Kathleen E. Woodiwiss
Kwiat i płomień
Z angielskiego przełożyła
Iwona Chamska
      


Kiedyś rozgorze ten płomień,
co wszystko wokół niszczy,
i nagie zostawi wzgórze.
Lecz z pierwszym oddechem wiosny
nieśmiały kwiat znów wyłoni
swą piękną twarz pośród zgliszczy.
Olśniewającą urodą urąga on płomieniom,
by je na zawsze okiełznać.


1
      23 CZERWCA 1799
      Gdzieś w szerokim świecie czas z pewnością przelatywał niby na skrzydłach, ale na 
angielskiej prowincji jakby z trudem stąpał przez wrzosowiska na pokaleczonych stopach. 
Wszystko toczyło się tu powoli i boleśnie.
      Gorące, duszne powietrze trwało w bezruchu. Nad drogą wisiał kurz, przypominając o 
przejeżdżającym kilka godzin wcześniej powozie. Pod gęstą mgłą, podnoszącą się znad 
pobliskich moczarów, przycupnęła niewielka farma. Stojąca wśród strzelistych cisów pokryta 
strzechą chata z otwartymi okiennicami i uchylonymi drzwiami zdawała się przyglądać 
czemuś osłupiała, jakby ktoś z niej zażartował. Niedaleko chyliła się ku ziemi dawno nie 
reperowana stodoła z nie ociosanych bali, a tuż za nią walczył o przetrwanie w bagnistej 
glebie wąski pasek pszenicy.
      W domu Heather leniwie obracała w dłoniach ziemniaki, skrobiąc je raczej niż 
obierając tępym nożem. Mieszkała w tej chacie już od dwóch lat, ale najchętniej wymazałaby 
te lata z życia. Nie mogła już prawie przypomnieć sobie tych szczęśliwych dni, zanim ją tu 
przywieziono, czasu dorastania, kiedy jej ojciec, Richard, jeszcze żył. Mieszkała z nim w 
wygodnym domu w Londynie, nosiła modne stroje i miała co jeść. Tak, wtedy było jej lepiej. 
Nawet te noce, kiedy ojciec zostawiał ją samą ze służbą, nie wydawały się już tak straszne. 
Rozumiała teraz jego samotność, żal i tęsknotę za dawno zmarłą małżonką, piękną irlandzką 
dziewczyną, w której się zakochał, którą poślubił, a potem stracił przy narodzinach ich 
jedynego dziecka. Rozumiała teraz pociąg ojca do hazardu, chociaż to właśnie ta okrutna 
rozrywka pozbawiła go życia, a Heather domu i poczucia bezpieczeństwa, pozostawiając ją 
na łasce jedynych krewnych: tchórzliwego wuja i swarliwej ciotki.
      Dziewczyna otarła czoło i pomyślała o ciotce Fanny po-legującej w izbie obok. 
Niełatwo było z nią żyć. Nic jej nie mogło zadowolić. Nikogo nie lubiła. Matkę Heather, żonę 
swego szwagra, uważała za gorszą. Wywodziła się wszak z tych okropnych buntowników, 
Irlandczyków. Tak samo myślała o jej córce. Nie było dnia, by „prawdziwa" Angielka nie 
przypomniała Heather, że jest w połowie irlandzkiej krwi. Nienawiść tak zmąciła rozum 
Fanny, że zaczęła wierzyć, iż dziewczyna jest czarownicą. Może sprawiła to zazdrość, bo 
Fanny Simmons nigdy nie była piękna, podczas gdy Heather odznaczała się niezwykłą urodą i 
wdziękiem. Ową urodę odziedziczyła po matce.
      Domy gry zażądały spłaty długów Richarda, zabierając prawie wszystko, co posiadał. 
Po śmierci szwagra Fanny pośpieszyła do Londynu. Z tytułu pokrewieństwa zagarnęła 
niewielki majątek, jaki jeszcze pozostał osieroconej bratanicy męża. Zanim ktokolwiek się 
temu sprzeciwił, sprzedała resztę dóbr po Richardzie i schowała pieniądze do swojej 
sakiewki. Heather pozostała tylko jedna różowa suknia, której ciotka i tak zabraniała jej nosić.
      Dziewczyna wyprostowała obolałe plecy i westchnęła.
      - Heather Simmons!
      Słowa dochodziły z sąsiedniej izby. Dało się też słyszeć skrzypienie łóżka, z którego 
podnosiła się ciotka.
      - Ty obiboku, przestań bujać w obłokach i zabieraj się do roboty. Myślisz, że to 
wszystko samo się zrobi, a ty będziesz się lenić? W tej szkole dla panienek, do której cię 
wysłali, nie nauczyli cię niczego pożytecznego, nic poza czytaniem i jakimiś dyrdymałami!
      Potężna kobieta człapała po brudnej podłodze do kuchni, gdzie Heather próbowała 
myśleć o czymś innym.
      - Widzisz, co ci to dało? Teraz muszą cię utrzymywać krewni. Twój ojciec był głupi, 
właśnie tak, głupi. Przepuścił pieniądze. Myślał tylko o sobie. A to wszystko przez tę 
latawicę, co się z nią ożenił, tę irlandzką dziewkę. - Ostatnie słowa wyrzuciła z siebie jak 
najgorsze przekleństwo. - Żeśmy próbowali mu powiedzieć, żeby się z nią nie żenił, ale nie 
słuchał. Musiał sobie wziąć tę Brennę!
      Heather słyszała te złe słowa tyle razy, że znała je już na pamięć. Nie zmąciły zresztą 
jej wspomnień o ojcu.
      -	Był dobrym ojcem - odparła tylko.
      -	To twoje zdanie, panienko - prychnęła kobieta. - Widzisz, w co cię wpakował? W 
przyszłym miesiącu skończysz osiemnaście lat, a nie masz posagu. Bez tego nie znajdziesz 
chłopa, który by się z tobą ożenił. Nie wiem już, co robić, żebyś się nie włóczyła. Tu 
wszystkie chłopy wiedzą, jaka była twoja matka. Ty jesteś taka sama! A ja nie chcę w tym 
domu żadnych bachorów!
      Heather siedziała skulona, a ciotka wciąż wrzeszczała, przeszywając ją świdrującym 
spojrzeniem i kiwając groźnie palcem.
      - To diabelska sprawka, że jesteś do niej taka podobna! Tak jak twoja matka 
zrujnowała twojego ojca, tak i ty zrujnujesz każdego chłopa, co na ciebie spojrzy. Bogu 
dziękować, że przysłał cię do mnie. On jeden wiedział, że tylko ja mogę cię uratować od 
ognia piekielnego i potępienia, które ci były przeznaczone. Zrobiłam, co mogłam. Sprzedałam 
te nieskromne suknie. Jesteś taka próżna, więc to tylko dla twojego dobra. Moje stare suknie 
dobrze ci służą.
      Mimo przygnębienia Heather omal się nie roześmiała. Stare suknie wisiały na niej jak 
worki, bo ciotka ważyła dwa razy tyle co ona. Fanny nie pozwoliła ich nawet zwęzić, 
dziewczyna mogła tylko skrócić spódnice, bo inaczej by się w nie zaplątała.
      Ciotka zauważyła minę Heather i parsknęła.
      - Ty niewdzięczna mała nędzarko! Gdzie byś dziś była, gdybyśmy cię z twoim wujem 
nie przygarnęli? Jakby twój tatko miał choć krztynę rozumu, wydałby cię za jakiegoś chłopa, 
ale nie, on wolał cię zatrzymać przy sobie. Myślał, żeś za młoda do zamęścia. Cóż, teraz już 
za późno. Umrzesz jako stara panna. O to już ja zadbam!
      Fanny wróciła do drugiej izby, rzucając na odchodnym ostrzeżenie, by Heather się 
pośpieszyła, bo jak nie, to posmakuje rózgi. Dziewczyna, która niejednokrotnie czuła na 
plecach razy wymierzane przez ciotkę, nie śmiała już nawet westchnąć, choć była bardzo 
zmęczona. Wstała przed świtem, by przygotować wszystko na przyjęcie brata Fanny, który 
listownie zapowiedział swój przyjazd.
      Zaraz po otrzymaniu listu ciotka poleciła Heather wysprzątać dom i przygotować 
jedzenie. Sama nawet raz czy dwa przyłożyła rękę do przygotowań, ustawiając filiżankę na 
spodku. Heather wiedziała, że ów gość to ktoś, kogo Fanny bardzo ceniła. Słyszała o nim 
wiele wspaniałych opowieści i domyślała się, że brat to jedyna istota wśród łudzi i zwierząt, 
która choć trochę obchodziła ciotkę. Wuj John potwierdził domysły dziewczyny, mówiąc jej, 
że nie ma rzeczy, której Fanny by nie zrobiła dla brata. Było ich tylko dwoje. Dziesięć lat 
starsza Fanny wychowywała brata od niemowlęcia, ale ostatnio nieczęsto ją odwiedzał.
      Czerwona kula słońca wisiała już nisko na zachodzie, kiedy przygotowania zostały 
zakończone. Fanny sprawdziła, czy Heather wywiązała się ze swoich obowiązków. Poleciła 
jeszcze dziewczynie wyjąć więcej świec.
      - To już pięć lat minęło, od kiedy ostatni raz widziałam brata. Wszystko ma być 
piękne na jego przyjazd. Mój Willy przywykł do Londynu i nie chcę, by coś mu się tu nie 
spodobało. On nie jest taki jak twój wuj ani ojciec. On ma głowę na karku i dużo pieniędzy. 
Nie zobaczysz go w domach gry, jak trwoni majątek, i nie siedzi bezczynnie na zadku jak 
twój wuj. To chłop, co się zowie. Nie ma w caluśkim Londynie takiego sklepu z odzieżą jak 
jego. Ma nawet człowieka, co na niego pracuje.
      Na koniec przykazała Heather, by poszła się umyć.
      - No i wdziej różową suknię, co ci ją dał ojciec - dodała. - Ta będzie dobra. Nie chcę, 
żeby mój brat William widział cię w tych szmatach.
      Heather odwróciła się zdziwiona. Przez dwa lata jej różowa suknia wisiała nie 
noszona. Teraz mogła ją założyć. Nawet jeśli to tylko dla brata ciotki, Heather cieszyła się z 
tej sposobności. Od wieków nie miała na sobie nic ładnego, uśmiechnęła się więc uradowana.
      - O, widzę, że jesteś zadowolona. Myślisz tylko o swoim wyglądzie! - Fanny podeszła 
bliżej i pokiwała palcem przed nosem Heather. - To szatańskie sprawki. Pamiętaj, że Pan w 
niebiesiech wie, jakim jesteś dla mnie ciężarem. - Westchnęła, jakby męczył ją ten 
obowiązek. - Najlepiej, żebyś wyszła za mąż i zniknęła z mojego domu. Ale żal mi człowieka, 
co by cię miał poślubić, zresztą bez posagu i tak nic z tego nie będzie. Jeszcze jedno, 
panienko. Upnij włosy. Tak będzie lepiej.
      Heather przeszła przez pokój za zasłonę oddzielającą jej niewielki kącik. Usłyszała, że 
ciotka wychodzi z domu, i dopiero wtedy pozwoliła sobie na buntowniczą minę. Była zła, ale 
bardziej na siebie niż na ciotkę. Zawsze była tchórzem i wyglądało na to, że tak już 
pozostanie.
      Kącik, który jej przydzielono, był ciasny, ale mogła się tu przynajmniej schronić przed 
brutalnością opiekunki. Westchnęła i pochyliła się, by zapalić świeczkę na niewielkim stoliku 
obok wąskiego łóżka.
      Gdybym była silniejsza i bardziej odważna, pomyślała, pokazałabym ciotce, gdzie jej 
miejsce. Gdybym choć raz ośmieliła się stawić jej czoło. Ale żeby z nią walczyć, musiałabym 
być Samsonem!
      Nalała wcześniej przyniesionej gorącej wody do miski i pośpiesznie się rozebrała. 
Potarła myjką niewielki kawałek pachnącego mydła, które zwykle bardzo oszczędzała, i myła 
się nim, z lubością wdychając delikatną woń.
      Potem włożyła różową suknię, która zakryła brzydkie halki. Ponieważ suknię uszyto 
przed laty, kiedy Heather była młodsza, stanik ciasno opinał piersi dziewczyny. No i ten 
dekolt... Chyba zbyt głęboko wycięty. Cóż, innej sukienki nie miała.
      Wyszczotkowała włosy, aż zaczęły lśnić w świetle świecy. Zgodnie z poleceniem 
ciotki związała je nad karkiem, pozostawiając kilka pasemek spływających na plecy i dwa 
niesforne loki po obu stronach twarzy. Przejrzała się w kawałku potłuczonego szkła, który 
służył jej za lustro, i kiwnęła głową. Wyglądała lepiej, niż się spodziewała.
      Po drugiej stronie kotary dały się słyszeć czyjeś kroki, a potem głęboki, suchy kaszel. 
Kiedy Heather wyszła ze swojego kącika, wuj zapalał akurat fajkę.
      John Simmons nie dbał o swój wygląd. Jego koszula nosiła ślady tłuszczu, a pod 
paznokciami osadziła się gruba warstwa brudu. Kiedy tak stał, pochylony i zniszczony ciężką 
pracą, wyglądał na znacznie więcej niż swoje pięćdziesiąt lat. Ale sprawił to nie tylko 
codzienny trud. W równym, a może nawet większym stopniu przyczyniła się do tego jego 
despotyczna żona, która nie szczędziła mu upokorzeń.
      Spojrzał na bratanicę. Coś na kształt bólu przebiegło przez jego twarz. Potem jednak 
uśmiechnął się i rzekł:
      -	Pięknie dziś wyglądasz, moje dziecko. To z okazji wizyty Williama?
      -	Ciocia Fanny pozwoliła mi, wujku - odparła.
      -	Tak, wierzę - westchnął. - Pragnie, żeby był zadowolony, ale to zimny człowiek. 
Kiedy raz wybrała się do Londynu, by go odwiedzić, nie chciał z nią mówić. Teraz Fanny nie 
ma już odwagi tam jechać, boi się, żeby go nie rozzłościć, a jemu to zdaje się odpowiada. Ma 
bogatych przyjaciół i woli nie przyznawać się do ubogiej krewnej.
      William Court okazał się żywym portretem swej siostry, był nawet tego samego 
wzrostu, o głowę wyższy od Heather. Może tylko nie tak otyły jak Fanny, ale dziewczyna 
przypuszczała, że ta różnica zatrze się za kilka lat. Mężczyzna miał okrągłą twarz, wystającą 
szczękę i wydętą dolną wargę, wciąż lśniącą od śliny. Ocierał ją koronkową chusteczką, 
siąkając przy tym dziwnie. Podał Heather na powitanie spoconą, miękką dłoń, a kiedy 
pochylił się, by ucałować jej małą rączkę, poczuła mdłości.
      Elegancki ubiór gościa świadczył o jego guście, ale afektowane zachowanie sprawiało, 
że nie wydawał się Heather interesujący. Może William Court był bogaty, ale jej z pewnością 
się nie podobał.
      Ciotka Fanny z upiętymi ciasno wokół głowy siwymi włosami, w zbyt obcisłej sukni i 
fartuchu, krążyła koło brata jak kura wokół pisklęcia. Heather nigdy nie widziała, by 
kiedykolwiek okazywała tyle troski jakiejkolwiek istocie. Williamowi Courtowi najwyraźniej 
odpowiadało takie nadskakiwanie. Dziewczyna nawet nie starała się słuchać, o czym Fanny 
rozmawia z bratem. Dopiero w czasie obiadu, kiedy William zaczął mówić o najświeższych 
wieściach z Londynu, nastawiła uszu. Może dowie się czegoś o swoich dawnych 
przyjaciółkach?
      - Napoleon zbiegł i mówi się, że powrócił do Francji po porażce w Egipcie. Nelson dał 
mu niezłą nauczkę. Do kaduka, pomyśli dwa razy, nim znów zadrze z naszymi okrętami! - 
rzekł William.
      Heather zauważyła, że mówił poprawniej niż siostra, i zastanawiała się, czy uczęszczał 
do jakiejś szkoły. 
      Ciotka Fanny otarła usta wierzchem dłoni i rzuciła ze złością:
      - Pitt nie wiedział, o czym gada, jak mówił, żeby Francuzów zostawić w spokoju. 
Teraz ma ich po uszy, Irlandczyków też. Ja bym ich wszystkich...
      Heather zagryzła wargę.
      -	Irlandczycy! Ha! To banda dzikusów, jeśli chcesz wiedzieć! Nie wiedzą, co dla nich 
dobre! - ciągnęła ciotka Fanny.
      -	Pitt próbuje ich teraz zjednoczyć. Może mu się uda w przyszłym roku - wtrącił 
wujek John.
      -	I wtedy nam wszystkim poderżną gardła! - wykrzyknęła ciotka.
      Heather spojrzała ze współczuciem na wuja, który spuścił wzrok i jednym haustem 
wypił swoje piwo. Westchnął i rzucił tęskne spojrzenie na dzban. Niestety, despotyczna 
połowica dobrze go pilnowała. Zrezygnowany odstawił kufel i powrócił do fajki.
      - Jankesi są tacy sami! Najchętniej by nas wymordowali! Ale my im jeszcze pokażemy 
- nie ustawała gospodyni.
      William zachichotał, aż zatrzęsły mu się policzki.
      - Lepiej nie przyjeżdżaj do Londynu, droga siostro, bo oni czują się w porcie jak we 
własnym domu. Bywa, że paru dostaje za swoje, ale są przebiegli i trzymają się razem. Kiedy 
wybierają się do miasta, zawsze idą w grupie. Nie lubią pływać na brytyjskich statkach. Taak, 
są ostrożni. Nie którzy nawet mają czelność nazywać się dżentelmenami, na przykład ten 
Washington. A teraz mają następnego głupca, Adams się zwie. Wybrali go sobie na króla. To 
oburzające! Ale to nie potrwa długo. Wrócą, skomląc jak psy!
      Heather nie znała żadnych Jankesów. Cieszyła się więc, że jej ciotka i pan Court 
rozprawiali o nich, a nie o Irlandczykach. Myśli dziewczyny znów odpłynęły gdzieś daleko i 
siedziała tak, jak jej się zdało, całą wieczność. 
      Ciotka Fanny przywróciła dziewczynę do grona żywych, wyciągając rękę przez stół i 
boleśnie szczypiąc jej dłoń. Heather podskoczyła. Potarła miejsce, gdzie robił się czerwony 
ślad, i spojrzała na ciotkę, starając się powstrzymać łzy.
      - Pytałam, czy chciałabyś uczyć w szkole dla panienek lady Cabot. Mój brat mówi, że 
chyba uda mu się znaleźć ci pracę - warknęła ciotka Fanny.
      Heather nie mogła uwierzyć własnym uszom.
      - Słucham?
      William Court zaśmiał się i wyjaśnił:
      - Mam znajomości w tej szkole i wiem, że szukają dobrze wychowanej, młodej damy, 
a ty masz doskonałe maniery i ładnie mówisz. Wierzę, że nadajesz się na tę posadę. Jak 
rozumiem, uczęszczałaś do szkoły w Londynie, a to mogłoby pomóc. Może w przyszłości 
mógłbym zaaranżować dla ciebie małżeństwo, tak byś weszła do dobrej rodziny z Londynu. 
Szkoda marnować takie wdzięki i maniery na zapadłej farmie. Oczywiście, gdybym 
aranżował ci małżeństwo, mu siałbym dać ci posag. Spodziewam się, że mi go zwrócisz, 
kiedy już złapiesz męża. Myślę, że ta sprytna sztuczka może być korzystna dla nas obojga. Ty 
potrzebujesz posagu, a ja mogę ci go dać. Oczywiście w formie pożyczki, z której 
otrzymałbym później procent i którą byś mi spłaciła. Nikt nie musiałby wiedzieć o naszej 
umowie, a jak sądzę, jesteś dość bystra, by zdobyć pieniądze, kiedy już będziesz zamężna. 
Czy zatem posada u lady Cabot ci odpowiada?
      Heather nie była przekonana co do pomysłu małżeństwa, ale chciała uciec z farmy, od 
ciotki Fanny i tego strasznego życia na wsi! Chciała znów znaleźć się w Londynie wśród 
ludzi z towarzystwa. To byłoby wspaniałe! Nie śmiała wierzyć własnemu szczęściu. Gdyby 
nie palący ślad po uszczypnięciu, sądziłaby, że śni.
      - Mów, dziecko. Co ty na to? - nalegał William. Ledwo mogła powstrzymać radość. 
Nie wahała się długo. 
      - To bardzo miło z pana strony - odrzekła. - Z radością przyjmuję pana propozycję.
      William zaśmiał się znów.
      - Dobrze! Dobrze! Nie będziesz żałowała. - Zatarł ręce. - Do Londynu musimy 
wyruszyć jutro. Zbyt długo byłem w podróży i trochę zaniedbałem interesy. Muszę ulżyć 
memu po mocnikowi. Będziesz jutro gotowa, moje dziecko? - Machnął koronkową 
chusteczką i jeszcze raz otarł grube usta.
      Heather sprzątała ze stołu przepełniona nowym uczuciem, wiedziała, że już dłużej nie 
będzie w tym domu służącą. Nawet nie zmuszała się do rozmowy z ciotką, która uważnie ją 
obserwowała. Kiedy Heather znalazła się w swoim kąciku za kotarą, myślała, jaka to będzie 
radość znaleźć się z dala od ciotki Fanny. Każda praca w Londynie będzie lepsza niż życie 
pod butem tej kobiety i znoszenie upokorzeń, a nawet bicia. Nie będzie już musiała słuchać 
ostrych słów, znosić napadów złości, a może nawet znajdzie się ktoś, kto będzie o nią dbał.
      Przygotowania do podróży nie zajęły dziewczynie wiele czasu, bo posiadała tylko to, 
co miała na sobie dziś i co będzie nosiła jutro. Następnego popołudnia Heather jechała już 
powozem Williama Courta do Londynu. Z ciekawością rozglądała się dookoła. Dopiero teraz 
dostrzegła zieleń pól i piękno wrzosowisk. Nigdy przedtem nie zwracała na to uwagi.
      Pan Court okazał się miłym i troskliwym opiekunem. Chętnie opowiadał o nowinkach 
z Londynu. Heather śmiała się, słuchając historyjek z królewskiego dworu. W pewnej chwili 
zwróciła uwagę na to, że jej nowy opiekun przygląda się jej w jakiś dziwny, nieprzyjemny 
sposób. Szybko jednak odwrócił wzrok i dziewczyna odetchnęła z ulgą.
      Było już ciemno, kiedy dotarli do rogatek Londynu. Heather czuła się bardzo 
zmęczona, więc gdy powóz zatrzymał się przed sklepem Williama Courta, odetchnęła z ulgą.
      Wewnątrz na półkach zobaczyła jedwabie, muśliny, batysty, atłasy i satyny w różnych 
kolorach i wzorach. Heather zaskoczył ogromny wybór tkanin i z zachwytem zaczęła dotykać 
to jednej, to drugiej, nie zwracając nawet uwagi na mężczyznę siedzącego przy biurku w 
drugim końcu sklepu. William Court zaśmiał się na widok rozgorączkowanej dziewczyny, 
biegającej po sklepie.
      - Później będziesz miała więcej czasu na obejrzenie wszystkiego, moja droga. Poznaj 
mego pomocnika. To pan Thomas Hint.
      Heather odwróciła się i zobaczyła małego, garbatego człowieczka, który wydał się jej 
najbrzydszym mężczyzną, jakiego w życiu widziała. Miał okrągłą twarz, krótki i szeroki nos, 
wytrzeszczone oczy i grube, wydęte usta, które nieustannie oblizywał, przypominając przez to 
jaszczurkę, którą kiedyś widziała na farmie. Odziany był w drogi, szkarłatny jedwab, 
poplamiony jedzeniem. Uśmiechnął się jedną stroną twarzy, co przypominało okrutny 
grymas. Dziewczyna nie mogła pojąć, dlaczego William zatrudnia kogoś takiego w swoim 
sklepie. Była pewna, że wystraszył więcej klientek, niż zachęcił do kupna. Ktoś, kto chciał od 
niego kupować, musiał mieć szczególny gust.
      Jakby w odpowiedzi na jej myśli Court powiedział:
      - Ludzie przyzwyczaili się do Thomasa. Mamy tu wiele klientek, bo wiedzą, że znamy 
się na swojej robocie. Praw da, Thomas?
      W odpowiedzi usłyszeli niezrozumiałe mruknięcie.
      - A teraz, moja droga, pokażę ci moje apartamenty na górze - ciągnął William. - 
Jestem przekonany, że ci się spodobają.
      Potem poprowadził Heather na tyły sklepu. Przez przejście zasłonięte kotarą przeszli 
do małego pokoju. Dalej były schody prowadzące do ciemnego, niewielkiego korytarza, a tam 
kolejne drzwi. Były masywne, ale bardzo proste. William otworzył je z uśmiechem, a Heather 
zaskoczona tym, co za nimi zobaczyła, złapała głęboki oddech. Pokój wypełniały stylowe 
meble. Na wspaniałym perskim dywanie razem z dwoma pasującymi do niej fotelami stała 
czerwona, obita atłasem kanapka. Na jasno pomalowanych ścianach wisiały obrazy olejne i 
gobeliny. Dziewczyna z zachwytem patrzyła na czerwone zasłony wykończone złotymi 
wstążkami i chwostami. Na stołach, tuż obok mosiężnych świeczników, umieszczono kruche 
figurki z porcelany. Każdy znajdujący się tu drobiazg wybrano starannie i najwyraźniej nie 
szczędzono na nic pieniędzy.
      William otworzył drzwi znajdujące się w tym pokoju i przepuścił Heather przodem. W 
drugim pomieszczeniu dziewczyna dostrzegła ogromne loże z baldachimem, zasłonięte 
atłasem w niebieskim odcieniu. Niewielka komoda pasowała do łóżka, a na niej stał ciężki 
kandelabr i misa świeżych owoców. Przy niej umieszczono ostry srebrny nożyk.
      - Och, jak tu elegancko! - westchnęła tylko.
      Zażył odrobinę tabaki i uśmiechnął się, patrząc, jak Heather podchodzi do lustra 
stojącego obok łóżka.
      - Lubię się rozpieszczać pięknymi drobiazgami, moja droga.
      Gdyby teraz się odwróciła, zrozumiałaby, co miał na myśli. Szybko popatrzył w bok, 
by nie dostrzegła jego pożądliwego spojrzenia.
      - Musisz być zmęczona, Heather.
      Podszedł do szafy i otworzył ją. W środku wisiała spora kolekcja damskich ubrań. 
Przeglądał je, póki nie znalazł beżowej sukienki z koronką, w której lśniły malutkie świecące 
punkciki podszyte cielistym materiałem. Była to sukienka piękna i droga.
      - Możesz się w to ubrać na kolację, moja miła - uśmiechnął się. - Uszyto ją na pewną 
młodą dziewczynę, ale nigdy po nią nie przyszła. Zawsze zastanawiałem się, dlaczego, bo 
przecież jest to jedna z najpiękniejszych, jakie zaprojektowałem, ale pewnie okazało się, że 
nie może sobie na nią pozwolić. - Spojrzał na Heather spod wpółprzymkniętych powiek. - Jej 
strata, a twój zysk. To mój podarek dla ciebie. Załóż ją, a będę bardzo szczęśliwy.
      Ruszył w stronę drzwi, mówiąc:
      - Wysłałem Thomasa, by kazał kucharce przygotować nam posiłek. Zaraz będzie 
gotowy, proszę więc, byś nie pozbawiała mnie swego uroczego towarzystwa na zbyt długo. 
Jeśli potrzebujesz jeszcze czegoś do ubrania, zawartość szafy jest do twojej dyspozycji.
      Heather uśmiechnęła się niepewnie, przyciskając piękną suknię, jakby nie mogła 
uwierzyć, że należy do niej. Kiedy William zamknął za sobą drzwi, odwróciła się powoli do 
lustra.
      W domu ciotki nie przeglądała się w lustrze, czasem tylko spojrzała w potłuczony 
kawałek szkła czy na powierzchnię wody w cebrzyku. Prawie już nie pamiętała, jak wygląda. 
A wyglądała jak jej matka na portrecie. Żywy obraz matki! Nie rozumiała tylko, dlaczego 
ludzie zapamiętali Brennę jako piękność. Heather uważała, że piękne mogą być tylko wysokie 
kobiety o jasnoblond włosach. To takie damy bywały na dworze i o nich czytała jeszcze jako 
dziewczynka. Ona, ciemnowłosa, nie miała nic wspólnego z ideałem kobiecej urody.
      Heather zmyła ze swego ciała trudy dnia, a w szafie znalazła świeżą bieliznę. 
Wkładając ją, zaczerwieniła się ze wstydu. Halka była przezroczysta i mocno wycięta, tak że 
ledwie przykrywała piersi. Dziewczyna pomyślała, że grzeszy nieczystością, ale zaraz się 
uśmiechnęła.
      Kto mnie zobaczy? pomyślała. Chyba tylko ja sama! Potem zabrała się za 
szczotkowanie włosów. Układała lśniące loki w modną fryzurę, podpinając je, by nie opadały 
na twarz. Miast związać włosy w prosty kok, upięła je na kształt kaskady stopniowo 
spływającej na plecy. Przyjrzała się swemu dziełu, a potem wzięła nożyk do owoców i 
obcięła pasemka po bokach, tak by miękkie loki wisiały nad uszami. Uśmiechnęła się z 
zadowoleniem, pomyślawszy, w jaką złość wpadłaby ciotka, gdyby ją zobaczyła.
      Wreszcie włożyła beżową suknię. Dopiero teraz dostrzegła, że nie jest już 
dziewczynką, ale w pełni rozwiniętą kobietą. No cóż, pomyślała, przecież za miesiąc kończę 
osiemnaście lat. Czuła się jednak dziwnie. Suknia była niemal przezroczysta i Heather 
wyglądała w niej nieskromnie, uwodzicielsko i kusząco, tak jakby umiała postępować z 
mężczyznami, a nie jak niewinna dziewczyna.
      Wreszcie wyszła z sypialni. William Court zmienił tymczasem podróżny strój na 
droższy i bardziej elegancki surdut i przyczesał przerzedzone włosy.
      - Moja droga - rzekł - twoja uroda sprawia, iż żałuję, że nie jestem młodszy. Słyszałem 
opowieści o kobietach równie pięknych jak ty, ale nigdy nie widziałem takiej na własne oczy.
      Heather mruknęła coś w podziękowaniu za komplement, ale jej uwaga skupiła się na 
jedzeniu, które właśnie przyniesiono. Stół zastawiono kryształami, porcelaną i srebrem, 
jedzenie ustawiono z boku. Zauważyła pieczone kuropatwy, ryż, krewetki polane masłem, 
ciasta i kandyzowane owoce. W karafce czekało lekkie wino.
      W tej samej chwili William cieszył oczy innymi apetycznymi detalami, wodząc 
wzrokiem po ciele Heather. Nie próbował już ukrywać pożądania.
      Przysunął swoje krzesło do krzesła Heather i rzucił z uśmiechem:
      - Pozwól sobie usługiwać, piękna damo!
      Heather skinęła i patrzyła, jak William nakłada jedzenie.
      - Kucharka to nieśmiała kobieta. Przygotowuje mi jedzenie na każde żądanie, a potem 
śpieszy się do domu tak, że prawie jej nie widuję. Sprząta wszystko z równym pośpiechem. 
Rzadko ją tu spotykam. Ale, jak się wkrótce przekonasz, to najlepsza chef de cuisine. 
      Zaczęli jeść. Heather zdumiała ilość pożywienia, jaką pochłonął mężczyzna. 
Zastanawiała się, czy po zakończeniu posiłku będzie w stanie się podnieść. Potężne szczęki 
wciąż przeżuwały kolejne kęsy, a kiedy skończył rozkoszować się wyśmienitą kuropatwą i 
słodkimi plackami, oblizał zatłuszczone palce i z lubością cmoknął.
      - Kiedy rozpoczniesz pracę u lady Cabot, będziesz miała okazję przebywać z 
mężczyznami z wyższych sfer, a z twoją urodą staniesz się najbardziej poszukiwaną 
dziewczyną, jaka znalazła się w tym towarzystwie.
      Zaśmiał się, popatrując na nią znad kieliszka.
      -	Jest pan niezwykle uprzejmy - odparła grzecznie, choć uznała, że po winie pan 
William stał się zbyt rubaszny. Niewiele wiedziała o mężczyznach. Tylko nieliczni 
odwiedzali szkoły dla dziewcząt, a ci, którzy tam bywali, byli już dawno żonaci i przychodzili 
w interesach.
      -	Tak - uśmiechnął się lekko wstawiony. - Ale oczekuję sowitej zapłaty za moje 
wysiłki. Dom lady Cabot to zupełnie inne miejsce niż te, które znałaś wcześniej - mówił dalej. 
- Madame i ja jesteśmy wspólnikami i dbamy, by tylko naprawdę najprzedniejsze panny 
przekraczały nasze progi. Musimy być wybredni, bo miejsce to jest odwiedzane przez bardzo 
bogatych ludzi, a oni mają wysokie wymagania. Ale ty zbijesz tam fortunę.
      Heather uznała, że William jest tak podpity, że sam nie wie, co mówi. Starała się nie 
ziewać, choć czuła już działanie wina i miała ochotę wślizgnąć się do łoża.
      William zaśmiał się.
      - Zdaje mi się, że cię zmęczyłem swoim gadaniem, moja droga. Widzę, że musimy 
dokończyć tę rozmowę jutro. - Podniósł dłoń, kiedy chciała zaprotestować. - Nie chcę słyszeć 
sprzeciwu. Musisz już iść spać. Jako żywo, ja też już zaczynam tęsknić za odpoczynkiem. 
Sprawi mi przyjemność myśl, że zaśniesz na miękkich poduszkach. 
      Heather poszła do sypialni. Słyszała, jak William chichocze, kiedy zamykała za sobą 
drzwi. Oparła się o nie i uśmiechnęła się, zadowolona. Nareszcie wszystko w jej życiu się 
zmieni. Czuła, jak po winie lekko kręci jej się w głowie. Zatańczyła przed lustrem, potem 
przystanęła i ukłoniła się samej sobie.
      - Droga lady Cabot, jak znajdujesz mój strój? Jeśli ten ci się podoba, powinnaś, pani, 
zobaczyć suknie, które dała mi ciotka.
      Śmiejąc się pląsała po pokoju, a potem otworzyła drzwi szafy, by sprawdzić jej 
zawartość. Uznała, że William nie będzie miał nic przeciwko temu. Wybrała kilka sukien, by 
się im przyjrzeć, przyłożyć do siebie przed lustrem i pomarzyć, że jest ich właścicielką.
      Nie usłyszała uchylających się za nią drzwi, ale kiedy otworzyły się na oścież, 
odwróciła się i ujrzała stojącego w progu Williama ubranego w szlafrok. Stała, patrząc na 
niego zaskoczona. Dopiero teraz zrozumiała, że zastawił na nią pułapkę. Oczy mężczyzny 
płonęły w czerwonej twarzy, obleśny uśmieszek wykrzywiał grube usta. Zamknął drzwi na 
klucz, a potem leniwie pomachał kluczem, jakby się drażniąc z Heather, po czym schował go 
do kieszeni. Obrzucił dziewczynę spojrzeniem. Jej strach zdawał się go bawić.
      -	Czego pan chce? - wydusiła.
      -	Przyszedłem po zapłatę za wyrwanie cię z tej okropnej wsi - odrzekł. - Jesteś tak 
kuszącą dziewczyną, że nie mogłem ci się oprzeć. Dzięki twojej naiwności bez trudu 
zabrałem cię od mojej głupiej siostry. Kiedy już się tobą nasycę, pozwolę ci dołączyć do 
reszty dziewcząt lady Cabot. Tam nie będziesz się nudzić. Z czasem pozwolę ci nawet 
poślubić jakiegoś bogatego człowieka, któremu się spodobasz. -Podszedł o krok bliżej. - Nie 
musisz się bać, moje dziecko. Twój mąż będzie trochę zawiedziony, kiedy zaprowadzi cię do 
łoża, ale nie ośmieli się głośno narzekać.
      Postąpił do przodu, a Heather cofnęła się ze strachem.
      - Mam zamiar cię posiąść, moja droga - powiedział zadowolony z siebie. - Nie masz 
więc powodu ze mną walczyć. Jestem bardzo silny. Mogę użyć przemocy, jeśli taka twoja 
wola, ale bardziej odpowiada mi uległość.
      Potrząsnęła głową.
      - Nie - wykrztusiła ledwie żywa ze strachu. - Nie! Nigdy mnie nie dostaniesz! Nigdy!
      William zaśmiał się tylko. Rozbierał ją pożądliwym spojrzeniem, tak że przycisnęła 
rękę do łona, broniąc się przed natrętnym wzrokiem. Próbowała przemknąć ku drzwiom, ale 
okazał się szybszy i chwycił ją wpół. Walczyła, ale była znacznie słabsza. Usta Williama 
wędrowały coraz wyżej, a Heather odchylała się, by nie sięgnął twarzy, i próbowała go 
kopnąć. Przycisnął ją do stołu jeszcze mocniej, niemal pozbawiając tchu. Przerażona niemal 
do nieprzytomności, przypomniała sobie o kandelabrze, który stal na stole, i sięgnęła po 
niego. Niestety, zamiast chwycić, strąciła go na podłogę. Potem jej dłoń trafiła na nożyk do 
owoców. Schwyciła go desperacko.
      Owładnięty żądzą William nie zwracał uwagi na to, co robiła Heather, póki nie poczuł 
ostrza noża tuż przy swym boku. Dziewczyna skrzywiła się z bólu, kiedy palce mężczyzny 
zacisnęły się na jej przegubie, ale się nie poddawała. Nie miała jednak szans - William bez 
większego trudu wyjął nóż ze słabej dłoni. Heather przestała się szamotać i upadła na podłogę 
tuż pod stopy Williama, który runął do przodu wprost na wypolerowaną podłogę. Korzystając 
z tego, Heather poderwała się, gotowa do ucieczki. Wtedy William powoli odwrócił się na 
plecy. Z powiększającej się wolno czerwonej plamy na jego piersi wystawała rękojeść ostrego 
nożyka do owoców.
      - Wy... wyciągnij to - dyszał.
      Pochyliła się i z lękiem położyła dłoń na rękojeści, ale zaraz odsunęła się od rannego. 
Ze strachu przycisnęła ręce do ust.
      - Proszę - charczał - pomóż mi.
      Przerażona przygryzła własną dłoń i w panice rozejrzała się dookoła. W sercu 
dziewczyny walczyły obrzydzenie i strach. Jeśli umierał...
      - Heather, pomóż mi... - jęknął jeszcze raz.
      Potem ucichł. Nie wiadomo jakim cudem Heather odzyskała siłę i spokój. Pochyliła 
się nad leżącym i wstrzymując oddech, ujęła nóż. Kiedy go wyciągnęła, William 
westchnąwszy stracił przytomność. Heather chwyciła ręcznik, odchyliła szlafrok i przycisnęła 
go do rany. Odruchowo położyła dłoń na piersi mężczyzny, ale nie wyczuła bicia serca. 
Sprawdzała, czy tli się w nim jeszcze życie. Przytknęła mu dłoń do ust i nosa. Przyłożyła 
ucho do piersi, nic nie usłyszała. Wtedy powrócił strach. Teraz nie czuła już potrzeby ani siły, 
by z nim walczyć.
      - Boże drogi, co ja uczyniłam - wyszeptała przerażona.
      Muszę sprowadzić pomoc, pomyślała. Ale kto mi uwierzy, mnie, obcej w tym 
mieście? Więzienie Newgate pełne jest kobiet, które twierdzą, że ktoś chciał je napaść i dostał 
tylko to, na co zasłużył. Nie uwierzą, że to był wypadek! Wyobraziła sobie surowego 
sędziego w długiej peruce, a twarz pod peruką była twarzą ciotki Fanny, która wydawała 
bezlitosny wyrok:
      „...o świcie dnia jutrzejszego zostanie zabrana do więzienia Newgate, a tam...”
      Długo trwała w bezruchu, aż wreszcie zrozumiała, że powinna stąd uciec.
      To było proste. Nie może tu siedzieć, kiedy znajdą ciało Williama.
      Wciąż sparaliżowana strachem, zmusiła się do przeszukania jego kieszeni, by 
odnaleźć klucz. Musiała to zrobić.
      Własne ubranie zawinęła w znalezioną w szafie chustę, zawiniątko przycisnęła do 
piersi i ruszyła do drzwi. Zatrzymała się na chwilę, potem otworzyła drzwi na oścież i 
pobiegła, najszybciej jak mogła, przez salonik, korytarz, w dół po schodach w kierunku 
sklepu za kotarą. Kiedy wyciągnęła dłoń, by ją odsłonić, poczuła paniczny strach. Za kotarą 
ktoś stał. Przyśpieszyła. Ktoś ją gonił. Nie miała jednak odwagi odwrócić się, aby sprawdzić 
kto. Serce waliło jej w piersi jak oszalałe.
      Wybiegła na ulicę, wciąż bojąc się obejrzeć za siebie. Nie wiedziała, dokąd biegnie. 
Może, jeśli sama się zgubi, zgubi też tego, kto ją ściga. Ale dlaczego nie słyszała za sobą 
kroków? Czy to jej serce tak głośno bije, że nic innego nie słyszy?
      Biegła przez ulice Londynu, obok sklepów i domów, świecących złowrogo oknami w 
ciemności. Nie zwracała uwagi na zaciekawionych i oglądających się za nią ludzi.
      Wkrótce była tak zmęczona, że mimo strachu zatrzymała się i oparła o chropowatą 
ścianę. z wysiłku płuca płonęły jej przy każdym wdechu. Kiedy się trochę uspokoiła, poczuła 
w nozdrzach sól i zapach morza. Podniosła głowę i otworzyła oczy. Gęsta mgła ścieliła się na 
brukowanych uliczkach. Ciemność spychała ją w dół. W dalekim rogu płonęła pochodnia. 
Heather przyglądała się światłu, ale nie była w stanie zebrać dość odwagi, by znów wejść w 
szarą i mglistą noc. Zresztą i tak nie wiedziała, dokąd uciekać. Nie wiedziała, którędy. 
Słyszała chlupot wody o molo, skrzypienie masztu i od czasu do czasu stłumiony głos. Ale 
odgłosy zdawały się dochodzić zewsząd.
      - Tam jest, do diaska! To ona! Tak, to ona! Chodźmy, George, łapmy ją.
      Heather odwróciła się i zobaczyła dwóch marynarzy idących w jej kierunku. To oni za 
nią szli. Nie wiadomo dlaczego wydawało jej się, że to pan Hint. Nie mogła się ruszyć z 
miejsca. Nie mogła uciec. Musiała stać tak i czekać, aż ją zabiorą.
      - Witam, panienko - powiedział starszy i uśmiechnął się do swojego kompana. - Ta się 
na pewno spodoba kapitanowi, co, Dickie?
      Ten drugi oblizał usta i spojrzał na piersi Heather.
      - Tak, ta mu będzie pasować.
      Heather drżała pod spojrzeniami mężczyzn, wiedziała, że znalazła się w pułapce. 
Mogła tylko starać się być dzielna. 
      - Dokąd mnie zabieracie? - udało jej się wydusić. Dickie zaśmiał się i szturchnął 
koleżkę w bok.
      -	Jaka spryciula, co nie? Spodoba mu się. Czasem mi nawet szkoda, że to nie ja mam 
takie kobitki.
      -	Tu niedaleko, panienko - odparł starszy - na statek handlowy Fleetwood. Chodźmy.
      Szła za starszym mężczyzną, a młodszy postępował z tyłu, nie dając jej szansy 
ucieczki. Zastanawiała się, dlaczego zabierają ją na statek. Musi być tam areszt. To nie miało 
już zresztą znaczenia. Jej życie też nie miało już znaczenia. Posłusznie weszła za starszym 
mężczyzną po trapie i podała mu dłoń, kiedy pomagał jej wejść. Prowadził ją po pokładzie do 
drzwi, które przed nią otworzył. Przeszli przez niewielki korytarzyk aż do innych drzwi na 
jego końcu.
      Weszli do kabiny kapitana i wtedy na ich widok wstał wysoki mężczyzna. Gdyby 
strach nie mącił myśli Heather, zwróciłaby pewnie uwagę na jego muskularne ciało i 
intensywnie zielone oczy. Płowego koloru bryczesy ciasno opinały mu biodra, a biała, luźna 
koszula, rozpięta aż do pasa, ukazywała szeroki, muskularny tors pokryty czarnymi włosami. 
Nos miał wąski i prosty prócz niewielkiego garbu u nasady. Długie bokobrody podkreślały 
szczupłość twarzy, czarne włosy lśniły jak skrzydła kruka, a skóra zbrązowiała mu od słońca. 
Ukazał w uśmiechu białe zęby, a Heather przebiegł dreszcz.
      -	Dobrzeście się spisali, chłopcy. Musieliście pewnie długo szukać.
      -	Nie, kapitanie - odparł starszy z mężczyzn. - Kręciła się po nabrzeżu. Przyszła 
chętnie.
      Mężczyzna skinął i obszedł Heather dookoła, nie dotykając jej. Stała jak zaczarowana, 
a oczy koloru szmaragdu przyglądały się jej śmiało. W swej cienkiej sukience dziewczyna 
czuła się naga. Pragnęła, by przykryła ją ciemność. Kapitan zatrzymał się przed nią z 
uśmiechem, ale ona spuściła oczy i pokornie czekała na jakiś znak.
      Była tak przerażona i zmęczona, że niemal straciła poczucie rzeczywistości. To 
prawda, nie przypominała sobie, by sąd urzędował na pokładzie jakiegoś statku, ale w końcu 
uznała, że zostanie pewnie wysłana do jakichś odległych kolonii jako winna morderstwa.
      O Boże, pomyślała, zabiłam człowieka, zostałam schwytana, a teraz muszę przyjąć 
karę.
      Jej myśli zatrzymały się na tym stwierdzeniu. Była winna. Schwytano ją. Nie miała 
nic do powiedzenia na swoją obronę. Nie słyszała, jak zamykają się za nią drzwi, nie 
zauważyła, że dwaj marynarze wyszli. Dopiero słowa kapitana sprawiły, że się ocknęła. 
Zaśmiał się i szarmancko ukłonił.
      -	Witam wśród żywych, moja pani, i śmiem zapytać o imię.
      -	Heather - mruknęła cicho. - Heather Simmons, panie.
      -	Ach - westchnął. - Malutki, kuszący kwiatek z wrzosowisk. To piękne imię i pasuje 
do pani. Ja nazywam się Brandon Birmingham. Przyjaciele mówią do mnie Bran. Czy jadła 
już pani?
      Skinęła głową.
      - Może więc odrobinę wina. To przednia madera - dodał, podnosząc jedną z wielu 
karafek stojących na małym stole.
      Powoli potrząsnęła głową i spuściła w dół wzrok. Zaśmiał się cicho i podszedł bliżej. 
Wziął zawiniątko ze starym ubraniem, które do siebie przyciskała, i rzucił je na krzesło. 
Patrzył wciąż na Heather, zachwycony jej młodością, urodą i suknią, która wydała mu się 
błyszczącym welonem okrywającym jej ciało. W złotym blasku widział przed sobą małą 
kobietkę, szczupłą, z pełnymi, okrągłymi piersiami, które kusząco wypełniały stanik sukni.
      Podszedł bliżej i szybkim ruchem objął talię Heather. Podniósł dziewczynę i przykrył 
jej usta pocałunkiem. Poczuła zapach podobny do zapachu brandy, którą tak lubił jej ojciec. 
Była zbyt zaskoczona, by się opierać. Patrzyła na siebie jakby z boku, tak jakby opuściła 
własne ciało. Rozbawiło ją, że jego język wsunął się pomiędzy jej wargi, sprawiło jej to 
nawet przyjemność. Mężczyzna, wciąż uśmiechnięty, odsunął się od Heather. Oderwał od niej 
dłonie, a ona westchnęła zdziwiona, bo jej suknia leżała teraz na podłodze. Popatrzyła na 
niego przez ułamek sekundy, zanim pośpiesznie pochyliła się, by schwycić suknię, ale znowu 
silne dłonie podniosły Heather do góry. Znów była w jego ramionach. Tym razem walczyła, 
bo w nagłym olśnieniu zrozumiała, do czego zmierzał. Czuła, że przegrywa, bo jeśli uchwyt 
Williama Courta zdawał się jej żelazny, to ten mężczyzna cały zrobiony był z hartowanej 
stali. Nie mogła się uwolnić, zaczęła więc bezładnie uderzać dłońmi w jego tors. Z trudem 
łapała oddech, kiedy usta mężczyzny wędrowały po jej wargach, twarzy i piersiach. Poczuła 
jego dłonie na plecach. Z łatwością rozwiązał wstążki i zdjął jej halkę. Na chwilę udało jej się 
uwolnić z uścisku. Zaśmiał się chrapliwie i wykorzystał tę chwilę, by zdjąć wysokie buty i 
koszulę.
      - Umiesz, pani, walczyć, ale nie mamy wątpliwości, kto zwycięży.
      Oczy płonęły mu namiętnością, kiedy patrzył na Heather nagą, znacznie piękniejszą, 
niż sobie wyobrażał. Ona zaś stała bez ruchu, przerażona, po raz pierwszy widziała nagiego 
mężczyznę. Gdy postąpił o krok, z piskiem rzuciła się do ucieczki, ale on chwycił ją za ramię. 
Pochyliła się i wbiła zęby w jego rękę. Syknął z bólu, a wtedy wyrwała mu się. Potknęła się 
jednak i upadła wprost na jego koję. Prawie natychmiast przycisnął swoim ciałem wijącą się 
dziewczynę. Każdy jej ruch tylko wzmagał jego determinację.
      - Nie - krzyknęła Heather. - Zostaw mnie! Zostaw! Zachichotał i mruknął jej do ucha:
      - Och, nie, nie, moja żądna krwi mała dziewko. O, nie, nie teraz.
      Uniósł się, uwalniając dziewczynę od swego ciężaru, ale tylko na chwilę. Poczuła jego 
męskość na swych udach, a potem wszedł w nią. Jęknęła z bólu, a wtedy Brandon zamarł i 
spojrzał na nią zdumiony. Leżała bez sił na poduszce, kręcąc bezradnie głową. Ostrożnie 
dotknął policzka dziewczyny i mruknął coś cicho i niezrozumiale, ale ona zamknęła oczy i nie 
patrzyła na niego. Początkowo poruszał się w niej delikatnie, całując włosy i czoło, pieszcząc 
ciało dłońmi. Nie mogąc opanować namiętności, stopniowo stawał się coraz gwałtowniejszy. 
Teraz z każdym jego ruchem Heather rozdzierał ból. Łzy nabiegły jej do oczu.
      Kiedy przyszło spełnienie i odsunął się od niej, odwróciła się do ściany. Leżała, 
szlochając cicho i przykrywając głowę rogiem koca. Brandon Birmingham podniósł się i ze 
zdziwieniem patrzył na plamę krwi na prześcieradle. Nie pojmował, co się tu naprawdę stało. 
Spokój dziewczyny i przyzwolenie, kiedy weszła do kabiny, potem lekki, przekorny opór, 
wreszcie płacz i sprzeciw... Czy ta dziewczyna zmuszona była uprawiać nierząd z biedy? Nie 
wskazywały na to jej ubiór i zachowanie, jednak jej szczupłe dłonie nie były tak delikatne jak 
dłonie damy.
      Potrząsnął głową, owinął się szlafrokiem i poszedł nalać sobie porządną porcję 
brandy. Pił długo i patrzył przez okienko, skąd zazwyczaj oglądał świat. Był obcy w tym 
kraju, który kiedyś jego rodzice nazywali domem. Przestał zresztą być im domem wkrótce po 
ich ślubie. Jego ojciec, arystokrata z duszą podróżnika, zainteresował się Ameryką i tam się 
przeniósł na stałe. Teraz oboje rodzice nie żyli już od dziesięciu lat. Matka zmarła na 
gorączkę bagienną, a kilka miesięcy później ojciec złamał kark, ujeżdżając jednego z tych 
dzikich koni, które tak uwielbiał. Birminghamowie zostawili po sobie dwóch synów, a synom 
*sporą fortunę: starszemu, czyli jemu, plantację i dom, a młodszemu o imieniu Jeff pieniądze i 
sklep w Charlestonie. Właśnie to miasto pokochali jego rodzice i nazywali je tak, jak on teraz, 
domem. Zrodzony z upartego i dzikiego ojca i spokojnej, cichej matki, Brandon Birmingham 
miał życie pełne przygód. Odebrał staranne wykształcenie, ale ulegając namowom ojca, 
zaciągnął się na statek. Wiele dowiedział się o żegludze, nauczył się żyć na morzu, aż 
wreszcie zdobyte doświadczenie pozwoliło mu objąć dowodzenie na jednostce handlowej. 
Ale nie całe swe życie spędził na morzu. Wcześniej nauczył się prowadzić plantację i z 
rozrzewnieniem wspominał dzieciństwo na wsi.
      To był teraz jego główny cel: osiąść na stałe na własnej ziemi i cieszyć się życiem. 
Przed opuszczeniem Charlestonu powziął postanowienie, że to będzie jego ostatnia podróż. 
Teraz, kiedy sytuacja polityczna w Europie, a zwłaszcza we Francji, zmieniała się jak w 
kalejdoskopie, nie warto było ryzykować majątku i życia. Brandon zdecydował, że znów 
weźmie na siebie zarządzanie plantacją i założy rodzinę. Uśmiechnął się. To dziwne, jak 
miłość do ziemi może zmusić mężczyznę do robienia rzeczy, które wcześniej nie przyszły mu 
do głowy. Miał zamiar ożenić się z Luizą Wells, choć jej nie kochał i wiedział, że jej 
prowadzenie się pozostawia wiele do życzenia. Podjął tę decyzję tylko dlatego, że chciał 
odzyskać ziemię. Ojciec Brandona otrzymał niegdyś od króla Jerzego znaczne obszary i 
założył na nich plantację. Pewną część gruntów sprzedał rodzinie Wellsów, teraz jednak, 
kiedy po śmierci rodziców Luiza została sama, owe grunty leżały odłogiem. Luiza miała 
długi. Wydała pieniądze, odziedziczone po ojcu, i sprzedała wszystko prócz kilku 
niewolników, którzy usługiwali jej na co dzień. Kupcy w Charlestonie dawno odmówili jej 
kredytów. Luiza była więc bardzo zadowolona, że dzięki owemu kawałkowi ziemi złapała 
najlepszą partię w mieście. Brandon wiele razy próbował odkupić ziemię, oferując przyzwoitą 
cenę, ale choć Luiza bardzo potrzebowała pieniędzy, odmawiała. Udawała przy tym bezradne 
niewiniątko, choć Brandon znal plotki, jakie krążyły na jej temat. Kiedy już zaciągnęła go do 
łóżka, uznał, że ma spore doświadczenie w tej materii, i właściwie nie mógł narzekać. 
      Zmarszczył brwi. To dziwne, nie był wcale zazdrosny o tych wszystkich mężczyzn, 
których miała przed nim. Czyżby był zbyt zimny na to, by pokochać czy choćby poczuć 
zazdrość o kobietę, którą zamierzał poślubić? Starał się zaspokajać wszystkie jej zachcianki, 
dbał o nią, ale to nie mogła być miłość. Gdyby kiedykolwiek poczuł choćby małe ukłucie 
zazdrości, kiedy jego narzeczona patrzyła na innego, czułby się teraz lepiej. Przynajmniej 
miałby cień nadziei, że ją kiedyś pokocha. Ale znał ją całe życie, czyli trzydzieści parę lat, i 
wątpił, czy po ślubie coś się może zmienić.
      Jeff stwierdził, że Brandon oszalał, kiedy usłyszał o jego zaręczynach. Brandon może i 
oszalał, ale dobrze wiedział, co robi, i nawet jeśli nie był tak zazdrosny jak jego ojciec, to na 
pewno odziedziczył jego upór. Zawsze konsekwentnie dążył do wytyczonego celu. Nie 
potrafił też siedzieć bezczynnie. Nawet po śmierci rodziców, gdy odziedziczył po nich 
dochodową plantację, nie poprzestał na zbieraniu owoców ich pracy. Poprosił brata, by zajął 
się plantacją, a sam nabył statek handlowy i zaczął pływać, pomnażając fortunę.
      Odstawił pusty kieliszek i podszedł do swojej koi. Dziewczyna w końcu zasnęła, ale 
nie był to spokojny sen, raczej wielkie znużenie. Delikatnie przykrył Heather kocem.
      Ostatnie, czego się spodziewał dziś wieczór w swojej kabinie, to dziewica. Wiedział, 
że z takimi tylko kłopot, starał się więc je omijać, zabawiając się raczej z doświadczonymi, 
wesołymi istotami, prowadzącymi beztroskie życie w domach uciechy.
      Dzisiejsza noc była pierwsza w porcie po długiej podróży przez ocean. Zwolnił ludzi z 
załogi, by się zabawili. Z marynarzy został tylko Dickie, no i George, służący. Kiedy kapitan 
Brandon zapragnął damskiego towarzystwa, wysłał ich obu, by znaleźli mu miłą, czystą i 
spokojną dziewkę. To oczywiste, że nie spodziewał się takiej piękności. Na dodatek 
niewinna... Jakim cudem ją znaleźli? Doprawdy, nie mógł tego pojąć. 
      Powoli pokręcił głową, zostawił szlafrok na krześle, zgasił świece i wyciągnął się na 
koi przy Heather. Zasypiając, myślał o zapachu jej perfum i cieple jej ciała.
      Pierwsze, niewyraźne promienie wschodzącego słońca rozświetliły niebo. Heather 
otworzyła oczy i obudziła się. Przekręciła się i próbowała podnieść głowę, ale włosy miała 
przyciśnięte do poduszki ręką Brandona. Drugie jego ramię leżało na jej piersiach, a kolano 
tkwiło pomiędzy nogami dziewczyny. Ostrożnie starała się uwolnić spod ciężaru, ale tylko go 
obudziła. Zanim otworzył oczy, przestraszona położyła się z powrotem, przymknęła powieki i 
zaczęła głęboko oddychać, udając sen.
      Brandon z przyjemnością patrzył na twarz dziewczyny. Podziwiał długie, delikatnie 
wywinięte rzęsy, pamiętał oczy w kolorze czystego, głębokiego szafiru. Były lekko ukośne 
tak jak brwi, które niczym strzały biegły ku skroniom. Usta miała pięknie wykrojone, różowe 
i kusząco miękkie, nos prosty i delikatny. Luiza pozieleniałaby z zazdrości, gdyby kiedyś 
miały się spotkać. Uśmiechnął się na samą myśl, tak bardzo wydało mu się to 
nieprawdopodobne. Luiza była bardzo dumna ze swej urody, niektórzy mężczyźni uważali, że 
jest najurodziwszą kobietą w Charlestonie, choć było tam wiele piękności. Brandon nie 
zastanawiał się nad tym, ale sądził, że to może być prawda. Jego narzeczona miała złote 
włosy i oczy koloru ciepłego brązu, w które łatwo było się zapatrzyć. Wysoka i zgrabna, 
pięknie wyglądała na koniu. Ale Heather ze swym delikatnym wdziękiem z pewnością ją 
przewyższała.
      Pochylił się, by pocałować jej ucho. Czując dotyk, Heather otworzyła oczy.
      - Dzień dobry, słoneczko - szepnął.
      Leżała bez ruchu, bojąc się poruszyć, by znów nie wzbudzić w nim namiętności. Ten 
ogień jednak już płonął i rozpalał się coraz mocniej z każdą chwilą. Pocałunki pieczętowały 
delikatne usta, oczy, szyję dziewczyny i zatrzymały się na ramionach. Kiedy po chwili 
poczuła je na piersiach, krzyknęła:
      - Nie! Nie rób tego!
      Podniósł rozogniony wzrok i uśmiechnął się.
      - Przywykniesz do mych pieszczot, ma petite. Heather próbowała się odwrócić, 
błagając jednocześnie:
      -	Nie. Proszę, nie. Tylko nie to. Proszę mnie już nie krzywdzić. Proszę mi pozwolić 
odejść.
      -	Tym razem nie będzie bolało, maleńka - szepnął przy jej uchu, przyciskając do niego 
usta.
      Dziewczyna próbowała się bronić, ale on tylko się śmiał, jakby ta walka sprawiała mu 
przyjemność.
      - Dziś jesteś bardziej waleczna, moja pani.
      Potem przytrzymał jedną ręką jej ramiona ponad głową, a drugą coraz gwałtowniej 
pieścił jej piersi. Wreszcie kolanem powoli rozsunął jej nogi i znów poczuła w sobie jego 
męskość.
      Tym razem w niebieskich oczach nie było łez, ale nienawiść, strach i urażona duma. 
Przyglądał jej się zdziwiony, zmarszczywszy brwi. Wyciągnął dłoń, by pogłaskać jej 
policzek. Chciał ją pocieszyć, ale odsunęła się tak, jakby to było rozpalone do czerwoności 
żelazo. Wreszcie zrozumiał, że to właśnie on ją przerażał.
      - Zaciekawiłaś mnie, Heather - mruknął cicho. - Właściwie powinienem ci tylko 
zapłacić za to, co straciłaś zeszłej nocy, ale chciałbym poznać prawdę. Włóczyłaś się ulicami 
jak zwykła ladacznica. Jak słyszałem, przyszłaś tu chętnie, nie próbując nawet się targować, i 
nawet nie wspomniałaś, że wciąż jesteś dziewicą. Suknia, którą miałaś na sobie, jest droga, 
warta więcej, niż kobieta z ulicy może zarobić w ciągu roku, a ty, mogę się założyć, nie 
pochodzisz z wyższych sfer.
      Heather patrzyła na niego bez słowa, nie rozumiejąc do końca znaczenia jego słów.
      - Zdaje się, że jesteś dobrze urodzona i nie należysz do kobiet zaczepiających na 
ulicach mężczyzn. Nosisz drogie suk nie, a jednak po twoich rękach widać, że ciężko 
pracujesz. - Lekko pogłaskał palcami małą dłoń, a potem ją pocałował. -Kiedy się tu wczoraj 
zjawiłaś, wydawałaś się spokojna i cicha, ale jeszcze przed chwilą walczyłaś, gryząc i kopiąc.
      Wreszcie Heather zaczęła rozumieć, co się stało. Więc to nie był szeryf? Dobry Boże, 
jaką zapłaciła cenę za panikę i strach! Lepiej by się stało, gdyby oddała się w ręce strażników 
prawa. Tymczasem pozbawiono ją dziewictwa i zhańbiono. Po stokroć lepiej było zostać na 
wsi, niż szukać lepszego życia w mieście!
      - Nie musisz się obawiać, Heather. Zadbam o ciebie i będziesz żyła w dostatku. 
Dopiero co przypłynąłem z Karoliny i długo zabawię w porcie. Zostaniesz ze mną do mego 
wyjazdu, a potem kupię ci dom...
      Przerwał mu histeryczny śmiech, Heather pojęła wreszcie swoje położenie. Śmiech 
stopniowo przekształcał się w szloch, łzy płynęły po twarzy dziewczyny strumieniem. 
Spuściła w dół głowę, a kiedy trochę się uspokoiła, odrzuciła do tyłu włosy i spojrzała na 
Brandona.
      - Nie włóczyłam się po ulicach - wyszeptała. - Zgubiłam się i nie mogłam znaleźć 
drogi.
      Patrzył na nią zaskoczony i dopiero po dłuższej chwili rzekł:
      - Ale przyszłaś tu z moimi ludźmi.
      Pokręciła głową. Nic o niej nie wiedział, był tylko marynarzem z dalekiego kraju. 
Dławiły ją łzy, bo nie mogła mu wyjawić swego grzechu.
      - Myślałam, że ich po mnie przysłano. Oddzieliłam się od kuzyna i zgubiłam się. 
Sądziłam, że tych ludzi przysłał mój kuzyn.
      Oparła głowę o ścianę, a łzy znowu popłynęły po jej twarzy, spadając na nagie piersi, 
wciąż wstrząsane cichym szlochem. Zrozumiał, jak bardzo się pomylił, i myślał z lękiem, 
jakie mogą być tego konsekwencje. Może Heather była krewną jakiejś wysoko postawionej 
osoby?
      - Kim są twoi rodzice? - zapytał szorstko. - Ktoś tak piękny i dobrze ułożony jak ty 
musi mieć przyjaciół na dworze lub pochodzić z wpływowej rodziny.
      - Moi rodzice nie żyją, a ja nigdy nie byłam na dworze. Podszedł do leżącej na 
podłodze sukni, podniósł ją i od wrócił się do Heather.
      - Musisz mieć majątek. Taka suknia nie kosztuje paru pensów.
      Spojrzała na niego i zaśmiała się ironicznie.
      - Nie mam majątku, panie. Mój kuzyn dał mi tę suknię. Pracuję na swoje nędzne 
utrzymanie.
      Popatrzył na błyszczące ozdoby na sukni.
      - Czy ten kuzyn nie martwi się o ciebie i nie próbuje cię znaleźć?
      Heather zamilkła.
      - Nie - odrzekła po chwili. - Wątpię. Mój kuzyn niezbyt przejmuje się innymi.
      Brandon uśmiechnął się z ulgą i rzucił suknię na oparcie krzesła. Podszedł do 
umywalni i zaczął się myć. Kilka chwil później odwrócił się i zobaczył, że dziewczyna wstaje 
z koi. Z zachwytem patrzył na jej piękne ciało, a gdy poczuła jego wzrok i osłoniła się 
rękoma, zaśmiał się cicho. Zaczął się golić, podczas gdy ona pośpiesznie wyjmowała ze 
swego zawiniątka starą halkę.
      - Nie ma więc powodu, Heather, byś nie mogła ze mną zostać jako moja kochanka - 
rzekł. - Znajdę ci dom w mieście, gdzie będziesz żyła wygodnie, i będę przyjeżdżał do ciebie 
na odpoczynek. Zaopatrzę cię w pokaźną sumkę, żebyś nie musiała szukać innych mężczyzn. 
Mam nadzieję, że ci to odpowiada?
      Heather poczuła, jak bardzo nienawidzi tego człowieka. Jego cynizm i własna straszna 
pomyłka doprowadzały ją do rozpaczy tak, że miała ochotę krzyczeć i rzucić się na niego.
      Opanowała się jednak, widząc, że odwrócił się do niej plecami. Teraz! Teraz ucieknę, 
pomyślała, zapominając, że ma na sobie tylko halkę. Przyciskając do piersi swoje rzeczy, z 
sercem w gardle podeszła ostrożnie do drzwi.
      - Heather! - krzyknął ostro Brandon, odbierając jej wszelką nadzieję. Odwróciła się i 
zobaczyła jego rozgniewane, zielone oczy. Niedbale ostrzył brzytwę, a Heather zamarła ze 
strachu. - Sądzisz, że pozwolę ci uciec? Jesteś tak wyjątkowa, że żadna inna nie mogłaby cię 
zastąpić, więc nie mam zamiaru pozwolić ci się wymknąć.
      Chłodny spokój w jego głosie wydał się Heather gorszy od wściekłego wrzasku ciotki 
Fanny. Trzęsła się, stojąc przed nim, a krew odpłynęła jej z twarzy. Strzelił palcami i wskazał 
koję.
      - Wracaj tam.
      Przyzwyczajono ją do spełniania rozkazów, więc teraz też posłuchała. Wciąż 
przyciskając do siebie zawiniątko i suknię, usiadła na koi i patrzyła na Brandona z lękiem, 
jakby spodziewała się chłosty. Rzucił pasek na stół. Wycierając twarz ręcznikiem, zbliżył się 
do Heather i patrzył na nią przez chwilę. Potem odłożył ręcznik na krzesło i zabrał jej rzeczy. 
Wskazał na koszulę.
      -	Zdejmij to. Przełknęła ślinę.
      -	Proszę... - szepnęła.
      - Nie jestem zbyt cierpliwy, Heather - powiedział ze złością.
      Ręce jej się trzęsły, kiedy odwiązywała wstążki i odpinała niewielki guzik na 
piersiach, a potem zdjęła koszulę przez głowę. Zawstydzona, czuła na sobie jego pożądliwy 
wzrok.
      - Teraz się połóż - rozkazał.
      Wślizgnęła się na posłanie, drżąc ze strachu przed Brandonem i przed tym, co miało 
nastąpić. Próbowała zasłonić się rękoma, czuła się poniżona swą nagością.
      -	Nie rób tego - powiedział, kładąc się obok i przyciągnął ją do siebie.
      -	Proszę - jęczała. - Nie wystarczy ci, że wziąłeś jedyną rzecz, która była naprawdę 
moja? Musisz mnie znów torturować? 
      -	Powinnaś pogodzić się z losem kochanki, moja słodka, i starać się poznać sztukę 
miłości. Najpierw udowodnię ci, że to wcale nie musi być bolesne. Dwa razy ze mną 
walczyłaś, ale tym razem pozwolisz mi robić, co zechcę, i nie będziesz się bronić. Tym razem 
może ci się to jeszcze nie spodoba, ale rychło przekonasz się, że mówię prawdę.
      -	Nie! nie! - zaprotestowała, próbując się uwolnić.
      -	Nie ruszaj się - przykazał surowo, kładąc jej rękę na brzuchu.
      Dziewczyna przestała się bronić. Nienawidziła Brando-na, ale znacznie silniejszy od 
nienawiści był lęk. Zdobyła się jednak na to, by zapytać:
      -	Czy tak właśnie traktujesz swą żonę? Uśmiechnął się i wydął usta.
      -	Nie jestem żonaty, kochanie.
      Nie miała już nic do powiedzenia. Leżała spięta, czekając, a on jej nie ponaglał. 
Łaskotał ją delikatnie, pieścił piersi i pieczętował pocałunkami całe ciało.
      - Odpręż się - mruknął tuż przy jej szyi. - Leż spokojnie i nie walcz ze mną. Później 
nauczysz się, jak sprawiać radość mężczyźnie, ale teraz tylko leż.
      Żadne słowa już nie wydobyły się z ust Heather. Kiedy biernie poddawała się 
pieszczotom kapitana, całe życie przebiegło jej przed oczami jak przed śmiercią. Cóż złego 
uczyniła, że tak źle ją traktowano w ciągu ostatnich dwu lat? Jednak nawet wiecznie 
jazgocząca ciotka Fanny była lepsza niż ten rozpustny mężczyzna, który się nią teraz bawił. 
Schwytana! Uwięziona! Jak ptak w klatce, którego na dodatek bezlitośnie dręczono.
      Zacisnęła mocno oczy i starała się zachować spokój. Mogła tylko pozwolić 
Brandonowi zrobić, co chciał.
      -	Czy znów cię skrzywdziłem, moja droga? - spytał, kiedy już nasycił się nią do woli. - 
Czy znów bolało?
      -	Nie - wykrztusiła. 
      Zaśmiał się pogodnie, uwalniając ją z objęć. Usiadł na łóżku obok niej i przykrył ją 
prześcieradłem.
      -	Nie wyglądasz na zimną dziewczynę, ma petite - powiedział, głaszcząc jej okrągłe 
uda - tylko na razie nie jesteś zbyt chętna. Wkrótce będzie ci to sprawiało przyjemność. Na 
razie staraj się tylko z tym pogodzić.
      -	Nigdy! - wykrzyknęła przez łzy. - Nienawidzę cię! Brzydzę się tobą! Pogardzam 
tobą! Nigdy w życiu!
      -	Zmienisz zdanie - zaśmiał się. - Kiedyś będziesz mnie o to błagała.
      Odwróciła się do Brandona plecami i przykryła się prześcieradłem. Wyciągnął dłoń, 
by pogłaskać jej pośladki.
      - Poczekaj tylko, Heather, a zobaczymy, kto z nas miał rację.
      Milczała, z trudem tłumiąc gniew. Był tak pewny siebie. Wszystko dokładnie 
zaplanował. Ona mogła co najwyżej błagać o litość, a i to było jak rzucanie grochem o ścianę. 
Pozostaje jednak ucieczka.
      Ta myśl dodała Heather otuchy. Gdy tylko nadarzy się okazja, a stanie się to wcześniej 
czy później, nie będzie się wahała. Uspokojona, położyła głowę na poduszce, jej powieki 
zrobiły się ciężkie, a sen przyniósł odprężenie.
      Kiedy obudziła się nazajutrz, w kajucie było cicho. Pomyślała, że wreszcie jest sama, 
ale kiedy przewróciła się na plecy, zobaczyła Brandona przy biurku z piórem w dłoni. 
Przeglądał jakieś księgi. Był ubrany i Heather wydawało się nawet, że na chwilę o niej 
zapomniał. Równie dobrze mogłaby być meblem, tyle przywiązywał do niej wagi. 
Obserwowała go, leżąc bez ruchu. Był bez wątpienia przystojny, dawniej może nawet 
marzyła o takim mężczyźnie. Ale snując romantyczne marzenia, nawet nie przypuszczała, że 
miłość mężczyzny może objawiać się w formie przemocy i że będzie przetrzymywana wbrew 
własnej woli, by zaspokajać jego niskie potrzeby.
      - Czujesz się lepiej? - zapytał. Uśmiechnął się i wstał zza biurka. - Mam nadzieję, że 
jesteś głodna, czekałem na ciebie ze śniadaniem.
      Heather usiadła w rogu łóżka, przyciskając prześcieradło do piersi.
      -	Chcę się ubrać - szepnęła. Brandon uśmiechnął się ciepło.
      -	Jeśli musisz, kochana. Mam ci pomóc?
      O mało nie wskoczyła na ścianę, próbując od niego uciec.
      -	Nie dotykaj mnie! - krzyknęła.
      -	Aaa, rozumiem. Kotka znów wystawia pazury. - Spojrzał jej głęboko w oczy. - Mam 
cię zmusić, byś znów miauczała?
      -	Będę krzyczała! Przysięgam, że będę krzyczała.
      Z uśmiechem wyciągnął dłoń, schwycił nadgarstek dziewczyny i przyciągnął ją do 
siebie. Niczym zahipnotyzowana nie mogła oderwać od niego wzroku.
      - Sądzisz, że to by coś dało? - zapytał rozbawiony. - Nikt nie odważyłby zbliżyć się do 
kabiny kapitana, kiedy jest za jęty rozrywkami. Poza tym, moja droga, z łatwością zamknę ci 
usta pocałunkami. - Chwycił ją wpół i postawił na podłodze. -Jesteś bardzo kusząca, moja 
droga, ale teraz nie czas na twoją drugą lekcję. Mój służący czeka, by podać nam posiłek.
      Odszedł, żeby otworzyć szafkę obok łóżka. Wyjął męski szlafrok i podał go Heather.
      - Jest trochę za duży, ale tylko to mogę ci w tej chwili zaproponować. - Uśmiechnął 
się. - Po południu zabiorę cię do miasta i kupię jakieś stroje. Jeśli jesteś podobna do innych 
kobiet, powinno ci to poprawić humor.
      Szybko włożyła szlafrok stanowczo zbyt obszerny na nią. To był bez wątpienia 
szlafrok Brandona. Rękawy zwisały żałośnie, a dół ciągnął się po ziemi. Musiała go unosić, 
by się nie potykać. 
      Brandon z uśmiechem pomógł jej podwinąć rękawy.
      - Jeśli można być zazdrosnym o ubranie, to ja jestem zazdrosny o ten szlafrok. Gdyby 
miał w sobie życie, na pewno drżałby z radości.
      Rozejrzała się nerwowo.
      - Czy mogę prosić, panie, o chwilę samotności, tak bym mogła się umyć? - Mocno 
przytrzymując szlafrok tuż przy szyi, szepnęła jeszcze: - Proszę.
      Ukłonił się nisko i uśmiechnął.
      - Każda pani prośba jest moim rozkazem, milady. Muszę się zająć załadunkiem, więc 
możesz zostać na chwilę sama.
      Brandon wyszedł, a Heather westchnęła z ulgą. Podeszła do umywalni i nalała wody 
do miski. Mocno tarła skórę, póki się nie zaróżowiła. Marzyła o gorącej kąpieli, pragnęła 
zanurzyć się w ciepłej wodzie i zdrapać z siebie każdy ślad, jaki Brandon pozostawił na jej 
ciele, dotyk jego rąk, a nawet wspomnienie pocałunków. Wszystko, co świadczyło o tym, że 
należała do niego.
      Chłodna woda poprawiła jej trochę humor. Heather włożyła swoją starą bieliznę i 
różową sukienkę. Poczuła się lepiej, przeciągnęła ręką po włosach i rozczesała je najlepiej jak 
potrafiła bez szczotki. Potem włożyła szlafrok kapitana z powrotem do szafki. Wiele w niej 
było dobrze dobranych i kosztownych strojów. Pomyślała ze złością, że nawet nie może 
wyśmiać po kryjomu złego gustu swego prześladowcy.
      Kiedy skończyła toaletę, znów powróciły niedobre myśli. Aby je zagłuszyć, zabrała 
się do sprzątania kabiny. Jego ubranie wciąż wisiało na oparciu jednego krzesła, beżowa 
suknia leżała na drugim. Potem zaczęła ścielić koję, a wtedy jej oczy spoczęły na zaplamionej 
pościeli. Zrozumiała, że to jej krew, dowód jej niewinności. W wielkiej złości zdarła 
prześcieradło z koi i rzuciła je na podłogę.
      Z gniewem w oczach i zaczerwienionymi policzkami odwróciła się na dźwięk cichego 
śmiechu, który usłyszała za sobą. Brandon wrócił tak cicho, że go nie zauważyła. Teraz stał 
tuż za nią, a jego oczy powędrowały na prześcieradło. Potem podniósł wzrok i uśmiechał się 
cynicznie. Drwił sobie z niej, przez co nienawidziła go jeszcze bardziej. Był obrzydliwy. 
Podszedł bliżej, objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.
      - Sądzisz, że mogłem trzymać się długo z dala od twych oczu i ciała, moja słodka? - 
mruknął w jej włosy. - Urodzi łaś się dla miłości i nie smuci mnie, że wziąłem cię, zanim 
zrobili to inni mężczyźni, ani nie mam wyrzutów sumienia. Sprawiłaś mi tyle przyjemności! 
Nie wiń mnie, proszę, że za uroczyło mnie twoje piękno i chcę cię mieć tylko dla siebie. 
Każdy mężczyzna chciałby właśnie tego. Widzisz, moja pa ni, prawdę powiedziawszy, to ja 
jestem twoim więźniem pojmanym za sprawą twej urody.
      Zadrżała, kiedy przycisnął usta do jej szyi.
      -	Jesteś pozbawiony sumienia? - spytała z wyrzutem. -Czy nie ma dla ciebie żadnego 
znaczenia, że nie chcę tu zostać?
      -	Nie chcesz tego teraz, moja droga, ale później zechcesz. Gdybym pozwolił ci odejść, 
nigdy więcej już bym cię nie zobaczył. Gdybyśmy poznali się w innych okolicznościach, 
uwodziłbym cię delikatnie i przywiódł do łoża pięknymi słówkami. Teraz jednak obawiam 
się, że chcesz ode mnie uciec jak od drapieżnego ptaka. Żeby cię zatrzymać, muszę ci 
udowodnić, że wcale nie jest źle być ze mną. Będziesz miała wszystko, czego zapragniesz.
      -	Słyszałam wiele złego o Jankesach - powiedziała ponuro - ale póki nie spotkałam 
ciebie, nie przypuszczałam, że to wszystko prawda.
      Odchylił głowę do tyłu i roześmiał się serdecznie.
      - Słowa godne prawdziwej angielskiej damy. Odsunęła się ze złością i spojrzała mu w 
twarz.
      - Powiedz mi tylko, dlaczego mnie zatrzymujesz? Na niebiosa, powiedz mi, dlaczego 
mam zostać twoim więźniem? Gdzie tylko spojrzysz, wszędzie znajdziesz chętne panny. Czy 
twoje w łożu swawole nie byłyby przyjemniejsze z kobietą, która doceni twe zalety, niż z tą, 
która brzydzi się samym twoim widokiem? Rozbawiła go jej złość.
      - Masz ostry język, moja pani. Jednak ci odpowiem: po wód jest dość prosty. Spójrz 
na swoje odbicie w lustrze, a dojrzysz doskonałość. Jesteś jak powiew wiosny po dniach 
spędzonych w zatłoczonej tawernie.
      Usiadł wygodnie na krześle przy biurku i mówił dalej:
      - Pożądam cię, Heather, bo prawdę rzekłszy, jesteś jak klejnot wśród pospolitych 
kamieni. Ekscytuje mnie myśl, że mógłbym zdobyć twe serce. Jeszcze nigdy mi nie 
odmówiono. Przy tobie zrozumiałem, że kiedy bardzo pragnę kobiety, mogę przestać być 
dżentelmenem.
      Odwróciła się załamana. Rozmowa z tym Jankesem nie miała sensu. Wiedziała jedno: 
ucieknie od niego, nawet jeśli to będzie ostatnia rzecz, jaką w życiu uczyni!
      Kilka chwil później do kajuty wszedł George, niosąc tacę ze śniadaniem. Uśmiechnął 
się do Heather nieśmiało i postawił tacę na stole, ale ona tylko nań spojrzała i odwróciła się 
plecami, podczas gdy on sam zerknął na kapitana dość zmieszany. Brandon skinął na 
służącego, by nakrywał dalej. Kiedy stół był już gotowy, kapitan przysunął Heather krzesło.
      - Zechciej usiąść - rzekł z drwiącym uśmiechem. - Nie mogę jeść, kiedy ty tam stoisz i 
groźnie na mnie patrzysz. Usiądź i dla odmiany bądź grzeczna.
      George spojrzał na oboje jeszcze bardziej skrępowany i szybko nalał kawy do 
kubków. Heather niechętnie zajęła wskazane miejsce i z impetem rzuciła serwetkę na kolana. 
Upiła łyk kawy, skrzywiła się na jej ostry smak i odsunęła napój od siebie. Wolałaby herbatę. 
Niemal w tej samej chwili spostrzegła, że Brandon obserwuje ją z uśmiechem rozbawienia. 
Nie padło ani jedno słowo, a Heather zaatakowała widelcem swój kawałek mięsa tak, jakby 
dopiero należało zabić zwierzę, z którego pochodzi. Stwierdziła, że jest dość dziwnie 
przygotowany, nie ugotowany i nie pokrojony na niewielkie kawałki jak gulasz, ale po prostu 
uduszony we własnym sosie i prawie surowy. Spróbowała odrobinę i mięso okazało się dość 
smaczne, ale nie miała wielkiego apetytu.
      George patrzył z troską na Heather, ale nie wiedział, co mógłby dla niej zrobić. Już 
miał zamiar wyjść, gdy zauważył prześcieradło na podłodze. Schylił się, by je zabrać, i wtedy 
zobaczył na nim plamy. Zdumiony spojrzał na kapitana, potem na odwróconą do niego 
plecami dziewczynę, później jeszcze raz na swego chlebodawcę. W odpowiedzi na nieme 
pytanie Brandon tylko skinął głową. Służący otworzył oczy jeszcze szerzej, zwinął 
prześcieradło i pośpiesznie wyszedł.
      Brandon, obserwując zachowanie dziewczyny, odkroił kęs mięsa, a potem powiedział 
z naciskiem:
      - Nie będę tolerował twojego kwaśnego humoru przy stole, Heather. Ani 
nieuprzejmego traktowania moich ludzi. W ich obecności będziesz się zachowywać jak dama.
      Przerażona Heather pobladła i teraz już naprawdę nie była w stanie nic przełknąć. 
Położyła ręce na kolanach i patrzyła na nie, nie mając odwagi podnieść oczu.
      Brandon upił łyk gorącej kawy, wciąż obserwując Heather. Teraz przyglądał się jej 
sukni. Była to sukienka uszyta na młodszą dziewczynę, choć bez wątpienia bardzo ładna. 
Przez moment poczuł się tak, jakby wykradł dziecko z kołyski. Jedyne, co podobało mu się w 
tej sukni, to ciasny stanik, upewniający go, że Heather nie jest już dzieckiem. Ale nie w takiej 
sukni chciał oglądać swoją kochankę. Tę zgrzebną halkę, którą na niej wcześniej widział, też 
trzeba wyrzucić. Heather jest zbyt piękna, by nosić łachmany.
      Po posiłku powrócił do biurka i znowu zaczął przeglądać księgi. Heather, nie wiedząc, 
co ze sobą począć, chodziła w kółko i popatrywała za okienko. Na chwilę wyszedł z kajuty, 
przez moment pomyślała o ucieczce, ale on stał w korytarzyku, wydając rozkazy 
marynarzom. Ze złością zatrzasnęła drzwi, kiedy spojrzał na nią i uśmiechnął się złośliwie.
      Kiedy George przyniósł obiad, była wobec niego uprzejma, ale nie serdeczna. W 
duchu przeklinała tego człowieka.
      Po obiedzie Brandon odsunął krzesło od stołu i wstał. W kajucie zapadła cisza, a 
Heather odwróciła wzrok. Zrozumiała, czego może znowu chcieć od niej jej prześladowca. 
Kiedy przemówił, głos miał niski i głęboki.
      - Chodź tu, Heather - zażądał.
      Zamarła na krześle. Nie podejdzie do niego. Zostanie tu, gdzie jest. Nie będzie nią 
pomiatał. Potrząsnęła głową i z trudem wykrztusiła:
      - Nie.
      - Podziwiam twoją siłę woli, ma cherie, ale opór nie jest zbyt mądry - rzekł z 
uśmiechem. - Wiesz równie dobrze jak ja, że nie masz dość siły, by mnie powstrzymać. Czy 
nie lepiej pogodzić się z porażką?
      Heather powoli wstała, zaciskając zęby. Podeszła do Brandona i stanęła przed nim. 
Uśmiechnął się do niej i pogładził jej ramię, a potem posadził ją sobie na kolanie i pocałował 
w szyję.
      - Nie bój się, nie zrobię ci krzywdy.
      Usta kapitana przykryły drżące wargi dziewczyny, a ramiona objęły ją ciasno. Jedną 
ręką podtrzymywał jej plecy, a drugą przesuwał wzdłuż biodra. Heather z westchnieniem 
opadła na jego tors i lekko drżała. Kiedy przesunął rękę z biodra na udo i pogładził je, jęknęła 
i próbowała uwolnić się z jego uścisku.
      -	Nie walcz ze mną - mruknął. - Poddaj się temu.
      -	Nie mogę - wydusiła.
      -	O, tak, możesz.
      Jego usta wędrowały z szyi ku wzgórkom piersi, pieszcząc je bez pośpiechu. Kiedy już 
zaczął rozpinać jej suknię, rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi. 
      Po twarzy Brandona przemknęła ciemna chmura. Heather szybko poprawiła suknię, 
przykrywając piersi, i starała się wstać z jego kolan. Kapitan jednak zmusił ją do pozostania 
na miejscu. Nie było wątpliwości, że jest rozdrażniony.
      - Wchodź, do cholery! - wrzasnął ze złością do natręta. 
      George otworzył drzwi i starając się na nich nie patrzeć, zawstydzony zaczął mówić:
      -	Błagam o wybaczenie, panie kapitanie, ale jest posłaniec od kupca, który chce z 
panem pomówić o ładunku. Ten człowiek mówi, że ów kupiec chce kupić cały ładunek ryżu i 
indygo, jeśli się pan z nim spotka i się dogadacie.
      -	Ja mam przyjść do niego? - zapytał Brandon oburzony. - Dlaczego, do diabła, nie 
może przyjść tu na Fleetwood, jak wszyscy?
      -	Kupiec jest ranny, tak mówi jego posłaniec, kapitanie -wyjaśnił George. - Jeśli pan 
pozwoli, jego człowiek obejrzy nasze towary, a potem zaprowadzi pana do swego 
chlebodawcy.
      Brandon mruczał coś pod nosem, a minę wciąż miał groźną.
      - Niech Boniface pokaże temu człowiekowi ładownie. A potem przyśle do mnie.
      George wymknął się, zamykając drzwi, a Brandon wreszcie uwolnił Heather. 
Podbiegła do okienka, pośpiesznie poprawiając ubranie, on zaś znów zasiadł przy biurku. 
Chwilę później wprowadzono posłańca. Heather odwróciła się plecami do mężczyzn i zapadła 
w fotelu. Sama świadomość, że ktoś mógłby zobaczyć ją w kabinie kapitana Birminghama, 
zawstydzała dziewczynę do głębi. Miała ochotę umrzeć. Przez okno obserwowała fale 
uderzające w zacumowany w pobliżu statek i myślała o tym, że gdyby tylko znalazła dość 
odwagi, woda zakończyłaby jej wszystkie problemy. Zamyślona nie zauważyła, że posłaniec 
już wyszedł, a Brandon stanął tuż za nią. Kiedy położył dłoń na jej ramieniu, podskoczyła 
wystraszona. Zaśmiał się cicho, usiadł przy niej i powiedział:
      -	Obawiam się, że będę musiał cię opuścić na kilka godzin, Heather, ale wrócę, jak 
tylko będę mógł. George ma cię pilnować, więc, proszę, nie utrudniaj mu tego. Jest bardzo 
delikatny dla dam, choć może nie miałaś okazji zauważyć tego zeszłej nocy. Powiedziałem 
mu, że chcę, byś tu była, kiedy powrócę, więc nie próbuj uciekać. Obedrę go ze skóry, jeśli ci 
się uda wymknąć, a i tak cię znów znajdę, nawet gdybym miał przewrócić do góry nogami 
cały Londyn.
      -	Nic mnie nie obchodzi, że obedrzesz ze skóry swego sługę - odparła z goryczą. - 
Skoro tylko znajdę sposobność do ucieczki, skorzystam z niej.
      Brandon uniósł brew.
      - W takim razie, Heather, zabiorę cię ze sobą. Wpadła w panikę.
      - O, nie! - zawołała. - Proszę. Błagam, nie rób tego. Umarłabym ze wstydu. Jeśli sobie 
życzysz, poczytam podczas twej nieobecności, przysięgam.
      Brandon przyglądał jej się z niekłamanym zainteresowaniem.
      -	Umiesz czytać? - zapytał.
      -	Tak - odparła.
      Uśmiechnął się. Niewiele kobiet umiało czytać. Poczuł do Heather szacunek.
      - Dobrze - powiedział w końcu. - Zostawię cię na statku, a po drodze kupię ci jakieś 
ubranie, żebyś wyglądała jak kobieta. Wstań, muszę ocenić twoją figurę.
      Heather usłuchała go i powoli obróciła się dokoła tak, jak kazał. Przyglądał się jej z 
zachwytem.
      -	Jesteś niewiele większa od okruszka.
      -	Niektórzy mówią, że jestem chuda - przyznała cicho, wspominając złośliwe słowa 
ciotki.
      Brandon zaśmiał się. 
      - Już sobie wyobrażam te zazdrosne stare kwoki, które ci to powiedziały. Same pewnie 
ledwo się ruszały pod zwałami własnego tłuszczu.
      Lekki uśmiech przebiegł po twarzy Heather, bo zdawało jej się, że Brandon opisuje 
ciotkę Fanny. Zniknął równie szybko, jak się pojawił. Nie został jednak nie zauważony.
      - Aaa - ucieszył się Brandon. - Wiedziałem, że wcześniej czy później tego dokonam.
      Heather odwróciła się urażona.
      -	Dokonałeś tylko tego, że mam niewiele powodów do radości.
      -	Znowu zły humor? - zapytał. - Twój nastrój zmienia się bardzo szybko, moja pani. 
Przekonamy się, czy udało nam się rozpuścić trochę lodu twoich ust. Chciałbym dla odmiany 
poczuć trochę ciepła. Teraz pocałuj mnie tak, jak powinna to zrobić kochanka. Na nic więcej 
nie mam czasu.
      Heather odetchnęła z ulgą. Postanowiła zachowywać się tak, jakby nigdy nie miała 
zamiaru uciec ze statku. Odwróciła się i zarzuciła Brandonowi ramiona na szyję. Uniósł brwi, 
jakby zastanawiał się nad tą nagłą zmianą, ale Heather, nie pozostawiając mu czasu do 
namysłu, przycisnęła wilgotne, ciepłe usta do jego warg.
      Brandon rozkoszował się słodkim smakiem jej ust i bliskością jej kruchego ciała. 
Objął ją mocniej, ale to mu nie wystarczało. Ta szczuplutka dziewczyna była zbyt kusząca, jej 
usta takie ciepłe, a ciało godne pożądania. Myśl o pozostawieniu jej stawała się coraz 
trudniejsza.
      - Nie uda mi się gdziekolwiek wyjść, jeśli będziesz mnie tak całować - powiedział 
ochryple.
      Twarz Heather zaróżowiła się. Ten pocałunek również dla niej był niespodzianką, nie 
okazał się wcale tak przykry, jak się tego spodziewała.
      Kapitan jest tak przystojny, że pewnie musi opędzać się od kobiet, pomyślała nawet w 
pewnej chwili. 
      - Niedługo będę z powrotem, moja słodka - uśmiechnął się Brandon.
      Dziewczyna usłyszała przekręcany w zamku klucz i ze złością trzasnęła dłonią w stół, 
aż podskoczyły stojące na nim talerze.
2
      Heather nie marnowała czasu. Pragnęła jak najszybciej opuścić statek. Jeśli kapitan 
Birmingham powróci, zanim ona stąd zniknie, szansa na ucieczkę znacznie się zmniejszy. 
Zastanawiała się, w jaki sposób może przechytrzyć George'a, myślała nawet nad tym, by go 
przekupić, ale czym? Jedyną wartościową rzeczą, jaką posiadała, była beżowa suknia. 
Heather wątpiła, by George się na nią skusił. Zresztą z pewnością boi się swego chlebodawcy 
i w niczym mu się nie narazi. Nie, próba przekupienia z pewnością się nie uda. Trzeba 
wymyślić coś lepszego.
