 
- Proszę się przyznać, lady Helford. Czy rzeczywiście mieszkała pani 
w posiadłości sąsiadującej z Helfordem, czy też ten niegodziwiec zmyślił 
to sobie? 
- Tak. Byliśmy sąsiadami, którzy nigdy się nie spotkali aż do tej nocy 
w Londynie. 
Taksował ją wzrokiem z wyraźnym zadowoleniem. 
- Nigdy przedtem nie spotkałem nikogo o takim imieniu - zastanawiał 
się. 
Pochyliła głowę na bok i odpowiedziała: 
- A ja nigdy przedtem nie spotkałam nikogo, do kogo mówi się: Wasza 
Królewska Mość. 
- Ha! Dama potrafi też być dowcipna. Choć nie była pani jeszcze oficjalnie 
przedstawiona na dworze, będzie tam mile widziana. 
Ujął ją za rękę i posadził obok siebie. 
Oszołomiona, usiadła, nie pojmując do końca, co się dzieje. 
- Czy podbiła już pani Stowe? Jestem pewien, że panowie ustawiali 
się w kolejce, żeby z panią zatańczyć - wyraźnie próbował flirtować z nią. 
- Nie było wczoraj tańców, sire. Czekano z tym na przybycie Waszej 
Wysokości. 
- Chyba muszę ostrzec panią przed moim dworem. Taniec jest tylko 
pretekstem, by położyć dłonie na pięknej kobiecie i namówić jąna sekretne 
spotkanie pod samym nosem jej męża. Większość z tych dworskich kundli 
ma niezłą praktykę na wszystkich dworach Europy. 
- Och, sire. Nie muszę się chyba obawiać. Wszyscy panowie w Stowe 
to przyjaciele Ruarka. 
Król był najwyraźniej rozbawiony. 
- Mała niewinna istoto. Żony przyjaciół są w pierwszej kolejności do 
uwiedzenia. To taka wygoda. 
171 

Roześmiała się. 
- Teraz pan żartuje sobie ze mnie, sire. 
- Nie, serduszko. To ty sobie ze mnie żartujesz. - Westchnął i poklepał 
ją po dłoni. - Damy wam parę tygodni, a potem będziemy starali się panią 
uwieść. - Uśmiechnął się pod wąsem i Summer uświadomiła sobie, 
że w każdej sytuacji będzie bardziej mężczyzną niż monarchą. 

19 
Podczas powrotnej podróży król z Ruarkiem cały 
czas byli zajęci swoimi sprawami. Mogła więc zająć się obserwacją towarzystwa. 
Księżna i książę Lauderdale byli do siebie tak podobni, że było to aż 
komiczne. Oboje rudowłosi, skrajnie nieokrzesani, mieli ten sprośny typ 
poczucia humoru, który bawił króla. Gdy byli sami, używali tak niewiarygodnie 
szkockiego żargonu, że nikt nie był w stanie ich zrozumieć. 
Żona Buckinghama, Mary, cierpiała na morską chorobę, skazując męża 
na towarzystwo Summer. Z przykrością myślała o tym, co zaszło w salonie 
madame Martine. 
- Obawiam się, że pańska żona nie będzie zachwycona moim towarzystwem, 
książę. 
Subtelny wygląd George'a Villiersa sprawiał wrażenie dobroduszności, 
ale jego język był ostry jak brzytwa i nikt nie był w stanie mu umknąć, 
a najmniej jego tępa żona. 
- Cóż, prawdę mówiąc, chyba pani też nie pragnie jej obecności. Mnie 
w każdym razie wcale jej nie brakuje. Choć współistniejemy, nie jesteśmy 
razem, nie mamy wspólnych spraw i nie żyjemy ze sobą. 
Summer odetchnęła z ulgą. Wiedziała, że Buckingham może być groźnym 
przeciwnikiem, i pod każdym względem czułaby się lepiej, wiedząc, 
że ją akceptuje. Podniósł na nią taksujący wzrok. 
- Jest pani niezwykłym typem kobiety, dość egzotycznym. Przewiduję, 
że narobi pani dużo szumu. Niech pani strzeże się mojej kuzynki, Barbary; 
znienawidzi panią od pierwszego wejrzenia. 
173 

Summer roześmiała się. 
- Król ostrzegał mnie przed mężczyznami, teraz pan ostrzega mnie przed 
kobietami. 
Podniósł na nią zuchwały wzrok. 
- I obaj robimy to niepotrzebnie. Jestem przekonany, że potrafi pani 
dopiąć swego wobec przedstawicieli obu płci. 
- To, co mnie nie zabija, czyni mnie silniejszym - zacytowała. 
- Dokładnie tak. Ale nie pani zdolność przetrwania intryguje mnie. 
Otacza paniąjakaś aura tajemniczości. Jest pani nieznaną wartością. Chyba 
dostrzegamy jedynie wierzchołek góry lodowej. To fascynujące! 
Serce zaczęło jej bić nieco mocniej. Nie miała ochoty, aby ten człowiek 
poznał ją bliżej. Gdyby dowiedział się o niej czegoś dyskredytującego, nie 
omieszkałby tego ujawnić dla czystej przyjemności zniszczenia jej. Jak 
powinna się w stosunku do niego zachowywać, by zawrócić go z tej drogi? 
Jest dość sprytny, by przejrzeć pozory. Jedyną rzeczą, jaką mogła zrobić, 
to naprowadzić rozmowę na temat, który wzbudzi jego zainteresowanie, 
czyli na niego samego. 
- To pana osoba wydaje mi się fascynująca, książę. Pogłoski mówią, 
że jest pan nie tylko najmądrzejszym, ale i najbogatszym człowiekiem w Anglii. 
Że tak naprawdę... - zawiesiła na chwilę głos - to nic Barbara, ale pan 
stoi najbliżej tronu. 
Gdy dopłynęli do Launceston, Summer odetchnęła z ulgą, że ona z Ruarkiem 
pojedzie tym samym powozem co król, a pozostali muszą wynająć trzy 
inne powozy, z których dwa trzeba przeznaczyć na bagaże. Stwierdziła, że 
towarzystwo króla jest znacznie przyjemniejsze niż Buckinghama. 
Przyjechali na miejsce o zmroku. Lady Grenvile opóźniła kolację, aż do 
przybycia króla, więc była już prawie jedenasta, gdy skończył się wystawny 
posiłek. 
Stoły do gry naszykowano w długiej galerii i wkrótce dwudziestu 
dworzan grało w bassetę wokół jednego z nich, zasypanego stosem złota. 
Zwycięzcą został Jack Grenvile, a lady Castlemaine była zdenerwowana; 
jej twarz przypominała gradową chmurę. Po chwili namówiła Buckinghama, 
żeby jej towarzyszył przy trik-traku, w co już grała Summer w towarzystwie 
Elizabeth Hamilton i Anne Carnagie. 
Barbara odezwała się, rozdrażniona: 
174 

- Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Karol nadał Grenvile'o\vi tytuł hrabiego 
Bath w tym samym czasie, co mnie mój tytuł. 
- Muszę cię zatem oświecić, droga kuzynko - powiedział Buckingham. 
- Ojciec Jacka, Bevil, zginął pod Lansdowne, prowadząc armię do boju. Jack, 
który miał wtedy dopiero piętnaście lat, wskoczył na ojcowskiego konia 
i przejął jego obowiązki. Karol nigdy nie zapomina o tych, którzy mu służyli. 
- Skrzywił się na myśl, która przebiegła mu przez głowę. - To ma cię przekonać, 
że jeśli chodzi o nadawanie tytułów, nasz monarcha poważa walkę 
na równi z miłością. 
- George, chyba znów złapałeś jakąś brzydką chorobę. Masz taki okropny 
humor. Proponuję, żebyś po powrocie do Londynu poszedł do doktora Frasera 
po pigułki. 
Jeśli Barbara myślała, że skompromituje Buckinghama wobec dam, 
srodze się zawiodła, gdyż odciął się natychmiast: 
- Nie rozumiem, dlaczego polecasz mi doktora Frasera po tym, jak 
spaprał ci ostatnią skrobankę. 
Barbara nie pozostała dłużna: 
- Zawsze trzymają się ciebie żarty, George. Czy zagrasz w karty? Jestem 
gotowa dla twojej przyjemności wrócić nawet do bassety. 
- Moja droga, istotą tej podstępnej gry jest to, by odgadnąć przed innymi, 
jaka karta się odkryje. Zagrajmy w coś, co wymaga nieco umiejętności. 
- Dobrze. W takim razie zagramy w lombra. Potrzebujemy trzeciego. 
Może pani, lady Helford? 
Buckingham skinął głową zachęcająco i mrugnął do Summer. Barbara 
przegrywała cały czas i w końcu straciła rozsądek. W desperackim wysiłku, 
żeby się odegrać, postawiła tysiąc funtów. Summer już chciała powiedzieć, 
że gra zaszła za daleko, ale posłuchała Buckinghama, który dał jej znak, 
żeby grali dalej. Summer dzięki sprytnej manipulacji, przejęła bank, a Barbara 
zaczęła przegrywać rozdanie po rozdaniu. W ciągu pół godziny straciła 
dziesięć tysięcy funtów, z których trzy znalazły się w ręku uszczęśliwionej 
lady Helford. 
Król podszedł powoli do stolika, przy którym grali, i sama jego obecność 
wystarczyła, by pohamować ekstrawagancję Barbary. 
- Chyba rozczaruję wszystkich obecnych i wcześnie udam się na spoczynek 
- powiedział. 
175 

Według etykiety nikt nie miał prawa opuścić zgromadzenia wcześniej 
niż król. 
- Powiedziano mi, że jutro ma się odbyć wielki bal kostiumowy, więc 
musicie panie odpocząć, bo będziemy tańczyć do upadłego. Mówiąc to patrzył 
na Summer. Ruark podszedł do stołu i usłyszał ostatnie słowa króla, i dostrzegł 
pożądliw pojrzenie, które rzucił na jego żonę. Karol spojrzał na 
niego, potem na Summer. 
- Mam nadzieję, że Ruark nie będzie pani zamęczał i trzymał tylko dla 
siebie przez cały wieczór. 
Summer uśmiechnęła się tajemniczo. 
- Jestem pewna, że pozwoli mi równo dzielić moje względy, sirc. 
- Po moim trupie - powiedział Ruark, dając wszystkim do zrozumienia, 
jak bardzo potrafi być męczący, jeśli sytuacja go do tego zmusi. 
Gdy opuścili galerię, Summer nie była w stanie powstrzymać ziewania. 
- Jesteś bardzo zmęczona - zauważył Ruark. 
Skinęła głową. 
- Gdybyśmy byli w domu, musiałbyś mnie zanieść do łóżka. 
Natychmiast pochwycił ją na ręce i zaniósł po schodach, nie bacząc na 
szok i rozbawienie, jakie wywołali. Objęła go ramionami za szyję i mruknęła: 
- Jestem cięższa o złoto, które wygrałam. 
Ruark odesłał służących, którzy czekali na nich w pokoju. 
- Nie będziecie nam rano potrzebni. 
Rozebrał szybko Summer i położył ją do łóżka, nie zawracając sobie głowy 
nocną koszulą, która leżała na poduszce. Z niechęcią porzucił myśl o tym, 
żeby się z nią kochać, choć szykował się na to od paru godzin. Gdy rozebrał 
się i przyszedł, żeby wziąć ją w ramiona, zobaczył, że oczy się jej zamykają. 
- Jutro sobie dłużej pośpimy. 
- Czy nie będzie to niegrzeczne? - zapytała. 
- Król z pewnością będzie w łóżku z Barbarą do południa, a gdy król 
wprowadza jakiś zwyczaj, wszyscy musimy brać z niego przykład. Rano odbiję 
sobie straty. 
Odsunął ustami jej włosy ze skroni i pocałował ją. Jak zniesie konieczność 
przebywania z dala od niej, zastanawiał się, myśląc o zadaniu, które 
z rozkazu króla będzie musiał wykonać w ciągu najbliższych tygodni. 
176 

- Ru - mruknęła sennie - kiedy pojedziemy do domu? 
- Niedługo, kochanie. Nie podoba mi się to, że nie mogę tu mieć ciebie 
tylko dla siebie. Może uda nam się wywalczyć parę dni samotności, zanim 
ta tłuszcza przyjedzie do nas w przyszłym tygodniu. 
Summer obudziła się pierwsza wczesnym rankiem i ostrożnie wstała 
z łóżka, żeby nie zbudzić męża. Rozpakowała rzeczy, które podarował jej 
na Złotej Bogini, i wszystkie piękne suknie wykonane u madame Martine. 
Potem stanęła przed lustrem przykładając je do siebie. Usiłowała wybrać 
tę, którą włoży na królewski bal. Z rozkoszą spojrzała na cudne nocne 
koszulki. Zdecydowała się włożyć jedną z nich, rozciętą z przodu, związaną 
pod biustem na kokardę. Posłyszała, jak zaszeleściły jedwabne prześcieradła, 
i pomyślała, że Ruark się obudził. Kiedy jednak wróciła do łóżka, oczy miał 
zamknięte, choć przez sen odrzucił koce. 
Była szalenie ciekawa jego ciała, więc uklękła cichutko przy łóżku, by 
przyjrzeć mu się dokładnie. We śnie wyglądał młodziej, może dlatego, że 
wtedy jego usta traciły twardy, niemal okrutny wyraz. Był bardzo szeroki 
w ramionach, mocno umięśniony. 
Leciutko musnęła palcami włosy na jego piersi i zadrżała na wspomnienie, 
jak dotykał nimi jej delikatnej skóry. Pod cienką tkaniną koszulki 
sutki stwardniały. Miał takie silne długie nogi, a między nimi ten tajemniczy 
organ. Nawet we śnie był pobudzony. Zmierzyła wzrokiem jego rozmiary. 
W tym momencie poruszył się gwałtownie i zaczął rosnąć, sięgając niemal 
pępka. Podniosła wzrok i zobaczyła, że Ruark nie śpi. 
- Do licha! - zaklął. - Chciałem, żebyś myślała, że wciąż śpię. Podobało 
mi się, jak patrzysz na mnie, ale masz wpływ, któremu nie jestem w stanie 
się oprzeć. 
Spojrzał na jej czarną koszulkę. 
- Jesteś słodka jak grzech. 
Wyciągnął rękę i rozwiązał kokardę odsłaniając jej piersi. Potem położył 
ją na sobie, a czarny jedwab nakrył ich oboje. 
Usiadła okrakiem na jego biodrach, przygniatając twardą męskość. Jego 
ciało pachniało skórą i morzem, drzewem sandałowym i jeszcze czymś, czego 
nie potrafiła określić, ale z pewnością był to zapach mężczyzny. Zsunęła 
się z jego bioder i dotknęła palcem pulsującego fallusa. Kropla prze- 
177 

zroczystego płynu kapnęła na jej palec. Uniosła go do ust i zlizała. Spojrzał 
na nią z zachwytem. 
- Chciałam sprawdzić, jak smakujesz - szepnęła. 
- Jak? - zapytał drżącym z podniecenia głosem. 
- Solą - szepnęła. 
Wyciągnął do niej ręce. Przytulił do siebie i całował mocno w usta. Ruchy 
jego języka przyprawiały ją o drżenie. Chciała czuć go w sobie, więc zsunęła 
się tak, by mógł w nią wejść i napełnić ogniem. Nie przywykła jeszcze do 
miłości i jego wejście wywoływało lekki ból. Wydawało jej się, że za każdym 
razem jego organ jest coraz większy. Gdy ból minął, a rozkosz stawała się 
coraz bardziej wyraźna, Ruark, nie wychodząc z niej, przekręcił się tak, że 
znalazła się pod nim. 
Dużo później, gdy już wypoczęła i wstała z łóżka, Ruark poprosił: 
- Nie ubieraj się, kochanie, zostań tylko w tej czarnej szatce. Została 
zaprojektowana tylko po to, by sprawiać przyjemność mężczyźnie. 
Zawiązała koszulkę na kokardę i zaczęła czesać włosy. 
- Dlaczego król nie przyjechał tu z króiową? 
Leżał podparty na łokciu, patrzył na nią. 
- Król oczekuje wizyty teściowej. Ma być w Portsmouth pod koniec 
przyszłego tygodnia. Chyba cieszysz się, że nie masz teściowej, bo ja tak - 
powiedział złośliwie. 
- Nie - odpowiedziała. - A dlaczego Karol zdradza królową? 
Westchnął. 
- Przed przybyciem do Anglii Katarzyna żyła w odosobnieniu w pałacu 
królewskim w Lizbonie, który opuściła zapewne kilka razy w życiu. Nigdy 
nie spotkała mężczyzny, który nie był z nią spokrewniony. Była otoczona 
przez surowe i wymagające damy i z pewnością przez nadmiar religijności. 
Została bardziej przygotowana, żeby zostać zakonnicą niż żoną naszego 
jurnego króla. 
- Więc sądzisz, że ona nie kocha króla tak jak ja ciebie? - spytała. 
- Nigdy żaden mężczyzna nie zaznał takiej miłości, jak twoja do mnie - 
żartował. - Chodź do łóżka i znów mnie kochaj. 
- Bądź poważny, Ru! 
- Wydaje mi się, że ona go bardzo kocha, ale wychowała się w zupełnie 
178 
* 

innym środowisku i potrzebuje jeszcze wiele czasu, żeby się przystosować. 
Zawsze nosiła te okropne ciężkie krynoliny, a za grzech uważała nawet to, 
że dama pokazała publicznie stopę, nie mówiąc już o skrawku piersi. Podoba 
jej się sama myśl o miłości, ale nie cierpi fizycznego zbliżenia. Karol, jak 
każdy pełnokrwisty mężczyzna, potrzebuje kobiety, która potrafi pożądać 
i która wzbudzi jego pożądanie. 
- Jak Barbara Castlemaine - dokończyła. 
Wzruszył ramionami, niezbyt zainteresowany problemami króla. 
- Jeśli czyni go szczęśliwym, nie wolno jej potępiać z powodu zakazanych 
przyjemności. 
Summer pochyliła na bok głowę. 
- Barbara nie da mu szczęścia. Przez całe życie będzie go dręczyć za 
to, że się z nią nie ożeni. 
- Jesteś bystrym małym stworzeniem. 
Zerwał się z łóżka, podniósł ją i zasypując pocałunkami, zaniósł do łóżka. 
- Do diabła z Karolem i Barbarą - szepnął. - Chcę ciebie. 

Po południu zorganizowano polowanie, żeby uzupełnić 
zapasy mięsa w spiżarni Grenvile'ów. Summer nie chciała wziąć w nim 
udziału, więc Ruark sam dołączył do króla i pozostałych gości, chętnych do 
spędzenia kilku godzin na świeżym powietrzu. 
Gdy wieczorem przyszła pokojówka, żeby uczesać ją na bal, Summer 
wiedziała już, jaką chce mieć fryzurę. Zdecydowała, by włosy były luźno 
rozpuszczone, opadając w lokach na ramiona. Czarne jedwabiste włosy 
Summer miały tylko jedną rywalkę w całym towarzystwie. Były to oczywiście 
wspaniałe włosy koloru mahoniu Barbary Castlemaine. Wybrała też 
suknię w żywych barwach ze spódnicą rozciętą z przodu, ukazującą jasnozieloną 
halkę haftowaną srebrną nitką. Miała maseczkę z jadeitu w kształcie 
motyla, we włosach turkusowe pióra strusie i wachlarz ze srebrnej koronki. 
Wiedziała, że jest najładniejsza ze wszystkich kobiet na balu. Wiedziała też, 
że przysporzy jej to wrogów, ale nie dbała o to ani trochę. 
Pogoda nie sprzyjała wspaniałym planom lady Grenvile, więc bal przeniósł 
się do długiej galerii. 
Utytułowane damy całej Kornwalii i ich córki odegrały amatorskie 
przedstawienie teatralne z nadmiarem pasterek, mleczarek i nimf, wygłaszających 
z wdziękim alegorie, których znaczenie było katastrofalnie nieczytelne 
dla nikogo, z wyjątkiem ich autorek. 
Panowie okazali maksimum galanterii, oklaskując występy i wyrażając 
słowa zachwytu. Ale londyńskie damy nie były tak uprzejme. Choć ubawił 
je wiejski styl, to nie zadawały sobie trudu, by choć pod wachlarzami skryć 
ziewanie czy stłumić rozmowy rozlegające się po całej galerii. 
20 
181 

- Do licha, lepiej się ubawiłam w zeszłym miesiącu w Whitefriar, gdzie 
oglądaliśmy zapasy dwóch nagich dziewczyn - szepnęła Barbara do 
Buckinghama. 
Lady Lauderdale oparła się o męża i powiedziała głośnym szeptem do 
siedzących z tyłu: 
- Nadają się w sam raz na występy jarmarczne, gdzie tłum mógłby je 
chociaż obrzucić zgniłymi jajkami. 
Gdy ostatnia z dam wystąpiła ze swoją kwestią, oddającą hołd królowi, 
ten mruknął uprzejmie: 
- Jakie to wzruszające. 
Barbara znów odezwała się zza wachlarza: 
- Czyżby królowi podobały się te popisy? 
Buckingham trącił ją łokciem i korzystając z hałasu, który czyniły rozlegające 
się ze wszystkich stron oklaski, powiedział do niej: 
- Mów trochę ciszej. 
Rozległy się głosy wołające :"cudne", na co Barbara, setnie ubawiona, 
spytała: 
- Czy dobrze usłyszałam? "Nudne"! 
Summer, zniecierpliwiona komentarzami Barbary, chciała rzucić pod jej 
adresem jakiś złośliwy komentarz, ale Ruark ujął mocno jej rękę i ścisnął, 
dając znak, żeby się nie odzywała. Szarpnęła się, nie podobał jej się sposób, 
w jaki Ruark uczył ją dobrych manier. Odwróciła się od niego ze złością 
i zaczęła szybko poruszać wachlarzem. Zmrużyła oczy i pomyślała, że w stosownym 
momencie odpłaci mu za tę scenę. 
Tej nocy wielka jadalnia zmieniła się całkowicie. Zamiast uroczyście 
nakrytego stołu stał tam obficie zaopatrzony bufet, zdecydowanie preferowany 
przez króla przy tego typu zgromadzeniach. Pod ścianą ustawiono 
malutkie stoliki, przy których goście mogli usiąść i porozmawiać, spożywając 
nałożone przy bufecie potrawy. Taki styl pozwalał daniom lepiej zaprezentować 
suknie i klejnoty oraz zajmować się ich ulubioną rozrywką, to 
znaczy plotkami. 
Bez przerywania tańców czy gry w karty król i jego doradcy mogli 
swobodnie porozmawiać o problemie Holandii, szpiegostwa i przemytu, które 
rozpleniły się w Kornwalii. 
Bufet zastawiono setkami talerzy i półmisków. Były i wędzone ostrygi, 

łosoś i pstrągi, węgorz w galarecie, minogi stały obok krewetek i mięsiwa. 
Udźce dziczyzny, kozłów i jagniąt otaczały warzywa z dodatkiem najbardziej 
egzotycznych przypraw mórz południowych. Jedne potrawy byty przyprawione 
na ostro z dodatkiem curry i pieprzu, inne pachnące goździkami 
i cynamonem. Pasztety i paszteciki różnej wielkości zachęcały gości obdarzonych 
większym apetytem, inni woleli deser)', leguminy z masą orzechową 
czy tradycyjne angielskie biszkopty z kremem. Ponieważ królowa Katarzyna 
pochodziła z Portugalii, podano portwajn wypierający w coraz szybszym 
tempie czerwone wina, ale oczywiście nie zrezygnowano z tradycyjnego 
jabłecznika, który lał się obficie. 
Król spędził nieco czasu z gospodynią, nowo mianowaną księżną Bath, 
a oczy lady Castlemaine aż zwęziły się z zazdrości. Barbara wybrała na ten 
wieczór królewską purpurę, ozdabiając swój wspaniały dekolt kolią z ametystów. 
Uważała, że gospodyni w białej sukni i naszyjniku z pereł wygląda 
zupełnie bez wyrazu. Wiedziała jednak, że perły są bezcenne i przekazuje 
się je z pokolenia na pokolenie. 
Po chwili dostrzegła swojego kuzyna, Buckinghama, koło gospodyni. 
Podeszła do niego i trąciła w łokieć tak, że oblał księżnę Bath czerwonym 
porto. 
- Wstyd, George. Wszyscy twierdzą, że nie umiesz zachować się w towarzystwie, 
ale zawsze cię broniłam. Okazuje się, że nie miałam racji. 
Kilka osób stojących koło nich podeszło jeszcze bliżej w nadziei, że 
wcześniej niż zwykle dojdzie do wymiany ognia. Cieszyli się już na ostrą 
wymianę złośliwych uwag, ale Buckingham zawsze był górą z jednej prostej 
przyczyny: nie znał granicy, której by nie był gotów przekroczyć podczas 
sprzeczki. Przeprosił uprzejmie lady Grenvile. 
- Proszę mi wybaczyć moją niezręczność, madame, ale ośmielam się 
stwierdzić, że te krwiste plamy na pani białej sukni wyglądają jak znak herbowy 
pani rodu - purpurowa tarcza z trzema złotymi krzyżami. - Szczycił 
się zawsze swą znajomością heraldyki. - Symbolizuje pani szlachetne motto 
waszego rodu. 
Barbara była pokonana. Nie pochodziła z tak znamienitego rodu. 
Uśmiechnęła się kwaśno i bez żenady podjęła temat. 
- Rozmawiałam z królem na temat mojego herbu. Chyba wolę łabędzia 
niż złotą podkowę. 
Buckingham szybko schwytał okazję, by przypomnieć Barbarze, gdzie 
183 

jej miejsce. 
- Mam w takim razie i zawołanie rodowe: "Jeśli unosi głowę, dosiądź 
go" 
Rozległ się głośny śmiech Bess Mainland. Rozbawiona, trzepnęła Barbarę 
wachlarzem w ramię. 
- Czemu milczysz? Odgryź się, jeśli potrafisz. 
W tym momencie Barbara zakrzrusiła się ością, co na dłuższy czas odebrało 
jej zdolność mówienia. "Rzadka gratka zarówno dla jej wrogów, jak 
przyjaciół" - tak to później skomentował ktoś złośliwy. 
Król miał wielką ochotę zająć się lady Summer, ale ku jej zdumieniu, 
podchodziło do niego tylu ludzi, prosząc o różne łaski, że nie miał możliwości 
spokojnie z nią porozmawiać. Gdy zostali sami, Summer spojrzała 
na niego i stwierdziła: 
- Wszyscy przychodzą z jakąś sprawą. Zaczynam myśleć, że bycie królem 
to zajęcie nie do pozazdroszczenia. 
Uśmiechnął się do niej spod zmrużonych powiek i powiedział: 
- Ja dowiedziałem się o tym u boku mojego ojca. 
Spojrzała mu w oczy, które zaprzeczały jego zwykłemu cynizmowi, 
i powiedziała cicho : 
- Choćby się poświęciło bardzo wiele innym, to wciąż przychodzą 
następni i żądają więcej. 
- Mylisz się, serduszko - powiedział smutno. - Większość tu obecnych 
straciła bliskich, w sprawie Stuartów. Większość poświęciła swe ziemie 
i majątek na walkę z wrogiem. Gdy nas pokonano, wielu z nich towarzyszyło 
mi na wygnaniu. - Pokręcił głową. - Tak rycerscy... lojalni... są jakby moimi 
dziećmi. Jak więc mogę odmawiać im czegokolwiek. 
Poszukała wzrokiem męża. Był jednym z tych, o których mówił król. 
Gdy ich oczy spotkały się, uświadomiła sobie, że cały czas obserwował jej 
rozmowę z Karolem. W tym momencie wybaczyła mu jego zachowanie, 
gdy usiłował uczyć ją dobrych manier, ale nade wszystko nie chciała, żeby 
był zazdrosny o króla. Patrzył na nią przez salę głodnym wzrokiem, więc 
dyskretnie przyłożyła palec do warg i posłała mu w powietrzu pocałunek, 
który był jakby kuszącą obietnicą. 
W sali balowej zgromadzili się muzycy i powoli większość osób tam 
184 

przeszła, zwabiona dźwiękami instrumentów. 
Król rozpoczął tańce w towarzystwie gospodyni, księżnej Bath. Jej mąż, 
Jack, partnerował Barbarze Castlemaine, za nimi ustawili się pozostali goście. 
Obywatele Kornwalii wybrali do pierwszego tańca swoje małżonki, w przeciwieństwie 
do londyńczyków, którzy postępowali dokładnie na odwrót. 
Rozpoczęto menuetem, wolnym i statecznym. Po serii wyszukanych figur 
nastąpiła zmiana partnerów. Ruark z niechęcią przekazał Summer królowi, 
a sam skłonił się przed żoną Jacka Grenvile'a. Król spojrzał na Summer 
z zachwytem. 
- Niech pani liczy, ile dostanie pani dziś propozycji. Będę bardzo zainteresowany 
tym rachunkiem. 
Pogroziła mu żartobliwie palcem za te kpinki, co wywołało kolejny 
uśmiech zachwytu na jego twarzy. 
Po krótkiej przerzerwie rozległy się dźwięki powolnej pavany. Ten taniec, 
jak mało który, nadawał się do prowadzenia rozmowy. Summer tańczyła 
z Bunnym Grenvile'em. Uśmiechnęła się do niego, wiedząc, że jest przyjacielem 
jej męża, i zapytała: 
- Czy wszyscy Grenvile'owie charakteryzują się tak płomiennym kolorem 
włosów? - zapytała. 
- Tak, pani, zarówno na głowie jak i w innych interesujących miejscach - 
szepnął. - Jeśli zechce pani udać się ze mną na małą przechadzkę, będę 
zachwycony, mogąc to pani zademonstrować. 
Summer zaszokowana wydała ciche "och!" Król, który tańczył w pobliżu, 
odwrócił się i uniósł brwi w niemym pytaniu. Pokiwała głową w odpowiedzi, 
a Karol odrzucił głowę do tyłu i głośno się roześmiał. 
Następnie do tańca poprosił ją lord Buckhurst. Jąkał się lekko, co wcale 
nie osłabiało jego tupetu. Zanim skończył się taniec, stwierdził: 
- Pani mąż jest od pani dużo starszy, lady Helford. Jeśli dla odmiany 
zechciałaby pani zająć się kimś w pani wieku, to służę swoją osobą. 
- Drogi lordzie Buckhurst, mój mąż ma najbardziej gwałtowny charakter 
w całej Anglii. Czy nie sądzi pan, że to właśnie z powodu wieku? - zapytała 
niewinnie. 
Król zaproponował jeden ze swych ulubionych tańców wiejskich i zaraz 
Summer znalazła się w ramionach hałaśliwego i bardzo szkockiego pod 
względem temperamentu hrabiego Lauderdale. Jego włosy płonęły jak 
185 

pochodnia i Summer aż zaczerwieniła się na myśl, jak hrabia może wyglądać 
rozebrany. Gdy okręcił ją kolejny raz, poczuła jego dłoń ześlizgującą się 
na jej biust. Roześmiał się szeroko i powiedział coś tak sprośnego, że nawet 
nie była w stanie w pełni tego zrozumieć. Spotkała znów wzrok króla w niemym 
pytaniu, podniosła więc trzy palce, a król krzyknął do niej: "Brawo!" 
Panowie natarczywie prosili, żeby zagrano taniec nazywany "bijatyką", 
którego częścią były pocałunki. Summer poczuła, jak ogarnia ją silne ramię, 
i wiedziała już, że to Ruark podszedł do niej, by otrzymać to, co należało 
do niego. Gdy zetknęły się ich usta, cały świat znikł i zostało tylko ich dwoje. 
Ledwie świtało, gdy lokaj zniósł po schodach bagaże lady Helford do 
oczekującego powozu. Niewątpliwie miała najwięcej kufrów ze wszystkich 
pań. Nie wszystko więc mogło zmieścić się na dachu i kilka pudeł musiało 
podróżować w środku. Siedziała więc obok męża. 
Podziękowała serdecznie gospodyni poprzedniego wieczoru, gdyż wiedziała, 
że o. tak wczesnej porze nikt nie będzie miał ochoty ich żegnać. Gdy 
schodziła po schodach, zobaczyła Jacka Grenvile'a i zawołała coś do niego. 
Jednak, gdy zeszła na dół, spostrzegła, że to nie Jack, choć niewątpliwie 
był to Grenvile. Nieco starszy i z dużo większą dozą arogancji na twarzy. 
Zaciekawiona podeszła do niego, mówiąc: 
- Wydaje mi się że pomyliłam dwóch różnych Grenvile'ów. 
Wyciągnęła do niego rękę, ale mężczyzna stał nieporuszony. 
- Madame, myli się pani - powiedział zimno i odszedł. 
- Cóż za nieokrzesaniec - mruknęła do siebie. - Okropny dzień na 
podróż. 
Wczorajszy bal przedłużył się do czwartej, a potem Ruark zaplanował 
własne rozrywki, które trwały następne dwie godziny, więc nie spała tej 
nocy w ogóle. Ruark, gdy pomagał jej wsiąść do powozu, zauważył ciemne 
kręgi pod jej oczami i poczuł wyrzuty sumienia z powodu własnego egoizmu. 
Wydał ostatnie polecenia stangretowi i usiadł koło żony. Uniosła dłoń, żeby 
stłumić ziewanie, a on powiedział: 
- Zmęczyłem cię, kochanie. Musisz nauczyć się odmawiać mi, gdy staję 
się zbyt natarczywy - powiedział. - Oprzyj się o mnie i spróbuj się nieco 
przespać. 
Spojrzała z wdzięcznością i ułożyła się wygodnie w jego ramionach. Po 
186 

pięciu minutach już spała. 
Patrzył na nią z czułością. Kochał ją tak bardzo. Czuł, że nigdy się nią 
nie nasyci. Stała się jakby częścią jego samego i to częścią, bez której nie 
byłby sobą. Niespełna miesiąc temu śmiał się cynicznie z miłości. Małżeństwo 
było dla niego nudnym obowiązkiem, który mężczyźni wypełniali tylko 
po to, by doczekać się potomka. Teraz wszystko wywróciło się do góry 
nogami. 
Jej długie rzęsy rzucały cienie na policzki i pomyślał, że nigdy przedtem 
nie miał kobiety tak pięknej. Nie mógł uwierzyć, że ich małżeństwo trwa 
dopiero pięć dni. Wydawało mu się, że są razem od zawsze. Uśmiechnął 
się myśląc o brylantowym naszyjniku, który dla niej kupił. Przypominał 
kaskadę i nie mógł się doczekać chwili, gdy zobaczy błyski w jej oczach 
na widok klejnotu. To był prezent jubileuszowy dla uczczenia pierwszego 
tygodnia ich małżeństwa. Jako człowiek próżny pragnął, by klejnoty, które 
jej wręcza, były piękniejsze niż te, które otrzymała jakakolwiek kochanka, 
nawet królewska. Była jego najdroższą żoną, powinna więc otrzymywać tylko 
najdroższe rzeczy. Wyciągnął nogi i przymknął oczy w głębokim zadowoleniu, 
że tak spokojnie śpi przy jego sercu. 
Dojechali do domu późnym popołudniem i Summer uświadomiła sobie, 
że najważniejszą dla niej osobą przez najbliższe dni będzie Burke. Wiedziała, 
że bez jego pomocy i rady nie sprosta zadaniu przyjęcia króla i dworu. Nie 
miała pojęcia o przyjęciach, wyborze dań, win, zabawach ani o tym, jak 
rozmieścić gości. Do tego nie dawała jej spokoju myśl, że Spider jest 
w więzieniu. 
Gdy odjadą goście, nadejdzie termin spłaty długu. Uświadomiła sobie, 
że choć czeka ją najokropniejsze przeżycie, będzie musiała wszystko wyznać 
Ruarkowi. Nie ma wyboru. Musi stawić temu czoła. Dopiero wtedy będzie 
mogła odetchnąć. 
Stwierdziła, że Burke jest najprzyjemniejszym człowiekiem i że bardzo 
łatwo się z nim rozmawia. Przysłał jej dwie pokojówki, żeby pomogły 
rozpakować rzeczy przywiezione z Plymouth, a ona gawędziła z nim o tym, 
jakie skarby przypłynęły z Indii na Złotej Bogini. 
Zaproponował, by razem wybrali menu na przyjęcie króla, a potem 
wszystko pozostanie już w rękach kucharzy. Poinformował też, że Ruark 
sam wybierze wina. Poczuła się lepiej, gdy powiedział, że lord Helford jest 
tak wspaniałym gospodarzem, iż nie musi się o nic martwić, gdyż jedyną 
187 

rzeczą, która jej pozostanie, to pięknie wyglądać, 
- Panie Burke, te londyńskie damulki bardzo wyśmiały sielankowe 
przedstawienie przygotowane w Stowe. Musimy pomyśleć, by przygotować 
coś, co pobudzi ich wyobraźnię. Tak łatwo się nudzą. 
- Jeśli wolno mi wyrazić swoją opinię; to dlatego, że są płytkie, nastawione 
tylko na rozrywki i bez poczucia moralności. Ktoś tak mądry jak pani 
nie będzie miał trudności w zaproponowaniu jakiejś rozkosznej zabaw}'. 
Summer nie potrafiła dzielić jego ufności. Przebrała się w spodnie i buty 
do konnej jazdy i poszła do stajni przywitać się z Ebonym. Ruark już tam 
był. 
- Pomyślałem, że trzeba rozruszać trochę Tytana. Widzę, że wpadłaś 
na ten sam pomysł. Pojedziesz ze mną, kochanie? 
Przez moment zawahała się. Nie będzie mogła pojechać do więzienia 
w Falmouth. Z drugiej strony wiedziała, że jeśli wyzna wszystko Ruarkowi, 
to już nigdy nie będzie musiała oglądać tego więzienia. 
- Ru - powiedziała tytułem próby. 
- Tak? - zapytał patrząc jej badawczo w oczy. 
- Ja... Przegonię cię - powiedziała, gdyż wobec autorytetu i władzy 
człowieka, który był jej mężem, straciła całą odwagę. 
Pojechali w głąb lądu. wzdłuż rzeki. Przez jakiś czas pozwolił, by jechała 
przodem, a potem, jak każdy pełnokrwisty mężczyzna, nie mogąc znieść 
myśli, że kobieta jest górą, przyspieszył. 
- Wygrałem! - krzyknął triumfalnie, zeskoczył z konia i podbiegł do 
niej. 
- To nie fair! - Nie mogłam cię wyminąć, bo zdeptałabym te piękne 
kwiaty. 
Zeskoczyła z konia i zerwała ogromne ich naręcze. 
Ruark patrzył na nią z taką intensywnością, że bezwolnie podeszła do 
niego. Patrzył tak, jakby chciał wbić w pamięć każdy szczegół jej postaci. 
To spojrzenie tamowało dech w piersiach. Z ramionami pełnymi kwiatów 
podeszła do niego i przytuliła się do gorącego ciała. 
- Nie dotykaj mnie - ostrzegł ją. - Za bardzo cię pragnę. 
Poczuła triumf, że potrafi tak na niego działać, sprawić, że traci kontrolę 
nad ciałem. Ją samą te słowa napełniły podobnym pragnieniem. 
188 

- Jeśli mnie pragniesz, to mnie weź. Tu, na tej łące. 
Rozebrał ją powoli, pokrywając pocałunkami całe ciało. Wsunął jej ręce 
pod spodnie, by ją popieścić. Przez krótką chwilę stała wyprostowana, 
całkiem naga. Gdy zaczął się rozbierać, wykorzystała chwilę, że miał zajęte 
ręce, i pobiegła przez łąkę dla samej przyjemności, żeby ją złapał. Była to 
słodka zemsta za to, że nie pozwolił jej wygrać wyścigu. 
Pchnął ją na trawę pomiędzy kwiaty, a drobne płatki pokryły jej piersi 
i biodra. Przez moment zachłyśnięci urokiem chwili, wstrzymali dech. Było 
wspaniale. Gdy złączyli się, tworzyli najbardziej dobraną parę, dwa ciała 
spojone w jedno. 
Byli tak podnieceni, że gdy tylko w nią wszedł, osiągnęła rozkosz. Czuł 
jej reakcję i odpowiedział spazmem wyzwolenia. 
- Jedźmy do domu - powiedział i pomógł jej się ubrać. Posadził ją przed 
sobą na Tytanie. Siedziała przytulona między udami Ruarka. Pieścił jej piersi, 
aż wyprężyła się i jęknęła z rozkoszy. 

Gdy obudziła się następnego ranka, zasłony łóżka były 
jeszcze zaciągnięte, pozostawiając ich w ciemności. Usiadła, żeby je odsłonić 
i wpuścić poranne promienie słońca. Ruark pociągnął ją do siebie i leżeli tak 
objęci. Wiedziała, że nigdy bardziej nie będzie jej kochał jak w tej chwili. 
Diamentowa kolia spoczywała w sekretarzyku stojącym koło łóżka i właśnie 
teraz zamierzał podarować ją żonie. Uniósł głowę, żeby pocałować 
Summer, ale powstrzymała go. 
- Muszę ci coś powiedzieć, kochanie - zawahała się z bijącym sercem. 
- Muszę ci wyznać pewną tajemnicę - powiedziała cicho. 
Spojrzał na nią wzrokiem pełnym miłości, jakby rozbawiony zapowiedzią 
jej mrocznej tajemnicy. Uklęknęła przed nim z opuszczoną głową. Rzęsy 
rzucały cienie na jej policzki. 
- Mój brat Spencer został aresztowany pod zarzutem przemytu, wraz 
z kilkoma innymi. 
Jego głos zabrzmiał jak smagnięcie batem. 
- Kiedy? 
- On... Ja... Tej nocy przed naszym ślubem - odpowiedziała zgodnie 
z prawdą. - Jest w więzieniu w Falmouth. Powiedziałam mu... Miałam nadzieję... 
że będziesz mógł mu pomóc. 
Ruark wyskoczył z łóżka i sięgnął po spodnie. W pokoju zapanowała 
przerażająca cisza. Poczuła, jak ogarnia ją panika. Chciała przecież tylko 
wyznać mu wszystko i przyjąć karę. 
- Ruark, musieliśmy zająć się przemytem. Głodowaliśmy. Mój ojciec 
21 
191 

przegrał wszystko, co mieliśmy. Sprzedał konie, obrazy, meble. W Roseland 
od lat nie było służby. Stajnie rozsypują się, ziemia leży odłogiem, a dom 
jest w stanie kompletnej ruiny. Gdy spotkałam cię w Londynie, dowiedziałam 
się właśnie, że hipoteka majątku jest obciążona na osiemnaście tysięcy 
funtów. Teraz ten dług wzrósł do dwudziestu, a termin płatności przypada 
w przyszłym tygodniu. Jeśli go nie spłacę, Solomon Storm wystawi majątek 
na sprzedaż. - Odetchnęła ciężko. 
- Ty mała dziwko! - krzyknął. - Ty wyrachowana mała dziwko. Wyszłaś 
za mnie tylko dla pieniędzy! 
Uniosła wzrok. 
-Nie, Ru... 
Jego twarz była przepełniona wściekłością. Usta zacisnęły się w wąską 
linię, a oczy lśniły furią. 
- Wyszłaś za mnie nie tylko dla pieniędzy, ale i dla mojej pozycji jako 
sędziego. Mój Boże! Wszystko sobie dokładnie zaplanowałaś. Wiedz więc, 
że zarówno ty, jak i twój cholerny brat doskonale wiedzieliście, że przemyt 
jest niebezpieczny. Z samej definicji jest oszustwem i musi być ścigany przez 
prawo. Ani nie mogę, ani nie chcę, madame, uwolnić go z więzienia. Niech 
tam zgnije! 
Summer siedziała jak skamieniała. Nie mogła uwierzyć w to, co do niej 
mówi. 
- Wszystkie kobiety to dziwki... co do jednej. Nigdy nie spotkałem kobiety, 
która by mnie nie zdradziła! Myślałem, że ty jesteś inna. Czy wiesz, 
jak cię kochałem? - grzmiał. 
Usiłowała opanować strach, ale może on właśnie tego od niej oczekiwał. 
Nie była w stanie się ruszyć. Czuła się schwytana w pułapkę. Klęczy tak 
w łóżku... naga. A nie dalej jak ostatniej nocy modlił się niemal do niej. 
- Nigdy nie było między nami miłości - rzucił z celowym okrucieństwem. 
Łzy spływały po jej twarzy. Kochała go całym sercem, ale miała świadomość, 
że była winna. Zdesperowana krzyknęła: 
- Ruark, nie możesz zarzucać mi, że cię nie kochałam! Wiesz, że kocham 
cię nad życie. 
Nie mogła, pomimo świadomości swej winy, znieść jego oskarżeń. 
- Jak wszystkie przed tobą, jesteś zwodniczą oszustką - ryczał jak ranny 
lew. 
Przypomniał sobie o diamentach, które jej kupił. Odrzucił w tył głowę 
192 

i zaśmiał się z goryczą. 
- Jakiego głupca ze mnie zrobiłaś. Jesteś zwykłą dziwką, która oczekuje 
pieniędzy i specjalnego traktowania w zamian za swoje wdzięki! 
- Nie, Ruark... chcę ci coś powiedzieć. Nie mieliśmy -wyjścia. Nie mieliśmy 
nic do jedzenia, nie mieliśmy pieniędzy. A po śmierci ojca groziła nam 
jeszcze utrata dachu nad głową. 
Wściekłość z powodu tego, że go okłamała, czyniła go głuchym na jej 
błagania. Nie uwierzy już w żadne jej słowo. Nigdy już jej nie wybaczy... 
Nigdy! 
Przypomniała sobie, jak go uwodziła, mając nadzieję, że się z nią ożeni, 
choć zgodziłaby się także zostać jego kochanką. Ale, do diabla, to nie miało 
nic wspólnego z tym, że się w nim zakochała w tej samej chwili, gdy spotkali 
się po raz pierwszy. Nagle poczuła wściekłość. Oskarża ją, że oddała mu 
swe ciało dla pieniędzy! Uniosła twarz z błyskiem w oczach. 
- Jak śmiesz tak do mnie mówić, ty arogancki bydlaku! 
- Lady Summer St. Catherine - drwił bezlitośnie. - Najczystsza z dziewic. 
Straciła mowę z wściekłości, gdyż wiedział doskonale, że gdy wziął ją 
po raz pierwszy, była dziewicą. 
- Taka diabelnie cwana. Nie doceniasz się. Nie potrzebujesz mnie. Nie 
potrzebujesz nikogo! - grzmiał. Zaśmiał się okrutnie. - Skoro jesteś taka 
diabelnie cwana, to martw się sama, jak zdobyć pieniądze na spłatę długu. 
Z majątku Helford nie położysz ręki nawet na najdrobniejszym miedziaku. 
- Odpieprz się! - wrzasnęła. 
- Nie, madame. Powiem ci, co zrobię. Anuluję nasze małżeństwo. 
Zatkało ją. 
- Nie możesz... małżeństwo zostało skonsumowane. 
Odpowiedział zimno: 
- Zapominasz, że jestem sędzią. Stanowię prawo. To będzie dla mnie 
najprostszą sprawą. 
Sięgnęła po ubranie i powiedziała lodowatym tonem: 
- Odchodzę, lordzie Helford. Wracam do Roseland. 
Wtedy podszedł do łóżka i uderzył ją w twarz. 
- Zrobi pani dokładnie to, co powiem. Dopóki jest pani jeszcze moją żoną, 
zostanie pod mym dachem. Zapomina pani, że za kilka dni przyjeżdżają 
goście. 
7 — Pirat i Poganka 193 

Leżała skulona. To prawda. Zapomniała o tym. Jak może od niej oczekiwać, 
że będzie zabawiać króla i jego dworzan w takiej sytuacji. Nie mogła 
przeciwstawić mu się fizycznie, ale pozostał jej język jako doskonała broń. 
- Przyprawię ci rogi z pierwszym lepszym. 
Zmrużył niebezpiecznie oczy. 
- Jeśli, będąc wciąż moją żoną, zdradzisz mnie, zabiję cię. Od chwili, 
gdy nasze małżeństwo zostanie unieważnione, możesz sobie robić, co chcesz. 
Teraz przeniosę się do północnego skrzydła, ty możesz zostać tu - rzucił 
i wyszedł trzaskając drzwiami. 
Pozostała sama, złamana, zdruzgotana. Jej piękny sen nie mógł skończyć 
się w ten sposób. Położyła się na łóżku, zwinięta w kłębek. Miała 
złamane serce. Po upływie jakiejś godziny usłyszała ciche pukanie. Wszedł 
Burke ze śniadaniem na tacy. Pokręciła głową, nie mogła wydobyć głosu. 
- Powinna pani coś zjeść, lady Helford. 
- Niczego nie przełknę, proszę nie nalegać - szepnęła. 
Patrzyła niewidzącymi oczyma w przestrzeń, przyciskając ręce do piersi. 
- Tak bardzo boli mnie serce. 
- Lady Summer, on ma okropny charakter i jest strasznie dumny. Zawsze 
tak było. Potem bardzo żałuje, że powiedział różne okrutne rzeczy, ale jest 
zbyt dumny, żeby się do tego przyznać. 
- Czy to zdarzało się już wcześniej? - zapytała apatycznie. 
Burke potakująco kiwnął głową. 
- W żyłach jego ojca płynęła ta sama krew Helfordów. Kłócili się zawzięcie, 
a ojciec Ruarka zmarł nie pogodziwszy się z synem. Nigdy się nie 
przyznał, ale wiem, że bardzo tego żałuje, tak samo jak będzie żałował tego, 
co zaszło między państwem. 
- Muszę stąd wyjść. Gdyby o mnie pytał, proszę powiedzieć, że pojechałam 
na Ebonym. 
Służący odezwał się cicho: 
- Nie będzie o panią pytał, madame. Jednak jeśli pani nie wróci, przyjedzie 
po panią i przywiezie z powrotem nawet wbrew pani woli. 
- Wrócę, Burke, ale nie tak prędko. 
Pojechała do Roseland. Usiadła w opuszczonej kuchni, zastanawiając 
się, co ma teraz robić. Nie miała w zwyczaju rozpaczać, zawsze wolała 
działać. Powoli zaczęła narastać w niej złość. 
194 

- Do diabła z tobą, przeklęty- Ruarku Helfordzie! - krzyknęła. - Myślisz, 
że sobie bez ciebie nie poradzę? Miałeś rację, mówiąc, że nie potrzebuję 
nikogo. Zdobędę pieniądze na spłatę długu, choćby miało to mnie zabić - 
rzuciła, uderzając pięścią w stół. 
Najpierw musi rozwiązać problem Spidera. Zastanowiła się nad różnymi 
możliwościami. Ma pistolet. Ma klejnoty. Może kogoś obrabuje? 
Zadrżała, gdy drzwi do kuchni skrzypnęła i uchyliły się. Zbierając całą 
odwagę, zapytała: 
- Kto to? Odpowiadaj albo przestrzelę ci twój przeklęty mózg! 
- To ja, Cat. Nie strzelaj! - zawołał z przestrachem Spider. 
- Spider! Dzięki Bogu. Więc Ruark spowodował jednak twoje zwolnienie? 
- pytała, a w jej sercu zrodziła się maleńka iskierka nadziei. 
- Ten dupek! - zaklął, zamykając delikatnie drzwi i wchodząc do kuchni. 
- Zabrali mnie na przesłuchanie i zostawili otwarte okno. Karygodne zaniedbanie 
- mądrzył się. 
- Uciekłeś? Mój Boże, będą cię szukać! 
- Zapominasz, Cat, że nie wiedzą, kim jestem. - Uśmiechnął się. 
Serce w niej zamarło. 
- Dziś rano powiedziałam o wszystkim lordowi Helfordowi. 
- Chyba nie mam czego się obawiać z jego strony. Mówiłaś, że się z tobą 
ożenił. Okłamałaś mnie? - dopytywał. 
- Nie! - powiedziała ze złością. 
- Zagroził mi, że unieważni nasze małżeństwo, gdy opowiedziałam mu 
o naszych kłopotach. 
- Nie może unieważnić małżeństwa, o ile byliście w stanie je skonsumować 
- stwierdził Spider. 
- Stanowi tu prawo i może zrobić, co zechce. 
- Spał z tobą czy nie? - zapytał wprost Spider. 
Summer zamknęła oczy, zagryzła wargi i kiwnęła głową. 
- Bydlak - zaklął Spider. - No to miałaś niezbyt przyjemne przebudzenie. 
- Tak - zaśmiała się spazmatycznie, - Poprzedzone wspaniałymi snami 
i słodkimi marzeniami. Na szczęście już się obudziłam i odebrałam najcenniejszą 
lekcję w moim życiu. - Myślała intensywnie, rozważając wszelkie 
rozwiązania. - Ponieważ zajmowaliśmy się przemytem, teraz musimy przemycić 
cię do Helford. Tam nie będą szukać. Możesz pozostać na poddaszu, 
zanim czegoś nie wymyślimy. Wrócę tam teraz i będę czekać na ciebie przy 
195 

drzwiach ogrodowych w południowym skrzydle. Pilnuj się, żeby cię nikt 
nie zobaczył. 
Spiderowi udało się przeniknąć niepostrzeżenie koło odźwiernego, ale 
na trawniku pracowała grupa ogrodników i wyglądało na to, że będą grabić 
i siać całe popołudnie. Przemknął się ukradkiem koło drzewa i skrył pod 
kwitnącym krzakiem. 
Summer stała przy drzwiach do ogrodu, gdy zauważyła, że skrada się 
pod okno. Wyciągnęła rękę do klamki, by zamknąć drzwi i zamarła, słysząc 
za sobą kroki. 
- To ty, Daisy. Postaw te kwiaty na stole. Idź i powiedz Burke'owi, że 
wróciłam. 
Pokojówka skłoniła się i wyszła. Summer otworzyła szybko drzwi 
i wpuściła Spidera. W tym momencie usłyszeli głosy pod drzwiami. 
Popchnęła go szybko za ciężkie zasłony i przeszła na środek pokoju. 
- Ach, pan, Burke. Nie prosiłam Daisy, żeby pana zawołała. Prosiłam 
tylko o przekazanie informacji, że wróciłam - powiedziała, jakby się usprawiedliwiała. 
- Korzystając z pani nieobecności, przeniosłem rzeczy lorda Helforda 
do jego pokoju. 
- Dobrze - odpowiedziała, wiedząc, że zrobił to na polecenie Ruarka. 
Musiała szybko się go pozbyć. - Myślę, że miał pan rację, Burke. Chyba 
jednak powinnam coś zjeść. 
Uśmiechnął się życzliwie. 
- Zaraz wydam polecenie kucharzowi, żeby coś przygotował. 
Gdy korytarz opustoszał, przemknęli się do jej pokoju. Spider gwizdnął 
cichutko na widok luksusu, jaki ją otaczał. Dla Summer jednak pokój pełen 
był tylko wspomnień. 
Podniosła wieczko pięknie rzeźbionego puzderka z drzewa sandałowego 
i pokazała mu swoje zasoby złota. 
- Mam teraz niemal sześć tysięcy. Myślę, że dobrze by było, żebyś zniknął 
na jakiś czas. Zabierz pieniądze do Londynu do ciotki Lil. Niech odda je 
Solomonowi Stormowi z obietnicą, że niedługo spłacę resztę. Myślę, że do 
tej pory sprzedała już brukselskie koronki. Mam też kilka klejnotów, które 
wygrałam w karty, i spodziewam się sporo za nie dostać, ale muszę znaleźć 
na nie kupca. 
Usłyszeli pukanie do drzwi i Spider szybko wczołgał się pod łóżko. 
196 

Burke postawił na stole tacę. 
- Przyniosłem także nieco wina. 
- Jest pan taki przewidujący. Burke. Proszę polecić służącym, żeby za 
jakieś pół godziny przynieśli mi wannę. A potem chciałabym zostać sama. 
Chciałabym też, żeby nikt nie wchodził do południowego skrzydła, Burke? 
Nie jestem przyzwyczajona do ciągłej obecności służby. Przez kilka dni 
potrzebuję nieco spokoju. 
- Dopilnuję, żeby pani nikt nie przeszkadzał, milady - odpowiedział 
z twarzą wyraźnie zmartwioną. 
Gdy tylko zamknął drzwi, Spider wyszedł spod łóżka. 
- Podejrzewam, że ta wanna jest dla mnie - w jego głosie słyszała wyraźny 
protest. 
- Jeśli nawet Burke cię nie widział, to z pewnością poczuł. Śmierdzisz 
więzieniem - powiedziała krzywiąc nos. - Gdy już się wykąpiesz, upiorę 
twoje rzeczy. Dopóki nie wyschną, mogę ci oddać moją koszulę i spodnie. 
- Taka z ciebie dama, że już chyba nie biegasz w spodniach, co? 
- Nigdy nie będę damą, ale gdy się zastanowię, to dochodzę do wniosku, 
że w ogóle niewiele ich jest. Z pewnością nie ma ich na dworze króla 
Karola. 
- Ładnie pachnie to jedzenie. Zjedzmy, zanim przyniosą tę cholerną 
wannę. 
Przysunęła mu krzesło. 
- Jedz, kochanie. Nie jestem głodna. 
Spojrzał na nią badawczo. 
- To dlatego, że jesteś przygnębiona, prawda? 
- Wszystko będzie dobrze. - Uśmiechnęła się na potwierdzenie swych 
słów. - Wypiję kieliszek wina. 
Popijała drobnymi łyczkami, a Spider pałaszował jedzenie. "Minęło go 
tak wiele posiłków w życiu - pomyślała, umacniając się w postanowieniu, 
że musi za wszelką cenę zdobyć pieniądze. - Jakie to ironiczne, że nie dałam 
Ruarkowi niczego, dopóki nie zapragnął wszystkiego... A potem... zakochałam 
się w nim i oddawałam mu wszystko aż do tej chwili, gdy nie chce 
ode mnie już niczego." 
Spider szybko uporał się z posiłkiem i ponownie skrył pod łóżkiem, 
uprzedzając przyjście służby z wanną pełną gorącej wody. Pokojówka przyniosła 
tureckie ręczniki i zasłoniła wannę parawanem. 
197 

- Czy jest pani pewna, że nie potrzebuje mojej pomocy? - zapytała. 
- Możesz odejść. Dobranoc - powiedziała zdecydowanie i zamknęła 
drzwi. 
- Ja nie miałbym nic przeciwko jej pomocy - zarechotał Spider. 
- Dlaczego wy wszyscy jesteście tacy... jesteście mężczyznami - powiedziała 
ze złością. 
- A skąd ja mam wiedzieć? - odpowiedział z zaczepką w głosie. 
Stała, patrząc w ciemność niewidzącymi oczami, nie chcąc przeszkadzać 
mu w kąpieli. Myślami była przy innym mężczyźnie. Wciąż jeszcze czuła 
dotyk jego warg. Zamknęła oczy, usiłując pozbyć się tych wspomnień. 
Po kąpieli poszli na strych. Zgromadzone tam meble zapierały dech. Były 
jedwabiste perskie dywany, piękne sofy i kanapy, sekretarzyki z laki i wyplatane 
krzesła. Maleńkie okienko wychodziło na dach. Spider był zachwycony. 
Ułożył stertę kolorowych poduszek, przygotowując sobie spanie. Choć 
nie powiedział nic siostrze, pomyślał, że to okienko w dachu daje mu możliwość 
wychodzenia z domu bez jakiejkolwiek kontroli. 
Wróciła do pokoju i poczuła ulgę, że jej brat jest bezpieczny chociaż na 
tę jedną noc. Wychłostałaby go, gdyby wiedziała, że pięć minut później mały 
diabeł zsuwa się po ścianie w dół po winorośli, porastającej ściany Helford 
Hall. 
Dla Summer ta noc zdawała się nie mieć końca. Scena po scenie, wracała 
cała dzisiejsza rozmowa z Ruarkiem i wszystkie słowa, które do niej powiedział. 
Nie mogła znieść wspomnienia jego zaciśniętych warg, ale najgorsze 
było to, że nie było go przy niej w ogromnym łóżku, gdzie przez te kilka 
zaledwie nocy tak wiele się zdarzyło. Czuła w powietrzu jeszcze jego zapach, 
a na ciele dotyk jego rąk. Myśl, że już jej nie dotknie, napawała ją tęsknotą 
nie do zniesienia. Jednak najbardziej dotkliwym bólem napawało ją pragnienie, 
które wywoływało rumieniec na jej twarzy, choć była sama. Nade 
wszystko pragnęła poczuć go w sobie. Tęskniła za jego ciałem. Jęknęła 
z pragnienia. Pozbawiał ją życia. 
Ścisnęła mocno piersi, żeby stłumić ból, wcisnęła twarz w poduszkę 
i zalała ją potokiem łez. 

22 
Następnego ranka, gdy zapytała Burke'a o męża, 
dowiedziała się, że lord Helford wyjechał i wróci dopiero pod koniec 
tygodnia, tuż przed przyjazdem gości. 
Po południu złożyła jej wizytę lady Arundell, by uzgodnić plany przyjęcia. 
Przywiozła też ze sobą listę oczekiwanych gości. Miało ich przybyć więcej, 
niż się pierwotnie spodziewano, i nie było rzeczą łatwą przygotowanie 
rozrywek dla wszystkich. 
- Nie będzie problemu z umieszczeniem wszystkich na zamku Pendennis. 
Dla króla przygotowano, oczywiście, specjalny apartament, który zajmował 
wiele lat temu, przed swą ucieczką na wyspy Scilly. 
- Dobrze się składa, gdyż w pałacu Helford nie ma tak wiele pokoi gościnnych. 
Zapytam Burke'a, ilu gości możemy tu przyjąć. 
- Moja droga, mogą wszyscy mieszkać u nas, ty przygotuj tylko program 
rozrywek w ciągu dnia i na długie wieczory. Nie lubię mówić o innych, chyba 
że mogę powiedzieć coś miłego, ale mieszkańcy Londynu nie są tacy jak 
my. Obawiam się, że ich skłonność do nowych rozrywek zabiła ich zamiłowanie 
do prostych przyjemności wiejskiego życia. 
- Lord Helford bardzo pragnie ich ugościć, a zostało nam niewiele czasu. 
Przeraża mnie sama myśl o tylu gościach. Tu na wsi prowadziłam takie 
spokojne życie - powiedziała uprzejmie Summer. Wybawił ją z kłopotu 
Burke, podając elegancką przekąskę. 
Sam też im usługiwał. Gdy lady Arundell odjechała, Summer powiedziała 
do niego: 
- Nie wiem, co bym bez pana zrobiła, Burke. 
199 

Spojrzał na tacę, wciąż pełną jedzenia. 
- Wydaje mi się, że pani nic nie zjadła. Zostawię tacę, może później pani 
się na coś skusi. 
- Czy wie pan, Burke - spytała - co zaplanował Ruark, to znaczy lord 
Helford, żeby zabawić gości? Nic nie przychodzi mi do głowy. 
- Nie musi pani martwić się o rozrywki dla panów. Będzie pewnie polowanie, 
może jakaś wyprawa nad rzekę na łososie. Słyszałem, że Jego 
Wysokość lubi wędkować, choć rzadko ma po temu okazję. Przypominam 
sobie, gdy lord Ruark był młodszy, stary lord Helford organizował dla gości 
wyścigi konne. Mamy tu najlepsze konie w całej Kornwalii. Starsza pani 
Helford przywiozła je z Irlandii. Wydaje mi się, że londyńczycy przyjmą 
przychylnie wszystko, co usprawiedliwi hazard. Trzeba więc będzie tylko 
zapewnić jakieś rozrywki dla pań przez kilka popołudni, bo wieczorami będą 
grać w karty. To stało się już nałogiem Anglików. 
- Tak - powiedziała bez entuzjazmu. - Trudno będzie sobie z tym 
wszystkim poradzić, Burke, zwłaszcza że lord Helford i ja nie rozmawiamy 
ze sobą. 
- Maniery lorda Helforda są nienaganne, madame. Żadnym słowem, 
spojrzeniem czy gestem nie zdradzi, że w życiu osobistym państwa są jakieś 
nieporozumienia. Może pani wierzyć moim słowom. 
Przypomniała sobie ze smutkiem słowa Buckinghama o jego własnym 
małżeństwie: "Współistniejemy, ale nie działamy wspólnie i nie sypiamy 
ze sobą". Uśmiechnęła się smutno do Burke'a. 
- Dostosowaliśmy się do panującej mody, jesteśmy teraz typowym 
małżeństwem. 
Przypomniała sobie, że Ruark zapowiedział jej unieważnienie małżeństwa, 
i zacisnęła ze złości pięści. "Do diabła. Pokażę mu! Przygotuję tym 
jego londyńskim znajomym takie niepowtarzalne rozrywki, że będą o nich 
mówić do końca sezonu. Jeszcze Helford będzie żałował, że mnie odsunął, 
choćby to była ostatnia rzecz w życiu, jaką zrobię." 
Gdy tylko Burke wyszedł z pokoju, zabrała ciężką tacę i zaniosła ją na 
górę. Spider szybko pochłonął wszystko, wytarł usta i powiedział: 
- Mam dla ciebie trochę nowinek. 
Spojrzała na niego pytająco. 
- Jego Wysokość i Dostojność, sędzia Helford, orzekł, że brak jest 
200 

dowodów nielegalnego przywozu i wyładunku alkoholu, więc oddalił sprawę. 
Wszyscy zostali uwolnieni. 
- Wychodziłeś stąd? - zawołała z niedowierzaniem. 
- Poszedłem prosto do sądu i wysłuchałem orzeczenia - powiedział chełpliwie. 
- Do diabła, Spider. Zamartwiałam się o ciebie przez cały czas. Głównym 
celem, dla którego poślubiłam Helforda, było uwolnienie ciebie z więzienia. 
Chowam cię tu pod łóżkiem, oddaję jedzenie, a ty znikasz, gdy 
zostajesz sam, cholerny szczeniaku! 
Przybrał wyniosłą minę i powiedział: 
- Nie byłbym prawdziwym mężczyzną, gdyby nie pociągało mnie niebezpieczeństwo. 
Gdyby było odwrotnie i to ja zaniknąłbym cię na poddaszu, 
tak samo jak ja wyślizgnęłabyś się po winorośli. I nie wiń mnie za to, że 
poślubiłaś Helforda. Jesteś chciwą małą dziwką, która zawsze osiąga to, co 
chce, i nic tego nie zmieni, a na pewno nie małżeństwo, nawet z dziesięcioma 
lordami, nie jednym Helfordem. Żal mi tego skurwysyna. Nie ma przy tobie 
szans, Cat! 
- Idź do domu, Spider - syknęła przez zaciśnięte zęby. - Ponieważ już 
cię nie poszukują możesz sobie radzić sam, tak jak ja mam to zamiar robić. 
Uśmiechnął się do niej i wyszedł przez okno. 
Summer usiadła na jednej z poduszek. Dlaczego Ruark oddalił oskarżenie 
o przemyt? Czy zrobił to po to, by uwolnić jej brata? Coś ścisnęło ją 
za serce. Jeśli tak, to czy powodem była chęć uchronienia nazwiska 
Helfordów? Ogarnęła ją nagła chęć, by zbrukać to nazwisko. Do diabła! Nim 
to się wszystko skończy, ona mu jeszcze... Powstrzymała te myśli, mając 
jednak świadomość, że głęboka uraza, która tkwi w jej sercu, nie ustąpi, 
dopóki go mocno nie zrani. Poznał już jej gorącą namiętność, teraz pora, 
by posmakował lodu. Będzie lodowato uprzejma, zamrozi go na śmierć. Jego 
nienaganne maniery, tak wysoko cenione w towarzystwie, były tylko cieniutką 
powłoką skrywającą niecywilizowanego, brutalnego samca. Pragnęła rozbić 
tę powłokę na tysiąc kawałków i, do licha, zrobi to, zanim ich drogi się 
rozejdą. 
Helford pozostawał poza domem do ostatniej chwili, a Summer planowała 
przyjęcie gości, rozrywki i posiłki. Gdy dowiedziała się, że wrócił, posłała 
201 

przez Burke'a wiadomość, że oczekuje go w salonie. Był przygotowany na 
wyznania i łzy, więc z zaciśniętymi zębami i zdecydowaną miną zszedł na 
dół. Opalił się mocno, więc domyśliła się, że spędził te dni na morzu. Jego 
bliskość wprawiła w drżenie jej serce, ale pokonała to uczucie, koncentrując 
się na sprawach związanych z przybyciem gości. 
- Lordzie Helford, oto lista gości, których oczekujemy jutro. Lord i lady 
Arundell zapewnią im nocleg w zamku Pendennis, trzeba więc tylko przygotować 
miejsce na powozy i stajnie dla koni. - Nie patrząc na niego i nie 
przerywając nawet dla złapania oddechu, kontynuowała: - Burke zapewnił 
mnie, że dla panów przygotowano polowanie lub łowienie ryb, więc proszę 
tylko o dokładne plany, żebym mogła je skoordynować z moimi. 
- Pani plany? - zdziwił się, a w głosie jego było zarówno niezadowolenie, 
jak i zawód z powodu oschłości tonu, jakim omawiała sprawy. 
- Oczywiście. - Spojrzała na niego zimno jakby z wyrzutem, że usiłuje 
dezorganizować jej pracę. -Na jutro zaplanowałam, poszukiwanie skarbów. 
Ponieważ goście będą przybywać o różnych porach, będą mogli włączać się 
w dowolnej fazie zabawy. Zaciszne aleje cisowe w Helford z pewnością 
zachęcą zarówno panie, jak i panów. 
Spojrzał na nią ponuro. 
- To wydaje się ryzykowne, można wprost powiedzieć, sprośne. Otwarcie 
zachęca ich pani, by w różnych zakamarkach uprawiali dowolne zabawy, 
i doskonale pani wie, jakich skarbów będą szukać - oskarżył ją. 
- Oczywiście - odpowiedziała rzeczowo. - Są dorośli, jak sądzę, a pan 
doskonale wie, jak nieznośnie byli znudzeni przedstawieniem pasterskim 
przygotowanym przez księżnę Bath. 
Spojrzał na nią arogancko. 
- A co przeznaczyła pani jako nagrodę dla zwycięzcy? Cóż za skarbami 
pani dysponuje? 
- Oczywiście, afrodyzjaki - odpowiedziała, jakby dziwiąc się, że nie zgadł 
od razu. 
Zmarszczył brwi, ale nie dała mu dojść do słowa. 
- Następnego dnia, gdy pan zabierze panów na polowanie, ja zmienię 
taras i ogród w replikę pałacu otomańskiego w Algierze, o którym mi pan 
opowiadał. Zniosą na dół perskie dywany, poduszki i sofy, zgromadzone 
na strychu. Kobiety mogą przebrać się w stosowne stroje, welony. Burke 
202 

przekazał już kucharzom, by przygotowali egzotyczne i ostre potrawy 
Wschodu. 
- Jak, u diabła, zainteresuję panów łowieniem łososi, gdy zobaczą twoje 
zawoalowane damy, wałęsające się między kwitnącymi migdałowcami? - 
protestował. 
- Cóż, lordzie Helford, niech pan się nad tym chwilę zastanowi. Niech 
pan zabierze ich stąd, zanim zmienimy wygląd ogrodu, a gdy powrócą, 
zmoczeni i zmarznięci z waszej wyprawy nad rzekę, szybko przestaną narzekać 
i będą z pewnością wszystkim zachwyceni. 
Zauważył, niezadowolony, że włożyła kremową suknię, a we włosy 
wpięła kremową różę. "Chce wyraźnie wzbudzić we mnie intymne wspomnienia. 
I udało jej siejo osiągnąć. Mała dziwka, nawet nie podziękowała 
za umożliwienie bratu ucieczki z więzienia" - pomyślał z goryczą. 
- Czy ma pani jeszcze jakieś plany, madame? - zapytał nieprzyjemnym 
tonem. 
- Mam jeszcze oczywiście wiele planów, ale chciałabym najpierw dowiedzieć 
się coś o pańskich. Nasi goście będą z pewnością mieli nieposkromioną 
ochotę na nowości. Jeśli więc planuje pan jakieś wyścigi konne, to 
moglibyśmy je zakończyć posiłkiem na plaży. 
- Na plaży? - zapytał zdumiony. 
- Ilu z nich choć raz w życiu rozpaliło ognisko i piekło małże, homary 
czy kraby na ogniu? - spytała. 
Choć nie pokazał tego po sobie, pomysł spodobał mu się. 
- Chyba nikt z wyjątkiem króla. Robiliśmy to obaj kiedyś. 
- Doskonale. W takim razie obudzą się w nim miłe wspomnienia. Możesz 
mi zaufać. 
- Zaufać ci - krzyknął. - Już to zrobiłem, madame. Powinienem wiedzieć, 
że taka mądra, sprytna kobieta, jak pani, zaproponuje podniecające i zakazane 
rozrywki. Jak zwykle zaplanowała pani wszystko do ostatniego szczegółu 
- rzucił z naciskiem. - Szkoda, że nie znałem pani prawdziwego oblicza, 
zanim ją poślubiłem! 
- Moje serce krwawi z pana powodu - powiedziała z wyraźnym sarkazmem. 
- W potulnej wiejskiej dziewczynie okazało się być więcej temperamentu, 
niż jest pan w stanie okiełznać. 
- Do licha, okiełznam cię, zanim z tobą skończę. Obiecuję ci to. - Skłonił 
203 

się i pozostawił ją z listą gości. 
Summer była z siebie zadowolona. Potraktowała go lekceważąco i to 
rozzłościło go na tyle, że zaczął jej grozić. Przez pozostałą część dnia była 
tak zajęta, że nie miała czasu o nim pomyśleć, ale gdy przyszedł wieczór, 
poczuła się bardzo samotna. Żeby zabić czas i odprężyć się, poleciła przygotować 
kąpiel. Może łatwiej jej będzie zasnąć. Jednak kąpiel wzbudziła 
w niej tak intymne wspomnienia, że czym prędzej wyszła z wanny i owinęła 
się w ręcznik. Stanęła przed lustrem, żeby wyszczotkować włosy, ale obraz, 
który zobaczyła, był zamglony. Ujrzała, jak stoi za nią, obejmując jej piersi, 
jak podnosi ją i wolno zanurza w niej swą męskość. Czuła, jak porusza się 
w niej. Zacisnęła pięści i uderzyła w oszukańcze lustro. 
Posłała po wino i piła, kieliszek za kieliszkiem. Przypomniał jej się wiersz 
z Szekspira: "Dajcie mi butelkę wina i ono przesłoni wszystko, co niemiłe". 
Gdy opróżniła już niemal pół butelki, żałowała, że w ogóle ją otworzyła. 
Krew zaczęła żywiej krążyć w jej żyłach podsycając pragnienia. Nad ranem 
dopiero zapadła w niespokojny sen. Śniło się jej, że jakiś wysoki, ciemnowłosy 
mężczyzna kiwa na nią. Nie mogła się mu oprzeć. Kiwnął na nią 
palcem i poszła za nim. Miał worek pełen złota. Wyjął z niego jedną monetę 
i położył na jej dłoni. 
- Lubisz złoto, ty mała, przebiegła dziwko? 
- Tak, Ruarku - odpowiedziała. 
- Więc sprzedaj mi kawałek swojego tyłka za tę monetę. 
- Dobrze, Ruarku - zgodziła się. 
- Mam w worku setki takich monet. Czy oddasz mi się setki razy? - 
rechotał. 
- Dobrze, Ruarku - błagała go. 
Gdy się zbudziła, ogarnął ją wstyd. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała 
ją przed popadnięciem w kompletną rozpacz i obojętność, było to, że w tym 
dniu oczekiwali króla i jego dworzan. Przez cały ranek i część popołudnia 
podjeżdżały powozy, wzniecając kurz na długim podjeździe do Helford. 
Stangreci, przy pomocy stajennych, rozprzęgali konie i prowadzili do 
ciemnych, chłodnych stajni, by je nakarmić i napoić. Choć goście mieli spać 
w zamku Pendennis, Summer poleciła przygotować dla nich kilka pokoi, 
by damy mogły się przebrać czy wykąpać albo w spokoju odpocząć. Cała 
204 

służba, nie tylko pokojówki, została skierowana do obsługi gości, choć co 
znamienitsze damy przyjechały z własnymi służącymi. 
W końcu przyjechał król w towarzystwie Buckinghama. Lord i lady 
Helford, każde z innej części pałacu, zeszli po schodach, by powitać 
królewskiego gościa. Summer miała na sobie suknię uszytą według najnowszej 
francuskiej mody, z ogromnym dekoltem pokrytym koronką, która 
prawie nie skrywała jej kształtnych piersi. Spódnica była w pasy o różnym 
odcieniu zieleni. Te kolory podkreślały doskonale szmaragdowy kolor jej 
oczu. Skłoniła się głęboko przed królem i Karol natychmiast wykorzystał 
okazję, by zajrzeć głęboko w dekolt. Po chwili pomógł jej wyprostować się 
i podniósł do warg dłonie. 
- Do licha, Helford, niektórzy mają dużo szczęścia przy wyborze żony. 
- Witam, Wasza Wysokość. Cieszę się, że pogoda sprzyja naszym planom 
- odpowiedział nie reagując na komplementy, którymi król obsypał jego żonę. 
Choć gościom wyjaśniono zasady poszukiwania skarbów i wielu chciało 
zacząć już zabawę, to większość wolała jednak poczekać na przybycie króla. 
Gdy odszedł, by się odświeżyć po podróży, zaczęto wybierać sobie partnerów 
do zabawy. 
Duża grupa zebrała się przy stole w głównym holu, gdzie masa ambry 
spoczywała w pozłacanej kasetce, którą Summer znalazła na poddaszu. 
Wywoływała wiele sprośnych komentarzy i tworzyła atmosferę popołudniowej 
zabawy. 
Król w towarzystwie Ruarka degustował stary jabłecznik, leżakujący 
w drewnianych beczkach od pięciu Jat. Uśmiechnął się do gospodarza. 
- Po raz pierwszy od roku widzę, że Buckingham zainteresował się czymś 
innym niż rozporek we własnych spodniach. 
Panowie robili prywatne zakłady, kto zdobędzie ukrytą nagrodę, a Summer 
przyglądała się, wstrząśnięta ogromem pieniędzy, jakie nonszalancko 
stawiali. 
- Nie miałbym nic przeciwko temu, żebyś przesłał mi trochę tego płynu 
do zbadania w moim prywatnym laboratorium, dla czystej nauki, jak się 
domyślasz - powiedział Karol, puszczając oko do Ruarka. - Lady Helford, 
przyłączę się do zabawy pod warunkiem, że będzie pani moją partnerką. - 
Odwrócił się do Ruarka stojącego ze zmarszczonymi brwiami. - W moim 
szaleństwie jest metoda. Dama, która zna wszystkie wskazówki, szybciej 
205 

zaprowadzi mnie do skarbu. 
- Ależ, sire. Mogę sprowadzić pana na fałszywy trop, zaprowadzić na 
ścieżkę pełną pierwiosnków, co wcale nie ułatwi zadania - ostrzegała go 
żartobliwie. 
- Z pewnością nic na tym nie stracę, jeśli spędzę z panią godzinkę w cieniu 
wiązów, ślicznotko. 
Spojrzała na męża z chłodną uprzejmością. 
- Nie chcę narazić się na niezadowolenie męża Wasza Wysokość - 
odpowiedziała. 
- Ach, Ruark wie, że moim obowiązkiem jest zabawianie gospodyni. 
Barbara może towarzyszyć księciu Buckinghamowi, jeśli zechce przyłączyć 
się do zabawy. 
Wsunęła dłoń pod ramię króla i sięgnęła do szklanej kuli po pierwszą 
wskazówkę. 
"Szukaj obrośniętej winem altanki, 
a szybko dojdziesz do niespodzianki." 
Summer podała królowi karteczkę. 
- Pierwsza zagadka jest łatwa, następne orzechy będą coraz twardsze do 
zgryzienia. 
- Coraz twardsze, choć niekoniecznie orzechy - szepnął, gdy wyszli na 
zewnątrz. 
Karol oczywiście usiłował nakłonić ją do zabawy, która bardziej mu 
odpowiadała, ale nie dawała się skusić. Gdy ostrzegła go, że nie uda im się 
w ten sposób odnaleźć skarbu, objął ją i szepnął do ucha: 
- Niepotrzebne mi są środki podniecające. Niektórzy zarzucają mi, że 
jestem jak jeleń na rykowisku. 
- I chyba nie robią tego bez powodu - powiedziała Summer, oswabadzając 
się z jego ramion i umykając w kolejną cisową alejkę. Skonsternowana, 
zauważyła, że jest pusta. 
Karol dogonił ją szybko i znów szepnął do ucha: 
- Kochanie, gospodyni powinna za wszelką cenę robić przyjemność 
gościom. 
206 

- A ja nie robię przyjemności Waszej Wysokości? - spytała pełna bólu 
i tęsknoty za swym nieustępliwym mężem. 
- Oczywiście, że pani robi, ale czy nie moglibyśmy usiąść tu w odosobnieniu 
w chłodnej trawie? 
- To odosobnienie nie będzie trwać długo. A cóż stanie się z moją.reputacją, 
jeśli znajdą nas razem w trawie? 
- Mała świętoszka... Żaden z moich dworaków nie ośmieliłby się wejść 
na tę samą ścieżkę którą poszedł król ze swoją damą. Będą za wszelką cenę 
unikać spotkania z nami i nie odważą się zepsuć mi przyjemności. 
- Widzę - powiedziała cicho - że Wasza Wysokość jest gotów zepsuć 
moją przyjemność. 
- Kochanie, za nic w świecie. Jeśli nie chcesz, nie wrócimy już do tego 
tematu. 
Gdy król odszedł z Summer, Barbara zrobiła dobrą minę do złej gry 
i wezwała do towarzystwa Buckinghama. Jej przyjaciółka, księżna Shrewsbury, 
powiedziała do niej: 
- Do licha, Barbaro. Jak ci się udało zdobyć dwóch najbardziej jurnych 
mężczyzn na dworze? 
- Wiesz doskonale, że George jest moim kuzynem - zaprzeczyła Barbara. 
- I cóż z tego. To jeszcze nikogo nie powstrzymało. Powiedz prawdę: 
nigdy z nim nie spałaś? 
- George ma szczególne zamiłowania - szepnęła spoza wachlarza Barbara. 
- Jest bywalcem burdelu na Haymarket, gdzie można znaleźć nieco perwersji. 
- Nie kpisz ze mnie? - dziwiła się Anna Maria, węsząc wyzwanie. Podeszła 
do Buckinghama oblizując wargi. - Ciekawe, czy ambra będzie miała 
taki sam wpływ jak inne środki, które znamy. 
Buckingham spojrzał na nią, na jej język ponownie zakreślający linię 
ust. 
- Gdy zmysły nieco stępieją, mężczyzna potrzebuje bardziej wyszukanej 
podniety niż jakieś proszki. Proszę nam powiedzieć, czy słyszał pan o tych 
nadzwyczajnych orientalnych pierścieniach? - spytała Buckinghama, gdy 
podszedł bliżej. 
- Anno Mario, słyszałem o nich i widziałem, jak działają, ale nigdy nie 
miałem okazji wypróbować. 
Uśmiechnęła się. 
207 

- Tak się składa, że mam zbiór chińskich ciekawostek, które mój mąż 
przywiózł ze Wschodu. Nic ma pojęcia, że są to środki do wspomagania 
rozkoszy. - Uderzyła go poufale wachlarzem po ramieniu. 
- Wydaje mi się - powiedział Buckingham ujmując ją pod łokieć - że 
możemy być bardzo dobranymi partnerami. 
• ^ 
- 
• 
! 