      Wiele planów zrodziło się w głowie Heather, ale żaden nie wydawał się jej dobry. 
Uznała tylko, że skoro nie zdoła George'a przekupić, powinna użyć siły. Ale co może zrobić 
słaba dziewczyna mężczyźnie?
      Zaczęła rozglądać się po kabinie w poszukiwaniu czegoś, co pomogłoby jej przekonać 
George'a do oddania kluczy. Otworzyła szuflady biurka, bezładnie przerzucając papiery i 
księgi, a nawet przeszukując szkatułkę. Znalazła tylko sakiewkę z monetami. Zmęczona 
usiadła na krześle za biurkiem. Oczami wodziła po kajucie, przeszukując każdy kąt.
      Musi tu mieć jakąś broń, myślała coraz bardziej przerażona, bo czas bezlitośnie płynął. 
Nagle wzrok Heather zatrzymał się na szafce stojącej przy krześle. Sprawdziła jej zawartość, 
ale poza ubraniami nic tam nie znalazła. W pewnym momencie jej oczy spoczęły na 
zawiniętym w materiał pudełku leżącym w kącie.
      Pewnie biżuteria, pomyślała, nie robiąc sobie nadziei. Podniosła jednak pudełko, a gdy 
je odwinęła, okazało się, że zostało zrobione ze skóry i po mistrzowsku ozdobione. Na 
wieczku wygrawerowano literę B. Teraz miała już pewność, że ukryto w nim coś cennego. 
Nie mogła się powstrzymać przed otworzeniem zamka i uniesieniem wieczka.
      Westchnęła zaskoczona i cicho pomodliła się w podzięce. Na poduszeczce z 
czerwonego aksamitu leżały bowiem dwa najpiękniej wykonane pistolety francuskie, jakie 
kiedykolwiek widziała. Nie wiedziała wiele o broni, chociaż jej ojciec miał kiedyś pistolet.
      Obejrzała pistolety, ale nie wiedziała, jak działają. Ojciec nigdy jej nie pokazywał, jak 
ich użyć. Zamknęła więc pudełko z bronią i znów zaczęła rozglądać się za czymś ciężkim, 
czym mogłaby ogłuszyć służącego. Szybko jednak zrezygnowała z tego pomysłu. Nagle 
przyszło jej do głowy, że przecież George nie wie, że ona nie umie obchodzić się z bronią.
      Ponownie otworzyła pudełko i wyjęła jeden z ciężkich pistoletów. Może wystarczy 
nastraszyć służącego? Uda, że zdecydowana jest użyć broni, a wtedy on odda jej klucze do 
kabiny. Podeszła do biurka i zaczęła pisać liścik do kapitana Birminghama. Będzie 
potrzebowała pieniędzy, ale nigdy nie pozwoli, by zarzucono jej, że właśnie dlatego się 
sprzedała. Weźmie ze znalezionej wcześniej sakiewki jednego funta, a w zamian zostawi 
beżową suknię. To dla kapitana dobry interes.
      Ukryła jeden z pistoletów pod stosem map i papierów, tak by mogła po niego sięgnąć, 
kiedy George powróci z herbatą. Doskonale się złożyło, że poprosiła służącego o 
przygotowanie herbaty, bo podczas jego nieobecności mogła przeszukać kajutę. Starannie 
posprzątała wszystko tak, by George niczego nie podejrzewał. Potem usiadła i zaczęła czytać 
książkę, którą znalazła na biurku. Był to Hamlet Szekspira. Właściwie nie mogła skupić się na 
lekturze, myślała tylko o tym, czy uda jej się uciec. Wiedziała, jakie gromy spadną na 
George'a, ale do niego nie czuła nic prócz nienawiści. W końcu to on przyczynił się do jej 
hańby.
      To odpowiednia nagroda, pomyślała.
      Nerwy miała tak napięte, że od czasu do czasu odkładała książkę, by przejść się po 
kajucie. Po kilku chwilach znów zmuszała się do czytania.
      Kiedy w końcu George otworzył zamek w drzwiach i zapukał, poderwała się nerwowo 
z krzesła. Zmusiła się, by usiąść, i spokojnie kazała mu wejść. Otworzył drzwi, wszedł i 
odwrócił się, by je zamknąć na klucz. W jednym ręku trzymał tacę z herbatą.
      - Przyniosłem herbatę, panienko. Dobra i gorąca - rzekł z uśmiechem.
      Teraz! Właśnie teraz nadarza się okazja! Sięgnęła po pistolet i wymierzyła go w 
służącego.
      - Nie ruszaj się, George, bo będę musiała cię zastrzelić - powiedziała, sama się 
dziwiąc, jak obco brzmi jej własny głos.
      George przestraszył się nie na żarty. Był zdania, że pistolet w ręku kobiety jest 
naprawdę niebezpieczny. Heather z pewnością nie wie, jak niewiele trzeba, by wystrzelił. 
Wystarczy jeden nieostrożny ruch!
      - Połóż klucze na biurku, George - poleciła. - A teraz podejdź do okna. Tylko 
spokojnie! Ja nie żartuję!
      Poruszał się powoli, wiedział, że powinien zachować ostrożność. Kiedy stanął już pod 
okienkiem, Heather odetchnęła z ulgą.
      Wzięła klucze ze stołu i nie spuszczając oczu ze służącego, zaczęła iść tyłem w 
kierunku drzwi. Nie odwracając się, namacała zamek, włożyła klucz i przekręciła go. Uczucie 
osaczenia zniknęło.
      - A teraz, George, wejdź do szafy i zamknij się od środka! Radzę ci, żebyś mnie 
posłuchał. Sam widzisz, jaka jestem zdenerwowana! Co będzie, jak ręka mi zadrży i pistolet 
wypali?
      George przez moment pomyślał, że może powinien rzucić się w stronę dziewczyny i 
odebrać jej broń, a zaraz uznał, że to wielkie ryzyko. Heather jest naprawdę zdesperowana. 
Cóż, kapitan go nie pochwali, ale z pewnością nie zabije. George wykonał polecenie Heather, 
a wtedy ona przekręciła klucz w drzwiach szafy. Teraz była bezpieczna. Minie sporo czasu, 
zanim służący podniesie alarm. Podeszła do biurka i wysunęła szufladę, w której znalazła 
sakiewkę z pieniędzmi. Wyjęła jednego funta, a pistolet zostawiła na wierzchu.
      Dotarcie do drzwi nie trwało długo. Otworzyła je cicho i pospieszyła korytarzykiem 
do wyjścia na pokład. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że wcale niełatwo będzie opuścić 
statek. Na pokładzie są przecież ludzie. Może to kupcy oczekujący na towar? Rychło jednak 
uświadomiła sobie, że tylko kapitan i kilku jego marynarzy wiedziało o jej obecności na 
Fleetwood Może więc powinna zebrać się na odwagę i przejść obok mężczyzn, nie zważając 
na to, co o niej pomyślą?
      Powrócił cień nadziei. Tym razem bez wahania otworzyła drzwi. Serce tak jej biło, że 
obawiała się, iż wyskoczy z piersi. Zmuszając się do uśmiechu, wyszła z gracją godną 
królowej. Głowę trzymała wysoko, a nawet lekko skinęła do mężczyzn, którzy śledzili ją 
wzrokiem z nie udawanym podziwem. Byli nieco zaskoczeni obecnością kobiety, ale żaden 
nie próbował jej zatrzymać. Wysoki dżentelmen w średnim wieku z siwymi włosami i 
niewielką bródką podał jej dłoń. Uśmiechnęła się słodko i przyjęła ją, schodząc z podestu. 
Potem odwróciła się i znów uśmiechnęła. Odwzajemnił uśmiech i ukłonił się szarmancko 
kapeluszem.
      Wiedziała, że zachowuje się bezwstydnie, ale już sama myśl, że wszystko to zostanie 
w szczegółach opowiedziane kapitanowi, przepełniała ją radością. Przechytrzyła go!
      Potem pozwoliła, by najprzystojniejszy i najlepiej ubrany spośród mężczyzn pomógł 
jej zejść po trapie. Zapytała go słodko, czy nie mógłby znaleźć jej powozu, i zaskoczona 
obserwowała, jak pospieszył spełnić jej prośbę. Wkrótce był z powrotem, pytając, czy 
pozwoli się odprowadzić do powozu. Odmówiła grzecznie.
      Kiedy powóz skręcił za róg, Heather usiadła wygodniej. Czuła, że zaraz zacznie się 
histerycznie śmiać, tak wielką poczuła ulgę. Już za chwilę znalazła się przy zajeździe na 
rogatkach Londynu, skąd odjeżdżały dyliżansy. Stąd mogła wrócić do domu ciotki.
      Już wcześniej podjęła taką decyzję. Nie miała wszak dokąd pójść. Ciotka Fanny i wuj 
John na pewno nieprędko dowiedzą się o śmierci Williama. Heather wątpiła, czy 
którykolwiek z jego przyjaciół w Londynie wiedział, iż William ma siostrę mieszkającą na 
małej, ubogiej farmie. Taką przynajmniej miała nadzieję. Poza tym musiała opuścić Londyn, 
bo przecież statek kapitana Birminghama wciąż jeszcze stał w porcie. Farma wuja była dla 
niej najbezpieczniejszym miejscem na świecie.
      Zostanie z ciotką do czasu, aż znajdzie jakąś posadę i będzie się mogła uniezależnić. 
Innego wyjścia nie miała.
      W drodze powrotnej odtwarzała w pamięci wydarzenia poprzedniego dnia. Próbowała 
odpędzić dręczące ją myśli, ale nie dawały jej spokoju. Tłumaczyła sobie, że nie była niczemu 
winna. Niewiele to pomogło. Już nie była tą samą osobą co wczoraj, dziewczyną, która 
jechała do Londynu, marząc o wspaniałym życiu. Zabiła człowieka, no i poznała już, co to 
mężczyzna.
      Przyrzekła sobie, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Sama sobie będzie panią. Nigdy, ale to 
nigdy nie będzie od nikogo zależna.
      Zastanawiała się tylko, co powie wujowi Johnowi i ciotce Fanny. Musiała mieć jakiś 
powód, by powrócić. Nie mogła wszak powiedzieć, że się za nimi stęskniła i zrozumiała, iż 
nie może żyć z dala od nich. Wszak nie było jej w domu tak krótko. Musi wymyślić coś, w co 
ciotka uwierzy. 
      Kiedy dyliżans dotarł do rozstaju dróg niedaleko farmy wuja, Heather wysiadła. Nie 
obejrzała się za siebie, nie pamiętała nawet, z kim podróżowała.
      Poszła drogą prowadzącą na wschód, a że słońce chyliło się ku zachodowi, widziała 
przed sobą swój długi cień. Im bardziej zbliżała się do farmy, tym wolniej szła. Kiedy w 
końcu dotarła na miejsce, niebo zupełnie pociemniało. Pomyślała, że z pewnością jest już po 
kolacji. Powoli podeszła do drzwi i cicho zapukała.
      - Wujku Johnie, to ja, Heather. Mogę wejść?
      Miała nadzieję, że otworzy jej wuj, ale tak się nie stało. W otwartych drzwiach 
zobaczyła ciotkę.
      - Co ty tutaj robisz? - zapytała zaskoczona kobieta.
      Nadeszła pora na następne kłamstwo. Dopiero teraz Heather zrozumiała, że po 
wydarzeniach wczorajszego dnia zmuszona będzie kłamać już zawsze.
      -	Twój brat, ciociu, dowiedział się, kiedy powrócił do Londynu, że musi jechać do 
Liverpoolu, by zobaczyć jedwab, który chce kupić - tłumaczyła chaotycznie. - Stwierdził, że 
nie wypada, bym została w mieście bez przyzwoitki. - O mało się nie zakrztusiła, bo 
kłamstwo pozostawiło w jej ustach gorzki smak.
      -	No i co? Jesteś zawiedziona. Jechałaś taki kawał do Londynu i myślałaś, że 
podbijesz cały świat - drwiła ciotka. -Dobrze ci tak, mała, próżna nędzarko! Zawsze myślisz, 
że jesteś królową, a musisz mieszkać w takiej ruderze. Przyjechałaś chyba, żeby znów zabrać 
się do roboty po tym, jak cię nie było?
      -	Jeśli taka twoja wola, ciotko - odparła Heather potulnie. Choć wiedziała, że teraz 
życie z ciotką będzie jeszcze trudniejsze, wszystko było lepsze od tego, co miał jej do 
zaofiarowania kapitan Birmingham.
      -	Taka właśnie moja wola, panienko. Teraz docenisz wreszcie dom - prychnęła ciotka 
Fanny. 
      Heather nic na to nie odparła. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to ukorzyć się i odbyć 
pokutę.
      - No, idź już spać, bo rano musisz wstać o świcie. Robo ta czeka. Twój wuj już śpi.
      Heather nie śmiała nawet wspomnieć o jedzeniu, ale w brzuchu burczało jej tak 
głośno, że ciotka z pewnością usłyszała. Dziewczyna wiedziała jednak, że nie dostanie jeść. 
Kiedy przypomniała sobie, co mogła zjeść na obiad na statku, ślina napłynęła jej do ust. 
Kiedy jednak kapitan siedział przy stole naprzeciwko niej, nie miała apetytu.
      Bez słowa ruszyła do swego kącika za zasłoną, gdzie rozebrała się i wsunęła pod koc.
      Będzie musiała chodzić do wsi i czytać ogłoszenia z miasta. Właśnie w ten sposób 
zwykle szukano dziewcząt na służbę albo na posadę guwernantki. Nie będzie jej łatwo coś 
znaleźć, była tego pewna.
      Pomimo skręcającego żołądek głodu zapadła szybko w mocny sen. Rankiem obudziła 
się, kiedy ciotka Fanny odsunęła zasłonę i rzuciła jej prosto w twarz starą, znoszoną suknię.
      - Wstawaj, leniwa dziewucho! Musisz odrobić te dwa dni, co cię nie było. Wstawaj 
już! - warknęła.
      Wyrwana ze snu Heather usiadła na pryczy pod uważnym okiem ciotki i wciągnęła 
przez głowę sukienkę.
      Zdążyła tylko chwycić ze stołu kawałek suchego chleba i już ciotka posłała ją po 
szczapy do kominka. Wuj John rąbał akurat drewno, ale kiedy ją zobaczył, schował tylko 
głowę w ramiona. Heather nie mogła nie zauważyć, że nie chce z nią mówić, i głęboko ją to 
zraniło. Zastanawiała się, dlaczego tak postępuje? Czyżby wuj podejrzewał, że skłamała? Ale 
skąd miałby to wiedzieć? Wreszcie zrozumiała, że wuj John czymś się martwi. Choć nie 
odezwał się ani słowem, obserwował ją uważnie, jakby chciał odgadnąć jej myśli. Nie miała 
jednak pojęcia, co go trapi, i nie śmiała zapytać.
      Wieczorem zmęczona padła na pryczę, ale nie mogła zasnąć, dręczona 
wspomnieniami. Widziała Williama Courta leżącego twarzą do podłogi równie wyraźnie, 
jakby znów stała w drzwiach jego pokoju. Obraz na szczęście szybko zniknął, potem jednak 
w ciemności pojawiła się twarz kapitana Birminghama. Uśmiechał się ironicznie, a jego silne, 
opalone dłonie wyciągały się w jej stronę. Znów słyszała jego drwiący śmiech i z tłumionym 
krzykiem odwróciła się, ukrywając twarz w poduszce, by zagłuszyć szloch. Pamiętała dobrze 
dotyk rąk kapitana na swym ciele.
      Heather przez całą noc nie zmrużyła oka. O świcie, jeszcze zanim wstała ciotka, 
zabrała się do pracy. Uznała, że zmęczenie będzie najlepszym sposobem na pozbycie się 
złych wspomnień. Wieczorem, znużona pracą ponad siły, z pewnością szybko zaśnie.
      Kiedy ciotka Fanny przyszła z drugiej izby, zapinając domową suknię na ogromnych 
piersiach, Heather na kolanach wyjmowała właśnie popiół z paleniska. Kobieta podeszła do 
schowka, wzięła z niego placek i zmarszczyła brwi, patrząc na dziewczynę.
      - Wyglądasz dziś trochę blado, panienko - warknęła. - Może to dlatego, że nie jesteś tu 
szczęśliwa?
      Heather wrzuciła resztę popiołu do drewnianego wiaderka i odgarnęła spadający jej na 
twarz kosmyk włosów. Sadza rozmazała się na jej twarzy, a zbyt duża sukienka wisiała luźno 
na szczupłych ramionach. Dziewczyna wytarła ręce w spódnicę, zostawiając na niej czarne 
plamy.
      - Jestem zadowolona, że tu wróciłam - mruknęła, patrząc w inną stronę.
      Ciotka Fanny wyciągnęła dłoń i schwyciła Heather za włosy, odwracając jej twarz ku 
sobie.
      -	Oczy masz spuchnięte. Zdawało mi się, że płaczesz w poduszkę wczoraj w nocy, i 
chyba miałam rację. Coś mi się zdaje, że żałujesz, że nie jesteś w Londynie.
      -	Nie - wyszeptała Heather. - Jestem zadowolona.
      - Kłamiesz! Chcesz mieszkać w Londynie i myślisz, że ci się to należy!
      Heather potrząsnęła głową przecząco. Nie chciała tam wracać, przynajmniej nie teraz, 
póki kapitan Birmingham najpewniej przeszukuje miasto, by ją znaleźć. Może tam pozostać 
jeszcze trzy lub cztery miesiące, pozbywając się przywiezionych z Ameryki towarów i 
kupując inne. Nie mogła wrócić do Londynu.
      Ciotka Fanny uszczypnęła ją w ramię.
      - Nie kłam mi, dziewucho! Heather syknęła z bólu.
      - Zostaw to dziecko, Fanny - powiedział wujek John, stając w drzwiach ich sypialni.
      Ciotka Fanny odwróciła się ku niemu i wykrzyknęła kpiąco:
      -	Patrzajcie, kto dziś nam rozkazuje od rana! Ty też jak ona płaczesz za tym, co nie 
twoje, co miałeś, ale przepadło!
      -	Proszę, Fanny, nie teraz - westchnął, zwieszając głowę.
      -	Nie teraz, mówisz, a co dzień wspominasz tę kobietę. Ożeniłeś się ze mną tylko 
dlatego, że nie mogłeś jej dostać! Ona cię nie kochała!
      Drgnął, słysząc okrutne słowa żony, i zrezygnowany wyszedł.
      Fanny rozejrzała się za Heather i popchnęła ją ze złością.
      - Zabieraj się do roboty i przestań się mazać! 
      Dziewczyna chwyciła wiaderko i pośpieszyła do drugiego pokoju. Minął tydzień, a 
potem drugi, który zdał się jeszcze dłuższy niż pierwszy. Choć Heather pracowała bardzo 
ciężko, nie mogła odsunąć dręczących ją wspomnień. Prześladowały ją dniem i nocą. Wiele 
razy budziła się spocona w środku nocy. Śniła, że znów był z nią kapitan Birmingham i 
przyciskał ją do siebie w gwałtownym, namiętnym uściska Niekiedy pojawiał się jako diabeł. 
Śmiał się z niej wówczas, a ona drżała ze strachu. Sny o Williamie Court były równie 
przerażające. Zawsze widziała w nich siebie, jak stoi nad jego ciałem z nożykiem do owoców 
w dłoni, a po jej dłoniach cieknie krew.
      Następne dwa tygodnie wcale nie były lepsze. Czuła się zmęczona i było to po niej 
widać. Robiło jej się słabo, co w pojęciu ciotki było niewybaczalnym grzechem. Czasem 
odczuwała gwałtowny apetyt, a czasem mdliło ją od rana i nic nie mogła jeść. Stała się też 
dziwnie roztargniona i niezręczna. Doprowadzało to ciotkę do wściekłości, zwłaszcza że 
któregoś dnia stłukła jej ukochaną miskę.
      - Co ty wyprawiasz w moim domu? Tłuczesz wszystko, co masz pod ręką. Chcesz, 
żebym wzięła na ciebie kij? - wrzasnęła, uderzając dziewczynę w twarz.
      Heather upadła na kolana i zaraz zaczęła zbierać skorupy.
      -	Przepraszam, ciociu Fanny - powiedziała, a łzy spływały jej po policzkach. - Nie 
wiem, co się ze mną dzieje. Nic mi nie wychodzi.
      -	Tak jakby ci kiedyś wychodziło - parsknęła Fanny z sarkazmem. - Ciekawam, co 
sprzedasz, żeby zapłacić za wszystkie potłuczone rzeczy?
      -	Nic nie mam - żałośnie szepnęła Heather, wstając. - Została mi tylko halka.
      -	Nic nie jest warta, a poza tym ty nie będziesz chodziła z cyckami na wierzchu w tych 
moich starych sukienkach, kiedy pójdziesz do osady.
      Po raz setny tego dnia Heather poprawiła suknię. Suknia po ciotce była taka wielka, że 
kiedy dziewczyna się pochylała, wycięcie przy szyi odsłaniało całe jej piersi. Pod spodem 
mogła nosić tylko jedyną halkę, jaką miała, ale oszczędzała ją na wyjścia między ludzi.
      Dopiero w miesiąc po powrocie z Londynu ciotka pozwoliła Heather jechać z wujem 
do osady. Właśnie tam dziewczyna mogła przeczytać ogłoszenia z miasta, rozwieszane na 
rynku. Dziewczyna uznała, że im szybciej znajdzie sobie posadę, tym lepiej. Poza tym 
musiała odkupić ciotce miskę. 
      Wokół stawu przycupnęły pomalowane na biało chatki z pokrytymi strzechą dachami, 
a na skrzyżowaniu stała karczma, w której zatrzymywali się obcy. Poszczególne domostwa 
rozdzielały żywopłoty, w ogródkach i stojących w oknach doniczkach kwitły kwiaty późnego 
lata. Znacznie przyjemniej się tu mieszkało niż w Londynie, gdzie dominowały brud, 
żebranina i występki.
      Kiedy dotarli do osady, natychmiast ruszyli na rynek, w którego centrum stał słup 
ogłoszeniowy. To za sprawą nawyku wuja zawsze tam kierowali pierwsze kroki. To było 
jedyne miejsce, gdzie wuj miał styczność ze światem poza wsią i własną farmą. Tam Heather 
dyskretnie przeczytała ogłoszenia. Potrzebowano pomywaczki, ale takie zajęcie jej nie 
odpowiadało. Ktoś szukał guwernantki, co sprawiło, że serce mocniej zabiło w piersi Heather. 
Zaraz jednak się dowiedziała, że chodzi o kobietę starszą, przynajmniej czterdziestoletnią. 
Przepatrzyła pozostałe ogłoszenia, modląc się żarliwie, by znaleźć coś dla siebie. Gotowa 
była pracować jako służąca, jeśli nic lepszego się nie znajdzie. Ale nawet takiej pracy nie 
było. Kiedy wuj odchodził od słupa, podążyła za nim z oczyma pełnymi łez.
      Potem zaprowadził ją do sklepu, gdzie mogła znaleźć coś w zamian za stłuczoną 
miskę ciotki Fanny. Pan Peeves, sklepikarz, podał Heather naczynie, które mu wskazała.
      - Czy życzy pani jeszcze coś, panno Heather? Może nową suknię?
      Dziewczyna spurpurowiała. Nie pierwszy już raz sklepikarz wspomniał o nowej 
sukience. Wiedziała, że wszyscy patrzą na nią ze współczuciem, a nawet naśmiewają się z jej 
starych, za dużych sukien. Dumna z natury, starała się jednak nie okazać skrępowania. 
Postanowiła, że będzie wysoko nosić głowę.
      -	Dziękuję - odparła. - Chcę tylko miskę.
      -	To piękne naczynie i warte tych pieniędzy. Sześć szylingów, panno Heather.
      Wyjęła z kieszeni chustkę i rozwinęła ją. Odliczyła sześć szylingów i podała panu 
Peevesowi. Zostało jej jeszcze siedem szylingów, ale wiedziała, że one także dostaną się 
ciotce. Oczy dziewczyny tęsknie powędrowały w stronę kolorowych wstążek na pobliskim 
stole.
      - Niebieska wyglądałaby pięknie w pani włosach, panno Heather - powiedział pan 
Peeves. - Proszę spróbować, co to szkodzi?
      Popatrując niepewnie na wuja, Heather pozwoliła, by sklepikarz wcisnął jej wstążkę w 
dłoń. Odwróciła się powoli do lustra, jedynego w osadzie, i podniosła wzrok. Po raz pierwszy 
oglądała się w lustrze w takim stroju. Włosy miała ciasno związane, a suknia po ciotce wisiała 
na niej jak worek.
      Nic dziwnego, że ludzie przyglądają mi się i śmieją, pomyślała ze smutkiem.
      Drzwi sklepu otworzyły się gwałtownie. Heather odwróciła się od lustra i zaskoczona 
zobaczyła Henry'ego Whitesmitha, wysokiego dwudziestolatka, który od dawna był w niej 
zakochany. Choć Heather nigdy nie czyniła mu żadnej nadziei; kiedy tylko to było możliwe, 
starał się być blisko i patrzył na nią z zachwytem.
      - Zobaczyłem wóz twego wuja - powiedział - i miałem nadzieję, że cię tu znajdę.
      Uśmiechnęła się ciepło.
      -	Miło cię widzieć, Henry. Zaczerwienił się z radości.
      -	Gdzie byłaś? Tęskniłem za tobą. Wzruszyła ramionami, patrząc w inną stronę.
      - Nigdzie, Henry. Byłam w domu z ciotką Fanny. - Nie chciała mówić chłopakowi o 
podróży do Londynu. Czuła na sobie zdziwiony wzrok wuja, ale nie dbała o to.
      Drzwi znów się otworzyły. Heather wiedziała, kto wszedł, jeszcze zanim spojrzała w 
tę stronę. Był ktoś, kto chodził za chłopakiem jak cień. Nowo przybyła szła w kierunku 
Henry'ego, ale zatrzymała się gwałtownie, dostrzegłszy Heather.
      Nie pierwszy raz Sarah patrzyła z niechęcią na Heather, zazdrosna o chłopaka. 
Rodziny Sarah i Henry'ego omówiły już sprawę małżeństwa i posagu, który dziewczyna 
wniesie po ślubie, ale jemu wcale się nie śpieszyło do ożenku. Sarah dobrze wiedziała, co 
było tego powodem. Choć razem z innymi dziewczętami ze wsi naśmiewała się z sukien 
Heather, wiedziała równie dobrze jak one, że i tak żadna z nich nie dorównuje pół-Irlandce. 
Nawet ojciec Sarah zachwycał się niekiedy niezwykłą urodą dziewczyny od Simmonsów. 
Zresztą wszyscy mężczyźni w okolicy uważali, że Heather jest ładna.
      Henry spojrzał gniewnie na Sarah, a potem odwrócił się do Heather.
      -	Muszę z tobą pomówić - szepnął pośpiesznie. - Możesz się ze mną później spotkać 
nad stawem?
      -	Nie wiem, Henry - odparła Heather. - Muszę trzymać się wuja. Ciotka Fanny nie 
lubi, kiedy wędruję po wsi sama.
      -	Jeśli on będzie patrzył z daleka, możesz ze mną pomówić? - zapytał z nadzieją w 
głosie.
      Zmarszczyła brwi, zmieszana.
      -	Chyba tak, ale niedługo.
      -	Niech z tobą przyjdzie nad staw, zanim odjedziecie -powiedział pośpiesznie. - Będę 
czekał.
      Wyszedł ze sklepu, a chwilę później podążyła za nim Sarah. Wuj John spełnił prośbę 
Heather. Zatrzymał wóz, a dziewczyna wysiadła i ruszyła w stronę drzewa, pod którym stał 
Henry. Uszczęśliwiony i zmieszany młodzieniec przyglądał się jej z podziwem, długo nie 
mogąc wykrztusić ani słowa. Kiedy wreszcie się odezwał, jego głos wyraźnie drżał.
      - Heather - zaczął - sądzisz, że twoja ciotka mnie odrzuci? To znaczy... czy pomyśli, 
że nie jestem dla ciebie dość dobry?
      Heather spojrzała nań zdziwiona.
      - Ależ, Henry, przecież ja nie mam posagu. 
      - Przecież ja o to nie dbam. Kocham ciebie, a nie to, co mi wniesiesz w wianie.
      Nie wierzyła własnym uszom. Oto stał przed nią kandydat do ręki, choć sądziła, że to 
niemożliwe, bo nie miała posagu. Ale spóźnił się. Nie była już niewinną dziewczyną. Nie 
mogła, nie była godna poślubić żadnego mężczyzny.
      -	Henry, wiesz równie dobrze jak ja, że twoja rodzina nigdy ci nie pozwoli mnie 
poślubić.
      -	Jeśli nie mogę mieć ciebie, nigdy się nie ożenię, a moi rodzice bardzo chcą, bym 
miał dzieci. Na pewno ustąpią!
      -	Henry, nie mogę cię poślubić - odrzekła Heather, spuszczając głowę.
      Chłopak zmarszczył brwi.
      - Dlaczego, Heather? Boisz się być z mężczyzną? Jeśli o to chodzi, nie martw się. Nie 
tknę cię, póki sama nie zechcesz.
      Uśmiechnęła się ze smutkiem. Oto cierpliwość i miłość, o których marzyła, a których 
nie mogła przyjąć. Zawdzięczała to kapitanowi Birminghamowi. Jakaż przepaść dzieliła obu 
tych mężczyzn! Nie mogła sobie wyobrazić, by kapitan z Fleetwood mógł mieć tyle 
cierpliwości wobec kobiety. Żałowała, że nie może poślubić Henry'ego. Mogłaby wieść z nim 
spokojne, dobre życie, wychowywać dzieci, które by oboje kochali. Ale teraz to nie 
wchodziło w grę.
      -	Henry - szepnęła cicho - powinieneś ożenić się z Sarah. Ona cię bardzo kocha i na 
pewno będzie dobrą żoną.
      -	Sarah sama nie wie, kogo kocha - rzucił gniewnie Henry. - Biega co rusz za innym 
chłopakiem, a teraz trafiło na mnie.
      -	Henry, to nieprawda - rzekła z przekonaniem. - Ona widzi tylko ciebie. Bardzo chce 
zostać twoją żoną.
      Henry nie przyjmował jej słów do wiadomości.
      -	Ale ja ciebie chcę za żonę, Heather, nie taką prostą dziewczynę jak Sarah.
      -	Mylisz się, Henry - powiedziała z przyganą w głosie. -Sarah byłaby znacznie lepszą 
żoną niż ja. 
      - Proszę, nie mów już o niej! - krzykną! Henry. - Chcę patrzeć tylko na ciebie i myśleć 
tylko o tobie. Nie mogę już czekać. Chcę cię za żonę.
      Niestety, na to było już za późno. Teraz Heather musiała przekonać tego poczciwego 
chłopca, że nie może go poślubić. Ale on nie chciał słuchać. Co miała zrobić... powiedzieć 
mu, co się jej przydarzyło?
      - Henry, nie zwracaj się do ciotki z prośbą o moją rękę. Nie mogę cię poślubić. To nie 
byłoby uczciwe wobec ciebie. Nigdy nie byłabym tu szczęśliwa. Nie rozumiesz, Henry? 
Wychowano mnie inaczej. Przyzwyczaiłam się, że mam wszystko podane. No i do 
najlepszych strojów. Nie była bym szczęśliwa jako żona szewca.
      Heather czuła się podle, mówiąc te słowa, wiedziała jednak, że inaczej być nie może. 
Wkrótce zresztą Henry zrozumie, że może żyć i bez niej, choć teraz cierpiał.
      - O mój Boże! - jęknął. - A ja tak cię kocham, i to od dnia, kiedy cię pierwszy raz 
zobaczyłem. Przez ostatnie dwa lata nawet nie spojrzałem na inną. A ty mi mówisz, że jesteś 
dla mnie za dobra! Ty niewdzięcznico! Heather Simmons, niech Bóg się nad tobą zlituje!
      Odszedł, a w oczach dziewczyny błysnęły łzy.
      Jestem okrutna, pomyślała. Bardzo go zraniłam i teraz mnie nienawidzi.
      Ruszyła w stronę wozu, gdzie czekał na nią wuj. Zwróciła uwagę na to, że ostatnio 
wuj bacznie ją obserwuje. Czy już nigdy nie przestanie się jej przyglądać?
      -	Co się dzieje z młodym Henrym? - zapytał, kiedy pomagał jej wsiąść.
      -	Zapytał, czy wyjdę za niego za mąż - mruknęła, siadając na wąskiej ławce. Nie 
chciała o tym mówić.
      -	A ty odmówiłaś? - zapytał.
      W milczeniu skinęła głową. Nie odpowiedziała, bo nagle poczuła mdłości. 
      Pierwszy października już minął i zrobiło się zimniej. Na zieloną jeszcze trawę 
zaczęły spadać liście, a wiewiórki uwijały się na gałęziach drzew, gromadząc zapasy na zimę. 
Wkrótce nadejdzie czas uboju. Heather wzdragała się na samą myśl o tym. Także i z tego 
powodu czuła się okropnie. Co rano z trudem zwlekała się ze swej pryczy, czując mdłości. 
Zastanawiała się, czy kiedykolwiek wrócą jej siły. Starała się ukrywać złe samopoczucie, ale 
stawało się to coraz trudniejsze. Czasem była tak słaba, że ledwie trzymała się na nogach
      - Przestań się lenić i skończ te naczynia, panienko - warknęła ciotka.
      Heather odpędziła zmęczenie, które ją ogarnęło, i wytarła jeszcze jedną miskę. 
Cieszyła się, że już za chwilę będzie mogła odpocząć w ciepłej kąpieli. Była znużona, a w 
plecach czuła tępy ból. Nic dziwnego, przecież cały dzień prała.
      Odstawiła na miejsce naczynia i wyciągnęła drewnianą balię. Ciotka Fanny, która nie 
spuszczała z niej oczu, sięgnęła po kolejną słodką bułkę i łapczywie zaczęła ją jeść. Cóż, 
widać jedzenie to ulubiona rozrywka ciotki.
      Heather żałowała, że ciotka jeszcze nie poszła spać, wolałaby kąpać się bez świadków. 
Nie było jednak wyjścia. Dziewczyna napełniła balię ciepłą wodą i zdjęła suknię. Stała przez 
chwilę całkiem naga, a jej gładka skóra lśniła w blasku z kominka. Młode piersi urosły i 
stwardniały, a brzuch się zaokrąglił.
      Nagle Fanny zakrztusiła się bułką, którą jadła. Kiedy Heather obróciła się ku ciotce, ta 
na moment zamarła, a jej twarz zmieniała kolor z purpury na szarość. Potem ciotka ruszyła 
przez pokój w jej kierunku, a dziewczyna skuliła się ze strachu, sądząc, że ciotka zwariowała.
      - Z kim się zadałaś, panienko? - warknęła Fanny. - Z ja kim łajdakiem?
      Teraz także Heather pobladła. W swej nieświadomości nie pomyślała o 
konsekwencjach tego, co zaszło między nią a kapitanem Birminghamem. Myślała, że kobiece 
przypadłości omijają ją dlatego, że martwi się wszystkim, co jej się przydarzyło. Ale teraz już 
wiedziała. Będzie miała dziecko... z tym draniem. Z tym brutalem! Szaleńcem! O Boże, 
dlaczego? Dlaczego?
      Rozwścieczona ciotka Fanny szarpała dziewczyną, wrzeszcząc:
      - Kto to jest? Kto jest tym rozpustnikiem? Powiedz, bo i tak to z ciebie wycisnę!
      Heather nie mogła myśleć. Otępiała z przerażenia.
      - Proszę... och, proszę, zostaw mnie - mamrotała zdezorientowana.
      Twarz Fanny rozjaśniła się. Popchnęła Heather na stojące obok krzesło.
      - Henry... To on, tak? Twój wujek mi mówił, że ten chłopak zalecał się do ciebie, no i 
teraz wiem, w czym rzecz. To on jest ojcem dziecka! Jeśli myśli, że może bezkarnie szargać 
dobre imię naszej rodziny i ujdzie mu to na sucho, to się myli. Ostrzegałam, że jeśli 
zgrzeszysz, to będziesz mu siała za to zapłacić. Teraz wyjdziesz za Henry'ego. To dopiero 
rozpustny nicpoń! Zapłaci mi za to!
      Powoli słowa ciotki dotarły do Heather. Zmusiła się, by zebrać myśli. Cokolwiek 
złego zrobiła, nie pozwoli, by odpowiedzialnością za to obciążono Henry'ego. Nie mogła go 
skrzywdzić. Drżąc podniosła z podłogi suknię i włożyła na nagie ciało.
      -	To nie Henry - powiedziała. Ciotka odwróciła się.
      -	Nieee? Co mówisz dziewucho?
      Heather siedziała bez ruchu, wpatrując się w ogień.
      - To nie był Henry - powtórzyła.
      -	A kto to był, jeśli nie ten szewc? - zapytała gwałtownie ciotka.
      -	To był kapitan statku z kolonii - wyznała w końcu dziewczyna. - Jego ludzie przez 
pomyłkę zaprowadzili mnie do niego, a on wziął mnie siłą, przysięgam na Boga! 
      Ciotka uniosła brwi zdezorientowana.
      - Co ty mówisz? Zaprowadzili cię? Jak? Gdzie? Heather nie mogła wyznać tej 
kobiecie prawdy o śmierci Williama.
      - Zgubiłam się twemu bratu, a marynarze mnie oddali swojemu kapitanowi, by 
zaspokoił żądzę. On najpierw nie chciał mnie wypuścić. Ale nastraszyłam pistoletem jego 
służącego i udało mi się uciec ze statku. Potem od razu przy jechałam do domu.
      - Jak się zgubiłaś Williamowi? Heather zamknęła oczy.
      - Poszliśmy... na rynek... i jakoś się rozdzieliliśmy. Nie mówiłam ci wcześniej, bo nie 
było potrzeby. Noszę dziecko Jankesa, a nie Henry'ego. Ten człowiek się ze mną nie ożeni. 
On jest z takich, co biorą dziewczynę, a jak się nią nacieszą, nie chcą się żenić.
      Ku zdumieniu Heather na twarzy ciotki pojawił się złośliwy uśmiech.
      - O tym dopiero się przekonamy! - wykrzyknęła. - A te raz powiedz mi, czy twój 
ojciec nie miał przyjaciela, który był sędzią pokoju w Londynie? Nazywał się chyba lord 
Hampton, nieprawdaż? Czy to nie on kontrolował wszystkie statki podejrzane o 
szmuglowanie towarów?
      Zdezorientowana Heather nie mogła zrozumieć, dlaczego ciotka o to pyta. Po chwili 
zastanowienia odpowiedziała:
      -	Tak, lord Hampton chyba wciąż się tym zajmuje. Ale dlaczego...
      -	Już ty sobie głowy nie zaprzątaj myśleniem - odrzekła zadowolona ciotka. - Czy lord 
Hampton cię znał? Był przecież przyjacielem twojego ojca?
      Heather zmarszczyła brwi.
      -	To prawda. Lord bardzo często przychodził do naszego domu. Znał mnie od dziecka.
      -	Musisz więc wiedzieć, moja droga, że on ci pomoże wyjść za mąż - oznajmiła 
triumfalnie ciotka. - Teraz się wykąp i do łóżka. Jutro jedziemy do Londynu. Musimy 
wcześnie wstać, żeby nie spóźnić się na dyliżans. Nie wypada jechać wozem w odwiedziny 
do lorda Hamptona. No, pośpiesz się.
      Heather nie bardzo rozumiała, na co liczy ciotka, ale nie miała odwagi o nic pytać. 
Posłusznie usiadła w drewnianej balii i dopiero teraz poczuła, że naprawdę spodziewa się 
dziecka.
      Właściwie nie powinno jej to dziwić. Kapitan był przecież taki silny, taki męski. 
Czemu właśnie ona musiała trafić na kogoś takiego? Tylu innych mężczyzn nieraz latami 
musi czekać na potomka, a tymczasem on...
      Przerażeniem napełniała ją myśl, że musiałaby wyjść za mąż za tego wcielonego 
diabła. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że przynajmniej dziecko miałoby nazwisko i nie 
musiałoby tak jak ona cierpieć biedy.
      Jej myśli zatrzymały się na nie narodzonym dziecku. Na pewno będzie miało ciemne 
włosy, bo takie mieli oboje rodzice, i pewnie będzie piękne, jeśli wygląd odziedziczy po ojcu. 
Biedny mały, lepiej, żeby był brzydki, niż żeby został takim przystojnym nicponiem jak jego 
ojciec.
      A jeśli urodzi się dziewczynka? To by był cios dla tego przemądrzałego, pewnego 
siebie dzikusa. Jeśli za niego wyjdę, będę się modliła o dziewczynkę, pomyślała złośliwie.
      Heather właśnie wychodziła z kąpieli, gdy do izby wszedł wuj.
      - Heather, muszę z tobą pomówić - rzucił gwałtownie. Zawstydzona dziewczyna 
okryła się ręcznikiem, choć wy dawało się, że wuj nie zauważa jej nagości.
      -	Heather, mówisz prawdę? Czy to Jankes spłodził z tobą dziecko?
      -	Dlaczego pytasz?
      -	Heather... Heather, czy William choćby cię dotknął? Czy on cię skrzywdził?
      Teraz zrozumiała, dlaczego wuj obserwował ją tak uważnie po powrocie z Londynu. 
Znał Williama i martwił się o nią.
      - Nie, wuju, nie skrzywdził mnie - zapewniła. - Rozdzieliliśmy się na rynku. Był dzień 
targowy, zgubiłam się i nie mogłam go znaleźć. Potem dwaj ludzie złapali mnie i zabrali do 
swego kapitana. To Jankes jest ojcem.
      Wuj odetchnął z ulgą.
      - Myślałem... nieważne. Powiedzmy, że martwiłem się o ciebie. Teraz musimy znaleźć 
tego mężczyznę. Tym razem cię nie zawiodę. Nie mogę po raz drugi zawieść dziecka mego 
brata.
      Wzruszona troskliwością wuja, tylko uśmiechnęła się do niego. Nie chciała mu 
powiedzieć, że ani wyjazd do Londynu, ani rozmowa z kapitanem nic nie da. On się z nią nie 
ożeni. Milczała.
      W Londynie poszukali noclegu w gospodzie. Wujek John wysłał natychmiast posłańca 
do lorda Hamptona, prosząc o spotkanie, i następnego dnia lord przyjął go u siebie w domu. 
Heather i jej ciotka pozostały w gospodzie. Kiedy wuj wrócił, Heather dowiedziała się 
jedynie, że lord obiecał im pomóc.
      - Sprawdzi tylko, czy mówimy prawdę, a potem zrobi, co do niego należy. A twój 
Jankes będzie musiał cię poślubić, jeśli nie chce stracić wszystkiego, co posiada, i skończyć w 
więzienia
      Heather nic nie rozumiała. Nie mogli przecież wtrącić człowieka do lochu tylko 
dlatego, że nie chce poślubić kobiety, którą uwiódł. Zbyt wiele dzieci bez ojca chodziło po 
tym świecie, aby to mogła być prawda. Nie, z pewnością postraszy go czymś innym. Z lękiem 
pomyślała, że jeśli zmuszą kapitana do ożenku, jej życie zamieni się w piekło. Sama już nie 
wiedziała, co jest gorsze: poślubienie wcielonego diabla czy wychowywanie nieślubnego 
dziecka.
      Była już prawie północ, kiedy Heather obudziło gwałtowne szarpnięcie.
      - Wstawaj, ty wstrętna! - wysyczała ciotka. - Twój wuj chce z tobą pomówić. Tylko 
się pośpiesz!
      Fanny wyszła z pokoju, a Heather, choć niechętnie, wysunęła się z ciepłego łoża. 
Włożyła starą suknię ciotki i zapukała do drzwi pokoju, w którym zatrzymali się wujostwo. 
Kiedy weszła do środka, przez moment stała zdezorientowana. W pokoju było niemal 
zupełnie ciemno. W kominku palił się niewielki ogień, a na stole, przy którym siedział jej wuj 
i jeszcze jakiś mężczyzna, stała tylko jedna świeca. Reszta pokoju tonęła w mroku, a na 
ścianach tańczyły głębokie cienie. Podeszła bliżej, by zobaczyć, kim jest nieznajomy, i z 
radością rozpoznała starego przyjaciela ojca, lorda Hamptona. Mężczyzna szeroko otworzył 
ramiona i wykrzyknął:
      - Heather! Moja mała Heather! 
      Przypadła do niego i zaczęła szlochać, wtulona w jego pierś. Zaraz po ojcu to jego 
najbardziej kochała jako dziecko. Zawsze okazywał jej wielką serdeczność i był dla niej 
wujem bardziej niż jej własny. Lord i jego żona chcieli nawet, by z nimi zamieszkała po 
śmierci ojca, ale ciotka Fanny nalegała, żeby mieszkała z rodziną.
      - Od dawna cię nie widziałem, dziecko - powiedział, od suwając Heather od siebie, 
aby lepiej się jej przyjrzeć. Jego dobre niebieskie oczy pojaśniały. - Pamiętam cię jako 
maleństwo, jak wspinałaś mi się na kolana i szukałaś cukierków. - Uśmiechnął się szeroko i 
uniósł brodę dziewczyny. - A teraz jesteś taka piękna. Jeszcze piękniejsza niż twoja matka. 
Szkoda, że nigdy nie miałem syna, byś mogła go poślubić. Chciałbym, żebyś należała do 
rodziny. Ale skoro nie mam też córek, mógłbym mówić do ciebie „córko".
      Wspięła się na palce i pocałowała lorda w policzek.
      - Byłabym dumna, mogąc nazywać cię ojcem - odrzekła uszczęśliwiona.
      Lord Hampton uśmiechnął się z radością i przysunął dziewczynie krzesło, ale ciotka 
Fanny odepchnęła ją i sama na nim usiadła.
      - Niech stoi. To jej dobrze zrobi - warknęła, moszcząc swe potężne ciało na krześle, 
które zaskrzypiało na znak protestu. 
      Zaskoczony niestosownym zachowaniem Fanny Simmons, lord Hampton spojrzał na 
nią z niechęcią. Potem przeszedł na koniec stołu.
      -	Może tu ci będzie wygodniej, moja droga - powiedział do Heather, wysuwając 
kolejne krzesło.
      -	Nie - warknęła ciotka Fanny. - To krzesło jest dla niego.
      Oczy Heather podążyły za spojrzeniem ciotki. Nie wiedziała, że ktoś jeszcze jest w 
pokoju. Mężczyzna stał w kącie osłonięty ciemnością, a jego milczenie nie pozwalało go 
rozpoznać.
      - Niech pan z nami usiądzie, kapitanie Birmingham - za proponowała ciotka Fanny. - 
To dobre miejsce dla Jankesa.
      Serce Heather gwałtownie podskoczyło w piersi.
      - Nie, dziękuję pani - odparł powoli kapitan. - Tu mi wy godnie.
      Na dźwięk tego głosu Heather omal nie zemdlała. Kolana się pod nią ugięły i gdyby 
lord Hampton jej nie podtrzymał, z pewnością by upadła.
      -	To dla niej zbyt wiele wrażeń - powiedział. Ostrożnie posadził dziewczynę na 
krześle, które ciotka przeznaczyła dla kapitana, a potem pośpiesznie zmoczył w wodzie małą 
ściereczkę i przyłożył ją do czoła Heather. - Już dobrze? -zapytał z troską, kiedy otworzyła 
oczy.
      -	Nie psuj pan dziewczyny, lordzie Hampton - powiedziała ciotka Fanny kpiąco. - 
Zrobi się leniwa.
      -	Jestem pewien, że po latach spędzonych z panią należy jej się odpoczynek - rzucił 
zdenerwowany obojętnością tej bezwzględnej kobiety.
      -	Proszę - szepnęła z trudem Heather. - Nic mi nie jest. 
      Odgarnął jej włosy z czoła trzęsącymi się dłońmi.
      -	Napędziłaś mi strachu - zaśmiał się niepewnie.
      -	Przepraszam - wyszeptała. - Nie chciałam. Już mi lepiej. 
      Ale wciąż drżała, świadoma obecności kapitana. Trzęsącymi się dłońmi 
przytrzymywała suknię na piersi, jakby starając się osłonić przed jego zdającym się przenikać 
na wskroś wzrokiem.
      - Zacznijmy już - domagała się ciotka Fanny. - Niech dziewczyna mówi, co ma do 
powiedzenia.
      Lord Hampton spojrzał niepewnie na Heather. Bał się, że znów zemdleje. Uśmiechnął 
się, pragnąc dodać jej otuchy, a potem, choć niechętnie, wrócił na swoje miejsce przy stole.
      - Ponieważ lord Hampton ma zamiar cię bronić - zaczęła ciotka Fanny - musi się 
najpierw upewnić, że nie każe te mu kapitanowi uznać cudzego dziecka.
      Heather ze zdumieniem spojrzała na niskiego starszego pana. Nie mogła pojąć, o czym 
się tu mówi. Lord Hampton tymczasem skarcił ciotkę.
      - Proszę pani, może nie zdaje sobie pani z tego sprawy, ale ja posiadam język i mogę 
mówić za siebie, i przysięgam, że potrafię przy tym posłużyć się właściwszymi słowami niż 
pani. Jeśli zatem pani pozwoli, będę mówił sam.
      Obrażona ciotka zamknęła usta.
      - Dziękuję - rzucił lord Hampton w jej stronę, zanim zwrócił się do Heather. - Moja 
droga - zaczął bez pośpiechu.
      - Jako że jestem człowiekiem honoru, nie mogę zmusić kapitana Birminghama do 
uznania dziecka, póki nie będę miał pewności, że to on jest ojcem. Jeśli ktoś inny cię 
przymusił...
      -	Nikogo innego nie było - zapewniła cicho, wciąż wpatrując się we własne dłonie. 
Opowiedziała wszystko tak, jak to zapamiętała. - Zaraz jak uciekłam ze statku, wsiadłam w 
dyliżans i wróciłam do domu wuja. Przez naszą wieś przejeżdża jeden dyliżans dziennie, 
dotarł tu o zmroku. Resztę drogi przeszłam pieszo. Po drodze nikogo nie spotkałam, zresztą 
bardzo się spieszyłam. Ciotka może powiedzieć, kiedy dotarłam do chaty.
      -	A od tego czasu ani na moment nie spuściłam jej z oka - stwierdziła triumfalnie 
gruba kobieta.
      Lord Hampton spojrzał na wuja Johna, który potwierdził to kiwnięciem głowy, a 
potem odwrócił się do Heather.
      - A wcześniej, Heather?
      Zaczerwieniła się, nie była w stanie odpowiedzieć. I wtedy z kąta znowu odezwał się 
Brandon.
      - Dziecko jest moje - stwierdził.
      Ciotka Fanny zaśmiała się triumfująco, a potem zwróciła się do lorda Hamptona z 
pytaniem:
      -	I co pan na to? Zrobi pan to, o co prosiłam?
      -	Tak - westchnął zrezygnowany. - By zadośćuczynić wielkiej krzywdzie uczynionej 
Heather za sprawą twojej lekkomyślności, kobieto, muszę. Przeklinam dzień, w którym 
pozwoliłem ci ją zabrać pod swój dach. Powinnaś lepiej pilnować tego bezcennego klejnotu. - 
Potem lord gniewnie popatrzył na wuja Johna, który nie miał odwagi się odezwać. - A pan, 
choć tej samej krwi, w mych oczach nie jesteś nic wart. Gardzę panem.
      -	No, a co z nią? - wrzasnęła ciotka Fanny. - To ona zrobiła! To ona wlazła mu do 
łóżka!
      -	Nie! - szepnęła odruchowo Heather.
      Oburzona zuchwałością dziewczyny ciotka Fanny odwróciła się i z całej siły uderzyła 
ją w twarz. Na ustach Heather pojawiła się krew, a policzek płonął.
      Ukryty w ciemnym kącie kapitan Birmingham huknął ze złością kuflem o stół, a lord 
Hampton poderwał się z krzesła.
      - Pani, zachowujesz się nikczemnie! - rzekł rozgniewany. - Takie maniery przystoją 
barbarzyńcy i gdybyś, pani, była mężczyzną, zażądałbym od ciebie satysfakcji. Teraz niech 
Heather lepiej idzie spać. Widać, że jest przygnębiona i bardzo zmęczona.
      Heather wstała z krzesła i skierowała się w stronę drzwi, ale wtedy ciotka chwyciła ją 
za ramię i przytrzymała.
      - Nie! Ona powinna ponieść karę! Gdyby była przyzwoitą dziewczyną, nie wpadłaby 
w takie kłopoty! Sami zobaczcie! - To mówiąc, gwałtownym szarpnięciem zerwała suknię z 
Heather.
      W cieniu zaszurało krzesło, to wstawał kapitan Birmingham. Ruszył w stronę stołu 
wielkimi krokami. Ciotka Fanny odsunęła się, widząc jego zaczerwienioną z wściekłości 
twarz. Otworzyła szeroko oczy, a stopy jakby przyrosły jej do podłogi. Pamiętała, jak 
wcześniej oskarżała Heather, że jest czarownicą, ale teraz była pewna, że ten wysoki, ubrany 
na czarno człowiek to wcielenie szatana. Podniosła ręce, by się bronić, ale kapitan zdjął z 
ramion przesiąknięty deszczem płaszcz i otulił nim Heather.
      - Dość tego bezużytecznego gadania! - rzucił ostro. - Skoro dziewczyna nosi moje 
dziecko, poczuwam się do odpowiedzialności za jej los. Odłożę powrót do domu, by znaleźć 
dla niej wygodne i bezpieczne miejsce ze służbą i opieką. - Spojrzał na lorda Hamptona. - Ma 
pan moje słowo, że będę łożył na nią i dziecko tak, by żyła w warunkach odpowiednich do jej 
wychowania. Oczywiście nie może już mieszkać z rodziną, nie pozwolę, by moje dziecko 
cierpiało z powodu złośliwości tej kobiety, która nazywa się jej ciotką. Myślałem, że to 
będzie ostatnia moja podróż w te strony, ale teraz postanowiłem, że będę tu przyjeżdżał raz do 
roku, by sprawdzić, jak powodzi się memu dziecku i jego matce. Jutro rano wy ślę ludzi, 
którzy poszukają odpowiedniego domu dla dziew czyny, a potem zabiorę ją do krawca. A 
teraz chcę wrócić na statek. Jeśli pan, lordzie Hampton, pragnie jeszcze coś omówić z tymi 
ludźmi, zaczekam w pańskim powozie.
      Na koniec kapitan spojrzał na Fanny Simmons i rzekł dobitnie:
      - Radzę, byś trzymała, pani, ręce przy sobie, póki ta dziewczyna jeszcze jest pod pani 
opieką, bo w przeciwnym razie gorzko pożałujesz!
      Po tych słowach wyszedł. Heather uświadomiła sobie, że ani słowem nie wspomniał o 
ślubie. Zobowiązał się tylko, że zadba o nią i o dziecko... A więc zrobi z niej utrzymankę!
      - Nie będzie taki dumny i pewny siebie, kiedy doprowadzimy sprawę do końca - 
prychnęła ciotka Fanny.
      Lord Hampton spojrzał na nią chłodno.
      -	Muszę wyznać, że pani mściwość napawa mnie obrzydzeniem - powiedział wprost. - 
Gdyby nie chodziło o Heather, nie zajmowałbym się więcej tą sprawą. Jednak dla jej dobra 
muszę doprowadzić kapitana do ołtarza. Ostrzegam panią jednak, to gwałtowny jegomość. 
Powinna pani poważnie potraktować jego słowa.
      -	Nie ma prawa pouczać mnie, jak mam odnosić się do tej dziewuchy!
      -	Myli się pani - odparł wolno lord. - Jest ojcem dziecka Heather, a za kilka godzin 
będzie jej mężem.
3
      Promienie słońca przeniknęły przez pokryte kroplami deszczu okno do pokoju wprost 
na twarz Heather. Obudziła się, poruszyła w łóżku, wciąż jeszcze bardzo senna, przeciągnęła i 
odwróciła na drugi bok. Wtuliła twarz w poduszkę i miała wrażenie, że znów jest w domu 
ojca. Lekki, orzeźwiający wietrzyk niosący krople deszczu uniósł zasłonę i przez otwarte na 
noc okno wpadł do pokoju, by popieścić policzek dziewczyny. Heather wdychała pachnące 
jesienią powietrze z westchnieniem wdzięczności. Tego ranka nie słyszała ponaglających do 
pośpiechu pokrzykiwań ciotki Fanny.
      Nagle na stojącym obok łóżka krześle dziewczyna zobaczyła płaszcz kapitana 
Birminghama. Ten widok przywołał ją do rzeczywistości.
      - Podlec! - syknęła ze złością, myśląc o kapitanie. - Sądzi, że może zrobić ze mnie 
swoją kochankę! Niedoczekanie! Wolę skończyć na ulicy! Pewnie wyobraża sobie, że jestem 
mu wdzięczna za okazaną hojność, i odpłacę mu swoim ciałem. Nie byłabym wtedy lepsza od 
zwykłej ladacznicy! Raczej umrę, niż się na to zgodzę.
      Ale co się stanie, jeśli zmuszą kapitana do małżeństwa? Wtedy będzie musiała być mu 
posłuszna, wszak jako mąż będzie miał do niej prawo.
      Chwilę później usłyszała pukanie do drzwi. Aby nie wkładać znów znienawidzonego 
płaszcza, zdarła prześcieradło z łóżka i owinęła się nim, przerzucając jeden róg przez ramię. 
Tak okryta otworzyła drzwi. Za drzwiami stała siwowłosa kobieta, której towarzyszyły dwie 
dziewczyny, trzymające w rękach stosy paczek.
      - Panno Heather - powiedziała z uśmiechem starsza da ma. - Nazywam się Todd, a to 
moje pomocnice. Z polecenia lorda Hamptona mamy przygotować cię do ślubu.
      Słysząc te słowa, Heather omal nie zemdlała. Aby nie upaść, przytrzymała się krzesła.
      Pani Todd tymczasem razem z dziewczętami ułożyła pakunki na podłodze.
      - Jadłaś już, moja miła? - zapytała, odwracając się w końcu do Heather.
      Dziewczyna pokręciła głową.
      -	Nie - szepnęła.
      -	No cóż. Nic się nie martw, kochaneczko. Poślę dziewczynę po śniadanie. Nie 
chcemy przecież, żebyś zemdlała z głodu podczas składania małżeńskiej przysięgi, prawda? 
A do tego czasu mamy wiele do zrobienia. Jesteś taka szczuplutka, musisz nabrać sił.
      -	Kiedy odbędzie się ślub? - odważyła się zapytać Heather.
      Kobieta nie okazała zdziwienia, choć jak na pannę młodą pytanie było dość 
zaskakujące.
      -	Dziś po południu, kochanie. Heather osunęła się na krzesło.
      -	Och - jęknęła tylko. 
      - Ktoś powinien był cię poinformować, słodziutka, ale wszystko odbywa się w takim 
pośpiechu, że pewnie o tym zapomnieli. Jego lordowska mość mówił mi, że pan młody tak się 
śpieszy do żeniaczki, iż nie chce odkładać ślubu na wet o dzień. Teraz widzę, dlaczego jest 
taki niecierpliwy. Jesteś naprawdę piękna, kochaneczko.
      Ale Heather nie słuchała. Prawie też nie zauważała, co się dzieje wokół niej i z nią 
samą. Nie mogła przestać myśleć o kapitanie Birminghamie, o tym, jak będzie ją traktował po 
ślubie, kiedy już nie będzie mogła mu odmówić swego ciała. Oszołomiona, nie zauważyła 
nawet, kiedy ją nakarmiono, wykąpano, wyperfumowano i ubrano. Tego ranka ani jedna 
chwila nie należała do niej.
      Kiedy się nią zajmowano, miała ochotę krzyczeć, by zostawili ją w spokoju. Nadeszła 
pora obiadu i choć Heather nie była głodna, udawała, że je, by dano jej odetchnąć.
      Po obiedzie wszystko zaczęło się od początku.
      W końcu Heather była gotowa i wtedy po raz pierwszy pozwolono jej przejrzeć się w 
lustrze. To, co ujrzała, było wprawdzie nią, ale nie tą samą Heather, do której przywykła. Z 
niedowierzaniem przyglądała się swojemu odbiciu. Wyszczotkowane włosy lśniły niczym 
jedwab, upięte tak, by przypominały fryzurę greckiej bogini. Głowę ozdabiał diadem z pereł. 
To chyba nie jestem ja, pomyślała Heather. Z lustra patrzyły na nią lekko skośne błękitne 
oczy w oprawie długich rzęs. Policzki miała zaróżowione, a zgrabnie wykrojone usta 
rozchyliły się lekko ze zdziwienia.
      - Nie ma na tym świecie piękniejszej od ciebie panny młodej, Heather - wykrzyknęła 
pani Todd.
      Teraz Heather musiała włożyć suknię. Był to prezent od lady Hampton, jej własna 
suknia ślubna, strojna, choć krojem nieco przypominająca ubiór mniszki, a to z powodu 
kaptura. Suknia w kolorze zimnego błękitu uszyta była z ciężkiej satyny. Dół sukni, tak jak i 
rękawy, rozszerzał się nieco. I kaptur, i rękawy obszyte były złotą nitką i wyhaftowane 
perłami. Biodra Heather otaczał przyozdobiony perłami i rubinami pas ze skóry w złotym 
kolorze. Suknia miała też wspaniały tren, bogato haftowany i zdobiony drogimi kamieniami.
      Strój godny królowej, pomyślała Heather, ale to stwierdzenie wcale nie poprawiło jej 
humoru.
      Wciąż nie mogła opanować lęku. Boże, modliła się po cichu, spraw, bym chociaż raz 
w życiu okazała się dzielna!
      Drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wmaszerowała ciotka Fanny.
      - No, no, widzę, że jesteś cała wystrojona - prychnęła ironicznie. - Pewnie myślisz, że 
ładnie wyglądasz, ale nie wyglądasz lepiej niż w mojej starej sukni.
      Pani Todd zareagowała tak, jakby obraźliwa uwaga była skierowana do niej.
      -	Słucham panią?
      -	Och, ucisz się kobieto - odwarknęła ciotka Fanny.
      -	Proszę, ciociu Fanny - błagała łagodnie Heather. - Pani Todd tak się napracowała.
      -	No pewnie, przy tobie musiała.
      -	Proszę pani - powiedziała chłodno pani Todd. - Ta dziewczyna nie zasługuje na 
krytyczne uwagi. Jest zdecydowanie najpiękniejszą panną, jakiej miałam przyjemność 
pomagać i jaką widziałam w życiu.
      -	To córka szatana - syknęła ciotka Fanny. - Jej uroda to diabelskie dzieło i dlatego 
każdy mężczyzna, który ją zobaczy, płonie pożądaniem. To wiedźma, jest brzydka, ale za 
sprawą szatana żaden jej się nie oprze. Ten, który się z nią żeni, to także diabelski pomiot. W 
sam raz dla niej!
      -	To bzdura! - krzyknęła pani Todd. - Ta dziewczyna to anioł.
      -	Anioł?! Widać nie powiedziała pani, dlaczego tak szybko biorą ślub! 
      W otwartych drzwiach stał wuj John. Do tej pory milczał, ale teraz przemówił, powoli, 
lecz stanowczo:
      - To dlatego, że kapitan Birmingham nie może się jej do czekać, nieprawdaż, Fanny?
      Rozwścieczona kobieta odwróciła się szybko, by zaprzeczyć, ale coś - może obawa 
przed Jankesem - sprawiło, że umilkła. Aby wyładować wzbierającą w niej złość, odwróciła 
się do bratanicy i chciała ją uszczypnąć, ale Heather szybko się odsunęła. Pomyślała, że im 
mniej teraz zazna bólu, tym więcej zostanie jej sił, by go później znosić.
      - Mogę powiedzieć, że cieszę się z twojego odejścia - wy pluła ciotka z wściekłością. - 
Nie żyło mi się z tobą miło.
      W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. Odwróciła się do okna. Całe życie brakowało 
jej rodzinnego ciepła i miłości. Tylko ojciec ją kochał i to nieco łagodziło tęsknotę Heather za 
matką, której nigdy nie znała. Teraz już wiedziała, że jej przeznaczeniem jest przejść przez 
życie, nie znając innej miłości. Nawet syn, którego nosiła, jeśli to będzie syn, nigdy jej nie 
pokocha. Zadba o to jego ojciec. Jakże on ją nienawidzi za to, że zmuszono go do ożenku!
      Godzinę później sztywna i bez uśmiechu Heather, podtrzymywana przez wuja, 
schodziła po stopniach wynajętego powozu. Kiedy stanęła przed wyniosłą katedrą, poczuła 
się mała i nic niewarta. Uwieszona ramienia wuja Johna stawiała stopy na kolejnych 
schodach. Pani Todd nie odstępowała jej ani na moment, szła obok, podtrzymując tren. 
Heather wciąż patrzyła tylko przed siebie, w stronę wysokiego głównego ołtarza. W pewnym 
momencie zatrzymała się, bo tak właśnie uczynił wuj. Rozbrzmiały organy, muzyka odbiła 
się echem w sercu i uszach dziewczyny. Pani Todd wciąż kręciła się wokół niej, poprawiając 
kaptur, przypinając złotymi łańcuchami do jej ramion długi tren i rozkładając go na całą 
długość. Ktoś podał Heather małą biblię w białej oprawie z wytłoczonym złotym krzyżem. 
Wzięła ją bezmyślnie.
      - Uszczypnij się w policzki, Heather - syknęła stojąca blisko ciotka. - Jesteś taka 
blada! I nie bądź taka wystraszona, bo sama cię uszczypnę.
      Pani Todd groźnie spojrzała na Fanny Simmons, a potem pomogła Heather przywrócić 
rumieniec policzkom.
      - Jesteś dziś królową - szepnęła do Heather i ostatni raz poprawiła jej diadem.
      Organy zabrzmiały donośniej, a nagły strach omal nie pozbawił Heather 
przytomności.
      -	Już czas, moja droga - powiedziała cicho pani Todd.
      -	Czy... czy on już tam jest? - wyjąkała Heather z nadzieją, że może jednak odmówił 
przyjścia.
      -	Kto, kochanie? - zapytała kobieta.
      -	Ona mówi o Jankesie - syknęła ciotka Fanny.
      -	Tak, słonko - odparła łagodnie pani Todd. - Stoi przed ołtarzem i czeka na ciebie. 
Widzę, że to wysoki i przystojny mężczyzna!
      Heather zachwiała się, ale pani Todd, zdążyła ją podtrzymać i uśmiechając się, 
przeprowadziła przez próg.
      - Za chwilę będzie po wszystkim - powiedziała, dodając jej odwagi.
      Potem lord Hampton podał Heather ramię, a ona przyjęła je odruchowo, idąc na 
drżących nogach obok niego wzdłuż ławek. Czuła głośne bicie serca w piersi i ciężar biblii w 
dłoni. Tren ciążył jej na ramionach, jakby chciał ją powstrzymać, ale ona szła do przodu w 
takt muzyki, która brzmiała w całym jej ciele, nadając rytm sercu.
      Za grupą stojącą przed ołtarzem płonęły świece, co sprawiało, że ludzie wyglądali w 
słabo oświetlonym kościele jak cienie. Bez trudu rozpoznała swego przyszłego męża. 
Wyróżniał się wzrostem. Nikt na świecie nie wydawał jej się taki wysoki jak on teraz.
      Podeszła bliżej. Światło świecy rozświetliło na chwilę jego zimną, nieprzeniknioną 
twarz i Heather na moment znieruchomiała. Odczuła przemożną ochotę, by uciec. Dolna 
warga dziewczyny drżała, przygryzła ją, ale wciąż nie mogła się opanować, kiedy lord 
Hampton odsunął się od niej i została sama. Zielone oczy kapitana przesunęły się po całej jej 
postaci. Pod ich pożądliwym spojrzeniem poczuła się jak rozebrana i zadrżała jeszcze 
gwałtowniej. Jankes wyciągnął rękę, a jego wzrok sprawił, że bladą twarz Heather oblał 
rumieniec. Z ociąganiem podniosła zimną niczym lód dłoń i położyła ją na znacznie większej 
i cieplejszej dłoni mężczyzny, który poprowadził ją przez resztę drogi do ołtarza.
      Wysoki i silny, nienagannie odziany w czarny atłas i nieskazitelną biel, był dla niej 
ucieleśnieniem diabła. Przystojny. Bezwzględny. Zły.
      Gdyby miała odwagę, powinna odwrócić się, zanim wypowiedzieli słowa przysięgi, i 
uciec z tej obłąkańczej uroczystości. Każdego dnia jakaś kobieta rodziła nieślubne dziecko i 
wychowywała je na ulicy. Dlaczego jej zabrakło odwagi? Z pewnością żebranie o jedzenie i 
poniżenie były mniejszym złem niż rzucenie się w piekielny ogień.
      Tocząc wewnętrzną walkę, uklękła jednak obok kapitana i pochyliła głowę, modląc się 
o błogosławieństwo boże.
      Czas stanął w miejscu, kiedy rozpoczęła się ceremonia zaślubin. Każda część jej ciała, 
każdy zmysł buntował się przeciw obecności Brandona tuż obok. Jednocześnie jednak jego 
szczupłe, zgrabne dłonie przyciągały jej wzrok, a nozdrza z przyjemnością chłonęły zapach 
perfum, które świetnie harmonizowały z naturalnym zapachem ciała mężczyzny.
      Przynajmniej jest czysty, pocieszyła się w duchu.
      Słyszała, jak odpowiada księdzu głosem silnym i zdecydowanym.
      - Ja, Brandon Clayton Birmingham, biorę sobie ciebie, Heather Briannę Simmons, za 
żonę...
      Szczęśliwie, nie zająknąwszy się, także ona wypowiedziała słowa małżeńskiej 
przysięgi, oddając się na całe życie kapitanowi Birminghamowi. Chwilę później wsunął jej na 
palec złoty pierścień i znów pochylili głowy przed księdzem. W końcu wstała, a wraz z nią jej 
nowo poślubiony mąż. Spojrzał na nią nieprzyjaźnie, a zielone oczy zmroziły jej niepewne 
wejrzenie.
      -	Zdaje się, że w zwyczaju jest, by pan młody pocałował swą małżonkę - powiedział.
      -	Tak - odparła z wysiłkiem.
      Obawiała się, że upadnie. Serce waliło jej tak gwałtownie, że niemal dało się to 
dostrzec przez suknię. Długie, ciemne palce przesunęły się po twarzy Heather, przytrzymały 
ją, nie pozwalając odwrócić głowy, podczas gdy druga ręka pod luźno zwisającym długim 
trenem wsunęła się na jej plecy. Przycisnął Heather gwałtownie, zaborczo. Czuła na sobie 
oczy innych, ale jemu zdawało się to nie przeszkadzać. Wręcz przeciwnie, jakby sprawiało 
mu przyjemność, że są z uwagą obserwowani. Pochylił głowę i pocałował Heather, jego usta 
były natarczywe, ponaglające. Ten długi pocałunek na oczach wszystkich odebrał 
dziewczynie resztki poczucia własnej wartości. Starała się odepchnąć kapitana, ale bez 
skutku. Wreszcie usłyszała znaczące chrząknięcie lorda Hamptona i niewyraźne pomruki 
wuja. W końcu duchowny dotknął ramienia Brandona i powiedział wprost:
      - Będziecie mieli na to wiele czasu później, mój synu. In ni czekają, by wam 
pogratulować.
      W końcu mogła znów oddychać. Drżące usta płonęły, jakby pocałunek męża wypalił 
na nich ślad. Uśmiechnęła się z wysiłkiem do lady i lorda Hampton, którzy jako pierwsi 
podeszli do niej z życzeniami. Dawny przyjaciel domu obdarzył ją ojcowskim pocałunkiem w 
czoło.
      - Mam nadzieję, że nie postąpiłem źle, Heather - powie dział niepewnie, spoglądając 
na kapitana Birminghama. - Chciałem, by ktoś o ciebie dbał, ale...
      - Proszę - wyszeptała, wyciągając dłoń, by zakryć mu usta. Nie mogła mu pozwolić, 
by skończył. Gdyby usłyszała swe obawy ubrane w cudze słowa, uciekłaby z krzykiem, drąc 
na sobie ubranie i wyrywając włosy jak szalona.
      Lady Hampton spojrzała bojaźliwie na jankeskiego kapitana, który z rękoma 
splecionymi z tyłu stał na szeroko rozstawionych nogach, wpatrzony zimnym wzrokiem 
gdzieś w przestrzeń. Zupełnie jakby znajdował się teraz na pokładzie statku i szukał czegoś 
wzrokiem na oceanie. Lady Hampton nie mogła opanować drżenia rąk, kiedy obejmowała 
Heather, a łzy same napłynęły jej do oczu. Obie zrozpaczone kobiety, szczupłe i niewysokie, 
objęły się mocno.
      Jakby dopiero teraz przyszło mu to do głowy, lord Hampton pośpiesznie 
zaproponował:
      - Zostańcie na noc u mnie w Hampshire Hall. Będzie wam wygodniej niż w kajucie na 
statku.
      Nie dodał, że gdyby Heather krzyczała w ramionach swego nowo poślubionego 
małżonka, mógłby ewentualnie wejść do ich sypialni i interweniować.
      Brandon zwrócił gniewne spojrzenie na niewysokiego mężczyznę.
      -	I oczywiście na to też pan nalega - warknął. Jego lordowska mość spojrzał nań bez 
obawy.
      -	Tak, w rzeczy samej - odparł spokojnie.
      Na twarzy Brandona nerwowo zadrgały mięśnie, ale nic nie powiedział, nawet kiedy 
jego lordowska mość z naciskiem prosił, by jechali już na ucztę weselną do jego posiadłości. 
Przytrzymał tylko pannę młodą mocno i stanowczo za ramię. Pozwolił, by inni wyszli przed 
nimi z kościoła.
      Heather drżała nerwowo, trzymając dłoń w zagłębieniu jego łokcia. Wolałaby 
wychodzić wsparta na ramieniu lorda Hamptona, ale Brandon wyraźnie nie miał zamiaru jej 
na to pozwolić. Od tej chwili miał nad nią władzę i dziewczyna wiedziała, że już nigdy nie 
będzie należała do siebie samej. Znalazła się w jego niepodzielnym władaniu, cała... z 
wyjątkiem duszy, ale on nie poprzestanie, póki także dusza nie znajdzie się w jego mocy.
      Nagle poczuła, że coś ją zatrzymuje. Rozglądała się bezradna, sprawdzając, co się 
stało, a Brandon zwrócił na nią gniewny wzrok, sądząc, że chce wyrwać się z jego uścisku.
      - Proszę - szepnęła tylko drżącym głosem i pokazała za siebie ręką.
      Obejrzał się i zobaczył, że tren zahaczył się o popsutą ławkę. Uśmiechnął się kpiąco i 
cofnął się, by ją uwolnić. Heather patrzyła na niego, nerwowo ściskając biblię w obu rękach. 
Dłonie miała mokre i palce jej drżały. Spojrzała na złotą obrączkę na palcu, taką samą jak 
obrączka Brandona. Dopiero teraz zrozumiała, co owa obrączka oznacza.
      Brandon odczepił tkaninę, zarzucił sobie koniec trenu na ramię nonszalanckim gestem 
i wrócił do Heather. Znów wziął ją pod rękę.
      -	Nie musisz się martwić, moja droga - powiedział. -Strój jest cały.
      -	Dziękuję - odrzekła cichutko, niepewnie podnosząc wzrok na kapitana.
      Jego uwodzicielski uśmiech przypiekł ją, że aż oblała się czerwienią. Kpił sobie z niej 
okrutnie, a jej urażona duma cierpiała. Podniosła głowę. Spojrzała na Brandona jeszcze raz ze 
łzami w oczach.
      - Gdybym była mężczyzną, nie uszłoby ci na sucho naśmiewanie się ze mnie - rzuciła 
z wyrzutem.
      Ze zdziwieniem uniósł brew i zaśmiał się pobłażliwie.
      - Gdybyś była mężczyzną, moja droga, nie znalazłabyś się w takiej sytuacji.
      Jeszcze bardziej się zaczerwieniła. Próbowała uwolnić się z jego uścisku, ale on tylko 
mocniej zacisnął palce.
      - Już nie możesz mi uciec, moja piękna - powiedział swobodnie, naigrawając się z niej 
wyraźnie. Jesteś już na zawsze moja. Chciałaś mnie poślubić, więc to właśnie będzie twoim 
udziałem do końca twych dni... chyba że owdowiejesz. Ale nie obawiaj się, kochana, nie mam 
cię zamiaru opuszczać zbyt szybko.
      Jej twarz przybrała kolor popiołu, Heather zachwiała się, czując nadchodzące 
omdlenie. Podtrzymał ją, przyciągając do siebie, i uniósł jej brodę. Jego oczy płonęły jak 
zielone kule ognia.
      - Teraz nawet twój lord Hampton nie może cię przede mną uratować, choć widzę, że 
będzie próbował. Ale czym że jest jedna noc wobec wielu kolejnych? Jesteś taka piękna, moja 
droga, że nieprędko się tobą nasycę.
      Lord Hampton, zaniepokojony, że się spóźniają, nie mógł już dłużej czekać. 
Pośpiesznie wrócił do kościoła i znalazł Heather w ramionach męża z głową odchyloną do 
tyłu, zamkniętymi oczami i bladą twarzą.
      - Zemdlała? - zapytał niespokojnie, podchodząc do nich. Ogień zgasł w oczach 
Brandona i spojrzał szybko na nie wysokiego mężczyznę.
      - Nie - odparł. - Za chwilę poczuje się lepiej.
      - Chodźcie więc - rzucił zirytowany lord - powóz czeka. Odwrócił się i wyszedł, a 
Brandon objął żonę mocniej.
      - Mam cię nieść, moja droga? - zapytał, a zły, kpiący uśmiech wykrzywił jego ładne 
usta.
      Heather otworzyła oczy.
      - Nie! - krzyknęła, odsuwając się od niego.
      Ironiczny uśmiech Brandona sprawił, że poczuła przypływ dumy i energii. 
Wyprostowała się, uniosła głowę i ruszyła do wyjścia, ale on wciąż trzymał tren. Spojrzała na 
męża odważnie i nie odwracała wzroku, on zaś nie wypuszczał trenu z rąk. Kąciki ust 
podniosły mu się znów w kpiącym uśmieszku, kiedy rzucił:
      - Nie możesz mi uciec, moja droga. Sama widzisz! Jestem bardzo zaborczy.
      - Więc posiądź mnie tu, jeśli musisz - syknęła z nienawiścią, czując gorycz w ustach - 
ale zrób to szybko, bo wszyscy czekają.
      Zacisnął szczęki, a wzrok mu pociemniał.
      - Nie - powiedział, biorąc ją pod ramię. - Będę się tobą cieszył powoli, bez pośpiechu. 
A teraz chodź, bo, jak sama wspomniałaś, wszyscy czekają.
      Przed katedrą obrzucono ich ziarnem. Później ruszyli do powozu. Ciotka Fanny nie 
śmiała się odezwać w obecności Jankesa, wuj John, jak zwykle niezbyt pewny siebie, 
pomagał lady Hampton zejść ze schodów katedry, podczas gdy jej mąż, lord Hampton, został 
z tyłu i przyglądał się uważnie, jak kapitan Birmingham zachowuje się wobec swej młodej 
żony. Wuj John pomógł swej żonie i lady Hampton wsiąść do powozu i wszedł do środka 
zaraz za nimi. Heather zobaczyła, że cała trójka siedzi ściśnięta po jednej stronie- Najmniej 
wygodnie było lady Hampton, siedzącej pośrodku. Biedaczka nie poskarżyła się jednak ani 
słowem, zdobyła się nawet na blady uśmiech. Heather zaskoczyło niezmiernie, kiedy ramiona 
męża otoczyły ją i uniosły. Nie dziękując mu, zawstydzona usiadła na wolnym miejscu. 
Opadł na siedzenie obok niej, a kiedy usiadł również lord Hampton, zrobiło się naprawdę 
ciasno. By znaleźć więcej wolnego miejsca, próbowała się nieco odsunąć, ale nie mogła się 
ruszyć, bo mąż przysiadł jej spódnicę. Spojrzała na niego, ale on utkwił wzrok w oknie. 
Zrezygnowała więc, przestraszona. Jej ciało było tak blisko ciała Brandona, że czuła jego 
ramię przyciśnięte do swojej piersi. Stykały się także ich uda.
      Kiedy powóz ruszył po wyboistych uliczkach, próbowała rozpocząć rozmowę z lady 
Hampton. Okazało się jednak, że głos odmówił Heather posłuszeństwa. Zrezygnowała więc, 
by się nie kompromitować.
      Wydawało się, że droga nigdy się nie skończy. Powóz podskakiwał na wybojach, a 
Heather zastanawiała się, czy dojedzie cała na miejsce. Coraz bardziej cierpiała też z powodu 
nieznośnej ciasnoty.
      W końcu powóz dotarł do Hampshire Hall. Brandon wysiadł pierwszy, wyciągnął 
silne ramiona, uniósł żonę i postawił obok siebie. Poprawiła szybko suknię, zamaszystym 
gestem zarzuciła sobie długi tren na ramię i uniosła wysoko głowę. W hallu przystanęła, by 
pozbyć się trenu, i niechętnie pozwoliła, by pomógł jej w tym mąż.
      Stoły były już zastawione, kiedy weszli do jadalni. Lord i lady Hampton zajęli swoje 
miejsca i skinęli na Brandona i Heather, by usiedli po jednej stronie. Wujek John i ciotka 
Fanny usadowili się naprzeciwko. Podnieśli kielichy, by wypić toast za szczęście młodej pary.
      - Za szczęśliwe i zgodne małżeństwo pomimo tego, co się wcześniej wydarzyło - 
zaproponował jego lordowska mość. A po chwili zastanowienia dodał: - Oby dziecko okazało 
się zdrowym chłopcem!
      Purpura oblała twarz Heather, kiedy podnosiła kielich do ust. Ale nie wypiła. Nie 
chciała chłopca; syn spotęgowałby jeszcze pewność siebie kapitana. Zauważyła jednak, że on 
wypił szampana jednym haustem, i spojrzała na niego z pogardą.
      Kolacja odbyła się zbyt szybko, by uspokoić Heather, choć odeszli od stołu po 
jedenastej. Mężczyźni zabrali brandy do salonu, a lady Hampton wskazała ciotce Fanny pokój 
gościnny. Potem zaprowadziła Heather do sypialni przygotowanej dla niej i Brandona. Na 
pannę młodą czekały dwie rozchichotane służące, a na łóżku leżała koszula nocna z 
prześwitującego niebieskiego materiału. Heather zbladła na jej widok, ale lady Hampton 
powiodła ją w kierunku krzesła przed wielkim lustrem i zmusiła, by usiadła.
      - Kiedy będziesz gotowa, wrócę z winem - mruknęła, całując ją w czoło. - Powinno ci 
pomóc.
      Pokojowe zdjęły z Heather suknię ślubną i rozpuściły jej włosy. Heather wiedziała, że 
nic jej nie obroni przed jej własnym strachem; musiałaby być nieprzytomna, aby przestać się 
trząść jak osika.
      Mogłabym równie dobrze być dziewicą, pomyślała zaskoczona, tak się boję.
      Wyszczotkowała włosy i pozostawiła je rozpuszczone tak, że spływały aż do bioder. 
Zabrano jej ubrania, nie pozostawiono nawet szlafroka. Heather, siedząc na piętach na środku 
łoża, miała na sobie tylko koszulę zwiewną jak babie lato. Próbowała się uspokoić i 
przygotować na to, co nastąpi.
      Na korytarzu usłyszała kroki na marmurowej posadzce i odetchnęła z ulgą, bo szła 
kobieta.
      Lady Hampton otworzyła drzwi i weszła, niosąc tacę z karafką pełną wina i dwoma 
kieliszkami. Postawiła ją na stole przy łóżku i nalała Heather kieliszek, sprawdzając 
spojrzeniem, jak sprawiły się pokojowe. Skinęła z zadowoleniem.
      -	Teraz jesteś jeszcze piękniejsza, moja droga, niż w sukni ślubnej, choć mogło się to 
wydawać niemożliwe. Byłam taka szczęśliwa! Żałowałam tylko, że zabrakło czasu, by 
zaprosić gości. Powinno się ciebie pokazywać. Mogłabym im powiedzieć, że jesteś moją 
córką. Ogromnie żałuję, że twoja matka umarła tak szybko i nigdy cię nie poznała. Byłaby z 
ciebie dumna.
      -	Dumna? - zapytała Heather, patrząc na swój brzuch. -Sprowadziłam na was 
wszystkich hańbę - powiedziała ze łzami w oczach.
      Lady Hampton uśmiechnęła się łagodnie.
      - To niedorzeczne, moja droga. Czasem dziewczyna nic nie może poradzić na to, co jej 
się przytrafiło. Pada ofiarą okoliczności.
      - Albo Jankesa - mruknęła Heather. Jej lordowska mość zaśmiała się cicho.
      - Tak, albo Jankesa, ale ten przynajmniej jest młody, przystojny i czysty. Kiedy mąż 
powiedział mi o twoim stanie i o tym, że przyczynił się do tego jankeski marynarz, bardzo się 
zmartwiłam. Myślałam, że jest stary i obrzydliwy. Nawet twoja ciotka przyznała się, że takim 
właśnie sobie go wyobrażała. Zdaje się, że była bardzo rozczarowana, zważywszy, iż 
ucierpiałaś przez niego. Ale on jest wspaniały. Z pewnością wszystkie wasze dzieci będą 
piękne i zdrowe, a chyba będziecie ich mieli wiele.
      Głos lady Hampton ściszył się do szeptu, kiedy przypomniała sobie namiętny 
pocałunek, jakim kapitan obdarzył swą młodą żonę, i twardy jak skała wyraz twarzy, jaki 
potem przybrał.
      - Tak - Heather westchnęła cicho. Przełknęła ślinę i po wiedziała głośno: - Tak, ja też 
przypuszczam, że będziemy ich mieli wiele.
      Pomyślała, z jaką łatwością Brandon obdarzył ją dzieckiem. Bez wątpienia urodzi 
wiele dzieci.
      Lady Hampton wstała, by wyjść, a Heather spojrzała nań błagalnie.
      - Musisz już iść, pani? - zapytała drżącym głosem. Kobieta skinęła i powiedziała 
wolno:
      - Tak, moja droga. Wystarczająco długo już czekał. Już nie możemy przeciągać. Ale 
jeśli będziesz nas potrzebowała, jesteśmy w pobliżu.
      Heather nie umknęło, co powiedziała kobieta. Wiedziała, że jeśli będzie wołać o 
pomoc, przyjdą, mimo że nie mają prawa się wtrącać.
      Znów była sama i wystraszona. Przekonała się, jak okrutnie potrafi drwić z niej mąż, i 
zdecydowała, że nie będzie się bronić.
      Pokażę mu, że jestem chętna, pomyślała przewrotnie. Nie będzie wtedy chciał mnie 
zranić.
      Nadszedł koniec oczekiwania, usłyszała w korytarzu odgłos kroków Brandona. Twarz 
Heather płonęła, kiedy otworzyły się drzwi i popatrzyła prosto w jego zielone oczy. 
      Siedziała spokojnie, ale serce mocno jej waliło. Kołdra leżała złożona na końcu łoża, 
bardzo ją teraz chciała na siebie zarzucić. Koszula wyglądała jak miękki welon, kusiła i 
przyciągała bardziej niż nagie ciało.
      - Jesteś bardzo piękna, moja droga - powiedział Brandon ochrypłym głosem, 
podchodząc do łoża. Oczy płonęły mu żywym ogniem, który zdawał się ją palić. - Jesteś 
jeszcze piękniejsza, niż pamiętam.
      Przyciągnął ją do siebie, wciąż klęczała. Pochylił się, wsunął dłonie pod koszulę, 
pogładził jej pośladki. Heather czekała na pocałunek, ale zanim przycisnął usta do jej ust, 
zaśmiał się cicho i kpiąco.
      -	Teraz jesteś bardziej chętna, moja droga, niż poprzednio. Czy to małżeństwo 
wszystko zmienia? Czy to za taką cenę byłaś gotowa sprzedać swe ciało? A ja już myślałem, 
że jesteś jedyną kobietą o czystym sercu, która nie odda się mężczyźnie z własnej woli za 
żadną cenę, tylko z miłości.
      -	Och, jaki ty jesteś podły! - krzyknęła, próbując się wyrwać. - Cóż ja mam do 
powiedzenia w tej kwestii? Weźmiesz mnie siłą tak, jak poprzednio, czy będę się bronić, czy 
nie.
      -	Bądź cicho - powiedział, przyciągając ją bliżej i unieruchamiając jej ciało. - Chcesz, 
żeby cię usłyszeli i wyważyli drzwi? Lord Hampton tylko czeka na zaproszenie.
      -	A ty dbasz o to? - prowokowała go szyderczo. - Jesteś od niego silniejszy. Czy to coś 
dla ciebie znaczy, że będziesz musiał się go pozbyć, zanim rzucisz się na mnie?
      Na twarzy Brandona drgnął mięsień, a Heather wiedziała już, że nie może przeciągać 
struny. To zbyt niebezpieczne. Spojrzał na nią.
      - Nie dochodziłbym teraz mych mężowskich praw, na wet gdybyś była ostatnią 
kobietą na świecie - warknął.
      Heather natychmiast przestała się wyrywać i podniosła na niego wzrok, jakby pytając, 
czy dobrze słyszy. Zmrużył oczy, a na jego twarzy znów pojawił się szeroki uśmiech. Na tle 
ciemnej skóry i brody zalśniły białe zęby.
      -	Nie mylisz się, moja droga. Nie mam zamiaru kochać się dziś z tobą w tym domu. - 
Jakby nie zauważając wyraźnej ulgi, która odbiła się na jej twarzy, mówił dalej: -Jeśli będę 
chciał się z tobą zabawić, moja miła, zrobię to po swojemu w moim domu lub na moim 
statku. A już w każdym razie nie w domu człowieka, który trzyma topór nad moją głową.
      -	Topór? - zapytała, niczego nie rozumiejąc.
      -	Nie mów mi, że nie wiesz. Z pewnością znałaś ich plan. Nie wierzę, że nie byłaś z 
nimi w zmowie.
      - Nie wiem, o czym mówisz - zapewniała. Zaśmiał się gorzko.
      - Zawsze niewinna, prawda, słonko? - Spojrzał na jej piersi i kciukiem dotknął 
brodawki. - Zawsze niewinna - powtórzył cicho. - Zawsze piękna. Zawsze zimna.
      Pozwoliła, by pieścił ją delikatnie, skoro i tak miało nie być dalszego ciągu. Był jej 
mężem i nie chciała wzbudzać jego gniewu, odmawiając mu nawet tego. Ale nie mogła 
powstrzymać pytania. Chciała wiedzieć, jakiego użyli podstępu.
      - W jaki sposób cię zmusili, byś mnie poślubił? Ustami dotknął jej włosów i przesunął 
je w kierunku szyi.
      Zadrżała bezwiednie pod ich gorącym dotykiem. Dłonią wciąż pieścił jej pierś. 
Odsunęła się w obawie, że Brandon nie dotrzyma słowa. Sięgnęła po kołdrę, przykryła się i 
położyła na środku łoża.
      - Powiesz mi? - szepnęła, patrząc na niego. Znów mówił kpiąco i okrutnie.
      - Po co? Ja już to słyszałem. Ale jeśli to dla ciebie takie ważne, by usłyszeć wszystko 
jeszcze raz ode mnie, powiem ci. Twój drogi lord miał zamiar oskarżyć mnie o przemyt i 
nielegalną sprzedaż Francuzom broni, mimo że jestem nie winny. Wsadzono by mnie do 
więzienia, odebrano statek. Bóg jeden wie, co stałoby się z moją plantacją. Sprytny ten twój 
przyjaciel, muszę przyznać.
      Zdjął surdut i rzucił go na krzesło. Zaczął się rozbierać.
      - Wiesz, że jestem... a właściwie, należałoby powiedzieć, byłem zaręczony? Miałem 
się żenić po powrocie do domu. Co mam teraz jej powiedzieć... mojej narzeczonej? Że cię 
zobaczyłem i nie mogłem się powstrzymać?
      Zamilkł na chwilę i zdjął koszulę z brązowych ramion. Spojrzał na Heather z 
gniewem.
      - Nie lubię, kiedy się mnie do czegoś zmusza. To nie leży w mej naturze. Gdybyś 
przyszła do mnie, kiedy dowie działaś się, że jesteś w ciąży, pomógłbym ci, może nawet bym 
się z tobą ożenił, gdybyś tego pragnęła, ale wysłanie tego wszechmocnego lorda, by mi groził, 
nie było zbyt mądre.
      Wystraszona, skuliła się pod kołdrą, jakby ta mogła ją ochronić. Chodził po pokoju, 
zdmuchując świece, a ona obserwowała go ukradkiem. Rozebrany do połowy, usiadł na 
chwilę na krześle.
      - Wiesz, że jesteś bardzo piękna, nieprawdaż? - powie dział chłodno, wciąż się jej 
przyglądając. - Mogłabyś mieć każdego mężczyznę, którego byś chciała, ale musiałaś wy brać 
mnie. Chciałbym znać prawdę, jeśli ci to nie przeszkadza. Dowiedziałaś się może, że jestem 
zamożny?
      Spojrzała na niego zdziwiona, nie rozumiejąc, dlaczego pyta.
      -	Nic nie wiem o twojej pozycji finansowej - odparła spokojnie. - Jesteś tylko 
mężczyzną, który... który zabrał mi dziewictwo. Nie mogłam iść do nikogo innego nieczysta i 
z twoim dzieckiem w brzuchu.
      -	Pochwalić należałoby taki honorowy postępek, pani -powiedział rozbawiony, a kpina 
dotknęła ją mocno.
      -	Dlaczego ty miałeś iść swoją drogą, nie naprawiwszy krzywdy, którą mi uczyniłeś? - 
krzyknęła niepewnie.
      W jednej chwili znalazł się przy niej. 
      - Proszę, moja droga, ogranicz się do szeptu albo będzie my mieli towarzystwo. Nie 
chcę, by twój lord Hampton wtrącił mnie do lochu, bo uzna, że cię źle traktuję... zwłaszcza że 
już jesteś moją żoną.
      Ucieszyło ją, że i on się czegoś boi, ale odparła cichym głosem:
      - Powiedziałeś, że nie lubisz przemocy. Cóż, ja się nią brzydzę, ale nic nie mogłam 
uczynić, by cię powstrzymać od zrobienia tego, na co miałeś ochotę. A teraz jesteś zły, bo 
musisz wypić piwo, którego sam nawarzyłeś. Wcale nie myślisz o dziecku, które mam w 
sobie... co ono by przeszło, gdyby urodziło się bez ojca.
      - Zadbałbym o dziecko i o ciebie. Zaśmiała się bez cienia wdzięczności.
      - Miałbyś nieślubne dziecko i kochankę? Nie, dziękuję. Wolałabym podciąć sobie 
gardło, niż przyjąć taką propozycję.
      -	Utrzymana jest zwykle lepiej traktowana niż żona. Byłbym dla ciebie dobry i hojny.
      -	To znaczy, że teraz nie będziesz - powiedziała z sarkazmem.
      -	Właśnie - rzekł gładko, chłodno i przerażająco. - Jak już powiedziałem, nie lubię, 
kiedy się mnie szantażuje, i dlatego postanowiłem cię odpowiednio ukarać. Chciałaś 
bezpieczeństwa i nazwiska dla dziecka. Będziesz je miała, moja droga... ale nic więcej. Nie 
zamierzam cię traktować lepiej niż służby. Dostaniesz upragnione nazwisko, ale bym spełnił 
choć najbłahsze z twoich życzeń, będziesz musiała błagać. Nie będziesz miała pieniędzy i nie 
będziesz wiodła normalnego życia, postaram się jednak zachowywać pozory tak, by nikt nie 
dowiedział się o twej sytuacji. Innymi słowy, moja droga, miejsce, które wydawało ci się tak 
pożądane, będzie niczym innym, jak tylko twoim więzieniem. Nie będziesz nawet ze mną 
dzielić ciepłych chwil w małżeństwie. W moich oczach będziesz tylko służącą. Jako 
kochanka byłabyś traktowana jak królowa, ale teraz będziesz we mnie miała tylko pana i 
nikogo więcej.
      -	To znaczy, że... nie zbliżysz się do mnie? - zapytała zaskoczona.
      -	Szybko zrozumiałaś, moja droga. Nie musisz zatem się mnie obawiać. Jesteś tylko 
jedną z wielu kobiet, a mężczyźnie łatwo jest zaspokoić swoje potrzeby.
      Heather westchnęła, jakby kamień spadł jej z serca, i uśmiechnęła się, uspokojona.
      -	Nic mnie bardziej nie mogło ucieszyć, panie.
      -	Tak, widzę, że się cieszysz - powiedział. - Ale twoje piekło dopiero się zaczęło, moja 
pani. Niełatwo się ze mną żyje. Jestem z natury okrutny i mogę wybuchnąć w każdej chwili. 
Nie prowokuj mnie. Zachowuj się grzecznie, to może przeżyjesz. Rozumiesz?
      Skinęła, nie okazując już jawnie zadowolenia.
      - A teraz idź spać. Mnie zaśnięcie zajmie trochę czasu.
      Usłuchała go natychmiast. Położyła się pośpiesznie i zakryła kołdrą po brodę, 
obserwując, jak idzie w stronę drzwi balkonowych. Otworzył je i wyszedł wprost na światło 
księżyca. Nie odrywając od niego oczu, odwróciła się ostrożnie na bok, by nie zwracać na 
siebie uwagi. Znów wyglądał jak marynarz zapatrzony gdzieś w morze, a blask księżyca 
spoczął na jego urodziwej twarzy i szerokich ramionach. Gładka, ciemna skóra lśniła w 
bladym świetle. Heather zasnęła, wpatrując się w męża.
      Obudziła się nagle, kiedy Brandon spoczął na poduszce obok niej. Otumaniona snem, 
sądziła, że chce jej zrobić krzywdę. Usiadła z krzykiem i machnęła rękoma, jakby chciała go 
odpędzić. Ale on złapał jej ręce i rzucił ją na poduszki.
      - Bądź cicho, głupia! - warknął, pochylając się nad nią. - Nie mam zamiaru spać na 
krześle, a tobie zostawić całe łoże. 
      -	Nie chciałam krzyknąć - szepnęła. - Przestraszyłam się tylko.
      -	Na litość boską, krzycz kiedy indziej - rzucił. - Nie chcę iść do więzienia.
      -	Lord Hampton by nigdy... - zaczęła.
      -	Dlaczego nie, do diabła? Nosisz już moje nazwisko, więc twój honor został 
uratowany. Gdyby uznał, że postąpił źle, dając mi ciebie, mógłby wtrącić mnie do więzienia, 
by mnie trzymać z dala od swojej maleńkiej dziewczynki. Jeśli więc chcesz ojca dla swego 
dziecka, nie zachęcaj go, proszę. Bez względu na to, co do mnie czujesz.
      -	Nie próbowałam nawet - odparła szeptem.
      -	Mnie nie przekonałaś - odburknął.
      -	Och, ty! - syknęła, próbując uwolnić się z jego uścisku. - Dlaczego miałam 
nieszczęście spotkać właśnie ciebie! Jesteś... jesteś odpychający!
      Śmiał się cicho.
      - Wiele kobiet nie zgodziłoby się z tobą, moja droga.
      -	Och, ty łotrze! - dyszała. - Jesteś nikczemnym, nieokrzesanym, odpychającym 
brutalem... pastwiącym się nad kobietami! Nienawidzę cię i gardzę tobą.
      -	Uważaj, moja piękna, bo zaraz będziesz bardzo zajęta. Łatwo zagłuszę twój krzyk. 
Nie będzie dla mnie nieprzyjemne odegranie roli męża.
      Syknęła z bólu, a on ścisnął ją jeszcze mocniej i pomyślała, że zaraz ją zgniecie. Czuła 
przy sobie jego uda i zrozumiała, że tylko ona ma na sobie jakieś ubranie. Nie miała 
wątpliwości, że jej pożądał.
      - Proszę - jęczała, kiedy jego uścisk stał się nie do wy trzymania. - Będę grzeczna. Nie 
rób mi krzywdy.
      Śmiech Brandona sprawił, że dreszcze znowu przeszły przez całe jej ciało, a on wciąż 
ją trzymał. Potem niespodziewanie cofnął ręce i opadła na poduszki.
      - Śpij. Nie będę ci się naprzykrzał. 
      Podciągnęła kołdrę pod brodę drżącymi palcami i skuliła się na boku zwrócona twarzą 
do niego. Nie potrafiła opanować drżenia. Światło księżyca rozświetlało pokój. Brandon leżał 
teraz na plecach z ręką pod głową, wpatrując się w sufit.
      -	Gdzie jest twój dom? - zapytała po dłuższej chwili. Westchnął.
      -	W Charlestonie, w koloniach.
      -	Czy tam jest pięknie?
      - Dla mnie tak, ale tobie może się nie podobać - odparł sucho.
      Nie śmiała więcej pytać o miejsce, które miało stać się także jej domem.
      Przez otwarty balkon wpadł zimny wiatr i obudził ją o świcie. Ocknęła się, niezbyt 
przytomna, i nie zdawała sobie sprawy, gdzie jest. Ale wkrótce przekonała się, że leży 
przytulona do mężczyzny. Lewą dłoń położyła na jego torsie, a policzek spoczywał na 
muskularnym ramieniu. Spał mocnym snem z twarzą zwróconą w jej stronę.
      Nie poruszając się, by nie zbudzić Brandona, obserwowała go bez pośpiechu. 
Przyglądała się zgrabnie wykrojonym ustom, teraz łagodnym, i czarnym rzęsom 
spoczywającym na śniadych policzkach.
      Jest przystojnym mężczyzną, pomyślała. Może nie byłoby źle mieć takiego syna jak 
on.
      Odwrócił twarz we śnie. Teraz widziała tylko tył jego głowy i rozczochrane włosy. 
Spojrzała na własną rękę, obrączkę na serdecznym palcu i podziwiała lśniące złoto. Na jej 
palcu wyglądała dziwnie, a jeszcze dziwniejsze było to, z czego nagle zdała sobie sprawę. 
Myśl, że jest żoną Brandona, olśniła ją nagle i wypełniła nowym uczuciem. On powiedział to 
już wczoraj... na zawsze będzie do niego należała.
      Pomyślała z rozbawieniem, że nawet w niebie będzie należała do niego.
      Powoli i ostrożnie, by nie obudzić męża, przykryła go, ale zrozumiała, że myli się, 
sądząc, iż jest mu zimno. Zaraz skopał kołdrę zupełnie.
      Leżał teraz przed nią nagi, ale nie odwróciła twarzy, na której pojawił się rumieniec. 
Zdumiona własną zuchwałością, studiowała jego ciało powoli, zaspokajając ciekawość. Nikt 
już nie musiał przekonywać jej o tym, co widziała na własne oczy... był pięknie zbudowany, 
jak wielka, dzika, leśna bestia. Brzuch miał płaski i twardy, biodra wąskie. Całe ciało było 
wspaniale umięśnione. Zaskoczona dziwnym wrażeniem, jakiego doznała, patrząc na męża, 
przesunęła się na koniec łóżka. Odwróciła się, próbując nie myśleć o tym, jak wodziła 
wzrokiem po jego ciele.
      Marmurowy zegar dawno wybił dziewięć razy, gdy zjawiły się pokojowe, by ją ubrać. 
Zapukały cicho, a za drzwiami dał się słyszeć ich śmiech. Rozzłościło ją to i zaczerwieniła 
się, wstając z łoża. Spojrzała przez ramię na męża, który wciąż spał odkryty. Stąpając na 
palcach, obeszła łoże dookoła i zakryła go. Obudził się natychmiast i tak ją tym przestraszył, 
że aż podskoczyła. Odsunęła ręce, jakby dotknęła ognia, i poczerwieniała, kiedy poczuła na 
sobie jego wzrok. Wiedziała, jak skąpe jest jej odzienie i jak kuszące. Powoli uśmiech pojawił 
się na jego ustach, a ona zadrżała. Odwróciła się niepewnie.
      Do sypialni weszły dwie dziewczyny z rozbieganymi oczami. Jedna z nich niosła tacę 
z jedzeniem. Rozglądały się ciekawie po pokoju, jakby spodziewały się na własne oczy ujrzeć 
sekrety tej nocy. Widząc przed sobą Brandona, przykrytego tylko do połowy i siadającego na 
łóżku, zaczęły znów chichotać. Zaśmiał się, rozbawiony, a Heather miała ochotę je 
uszczypnąć, bo wpatrywały się w jej męża tak zachłannie, że zaczęła się zastanawiać, czy 
były takie niewinne, jak wskazywało ich niemądre zachowanie. Heather z narastającą irytacją 
patrzyła, jak się krzątały wokół Brandona, rozkładając mu na kolanach serwetkę i nalewając 
herbaty. Wszystko to robiły wyjątkowo powolnie. Brandon podniósł wzrok na twarz żony i 
widząc, że jest zła, uśmiechnął się kpiąco. Odwróciła się.
      W końcu pokojowe przypomniały sobie o swoich obowiązkach i zajęły się Heather, 
przygotowując dla niej pachnącą różami kąpiel Rozłożyły znów jej ślubną suknię, jedyną, 
jaką posiadała. Pod czujnym wzrokiem męża zdjęły jej niebieską koszulę i pomogły wejść do 
balii. Ich śmiech nie ustawał, kiedy szorowały jej plecy, ale gdy myły ramiona i piersi, nie 
mogła już tego znieść. Wyrwała im gąbkę i mydło z rąk niecierpliwym gestem i kazała 
odejść. Od razu pożałowała, że zabrakło jej pobłażliwości, bo Brandon zaśmiał się, 
odrzucając do tyłu głowę. Patrzyła na niego, czując, jak znów rośnie w niej ogromny gniew. 
Ale nie odważyła się rzucić mu tego w twarz. Bała się go, a poza tym nie chciała się 
ośmieszać.
      Wstała z balii, lśniąca, mokra i piękna, i znowu pozwoliła pokojowym zająć się sobą. 
Stała bez ruchu, kiedy osuszały jej ciało. Brandon nie spuszczał z niej oczu, patrzył tak 
badawczo, że jej skóra płonęła pod tym spojrzeniem. Z ulgą włożyła halkę, ale bielizna 
prześwitywała i niewiele można było pod nią ukryć. Kiedy dziewczyny szczotkowały i 
układały jej włosy, mąż nadal nie spuszczał z niej oczu. Odetchnęła z ulgą, kiedy wreszcie 
przestały się nią zajmować. Brandon opuścił nogi z łóżka i owinięty tylko w prześcieradło 
wstał. Podszedł do Heather i złożył pocałunek na jej krągłej piersi tuż nad koronką halki.
      - Piękne doświadczenie, moja złota - mruknął swobodnie. - Muszę przyznać, że 
jeszcze nigdy nie miałem zaszczytu przebywania w pokoju podczas damskiej toalety.
      Przez chwilę ich oczy spotkały się w lustrze, jego ciepłe i uwodzicielskie, jej nerwowe 
i niepewne. Pod jego pełnym podziwu spojrzeniem spuściła wzrok i zrobiła się purpurowa. 
Wciąż czuła gorący pocałunek na piersi i dziwne drżenie, które w niej wzbudził. Usłyszała 
cichy śmiech. Odwrócił się i teraz z przesadną elegancją całował pokojowe w rękę, a 
zachowywał się swobodnie i jak zwykle był bardzo pewny siebie.
      - Pięknie się spisałyście, moje panie - chwalił. - Moja żona naprawdę to docenia.
      Dziewczyny omal nie zemdlały, bo nigdy im się coś takiego nie przytrafiło, a już z 
pewnością nie okazał im takiej galanterii tak piękny mężczyzna. Pobiegły przygotować kąpiel 
dla niego. Kiedy w końcu wyszły, Heather zerwała się i chwyciła leżącą na łożu sukienkę.
      - Po co to zrobiłeś? - rzuciła. - Powinno się je zganić za ta kie zachowanie, a ty je 
tylko zachęcasz, by postępowały jeszcze swobodniej.
      Uśmiechnął się tylko i powiedział:
      - Przykro mi, kochanie, nie miałem pojęcia, że jesteś taka zazdrosna.
      Z trudem powstrzymała się, by nie rzucić mu w twarz najgorszych wyzwisk, ale 
Brandon tylko zaśmiał się wesoło. Opuścił prześcieradło na podłogę i spytał:
      - Pomożesz mi przy kąpieli, słoneczko? Nie sięgam do pleców.
      Nie potrafiła zrobić nic innego, jak tylko coś wybełkotać i odwrócić się 
zaczerwieniona. Jego bezczelność sprawiała, że gotowała się ze wściekłości. On jednak 
cierpliwie czekał na odpowiedź, musiała więc się uspokoić. Nienawidziła go za ten spokój, za 
kpiące spojrzenie, ale nie mogła go przeklinać. Był wszak jej mężem.
      Zacisnąwszy zęby, podeszła do niego, wzięła gąbkę i mydło i czekała sztywna jak 
kołek, aż wejdzie do balii. Spostrzegła, że uśmiecha się rozbawiony, i zazgrzytała zębami. 
Usiadł w gorącej wodzie, a ona po chwili wahania pochyliła się nad nim i zaczęła mydlić 
gąbkę. Szorowała mocno, dając upust złości, ale kiedy skończyła, on oznajmił:
      -	To jeszcze nie wszystko, pieseczku. Chcę być cały umyty.
      -	Cały? - pisnęła cicho z niedowierzaniem.
      -	Oczywiście, słonko. Jestem bardzo leniwy. 
      Przeklęła go bezgłośnie, świadoma, że w ten sposób chce się na niej zemścić. 
Rzekome lenistwo było tylko wybiegiem. Wiedział doskonale, że kiedy musiała go dotykać w 
jakikolwiek sposób, cierpiała. Prawdę mówiąc, wolałaby, żeby na nią krzyczał, niż zmuszał 
do wypełniania takich obowiązków.
      Przepełniona nienawiścią, podniosła gąbkę i pochyliła się z powrotem nad balią. 
Szorowała owłosiony tors i szczupłe biodra. Twarz jej poczerwieniała, on zaś nie zdejmował 
z niej spojrzenia - uważnego i nieprzyzwoitego, które obejmowało jej ramiona, szyję i piersi.
      -	Lubiłaś kogoś w wiosce swego wuja? - zapytał nagle, marszcząc czoło.
      -	Nie - odparła ostro, a potem skarciła się w myśli za to, że nie okazała większego 
sprytu.
      Zmarszczka na czole Brandona zniknęła. Pogładził palcem jej piersi i uśmiechnął się.
      -	Na pewno wielu było tobą oczarowanych.
      -	To prawda, ale nie musisz się martwić. Oni nie byli jak ty. Byli dżentelmenami.
      -	Nie martwię się wcale, piesku - odpowiedział swobodnie. - Dobrze cię strzeżono.
      -	Tak - odparła z nutką sarkazmu. - To znaczy, przed wszystkimi z wyjątkiem ciebie.
      Zaśmiał się i ogarnął ją znów płomiennym wzrokiem.
      - To była przyjemność, słonko. Zatrzęsła się z oburzenia.
      - Pewnie też połechtało mile twoją męską próżność to, że mam już w sobie twego 
potomka! Musisz być z siebie dumny!
      Uśmiechał się kpiąco.
      - Nie jestem niezadowolony. Lubię dzieci.
      - Och, ty... ty... - wysyczała z nienawiścią, niemal plując. Uśmiech od razu zniknął z 
twarzy Brandona. 
      - Skończ swą powinność, moja droga - rzucił z sarkazmem.
      Powstrzymała szloch i wycisnęła gąbkę nad jego kolanem. Nie pozostało już nic do 
umycia prócz dolnej części jego ciała, ale nie mogła się zdobyć na taką intymność. Łzy 
zatańczyły w jej oczach i spłynęły z rzęs na policzki.
      - Nie mogę - mamrotała.
      Wyciągnął rękę i delikatnie podniósł brodę Heather. Spojrzał jej głęboko w oczy.
      - Jeśli taka moja wola, wiesz, że musisz to zrobić, praw da? - zapytał łagodnie.
      Zamknęła oczy, upokorzona, i skinęła głową.
      - Tak - szepnęła, a łzy spływały gęsto. Pogłaskał ją po policzku.
      - Podnieś w takim razie moje ubrania, słodziutka. Zdaje się, że wszyscy już czekają, 
by sprawdzić, jak się miewasz.
      Z ochotą poszła zebrać ubrania z podłogi, wdzięczna, że obszedł się z nią w miarę 
delikatnie. Minie sporo czasu, nim znów odważy się mu sprzeciwić. Będzie musiała 
zapamiętać, że on nie znosi nieposłuszeństwa i nie będzie tego tolerował. Nauczono ją 
dyscypliny i będzie się zachowywała jak posłuszna żona. Była tchórzliwa i nie miała odwagi 
postąpić inaczej. Kiedy opuścili sypialnię, szła cicho obok niego. Nawet udało jej się 
nieśmiało uśmiechnąć, kiedy wsunął rękę za jej plecy, objął ją w pasie i spojrzał na nią.
      W salonie dwie starsze pary czekały z niecierpliwością, choć ciotka Fanny 
niecierpliwiła się z zupełnie innego niż pozostali powodu. Miała nadzieję, że stanie się 
najgorsze, ale zmarszczyła czoło, kiedy jej bratanica, wyraźnie swobodna, zjawiła się u boku 
swego mężczyzny. Jego lordowska mość podszedł do Heather natychmiast i objął ją.
      -	Wyglądasz jak zawsze kwitnąco, moja droga - powiedział z ulgą w głosie.
      -	Spodziewał się pan czegoś innego? - zapytał Brandon chłodno.
      Lord Hampton uśmiechnął się łagodnie.
      -	Nie miej do mnie żalu, mój synu. Dla mnie najważniejsze jest szczęście Heather.
      -	Tak, dał mi pan to wyraźnie do zrozumienia. Czy teraz już mogę ją zabrać na mój 
statek, czy znów będziemy zmuszeni korzystać z twej gościnności, panie?
      Jego lordowska mość był w dobrym humorze i niełatwo go było obrazić.
      -	Oczywiście. Zabierz ją z moim błogosławieństwem. Ale nie sprzeciwiaj się 
zjedzeniu z nami obiadu. To nie rozkaz, ale zaproszenie. Jeśli sobie tego nie życzysz, 
zrozumiem. Po prostu nie chcemy jeszcze żegnać się z Heather.
      -	Możemy zostać na obiad - odpowiedział słodko Bran-don. - Ale zaraz potem muszę 
wracać na mój statek. Nie było mnie tam już długo.
      -	Oczywiście. Oczywiście. Rozumiemy. Ale chcę porozmawiać z tobą o posagu 
Heather. Z chęcią zajmiemy się sami tą kwestią... i to hojnie.
      -	Nie chcę nic od pana.
      Jego odpowiedź zaskoczyła wszystkich, a zwłaszcza Heather. Jego lordowska mość 
patrzył na Jankesa zupełnie zbity z pantałyku.
      -	Czy dobrze pana zrozumiałem?
      -	Tak - powiedział oficjalnym tonem Brandon. - Nie mam zamiaru brać od pana 
zapłaty za poślubienie Heather.
      -	Ale taki jest zwyczaj! To znaczy, kobieta powinna wnieść mężowi wiano. Ja bardzo 
chętnie...
      -	Wniesie mi w wianie to dziecko, które nosi, nic więcej. Sam zdołam ją utrzymać. 
Jednak dziękuję za hojność.
      Heather usiadła, zupełnie zaskoczona.
      - Zwariowany Jankes - wymamrotała ciotka Fanny. Brandon stuknął obcasami i 
ukłonił się przed nią parad nie.
      - Z ust pani, madame, to prawdziwy komplement.
      Spojrzała nań i już miała zamiar odpowiedzieć na tę uwagę, ale pomyślała o czymś 
innym, znacznie korzystniejszym. Zamknęła więc usta i odwróciła głowę od jego rozbawionej 
twarzy.
      - Jak pani dobrze wiadomo - powiedział do jej pleców -to, co mówię, jest prawdą. 
Potrafię zająć się moimi bliskimi... i ich długami.
      Sens jego słów nie dotarł do Heather, ale Fanny Simmons pobladła. Wolała na niego 
nie patrzeć. Kiedy służący obwieścił, że podano do stołu, wciąż jeszcze milczała.
4
      Zimna październikowa burza oczyściła niebo i pozostał tylko drobny deszczyk 
nawiedzający Londyn od czasu do czasu. Koła powozu klekotały na brukowanej ulicy i 
rozbryzgiwały kałuże błota w drodze do doków. Heather siedziała cichutko na ławeczce obok 
lady Hampton. Kobieta mówiła do niej łagodnym tonem, od czasu do czasu gładząc z 
miłością czarne loki lub lekko dotykając dłoni dziewczyny. To był jedyny sposób, w jaki 
okazywała emocje, mimo zbliżającego się smutnego rozstania. Oczy Heather często 
kierowały się ku nieprzeniknionemu obliczu zachowującego stoicki spokój męża. Siedział 
obok lorda Hamptona w kącie powozu i mimowolnie błądził oczami po jego wnętrzu, co 
chwila kierując wzrok na żonę, by zaraz go odwrócić. Lord Hampton od czasu do czasu 
próbował wciągnąć Brandona do rozmowy, ale ten zbywał go krótkimi, zdawkowymi 
odpowiedziami.
      Powóz skręcił ostro w wąską portową uliczkę, przeciął błotnisty plac i zatrzymał się 
przed budynkiem. Niewielki szyld kiwał się na wietrze i stukał nad drzwiami zwieńczonymi 
napisem: Magazyn Kompanii Charleston.
      Brandon zeskoczył lekko z powozu i zwrócił się do Heather
      - Masz trochę czasu, by się pożegnać. Przed wypłynięciem muszę omówić z moim 
człowiekiem pewne sprawy.
      Odszedł powoli, a wiatr rozwiewał jego gładko przyczesane włosy. Heather 
odprowadziła go wzrokiem, a potem powoli odwróciła się do lady Hampton. Już nie mogły 
opanować żalu na myśl o rozstaniu. Padły sobie w ramiona i połączyły serca we wspólnym 
szlochu - sierota i bezdzietna kobieta. Lord Hampton odchrząknął. Trwało chwilę, nim 
Heather wyprostowała się, a on ujął jej dłoń.
      - Jedź z Bogiem, dziewczyno - rzekł. - Ten świat już ta ki jest, że najczęściej nie 
rozstajemy się na zawsze. Kto wie, kiedy nasze ścieżki znów się skrzyżują. Może znów los 
nas ze sobą zetknie. Dbaj o siebie, moje dziecko. Dbaj o siebie szczególnie.
      Wzruszona Heather objęła go za szyję i pocałowała w policzek.
      -	Przyjedźcie jeszcze, proszę, przed wypłynięciem - błagała.
      -	Nie, nie wolno nam, Heather. Już i tak nadużyliśmy cierpliwości twojego męża. 
Lepiej pożegnajmy się tutaj. Bóg z tobą, moja kochana.
      Heather znów zarzuciła ramiona na szyję lady Hampton.
      - Będzie mi was brakowało - szepnęła przez łzy. Jej lordowska mość przytuliła do 
siebie dziewczynę.
      - Masz męża, a wkrótce będziesz miała i dziecko, moja miła. Nie zostanie ci zbyt 
wiele czasu na smutne rozmyślania. Coś mi mówi, że z nim będziesz szczęśliwsza, niż by łaś 
tu. A teraz idź już, moja droga. Idź do swego rozzłoszczonego męża. Och, Heather, pamiętaj, 
że gniew i miłość są mocno ze sobą związane.
      Heather niechętnie uwolniła się z uścisku lady Hampton i odwróciła w stronę drzwi 
powozu. Słyszała głos męża, ostro strofującego leniwego marynarza. Wrócił i stał teraz przy 
koniach, czekając na nią. Ocierając łzy z twarzy, otworzyła drzwi i podniosła spódnicę, by 
wysiąść z powozu. Brandon pośpieszył jej z pomocą. Objął ją w pasie, ich oczy się spotkały i 
na szczęście choć raz nie żartował z jej łez. Postawił ją ostrożnie na ziemi. Lord Hampton 
podał mu płaszcze obojga i małe zawiniątko z prezentami od lady Hampton. Odsunęła się, 
kiedy przyciszonym głosem rozmawiał z państwem Hampton.
      Fleetwood stała w otwartym porcie kilkaset metrów od doku, czekając w kolejce na 
załadunek. Do nabrzeża podpływała łódka z czterema ludźmi z załogi przy wiosłach. U steru 
stał niewysoki, starszy i nienaturalnie podekscytowany człowiek, popędzający ich z 
pewnością niezwykle soczystymi przekleństwami.
      Trochę bliżej, w doku, tętniło życie chaosem dźwięków, widoków i zapachów. 
Rozbawieni marynarze wałęsali się, cuchnąc jeszcze wczorajszą hulanką, a flejtuchowate, 
niedomyte ladacznice demonstrowały im swe wdzięki, mając nadzieję zarobić jeszcze dziś 
wieczorem szylinga lub dwa. Gromadka szczurów popiskiwała przenikliwie nad kupką śmieci 
wyrzuconych do rynsztoka, a potem rozpierzchła się, gdy z głuchym uderzeniem tuż obok 
upadł kamień. Kilku obdartusów z głośnym śmiechem przeszło przez nabrzeże, przeskoczyło 
nad rynsztokiem, a potem zniknęło w uliczce.
      Heather wstrząsnęła się na samo wspomnienie postanowienia, że urodzi nieślubne 
dziecko i pozwoli mu dorastać na ulicy. Teraz dziecko będzie miało przynajmniej godne 
życie. Jakież miało znaczenie, że ona nie była kochana i nie chciano jej za żonę? Jej dziecko 
będzie miało ojca i coś na kształt domu, mimo że ojciec, kapitan statku handlowego, spędza 
życie na morzu.
      Jaką będzie odgrywała rolę w życiu swego męża, jeszcze nie wiedziała. Pewna była 
tylko, że jest matką jego dziecka. Czy zabierze ją w przyszłości na inne wyprawy, czy 
pozostawi ją w domu, zależało od jego decyzji i Heather nie będzie miała nic w tej materii do 
powiedzenia. Ale tak samo jak musi stawić czoło wiatrowi, który przyniósł jej zapach morza, 
tak samo musi stawić czoło życiu - odważnie, czerpiąc radość z niewielkich przyjemności, na 
które pozwoli jej mąż, i ciesząc się małym. Może z czasem zapomni, że ominęła ją miłość.
      Kiedy poczuła na plecach dłoń męża, myśli uleciały. Podszedł do niej bezgłośnie, 
czym ją odrobinę przestraszył. Czując, jak zadrżała, Brandon otulił ją swym płaszczem.
      - Musimy już iść do łodzi - mruknął.
      Wziął ją pod rękę i poprowadził wśród porozstawianych ładunków, zwiniętych lin i 
sieci. W tym czasie do końca molo dopłynęła łódź. Kiedy dziób łódki dotknął nabrzeża, mały 
człowieczek wyskoczył z niej i pośpieszył ich przywitać. Ściągnął okrągłą czapkę z głowy, a 
przestraszona Heather rozpoznała w nim George'a, służącego jej męża. Mężczyzna ukłonił się 
niezdarnie i zwrócił do swego pana:
      -	Myślelim, że pan wróci wczoraj, kapitanie. Jużeśmy się bali, że pan zginął. Już 
chciałem zbierać chłopaków i iść do miasta, lać kogo popadnie. Martwilim się, że pana 
zabrali. Witam panią.
      -	Zatrzymaliśmy się na chwilę u lorda Hamptona - odparł Brandon.
      Po następnym niezdarnym ukłonie George włożył znów czapkę na świecącą łysinę, 
uwolnił kapitana od pakunków i ruszył ku łodzi. Brandon jako pierwszy wsiadł do szalupy, 
potem pomógł przejść na nią swej młodej żonie i usiadł obok niej na wąskiej ławeczce. 
George rzucił mu pakunki i cumy, zszedł do łodzi i usiadł za sterem.
      - Do roboty, chłopaki! - zakomenderował. - Brać się za wiosła. Odepchnąć. A teraz 
wiosłować! Raz! Dwa! Raz! Dwa! Przy łożyć się, bo pani i tak już jest zimno. Ruszajcie się, 
chłopaki!
      Niewielka szalupa prześliznęła się obok statku handlowego i skierowała na otwarte 
morze, do Fleetwood. Bryza niosła toczącą się w ich kierunku falę, a chłodna chmurka wody 
uderzyła w twarz Heather, zapierając jej dech i przeszywając dreszczem. Otuliła się ciasno 
płaszczem Brando-na, ale to nie pomogło.
      Szalupa cięła fale, unosiła się do góry, a potem spadała na dół. Nieprzyzwyczajona do 
takiego huśtania Heather poczuła, że robi się jej niedobrze. Spojrzała na męża, ale on siedział 
nieporuszony z twarzą do wiatru, jakby radował go ten słony prysznic. Przyłożyła rękę do ust.
      Jeśli teraz zwymiotuję, znienawidzę się na zawsze, pomyślała.
      Zacisnęła mocno dłonie, ale jej twarz i tak przybrała zielonkawy odcień morza. Już 
prawie pokonała własną słabość, bo oto docierali do statku. Spojrzała w górę i zobaczyła nad 
sobą wysoki, to unoszący się w górę, to opadający w dół maszt - dokładnie tak jak jej 
żołądek. Nie wytrzymam! pomyślała przerażona. Brandon zainteresował się, co się z nią 
dzieje. Przytrzymał głowę Heather, podczas gdy wychylona za burtę spłacała dług 
Neptunowi. Chwilę później Heather, zawstydzona, wyprostowała się, ale nie śmiała podnieść 
oczu. Brandon zmoczył chustkę i przyłożył do jej czoła.
      - Już ci lepiej? - zapytał troskliwie.
      Kiwanie ustało, a szalupa przybiła do burty statku od zawietrznej. Heather skinęła 
tylko głową. Kiedy przycumowali, Brandon postawił stopę na drabince i odwrócił się do 
Heather.
      - Chodź, ma petite, pomogę ci wejść.
      Podeszła, a on objął ją ramieniem, przyciągnął do siebie i pomógł wejść na pokład. 
Zajął się szalupą, a Heather mogła tymczasem rozejrzeć się dookoła. W pierwszej chwili 
dostrzegła tylko bezładną plątaninę lin, spośród których wyrastał ku niebu wyniosły maszt. 
Chwiał się teraz lekko, jakby machając chmurom. Z wnętrza statku wydobywała się muzyka 
złożona z pisków, chrobotania i pomrukiwania. Można było odnieść wrażenie, że statek żyje i 
oddycha. Heather szybko zrozumiała, że na pokładzie statku panuje swego rodzaju porządek. 
Każda rzecz miała swoje stałe miejsce. Brandon stanął u jej boku.
      - Musisz zmienić suknię, Heather - powiedział. - Kupiłem dla ciebie kilka drobiazgów, 
zanim się dowiedziałem, że zniknęłaś. Są w mojej kajucie. - I, marszcząc brew, dodał z 
żartobliwym uśmiechem: - Zdaje się, że znasz drogę.
      Zaczerwieniła się mocno i spojrzała z wahaniem w kierunku drzwi na pokładzie.
      - Tak, widzę, że trafisz - mruknął. - Ubrania znajdziesz w moim kufrze. Za chwilę się 
zjawię.
      Odesłana w ten sposób, poszła w kierunku drzwi. Zanim je otworzyła, odwróciła się 
jeszcze, by spojrzeć na męża. Brandon był już pochłonięty rozmową z Georgem. Odniosła 
wrażenie, że natychmiast o niej zapomniał.
      Kajuta, tak jak ją zapamiętała, była ciasna. Jej mroczne wnętrze rozświetlały jedynie 
okruchy dziennego światła, wpadające przez bulaje. Heather zapaliła stojącą na stole świecę i 
powiesiła przy drzwiach płaszcz męża. Uklękła przed kufrem, dotknęła wieka i uniosła je.
      Zaskoczona, zobaczyła na wierzchu beżową, porządnie złożoną suknię. Wartkim 
strumieniem wróciły wspomnienia. Heather zobaczyła Williama Courta i przypomniała sobie 
noc spędzoną w tej kajucie.
      Bezwiednie skierowała oczy na koję, na której straciła dziewictwo. Patrzyła na nią 
przez chwilę, wspominając silne ramiona Brandona i jego usta na swym ciele, a w końcu 
własną przegraną. Ręka Heather odruchowo dotknęła brzucha, a twarz płonęła rumieńcem.
      Drgnęła przestraszona, kiedy otworzyły się drzwi i wszedł Brandon. Pośpiesznie 
odsunęła beżową suknię i wyciągnęła spod niej aksamitną, ciemnoczerwoną. Dekolt miała 
głęboko wycięty, a rękawy długie i wąskie, przy nadgarstkach obwiedzione koronką. To była 
elegancka suknia, bez zbędnych ozdób psujących jej prostotę i piękno. 
      Kiedy Brandon zdjął surdut i rzucił go na koję, Heather wstała i zaczęła rozpinać 
suknię drżącymi palcami. Wyśliznęła się z niej ostrożnie i odłożyła do kufra.
      - W pobliżu jest gospoda - powiedział za jej plecami. - Tam ci będzie wygodniej niż 
tu.
      Odwróciła się, by spojrzeć na męża. Rozluźnił kołnierzyk koszuli, a potem siadł za 
biurkiem i zaczął przeglądać leżące tam księgi. Zrozumiała, że równie łatwo jak odsyłał ją ze 
statku, jest w stanie wyrzucić ją ze swych myśli. Może ją tu zostawi, kiedy wypłynie. Nie 
miała pewności, czy tego nie zrobi.
      - Przywykłam do niewygód - odparła łagodnym głosem. - Z chęcią tu zamieszkam. 
Nie musisz mnie odwozić do go spody.
      Spojrzał na nią.
      - Jesteś bardzo zgodna, moja droga - zaśmiał się krótkim, kpiącym śmiechem - ale to 
ja decyduję. Gospoda będzie dla ciebie bardziej odpowiednia.
      Wcześniej nie pomyślała, że on po prostu może ją porzucić. Poczuła narastający 
wewnątrz chłód.
      Czy taki właśnie ma być mój los? pomyślała z rozpaczą. Porzuci mnie, a mój syn 
dostanie tylko nazwisko. Co mu z tego przyjdzie, skoro będzie dorastał jako obdartus w 
rynsztoku?
      Czy nie ma w tym człowieku litości? A może chce ją poniżyć, zmusić, by błagała o 
godne życie dla swego dziecka. Jeśli tak, gotowa jest prosić go na kolanach. Kiedy jednak 
spojrzała na Brandona, zrozumiała, że on już zdecydował. Żadne prośby nie pomogą.
      Starając się opanować wzburzenie, włożyła czerwoną suknię. Podeszła do biurka, przy 
którym siedział Brandon, a gdy podniósł wzrok, jego twarz przybrała dziwny wyraz. Głęboka 
czerwień sukni sprawiła, że oczy Heather pociemniały, przybierając odcień granatu. Jasna 
cera oszałamiająco kontrastowała z kolorem tkaniny, a krój sukni uwydatniał kształtne piersi. 
      Niepewna, jak zareaguje na jej prośbę, podeszła do Brandona i odwróciła się do niego 
plecami.
      - Nie mogę jej zapiąć - szepnęła, starając się opanować zdenerwowanie. - Mógłbyś?
      Poczuła palce na plecach, pochyliła się i czekała, prawie nie oddychając, póki nie 
skończy. Potem odsunęła się i rzuciła w jego kierunku spłoszone spojrzenie. Znów zatopił się 
w księgach, ale teraz jego twarz przysłonił jakiś cień.
      Kiedy krzątała się cicho po kajucie, składając tren, zbierając ubrania, które jej będą 
potrzebne w gospodzie, i wieszając surdut Brandona obok płaszcza w szafie, ukradkiem 
przyglądała się mężowi. Cały czas się bała, że może go mimowolnie czymś rozzłościć, ale 
zdawało się, że jest zajęty księgami i nie zwraca na nią uwagi.
      Czas ciągnął się niemiłosiernie wolno. Kiedy George przyniósł kawę i herbatę, 
Heather na moment ożywiła się, ale on obsłużył kapitana bez słowa, a jej przyniósł herbatę 
pod okienko, gdzie siedziała. Potem znów zniknął. Pozostawało jej tylko wczuwać się w 
łagodne kołysanie statku i nasłuchiwać głośnego dudnienia własnego serca.
      Była już prawie dziesiąta, kiedy Brandon odsunął krzesło od biurka i znów na nią 
spojrzał. Jego oczy powędrowały ku jej piersiom i znów zmarszczył czoło.
      - Powinnaś w gospodzie założyć mój płaszcz - powie dział szorstko. - Nie chcę, by 
napadł na mnie na brzegu ja kiś rajfur, który pomyśli, że możesz zarobić dla niego sporo 
pieniędzy.
      Twarz Heather oblał rumieniec. Posłusznie sięgnęła po płaszcz i już kilka chwil 
później czekali w łódce na George'a. Służący wrzucił do łódki zawiniątko z rzeczami i torbę, 
potem zszedł sam i polecił marynarzom, by brali się do wioseł. Gdy już znaleźli się na lądzie, 
szedł za Heather i Brandonem, rozglądając się bacznie w obawie przed złodziejami lub 
innymi rzezimieszkami. 
      Przybyli do gospody bezpiecznie. Już od progu słyszeli melancholijne tony piosenki. 
Marynarz był niewysoki i szczupły, ale śpiewał głębokim barytonem. Siedział wśród kilku 
innych marynarzy, którzy popijali piwo i słuchali, zaczarowani jego magicznym głosem. W 
kominku trzeszczały płonące polana, a w powietrzu unosił się aromat pieczonego prosiaka. 
Heather napłynęła do ust ślina. Zamknęła oczy i próbowała nie myśleć o głodzie.
      Brandon mruknął coś do George'a. Służący pośpiesznie podszedł do właściciela 
gospody, by z nim porozmawiać, Heather zaś podążyła za mężem do stołu w kącie. Usiadła 
na krześle, które jej przysunął, a chwilę później podano im jedzenie i napoje, które Heather 
przyjęła z wdzięcznością, bo jej żołądek domagał się pożywienia.
      Zajęta jedzeniem, słuchała pieśni śpiewanej przez marynarza, i nie zauważyła nawet, 
kiedy płaszcz zsunął się jej z ramion. Nie dostrzegła spojrzeń mężczyzn zebranych w 
gospodzie i kiedy mąż pochylił się nad nią, drgnęła przestraszona. Naciągnął płaszcz z 
powrotem na jej ramiona. Poczerwieniała, podnosząc na niego wzrok.
      - Kupiłem tę suknię, bym sam mógł cię podziwiać - powiedział łagodnie. - Nie chcę, 
byś sprawiała innym przyjemność, pokazując im swoje piękne piersi. To nie jest zbyt 
rozsądne. Wzbudzasz ogólne poruszenie.
      Heather starannie otuliła się płaszczem i rozejrzawszy się, zrozumiała, że mówi 
prawdę. Znalazła się w centrum uwagi. Nawet marynarz zamilkł i patrzył na nią. Wkrótce 
jednak podjął swój śpiew.
      Czarne ma włosy moja mila, 
      co swą urodą mnie oślepiła. 
      Tonąłbym w oczu jej błękicie, 
      całował trawę, po której idzie.
      
      Choć kochać mi jej nie przystoi, 
      ubóstwiam ziemię, na której stoi. 
      Kiedy zabraknie jej na ziemi, 
      me życie w piekło się zamieni.
      Heather spojrzała na męża i bez trudu odgadła, że słowa pieśni marynarza go drażnią. 
Opuścił wzrok na talerz, ale na policzkach drgały napięte mięśnie. Milczała przestraszona, 
wyczuwając jego gniew.
      Po posiłku właściciel gospody wskazał im pokój, który zamówił dla nich George. 
Służący wniósł tobołki i wyszedł z karczmarzem. Przez chwilę Heather czekała, aż Brandon 
również wyjdzie, ale on usiadł w krześle i nie wyglądało na to, by się gdzieś wybierał. 
Podeszła więc do niego, by rozpiął jej suknię. Zaczęła się rozbierać, ponieważ nie miała 
grzebienia ani szczotki, rozczesała włosy palcami. Czując spoczywający na niej wzrok męża, 
zdjęła suknię i halkę, a następnie włożyła nocną koszulę, podarowaną jej przez lady Hampton. 
Koszula z białego batystu, przewiązana pod biustem wąską wstążką, miała na piersiach 
wstawki z koronki i głęboko wycięty dekolt. Rękawy były szerokie i długie. Nie była 
przezroczysta jak wczorajsza, a jednak uszyto ją tak, by cieszyła oczy mężczyzny. Kiedy 
jednak Heather stanęła w świetle świecy, Brandonowi wyrwało się tylko wściekłe mruknięcie. 
Patrzyła przerażona, jak idzie w kierunku drzwi.
      - Wrócę za godzinę lub dwie - warknął, otwierając drzwi. Potem wyszedł, a ona stała 
jak wrośnięta w podłogę ze łzami w oczach. Dławił ją szloch.
      Nie stać go nawet na to, by powiedzieć mi prawdę, pomyślała z rozpaczą. Nigdy już 
nie wróci!
      Czas wlókł się w nieskończoność. Każda następna chwila wydawała się dłuższa od 
poprzedniej. Heather chodziła w kółko, zastanawiając się, co robić i gdzie iść. Nie mogła 
wrócić do ciotki i pozwolić, by dziecko wyrastało w atmosferze nienawiści. Nie mogła też 
zwrócić się o pomoc do lorda Hamptona. Zbyt była dumna, by znów obarczać go swymi 
kłopotami. Jeśli będzie miała szczęście, znajdzie pracę jako pomoc w karczmie. Jutro o to 
zapyta, ale na razie musi spać.
      Zrobiło się późno, ale choć Heather starała się zwalczyć strach i odsunąć od siebie 
obawy, sen nie nadchodził. Wydawało się, że minęła cała wieczność, nim usłyszała zegar 
wybijający pierwszą. Z płaczem wyskoczyła z łóżka i podbiegła do okna, by je zatrzasnąć. 
Oparła głowę o ramę, a jej ciałem wstrząsnął szloch. Tuż za drzwiami usłyszała męski głos, a 
potem drugi, odpowiadający mu. Przeraziła się jeszcze bardziej, kiedy drzwi się otworzyły. 
Światło z korytarza oświetliło najpierw twarz George'a, a potem jej męża.
      - Jesteś! - wykrzyknęła.
      Odwrócił do niej twarz, zanim zamknął drzwi. Potem znów pogrążyli się w ciemności.
      - Dlaczego nie leżysz w łóżku? - zapytał, idąc w jej kie runku. Potem zapalił świecę na 
stole i spojrzał na nią. - Jesteś chora?
      Podeszła do niego z cienia, a w świetle świecy łzy zalśniły w jej oczach.
      - Myślałam, że mnie zostawiłeś - wykrztusiła. - Myślałam, że już cię nie zobaczę.
      Patrzył na nią przez chwilę zdziwiony, a potem uśmiechnął się i przysunął do niej.
      - I bałaś się?
      Skinęła żałośnie głową i próbowała powstrzymać płacz, ale bezskutecznie. Odgarnął 
włosy z twarzy Heather i czule pocałował ją w czoło, by ją uspokoić.
      - Nie byłaś sama, ma petite. George stał za drzwiami przez cały czas, żeby cię 
pilnować. Właśnie odszedł, by się przespać. Sądzisz, że jestem takim łajdakiem, który zostawi 
żonę, nie dbając o jej bezpieczeństwo? 
      -	Nie wiedziałam, co myśleć - szepnęła. - Obawiałam się, że już nigdy nie wrócisz.
      -	Mój Boże! Nie masz o mnie najlepszego zdania... ani o sobie. Nie porzuciłbym 
kobiety na pastwę losu w takim miejscu, a już na pewno nie własną żonę w ciąży. Jeśli to 
uspokoi twoje nerwy, zapewniam, nie zostawię cię już samej podczas pobytu tutaj.
      Podniosła wzrok i ujrzała w jego oczach czułość.
      - Nie, nie ma takiej potrzeby - wyjąkała. - Już nie będę się bała.
      - Chodźmy więc spać. To był długi dzień i jestem zmęczony. 
      Ocierając łzy z policzków, weszła do łóżka od strony drzwi i obserwowała w 
milczeniu, jak Brandon otwiera tobołek, który przyniósł George. Oczy jej się zrobiły okrągłe, 
kiedy ujrzała pistolety, którymi nastraszyła służącego. Zabrał je ze sobą do łóżka.
      - Spodziewasz się kłopotów? - zapytała cicho, siadając. Spojrzał na nią i uśmiechnął 
się.
      - To tylko ostrożność. Czasem mam je przy sobie, kiedy nie jestem pewien, co się 
wokół dzieje. Nie musisz się martwić, moja miła.
      Przyglądała się z zaciekawieniem, jak ładował broń. Sama tego niedawno próbowała, 
ale nie umiała sobie poradzić. Widząc jej ciekawość, Brandon zapytał z uśmiechem:
      - Chcesz się nauczyć, jak je ładować? Spisałaś się wtedy znakomicie! George był 
bardzo zawstydzony, kiedy zorientował się, że go oszukałaś. Fakt, że taka maleńka kobietka 
sprawiła, że trząsł się przed nie naładowanym pistoletem, bo leśnie zranił jego dumę. Przez 
jakiś czas był nieznośny. Ja zresztą też, jeśli już o tym mówimy - dodał zawstydzony, 
przypominając sobie, jakim stekiem przekleństw obrzucił służącego, kiedy wrócił na 
Fleetwood i dowiedział się, że dziewczyna uciekła. Jego humor nie poprawił się, kiedy 
okazało się później, że zniknęła bez śladu. 
      Ujął rękę Heather i przyciągnął do siebie.
      - Ale to już nie ma znaczenia. Jeśli chcesz się nauczyć ładować pistolet, pokażę ci. - 
Potem spojrzał jej w oczy i ostrzegł: - Tylko nie popełnij nigdy tego błędu i nie skieruj na 
mnie broni w przekonaniu, że nie będziesz musiała jej użyć. Nie jestem George i będziesz 
mnie musiała zabić, by uciec. Zresztą wątpię, byś była zdolna kogoś zabić, więc czułbym się 
bezpieczny, odbierając ci pistolet.
      Heather przełknęła ślinę. Patrzyła na męża w milczeniu oczami okrągłymi jak dwa 
księżyce. Traktowała serio każde wypowiedziane przez niego słowo. On nie rzucał słów na 
wiatr.
      Usiedli blisko siebie na brzegu łóżka. Ich ciała dotykały się... udo przy udzie, ramię 
przy ramieniu. Jedną ręką ją obejmował, druga zaś spoczęła na łóżku tuż przy jej pośladkach. 
Wyprostowała się. Nerwowo spuściła wzrok i obciągnęła koszulę, przykrywając uda i kolana.
      -	Mogę spróbować? - zapytała, z obawą dotykając pistoletu, który trzymał w drugiej 
dłoni.
      -	Jeśli chcesz - odparł, podając jej broń.
      Pistolet był ciężki, przeznaczony dla mężczyzny. Położyła go na kolanach, wzięła 
mieszek z prochem i podniosła lufę, by wsypać proch do środka.
      - Odwróć go od twarzy - dyrygował Brandon. 
      Usłuchała i wsypała niewielką ilość szarego proszku do lufy. Tak, jak mąż to 
wcześniej robił, wetknęła kawałek papieru i za pomocą drutu wepchnęła do środka. 
Odpakowała z naoliwionej szmatki kulę i również wepchnęła do lufy. Skończyła.
      - Szybko się uczysz - mruknął Brandon, biorąc pistolet z jej dłoni i kładąc oba na 
stoliku przy łóżku. - Może będzie z ciebie druga Molly Pitcher.
      Spojrzała na niego, marszcząc czoło.
      - Kto to jest, Brandon? - zapytała, nie zdając sobie nawet sprawy, że po raz pierwszy 
wypowiedziała jego imię. 
      Uśmiechnął się i wyciągnął dłoń, by dotknąć jej lśniących loków.
      -	Tak nazwano kobietę, która pomagała amerykańskim żołnierzom walczącym z 
Brytyjczykami pod Monmouth. Przynosiła im wodę.
      -	Ale przecież ty też jesteś Anglikiem, Brandonie, nieprawdaż? - zapytała, patrząc nań 
z zaciekawieniem.
      Śmiał się.
      -	Nie, moja pani. Jestem Amerykaninem. Moja rodzina stąd pochodzi, to prawda, ale i 
oni na długo przed śmiercią uznali Amerykę za swoją ojczyznę. Mój ojciec walczył z 
Brytyjczykami, a ja też jako chłopiec starałem się jak mogłem. Przyzwyczaisz się do myśli, że 
twoja ukochana Anglia nie będzie już tak ukochana, kiedy znajdziesz się tam, gdzie jedziemy.
      -	Ale handlujesz z nami - stwierdziła zdziwiona. - Pływasz tu i robisz interesy z 
ludźmi, z którymi wcześniej walczyłeś.
      Wzruszył ramionami.
      -	Jestem człowiekiem interesu, sprzedaję bawełnę i inne towary Anglikom dla zysku. 
Oni mi sprzedają to, co moi rodacy kupią też dla zysku. Nie chowam urazy, jeśli ma mi 
przeszkadzać w interesach i zarabianiu pieniędzy. Poza tym służę memu krajowi, przywożąc 
to, co nam potrzebne.
      -	Przypływasz tu więc co roku?
      -	Tak, od dziesięciu lat, ale to już ostatni raz. Muszę zająć się plantacją. Nie mogę jej 
już dłużej zaniedbywać. A teraz mam też inne obowiązki. Sprzedam Fleetwood, kiedy 
dopłyniemy do domu.
      Heather była zaskoczona. Czy to możliwe, że Brandon chce na zawsze porzucić 
morze, osiąść na farmie i być ojcem jej dziecka? Może nawet z czasem ona zajmie 
odpowiednią pozycję w jego domu. Sama myśl o tym napełniła ją ciepłem, ale zaraz rozsądek 
zmroził ją chłodem.
      - Czy ja będę mieszkała na twojej plantacji? - zapytała, bojąc się odpowiedzi. 
      - Oczywiście - odparł rozbawiony pytaniem. - A gdzie miałabyś mieszkać?
      Wzruszyła nerwowo ramionami.
      - Ja... nie wiem. Nie powiedziałeś. 
      Roześmiał się.
      - Więc już wiesz. A teraz bądź grzeczną dziewczynką i połóż się spać. Zmęczyło mnie 
twoje paplanie.
      Weszła znów do łóżka, a on wstał i zaczął się rozbierać. Kiedy był już nagi, wskazał 
gestem, by się posunęła.
      - Lepiej, żebym ja spał przy drzwiach - powiedział. Nie pytając dlaczego, szybko 
spełniła jego prośbę. Najwyraźniej czegoś się obawiał.
      Zgasił świecę i położył się przy niej. Do pokoju wpadało przydymione światło 
wiszącej w podwórzu latarni, która kiwała się na wietrze, rzucając roztańczone cienie. W 
pewnym momencie Heather się zorientowała, że jej włosy zostały na poduszce Brandona, a 
on je przycisnął. Minęło sporo czasu, a on wciąż twardo spał z policzkiem na jej lokach. Z 
westchnieniem rezygnacji uznała, że przyjdzie jej spędzić całą noc w tej pułapce, 
jednocześnie jednak czuła się bezpieczna i prędko zapadła w sen.
      Obudziła się przerażona, czując czyjąś rękę, która przykrywała jej usta, tak że nie 
mogła krzyknąć. W pierwszym odruchu paniki zaczęła drapać tę dłoń, a dopiero potem 
rozpoznała nad sobą twarz męża. Powrócił spokój i znów położyła się na poduszce. Patrzyła 
na niego zdziwiona, a oczy zaokrągliły się jej z zaciekawienia.
      - Bądź cicho - szepnął łagodnie. - Nie ruszaj się. Nie ha łasuj. Udawaj, że śpisz.
      Skinęła głową, by dać mu do zrozumienia, że będzie posłuszna. Odsunął dłoń i 
położył się obok niej. Jego oddech stał się powolny i miarowy, jakby spał, a zza drzwi dały 
się słyszeć stłumione głosy i dziwne skrobanie. Klamka podniosła się powoli, pojawiła się 
cienka smuga stłumionego światła, która rozszerzała się w miarę, jak drzwi się otwierały, 
Spod wpółprzymkniętych powiek patrzyła na pojawiającą się w drzwiach głowę. Usłyszała 
szept:
      - Śpią, chodź.
      Ciemne postaci weszły do pokoju i ktoś zamknął drzwi. Heather dzwoniły zęby, kiedy 
mężczyźni posuwali się do przodu. Kiedy podłoga zaskrzypiała pod ich stopami, usłyszała 
rozzłoszczony szept:
      -	Nie obudź go, bo nie dostaniemy dziewczyny. To nie byle kto.
      -	Leży po drugiej stronie łóżka - szepnął drugi trochę głośniej.
      - Ciii - syknął pierwszy. - Nie gadaj. Sam widzę. 
      Podeszli już prawie do łóżka, kiedy Brandon wyciągnął pistolety spod kołdry i usiadł.
      - Stać, mądrale! - rozkazał. - Mam was! Tylko spokojnie, bo te cacka mają dwie kulki, 
które mogą zrobić w was dziury.
      Obaj mężczyźni zamarli w bezruchu.
      - Heather, zapal, proszę, świecę, żebyśmy mogli zobaczyć twarze naszych nocnych 
gości - nakazał Brandon.
      Zapaliła świecę na komodzie, a kiedy światło rozeszło się po pokoju, rozpoznali 
twarze mężczyzn - tych samych, którzy w porze obiadu siedzieli naprzeciwko nich i 
rozmawiali po cichu.
      - My nie chcielim nic złego - wykrztusił w końcu jeden z nich. - Nie ukrzywdziliby 
my dziewczyny.
      Drugi był odważniejszy.
      - Możemy panu dać niezgorszą sumkę za nią, kapitanie. Od jednego księcia 
dostaniemy za nią więcej złota, niż sama waży. Nieważne, że nie dziewica. - Spojrzał na 
Heather i uśmiechnął się, pokazując popsute zęby. - Jest warta tej ceny, kapitanie. Podzielimy 
się na trzech.
      Drżąc, Heather przytuliła się do męża i podciągnęła kołdrę pod brodę. Brandon 
zaśmiał się tylko i wstał, groźnie patrząc mężczyznom w oczy. Nie przejmował się swoją 
nagością.
      -	Muszę was rozczarować, moi panowie - rzucił lekko. -Ta dziewczyna nosi moje 
dziecko, a ja jestem bardzo samolubny.
      -	Nieważne, kapitanie - wtrącił się ten nieśmiały. - Książę ją weźmie do łóżka nawet w 
dziewiątym miesiącu. Zapłaci za nią tyle samo, a my damy panu połowę. Rozumiemy, że pan 
potrzebuje nowej kobiety.
      Oczy Brandona lśniły chłodem, dłonie zaciskał na pistoletach tak, że aż kostki mu 
zbielały. Przez twarz przebiegł ledwie dostrzegalny, ale znany już Heather nerwowy tik.
      - W tym pokoju coś paskudnie śmierdzi, panowie - wy cedził z wymuszonym 
uśmiechem. - Podejdźcie zatem do okna i otwórzcie je. Tylko powoli, bo ręce mi się już 
zmęczyły i pistolety mogą niechcący wypalić.
      Spełnili posłusznie jego polecenie, a potem odwrócili się ku niemu.
      - A teraz, moi mili, powiem wam coś, nim odejdziecie - zaczął powoli i wyraźnie, 
niemal łagodnie. Potem jego głos wzniósł się do krzyku. - Ta dziewczyna to moja żona i nosi 
w sobie moje dziecko. Należy do mnie, a co moje, zostaje przy mnie!
      Wynajęci opryszkowie wytrzeszczyli oczy ze strachu. Krople potu spływały im po 
czołach. Stracili już wszelką nadzieję na łatwy zysk, teraz martwili się tylko o swoje życie.
      - Ale, kapitanie, ona... my...
      Starali się usprawiedliwić, lecz znalezienie właściwych słów wcale nie było łatwe. 
Odważniejszy z nich wreszcie wykrztusił:
      -	Ale, kapitanie, my nie wiedzielim. Żadna żona nie jest taka piękna, znaczy się...
      -	Precz! - wrzasnął Brandon. - Uciekajcie, zanim obu was zabiję!
      Ruszyli w stronę drzwi, ale zatrzymał ich złośliwy śmiech Brandona.
      -	O, nie, moi panowie. Wyjdziecie przez okno.
      -	Ale, kapitanie, połamiemy sobie gnaty na kamieniach -zaprotestowali przerażeni.
      - Precz! - powtórzył, mierząc w nich z pistoletów. 
      Wtedy rzucili się do ucieczki. Odważniejszy wyskoczył przez okno, a z dołu dały się 
słyszeć najgorsze przekleństwa.
      Drugi wciąż zerkał w stronę drzwi, ale Brandon nie pozostawił mu możliwości 
wyboru. Także musiał wyskoczyć przez okno. Wrzaski, przekleństwa i jęki na podwórzu 
spotęgowały się, ale rozbawiły tylko Brandona wyglądającego z okna na piętrze. Potem 
Brandon starannie zamknął okno i drzwi. Hałasy na zewnątrz ucichły, opryszkowie oddalili 
się, kuśtykając.
      Zadowolony Brandon wrócił do łóżka. Heather siedziała teraz na środku, patrząc na 
męża szeroko otwartymi oczami. Uśmiechnął się do niej.
      - Ciekawe, co zrobił sobie ten drugi. On głośniej krzy czał, prawda, rybko?
      Popatrzyła mu w oczy, potem skinęła głową i także się roześmiała.
      - W rzeczy samej - przyznała. - Powinnam czuć się zaszczy cona ich kłamstwami. 
Nikt nie zapłaciłby tyle za kobietę.
      Spojrzał na nią, na jej unoszące się i opadające piersi, potem na całe jej szczupłe ciało, 
którego nie zakrywała przezroczysta koszula. Pot ściekał mu z czoła, bo znów odczuwał 
znajome napięcie. Znów drgał mu mięsień na twarzy. Kiedy się odwracał, poczuł ogarniający 
go gniew.
      - Niewiele ważysz, więc nie zapłacono by też wiele - po wiedział szorstko, zanim 
zdmuchnął świecę, a w ciemności dodał chłodno: - Gdyby zaproponowali więcej, może bym 
się skusił.
      Zaskoczona jego nagłą zmianą humoru, położyła się ostrożnie na poduszce. Nie 
wiedziała, co złego zrobiła czy powiedziała, że tak okrutnie ją zranił. Humor zmieniał mu się 
z minuty na minutę. Czy w ogóle mogła go zrozumieć? W jednej chwili był miły i delikatny, 
a zaraz potem wybuchał niepohamowanym gniewem.
      Rankiem nie znalazła Brandona w pokoju. Szybko wyskoczyła z łóżka, umyła się i 
ubrała. Czerwona suknia pozostała nie zapięta, bo nie mogła dosięgnąć haftek. Zdobyła się na 
odwagę i przeszukała rzeczy Brandona. Znalazła szczotkę i zastanawiała się, jaka spotka ją 
kara, jeśli jej użyje. Zagryzła wargi i już chciała odłożyć ją na miejsce, ale pomyślała, że 
przecież ma takie rozczochrane włosy.... Może Brandon nic nie zauważy, jeśli się pośpieszy. 
Brandon wszedł właśnie wtedy, gdy kończyła toaletę. Odwróciła się, by spojrzeć mu w oczy, 
i stała w poczuciu winy ze szczotką w dłoni. Zauważyła od razu, że był w kiepskim humorze i 
że wybrała zły dzień na ćwiczenie odwagi.
      -	Przepraszam - powiedziała. - Nie mam własnej szczotki. Kilka moich rzeczy zostało 
u ciotki.
      -	Skoro już odważyłaś się ją wziąć bez pozwolenia -warknął - równie dobrze możesz 
skończyć czesanie. Zabieram cię dziś po południu do szwaczki - dodał głosem bez wyrazu, 
odwracając się do okna. - Będą ci potrzebne skromniejsze sukienki niż ta, którą masz na 
sobie.
      Heather podeszła do łóżka i posłała je. Kiedy skończyła, usiadła na brzegu i czekała na 
jakikolwiek gest ze strony męża, na jakiś rozkaz. Trwało to całą wieczność. Zabolały ją plecy 
i skłoniła głowę na oparcie łóżka. Wreszcie Brandon poruszył się, a ona wyprostowała się, 
przytrzymując nie zapiętą suknię. Obrzucił ją obojętnym wzrokiem.
      - Masz zamiar tak chodzić do wieczora, czy podejdziesz tu, żebym zapiął ci suknię?
      Zeszła z łóżka i zbliżyła się do męża, nie mając odwagi zaprotestować.
      - Nie chciałam cię rozzłościć tą szczotką - powiedziała, czując, jak mocno bije jej 
serce. - Miałam takie poplątane włosy, że nic nie mogłam z nimi zrobić.
      Patrzył na nią przez chwilę wzrokiem pozbawionym wyrazu.
      - Nic się nie stało - odrzekł grzecznie. - Odwróć się, że bym cię mógł zapiąć.
      Usłuchała blada na twarzy. Czuła, że nie chodzi mu tylko o szczotkę, był wyraźnie 
niezadowolony z jakiegoś innego powodu. Nie wiedziała jednak, z jakiego.
      Kiedy zeszli na posiłek, George szybko się ukłonił.
      - Witam, pani - powiedział i przysunął jej krzesło, potem chwilę porozmawiał z 
kapitanem i zniknął.
      Heather odprowadziła go wzrokiem do drzwi. Zmarszczywszy lekko brwi, 
zastanawiała się, ilu ludziom z załogi męża służący już opowiedział o jej poprzednim pobycie 
na pokładzie Fleetwood i wszystkim innym, co się później zdarzyło. Wiedział sporo o 
sprawach kapitana.
      Ale choć myślała o tym ledwie chwilę, jej wyraz twarzy nie uszedł uwagi Brandona.
      - Nie musisz się martwić o George'a, moja droga - zapewnił ją. - Jest bardzo 
dyskretny. Wystarczy, że wie, iż nie jesteś kobietą z ulicy. Przykro mu, że naraził cię na takie 
nieprzyjemności. Choć może się z tym nie zgodzisz, nie jest głupcem. Kiedy tamtego ranka 
wynosił prześcieradła z mojej kajuty, zrozumiał, co się stało.
      Heather miała ochotę umrzeć ze wstydu. Nie była w stanie nic odpowiedzieć, ukryła 
tylko purpurową twarz w dłoniach.
      - Nie martw się tym, moja droga - powiedział lekko, a je go piękne usta wykrzywił 
drwiący uśmiech. - To z pewnością nie jest powód do wstydu. Wiele kobiet żałuje, że nie 
może ofiarować swym mężom takiego dowodu czystości, kiedy po raz pierwszy idą z nimi do 
łoża. Mężczyznom sprawia przyjemność świadomość, że nikogo przed nimi nie było.
      - A ty byłeś zadowolony? - rzuciła, podnosząc szybko wzrok Uśmiechnął się jeszcze 
szerzej.
      -	Jestem jak inni mężczyźni, rybko. Byłem zadowolony, ale nie potrzebowałem 
dowodu twej niewinności. Sama wiesz, kiedy się o niej dowiedziałem. Bardzo mnie 
zaskoczyłaś, prawdę mówiąc. Mogłem się wycofać i błagać o wybaczenie, gdybyś choć 
drobnym gestem dała mi do zrozumienia, że nie zamierzasz zaczynać kariery w tej dziedzinie. 
- I dodał, śmiejąc się cicho, jakby przepraszająco: - Obawiam się jednak, że uniemożliwiłaś 
mi logiczne myślenie.
      -	Nie było już takiej potrzeby - powiedziała z goryczą. -I tak wszystko zaprzepaściłeś.
      -	Niezupełnie, moja droga. Nie dałbym ci wtedy tej części mnie, którą teraz w sobie 
nosisz. Gdybym się wycofał, nie byłoby dziecka. Ale ponieważ tak się stało i rośnie w tobie 
nowe życie, więc mnie się za to wini. Twój wuj i ciotka zapewnili mnie, że dziecko jest moje.
      -	Mogłam jednak skłamać, mówiąc, że jestem w błogosławionym stanie - rzuciła 
odważnie, pragnąc choć na chwilę zachwiać jego pewnością siebie. Uniosła dumnie głowę i 
popatrzyła mu prosto w oczy.
      -	Nie kłamiesz - powiedział beznamiętnie, bez chwili wahania niwecząc jej żałosne 
wysiłki.
      -	Nie masz dowodu... - zaczęła.
      -	Nie? - wycedził, podnosząc kpiąco brew. - Zapominasz, ma belle - powiedział lekko 
- że widziałem cię wcześniej i choć nie jest to jeszcze bardzo widoczne, twój brzuch zaczyna 
się ładnie zaokrąglać. Już za miesiąc będzie widać.
      Zamilkła, bo karczmarka podeszła do ich stołu. Zresztą i tak nie mogła nic dodać. Nie 
mogła zaprzeczyć oczywistej prawdzie.
      Po posiłku wrócił George.
      - Mam znaleźć dorożkę, kapitanie? - zapytał. 
      Brandon spojrzał na Heather.
      -	Jesteś gotowa, rybko?
      -	Muszę cię na chwilę przeprosić - odparła słodko, nie patrząc na niego.
      Odwrócił się do George'a i powiedział:
      - Za chwilę przyjdziemy.
      Kiedy wyszedł służący, Brandon pomógł jej wstać z krzesła.
      - Wybacz, moja droga - mruknął z uśmiechem. - Nie po myślałem o twoim stanie. 
Wybacz.
      Zauważył więc jednak, że często musi wychodzić, i rozumiał, że to ma związek z jej 
ciążą. Czy nic nigdy nie uszło jego uwagi? Czy nie było choć jednej rzeczy, której by nie 
wiedział o kobietach? pomyślała na poły z podziwem, a na poły z irytacją.
      Spojrzała w górę i zobaczyła jego uśmiech. Przez małą chwilę ich wzrok się spotkał. 
Pod jego ciepłym spojrzeniem zaróżowiły jej się policzki. Zaśmiał się wesoło, kiedy 
odwróciła oczy, objął ją w pasie, lekko uścisnął i puścił.
      Szła do drzwi, gdzie czekał Brandon, kiedy znajomy głos wypowiedział jej imię. 
Odwróciła się, przestraszona. W jej stronę z pełnym kuflem piwa w dłoni szedł Henry 
Whitesmith, odziany w strój marynarza. Najwyraźniej zaciągnął się na statek handlowy, kiedy 
wyjechała. Zaskoczona, nie mogła wyrzec słowa, a on pośpiesznie postawił kufel i ujął jej 
dłonie.
      -	Heather, moja ukochana - wykrzyknął szczęśliwy. -Już myślałem, że cię nie zobaczę, 
zanim wyjadę. Ale skąd ty tu się wzięłaś i gdzie twoja ciotka? Przyjechałaś się pożegnać?
      -	Pożegnać? - zapytała niemądrze, nie rozumiejąc, o co mu chodzi. Zmarszczyła czoło. 
- Henry, co tu robisz? Gdzie Sarah? Dlaczego jesteś tak ubrany?
      -	Nie wiesz, Heather? Zaciągnąłem się na Merriweather, statek brytyjskiej kompanii, 
handlującej herbatą. Ruszamy za dwa tygodnie na wschód. Nie będzie mnie dwa lata.
      -	Ale dlaczego? - zapytała zaskoczona. - Co będzie z Sarah?
      - Nie mogłem się z nią ożenić. Kocham ciebie, Heather. Nie ożenię się z żadną inną. 
Przyjechałem do Londynu szukać szczęścia i bogactwa, żebyś mnie chciała. Jak wrócę, będę 
miał trzy i pół udziału, wiesz? Wrócę bogaty, może na wet będę miał pięćset funtów w 
kieszeni.
      - Och, Henry - westchnęła ze smutkiem, cofając dłonie. 
      Jeszcze raz spojrzał na nią z zachwytem. Uśmiechnął się szeroko, a oczy pojaśniały 
mu z radości.
      -	Wyglądasz prześlicznie, Heather. Jeszcze nie widziałem cię tak pięknej. - Wyciągnął 
dłoń i delikatnie dotknął jej policzka drżącą dłonią. - Będziesz na mnie czekała, Heather? 
Powiedz, że będziesz moja. A może już za mnie wyjdziesz i wyjadę szczęśliwy? - Spojrzał na 
jej piersi i głos mu zadrżał, kiedy mówił: - Pragnę cię. Kocham cię i bardzo pragnę.
      -	Proszę... - westchnęła.
      Niemal w tej samej chwili dostrzegła zbliżającego się Brandona. Był najwyraźniej 
rozdrażniony. Znów zerknęła nerwowo na Henry'ego, a Brandon był już przy nich.
      -	Jesteś gotowa, moja droga? Musimy iść - powiedział Brandon, narzucając jej płaszcz 
na ramiona i ukrywając piękne piersi żony przed łakomym wzrokiem chłopaka. - Powóz 
czeka.
      -	Heather, kto to jest... ten... ten Jankes? - domagał się odpowiedzi Henry. - Co tu z 
nim robisz? Gdzie jest twoja ciotka? Dlaczego pozwalasz mu się dotykać?
      -	Henry, posłuchaj - błagała. Nie chciała mu tego tak powiedzieć, nie w takim miejscu 
i nie w taki okrutny sposób. Nie miała jednak wyjścia. - Nie chciałam, by tak się stało. Proszę, 
uwierz mi. Powinieneś był mi uwierzyć, kiedy ci powiedziałam, że nie mogę cię poślubić. To 
nie mogło się stać. - Podniosła oczy na męża, a w jej wzroku była prośba o zrozumienie. - 
Henry, to mój mąż, kapitan Birmingham z amerykańskiego statku Fleetwood.
      -	Twój mąż? - wykrzyknął Henry. - O mój Boże, chyba nie chcesz mi powiedzieć... 
Powiedz, że żartujesz! Nie wyszłabyś za Jankesa! - Jego pełne niedowierzania oczy spoczęły 
na bogato odzianym mężczyźnie. Jego własne ubranie marynarza nie było warte nawet 
pończoch tego bogacza. -Nie za Jankesa, Heather!
      -	Nie jestem tak okrutna, by z ciebie żartować, Henry -odparła łagodnie. - To mój mąż.
      -	Kiedy... kiedy był ślub? - krztusił się własnymi łzami.
      -	Dwa dni temu - szepnęła Heather, opuszczając wzrok. Nie mogła patrzeć na łzy 
Henry'ego. Jeśli będzie tak przed nim stała i dłużej rozmawiała, straci panowanie i wybiegnie 
z płaczem. Trzęsła się cała z wysiłku, by tego nie uczynić, a fakt, że Brandon ją obejmował, 
wcale jej nie pomagał. Przypominał tylko, że ona jest temu wszystkiemu winna. Ale na 
szczęście nic nie mówił.
      -	Powiedz mi, dlaczego go poślubiłaś... Jankesa, a nie mnie? - pytał nieszczęśliwiec.
      Podniosła wzrok.
      -	Nie pytaj, Henry. Jestem jego żoną i nie da się tego zmienić. Wkrótce o mnie 
zapomnisz.
      -	Nie powiesz mi? - zapytał.
      Potrząsnęła głową, a łzy przesłoniły jej widok.
      -	Nie, nie mogę. Muszę już iść.
      -	Nie zapomnę cię nigdy, Heather, i ty o tym wiesz. Kocham cię i żadna kobieta mi cię 
nie zastąpi.
      Pomimo obecności Brandona wspięła się na palce i pocałowała chłopca w policzek.
      - Żegnaj - szepnęła, a potem odwróciła się i pozwoliła, by Brandon wyprowadził ją z 
gospody.
      Wsiedli do powozu. Zasmucona Heather wyglądała przez okienko i nawet nie 
zauważyła, że Brandon, najwyraźniej w złym humorze, cały czas ją obserwuje.
      - Kiedy ten chłopak poprosił cię, byś za niego wyszła? - zapytał wprost, kiedy powóz 
ruszył.
      Odwróciła się od okna i westchnęła.
      - Po tym wieczorze, kiedy poznałam ciebie - odparła. 
      Zmarszczył gniewnie brwi i przez chwilę milczał. Kiedy znów przemówił, jego głos 
był szorstki i zdradzał irytację.
      - Wyszłabyś za niego, gdybyś jeszcze była dziewicą? Spojrzała na niego i 
zdecydowała się powiedzieć:
      -	Nie miałam posagu. Jego rodzice nie chcieli mnie z tego powodu. Nie wyszłabym za 
niego.
      -	Nie wspomniałaś o miłości - powiedział powoli.
      -	W małżeństwie nie ma miejsca na miłość - rzuciła gorzko. - Małżeństwa swata się 
dla zysku i władzy. Ci, którzy się kochają, spotykają się w stogach siana lub na łące. Za nic 
mają ostrożność, byle tylko być ze sobą. Ja nie wiem, co to znaczy.
      Brandon przyglądał jej się leniwie.
      - Teraz wiem, że nigdy nie byłaś zakochana. Miłość na wet cię nie kusiła. Wiem też, 
że jeśli chodzi o przyjemności tego świata, jesteś jeszcze niewinna.
      Podniosła nań wzrok.
      - Nie wiem nic o sprawach, o których teraz mówisz - od parła krótko.
      Zaśmiał się łagodnie.
      - Omal mnie nie skłoniłaś, bym pokazał ci, o czym mówię, ale ty jeszcze nie zapłaciłaś 
za szantaż, jakiego użyto przeciw mnie.
      Spojrzała na niego.
      -	Wciąż mówisz niezrozumiale - rzuciła. - I kłamiesz. Nie jestem winna szantażu. Czy 
muszę to powtarzać?
      -	Och, proszę, oszczędź mi - odpowiedział, wzdychając ciężko. - Niepotrzebne mi 
kłamstwa.
      -	Kłamstwa! - krzyknęła. - Kogo oskarżasz o kłamstwo, ty... ty...
      Przyciągnął ją do siebie szybko.
      - Uważaj, Heather - ostrzegł. - Wychodzi z ciebie irlandzka natura.
      Przełknęła ślinę, kiedy napotkała jego zielone oczy.
      - Przepraszam - mruknęła cicho.
      Nienawidziła samej siebie za to przepraszanie i tchórzostwo. Inna kobieta rzuciłaby 
mu w twarz wyzwiska albo nawet uderzyła go. Ale ona nie mogła sobie nawet wyobrazić, że 
zdolna byłaby coś takiego zrobić. Bała się nawet myśleć, jakie mogłyby być konsekwencje 
takiego zachowania. Przenikliwy wzrok Brandona odebrał Heather resztki odwagi. Czuła się 
całkiem bezbronna, bała się nawet jego spojrzenia.
      Puścił ją i zaśmiał się złowieszczo.
      -	Powinnaś się ugryźć w język, zanim coś powiesz, bo zmęczysz się tym ciągłym 
błaganiem o przebaczenie.
      -	Trudno mi milczeć, kiedy mnie prowokujesz i naśmiewasz się ze mnie - wyszeptała, 
spuszczając wzrok. - Zabierasz mi nawet resztki dumy.
      -	Nie powiedziałem, że tego nie zrobię - odparł, odwracając się do okna. - 
Powiedziałem ci, czego możesz się spodziewać. Myślałaś, że kłamię?
      Potrząsnęła głową. Łza spadła na jej dłoń, a potem następna. Starła je.
      Nie patrząc w jej stronę, Brandon zaklął, wyjął chusteczkę z kieszeni surduta i podał.
      -	Proszę - powiedział krótko. - Przyda ci się. A jeśli koniecznie musisz ciągle płakać, 
bądź tak miła i noś własną chustkę. Nie lubię, kiedy okazuje się, że nie mam swojej w 
kieszeni, kiedy jej potrzebuję.
      -	Dobrze, Brandon - szepnęła słabo, nie mając odwagi mu przypominać, że przecież 
nie ma własnej chustki.
      Przez resztę podróży Brandon siedział bez ruchu jak kamień i wyglądał przez okno. 
Chłodna cisza zaległa w powozie, a na piersiach Heather usiadł ciężko lęk.
      Madame Fontaineau przywitała ich w progu sklepu uroczym uśmiechem. Kapitan 
Birmingham był jej stałym klientem. Lubiła tego wysokiego Jankesa. Ten przystojniak umiał 
postępować z kobietami, a ona była wciąż wystarczająco młoda, by to docenić.
      Zdjęła płaszcz z ramion dziewczyny i obejrzała czerwoną suknię. Uśmiechnęła się 
zadowolona, stwierdzając, że na żadnej pannie nie wyglądałaby lepiej. Kiedy kupował tę 
suknię, zorientowała się, że znalazł nową kochankę. Suknie, które kupował przez ostatnie 
dwa lata, szyte były na kobietę znacznie wyższą i mocniej zbudowaną. Ta szczuplutka 
dziewczyna była młodziutka, dziwnie niewinna, świeża i wyjątkowa. To wystarczyło, by 
kobieta zaczęła się zastanawiać. Jej sklep odwiedzało wiele popularnych kurtyzan. Chętnie 
opowiadały o kapitanie i dzięki temu madame wiedziała o jego osobistym życiu więcej, niż 
się spodziewał. Ale ta była zupełnie nowa i zupełnie inna. Taką panienkę mógłby sobie 
wybrać za żonę. Niech Pan Bóg broni!
      Sama była Francuzką i wciąż doceniała prawdziwych mężczyzn. Patrzyła na kapitana 
nie tylko jak na klienta, choć zawsze zachowywał się powściągliwie. Wiedziała, że zniknąłby 
z jej życia na zawsze, gdyby zasugerowała, że mogliby zostać kimś więcej niż przyjaciółmi.
      Oczy Francuzki zatrzymały się na złotej obrączce, którą nosiła dziewczyna.
      - Madame Fontaineau, oto moja żona.
      Kobieta otworzyła usta ze zdziwienia, ale zaraz zaczęła mówić, by pokryć 
zakłopotanie:
      - Bardzo miło mi panią poznać, madame Birmingham. Pani mąż od dawna jest moim 
ulubionym klientem. On zna się na kobietach. A pani jest niezwykle piękna.
      Brandon zmarszczył lekko czoło.
      -	Moja żona potrzebuje kompletu strojów, madame Fontaineau.
      -	Oui, monsieur, zrobię, co w mojej mocy - powiedziała szybko, zrozumiawszy, jaką 
popełniła gafę. Mężczyźni nie lubili, kiedy mówiło się o ich amorach, zwłaszcza żonom. Ale 
jej zaskoczenie było tak wielkie, że się zapomniała.
      Madame Fontaineau wodziła wzrokiem za dziewczyną, która podeszła do materiałów 
ułożonych na stołach. Młoda kobietka miała ciało wiotkie jak trzcina, a jednak miękkie i 
pociągające. Mężczyzn na pewno swędziały ręce, by ją dotknąć. Nic dziwnego, że młody 
Jankes ją poślubił. Była bardzo piękna i tworzyli doskonałą parę. Można im pozazdrościć.
      Z rezygnacją spojrzała na kapitana.
      -	Elle est perfection, eh, monsieur?
      -	Oui, madame. Magnifique!
      Heather nie rozumiała, co mówią, zauważyła jednak, że Brandon odpowiadał z 
łatwością. Rozmawiali teraz po francusku, a ona spacerowała po pokoju. Chodziła bez celu 
między stołami, dyskretnie spoglądając na męża i kobietę. Zdawało jej się, że się dobrze 
znają. Śmiali się, a krawcowa od czasu do czasu klepała Brandona po ramieniu, na co ona, 
jego żona, nie potrafiła się zdobyć. Zmarszczyła brwi, przypominając sobie, co powiedziała ta 
Francuzka. Zdaje się, że była jedną z wielu kobiet, dla której kupował tu stroje.
      Odwróciła się, zła na Brandona, że ją tu przyprowadził. Mógł jej oszczędzić takiej 
niezręcznej sytuacji.
      Podniosła rysunek ze stojących nieopodal sztalug i obejrzała go. Próbowała skupić się 
na nim zamiast na stojącej za nią parze. Jednak rysunek nie przyciągnął jej uwagi na długo. 
To był szkic modnej sukni z wysoką talią, suto ozdobionej kokardami. Kobiecie zalotnej 
mogła się podobać. Jej nie.
      Podnosząc wzrok znad szkicu, zorientowała się, że przygląda się jej młody 
mężczyzna, który widocznie przed chwilą wyszedł zza kotary zasłaniającej zaplecze. Wodził 
głodnym wzrokiem po jej sukni, jakby była przezroczysta. Stała przez chwilę zdrętwiała z 
zawstydzenia. Młodzieniec źle zrozumiał reakcję Heather i uśmiechnął się do niej szeroko. 
Na jego nieszczęście Brandon oderwał się na chwilę od rozmowy i zobaczył, jak chłopak 
podchodzi do jego żony. 
      Właściwie nie stało się nic wielkiego, ale dla Brandona to właśnie była kropla, po 
której dzban się przelał. Najpierw niespodziewana nocna wizyta, potem Henry, dawna miłość 
Heather, a teraz ten rozbierający ją wzrokiem chłoptaś. Dziewczyna należała do niego! Nikt 
nie będzie się jej przyglądał! Nikt nie ma prawa się nią zachwycać. Skończyła się jego 
cierpliwość. Niech go licho porwie, jeśli pozwoli jeszcze jakiemuś mężczyźnie paść 
wygłodniałe oczy Heather. Jego Heather!
      Przepełniony rozsadzającą go złością, w mgnieniu oka przemierzył pokój. Złapał 
chłopaka za surdut i potrząsnął nim mocno.
      - Ty łotrze z rynsztoka! Nauczę cię trzymać się z daleka od mojej żony! Rozniosę cię 
na strzępy.
      Biednemu chłopcu o mało oczy nie wyskoczyły z orbit. Pisnął tylko bezsilnie. Heather 
stała przerażona, ale madame Fontaineau podbiegła do Brandona i złapała go za ramię.
      - Monsieur! Monsieur! - błagała. - Monsieur Birmingham, proszę. To jeszcze dziecko! 
Nie chciał nikogo obrazić. Proszę go puścić! Błagam pana.
      Brandon opanował się powoli, ale szczęka wciąż mu drgała z wściekłości. Puścił 
chłopca, a madame wyrzuciła nieszczęśnika na zaplecze, wrzeszcząc na niego wściekle po 
francusku. Ani Brandon, ani Heather nie poruszyli się, kiedy chwilę później wróciła.
      - Proszę o wybaczenie, monsieur Birmingham - powiedziała uniżenie madame 
Fontaineau. Przeszła obok kapitana, zbliżyła się do Heather i ujęła jej drżące dłonie. - 
Madame Birmingham, to mój siostrzeniec, czasem zachowuje się niemądrze. Ale, ach, 
madame - dodała - to prawdziwy Francuz, nieprawdaż?
      Zaśmiała się, a Heather spojrzała niepewnie na męża. Popatrzył na nią, podnosząc 
brew, ale twarz miał poważną. Wiedziała, że jeszcze jest zły.
      - Proszę iść tędy, madame Birmingham - powiedziała krawcowa, biorąc Heather pod 
rękę. - Najpierw wybierzemy materiały na halki. - Pociągnęła Heather za sobą do półek 
pełnych beli muślinu, lnu i batystu. - Polecam muślin na co dzień i batyst na specjalne okazje. 
Są bardzo miękkie. W sam raz dla takiej delikatnej skóry jak pani.
      Oczy Heather znów skierowały się na twarz męża. Stał nieopodal z rękoma 
splecionymi na piersiach. Spojrzała na niego pytająco, ale jego twarz pozostała nieruchoma. 
Pomyślała, że pewnie ciągle jeszcze jest na nią zły, i odwróciła się do kobiety.
      - Wszystko jedno - wymamrotała cicho. - Co pani poleci. 
      Madame Fontaineau spojrzała na Brandona, a on skinął przyzwalająco głową. 
Uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie, z jaką uwagą dobierał bieliznę dla tej dziewczyny. 
Halki musiały być z najlepszego materiału, miękkie i prześwitujące. Takie mu się podobały.
      Bardzo jest o nią zazdrosny, pomyślała, będzie musiał często o nią walczyć z innymi 
mężczyznami. Ona ma w twarzy wyraz słodkiej niewinności, ale potrafi skusić mężczyznę.
      - Kapitanie, niech pan poprowadzi panią do przymierzalni. Możemy już wybierać 
suknie. Mam kilka szkiców najmodniejszych wzorów.
      Zakręciła się szybko i poprowadziła ich na tyły sklepu do małego pokoju, zarzuconego 
materiałami i nie gotowymi jeszcze strojami. Przyniosła krzesło i wskazała Brandonowi, by 
usiadł twarzą do Heather.
      - Madame, jeśli pozwoli mi pani rozpiąć suknię, zdejmie my ją i zaczniemy mierzyć.
      Odwróciwszy się tyłem do pani Fontaineau, Heather czekała spokojnie, aż kobieta 
rozepnie jej suknię.
      Francuzka z wprawą zdejmowała z Heather miarę. Dziewczyna posłusznie podnosiła 
ramiona, prostowała plecy i podnosiła koszulę.
      - Proszę wciągnąć brzuch - poleciła krawcowa, starając się zmierzyć obwód bioder.
      Heather spojrzała na Brandona i zauważyła, że z trudem tłumi śmiech. Obrzuciła go 
gniewnym spojrzeniem ponad głową Francuzki i nie dbając o to, czy jeszcze jest na nią zły, 
odważnie odparła:
      - To raczej niemożliwe.
      Pani Fontaineau aż usiadła z wrażenia, zastanawiając się, jak to możliwe, że la petite 
madame może mieć z tym problem. W końcu spytała z porozumiewawczym uśmiechem:
      -	Madame spodziewa się maleństwa?
      -	Tak - przyznała żałośnie Heather, czerwieniejąc na twarzy.
      -	Aha, to cudownie - mruknęła madame Fontaineau. Rzuciła Brandonowi wymowne 
spojrzenie. - Monsieur jest dumnym papą, tak?
      -	Z całą pewnością, madame Fontaineau.
      Krawcowa zaśmiała się cicho i pomyślała: Więc nie ma co do tego wątpliwości. 
Odpowiada swobodnie i bez zastanowienia. Może ta dziewczyna jest naprawdę tak niewinna, 
jak wygląda?
      Na głos zaś powiedziała:
      - Ach, monsieur, sprawia mi pan radość. Nie czerwieni się pan z zawstydzenia, 
przyznając się, że jest ojcem. To dobrze. Mężczyzna nie powinien się wstydzić, kiedy 
przyznaje się, co zrobił. A pana żona będzie uroczą mamą, tak, monsieur?
      Oczy Brandona przeniosły się na żonę i zalśniło w nich dziwne światło.
      - Przeuroczą - zgodził się ciepło.
      No! pomyślała madame Fontaineau z odrobiną melancholii. Już by ją chciał mieć z 
powrotem w łożu. La petite madame nie będzie długo chodziła bez kolejnego dziecka w 
brzuchu. Ten Jankes dobrze się nią zajmie. Ach, gdybym tak mogła znaleźć się na jej 
miejscu!
      - Madame wygląda pięknie w halce, którą uszyłam, nie prawdaż? - spytała, widząc, 
jak Brandon pożera wzrokiem żonę. - Ma ciało bogini... pełne piersi, szczupłą talię, a biodra i 
nogi... o la, la! 
      Heather zamknęła oczy, zawstydzona do głębi. Czuła się jak niewolnica sprzedana 
mężczyźnie... temu mężczyźnie... dla jego swawoli. Mogła się spodziewać, że ją ktoś za 
chwilę uszczypnie i obejrzy jej zęby jak niewolnicy. Ale to o jej ciele madame Fontaineau 
opowiadała z taką swobodą. Nie miała prawa jej tak poniżać. Ciało kobiety to coś świętego, 
należy mu się szacunek, nie wolno go brukać takimi rozmowami. Nie można nim kupczyć ani 
wymieniać na coś innego.
      Kiedy otworzyła oczy, ujrzała w lustrze obserwującego ją Brandona. Napotkała jego 
wzrok i nie mogła odwrócić głowy. Odniosła wrażenie, że czas się zatrzymał. Nawet kiedy 
Brandon spuścił oczy, ona wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Kiedy znów na nią 
spojrzał, poczuła w całym ciele dziwną słabość.
      - Przyniosę szkice - oznajmiła krawcowa. - Jeśli madame życzy sobie założyć suknię, 
zapnę ją, kiedy wrócę.
      Wyszła z pokoju, a Heather oderwała oczy od lustra i sięgnęła po suknię. Wciągnęła ją 
na siebie, wsunęła ręce do rękawów i czekała na Francuzkę, która miała jej pomóc. 
Niespodziewanie Brandon pociągnął Heather do siebie. Patrzyła na niego zaskoczona, a serce 
biło jej mocno z przejęcia. Nie uszło to uwagi Brandona, który zaśmiał się, widząc, jak drży.
      -	Dlaczego tak się boisz, mój króliczku? - spytał. - Miałem tylko zamiar zapiąć ci 
suknię. Nie musisz się wstydzić, moja mila. Nikt cię tu nie widzi prócz mnie.
      -	Proszę - szepnęła bez tchu. - Madame Fontaineau zaraz przyjdzie.
      -	Jeśli mnie posłuchasz i odwrócisz się, zobaczy tylko mężczyznę zapinającego suknię 
żony. Jeśli nie...
      Odwróciła się szybko. Usłyszała rozbawiony śmiech Brandona i poczuła jego ręce na 
plecach. Wciąż jeszcze ją zapinał, kiedy wróciła madame Fontaineau. 
      - Przyniosłam wszystkie szkice, jakie miałam. Jest z czego wybierać, madame.
      Kobieta posprzątała na niewielkim stoliku, położyła tam plik rysunków, a potem 
przyciągnęła stolik ku Brandonowi i Heather. Dziewczyna nie mogła się ruszyć, była jak 
uwięziona. Wciąż pochylona, zaczęła oglądać rysunki. Przedstawione na nich modele bardzo 
jej się podobały, ale wątpiła, czy mąż zechce wydać na nią aż tyle. Te suknie z pewnością 
były drogie. Westchnęła więc tylko i spytała:
      - Czy nie ma pani szkiców prostych modeli, nie tak drogich, jak te? - zapytała.
      Madame Fontaineau oniemiała ze zdziwienia, a Brandon aż usiadł na krześle. Pochylił 
się w stronę żony, kładąc dłoń na jej ramieniu.
      - Moja miła, stać mnie na kupienie ci tych sukni - zapewnił, patrząc na rysunki.
      Madame Fontaineau odetchnęła z ulgą. Kapitan miał doskonały gust, jeśli chodzi o 
stroje. Nie pozwoli żonie w takiej chwili oszczędzać pieniędzy. A skoro stać go było na 
kupienie drogich sukien, o co chodziło dziewczynie? Gdyby była na jej miejscu, zgarnęłaby 
najdroższe z modeli.