Zwycięzcą został w końcu Dick Talbot potężnej postury 
i bardzo przystojny przyjaciel króla. Właśnie kończył trzydzieści trzy lata. 
Choć do tej pory udało mu się uchować przed małżeństwem., to mówiono, 
że miał nieślubne dzieci w każdym zakątku Anglii. Uroczyście wręczono 
mu nagrodę pośród głośnych uwag, sprośności i pieprznych sentencji. 
Summer wspięła się na palce, by złożyć pocałunek na jego rumianym 
policzku, gdy wręczyła mu kasetkę z ambrą. Skubnął fragment liścia, spojrzał 
na Summer i powiedział głośno: 
- Widzicie, już działa! 
W dużym salonie podano uroczystą kolację. Przy ogromnym owalnym 
stole zmieściło się około setki gości. Summer, jako gospodyni, usiadła między 
królem a mężem. Jego uprzedzająca grzeczność dobijała ją. Jak on potrafi 
odgrywać kochającego męża kobiety, której nienawidzi? 
Poświęcała lwią część uwagi Karolowi, ale nie była w stanie całkowicie 
ignorować męża, który rozmawiał z królem. 
- Powinna pani wyznaczyć specjalną nagrodę dla Harry'ego Killigrew 
za to, że pozostał w ogrodach o dwie godziny dłużej niż pozostali - zaczął 
Karol. 
- Biedny Harry. Zdołał przelecieć dziś tylko dwie księżne - zaśmiał się 
Ruark. 
Summer nie odzywała się. 
- Jak możesz się z tego śmiać? - powiedziała Summer. - Dokładnie 
pamiętam, jak mówiłeś, że ktoś, kogo przyłapią z cudzą żoną, powinien 
23 
209 

zostać zastrzelony! 
Ruark mrugnął do Karola. 
- Słowo stanowiące klucz do zagadki powinno brzmieć "chwytaj", moja 
ty niewinna - powiedział z jadowitym uśmiechem. 
- Och! - krzyknęła i ze złością odwróciła się tyłem. Nie mogła jednak 
wyrzucić go ze swych myśli. Kipiała ze złości, słysząc jego nieznośny śmiech. 
Król spojrzał na nią zachwyconym wzrokiem. 
- Widzę, że się pani przebrała. Ma pani chyba więcej sukien niż lady 
Castlemaine. - spojrzał na nią ponuro. 
- Obawiam się, że ta wizyta będzie mnie kosztowała sporo pieniędzy - 
szepnął ponuro Ruark. 
Zerknęła spod rzęs na męża i powiedziała do króla: 
- Musiałam zmienić suknię, Wasza Wysokość. Ta, w której byłam 
w ogrodzie, miała plamy z trawy. 
Było to oczywiste kłamstwo, przede wszystkim dlatego, że sama suknia 
była zielona, ale chodziło jej o efekt, jaki ta uwaga może zrobić na Helfordzie. 
Zwęził z wściekłością oczy, więc opuściła szybko wzrok. Spojrzała na jego 
silne dłonie, a gdy zobaczyła, jak zaciskają się w pięści, zadrżała. 
Król jakby celowo sypał sól na jego rany, jak powinien to robić każdy 
prawdziwy przyjaciel. 
- Mówiłem ci, skarbie, że lepiej będzie, jak rozłożę na trawie surdut. 
W tym momencie Barbara miała już dość tego, że Summer Helford 
zajmuje całą uwagę króla, położyła więc dłoń na wewnętrznej stronie jego 
uda. Król odwrócił się od niej, a wtedy Ruark wziął Summer za rękę i boleśnie 
ją ścisnął. 
- Jesteś chyba najgorszą żoną, jaka mogła się trafić mężczyźnie - powiedział 
przez ściśnięte zęby. 
- Och nie - powiedziała z wyraźnym sarkazmem. - To byłby zbyt szczęśliwy 
przypadek. 
Kucharze Helford przeszli samych siebie, kończąc kolację maleńkimi 
ciasteczkami z wypisanymi lukrem imionami wszystkich gości, po sześć na 
każdego, co oznaczało konieczność wykonania ponad pięciuset ciastek. 
Wydawało się, że najwięcej było chętnych na te z imieniem Barbary i Summer, 
także Bess. Panie natomiast walczyły o Karola, Ruarka, George'a 
i Bunny'ego. Wszyscy bawili się wyśmienicie. Po kolacji towarzystwo 
210 

przeniosło się do stołów gry. 
Ruark na osobności podziękował Burke'owi za wspaniałe menu i bardzo 
nie w smak była mu jego odpowiedź: 
- Wszystkie podziękowania należą się lady Helford, sir. 
Prawdziwym powodem jego niezadowolenia było to, że nie mógł zrozumieć, 
jak jej się udało. Przed tą pechową wizytą w Londynie nie umiała 
przecież poprawnie używać noża i widelca, nie wiedziała, jak do kogo się 
zwracać. Biegała ubrana w szmaty, a teraz, patrzcie, kobieta o najlepszym 
guście ze wszystkich, jakie znał. Umiała posługiwać się wachlarzem 
i z wdziękiem odpowiadała na komplementy króla, z finezją godną najbardziej 
doświadczonej damy. 
Miała tyle wdzięku, że mężczyźni nie mogli oderwać od niej wzroku. 
Posiadała w sobie jakąś wewnętrzną godność, klasę. Choć źle o niej myślał, 
to jednak pogański urok magnetyzował go. Mógł jej już nie kochać, ale wciąż 
odczuwał pożądanie. Spojrzał z góry na swoją nieodgadnioną żonę. 
Summer miała teraz suknię z koronki w kolorze kości słoniowej. Piękne 
czarne włosy upięte były do góry, żeby odsłonić pyszne rubiny. Gdy przechodziła 
od stołu do stołu, upewniając się, czy gościom niczego nie brakuje, 
i prowadząc miłe rozmowy, największe wrażenie robiły na niej stosy monet, 
z taką nonszalancją rzucane na stoły. Wiedziała, że wszystkie pieniądze, które 
zostaną dziś przegrane i wygrane, starczyłyby z okładem na wykupienie 
weksla. Jej błyskotliwy umysł rejestrował kupki pieniędzy, obmyślając różne 
plany prowadzące do ich zdobycia. "Do diabła, powinnam była zorganizować 
aukcję tej ambry" - pomyślała ze złością. Żadnego ze swych planów zdobycia 
pieniędzy nie mogła uznać za realny, z westchnieniem więc usiadła do stołu, 
by chociaż wygrać jakąś kwotę. Nie mogła się jednak skupić na grze i w końcu 
więcej przegrała, niż wygrała. Zaczęła więc oszukiwać, ale i tak całym 
jej zyskiem tego wieczoru było marne sto funtów. Przy tym tempie zbierze 
potrzebne dziesięć tysięcy, gdy już jej wyrośnie długa biała broda. Zabawa 
skończyła się o jedenastej, ponieważ goście musieli wrócić do położonego 
w odległości sześciu kilometrów zamku Pendennis. 
Summer odprowadziła króla i Buckinghama do powozu, Ruark odprowadzał 
panie. 
- Z przyjemnością zobaczę znów Pendennis - powiedział Karol. 
- Ostatni raz byłem tam piętnaście lat temu i pamiętam, jak opieraliśmy się 
211 

przed opuszczeniem zamku, pomimo że był już oblegany przez lorda 
Fairfaxa. Miałem wtedy chyba więcej odwagi niż rozsądku i chyba nadto 
opóźniłem ucieczkę. Pani mężowi zawdzięczam, że mogę tu znów być. 
Ponieważ jesteśmy tego samego wzrostu i postury, przebrał się w moje 
ubranie i przez trzy dni wystawiał na kule, stojąc na murach Pendennis, 
podczas gdy ja płynąłem już bezpiecznie na wyspy Scilly. Usiłowaliśmy 
zawrócić po niego, dawaliśmy znaki, że nic mi już nie grozi na pokładzie 
cztery mile od brzegu. Nie mogliśmy podpłynąć bliżej... I wie pani, co ten 
szaleniec zrobił? Zgadła pani: przypłynął do nas. 
Karol pokręcił głową jakby potępiając nieobliczalność takiego kroku, 
ale Summer wiedziała, że tę brawurę Helfordowie mają we krwi. Znała tego 
demona, który nakazywał im szukać przygody, wyzwania, gdyż ona sama 
nosiła jego piętno. 
- Nie mów mu, że ci o tym opowiedziałem, serduszko - ostrzegł ją król. 
- Nie byłby zadowolony, gdyby się dowiedział, że usiłowałem wykreować 
go na bohatera. 
Buckingham roześmiał się. 
- Chyba zdążyła się już przekonać, że jest pełnej krwi mężczyzną. 
Ruark i Barbara Castlemaine dołączyli do nich. Spojrzała więc na niego 
i powiedziała wzruszając ramionami: 
- Jest mężczyzną, nic dodać, nic ująć. 
Pomachała odjeżdżającym powozom, a gdy zniknęły w ciemności, uniosła 
spódnice i weszła do domu. Zgromadziła w holu całą służbę, liczącą sobie 
prawie sześćdziesiąt osób, i podziękowała im serdecznie za wspaniałą pracę. 
Poprosiła też o pomoc w dniu następnym. Życzyła im dobrej nocy, a dumny 
Burke stał uśmiechnięty z boku. 
- Przy okazji, lord Helford upoważnił mnie do powiedzenia wam, że 
podnosi wszystkim pensje. - Zmierzyła lodowatym wzrokiem męża i dodała 
słodkim głosem: - Dobranoc wszystkim. 
Ruark miał wielką ochotę chwycić ją. przełożyć sobie przez kolano 
i wlepić parę porządnych klapsów. Patrzył, jak wchodzi po schodach kołysząc 
biodrami, i uświadomił sobie, że nie jest to jedyna rzecz, na którą ma ochotę. 
Po wychłostaniu jej przyszłaby pora na miłość. Z pewnością stawiałaby opór, 
ale aż do bólu pragnął podporządkować ją swojej woli. Zrobił jeden krok, 
ale zatrzymał się. To przecież byłoby jej na rękę. Pokazałby, jak za nią tęskni, 
212 

że nie może bez niej żyć. Nie, to ona musi przyjść do niego i to na kolanach. 
Summer zaryglowała drzwi od sypialni. Nigdy w życiu nie wpuści go 
już do swojego łóżka. Przysięgła to sobie. Otworzyła drzwi na mały taras 
wychodzący na ogród i popatrzyła na gwiazdy. Jutro ten ogród stanie się 
sułtańskim haremem. 
Usłyszała szelest na dole i spojrzała przerażona. Odetchnęła z ulgą, widząc 
twarz Spidera zbliżającego się do tarasu. 
- Domyślam się, że odniosłaś oszałamiający sukces. Ukryłem się za 
drzewem pod koniec podjazdu, więc mogłem nawet zajrzeć do powozów, 
w końcu udało mi się zobaczyć króla. O rany! Stangreci byli tak pijani, że 
dziwię się, iż nie pospadali z kozłów. Cóż oni takiego pili? 
- Jabłecznik. Och, Spider! Nie wyobrażasz sobie, jakie stosy złota leżały 
dziś na tych stołach. 
- Może powinienem jutro przyłączyć się do was i może udałoby się nam 
obojgu uwolnić ich od tego ciężaru? 
- Nie! Ruark zna ciebie. Ma wściekły charakter, więc nie próbuj żadnych 
podstępów - ostrzegła go. 
Wzruszył ramionami. 
- Mam inne zajęcia, Cat. Wiele się ostatnio słyszy, że ten pirat Czarny 
Jack Błyskawica pojawił się na naszych wodach w ubiegłym tygodniu. To 
ktoś, z kim chciałbym robić interesy. Jest w tym najlepszy. Zręczny i szybki, 
ma zawsze wspaniały towar. - Spojrzał na jej rubiny. - Oddaj mi ten naszyjnik. 
Może uda się mu go sprzedać. 
Summer przeraziła ta propozycja. Były jedyną cenną rzeczą, jaką kiedykolwiek 
dostała. Nawet zdziwiła się, że lord Helford nie zażądał ich 
zwrotu. "Na wszystko przyjdzie pora" - pomyślała z goryczą. Gdy unieważni 
małżeństwo, może zażądać zwrotu klejnotów. Nie odda mu ich z pewnością. 
Zatrzyma jednak na gorsze czasy. Jeśli przyjdzie znów taki dzień, że będzie 
głodna, wtedy nadejdzie czas, żeby sprzedać rubiny. Były dla niej bardziej 
cenne niż krew. 
- Mam naszyjnik z szafirów i topazów, ale dziś ci ich nie dam. Sama 
skontaktuję się z tym człowiekiem i potarguję się. Spider, padam z nóg. Czy 
masz coś jeszcze? 
- Jakieś grosze by się przydały - uśmiechnął się do niej. 
Wyjęła monetę i wręczyła mu. 
213 

- Uważaj na siebie - dodała. 
Spojrzał na nią z odrazą. 
- Przestań zrzędzić jak stara baba. - Machnął jej ręką i zniknął za poręczą 
balkonu. 
"Nie pozwolę, by tej nocy moje myśli były znów przy Ruarku. Muszę 
tyle spraw przemyśleć" - powiedziała sobie. 
Jednak we śnie wydarzenia minionego dnia ustąpiły przed przyszłymi 
zagrożeniami. Czarni piraci ukradli stosy monet, a ona stała naga, w samych 
rubinach. Przebudziła się na chwilę, a gdy znów usnęła, zaczęły męczyć ją 
nowe majaki. 
Ubrana na czarno, siedziała na Ebonym i czekała, nie wiedząc na co. 
Trwało to wieczność. A potem usłyszała głuchy grzmot. W tej samej chwili 
zrozumiała, skąd pochodzi i co się teraz zdarzy. Był to powóz mknący 
w ciemności z pijanym stangretem. Wymierzyła w niego pistolet i krzyknęła: 
- Stój i oddaj, co masz! 
Z powozu rozległ się żałosny głos kobiety: 
-Kim jesteś? 
Summer, nie bacząc na krzyki, otworzyła drzwi powozu, a złote monety 
opadły kaskadą do jej stóp. Gdy powóz odjechał, krzyknęła w ciemność: 
- Powiedz, że był to Czarny Kot! 
Gdy obudziła się o świcie, czuła się, jakby wcale nie spała. Odrzuciła 
kołdrę i opuściła nogi na dywan, wiedząc, że nie ma ani chwili do stracenia. 
Poprosiła Burke'a, by zebrał wszystkich służących poniżej pięćdziesiątki. 
Włożyła skromną poranną suknię, uczesała włosy i szybko zjadła 
śniadanie. Gdy zjawiła się w holu, mężczyźni już czekali, zaciekawieni, po 
co ich wszystkich wezwano. Przez moment poczuła się zażenowana tym, 
co ma im powiedzieć. Zebrała całą odwagę i przemówiła do nich: 
- Potrzebna mi wasza pomoc. Zanim przejdę do szczegółów, chcę, 
żebyście wiedzieli, że wasz udział jest całkowicie dobrowolny. Nie chcę was 
do niczego przymuszać. Zrozumiem każdego, kto odmówi, i nigdy do tego 
nie wrócę. - Przyjrzała się im badawczo, ale wyczytała na ich twarzach tylko 
ciekawość. - Lord Helford zabiera panów na polowanie czy na ryby, a ja 
214 

muszę zabawiać panie. Kucharze przygotują ostre, pikantne potrawy 
wschodnie, a ja zamierzam przekształcić ogród, taras i fontannę w sułtański 
harem. Na poddaszu jest mnóstwo perskich dywanów, poduszek i wschodnich 
mebli, które trzeba znieść na dół, zanim przyjadą panie. A teraz 
przejdziemy do tej części, w której będę potrzebowała waszej pomocy. 
Wzięła głęboki oddech i wyjaśniła im swój pomysł. 
- Chcę, panowie, żebyście zabawiali damy. Nie musicie robić nic więcej, 
jak tylko stać spokojnie jako strażnicy haremu. Jeśli dama poprosi o coś 
do picia lub jedzenia, skłonicie się tylko głęboko. Nie chcę, żebyście rozmawiali 
z damami. Tak naprawdę, częścią zabawy będzie to, że one uprzedzone 
przeze mnie o zakazie, będą się do was zwracać, a wy musicie milczeć. 
Odźwierni zajmą się swoją pracą. Dla stajennych i ogrodników będzie to 
jednak wielka odmiana. 
Uśmiechnęła się do nich niepewnie. 
- Musicie włożyć kostiumy. 
Pokazała im belę złotej materii i odcięła kilka kawałków. 
- Każdy z was będzie potrzebował takich dwóch pasów. Z jednego zrobi 
turban, drugim owinie biodra. Burke pokaże wam, jak je zawiązać. Ci z was, 
którzy nie chcą wziąć w tym udziału, mogą wrócić do pracy. 
Spodziewała się, że zrezygnuje połowa. Przez chwilę trwały rozmowy, 
ale w końcu wycofał się tylko jeden, ogrodnik z obciętą ręką. Pozostali 
podchodzili z nieśmiałym uśmiechem i odbierali kawałki materiału. Niektórzy 
chichocąc zaczęli się rozbierać, zanim Summer zdołała wyjść z sali. Ich 
przemiana była absolutnie wspaniała. Wiedziała, że odźwierni wypadną 
najlepiej, bo dobierano do tej pracy najbardziej przystojnych chłopców. Byli 
z reguły także dobrze zbudowani. Mile zaskoczyli ją pozostali. Jeśli nawet 
byli zbyt niscy, to nadrabiali muskułami. Nic dziwnego, że skorzystali 
z możliwości pokazania damom swoich walorów. 
Gdy te zjawiły się, Summer wyjaśniła im, na czym polegać ma zabawa 
i zaproponowała egzotyczne stroje. Każda chciała wyglądać piękniej niż 
druga, jak to zawsze dzieje się z kobietami, gdy jest ich więcej. Pomysłowość 
niektórych zdumiewała. Jedne włożyły cienkie koszulki, inne wybrały maleńkie 
gorseciki, jeszcze inne prześwitujące nocne koszulki. Było mnóstwo 
bransolet, wisiorków, kolczyków i zapinek. 
Gdy wyszły na odmieniony taras, wiele z nich nie mogło się powstrzymać 
215 

przed zrywaniem egzotycznych kwiatów, by ozdobić nimi włosy i suknie. 
Ale najwięcej uwagi wzbudzili przebrani w złote stroje służący. Stali bez 
ruchu z rękoma skrzyżowanymi na nagich piersiach. Summer szybko wyjaśniła 
paniom, że to strażnicy haremu, i nie mogą mówić, ponieważ ucięto 
im języki, co w niczym nie umniejsza ich gotowości usługiwania damom. 
Powietrze przesycone było zapachem kwiatów. Ponadto Summer poleciła 
zapalić kadzidła na tarasie. Na perskich i hinduskich dywanach stały 
trzcinowe sofy, a wszędzie porozrzucano kolorowe poduszki. Sekretarzyki 
z czerwonej laki, jedynej w swoim rodzaju, stały między poduszkami. Na 
nich poustawiano tace z owocami i słodyczami. Z łatwością zakupiono je 
w porcie Falmouth prosto ze statków. Nie brakowało pomarańczy 
z Portugalii, winogron z Francji, oliwek z Hiszpanii, daktyli i fig z Maroka 
oraz orzechów kokosowych. 
Damy kornwalijskie były równie zachwycone, jak goście z Londynu. 
Spędziły popołudnie na słońcu albo w cieniu drzew, odpoczywały na poduszkach 
i mogły wreszcie spokojnie poplotkować. Kilka pań grało w szachy 
za pomocą unikalnych figur naturalnej wielkości, pozostałe moczyły nogi 
w fontannie i podziwiały wspaniałe umięśnienie służby. 
Summer była zachwycona tym, jak wspaniale służący grają swe role, 
bardzo taktownie i niemo, choć zauważyła, że co bardziej sprytne panie 
umawiały się już szeptem na nocne wybryki. Uśmiechnęła się pod nosem, 
widząc, jak Bess Maitland przebiera palcami po złotej materii. Roześmiała 
się w duchu na myśl, co zrobiłaby księżna, gdyby dowiedziała się, że chłopak, 
na którego ma ochotę, był w Helford świniopasem. 

24 
Późnym popołudniem Summer zaprosiła damy, żeby 
opuściły taras i poszły się przebrać do kolacji, zanim wrócą panowie 
i zobaczą ich zabawę w harem. Uśmiechnęła się dyskretnie, widząc, że 
celowo zwlekały, wyraźnie pragnąc, by panowie przyłączyli do nich w tej 
prowokacyjnej zabawie. 
Gdy wrócili, byli zachwyceni tym, co zastali, i koniecznie chcieli odpocząć 
w towarzystwie dam. Wystrój tarasu kusił, przebrania pań rozpalały 
krew i wkrótce zaczęła się wspólna zabawa w fanty. Panie miały niewiele 
do zastawienia, wyłączywszy klejnoty i wachlarze, toteż wkrótce siedziały 
bez welonów, a fantami stały się pocałunki i inne przyjemności. 
Goście wyraźnie nie mieli ochoty przezywać zabaw)', więc Karol podszedł 
do Ruarka z pytaniem, czy nie byłoby możliwe podanie kolacji w ogrodzie 
sułtańskim zamiast w dużej jadalni. Ruark został więc zmuszony, by podejść 
do Summer i uzyskać jej zgodę na takie rozwiązanie. Nie mogła odgadnąć, 
czy jest zły i niechętny, czy też gotów zaakceptować jej pomysły. Jednego 
była pewna. Nie widziała na jego twarzy cienia wdzięczności, że tak ciekawe 
rozrywki wymyśliła dla gości. "Do diabła z nim" - pomyślała i poleciła 
Burke'owi podać kolację na świeżym powietrzu. Postanowiła zrobić coś, 
co zmaże protekcjonalny uśmiech z twarzy Ruarka. Uniosła dłoń, żeby 
uciszyć towarzystwo i zaproponowała dalszą zabawę. 
- Jeśli okażecie, państwo, nieco cierpliwości, służba poda kolację na 
tarasie. Dla bardziej śmiałych panów o atletycznej budowie proponuję przebranie 
w złote turbany i opaski na biodra. Kto wie, może będziemy w stanie 
217 

zorganizować później targ niewolników, jeśli wypite wino da nam dość 
śmiałości do takiej zabawy. 
Ruark chwycił ją za nadgarstek, gdy przechodziła obok niego. Cichym, 
gniewnym głosem powiedział: 
- Cóż, u diabła, pani zamierza? Zmienić Helford Hall w burdel? 
- Dwór królewski już jest burdelem, nie potrzebuje w tym mojej pomocy. 
- W takim razie, madame, czy przyjmie pani ode mnie tysiąc funtów za 
prawo spędzenia z panią nocy? 
Summer zaśmiała się nieprzyjemnie. 
- Niech ci się nawet to nie śni, Helford. Nie ma w Kornwalii takich 
pieniędzy, które skłoniłyby mnie do pójścia z panem do łóżka, czy tej nocy, 
czy jakiejkolwiek innej. Proszę się zwrócić do innej, która nie jest tak 
przywiązana do swych zasad, sir. 
Puścił jej nadgarstek i uścisnął ramię, celowo sprawiając jej ból. 
- Czy mam to rozumieć jako wyzwanie, żebym wziął panią siłą? - rzucił 
z błyskiem w oczach. - Na Boga, niech pani uważa, żeby nie poznać konsekwencji 
igrania z ogniem, madame. - Ścisnął ją boleśnie raz jeszcze, zanim 
puścił ramię. 
Stłumiwszy strach, roześmiała mu się w twarz, wiedząc, że udało jej się 
go zranić. Podeszła do króla, który uściskał ją i poprosił, by zawiązała mu 
turban na głowie. 
- Z chęcią pozwolę sobie też zawiązać opaskę na biodrach, o ile odbędzie 
się to na osobności - szepnął. 
- Rozkażę uciąć panu język za taką propozycję, sire - zagroziła śmiejąc 
się. 
Towarzystwo stawało się coraz bardziej swobodne i wielu gości stwierdziło, 
że od dawna nie bawili się tak doskonale. Niestety ta, której składano 
wyrazy uznania, była w stanie godnym pożałowania, choć ani słowem, ani 
gestem nie dała tego po sobie poznać, zwłaszcza przed Ruarkiem Helfordem. 
Gdy damy udawały się do gościnnych pokoi, by przebrać się w wieczorowe 
suknie, Summer stwierdziła, że niektóre wyraźnie wypiły za dużo. Było 
jej to bardzo na rękę, gdyż zamierzała wygrać wysoko w karty. Jej łupy 
z poprzedniego wieczoru były przecież takie mizerne. Barbara Castlemaine 
włożyła czarną jedwabną suknię, a szyję ozdobiła diamentami. Na jej 
kształtnym biuście połyskiwała kolia, która rzeczywiście przyciągała wzrok. 
218 

Summer wybrała suknię w kształcie tulipana z czerwonego atłasu i rubiny, 
zaś Anna Maria, księżna Shrewsbury, przyćmiła je obie. By zwrócić na siebie 
uwagę Buckinghama, włożyła jasnozieloną suknię, haftowaną srebrną nicią, 
i doskonale dobraną obrożę ze szmaragdów i jadeitu. 
Tego wieczoru większość panów wybrała grę w kości. Siedzieli teraz 
na podłodze, opierając się o poduszki przyniesione z tarasu. Summer krążyła 
między gośćmi, nie spuszczając oczu z brylantów Barbary Castlemaine. 
Z rozkoszą wyobrażała sobie moment, gdy staną się jej własnością. Podeszła 
z miłym uśmiechem do hrabiego Shrewsbury, ale hrabia okazał się bardzo 
gburowaty. 
Barbara odnalazła ją i zaproponowała grę w oko. Istota gry polegała na 
tym, że trzeba było zebrać liczbę oczek najbliższą dwadzieścia jeden. Większa 
oznaczała przegraną. Grała niedbale, dopóki stawki były niewielkie, ziewając 
dyskretnie, żeby pokazać, że gra nudzi ją. 
- Niech się pani obudzi, lady Helford - odezwała się Barbara. - Może 
dla ożywienia gry podniesiemy stawki? 
Summer dotknęła rubinów. 
- Wciąż ma pani ochotę na moje rubiny, lady Castlemaine? 
- A co pani na to? - odpowiedziała tamta z wyzwaniem. 
- To niemożliwe - zaprotestowała Summer. 
- Proszę się zgodzić. Czy gra pani z nami, Anno Mario? 
- To mój szczęśliwy dzień. Z pewnością wygram - odpowiedziała Anna 
Maria. 
- Mówiłaś, że to stało się w;czoraj - dopytywała się Barbara ze śmiechem. 
Summer domyśliła się, że mówiły o jakimś romansie. 
W końcu Summer dała się przekonać, ale postawiła tylko bransolety. 
Wiedziała, że tylko grając, ma szansę zdobycia brylantów Barbary. Była 
bardzo pewna siebie, z dwoma królami w ręce. Zadowolona, zauważyła, że 
Anna Maria zebrała dwadzieścia dwa. Teraz wszystko zależało od lady 
Castlemaine, która wyglądała na zmartwioną. Zachmurzyła się przez chwilę, 
a potem szeroko uśmiechnęła. Z triumfalnym spojrzeniem rzuciła na stół 
asa i damę, krzycząc: "Oczko!" Summer zrobiło się zimno. Nie mogła zrozumieć, 
jak to się stało. Nie mogła pogodzić się z tym, że Barbara Castlemaine 
stała się właścicielkąjej bransolety z rubinów. Sztywnymi palcami 
zdjęła ją z ręki i podała Barbarze przez stolik. Krew tętniła w jej uszach 
219 

i przestraszyła się, że zemdleje. 
Anna Maria oddała szmaragdy i natychmiast sięgnęła po kolczyki, jakby 
nie zwracając uwagi na ich wartość. 
- Nim noc się skończy, całkiem mnie rozbierzesz - powiedziała do 
Barbary. 
- Po prostu staram się pomóc mojemu drogiemu kuzynowi - odcięła 
Barbara. 
Summer sięgnęła po naszyjnik w desperackim pragnieniu odegrania 
bransolety. 
Zagryzła wargi, gdy otrzymała asa i dziewiątkę, co znów dawało jej 
dwadzieścia punktów. Było to trudne do przebicia, zwłaszcza że miała 
jednego z asów. Barbara przyjęła taki sam chmurny wygląd i krew odpłynęła 
z twarzy Summer. Tym razem nie uśmiechnęła się jednak i Summer 
wyciągnęła rękę po bransoletę. 
- Chwileczkę, moja droga - włączyła się Anna Maria. - Mówiłam ci, że 
to mój szczęśliwy dzień. Oczko! - Usiłowała włożyć bransoletę, ale okazała 
się zbyt wąska na jej nadgarstek, wyciągnęła więc rękę po naszyjnik. 
Summer była zdruzgotana. Nie oczekiwała takiego biegu wydarzeń. 
Wydawało jej się, że to wszystko nie dzieje się naprawdę. To musi być sen, 
tłumaczyła sobie, ale stopniowo przerażająca prawda zaczęła do niej docierać. 
Uśmiechając się odeszła od stolika. Robiło jej się niedobrze, wolała więc 
wyjść na zewnątrz. Mdliło ją. ale nie mogła nic zwrócić, gdyż od sprzeczki 
z mężem nie jadła zbyt wiele. Od tego momentu nic już nie układało się 
dobrze. Uklękła na trawie. Uświadomiła sobie, jak nisko upadła. 
Było jej zimno, a jej serce zdawało się zmieniać w kamień. Ścisnęła pięści 
i wstała. Nigdy nie da się powalić na kolana... Nigdy w życiu! Poszła powoli 
do stajni. Stajenni byli właśnie na kolacji, odpoczywali przed czekającymi 
ich obowiązkami związanymi z odjazdem gości. 
Osiodłała Ebony'cgo i wyprowadziła go ze stajni. Zobaczyła chłopaka 
stajennego, który spojrzał na nią, zdziwiony. 
- Nie miałam dla niego dziś czasu. Wydaje się, że towarzystwo tylu 
obcych koni przeszkadza mu - wyjaśniła. 
Chłopak wzruszył ramionami. Nikt nie zrozumie, jak zachowują się ci 
arystokraci. 
Poprowadziła konia przez park do jednej z opuszczonych alejek ciso- 
220 

wych. Tam przywiązała go do konaru. Gdy wróciła do domu, poleciła wydać 
parę beczek piwa stangretom czekającym w powozowni, a potem wróciła 
do gości, którzy mieli już mocno w czubie i pochłonięci byli grą. 
Podeszła do króla. 
- Wasza Wysokość, muszę prosić o zgodę na wcześniejsze odejście - 
odezwała się. - Nie czuję się dobrze. Chyba zjadłam zbyt dużo tych pikantnych 
potraw po południu. Poczuję się lepiej, gdy chwilę odpocznę. 
Ucałował jej dłoń. Gdy wyszła, zaczęto plotkować, że może lady Helford 
jest już brzemienna. Na drewnianych nogach weszła po schodach do sypialni 
i zaryglowała drzwi. Tego wieczoru stało się coś, co musiało być gdzieś 
zapisane. 
Umyła twarz i usiłowała nie pamiętać snu z poprzedniej nocy. Jednak 
choć z całych sił odrzucała ten sen, to jednak poszła do szafy i wyjęła kufer, 
który przywiozła z Londynu. Wyciągała kolejno garderobę, którą kupiła dla 
Spencera. Odłożyła czarny kapelusz z piórem i aksamitne ubranie. Wydostała 
też czarne skórzane buty i zamknęła kufer. 
Powoli rozebrała się, zadziwiająco opanowana, i włożyła czarny strój. 
Zdecydowała, że musi to zrobić. Nie przebierała się przecież tylko po to, 
żeby zobaczyć, jak wygląda. Nie było innego sposobu zdobycia pieniędzy 
na spłatę długu i odzyskania rubinów. Rozważała różnorodne projekty, ale 
żaden nie był do zrealizowania z wyjątkiem tego jednego. Jak głosiły plotki, 
napady na powozy bardzo się rozpleniły i wiele osób wręcz chwaliło się, 
że zostało napadniętych. Założyła kapelusz i stanęła przed lustrem. Z opadającym 
fantazyjnie piórem wyglądała rzeczywiście jak młody mężczyzna. 
W męskim przebraniu wydawała się wysoka i szczupła. Wiedziała, że 
w ciemności nikt jej nie weźmie za kobietę, ale potrzebowała czegoś, co 
wyraźnie skojarzy ją z mężczyzną. Usiadła przed lustrem i odcięła kosmyk 
włosów. Klejem do muszek przytwierdziła je pod nosem. Założyła czarną 
maseczkę i wsunęła pistolet za pasek. Usiadła, by spokojnie przemyśleć to, 
co zamierzała zrobić. Nie mogła sobie pozwolić na najmniejszą pomyłkę. 
Zaw?ahała się przez moment i poczuła, jak drżąjej kolana. Spojrzała groźnie 
w lustro i powiedziała do siebie: 
- Opanuj się! 
Osłoniła dłonie czarnymi rękawiczkami do konnej jazdy i zsunęła się 
po winorośli. Zeskoczyła na ziemię, posłuchała przez chwilę, a potem 
221 

zniknęła w ciemności. Ebony rozpoznał ją i lekko zarżał. 
- Nieś mnie szczęśliwie, koniku, potrzebuję cię - szepnęła. 
Wskoczyła na konia i poprowadziła go powoli na koniec cisowego ogrodu, 
odległego od pałacu o kilka kilometrów. Wiedziała, że czeka ją długie 
czuwanie. 
Nie będzie łatwo zatrzymać powóz Shrewsburych, dopóki nie znajdzie 
się tuż przy niej. Rozpozna go z łatwością, gdyż przybyli do Kornwalii własną 
karetą, oznakowaną herbem na drzwiczkach. 
Wśród ciszy nocy rozlegały się tylko szelesty jakichś nocnych stworzeń, 
poszukujących pożywienia. Były wśród nich i te, które polowały, i te, na które 
polowano. Ona wiedziała, do której grupy należy. Starała się zachować 
spokój, gdyż z doświadczenia wiedziała, jak łatwo zdenerwowanie przenosi 
się na konia. Para nietoperzy zbliżyła się do niej, ale szczęśliwie w ostatniej 
chwili zmieniły kierunek lotu. W ustach jej zaschło, natomiast wnętrze dłoni 
pokryło się wilgocią. 
Stała nieporuszenie, choć krew tętniła w uszach, a zęby szczękały lekko. 
Zacisnęła je tak mocno, że aż zabolała ją szczęka. Uczyła się opanowania, 
gdyż wiedziała, że musi jeszcze długo czekać. Jednego mogła być pewna, 
że nie zaśnie. Była naładowana energią tak, że miała ochotę krzyczeć. Nagle 
usłyszała oddalony turkot. Nikt nie powinien jeszcze odjeżdżać. Powiedziała 
sobie, że musi tylko stać spokojnie w cieniu, aż przejadą, potem wrócić do 
domu i iść spać. Nagle usłyszała swój szept: "Fortuna sprzyja odważnym". 
Wbiła wzrok w ciemność i zauważyła, że jest to powóz, na który czekała. 
"Nie zastanawiaj się nad tym - pomyślała. - Po prostu skorzystaj z okazji." 
Wyprowadziła konia na środek drogi, wycelowała w pijanego stangreta 
i krzyknęła: - Stać! 
Zaskoczony mężczyzna nic nie widział, ale ściągnął lejce i powóz zaczął 
zwalniać. 
- Oddać kosztowności - rzuciła ostrym głosem. 
- Co u diabła? - zawołał stangret, gdy konie już stanęły. 
Dotknęła obcasami boku Ebony'ego i postąpiła naprzód kilka kroków. 
Machnęła pistoletem i rozkazała: 
- Powiedz im, żeby wyszli z powozu i oddali złoto! 
Nie poruszył się. 
Nagle drzwiczki powozu otworzyły się gwałtownie. Ukazała się twarz 
222 

mężczyzny, czerwona z gniewu. Nie miał jednak pojęcia, że to napad. 
- Bardzo dobrze, że się zatrzymaliśmy - krzyknął wściekły. - Nie mam 
zamiaru jechać do tego przeklętego Pendennis, madame - krzyczał do kobiety 
w powozie. - Nie mam zamiaru znów pozwolić, byś zrobiła ze mnie rogacza. 
Serdeczne dzięki. Wracamy do Londynu! 
Stangret, niezdolny do wykonania najmniejszego ruchu, milczał. 
Kobieta w powozie odpowiedziała: 
- Nie możemy dziś jechać do Londynu. Poza tym, oczekują nas w Portsmouth, 
gdy przybędzie królowa. 
- Ten dwór, madame, to kloaka. Jedziemy prosto do Londynu! Jeśli książę 
Buckingham pokaże się znów przy tobie, wyzwę go na pojedynek i zastrzelę 
tego śmierdzącego szczura! 
Odezwała się znów kobieta, bardzo cicho i spokojnie. 
- Ja wywołam skandal? - wrzeszczał. - Ty to już zrobiłaś, jak wynika 
z plotek, które do mnie dotarły. Nie pozwolę, żebyś plamiła moje nazwisko. 
Nazwisko Shrewsbury nie zaznało dotąd żadnej skazy. 
Summer wycelowała w powietrze i pociągnęła za spust. Poczuła uderzenie 
w ramię, ale wreszcie zdołała przyciągnąć uwagę lorda Shrewsbury'ego. 
- Kim, u diabła, pan jest? - żądał odpowiedzi. 
Summer skłoniła się lekko. 
- Czarny Kot, do pana usług, sir. 
- Czego, u diabła, chcesz? - wyrzucił z siebie. 
- Tylko kasetkę z klejnotami pańskiej damy, i odjeżdżam, daję na to moje 
słowo. 
Shrewsbury odwrócił się do powozu, zobaczył kasetkę z klejnotami na 
siedzeniu koło żony i otworzył ją. Leżały tam kolia z brylantów, rubinowy 
naszyjnik i bransolety, których nigdy nie podarował żonie. 
- A co to? Prezencik od Buckinghama? - zagrzmiał. 
- Kasetka, milordzie - spokojnym głosem zażądała Summer - albo sam 
zajrzę do pańskich kieszeni. 
Shrewsbury sięgnął do powozu po kasetkę. 
- Proszę zostawić ją na drodze i odjechać - poleciła Summer. 
Shrewsbury, bliski apopleksji, wrzasnął znów na żonę: 
223 

- To wszystko twoja wina! 
Summer spokojnie odezwała się do niego: 
- Zachowam dyskrecję odnośnie zachowania pańskiej żony, ale na pana 
miejscu, sprawiłbym jej dobre lanie. 
Shrewsbury z obrzydzeniem spojrzał na stangreta. 
- Jedź na północ. - Wsiadł do powozu i zatrzasnął drzwiczki. 
Powóz zniknął w ciemności, zostawiając Summer bliską histerycznego 
śmiechu. Po chwili podniosła kasetkę i włożyła do juków. Udało się! Czuła 
się niepokonana. Drżała lekko pod wpływem podniecenia chwilą, która 
właśnie minęła. Do licha, to wcale nie było trudne, jakby ktoś odebrał dziecku 
cukierek. Czuła się oszołomiona. Było jej lekko na duszy. 
Zaprowadziła Ebony'ego do Roseland i zabrała kasetkę do sypialni. 
Włożyła rubiny, a diamentową kolię i szafiry zamknęła. Niestety, Annie Marii 
pozostała obroża ze szmaragdów i jadeitu, ale ona, Summer, zadowoli się 
klejnotami, które już należą do niej. Sprzeda je za mniej, niż są warte, 
i zmniejszy dług. Zmarszczyła brwi. Czas uciekał. Jutro przypada termin 
płatności. Spider musi zabrać do Londynu to, co mają, by spłacić choć część. 
Może pojechać konno do Plymouth, a stamtąd popłynąć do Portsmouth i dalej 
do Londynu. 
Pieszo wróciła do Helford. Bez trudu wspięła się do sypialni, nie zauważona 
przez nikogo, gdyż goście właśnie odjeżdżali. Zdjęła cenne rubiny, 
rozebrała się i schowała czarny strój w kufrze. Szczerze wierzyła, że jej 
kariera rozbójnika skończyła się tej samej nocy, której się zaczęła. 
Nagle usłyszała, że ktoś usiłuje otworzyć drzwi do sypialni i zadrżała. 
Na szczęście miała tyle przytomności umysłu, żeby je zamknąć nim, wyjechała. 
Stała naga. Wahała się, czy najpierw włożyć nocną koszulę, czy się 
dowiedzieć, kto stoi przy drzwiach. Sprawdziła, że są wciąż zamknięte, 
i przemknęła bezszelestnie po dywanie. Przyłożyła ucho do drzwi. 
- Summer - powiedział Ruark głosem nie znoszącym sprzeciwu. - Chcę 
wejść. 
Ogarnęło ją uczucie, że ta scena już się kiedyś zdarzyła. Ona stała naga 
przy drzwiach kajuty, gdy skończył się sztorm. Zacisnęła pięści. Nie wpuściła 
go wtedy i, do diabła, nie ma zamiaru pozwolić mu wejść tej nocy. Nie ruszyła 
się, czekając, aż odejdzie, gdy, ku swemu przerażeniu, zobaczyła, że klucz 
wypadł z zamka, a z drugiej strony drzwi dobiegł ją chrobot. Niech piorun 
224 

trzaśnie w tego człowieka! Powinna wiedzieć, że zamek to za mało, żeby 
powstrzymać Hełforda. 
Pobiegła do szafy i szybko włożyła aksamitny szlafrok. Gdy otworzył 
drzwi, stała na środku pokoju z założonymi rękoma. Ruark też był tylko 
w szlafroku i to uruchomiło dzwonki alarmowe w jej głowie. Za wszelką 
cenę musi go powstrzymać. 
- Czego chcesz? - zapytała ostrym tonem. 
Powoli zmierzył ją wzrokiem. Choć w tej chwili byli wrogami, to jednak 
ulegał jej urodzie. Mógł jej nie kochać, ale z całą pewnością pożądał. Pragnął 
posiąść, zawładnąć tak, by błagała, żeby ją wziął. Na dźwięk jego głębokiego 
głosu przeszedł ją dreszcz. 
- Słyszałem, że źle się czujesz - w jego głosie słychać było zatroskanie. 
- Nigdy nie czułam się lepiej. - Uniosła wysoko głowę. - Ci ludzie 
pasjonują się plotkami. 
- Tak - powiedział, wolno zbliżając się do niej. - I oczywiście plotkują 
o tobie. 
- Naprawdę? - zdziwiła się. - I cóż takiego o mnie mówią? 
- Jedna z plotek głosi, że przegrałaś swoje rubiny - powiedział spokojnym 
tonem, obserwując jej reakcję. 
Poczuła, że serce zabiło jej mocno, gdy sobie uświadomiła, jak niewiele 
do tego brakowało. Triumfalnie otworzyła kasetkę. Jak iluzjonista wyciągający 
z rękawa królika, tak ona wyjęła z kasetki rubinowy naszyjnik. Jej 
wyzywające usta i niepokorne oczy prowokowały, by go spróbował odebrać, 
ale dziś przyszedł po inny klejnot. 
- Gdy wyszłaś, zaczęły się płotki, że jesteś już w ciąży. 
Jednym krokiem pokonał dzielący ich dystans, szarpnął szlafrok i wbił 
wzrok w piękne linie jej ciała. 
- Proszę przestać, lordzie. Nie może pan jednocześnie zapowiadać unieważnienia 
małżeństwa i żądać ode mnie wypełniania małżeńskich powinności 
- powiedziała z pogardą, zawiązując szlafrok. 
- Nie mogę? - zapytał jedwabistym głosem, kciukiem rozwiązując pasek 
swojego szlafroka. - Mogę zrobić, co zechcę. Jestem jeszcze panem we 
własnym domu. 
Wiedziała, że trudno będzie się oprzeć jego wdziękom. Dla własnego 
dobra nie może dopuścić, żeby zniszczył jej opanowanie. Zdała sobie sprawę, 
8 — Pirat i Poganka 225 

że jeśli spędzi z nim tę noc, przez całe tygodnie będzie usychała z tęsknoty 
za jego miłością. 
- Będę walczyć - ostrzegła go. 
Zaśmiał się głucho. Ta obietnica jeszcze podsyciła w nim chęć całkowitego 
pokonania jej. Chwycił ją za ramię, ale wyślizgnęła się ze szlafroka 
i naga uciekła na drugą stronę łóżka. 
Rzucił szlafrok na podłogę, zdjął także swój i zaczął się do niej zbliżać. 
Wiedziała, że jest niebezpieczny, ale niebezpieczeństwo zawsze ją podniecało. 
Usiłowała wymknąć mu się, ale chwycił ją za kostkę. Gdy upadła na 
dywan, przygniótł ją swym ciałem. 
W tym momencie wbiła paznokcie w jego twarz, a potem przejechała 
nimi po piersi zostawiając krwawą smugę. 
- Przestań, Summer! 
Przygwoździł nadgarstki do podłogi i pochylił się nad nią. Gdy tylko 
zbliżył wargi do jej ust, udało się jej wyswobodzić jedną dłoń, i znów przejechała 
mu po piersi. 
- Do diabła, dzika kotko! Zmuszasz mnie, bym związał ci ręce. 
- Zostaw mnie... Idź do diabła! - syczała przez zęby i chwyciła go za 
włosy, ciągnąc z całej sity. 
- To tak! - wybuchnął. - Nie mów, że cię nie ostrzegałem! 
Przeniósł ją na łóżko, walczącą, usiłującą się wyrwać. Szarpnął jedną 
z szarf przytrzymujących zasłony łóżka. Wyprostował ramiona nad głową 
i przywiązał ją za nadgarstki do kolumny łóżka, nie zważając na przekleństwa, 
które rzucała na jego głowę. Gdy już zabrakło jej tchu od krzyku, pochylił 
się znów, patrząc na nią płonącym wzrokiem. 
Choć broniła się z całej siły, została pokonana. Leżała przygnieciona 
potężnym ciałem, a jego dłonie mogły robić z nią wszystko. Pieścił jej ciało 
w sposób, któremu nie była w stanie się oprzeć. Piersi aż do bólu pragnęły 
jego dłoni, więc aż jęknęła, gdy je ścisnął. Rozsunął uda i przesuwał się 
między wargami, doprowadzając ją do szaleństwa. Gdy poczuł, że pokonał 
ją, zaczął całować, delikatnie, czule. Musnął wargami ucho i szepnął: 
- Oddaj mi się. Oddaj mi się do końca. 
Wyciągnął dłoń i rozwiązał szarfę, uwalniając jej ręce. Pomyślała, że 
woli umrzeć, ale miał nad nią nieodpartą władzę. Objęła go ramionami. Może 
gdy da mu rozkosz, nie będzie w stanie już się z nią rozstać. Zapragnęła go 
226 

całym swym ciałem. Całowała go namiętnie, nie kryjąc, że obudził w niej 
pożądanie, sprawił, że błaga o to, by wszedł w nią. Była gotowa na przyjęcie 
Ruarka Helforda. 
Nagłe odsunął się od niej i usiadł. 
- Chciałem wiedzieć, czy wciąż tak samo reagujesz na dotknięcie mojej 
ręki, czy jeszcze panuję nad tobą. Wiem, że kiedykolwiek zechcę, będziesz 
błagać o moje pieszczoty, moja mała, pogańska małżonko. 
Pragnęła go aż do bólu, każdy nerw jej ciała skowyczał z zawodu, jakiego 
doznała, a on włożył szlafrok i odszedł. 
- Nienawidzę cię, potworze! - krzyknęła, nie dbając o to, że służba czy 
ktokolwiek na całym przeklętym świecie może ją usłyszeć. 

Także następnego dnia, kiedy Ruark zorganizował 
wyścigikonne, pogoda dopisała. Wybranodziesięćnajlepszychkoni,a panowie 
losowali kolejność w zawodach. Ruark zdecydował się jednak powiązać 
swoje plany z pomysłem Summer i na plaży rozpalono ogniska, by upiec na 
nich owoce morza. 
Rozstawiono duży namiot, do którego przez wiele godzin służba znosiła 
stoły, krzesła, poduszki i koce, by goście mieli wygodę. 
Niektóre panie przyszły w dużych kapeluszach, aby osłonić twarz przed 
słońcem, ale Summer, tak jak i kilka bardziej śmiałych dam, wystąpiła z gołą 
głową, pozwalając, by wiatr rozwiewał jej włosy. Król uznał, że potężna 
postura pogarsza jego szansę na wygraną w wyścigu, zadowolił się funkcją 
widza. Buckingham zajął się przyjmowaniem zakładów i trzymał kasę. 
Zarówno George, jak i Bunny Grenvile mieli uczestniczyć w gonitwie, podobnie 
jak lord Buckhurst, Charles Berkeley, Henry Jermyn i Dziki Harry 
Killigrew, i trzech Kornwalijczyków: John Arundell, Richard Carew i John 
Aubyn. Dziesiątym był George Digby, hrabia Bristol. Ruark Helford zrezygnował 
z wyścigu; uważał, że byłby w bardziej korzystnej sytuacji niż inni, 
bo wie, który koń jest najlepszy. 
Biegły równocześnie tylko dwa konie, gdyż plaża nie była dość szeroka, 
żeby bezpiecznie mogło ścigać się więcej jeźdźców. Przy takiej organizacji 
należało rozegrać dziewięć gonitw, aby wyłonić zwycięzcę. 
Mężczyźni bardzo dokładnie oglądali konie, zanim dokonali wyboru. 
Kobiety swobodnie obstawiały zawody. Wybierały, zależnie od upodobań, 
przystojniejszego w danym wyścigu albo tego, który z różnych względów 
229 
25 

był im bliższy. Gdy ścigał się hrabia Bristol, większość postawiła na niego. 
Summer także zaryzykowała sporą stawkę, choć nie dla jego urody, ale 
dlatego, że ścigał się na ukochanym koniu Ruarka, Tytanie, a ona dobrze 
znała możliwości tego konia. 
Dzięki temu, że postawiła cały tysiąc, podwoiła swoje zasoby. Dwa konie 
jeszcze się nie ścigały. Na jednym jechał Hany Killigrew, o którym wszyscy 
wiedzieli, że jeździ jak szatan, zresztą robił wszystko w życiu i był zdecydowanym 
faworytem. Summer jednak postawiła dwa tysiące na Jacka 
Grenvile'a. Wiedziała, że służył w kawalerii, i dotarły do niej opowieści o tym, 
jak po śmierci ojca wskoczył na jego konia i poprowadził wojsko do zwycięstwa. 
To sprawiło, że uwierzyła w jego umiejętności. Dopingowano 
jeźdźców do szybszej jazdy, krzyczano. Jack pobił Harry'ego o głowę. 
Zademonstrował tak wspaniałąjazdę, że nim bieg się skończył, wszyscy byli 
już po jego stronie. 
Gdy doszło do ostatniego wyścigu, Summer wiedziała już, kto odniesie 
ostateczne zwycięstwo. Mieli w nim wziąć udział Jack Grenvile i George 
Digby, hrabia Bristol. Ten ostatni jednak dosiadał Tytana i wiedziała, że 
wyścig rozstrzygnie się między końmi, nie jeźdźcami. 
Buckingham stał zasłonięty przez obstawiających. Gdy udało się jej 
przecisnąć do niego, by postawić całe cztery tysiące na hrabiego, odezwał 
się do niej: 
- Nie pochlebi pani to porównanie, ale robi pani wszystko z takim samym 
zapamiętaniem jak Barbara. 
- Wszystko albo nic - usłyszała głos męża, odpowiadającego na uwagę 
Buckinghama. 
- I, do diabła, wcale nie dbam, czy wszystko, czy nic! - rzuciła za nim. 
Krew w niej wrzała i była w wybuchowym nastroju. Nie interesował jej 
już wynik gonitwy. Jeszcze im pokaże zapamiętanie... Jeszcze da im powód, 
żeby mogli sobie do woli szeptać, zasłaniając usta swymi arystokratycznymi 
dłońmi! 
Wspięła się na wzgórze prowadzące do Roscland. Włożyła stare spodnie, 
buty i dosiadła Ebony'ego. Powróciła na plażę. Wyścig się już skończył. Ci, 
którzy postawili na hrabiego Bristol, mogli odebrać wygrane. 
Ruark podszedł do niej i chwycił za cugle konia. Wiedział, że szykuje 
jakiś numer. 
230 

- Lordzie Helford, wyzywam pana na wyścig. - Jej głos zabrzmiał głośno 
i wyraźnie, zwrócił uwagę gości. 
Ci, którzy sądzili, że jest w ciąży, zwątpili w prawdziwość tej pogłoski. 
Zwątpili też ci, którzy słyszeli o ogromnej miłości, która łączyła Helfordów. 
- Czy sądzi pan, że ten worek pełen kości może pobić Ebony'ego? - 
prowokowała. 
Większość gości sądziła, że lord Helford nie potraktuje poważnie słów 
swojej młodej żony. Tylko król wyczuł wyzwanie i szepnął do Barbary: 
- Helford to człowiek z jajami. Wygląda na to, że zmierzy się z żoną. 
Summer tymczasem zwróciła się do Buckinghama: 
- Ile wygrałam, książę? 
- Osiem tysięcy - odpowiedział, setnie ubawiony. Jedno z nich musi 
przegrać; na dobrą sprawę było mu obojętne które. 
Helford podjął wyzwanie. 
- Ma pani przewagę; Tytan ścigał się już trzy razy. 
Uśmiechnęła się tajemniczo. 
- Wiem o tym. 
Skłonił się i odebrał od hrabiego Bristol lejce swego konia. 
- Podwójny dystans, tam i z powrotem - zabrzmiał głos Summer. 
Znów kiwnął głową, ale zmrużone oczy wskazywały, że nie aprobuje 
jej zachowania. Ustawili się na starcie, a gdy opadła chorągiewka, Summer 
wystrzeliła przed Ruarka. Gorąco pragnęła wygrać te szesnaście tysięcy 
i spłacić wreszcie dług. Wierzyła, że jeśli się czegoś bardzo chce, można 
to osiągnąć. Stawką tej gonitwy było całe jej życie. Ebony nie był zmęczony 
i niósł na grzbiecie zaledwie połowę tej wagi co Tytan. 
Wiedziała, że powinna zawrócić wcześniej niż on. Pewna siebie 
odwróciła się i spojrzała na jego ręce. Silnie przytrzymywał lejce, zwalniał 
bieg Tytana. Krew zawrzała w jej żyłach... Ma zamiar pozwolić jej wygrać! 
W tym momencie uświadomiła sobie, jak bardzo wciąż go kocha. Podjechał 
do niej bliżej i krzyknął: 
- Przegrany przychodzi dziś w nocy do zwycięzcy. 
Spojrzała na niego z niedowierzaniem. 
- Idź do diabła! - krzyknęła ze złością i uderzyła piętami w boki 
Ebony'ego. 
231 

Zwycięstwo okazało się dla niego sprawą bardzo prostą. Puścił tylko 
wolno Tytana, a czystej krwi koń irlandzki dokonał reszty. Przegalopował 
obok niej, gdy już miała minąć linię mety. Summer zalała fala rozczarowania. 
Nie dość. że nie wygrała szesnastu tysięcy, to jeszcze straciła osiem, które 
tak łatwo udało jej się zdobyć. Doprowadzały ją też do szaleństwa słowa 
Ruarka, tłukące się po głowie: "Wszystko albo nic." 
Jack Grenvile, jak zwykle pełen galanterii, pomógł jej zsiąść z konia. 
Otoczyła ją grupa mężczyzn, którzy cały czas jej kibicowali. Uśmiechnęła 
się do nich i powiedziała: 
- W końcu nie mogłam zawstydzić mojego męża w tak dostojnym gronie. 
Wszyscy wiedzieli, że została pokonana w uczciwej walce, ale wielu 
chętnie dałoby jej odnieść zwycięstwo, byle tylko pozyskać względy. Podeszła 
do Buckinghama. 
- Ponieważ nawarzyłam piwa, muszę je teraz wypić. Proszę dopilnować, 
by mój mąż otrzymał to, co mu się należy. 
Gdy oddalała się od niego, Buckingham pomyślał, że da pewnie 
Helfordowi daleko więcej niż te pieniądze, które wygrał. 
Barbara Castlemaine rozsiadła się na sofie w cieniu namiotu. Sączyła 
szampana i zajadała ostrygi w towarzystwie Bess Maitland. Gdy Summer 
weszła, by się czegoś napić, odezwała się do niej: 
- Zastanawiam się, jak takiej prostej dziewczynie, jak pani, udało się 
nakłonić Helforda do małżeństwa. A może okazało się to kąskiem zbyt 
trudnym do strawienia - odwróciła się, szepnęła coś do towarzyszki i obie 
roześmiały się głośno. 
Summer postanowiła się odgryźć. 
- W przeciwieństwie do twojego, pani, mój mąż jest nieco staroświecki. 
Zabiłby mnie, gdybym go zdradziła. Słyszałam, że twoja przyjaciółka 
Anna Maria odjechała stąd w niesławie. Pewnie jej mąż też jest odrobinę 
staroświecki. 
Barbara zmrużyła oczy, a Bess Maitland aż zastrzygła uszami, by usłyszeć 
ploteczki o księżnej Shrewsbury. 
Król był świetnym pływakiem. W Londynie zadowalał się skokami do 
Tamizy Teraz chętnie skorzystał z okazji kąpieli w spokojnym oceanie, bo 
prąd zatokowy podgrzał już wodę. Karol, Ruark i inni panowie popłynęli 
232 

daleko w morze, a kilka odważniej szych pań zdjęło pantofle i pończochy, 
by pobrodzić w wodzie. 
Przyłączyły się do nich mewy, licząc na okruchy, a śmiałe foki i zaciekawione 
wydry podpływały blisko brzegu. Summer pękało serce. Chciała 
odpłynąć daleko i nigdy już nie wrócić. Dobrze pływała, ale wywołała już 
tyle komentarzy, że lepiej, by się nie rozbierała i nie skakała do morza. 
Król wyszedł z wody i wycierał się energicznie. Wrócili już wszyscy 
z wyjątkiem Ruarka, więc zasłoniwszy dłonią oczy przed promieniami zapadającego 
słońca, patrzyła, jak jego głowa zanurza się i wynurza ponad fale. 
Karol dostrzegł jej zamyślony wzrok i podszedł. 
- Jest bardzo podobny do pani; lubi ryzyko. 
Uśmiechnęła się do króla, ale był to zdecydowanie smutny uśmiech. 
- Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałem okazję tak przyjemnie odpocząć 
od obowiązków. Jeśli kiedykolwiek będę mógł coś dla pani zrobić, masz 
otwarte drzwi. Wiem, że nie potrzebujesz mnie, mając przy boku Helforda. 
Za cenę własnego życia zapewni ci wszystko, czego będziesz potrzebowała. 
Ale w życiu zdarzają się niespodziewane zakręty. Pewne zadania, które mu 
zleciłem, niosą ryzyko. 
Król przerwał, jakby już powiedział zbyt wiele. Spojrzała na smagłą 
twarz, ciemne oczy i krótki wąsik. Miał urok, który ogrzewał jej serce. Czy 
tylko przypominał jej, że kontakty ze szmuglerami mogą być niebezpieczne 
nawet dla sędziego, czy też chciał ją ostrzec, że Helford angażuje się w coś 
znacznie bardziej groźnego, na przykład w szpiegostwo? 
"Gdzie był w ubiegłym tygodniu? - zastanawiała się. - Dokąd wybiera się 
w przyszłym?" Zanim doszło między nimi do nieporozumień, wspominał 
jej, że często będzie poza domem. Nie ufał jej, nawet wtedy, gdy byli sobie 
tak bliscy. Dlaczego zatem ona ma o tym myśleć? Miała i bez tego dość 
problemów. Jeśli o nią idzie, lord Helford może sobie iść do diabła. 
Zobaczyła, że stajenni skończyli karmić konie i zabierają je do Helford 
Hall. Odebrała więc lejce Ebony'ego od chłopca stajennego i jeszcze raz 
ukryła go w opuszczonej cisowej alejce. Sumienie ostrzegało ją, że zanadto 
ryzykuje, chcąc znów odegrać rolę Czarnego Kota, ale usprawiedliwiała samą 
siebie, że to wina Helforda. Nie ma innego wyjścia. Nie uda się jej wyciągnąć 
z niego nawet najdrobniejszego miedziaka. Powiedział jej to dziś jeszcze 
raz. Niech zgnije w piekle! 
233 

Piknik na plaży uznany został za ogromny sukces. Jedli homara, 
maczanego w topionym maśle, pieczone małże i łososia, którego złowili 
panowie poprzedniego dnia, owiniętego w zioła i upieczonego w dużych 
liściach na kamieniach przy ognisku. Dla tych, którzy nie jadali ryb, 
upieczono całe prosięta. 
Gdy zapadła ciemność, zebrali się przy ognisku i śpiewali pieśni 
żeglarskie, pijackie, a także najmodniejsze szlagiery z londyńskich teatrzyków. 
Zaledwie połowa gości zdecydowała się tego wieczoru na karty. Dla nich 
gra była przymusem i oczywiście przygotowano stoły. Ale większość towarzystwa 
została na plaży, niechętnie rezygnując z sielankowej rozrywki 
i swobodnych przekąsek oraz śpiewów na powietrzu. 
Summer była podekscytowana. Gdy zdecydowała się już po raz drugi 
dokonać napadu, nie marzyła o niczym innym jak tylko o tym, żeby wreszcie 
zaczęli się żegnać. Poleciła odźwiernemu, by kazał zanieść stangretom beczkę 
mocnego piwa, a teraz zastanawiała się, kto powinien zostać jej kolejną ofiarą. 
Zdecydowała, że zatrzyma tylko dwa powozy, więcej, byłoby ryzykowne. 
Lauderdale i Buckingham podróżowali z królem, a zatrzymanie królewskiego 
powozu nie wchodziło oczywiście w grę. Nie chciała też zatrzymać powozu, 
w którym będzie wielu pasażerów. Nie byłaby w stanie jednocześnie ich 
obserwować i przeszukać, Jack i Bunny Grenvile'owie podróżowali z żonami, 
a panie zabrały jeszcze ze sobą pokojówki, więc ich powóz także został 
wyeliminowany. Potrzebowała kobiety podróżującej samotnie. Wybór padł 
na Barbarę Castlemaine. 
Weszła do salonu, by popatrzeć na grających, i natychmiast jej wzrok 
padł na księżnę Buckingham z perkatym, zadartym nosem. "Cóż to za przeklęta 
hipokrytka - pomyślała Summer. - Została podniesiona do godności 
księżnej, pomimo że jej ojciec był jednym z generałów Cromwella." Teraz 
siedziała tu, zapatrzona w karty, żona najbardziej rozwiązłego człowieka 
na dworze. Summer zobaczyła, jak zgarnia swymi zachłannymi rękoma 
pięćset funtów. Zdecydowała się wybrać ją na drugą ofiarę. Oczywiste było, 
że ponieważ Buckingham i Lauderdale towarzyszą królowi, te dwie damy 
będą znów dzieliły powóz. 
- Podejdź, kochanie, przyniesiesz mi szczęście - powiedział do niej Harry 
Killigrew, kiwając dłonią. 
234 

Podeszła powoli do niego i obdarzyła go najpiękniejszym ze swoich 
uśmiechów. Jak udawało mu się wciąż wygrywać, jeśli był zupełnie pijany? 
Wszyscy mówili o nim, że pije bez umiaru. Wzięła karafkę porto ze stolika 
i nalała mu do kieliszka. Nagle poczuła rękę na pośladku. Początkowo nie 
mogła w to uwierzyć. Trzymając jedną rękę na jej pupie, drugą wykładał 
zwycięskie karty na stoliku. 
Summer zaczęła rozmawiać z innym z graczy, Henrym Jermynem, 
bliskim przyjacielem rodziny królewskiej, o którym mówiono, że być może 
ożeni się z siostrą króla, Mary. 
- Czy nic mu nie będzie? - mruknęła do niego. 
- Wszystko w porządku, lady Helford. Codziennie służący musi go układać 
do łóżka. Nie jest w stanie grać w karty, jeśli się nie upije. 
- Jego służący ? - powtórzyła. 
- Tak, taki niewysoki, zarazem lokaj i stangret... Jest dla niego jak matka. 
- Jemu potrzebny jest raczej nadzorca, nie matka - roześmiała się Summer. 
Ku swojemu zdziwieniu potrafiła się jeszcze śmiać. 
Nagle jakiś stanowczy głos odezwał się za jej plecami. 
- Myślę, że wypiła pani zbyt dużo wina, madame. Może powinna pani 
odejść do swego pokoju, lady Helford. 
Odwróciła się z jakąś ostrą odpowiedzą na ustach, gdy zobaczyła, że 
Ruark podszedł do nich w towarzystwie króla. Wyobraziła sobie, jak wygląda. 
Stoi tak pośród mężczyzn i śmieje się z nimi, z karafką w dłoni i ręką 
Harry'ego na pośladku. Odejście do pokoju na tyle odpowiadało jej planom, 
że zamiast wyrazić oburzenie jego słowami, przyłożyła dłoń do czoła i powiedziała: 
- Może rzeczywiście troszkę się wstawiłam. 
Skłoniła się przesadnie królowi, mówiąc: 
- Za pozwoleniem Waszej Wysokości. 
Uśmiechnął się do niej, uprzejmie podziękował za gościnę i pożegnał 
się. 

Zamknęła starannie drzwi sypialni, zdjęła suknię 
i włożyła męski strój. Sprawdziła, czy pistolet mocno siedzi za paskiem, 
zapakowała zapasowe woreczki z prochem i pociskami. Wreszcie spojrzała 
w lustro. Do licha! Zapomniała zmyć makijaż! OstTOżnie umyła twarz, 
odkleiła muszki, zabrała na balkon juki i spuściła je na dół. Wróciła do 
pokoju, włożyła rękawiczki, kapelusz z szerokim rondem, zdmuchnęła 
świece i podążyła w ślad za jukami. 
W połowie drogi wzdłuż cisowej alei zamarła na chwilę, słysząc śmiechy 
i męskie głosy. Odetchnęła z ulgą, gdy uświadomiła sobie, że to kilku panów 
wyszło na przechadzkę. Diabli nadali tych mężczyzn, wszędzie ich pełno! 
W głębi cisowej opuszczonej alei odwiązała Ebony'ego i przemówiła do 
niego cichutko, przytwierdzając juki do siodła. Tej nocy miała już przetarte 
szlaki. Nie drżała ze strachu, nie pociły się jej dłonie. Rytm serca był jednak 
nieco przyspieszony, a w uszach słyszała szum. Postanowiła jechać kilka 
kilometrów drogą w kierunku Falmouth. Gdyby pozostała na terenie posiadłości 
Helford, przerwy między powozami mogłyby okazać się zbyt małe, 
by zapewnić jej bezpieczeństwo. 
Jechała powoli, spokojnie, starając się przyzwyczaić wzrok do panujących 
ciemności. W cisowej alei mrok był nieprzenikniony, ale teraz, gdy już się 
przyzwyczaiła, mogła się tylko cieszyć, jak doskonale wszystko widzi. 
Usłyszała zbliżający się powóz, więc wstrzymała konia do chwili, aż go 
rozpozna. Tak jak przypuszczała, w pierwszym znajdował się król i jego 
eskorta. Z obu stron jechało czterech jeźdźców. Nie będzie musiała zbyt długo 
26 
237 

czekać na księżnę Buckingham i księżnę Lauderdale. Po dziesięciu minutach 
zobaczyła szybko jadący czarny powóz. 
Summer wyjechała na drogę spomiędzy drzew i z przerażeniem stwierdziła, 
że to kareta lady Castlemaine. Szybko wycofała się w kępę drzew. 
Jednak tak zaskoczyła stangreta, że skręcił i ściągnął lejce. Usłyszała, jak 
z wnętrza powozu wydobywają się gniewne okrzyki: 
- Ty durniu! O mało nas nie przewróciłeś ! Cóż się, u diabła, z tobą dzieje, 
człowieku! 
- Proszę mi wybaczyć, lady Castlemaine. Chyba konie dostrzegły coś, 
co wyglądało jak jeździec bez głowy. To musiał być duch. 
- Co za bzdury! - krzyknęła Barbara. - Jeśli nie możesz wytrzymać bez 
picia, jak powozisz, to znajdę innego stangreta. Czy masz przygotowane 
pistolety na wypadek, gdyby ten duch okazał się rabusiem? 
- Tak, madame - odpowiedział, odbezpieczając pistolet. 
- Więc jedź dalej i nie oszczędzaj koni. Wolałabym jednak podróżować 
z królem. 
Ebony stał bez ruchu w cieniu drzew. Summer przylgnęła do jego grzbietu, 
przemawiając szeptem, żeby go uspokoić. Nie byłoby dobrze, gdyby 
zatrzymała Barbarę, gdyż podobnie jak Summer miała nieugięty charakter 
i mogłaby przeciwstawić się rozbójnikowi. Albo też złożyć mu niedwuznaczną 
propozycję. Co by się wtedy stało? Poza tym Barbara była zbyt 
bystra. Summer obawiałaby się grać przed nią rolę mężczyzny. Poczuła ulgę 
na widok oddalającego się powozu. 
Po niespełna pięciu minutach usłyszała następny. Tym razem był to ten, 
na który czekała. Zapamiętała żółte lampy oświetlające go. Bez wahania 
wyjechała na środek drogi, wymierzyła rewolwer i krzyknęła: 
- Stać i oddać kosztowności! 
Lejce wypadły z rąk wystraszonego stangreta, a konie same zatrzymały 
się. 
- Położyć się twarzami do ziemi! - rozkazała bezbronnym mężczyznom, 
a oni bez sprzeciwu wykonali polecenie groźnej, czarnej postaci. 
Bess Maitland wysunęła głowę przez okno powozu i krzyknęła: 
- Co tam się dzieje! 
Zobaczyła rozbójnika i szybko wycofała rudą głowę do wnętrza powozu. 
238 

- Wychodzić! - krzyknęła Summer. - Służąca też! - dodała i stwierdziła, 
że zaczyna ją to wszystko bawić. 
- Służąca? - zaskrzeczała księżna, wychodząc za Bess Maitland z powozu. 
- Sir, jestem księżną Buckingham. Żądam, by nas pan wypuścił bez 
szkody. Zapłacisz za to głową! 
- Czy naprawdę uważa pani, iż uwierzę, że tak przystojny książę ożeniłby 
się z kobietą o świńskich oczkach? - zapytała Summer niskim głosem. - 
Podejść tu! - krzyknęła wskazując palcem na Bess Maitland. - Czy ta kobieta 
o świńskiej urodzie jest rzeczywiście księżną Buckingham? 
- Aaa... Tak. - Bess pokiwała głową sprawiając, że twarz księżnej 
wykrzywiła się ze złości. 
- No cóż, moje panie. Ja jestem Czarnym Kotem i nie znam się na damach. 
Proszę więc o wybaczenie. - Summer skłoniła się głęboko, a Bess 
Maitland parsknęła śmiechem. - Gdy oddacie mi już swoje złoto, możecie 
podróżować dalej. 
Bess Maitland nie traciła czasu i oddała szybko wszystkie pieniądze, ale 
gdy spróbowała pozbawić księżnę Buckingham jej portfela, ta wrzasnęła: 
- Prędzej będziesz wisiał! 
Summer wymierzyła pistolet w jej głowę. 
- Proszę to oddać lub zginie pani! 
Lady Buckingham zrezygnowała. Bess Maitland wzięła od niej ciężki 
woreczek, rzuciła na drogę, a potem bezczelnie wepchnęła księżnę do powozu, 
jakby była workiem kartofli. 
- Chryste! Ile ty ważysz! - Szybko wsiadła do powozu za towarzyszką. 
Summer rozkazała stangretowi wstać i odjechać, a sama zeskoczyła 
z konia, by podnieść ciężkie woreczki i włożyć je do juków. Zdecydowała 
się pojechać na przełaj przez pola. Gdyby kobiety złożyły w Falmouth doniesienie 
o rabunku i nasłały na jej trop tego przeklętego sierżanta Oswalda, 
byłaby bliżej Roseland i Helford Hall. Wypatrywała małego stangreta 
Harry'ego Killigrew, ale mimo że upłynęły dwie godziny, a wszyscy goście, 
którzy składali u nich wizytę, już odjechali, nie było nawet śladu Harry'cgo. 
Wahała się między chęcią dalszego oczekiwania a rezygnacją. Była już 
naprawdę zmęczona. Napięcie wywołane śmiałym przedsięwzięciem sprawiło, 
że krew szybciej płynęła w jej żyłach. Była też nieco podniecona 
powodzeniem jako gospodyni przyjęcia. Wiedziała, że wykonała doskonałą 
239 

robotę i że będzie się o tym mówić w Londynie przez wiełe tygodni. 
Tak oczarowała samego króla, że gdyby chciała zostać jego kochanką, 
nic by jej już nie przeszkodziło. Ogólnie rzecz biorąc, były to w jej życiu 
dni największej tragedii i największego sukcesu. Westchnęła głęboko i już 
miała odjechać do Helford Hall gdy usłyszała zbliżający się powóz. 
Zawróciła Ebony'ego i przegalopowała kilkaset metrów, następnie ruszyła 
naprzeciw. 
- Stój i oddaj złoto! - rzuciła. 
Powóz zatrzymał się nagle, a lord Killigrew, który był kompletnie pijany, 
otworzył drzwi powozu i wypadł na drogę. Tymczasem jego mały stangret, 
i lokaj w jednej osobie, wycelował w Summer pistolet i bez namysłu wypalił. 
Na szczęście Harry popchnął swego człowieka, krzycząc: 
- Nie strzelaj, głupku! Nie widzisz, że to mój przyjaciel, Berkeley? 
- Berkeley ma jasne włosy, sir. To napad! - krzyknął woźnica. 
- Nie, to żart. Sam. Po prostu żart. Nie widzisz, że ma na głowie perukę? 
- Killigrew pomachał do Summer. - Koniec zabawy, Charlie. Rozpoznałybm 
cię wszędzie. 
Summer krzyknęła: 
- Zbyt sprytny jesteś, Harry! Problem polega na tym, że jeśli nie dostanę 
twojej kasetki, będzie z tobą źle. 
- Nie widzę problemu, Charlie. Weź kasetkę. 
Gdy stangret zaczął protestować, Harry wytłumaczył mu spokojnie. 
- To tylko zabawa, Sam. Nie możesz biegać dookoła i strzelać do moich 
przyjaciół. Nie mam ich zbyt wielu! 
Harry sięgnął do powozu po kasetkę, a Summer celowała z pistoletu do 
małego stangreta. 
- Połóż ją na drodze! - rozkazała. 
Harry puścił do niej oko i wsiadł z powrotem do powozu. Stangret, 
wściekły, ale bezsilny, nie miał innego wyjścia, jak tylko wskoczyć na kozioł 
i odjechać. 
Kolana Summer trzęsły się, a dłonie wyraźnie drżały, kiedy wsuwała 
pistolet za pas. Gdy usłyszała, jak pistolet wystrzelił, a kula świsnęła koło 
ucha, mało nie spadła z Ebony'ego. Sama nie mogła zrozumieć, jak udało 
się jej utrzymać w siodle i doprowadzić sprawę do końca. Czy każdy rozbójnik 
napotyka takie trudności, zatrzymując powozy, czy też trafiło się to 
240 

tylko jej. Zsiadła z konia na drżących nogach i stwierdziła, że kasetka jest 
za ciężka, żeby ją unieść. Była zbyt blisko domu, żeby ryzykować strzał, 
więc najpierw spróbowała otworzyć kasetkę za pomocą kamienia. Zamek 
trzymał mocno, ale tylna ścianka wgniotła się, więc zdołała wydostać złoto 
i przenieść je do juków. Poza pieniędzmi, znalazła tam małe puzderko z klejnotami. 
Gdy wyjęła już wszystko, kasetka stała się lekka. 
Wskoczyła na Ebony'ego i pojechała wzdłuż rzeki do Helford Hall. 
Wrzuciła kasetkę do wzburzonej wody i wolno wróciła do domu. 
Znów przywiązała Ebony'ego w opuszczonej cisowej alejce, dość blisko 
południowego skrzydła, by mogła przenieść ciężkie juki. Spojrzała na swój 
balkon i pomyślała, że jeśli wykona jeszcze ten jeden wysiłek i zdoła wspiąć 
się na górę, wszystko się skończy i będzie bezpieczna. Jednak jakiś szósty 
zmysł podpowiadał jej, że kłopoty jeszcze się nie skończyły. Nie potrafiła 
powiedzieć, czy najpierw poczuła zapach tytoniu, czy dostrzegła słaby dymek 
wydostający się z okna jej sypialni, ale przeraziła się, wiedząc, że Ruark czeka 
na nią. Postanowiła coś zrobić. Włożyła pistolet do juków i skryła juki 
w gęstych krzakach. Po dłuższym zastanowieniu stwierdziła, że nie ma innego 
wyjścia, jak stanąć naprzeciw męża. W tej fazie gry nie miało znaczenia, 
w jaki sposób wróci do pokoju, więc wspięła się po konarze i przełożyła 
nogi przez poręcz balkonu. Zdjęła kapelusz i rzuciła go do pokoju, jakby 
sygnalizując swoje przybycie. 
Zobaczyła ciemny cień przy łóżku, a jego chrząknięcie było jakby sygnałem 
ostrzegawczym. 
- Dobry wieczór. - Jego głos był tak groźnie spokojny, że musiała oblizać 
wyschnięte wargi. 
O Boże, wciąż miała przyklejone wąsy. Szybko oderwała je i wsunęła 
do kieszeni. 
- Tak. To był wspaniały wieczór - powiedziała zimno, nie udając nawet 
zdziwienia jego obecnością. 
- Gdzież, u diabła, byłaś? - domagał się wyjaśnień. 
- Załatwiałam swoje sprawy - odpowiedziała zuchwale. 
Jednym skokiem znalazł się przy niej i ścisnął mocno za ramię. 
- Nie mów nigdy do mnie takim tonem, madame! - Jego głos był jak 
świśnięcie bata i nagły strach ścisnął jej serce. 
Uniosła dłoń obronnym gestem i trafiła na jego potężną nagą pierś. 
Wciągnęła gwałtownie powietrze. Puścił jej ramię i zapalił świecę na nocnym 
241 

stoliku. Zmierzył ją wzrokiem i zauważył męskie ubranie. 
- Z kim byłaś, że potrzebne ci było przebranie? To pewnie był król - 
udzielił sam sobie odpowiedzi. 
Palił ją wzrokiem, w którym była mieszanina nienawiści, złości i zazdrości. 
"O Boże! I jeszcze ten wyraz pożądania" - uświadomiła sobie. Zerwał 
z niej żakiet, zanim zdołała pojąć jego zamiar}'. Przemknęła przez pokój 
w gorsecie, obcisłych spodniach i butach. Spojrzała na drzwi sypialni i zorientowała 
się, że nie ma w nich klucza. Uśmiechnął się zjadliwie, świadom, 
że zamknął ją w pułapce. Bez pośpiechu zapalił jeszcze kilka świec, by móc 
bez przeszkód obserwować całą scenę. 
- Ruark, nie byłam ani z królem, ani z jakimkolwiek innym mężczyzną. 
Jeździłam konno. Pojechałam do Roseland... Sądziłam, że lepiej będziejeśli 
zrobię to w męskim przebraniu - skończyła niepewnie. 
- Zadziwiające, jak troszczysz się o czystość mojego nazwiska po tym, 
jak bezwstydnie zachowywałaś się przez ostatnie dni. 
- Nie zrobiłam niczego, co powinno wywoływać twoją zazdrość - zaklinała 
się. 
Miała nadzieję, że nie powtórzy się scena z poprzedniej nocy. To byłoby 
zbyt okrutne. 
- Dlaczego tu jesteś? - zapytała usiłując zyskać na czasie. 
- Czułem się jak dziwka - odpowiedział szorstko. - Kazałaś mi czekać 
ponad dwie godziny, lepiej więc by było warto... - powiedział nie spuszczając 
wzroku z jej piersi, ledwie okrytej cienkim gorsecikiem. 
- Nie! - powiedziała stanowczo, dając mu do zrozumienia, że nie życzy 
sobie takiego zachowania. 
- Żądam tylko mojej nagrody. Wygrałem przecież zakład. 
Wyraz jego ust był szczególnie brutalny. 
- Ty skurwysynu! Jakim prawem sądzisz, że stawką może być moje ciało! 
- krzyknęła. 
- Ach, zapomniałem, jaką wagę przywiązuje pani do pieniędzy. Przecież 
twoja dupa jest na sprzedaż, prawda? 
Sięgnął ręką do kieszeni i wyjął złotą monetę. Obraza była tak jawna, 
że zareagowała natychmiast, z furią. Uniosła rękę i z całej siły uderzyła go 
w twarz. Natychmiast ją pochwycił, rzucił na łóżko, ściągnął buty i spodnie. 
Potem przełożył przez kolano i wlepił kilka porządnych klapsów w gołąpupę. 
242 

Gdy jego dłoń po raz pierwszy opadła na jej delikatne ciało, wrzasnęła 
z bólu. Jednak natychmiast zdała sobie sprawę, że nic sobie nie będzie robił 
z jej krzyków i że musi bardziej zdecydowanie bronić się przed nim. Ugryzła 
go w udo, a potem spróbowała sięgnąć zębami wyżej. 
- Mój Boże, jesteś gotowa na wszystko! - odepchnął ją od swej zagrożonej 
męskości. 
W chwili, gdy puścił ją, ześlizgnęła się z łóżka, osłonięta już tylko gorsecikiem. 
Stał, zafascynowany, patrząc na jej nagie biodra. Widział ją jakby 
przez czerwoną mgłę. Była bardziej podniecająca, niż mógł to sobie 
wyobrazić. Jej pierś unosiła się w gwałtownym oddechu i pomyślał, że 
jeszcze chwila, a oszaleje z pożądania. 
Z premedytacją zaczął zdejmować resztę ubrania, aż stanął zupełnie nagi. 
A potem wyciągnął po prostu rękę i chwycił ją za ramię. Walczyła jak dzikie 
zwierzę, pięściami i zębami, wyrywając mu pęki włosów, uderzając kolanem 
między nogi. Trzeba przyznać, że on nie uderzył jej ani razu, broniąc się 
tylko własną wielkością i siłą. Pozwalał jej wyczerpać siłę i energię. Ledwie 
dyszała ze zmęczenia i w końcu jedyną bronią, jaka jej została, były słowa. 
- Twoje pożądanie jest obrzydliwe - krzyknęła. 
- Moje pożądanie? A dlaczego nie mówisz o swoim? - odpowiadał wyzywająco, 
a potem zamknął jej usta pocałunkiem, by powstrzymać okrutne 
słowa. 
- Znam tylko jedną metodę, żebyś przestała myśleć o królu - grzmiał. 
Nagle uświadomiła sobie wyraźnie, że ma zamiar sięgnąć po to, co uważał 
za swoją własność. Pochylił się, gotów wejść w nią jednym pchnięciem. 
- Ruark, nie posuwaj się do gwałtu - błagała. 
Jej słowa powstrzymały go na chwilę. 
- Ja? Mój Boże, przecież to ty dopuszczasz się gwałtu. Przed kilkoma 
minutami sięgałaś ustami do mojej męskości - zawołał. - Przyznaj, że łączy 
nas wspólne pragnienie, które tylko drugie może zaspokoić. 
Wiedziała, że mówi prawdę. Przerażało ją jednak to, że on uznał za 
możliwe zaspokajanie namiętności bez zakończenia kłótni i zadeklarowania 
wzajemnej miłości. "Być może pod pozorem dobrych manier mężczyźni 
i kobiety zawsze pozostaną wrogami" - przemknęło jej przez głowę 
i zamknęła oczy. Zagryzła wargi, by powstrzymać krzyk, gdy w jednej osobie 
wróg i kochanek wszedł w nią, by złamać serce. 
243 

Zazdrość zbyt mocno gryzła Ruarka, by ten akt mógł dać mu rozkosz. 
Mój Boże, jak to się stało, że się już nie kochają? Dlaczego go tak zwiodła? 
Tym razem wziął ją bez miłości i przysiągł sobie, że nie zrobi tego już nigdy 
w życiu. Ze smutkiem uświadomił sobie, że teraz rzeczywiście wszystko 
się między nimi skończyło. 
Czuła się poniżona, pusta. Nie pozwoli mu już nigdy się dotknąć, przysięgła 
sobie, patrząc, jak wychodzi bez słowa. 

• 
Następnego ranka obudziła się z dreszczami, gorączką 
i nieznośnym bólem gardła. Przypomniała sobie, że poprzedniej nocy 
postanowiła natychmiast opuścić jego dom. Jednak teraz mogła tylko jęknąć 
i odwrócić się na drugi bok w pustym łóżku. 
Pokojówka przyniosła jej śniadanie, ale odesłała ją. Gdy do dziesiątej 
nie pokazała się na dole, Burke sam przyszedł, żeby sprawdzić, co się z nią 
dzieje. Zauważył wyłamany zamek, poczuł resztki zapachu wypalonego 
cygara i znalazł spodnie Ruarka na podłodze. Dyskretnie sprzątnął je, a gdy 
zorientował się, że Summer jest chora, zaproponował, żeby została w łóżku. 
- Jest pani wyczerpana, jeszcze do tego przeziębiła się pani. Wszystko 
przez tych londyńskich gości. Z wyjątkiem Jego Wysokości, żadne z nich 
nie jest wiele warte, proszę mi wybaczyć, milady, moją śmiałość. 
- Ach, Burke. Pan sprawia, że się uśmiecham nawet wtedy, gdy się tak 
okropnie czuję. Zamierzam dziś opuścić Helford Hall na zawsze. 
Burke zacisnął wargi, jakby chciał się powstrzymać przed wygłoszeniem 
jakichś niestosownych uwag. Powiedział tylko: 
- To jest pani dom, lady Helford. Przez pewien czas nie będzie pani 
widywać lorda Helforda. Odjechał i Bóg jeden raczy wiedzieć dokąd. 
Nagle sobie przypomniała o jukach i zastanowiła się, czy może zaryzykować 
i poprosić Burke'a, by je przyniósł. 
- Moje juki są na dole za krzakiem rododendronu. Czy mogłabym pana 
prosić o ich przyniesienie ? 
- Nie zrobi to najmniejszego kłopotu, lady Summer - powiedział i odszedł. 
27 
245 

- Żadnego kłopotu - powtórzyła jego słowa. - Gdziekolwiek się ruszę, 
wciąż trafiam na jakieś kłopoty. 
Gdy jej juki były już bezpieczne w pokoju, zgodziła się wypić nieco 
herbaty rumiankowej, żeby zmniejszyć gorączkę i ułatwić zaśnięcie. Dopiero 
po trzech dniach poczuła się na tyle lepiej, że mogła wstać z łóżka. 
Parę razy Spider złożył jej wizytę przez okno, ale widząc, jak jest chora, 
nie pytał, kiedy da mu pieniądze na spłatę długu. Po trzech dniach odpoczynku 
w łóżku poczuła się zdrowa i wypoczęta. Wykąpała się i włożyła 
suknię. Wreszcie zdobyła się na odwagę, żeby zajrzeć do juków i dowiedzieć 
się, ile pieniędzy udało się jej zebrać. 
Najpierw wyjęła dwa woreczki odebrane księżnym i poczuła się bardzo 
rozczarowana, że wzbogaciła się zaledwie o tysiąc funtów. Z kasetki 
Harry'ego wyjęła jeszcze trzy tysiące. Nie było to źle, ale daleko jeszcze do 
szesnastu, które mogła wygrać, gdyby w ostatniej chwili ten bastard Helford 
nie prześcignął jej w wyścigu. Podliczyła w pamięci to, co zdobyła jako 
Czarny Kot, z tym, co miała wcześniej ukryte. Razem dziesięć tysięcy, czyli 
dokładnie na spłatę połowy długu. Musi niezwłocznie wyprawić Spidera do 
Londynu i mieć nadzieję, że Solomon Storm nie sprzedał jeszcze Roseland. 
Gdy otworzyła kasetkę z klejnotami lorda Killigrew, krzyknęła tyleż ze 
zdziwienia, co zachwytu. Był tam komplet szafirowych guzów do zapinania 
ubrań, tyleż rubinowych, męski sygnet z brylantem, drugi ze szmaragdem 
i jeszcze dwa, z opalem i z onyksem. Leżały też brylantowe zapinki do butów, 
drugie z turkusów i pereł oraz ciężki nóż ze srebra z osadzonymi w rękojeści 
ametystami. Summer zdecydowała się go zatrzymać. Odtąd, kiedy tylko 
wyjeżdżała konno o świcie na plażę, miała nóż ze sobą i czuła się z nim 
daleko lepiej niż z maleńkim do patroszenia ryb, który zabierała dotychczas. 
Postanowiła też zatrzymać rubinowe guzy. Castlemaine nie będzie jedyną, 
która posiada kolekcję rubinów. 
Stała się teraz właścicielką wspaniałej kolekcji klejnotów, choć nie miała 
najmniejszego pojęcia, jaka jest ich rzeczywista wartość. Przy odrobinie 
szczęścia, znajdzie na nie kupca i może to wystarczy na spłatę reszty długu. 
Kilka następnych dni spędziła z bratem. Uszyli pas na pieniądze, żeby 
miał je zawsze przy sobie pod ubraniem, a on sam nasunął pomysł, żeby 
dorobić drugie dno w kuferku, z którym miał podróżować. Podała mu adres 
ciotki Lil w Londynie i przekazała dla niej list z prośbą, by zaniosła te dziesięć 
tysięcy do Solomona Storma i zapewniła w jej imieniu, że w najbliższym 
246 

czasie spłaci resztę długu. 
Prosiła go też, żeby przez cały czas pobytu w Londynie, tym zepsutym 
mieście zasługującym na wieczne potępienie, zachował szczególną ostrożność. 
- To mi o czymś przypomniało - powiedział. - Czarny Jack Błyskawica 
pojawił się znów w tych stronach. Jego okręt, Phantom, widziano u ujścia 
rzeki Helford. Jeśli go dostrzeżesz, na litość boską, uciekaj szybko, gdyż 
ukrywa się i nie zawaha przed rozwaleniem ci głowy, jeśli trafisz na jego 
kryjówkę. 
Zadrżała, przypominając sobie obrzydliwą twarz Bulldoga Browna. 
- Gdy wrócę z Londynu, Cat, spróbuję zorganizować spotkanie z nim, 
żeby zacząć jakieś wspólne interesy, ale musisz znaleźć kogoś, kto za ciebie 
poręczy. W przeciwnym wypadku może cię oszukać - ostrzegł ją. 
- Spider, nie chcę, żebyś martwił się o mnie. Pilnuj po prostu tych pieniędzy, 
to wszystko. Masz tu sto funtów na twoje potrzeby. To dużo więcej, 
niż naprawdę ci potrzeba. 
- Będę strzegł pieniędzy jak oka w głowie, możesz być pewna. 
Uśmiechnęła się do niego i uścisnęła go. Zauważyła, że wyrósł przez te 
ostatnie kilka tygodni. 
- Pojedziemy o świcie do Falmouth. Możesz wziąć Ebony'ego, ja pojadę 
na kucyku, a potem przyprowadzę oba konie z powrotem - zaproponowała 
wspaniałomyślnie. 
Z przykrością uświadomiła sobie, że został mężczyzną w wieku piętnastu 
lat. Było zatem oczywiste, że pojedzie na Ebonym. 
Summer cieszyła się dniami swobody, choć musiała przyznać ze wstydem, 
że w nocy była nieznośnie samotna. Wstawała codziennie przed świtem 
i jeździła po plaży aż do wschodu słońca. 
Dwa tygodnie minęły od wyjazdu jej męża i wcale o nim nie myślała. 
Przynajmniej do momentu, gdy znalazła się samotna w łóżku i musiała 
przetrwać przytłaczające, długie godziny. Gdzie był? Czy myślał o niej tak 
często, jak ona? Czy jego ciało tęskniło za nią tak mocno? Cóż za dziwaczna 
myśl; w chwili, gdy jego ciało domagało się przyjemności, brał ją; nie miała 
co do tego wątpliwości. Mógł nawet potem deklarować wierność. 
Zastanawiała się, czy podjął już kroki w celu unieważnienia ich małżeństwa. 
Miała nadzieję, że tak. Desperacko pragnęła uwolnić się od niego, była 
247 

o tym przekonana. 
Nie zrobiła niczego w sprawie klejnotów, ponieważ wiedziała, że w tak 
małym porcie jak Falmouth nie znajdzie jubilera. Nie było dużego zapotrzebowania 
na kosztowności w miasteczku składającym się głównie z portowych 
tawern i małych burdeli, a wiedziała, że klejnoty są najwyższej 
jakości, i chciała uzyskać za nie dobrą cenę. 
Myśl o Czarnym Jacku Błyskawicy zachęcała ją do przejażdżek wzdłuż 
rzeki każdego popołudnia, ale pogłoski o tym, że pirat wpłynął na te wody, 
musiały być zwykłą plotką. Nie dostrzegła bowiem nigdy żadnego okrętu. 
Po dwóch tygodniach lenistwa była już kompletnie znudzona i pragnęła 
czegoś, co zapełniłoby puste godziny. 
Umyła włosy, wzięła jedną z pięknych koronkowych koszul Ruarka 
i przyszyła do niej rubinowe guzy. Uśmiechała się do swojego odbicia w lustrze, 
gdy stała w obcisłych czarnych spodniach. Wyglądała w tym stroju 
jak prawdziwy pirat w spódnicy. Poszła na taras, by wyschły jej włosy, 
i spacerowała patrząc na smukłe kominy i występy muru. Spojrzała na 
wschód na połyskujące morze, przysłoniła oczy, by popatrzeć na wodę. Od 
niechcenia zwróciła wzrok w kierunku ujścia rzeki. "Czy było to załamanie 
światła, czy też zawodzą mnie oczy?" - zastanawiała się. Nie, zdecydowanie 
coś kryło się w zatoce, poniżej drzew. Serce zabiło jej szybciej. Czy to okręt? 
Całkiem możliwe, powinna sprawdzić. Włożyła za pasek swój ulubiony 
srebrny nóż i pobiegła na dół osiodłać Ebony'ego. Gdy jechała, zaczęła 
zastanawiać się, czy okręt rzeczywiście tam był, czy też to przywidzenie. 
Zsiadła z konia w pewnej odległości i ukryła go w gęstej kępie drzew, 
a potem zaczęła skradać się tam, gdzie, jak sądziła, mógł się znajdować okręt. 
To był okręt. Wyciągnięto go na brzeg, by można dokładnie obejrzeć dno. 
Wydawał się mniejszy i dużo niższy powyżej linii wody niż inne. Żagle miał 
zwinięte starannie, a cały pomalowany był na szaro, by zlewać się zarówno 
z wodą, jak i niebem, co czyniło go prawie niewidocznym. Nie miał flagi 
ani nazwy, nawet rzeźby na dziobie, a jednak wiedziała, że to Phantom. 
Była tak blisko, że słyszała głosy i śmiechy. Nie mogła zrozumieć słów, 
bo nie mówiono po angielsku. Czołgając się zbliżyła się do niego i dostrzegła 
dwóch mężczyzn, którzy, jak się jej zdawało, zaplatali liny. Mieli ciemne 
włosy i obcy wygląd. Nie nosili koszul, a tylko szerokie jasne spodnie 
i turbany wokół głowy. Zastanawiała się, czy nawiązać kontakt z załogą 
okrętu. Bardzo chciała spotkać Czarnego Jacka, ale wjej głowie odezwał 
248 

się dzwonek alarmowy. A jeśli nie mówią po angielsku? Jeśli poderżną jej 
gardło w chwili, gdy postawi nogę na pokładzie? 
I nagle już nie musiała podejmować żadnej decyzji, bo na głowę zarzucono 
jej worek i uniesiono z miejsca, w którym się ukrywała. Klęła, 
wrzeszczała, szarpała się, ale bez żadnego rezultatu. Ten, kto ją niósł, był 
silny i nie zwracał większej uwagi na opór. Pomimo że nic nie widziała, 
domyśliła się, że wnoszą ją na pokład. Słyszała śmiechy mężczyzn i jakiś 
nieznany język. 
- Bandyci! Skurwysyny, puśćcie mnie! - wrzeszczała. 
Rzucono ją bezceremonialnie na podłogę, gdzie usiłowała pozbyć się 
worka krępującego jej ciało. 
- Dobrze, że Pedro nie rozumie angielskiego, bo czerwieniłby się, słysząc 
tak dosadny język - powiedział leniwy, zaciekawiony głos. 
- Wiem, że ten okręt należy do tego bastarda, Czarnego Jacka Błyskawicy. 
Macie mnie natychmiast do niego zabrać - powiedziała, uwolniwszy 
się wreszcie z worka. 
Słowa zamarły jej na ustach, gdy zobaczyła śniadą twarz okoloną czarnymi 
włosami, z jednym pasmem zupełnie białym, przypominającym błyskawicę. 
Był nie ogolony, a jedno oko przesłaniała mu czarna opaska. Drugie 
oko miało kolor zielony. 
- Dobry Boże, ty jesteś Helford! - wyrzuciła. 
Podobieństwo do Ruarka było uderzające, a jednak był zupełnie inny. 
Miał cały czas na twarzy wyraz rozbawienia, jakby chciał pokazać, że nie 
traktuje życia poważnie. Ruark był opanowany, poważny i chmurny, a ten - 
młody, o wesołym i skorym do żartów charakterze. 
Podeszła do niego z rękami na biodrach. 
- Nie próbuj nawet zaprzeczać. Wiem, że jesteś bratem Ruarka Helforda, 
bo jestem jego żoną. 
Roześmiał się, ukazując białe zęby. 
- Czy chwalisz to sobie, czy się skarżysz? 
- Chwalić sobie! Niech grom spali tego człowieka! 
Wydawał się jeszcze bardziej rozbawiony i spojrzał na nią badawczo, 
otwarcie. 
- Ponieważ odgadła pani, mogę się przyznać, że jestem Rory, czarna owca 
rodziny Helfordów. 
249 

- Cat - powiedziała z wyzwaniem. 
- Kocica Helford... pasuje do ciebie - roześmiał się. 
Powiedział coś do Pedra, który uśmiechnął się i skinął głową. Spojrzała 
na drzwi kajuty i zobaczyła dwóch ciemnych żylastych mężczyzn, ubranych 
tylko w czerwone opaski, ze złotymi kolczykami w uszach. Jeden z nich jadł 
pomarańczę; wypluwał pestki na podłogę. Drugi przyłożył do ust harmonijkę 
i grał jakąś skoczną melodię. Porównała w myślach tych cudzoziemców, 
którzy wyglądali jak małpy, do członków załogi okrętu lorda Helforda. Dobry 
Boże, kazał by ich chyba wychłostać za brak szacunku. 
- Wynoście się! - rozkazał Pedro, wyciągając rękę w stronę drzwi kajuty. 
Potężny mężczyzna uśmiechnął się szeroko i wyszedł, a ona mocno 
zatrzasnęła drzwi przed ich ciekawskimi spojrzaniami. 
Odwróciła się do Rory'ego Helforda i powiedziała wystraszona: 
- Więc naprawdę jesteś piratem? 
Patrzył, jak przygląda się białemu pasmu na jego skroni, i uśmiechnął 
się szeroko, przesuwając dłonią po włosach. 
- Czy widziałaś kiedykolwiek kruka z białym piórem w skrzydle? 
- Tak, dość często - odpowiedziała. 
- To z powodu rany. Zazwyczaj w miejscu zranienia włosy siwieją. 
- Czy w ten sam sposób straciłeś oko ? - zapytała z ciekawością, nie 
okazując przy tym wcale współczucia. 
Znów się roześmiał. 
- Nie straciłem oka. Ta przepaska jest tylko chwilowa. Gdy wystrzeliłem 
wczoraj, odrobina prochu wpadła mi do oka. 
- Nie boisz się, że cię powieszą? - spytała. 
- To przecież tylko pół godziny - odpowiedział ze śmiechem. 
- Nie boisz się umrzeć? - nalegała. 
- Nie umrę. Niebo mnie nie chce, a w piekle się boją że przejmę władzę. 
- Czy wszystko cię tak bawi? - spytała szyderczo. 
- Większość rzeczy. Kobiety w spodniach szczególnie, jeśli mają piękne 
piersi - drwił. 
- Ach! - odpowiedziała, udając oburzenie, a potem stwierdziła, że jego 
śmiech jest zaraźliwy, i parsknęła. - Jesteś samolubnym, zarozumiałym 
bydlakiem bez jakichkolwiek manier, który robi tylko to, co chce. A jed- 
250 

nak cię lubie. Skąd to się bierze, Rory Helfordzie? 
- Ponieważ nie udajemy niczego. Ty możesz być sobą i kląć, panoszyć 
się w butach do konnej jazdy, a ja cię za to nie strofuję. Jak, do licha, doszło 
do tego, że wyszłaś za mojego brata? Nie uwierzę, że się w nim zakochałaś. 
- Kochać go? Nienawidzę go jak plag egipskich. Jestem właścicielką 
majątku Roseland, sąsiadującego z Helford. Przynajmniej byłam nią do 
chwili, gdy mój przeklęty ojciec zastawił całą posiadłość. Twój drogi brat 
dowiedział się, że nie jestem bogatą dziedziczką, za którą mnie brał, i pokazał, 
co znaczy słynny temperament Helfordów. Poprzysiągł, że nie dostanę złamanego 
pensa z cennych pieniędzy Helfordów, i poradził, żebym sama się 
martwiła, jak je zdobyć na spłatę długu. 
Rory mało nie spadł z krzesła z rozbawienia. 
- Uważaj, bo wpadniesz w histerię od tego śmiechu - powiedziała z pasją. 
- Zdobędę te pieniądze bez niczyjej pomocy, zobaczysz. 
- Śmieję się, bo dług hipoteczny jest zawsze sprawą drażliwą. Domyślam 
się, dlaczego Helford wściekł się. Jemu samemu kiedyś spłata długu 
hipotecznego obciążającego Helford Hall zajęła cztery długie lata. Cały 
majątek został obciążony, żeby wspomóc Stuartów. To musiało być wspaniałe, 
żałuję, że nie widziałem jego twarzy. Dopiero spłacił jeden dług, a ty 
podajesz mu następny na srebrnej tacy. 
- Kolekcjonuje pieniądze... Ten bydlak wygrał ode mnie tydzień temu 
osiem tysięcy funtów. 
Spojrzał na nią i uniósł brwi. 
- Potrzebujesz pieniędzy, a zaryzykowałaś postawienie przeciwko niemu 
ośmiu tysięcy? Nie bardzo nadajesz się do interesów. 
- Do stu diabłów, jeszcze nie wiesz, jak bardzo się nadaję. I chcę robić 
interesy z tobą. 
- A dlaczego, u diabła, miałbym robić interesy z kobietą? - roześmiał się. 
- Oczywiście dla zysku. Mogę robić wszystko równie dobrze jak 
mężczyzna - przekonywała go. 
Usiłował dalej się uśmiechać, ale jej nalegania sprawiły, że spoważniał. 
- Nie robię interesów, które nie przynoszą zysków - odpowiedział. 
Przyglądał się jej od stóp do głów, jakby zastanawiał się nad wartością. 
Myślał o tym, jak przyjemnie byłoby odsłonić te dumne piersi, skryte pod 
koronkową koszulą, i pieścić sutki, aż stałyby się purpurowe jak rubiny. 
251 

Powaliłby jątu na podłogę i pokazał, jak potrafi całować mężczyzna, nawet 
gdyby stawiała opór. 
- Mogę ci zaproponować miejsce na przechowywanie towarów, które 
przywozisz - zaczęła. 
- W domu? - roześmiał się. 
- Nie. W Roseland. Grota łączy moje piwnice z morzem - kontynuowała. 
- Więc to tak, mała kocico. Jesteś po samą szyję zaplątana w szmugiel. 
Jak udało ci się to ukryć przed sędzią? 
- Niech to diabli! Powinnam była siedzieć cicho, a ja przyznałam mu 
się do wszystkiego - uśmiechnęła się niepewnie. 
- I pewnie oczekiwałaś rozgrzeszenia? - śmiał się z niej. 
Zmieniła temat. 
- Mam też nieco klejnotów, które chciałabym sprzedać. 
- Rubiny? 
- Nie. Do rubinów jestem szczególnie przywiązana - naśladowała sposób 
mówienia londyńskich damulek. - Mam brylanty, perły, szafiry, sporo tego. 
Kupisz je ode mnie? 
Zamyślił się przez chwilę, gdy powiedziała mu o takiej ilości klejnotów, 
a potem pokręcił głową. 
- Powiedziałem ci już, że nie robię interesów z kobietami, zwłaszcza 
takimi, które nie wiedzą, co to strach. 
- Więc spróbuj ze mną. - W jej głosie było wyzwanie. 
Wstał po raz pierwszy i stwierdziła, że w jego ruchach jest gracja dzikiego 
zwierzęcia. Był zwinny, szybki, choć wyraźnie nie widział powodu do 
pośpiechu. 
- Jake! - krzyknął przez drzwi kajuty. Młody blondyn stanął z przodu 
i wlepił w nią wzrok. - Przynieś dwie butelki szampana i baryłkę ostryg. - 
polecił. Wrócił do kabiny i zapytał: - Czy miałaś kiedykolwiek szampan 
wśród swoich łupów? 
Potrząsnęła czarnymi lokami, uniosła w uśmiechu kąciki ust z wyrazem 
zadowolenia. 
- Oczywiście! Dwa miesiące temu miałam całą piwnicę tego towaru - 
puszyła się. 
Wyraźnie zaciekawiła go. Przysunął dwa wygodne fotele do małego 
252 

okrągłego stolika, usiadł i położył na nim nogi. 
- Możesz usiąść - zachęcił, sięgając po dwa puchary z weneckiego szkła, 
które stały na sekretarzyku. 
Jake przyniósł szampana i ostrygi. Postawił wszystko na stoliku i wyszedł, 
zerknąwszy przedtem na nią ciekawie. 
Z przerażeniem zauważyła, że ostrygi są surowe. Jadła je już oczywiście 
wcześniej, ale były zawsze przedtem dokładnie ugotowane lub usmażone. 
Surowe przypominały szarą śliską masę i na samą myśl o ich przełknięciu 
robiło się jej niedobrze. 
Rory Helford napełnił kieliszki szampanem, wskazał ręką na beczkę 
i zaproponował: 
- Proszę się częstować. 
Wyjął nóż zza pasa i otworzył obrzydliwego skorupiaka. On chce ją 
wypróbować. Ten skurwysyn z niej drwi! 
Wyjęła nóż, wsunęła go między skorupki tego wstrętnego stworzenia 
i otworzyła je. Spojrzała na małżę z obrzydzeniem i z pewnością siebie, której 
wcale w niej nie było, uniosła ją do ust, usiłując przełknąć. Przez jeden 
okropny moment przełyk nie chciał wchłonąć tej obrzydliwości, ale w końcu 
opanowała odruch i przełknęła małżę. Popiła szampanem, żeby spłukać ją 
do żołądka. Na Boga, udało się! Ale teraz musi to zrobić jeszcze raz, potem 
znów, i to cały czas udając, że świetnie się bawi. Patrzyła na niego wyzywająco 
i połykała ostrygę za ostrygą, popijając ciągle szampanem. Patrzył 
na nią z podziwem i z apetytem pochłaniał małże. Była niezwykle urodziwa. 
Który mężczyzna mógłby się jej oprzeć? Z pewnością nie Rory Helford. 
Wciąż nalewał jej szampana, widząc, że wypija go więcej, niż zjada skorupiaków. 
Zaśmiewali się, gdy z jednej muszli wyskoczył maleńki krab i podreptał 
po stole. Nagle na twarzy Summer pojawił się wyraz przerażenia. Jej organizm 
zbuntował się w końcu. Jęknęła z rozpaczy i zwymiotowała ostrygi 
skąpane w szampanie. Roty zerwał się natychmiast. Uniósł ją z nadzwyczajną 
czułością, zaniósł do sąsiedniego pokoju i położył na łóżku. 
- Cat, kochanie, wybacz mi. To moja wina, że dostałaś mdłości. 
Ułożył ją wygodnie, przyniósł czyste ręczniki i miskę z wodą. Zdjął z niej 
zabrudzoną koszulę, umył delikatnie twarz, szyję i piersi. 
Była tak chora, że myślała, iż umrze. Zdjął własną czarną koszulę 
253 

i przykrył nią Cat, czule odgarniając włosy z jej twarzy. 
- Zostawię cię. żebyś odpoczęła - mruknął. - Zdrzemnij się z pół godziny. 
Potem przyjdę dowiedzieć się, jak się czujesz. 
Przytuliła twarz do chłodnej jedwabistej pościeli i marzyła o tym. żeby 
umrzeć. Na szczęście, stopniowo poczuła się lepiej. Po półgodzinie okropne 
mdłości minęły na tyle, że mogła się rozejrzeć po pokoju. Leżała na purpurowej 
pościeli, nad nią zwisał baldachim takiego samego koloru, poruszany 
podmuchami morskiej bryzy wpadającej przez okno. Zasłony łóżka 
były teraz przewiązane, ale widać było, że gdy rozwiąże się szarfy, osoba 
spoczywająca na łóżku znajdzie się w purpurowym świecie, nadzwyczaj 
egzotycznym, także dlatego, że jedwab nieco prześwitywał i nie osłaniał 
wszystkiego, co działo się w łóżku. Chiński sekretarzyk z czerwonej laki 
stał przy ścianie wyłożonej jasnym drewnem, które sprawiało wrażenie 
kruchości. Summer pomyślała, że to pewnie drzewo sandałowe. Na podłodze 
leżał gruby ciemny dywan. Jakie szczęście, że nie zanieczyściłam wszystkiego 
choć tu. Ale zaraz pomyślała złośliwie, że to pewnie starłoby ten wieczny 
uśmieszek z jego twarzy. 
Jęknęła. Jak teraz spojrzy mu w twarz po zamieszaniu, jakiego narobiła? 
Usiadła, słysząc, że nadchodzi. W ręku trzymał parującą miseczkę. Ostatnią 
rzeczą, o jakiej marzyła, było jedzenie. Zawstydzona opuściła oczy i cicho 
mruknęła: 
- Chyba nie spodziewasz się, że zjem jeszcze cokolwiek? 
Roześmiał się. 
- Przygotowałem ten rosół osobiście. Zaraz cię nakarmię - zaproponował. 
Uniósł łyżkę z zupą. Zarumieniła się mocno, ale otworzyła posłusznie 
usta. Rzeczywiście, po kilku łykach poczuła się lepiej. 
- Przepraszam. Nigdy przedtem się tak nie skompromitowałam w obecności 
mężczyzny - powiedziała nieśmiało. 
- Wszystko w porządku. Ja też nigdy przedtem nie miałem w łóżku 
kobiety, z którą się przedtem nie kochałem. 
Jej rumieniec pogłębił się. 
- Ale ostrzegam cię, ty mała kocico, że mam zamiar uwieść cię. 
Skoczyła na równe nogi. Roześmiał się. 
- Jeszcze nie teraz - kpił z niej. - Dziś otacza cię szczególny zapach. 
- A ty jesteś brutalem - rzuciła. 
254 

Roześmiał się zachwycony. 
- Chyba się umówiliśmy, że będziemy wobec siebie brutalni. Przecież 
tylko dlatego ostrzegam, że mam zamiar cię zdobyć. 
- To będzie cudzołóstwo - odpowiedziała złośliwie. 
- To coś, na co sobie od czasu do czasu chętnie pozwalam - odpowiedział 
z rozbawieniem. 
- Ale ja nie mam takiego zamiaru! - rzuciła z naciskiem. 
- Jesteś tego pewna? - W jego głosie było coś na kształt wyzwania. 
- A co postanowiłeś w sprawie klejnotów? - zmieniła temat. 
Otworzył jej dłoń i położył na niej rubinowe guzy. 
- Myślę o tych, które zamierzam sprzedać. 
Spojrzał na nią badawczo. 
- Musiałbym je najpierw obejrzeć. 
- Czy będziesz tu jutro? 
- To, gdzie będę, to wyłącznie moja sprawa. Może to ja ciebie odwiedzę. 
Możemy się kontaktować przez Burke'a. 
- Burke'a? - powtórzyła zdziwiona. 
- Ma do mnie słabość od czasu, gdy byłem chłopcem. Czy to cię tak 
dziwi? 
- Nie powinno - przyznała. - Mnie także okazuje dużo życzliwiści. Ma 
chyba słabość do czarnych owiec - odpowiedziała ze śmiechem. 
Podszedł do sekretarzyka i wyjął z niego egzotycznie wyglądającą 
butelkę. 
- To prezent - uśmiechnął się drwiąco. - Będziesz trochę lepiej pachnieć. 
Wyjęła korek i z przyjemnością powąchała zawartość. 
- Francuskie - wyjaśnił. 
Przyjęła butelkę z uśmiechem. 

• 
Tej nocy miała niewiarygodne sny. Tłumaczyła sobie, 
że to z powodu ostatnich przeżyć. Nie przyznałaby się sama przed sobą, że 
Rory Helford podobał się jej. Jeden sen przechodził w drugi, ale on był we 
wszystkich, drwiący, szyderczy, roześmiany. Dotykał, pieścił, całował, ale 
gdy wchodził w nią, stawał się Ruarkiem. 
Nie dane jej było zasnąć aż do rana, więc dopiero koło dziesiątej 
otworzyła oczy i wyślizgnęła się z łóżka. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, 
jeszcze zanim się ubrała, to poszła na dach sprawdzić, czy Phantom stoi 
w zatoczce. Doznała zawodu, gdy zobaczyła, że odpłynął. Tłumaczyła się 
przed samą sobą. że zawód jest związany tylko z tym, że nie będzie mogła 
sprzedać klejnotów. Usiłowała myśleć o czymś innym, o innych ludziach. 
Ale kiedy wróciła do sypialni, spojrzała na jego koszulę, w której wróciła 
do domu i rumieniąc się podniosła ją, poczuła mieszaninę zapachów drzewa 
sandałowego i mężczyzny. Do diabła, co jest w tych Helfordach, że tak na 
nią działają. 
Pomyślała, że zanim poznała Ruarka, była nie uświadomioną, nie rozbudzoną, 
a on wprowadził ją w tajemnice seksu w tak rozkoszny sposób, 
że teraz w samotne noce spalało ją pożądanie i tęsknota. Ale do tej pory żaden 
inny mężczyzna nie wzbudził w niej bardziej żywych uczuć, tylko Ruark... 
przynajmniej do chwili, gdy poznała Rory'ego. 
Uprała i wyprasowała czarną koszulę, wyczuwając palcami wyhaftowaną 
literę "R" na kołnierzyku. Zastanawiała się zazdrośnie, kto wykonał ten haft. 
Włożyła ją do szuflady i spędziła cały dzień w niepewności, czy ma mu 
pokazać wszystkie klejnoty. Jeśli nie, trzeba będzie dokonać wyboru. 
28 
9 — Pirat i Poganka 257 

W nocy, przy zaciągniętych zasłonach, zapaliła świece, wyjmowała 
klejnoty po kolei i ułożyła je na łóżku. Usiłowała odgadnąć ich wartość. 
Wiedziała, że zaproponuje mniej niż ona, i chciała ustalić uczciwą cenę za 
każdą sztukę, poniżej której nie powinna w żadnym wypadku zejść. Była 
przekonana, że naszyjnik z brylantów jest najcenniejszy, uznała więc, że nie 
powinna go sprzedać taniej niż za pięćset funtów. Ogółem liczyła na jakieś 
trzy tysiące, ale jeśli się nie zgodzi, może zejść do dwóch. 
Następnego ranka znów nie było śladu Phantoma i znów poczuła cień 
zawodu. Po południu Burke wręczył jej zaproszenie. Wzięła je do ręki od 
niechcenia, zastanawiając się, który z sąsiadów mógł je przysłać. Spojrzała 
na bilet i otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. To było zaproszenie na 
kolację na pokładzie Phantoma. Zdecydowała, że lepiej nie pytać Burke'a, 
jak dotarł ten bilecik, ponieważ on nigdy o nic nie pytał. 
Usiłowała powstrzymać uczucie podniecenia, jednak bez większego 
efektu. Ponieważ przysłał jej formalne zaproszenie, postanowiła stosownie 
się ubrać. Czuła potrzebę, by pięknie wyglądać i dobrze wiedziała, dlaczego. 
Był to mężczyzna, któremu się podobała i który nie ukrywał tego. Uznała 
więc, że nie ma sensu zaprzeczać, że on także się jej podoba. Wydawało 
się, że jedynym celem w życiu Rory'ego Helforda było to, żeby dobrze się 
bawić. Czemu więc nie miałaby robić tego samego? 
Wykąpała się, pokropiła piersi francuskimi perfumami. Ponieważ on 
ubierał się na czarno, zdecydowała się na suknię z czarnej koronki, rozciętą 
z przodu, żeby ukazać haftowaną halkę. Tyle, że ona zrezygnowała z halki. 
Musiała poruszać się swobodnie, jeśli miała jechać konno, a poza tym uznała, 
że w ten sposób jej suknia będzie nieco wyzywająca, i nie potrafiła z tego 
zrezygnować. Ponieważ Rory uprzedził, że chce ją uwieść, niech od razu 
pozna jej pogańską naturę. 
Włożyła czarne koronkowe pończochy i dopełniła całość brylantową 
kolią, która niegdyś była własnością królewskiej kochanki. Zaczesała wysoko 
włosy, wpinając w nie brylantowe zapinki do butów. Wybrała także maleńką 
czarną muszkę w kształcie oszlifowanego diamentu i przykleiła ją na 
policzku. Jeśli spodziewa się przybycia kocicy w spodniach, bardzo się 
zawiedzie. 
Wczesnym popołudniem prowadziła Ebony'ego, starając się znaleźć 
wygodne zejście do rzeki, a potem do trapu prowadzącego na okręt. Jego 
258 

kolorowa załoga stała z otwartymi oczami na widok eleganckiej damy wkraczającej 
na pokład. Nie wzięła maski ani wachlarza; tego wieczoru nie miała 
nastroju, żeby zawracać sobie głowę takimi drobnostkami. Przywiozła jednak 
ze sobą kasetkę z klejnotami. Poszła prosto do kajuty, zapukała i weszła. 
Drzwi do drugiego pokoju były otwarte i mogła zajrzeć do egzotycznej 
sypialni. Gdy zamknęła drzwi, zobaczyła, że nie jest ubrany na czarno, ale 
ma na sobie luźną szatę arabską. Był boso. Na tle białej materii jego twarz 
wydawała się tak ciemna, że niemal nie wyglądał na białego. Ogolił brodę, 
pozostawiając jednak wąsy. Zdjął z twarzy czarną opaskę. Białe pasmo 
wyraźnie odcinało się od ciemnych włosów. Tego wieczoru nie śmiał się 
z niej. choć z jego oczu nie znikał wyraz rozbawienia. Przyglądał się wciąż, 
szczególnie często kierując wzrok na piersi. "Nie patrzy oczywiście na piersi, 
tylko na brylanty" - pomyślała. Patrzy na jej brylanty. 
Sposób, w jaki na nią patrzył, sprawiał, że krew w niej stygła, i zaczęła 
sobie wyobrażać, jak spoczywa w tej białej szacie na łóżku płomiennej barwy. 
Wskazał dłonią sekretarzyk, na którym stała cała gama różnych napojów. 
- Nie będę cię dziś namawiał na szampana, możesz sama wybrać truciznę. 
- W takim razie, zupełnie niezgodnie z panującą modą, napiję się po 
prostu słodkiego, czerwonego wina - powiedziała śmiało. 
Uśmiechnął się. 
- Będzie ci zatem smakowała madera. Lubisz francuskie przekąski? 
Przytaknęła z wahaniem. 
- Może ślimaki? - zapytał. 
Na jej twarzy pojawił się wyraz przerażenia, ale tylko na chwilę, bo zaraz 
Rory roześmiał się głośno na całą kajutę. 
- Żartuję, Cat. - Wręczył jej kielich. - Wypijmy za wzajemną przyjaźń. 
Rzęsy przysłoniły jej oczy i zamoczyła usta w winie, próbując smak. 
Z uśmiechem patrzył, jak ogląda stół, elegancko nakryty adamaszkiem. 
- Możesz wybrać. Najpierw interes czy kolacja? 
- Otwórz po prostu kasetkę i obejrzyj zawartość podczas posiłku - 
zaproponowała. 
Raz tylko rzucił okiem na klejnoty, a potem nie spuścił już z niej oka 
przez całą kolację. 
259 

- Czy to prezenty od wielbicieli? - zapytał od niechcenia. 
Uśmiechnęła się złośliwie i dotknęła dekoltu. 
- Te brylanty są prezentem od króla. 
Po raz pierwszy zmarszczył brwi, a ona roześmiała się. 
- Teraz ja żartuję. To był prezent dla Barbary Castlemaine. Uczciwie 
wygrałam je przy karcianym stoliku. No, może niezupełnie uczciwie... 
Uznał za zachwycające to, że oszukuje przy grze, a ona pomyślała: "Mój 
Boże, dlaczego Ruark nie może być taki". 
Nie spojrzał więcej na klejnoty i poczuła się w końcu lekko zaniepokojona. 
"Czy udaje brak zainteresowania, żeby zaproponować jej niższą cenę" 
- pomyślała z przestrachem. Jednak myliła się. Był po prostu pełnokrwistym 
mężczyzną, a widok, który miał przed oczami, kusił go nieodparcie. Pragnął 
poznać smak tych różanych ust. Częste spojrzenia w rozcięcie sukni, w którym 
dostrzegał czarne koronkowe pończochy, wyraźnie sugerowały, że 
chętnie rozsunąłby suknię i położył ręce na jej biodrach, potem na pośladkach. 
Najpierw jednak zsunąłby suknię z jej ramion i odsłonił wspaniały biust, który 
widział poprzedniego dnia. Był jednak przekonany, że prędzej czy później 
to zrobi. 
- Lubisz brzoskwinie? - zapytał. 
- Nie wiem. 
Wziął srebrny nóż do owoców, obrał i podzielił soczysty owoc, potem 
podszedł do niej. Uklęknął i zbliżył cząstkę owocu do ust. Wzięła kawałek, 
początkowo niepewnie, obawiając się, że może nie smakować, potem 
śmielej, gdy poczuła, jak jest smaczna. Usta miała wciąż wilgotne od soku, 
gdy pochylił się nad nią i pocałował. 
Cofnęła się natychmiast, ale gdy nie ustępował, jej wargi zaczęły mięknąć 
i poddały się podniecającej pieszczocie. Przerwał tylko po to, by powiedzieć 
do niej: 
- Chciałem, żebyś była cała w zapachu perfum. 
Odpowiedziała bez tchu: - Przecież jestem. 
-Ale ja chciałem, żebyś była tylko w zapachu perfum. 
Jego dłonie ześlizgnęły się z ramion, zsunęły czarną koronkę, odsłaniając 
piersi. Patrzył na nią, zachwycony urodą. Mruknął: 
- Kocico Helford, masz najpiękniejsze piersi na świecie, które błagają 
o pocałunek. 
260 

Klęcząc wciąż, wsunął dłonie pod pachy i położył ją na dywanie. Obsypał 
pocałunkami twarz i szyję. 
- Nie, Rory, proszę... - szepnęła, nie mając siły z nim walczyć. 
- Potrzebujesz miłości - stwierdził po prostu i odpiął jej naszyjnik. 
- Moje brylanty - zaprotestowała. 
Złożył pocałunek na jej szyi. 
- Nie są ciebie warte. 
Cóż jest w tym mężczyźnie, że czuje się tak bardzo pożądana, że czuje 
się najpiękniejszą kobietą na ziemi. 
- Nie mogę, Rory - prosiła. 
- Chcę tylko na ciebie popatrzeć - uspokajał ją. 
Odpiął suknię i powoli zsuwał, odsłaniając stopniowo kremowe ciało. 
Powątpiewała w to, że będzie tylko patrzył i nie posunie się dalej, ale nie 
była w stanie stawiać mu oporu. 
Zdjął koronkowe pończochy, mówiąc, że jest dużo piękniejsza nago niż 
w jedwabiach i brylantach. Osłaniał jąjuż tylko zapach perfum. Odkleił nawet 
czarną muszkę z policzka. 
I rzeczywiście, tylko patrzył. Jego oczy pieściły ją i brały w posiadanie 
każdy centymetr skóry. Pomyślała, że jest to najbardziej intymna pieszczota, 
którą mężczyzna może obdarować kobietę. Dużo musiała się jeszcze nauczyć. 
Siedział na piętach odchylony do tyłu i wciąż chłonął wzrokiem jej ciało, 
potem wstał i spojrzał na nią tak, jakby chciał na zawsze zapamiętać ten 
widok. Wreszcie wyciągnął rękę i pomógł jej wstać. Rozchylił swą białą szatę 
i przytulił ją mocno. 
- Rory! - krzyknęła, jakby ją sparzył. Jej skóra była tak wrażliwa, że dotyk 
jego ciała odbierał resztki opanowania. - Nie rób tego - błagała. - Nie mogę 
ci się oprzeć i nienawidzę siebie za to! 
Roześmiał się i odsunął nieco od niej. 
- Nie powinnaś siebie nienawidzić, słodka Cat. Korzystaj z przyjemności, 
gdziekolwiek ją możesz znaleźć, tak jak robi to każdy mężczyzna. 
- Tak, Rory - szepnęła. - Po prostu nie jestem jeszcze gotowa na to, by 
zdradzić mojego męża. 
Roześmiał się łagodnie i zaniósł ją do sypialni. Położył delikatnie na 
purpurowym łożu, rozsypał włosy na poduszce i wciąż tylko patrzył. Gdy 
261 

pochylił się i dotknął, aż podskoczyła. Wiedział, że jest niemal szalona 
z podniecenia. Jego dłonie zaczęły błądzić po jej ciele. 
- Drżysz z namiętności, kochanie - powiedział cicho. 
Rzucała głową na boki w przeczącym geście. Jego oczy były aż ciemne 
z pożądania. Jeśli jednak nie chce rozkoszy płynącej z zespolenia ciał, 
musi przyjąć tę, którą niosą jego usta. Poczuł się zniewolony urodą jej ciała. 
Działała na niego jak narkotyk. Wiedział, że piersi aż do bólu pragną jego 
dłoni. Obejmując wargami sutki, drażnił je językiem, aż z jej ust wyrwał 
się jęk rozkoszy. Całował to jedną, to drugą, wreszcie zsunął się niżej i zatopił 
usta w masie czarnych włosów rosnących u zbiegu ud. Z ustami przy gorących 
płatkach szepnął: 
- Jesteś cudowna. 
Te słowa dolały oliwy do ognia. Jej ciało drżało niecierpliwie w oczekiwaniu 
pieszczoty. Gdy zanurzył w niej swój język, jęknęła i wyprężyła 
się, sama nie wiedząc jeszcze, czy chce, żeby przestał, czy wniknął głębiej. 
Nie dał jej czasu na znalezienie odpowiedzi. Język penetrował wnętrze, 
a silne dłonie unosiły pośladki, by mógł jeszcze głębiej zanurzyć się 
w ciepłym wnętrzu. Wszystkie jej odczucia skupiły się w tym jednym miejscu 
rozkoszy. W końcu ciałem targnął spazm i przepływać zaczęły fale rozkosz)'. 
Nagle coś jakby wybuchło w niej tak mocno, że przez moment straciła 
świadomość, niezdolna do wykonania najmniejszego ruchu. 
Jego ciało także potrzebowało rozładowania, jednak panował wciąż nad 
sobą, nie chcąc zmuszać jej do miłości. Niedługo spełni wszystkie jego 
pragnienia. Była warta tego, żeby poczekać. Ona zaś odpływała na fali 
kolorowych świateł. Nie wiedziała, czy to raj, niebo, czy piekło, i wcale jej 
to nie obchodziło. 
Gdy obudziła się po pewnym czasie, była przykryta jego białą szatą. 
Suknia, pończochy, wszystko leżało ułożone starannie na łóżku wraz 
z liścikiem: "Przyniosę ci dziesięć tysięcy funtów. R. H." 
"Rumieniec chyba nigdy nie opuści mojej twarzy" - pomyślała, przypominając 
sobie, co z nią robił. To prawda, że nie popełniła cudzołóstwa, ale 
to było o wiele bardziej intymne niż stosunek. 
Szybko ubrała się, czując ulgę, że jego śmiejące oczy nie mogą zgadnąć, 
co dzieje się w jej duszy. Na statku było cicho, ciemno, jakby wszysy 
już spali. Zeszła z Phantoma i odnalazła między drzewami Ebony'ego. 
262 

Spała bardzo niespokojnie, a gdy obudziła się wczesnym rankiem, była 
tak wściekła na siebie, jak jeszcze nigdy w życiu. Wyszła od pirata bez 
klejnotów, bez pieniędzy i bez czystego sumienia. Ogarnęła ją bezsilna złość, 
że pozwoliła się wykorzystać. Wyjęła pistolet i zważyła go w dłoni. Pójdzie 
tam natychmiast i zażąda zwrotu klejnotów. Jeśli odmówi, zastrzeli go. 
Pobiegła na dach i niecierpliwie spojrzała na ujście rzeki. Phantoma 
dawno już nie było. Musiała się jakoś wyładować. Osiodłała Ebony'ego 
i z dzikim zapamiętaniem pogalopowała do Roseland. Tam, na kolanach, 
opieliła cały ogródek. Gdy skończyła, była spocona i spragniona. Nie czuła 
się jednak zmęczona, nie minęła też złość. Zaczynała martwić się o brata, 
choć powtarzała sobie, że nie zdąży dojechać do Londynu i wrócić wcześniej 
niż po dziesięciu dniach. Gdy pomyślała o mężu, ogarnęła ją jeszcze większa 
złość. Nic ją nie obchodzi, że król powierzył mu jakąś niebezpieczną misję. 
Dlaczego miałoby ją to, u diabła, obchodzić? Chciał pozbyć się jej i wkrótce 
nie będzie już lady Helford. Jeśli jednak zginie, a ona owdowieje, pozostanie 
lady Helford do końca życia. Na myśl o tym samotna łza stoczyła się po 
policzku, ale starła ją gniewnie brudną ręką, pozostawiając ciemne smugi. 
Zeszła na plażę, rozebrała się i wypłynęła daleko w morze. Jak przyjemnie 
odpoczywać na wodzie i pozwolić, by unosiły ją morskie prądy. Także 
wszystkie jej kłopoty przeminą. Nagle uderzyła ją w twarz niespodziewana 
fala. Połknęła sporo wody, przez dłuższy czas kasłała i z trudem chwytała 
powietrze. Nagle przyszedł silny wiatr i musiała mocno walczyć, by dopłynąć 
do brzegu. W miarę, jak płynęła, rosła jej determinacja. Pokona zarówno 
kłopoty finansowe, jak i małżeńskie. Los kobiet na tym świecie jest z samej 
natury trudniejszy niż mężczyzn. Wykorzysta wszelkie środki, by pokonać 
ich na ich własnym polu. Helfordowie z pewnością wzięli od niej wszystko, 
co chcieli, więc ona z czystym sumieniem zrobi to samo. A jeśli, przypadkiem, 
nie uda się jej zdobyć tego od Helfordów, to pozostaje jeszcze król, 
wyzwanie dla pięknego uśmiechu i pary zgrabnych nóg. 

Summer przed pójściem do łóżka uklękła i zmówiła 
modlitwę do świętego Judy, patrona beznadziejnych przypadków. Nie miała 
w zwyczaju zawracać głowy Bogu czy jego apostołom błahymi sprawami, 
ale tym razem była naprawdę w desperacji. Obawiała się, że Czarny Jack 
Błyskawica i jej klejnoty zniknęli na zawsze. Nie mogła pogodzić się 
z własną łatwowiernością. 
Westchnęła bezradnie i wsunęła się do pustego łóżka, wciąż wierząc, 
że nie będzie musiała już wkładać stroju Czarnego Kota i wychodzić na 
drogę, by rabować ludzi. Gdy tylko zasnęła, zaczęła śnić o Ruarku. Przyszedł 
do niej pokorny, błagając o przebaczenie. Opowiadał jej, jak był z niej dumny, 
że tak wspaniale potrafiła zabawić króla i jego dwór. Mówił, jak bardzo ją 
kocha, jak za nią tęsknił. Przyznał się, że nie potrafi bez niej żyć. Przytłaczały 
ją wyrzuty sumienia. Nie mogła sobie darować tego, co zaszło między nią 
i jego bratem Rorym. Chciała wyznać wszystko mężowi i uzyskać przebaczenie. 
Ale wiedziała przecież, co się stanie, jeśli mu zaufa. Straci 
opanowanie i powie jej te wszystkie okropne rzeczy. Może nawet ją zabije. 
Wiedziała, że kocha Ruarka i pragnęła go bardziej niż czegokolwiek na tym 
świecie, więc zdecydowała się ukryć przed nim swoje winy. Poczuła nagle, 
jak wślizguje się do jej łóżka i bierze ją w ramiona. Wiedziała, że sen się 
skończył, gdyż to, co czuła, było tysiące razy wspanialsze niż sen. 
Przyłożył usta do jej ucha i szepnął: 
- Tęskniłaś za mną? 
- Ach tak. Martwiłam się, czy coś złego ci się nie przytrafiło. - Objęła 
go za szyję i podała usta. - Śniłam o tobie. Marzyłam o tym, żebyś wrócił, 
i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wróciłeś. 
29 
265 

Poczuła jego dłonie na piersiach, czuła, jak przesuwają się po jej ciele, 
wnikając w najbardziej sekretne miejsca. Wiedziała, że nic na świecie nie 
może równać się z rozkoszą jego dotyku. Zsunęła się nieco i przytuliła 
policzek do jego obrośniętej piersi. Rozchyliła uda, a on wszedł w nią, 
napełniając gorącą rozkoszą. Poruszał się w niej, aż oboje poczuli, że ich 
namiętność osiąga szczyt. 
- Tak bardzo cię kocham, Ruarku - szepnęła z ustami przy jego piersi. 
- Cat, kochanie, ja jestem Rory - powiedział cicho. 
Drżącymi palcami przesuwała po jego twarzy, szukając potwierdzenia 
jego słów. Gdy natrafiła na bliznę, przecinającą skórę głowy, wiedziała już, 
że to prawda. 
- Rory, mój Boże, co my zrobiliśmy? - spytała z bólem. 
- Zakochaliśmy się w sobie - mruknął przytulając ją władczym gestem. 
Wyrwała mu się i wyskoczyła z łóżka, żeby zapalić świece. Patrzyła na 
niego z niedowierzaniem. 
- Sądziłam, że cię już więcej nie zobaczę. 
Roześmiał się, pieszcząc wzrokiem jej twarz. 
- Powinnaś była pamiętać, że pewnej sprawy nie udało nam się wczoraj 
zakończyć. Mogłaś się więc mnie spodziewać. 
Jego wzrok zsunął się na jej piersi, potem niżej, rozkoszując się urodą 
tego obrazka. Był człowiekiem o najgorszej reputacji, a jednak miała ochotę 
być z nim, rozmawiać, śmiać się. Uświadomiła sobie, ku swojemu zdziwieniu, 
że nie potrafi go nienawidzić. Był prostakiem bez skrupułów, ale 
chyba każda kobieta powinna choć raz w życiu dowiedzieć się, jak smakują 
pieszczoty takiego brutala. Teraz cała jej złość skierowała się przeciwko 
mężowi. Dlaczego do niej nie przyszedł? Dlaczego to nie on wślizgnął się 
do jej łóżka i kochał tak namiętnie? Włożyła szlafrok i podała mu spodnie. 
- Uwiodłeś mnie i wyraźnie wcale nie żałujesz tego, co zrobiłeś. 
- Żałować? Tego, że pod wpływem moich pieszczot twoje ciało drżało, 
tego, że dałem ci rozkosz? Chyba umówiliśmy się, że będziemy ze sobą 
szczerzy. Bądź uczciwa i powiedz, czy rzeczywiście żałujesz tego, co się 
stało. 
- Żałuję, że cię poznałam, żałuję, że spotkałam w życiu kogoś o nazwisku 
Helford! 
Rozbawiony wyraźnie, włożył spodnie. 
266 

- Czy to prawda? Mam zatem zatrzymać te dziesięć tysięcy funtów, które 
przyniosłem ci za klejnoty? 
- Z pewnością klejnoty nie są aż tyle warte - stwierdziła. 
- Nie w tym rzecz, kochanie. Potrzebujesz dziesięciu tysięcy. Nawet, 
gdybyś poprosiła mnie o pięćdziesiąt, dałbym ci je. 
- Och, Rory! - zagryzła wargi, dziwiąc się, że ma ochotę się rozpłakać. 
- Możesz korzystać z piwnic w Roseland do przechowywania przemycanych 
towarów, kiedykolwiek ci to będzie potrzebne. 
- To bardzo wspaniałomyślne z twojej strony, Cat. - Usiadł wygodnie 
w fotelu przy oknie i wyprostował nogi. - Czy wiesz, że holenderski port 
Stasia pobiera rocznie milion funtów za powierzchnie magazynowe? Nawet 
ci się nie śniło, jakie tam mają towary. 
- Wpływasz do portów holenderskich? - zdziwiła się. 
- Przecież nie pływam pod angielską flagą. Załoga składa się z cudzoziemców. 
Pochodzą z różnych stron świata. Phantom przemyka się nie 
zauważony wszędzie, gdzie można zarobić pieniądze. 
- Jakie towary przewozisz? - spytała z ciekawością. 
Roześmiał się. 
- Nie zawsze to, czego mogłabyś oczekiwać. Czasem przewożę nawet 
ludzi. 
Zastanowiła się przez chwilę nad jego słowami i pomyślała, że może 
przewozi nawet szpiegów. Ciekawe, czy to szpiedzy angielscy, czy holenderscy. 
Nie miała jednak odwagi o to zapytać. 
Nagle wstał i wziął ją za ręce. 
- Popłyń ze mną na kontynent. Pokażę ci tak egzotyczne miejsca, jakich 
nie wyobrażałaś sobie nawet w snach. Magazyny pełne skarbów z Indii... 
słoneczne wybrzeża z długimi piaszczystymi plażami, na których moglibyśmy 
kąpać się nago. 
Przez moment chciała się zgodzić. 
- To niemożliwe, Rory. - Zawahała się. - Jest coś, o czym ci nie powiedziałam... 
Ruark postanowił unieważnić nasze małżeństwo. 
Odrzucił głowę i roześmiał się. 
- Jeśli będzie na tyle głupi, żeby się ciebie pozbyć, jesteś moja - stwierdził. 
Potem pochylił się nad nią i zaczął namiętnie całować. - Popłyniesz ze mną. 
To postanowione. Ty też mnie pokochasz - dodał. - Tak naprawdę to chyba 
267 

się już stało - dodał bezczelnie. 
- Od tej chwili będę zamykać drzwi i okna - ostrzegła. 
- Pomyśl raczej o tym, żeby zamknąć swe serce - puścił do niej oko 
i zsunął się przez balkon. 
Co się z nią dzieje? Popełniła właśnie jeden z najbardziej niewybaczalnych 
grzechów. Jej poczucie winy odpłynęło jednak. Problem polega chyba 
na tym, że kiedy Rory jest blisko, ulega jego urokowi, gdy odchodzi, wraca 
jej rozsądek i świadomość grzesznej namiętności, jaka nimi owładnęła. 
Błagała o wybaczenie i zaklinała się, że już nigdy nie dopuści do tego typu 
intymności między nimi. Gdy Ruark unieważni już ich małżeństwo, wtedy 
sprawa będzie wyglądała inaczej i może kiedyś przyjmie miłość Rory'ego, 
ałe teraz musi go przekonać, że nic więcej między nimi nie będzie. Nie może 
zmienić przeszłości, ale musi odpowiadać za swą przyszłość. 
O świcie osiodłała Ebony'ego i pognała wzdłuż rzeki, ale nie było nawet 
śladu, że okręt stał tam kiedykolwiek przycumowany. Codziennie jeździła 
po plaży i wreszcie pewnego ranka, uszczęśliwiona, usłyszała głos Spidera 
dobiegający od strony Roseland. Dawno się tak nie ucieszyła. Jednak szybko 
zgasił jej radość. 
- Przykro mi, Cat, ale się spóźniłem. Gdy pojechaliśmy z ciotką Lil do 
Solomona Storma, powiedział nam, że sprzedał już hipotekę na Roseland. 
Nie mógł wziąć od nas pieniędzy i tylko od nowego właściciela zależy to, 
czy zechce nam odsprzedać majątek za dwadzieścia tysięcy funtów, czy też 
będzie wolał go zatrzymać. Ostrzegł mnie, że ten człowiek byłby głupcem, 
odsprzedając posiadłość. Dał mi też dla ciebie zapieczętowany list. Nie 
otworzyłem go, choć bardzo mnie kusiło. 
Wzięła od niego list, przeklinając soczyście. 
- Nie wyładowuj na mnie swoich humorów. Minął już termin spłaty długu. 
Storni pokazał mi kwit zastawny z podpisem ojca i drugi na dwa tysiące, 
podpisamy przez ciebie. Miał pełne prawo to zrobić i nie możemy kwestionować 
jego decyzji. 
- Niech to wszystko grom spali! - krzyknęła. - Bardzo liczyłam, że utrzymamy 
Roseland i będę mogła pokazać temu bardzo ważnemu Helfordowi, 
co może sobie zrobić ze swoim pałacem. Ach, Spider. Mam ci tyle do powiedzenia. 
Poznałam Czarnego Jacka... nigdy byś nie uwierzył... To rodzony 
brat lorda Helforda. 
268 

- Brat sędziego jest piratem ? - zapytał z niedowierzaniem. 
- To prawda, klnę się na wszystko. W niczym nie przypomina Ruarka. 
Jest tak bezpośredni, ciągle się śmieje. Żyje tak, jak mu się podoba, wypinając 
się na cały świat. Z pewnością go polubisz - zapewniała. 
Spider spojrzał na nią przenikliwie. 
- Wygląda na to, że ty się już w nim nawet zakochałaś. 
Summer zarumieniła się. 
- Poczekaj, aż go zobaczysz. Ma na włosach białe pasmo, nad skronią. 
To dlatego nazywają go Czarnym Jackiem Błyskawicą. Jest bardzo wysoki 
i ubiera się zawsze na czarno lub na biało, a jego łóżko jest purpurowe - głos 
jej zadrżał, gdy Spider uniósł brwi w zdumieniu. 
- Spałaś już z nim, Cat, przyznaj się. 
Zignorowała pytanie. Wchodzili właśnie przez bramę majątku Roseland. 
Zapach kwiatów obrastających bramę, siwe gołębice gruchające na gzymsach 
budynku... wszystko to sprawiło, że zaczęło jądławić w gardle. Usiadła na 
sofie i odpieczętowała list. 
Lady Summer St. Catherine: 
Dnia 7 czerwca, gdy minął termin spłaty hipoteki, 
sprzedałem ją lordowi Ruarkowi Helfordowi z Kornwalii. 
Załączam list od tego szanownego dżentelmena dotyczący 
dalszych losów majątku. 
Solomon Storm 
Gdy odczytała w liściku nazwisko Helforda, zbladła. Jednym ruchem 
rozerwała kopertę. 
Przejąłem hipotekę na Roseland za dwadzieścia tysięcy funtów, 
które obciążały majątek. Zamierzam dokonać niezbędnych napraw. 
Proszę pozostać w Helford Hall do chwili unieważnienia 
naszego małżeństwa. Pani i jej brat możecie mieszkać w Roseland, 
pomimo że posiadłość ta jest już prawnie moją własnością. 
R.H. 
269 

- Co za skurwysyn! - krzyknęła. 
- Kto? Storm? - spytał Spider. 
- Nic! Ten przeklęty Helford. Ten, który wykupił hipotekę. Mój Boże! 
Jak zdołał w tak krótkim czasie dotrzeć do Londynu?! Wyjechał stąd szóstego 
lipca, a siódmego spłacił hipotekę. - Dławiła ją złość. - Przeczytaj to! Pozwala 
mi pozostać w Helford Hall do czasu unieważnienia małżeństwa. Pozwala! 
Ten skurwysyn pozwala też nam pozostać w Roseland. Choćbym miała 
umrzeć, nie będzie zezwalał mi na robienie czegokolwiek. Poproszę Rory'ego 
o pomoc. 
Gwałtowne stukanie do frontowych drzwi postawiło ich na równe nogi. 
Otworzyła ze złością i stanęła twarzą w twarz ze znienawidzonym sierżantem 
Oswaldem. Za nim stali policjanci. 
- Czego pan tu chce? - spytała ostrym tonem. 
- Przybyłem, żeby przesłuchać Spencera St. Catherine'a w związku z napadami. 
Gdy go ostatnio zatrzymaliśmy, podawał się za Spidera Browna, 
ale dowiedziałem się, że ten przestępca jest pani bratem. 
- Napady? To niedorzeczność. Mój brat wrócił właśnie z Londynu. O co 
w tym wszystkim chodzi, sierżancie? - ostrym tonem domagała się wyjaśnień. 
- W nocy szóstego lipca dwie bardzo wysoko postawione damy, księżna 
Buckingham i księżna Lauderdale, złożyły doniesienie, że zostały napadnięte 
w tej okolicy przez osobnika, który podawał się za Czarnego Kota. Jestem 
pewien, że tym Czarnym Kotem jest młody St. Catherine - powiedział z zadowoleniem 
w głosie sierżant. 
- Sierżancie Oswaldzie, staje się pan uciążliwy. Mój mąż, lord Helford, 
ostrzegał pana przed niepokojeniem mnie, jak sądzę. 
- Wiem, że jest pani dziwką Helforda, ale bardzo w to wątpię, że jest 
pani jego żoną - zarechotał. - Pani brat zszedł w Falmouth ze statku dziś 
rano i przyjechał prosto tutaj. Zamierzam przeszukać go w celu znalezienia 
skradzionych pieniędzy. 
- Sierżancie Oswaldzie! Niech pan przyjmie do wiadomości, że jestem 
zarówno, jak pan to powiedział, dziwką Helforda, jak i jego żoną. Gdy mój 
mąż dowie się, w jaki sposób pan ze mną rozmawia, pośle pana nie tylko 
pod sąd wojenny, ale również każe wychłostać. Jeszcze raz panu mówię, 
niech pan się stąd wynosi. Może pan powrócić tylko z nakazem. 
270 

Oswald uśmiechnął się podstępnie. 
- Jeśli o to chodzi, mam nakaz podpisany nie przez kogo innego jak 
samego lorda Helforda, wysokiego komisarza Kornwalii. Upoważnia mnie 
do zatrzymania każdego podejrzanego o napad czy przemyt. 
Summer wyrwała pismo z jego ręki i odczytała z niedowierzaniem nakaz 
podpisany przez lorda Ruarka Helforda, sędziego. 
Oswald z wyraźną satysfakcją wszedł do domu i wydał rozkaz, by 
policjanci przeszukali młodego St. Catherine'a. Summer stała, bezradna 
i upokorzona, gdy wprowadzili jej brata i zaczęli go rozbierać. Oczywiście 
natychmiast znaleźli pas z zawartością dziesięciu tysięcy funtów. 
- To są moje pieniądze, sierżancie. Brat, lord St. Catherine zabrał je do 
Londynu, żeby spłacić hipotekę obciążającą nasz majątek - wyjaśniała z niechęcią. 
Roześmiał się jej bezczelnie w twarz. 
- Więc dlaczego tego nie zrobił? Pani wyjaśnienia są gówno warte, proszę 
mi wybaczyć mój język, lordzie i lady St. Catherine. 
- Jestem lady Helford - powtórzyła z naciskiem. 
- A ja jestem księciem Buckingham - roześmiał się Oswald. - Chodź 
z nami, gnojku, zabieramy cię na przesłuchanie. 
- Nie może go pan aresztować, nic nie zrobił! - krzyknęła Summer, 
wychodząc za nimi i zatrzaskując ze złością drzwi. 
- Ja go przecież nie aresztuję. - Oswald uśmiechnął się z satysfakcją. 
- Zabieram go tylko na przesłuchanie. Jeśli niczego nie zrobił, zostanie uwolniony, 
prawda? - Sięgnął po pas. 
- Nie może pan zabrać pieniędzy! - desperacko zaprotestowała Summer. 
- Nie mogę? A kto mnie powstrzyma? 
- Sierżancie Oswaldzie, w takim razie proszę mi wydać pokwitowanie. 
Jest pan przedstawicielem prawa, więc jeśli my musimy mu się podporządkować, 
to tym bardziej dotyczy to pana. - Jej oczy zwęziły się z nienawiści. 
- Jeśli go nie dostanę, powiem lordowi Helfordowi, że mnie pan zgwałcił. 
- Zapominasz mała dziwko, że mam świadka. 
- A jak pan myśli, komu uwierzy lord Helford? Pan jeszcze nie wie, jaką 
naprawdę potrafię być dziwką. 
Niechętnie wypisał pokwitowanie. Summer chciała towarzyszyć bratu 
271 

do Falmouth, ale Spider powstrzymał ją. 
- Wszystko w porządku, Summer. Niech mnie zabierze na przesłuchanie. 
Ale jeśli do jutra nie zwolni, możesz przyjechać i wysadzić w powietrze to 
cholerne więzienie. 
Zgodziła się w końcu. Natychmiast pojedzie do Helford Hall i dowie się 
od Burke'a, gdzie jest teraz lord Helford. Jeśli go nie odnajdzie, poprosi 
o pomoc Rory'ego. 

Burke nie ukrywał wzburzenia, gdy usłyszał, w jaki 
sposób sierżant Oswald potraktował lady Helford. 
- Lord Helford wróci zapewne jutro, ale nie wiem, czy przed zapadnięciem 
nocy. Jeśli się spóźni, będę zaszczycony, towarzysząc pani do Falmouth, 
żeby poświadczyć, że jest pani rzeczywiście lady Helford. Zażądamy wypuszczenia 
pani brata - powiedział. - Zechcą zapewne przedstawić lordowi 
St. Catherine'owi akt oskarżenia i postawić go przed sądem, żeby go zatrzymać 
na dłużej. Gdy lord Helford wróci, wyjaśni całą sprawę. Może i ma 
okropny charakter, ale jest zawsze sprawiedliwy i bardzo przestrzega praw 
Anglii. 
Spojrzał ze współczuciem na jej podkrążone oczy. 
- Czy jadła pani coś dzisiaj? Może pójdzie pani do parku i posiedzi przy 
fontannie. Mówiono mi zawsze, że woda działa kojąco. Przyniosę tam coś 
do przekąszenia. 
Summer uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Burke był nieoceniony. 
Traktował ją jak ojciec, którego tak naprawdę nigdy nie miała. Nic 
dziwnego, że zajmował w sercach zarówno Ruarka, jak i Rory'ego szczególne 
miejsce. Siedząc koło fontanny, wyjęła list od męża i przeczytała go 
ponownie. Był w najwyższym stopniu irytujący. Jakby specjalnie dobierał 
słowa, by ją rozwścieczyć. Jedno jest pewne, musi wydostać od Oswalda 
swoje dziesięć tysięcy, dołożyć te, które otrzymała od Rory'ego, i zaproponować 
je Ruarkowi w zamian za prawo własności Roseland. Musi go 
przekonać, że gdy przestanie już być lady Helford, potrzebuje całkowitej 
swobody. Z pewnością taki człowiek jak Ruark, który sam nie lubi ingerencji 
273 
30 

w swoje sprawy, zrozumie ją. Przypomniała sobie chińskie przysłowie: 
"Choćby pod najlichszym dachem, ale każdy musi mieć gdzie złożyć głowę". 
Poszła do sypialni dopiero późnym wieczorem, ale nie kładła się spać. 
Siedziała na balkonie, nie tracąc nadziei, że za chwilę zobaczy zuchwałą 
twarz Spidera. Gdy się obudziła, uświadomiła sobie, że całą noc przesiedziała 
w fotelu. Pojechała konno do Roseland, łudząc się, że Spider wrócił, 
ale podświadomie czuła, że go nie spotka. Z ciężkim sercem wróciła i zaczęła 
szukać Burke'a. 
- Kazałem przygotować powóz ze stangretem. Zabierzemy ze sobą dwóch 
lokajów w liberii, a pani niech zabierze pokojówkę. Sugeruję, by włożyła 
pani najbardziej kosztowną suknię. Nie będą mieli cienia wątpliwości, że 
to lady Helford składa im wizytę. 
- Ma pan rację, Burke. Proszę polecić Daisy, żeby przegotowała mi kąpiel. 
Poranek był chłodny, więc zdecydowała się na kremową suknię z atłasu 
z czarnym haftem. Wybrała też strojny kapelusz ze strusim piórem, rękawiczki 
z koźlej skóry, maseczkę i lakierowany wachlarz. Żeby dopełnić 
całości, włożyła rubinowe bransolety i spojrzała w lustro. Świetnie! Gdy 
pomaluje jeszcze lekko usta, będzie w stanie pokonać nawet samego papieża, 
a nie tylko jakiegoś skłonnego do zemsty sierżanta z czerwoną twarzą. 
Gdy wyszła z domu, Burke i służba czekali już na swą panią. Przez chwilę 
pożałował biednego Oswalda, który z pewnością będzie musiał stawić czoła 
burzy. 
Duża czarna kareta podjechała pod drzwi więzienia w Falmouth. Lokaje 
w liberii zeskoczyli i otworzyli drzwi przed lady Helford. Wiadomość 
o przyjeździe Summer dotarła do sierżanta, zanim wtargnęła do jego pokoju 
w asyście służby. Poruszała się z godnością i pewnością siebie. Jednak, gdy 
zobaczyła Oswalda, poczuła chwilowy niepokój. 
Podniesionym głosem odezwała się do niego, jakby był najniższym sługą. 
Przeciągając głoski, jak to miała zwyczaj robić ciotka Lil, przemówiła: 
- Sierżancie, zbyt długo zatrzymuje pan lorda St. Catherine'a. Przybyłam, 
żeby się dowiedzieć, czy skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia, 
i zamierzam zabrać go do domu. Proszę wydać polecenie, żeby go tu 
przyprowadzono. 
Twarz Oswalda straciła nieco barwę. Chyba ta kobieta nie przyszłaby 
tu udawać lady Helford, jeśli w każdej chwili lord Helford może przybyć 
274 

osobiście. Zawahał się, zagubiony nieco, a Summer poleciła mu ostro: 
- Proszę natychmiast uwolnić mojego brata, sierżancie! 
- Nie mogę - powiedział niepewnie. - Nie ma go tu. 
- Czy mam rozumieć, że już go pan zwolnił? - dopytywała. 
- Nie. Został przewieziony do innego więzienia... Poprzednio nam uciekł... 
Myślałem... to znaczy, zdecydowano, żeby go przenieść. 
Jej oczy zwęziły się z gniewu. 
- Dokąd, sierżancie Oswald? - Była niezwykle opanowana. 
- Newgate - mruknął. 
Przez moment straciła dech. 
- Newgate? Chyba nie mówi pan o więzieniu Newgate w Londynie? 
Z grymasem na twarzy Oswald kiwnął głową. 
W tym momencie Summer zaczęła krzyczeć. Przed oczami miała czerwoną 
mgłę. Ogarnęła ją histeria. Burke próbował ją uspokoić, ale znając ze 
słyszenia więzienie Newgate, robił to bez przekonania. Nagle rozległ się 
władczy głos: 
- Co się tu dzieje? 
Po schodach szedł Ruark Helford. 
Summer spojrzała na niego, zdumiona. Twarz miał spaloną morskim 
słońcem, a jego nienagannie skrojony niebieski mundur i gładko uczesane 
włosy przydawały mu tylko urody. 
- Ty bydlaku! Jeśli to twoja sprawka, to wrócę tu z pistoletem i zastrzelę 
cię, przysięgam! 
- Czy muszę ci przypominać, Summer, jak powinna zachowywać się 
dama? - spytał zimno. 
- Nie! Sierżant Oswald powiedział mi wczoraj, że jestem twoją dziwką, 
dokładnie tak mnie nazwał. Może powiesz mu raz na zawsze, że jestem także 
twoją żoną. 
- To rzeczywiście jest lady Helford, sierżancie - powiedział przez zaciśnięte 
zęby. - Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, o co tu chodzi? 
Summer odetchnęła głęboko. 
- Pozwól, że ja ci powiem. To bydlę aresztowało mojego brata i ukradło 
mi dziesięć tysięcy funtów. 
- Znów aresztowano twojego brata! Co takiego tym razem zmalował? 
275 

- wypytywał wściekły. 
Ze zmrużonymi z wściekłości oczami powiedziała niebezpiecznie spokojnym 
głosem: 
- Mój brat zawiózł do Londynu pieniądze, by spłacić hipotekę na Roseland. 
Dowiedział się jednak, że jakiś przebiegły skurwysyn wykupił ją za 
naszymi plecami. Ten bastard wspaniałomyślnie pozwolił mi mieszkać nadal 
w Helford Hall, a potem przenieść się do Roseland. Na domiar złego, ten 
skurwysyn polecił wsadzić mojego brata na statek i wywieźć do Newgate. 
Burke stał przy niej lojalnie z potępiającym wyrazem twarzy. 
- Newgate? - powtórzył z niedowierzaniem Ruark. - To musi być jakaś 
pomyłka. Choć moja jurysdykcja nie obejmuje Londynu, spróbuję wyjaśnić 
sprawę. 
- Pan, lordzie Helford, zrobił już swoje. Ani nie chcę, ani nie potrzebuję 
pańskiej pomocy. Król jest moim osobistym znajomym i przyjacielem. Do 
diabła, po co mi lord, jeśli mogę prosić o pomoc samego króla? 
Patrzyli na siebie z nienawiścią. Wiedziała, jak zraniły go jej ostatnie 
słowa. Miał jednocześnie ochotę wychłostać i wziąć w ramiona. Gdyby byli 
w domu, zrobiłby jedno i drugie. 
Wyciągnęła rękę do Oswalda. 
- Moje dziesięć tysięcy. I niech pan mi nie usiłuje wmawiać, że wysłał 
je pan do Newgate. 
Ruark spojrzał na niego z wściekłością, a sierżant jakby bezwolnie cofnął 
się o krok. Potem otworzył szufladę i wyjął pas ze złotem. Burke zabrał go, 
a Summer wykręciła się na pięcie i wyszła. Już za progiem dobiegł ją zimny 
głos męża. 
- Sierżancie Oswaldzie, proszę do mnie! 
Summer po powrocie do Helford zaczęła gwałtownie pakować wszystko, 
co stanowiło osobistą własność jej i Spidera. Uświadomiła sobie, że 
musi prosić o pomoc Rory'ego Helforda. Poprosiła więc Burke, ażeby ułatwił 
jej spotkanie. Gdy skończyła się pakować, padła na łóżko i zalała się łzami. 
Była załamana. Martwiła się o Spidera, uwięzionego w lochach Newgate, 
otoczonego przerażającymi rzeczami, które mogła tylko sobie wyobrazić. 
Wypłakiwała oczy za swą straconą miłością. Tak bardzo kochała Ruarka 
Helforda, że pozwoliła, by przesłonił jej cały świat, by stał się jedyną racją 
jej życia. Ta miłość została rozbita na tyle kawałków, że już nigdy nie uda 
276 

się jej skleić. Każde ich spotkanie pogarszało jeszcze sytuację. Nie chce go 
więcej widzieć. A teraz jeszcze musi opuścić dom, ukochane, znajome Roseland. 
Jeśli ma ułożyć sobie nowe życie, musi nawet wyjechać z Kornwalii. 
Nie była aż tak naiwna, żeby przypuszczać, że pirat zabierze ją do Londynu 
za darmo. Musi jednak spojrzeć na jaśniejszą stronę tej sprawy. Rory 
był wspaniałym kochankiem i traktował ją z czułością. Jeśli będzie nalegał, 
zapłaci żądaną cenę. Znacznie mniej miała ochotę, by zapłacić cenę, której 
może zażądać król. Miała nadzieję, że może mu zaproponować coś innego 
za uwolnienie Spidera, ale w końcu, jeśli nie będzie miała innego wyjścia... 
Wiedziała, że zapłaci każdą cenę za uratowanie brata. 
Rozzłościła się w końcu na siebie. Co się z nią stało? Wylewa łzy za 
mężczyzną który po prostu nie jest tego wart. Ma do wydania dwadzieścia 
tysięcy i perspektywę towarzystwa ciotki Lil. Czego może jeszcze chcieć? 
Wiedziała, że jeśli ma przetrwać, nie może wciąż myśleć o przeszłości. Musi 
ją potraktować jak niepotrzebny bagaż i po prostu o niej zapomnieć. 
Co chwila wchodziła na dach, by zobaczyć, czy nie widać Phantoma, 
i odchodziła zawiedziona. Może nie będzie chciał jej pomóc, może teraz, 
gdy osiągnął już to, na czym mu zależało, potraktuje ją tak samo jak jego 
brat? 
Zeszła do pokoju koło północy. Wiedziała że nic już nie zobaczy w ciemności. 
Z ciężkim sercem zamknęła drzwi balkonowe i rozebrała się do snu. 
Lekkie stukanie w szybę przyprawiło jej serce o łomot. Narzuciła czerwony 
szlafrok, miała nadzieję, że może Spiderowi udało się jakoś uciec. 
Do pokoju wszedł Rory Helford. Nawet w ciemności białe pasmo włosów 
było wyraźnie widoczne. 
-Ach, Rory! Wyglądałam cię cały dzień. Jesteś mi potrzebny. Już straciłam 
nadzieję. 
Uśmiechnął się do niej. 
- Postaram się zaspokoić wszystkie pani potrzeby, przynajmniej w łóżku. 
- Rory, nie mam się do kogo zwrócić. Zabierz mnie do Londynu. 
Roześmiał się z zadowoleniem. Trzymał ją w ramionach i kołysał łagodnie. 
- Powiedziałem ci ostatnio, że w końcu popłyniesz ze mną. - Pochylił 
się do jej ucha i szepnął: - Wolisz popłynąć na Bałtyk czy Morze Śródziemne? 
277 

Kopnęła go, a poła szlafroka odsłoniła jej smukłe nogi. 
- Postaw mnie natychmiast, Rory. Muszę dostać się do Londynu, ponieważ 
mojego młodszego brata wysłano do Newgate. 
Dopiero teraz dostrzegł spakowane bagaże. 
- Wszystko tak się okropnie skomplikowało -jęknęła. - Wysłałam brata 
do Londynu, żeby spłacił hipotekę, ale twój brat był szybszy. Przejął naszą 
posiadłość. Gdy Spider przypłynął do Falmouth, śledzono go w drodze do 
Roseland. Podwładny mojego męża, człowiek o nazwisku Oswald, przeszukał 
go i oczywiście znalazł przy nim pieniądze. Powiedział, że zabiera go tylko 
na przesłuchanie, ale gdy Spider nie wracał, pojechałam do Falmouth i dowiedziałam 
się, że wysłano go do Newgate. Ruark był w Falmouth. Jak mógł 
do tego dopuścić?! Gotowa byłam zawierzyć mu swoje życie. Jak mogłam 
się tak pomylić?! 
Z niechęcią Rory postawił ją na podłodze. 
- Za to mnie wyraźnie darzysz zaufaniem - stwierdził. 
- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała. 
Wskazał na stertę bagażu. 
- Byłaś całkiem pewna, że przybędę, moja śliczna. 
- Nie. Jeśli mam być szczera, myślałam, że tak samo jak twój brat pokochasz 
mnie i porzucisz. 
- Cat, kochanie. Jeśli sądzisz, że nasze krótkie spotkania można nazwać 
miłością, to musisz się jeszcze wiele nauczyć. 
Jego słowa przypomniały jej te zakazane pieszczoty, które wywoływały 
w ciele cudowne dreszcze. 
- Rory, przysięgam. Nie możemy już tego nigdy zrobić - krzyknęła. 
Na jego ustach pojawił się złośliwy uśmieszek. 
- Będziesz zatem musiała odwołać tę przysięgę. Musisz do mnie przyjść 
pod osłoną nocy, a przecież przed porannym odpływem nie ruszymy. 
W jego ciepłym głosie słyszała zapowiedź tego, co niedługo zdarzy się 
między nimi. 
- Koniecznie chcesz mnie wziąć jak piracką zdobycz? 
Był tak wysoki, że musiała odchylić głowę, by spojrzeć mu w oczy. W tej 
chwili był najbardziej godnym pożądania mężczyzną, jakiego widziała. Ujął 
ją za ramiona i przytrzymał w pewnej odległości, żeby popatrzeć w oczy. 
278 

- Cat, nie bądź hipokrytką. Gdy tylko jesteśmy blisko siebie, nasze ciała 
krzyczą z pożądania. Wiesz, że wystarczy dotknięcie twojego palca, a staję 
się twardy jak marmur. Jesteśmy jedyni w swoim rodzaju... Stworzeni dla 
siebie. Pasujemy do siebie doskonale, wręcz magicznie. 
Pochylił nad nią głowę i ucałował jej usta. Był w tym gest dominacji 
i podporządkowania, a każde z nich z rozkoszą wypełniało swoją rolę. 
- Niech między nami będzie tylko prawda - mruknął ustami przy jej 
ustach. 
- Ruark już dla mnie nie istnieje - przyznała. 
- Kocham cię, Cat - wyznał. 

- Zniosę wszystko na dół i przyślę dwóch marynarzy po 
twoje bagaże. Jesteś już gotowa?. - Spojrzał na nią pytająco. 
Narzuciła na szlafrok szary płaszcz, wzięła do ręki kasetkę z klejnotami 
i kiwnęła głową. 
- Większość kobiet nie zrezygnowałaby tak łatwo z Helford Hall i tytułu. 
Wygląda na to, że wyjedziesz, nawet się nic oglądając. 
- Nie dbam o takie rzeczy, Rory. Tylko ludzie się liczą. Będę tęsknić za 
Ebonym, ale wiem, że i on, i kucyk znajdą dobrą opiekę w stajniach Helford. 
Burke, ku jej zdumieniu, przyszedł, by pomóc nosić kufry. Uścisnęła mu 
dłoń i ciepło podziękowała za wszystko, co dla niej zrobił, jakby żegnała 
się z nim na zawsze. 
- Nie żegnamy się na zawsze, milady. To tylko krótkie rozstanie. Niech 
się pani wiedzie i niech Bóg ma panią w swojej opiece. 
Phantom nie był ukryty u ujścia rzeki, lecz czekał zacumowany na morzu 
niedaleko Helford. Gdy byli już bezpieczni na pokładzie, Rory spojrzał na 
nią i powiedział: 
- Znasz drogę do mojej kajuty. 
Zawahała się przez mgnienie oka. Rory Helford nie prosił. Był panem 
na własnym statku. Jeśli pójdzie teraz do jego kajuty, zgodzi się tym samym 
na wszystko, co zdarzy się między nimi tej nocy. Wzięła głęboki oddech 
i zdecydowana, poszła do kajuty Czarnego Jacka Błyskawicy. Zatrzymała 
się w saloniku; nie chciała teraz oglądać purpurowego łoża. 
31 
281 

Rory Helford był dużo swobodniejszy i bardziej bezpośredni niż jego 
brat Ruark. Tu i tam leżały porozrzucane jakieś rzeczy i to czyniło go w jakiś 
sposób bliższym. Lord Helford był tak pryncypialny, nic dziwnego, iż nie 
mógł znieść tego, że nie przestrzegała reguł. Podniosła czarną skórzaną 
kamizelkę i powiesiła ją w szafie, w której faktycznie wszystkie ubrania miały 
kolor czarny lub biały. Było to wyraźnie zamierzone. Białe pasmo na jego 
kruczoczarnych, sięgających ramion włosach pociągało ją. Ubrania dopełniały 
efektu. 
Gdy usłyszała wreszcie lekkie kroki pod drzwiami kajuty, wpadła na 
moment w panikę. Otworzył drzwi, a jego potężna postać wypełniła framugę. 
Spojrzał czule i wyciągnął do niej dłoń. Powoli, ze wzrastającym zaufaniem, 
podała mu swoją. Zdziwiła się, bo nie zaprowadził jej do łóżka, ale przytulił, 
i razem wyszli na pokład. Podeszli do masztu, milczeli. Gwiazdy błyszczały 
jak brylanty na czarnym aksamicie. Wiatr rozwiewał ich włosy, a statek 
kołysał się, lekko poruszany falą. Piękno tej nocy napawało ją głębokim 
wzruszeniem. Uniosła ku niemu głowę i powiedziała: 
- Tak bardzo martwię się o Spidera. 
- Wiem o tym - rzekł miękko. 
Przycisnął ją do siebie, a ona skryła twarz na jego piersi. 
- Nie będę cię okłamywać, kochanie. Newgate to nie szkółka niedzielna. 
W niektórych częściach jest łatwiej, w innych gorzej. Wszystko zależy od 
tego, gdzie go umieszczono. Myślę, że jedyną dobrą rzeczą, jakiej możesz 
się spodziewać, to możliwość spotkania z nim i przekazania pieniędzy. Wierz 
mi, to miejsce nie istnieje dla celów dobroczynnych i trzeba tam płacić za 
wszystko. Chciałbym pomóc ci, ale nie mogę zostać w Londynie. Muszę 
płynąć do Holandii. 
- Pójdę do króla - zapewniła go. 
- Jestem pewien, skarbie, że Karol ci pomoże. Znam jego słabość do 
pięknych kobiet. Pamiętaj jednak, że wiele zawdzięcza Helfordom. Nie oferuj 
mu więcej, niż chcesz dać - ostrzegł ją. 
- Dziękuję za rady - mruknęła ze znużeniem w głosie. 
• 
- Cat, nie muszę cię ostrzegać przed Londynem. Byłaś tam już przecież. 
Wiem, że potrafisz sobie radzić, ale Londyn i jego mieszkańcy są nieczyści 
zarówno fizycznie, jak i moralnie. I nie dotyczy to tylko ulicznych dziewek; 
połowa szlachty wraz z dworem jest przegniła tą chorobą. 
282 

- Nie musisz ostrzegać mnie przed występkiem - zapewniła go. 
Uśmiechnął się. 
- To nie występek. My jesteśmy występni. A Londyn to zło. Jest to zna 
cząca różnica. 
- Będę uważać - obiecała. 
- Gdy tylko wrócę z Holandii, odwiedzę cię u Lil Richwood. - Wziął ją 
za rękę. - Chodźmy teraz do łóżka, kochanie. Tam też możemy rozmawiać. 
Pomyślała cynicznie, że jest to jeden z możliwych pretekstów, by zaciągnąć 
kobietę do łóżka. 
- Kiedy odpływamy? 
- Czekamy na przypływ. Za jakieś trzy godziny. 
Poszła za nim do kajuty. Wiedziała, że Rory może sprawić, iż trzy godziny 
zmienią się w trzy dni... i noce. 
Sypialnia współgrała z niezwykłością Czarnego Jacka Błyskawicy. Szła 
po miękkim dywanie do łóżka. Patrzyła, jak rozbiera się niedbale i poprawia 
poduszki, by mogli się na nich wygodnie oprzeć. Miał wspaniałe ciało, 
z potężnym torsem i ramionami. Skóra była spalona morskim wiatrem 
i słońcem. Poklepał miejsce na łóżku koło siebie, a ona zaczerwieniła się 
i rozpięła guziki szlafroka. 
W chwili, gdy odsłoniła nagie piersi, uniósł wzrok ku sufitowi, jakby 
znalazł się w stanie błogości. Roześmiała się. 
- Rory, robisz to, żeby mnie rozśmieszyć. 
- I za każdym razem mi się to udaje - uśmiechnął się. 
Czuła się onieśmielona, wchodząc do jego łóżka, ale chwycił ją i posadził 
między swoimi rozsuniętymi udami. Poczochrał włosy i mruczał coś do ucha. 
Nie mogła w to uwierzyć. On naprawdę chciał porozmawiać. 
- Cat, kochanie. Istotą każdego związku między kobietą a mężczyzną 
jest seks, ale ja chcę, żeby nas łączyło coś więcej. Dam ci tyle miłości 
i radości, ile potrafisz przyjąć, ale dam ci też coś innego. Potrzebujesz zrozumienia, 
przyjaźni, potrzebujesz też pieniędzy i mojej siły. Ale teraz potrzebujesz 
przede wszystkim mojej opieki. Tej nocy, bardziej niż czegokolwiek 
potrzebujesz mnie. 
Oparła się o niego i zamknęła oczy. Pomyślała: "Ach, Rory Helford, tak 
łatwo mogłabym cię pokochać". 
283 

Mruczał z ustami w jej włosach. 
- Nie będę zawsze mógł ci pomóc, choć bardzo bym tego chciał, ale tej 
nocy jestem tylko dla ciebie. Będę słuchał, jeśli zechcesz mówić, będę twoją 
opoką, byś mogła się na mnie oprzeć, a jeśli chcesz, bym przegnał złe myśli, 
będę cię tak kochał, że będziesz mogła już tylko czuć. 
W ciągu następnych trzech godzin próbowali wszystkiego. Zasnęła oparta 
na mocnym ramieniu Rory'ego i nie usłyszała nawet, kiedy wyszedł na 
pokład. Po raz pierwszy od wielu tygodni zasnęła spokojnie i nie dręczyły 
jej nocne koszmary. 
Jednak gdy o świcie otworzyła oczy i chciała wstać, opadła z jękiem na 
poduszkę. Spróbowała usiąść, ale ogarnęły ją mdłości. Modliła się, żeby 
przeszły. Nie pozwoli sobie po raz drugi na taką kompromitację. Jęknęła 
znów, gdy Rory wszedł do pokoju ze śniadaniem. 
- Zabierz to jedzenie. Jest mi niedobrze. 
Postawił tacę za drzwiami i podszedł do łóżka. Odsunął włosy z jej czoła 
i uśmiechnął się. 
- Kobieta pirata nie powinna cierpieć na morską chorobę. To nie uchodzi. 
- Zazwyczaj dobrze znoszę morską podróż - powiedziała słabym głosem. 
Ułożył ją znów wygodnie i okrył kołdrą. 
- Leż spokojnie, dopóki ci nie przejdzie. Nie spieszy nam się. Powinienem 
być w porcie koło północy, a potem muszę natychmiast odpłynąć. Nigdy nie 
przebywam tam dłużej, port może stać się dla mnie pułapką. Przyniosę ci 
kilka ciasteczek i trochę czerwonego wina. 
Powiedziała niepewnie: 
- Masz oczy zielone jak szmaragdy. 
Potrząsnął głową. 
- Są brązowe, podobnie jak twoje. Tylko na tle morza wydają się szmaragdowe. 
Na lądzie są zawsze brązowe i zupełnie niesamowite. 
- Rory Helfordzie, nie ma niczego niesamowitego w twoich oczach. 
Puszysz się jak paw. 
Wróciły mdłości i umęczona przymknęła oczy. Gdy zamknął drzwi kajuty, 
przemknęła jej przez głowę myśl, którą natychmiast odrzuciła. Nie może 
przecież być w ciąży. 
Później, już po południu, gdy poczuła się lepiej, wyszła na pokład zaczerpnąć 
świeżego powietrza. Przyglądała się skrycie Rory'emu. Był takim 
284 

przystojnym diabłem. Śmiał się wraz z załogą, żartował. Ale wiedziała, że 
w walce może być bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem. Pod pozorem nonszalancji 
ukrywał żelazną siłę, stanowczość i była przekonana, że dysponuje 
chłodnym, trzeźwym umysłem. Takim, który może zarówno uknuć intrygę, 
zastawić pułapkę czy zaplanować skutecznie klęskę przeciwnika. Szpiegostwo 
byłoby dla Rory'ego Helforda dziecinną zabawką. 
Przypomniała sobie, jak król wspomniał, że powierzył jej mężowi zadanie 
szpiegowskie. Czy jest możliwe, że dwaj bracia pracują po przeciwnych 
stronach? Zadrżała lekko. Na myśl o niebezpieczeństwie krew zawsze żywiej 
krążyła w jej żyłach. 
Rory napotkał jej spojrzenie i uśmiechnął się. Przywołał skinieniem, by 
stanęła przy nim za kołem sterowym. Porównanie z Ruarkiem narzucało się 
samo. On po prostu kazałby jej zejść pod pokład, gdyby tylko postawiła stopę 
na pokładzie. Rory natomiast nie dbał zupełnie o to, że załoga wlepia w nią 
wzrok. Poszła powoli na mostek. Rory był rozebrany do pasa, cieszył się 
słońcem i wiatrem. 
- Lepiej się już czujesz, kochanie? Chodź, dam ci trochę posterować. 
Nigdy nie wiedziała, kiedy mówi poważnie, a kiedy żartuje, ale odsunął 
się od steru i oddał go w jej ręce. Gdy wyciągnęła dłoń, by pochwycić 
koło, zanim statek wywróci się, roześmiał się zachwycony i stanął za nią. 
Położył dłonie na jej dłoniach i szepnął: 
- Pokażę ci, jak to się robi. Nietrudno jest utrzymać statek na stałym 
kursie, gdy pozna się kilka tajemnic. Musisz czuć wiatr z tyłu. Nigdy nie 
pozwól, żeby musnął twój prawy lub lewy policzek. 
Summer kręciła kołem, dopóki nie poczuła, że ma wiatr z tyłu. Potem 
spojrzała na niego przez ramię. 
- Czy to już wszystko? - spytała z niedowierzaniem. 
Uśmiechnął się do niej. 
- To tak samo proste, jak miłość, jeśli oczywiście ktoś da ci poznać jej 
tajemnice. 
Przez jej ciało przebiegł dreszcz pożądania. Wiedziała, że nigdy nie będzie 
w stanie oprzeć się magnetyzmowi tego człowieka. Ciemne włosy na jego 
piersi przyciągały wzrok i nagle odechciało jej się trzymać ręce na kole, 
chciała uwolnić je i dotknąć wspaniałych mięśni, które były tak blisko. 
Jakby wyczuł jej pragnienie. 
285 

- Pedro, przyjacielu, przejmij ster - krzyknął pod pokład. 
Uśmiechnięty olbrzym ze złotymi kolczykami w uszach przejął ster. Gdy 
Rory prowadził ją pod pokład, towarzyszył im radosny szmer załogi. Nie 
miała cienia wątpliwości, że wiedzą, po co kapitan prowadzi tę piękną 
dziewczynę do swej kajuty. Zaczerwieniła się mocno i szeptem zaprotestowała, 
gdy niecierpliwie chwycił ją pod rękę i przyspieszył kroku. W mgnieniu 
oka zdjął spodnie, ale z rozbieraniem nie spieszył się wcale. Odsłaniał po 
kolei fragmenty jej ciała, całując je, dotykając, a ona z rozkoszą wdychała 
jego słony zapach. 
- Wykąpię cię w szampanie, a potem zliżę go z twojego rozkosznego 
ciała. Zapewniam cię, że ta pieszczota nie ma sobie równej. Sprawię, że 
będziesz krzyczeć z rozkoszy - obiecał ochrypłym głosem. 
Szkarłatne zasłony opadły, lekko tylko przesłaniając zmysłowe pieszczoty. 
Magiczne dotknięcia jego rąk wzmagały pożądanie, którego nigdy 
wcześniej nie odczuwała tak mocno. Miał tyle finezji, że wydobył z jej ciała 
wszystko, od dzikiej żądzy do słodkiego oddania, gdy zapewniali się o wzajemnej 
miłości. Na koniec zaczął ją rozśmieszać. Spijał szampana z jej pępka, 
pozwalał tak długo potrząsać butelką, aż płyn opryskał ich oboje, a potem 
bawili się radośnie jak dzieci w purpurowym łożu. 
W końcu spadł na podłogę, a ona skoczyła na niego jak tygrysica gotowa 
rozszarpać na strzępy. Widok jej kremowego ciała na tle ciemnego dywanu 
sprawił, że przestali się śmiać, a na jego twarzy pojawił się nowy wyraz. 
Oczy pociemniały mu z pożądania, gdy pochylił się. Potem wszedł w nią 
i pogalopowali do nieba. 
Zanim rozstali się, przycisnął ją czule do serca. 
- Przyrzeknij, że popłyniesz ze mną, gdy po ciebie przyjadę. 
- Przysięgam, Rory - zapewniła go. 
- Gdy nie będę już mógł znieść rozstania, przyjadę po ciebie. Przyrzeknij, 
że porzucisz wszystko i popłyniesz ze mną - domagał się kolejnego potwierdzenia. 
- Tak, tak, tak - przysięgała. 