      - Skoro boisz się wydawać moje pieniądze - powiedział łagodnie do żony - pomogę ci 
wybrać... jeśli oczywiście nie masz nic przeciwko temu.
      Heather szybko potrząsnęła głową. Czuła się niepewnie, jego długie palce paliły jej 
ramię jak języki ognia. On jednak czuł się zupełnie swobodnie, trzymając dłoń na jej barku 
tak, że prawie dotykał piersi. Zupełnie jakby nie wiedział, jak to na nią działa, jakby nie 
słyszał jej przyśpieszonego oddechu!
      Ależ on na pewno to wie i naumyślnie mnie torturuje. Wie, że się go boję, myślała 
Heather.
      Brandon wskazał na jeden ze szkiców.
      - Tę najlepiej uszyć z niebieskiego jedwabiu, dokładnie koloru oczu mej żony. Musi 
pasować. Ma pani ten odcień? 
      Madame Fontaineau najpierw przyjrzała się uważnie oczom Heather, a potem 
uśmiechnęła się szeroko.
      -	Tak, monsieur, to szafirowy. Będzie taki, jak pan chce.
      -	Doskonale - odparł, a potem wskazał inny rysunek. -Z tej zrezygnujemy, moja żona 
utonęłaby w tych falbanach.
      -	Oui, monsieur - zgodziła się madame Fontaineau. Wybierał bardzo dobrze, ale czy 
kiedykolwiek zdarzyło mu się wybrać źle? Ten mężczyzna doskonale wiedział, jak ubrać 
kobietę.
      Następny rysunek został odrzucony z wyjaśnieniem, że suknia jest zbyt krzykliwa. 
Kolejne pięć zaakceptował, potem dwie odrzucił.
      Heather obserwowała męża zafascynowana, nie będąc w stanie wydusić jednego 
słowa. Wszystkie fasony, które wybrał, bardzo jej się podobały, a te, które odrzucił, sama też 
by odrzuciła. Ależ ten człowiek miał wyczucie koloru! Musiała przyznać, że znał się na tym 
lepiej niż ona.
      Wskazał jeszcze wiele innych modeli sukien. Potem przyniesiono im mnóstwo 
materiałów. Wybierał brokaty, muśliny, woale, jedwabie, atłasy i wełny. Wskazywał wstążki, 
ozdoby i futerka, uważnie oglądał koronki. Heather nie mogła złapać tchu, zaskoczona liczbą 
strojów, jakie dla niej zamówił. Sama nigdy by tylu nie wybrała dla siebie, gdyby dał jej 
wolną rękę. Nie mogła uwierzyć, że okazał się aż tak hojny.
      - Czy wszystko ci się podoba, moja droga? - zapytał, choć wiedziała, że nie dbał o jej 
zdanie. Kupił te suknie dla własnej przyjemności, by była ubrana tak, jak chciał. Ale i tak 
wszystko jej się podobało.
      Skinęła.
      -	Jesteś bardzo szczodry - wymamrotała.
      -	Moja żona potrzebuje jeszcze jednej sukni, którą mogłaby założyć teraz - powiedział, 
niechętnie odrywając wzrok od Heather. - Czy ma pani coś w odpowiednim rozmiarze, ale 
trochę skromniejszego niż suknia, którą ma na sobie?
      Madame Fontaineau skinęła głową.
      - Oui, monsieur. Mam taką suknię, dopiero co ją skończyłam. Przyniosę. Może się 
spodoba.
      Pośpiesznie wyszła z pokoju i wróciła, niosąc suknię z niebieskiego aksamitu. Suknia 
miała długie, wąskie rękawy i zapięty wysoko pod szyję kołnierz z białej satyny. Białe 
satynowe falbany otaczały nadgarstki.
      -	Czy coś takiego miał pan na myśli? - zapytała, trzymając ją w górze.
      -	Właśnie - odparł Brandon. - Proszę ją zapakować, zabieramy ze sobą. Teraz musimy 
zająć się innymi sprawami. Oczywiście będzie pani miała wszystko gotowe za dziesięć dni.
      Kobieta z zaskoczenia otworzyła usta.
      -	Ale, monsieur, to niemożliwe! Co najmniej miesiąc, proszę.
      -	Przykro mi, madame. Za dwa tygodnie wyruszamy. Za pięć dni wrócę z żoną do 
przymiarki, a za dziesięć proszę mi wszystko dostarczyć na statek. Zapłacę dodatkowo, jeśli 
wszystkie suknie będą gotowe i dobrze uszyte. Jeśli nie, pani strata. Poradzi sobie pani?
      Madame Fontaineau nie mogła odrzucić takiego zamówienia. Nawet jeśli będzie 
musiała się podzielić zyskiem z innymi krawcowymi, i tak zarobi sporą sumkę.
      -	Będzie, jak pan sobie życzy, monsieur - powiedziała.
      -	No to zgoda - rzucił Brandon. Uścisnął szybko ramię Heather. - Musimy już iść, 
moja droga, i uzupełnić resztę twojej garderoby.
      Pomógł Heather wstać i okrył jej ramiona swoją peleryną. Kilka chwil później 
wychodzili. Madame Fontaineau stała w drzwiach sklepu, patrząc, jak się oddalają.
      - La petite madame jest mądrzejsza niż ja - westchnęła cicho. - Poprosiła o mniej, a on 
jest szczęśliwy, że kupił jej najpiękniejsze suknie. Wszystkie kobiety powinny mieć tyle 
sprytu. - Odwróciła się i klasnęła w dłonie. - Claudette, Michelle, Roaul, Marie! Chodźcie 
szybko! Mamy mnóstwo roboty. 
5
      W londyńskich magazynach było rojno i gwarno. Heather czuła, jak poprawia jej się 
humor. Zagadywała wesoło sklepikarki, przymierzała różne czepki, śmiała się z siebie w 
lustrze, a Brandon obserwował ją w zupełnej ciszy. Kiwał tylko głową, kiedy wybrała coś, co 
i jemu się podobało, i płacił, ile trzeba. Nawet kiedy bezwiednie schwyciła go za rękę i 
wciągnęła do kolejnego sklepu, nie skarcił jej za to. O nic nie prosiła i niczego nie 
oczekiwała. Cieszyło ją samo oglądanie. Oczy jej błyszczały z zachwytu, często się 
uśmiechała. Poruszała się lekko, a gdy kręciła głową, jej czarne loki tańczyły, przyciągając 
wzrok zachwyconych mężczyzn.
      Dopiero pod koniec dnia, kiedy wzrok Heather spoczął na drewnianej kołysce, nagle 
przycichła i zamyśliła się. Dotknęła małego łóżeczka drżącymi palcami i przejechała dłonią 
po gładkiej powierzchni drewna. Przygryzła dolną wargę i podniosła wzrok na Brandona. 
Wróciła niepewność.
      Brandon podszedł do niej i także obejrzał kołyskę, jakby zastanawiając się, czy ją 
kupić. Sprawdził, czy solidnie ją zrobiono.
      -	W moim domu jest ładniejsza - powiedział w końcu. -Była kiedyś moja, ale wciąż 
jest mocna i może służyć niemowlęciu. Hatti już od dawna marzy o tym, by jej używano.
      -	Hatti? - zapytała.
      -	To Murzynka, która zajmuje się moim domem - wyjaśnił. - Była tam, zanim ja się 
urodziłem.
      Odwrócił się i wolno wyszedł ze sklepu, a Heather ruszyła za nim. Dogoniła 
Brandona, a on wtedy powiedział:
      - Hatti czeka niecierpliwie już od piętnastu lat, żebym się ożenił i spłodził dzieci. - 
Spojrzał na Heather z ukosa. - Na pewno ucieszy się na twój widok, zważywszy, że nieźle się 
zaokrąglisz, zanim dotrzemy na miejsce.
      Zawstydzona, poprawiła pelerynę.
      -	Miałeś się ożenić po powrocie do domu? I co teraz będzie? Hatti z pewnością 
znienawidzi mnie za to, że zajęłam miejsce twojej narzeczonej.
      -	Nie - odparł szorstko.
      Ton odpowiedzi sprawił, że nie odważyła się spytać o nic więcej.
      Kiedy już wracali powozem do gospody, Heather poczuła ogarniające ją znużenie. 
Marzyła tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w łóżku. Ledwie o tym pomyślała, 
zasnęła.
      Brandon popatrzył na małą, ciemną głowę żony na swoim ramieniu. Potem objął 
Heather i ułożył jej głowę na swojej piersi. Westchnęła przez sen, zadowolona, i położyła mu 
rękę na udzie. Nieoczekiwanie Brandon poczuł ogarniające go podniecenie. Był wściekły sam 
na siebie. Jak mógł dopuścić do tego, by Heather zdobyła nad nim taką władzę! Zawsze 
czerpał rozkosz z przebywania z kobietą, uprawiał z nimi miłość dla przyjemności. A teraz 
czuł się tak, jakby nigdy nie trzymał w swych ramionach żadnej kobiety. Chciał Heather dać 
nauczkę, a tymczasem sam ledwie nad sobą panuje. Gdzie podziały się wyrachowanie, chłód i 
logiczne myślenie? Czyżby rozwiały się w momencie, gdy przysiągł nigdy nie traktować jej 
jak żony, a potem, kiedy zrozumiał, że nie może jej już dotknąć i kiedy nieoczekiwanie stało 
się to jego najgorętszym pragnieniem? Cały czas jej pożądał, nawet gdy przypuszczał, że już 
jej nie zobaczy.
      Co, u licha, się z nim działo? Prawie jeszcze nie była kobietą. Ledwie dorosła, by mieć 
dziecko. Powinna być z matką. A nie z nim.
      Ale nie dało się zaprzeczyć: chciał się z nią kochać. Chciał ją natychmiast wziąć, już 
ani przez chwilę się nie powstrzymywać. Jak długo jeszcze wytrzyma, skoro ona jest w 
pobliżu, rozbiera się, a on nie może zaspokoić budzącego się wówczas pożądania?
      Jednak nie wolno mu stracić kontroli nad sobą. Poprzysiągł, że dziewczyna zapłaci za 
to, że został poniżony, i tak właśnie będzie! Nikt go nie będzie bezkarnie szantażował. 
Siedzący w nim diabeł nie pozwalał, by z pokorą zniósł poniżenie, a temu diabłu na imię 
duma.
      To tylko kobieta, a wszystkie kobiety są takie same. Może ją wyrzucić ze swych 
myśli. Jeszcze nie poznał takiej, o której nie mógłby zapomnieć.
      Ale Heather była inna i musiał to przyznać. Inne stanowiły chętne partnerki w grze 
miłosnej, bo doskonale wiedziały, kim są. Ta dziewczyna pozostała niewinna, ponieważ 
dziewictwo odebrano jej siłą. Nic nie wiedziała o mężczyznach i miłości. Teraz jest jego żoną 
i spodziewa się dziecka. To zupełnie zmieniło sytuację. Czy mógł nie pamiętać o własnej 
żonie? Gdyby była przeciętna, nijaka, może mógłby przestać o niej myśleć, ale ona okazała 
się tak piękna, tak godna pożądania.
      Pogrążony w zadumie, ledwie zauważył, że powóz zajechał na miejsce. Zapadła już 
noc, a ze środka gospody dały się słyszeć wesoły śmiech i śpiew. Jego żona wciąż spała mu 
na ramieniu.
      - Heather - mruknął z ustami przy jej włosach. - Mam cię zanieść do pokoju?
      Jej ręka przesunęła się na jego tors.
      -	Co? - zapytała przez sen.
      -	Mam cię nieść do gospody?
      Otworzyła natychmiast oczy, ale jeszcze nie całkiem oprzytomniała.
      - Nie - odpowiedziała, wciąż rozespana. Nie próbowała nawet wstać.
      Zaśmiał się, kładąc dłoń na jej dłoni.
      - Jeśli nalegasz, moja słodka, możemy jeszcze raz objechać miasto.
      Natychmiast się obudziła i z krzykiem wyszarpnęła dłoń spod jego dłoni, podnosząc 
się szybko. Jego pożądliwy uśmiech natychmiast przywrócił kolor jej policzkom. Miała 
ochotę umrzeć. Rzuciła się ku drzwiczkom powozu i omal nie wypadła, otwierając je 
gwałtownym szarpnięciem. Stałoby się tak niechybnie, gdyby Brandon jej nie przytrzymał. 
Schwycił ją, objął, a potem wciągnął z powrotem do powozu i posadził sobie na kolanach.
      - Co ty wyprawiasz? - warknął. - Chcesz się zabić? Zasłoniła ręką twarz.
      -	Och, zostaw mnie! - wrzeszczała. - Zostaw! Nienawidzę cię! Nienawidzę!
      -	I nic dziwnego, moja droga - rzekł szyderczo Brandon. - W końcu gdybyś mnie nie 
poznała, wciąż mogłabyś mieszkać z grubą ciotką i znosić jej bicie. Skrywałabyś swą nagość 
pod sukniami za dużymi o dwanaście rozmiarów, szorując i skrobiąc, póki nie pękłby ci 
krzyż, i jadłabyś nędzne resztki, które ci zostawiała. Siedziałabyś w swoim kąciku i starzała 
się ze swoim nietkniętym dziewictwem, nigdy nie poznawszy, co znaczy być matką! Byłem 
okrutny, rujnując ci to twoje radosne życie. Zaznałaś tyle szczęścia, że powinnaś mnie 
przekląć za to, że wyrwałem cię z tego raju. - Przerwał na sekundę, a potem mówił z jeszcze 
większą brutalnością: - Nie wiesz, jak bardzo żałuję, że skusiło mnie twoje ciało! Gdybym 
wtedy wiedział, że wciąż jesteś dzieckiem! Teraz jesteś jak kula u mojej nogi, i to na całą 
wieczność. Myślisz, że mnie to cieszy? Och, gdyby mnie wtedy ktoś powstrzymał! Żyłbym 
teraz spokojnie!
      Heather opuściła ramiona i zaczęła płakać. Poczuła się tak, jakby spadły na nią 
wszystkie nieszczęścia tego świata. Skuliła się jak opuszczone i skrzywdzone dziecko. Nie 
chciała być nikomu kulą u nogi. Nie chciała być ciężarem, który trzeba z przykrością znosić. 
Nie chciała być nienawidzona i odpychana.
      Patrzył na wstrząsane szlochem szczupłe ciało. Skrzywił się i posmutniał. Zaczął 
przeszukiwać kieszenie surduta, ale bezskutecznie.
      -	Gdzie podziałaś chustkę? - zapytał z ciężkim westchnieniem.
      -	Nie wiem - wymamrotała żałośnie, nie będąc w stanie jasno myśleć.
      Ocierała właśnie łzy rąbkiem sukni, kiedy zajrzał woźnica.
      - Czy mogę pomóc w czymś damie? - zaproponował nie pewnie. - Usłyszałem, jak 
pani płacze, i serce mnie boli. Nie mogę słuchać kobiecego płaczu!
      Brandon zmarszczył lekko czoło, wciąż szukał chustki.
      - Nie potrzebujemy pańskiej pomocy - odparł grzecznie. - Moja żona jest na mnie zła, 
bo nie pozwoliłem, by towarzyszyła nam jej matka. Uspokoi się, kiedy zrozumie, że jej łzy 
nie zmienią mej decyzji.
      Woźnica uśmiechnął się.
      - W takim razie przepraszam. Dobrze pana rozumiem. Wiem, co znaczy mieszkać z 
matką żony. Powinienem być nie ustępliwy jak pan. Nie miałbym teraz w domu starej 
wiedźmy.
      Wrócił na kozioł, a Brandon znalazł w końcu chusteczkę między piersiami Heather. 
Wyjął ją, otarł żonie łzy i spytał:
      -	Już ci lepiej? Możemy iść do pokoju? Skinęła głową z cichym westchnieniem.
      -	Pozwól więc, że wstanę i pomogę ci wyjść.
      W gospodzie panował ruch i gwar. Pijani marynarze dowcipkowali rubasznie, a 
rozbawione kobiety wypełniały izbę głośnym śmiechem.
      Brandon, idąc przodem, poprowadził Heather do pokoju, w którym nocowali. George 
siedział przy ogniu w jadalnej sali, ale kiedy ich zobaczył, pośpieszył za nimi. Z uwagą 
wysłuchał rozkazów Brandona, a potem poszedł zrobić, co mu kazano. Brandon zamknął za 
nim drzwi i spojrzał na żonę, która pochylona nad miską obmywała twarz.
      - George poszedł po jedzenie. Ja nie zostanę na kolacji. Wolałbym, byś nie opuszczała 
pokoju, kiedy mnie nie będzie. Tu jest niebezpiecznie. Gdybyś czegoś potrzebowała, poproś 
George'a. Cały czas będzie za drzwiami.
      Spojrzała na niego niepewnie.
      - Dziękuję - wyszeptała.
      Odszedł, nie powiedziawszy nic więcej.
      Leżała w łóżku, kiedy poczuła pierwszy ruch dziecka - był jak trzepotanie skrzydeł 
motyla, trochę nierealny, tak delikatny. Leżała spokojnie pod kocem, bojąc się choćby drgnąć, 
by nie zniknął. W ciemności uśmiechnęła się do siebie. Znów się pojawił, tym razem 
silniejszy. Zsunęła dłoń na brzuch i ostrożnie pogładziła.
      Brandon ma rację, przemknęło jej przez głowę, ale to wcale mi nie pomaga. To 
prawda, że nigdy nie uciekłabym od ciotki, nawet gdybym bardzo chciała. Zbyt uważnie mnie 
obserwowali. Spędziłabym tam całe życie, gdyby mnie do niego nie zabrano i on nie dał mi 
dziecka.
      Dziecko znów się poruszyło.
      Teraz zostanę matką. Czy mam go przeklinać za to, że mnie nią uczynił? Czy tak 
powinno być? Ale jak mogę okazać mu wdzięczność, skoro wiem, że nienawidzi ziemi, po 
której stąpam. Muszę się jednak na to zdobyć. Muszę mu pokazać, że nie jestem już 
dzieckiem. Ale to nie będzie łatwe. On lubi mnie straszyć, a ja jestem okropnym tchórzem!
      W głębokiej ciemności dały się słyszeć kroki powracającego Brandona. Poruszał się 
po pokoju cicho i tylko światło latarni za oknem wskazywało mu drogę. Położył się obok 
Heather, odwracając twarz do drzwi. Pokój znów zatonął w ciszy.
      Następnego ranka, zanim otworzyła oczy, usłyszała szum deszczu, który wypędził 
ludzi z ulic i uciszył ptaki. 
      Brandon poruszył się, a kiedy odsłonił kołdrę i wstał, Heather otworzyła oczy i także 
wstała. Zmarszczył czoło.
      -	Możesz jeszcze spać! - rzucił poirytowany. - Muszę dopilnować kilku ostatnich 
spraw przy załadunku i nie mogę cię zabrać ze sobą.
      -	Czy wyjdziesz od razu? - zapytała niepewnie.
      -	Nie, nie natychmiast. Umyję się i zjem śniadanie przed wyjściem.
      -	W takim razie, jeśli ci to nie przeszkadza - powiedziała nieśmiało - wolałabym 
wstać.
      -	Rób, co chcesz - mruknął. - Dla mnie to nie ma znaczenia.
      George przyniósł gorącą wodę, a kiedy Brandon zanurzył się w balii, Heather 
ostrożnie podeszła do niego. Spojrzał na nią zdziwiony.
      - Czego chcesz? - zapytał niecierpliwie. - Nie masz języka w buzi?
      Wzięła głęboki oddech.
      - Ja... ja chcę ci pomóc przy kąpieli - wydusiła. Przybrał jeszcze bardziej ponurą minę.
      - Nie ma potrzeby - warknął. - Idź się ubrać, a jeśli masz ochotę, możesz ze mną zjeść 
śniadanie na dole.
      Brandon umył się i wytarł, i nie patrząc na nią zaczął się ubierać. W pewnym 
momencie sięgnął po czystą koszulę, a wtedy Heather z sercem w gardle odsunęła się, by nie 
zwrócił na nią uwagi. Skutek był jednak przeciwny do zamierzonego.
      - Musisz być taka cholernie przestraszona? - rzucił ze złością. - Nie zrobię ci krzywdy!
      Heather stała, drżąc pod jego spojrzeniem.
      - Ja... przepraszam - wyjąkała. - Nie chciałam ci wchodzić w drogę.
      Zaklął pod nosem, wkładając koszulę.
      - Kiedy wchodzisz mi w drogę, przeszkadzasz mi mniej, niż kiedy szybko z niej 
uciekasz. Zapewniam cię, że nie uderzę cię, jak to czyniła twoja ciotka. Nie mam w zwyczaju 
bić kobiet.
      Spojrzała na Brandona niepewnie, nie wiedząc teraz, czy się ruszyć, czy stać tam, 
gdzie jest. Mocował się z kołnierzykiem, szarpiąc go ze złością. W jednej chwili podeszła do 
niego i odsunęła jego ręce. Drżącymi dłońmi przypięła kołnierzyk wokół jego szyi tak, jak 
wiele razy czyniła to, pomagając ojcu. Gdy już kołnierzyk leżał gładko, podniosła kamizelkę 
z krzesła i przytrzymała, kiedy Brandon, wciąż patrząc spode łba, wsunął w nią ręce. 
Zbierając całą odwagę, posunęła się nawet do zapięcia w niej guzików. Gdy chciała podać mu 
surdut, pokręcił głową.
      - Nie trudź się - powiedział szorstko. - Sam mogę go włożyć. Weź szczotkę i uczesz 
włosy.
      Usłuchała, a on podszedł i zapiął jej suknię. Gdy skończył, podziękowała mu, 
uśmiechając się nieśmiało. Spojrzał na nią i nagle i dzień, i serce Heather zrobiły się 
pogodniejsze.
      Kilka następnych dni spędziła samotnie w swoim pokoju. Wiedziała tylko, że George 
jest gdzieś w pobliżu. Widywała męża rano, gdy wstawał, kąpał się i ubierał i razem szli na 
śniadanie. Potem wychodził i nie było go aż do późna w nocy. Wracał, kiedy ona była już w 
łóżku. Wchodził po cichu i rozbierał się po ciemku, starając się jej nie obudzić, ale zawsze 
otwierała oczy na chwilę i czuła się bezpiecznie, wiedząc, że jest blisko.
      Był już piąty z kolei ranek. Lubiła tę część dnia. Spędzali ją wspólnie, wykonując te 
same drobne czynności. Z rzadka wypowiadane pojedyncze słowa i niewielkie przysługi 
czynione sobie nawzajem rozpoczynały dzień w przyjemny sposób i czyniły go znośniejszym. 
Nawet Brandon zrobił się łagodniejszy i wychodząc po śniadaniu do swoich obowiązków, 
składał na czole Heather mężowski pocałunek.
      Ten październikowy ranek rozpoczął się tak samo. Pod rękę zeszli do jadalni na 
śniadanie. Pomógł jej usiąść w rogu i zajął miejsce obok. Ociężała właścicielka gospody jak 
zwykle przyniosła im francuską kawę. Brandon pił ją chętnie, Heather nie przepadała za tym 
napojem, ale ponieważ łagodził jej mdłości, dodawała śmietanki i cukru i piła. Wkrótce 
stanęła przed nimi duża miska zimnego puddingu z wieprzowiną i dwa półmiski ziemniaków 
z jajkami i szynką.
      Był też miękki, ciepły chleb ze świeżym masłem i pachnącym, łatwo smarującym się 
miodem.
      Heather spojrzała na pudding i półmiski i wzdrygnęła się, odsuwając je od siebie. 
Wzięła kromkę chleba, posmarowała ją i skubała powoli.
      - Na dziś jesteś umówiona do przymiarki - powiedział Brandon, łamiąc chleb. - 
Przyjadę cię zabrać o drugiej po południu. Poproś George'a, żeby przygotował dla nas powóz.
      Mruknęła posłusznie, kiedy na nią spojrzał, i pochyliła głowę nad kawą. Zawsze się 
trochę garbiła, kiedy na nią patrzył. Zawsze czuła się odrobinę niezręcznie i lekko drżała pod 
jego spojrzeniem. W jego obecności język zwykle stawał jej kołkiem i nie mogła wydusić 
żadnej sensownej odpowiedzi.
      Przyglądała mu się ukradkiem, kiedy jadł. Strój miał w kolorze ciemnoniebieskim, a 
wysoki, sztywny kołnierz surduta ozdobiony był złotym haftem. Koszula i kołnierzyk 
świeciły nieskazitelną bielą, świeżo krochmalone, lekko pachniały wodą kolońską. Jak 
zwykle ubrany nienagannie i tak przystojny, że kobiety musiały mdleć na jego widok! 
Heather ze zdziwieniem uświadomiła sobie, że nawet na niej robi wrażenie.
      - Oderwał mi się wczoraj mankiet od rękawa koszuli - powiedział Brandon, odsuwając 
talerz i ocierając usta. - Sprawiłabyś mi przyjemność, przyszywając go. George nie szyje zbyt 
wprawnie. - Spojrzał na Heather i podniósł brew. - Zakładam, że ty owszem.
      Uśmiechnęła się i zaczerwieniła z radości, że prosi ją o pomoc.
      - Szycie jest jedną z pierwszych rzeczy, jakich uczy się dziewczyna w Anglii. 
      -	Wszystko zapięte na ostatni guzik - mruknął do siebie.
      -	Słucham? - zapytała z wahaniem.
      Bała się, że znów jest na nią zły. Ale on zaśmiał się łagodnie i wyciągnął dłoń, by 
pobawić się lokiem spadającym jej na ramię. Wczoraj umyła włosy, a dziś ściągnęła je do tyłu 
wstążką, zostawiając kilka luźnych pasemek. Teraz aż kusiły, by ich dotknąć.
      - Nic, moja słodka. Zastanawiałem się tylko, czy jesteś dobrą gospodynią.
      Czuła, że z niej żartuje, ale nie była pewna. Nie potrafiła zgadnąć.
      Otworzyły się drzwi gospody i wszedł młody mężczyzna w trójgraniastym kapeluszu i 
niebieskim płaszczu. Jego wzrok spoczął na Brandonie. Podszedł, zdejmując kapelusz, a 
Brandon wstał z krzesła.
      - Dzień dobry pani - powiedział młody człowiek i ukłonił się Heather.
      Jak się okazało, James Boniface był starszym oficerem na Fleetwood. Kiedy Brandon 
przedstawił Heather jako swoją żonę, pan Boniface nie wydał się zaskoczony. Bez wątpienia 
już mu powiedziano o ich nagłym ślubie. Heather nie orientowała się tylko, na ile znał 
okoliczności tego wydarzenia. Miała nadzieję, że nie wie, kiedy się pobrali, choć to 
graniczyłoby z cudem. Kiedy jej błogosławiony stan będzie dobrze widoczny, ludzie na 
Fleetwood zaczną liczyć i z pewnością domyśla się, że spali przed ślubem.
      Pan Boniface uśmiechnął się szeroko.
      - Miło panią poznać, madam.
      Odpowiedziała na powitanie, a Brandon wskazał oficerowi krzesło.
      - Nie mam nadziei na dobre wieści z doku o tak wczesnej porze. Czy coś wymaga 
mojej natychmiastowej interwencji?
      Pan Boniface potrząsnął głową i uśmiechnął się, siadając naprzeciwko nich przy stole i 
przyjmując podaną kawę. Brandon także usiadł i odchylił się, kładąc ramię na oparciu krzesła 
Heather.
      - Niech się pan nie martwi - uspokajał go oficer. - Wszystko dobrze idzie. Najdalej 
jutro będziemy mogli ładować to war do sklepów w Charlestonie. Szef portu mówi, że trzeba 
się spieszyć, bo niedługo zima. Za sześć dni podniesiemy kotwicę i ruszamy. W porcie nie ma 
wielu ludzi do wynajęcia, więc szybciej nie damy rady.
      Brandon westchnął z ulgą.
      - Już mnie prawie opuściła nadzieja, że kiedykolwiek stąd wypłyniemy. Trzeba 
sprowadzić załogę i sprawdzić statek. Byliśmy tu już za długo. Pewnie są gotowi wracać do 
domu.
      - Tak, panie - zgodził się oficer.
      Heather nie podzielała jego entuzjazmu. Czuła strach i niepewność. Nie myślała już o 
tym, co na jej temat wie ten człowiek. Anglia była jej ojczyzną. Niełatwo ją opuszczać i 
wyruszać w nieznane. Ale w głosie męża usłyszała nutkę lżejszą i cieplejszą niż kiedykolwiek 
wcześniej i odparła, że z niecierpliwością czeka na powrót do domu.
      Obaj mężczyźni wyszli, a Heather poszła do pokoju, który zajmowali w gospodzie, by 
tam spędzić kilka godzin pod nieobecność męża. Na jej prośbę George przyniósł igłę z nitką i 
nożyczki. Zabrała się do zszywania mężowskiej koszuli. Zajęcie to dziwnie ją uspokajało. Z 
koszulą Brandona na kolanach i jego dzieckiem poruszającym się wewnątrz czuła słodkie 
zadowolenie i przez chwilę była naprawdę żoną. Przerwała na moment, zamyśliwszy się, i 
spokój zniknął. Wkrótce będzie musiała spakować swoje rzeczy i wyjechać do innego kraju. 
Musi stawić czoło nieznanemu, u boku mężczyzny, który poprzysiągł jej nienawiść. Urodzi 
dziecko wśród obcych ludzi, których może drażnić sama jej obecność. Będzie jak dąb 
wyrwany z korzeniami i posadzony na nowym miejscu. Nie wiedziała, czy urośnie i wyda 
owoce, czy też zwiędnie.
      W jej oczach pojawiły się łzy, ale szybko je otarła. Wstała i podeszła do okna, a potem 
wyjrzała na miasto, które znała. Myślała o wstydzie i żalu, które pozostawi za sobą, i zrobiło 
się jej lżej na sercu. Już od dawna każdy dzień stawiał przed nią wyzwania tak wielkie, że jej 
wątła pewność siebie znikała jak poranna mgła. Teraz nadchodzi nowe i jeśli Bóg da jej 
odwagę, której bardzo potrzebuje, może zmienić swe życie. Musi przyjmować dzień taki, jaki 
jest, i wierzyć, że przyszłość okaże się lepsza. Musi mieć nadzieję, że nowe siły będą w niej 
rosły razem z dzieckiem.
      Heather skończyła szycie i złożywszy koszulę męża, umieściła ją na komodzie. 
George przyniósł jej skromny posiłek; zjadła i przygotowała się do wyjścia. Czekała teraz na 
powrót męża. George wszedł na krótko, by powiadomić, że powóz już zajechał. Gdzieś w 
mieście zegar wybił drugą, a kiedy ucichło jego echo, z ulicy dotarł głos Brandona. Wkrótce 
usłyszała jego kroki na schodach i otworzyły się drzwi. Uśmiechnęła się ciepło na powitanie.
      - Widzę, że jesteś gotowa - powiedział, marszcząc czoło i patrząc na nią z ukosa. Na 
ramieniu niósł szarą aksamitną pelerynę.
      Wzruszyła ramionami.
      -	Nie mam wiele do roboty - mruknęła.
      -	Więc proszę - powiedział, podając jej pelerynę. -Jest dziś chłodno i potrzebujesz 
okrycia. To będzie ci lepiej pasowało.
      Zrozumiała, że to damski strój, i na dodatek bardzo drogi. Jeszcze nigdy nie miała tak 
wspaniałego okrycia, nawet kiedy mieszkała z ojcem. Ostrożnie dotknęła materiału, 
wygładziła go.
      - Och, Brandon - westchnęła w końcu. - Jest taka piękna.
      Wciąż marszcząc gniewnie czoło, narzucił pelerynę na ramiona Heather i zaczął 
zapinać haftki pod szyją, ale dziewczyna była tak podniecona nowym strojem, że nie mogła 
ustać spokojnie. Kręciła się, próbując sprawdzić, jak leży, aż w końcu i Brandon zaczął się 
śmiać.
      - Nie kręć się, mała wiewiórko. Nie mogę cię zapiąć. Trudniej cię uspokoić, niż 
oswoić pszczołę.
      Zaśmiała się uszczęśliwiona i pochyliła głowę, by przyjrzeć się wspaniałemu okryciu.
      - Teraz nawet nie widzę, co robię!
      Radość Heather z niespodziewanego prezentu sprawiła przyjemność Brandonowi. 
Kiedy tak się śmieli i przekomarzali, bezwiednie położyła mu dłoń na piersi. Ich oczy się 
spotkały, popatrzyli na siebie i przestali się uśmiechać. Brandon zapiął do końca pelerynę, a 
potem jego ręce jakby popychane nieznaną siłą zsunęły się na plecy Heather. Brandon 
przytulił ją mocno, a ona nagle poczuła się bardzo słaba. Nogi się pod nią trzęsły i z trudem 
oddychała. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w zielone oczy. Czas w pokoju stanął. Nagle 
krzyki z podwórka przerwały czar. Brandon cofnął ręce i rzekł łagodnie:
      - Chodź, kochanie. Musimy się spieszyć.
      Madame Fontaineau przywitała ich hałaśliwie w drzwiach i paplając bez przerwy, 
zaprowadziła do przymierzalni.
      -	Wszystko idzie dobrze, kapitanie Birmingham - zapewniała go. - Lepiej niż się 
spodziewałam. Z pewnością zdążymy na czas.
      -	To świetnie! - powiedział Brandon, siadając na krześle. - Wypływamy za tydzień.
      Kobieta roześmiała się.
      - Niech się pan nie martwi, monsieur. Nie zamierzam was wypuścić bez ubrań dla 
madame. - Szczęśliwie się zło żyło - trajkotała dalej - że fasony są takie obszerne. Nie będzie 
pani miała kłopotu z noszeniem ich przez kilka najbliższych miesięcy, bo talia jest bardzo 
wysoka. Zostawimy kilka szerszych, by zmieściła się pani w ostatnim miesiącu.
      Brandon zmarszczył nagle brwi, a wzrok jego spoczął na brzuchu żony. Przez kilka 
chwil dzisiaj zapomniał o jej stanie i okolicznościach ich ślubu.
      - Czy podoba się panu ta suknia? - zapytała Francuzka przy następnej przymiarce. - 
Czyż kolor nie jest doskonały? Brandon warknął coś na potwierdzenie i odwrócił wzrok. 
Kiedy jeszcze przed chwilą patrzył na Heather, z jej ramienia zsunęło się ramiączko halki. 
Przyglądał się pełnym piersiom żony, gładkiej skórze ramion i kręcił się na krześle. Jej widok 
zrobił na nim wrażenie.
      - Och, ta czarna suknia to moja ulubiona, monsieur - piała krawcowa. - Tylko pan 
mógł wiedzieć, że czarny to taki elegancki kolor. Madame wygląda olśniewająco, czyż nie, 
monsieur?
      Brandon mruknął coś w odpowiedzi i niespokojnie się poruszył. Czuł, że zaczyna się 
pocić. Niedawno był bliski złamania przysięgi. Przy odrobinie zachęty ze strony Heather 
zapomniałby o dumie, honorze i zrezygnował z zemsty. Wziąłby ją na ręce i zaniósł do łoża, i 
nikt i nic nie przeszkodziłoby mu kochać się z nią. Teraz, srodze poirytowany, toczył sam ze 
sobą straszną wojnę, a jej wynik był niepewny. Co zwycięży: duma czy namiętność?
      Marszcząc czoło, zdjął nitkę z płaszcza i rozejrzał się po pokoju. Nie patrzył, jak 
Heather przymierza kolejną suknię. Jeśli zaraz się to nie skończy, nie wytrzyma. Starczy mu 
tylko parę chwil w powozie, by jej pokazać, kim jest naprawdę. Jeśli jednak nie zdoła się 
opanować, Heather znienawidzi go jeszcze bardziej. Obecny układ bardzo jej odpowiadał, 
więc pewnie broniłaby się zaciekle. Czyż jednak mogła zareagować inaczej po swym 
pierwszym miłosnym doświadczeniu? Ale on nie chciał się już zachowywać tak jak wtedy.
      Zdenerwowany, nachmurzył się jeszcze bardziej, a na pytania madame Fontaineau 
odpowiadał coraz krócej. Heather i krawcowa zerkały na niego zdumione.
      -	Monsieur, czy jest pan niezadowolony z sukni? - zapytała w końcu zaniepokojona 
Francuzka.
      -	Wykonała pani doskonałą pracę, madame - odparł sucho. - Tylko te nie kończące się 
poprawki bardzo mnie denerwują. 
      Madame Fontaineau westchnęła z ulgą. Jak każdego mężczyznę, nudziło go po prostu 
przymierzanie.
      Brandon znów patrzył gdzie indziej i zmienił pozycję. Suknia, którą teraz 
przymierzała Heather, przynajmniej zakrywała jej piersi. Czy ona naprawdę nie wie, jaki ma 
wpływ na mężczyzn? Nie potrafiła tego odgadnąć? Dał słowo, że jej nie dotknie, ale to wcale 
nie znaczyło, że pozostanie niewzruszony, widząc ją w halce, która nie pozostawiała nic 
wyobraźni.
      Wreszcie przymiarka się skończyła. Brandon odetchnął z wyraźną ulgą. Za chwilę 
opuścili mały pokoik i już byli gotowi do wyjścia.
      W drodze powrotnej w ogóle nie dało się z Brandonem rozmawiać. Wcześniejszy zły 
humor zmienił się teraz w burzę, a mięśnie na szczęce drgały mu spazmatycznie. Kiedy 
dotarli do gospody, było prawie zupełnie ciemno. Brandon dość gwałtownie zsadził Heather 
ze stopni powozu i zabrał pakunki. Potem otworzył jej drzwi i weszli do gospody, jak zwykle 
pełnej marynarzy. Heather przeszła przez tłum, przytrzymując kurczowo pelerynę. Zbliżał się 
do niej jakiś pijany marynarz, ale kiedy zobaczył minę Brandona, wycofał się pośpiesznie. 
Bez większych przeszkód dotarli do pokoju, gdzie Brandon rzucił sprawunki. Potem ruszył w 
stronę okna. Spojrzał na wielką skrzynię z miedzianymi okuciami, przysuniętą do łóżka, 
zmarszczył brwi, a potem popatrzył znad ramienia na żonę, pokazując jej kufer.
      - To twoje - powiedział ponuro. - Możesz już włożyć tam swoje rzeczy. I tak za kilka 
dni będziesz się pakować.
      Heather zdjęła pelerynę, zapaliła małą świecę na komodzie i zauważyła, że stół był 
nakryty dla dwojga. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jaka jest głodna. Teraz na samą myśl o 
jedzeniu ślina napływała jej do ust i z niecierpliwością oczekiwała, kiedy je przyniosą. 
Burczało jej w brzuchu, kiedy wieszała pelerynę na wieszaku przy drzwiach obok okrycia 
Brandona. Poprawiając pościel na łóżku, usłyszała ciche pukanie do drzwi i warknięcie 
Brandona:
      - Tak.
      W drzwiach zjawił się George, a za nim dwaj chłopcy nieśli półmiski z jedzeniem i 
butelkę wina. Umieścili je na stole, a potem wyszli. George został, by zapalić świece. Przy 
drzwiach służący rzucił ostatnie pytające spojrzenie na plecy kapitana, zerknął na Heather, a 
potem wyszedł zmieszany. Kiedy drzwi się zamknęły, Heather podeszła do stołu i zaczęła 
nakładać na talerze pieczoną wołowinę i gotowane ziemniaki. Nie wiedziała, że Brandon 
przygląda jej się z ukosa. Przez chwilę walczyła z butelką, próbując ją otworzyć. W końcu 
wyręczył ją Brandon, wyjmując korek jednym silnym ruchem. Oddał jej butelkę, a ona 
mruknęła w podzięce i napełniła kielichy.
      - Możemy już jeść, Brandon? - spytała nieśmiało. - Umieram z głodu.
      Skinął sztywno i odsunął krzesło od stołu. Kiedy na nim siadała, patrzył na jej plecy, a 
ich słodki kształt kusił mocne dłonie tak, że o mało jej nie dotknął. Usiadła, a on stał przez 
chwilę, z całej siły ściskając oparcie. W końcu i on zajął miejsce, wypił spory łyk wina i 
posmakował mięsa. Heather jadła za dwoje, Brandon natomiast dziobał w talerzu zawzięcie, 
ale zjadł mało. Za to często napełniał swój kielich mocnym winem.
      Kiedy skończyli kolację, nie padło ani jedno słowo. Heather zajęła się 
rozpakowywaniem sprawunków, a Brandon wciąż walczył sam ze sobą. Kiedy odpakowała 
mufkę z lisa, nie mogła się powstrzymać, by nie włożyć w nią rąk. Dmuchnęła na futro i 
potarła je nosem. Nie zauważyła, że Brandon podszedł do niej i stoi tuż obok, przyglądając 
się jej. Wyciągnął dłoń i delikatnie odgarnął lok z jej ramienia. Podniosła wzrok i zobaczyła 
go obok siebie. W jego oczach dostrzegła coś dziwnego, jakby ból i szczęście jednocześnie. 
Próbował coś powiedzieć, ale słowa uwięzły mu w gardle. Zacisnął zęby i spochmurniał. 
Puścił lok Heather i znów zaczął chodzić po pokoju jak dzikie zwierzę w klatce. Heather 
patrzyła na niego z coraz większym zdziwieniem. Kiedy w końcu przemówił, jego głos 
wystraszył ją, aż podskoczyła.
      - Niech to szlag, Heather, musisz się dowiedzieć kilku rzeczy o mężczyznach. Nie 
mogę...
      Zamknął usta, a na szczęce pojawił się znajomy tik. Stanął pod oknem i znów patrzył 
w ciemność.
      Odczekawszy dobrą chwilę, zaczęła zbierać rzeczy z łóżka i pakować je do kufra. 
Krzątała się po pokoju, rzucając od czasu do czasu spojrzenie w stronę męża. W końcu 
usiadła na krześle i zajęła się robótką, którą dała jej dziś madame Fontaineau. Brandon 
odwrócił się od okna i podszedł do stołu. Zaklął pod nosem, kiedy butelka okazała się pusta, 
potem odstawił kielich z takim łoskotem, że Heather aż podskoczyła i ukłuła się igłą w palec. 
Stał przy stole przez chwilę, aż w końcu zbliżył się do Heather. Przysunął krzesło i usiadł, a 
ona spojrzała na niego wyczekująco. Przez chwilę jakby się wahał, co powiedzieć.
      - Heather - zaczął w końcu. - Droga do Ameryki jest długa. Spędzimy większość czasu 
w pomieszczeniu mniejszym niż ten pokój i będziemy spać w łóżku o połowę mniejszym niż 
to tutaj. Dokuczy nam zimno i niewygoda, a ty będziesz jedyną kobietą na pokładzie. Nie 
będziesz mogła spacerować sobie po statku ani odchodzić ode mnie, kiedy wyjdziesz z 
kabiny. Musisz zrozumieć, Heather, że z dala od portu marynarze nie mogą patrzeć na 
kobietę, by nie... gorączkować się. Jeśli są wciąż na to narażani, stają się nieobliczalni. - 
Przyjrzał jej się uważnie, by sprawdzić, czy rozumiała, co do niej mówi. Ona z uwagą 
słuchała każdego słowa, ale wątpił, czy powiązała je z nim samym. Westchnął ciężko i znów 
podjął: - Heather, jeśli mężczyzna patrzy na piękną kobietę i jest przy niej dłuższy czas bez 
miłości, zaczyna czuć potrzebę pójścia z nią do łóżka. Musi... - Nie mógł skończyć zdania. 
      Policzki Heather zaróżowiły się i nerwowo skubała robótkę, którą trzymała na 
kolanach.
      - Będę przebywała w kabinie, jeśli tylko się da, Brandon - obiecała potulnie, nie 
patrząc na niego. - Spróbuję nie wchodzić nikomu w drogę.
      Brandon zaklął cicho i mięśnie na szczęce znów zaczęły mu drgać.
      - Mój Boże, Heather! - wrzasnął, podnosząc się. - Próbuję ci powiedzieć... że to będzie 
długa podróż bez... bez... do diabła, będziesz mi musiała pozwolić...
      Nie dokończył. Zwyciężyła duma i zakląwszy, ze złością odsunął krzesło, a potem 
ruszył w kierunku drzwi.
      - Nie schodź na dół i nie opuszczaj tego pokoju! - rzucił przez ramię. - George będzie 
cię pilnował.
      Z hukiem zatrzasnął za sobą drzwi, a Heather siedziała przez chwilę nieruchomo, nie 
mogąc zrozumieć, co się właściwie dzieje. Tak łatwo się przy niej niecierpliwił, a ona 
przecież naprawdę próbowała go zrozumieć. Słyszała, jak ze złością rzucił kilka rozkazów do 
George'a, a chwilę później przyszedł służący równie zmieszany jak ona. Wszedł za jej 
pozwoleniem i zaczął sprzątać ze stołu. Wzdychając, wstała z krzesła i podeszła do okna. 
Kapelusz Brandona leżał na parapecie. Podniosła go i wygładziła delikatnie, z czułością. 
Odwróciła się, wciąż go gładząc.
      - Zapomniał kapelusza - powiedziała z żalem. - Powie dział, kiedy wróci?
      Służący spojrzał na nią znad talerzy.
      - Nie, pani - odparł przepraszająco. - Nie rzekł ani słowa. - Potem wolno, jakby słowa 
przychodziły mu z trudem, dodał: - Pani, kapitan miewa czasem dziwne humory, ale jeśli pani 
cierpliwie poczeka, przyzwyczai się. Niech pani będzie cierpliwa. To trudny człowiek, ale 
dobry.
      Zawstydzony, jakby zaskoczony własną gadatliwością, George wrócił do sprzątania ze 
stołu, a Heather uśmiechnęła się łagodnie, przyciskając do siebie kapelusz męża.
      - Dziękuję, George - mruknęła. Przy drzwiach spojrzał przez ramię.
      Heather obudziła się i zobaczyła, że Brandon wrócił. Poruszyła się pod kocem i 
uśmiechnęła do siebie. Zaspana przesunęła się w stronę jego poduszki i usiadła przestraszona. 
Już prawie świtało. Niebo pojaśniało, a gwiazdy zniknęły. Spojrzała na drzwi, Brandon stał 
tam oparty o framugę, patrząc na nią. Oczy miał czerwone i załzawione, kołnierzyk rozpięty, 
a surdut w nieładzie. Usta wykrzywiał mu pijacki uśmieszek.
      - Brandon? Dobrze się czujesz?
      Tego się nie spodziewała. Był zupełnie pijany i cuchnął. Podszedł bliżej, uderzył ją 
odór rumu i tanich perfum. Odsunęła się nieco i patrzyła nań z obawą.
      - Ty mała... - wymamrotał. - Z tym sterczącym biustem i okrągłą pupą kusisz 
mężczyzn, nawet kiedy śpisz!
      Ze złością zrzucił rzeczy stojące na nocnej szafce, a Heather cofnęła się jeszcze dalej.
      - Niech was szlag, dumne dziewice! - warknął. - Wszystkie jesteście takie same. 
Oblewacie się pąsem, zadzieracie nosa i paradujecie dumnie jak kura przed kogutem. 
Obnosicie się ze swoją niewinnością! - Podszedł bliżej niepewnym krokiem i oparł się o 
wezgłowie łóżka. Zatoczył krąg ręką, jakby przedstawiał Heather całemu światu. - A tu 
przede mną siedzi królowa dziewic, upozowana na swym tronie z lodu i otoczona welonem 
czystości. A co ze mną? Zagrałem z losem w kości i wygrałem nagrodę, a teraz, kiedy mam ją 
w domu, nie mogę nawet dotknąć.
      Przytrzymał się oparcia obiema rękami i potarł o nie czołem, jakby chciał zetrzeć ból.
      - O dziewicza żono, dlaczego Bóg nie uczynił cię chudą i brzydką, bym mógł cię 
ignorować, tak jak sobie tego życzysz! Że też ze wszystkich kobiet w Londynie ja ze swoją 
słabą wolą musiałem wybrać właśnie ciebie, najpiękniejszą, jaką widziało męskie oko! A ty 
traktujesz mnie nie jak mężczyznę, ale jak starego kozła, zbyt steranego, by szukać samicy. 
Kręcisz przede mną tyłkiem, prowokujesz i wydaje ci się, że nie będę cię pożądać. Kusisz 
mnie, a potem odmawiasz mi małżeńskich praw. Mój Boże, dziewczyno! Myślisz, że jestem 
eunuchem? Za szylinga można mieć więcej przychylności, niż ty mi dajesz!
      Pochylił się nad nią i patrzył jej w oczy.
      - Ale cię nauczę, moja mała jędzo! - ryknął. - Wezmę cię, kiedy mi się będzie 
podobało. Do diaska, wezmę cię teraz.
      Rzucił się na łóżko, wyciągając ręce, by ją pochwycić. Heather skuliła się, a potem 
szybko wstała. Rozległ się trzask rozrywanego materiału, a Brandon przyglądał się z 
niemądrym wyrazem twarzy skrawkowi tkaniny, który ściskał w dłoni. Podniósł się na łokciu, 
spojrzał na Heather ze zdziwieniem, a potem powoli osunął się na posłanie i zapadł w pijacki 
sen. Dłoń rozluźniła się, a skrawek materiału upadł na podłogę.
      Heather przyglądała się przez chwilę Brandonowi uważnie, oczekując, że zaraz 
wstanie i rzuci się na nią. Kiedy się nie poruszył, podeszła bliżej i przyjrzała się jego twarzy 
do połowy przykrytej kocem. Oczy miał zamknięte i oddychał regularnie.
      - Brandon? - zapytała z niedowierzaniem.
      Nie zareagował. Odważyła się wyciągnąć dłoń i dotknęła jego ramienia, gotowa w 
każdej chwili się cofnąć. Szybko jednak zrozumiała, że ze strony Brandona nic jej nie grozi. 
Próbowała zdjąć mu surdut, ale nie było to takie proste, jak jej się wydawało. Mogła zrobić 
tylko jedno: zawołać Georga. Narzuciła na nocną koszulę pelerynę i przez krótki korytarz 
przeszła pod pokój dla służby. Zapukawszy, usłyszała ze środka dziwne mamrotanie, a potem 
tupanie. Po chwili w otwartych drzwiach pojawił się George w koszuli nocnej i szlafmycy. 
Przetarł zaspane oczy i popatrzył na Heather zdumiony.
      -	Pani Birmingham! Co tu pani robi o tej porze?
      -	Proszę, przyjdź, George - poprosiła łagodnie. - Kapitan nie jest w najlepszym stanie i 
musisz mi pomóc ułożyć go na łóżku.
      -	Tak jest, pani - odparł. - Już idę.
      Heather wróciła do pokoju. George pojawił się tam chwilę później, ubrany już w 
spodnie. Kiedy zobaczył Brando-na, oczy mu się zaokrągliły ze zdziwienia.
      - No to się kapitan teraz naprawdę załatwił - westchnął. - To nie dzieje się często, 
zapewniam.
      Heather ściągnęła mężowi buty, a potem wspólnie zdjęli mu surdut, kołnierzyk i 
kamizelkę. Brandon westchnął tylko kilka razy i coś wymruczał, ale nie obudził się z 
ciężkiego pijackiego snu. Potem przykryli go i George wyszedł, rzuciwszy na koniec:
      - Obudzi się najwcześniej o dziewiątej, pani. Przedtem przyniosę coś, co mu ulży. - I 
spojrzawszy za okno, mruknął: - Życzę dobrego dnia!
      Heather zamknęła za służącym drzwi i umieściła pelerynę na wieszaku. 
Wyciągnąwszy koc spod łóżka, podeszła do największego krzesła w pokoju i skuliła się w 
nim, okrywając nogi kocem. Sięgnęła po robótkę. Z pasją wbijała igłę w materiał; czuła, jak 
lęk przed Brandonem zmienia się w złość i wściekłość.
      - Włóczy się po ulicach, a kiedy nie znajduje płatnej kobiety w swoim guście - syczała 
sama do siebie - wchodzi tu i chce ze mnie znów zrobić swoją niewolnicę!
      Spojrzała na męża, który teraz wyglądał niewinnie jak osesek, i znów wbiła igłę w 
materiał.
      - Ty rozpustny durniu! - wykrzykiwała, znęcając się nad nitką. - Tylko wtedy, kiedy 
nie znajdziesz kochanki w mieście, zwracasz się do mnie. A potem nazywasz mnie 
kusicielką! 
      Milczenie śpiącego Brandona ośmielało ją i zachęcało do mówienia. Rzadko miała 
okazję wyrzucić z siebie złość. Znów nakłuła robótkę.
      - Przeklinasz wszystkie dziewice, ale jeszcze całkiem nie dawno jedna podobała ci się 
tak bardzo, że wziąłeś ją siłą!
      Wstała z krzesła, rzuciła robótkę na podłogę i poirytowana, zaczęła chodzić po pokoju.
      - Co ty sobie myślisz? Że będę pokornie czekała, aż kiwniesz palcem, a wtedy 
wskoczę ci do łóżka?
      Spojrzała na surdut wiszący na oparciu krzesła, szeroki w ramionach i wąski w pasie.
      - Wyobrażasz sobie, że kocham cię do szaleństwa i pragnę spędzić z tobą resztę życia, 
spełniając twoje zachcianki?
      Okręciła się i podeszła do łóżka. Spojrzała na Brandona, wciąż pogrążonego we śnie.
      - Ty tchórzu! Pozbawiłeś mnie jedynego posagu, jaki miałam, mojej niewinności. 
Pragnęłam ofiarować ją temu, którego pokocham! Ale nie zamierzam ci się poddać. Żyję i od 
dycham, i mam jeszcze trochę dumy!
      Z wściekłym warknięciem przeszła przez pokój i znowu usiadła na krześle, owijając 
nogi kocem. Kiedy spojrzała na Brandona, mimo woli się uśmiechnęła. Ach, ależ to 
wspaniały mężczyzna!
      Było po dziesiątej, kiedy obudziła się z drzemki na krześle. Brandon wciąż spał 
smacznie, spojrzała na niego z pogardą i wykrzywiła się. Ubrała się, a George przyniósł jej 
herbatę i bułeczkę. Po śniadaniu posprzątała pokój i wróciła do robótki, czekając, aż Brandon 
się obudzi. Południe już dawno minęło, kiedy usłyszała pierwsze mruknięcie dochodzące od 
strony łóżka. Spokojnie szyła dalej, obserwując, jak powoli siada na łóżku. Ujął obolałą 
głowę w dłonie, jakby była zbyt ciężka, by utrzymały ją ramiona, i jęknął.
      - Podaj mi szlafrok - warknął.
      Odłożyła robótkę i spełniła jego polecenie. Z trudem podszedł do drzwi i otworzył je.
      - Każ przygotować kąpiel, zanim wrócę - warknął. - I niech będzie gorąca, bo 
przegryzę ci kark.
      Nie współczuła ani trochę mężowi, ale uznała, że lepiej być posłuszną. Przypilnowała, 
by przygotowano balię i gorącą wodę. Brandon wrócił bledszy, ale poruszał się z większą 
łatwością. Wziął głęboki oddech i zanurzył się w ciepłej wodzie. Przez dłuższy czas siedział z 
zamkniętymi oczami. Otworzył je dopiero wtedy, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
      - Do diabła, przestań walić! - zawołał, a potem skrzywił się i już ciszej powiedział: - 
Wejdź, jeśli musisz.
      George wszedł na paluszkach, niosąc tacę, na której stał kieliszek ze sporą porcją 
brandy. Zerknął pospiesznie na Heather i uznał, że całkiem dobrze znosi burzę. Podał napój 
kapitanowi i ukłoniwszy się, szybko wyszedł.
      Brandon wypił połowę zawartości kieliszka jednym haustem i położył głowę na 
brzegu balii. Czuł, że brandy zaczyna działać. Heather przygotowała jego ubrania i ręcznik, a 
potem podeszła do balii, by pomóc mu się wykąpać. Przez chwilę stała, trzymając w ręku 
gąbkę i mydło. Brandon sprawiał wrażenie zadowolonego. Zbyt zadowolonego. Poczuła 
wzbierającą w niej złość; z rozmachem wrzuciła gąbkę i mydło do balii. Drgnął lekko, kiedy 
woda chlapnęła mu na twarz, otworzył jedno oko i spojrzał na nią. Woda spłynęła mu po 
twarzy na brodę, ale nie poruszył się, by ją zetrzeć. Heather straciła resztki odwagi, kiedy 
otworzył drugie. Szybko odsunęła się na bezpieczną odległość, ale gdy usiadł, gotów do 
kąpieli, sięgnęła po mydło. Wtedy stracił cierpliwość.
      - Zabieraj się stąd do diabła, przeklęta dziewczyno! - wrzasnął. - Zejdź mi z oczu. Sam 
mogę się umyć. Nie lubię, jak kotka drapie mi plecy!
      Heather ze strachem rzuciła mydło i pośpiesznie ruszyła ku drzwiom. Kiedy je 
otworzyła, zapytał kpiąco:
      - A ty gdzie się wybierasz tak ubrana?
      Sięgnęła ręką do pleców. Zapomniała, że znów nie udało jej się zapiąć sukni. Uniosła 
dumnie głowę.
      - Idę poprosić Geogre'a, by mi pomógł - odparła spokojnie.
      Zamknęła drzwi, zanim zdążył coś powiedzieć, ale słysząc dochodzące zza drzwi 
przekleństwa i krzyki, bez trudu odgadła, że nie był z niej zadowolony.
      Na szczęście korytarzem akurat przechodziła pokojowa. Właśnie ją Heather poprosiła 
o pomoc.
      W gospodzie w ten sobotni poranek było cicho, a w jadalni prawie pusto. Heather 
poprosiła o herbatę, usiadła w tym samym co zwykle krześle i rozmawiała cicho z żoną 
właściciela gospody. Nie musiała długo czekać na Brando-na. Wszedł z ponurą miną i zajął 
bez słowa swoje miejsce. Dopiero kiedy gospodyni podała im posiłek i odeszła do swoich 
zajęć, burknął:
      - Jeśli nie chcesz, pani, bym cię przerzucił przez kolano i zadarł ci spódnicę, by złoić 
nagie pośladki, lepiej uważaj, co robisz.
      Zwróciła na niego niewinne niebieskie oczy. Nie miała pojęcia, co mogło go tak 
rozzłościć.
      - Z jakiej to przyczyny, mój drogi, chcesz bić żonę, która nosi twoje dziecko?
      Na szczęce Brandona drgnęły mięśnie.
      - Heather - warknął. - Nie baw się ze mną w ciuciubabkę, bo przekonasz się, że nie 
jestem w nastroju do żartów.
      Heather przełknęła ślinę i zaczęła patrzeć w talerz. Była znów zupełnie posłuszna.
      Dopiero kiedy kładli się spać, zauważył wiszącą w szafie podartą koszulę nocną. 
Dotknął jej lekko i zmarszczył brwi, a potem spojrzał na Heather, która właśnie kładła się do 
łóżka. Zdmuchnął świecę. Długo leżał z ręką pod głową, wpatrując się w sufit. Czując, że 
Heather się porusza, spojrzał w jej stronę. Leżała na boku obrócona do niego plecami i 
odsunięta najdalej, jak tylko możliwe. Zarzuciła koc na ramiona jakby dla ochrony przed nim. 
Odwrócił się plecami z cichym przekleństwem na ustach. Uznał, że wczoraj nic się między 
nimi nie wydarzyło, bo Heather była zbyt z siebie zadowolona, a we własnym ciele nie czuł 
ulgi.
      Następnego ranka Brandon ściągnął żonę z łóżka przed świtem, nie pozostawiając jej 
czasu na protesty.
      - Pośpiesz się. Nie mam chwili do stracenia. Wprowadzamy dziś Fleetwood do portu. 
Muszę iść tam jak najszybciej.
      Kiedy się ubrali, pociągnął Heather za sobą na dół i zjadł pośpiesznie śniadanie, 
podczas gdy ona piła herbatę, z trudem tłumiąc ziewanie. Po śniadaniu odprowadził ją do 
pokoju i wydał jakieś polecenia George'owi. Potem zniknął, by wrócić dopiero nad ranem. 
Jak poprzednio rozebrał się w ciemności i wszedł do łóżka, starając się nie budzić Heather. 
Kolejne dni były takie same; poza kilkoma chwilami rano Heather nie rozmawiała z 
Brandonem. Siedziała w pokoju, starając się podczas jego nieobecności jakoś wypełnić sobie 
czas. Posiłki jadła w pokoju lub, jeśli nie było w gospodzie marynarzy, w jadalni na dole pod 
strażą George'a. Czwartego wieczoru Brandon wrócił wcześnie. Heather nie spodziewała się 
go o tej porze. Była właśnie w kąpieli, kiedy otworzyły się drzwi. Drgnęła przestraszona.
      Brandon zawahał się chwilę, a ona usiadła z rękoma skrzyżowanymi wstydliwie na 
piersiach. Jej niebieskie oczy były wielkie ze zdziwienia, a skóra lśniła w jasnym świetle 
świec. Włosy miała spięte z tyłu, tylko kilka luźnych loków spadało jej na ramiona. Na ten 
widok Brandonowi dech zaparło w piersiach.
      Obok balii stał stołeczek, a na nim butla olejku do kąpieli i duża kostka pachnącego 
mydła. Brandon uśmiechnął się czule, podszedł do balii i kładąc jedną dłoń na jej brzegu, 
pochylił się, jakby chciał pocałować Heather.
      - Dobry wieczór, moja miła - mruknął słodko. 
      Zmieszana jego zachowaniem Heather powoli zanurzała się w wodzie aż po ramiona. 
Próbowała odpowiedzieć uśmiechem, ale usta miała jak zdrętwiałe. Z rozmachem wrzucił do 
balii mydło, tak że rozpryskująca się woda zalała twarz Heather. Na moment zabrakło jej 
powietrza, a kiedy otworzyła oczy, podsunął jej ręcznik.
      -	Wytrzyj twarz, moja słodka - polecił. - Jest mokra. Wyszarpnęła mu ręcznik i 
przycisnęła do oczu.
      -	Och ty... ty... - wykrztusiła.
      Zaśmiał się cicho i odszedł, a kiedy znów na niego spojrzała, siedział na krześle, 
obserwując ją z zadowoleniem.
      - Naciesz się kąpielą, kochana - powiedział z uśmiechem, a potem pochylił się do 
przodu, jakby chciał wstać. - Chcesz, żebym umył ci plecy?
      Zagryzła zęby ze złości i zaczęła wstawać, ale on skinął, by wróciła do wody.
      - Odpręż się i naciesz się kąpielą - powtórzył tym razem bardziej poważnie. - To może 
być ostatnia.
      Z goryczą pomyślała, że oto wynalazł nowy sposób, by ją przywołać do porządku.
      - Brandon... błagam cię. Mam tak mało przyjemności, a tę lubię szczególnie. - 
Spojrzała na niego błagalnie. - Proszę o wyrozumiałość. Nie odbieraj mi kąpieli. Och, proszę, 
tak to lubię.
      Przygryzła drżącą wargę i spuściła wzrok. Brandon spoważniał, wstał i podszedł do 
balii. Pochylił się, opierając dłonie na jej brzegach. Heather siedziała wystraszona jak dziecko 
spodziewające się kary. On zaś przemówił niespodziewanie łagodnie.
      - Jesteś niesprawiedliwa, jeśli myślisz, że mógłbym na złość odmówić ci takiej 
przyjemności. Chciałem tylko powiedzieć, że zamieszkamy na statku. Za trzy dni 
wypływamy.
      Podniosła głowę, by spojrzeć mu w oczy, a na jej piersi padło delikatne światło świec.
      - Och, Brandon, przepraszam - mruknęła pokornie. - To złość spowodowała, że tak źle 
cię oceniałam.
      Zamilkła, widząc, że nie patrzy jej już w oczy. Wzrok Brandona przesunął się niżej. 
Usta mu pobielały, a na szczękach znów pojawił się tik. Poczerwieniała i mamrocząc 
niewyraźnie słowa przeprosin, starała się zakryć piersi. Brandon odwrócił się szybko i 
podszedł do okna.
      -Jeśli niedługo wyjdziesz z kąpieli, madam - rzucił przez ramię - może uda nam się 
zjeść kolację w cywilizowanych warunkach. Lepiej się pośpiesz, bo wysłałem George'a po 
jedzenie.
      Heather wydawało się, że zasnęła zaledwie przed paroma minutami, gdy poczuła, że 
Brandon ją budzi. Na zewnątrz było jeszcze ciemno, ale on, już ubrany, ściągnął ją z łóżka. 
Włożyła suknię, a kiedy się czesała, pozapinał jej haftki. Otulił Heather peleryną i stał przy 
drzwiach, kiedy mokrą ściereczką ścierała z twarzy resztki snu. Szybko zeszli na posiłek, a po 
chwili już ruszyli do portu.
      Marynarze uwijali się jak w ukropie, przygotowując statek do załadunku, ale 
zatrzymali się na chwilę, by popatrzeć na kapitana i jego żonę, gdy wchodzili na pokład. 
Śledzili ich wzrokiem aż do drzwi.
      W kajucie kapitana Heather zdjęła pelerynę, położyła się na koi i znów zasnęła. Nie 
obudziła się nawet wtedy, kiedy Brandon przykrywał ją kocem. Po zjedzeniu skromnego 
drugiego śniadania, które przyniósł jej w południe, wyszła na pokład i stojąc na nadbudówce, 
obserwowała pracujących marynarzy i port. Po nabrzeżu krążyli handlarze oferując świeże 
owoce i warzywa marynarzom, pragnącym odmiany w swojej diecie złożonej z solonej 
wieprzowiny i sucharów. Bogaci kupcy, odziani w piękne stroje, ocierali się o żebraków i 
złodziei, którzy próbowali uszczuplić zawartość ich sakiewek Marynarze spacerowali z 
ladacznicami, a powozy z wyprostowanymi na kozłach woźnicami czekały na wynajęcie. 
Trwał załadunek i wyładunek towarów, przekleństwa marynarzy mieszały się z krzykami 
dostawców i głosami targujących się kupców. Dwaj ludzie z Fleetwood pilnowali, by nikt nie 
zajął placyku, gdzie do trapu podjeżdżały wozy z towarami. Heather nigdy wcześniej nie 
widziała miejsca tak tętniącego życiem i wstrzymawszy oddech, wychylała się zza poręczy, 
by lepiej widzieć, co dzieje się na dole. Raz po raz słyszała, jak Brandon głosem nie 
znoszącym sprzeciwu wydaje rozkazy to na dziobie, to na rufie, doglądając załadunku. Od 
czasu do czasu pojawiał się na nabrzeżu, gdzie rozmawiał z kupcami.
      Było późne popołudnie, kiedy zobaczyła, jak George podjeżdża otwartym powozem z 
jej kufrem, torbą podróżną Brandona i, ku jej zdziwieniu, balią do kąpieli. To była balia z 
gospody.
      Zaskoczona, patrzyła, jak wyjmuje to wszystko z powozu i wnosi na statek. Heather 
zrozumiała, że Brandon odkupił tę balię specjalnie dla niej. Spojrzała z wdzięcznością na 
męża, a gdy i on podniósł wzrok, ich oczy spotkały się. Heather poczuła się nagle szczęśliwa; 
żaden, nawet piękniejszy i cenniejszy podarunek, nie ucieszyłby jej tak bardzo, jak ta stara 
mosiężna balia. Uśmiechnęła się do męża tak ciepło, że przez moment jakby znalazł się w 
mocy zaklęcia.
      Był już wieczór, kiedy madame Fontaineau i jej dwie pomocnice przyniosły stroje 
Heather.
      -	Czy w przyszłym roku madame przypłynie tu razem z panem? - spytała krawcowa.
      -	Nie - odparł Brandon.
      Kobieta uśmiechnęła się i poprawiła włosy.
      - Kiedy pan powróci, wstąpi pan oczywiście do mojego sklepu, by kupić nowe stroje, 
nieprawdaż, monsieur? Z niecierpliwością będę oczekiwała kolejnego zamówienia. - Potem z 
uwodzicielskim uśmiechem dodała wieloznacznie: -Mój talent będzie do pańskiej dyspozycji, 
monsieur.
      Heather nie zwróciła uwagi na te słowa, ale Brandon bez trudu odgadł ich sens. 
Podniósł wzrok na madame Fontaineau, zatrzymał na chwilę oczy na jej wielkich piersiach i 
szerokich biodrach, a potem oznajmił:
      - Źle mnie pani zrozumiała, madame. Chciałem powiedzieć, że już nie wrócę do 
Anglii. To moja ostatnia wyprawa.
      Zaskoczona Francuzka cofnęła się o krok. Kiedy chwilę później Brandon podał jej 
sakiewkę z zapłatą, nawet nie przeliczyła pieniędzy. Odwróciła się i wyszła bez słowa.
      Wieczorem podczas kolacji Heather i Brandon prawie nie rozmawiali. Potem Heather 
położyła się na koi, on zaś długo jeszcze siedział przy biurku nad księgami i rachunkami. 
Było już po północy, kiedy zdmuchnął świece, rozebrał się w ciemności i położył obok żony. 
Heather posunęła się, by zrobić mu miejsce, ale nie było go wiele. Brandon odwrócił się na 
bok tyłem do niej, a ona zrobiła to samo. Każde z nich z innego powodu próbowało nie 
myśleć o tym, co wydarzyło się tego wieczoru, kiedy zajmowali tę koję wspólnie.
      Następne dwa dni minęły szybko. Zakończono załadunek, uzupełniono zapasy i 
pożegnano się ze wszystkimi. Długie łodzie odholowały Fleetwood z portu do miejsca, gdzie 
można było rozwinąć żagle. Wieczór był spokojny, a morze prawie gładkie. Statek czekał na 
pierwszy powiew wiatru. Słońce do połowy ukryło się już za dachami londyńskich domów, 
kiedy żagle załopotały głośno, przerywając ciszę. Wszystkie oczy natychmiast powędrowały 
w górę. Słońce już zaszło i chłodna bryza uderzyła w twarz Heather, stojącej obok Brandona 
na nadbudówce. Kiedy wiatr się nasilił i wydął żagle, Brandon zawołał:
      - Podnieść kotwicę. Do roboty, chłopaki, płyniemy do domu!
      Łańcuch kotwicy zaczął stukać o dziobówkę, a w głosie Brandona zabrzmiały wesołe 
nuty.
      - Poluzować halsliny na lewej burcie! Wybrać na prawej burcie!
      Kotwica wynurzyła się z pluskiem z wód Tamizy, statek drgnął i ruszył. Heather 
obserwowała ginące w ciemności światła miasta, a w gardle ją ściskało.
      Było wcześnie rano, kiedy Brandon wrócił do kajuty i zasnął. Przy śniadaniu 
powiedział żonie, czego oczekuje od niej podczas podróży.
      - Pamiętaj, Heather, że do późnych godzin porannych pokład należy do marynarzy. 
Jeśli wyjdziesz zbyt wcześnie, możesz się oblać pąsem. Radzę jak najdłużej pozostawać w 
kabinie.
      Mruknęła posłusznie, wpatrując się w talerz, a policzki jej się zaróżowiły.
      - Nigdy nie schodź pod pokład - mówił dalej. - Tam są koje marynarzy, a ty jesteś zbyt 
kuszącym kąskiem, zwłaszcza że będzie to długa podróż. Nie chciałbym karać któregoś z 
moich ludzi tylko dlatego, że się zapomniał. Dlatego będziesz trzymała się od nich z daleka i 
schodziła im z drogi.
      Spojrzał na nią znad kubka kawy, kiedy z zaczerwienioną twarzą podnosiła swój 
kubek z herbatą, wpatrując się w gorący płyn. Jej szczupłe palce były kurczowo zaciśnięte, a 
złota obrączka błyszczała w porannym świetle. Zmarszczył czoło i odwrócił wzrok.
      Późnym popołudniem, około czwartej, Heather usłyszała krzyk na dziobie:
      - Wychodzimy na otwarte wody! Prawo na burtę! 
      Dzień był szary jak zimą, niskie chmury gromadziły się na niebie. Wiał silny 
północno-wschodni wiatr, kiedy Heather wyszła na nadbudówkę. Brandon stał za sterem, 
patrząc na przesuwające się brzegi południowej Anglii. Potem przekazał ster pierwszemu 
oficerowi.
      Trwał przez chwilę nieruchomo z rękoma z tyłu, czując pod stopami pokład statku. 
Patrzył na takielunek, maszty i żagle, wydęte przez wiatr. Czerwone słońce wisiało nisko na 
horyzoncie, barwiąc chmury na zachodzie i powierzchnię morza. Ląd, czarnozłoty pasek 
okryty mgłą, był już daleko za nimi. Z bólem w sercu Heather patrzyła na ostatni skrawek 
Anglii, znikający jej z oczu i z jej życia.
6
      Czwartego dnia podróży powiał silny wiatr ze wschodu. Pierwsze dni minęły 
spokojnie, Fleetwood bez wysiłku płynęła przez lekko wzburzone morze. Teraz żagle 
furkotały na wietrze, a dziób mozolnie rozcinał bałwany fal. Choć wyładowany po burty i 
głęboko zanurzony, statek radził sobie jednak nieźle i wciąż był sterowny.
      Brandon spojrzał na niskie chmury na horyzoncie, ustawił sekstant i rozwinął mapy. 
Wiatr był tego ranka bardzo zimny i zapowiadał paskudną pogodę. Brandon mimo wszystko 
był zadowolony, bo płynęli w dobrym tempie, jakieś czterdzieści mil morskich dziennie. 
Zszedł do kabiny, odłożył mapy i sekstant i nalał sobie kawy do kubka z dzbanka stojącego na 
niewielkiej kuchence. Pil gorący napój i patrzył na Heather, która leżała w koi, jeszcze śpiąc. 
Jej ręka, częściowo zakryta rękawem koszuli nocnej, spoczywała na poduszce. Pomyślał o 
tym, jak leży przy nim w nocy, ciepła i miękka, i zastanawiał się, czy by się broniła, gdyby 
teraz próbował ją wziąć. Poruszyła się lekko, jakby czuła, że na nią patrzy, i zmusił się, by 
myśleć o czymś innym. Przeciągnęła się leniwie pod kocami i otworzyła oczy. Zobaczyła go i 
uśmiechnęła się nieśmiało na powitanie.
      W tej chwili do drzwi cichutko zapukał George, który przyniósł tacę z porannym 
posiłkiem. Z kieszeni wyjął pomarańczę dla Heather, a ona podziękowała z uśmiechem. 
Widząc to, Brandon uznał, że najwyraźniej służący pozostaje pod działaniem niewinnej magii 
jego żony.
      -	Dziś podczas kolacji będziemy mieli gości, George - powiedział nagle, odwracając 
się. Wiedział, że Heather musi być zaskoczona, ale nawet nie spojrzał na nią. - Zaprosiłem 
pana Boniface i pierwszego oficera, by z nami zjedli. Przygotuj wszystko, proszę.
      -	Tak jest, kapitanie - odparł służący i zerknął szybko na Heather. Odwróciła się i 
wydawała się być zajęta ogrzewaniem rąk przy kuchence. Ale nie było wątpliwości, że 
nowina ją przygnębiła i George potrząsnął głową, myśląc z niesmakiem o prostackich 
manierach kapitana. Nie powinien uparcie zachowywać się jak kawaler, skoro jest już 
żonatym mężczyzną.
      Wieczór był zimny. Heather stała wyprostowana w swej nowej sukni, grzejąc plecy 
przy niewielkim piecyku. Wybierając suknię myślała o tym, żeby była ciepła. Tę suknię 
uszyto z aksamitu koloru burgunda, miała długie rękawy i mały dekolt, a stanik przybrany 
bogato czarnymi cekinami. Heather upięła włosy w modny kok. Brandon uznał, że jak na 
żonę kapitana jest bardzo ponętna. Uśmiechnął się z rozbawieniem, kiedy przysunęła się do 
piecyka i uniosła suknię, by ciepło dostało się pod nią.
      - Jako że cały czas obejmujesz piec, madam, nie sądzę, by ci się spodobała 
nadchodząca pogoda.
      Patrzył na szczupłe nogi żony i pomyślał o przenikliwych wiatrach, które będą szarpać 
jej spódnicę. Przezroczyste halki nie ochronią Heather przed zimnem. Jak dobrze, że 
zdecydował się coś na to poradzić, pomyślał.
      - Będzie jeszcze zimniej, Brandon? - zapytała trochę speszona.
      Zasiniał się cicho.
      - W samej rzeczy. Ruszamy na północ, ku Nowej Fundlandii, by nadrobić czas, który 
straciliśmy w Anglii. Przy takim tempie nie spodziewam się dotrzeć do domu przed nowym 
rokiem, choć mam nadzieję, że uda nam się wcześniej.
      Pierwszy oficer i płatnik dobrze się bawili tego wieczoru, uradowani obecnością 
kobiety na statku. Nawet jeśli znali okoliczności, które sprawiły, że się na nim znalazła, nie 
dawali tego po sobie poznać. Wchodząc do kajuty, obdarowali ją maleńką repliką Fleetwood i 
podziękowali pięknie za zaproszenie. Brandon był zaskoczony. Jak mogli przypuszczać, że to 
Heather ich zaprosiła? pomyślał i uśmiechnął się kpiąco, kiedy przyjmowała podarunek, 
mówiąc, że bardzo go sobie ceni.
      Kolacja upływała bardzo przyjemnie. Goście zabawiali Heather wesołymi ploteczkami 
z angielskiego dworu. Zaaranżowali nawet żartobliwą walkę o serwetkę, którą upuściła. 
Chichotała z radością, choć wyczuwała niezadowolenie Brandona i jego zazdrość. Widać to 
było zresztą w jego twarzy. A przecież mówił, że Heather jest kulą u jego nogi. Z jakiego 
więc powodu był zazdrosny? Jaki właściwie jest ten człowiek, którego poślubiła? Z 
pewnością nie był skąpy: świadczyły o tym kufer pełen eleganckich strojów i suto zastawiony 
stół. Stało tu najlepsze wino, leżały najdroższe cygara. Jakie będzie jej dalsze życie? Czy 
stanie się kiedyś normalne, czy już zawsze będzie to gra, w której ona ciągle przegrywa?
      Po posiłku sprzątnięto ze stołu. Panowie zapalili cygara, przepraszając za to Heather, i 
zaczęli rozmawiać o swoich sprawach. Pan Boniface zapytał, czy nie byłoby bezpieczniej 
popłynąć na południe. Brandon w zamyśleniu przez chwilę sączył wino, a potem odparł:
      - Tydzień przed nami wyruszyły do Charlestonu dwa statki z pełnymi ładowniami. 
Oba popłynęły południową trasą. Jeśli dotrą do portu wcześniej niż my, nasz ładunek będzie 
wart połowę tego, co możemy dostać, jeśli zjawimy się tam przed nimi. Mam nadzieję, że 
nam się poszczęści. To moja ostatnia podróż i zamierzam na niej dobrze zarobić.
      - Rozsądnie, kapitanie - uśmiechnął się pierwszy oficer Tory MacTavish, człowiek 
wysoko ceniący pieniądze.
      Jamie Boniface z aprobatą skinął głową.
      - Razem z Jeffem zainwestowaliśmy duże pieniądze w ten ładunek - ciągnął Brandon. 
- Chciałbym podwoić tę sumę, a jeśli zdążymy na czas, tak się stanie.
      Pan MacTavish podkręcił brązowe wąsy.
      -	Tak jest, kapitanie. Warto zaryzykować. Mój udział też będzie pokaźniejszy, jeśli 
zdążymy.
      -	Mój także - przyznał Boniface, uśmiechając się.
      -	Skoro pan znalazł sobie żonę, kapitanie, to i Jeffie też się chyba ustatkuje? - zapytał 
MacTavish z błyskiem w oku.
      Brandon szybko spojrzał na Heather, zaśmiał się i potrząsnął głową.
      -	O ile wiem, mój brat woli wieść życie kawalerskie, mimo że Hatti ciągle suszy mu o 
to głowę.
      -	Kiedy zobaczy, jak panu się poszczęściło, kapitanie -odparł MacTavish, patrząc z 
uśmiechem na Heather -z pewnością zmieni zdanie.
      Czerwieniąc się, Heather odwzajemniła uśmiech. Kiedy poczuła na sobie spojrzenie 
Brandona, ręce zaczęły jej się trząść i podniosła ku niemu oczy. Ich wzrok spotkał się nad 
stołem.
      Goście wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Postanowili nie przeciągać wizyty. 
Jednak kiedy drzwi się za nimi zamknęły, Brandon powrócił do biurka i swoich ksiąg, a 
Heather usiadła przy piecu i zajęła się robótką. Mały żelazny piecyk nie ogrzewał jej całej i 
często zmieniała pozycję. Wierciła się tak, że w końcu zwróciło to uwagę Brandona. Oderwał 
się od pracy, przez chwilę przyglądał się żonie, a potem wstał i podszedł do niej. Heather 
zaniepokoiła się nie na żarty. Odłożyła robótkę i spojrzała na męża.
      - Czy coś się stało, Brandon? - zapytała, nie mogąc już znieść jego uważnego 
spojrzenia.
      Odwrócił się na pięcie, jakby jej nie słyszał, i podszedł do kufra. Uniósł wieko i szukał 
tak długo, aż trafił na mały różowy pakunek.
      - Może na początku wydadzą ci się niewygodne, ale z czasem je docenisz.
      Odwinęła ostrożnie papier i ze zdumieniem wpatrywała się w to, co zobaczyła. 
Brandon uśmiechnął się i rozłożył przed nią ową dziwną część garderoby, by ją obejrzała.
      Wstrząśnięta, zapytała:
      - Panie, wątpisz w mą cnotę? Zamierzasz mnie w to ubrać?
      Brandon wybuchnął śmiechem.
      - Są jak męskie bryczesy, ale można je nosić pod suknią, by było ciepło - powiedział. - 
Nie wyobrażasz sobie, z ja kim trudem je dla ciebie zdobyłem - ciągnął wesoło. - Krawcy 
sądzili, że oszalałem, skoro zamawiam coś takiego i chcę w to ubrać kobietę. Musiałem sporo 
zapłacić, by je uszyli.
      - Mam je nosić pod suknią? - zapytała wreszcie. Skinął, rozbawiony jej zdziwieniem,
      - Chyba że wolisz, madam, by zimny wiatr wpadał ci pod nią. Zapewniam cię, że 
zleciłem ich uszycie z dobrej woli. Chcę tylko, by było ci ciepło.
      W końcu na ustach Heather pojawił się nieśmiały uśmiech.
      - Dziękuję - mruknęła w końcu.
      Mijały kolejne dni, robiło się coraz chłodniej. Heather nie wątpiła już w przydatność 
pantalonów, które podarował jej Brandon. Była mu bardzo wdzięczna. Pierwszego dnia 
śmiała się z siebie do rozpuku, uznała, że jeszcze nigdy nie miała na sobie czegoś równie 
dziwnego. Pantalony sięgały jej do kostek, w pasie były ściągnięte tasiemkami. Uznała, że 
wygląda w nich idiotycznie. Kiedy Brandon zszedł na obiad, ze śmiechem uniosła spódnicę, 
by mu się pokazać. Tylko w łóżku nie nosiła tej bielizny. Gorące ciało Brandona przyciągało 
ją jak magnes we śnie i często, budząc się w nocy, stwierdzała, że leży przytulona do jego 
pleców.
      Nadszedł kolejny wieczór. Jeszcze nie spali, choć położyli się wcześniej z powodu 
zimna panującego w kajucie. Wygodna koja, którą dzielili, była rajem, gdyż mały piecyk nie 
wystarczał już do ogrzania pomieszczenia. Heather opowiadała Brandonowi o swym życiu. 
Przypuszczała, że Brandon wiedział o niej sporo od lorda Hamptona, słuchał jednak z 
zainteresowaniem, a nawet od czasu do czasu zadawał pytania.
      - Ale jak dostałaś się do Londynu tej nocy, kiedy się spotkaliśmy? - zagadnął, kiedy 
skończyła swą opowieść.
      Heather przełknęła ślinę i odwróciła wzrok.
      -	Przyjechałam z bratem ciotki - wykrztusiła. - Miał mi zapewnić posadę w szkole dla 
dziewcząt, ale zgubiłam się, kiedy zabrał mnie na rynek tej nocy po przyjeździe do Londynu.
      -	Co to za człowiek, że twój wuj pozwolił ci z nim jechać? - zapytał Brandon wprost.
      Nerwowo poruszyła ramionami.
      -	Bogaty.
      -	Heather, czy twój wuj jest głupcem, że pozwolił mu cię zabrać? Jaką pracę miałby ci 
znaleźć ów człowiek? Nie wiesz, że mógł cię sprzedawać mężczyznom albo sam wziąć? To 
może i dobrze, że się zgubiłaś.
      Heather, słuchając jego słów, zastanawiała się, jak przyjąłby prawdę o tym, co się 
wtedy wydarzyło u Williama Courta. Była już daleko od Anglii, a więc i od więzienia. Ale 
czy przyjąłby spokojnie wiadomość, że jego żona jest morderczynią?
      Nie, nie może mu powiedzieć prawdy. Czy można zaufać takiemu człowiekowi?
      - Dotarliśmy do portu właśnie tego dnia rano - mruknął cicho, okręcając sobie jej lok 
wokół palca. - Byłem niespokojny i poleciłem George'owi, by znalazł mi kobietę. Jego wybór 
mnie zaskoczył... Łatwa dziewczyna okazała się bardzo płodną dziewicą z wpływowymi 
przyjaciółmi.
      Heather zaczerwieniła się mocno i odwróciła od niego twarz, a oczy Brandona 
powędrowały w kierunku jej karku, gdzie jasna skóra świeciła blado przy czarnych włosach. 
Miejsce było niezwykle kuszące, wprost zapraszało, by przyłożyć do niego usta. Czasem 
trudno mu było myśleć spokojnie. Ten słodki skrawek ciała, który chciał całować i pieścić, 
należał wszak do niego.
      - Teraz będę musiał to jakoś wyjaśnić mojemu bratu - powiedział łagodnie.
      Odwróciła się do niego, zaskoczona wiadomością.
      - Nie wiedziałam, że będę miała szwagra - rzekła. 
      Brandon uniósł brew i patrzył na nią przez chwilę bez wyrazu.
      - Zdaję sobie z tego sprawę, madam. Musisz się jeszcze wiele o mnie dowiedzieć. Nie 
opowiadam na prawo i lewo historii mego życia, jak to ty masz w zwyczaju.
      Heather poczuła się niezmiernie dotknięta. Zabrała włosy z jego ręki, odwróciła się i 
odsunęła tak daleko, jak tylko mogła. Przeklinała Brandona w duchu i płakała rozżalona, a on 
się z niej śmiał.
      Brandon budził się powoli, jakby z wolna wydobywał się z dna morza. Przepełniało 
go ciepło leżącej obok Heather. Czuł na plecach jej piersi, nogi podciągnęła pod jego 
pośladki. Nagie uda dotykały jego ciała. Nie mógł opanować podniecenia, zwłaszcza że 
wyobraził sobie, jakby to było, gdyby ją zdobył nie siłą, lecz delikatnymi pieszczotami. 
Niemal widział jej pociemniałe z pożądania zamglone oczy i całujące go usta.
      Rozsądek przegrał walkę z namiętnością i Brandon odwrócił się ku żonie. Kiedy 
jednak wyciągnął ku niej ręce, nagłe dostrzegł, że jej brzuch lekko drży. Przyłożył dłoń i 
poczuł to wyraźniej. Dziecko poruszało się gwałtownie, jakby sprzeciwiając się jego 
zamiarom. Rozgorączkowanie ustąpiło, powrócił rozsądek.
      Brandon wstał po cichutku z koi i włożył szlafrok. Potem nalał sobie brandy i zaczął 
chodzić po kajucie, całkiem już rozbudzony i mocno poruszony. Myślał z lękiem, że 
przyjdzie moment, kiedy już nie będzie się w stanie opanować.
      Zatrzymał się przed koją i długo patrzył na Heather zatopioną w głębokim śnie. Była 
delikatna i łagodna, mimo że tyle złego spotkało ją od ciotki. Czyżby właśnie te cierpienia 
zahartowały ją tak, jak ogień i woda hartują żelazo? Czy właśnie one sprawiły, że jednak 
zachowała tę naiwną łagodność, z którą się chyba urodziła?
      Przyszła mu na myśl Luiza, dojrzała kobieta, która czekała na jego powrót. Była 
zupełnie inna niż ta szczupła dziewczyna leżąca na koi, i to nie tylko pod względem 
fizycznym. Miała wszystko, co mogli jej dać rodzice, i nigdy nie doświadczyła okrucieństwa 
ani przemocy. Była silna, niełatwo było ją urazić. Nie stroniła od mężczyzn i czerpała 
prawdziwą radość z figli w łożu, podczas gdy Heather ucieszyła się niezmiernie, że nie będzie 
musiała spełniać małżeńskich obowiązków. Nagle ze zdziwieniem uświadomił sobie, że choć 
tyle razy był w łóżku z Luizą, ona nie zaszła w ciążę.
      Stał teraz nad Heather, a cała jego pewność siebie zniknęła. Jak to się stało, że ta 
dziewczyna z każdym dniem coraz silniej przyciąga jego myśli, choć tego nie chce?
      Heather przekręciła się na koi i zadrżała, nie czując już przy sobie jego ciepła. 
Brandon uśmiechnął się zrezygnowany i zdjął szlafrok. Starając się nie obudzić żony, wsunął 
się pod koce i znowu ją objął. Postanowił, że przynajmniej przez chwilę będzie o niej myślał 
nie jako o obiekcie swej namiętności i zemsty, ale jak o małej dziewczynce, która potrzebuje 
opieki.
      Nie było go już w kajucie, kiedy Heather obudziła się rano. Przykrył ją jeszcze jednym 
kocem i kiedy to zauważyła, uśmiechnęła się z radością, myśląc, że czasem potrafi być 
naprawdę dobry. Na obiad zszedł cichy i zamyślony, a kiedy jedli, nie padło między nimi ani 
jedno słowo. Twarz mu poczerwieniała od chłodnego wiatru, a ubrany był jak zwykły 
marynarz. Miał na sobie gruby sweter z wywiniętym kołnierzem, ciemne bryczesy i 
wyglansowane do połysku wysokie buty. Wchodząc, zdjął wełnianą czapkę i ciężki wełniany 
płaszcz. Patrząc na Brandona, Heather nagle zrozumiała, że to nie stroje czynią go tak 
przystojnym. Wyglądał wspaniale we wszystkim, co miał na sobie, właściwie ten prosty ubiór 
podkreślał tylko jego męskość.
      Późnym popołudniem Heather opuściła kajutę otulona ciężką peleryną. Weszła na 
nadbudówkę. Szukała Brandona, ale nigdzie go nie było. Zbliżyła się do sternika, dobrze 
zbudowanego młodzieńca z brodą. Zawstydzony chłopak spuścił oczy na kompas i udawał, że 
go tu nie ma. Musiała prawie krzyczeć, by ją usłyszał na wietrze.
      - Myślałam, że kapitan ma wachtę.
      Sternik podniósł wzrok i pokazał coś wysoko, a Heather uniosła oczy ku górze. 
Brandon wspinał się na główny maszt, by sprawdzić liny. Westchnęła i cofnęła się ze 
strachem, od samego widoku zakręciło się jej w głowie. Maszt wydawał się zbyt wysoki i 
zbyt cienki, by utrzymać Brandona. Serce podeszło Heather do gardła i stała tak, zdrętwiała 
ze strachu. Nie mogła oderwać od męża oczu. Wiatr dmuchnął w żagle, załopotały głośno. 
Statek przechylił się lekko, a Brandon chwycił się rei, by nie spaść. Przycisnęła dłoń do ust, 
połykając krzyk, i wbiła zęby w palce.
      Brandon spojrzał w dół. Kiedy zobaczył Heather obok sternika, natychmiast przerwał 
pracę. Zjechał w dół po maszcie do najniższej rei, a potem, schwyciwszy się lin, skoczył na 
główny pokład i ruszył ku nadbudówce.
      -	Uważaj na wiatr, człowieku - warknął do sternika.
      -	Tak jest, kapitanie - mruknął marynarz zawstydzony. 
      -	Brandon włożył z powrotem płaszcz, a Heather udało się wreszcie złapać oddech.
      - Och, Brandon, co tam robiłeś tak wysoko? - zapytała, z trudem opanowując płacz.
      Zdziwiony tonem głosu żony, Brandon spojrzał na nią i dopiero teraz zauważył, jaka 
jest przestraszona. Roześmiał się cicho, a potem powiedział:
      - Uspokój się, madam, to nie było niebezpieczne. Spraw dzałem tylko olinowanie.
      Zmarszczyła czoło zdziwiona.
      -	Sprawdzałeś olinowanie?
      -	Tak jest - odparł. Podnosząc głowę, zerknął w kierunku horyzontu. - Za jakieś trzy 
dni znajdziemy się w samym środku sztormu i wolałbym, żeby nie zaskoczyły nas pękające 
liny.
      -	Czy nikt inny nie może tego zrobić?
      -	To zmartwienie kapitana, moja słodka, więc i kapitana robota.
      Heather nie była zbyt zadowolona z odpowiedzi, ale nie mogła go prosić, by więcej 
tego nie robił.
      - Będziesz uważał, prawda, Brandon?
      Oczy mu się zaświeciły, kiedy na nią spojrzał.
      - Taki mam zamiar, madam. Zbyt jesteś piękna, bym chciał cię uczynić wdową.
      Następnego dnia słońce wzeszło krwawo, co nieodmiennie zapowiadało nadchodzący 
sztorm. Wiał silny i zmienny wiatr, a ludzie raz po raz wspinali się po rejach, by zmienić 
naprężenie żagli, poluzować jedne, a wybrać inne. Morze było wzburzone i nieodgadnione, ą 
ciężko wyładowany statek to zanurzał się, to wynurzał na falach. Niskie chmury piętrzyły się 
i goniły po niebie, a jedyne światło na pokładzie pochodziło z latarni wiszącej nad sterem.
      Heather odważyła się wyjść na główny pokład, ale było tak ciemno, że prawie nie 
widziała swej wyciągniętej dłoni. Potknęła się o olinowanie głównego masztu i przytrzymała 
się go. Kiedy spojrzała na nadbudówkę, gdzie w świetle latarni stali pierwszy oficer i sternik, 
odniosła wrażenie, że kiedy Fleetwood unosi się na fali, ci dwaj mężczyźni fruwają w 
powietrzu, nie dotykając pokładu. Konwulsyjnie przełknęła ślinę i pośpieszyła z powrotem do 
kabiny, zdecydowana nie wychodzić z niej, póki nie ustanie sztorm.
      Wiatr ucichł przed świtem. Powoli wstawało słońce, głęboka czerń ustąpiła szarości. 
Żagle łopotały luźno na łagodnym wietrze, a morze kołysało się lekko, ukazując niemal 
gładką powierzchnię. Nie było widać horyzontu; wisiały nad nim gęste chmury. Od czasu do 
czasu niska mgła przesłaniała żagle. Statek prawie nie posuwał się do przodu, bujał się tylko 
lekko na niskiej fali. Noc odchodziła bezszelestnie, na paluszkach, a na Fleetwood zrobiło się 
cicho, bo ludzie odpoczywali, przygotowując się do dalszej walki ze sztormem.
      Nocą wiatr się nasilił. Kiedy na pokład weszła poranna wachta, fala była już wysoka, a 
statek ostro pruł spienione bałwany.
      Dla Heather Fleetwood stała się całym światem, małą wyspą wydaną na działanie 
żywiołów, zagubioną pośród otaczającego ją chaosu.
      W końcu zwinięto niemal wszystkie żagle, pozostawiono tylko marsel. Sztorm nasilił 
się tak, że nikt już nie ważył się wspinać po rejach.
      Dzień mijał powoli. Wiatr szarpał okrutnie wszystko, co spotkał na drodze, statek 
jęczał i trzeszczał, podskakując na wzburzonych masach wody między morzem a niebem.
      Heather nie wiedziała już, czy dzień się skończył, czy tylko zagarnęła go ciemność. 
Wszystkie ubrania były wilgotne. Prawie nie widywała Brandona z wyjątkiem chwil, kiedy 
wpadał na godzinę, przemoczony do suchej nitki i drżący z zimna. Niewiele spał, zjadał 
posiłek i wypijał kawę w pośpiechu. Kiedy wchodził do kajuty, pomagała mu zdjąć 
przemoczone ubranie i rozgrzewała go kocami, które trzymała dla niego przy piecu.
      Tak minęło kilka dni. Nadszedł ranek, kiedy to Heather wychodząc na pokład omal się 
nie przewróciła. Wiatr przywiał śnieg i deszcz, które zmieszane utworzyły śliską breję. 
Wróciła do kajuty, kiedy przyszedł Brandon. Policzki miał blade i zimne, a na brwiach osiadł 
mu szron. Musiał się rozgrzać. Usiadł przy piecu, owinął się kocem i pił z parującego kubka 
kawę zaprawioną rumem.
      Heather rozkładała przed piecykiem ubranie do suszenia, kiedy wystraszyło ją 
stuknięcie. Zobaczyła, że Brandon zasnął, a kubek wypadł mu z rąk i turla się w tę i z 
powrotem po podłodze. Przykryła śpiącego jeszcze jednym kocem, a kiedy wszedł 
MacTavish, który chciał porozmawiać z kapitanem, uciszyła go i wysłała precz. Siadła z 
robótką w ręku, strzegąc snu męża. Dopiero po kilku godzinach podniósł się i popatrzył 
nieprzytomnie po kabinie, by w końcu się obudzić. Wrócił do swoich obowiązków na 
pokładzie, a Heather była zadowolona, że wreszcie trochę odpoczął.
      Nastała już ciemność, kiedy George przyszedł jej powiedzieć, że sztorm powoli 
zaczyna ustępować i najgorsze już za nimi. Brandon wrócił późno po północy, aby zażyć 
trochę tak mu potrzebnego snu. Przebudzona Heather chciała wstać, by pomóc mu się 
rozebrać, ale ponuro powiedział, że ma zostać tam, gdzie jest. Chwilę później wsunął się pod 
koce, a ona przytuliła się do niego, by go rozgrzać. Przyjął to z wdzięcznością.
      O świcie obudził się i ubrał, kiedy Heather jeszcze spała i poszedł na pokład. Tego 
popołudnia wcześniej wrócił do kabiny. Usiadł przed kominkiem, radując się jego ciepłem.
      W pewnej chwili rozległo się pukanie do drzwi i wszedł George, niosąc dzbanek 
świeżej kawy i kubki. Nalał kapitanowi kawy i odwrócił się do Heather, mówiąc:
      - Za chwilę przygotuję pani herbatę.
      Brandon skrzywił się, uznając, że służący niepotrzebnie tak dogadza jego żonie. 
Heather od razu wyczuła jego niezadowolenie i pośpiesznie rzuciła:
      - Tym razem napiję się kawy, George.
      Służący nalał jej kawy do kubka, patrząc ze zdziwieniem. Wiedział, że nie lubi tego 
napoju.
      Czując na sobie wzrok obu mężczyzn, zamieszała wsypany do kawy cukier i odważnie 
upiła łyk, a potem, niewiele myśląc, spojrzała na George'a i uśmiechnęła się bezradnie, 
pytając:
      - Mogę prosić o śmietankę?
      Brandon zakrztusił się tak, że wypluł łyk kawy z powrotem do kubka. Wstał z krzesła, 
śmiejąc się głośno.
      - Co takiego? Myślisz, że hodujemy stado krów na środ ku północnego Atlantyku? - 
spytał drwiąco.
      Popatrzyła na męża, zaskoczona jego nieuprzejmym zachowaniem, i pochyliła głowę 
nad kubkiem, by ukryć napływające do oczu łzy. Nie miał prawa mówić do niej tym tonem, 
zwłaszcza przy służącym.
      Brandon usiadł i opróżnił kubek kilkoma długimi łykami. George zmieszany patrzył to 
na jedno, to na drugie. Pragnął pocieszyć panią, ale zabrakło mu śmiałości. Uznał, że najlepiej 
będzie się wycofać. Brandon wstał, z hukiem postawił kubek na stole i poszedł w ślady 
George'a, mrucząc pod nosem coś niepochlebnego o kobietach.
      Kiedy Heather usłyszała zamykające się drzwi, pociągnęła nosem, a potem wzięła 
robótkę i zaczęła z pasją szyć, jakby mszcząc się na materiale.
      - Traktuje mnie jak dziecko - syczała przez zaciśnięte zę by. - Ten głupi niezdara 
spodziewa się, że wiem wszystko o statkach i morzu! Wrzeszczy i tupie na mnie przy innych. 
Czy ja muszę znosić takie upokorzenia? 
      Odrzuciła na bok robótkę i wstała, przez łzy prawie nic nie widząc. Starała się 
uspokoić, wiedziała, że Brandon nie powinien oglądać jej w takim nastroju. Musiała też 
myśleć o dziecku, nieważne, ile sama będzie musiała wycierpieć.
      Nie było jej łatwo grać rolę posłusznej żony, podczas gdy Brandon nawet nie starał się 
panować nad sobą. Kiedy wrócił do kajuty późnym popołudniem, wciąż jeszcze wrzała na 
wspomnienie jego słów. Zdjął przemoczony deszczem płaszcz i wyciągnął się na krześle przy 
piecyku, by się ogrzać. Heather robiła brzydkie miny za jego plecami, kiedy jednak patrzył na 
nią, zachowywała spokój. Mówiła tylko wtedy, kiedy o coś pytał.
      Podczas kolacji nie odezwała się ani razu, nic też nie jadła, a George, widząc to, po raz 
pierwszy w ciągu długiej służby u kapitana zwątpił w rozsądek swego chlebodawcy. 
Posprzątano ze stołu, a Heather znów usiadła przy piecu i zaczęła wypruwać ścieg, który 
wcześniej wyszedł jej tak koślawo. Brandon przyglądał się, jak szczupłymi palcami 
gwałtownie wyciąga nitki z materiału. Zastanawiał się, skąd wziął się u Heather ten napad 
złego humoru.
      Chwilę później wstała i podeszła do kufra, a wtedy on usiadł przy piecyku. Czytał 
książkę. Odwracając się od męża, Heather zdjęła suknię i halkę. Brandon podniósł wzrok 
znad kartek książki i przyglądał jej się uważnie. Gdy stanęła bokiem w nocnej koszuli i 
szlafroku, po raz pierwszy zwrócił uwagę na to, że jej ciąża zaczyna być widoczna. Nim 
wrócą do domu, nikt nie będzie miał wątpliwości co do stanu Heather. Krewni i znajomi 
zrozumieją, że nie marnował czasu na zdobywanie jej. Mógł sobie prawie wyobrazić ich 
zdziwione twarze, kiedy ją przedstawi. Znajomi i przyjaciele nie ośmielą się o nic zapytać, by 
go nie urazić. Ale rodzina i narzeczona zapytają. Co im powie? Że spłodził dziecko w 
dwadzieścia godzin po przybyciu do portu?
      Wstał i podszedł do Heather. Odłożyła szczotkę do włosów i odwróciła się do niego. 
Uśmiechnął się i położył dłoń na jej brzuchu.
      - Zaokrąglasz się, pani - zażartował. - W Charlestonie do myślą się, że nie traciłem 
czasu na zaloty. Zwłaszcza trud no będzie mi wytłumaczyć się narzeczonej.
      Heather, oburzona tymi słowami, odepchnęła jego dłoń.
      - Och, ty! - krzyknęła. - Jak możesz mówić coś podob nego! Gdybyś miał odrobinę 
serca, nie musiałbyś nic wyja śniać! Jestem twoją żoną i matką twojego dziecka, a ty trak 
tujesz mnie jak... jak...
      Na moment zamilkła, ale za chwilę znów odwróciła się do niego, a oczy jej płonęły.
      - Nic mnie nie obchodzi, co jej o mnie powiesz. Pewnie skłamiesz, że cię zmusiłam do 
ślubu, bo już byłam w ciąży. Siebie odmalujesz jako niewiniątko, które wykorzystała sprytna 
kobieta, i nie będziesz dbał o dziecko! Nie zapomnij powiedzieć, że znalazłeś mnie na ulicy i 
dałeś mi swoje na zwisko, bo cię szantażowano. Na pewno zabrzmi to prze konująco! 
Wzruszy się tak, że nim skończysz, także ją bę dziesz mógł pozbawić dziewictwa!
      Wrzasnął coś i podszedł do Heather, ale ona błyskawicznie zasłoniła się krzesłem.
      - Nie waż się podnieść na mnie ręki! - krzyczała. - Jeśli mnie uderzysz, przysięgam, że 
rzucę się do morza!
      Brandon szybkim ruchem odsunął krzesło, a Heather cofnęła się, przestraszona. Kiedy 
dotknęła plecami ściany, zrozumiała, że już nie ma dokąd uciekać.
      -	Proszę - jęknęła, kiedy schwycił ją za ramię. - Proszę, nie rób mi krzywdy, Brandon. 
Pomyśl o dziecku.
      -	Nie mam zamiaru cię skrzywdzić - warknął - ale trzymaj język na wodzy. Ostrzegam 
cię, żono. Znajdę sposób, by cię ukarać.
      Heather przełknęła ślinę. Oczy miała przerażone, a usta jej drżały. Brandon puścił ją, 
przeklinając, i podszedł do koi. 
      - Kładźmy się spać, madam. Potrzebuję odpoczynku i tej nocy mam zamiar się 
wyspać.
      Heather jakby obudziła się na te słowa, a strach zastąpiła złość. Jak on śmie! Każe jej 
położyć się obok siebie po tym wszystkim, co jej dziś powiedział? Niedoczekanie!
      Choć miała łzy w oczach, brodę uniosła wysoko, podeszła do koi, zabrała swoją 
poduszkę i koc. Położyła je na ławce pod oknem, a Brandon, unosząc brew, obserwował ją 
przez ramię.
      -	Czy tam masz zamiar spać, madam? - zapytał z niedowierzaniem.
      -	Tak - mruknęła, zdejmując szlafrok. Położyła się i przykryła kocem.
      - Nie jest to dla ciebie odpowiednie miejsce na sen - oświadczył. - Sztorm się jeszcze 
nie skończył. Wieje chłod ny, wilgotny wiatr. Zmarzniesz!
      - Jakoś sobie poradzę - odparła.
      Brandon przeklął pod nosem i zdjął szlafrok, rzucając go na krzesło. Odwrócił się i 
usiadł na brzegu koi, patrząc na żonę. Kręciła się i wierciła, próbując się ułożyć, gdy nagły 
przechył statku o mało nie zrzucił jej na podłogę. Brandon uśmiechnął się w duchu, a ona 
poprawiła się tak, by nie spaść, i choć poczuła się bezpieczniej, nie było jej wygodnie.
      Brandon w końcu położył się sam. Spojrzał na puste miejsce, gdzie Heather spała od 
początku podróży, i nagle zrozumiał, że będzie mu jej brakowało. Jeszcze wczoraj przytulała 
się do niego, by go ogrzać.
      -	Madam, na tym statku nie jest zbyt ciepło, proponuję więc, byśmy ogrzewali się 
nawzajem, i to pod jednym kocem - rzekł, patrząc na żonę.
      -	Jestem przecież taka głupia! Zdaje mi się, że krowy pasą się na środku oceanu - 
rzuciła z wyniosłą miną - więc mój ograniczony umysł nie pozwala mi wstać spod okna i spać 
z tobą w koi.
      - W takim razie, moja gorąca pani - zagrzmiał Brandon - mam nadzieję, że dobrze ci 
się będzie spało z oceanem za plecami na tej dębowej ławce. Nie będę cię błagał, byś przyszła 
do mnie. Powiadom mnie zatem, kiedy ci się znudzi ta zabawa, a trochę się posunę. Długo 
tam nie wytrzymasz.
      Heather syczała ze złości. Zamarznie, a nie wróci do łóżka, by znów z niej kpił.
      Koc Heather stopniowo nasiąkał wilgocią wciskającą się przez okno. Zaczęła 
marznąć, więc przykryła się staranniej w poszukiwaniu ciepła. Zaciskała zęby, by nie 
dzwoniły, zesztywniała, ale starała się nie trząść. Tęskniła za ciepłą koją, lecz duma nie 
pozwoliła jej wrócić na posłanie. Koszula nocna nie chroniła przed chłodem. Wilgotna tak jak 
koc, przykleiła się do ciała. Przed świtem Heather zasnęła tylko dlatego, że była śmiertelnie 
zmęczona.
      Obudziło ją trzaśnięcie drzwi kajuty. Koja była pusta, Brandon wyszedł. Usiadła z 
trudem, bo statkiem huśtało mocniej niż zwykle. Nie czuła wokół siebie chłodu, tylko suche 
ciepło. Chciała podnieść wilgotny koc, ale leżała na nim, a poza tym drżały jej ręce. Zmieniła 
metodę: spuściła nogi na podłogę i próbowała wstać, a wtedy koc przywarł do niej, jakby był 
żywy. Uklękła i nagłe znalazła się na podłodze. Dysząc ciężko, leżała, próbowała zebrać siły. 
Czuła chłód, zaczęła się trząść. Z trudem uniosła głowę, popatrzyła na piecyk i pomyślała, 
jaki jest ciepły. Obok niego stało krzesło. Gdyby tylko mogła wstać... Czołgała się po 
rozhuśtanej podłodze. Krzesło zdawało się pływać we mgle i znikać jej z oczu. Śmiertelnie 
zmęczona, walczyła dalej, wlokąc za sobą mokry koc. Dotarła do krzesła i uniosła się, 
sięgając głową siedzenia. Położyła na nim głowę, dysząc ciężko. Pokój wokół Heather 
zawirował i nagle znalazła się w długim, mrocznym tunelu. Leciała w dół, aż pokój stał się 
tylko kropką światła i zniknął nagle w ciemności.
      Brandon wracał z nadbudówki w lepszym humorze. Mieli szczęście, sztorm przesunął 
statek na południe, co pozwoliło im zyskać kilka dni. Kiedy jednak przypomniał sobie 
wydarzenia zeszłej nocy, irytacja wróciła. Uśmiechnął się zjadliwie. Nie pozwoli tej upartej 
turkawce krzyczeć na siebie. Musi się jeszcze sporo nauczyć, jeśli ma zamiar zostać żoną 
Birminghama.
      Ponaglił George'a, by ten przyniósł posiłek, i podszedł do drzwi kajuty, zdecydowany 
pokazać Heather, gdzie jest jej miejsce i jakie ma obowiązki. Z pociemniałą twarzą otworzył 
z hukiem drzwi i stanął jak wryty. Kiedy zobaczył Heather siedzącą na podłodze, z głową 
opartą na siedzisku krzesła, cały gniew odpłynął.
      Otworzyła oczy, usłyszawszy swoje imię, a on ruszył w jej stronę. Podniosła głowę i 
próbowała coś powiedzieć, ale silne dreszcze nie pozwalały jej składnie mówić. Brandon 
zdjął z Heather ciężki koc i podniósł ją, a jej głowa opadła mu bezwładnie na ramię. Słyszała, 
jak krzyczy do George'a, a potem poczuła, że kładzie ją na koi i przykrywa kocami. Gdy 
służący przybiegł, Brandon wyrzucił z siebie kilka poleceń, które zmącony gorączką umysł 
Heather odebrał jak niezrozumiałe mruczenie. Znów pochylił się nad nią, tym razem 
zdejmował koce. Wciąż się trzęsąc, jęczała i bezsilnie walczyła, by się z powrotem przykryć. 
Była przekonana, że chce ją ukarać. Zawsze ją karał.
      - Pozwól, Heather - powiedział zachrypniętym głosem. - Masz mokrą koszulę. Bez 
niej będzie ci cieplej.
      Palce dziewczyny rozluźniły się i zwolniła uścisk. Brandon zdjął jej koszulę i znowu 
przykrył ją kocami.
      Heather czuła na swym czole dłoń, której chłód sprawiał jej przyjemność. Powoli 
otworzyła oczy, by spojrzeć na Brandona, ale to nie jego przed sobą ujrzała. Widziała swego 
ojca.
      - Heather Brianna - ponaglał ją - wypij do końca bulion jak grzeczna dziewczynka, bo 
papa się pogniewa. 
      -	Ale ja nie lubię, papa.
      -	Jak chcesz wyrosnąć na piękną, młodą damę, jeśli nie będziesz jadła, Heather 
Brianna? Jesteś za szczupła jak na sześcioletnią dziewczynkę.
      Zjawa zniknęła i znów się pojawiła.
      - Musisz już iść, papa? Uśmiechnął się do niej.
      - Jesteś bezpieczna ze służbą. Dziś są twoje dziesiąte urodziny. Czy dziesięcioletnia 
panienka powinna się bać zostać sama?
      Patrzyła, jak znika, wargi jej zadrżały, a oczy napełniły się łzami.
      - Ale ja się boję, papa. Ja się boję. Wróć, papa.
      -	Twój ojciec nie żyje, dziecko. Zmarł przy stole do gry. Nie pamiętasz?
      -	Nie zabieraj portretu mojej matki. To wszystko, co mi po niej zostało.
      -	Muszę go sprzedać, żeby spłacić długi twego ojca. Portret ojca też. Wszystko trzeba 
sprzedać.
      -	Przyjechaliśmy po ciebie, Heather. Będziesz mieszkać ze mną i ciotką.
      -	Więc to ty jesteś tą dziewczyną. Chyba nie będziesz dobra do roboty, taka chuda. 
Moje suknie będą dla ciebie w sam raz. Nie zniosę w domu żadnego bękarta i dlatego nie 
spuszczę cię z oczu. Jesteś wiedźmą, Heather Simmons.
      -	Nie, nie jestem wiedźmą!
      - To mój brat, William. Przyjechał zabrać cię do Londynu. -Jaka z ciebie piękna 
dziewczyna, moja droga. Poznaj mojego pomocnika, Thomasa Hinta. On nie kusi kobiet 
urodą.
      -	Trzymaj się ode mnie z daleka. Nie dotykaj mnie!
      -	Mam zamiar cię posiąść, moja droga, więc nie ma powodu, byś ze mną walczyła.
      -	On upadł na nóż. To był wypadek. Próbował mnie zgwałcić. Ktoś mnie goni. On nie 
wie, że zabiłam człowieka. Myśli, że jestem dziewczyną z ulicy. 
      -	Myślisz, że ci pozwolę tak po prostu ode mnie uciec?
      -	To Jankes mnie posiadł. To jego dziecko noszę. Nikt inny mnie nie dotknął. On chce 
ze mnie zrobić swoją utrzymankę. Ja urodzę jego dziecko, a on w swoim kraju ożeni się z 
inną. Jest taki pewny siebie. Niech to będzie dziewczynka. Nie chciałam krzyczeć, 
przestraszyłeś mnie. Proszę, nie rób mi krzywdy. Zostawił kapelusz, George. Jak szybko 
wróci?
      -	Kapitan to dobry człowiek.
      -	Och, Brandon, co ty tam robiłeś? Traktuje mnie jak dziecko. Gładzi mnie po 
brzuchu, a myśli o narzeczonej.
      Upał stał się nie do wytrzymania. Wierciła się, by uciec. Coś chłodnego i mokrego 
prześlizgnęło się po jej ciele, powoli, jeszcze raz i jeszcze, bez pośpiechu. Silne, ale delikatne 
dłonie odwróciły ją. Teraz poczuła chłód na plecach.
      - Połknij - usłyszała głos. - Połknij.
      Znów ujrzała ojca, podnoszącego do jej ust filiżankę. Zawsze słuchała jego poleceń.
      Pojawiła się ciotka Fanny. Krzyczała i trzymała w ramionach swego martwego brata. 
Z jego ciała wystawał nóż. Heather próbowała jej wyjaśnić, że to był wypadek, że to nie ona 
go zabiła, że po prostu upadł na nóż. Do ciotki podszedł Thomas Hint i potrząsnął głową, 
wskazując Heather palcem. Zobaczyła wielki topór, okrytą kapturem głowę i nagi tors. Kat 
przycisnął jej głowę do pnia i odgarnął włosy z szyi. Chłodne pieszczoty powróciły; to ojciec 
zaczesywał jej włosy w górę.
      -	Połknij. Połknij.
      -	Lepiej jej już, kapitanie?
      Wstrząsały nią dreszcze. Było jej zimno. Okryto ją czymś ciepłym i znów przygniotły 
ją ciężkie koce.
      - Papa? Nie opuszczaj mnie, papa. Henry, nie mogę za ciebie wyjść, proszę, nie pytaj 
o powód. Tyle tu krwi, a to taka mała rana.
      William Court śmiał się i patrzył na nią, obok stał pan Hint. Obaj zaczęli iść w jej 
stronę. Wyciągali w jej kierunku dłonie, próbując ją złapać, a ona wyszarpnęła się i uciekła 
wprost w ramiona Jankesa.
      -	Uratuj mnie, proszę! Nie pozwól im mnie zabrać! Jestem twoją żoną!
      -	Nie jesteś moją żoną.
      Wierciła się, niemal dusiła z gorąca. Patrzyła, jak pochylony nad nią Brandon dotyka 
jej ciała chłodną, mokrą szmatką.
      -	Nie pozwól, by zmarło moje dziecko, Brandon! Jego silne dłonie przesunęły się po 
jej brzuchu.
      -	Żyje, kochana.
      Tuż za nim śmiała się ciotka Fanny.
      - Słyszysz to, panienko? Twój bękart wciąż żyje! 
      Twarze Williama Courta, Thomasa Hinta, ciotki Fanny i wuja Johna pochylały się nad 
nią. Wszyscy śmieli się głośno i otwierali szeroko usta, by wrzeszczeć:
      -	Morderczyni! Morderczyni! Morderczyni! Zasłoniła uszy dłońmi.
      -	Nie jestem morderczynią! Nie jestem morderczynią!
      -	Połknij to. Musisz.
      -	Nie zostawiaj mnie, papa - prosiła.
      Pola były zielone od wiosennej trawy i śmiała się, uciekając przed kimś, kto chciał ją 
złapać. Ten ktoś chwycił ją i odwrócił do siebie mocnymi rękoma. Uradowana, z miłością 
zarzuciła mu ręce na szyję. Przytulił do niej twarz, pochylając się, by ją pocałować. Z jej ust 
wydobył się krzyk, kiedy zrozumiała, że to Thomas Hint. Próbowała oderwać od siebie dłonie 
obejmujące ją w pasie i zobaczyła na odległym wzgórzu postać oddalającego się mężczyzny.
      - Nie zostawiaj mnie! Nie zostawiaj mnie tu z nim! Nie zostawiaj mnie!
      Pochłonęła ją ciemność, spokojna, cicha ciemność. Ulatywała, szybowała, huśtała się, 
a wokół gromadziła się mgła, która stopniowo ją ogarniała. 
      Heather otworzyła oczy i zobaczyła nad sobą drewniane wnętrze koi. Panował spokój i 
cisza, dało się słyszeć tylko lekkie trzeszczenie kadłuba statku. Przez chwilę leżała bez ruchu, 
próbując przypomnieć sobie, co się stało. Chciała dotrzeć do koi, ale chyba upadła. Poruszyła 
się lekko i zamrugała. Była obolała i bardzo słaba. Odwróciła głowę i zobaczyła Brando-na. 
Spał na hamaku rozwieszonym między dwoma słupami.
      Hamak, tutaj? W kajucie? Brandon był taki zmęczony... Wokół jego oczu pojawiły się 
ciemne kręgi, a włosy miał brudne i potargane. Dziwne, zwykle bardzo o nie dbał.
      Zmarszczyła czoło, kiedy rozejrzała się dookoła. Jaki tu bałagan! Ubrania 
porozwieszano na krzesłach, buty leżały bezładnie na podłodze. Miska z wodą stała przy koi, 
a nad piecykiem wisiały szmaty. Zastanawiała się, skąd się wziął w kajucie taki nieporządek i 
dlaczego George nie sprzątał.
      Z bolesnym wysiłkiem uniosła się na łokciu, a oczy Brandona natychmiast się 
otworzyły. Zszedł z hamaka i pośpieszył w kierunku koi, ale zwolnił, kiedy Heather spojrzała 
na niego przytomnie. Uśmiechnął się szeroko i zbliżył się, by usiąść na brzegu koi. Wyciągnął 
dłoń i dotknął jej czoła.
      - Już nie masz gorączki - powiedział z ulgą.
      - Co się stało? - zapytała. - Jestem taka zmęczona i wszystko mnie boli. Przewróciłam 
się?
      Odgarnął jej włosy z twarzy.
      -	Byłaś chora, moja słodka, przez kilka dni. To już szósty dzień.
      -	Szósty dzień! - krzyknęła. Wszystko było takie niejasne. Minęło sześć dni, a 
wydawało się, jakby tylko kilka godzin.
      Nagle oczy rozszerzyły jej się ze strachu i dotknęła koca na brzuchu.
      - Dziecko! Straciłam dziecko, prawda? - krzyczała. Łzy strachu napłynęły jej do oczu, 
a panika zawładnęła duszą. - Och, Brandon, powiedz mi prawdę. Och, Brandon!
      Uśmiechnął się delikatnie i położył dłoń na jej dłoniach.
      - Nie - mruknął. - Dziecko jest wciąż z nami. Często się rusza.
      Dusiły ją łzy i gdyby się w porę nie powstrzymała, uściskałaby Brandona za to, co 
powiedział. Otarła mokre policzki i uśmiechnęła się do niego. Odprężona, położyła się. Czuła 
ogromne zmęczenie.
      Uśmiechnął się.
      - Nigdy bym ci nie wybaczył, madam, gdybyś straciła sy na po tym wszystkim, co z 
tobą przeszedłem.
      Wpatrywała się w jego twarz, nie wierząc własnym uszom.
      -	Masz wobec niego jakieś plany? - zapytała. - Będziesz się nim szczycił... moim 
dzieckiem?
      -	Naszym dzieckiem, moja droga - poprawił ją łagodnie. - Sądziłaś, że wyprę się 
własnego syna? Wstydź się, jeśli tak myślałaś. Powiedziałem ci już, że lubię dzieci... a na 
pewno będę uwielbiał moje własne.
      Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi, niepewnymi oczami, a potem po raz 
pierwszy wyraziła głośno myśl, która prześladowała ją od dawna.
      - Brandon, jestem pierwsza... - zaczęła z wahaniem. - Czy to twoje pierwsze... to 
znaczy, czy jakaś kobieta urodziła ci już dziecko?
      Odsunął się i podniósł brew, zdziwiony wpatrując się w nią tak, że poczerwieniała. 
Szybko spuściła wzrok i wymamrotała przeprosiny.
      - Przepraszam, Brandon, Nie chciałam się wtrącać. Nie wiem właściwie, dlaczego 
zapytałam. Proszę, wybacz mi.
      Podniósł jej brodę i popatrzył prosto w oczy.
      - Mam trzydzieści pięć lat i nie mogę powiedzieć, że jeszcze nigdy nie spałem z 
kobietą, nieprawdaż? Ale mój własny rozsądek zapewnia mnie, że jeszcze żadna kobieta nie 
urodziła mi dziecka. Czy to cię zadowala, moja droga?
      Uśmiechnęła się radośnie. Z jakiegoś dziwnego powodu bardzo ją to cieszyło.
      - Tak - odparła szczęśliwa.
      Czuła się znacznie lepiej. Chciała usiąść, a on szybko podsunął ręce pod jej plecy, by 
służyć pomocą.
      - Jesteś głodna? - zapytał cicho, wciąż ją podtrzymując. Koc opadł i siedziała naga do 
pasa, a włosy spływały jej swobodnie na ramiona i piersi. Nie śpieszył się, by ją puścić. - 
Powinnaś postarać się coś zjeść. Straciłaś kilka kilogramów.
      Podniosła na niego wzrok.
      - Ty też - szepnęła.
      Roześmiał się i pomógł jej położyć się z powrotem na poduszki, a ona zakryła piersi 
kocem.
      - Każę George'owi przygotować nam obiad. Ucieszy się, że już ci lepiej. Bardzo się do 
ciebie przywiązał i chyba na wet posiwiał trochę przez twoją chorobę. Nie muszę chyba 
wspominać, kochanie, że nie będziesz już spała pod oknem.
      Odetchnęła z ulgą.
      -	Jeszcze nigdy nie było mi w nocy tak niewygodnie -przyznała.
      -	Jesteś niezwykle uparta, madam - uśmiechnął się. - Ale następnym razem nie 
będziesz miała okazji tego zademonstrować. - Znów był bardzo poważny. - Od tej pory sam 
będę decydował, co ci wolno, i odpowiednio zareaguję.
      Uśmiechnęła się niepewnie, wiedząc, że nie żartuje. Przypomniała sobie o czymś, 
kiedy wstał i ruszył ku drzwiom. Zatrzymała go w połowie drogi.
      - Brandon?
      Odwrócił się i czekał, co powie. Zawstydzona skubała palcami koc, bojąc się podjąć 
temat. Obawiała się jego reakcji, wiedziała jednak, że musi zapytać.
      - Brandon... ja... - Zebrała całą odwagę i spojrzała mu pro sto w oczy. - Powiesz 
swojej rodzinie, że zmuszono cię do poślubienia mnie?
      Patrzył na nią przez chwilę, a potem bez słowa, nie skinąwszy nawet, odwrócił się na 
pięcie i wyszedł. Zawstydzona Heather odwróciła twarz do ściany. Nie odpowiedział jej, więc 
odpowiedź była oczywista. Zastanawiała się, czy uda jej się znieść wstyd, którym się okryje.
      Kiedy Brandon wrócił, była już spokojna. Przyrzekła sobie nigdy już nie wracać do 
tego tematu. Wyjął jedną z jej koszul nocnych z kufra i przyniósł do koi.
      - Heather, pozwól, że pomogę ci to włożyć.
      Pozwoliła, by naciągnął jej koszulę przez głowę. Widziała z bliska jego zmęczoną 
twarz, miała ochotę wyciągnąć dłoń, dotknąć jego czoła i policzków i wygładzić zmarszczki 
wyżłobione zmęczeniem.
      - George o ciebie nie dbał - mruknęła cicho. - Muszę o tym z nim pomówić.
      Odsunął głowę od jej rąk, zawstydzony swym wyglądem, i odszedł. Odwrócił się do 
Heather plecami, ale kiedy poruszyła się w koi, spojrzał na nią. Zobaczył, jak się skrzywiła.
      - Och - jęknęła. - Od tego leżenia bolą mnie już plecy. - Podniosła wzrok na Brandona 
i spytała: - Czy mogę wstać?
      Zdjął z koi koc i rozłożył go na krześle przy piecyku. Potem wsunął Heather kapcie na 
nogi i przeniósł ją na krzesło. Nie protestowała, zarzuciła mu nawet ręce na szyję. Okrywał ją 
właśnie kocem, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Zaraz potem wszedł George z tacą pełną 
jedzenia.
      - Och, pani, wszyscyśmy się o panią bali - powiedział z łagodną przyganą w głosie. - 
Jużeśmy myśleli, że niedługo będzie po pani, a biedny kapitan nie odstępował pani na wet na 
chwilę. Siedział tu dzień i noc. Nikomu nie pozwolił pani dotknąć.
      Brandon spojrzał gniewnie na służącego.
      - George, masz niewyparzoną gębę - warknął. Mężczyzna odpowiedział uśmiechem.
      - Tak jest, kapitanie - odparł niespecjalnie speszony i za jął się nakładaniem jedzenia.
      Heather nie miała apetytu i nie kusiła jej nawet stojąca przed nią zupa. Zmusiła się 
jednak, by spróbować, a potem zjeść jeszcze łyżkę. Odrobina zupy pobudziła jej apetyt i 
zaczęła jeść z coraz większym zapałem. Przerwała, bo zauważyła, że obaj mężczyźni 
przyglądają jej się uważnie, i poczuła się trochę zawstydzona swym łakomstwem. Odłożyła 
łyżkę i aby odwrócić uwagę Brandona i George'a od własnej osoby, popatrzyła surowo na 
służącego.
      - Z tego, co widzę, George - powiedziała, wskazując bałagan panujący w pokoju - nie 
dbałeś o kapitana.
      Brandon prychnął i odwrócił się, a George szurał nogami i zacierał ręce.
      - Och, proszę pani. Był w paskudnym humorze. Nie pozwolił mi nawet wejść do 
środka. - Rozejrzał się dookoła, jakby szukając potwierdzenia tych słów, i powtórzył: - Tyl ko 
on pani doglądał i to on wrócił panią do życia.
      Brandon zmarszczył groźnie brwi, a wtedy George ruszył ku drzwiom, rzucając na 
odchodnym:
      - Dobrze widzieć panią zdrową. Później przyniosę coś bardziej pożywnego.
      Heather znów zaczęła jeść, ale teraz rozjaśniona patrzyła na wyraźnie 
niezadowolonego męża.
      Kiedy tego wieczoru Brandon rozbierał się do snu, zrobiła mu miejsce obok siebie na 
koi i zapraszająco uniosła koce. On jednak odwrócił się.
      - Lepiej, żebym nie spał już w koi - powiedział. Spojrzał na Heather, zauważył, że ze 
zdziwienia zmarszczyła czoło, i odchrząknął. - Jest już cieplej i nie musimy się nawzajem 
ogrzewać. Ja... martwiłem się, że... podczas snu... mogę się kręcić i zrobić krzywdę tobie albo 
dziecku. Beze mnie będziesz miała więcej miejsca. Postanowiłem spać w hamaku.
      Mijały dni i tygodnie. Statek zmienił kurs i płynęli na południe popychani przez silny 
północny wiatr. Pogoda się poprawiła, słońce zarumieniło policzki Heather. Ustąpiły wszelkie 
objawy choroby. Dziewczyna rozkwitła piękniej niż kwiat i kiedy pojawiała się na 
nadbudówce, marynarze patrzyli na nią z podziwem. Żaden jednak nie odważył się 
powiedzieć czy uczynić czegoś niestosownego, wszyscy traktowali ją jak damę.
      Brandonowi na nowym miejscu najwyraźniej spało się dobrze. Jego oczy odzyskały 
blask, cienie pod oczyma zniknęły bez śladu. Skóra pociemniała mu na słońcu i wietrze i 
znów zrobiła się miedzianobrązowa.
      W rejonie Bermudów spotkał ich kolejny sztorm. Kiedy Brandon wszedł na pokład, ze 
zdumieniem zobaczył, że George rozstawia puste beczki, by w czasie burzy napełniły się 
wodą deszczową.
      -	Czy ty zupełnie oszalałeś, człowieku? - krzyknął przez ścianę ulewy. - Co ty 
wyprawiasz?
      -	To dla pani, kapitanie! - zawołał George. - Lubi kąpiel i pewnie się ucieszy. Słodka 
woda przynosi ulgę ciału.
      Brandon spojrzał na służącego, potem na beczki i znów na George'a. Przez kilka 
sekund trzymał go w napięciu, a potem podniósł brew i uśmiech rozjaśnił mu twarz.
      - George, czasem mnie zadziwiasz - rzekł tylko. 
      Służący odetchnął z ulgą i gwiżdżąc pod nosem, zabrał się do mocowania beczek.
      Heather zanurzyła się w wodzie, rozkoszując się cudownym, rozchodzącym się po 
całym ciele ciepłem. Brandon siedział przy biurku i próbował pracować, ale kiedy po raz 
kolejny źle podliczył kolumny cyfr, zaklął pod nosem. Wrzucił pióro do kałamarza, jakby to 
miało rozładować jego napięcie, i zamknął księgę. Wstał od biurka i zaczął chodzić po 
kajucie, spoglądając przez bulaj na rozświetlone księżycem niebo jakby w nadziei, że stamtąd 
nadejdzie pomoc. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Popatrzył więc, jak woda pieści piersi 
żony. Dotknął lekko jej ucha i przesunął grzbietem dłoni po szyi. Podniosła na niego 
rozanielony wzrok, uśmiechnęła się i potarła policzkiem o jego dłoń. Brandon mruknął, 
zacisnął zęby i oddalił się na bezpieczną odległość, a ona, przyzwyczajona już do jego 
zmiennych nastrojów, spokojnie kąpała się dalej.
      - Brandon - poprosiła. - Mógłbyś przynieść z piecyka wiadro wody?
      Odwrócił się zadowolony, że zajmie wreszcie czymś myśli. Dolał wody do balii i stał, 
niezdarnie trzymając wiaderko, a ona delektowała się ciepłem. Zanurzyła ramiona pod wodę, 
a potem uniosła się z zaróżowionymi jak poranek piersiami. Brandon odwrócił się nagle, 
mruknął coś niewyraźnie i oddalił się z miejsca tortur.
      Heather leżała w balii, mrucząc z zadowolenia. Oblewała kolana wodą wyciskaną z 
gąbki, chlapała nią w twarz. Słodka woda zdawała się być tak gładka jak jej skóra.
      Od jakiegoś czasu słyszała jednak kroki Brandona chodzącego po nadbudówce. Za 
każdym razem, kiedy w bulaju ukazywał się jego cień rzucany przez latarnię, zastanawiała 
się, czy nie zniecierpliwił się już i czy nie pragnie jak najszybciej wrócić do Ameryki.
      Zakończyła kąpiel, opróżniono balię. W koszuli nocnej, przykryta tylko kocem, 
usiadła przed piecykiem i zajęła się czesaniem. Okrywający ją koc wkrótce spadł, jednak nie 
podniosła go. Kiedy wrócił jej mąż, uśmiechnęła się ciepło do niego.
      Ujrzawszy ją niemal nagą, stanął w drzwiach niezdecydowany. Przezroczysta koszula 
nocna otaczała jej ciało jak obłoczek mgły, nie zasłaniając nic przed jego wzrokiem. Jej 
okrągłe piersi wystawały ponad linię dekoltu i Brandon, patrząc na różowiejące pod koszulą 
brodawki, czuł, że może się nie opanować. Zaczął chodzić po kajucie jeszcze bardziej 
niespokojny niż zwykle. Kiedy zauważył leżący na kufrze szlafrok, popatrzył na niego przez 
chwilę, a potem pogładził pieszczotliwie czerwony aksamit, wyobrażając sobie, że to ciało 
Heather. Nagle zdał sobie sprawę z tego, co robi, i przeklinając pod nosem narzucił szlafrok 
żonie na ramiona. Podziękowała uśmiechem, ale wcale nie miała zamiaru włożyć rąk do 
rękawów. Czekał chwilę rozdrażniony, a w końcu pochylił się i starannie ją przykrył.
      - Na litość boską, Heather - warknął. - Nie jestem dzieckiem, by nie zwracać uwagi na 
twój dekolt. W końcu jestem mężczyzną.
      Posłusznie wsunęła ręce w rękawy i zawiązała szlafrok ciasno pod szyją, ale 
uśmiechała się sama do siebie.
      Z każdym dniem coraz bardziej zbliżali się do Bermudów. Brandon zrobił się 
niespokojny i często sprawdzał współrzędne. On i MacTavish porównywali wyliczenia i 
starali się ustalić, kiedy dotrą na miejsce. Minął już pierwszy tydzień grudnia i ludzie 
zastanawiali się, czy dopłyną przed Gwiazdką. Dwa statki, które wyruszyły przed nimi, miały 
dotrzeć do portu około Nowego Roku. Jeśli Fleetwood dotrze do Charlestonu przed nimi, 
będzie pierwszym statkiem z Anglii od wielu miesięcy, a ich ładunek przyniesie spory zysk. 
Załoga wiedziała, że Bermudy od celu podróży dzieli zaledwie jakieś dwanaście dni drogi. W 
południe następnego dnia marynarz z bocianiego gniazda zawołał:
      - Ziemia! Zbliżamy się do portu.
      Z pokładu nic jeszcze nie było widać. Brandon spojrzał na swoje notatki i zrobił wpis 
do dziennika, ale nadal utrzymywał stary kurs. Gdy zobaczył wyspy, wydał wreszcie długo 
oczekiwaną komendę, by skierować statek do domu.
      Fleetwood obróciła się na nowy kurs i parła do przodu, a marynarze rzucili się do lin i 
rozpięli wszystkie żagle, by wykorzystać łagodny wiatr.
      Tydzień przed świętami, po ponad półtoramiesięcznej podróży, wpływali do zatoki 
Charleston. Zaczęli sygnalizować przybycie Fleetwood. Heather owinęła się peleryną i 
wyszła, by zobaczyć po raz pierwszy swą nową ojczyznę. Jednak ujrzała tylko niebieskawą 
mgłę na horyzoncie. Musiała zmrużyć oczy, by rozpoznać w niej ląd.
      Kiedy podpłynęli bliżej, stało się jasne, że zboczyli kilka mil na północ od zatoki. 
Wreszcie Brandon naprowadził statek na właściwy kurs i wtedy Heather ujrzała panoramę 
nieznanego lądu. Na podstawie przeczytanych książek i różnych opowieści stworzyła sobie 
obraz niezbyt przyjemnych przybrzeżnych bagien. Teraz stała zaskoczona widokiem 
przezroczystej niebieskiej wody pieniącej się przy burcie statku i jasnych, piaszczystych plaż 
ciągnących się wiele mil. Za nimi był wielki las z drzewami mangrowymi, cyprysami i 
rozłożystymi dębami. Kiedy w końcu dotarli do celu, westchnęła na widok niespodziewanego 
piękna czystego, białego miasta rozciągającego się przed nią jak garść pereł na rozświetlonym 
słońcem brzegu. Zaczęto przygotowywać statek do wejścia do portu.
      Kiedy Fleetwood pokonywała ostatnią milę do domu, Heather zobaczyła zgromadzony 
na nabrzeżu spory tłum. Z lękiem uświadomiła sobie, że jest wśród tych ludzi brat Brandona, 
jego przyjaciele i... narzeczona. Serce podeszło jej do gardła, kiedy pomyślała, że będzie 
musiała stawić czoło im wszystkim. Zbiegła do kajuty, by odświeżyć się i ubrać tak, jak na 
żonę kapitana przystało. Włożyła różową wełnianą suknię i wysoko w talii wiązany płaszczyk 
tego samego koloru, skrojony na wzór munduru husarii i obszyty jedwabną wstążką. Włosy 
upięła i wepchnęła je pod ciepłą futrzaną czapkę. W końcu była gotowa, a ponieważ nie miała 
nic innego do roboty, usiadła na krześle przed zimnym już piecykiem i patrzyła na ciemną 
kabinę. Zacisnęła mocno dłonie w futrzanej mufce, z trudem opanowując wywołane lękiem 
dreszcze. Wreszcie poczuła, jak statek ociera się o nabrzeże. Kiedy Brandon otworzył drzwi i 
wszedł do kabiny, drgnęła przestraszona. On jednak ominął ją wzrokiem i z kamienną twarzą 
podszedł do biurka. Wziął księgi, obwiązał je wstążką, a potem wyciągnął butelkę brandy. 
Zagryzając nerwowo wargę, wstała i podeszła do niego. Stała obok, kiedy nalał sobie i wypił 
porządną porcję alkoholu. Spojrzał na nią, zmarszczył czoło, nalał jeszcze jedną szklaneczkę i 
wypił jednym haustem, po czym postawił butelkę na biurku. Heather także zapragnęła dodać 
sobie odwagi. Sięgnęła po szklankę i wyciągnęła rękę. Z niedowierzaniem uniósł brew, a ona 
patrzyła nań wyczekująco tak długo, że nalał jej odrobinę brandy. Naśladując męża, Heather 
podniosła szklankę do ust i wypiła wszystko naraz. Zakasłała gwałtownie, próbując złapać 
oddech. Czuła, jak ogień przemieszcza się z gardła do żołądka. Wzięła kolejny głęboki 
oddech i znów kaszlnęła. Teraz przynajmniej mogła już oddychać, a ogień zmienił się w falę 
ciepła. Podniosła na Brandona załzawione oczy, a on uśmiechał się, rozbawiony. Skinęła 
dzielnie głową, gotowa już wejść w tłum, który oczekiwał na nabrzeżu.
      Brandon wziął pod pachę księgi i objąwszy żonę, poprowadził ją na pokład i do trapu.
      Kiedy już schodzili w dół, od tłumu odłączyło się dwoje ludzi i pośpieszyło im na 
spotkanie. Mężczyzna był wysoki tak jak Brandon, ale szczuplejszy. Heather nie miała 
wątpliwości, że to jego brat; tak bardzo byli podobni. Kobieta, najpewniej narzeczona, była 
dobrze zbudowaną, urodziwą blondynką o brązowych oczach. Rzuciła się w stronę Brandona 
i pocałowała go czulej, niż wypadało nawet dziewczynie z nim zaręczonej. Przyjął okazaną 
radość raczej chłodno i rzucił spod oka spojrzenie na Heather. Luiza, zaskoczona rezerwą 
Brandona, popatrzyła na niego uważnie, a potem odwróciła się i zimnym jak lód wzrokiem 
zmierzyła Heather.
      Oszacowała rywalkę i znów odwróciła się do Brandona.
      - Kochanie, cóż to przywiozłeś do domu z dalekiej podróży? - zapytała. - Co to za 
biedactwo wziąłeś z ulicy? 
      Jeff z właściwą sobie bystrością od razu właściwie ocenił sytuację i nie zdziwił się, 
kiedy Brandon oświadczył:
      - Nie, Luizo, mylisz się. To moja żona Heather. Luiza wytrzeszczyła oczy, twarz jej 
pobladła. Na moment zaniemówiła
      -	To mój brat Jeffrey - przedstawiał Brandon. - Jeff, to moja żona.
      -	Twoja żona! - wrzasnęła Luiza, odzyskując mowę. -Chcesz mi powiedzieć, że 
ożeniłeś się z tą małą?
      Jeff uśmiechnął się szeroko, ujął dłoń Heather i skłonił się nisko. Potem powiedział:
      - Bardzo mi przyjemnie poznać panią, pani Birmingham. Heather odwzajemniła 
uśmiech, odgadując w szwagrze
      sprzymierzeńca.
      - Z niecierpliwością czekałam, by cię poznać, Jeff. Bran don wiele mi o tobie mówił.
      Jeff spojrzał z powątpiewaniem na brata.
      -	Cóż, znając go, sądzę...
      -	Ty przeklęty łotrze! - wykrztusiła Luiza, patrząc na Brandona. - Zostawiłeś mnie tu 
obsypaną obietnicami, z pierścionkiem na palcu, a sam zabawiałeś się w Londynie! - 
Zacisnęła dłoń, pokazując mu złoty pierścień z wielkim kamieniem. - Zaklinałeś, żebym 
wytrwała w wierności, czekała, aż wrócisz z ostatniej podróży, bo potem uczynisz mnie swoją 
żoną! A teraz przedstawiasz mi jakąś dziewuchę, która zajęła moje miejsce! Niech cię diabli 
porwą! Twój brat się ucieszył. Stoi tu, uśmiecha się i ślini z radości, jakby sam uknuł ten 
parszywy plan!
      Podeszła do Heather i spojrzała na nią z pogardą.
      - Ty podstępna mała gadzino, skąd on cię wyciągnął? - Zbliżyła się jeszcze o krok. - 
Wyglądasz tak młodo, a masz taki talent!
      Luiza chciała uderzyć dziewczynę, ale Brandon przytrzymał ją, a potem pociągnął do 
siebie.
      - Ostrzegam cię, Luiza - powiedział powoli. - To moja żona i spodziewa się mego 
dziecka. To ja uczyniłem ci krzywdę, więc to na mnie się mścij, ale nigdy... przenigdy nie 
podnoś na nią ręki.
      Luiza zrozumiała, że Brandon nie żartuje.
      -	Twoje dziecko? - spytała tylko. Jej oczy spoczęły na zaokrąglonym brzuchu Heather, 
jakby dopiero teraz go zauważyła. Odwróciła się bez słowa, przyrzekając sobie w duchu 
zemścić się na rywalce.
      -	A teraz, kiedy już jesteśmy w centrum uwagi całego tłumu - uśmiechnął się Jeff - czy 
możemy udać się do powozu? - Zerknął na jasnowłosą kobietę. - Luie, staruszko, pojedziesz z 
nami do Harthaven, czy mam powiedzieć Jamesowi, by cię wysadził w Oakley?
      Popatrzyła na Jeffa z pogardą, a potem odwróciła się do Brandona.
      - Musisz wstąpić do Oakley. Zaplanowałam dla nas herbatkę. Nie zawiedziesz mnie 
przecież. Nalegam.
      Jeff z diabelskim uśmieszkiem spytał Luizę:
      - Luie, czy zaproszenie obejmuje całą rodzinę Birmingham, czy to przyjęcie we 
dwoje? Moja szwagierka z pewnością wolałaby nie rozdzielać się z mężem.
      Luiza spojrzała, jakby chciała go zabić wzrokiem.
      - Ależ oczywiście, kochanie - zagruchała słodko. - Wszyscy jesteście zaproszeni. To 
dziecko na pewno chętnie napije się ciepłego mleka - dodała z ironią.
      Jeff uśmiechnął się jeszcze szerzej i zmierzwił futro na czapce Heather.
      - Lubisz ciepłe mleko, pani Birmingham?
      - Lubię - odparła. - Ale wolę herbatę. Jeff odwrócił się do Luizy.
      - Sądzę, że herbata byłaby lepsza po tak długiej podróży, moja droga.
      Luiza rzuciła mu jadowite spojrzenie.
      - Oczywiście, mój drogi. Musimy dogadzać waszemu nowemu gościowi.
      Wyraźnie zaakcentowała ostatnie słowa, dając do zrozumienia, jak traktuje 
małżeństwo Brandona.
      - Dziecko powinno dostać wszystko, czego zapragnie. Jeff zaśmiał się radośnie.
      - Ależ droga Luie, zdaje mi się, że ona już ma wszystko, czego pragnie - 
dowcipkował.
      Luiza odwróciła się od niego poirytowana, a Brandon rzucił Jeffowi ostrzegawcze 
spojrzenie. Ten uśmiechnął się tylko i podał Heather ramię.
      - Chodźmy, pani Birmingham - powiedział. - Musisz na siebie uważać w tym stanie. Z 
pewnością w powozie będzie ci znacznie wygodniej.
      Poprowadził Heather przez tłum, zasypując ją pytaniami i cały czas zwracał się do niej 
oficjalnie, co doprowadzało Luizę do szału.
      - Pani Birmingham, jak minęła podróż? Atlantyk potrafi być o tej porze roku bardzo 
niebezpieczny. Zgadza się pa ni ze mną, pani Birmingham?
      Luiza uwieszona na ramieniu Brandona podążyła za Jeffem i Heather. Czuła, jak 
wzbiera w niej wściekłość. Dobrze wiedziała, że wiadomość o małżeństwie Brandona i ich 
zerwanych zaręczynach rozprzestrzeni się prędko jak ogień.
      Brandon zdawał sobie sprawę, że Jeff nie pochwalał jego zamiarów względem Luizy. 
Nic dziwnego, że teraz jest taki uradowany.
      Z niezwykłą usłużnością Jeff pomógł Heather wsiąść do powozu i celowo usiadł przy 
niej. Patrzył spokojnie prosto w oczy rozzłoszczonemu bratu. Brandon pomógł zająć miejsce 
Luizie i nie mając wyboru, usiadł obok. Luiza natychmiast przysunęła się do niego jakby od 
niechcenia i położyła mu rękę na udzie, podkreślając w ten sposób łączące ich więzi. Sztywny 
i milczący, Brandon patrzył na parę siedzącą naprzeciwko, mając nadzieję, że brat się nad nim 
zlituje. Heather ze zdziwieniem spojrzała na męża. Dostrzegła to Luiza, a jej usta wykrzywił 
szyderczy uśmiech.
      - Powiedz mi, kochaniutka - zaczęła niewinnie - czy Brandon ci coś o nas mówił?
      -	Tak - mruknęła Heather i zanim zdołała dodać coś więcej, Luiza przerwała jej, 
unosząc kpiąco brwi.
      -	Ależ oczywiście, że Brandon wszystko ci o nas opowiedział. - Potem odwróciła się 
do Brandona, uśmiechnęła kokieteryjnie i porozumiewawczo mrugnęła. - Chyba jednak nie 
powiedziałeś jej wszystkiego, kochanie? Mam nadzieję, że tak daleko się nie posunąłeś.
      Nawet uderzenie w twarz nie mogło tak zaboleć. Zaskoczona Heather spuściła wzrok, 
a przez głowę przebiegało jej tysiące myśli. O tym nie pomyślała... Nie pomyślała, że 
Brandon i ta kobieta byli kochankami. Nic dziwnego, że tak niechętnie traktował ich 
małżeństwo. Mimo że nosiła jego nazwisko i jego dziecko, to ona była tu obca, nie Luiza. 
Czyż Brandon nie mówił, że dla niego będzie tylko służącą?
      Zagryzła drżącą wargę i trzęsącą się dłonią wygładziła mufkę. Obaj mężczyźni 
zauważyli jej zmieszanie. Na szczęce Brandona zaczęły poruszać się mięśnie, a w oczach 
Jeffa, mimo sztywnego uśmiechu, widać było gniew.
      - Mimo tego, co mówisz, nasza mała Heather nosi do wód oddania Brandona - rzekł 
Jeff.
      Patrzył Luizie twardo w oczy, a ona odsunęła się nieco od Brandona, zbita z tropu 
tymi słowami. Brandon wciąż milczał, ale był zadowolony, że Jeff potrafił utrzeć nosa Luizie.
      Kładąc rękę na małej dłoni Heather, Jeff uścisnął ją w geście pocieszenia, ale bratowa 
uparcie wpatrywała się w okno powozu, walcząc z napływającymi do oczu łzami. Gdy 
zobaczyła, że do powozu podchodzi George, zmusiła się do uśmiechu. Służący zdjął z głowy 
wełnianą czapkę i odwzajemnił uśmiech.
      - O Boże, w tym stroju wygląda pani tak pięknie, że słońce od razu jaśniej świeci.
      Skinęła, dziękując za komplement. Luiza przyglądała im się ze złością. Nie mogła nie 
zauważyć szacunku, jakim George darzy swoją panią. Poczuła ukłucie gorzkiej zazdrości o 
tego człowieka, którego Brandon tak cenił i któremu tak ufał. George okazał Heather uczucie, 
którego nigdy nie okazywał jej. Teraz, zwracając się do Jeffa, zignorował ją zupełnie.
      - Pan taki zdrów, że mógłby pan upolować całe stado dzikich kotów.
      Jeff uśmiechnął się i odparł równie żartobliwie:
      -	Ach, ty wyleniały wilku morski, kiedyś mnie oślepisz tą swoją łysiną!
      -	Kufry są w wozie, kapitanie - rzekł George, zwracając się do Brandona. - Luke i 
Ethan chcą ruszyć, zanim muły całkiem zasną. Za pańskim pozwoleniem, chcielibyśmy 
jechać.
      Brandon skinął.
      - Każ Jamesowi przyjść, ruszamy. Wysadzamy pannę Wells w Oakley i chyba 
wstąpimy tam na chwilę. Jeśli nas zgubisz, jedź do domu.
      - Tak jest, kapitanie - odparł George i odszedł. 
      Podróż do Oakley przebiegła spokojnie, bez słownych utarczek. Heather z 
ciekawością oglądała miasto, przez które przejeżdżali. Zadziwiły ją eleganckie ogrodzenia 
wykonane z żelaza i kamienne budowle w osłoniętych wysokim murem posiadłościach.
      Wreszcie powóz zajechał pod dom na plantacji. Jeff chciał wstać pierwszy i nadal 
zajmować się szwagierką, ale poczuł twardy łokieć, który wbił go z powrotem w siedzenie. 
Brandon wstał, ujął dłoń żony i pomógł jej wyjść z powozu. Ich oczy spotkały się na chwilę, 
zanim odwróciła wzrok. Wciąż trzymając jej dłoń, poprowadził ją w stronę domu, 
pozostawiając w tyle Jeffa, który, acz niechętnie, pomógł Luizie.
      Kiedy Luiza i Jeff weszli do środka, lokaj już trzymał płaszcz i mufkę Heather. 
Brandon, obejmując żonę wpół, prowadził ją do salonu, a Jeff pospieszył za nimi. Luiza 
poleciła, by podano herbatę i niewielką przekąskę, a potem podążyła za gośćmi. Brandon 
posadził Heather w rogu kanapy i usiadł obok niej z ręką na oparciu, nie pozostawiając 
wolnego miejsca, w które mógłby się wcisnąć brat. Jeff zaś był bardzo zadowolony z siebie, 
bo udało mu się zmusić Brandona do zajęcia się żoną.
      Luiza tymczasem uniosła karafkę i spytała Brandona:
      - To co zwykle, kochanie? Wiem, co lubisz!
      Heather poczuła się bardzo niepewnie. Gospodyni tymczasem nie zamierzała składać 
broni.
      - Jeszcze wiele musisz się dowiedzieć o swoim mężu, moja droga. Jest bardzo 
wymagający. - Popatrzyła ze złośliwą satysfakcją i mówiła dalej: - Lubi, kiedy miesza mu się 
drinka powoli, a to wymaga wprawy. Mogłabym cię wiele na uczyć o tym, czego nie lubi. - 
Uśmiechnęła się porozumiewawczo. - I o tym, co sprawia mu przyjemność.
      - Luie, kochanie, to prawda, że możesz wiele nauczyć - wtrącił nieoczekiwanie Jeff - 
ale taka wiedza nie przystoi młodej mężatce!
      Popatrzyła na niego wściekła i podała drinka Brandonowi. Jeff podszedł do barku i 
nalał sobie sporą porcję bourbonu.
      - Uszczęśliwienie twego męża wymaga doświadczenia - mówiła dalej nie zrażona 
Luiza. - Ja wiem to najlepiej. Jaka szkoda, że jesteś taka młoda!
      Dłoń Brandona dotknęła ramienia Heather. Kciukiem lekko pieścił jej policzek i ucho. 
Zaskoczona Heather podniosła ku niemu oczy. Luiza uznała, że są to gesty świadczące o 
wzajemnej miłości tych dwojga. Z trudem powstrzymywała zazdrość. Podniósłszy wzrok, 
zobaczyła obserwujące ją uważnie oczy Jeffa. Uśmiechał się kpiąco i skinął głową, podnosząc 
szklankę w geście toastu. Pił powoli. 
      Weszła młoda Murzynka, którą Brandon powitał imieniem Lulu. Podała przekąski. 
Luiza usiadła obok małżonków i zapytała słodkim głosikiem:
      - Powiedz mi, kochanie, od jak dawna znasz Brandona? 
      Heather właśnie mieszała herbatę, filiżanka zadzwoniła o spodek, zdradzając jej 
zdenerwowanie. Szybko odłożyła łyżeczkę i splotła na kolanach drżące dłonie, które Brandon 
przykrył swą wielką ręką. Podniosła oczy na Luizę.
      - Poznałam go pierwszej nocy po jego przybyciu do Londynu - wykrztusiła.
      Luiza przyglądała jej się uważnie spod półprzymkniętych powiek. Usta wykrzywił jej 
ironiczny uśmieszek.
      - Tak szybko? Ależ oczywiście, to musiało stać się szyb ko, skoro jesteś już w tak 
zaawansowanej ciąży. Od jak dawna jesteście małżeństwem?
      Brandon uśmiechnął się lekko do swojej byłej narzeczonej i położył dłoń na ramieniu 
Heather, przyciągając ją do siebie.
      - Wystarczająco długo, Luizo.
      Kobieta patrzyła to na jedno, to na drugie. Zauważyła, że Heather jest blada.
      - Ale jak go poznałaś, kochanie? Zdawało mi się, że to ma ło prawdopodobne, by w 
Anglii dobrze wychowana dziewczyna - powiedziała, kładąc akcent na słowach „dobrze wy 
chowana" - poznała Jankesa, i to kapitana statku.
      Brandon przypatrywał się przez chwilę Luizie zimnym wzrokiem, ale zaraz z 
krzywym uśmieszkiem na twarzy wyjaśnił:
      - Heather i ja poznaliśmy się dzięki staraniom lorda Hamptona, Luizo, dobrego 
przyjaciela mojej żony. Bardzo chciał, byśmy zawarli znajomość, i niemal groził, że pożałuję, 
jeśli tego nie uczynię. Lubi swatać. Bardzo stanowczy jegomość.
      Heather odwróciła się do Brandona. Nie skłamał, a jednak nadał sprawie ich 
małżeństwa pozory przyzwoitości, oszczędzając jej wstydu. Uśmiechnęła się, zadowolona z 
jego odpowiedzi. Dziecko, jakby rozumiejąc słowa ojca, poruszyło się mocno. Zdziwiona, 
szeroko otworzyła oczy. Brandon także najwidoczniej to zauważył, bo uśmiechnął się 
szeroko. Pochylił się nad żoną, a jego usta dotknęły jej ucha, wprawiając całe ciało w drżenie.
      - A to mały gałgan, czyż nie jest słodki? - mruknął cicho. Luizie nie spodobało się, że 
Brandon tak otwarcie okazu je uczucia żonie.
      -	Co powiedziałeś, kochanie? - chciała wiedzieć.
      -	Zdaje się, Luie - śmiał się Jeff - że to nie twoja sprawa, ale dziecko chyba popiera ten 
związek.
      Sens tej uwagi nie dotarł do Luizy. Patrzyła zmieszana na dwóch mężczyzn 
wymieniających porozumiewawcze spojrzenia. Nie po raz pierwszy nie rozumiała, o czym 
mówią, i złościło ją, że nie została dopuszczona do tajemnicy. A na dodatek ta mała oszustka 
zdawała się doskonale wiedzieć, o co im chodzi! Cóż, zniesie i to!
      - Brandon, kochanie, nalać ci jeszcze? - zapytała słodko. Odmówił, a ona spojrzała na 
Heather.
      - Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że zwracam się do twego męża po imieniu. W 
końcu znamy się od tak dawna, że niemądrze byłoby nazywać go inaczej, no i mieliśmy się 
pobrać... pamiętasz, Brandon?
      Heather odwróciła się do Luizy.
      - Nie widzę powodu, by nie miała pani pozostawać w przyjacielskich stosunkach z 
rodziną, panno Wells - od parła grzecznie. - I proszę wpadać do nas, kiedy tylko będzie pani 
miała ochotę.
      Jeff był zadowolony z jej odpowiedzi.
      - No cóż, Luie, zdaje mi się, że ta dziewczyna może cię nauczyć, co znaczy być 
prawdziwą gospodynią. Szkoda, że ty nie skorzystasz z tej lekcji.
      - Czy mógłbyś łaskawie powstrzymać się od robienia z siebie idioty? - rzuciła Luiza 
ze złością, podnosząc się z krzesła.
      Brandon zaśmiał się i pogłaskał żonę po plecach.
      -	Mój drogi bracie, jeśli zaraz nie zakończysz tej rozmowy, przypłacisz to życiem. 
Zapomniałeś, jaki Luiza ma temperament?
      -	Ja nie zapomniałem, Brandon - uśmiechał się Jeff. - Ale ty najwidoczniej tak. Jeśli 
dalej będziesz pieścił żonę przy Luie, ona z pewnością podrapie cię ze złości.
      Starszy brat zaśmiał się i zabrał rękę z pleców żony. Wstał.
      - Musimy jechać, Luizo. Heather jest bardzo zmęczona podróżą i chciałaby już 
znaleźć się w domu. Ja zresztą też.
      Podziękował za poczęstunek, a potem, podając Heather dłoń, pomógł jej wstać z 
kanapy, podczas gdy Jeff opróżniał szklankę. W korytarzu Brandon pomógł żonie włożyć 
płaszcz i przytrzymał mufkę, kiedy zapinała haftki. Luiza obserwowała to i myślała z 
goryczą, że to ona pierwsza miała prawo do jego uczuć. Wyszła za nimi, nie znajdując już 
jednak słów, które mogłyby zranić młodą żonę.
      Brandon pomógł Heather wsiąść do oczekującego powozu i pożegnał się z Luizą, 
podczas gdy Jeff zajął tymczasem miejsce naprzeciwko szwagierki. Kiedy odjeżdżali, Luiza 
długo patrzyła za nimi, stojąc na ganku.
      W drodze Jeff i Brandon rozprawiali wesoło i wkrótce stało się jasne, że ci dwaj bracia 
rozumieli się tak doskonale, jak rzadko rozumie się dwóch przyjaciół. W pewnym momencie 
Brandon wskazał Heather wielki kanciasty kamień, który wyznaczał granicę ich posiadłości. 
Wychyliła się przez okno, by zobaczyć dom. Cofnęła się zaraz, zdumiona, bo po obu stronach 
drogi rozciągały się tylko nie kończące się lasy.
      - Minie dobra chwila, nim dotrzemy na miejsce - poinformował z uśmiechem Jeff. - 
Jeszcze jakieś dwie miłe.
      Odwróciła się do Brandona z oczyma rozszerzonymi zdumieniem.
      - Czy to znaczy, że jesteś właścicielem tego wszystkiego? Brandon skinął powoli, a 
Jeff uśmiechnął się.
      - Nie wiedziałaś, w co się pakujesz, wychodząc za Birminghama, maleńka 
siostrzyczko.
      Nagle Brandon wyciągnął rękę i powiedział:
      - To Harthaven.
      Spojrzała we wskazanym kierunku, ale dostrzegła tylko dym unoszący się ponad 
drzewami w pewnej odległości od drogi. Dotarli do alei wielkich, obrośniętych mchem 
dębów. Skręcili w aleję, a Heather westchnęła, kiedy w oddali zobaczyła dom, jakiego jeszcze 
nigdy nie widziała. Wielkie kolumny doryckie podtrzymywały dach pokryty gontem i 
werandę na pierwszym piętrze. Na środku werandy wisiało poroże wielkiego jelenia. Bracia 
uśmiechali się, widząc jej zdziwienie. Zrozumiała, że to jest miejsce, gdzie może wychować 
dziecko, które w sobie nosiła, a może jeszcze wiele innych. Poczuła, jak przepełnia ją spokój i 
nowa nadzieja na przyszłość.
7
      Wśród kurzu, który wzniecił zatrzymujący się przed domem powóz, bawiło się dwoje 
murzyńskich dzieci. Na widok Brandona uciekły i przez chwilę trwała śmiertelna cisza, którą 
przerywały tylko od czasu do czasu dochodzące z oddali głosy. Zza rogu dał się słyszeć 
szczebiot dziecka, drugi głos usłyszeli z werandy. Potem dobiegło ich uszu donośne „cicho", 
a wreszcie młody głos za rogiem zawołał:
      -	Pan Brandon już jest! Odpowiedziała mu starsza kobieta:
      -	Boże jedyny! Chłopak w końcu wrócił!
      Wewnątrz domu rozległy się czyjeś kroki, frontowe drzwi otworzyły się z hukiem i na 
ganek, wycierając ręce w fartuch, wyszła potężna Murzynka. Zmrużywszy oczy, wpatrywała 
się w powóz.
      - Boże w niebiesiech, pan Jeff! Po co pan sprowadził do domu tego szczura 
pokładowego?
      Brandon otworzył drzwi powozu i zeskoczył, uśmiechając się szeroko.
      - Hatti, ty stara jędzo! Kiedyś utrę ci nosa za takie słowa! 
      Kobieta krzyknęła coś ochrypłym głosem i podbiegła, by powitać Brandona, który 
ściskał ją mocno. Kiedy ją puścił, ze świstem odetchnęła.
      - Ojej, paniczu Brandon, nie zmarniał pan ani trochę. Kiedyś mi pan połamie żebra. - 
Z ciekawością zajrzała do powozu. - Kto tam jest z panem, paniczu Jeff? Próbuje pan 
schować kogoś przed starą Hatti? Niech ją pan wyciągnie, żebym zobaczyła, co tam sobie 
panicz Bran z tej podróży przywiózł. Poprzednio przywiózł tego byka Bartholomew, ale to 
teraz nie wygląda na byka, no i widzę, że to nie pani Luiza.
      Kiedy mówiła, Jeff podniósł się i wysiadł z powozu. Odwrócił się, by pomóc Heather. 
Hatti zaś paplała dalej.
      - Pośpiesz się, paniczu Jeff - komenderowała zniecierpliwiona. - Ściągnij ją pan na 
dół, żebym mogła zobaczyć. Och, zejdź mi z drogi, chłopcze. Zawsze byłeś taki niezdarny.
      Jeff odsunął się, a w jego oczach zabłysły wesołe ogniki. Pozwolił starej Murzynce 
przypatrzeć się Heather. Hatti uśmiechnęła się uradowana.
      - Ależ to przecież jeszcze dziecko! Gdzieś pan znalazł ta kie słodkości, paniczu Bran?
      Spoważniała, dostrzegłszy brzuch Heather. Odwróciła się do Brandona zakłopotana, 
nie mając wątpliwości, kto za to odpowiada. Już bardziej surowo zapytała:
      - Panie Birmingham, ma pan zamiar poślubić to dziecko? Ona pana potrzebuje 
bardziej niż pani Luiza. Pana biedna matka przewróciłaby się w grobie, gdyby pan ukrzywdził 
tę dziewczynę.
      Brandon uśmiechnął się do Murzynki.
      - Już się tym zająłem w Londynie, Hatti. To moja żona Heather.
      Oczy staruszki pojaśniały, a na jej twarzy znów pojawił się wielki uśmiech pełen 
białych zębów.
      - Dzięki Bogu, panie Brandon! - wołała szczęśliwa. - Wreszcie przestał pan się 
włóczyć i sprowadził nam pan do Harthaven nową panią Birmingham i teraz będziem mieli 
dzieciaki w domu, pełno dzieciaków. Najwyższa pora. Ale nie śpieszył się pan i nieźle 
nastraszył nas tą drugą kobietą, aż mnie za serce ściskało. Już prawie położyłam krzyżyk na 
tej rodzinie.
      Odwróciła się do Heather z rozjaśnioną twarzą i oparła ręce na biodrach.
      - Pani Birmingham - uśmiechnęła się. - To nazwisko do pani pasuje. Nikt tu nie jest 
taki gładki jak Birminghamy. A pani jest niczym kwiat brzoskwini, śliczny, mały kwiatuszek. 
- Nie czekając na odpowiedź, wzięła za rękę dziewczynę. - Chodź ze mną, moje słoneczko. 
Nie pozwól tym prostakom trzymać cię w tym stanie w takim kurzu. - Spojrzała groźnie na 
Brandona. - Po takiej podróży na małej łódce, i tylko z mężczyznami, musisz być 
wyczerpana. Ale nie martw się, panienko Heather. Teraz stara Hatti się panienką zajmie i 
będzie o ciebie dbała. Zaraz cię rozbierzemy z tych podróżnych szmat i znajdziemy coś 
wygodnego. Z Charleston była długa droga. Jesteście pewnie z dzieckiem wykończeni. 
Musisz odpocząć przed kolacją.
      Heather bezradnie patrzyła na Brandona, a Murzynka ciągnęła ją za sobą, śmiejąc się. 
Potem Hatti poleciła dwóm mijanym właśnie dziewczynom:
      - Szybko do domu, przygotować wodę na kąpiel dla panienki. Słyszycie?
      Jeff parsknął śmiechem i oparł się o powóz, a Brandon pokręcił głową.
      -	Ta kobieta - powiedział - nic a nic się nie zmieniła.
      -	Powiedz George'owi i Luke'owi, żeby co prędzej przynieśli na górę kufry pani - 
rozkazała przez ramię Hatti. -Mułom się chyba nie śpieszy.
      Po przekroczeniu progu Heather znalazła się w ogromnym hallu pachnącym pszczelim 
woskiem, gdzie drzwi lśniły jak aksamit, a na podłodze nie było widać ani drobiny kurzu. Na 
drugie piętro wiodły wielkie, kręcone schody. Pomieszczenie umeblowane było w stylu 
rococo. Meble wyścielały żółte i błękitne atłasy oraz różnokolorowe brokaty. Jasnoniebieskie 
ściany lśniły nienaganną czystością.
      Heather rozglądała się dookoła szeroko otwartymi oczami, a Hatti, widząc jej 
zainteresowanie domem, przeszła przez podwójne drzwi do salonu i wskazała na portret nad 
kominkiem przedstawiający mężczyznę podobnego do Jeffa lub Brando-na, ale z ciemnymi 
oczami i bardziej kwadratową twarzą.
      - To mój dawny pan. On i pani zbudowali ten dom. 
      Ściany tego pokoju były pokryte musztardowym wzorem na kremowym tle, okna zaś 
przykrywał aksamit w ciemniejszym odcieniu. Pod nim znajdowały się miękkie, jedwabne 
draperie. Wysokie okna wychodziły na ganek, którego elementy zrobiono z szarego drzewa 
magnolii. Jedwab w kolorze świeżej trawy pokrywał kanapę, przy której stały krzesła w stylu 
Ludwika XV. Podłogę pokrywał przepiękny, kremowozłoty dywan Aubusson, a okrągła 
komódka w stylu Ludwika XV zajęła honorowe miejsce pomiędzy krzesłami z giętymi 
oparciami z tej samej epoki. Piękno komódki podkreślało lustro w stylu chippendale. Wysoka, 
elegancka sekretera stała przy podwójnych drzwiach wiodących do jadalni. Właśnie tam szły. 
Jak i w poprzednich pokojach, tu też dominował styl rococo. Długi stół stał na środku, a nad 
nim lśnił kryształowy żyrandol.
      Heather podziwiała wspaniale meble, ale Hatti pociągnęła ją z powrotem do głównego 
hallu, a potem na górę.
      - Skąd pani pochodzi, panienko Heather? - zapytała, nie dając jednak swej nowej pani 
chwili na odpowiedź. - Pani musi być z tego tam Londynu. Może tam panią spotkał panicz 
Bran? On sporo podróżuje. Mamy w tym pokoju piękny kominek i zaraz tu będzie ciepło, a 
niedługo i kąpiel będzie gotowa. Za chwileczkę będzie już i ciepło, i wygodnie.
      Murzynka wspięła się po schodach i skręciwszy, poprowadziła Heather do sypialni 
pana, wielkiego pokoju zajętego przez ogromne łoże z baldachimem, wyciętym na wezgłowiu 
herbem rodziny oraz siatką przeciw komarom przypiętą do baldachimu. Był to niezwykle 
przytulny pokój, więc Heather od razu poczuła się w nim dobrze. Miejsce wydawało się 
stworzone dla niej. Kiedy podeszła do łoża, serce zabiło jej mocniej na myśl, że znów będzie 
dzielić je z mężem. Potem przebiegło jej przez głowę, że to tu właśnie powinna urodzić 
dziecko, kiedy nadejdzie czas... tu zostaną poczęte kolejne dzieci... jeśli takie będą.
      Przygotowano kąpiel, a Hatti pomogła jej się rozebrać. Oczy Heather spoczęły na 
oprawionym w złoconą ramę portrecie kobiety na stoliku nocnym. Podniosła go z 
ciekawością i przyglądała się. Te zielone oczy niezawodnie świadczyły o jej pokrewieństwie 
z Brandonem, a uśmiech miał w sobie coś z nieustannej wesołości Jeffa. Ale orzechowe 
włosy i drobna twarz nie przypominały jej nikogo. Ale te oczy... ach, te oczy!
      - To pani Catherine - z dumą obwieściła Hatti - mama panicza. Była malutka i słodka 
jak pani, ale, świeć, Panie, nad jej duszą, potrafiła prowadzić dom. Miała coś takiego w sobie, 
że te dwa małe kozły, które urodziła, i ich ojciec zrobiliby dla niej wszystko. A kiedy chłopcy 
coś zbroili, karciła ich łagodnie, a oni wyglądali, jakby się chcieli pod ziemię zapaść. Nie 
czuli, że ona rządzi domem i nimi. A nawet jeżeli wiedzieli, to chyba im to odpowiadało, bo 
nigdy nie narzekali. Była słodka jak miód. Kochała starego pana i chłopców, jakby oprócz 
nich nic innego nie było na świecie. A pan to był ktoś. Uparty i zadziorny. W pojedynkę mógł 
rozpętać wojnę i ją wygrać. Panicz Bran jest taki sam. Taki uparty, że czasem robi na złość 
sobie. A jaki dumny, Boże jedyny! Nie ma drugiego takiego jak on. Jużem myślała, że pani 
Luiza go złapała na dobre. Ale z tego by były tylko kłopoty. Za niedługo to on by ją zabił. 
Heather spojrzała zdziwiona.
      - Dlaczego tak sądzisz, Hatti? Murzynka wydęła usta.
      - Panicz mówi, że ja za dużo gadam - odparła, przewracając oczami, i wyszła 
pośpiesznie, by przynieść olejek do kąpieli.
      Heather siedziała zmieszana. Ciekawość w niej rosła, ale zdaje się, że Murzynce 
przynajmniej na razie zabrakło słów.
      Uwagę Heather zwrócił krzyk, a potem wściekłe wrzaski. Podeszła do okna i 
zobaczyła w dole Brandona, ujeżdżającego czarnego konia, który stawał dęba i parskał, 
usiłując pozbyć się siodła. Jeff stal z boku, obserwując wysiłki brata. Koń cofał się i kopał, 
wznosząc wielkie chmury kurzu, w końcu zaczął galopować jak szalony, ale Brandon 
ściągnął cugle i zmusił go do posłuszeństwa. Przegonił go po wybiegu, aż spocone, parujące 
zwierzę uspokoiło się i drżąc podeszło do bramy.
      Hatti potrząsnęła głową.
      - Nikt prócz panicza Brana nie potrafi dosiąść tego starego konia. Przez tę kukurydzę, 
co ją dostaje do żarcia, strasznie się rozpuścił. Za każdym razem, jak panicz przyjeżdża, musi 
go ujeżdżać od nowa. Chodź, kochaneczko! Kąpiel już gotowa i wystygnie, jak tu będziesz 
dłużej stała. Pan wie, jak ujeżdżać starego Leopolda. Nie ma się co bać.
      Heather zanurzyła się w wannie, a Hatti popędziła George'a i Luke'a z kuframi na górę 
do pokoju obok. Następnie zaczęła rozpakowywać i układać stroje w sypialni pana. Spośród 
wielu sukni wybrała dla swej pani atłasową w jasnym odcieniu fioletu. Rozłożyła ją ostrożnie 
na wielkim łożu.
      - Czy ta suknia będzie dobra, panno Heather? Jest piękna i panu Brandonowi na 
pewno się spodoba. Czy to on pa ni to wszystko kupił? Potrafi się zatroszczyć o najbliższych.
      Heather uśmiechnęła się i pozwoliła kobiecie trajkotać. Zrozumiała już, że Hatti wciąż 
pyta, ale w większości przypadków sama odpowiada na swoje pytania, i to zastanawiająco 
słusznie.
      Murzynka podeszła do balii z wielkim ręcznikiem, który rozłożyła, by przykryć nim 
młodą panią.
      - Stań no tu, dziecinko, a Hatti cię wytrze - rozkazywała. - Potem cię nasmaruję 
olejkiem różanym i odpoczniesz troszkę przed kolacją. Pan Bran jak wróci, też będzie chciał 
się wykąpać.
      Kilka chwil później Hatti cicho zamknęła za sobą drzwi, a Heather zasnęła na środku 
łóżka okryta miękkim, miłym w dotyku kocem. Było już dobrze ciemno, kiedy się ocknęła i 
przeciągnęła, a Murzynka, jakby wyczuwając to, już stała obok, gotowa pomóc jej się ubrać 
do kolacji.
      - Masz piękne włosy, moje dziecko - powiedziała, uśmiechając się szeroko. - Pan jest 
pewnie z nich strasznie dumny. - A pod nosem dodała: - Pani Luiza nawet się nie umywa.
      Chwilę później Heather usłyszała kroki Brandona w hallu i Hatti w pośpiechu zaczęła 
układać jej włosy.
      - Boże drogi, pan Bran jest już w domu, a ja jeszcze pa ni nie wyszykowałam.
      Otworzyły się drzwi i wszedł Brandon z kurtką przewieszoną przez ramię. Twarz miał 
jeszcze zaczerwienioną od jazdy i brakowało mu tchu.
      - Ojej, ojej. Zaraz będzie gotowa - zapewniła go Murzynka.
      Zaśmiał się, a jego oczy spoczęły na Heather siedzącej przed lustrem w samej koszuli.
      -	Hatti, nie zadręczaj się, bo wpędzisz się do grobu.
      -	Tak to już jest, że niektórzy nigdy nie zaznają spoczynku - rzekła stara kobieta z 
uśmiechem.
      Brandon rzucił kurtkę na krzesło i zaczął rozpinać kamizelkę, podczas gdy Hatti 
układała włosy Heather na czubku głowy i zawiązywała je wstążką. Z rozczuleniem patrzył, 
jak pomagała jej włożyć suknię, ale kiedy chciała ją zapiąć, ruszył w ich kierunku.
      -	Daj, Hatti, ja to zrobię. Ty dopilnuj mojej kąpieli.
      -	Tak, tak, paniczu Bran - powiedziała i wyszła.
      Brandon ujął z tyłu suknię i powoli ją zapiął, sprawdzając, czy haftki dobrze trzymają. 
Potem pochylił głowę, dotknął twarzą włosów żony i wdychał słodki zapach jej ciała. Heather 
stała z na wpół zamkniętymi oczami, bojąc się poruszyć, by nie przerwać magii tej chwili, ale 
ze schodów dobiegł ich głos Hatti:
      - No, dajcie tu tę wodę. Pan Brandon czeka na kąpiel. 
      Heather odwróciła się, by spojrzeć mężowi w oczy, ale on już odszedł i rozpinał 
kamizelkę. Hatti otworzyła drzwi i wpuściła służących z wiadrami. Gdy napełnili balię, stara 
służąca popędziła ich do wyjścia. Zatrzymała się przy drzwiach, by zapytać:
      -	Czy to już wszystko?
      -	Tak jest - odparł Brandon.
      Zaczął odpinać spodnie i Hatti uciekła, zamykając za sobą drzwi. A Heather 
przygotowała ręcznik i ubrania męża, dyskretnie podziwiając jego potężne muskuły, wąskie 
biodra i szerokie ramiona. Nagle ogarnęła ją duma, bo wiedziała, że był jej i żadna inna 
kobieta nie mogła tego o nim powiedzieć, nawet Luiza.
      Zbliżyła się do łóżka i usiadła na brzegu, by założyć pończochy i buty, a Brandon 
wszedł do wanny. Kiedy uniosła spódnicę powyżej kolan, Brandon spojrzał na jej szczupłe 
nogi. Namydlał swój tors, przyglądając się jej jednocześnie.
      - Czy Hatti pokazała ci już dom? - zapytał, patrząc, jak zapina podwiązkę na udzie.
      Potrząsnęła głową.
      - Nie - odparła. - Tylko salon i jadalnię, a chciałabym zobaczyć wszystko. Nie 
sądziłam, że ten dom będzie taki wielki i taki piękny. - I przewrotnie dodała: - Myślałam, że 
to będzie chatka. Nie mówiłeś, że masz taką posiadłość.
      Brandon patrzył, jak wstaje, opuszcza spódnicę i wygładza ją rękoma.
      - Nie pytałaś, kochanie.
      Przechodząc obok balii, wyciągnęła dłoń i lekko dotknęła palcami wody, rozpryskując 
kilka kropli na torsie męża.
      - Pośpiesz się, proszę. Umieram z głodu.
      Brandon pośpiesznie wkładał kamizelkę, gdy z pokoju obok dał się słyszeć chichot.
      - Boże jedyny! A to co? - przez drzwi dotarł do nich głos Hatti. - Czegoś takiego 
jeszczem nie widziała!
      Brandon otworzył drzwi, a Heather podeszła, by zajrzeć do pokoju. Hatti, trzymając 
parę ciepłych pantalonów, spojrzała na Brandona wchodzącego do pokoju i uniosła brwi.
      - Panie Bran, to pańskie? - zapytała. - Mają piękne koronki. 
      Heather przykryła usta dłonią, starając się powstrzymać wybuch śmiechu.
      - Na pana są za małe. Po co pan je kupił? A może dla pani?
      -	Tak, Hatti, kazałem je uszyć specjalnie dla żony, żeby jej było ciepło - poinformował 
Brandon. - Zimą północny Atlantyk to nie miejsce dla kobiet, zwłaszcza jeśli nie mają nic pod 
spódnicą.
      -	Tak, tak - zgodziła się Murzynka, ukazując białe zęby w uśmiechu.
      Brandon potrząsnął głową.
      - Hatti, a teraz zmykaj stąd. Idź i sprawdź, ile jeszcze zostało czasu do kolacji. Twoja 
pani zaraz zemdleje z głodu. Kobieta skinęła głową.
      - Tak, panie Bran.
      Wyszła pośpiesznie, a Heather kręciła się po pokoju, rozglądając się i dotykając łóżka 
i krzesła. Brandon nie spuszczał z niej oczu.
      - To był salonik, ale mama kazała tu wstawić łóżko, kiedy się urodziłem. Nie chciała 
budzić ojca, kiedy chorowaliśmy, choć nie zdarzało się to często. Spała tu, kiedy jej 
potrzebowaliśmy. Pokój dla dzieci jest obok.
      Obserwował Heather, kiedy poruszała się po pokoju, zapoznając się z każdą rzeczą. 
Zaczął odczuwać trudną do opanowania chęć przyciągnięcia jej do siebie i dotknięcia 
lśniących loków. Teraz uwagę Heather przykuło łóżko i ręcznie szyta kołdra. Podszedł bliżej i 
już chciał objąć żonę, ale zatrzymał się.
      Co się stanie, jeśli tu też będzie mu się opierała, walczyła z nim? Jeśli napotka opór, 
może zrobić krzywdę dziecku lub jej.
      Poczuł ją blisko siebie, jej zapach, miękkość jej loków. Nie mógł jej wziąć siłą. Nie 
mógł z nią walczyć i zmuszać do uległości. Musi sama do niego przyjść.
      Pomyślał, że powinien pozwolić jej wybrać między tym samotnym łóżkiem i jego 
łożem.
      Odchrząknął.
      - To łóżko... - zaczął. - Ten pokój... jest do twojej dyspozycji, jeśli tego chcesz, 
Heather.
      Lekko zmieszany zamilkł, nie mogąc znaleźć słów, a Heather zamarła. Ból przeszył jej 
piersi, jakby wbito w nie sztylet.
      Mój Boże, pomyślała. Stoi tak blisko mnie i tak mnie nienawidzi. Nie chce mnie 
nawet oglądać w swoim łóżku. A teraz, kiedy już jest w swoim domu i może wrócić do Luizy, 
odsunie mnie od siebie i zapomni, że istnieję.
      Do jej oczu napłynęły łzy, kiedy pomyślała, jaką miała nadzieję na normalne, 
szczęśliwe życie. Pochyliła się zrozpaczona i wygładziła kołdrę.
      - To ładne łóżko - wykrztusiła. - I pokój jest tak blisko dziecinnego. To chyba 
odpowiednie dla mnie miejsce.
      Brandon przygarbił się.
      - Powiem Hatti, żeby przeniosła tu twoje rzeczy. 
      Westchnął i wrócił do swego pokoju. Zamknął drzwi i oparł się o nie zdruzgotany, zły 
na siebie, że poruszył ten temat. Przeklinał w myślach własną głupotę.
      Ty głupcze! Pawianie! Kompletny idioto! Mogłeś ją wprowadzić do swego domu i do 
łoża i nie poruszać tego tematu.
      Wściekły podszedł do stołu, na którym stała butelka brandy, i nalał sobie sporą porcję, 
a potem stanął, gapiąc się na szklankę w dłoni.
      Teraz będziesz musiał się grzecznie zachowywać! Wypił ognistą brandy jednym 
haustem, nie smakując jej nawet. Zimę spędzisz sam, ty prostaku.
      Z hukiem postawił szklankę na stole, chwycił surdut i wyszedł z pokoju. Po drodze 
spotkał Hatti i warknął do niej:
      - Pani Birmingham właśnie zdecydowała, że woli osobny pokój. Dopilnuj, by jej stroje 
przeniesiono z mojego pokoju, zanim wrócę.
      Hatti stanęła z otwartymi ustami i tylko coś wymamrotała. Rozmyślając nad 
przyczyną złego humoru pana, otworzyła drzwi pokoju Heather i zastała ją na brzegu łóżka z 
twarzą zalaną łzami. Na widok Murzynki dziewczyna szybko odwróciła się plecami i otarła 
policzki.
      - Wyglądasz prześlicznie, słoneczko - zapewniła łagodnie Hatti. - Pan Jeff nie może 
się już pani doczekać na dole. Mówi, że jeśli jego brat nie będzie uważał, sprzątnie mu panią 
sprzed nosa.
      Wysiliwszy się na uśmiech, Heather wyprostowała się. Brązowe oczy starej służącej 
przyglądały się twarzy młodej pani i odnalazły w niej ból. Zaczęła szybko mówić, żeby 
przegnać smutek.
      - Teraz umyj tę śliczną buzię i idź coś zjeść. Jak będziesz zwlekać, dziecko umrze z 
głodu.
      Paplanina Hatti poprawiła trochę humor Heather. Kilka chwil później weszła do 
salonu, a Jeff szybko wstał z krzesła i powitał ją, obsypując komplementami. Kiedy ujął dłoń 
Heather, spojrzała niepewnie na Brandona, ale ten odwrócił się plecami i wydawał się 
nieobecny. Jeff pochylił się nad dłonią bratowej tak nisko, jakby nosiła koronę. Nawet się 
uśmiechnęła. Nie da mężowi powodu do radości.
      - Ach, droga Heather, twoja uroda rozjaśnia mą duszę jak wiosną słońce rozjaśnia las - 
kwieciście pochwalił ją Jeff, który był już po kilku bourbonach wypitych w czasie 
oczekiwania na kolację. - Radujesz me oczy jak pierwsze owoce lata.
      Ukłoniła się wdzięcznie i odparła:
      - Ależ, panie, chyba nęka cię już głód. Może kolacja jest zbyt późno i głód przysłania 
ci moje braki urody.
      Spojrzał na nią, udając gniew.
      -	Och, najdroższa siostro, uraziły mnie twe słowa. Wprawdzie jestem starym 
kawalerem, ale potrafię docenić twoją urodę, która wystarczy mi za posiłek.
      -	Niezwykłe grzeczny kawalerze - odrzekła - słyszeć miłe słowa to wielka 
przyjemność. - Wskazała ręką Brandona. - Ale tu stoi najczarniejszy ze smoków i on z 
pewnością połknąłby cię na jeden kęs. Niestety, drogi panie. - Wyciągnęła dłoń, jakby chciała 
go powstrzymać. - Obawiam się, że będziemy musieli posilić się czymś innym.
      Zaśmiała się wesoło z tej niemądrej zabawy, a Jeff zarechotał i krocząc dumnie jak 
paw, podszedł do stołu i nalał jej kieliszek wina.
      - Proszę do nas dołączyć, moja pani. Zbyt już jesteśmy rozbawieni, by być trzeźwi.
      Brandon odwrócił się już w nieco lepszym humorze i rzekł: 
      - Nie dość że nękają mnie własne zmartwienia, to opatrzność obdarzyła mnie bratem 
idiotą, który powinien być trefnisiem w jarmarcznej trupie, i niemądrą żoną, której 
zuchwałość przewyższa tylko umiejętność kpienia ze mnie. Jak tylko skończycie te dziecinne 
zabawy, będziemy mogli usiąść do kolacji. Bardziej chce mi się jeść, niż wysłuchiwać głupie 
żarty.
      Jeff podał Heather ramię.
      - Zdaje mi się, że mój poważny brat bardzo się na nas gniewa. Musimy go rozbawić, 
nie sądzisz?
      Heather odwróciła się i spojrzała na męża. Dumnie podniosła głowę.