Wpłynęli na Tamizę koło czwartej nad ranem. Londyn 
był miastem, które zdawało się nigdy nie zasypiać, ale o tej porze cichło 
nieco, by przygotować się do nowego dnia w roli centrum całego świata. 
Rory wynajął powóz, zapakował bagaże i długo żegnał się z Summer. 
Przybyła do ciotki Lil razem z mleczarzem o piątej. Lady Richwood 
jeszcze spała, więc Summer poszła do sypialni, którą zajmowała poprzednio, 
i przykazała pokojówce, by nie budzić jej wcześniej niż za pięć godzin. 
Dokładnie o dziesiątej Lil Richwood wślizgnęła się do pokoju jak powiew 
świeżego powietrza. 
- Kochanie, tak tęskniłam za tobą. Obudź się więc i opowiadaj. 
Summer otworzyła oczy i usiłowała usiąść, ale targnęły nią mdłości. 
Jęknęła i położyła się z powrotem. 
- Kochanie, masz poranne mdłości! Jesteś bardzo mądra, że tak szybko 
zdecydowałaś się zapewnić dziedzica lordowi Helfordowi - mówiła przeciągając 
modnie sylaby. 
- Nie, Lil. Z pewnością nie jestem w ciąży - desperacko zapewniała 
Summer. 
- A kiedy miałaś ostatnią miesiączkę? - dopytywała się Lil tonem doświadczonej 
kobiety. 
- Ja... Nie pamiętam. Nie miałam okresu od zamążpójścia, ale... 
- Wyszłaś jednak za niego! Nie bardzo chciałam wierzyć w te pogłoski. 
A jednak ci się to udało. Ruark Helford wpadł w małżeńskie sidła. Było dużo 
szumu w Londynie, gdy zabrał cię do Stowe na miesiąc miodowy. Nie 
32 
287 

musiałaś więc zostać mctresą. 
- Metresą? - powtórzyła czerwieniąc się. 
- Jakież to odświeżające, gdy widzi się damę, która wciąż potrafi się 
rumienić. To bardzo rzadkie w Londynie. 
Zatrzymała się na chwilę, by złapać oddech, i dostrzegła wreszcie stertę 
bagażu. Uniosła brwi w niemym pytaniu. 
- Porzuciłam go - odpowiedziała śmiało Summer. 
- Chyba oszalałaś - stwierdziła Lil. - Wiem, że kobiety robią różne dziwne 
rzeczy, gdy są w ciąży. Powiedz mi, o co chodzi w tym wszystkim, a myślę, 
że uda nam się wszystko naprawić, obiecuję. 
Summer westchnęła. 
- Równie dobrze mogę zacząć od samego początku. Bez trudu przekonałam 
go, że jestem bogatą i dobrze wychowaną młodą damą. Nie ukrywał 
swoich uczuć i byłam gotowa zostać jego kochanką. A on zaskoczył mnie 
propozycją małżeństwa. Mój brat właśnie został aresztowany za przemyt 
i tak się o niego martwiłam. Propozycja małżeństwa wydawała mi się darem 
niebios. Mogłam już być spokojna o losy brata i Roseland. Cały problem 
polega na tym, że zakochałam się w nim. Jeszcze zanim wzięliśmy ślub, 
wiedziałam, że jestem gotowa się w nim zakochać, a potem nie miałam już 
żadnej szansy się temu oprzeć. Miał mnie w garści. Byłam beznadziejnie 
zakochana. Nie zatrzymałam dla siebie nic. Oddałam mu duszę i ciało. 
Wydawało się, że on czuje podobnie. Przeklęty człowiek. W każdym razie 
powinnam była lepiej się na nim poznać. Czekałam do końca miesiąca 
miodowego, żeby powiedzieć mu o Spencerze i długu. Wpadł w szał. Wyzywał 
mnie od najgorszych. Powiedział mi, że jeśli jestem taka dobra w zdobywaniu 
pieniędzy, to mogę sama spłacić swój dług, bo nie dostanę ani pensa 
z majątku Helfordów. 
Summer zastanowiła się przez moment, czy powiedzieć Lil wszystko, 
potem wzruszyła ramionami i dodała: 
- Zapowiedział, że unieważni nasze małżeństwo. 
- Och, kochanie. To po prostu ten wściekły charakter Helfordów. Gdy 
dowie się o dziecku, zapomni z pewnością o tym głupim unieważnieniu. 
- Nie, Lli! Nie możesz mu o tym powiedzieć - krzyknęła Summer. - Nie 
jestem w ciąży. 
- Dobrze, kochanie. Rozumiem, że chcesz mieć przyjemność poinfor- 
288 

mować go o tym osobiście - ze zrozumieniem odpowiedziała Lil. 
- Lord Helford wykupił hipotekę na Roseland od Storma - powiedziała 
z goryczą Summer. 
- Ruark pewnie chciał ci zrobić prezent - stwierdziła Lil. - Wiem, że jest 
zachwycony tym, jak zabawiałaś króla i dwór, Summer, kochanie. Przez 
ostatni tydzień nie słyszałam nic innego, jak tylko opowieści o tym, jakie 
niezwykłe rozrywki przygotowała lady Helford. Wszyscy usiłują cię 
naśladować. Lady Castlemaine przerabia właśnie swój salon na styl perski. 
Kochanie, gdy dowiedzą się, że jesteś w Londynie, będziesz sensacją sezonu, 
a ty leżysz tu, jakby spadły na ciebie ciężary całego świata. - Lil Richwood 
zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego w tym momencie Summer wybuchnęła 
płaczem. - Kochanie, będziesz miała czerwone powieki. Będą cię 
oczekiwać na dworze, a ja nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę tę Frances 
Stewart, którą siostra króla przywiozła z Francji. 
- Lil, mój brat jest znów w więzieniu. Tym razem wysłano go do 
Newgate. 
- Jak to? Przecież był tu zaledwie kilka dni temu. Cóż takiego zrobił ten 
mały szelma? Wiedziałam, że chłopak z taką aparycją nie będzie długo szukał 
kłopotów. 
- Nie zrobił absolutnie niczego. Jeden z sierżantów lorda Helforda chce 
się zemścić na mnie i na nim. Przeszukali go i znaleźli moje dziesięć tysięcy 
funtów. Zatrzymali go za napad. To takie skomplikowane. Muszę poprosić 
króla o pomoc. Czy możliwe jest uzyskanie prywatnej audiencji? 
- No cóż, skontaktuję się dyskretnie z Edwardem Progersem. Poproszę 
go, żeby ci ułatwił spotkanie. 
- Edwardem Progersem? - zdziwiła się Summer. 
- Zaufanym giermkiem Jego Wysokości. Załatwia prywatne transakcje 
finansowe, tajną korespondencję, tego typu sprawy. 
Machnęła niedbale ręką jakby przechodząc do porządku dziennego nad 
tym, że totumfacki króla tak wiele może. 
- Muszę się ubrać. Pojadę do Newgate i spróbuję spotkać się z bratem. 
Może uda mi się dać mu trochę pieniędzy, zanim uzyskam jego zwolnienie. 
- A propos pieniędzy, kochanie. Mam wobec ciebie dług. Będziesz miała 
pieniądze dla Spencera. Za te brukselskie koronki uzyskałam majątek. Nie 
wiesz, czy można załatwić większą partię? 
10 — Pirat i Poganka 289 

- Życie to podstępne skurwysyństwo. Ostatnio, gdy tu byłam, brak pieniędzy 
sprawiał, że przeżyłam piekło. Teraz mam ich zbyt dużo i to wcale 
nie rozwiązuje moich problemów. 
- To niezupełnie tak, kochanie. Z pewnością pieniądze ułatwią życie 
twojemu bratu. Musimy się zastanowić, w co się ubrać do Newgate. To 
miejsce roi się od złodziei i skazanych za długi. 
- Wybierasz się ze mną? - spytała zdziwiona Summer. 
- Oczywiście, skarbie. Odwiedzanie takich miejsc jest teraz w modzie. 
Znajdziesz tam wszystko, od przepychu do kloaki. Gdy skażą jakiegoś 
szlachcica, żyje on w luksusie, a za pieniądze dostarczają mu wszystko, od 
jedzenia po kobiety. Rozbójnicy, którzy mieli pecha, że dali się złapać, 
przyjmują gości. Niektórym, jak Jacksonowi, płacą za spotkania. Było trochę 
szumu tu i ówdzie, że pewna królewska kochanka zapłaciła za to, żeby się 
z nim przespać dla czystej emocji. Więzienny dziedziniec pękał wprost 
w szwach, gdy ucinano głowy dziewięciu szlachcicom, którzy skazali 
królewskiego ojca na śmierć. Ich głowy, zatknięte na szpice, ozdobiły Most 
Londyński, a ciała wyrzucono do fosy... Ach, kochanie, najmocniej cię 
przepraszani. Zapomniałam, że masz mdłości. - Lil przerwała na chwilę. - 
To za katedrą św. Pawła. Możemy wziąć powóz i zostawić go na Paternoster 
Row. Nie włożymy biżuterii, ale nasze stroje muszą wskazywać, że mamy 
pieniądze. Jeśli umieszczono go ze zwykłymi przestępcami, to nie jest jeszcze 
tak źle. Inni mają skute nogi i ręce. Ale to jeszcze nic w porównaniu z tym, 
jak traktują kobiety. Biednym dziewczynom, którym przytrafiło się zajść 
w ciążę bez sakramentu małżeńskiego wymierza się uliczną chłostę. 
Rozbierają je do pasa, a panowie i damy dworu przyjeżdżają je oglądać dla 
zabawy. Och, kochanie. Znów rozpuszczam język bardzo nietaktownie, 
zapominając, że i ty jesteś w ciąży. 
Summer westchnęła. Nie ma najmniejszego sensu zaprzeczać, że jest 
w ciąży, skoro Lil wierzy w to, w co chce wierzyć. 
- Tak... Poza tym będą nam potrzebne maseczki, żeby nas nie rozpoznano. 
Musimy ukryć włosy pod siatką, żeby nie złapać wszy. Potrzebne nam 
też będą jakieś pachnidła, żebyśmy mogły znieść ten smród. Aha. Znajdę 
ci też coś, co jest ostatnim krzykiem mody: chodaki. Małe, drewniane 
platformy dopasowane do obuwia, żeby nie zaszargać w błocie sukien. 
Bardziej podwyższają niż obcasy. 
290 

* * * 
Gdy powóz się zatrzymał, Summer spojrzała ze zdumieniem na Lil 
Richwood. Choć poradziła Summer, by ubrała się dość skromnie, sama 
wystroiła się w jasnoniebieski brokat haftowany złotą nicią. Siatka na włosach 
była ze złotej nitki, maseczka równie ozdobna. Summer wybrała zwykłą szarą 
suknię, czarną siatkę i atłasową maseczkę. Lil dała chodaki, do których trudno 
jej było się przyzwyczaić. Dostała też od niej pomarańczę nadziewaną 
czosnkiem, obszytą czarną satynową wstążką. Małą portmonetkę z pieniędzmi 
Summer ukryła pod suknią gdyż trzymanie jej na wierzchu mogłoby 
stanowić zbytnią pokusę dla więźniów. 
Wysiadły niemal przy bramie Newgate, więc nie musiały daleko iść, ale 
to wystarczyło, żeby Summer uświadomiła sobie, co to za miejsce. Ścieki 
wypływające z więzienia były gęste i czarne od much. Panie zastukały do 
bramy. Klucznik wpuścił je i zaprowadził do poczekalni. Była to duża otwarta 
przestrzeń, gdzie zbierali się i spotykali niegroźni więźniowie. Plac otaczał 
pomost, po którym leniwie przechadzali się wartownicy. Summer rozglądała 
się, mając nadzieję, że zobaczy gdzieś brata. Czuła się bezradna. 
- Hej, ty tam. - Summer spojrzała na dostatnio ubranego mężczyznę, 
stojącego na pomoście i rozmawiającego z wartownikiem. Najwyraźniej od 
kilku minut usiłowali zwrócić jej uwagę. 
Trzymał dwa dziesięciofuntowe banknoty. Zaszokowana, spojrzała na 
Lil, jakby szukając potwierdzenia, czy dobrze odczytała jego intencje. 
- Jak pan śmie! Proszę dać mi spokój, sir - krzyknęła. 
Mężczyzna nadal trzymał banknoty, a wartownik krzyknął: 
- To lord Peregrine Howard. 
- Nie - krzyknęła Summer. 
Lil wyjaśniła jej, że prostytutki działają tu w dzień i w nocy. 
Wartownik znów zawołał: 
- On mówi, że nie będziesz nawet musiała się rozbierać. 
- Nie! - powtórzyła Summer. 
- On chce po francusku - dodał wartownik. 
Summer ze złością założyła ręce na biodra i spojrzała na lorda Howarda. 
- Wydaje się, że pan nie rozumie po angielsku. Powiem zatem prościej: 
odpieprz się pan! 
291 

Lord Howard machnął do niej i zrezygnowany wzruszył ramionami. 
- Cóż to takiego po francusku? - szeptem zapytała Summer. 
Lil w odpowiedzi zrobiła minę, jakby lizała loda, a Summer wzdrygnęła 
się z odrazy. Żeby tylko udało się jej dotrzeć do jakiegoś urzędnika i dowiedzieć 
się, gdzie trzymają Spencera. Po długich oczekiwaniach, gdy 
przejrzano spisy, dowiedziała się, że znajduje się w starej części więzienia. 
Urzędnik wyjaśnił, że jeśli chce się tam udać, musi opłacić nadzorcę, który 
będzie odpowiadał za jej bezpieczeństwo. W miarę, jak prowadzono je w dół 
ciemnego, kamiennego tunelu, sprawdzały się jej najgorsze przeczucia. 
Myślała z przerażeniem, że mógłby prowadzić do przedsionka piekieł. Gdy 
zobaczyła, gdzie przebywa, bardziej niż samo miejsce śmierdzące uryną 
i ekskrementami, przerazili ją współwięźniowie. 
Żelazna krata oddzielała mężczyzn od kobiet. Natychmiast dostrzegła 
brata. Miał całą twarz w bliznach, podbite oko i spuchniętą wargę. Podszedł 
do niej z wściekłością w oczach. 
- Cat, co robisz w tym piekle? Zabraniam ci tu przychodzić. Lil, na litość 
boską, czy nie masz dość rozumu, żeby ją powstrzymać. Powinnyście były 
załatwić sprawę przez pośrednika. 
- Co oni z tobą zrobili, Spider? 
- Musiałem dać nauczkę kilku więźniom. 
Rozejrzała się i dostrzegła pobitych i skrwawionych mężczyzn. Leżeli 
wpółnadzy pod ścianami na wiązkach przegniłego siana. 
- Dlaczego? Czy myśleli, że masz pieniądze? - zapylała naiwnie. 
Nie chciał pozbawiać jej złudzeń. Za nic w świecie nie powiedziałby jej, 
że dniem i nocą musi bronić się przed gwałtem. 
- Chyba tak, Cat. A przyniosłaś trochę? - zapytał z nadzieją w głosie. 
Kiwnęła głową, więc natychmiast zaczął rozmawiać z dozorcą, żeby 
przenieśli go do celi w części więzienia przeznaczonej dla ludzi zamożnych. 
Summer nie mogła oderwać wzroku od celi przeznaczonej dla kobiet. 
Była brunatna od wilgoci. Najbardziej tragicznie wyglądały ciężarne, 
z wielkimi brzuchami, odziane w łachmany. Niektóre były niemal nagie, 
pokryte brudem i wrzodami. Twarze miały pozbawione nadziei, oczy puste. 
Wartownik otworzył celę i wypuścił Spidera. Poszli dalej. W połowie 
drogi Summer ogarnęły mdłości. Myślała, że zwymiotuje własny żołądek. 
Spider trzymał ją, dopóki torsje nie minęły. 
292 

- Na Boga, Summer, przyrzeknij, że już nigdy tu nie przyjdziesz. Czy 
powiedziałaś Ruarkowi, co zrobił Oswald? 
- Nie wymawiaj przy mnie tego imienia. Nie zrobił nic, by powstrzymać 
Oswalda przed wysłaniem cię tu. 
- Nie. Nic o tym nie wiedział. Oswald dowiedział się, że Ruark wraca 
do Falmouth i pozbył się mnie. Cat, nie zrobiłby przecież takiego skurwysyństwa. 
Na litość boską, jest twoim mężem. 
- Mam nadzieję, że już niedługo. Udam się do króla. Muszę cię jak 
najszybciej stąd wydostać. 
- Pani idzie ze mną, powiem pani, ile się należy - powiedział do niej 
strażnik. 
Niechętnie zostawiła Spidera na dziedzińcu. Gdy zaprotestowała przeciwko 
wysokości rachunku, jaki jej wystawili za tygodniowy pobyt brata 
w tym piekle, przerwał jej mrukliwie: 
- Nie prowadzimy działalności dobroczynnej. Powinna pani o tym wiedzieć. 
Policzył mu nawet koszt załatwiania potrzeb naturalnych, a na końcu 
dodał jeszcze szylinga za sprzątnięcie jej wymiocin. 
Zapłaciła dwadzieścia funtów za przeniesienie go do pojedynczej celi 
z wodą, gdzie miał możliwość kąpieli i golenia, oraz za przynoszenie 
posiłków. Zapowiedziała, że zjawi się w następnym tygodniu, o ile do tego 
czasu nie zostanie zwolniony. 
Gdy tylko wróciła na Cockspur Street, zażądała kąpieli. Oddała pokojówce 
ubranie do prania i próbowała zmyć smród, który przylgnął do jej ciała. 
Przyniesiono wiadomość od Edwarda Progersa, że jeśli lady Helford 
przybędzie do prywatnych ogrodów w Whitehall następnej nocy między 
jedenastą a północą, będzie miała szansę porozmawiać z Jego Wysokością. 
Summer przywołała w wyobraźni obraz Whitehall. Była to rozwlekła 
budowla z czerwonej cegły w starym stylu Tudorów. Wszystkie pokoje 
zbudowano w amfiladzie. Wiedziała też, gdzie są kuchnie, gdyż podczas 
wysokiej fali zalewało je czasem i byty wtedy widoczne od strony rzeki. Teraz 
sobie przypomniała. Żeby dostać się do prywatnych ogrodów, trzeba było 
przejść bramą przy Kamiennej Galerii. Żałowała, że król nie znajdzie dla 
niej czasu już tej nocy, ale w końcu doszła do wniosku, że i tak ma szczęście, 
że zgodził się ją przyjąć. 
293 

* * * 
Tymczasem na tę noc Karol wyznaczył spotkanie swojemu przyjacielowi, 
Ruarkowi. 
Siedzieli już ponad godzinę i omawiali sprawy państwowe. 
- Holendrzy wystawili dwie flotylle wojenne. Zamierzają napaść na nasze 
statki w Ameryce u wybrzeży Nowego Amsterdamu i na statki Kompanii 
Wschodnioindyjskiej koło Gwinei u wybrzeży Afryki. Flotą gwinejską dowodzi 
Michael de Ruyter. To geniusz morza, sire. Nie wolno go lekceważyć 
- ostrzegł króla Helford. 
- Słusznie. Być ostrzeżonym to być przygotowanym. Jesteśmy w stanie 
wojny, choć rozgrywa się ona w odległych portach. Robię wszystko, by 
podwoić flotę. Uważam, że powinniśmy rozpocząć masową budowę statków, 
będziemy przecież ponosić także straty. - Karol miał niewiele złudzeń. - Ten 
cholerny Parlament tak ogranicza moje finanse. Chryste, Ru. Przy tych 
skąpych skurwysynach musimy ich ścigać jak tygrysa w dżungli. W otwartej 
walce zawsze zwyciężają, więc trzeba ich przechytrzyć lub zwodzić. Ale 
to już nie twój problem. - Karol zdjął perukę i podrapał się po głowie. 
Spojrzał na gładko zaczesane włosy Ruarka. - Czy choć czasem wkładasz 
perukę? - spytał. 
Ruark roześmiał się i pokręcił głową. 
- Nienawidzę tego. Wolę moje własne włosy. 
- Peruki są bardzo modne na francuskim dworze, jak mówi moja siostra, 
a moje włosy ostatnio posiwiały, jak ogon borsuka. Ale czasem nie mogę 
się oprzeć chęci zdjęcia jej i podrapania się po głowie. 
- Sire, mam jeszcze jedną sprawę. Na skutek pomyłki aresztowano i przewieziono 
do Newgate mojego szwagra, lorda St. Catherine'a. Chciałbym 
prosić o zgodę na jego uwolnienie. 
- Aresztowany za przemyt? - roześmiał się Karol. - Wyraźnie starasz się 
pozyskać sympatię szwagra. Porozmawiaj z Shaftsburym, niech ci podpisze 
zwolnienie tego małego diabła. 
- Dziękuję, sire. Lady Helford spadnie kamień z serca. 
- Jesteś szczęściarzem, Helford. Moja żona uważa, że sypialnia służy 
do tego, żeby porozwieszać w niej obrazy świętych i trzymać tam religijne 
księgi. Śpi ze święconą wodą u wezgłowia. 
Ruark uśmiechnął się. 
294 

- A jednak wobec nagrody, jaką Wasza Wysokość niedługo otrzyma, 
należy dziękować Bogu. Amen! 
- Masz rację - odpowiedział zadowolony Karol. - Czy zostaniesz na noc 
w Whitehall? 
Ruark kiwnął głową, a potem zdecydował się powiedzieć królowi to, co 
mogli inni przed nim ukrywać. 
- Obawiam się, że do Londynu przywleczono zarazę. Rozprzestrzenia 
się. Było wiele doniesień o zachorowaniach wśród załóg. 
- Przekleństwo! Słyszałem plotki, ale nikt ich nie potwierdził. Miejmy 
nadzieję, że nie wyjdzie poza port. Porozmawiam z lordem Sandwichem. 
Admiralicja powinna zarządzić kwarantannę wszystkich statków podejrzanych 
o przywleczenie zarazy. 
- Dobranoc, sire - powiedział Ruark i złożył przed królem głęboki ukłon. 
- Zaczekaj. Pójdę z tobą. Zatrzymujesz się w zielonym pokoju, prawda? 
Ruark potwierdził, świadom tego, że król wybiera się do Barbary, pomimo 
źe minęła północ. 
O świcie Summer obudziły mdłości. Musiała w końcu stawić czoła nieuniknionej 
prawdzie, że będzie miała dziecko. Spała zarówno z Ruarkiem, 
jak i jego bratem, Rorym. Nie była w stanie powiedzieć, który jest ojcem 
dziecka. Ta prawda tak ją dotknęła, że sama nie mogła jej przyjąć. Teraz, 
gdy musiała się pogodzić z faktami, czuła wstyd. Nie mogła powiedzieć o tym 
Lil. Pozwoli jej sądzić, że to dziecko lorda Helforda, tak zresztą, jak 
wszystkim innym. Sama nie była jednak pewna, czy powinna wyznać prawdę 
Ruarkowi czy Rory'emu. Na razie postanowiła zachować w tej sprawie 
milczenie. 
Jeśli ma zostać matką, trzeba podjąć stosowne kroki dla dobra jej samej 
i dziecka. Po pierwsze musi zainwestować pieniądze tam, gdzie będą pewne 
i przyniosą zysk. Jedyną osobą, która jej przyszła do głowy, był Solomon 
Storm. Ubrała się starannie i poprosiła Lil o pożyczenie powozu. 
Ponieważ miała przy sobie całą fortunę, zabrała ze sobą dwóch lokajów 
Lil Richwood. Storm wprowadził ją z szacunkiem do kantoru i zaproponował 
poczęstunek. Tyle razy zwracał się do niej "lady Helford", że 
uświadomiła sobie, jak wiele to nazwisko znaczy w Londynie. 
295 

- Lord Helford chciał pani zrobić niespodziankę spłacając dług obciążający 
Roseland - kiwał głową, zadowolony, że i on miał w tym swój udział. 
- Rzeczywiście zrobił mi wielką niespodziankę - odpowiedziała Summer, 
zastanawiając się, dlaczego wszyscy myślą, że Ruark zamierzał podarować 
jej Roseland. Ale, mówiąc szczerze, ona zrobiła mu lepszą niespodziankę 
w związku z Roseland i jego ciężkim zadłużeniem. 
Zanim wyszła, ulokowała u niego pieniądze na sześć procent. Proponował 
pięć, ale Summer nie była już tą niedoświadczoną dziewczyną ze swej 
pierwszej podróży do Londynu. 

Lord Helford składał wizytę na Cockspur Street 
z mieszanymi uczuciami. Miał nadzieję, że żona nie zamknie mu drzwi 
przed nosem, ale wiedział, że zniósłby znacznie więcej niż kąśliwe uwagi 
Summer, byleby tylko nie narażać jej na lubieżne zakusy króla. 
- Miło mi pana powitać, lordzie Helford. Właśnie minął się pan z nią 
- powiedziała Lil Richwood, zachwycona okazją do wyciągnięcia od niego 
paru nowin. - Proszę wejść i wypić herbatę, a przy okazji zaspokoić moją 
ciekawość. 
- Co ona pani powiedziała? - zapytał wprost. 
- Ach, nie będę tu wyliczała katalogu pańskich win, lordzie, ale chętnie 
odegrałabym rolę adwokata diabła. Powiedziałam jej, że to jakieś głupie 
nieporozumienie... że za nic w świecie nie wyrzuciłby jej pan bez pensa przy 
duszy... zwłaszcza w jej stanie... - Lil zawiesiła głos, jakby zdradziła coś, 
o czym nie powinna mówić. 
- W jej stanie? - podchwycił. - Czy ona jest?... 
Lil uniosła ręce. - Zaklina się, że nie jest. 
Jego wargi przybrały nieustępliwy wyraz. - Dokąd pojechała? 
- Prosiła o powóz, żeby jechać do miasta. Doprawdy nie wiem, ale może 
jej nie być przez kilka godzin. 
- Zostawię jej list - powiedział zdecydowanym tonem. - Prawdopodobnie 
najlepszą rzeczą, jaką możemy zrobić, to nie spotykać się osobiście. Mamy 
oboje niefortunną zdolność działania sobie na nerwy w chwili, gdy znaj- 
33 
297 

dziemy się w jednym pomieszczeniu - skończył i wstał. - Odwiedziłem króla 
i Shaftsbury'ego w sprawie młodego Spencera. Załatwiłem, że go zwolnią, 
więc nie musi już w tej sprawie nic robić. 
Lil przyniosła papier i pióro, a on napisał, że nie ma już potrzeby spotykać 
się z królem, by prosić go o pomoc. 
- Gdy dowie się, co pan zrobił dla jej brata, jestem pewna, że będzie 
gotowa wybaczyć panu wszystko - zapewniała go Lil. 
- Muszę przeprosić ją za kilka rzeczy, które powiedziałem - wyjaśnił. 
- Może wtedy udałoby się nam spróbować jeszcze raz. Wręczył lady Richwood 
bilecik, a gdy wyszedł, Lil zaniosła go do sypialni Summer i położyła 
na pięknym francuskim biureczku. 
Summer po wizycie u Solomona Storma poszła na zakupy do Exchange. 
Sobie kupiła tylko kilka ozdób do włosów i przepiękne wiszące kolczyki, 
które jej się spodobały. Dla Spencera nabyła mydło, ręczniki, brzytwę, 
bieliznę, koszule, spodnie, kubrak i kamizelki szyte według najnowszej 
francuskiej mody. Wiedziała, że ma jeszcze mnóstwo czasu do chwili, gdy 
będzie mogła jechać do więzienia, więc spacerowała po podcieniach, oglądając 
wystawione towary z całego świata. 
Był tam sklep z perukami, tytoniem, pachnący bardzo męsko, francuski 
sklep z rękawiczkami, salon z koronkami, złotnik, tęczowa kolekcja weneckiego 
szkła i marokańskich skór. Gdy wróciła na Cockspur Street, Lii 
pojechała już na bal do lady Somerset. 
Podczas kąpieli zastanawiała się, jak powinna się ubrać na spotkanie 
z królem. Czerwień nie wchodziła w grę; była zbyt prowokacyjna. Czerń 
bardzo stosowna, ale przy jej karnacji nie był to najlepszy kolor. W bieli 
czy jakimś innym pastelowym kolorze będzie widoczna jak na dłoni, a jeśli 
ma się poufnie spotkać z królem o północy w jego prywatnym ogrodzie, 
a potem może nawet przemykać się tylnymi schodami na górę, nie należy 
rzucać się w oczy. Zdecydowała się na suknię z brzoskwiniowego jedwabiu 
i taftową narzutkę w kolorze kości słoniowej. 
Zjadła lekką kolację rezygnując jednak z wina. Będzie potrzebowała 
wszystkich swoich zdolności, żeby sprostać nocnemu zadaniu. Koło dziesiątej 
poleciła lokajowi wezwać chłopca z latarnią, by oświetlał jej drogę do 
Whitehall. Pałac znajdował się po drugiej stronie Pall Mail przy Holbein 
298 

Gateway. Summer nawet nie zauważyła listu od męża, który leżał spokojnie 
na biurku. 
O tej samej godzinie lord Helford wybierał się właśnie do pałacu, by 
spotkać się z kanclerzem. Nie mógł uwierzyć własnym oczom, gdy zobaczył, 
że Edward Progers rozmawia z modnie ubraną kobietą niezwykle 
podobną do jego żony. Był wściekły. Najwyraźniej całkowicie zignorowała 
jego list wyjaśniający jej, że nie potrzebuje już prosić króla o przysługę, ale 
przede wszystkim oburzyło go to, że bez jego pomocy udało się jej uzyskać 
audiencję u króla. 
Nie było to nic innego jak randka zorganizowana dla Karola przez jego 
rajfura, Progersa! Nim doszedł do parku, Summer zniknęła już w środku. 
Poszedł aż do apartamentów królewskich. Nie spotkał nikogo poza odzianymi 
na czerwono gwardzistami, którzy stali w bramie. Postanowił czekać na nią, 
choćby miało to trwać do rana. Wślizgnął się do zacienionej alkowy przy 
królewskiej sypialni i oparł o ścianę. 
Progers poprowadził Summer przez co najmniej trzy salony, zanim 
zapukał dyskretnie do drzwi, skłonił się i wycofał, pozostawiając ją swojemu 
losowi. Natychmiast Karol otworzył szeroko drzwi. Ubrany był bardzo 
nieformalnie, w koszulę i brokatową kamizelkę. Z uśmiechem wprowadził 
ją do pokoju i pocałował w rękę niemal z czułością. Bez wątpienia Karol 
był najbardziej czarującym człowiekiem w całej Anglii. 
Gdy podniósł ręce, by pomóc jej zdjąć pelerynkę, zwróciła uwagę na jego 
niezwykle długie palce. Miał bardzo duże i silne dłonie, niemal chłopskie, 
zdolne do pracy fizycznej. Jego maniery natomiast były nienaganne. Nie 
wykonywał nieprzystojnych gestów, bardziej liczył na swój osobisty urok 
jako sposób uwodzenia kobiet. 
Summer skłoniła się nisko, a Karol podniósł ją natychmiast. 
- To zupełnie niepotrzebne, moja droga, gdy jesteśmy sami. 
- Wasza Wysokość, bardzo dziękuję, że zechciał mnie pan tak szybko 
przyjąć - szepnęła. 
- Lady Helford... Summer, to dla mnie przyjemność. Nie czuj się obca 
na dworze, gdy wreszcie zjawiłaś się w Londynie. 
- Dziękuję, sire - mruknęła, zastanawiając się, kiedy może przedstawić 
mu swą prośbę, aby nie ryzykować posądzenia o brak elementarnych manier. 
299 

- Pozwolisz, bym dziś ja cię obsługiwał. Czy wypijesz ze mną kieliszek 
porto? 
Poprowadził ją do krzesła, które stało przy kominku. W pokoju znajdowały 
się bezcenne meble, dzieła sztuki, wisiały wspaniałe obrazy. Summer 
była wdzięczna, że nie przyjął jej w sypialni. 
Przesunęła wzrokiem po obrazach na ścianie, zastanawiając się, co powiedzieć, 
ale nagle jej wzrok zatrzymał się na wspaniałym portrecie 
i zawołała: 
- Czy to nie Rafael? 
- Tak. Mój ojciec zgromadził największą kolekcję sztuki w Anglii. Ten 
przeklęty uzurpator wyprzedał bezcenne dzieła, jakby to były orzechy kokosowe 
na bazarze. Robię, co mogę, żeby odtworzyć zbiory Rafaela, Tycjana, 
Guido i inne. 
- Mieliśmy kiedyś Rafaela w Roseland, ale ojciec przegrał go w karty 
- powiedziała ze szczerością. 
- No cóż, byłem zarówno księciem, jak żebrakiem, i wiem, co to znaczy 
stracić dziedzictwo dla wyższych celów, ale poświęcenie go w grze karcianej 
to nieprzyzwoitość. 
- Sire, nie mogę prosić pana o łaskę, nie ofiarując nic w zamian. Nie 
pozwala mi na to moja duma. 
Uśmiechnął się do niej ciemnymi oczami. 
- Duma jest czasem przesądem, na który nie możemy sobie pozwolić. 
Summer, ani mi nie pochlebiasz, ani ze mnną nie flirtujesz, jak inne kobiety, 
więc zakładam, że nie składasz mi zwyczajowej oferty. 
Zarumieniła się, potem zdobyła na odwagę. 
- Mój mąż szpieguje dla Waszej Wysokości, mogłabym robić to samo. 
Kobieta może się bardzo wiele nauczyć i wiele przejść dla dobra ojczyzny. 
Wiem, że przeciekają informacje do Holendrów, i może udałoby mi się 
znaleźć źródło tego przecieku. Baron Arlington, sekretarz stanu Waszej 
Wysokości, jest żonaty z Holenderką. 
Karol roześmiał się. 
- Na Boga Arlington ma zastąpić Hyde'a. Lepiej, żeby jego żona nie była 
szpiegiem. 
- Nie chciałam sugerować, że baronowa jest szpiegiem, sire. Podałam 
to jako przykład. 
300 

- Tak, tak. Rozumiem. I w tym, co proponujesz, jest wiele słuszności. 
Potrzebuję na dworze kogoś, kto będzie dla mnie zbierał informacje, więc 
lepiej będzie, jeśli połączy nas tylko przyjaźń. Znów się zaczerwieniła. 
- Summer, jesteś niezwykle rzadkim okazem. Kobieta, która kocha 
własnego męża. 
Summer zaczerwieniła się jeszcze silniej. Gdyby tylko znał o niej całą 
prawdę, byłby z pewnością zaszokowany. 
- Czuję, że mogę mówić z tobą szczerze i otwarcie i że nie zawiedziesz 
mojego zaufania - powiedział cicho. 
- Może pan całkowicie mi zaufać, sire - zapewniła. 
- Jest pewna młoda dama, którą moja siostra przywiozła z Francji. 
Nazywa się Frances Stewart. Interesuję się szczególnie tą damą ale ona wciąż 
odmawia moim względom. Twierdzi, że jest panienką dziewicą, a ja 
chciałbym wiedzieć, czy to prawda, czy też odrzuca mnie dla innego. 
Summer była skonsternowana. 
- Och, sire. Nie miałam na myśli tego typu szpiegowania! 
- No cóż, najdroższa Summer, jeśli uzyskasz dla mnie tę informację, 
poznasz inne sprawy dotyczące bezpieczeństwa królestwa. 
- Wydaje mi się, że Wasza Wysokość bawi się moim kosztem. 
- Chętnie bym się pobawił z tobą, ale trzymasz mnie na dystans jak ta 
piękna Stewart. - Chrząknął. - Powiedz mi, co mógłbym dla ciebie zrobić. 
- Mój brat został niesłusznie uwięziony w Falmouth i wysłany do 
Newgate. Byłam tam wczoraj, sire, i widok warunków, w jakich przebywa, 
złamał mi serce. 
- Moja droga, Ruark już rozmawiał ze mną na ten temat. Dałem swą 
zgodę na uwolnienie twojego brata 
Była tak zdziwiona, że aż otworzyła usta. 
- Nie rozmawiałaś z mężem? 
- Nie, sire. Sądziłam, że jest w Falmouth. 
- Niewątpliwie chciał ci zrobić niespodziankę. 
- Prawdopodobnie - szepnęła. 
- Wydaje mi się, że nocuje dziś w Whitehall. 
Ze strachem myślała, że lord Helford mógł ją zobaczyć z Progersem. 
- Bardzo dziękuję za wspaniałomyślność wobec mojego brata, Wasza 
301 

Wysokość. Nigdy tego nie zapomnę. Dobranoc, sire. 
Pomógł jej założyć pelerynkę i wycisnął na jej czole pocałunek. 
-Au revoir, Summer. 
Przeszła z powrotem przez trzy salony, ale nie dostrzegła nigdzie 
Progersa. Wściekła, pomyślała, że ten podły człowiek zakładał, że pozostanie 
u króla przez całą noc. Wyszła do ciemnego holu i zobaczyła, jak 
z cienia wyłoniła się jakaś postać i zastawiła jej drogę. Przestraszyła się. 
- Ruark, to nie tak, jak myślisz - zaprzeczyła od razu. 
Twarz miał ciemną, ponurą. Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu, 
starając się opanować, wreszcie odpowiedział: 
- Wierzę ci. Gdybym ja się z tobą kochał, godzina by mnie nie zadowoliła... 
Myślę, że Karola także. 
Przerwała mu. 
- Dziękuję, że prosiłeś króla o pomoc w sprawie Spencera. Martwiłam 
się bardzo o niego. 
- Nie dostałaś mojego listu? 
- Jakiego listu? 
- Byłem na Cockspur Street, żeby się z tobą spotkać. Dałem lady 
Richwood list do ciebie. 
- Wyszła już, nim wróciłam - powiedziała. 
- Nie możemy tu rozmawiać, Summer. Mam pokój. Może pójdziesz ze 
mną. 
Była tak zachwycona, że na nią nie krzyczy, nie wyzywa, że gotowa była 
ulec. Może jest coś jeszcze, co powinna wiedzieć o uwięzieniu i uwolnieniu 
brata. 
- Nie więcej niż pół godziny, lordzie Helford. Jest bardzo późno. Niebezpiecznie 
o tak późnej porze znajdować się na ulicy. 
- Odprowadzę cię do domu, Summer - zapewnił. 
Prowadził ją przez labirynty Whitehall, potem na zewnątrz, wreszcie 
doszli do pokoju w zielonym kolorze. Był to jego apartament z wejściem 
z zewnątrz, ale wiedziała, że te małe pokoiki muszą łączyć się z korytarzem 
biegnącym przez pałac Whitehall. 
Gdy Ruark zapalił świece, uśmiechnęła się do siebie. Pokoje wyraźnie 
odzwierciedlały charakter gospodarza. Były tak ciepłe i przytulne, że miała 
302 

wrażenie, że wchodzi do domu. Zdjął jej płaszcz i zaprosił, żeby usiadła. 
Nalał dwa kieliszki białego wina i usiadł naprzeciw niej. 
- Przyszedłem do ciebie dzisiaj, żeby powiedzieć, że uzyskałem zgodę 
króla na zwolnienie Spencera z Newgate. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałem, 
było to, żebyś prosiła króla sama. 
- Dlaczego ty możesz o to prosić, a ja nie? - zapytała zdziwiona. 
- Ponieważ jesteś niezwykłe piękną kobietą. Ponieważ sama powiedziałaś, 
że ci się podoba. Będę z tobą bardzo szczery, Summer... Nie chciałem, byś 
oddała mu się z wdzięczności. - Szukał jej wzroku. 
- Dlaczego to cię tak obchodzi? Przecież między nami wszystko się 
skończyło, sam to powiedziałeś. 
- Nic się między nami nie skończyło, Summer... Przynajmniej jeszcze 
nie. Wiem, że mam diabelski charakter, ale oddałbym wszystko, by między 
nami mogło być tak, jak kiedyś. - Jego głos był tak szczery, tak skruszony, 
że ścisnęło ją za gardło. - To, co było między nami, było piękne... bardzo 
szczególne, rzadkie. Chcę, żebyśmy zaczęli wszystko od nowa. Daj mi 
jeszcze jedną, szansę, kochanie. 
Spojrzała w dół na swój kieliszek i zobaczyła, jak odbija się w nim 
płomień świecy. Czuła, jak mocno zaczyna bić jej serce. 
- Jestem dla siebie samego największym wrogiem, wiesz o tym. Wpadłem 
w gniew, gdy powiedziałaś mi o uwięzieniu swojego brata i o długu na 
Roseland, lecz pożałowałem tego natychmiast. Tego samego dnia umożliwiłem 
Spencerowi, Spiderowi, jak go nazywasz, ucieczkę z pokoju przesłuchań 
przez otwarte okno. Potem pojechałem do Londynu i spłaciłem za 
ciebie hipotekę. 
Po twarzy Summer spłynęła łza. Tak bardzo się kochali, wrośli niemal 
w siebie. Dlaczego nie domyśliła się, że Ruark zrobił to dla niej? 
Wyciągnął dłoń i ujął ją za rękę. Patrzył na nią, jakby była z najcenniejszej 
porcelany. 
- Gdy król i dwór przybyli do Helford Hall, byłem dumny z ciebie, że 
potrafiłaś wszystko tak wspaniale zorganizować. Zrozumiałem natychmiast, 
że nie ma znaczenia, jak byłaś wychowana... Robisz wszystko z takim naturalnym, 
wrodzonym wdziękiem, że nie sposób cię nie kochać. Uświadomiłem 
też sobie, że zrobiłaś to dla mnie. Cierpiałem jak obłąkany z tęsknoty za tobą 
z pragnienia. Tej ostatniej nocy postąpiłem tak niezręcznie, że znów 
303 

pokłóciliśmy się. Byłem brutalny biorąc cię siłą. A chciałem tylko powiedzieć, 
jak bardzo cię kocham. 
- Ach, Ru - płakała cicho. 
- Cicho, kochanie. Powinno się mnie wychłostać, że przeze mnie płaczesz. 
Wstał i podszedł do jej krzesła, i nawinął na palec pasmo jej włosów. 
- Przepraszam cię za to, co powiedziałem i co ci zrobiłem. Błagam o wybaczenie. 
Wstała i stanęła przed nim. 
- To nie była tylko twoja wina. Kłamałam ci i zachęciłam do małżeństwa 
pod fałszywym pozorem, ale, Ru, przysięgam, że zawsze cię kochałam. 
Bezwiednie pochyliła się ku niemu z zamkniętymi oczami. 
Przytulił ją mocno do siebie. Odchyliła głowę do tyłu, a jej usta same 
rozchyliły się do pocałunku. Namiętność ogarnęła ich jak płomień. 
- Kochanie, zostań ze mną - błagał. - Niech między nami nie będzie już 
żadnych tajemnic... obiecaj. 
Rzeczywistość wkroczyła do jej świadomości i pomyślała, jaką występną 
była spotykając się z Rorym. Najbardziej na świecie pragnęła miłości swojego 
męża, ale pamiętała, jak zareagował na jej poprzednie wyznania. Zapamięta 
to na zawsze. Już nigdy nie wyzna mu niczego. 
- Powinnam już iść, Ru. Ciotka Lil będzie się o mnie niepokoić. 
W odpowiedzi pochylił się nad jej ustami. Byli jak dwoje ludzi wygłodzonych 
z powodu wzajemnego pożądania. Ściągnął z mej suknię i opuścił 
na podłogę. Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Wystarczyło dotknięcie 
jego ręki, by namiętność wzięła ją we władanie. 
Gdy już była naga, jego usta nie spoczęły nawet na chwilę. Niemal 
niezdolna, by oddychać, szepnęła: 
- Ru, rozbierz się. Nie masz pojęcia, ile rozkoszy daje mi to, że cię 
dotykam. 
Natychmiast rozpiął koszulę, a jej dłonie wślizgnęły się pod nią i pieściły 
jego potężne mięśnie. Zsunął spodnie, a ona obsypała drobnymi pocałunkami 
twardy brzuch. Jęknął z rozkoszy, a jego twarda lanca gwałtownie 
wyskoczyła z wycięcia spodni muskając jej policzek. A potem była już tylko 
rozkosz. Zaczęła błądzić ustami po tej części jego ciała, która potrafiła dać 
jej tyle rozkoszy. W końcu rozchyliła wargi i pozwoliła, by wypełnił usta. 
Koniuszkiem języka dotykała wypukłości, przesunęła nim po delikatnym 
304 

rowku. 
Ruark wcale nie chciał dopuścić do tego, by ich pieszczoty skończyły 
się zbyt szybko. Położył ją więc wysoko na poduszkach, by teraz ona mogła 
przyjąć swoją porcję pieszczot. W końcu żadne z nich nie mogło już czekać 
ani chwili dłużej. Ujął delikatnie jej uda i rozwarł je szeroko, po czym jednym 
pchnięciem wszedł w nią aż do końca. Jęknęła z rozkoszy. Kochali się 
łagodnie, powoli, by jak najbardziej przedłużyć ten akt wzajemnego zespolenia. 
Jednak wkrótce jej namiętność osiągnęła taki poziom, że jęknęła cicho: 
- Teraz, Ru, proszę. 
W tym samym momencie osiągnęli stan ekstazy, ale Ruark nie opuszczał 
jej i była mu za to wdzięczna. Między nią a nim najwspanialsze było 
to, że za każdym razem było im ze sobą lepiej. Każdy kolejny akt dawał 
im więcej rozkoszy. 
Przez następne kilka godzin Ruark zapewniał ją o miłości takimi słowami, 
że omdlewała niemal ze szczęścia. Cały świat zawęził się do jednego łóżka. 
Zniknęło wszystko i liczyła się tylko ta na nowo odkryta intymność. Usta 
Ruarka były niewiarygodnie czułe, gdy całował jej policzki, powieki, szyję 
i usta. Całował ją tak delikatnie, że łzy same napływały do oczu. Przed świtem 
zasnęli, przytuleni, splątani, złączeni miłością. 
Gdy zbudzili się, gorący policzek Ruarka dotykał jej piersi. Patrzyła na 
niego chłonąc ciepło ciała i nagle poczuła mdłości. Jęknęła, a kiedy usiadł 
i spojrzał na nią zatroskany, powiedziała: 
- Chyba ta ryba, którą zjadłam na kolację, nie była świeża. 
Zmarszczył natychmiast brwi. 
- Dlaczego mnie okłamujesz? - spytał ostrym tonem. 
- O czym mówisz? - krzyknęła desperacko, usiłując powstrzymać mdłości. 
- Nosisz moje dziecko - stwierdził. 
- Na jakiej podstawie tak sądzisz? - spytała lekko. - Tylko dlatego, że 
kochałam się z tobą w dzień i w nocy przez dwa tygodnie. 
Oczy zwęziły mu się niebezpiecznie. 
- Nie miałaś zamiaru mi o tym powiedzieć? 
- Nie ma o czym mówić - upierała się. 
Nie była w stanie dłużej powstrzymać torsji. Sięgnęła pod łóżko i zwymiotowała 
do nocnika. 
- Lil mi powiedziała - dodał cicho i przyniósł jej ręcznik, żeby wytarła 
305 

usta. 
- Czy możesz mi powiedzieć, po co to przesłuchanie? - zapytała ze 
złością. - Czy jeśli urodzę ci syna, zrezygnujesz z unieważnienia naszego 
małżeństwa? - wybuchnęła. 
Chwycił ją za ramię i potrząsnął gniewnie. 
- Przyjechałaś do Londynu, wiedząc, że jesteś w ciąży. Powinienem cię 
sprać. Jutro odsyłam cię do Helford Hall. W Londynie panuje zaraza, to nie 
jest bezpieczne miejsce dla dziecka. 
Zrzuciła jego dłoń i stała przed nim naga, z wyzwaniem w oczach. 
- Wysyłasz mnie do domu? Ty? Chyba się przesłyszałam, Ruarku 
Helford. - Wobec gniewu mdłości minęły. - Pozwól, że ci coś wyjaśnię. Nie 
odeślesz mnie nigdzie. Możesz sobie zabrać swój Helford Hall i twoje drogocenne 
małżeństwo i wsadzić je tam, gdzie małpy chowają orzechy. To 
dziecko jest moje... i moje życie jest moje. Sama decyduję, gdzie będę, a gdzie 
nie będę mieszkać. A jeśli nalegasz, żeby między nami nie było tajemnic, 
powiem ci, do czego mnie zmusiłeś. Gdy przysiągłeś, że nie dostanę od ciebie 
pieniędzy, i poradziłeś, żebym zdobyła je sama, to właśnie zrobiłam. Pojechałam 
na drogę przebrana za rozbójnika i obrabowałam twoich gości 
z pieniędzy i klejnotów, aż zebrałam na spłatę hipoteki Roseland. 
- O mój Boże! -jęknął. 
- Ja jestem Czarnym Kotem. Twój przeklęty sierżant Oswald aresztował 
nie tego St. Catherine'a. 
Roześmiała się wyzywająco. 
Twarz Ruarka była ciemna z wściekłości. Zaczął jej grozić. 
- Zabiorę ci dziecko. 
Odsłoniła zęby jak wilczyca broniąca swych małych. 
- Będę więc musiała udowodnić, że to nie jest twoje dziecko! 
W tym momencie jego dłoń wylądowała na jej policzku. Padła na łóżko. 
- Nie wybaczę ci tego nigdy, ty skurwysynu. 
W morderczym nastroju ubrał się i opuścił Whitehall. 

Summer rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu 
jakiegoś poręcznego przedmiotu. Wcale nie poczuła się lepiej, gdy para 
bezcennych porcelanowych figurek z epoki Ming roztrzaskała się o ścianę 
na tysiące kawałków. Była bardzo nieszczęśliwa. Rzuciła się na łóżko 
i płakała, jakby chciała wypłakać całe swoje serce. Przekleństwo! Tak już 
było dobrze tej nocy, dlaczego nie udało się utrzymać tego, gdy przyszedł 
dzień. 
W nocy mówił jej, jak bardzo ją kocha, jak za nią tęsknił, jak jej 
potrzebował, a potem o świcie znów stracił panowanie nad sobą i w końcu 
uderzył ją. To już koniec. Teraz już i ona chciała unieważnienia małżeństwa. 
Gdy wróciła na Cockspur Street i wykąpała się, pojawił się Spider. 
Nie rzuciła mu się na szyję, by zapłakać z ulgi, lecz tylko podstawiła mu 
policzek. 
- Widzę, że znalazłeś nowe ubrania, które ci kupiłam. Mam nadzieję, 
że zanim je włożyłeś, zrobiłeś coś, żeby pozbyć się więziennych wszy. 
Uśmiechnął się od ucha do ucha i odpowiedział: 
- Daj mi z pięć funtów. Muszę zacząć nową karierę. Słyszałem o modnym 
domu gry w Bell Yard. 
Dała mu pieniądze, choć nie mogła powstrzymać się od komentarza. 
- Jeśli masz zamiar iść w ślady ojca, nie bądź tak głupi, żeby dać się 
złapać. Nie chcę, żeby cię tu przynieśli z kulką w brzuchu. 
- Bardzo to ładnie ujęłaś, Cat. 
- Jeśli oczekujesz elegancji, trafiłeś pod zły adres. Ale spróbuj zachowy- 
34 
307 

wać się w sposób cywilizowany, przynajmniej dopóki jesteśmy pod dachem 
ciotki Lil. Być może znajdę dla nas jakieś mieszkanie. 
- I wtedy będę mógł już zachowywać się w sposób niecywilizowany? 
- spytał z miną niewiniątka. 
- Ponieważ jesteś cholernym mężczyzną, nie wątpię, że będziesz - 
odpowiedziała. 
- Widzę, że najwyraźniej miałaś ostatnio do czynienia z lordem Helfordem. 
Tylko on potrafi wprawić się w tak kurewsko zły nastrój. 
- Przepraszam, Spider. Masz oczywiście rację. Myślałam, że się 
rozchoruję, gdy ta świnia, Oswald, wysłał cię do Newgate. Byłam u króla 
w sprawie twojego uwolnienia i Jego Wysokość powiedział mi, że Ruark 
już był z tym u niego. Byłam mu bardzo wdzięczna i udało nam się osiągnąć 
tyle, że mogliśmy już normalnie ze sobą rozmawiać, dopóki nie dowiedział 
się o dziecku. Skończyliśmy grożąc sobie wzajemnie, jak zwykle. 
- Będziesz miała dziecko, Cat? - zapytał Spencer z troską w głosie. 
- Wiele bym dała, żeby tak nie było - szepnęła. 
- Nie chcesz swojego dziecka, Cat? - spytał zaszokowany. 
- To nie tak. Oczywiście, chcę tego dziecka, tylko, że... ja sama nie wiem, 
który Helford jest jego ojcem. 
Rzuciła okiem na twarz Spidera i dostrzegła, że było w niej coś więcej 
niż zaszokowanie. Potępiał ją wyraźnie z powodu małżeńskiej zdrady. 
- Ale co piętnastoletni chłopak może wiedzieć o tych sprawach - powiedziała 
ze złością. 
Zesztywniał. 
- Wiem mniej więcej, co jest dobre, a co złe. Co zrobisz, jeśli okaże się, 
że to dziecko Czarnego Jacka? 
- Nie będzie problemu, jeśli to dziecko Rory'ego - powiedziała wyzywająco. 
- Jesteś tego pewna? Przywiózł cię do Londynu i zniknął. Kiedy 
zobaczysz go znowu? 
Wzięła do ręki jego kapelusz i podała mu. 
- Myślę, że jesteśmy oboje dostatecznie dorośli, żeby wzajemnie nie 
wtrącać się w swoje sprawy - zamknęła rozmowę. 
308 

Lil nie chciała nawet słyszeć o tym, żeby Summer się wyprowadziła. 
- Zastanów się po prostu, kochanie, co będzie dla ciebie wygodniejsze. 
Ten dom leży w najmodniejszej części Londynu i blisko Whitehall. A jeśli 
zdarzy ci się zostać dłużej na dworze, możesz skorzystać z apartamentu 
Helfordów. 
-Ale pomyśl, Lil, czy naprawdę nie będzie ci przeszkadzało, że Spencer 
będzie tu mieszkał. Wychodzi i przychodzi, kiedy chce i z pewnością będzie 
miał przyjaciół, którzy niekoniecznie będą ci się podobać - ostrzegła ją 
Summer. 
- Wiesz, kochanie, że bardzo lubię przystojnych mężczyzn, zwłaszcza 
młodych. 
-A co będzie, gdy dziecko się już urodzi? - zapytała wprost Summer. 
Lil Richwood klasnęła w ręce. 
- Robimy więc postępy. Przyznałaś w końcu, że jesteś w ciąży. Załatwimy 
akuszerkę, a kiedy przyjdzie twój czas, przeniesiesz się do niej. A potem 
będziemy po prostu razem mieszkać. Będziemy po prostu rodziną. 
Summer uściskała ją gorąco. Była najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek 
Summer spotkała. Zamierzała w jakiś sposób odzyskać Roseland. 
Nie wiedziała jeszcze, jak to zrobi, ale była pewna, że albo uczciwie, albo 
oszustwem musi je odzyskać. Było to w końcu dziedzictwo Spencera i choć 
ten mały urwis daleki jest jeszcze od myśli o małżeństwie, to jednak gdy 
założy rodzinę, Roseland powinno należeć do lorda Spencera St. Catherine'a 
i jego żony, a potem do ich potomków. 
Ponieważ Lil okazała się tak gościnna, a Summer wiedziała ojej 
marzeniu, by pokazać się na dworze, zaprosiła ciotkę, by jej towarzyszyła 
tej nocy. Przyjęcia i bale zostały zaplanowane na cały okres pobytu matki 
Karola i jego siostry w Anglii. 
Lil odbyła konsultacje zarówno z Summer, jak i Dorą, szefową jej 
ogromnej garderoby. Wybrano w końcu taftową suknię w królewskim kolorze 
błękitu z metrami srebrnej koronki. 
- Kobieta koło pięćdziesiątki nie powinna stroić się we wstążki, ale nic 
mnie to nie obchodzi - zapowiedziała Lil. - Nie będę wyglądała jak stara 
szkapa, nawet jeśli nią jestem, prawda, kochanie? 
Podczas balu Karol przedstawił Summer królowej Katarzynie. Żal się 
jej zrobiło bladolicej młodej kobiety, która tak zręcznie używała wachlarza, 
309 

że gdy śmiała się, zakrywał jej wystające zęby. 
Katarzyna odezwała się do niej: 
- Mamy wiele wspólnego, Summer... Zarówno twój mąż, jak i mój, są 
stanowczo zbyt atrakcyjni dla innych kobiet. Czy twój mąż też cię zdradza? 
Summer speszyła się nieco tym bezpośrednim pytaniem królowej, ale 
najwyraźniej niewierność męża przytłaczała jej myśli i bardzo ją martwiła. 
Bardzo starannie zastanowiła się nad odpowiedzią. 
- Tak. Lord Helford jest wysokim postawnym mężczyzną, podobnie jak 
Jego Wysokość, ale ja nigdy nie pytałam, czy jest mi wierny. Może nie jest, 
ale ja mam dość rozsądku, żeby wiedzieć, że krótkie spotkania czy nawet 
romanse nie zagrażają żonie, o ile ją dobrze traktuje. 
Królowa pochyliła na bok głowę i powiedziała: 
- Jest ktoś, z kim chciałabym cię poznać. Nazywa się Frances Stewart. 
Mój mąż myśli, że jest w niej zakochany. Gdy ją już poznasz, chcę, żebyś 
mi powiedziała uczciwie, czy to jego najnowsza kochanka. 
Summer zdziwiła się bardzo, że Frances Stewart jest tak młoda. Była 
to wysoka, bardzo szczupła dziewczyna o jasnych włosach. Katarzyna 
zaprosiła Summer i Frances, żeby następnego dnia towarzyszyły jej do teatru, 
i zostawiła same, żeby się lepiej poznały. Frances zainteresowała Summer. 
Z pozoru zwykła, prosta dziewczyna. Jak na pannę, która spędziła lata na 
rozpustnym francuskim dworze, wydawała się straszliwie naiwna. 
- Masz szczęście, że udało ci się wyjść za mąż. To jedyna myśl, którą 
pieszczę w swym sercu - powiedziała Frances, 
Właśnie wtedy Summer dostrzegła Barbarę Castlemaine z trzema 
dżentelmenami, wchodzących do sali gry. Zatrzymała się, przesunęła 
wzrokiem po Frances jakby taksując ją, a potem zaprosiła Summer. 
- Może zagramy w karty, lady Helford. Jestem zdecydowana zdjąć z pani 
te rubiny prędzej czy później. 
Frances szepnęła do Summer pod osłoną wachlarza: 
- O Boże! Po co ona się przy nas zatrzymała. Na zawsze stracę moją 
reputację. 
- Lady Castlemaine jest metresą króla, a na tym dworze to nie jest 
dyshonor - wyjaśniła Summer. 
- Lady Helford, jestem panną. Jeśli moje nazwisko nie będzie bez skazy, 
nigdy nie otrzymam propozycji małżeństwa. 
310 

- Rozumiem - odpowiedziała Summer, z trudem powstrzymując śmiech. 
- A kto jest tym szczęśliwym wybranym? 
- No cóż, jakikolwiek pan na dworze, który posiada tytuł, a nie jest 
obciążony żoną - zwierzyła się Frances. 
Później Summer powiedziała królowej: 
- Wasza Wysokość, zapewniam panią, że Frances Stewart nigdy nie 
zostanie niczyją kochanką. Jest przekonana, że musi dbać o reputację, żeby 
otrzymać godną propozycję małżeństwa. 
Królowa była zachwycona. 
- Jest pani bardzo przebiegła. Będzie pani znosić mi różne ploteczki. 
Summer uśmiechnęła się wewnętrznie. Pragnęła przygody i intrygi, 
podniecającego niebezpieczeństwa nierozerwalnie związanego ze szpiegostwem, 
ale jak na razie, jedyną sprawą, jakąjej powierzono, było ustalenie, 
kto z kim sypia. Na podstawie własnego doświadczenia Summer uznała, że 
takie intymne informacje nie powinny nikogo obchodzić poza samymi 
kochankami. 
W ten sposób Summer weszła w wir życia towarzyskiego. Co rano 
jeździła konno, po południu składała wizyty w teatrze lub przebywała na 
dworze. Czasem musiała uczestniczyć w nonsensownych eskapadach 
z królową i jej dwórkami. Nazywano to swawolami. Uważały, że szczytem 
odwagi jest przebierać się w sprzedawczynie pomarańczy i w teatrach 
sprzedawać swoje towary. Wraz z londyńczykami chodziły oglądać szympansy, 
przywiezione z Gwinei, i myślały, że można je nauczyć mówić po 
angielsku. 
Summer powoli zaczynały już denerwować te bezcelowe zabawy. Oto 
Frances Stewart, głupia, zawodowa dziewica, poddająca króla ciężkim 
próbom, i Barbara Castlemaine rozkładająca nogi i wyciągająca równocześnie 
chciwą dłoń, żeby zapłacił jej długi karciane w czasie, gdy dzieci po ulicach 
zbierały szmaty, a w biednych dzielnicach buszowała zaraza, znajdująca 
wspaniałą pożywkę w szmatach i robactwie. 
Już zupełnie otwarcie zaczęto mówić o wojnie. W miarę, jak udawało 
się gromadzić odpowiednie środki, budowano i wyposażano okręty. Książę 
Rupert objął dowództwo nad jednostką o nazwie Henrietta (na cześć jego 
matki), a lord Sandwich osobiście eskortował królewską siostrę przez kanał, 
311 

zanim jeszcze stało się tam gorąco. Karol przyjął ambasadora Holandii 
i ostrzegł go, że Holandia posuwa się za daleko i Anglia ma zamiar podjąć 
stosowne kroki. Nadeszły raporty o zwycięstwie Anglii w Gwinei, także 
w bitwie koło Nowej Holandii w Ameryce. Praktycznie rzecz biorąc, 
Holendrzy ponosili straty na wszystkich kontynentach. 
Wszędzie widziało się mundury. Kompanie wojska w białych kubrakach 
maszerowały po Londynie. Szczególnym powodzeniem cieszyła się 
marynarka. Oczywiście, te ciągłe rozmowy o wojnie wpłynęły na modę. 
Nosiło się kolor granatowy i mosiężne guziki oraz czerwone kubraki. Te 
prowokacyjne suknie o męskim kroju dobrze wyglądały na szczupłych 
damach, ale dla większości, o kształtach zbyt obfitych, ta moda była zabójcza. 
Modne stało się też mówienie o wojnie, unikano jednak tematu zarazy. 
O tym słyszało się tylko szepty. Ale mówić się zaczęło, gdyż przeklęta plaga 
zaczęła wślizgiwać się powoli do modniejszych części miasta i wydawało 
się, że dzwony, które dzwoniły na zmarłych, nie cichnąjuż ani w dzień, ani 
w nocy. Teraz dworacy, udający się do teatru w Drury Lane nie mogli już 
udawać, że nie widzą czerwonych krzyży na bramach domów, a napisy na 
domach: "Boże, zmiłuj się nad nami" - sprawiały, że tracili dech. 
Wreszcie zaczęto mówić głośno z zatroskaniem. Potem był już tylko 
głośny krzyk: "Zaraza!" Wkrótce się okazało, że zaraza nie ma względów 
dla tytułów. Londyn nie był w stanie powstrzymać kostuchy, której kosa 
machała często, dając stałe zatrudnienie grabarzom. Zaczęto zamykać teatry. 
Przetrzymywano na pokładzie załogi statkówr i nie zezwalano im na 
szwędanie się po portowych tawernach. Wreszcie król podjął decyzję, by 
przenieść dwór do Hampton Court, aż za Richmond. Fanatycy twierdzili, 
że zaraza jest karą boską zesłaną z niebios za rozpustę dworu, którą zaraziło 
się całe społeczeństwo. Inni mówili o ogólnym rozluźnieniu moralnym. 
Mówiło się, że wszyscy londyńczycy mają mordercze temperamenty; 
oszukaliby nawet ślepca i okradli żebraka z ostatniego grosza. Wszystko to 
była prawda, ale londyńczycy, poczynając od księcia, a na żebraku kończąc, 
nie zmienili na jotę swoich obyczajów. Zdawało się, że tym gwałtowniej 
oddają się przyjemnościom i rozpuście. 
Summer zrezygnowała z nudnego towarzystwa królowej Katarzyny 
i Frances Stewart na rzecz otoczonej tłumem Barbary Castlemaine i Annie 
Carnagie. W towarzystwie Buckinghama i Henr'ego Jermyna popłynęły 
312 

pewnej nocy do Southwark, by obejrzeć jakieś wydarzenie, które miało być 
ekscytujące. Były to walki na noże, dużo bardziej krwawe niż walki kogutów 
czy zapasy niedźwiedzi. Pierwsze walki miały trwać do pierwszej krwi, ale 
o głównym pojedynku mówiono, że zakończy się śmiercią jednego 
z przeciwników. 
Towarzystwo przybyło z tuzinem lokajów, wszyscy rozgadani i roześmiani. 
Chłopcy z pochodniami zaprowadzili ich w tajne miejsce, gdzie miały 
się odbyć walki. Summer miała na głowie kapelusz z piórem. Naśladując 
Czarnego Jacka Błyskawicę, ubrała się w biało-czarną suknię. Nawet 
w powietrzu czuło się napięcie i Summer czuła, jak puls jej przyspiesza. To 
była miła zmiana po towarzystwie, w którym ostatnio przebywała. Okazało 
się ono nieznośnie nudne i cholernie religijne. 
Miała już przyjąć srebrną piersiówkę z rąk jednego z wielbicieli i wychylić 
jej zawartość, gdy jakaś silna dłoń chwyciła ją za nadgarstek. 
- Do wszystkich diabłów! - zaklęła. - Puść mnie albo załatwię, że cię 
pobiją! 
- Co pani powie, madame - odpowiedział jej lord Helford tak złowieszczo, 
że dreszcz przebiegł jej po krzyżu. - Uważam, że walki na noże to nie jest 
odpowiednie miejsce dla matki mojego dziecka... A może już pozbyłaś się 
go? - Zmierzył jej szczupłą sylwetkę od stóp do głów. 
Jego słowa były jak sztylet w serce. 
- Dlaczego jesteś takim okrutnym skurwysynem? - zapytała cicho, 
przełykając łzy. 
Ogarnęło go pożądanie. Była tak kusząco piękna, jak nigdy przedtem. 
Miała wciąż szczupłą talię, ale jej piersi były już powiększone. Wyobraził 
ją sobie nagąi aż do bólu pragnął skosztować jej nowej dojrzałości. Jego 
zielone oczy lśniły skrywaną furią. 
- Nie przeciwstawiałem się twoim wyprawom z królową. Jest zawsze 
dobrze strzeżona, nawet jeśli o tym nie wie, ale towarzystwo, które wybrałaś 
dziś, jest zupełnie nie do przyjęcia. Jeśli będziesz z nimi przebywać, staniesz 
się dziwką, taką samą jak te, z którymi przyszłaś. Zabieram cię do domu. 
- Niech cię weźmie zaraza, Helford! 
Podczas szalejącej zarazy takie przekleństwo było szczególnie złowieszcze. 
- Może też wziąć ciebie, madame. Słyszałem, że ciężarne kobiety są 
313 

szczególnie podatne. 
Westchnęła głęboko. Od pewnego czasu odczuwała potężny strach myśląc 
o zarazie. Ujął ją mocno za łokieć. 
- Nie dotykaj mnie - rozkazała ze złością. 
- Jeśli sama nie pójdziesz, zabiorę cię stąd siłą. Możesz wybrać - 
powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. 
Rozejrzała się wokół, żeby sprawdzić, czy ktoś obserwuje jej kłótnię 
z mężem, i uznała, że lepiej będzie ulec mu. Helford był zdolny do każdego 
okrucieństwa, które mogła sobie wyobrazić. Jego powóz czekał. Pomógł jej 
wsiąść. Usiadła ze złością na aksamitnym siedzeniu. Przebywanie z nim w tak 
małym pomieszczeniu było niemal nie do zniesienia. Nawet powietrze było 
naładowane napięciem seksualnym. W końcu, nie mogąc już dłużej tego 
znieść, rzuciła głośno: 
-Nienawidzę cię! 
Jego głęboki głos wypełnił wnętrze powozu. 
- Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść. To obojętność. A obojętność 
to uczucie, którego nigdy między nami nie będzie. 
- Jak mogłeś powiedzieć coś takiego o mnie i dziecku? - spytała z udręką. 
- Ponieważ chciałem cię dotknąć, to chyba oczywiste. Ani przez moment 
nie pomyślałem, że mogłabyś to zrobić - przyznał. Głos stał się znów twardy. 
- Więc mówisz, że nie opuścisz Londynu? 
Jej umysł pracował szybko. 
- Gdyby Roseland należało do mnie, zastanowiłabym się nad ucieczką 
przed tą straszną zarazą... 
Zawiesiła głos. Odwrócił się do niej w ciemnym powozie i musnął dłonią 
jej pierś. Krzyknęła, jakby ją sparzył. Nagle znalazła się w jego ramionach. 
Przyciskał ją mocno do serca, a jego usta wpiły się w jej wargi jakby 
zaspokajając nie nasycony głód. 
- Ru! - krzyknęła, niepewna, czy kierowało nim pożądanie czy miłość. 
- Ukochana, najmilsza - mówił ochryple. - Dlaczego tak się wzajemnie 
torturujemy? Gdy widzę cię w towarzystwie innych mężczyzn, roześmianą, 
pragnę ich pozabijać. Ciebie także - powiedział z okrucieństwem. 
Ogarnęło ją poczucie winy w związku z Rorym. 
- Wolałabym być w Kornwalii, z dala od niebezpieczeństwa. 
Przytulił ją mocniej. 
314 

- Niebezpieczeństwo? Dla ciebie nie ma bezpiecznego miejsca. Jeśli 
wyślę cię do domu, wystarczy, że się zaczniesz nudzić, i natychmiast 
przebierzesz się za Czarnego Kota - oskarżał ją. 
- Wkrótce będę już zbyt gruba, żeby udawać rozbójnika. 
- Mam nadzieję - odpowiedział, kładąc jej dłoń na brzuchu, jakby brał 
go w posiadanie. 
- Jeśli mam być szczera, to i Spencer byłby bezpieczniejszy w domu. 
Londyn ma na niego zły wpływ. 
- Co ten mały diabeł znów planuje? - dopytywał. 
- Nic takiego - odpowiedziała niepewnie. 
- Dziwki, szulerka, pijatyki. Nie mam co do tego wątpliwości. Zamartwiasz 
się tym na śmierć, jak sądzę. 
- Trafił w towarzystwo hulaków - broniła go. 
- Zupełnie jak ty - powiedział z naciskiem. 
- Niech cię diabli, Ruark!. Jesteś jedynym mężczyzną, który uważa, że 
najlepszym sposobem, żeby mnie zdobyć, jest obrażanie mnie. 
Jej słowa wznieciły jego pożądanie. 
- Zostań ze mną dziś w Whitehall - zaproponował. 
Udawała obojętność. 
- A niby dlaczego miałabym to zrobić? 
- Jesteśmy wzajemnie siebie spragnieni - odpowiedział, pocierając 
kciukiem jej stwardniały sutek. 
- Może ty - odpowiedziała drwiąco. 
- Pragniemy oboje spędzić tę noc w swych ramionach. 
- Może ty - powtórzyła. Miał jednak nad nią taką władzę, że zaczęła drżeć. 
- Byliśmy zawsze bardziej kochankami niż małżonkami - mruknął 
z ustami przy jej szyi. 
Pragnął wejść w nią głęboko, pragnął posiąść ją tej nocy. Wiedział, że 
oddałby wszystko za jej miłosny jęk. 
- Proszę tylko o tę jedną noc. 
Odsunęła się od niego, tym razem naprawdę obrażona. 
- Jak śmiesz traktować mnie, jakbym była dziwką?! 
- Na miłość boską, Summer! Czego ty chcesz? Nie chcesz zachowywać 
315 

się jak uczciwa żona i jechać do domu, który jest twoim miejscem, więc 
ograniczam swoje błagania do jednej nocy. Najpierw mnie kusisz, a potem 
wystawiasz na próbę moją męskość. Nie wiem, czy powinienem cię udusić, 
czy zgwałcić, a może jedno i drugie. - Przyciągnął do siebie jej twarz 
i delikatnie pocałował jej usta. - Jedź ze mną do Whitełiall... na twoich 
warunkach. 
- Zdecydowanie nie - powiedziała bez wahania. - Zawieź mnie na 
Cockspur Street albo wysadź tu, na ulicy. 
- Do licha, Summer! Dlaczego jest w tobie tyle złej woli? 
- Gdybym się nie przeciwstawiała, zgniótłbyś mnie w ciągu jednej 
sekundy. 
- Niewielka szansa. Jesteś równie zawzięta jak dziesięciu mężczyzn. 
Stangret zwolnił przy Whitehall, ale Ruark polecił mu jechać na Cockspur 
Street. Pomógł jej wysiąść i odesłał powóz. 
- Nie zapraszałam, żebyś wszedł do środka - powiedziała z naciskiem. 
- Nie potrzebuję zaproszenia. Jesteś moją żoną. 
- Chciałam cię właśnie prosić, żebyś przyspieszył sprawę unieważnienia 
naszego małżeństwa - powiedziała niepewnym głosem. Objął ją ramieniem 
i na poły wciągnął po schodach. 
- Jesteś najbardziej szaloną kobietą, jaka mogła trafić się mężczyźnie 
- stwierdzł. 
- Więc dlaczego ze mnie nie zrezygnujesz? Sądziłam, że to już koniec. 
Stali przy drzwiach do domu. 
- Między nami nigdy się nic nie skończy. - Wsunął palce w jej włosy. 
- Jesteś wciąż najpiękniejszą kobietą, jaką widziałem. Dla uczczenia pierwszego 
tygodnia naszego małżeństwa kupiłem ci brylantową kolię, ale nasz 
miesiąc miodowy nie przetrwał nawet tygodnia - powiedział z głębokim 
żalem w głosie. - Jeśli pozwolisz mi z tobą zostać, dam ci ją. 
- Nie tak łatwo mnie kupić. Ale jeślibyś zaoferował mi Roseland, 
mogłabym się nad tym zastanowić. 
Chwycił ją w ramiona i zaniósł po schodach. Protesty na nic się nie zdały. 
Przestał prosić. Był mężczyzną, a ona była jego żoną. Zdecydował się 
wyegzekwować swoje prawa. Postawił ją dopiero w sypialni i zaczął się 
rozbierać. 
- Nie, Ruark! Nie chcę! Będę walczyć. 
316 

- Jak chcesz. Zamierzam posiąść cię z twoją czy wbrew twojej woli - 
powiedział spokojnie. 
Odeszła od niego. Przyglądała się, jak się powoli rozbiera. Powiedziała 
sobie, że nie warto być głupią. Jeśli właściwie rozegra karty, Roseland będzie 
jej. 
Gdy był już nagi, zaczął skradać się do niej, jak myśliwy do swej ofiary. 
Summer wiedziała, że może być niebezpieczny, ale niebezpieczeństwo 
zawsze ją pociągało. Umknęła mu, ale przez ramię kusząco przyglądała się 
jego podchodom. Gdy chwycił ją i usiłował zdjąć suknię, zaczęła walczyć 
z taką zaciętością, że upadli oboje na dywan. Błyskawicznie przyszpilił ją 
do podłogi i zaczął ją rozbierać tak samo powoli, jak przed chwilą siebie. 
Piersi jej nabrzmiały i stały się tak wrażliwe, że jęknęła, gdy pochylił 
się nad nią i ujął wargami sutek. Znów zaczęła walczyć i w końcu udało się 
jej wstać. Chwycił ją jednak i przycisnął tak, że jego usta znalazły się przy 
najbardziej wrażliwym fragmencie jej ciała. Nie mogła już dłużej walczyć. 
Jęknęła tylko jego imię, a potem była już tylko rozkosz. 
Nagle usłyszeli jakiś trzask, po nim chichoty. Usiedli na łóżku, a Summer 
zaczęła gwałtownie szukać szlafroka. Z niedowierzaniem patrzyli, jak drzwi 
otwierają się i wchodzą trzy osoby. 
- Nie ma jej tu. Mówiłem, że jest na dworze. - Mowa mężczyzny była 
tak bełkotliwa, że z trudem można było ją zrozumieć. 
Ruark zapalił świecę i zobaczyli Spencera, ubranego jak miejski elegancik, 
obejmującego dwie ulicznice. Ruark stanął przed nimi. 
- Co ma oznaczać to pijaństwo i dziwki, Spencer? Jak śmiesz w ten 
sposób niepokoić siostrę?! Przyprowadziłeś te prostytutki, żeby zbrukały 
łóżko twej siostry. 
- No, no - mruknął Spider, chwiejąc się na nogach. - A czy ona nie jest 
dziwką pańskiego brata, lordzie Helford? - Skłonił się im szyderczo. 
Dłoń Ruarka wylądowała na jego twarz}' z taką siłą, że padł nieprzytomny. 
Jego towarzyszki w popłochu uciekły. 
- Ruark, nie! O Boże, zabiłeś go, brutalu - płakała Summer, biorąc na 
kolana skrwawioną głowę Spencera. 
- Wstań, do diabła. On potrzebuje dobrego lania. Oczywiste, że ty sobie 
z nim nie poradzisz. Jest poza wszelką kontrolą, prowadzając się z tą bandą 
bastardów po Londynie. Przyniesie w końcu do domu ospę. 
317 

- To ty i twój temperament są poza kontrolą. Jest jeszcze chłopcem, czy 
musiałeś być dla niego taki brutalny? - krzyknęła. Widząc, jak lituje się nad 
młodym nieokrzesańcem, wpadł w jeszcze większą złość. 
- Potrzebuje dyscypliny. Na Boga, wcielę go do marynarki. Wkrótce 
doprowadzę go do porządku. Niech no tylko trafi na jeden z moich okrętów. 
- Wynoś się! Natychmiast! Nienawidzę cię! 
Spojrzał na nią ze złością. 
- Niech pani spakuje swoje rzeczy. Jedzie pani do domu! 
Jego głos wyrażał nieugiętość. Był to rozkaz i nie śmiała protestować. 
- Daję ci na to dwadzieścia cztery godziny. 

Później, gdy przemywała podbite oko Spidera 
i usiłowała go doprowadzić do przytomności za pomocą soli trzeźwiących 
Lil, żałowała, że nie ma pistoletu na Ruarka Helforda. Dał jej ultimatum i nie 
ulegało wątpliwości, że potulnie pojedzie do domu, gdziekolwiek by on był. 
Spider siedział ponury. Wymienili kilka nieprzyjaznych uwag, które 
skończyły się tym, że w końcu powiedział jej, iż wynajmie na mieście 
mieszkanie i będzie miał wreszcie spokój od szalonych kobiet, które chcą 
nim komenderować jak żołnierzem na patrolu. Kłóciła się z nim, groziła mu, 
aż wreszcie zrozumiała, że i tak zrobi to, co chce, niezależnie od tego, co 
mu powie. 
- Spider, nie będę cię zatrzymywać, jeśli powiesz mi, gdzie mieszkasz, 
gdy już wynajmiesz mieszkanie - targowała się desperacko. 
Wyszedł nie dając jej odpowiedzi. 
- Typowo męskie zachowanie! - krzyknęła głośno w pustym już pokoju. 
- Ruark Helford jest przyczyną wszystkich moich problemów. Mam nadzieję, 
że zgnije w piekle. 
Lil Richwood, nienagannie ubrana, wślizgnęła się do pokoju i powiedziała: 
- Wybacz, kochanie. Nie chciałam przerywać ci rozkosznego 
rendez-vous z mężem w nocy. Sądziłam, że odnowiliście wasz związek. Nie 
myślałam, że przed świtem przekształci się on w bijatykę. 
Summer westchnęła, sądząc, że cała ta sprawa musi wyglądać jak istne 
przedstawienie. 
319 
35 

- Przepraszam, Lil. Spencer wyprowadza się, więc może się tu nieco 
uspokoi. 
Lil machnęła niedbale ręką. 
- Przenoszę się do Southampton i chcę, żebyś pojechała ze mną. Dostałam 
list od mojej dobrej przyjaciółki, lady Worthing, która nalega, żebym 
zamieszkała u niej, dopóki ta straszna zaraza nie opuści Londynu. 
- Ach, Lil. Nie mogę nadużywać uprzejmości twoich przyjaciół - 
zaprotestowała. 
- Nonsens, kochanie. Jest bardzo bogata i osamotniona w wiejskiej 
rezydencji, sama w pięćdziesięciu pokojach. To ja przedstawiłam jej lorda 
Worthinga i oboje mają do mnie słabość. Pamela jest rozpieszczanym 
skarbem starszego pana, który uprzedza jej życzenia. To małżeństwo to dla 
niego istny raj - wyjaśniała Lil. 
- Zupełnie jak moje - powiedziała kwaśno Summer. 
- No nie. Twoje małżeństwo jest zmienną mieszanką miłości, nienawiści 
i wybuchowych charakterów... Kombinacja wprost zabójcza. 
- Dziękuję, że mnie zapraszasz, Lil, ale zostanę w Londynie, a może 
przeniosę się wraz z dworem. 
- Otrzymałam poufną informację, że dwór przenosi się do Salisbury na 
pewien czas. Jeśli to prawda, to powinnaś im towarzyszyć, kochanie. 
Salisbury leży niedaleko Southampton. 
- Mam nadzieję, że gdy nadejdą chłody, ta okropna choroba przestanie 
się rozszerzać - powiedziała Summer, powtarzając to, co słyszało się teraz 
wokół. 
Lady Richwood zabrała całą służbę i, oczywiście, pojechali jej powozem. 
Jeśli więc Summer chciała jechać z dworem, musiała wynająć coś dla 
siebie. Dom stał się pusty i nie mogła pozbyć się uczucia, iż chodzi po nim 
bez sensu, pomimo że wyjechali godzinę temu. Jej praktyczna natura szybko 
jednak zwyciężyła, gdy uświadomiła sobie, że będzie jej potrzebne jedzenie. 
Dzień był pochmurny, włożyła więc chodaki na wypadek ulewy i poszła 
w kierunku Picadilly, gdzie było dużo sklepów. Zdecydowała się na jeden 
z takich, w których kupowało się jedzenie gotowe do spożycia. W sklepie 
panował zgiełk. Panowała w nim jakaś dziwna aura, po chwili uświadomiła 
sobie, że to strach. Kobieta i mężczyzna za ladą głośno rozmawiali 
z klientami. 
320 

- To już ostatni dzień... Potem zamykamy, gdy tylko wyprzedamy resztę 
towaru. Tu panuje śmierć. Czy widzieliście państwo wczoraj kometę? To 
zapowiedź sądu ostatecznego! 
Gdy tylko mężczyzna przestawał mówić, zaczynała żona. 
- U rzeźnika już wczoraj założyli okiennice. Dziś umarł. Mieli dziewięcioro 
dzieci... Mieszkali wszyscy nad sklepem. Pogaśli jak świeczki. 
Kilka kobiet, oczekujących w kolejce, wyszło ze sklepu. Gdy nadeszła 
kolej Summer, wyszli już wszyscy. Zostało tylko trochę mięsa i jakieś inne 
resztki. Kobieta za ladą otarła pot z czoła i wzięła od Summer pieniądze. 
Gdy wyjrzała przez okno, na jej twarzy pojawił się wyraz przerażenia. 
Przeżegnała się szybko. 
- Chryste przenajświętszy! Spójrzcie na to. Karawany zbierająjuż zwłoki 
w biały dzień. 
Summer żałowała, że w ogóle tu przyszła. Ba, żałowała teraz, że nie 
opuściła Londynu z ciotką Lil i jej służbą. Karawan stał przy drzwiach sklepu, 
a woźnica uderzał w dzwon i krzyczał: 
- Wynoście zmarłych! Wynoście zmarłych! 
Właściciele i ostatni klienci zgromadzili się przy oknie jakby oszołomieni, 
gdy tymczasem zniesiono małe ciałka i wrzucono na wóz. Summer wiedziała, 
że jeśli nie odejdzie natychmiast, zemdleje. Rozsunęła zgromadzonych ludzi 
i otworzyła drzwi, chcąc złapać trochę świeżego powietrza. Jednak tym razem 
powietrze w Londynie nie miało nic ze świeżości. 
Dymy sączyły się nie tylko z kominów, ale i z ulicznych ognisk, które 
rozpalano, by spalić meble z domów dotkniętych zarazą. Starała się iść jak 
najszybciej, ale przeszkadzały jej chodaki. Zatrzymała się, oparła o ścianę 
i odpięła je, a potem pobiegła nie zatrzymując się, dopóki nie znalazła się 
przy Cockspur Street. 
To był koszmar. Dlaczego nie wyjechała z Lil? Czuła suchość w gardle, 
a narastająca panika przeszkadzała zebrać myśli. Winiła Ruarka Helforda 
za swoje położenie. Powinien powiedzieć, jak ją kocha, i zabrać do domu 
w Kornwalii już poprzedniej nocy. Zamiast tego pobił biednego Spidera i dał 
jej kolejne ultimatum. A teraz umrze przez zarazę, a ten, którego nosi w łonie, 
umrze wraz z nią. 
Potrząsnęła głową, by odsunąć natrętne myśli. Zabrała jedzenie do kuchni. 
Spojrzała na nie z niesmakiem, myśląc, że już nigdy nie będzie odczuwać 
11 — Pirat i Poganka 321 

głodu. Gdy wchodziła po schodach, nogi miała jak z waty. Wiedziała, że 
musi się położyć albo upadnie. No cóż, to byłoby na rękę temu cholernemu 
Helfordowi... Gdy zjawi się jutro, znajdzie ją martwą. 
Zaraziła się ospą. Wstała z krzesła, by podejść do łóżka. Twarz miała 
purpurową i rozpaloną, jakby miała gorączkę. Położyła się na łóżku nerwowo 
i obmacywała pachwiny w poszukiwaniu guzów, które potem puchną 
i pękają. W końcu zapadła w niebyt. Potem zdawało jej się, że pływa w jakiejś 
czarnej przestrzeni. Czuła, że coś ją unosi, ale nie była w stanie otworzyć 
ust i zaprotestować. Nie była w stanie nawet otworzyć oczu, ale wiedziała 
z przerażającą pewnością, że zabiera ją śmierć. Niesie ją do karawanu, a ona 
nie jest nawet w stanie się jej sprzeciwić. Krzyczała bez słów: "Przestań, 
błagam!" - ale nikt jej nie słyszał. Rzucono na nią jakieś dziecięce zwłoki 
i dopiero szok, wywołany tym okropieństwem, przywrócił jej głos. 
- Przestań, błagam! Cat, kochanie, obudź się - usłyszała zaniepokojony 
głos. 
Otworzyła gwałtownie oczy i zobaczyła Czarnego Jacka Błyskawicę. 
Objęła go za szyję. 
- Rory... O Boże, Rory. 
Przytulił ją i głaskał po wzburzonych włosach. Jej ciało drżało nieopanowanie. 
- Cat, kochanie. To był jakiś okropny sen. 
Twarz miała mokrą od łez. 
- Nie... Chyba nie zaraziłam się? 
- Oczywiście, że nie. Sam diabeł czuwa nad takimi grzesznikami jak my 
- powiedział śmiejąc się. 
Przylgnęła do niego z wdzięcznością. Był jej zbawieniem. Powoli 
uspokajała się przy jego potężnej piersi. 
- Rory, tak się cieszę, że wróciłeś - mruczała. 
- A cóż to się stało z moją dzielną małą kotką? Gdzie umknęły te wesołe, 
psotne pomysły? - strofował ją żartobliwie. 
Westchnęła. Potrafił być taki delikatny, tak dobrze ją rozumiał. W tej 
chwili czuła się tak bezpieczna, jego siłą i jego dobrocią. Wiedziała, że może 
mu powiedzieć wszystko. Bardzo cicho, z cieniem obawy, powiedziała: 
- Spodziewam się dziecka, Rory. 
322 

- To wspaniale, kochanie - powiedział, przytulając ją mocniej i odsuwając 
ze skroni natrętny pukiel włosów. 
- Nie wiem, czy nie zmienisz zdania, gdy ci powiem, że nie wiem, który 
z was jest jego ojcem: ty czy Ruark - dodała cicho. 
Milczał tak długo, że w końcu oderwała głowę od jego piersi i spojrzała 
mu w twarz. Uśmiechnął się. 
- To dla mnie obojętne, ukochana. Jestem całkiem pewien, że i dla ciebie. 
- Rory, kochany, chyba tak nie myślisz. Z pewnością za każdym razem, 
gdy spojrzysz na dziecko, będziesz się nad tym zastanawiał. 
Ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz ku sobie. 
- Czy sądzisz, że nie jestem w stanie kochać dziecka mojego brata? - 
zapytał poważnie. 
Wiedziała, że jest dla niej kimś szczególnym. Pocałował ją tak delikatnie, 
że aż wzruszyła ją jego czułość. 
- Popłyń ze mną - kusił. - Londyn jest w tej chwili strasznym miastem. 
Zabiorę cię do Francji albo Holandii - proponował. 
Otworzyła szeroko oczy. 
- Sądziłam, że prowadzimy wojnę z Holandią. 
Roześmiał się. 
- Tak. Ale ja sam sobie wybieram banderę, pod którą pływam. 
Jakże ten dzień był inny od minionej nocy. Gdyby wczoraj złożył jej tę 
dziwaczną propozycję, odmówiłaby. Przysięgała przecież, że nic już jej nie 
połączy z tym mężczyzną. Ale teraz chciała wydostać się z Londynu. Chciała 
być z człowiekiem, który przyjmował ją taką, jaką była, z jej wszystkimi 
wadami, i chciała kochać się z tak wspaniałym mężczyznąjak Rory. 
Spojrzała za okno i zobaczyła, że jest ciemno. Wiedziała, że musi 
wyjechać przed świtem. 
- Czy zdążę spakować nieco rzeczy i przebrać się? - spytała, czując, jak 
narasta w niej radość. 
- Pozwól, że cię najpierw rozbiorę, kochanie. Będziemy potem mieli 
mnóstwo czasu. - Przesunął palcem po jej brwi i powiedział ciepłym głosem: 
- Potrzebujesz trochę radości, zabawy. 
Zsunął suknię z jej ramion i z zachwytem przesuwał usta po jej nagiej 
skórze. Z tak bliska jego oczy miały kolor głębokiej zieleni. Wstrzymała 
323 

oddech, czekając, aż odsłoni jej piersi. Wiedziała, że w ostatnim okresie stały 
się bardziej pełne i krągłe. Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech, a oczy 
uniosły w górę w przesadnym wyrazie uznania. 
Summer roześmiała się, a on pochylił głowę, by przypomnieć sobie ich 
smak. 
- Cieszę się, że potrafię wywołać na twej twarzy uśmiech - mruknął. - 
Kiedy ostatnio miałaś nieco rozrywki? 
- Nic pamiętam - odpowiedziała z uśmiechem. 
Bawił się rozbierając ją. Pokrywał pocałunkami każdy jedwabisty skrawek 
ciała, który odsłaniał. Potem ona przyłączyła się do tej zabawy. 
- Cat! Życie to zabawa. Uwierz mi. A miłość może być tysiącem różnych 
zabaw. Może się pobawimy? - zachęcał, unosząc pytająco brew. 
Leżała naga na łóżku. Teraz i on zrzucił ubranie i zawisł nad nią opierając 
się na dłoniach i patrząc na nią z miłością. 
- Jesteś bardzo piękna - szepnął. 
Wodziła wzrokiem po jego wspaniałym ciele, zachwycając się doskonałościąjego 
mięśni. 
- Czy jesteś gotowa wziąć udział w tej zabawie? - spytał. 
Wstrzymała oddech w oczekiwaniu, a potem kiwnęła głową. 
- Będę się z tobą kochał nie poruszając się w tobie. Jeśli uda mi się 
doprowadzić cię do ekstazy, wygrałem. 
Roześmiała się powściągliwie. 
- Ależ Rory, to niemożliwe. 
Chwycił ją za kostki i delikatnie ściągnął ją na dywan. Potem sięgnął 
po poduszkę. Sądziła, że położy ją pod jej głowę, ale on uniósł jej biodra 
i wsunął poduszkę pod jej pośladki, a potem uklęknął i wszedł w nią głęboko. 
Nie poruszając się zaczął mocno całować jej usta. Początkowo była zdziwiona 
tym, że tkwi w niej nieporuszenie. Stopniowo zaczęła odczuwać pulsowanie 
jego ciała. Serce biło jej coraz prędzej, czuła przyspieszony oddech Rory'ego. 
Czuła, jak rośnie w niej. Wsunął język głęboko w jej usta. 
Narastało w niej uczucie, którego nie doświadczyła nigdy przedtem. Była 
tak podniecona, że niemał czuła, jak krew pulsuje w jej żyłach. Słyszała bicie 
swojego serca i czuła, jak jego fallus zaczyna w niej pulsować, a jej wnętrze 
odpowiedziało tym samym. Była zachwycona tą nową, wspólną reakcją. 
324 

A on rósł w niej i pulsował coraz wyraźniej. Ścianki jej wnętrza zaciskały 
się na jego twardości, odpowiadając na drgnięcia jego męskości. Ten rytm 
wciąż narastał. Równocześnie jego język coraz gwałtowniej poruszał się w jej 
ustach. W pewnym momencie poczuła, że z równą siłą ssie jego język, jak 
jej wnętrze zaciska się wokół jego fallusa. W końcu poczuła, jak coś w niej 
pęka, i z jej ust wyrwał się krzyk, który wypełnił całą sypialnię. 
-Ach, Rory! Wygrałeś! Wygraliśmy oboje!... O tak! 
- Ubóstwiam nasze zabawy - mruknął przy jej uchu. 
Zdrzemnęli się jakieś pół godziny. Obudził ją czułymi słowami i powiedział: 
- Cat, lepiej, żebyś spakowała teraz trochę rzeczy. 
- Brutalu, nie jestem w stanie poruszyć palcem. Zostanę z tobą w łóżku. 
- Znam jeszcze jedną grę - kusił ją, 
Nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. 
- Jaką? - spytała zaciekawiona. 
- Nie ubieraj się. Zapakuj to, co ci będzie potrzebne, ale zostań nago, 
żebym mógł na ciebie patrzeć. A potem zagramy w "pół na pół". 
Roześmiała się. 
- A co to takiego "pół na pół"? 
- Trochę się pokochamy tu, w twoim łóżku, a drugą połowę odłożymy 
do czasu, aż znajdziemy się na Phantomie. 
- I będziesz w stanie przerwać? - żartowała. 
- Nie powinnaś we mnie wątpić. Dobrze opanowałem różne techniki. 
Narzucisz tylko płaszcz, a ja będę pieścił cię w powozie, by utrzymać 
gotowość do finału. 
- Rory Helford, jesteś diabłem - roześmiała się. 
- Powiedz prawdę i zawstydź diabła. Lubisz przecież te diabelskie 
zabawy. 
Czarny Jack Błyskawica stał przy kole sterowym Phantoma, płynącego 
powoli na fali odpływu. Bez trudu odnajdował drogę w ciemności, ale nie 
zszedł z mostku, dopóki jego pewne ręce i bystre oczy nie wyprowadziły 
długiego statku o niskich burtach przez Margate na pełne morze. Oddał potem 

koło swemu oficerowi i zszedł pod pokład. 
Summer wciąż dziwiła się kontrastowi między dwiema częściami kajuty 
Rory'ego. Pierwsza była dokładnie taka, jakiej można było oczekiwać po 
kapitanie okrętu. Stały tam wygodne, skórzane fotele, stoły na mapy i biurko 
wypełnione dokumentami. Sypialnia wyrażała jego własną, niepowtarzalną 
osobowość. Ciemne jedwabiste dywany, które były tak grube, że grzęzły 
w nich stopy. Biureczko z czarnej i czerwonej laki, prawdopodobnie 
bezcenne. Gdy otworzyło się drzwi do szafy z ogromnym lustrem, widać 
w niej było ubiory próżnego, lubiącego ozdoby mężczyzny, które bardzo 
współgrały z jego czarnymi włosami i białym pasmem nad skronią. 
Niektóre ubrania były dziwne. Najwyraźniej zostały kupione w dalekich 
krajach, inne były zdobione klejnotami, głównie w kolorze bieli i czerni. 
Nawet jego codzienne ubiory były uszyte z doskonałych materiałów. 
Summer powiesiła swoje suknie obok jego strojów, zadowolona, że nie 
wzięła ich zbyt dużo. Nie zostawił jej w szafie wiele miejsca. W końcu 
odwróciła się w stronę łóżka, które dominowało w sypialni. Purpurowe 
zasłony poruszały się pod wpływem wiatru, a ona zastanawiała się z zazdrością 
ile kobiet spoczywało na tym wspaniałym łożu. Zdawała sobie w pełni 
sprawę, że jeśli zaczyna pożerać ją zazdrość, jest chyba zakochana. 
Nagle usłyszała, jak wchodzi do salonu, i poczuła się tak niepewnie jak 
panna młoda przed nocą poślubną. Jednak gdy zobaczyła go w obramowaniu 
drzwi i gdy ich oczy spotkały się, wszystko stało się zupełnie proste. Przyniósł 
ze sobą ogromną tacę z jedzeniem, które wspaniale pachniało. Uśmiechnęła 
się, gdy przypomniała sobie, ile razy ją karmił. Postawił tacę na łóżku 
i podszedł do Summer. 
- Nie jadłaś cały dzień, prawda? - zapytał i ujął ją w ramiona. Zadrżała. 
- Zmarzłaś, kochanie - powiedział, rozwiązał jej płaszcz i rzucił na drugi 
koniec pokoju. - Chodź do łóżka. 
Sięgnął do szafy po białą obszerną szatę arabską z kapturem i owinął 
nią Summer. Potem przytrzymał purpurową kołdrę, aż Summer wślizgnęła 
się do ogromnego łóżka. Szybko rozebrał się i przyłączył do niej. Opuścił 
jedwabne zasłony, by osłoniły ich przed całym światem. 
Uśmiechnął się do niej złośliwie. 
- Wszystkie te zabawy w powozie poszły na marne, bo zmarzłaś. Będę 
musiał zacząć od początku. 
326 