      - W rzeczy samej, bracie. Koniecznie musimy go rozbawić. Nie jest już przecież 
wesołym kawalerem, lecz obarczono go żoną, która w dodatku jest brzemienna. Taka 
świadomość psuje mężczyźnie humor.
      Brandon zmarszczył czoło, a ona popatrzyła na Jeffa z promiennym, czarującym 
uśmiechem i poruszyła kokieteryjnie głową, aż pukle włosów zatańczyły wokół jej twarzy.
      - Teraz musimy, drogi bracie, znaleźć tobie żonę, byś był smutny, osowiały i bez 
cienia radości jak on. Czyż to nie popsułoby twego dobrego humoru?
      Jeff odchylił do tyłu głowę i zaśmiał się serdecznie.
      -Jeśli tą żoną byłaby inna niż ty, droga siostro - uśmiechnął się. - Muszę więc szukać 
twojej kopii, by nie stracić ujmującego usposobienia.
      Długi stół w jadalni był elegancko zastawiony, Brandon zajął miejsce u szczytu, 
Heather zaś po przeciwnej stronie. Pomiędzy nimi wisiały dwa kryształowe żyrandole. Jeff 
pomógł usiąść Heather i stanął zasępiony. Zmarszczywszy czoło, oceniał odległość, jaka 
dzieliła ich nakrycia.
      - Drogi bracie, ty może nie potrzebujesz towarzystwa, ale ja, mając tak przyjazną 
naturę, nie zniosę, by moja droga siostra jadła w samotności.
      Uśmiechając się, przesunął swoje nakrycie i kielich bliżej Heather. Brandon patrzył na 
niego przez chwilę, potem westchnął ciężko i niechętnie przyłączył się do nich. Posiłek nie 
był już tak oficjalny i poprawił mu humor. Kiedy służba zabrała ostatnie talerze i nalała wina, 
Heather usiadła wygodnie i westchnęła, bo poczuła, jak dużo zjadła. Koniecznie musiała się 
przespacerować. Brandon pomógł jej odsunąć krzesło i przeszli do salonu, gdzie Jeff zaczął 
przycinać długie, zielone cygara.
      - Brandon - powiedziała - cały ten wspaniały posiłek ciąży mi w żołądku. Jeśli wolno, 
chciałabym wyjść na zewnątrz.
      Skinął przyzwalająco, a potem spojrzał na jej okrągły brzuch i zawołał na służącego, 
któremu rozkazał przynieść okrycie pani. Otulił szalem jej ramiona i odprowadził ją do drzwi. 
Otworzył i chciał wyjść z nią, ale Heather odwróciła się i położyła mu dłoń na piersi.
      - Nie - mruknęła. - Wiem, że macie sobie z Jeffem wiele do powiedzenia. Nie będę 
długo spacerowała, zaczerpnę tylko trochę świeżego powietrza.
      Brandon nie był zadowolony, że wychodzi bez niego, ale w końcu pogodził się z tym.
      - Nie oddalaj się zbytnio od domu - rzucił.
      Wieczór był piękny i chłodny. Małe kłębiaste chmurki płynęły po wygwieżdżonym 
niebie. W świetle księżyca wielkie dęby obrośnięte mchem stały na warcie przed domem. 
Wokół było cicho i nawet żadne odgłosy nocy nie dochodziły z lasu. W pomieszczeniach 
służby świeciło się kilka świateł i od czasu do czasu dał się słyszeć jakiś głos. Heather zeszła 
ze stopni i postawiła nogę na mokrej, zimnej trawie. Potem powoli podeszła do dębów, 
wpatrując się w ich wielkie konary przysłaniające księżyc.
      To moja pierwsza noc tutaj, a czuję się, jakbym należała do tej ziemi, pomyślała. 
Nareszcie jestem wolna!
      Odwróciła się i spojrzała na dom. Wyglądał, jakby w ciszy obserwował ją, oceniał, nie 
złośliwie, lecz zaciekawiony, jaką będzie mu panią. Teraz już wydawał się Heather domem, w 
którym chciałaby wychować dzieci, rajem, miejscem odpoczynku.
      - Och, wielki, biały domu, proszę, pozwól mi tu znaleźć szczęście. Pozwól, bym dała 
życie dzieciom w twych ścianach. Spraw, by mąż był ze mnie dumny, i nie pozwól, by twe 
progi nawiedził smutek - poprosiła.
      Poczuła wielką ulgę, jakby zdjęto z niej ciężar, i pośpieszyła do środka. Weszła cicho, 
by nie przeszkadzać mężczyznom. Kiedy zdejmowała szal, usłyszała podniesiony głos Jeffa.
      -	Po co, u licha, znów tam dziś pojechałeś? Do diabła, widziałeś, jak Luiza 
potraktowała Heather. Nie marnowała czasu, zaraz powiedziała jej, co między wami było. 
Chciała krwi, krwi Heather, więc zatopiła pazury tak głęboko, jak potrafiła.
      -	Nie ma się czemu dziwić, drogi bracie - warknął Bran-don - Luiza doznała dziś 
szoku. Oczekiwała narzeczonego, a została przedstawiona jego żonie. Nie było jej łatwo, a 
my nie okazaliśmy się dżentelmenami. Wiadomość o moim małżeństwie mogliśmy jej 
przekazać trochę delikatniej. Boleję nad tym, że ją tak zaskoczyłem. Potraktowałem ją źle.
      Heather stała niezdecydowana, nie wiedząc, czy się odwrócić i uciec, czy też 
przekraść się przez hall do schodów. Zabolało ją w sercu na myśl o tym, że Brandon był sam 
na sam z Luizą.
      - Och, do diabla, Bran, myślisz, że ona zachowywała się przyzwoicie, kiedy ciebie nie 
było? Bawiła się, jakby to by ły jej ostatnie dni na ziemi, a twoi przyjaciele mogą to po 
twierdzić.
      Zapadła cisza, a Jeff zaśmiał się krótko.
      - Nie bądź taki zdziwiony, Bran. Myślisz, że wytrzyma łaby tak długo bez 
mężczyzny? No i powinieneś wiedzieć, że w twoim imieniu zaciągnęła spore długi. Kupcy 
przyszli do mnie z rachunkami, bym potwierdził, że się z nią ożenisz. Niedługo dowiesz się, 
że wydala ponad pięćset funtów. 
      - Pięćset funtów! - wrzasnął Brandon. - Co ona robiła? Jeff zaśmiał się rozbawiony.
      - Kupiła biżuterię, stroje, wszystko, co jej przyszło do głowy, a potem meble do 
Oakley. To chyba najdroższa kobieta, z jaką się spotykałeś. Jak wiesz, nie jest zbyt 
oszczędna. Gdyby była, wystarczyłoby jej pieniędzy na całe życie z tego, co jej ojciec 
zostawił. Ale przepuściła to szybciej, niż się oprawia królika, i zrujnowała plantację, 
wpędzając ją w długi. Teraz czekała na twoje pieniądze.
      Jeff przeszedł przez pokój, by napełnić szklankę, i wtedy zobaczył Heather stojącą na 
zewnątrz. Wstydliwie ściskała szal. Spojrzał na nią, a ona, przyłapana na podsłuchiwaniu, 
poczerwieniała. Nerwowo wzruszyła ramionami.
      - Ja... przepraszam - wyjąkała - na dworze było zimno i... tylko chciałam iść do 
swojego pokoju.
      Brandon podszedł do drzwi, a wtedy ona pobiegła korytarzem do schodów. Jeff 
obserwował teraz brata z niepokojem. Zwykle Brandon wiedział, jak postępować z trunkami, 
ale teraz zachowywał się inaczej, a alkohol traktował jak balsam na uspokojenie wzburzonych 
nerwów.
      - Tak między rami, pożycie małżeńskie wyraźnie ci nie służy, Bran - skonentował jego 
zachowanie. - Spoglądasz na Heather z zachwytem i z uwielbieniem obserwujesz jej każdy 
ruch. Jednak kiedy odwraca się do ciebie, zachowujesz się, jakby cię nie obchodziła albo 
jakbyś się na nią gniewał. Chyba boisz się jej dotknąć, a przecież potrafisz się obchodzić z 
kobietami. No i co, do diabła, znaczą te osobne sypialnie? - Zobaczył, jak brat się krzywi i 
nalewa następnego drinka. - Straciłeś rozum? Jest ładna, a właściwie cholernie piękna, dobrze 
się wysławia, jest uprzejma. Ma wszystko, czego mężczyzna oczekuje od żony, i jest twoja. Z 
jakiegoś powodu, którego nie rozumiem, odsuwasz ją od siebie, jakby miała ospę. Dlaczego 
się tak męczysz? Uspokój się. Ciesz się nią.
      - Zostaw mnie, Jeff - rzucił Brandon. - To nie twoja sprawa. 
      Jeff potrząsnął głową rozdrażniony.
      - Brandon, dziwnym zrządzeniem losu dostałeś żonę, z którą warto żyć. Zastanawia 
mnie, jak znalazłeś taki delikatny kwiatek? Nie zawdzięczasz tego chyba swym zdolnościom. 
Zwykle ciągnęło cię do swawolnych kobiet, nie tak słodkich i niewinnych jak Heather. Jeśli 
jakimś zrządzeniem losu ją utracisz, zrozumiesz, że straciłeś więcej, niż myślałeś.
      Brandon odwrócił się i warknął ze złością:
      - Bracie, nadużywasz mojej cierpliwości. Ostrzegam cię, powstrzymaj język. Wiem 
doskonale, co mnie spotkało, i nie potrzebuję twoich matczynych rad, by sobie to 
uświadomić.
      Jeff wzruszył ramionami.
      - Moim zdaniem potrzebujesz kogoś, kto ci doradzi, bo jak na razie robisz wszystko, 
żeby sobie zmarnować życie.
      Brandon machnął ręką zniecierpliwiony.
      - Cóż, to moje życie i mogę je marnować.
      Młodszy brat wypił swój bourbon, odstawił szklankę i spojrzał Brandonowi w oczy.
      - Będę w pobliżu, żeby zobaczyć, jak się z tym uporasz. Nie życzę ci dobrej nocy ani 
przyjemnych snów...
      Starszy brat pozostał sam, trzymając w dłoni pustą szklankę. Patrzył na nią, czując już 
samotność, która go spotka w sypialni... i w łóżku. Zaklął, posłał szklankę mocnym rzutem 
prosto do kominka i też wyszedł z pokoju.
      Rankiem, gdy wzeszło słońce, Hatti zapukała lekko w drzwi pani i przedstawiła jej 
Mary, swoją wnuczkę. Dziewczyna miała pełnić funkcję pokojowej pani. Stara Murzynka 
pośpiesznie zapewniła Heather, że jej wnuczka jest biegła w różnych sprawach.
      - Wyuczyłam ją - mówiła z dumą - żeby mogła dobrze zająć się nową panią 
Birmingham, kiedy już ją będziemy mieli. Wie, jak ładnie uczesać włosy i wszystko inne też.
      Heather uśmiechnęła się do szczupłej dziewczyny.
      - Jestem pewna, Hatti, że skoro twierdzisz, iż jest najlepsza, to tak właśnie jest. 
Dziękuję bardzo.
      Starsza kobieta uśmiechnęła się.
      - Bardzo proszę, panno Heather - odparła. - Aha, pan Bran powiedział, że musi jechać 
do Charleston na kilka dni. Musi się zająć statkiem.
      Heather pochyliła głowę nad filiżanką herbaty. Pomyślała o tym, co słyszała wczoraj. 
Bez wątpienia Luiza powita Brandona z otwartymi ramionami, a on, jej mąż, usunie żonę z 
należnego jej miejsca. Teraz będzie przyjeżdżał i odjeżdżał, kiedy mu się spodoba, nie dbając 
nawet, by powiedzieć jej do widzenia.
      Westchnęła i posmarowała ciepłą bułkę masłem. Przynajmniej w jego domu dobrze ją 
przyjęto i znalazła się wśród dobrych i miłych ludzi.
      Podczas śniadania przygotowano jej kąpiel w pokoju pana, a kiedy dopijała herbatę i 
stawiała filiżankę, Mary już przy niej była ze szczotką i grzebieniem, by upiąć wysoko włosy.
      Później Hatti przyszła sprawdzić, jak poszła Mary praca, i zdawała się być bardzo 
zadowolona. Skinęła głową, oglądając fryzurę.
      - Spisałaś się dobrze, dziecko - powiedziała, wygładzając ja kiś lok. - Ale dla pani 
Heather musi być doskonale - dodała.
      Codzienne zajęcia zaczęły się od zatwierdzenia menu na dziś. Heather poszła za Hatti 
do domu kucharki, by poznać ciotkę Ruth, która zajmowała się przygotowaniem posiłków dla 
Harthaven. Wnętrze było obszerne i czyste. Na środku stał wielki stół, a pod ścianami dwa 
ogromne kominki. Dwie młode Murzynki w czystych, białych fartuchach kroiły zieleninę, 
przygotowywały mięso i gotowały zupy. Hatti i Ruth były specjalistkami w swoim fachu.
      W drodze powrotnej Hatti zamęczała Heather szczegółami i wyjaśnieniami. Kiedy 
mijały jakiś krzak, drzewo czy rzeźbę, Hatti musiała coś na ten temat powiedzieć. 
Natychmiast po wejściu do domu Murzynka zaczęła sprawdzać czystość. Młoda pani 
próbowała dorównać jej kroku. Dopiero później, gdy były w salonie, Heather ze śmiechem 
oparła się o krzesło.
      - Och, Hatti, muszę odpocząć. Przez tę długą podróż od wykłam od ruchu.
      Hatti skinęła na Mary i ta wkrótce wróciła z wysokim dzbankiem chłodnej lemoniady. 
Nalała pani szklankę, którą ta przyjęła z wdzięcznością, nalegając, by one też się napiły.
      - Hatti, proszę usiąść.
      Wymamrotawszy podziękowanie, staruszka wzięła szklankę od Mary i usiadła 
ostrożnie na brzegu krzesła. Heather odchyliła głowę, zamknęła na chwilę oczy i westchnęła.
      -	Hatti, kiedy poznałam Brandona, nie sądziłam, że będę mieszkała w takim domu - 
rzekła Heather i ciepły uśmiech zagościł na jej twarzy. - I nawet kiedy pobieraliśmy się, 
znałam go tylko jako kapitana statku i sądziłam, że spędzimy resztę życia w obskurnych 
pokojach w gospodach na nabrzeżu.
      -	Tak, pani, to cały pan Bran. Lubi się droczyć z tymi, których kocha.
      Po obiedzie Heather postanowiła sama zwiedzić dom. Zaintrygowało ją piękno sali 
balowej, więc wróciła do niej, przeszła po dębowej podłodze i pogładziła gładką jak jedwab 
morę, która pokrywała ściany. Podziwiała złocenia i stanęła pod jednym z kryształowych 
żyrandoli, oszołomiona pojawiającą się w nim tęczą. Kiedy otworzyła przeszklone kryształem 
drzwi do ogrodu, zimowy wiatr rozhuśtał żyrandole tak, że rozdzwoniły się słodko. Stała 
przez chwilę, słuchając ich muzyki. Westchnąwszy cicho, zamknęła drzwi do ogrodu i wyszła 
z pokoju. Tęskniąc za Brandonem, poszła do biblioteki. Tam usiadła w masywnym krześle 
przy wielkim orzechowym biurku. Krzesło było jednak twarde i niewygodne, jakby nie 
chciało pogodzić się z tym, że siada na nim kobieta. Wstała i rozejrzała się po pokoju, w 
którym mimo nieporządku dało się wyczuć, że mężczyźni z rodu Birmingham poszukiwali tu 
schronienia. Wysoka gablota mieściła wiele strzelb, których wygląd świadczył o tym, że 
często ich używano. Wielka głowa jelenia wpatrywała się w nią znad kominka. Jedynym 
kobiecym akcentem w pokoju był ogromny portret Catherine Birmingham wiszący w 
miejscu, gdzie padały promienie słoneczne, rozjaśniając jej postać. Zwiedzanie przerwał głos 
dziecka:
      - Sprzedawca! Przyjechał sprzedawca! Chce rozmawiać z panią domu.
      Heather nie wiedziała, czy przyjąć przybysza, czy nie. Hatti zaraz wyszła na ganek. 
Posłaniec przywitał Murzynkę, ona zaś przedstawiła swoją panią.
      - Panie Bates, to jest nowa pani na Harthaven, żona pa na Brana.
      Człowiek zdjął kapelusz i ukłonił się uniżenie.
      - Ach, pani Birmingham, to dla mnie honor i niezwykła przyjemność. Słyszałem już 
wiele pochlebnych opinii i muszę powiedzieć, że nie mijały się z prawdą.
      Przyjęła jego słowa miłym uśmiechem.
      - Za pani pozwoleniem, pani Birmingham, chciałbym przedstawić mój towar. Mam tu 
wiele rzeczy niezwykle przydatnych w gospodarstwie domowym i kilka może się pani 
spodobać. - Kiedy skinęła głową, pośpieszył odwinąć płótno na wozie. - Najpierw chciałbym 
zaprezentować przybory kuchenne. Mam też wiele przypraw.
      Pośpiesznie pokazywał, jak wytrzymałe są jego garnki, patelnie i inne naczynia. Tymi 
przedmiotami dnia codziennego Heather niezbyt się zainteresowała, ale Hatti przyglądała się 
wszystkiemu z uwagą. Następnie przeszedł do orientalnych pachnideł i mydełek, z których 
Hatti wybrała kilka, pytając swoją panią, czy czegoś nie potrzebuje. Heather odmówiła 
grzecznie, nie chcąc się zdradzać, że nie ma pieniędzy. Potem pan Bates zaczął rozwijać 
materiały, z których Hatti wybrała sobie piękny kupon na niedzielny strój. Heather 
zainteresowała się dopiero, kiedy mężczyzna pokazał jej aksamit w głębokim zielonym 
kolorze. Wtedy pomyślała, jak pięknie wyglądałby w nim Brandon. Patrzyła -na materiał 
tęsknie i nagle przeprosiła wszystkich na chwilę. Pośpiesznie wbiegła do domu, po schodach 
na górę do swego pokoju, gdzie zaczęła przeglądać szafę w poszukiwaniu beżowej sukni. 
Znalazła ją w końcu i wyciągnęła. Patrzyła na nią przez chwilę, wspominając tę noc, kiedy 
poznała męża. Zbyt wiele przykrych wspomnień wiązało się z tą sukienką, by miała jej teraz 
żałować. Chwyciła suknię i popędziła z powrotem na werandę.
      - Czy zgodzi się pan na wymianę, panie Bates? - zapyta ła sprzedawcę.
      Skinął głową.
      - Jeśli towar jest tego wart, to oczywiście.
      Rozłożyła przed nim suknię, a oczy mężczyzny zaświeciły. Poprosiła teraz o zielony 
aksamit i kazała sobie pokazać nici, wykończenia i pasującą do materiału satynę na 
podszewkę. Kiedy mężczyzna wszedł do wozu, by poszukać żądanych towarów, Hatti 
szepnęła:
      -	Panno Heather, niech pani nie zamienia tej ślicznej sukni - prosiła. - Na takie rzeczy 
pan zostawia w domu pieniądze. Pokażę gdzie.
      -	Dziękuję, Hatti - uśmiechnęła się Heather. - To ma być niespodzianka i wolę nie 
wydawać jego pieniędzy, chyba że sam mi pozwoli.
      Murzynka zmarszczyła brwi niezadowolona, ale nic już nie powiedziała. Heather 
odwróciła się teraz do sprzedawcy.
      - Zielony aksamit jest bardzo drogi, pani - stwierdził chciwie. - Wiozłem go ostrożnie, 
jakby to było złoto, i jak pani widzi, jest najlepszej jakości.
      Skinęła głową i zaczęła chwalić własny towar. 
      - Suknia jest znacznie więcej warta niż pański materiał. - Włożyła rękę do środka i 
ukazała piękną, ręczną robotę wokół stanika i błyszczące w słońcu ozdoby. - Nieczęsto ma 
pan szczęście natknąć się na taką suknię do wymiany. Jest uszyta według najnowszej mody i 
każda kobieta chciałaby taką mieć.
      On znów pochwalił swój materiał, ale Heather nie dała się oszukać. Wkrótce 
dokonano wymiany i obie strony były zadowolone. Sprzedawca ostrożnie wziął od Heather 
suknię, delikatnie ją złożył i ponuro stwierdził:
      - Moja głupota i pani umiejętność targowania się, pani Birmingham, bez wątpienia 
pozbawiły mnie zysku za cały dzień.
      Heather podniosła brew i powiedziała z uśmiechem:
      - Dobry człowieku, zapewne znasz prawdziwą wartość tak delikatnego towaru i 
dlatego wmusiłeś we mnie te szmaty.
      Oboje mrugnęli do siebie porozumiewawczo i ukłonili się sobie.
      - Madam, pani uroda i niezwykły czar z pewnością skłonią mnie niedługo do powrotu, 
byś pozwoliła znów zaprezentować me towary i wymienić je na jakiś inny niewiele wart 
drobiazg.
      Hatti burknęła coś, okazując niezadowolenie, ale Heather uprzedziła handlarza.
      - O tym niech pan nawet nie myśli, bo nigdy już nie pozwolę, by moje skarby tak 
łatwo wymknęły mi się z rąk.
      Zaśmiał się i pożegnał, a ona pomachała mu i szczęśliwa zaczęła zbierać materiały. 
Hatti kręciła głową i mruczała niezadowolona.
      -	Nie wiem, co w panią wstąpiło, panno Heather, że pani zamieniła swoje piękne stroje 
u obwoźnego sprzedawcy. Przecież pan Brandon ma pieniądze. Nie jest biedakiem.
      -	Hatti, nie waż się mu o tym powiedzieć - ostrzegła ją łagodnie. - Uszyję mu 
świąteczny podarek i chcę, żeby to była niespodzianka.
      -	Tak, psze pani - mruknęła Hatti, wyraźnie niepocieszona.
      Brandon i George wrócili z Charlestonu około północy następnego wieczoru. W domu 
było cicho i wszyscy prócz lokaja Josepha spali. We trzech, niosąc torby i kufry, obudzili 
Jeffa i Heather. Heather domyśliła się, że jej mąż jest już w domu. Wstała, włożyła szlafrok i 
kapcie i weszła do jego sypialni, gdzie zastała obu braci i służących na popijaniu brandy. 
Zaspana uśmiechnęła się, kiedy Brandon podszedł do niej i pocałował w czoło.
      -	Nie chcieliśmy cię obudzić, moja słodka - mruknął cicho.
      -	Mhm - westchnęła, ziewając - poczekałabym na ciebie, gdybym wiedziała, że dziś 
przyjedziesz. Skończyłeś już interesy na statku?
      -	Zakończę dopiero po świętach, kotku, potem musimy przygotować Fleetwood. 
Zabiorę wtedy statek do Nowego Jorku, żeby go sprzedać.
      Heather podniosła głowę i spojrzała na niego przestraszona.
      - Popłyniesz do Nowego Jorku? - zapytała powoli. - Długo cię nie będzie?
      Uśmiechnął się do niej i odgarnął jej włosy z twarzy.
      - Niezbyt długo, słonko. Może miesiąc albo mniej. Nie jestem pewien. Teraz lepiej idź 
spać. Jutro wstajemy wcześnie do kościoła.
      Jeszcze raz pocałował ją w czoło i patrzył, jak wychodzi z pokoju. Zauważył, że 
zarówno Jeff, jak i George przyglądają mu się uważnie. Służący szybko odwrócił wzrok, ale 
Jeff wyglądał na wyraźnie niezadowolonego. Brandon zignorował go jednak, nalał sobie 
brandy i pił powoli.
      Gdy Heather obudziła się następnego ranka, zobaczyła Mary rozpalającą ogień w 
kominku. Wstała z łóżka, trzęsąc się, i poszła się rozgrzać przy ogniu. Wiatr wyginał za 
oknem drzewa, a w pokoju panował chłód.
      Ubrała się do kościoła w suknię z niebieskiego jedwabiu. Tę właśnie wskazał jej 
Brandon, bo pasowała do jej oczu. Kiedy ubrana w nią stała przed lustrem, służąca 
westchnęła.
      - Och, pani Birmingham, nigdym jeszcze nie widziała ni kogo tak pięknego jak pani, 
naprawdę!
      Heather uśmiechnęła się do dziewczyny i obejrzała się w lustrze. Bardzo chciała 
ładnie wyglądać, by przyjaciele Brandona odnieśli dobre wrażenie. Zagryzła nerwowo wargę 
i wyszła, niosąc pasujący do sukni niebieski płaszcz i mufkę ze srebrnych lisów. Do tego 
wybrano jej czapkę z takiego samego futra. Jeszcze na schodach miała ochotę wrócić i włożyć 
czepek, ale nie pozwalał jej na to czas.
      Mężczyźni czekali w salonie, obaj eleganccy w swoich niedzielnych strojach. Kiedy 
weszła, rozmowa urwała się w pół zdania. Patrzyli na nią zachwyceni, aż poczuła się 
nieswojo pod ich uważnymi spojrzeniami. Wyczuwając jej niepokój, obaj bracia rzucili się ku 
niej i zderzyli się w pół drogi. Jeff ustąpił Brandonowi.
      - Czy jestem odpowiednio ubrana? - zapytała Heather z nadzieją w głosie.
      Brandon pomógł jej włożyć płaszcz.
      - Moja droga, nie musisz się martwić. Zapewniam cię, że będziesz najpiękniejszą 
kobietą, jaka dziś wejdzie do kościoła. - Stanął za nią, kładąc ręce na jej ramionach. - Na 
pewno poruszysz serca mężczyzn i języki kobiet.
      Uśmiechnęła się zadowolona i uspokojona.
      Kiedy powóz zatrzymał się przed kościołem, zgromadzeni tam ludzie z ciekawością 
obserwowali rodzinę Birminghamów. Jeff wysiadł pierwszy. Gdy Brandon odwrócił się, by 
pomóc swej młodej żonie, oczy wszystkich skierowały się na drzwiczki. Gdy pojawiła się w 
nich Heather, przez tłum przebiegł szept. Z grupki niezamężnych panien i ich matek dało się 
słyszeć kilka pogardliwych prychnięć i nieprzyjaznych uwag, ale wśród mężczyzn 
zapanowała pełna zachwytu cisza.
      Jeff uśmiechnął się rozbawiony.
      - Zdaje się, że ta twoja piękność wzbudziła ogólne zainteresowanie - powiedział do 
brata.
      Brandon rozejrzał się wokół i zauważył, że niektórzy odwrócili się nagle, jakby 
przyłapano ich na podglądaniu. Kąciki ust podniosły mu się, kiedy podał Heather ramię. 
Kiwał uprzejmie osobom mijanym po drodze do kościoła i dotykał kapelusza w geście 
powitania.
      Już w środku zaczęła przypatrywać im się gruba kobieta, a spoza niej wyglądała jej 
córka. Taksowały Heather niezbyt przyjaznym wzrokiem. Matka miała szerokie biodra i 
wąskie ramiona i poza fryzurą i suknią nic nie wskazywało, że przynależy do słabszej płci. Jej 
córka była wyższa i lepiej zbudowana, ale twarz o szerokich kościach i lekko wystające zęby 
nie stwarzały korzystnego wrażenia. Skórę miała bladą i piegowatą, a brązowe włosy 
przykrywał dziwaczny czepek. Blade, szarawe oczy spoglądały zza okularów w metalowych 
oprawkach. Obie kobiety zerkały na zaokrąglony brzuch Heather, córka jakby z zazdrością. 
Brandon zdjął kapelusz, witając najpierw starszą, potem młodszą z kobiet
      - Pani Scott, panno Sybil, dość chłodny mamy ranek, nie prawdaż?
      Matka uśmiechnęła się sztywno, a córka zaczerwieniła się i wyjąkała:
      - Tak, tak, to prawda.
      Brandon przeszedł obok kobiet i prowadził Heather do ich ławki na przedzie. Siedzący 
już tam ludzie skłonili głowy na powitanie. Gdy Brandon pomagał żonie zdjąć płaszcz, Jeff 
pochylił się i szepnął jej cicho do ucha:
      - Właśnie miałaś przyjemność poznać panią Scott, bizo na, i jej nieśmiałe cielątko, 
Sybil. Dziewczyna od dawna czuje miętę do twego męża, a matka, chcąc mieć bogatego 
zięcia, robiła wszystko, co w jej mocy, by ich ze sobą połączyć. Bardzo była rozczarowana, 
że Brandon to ignoruje. W tej chwili na pewno wypalają wzrokiem dziurę w twoich plecach. 
Kilka innych panien robi to samo. Lepiej naostrz pazury, bo przy wyjściu czekać będzie na 
ciebie wianuszek odrzuconych. Wianuszek ten nie jest mały.
      Podziękowała za ostrzeżenie i odwróciła się do Brandona.
      - Nie mówiłeś mi, że miałeś więcej niż jedną narzeczoną - stwierdziła zdenerwowana 
tym, że mógłby mieć jeszcze inne kobiety prócz Luizy. - Których pięknych pań powinnam tu 
unikać? Czy Sybil też? Wygląda na silną dziewczynę. Nie chciałabym, by mnie zaatakowała.
      Brandon zmrużył oczy i spojrzał na Jeffa, ale ten tylko wzruszył ramionami.
      - Zapewniam cię, pani, że nigdy nie byłem w łożu z żadną z tych dam. Nie są w mym 
guście. Jeśli zaś chodzi o Sybil, nie powinnaś jej nazywać dziewczyną, bo jest od ciebie 
dziesięć lat starsza.
      Siedzące kilka ławek za nimi Sybil i jej matka obserwowały małżeństwo 
Birminghamów. Nie były zadowolone, widząc, jak młoda kobieta uśmiecha się do męża i 
usuwa nitkę z jego płaszcza. Na pierwszy rzut oka wyglądali na kochającą się parę.
      Kiedy skończyło się nabożeństwo, Birminghamowie podeszli do drzwi i przywitali się 
z pastorem, któremu Brandon przedstawił żonę. Jeffa zatrzymała grupa młodych ludzi, którzy 
najwyraźniej byli jego przyjaciółmi. Chwilę później kilku mężczyzn podeszło do Brandona.
      - Znasz się na koniach, Brandon - powiedział jeden z nich. - Podejdź na chwilę i 
rozstrzygnij nasz spór.
      Dwaj mężczyźni wzięli go pod ręce i odciągnęli od żony, nie pozostawiając mu 
wyboru. Brandon rzucił przez ramię:
      - Za chwilę wrócę, kochanie.
      Mężczyźni odeszli na stronę, gdzie nie mógł ich widzieć pastor. Heather zauważyła, że 
jeden z nich wyjął spod płaszcza dzbanek. Uśmiechnęła się do siebie, kiedy podali go 
Brandonowi i klepnęli go po plecach w geście przyjaźni. Już nie wierzyła, że miał 
rozstrzygnąć jakiś ważny spór.
      Przez chwilę stała niezdecydowana, obserwując grupy kobiet zebranych na 
kościelnym podwórzu. Czuła się trochę zagubiona, nie znała tu nikogo. Jej uwagę przykuła 
dobrze ubrana starsza pani, która szukała ciepłego, osłoniętego od wiatru miejsca pod 
kościołem. Kobieta miała długi parasol, którego używała bardziej do ochrony przed wiatrem 
niż słońcem. Woźnica umieścił dla niej pod kościołem krzesło, a ona usiadła. Dostrzegła 
Heather i gestem zaprosiła, by dziewczyna do niej podeszła. Kiedy Heather się zbliżyła, 
starsza pani postukała w ziemię końcem parasola.
      - Stań tu, kochanie, i pozwól, że ci się przyjrzę - powie działa stanowczo.
      Heather posłuchała.
      - Cóż, jesteś bardzo śliczną młodą kobietką. Jestem zazdrosna - zażartowała - bo z 
pewnością będziesz głównym tematem rozmów na damskich spotkaniach przez kilka ty 
godni. Jeśli jeszcze nie wiesz, jestem Abegail Clark. A ty jak się nazywasz, moja droga?
      Służący przyniósł koc i okrył nim nogi staruszki.
      - Heather, pani Clark. Nazywam się Heather Birmingham - odrzekła dziewczyna.
      Kobieta prychnęła głośno.
      - Kiedyś byłam panią Clark, ale po śmierci męża wolę, kiedy do mnie mówią Abegail. 
Wiesz oczywiście, że zrujnowałaś nadzieje wszystkich młodych panien w okolicy? Bran- don 
był najlepszym kandydatem na męża. Ale cieszę się, że tak dobrze wybrał. Już się o niego 
martwiłam. Teraz pewnie cała ich atencja przeniesie się na młodszego brata.
      Jeff, który właśnie podszedł do Heather i pani Clark, rzekł:
      - Musisz uważać na tę starą wdowę, Heather. Ma język ostry jak szabla, a 
temperament gwałtowny jak aligator. Zda je się, iż jest znana z tego, że niejednemu już 
odgryzła nogę.
      - Fircyku, gdybym była nieco młodsza, klęczałbyś u mych stóp, błagając o 
przebaczenie - stwierdziła pani Clark.
      Jeff zaśmiał się.
      - Ależ, Abegail, kochana. Już proszę cię o przebaczenie. Staruszka machnęła ręką, 
jakby chciała odpędzić jego słowa.
      - Nie potrzebuję rozgadanego fircyka, żeby mi się przy- pochlebiał.
      Uśmiechnął się.
      -	To widać, Abegail. Nawet jasno świecące słońce nie ogrzało twych do mnie uczuć i 
nie uśpiło twej czujności.
      -	Ha! - wykrzyknęła starsza pani. - To ta piękna młódka stojąca obok ciebie przyniosła 
mi tyle szczęścia. Twój brat dobrze wybrał i nie zasypiał gruszek w popiele. - Spojrzała na 
Heather. - Kiedy spodziewasz się dziecka, moja droga?
      Czując skupioną na sobie uwagę zebranych wokół kobiet, Heather odparła łagodnie:
      -	Pod koniec marca, pani Clark.
      -	Hm! - prychnęła pani Scott, dołączając do grupy. - Nie tracił czasu na zaloty. - 
Spojrzała na Heather. - Pani mąż znany jest z upodobania do łóżek młodych dam, ale pani nie 
wygląda dość dorośle, by mieć dziecko.
      Pani Clark stuknęła parasolem w ziemię.
      -	Uważaj, Maranda. Złośliwość z ciebie wyłazi. Nie obrażaj tej niewinnej dziewczyny 
tylko dlatego, że nie udało ci się złapać Brandona dla Sybil.
      -	To, że ktoś go złapie, było tylko kwestią czasu - orzekła pani Scott. - Właściwie 
dziwię się, że żadna dziewczyna nie złapała go wcześniej.
      Heather zaczerwieniła się, a Jeff odparł z uśmiechem:
      - Ale to wszystko, pani Scott, było, zanim poznał swą żonę.
      Kobieta zmierzyła Heather badawczym spojrzeniem i spytała bardzo głośno:
      - Kiedy właściwie się pobraliście, moja droga?
      Parasolka pani Clark wbiła się w ziemię tuż przy jej nogach.
      - To, zdaje się, nie twoja sprawa, Maranda. Nie podoba mi się to nagabywanie.
      Pani Scott zignorowała staruszkę i ciągnęła złośliwie:
      -	Jakże udało ci się go przykuć do swego łoża, moja droga? To musiał być jakiś 
podstęp. Tutaj nie zagrzał nigdzie miejsca.
      -	Marando, postradałaś rozum? - wrzeszczała Abegail, machając parasolką jak pałką. - 
Gdzie się podziały twoje maniery?
      Brandon, który wyłonił się zza rogu kościoła, zdążył usłyszeć wymianę zdań między 
obiema starszymi paniami.
      Na jego widok pani Scott wyprostowała się i jak niepyszna odeszła w stronę grupki 
kobiet. Brandon odwrócił się do niej plecami i uśmiechnął się do pani Clark, biorąc Heather 
pod rękę.
      - Cóż, Abegail, jak zwykle jesteś w samym środku awantury.
      Zaśmiała się.
      - Pognębiłeś całe miasto, sprowadzając sobie obcą żonę. Ale przywróciłeś mi wiarę w 
swój zdrowy rozsądek. Nie polecałabym ci nigdy innego wyboru. - Odwróciła wzrok na 
Heather. - Ta... ta dziewczyna na pewno spodobałaby się twojej matce. Byłaby z niej dumna.
      Uśmiechnął się uprzejmie i odparł:
      -	Dziękuję, Abegail. A już się bałem, że będziesz zazdrosna.
      -	Posiedź ze starą kobietą chwilę, by porozmawiać - poprosiła. - Chciałabym wiedzieć, 
jak udało ci się złowić tę czarującą istotę.
      -	Może następnym razem, Abegail - obiecał. - Do domu daleko i musimy już jechać.
      Uśmiechnęła się i skinęła głową.
      - Nie zaszczyciłaś już od dawna swą obecnością Harthaven, Abegail - stwierdził z 
naganą w głosie Jeff.
      Zachichotała.
      - Po co? Żeby sobie zrujnować reputację? Ale teraz, kiedy macie już kobietę, która 
nad wami zapanuje, może się skuszę. Jeff pochylił się nad dłonią starszej pani i musnął ją 
ustami.
      - Wyjdź z domu, kochana, i odwiedź nas kiedyś. Od kiedy Brandon przywiózł żonę do 
domu, to już nie to samo miejsce. Nawet Hatti jest oczarowana.
      Pożegnawszy się, ruszyli w stronę powozu. Kiedy mijali panią Scott, ta prychnęła:
      - Tyle tu ładnych młodych dam, a on musiał jechać za ocean, żeby sobie przywieźć 
Angielkę!
      Jeff dotknął kapelusza.
      - Irlandkę, dla ścisłości, i to najpiękniejszą, jaką widziałem - powiedział, przechodząc 
obok.
      Północny wiatr przyginał szumiące sosny i dmuchał chłodem do wnętrza powozu, 
kiedy jechali po suchej, zakurzonej drodze poza miastem. Heather przytuliła się do Brando-na 
pod kocem, którym się wspólnie okryli, podczas gdy Jeff próbował nie marznąć samotnie po 
drugiej stronie. Obserwowała z rozbawieniem, jak starał się wciągnąć koc na siebie, przykryć 
długie nogi i stopy jednocześnie. Skulił się w końcu w rogu i przykrył płaszczem, ale przy 
każdym podskoku powozu płaszcz spadał. Przysunęła się bliżej Brando-na, robiąc Jeffowi 
miejsce obok siebie.
      - Mówi się, że troje to tłum, Jeff - rzuciła. - Czy mógł byś usiąść obok mnie, byśmy 
stworzyli ciepły tłum?
      Zgodził się pośpiesznie i rozłożył swój koc na ich kolanach. Heather wcisnęła się 
Brandonowi pod ramię, a Jeff uśmiechnął się rozbawiony.
      -	Wstyd, moja pani - powiedział, udając, że go uraziła. -To nie o moją wygodę ci szło, 
ale o ciepło z drugiej strony.
      -	Uważaj, Jeff - ostrzegł Brandon - ta mała Angielka może z ciebie wyciągnąć całe 
ciepło.
      Przyjrzał jej się uważnie i dodał:
      - Nie mogę sobie wyobrazić, po czyjej stronie byś walczyła jako pół Irlandka, pół 
Angielka, a na dodatek żona Jankesa.
      Jeff przyłączył się do rozmowy z kpiącą nutką w glosie:
      - Obawiam się, że to ten angielski akcent tak ludzi niepokoi. Z taką wymową niedługo 
podburzy przeciwko nam cały kraj. Biedny tata przewróciłby się w grobie, gdyby wiedział, że 
pod naszym dachem mieszka Angielka. - Uśmiechnął się do niej i wdzięcząc się jak kobieta, 
dodał: - Moja droga Angielko, po prostu musisz nauczyć się gulgotać jak Jankeska.
      Przyjęła do wiadomości to, co powiedział, kiwnąwszy głową, i starając się naśladować 
jankeski akcent, rzuciła:
      - Tak jest, panie Jeff.
      Obaj bracia zaczęli się śmiać, a ona spojrzała na nich trochę zdziwiona tą reakcją. 
Potem nagle zdała sobie sprawę, że mówiła tak jak służba, zupełnie inaczej niż kobiety, z 
którymi rozmawiała pod kościołem. Przyłączyła się do nich, śmiejąc się z siebie samej.
      Nadeszło Boże Narodzenie. Służba otrzymała prezenty dzień wcześniej. Wtedy to 
wszyscy domownicy i służący zebrali się, radując serca hojnością pana, jedząc, pijąc i 
świętując każdy na swój sposób.
      Heather postanowiła dać mężowi świąteczny prezent w dzień Bożego Narodzenia 
rano, na osobności. Wstała wcześniej i czekała, aż usłyszy ruch w jego sypialni. Wtedy wzięła 
pięknie zapakowany prezent i po cichu otworzyła drzwi. Nie zauważył, że weszła do pokoju. 
Ubrany tylko do połowy w bryczesy i pończochy, zajęty był szukaniem w szafie swojej 
koszuli. Położyła prezent na łóżku i usiadła na fotelu przy kominku. Brandon znalazł koszulę, 
a kiedy się odwrócił, wkładając ją, zobaczył żonę. Uśmiechała się do niego figlarnie.
      - Dzień dobry, Brandon - przywitała go pogodnie. -- Wesołych świąt.
      Brandon nie mógł powstrzymać uśmiechu. 
      -	Dzień dobry, kochanie. Nawzajem.
      -	Przyniosłam ci prezent - powiedziała, wskazując paczuszkę. - Otworzysz?
      Zaśmiał się i zrobił, o co prosiła. Ze zdziwieniem trzymał przed sobą szlafrok z 
herbem rodzinnym wyszytym na lewej piersi.
      - Podoba ci się, Brandon? - zapytała niecierpliwie. - Włóż go i pokaż się.
      Szlafrok pasował doskonale.
      - To piękna rzecz, Heather - rzekł, przyglądając się herbowi. - Nie mówiłaś, że masz 
taki talent. - Spojrzał z diabelską iskierką w zielonych oczach. - Teraz, kiedy już o tym wiem, 
będziesz musiała wyszywać wszystkie moje koszule. A niełatwo mnie zadowolić. Mam duże 
wymagania, jeśli chodzi o koszule. Nawet moja mama była tym zmęczona - powiedziała 
godnym głosem, a oczy mu dziwnie lśniły. - Cieszę się, że mam mądrą żonę, która potrafi 
sprawić mi przyjemność.
      Heather śmiała się radośnie, podziwiając szlafrok i męża.
      - Dobrze na tobie leży - mówiła z dumą, wygładzając materiał na ramionach. - I 
wyglądasz bardzo elegancko. - Od sunęła się i uśmiechnęła. - Wiedziałam, że tak będzie.
      Brandon podszedł do kufra. Wyjął z niego małe, czarne pudełko.
      - Obawiam się, że twój uśmiech przyćmi mój podarek. W porównaniu z twą urodą 
będzie bezbarwny.
      Stał tuż obok, kiedy otwierała pudełko. Wielki szmaragd i otaczające go diamenty 
błysnęły jasno w porannym świetle, kiedy podniosła wieczko. Patrzyła niedowierzająco na 
broszę, a potem wolno podniosła zdziwiony wzrok.
      - To dla mnie? - zapytała.
      Zaśmiał się łagodnie i wziął od niej pudełko. Wyjął z niego broszkę i rzucił pudełko 
na łóżko.
      - A dla kogo, moja pani, kupiłbym taki podarek, jeśli nie dla ciebie? Zapewniam cię, 
że jest twoja.
      Wsunął dłoń pod szlafrok Heather i starał się przypiąć broszkę do aksamitu koloru 
burgunda. Pałce mu drżały, kiedy poczuł ciepło jej ciała, i trwało to dłużej niż powinno.
      - Może ja zapnę? - zapytała.
      Brandon wreszcie przypiął broszkę, a wtedy Heather przytuliła się do niego.
      - Dziękuję, Brandon - mruknęła. - Nigdy nie miałam nic równie pięknego.
      Objął ją ramieniem, ale ktoś zapukał do drzwi i Brandon się odsunął. To Hatti 
przyniosła jedzenie. Heather usiadła przy stoliku, a Brandon żartował z Murzynką.
      -	Gdzie jest parasolka, którą ci dałem, Hatti? Myślałem, że będziesz dziś rano stukała 
nią w podłogę, żeby wszyscy widzieli. Pani Clark będzie ci zazdrościć.
      -	Tak, panie Bran - uśmiechnęła się kobieta. - Na pewno. Takiej ładnej jeszcze nie 
miałam. I ten strój, co pan go nosi, też jest bardzo ładny. - Spojrzała na Heather i przewracała 
oczami, podając śniadanie.
      -	Dziękuję, Hatti - powiedział zadowolony. - Moja żona go dla mnie uszyła.
      -	Tak, panie, to naprawdę piękny szlafrok - rzekła Hatti - ale szkoda, że pani musiała 
przehandlować swoją suknię, żeby kupić materiał.
      Brandon odłożył nagle widelec i spojrzał na Murzynkę, ale ona już wychodziła z 
pokoju. Powoli odwrócił się do żony.
      - Zamieniłaś suknię na materiał, Heather? O czym ona mówi?
      Wzruszyła ramionami.
      - Nie miałam pieniędzy, a chciałam ci zrobić niespodziankę. To była tylko stara 
sukienka.
      Zmarszczył czoło.
      -	Nie miałaś starych sukienek. Uśmiechnęła się i szybko odparła:
      -	Ależ miałam.
      Patrzył na nią przez chwilę, szukając w pamięci, ale nie mógł sobie przypomnieć 
żadnej starej sukni. Była tylko jej suknia ślubna. Podniósł brwi.
      - A któraż to suknia wydała ci się stara, kochanie? 
      Podniosła wzrok i odsunęła się, głaszcząc dłonią okrągły brzuch.
      - Ta, w której cię poznałam. Pamiętasz?
      - Och - mruknął. Podniósł widelec, nabrał odrobinę jedzenia i żuł je przez chwilę, 
podenerwowany, a potem przełknął. W jego tonie wyraźnie słyszała naganę, kiedy odezwał 
się znowu. - Szkoda, że to zrobiłaś. Nie podoba mi się, że moja żona wymienia stroje na 
materiały u domokrążców. W biurku na dole są zwykle pieniądze. Później ci pokażę. Możesz 
je brać, kiedy potrzebujesz.
      Jak nieobecna upiła łyk herbaty.
      -	Panie, o ile zrozumiałam - powiedziała lekko urażona - nie życzyłeś sobie, bym 
wydawała twoje pieniądze.
      -	Przehandlowałaś coś, co było moje, pani, moje! - rzucił przez zaciśnięte zęby. - 
Zanim się pobraliśmy, wzięłaś ode mnie pieniądze i zostawiłaś w zamian tę suknię. Dla mnie 
to było trofeum, pamiątka po dziewczynie, którą wtedy poznałem. Zatrzymałem tę suknię, by 
przypominała mi noc z nią spędzoną
      Heather zmarszczyła czoło zmieszana. Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy uświadomiła 
sobie, że jest z niej niezadowolony.
      - Przykro mi, Brandon - mruknęła przepraszająco. - Nie wiedziałam, że tak ceniłeś tę 
suknię.
      Odruchowo dotknęła broszki, o której na chwilę zupełnie zapomniała. Brandon 
spojrzał na Heather i uświadomił sobie, że są święta. Złagodniał i poczuł wyrzuty sumienia, 
że odebrał jej całą przyjemność dawania prezentów. Pośpiesznie próbował poprawić jej 
nastrój, wstał i ukląkł obok jej krzesła.
      - Moja słodka - rzekł, z czułością ujmując jej dłoń. - Po doba mi się ten szlafrok i będę 
go nosił dumny z twego ta lentu, ale nie jestem biedakiem i nie pozwolę, by moja żona 
handlowała własnymi strojami z wędrownymi sprzedawcami jak jakaś wieśniaczka. Mam 
pieniądze i możesz ich używać. No chodź. - Podniósł się, przyciągnął ją do siebie i objął. - 
Weselmy się w te święta. Dość już łez.
      Dzień był deszczowy, w domu panowała cisza i spokój. Kręciło się tylko kilku 
służących. Jeff wyjechał do Charlestonu, by obdarować kilka osób prezentami. Miał wrócić 
dopiero wieczorem, żeby zjeść z nimi kolację. Brandon rozpalił ogień w kominku w salonie i 
usiadł na podłodze obok krzesła Heather. Czytał jej na głos Sen nocy letniej Szekspira, a ona 
słuchała, szyjąc kaftanik dla dziecka i śmiejąc się, rozbawiona jego interpretacją. Przed 
kominkiem leżał pień drzewa, który Jeff i Ethan wnieśli tu wczoraj wieczorem. Pień 
udekorowano gałązkami świerkowymi, jemiołą i ostrokrzewem, przywiązanym czerwonymi 
wstążkami, a na obu jego końcach paliły się świece.
      Kiedy Brandon zmęczył się czytaniem, przyniósł szachownicę i rozstawił figury, by 
nauczyć Heather grać. Trochę myliły jej się ruchy, on zaś cierpliwie wszystko wyjaśniał. Był 
już wieczór, kiedy przeprosiła go i poszła na górę zmienić suknię. Zeszła w zielonej, 
aksamitnej sukni, do której wspaniale pasowała nowa brosza. Dygnęła, a Brandon ucałował 
jej dłoń i patrzył z podziwem.
      - Brosza nawet w ułamku nie jest tak piękna jak ta, która ją nosi - mruknął.
      Nalał Heather kieliszek madery, a ona przyjęła go z wdzięcznością.
      - Przypuszczam, że jesteś dla mnie taki uprzejmy dlatego, że przegrałam z kretesem w 
szachy.
      Zaśmiał się wesoło.
      - Jesteś bardzo podejrzliwa, moja droga. Jak możesz mi nie wierzyć, kiedy chwalę twą 
urodę?
      Heather podeszła do okna. Mimo że padał deszcz, jej ten dzień wydał się cudowny, 
taki, o którym nigdy nie zapomni. Stała tak, rozmarzona. Brandon zbliżył się do żony.
      - Uwielbiam deszcz - szepnęła Heather. - Zwłaszcza gdy szaleje burza jak teraz, a w 
domu jest tak ciepło. Kiedy moc no wiał wiatr, tata zawsze zostawał w domu. Chyba dlatego 
lubię taką pogodę. Nigdy nie bałam się burzy.
      - Pewnie bardzo kochałaś ojca. Powoli skinęła głową.
      - Tak. Bardzo go kochałam, ale zawsze czułam lęk, kie dy wychodził i zostawiał mnie 
samą. Nie jestem zbyt od ważna. Papa zawsze mi mówił, że nie jestem. Byłam takim 
tchórzliwym dzieckiem.
      Uśmiechnął się ciepło i delikatnie ujął dłoń Heather.
      - Małe dziewczynki wcale nie muszą być odważne. Trze ba je chronić i opiekować się 
nimi. Trzeba je bronić przed tym, czego się boją.
      Spojrzała na Brandona zaskoczona taką odpowiedzią, a potem opuściła wzrok i 
powiedziała zawstydzona:
      -	Znów cię zanudzam historią mego życia. Przepraszam, nie chciałam.
      -	Nigdy nie mówiłem, że mnie to nudzi - zaprotestował cicho.
      Pociągnął ją na kanapę.
      Właśnie tam siedzieli, kiedy usłyszeli kroki na werandzie. Wrócił Jeff. Zmienił buty i 
jeszcze z kroplami deszczu na twarzy wszedł do salonu.
      -	Mój Boże, co za parszywy dzień - stwierdził, nalewając sobie sporą porcję bourbonu. 
Podszedł do kominka, by ogrzać plecy, a potem wyjął z kieszeni surduta długą kasetkę. - 
Moja przeurocza Angielko, przywiozłem ci prezent, choć może dziś ci się jeszcze nie przyda.
      -	Och, Jeff, nie trzeba było - mruknęła, ale i tak uśmiechnęła się radośnie. - Czuję się 
okropnie, bo nic dla ciebie nie mam.
      - Ciesz się z prezentu, Heather, a ja na swój poczekam. 
      Pośpiesznie otworzyła pudełko i wyjęła z niego piękny wachlarz z pięknie rzeźbionej 
kości słoniowej, ozdobiony delikatną hiszpańską koronką. Rozłożyła wachlarz i zatrzepotała 
ponad nim długimi rzęsami.
      - Och, panie Jeff - mówiła, naśladując amerykański akcent pań z dobrych domów. - 
Pan wie, jak zadowolić damę.
      Zaśmiał się.
      -	To prawda, Heather, ale przy tym, co dał ci mój brat, ten wachlarz to pospolity 
podarek.
      -	Jest piękna, nieprawdaż? - mruknęła, dotykając broszy. Podniosła wzrok i 
uśmiechnęła się do męża.
      Jeff spojrzał porozumiewawczo na Brandona.
      - Mój brat wszystko trafnie wybiera. Sam się o tym prze konałem.
      Hatti z rozmachem otworzyła podwójne drzwi do jadalni i zaprosiła na kolację.
      - Chodźcie jeść, póki gorące.
      Heather wstała z kanapy i wygładziła suknię. Widząc głęboki dekolt, Jeff zamarł z 
otwartymi ustami. Jak zaczarowany wpatrywał się w piersi bratowej.
      - Uspokój się, Jeff - rzucił ze śmiechem Brandon. - Ona jest już zajęta. Ale może 
pewnego dnia i ty znajdziesz dziewczynę, na której widok będzie ci ciekła ślinka!
      Odwrócił się i kładąc rękę na plecach Heather, poprowadził ją do stołu. Młodszy z 
braci wzruszył ramionami jakby przepraszająco i powiedział:
      - No cóż, Luiza nigdy tak nie wyglądała. Brandon uniósł brew, ale nic nie odrzekł.
      Kolacja była popisem umiejętności kulinarnych ciotki Ruth. Jedząc, mężczyźni 
rozmawiali o interesach. Brandon odkroił plaster pieczonej gęsi i położył na talerzu żony.
      -	Dowiedziałeś się czegoś o tartaku albo o panu Bartlett? - zapytał młodszego brata.
      -	Niestety, niewiele - odparł Jeff. - Wiem, że pracują u niego niewolnicy i ma wysokie 
ceny. Ostatnio traci pieniądze.
      -	Więc mógłby to być dobry interes - stwierdził Brandon jakby sam do siebie. Spojrzał 
na brata. - Gdyby zamiast niewolników pracowali tam najemni robotnicy, mogłoby się 
opłacać. Drewno na statki znakomicie się sprzedaje w Delaware, w Charlestonie też nie 
będzie problemów ze sprzedażą drewna na budowy. Możemy się nad tym zastanowić. 
Wyruszam za jakieś dwa lub trzy tygodnie, żeby zabrać Fleetwood do Nowego Jorku. 
Musimy podjąć decyzję co do tartaku i załatwić sprawy, zanim wyruszę.
      - A co z Luizą? - zapytał Jeff, nie podnosząc głowy znad talerza. - Była w mieście i 
przyparła mnie do muru. Chciałaby wiedzieć, czy zastanowiłeś się nad długami i co 
zdecydowałeś. Powiedziałem jej, że nic na ten temat nie wiem.
      Heather przysłuchiwała się rozmowie braci obojętnie. Kiedy jednak padło imię Luizy, 
najwyraźniej drgnęła. Zauważywszy to, Brandon rzekł swobodnie:
      - Odwiedziła mnie na Fleetwood, by porozmawiać o swojej sytuacji finansowej. 
Zaproponowałem jej uregulowanie długów i sporą sumkę za ziemię, ale jak zwykle upiera się 
przy swoim. Z czystej przyzwoitości opłacę mniejsze długi, które zaciągnęła na poczet 
swoich dochodów jako moja przyszła żona. Tych, które poczyniła wcześniej, a są wyższe, nie 
spłacę, póki nie sprzeda mi ziemi. Chciałaby, żebym zwolnił ją z obietnicy sprzedaży, żeby 
ziemia była znów jej kartą prze targową do małżeństwa. Ani mi się śni. Tylko długi, które za 
ciągnęła jako moja narzeczona, ureguluję. Będę chyba więc dość zajęty do wyjazdu, 
zwłaszcza jeśli tartak okaże się kuszą cym kąskiem. A propos, czy ty będziesz zainteresowany 
zainwestowaniem niewielkiej sumy, jeśli się okaże, że warto?
      Jeff uśmiechnął się.
      - Myślałem, że nie zapytasz.
      Rozmowa zmieniła temat jeszcze wiele razy, zanim skończono posiłek. Po kolacji Jeff 
pośpieszył ku Heather, by uprzedzić brata. Poprowadził ją do salonu, mimo że Brandon nie 
wyglądał na szczególnie zadowolonego. Zatrzymali się pod żyrandolem. Jeff uniósł głowę i 
powiedział z żalem:
      - Biedactwo, wisi tam cały dzień, a nikt nie pomyślał, by skorzystać z jej obecności.
      Heather też spojrzała w górę. Na samym środku żyrandola wisiała mała, samotna 
gałązka jemioły. Jeff odchrząknął i uśmiechnął się.
      - A teraz, o pani, znalazłem już dla siebie prezent, o którym wcześniej wspominałaś.
      Objął Heather i nie zważając na jej zaskoczenie, pochylił się i przypieczętował jej usta 
długim i raczej nie braterskim pocałunkiem. Nie odwzajemniła pocałunku, ale Brandon i tak 
był bardzo niezadowolony z powodu zbyt swobodnego zachowania brata. Jeff odsunął się, ale 
nie wypuścił Heather. Widząc zmarszczone czoło Brandona, zaśmiał się.
      -	Uspokój się. Nie miałem przecież okazji pocałować panny młodej.
      -	Dajesz mi powody, by się zastanowić, czy bezpiecznie jest zostawić ją tu z tobą pod 
moją nieobecność - rzucił Brandon. - Gdyby nie była w tak zaawansowanej ciąży, miałbym 
wątpliwości.
      Jeff uniósł drwiąco brew.
      - Ależ, Brandon, co ja widzę, opanował cię ten zielony potwór, zazdrość? Myślałem, 
że już dawno się go pozbyłeś!
      Tygodnie mijały szybko i do wyjazdu Brandona zostało zaledwie kilka dni. Przez cały 
ten czas był zajęty, doglądając statku, płacąc długi Luizy i załatwiając sprawy tartaku, który 
zdecydowali się z bratem kupić. W domu spędzał więc niewiele czasu. Kilka razy zostawał na 
noc na Fleetwood i nie wracał przez parę dni. Kiedy przebywał w domu, znaleźć go można 
było głównie w bibliotece pracującego nad książkami, zapiskami i rachunkami. Niedziela 
była jedynym dniem, który spędzali razem. Zwykle szli do kościoła, gdzie Heather witano z 
szacunkiem i przyjaźnią. 
      Zbliżał się dzień, kiedy Brandon musiał wypłynąć do Nowego Jorku. Pewnego 
wieczoru Heather zastukała nieśmiało do drzwi gabinetu Brandona, a on krzyknął, by weszła. 
Siedział przy biurku, przeglądając księgi i dokumenty.
      - Mogę na chwilę? - zapytała niepewnie. Nigdy do tej pory nie przeszkadzała mu w 
pracy, a i teraz uczyniła to z wahaniem.
      Skinął głową.
      - Proszę.
      Usiadł wygodnie na krześle, obserwując, jak idzie przez pokój, i wskazał jej drugie 
krzesło. Czekał chwilę, kiedy kręciła się niespokojnie, próbując zebrać się na odwagę i zacząć 
mówić. O mało nie podskoczyła, kiedy zapytał:
      -	O czym chciałaś pomówić?
      -	Tak... ja... jak długo cię nie będzie? To znaczy... czy wrócisz przed urodzeniem 
dziecka?
      Zmarszczył lekko czoło.
      -	Tak, nie mam zamiaru wyjechać na dłużej niż miesiąc - odparł trochę szorstko, bo 
nie lubił, gdy mu przerywano z powodu błahostek. - Myślałem, że już ci o tym mówiłem.
      -	Brandon - zaczęła znowu. - A... kiedy ciebie nie będzie, czy mogę przerobić pokój 
dziecinny?
      -	Oczywiście - odparł uprzejmie. - Niech Ethan znajdzie ludzi i wszystko, co ci 
potrzebne.
      Myśląc, że już skończyła, wrócił do pracy. Ale Heather znów mu przeszkodziła.
      - Będzie też coś do zrobienia... w moim pokoju. Spojrzał na nią.
      - Moja droga, jeśli sobie tego życzysz, możesz przebudować cały dom - odparł kpiąco.
      Popatrzył na żonę jeszcze przez chwilę i znów zajął się papierami. W pokoju zrobiło 
się cicho, ale Heather nie ruszyła się z miejsca. Po jakimś czasie Brandon podniósł na nią 
wzrok. Włożył pióro do kałamarza i usiadł prosto. 
      - Czy jeszcze o coś chciałaś zapytać, pani? - rzucił niemal z gniewem.
      Niebieskie oczy napotkały spojrzenie zniecierpliwionych zielonych.
      - Tak, panie. Czy podczas prac w moim pokoju mogę korzystać z twojej sypialni?
      Uderzył ręką w biurko i wstał. Chodził po pokoju, zdenerwowany idiotyczną sytuacją. 
Oto jego własna żona pyta go o pozwolenie używania łóżka, które jest przeznaczone dla 
obojga!
      - A niech to, kobieto, nie musisz mnie dręczyć prośbami, by korzystać z czegokolwiek 
w tym domu podczas mojej nie obecności! Mam dość tej gry! Możesz używać wszystkiego w 
tym domu, a ja nie mam czasu ani nerwów na zezwalanie na wszystko z osobna. Pora, byś 
zaczęła kierować się rozumem i zachowywać jak pani domu. Ty nie chcesz dzielić ze mną 
łoża, ale ja chętnie podzielę się z tobą wszystkim innym. A teraz mi wybacz, bo, jak sama 
widzisz, mam sporo pracy. Potrzebuję trochę spokoju, więc proszę, byś stąd wyszła.
      Ostatnie słowa prawie wykrzyczał, a kiedy skończył, twarz Heather pobladła. Wstała i 
prawie wybiegła. Zatrzymała się jednak w drzwiach, bo w hallu stali Jeff i George, a Hatti 
zamarła na schodach. Wytrzeszczone oczy całej trójki świadczyły dobitnie, że słyszeli każde 
słowo. Łzy spłynęły Heather po policzkach i ze szlochem skierowała się na górę do swego 
pokoju. Tam rzuciła się na łóżko, głośno płacząc, całkiem zdruzgotana.
      Brandon wyszedł z gabinetu. Chciał biec za nią i ją przeprosić. Zatrzymał się jednak, 
widząc wściekłość w oczach brata. Hatti prychnęła i powiedziała niby do Jeffa:
      - Niektórzy mężczyźni w ogóle nie mają rozumu. - Z ty mi słowy odwróciła się 
plecami do Brandona i poszła.
      George chyba po raz pierwszy w życiu patrzył na swego uwielbianego kapitana ze 
złością. Kilka razy otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć, a potem nałożył czapkę i 
wyszedł.
      Jeff patrzył kpiąco na Brandona.
      - Czasami, drogi bracie, zachowujesz się, jakbyś stracił resztki rozumu. Jeśli chcesz, 
możesz grać głupca, ale nie obrażaj swym zachowaniem innych.
      I on także odwrócił się i odszedł.
      Brandon stał teraz sam, czując ciężar własnych nierozważnych słów. Nie dość że jego 
dwoje najbardziej zaufanych służących, a jednocześnie przyjaciół, miało mu najwyraźniej za 
złe, że tak zbeształ Heather, to jeszcze teraz słyszał szlochanie żony. A na dodatek potępił go 
jego własny brat!
      Wrócił do gabinetu i usiadł przy biurku. Wydawało mu się, że cały dom jest oburzony 
jego zachowaniem.
      Podczas kolacji panowała kłopotliwa cisza. Krzesło Heather stało puste, a Hatti jakby 
naumyślnie stawiała jedzenie tak daleko od Brandona, jak się tylko dało. Jeff skończył jeść i 
rzucił ze złością nóż i widelec, potem wstał i wyszedł, nie patrząc nawet na brata. Kiedy 
zatrzymał się w hallu, podeszła do niego Hatti i powiedziała głośno, tak by słyszał Brandon:
      - Panie Jeff, pani Heather siedzi tam sama pod oknem i nie chce jeść. Jak mam ją 
namówić, żeby coś zjadła, panie Jeff? Zagłodzi siebie i dziecko!
      Jeff odparł zmartwiony:
      - Nic na to nie poradzimy, Hatti. Chyba najlepiej zostawić ją teraz w spokoju. Jutro jej 
przejdzie, a on wyjedzie.
      Hatti odeszła, kręcąc głową i mrucząc coś pod nosem. Jeffowi nie chciało się jeszcze 
spać, wyszedł więc na dwór i na chwilę przysiadł na schodach. Patrząc na alejkę, myślał, 
jakim głupcem czasem potrafi być jego brat. Westchnął ciężko i poszedł przez ciche 
podwórze do stajni. Usłyszał parskanie Leopolda. Wszedł, by pogłaskać go po nosie. Leopold 
zawsze na to czekał. Nagle uwagę Jeffa przykuło jakieś mamrotanie. W komórce, w której 
zwykle spał George, paliło się światło. Jeff zastanawiał się, z kim staruszek rozmawia o tej 
porze. Ostrożnie zbliżył się do drzwi. Zajrzał do środka i zobaczył George'a siedzącego na 
swojej pryczy ze skrzyżowanymi nogami. Między jego kolanami spoczywała na wpół 
opróżniona butelka, a na końcu posłania drzemał leniwie kot. To on był słuchaczem 
służącego.
      - Ooooch, Webby, chyba źle zrobiłem, że przyprowadziłem mu tę małą paniusię. 
Popatrz, jak ją traktuje teraz, kiedy będzie miała dziecko! - Wzruszył ramionami i mówił 
dalej: - Ale skąd mnie było wiedzieć, że to tylko biedna, wystraszona dziewczyna, Webby? 
Przecież wszystkie kobitki, co chodzą po ulicach Londynu same w nocy, szukają mężczyzn. 
Kapitan chciał kobitkę, co by mu ogrzała łóżko. To była nasza pierw sza noc w porcie. Ale 
dlaczego musiałem właśnie ją wybrać... przecie to była tylko wystraszona biedulka, co się 
zgubiła rodzinie, i nie wiedziała, gdzie jest. Musiał ją źle potraktować wtedy w nocy, a ona 
była niewinna. To jest najgorsze ze wszystkiego, Webby! Że to musiało spotkać biedną 
dziewczynę, że ją nasz pan tak wziął! Och, jaki wstyd! Och, Webby, co za wstyd...
      Przystawił butelkę do ust i upił spory łyk, a potem zaśmiał się, wycierając usta 
rękawem.
      - Ale lord Hampton przechytrzył pana. Zmusił go, żeby się ożenił, kiedy się 
dowiedział, że będzie miała dzidziusia. A kapitan był wściekły, mówię ci, Webby! Jeszcze go 
nigdy nikt do niczego nie zmusił.
      Stary służący zamilkł i oparł się o ścianę, patrząc w zamyśleniu na butelkę.
      - Ale - podjął po chwili - kapitan musi coś do niej czuł, bo cały Londyn wywrócił do 
góry nogami, tak jej szukał. Po tej nocy, co ją z nim spędziła, uciekła i chyba jeszcze nigdy 
nie był taki wściekły jak wtedy, kiedy się dowiedział, że jej nie ma. Jeszcze by się nie zeszli 
do tej pory, gdyby nie ten dżentelmen, co ją sprowadził z powrotem, żeby się pan z nią ożenił.
      Podniósł się i upił kolejny łyk z butelki, a potem popukał się palcem w piersi.
      - Ale to ja ją pierwszy mu sprowadziłem, Webby. Ja! To ja będę przeklęty. Ja mu ją 
włożyłem do łóżka! Ach, co ona musiała znosić. Biedna mała panienka...
      George ucichł, głowa opadła mu na ramię i prawie natychmiast rozległo się donośne 
chrapanie.
      Na twarzy Jeffa pojawił się nikły uśmiech.
      - Więc tak ją znalazł - mruknął do siebie. - Biedny Bran, ale się urządził! Do diabła, co 
ja mówię. Biedna Angielka!
      Wyszedł ze stajni, pogwizdując. Powrócił mu dobry humor. Następnego ranka zszedł 
na dół w równie jowialnym nastroju. Miejsce Heather przy stole wciąż pozostawało wolne, 
więc nie oszczędzał brata. Poczekał, aż Brandon napełni usta jedzeniem, i powiedział 
spokojnie:
      - Wiesz co, bracie, kobieta potrzebuje czterdziestu tygodni, by urodzić dziecko. 
Ciekawe, ile zajmie to twojej żonie. Może okazać się, że ożeniłeś się z tą Angielką jeszcze na 
morzu. Pewnie jako kapitan sam dałeś sobie ślub?
      Jadł śniadanie zamyślony, jakby się nad tym zastanawiał. Gdy skończył posiłek, otarł 
usta chusteczką i mruknął jakby sam do siebie:
      - Ciekawe... Bardzo ciekawe!
      I nim zdziwiony Brandon zdołał cokolwiek powiedzieć, wstał i wyszedł z jadalni.
      Załadowano bagaże, a George usiadł obok Jamesa na siedzeniu woźnicy, mrużąc w 
porannym słońcu przekrwione oczy. Kiedy Heather wyszła na ganek, obaj bracia stali przy 
drzwiach powozu.
      - Mam nadzieję, że będziesz miał dobrą podróż, Brandon - powiedziała łagodnie. - 
Postaraj się jak najszybciej wrócić do domu.
      Podszedł kilka kroków w jej kierunku, a potem zatrzymał się, odwrócił i wsiadł do 
powozu.
      Jeff patrzył, jak powóz rusza, po czym wszedł na ganek i stanął obok Heather.
      - Bądź cierpliwa, Angielko - mruknął. - Nie jest taki głupi, na jakiego wygląda.
      Uśmiechnęła się do niego serdecznie, wdzięczna, że ją rozumie, i z ciężkim sercem 
wróciła do domu.
      Podczas nieobecności Brandona Heather nie dawała sobie czasu na myślenie. Czuwała 
nad remontem w pokoju dziecka i swoim, wybierając tkaniny na zasłony i obicia oraz 
odpowiednie tapety. Kiedy siedziała, ręce miała zajęte szyciem kaftaników i maleńkich 
kołderek. Tylko nocą, leżąc w łóżku Brandona i muskając lekko palcami poduszkę, myślała, 
jak smutno jest w Harthaven bez niego.
8
      Brandon wszedł do gospody, zdjął płaszcz i kapelusz i położył je na krześle przy 
stoliku, przy którym sam zasiadł. Nie zauważył George'a, który zajął miejsce przy barze i 
czule obejmował kufel z piwem. Brandon popijał maderę i siedział zatopiony we własnych 
myślach, kiedy otworzyły się drzwi i do środka weszła gromadka niezwykle wychudzonych i 
marnie jak na tak zimny dzień odzianych ludzi. Najwyraźniej była to rodzina. Matka i dzieci 
natychmiast skupili się wokół ciepłego kominka, podczas gdy mężczyzna rozmawiał z 
właścicielem gospody. Brandon domyślił się, że kobieta była w jego wieku, ale jej pokryta 
zmarszczkami twarz i zniszczone dłonie świadczyły o jej ciężkim życiu. Dzieci było 
dziesięcioro - najmłodsze, które trzymała na kolanach, mogło mieć najwyżej osiem miesięcy. 
Nieśmiały maluch trzymał się mocno połatanej spódnicy matki. Najstarszy chłopiec, może 
dwunastoletni, stał sztywno, ściskając za rękę młodszą siostrę. Wszystkie dzieci z uwagą 
obserwowały szynkarkę niosącą tacę pełną jedzenia. Najwyraźniej głodne, wpatrywały się w 
półmiski.
      Ojciec, trzymając mocno wysłużony kapelusz w dłoni, podszedł do stolika Brandona.
      - Przepraszam pana najmocniej - powiedział nieśmiało. - Czy pan jest kapitan 
Birmingham? Właściciel gospody po wiedział, że to pan.
      Brandon skinął wolno.
      -	Tak. To ja. Czym mogę panu służyć?
      -	Jestem Jeremiah Webster, psze pana. Ludzie mówią, że pan szuka ludzi do tartaku. 
Chciałbym u pana pracować.
      Brandon wskazał krzesło.
      -	Proszę usiąść, panie Webster. A co pan umie?
      -	No, psze pana - odrzekł mężczyzna, wciąż nerwowo mnąc w dłoniach kapelusz - 
pracowałem w wielkim tartaku już od dzieciaka. Zacząłem jakieś dwadzieścia pięć lat temu. 
Przez ostatnie osiem lat byłem pomocnikiem majstra, a ostatnie dwa majstrem. Wiem 
wszystko o tej pracy, panie.
      Brandon już chciał odpowiedzieć, ale szynkarka właśnie przyniosła jedzenie.
      - Nie będzie panu przeszkadzało, że będę jadł w czasie rozmowy, panie Webster? - 
zapytał Brandon. - Nie lubię, kiedy jedzenie się marnuje.
      -	Nie, panie - odparł szybko mężczyzna. - Proszę jeść. Brandon skinął i wrócił do 
tematu.
      -	Dlaczego teraz nie ma pan pracy, panie Webster? Mężczyzna przełknął ślinę i 
powiedział:
      - Miałem pracę do zeszłego lata, panie. Ale złapała mnie maszyna i pokiereszowała mi 
lewą rękę. Leżałem w łóżku do zimy i od tej pory mogłem tylko czasem dorobić jako 
pomocnik. Wszystkie lepsze miejsca były już zajęte, a jak jest zimno, łamie mnie w kościach. 
Nie da się utrzymać rodziny z pracy pomocnika w tartaku.
      Brandon odchylił się do tyłu, złożył ręce na kolanach i spojrzał na mężczyznę.
      - W gruncie rzeczy, panie Webster, szukam zarządcy do mojego tartaku. - Na te słowa 
mężczyzna omal nie zemdlał. - Pańskie nazwisko nie jest mi obce - ciągnął dalej. - 
Zarekomendował mi pana pan Brisban, który kupił mój statek. Powiedział, że jest pan 
dobrym pracownikiem i ma pan spore doświadczenie. Jeśli przyjmuje pan tę pracę, jest 
pańska.
      Webster siedział przez chwilę jak zaczarowany, a potem uśmiechnął się szeroko.
      -	Ach, dziękuję, panie. Nie będzie pan żałował nawet przez jedną chwilę, obiecuję. 
Mogę przekazać mojej kobiecie dobre wieści?
      -	Oczywiście, panie Webster, proszę. Ale musimy jeszcze omówić kilka kwestii.
      Mężczyzna oddalił się na chwilę, by porozmawiać z żoną, a Brandon obserwował 
dzieci, które bardziej interesowały się jedzeniem stojącym na stołach dookoła niż dobrymi 
wieściami, jakie przekazał im ojciec. Dopiero teraz Brandon zrozumiał, że ostatnimi czasy 
rodzina Websterów nie miała zbyt wiele szczęścia. Webster wrócił do stolika, a wtedy 
Brandon spytał:
      - Bardzo pana przepraszam, ale czy pan dziś coś jadł? Mężczyzna zaśmiał się 
nerwowo i wyjaśnił:
      -	Nie, panie, przyjechaliśmy od razu tutaj, ale mamy coś w wozie i zjemy później.
      -	No cóż, panie Webster - rzekł - właśnie dostał pan u mnie bardzo odpowiedzialną 
posadę i zdaje mi się, że wypada to uczcić. Zapraszam pana i całą pańską rodzinę. Będzie dla 
mnie zaszczytem, jeśli ze mną zjecie.
      -	Ależ tak, panie... dziękuję, panie - wyjąkał uradowany mężczyzna.
      Pośpiesznie podszedł do swego stadka, a Brandon skinął na szynkarkę i zamówił 
posiłek. Wstał, kiedy pan Webster prowadził żonę do jego stolika.
      -	Panie kapitanie, to moja żona, Leah.
      -	Miło mi panią poznać - powiedział Brandon i skłonił się. - Mam nadzieję, że pani i 
pani dzieciom spodoba się w naszych stronach.
      Kobieta uśmiechnęła się nieśmiało i spojrzała na niemowlę, które przytuliło się do jej 
piersi. Websterowie zaspokoili pierwszy głód i Brandon mógł wrócić do sprawy tartaku.
      - Nie rozmawialiśmy jeszcze o wynagrodzeniu, panie Web ster - zaczął. - Oto moja 
propozycja: dwadzieścia funtów miesięcznie i mieszkanie przy tartaku. Jeśli tartak okaże się 
do chodowy, będzie pan miał w przyszłości udział w zyskach.
      Mężczyzna znów zaniemówił i skinął tylko na zgodę. Brandon ciągnął, wyjmując z 
kurtki papier:
      - To jest list uwierzytelniający do mojego banku w Charlestonie. To pomoże panu 
opłacić podróż, a jeśli pan zna jakichś dobrych pracowników, którzy szukają pracy w tarta ku, 
może pan ich ze sobą wziąć. Czy ma pan może jakieś długi do spłacenia?
      Webster tylko uśmiechnął się, rozbawiony.
      -	Nie, panie, biednym nie pożyczają pieniędzy.
      -	Dobrze więc. - Brandon sięgnął do kieszeni i odliczył dziesięć monet. - Oto sto 
funtów na podróż. Spodziewam się pana w tydzień po moim przyjeździe. Czy ma pan jakieś 
pytania?
      Mężczyzna jakby się wahał, ale w końcu zebrał się na odwagę.
      -	Jest tylko jedna sprawa... Wolałbym nie pracować z niewolnikami i skazańcami.
      -	W takim razie podziela pan moje zdanie, panie Webster - rzekł Brandon zadowolony. 
- Do takiego przedsięwzięcia potrzeba ludzi najemnych.
      Zabrano talerze i starsze dzieci zaczęły między sobą cicho szeptać, podczas gdy 
młodsze coraz częściej ziewały. Obserwując tę cichą gromadkę, Brandon myślał o swoim 
dziecku.
      - Pani Webster, ma pani wspaniałą rodzinę - stwierdził. - Moja żona właśnie 
spodziewa się pierwszego dziecka. Po winno urodzić się w marcu, więc spieszy mi się do 
domu.
      Kobieta uśmiechnęła się nieśmiało, ale nie odważyła się nic powiedzieć.
      Zakończono rozmowy o interesach i mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Brandon w 
zamyśleniu spoglądał na oddalającą się rodzinę, a potem usiadł na krześle i nalał sobie 
następny kieliszek madery.
      Od pewnego czasu przyglądała mu się z podziwem dość atrakcyjna kobieta z 
odważnie wyciętym dekoltem, ognisto rudymi włosami i mocno uróżowanymi ustami. Teraz 
wstała z miejsca, patrząc prowokująco na Brandona. Zachęcił ją widok jego wypchanej 
sakiewki i podeszła, poruszając kusząco biodrami. Stanęła obok pustego krzesła przy jego 
stoliku.
      - Witam, oficerze - zamruczała jak kotka. - Postawisz samotnej damie szklaneczkę?
      Brandon obrzucił ją chłodnym spojrzeniem.
      - Obawiam się, że dziś jestem zajęty, pani - odparł. - Proszę mi wybaczyć.
      Kobieta odwróciła się urażona i odeszła, a George, który obserwował oboje, 
uśmiechnął się do siebie i odetchnął z ulgą. Cieszyło go zachowanie chlebodawcy. Jutro 
pojadą do domu i kapitan wróci do żony w zbyt już zaawansowanej ciąży, by mogła 
zaspokoić jego męskie potrzeby, jednak nie wziął do łoża, a nawet nie dotknął innej kobiety, 
pomyślał z szacunkiem stary służący.
      Kapitana trafiła strzała miłości, i to celnie, rozmyślał George. Mała paniusia wrosła 
mu w serce, chociaż sam tego nie wie, a teraz siedzi i marzy o niej, chociaż paradują przed 
nim chętne dziewki. Ach, biedny ten mój pan! Już nigdy nie będzie taki jak dawniej!
      George podniósł swój kufel w kierunku kapitana, jakby wznosił toast, i upił duży łyk 
mocnego piwa. Brandon wstał od stołu, nie zdając sobie sprawy z obecności sługi, i poszedł 
na górę po schodach do swego pokoju.
      Zamknął za sobą drzwi i powoli zaczął się rozbierać. W wysokim lustrze stojącym w 
rogu pokoju zobaczył dość przystojnego mężczyznę o muskularnej budowie.
      Do diabła, pomyślał. Nie jestem taki brzydki. Nawet ładna dziewczyna powinna z 
radością dzielić ze mną łoże. Ale jak się do niej zbliżyć, skoro nie może znieść mnie śpiącego 
obok siebie? Miałem dziewczyny tu i za granicą. Dlaczego ta jedna odbiera mi cały rozum i 
zmienia mnie w głupca? Wszystkie były mi chętne, jakbym wyświadczał im największą na 
świecie przysługę. Ale kiedy jestem z Heather, uciekają mi z pamięci gładkie słowa i nic nie 
potrafię z siebie wydusić.
      Dobrze wiedział, że czeka na niego wiele ciepłych łóżek, ale nie pragnął innych 
kobiet. Tęsknił za marzeniem, które w sobie nosił. Rozczulił się na wspomnienie 
rozświetlonej blaskiem świec jedwabistej skóry, jeszcze mokrej po kąpieli, i ciemnych, lekko 
kręconych włosów rozrzuconych na poduszce, kiedy spała. Myślał, jakby to było, gdyby te 
delikatne ramiona otoczyły jego szyję, a pełne, różowe usta przycisnęły się do jego ust. Jak jej 
ciepłe, młode ciało przywarłoby do niego...
      Mój Boże, pomyślał. Jak do tego doszło, że cierpię z powodu jednej nieśmiałej 
dziewczyny? Cóż mi takiego zadała?
      Sięgnął po kieliszek i nalał sobie brandy.
      Nie spałem z inną kobietą, od kiedy przyciągnęli ją silą do mojej kajuty. Ta 
dziewczyna, ten liliowy kwiat wrzosu zabrała mi serce. Ono teraz w niej rośnie. A ja nie mam 
już serca. Moje serce mnie zdradziło. Mój Boże, jak ja ją kocham! Myślałem, że jestem ponad 
takie pospolite uczucia. Myślałem, że to czyni mnie lepszym od innych mężczyzn. Uważałem 
siebie za człowieka światowego i chełpiłem się, że mogę poślubić tylko doświadczoną 
kobietę. Ale teraz wiem, że to właśnie niewinność mej żony sprawiła, że nie mogę znaleźć 
ukojenia w łożu innej. 
      Nawet kiedy odebrałem jej dziewictwo, nie poddała się. Nie zdradziła mnie. Teraz 
wiem, że zabrała wszystkie moje myśli już w chwili, kiedy ją pierwszy raz przytuliłem. 
Nawet we śnie nie marzę o niczym innym, jak tylko o tym, by zwróciła w mą stronę uczucia.
      Powoli pił brandy i rozmyślał o przyszłości.
      Już niedługo urodzi. Poczekam na odpowiedni moment. Będę uprzejmy, dobry i czuły, 
a może wtedy sama do mnie przyjdzie.
      Skończył pić, wstał i podszedł do łóżka. A ponieważ zdał sobie sprawę ze swoich 
uczuć i powziął nowe postanowienie, z lekkim sercem szybko zasnął.
      Na Harthaven lały się strugi deszczu, a nad domem wisiały ciężkie chmury. Noc była 
ciemna.
      Heather rozejrzała się po sypialni Brandona, sprawdzając, czy usunęła wszystkie ślady 
swej bytności. Wiele nocy spędziła w tej wielkiej komnacie i poznała ją dobrze, a teraz czuła 
się jej częścią. Stała, patrząc na ogromne łoże, które zdawało się ją zapraszać. Czuła żal, że 
musi je opuścić i powrócić do mniejszego łóżka w pokoju obok. Westchnęła i powoli wyszła 
do swej sypialni. Drzwi do pokoju dziecinnego były otwarte. Wzięła świecę, by jeszcze raz go 
obejrzeć. Lekko dotknęła palcami konia na biegunach, który kiedyś należał do Brandona, i 
stanęła przy kołysce, wygładzając w niej kocyk.
      To dziwne, że wszyscy spodziewamy się, iż to będzie chłopak. Poprawiła falbanki na 
kołderce. Oczywiście tak postanowił mój mąż, a kto mógłby mu się sprzeciwić, jeśli chce 
syna? Uśmiechnęła się, przypominając sobie, jak modliła się o dziewczynkę. Biedna 
dziewczynko, jeśli rośniesz w moim brzuchu, ciesz się swoim szczęściem, póki możesz, bo tu 
wszyscy czekają na chłopca, a twój pokój jest niebieski.
      Rozejrzała się po raz ostatni i wyszła z pokoju dziecinnego. Przeszła przez swój 
niewielki pokoik i wróciła do sypialni Brandona, gdzie płonął wesoły ogień. Ogrzewała się w 
jego cieple, siedząc w bogato zdobionym wielkim fotelu. Westchnęła i pomyślała o mężu, 
który miał powrócić za kilka dni. Kilka tygodni temu wysłał do niej krótki, uprzejmy list. 
Wspominał w nim o prawdopodobnej dacie powrotu.
      Jak będzie się zachowywał? Będzie łagodniejszy, czy może bardziej wybuchowy? Czy 
znalazł sobie na północy jakąś kobietę, by zaspokoić swe żądze? Swojej żonie zaproponował 
przecież drugie łóżko i osobny pokój...
      Nie mógł znieść mego widoku, pomyślała smutno. A teraz, kiedy wyglądam tak 
niezdarnie, pewnie bardziej będę mu przypominała tłustą gęś niż kobietę. Nie mogę go za to 
winić.
      Położyła głowę na oparciu fotela i zamknęła oczy.
      Och, Brandon, gdybym była dla ciebie lepsza, dzieliłabym teraz z tobą łoże. Miałabym 
pewność, że nie szukasz innych kobiet!
      Znów spojrzała w ogień i poczuła irytację.
      Ciekawe, czy znalazł sobie dla rozrywki jakąś kobietę? Pewnie wdzięczyła się do 
niego słodko i przypochlebiała mu się.
      Wreszcie uspokoiła się nieco.
      Gdybym pokrętnym zrządzeniem losu nie straciła dziewictwa, nie znalazłabym się tu, 
w tym domu, nie poznałabym tych miłych ludzi. Muszę skorzystać z tego, co dał mi los. A 
kiedy na świat przyjdzie dziecko i odzyskam dawną figurę, użyję mych kobiecych wdzięków, 
by zdobyć miłość męża.
      Wspominała wspólne dobre chwile. Przypomniała sobie, jaki był troskliwy i 
serdeczny, prawie kochający, w gospodzie i na statku, kiedy chorowała. Nawet w obecności 
Luizy udawał czułego kochanka i starał się jej bronić.
      Czy to możliwe, rozmyślała, że pod tą groźną miną ukrywa prawdziwe uczucia do 
mnie? Gdybym okazała się łagodną i oddaną żoną, może by mnie w końcu pokochał? Och, 
mój drogi, kocham cię. Czy to możliwe, że mój mąż ceni mnie ponad wszystkie inne kobiety? 
Czy zechce mnie wziąć w ramiona i pieścić jak kochanek? O Boże, drżę ze szczęścia na myśl, 
że odnalazłby we mnie wszystko, czego pragnie.
      Ogień dogasał. Heather wstała i w jego ciemniejącym blasku jeszcze raz przystanęła 
przy kuszącym ją łożu.
      A ty, wspaniałe miejsce spoczynku, wkrótce znów poczujesz mój ciężar, przyrzekam. 
Już niedługo nie będziesz takie samotne. Kiedy odzyskam dawną figurę, Brandon będzie się 
do mnie zalecał tak, jakbym wciąż była niewinną dziewczyną. W końcu się ugnie, a czas 
będzie mi sprzyjał. Postaram się, by moja cierpliwość zagoiła wszystkie rany, które w nas 
powstały, a kiedy już zostaną uleczone, Brandon zapała do mnie silnym uczuciem. Na 
zawsze.
      Westchnęła i wróciła do swego pokoju. Teraz myślała o swej sypialni jak o saloniku, 
który zajmuje tylko chwilowo. Położyła się na łóżku i próbowała zasnąć.
      Leopolda i wóz zabrano do miasta kilka dni przed powrotem Brandona, by czekali na 
niego. Był słoneczny dzień, jeden z niewielu tej zimy. Heather skorzystała z okazji, by pójść 
do domu kucharki, ciotki Ruth, i porozmawiać z nią. Chciała nauczyć się czegoś więcej o 
dziwnych jankeskich daniach, a zwłaszcza tych, które najbardziej lubił Brandon. Siedziała na 
stołku, pijąc herbatę, którą dla niej przygotowała staruszka, i słuchała opowieści o tym, jak się 
przyrządza różne dania. Imponowało jej zwłaszcza, że ciotka Ruth miała więcej wrodzonego 
talentu niż wiedzy na ten temat. Zdawało się, że odgaduje, jak będą smakowały potrawy, 
kiedy się je przyprawi różnymi ziołami. Ona nawet z najprostszego dania potrafi zrobić 
kulinarne cudo!
      Przyjemną rozmowę przerwała zziajana Hatti.
      - Panicz Bran... pan Bran jedzie na skróty! - wykrzyknęła. - Tak się spieszy, że chyba 
zajeździ tego czarnego konia!
      Zaskoczona Heather wstała ze stołka. Podniosła ręce do włosów, potem dotknęła 
sukni. Miała przerażoną minę.
      - Och, pewnie wyglądam okropnie! - krzyknęła. - Muszę... Odwróciła się, nie 
skończywszy, i pobiegła do domu.
      Z wysiłkiem wspięła się na schody i zawołała Mary. Dziewczyna przybiegła, a 
Heather z impetem otworzyła drzwi saloniku. Zadyszana, kazała dziewczynie przygotować 
świeżą suknię, i pośpiesznie przyłożyła zimną, mokrą ścierkę do twarzy. Potem wyszczypała 
policzki, by przywrócić im kolor. Zdjęła suknię, wybrała inną z żółtego muślinu i pośpiesznie 
ją na siebie wciągnęła.
      - Pośpiesz się, Mary! Pośpiesz się! Mój mąż wraca! Zaraz tu będzie!
      Wygładziła suknię i włosy i zbiegła na dół. Przed drzwi wyszła powoli, jak gdyby nic 
się nie wydarzyło. Gdy stanęła na ganku, zobaczyła męża jadącego stępa na Leopoldzie. 
Jednak mocno pracujące boki i lśniąca potem skóra zwierzęcia zdradzały niedawny szybki 
galop. Brandon, stęskniony za młodą żoną, pędził jak szybko się dało. Teraz jednak podjechał 
pod ganek i zszedł z konia rozmyślnie wolno. Podał wodze chłopcu, każąc mu oprowadzić 
konia po podwórzu, wytrzeć go dobrze i nie dawać zbyt dużo wody. Kiedy skończył, 
odwrócił się do żony. Wchodząc na schody, zmierzył ją uważnym spojrzeniem. Potem objął 
ją wpół i powitał raczej ojcowskim pocałunkiem. Uśmiechnęła się słodko w odpowiedzi i 
oparła lekko o niego, kiedy wchodzili do domu.
      - Dobrą miałeś podróż? - zapytała łagodnie, kiedy poda wał Josephowi swój kapelusz. 
- Pogoda tutaj była tak brzydka, że martwiłam się o ciebie.
      Objął ją mocniej.
      - Nie trzeba się bać, moja słodka. Najgorsza pogoda by ła w Nowym Jorku, a później 
nie mieliśmy problemów. A jak tu się miewaliście? Skończyłaś pokój dziecinny?
      Skinęła szybko głową, a jej oczy lśniły.
      -	Chciałbyś zobaczyć?
      -	Oczywiście, kochanie - odparł.
      Uszczęśliwiona, wzięła go pod rękę i pozwoliła sobie pomóc na schodach. Pochwalił 
jej brzuch, kiedy wchodzili.
      -	Dobrze się czujesz? - zapytał.
      -	O, tak - zapewniła go pośpiesznie. - Zdrowie mi dopisuje. Hatti mówi, że jeszcze nie 
widziała przyszłej matki w tak dobrej kondycji, naprawdę czuję się znakomicie. - Po czym, 
wskazując brzuch, powiedziała przepraszająco: - Choć pewnie nie wyglądam najlepiej, no i 
nie widzę własnych stóp.
      Objął Heather ramieniem, uniósł w górę jej brodę i spojrzał prosto w oczy.
      - Nie spodziewałem się, że będziesz wyglądała jak dziewczątko, kiedy będziesz nosiła 
pod sercem mego syna. Ale na wet taka okrągła możesz wzbudzić swą urodą zazdrość wielu 
szczuplejszych kobiet.
      Uśmiechnęła się łagodnie i przytuliła policzek do jego piersi, uszczęśliwiona 
odpowiedzią. W pokoju dziecinnym chodził powoli, a ona czekała na jego reakcję. Brandon 
pochylił się, by przyjrzeć się łóżeczku z zasłonką, potem poruszył lekko kołyską. Przyjrzał się 
niebieskim ścianom i śnieżnobiałym zasłonom, ostrożnie przeszedł wokół miękkich 
dywaników, które rozłożono na lśniącej dębowej podłodze, i otworzył szafkę, a w niej ze 
zdziwieniem znalazł mnóstwo złożonych równo dziecięcych ubranek. Część z nich widział: 
żona szyła je, jeszcze zanim wyjechał.
      Heather podeszła do drewnianego konia z namalowanym czerwonym siodłem i lekko 
go popchnęła, wprawiając w ruch.
      - Znaleźliśmy go na strychu - powiedziała. - Hatti mówiła, że jest twój, więc kazałam 
Ethanowi znieść go na dół. Kiedy nasz syn podrośnie i będzie się na nim bujał, powiem mu, 
że kiedyś siedział na nim jego ojciec. - Potem odwróciła się, wskazując na krzesło na 
biegunach. - Jeff mi to dał. Czyż nic jest śliczne?