Sięgnął po tacę i postawił między nimi. Siedzieli po turecku na łóżku 
i jedli z tej samej tacy. Summer pochłonęła pół kurczaka, potem westchnęła 
i oblizała palce. Wiedziała, że Rory robi wszystko w specyficzny, leniwy 
sposób. Wiedziała, że po kolei zaspokoją wszystkie swe potrzeby, wszystkie 
pragnienia. Zaczął ją karmić rozmaitymi frykasami i z radością patrzył, jak 
powoli rozgrzewa się. 
Jego dłoń wsunęła się pod białą szatę, by popieścić jej pierś, brzuch, uda, 
i wiedział już, że niepotrzebna jej dłużej ciepła szata. Zdjął z jej głowy kaptur 
i przejechał palcami po jej czarnych włosach. Potem zsunął szatę z jej ramion, 
piersi i odesłał w ślad za płaszczem. Nalał do kieliszka jabłecznika 
przyprawionego cynamonem i innymi ziołami, a potem postawił tacę na 
podłodze. Jedną ręką przesunął Summer bliżej siebie, drugą przytknął jej 
kieliszek do ust. Wypiła posłusznie, a po chwili on poszedł w jej ślady, 
przykładając usta dokładnie do tego samego miejsca, z którego piła. 
Oparła się o niego z jedną piersią przytuloną do jego owłosionej piersi, 
z głową na ramieniu, by mogła na niego patrzeć. Ujął w dłoń jej pierś i pieścił 
palcami różowy sutek. Drugą ręką przesuwał kieliszek od jej ust do swoich, 
dzieląc się trunkiem po równo. 
Summer od dawna nie czuła się tak dobrze i bezpiecznie. Od tych 
pierwszych, wspaniałych dni z Ruarkiem, gdy ją poślubił. Zamknęła oczy, 
a Rory zamknął jej usta długim pocałunkiem. Przez moment zastanawiała 
się, czy czasem Rory nie zastępuje tylko jej męża. W końcu Ruark był jej 
pierwszą miłością i kochała go bez reszty. Nie chciała zwodzić tego 
człowieka. Ta myśl rozpłynęła się jednak pod wpływem tego, co robił jego 
język. Rory rozpalił jej pożądanie tak szybko, tak mocno, że nie miała 
wątpliwości, iż to już jest miłość. 
Leżeli oboje na boku, przylegając do siebie, i całowali się bez końca. 
Gdy zarzuciła mu nogę na udo, ujął ją silnie w talii i uniósł nad sobą. 
Przytrzymał ją chwilę, a potem powoli zaczął ją opuszczać na swój sterczący 
organ. Potem rozszerzył jej uda tak, żeby nad nim uklękła. Ujął w dłonie 
jej piersi, pieścił jej brzuch, wnikał w jej najczulsze miejsca. Wyginała się 
do tyłu, pozwalając, by za każdym ruchem wchodził w nią głębiej, potem 
pochylała się nad nim i całowała jego zesztywniałe brodawki. On pieścił 
wciąż jej piersi narzucając nim ich ruchom. W pewnym momencie przycisnął 
ją mocno i eksplodował. Jej krzyk rozkoszy zmieszał się z krzykiem mew, 
które towarzyszyły Phatntomowi w tej porannej podróży. 
327 

Ich wspólne dni były niezwykle szczęśliwe; noce 
prowadziły ich do raju. Rory wiedział, że należą, do siebie wzajemnie. Ona 
całą sobą oddawała się ich miłości, a jego porażało jej oddanie. Także, do 
pewnego stopnia, była z nim szczera. Nie było rzeczy, o której nie mogli 
porozmawiać. 
Summer była przy nim na pokładzie niemal cały czas. Nie kryła się 
w zakamarkach okrętu, a załoga uśmiechała się tylko na jej widok, pozostawiając 
kapitanowi możliwie dużo swobody. Wynalazł jej jakieś białe 
spodnie, które kiedyś należały do chłopca okręlowego. Obcięła rękawy 
koszuli Rory'ego i przewiązała ją w pasie. Wychylała się właśnie przez burtę, 
by popatrzeć na baraszkujące delfiny, gdy poczuła wokół siebie jego ramię. 
Wydawała się szczuplejsza niż kiedykolwiek, więc zbliżył usta do jej ucha 
i spytał: 
- Nie mylisz się co do dziecka? 
Rzuciła na niego szybkie spojrzenie, jakby obawiała się wyczytać w jego 
oczach cień pretensji, ale dostrzegła tylko wesołość i szczere zainteresowanie. 
- Jestem pewna. Dzięki Bogu, przeszły już te poranne mdłości. Gdyby 
nie to, ten rejs byłby dla mnie piekłem. 
Objął ją mocniej. - Kocham cię, Cat. 
- Wierzę - powiedziała, unosząc rękę, by poprawić biały kosmyk na jego 
skroni. - Rory, twój brat Ruark wie, że się spotkaliśmy. Byłam na pokazie 
walk na noże nad rzeką w Southwork. Mój mąż był wściekły, gdy mnie tam 
spotkał, i nalegał, bym wróciła z nim do domu. Mój brat wrócił pijany 
i powiedział coś obraźliwego. Nazwał mnie... nazwał mnie dziwką. 
36 
329 

Helfordów. Ru nie pytał mnie o to, ale był tak wściekły, że uderzył Spidera. 
A potem miało miejsce to, do czego zawsze dochodzi, gdy jesteśmy razem. 
Okropnie się pokłóciliśmy. Powiedziałam, że go nienawidzę. 
Spojrzał na nią, rozbawiony. 
- Czy rzeczywiście go nienawidzisz? - spytał, patrząc jej bacznie w oczy. 
- Nie chcę cię okłamywać, Roty. Chcę, żebyś znał całą prawdę. Kochałam 
Ruarka Helforda całym sercem. Byłam tak mocno zakochana, że czułam się, 
jakbym wciąż chodziła po ogrodzie wiecznej szczęśliwości, gdzie stale świeci 
słońce, księżyc i gwiazdy. Gdy uczynił mnie lady Helford, myślałam, że on 
też mnie kocha. Gdy wprowadził mnie w tajniki miłości, stał się moim 
Bogiem. Ale prawdą jest to, że spotkałam ciebie i przestałam go kochać 
równie gwałtownie, jak gdybym obudziła się ze snu. W jasnym świetle 
zobaczyłam jego wady i rzeczywiście są takie chwile, że go nienawidzę. 
Wiem, że jesteście braćmi, ale różnice między wami są zdumiewające. On 
jest arogancki, zaborczy i ma w sobie coś okrutnego, co mnie przeraża. 
Spojrzał znów na nią i dostrzegła, że jego rozbawienie zniknęło. 
Powiedział ostrożnie: 
- Ja też potrafię być arogancki i okrutny, Cat. Nie daj się zwieść, proszę. 
- Jednak on wpada czasem w nastrój zadumy, do którego ty wydajesz 
się być niezdolny. W twoich oczach widzę tylko rozbawienie... Cały czas 
się śmiejesz. Dlatego chyba cię kocham, Rory. 
Jego zielone oczy znów były roześmiane. 
- Ru wie o nas wszystko. Nie chcę, żebyś się tym martwiła. To sprawa 
między Ru a mną. W pewnym momencie załatwimy tę sprawę ostatecznie. 
Nie chcę jednak, byś myliła się co do niego. On też musiał kochać cię całym 
sercem. W przeciwnym wypadku nawet za milion lat nie ożeniłby się z tobą. 
- Ale gdy przyznałam mu się, że nie jestem bogata, że nie jestem damą, 
wpadł w furię, z jaką wcześniej nigdy się nie spotkałam. Powiedział mi 
rzeczy, w które trudno uwierzyć. Już one same wystarczyłyby, żeby rozbić 
moją miłość na drobne okruszki. 
- Ru przeżył kilka niedobrych doświadczeń z kobietami, które próbowały 
odebrać mu wszystko, co miał. To sprawiło, że stał się wobec nich cyniczny. 
Poczuła złość. 
- Grasz rolę adwokata diabła. Czy pragniesz, żebym do niego wróciła? 
Roześmiał się, pocałował ją i powiedział: 
330 

- Chcę tylko, żebyś zrozumiała, a jeśli nie postarasz się zrozumieć, to 
mój zysk, a jego strata. Jestem takim łobuzem, że skorzystam z tego z ochotą. 
- To on mówił o unieważnieniu małżeństwa, a teraz ja pragnę tego nade 
wszystko. Nie dlatego, żebyś musiał się ze mną ożenić - dodała szybko. 
- Nie chcesz mnie za męża? - zapytał poważnie. - Nie możesz urodzić 
dziecka jako kobieta niezamężna. Nigdy na to nie pozwolę. 
- Oczywiście, chciałabym, żebyś został moim mężem. 
- Cat, kochanie. Przemyśl to sobie dobrze. Unieważnienie oznacza utratę 
tytułu lady Helford, utratę Helford Hall, majątku Ruarka i jego pozycji na 
dworze. 
- Do diabła! Dlaczego wy, Helfordowie, nie możecie uwierzyć, że pieniądze 
i tytuły nic dla mnie nie znaczą? Potrzebowałam pieniędzy tylko po to, 
by ocalić Roseland, a i wtedy nie myślałam o sobie, tylko o moim bracie, 
który - jest lordem St. Catherine'em i powinien otrzymać swoje dziedzictwo. 
- Wierzę, kochanie. W przeciwnym wypadku nie popłynęłabyś z piratem, 
który żyje z kradzieży i przemytu. 
- Niezależnie od wszystkiego, mam na dworze własnych przyjaciół. Król 
lubi mnie i jemu naprawdę jest wszystko jedno, czy jestem lady Helford czy 
Summer St. Catherine! 
Na uwagę o królu oczy Rory'ego zwęziły się. Jego wargi nabrały twardego 
wyrazu, którego nigdy wcześniej u niego nie widziała. Poczuła cień strachu 
i doszła do wniosku, że źle oceniła jego swobodny sposób zachowania. Był 
o nią wyraźnie zazdrosny. Ponieważ nie okazywał zazdrości w stosunku do 
brata, wydawało jej się, że obce mu jest to uczucie. Myliła się. 
Jeden z marynarzy dostrzegł żagle jakiegoś okrętu i wszyscy skierowali 
wzrok na Czarnego Jacka, czekając na jego reakcję i rozkazy. Przyłożył 
lornetkę do oczu i krzyknął: 
- To Holendrzy! - co tylko potwierdziło podejrzenia załogi. 
Summer poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. 
- Pozwól mi popatrzeć - krzyknęła. 
Podał jej lunetę i wskazał mały żagiel na horyzoncie, potem zawołał coś 
w obcym języku do załogi. 
- Och! - westchnęła Summer. - Zamierzasz go zaatakować? 
Rory pokręcił głową i roześmiał się widząc na jej twarzy wyraz rozczarowania. 
331 

- Dlaczego? - dopytywała się. - Przecież prowadzimy z nimi wojnę. 
- Anglia prowadzi z nimi wojnę, a ja nie jestem Anglią. Jak mógłbym 
napaść na ich okręt, a jutro wpłynąć do Hagi eskortując ich okręt. 
Poczuła rozczarowanie, ale przyznała z niechęcią, że to, co jej powiedział, 
ma sens. Czuła na sobie jego rozbawione spojrzenie, gdy przyglądał 
się jej reakcji na to, że wywiesili holenderską banderę. Rory po przybyciu 
do portu zabrał ją do kajuty, a Hans, jeden z członków załogi, zajął się 
urzędnikami celnymi. Rory pocałował koniuszek jej nosa. 
- Jeśli się przebierzesz, zabiorę cię do portu. Chociaż obawiam się, że 
jeśli zobaczysz zawartość tutejszych sklepów, doprowadzisz mnie do ruiny. 
- Z przyjemnością uczynię z ciebie żebraka - ostrzegła. -Ale ja mówię 
tylko po angielsku - przypomniała. 
Uśmiechnął się do niej. 
- W tych sklepach jedynym zrozumiałym językiem jest pieniądz. Co 
innego na ulicy. Możesz udawać Francuzkę. Cokolwiek powiem, odpowiadaj 
"oui". 
- Ty diable! Mam lepszy pomysł. Cokolwiek do mnie powiesz, odpowiem 
"non". 
Sklepy były pełne różnych egzotycznych przedmiotów z różnych stron 
świata. Zapachy były tak silne, że wypełniały nozdrza i pobudzały wyobraźnię 
do myślenia o dziwnych lądach i obyczajach. W jednym ze sklepów sprzedawali 
lylko wina. Od przelewania go z beczek podłoga zabarwiła się na 
purpurowo. W najróżniejszego kształtu butelkach stał}' najlepsze wina z Hiszpanii, 
Portugalii i Francji. Rory wyjaśnił jej, że Holendrzy specjalizują się 
w produkcji dżinu, który wymieniają na wina. Po krótkim czasie Summer 
poczuła się całkowicie odurzona samymi zapachami. 
Przeszli do innego sklepu, którego zawartość także łatwo było rozpoznać 
po zapachu. Duże drewniane skrzynki, wyłożone blachą, pełne był}' herbat}' 
z Indii, Cejlonu, a nawet z Chin. W głębi sklepu dominował zapach kakao. 
wydostający się z worków pełnych strąków. Rory po prostu wskazywał 
przedmioty, które były mu potrzebne, a dwóch towarzyszących im urzędników 
zapisywało zamówienie na kartce i oznaczyło zamówiony towar. 
Na uzgodnienie ceny przyjdzie czas, gdy będzie trzeba płacić. 
Zapachy w następnym magazynie były tak dziwne i ostre, że Summer 
poczuła pieczenie w nosie. 
332 

- To lecznicze zioła - wyjaśnił Rory. - Jest benzoes, kadzidła, cibora, 
aloes, kamfora. Są też i te zakazane: haszysz, opium, a nawet gorsze, za które 
mężczyźni płacą majątek po to tylko, żeby przestać myśleć. 
Powiedział coś szybko do urzędników; wydał im jakieś polecenia. 
Kiwnęli głowami wyraźnie, bez trudu rozumiejąc jego zamówienie. 
Summer zastanowiła się, co kupił, potem jednak pomyślała, że może 
lepiej, żeby nie wiedziała. Magazyn z przyprawami przechodził wszelkie 
wyobrażenia. Całe góry pieprzu, gałki muszkatołowej i czosnku tuż przy 
stosach korzeni lukrecji, imbiru i papryki, lasek cynamonu. 
Weszli do ogromnego magazynu z bronią i amunicją. Noże, sztylety, 
miecze i rapiery leżyły obok bułatów, szabli, jakichś orientalnych broni 
i narzędzi tortur. Dalej były pistolety, strzelby, nawet działa różnego kalibru 
wraz z nabojami. 
Rory powiedział jej, że zamówienia, które będzie składał, znudząją, więc 
zostawał ją w magazynie materiałów, żeby tam nieco pobuszowała. Polecił 
oddać jej do dyspozycji małą Chinkę w czarnych spodniach, która obsługiwała 
Summer. Szaleństwo kolorów i wzorów7 przewyższało jej najbardziej 
wybujałe wyobrażenia. Jedwabie, adamaszki, tafty, tkaniny ze złota obok 
wstążek i strusich piór, różne ozdoby do butów i kapeluszy. Gładkie 
i drukowane perkale obok egipskiej bawełny, cienkiej jak pajęczyna. Materie 
haftowane srebrną i złotą nitką wisiały obok bardziej ozdobnych tkanin 
haftowanych perłami. 1 nagle wróciła pamięcią do Złotej Bogini i tego jednego 
z nie zakłóconych niczym wspaniałych dni ich miodowego miesiąca, gdy 
jej mąż gotów był złożyć u jej stóp cały świat, gdyby tylko wyraziła takie 
życzenie. Serce ścisnęło się jej z żalu, ale nim łzy zapiekły ją pod powiekami, 
odrzuciła wspomnienia. W końcu dostrzegła coś, co pobudziło jej wyobraźnię. 
Zobaczyła materiał i widziała już gotową suknię. Waza, pełna strusich 
piór we wszystkich kolorach tęczy, sprawiła, że wstrzymała oddech. Suknie 
zdobione wstążkami stały się już tak modne, że aż pospolite. Summer 
zapragnęła mieć suknię ozdobioną turkusowymi piórami strusimi. Wybrała 
tyle, by wystarczyło na obramowanie dekoltu. Chinka przyniosła wachlarz 
zrobiony z piór tego samego koloru. Szybko kiwnęła głową. 
Dalej stały biurka z sekretnymi schowkami z Indii i Dalekiego Wschodu. 
Summer przypomniała sobie, że królowa Katarzyna miała kilka takich 
w Hampton Court. Zawartość skrytek czyniła biurka jeszcze bardziej 
interesującymi. Były tam agaty i onyksy, wklęsło rzeźbione kamienie, kawałki 
333 

bursztynu z wtopionymi owadami, muszle, jaja rzadkich ptaków i porcelanowe 
miniaturki. 
Weszła do sali o wyglądzie jaskini, gdzie stali wartownicy z pistoletami 
w dłoniach. Ku swojemu ogromnemu zdziwieniu zorientowała się, że po 
obu stronach leżą tace z diamentami, szmaragdami, rubinami, perłami, turkusami, 
szafirami, onyksami i opalami. Leżały tam też klejnoty tak egzotyczne, 
że nawet o nich nie słyszała. Tam właśnie odnalazł ją Rory i zachęcił, by 
wybrała dwa klejnoty na kolczyki. Wybrała rubiny w kształcie łez, duże jak 
gołębie jaja. 
- Są tu przecież znacznie bardziej kosztowne kamienie, kochanie. Jesteś 
pewna, że chcesz właśnie te? 
Kiwnęła głową i powiedziała z przesadą: 
- Rubiny lubię szczególnie. 
Przejrzał zamówienia i uśmiechnął się do siebie, widząc, że zamówiła 
strusie pióra. Nie miała pojęcia, jakie były drogie, gdyż w przeciwnym 
wypadku nie zamówiłaby pięciu tuzinów, ale nie miał zamiaru jej tego 
uświadamiać. 
- Za pół godziny będą gotowe twoje kolczyki. Poczekaj w powozie, a ja 
pójdę się potargować. 
Urzędnik odprowadził ją do czekającego powozu i ku swemu zdumieniu 
natknęła się na człowieka, którego spotkała w Stowe, a który bez wątpienia 
był jednym z Grenvile'ów. 
- Witam - powiedziała. - Spotkaliśmy się w Stowe. 
Mężczyzna burknął w jej stronę dokładnie te same słowa, którymi przemówił 
do niej w Stowe. 
- Madame, pomyliła mnie pani z kimś innym. 
Ta sprawa wydała się jej dziwna. Za każdym razem, gdy go spotyka, 
wywołuje jego złość. Dlaczego nie chciał być rozpoznany ani tu, ani w Kornwalii? 
Grenvile'owie byli w łaskach u króla, a Jack otrzymał niedawno 
godność hrabiego Bath. Co zatem Grenvile robi w Hadze, gdy Anglia jest 
w stanie wojny z Holandią? 
Gdy Rory wrócił do powozu z kolczykami, natychmiast zapomniała 
o spotkaniu. 
-Ach, Rory, nigdy w życiu nie miałam czegoś tak pięknego! 
- W takim razie pozwól, że ci je założę - zaproponował i odsłonił jej uszy. 
334 

- Obawiam się, że nie bardzo pasują do tej sukni koloru brzoskwiniowego. 
- Dość łatwo będzie temu zaradzić - powiedział, rozpinając natychmiast 
zapięcie jej sukni. 
- Przestań, Rory - zaprotestowała, przytrzymując suknię na piersiach. 
- Nie mogę się powstrzymać - powiedział niskim głosem, sadzając ją 
sobie na kolanach. 
Przebiegł ją dreszcz na myśl, że może ją rozebrać w powozie. Gdy w końcu 
wpuściła jego dłonie pod suknię, zadowolił się tym, że mógł trzymać ją 
w ramionach i całować. Westchnęła i przytuliła się do niego., wdzięczna 
losowi, że z każdym dniem wzmaga się jego pożądanie. 
Otworzył okno powozu i polecił stangretowi, by zatrzymał się przy 
gospodzie. Cat zdziwiła się, gdyż okręt stał w porcie zaledwie kilka mil dalej. 
Pomyślała, że Rory jest może głodny i chce coś zjeść. Gdy powóz zaczął 
zwalniać na ruchliwym podjeździe, podciągał jej suknię, by zasłonić ramiona, 
nie zadając sobie jednak trudu, by ją zapiąć. Podniósł ją silnym ramieniem 
i wprowadził do gospody. Jeśli nawet właściciel był zdziwiony widokiem 
pirata, z białym pasmem włosów, wnoszącego kobietę, jakby była pirackim 
łupem, w chwili gdy schwycił rzuconą mu złotą monetę, przestał dziwić się 
czemukolwiek. Wskazał im drogę do najlepszego pokoju i zamknął dyskretnie 
drzwi. Rory płonął. Jego język wdarł się między jej wargi, a suknia 
opadła, ukazując jej wspaniałe piersi. Jęknął z zachwytu, gdy położył ją na 
łóżku i zsunął z niej suknię. Aż skoczył, gdy zobaczył, że poza koronkowymi 
pończochami, podtrzymywanymi przez brzoskwiniowe podwiązki, nie ma 
nic pod spodem. 
Patrzył na nią błyszczącymi oczami. Gdy pochylał się, by zdjąć jej buty, 
musnął włosami jej brzuch, wzbudzając jej podniecenie. Potem przesunął 
usta po jej delikatnej skórze, a ona zacisnęła palce na jego wspaniałych 
włosach, przyciskając do siebie jego głowę. 
Jej pożądanie osiągnęło szczyt, gdy zanurzył usta między jej uda. 
Wiedziała, że ubóstwia to robić, więc oddała się cała rozkoszy. Wyprężyła 
się do przodu, oddając mu we władanie tę najczulszą część swojego ciała, 
a on zaczął gwałtownie ssać stwardniały stożek. W pewnym momencie 
poczuła, jak fale rozkoszy zaczynają rozchodzić się po całym jej ciele, 
napełniając gorącą rozkoszą. Wsunął głębiej dłonie pod jej pośladki unosząc 
ją ku swej twarzy, a jego język zaczął się poruszać jeszcze gwałtowniej. Po 
chwili, pod wpływem spazmów rozkoszy zaczęła jęczeć i krzyczeć. Uniosła 
335 

się na łóżku i przylgnęła do Rory'ego. Po chwili leżeli oboje, przytuleni 
mocno. Zaczął ją całować, aż poczuła, jak nowa fala pożądania narasta w niej. 
Przylgnął do niej, a jego organ zaczął przesuwać się po jej wilgotnych 
wargach. 
- Kochanie, jestem tak podniecona, że chyba nie przeżyję, jeśli teraz we 
mnie wejdziesz. 
- Nie martw się, najmilsza, rozchyl tylko usta. 
Przytuliła się do niego, a on wsunął język w jej usta. W miarę, jak wsuwał 
go głębiej, poruszając nim gwałtownie, poczuła się bliska szaleństwa z gorącego 
pożądania. Po chwili już jej to nie wystarczyło i jękiem przekazała mu 
swe pragnienia. 
Był szczęśliwy, że udało mu się zdobyć kobietę, która pozwala mu odkrywać 
tajniki swej kobiecości, a także zaspokajać jego własne pragnienia. Gdy 
skończył, jej całe ciało było zaróżowione. Nie znał nigdy kobiety, której 
pragnienia tak doskonale współgrały z jego pożądaniem. 
- Potrafisz zaspokoić moje wszystkie marzenia, mała kocico - szepnął. 
- Kocham cię całym sercem. 
Przesunęła palcami po potężnych mięśniach jego pleców, a on złożył na 
jej ustach czuły pocałunek. 
- Byłeś wspaniały, jak szalejący sztorm. 
W jego oczach znów pojawiło się rozbawienie. 
-A ty, kochanie, byłaś nienasycona. 
Roześmiała się i zarumieniła. 
- Sprawiasz, że tracę całkowicie kontrolę nad swym ciałem, które głośno 
domaga się wtedy zaspokojenia. 
- Z pewnością na dole wszyscy słyszeli, jak krzyczałaś - drwił z niej 
bezlitośnie. 
- Ach, Rory, jak spojrzę tym ludziom w twarz? - spytała zawstydzona. 
- Każdy mężczyzna, który widział, jak wnosiłem cię po schodach, musiał 
zzielenieć z zazdrości. A ci, którzy słyszeli twoje krzyki, oddaliby życie za 
jedną noc w twoim łóżku. Chodź, kochanie. Musimy wrócić na statek. 
- Bestia! Nie ruszę nawet palcem. Będziesz musiał mnie ubrać - prowokowała. 
Posłusznie posadził ją i włożył suknię. Pocałował jej dekolt i szepnął: 
- Jeszcze z tobą na dziś nie skończyłem. 
336 

* 37 
Rory - powiedziała następnego ranka, gdy wrócił do 
kajuty z pokładu. - Wczoraj spotkałam kogoś, kto był bez wątpienia jednym 
z Grenvile'ów... - Zawiesiła głos czekając na jego reakcję. 
Na moment zmarszczył brwi. 
- W magazynach? Czy sądzisz, że mnie zauważył? 
- Nie sądzę... Nie wiem. Kim on jest? 
- Zapewne Richard... Sir Richard Greiwile. Był generałem w armii starego 
króla, ale obaj z kanclerzem Hyde'em nienawidzili się wzajemnie. Gdy 
zaproponował swoje usługi Karolowi, nie przyjęto ich właśnie z powodu 
jego niechętnego stosunku do premiera. To tak rozgoryczyło Richarda, że 
zdecydował się pozostać na wygnaniu. Przysięgał, że jego stopa nigdy nie 
postanie w Anglii. 
- To dziwne. Kilka tygodni temu widziałam go w Stowe. 
Gdy tylko wypowiedziała te słowa, wiedziała już, że Richard Greiwile 
był szpiegiem. To była ta ważna informacja, którą mogła przekazać królowi. 
Tak naprawdę nie wiedziała, dokąd sięgała lojalność Rory'ego i gdy zaczęła 
się nad tym zastanawiać, poczuła się nieswojo. Wyraźnie nie był obcym na 
ziemi holenderskiej. Choć czasem sama szukała przygody i była gotowa 
podjąć szalone ryzyko, to jednak nigdy nie zdradziłaby króla i swego kraju. 
U swego męża najbardziej podziwiała poświęcenie dla obowiązków. Zaczęła 
go łagodnie podpytywać: 
- Rory, czy jesteś lojalny w stosunku do Karola? 
337 

Uśmiechnął się do niej. 
- Jestem przede wszystkim lojalny w stosunku do samego siebie, Cat. 
- Zmienił szybko temat. - Na dziś także zaplanowałem dla ciebie zakupy. 
Ja nie mogę opuścić statku, bo czekam na dostawę towarów, które zamówiłem 
wczoraj, ale poprosiłem Hansa, żeby ci towarzyszył jako tłumacz. Myślę, 
że będziesz zachwycona mogąc odwiedzić najmodniejsze sklepy. Dostał ode 
mnie dość pieniędzy, by zapłacić za wszystko, czego zapragniesz. 
- Jesteś bardzo hojny, sir. Czy pieniądze przychodzą ci aż tak łatwo? 
W jego oczach widziała rozbawienie. 
- Czasem tak, czasem nie. Mam jednak nadzieję, że jestem na tyle 
mężczyzną, by zapłacić za zachcianki mojej kobiety. - Spojrzał jej w oczy. 
- Jesteś chyba moją kobietą, Cat, prawda? 
Opuściła wzrok. - Przecież wiesz, Rory. 
- Lepiej, żebyś się ubrała, zanim nabiorę ochoty, żeby to sprawdzić. 
Puścił do niej oko. Zamknął drzwi do sypialni i poszedł do salonu. Zastanawiała 
się, czy Hans mówi po angielsku. Poszła za Rorym, by o to zapytać, 
ale nie zastała go w kajucie. Nagle usłyszała jego głęboki głos z korytarza: 
- Zatrzymaj ją poza statkiem do trzeciej. Nie chcę, żeby tu była, gdy 
przyjdzie Ruyter. 
Summer była wstrząśnięta. Wszyscy w Anglii wiedzieli, że słynny de 
Ruyter był dowódcą floty holenderskiej i głównym wrogiem Anglii. Nie 
mogła uwierzyć, że Rory ma jakieś konszachty ze słynnym kapitanem. Nic 
dziwnego, że nie chciał, aby o tym wiedziała. Natychmiast pomyślała, że 
mogłaby poinformować o tym króla. Zadrżała. Nie potrafi zdradzić Rory'ego. 
Gdy spotkali się po raz pierwszy, uprzedził ją, że jest łobuzem, że był zawsze 
czarną owcą, ale po raz pierwszy była gotowa w to uwierzyć. 
Zeszła na brzeg z Hansem, olbrzymem o jasnych włosach, któremu nakazano 
strzec jej nawet z narażeniem własnego życia. W sklepie z damską 
odzieżą wyglądał zupełnie nie na miejscu. Jednak to on płacił za jej zakupy. 
Bez jego umiejętności tłumaczenia na angielski, nie poradziłaby sobie. 
Zgodnie z przewidywaniem Rory'ego, była zachwycona modą i wieloma 
drobiazgami dla pań, produkowanymi głównie przez francuskich dyktatorów 
mody. 
Kupiła suknię, płomiennego koloru, rozciętą z przodu, by odsłonić halkę 
ze złotej koronki. Była to bardzo efektowna suknia, do której noszenia 
338 

potrzebny był wygląd królowej, ale Summer zawsze tak się nosiła. W innym 
sklepie Summer wybrała haftowaną perłami suknię z mieniącej się materii, 
która zmieniała kolor zależnie od oświetlenia. Czasem była jasnozielona, 
czasem srebrna. Nie mogła się też oprzeć narzutce z lisa, dziwacznie ufarbowanego 
na jasnozielony kolor, która znakomicie uzupełniała suknię. 
Wiedziała, że nikt w Londynie nie ma futra o tak jasnym kolorze. Pomyślała, 
że Barbara dałaby się posiekać za takie cudo. 
Zaczęło padać, a kiedy pada w Holandii, świat wygląda okropnie. Widok 
ciężkich, czarnych chmur zepsuł nastrój Summer. Choć bardzo starała się 
odsunąć od siebie niepokojące myśli o Rorym, wracały uparcie, poruszając 
wyobraźnię, układając się w rozmaite scenariusze. Niemal nalegała na Hansa, 
żeby wrócili na statek. Chciała zastać Rory'ego z de Ruyterem, ale gdy to 
przemyślała, pozwoliła Hansowi zaprowadzić się do dobrej restauracji na 
obiad, bardzo wskazany po spacerze w wilgotnym powietrzu. 
Pomyślała, że odrobina alkoholu pomoże jej pozbyć się ciemnych myśli. 
Gdy jednak odmówiła wypicia lekkiego białego wina i zamówiła dżin, Hansa 
ogarnął wyraźny niepokój. Gdyby miał więcej odwagi, zaprotestowałby 
pewnie. Wiedział, jak może na nią wpłynąć ten czysty, mocny napój. Zanim 
udało mu się doprowadzić ją na statek, osiągnęła już stan takiego upojenia, 
w którym pękają hamulce. Summer stała się do tego agresywna. Weszła na 
pokład i patrzyła uważnie, jak Hans idzie do sterówki, by opowiedzieć 
Czarnemu Jackowi Błyskawicy, że niemal wywołała skandal, wlewając 
w siebie dżin. 
Zmieniła suknię i pantofle na obcasach na białe spodnie i jego koszulę 
przewiązanąw pasie. Na włosach zawiązała czerwoną apaszką i weszła na 
pokład krokiem tygrysicy. 
Rory, z rozbawieniem w oczach, prowadził ją wzrokiem. Rozzłościło 
ją jego rozbawienie. Zetrze ten cholerny uśmieszek z jego twarzy, choćby 
to miała być ostatnia rzecz, którą zrobi. 
Podeszła do niego z wyzywającą miną, podparta pod boki i powiedziała: 
- Nie podoba mi się ten śmierdzący kraj. Kiedy wypływamy? 
Uniósł lekko brwi. 
- Kiedy wydam taki rozkaz. 
Wymamrotała jakieś brzydkie przekleństwo, a on spojrzał na nią z góry 
i rzekł kpiącym tonem: 
339 

- Muszę cię nauczyć kląć w obcych językach. Angielskie przekleństwa 
są bardzo grubiańskie. 
Był pełen arogancji, opryskliwy i zuchwały. Jakikolwiek by był, nieuprzejmy 
czy uroczy, wiedziała, że nigdy nie straci pewności siebie, ale dziś 
nie mogła tego znieść. 
- Angielski zupełnie mi odpowiada - odpowiedziała ze zwężonymi 
oczami. - Nienawidzę bratania się z wrogami, choć dla ciebie nie ma może 
w tym nic nagannego. 
- Wydaje mi się, że się lekko wstawiłaś, Cat. Idź lepiej do kajuty - 
powiedział spokojnym głosem. 
- Tak łatwo przychodzi ci wydawanie rozkazów, sir. Zobaczymy, czy 
potrafisz je też wykonywać. Rozkazuję ci podnieść kotwicę - krzyknęła 
nonszalancko. 
- Ostrzegam cię, Cat. Nie pozwolę ci na zuchwalstwo w obecności załogi. 
Zejdź pod pokład!. 
Z agresywną miną zrobiła krok w jego kierunku, prowokując go. 
- A jeśli tego nie zrobię? 
Podszedł do niej szybko i wziął ją na ręce. Z satysfakcją uśmiechnęła 
się pod nosem. Teraz zaniesie ją do kajuty i będzie chciał się z nią kochać, 
ale ona odmówi. On jednak podszedł do burty i wrzucił ją prosto do wody. 
Wypłynęła na powierzchnię i łapczywie chwytała powietrze. Nie mogła 
uwierzyć w to, co jej zrobił. Niech diabli wezmą wszystkich Helfordów. Łkała 
z wściekłości, ale nie miała żadnej szansy wspiąć się na brzeg. Nie zostało 
jej nic innego, jak tylko wrócić na pokład Phantoma jak pobity, zmokły 
szczur. 
Nawet nie spojrzał przez burtę, żeby zobaczyć, czy nic się jej nie stało. 
Pozostała w wodzie przez jakieś dziesięć minut, a potem napełniła płuca 
powietrzem i wypłynęła na martwej fali. Rozłożyła szeroko ramiona. Włosy 
wymknęły się spod czerwonej apaszki i rozsunęły wokół jej głowy, a ona 
leżała spokojnie twarzą w wodzie. Usłyszała wreszcie krzyki: 
-Kapitanie! Kapitanie! 
Zmusiła się do tego, by nie poruszyć się, starając się zużywać jak najmniej 
powietrza. Usłyszała przerażony głos Rory'ego. 
- Chryste przenajświętszy!. 
Usłyszała głośny plusk, gdy skoczył do wody. Poczuła, jak unosi ją mocne 
340 

ramię i przekręca twarzą do góry. 
- Odezwij się, najmilsza - prosił. Leżała z zamkniętymi oczami udając, 
że wciąż jest nieprzytomna. - Mój Boże, tak mi przykro. Nie chciałem cię 
skrzywdzić - tłumaczył się. 
Otworzyła na chwilę oczy, szepnęła rozżalonym głosem jego imię i ponownie 
je zamykając wstrzymała oddech. Bardzo się teraz spieszył, by 
wydobyć ją z wody. Podpłynął z nią do nabrzeża i podał ją czekającym 
marynarzom. Krzyczał na nich, żeby byli ostrożni i nie zadrapali jej o ostry 
mur. 
Zaniósł jej ociekające wodą ciało do kajuty, odsunął purpurowe zasłony 
i położył ją delikatnie na łóżku. Uklęknął obok, zacisnął jej nozdrza 
i rozchylił usta. Przyłożył do nich swoje, by własnym oddechem przywrócić 
ją do życia. 
- Proszę, nie umieraj - mamrotał między oddechami. 
Jej pierś unosiła się i opadała w miarę, jak pompował w nią powietrze, 
a Summer z trudem powstrzymywała się, żeby nie zachichotać. Gdy znów 
przyłożył wargi do jej ust, zarzuciła mu ramiona na szyję i pocałowała go 
namiętnie. 
- Ty mała kocico! Powinienem za te sztuczki stłuc cię na kwaśne jabłko. 
Zaczęła się śmiać, ale po chwili zorientowała się, że nie może przestać. 
Podciągnęła w końcu kolana pod brodę i ściskając je mocno tarzała się po 
łóżku w niepohamowanej radości. Wreszcie i Rory odzyskał poczucie humoru 
i zaczął śmiać się wraz z nią. 
- Ty mała dziwko, nienawidzisz być pokonana, co? 
- Jeszcze nie trafiłam na mężczyznę, któremu się to udało. 
Jednym ruchem przełożył ją przez kolano i ściągnął mokre majtki. A potem 
wlepił jej w pupę takiego klapsa, żeby długo go czuła. 
- Rory, nie bądź brutalny. Zapominasz, że jestem w ciąży. 
Odwrócił ją natychmiast i pocałował jej brzuch. 
- Twój maleńki brzuszek jest już dość duży, żebym mógł o tym zapomnieć 
- żartował. 
- Ty brutalu, jak mogłeś? - protestowała. 
Uśmiechnął się do niej. 
- Dobrze ci to zrobi. Zamoczyłaś łóżko i będziemy musieli spać dziś na 
podłodze. 
341 

- Mhm... wspaniale - mruknęła kusząco. 
Tej nocy jednak spała sama. Usnęła na fotelu przy oknie. Czekała na 
Rory'ego. Obudziła się dopiero przed świtem. Kiedy go w końcu usłyszała, 
skradał się tak skrycie, że wzbudziło to jej podejrzenia. Udawała., że śpi do 
chwili, gdy przebrał się i rozciągnął na podłodze. 
Po jakiejś godzinie światło dnia zaczęło powoli zakradać się do kajuty. 
Wstała cicho. Zadrżała, gdy dostrzegła zakrwawiony nóż leżący obok 
czarnego ubrania, w którym wrócił. Wyszła cicho na pokład, by zaczerpnąć 
świeżego powietrza. Gdy oparła się o poręcz burty, zauważyła jakiś 
podłużny kształt unosząc}' się na wodzie. Początkowo było zbyt ciemno, 
by mogła rozpoznać, co to jest. Jednak po chwili zamarła z przerażenia. 
Wiedziała, że jest to ciało. I w tym samym momencie dostrzegła rude włosy 
unoszące się w wodzie. Wiedziała, że to Grenvile. 
Po godzinie Phantom był już na kursie. Wkrótce opuścili burzliwe wody 
Holandii i podążyli w stronę skąpanej w słońcu Francji. Summer straciła cały 
spokój. Jej podejrzenia co do Rory'ego umocniły się, gdy spotkali holenderski 
statek, a Rory odmówił zaatakowania go. Wobec narastających podejrzeń 
nie była w stanie zaakceptować wyjaśnienia, że nie chce jej narażać. 
Gdy przejął nocną wachtę przy sterze, postanowiła przeszukać jego 
biurko. Była przekonana, że ma jakieś zakazane konszachty z Holendrami, 
i modliła się tylko, żeby nie okazało się, iż sprzedaje dla pieniędzy tajemnice 
Anglii. 
Znalazła teczkę dyplomatyczną z zapieczętowanymi dokumentami od 
króla Anglii, Karola, zaadresowanymi do króla Francji, Ludwika. Nie 
odważyła się jednak rozerwać pieczęci, które wydawały się jej już naruszone. 
To była zagadka. Czy polecono Rory'cmu Helfordowi, by dostarczył 
przesyłkę z Anglii do Francji, czy też wszedł w posiadanie tych dokumentów 
nielegalnie? Jeśli dokumenty były prawdziwe, czy po to zatrzymał się 
w Holandii, żeby wyjawić ich treść de Ruyterowi? Czy też może były to 
fałszywe dokumenty dla króla Francji, tylko pozornie wysłane przez króla 
Anglii? 
Następnym razem, gdy będą w łóżku, wybada go dyskretnie. Może uda 
się jej coś z niego wyciągnąć. 
Phantom zarzucił kotwicę w opuszczonej zatoczce. Załoga skorzystała 
342 

z łodzi i zeszła na ląd. Mogli wreszcie zrobić użytek z winnic, które 
dostarczały im napojów już w przeszłości. Ciągnęły się one przez wiele 
kilometrów. 
Summer i Rory korzystali z pięknej pogody i samotności. Pływali nago 
w ciepłym lazurowym morzu. Potem leżeli na pokładzie, żeby wyschnąć 
i wygrzać się w słońcu. Summer skromnie zawinęła się w ręcznik, ale 
Rory'emu nie przeszkadzała nagość. Ułożyła się wygodnie na czerwonych 
poduszkach, które przyniósł z kajuty, a on wyciągnął się z głową na jej 
kolanach. Drewniane deski pokładu były rozkosznie ciepłe, a słońce 
przepięknie złociło jej twarz. 
Przesunął policzkiem po jej udzie. Spojrzała na niego spod na wpół 
przymkniętych powiek. Powiodła wzrokiem po jego długim ciele. Było 
wspaniałe. Z prawdziwą przyjemnością przyglądała się, jak jego mięśnie 
napinają się i rozluźniają w rytm oddechu. Nagle zdała sobie sprawę, że 
obserwuje ją. jak podziwia jego ciało. Wtem jego męskość naprężyła się, 
zaczęła rosnąć. Gdy przytulił twarz do jej uda, jego ciepło zdawało się aż 
parzyć. Wyciągnął rękę i pozbył się ręcznika, który rozdzielał ich ciała. 
Odwrócił się i dotknął ustami miejsca tuż nad ciemnym trójkątem włosów. 
. - Jesteś cudowna - mruknął chrapliwie, kierując czubek języka w jej czułe 
miejsce. - Twoja skóra jest słona od morskiej wody. 
Nagle poczuła gorące pragnienie. Miał takie cudowne ciało, pragnęła je 
podziwiać i pieścić. 
- Rory, chcę poznać, jaki smak ma twoje ciało. 
Ich oczy spotkały się. W tym momencie cały świat odpłynął i pozostało 
tylko ich dwoje, z wzajemnym pragnieniem. Wiedziała, że po to, by wyjawił 
jej prawdę, muszą zniknąć wszelkie bariery. Wiedziała, że muszą stać się 
jednym ciałem. Podniósł ją i przytulił. Stanęła na palcach i oparła głowę na 
jego piersi. Powoli pocałowała miejsce, w którym czuła bicie jego serca, 
potem jej usta osuwały się coraz niżej, niżej. Stał bez ruchu, aż jej usta 
znalazły się tuż przy jego nabrzmiałym członku. 
Natychmiast wyprężył się tak, że jego koniec znalazł się powyżej jej ust. 
Uniosła wzrok i patrzyła na niego z podziwem. To, co miała zamiar zrobić, 
było najbardziej intymną pieszczotą, jaką kobieta morze obdarować 
mężczynę. Ujęła go delikatnie dłońmi i pochyliła do swych ust, by pocałować 
aksamitną koronę. Jęknął pod wpływem niewyobrażalnej rozkoszy. Objęła 
wargami żołądź i przesuwała językiem po delikatnym rowku. Pomyślała, 
343 

że ma ona kształt serca i gdy trzyma ją w ustach, czuje się tak, jakby w nich 
trzymała jego bijące serce. 
Odrzucił do tyłu głowę, kontrolując narastające pożądanie. Lizała go 
i ssała przez kilka minut, aż w końcu krzyknął: 
- Dość! 
Wyobraźnia podpowiadała jej, że tym razem ich miłość da im najwyższą 
rozkosz. Drżała z pragnienia, by wypełnił ją tak, by już nigdy nie odczuwała 
pustki. Jeszcze raz przesunęła językiem po krawędzi, uniosła głowę i ze 
zdumieniem stwierdziła, że nigdy przedtem nie osiągnął takich rozmiarów. 
Gdyby nie to, że sama była bardzo podniecona, nie byłaby w stanie wchłonąć 
go w siebie. Ale między nimi nie było już żadnych barier. Padli w uścisku 
na pokład. Otoczyła jego plecy udami, a on wchodził w nią za każdym razem 
głębiej, przyprawiając ją o rozkoszne tortury. Pod ich wpływem w jej ciele 
zaczęła narastać potężna fala namiętności. 
Zaczęła łkać od nadmiaru przeżyć. On namiętnie całował jej wargi, rozsyłając 
po ciele rozkoszne dreszcze. Wreszcie poczuła w sobie gwałtowną 
eksplozję. Czuła się tak, jakby otwarły się przed nią wrota raju. 
Leżeli złączeni, jakby nie chcąc nawet dopuścić myśli o tym, by znów 
stali się dwoma odrębnymi ciałami. Powoli zmniejszał się w niej. Nie 
opuszczając jej, przeturlał się tak, by znalazła się na nim. Leżała na jego 
potężnym ciele i czuła pod policzkiem szorstkie owłosienie jego piersi. 
Głaskał ją po plecach, po pupie. Gdy tak odpoczywali, zaczęło w niej narastać 
poczucie winy. Co z tego, że ten mężczyzna jest nawet zdrajcą? Wiedziała, 
że zabił człowieka. A jeśli to, co robi, naraża na niebezpieczeństwo jej męża? 
Wiedziała, że Ruark szpieguje na rzecz Anglii. Czy Rory działając na rzecz 
przeciwnej strony, wykorzystuje swojego brata, by wydostać z niego tajemnice 
Anglii? Spojrzała na niego i po raz pierwszy jego twarz wydała się jej 
niebezpieczna, twarda, brutalna. 
Gdy była już w stanie mówić, odezwała się cicho: 
- Rory, widziałam zapieczętowane dokumenty, które przewozisz. 
-Zostaw to! 
Jego głos, ostry jak świśnięcie bata, zaskoczył ją. Jak może taić coś przed 
nią, gdy ich ciała połączyły się tak nierozerwalnie? 
- Czy to ty zabiłeś Richarda Grenvile'a? 
Jego śmierć napawała ją poczuciem winy, gdyż sama powiedziała 
344 

Rory'emu o jego obecności w Hadze. 
- Odpowiedz! - krzyknęła. 
Zacisnął dłonie na jej pośladkach .i zaczął poruszać się w niej, usiłując 
pobudzić jej namiętność. Uświadomiła sobie, że wykorzystując swe ciało, 
pragnie, by przestała mówić o sprawach, które poruszyła. Była w błędzie, 
sądząc, że obalili wszystkie bariery. Oddała mu całe ciało, prawie całą duszę, 
ale on nie chciał się przed nią otworzyć. 
Wsunęła dłonie między ich ciała i odsunęła się. Gdy spojrzała w jego 
oczy, dostrzegła tylko narastającą furię. 
- Celowo zniszczyłaś najpiękniejszy miłosny akt, jaki mógł się nam 
przytrafić! - rzucił zza zaciśniętych zębów. 
Czuła się winna, gdyż rzeczywiście mogli przeżyć najpiękniejsze chwile 
swego życia. Jednak nie była w stanie do tego dopuścić. Jej miłość 
z Ruarkiem była dotąd najpiękniejsza i chciała, by tak pozostało. Ogarnęło 
ją poczucie winy z powodu własnej niewierności. Miała wrażenie, że zrobiła 
to tylko po to, by go dotknąć. Mój Boże, nawet gdyby poszła do łóżka 
z królem, nie byłoby to tak złe, jak pójście do łóżka z bratem męża. Szarpnęła 
ręcznik, by okryć swą nagość, i pobiegła pod pokład, widząc furię w jego 
zielonych, oskarżycielskich oczach, które paliły jej plecy. Czując, jak chaos 
ogarnia na równi jej ciało i umysł, rzuciła się na łóżko. Po jej policzku 
spłynęła łza. W tym momencie nie mogła znieść samej siebie, ale wiedziała, 
że musi bardzo starannie pomyśleć o swoim życiu. 
Dlaczego tak szybko przeszła w ramiona innego mężczyzny? Gdy Ruark 
ją odrzucił, strata wydawała się jej tak druzgocąca, że natychmiast zastąpiła 
Ruarka jego własną repliką. Czuła wstyd na myśl, że tak mocno pragnie 
mężczyzny. Do diabła, zanim poznała Ruarka Helforda, radziła sobie sama 
doskonale. Przyznaje, kradła, oszukiwała i kłamała, ale w świecie mężczyzn 
takie zachowanie uznawano co najwyżej za dziwactwo. Znalazła w sobie 
odwagę, by zająć się przemytem, mogła dokonywać rozbojów na drogach, 
powinna więc mieć dość siły, by w życiu radzić sobie bez mężczyzny. Nie 
potrzebuje żadnego z nich. Niech piekło pochłonie wszystkich mężczyzn! 

38 
Gdy w nocy okręt przybił do portu w Hawrze, zobaczyła, 
że Rory opuszcza go w czarnym ubraniu i masce. Nie miała pojęcia, o której 
wrócił, wiedziała tylko, że nie przyszedł do niej do łóżka. Gdy rankiem 
wyszła na pokład, zobaczyła go w białej szacie, jak stoi przy sterze, a na 
maszcie powiewa brytyjska flaga. 
Poprzedni dzień wydawał jej się upiorem widzianym przez zaciemnione 
szkło. Dziś nie dostrzegała niczego upiornego ani w okręcie, ani 
w mężczyźnie, który stał przy sterze. Wyglądał chłopięco, beztrosko. 
Pomachał do niej, by przywołać ją do siebie. 
- Chodź tu do mnie. 
Miała już pokręcić przecząco głową, gdy nie wiadomo skąd nadbiegł 
ogłuszający huk i plusk. Rozległy się krzyki, a pokład napełnił się tupotem 
ludzi, którzy błyskawicznie zaczęli wspinać się na maszty. Gdy uświadomiła 
sobie zagrożenie, poczuła szum w uszach. Zaraz jednak miejsce strachu zajęła 
ciekawość, którą trudno jej było powstrzymać. Rory wskazał jej gestem 
zejście pod pokład, ale zignorowała go i pobiegła w jego stronę. Nie szukała 
tam bezpieczeństwa, lecz lepszego widoku na to, co się dzieje. Rory patrzył 
przez lunetę, a po chwili krzyknął donośnie: 
- To Holendrzy! 
Wydawało się jej, że w jego głosie słyszy ulgę, a w oczach załogi 
dostrzega zadowolenie. 
- Będziemy walczyć! - krzyknął, a załoga wydała bojowy okrzyk. - Zejdź 
pod pokład - powiedział do Summer. 
347 

- Nie! - sprzeciwiła się. 
- Ten pokład spłynie krwią- uprzedził ją. 
Zmrużyła oczy wietrząc niebezpieczeństwo. Był tak śmiały, odważny, 
chciała być świadkiem jego sukcesu. 
- Chcę widzieć, jak walczysz! 
- Możesz zobaczyć też, jak ginę - powiedział z naciskiem. 
- Niebo cię nie chce, a diabli się ciebie boją, że przejmiesz władzę w piekle 
- powtórzyła jego własne słowa. 
Spojrzał na nią i uśmiechnął się szeroko. Była równie odważna jak on, 
więc kochał ją za to i podziwiał. Poza tym nie miał już czasu o niej myśleć 
i wiedział, że ona to zrozumie. Wykrzykiwał rozkazy, a jego ludzie wypełniali 
je natychmiast. Umiejętnie manewrował tak, by jedna z armat zdążyła wycelować 
w nadpływający okręt. Summer czuła zapach smoły, za pomocą której 
odpalono działo. Z pokładu rozległ się krzyk triumfu, gdy pocisk dotarł do 
celu. Niewielki otwór w burcie nie wystarczy oczywiście, by zatopić okręt, 
ale zajmie kilku ludzi przy wylewaniu wody. 
Dłoń Summer powędrowała do pasa, gdzie nosiła nóż. Załoga Rory'ego 
składała się z ludzi różnej narodowości, ale niezależnie od tego, czy byli 
czarni, żółci czy brązowi, ich broń była identyczna. Każdy trzymał w ręku 
kord, w drugiej pistolet, a w pasie każdy miał przytwierdzony sztylet lub 
maczugę. 
Wspinali się po linach takielunku jak akrobaci cyrkowi, niektórzy 
trzymając broń w zębach, by łatwiej chwytać liny. Summer uniosła wysoko 
głowę i przysłoniła przed słońcem oczy, by lepiej widzieć ich wysiłki. Sądziła, 
że wspinają się na liny po to, by skoczyć na pokład nieprzyjacielskiego okrętu, 
gdy wejdą w abordaż, ale gdy Holender zaczął się zbliżać, zorientowała się, 
że Phantom jest o wiele niższy, i to holenderscy marynarze będą mogli skakać 
na pokład Phantoma. Zdała sobie sprawę, że bój rozegra się na jej okręcie. 
Rory i jego załoga wiedzieli o tym od początku i dlatego wspinali się na liny, 
by móc skoczyć na napastników w chwili, gdy postawią nogę na pokładzie 
Phantoma. 
Okręty zbliżały się coraz bardziej do siebie. W pewnej chwili dostrzegła, 
że gdy Holendrzy wtargną na pokład, będzie tam sama. Co ma wtedy 
robić? Uciekać czy stać i walczyć? Jej stopy jakby wrosły w deski pokładu, 
gdy zobaczyła, że zbliża się do niej dwóch holenderskich marynarzy. 
348 

Nagle, nie wiadomo skąd, na dół spłynęła lina, a uczepiony na niej człowiek 
kopnął w grdykę jednego z napastników, drugiego ciął kordem prosto 
w brzuch; padłszy na pokład, zbryzgał krwią suknię Summer, która z przerażeniem 
w oczach przyglądała się bezradnie walce. Krzyki i wrzaski mieszały 
się z przekleństwami i dzikimi okrzykami. W powietrzu świstały kule, 
stal brzęczała w zetknięciu ze stalą i wyrzucała w powietrze iskry. Wszyscy 
dookoła walczyli desperacko, ale ona nie potrafiła odróżnić wrogów od 
swoich. Zbliżył się do niej marynarz ze lśniącym mieczem. Usiłowała 
uciekać, ale poślizgnęła się na rozlanej na pokładzie krwi, wpadła na niego 
i skryła niemal głowę pod jego pachą. Trzymała nóż w dłoni, więc machnęła 
nim i rozcięła jego ramię od nadgarstka po łokieć. 
To nie była już podniecająca przygoda. Rzeczywistość stała się koszmarem. 
Wszędzie była krew, rozdarte trzewia i roztrzaskane głowy. To była 
śmierć, kalectwo i broczące krwią rany. To był krzyk i jęki, i płacz. To było 
szaleństwo. Trzech mężczyzn znalazło się tuż przy niej. W tym momencie 
Rory skoczył na nich i zbił z nóg. Upadła na pokład i zrobiło się jej niedobrze 
od mdłego zapachu krwi. Rory stał nad nią walcząc z wrogiem. Jednemu 
przestrzelił skroń, drugi stracił ramię, gdy Rory raził go silnym ciosem kordą. 
Trzeciego udało mu się rozbroić, doprowadzić na czubku miecza do masztu 
i przywiązać do masztu liną. Po chwili był znów przy niej. Rzucił na nią 
okiem sprawdzając, czy nic się jej nie stało, następnie stanął za nią i kontynuował 
walkę z kolejnym napastnikiem. Gdy pojmano wreszcie kapitana 
Holendrów, a połowa załogi legła na pokładzie, poddali się. Załoga Phantoma 
poprowadziła ich na pokład, a Czarny Jack Błyskawica przeciął liny, co 
posłało barkas na dół z pluskiem. Rory stracił tylko dwóch członków załogi. 
Ośmiu było rannych, a dwunastu odniosło niewielkie obrażenia, które całkowicie 
zignorowali. 
Summer drżąc pomagała opatrywać rannych. Biała szata Rory'ego była 
schlapana krwią od dołu do góry. 
- Byłaś bardzo dzielna - powiedział z przekonaniem. 
- Nie wiedziałam... Nie miałam pojęcia, jak to wygląda - powiedziała 
niepewnym głosem. 
- Wiem, kochanie... I tak byś nie posłuchała... Musiałaś poznać to sama. 
- Rory, wybacz... Myślałam, że przeszedłeś na stronę wroga. 
Potrząsnął głową. 
349 

- Wciąż nie rozumiesz. Ja nie podjąłem walki dlatego, że był to okręt 
holenderski, ale dlatego, że do nas strzelał. Gdyby to był okręt angielski, 
zrobiłbym to samo. Jestem piratem. 
Uniosła wzrok na kapitana, wciąż tkwiącego przy maszcie. 
- Co z nim zrobisz? 
- Prawdopodobnie przekażę Ruarkowi wraz z okrętem. - Uśmiechnął się 
do niej. -Ale przedtem ogołocę go ze wszystkiego. 
Była nieco oszołomiona. 
- Zejdź na dół, wykąp się i spróbuj odpocząć. Mamy tu jeszcze trochę 
roboty - powiedział. 
Spojrzała na swoje ubranie ze wstrętem. 
- Czy ten odór krwi da się kiedykolwiek zmyć? - zapytała już spokojniej. 
- Nie do końca - odpowiedział smutno, potrząsając głową. 
Tej nocy nie potrafili się kochać, ale przytulili się do siebie mocno. 
Bliskość ciał dawała im pozory normalności w tyra nienormalnym świecie. 
Wiele godzin minęło, nim spokojny chłód zwolnił łomot jego serca i przyspieszony 
puls. Dopiero świt wrócił im siły. 
- Myślę, że z chęcią wrócisz teraz na ląd. 
Zawahała się, nie chcąc go urazić. 
- Kocham morze... Ale chyba jesteśmy zbyt blisko Holandii. 
- Zastanawiałem się, czy nie popłynąć do Nowej Gwinei po złoto. Czy 
popłyniesz ze mną, Cat? 
Pomyślała o dziecku i zastanowiła się, jak może posądzać ją o taki brak 
rozwagi. 
- Nie wiem - odpowiedziała szczerze. - Potrzebuję nieco czasu, by to 
rozważyć. 
Wyprostował się, roześmiał i pocałował mocno, a potem wyszedł na 
pokład, by przejąć ster Phamtoma. Późnym popołudniem dostrzegli brzegi 
Anglii. Summer wyszła na pokład. Odetchnęła z ulgą, widząc, że wszystko 
zostało umyte, wyczyszczone, by usunąć ślady po niedawnej rzezi. Mewy 
krążyły i krzyczały nad ich głowami. Poszła na mostek i stanęła obok 
Rory'ego. Świeża bryza rozwiewała jego czarne włosy, przecięte białym 
pasmem. Wydawał się zatopiony w myślach. 
350 

- Gdzie jesteśmy? - spytała. 
Jej słowa sprawiły, że wrócił z oddalonego miejsca., w którym przebywał 
myślami. 
- To wyspa Wight - odpowiedział. 
- Kiedy dopłyniemy do Londynu? - pytała dalej. 
Poszukał jej wzroku. 
- Nie zabieram cię do Londynu. Gdy się ściemni, wpłyniemy do 
Sauthampton, tylko sześćdziesiąt kilometrów od Salisbury, dokąd przeniósł 
się dwór. 
- Do diabła z dworem, chcę do Londynu - zaprotestowała. 
- W Londynie nadal panuje zaraza. Zapewniam cię, że gdy tylko minie, 
Karol i cały dwór wrócą do miasta. 
-Ale ja muszę sprawdzić, co dzieje się z moim bratem. Tak długo mnie 
nie było. 
- Cat, masz obowiązki wobec siebie i mojego syna, którego nosisz. Ja 
mam do załatwienia pewne sprawy w Southampton, a ty powinnaś udać się 
do Salisbury i tym razem mnie usłuchasz. 
Twarz miał chmurną. Pomyślała, że tym razem lepiej mu się nie sprzeciwiać. 
Uświadomiła też sobie, że nie dopuszczał myśli, że dziecko, które 
nosiła, mogło nie być jego. 
Prawie całą noc zajęło im przybicie do portu, ponieważ najpierw musieli, 
oczywiście, zacumować holenderski okręt w bezpiecznym miejscu, w którym 
mogli wyładować jego ładunek: przyprawy, kość słoniową i złoto przywiezione 
z Gwinei. 
Summer zeszła pod pokład, by napisać list. Nie mogła zdobyć się na to, 
by powiedzieć mu osobiście, jaką decyzję podjęła. Długo się nad wszystkim 
zastanawiała. Przeżyła na morzu więcej dni okrutnych niż szczęśliwych. Choć 
przeżyli wspaniałe chwile, ich związek już się skończył. 
Czarny Jack Błyskawica był wspaniałym poszukiwaczem przygód i kochankiem, 
ale nie nadawał się na męża i ojca. Summer i jej dziecko byliby 
dla niego ciężarem i w końcu zniszczyłoby to ich wszystkich. Zdobyła się 
na to, by sprostać prawdzie. Chciała, by jej mężem był Ruark Helford, a jeśli 
to niemożliwe, zostanie sama. 
W liście pożegnała się z Rorym i wyznała, że zbyt mocno go kocha, by 
przykuć go do siebie. Życzyła mu, żeby opłynął siedem mórz i zachęcała, 
351 

by popłynął do Gwinei po złoto, którego tak pragnął. Potem ukryła list tak, 
by nie znalazł go, zanim się rozstaną. 
Rory o świcie umieścił Summer w powozie odjeżdżającym do Salisbury 
i zapowiedział, że skontaktuje się z nią w ciągu tygodnia. Pożegnał ją czule, 
uśmiechnął się do niej i położył na kolanach woreczek złota. 
- Będziesz tego potrzebowała - szepnął. - Jedyną rozrywką w Salisbury 
będzie hazard. 
Machała mu ręką, aż straciła go z oczu. Potem westchnęła głęboko, 
odważnie otworzyła drzwi powozu i wysiadła. 
- Hej, panienko, zaraz odjeżdżamy - zawołał woźnica. 
Spojrzała na niego zimno. 
- Czy rozmawia pan ze mną, czy żuje tytoń? Niech pan lepiej wyładuje 
moje kufry i załaduje je na dyliżans do Londynu. 
Summer wysiadła na opustoszałej ulicy. Mieszkańcy Londynu siedzieli 
zabarykadowani w swych mieszkaniach, więc miasto wyglądało, jakby 
pozostały w nim tylko duchy. Nieprzyjemny zapach unosił się po ulicach. 
Sprzedawcy nie zachwalali już swych towarów. Powozy i ciężkie wozy nie 
musiały już torować sobie drogi wśród tłumów poszukujących bogactwa. 
Większość sklepów była zamknięta. Kto myślał teraz o kupnie peruk, sukien 
i klejnotów, które mogły być kiedyś własnością ofiar zarazy? Któż chciałby 
kupić meble z zapowietrzonych domów? Nie znalazła lektyki, która 
zawiozłaby ją na Cockspur Street. Stały porzucone. Udało się jej wreszcie 
znaleźć jakiegoś mężczyznę, który za złotą monetę zgodził się zanieść jej 
bagaż przez puste ulice. Ona szła obok. 
- Dziedziniec Whitehall zarósł trawą - powiedział mężczyzna. 
- Czy wszystko jest pozamykane? - spytała, zaniepokojona, czy uda się 
jej zdobyć jedzenie. 
- Fortuna kołem się toczy - odpowiedział filozoficznie. - Londyńczycy 
długo żyli w przepychu, lekceważąc resztę ludzkości, a teraz szczęście ich 
opuściło i nadszedł czas żałoby. Gdy tylko król i królowa opuścili Londyn, 
zwinęli się wszyscy, jak talia kart. Wyjechali wszyscy, których było na to 
stać. Teatry zamknięto, aktorki, pozbawione pracy, poszły na ulicę, ale w tych 
czasach to też nie jest intratny zawód. Kto bowiem chce złączyć się 
z zarażonym ciałem? Jedynie grabarze robią interesy, także złodzieje rabujący 
352 

opuszczone domy. Każdy, kto zechce zaopiekować się chorym, żąda majątku. 
W nielicznych sklepach żądają za żywność cen dziesięciokrotnie wyższych 
niż przed zarazą, a mimo to ludzie walczą o każdy kęs. Nawet takie stare 
pruchna jak ja zbierają złote monety. - Mrugnął do niej. 
Po chwili znaleźli się przy Cockspur Street. 
- Przypuszczam jednak, że jest tu kilka osób takich jak ja - powiedziała 
z pytaniem w głosie, na poły słuchając, na poły pogrążona we własnych 
myślach. 
- Nie. Ostatnio zarabiam złoto tylko wynosząc trupy. 
- O Boże! - Odsunęła się od niego, przerażona, uświadamiając sobie, że 
wiezie jej bagaże na tym samym wózku, na którym wywozi trupy. 
Dała mu pieniądze, szczęśliwa, że może się już go pozbyć. Otworzyła 
drzwi i wciągnęła kufry do eleganckiego holu. To była dla niej spokojna 
przystań. Oparła się o zamknięte drzwi, szczęśliwa, że może odgrodzić się 
od nawiedzonego przez zarazę miasta. 
Na stoliku przy drzwiach zobaczyła liścik. Rzuciła się w jego kierunku. 
Serce w niej zadrżało, gdy poznała pismo Spidera. Zabrała list do salonu, 
odsunęła zasłony, by wpuścić światło dnia, zdjęła pantofle z obolałych stóp 
i przebiegła wzrokiem list. 
Droga Cat! 
Bardzo mi przykro za to, co się stało w ubiegłym tygodniu. 
Wpadłem po drodze, żeby cię poinformować, że Edwin Bruckner i ja 
wynajęliśmy w mieście mieszkanie. (Jest młodszym bratem łorda 
Brucknera, którego poznałaś na dworze.) Zobaczyłem, że dom jest 
pusty, więc zakładam, że udałaś się z dworem do Sałisbury. Gdy 
wrócisz, znajdziesz nas przy 13 Warwick Lane, niedaleko katedry 
św. Pawła. Wybieramy się do Bruckner Hałl w hrabstwie Oxford, 
żeby przeczekać płagę, ałe Edwin źle się dziś rano czuł, więc 
pojedziemy jutro. Nie gniewaj się na mnie, 
Spider 
Jego przyjaciel źle się czuł... a może był to początek choroby? Przeczucie 
zagrożenia, wiszącego nad bratem, było tak silne, że musiała go odwiedzić. 
12 — Fi rat i Posłanka 353 

W domu znalazła suche herbatniki. Jedząc je zastanawiała się, czy znajdzie 
w sobie dość odwagi, by wyjść na ulice miasta i spojrzeć w twarz nieubłaganej 
kostusze. 
• 
• 

Lord Helford przybył wcześnive na spotkanie z królem, 
ale Karol rzadko pozwalał sobie na gnuśność i z reguły wstawał o świcie. 
Salisbury zaczynało działać mu na nerwy. Miasto przyjęło gościnnie jego 
i cały dwór, ale ciasnota go przytłaczała. Sam charakter miasta, szacownego, 
czystego nawet w sensie fizycznym, sprawiał, że tęsknił za kipiącym życiem, 
hałaśliwym Londynem. 
Przybył brat króla, książę Yorku, ze swym teściem, kanclerzem Hyde'em, 
i Karol dał sygnał Ruarkowi, by uważał na słowa. 
- Zakładam, że spotkałeś się ze swym bratem, Rorym - powiedział Karol, 
przechodząc wprost do tematu. 
- Tak, sire. Phantom wpłynął i wypłynął z Sauthampton zeszłej nocy. 
Przekazał do Hagi tajną przesyłkę proponującą rokowania i szybkie zakończenie 
wojny. Niestety, propozycja nasza została odrzucona. 
Karol aż poczerwieniał z powodu afrontu, jaki zadano jego dumie. 
- Nie powinniśmy poniżać się do tej propozycji! 
Kanclerz Hyde uniósł dłoń, żeby uspokoić Karola. 
- Nie przynosi wstydy złożenie propozycji honorowego zakończenia 
wojny. 
- Niech piekło pochłonie Parlament. Chciałem wypchnąć Holendrów 
z naszych wód i zrobiłbym to, gdyby nie żałowali mi każdego pensa ze 
skarbca. - Jego wielka pięść uderzyła ze złością o blat stołu. 
Hyde, jak mógł, tak bronił Parlamentu. 
- Udam się tam i zażądam pieniędzy na prowadzenie wojny. Gdy 
przekonają się, że ja to popieram, może nieco poluzują sznury sakiewki. 
39 

Ruark Helford ważył każde słowo. 
- Mój brat zorganizował spotkanie z samym de Ruyterem. - Trzej 
mężczyźni spojrzeli szybko na niego. - De Ruy ter uważa, podobnie jak mój 
brat i ja, że siły morskie są zbyt wyrównane, by zakończyć tę wojnę zdecydowanym 
zwycięstwem jednej ze stron. 
Karol parsknął krótką salwą śmiechu. 
- Cóż, Helford, WTeszcie mówisz mi całą prawdę, a nie to, co chciałbym 
usłyszeć. Musi pan odczuwać satysfakcję, kanclerzu, że racja była po pana 
stronie, a nie tych gorących głów, jak Buckingham, Lauderdale czy ja sam. 
- Nie - odezwał się znów starzec. - Jeśli nie są gotowi jeszcze do pokojowych 
negocjacji, muszę wydostać pieniądze od Parlamentu. Trzeba tak 
ich przycisnąć, by z radością przyjęli możliwość rozpoczęcia negocjacji. 
Karol dał bratu sygnał, żeby wyszedł i zabrał ze sobą teścia. Gdy w końcu 
został sam z Helfordem, zapytał natychmiast: 
- A co z tym drugim poufnym zleceniem, jakie dałem temu przeklętemu 
piratowi? 
Ruark Helford uśmiechnął się. Sięgnął do skórzanego worka i wyciągnął 
zapieczętowane pismo od króla Francji. 
-Aż podskoczył z radości na wieść o możliwości odkupienia Dunkierki. 
Karol rozerwał pieczęcie. 
- Proponuje dwa razy więcej, niż poprosiłem. Dwieście tysięcy funtów! 
- powiedział mile zaskoczony. 
- Mhm... To był pomysł Rory'ego. Obawiam się, że to istny diabeł. 
Powiedział, że Wasza Wysokość prosi o dwieście tysięcy. 
Karol był podniecony. 
- Cieszę się, że miałeś dość rozsądku, by nie wspominać o tym przy 
wszystkich. Dowiedzą się, gdy sprawa zostanie zakończona. W końcu ta 
cholerna Dunkierka należy do Francji. To, że armia Cromwella ją zajęła, 
nie czyni jej jeszcze częścią Anglii. Nie masz pojęcia, jak męczy mnie ten 
brak pieniędzy i konieczność żebrania w Parlamencie o najmniejszą kwotę. 
Jestem taki biedny, że nie mam nawet swojego nocnika ani okna, przez które 
mógłbym go wyrzucić. Jak sądzisz, kiedy dostanę te pieniądze? 
Lord Helford uśmiechnął się znów. 
- Ostatniej nocy przeniesiono złoto z Phantoma na Złotą Boginią. 
- Na Boga, to potwierdza, że dobrze jest znać braci Helfordów - powie- 
356 

dział puszczając oko. 
- Jeśli Wasza Wysokość mi wybaczy, chciałbym teraz poszukać lady 
Helford i przypomnieć jej o małżeńskich obowiązkach. 
- Ależ Summer nie ma w Salisbury - zdziwił się Karol. 
- Zapewne się pan myli, sire. Z pewnością dopiero tu przybyła. Tę upartą 
wiedźmę trzeba było porwać z Londynu, ale mój brat zapewniał, że odstawił 
ją do Salisbury. 
Karol pokręcił głową i mrugnął do Ruarka. 
- Wiem, że Summer tu nie ma. W przeciwnym wypadku tak bym się tu 
nie nudził. 
- Może udała się do lady Richwood - powiedział Helford, niezdolny, by 
ukryć niezadowolenie w głosie. 
Karol uśmiechnął się. 
- Daj jej dziecko i to z pewnością podetnie jej skrzydła. 
- Już je nosi, ale to wcale nie powstrzymuje jej przed poszukiwaniem 
przygód. 
Summer przed opuszczeniem Cockspur Street zastanowiła się, czy ma 
wszystko, czego jej potrzeba. Najważniejsze były pieniądze. Uznała, że jeśli 
ma być bezpieczna na ulicy ze sporą sumą, potrzebuje pistoletu. Znalazła 
neseser i zapakowała do niego paczkę herbatników i butelkę dobrego porto. 
Dołożyła zmianę bielizny, miękkie pantofle i drobiazgi toaletowe. Wiedząc, 
że będzie prawdopodobnie musiała przejść kilka kilometrów, nie zabierała 
nic więcej. 
Poszła wzdłuż Northumberland do Tamizy. Jeśli będzie miała trochę 
szczęścia, trafi na jakąś łódź, która przewiezie ją na drugą stronę do nabrzeża 
św. Pawła. Na środku rzeki widziała prom. ale pomimo że głośno krzyczała, 
nikt nie zwrócił na nią uwagi. Zrezygnowała w końcu i zdecydowała się na 
marsz. Gdy szła wzdłuż Embankment, zauważyła sterty śmieci, których nikt 
nie sprzątał. W miejscach, gdzie wpadły do wody, tworzyły tłustą maź. 
Wychudzone psy buszowały w smrodliwych stertach. Summer z obrzydzeniem 
odwracała wzrok. Mewy opadały na wodę i skubały przedmioty spływające 
w dół Tamizy, a bujna wyobraźnia Summer nasuwała jej takie obrazy, 
że zrobiło się jej niedobrze. 
Między White Friars Stairs a Black Friars spotkała łódź patrolową ma- 
357 

rynarki, która podpłynęła do niej. 
- Jeśli wejdzie pani do centrum, nie będzie pani wolno go opuścić. 
Obowiązuje też godzina policyjna - ostrzegł ją jeden z członków załogi. 
- Muszę odnaleźć brata - krzyknęła. 
- Tylko w zeszłym tygodniu zmarło ponad siedem tysięcy. Wysyła się 
straże, by nie wypuszczały ludzi z domów. 
Nie czekali na jej odpowiedź. Ostrzegli ją. a jeśli jest tak głupia, że ich 
nie słucha, zaraza zemści się na niej. 
Od rzeki skręciła na północ przy więzieniu Bridwell i szybko pożałowała, 
że tamtędy poszła. Meble i materace używane przez więźniów ułożono 
w stosy na ulicy i podpalono. Strażnicy wynosili właśnie ciała kobiet, które 
marły jak muchy. Ciała były półnagie, okryte poszarpanymi łachmanami. 
Smród był nie do zniesienia. Nic dziwnego, te ciała nie były myte przez lata. 
Ogarnęło ją nieopanowane drżenie, więc zawróciła, by pójść inną drogą 
koło Baynard Castle. To także był błąd. Na ulicach leżały ciała marynarzy. 
Sądziła, że to także ofiary zarazy, ale kiedy między nich weszła, przyczołgali 
się do niej, chwytali za suknię i błagali o jedzenie. Kilku było pijanych, ale 
większość wyraźnie przymierała głodem. Żaden statek nie mógł wypłynąć 
z Londynu z chwilą, gdy już tu przybił, a marynarze, zostawieni sami sobie, 
nie mieli dokąd pójść, nie mieli pieniędzy ani jedzenia. Ich oczy byty pełne 
apatii, bólu i gorączki. 
Summer rozdała im herbatniki, które zabrała ze sobą, i dosłownie wyszarpnęła 
suknię z ich natarczywych dłoni. Biegła przez całą drogę do samego 
kościoła, skręciła w Warwick Lane i zaczęła szukać numeru 13. Było tam 
podwórko z pompą, ale wydawało się całkiem opuszczone. Wszystkie parterowe 
domy o parzystych numerach stały puste. Spojrzała w stronę nieparzystych 
piętrowych budynków i w końcu dostrzegła poszukiwany numer. 
Serce podeszło jej do gardła, gdy zbliżyła się do drzwi. Zastukała mocno 
i odetchnęła z ulgą, że nikt nie odpowiada. Jest zatem bezpieczny w Oxford. 
Usiadła na schodkach, by odpocząć. Teraz, gdy była już w drugiej połowie 
ciąży, stwierdziła, że nie jest już tak szybka i ruchliwa jak zawsze, a dokonany 
wysiłek pozbawił ją całkowicie sił. 
Gdy siedziała tak spokojnie, nagle usłyszała cichy płacz. Uniosła głowę 
jak zwierzę wietrzące niebezpieczeństwo. I nagle uświadomiła sobie, że to 
głos jej brata, choć nie słyszała jego płaczu od czasu, gdy skończył trzy lata. 
Spojrzała przez lekko uchylone okno i zobaczyła go, jak siedzi z głową ukrytą 
358 

w ramionach i kiwa się rytmicznie. 
- Spider, to ja, Cat - zawołała. 
Wydawało się, że jej nie słyszy, więc pchnęła mocno drzwi, które nie 
były zamknięte. Smród, który poczuła, zatkał ją wręcz. Ukłękła przed nim. 
- Spider, to ja, Cat... Co się stało? -pytała. 
Powoli uniósł głowę i spojrzał na nią szklanymi oczami. Po chwili jednak 
uświadomił sobie, że to ona. 
- Czy twój przyjaciel zachorował? - spytała. 
Kiwnął głową. 
- Edwin... Zaraził się - szepnął głosem pełnym przerażenia. 
- Gdzie on jest? Czy tam? - spytała wstając i podeszła do drzwi. 
- Nie, Cat. Na litość boską nie wchodź tam. Dopiero usnął. 
- Ten smród jest nie do zniesienia. Wstań i pomóż mi tu posprzątać - 
powiedziała patrząc z obrzydzeniem na stertę zaplamionych ręczników 
i prześcieradeł. - To trzeba spalić. Czy jest ich więcej? - spytała. 
- Wyrzuć je po prostu na podwórko. Zaraz przyniosę wody z pompy. 
Trzeba będzie wszystko tu wyszorować, by pozbyć się tego smrodu. 
Musiała się czymś zająć, żeby nie oszaleć. Jeśli Spider opiekował się 
Edwinem, z pewnością zaraził się także. Z trudem dźwigała na piętro wiadro 
pełne wody. 
- Spider, rusz się wreszcie i pomóż mi! - krzyknęła. I dopiero wtedy 
zauważyła, że powodem jego bezruchu nie była tylko apatia. Był rozpalony. 
Cisza modnego, kawalerskiego apartamentu napełniła ją dziwnym uczuciem. 
W nagłym impulsie otworzyła drzwi i weszła do sypialni. Tu było 
z pewnością źródło tego okropnego smrodu. Podłoga była śliska od odchodów 
i wymiocin. Jakby zafascynował ją ten przerażający widok, zbliżyła się do 
łóżka. Twarz młodego mężczyzny była obrzmiała i sczerniała. Nie miała 
pojęcia od jak dawna był martwy. Wbiegła do salonu. 
- Spider, Edwin nie żyje! - krzyknęła. 
- Nie, nie... po prostu zasnął - wymamrotał Spider. 
- Chodź - powiedziała zdecydowanym głosem. - Musimy opuścić ten 
dom. 
Spencer wstał, kolana ugięły się pod nim i zaczął wymiotować. 
-Ach, dobry Boże! Nie, proszę - błagała Summer szeptem. 
359 

Z trudem zszedł na dół i otworzył drzwi do drugiej sypialni, w której 
na szczęście stało czyste łóżko. Padł na nie, a Summer rozebrała go szybko 
i postawiła przy łóżku nocnik na wypadek kolejnej fali wymiotów. 
Przypomniała sobie o winie, które przyniosła. Nalała dla niego mały 
kieliszek. Wydawało się, że uspokoiło to na chwilę jego żołądek, ale wciąż 
był rozpalony, a powieki ciężko opadały mu na oczy. Nie wiedziała, jak długo 
walczył o życie Edwina, ale widać było jego wyczerpanie. Usłyszała krzyki 
z ulicy. Uprzytomniła sobie, że to wóz zabierający zwłoki. Wybiegła na 
balkon i zawołała. 
- Tu, na górę. Potrzebuję pomocy. 
Jakiś nieprzyjemny głos odpowiedział jej: 
- My tylko zabieramy ciała z ulicy. Nie mamy żadnego obowiązku wchodzić 
do tego przeklętego domu, panienko. 
- Proszę zaczekać! - krzyknęła rozkazującym tonem. 
Wstrzymała oddech i pobiegła do sypialni Edwina. Starała się myśleć 
o czymś innym, gdy dźwigała obrzmiałe, sczerniałe ciało, które kiedyś było 
Edwinem Brucknerem. Następnie zawinęła je w prześcieradło, na które upadł. 
Udało jej się wydobyć ze swego ciała jakieś niespodziewane zapasy energii, 
by wyciągnąć go przed dom. 
- Musicie tu podejść i zabrać go stąd - sapała czując mocne kłucie w boku. 
- A panienka co? Może królowa, a ja jej służący? - krzyczał wściekły. 
- Zasada to zasada. Zabieram ich z ulicy. 
Summer była tak wściekła, że najchętniej chwyciłaby pistolet i zastrzeliła 
tego bastarda, ale wtedy musiałaby poradzić sobie z wozem pełnym trupów, 
zamiast z jednym ciałem. Resztką sił zaciągnęła je do krawędzi schodów, 
przyłożyła stopę w połowie ciała Edwina i z całej siły pchnęła je nogą. Ciało 
ze stukotem turlało się po schodach aż pod nogi mężczyzny. 
Zamknęła oczy i odmówiła cichą modlitwę. Modliła się za biednego 
Edwina Brucknera, brata dostojnego lorda, z którym obeszła się tak niemiłosiernie, 
za swego ukochanego brata śmiertelnie chorego w tym okropnym 
domu numer 13. i za siebie, i jej bezcenne, nie narodzone jeszcze dziecko. 
Musiała jeszcze osiem razy zejść do pompy, by wreszcie pozbyć się 
smrodu. Co jakiś czas zaglądała do Spidera, by zobaczyć, w jakim jest stanie. 
Zapadł w tak ciężki sen, iż przyszło jej do głowy, że stracił przytomność. 
Ona też była wyczerpana. Wiedziała, że potrzebuje przerwy, ale odkładała 
360 

odpoczynek do chwili, gdy napali w kominku i zagotuje wodę. Wtedy zrobi 
sobie herbaty i wypije ją, odpoczywając przed kominkiem. Bezmyślnie 
przesunęła pionek na stoliku szachowym, który stał przy kominku. Łza 
spłynęła po jej twarzy. Chłopcy grali najniewinniej w szachy, gdy odwiedził 
ich anioł śmierci. 
Nagłe stukanie do drzwi poderwało ją na nogi. Chwyciła pistolet, nie 
wiedząc, kogo może oczekiwać. Ostrożnie podeszła do drzwi. Było już 
ciemno, a burmistrz Londynu ogłosił godzinę policyjną, więc ktokolwiek 
by to był, mogła oczekiwać tylko kłopotów. 
Wolno otworzyła drzwi i zobaczyła Ruarka Helforda w czarnym płaszczu, 
w kapeluszu ze strusim piórem, dokładnie takiego, jak wtedy, gdy spotkali 
się po raz pierwszy. Na jego widok ścisnęło się jej serce. Jego oczy zaś 
błyszczały gniewem. Otworzył szeroko drzwi, wszedł i krzyknął: 
- A cóż ty, u diabła, tu robisz? - Chwycił ją brutalnie za ramię. - Zabieram 
cię stąd, madame. Natychmiast. 
- Nie, Ruark. Nie mogę stąd odejść - powiedziała znużonym głosem. 
Jeszcze bardziej podniósł głos. 
- Mało nie oszalałem szukając cię. Włamałem się w końcu na Cockspur 
Street i znalazłem na kartce ten adres. Jeśli nie dbasz o siebie, pomyśl chociaż 
o moim dziecku. Pobyt teraz w Londynie to gwarancja śmierci. 
Jej serce wyrywało się do niego. Tak chciała, by wziął ją w ramiona. Była 
tak przerażona. Jednak za nic w świecie nie okazałaby mu słabości. 
- Więc chodzi ci tylko o dziecko? O mnie nie dbasz zupełnie! 
- Jak głupiec biegam po Salisbury szukając ciebie, a teraz dodajesz obrazę 
do krzywdy. Od dwóch dni biegam po Londynie za tobą. 
- Czy po to mnie szukałeś, żeby mi powiedzieć, że unieważniłeś nasze 
małżeństwo? - spytała z sarkazmem w głosie. 
Był tak wściekły, że posunął się do kłamstwa. 
- Tak, jeśli chcesz znać prawdę, to właśnie po to. 
- Och - szepnęła, a jej siły zgasły nagle jak wiatr w czasie ciszy. 
Gdy spojrzał na nią, zobaczył, że jej twarz jest szara, jakby pokryta 
popiołem. Jej piękne włosy były splątaną masą i widać było, że jest 
niewiarygodnie zmęczona. 
- Czy pójdziesz ze mną. czy mam cię zabrać siłą? - Jego głos nie dopu- 
361 

szczał cienia sprzeciwu. 
Uniosła pistolet i powiedziała przez zęby: 
- Wynoś się stąd, do diabła, Helford, albo przestrzelę ci głowę! 
Na twarzy miał wyraz wściekłości. Uniósł rękę i uderzył ją w twarz. 
Upadła pociągając jednocześnie za spust. W chwili, gdy zapach prochu 
wypełnił jej nozdrza, pomyślała: "Zabiłam go... Kocham go!" Kula rozerwała 
rękaw jego płaszcza i poza zranioną dumą było to jedyne obrażenie. 
Wyrwał jej pistolet. 
- Dostaniesz za to! - powiedział ze złością i sięgnął dłonią do jej włosów. 
Pomna na jego temperament, krzyknęła: 
- Ru, pomóż mi... Mój brat umiera na zarazę. Ukryła twarz w dłoniach 
i zaczęła gwałtownie łkać. 
- Mój Boże - powiedział ochrypłym głosem, podszedł do mej i podniósł, 
przeniósł jądo kominka i posadził na fotelu. Wiedział już, z czym walczyła 
cały dzień. 
- Gdy tu przybyłam, Edwin już nie żył - wyszlochała. 
- Młody Edwin Bruckner? - zapytał z niedowierzaniem. 
- Pozbyłam się już jego ciała... Przyjechał wóz... Musiałam to zrobić, 
Ruark. - Przylgnęła do niego. 
- Wiem o tym. Zaraza nie ma względów dla bogactwa i tytułów, kochanie, 
więc musiałaś się go pozbyć. Na dole stoi mój powóz ze stangretem. Odsunął 
jej włosy z twarzy i pogładził policzek, w który przed chwilą tak mocno 
uderzył. 
- Posłuchaj mnie, kochanie. Załatwię dla Spencera pielęgniarkę. Nie 
pozwoliłbym ci tu zostać, nawet gdybyś nie była w tym stanie. 
Pokręciła głową. - Nie zostawię go. 
- Umrzesz, jeśli tu zostaniesz - powiedział dobitnie, 
- Więc umrę - stwierdziła. 
Wiedział, że nie ustąpi. Był gotów zabrać ją z tego piekła siłą, ale wiedział, 
że jeśli to zrobi, znienawidzi go na zawsze. Zdjął płaszcz i podwinął 
rękawy koszuli. 
- Jeśli tak, to zostaję z tobą. Gdzie on jest? 
- Nie! - krzyknęła. - Umrzesz, jeśli tu zostaniesz. 
- Więc umrę - powiedział spokojnie. 
Uśmiechnęła się przez łzy. - Chodź. Śpi od wielu godzin. 
362 

Ruark wszedł na górę i przeraził się widząc rozpaloną twarz Spencera. 
- On nie śpi. Jest nieprzytomny. To nie potrwa długo. Wybór należy do 
ciebie. Albo pozwolimy mu spokojnie odejść, albo spróbujemy przywrócić 
go do przytomności, by stoczył piekielną walkę z kostuchą. Walkę, którą 
i tak w końcu prawdopodobnie przegra. 
- Będzie walczył i przeżyje lub będzie walczył i przegra... Będziemy 
walczyć. Nie widzę innego wyjścia. 
- Jesteś dzielna. - Starał się podtrzymać ją na duchu. - Masz coś do picia? 
- Woda... Herbata i porto. 
- Damy mu po trochu wszystkiego. Zaczniemy od wody. 
Summer pobiegła po wodę, a Ruark otworzył okno i ściągnął z łóżka 
koce. Spencer płonął, a kiedy Ruark podniósł go do pozycji siedzącej, zaczął 
coś mamrotać i majaczyć. Ruark wziął wodę z rak Summer. Przyłożył kubek 
do ust Spencera. W gorączce niemal wytrącił go z ręki Ruarka, ale ten nie 
ustąpił, dopóki chłopiec nie wypił trochę. Przez chwilę jakby smakował napój, 
a potem chciwie wypił cały kubek i po chwili zaczął rzucać się w malignie. 
- Jeszcze - polecił Ruark, a Summer pobiegła, by wykonać jego polecenie. 
Z niebywałą cierpliwością Ruark poił chłopca, wysyłając Summer, by 
zrobiła herbatę. Spencer po wypiciu gorącej herbaty, zaczął się pocić tak 
mocno, że po chwili całe prześcieradło było wilgotne. 
- Wykąpiemy go, przynieś wodę. 
Summer podniosła puste wiadro. 
- Co ty, do diabła, robisz? 
- Pompa jest na podwórzu - wyjaśniła. 
Rzucił się ku niej. 
- Nigdy w życiu nie chcę widzieć, jak dźwigasz wiadra. - Jego głos był 
jak świśnięcie bata. Z ulgą oddała mu wiadro. Wykąpali Spencera, napoili 
znów herbatą i znów go wykąpali. Nie mieli już czystych prześcieradeł, 
musieli więc zadowolić się pokrowcami na materac. 
Ruark pomacał nabrzmiałe gruczoły na szyi Spencera, a potem zbadał 
pachwiny szukając guzów. Pachwiny byty tylko lekko obrzmiałe. Ruark uznał 
to za zły objaw. Jeśli ktokolwiek przeżył zarazę, zawdzięczał życie temu, 
że guzy szybko się rozwinęły i pękły wyrzucając z ciała materię. Nie powiedział 
jednak tego Summer. 
- Spróbujemy teraz podać mu trochę wina z wodą. 
363 

Trzymał mocno chłopca ramieniem, drugą ręką wlewał mu do gardła 
porto. Po trzech szklankach Spencer uspokoił się i zaczął oddychać bardziej 
regularnie. 
- Teraz zaśnie. Muszę iść, by zdobyć jakieś jedzenie. Wiem, że nie miałaś 
dziś nic w ustach. 
-Nie jestem głodna, Ruark. Jestem zbyt zmartwiona i zmęczona, by zjeść 
cokolwiek. 
- Nie ma o czym mówić. Przyniosę jedzenie, a ty je zjesz - powiedział 
tak, jakby była pięcioletnim dzieckiem. 
Skinęła głową. Nie miała siły walczyć z jego siłą i zdecydowaniem. 
- Jest godzina policyjna. Strażnicy zatrzymają cię. 
- Chciałaś powiedzieć, że będą próbowali mnie zatrzymać - odpowiedział. 
Zdawało się jej, że zdrzemnęła się tylko na chwilkę, nim wrócił. Przyniósł 
pieczoną kurę i butelkę jabłecznika, co sprawiło, że wróciły wspomnienia 
z Konwalii. Uśmiechnęła się smutno, dotykając brunatnej skórki ptaka. 
- Pewnego razu, gdy ja i Spider byliśmy bardzo głodni, udało nam się 
przetrwać dzięki temu, że ukradłam jednego z twoich utuczonych kogutów. 
- Nareszcie! Może wreszcie dotarło do ciebie, że możesz być sobą, gdy 
jesteś przy mnie. Najlepiej, jeśli będziesz zawsze szczera ze mną, Summer. 
Wiedziała swoje. Wiedziała, że mówienie prawdy i wyjawianie sekretów 
było tym, za co w stosunkach z mężczyznami drogo się płaci. Była 
pewna, że gdyby wiedział, iż była tak blisko z jego wyklętym bratem, mógłby 
zabić ich oboje. 
Jakby wiedząc, że myśli o Rorym, powiedział: 
- Prosiłem Rory'ego, by odesłał cię do Salisbury. Dlaczego go oszukałaś? 
Zastanawiała się, czy wiedział, że była z Rorym w Holandii i Francji, 
zanim dopłynęli do Sauthampton. Wątpiła w to. Zadrżała. 
- Jego łatwiej było zwieść niż ciebie. 
- Powinienem sam cię tam zawieźć, ale wiedziałem, że mnie nie 
posłuchasz i dla zasady zrobisz coś dokładnie przeciwnego. Ostatnio byliśmy 
jak proch i ogień. 
- Bardzo niebezpieczna kombinacja - mruknęła patrząc na jego ostro 
zarysowane usta. 
- Wydawało się, że z Rorym jest ci łatwiej się dogadać. Czuliście się jak 
starzy przyjaciele. Sądziłem, że posłuchasz jego rad. 
364 

Serce jej krzyczało: "Nie byliśmy przyjaciółmi, byliśmy kochankami! 
Czy jesteś ślepy?" Chciała mu powiedzieć, żeby nic ufał Rory'emu, gdyż 
jest lojalny przede wszystkim w stosunku do siebie samego i wcale tego nie 
ukrywał. Brat, król czy ojczyzna były ostatnimi rzeczami, o które dba. 
- Gdzie otrzymał tę ranę, która spowodowała to siwe pasmo na jego 
włosach - spytała. 
Przez chwilę milczał, a potem, z wyraźną niechęciąprzywołał wspomnienia 
z przeszłości. 
- Mój ojciec i ja kłóciliśmy się, jak zwykle. Był tak zdecydowanym 
rojalistą, że gotów był wraz z Karolem I wstąpić na szafot... Ale gdy doszło 
już do królobójstwa, całkowicie poświęcił się sprawie. - Zamilkł na chwilę, 
ale wiedziała, że jeszcze nie skończył. - Zgodziliśmy się zastawić wszystkie 
posiadłości w Kornwalii, żeby zdobyć pieniądze na walkę za Stuartów. 
Miałem tyle tupetu, że powiedziałem mu, iż to wystarczy, że jest. zbyt stary, 
by walczyć i że powinien pozostawić to młodszym. Mało się tego dnia nie 
pobiliśmy i nigdy mi tego nie wybaczył. - Wstał i położył kłodę na kominku. 
-Armia Cromwella zawładnęła w końcu Kornwalią. Spalili Helston, a potem 
otoczyli Helford Hall. Wepchnęli mojego ojca i kilku obrońców do rwącej 
rzeki. Walczyli dzielnie, ale oczywiście zostali przetrzebieni. Rory wjechał 
na koniu w nurt rzeki, by pomóc ojcu, i otrzymał cios, który niemal rozpłatał 
mu czaszkę. Sądzili, że nie żyje, ale rzeka zniosła go do morza, które wyrzuciło 
go nieprzytomnego na plażę poniżej domu. 
- Na naszą plażę - szepnęła. 
- Tak. Na nasząplażę - odpowiedział, ogarniając ją spojrzeniem. 
Summer przypomniała sobie rozbawioną twarz Rory'cgo. Wiedziała, że 
nie powiedziałaby o jego działalności królowi, ale jego brat, Ruark, to co 
innego. Odczuwała gorącą potrzebę, by go ostrzec, uświadomić mu, że brat 
jest czarną owcą. 
- Ru, wydaje mi się, że Rory wykorzystuje piwnice w Roseland, by 
przemycać ludzi. 
Uniósł brwi i zacisnął szczęki. 
- Ja... Wydaje mi się, że sprzedaje Holendrom tajemnice... Także 
Francuzom, każdemu. 
Wydawał się wstrząśnięty tymi słowami. 
- Sądziłem, że jesteś jego przyjaciółką. Zdradziłaś go! - oskarżał ją ze 
365 

złością. 
- Nie wobec króla... Jemu bym nie powiedziała. Nie mogłabym. Tylko 
tobie, byś się go strzegł - odpowiedziała drżącym głosem. 
- Więc dokonałaś wyboru, a ja jestem tym, który cieszy się twoimi 
względami - drwił. 
- Nie! Do licha, nie dokonałam wyboru między wami. Możecie obaj iść 
do piekła. 
Dopiła kubek mocnego jabłecznika i rzuciła kubkiem w Ruarka. Uniósł 
ją z krzesła i posadził na kolanach. Przesunął wargami po jej szyi i szepnął: 
- Jak spędzimy tę długą noc? 
Czuła, jak narasta jego podniecenie, ale też jak i jej piersi twardnieją pod 
wpływem pieszczoty. Przenikało ją ciepło jego ciała i niemal poddała się 
jego przytłaczającej sile. 
- Możemy zagrać - poczuła drgnienie jego lędźwi. - Szachy - zakończyła 
po chwili. 
- Zwycięzca wybiera - nalegał. 
Była zbyt zmęczona, żeby się z nim kłócić. Ogień kominka i jabłecznik 
uczyniły ją senną. Gdy oparła się o jego ramię, zapragnęła zarówno miłości, 
jak i opieki. Pragnęła, żeby uczynił świat bezpiecznym dla brata, dla niej 
i nie narodzonego dziecka, które spoczywało pod jej sercem. Jej ruchy były 
niezręczne, nie przemyślane i w krótkim czasie z łatwością zwyciężył. Po 
ostatnim ruchu podeszła do niego, usiadła mu na kolanach. Stracił całe 
zainteresowanie grą. Przykrył jej dłoń swoją i powoli zaczął przesuwać ją 
w górę uda. Nie protestowała, więc nabrał odwagi. Pocałował czubek jej 
głowy i szepnął: 
- Twoja dłoń ma magiczną moc. Rozsyła po moim ciele rozkoszne 
dreszcze. 
Drugą dłonią sięgnął do rąbka sukni i zaczął wędrówkę wzdłuż jej nogi. 
Był szczęśliwy, że nie odpycha go. Był to jednak bardzo krótkotrwały triumf. 
Gdy spojrzał na nią, zobaczył, że śpi oparta o jego ramię. Powstrzymał 
pożądanie, obiecując sobie, że w bardziej dogodnym momencie zakończą 
w sposób naturalny tę rozgrywkę. 
366 

Trzymał ją w objęciach aż do świtu, potem wstał 
ostrożnie, żeby zajrzeć do Spencera, który z pewnością przetrwał tę noc, 
gdyż słychać było jego kaszel. Spojrzał na młodzieńca z niedowierzaniem. 
Obudził się ze szklistymi oczami, a całe jego ciało pokryte było jasnymi, 
czerwonymi krostami. 
- Summer, kochanie, chodź tu szybko - zawołał. 
Obudziła się w mgnieniu oka. Przez chwilę zastanawiała się, gdzie jest. 
Serce w niej zamarło, gdy przypomniała sobie o chorobie brata. 
- Co się stało? - spytała przestraszona. 
- Chodź i sama zobacz - nalegał Ruark. 
Powłócząc nogami podeszła do drzwi sypialni. 
- To nie zaraza - powiedział. - To wysypka! 
Zamrugała gwałtownie. 
- Co to znaczy? 
- To znaczy, że zaraził się zwykłą odrą! - krzyknął Ruark, niezdolny już, 
by powstrzymać radość. 
Porwał ją z podłogi, okręcił dookoła i ucałował mocno jej usta. Stanął 
nagle, odwrócił się i kierując oskarżycielsko palec na Spencera, powiedział: 
- Jak już dojdziesz do siebie, zbiję cię na kwaśne jabłko. - Przytulił ją 
i dodał: - Zabieram was stąd oboje. 
Choć wiedzieli, że teren jest otoczony, a jej pistolet nie nabity, zdecydowali 
się podjąć ryzyko. Ruark opatulił Spencera i podał Summer mały 
woreczek złota. Byli w połowie schodów, gdy na podwórze weszło dwóch 
40 
367 

strażników z muszkietami. 
- Stać! - rzucili rozkaz i podbiegli do schodów, by im przeszkodzić. 
Ruark wysunął nie nabity pistolet spod owiniętego Spencera i powiedział 
bardzo spokojnym tonem: 
- Panowie. Ta dama ma dla was łapówkę, ja mam kule. Wybór należy 
do was. 
Byli zagrożeni z dwóch stron i szybko to zrozumieli. Spojrzeli na stangreta, 
który trzymał w ręku żelazną sztabę, i natychmiast skapitulowali. 
Summer dała im pieniądze i wsiadła do powozu. 
- To straszne. Czuję w powietrzu mróz - powiedziała zmartwiona. 
- Nie, to cudowne. Ostry mróz to jedyna rzecz, która może położyć kres 
tej epidemii. 
Położył Spencera w powozie, usiadł koło niej i objął ją ramieniem. 
- Spójrz, jak ty wyglądasz. Jesteś zupełnie wyczerpana. 
Pragnęła wtopić się w niego, oprzeć się i odpocząć, ale wiedziała, jaki 
mają na siebie wpływ. Już samo zamknięcie w powozie było dla nich fizycznym 
doznaniem. Siedziała sztywno, nie ośmielając się nawet spojrzeć na 
jego ciemną przystojną twarz. 
- Dziękuję, że przy mnie zostałeś, Ruark. Teraz już sobie poradzę. 
- Załatwię ci jakąś kobietę do pomocy. Może przez parę dni opiekować 
się Spencerem, dopóki nie stanie na nogi, ale potem chcę, żebyś ją zatrzymała 
dla siebie. Jeszcze trochę, a będzie ci zbyt ciężko robić wszystko samej. 
- Pielęgniarki żądają majątku, a potem korzystając z tego, że odwrócisz 
się na moment, okradną jeszcze do żywego. Nie można ufać londyńczykom, 
zwłaszcza teraz. 
- Znam pewną dobrą kobietę. Była moją gospodynią, zanim wróciłem 
do Kornwalii. To zdolna i rozumna kobieta, która się tobą zajmie. Na Boga, 
przecież ktoś musi to zrobić. I nie martw się o nic. Ja za to zapłacę. Wiem, 
jakim jesteś dusigroszem. 
Ukłuta do żywego, odgryzła się natychmiast: 
- Traktuj to jako część mojej odprawy za zgodę na unieważnienie 
małżeństwa. 
Dlaczego rzeczy, które mówiła, tak bardzo go bolały? Miał chęć 
potrząsnąć nią mocno, ale wiedział, że w chwili, gdy położy na niej dłonie, 
368 

rozpali się w nim pożądanie i zniszczy go. Gdy dojechali do Cockspur Street, 
wniósł Spencera na górę do sypialni, rozebrał go i położył na chłodnej 
pościeli. Następnie wysłał stangreta po jedzenie, wino i zioła. Skierował go 
do sklepu, który właśnie odebrał dostawę z jego statku. Dom wydawał się 
chłodny i wilgotny, więc rozpalił we wszystkich kominkach. 
- Summer, czułbym się dużo lepiej, gdybyś mi obiecała, że nie będziesz 
podchodzić zbyt blisko do Spencera. Wiem, że odra nie jest ani trochę tak 
groźna jak zaraza, ale nie wiemy, w jaki sposób może wpłynąć na dziecko. 
Gdybyś zachorowała albo się zbyt zmęczyła, możesz poronić. W; czasie, gdy 
pojadę po panią Bishop, wykąp się i odpocznij. 
Miała wyzywający wyraz twarzy i po raz pierwszy w życiu udało mu się 
poskromić złość. 
- Summer, kochanie. Wiem, że nie lubisz przyjmować rozkazów i dlatego 
proszę cię, ba, błagam cię, żebyś w tym stanie dbała o siebie. 
Położyła obie ręce na brzuchu i powiedziała gorąco: 
- To dziecko znaczy dla mnie więcej niż cały świat. Jeśli o mnie chodzi, 
wszyscy mogą iść do diabła. 
- Wraca powóz z prowiantem dla was. Powiedz stangretowi, gdzie to 
wszystko wypakować. Zajrzę jeszcze do Spencera i wynoszę się. Obiecuję, 
że wrócę po południu. 
Gdy spojrzała w lustro, przeraziła się, że Ruark widział ją w takim stanie. 
Poczuła falę miłości i wdzięczności. Co zrobiłaby, gdyby Ruark jej nie 
znalazł? Wiedziała, że nie chce, by unieważnił ich małżeństwo. Chciała, by 
ją kochał, by wróciło to, co ich łączyło przed powrotem ze Stowe, kiedy 
to zrujnowała swoje życie mówiąc mu całą prawdę. Stała oparta o futrynę. 
Może byłaby w stanie przekonać go, by został z nią na noc. Gdy się wykąpie, 
przebierze w piękną suknię i będzie zachowywała po kobiecemu, może 
powstrzyma go przed unieważnieniem małżeństwa. Kiedyś udało się jej 
skłonić go do małżeństwa, dlaczego nie miałoby się udać teraz? Cała zabawa 
polegała na tym, żeby przekonać go, że gwałtownie pragnie zakończyć ich 
małżeństwo. 
Gdy lord Helford wrócił z panią Bishop, była już trzecia po południu. 
Summer natychmiast polubiła kobietę. Miała niezłą figurę z wydatnym 
biustem i natychmiast przejęła kontrolę nad wszystkim. Summer szybko 
zauważyła, że jest miła i wspaniałomyślna, ale i zdolna do postawienia na 

swoim. Objęła Summer w zniekształconej już talii i powiedziała zdecydowanie: 
- Pani już nie powinna więcej biegać po schodach, młoda damo. 
Ruark roześmiał się. 
- Ciekawe, czy uda się pani zmusić ją do posłuszeństwa, Bish, jeśli mnie 
się to nie udało. 
- Muszę najpierw pokazać pani sypialnię, pani Bishop. 
Bishop wyciągnęła rękę w stronę jej brzucha i spojrzała wymownie na 
Ruarka. 
- On ma silne nogi, może zaprowadzić mnie do mojego pokoju i do 
naszego pacjenta. Potem pójdę do kuchni przygotować kolację. 
Summer powstrzymała uśmiech. 
- Lord Helford pani pomoże. Nabrał wprawy w dokładaniu do ognia. 
- Mogę to zrobić sama. A lord Helford niech się zajmie swoją żoną. 
Kobieta wymaga szczególnych względów, gdy nosi pod sercem pierwsze 
dziecko. 
Ruark zaniósł kuferek pani Bishop i zaraz wrócił. Summer czuła się 
w jego towarzystwie dziwnie onieśmielona. Zarumieniła się, gdy wszedł. 
Wyraźnie wstąpił gdzieś, by się ogolić i przebrać, i teraz prezentował się 
doskonale. Postawił przed kominkiem stolik do szachów. Pokój wyglądał 
teraz bardzo przytulnie. Przed powrotem Ruarka wyszczotkowała włosy, 
które teraz opadały jedwabistą masą na ramiona. Wybrała na ten wieczór 
jedwabną suknię koloru truskawek, która ładnie podkreślała jej biust i opadała 
w delikatnych fałdach na podłogę. 
Ruark wbił wzrok w jej bujne piersi. Spojrzał na stolik, a ona powiedziała 
niemal bez tchu: 
- Nie skończyliśmy naszej rozgrywki. 
Te słowa wystarczyły, by nastąpił gwałtowny ruch w jego spodniach. 
Odwróciła wzrok, zawstydzona jak dziewica. Usiadła na sofie przy kominku, 
sięgnęła pod poduszkę i wyciągnęła oprawny w skórę notes, który przekazał 
jej ojciec. 
- Ruark, wiesz, że pragnę unieważnienia małżeństwa tak samo jak ty, 
ale nie widzę powodu, żebyśmy nie mieli zostać przyjaciółmi. - Mówiła 
prawie szeptem, niemal uwodzicielsko, co sprawiło, że po plecach Ruarka 
przebiegł dreszcz. - Chcę ci dać prezent z okazji rozstania... W dowód 
370 

przyjaźni... Chcę, żebyś zatrzymał ten notes. Prawdopodobnie ułatwi ci pracę 
w Kornwalii i uczyni ją może nieco bezpieczniejszą. 
Usiadł przy niej i z zainteresowaniem otworzył notes. 
- Co to jest? - zapytał przeglądając się datom, miejscom i nazwiskom. 
- Jest to zapis zła... przemytu, rabowania statków... I sprzedaży informacji 
tym, którzy zapłacą więcej. Jest tam wszystko, od morderstwa po 
zdradę. Wstyd się przyznać, ale niemal każda znacząca rodzina w Kornwalii 
jest w to mniej lub więcej zaangażowana. Mój ojciec przekazał mi to przed 
śmiercią, żebym dla pieniędzy mogła szantażować te rodziny. 
- Summer, czy wtedy, gdy się pobraliśmy, nie ufałaś mi dość, żeby mi 
to dać? - spytał. 
- Ruark, gdy ożeniłeś się ze mną. zakochałam się w tobie tak bardzo, 
że powierzyłabym ci wszystko na świecie. Już wtedy chciałam ci to oddać, 
ale tak bardzo było mi wstyd, że mój ojciec brał w tym udział. 
Położył jej dłoń pod brodę i uniósł twarz, by móc spojrzeć jej głęboko 
w oczy. 
- Znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że byłabyś zdolna do szantażu. 
- Niech cię diabli! Brzydzę się szantażem! - krzyknęła, zapominając 
o postanowieniu, by nie kląć w jego obecności. - Czy nie sądzisz, że byłoby 
mi łatwiej zdobywać pieniądze wykorzystując ten notes, niż ubierać się jak 
rozbójnik i napadać na karety? - przekonywała go. - Robiłam to, gdyż zostawiłeś 
mnie bez grosza - dodała z goryczą. 
- Czy zdajesz sobie sprawę, jak piękna stajesz się, gdy wpadasz w złość? 
Czasem specjalnie staram się wyprowadzić cię z równowagi, żeby na ciebie 
popatrzeć, - Wziął ją za rękę, posadził sobie na kolanach i swe palce przesuwał 
pieszczotliwie po jej pakach. - Jestem ci wdzięczny, że zaufałaś mi 
na tyle, by oddać ten notes. Część zdrady już odkryłem, to zrozumiałe, ale 
wiele lat zajęłoby mi odszukanie wszystkich zdrajców. 
Przesunął rękę na oparcie i zaczął głaskać ją po włosach. 
- Ruark, wydaje mi się, że Richard Grenvile nie żyje. Mówiłam ci, że 
widziałam go w Stowe podczas naszego pobytu. Pamiętasz? 
Objął ją ramieniem i przytulił. 
- Czy pamiętam nasz miesiąc miodowy? - powtórzył ochrypłym głosem, 
przypominając sobie ich pierwsze doświadczenia miłosne. 
- Teraz jestem przekonana, że Grenvile zdradził króla. Wydaje mi się, 
371 

że Rory go zabił. Powinieneś być bardzo ostrożny w stosunku do Rory'ego. 
- Kochanie, nie mam zamiaru tracić tego wspaniałego wieczoru na rozmowy 
o tym młodym diable, ale żeby cię uspokoić, powiem ci, że zarówno król, 
jak i ja ufamy mu całkowicie. Nie wsadzaj więc swojego ślicznego noska 
w sprawy, którymi nie powinnaś się zajmować - ostrzegł ją. 
Położyła mu dłonie na piersi. Pod cienkim płótnem koszuli czuła szorstkie 
włosy. Ostrzegła go, a teraz niech sam się już pilnuje. Nie bała się o niego, 
bo w walce z jakimkolwiek mężczyzną, królem czy bratem, musiał okazać 
się zwycięzcą. Jego bliskość działała na nią w sposób niewiarygodny, przyprawiała 
ją o zawrót głowy. 
- Ponieważ Spencerowi już nic nie zagraża, powinieneś wyjechać - 
powiedziała głosem pełnym smutku. 
- Zostaję - zapewnił ją. 
- Zostajesz na kolacji? - zapytała niewinnie. 
- Nieco dłużej - odpowiedział zdecydowanie. 
Wyraz twarzy Summer nie zmienił się, ale mogła się założyć, że to 
"dłużej" może mieć i inne znaczenie, a jeśli dalej będzie go uwodzić, to 
niedługo całą jego długość poczuje w sobie. 
- Zapomnieliśmy o grze - powiedziała podnosząc się z sofy. 
On także wstał, zdjął płaszcz i nalał wino do kieliszków. 
- Wybór należy do zwycięzcy - przypomniał. 
Wzięła do ręki podawany kieliszek, od niechcenia muskając dłoń Ruarka 
koniuszkami palców. 
- Muszę się zastanowić, czego sobie zażyczę, jeśli zwyciężę - powiedziała. 
Przesunęła końcem języka po krawędzi kieliszka, a on odezwał się 
niskim, namiętnym głosem: 
- Wiesz, czego ja pragnę. 
Rzuciła mu uwodzicielskie spojrzenie i powiedziała szeptem: 
- Wydaje się, że ty także znasz moje pragnienia, Ru. 
Wychylił kieliszek, objął ją ramieniem i przytulił mocno, aż poczuła na 
udzie jego stwardniały seks. 
- Czego pragniesz, kochanie? Powiedz. 
Uniosła twarz tak, że jej usta znalazły się tuż przy jego i szepnęła: 
372 

- Oczywiście, unieważnienia małżeństwa. 
- Do diabła! - zaklął. - Dobrze rozgrywasz tę partię. 
- Miałam doskonałego nauczyciela - replikowała, przesuwając językiem 
po krawędzi górnej wargi Ruarka. Zgniótł ją w ramionach, sięgając 
jednocześnie pod spódnicę, żeby ją popieścić. 
W drzwiach stanęła pani Bishop z ogromną tacą. 
- Znakomicie. Proszę ją zanieść do kominka, a ja postawię tacę przy sofie. 
- Spojrzała na Ruarka groźnie. - Niech pan nie zje wszystkiego sam. Proszę 
pamiętać, że ona powinna teraz jeść za dwoje. 
Ruark spojrzał na Bishop ponuro i dał znak, żeby wyszła. 
- Nie musi się pan tak na mnie wykrzywiać, lordzie Helford. Nie jestem 
taka tępa, żeby nie wiedzieć, kiedy kochankowie chcą zostać sami - 
powiedziała puszczając oko. 
- Cholerna baba. Po co, u diabła, ją sprowadziłem - mruknął. 
Summer ukryła twarz na jego piersi, by stłumić wybuch śmiechu. 
Usiadł koło niej. Tego wieczoru nawet jedzenie miało zmysłowy 
charakter. Za każdym razem, gdy wkładał jej do ust kęs jedzenia, oblizywała, 
przygryzała lub ssała jego palce, po każdym łyku wina pochylał usta 
nad jej wilgotnymi wargami. Ogarniało ich palące pożądanie. 
Po kolacji rozpoczęli grę. Były to jednocześnie dwie gry i dla obojga ta 
druga była znacznie bardziej fascynująca. Gdy udało mu się zabrać jej pionek, 
uzyskał prawo zdjęcia jej pończochy. Gdy ona zabrała mu wieżę, natychmiast 
musiał pozbyć się koszuli. 
Zdjął z sofy poduszki i ułożył je na podłodze. Zgodziła się usiąść koło 
niego pod warunkiem, że rozdzieli ich stolik. Przeszkadzał jej w grze, chwytając 
za palce nagich stóp, przesuwając palcami po podbiciu. 
- Łaskotki są łamaniem zasad - prychnęła. 
- Zawsze łamię zasady - ostrzegł i ujął jej nogę w kostce, potem przesunął 
dłoń wyżej. 
Wino, ogień kominka i wzajemne uwodzenie natężało zmysłowość między 
nimi. Po kolei zaczęty opadać kolejne bariery. Niepostrzeżenie zbliżyli 
się do siebie, jego palce zaczęły muskać krawędź jej dekoltu, zagłębiać się 
w jego wycięciu. 
Jej dłonie błądziły po jego ramionach, podziwiając jego potężne mięśnie, 
potem osunęły się między jego uda. Łudziła się, że tymi zabiegami zaprzątnie 

jego uwagę i może przesunie swojego króla na niedogodną pozycję. Szybko 
zrobiła ruch królową. 
- Szach - powiedział triumfalnie. - I mat - dodał popychając ją na poduszki 
i rozpinając suknię. 
Jej nabrzmiałe piersi wychyliły się natychmiast z gorsetu prosto w jego 
chciwe dłonie. Ucałował każdą z nich niemal z czcią. Zapomnieli oboje 
o grze. W tej, którą teraz podjęli, nie będzie przegranych, każde osiągnie 
spełnienie gorących pragnień. Kiedy jęknęła, że pogniecie jej suknię, zaproponował, 
by ją zdjęła. 
- Mamy czas tylko do świtu - szepnął. 
Był oczarowany sposobem, w jaki migocące płomienie grały na jej atłasowej 
skórze, zmieniając się w złoty płomień na jej bujnych piersiach i brzuchu, 
pozostawiając w cieniu dolinę między słodkimi półkulami, błądząc dalej aż 
ku zwieńczeniu ud. Błądził palcami po wszystkich zakątkach, wpatrując się 
w uwodzicielsko prężące się ciało, między jej nogi, które rozchylały się 
i łączyły jak u kusicielskiej pogańskiej bogini, która uwodzi go do krańców 
męskości. 
Ruark wiedział, że dla kobiety pieszczoty są równie ważne jak samo 
spełnienie. Gdy ucisk spodni stał się już nie do zniesienia, zdjął je, doznając 
ogromnej ulgi. Czuł, jak członek wystrzelił z rozporka rozszerzając się do 
swych maksymalnych rozmiarów'. Przesunął ją delikatnie na brzuch i okraczył 
ją, pochylając się tak, że jego twarz zanurzyła się w jej włosach. Jego męskość 
pulsowała na jej plecach, a ręce wsunęły się pod jej wrażliwe teraz piersi 
i zaczęły drażnić jej sutki. 
Summer była zdecydowana nie wydać jęku i zataić swe gorące pragnienie, 
ale gdy Ruark szepnął: - Powiedz, czy lubisz, gdy jestem w tobie? - wydała 
jęk, a on uśmiechnął się w półmrok triumfalnie. Zsunął się z niej i posadził 
na kolanach, by móc całować jej usta. Najpierw robił to delikatnie, jakby 
pytająco, prosząco, potem bardziej zdecydowanie, zaborczo. 
Potem znów zmienili pozycję; on teraz stawał się stroną, która pragnie 
i bierze. Parzył ją swymi wargami, wypowiadając w ten sposób swoje 
pragnienia. W chwili, gdy on stał się bardziej gwałtowny, ona podporządkowała 
się, cała kobieca i chętna, gotowa i pełna pragnienia, by podporządkować 
się żądaniom jego ciała. 
Przyglądał się jej twarzy spod wpółprzymkniętych powiek. Wiedział, 
374 

że jest najwspanialszą kobietą, jaka kiedykolwiek przewinęła się przez jego 
życie. Pociągała go jak magnes nawet tym, jak silnie potrafi ją podniecić. 
Byli oboje doskonali. Ich wzajemny stosunek był jak erotyczny balet., taniec 
miłości, który mógł trwać całe godziny podniecającego zapomnienia. Jak 
mogła przypomnieć mu o unieważnieniu małżeństwa, jeśli najbardziej ze 
wszystkiego chciał, by została przy nim na zawsze? 
Uniósł ją na kolana tak, by usiadła na jego członku. Przesuwała się po 
nim w tę i z powrotem, doprowadzając go do takiego stanu, że nie mógł już 
powstrzymać jęku rozkoszy. 
- Summer - szepnął gwałtownie. - Nie mogę bez ciebie żyć. Czy zostaniesz 
moją kochanką gdy już uzyskamy oficjalne unieważnienie małżeństwa? 
Zamarła jakby śmiertelnie rażona. Przestała się poruszać, przestała oddychać, 
mogłaby nawet przysiąc, że jej serce przestało bić. Z dumą syjamskiej 
kotki oderwała od niego swoje ciało i stanęła przed nim. To już nie pierwszy 
raz zrobił jej coś takiego i było to jak kolejny policzek. 
- Nie jestem dość dobra, by być lady Helford, ale nie chcesz mnie stracić, 
bo jestem taką cholernie dobrą dziwką! 
- To przecież ty chciałaś unieważnienia małżeństwa. - odpowiedział. 
- Nigdy nie byłeś bliższy prawdy - syknęła. - Wynoś się i nie wracaj już 
nigdy. 
- Odejdę, jeśli dostanę to, po co przyszedłem - powiedział powoli. 
- Jeśli sądzisz, że będziemy się teraz kochać, to jesteś szalony - krzyknęła. 
- Tak! Jestem szalony. Bardziej szalony niż kiedykolwiek w życiu. Nie 
jesteś niczym innym jak kokietką, która najpierw doprowadza mnie do 
szaleństwa, a potem zmienia się w bryłę lodu. Jak myślisz, kim u diabła, 
jestem? Maszyną? Jestem żywym człowiekiem, Summer, jestem mężczyzną! 
Powoli, z premedytacją, zaczął się do niej zbliżać. Poruszała się szybko, 
za każdym razem umykając mu z zastawionej pułapki. Najpierw uciekała, 
potem odwracała się, by zobaczyć, gdzie jest. Zawsze jednak był tuż za nią. 
Nie spuszczała z niego oka. Był jak skradające się zwierzę, otaczające swą 
ofiarę, pewne zwycięstwa. Cofnęła się, pełna teraz nienawiści. Jednak ku 
swojemu zdumieniu nie potrafiła oprzeć się myśli, że ma najpiękniejsze ciało 
w całej Anglii. 
Ruark poruszał się powoli, blokując jej drogę ucieczki. Uświadomiła 
sobie, że podobnie jak przy grze w szachy, zaszachuje ją i pokona. Upadli 
375 

na dywan, był jednak na tyle ostrożny, by zamortyzować swym ciałem jej 
upadek. Zaniósł ją z powrotem na poduszki i stanął nad nią. Głosem 
ochrypłym z pożądania powiedział: 
- Kochanie, nie chcę brać cię siłą, ale chce się z tobą kochać. 
Uklęknął przed nią, a ona rzuciła się na niego gryząc go i drapiąc, wyrywając 
pęki włosów, a w końcu waląc zaciśniętymi pięściami w jego pierś. 
Czekał cierpliwie, aż wyczerpie swe siły. Potem rozsunął jej nogi i zagłębił 
w niej palec. 
- Jesteś wilgotna z pożądania - powiedział miękko, polizał palec i znów 
wsunął w nią. 
Zatrzymała oddech starając się ze wszystkich sił, by nie dowiedział się, 
jak bardzo ją to podnieca. Jej bujne piersi unosiły się i opadały w głębokim 
oddechu coraz głębszym od przyjemności płynącej tylko od tego, że patrzył 
na jej nagość. Jego kciuk bezbłędnie znalazł najbardziej czułe miejsce i zaczął 
je pieścić. Nie chciała dać mu satysfakcji, że reaguje na jego pieszczoty, choć 
jego palec rozsyłał gorące prądy po jej ciele. Leżała zupełnie bierna, starając 
się pokazać mu, że nie daje jej żadnej przyjemności. 
Bardzo delikatnie uniósł jej nogi i położył sobie na ramionach, a następnie 
zanurzył twarz między nie, aż dotknął jej najbardziej intymnego zakątka. 
Ssał najpierw delikatnie, potem mocniej i choć gorąco pragnęła, by tak się 
nie stało, osiągnęła orgazm tak mocny, jak nie zdarzyło się to od ich miodowego 
miesiąca. Potem przesunął się i zanurzył swój potężny oręż w jej 
wnętrzu. Nie całował jej, ale zawisł nad jej wargami tak, by mógł wyczuć 
każdy jej oddech, każde tchnienie, a jego oczy pieściły ją z miłością. 
Była zdecydowana nie dopuścić do szczytowania, ale Ruark tak długo 
poruszał się w niej, że poczuła, jak narasta w niej gorąca fala. On także 
wiedział, że zbliża się do spełnienia i że w każdej chwili może zakończyć 
akt. Natężył mięśnie, pracował także jego umysł, z trudem oddychał, ale 
narzucił sobie pełną kontrolę. Jeśli nie zdoła pokonać tej kobiety, to znaczy, 
że na nią nie zasługuje. A potem poczuł. Poczuł, jak jej wnętrze odpowiada 
na jego ruchy, jak zaciska się wokół jego członka, raz za razem, i w końcu 
i on stracił kontrolę. Jednak ani słowem, ani dźwiękiem, ani gestem nie dała 
mu odczuć, jaką rozkosz przeżyła. Przeciwnie, z lekkim uśmiechem triumfu 
powiedziała: 
- Nie czułam nic. 
Nie zaprzeczył oczywistemu kłamstwu. 
376 

- Przykro mi, kochanie, że nie udało mi się ciebie zaspokoić. 
- Nie jestem twoim kochaniem! I nie chcę cię więcej widzieć! 
- Jak sobie życzysz. Ale i tak zostaniesz na zawsze moim kochaniem. 
Musnął jej wargi w pocałunku, który niemal złamał jej serce. Potem wstał, 
spokojnie się ubrał i wyszedł. 
• 

41 
Po tygodniu chłodów liczba ofiar zarazy zaczęła się 
szybko zmniejszać, spadając do pięciuset. Spencer szybko wracał do zdrowia. 
Wiedział, że pierwsze kroki musi skierować do Bruckner Hall w Oxfordzie, 
by przekazać straszną wiadomość o Edwinie. 
Pani Bishop skoncentrowała teraz wszystkie swe instynkty macierzyńskie 
na Summer, karmiąc ją tak, że czuła się jak gęś tuczona na święta. 
Pewnego dnia Lil Richwood wróciła z Sauthampton. W domu stało się 
znów ruchliwie jak w ulu. Nastąpiły pewne niesnaski w kuchni na tle 
starszeństwa. Pani Bishop uznała, że zarówno ciało, jak i duch Summer 
stanowiąjej wyłączną własność, nic dopuszczała więc nikogo na swój obszar 
działania. Spokój Summer został rozbity. Zaczęła w końcu zastanawiać się, 
po co ciotka Lil potrzebuje aż tyle służby w domu, jeśli jej zupełnie 
wystarczała jedna pani Bishop. 
Cieszyła się jednak z towarzystwa Lil i z przyjemnością wysłuchiwała 
jej opowieści. Okazało się, że mąż jej najdroższej przyjaciółki, lord Worthing, 
tak długo starał się o jej względy, że w końcu uznała za stosowne ulec. 
- Nie sądzę, że długo każe na siebie czekać w Londynie - opowiadała 
z błyszczącymi oczami. - Szybko przybędzie na Cockspur Street pod pozorem 
jakichś interesów w mieście. 
Lil przepowiadała: 
- Zapamiętaj moje słowa. Wkraczamy w najdziwniejszy sezon w Londynie 
od czasu powrotu do władzy Stuartów. Dwór strasznie się zasiedział 
w Salisbury i jak stado dzikich bestii czeka na uwolnienie z klatki. 

W ciągu miesiąca otworzono na nowo wszystkie teatry, a sklepikarze 
nie wiedzieli już, jak inwestować ogromne zyski, związane z szaleństwem 
zakupów, które opanowało Londyn. Rozkwitały nowe interesy. Lichwiarze, 
domy gry i burdele współzawodniczyły w przejmowaniu opustoszałych 
domów. 
Mały domek przy Cockspur Street pękał w szwach i Summer uznała, że 
najwyższy czas poszukać dla siebie jakiegoś niedużego domu. Czynsze 
bardzo wzrosły, więc postanowiła złożyć wizytę Solomonowi Stormowi, 
żeby dowiedzieć się, w jakim stanie są jej finanse i czy może pozwolić sobie 
na własny dom. Summer nie reagowała na liczne zaproszenia na bale, maskarady 
i przyjęcia, uważając, że do czasu urodzenia dziecka lepiej dla mej będzie 
prowadzić spokojne życie. Uważała, że wygląda niezgrabnie, i pomimo że 
nawet lady Richwood mówiła, iż wygląda doskonale, czuła sama, że 
w ostatnich miesiącach ciąży ma prawo do spokoju. 
Solomon Storm posadził ją na fotelu, podstawił podnóżek, uwzględniając 
jej stan. Gdy wyjaśniła, o co jej chodzi, spoważniał i strzelając palcami 
wyjaśnił jej, że dom w modnej dzielnicy jest teraz poza możliwościami 
większości obywateli. 
- Westminster, St. James i Mayfair kosztują bajońskie sumy. Obawiam 
się, że będzie pani musiała znów zwrócić się do męża, żeby podarował pani 
mieszkanie. 
- Panie Storni... Lord Helford nigdy nie podarował mi domu. W istocie, 
nie jest już moim mężem. Ponieważ nasze małżeństwo zostało unieważnione, 
wróciłam do panieńskiego nazwiska St. Catherine. 
Solomon Storm wdawał się zatroskany. 
- Jak on mógł unieważnić małżeństwo, gdy pani jest w tym stanie... Proszę 
mi wybaczyć moją bezpośredniość. 
- To odbyło się za obopólną zgodą- wyjaśniła. - To także moja decyzja. 
- Proszę więc pozwolić mi powiedzieć, że to decyzja najgorsza z możliwych. 
Prowadząc ten interes, muszę znać prawo, a mój syn jest adwokatem. 
Nie wiem, co złego przytrafiło się w państwa małżeństwie, i nie chcę 
wiedzieć, ale lord Helford jest odpowiedzialny prawnie za wszystko, co 
zdarzyło się w małżeństwie, niezależnie od tego, czy jeszcze trwa. - Odchrząknął. 
- Jeśli konieczne jest zerwanie małżeństwa, powinna pani zaczekać 
do chwili, gdy urodzi się dziecko. Wtedy byłoby prawnym dziedzicem lorda 
380 

Helforda, a jeśli będzie to potomek męski, oprócz majątku będzie także 
dziedziczył tytuł. 
- Nie potrafię tych spraw kalkulować na chłodno. Już teraz uważa, że 
wyszłam za niego dla pieniędzy. Jestem przekonana, że Ruark Helford postąpi 
właściwie wobec swego syna czy córki bez konieczności uciekania się z mojej 
strony do szantażu. 
- Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie. Z mojego doświadczenia wynika, 
że panowie rzadko robią właściwe rzeczy z samej wspaniałomyślności. Robią 
to tylko wtedy, gdy się ich zmusi. 
- A może udałoby mi się kupić dom w Londynie w mniej modnej dzielnicy? 
- zasugerowała. 
- Nie wątpię w to, milady, że uda mi się znaleźć kilka odpowiednich 
propozycji już teraz, ale czułbym się o wiele lepiej, gdyby pani wyraziła 
zgodę, bym skontaktował się z lordem Helfordem. Powinna pani otrzymać 
dom jako część pani odprawy w związku z rozwiązaniem małżeństwa. To 
skandal, że dotąd o tym nie pomyślał. 
- Rozważę to, ale tak naprawdę to nie chciałabym mieć nic do zawdzięczenia 
jakiemukolwiek mężczyźnie. 
Po tygodniu Solomon Storni pokazał jej kilka domów i wybrała jeden, 
przy Friday Street, koło kościoła św. Mateusza. Był to wysoki, wąski dom, 
podobny do tego, który należał do Lil Richwood. Został niedawno otynkowany 
w przyjemnych barwach brzoskwini i jasnej zieleni. Kuchnia, spiżarnia 
i pralnia znajdowały się w piwnicy, na parterze była sala recepcyjna, jadalnia 
i ładny salonik, na górze dwie sypialnie i łazienka. Strych był oświetlony 
przez małe okienko. Pomyślała, że można byłoby przystosować go na 
sypialnię dla Spencera. Pani Bishop mogłaby spać w pokoju dziecięcym, 
bo i tak nie mówiła o niczym innym niż o dziecku. 
Summer opowiedziała Lil o nowym domu, a ta natychmiast zaoferowała 
swoje usługi przy doborze mebli i wykorzystaniu jej własnych do urządzenia 
pokoju dziecięcego. Summer nie mogła się doczekać, kiedy wróci Spencer, 
by powiedzieć mu o domu przy Friday Street, ale kiedy przekazała mu tę 
nowinę, spojrzał na nią niepewnie, i już wiedziała, że nie ma zamiaru z nią 
zamieszkać. Wydawało się jej, że chce jej coś powiedzieć. Usiadła więc, 
położyła nogi na podnóżku i powiedziała: 
381 

- Wiesz dobrze, Spider, że możesz powiedzieć mi wszystko... Cóż to 
takiego, kochanie? 
Wziął głęboki oddech. 
- Ruark zaproponował mi miejsce na jednym ze swoich statków. 
Skoczyła na nogi. 
- To świnia! Chyba nie przyjmiesz jego propozycji! 
- Chciałem ci właśnie powiedzieć, że się zdecydowałem. 
- Ależ ty nie masz pojęcia, jak apodyktyczny potrafi być. Widziałam, 
jak wychlostał do krwi marynarza za to, że trochę wypił. Czy już nie pamiętasz, 
jak zwalił cię z nóg za jedną niewłaściwą uwagę na mój temat? - 
Była wyraźnie wściekła. 
- Na dobrą sprawę była to uwaga, którą zasłużyłem na to, co dostałem 
- usiłował ją uspokoić. 
- Spencer, zbliża się wojna. Niech piorun spali tego człowieka! Już raz 
groził, że cię wcieli do marynarki. W ten sposób chce się na mnie zemścić. 
- Za co, na miłość Chrystusa? - chciał wiedzieć. 
- Za to, że nie może ze mną postawić na swoim. 
Wybuch śmiechu Spencera wstrząsnął nią. 
- Przecież wystarczy, że na ciebie spojrzy, a już przewracasz się na plecy. 
W tej samej chwili jej dłoń wylądowała z trzaskiem na jego policzku. 
Po raz pierwszy uderzyła go. 
- Niedługo wydasz na świat efekt jego działań - powiedział wskazując 
na jej brzuch. - Przestań więc udawać. 
- To dziecko nie jest jego - zaprzeczyła gorąco. 
Spencer powiedział powoli: 
- Lepiej, żeby on nigdy nie usłyszał, jak to mówisz, przynajmniej jeśli 
dbasz o swoje życie. 
- W tej chwili rozmawiamy o twoim życiu. Nie zgadzam się, żebyś popłynął 
na jego okręcie jako mięso armatnie w tej coraz bardziej rozszerzającej 
się wojnie z Holandią- krzyknęła i wybuchnęła płaczem. 
Wiedział, że w tym stanie nie powinna się denerwować. 
- Cat, to tylko jeden z jego statków handlowych pływających po towary 
dla Kompanii Wschodnioindyjskiej. 
- Co! Wysyła cię na drugi koniec świata! Zabiję go! 
382 

- Cat, proszę. Nie denerwuj się tak. 
Poczuła bolesny skurcz w boku i przyłożyła dłoń do brzucha, czekając, 
aż przejdzie. 
- Gdzie on jest?- spytała. 
- Nie powiem ci. Zapomnij o wszystkim - powiedział, żeby skończyć 
rozmowę. 
- Jest pewnie w tym cholernym porcie i szykuje statek, prawda? - 
domyśliła się. 
- Pani Bishop - zawołał Spider, wchodząc do kuchni. - Moja siostra 
wybiera się do portu, jeśli pani nie zdoła jej zatrzymać. 
- Z pewnością się jej to nie uda. Dobrze, że mnie pan uprzedził. A teraz 
niech się pan stąd wynosi. Dość już pan napsuł jej krwi, jak na jeden wieczór. 
Summer stoczyła ciężką batalię z panią Bishop i przegrała ją. Została 
zapakowana do łóżka. Nawet Lil stanęła po stronie służącej i odmówiła 
realizacji jakichkolwiek planów7, które wymagałyby wyjścia Summer z domu. 
W sypialni Summer uklękła przed swoim starym kuferkiem i wyciągnęła 
kostium, którego używała jako rozbójnik. Była zdecydowana uciec przez 
okno, by spotkać się z Ruarkiem i zabronić mu wysłania jej brata na morze. 
Spojrzała z niesmakiem na obcisłe spodnie i pokonana poddała się. Wiedziała, 
że nie zdoła opuścić się z okna na dach i zrealizować szalonego planu dotarcia 
do Ruarka Helforda, ale poprzysięgła sobie, że będzie to pierwsza rzecz, 
którą zrobi rano. 
Ranek był pochmurny i zimny. Ubrała się więc w swój ulubiony szary 
płaszcz z kapturem obramowanym miękkim lisim futrem, z dobraną do tego 
mufką, chroniącą dłonie przed chłodem. Starannie umalowała się i włożyła 
rubinowe kolczyki. W ostatniej chwili zdecydowała się też na czerwone 
pończochy i pantofle, które z pewnością będą przykuwać uwagę i odwrócą 
ją od jej zmienionej figury. Lil zamówiła powóz i chciała jej towarzyszyć, 
ale Summer stwierdziła, że będzie miała dość kłopotów z panią Bishop. Gdy 
poleciła stangretowi, by zawiózł ją do portu, Bish otworzyła usta, żeby 
zaprotestować, ale Summer przerwała jej szorstko: 
- Jeśli powie pani choć jedno słowo, natychmiast odeślę panią do lorda 
Helforda. 
Pani Bishop zagryzła wargi z potępiającą miną i przez kilka minut głośno 
sapała. Summer znosiła to cierpliwie przez całą drogę wzdłuż Strandu, 
383 

w końcu nie wytrzymała. 
- Niech pani przestanie! Może mnie pani zmusić do wszystkiego jutro, 
ale dziś postawaię na swoim! 
Pani Bishop nie mogła już nic poradzić. Poza tym Summer potrzebowała 
teraz całej siły, by przeciwstawić się Ruarkowi, a Bish wiedziała, że on nigdy 
nie przegrał. 
Dla pani Bishop wszystkie statki były takie same, ale Summer łatwo 
wytropiła Pogańską Boginią i krzyknęła na stangreta, żeby się zatrzymał. 
Zeskoczył i pomógł jej wysiąść, ukrywając uśmiech, gdy Summer zwróciła 
się do pani Bishop. 
- Niech pani trzyma swoje siedzenie dalej na tych poduszkach, nawet 
gdyby to miało trwać godzinę. Nie potrzebuję, żeby się pani wtrącała do 
moich spraw. 
Gdy przeszła przez trap, jakby była właścicielką tego statku, stangret 
zwrócił się do pani Bishop: 
- To bardzo piękna i zdecydowana kobieta. Współczuję temu sukinsynowi. 
Biedna pani Bishop stoczyła walkę między lojalnością w stosunku do 
dwóch osób. Coraz bardziej czuła się przywiązana do dziecka, które nosiła 
Summer, a instynkt macierzyński rozszerzała zarówno na matkę, jak 
i dziecko. Nie mogła jednak złamać lojalności dla lorda Helforda, którego 
uważała za swojego pana. 
Ruark był pod pokładem, gdy usłyszał zdecydowane stukanie obcasów 
na wypolerowanym pokładzie. Podniósł głowę, zastanawiając się, kto miał 
tyle śmiałości, żeby tu wtargnąć. Brzydkie słowo zamarło mu na ustach, gdy 
zobaczył, jak jego ukochana schodzi po schodach. Uniosła z wdziękiem 
suknię, roztaczając przed jego wzrokiem widok jej kusicielskich czerwonych 
pończoch i pantofli. Zmroziła go spojrzeniem i natychmiast zrozumiał, po 
co przyszła. 
- Chcę, żebyś powiedział Spencerowi, iż zmieniłeś zdanie. 
- Summer, bądź rozsądna. Uczynię wreszcie z niego mężczyznę. 
- Nie po to ocaliłam go od zarazy, żebyś wysłał go na kraniec świata, 
by tam zginął - powiedziała z oczami błyszczącymi gniewem. 
- To nie była zaraza, tylko zwykła odra. 
- To nie ma znaczenia, potworze. To podłe mścić się na mnie w taki 
384 

sposób. To bezbronny chłopiec, który na pokładzie twojego statku nie zazna 
niczego poza cierpieniem. 
- Wejdź do kajuty i usiądź, kochanie. 
- Postoję - odpowiedziała, prostując się. - Mój Boże, ktoś przecież musi 
stawić ci czoła. 
Gdy przycisnęła futrzaną mufkę do piersi, wydała mu się jeszcze piękniejsza. 
Czuł w stosunku do niej tyle czułości, że chciałby wziąć ją w ramiona 
i ukołysać. Zdławił jednak te uczucia i powiedział: 
- Jeśli zostanie w Londynie po to, by się kurwić i oddawać co noc 
hazardowi, upodobni się szybko do swojego ojca. Potrzebuje dyscypliny, 
odpowiedzialności, jakiegoś celu w życiu. 
- Radziliśmy sobie zupełnie dobrze, zanim wtargnąłeś w nasze życie! 
- syknęła. 
- Czy rzeczywiście? - spytał. - Zanim skończył piętnaście lat, dwukrotnie 
miał okazję zobaczyć jak wygląda więzienie. Jedyną rzeczą, jaką udało mu 
się osiągnąć w Londynie, to zadanie się z paroma skurwysynami i zainkasowanie 
kilku policzków. 
- Nie musisz przy mnie używać takiego języka, sir - powiedziała wyniośle, 
zapominając o tym, że sama klęła jak szewc. - Powiesz mu, że nie popłynie. 
- Odwróciła się, by wyjść. 
- Już na to za późno - powiedział ze spokojem. - Złota Bogini odpłynęła 
z porannym przypływem na Madagaskar. Otrzyma część zysków, 
uzyskanych ze sprzedaży bezcennych towarów, które przywiezie. Może 
wrócić bogaty. Ale czy bogaty, czy biedny, wróci jako mężczyzna. 
Zatoczyła się lekko, a on zbliżył się do niej w opiekuńczym odruchu. 
- Nie dotykaj mnie! Nic śmiej mnie dotknąć! - krzyknęła. - Zapłacisz 
mi za to. 
Stangret pomógł jej wsiąść do powozu, a pani Bishop chciała zapytać, 
jak się jej powiodło. 
- Ani słowa, bo stracę panowanie - powiedziała, przełykając łzy. - Do 
Cheapside - poleciła stangretowi. 
Zanim dotarła do Solomona Storma, łzy jej obeschły i utwierdziła się 
w swej decyzji. 
- Dał mi pan przedwczoraj doskonałą radę, panie Storm. Byłabym głupia, 
gdybym z niej nie skorzystała. Proszę poinformować lorda Helforda, by 
\y Pir.it i Poranka 385 

zapłacił za dom przy Friday Street, a ja ze swej strony dostarczę mu rachunki 
za meble. Zastanówmy się, co mi będzie potrzebne. Oczywiście, powóz 
i konie, no i stajnia. Być może będę potrzebowała porady pańskiego syna, 
ponieważ gdy moje dziecko się urodzi, chcę pozbawić lorda Helforda 
wszelkich do niego praw. 
' 

Barbara Castlemaine jeszcze raz przemeblowała swoją 
sypialnię we wspaniałym domu tuż przy Whitehall. Łóżko miała masywne, 
z puchowym materacem obitympurpurowym atłasem, haftowanym w korony. 
Głowę łoża zwieńczały postacie dwóch amorków trzymających złotą koronę. 
Było to zgodne z modą Restauracji, która często robiła użytek z tego 
motywu. 
Gdy przybył Karol, dostrzegła na jego twarzy wyraz gwałtownego pożądania, 
które dawało jej tyle władzy. Po dwóch godzinach pobytu z nią, 
leżał rozciągnięty nago, dotykając zmysłowymi wargami jej krągłej piersi. 
Barbara nie rezygnowała. Zaczęła delikatnie pieścić jego przyrodzenie, 
na co zareagował natychmiast. 
- Chyba nic sądzisz, że jestem zdolny do jeszcze jednej potyczki? - 
mruknął, a kąciki jego ust uniosły się w uśmiechu. 
- Jesteś królem, kochany - kusiła. - Możesz wszystko. 
Podniosła z podłogi podwiązki, ukazując mu swe ponętne wdzięki. 
Założyła jedną z nich na jego na pół pobudzony członek. Gdy sięgnęła po 
drugą, sterczał już tak, jak dwumetrowy gwardzista na służbie. 
- Zmiana frontu będzie chyba uczciwa - stwierdziła niskim głosem. - 
Ponieważ przy poprzednich trzech potyczkach ty się napracowałeś, teraz moja 
kolej. 
Uniosła się i okraczyła jego uda, a potem pochyliła się i za pomocą zębów 
zsunęła podwiązki z jego członka. Potem wsunęła się powoli na niego, aż 
zanurzył się do końca. 
- 
42 
387 

Podczas pobytu w Salisbury, gdzie ściany były cienkie jak papier, bardzo 
stęsknił się za intymnymi spotkaniami z Barbarą. Była niezrównana w łóżku. 
Gdy kochali się, potrafiła być agresywna, z tą zachłanną pożądliwością która 
pobudzała jego własne pożądanie. Potrafiła przy tym zachowywać się bardzo 
głośno. Jej krzyki rozkoszy wypełniały dom, jakby chciała, by cały świat 
wiedział, że właśnie łączy się z królem Anglii. 
Karol ujął w dłonie jej wspaniałe piersi, by pomóc jej w tym dzikim 
galopie ku spełnieniu. Pochylała się nad nim coraz bardziej, a on korzystając 
z tego kąsał lekko jej krągłe piersi, rozkoszując się jej krzykami przerywanymi 
jękami rozkoszy. Byli doskonale dobrani pod względem seksu. Karol z reguły 
opóźniał swoją rozkosz, co dawało Barbarze dobre pół godziny rozkoszy. 
Jak na ironię to właśnie było przyczyną, dla której współżycie z królową 
było tak niezadowalające. Surowe, religijne wychowanie wpływało na jej 
zachowanie w łóżku i nigdy nie była dość podniecona, by mógł wejść w nią 
na całą długość. Była zawsze sucha i niejednokrotnie nie był w7 stanie wniknąć 
w nią dalej niż do polowy. Wszystkie pieszczoty i zachęty, by się rozluźniła, 
nie przynosiły żadnego skutku, gdyż zazwyczaj doznawała po prostu bólu. 
Karol był bardzo cierpliwy i miły, ale po niezadowalających próbach 
zapłodnienia jej, musiał się po prostu onanizować. Ubolewał, że jego męska 
żywotność w królewskim łożu po prostu się marnuje bez szans na zapewnienie 
potomka. 
Westchnął na myśl o tym, że Katarzyna opóźnia swój powrót do Londynu, 
chce odwiedzić źródła w Tonbridge, o których mówiono, że ułatwiają zajście 
w ciążę. Wiedział też, że planuje pielgrzymkę do sanktuarium Świętej Panienki 
w Southwark Priory, by błagać o dziecko. Karol wiedział jednak, że 
jedynym sposobem zajścia w ciążę jest stworzenie możliwości, by posiał 
w niej swoje nasienie. W końcu kilkakrotnie wypróbował tę metodę skutecznie 
z Barbarą. 
W tej chwili poczuł, jak jego nasienie spływa w łono Barbary. Teraz 
potrzebował już tylko godziny wypoczynku, by odzyskać siły do nocnego 
kawalerskiego spotkania u Charlesa Berkeleya. 
Barbara zdołała wyciągnąć od swojego kuzyna, Buckinghama, informację, 
że namawiał on Karola, by odsunął Katarzynę i ożenił się ponownie, by 
zapewnić sukcesję tronu. Gd}' dwór przebywał w Salisbury, Karol trzymał 
Barbarę z dala, wybierając towarzystwo tej głupiej Frances Stewart, która 
kusiła go swym dziewictwem przy każdej okazji. Barbara zaczęła się w końcu 
388 

obawiać, że jeśli Karol zdecyduje się na ponowne małżeństwo, wybierze 
z pewnością dziewicę. Musi spotkać się z Buckinghamem i naradzić się, jak 
zepsuć reputację Frances Stewart. 
George Villicrs, książę Buckingham, choć nie zdawał sobie z tego sprawy, 
balansował obecnie na bardzo kruchym lodzie. Stosunek Karola do dworu 
można było wyrazić powiedzonkiem: "żyj i pozwól żyć innym". Jednak 
George zaplątał się ostatnio w tak wiele spisków przeciw królowej, że stało 
się to już jednoznaczne ze spiskowaniem przeciw królowi. Wywołał też 
publiczny skandal z Anną Marią Shrewsbury i mniej głośny, wywołany 
zaproszeniem na wspólne przyjęcie wszystkich swoich faworyt. 
Dziś jednak Karol postanowił, że będzie wielkoduszny w stosunku do 
Buckinghama. Siedzieli razem z grupą dworzan przy wielkim stole do gry. 
Zaproszono cały chór Teatru Królewskiego dla zabawiania gości na tym 
kawalerskim przyjęciu i niemal każdy z panów przy stole trzymał na kolanach 
jakąś aktoreczkę. Pieszczoty i sprośne słowa były zabawne, ale Edward 
Montagu, książę Sandwich, jeden z niewielu bez towarzystwa damy, wygrywał 
i niecierpliwił się tymi błazeństwami. 
- Do licha, Lauderdale, przestań ją obmacywać, bo przekrzywiasz karty 
- dworował. 
Szkot, Lauderdale, był jednym z najbardziej prostackich ludzi na dworze, 
ale bawił króla, i już to samo czyniło go pożądanym przez innych. Zwrócił 
się do Sandwicha: 
- A co? Tobie ostatnio nie wychodzi, stary? 
Sandwich rzucił mu rozbawione spojrzenie. 
- W tej chwili nie zajmuję się seksem. Nie zauważyłeś jeszcze, że 
w miarę, jak rosną rachunki, które trzeba zapłacić za damę, zmniejsza się 
przyjemność? 
Włączył się Buckingham. 
- Powinienem skusić cię, zapraszając na moją słynną kolację. 
- Coś o tym słyszałem. Możesz nam zdradzić coś więcej? - spytał 
Sandwich. 
Buckingham powiedział z drwiną: 
- Podczas kolacji gramy wysoko. Podają nam wschodnie piękności. Może 
jutro? Sandwich? Lauderdale? Wasza Wysokość? Może stworzymy czwórkę? 
389 

Król spojrzał na niego pytająco. 
- Pamiętam pewną Chinkę. Wykonywała jakiś egzotyczny numer ze 
sznurem pereł. Czemu nie, George? Ty od tylu lat jadasz u mnie. 
Księżna Buckingham przeniosła się na wieś., ponieważ Villiers dał jej 
wyraźnie do zrozumienia, że więzi małżeńskie nigdy nie będą w jego stylu. 
Zrobił już pierwsze kroki na drodze do perwersji i uznał, że mu to odpowiada. 
Gdy zebrali się następnego wieczoru, zostali zachęceni do przebrania 
się w jedwabne czarne szaty haftowane w złote smoki. Zaproszono ich do 
przytulnej jadalni, w której środku stał przepiękny stolik z lazurytu. Pokój 
był ozdobiony srebrną i złotą tkaniną i nie wymagał mocnego oświetlenia. 
Stół był zastawiony delikatną porcelaną, a przy każdym gościu postawiono 
kubek do gry w kości, wykonany z jadeitu z kostkami z kości słoniowej. 
Ponieważ stół był wysoki, siedzieli na specjalnych taboretach. 
W powietrzu czuło się atmosferę oczekiwania, która sięgnęła kulminacji, 
gdy wszedł lokajczyk, zapalił kadzidła i uderzył w gong. Wtedy weszły cztery 
wschodnie dziewczyny, zupełnie nagie, wygolone dokładnie. Na ramionach 
miały specjalne ogrzewacze i każda z nich obsługiwała tylko jednego gościa. 
Podano pobudzające wino ryżowe, a gdy oczekiwanie na niezwykłe przeżycia 
wzbudziło ich ciekawość, Lauderdale zdecydował się zadać sprośne pytanie. 
Buckingham położył palec na ustach. 
- Milczenie jest złotem - powiedział. - Gdy milczymy, nasze zmysły 
łatwiej jest pobudzić. Zajmiemy się teraz grą, a za nas przemówią kości. 
Zabawa polega na tym, że ten, który pierwszy wyda jakikolwiek dźwięk, 
płaci pięćset koron. 
Lauderdale i Sandwich otworzyli usta, by zaprotestować, ale rozmyślili 
się. Karol patrzył na gospodarza chmurnym spojrzeniem. Gdy dziewczyny 
zaspokoiły jeden typ apetytu, przystąpiły do zaspokajania innych potrzeb. 
Ich smukłe nagie ciała w srebrno-złotym świetle wydawały się perłowe. 
Podeszły do drugiego końca stołu, otworzyły drzwiczki i weszły do środka. 
Nagle trzy pary oczu otworzyły się szeroko w szokującej niespodziance, gdy 
poczuli, jak rozchylają się ich szaty, a jakieś palce i usta zaczynają zajmować 
się ich męskimi organami. 
Lauderdale jęknął z rozkoszy, a Buckingham powiedział spokojnie: 
- To będzie cię kosztowało pięćset koron, John. Mam nadzieję, że ta 
390 

zabawa nie okaże się dla ciebie zbyt podniecająca. 
Karol wstał i powiedział z niesmakiem: 
- Lubię kobiety, George. Mam opinię kobieciarza, jak wiesz, ale nigdy 
w życiu świadomie nie poniżyłem kobiety i nie mam zamiaru zacząć. - 
Sięgnął pod stół i pomógł dziewczynie wyjść stamtąd. - Chodź, kochanie. 
Myślę, że znajdziemy tu jakieś zaciszne miejsce. 
Rzucił George'owi spojrzenie pełne potępienia i wyprowadził dziewczynę 
z pokoju. 
Tuż przed Bożym Narodzeniem Buckingham stał się stroną sporu 
z Shrewsburym. Zarówno król, jak i dwór dowiedzieli się ku swemu zasko 
czeniu, że stoczył zakazany pojedynek ze starym księciem i zabił go. W końcu 
Karol stracił cierpliwość i skazał starego przyjaciela na wygnanie z dworu. 
Ta zima okazała się najsroższa w całym stuleciu. Jednak zamiast przytłumić 
frywolność dworu, pobudziła go do poszukiwania nowych i unikalnych 
perwersji. Kanał, zaprojektowany przez Karola w James Park, zamarzł 
i miejsce to zamieniono w zimowy ogród cudów. Przeważała atmosfera 
karnawału, w którym jazda na łyżwach i rzucanie śnieżkami stały się nową 
modą. Wszędzie widziało się sanie ciągnięte przez małe koniki kolorowo 
ozdobione. Zbudowano lodowy domek, gdzie można było ogrzać się, napić 
grzanego piwa. grogu i zjeść pasztecik. W stycznia zamarzła nawet Tamiza, 
a londyńczycy zaczęli naśladować dwór królewski i ślizgali się na lodzie 
jak dzieci. Rozstawiono kioski z jedzeniem i napojami, żeby można było 
się ogrzać, a także znaleźć inne przyjemności. Pokazywano teatrzyki marionetek, 
występowali wróżbici. Emocjonowano się wyścigami kłusaków', 
a najzabawniejszą rzeczą była świnia ślizgająca się na lodzie, równie zabawna, 
jak kiedyś psy tańczące na rozgrzanych metalowych platformach. 
Summer była oczywiście zbyt zajęta swym małym światkiem, by cieszyć 
się zimowymi zabawami. Z pomocą ciotki Lil umeblowała nowy dom przy 
Friday Street i zamieszkała tam z panią Bishop, oczekując narodzin dziecka. 
Ze smutną satysfakcją stwierdziła, że wszystkie rachunki, przesyłane przez 
Solomona Storma lordowi Helfordowi, były płacone bez zastrzeżeń. 
W pierwszym tygodniu lutego wprowadziła się położna; przywiozła ze 
sobą krzesło porodowe i stosowne narzędzia. Pani Bishop panoszyła się po 
domu tak, że Summer była bliska szaleństwa. Marzyła o tym, by poród mógł 
391 

się odwlec. Wracała wyobraźnią do opustoszałej plaży w Kornwalii, gdzie 
mogła kłusować na Ebonym po lazurowym morzu, ciepłym od zatokowego 
prądu. Jej ukochana Kornwalia, gdzie zaw:sze kwitnące kwiaty napełniał}" 
powietrze bogactwem zapachów. Te wspomnienia kończyły się zawsze na 
scenie, w której po raz pierwszy pokazała Ruarkowi swe nagie piersi, podczas 
cudownego ranka, bardzo dawno temu. 
Nagle porażający ból przywrócił ją do rzeczywistości. Położna i pani 
Bishop zmusiły ją, by się położyła na ukośnym łóżku porodowym z wyciętym 
siedzeniem, ale po godzinie katuszy podniosła się i zaczęła chodzić po pokoju 
jak lwica. Dzień przeszedł w noc, a ból przecinał ją niemal na pół, godzina 
po godzinie, bez chwili oddechu. Odczuwała ulgę tylko wtedy, gdy odrzucała 
głowę i rzucała przekleństwa na głowę Ruarka Helforda. Po chwili namysłu 
robiła to samo w odniesieniu do Rory'ego, gdyby przypadkiem to on był 
sprawcą jej cierpień. 
Jak miliony kobiet przed nią zaklinała się, że nie dotknie jej już żaden 
mężczyzna. Zanim wszystko się skończyło, doświadczyła wszystkich uczuć, 
które znajątylko kobiety, od łez bezradności do histerycznego śmiechu nad 
okrucieństwem natury, która nęka kobietę, by dziecko mogło opuścić jej 
brzuch tą samą drogą, którą się lam dostało. 
W końcu, gdy nie była już w stanie znieść więcej cierpień, przestała 
walczyć i wtedy dziecko się urodziło. Pani Bishop z szacunkiem trzymała 
noworodka. Miał ciemne włosy, jak jego ojciec. Był mocno zbudowany 
i nawet przez chwilę przestraszyła się, czy jego gwałtowny głód nie będzie 
zbyt trudny do zaspokojenia przez tę krucho wyglądającą dziewczynę, którą 
właśnie położna układała w łóżku. Poza tym, po tych wszystkich przekleństwach 
rzucanych na Helfordów przez całą dobę biedna Bish zastanawiała 
się, jak Summer zareaguje na wiadomość, że dziecko jest dokładną miniaturą 
Helforda, poczynając od błyszczących zielonych oczu, a na wydatnym 
męskim narządzie kończąc. Jej obawy były nieuzasadnione. Summer wyciągnęła 
w stronę dziecka zadziwiająco silne ramiona. 
- Pani Bishop, proszę mi dać mojego syna! 
Czule przytuliła go do serca i pocałowała ciemny puszek na pięknie 
ukształtowanej główce. Dziecko natychmiast instynktownie chwyciło ją za 
pierś. Samolubny uśmieszek przebiegł przez jej wargi. Jej zemstą będzie 
to, że nie podzieli się z nim radością macierzyństwa. 

Przez następnych kilka tygodni odbywała się procesja gości. Damy dworu 
składały wizyty w towarzystwie panów, a gdy już poznano jej adres, panowie 
zaczęli wpadać i zapraszać na kolację i jakąś małą partyjkę, co było o tyle 
uzasadnione, że mieszkała zaledwie parę kroków od londyńskich domów 
gry. Rozeszła się pogłoska, że nie jest już zamężna i oczywiście, cały Whitehall 
huczał od plotek. Przez tak długi okres była odosobniona, że zdążyła 
zapomnieć, co to znaczy tańczyć, flirtować i przyjmować umizgi zalotników. 
Lord Helford przesłał jej liścik z pytaniem, kiedy mógłby odwiedzić 
swojego syna. Jednym ruchem pióra i jednym słowem odpowiedziała: - 
"Nigdy!" - a potem zdała sobie sprawę, że odbierze to jako wyzwanie, więc 
przedarła liścik i odpowiedziała wymijająco, że zabiera małego Ryana na 
wieś i powiadomi go, kiedy wrócą. 
Kiedy królowa zaprosiła ją na wieczorną partyjkę kart, Summer poczuła, 
jak narasta w niej podniecenie. Już tak dawno nie miała na sobie żadnej 
eleganckiej sukni i chyba od wieków nie malowała twarzy. 
Pani Bishop wręcz namawiała Summer, by wychodziła z domu. "To nie 
wydaje się normalne, by młoda kobieta cały swój czas poświęcała dziecku" 
- twierdziła. Summer stłumiła uśmiech. Wiedziała, że Bish marzy o tym, 
by częściej mogła sama nim się zajmować, i miała świadomość, że nie 
znalazłaby dla dziecka lepszej opiekunki. Zaczęła się zastanawiać, czy zdoła 
zmieścić się w suknie, i ku swemu zdziwieniu stwierdziła, że jej talia jest 
szczuplejsza niż przedtem, choć z pewnością powiększył się jej biust. Zdecydowała 
się włożyć coś, w czym jeszcze jej nie oglądano na dworze. Miała 
typowo kobiecą przyjemność, wybierając coś, co zrobi wrażenie, co sprawi, 
że inne damy oszaleją z zazdrości. Wybrała jasnozieloną kreację, mieniącą 
się w świetle. Przed wyjściem stwierdziła jednak, że musi jeszcze raz 
nakarmić Ryana, żeby zmniejszyć obrzmiałe piersi. Upięła wysoko włosy 
i wpięła w nie rzeźbione jadeitowe grzebienie. Następnie umalowała się, 
podkreślając długość rzęs i czerwień warg. Miała puder ze złotym połyskiem, 
więc uznała, że znakomicie uzupełni błyszczącą tkaninę. Sporo czasu poświęciła 
wyborowi muszek. Tym razem zrezygnowała z czarnych i wybrała 
maleńkie muszki ze złota w kształcie korony. Jedną przykleiła na policzku, 
drugą na piersi, tuż nad wycięciem dekoltu. Następnie owinęła się 
w jasnozieloną pelisę. Przyjechał zamówiony powóz. Ucałowała synka 
i zapowiedziała pani Bishop, by na nią nie czekać. Przed wyjściem z powozu 
wzięła głęboki oddech, uniosła głowę i weszła do galerii. Usłyszała 
393 

szepty, które stały się jeszcze głośniejsze, gdy powiedziała lokajowi, by 
zapowiedział lady Sumrner St. Catherine. Wszystkie głowy zwróciły się w jej 
kierunku. 
Król, zgodnie z wszelkimi zasadami, stał u boku królowej witając gości. 
Gdy Summer złożyła dworski ukłon, spojrzał na nią zachwycony. Ona jednak 
najpierw przywitała się z królową i dopiero potem zwróciła wzrok na Karola. 
Dostrzegła podziw dla swojej urody, ale i pewien zamysł, który zaświtał 
w jego głosie, gdy ogłoszono, że nie jest już lady Helford. Tłum wchłonął 
ją. Byli już wszyscy; i lord Sandwich, dowódca floty królewskiej, Kornwalijczyk, 
który podczas wszelkich uroczystości państwowych zajmował się 
rozdawaniem datków ubogim, Albermarlc, którego obowiązkiem było testowanie 
królewskiego jadła, książę Ormond, który kiedyś wjechał konno do 
Westminsteru, Ned Hyde, starzejący się kanclerz i jego pospolita córka, Anna, 
księżna Yorku. Summer rozglądała się po sali oddając ukłony. 
Nagle krew zastygła w jej żyłach, gdy dostrzegła zmrużone oczy Ruarka 
Helforda. 
- Do diabła! - zaklęła. - Gdybym wiedziała, że on tu będzie, nie przyszłabym. 
- Usłyszała chichot króla i zdała sobie sprawę, że ją usłyszał. 
Spojrzała na niego i powiedziała: - Proszę mnie nie opuszczać, sire. 
- Rozumiem - odpowiedział, ujmując ją za rękę. - Proszę się nie obawiać, 
nie pozostawię pani samej w obliczu wroga. 
Podziękowała przepięknym uśmiechem i szepnęła: 
- Do diabła z nimi, i niech idą do cholery! 
Odrzucił głowę i wybuchnął głośnym śmiechem. Gdy Ruark zaczął się 
do nich zbliżać, mocno ścisnęła dłoń króla. 
- Widzę, że wiejskie powietrze nie bardzo pani odpowiada - powiedział 
chłodno Ruark. 
- Jestem niepoprawną kłamczucha, lordzie Helford - powiedziała z zadowoloną 
miną, pewna siebie wobec królewskiej ochrony. 
W jego jedwabistym głosie zabrzmiały groźne tony. 
- Chyba nie sądzi pani, że zdoła utrzymać mnie z dala od mego syna. 
- Trzeba mądrego ojca, by rozpoznał, które dziecko jego - rzuciła śmiało. 
- Dobry cios, Summer, ale czy ta uwaga dotyczy mnie, czy twojego męża? 
- spytał król udając urazę, gdyż plotki głosiły, że nie wszystkie dzieci Barbary 
pochodziły od Karola. 
394 

Ruark rzucił królowi błazeńską minę udającą współczucie. 
- To nie może odnosić się do mnie, sire. Doniesiono mi, że mój syn jest 
podobny do mnie jak dwie krople wody. 
Karol uwolnił dłoń z rąk Summer i mruknął: 
- Bawcie się dobrze razem - i zostawił ich, żeby sami załatwiali swoje 
porachunki. 
Ruark spojrzał na Summer z rosnącą złością, a potem powiedział: 
- Jasnozielone futra są wyzywające. 
- Prawda? - powiedziała z zadowoloną miną pozwalając, by opadło na 
jej biodra i ukazało wspaniały biust. Wiedziała, że w końcu poniesie go 
temperament, ale w sali pełnej ludzi, przyglądających się im z żywym zainteresowaniem, 
czuła się bezpiecznie. 
Podszedł o krok i wtedy pomimo otaczającego ich tłumu poczuła zagrożenie. 
Jego szczęki stężały z gniewu. 
- Tę suknię zaprojektowano z jednym tylko celem. Zachęca mężczyzn, 
żeby pieścili twoje piersi. 
- Tak - zgodziła się, celowo go prowokując. - Niestety, nie jesteś tym 
mężczyzną, z myślą o którym wybrałam tę suknię. 
Wyciągnął w jej stronę rękę. Przestraszyła się, że zechce wysunąć ze 
stanika jej pierś. On jednak trzymał w palcach monetę. 
- Nie, madame. Jest zupełnie jasne, którego mężczyznę miałaś na myśli. 
- Ujął ją mocno za nadgarstek i poprowadził w stronę króla. - Nie zjadam 
resztek z królewskiego stołu - powiedział cicho. - Bawcie się dobrze. 
Odszedł, by ukoić zranioną dumę w ramionach pierwszej kobiety, która 
weszła mu w drogę. 
- To jest właśnie ten osławiony temperament Helfordów, Wasza Wysokość 
- wyjaśniła Summer z policzkami zaczerwienionymi z upokorzenia. 
- Ten diabeł posunął się do wyzwania. Jestem pewien, że tylko ty możesz 
mu sprostać, w dzień czy w nocy - żartował Karol. 
Ruark Helford szybko doszedł do wniosku, że towarzystwo obecnych 
na przyjęciu dam jest nudne. Każda, z którą tańczył, zanim jeszcze otworzył 
usta, żeby zacząć rozmowę, dawała mu znak, że chętnie poszłaby z nim do 
łóżka. Z myśliwego stał się zwierzyną, co dla jego władczej natur)' było nie 
do zniesienia. 
395 

Sam siebie nienawidził za tę myśl, ale to twarz Summer, wyrazista jak 
kamea, sprawiała, że inne kobiety' wydawały mu się brzydkie. Poza tym miała 
w sobie coś szczególnego, co sprawiało, że mężczyzna chciał uzyskać od 
niej więcej, niż ona sama chciała dać. Szybko zdecydował się dołączyć do 
panów, których rozmowy o morskich bitwach i polityce były zdecydowanie 
bardziej interesujące. 
Ned Hyde. stary kanclerz, wyglądał na bardzo zadowolonego, gdy Ruark 
podziękował mu za to, że zmusił Parlament do przyznania na prowadzenie 
wojny dwu i pół miliona funtów. 
- To my odniesiemy chwałę, gdy wprowadzimy do portu wrogie okręty, 
ale prawdąjest to, że stanie się to dzięki zaufaniu, jakim pan nas obdarzył. 
Karol zbliżył się do nich i tylko dzięki swym nienagannym manierom 
Ruark nie naraził króla na afront. 
- Ned, królowa chce pana widzieć. Pragnie osobiście podziękować panu. 
że pomógł pan przekonać Parlament. 
Gdy zostali sami, Karol zwrócił się do Hel forda, który stał przy nim 
z kamienną twarzą: 
- Gdyby spojrzenia mogły zabijać, byłbym już martwy. Jestem pewnie 
głupcem, że to mówię, ale nie przyprawiłem ci rogów, przynajmniej jeszcze 
nie. Co to za bzdura z używaniem przez Summer panieńskiego nazwiska? 
Chyba nie unieważniłeś małżeństwa? 
- Nie. Pozostanie lady Helford czy jej się to podoba, czy nie - powiedział 
obojętnym głosem. 
- Radzę ci zatem, byś wypalił na jej ciele znak własności - szydził Karol 
- zanim ktoś nie spożyje owoców, na które masz chrapkę. 
Ruark Helford przyglądał się jej ukradkowo przez następną godzinę. 
Mężczyźni lgnęli do niej jak muchy do miodu. Widział, jak unika umizgów 
Jacka Grenvile'a, królewskiego brata, Jamesa, Henry'ego Killigrew. 
Antony'ego Deane'a, największego armatora, który właśnie ukończył budowę 
dwóch statków, Hampshire i Nonesiich, i był tego wieczoru honorowym 
gościem. Zmarszczył brwi. gdy Summer powitała pocałunkiem sir George'a 
Digby'ego, księcia Bristol. Dawano mu pięćdziesiątkę, ale wyglądał bardzo 
młodo i był niewątpliwie przystojny. Summer nie odrzuciła jego awansów 
i chętnie przyjęła jego ramię, gdy zaproponował przejście do sali gier. Od 
blisko roku książę był wdowcem i jeszcze żadnej kobiecie nie udało się go 
396 

usidlić. "Jeśli Summer miała ochotę na tytuł księżnej, wkrótce wybije jej 
z głowy takie ambicje" - pomyślał ponuro Ruark idąc za nimi. 
Usłyszał jej głos: 
- Chętnie napiję się nieco clary. Słyszałam, że jest to ostatni przebój na 
dworze, 
Clary było mocną mieszaniną brandy, cukru, ekstraktu szałwi i środków 
pobudzających. Nic więc dziwnego, że Digby natychmiast udał się po napój. 
Ruark stanął za nią. 
- Odwiozę panią do domu. madame. 
Uniosła ku niemu twarz. 
- Przykro mi, ale właśnie obiecałam ten zaszczyt księciu. - Żeby go 
rozzłościć, mocno zaakcentowała tytuł. 
- Ja odwiozę panią do domu. Postanowiłem zobaczyć mojego syna. 
Zesztywniała. Ogarnęła ją panika, ponieważ dobrze wiedziała, że jeśli 
coś postanowi, to dokona tego. 
- Nie chcę zrobić zawodu księciu - odmówiła. 
- Zrobię to za panią- powiedział zdecydowanie. 
Gdy przystojny książę wrócił z dwoma kielichami clary, Helford wziął 
od niego jeden, wychylił go i powiedział: 
- Dziękuję, George. Summer nie może teraz pić brandy, gdyż przedostanie 
się ona do pokarmu. 
Summer zatkało, George Digby zaczerwienił się, a Ruark Helford 
uśmiechnął się szeroko. 
- Wybacz, George, że cię opuścimy. Odjeżdżamy. 
Ten skurwysyn zepsuł jej cały wieczór. Stanęła mocno na nogach i spojrzała 
na niego. 
- Nie możemy stąd wyjść przed królową- zaprotestowała. 
Ujął ją pod ramię żelazną ręką i niemal wyciągnął do galerii. 
- W tym tłumie nikt nie zauważy naszego odjazdu. 
Ale w rzeczywistości wiek osób to widziało. Mężczyźni zazdrościli jemu, 
kobiety -jej. Wyglądało na to, że nie mogąpoczekać nawet chwili, by pójść 
do łóżka. 
Wiedziała, co zdarzy się, gdy zostaną sami. To samo zdarzyło się ostatnio; 
to, do czego zawsze między nimi dochodziło. Miała ochotę rzucić się na 
397 

niego i rozorać paznokciami jego śniadą twarz. Jednak postanowiła zmienić 
taktykę. Słodkim głosem powiedziała: 
- Ruark, przyjedź do nas jutro. Będziesz mógł spędzić z nami nieco czasu. 
Byłoby egoizmem budzić śpiące niemowlę. 
- Wszyscy wiedzą, że jestem egoistą- odpowiedział spokojnie. 
- Jesteś nie tylko egoistą- rzuciła, tracąc z takim trudem narzucone sobie 
opanowanie. - Jesteś arogancką, nieopanowaną i rozpustną świnią. 
- Rozpustną? - powtórzył. - Nie dotknąłem cię od niemal trzech miesięcy. 
- W jego głosie zabrzmiała obietnica, gdy dodał: -Aż do dzisiejszego wieczoru. 
Gwałtownie szukała w myślach sposobu ucieczki. Gdyby udało się jej 
dotrzeć do domu przed nim. zabroniłaby pani Bishop zostawić ją samą choćby 
na moment. 
- Pojadę swoim powozem - nalegała. 
- To byłoby trudne. Odesłałem go dawno temu. 
W jej oczach błysnęła wściekłość. 
- Jakim prawem podejmujesz tak despotyczne decyzje? - domagała się 
wyjaśnień, mocno stąpając po marmurowych schodach. 
Uniósł brew. 
- Odkąd zostałem mężczyzną. Uważam, że po prostu egzekwuję swoje 
prawa. 
Jego słowa obudziły w jej umyśle dzwonek alarmowy. Powtarzała 
w myślach: "Egzekwuję moje prawa... Egzekwuję moje prawa". Za nic 
w świecie nie chciała zostać z nim sama w powozie. Był zbyt namiętny 
i zmysłowy,, by mogła mu zaufać nawet w tak krótkiej podróży. Przywołał 
stangreta i otworzył przed nią drzwi. Była już gotowa przyznać się., że boi 
się zostać z nim sama, gdy spojrzał na nią drwiąco i powiedział: 
- Chyba nie boisz się zostać ze mną sama? 
- Czy się boję? Chyba oszalałeś! Nie boję się ani człowieka, ani zwierzęcia. 
Uśmiechnął się zjadliwie. 
-A ty nie zdecydowałaś jeszcze,, czym ja jestem. 
Odrzuciła jego ramię, gdy chciał jej pomóc wejść do powozu. Sztywno 
usiadła na miękkich poduszkach. Gdy usiadł koło niej, poczuła jego udo. 
398 

Usiłowała się odsunąć, ale przysiadł jej suknię i poczuła się przyszpilona 
jak motyl w gablocie. Była na siebie wściekła, że tak silnie reaguje na samą 
jego obecność. Usta jej wyschły, piersi, pełne pokarmu, zaczęty nieznośnie 
boleć. Nie mogła przestać myśleć o tym, jakie byty jego usta, gdy się kochali. 
Stopniowo poddawała się jego męskiemu urokowi. Od ponad trzech miesięcy 
nie był z nią i jej zdradliwe ciało aż drżało z pragnienia. Podniecenie zmieniło 
się w pożądanie, gdy pod wpływem jakiegoś wstrząsu oparła się mocno 
o niego. Skoczyła jak oparzona. 
- Zostaw mnie w spokoju - krzyknęła. 
Gdy zaczął mówić, jego głos był głęboki, łagodny i wyrozumiały. 
- Nie widziałem cię, nie dotknąłem cię od trzech miesięcy. Myślę, że 
to dość długo, zbyt długo, jak na kobietę tak namiętną jak ty. 
Jego słowa sprawiły, że przebiegł ją dreszcz. Wbiła paznokcie w dłoń 
i nagły ból pomógł jej nie ulec. Zagryzła wargi, by ożywić swą nienawiść. 
- Dlaczego jesteś na mnie tak wściekła? - spytał z ustami tuż przy jej 
uchu. 
- Do diabła! Jestem nie tylko wściekła. Nienawidzę cię! 
- Dlaczego? - szepnął. 
- Oczywiście z powodu Spencera i dlatego, że mnie zgwałciłeś. Nigdy 
ci tego nie wybaczę! 
Nie dotknął jej, pomimo że niemal pragnęła poczuć na sobie jego dłonie. 
Powiedział spokojnie: 
- Wiesz, że wojna rozszerza się. Wysłałem go na Madagaskar na statku 
handlowym, by był bezpieczny. Jak sądzisz, jak długo udałoby ci się 
powstrzymać go przed udziałem w wojnie? A sprawy przybierają coraz 
gorszy obrót. 
Chciał przekonać ją, że wyświadczył Spencerowi przysługę. 
- A gwałt? - nie ustępowała. - Może z tego także zdołasz się wytłumaczyć? 
- Mea culpa - jęknął, świadom, że jest bliski powtórzenia przestępstwa, 
o którym mówili. 
Powóz zatrzymał się i uświadomiła sobie, że musi natychmiast wysiąść. 
Usiłowała wymknąć się szybko, gdy usłyszała chrzęst materii i zobaczyła, 
że rozdarła suknię od kostki aż do biodra. Spojrzała na niego, skonsternowana, 
a on uśmiechnął się do niej nie kryjąc pożądania. Jednym ruchem 
399 

położył jej nogi na siedzeniu powozu i sięgnął pod rozchyloną suknię do 
jej ud. Ustami szukał jej warg, a ona unikała go do chwili, gdy znalazła się 
w pozycji leżącej na siedzeniu. Jej piersi wychyliły się z rozcięcia sukni, a on 
natychmiast skorzystał, by pochwycić wargami różowy sutek, zanim zdołała 
go zasłonić. Spóźniła się. W jego usta spłynęła kropla i to było tak zmysłowe, 
że doprowadziło go niemal do ekstazy. 
Zadrżała. 
- Nie, nie, nie! - krzyknęła. 
- Kochanie, znam twoje ciało tak dobrze. Ono także mnie pragnie. 
- Nigdy więcej, Ruark. Zakochałam się w kim innym. 
Jej słowa były jak policzek. Natychmiast odsunął się od niej. Usiadła 
drżąc i szybko zakryła piersi. Cisza, jaka zapadła, była nie do zniesienia. 
Uzyskała kilkuminutowe odroczenie, może uda się je przedłużyć. 
- Czy jeśli pozwolę ci zobaczyć Ryana, zostawisz mnie w spokoju na 
następne trzy miesiące? 
Jego głos był zimny, daleki. 
- Mogę spokojnie obiecać ci, że będę zajęty gdzie indziej. Holendrzy 
planują kontratak i to potężny. 
Gdy weszli do domu, usłyszeli płacz dziecka. W tej samej chwili z jej 
przepełnionych piersi popłynęły strużki mleka, plamiąc suknię. Pani Bishop 
znosząc chłopca, skrywała zachwyt, że widzi ich razem. Ruark wyciągnął 
ręce po syna i oczywiście pani Bishop z dumą podała go ojcu. Summer 
przyglądała się im badawczo. Gdy zobaczyła wyraz dumy na twarzy Ruarka, 
ogarnął ją strach. Spojrzał na Bish, dając jej znak, by zostawiła ich samych, 
więc wycofała się natychmiast. 
- Mój skarb - szepnęła Summer, a jej serce zalała fala miłości do dziecka. 
Ryan, gdy tylko usłyszał jej głos, nie pragnął już nikogo. Zaczął gwałtownie 
płakać i Summer zapragnęła pozbyć się jak najszybciej Ruarka, by nakarmić 
dziecko. 
- Już późno - powiedziała. 
Wciąż trzymając syna, spojrzał na jej piersi, wychylone ponętnie z wycięcia 
stanika. Mokre plamy rosły w oczach. 
- Doskonale wiem, o co ci chodzi - powiedział. 
Policzki jej zapłonęły. Wzięła od niego dziecko i powiedziała z naciskiem: 
400 

- Jak widzisz, muszę go nakarmić. Jeśli się już napatrzyłeś na swego 
potomka, sir, możesz odejść, 
- Nie - powiedział spokojnie. - Chcę na ciebie patrzeć. Nigdy się dość 
nie napatrzę. 
Piersi bolały ją tak bardzo, że nie mogła już dłużej zwlekać. Zaniosła 
Ryana do salonu i usiadła na bujanym fotelu. Odwróciła się plecami do 
Ruarka i podała dziecku pierś. Przez chwilę wydawał niecierpliwe okrzyki, 
jakby obawiając się, że pozbawią go źródła jego szczęścia. Potem uspokoił 
się i przytulił do jej piersi swoje maleńkie rączki. 
Ruark stanął przy nich z niepewną miną. Nigdy nie czuł w stosunku do 
nikogo takiej potrzeby otoczenia opieką. Chciał mieć ich oboje i oczywiście 
wiedział, jak to osiągnąć. Jeśli zabierze swego syna, matka podąży za nim. 
- Ru, błagam cię, zostaw nas w spokoju - powiedziała błagalnym tonem. 
- Niemowlę musi pozostawać z matką, ale jak wiesz, później będę go 
chciał dla siebie. Nie pozwolę, by mój syn wychowywał się w Londynie. 
Wiesz równie dobrze jak ja, że jego miejsce jest w Helford Hall. 
W jej oczach błysnęły łzy pod wpływem walki, jaką toczyli o ten słodki 
ciężar. Wolałaby nawet oddać go już teraz, niż zrobić mu jakąkolwiek 
krzywdę. Nagle zobaczyła, że oczy Ruarka łagodnieją. 
- Przepraszam, Summer. Jestem czasem bezwzględny. Zostawię was 
w spokoju - obiecał ze smutkiem. 