      Skinął głową.
      - Wiedziałem, że może coś takiego kupić. Zawsze lubił, gdy go kołysano do snu.
      Heather już pokazywała następną rzecz, kiedy nagle zatrzymała się gwałtownie.
      - O mój Boże, Brandon! Przecież ty nic nie jadłeś! Ja tu gadam, a ty pewnie umierasz 
z głodu!
      Szybko zawołała Mary i wydała rozkazy, by podano coś do jedzenia i zagrzano wodę 
na kąpiel. Brandon poszedł do swojej sypialni i zdjął kurtkę i surdut. Ściągał właśnie buty, 
kiedy stanęła w progu.
      - Już nie jestem kapitanem statku, słonko - stwierdził, patrząc na nią z boku, gdy 
podnosiła i wieszała kurtkę. - Sprzedałem Fleetwood i teraz będę już w domu codziennie.
      Heather uśmiechnęła się, zadowolona z obrotu spraw.
      Służąca przyniosła jedzenie, a Heather usiadła przy stole naprzeciwko Brandona i 
patrzyła, jak je. Pośpiesznie wniesiono wodę i zabrano tacę. Heather sprawdziła, czy kąpiel 
jest ciepła, i kiwnęła na służących, by odeszli. Mąż się rozbierał, a ona rozkładała świeże 
ręczniki.
      Brandon zanurzył się w gorącej wodzie i leżał przez chwilę, rozkoszując się ciepłem. 
Kiedy w końcu wstał i zaczął się myć, Heather podeszła i sięgnęła po gąbkę. Zanurzyła ją w 
wodzie i podniosła, jakby chciała mu pomóc, ale poczekała na pozwolenie. Patrzył na nią, 
jakby rozważał, czy się zgodzić, a potem pochylił się i pokazał jej plecy.
      - Szoruj mocno, kochanie. Czuję się, jakbym cały pokryty był błotem.
      Pochyliła się, uszczęśliwiona nowym zadaniem, i namydliwszy dobrze gąbkę, 
szorowała umięśnione ramiona i plecy Brandona. Była w figlarnym nastroju i zaczęła 
rysować mu gąbką na plecach wielkie „B". Zaśmiała się wesoło, kiedy przed nim umieściła 
„H". Zerknął przez ramię i podnosząc brwi, zapytał:
      -	Co robisz, panienko? 
      Wycisnęła mu gąbkę nad głową.
      -	Znakuję cię, mój panie.
      Potrząsnął mokrą głową, rozpryskując wodę na Heather, a ona roześmiała się 
serdecznie. Odsunęła się na bezpieczną odległość i rzuciła w niego gąbką. Trochę się 
przestraszyła, kiedy wstał w balii, wyszedł z kąpieli i zbliżył się do niej mokry i cały w 
pianie.
      - Oj, Brandon, co robisz? - pisnęła - Wracaj do balii. Odwróciła się, jakby chciała 
uciekać, ale on schwycił ją
      obiema rękoma, podniósł w górę i trzymał nad wodą. Śmiała się razem z nim, póki nie 
zaczął udawać, że ją upuści. Chwyciła go mocno za szyję i krzyknęła:
      - Brandon, nie waż się! Nigdy ci nie wybaczę. Uśmiechnął się, patrząc jej w oczy.
      - Ależ, kochanie! Tak cię nęciła moja kąpiel. Myślałem, że chcesz też z niej 
skorzystać.
      - Postaw mnie - zażądała, a potem dodała: - Proszę. Oczy mu błyszczały.
      - Ach, prawda wreszcie wyszła na jaw, pani. Masz słabość do mycia mężczyznom 
pleców, nieprawdaż?
      Postawił ją delikatnie, a wtedy podniosła ręce, by pokazać mokre plamy na sukience.
      - Och, Brandon, jesteś nieznośny! Popatrz, co mi zrobiłeś! 
      Zaśmiał się serdecznie i przyciągnął ją znów do siebie, obejmując ją mocno i 
przytulając do mokrego ciała. Potem odsunął się i położył ręce na jej okrągłym brzuchu.
      -	Nie wypieram się, kochanie, ale czy musisz mi to wciąż wypominać? - żartował. - To 
było osiem miesięcy temu.
      -	Mówiłam o sukience! - poprawiła go. - Całą mnie zmoczyłeś i muszę zmienić suknię. 
A teraz bądź tak dobry i rozepnij. Nie powinnam prosić Mary, żeby mi znów pomogła się 
przebrać.
      -	Znów? - powtórzył.
      - Nieważne - powiedziała szybko Heather. - Po prostu ją odepnij, proszę.
      Posłusznie wykonał polecenie i wrócił do balii, zanim się do niego odwróciła, 
przytrzymując suknię.
      - Dziękuję - powiedziała i pochyliła się, by wycisnąć mu na policzku pocałunek, a 
potem odwróciła się i wyszła do swojego pokoju.
      Miejsce, którego dotknęły jej usta, paliło go. Położył się w balii, ale nie cieszyła go 
już ciepła woda. Heather nie zamknęła drzwi, widział więc jej odbicie w swoim wysokim 
lustrze. Poczuł przemożne pragnienie, by zaprosić ją do swej sypialni, by leżała obok niego w 
łożu dziś w nocy, by mógł ją obejmować, nie z namiętnością, ale delikatnie, z czułością, jak 
powinien to czynić mąż, kiedy żona niedługo urodzi. Powróciły jednak dawne wątpliwości. 
Zachowywała się już kiedyś słodko i poufale, ale nie chciała dzielić z nim łoża. No cóż, 
odłożymy to na później, pomyślał. Kiedy nie będzie miała pretekstu i wymówki w postaci 
lęku o dziecko. Wtedy spróbuje!
      Nagle ktoś głośno zapukał. Drzwi otworzyły się i pojawił się w nich roześmiany Jeff.
      -	Czy jesteś odziany przyzwoicie, starszy bracie? - zapytał z udawanym przejęciem.
      -	Bardziej niż ty - mruknął Brandon, zły, że brat zakłóca mu odpoczynek. - A teraz 
zamknij drzwi, najlepiej z drugiej strony.
      Nie speszony, Jeff wszedł do środka, zatrzaskując z hukiem drzwi.
      - No cóż, najdroższy Brandonie - mówił, robiąc dziwne miny. - Chciałem jedynie 
znaleźć ci rozrywkę - ciągnął bardzo głośno, tak by słyszano go w pokoju obok - i uratować 
moją szwagierkę przed twoim paskudnym temperamentem.
      Z pokoju obok dał się słyszeć cichy śmiech, a Jeff, zadowolony z własnego dowcipu, 
postawił na stoliku stojącym przy wannie pudełko cygar i kieliszek brandy.
      Brandon skinął z zadowoleniem i upił łyk brandy, potem sięgnął po cygaro.
      - Chyba cię tu zatrzymam - rzekł do brata - zdaje się, że jest jeszcze dla ciebie 
nadzieja.
      Heather weszła do pokoju i przywitała się z Jeffem. Zajęła się przygotowaniem 
czystych ubrań dla męża i dopiero kiedy Brandon zaczął relacjonować swoje spotkanie z 
Websterami, zainteresowała się, o czym to rozmawia z bratem. Kiedy w pewnym momencie 
Brandon ujął dłoń Heather i dotknął nią swego policzka, młodszy brat zaczął zastanawiać się 
nad ciągłymi i dość zaskakującymi zmianami w stosunkach pomiędzy jego bratem i bratową.
      Kiedy Brandon zakończył opowieść, Heather zrozumiała, jak niewiele wiedziała do tej 
pory o swym mężu. Teraz była z niego dumna.
      Popatrzyła na niego przez chwilę czule i ciepło, a kiedy uniosła wzrok, zauważyła na 
sobie oczy Jeffa. Uśmiechnął się i spojrzał na Brandona, który mówił dalej:
      -	Powinni przyjechać w przyszłym tygodniu. Jeff sięgnął po cygaro, zapalił je i 
oświadczył:
      -	Musimy znaleźć im dom.
      - Przy tartaku jest mnóstwo domów - odparł Brandon. - Może mogliby zająć ten duży 
dom, w którym pan Barlett miał biuro?
      Jeff prychnął.
      -	Myślałem, że chcesz, żeby zostali. Rzucą tylko okiem na ten budynek i uciekną z 
powrotem na północ. To miejsce to ruina. Ten dom nie nadaje się nawet na chlew, a ty tam 
chcesz umieścić Websterów? Żołądek wywróciłby ci się na drugą stronę, gdybyś zobaczył, co 
jest w środku.
      -	Widziałem - odparł Brandon. - Dlatego pojedziemy tam jutro z ludźmi, żeby 
dopilnować sprzątania.
      - Powinienem siedzieć cicho - mruknął Jeff. Brandon odrzekł żartobliwie:
      - Jeśli to kiedyś nastąpi, poślę po pastora. Heather oświadczyła stanowczo:
      - Ja też pojadę. Nie powierzę wam remontu domu, który ma służyć Websterom. - 
Spojrzała na braci i dostrzegła wahanie w ich twarzach, więc dodała łagodniejszym tonem: - 
Postaram się nie wchodzić nikomu w drogę i nie sprawiać kłopotów.
      Mężczyźni spojrzeli na jej wydatny brzuch i choć wciąż mieli wątpliwości, przytaknęli 
na zgodę.
      Przed wielki i źle utrzymany dom zajechał powóz. Ludzie, którzy nim przyjechali, 
wysiedli i patrzyli z uwagą na budowlę.
      Hatti prychnęła z pogardą.
      - Ha! Nic dziwnego, że musiał to sprzedać. W życiu nie widziałam tak zapuszczonego 
i zrujnowanego domostwa!
      Jeff zdjął surdut i położył go w powozie.
      - Wygląda na to, że znalazła się wymarzona praca dla nas, prawda, Hatti?
      Brandon także zdjął surdut i z ponurym wyrazem twarzy mruknął:
      - No cóż, zabierajmy się do roboty. Nie ma czasu do stracenia.
      Wysłał dwóch chłopców do sprzątania podwórza, a sam wszedł do środka. Hatti i 
Heather ruszyły w ślad za nim i kobiecym okiem oceniały, czego tu trzeba. Heather skrzywiła 
nos na widok tego, co zastała wewnątrz. Na podłodze leżała gruba warstwa brudu i śmieci, a 
paskudny odór wypełniał cały budynek.
      Wkrótce służba wyniosła wszystko, co tylko dało się wynieść ze środka, i zaczęła 
gruntownie sprzątać wnętrza. Jeff ruszył dalej, by poszukać nadających się do użycia mebli. 
Hatti wydała kobietom polecenia i wkrótce sprzątały dom od sufitu do podłóg. Mąż Hatti 
Ethan i jej wnuk Luke zajęli się ogrodem i malowaniem domu. Brandon zostawił kobiety przy 
pracy i poszedł z Georgem, by obejrzeć sprzęty walające się na zewnątrz. Nikt nie stał 
bezczynnie.
      W tym rozgardiaszu Heather pozostawiono samej sobie i nikt nie zwracał na nią 
uwagi. Zawiązała na głowie wielką chustkę, podwinęła rękawy i szczotką na długim kiju 
zaczęła czyścić kominek. Przestraszyła się, kiedy pochłonięta pracą usłyszała za sobą 
oburzony głos.
      - Panienko Heather! Boże jedyny! Zamęczysz siebie i dziecko! - Hatti podbiegła do 
swojej pani i ujęła ją pod ramię. - Panienko, Heather, pani nie ma tu pracować, dzieci no. 
Przyjechała tu pani, żeby nam doradzić. Jak pan Bran zobaczy, że pani pracuje, to się 
wścieknie. Niech te młode dziewczyny sprzątają, one nie mają dzieci w brzuchu. Niech pani 
sobie usiądzie i odpocznie!
      Heather rozejrzała się po pustym pokoju i roześmiała się.
      -	A gdzież to mam usiąść, Hatti? Zabrali wszystkie krzesła.
      -	No, coś się znajdzie.
      Wkrótce Heather siedziała na wytartym bujaku przed brudnymi oknami z książką na 
kolanach. Hatti odeszła i Heather znów została sama. Przez chwilę próbowała czytać, ale na 
to było zbyt ciemno. Pośliniła palec, odsunęła fi-rany i potarła szybę, pozostawiając na niej 
czysty pasek wśród brudu. Zamknęła książkę i wstała zdecydowana. Zerwała przeżarte 
brudem firany i uzbrojona w wiadro i ścierkę zaczęła myć okno. Właśnie stała na krześle, 
które ze sobą przyniosła, i czyściła górną szybę, kiedy przez frontowe drzwi wszedł Brandon. 
Spojrzał na Heather i nie marnował czasu na słowa. Podszedł z tyłu i przytrzymał ją. 
Przestraszyła się tak mocno, że zaczęła krzyczeć.
      -	No i co ty właściwie wyprawiasz? - pytał.
      -	Och, Brandon, tak mnie przestraszyłeś! Postawił ją na podłodze.
      -Jeśli jeszcze raz zobaczę cię na krześle, panienko, to będziesz miała prawdziwy 
powód do strachu. Nie przyjechałaś tu pracować - łajał ją. - Przyjechałaś tylko dotrzymać 
nam towarzystwa.
      Zdesperowana kręciła głową.
      - Ale, Brandon, ja...
      - Żadnych ale, Heather. Dbaj o mego syna! Westchnęła z rezygnacją i usiadła znów w 
bujanym krze śle, zaplatając ręce na piersi.
      - Mam dotrzymywać towarzystwa, ha! Wszyscy pracujecie, a ja tu siedzę zupełnie 
sama.
      Odsunął z jej twarzy lok i pocałował ją delikatnie w czoło.
      - Ważniejsze jest dla mnie, żebyś odpoczywała, niż cały ten przeklęty dom.
      Wysunęła dolną wargę, podniosła książkę i zaczęła się bujać.
      - Już mnie traktujesz jak starą kobietę. Brandon zaśmiał się łagodnie.
      - Nie, moja droga, tak będę cię traktował dopiero, kiedy sam stanę się staruszkiem.
      Pozostawił ją z książką, ale i tak zaraz wstała i zaczęła chodzić po domu. Przeszła 
obok pokoju na górze, gdzie dziewczęta zajęte były myciem i szorowaniem, a dwie inne 
kładły nową tapetę. Potem zeszła na dół, do kuchni. Tu jeszcze nie ruszono brudu i 
wstrząsnęła się na sam widok. Znalazłszy miotłę, zaczęła zamiatać śmieci, brud i porzucone 
po wielu posiłkach kości. Kasłała przy tym i dusiła się. Od czasu do czasu przez kłęby 
wznieconego kurzu popatrywała na drzwi i nasłuchiwała kroków, choć niezbyt uważnie. Stara 
Murzynka skradała się na palcach.
      - Panienko! - wrzasnęła.
      Heather podskoczyła i upuściła miotłę. Zatrzymała się zawstydzona z rękoma z tyłu. 
Hatti stanęła w drzwiach, zasłaniając przejście, i przybrała groźną minę.
      - To niedobrze dla pani tak wdychać ten kurz! Urodzi pani dziecko tu w tym brudnym, 
starym domu, jeśli się pani nie uspokoi! - łajała. - Zawołam pana Brandona. On panią 
przywoła do porządku!
      Po tych słowach odwróciła się i wyszła. Za chwilę zjawiła się z Brandonem i oboje 
surowo spoglądali na winowajczynię.
      - Moja pani - westchnął Brandon - jesteś najbardziej upartą osobą, jaką znam. Zdaje 
się, że musimy znaleźć ci jakieś lekkie zajęcie.
      Nie wiedział jednak, co to mogłoby być. Usłyszeli, że Jeff wola brata z podwórza, i 
wszyscy troje wyszli na zewnątrz, gdzie kilku chłopców otwierało właśnie wielkie beczki. 
Jeff pokazał złożone tam talerze, półmiski, czajniki i inne naczynia.
      -	Zdaje się, że pani Barlett posłała to dla niewolników -stwierdził. - Stały w tartaku, 
więc wątpię, by te biedne diablątka kiedykolwiek to widziały na oczy.
      -	Pan Barlett jest żonaty? - zapytała z powątpiewaniem Heather.
      Brandon skinął głową.
      -	Tak, i to z bardzo miłą damą, jak słyszałem. Musi być ślepa, żeby nie widzieć, co z 
niego za człowiek, bo zdaje się, że całe Charleston o tym wie.
      -	To niegodziwiec, tak! - uznała Hatti. Wydęła usta i weszła z powrotem do domu, 
mrucząc do siebie: - Powinno się go dawno powiesić.
      Brandon przejrzał zawartość beczek i zerknął na Heather, sądząc, że właśnie znalazł 
dla niej zajęcie.
      - No cóż, moja mała myszko, może to nie będzie dla ciebie zbyt ciężkie. Wybierz 
najlepsze naczynia dla Websterów. Nie powinniśmy odsyłać ich pani Barlett, bo byłoby jej 
przykro.
      Kiedy pomagał Heather zejść z chwiejących się schodów, uśmiechnęła się wesoło, 
trochę uwodzicielsko. Ten uśmiech zapadł mu w serce i rozgrzał jak wino, wprawiając go w 
stan upojenia. Nie mógł się skupić na tym, co mówił do niego Jeff. 
      Po chwili brat spojrzał ponad nim i zatrzymał się w połowie zdania, a Brandon 
odwrócił się i zobaczył Heather z głową w wielkiej beczce. Próbowała właśnie wyciągnąć 
spory czajnik z jej dna.
      - Nie rób tego - zawołał.
      Heather wyprostowała się. Odgarniając włosy z twarzy, przekrzywiła chustkę, a na 
policzku rozmazała wielką, czarną smugę brudu. Jeff zaczął się głośno śmiać, Brandon zaś 
potrząsnął bezsilnie głową.
      - Jeff, każ chłopakom powyjmować te wszystkie rzeczy i ustawić na ganku - 
powiedział. Sam wyciągnął z beczki biały porcelanowy półmisek i przytrzymał go tak, by 
Heather widziała w nim swoje odbicie. - A ty, panno Czarna Twarz, nie podnoś nic cięższego 
niż to. Rozumiesz?
      Skinęła pośpiesznie i próbowała wytrzeć twarz fartuchem. Brandon westchnął.
      -	No daj, tylko jeszcze gorzej rozsmarowujesz. Ja to zrobię. - Wziął od niej róg 
fartucha i delikatnie starł jej brud z twarzy. - A teraz bądź grzeczna - przykazał - albo cię 
odeślę do domu.
      -	Tak jest - mruknęła potulnie, a Brandon spojrzał na nią z czułością.
      Heather miała jakieś zajęcie i nie przeszkadzała już nikomu. Brandon i George 
spędzili resztę poranka na czyszczeniu studni. Jeff wciąż przeszukiwał domki, gdzie znalazł 
sporo porządnych mebli. Całe podwórze było zastawione jego znaleziskami. Jeszcze przed 
obiadem Hatti ogłosiła, że piętro jest wysprzątane i nadaje się do zamieszkania, a front domu 
wprost lśnił.
      Przerwali pracę i przynieśli z wozu wielkie kosze z jedzeniem. Posiłek przebiegł w 
wesołej atmosferze. Kiedy skończyli, odpoczywali, w zależności od upodobania szukali 
słońca lub cienia. Dla Heather rozłożono pod wysoką sosną puchową pierzynę. Brandon 
usiadł obok żony, a Jeff spoczął w pobliżu, oparty o zabytkowy kufer. Patrzył na nich 
zadowolony.
      - Już się zastanawiałem, czy macie awersję do wspólnego użytkowania takich rzeczy 
jak pierzyna - uśmiechnął się. -Dziwiłem się, jak to możliwe, że Heather znalazła się w 
obecnym stanie. Oczywiście mogło wam to zająć tylko jedną noc i to wszystko, nieprawdaż? 
Może wystarczyła jedna, by zaszła w ciążę.
      Nastąpiła cisza, a Heather wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z mężem. Brandon 
wzruszył lekko ramionami w odpowiedzi na jej pytający wzrok i uniósł brew, patrząc na 
brata, który cały czas go obserwował. Ale Jeff tylko oparł się o drzewo i zamknął oczy.
      Popołudnie było równie pracowite jak poranek. Parter domu doprowadzono do 
porządku, choć na początku wydawało się to niemożliwe. Zapach sosnowego mydła 
wypełniał pokoje, wszystko lśniło nieskazitelną czystością.
      Heather odetchnęła, kiedy prace dobiegły końca. Była zmęczona i wprost kleiła się od 
potu. Nie wyglądała na panią wielkiej posiadłości. Czarne loki wymknęły się spod chustki, a 
między piersiami pojawiła się strużka potu. Rozpięła stanik, żeby się ochłodzić.
      W domu nie było innego mężczyzny prócz Brandona. Wniesiono meble, a pozostałe 
prace wymagały już tylko kobiecej ręki. Kobiety rozłożyły prześcieradła na puchowych 
pierzynach, umyły naczynia i umieściły je w kredensach. Heather stała z Hatti przed 
kominkiem. Zastanawiały się, co jeszcze trzeba zrobić, by Websterom było wygodnie. 
Heather spytała starą Murzynkę, co w Harthaven zostało spakowane do oddania. W 
ubrudzonej sukni i fartuchu związanym pod biustem nie różniła się wyglądem od służącej. 
Nie widząc jej twarzy można było przypuszczać, że jest drobną, szczupłą Murzynką.
      Tak właśnie pomyślał pan Barlett, kiedy wszedł bezszelestnie do pokoju. Heather 
zdała sobie sprawę z jego obecności dopiero, kiedy poczuła rękę wsuwającą się pod jej 
pośladki.
      - Aha! Ale sobie znalazłem śliczności! - krzyknął. - Stara, idź, powiedz panu, że 
przyszedł pan Barlett i chce się z nim widzieć, ale nie śpiesz się. Mam zamiar skosztować 
tego kuszącego paczuszka, kiedy cię tu nie będzie.
      Heather zakrztusiła się z oburzenia, a Hatti odwróciła się i wrzasnęła głośno, 
zaskoczona i przerażona napaścią. Barlett trochę zdziwił się kolorem oczu i skóry mniejszej 
kobietki. Pomyślał mimo wszystko, że to tylko niewolnica, przez myśl mu nie przeszło, że 
obraził panią Birmingham. Oblizał się, zerknąwszy na jej piersi, a jego uśmiech zmienił się w 
lubieżny grymas, kiedy złapał ją za ramię.
      - No, cóż, kotku, chyba ktoś miał cię przede mną. Może twój pan? Ma dobry gust, to 
mu trzeba przyznać. - Odesłał Hatti gestem. - Wynocha, stara babo. To są sprawy białych. 
Twój pan podzieli się czymś ze mną, czy tego chce, czy nie. - Zmrużył oczy, patrząc na 
Murzynkę. - I nic nie gadaj, bo ci wyrwę język z tego czarnego pyska.
      Hatti i Heather odzyskały głos w tym samym czasie. Heather, próbując się wyrwać, 
krzyknęła:
      - Jak śmiesz!
      Hatti złapała mokrą miotłę i wymachując nią, wrzeszczała:
      - Puszczaj ją! Wynoś się stąd, biały śmieciu! Pan Bran po sieka cię na kawałki!
      Pan Barlett postąpił o krok w kierunku Murzynki i podniósł rękę, by ją uderzyć, ale 
Heather go uprzedziła.
      - Zostaw ją! - zawołała i wymierzyła mu policzek. 
      Przytknął dłoń do twarzy i odwrócił się, zaskoczony, w jej stronę.
      - Ty wściekła mała kocico!
      Spojrzała na niego oburzona i wskazała mu drzwi.
      - Wynoś się stąd! - syknęła. - I nigdy nie wracaj. Przyciągnął ją do siebie.
      - Odważnie sobie poczynasz jak na służącą, kotku. Koniecznie chcesz ocalić skórę tej 
starej, malutka - chichotał. - Ale nie tędy droga. Musisz tylko być dla mnie miła. Co ta kiego 
ma twój pan, czego ja nie mam?
      Hatti uderzyła go miotłą, a w tym samym czasie wysoki obcas Heather wbił mu się w 
stopę. Cofnął się, zdezorientowany, w stronę hallu. Widząc naprzeciw siebie dwie kobiety, 
postanowił się wycofać. Na ganku poślizgnął się i wykonawszy piękne salto w powietrzu, 
upadł na ziemię. Wstał, łapiąc z trudem powietrze, wściekły, że tak go potraktowały zwykłe 
dwie służące, kobiety. Mniejsza patrzyła na niego z ganku z triumfem.
      -	A teraz zabieraj stąd swoje obrzydliwe cielsko. I lepiej się pośpiesz - prychnęła. - Bo 
jak nie, mój pan sprawi, że tego pożałujesz.
      -	Ty mała dziwko! - krztusił się. - Już ja cię nauczę podnosić rękę na lepszych od 
siebie!
      Postąpił krok do przodu, a wielka miotła śmignęła mu przed twarzą, pozostawiając na 
niej krople brudnej wody. Hatti zastawiła Heather własnym ciałem i głosem drżącym z 
wściekłości mówiła wolno i wyraźnie:
      - Słuchaj pan, Barlett. Jeśli jeszcze raz dotkniesz pani Birmingham, tak ci tę miotłę 
owinę wokół głowy, że będziesz się musiał golić kosą.
      Mężczyzna nie zdążył wydusić słowa, bo usłyszał za sobą odgłos szybkich koków. 
Odwrócił się i zobaczył pana na Harthaven, który biegł w jego kierunku z poczerwieniałą z 
wściekłości twarzą. W krótkiej chwili Barlett zrozumiał, co go czeka. Obraził żonę 
Birminghama, i to Brandona Birminghama, znanego z niezwykle wybuchowego 
temperamentu.
      Pobladłszy, stał, jakby zapuścił korzenie. Nie mógł się ruszyć, a pot ściekał mu po 
całym ciele. Brandon nie widział wokół nikogo i nic prócz Barletta. Uderzył, rozcinając 
Barlettowi łuk brwiowy. Cofnął pięść, by uderzyć jeszcze raz, ale wtedy Barlett z 
zadziwiającą jak na człowieka w jego wieku szybkością pobiegł w kierunku powozu. Brandon 
nie miał zamiaru pozwolić mu uciec i już chciał ruszyć w pogoń, kiedy w bójkę wmieszał się 
Jeff. Dobrze wiedział, do czego może być zdolny rozwścieczony Brandon. Rzucił się więc na 
brata i obaj upadli, turlając się po ziemi. Kiedy Brandon się wyrwał, zobaczył tylko 
oddalający się w tumanach kurzu powóz.
      Alejka opustoszała i Brandon powoli się uspokajał. Poprawił ręką włosy i podał 
Jeffowi dłoń, pomagając mu wstać. Spojrzał w stronę domu, a dziką wściekłość, która w nim 
wrzała, zastąpiła troska o żonę. Zmarszczył czoło, podszedł do schodów i zatrzymał się przed 
Heather, która padła mu w ramiona, śmiejąc się histerycznie. Śmiała się i płakała na 
przemian, pokrywając jego szyję pocałunkami, potem wycierała brud z jego koszuli i łzy ze 
swojej twarzy. Brandon posadził ją na krześle i głaskał czule.
      Hatti opowiedziała, co zaszło, i Jeff przez chwilę myślał, że znów będzie musiał użyć 
siły, by powstrzymać brata.
      - Zabiję tego drania - wycedził Brandon, a mięśnie na je go twarzy napięły się.
      Serce podskoczyło Heather do gardła.
      - Proszę - szepnęła, chwytając za rękę męża i przyciska jąc ją do swego brzucha. 
Poczuł ruchy dziecka. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się łagodnie. - Na dziś mam już 
dość wrażeń. Wracajmy do domu!
      Kiedy Jeremiah Webster po raz pierwszy zobaczył dom, który przeznaczono dla niego 
i jego rodziny, pomyślał, że widzi dom państwa Birmingham i powiedział, że to ładne 
miejsce. Cała trójka Birminghamów spojrzała po sobie zdziwiona, a Brandon pośpiesznie 
wyprowadził go z błędu. Mężczyzna otworzył usta ze zdumienia. Gdy po dłuższej chwili 
odzyskał mowę, zwrócił się do żony:
      - Słyszałaś, Leah? To ma być nasz dom. 
      Po raz pierwszy, odkąd ją poznali, kobieta przemówiła, a w jej oczach zalśniły łzy. 
Zapomniała na chwilę o swojej nieśmiałości.
      - To zbyt piękne, by było prawdziwe. - Zwróciła się do Heather, jakby u niej szukając 
potwierdzenia. - Mamy tu mieszkać? W takim domu? - pytała wciąż niepewna.
      Heather skinęła głową i ciepłym uśmiechem podziękowała mężowi za dobroć, jaką 
okazał tym ludziom. Wzięła kobietę pod rękę.
      - Chodźmy - mruknęła łagodnie. - Oprowadzę panią. 
      Obie kobiety weszły do domu, a pan Webster szedł tuż za nimi. Jeff lekko szturchnął 
brata, który wpatrywał się w żonę.
      - Jeszcze kilka takich uczynków, Brandon, i będziesz jej rycerzem w lśniącej zbroi.
      Mijał marzec. Robiło się coraz cieplej i bardziej słonecznie. Przygotowania do 
uruchomienia tartaku zabierały Brandonowi wiele czasu i nie widywał zbyt często żony. Obaj 
z Websterem podróżowali pomiędzy tartakiem i leśnymi obozowiskami drwali w górze rzeki. 
Wielkie drewniane tratwy spływały rzeką i czekały w zatoczce za tartakiem na uruchomienie 
pił. Większość sprzętu w tartaku należało naprawić. Przebudowano też małe domki położone 
w pobliżu, które kiedyś zamieszkiwali niewolnicy. Na wezwanie Webstera przyjechały z 
Nowego Jorku dwie rodziny i pół tuzina samotnych mężczyzn. Wszyscy znaleźli tu 
zatrudnienie.
      Heather źle znosiła gorące, suche dni i chłodne noce, zwłaszcza że Brandon i Jeff 
rzadko bywali w domu. Nudziła się bez nich, nie bardzo wiedząc, czym mogłaby się zająć. 
Wiosenne deszcze przerwały miesiąc suszy i przetarły drogę całonocnym ulewom. Następne 
dni przyniosły przyjemną metamorfozę w przyrodzie. Heather wprost nie mogła się nadziwić 
zmianom, które sprowadziły opady. Prawie w ciągu jednej nocy suche, ciemnobrązowe 
rośliny zmieniły się w bujne zielone krzaki. Cała okolica wypełniła się mocnym zapachem 
magnolii, a z drzew zwisały fioletowe kaskady kwiatów wistarii. Pyszniły się kolorami azalie, 
oleandry i różnego gatunku lilie, a ciernisty dereń delikatną barwą zdobił doliny. Nad 
głowami dały się słyszeć głosy kaczek i gęsi, a las zatętnił życiem przebudzonych ze snu 
zwierząt. Pośród tego wiosennego szaleństwa przyrody Heather poczuła, że jej czas się zbliża. 
Jej ciężki brzuch opuścił się i kiedy szła, odnosiła wrażenie, że idzie przed nią. Mimo że 
wokół było tak pięknie, niewiele wychodziła. Czuła się niezdarna i powolna i kiedy chciała 
się ruszyć, zawsze ktoś chciał jej towarzyszyć. Kiedy nie było Brandona, bo właśnie pilnował 
tartaku lub przebywał w górze rzeki, zjawiali się Jeff, Hatti albo Mary.
      W piątek po południu zjechała do Harthaven spora grupa przyjaciół rodziny, by 
przywitać Brandona po powrocie z Europy i poznać jego żonę. Już rano przygotowano ruszty 
do pieczenia, a młodych chłopców zatrudniono przy obracaniu wołu i świni. W zimnej 
wodzie potoku chłodziły się beczki z piwem.
      Jako pierwsi przybyli wielebny Fairchild i jego żona oraz siedmioro ich potomstwa. 
Chwilę potem w górę alejki, nie zwalniając przed domem, zajechał szybko wielki czarny 
powóz Abegail Clark. Tuż za nimi pojawili się inni. Późnym popołudniem zrobiło się tak 
wesoło, że wielebny Fairchild musiał przestrzegać mężczyzn przed wypiciem zbyt dużej 
ilości piwa. Pilnował też młode pary, które flirtowały w zaciszu ogrodu. Niektórzy z gości 
wnosili własne beczki z piwem, porównywali jego smak ze smakiem piwa Birminghamów. 
Dzieci biegały i bawiły się na wielkich trawnikach, wypijając przy tym ogromne ilości 
lemoniady. Kobiety, zebrane w grupach, zajęły się robótkami, podczas gdy mężczyźni 
podziwiali konie i kobiety. Nie mogli się też zdecydować, w której beczce było najlepsze 
piwo.
      Tego popołudnia uwagę zebranych przykuła Sybil Scott. Miała na sobie drogą suknię 
o wyzywająco dużym dekolcie i była bez przerwy nagabywana przez okrągłego kupca w 
średnim wieku. Jego intencje były jasne dla wszystkich prócz samej Sybil, którą chyba 
radowały umizgi mężczyzny i brak matczynego nadzoru.
      Heather zdumiała się, że ta skromna dziewczyna flirtuje ze swym adoratorem, niezbyt 
stanowczo broniąc się przed jego napastliwymi rękoma. Siedząca obok Heather pani Clark 
głośno okazywała swoje oburzenie, prychając i stukając w ziemię parasolką.
      -	Maranda Scott pożałuje tego dnia, kiedy dała swobodę córce. Biedna dziewczyna 
skończy ze złamanym sercem. Ten człowiek kupuje jej drogie stroje, obsypuje prezentami, ale 
nie zamierza się żenić. Sybil do tej pory była chroniona przed mężczyznami i nie umie sobie z 
nimi radzić. Biedna dziewczyna, ktoś nią musi pokierować.
      -	Zdawało mi się, że to skromna osoba - mruknęła zaskoczona Heather.
      -	Moja droga, Sybil nie jest młoda - stwierdziła pani Fairchild. - Zdaje się, że straciła 
całą swą nieśmiałość.
      Pani Clark potrząsnęła smutnie głową.
      - To oczywiste, że skoro nie udało jej się złapać Birminghama, Maranda przestała o 
nią dbać.
      Spojrzała na Heather, która, mimo że okrągła, była niezwykle piękna w ten szczególny 
sposób, w jaki pięknieją wszystkie przyszłe matki. Miała na sobie suknię z jasnoniebieskiej 
organdyny z falbankami pod szyją i przy nadgarstkach. Czarne loki upięto jej w wielki, luźny 
kok związany wąską niebieską wstążką. Mimo zaawansowanej ciąży w wielu kobietach 
budziła zazdrość.
      Starsza pani mówiła dalej, zwracając się do Heather: 
      - Na pewno już wiesz, że Sybil miała oko na twojego męża, choć nie wiem, dlaczego 
biedaczce w ogóle mogło się przyśnić, że miała szansę. Rzadko spoglądał nawet na 
najładniejsze z naszych dziewcząt, a poza tym przecież była jeszcze Luiza, która, musisz 
przyznać, jest piękną kobietą. Wtedy Sybil jeszcze robiła sobie nadzieje, ale kiedy zobaczyła 
ciebie, sen się skończył. To okropne, że Maran- da wciąż jej wmawiała, że Brandon zwraca 
na nią uwagę. Prawie nie pamiętał, że ta biedaczka istnieje. - Skinęła w kierunku Sybil i 
dodała smutno: - To, co się teraz dzieje z Sybil, to wina Marandy. Siedzi w domu, przeklina 
Brandona i nie myśli o córce.
      Starsza pani stuknęła w ziemię parasolem, podkreślając wagę swych słów.
      W stronę kobiet szli alejką Jeff i Brandon, a Sybil, próbując umknąć swemu 
przyjacielowi, obiegła drzewo dookoła i o mało nie zderzyła się ż nadchodzącym 
gospodarzem. Brandon odsunął się i skinął na powitanie, nawet nie podnosząc na nią wzroku. 
Biedna dziewczyna pobladła. Z bólem w sercu patrzyła, jak przysuwa sobie krzesło do krzesła 
żony.
      Widok ten zasłoniła Sybil dwukółka, która zajechała alejką pod dom i zatrzymała się 
tuż obok siedzącej grupy ludzi. Z powozu w pośpiechu wysiadła wspaniale odziana Luiza, 
zostawiając w środku mocno zdziwionego takim zachowaniem adoratora. Heather odłożyła 
robótkę na kolana. Luiza przywitała się, a jej nowy wielbiciel podążył za nią. Ona jednak 
zignorowała jego obecność, skupiając całą uwagę na byłym narzeczonym. Zmarszczyła brwi, 
kiedy Brandon wstał i zajął miejsce za krzesłem Heather.
      -	Mój Boże, dziecko - parsknęła Luiza, spojrzawszy na wielki brzuch rywalki. - To ci 
pewnie zniszczy figurę do końca życia.
      -	A co ty na ten temat wiesz, Lui? - zapytał Jeff kpiąco.
      Nie zwróciwszy na to uwagi, okręciła się dookoła, demonstrując swój strój.
      - Jak ci się podoba moja nowa suknia? Znalazłam bardzo utalentowanego krawca. 
Robi cuda z kuponem materiału i odrobiną nitki. - Zaraz jednak zmarszczyła nos. - Ale jest 
takim dziwnym człowieczkiem. Obśmiałabyś się. Musisz go zobaczyć. To twój krajan, 
kochanie - zwróciła się do Heather.
      Odeszła, by porozmawiać z grupą młodych osób stojących niedaleko, a jej adorator 
podszedł przywitać się z Brandonem.
      - Słyszałem, że się ożeniłeś, Bran - rzekł Matthew Bishop. Brandon położył dłonie na 
ramionach Heather, przedstawiając ją mężczyźnie.
      - Matt i Jeff chodzili razem do szkoły - wyjaśnił żonie.
      - Miło mi pana poznać, panie Bishop - mruknęła. Mężczyzna spojrzał na brzuch 
Heather, a potem z uwagą zatrzymał wzrok na jej twarzy.
      - To jest twoja żona? - zapytał jakby z niedowierzaniem.
      - Ależ Luiza mówiła...
      Zamilkł, zorientowawszy się, że za dużo powiedział. Pomyślał, że to dziwne, gdyż 
Luiza opowiadała mu ze złością o bezdomnej małej nędzarce, która użyła magii, by zabrać jej 
Brandona. Wtedy zresztą nie mógł uwierzyć, że Brandon tak łatwo dał się złapać. Że okazał 
się mężczyzną, który nie dość że idzie do łóżka z byle dziewczyną, to na dodatek się z nią 
żeni. Powinien wiedzieć, że Brandon znajdzie sobie najpiękniejszą kobietę na żonę.
      - Zdaje się, że ze mnie zażartowano - rzucił z uśmiechem.
      - Masz prześliczną małżonkę, Bran.
      Luiza przyszła na czas, by usłyszeć ostatnie zdanie, i przybrała gniewny wyraz twarzy. 
Zaraz jednak przysunęła się do Brandona.
      - Kochanie, wydajesz świetne przyjęcia - przymilała się.
      - Nawet kiedy byliśmy tylko we dwoje, twoje przyjęcia ni gdy nie były nudne.
      Brandon zdawał się nie zwracać na nią uwagi, ale Abegail nie mogła milczeć.
      - Ty, zdaje się, żyjesz tylko przyjęciami, Luiza. A jeśli chodzi o mężczyzn... nieczęsto 
zdarzało się, że ograniczałaś się tylko do jednego.
      Jeff zachichotał i puścił oko do staruszki. Luiza odwróciła się do Heather akurat 
wtedy, kiedy ta pocierała policzek o dłoń męża, mówiąc mu coś na ucho, kiedy się nad nią 
pochylał. Zawrzała w niej zazdrość. Dostrzegła chustkę, na której Heather wyszywała 
monogram męża, i zmrużyła oczy.
      -	Co tam trzymasz, kochanie? Marnujesz czas na pospolite szycie? Sądziłam, że masz 
ważniejsze rzeczy do roboty jako żona Brandona. No tak, ale z takim brzuchem niewiele 
możesz robić. Jeśli o mnie chodzi...
      -	Szycie to bardzo miłe zajęcie, Luizo - przerwała jej pani Fairchild, patrząc cały czas 
uważnie na swoją robótkę. -Ty też możesz się tego nauczyć. To zajmuje ręce i nie pozwala 
myśleć o innych mniej pożądanych rzeczach.
      Luiza musiała pogodzić się z tym, że dziś nie zdoła zepsuć dobrego samopoczucia tej 
szarej myszki. Zbyt wielu miała obrońców. Ale to nic, jeszcze nadarzy się okazja, by się 
zemścić. A ona jest cierpliwa. Uśmiechnęła się do nowego adoratora i potarła kusząco jego 
ramię piersiami. Nie był tak przystojny jak Brandon i nawet nie w połowie tak bogaty, ale na 
razie wystarczy.
      Matt poprowadził Luizę z dala od innych i objął namiętnie.
      - Nie tutaj - mruknęła, odsuwając się lekko. - Znam ta kie miejsce w stajni.
      Hatti przyniosła lemoniadę dla pań. Abegail Clark powitała ją ciepło.
      -	Nie chcesz opuścić tej jaskini rozpusty i zamieszkać ze mną, Hatti? - zapytała. - My, 
staruszki, powinnyśmy się trzymać razem, wiesz?
      -	Nie, pani - roześmiała się Hatti. - Muszę przyjąć na świat nowego Birminghama. 
Żadna siła mnie stąd nie wyciągnie. Nawet wszystkie muły pana Brana!
      Było już ciemno, kiedy ogłoszono, że mięso jest upieczone. Na podwórze wyniesiono 
pochodnie. Na stole rozstawiono przyniesione przez gości potrawy, nad rusztem pośpiesznie 
krojono wołowinę i wieprzowinę i rozdawano porcje gościom cierpliwie czekającym na swoją 
kolej. Heather i Brandon ze swoimi talerzami chodzili wokół stołu i wybierali ulubione 
potrawy. Brandon wskazywał żonie nie znane w Anglii dania, które mogły jej smakować. 
Kiedy szli od stołu do rusztu, spojrzała zdziwiona na swój talerz.
      - Jestem taka gruba, że nie widzę własnych stóp, a tyle sobie nałożyłam. - Wzięła z 
talerza kukurydzę i śmiała się wesoło, karmiąc nią męża. - Musisz mi pomóc to zjeść, 
Brandon.
      Wycisnął na jej ustach ciepły pocałunek, kiedy patrzyła na niego.
      - Wszystko, co zechcesz, moja słodka. Co tylko zechcesz. 
      Kiedy wrócili do swoich krzeseł, Heather patrzyła, jak mąż stawia sobie swój talerz na 
kolanach i z łatwością odkrawa soczysty kawałek wołowiny. Ona siedziała, nie wiedząc, co 
zrobić własnym talerzem. Brandon dostrzegł jej wahanie, zaśmiał się rozbawiony. Wstał, 
wręczył jej swój talerz i poszedł, by przynieść jakiś mały stolik.
      - Zdaje się, że na tym będzie lepiej, pani - uśmiechnął się i postawił oba talerze na 
stoliku.
      W pewnej chwili Brandon zwrócił uwagę na samotnie siedzącego na ganku George'a. 
Służący machał z wściekłością gałązką i mruczał coś pod nosem. Zaintrygowany Brandon 
przywołał go do siebie.
      - Co cię trapi? - zapytał.
      George spojrzał z wahaniem na Heather i odparł wolno:
      -	W stajni są pasożyty, kapitanie. Brandon ze zdziwieniem uniósł brwi.
      -	Pasożyty?
      Służący szurał nogami i popatrywał na Heather.
      - Tak jest, kapitanie. Pasożyty.
      Brandon pomyślał chwilę, a potem skinął głową.
      -	W porządku, George. Weź sobie talerz, nałóż wołowiny i zajmij się jedzeniem. 
Zapomnij, co widziałeś i słyszałeś.
      -	Tak jest, kapitanie - odparł stary sługa.
      Kiedy odszedł, Heather ze zdziwieniem spojrzała na Brandona.
      -	Czy George znalazł w stajni szczury? 
      Brandon zaśmiał się wesoło.
      -	Tak to można nazwać, kochanie.
      Przyjęcie trwało. Brandon spacerował z Heather pomiędzy gośćmi, a potem posadził 
ją wśród dam. Odciągnęła go grupa mężczyzn i dopiero późno w nocy udało mu się od nich 
uwolnić i wrócić do żony. Siedziała cicho, słuchając kilku kobiet w średnim wieku, 
opowiadających o swych chorobach i kłopotach. Pani Clark już nie było. Oddaliła się 
wcześniej do jednej z sypialni na górze. Pani Fairchild pojechała z mężem i dziećmi do domu. 
Brandon wziął Heather za rękę i pomógł jej wstać z krzesła.
      - Szanowne panie, muszę przeprosić w imieniu mojej żony. Niedługo urodzi i 
potrzebuje odpoczynku. Mam nadzieję, że się nie pogniewacie.
      Pośpiesznie zapewniły go, że nie, i uśmiechały się do siebie, patrząc, jak troskliwie 
pomaga swojej młodej żonie pokonać schody i wejść do domu. Heather westchnęła z ulgą.
      -	Dziękuję za ratunek - mruknęła. - Chyba uznały, że jestem głupia. Nie mogłam nic 
wymyślić, żeby im zaimponować, a to krzesło było bardzo niewygodne.
      -	Przepraszam, moja słodka. Przyszedłbym szybciej, gdybym wiedział.
      Oparła o niego głowę i uśmiechnęła się.
      - Chyba mnie będziesz musiał zaciągnąć na górę. Jestem taka zmęczona, że sama nie 
wejdę.
      Zatrzymał się i podniósł ją na rękach, ignorując protesty.
      - Postaw mnie, Brandon - błagała. -Jestem taka ciężka. Zrobisz sobie krzywdę.
      Zaśmiał się.
      -	Nie jesteś ciężka, moja droga. Wciąż nie ważysz więcej niż małe dziecko.
      -	No, no, no. A co my tu mamy? - zapytała kobieta za ich plecami. Bez wątpienia był 
to głos Luizy.
      Brandon odwrócił się powoli, trzymając żonę w ramionach, i spojrzał idącej w ich 
kierunku kobiecie prosto w oczy.
      - Czy robisz tak co wieczór, Brandon? - zapytała szyderczo, unosząc brwi. - 
Nadwerężasz sobie plecy, kochanie. Powinieneś bardziej o siebie dbać. Cóż byś począł, 
gdybyś złamał kręgosłup? Jej już na nic byś się nie przydał.
      Wyraz twarzy Brandona wystarczał za odpowiedź.
      - Dźwigałem już cięższe kobiety w życiu, łącznie z tobą, Luizo. Powiedziałbym, że 
moja żona musi jeszcze sporo przytyć, żeby ci dorównać.
      Zacięła usta i spojrzała na niego ze złością, on zaś, nawet na nią nie patrząc, dodał:
      - Na marginesie, Luizo, powinnaś się uczesać. Masz siano we włosach.
      Ponad ramieniem męża Heather posłała rywalce triumfalny uśmiech. Potem jeszcze 
mocniej objęła Brandona za szyję. Zamiast iść od razu do pokoju Heather, Brandon zaniósł ją 
do swojej sypialni, bo Luiza wciąż stała i obserwowała ich.
      Kolejny dzień mijał powoli. Tępy ból w plecach nie ustawał. Heather czuła się bardzo 
zmęczona, choć spała ponad osiem godzin.
      Późnym popołudniem odjechali ostatni goście, ci, którzy zostali na noc. Wszyscy z 
wyjątkiem pani Clark. Starsza pani miała zostać jeszcze kilka dni. Nadszedł wieczór i podano 
kolację. Birminghamowie i ich gość rozkoszowali się delikatnymi potrawami, 
przygotowanymi przez ciotkę Ruth, a kiedy zebrano ze stołu ostatnie talerze, wszyscy 
rozsiedli się w salonie. Heather szybko jednak stwierdziła, że jest jej niewygodnie, i poszła 
spać.
      Długo leżała w łóżku w zupełnej ciemności. Słyszała, jak Brandon wchodzi na górę, a 
potem krąży po pokoju. Kiedy się położył, znów zapadła cisza. Udało jej się zasnąć, ale nie 
spała długo. Obudził ją bolesny skurcz w brzuchu. Zrozumiała, że to już czas.
      Chwycił ją kolejny ból, tak mocny, że czuła, jak napina się każdy mięsień w jej ciele. 
W końcu zeszła z łóżka, zamierzając posłać Mary po Hatti. Zapaliła świecę i w jej świetle 
zauważyła, że ma poplamioną koszulę. Szukając drugiej, ostrożnie ruszyła w kierunku 
komody. W połowie drogi zatrzymała się i jęknęła. Czuła, jak po nogach spływa jej coś 
mokrego. Stojąc na środku sypialni, zmieszana i bezradna, zobaczyła, że otwierają się drzwi 
do sypialni Brandona. Wszedł nagi, próbując po drodze nałożyć szlafrok.
      - Heather, dobrze się czujesz? - zapytał. - Zdawało mi się, że słyszałem...
      Zamilkł nagle i spojrzawszy na żonę, krzyknął:
      -	O mój Boże, to dziecko!
      -	Brandon - powiedziała zdziwiona. - Jestem mokra. To stało się tak szybko. Nie 
wiedziałam, że to tak będzie.
      Patrzyła na niego, jakby mokra koszula była wszystkim, co ją teraz obchodziło, i 
zaczęła rozwiązywać sznurki przy dekolcie.
      - Daj mi, proszę, drugą. Nie mogę iść do łóżka w mokrej koszuli.
      Ruszył szybko do komody i otwierał szuflady, wyrzucając ich zawartość na podłogę. 
W końcu znalazł koszule nocne, porządnie złożone na samym dole, i podbiegł do żony, by 
pomóc jej włożyć jedną z nich, ale odmówiła.
      - Nie, Brandon, ta jest różowa, a ja urodzę chłopca.Chłopcy nie noszą różowego. 
Przynieś mi, proszę, niebieską. Patrzył na nią przez chwilę zaskoczony i w końcu odzyskał 
rozum.
      -	Kobieto, na litość boską! Nieważne, czy to będzie chłopiec, czy dziewczynka! - 
wykrzyknął. - Wkładaj to i kładź się z powrotem do łóżka.
      -	Nie - powiedziała z uporem. - Urodzę chłopca i tego nie włożę.
      -	Ależ dziewczyno, przecież dziecko i tak urodzi się nagie, a więc kolor nie ma 
znaczenia! - wrzeszczał. - Włożysz to wreszcie?
      Spojrzała na niego z zaciśniętymi ustami i powoli potrząsnęła głową.
      Brandon wrócił pośpiesznie do komody. W końcu znalazł niebieską i podbiegł do 
Heather. Spojrzała na niego wyczekująco, biorąc koszulę, ale on nie wiedział, co robić.
      -	Odwróć się, proszę - rozkazała, widząc jego zdziwienie.
      -	Co? - zapytał głupio.
      -	Odwróć się tyłem - nalegała.
      - Ależ, pani, widziałem cię bez ubrań wie... Odwrócił się szybko i zamilkł, 
zrozumiawszy, że nie po kona jej uporu.
      Heather zarzuciła mu niebieską koszulę na ramię, bo nie miała gdzie jej odłożyć.
      - Kobieto, pośpiesz się - ponaglał ją Brandon. - Urodzisz tu na środku i nasze dziecko 
spadnie na podłogę!
      Heather zaśmiała się cicho.
      -	Nie sądzę, kochanie.
      -	Heather, na litość boską! - błagał. - Przestań paplać i ubierz się wreszcie!
      -	Ależ, Brandon, ja nie paplam, tylko ci odpowiadam. Już możesz się odwrócić, jeśli 
chcesz.
      Odwrócił się i pochylił, by ją podnieść.
      - Ależ, Brandon - protestowała - muszę wytrzeć podłogę.
      -	Do diabła z podłogą! - wykrzyknął i podniósł ją. Stal przez chwilę niezdecydowany, 
patrząc to na łóżko, to na drzwi swego pokoju, i wbiegł do dużej sypialni.
      -	Gdzie mnie zabierasz? - zapytała. - Hatti mnie nie znajdzie. Będzie mnie szukać po 
całym domu.
      Położył ją ostrożnie na środku wielkiego łoża.
      -	Tutaj. Czy teraz już wszystko wiesz, gaduło? Tu się ma mój syn... albo córka 
urodzić.
      -	Nie urodzę córki. Urodzę...
      Znów ogarnął ją ból. Zagryzła mocno dolną wargę.
      - Obudzę Hatti - mruknął i szybko uciekł.
      Ale Murzynka dostrzegła ze swej chatki światło w pokoju Heather i zrozumiała, co się 
dzieje. Już była w hallu, kiedy Brandon zbiegł w pośpiechu po schodach.
      - Ona rodzi! - zawołał. - Pośpiesz się. Kręciła głową, kiedy pędziła za nim do sypialni.
      -	Jeszcze to potrwa, zanim urodzi, panie Bran. To jej pierwsze, a to zawsze dłużej 
trwa. Jeszcze kilka godzin.
      -	Ale już ją boli. Zrób coś.
      -	Panie Bran, przykro mi, ale nic nie poradzę na jej bóle -odparła. Pochyliła się nad 
Heather i odgarnęła jej włosy z czoła. - Nie walcz z bólami, dziecko. Oddychaj, kiedy 
nadchodzą, i odpręż się, jak przejdą. Potrzebujesz siły na później.
      Ból wkrótce przeszedł i Heather mogła się uśmiechnąć do Brandona, kiedy stanął 
obok niej. Usiadł potem na brzegu łóżka i położył dłoń na jej dłoni. Zobaczyła, jaki jest 
ponury, i rzuciła na pocieszenie:
      - Mówili mi, że każda matka musi przez to przechodzić. To część bycia kobietą.
      Hatti obudziła domowników i rozpalono ogień pod kociołkami z wodą. Przyniesiono 
świeże ręczniki, a Brandon pomógł podłożyć kilka z nich pod Heather. Hatti podciągnęła jej 
niebieską koszulę i przykryła jej nagość czystym prześcieradłem.
      -	Hatti, ile to jeszcze może potrwać? - pytał Brandon ocierając czoło.
      -	Nikt nie wie, panie Bran - odparła stara kobieta. - Ale zdaje się, że pani Heather 
trzyma się o wiele lepiej niż pan. Niech pan idzie sobie nalać szklaneczkę tego, co to pan lubi 
pić. Nie zaszkodzi, a może sporo pomóc.
      Brandon czuł ogromną potrzebę wypicia odrobiny brandy, ale chciał zostać z żoną. 
Nie mógł jej opuścić, kiedy tak cierpiała, rodząc jego dziecko.
      Znów nastąpił skurcz i znów przeszedł. Brandon otarł twarz Heather chłodną, mokrą 
ściereczką i odgarnął jej włosy z szyi. Był jeszcze bledszy niż poprzednio. Hatti podeszła do 
niego i biorąc go za rękę, wyprosiła z pokoju.
      - Panie Bran, niech lepiej pan Jeff przygotuje panu coś mocniejszego. Nie wygląda 
pan za dobrze. - Poprowadziła swego pana do drzwi i otwierając je, delikatnie wypchnęła go 
na zewnątrz. - Niech pan idzie się napić, panie Bran. Niech się pan napije i niech pan nie 
wraca, póki pana nie zawołam. Nie chcę, żeby mi tu pan zemdlał, jak będę pomagać pani.
      Drzwi się zamknęły i Brandon został sam. Rozejrzał się dookoła i w końcu zszedł do 
gabinetu, gdzie czekali Jeff i George. Brat tylko rzucił nań okiem i podał mu szklaneczkę 
brandy.
      - Masz, wygląda na to, że tego potrzebujesz. 
      Brandon wypił wszystko jednym haustem. Jeff skinął, a George szybko zabrał 
szklankę z rąk kapitana i nalał do niej odrobinę brandy i sporą ilość wody. Brandon nie 
zauważył różnicy. Cały czas chodził po pokoju.
      Jeff patrzył, jak brat zapala jedno drogie cygaro za drugim i zgniata je, pociągnąwszy 
zaledwie raz lub dwa. Krążył jak błędny po gabinecie, wiele razy wychodził do hallu i patrzył 
do góry, w stronę sypialni, a potem zawracał i sięgał po kolejną brandy. Kiedy tylko usłyszał 
na schodach służącą, podbiegał do drzwi. Wciąż jednak było za wcześnie. A kiedy nalał sobie 
bourbonu i wypił, nie zauważając nawet różnicy, Jeff zrozumiał, że brat jest w zupełnie 
innym świecie.
      - Brandon, ta mała na górze więcej dla ciebie znaczy, niż sam chcesz przyznać. Nigdy 
nie tracisz głowy, a teraz jesteś tak ogłupiały, że pijesz mój bourbon. Przecież go nie znosisz.
      Brandon wcisnął bratu kieliszek w dłoń.
      - No to dlaczego mi to dałeś, skoro wiedziałeś, że tego nie znoszę?
      Jeff podszedł do biurka. Usiadł na krześle, wziął pióro i papier i zaczął coś pisać. 
Kiedy znów odwrócił się do Brandona, uśmiechał się od ucha do ucha. Nie byłby bardziej 
zadowolony, gdyby wygrał w karty.
      - Wiesz, Brandon, według moich obliczeń musiałbyś się ożenić z naszą Angielką 
pierwszego dnia, kiedy wszedłeś do portu.
      George wypluł ze zdziwienia odrobinę piwa i kasłał, bo resztą zachłysnął się 
porządnie, a Brandon skulił głowę w ramionach i zmarszczył brwi, patrząc na brata.
      W sypialni Heather krzyczała z bólu, próbując wypchnąć dziecko. Oddychała głęboko, 
kiedy ustał ból, ale ulga nie trwała długo. Złapała starą Murzynkę za rękę i zaciskała zęby, 
podczas gdy Hatti dodawała jej otuchy.
      - Zaraz pokaże się główka, pani Heather. Już niedługo. Przyj. O, tak. Krzycz, jeśli 
chcesz. Za długo byłaś cicho.
      Heather nie była już w stanie się opanować. Krzyknęła rozdzierająco, kiedy pojawiła 
się główka dziecka.
      Na dole, w gabinecie, Brandon osunął się na krzesło. Patrzył na pokój, nic nie widząc, 
a Jeff i George spojrzeli po sobie niepewnie. Oni również nie mogli słuchać obojętnie krzyku 
Heather.
      Po chwili z szerokim uśmiechem na czarnej twarzy do gabinetu wkroczyła Hatti z 
noworodkiem na rękach. Najpierw podeszła do Brandona.
      -	To chłopiec, panie. Silny, piękny, zdrowy chłopczyk.
      -	Mój Boże - powiedział Brandon, kiedy obudził się z odrętwienia i zobaczył 
czerwoną, pomarszczoną twarz swojego syna. Złapał szklankę, wychylił ją i rozejrzał się 
dookoła, jakby bardzo potrzebował następnej.
      Jeff i George przysunęli się bliżej, by popatrzeć na dziecko. Spoglądali dumnie po 
sobie, jakby to oni przyczynili się do jego przyjścia na świat, zupełnie zapominając o Brando-
nie. Jeff delikatnie dotknął palcem maleńkiej rączki.
      - Niepodobny do Brandona - stwierdził.
      George szybko spojrzał na ojca i syna, ale Hatti zaprzeczyła.
      - Panicz Brandon wyglądał tak samo, jak się urodził. Był też taki długi. To dziecko 
będzie takie wysokie jak ojciec, to pewne. To dobra zapowiedź.
      Brandon wstał i wybiegł z pokoju, pośpiesznie pokonując schody prowadzące do 
sypialni. Heather uśmiechnęła się sennie, kiedy podszedł do łóżka i wziął ją za rękę.
      -	Widziałeś go? - zapytała, kiedy usiadł obok niej. - Czyż nie jest piękny?
      -	Jak się czujesz? - zapytał łagodnie, skinąwszy głową.
      -	Jestem śpiąca - westchnęła - ale czuję się dobrze. 
      Przycisnął usta do jej policzka.
      -	Dziękuję za syna - mruknął.
      Uśmiechnęła się i zamknęła oczy, przyciskając jego rękę do piersi.
      - Następnym razem będzie córka - szepnął. Ale Heather już zasnęła.
      Brandon delikatnie uwolnił rękę i na palcach wyszedł do pokoju Heather. Kiedy stanął 
przy oknie, zobaczył, że świta. Uśmiechnął się do siebie, bo czuł się tak dobrze, że mógłby 
zmierzyć się z niedźwiedziem, mimo że nie spał całą noc. 
      Przysunął do okna krzesło i usiadł, kładąc nogi na parapecie. Chwilę później, kiedy 
weszła Hatti, już spał. Potrząsnęła głową powoli i uśmiechnęła się.
      - Biedny pan, miał ciężką noc.
      Słońce oświetlało jasnymi promieniami Harthaven, kiedy Brandon obudził się na 
dźwięk płaczu noworodka. Zrozumiał, że to jego syn domaga się uwagi. Wstał i umył zęby, a 
potem otworzył drzwi do pokoju dziecinnego i zobaczył, jak Hatti pochyla się nad 
maleństwem.
      - Już za chwilę cię nakarmimy, mały paniczu Birmingham - mówiła uspokajająco. - To 
nie koniec świata.
      Czując ojcowską dumę, Brandon obserwował, jak Murzynka zdejmuje małemu mokre 
ubranka. Malec wyprostował nóżki i wrzasnął tak głośno, że aż poczerwieniał.
      - Ojej, ale ten mały jest zły. Chce już jeść i musi wszystkich o tym powiadomić - 
zachichotała Hatti. - Niech pan patrzy, panie Bran. Próbuje mnie przekonać, żebym mu dała 
coś do jedzenia. Poczekaj, głodomorku, zaraz zaniosę cię do mamy.
      Brandon poszedł za Murzynką do sypialni. Heather siedziała na łóżku z uczesanymi i 
związanymi wstążką włosami, ubrana w świeżą koszulę. Wyglądała niezwykle pięknie. Kiedy 
zobaczyła męża, obdarzyła go promiennym uśmiechem, i wyciągnęła ręce, by wziąć syna. 
Brandon podszedł do łóżka i usiadł przy Heather, która delikatnie brała maleństwo. Widział, 
jak lekki rumieniec rozlał się na jej policzkach, kiedy rozwiązała dekolt koszuli i rozsunęła 
go. Wyczuł, że jeszcze nie czuje się swobodnie, wypełniając nowe obowiązki matki. 
Przytuliła dziecko, próbując je przystawić do piersi. Brodawka dotknęła policzka chłopczyka i 
mały pośpiesznie obrócił buźkę w tę stronę. Brandon uśmiechnął się, a Hatti cieszyła się, 
patrząc, z jakim zapałem maleństwo ssie.
      - Święci pańscy! Mały panicz jest wniebowzięty. Chyba będziemy musieli mu zrobić 
wody z cukrem, póki mama nie będzie miała dość mleka.
      Heather z miłością patrzyła na synka. Pomyślała, że już wygląda jak jego tata. 
Miękkie, czarne włoski pokrywały małą główkę, a wspaniale brewki były już mocno, po 
męsku, zarysowane. Z dumą pomyślała, że to najpiękniejsze na świecie niemowlę.
      -Jest śliczny, nieprawdaż, Brandon? - spytała, podnosząc wzrok na męża. Hatti 
popchnęła Mary w kierunku drzwi i obie wyszły. Brandon powiedział:
      - W samej rzeczy, pani. - Wyciągnął rękę i ostrożnie wsunął palec w malutką pięść, 
która przytuliła się do piersi Heather. Maleństwo ścisnęło mocno palec, a Brandon 
uśmiechnął się zadowolony.
      Spojrzał znów na twarz żony i zatonął w jej ciepłych, błękitnych źrenicach. 
Bezwiednie wsunął wolną dłoń pod jej włosy na karku, a ona wciąż na niego patrzyła. Ich 
usta się odnalazły. Oddała mu pocałunek - słodki, ciepły i tak kuszący.
      Heather nie mogła złapać tchu, czuła na sobie dłonie i usta Brandona. Bojąc się, że 
może zemdleć, uwolniła się i zaśmiała się nerwowo.
      - Przez ciebie zapomniałam o synku. Jak go nazwiemy? Odsunął się i spojrzał na nią.
      -	Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym go nazwać imieniem mego przyjaciela, 
który już nie żyje. Zginął kilka lat temu, próbując ugasić ogień w swoim kościele. 
Podziwiałem go bardzo, ale muszę cię uprzedzić, że był Francuzem... francuskim hugenotem. 
Zrozumiem, jeśli twoje angielskie pochodzenie uniemożliwi ci zaakceptowanie tego imienia.
      -	Zapominasz, panie - uśmiechnęła się - kim naprawdę jestem. Ty jesteś bardziej 
Anglikiem niż ja Angielką. Jak twój przyjaciel miał na imię?
      - Beauregard... Beauregard Grant - odpowiedział szybko. Wypowiedziała cicho imię i 
skinęła głową. 
      - To ładne imię. Podoba mi się. Beauregard Grant Birmingham, tak go nazwiemy.
      Uwalniając palec z uścisku synka, Brandon otworzył szufladę w komodzie obok i 
wyjął długie pudełko.
      - Z podziękowaniami, pani, za urodzenie mi syna.
      Uniósł wieczko, a Heather patrzyła oszołomiona na naszyjnik. Były to dwa sznury 
wielkich, starannie dobranych pereł, spięte wielkim rubinem oprawionym w złotą sprzączkę.
      - Och, Brandon, jest piękny - westchnęła.
      Spojrzał na jej szyję i piersi i powiedział zachrypłym głosem:
      - Wydawało mi się, że perły lepiej będę pasowały do twej skóry niż diamenty.
      Czuła, jak pieści ją wzrokiem. Znów ogarnęło ją uczucie ciepła, a puls uderzał 
szybciej. Popatrzyła w inną stronę.
      - Ubiorę się - powiedział, wstając z łóżka. - Zdaje się, że Abegail będzie chciała 
zobaczyć dziecko.
      Wybrał ubrania z szafy i wyszedł do mniejszego pokoju.
      Po pewnym czasie przyszli Abegail i Jeff, by zobaczyć maleństwo, które teraz spało w 
łóżeczku obok matki. Starsza pani uniosła brew i uśmiechnęła się do Brandona.
      - No, zdaje się, że nowe pokolenie dziewcząt będzie się uganiać za chłopcami z rodu 
Birmingham. Mam nadzieję, że będziecie mieli ich wielu, by uszczęśliwić te wszystkie 
podlotki. Nie spodoba im się, jeśli będzie tylko jeden.
      Jeff uśmiechnął się.
      - Pewnie będą mieli z tuzin dzieci, ale wątpię, by byli to tylko chłopcy.
      Staruszka spojrzała porozumiewawczo na Brandona.
      - No cóż, teraz wypadałoby mieć jedną dziewczynkę, by mógł bronić jej honoru.
      Zachichotała wesoło, kiedy pomyślała: Sprawiedliwie by było, gdybyś musiał zmusić 
jakiegoś kawalera, żeby się ożenił z twoją córką.
      Heather rzuciła szybkie spojrzenie na Brandona i zaskoczona, po raz pierwszy ujrzała 
na jego twarzy rumieniec. Jeff uśmiechnął się do siebie, widząc zmieszanie brata, a pani Clark 
patrzyła już na maleństwo.
      - Wydałaś na świat przepiękne dziecko, moja droga - po wiedziała do Heather. - 
Musisz być z niego naprawdę dumna.
      Heather uśmiechnęła się do niej i popatrzyła na męża.
      - Dziękuję, pani Clark, to prawda.
      Kiedy już urodził się syn, Brandon znów cały swój czas i energię poświęcał pracy - 
przygotowaniom do uruchomienia tartaku. Heather przeważnie przebywała w sypialni męża i 
myślała wciąż o tym, by tu zostać. Najpierw Brandon zauważył na stoliku jej szczotkę i 
grzebień, potem stanęły obok puder i perfumy. Coraz więcej z jej ubrań wisiało w jego szafie, 
a bielizna żony znalazła się nagle w komodzie razem z jego bielizną Czasem musiał szukać 
swoich pończoch i podwiązek wśród jej miękkich halek i koszul nocnych i coraz częściej 
wyjmował jej kwieciste chusteczki, kiedy sądził, że znalazł jedną ze swoich. Ze względu na 
szczególny stan Heather zajął miejsce w jej pokoju, mając nadzieję, że to tylko przejściowe. 
Często popatrywał na swoje wielkie łoże, gdyż to w mniejszym pokoju było dla niego za 
krótkie.
      Jednak jakoś nie mógł znaleźć odpowiedniej chwili, by w taktowny sposób upomnieć 
się o swe prawa, a z nimi o miejsce w łóżku obok żony. Ona zaś nie proponowała ani że się 
wyprowadzi z jego łóżka, ani nie zapraszała go do niego. Brandon wzdychał więc i kuląc się, 
próbował spać tam, gdzie dotychczas.
      Mimo wielu obowiązków znajdował czas dla żony i syna. Wstawał wcześnie rano, gdy 
Heather zajmowała się już dzieckiem, kąpiąc je lub karmiąc. Chętnie patrzył na nich oboje. 
Czuł, że między nim a żoną i synem rodzi się nowa, silna więź.
9
      Maj przyniósł wczesne lato, a kiedy skończyła się pora deszczu, dni stały się coraz 
bardziej gorące. Posadzono bawełnę i wykonano wszystkie inne prace. Tartak pracował teraz 
pełną parą, napływały zamówienia już na kilka miesięcy naprzód. Pan Webster sprawdził się 
jako utalentowany zarządca tartaku, więc piły chodziły nieprzerwanie, a na składowisku 
leżało wiele przygotowanych do cięcia pni. Wyglądało na to, że już pierwszy sezon przyniesie 
spory zysk, a Brandon był bardzo zadowolony z postępu prac.
      Długie letnie dni sprzyjały spotkaniom towarzyskim właścicieli plantacji i ich rodzin. 
Pierwsze w sezonie spotkanie miało odbyć się w Harthaven podczas następnego weekendu. 
Heather poświęciła się przygotowaniom do tego wydarzenia. Rozesłała zaproszenia, kazała 
kupić szampana, zaplanowała menu. Rozmawiała z Hatti o nowych liberiach dla służby w 
domu i na temat wyglądu całej posiadłości, a ogrodnicy czekali na jej pochwały, 
doprowadzając otoczenie do perfekcji.
      Heather pochłonięta była planowaniem przyjęcia i opieką nad Beau. Brandon nie czul 
się już potrzebny w tartaku, miał teraz czas dla żony i syna. Postanowił też wymyślić coś, co 
pozwoli mu odzyskać miejsce u boku Heather we własnym łożu. Postanowił zrobić jej 
niespodziankę. Kupił piękną klacz koloru orzecha z śnieżnobiałymi skarpetkami i takąż 
gwiazdką na czole. Miała spory temperament, ale była karna i pomyślał, że żona łatwo sobie z 
nią poradzi. Uśmiechnął się do siebie, kiedy zakładał klaczce damskie siodło. Zastanawiał się, 
co się wydarzy podczas nauki jazdy konnej. Obiecał sobie, że będzie niezwykłe delikatny i 
może otrzyma od Heather jeden lub dwa czułe pocałunki...
      Uśmiechał się do własnych myśli, wiodąc Leopolda i klacz przed dom. 
Przywiązawszy konie, wszedł na werandę. Heather szyła właśnie w salonie koszulę dla niego 
i tak była zajęta robótką, że nie zauważyła, kiedy pojawił się w domu. Oparł się o framugę 
drzwi i obserwował żonę przez dłuższy czas, a ona wciąż nie zauważała jego obecności. 
Nakarmione niedawno dziecko spało w kołysce. Heather ściągnęła brwi; najwyraźniej szyła 
coś trudnego.
      - Nie marszcz się tak, moja droga - zażartował - bo będziesz wyglądała jak pani Scott, 
która przypomina suszoną śliwkę.
      Heather podskoczyła na te słowa.
      - Brandon, przestraszyłeś mnie! Uśmiechnął się łobuzersko.
      - Czyżby? - zapytał łagodnie. - Cóż, przykro mi, kocha nie. Nie chciałem.
      Heather zaśmiała się i odłożyła robótkę. Pomyślała, że jest najprzystojniejszym 
mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziała. Słońce przyciemniło jego skórę, tak że była teraz 
śniada, a na jej tle zielone oczy lśniły jeszcze jaśniej. Był bardzo męski w swym stroju do 
jazdy konnej. Serce zabiło Heather mocno, kiedy szedł w jej stronę.
      Zatrzymał się przed nią i wyciągnął dłoń, by pomóc jej wstać. Poczuł delikatny, słodki 
zapach perfum. Potem polecił Josephowi zawołać Mary, by posiedziała przy dziecku, i 
poprowadził Heather do wyjścia.
      -	Gdzie idziemy? - spytała. Uśmiechnął się, kładąc jej rękę na plecach.
      -	Przed dom - odparł tajemniczo.
      Heather wyszła na ganek i zobaczyła dwa konie przywiązane do płotu. Mniejszy miał 
damskie siodło. Podniosła na Brandona pytający wzrok. On uśmiechnął się szeroko. 
      - Nie podoba ci się? Nigdy nie pytałem, czy lubisz konie i czy umiesz jeździć konno, 
ale z chęcią cię nauczę... kiedy poprawi się twoje zdrowie.
      Zaśmiała się radośnie, pośpiesznie schodząc ze schodów.
      - Moje zdrowie jest w doskonałym stanie - powiedziała przez ramię, idąc w stronę 
klaczy.
      Brandon uśmiechnął się jeszcze szerzej i poszedł za nią. Zachwycona urodą klaczki 
Heather pogłaskała łeb zwierzęcia.
      -	Och, Brandon, jest piękna! Jak jej na imię?
      -	Fair Lady.
      -	Doskonale pasuje. Ona naprawdę jest piękną damą. 
      Odwróciła się do niego i uśmiechnęła się.
      -	Podsadzisz mnie?
      -	Nie powinnaś się przebrać, moja słodka? - zapytał zaskoczony. - Ta suknia nie jest...
      -	Nie - zaprotestowała. - Chcę jechać już teraz, a przebieranie się zajmuje dużo czasu. 
- Obdarzyła go przymilnym uśmiechem i przesunęła palec po guzikach jego kamizelki. - 
Proszę, Brandon, proszę.
      Nie mógł się oprzeć jej prośbie. Pochylił się i splótł dłonie, by mogła na nich postawić 
stopę, a potem podniósł ją. Kiedy już usiadła, pochyliła się, by poprawić stopę w strzemieniu. 
Wydekoltowana suknia odchyliła się i Brandon ujrzał piękne, krągłe piersi Heather. Zamarł z 
oczami utkwionymi w jej dekolcie i z trudem przełknął ślinę. Heather podniosła na niego 
wzrok i uśmiechnęła się lekko. Serce Brandona załomotało w piersiach i już wyciągał do niej 
dłoń, ale w ostatniej chwili się opanował.
      Heather z wprawą ujęła wodze i ku wielkiemu zaskoczeniu Brandona bez wahania 
pognała alejką w stronę pól. Brandon wsiadł na Leopolda i zaniepokojony ruszył za żoną. 
Rozpoczął się pościg. Heather, nie przejmując się niczym, skręciła z alejki między drzewa. 
Klacz prowadziła w tym wyścigu, póki oba konie nie wyszły na otwarte pole, gdzie wielki 
kary ogier mógł wyciągnąć swoje długie nogi. Dogonił Fair Lady i Heather zwolniła tempo. 
Teraz jechali już razem.
      -	Oszukałaś mnie, pani - zaśmiał się Brandon. - Twoje umiejętności przewyższa tylko 
brak zdrowego rozsądku.
      -	Ha! - odparła dumnie. - Wiele razy jeździłam na polowania! W lesie oglądałbyś 
tylko zad mojej klaczy!
      Dotarli do porośniętej bujną trawą łączki. Heather zatrzymała się, by pozwolić Fair 
Lady ochłodzić się na wietrze.
      Brandon zsiadł z Leopolda, przywiązał go do krzaka i ruszył ku Heather, by pomóc jej 
zsiąść z konia. Wyciągnął ręce i delikatnie objął ją w pasie, a ona, śmiejąc się wesoło, opadła 
wprost w jego ręce. Podobał jej się podarunek i jazda. Brandon postawił żonę na ziemi. Czuł, 
jak ogarnia go pożądanie. Kiedy przypadkiem ich ciała zetknęły się na moment, uświadomił 
sobie, jak długo obywał się bez kobiety. Od chwili, kiedy pierwszy raz pieścił to słodkie 
ciało... Ledwie mógł się powstrzymać, by nie wziąć jej w ramiona i położyć na najświeższym, 
najdelikatniejszym kawałku trawy, jaki mógłby znaleźć. Wyobraził sobie, z jakim 
pośpiechem uwalniałby ją z sukni, może nawet darłby tkaninę, gdyby się opierała. Nagle 
uderzyła go myśl, że ktoś mógłby ich zobaczyć. Uświadomił sobie też, że przecież nie chodzi 
mu tylko o jedną chwilę, ale o całe życie. Wiedział, że powinien myśleć o swym prawdziwym 
celu. Musi zabiegać o żonę, a nie myśleć tylko o sobie.
      Opanował się z trudem. Stanął obok Heather i objął ją ramieniem, a ona oparła się o 
niego. Dotknął ustami jej włosów i wdychał słodki zapach jej ciała. Stali tak, patrząc na 
porośnięte lasem wzgórze, i rozkoszowali się tym nowym poczuciem wspólnoty i bliskości. 
Heather zwróciła na męża łagodne niebieskie oczy i uśmiechnęła się powoli, a jej wilgotne 
usta rozchyliły się. Brandon nie potrzebował dalszych zaproszeń, by skosztować tej słodyczy. 
Heather przytuliła się do niego mocno.
      Wiatr zmienił się ze świstem i ugiął trawę wokół ich nóg, a pierwsze krople deszczu 
zapowiedziały letnią burzę. Bran-don poczuł taką złość, że miał ochotę wznieść pięść i grozić 
czarnym chmurom, ale Heather już biegła w stronę koni. Pobiegł za nią, pomógł jej wsiąść na 
Fair Lady i szybko dosiadł Leopolda. Deszcz ulewnymi strugami spadał na ziemię i nim 
dotarli do Harthaven, byli przemoczeni do suchej nitki. Heather zauważyła, że mokra suknia 
przykleiła się jej do ciała, a piersi były wyraźnie widoczne. Skubała materiał, próbując go 
odciągnąć. Nie chciała, by Jeff i Joseph widzieli ją w takim stanie. Brandon, który właśnie 
wbiegł na ganek, szybko zdjął kamizelkę i okrył Heather, a potem objął ją mocniej i szepnął 
do ucha:
      - Nie chciałbym być zmuszony walczyć dziś o ciebie. 
      Weszli razem do domu, śmiejąc się wesoło. Kiedy znaleźli się twarzą w twarz z 
rozgniewaną Hatti, ich śmiech się urwał. Stara Murzynka stała, wsparłszy ręce na biodrach, i 
krzyczała:
      - Panie Bran, jak Boga kocham, czasem mi się zdaje, że pan nie ma za grosz rozumu! 
Zabiera pan to dziecko na przejażdżkę w deszczu, chociaż dopiero co urodziła panicza Beau. 
Jezusie kochany, toż ona złapie zapalenie płuc! No już, panienko Heather, niech pani idzie na 
górę i zdejmie te mokre ubrania.
      Złapała ją za łokieć i pociągnęła za sobą, a Brandon śmiał się, kiedy jego żona 
posłusznie jak dziecko szła na górę. Na szczycie schodów Hatti odwróciła się i pogroziła 
Brando-nowi palcem.
      - Niech pan sobie żartuje, ale kiedyś panicz Beau może nie mieć mamy.
      Odwróciła się i zdenerwowana ruszyła w kierunku sypialni, ciągnąc za sobą panią.
      Heather, zanim zniknęła, posłała mężowi całusa. 
      Brandon uśmiechnął się do siebie, przeświadczony, że dzień był mimo wszystko 
bardzo udany. Pośpiesznie zdjął buty i pobiegł w pończochach do saloniku Heather, gdzie 
znalazł przygotowane już suche ubrania i ręcznik. Rozebrał się i wycierał, kiedy z pokoju 
obok usłyszał plusk wody, trzaśnięcie drzwi i kroki Hatti na schodach. Podszedł cicho do 
drzwi między pokojami i otworzył je bezszelestnie. Heather siedziała w wannie plecami do 
niego. Patrzył, jak odchyla głowę i podnosi gąbkę, wyciskając ją na siebie, a woda ścieka po 
jej ramionach i piersiach. Zaczęła cicho mruczeć dziwnie znajomą melodię, a wkrótce 
śpiewała już głośno:
      Czarne ma włosy moja miła, 
      co swą urodą mnie oślepiła. 
      Tonąłbym w oczu jej błękicie, 
      całował trawę, po której idzie.
      Patrzył przez chwilę, a potem delikatnie zamknął drzwi. Przypomniał sobie wyraźnie 
uwodzicielski uśmiech żony, namiętny pocałunek i tę niezwykłą chwilę tuż przed burzą, 
kiedy byli tak blisko siebie.
      To, co oboje poczuliśmy dziś po południu, to na pewno miłość, pomyślał. Po 
niewielkiej zachęcie na pewno dziś w nocy będzie moja.
      Tej nocy znów będę ją miał i przestanę żyć jak mnich.
      Uszczęśliwiony ubrał się i zaczął podśpiewywać piosenkę, którą usłyszał od Heather.
      Heather obudziła się z popołudniowej drzemki odświeżona i chwilę leżała, wsłuchując 
się w odgłosy domu, który ogarniał już mrok. Kiedy pomyślała o dzisiejszym popołudniu, 
przypomniała sobie obejmujące ją ramiona Brandona i jego ciepłe usta przyciśnięte do swoich 
warg. Serce zaczęło jej szybciej bić, kiedy uświadomiła sobie, że wkrótce znajdą się razem w 
tym wielkim łożu.
      Przeciągnęła się i omal nie krzyknęła z bólu. Każdy mięsień ciała miała sztywny i 
obolały. Nie zdawała sobie sprawy, że jej nie przyzwyczajone do ćwiczeń fizycznych ciało 
tak zareaguje na przejażdżkę. Ledwie mogła się ruszyć. Ostrożnie przesunęła się na koniec 
łoża i wstała, rozcierając obolałe pośladki. Poruszenie w sypialni sprowadziło Mary z Beau. 
Kiedy maleństwo znów spało w swojej kołysce, dziewczyna wmasowała balsam w ciało 
Heather. Potem pomogła jej ubrać się do kolacji. Heather włożyła przewiewną, białą suknię i 
naszyjnik z pereł, który teraz często nosiła. Czarne loki zawiązała czerwoną wstążką i choć 
nie czuła się zbyt dobrze, wyglądała niezwykle kusząco.
      Powoli zeszła w końcu ze schodów, a kiedy zjawiła się w salonie, Jeff przerwał w pół 
słowa, widząc, z jakim trudem się porusza. Brandon odwrócił się szybko i powitał ją 
uśmiechem. Uśmiech zniknął jednak, kiedy stanęła przed nim i mruknęła przepraszająco:
      - Zdaje się, że przesadziłam dziś po południu, Brandon. 
      Okazał jej współczucie, nie zdając sobie jednak w pełni sprawy ze znaczenia jej słów. 
Podczas kolacji jego rozczarowanie sięgnęło zenitu. Obserwował powolne ruchy żony i 
pojawiający się od czasu do czasu na jej twarzy bolesny grymas. Było jeszcze wcześnie, 
kiedy niemal ze łzami w oczach zwróciła się do szwagra:
      - Jeff, musisz mi wybaczyć. Obawiam się, że nie byłam najlepszym towarzystwem 
dziś wieczór, a teraz muszę was opuścić. Chciałabym już udać się na spoczynek.
      Jeff skłonił się lekko, stukając obcasami.
      - Pani, ty z twoją urodą zawsze stanowisz świetne towarzystwo. Żałuję, że nas 
opuszczasz, ale doskonale rozumiem. Do jutra więc, kochana siostro.
      Skinęła i podniosła oczy na Brandona, błagając wzrokiem o pomoc. Pomógł jej wstać 
i poprowadził ją do schodów. Przeszła kilka pierwszych stopni i sprawiało jej to tyle trudu, że 
Brandon pochylił się i wziął ją na ręce. Objęła go za szyję, kiedy ją niósł, i wzdychając, 
położyła mu głowę na ramieniu.
      Mary chciała iść za nimi, by pomóc pani, ale powstrzymała ją Hatti.
      - Zostaw ich samych, dziecko - powiedziała mądra staruszka. - Dziś wieczorem pani 
nie potrzebuje twojej pomocy.
      Brandon otworzył drzwi do sypialni i wniósł do środka żonę. Posadził ją delikatnie na 
brzegu łóżka i ukląkł, by zdjąć jej pończochy i buciki. Przez chwilę zawahał się przy 
podwiązkach. Przełknął głośno ślinę i dotknął ciepłego uda drżącymi dłońmi, ściągając w dół 
podwiązkę. Stał niezdecydowany z pończochą w dłoni, a Heather wstała powoli z łóżka i 
odwróciła się plecami.
      - Odepniesz mi suknię? - zapytała. - Mary jakoś nie przy chodzi.
      Uczynił to posłusznie i kiedy suknia spadła na podłogę, pochylił się i podniósł ją.
      - Zdaje się, że poobijałam wszystkie miękkie części ciała - powiedziała Heather, 
rozcierając sobie pośladki. - Powinnam być mądrzejsza i nie forsować się tak. Przykro mi, że 
tak się stało.
      Brandon przyniósł jej nocną koszulę. Zatrzymał się, widząc żonę w świetle świecy. 
Halka leżała na podłodze, a młode, piękne ciało Heather połyskiwało złotawo w miękkim 
świetle. Ogarnął ją pieszczotliwym spojrzeniem. Ciąża nie zniekształciła jej figury i nie 
pofałdowała jedwabistej skóry. Jej ciało było teraz bardziej dojrzałe i niezwykle kuszące. 
Zaschło mu w ustach, dłonie mu się trzęsły. Przełknął z trudem ślinę i podał jej koszulę, a 
wtedy zobaczył czarne siniaki i czerwone pręgi na pośladkach żony. Westchnął ciężko i 
zobowiązał się w duchu do jeszcze kilku nocy w samotności. 
      Słysząc westchnienie Brandona, odwróciła się i zarzuciła mu ręce na szyję.
      - Wybacz mi, proszę - mruknęła. - Zdaje się, że zdrowy rozsądek nie jest moją zaletą.
      Omal nie złamał przyrzeczenia, kiedy Heather pocałowała go lekko na dobranoc. Jego 
lepsza strona wzięła jednak górę. Zdmuchnął świece i poszedł do saloniku, gdzie zdjął surdut 
i kamizelkę. Z wściekłością patrzył na małe łóżko. Wziął ręcznik i zszedł na dół po schodach. 
Jeff wychodził właśnie z gabinetu. Zatrzymał się i wskazując na ręcznik, spytał:
      -	Gdzie, do diabla, się wybierasz?
      -	Mam zamiar wykąpać się w strumieniu - powiedział krótko Brandon.
      -	Jest bardzo zimno! - ostrzegał Jeff.
      -	Wiem - warknął Brandon i poszedł dalej, słysząc śmiech brata.
      Następny dzień był wypełniony przygotowaniami do przyjęcia. Kilkoro gości 
specjalnych, między innymi Abegail Clark, przybyło już po południu. Choć balsam Hatti 
czynił cuda, Heather była tego dnia nieszczególnie rozmowną gospodynią, mimo że nie było 
to zamierzone ani nie leżało w jej naturze. Zanim poszła spać, służąca zrobiła jej masaż i rano 
Heather odzyskała dawną formę i humor. Cały dzień spędziła na pracy, doglądając 
przygotowań.
      Brandon wcześnie pojechał do Charlestonu w interesach. W południe zrobił sobie 
małą przerwę. Przechodził właśnie obok niewielkiego zakładu krawieckiego, kiedy zobaczył 
obładowaną pakunkami pannę Scott.
      - No i proszę, wpadam na pana właśnie, kiedy potrzeb na mi pomoc silnego, 
przystojnego mężczyzny, panie Birmingham - szczebiotała Sybil.
      Wepchnęła Brandonowi do rąk pakunki, nie zwróciwszy nawet uwagi na jego 
zaskoczenie, i mówiła dalej: 
      - To wszystko jest za ciężkie dla moich małych rączek. Proszę iść za mną do powozu.
      Brandon poszedł za Sybil i z grzeczności słuchał jej nie kończącej się paplaniny.
      - Taka jestem podniecona tym dzisiejszym balem! Zamówiłam taką piękną suknię, ale 
kiedy ją przymierzam, zaczynam się czerwienić. Jeszcze nie miałam tak odważnej kreacji. 
Jednak krawiec mówi, że wyglądam w niej przepięknie. On naprawdę zna się na damskich 
strojach. Przyjechał z Londynu. Mówi, że jego stroje nosiły najpiękniejsze kobiety w Anglii. 
Ale wygląda dość dziwnie. Jest bardzo, bardzo brzydki. No cóż, byłoby mi go żal, gdyby 
mnie tak nie pożerał wzrokiem. Dziś rano musiałam mu dać po łapach i był taki zdziwiony, że 
śmiałam się do rozpuku. Niech pan sobie wyobrazi, taki mężczyzna mógł sobie pomyśleć, że 
przyjęłabym jego awanse!
      Zatrzymała się na skrzyżowaniu, czekając na powóz. Zerknęła na Brandona i 
powiedziała, trzepocząc rzęsami:
      - Nie tacy mężczyźni mi się podobają.
      Brandon chrząknął skrępowany i rozejrzał się, wypatrując powozu.
      -	Panie Birmingham... Brandon. Ja... mam teraz tylu adoratorów, że wprost nie mogę 
ich wszystkich zliczyć. - Podniosła na niego wzrok. - Jednak żadnego z nich nie mogę nazwać 
miłością swego życia. Jest tylko jeden mężczyzna, o którym tak myślę, ale on nie zabiega o 
moje względy.
      -	Czy tu jest pani powóz?
      -	Czy ja ci się podobam, Brandon? - zapytała, nie odpowiedziawszy na jego pytanie.
      -	Ależ... tak, tak, panno Sybil - skłamał, nie chcąc być niegrzecznym.
      Wzięła głęboki oddech.
      - Czy jestem tak ładna jak twoja żona? Och, to nieuprzejme z mojej strony, że o to 
pytam, prawda? - szczebiotała. - Oczywiście, że jako jej mąż musi pan powiedzieć, że jest 
ładniejsza, bo okazałby się pan niewdzięcznikiem, prawda?
      -	Moim zdaniem, panno Sybil, moja żona jest bardzo piękną kobietą - powiedział 
Brandon, starając się ukryć rozdrażnienie.
      -	Och, tak, oczywiście - przytaknęła. Znów się zaśmiała. - Mówiono mi, że ja też 
jestem piękna. Niedawno powiedział mi to pan Barlett.
      Brandon spojrzał na Sybil zaskoczony.
      -	Pan Barlett jest pani wielbicielem?
      -	Och, tak - uśmiechnęła się. - Zna go pan?
      -	Tak - mruknął Brandon. - Znam go. - Westchnął ciężko i spojrzał na nią. - Niech mi 
pani powie, panno Sybil, co na to pani matka. Czy nie jest przeciwna wizytom pani 
adoratorów?
      Zmarszczyła brwi, zakłopotana.
      -	Mama nie chce o nich mówić. Nie wiem, dlaczego. Zawsze pragnęła, bym miała 
wielu starających się, a teraz, kiedy przychodzi ich wielu, jej noga nie postanie nawet w 
salonie podczas ich odwiedzin.
      -	Może jej zdaniem ci mężczyźni nie są dla pani odpowiednim towarzystwem, panno 
Sybil.
      Zachichotała wesoło.
      - Ależ, Brandon! Zdaje się, że jesteś zazdrosny.
      Odetchnął z ulgą, kiedy podjechał powóz. Położył sprawunki na siedzeniu. Ukłonił się 
Sybil, a ona uśmiechnęła się i w poufałym geście udała, że zdejmuje mu paproch z surduta, 
tak jak robiła to w kościele Heather.
      -	Czekam z niecierpliwością na taniec z tobą, Brandon -szepnęła. - Mam nadzieję, że 
mnie nie rozczarujesz.
      -	Ależ, panno Sybil, będzie pani pewnie tak oblegana przez swoich adoratorów, że nie 
będę w stanie się do pani dopchać - odparł, odchodząc pośpiesznie. 
      Brandon przerzucał zawartość szafy i komody, szukając swoich ubrań, i spoglądał od 
czasu do czasu na Heather, która siedziała przed lustrem w zwiewnej halce. Mary układała jej 
włosy w modną koafiurę, wplatając wąskie turkusowe wstążki w lśniące loki. Wyjął pudełko 
z dolnej szuflady i położył je przed żoną.
      - Moja matka uwielbiała biżuterię - powiedział trochę szorstko, nie mogąc oderwać 
wzroku od odkrytych piersi Heather. - Część zostawiła mnie, a część Jeffowi dla jego żony, 
kiedy się ożeni. Może znajdziesz tu coś, co chciała byś włożyć.
      Podniósł wieczko, a Heather westchnęła na widok ozdób i różnego rodzaju drogich 
kamieni.
      - Och, Brandon, nigdy, przenigdy nie śniłam nawet o jednej z takich rzeczy, a ty 
dajesz mi tyle naraz. Rozpieszczasz mnie!
      Zaśmiał się i pocałował delikatnie jej ramię, a potem spojrzał na nią w lustrze.