Summer wkroczyła w ten okres swojego życia, gdy 
zaczyna się poszukiwać własnej tożsamości. Od tego znaczącego dnia, 
dawno temu, gdy przybyła do Londynu i spotkała Ruarka Helforda, jej życie 
stało się niezwykle burzliwe. Uczucie, które ich niemal zniszczyło, płonęło 
ogniem, który nie dał się ugasić, a to, że odwrócił się od niej, popchnęło ją 
prosto w ramiona jego brata. Popełniła śmiertelny grzech, pozwalając na to, 
by kochało ją dwóch mężczyzn aż do chwili, gdy poczęła dziecko. 
Żyła teraz w całkowitym celibacie i przynajmniej jej sumienie się 
uspokoiło. Uporządkowanie spraw, wyrwanie się z huśtawki uczuć do dwóch 
mężczyzn przyniosło jej ogromną ulgę. Jedynym mężczyzną w jej życiu był 
teraz Ryan, jedynym mężczyzną, który coś dla niej znaczył i który oznaczał 
wszystko. Spokój przyniósł ukojenie, zwłaszcza gdy czuła się wyzwolona 
od pochłaniającej ją miłości do Ruarka Helforda. 
Jednak trwało to krótko. Książę Bristol miał zabrać ją do Teatru 
Królewskiego w Drury Lane na "Volpone" Bena Jonsona, przedstawinie, 
o którym głośno było w Londynie. Ubrała się starannie, wiedząc, że teatr 
będzie pełen eleganckich kobiet. Wybrała wytworną czarną suknię, włożyła 
rubiny i upięła włosy w niezwykły, ale bardzo modny sposób. 
Bawiły ją zazdrosne spojrzenia innych kobiet. Wiedziała, że zawdzięcza 
to towarzystwu niezwykle przystojnego księcia. Bardzo polubiła George'a. 
Mogli zostać przyjaciółmi, ponieważ jego uroda nie robiła na niej wrażenia. 
Trzeba było większej podniety, by krew zaczęła szybciej płynąć w jej żyłach. 
Książę zamówił lożę. Zsuwając z ramion futro z czarnego lisa, uśmiechnęła 
43 
403 

się do księcia i zaczęła obserwować widownię. Przybył król. Summer była 
rozbawiona, widząc., że do teatru przyjechał w towarzystwie zarówno Barbary 
Castlemaine. jak i Frances Stewart. Barbara była ubrana w purpurę, który 
to kolor niezwykle lubiła, gdyż uważała go za królewski. Włożyła brylanty, 
które Summer podziwiała z zazdrością. Siedziała tam. z kolejnym królewskim 
bastardem w łonie. W pełni zasłużyła na swoje brylanty. Przesunęła wzrok 
na Frances Stewart i po raz kolejny zdziwiła się, co takiego jest w niej, że 
przyciąga tak zmysłowego mężczyznę, jakim był Karol. Była młoda, szczupła, 
blada. Miała ledwo odznaczony biust. Żywiła współczucie dla Karola, schwytanego 
w pułapkę tych dwóch miłości. Szybko jednak to uczucie minęło, 
gdy uświadomiła sobie, że Karol to po prostu starzejący się spryciarz, który 
pożąda młodości i niewinności. Grymas pojawił się na jej twarzy i już miała 
zrobić cyniczną uwagę do swego towarzysza, gdy jej wzrok zatrzymał się 
na sąsiedniej loży. 
- Dobry Boże! - krzyknęła. 
- Co się stało, moja droga? - spytał George, widząc na jej twarzy wyraz 
rozpaczy. 
- To Hel ford. Jest w towarzystwie dziewczątka, które mogłoby być jego 
córką! Niczym nie uzasadniona zazdrość ogarnęła ją z taką mocą, że niemal 
straciła dech. 
George zachichotał, a ona rzuciła mu spojrzenie pełne oburzenia. 
- To jest moja córka. 
Przez chwilę nie była w stanie zebrać myśli. 
- Twoja córka? - powtórzyła bezmyślnie. 
- Georgina. Po raz pierwszy przyjechała do Londynu, a Ruark wziął ją 
pod swoje opiekuńcze skrzydła. Chodzi mi o to, by nie omotał jej jakiś łowca 
posagów - dodał poufnie. 
- Georgina - powtórzyła z nieskrywanym zdziwieniem. 
Czuła się fatalnie. Jej ciało przebiegł spazm bólu i uświadomiła sobie 
z konsternacją, że to ból jej serca. Krtań miała tak ściśniętą, że aż trudno 
jej było oddychać. Zmrużyła oczy, przenosząc wzrok z Helforda na króla. 
Obaj uśmiechali się do towarzyszących im dziewcząt. Zauważyła, jak król 
położył dłoń na kolanie Frances. Byli jak dwa groszki z tego samego strąka. 
Rozpustnicy! Dziwkarze! To było nie do zniesiena. Była oburzona. 
Dobry Boże, na oczach dworu ci dwaj obleśni mężczyźni wydawali się 
404 

myśleć tylko o tym, jak schwytać tę dziewczynkę w sieć małżeństwa, a książę 
Bristol siedział tu, z głupkowatą miną, jakby wszystko było w najlepszym 
porządku. Tymczasem świat zmierzał ku zagładzie. 
Niewiele dotarło do niej z tego, co działo się na scenie. Z niecierpliwością 
oczekiwała przerwy. Aktorzy przeciągali sceny tak, że miała ochotę krzyczeć. 
W końcu jednak aksamitna kurtyna opadła i rozległy się burzliwe oklaski. 
Summer także biła brawo z entuzjazmem, szczęśliwa, że przynajmniej 
połowa tego przeklętego przedstawienia jest już za nią. Arystokratyczna 
publiczność przeszła do foyer, gdzie podano wino. Natychmiast natknęli się 
na Ruarka i Georginę. Po cóż, do diabła, ubrała się na czarno? W tym kolorze 
jej cera wydawała się żółta, a ona sama o dużo starsza. Fryzura, którą uważała 
wcześniej za elegancką, teraz wydała się jej obrzydliwa. Córka Digby'ego 
była ubrana na niebiesko. Summer pomyślała, że złociste loczki opadające 
na ramiona wyglądająjak nieapetyczne kiełbaski. 
-Ach, tatku - powiedziała rozentuzjazmowana. - Ten wieczór jest boski. 
- Spojrzała z zachwytem na Ruarka i dodała: - Oczy lorda Helforda sąjak 
te szmaragdy, które podarowałeś mi na urodziny. 
- Doprawdy? - drwiła Summer. - Zawsze przypominają mi agrest w syropie. 
Twarz Ruarka była bez wyrazu, a maniery nienaganne. 
- Lady Georgino, przedstawiam pani lady Summer St. Catherine. 
- Ach - powiedziała Georgina, nagle nadąsana. Szybko jednak przypomniała 
sobie o dobrym wychowaniu i złożyła ukłon należny starszej od 
niej kobiecie. 
Oczy Summer zwęziły się. 
- Nie jestem jeszcze staruszką, kochanie. 
- Tatku, lord Helford zaprosił mnie po teatrze na przyjęcie do księżnej 
Lauderdale. Czy mogę tam pójść? Proszę - pytała z wdziękiem. 
- To do ciebie niepodobne - George zwrócił się do Ruarka. 
Summer odezwała się słodkim głosem: 
- Trudno być sobą, gdy chce się zrobić dobre wrażenie. 
Między Summer a Ruarkiem wyczuwało się gwałtowne napięcie, choć 
zarówno ojciec, jak i córka wydawali się zupełnie tego nieświadomi. 
Książę nie potrafił niczego odmówić swojej córce. 
- Możesz iść na to przyjęcie, tylko bądź w domu o stosowanej porze. 
405 

Oczy Ruarka i Summer spotkały się. 
- Dopilnuję, by była w łóżku przed jedenastą- powiedział bez zająknięcia. 
Summer aż straciła dech z niedowierzania. Zanim zdołała coś powiedzieć, 
odeszli, by obejrzeć dalszy ciąg sztuki. Dziewczyna nie miała najmniejszego 
pojęcia, że lord Helford kiedykolwiek był żonaty. Gdy brał od niej 
pusty kieliszek, Georgina szepnęła do Ruarka: 
- A więc to jest lady St. Catherine. Wiesz, mój ojciec jest w niej zakochany, 
a ja obawiam się, że zagięła na niego parol. 
Dłonie Ruarka zacisnęły się w pięści. Delikatne szkło rozprysło się 
w kawałki. 
Georgina była zaszokowana. 
- Lordzie Helford, czy pan się nie skaleczył? 
Pokręcił głową i powiedział przez zęby: 
- Nie ma rany... choć może będzie, nim skończę. 
Summer zwróciła się do George'a: 
- Nie podoba mi się opieka, którą wybrał pan dla córki. 
- Helford? To najbardziej prawy człowiek, jakiego znam. 
- To nie świadczy dobrze o pana przyjaciołach - powiedziała z chłodem, 
walcząc na próżno z zielonym smokiem zazdrości, który trzymał ją za serce. 
- Ja nie wpuściłabym go do klasztoru. 
George przycisnął ją do siebie, śmiejąc się do niej. 
- Twój złośliwy dowcip jest niezrównany. Jest to jedna z tych rzeczy, 
które mnie w tobie fascynują. 
Następnego ranka złożyła wizytę Lil Richwood. Ciotka posiadała niezrównaną 
umiejętność zbierania pogłosek, zanim stały się głośną plotką, więc 
Summer zasypała ją pytaniami o córkę księcia Bristol. 
- To najwyraźniej mała sprytna dziwka, która owinęła sobie ojca dookoła 
małego palca. Kupił jej ostatnio szmaragdy! 
- Jest jego jedyną spadkobierczynią, gdy zmarła jej matka odziedziczyła 
fortunę. 
- No cóż, trudno się tego domyślić po jej strojach - powiedziała Summer 
wzruszając ramionami. - Jest bardzo pospolita. Wystroiła się wczoraj w jasnoniebieską 
suknię. 
- Ubiera się w jasne suknie, ponieważ nie skończyła jeszcze szesnastu 
406 

lat - uspokajała ją ciotka Lil. 
- Na Boga, i to ma mi poprawić samopoczucie? 
- Przestań wreszcie, Summer. Za chwilę zaczniesz mi wmawiać, że 
unieważnił wasze małżeństwo po to, by ożenić się z inną. 
- Czy słyszałaś takie pogłoski? Czy właśnie to usiłujesz przede mną 
ukryć? - dopytywała się Summer. 
Lii uniosła wzrok do nieba w desperackim oczekiwaniu boskiej pomocy. 
- To jasne jak słońce, że wciąż szalejesz za nim. Tak jak ja to widzę, 
on wie o tym doskonale. Nie potrafię tylko zrozumieć, dlaczego nie weźmie 
cię za kark i nie zawiezie do Kornwalii, by zrobić ci następne dziecko. 
Summer wybuchnęła płaczem. 
- A co teraz ci się stało? - dopytywała się Lil, już łagodniej. 
- Tylko kocur potrafi wziąć swą samicę za kark. I to właśnie, czym on 
jest. To kocur! 
Lil zirytowała się. 
- Nie mam już do ciebie cierpliwości. Masz za swoje. Moim zdaniem 
jedyna rzecz, jakiej potrzebujesz, to żeby ktoś dobrze wytarzał się z tobą 
na sianie. Weź kochanka. Pozwól, żeby ktoś nasycił twoje ciało, aż będziesz 
mruczeć z zadowolenia. 
-Kogo?-spytała wprost. 
Lil roześmiała się. 
- Zachowujesz się jak ktoś, kto zaproszony na przyjęcie, umiera z głodu! 
Dwór jest pełen jurnych samców. Możesz wybierać, poczynając od króla... 
Jak sobie życzysz. Albo jeszcze lepiej, wyjdź za George'a Digby'ego i zostań 
księżną. 
Nagle Summer zesztywniała. Po chwili zabrała wachlarz, mufkę i odeszła, 
pochłonięta myślami. 
- Dobry Boże, Jakież demony obudziłam w jej głowie! - powiedziała Lil 
do siebie. 
Przypadkowemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że Summer 
poszła za radą Lil Richwood, przygotowując wspaniałe suknie na przyjęcia 
dworskie. Potrzebowała mężczyzny, a najlepszym miejscem, by go znaleźć, 
był dwór. Za kilka dni miało się odbyć uroczyste przyjęcie na cześć ambasadorów 
Francji, Hiszpanii i Rosji, więc Summer uznała, że to wspaniała 
okazja, by pokazać wreszcie swoje strusie pióra. Ryan skończył już sześć 
407 

miesięcy i uznała, że najwyższy czas odstawić go od piersi, ale cały dzień 
poprzedzający przyjęcie spędziła tuląc go do siebie. Pani Bishop wyraźnie 
nie podobało się zachowanie Summer. 
- To zupełnie nie w dobrym tonie, by widziano ją wciąż z dzieckiem 
w ramionach. Wkrótce będzie to najbardziej zepsute, rozpuszczone dziecko! 
Zbyt wiele kobiet trzęsie się nad nim w dzień i w nocy. 
- Masz oczywiście rację, Bish. Potrzebuje tak samo matki, jak i ojca. 
Nadszedł chyba czas, żebym coś zrobiła w tej sprawie. Będę teraz spędzać 
więcej czasu na dworze. Nie byłoby to możliwe, gdybym nie miała pani, 
pani Bishop. 
Starsza kobieta martwiła się. Nie wiedziała, co było złego z ojcem, 
którego już posiadało. Gdy Ruark dowie się, że Summer rozgląda się za 
mężem, będzie tu piekło. Bish wiedziała, że on nigdy nie pozwoli, by inny 
mężczyzna wychowywał jego syna. W głębi ducha uważała, że ma do tego 
prawo. 
Summer stała w garderobie Ruarka w jego zielonym apartamencie 
w Whitehall. Przez moment znalazła się w innym świecie, trzymając dłoń 
na jednym ze starych surdutów Ruarka. Zapach sandałowego drzewa wypełniał 
jej nozdrza i wzbudzał dawno zapomniane wspomnienia. Odepchnęła 
jednak je od siebie i zajęła się strojem. Postanowiła wejść po kolacji, zanim 
rozpoczną się tańce. Nie miała zamiaru przesiedzieć przy stole nie wiadomo 
ile czasu, słuchając nudnych przemówień, podczas gdy potrawy stygną. 
Dwie godziny później zjawiła się w wielkiej sali bankietowej. Jej 
wachlarz ze strusich piór rozsiewał wokół zapach jej perfum. Przykuła uwagę 
wszystkich. Jej suknia była niezwykła, zarówno ze względu na cenę, jak 
i żywy, pawi kolor. Ruch wachlarza poruszał lekko jej włosy. Jej bujne loki 
lekko falowały, gdy szła oddając ukłony. Tego wieczoru weźmie odwet. 
Jedynym jej celem było tak zadręczyć Ruarka Helforda, by stał się tak samo 
nieszczęśliwy, jak ona od czasu, gdy nawiązał romans z lady Georginą Digby. 
Dostrzegła go w drugim końcu sali, jak rozmawia z królem, gdy tymczasem 
jakiś nieszczęśliwiec usiłował zrozumieć łamaną francuszczyznę królowej. 
Kąciki jej ust uniosły się w tajemniczym uśmiechu. 
Jack Grenvile podszedł do niej, gdy tylko ją spostrzegł. Ucałował namiętnie 
jej dłoń. Wsunęła ją pod jego ramię, mówiąc: 
- Chodź, przystojny brutalu. Zapolujemy sobie. 
408 

Gdy zorientował się, dokąd zmierza, szepnął: 
- Nie sądzisz chyba, że ten płód Bristola stanowi dla ciebie jakąkolwiek 
konkurencję. 
- Nie., mała, biedna myszko - prychnęła Summer. 
Widziała tylko króla, jak patrzy na nią z nie skrywanym podziwem zmieszanym 
z pożądaniem. Skłoniła się przed królową, ubawiona kamienną 
twarzą Ruarka, gdy Karol zajrzał w wycięcie jej stanika. Król odezwał się 
do niej: 
- Jesteś dziś istną pięknością, Summer. 
Grenvile przytaknął mu ze szczerością. 
- Te pióra dużo piękniej zdobią Summer niż strusia. 
Lady Georgina zagryzła z niesmakiem usta. 
- Jakie to okrutne - powiedziała. 
Summer posiała dziewczynie olśniewający uśmiech i wyciągnęła palec 
ku obramowaniu jej sukni. 
- A dla tej ozdoby zabito królika. Mój struś po prostu biega nago. 
Król i Grenvilc roześmieli się, ale Ruark pozostał poważny. 
- To chyba nasz taniec - powiedział do Summer tonem nie znoszącym 
sprzeciwu. 
- Mylisz się - powiedziała miękko, flirtując otwarcie z Karolem. - Wydaje 
mi się, że należy do Waszej Wysokości. 
Król zabrał ją do kuranta, a Jack Grenvile poprosił do tańca Georginę. 
Ruark skłonił się przed królową i poprosił o taniec. Gdy orkiestra skończyła 
grać, znaleźli się mniej więcej w tych samych miejscach, z których ruszyli. 
Summer spojrzała na szmaragdowy wisior Georginy Digby. 
- Pani szmaragdy są imponujące - powiedziała. - Gdybym była panią, 
prosiłabym ojca także o odpowiednie kolczyki. Gdy ożeni się, obawiam się, 
że wszystkie przyszłe klejnoty będą należały do księżnej. 
Georgina była przerażona. 
Summer dostrzegła nadchodzącego księcia Bristol. 
- Kochanie! - powiedział składając na jej twarzy pocałunek. - Jak mogłaś 
mnie tak zostawić? 
Wysoki lokaj podszedł do króla ze srebrną tacą. Karol wziął do ręki 
kieliszek szampana, a Summer dwa i wychyliła je natychmiast ku zachwytowi 
409 

mężczyzn. Orkiestra zaczęła grać, więc zwróciła się wesołym głosem do 
Helforda. 
- Taki brzydal jak pan zasługuje na to, by stać pod ścianą, ale jeśli ja 
się nad tobą nie zlituję, to któż inny to zrobi? 
Król i Jack Grenvile roześmieli się znów, a Ruark uświadomił sobie, że 
uznano by go za grubiamna, gdyby jej odmówił. Gdy zaczęli tańczyć, spytał 
ją nieprzyjemnym tonem: 
- Cóż to za pomysł, żeby całować się z Digbym w miejscu publicznym? 
- Gdybym pocałowała go w miejscu bardziej prywatnym, obawiam się, 
że jego mała córeczka mogłaby zasłabnąć. - Jego ramię zacisnęło się niebezpiecznie 
na jej talii, grożąc złamaniem żeber. -A może się mylę... Może to 
twoja ostatnia dziwka? 
- Dobry Boże, przecież ona ma dopiero szesnaście lat - zaprzeczył zaszokowany. 
- George twierdzi, że jego córka potrzebuje matki. Zastanawiam się, czy 
nie postarać się o ten zaszczyt - rzuciła lekko. 
Spod opuszczonych powiek spojrzał na nią szyderczo. 
- Wykorzystałaś swoje ciało, by zostać lady Helford, nic cię zatem nie 
powstrzyma, jeśli zechcesz zostać księżną Bristol. 
Jego okrutne słowa zraniły ją, ale prędzej by umarła, niż okazała to. 
Uśmiechnęła się do niego szeroko i powiedziała cicho: 
- Wiesz, to byłoby warte zachodu, gdyby udało mi się go nakłonić, by 
uznał Ryana za swojego spadkobiercę. 
Ruark zesztywniał i ostrzegł ją przez zaciśnięte zęby: 
- Możesz się dalej nad tym zastanawiać, ale uważam, że po prostu chcesz 
mnie rozdrażnić. Gdybym choć przez moment uwierzył w twoje słowa, 
miałoby to dla ciebie straszne skutki. 
Muzyka zaczęła grać specjalny taniec, podczas którego tancerze się 
całowali. Zarówno Ruark, jak i Summer obejrzeli się na Digbych, którzy 
stali razem, z niecierpliwością oczekując powrotu swoich partnerów. Oboje 
chętnie posłaliby ich do diabła, jednak Summer była w zbyt bojowym 
nastroju, by pozwrolić Ruarkowi na pocałunek, nawet taki nic nie znaczący, 
podczas tańca. Zeszła z parkietu i poszła przed siebie, nie oglądając się nawet, 
czy Ruark idzie za nią. Podeszła do George'a i podała mu dłoń z taką miną, 
jakby nie mogła się wprost doczekać chwili, gdy weźmie ją w ramiona. 
410 

Podczas tańca spojrzała w drugi koniec sali i dostrzegła, jak Georgina 
Digby unosi do góry swą niewinną buzię, by przyjąć pocałunek Ruarka. 
Poczuła się zupełnie bezradna. 
- Dziwka! - szepnęła ze złością, a książę Bristol, który miał właśnie 
musnąć dłonią jej kuszący dekolt, cofnął rękę jak oparzony. 
Około północy wszyscy goście, choć trzymali się jeszcze na nogach, byli 
pijani lub jak kto woli, podchmieleni. Umawiano się na spotkania, a z bocznych 
pokoi wynurzały się pary tylko po to, by zbiec na dół po ozdobnych 
schodach w ciemną wrześniową noc. Summer najwięcej czasu spędziła tego 
wieczoru z królem. W pewnym momencie pozwoliła mu wyprowadzić się 
na kamienny balkon, aby złapać trochę świeżego powietrza. Ciepły powiew 
poruszał strusimi piórami. Karol zareagował na jej urodę w normalny, 
fizyczny sposób. Objął ją ramieniem i przycisnął mocno do swego ciała, by 
zbadać jej reakcję. 
- Ty mała flirciaro. To chyba dla ciebie nic nowego, że mężczyzna staje 
na wysokości zadania. 
Roześmiała się. 
- To wielki komplement dla mnie, że król stoi gotów do usług. 
- Rozczarowujesz mnie, Summer. Sądziłem, że znamy się dość dobrze, 
by zaniechać tego zbędnego tytułowania. Jesteśmy po prostu kobietą 
i mężczyzną. 
- Znamy się zbyt dobrze, by zostać czymś innym niż dobrymi przyjaciółmi 
- powiedziała spokojnie. 
Westchnął. 
- Sądziłem, że przyszłaś tu ze mną tylko po to, by przyprawić rogi 
Ruarkowi. Nie muszę więc pytać, czy myślisz poważnie o George'u, czy też 
jest to brutalna strategia nastawiona na to, by sprawić ból Helfordowi i zmusić 
go, by przybył do ciebie na kolanach. 
Przesunęła palcami po piórach. 
- Nie powinien mnie drażnić tą gęsią. 
- Za kilka dni wypływa z flotą na decydującą walkę. Przebacz temu 
biednemu diabłu, zanim odpłynie na wojnę. 
Pokręciła głową. 
- Nie wycierpiał jeszcze dość - powiedziała zdecydowanie. Stanęła na 
palcach i ucałowała króla. - Dziękuję Waszej Wysokości, że zechciał 
411 

podzielić się ze mną tajemnicami stanu, sire. 
- Powinienem wsadzić cię do więzienia za to, że zostawiasz ranie w takira 
stanie - szepnął Karol, gdy opuszczali balkon. 
Ruark Helford zauważył, że Summer wychodzi w towarzystwie króla. 
Poczuł, jak bezsilna złość gotuje się w jego żyłach. W normalnych warunkach 
już kilka godzin wcześniej zabrałby Georginę do domu, ale nie miał odwagi 
zostawić Summer, gdy zachowywała się w tak niebezpieczny sposób. Był 
już gotów wyjść na balkon i za włosy zaciągnąć ją na powrót do sali. Tracił 
panowanie nad swym temperamentem i rozważał już, czy nie powinien 
wyrzucić swego monarchę przez balkon. Barbara Castlemaine, posiadająca 
kobiecy spryt, wiedziała, że Summer wyszła z królem po to, by dokuczyć 
Helfordowi. Wyciągnęła dłoń i powstrzymała go. 
- Tę noc król spędzi w moim łóżku, nie w jej. 
Wrócili do sali, każde z osobna. Gdy tylko ukazał się Karol, Barbara 
podeszła do niego, wsunęła dłoń pod jego ramię i odeszli. Ruark czekał na 
Summer, gdy tylko wyszła. Niemal siłą poprowadził ją na dół, do wnęki, 
postawił brutalnie pod ścianą i zastawił drogę ramieniem. 
- Zadrapałeś mnie - oskarżyła go z błyskiem w oku. 
- Mam nadzieję - rzucił brutalnie. 
Z łatwością dostrzegała, a nawet wręcz czuła, że złość aż w nim kipi. 
To ona doprowadziła go do takiego stanu i w cichości ducha pyszniła się 
swym wpływem na Ruarka. W tym samym czasie on zaciskał palce, jakby 
przymierzając się do tego, by ją udusić. Nigdy jeszcze nie była jej potrzebna 
tak mocna lekcja, by się dowiedzieć, kto jest panem. Odczuwał nieprzepartą 
ochotę, by wsunąć dłonie pod jej suknię i rozerwać ją na całej długości. Złość 
niemal go dusiła. 
- Cały wieczór zachowujesz się jak pospolita dziwka - rzucił w końcu. 
W jej oczach pojawiły się diabliki, gdy przesunęła końcem języka po 
wargach i szepnęła: 
- Wino czyni mnie nieobliczalną- powiedziała matowym głosem. 
Warknął opryskliwie. 
- Jesteś pijana. Nie mogę na ciebie patrzeć. 
Uśmiechnęła się i okiem znawczyni spojrzała w stronę dolnej części jego 
ciała. Nigdy bardziej nie była świadoma tego, jak jego złość łączy się 
z pożądaniem. 
412 

- Twój penis zaprzecza twym słowom. Oddałbyś życie, by iść teraz ze 
mną do łóżka - mówiła. 
Ruark był bliski użycia przemocy, ale wiedział, że Summer mówi prawdę. 
To, co było między nimi, to gwałtowna mieszanka miłości i nienawiści. Ich 
wzajemne uczucia były zbyt gwałtowne, zbyt intensywne, zbyt silne. Wiedział, 
że musi się opanować, gdyż w przeciwnym wypadku zrobi jej krzywdę. 
Odwrócił się i zobaczył, że jasnooka Georgina była świadkiem jego rozmowy 
z żoną. 
- Chodźmy - powiedział oschle. - Odprowadzę cię do ojca. Nie nadaję 
się dziś do towarzystwa. 
Summer wiedziała, że ta burza, która zapłonęła między nimi, jeszcze 
się nie skończyła. Wiedziała, że gdy tylko pozbędzie się małej Digby, dopadnie 
jej, by skończyć to, co zaczął. Nagle roześmiała się głośno. Zdała sobie 
sprawę, że on nie ma pojęcia, iż ona, Summer, ma zamiar spędzić noc w jego 
apartamencie. Znakomicie. Ona będzie spała w jego łóżku, a on pojedzie 
do miasta i będzie czekał na nią całą noc pod jej domem przy Friday Street. 
Szybko, korzystając z okazji, chwyciła rąbek sukni i wybiegła do galerii. 
Ruark miał rację; wypiła zbyt dużo. Zawroty głowy groziły utratą równowagi. 
Gdy szła w kierunku jego pokoi, zauważyła, że dwoje ludzi podąża w tym 
samym kierunku. Natychmiast rozpoznała biało-czarną suknię Frances 
Stewart. "Świętoszkowata, mała dziwka - pomyślała Summer. - Udaje cnotkę, 
a w tajemnicy rozkłada przed królem nogi." Gdy jednak Summer usłyszała 
bełkotliwą mowę ze szkockim akcentem, zdała sobie sprawę, że to nie król, 
ale jego kuzyn, książę Richmond, który dysponował apartamentem w Whitehall. 
Wiedziała, że Frances gotowa jest podjąć każde ryzyko, by wyjść za 
mąż. I rozzłościło ją to. Życie jest takie niesprawiedliwe w stosunku do 
kobiet. Musiały robić wszystko, posunąć się do wszystkiego, by tylko 
schwytać jakiegoś mężczyznę w pułapkę małżeństwa. Potem dopiero odbierały 
swoje z nawiązką. 
Poszła do apartamentu Ruarka i zamknęła drzwi. Rozebrała się i powiesiła 
swą niezwykle kosztowną suknię. Rzuciła się na łóżko i postanowiła, że 
zaprzestanie swych gierek. Jaki sens miało to frywolne życie, które prowadziła? 
Może zdoła przekonać wszystkich, że zamierza zostać księżną 
Bristol, ale nie przekona o tym samej siebie. Wiedziała, że wbrew 
wszystkiemu kocha Ruarka Helforda. W przyszłym tygodniu Ruark wyrusza 
na wojnę. Jutro pójdzie do niego. Porzuci dumę i poprosi, by przyjął ją znów 
413 

jako żonę. Najwyższy czas, by dojrzała. Zrobi to, nim zmarnuje kolejny dzień 
życia. Położyła głowę na poduszce i zamknęła oczy. Pokój zaczął wirować 
i mogła tylko przeklinać samą siebie, że wypiła tyle szampana. 
• 

Summer spała jak suseł aż do popołudnia. Obudziła 
się z jękiem i ostrożnie podniosła głowę z poduszki. Gdy tylko to zrobiła, 
poczuła się tak, jakby ją ktoś uderzył obuchem w głowę. Usiadła, powoli 
zbierając siły. Nigdy wcześniej nie miała takiego kaca po szampanie. Nawet 
powieki bolały ją przy mruganiu. W ustach miała sucho, a język był jakby 
z drewna. 
Gdy przypomniała sobie, jak zachowywała się poprzedniej nocy, jęknęła 
z rozpaczy. Jak spojrzy w twarz lordowi Helfordowi, po tym, jak pijana starała 
się doprowadzić go do szaleństwa? Używała tak wulgarnego języka. Zaklinała 
się, że nigdy więcej się nie upije. Przysięgła sobie, że już nigdy nie będzie 
przeklinać. Siedziała tak bezradnie przez dobrą godzinę, zanim zdołała wstać. 
umyć się i wypłukać usta. Po następnej godzinie zmobilizowała się na tyle, 
by się ubrać. Spojrzała na suknię, którą przyniosła, i wzruszyła ramionami 
na widok dziwacznego fasonu i niestosownego materiału. Wybrała najmniej 
wyszukaną suknię z kremowego jedwabiu i wiśniowym spodem, i wstążkami 
zdobiącymi ogromne rękawy. Wreszcie zabrała się za twarz, starając się 
zamaskować skutki wczorajszego wieczoru. Udało się jej dokonać cudu i po 
chwili wyglądała tylko w połowie nieżywa. Zdała sobie sprawę, że nie poczuje 
się lepiej, dopóki nic zje czegoś. Gdy przemykała się przez sale Whitehall, 
stwierdziła, że pałac jest jak wymarły. Pomyślała, że po poprzedniej 
nocy wszyscy są zapewne jeszcze w łóżkach, kurując się po pijaństwie. 
Zastanawiała się, czy będzie musiała dojść aż do apartamentów królewskich, 
żeby spotkać kogokolwiek. W końcu spytała lokaja: 
- Na Boga, gdzie się podziali wszyscy goście? 
415 
44 

- Jego Wysokość i damy są na najwyższym piętrze i przyglądają się 
pożarowi, madame. 
- Pożarowi? - powtórzyła. - Nigdy nie mogłam zrozumieć, czym się 
zachwycają ci ludzie. 
Pomimo to wspięła się na górę i zobaczyła około trzydziestu kobiet 
stłoczonych przy wschodnich oknach. Rozmawiały tak głośno i były tak 
podekscytowane, że aż musiała zatkać uszy. Elizabeth Hamilton przesunęła 
się, robiąc jej miejsce przy oknie. Daleko, w samym City, czarne smugi dymu 
zaciemniały niebo. Zaczęła wreszcie wsłuchiwać się w rozmowy. 
- Wyobraźcie sobie, że całą noc tańczyliśmy o niczym nie wiedząc - 
powiedział ktoś. 
- Podobno zaczęło się od piekarni przy Pudding Lane. Czy to prawda? 
- dodał ktoś inny. 
- Nie wierzę. Podobno ogień podłożyli Holendrzy - padła odpowiedź. 
- Składy na końcu Thames Street były pełne broni. 
Królowa Katarzyna zaciskała dłonie. Gdy zobaczyła Barbarę Castlemaine, 
poskromiła dumę i powiedziała: 
- Lady Castlemaine, powiedziano mi, że Karol i James udali się do miasta, 
by walczyć z pożogą. Czy słyszała pani coś na temat króla? 
- Słyszałam tylko te same pogłoski co Wasza Wysokość - spojrzała na 
Summer i dostrzegła, jak krew odpływa z jej policzków, a dłonie drżą jak 
liście osiki. Chwyciła ją za ramię i wyciągnęła z tłumu. Starała się ją pokrzepić, 
żeby nie zasłabła. 
- Wy, Helfordowie, sprawiacie same kłopoty. Ten twój przeklęty mąż 
wyciągnął króla z mojego łóżka o trzeciej nad ranem. 
Summer spojrzała na nią dzikim wzrokiem. 
- Barbaro... moje dziecko... Ja mieszkam przy Friday Street. 
- O Boże - jęknęła Barbara. - Chyba tam sytuacja jest już opanowana. 
Od dwudziestu godzin wszyscy mężczyźni walczą z ogniem. 
- Co powiedział ci Ruark? - pytała z nadzieją w głosie. 
Za nic w świecie nie ośmieliłaby się powtórzyć przejmujących historii, 
które Ruark przekazał królowi, ale nie chciała kłamać. 
- Zanim przybył z wiadomościami dla króla, był w Woolwich i Deptford 
w koszarach marynarki, by zabrać stamtąd robotników, marynarzy i straż. 
Dokąd idziesz, Summer? - spytała, patrząc na zdecydowaną Summer. 
416 

"Cóż za dziwaczne pytanie" - pomyślała Summer, unosząc suknię 
i zbiegając po schodach pałacu. Zapomniała już o bólu głowy i podrażnionym 
żołądku. Te uczucia zostały zastąpione przez dławiący strach. Zbiegła po 
schodach nad rzekę, by znaleźć jakąś łódź, którą mogłaby dostać się do 
miasta, ale Tamiza była jak wymarła. Nie miała innego wyjścia, jak dostać 
się tam pieszo. Nie przestraszyła jej konieczność pokonania sześciu kilometrów. 
W tej sytuacji gotowa była pokonać nawet czterdzieści. 
Ciepły wiatr przyniósł zapach dymu. Modliła się, żeby udało jej się dostać 
do domu. Gdy doszła do zakola rzeki, usłyszała jakieś grzmoty, a wiatr 
wzmógł się wyraźnie. Szła tak szybko, że aż się zgrzała. Oddychała ciężko, 
zarówno z powodu zmęczenia, jak i wczorajszej nocy. Nie wiedziała, że ogień 
pochłania tlen, a dym staje się zabójcą. 
Gdy zbliżyła się do City, zobaczyła na rzece mnóstwo łodzi i galarów 
pełnych dobytku, który ludzie wynosili z płonących domów. Ulicą trudno 
było przejść; pełno na nich było koni, zaprzęgów wywożących zarówno ludzi, 
jak i ich dobytek gromadzony przez lata. "Jeśli wszyscy uciekają przed 
ogniem, to kto został, by go ugasić, zatrzymać go, nim ogarnie całe miasto? 
Każdy zajmuje się tylko sobą- pomyślała zrozpaczona Summer. - Już niedaleko, 
już zaraz" - powtarzała sobie, patrząc na szalejący ogień. 
Czuła, jak rozpalony chodnik parzy jej stopy. Powietrze było czarne od 
rozpalonej sadzy. Spojrzała na suknię, która już nie była kremowa, lecz 
pokryta sadzą. Nie dbała jednak o to. Patrzyła na płomienie. Wydawało się, 
że płoną wszystkie magazyny wzdłuż Tamizy. Na ziemię opadały płonące 
iskry, parzyły jej policzki i osmalały włosy. Dwóch gwardzistów księcia 
Yorku powstrzymywało ludzi przy wejściu w Upper Thames Street. 
Bez wahania podbiegła do gwardzisty i chwyciła za uzdę jego konia, by 
zwrócić jego uwagę. 
- Moje dziecko jest w niebezpieczeństwie, muszę się tam dostać. 
- Magazyny są pełne pakuł, smoły, oliwy i brandy... Nie słyszy pani 
wybuchów? - krzyknął. 
Zawróciła do Black Friars w kierunku Ludgate Hill, ale tłum, prący ku 
rzece, by dostać się na drugąjej stronę, niemal uniemożliwiał ruch. Ludzie 
byli osmaleni, pozostawali w domach do ostatniej chwili, dopóki dach nie 
stanął w ogniu. Walczyła o przejście. "To już niedaleko" - powtarzała i to 
dodawało jej sił, powstrzymywało od krzyku. Łzy spływały jej po policzkach 
na widok nieszczęścia. Widziała chore dzieci, wyciągnięte z łóżka, widziała 
14 — Pinu i Poganka 417 

starców, popychanych przez młodszych, silniejszych, którzy uciekali przed 
ogniem. 
Spojrzała w górę na płonącą kopułę kościoła. Koło niej przemknął kot 
ze spalonym ogonem. Nawet biedne gołębie krążyły bez ustanku, aż porwał 
je ogień, opadały na chodniki i roztrzaskiwały się pod nogami. Miała wrażenie, 
że płuca jej płoną. Przechodziła akurat koło katedry św. Pawła. 
Zatrzymała się. Przyciskała dłoń do bolącego boku. Masywna bryła kościoła 
dawała złudzenie chłodu. Był wielki, był sercem Londynu. Z pewnościąten 
gmach, zajmujący powierzchnię czterech hektarów, ocaleje z pożogi. Zwymyślała 
się za zwłokę i ruszyła wzdłuż murów kościoła w stronę Friday 
Street, powtarzając wciąż: 
- Już jestem. Już jestem. 
Nagle zobaczyła widok, od którego mało nie postradała zmysłów. Jedna 
strona Friday Street płonęła, druga, gdzie był jej dom, już nie istniała. 
Stała tam, niezdolna uświadomić sobie ogromu straty, jaką poniosła. 
Nagle poczuła ból w stopach. Spojrzała ku ziemi i spostrzegła, że jej buty 
płoną. Zrzuciła je, ale chodnik sparzył natychmiast jej bose stopy. Dostrzegła, 
jak jakaś kobieta chwieje się pośrodku jezdni, ale zanim podbiegła, by jej 
pomóc, kobieta nie żyła już. Upadła ze spaloną twarzą i wciąż płonącymi 
włosami. 
- Pani Bishopl - wrzasnęła. 
Wokół niej padały mury, zaczęła więc uciekać, jakby porwał ją wiatr. 
Oślepiona pognała w stronę Canning Street, łkając, nieświadoma i obojętna, 
gdzie jest i co robi. Zobaczyła grupę mężczyzn, pracujących zawzięcie, by 
zwalić domy i powstrzymać szalejące piekło. Dostrzegła znajomą, wysoka 
postać rozebraną do połowy, dźwigającą ciężką kłodę. Rzuciła się ku niemu. 
- Ru, Ru - krzyknęła, niepomna na niebezpieczeństwo. 
Karol obejrzał się, żeby zobaczyć, kto go chwycił, i nie mógł uwierzyć 
własnym oczom, gdy rozpoznał Summer. 
- Co ty tu robisz, na Boga! Wracaj natychmiast do pałacu. 
- Myślałam, że to Ruark. Gdzie on jest? Moje dziecko! Mój dom spłonął! 
- bełkotała. - Muszę odnaleźć męża i dziecko! 
Usiadł na schodach i przytulił ją. 
- Słuchaj, Summer - powiedział tonem, jakim mówi się do małego 
dziecka. - Gdy Ruark przybył do mnie w nocy, w jego powozie było dziecko 
418 

i opiekunka. Przeszkadzasz tu. Staramy się nie dopuścić do całkowitego 
zniszczeniem katedry św. Pawła i reszty miasta. Bądź rozsądna i wynoś się 
stąd. I, na Boga, uważaj. Nie wiem, jak spojrzałbym w twarz Helfordowi, 
gdyby coś ci się stało. 
Uśmiechnęła się do niego z sercem przepełnionym radością. 
- Idź tamtędy - powiedział. - Koło Doctor's Common i prosto do Paul's 
Wharfe. Rzeka jest jedynym bezpiecznym miejscem. 
Na schodach opadających do Tamizy tłoczyli się ludzie. Tłum burzył 
się, gdy stało się oczywiste, że ponad połowę łodzi wynajęto tylko po to, 
by ocalić kosztowne meble, zamiast ratować biedaków, często obarczonych 
licznymi dziećmi. Summer zaczęła sama w końcu pomagać w wyładowaniu 
dwóch wirginałów po to, by można było przewieźć na drugi brzeg szóstkę 
wystraszonych dzieciaków. Znalazło się miejsce i dla niej, z czego skwapliwie 
skorzystała. 
Zaczęło się ściemniać, a ogień wciąż szalał, jakby radując się diabelską 
orgią niszczenia. 
Gdy tak patrzyła na płonące miasto z przeciwnego brzegu, wydawało 
się jej, że dotknął ją anioł śmierci. Widziała, jak ogień wzmaga się i w każdej 
chwili pojawiają się jego nowe ogniska. Ciemność potęgowała wrażenie. 
Płomienie przeskakiwały na coraz to nowe ulice, wspinały się na dachy, 
opadały gorącymi głowniami na ziemię. Niszczyły wszystko, co napotkały 
na drodze - dom}', kościoły, fabryki, więzienia, karczmy i burdele. Londyn 
był przeklętym miastem. Ledwie przetrwał zarazę, gdy nowe zniszczenie 
spadło na grzeszne miasto. Usiadła na trawie i przyglądała się, jak żywioł 
niszczy, szaleje i burzy to największe miasto świata. Nad ranem ogień 
pochwycił nawet katedrę i król, książę Yorku i burmistrz Londynu zdecydowali 
się wysadzić w powietrze całe rzędy domów, by nienasycony ogień nie 
miał już czym się pożywić, Summer uklękła, szczęśliwa, że los okazał się 
dla niej tak łaskawy. To był cud, że Ruark zdążył w porę na Friday Street, 
by ocalić Ryana i panią Bishop. Miała poczucie winy, ani na moment jednak 
nie pomyślała o tym, że straciła cały swój dobytek. 
Wróciła w końcu do pałacu, choć zajęło jej to niemal cały dzień. W niektóre 
opowieści trudno było aż uwierzyć. Zdarzyło się tak wiele cierpienia, 
ale i prawdziwego bohaterstwa, tyle nieprawdopodobnych zdarzeń. Opowiadano 
o tym, jak ołowiany dach katedry stopił się i zalał płynnym ołowiem 
Watling Street. 
419 

Po powrocie do pałacu wyrzuciła do śmietnika każdy strzępek ubrania, 
wykąpała się i zmyła popiół z włosów. Była tak zmęczona, że musiała 
zmobilizować wszystkie siły, by unieść ramiona i umyć włosy. Marzyła 
o tym, by odpocząć, ale wiedziała, że musi jechać na Cockspur Street, gdyż 
jest to najbardziej prawdopodobne miejsce, gdzie Ruark mógł zabrać Ryana. 
Wybierając najkrótszą drogę do Lil, przecięła Pall Mail, a gdy znajomy lokaj 
otworzył jej drzwi, miała ochotę go ucałować. 
Gdy tylko Lil Richwood weszła do salonu, Summer spytała niecierpliwie: 
- Czy Ruark przywiózł tu w nocy Ryana? 
- Tak, kochanie, ale gdzie ty się podziewałaś? Odchodziliśmy od zmysłów 
z niepokoju. 
-Ach, Lil, gdybym ci zaczęła opowiadać o mojej wyprawie do płonącej 
części miasta, zajęłoby to tydzień. 
W tym momencie nerwy jej nie wytrzymały i zaczęła łkać. Lil zorientowała 
się, że musi się wypłakać, więc spokojnie czekała, aż Summer się 
uspokoi. W końcu Summer chlipnęła, pociągnęła nosem i powiedziała: 
- Przepraszam, Lil. To chyba skutek ulgi, jaką odczułam, gdy dowiedziałam 
się, że dziecko jest tutaj. 
- Kochanie - powiedziała Lii ze zrozumiałym ociąganiem. - Powiedziałam 
ci, że Ruark przyjechał w nocy z dzieckiem i panią Bishop, ale nie powiedziałam 
ci, że są tu jeszcze. 
- To gdzie są? - spytała oszołomiona. 
- Kochanie, wyglądasz na całkowicie wykończoną. Idź teraz do łóżka, 
a rano opowiem ci o wszystkim. 
Summer zadrżała, jakby zobaczyła własną śmierć. Spojrzała na Lil i powiedziała: 
- Przeszłam przez dantejskie piekło szukając syna, i okazuje się, że go 
jeszcze nie znalazłam. 
- Lord Helford przyjechał tu koło południa w karecie podróżnej i zabrał 
dziecko i piastunkę. Zostawił dla ciebie list. 
Lil zagryzła wargi, wręczając jej zapieczętowaną kopertę. Obawiała się 
reakcji Summer. Jej stosunki z mężem były zawsze gwałtowne, łagodnie 
rzecz nazywając, a wygląd jej bratanicy wskazywał, że ostatnią rzeczą, jakiej 
potrzebuje, jest kolejny wstrząs. 
420 

Summer niecierpliwie otworzyła list i czytała go z niedowierzaniem. 
Z oczywistych przyczyn zabieram syna spod pani opieki. 
Londyn nie jest odpowiednim miejscem dla dziecka, 
będzie więc odtąd przebywało w Helford Hall. 
Uprzedzałem panią, że taki mam zamiar, więc nie powinno 
to być dla niej niespodzianką. Zachowałem??? też rubiny Helfordów, 
które pani pozostawiła śpiesząc się do pałacu. 
R. 
Zgniotła list gwałtownym ruchem i zerwała się na nogi tak szybko, że 
wystraszony biały perski kotek uciekł wysoko na zasłonę. 
- Skurwysyn! Bydlę! Niech piorun zmiecie go z powierzchni ziemi! - 
Nalała sobie szklankę wina, wypiła je jednym haustem i jęknęła. - Przysięgłam 
sobie, że nie będę pić ani kląć, ale on sprawił, że robię jedno i drugie! 
- Miotała się po pokoju jak w klatce. - Przysięgam więc na coś jeszcze. Jeśli 
mój syn ma stale mieszkać w Helford Hall, ja również tam zamieszkam. 
Przylgnę do tego miejsca mocniej niż angielska mgła do Mostu Londyńskiego, 
a zanim z nim skończę, zawiesi jeszcze te swoje rubiny na mojej szyi. 
Gdyby Ruark Helford był tam i słyszał jej słowa, uśmiechnąłby się 
z satysfakcją, gdyż dokładnie takiej reakcji oczekiwał. 
- Może byśmy teraz poszły do łóżka, kochanie. Nie chciałabym, żeby 
ten kot do reszty zniszczył moje ulubione zasłony. 
- Lil Richwood, powinnaś się wstydzić. Połowa londyńczyków nie ma 
dziś dachu nad głową, a ty martwisz się o te cholerne zasłony. 
Dopiero w czwartek udało się ugasić wielki pożar. Gdzieniegdzie jednak 
ogień palił się jeszcze. Magazyny Clothmakers miały piwnicę pełną oliwy, 
która musiała się po prostu wypalić. Gdy tylko pożar się zaczął, cała flotą 
z londyńskiego portu została wysłana na kanał, a ostatnie raporty donosiły, 
że angielskie i holenderskie okręty pozostają w zasięgu wzroku. 
Summer i Lil zamówiły powóz, żeby pojechać do City i dowiedzieć się 
czegoś o losach Solomona Storma. Jego biuro mieściło się w Cheapside, a ta 
dzielnica stała się czarnym gruzowiskiem. 
- Mam okropne przeczucie, Summer, że nasze złoto, złożone w banku, 
poszło z dymem. 
421 

Siedziały przygnębione w powozie. Summer dopiero po chwili uświadomiła 
sobie swoje położenie. Powiedziała powoli: 
- Straciłam syna. klejnoty, dom, złoto... Straciłam nawet piękne suknie, 
z wyjątkiem tej przeklętej kreacji ze strusimi piórami. Jak ja dostanę się do 
Kornwalii? 
Lil pokręciła głową, zbyt zgnębiona własnymi stratami, by zastanawiać 
się nad dolą Summer. Pierwszą osobą, która przyszła Summer na myśl, był 
Czarny Jack Błyskawica. Jakże go teraz potrzebowała! Zamknęła oczy 
i zobaczyła jego leniwy, rozbawiony uśmiech, jego nie ogoloną brodę, srebrne 
pasmo wśród ciemnych włosów. Gdyby tylko dowiedziała się, jak znaleźć 
Phantoma. 
Po powrocie na Cockspur Street uklękła znów nad swoim starym kuferkiem 
i podniosła ciężkie wieko. Czarny strój leżący tam wydawał się mieć 
symboliczne znaczenie. 
Przypomniała sobie czasy, gdy pozbawiono ją wszystkiego i była zdana 
wyłącznie na własny spryt. Wyjęła czarne spodnie i kubrak i stwierdziła 
z ulgą, że mieści się weń doskonale. Włożyła buty, zwinęła włosy w ciasny 
węzeł i skryła je pod czarnym kapeluszem. Pod strojem leżały pistolet i maska. 
Schowała je w kieszeni i stanęła przed lustrem. Męski strój dodał jej takiej 
pewności siebie, jakiej dawno nie odczuwała. Poruszała się, przyglądając 
się sobie z podziwem, a na jej wargach pojawił się diabelski uśmieszek. 
W swym nowym stroju udała się do królewskich stajni. Nie zadawała 
sobie trudu dokonywania wyboru. Ukradła pierwszego z brzegu konia, którym 
nikt się akurat nie zajmował. Pojechała w stronę portu, proponując różnym 
ludziom sowitą nagrodę za wieści na temat Czarnego Jacka Błyskawicy 
i Phantoma. Oczywiście nie miała złota, ale nie miało to większego znaczenia, 
ponieważ była przekonana, że Rory'ego nie ma w Londynie. Wiedziała, 
że woli przebywać w takim porcie, jak Southampton czy Portsmouth, jeśli 
udało mu się przejąć nielegalnie jakiś statek. Tam widziała go po raz ostatni, 
więc szybko podjęła decyzję. Nie miała nic do stracenia. Nawet jeśli nie uda 
jej się znaleźć Rory'ego, będzie przynajmniej w połowie drogi do Kornwalii. 
Lil Richwood robiła wszystko, by wybić Summer z głowy takie dziwaczne 
zachowanie. Wysuwała rozliczne argumenty, że jest to zbyt daleko na 
konną przejażdżkę, że podróżując samotnic naraża się na niebezpieczeństwo, 
że nie ma pieniędzy, że pogoda jest nieodpowiednia i można spodziewać 
się sztormów, ale doszła w końcu do wniosku, iż im bardziej usiłuje się 
422 

przekonać Summer, by czegoś nie robiła, tym bardziej była zdecydowana 
to właśnie zrobić. 
Pierwszej nocy zdołała dotrzeć zaledwie do Dorking. Upatrzyła sobie 
stóg niedaleko strumienia. Napoiła konia i wypuściła go, by pasł się wśród 
traw porastających brzeg strumienia. Potem zwinęła się na sianie, zjadła chleb 
i ser, które zabrała z Londynu. Obudziła się o świcie, gdy zapiały pierwsze 
koguty. Uświadomiła sobie, że przemarzła. Zaczęła mocno rozcierać stopy 
i ramiona, aż poczuła, że krew zaczyna szybciej płynąć w jej żyłach. "Do 
diabła! - pomyślała. - Na następną noc muszę znaleźć jakiś pokój, a koń 
potrzebuje porcji owsa, bo w końcu padnie." 
Gnała zapamiętale pod wiatr wiejący od kanału. O zmierzchu zjechała 
na drogę dla powozów, prowadzącą z Portsmouth, by wyeliminować możliwość 
spotkania twarzą w twarz ze swą późniejszą ofiarą. Zawiązała maskę, 
opuściła rondo kapelusza i zatrzymała zaskoczonego woźnicę. Portsmouth 
było brutalnym miastem, gdzie bez ustanku trzeba było oglądać się przez 
ramię. Jednak woźnica zmniejszył czujność po wyjeździe z miasta. Pasażer 
powozu nie krył oburzenia. 
- Dlaczego nie zastrzeliłeś tego łotra? - krzyczał do woźnicy. 
- Ponieważ ma więcej rozumu niż pan - krzyknęła Summer - i nie ma 
ochoty, by jego mózg zabarwił drogę. 
- Każę cię za to wychłostać! - krzyknął do stangreta. - A co do ciebie, 
to prędzej czy później będziesz wisiał. 
- Zamknij gębę i opróżnij kieszenie - powiedziała, przystawiając pistolet 
do jego głowy. 
Szybko pozbawiła go pieniędzy, ale ku jej ogromnej konsternacji, w chwili, 
gdy pozostawiła powóz na drodze, stangret musiał otrzymać polecenie, 
by zawrócić i jechać do Portsmouth. Nie miała już dość mocnych nerwów? 
na takie zabawy. Musi się postarać, by zdobyte pieniądze starczyły jej na 
długo. 
Gdy zajechała do zajazdu "Pod Trzema Koronami" i zeskoczyła z konia, 
przestraszyła się, że nie zdoła zrobić ani kroku z powodu tak długiego 
siedzenia w siodle. Zapłaciła za owies i stajnię dla konia, za łóżko i gorący 
posiłek, a potem poszła w stronę portu, by zobaczyć, jakie statki stoją na 
kotwicy. Ledwo trzymając się na nogach, już chciała zawrócić do zajazdu, 
gdy jej uwagę przyciągnął wielki, niezgrabny statek. Gdy podeszła bliżej, 
zobaczyła na jego pokładzie kobiety skute łańcuchami. 
423 

- Na Boga, co tu się dzieje? - spytała marynarza, który przyglądał się 
niezwykłemu ładunkowi. 
- To więźniowie z Londynu - wyjaśnił. - Więzienia spłonęły. Przewieziono 
tu kobiety z Bridwell i z więzienia dla dłużników przy Fleet. 
Patrzyła na kobiety przerażonym wzrokiem. Słyszała brzęk kajdan. Nagle 
ogarnęło ją niesamowite uczucie, że ktoś się jej przygląda. Rozejrzała się 
szybko i zamarła. Patrzyła prosto w oczy sierżanta Oswalda. 
. 

- Chwytać go! - krzyknął do swoich ludzi. 
Rzuciła się do ucieczki, ale nogi ją zawiodły. Gdy tylko odwróciła się, 
zrobiły się jak z waty. Zanim się obejrzała, czterech ludzi zastąpiło jej drogę. 
Zrzuciła kapelusz i potrząsnęła głową. Czarne loki opadły jej na ramiona, 
a oczy błagały o ratunek. 
- Proszę! Jeśli ktoś z was zna Czarnego Jacka Błyskawicę, dajcie mu 
znać. Jestem jego kobietą, jestem Cat. 
Mężczyźni zatrzymali się, oszołomieni jej urodą i wstrząśnięci błagalnym 
tonem jej głosu. Spojrzeli na siebie, gotowi przepuścić ją, ale zanim zdołała 
zrobić krok, Oswald położył na niej swe silne dłonie. 
- Coś takiego! - zdziwił się. - Czyż to nie jest notoryczny rozbójnik. 
Czarny Kot? 
- Proszę mnie puścić, sierżancie. Jeśli pan tego nie zrobi, poskarżę się 
samemu królowi, co pan zrobił - groziła. 
Chwycił ją brutalnie za ramię. 
- Jestem już starszym sierżantem, ty pańska dziwko. 
Poprowadził ją w stronę rzędu kobiet stojących w porcie i spiął ją kajdanami 
z ostatnią w szeregu. Jedynie nienawiść połączona z dumą pozwoliła jej 
utrzymać się na nogach, gdy Oswald i sześciu strażników pod jego komendą 
prowadzili kobiety ze statku, przez port do więzienia w Portsmouth. Czterdzieści 
kobiet stało na więziennym dziedzińcu, czekając, aż sprawdzą dokumenty. 
Dla okrutnych nadzorców nie miało żadnego znaczenia to, że 
zaczęło padać, a zimny wiatr sprawił, że lodowate krople zacinały prosto 
w ich twarze. 
45 
425 

- Jesteśmy przepełnieni - tłumaczył Bludwart w zaśmieconym pokoju, 
którego używał jako biura. - Sędzia odpowiedzialny za Hampshire i Dorset 
choruje od ponad roku. W tym czasie nikogo nie powieszono. Więźniowie 
siedzą tu już bardzo długo i żrą więcej, niż są warci. 
Dobrze ubrany mężczyzna stał przy zaśmieconym biurku z wyrazem 
niesmaku na twarzy. 
- Bludwart, usiłuję złożyć doniesienie o przestępstwie kryminalnym. Jak 
śmiesz zmuszać mnie do czekania? Jeśli wyślesz teraz strażników, złapią 
go. Zastanawiam się, dokąd zmierza ten kraj! 
- Musi pan czekać na swą kolej, panie Blackthom. Nie jestem w stanie 
robić wszystkiego naraz. Brakuje mi strażników, brakuje nadzorców, zaopatrzenia. 
A oni co robią! Przysyłają mi czterdzieści dziwek, żebym znalazł 
dła nich pomieszczenia i wyżywienie. Tłumaczę, że nie znajdę miejsca nawet 
dla czterech, nie mówiąc już o czterdziestu! 
Oswald pośpiesznie zastanawiał się, jak wykorzystać zaistniałą sytuację. 
Podniecała go myśl o tym, że może zatrzymać w ręku tę dziwkę Helforda. 
Ze wszystkich czterdziestu kobiet stojących na zewnątrz w strugach deszczu, 
ta jedna miała znaczenie, pozostałe były mu zupełnie obojętne. Zmiął urzędową 
listę w dłoni i powiedział: 
- Jeśli pomogę ci rozwiązać ten problem, czy mogę czegoś oczekiwać 
w zamian? 
Nadzorca zmrużył oczy i podszedł do Oswalda. Starszy sierżant aż się 
cofnął, gdy poczuł smród tego człowieka. Śmierdział wilgocią, potem 
i dżinem. Miał wyłupiaste przekrwione oczy. Najwyraźniej dzielił swój czas 
między dziwki a butelkę. 
- Większość tych kobiet to kieszonkowcy, złodziejki, prostytutki. Możemy 
przewieźć je do Southampton. Kilka to morderczynie i te muszę pozostawić 
w Portsmouth ze względu na lepsze zabezpieczenie. Gdy będę potrzebował 
tego, wypożyczysz mi pokój do przesłuchań, a zostawię ci tylko tych sześć. 
Co ty na to? 
- Zgoda! Wprowadź je - odpowiedział Bludwart. - Wezwę urzędnika, 
który wpisze je do rejestru. 
Blackthorn zrobił krok do przodu. 
- To niesłychane - zagrzmiał. - Osadzacie tu następne morderczynie, które 
będą tu żyły na koszt tego rejonu. Kiedy macie zamiar je powiesić, pytam! 
426 

- Panie Blackthorn, większość więźniarek nie stanęła jeszcze przed sądem 
i nie zostały skazane., ponieważ sędzia jest chory. Wszystko musi się odbyć 
zgodnie z prawem. Nie mogę ich powiesić na poczekaniu, prawda? Jestem 
tu, by przestrzegano praw Anglii, panie Blackthorn. Czy nigdy nie słyszał 
pan o Karcie Praw? 
Oswald wyszedł na dziedziniec. Kobiety zaczęły protestować. 
- Ty tam, wpuść nas do środka. Skurwysyn... Bastard... Kutas. 
Summer zadrżała, widząc, że kieruje się prosto ku niej. Wiedziała, że 
wyzwiska, którymi kobiety obdarzał}' Oswalda, nie oddają pełni jego okrucieństwa. 
Wiedziała, że to wcielony diabeł. Patrzył prosto na nią. Podszedł 
do szeregu i zaczął rozkuwać kobiety. Wybrał pięć, zanim podszedł do niej 
i rozpiął jej okowy. 
Summer spojrzała na kobiety i zdziwiła się, dlaczego je właśnie wybrał. 
Z pewnością nie było to spowodowane ich urodą. Jedna z nich była niską, 
grubą kobietą, niemal tak szeroką jak wysoką, inna wyglądała jak mała 
dziewczynka. Jeszcze jedna była w zaawansowanej ciąży. Na jej widok serce 
Summer ścisnęło się z żalu. Czwarta była bardzo stara, z siwymi włosami, 
bezzębna. Piąta nie była brzydka, choć dość pospolita, ale nic nie przesłaniało 
faktu, że była nieprzystępna jak zatwardziały kryminalista. Gdy Oswald 
podszedł do Summer, uśmiechał się. Nie mógł ukryć faktu, że był diablo 
z siebie zadowolony. 
Gdy sześć przemoczonych kobiet wprowadzono do biura Bludwarta, 
Blackthorn aż otworzył usta z wrażenia. 
- To on... Ona! To rozbójnik, który na mnie napadł! Zróbcie coś, do 
cholery! 
- Panie Blackthorn, aresztowaliśmy tego niebezpiecznego przestępcę, 
czego jeszcze pan chce? 
- Powiem panu, czego chcę, sierżancie... Chcę, żeby on... żeby ona... Chcę, 
żeby ją powieszono! 
Oswald nie życzył sobie, by ktoś wpływał na jego własne rozumienie 
sprawiedliwości. Podszedł do zdenerwowanego obywatela i powiedział: 
- Te kobiety to morderczynie. Może pan być pewny, że w końcu 
wszystkie zawisną. Nie unikną kary, ale wszystko musi się odbyć zgodnie 
z prawem. Ich nazwiska zostały zapisane w tym rejestrze. Żadna nie zdoła 
się wymknąć. Proszę przyjąć podziękowanie za pomoc przy rozpoznaniu 
przestępcy. 
427 

Bludwart uniósł swą lisią głowę. 
- Jedyna wolna cela znajduje się w piwnicy, a w taki dzień jak ten, stoi 
tam woda po kostki. 
- Warunki wystarczająco dobre dla tych zakał ludzkości, Bludwart. Każ 
je zamknąć. Potrzebuję dwóch wozów, by zabrać pozostałe do Southampton, 
ale jutro wrócę, by skorzystać z obiecanego pokoju do moich własnych 
przesłuchań. 
Summer nie spuszczała oka z Oswalda. Marzył o zemście. Rozkoszował 
się myślą o niej. Odegra się na niej za wszystko, nie miała co do tego 
najmniejszych wątpliwości. Zaprowadzono je po kamiennych schodach do 
lochów i zamknięto w celi, w której z trudem się mieściły. 
- No cóż, wreszcie mamy bieżącą wodę - odezwała się Sidney, kobieta 
z nieprzystępnym wyrazem twarzy. 
Summer nigdy przedtem nie widziała czegoś takiego. Po kamiennych 
ścianach spływała woda, zbierając się na podłodze w śmierdzące kałuże. Cela 
była zupełnie pusta, z wyjątkiem łojówek wiszących na ścianach, dwóch 
wiązek wilgotnego siana i poobijanego wiadra w kącie. Gdy kobiety usiadły, 
zadrżała z odrazy. Czuła smród nie mytych ciał. Zdziwiła się, że czuje jeszcze 
jakiekolwiek zapachy, gdyż sama cela śmierdziała od wilgoci, odchodów, 
gnijącego siana i nie zakrytego kanału ściekowego. 
Były wszystkie przemoczone do kości, zdjęły więc szare szmaty i przywiązały 
do krat, żeby wyschły'. Pod spodem miały czarne bawełniane pończochy 
i długie majtki. Podciągnęły je wysoko, by przykryć piersi i siedziały 
tak z nagimi ramionami. Jedyna, która nie mogła tego zrobić, to tłusta kobieta, 
zwana Lardy, której piersi zwisały na tłusty brzuch, stanowiąc obrzydliwy 
widok. Summer odwróciła wzrok. Nie zdjęła spodni ani koszuli, choć przylegały 
do ciała. "Jeśli dostanę zapalenia płuc, tym lepiej" - pomyślała ze 
złością. 
- Jak masz na imię? - spytała Sidney. 
- Cat - odpowiedziała krótko Summer. 
- Rzeczywiście wyglądasz jak zmokły kot - odpowiedziała kobieta. 
- Wiem. - Summer wpatrywała się we współwięźniarkę. 
- Na tę stara mówimy babka, na małą Gert. Ta w ciąży to Nellie. 
Powiodła po nich wzrokiem. 
428 

- Miło mi panie poznać - mruknęła. 
- Panie, ha, ha! Mówisz tak, jakbyśmy były w jakimś cholernym salonie 
- powiedziała Sidney. 
- Przecież to dama - powiedziała Lardy. 
- Doprawdy? A skąd, do cholery, wiesz, że ja nie jestem damą? 
- Nie da się zrobić z maciory salonowego pieska - odpowiedziała Lardy. 
- Ty coś o tym wiesz - roześmiała się Sidney. - Jeśli położysz się na chwilę 
na tym zgniłym sianie, szybko zmienisz się w prośną maciorę. 
-A gdybym ja miała taką twarz jak ty, to rozdawałabym dzieciakom pensy 
na ulicy, żeby zechciały mnie obrzucić gównem. 
Oczy Sidney zwęziły się niebezpiecznie. Podeszła do Summer i dotknęła 
jej jedwabnej bluzki. 
- Podoba mi się. Może byś mi ją podarowała? - To nie brzmiało jak 
prośba, ale jak rozkaz. 
- Po moim trupie - odpowiedziała Cat i zepchnęła Sidney pod ścianę. 
- Jedyny prezent, jaki możesz ode mnie dostać, to podbite oko, może nawet 
oba. 
Na twarzy Sidney pojawił się zły uśmiech. 
- Miał rację nazywając cię pańską dziwką, nie? 
Odpowiedziała uśmiechem gotowa do zawarcia rozejmu. 
- Obawiam się, że jeszcze ze mną nie skończył. Słuchajcie, siedzimy tu 
wszystkie, postarajmy się więc. byśmy mogły to jakoś znieść. Uważam, że 
Ncllie powinna usiąść. 
Lardy posadziła Nellie obok siebie na sianie i obie zajęły się zgniataniem 
czegoś między paznokciami. Summer stwierdziła z przerażeniem, że 
to pchły, które obskoczyły je, gdy tylko usiadły. Twarz Nellie była szara, 
a oczy podkrążone. Była chuda jak szkielet, z wyjątkiem ogromnego brzucha 
i spuchniętych kostek. 
- To nieludzkie więzić ciężarną kobietę. Co się stanie, gdy zacznie rodzić 
- zastanawiała się Cat. 
Wzruszyły ramionami. Stara odezwała się w końcu: 
- Po prostu urodzi się jeszcze jeden przeklęty bękart, nie? A wiecie, za 
co ja tu jestem? Usunęłam ciążę pewnej dziewczynie, ale przecież lepiej, 
żeby ono się nie urodziło. 

Sumraer była gotowa się z nią zgodzić. 
- Karol nie zdaje sobie chyba sprawy, jak okrutnie kobiety są traktowane 
w takich miejscach jak to. 
- Jaki Karol? - zdziwiła się Sidney. 
- Król - wyjaśniła Cat. - Gdy mnie stąd wypuszczą, udam się do niego 
natychmiast. Nie spocznę, dopóki czegoś w tej sprawie nie zrobię. 
- Gdy się stąd wydostaniesz, będziesz dyndać na końcu sznura - odpowiedziała 
Sidney. 
- Znasz króla? - dopytywała się Gerd z oczami szeroko otwartymi ze 
zdziwienia. 
- Tak. Dwa dni temu byłam na balu w Whitehall. 
Granny i Lardy zaczęły się śmiać, 
- To mi dopiero - drwiła Sidney. - A czym to szanowna dama się zajmowała? 
Haftami? 
Cat pobiegła pamięcią wstecz, myśląc o swym niezwykłym życiu. 
Uśmiechnęła się w końcu do kobiet i odpowiedziała: 
- Kolekcjonowałam rubiny. 
Gert znów otworzyła szeroko oczy, a Granny zrobiła gest wskazujący, 
że Cat postradała zmysły. 
- Jak myślicie? Dadzą nam coś do jedzenia? - spytała marzycielskim 
głosem Lardy. 
- Nie dziś - odpowiedziała Sidney. - W Londynie dostawałyśmy chociaż 
po kromce chleba i trochę pitnej wody. Co będzie tutaj, jeden Bóg raczy 
wiedzieć. 
Cat zdążyła zjeść nieco w zajeździe, więc nie odczuwała głodu, ale co 
zrobi, jak do pozostałych nieszczęść dołączy się głód? Kobiety siadały jedna 
po drugiej, opierały się plecami o mokrą ścianę. Cat była szczęśliwa, że jest 
tak wyczerpana, gdyż miała nadzieję, że choć we śnie wyzwoli się z tego 
koszmaru. Objęła kolana ramionami i oparła na nich głowę. Kobiety ucichły, 
łojówki przygasły. Ona też była już gotowa odpłynąć w błogosławiony sen, 
gdy uprzytomniła sobie, że do celi przybyli goście. Były to szczury. Wynurzyły 
się całą gromadą z kanału ściekowego. Wrzasnęła i zerwała się na nogi. 
- Zastaw dziurę wiadrem i idź spać - mruknęła Sidney. 
Cat wykonała pierwsze polecenie, ale drugiego nie była w stanie. Rano, 
gdy usiłowała wstać, poczuła, że boli ją każda kosteczka. Podano im 

drewniane łyżki i miski zawierające rzadką owsiankę. Gdy Granny znalazła 
w swej misce karalucha i zjadła go z apetytem, Cat zrobiło się niedobrze. 
Nie przełknęła już nawet łyżki, pomimo że rozsądek nakazywał jej jeść, by 
przetrwać to piekło. Cat oddała miskę Nellie, a Lardy spojrzała na nią z wyrzutem. 
- Ona powinna jeść za dwoje - wyjaśniła łagodnie. 
Sidney spojrzała na nią wzgardliwie. 
- Nie przetrwasz, jeśli będziesz stawiała interes innych przed swoim. 
Niewiele nauczyli cię w tym Whitehall. 
Cat uśmiechnęła się do niej lekko. 
- Możesz mi wierzyć, że tam panują podobne zasady. 
Potrafiła uporać się z głodem, nie mogła natomiast znieść brudu. 
- Czy pozwolą nam się umyć? 
- Im grubsza warstwa brudu, tym cieplej - roześmiała się Lardy. 
- Chyba masz na myśli parę warstw tłuszczu - odpowiedziała Sidney. 
Cat uświadomiła sobie ze smutkiem, że szyderstwa i przekleństwa kobiet, 
ich bezwstydne rozmowy, były tylko obroną przed okrutnym, dzikim światem, 
skutkiem tego, że nie dbały o życie. Cat zebrała puste miski, łyżki 
i wsunęła je w otwór w ścianie, przez który podawano im jedzenie. Zatrzymała 
jedną łyżkę, a gdy kobiety zajęły się wkładaniem szarych wilgotnych szmat, 
zaczepiła Sidney. 
- Gdyby udało nam się rozłupać to o kamienny występ, przez który podają 
nam jedzenie, miałybyśmy dwa kawałki drewna. 
Sidney spojrzała na nią z aprobatą. 
- Miałybyśmy kilka drzazg, ale nie oczekuj ode mnie pomocy, jeśli masz 
jakiś szalony pomysł, żeby stąd uciec. 
Cat przez cały dzień trochę stała, trochę siedziała. Uciekała myślami do 
ukochanej Kornwalii, gdzie znajdowało się jej dziecko. Te myśli były 
cudowne, gdy wyobrażała sobie, jaki będzie, gdy urośnie. Wyobrażała sobie, 
jak pani Bishop go kąpie i karmi, a na myśl o starciu między nią a Burkiem, 
roześmiała się głośno. W myślach cwałowała na Ebonym po plaży i wyobrażała 
sobie, jak Ruark pędzi na jej spotkanie, zniecierpliwiony, że nie widział 
jej tak długo. Westchnęła i zdrzemnęła się chwilę. Łatwiej było jej zasnąć 
w dzień. Na kolację podano wodnisty kapuśniak. Tym razem zmusiła się, 
by zjeść wszystko. Wiedziała, że przed zmrokiem przyjdzie po nią Oswald. 
431 

Otworzył drzwi celi i spojrzał na kobiety. Cat podeszła do niego 
i powiedziała: 
- Nellie niedługo rodzi. Nie powinna tu zostać. 
- Nie powinna dać sobie zmajstrować dzieciaka, otóż to. Nie marnuj na 
nią swej litości. Zostaw ją dla siebie, dziwko. Chodź ze mną. 
Sidney spojrzała na niego groźnie, a on rzucił Wyzywająco: 
- Masz coś do powiedzenia, pluskwo? 
Zrobiła wyzywającą minę. 
- Możesz mnie pocałować w dupę. 
Walnął ją pięścią w twarz tak mocno, że aż usłyszały, jak pęka kość. 
Upadła na kolana nie wydając najmniejszego nawet jęku. Chwycił brutalnie 
Cat i wyprowadził z celi. Poprowadził ją na górę obok tej części więzienia, 
w której przebywali mężczyźni. Nawet nie słyszała gwizdów i oznak podziwu, 
które wydawali na jej widok, koncentrując się na tym, co robi Oswald. 
Wprowadził ją do pokoju z kominkiem, do którego Bludwart kazał przynieść 
tacę z jedzeniem. 
- Potrzebna ci przy niej jakaś pomoc? - zarechotał. 
- Dam sobie radę. Kobiety trzeba po prostu traktować jak konie. 
- Masz na myśli to, że trzeba je czasem dosiąść? - odpowiedział oblizując 
wargi. 
- Nie, Bludwart, o niczym takim nie myślę. Trzeba je po prostu złamać, 
dać odczuć, kto jest panem, a wtedy gotowe są spełnić każde polecenie za 
najlżejszym uderzeniem bata. 
Strach ścisnął jej żołądek na te słowa i groźbę, którą słyszała w jego 
głosie. Miała, jak na kobietę, silny charakter, ale Oswald ją przerażał. Jakże 
potrafiła dręczyć Ruarka! Pomimo jego gwałtownego charakteru umiała 
doprowadzić go do szaleństwa, a robiła to dlatego, że zdawała sobie sprawę 
z ogromu jego miłości. To była gra, gra miłości. Bez miłości kobieta nie 
ma żadnych praw. Starała się powstrzymać drżenie warg, gdy Bludwart 
zamknął drzwi i pozostawał ją sam na sam z wrogiem. 
-Nie musisz się mnie bać, jeśli tylko będziesz mi posłuszna. Przestrzegam 
litery prawa. Nic mogę zrobić ci niczego, co nie wynika z regulaminu więzienia. 
Pomimo jego słów pozostała czujna. 
- Zdejmij ubranie! - rozkazał. 
432 

Zamknęła oczy, zastanawiając się, jak zdoła wykonać ten rozkaz. Otworzyła 
je gwałtownie, czując, jak chwytają za pierś. 
- Dawno już stwierdziłem, jak łatwo wymusić posłuszeństwo, gdy się 
kobietę mocno uszczypnie w pierś - powiedział, boleśnie ściskając delikatne 
ciało. 
Jęknęła i odetchnęła z ulgą, gdy ją puścił. 
- Od tej chwili na każdy mój rozkaz masz odpowiadać: "Tak jest, panie 
starszy sierżancie". Rozumiesz? 
- Tak jest, panie starszy sierżancie 
Skuliła się wewnętrznie, czekając na moment, gdy będzie mogła mu się 
przeciwstawić. 
- Bardzo dobrze. Zgodnie z regulaminem więzienia mogę dokonać 
osobistej rewizji. Zdejmuj ubranie. 
- Idź do diabla! 
Obiema dłońmi sięgnął do jej piersi i natychmiast szepnęła: 
- Tak jest, panie starszy sierżancie. 
Zdjęła buty, potem z ociąganiem zsunęła bluzkę i spodnie. Na lewej piersi 
widoczne były sine ślady po jego palcach. Skryła pod powiekami wyraz 
nienawiści, patrząc na jego twarz. 
Był aż do szaleństwa chciwy władzy. Uśmiechnął się. 
- Mam nadzieję, że nasze spotkania będą dla mnie przyjemne. Przebywam 
w Sauthampton, więc będę przyjeżdżał tu co tydzień. Podczas następnej 
mojej wizyty będziesz już znała tryb postępowania. Jeśli zapomnisz, potraktuję 
cię batem. Teraz możesz podać mi obiad, naga. Później możesz się ubrać. 
Miała ochotę splunąć na niego i na jego jedzenie. Nauczyła się już przyjmować 
od mężczyzn ciosy i oddawać je. Ale prawdziwy strach, jaki odczuwała 
przed tym człowiekiem, zmusił ją do ostrożności. Musi zastanowić się, 
zanim zrobi cokolwiek... Musi przełknąć każde przekleństwo, zanim odważy 
się je wypowiedzieć, przynajmniej dopóki jest naga. 
Poczuła tak ogromną ulgę, gdy wreszcie mogła się ubrać, że aż zakręciło 
się jej w głowie. Podniosła dumnie głowę. 
- Czy mogę odejść, panie starszy sierżancie? - Jego ranga w jej ustach 
zabrzmiała jak zniewaga. 
- Jeszcze nie. - Słowa, które wypowiedział, wprawiły ją w drżenie. - Ten 
napad nie był pierwszy. Złodziejom wypala się znak na kciuku, żeby ich 
433 

napiętnować, więc gdy przyjdziesz tu następnym razem, zajmiemy się tym. 
Chwycił ją za rękę. 
- Tego się obawiałem. To niewybaczalne zaniedbanie, pańska dziwko. 
Wstał, wybrał długi pręt ze stojaka i wstawił go do ognia. 
-Nie! -krzyknęła. 
Nie miał dla niej litości. Chwycił ją za włosy i zaciągnął do kominka. 
Powalił ją i usiadł na niej. Potem przycisnął rozpalone żelazo do jej delikatnego 
kciuka. Krzyknęła i zemdlała. Podniósł ją i zaniósł do celi. Otworzył 
drzwi i cisnął ją pomiędzy kobiety. 
Czuły smród spalonego mięsa. Każda z nich spojrzała na własną rękę 
i przyjrzała się swoim piętnom. Cat pozostawała w błogosławionym stanie 
nieprzytomności prawie dwie godziny, ale nad ranem zaczęła krzyczeć. 
Dostała silnej gorączki. 
• 

Lord Ruark Helford był szczęśliwy. Przyglądał się, 
jak pani Bishop kąpie małego Ryana, potem zjadł solidne śniadanie 
przygotowane przez Burke'a. Był pełen wyczekiwania. Czuł, jak ogarnia go 
podniecenie, jak burzy w nim krew. "Już niedługo" - powtarzał sobie. Po 
śniadaniu wyszedł na taras. Gdy spojrzał na morze, jego czoło przecięła 
zmarszczka. Dlaczego jeszcze ich nie ma? Co spowodowało opóźnienie? 
Nie mógł się doczekać chwili, w której jego piękna żona wpadnie do domu 
jak tropikalna burza i zacznie domagać się oddania syna. Tym razem musi 
ją zatrzymać. Jakimże był głupcem, pozwalając się jej oddalić bardziej niż 
na długość ramienia. Uśmiech pojawił się na jego ustach. Zamknie ją 
w sypialni i nie wypuści z łóżka przez miesiąc. Poczuł dreszcz pożądania, 
odwrócił więc twarz w kierunku wiatru i krzyknął: 
- Summer, pospiesz się! 
Gdy dzień chylił się ku zachodowi, radosne oczekiwanie zmieniło się 
w niepokój. Co zrobi, jeśli nie pojawi się do jutra? Skandalicznie zaniedbywał 
swoje obowiązki, coś nie do przyjęcia dla takiego człowieka jak 
Helford. Przyrzekł, że weźmie udział w ostatecznej walce z Holendrami 
i pomimo że jego okręty nie należał}' do królewskiej floty, a byty jego prywatną 
własnością, podlegał rozkazom Karola, swego monarchy i przyjaciela. 
Dwa dni temu, gdy przybył do domu, stwierdził, że Złota Bogini właśnie 
wróciła z Madagaskaru i czeka na kotwicy. Gdy tylko wyładują cenne towary, 
pośle okręt wprost na kanał w poszukiwaniu Holendrów. Summer nie poznałaby 
Spencera. Wyrósł, a ostre słońce przyciemniło mu twarz. Ruark pokazał 
46 
435 

mu siostrzeńca i uprzedził, że Summer jest w drodze z Londynu. Nie 
powiedział mu oczywiście, że zabrał jej syna bez jej wiedzy. Ogarnęły go 
wyrzuty sumienia. Może nie powinien posyłać Spencera na wojnę, Może 
powinien zatrzymać go w Kornwalii do chwili, gdy Summer będzie sama 
mogła zobaczyć, jak zmężniał, ale wiedział, że musiałby go zamknąć, żeby 
nie popłynął na Złotej Bogini, 
Tej nocy łóżko Ruarka Helforda było zimne i puste. Ogarniały go wątpliwości. 
Było to coś, co rzadko mu się zdarzało. Co zatrzymuje ją w Londynie? 
Jeśli pojechała do George'a Digby'ego, udusi ją. Wiedział, że Digby nic dla 
niej nie znaczy, ale może skusił jątytuł księżnej? Wiele kobiet zaprzedałoby 
własną duszę, by zostać żoną księcia. Nie. Znał ją dobrze. Była kobietą 
Ruarka Helforda i wiedziała o tym. Wystarczyło, że znaleźli się w jednym 
pokoju, żeby iskra rozpaliła się gwałtownym płomieniem. Nie daruje jej 
jednak tego, że każe mu czekać w Kornwalii i pozwala, by zżerała go 
zazdrość na myśl o tym, ile pocałunków zdołał jej skraść Karol. Nie, do 
diabła! Może być dość okrutna, by trzymać się z dała od męża, ale nie od 
swojego dziecka. Było jej całym światem. 
Czuwał aż do świtu i wpadł w ramiona Morfeusza dopiero wtedy, gdy 
zaczęło się przejaśniać. Śniło mu się, że wysłuchał jej prośby o pomoc, gdy 
wrócili ze Stowe po podróży poślubnej. Leżeli wtedy w łóżku za zaciągniętymi 
zasłonami w zacisznej ciemności. Summer usiadła, by je odsłonić 
i wpuścić poranne światło. Ruark wyciągnął rękę, by popchnąć ją na powrót 
na ciepłe posłanie. Leżała w zagłębieniu jego ramienia, wiedząc, że nigdy 
nie będzie w stanie bardziej jej kochać. Brylantowa kolia spoczywała 
w sekretarzyku przy łóżku. Chciał właśnie ją wręczyć. Pochylił się nad 
Summer, by ją pocałować, ale go powstrzymała. 
- Chciałabym najpierw ci coś powiedzieć, kochanie. - Zawahała się 
z bijącym mocno sercem z powodu wyznania, na które wreszcie nadszedł 
czas. - Muszę ci wyznać pewną tajemnicę - powiedziała cicho. Przesunął 
po niej kochającym wzrokiem rozbawiony jej wielką spowiedzią. Uklęknęła 
przed nim, pochyliła głowę i opuściła wzrok. 
- Mój brat Spencer został uwięziony pod zarzutem przemytu... 
Jego głos był jak smagnięcie bata. gdy przerwał jej. 
- Kiedy? 
- On... Ja... tej nocy, gdy wzięliśmy ślub - odpowiedziała szczerze. - Jest 
436 

teraz w wiezieniu w Falmouth. Powiedziałam mu... Miałam nadzieję... że 
pomożesz go uwolnić. 
Wyskoczył z łóżka i sięgnął po spodnie. W pokoju zapanowała nieznośna 
cisza. Chciała tylko wyznać mu wszystko i uzyskać przebaczenie. 
- Ruark, musieliśmy zająć się przemytem, głodowaliśmy. Mój ojciec 
przegrał wszystko. Sprzedał konie, obrazy, meble. W Roseiand od lat nic 
ma służby, stajnie rozsypują się. ziemia leży odłogiem, a dom jest w stanie 
całkowitej ruiny. Gdy spotkałam cię w Londynie, dowiedziałam się właśnie, 
że majątek jest zadłużony na kw;otę osiemnastu tysięcy. Teraz dług 
wynosi już dwadzieścia i muszę go spłacić w przyszłym tygodniu. Jeśli tego 
nie zrobię, londyński lichwiarz, Solomon Storm, sprzeda go. 
Odetchnęła spazmatycznie. 
Wrócił do łóżka i wyciągnął do niej ramiona. 
- Moje kochanie. Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? 
Myślałaś, że nie pomogę ci wyjść z tarapatów? Jak długo nosiłaś w sobie 
ten ciężar? Uspokój się. to wszystko nie ma żadnego znaczenia - powiedział 
całując jej powieki. - Jeśli Roseiand tak wiele dla ciebie znaczy, przywrócimy 
go do poprzedniego stanu. Czy to cię uszczęśliwi? Na Boga, kochanie. Nie 
mogę znieść myśli, że byłaś głodna. 
Przytulił ją do siebie obronnym gestem. 
- A co będzie ze Spencerem? - szepnęła. 
Ujął jej twarz w silne dłonie i spojrzał w jej piękne oczy. 
- Załatwię jego zwolnienie przed obiadem - obiecał. 
W jej oczach błysnęły łzy wdzięczności. Szybko scałował je. 
- Nie płacz, skarbie. Nie chcę, żebyś kiedykolwiek płakała. Zobacz, co 
mam dla ciebie. 
Sięgnął do sekretarzyka i wyjął kolię. Na jej widok zaczęła płakać jeszcze 
mocniej. 
- Ach, Ru. Jesteś dla mnie taki dobry. - Uśmiechnęła się przez łzy. - Nie 
chcę od ciebie diamentów. 
- Czego chcesz, kochanie? - mruknął. 
Objęła go ramionami. 
- Chcę, żebyś dał mi dziecko. 
Obudził się gwałtownie, spojrzał na puste łóżko i szybko wrócił do 
437 

rzeczywistości. Jak mógł zabrać jej dziecko? Wstał. Do diabła z Holendrami! 
Wraca do Londynu po żonę. 
Dopiero po tygodniu nieznośny ból palca zaczął zanikać. Summer 
naprzemiennie męczyła febra i gorączka. Oddawała swoje jedzenie Nellie 
i zdołała skraść jeszcze jedną łyżkę. Jak na ironię pierwszy dzień, kiedy 
poczuła się lepiej, był także dniem, w którym Oswald zapowiedział swój 
powrót. Gdy wszedł do celi, pozostałe kobiety cofnęły się w obawie, że jego 
wybór mógłby paść na którąś z nich. Gdy zabrał Summer, nawet twarda 
Sidney zapragnęła zrobić coś, by pomóc biednej dziewczynie. 
- Znasz już tryb postępowania. Zdejmuj ubranie. 
Summer zrobiła wszystko, czego żądał poprzednio, odpowiadając potulnie 
na każde polecenie formułką: "Tak jest, panie starszy sierżancie". 
Jednak i tym razem nie uniknęła tortury. Być może rezultat nie byłby wcale 
inny, gdyby mu się przeciwstawiła. Gdy opóźniała się z wypełnianiem poleceń, 
chwytał jej pierś i ściskał boleśnie. Krzyczała z bólu i przeklinała siebie 
za słabość. Powoli zdjęła ubranie, niemal zadowolona, że się go pozbyła. 
Gdy rozkazał jej, by podała obiad, apetyczny zapach sprawił, że usta jej 
napełniły się śliną, a pusty żołądek ścisnął się boleśnie. Zebrała się na odwagę. 
- Czy mogłabym się wykąpać, panie starszy sierżancie? 
- Nie, nie możesz - odpowiedział zadowolony. 
- Jak pan może znieść to. że usługuję panu przy stole, gdy tak śmierdzę? 
- krzyknęła ze złością. 
- Jestem zachwycony tym, że pierwszą rzeczą, o którą mnie prosisz, jest 
kąpiel. To znaczy, że czystość jest dla ciebie ważniejsza niż jedzenie. - 
Uśmiechnął się złowieszczo. - Im bardziej będziesz brudna, tym bardziej 
będę zadowolony. Będę szczęśliwy, gdy staniesz się już tak brudna, że żadne 
mydło nie będzie w stanie zmyć twego brudu, dziwko. Możesz teraz włożyć 
na siebie te swoje śmierdzące szmaty. 
Tym razem ubierając się nie czuła ulgi. Dobrze pamiętała, co zdarzyło 
się poprzednio, i oczekiwała kolejnego okrucieństwa. Dopił piwo i spojrzał 
na nią spod przymrużonych powiek. 
- Myślałaś pewnie, że przekupisz mnie oferując swoje ciało. Nie znasz 
mnie jeszcze... ale poznasz. Założę się, że twoje włosy napełniają Helforda 
szalonym pożądaniem. Czy rozrzuca je po poduszce, gdy się z tobą kocha? 
438 

To niedobrze - stwierdził z fałszywym żalem. - Regulamin mówi, że trzeba 
obcinać więźniarkom włosy, żeby zapobiegać wszawicy. - Sięgnął po brzytwę 
i oblizał pożądliwie wargi. Obciął jej włosy tak krótko, że zaledwie przysłaniały 
uszy. Wiedziała, że gdyby mu się przeciwstawiła, ogoliłby ją do łysa. 
Gdy doprowadzono ją na powrót do celi, zauważyła ze smutkiem, że 
pozostałe kobiety spotkał ten sam los. 
- Przeklęty zboczeniec - zaklęła Sidney. 
- Nic się nie stało - odezwała się Lardy. - Odrosną. I tak były pełne wesz. 
Summer poczuła się podniesiona na duchu ich słowami. Znaczyło to, 
że zaczynają myśleć o sobie wzajemnie. Nie miała czasu myśleć o utraconej 
urodzie, gdyż koło północy Nellie zaczęła rodzić. 
Gdy tylko Pogańska Bogini zakotwiczyła w porcie londyńskim, Ruark 
Helford pospieszył do Lil Richwood. Zaciskał dłonie, by nie zaczęła od 
wyliczania jego wad. 
- Lil, zanim powiesz cokolwiek, przyznaję, że nie powinienem był w taki 
sposób zabierać Ryana. Przysięgam, że zaprzestanę tych wszystkich gierek. 
Chcę ją prosić, błagać, żeby do mnie wróciła. 
- To cudownie, kochanie - mówiła powoli Lil. - Summer straciła dosłownie 
wszystko: dom, złoto, stroje. 
Ruark zaczął wreszcie rozumieć, dlaczego nie pojechała prosto do Kornwalii. 
- Sądzisz więc, że zgodzi się wrócić do Helford Hall? - zapytał głosem 
pełnym nadziei. 
- Kochanie, ona tam pojechała. Była wściekła na ciebie, że zabrałeś jej 
syna. 
- W jaki sposób podjęła tę podróż bez pieniędzy? - spytał, czując, jak 
narasta w nim panika. 
Lil Richwood wzruszyła ramionami. 
- Znasz Summer, kochanie. Usiłowałam wytłumaczyć jej, że nie powinna 
podróżować sama, ale to podziałało na nią jak czerwona płachta na byka. 
- Wiem, jaka potrafi być uparta, Lil - przyznał, odczuwając zarówno 
nadzieję, jak i przerażenie. - Czy wtajemniczyła cię w swoje plany? 
- Hmh... pożyczyła sobie konia ze stajni pałacowej i pojechała do Portsmouth, 
by złapać statek do Kornwalii - odpowiedziała Lil. 
439 

- Wiedziałem, że podąży za Ryanem, dlatego go zabrałem, ale gdzież, 
na Boga, jest teraz? - zastanawiał się głośno. 
Czuł, że Lil ukrywa coś przed nim. Nagle zaczęły dzwonić wszystkie 
dzwony. Służba wyległa na ulicę, by dowiedzieć się, o co chodzi. Wszyscy 
wiedzieli, że jest to jakieś niezwykle wydarzenie. Po ostatnim pożarze 
wszyscy spodziewali się kolejnego nieszczęścia. 
Wrócił lokaj, popielaty z przerażenia. 
- Co się stało? Mów, człowieku! - dopytywał się Ruark. 
- Mówią, że nas zaatakowano, że Holendrzy wylądowali - krzyknął. 
Ruark włożył na głowę kapelusz. 
- Idę prosto do Whitehall, by dowiedzieć się, co się naprawdę stało - 
powiedział przygnębiony. 
Udał się wprost do garderoby króla, gdzie zastał Karola, jego brata 
Jamesa, kanclerza Hyde'a i kilku dowódców floty królewskiej. 
- Jakie nowiny, Helford? - spytał Karol. 
To był jeden z tych nielicznych przypadków w jego życiu, gdy nie potrafił 
wykrztusić z siebie słowa. 
- Żadnych, sire. Nie mam żadnych informacji od chwili, gdy zacumowałem 
na Tamizie. Słyszałem tylko plotki, że zostaliśmy zaatakowani - 
powiedział z pytaniem w głosie. 
- Raporty, które otrzymałem, podają, że przez ostatni tydzień atakowaliśmy 
brzeg Holandii siłą około stu okrętów. Holendrzy stracili sześć 
tysięcy ludzi. Czy możesz potwierdzić te raporty? 
- Ja mogę to zrobić, sire - odezwał się Sandwich, który dołączył do 
dowództwa angielskiej floty. - Niestety zatopili Hektora, a Mary została tak 
uszkodzona, że z trudem wróciła do Anglii. Straciliśmy jednak tylko dwustu 
ludzi w porównaniu z ich sześcioma tysiącami. 
Książę Yorku, który dowodził wspólnie z Sandwichem, ale nigdy nie 
zadał sobie trudu, by wypłynąć na morze, był teraz bardzo zawstydzony. 
Twarz mu poczerwieniała, gdy zadał pytanie: 
-A co z tymi pogłoskami, że zostaliśmy zaatakowani? 
- Du Ruyter i grupa najbardziej zapalonych dowódców towarzyszyła 
angielskim okrętom, a teraz usiłująje zablokować na Tamizie i Medway, 
gdzie są zakotwiczone nasze największe okręty. 
440 

- Grupa! - krzyknął James. - Dlaczego nie wypłynęliście z portu i nie 
zepchnęliście ich z naszych wód? 
- Ponieważ rozeszły się pogłoski, że Francuzi opuszczają przylądek Dover 
- odpowiedział Sandwich. 
Twarz Jamesa poszarzała. Karol dostrzegł wzburzenie brata i uznał, że 
nie przyda się w niczym Sandwichowi. Spojrzał na Helforda. 
- Myślimy o tym samym. Potrzebny nam Rupert. 
- Widziałem wczoraj w Portsmoulh Henriettę. Chcę wrócić pod komendę 
księcia Ruperta - powiedział bez chwili wahania Ruark, nie dbając o to, że 
obrazi Sandwicha. 
Karol spojrzał na starego kanclerza. 
- Niech przestaną bić w dzwony. Powinniśmy raczej wsłuchiwać się 
w glos armat. 
Edward Progers, totumfacki Jego Wysokości, wszedł do garderoby. 
- Zbiera się tylu dworzan, że pomyślałem, iż lepiej byłoby ich więcej 
nic wpuszczać. Jednak na dole są Buckingham i Lauderdale, a im niczego 
nie mogę zabronić. Wydaje się, że wszyscy chcą zaproponować swoje usługi. 
- Zaraz zejdę na dół. Niech zajmą się tym, dopóki się nie zjawię. Niech 
posmakują władzy - powiedział złośliwie Karol. 
Włączył się Sandwich. 
- Rozciągniemy zaporę na Medway, żeby powstrzymać ich okręty. 
- O ile znam de Ruytera, zapora go nie powstrzyma - odezwał się Hclford. 
- Musimy zatopić kilka okrętów, by zablokować główny tor. 
- Okręty są nam potrzebne - zaprotestował Sandwich, wlepiając wzrok 
w Helforda. 
- Zamek Upnor jest fortecą, może strzec Medway - zaproponował James. 
- Upnor została całkowicie zaniedbana od czasów wojny domowej - 
zauważył ze smutkiem Karol. - Powinniśmy byli rozbudować baterie, by 
wzmocnić jego możliwości obronne. Nie miałbym zbyt wiele zaufania do 
małej fortecy broniącej Medway podczas przypływu przed morskim 
napastnikiem. 
- Najbardziej zagrożona jest flota Albermarle'a w Chetham - stwierdził 
Sandwich potrząsając głową. - O ile nie została już zniszczona. 
- Należy wysłać wszystkich ochotników do Chetham pod komendę 
441 

Albermarle'a, zanim dotrze tam Rupert - zaproponował Helford. 
- Pojadę z nimi - zaoferował się książę Yorku. 
- James, będziesz bardziej przydatny tu, jako łącznik - wyjaśnił Karol 
spokojnie. - Zrób listę okrętów z podziałem na dowództwa. Wydaje mi się, 
że Albermarle ma Władcę Mórz, a William Penn Króla Karola. - Król skierował 
się do sypialni. - Proszę mi wybaczyć na chwilę, panowie. Helford, 
będziesz mi dotrzymywał towarzystwa przy goleniu. 
Ruark poszedł za królem do jego sypialni. Uśmiechnął się szeroko na 
widok nieładu w ogromnym łóżku króla. Prześcieradła i poduszki były porozrzucane, 
a dwa spaniele toczyły walkę o pantofel Barbary, który zgubiła, 
opuszczając królewską sypialnię w chwili, gdy rozdzwoniły się dzwony. 
-Potrzebny mi Phamtom - powiedział stanowczo Karol. - Chyba nie jest 
zamknięty na Medway? 
- Mój brat ma wiele niedostatków, ale nie jest nim głupota - odpowiedział 
Ruark. 
- Czy Rory wciąż zawija na Sheppey? - spytał Karol. 
- Szpiegowie Waszej Wysokości są dobrze poinformowani, sire - odpowiedział 
Ruark wymijająco. 
- To chyba zrozumiałe - roześmiał się Karol spoglądając w stronę łóżka. 
- Holendrzy zaatakowali mnie, gdy byłem bez spodni. - Karol usiadł przy 
biurku i zanurzył pióro w kałamarzu. - Nie wierzę w to, że Francuzi opuszczają 
Dover. Są raczej wrogami niż sojusznikami Holendrów. Chcę, żeby 
Rory uzyskał potwierdzenie, że to ostatni wysiłek de Ruytera. Uważam, że 
ich flota została zdziesiątkowana, a ta farsa ma na celu skłonienie nas do 
zapewnienia lepszych warunków przy nieuniknionych rokowaniach pokojowych. 
Ruark Helford wiedział, że król ma więcej rozumu niż wszyscy jego 
ministrowie razem wzięci. 
- Ru, powierzam Rory'emu dwa poufne listy, jeden dla Holandii, drugi 
dla Francji. Muszę cię uprzedzić, że ta misja różni się od innych. - Karol 
westchnął. - Stary Hyde musi odejść. Przeżył swój czas. Zamierzam zastąpić 
go cztero- lub pięcioosobową grupą, by nigdy tak duża władza nie spoczęła 
w jednych rękach. 
- Sekretarz Stanu Arlington - spytał Ruark. - Buckingham i Lauderdale? 
Karol skinął głową. 
442 

- Nie chcę, by ktoś z nich, nawet mój brat, James, dowiedział się o tych 
tajnych rokowaniach z Holandią i Francją. Przynajmniej dopóki nie zostaną 
podpisane traktaty. Zapewnią Anglii równowagę sił w Europie. 
- Osiągnięte dzięki wielkiej rozwadze politycznej - powiedział Ruark 
Helford z zawziętością w głosie. 
- Na Boga, dlaczego nie jesteś bardziej podobny do twojego brata? -jęknął 
Karol. 
Przez dłuższą chwilę dwaj ciemnowłosi mężczyźni patrzyli na siebie, 
potem wybuchnęli śmiechem. Obaj zdawali sobie sprawę, że przeszli już 
razem zbyt wiele, żeby rozdzielić się w tej ostatniej fazie rozgrywki. 

Nelliekrzyczałatakgłośno,żemogłaobudzićumarłego. 
Gdy Bludwart przyszedł, by dowiedzieć się. jaka jest przyczyna tego 
zamieszania, Cal powiedziała krótko: 
- Ona rodzi. Pomożemy jej. ale potrzeba nam gorącej wody, czystych 
prześcieradeł i jakiegoś koca. 
Bludwart wiedział, że ta cela nie nadaje się dla więźniów. Szczury przychodziły 
tu wprost z kanału ściekowego. Nic powinien zgodzić się na ich 
umieszczenie, ale Oswald nalegał. Pewnego dnia może przyjechać jakaś 
komisja, a nic życzył sobie żadnych kłopotów. Należało się z tym liczyć. 
Nie chciał, by kobiety umierały, gdy on jest nadzorcą. 
Cat wiedziała, że młoda Gert na nic się jej nie przyda, a nie chciała 
korzystać z pomocy Granny. która kiedyś zajmowała się przerywaniem ciąży. 
Spojrzała na Sidney, ale wyraz jej twarzy mówił, że nie miała zamiaru 
pomagać komukolwiek. Musiała więc skorzystać z pomocy Lardy. Gdy 
przyniesiono im wiadro gorącej wody, umyły Nellie od stóp do głów. 
Bludwart kazał też przynieść prześcieradło i koc; zdawała sobie sprawę, że 
to cud, iż dał im nawet tyle. 
Zawinęły Nellie w prześcieradło i postarały się ułożyć ją możliwie wygodnie, 
jak na warunki, w których przebywały. W miarę trwania porodu jej 
krzyki cichły, a kiedy wreszcie maleństwo urodziło się, Nelly zapadła w stan 
oszołomienia. Krwawiła mocno, więc prześcieradło wkrótce było przesiąknięte. 
Cat zmyła krew z maleńkiej dziewczynki i wrzuciła cuchnące 
prześcieradło do wiadra pełnego krwi. Zawinęły Nellie i dziecko w suchy 
445 
47 

koc, a Cat usiadła przy nich, żeby odganiać szczury. 
Gdy rano przyniesiono owsiankę, Lardy powiedziała: 
- Mnie wystarczy moje sadło. 
Cat uśmiechnęła się do niej. 
- Musi odzyskać siły, bo nie będzie miała czym karmić. 
Nakarmiła Nellie, która nadal znajdowała się w stanie apatii, daleka od 
tego, co się wokół niej działo. Nie odzywała się. nie spojrzała nawet na 
dziecko, ale w końcu przytuliła je do swej chudej piersi i usłyszały słabe 
mlaskanie. 
Cat ukryła kolejną łyżkę. Teraz miała trzy. Bludwart nic nie powiedział, 
ale nie dostały już więcej łyżek. Cat wiedziała, że bardzo wychudła, czuła 
się tak osłabiona i znużona, że często miała ochotę usiąść przy ścianie i zasnąć 
na wieki. Przesiąkła już smrodem celi. Przystosowała się na tyle, że łatwiej 
znosiła stałą obecność pozostałych kobiet, i w końcu przestała nawet odczuwać 
głód. Doświadczała stałego ssania w dołku, ale nauczyła się z tym 
żyć. Zaczynała się już przyzwyczajać do brudu. Jeśli opiera się i walczy 
z czymś w dzień i w nocy, zużywa się na to całą energię. Jedynym sposobem, 
by przetrwać, jeśli to w ogóle było możliwe, to zaakceptować rzeczywistość. 
Skoncentrowała cały wysiłek na tym, by wydostać się z tej pułapki. 
Każdej nocy spędzała długie godziny na marzeniach, uciekając od wilgotnych 
ścian lochu, o które się opierała. Wspominała synka, jego ciemne włoski, 
długie rzęsy, ocieniające we śnie jego policzki, czerwone usteczka, które 
uśmiechały się, zaciskały albo otwierały szeroko w krzyku tak głośnym, jakby 
obdzierano go ze skóry. Wspominała też jego dziecięcy zapach i sposób, 
w jaki jego ciemnozielone oczy towarzyszyły jej zawsze, gdy była z nim 
w pokoju. 
Czasami żeglowała na Phantomie po ciepłym morzu, gdy uśmiechnięta 
załoga wygrywała wesołe melodie na maleńkich piszczałkach czy harmonijkach. 
Rory pozbierał ich chyba z różnych stron świata, gdyż niektórzy 
wyglądali na Hiszpanów, inni na Turków, Maorysów czy Genueńczyków. 
I Czarny Jack Błyskawica - czuła jego dłonie na swoich, gdy stali razem przy 
kole sterowym, czuła jego ciepły oddech, dotyk jego szorstkiej brody.- 
Wspominała, jak stał przy niej podniecony jej bliskością, przypominała sobie 
rozkoszne chwile, gdy układał ją na purpurowych prześcieradłach. Nie była 
w stanie oprzeć się Rory'emu Helfordowi i była zadowolona, że się mu nie 
446 

oparła. Zdała sobie sprawę, że kobieta nigdy nie żałuje tego, co w życiu 
zrobiła, raczej żałuje tego, z czego zrezygnowała. 
Tak długo, jak będzie w stanie wyobrazić go sobie przy sterze okrętu 
skaczącego na falach, z twarzą wilgotną od morskiej bryzy, z białym pasmem 
na czarnych włosach, tak długo nie będzie całkiem uwięziona. Sztorm podniecał 
go tak samo jak ją, wyobrażała więc go sobie zawsze z rozbawieniem 
w oczach, śmiejącego się zawsze i ze wszystkiego. 
Często też wspomnieniami uciekała do przejażdżek na Ebonym. Plaża 
zawsze jąpociągała. Ciepły, pachnący wiatr, lazur morzą zatoczki, w których 
rozbawione wydry przewracały na grzbiet biedne skorupiaki. Pamiętała 
miękkie nozdrza Ebony'ego, widziała jego ciemne, lśniące boki, wprawiane 
w drżenie, gdy siadał na nim natrętny bąk czy giez. Żeby jeszcze kiedyś udało 
jej się przywitać świt na ukochanym koniu, pocwałowałaby na nim naga, 
jak prawdziwa poganka. Wolność, swoboda, to przyjdzie zapewne dopiero 
wraz ze śmiercią. Nie bała się już tej chwili. To życie przerażało ją. To życie 
było piekłem. Wszystko, z wyjątkiem jej marzeń. 
Najpiękniejsze jednak z jej marzeń wiązały się z Ruarkiem Helfordem. 
Tak lubił brać jąna kolana. Czuła wciąż dotyk jego męskich ust na swoich, 
słyszała słowa szeptane do ucha: "Kocham cię, Summer, kocham cię całym 
sercem. Nigdy nie kochałem innej kobiety". Gdy skończyli się już kochać, 
kładł głowę na jej piersi, a kiedy unosił ją, by podziwiać ją wzrokiem, wiedziała, 
że nie jest ani zły, ani okrutny. Nikt nie zna tak mężczyzny, jak 
kobieta, która dzieli z nim łoże. Te chwile, w których dostrzegała szczególny 
wyraz czułości na jego twarzy, zapierały dech. Wspominała wciąż, pośród 
nocy, jak wchodził w nią głęboko, jak napełniał rozkoszą której nigdy nie 
zapomni. Najcenniejsze wspomnienie dotyczyło tych chwil, kiedy w zupełnej 
ciszy patrzyli sobie głęboko w oczy, gdy uśmiech znikał z ich twarzy, a między 
nich zakradał się płomień namiętności. Nie dbała zupełnie o to, co się 
z nią stanie. Słyszała słowa miłości szeptane jej do ucha, Czuła ciężar jego 
ciemnowłosej głowy na piersi. Znała radość wesołych słów, znała też, co 
znaczy kłótnia, satysfakcja z wyprowadzenia go w pole. Tak długo, jak był 
wolny i dumny, unosił głowę wysoko z nie ukrywaną arogancją, tak długo, 
jak wiedziała, że żył i śmiał się, nie dbała o to, co się z nią stanie. Była częścią 
jego i wiedziała, że przetrwa w nim wieczność. 
Coś obudziło Summer jeszcze przed świtem. Ogarnęła ją przeraźliwa 
trwoga, gdy przypomniała sobie, że to dzień cotygodniowej wizyty Oswalda. 
447 

Jej otępiały umysł zbudził się całkowicie, gdy usłyszała piski i obrzydliwe 
szmery szczurów w kącie, w którym spała Nellie. Zerwała się na nogi 
i wyrwała ogarek z metalowego uchwytu. Skoczyła do kąta i oświetliła 
słabym światłem długie, gładkie stworzenia, i cofnęła się ze zgrozą. Ciałko 
noworodka pokryte było ukąszeniami szczurów. Uniosła maleńkie, sine 
ciałko z kolan śpiącej matki i stwierdziła, że dziecko jest martwe od kilku 
godzin. Stała oszołomiona. Zagryzła wargi, tłumiąc w sobie narastający krzyk. 
Gdyby zaczęła teraz krzyczeć, załamałaby się, a wiedziała, że nie wolno jej 
się załamać, dopóki nie wróci od Oswalda. 
Nellie obudziła się jakby nieprzytomna. Odsunęła od siebie sine ciałko, 
jakby nie istniało. Lardy martwiła się o Nellie. Zdawała sobie sprawę, że 
kostucha nie skończyła jeszcze z nimi. Sidney siedziała z nieprzeniknioną 
twarzą. 
- Noc jest królestwem śmierci. Gdy puszczyki polują, króluje śmierć. 
Jej zapach unosi się tu jak w kostnicy. 
Żołądek Summer zaczął się buntować, ale nie miała w nim nic, czego 
mogła się pozbyć. Po kilku bolesnych skurczach ból minął, odwróciła się 
więc do ściany, starając się nie myśleć o starszym sierżancie Oswaldzie. 
Wieczorem, gdy przyszedł Bludwart, by zabrać zwłoki dziecka, Nellie 
poszła już za swym dzieckiem na tamten świat. Summer odwróciła wzrok, 
by nie patrzeć, jak Bludwart ciągnie jej ciało. Wydawał się zmartwiony 
i zaniepokojony, choć oczywiście martwił się jedynie o swój własny los. 
Zanim ciało Nellie zniknęło za drzwiami, Sidney trzymała już jej koc. 
Coś pękło w Summer. Podeszła do kąta, w którym ukryła trzy drewniane 
łyżki. Rozszczepiła je o krawędzie żelaznego uchwytu do świec. Tylko jedna 
nie pękła tak, jak chciała, ale nim skończyła, miała pięć ostrych drewnianych 
prętów, które w odpowiednich rękach mogły stać się śmiertelną bronią. 
Pozostałe kobiety udawały obojętność, choć wiedziała, że sąw pełni świadome, 
co robi i w jakim celu. Miała tylko chwilę na ukrycie prętów pod przegniłym 
sianem, nim Oswald otworzył drzwi celi. 
Nie spojrzała na niego, patrząc kolejno na Gert, potem na Lardy. W końcu 
zwróciła wzrok na Granny i na końcu zatrzymała spojrzenie na Sidney. 
Porozumiały się bez słów. Przesłanie było wyraźne i proste. Wszystkie zginą, 
jeśli sobie wzajemnie nie pomogą. 
Gdy znaleźli się za drzwiami, Oswald zauważył z zadowoleniem, jak 
zmarniała. Zawsze była szczupła, ale teraz został z niej szkielet. Krótkie 
448 

brudne włosy zwijały się w strąkach wokół jej pięknej twarzy, kiedyś zachwycającej, 
teraz godnej litości. Kości policzkowe niemal przebijały skórę. 
Wyglądała jak wioskowa kretynka. 
- Rozbierz się - rozkazał. 
Cat nie poruszyła się. Nigdy już nie wykona żadnego jego rozkazu. 
Musiałby ją zabić. 
Podszedł do niej i rozsunąwszy koszulę, odsłonił piersi. Były wychudzone, 
pokryte jaśniejącymi siniakami. 
- Wyglądasz i śmierdzisz jak uliczna dziwka. Czy wiesz, że regulamin 
pozwala cię napiętnować literą"D",jak "dziwka""? 
Gdy wymówił słowo "napiętnować", poczuła ostry ból płynący od kciuka 
prosto do serca. Przesuwał żelazne pręty, wściekły, że nie może znaleźć tego, 
którego szukał. 
- Jutro przyniosę właściwy, którym wypalę szkarłatną literę. Wypalę po 
jednej na każdej piersi. Tak... Dwa "D", oznaczające "dworską dziwkę". Na 
zawsze cię tak naznaczę. 
Wyprowadził ją z pokoju. Pośpiesznie zapięła bluzkę, choć mężczyźni, 
koło których celi przechodzili, od dawna już nie zwracali na nią uwagi. 
Wiedziała, że zostało jej niewiele czasu. Gdyby tylko tamte chciały jej pomóc. 
Otworzył celę, wepchnął ją do środka i dopiero wtedy zauważył, że brakuje 
kobiety z rozdętym przez ciążę brzuchem. Zrobił krok naprzód krzycząc: 
- Gdzie podziała się ta ciężarna dziwka? 
Po raz pierwszy mała Gert wykazała się odwagą. 
- Nie żyje. Ty ją zabiłeś! 
Cios jego pięści pozbawiwszy ją przednich zębów, na zawsze oszpecił 
jej młodą twarz. Oswald usłyszał, jak drzwi celi zamknęły się za nim i w tej 
samej chwili starucha rzuciła się na niego krzycząc strasznie. Summer wiedziała, 
że nie jest ona żadnym zagrożeniem dla silnego Oswalda. Odrzucił 
ją na ścianę silnym ruchem jak starą szmatę, ale gdy spojrzał w dół, dostrzegł, 
zdziwiony, strużkę krwi wydobywającą się z małej dziurki, wyglądającej 
jak ślad po szpikulcu. Stracił równowagę i padł na kolana. Lardy padłszy 
na niego, zawzięcie dźgała prętem jego gardło. 
Sidney podała szpikulec Summer, która ze zgrozą patrzyła na to, co zrobił 
Granny. Zdała sobie sprawę, że nie mają wyboru. Jeśli go nie zabiją, on 
pozabija je wszystkie. Rzuciły się na niego wraz z Sidney, celując w twarz, 
15 — Pinu i Pogania 449 

oczy i gardło. Krzyczał strasznie, zwłaszcza wtedy, gdy Gert raz po raz 
zanurzyła szpikulec w jego kroczu. Cat była przerażona. Jeśli jest. w stanie 
tak strasznie krzyczeć, to żadna z zadanych ran nie jest śmiertelna. Zdesperowana, 
wymacała wystającą żyłę w jego szyi i ostatnim wysiłkiem i z resztką 
odwagi zanurzyła w niej drzazgę. Starszy sierżant Oswald wydał zwierzęcy 
krzyk, potem kilka gulgocących dźwięków i wreszcie zaczął się wić w agonii. 
Cztery kobiety przytrzymały go, dopóki nie znieruchomiał. Obok jego ciała 
leżała Granny groteskowo skręcona. Zabiły go, ale przedtem zabrał jeszcze 
jedną z nich. 
Król Karol był wściekły i poniżony. Holenderskie okręty przedarły się 
przez zaporę na rzece Medway, a desant unieszkodliwił armaty Upnor, 
zamku, który był uważany za dość potężny, żeby chronić odnogę prowadzącą 
do Chatham, gdzie była zacumowana angielska flota. 
Karol kochał okręty i morze, był też dobrze obeznany z techniką. Marynarka 
była zawsze przedmiotem jego dumy. W ciągu kilku lat, pomimo że 
Parlament niemal zamknął dla niego swoją kasę, zdołał rozbudować i wzmocnić 
flotę. Planował i miał nadzieję, że jego regencja zapewni Anglii przewagę 
na morzu, zapewni pozycję niekwestionowanej królowej wszystkich mórz. 
Kuzyn króla, książę Rupert, był największym talentem militarnym swoich 
czasów. Służyli pod jego komendą najlepsi żołnierze i marynarze. Wolał 
współdziałać z prywatnymi okrętami, więc Pogańska Bogini Ruarka Helforda 
przyłączyła do jego Henrietty w bitwie przy Sheerness. 
Holendrzy zajęli okręt Król Karol, dowodzony przez Williama Penna, 
i popłynęli w górę Medway, by zaatakować angielskie wojska. Rupert 
i Helford opracowali genialny plan. Pod osłoną nocy weszli na pokład płonących 
okrętów, wyprowadzili je za plecami Holendrów i zatopili, tworząc 
skuteczną zaporę, która stała się pułapkę Holendrów. Nastąpił impas. Obie 
marynarki stały się niezdolne do walki, rozpoczęto więc na dobre negocjacje 
pokojowe. 
Król podpisał traktat pokojowy z Holandią, który dawał Anglii wybrzeże 
Gwinei. Forty holenderskie wzdłuż wybrzeża otrzymały rozkaz podporządkowania 
się Anglikom, którzy mogli teraz wywozić stamtąd złoto bez 
przeszkód. Holendrzy zgodzili się także przekazać największy amerykański 
port. Wtedy właśnie zmieniono nazwę Nowy Amsterdam na Nowy York, 
dla uczczenia królewskiego brata, księcia Yorku. 

Anglia oddała Holendrom Wyspy Pieprzowe i zgodziła się ograniczyć 
wschodni handel do Indii. Rory Helford wynegocjował dwie wysoce tajne 
prywatne umowy między Karolem a Holandią i między Karolem a Francją, 
Pozornie Anglia i Holandia zbliżyły się we wspólnym froncie przeciwko 
Francji. Karol był jednak zawsze przyjazny w stosunku do Francji, więc 
zgodził się na okup od króla Ludwika w zamian za obietnicę porzucenia 
Holandii i zezwolenia, by żołnierze angielscy wstępowali do francuskiej armii 
w razie wojny z Holandią. 
Zawarto także tajny traktat z Holandią, zapewniający, że w wypadku 
wojny z Francją Anglia pozostanie neutralna. Atmosfera zwycięstwa ogarnęła 
cały Londyn, a zwłaszcza dwór. Krzykiem mody stało się wszystko, co 
wiązało się z morzem. Damy ubierały się na granatowo, ozdabiając stroje 
koronami, kotwicami. 
Barbara Castlemaine wydała prywatne przyjęcie dla króla i najbliższych 
przyjaciół, które stało się głośne z powodu specjalnych wypieków i słodyczy. 
Podała ciastka w kształcie okrętów z czerwonymi, białymi i niebieskimi 
Hagami, ale nie byłaby sobą, gdyby ograniczyła się wyłącznie do tematyki 
morskiej. Wiedziała, czym zabawić swych gości. Zamówiła więc małe 
okrągłe lukrowane ciasteczka z wiśnią na czubku, wyobrażające kobiece 
piersi, które natychmiast nazwała "damami dworu". Wielce rozbawiła panów 
ciasteczkami w kształcie męskiego przyrodzenia, oświadczając bezczelnie, 
że to miały być armaty i armatnie kule. 
Później, gdy już leżała w łóżku z Karolem, ten zaczął chichotać. 
- Z menu twojego przyjęcia można wywnioskować, że masz trudności 
ze zrozumieniem niektórych terminów związanych z pływaniem. Między 
wodami nie znaczy między udami. Muszę ci udzielić paru lekcji angielskiego. 
- Jestem dość pojętną uczennicą. Lekcję francuskiego, której mi udzieliłeś, 
zrozumiałam chyba doskonale - drwiła. 
Sięgnął po jabłko leżące przy łóżku, ale wyrwała mu je ze śmiechem. 
- O nie! Jeszcze z tobą nie skończyłam. Mam inne propozycje dla twych 
namiętnych warg. 
- Nienasycona dziwko, chcesz, żebym zaspokoił twój apetyt przed swoim. 
- Może uda nam się zaspokoić je równocześnie - prowokowała go, ściskając 
jabłko między kolanami. - Zobaczymy, czy zdołasz zjeść jabłko, zanim 
skusi cię smaczniejszy owoc. 
451 

Gdy Karol ugryzł jabłko, słodki sok spłynął między jej uda, zlizał go 
więc łachocząc ją językiem. Skończył je i położył się na niej ze śmiechem. 
- Jesteś nadzwyczajna, Barbaro. - Pocałował ją i odsunął kosmyk rudych 
włosów z czoła. - Także piękna - mruknął, patrząc spod przymkniętych 
powiek na jej ponętne ciało. 
- Czy dość piękna, by pozować do postaci Brytanii na nowej złotej monecie, 
którą kazałeś wybić? 
"Do diabła - pomyślał. - Dlaczego kobiety zawsze czegoś chcą i nie 
wahają się domagać tego w łóżku?" 
- Nie wybrano jeszcze modelki. 
- Dlaczego więc nie mogę nią zostać? - nalegała, ujmując w dłonie jego 
członek. 
Jęknął. 
- Ostateczny wybór należy do artysty, Babs. Nie mówmy o tym teraz. 
- Właśnie teraz - nalegała, przesuwając palcem po żołędzi. - Czy jest 
ktoś lepszy ode mnie, Karolu? 
Pomyślał, że musiały dojść do niej pogłoski, że wybrał Frances Stewart 
na model Brytanii. 
- Kto ma większe prawa? - powtórzył. - Oczywiście królowa - powiedział 
starając się wywieść ją w pole. 
- Bzdury! - krzyknęła, napierając na jego twardą pierś. - Wiem, że nie 
myślisz o twojej małej królowej z zębami jak królik. 
- Barbaro! - ostrzegł ją. 
Zignorowała ton jego głosu, wprawiając się w stan histerii. 
- Wybrałeś tę wymuskaną dziwkę Stewart - powiedziała oddychając 
ciężko. 
Usiłował bronić swego wyboru. 
- Wszyscy artyści zgodzili się, że ma bardzo szlachetny profil. 
-Ach! - krzyknęła Barbara, zerwała się z łóżka i rzuciła pantoflem o ścianę. 
- Ośmieszasz się. Uwodzi cię swym dziewictwem, żebyś zgubił spodnie 
uganiając się za nią. 
- Osiągasz odwrotny skutek, robiąc mi awanturę - zauważył. 
- Ty bestio! Jak możesz tak mówić do mnie. Jestem do twojej dyspozycji 
w dzień i w nocy. Jeśli choć przez chwilę pomyślałeś, że ktokolwiek 
452 

inny jest w stanie zaspokoić twoje żądze, bardzo się mylisz. Jesteś tak samo 
jurny jak potężny, nie sądź więc, że ta mała dziwka z wąskimi biodrami okaże 
się dość głęboka, byś mógł w nią wejść. Idąc do łóżka włoży białe rękawiczki 
na wypadek, gdyby musiała wziąć do ręki ten nieczysty przedmiot, a już 
z pewnością nie pojmie tak jak ja twoich lekcji francuskiego. 
- Barbaro... Kochanie. Może byś teraz to zrobiła? Nie walczmy. Wiesz, 
jak nienawidzę scen - prosił. 
- Więc spraw, bym została modelem Brytanii - nie ustępowała. 
- Nie, Barbaro. Nie możesz mieć wszystkiego, co ci się zamarzy, a wykorzystywanie 
twego ciała, gdy jestem tak rozochocony, jest nieludzkie. 
- Ty brutalu! - Wzięła do ręki kryształowy flakon z heliotropem i rzuciła 
nim o łóżko. - Możesz zabierać swoje prezenty. Nie chcę ich! - krzyczała. 
Pomyślał złośliwie, że nigdy nie rzuca w niego klejnotami, które jej daje. 
- Nienawidzę cię, Karolu! Wynoś się z mojego domu i nigdy nie wracaj 
- wrzeszczała na niego, jakby był najlichszym lokajem. 
Poniósł go temperament. Uderzył ją w twarz, mocno. Zaczęła łkać, a gdy 
wyciągnął do niej ramiona, przytuliła się do niego i ukryła twarz w zagłębieniu 
jego szyi. Przysunął usta do jej ucha i szepnął: 
- Płacz dalej, mniej będziesz siusiać. 
Natychmiast przestała płakać i roześmiała się, prowokacyjnie patrząc na 
niego. 
- Mężczyzna, który nie potrafi dobrze trzepnąć kobiety, która na to 
zasługuje, nie szanuje jej - powiedziała. 
- Wiesz, że nic jestem gwałtowny, ale czasem celowo doprowadzasz mnie 
do szału - powiedział, głaszcząc jej bujne loki, aż miała chęć mruczeć jak 
kotka. Położyła się i przesunęła dłoń ku jego jądrom. Przesuwał po niej 
wargami, aż jej kolana rozchyliły się. Wślizgnął się między nie, a ona otoczyła 
go zachęcająco udami. Wszedł w nią i wkrótce pożeglowali po bezkresnym 
morzu rozkoszy. 

48 
Wypełniwszy obowiązki wobec króla i ojczyzny, lord 
Ruark Helford popłynął do Kornwalii. Uśmiechał się na myśl, że Summer 
wróciła już do Helford Hall. Zwlekała zapewne z powrotem tylko po to. by 
pokazać mu, że nie przyleci na pierwsze skinienie palca. Nie było go prawic 
trzy miesiące. Dość już zatem nacieszyła się wyłącznością do Ryana. Będzie 
teraz musiała nauczyć się dzielić z nim względami syna. Musi się także na 
nowo nauczyć być żoną. Przysięgał sobie, że odtąd nie będzie krył, jak 
bardzo jąkocha i jak bardzo pragnie jej wzajemności, bez żadnych warunków. 
Marzył o tym, jaki będzie ten ich nowy miesiąc miodowy. 
Gdy jednak dowiedział się, że Summer nie wróciła, był jak ogłuszony. 
Popłynął natychmiast na powrót do Londynu, bardzo zaniepokojony. 
Najpierw udał się na dwór, by się czegoś dowiedzieć. Od miesięcy nikt jej 
nie widział. Pojechał więc do Lil Richwood, pełen rozpaczy. Nie bawił się 
w żadne wstępy. 
- Nie wróciła do Helford Hall. Z pewnością kontaktowała się z tobą. - 
Oczekiwał wyjaśnień. 
- Ruark, kochanie, wydaje mi się, że oskarżasz mnie o kłamstwo. 
- Nie o kłamstwo, ale wiem, że jest coś, co przede mną ukrywasz - nalegał. 
- Na jakiej podstawie tak sądzisz? 
- Ponieważ wcale się o nią nie martwisz. Gdybyś nie wiedziała, gdzie 
jest, byłabyś niespokojna, denerwowałabyś się równie jak ja. 
Spojrzała na niego. 
- Usiądź na chwilę - zachęciła. 

Pomyślała, że tak musiał wyglądać Lucyper po utracie łaski stwórcy. 
Ciemne włosy miał potargane od ciągłego przeczesywania palcami. 
- Miałam nadzieję; że nie będę ci musiała lego mówić. Nie chciałabym 
cię zranić, ale wydaje mi się, że Summer uciekła z twoim bratem, Rorym. 
Chyba go kocha. 
Z piersi Helforda wyrwał się jęk. Lil żałowała całym sercem, że powiedziała 
mu o tym. gdyż wyglądał na całkowicie zdruzgotanego. 
Summer była jak martwa. Przestała marzyć, przestała pragnąć czegokolwiek, 
przestała nawet myśleć. Jedynie była. W głębi serca czuła, że nigdy 
już nie stanic na balkonie w księżycową noc i nie spojrzy na ogrody Helford 
Hall. Na zawsze przepadł Ebony i przejażdżki po plaży. Gdy ją uwięziono, 
oburzała ją niesprawiedliwość, jaka ją dotknęła. Ale teraz zabiła, stała się 
nieczysta, zła. Lepiej będzie, jeśli jej syn nigdy jej nie pozna. Słuszne więc 
było to, że go straciła. 
Straciła także męża. Straciła kochanka. Straciła urodę, młodość, zdrowie. 
Nie dbała już o to. Pogrążyła się całkowicie w apatii. Była zimna, zmieniona 
w bryłkę lodu, obojętna na wszelki ból i tortury. Była tak szczupła, że wydawało 
się, że jednym ruchem można połamać jej kruche kostki. Ubranie i skóra 
były pokryte taką warstwą brudu, że z trudem można było ją rozpoznać. 
Włosy miała skołtunione, przylegające do jej brudnego karku. 
Pod osłoną nocy Phantom wślizgnął się niepostrzeżenie w górę rzeki 
Solent, minąwszy wyspę Wight, aż do przystani w Portsmouth. Książę 
Rupert, oburzony jak wszyscy inni ludzie morza, zszedł z pokładu i wsiadł 
do oczekującego powozu. Czarny Jack Błyskawica bezpiecznie dostarczył 
go do Francji i z powrotem, o czym nikt się nie dowiedział. Wypełniał tajną 
misję zleconą przez króla, mianowicie dostarczył mu pieniądze, przekazane 
przez Ludwika w dowód wdzięczności za okazaną łaskę. 
Rory Helford nigdy nie pozostawał długo w porcie. Przed świtem 
Phantom wyruszy bezpiecznie z Portsmouth, kryjąc się w osłoniętej zatoczce 
wyspy Wight. Choć wydawało się, że nigdzie się nie spieszy, szybko wrócił 
na okręt. Poczuł od razu, że jest obserwowany i natychmiast chwycił rękojeść 
długiego noża. "Niech ich diabli wezmą! - pomyślał. - Nie lubię zabijać bez 
potrzeby." 
456 

Był ubrany na czarno, więc- bez trudu skrył się za żelaznym kabestanem. 
Gdy marynarz przystanął, by rozejrzeć się, wysunął się i chwycił mężczyznę. 
Przyłożył mu nóż do pleców i szepnął: 
- Mów albo zginiesz - zagroził. 
- Czarny Jacku, to ja, Gitan. Kiedyś z panem pływałem. Straciłem ramię, 
pamięta pan? 
Rory przesunął dłoń w dół i wymacał pusty rękaw. 
- Odwróć się powoli - rozkazał. - Chcę zobaczyć twoją twarz. 
Potężny Bretończyk był rzeczywiście tym, za kogo się podawał. Rory 
uśmiechnął się. Nie musiał go zabić. Znało go tylko tych kilku, którzy z nim 
pływali. 
- Potrzebujesz pieniędzy. Gitan. - To nie było pytanie. 
- Nie dlatego pana szukam - zaprzeczył. 
Rory spojrzał na niego pytająco. 
- Chodzi o kobietę. Cztery czy pięć miesięcy temu przywieźli tu więźniarki 
z Londynu. Żołnierze aresztowali tu w porcie kobietę i skuli ją z innymi. 
Przekazała mi informację dla pana. Powiedziała, że jest pana kobietą. 
- Cat? - dopytywał się niecierpliwie Jack. 
- Tak. To ona - potwierdził Gitan. 
- Chryste przenajświętszy -jęknął Rory. - To dlatego jakby zapadła się 
w wodę. - Wsunął nóż do pochwy. - Czy da się przekupić nadzorcę? - spytał. 
Gitan gwałtownie pokręcił głową. 
- Czy jest jakiś sposób, żeby ją wydostać? 
Gitan znów pokręcił głową. 
- Nie ma stamtąd wyjścia, chyba śmierć. 
- Zarobiłeś tej nocy na dobry worek złota. Chodź na okręt, opowiesz mi 
szczegóły - polecił Rory. 
Zdecydował się podjąć ryzyko pozostania w porcie, ale po trzech wizytach 
w więzieniu przekonał się, że prowadzi to donikąd. Bludwart nie odpowiadał 
na żadne pytania, nie dawał żadnych wskazówek, nie przyjmował łapówek, 
Rory, nie dysponując siłą, nie miał sposobu pomóc Cat. Zatem może lord 
Ruark Helford wpadnie na jakiś plan, który pozwoli przynajmniej tam wejść 
i uzyskać jakieś informacje. Przekleństwo wydarło się z ust Rory'ego. 
Nienawidził nawet myśli o tym, że musi zostawić Cat w więzieniu choćby 
457 

godzinę dłużej, ale wiedział, że musi popłynąć do Londynu. Zdawał sobie 
sprawę, że to zadanie wykracza poza możliwości Czarnego Jacka, że to 
zadanie dla lorda Helforda. 
Ruark był bliski utraty panowania nad sobą. Byłoby banałem stwierdzić, 
że lepiej było wiedzieć, co się dzieje z ukochaną osobą, niż nie wiedzieć 
nic w ogóle, bo tyra razem wcale tak nie było. Myśl o tym, że słodka, najdroższa 
Summer przebywa w celi, a co gorsza myśl o tym, że gnije tam już 
pięć miesięcy, była nie do zniesienia. Czuł się tak, jakby ktoś wbił mu nóż 
w serce. Jego ból pogłębiało poczucie winy. Gdyby podejrzenia Lil Richwood 
okazały się prawdą, gdyby rzeczywiście popłynęła z Rorym. Nie wyprowadził 
jej z błędu, nie chciał wzbudzić w niej tego bólu, który sam odczuwał. Jakoś 
musi ją uwolnić i nikt nigdy nie dowie się, że zaznała takiego upokorzenia, 
jak przebywanie w angielskim więzieniu. 
Spacerował niespokojnie po przedsionku królewskiej garderoby. Nie mógł 
znieść bezczynności, ale nie był w stanie spożytkować zgromadzonej w nim 
energii. W końcu drzwi otworzyły się i stanął w nich Karol. Zmusił się jakoś 
do zachowania spokoju. 
Karol uśmiechnął się do przyjaciela. 
- Wszystko poszło gładko. 
Ruark przez chwilę nie mógł zrozumieć. Po chwili dotarło do niego, że 
Karol mówi o zabiegach dokonanych przez Rory'ego i Ruperta. 
- Jestem tu w zupełnie innej sprawie - powiedział starając się uśmiechać. 
- Sędzia królewski w Hampshire choruje od ponad roku, skutkiem czego 
ani w Soulhampton, ani w Portsmouth nie odbyła się żadna sprawa. Więzienia 
są przepełnione, więc sądzę, że zanim wrócę do mojego rejonu, mógłbym 
coś zrobić, żeby rozładować sytuację. 
- Jeśli chcesz, znajdź odpowiedniego zastępcę. Taka sytuacja nie powinna 
była trwać aż tak długo. Wszystkie porty są przepełnione, panuje tam wiele 
zła, a więzienia są przepełnione przestępcami, którzy jednak nie powinni 
być przetrzymywani bez sądu. 
- Sire, proszę powierzyć mi to zadanie. 
- Załatw to z Cornwallisem. Powierzyłem mu zwierzchnictwo nad systemem 
sądowniczym. Musi włożyć wiele pracy w zbadanie całego systemu. 
Ma pewien plan, by wywieźć drobnych przestępców do Ameryki. Występuje 
458 

tam gwałtowny brak rąk do pracy, a nade wszystko zapotrzebowanie na 
kobiety w koloniach. 
- Wygląda zatem na to, że ten plan ma sens - zgodził się Helford, sam 
już gorączkowo myśląc nad opracowaniem własnego planu. 
- To znacznie lepsze, niż trzymać ich tu na koszt korony - wyjaśnił Karol. 
Ruark natychmiast złożył wizytę Cornwallisowi. Przedstawił sprawę tak, 
jakby to król wysyłał go do Portsmouth. 
- Wiele kobiet przewieziono do więzień w hrabstwach po pożarze Londynu. 
To było pięć miesięcy temu, a nie zostały do tej pory osądzone. 
Cornwallis ostrzegł go: 
- Selekcji trzeba dokonać bardzo ostrożnie. Nie chcemy, żeby mordercy 
zalali kolonie, ale nie widzę powodu, by kobiety aresztowane za drobne 
długi czy zatrzymane za kradzież chleba, którego potrzebowały, by nakarmić 
dzieci, nie otrzymały szansy ułożenia sobie na nowo życia w Nowym Świecie. 
Nie zdecydowałem jeszcze, jak postępować z prostytutkami. Co o tym sądzisz, 
Helford? - spojrzał pytająco na Ruarka. 
Pierwszy raz, odkąd dowiedział się o losach żony, Ruark uśmiechnął się 
szczerze. Spoczęła na nim odpowiedzialność za losy setek królowych nocy. 
Zastanowił się nad tym i odpowiedział bez cienia drwiny: 
- Jeśli mężczyźni w koloniach potrzebują kobiet, by dotrzymały im towarzystwa 
w łóżku i złagodziły trudy życia, wydaje mi się, że powitają 
kobiety lekkich obyczajów z otwartymi ramionami. 
- Hmh... Nie da się żyć samym chlebem - przyznał Cornwallis, myśląc 
o swych własnych doświadczeniach. 
- Daj mi niezbędne dokumenty, a udam się do Portsmouth. Czy zdecydowałeś 
już, jaki statek wywiezie wybrane kobiety do Ameryki? 
- Do licha, Helford, strasznie ci spieszno. Czy nie zdajesz sobie sprawy, 
jak wolno mielą młyny sprawiedliwości? 
- Cóż, skończyła się wojna, więc nie widzę sensu, by statki obrastały 
wodorostami, a marynarze gnuśnieli, przejadając pieniądze podatników. 
- Masz rację - odpowiedział, wciąż ubolewając, że dowódcy floty, tacy 
jak Sandwich czy Albermarle. trzymali go na tyłach podczas ostatnich zajść 
z Holandią. 
- Uważam, że powierzona mi władza zezwala, bym wybrał dowolny 
statek z całej floty. 
459 

- To chyba nie ulega wątpliwości - powtórzył zgodnie Helford. - Może 
Neptun! Powinien w tych dniach zawinąć do Portsmouth i nie będą mieli 
tam nic do roboty. 
Celowo wybrał powolnego, ociężałego Neptuna z powodu braku ciężkich 
dział. 
- Mówisz Neptun? - powtórzył Cornwallis, dostrzegając humorystyczną 
stronę wyboru Helforda. - Do licha, przecież ten właśnie okręt oddano 
pod dowództwo Williama Penna, gdy stracił swojego Króla Karola. Nie 
wydaje mi się, żeby bardzo pobożny Penn był zachwycony koniecznością 
transportowania ładunku prostytutek. 
- Wprost przeciwnie - odpowiedział Helford. - Uważam, że nie można 
byłoby powierzyć tych kobiet w bardziej odpowiednie ręce. 
Lord Helford przybył do więzienia w Portsmouth z grupą strażników 
oddanych mu pod komendę. Gdy zsiadł z konia na więziennym dziedzińcu, 
musiał przyznać przed samym sobą, że po raz pierwszy w życiu ogarnął 
go prawdziwy strach. Z ociąganiem wszedł do więzienia. Natychmiast 
uderzył go smród, który unosił się między kamiennymi ścianami. Pierwszy 
rzut oka na Bliidwarta upewnił go, że łatwo przejmie nad nim kontrolę. Podał 
nominację podpisaną przez króla, z pieczęciami Korony, i uznał, że jakiekolwiek 
wyjaśnienia nie są konieczne. 
Rano polecił przygotować Neptuna do podróży do Ameryki, natychmiast 
informując Penna, że będzie transportował więźniów. Przejął biuro 
Bliidwarta, pozbywając się zarówno nadzorcy, jak i mebli, których używał. 
Polecił strażnikom sprzątnąć je i spalić nieco siarki i saletry, by zdezynfekować 
powietrze. 
Na środku pokoju postawiono jeden stół, na którym umieszczono księgi. 
Odpowiadał za nie jeden ze strażników. Gdy wszystko było już gotowe, 
polecił wprowadzać kolejno uwięzione kobiety. Było ich ponad pięćdziesiąt. 
Ustawiono je pod ścianą, a lord Helford przyglądał się uważnie każdej 
z nich. Był przygotowany na to, że bardzo się zmieniła. Nie mógł jednak 
pogodzić się z tym, że żadna z wprowadzonych kobiet nie była jego żoną. 
Strażnik odczytywał kolejne nazwiska, kobiety występowały z szeregu, by 
wysłuchać stawianych im zarzutów. 
Ruark Helford znany był z twardego serca, ostrej dyscypliny i ugruntowanego 
przekonania o tym, co jest złem, a co dobrem, ale dla tych kobiet 
460 

odczuwał tylko litość. Spędziły tyle czasu we wstydzie i poniżeniu, cierpiąc 
z powodu popełnionych grzechów niedostatek pożywienia i wilgoć z powodu 
popełnionych grzechów. Odczuwał także wstyd, że podjął się tego zadania 
tylko dlatego, iż jego ukochana była jedną z nich. 
Ogarniała go panika. Nie było jej tu. Niech Bóg sprawi, żeby nie okazało 
się, że zmarła, zanim był w stanie jej pomóc. Zdenerwowany, przeczesywał 
palcami włosy. Wziął do ręki główny rejestr, przejrzał go i spytał: 
- Czy są tu jakieś kobiety, które nie zostały zapisane w tej księdze? 
Strażnik, odpowiedzialny za sprawdzanie ksiąg, stawiał krzyżyk przy 
nazwisku każdej kobiety, która występowała z szeregu. Zaznaczał również 
te, które zmarły. Przesunął palcem w dół, dostrzegając cztery nie odhaczone 
nazwiska. Pomiędzy nimi było nazwisko St. Catherine. 
- Bludwart! - zagrzmiał Helford, wypadając z pokoju. - Nie przysłałeś 
mi jeszcze czterech kobiet. 
NaczeJnik zacierał dłonie, otwierał i zamykał usta, nie mogąc znaleźć 
sensownej odpowiedzi. 
- Co to za pantomima? - krzyknął Ruark. 
- Wasza lordowska mość, to zatwardziałe kryminalistki - bełkotał 
Bludwart. - Trzymałem je w zamknięciu, ale one nawet pozabijały siebie 
nawzajem. Początkowo było ich sześć i dziecko, a zostały tylko cztery. 
Ruark zaniknął oczy w niemej modlitwie: "Dobry Boże, spraw, żeby ona 
nie była wśród zmarłych". Otworzył oczy i spojrzał na Bludwarta. 
- Każ je tu przyprowadzić - rozkazał. 
Stał w pokoju pełnym kobiet, gdy wprowadzono cztery nowe więźniarki. 
Serce zamarło mu, gdy zobaczył Summer. Jednak stłumił natychmiast narastającą 
furię, gdy spojrzał na wychudłe policzki. Ból przeszył mu pierś, 
gdy zrozumiał, że wolałaby umrzeć, niż pozwolić na to, by ją rozpoznał. 
Odchrząknął, by odzyskać władzę nad swym głosem. Potem rzeczowo 
wyjaśnił kobietom, po co je tu zgromadził. Gdy wspomniał o Ameryce, 
o wolności, ujrzał, jak w ich pustych oczach pojawia się iskierka nadziei. 
Spojrzał na Summer, potem na stojącą przy niej kobietę, nie zdradzając 
niczym, że ją rozpoznał. 
- Na mocy powierzonego mi urzędu zmieniam wszystkie wyroki na zsyłkę 
do Ameryki. Widmo śmierci stało nad wami już dość długo. Mocą prawa 
zostaniecie warunkowo uwolnione od kary, byście mogły stać się pożytecz- 
461 

nymi członkami społeczeństwa. 
Odwrócił się, nie mogąc znieść już jej widoku. Polecił podkomendnym, 
by dopilnowali przygotowania kobiet do podróży, by je nakarmili i wyposażyli 
w koce. Wciąż odwrócony, podniósł głos, by przekrzyczeć szepcące 
coraz głośniej kobiety. 
- Jutro was wykąpią, zdezynfekują i wydadzą wam czystą odzież; potem 
zostaniecie odprowadzone na pokład Neptuna. 
Gdy zobaczyła, jak znika za drzwiami, poczuła ulgę. Dzięki Bogu w jego 
oczach nie pojawił się nawet najmniejszy błysk, gdy koło niej przechodził. 
Nie zniosłaby jego litości i upokorzenia. Zdała sobie sprawę, że duma w niej 
nie umarła. Więzienie nie było w stanie jej zniszczyć, choć przez ostatnie 
miesiące była jak martwa, sądząc, że nic nie zostało z jej dumy. Jednak 
świadomość, że opuści to więzienie, pobudziła ją na nowo. Myśl o wyjeździe 
do Ameryki napełniła ją nieznośnym bólem. Nigdy już nie zobaczy Ryana, 
ale musi się z tym pogodzić, gdyż tak będzie lepiej dla niego. 
Coś popchnęło Ruarka do lochu, w którym cierpiała przez pół roku. Zabrał 
latarnie i zszedł do piwnicy. Na dole smród spotęgowany był do niewyobrażalnych 
granic. W kącie była sterta czegoś, co kiedyś było wiązką słomy, 
teraz przesiąkniętą krwią i odchodami. Cofnął się instynktownie na widok 
otwartego ścieku, wiadra na odchody, ale nade wszystko wstrząsnęła nim 
ciasnota pomieszczenia, w którym ją więziono. Lord Ruark Helford zsunął 
się po śliskiej ścianie i zaszlochał. 

Kapitan William Penn miał na pokładzie niemal setkę 
kobiet. Zajmowały ponad połowę ładowni, która została poprzedzielana 
drewnianymi ściankami na wąskie przegrody. Resztę miejsca zajęły zapasy 
wody i żywności niezbędne na miesięczną podróż. Kobiety nic były skute, 
jednak pozwalano im wychodzić na pokład tylko za dnia., potem musiały 
przebywać w mroku. 
Większość z nich nigdy nie była na morzu, które tak je przerażało, że 
wolały pozostawać pod pokładem, gdzie walczyły często z morską chorobą. 
Jednak gdyby dano im wybór pomiędzy pozostaniem w Anglii a podróżą 
do Ameryki, żadna chyba nie zdecydowałaby się pozostać. 
Summer spędzała na pokładzie każdą wolną chwilę. Siedziała cicho 
w kącie, me odzywając się do nikogo. Zwykłe oddychanie świeżym, morskim 
powietrzem wydawało jej się rajem. Zapach jodu, smak soli na ustach, trzask 
drewna i łoskot łańcucha kotwicy brzmiały w jej uszach jak muzyka. Nie 
nauczyła się jeszcze na nowo mówić, nie nauczyła się nawet myśleć, ale 
umiała wreszcie czuć. 
Gdy Neptun przepływał koło wyspy Scilly, doleciał do Summer zapach 
kwiatów niesiony wiatrem. Uświadomiła sobie ze zdumieniem, że to wiosna. 
Po dwóch dniach, gdy siedziała jak zwykle na pokładzie, usłyszała głosy. 
Dostrzeżono jakiś statek. Miał amerykańską flagę, więc kapitan Penn nie 
przejął się, gdy wziął kurs na Neptuna i zbliżył się do niego na odległość 
głosu. Przeraził się jednak, gdy lśniący, dobrze uzbrojony okręt wymierzył 
w niego swe armaty i rozkazał zatrzymać się. 
463 
49 

- Przygotować pokład do walki! Załogi dział na stanowiska! - rozkazał, 
ale wiedział, że już za późno. Bandera okrętu zwiodła go, a gdy Phantom 
zbliżył się, zobaczył śniade, uśmiechnięte twarze i dostrzegł z przerażeniem 
rząd armat zdolnych do przebicia najgrubszego pokładu. Zrozumiał., że to 
piraci. 
- Przygotować się do odparcia ataku - krzyknął głośno, ale z zaskoczeniem 
zobaczył, że ktoś pozdrawia go z pokładu Phantoma. 
- Kapitanie Penn - usłyszał głos pirata. - Nie chcę uszkodzić Neptuna 
i pozwolę panu spokojnie odpłynąć. 
- Czego chcesz? - spytał głosem pełnym powątpiewania. 
- Chcę zabrać z pokładu kobietę - odpowiedział pirat. 
- Odwożę te kobiety do Ameryki. Są pod moją opieką. 
- Tylko jedną kobietę, kapitanie Penn. Mogę ją nawet od pana kupić. 
Niech pan poda cenę. 
Penn spojrzał na działa wymierzone w jego statek i gotów był ustąpić. 
- Ty bezbożna świnio! Kobiet się nie kupuje! 
Czarny Jack Błyskawica ze sztyletem w dłoni przeskoczył przez burtę 
na pokład Neptuna. Na nogach miał długie skórzane buty, rozchełstana, 
rozpięta do pasa koszula wpuszczona była w obcisłe czarne spodnie. Nie 
ogolona twarz kontrastowała ostro z białym pasmem nad skronią. Skłonił 
się nisko przed Williamem Pennem. 
- Nigdy nie należy ufać ludziom pobożnym. Zawsze kryją się za swego 
Boga. Niewierzący zawsze stawia czoła sam. - Nie widząc reakcji, wyjaśnił 
swoje pobudki: - Na pokładzie tego statku jest moja kobieta. Przybyłem 
tu, żeby ją zabrać. 
- Jak nazywa się ta kobieta? - spytał Penn. 
Rory rozejrzał się po pokładzie, szukając Cat. 
- Ona sama się ujawni, kapitanie. 
Żadna kobieta nie ruszyła się, więc Penn odezwał się prowokacyjnie: 
- Najwyraźniej nie chce płynąć z tobą. 
Rory uśmiechnął się. 
- Niestety, kapitanie, w tej sprawie nie ma ona żadnego wyboru. 
Poszedł bez chwili wahania w kierunku ciemnowłosej szczupłej kobiet}'. 
Wziął ją za rękę. 
464 

- Cat - powiedział cicho. 
Poczuła, jakby przebudziła się z koszmaru. Lord Helford rozpoznał ją 
jednak. Wspólnie z Rorym opracowali plan jej ucieczki. Smagła, ożywiona 
twarz i zielone oczy nadawały mu wygląd sokoła. Był tak bezwstydnie 
arogancki, że żaden mężczyzna nie mógł się z nim równać. Wyciągnęła rękę 
ku jego dłoni, która zamknęła się wokół jej palców. Pomógł jej wstać, a potem 
wszystko zlało się w jeden obraz. Biegli lekko po pokładzie, a jego ramię, 
obejmujące ją wpół, dawało jej poczucie niebywałego bezpieczeństwa. 
Przeskoczyli na pokład Phantoma, który pod pełnymi żaglami szybko zaczął 
się oddalać. 
Wciąż ją obejmował, a ona przyglądała mu się z niedowierzaniem. 
W końcu z jej ust wydobyły się pierwsze od dawna słowa: 
- Powinieneś pozwolić mi odpłynąć. 
Zielone oczy wpatrywały się głęboko w jej źrenice, a potem uśmiechnęły 
się do niej. 
- Nigdy nie pozwolę ci odejść. Jako kapitan tego okrętu rozkazuję ci udać 
się pod pokład i wyspać się. Przez tydzień nie będziesz robiła nic innego, 
jak spała i jadła. - Potem dodał słowa, które ją uspokoiły: - Nikt nie będzie 
cię niepokoił. 
Nie patrząc za siebie, zeszła na dół do kajuty, którą dobrze pamiętała. 
Ale nie było już w niej zasłon z czerwonego jedwabiu, rozwiewających się 
na wietrze. Zastąpione zostały białymi, tak jak białe prześcieradło napięte 
na szerokim łóżku. 
Przez trzy doby spała jak zabita. Czwartego dnia zaczęła budzić się na 
posiłki, piątego dnia zaznała kolejnej przyjemności: wykąpała się.. 
Szóstego dnia wyszła na pokład i zobaczyła, że stoją na kotwicy przy 
zalanym słońcem przylądku wyspy Scilly. Rory nie zbliżył się do niej, 
pozwalając jej zrobić pierwszy krok. 
- Słońce i morskie powietrze uleczy cię. Już teraz masz rumieniec na 
policzkach. 
Zeszła na brzeg. Brodziła godzinami po ciepłym piasku, robiła wycieczki 
w głąb lądu. Zbierała muszle, patrzyła, jak małe kraby przemykają między 
palcami jej bosych stóp. Słuchała z rozkoszą gruchania i krzyków morskich 
ptaków. 
W końcu zaczęła też myśleć. Początkowo było to bolesne, dopóki się 
465 

do tego nie przyzwyczaiła. Myśl, której nie mogła się pozbyć, unosiła kąciki 
jej ust w smutnym uśmiechu. Los wybrał za nią i wybrał Rory'ego. Wkrótce 
pójdzie do niego i pójdzie chętnie. Ocalił jej życie i zawdzięcza mu wszystko. 
Któregoś ciepłego popołudnia poczuła się dość silna, żeby popływać, 
Rory obserwował ją z niepokojem, ale kiedy wróciła na pokład i zaczęła 
suszyć ciemne włosy, uśmiechnął się do niej i powiedział: 
- Najwyższy czas, żebyś wróciła do Helford Hall. 
Cofnęła się. 
- Nie! - powiedziała ostrym tonem. - Nie chcę go widzieć. 
- Musisz. Zawarliśmy układ. Ja miałem cię uratować, a on zabrać potem 
do domu. 
- Nie! - krzyknęła znów, czując narastającą panikę. - Dlaczego mnie do 
tego zmuszasz? - domagała się wyjaśnień. 
- Cat, kiedy spojrzysz prawdzie w oczy? Kochasz jego i tylko jego. 
Zaskoczona, patrzyła na Rory'ego w milczeniu. 
Pierwszy opuścił wzrok. 
- Wiesz, w której kajucie mieszkam. Gdy będziesz gotowa, by sprostać 
prawdzie, wiesz, gdzie mnie szukać. 
Usiadła, podciągnęła kolana pod brodę i oparła na nich głowę. Patrzyła, 
jak zachodzi słońce. Gdy ściemniło się, wstała. Jaki miało sens udawać? 
I tak wszyscy o tym wiedzieli. 
Zawinęła się w białą szatę Rory'ego i zeszła do jego kajuty. Otworzyła 
drzwi i aż dech jej zaparło. 
- Ruark! 
Skończył się właśnie golić i wcierał we włosy jakąś czarną substancję. 
- Gdzie Rory? - dopytywała. 
- Nie ma Rory'ego - odpowiedział spokojnie, - Jestem tylko ja, Ruark 
Rory Helford. 
Patrzyła na niego z niedowierzaniem. To niemożliwe. Był niewątpliwie 
wyższy i mocniej zbudowany niż Rory i trzymał głowę z większą godnością. 
Ruark miał we krwi jakieś ciemne dziedzictwo, dziedzictwo gwałtowności 
i niepokoju, tak charakterystyczne dla mieszkańców Kornwalii, które nie 
dotknęło jednak młodzieńczego, beztroskiego Rory'ego. W oczach lorda 
Ruarka Helforda kipiała pasja. Jednak natychmiast zrozumiała, że mówi 
prawdę. W końcu przejrzała na oczy i zdziwiła się, jak mogła nie dostrzec 
466 

tego wcześniej. Uniosła dłoń do gardła. 
- Czy wie o tym ktoś prócz twojej załogi? - spytała szeptem. 
- Król. To był pomysł Karola, by stworzyć dwie osoby. Za każdym razem, 
gdy chce ożywić Czarnego Jacka Błyskawicę, mówię mu, że Rory nie żyje, 
na co on uśmiecha się z wdziękiem i odpowiada mi: "Jakieś tam plotki 
rozpuszczane przez tego łotra z nie znanych nam powodów. Jestem tego 
pewien". 
Niemal się uśmiechnęła. Wyciągnął do niej rękę. 
- Lady Helford... Summer. Czy mogę cię zabrać do domu? 
Powoli podeszła do niego i podała mu w końcu dłoń. 
- Będę potrzebowała czasu, żeby się przyzwyczaić. - Cofnęła nieśmiało 
dłoń. - Nic mogę sobie jeszcze z tym poradzić. 
Chciał zapewnić ją, że przez całe życie będzie ją kochał, że w końcu ją 
o tym przekona lub umrze nie ustając w wysiłkach, ale wiedział, że nie jest 
jeszcze gotowa słuchać gorących słów miłości. 
Gdy Phantom stanął na kotwicy w zacisznej zatoczce rzeki Helford, było 
już późne popołudnie. Summer drżała nieopanowanie na myśl o spotkaniu 
z Ryanem. Wiedziała, że jej nie pamięta, ale to nie miało znaczenia. Byleby 
tylko był zdrowy i szczęśliwy. Włożyła jasnoróżową jedwabną suknię, którą 
zostawiła na pokładzie Phantoma po podróży do Hagi, gdzie kupiła sobie 
tyle przepięknych strojów. Wciąż jednak broniła się przed spojrzeniem 
w lustro. Nie potrzebowała przypomnienia, że suknie wiszą na niej, a włosy 
mają niemodną długość, 
Ruark zszedł po nią do kajuty, by zaprowadzić ją do domu. Przez czoło 
przebiegła mu drobna zmarszczka, gdy zobaczył, że trzeci raz w krótkim 
odstępie czasu myje ręce. Wciąż jeszcze między nimi panowała obcość. 
Nawet ze sobą nie rozmawiali. Wymieniali co prawda uprzejme zwroty przy 
okazji każdego spotkania, ale nie rozmawiali, nie nawiązali kontaktu. Cóż, 
on będzie musiał być stroną, która przejmie inicjatywę. Może gdy odzyska 
dziecko, powrót do normalnego życia nastąpi szybko. 
Czuła, jak jego silne ramię podtrzymuje ją, gdy wchodzili przez próg 
Halford Hall. Była mu za to wdzięczna, gdyż kolana drżały pod nią od chwili, 
gdy opuścili okręt. Cały hol był wypełniony kremowymi różami, a na środku 
stała pani Bishop, trzymając na ręku małą, żwawą replikę Ruarka Helforda. 
467 

Nie był już niemowlęciem, był rocznym brzdącem z główką obsypaną czarnymi 
jedwabistymi loczkami i z roześmianą buzią. 
Poczuła nagły skurcz bólu, który dławił ją tak, że nie była w stanie 
wykrztusić słowa; Pani Bishop starała się nie przyglądać jej zbyt natrętnie. 
Była pewna, że przeszła przez jakąś chorobę, gdyż wyglądała tak krucho, 
że silniejszy podmuch wiatru mógłby ją zwalić z nóg. Pomimo to podała 
jej syna. Summer pokręciła głową i cofnęła ręce, by skryć przypalony kciuk. 
Powiedziała cicho: 
- Pani Bishop, tak świetnie się pani nim opiekowała. Dziękuję pani z głębi 
serca. 
Podszedł do niej Burke. Chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy, a potem 
on zmrużył leciutko prawe oko, dając jej do zrozumienia, że wszystko się 
dobrze ułoży. Ujął ją pod rękę. 
- Niech pani pójdzie teraz do sypialni i powie mi, czy wszystko zostało 
przygotowane tak, jakby pani sobie tego życzyła. 
Była mu wdzięczna, że nie zgromadził na jej powitanie całej służby, 
i zdała sobie sprawę, że życzliwość tego człowieka ma dla niej większą wagę 
niż względy króla. 
Ruark wziął syna z ramion pani Bishop i posadził sobie na ramieniu. 
Pogalopowali razem przez hol, do ogrodu. Gdy dotarli do fontanny, Ruark 
postawił synka na ziemi i przyglądał mu się z zachwytem, jak sięga do wody, 
by złowić pluskającą rybkę. 
- Ryan, chłopie, mamy poważne zadanie do zrealizowania. Musimy 
przebić się przez tę ochronną skorupę, którą sobie zbudowała. - Zatrzymał 
przez chwilę dłoń na główce małego, głaszcząc po włosach tak podobnych 
do włosów Summer. - Udało ci się podbić moje serce, mam nadzieję, że 
uda ci się to samo z matką. 
Ryan prysnął na Ruarka wodą, zaśmiewając się głośno. 
-Ty łobuziaku! 
- Buziak, buziak - usiłował naśladować Ryan. 
- Szybko się uczysz - roześmiał się Ruark, patrząc, jak Ryan gramoli się 
przez krawędź fontanny i wpada do wody. 
Pani Bishop była oburzona, gdy wrócili do domu. Robiła Ruarkowi 
wymówki, że zmoczył dziecko. 
- Przecież i tak zamierzała go pani wykąpać? 
468 

- To prawda... - odpowiedziała niepewnie pani Bishop. 
- Więc w czym problem? - zapytał z tą nieznośną męską logiką. Po chwili 
powiedział do niej: - Bish, gdy już wykąpie pani małego i zje kolację, pojedzie 
pani na noc do Roseland. Dam pani list do Spencera. Wróci pani jutro wraz 
z nim. 
- Ależ Ryan może mnie potrzebować - zaprotestowała. 
- Jest tu przecież jego matka. To jej potrzebuje, a jeszcze bardziej ona 
potrzebuje jego. 

50 
Podniósł do ust jej drobnądłoń i ucałował okaleczony 
palec. Przytulił ją i trzymał w ramionach, aż ucichnie jej łkanie. Leżała 
w jego ramionach jak kiedyś, w szczęśliwych początkach ich małżeństwa. 
Ujął jej twarz i zmusił ją, by spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich 
współczucie i miłość. 
- Taka jestem zmęczona - poskarżyła się cicho. 
Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Delikatnie ją rozebrał i przykrył, 
szepcąc uspokajająco: 
- Śpij teraz. Bardzo cię kocham, najmilsza. 
Po raz pierwszy, odkąd zaczęli się tak kłócić, poczuła się przy nim 
całkiem bezpieczna. Obudziła się w środku nocy, przeczuwając, że dzieje 
się coś niedobrego. Ruark stał nago, trzymając w ramionach płaczącego 
Ryana. 
- On chyba nigdy nie przestanie płakać - odezwał się bezradnie. 
- A gdzie jest pani Bishop? 
- Odesłałem ją wieczorem do Roseland. Myślałem, że sobie jakoś bez 
niej poradzimy. Podgrzałem mu nawet nieco mleka, ale ten drań zrzucił 
butelkę na podłogę. 
Ogarnęła ją panika. Po chwili jednak uśmiechnęła się i wyciągnęła do 
nich ramiona. Jednym susem pokonał dzielącą ich odległość i podał jej 
zapłakane dziecko. Przytuliła je do piersi i zaczęła kołysać, szepcąc do niego 
jakieś słowa, które najwyraźniej przypadły Ryanowi do gustu, bo przylgnął 
do niej mocno. Nie był już obdarzonym własną wolą chłopakiem, ale znów 
» 471 

maleństwem, które pragnęło, by przytulała je, ukoiła jego smutki i ukołysała 
do snu. 
Leżał uśpiony między nimi. Ich palce splotły się nad jego główką. Leżeli 
tak przez długie nocne godziny, szepcąc słowa miłości., wymieniając tysiączne 
pocałunki. Trzy serca biły blisko siebie, złączone już na zawsze. Ruark modlił 
się: "Dobry Boże, niczego więcej nie pragnę. Niech ta chwila nigdy się nie 
skończy". Rano przyjechał Spencer. Nie mogła się napatrzeć, jak bardzo się 
zmienił. Zniknął chłopiec, a jego miejsce zajął mężczyzna. 
- Sprzedałem mu Roseland - wyjaśnił Ruark. - Tobie starczy zajęć tu, 
w Helford Hall. 
Spider uśmiechnął się do nich. 
- Sprzedał mi majątek za symboliczną kwotę, dzięki czemu zyski z podróży 
na Madagaskar wystarczyły mi na zakup własnego statku. 
- Nie masz więc do niego żalu za tę podróż? - spytała. 
- Oczywiście, że mam. Ominęła mnie wojna. 
Uśmiechnęła się, rozumiejąc wreszcie jego pobudki. 
- Ruark chciał zapewnić ci bezpieczeństwo. 
Spider spojrzał na nią z powagą. 
- Muszę ci coś powiedzieć, czy ci się to będzie podobało czy nie. Mam 
nadzieję, że zaniechasz wreszcie tego bezsensownego życia w Londynie. 
Jesteś chuda jak szczapa i nie wydaje się, że kiedykolwiek starałaś się być 
dobrą żoną czy matką. - Spojrzał na Ruarka. - Gdyby była moją żoną, nic 
oparłbym się pokusie, by ją porządnie klepnąć w tyłek. Wiesz, że jeśli 
popuścisz jej nieco cugli, natychmiast wejdzie ci na głowę. 
Ruark nie zdołał ukryć uśmiechu. 
-A sądzisz, że mnie jest łatwo trzymać ręce z dala od jej pupy? 
Spojrzała na niego i poczuła, jak krew pulsuje w jej skroniach. 
Spider został na obiedzie. Summer pozwoliła, by Ryan usiadł z nimi przy 
stole. Zauważyła, że jej brat i syn zdołali się już zaprzyjaźnić. Poczuła się 
tak szczęśliwa, że z trudem powstrzymywała łzy. 
Po obiedzie Ruark rozpiął hamak w oddalonej części ogrodu. Położyła 
się posłusznie, a on usiadł przy niej. Wyciągnęła dłoń i pogłaskała gładko 
ogolony policzek. 
- Jak mogłam nie odgadnąć, że ty i Rory to ta sama osoba? - zastanawiała 
472 

się, przywołując w pamięci widok nie ogolonej twarzy Rory'ego i białą smugę 
w jego włosach. - Po co mnie tak zwodziłeś? 
- Nie umiałem przełamać wrogości między nami. Tamtej nocy powiedziałem 
ci tyle okrutnych słów, których niemal natychmiast pożałowałem. 
Ale było już za późno. Za każdym razem, gdy spotykaliśmy się, walczyliśmy 
ze sobą, jak wściekłe psy. Wobec Rory'ego byłaś bardziej uległa. Przy 
nim byłaś sobą, nie musiałaś uciekać się do kłamstw, podstępów. Byłem 
pewien, że nie oddasz się Ruarkowi, musiałem więc uwieść cię jako Rory. 
- Czy wiesz, jak czułam się winna? - Przyglądała mu się przez chwalę, 
potem opuściła wzrok. - Mało nie umarłam, gdy zorientowałam się, że jestem 
w ciąży i nie wiem, który z was jest ojcem. 
Spojrzał na nią przenikliwie. 
- Przyznałaś się do tego Rory'emu, ale nie mruknęłaś nawet słowa mężowi 
- zauważył z pewnym zadowoleniem w głosie. 
- O Boże! - szepnęła. - Nie śmiałam ci się do tego przyznać. 
- Czy aż tak się mnie bałaś? 
Podniosła na niego wzrok. 
- Tak... Trochę. Może nawet więcej niż trochę. 
Pochylił się nad nią i pocałował leciutko. 
-Ale teraz się chyba już mnie nie boisz? 
- Nie... No może jeszcze troszeczkę - przyznała. 
Uniósł jej dłoń do ust i ucałował. Przesunęła ją wyżej, ku jego skroni, 
dotykając miejsca, w którym była blizna. Nie mogła zrozumieć, dlaczego 
nie zauważyła jej od początku. Może jednak podświadomie czuła, że Ruark 
i Rory to ten sam człowiek. Nigdy nie uzyska odpowiedzi na to pytanie. 
- Więc to ty wjechałeś konno w nurt rzeki, by uratować ojca? 
- Mieliśmy diablo podobne charaktery. Niestety odszedł, zanim udało 
mi się zasypać dzielącą nas przepaść - stwierdził z żalem. - Tak mi przykro, 
że wzbudziłem w tobie lęk, że powiedziałem tyle okrutnych słów. 
- Czy doprowadziłeś do unieważnienia naszego małżeństwa? - spytała 
wprost. 
Uśmiechnął się. 
- Oczywiście, nie zrobiłem tego. Jesteś przecież moją jedyną miłością. 
Wiesz już chyba, że głośniej szczekam, niż kąsam. 
473 

- Mhm... - mruknęła prowokacyjnie. - Już dawno nikt mnie nie ukąsił. 
Pomimo narzuconego sobie opanowania nie był w stanie powstrzymać 
ognia narastającego w jego żyłach. Sądził, że Summer nie pragnie jeszcze 
fizycznego zbliżenia, dlatego tłumił pożądanie. 
- Pewnego dnia pokażę ci, jak można się kochać w hamaku. To wymaga 
prawdziwego kunsztu. 
Spojrzała na niego prowokująco. 
- A dzisiejszy dzień, się do tego nie nadaje? - kusiła. 
Roześmiał się nieco chrapliwie kładąc dłoń na jej szczupłej talii. 
- Mała poganka! - szepnął. 
Bez trudu mógł objąć ją dłońmi, co uprzytomniło mu, jak jest krucha. 
Powoli rozpiął jej suknię, która z szelestem opadła na zieloną trawę. W ślad 
za nią pofrunęły pantofle, pończochy. Włosy nieco już odrosły, ale nie mógł 
zapomnieć, jakie były długie, jak kusząco przysłaniały jej nagie piersi. 
- Nie ruszaj się stąd - poprosił. 
Odszedł, a po chwili wrócił, trzymając w ręku róże. Obsypał jej ciało 
kremowymi kwiatami, umieszczając jeden, purpurowy, u zbiegu jej ud. Ten 
gest sprawił, że nagle poczuła się znów piękna, i za ten gest pokochała go 
jeszcze bardziej. Topniała pod jego miłosnym spojrzeniem. 
- Ten ogród wydaje mi się piękniejszy niż raj - szepnęła. 
-A ty jesteś stokroć piękniejsza od Ewy. A jak nazywała się nimfa, którą 
uważano za matkę Ewy? Lilith, prawda? To była prawdziwa poganka. 
Rozebrał się szybko i położył przy niej na hamaku. Stale pamiętał, by 
nie działać zbyt pośpiesznie. W pewnej chwili jednak pękły narzucone sobie 
nakazy. Gdy dotknął jej ciała, nic już nie było w stanie go powstrzymać. 
Pieścił lekko jej szyję, błądził palcami po delikatnych zagłębieniach jej 
ciała. 
- Czysty jedwab - mruczał. - Jesteś zachwycająca, upajasz mnie. 
Wdychał głęboko zapach jej ciała. Leżeli pod kwitnącym migdałowcem 
na chybotliwym hamaku. Te powolne ruchy przyprawiały go niemal o torturę, 
gdyż przy każdym przechyle jej pośladki ocierały się delikatnie o jego 
nabrzmiałą męskość. Podniecała go niemal do szaleństwa. 
Przyłożył do ust jej dłoń i całował leciutko opuszki palców. 
- Uwielbiam cię dotykać, pieścić. Zachwyca mnie to, że i ty tego 
pragniesz. 
474 

Przesunął dłoń Summer w kierunku purpurowej róży i wsunął czubki 
jej palców głęboko między uda. A potem włożył je do swych ust i ssał słodycz 
jej soków. 
-Ach, Ru. To, co mi robisz, sprawia, że czuję się jak grzesznica. 
- Mam nadzieję - mruknął, powtarzając pieszczotę. 
Po chwili położyła dłoń na jego członku i cały świat zawirował. Jej palce 
miały delikatność skrzydeł motyla, muskającego krawędź kwiatu. 
- Tak bardzo brakowało mi poranków, gdy budziłem się nagi u twego 
boku - westchnął. 
Odwróciła się do niego twarzą i przytuliła się do jego muskularnego ciała. 
Tak dawno się z nim nie kochała. Odczuwała mieszaninę wstydu i gorącego 
pożądania. 
Przesuwał się delikatnie w dół i w górę wzdłuż jej warg, rozprowadzając 
wilgoć po skręconych włoskach. Czubek jego prącia, jakby z czerwonego 
aksamitu, wszedł w nią, aż zaczęła krzyczeć z rozkoszy. 
Jego twarda lanca poruszała się w niej tak delikatnie, jak nigdy przedtem. 
Wyprężyła się ku niemu, podając mu swe usta, by mógł wziąć je w posiadanie. 
Jego pocałunki były tak samo delikatne, jakby chciał nimi wyrazić 
całą swoją miłość. 
Poczuła nieopisaną rozkosz i rozwarła szeroko uda. On jednak wciąż 
obawiał się swej gwałtowności, bał się, że sprawi jej ból. Kilka razy myślała, 
że straci panowanie nad sobą, ale za każdym razem żelazna wola pozwalała 
mu utrzymać w ryzach narastające pożądanie. Zawsze pragnął, by nie kryła 
przed nim swych odczuć i pragnień. Teraz też, z jej tłumionych krzyków 
i jęków zrozumiał, że domaga się spełniania. 
Niemal oszalała z rozkoszy. Wiedziała, że przygląda się jej, jakby nie 
chciał utracić ani jednego drgnienia jej twarzy. Pszczoły brzęczały w otaczających 
ich kwiatach, a erotyczny rytm bujającego się hamaka doprowadził 
ich do stanu na nowo odkrywanej rozkoszy. W końcu przylgnęła do niego 
całym ciałem, a nektar ich miłości spłynął gorącymi kroplami. 
Dni płynęły im szczęśliwie, jak nigdy przedtem. Gdy nie byli sami, 
pozostawały im tylko spojrzenia. Czasem nie potrafili oprzeć się chęci, by 
dotknąć się lekko. Zawsze jednak był tak delikatny, że aż odczuwała ból. 
Wieczorem, zanim Ryan szedł spać, kładli się razem na kanapie, rozkoszując 
się wzajemną bliskością. 
475 

Czasem baraszkowali na podłodze lub kładli się w szerokim łóżku. Był 
tak samo czuły dla Ryana, jak dla niej., a w jej sercu rosło poczucie szczęścia 
i miłości. 
Tego wieczoru Summer leżała na kanapie i patrzyła, jak Ryan bawi się 
jej klejnotami. Ruark usiadł za nią tak, by mogła się o niego oprzeć. Odsunął 
jej włosy z karku i delikatnie go pocałował. Spojrzał na Ryana. 
- Lubi rubiny tak samo jak jego matka. 
Summer roześmiała się. 
- Klejnoty nie są już dla mnie tak ważne jak kiedyś. 
- Mhm... To niedobrze - mruknął, przytulając usta do jej karku. - Mam 
brylantową kolię, która już tak długo czeka na ciebie. 
Spojrzała na niego przez ramię, 
- Może ją przyjmę, jeśli mnie czymś przekupisz. 
Zaczął ją pieścić, szepcąc jednocześnie do ucha: 
- Może byśmy tak położyli już Ryana do łóżka? 
Dziecko podniosło protest, więc dla świętego spokoju zostawili mu 
klejnoty, budząc tym zgorszenie pani Bishop. Stało się ono jeszcze większe, 
gdy zobaczyła, jak lord Helford niesie swą młodą żonę na rękach do sypialni. 
Cóż, nie byli razem tak długo, nic dziwnego, że nie mogą się sobą nasycić. 
Ona jednak wiedziała, że przyjdzie taki dzień, gdy jego charakter weźmie 
górę i pokłócą się, potem znowu, aż przyjdzie to najgwałtowniejsze starcie, 
po którym ona ucieknie, a on będzie ją ścigał. Potem znów weźmie ją 
w złości, potem nastąpią przeprosiny i nowy miesiąc miodowy. Ciche, spokojne 
życie nie było w stylu Helfordów. 
W sypialni pokazał jej kolię, kusząc, by oddała mu się w zamian za 
klejnoty. 
- Ależ byłby to grzech - zaprotestowała z miną świętoszki. 
-A czy nie uczyli cię, że diabeł ubiera zło w piękne kształty, by przekupić 
cnotę? 
Spojrzała na niego spod wpółprzymkniętych powiek. Ten mężczyzna 
potrafił grzeszyć w wielkim stylu i potrafił ją nauczyć tego samego. 
- Chyba jednak dam się przekupić - stwierdziła, wyciągając dłoń. 
- Mhm... Może ci ją włożę, ale najpierw musisz być całkiem naga. 
- To nieuczciwe. Jeśli ja mam się rozebrać, to i ty również. 
476 

Uśmiechnął się szeroko. W jednej chwili stanął przed nią nagi. Jego 
członek, uwolniony z obcisłych spodni, wystrzelił w górę. Ruark przytulił 
ją mocno, patrząc głęboko w oczy. Jednym ruchem zsunął z niej suknię 
i zapiął na szyi brylantową kolię. Potem przylgnął wargami do jej ust. 
- Męczy mnie to, że starasz się być tak bardzo delikatny, Ru - szepnęła 
w końcu. 
Odsunął się nieco i wpił w nią wzrok. Jego oczy pociemniały z pożądania, 
gdy zrozumiał wreszcie sens jej słów. 
Rozchyliła wargi. 
- Umrę chyba, jeśli mnie nie weźmiesz. Weź mnie, zaraz! 
Jej język działał na niego jak afrodyzjak. Wydawała się zbyt krucha, 
zarówno jej ciało, jak i dusza, by kochać się z nią dziko, ale to ona sama 
tego pragnęła. A on nade wszystko chciał spełnić wszystkie jej pragnienia. 
Postawił ją przodem do lustra, by mogła obserwować ich połączone ciała. 
- Patrz, jak piękne są twoje piersi w blasku diamentów. 
- Mhm... - westchnęła, celowo przesuwając pupą po jego twardym członku. 
Uśmiechnęła się, słysząc, jak głęboko odetchnął. Potem otworzyła szeroko 
oczy, patrząc, jak jego dłoń przesuwa się w kierunku jej wzgórka. Wstrzymując 
oddech w piersi, patrzyła, jak jego dłoń, zdolna do przemocy, delikatnie 
pieści jej najdelikatniejsze zakątki. I wtedy zrozumiała to, czego kobiety uczą 
się latami, że mężczyzna nic może być w pełni atrakcyjny dla kobiety, jeśli 
nie jest choć odrobinę niebezpieczny. 
Ruark lekko uciskał jej wzgórek, masując ją rytmicznymi ruchami. Była 
już bliska orgazmu, ale on okazał się znów doskonałym kochankiem. Cofnął 
palce, a po chwili znów zaczął powolne ruchy. Wiedział, że te pieszczoty 
to najpiękniejszy wstęp do miłości, a on chciał, by poznała wszystkie jej 
odmiany. 
Początkowo na jej policzkach wykwitał rumieniec wstydu na widok tych 
intymnych pieszczot, ale wkrótce nie była już zdolna do myślenia. Mogła 
już tylko czuć jego męskość i wchłonąć ją aż do końca. Za każdym razem, 
gdy wysuwał się z niej, odczuwała bolesną stratę. Wchodził w nią raz po 
raz, zatapiając do końca w jej ciepłym wnętrzu. Jego język wypełniał jej 
chętne usta. 
Gdy już nie mogła znieść dłużej tych krótkich rozstań, przylgnęła do niego 
477 

mocno, by już jej nie opuścił. Jej ciało zaciskało się na nim w silnych 
spazmach. Ssała także jego język, nie dopuszczając, by opuścił jej spragnione 
usta. Uniósł ją, oparł o lustro i wszedł w nią gwałtownie. Ten ruch sprawił, 
że sznur brylantów rozerwał się, a kamienie posypały się po ich nagich 
ciałach. 
- Obsypię cię klejnotami, będziesz miała je wszystkie: szmaragdy, rubiny 
- szeptał w podnieceniu. 
- Nie chcę klejnotów, Ru - szeptała gorąco. 
- Czego pragniesz? - W tej chwili gotów był dać jej cały świat. 
- Daj mi drugie dziecko. 
Wstał i zaniósł ją do łóżka. Położył ją i rozsunął jej uda. 
Pragnęli, by ta noc nie miała końca. 
Po wielu godzinach, gdy ukojeni odpoczywali w ogromnym łożu, spytał 
ją: 
- Nie będziesz tęskniła za Londynem? 
- Oczywiście, że tak. Możemy jednak raz do roku pojechać tam, bym 
zrobiła jakieś zakupy, obejrzała najnowsze przedstawienia, no i poflirtowała 
nieco z Jego Wysokością. 
-A propos. Na dworze miał ostatnio miejsce okropny skandal. Karol 
przyłapał tę cnotliwą Frances Stewart w łóżku z księciem Richmond, więc 
biedak musi się z nią żenić. 
- Domyślałam się tego. Widziałam pewnej nocy, jak prowadził ją do 
swego pokoju. 
- I nic mi nie powiedziałaś? - wyrzucał jej. 
- Nie mogłam przecież zdradzić innej kobiety. W końcu ja też miałam 
wtedy romans z tym piratem. Małżeństwo Frances uszczęśliwi zapewne 
Barbarę Castlemaine. 
- Wprost przeciwnie - roześmiał się. - Związek z księciem Richmond 
daje Frances tytuł księżnej, a Barbara jest tylko hrabiną. Zamęczy teraz króla, 
by nadał jej tytuł księżnej Portsmouth. Żeby chwilowo zatkać jej usta, 
podarował jej Barkshire House. 
Summer przeciągnęła się jak kot i przesunęła bosą stopą po łydce Ruarka. 
Swej pozycji nie oddałaby za nic w świecie. Oparła się o niego i przesunęła 
palcem po jego szczęce. 
- Możesz się dziś nie golić? Nie farbuj też tego białego pasma we 
478 

włosach. 
- Widzę, że masz dziś chęć kochać się z Rorym. 
- W końcu nie każda kobieta ma tyle szczęścia, że ma dwóch mężczyzn 
jednocześnie. Zawsze mówiłeś, że różnorodność dodaje pikanterii. 
Był uszczczęśliwiony, że zapomina powoli o minionych udrękach, że 
są w sobie zakochani bardziej, niż kiedykolwiek przedtem. Spojrzał jej 
w oczy. 
- Czy wybaczysz mi kiedyś wszystko zło, na które cię naraziłem? 
- Wybaczyć ci? WTybaczyć! Do diabła! Nigdy ci nie wybaczę tych ostryg 
w szampanie, którymi mnie nafaszerowałeś na swym pirackim okręcie - 
krzyknęła i chwyciła go za włosy. 
Przyciągnął ją do siebie. Jego pocałunki sprawiły, że zapomniała o całym 
świecie. On był jej opoką, w jego ramionach pozostanie szczęśliwa i już 
zawsze bezpieczna. 
KONIEC