      - Już nie jestem niedobry, moja miła? - zapytał cicho. Potrząsnęła głową, a jej oczy 
pociemniały, kiedy poczuła przyjemne mrowienie w całym ciele.
      - Nie, już nie, kochany.
      Brandon zostawił Heather w trakcie przygotowań. Wykąpał się i włożył białą koszulę, 
spodnie i kamizelkę, zielony surdut i czarne buty ze złotymi sprzączkami.
      Kiedy Heather schodziła po schodach, miała już na sobie turkusową suknię mocno 
przylegającą do ciała z dekoltem śmiało odsłaniającym piersi. Obserwujący ją mężczyźni 
wstrzymali z zachwytu oddechy. Brandon był w doskonałym humorze. Heather patrzyła na 
niego z podziwem. Kiedy ją dojrzał, uśmiechnął się szeroko i podszedł do niej. Wyciągnął 
rękę, by pobawić się diamentowym kolczykiem zwisającym z jej pięknego ucha. Nagle 
wytrzeszczył oczy ze zdziwienia na widok jej dekoltu.
      Heather, wiedząc, że przybędzie Luiza, specjalnie ubrała się w tę suknię, by skupić na 
sobie uwagę męża, tak by nie przyglądał się zbytnio innym kobietom. W końcu Brandon 
odchrząknął cicho i odzyskał mowę.
      - Może powinnaś włożyć coś mniej odważnego, pani. Nagle nie wiadomo skąd 
pojawił się Jeff. Zaśmiał się i stanął obok brata. Heather czuła na sobie oczy obu mężczyzn.
      - Pozwól jej zostać w tej sukni. Nigdy nam nie pozwalasz nawet na tak drobną 
przyjemność - powiedział i uśmiechnął się. - Oczywiście, rozumiem dlaczego to robisz. 
Gdyby była moją żoną, trzymałbym ją pod kluczem. - Odwrócił się do brata i szepnął: - 
Wiesz, wygląda o niebo lepiej niż Luiza.
      Heather podparła się pod boki i tupnęła zirytowana.
      - Och, Jeff, jeśli naprawdę nie chcesz mi psuć zabawy, to nie wymieniaj imienia tej 
kobiety! - krzyknęła.
      Jeff klepnął brata po ramieniu.
      - Brandon, nie bądź sknerą. Pozwól jej zostać w tej suk ni. Wygląda tak pięknie! 
Niech się nie przebiera, a ja obiecuję, że nie będę jej się zbyt natarczywie przyglądał.
      Brandon spojrzał na brata z pochmurną twarzą i już chciał coś powiedzieć, ale zmienił 
zdanie. Odwrócił się znów do Heather.
      - Noś, co ci się podoba, pani - powiedział, niezbyt zadowolony.
      Jeff zaśmiał się i zatarł ręce.
      - Och, to będzie świetne przyjęcie. - Wziął Heather pod rękę. - Choć, droga siostro, 
muszę cię pokazać gościom.
      Brandon stał przy drzwiach, witając gości. Upewniał się jednocześnie, że żaden z 
mężczyzn nie ma zbyt wiele czasu, by patrzeć na jego żonę. Luiza weszła do środka z 
szerokim uśmiechem, trzymając pod ramię nowego adoratora. Jej suknia z żółtego jedwabiu 
była równie wycięta i równie lekka jak strój Heather.
      - Ależ, droga Heather, wyglądasz dziś czarująco - powiedziała, otrząsnąwszy się z 
szoku, jakiego doznała na widok rywalki. - Macierzyństwo ci służy.
      -Jesteś bardzo miła, Luizo - odparła Heather. - Ale przy tobie wyglądam jak szara 
myszka. Piękną masz suknię.
      Luiza uśmiechnęła się i lekko dotknęła ręką sukni.
      - W rzeczy samej. Thomas zaprojektował ją specjalnie dla mnie. Jest świetnym 
krawcem, nieprawdaż? - Nie pozwalając Heather wtrącić słowa, ciągnęła: - Szyłaś już tu 
suknię, kochanie? Nie widuję cię w sklepach w Charlestonie. Nie mów mi, że z Brandona 
zrobił się sknerus, kiedy się z tobą ożenił. Wcześniej był zawsze bardzo hojny.
      -	Tę suknię zamówił dla mnie w Londynie - odparła cierpko Heather.
      -	Och, tak, oczywiście - uśmiechnęła się Luiza. - Pewnie w tym samym sklepie, w 
którym kupował dla mnie.
      Heather zignorowała przytyki Luizy, za to Brandon czuł irytację i złość.
      - Te kolczyki też kupiłaś w Londynie? - pytała dalej Lu iza. - Wydają mi się znajome.
      -	Należały do matki Brandona - wyjaśniła Heather. Luiza zesztywniała.
      -	Tak, przypominam sobie - powiedziała i odeszła. Jeff zachichotał i pochylił się do 
ucha Heather.
      - Uraziłaś ją do żywego, Angielko. Ona już miała nadzieję dostać wszystko, co 
należało do Brandona.
      Chwilę później Matthew Bishop, ostatni adorator Luizy, przybył zupełnie sam. Tak 
naprawdę interesowała go inna kobieta. Zdjął śliwkowy kapelusz, ignorując gospodarza 
podszedł do Heather i ujął jej dłoń. Brandon szybko mruknął słowa wymagane przy 
powitaniu i próbował ponaglić Bishopa, ale ten nie odszedł i przemówił w odpowiedzi:
      - Brandon, zawsze podziwiałem twój dobry smak do ko ni, ale nigdy nie sądziłem, że 
przewyższy go tak znacznie gust w wyborze kobiet. - Odwrócił się do Heather z zuchwałym 
uśmiechem i rzekł: -Jest pani niezwykle czarująca. - Spojrzał na jej piersi i ciągnął dalej: - 
Twa uroda sprawia, że me serce trzepocze niespokojnie, a język mi drętwieje.
      Brandon poczerwieniał lekko i zacisnął pięści. Jeff szybko wziął Matta za łokieć i 
razem odeszli.
      Grała skoczna muzyka i rozpoczął się kolejny taniec. Brandon wziął żonę za rękę i 
przyprowadził do sali balowej. Rozbawione pary utworzyły dwa rzędy, jeden składał się z 
kobiet, drugi z mężczyzn. Po chwili Heather i Brandon znaleźli się wśród tańczących. On od 
czasu do czasu spoglądał na odkryte piersi żony. Kiedy skończył się taniec, pociągnął ją na 
bok i powiedział stłumionym głosem:
      - Pani, psujesz mi zabawę tą suknią, proszę się nad tym zastanowić.
      Podniosła niewinny wzrok.
      -	Ależ, Brandon, suknia Luizy jest jeszcze bardziej wycięta, innych pań zresztą też.
      -	Nie obchodzi mnie, co noszą inne - warknął. - Obchodzi mnie twoja suknia. Mam 
wrażenie, że twoje piersi zaraz z niej wyskoczą... i to mnie denerwuje.
      -	Nic im nie grozi, Brandon - zapewniła słodko. - Nie sądzę, żebyś musiał się o to 
martwić...
      -	Brandon, przyjacielu - przerwał im Matt - pozwolisz mi zatańczyć z twoją czarującą 
żoną? Nie zatrzymam jej zbyt długo.
      Brandon wiedział, że nie ma innego wyjścia, i niechętnie oddał żonę. Patrzył z 
nieszczęśliwa miną, jak obcy mężczyzna wiedzie ją na parkiet.
      Podczas tańca Heather czuła na sobie pożądliwy wzrok partnera, który korzystał z 
menueta, by przy każdym ukłonie spoglądać na jej piersi i mocno ściskać jej ręce.
      Muzyka zmieniła rytm. W sali rozległy się pierwsze takty walca i Heather niechętnie 
poddała się naleganiom Matthewa Bishopa, ucząc się kroków nowego tańca. 
      - To łatwe, Heather. Odpręż się, ja cię poprowadzę.
      Nie mogła się jednak odprężyć, kiedy tak poufale trzymał dłonie na jej plecach. Bała 
się, że rozzłości tym tańcem Brandona. Już miała odejść, kiedy spojrzała w stronę męża i 
zauważyła uwieszoną na nim Luizę. Blondynka śmiała się i pochylała przed nim, 
demonstrując głęboki dekolt. Bran-don nie starał się odsunąć. Heather zesztywniała, bo 
opanowała ją niepohamowana zazdrość. Zapomniała kroków, których uczył ją Matt, i 
nadepnęła mu na stopę. Zrobiła się purpurowa.
      - Och, tak strasznie mi przykro, panie Bishop. Obawiam się, że jestem zbyt niezdarna 
na ten taniec.
      Matt zaśmiał się.
      - Wprost przeciwnie, Heather, tańczysz bardzo wdzięcz nie. Jednak musisz się 
bardziej rozluźnić. - Ścisnął ją w ta lii. - Och, nie denerwuj się tak. Nie ugryzę cię.
      Znów próbowała śledzić kroki, lecz nie mogła oderwać oczu od męża i po raz drugi 
nadepnęła na stopę Matta.
      -	Może powinniśmy napić się wina - powiedział, spoglądając na jej speszoną minę.
      -	Tak, proszę - szepnęła i pozwoliła poprowadzić się do stołu.
      Kierowana zazdrością udawała wesołą, kiedy znów kręcili się w takt walca. Szampan 
nie miał z tym nic wspólnego.
      Matt nie chciał ustąpić, kiedy Jeff przyszedł po kilku walcach, by odbić Heather. 
Oddał ją równie niechętnie jak wcześniej uczynił to Brandon.
      - Zdaje się, że zdobyłaś następne serce, Angielko - uśmiechnął się Jeff, kiedy zaczęli 
tańczyć.
      Ledwie go słuchając, wzruszyła ramionami. Szukała wzrokiem Brandona. Teraz stał z 
grupą mężczyzn, a Luizy nie było w pobliżu. Ale gdzie był jeszcze przed chwilą? Wcześniej 
nie widziała na sali ani jego, ani Luizy i to ją niepokoiło. A jeśli skusiły go wdzięki dawnej 
narzeczonej?
      - Co cię niepokoi, Angielko? - spytał Jeff cicho. - Chyba niezbyt dobrze się bawisz.
      Zdobyła się na słaby uśmiech.
      - Zdaje się, że właśnie ugryzł mnie ten zielony potwór, zazdrość. Zdaje się, że nie 
potrafię do końca zignorować Luizy, choć wydawało mi się, że to nie będzie trudne.
      Zaśmiał się i oczy mu rozbłysły.
      -	Więc go kochasz?
      -	Oczywiście - odparła. - Czy wątpiłeś w to?
      -	Trochę - uśmiechnął się. - Zdawało mi się, że kiedyś go nienawidziłaś.
      Podniosła głowę zaskoczona.
      -	Skąd ci to przyszło do głowy? Uśmiechnął się rozbawiony.
      -	Och, nie wiem. Tak sobie pomyślałem.
      Kiedy rozbrzmiały ostatnie nuty melodii, Jeff powiódł Heather do męża. Kiedy brat 
poszedł szukać następnej partnerki, twarz Brandona zesztywniała, a na szczęce poruszały się 
mięśnie.
      - Czy podobała ci się nauka walca, pani? - zapytał drwią co. - Miałaś doskonałego 
nauczyciela, mnie nigdy nie udałoby się to tak szybko.
      Heather poczuła się urażona.
      -	Nie widziałam, że umiesz tańczyć walca, Brandon - odparła zuchwale.
      -	A pozwoliłabyś mi się nauczyć? Zdaje się, że walc w ramionach męża nie jest dla 
ciebie zbyt ekscytujący. Z pewnością wolisz, kiedy obejmuje cię zupełnie obcy mężczyzna.
      Heather rzuciła coś ostro na temat Luizy, a potem stała milcząca i uparta.
      - Może zechcesz mi pokazać, czego się nauczyłaś? - zaproponował i skinął na 
muzyków, by zaczęli grać.
      Wziął Heather pod rękę i poprowadził na parkiet. Pierwsze takty walca wypełniły salę. 
Zaczęli tańczyć, najpierw powoli, póki w rytmie muzyki nie zniknęła cała złość. Poruszali się 
w takt, okręcając po sali, wreszcie melodia zawładnęła nimi zupełnie. Wszystko inne 
przestało się liczyć.
      Na sali zapadła cisza i oprócz muzyki nic nie było słychać. Zatrzymali się i rozejrzeli 
dookoła. Dopiero teraz zdali sobie sprawę, że są jedyną parą na parkiecie. Goście wcześniej 
usunęli się w kąt, by dać im miejsce, i oglądali ich lekki, rytmiczny taniec, a teraz zaczęli bić 
im brawo.
      Brandon skłonił się ze śmiechem, a Heather dygnęła. Potem Brandon skinął na 
muzyków, a oni zagrali następnego walca. Znów wziął Heather w ramiona, a inne pary 
przyłączyły się do nich. Wreszcie Brandon i Heather opuścili parkiet i podeszli do stołu. 
Heather wzięła kieliszek szampana. Brandon wybrał coś mocniejszego. Kiedy zaczął się 
następny taniec, Heather porwał kolejny partner. Heather tańczyła, ale Brandon nie zaszczycił 
zaproszeniem zbyt wielu pań, większość czasu spędził, pijąc.
      Heather w końcu postanowiła odpocząć. Znalazła Brando-na przyglądającego się 
bursztynowemu płynowi w kieliszku. Tuż obok stała Luiza, szepcząc dawnemu kochankowi 
do ucha słowa pociechy. Mówiła, że skoro jego żona tańczy z innymi mężczyznami, ona 
chętnie dotrzyma mu towarzystwa. Heather poczerwieniała, a Luiza spojrzała na nią 
triumfalnie. Brandon podniósł wzrok na żonę i starał się ukryć zazdrość, ale kiedy znowu 
zjawił się Matt Bishop, nie wytrzymał. Wściekły przeprosił wszystkich, wziął Heather pod 
ramię i wyprowadził z sali balowej do gabinetu.
      - Zdaje się, że świetnie się bawisz, pani - rzucił z pasją. - Zdaje się, że podoba ci się 
ściskanie i poklepywanie.
      Heather zesztywniała, a oczy rozbłysły jej gniewem.
      - Jak śmiesz! - krzyknęła. - Jak śmiesz tak do mnie mówić! 
      Brandon postawił kieliszek i podszedł do niej, ale ona się nie cofnęła.
      - Myli cię pijany wzrok, mój panie - odparła ostro. - Gram miłą gospodynię i 
zabawiam twoich gości, podczas gdy ty pozwalasz, by ta blond piękność pokazywała ci nagie 
piersi i szeptała do ucha.
      - Do diabła! - wrzasnął Brandon i wyciągnął przed siebie ręce. - Odwracasz się ode 
mnie, a ja całą noc muszę patrzeć, jak przyciska cię do siebie i dotyka ten prostak! Dlaczego 
mi to robisz? Dlaczego mnie odrzucasz i szukasz pieszczot innego? Ja wciąż na ciebie 
cierpliwie czekam. Pragnę cię, ale nie dotykam, a ty pozwalasz temu typowi, którego ledwie 
znasz, obrażać swe ciało nadmierną bliskością.
      Narastające podniecenie przytłumiło w nim rozsądek i objął ją mocno, ściskając jedną 
ręką ponętne piersi, a drugą zsuwając po jej brzuchu ku udom. Ustami dotykał nagiego 
białego ramienia. Heather odwróciła się i z całej siły odepchnęła męża. Odsunęła się i oparła 
o biurko. Jej twarz płonęła z zawstydzenia i upokorzenia.
      Brandon stał z otwartymi ramionami, zaskoczony jej reakcją, i powiedział prawie 
błagalnie:
      -	Co masz przeciwko mnie? Boże jedyny, powiedz mi, dlaczego muszę wieźć żywot 
mnicha, podczas gdy ty zaspokajasz apetyt innego.
      -	Ty głupcze! - wykrzyknęła oburzona. - Ty kompletnie beznadziejny głupcze! 
Sądzisz, że pragnę... Och!
      Zupełnie zdruzgotana, otworzyła drzwi i odwróciła się, mówiąc z pogardą:
      - Idź, znajdź swoją przylepną kochankę i z nią podziel się swoimi pijackimi żalami. 
Zasługujecie na siebie nawzajem.
      Z tymi słowy wyszła z pokoju, pozostawiając kompletnie zaskoczonego Brandona, i 
pośpieszyła w kierunku sali balowej. Zatrzymała się na chwilę, aby opanować wzburzenie. 
Niedaleko stał Jeff. Rozmawiał z dwiema młodymi damami. Kiedy spojrzał na wyraz twarzy 
Heather, szybko zrozumiał, że coś się stało. Przeprosił panie i natychmiast znalazł się przy 
niej.
      -	Co się stało, Angielko? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła diabła.
      -	Zobaczyłam, to diabeł o blond włosach - powiedziała roztrzęsiona. - Jak on może być 
tak ślepy?
      Jeff zaśmiał się cicho.
      - Zgaduję, że mój brat znów zrobił z siebie kompletnego idiotę. Chodź, księżniczko, 
dziś wieczorem nie możesz się smucić. - Wziął ją za rękę. - Może się czegoś napijemy?
      Skinęła i wkrótce w jej dłoni pojawił się kieliszek szampana.
      - Zawsze jesteś niedaleko, kiedy potrzebuję, by ktoś mnie pocieszył - mruknęła.
      - Tak, w okolicy nazywają mnie „święty Jeffrey". 
      Posłała mu łagodny uśmiech. Poczuła się odrobinę lepiej, a on poprowadził ją za rękę 
w spokojne miejsce.
      -	Powinienem ci wyjaśnić kilka spraw związanych z Brandonem - powiedział Jeff. - 
Może wtedy łatwiej ci będzie go zrozumieć. Widzisz, mój ojciec nie znosił, by ktokolwiek 
dotykał matki, choćby w najbardziej niewinnych zamiarach. Brandon wierzył, że jest w stanie 
kontrolować emocje, i był bardzo pewny siebie. Zanim spotkał ciebie, nie poznał prawdziwej 
miłości, a teraz jest zagubiony i nie potrafi poradzić sobie z nowymi uczuciami. Ma twarde 
zasady, a przy tobie je łamie. Odkryłaś przed nim jego własną duszę i dowiedział się, że jest 
zupełnie inny, niż przypuszczał. To trochę straszne dla mężczyzny w jego wieku, kiedy młoda 
dziewczyna burzy jego zasady.
      -	Czy tak właśnie jest ze mną, Jeff? - zapytała z niedowierzaniem.
      Uśmiechnął się.
      - Kochanie, nigdy nie zadał sobie trudu, by przynajmniej się obejrzeć, kiedy Luiza 
tańczyła z innym.
      Nieoczekiwanie tuż obok nich pojawił się Matt w niezwykle wesołym nastroju, mocno 
pobudzony wypitym alkoholem. 
      - Och, popatrzcie tylko na siebie. Wyglądacie zbyt po ważnie jak na taki wesoły 
wieczór - zagadywał. - Heather, moja droga, twój humor zdecydowanie wymaga naprawy.
      Połączył palce w kółko, udając, że ma monokl, i oglądał ją przez niego od stóp do 
głów.
      - Doktor Bishop zaleca więcej ruchu. Na to najlepszy bę dzie taniec. - Podał jej ramię i 
uśmiechnął się czarująco. - Czy zechcesz mi towarzyszyć, piękna pani Birmingham?
      Kątem oka Heather zobaczyła Luizę i nie chcąc znów narażać się na jej uszczypliwe 
uwagi, przyjęła zaproszenie.
      Jeff też zauważył Luizę i rozumiał decyzję Heather. Matt wciąż próbował ją 
obłapywać, a ona odsuwała jego ręce. Przyglądał się im przez chwilę, zastanawiając się, czy 
powinien ją odbić, ale spojrzał w stronę drzwi i zobaczył w nich Brando-na obserwującego 
żonę w ramionach Matta. Młodszy brat wiedział, ile wysiłku kosztowało Brana, by nad sobą 
zapanować. Jeff podszedł do tańczącej pary, a Heather spojrzała na niego z wdzięcznością. 
Matt jednak nie zamierzał się poddać.
      - Och, Jeff, stary kumplu, to znowu ty. To już się robi męczące. Nie mogę spokojnie 
zatańczyć, bo zawsze ktoś nam przerywa.
      Kiedy tańcząca para znalazła się przy drzwiach do ogrodu, Heather spojrzała błagalnie 
na szwagra.
      - Świeże powietrze doskonale orzeźwia. Czy moglibyśmy przejść do ogrodu? Chyba 
nic złego o mnie nie pomyślisz? Jestem już zmęczona tym tańcem.
      Spojrzał na nią ciepło.
      - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, księżniczko. 
      Przeszli do rozarium i przechadzali się ścieżką w stronę pachnących krzewów. 
Rozłożysty dąb przysłaniał rozgwieżdżone niebo. Nie było ich widać z domu, a do ich uszu 
dolatywały tylko ciche dźwięki walca. Heather usiadła pod drzewem na starej żelaznej 
ławeczce i odsunęła zapraszająco suknię, by Jeff usiadł obok. 
      - Najchętniej zostałabym tu całą noc. - Jest tu znacznie spokojniej niż wewnątrz.
      Popatrzył na nią i rzekł:
      -	Zdaje się, Angielko, że potrzebujesz czegoś mocniejszego i ja chyba też. Nie 
będziesz się bała, jeśli cię tu na chwilę zostawię i przyniosę szampana?
      -	Oczywiście, że nie - odparła ze śmiechem. - Jestem już dużą dziewczynką i nie boję 
się ciemności.
      -	Powinnaś już wiedzieć - uśmiechnął się - że duże dziewczynki mają więcej 
powodów, by obawiać się ciemności, niż małe.
      -	Och, Jeff, a już zaczynałam ci ufać - żartowała.
      -	Kochana, gdybyś nie należała do Brandona - odparł z błyskiem w oku - musiałabyś 
się opędzać ode mnie bardziej niż od Matta.
      Jeff zniknął w mroku. Czekając na niego, otwierała i zamykała wachlarz z koronki. 
Przestała na chwilę, słuchając dziwnych dźwięków dobiegających z dość bliska, i 
zastanawiała się, czy to wraca Jeff. Podniosła wzrok i ujrzała wyłaniającą się z ciemności 
postać. Kiedy mężczyzna podszedł bliżej, rozpoznała Matta i wstała szybko, by uciec za 
ławkę.
      - Jeff właśnie poszedł, jeśli to jego pan szuka, panie Bi- shop - powiedziała nerwowo.
      Mruknął coś i poszedł jej śladem za ławeczkę.
      - A po cóż miałbym chcieć się z nim widzieć, moja pięk na Heather, kiedy ty tu jesteś, 
a na sam twój widok kręci mi się w głowie? Teraz już nam nikt nie przerwie tańca, więc może 
skończmy go tutaj? To chyba jedyny sposób, by udało się nam go dokończyć.
      - Nie, dziękuję, panie Bishop. Jestem trochę zmęczona. 
      Oparła się o pień drzewa, a mężczyzna posuwał się w jej stronę. Objął ją, przywarł 
ustami do jej nagiej szyi i przycisnął ją do pnia całym ciałem. Heather próbowała się uwolnić. 
      -	Proszę, panie Bishop! - protestowała bezskutecznie. -Brandon pana...
      -	Nie musi się dowiedzieć - szepnął, całując ją w ramię. -ja mu nie powiem, a ty? Ma 
taki wybuchowy temperament.
      Walczyła, próbując odepchnąć natręta, ale to go nie zniechęciło.
      -	Nie walcz ze mną, Heather - mruknął. - Muszę cię mieć. Nic na to nie poradzę. 
Doprowadzasz mnie do szaleństwa.
      -	Puść mnie! - zażądała stanowczo. - Puść mnie, bo będę krzyczała, a mój mąż cię 
zabije.
      -	Cicho - szepnął. - Nie walcz ze mną.
      Zakrył jej usta pożądliwym pocałunkiem i próbował położyć dłonie na jej piersiach. 
Szamotała się i odpychała go, ale on napierał jeszcze mocniej. Nagle Matta schwyciły dwie 
silne dłonie. Twarz Brandona wykrzywiała wściekłość. Rzucił mężczyznę w krzaki, a ten 
próbował wstać. Gdy mu się to z trudem udało, uciekł. Heather oparła się o drzewo. Choć 
roztrzęsiona, nagrodziła męża uśmiechem, który jednak zniknął szybko, gdy Brandon 
westchnął i przycisnął ją do tego samego drzewa.
      - Ten parszywy fircyk nie mógł się doczekać, by wyskoczyć ze spodni. Ja też się już 
naczekałem.
      Całował ją, a Heather się nie broniła. Nie miała siły, by powstrzymać Brandona przed 
zrobieniem tego, na co miał ochotę i do czego miał wszelkie prawo. I mimo że zmroziła ją 
natarczywość Matta, w ramionach Brandona poczuła się cudownie miękko i słabo. Po chwili 
wsunął jej dłonie za dekolt. Heather jęknęła cicho i zaczęła drżeć, jakby stała na wietrze. Nie 
wiedziała, jaki ogień mogą w niej wzniecić pieszczoty kochanka. A teraz to uczucie w niej 
rosło i mogło je uciszyć tylko jakieś nieznane cudowne spełnienie. Brandon całował jej usta, 
szyję i piersi. Zamknęła oczy z uczuciem rozkoszy i oparła głowę o drzewo, ciesząc się 
nowym doświadczeniem. Dłonie Brandona powędrowały wzdłuż uda i znalazły pod suknią 
pośladki. Przyciągnął ją do siebie. Wśród jasnej nocy widziała nad sobą jego twarz i słyszała 
szorstki głos, kiedy mówił:
      - Jesteś moja, Heather. Nikt prócz mnie nie może cię mieć i nikt nie będzie 
rozkoszował się twoim ciałem. A kiedy cię zawołam, przyjdziesz do mnie.
      Cofnął dłonie, a ona patrzyła z niedowierzaniem, jak odwraca się i odchodzi, 
zostawiając ją. Słaba i drżąca, stała oparta o drzewo, a jej ciało tęskniło za pocałunkami i 
pieszczotami.
      Jęknęła w bolesnym rozczarowaniu, pragnąc, by wrócił, prawie go wołając, ale 
usłyszała, jak wzywa ją zaniepokojony Jeff. Szybko poprawiła suknię.
      Jeff wyszedł zza krzaków, niosąc napełnione do połowy kieliszki, a dłonie miał oblane 
szampanem. Rozglądał się dokoła.
      - Co tu się działo? Najpierw zobaczyłem uciekającego Matta, a teraz o mało nie 
przewrócił mnie Brandon. - Spojrzał na Heather, a widząc jej potargane włosy i zmiętą 
suknię, spytał: - Angielko, dobrze się czujesz? Mój Boże, jeśli Matt... jeśli któryś z nich coś ci 
zrobił...
      Potrząsnęła głową i wzięła obiema drżącymi dłońmi kieliszek, próbując nie wylać 
szampana, i wypiła jednym haustem.
      -	Miałeś rację, Jeff - przyznała, wciąż roztrzęsiona. - Duże dziewczyny mają więcej 
powodów, by strzec się ciemności.
      -	Czy Matt cię tu nagabywał? Przetrącę mu kark!
      -	Był tu - wyszeptała - ale Brandon wysłał go do diabła.
      -	To musiało być ciekawe - stwierdził. - Bran był wściekły, kiedy was widział razem 
w tańcu. Mało nie skręciłem Luizie karku za to, co mówiła Brandonowi o tobie. Chciała, by 
Bran winił za wszystko ciebie. - Spojrzał na Heather i otrzeźwiał. - Ale tak nie było, prawda? 
Heather, dobrze się czujesz? Zachowujesz się jakoś dziwnie.
      -	Och, Jeff - westchnęła. - Już nic naprawdę nie wiem, przynajmniej o sobie. Muszę 
zebrać myśli. Nie mogę się pokazać gościom w takim stanie. Chyba powinnam pójść do 
swojego pokoju. 
      Wziął ją pod rękę.
      -	Chodź więc. Zabiorę cię do domu.
      -	Ale nie przez salę balową - poprosiła.
      -	Dobrze. Poprowadzę cię od frontu.
      Na górze Heather zatrzymała się niepewnie, czując na sobie wzrok Brandona. 
Obejrzała się przez ramię, a on wciąż stał przed drzwiami gabinetu i patrzył z kamienną 
twarzą. Zaczerwieniła się na wspomnienie tego, co zaszło między nimi, i już chciała uciec do 
sypialni, kiedy z pokoju dziecinnego wyszła Mary, niosąc Beau. Heather wzięła synka na 
ręce, by go utulić, a Brandon wciąż ją obserwował. Mały uspokoił się wkrótce i Mary 
położyła go spać. Gdy służąca schodziła na dół, zatrzymał ją Brandon i powiedział, że nie 
będzie już dziś potrzebna pani. Mary, choć zaskoczona, skinęła posłusznie i zniknęła w głębi 
domu.
      Brandon wspiął się na schody. Obejrzał się za siebie, ale hall był pusty, a goście bawili 
się w sali balowej i gabinecie. Nie pukając, otworzył drzwi do swej sypialni i wszedł. 
Zamknął je za sobą i oparł się o ścianę, patrząc na Heather. Siedziała właśnie przy toaletce i 
rozczesywała włosy. Miała na sobie koszulę nocną, w której widział ją już wcześniej. 
Pomyślał, że naga nie mogłaby wyglądać piękniej. Przenosił powoli wzrok z twarzy na 
ramiona, potem na piersi i znów na twarz. Wydawał się zupełnie swobodny i bardzo pewny 
siebie. Zupełnie jak dawny Brandon. Uśmiechnął się leniwie i odłożył cygaro na 
popielniczkę.
      - Tej nocy doszedłem do pewnych wniosków, Heather, i kilka rzeczy muszę ci 
powiedzieć - oznajmił.
      Zbliżył się do łóżka i położył ręce na oparciu. Popatrzył na odbicie żony w lustrze.
      - Jedno musimy wyjaśnić od razu. Jeśli sądzisz, że ktokolwiek z żyjących mógłby 
mnie zmusić do małżeństwa z tobą wbrew mojej woli, to jesteś w błędzie. Zgniłbym w 
więzieniu, gdyby to była inna kobieta. 
      Heather otworzyła szeroko oczy i słuchała bez słowa.
      - Kiedyś, dawno temu - ciągnął - powiedziałem ci w złości coś, co pozbawiło mnie 
najbardziej przeze mnie pożądanej rzeczy. Zraniło mnie to bardziej niż ciebie, choć przecież 
na tobie chciałem się zemścić. Ja cierpiałem, a ty okrutnymi słowy wyrażałaś nienawiść do 
mnie. W rezultacie to ty się na mnie zemściłaś. A teraz ci oświadczam, że mam już dość gier, 
w których bez przerwy przegrywam. Zmęczyło mnie udawanie obcego we własnym domu i 
we własnym łóżku. Muszę dokonać wyboru. Albo cię wezmę, albo będę musiał znaleźć sobie 
inną. Ale ja nie szukam innej, Heather, i tylko ciebie pragnę, właśnie ciebie.
      Przerwał na moment, a potem podjął z powagą:
      - To już koniec gry. Dokonało się. Jestem mężczyzną i mam swoje prawa. Prawie 
przez rok nie miałem kobiety. Od tej pamiętnej nocy nie spałem z inną. Szczerze mówiąc, nie 
było mi łatwo. Ale już nie będę udawał mnicha. Nie chciałem cię znów brać siłą. Nie 
chciałem takiego związku. Ale to się zmieniło. Skoro nie można inaczej, niech tak będzie. Nie 
mogę żyć z tobą pod jednym dachem i trzymać się z dala od ciebie. Będę cię miał, i to nie 
tylko dziś w nocy. Musisz się po godzić z faktem, że będziemy dzielić łoże i że nasz związek 
będzie... intymny.
      Zdjął surdut i przewiesił przez ramię.
      - Zostawię cię na chwilę samą. Kiedy wrócę do loża, bądź tu, czy chcesz, czy nie. I 
pamiętaj, najdroższa, to nie dom lorda Hamptona, ale mój i nikt nie będzie chciał cię ratować.
      Heather zamarła, a kiedy zamknęły się drzwi, rzuciła za Brandonem popielniczką.
      Co on sobie myśli! Że może tu przychodzić, kiedy jego dom roi się od gości, a wśród 
nich jest ta blond latawica? Czy dla niego jestem tylko rzeczą, a nie żoną? A może płatną 
kochanką, która musi spełniać jego żądania? Och, kiedyś już zrobił, co chciał, z przestraszoną 
dziewczyną! Ale teraz się nie boję i nie jestem już dziewczyną. Jestem kobietą i zobaczy, że 
naprawdę umiem się zemścić. On nie ma prawa...
      Przez chwilę siedziała zamyślona.
      Ależ ma, uświadomiła sobie Heather, kiedy doszła do głosu jej wrodzona łagodność. 
Jest moim mężem i ojcem mego dziecka. Należę do niego i nie mam prawa mu się opierać.
      Podniosła powoli wzrok i obejrzała się w lustrze. Zadrżała na myśl o ustach Brandona, 
całujących jej piersi, i rękach, dotykających nagiego ciała.
      Czemu się sprzeciwiam? zapytała nagłe sama siebie. Na to czekałam i tego pragnęłam. 
Do tego przecież dążyłam. Czy moja duma musi znów nas rozdzielić?
      Podjęła decyzję. Wstała i zaczęła przerzucać szuflady, aż znalazła to, czego szukała: 
niebieską koszulę z nocy poślubnej. Wyjęła ją z szuflady z czułością i rozłożyła delikatnie na 
łóżku. W gorączkowym pośpiechu wróciła do toaletki, by przygotować się na powrót męża.
      Brandon zamknął za sobą drzwi. Słyszał, że Heather rzuciła popielniczką. Zastanawiał 
się teraz nad tym, co się stało przed chwilą i co stanie się za moment.
      Więc tak będzie. Tym razem naprawdę się rozzłościła.
      Rozżalony, cisnął surdut na krzesło.
      A niech to, więc gwałt. Mogłem ją mieć tyle razy, a udawałem dżentelmena. Nawet 
dziś w ogrodzie mogłem ją mieć. Ale nie ma co wracać do przeszłości. Postanowiłem, i tak 
będzie. Niezależnie od tego, co się dziś wydarzy, nareszcie skończy się to przeklęte czekanie. 
Będzie się znów broniła, to pewne. Muszę to zrobić siłą, ale delikatnie, powstrzymując się, na 
ile będę mógł. Westchnął ciężko. Miałem nadzieję na tyle czułości między nami, pomyślał. 
Może jednak jeszcze nastąpi chwila, kiedy tak się stanie!
      Stał teraz nagi przed lustrem.
      Miała już dość czasu, a co do mnie, zobaczymy!
      Spojrzał na drzwi i po chwili zastanowienia włożył szlafrok.
      Do diabła, pomyślał. Wystarczająco długo czekałem. Podjąłem decyzję i tak musi się 
stać.
      Podszedł do drzwi i zatrzymał się przed nimi. Starał się opanować, ale z trudem 
chwytał oddech, a serce podeszło mu do gardła. Przełknął ślinę i wszedł. Baldachim nad 
łóżkiem był do połowy opuszczony, a Heather zniknęła.
      O Boże, przestraszyłem ją, pomyślał ze strachem. Odeszła. Uciekła ode mnie.
      Dopiero po dłuższej chwili dostrzegł, że Heather jest w łóżku. Odwrócił się z ulgą i 
zamknął drzwi. Położył szlafrok na krześle i powoli podszedł do łóżka.
      Wstrzymał oddech, kiedy ją zobaczył, a krew w żyłach popłynęła mu szybciej. 
Ogarniał wzrokiem jej ciało, jakby delikatnie je pieszcząc. Włosy luźno rozpuściła na 
ramiona i czekała, na wpół leżąc wśród poduszek. Niebieska koszulka otulała ją jak obłok, a 
lekki materiał nie był w stanie zasłonić kuszących piersi. Uśmiechnęła się łagodnie, a w 
oczach miała namiętność i obietnicę. Obawiając się prawie, że to sen, pochylił się nad 
łóżkiem, a ona objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. Czuł jej jedwabistą skórę i ciepłe 
ciało. Wraz z jej ramionami oplatał go odurzający zapach perfum. Sięgnął do wstążek koszuli, 
a ona szepnęła mu do ucha:
      - Długo na ciebie czekałam, kochany.
      Brandonowi zakręciło się w głowie, kiedy przytulił żonę i dotknął jej szyi ustami.
      - Heather... Och, Heather - westchnął. - Od tak dawna cię pragnę, z całej mocy. Nie 
mogłem tego znieść już nawet przez chwilę.
      Przytulił ją mocno, a ona pojękiwała cicho, pieszczona jego doświadczonymi dłońmi. 
Ogarnęło ją nieprzeparte pragnienie odwzajemnienia tych intensywnych pieszczot, co 
zdziwiło zarówno ją samą, jak i męża. Pomogła mu odnaleźć siebie, a gdy ich ciała się 
zespoliły, zaskoczyło ją nie znane dotąd uczucie, którego w tym momencie doznała. Szeroko 
otwartymi oczyma patrzyła w ciepłym świetle świecy w twarz męża, pociemniałą z 
podniecenia. Nie spieszył się, rozkoszował się czułością, która między nimi zagościła. 
Heather, szepcząc słowa miłości, objęła go za szyję, przycisnęła piersi do jego muskularnego 
torsu i przyciągnęła do siebie jego głowę. Po raz pierwszy pocałowała go tak, że Brandon nie 
mógł się już powstrzymać. Kiedy przyszło spełnienie, z ust Heather wyrwał się krzyk. W 
końcu odnalazła to, na co tak długo czekała.
      Płomień świecy drgał lekko od wiatru, który poruszał zasłonami w oknie. Heather 
leżała na poduszkach. Czuła się dziwnie lekko, jakby oderwała się od ziemi i dryfowała na 
chmurce. Miała zamknięte oczy, a na ustach lekki uśmiech. Brandon delikatnie dotykał dłonią 
kochanej twarzy, ust, oczu i wąskich brwi.
      - Dotąd myślałem, że do osiągnięcia pełni doznań potrzebne jest doświadczenie w 
sztuce miłosnej, a teraz wiem, że się myliłem. Nigdy jeszcze nie było mi tak dobrze.
      -	Och, kochanie, nie jesteś osamotniony - odrzekła, otwierając oczy i spoglądając na 
niego z czułością. - Gdybym wcześniej wiedziała, że to takie przyjemne, domagałabym się 
swoich praw. - Zaśmiała się i objęła go za szyję. - To okropne, że straciliśmy tyle czasu, by 
się poznać.
      -	Nienawidziłaś mnie, pamiętasz?
      -	Hm, na początku chyba tak - odparła, oddając pocałunek. - A może i nie. Bałam się 
ciebie tak, że ledwie mogłam to znieść.
      Zaśmiał się, pociągnął ją na siebie i przytknął usta do jej szyi.
      -	Ja też się bałem. Bałem się, że cię stracę.
      -	Nie wierzę! Byłeś jak dziki zwierz, Brandonie Birmingham, i dobrze wiesz o tym.
      Uśmiechnął się nieznacznie i przesunął palcami po ramieniu i w dół na pierś, 
dotykając sterczącego sutka.
      - Zmuszanie mnie do małżeństwa to rzecz nie w mym guście - mruknął. - A kiedy 
twoja ciotka potraktowała mnie jak warchoła z kolonii, nie poprawiła mi humoru. Potem 
musiałem spędzić noc poślubną pod czujnym okiem lorda Hamptona i to podziałało mi na 
nerwy. Ale kiedy mi powiedziałaś, że mnie nienawidzisz, zawrzała we mnie złość. Musiałem 
się na kimś zemścić, a ty byłaś jedyną osobą, którą miałem w za sięgu ręki. Ostatecznie 
jednak zemściłem się na sobie samym...
      Spojrzała niewinnie.
      - Cóż takiego uczyniłam, by cię zranić? Zaśmiał się i westchnął.
      - Och, krócej będzie wymienić, czego nie zrobiłaś. Przede wszystkim zachowywałaś 
się prowokująco. Obnażałaś przede mną piersi i kołysałaś krągłymi biodrami, a byłaś przecież 
nie dostępna. Setki razy niewiele brakowało, bym wziął cię siłą.
      Położyła policzek na jego ramieniu. Palcami dotykała włosów na jego piersi. 
Zamyśliła się, a po chwili powiedziała:
      - Wiesz, Brandon, zrobiło mi się żal ciotki Fanny. Ona nigdy nie poznała, co to kochać 
i mieć przyjaciół.
      Z uśmiechem otworzył oczy.
      - Nie żałuj jej. Pewnie żyje sobie wygodnie za pieniądze, które jej dałem.
      Heather poderwała się i spojrzała mu w oczy.
      - Dałeś ciotce Fanny pieniądze? Skinął.
      -	I to dość sporo. Spłaciłem dług, który podobno zaciągnęłaś u niej. Wszak 
utrzymywała cię przez dwa lata.
      -	I ty jej zapłaciłeś! - krzyknęła wzburzona. - Och, Brandon, przecież ona sama wzięła 
pieniądze, sprzedając wszystkie moje rzeczy! A poza tym przez te dwa łata pracowałam na 
swoje utrzymanie. Nie miała prawa domagać się od ciebie pieniędzy. Tak mi wstyd! Pewnie 
myślałeś, że jesteśmy oszustkami.
      Zaśmiał się rozbawiony i przytulił ją do siebie.
      - Dałem jej pieniądze również z innego powodu, moja kochana. Mogła domagać się 
ciebie z powrotem, ciebie i dziecka, żywiąc nadzieję, że jestem na tyle bogaty, by 
utrzymywać w luksusie was i ją. A ja nie miałem zamiaru znosić jej obecności i nie chciałem, 
by kręciła się przy tobie. Mieć niechętną żonę to jedno, ale jej ordynarną krewną to już 
zupełnie inna sprawa. Gdyby cię uderzyła jeszcze raz, pewnie bym ją zabił. Nie chcąc więc 
popełnić morderstwa, dałem jej pieniądze. W gruncie rzeczy dałem jej je tak szybko, że chyba 
się przestraszyła.
      -	Och, Brandon jesteś niemożliwy! Pogładził jej ciało.
      -	No cóż, pozbyliśmy się jej, nieprawdaż?
      Heather spoważniała, kiedy nagle przypomniała sobie martwego Williama Courta 
leżącego na podłodze, i przytuliła się mocno do męża.
      -	Mam nadzieję, że jej się pozbyliśmy. Mam taką nadzieję. Brandon odgarnął jej 
włosy z twarzy i spytał łagodnie:
      -	Powiedz mi, kochanie, czego się boisz? 
      Odwróciła się i zamknęła oczy. Nie mogła mu wyznać prawdy. Nie wiedziała, jak by 
zareagował, gdyby powiedziała, że zabiła człowieka. Potrząsnęła głową i zaśmiała się z 
przymusem.
      - To nic, kochany. Naprawdę nic.
      Otworzyła oczy, a on na nią patrzył, czekając, szukając w jej oczach prawdy. Potem 
pochylił się powoli nad nią i przycisnął do poduszki.
      - Kocham cię, Heather. Bardziej niż własne życie, a mo je uczucie jest silne. Zaufaj 
mi, kochanie.
      Przykrył jej usta swoimi i rozgorzała w jego ramionach. Po długiej chwili szepnęła mu 
do ucha:
      - A ja kocham ciebie, mój najdroższy mężu.
      Brandona wyrwał ze snu głos Hatti rozbrzmiewający w korytarzu i jej zbliżające się 
kroki. Usiadł na łóżku i przypomniał sobie, gdzie jest. Kiedy się poruszył, obudził Heather, 
która przysunęła się bliżej i otworzyła oczy. Wyciągnęła dłoń i pogłaskała go, a on przykrył 
ich oboje, kiedy Hatti otworzyła drzwi. Stara Murzynka zatrzymała się zdziwiona, widząc ich 
razem w wielkim łożu, i szeroki uśmiech rozświetlił jej twarz, pokazując zmarszczki wokół 
oczu. Weszła do pokoju, jakby to był zupełnie normalny widok. Zignorowała wyraźne 
niezadowolenie Brandona i podeszła do okna. Odsunęła ciężkie zasłony, wpuszczając do 
sypialni wspaniałe słońce. Stanęła, podparłszy się pod boki.
      - Tak, mamy piękny dzień - mruczała. - Takiego słońca nie było chyba już od 
dwudziestu lat, od kiedy w tym do mu była panicza mama, panie Bran.
      Krzątała się po pokoju, sprzątając porozrzucane ubrania.
      - Chyba niedługo będziecie chcieli śniadanie - paplała. - Jeszcze tak późno pan nie 
wstawał, panie Bran. Pan Jeff pewnie się zastanawia tam na dole, gdzie pan jest.
      Zaśmiała się, nie mogąc powstrzymać radości, a potem spoważniała, podniosła 
niebieską koszulę nocną Heather z podłogi i powiesiła ją ostrożnie na krześle. Podeszła do 
szafy, skąd wyjęła szlafrok pani, i położyła go przy koszuli.
      -	Pewnie zaraz tu przyjdzie. Już dawno zjadł i powiedział, że chce się z panem 
widzieć. - Uśmiechnęła się szeroko, spoglądając na łóżko. - A panicz Beau też już na pewno 
jest głodny. Jeszcze nigdy nie spał tak długo. Dobrze go pani wyszkoliła, pani Heather.
      -	Ma po prostu lepsze maniery niż niektórzy z tu obecnych - odburknął Brandon.
      Hatti podeszła do drzwi i otworzyła je, a potem odwróciła się i spojrzała 
porozumiewawczo na Brandona.
      - Taak, to będzie piękny dzień.
      Zanim odeszła, z drugiego pokoju dał się słyszeć głos Jeffa:
      - Gdzie jest ten przeklęty leń? Zostawia gości na przyjęciu i śpi gdzieś do południa.
      Uchylił drzwi do sypialni i wsunął głowę, chwilę popatrzył na Heather i Brandona, a 
potem rzekł z uśmiechem:
      - No, nie jesteście ubrani, ale i tak wejdę!
      Potem podobnie jak Hatti podszedł do okna i długo przez nie wyglądał.
      -	Tak - mruknął zamyślony i dodał, nieświadomie powtarzając słowa starej Murzynki: 
- Zanosi się na piękny dzień.
      -	To zdecydowanie paskudny dzień, kiedy moja sypialnia jest częściej odwiedzana niż 
dom na sprzedaż - warknął Brandon. - Każę Ethanowi wstawić nowe zamki do drzwi.
      Jeff odwrócił się i skłonił z uśmiechem.
      - Przepraszam najmocniej, panie. Gdybym wiedział o zmianie sypialni, byłbym 
bardziej dyskretny. Jednak niech mi będzie wolno ci przypomnieć, drogi bracie, że mamy 
gości, którzy martwią się twoją nieobecnością. Czy mam im przekazać, że czujesz się 
niezdrów? - Słysząc kolejne warknięcie Brandona, zaśmiał się tylko. - Dobrze więc, powiem 
im, że jesteś leniwy i niedługo będziesz na dole.
      Odwrócił się, jakby miał zamiar wyjść, ale spojrzał znów na nich.
      - Muszę pamiętać, by pogratulować George'owi. Ucieszy się, kiedy się dowie, że nie 
jest tak kiepskim swatem, za ja kiego się uważa.
      Kiedy Brandon i Heather zdali sobie sprawę, o czym mówi, spojrzeli na niego 
zaskoczeni.
      - Znam szczegóły już od dawna, ale nie wińcie za to George'a. Był zupełnie pijany i 
myślał, że mówi sam do siebie. - Za śmiał się znów głośno i podszedł do drzwi. Znów zerknął 
na Heather, a potem uśmiechnął się do Brandona. - Miałeś, bracie, znacznie więcej silnej 
woli, niż ja miałbym na twoim miejsca
      Puścił oko do bratowej, zamykając wreszcie za sobą drzwi. Brandon mruknął coś, że 
w tym domu nie można mieć żadnych tajemnic, i usiadł. Heather objęła go mocno.
      -	Och, jaki piękny dzień, nieprawdaż, Brandon?
      -	W rzeczy samej, kochanie - westchnął - w rzeczy samej.
      Beau, wyczuwając dobry nastrój rodziców, chciał się bawić, kiedy już miał pełen 
brzuszek. Kopał wesoło nogami w kąpieli, a kiedy Heather wniosła go do salonu, był 
zadowolony, że cala uwaga skupia się na nim.
      Pani Clark zauważyła błysk w oku jego ojca i usiadła, trzymając dłoń na lasce. Skinęła 
wolno głową i rzekła:
      - No, Brandon, dziś jesteś w znacznie lepszym humorze niż wczoraj. Długi 
odpoczynek najwyraźniej ci posłużył.
      Jeff zdusił śmiech. Brandon spojrzał na niego ostrzegawczo, a staruszce odpowiedział 
wesoło:
      - Dziękuję, Abegail, to prawda. Czuję się dziś znacznie lepiej.
      Spojrzał w rozradowane oczy Heather, sam równie radosny. •
      Dzień się już kończył, kiedy ostatni goście wsiadali do powozów. Żegnano się 
serdecznie i dziękowano. Większość mężczyzn miała jeszcze w żołądkach rozgrzewającą 
whisky Jeffa, a kobiety dopiero co skończyły pić orzeźwiającą lemoniadę lub schłodzone 
wino.
      Kiedy dom wrócił znów we władanie Birminghamów, rodzina zebrała się w salonie, 
by spędzić w nim wieczór. Heather siedziała na rozłożonym kocu z Beau, który machał 
podekscytowany rączkami i gruchał, obserwując ostatnie promienie słońca wpadające przez 
okno. Malec śmiał się do obu mężczyzn. Brandon siedział na kanapie blisko żony, a Jeff 
wyciągnął się wygodnie w fotelu. Obaj popijali z wolna ze swoich kieliszków.
      Tę błogą chwilę zakłócił turkot powozu i stukot końskich kopyt. Przed dom, ku 
zaskoczeniu gospodarzy, zajechał powóz Luizy. Nieoczekiwany gość wbiegł na schody, 
minął Josepha i przez nikogo nie zaproszony, wpadł do pokoju. Zanim Luiza przemówiła, 
wzięła z ręki Brandona kieliszek i wypiła jego zawartość, a potem skrzywiła się, udając, że jej 
nie smakuje.
      - No cóż, Brandon, znów dałeś całemu miastu powód do plotek.
      Uniósł zdziwiony brew, a ona wyjaśniła, ledwie mogąc złapać oddech:
      - Dziś rano znaleziono Sybil, zamordowaną. - Uśmiechnęła się, słysząc okrzyk 
Heather. - A ciebie widziano z nią wczoraj na ulicy Meeting. W rzeczy samej, zdaje się, że 
byłeś ostatnią osobą, która z nią rozmawiała.
      W sercu Heather zaczęło rosnąć coś zimnego i przerażającego. Położyła rękę na ręce 
Brandona, a on uścisnął ją, by dodać żonie odwagi. Martwa cisza przepełniła pokój i wszyscy 
wstrzymali oddech. Luiza zmarszczyła czoło, widząc ich splecione dłonie, i zaczęła mówić 
dalej:
      - Znaleziono ją uduszoną i mocno poturbowaną. Biedna dziewczyna, czy wczoraj nikt 
nie zauważył, że nie ma jej na balu? Zdarto z niej ubranie, a lekarz twierdzi, że ją zgwałcono. 
- Uniosła brew, patrząc na Heather, a potem zerknęła na Brandona. - Oczywiście wiem, 
kochanie, że nigdy nie po traktowałbyś tak kobiety, ale szeryf ma wątpliwości. Nie długo tu 
będzie. Zdaje się, że pani Scott ma pewność, kim jest ten potwór.
      Na moment zapadła cisza, a potem odezwał się Jeff: -Język Marandy Scott zawsze 
szybciej działał niż jej umysł. Luiza parsknęła tylko w odpowiedzi.
      - Jest jeszcze kilka innych dziwnych okoliczności, które wyszły na światło dzienne, o 
które szeryf z pewnością za pyta. Ale oczywiście - uśmiechnęła się sztucznie do Heather - 
Brandon może je wszystkie wyjaśnić. - Odwróciła się do niego i zapytała: - A tak właściwie, 
to gdzie wczoraj zniknąłeś, kochanie?
      Heather nie mogła już znieść oskarżeń Luizy i stanęła w obronie męża.
      - Był ze mną całą noc, Luizo, i cały dzień. Na to mogę przysiąc.
      - Och! - Luiza wytrzeszczyła oczy, a potem zmrużyła je, spojrzawszy na Beau. - I 
pewnie na dowód tego niedługo będziesz miała następnego dzieciaka. Ale wtedy... - 
Odwróciła się do Brandona. - Zdaje się, że jedyna metoda, by być jej pewnym, to chyba 
kolejna ciąża, nieprawdaż?
      Heather krzyknęła, oburzona zniewagą, a Jeff i Brandon poderwali się ze swoich 
miejsc. Oczy Brandona pociemniały, a na policzku drgały mięśnie. Kiedy podszedł w stronę 
Luizy z wyciągniętymi rękoma, tak jakby chciał ją udusić, cofnęła się ze strachem. Zatrzymał 
się, a ona uśmiechnęła się złośliwie.
      - Cyt! Cyt! Musisz panować nad sobą, kochanie. Co na to powie szeryf? - Odwróciła 
się, szeleszcząc spódnicą. - I tak już muszę jechać. Nie spodoba mu się, że cię ostrzegłam. - 
Wyszła, śmiejąc się ironicznie przez ramię. - Wyjdę tylnym wyjściem, żeby nie wiedział, że 
tu byłam. Pa, pa, kochanie.
      Chwilę później Luiza odjechała. Heather trzymała płaczącego syna w ramionach. Cała 
trójka patrzyła na siebie z konsternacją.
      - Tylko dureń mógłby uwierzyć, że miałeś coś wspólne go ze śmiercią Sybil - zaczął 
Jeff, stawiając z hukiem kieliszek na stole. Zaklął i zaczął chodzić po pokoju. - Niemą dra 
dziewczyna... wszystkie wyrzutki w mieście pukały ostatnio do jej drzwi. To mógł być każdy. 
Ale dlaczego mieliby obwiniać ciebie? Mój Boże, prawie nie zwracałeś na nią uwagi. I jestem 
pewien, że gdybyś choć na nią spojrzał, to ona zgwałciłaby ciebie.
      Brandon odpowiedział spokojnie:
      - Pani Scott jest z pewnością przygnębiona, a pan Townsend wykonuje tylko swoje 
obowiązki. Musi sprawdzić wszystkie możliwości, nawet gadanie rozhisteryzowanej kobiety. 
Pomogłem wczoraj Sybil wnieść zakupy do powozu i jestem pewien, że kilka osób widziało 
nas razem. Ale to nie dowód, że jestem mordercą. Townsend to nie głupiec, wystarczą mu 
moje wyjaśnienia. 
      Brandon pomógł wstać Heather, która chciała wyjść, by nakarmić syna. Spojrzał na 
nią i nawet jeśli miała do tej pory jakieś wątpliwości, to zniknęły ostatecznie. Nie mógł 
patrzeć w jej oczy z taką łagodnością i miłością i być winnym tak straszliwej zbrodni. 
Odwzajemniła czułe spojrzenie i pocałowała go delikatnie.
      - Zaraz wrócę - szepnęła.
      Heather skończyła karmić syna i położyła go spać. Potem zeszła na dół. Już na 
schodach usłyszała głos nieznanego mężczyzny.
      -	Do diabła, Townsend, to głupie pytanie - mówił Brandon poirytowany. - Nie, nigdy z 
nią nie spałem. Wcale mi się nie podobała.
      -	Pani Scott twierdzi, że przez wiele lat miałeś z nią potajemny romans... a potem, 
kiedy inni mężczyźni zaczęli się nią interesować, stałeś się zazdrosny i dlatego ją zabiłeś.
      -	Paskudne kłamstwa! - zawołał Brandon. - Maranda myśli, że zemści się na mnie, 
mówiąc te bzdury. Przez wiele lat próbowała wcisnąć mi córkę, ale, Townsend, przysięgam 
na grób mej matki, że nigdy jej nie dotknąłem.
      -	Podobno wydałeś wczoraj bal - ciągnął szeryf. - Twoi goście twierdzą, że byłeś w 
kiepskim humorze.
      -	To z pewnością nasza droga Luie - mruknął z pogardą Jeff.
      -	Zapewniam cię, Townsend - powiedział ponuro Brandon - że moje zachowanie nie 
miało nic wspólnego z Sybil. Nie wiedziałem nawet, że nie przyszła na bal, póki nie 
powiedziała mi tego przed chwilą Luiza.
      - Więc dlaczego się tak zachowywałeś? Jeff zachichotał.
      -	Próbował trzymać wszystkich mężczyzn z daleka od żony.
      -	Wiec bywasz zazdrosny? - pytał szeryf.
      -	Jeśli chodzi o moją żonę, tak - przyznał Brandon.
      - Dlaczego tylko o nią? Może to samo czułeś w związku z Sybil?
      Teraz Brandon zaśmiał się drwiąco.
      - Bez wątpienia, Townsend, nie widziałeś jeszcze mojej żony. Wtedy byś mi uwierzył.
      Townsend odchrząknął i powiedział powoli:
      - Krąży plotka, że nie śpisz z żoną, Bran. Czy to prawda? 
      Heather wpadła z furią do salonu. Spojrzała gniewnie na obcego, który patrzył na nią 
przez chwilę zdziwiony, a potem zaczerwienił się i opuścił głowę. Podeszła do męża i objęła 
go, a potem oznajmiła:
      - Źle pan słyszał. To prawda, że kiedy nosiłam naszego syna, mieliśmy osobne 
sypialnie, ale nie widzę w tym nic dziwnego, jeśli kobieta ma męża tak delikatnego jak ja. Bał 
się, że przez sen może zrobić krzywdę mnie lub dziecku. Czy pan dba o swoją żonę?
      Townsend mruknął przecząco i wyjaśnił, jeszcze bardziej zmieszany:
      - Nie mam żony, pani.
      Jeff prychnął, ż Heather uniosła wyżej głowę.
      - Aha - westchnęła. - Więc niewiele pan wie o ciężarnych kobietach. Ale odpowiem na 
pańskie pytanie, czy śpimy ze sobą. Tak, owszem. - Jej oczy zapłonęły złością. - Jestem tak 
wymagającą żoną, panie, że nie sądzę, by mój mąż chciał choćby spojrzeć na inną kobietę.
      Skończyła rozzłoszczona, a Jeff zaśmiał się cicho i poklepał Townsenda po plecach.
      - Powinienem cię ostrzec, że nasza pani ma irlandzki temperament i w razie 
zagrożenia rzuca się z pazurami.
      Mężczyzna rozejrzał się dookoła, zmieszany, i znów odchrząknął, mnąc w ręku 
kapelusz.
      - No, widzę, że to, co mówisz, jest prawdą, Brandon. Mam nadzieję, że rozumiesz, iż 
muszę przepytać wszystkich, kiedy coś tak strasznego się wydarzy. 
      Odwrócił się, by odejść, a potem zatrzymał się, mruknął coś jeszcze przepraszająco i 
zniknął za drzwiami. Cała trójka odetchnęła z ulgą.
      Jeff zachichotał.
      - Jeszcze nie widziałem Townsenda tak zawstydzonego. Chyba musiał uznać, że jesteś 
niewinny jak nowo narodzony, Bran.
      Brandon uśmiechnął się rozbawiony.
      - To dzięki mojej wymagającej żonie.
      Heather odsunęła się od niego i spojrzała nań z podniesioną głową.
      - Zadawał tak intymne pytania, że musiałam mu pokazać, gdzie jego miejsce - odparła 
dumnie.
      Jej szwagier uśmiechnął się.
      - Słodziutka, pokazałaś mu już wtedy, kiedy weszłaś do pokoju.
      Chwilę później Brandon zamykał drzwi sypialni. Stanął za żoną, która siedziała przy 
toaletce. Uśmiechnęła się do niego w lustrze i potarła policzkiem o jego dłoń, która pieściła 
jej ramię.
      - Och, Brandon, tak cię kocham. Umrę, jeśli się kiedyś mną "znudzisz i poszukasz 
sobie innej.
      Ukląkł, objął ją i całował pachnące włosy.
      - Nigdy nie robiłem niczego w części, a moja miłość do ciebie nie jest wyjątkiem, 
Heather. Kiedy mówię, że ktoś jest moim przyjacielem, zrobię dla niego wszystko. Jeśli 
mówię, że cię kocham, to kocham cię duszą i ciałem.
      Uśmiechnęła się ciepło i westchnęła.
      -	Cóż, jestem bardzo samolubna, chciałabym cię mieć tylko dla siebie.
      -	Czy sądzisz, że ja nie czuję do ciebie tego samego, kochanie? Zabiłbym każdego, kto 
chciałby mi cię zabrać. A żadna kobieta nie jest w stanie cię ode mnie odciągnąć.
      Jeśli zaś chodzi o Sybil... to była prosta i dobra dziewczyna, która chciała podbić 
świat, a straciła życie.
      -	Nie wiesz, kto mógłby ją zabić, Brandon?
      -	Nie wiem, kochanie - westchnął. - Wielu się do niej zalecało... nawet żonatych.
      -	Żonatych? - spytała zaskoczona Heather. - Ależ, Brandon, jej matka...
      Warknął:
      -	To głupia baba! Kiedy Sybil nie udało się złapać męża, pani Scott przestała się 
martwić o córkę. Jednym z jej adoratorów był nawet Sam Barlett!
      -	Samuel Barlett! - krzyknęła Heather. Przypomniała sobie, jak się wobec niej 
zachował.
      - On, we własnej osobie - odparł ponuro Brandon. Heather przepełniała złość.
      - To szeryf Townsend przyszedł tu wypytywać ciebie, a on chodzi sobie na wolności? 
Och, na samą myśl...
      Brandon zaśmiał się.
      -	Spokojnie, kochanie. Może to stary satyr, ale nie wiemy, czy popełnił morderstwo.
      -	Człowiek, który siłą brał swoje niewolnice...
      -	Cicho - powiedział Brandon, całując jej ramię. - Nie mówmy o nim. Wolałbym 
przedyskutować coś znacznie bardziej interesującego... na przykład, jaka jesteś piękna bez 
ubrania.
      Jego dłonie schwyciły delikatny materiał i przedzieliły go jednym rozdarciem z 
przodu.
      - Tak lepiej - uśmiechnął się. Pochylił się i podniósł Heather. - Będziesz się musiała 
nauczyć szybciej rozbierać, jeśli chcesz zachować bieliznę, pani - mówił, trzymając żonę w 
ramionach.
      Zanim przykrył jej usta swoimi, usłyszał cichy szept:
      - Kto by się przejmował starą halką.
10
      Pod koniec lipca Heather skończyła dziewiętnaście lat. Zamordowanie Sybil przestało 
być głównym tematem rozmów, jako że poszukiwanie mordercy nie przyniosło rezultatów. 
Jej oficjalni adoratorzy mieli pewne alibi i cale zamieszanie przycichło, choć większość 
kobiet nadal bała się chodzić ciemnymi alejkami, mijać ocienione sionki i drewutnie.
      Heather bez trudu zauważyła, jak bardzo zmieniło się jej życie, kiedy naprawdę 
została żoną Brandona. Lubiła dzielić z nim sypialnię i lubiła jego obecność przy sobie w 
nocy. Rozkoszowała się dotykiem jego dłoni na swym ciele. Znał jej ciało lepiej niż ona sama 
i używał tej wiedzy, by sprawić jej przyjemność. Kochanie było dla niego sztuką, w której 
okazał się mistrzem. Czasem ją uwodził i przymilał się, jakby nie byli małżeństwem, jakby 
wciąż była dziewicą, nagabywał, żartował, pieścił do utraty tchu. Innym razem, kiedy 
niechcący zrobiła coś, co go podnieciło, zdzierał z niej ubranie, rzucał ją na łóżko i brał 
gwałtownie, wzbudzając w niej równie szaloną namiętność. Bawił się z nią, głaskał, żartował 
i męczył, a ona uwielbiała te gry. Nauczył ją mruczeć, jak wcześniej jej obiecał. Zachęcał, by 
była nie tylko żoną, ale też kochanką, która oddaje się chętnie i prowokuje jego żądze, a 
potem je zaspokaja. Heather uczyła się nad wyraz gorliwie.
      - Czy inni mężczyźni są tak romantyczni? - zapytała pewnej nocy, leżąc na 
poduszkach. - Czy wszystkie żony Bóg pobłogosławił tak kochającymi mężami?
      Uśmiechnął się i odgarnął jej włosy z twarzy. 
      - Czy wszyscy mężowie mają uwodzicielskie kokietki za żony? - przedrzeźniał jej 
pytanie. - Czy wszystkie kobiety są tak piękne i tak chętne, by zaspokajać potrzeby męża?
      Sierpień zaczął się jasnym, gorącym słońcem, skłaniając większość rodzin do wyjazdu 
z miasta nad ocean. Birminghamowie spędzili kilka dni jako goście pani Clark w jej 
posiadłości przy plaży. Starsza pani cieszyła się i opowiadała swoim znajomym, że państwo 
Birmingham naprawdę śpią ze sobą i stanowią zakochaną parę.
      Krótko potem Brandon musiał udać się do tartaku, by uzupełnić księgi, a Websterowie 
zaprosili na kolację także Heather z synem. Już na pierwszy rzut oka Heather uznała, że żona 
Webstera bardzo się zmieniła. Przybrała trochę na wadze, skóra jej zbrązowiała i włosy 
pojaśniały na słońcu. Jasnoniebieskie oczy straciły smutny wyraz i wydawała się o wiele 
młodsza niż kiedyś.
      - Jak ona pięknie wygląda, Brandon - stwierdziła Heather, kiedy pomagał jej wysiąść z 
powozu. - Jest zupełnie inną kobietą.
      Jeremiah schodził pośpiesznie po frontowych schodach, by powitać gości. Leah 
pomogła najmłodszemu dziecku zejść ze schodów i szła tuż za mężem, a maleństwo dreptało 
przy niej. Przyjaźnie powitała Brandona, przyzwyczajona już do jego wizyt w tartaku, i 
uśmiechnęła się nieśmiało do Heather, która nie mogła się nadziwić zmianom w wyglądzie 
gospodyni.
      - Och, Leah, bez wątpienia Karolina ci służy - powiedziała wesoło. - Wypiękniałaś.
      Kobieta zaczerwieniła się z radości, a Jeremiah otoczył ją ramieniem i przytulił lekko.
      -	Próbowałem powiedzieć mojej pani, że pięknie wygląda, ale ona myśli, że tak 
gadam, bo lubię własny głos.
      -	Jeszcze nigdy nie było mi tak cudownie - przyznała Leah nieśmiało. - I w ogóle nie 
czuję, że będę miała następne dziecko.
      Heather i Brandon uśmiechnęli się zaskoczeni wiadomością i pogratulowali 
małżonkom.
      - Mojej żonie zajmie kilka lat, by cię dogonić - zachichotał Brandon - ale mam 
powody, by przypuszczać, że jej się to uda. Wystarczyło, że na nią spojrzałem, i już urodził 
nam się syn.
      Bezpieczny w ramionach ojca, Beau rozglądał się dookoła i nie przejmował się wiele, 
że o nim mówią. Heather spojrzała zawstydzona na męża i zaczerwieniła się nieznacznie.
      - Nie da się zaprzeczyć, że to pański syn, panie Birmingham - uśmiechnęła się Leah. - 
Jesteście podobni jak dwie krople wody.
      Brandon uśmiechnął się z dumą. Nikt nie mógł mieć wątpliwości, że to ojciec i syn. 
Maleństwo miało zielone oczy i czarne rzęsy tak jak Brandon. Heather zrozumiała, że nawet 
gdyby nigdy nie zobaczyła już więcej Brandona po ucieczce z Fleetwood, synek zawsze by jej 
go przypominał.
      - Chodź do mnie, malutki - poprosiła Leah, wyciągając do Beau ręce.
      Chłopczyk zdecydowanie odwrócił się, przytulając główkę do ramienia ojca.
      - To normalne, Leah - wyjaśniła Heather. - Z rąk ojca nie chce iść do nikogo. Bardzo 
jest do niego przywiązany.
      Dzieci Websterów przybiegły z werandy, by przyjrzeć się lepiej maleństwu 
Birminghamów. Wkrótce najstarszej dziewczynce udało się wziąć Beau od ojca i teraz 
maszerowała dumnie z chłopczykiem w ramionach. Jeremiah chwilę później przeprosił 
obecnych i wrócił do obowiązków, a Brandon poszedł z nim. Kobiety tymczasem zostały, 
odpoczywały na zacienionej werandzie, siedząc na bujanych fotelach.
      - Bardzo się cieszę z tego dziecka, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej - zwierzyła się 
nieśmiało Leah. - Wcześniej zawsze się bałam, że mamy za mało pieniędzy. Nie żyło nam się 
lekko, o, nie! Teraz wydaje mi się, że jesteśmy w raju. Ciągle modlimy się za twojego męża. 
Zabrał nas z miejsca, gdzie nie mieliśmy nic, i dał nam wszystko.
      Heather zamarła na chwilę, pijąc herbatę. Oczy zaszły jej mgłą.
      - To dziwne, Leah, bo ze mną było tak samo. Wyrwał mnie z koszmaru i dał 
niewysłowioną radość. Moje życie było ni czym, póki on w nie nie wkroczył.
      Leah patrzyła na nią uważnie.
      -	Bardzo go kochasz, prawda? - zapytała łagodnie.
      -	Tak - przyznała chętnie Heather i westchnęła. - Kocham go tak mocno, że czasem aż 
się boję. Gdybym utraciła jego miłość, chyba bym umarła.
      Leah uśmiechnęła się.
      - Kiedy pierwszy raz widziałam pani męża, pani Birmingham, tam na północy, siedział 
sam w gospodzie. Wiele po malowanych kobiet podziwiało go z daleka, ale nawet na nie nie 
spojrzał. Wpatrywał się zamyślony w kieliszek wina i nie było wątpliwości, że był smutny. 
Potem, kiedy mówił, że pani tu na niego czeka i nosi jego dziecko, zmienił mu się wyraz 
twarzy i pomyślałam, że musi panią bardzo kochać. Od tego czasu zdążyłam go lepiej poznać 
i pewna jestem, że to pierwsze wrażenie było słuszne. Nigdy nie widziałam, by mąż kochał 
żonę tak, jak pan Brandon panią.
      Heather otarła łzę z policzka i zaśmiała się przepraszająco.
      - Zdaje się, że dziś jestem w takim nastroju, że płaczę z byle powodu. Nie myśl o mnie 
źle, Leah. Nieczęsto mi się to zdarza.
      Leah uśmiechnęła się łagodnie.
      - Wręcz przeciwnie, pani Birmingham, myślę o pani jak najlepiej. Kobieta, która uroni 
łzę nad miłością mężczyzny, jest wrażliwa.
      Później Leah zrobiła lemoniadę dla gości, robotników z tartaku i dzieci. Zapytała 
Heather, czy mogłaby podać mężczyznom zimny napój. Niosąc ostrożnie tacę, przyglądała się 
pracy w tartaku. Przy budynku leżały na stosach grube pnie, a z ogromnych kadzi unosił się 
zapach smoły. Na łące za tartakiem leżały pocięte kłody. Pracowały napędzane kołem 
wodnym piły.
      Pan Webster rozmawiał za tartakiem z robotnikami. Przywitał Heather uśmiechem i 
zaproponował pomoc, ale odmówiła i sama podała lemoniadę mężczyznom, podczas gdy on 
przedstawiał jej wszystkich. Kiwali głowami z szacunkiem i podziwem dla jej urody i 
patrzyli, jak odchodzi w kierunku jednego z mniejszych budynków, gdzie Jeremiah widział 
jej męża.
      Heather zatrzymała się na chwilę w otwartych drzwiach ciemnego biura. W pokoju 
stały tylko najpotrzebniejsze meble, nie heblowane ściany z drewna nigdy nie widziały tapety. 
Jej mąż siedział na wysokim krześle przy biurku tyłem do niej. Dzień był ciepły, więc 
Brandon zdjął koszulę, by chłodził go lekki wiaterek, który wpadał teraz przez otwarte okno. 
Z przyjemnością podziwiała grę mięśni na jego plecach i uśmiechnęła się, wyobrażając sobie, 
jak ich dotyka. Przesunęła się o krok, a deski skrzypnęły pod jej stopą. Brandon odwrócił się i 
zobaczył żonę skąpaną w słońcu. Wstał z wyraźną ulgą, jakby Heather uratowała go przed 
nudnym uzupełnianiem ksiąg. Z uśmiechem przyciągnął ją do siebie, a potem wziął od niej 
tacę i postawił na stole. Podniósł do ust szklankę lemoniady i wypił jednym haustem.
      - Ach - westchnął. - Tego mi było trzeba, by ulżyć nudzie. Chłodnego napoju. - 
Przyciągnął Heather i objął. - I pięknej dziewczyny, by nasycić wzrok.
      Zaśmiała się i potarła nosem o jego owłosiony tors.
      - Pamiętam, jak kiedyś wrzasnąłeś na mnie za to, że cię oderwałam od pracy. Czy 
przestałeś już tak lubić pracę, czy może bardziej lubisz mnie? - żartowała.
      Pocałował ją w czubek głowy i spoważniał. 
      -	Przebacz mi tamto zachowanie, moja droga. Fakt, że odmawiałaś mi loża, skłaniał 
mnie, by ci udowodnić, jaki potrafię być nieznośny.
      -	Odmawiałam? - zaprotestowała. - Ależ, Brandon, nigdy nie odmawiałam ci twoich 
praw. To ty nie chciałeś ze mną spać na Fleetwood, kiedy byłam chora, a potem pierwszej 
nocy w Harthaven. Pragnęłam wtedy poddać się twoim zachciankom, ale ty postanowiłeś 
spać osobno.
      -	Zdaje się, że nasze małżeństwo jest pełne nieporozumień - mruknął. - Powinniśmy 
byli raczej podążać za instynktem. Znacznie szybciej odnaleźlibyśmy miłość.
      Pocałował Heather w szyję, a ona zadrżała z rozkoszy. Wiedziała, że będzie tak 
zawsze. Jej dusza należała do Brandona, a ciało bardziej poddawało się jego woli niż jej 
własnej. Mógł jej życie uczynić zaczarowanym snem albo, jak kiedyś, sprawić, by piekło 
zdało jej się rajskim ogrodem.
      Przesunął usta po jej szyi, jego ręka powędrowała do guzików przy sukni i zaczął je 
powoli rozpinać. Uśmiechnął się i niespiesznie rozsunął suknię, spod której wyjrzały nagie 
piersi. Oddychała ciężko, gdy je całował.
      -	Ktoś może wejść, Brandon - szepnęła.
      -	Zabiję każdego, kto dotknie tych drzwi - mówił, nie przerywając pieszczot.
      -	A co się stanie, jeśli ktoś tu wejdzie bez pukania? - protestowała słabo, nie mogąc mu 
się jednak oprzeć.
      -	Tu powinien być zamek - mruknął, całując ją w czoło. - A i na łóżko bym się nie 
obraził. Krzesła nie są zbyt wygodne. - Westchnął i, choć niechętnie, odsunął się od Heather. 
- Dobrze więc, pani. Usłucham twych próśb.
      Niezbyt przytomna, poprawiła suknię i zaczęła ją zapinać, ale palce jej się plątały i nie 
mogła sobie poradzić. Brandon zaśmiał się i podszedł do niej, odsuwając jej ręce.
      - Moja droga, jesteś w stanie skusić świętego. Więc zanim wezmę cię tu na stole, 
zapnijmy suknię.
      Kiedy wyszła z budynku, była jeszcze zaróżowiona i nie bardzo wiedziała, co robi, 
więc o mało nie potknęła się o Alice, najmłodszą z dziewczynek Websterów, która na 
czworakach przyglądała się muchomorowi.
      - Och, pani Birmingham, proszę zobaczyć, co znalazłam. Heather pochyliła się obok 
dziewczynki.
      - Może to należy do jakiegoś elfa z lasu? - powiedziała z uśmiechem.
      Dziewczynka spojrzała z szeroko otwartymi oczami.
      -	Naprawdę pani tak myśli?
      -	Może to tu zostawił.
      -	Pójdzie pani ze mną do lasu go poszukać?
      -	Oczywiście. Może znajdziemy wioskę wróżek.
      -	Och, tak, poszukajmy - krzyczała Alice, ciągnąc ją za ramię.
      Śmiejąc się, Heather pozwoliła dziewczynce zaprowadzić się do lasu. Był tak gęsty, że 
tylko z rzadka wpadał spomiędzy gęsto okrytych liśćmi gałęzi zbłąkany promień słońca. 
Wkrótce weszły na małą porębę. Gdzieś nad nimi nawoływały się ptaki, a na czubku sosny 
biegała wiewiórka. Wielki dąb górował nad innymi drzewami, a kilka dzikich kwiatów 
nieśmiało wyrastało z ziemi tam, gdzie było mniej drzew. Sosny pachniały, jakby były 
kolorowymi kwiatami.
      - To tutaj bym mieszkała, gdybym była elfem. - Alice rozłożyła ramiona i obróciła się 
dokoła.
      Heather uśmiechnęła się.
      -	Byłaś już tu, Alice?
      -	Tak, pani. Wiele razy.
      -	To zaczarowane miejsce. Podoba mi się.
      -	Och, pani Birmingham, wiedziałam, że się pani spodoba - zawołała wesoło Alice.
      Heather zaśmiała się i przygładziła rozczochrane włosy dziewczynki, a potem 
rozejrzała się.
      - Jednak nie ma tu elfów, prawda?
      Dziewczynka zmarszczyła czoło.
      - Nie - powiedziała i uśmiechnęła się znów. - Ale chyba jeden na mnie patrzy. Czuję 
to.
      Heather uśmiechnęła się, rozbawiona tak samo jak dziecko.
      - To nawet lepsze niż dowiedzieć się, gdzie mieszkają, nieprawdaż? Nie każdy ma to 
szczęście, by obserwował go elf. Może powinnyśmy udawać, że nie widzimy?
      Dziewczynka pokazała w uśmiechu dołki na policzkach, a oczy jej błyszczały.
      -	Co mamy robić?
      -	Będziemy zbierać kwiaty i udawać, że nie wiemy, że tu jest. Może się nam pokaże.
      -	Och, tak, to dobry pomysł.
      Alice wkrótce zapomniała o elfie i kwiatach i oddaliła się w pogoni za motylem. W 
końcu trafiła do tartaku, a Heather została w lesie, zbierając kwiaty dla pani Webster.
      Zajęta zbieraniem, nie wyczuła od razu, że ktoś naprawdę ją obserwuje. Jednak po 
pewnym czasie zrozumiała, że mała Alice wcale nie myliła się, mówiąc, iż ktoś się jej 
przygląda. Heather rozejrzała się dookoła; między ciemnymi drzewami dojrzała mężczyznę 
na koniu. Choć było ciepło, nieznajomy miał na sobie ciemną pelerynę, która okrywała całe 
jego ciało, a wysoki kołnierz przykrywał pół twarzy. Na głowie nosił czarny trójgraniasty 
kapelusz, naciśnięty tak mocno, że prawie nie było widać mu oczu. Kiedy zorientował się, że 
Heather go dostrzegła i zaczęła się ostrożnie cofać, ponaglił konia. Heather krzyknęła z 
przerażenia i pobiegła przez wycinkę wprost do ścieżki wiodącej do tartaku. Koń i jeździec 
niemal ją już doganiali, kiedy rozległo się nawoływanie Brandona. Jeździec znieruchomiał, 
nasłuchując. Zatrzeszczały łamane gałęzie. Obejrzawszy się, Heather ujrzała znikającego 
jeźdźca. Przez chwilę patrzyła na jego plecy i pomyślała, że jest coś znajomego w tej postaci. 
Nie umiała jednak jasno tego określić.
      Brandon biegł wśród drzew. Wpadła mu wprost w ramiona z płaczem.
      -	Och, Brandon, on był straszny! Okropny!
      -	Boże, co się stało?! Wołałem cię na obiad i usłyszałem, jak krzyczysz. - Objął ją 
mocniej ramieniem. - Drżysz jak liść.
      -	Och, tam był mężczyzna... na koniu - krztusiła się przez łzy. - Jechał za mną. Już 
prawie mnie schwytał.
      Brandon odsunął żonę od siebie i spojrzał jej w twarz.
      - Kto to był? Widziałaś go już kiedyś? Potrząsnęła głową.
      - Nie, nie. Miał kapelusz i pelerynę i nie widziałam go dobrze. Zbierałam kwiaty i 
poczułam, że ktoś na mnie pa trzy. Kiedy go zobaczyłam, ruszył w moim kierunku, a kie dy 
zaczęłam biec, gonił mnie. - Zatrzęsła się. - Wyglądał strasznie, Brandon.
      Przyciągnął ją do siebie i przytulił, ocierając łzy i pocieszając.
      -	Już po wszystkim, kochanie - mruknął. - Tu ze mną jesteś bezpieczna, nikomu nie 
pozwolę cię skrzywdzić.
      -	Ale kto to mógł być, Brandon? Co on tu robił?
      -	Nie wiem, kochanie, ale jeszcze nie złapano mordercy Sybil. Lepiej, żebyś nie 
chodziła już więcej sama. Musimy też ostrzec Websterów. Jeśli tu wróci, nie chciałbym, by 
któraś z kobiet lub dzieci weszły mu w drogę. Rozstawię tu swoich ludzi. To go powinno 
powstrzymać.
      -	Przez niego zgubiłam kwiaty - powiedziała i pociągnęła nosem. - Zebrałam taki 
piękny bukiet dla Leah, a on mnie tak przestraszył, że go upuściłam.
      Brandon roześmiał się.
      -	Dobrze, maleńka. Pójdziemy go poszukać. - Uniósł skraj sukienki i otarł jej łzy. - A 
teraz przestań płakać, bo będziesz miała czerwony nos. - Pocałował ją. - Już się chyba nie 
boisz?
      -	Nie, z tobą nie.
      Niepokój Heather powrócił na progu Harthaven, kiedy Joseph obwieścił, że pani Luiza 
Wells przyjechała i czeka w salonie. Spojrzała na męża i zobaczyła, że jego twarz 
spochmurniała, a mięśnie na szczęce zaczęły drgać. Weszła za nim do salonu, niosąc w 
ramionach śpiące dziecko.
      Luiza siedziała upozowana w ulubionym fotelu Brando-na. Miała na sobie piękną 
muślinową suknię i popijała bourbona Jeffa. Spojrzała znad kieliszka.
      - Dobrze wyglądasz - stwierdziła leniwie - ale przecież, kochanie, ty zawsze tak 
wyglądasz. - Objęła go wzrokiem, nim odwróciła się do Heather. - Biedactwo, pewnie po tej 
twojej Anglii upały w Karolinie muszą ci dokuczać.
      Czując się niezbyt pewnie, Heather usiadła w fotelu i poprawiła nerwowo włosy. 
Brandon z kamienną twarzą podszedł do barku, by nalać sobie brandy.
      - Czemu zawdzięczamy tę niespodziewaną... przyjemność, Luizo? - zapytał z nutą 
sarkazmu. Z kieliszkiem w ręku stanął za fotelem Heather. - Nie widziałem cię od dnia, kiedy 
przyniosłaś nowiny o morderstwie Sybil, i zastanawiam się, co teraz masz nam do 
przekazania. Mam nadzieję, że nie następne morderstwo.
      Zaśmiała się lekko.
      - Oczywiście, że nie. Odwiedzałam ciotkę w Wilmington i dopiero wróciłam. 
Chciałam się przywitać ze wszystkimi. Rozczarowujesz mnie. Nie tęskniłeś? - Westchnęła i 
wstała z fotela. - Ale z pewnością niewiele miałeś czasu dla siebie. - Spojrzała szybko na 
Heather i podała jej ze śmiechem pa czuszkę. - To dla Beau, taki drobiazg, który wybrałam w 
Wilmington. Ach... - uśmiechnęła się obłudnie. - Nigdy wcześniej nie robiłam takich 
prezentów.
      Heather opuściła wzrok i podziękowała cicho, jąkając się. Jeszcze nie doszła do siebie 
po tym strasznym incydencie w lesie, a teraz przy Luizie była spięta i niepewna. Odpakowała 
prezent i zobaczyła maleńki srebrny kubeczek. Wyryto na nim napis Beau i rok 1800.
      - Dziękuję, Luizo, jest naprawdę ładny - powiedziała szczerze.
      Luiza wyczuła swą przewagę i nie chciała stracić okazji.
      - Czułabym się okropnie, nie dając prezentu synowi Brandona. - Spojrzała na Beau. - 
W końcu jesteśmy... byliśmy sobie tak bliscy - uśmiechnęła się. - Byłoby w złym guście nie 
zauważać jego syna. Jesteś zadowolona, Heather, że jest taki podobny do ojca? To znaczy... 
byłoby szkoda, gdy by był podobny do ciebie, choć tego należało się spodziewać. Sądziłam, 
że maleństwo będzie podobne do matki. Mo że dlatego, że matka sama wygląda jak dziecko?
      Heather zignorowała słowa Luizy, choć przyszło jej to z trudem. Brandon nie był tak 
uprzejmy.
      - Czego, u diabła, chcesz, Luizo?
      Luiza udała, że go nie słyszy. Pochyliła się nad Beau, pokazując swój wydatny biust 
zarówno Heather, jak i Brando-nowi. Połaskotała malca w brodę, ale on nie chciał być 
dotykany przez obcych. Wygiął usta w podkówkę i zaczął płakać.
      Luiza zesztywniała, a po twarzy Brandona przemknął złośliwy uśmieszek. Chłopczyk 
wciąż nie chciał się uspokoić, więc Heather, spoglądając na Luizę, rozpięła w końcu suknię i 
przystawiła synka do piersi. Mały uciszył się natychmiast. Brandon poklepał malca po pupie, 
a potem usiadł na krześle obok Heather.
      Heather zauważyła niepewność na twarzy Luizy, ale trwało to tak krótko, że przez 
chwilę myślała, iż sobie to wyobraziła. Czyżby ta kobieta wreszcie zrozumiała, co znaczy być 
matką syna Brandona? To więź, której nie da się łatwo zerwać. Brandon kochał syna. To było 
wyraźnie widoczne. Nikt nie mógłby uwierzyć, że zamieni matkę swego dziecka na inną 
kobietę.
      Luiza czuła, że traci grunt pod nogami, i próbowała się ratować. Sposób jednak 
wybrała nie najlepszy.
      - To przeurocze, że sama go karmisz, Heather, i nie wzięłaś mamki. Bo większość 
kobiet by to zrobiła. Ale widzę, że lubisz dom, i chętnie w nim pracujesz. Oczywiście to 
bardzo absorbujące dla kobiety. Ja nigdy nie mogłabym tak związać sobie rąk.
      - Nie, chyba nie - przyznał Brandon. - To dlatego nigdy nam się nie układało.
      Luiza cofnęła się, jakby ją ktoś uderzył, a potem poprawiła się.
      - To znaczy... nie mogłabym poświęcić całej uwagi dziecku, ignorując męża.
      Brandon zaśmiał się szorstko.
      - Sądzisz, Luizo, że jestem ignorowany? Pozwól więc, że cię zapewnię, że nie. 
Heather potrafi doskonale zająć się synem i mną i okazać nam miłość.
      Luiza zakręciła się i podeszła do krzesła, jednak nie usiadła. Przez ramię powiedziała 
do Brandona:
      -	Przyszłam tu ze sprawą. Może zainteresuje cię fakt, że zdecydowałam się sprzedać 
ziemię. Sądziłam, że najpierw powinnam przyjść z tym do ciebie, by sprawdzić, ile jesteś 
gotów zapłacić.
      -	Ach, rozumiem.
      -	Byłoby nieładnie z mojej strony, gdybym sprzedała ją komuś innemu, wiedząc, że jej 
tak pragniesz. Od dawna mnie prosiłeś o jej sprzedaż.
      -	Tak - odparł niemal obojętnie Brandon.
      -	No, niech to, jeśli nie jesteś zainteresowany, to sprzedam komuś, kto jest. - 
Odwróciła się gwałtownie.
      Brandon spojrzał na nią kpiąco z podniesioną brwią.
      -	Komu?
      -	No... mnóstwo ludzi chce ją kupić. Mogłabym sprzedać w każdej chwili.
      -	Luiza - westchnął Brandon - przestań udawać. Tylko ja chcę kupić twoją ziemię. 
Może jakiś biedny farmer też by chciał, ale nie sądzę, by mógł sobie pozwolić na zapłacenie 
żądanej przez ciebie sumy. 
      -	To nieprawda! Mogę sprzedać każdemu! - zawołała.
      -	Och, uspokój się, Luiza. Wiem doskonale, o co ci chodzi. A teraz podam ci kilka 
powodów, dlaczego ja jestem jedynym amatorem. Nikt bogaty nie potrzebuje takiego 
skrawka. Nasze plantacje są dość odległe i nikt nie będzie chciał tu jeździć dla takiego 
kawałka ziemi, zwłaszcza że nie chcesz sprzedać Oakley. Tylko ja mogę być na tyle hojny. 
Nie przychodź tu do mnie i nie strasz w nadziei, że wpadnę w panikę i podwoję cenę. Taki 
głupi nie jestem. Za chwilę omówimy szczegóły, ale najpierw wypiję brandy.
      -	Brandon, ty oszuście - zaśmiała się Luiza. - Dlaczego mnie tak martwisz? Miałeś 
zamiar kupić tę ziemię i dobrze zapłacić, kiedy powiedziałam, że sprzedam.
      - Targuję się w interesach, a nie oszukuję - stwierdził sucho. 
      Kiedy Luiza wyszła do gabinetu, pozostawiając za sobą smugę ciężkich perfum, 
Brandon pochylił się nad Heather i wciągnął w nozdrza jej delikatny zapach.
      -	Spróbuję nie siedzieć za długo, kochana. Jeśli chcesz iść do sypialni, kiedy Beau 
skończy jeść, wymówię się i jak tylko zakończymy interesy, wyślę Luizę do domu.
      -	Och, proszę - mruknęła Heather. - Obawiam się, że jeszcze mi nie przeszło po tym, 
co zdarzyło się w lesie. Wolałabym jej już dziś nie oglądać. - Zagryzła dolną wargę. -
Brandon, ona tak by chciała nas rozdzielić. Nienawidzę jej. - Spojrzała na synka, 
przytulonego do jej piersi. - Muszę wziąć kąpiel i zapomnieć o niej.
      Popatrzył na nią i rzekł:
      -	Powiem chłopcom, żeby zagrzali wodę. Coś jeszcze, kochanie?
      -	Tak - odparła łagodnie. - Pocałuj mnie, bym wiedziała, że ta kobieta nie ma u ciebie 
szans.
      Chętnie spełnił jej życzenie.
      Teraz ziemia była jego. Brandon uśmiechnął się, wchodząc po schodach. Cieszył się, 
że oszczędził Heather słownych utarczek przed zakończeniem transakcji.
      Westchnął ciężko.
      Nie mógł zaprzeczyć, że Luiza ma tupet i mocne nerwy. Zaczęła od niedorzecznej 
propozycji, by odnowili ich bliską znajomość. W końcu zdecydowała się sprzedać ziemię za 
niebotyczną sumę i musiał długo ją przekonywać, by obniżyła cenę. Błagała, zapominając o 
dumie, groziła, że nie sprzeda, ofiarowywała siebie samą jak uliczna dziewka. Po tym 
spotkaniu czuł się brudny i zastanawiał się, jak nisko by upadła, starając się zdobyć pieniądze. 
Wszyscy doskonale wiedzieli, że znalazła się na krawędzi ruiny, ale przecież Heather była 
kiedyś w gorszej sytuacji i nie błagała, by zostać utrzymanką.
      Heather... jego ukochana. Sama o niej myśl zmyła brud i zły humor, który został po 
Luizie. Przypomniał sobie, jak w tartaku stała przed nim na wpół ubrana, i serce zaczęło mu 
mocniej bić. Musi dopilnować, by wstawiono zasuwę w drzwi, by następnym razem nie była 
taka płochliwa. Zaśmiał się sam do siebie. W jej obecności był jak stary satyr, ciągłe 
wyobrażał sobie, że trzyma ją w ramionach, miękką, ciepłą, przytuloną do niego. Rozgorzała 
w nim krew i myślami cofnął się o kilka dni. Pojechali wtedy konno, by popływać w 
strumieniu. Heather wstydziła się zdjąć ubranie, obawiała się, że ktoś może nadejść. Brandon 
zapewnił ją, że to odosobnione miejsce, i pokazał rosnące dookoła krzewy i drzewa. W końcu 
przyznała, że to może być zabawne. Patrzył, jak się rozbiera, a ponieważ stał jak go Bóg 
stworzył, jego pożądanie stało się widoczne. Zrozumiała, czym się skończy pływanie. Kusząc 
go, uciekła i zanurzyła się w wodzie, a potem próbowała go prześcignąć. Śmiał się z jej 
wysiłków i dogonił ją, a potem zanurkował i przyciągnął do siebie. Uśmiechnął się na to 
wspomnienie. To było niezwykle przyjemne popołudnie. 
      Otworzył drzwi do sypialni i zatrzymał się w progu. Heather siedziała w wannie i 
wyglądała tak samo jak w Londynie - słodka, kusząca, niezwykle piękna. Jej skóra lśniła w 
świetle świecy, włosy miała podpięte do góry, tylko kilka luźnych loków zwisało po bokach. 
Uśmiechnęła się, kiedy zamknął drzwi i podszedł, by pochylić się nad nią.
      - Dobry wieczór, kochanie - mruknął. Mokrymi palcami dotknęła jego ust.
      - Dobry wieczór, panie - odparła łagodnie i objęła go za szyję.
      Rozpoczęły się sierpniowe żniwa, a plony wędrowały do Charlestonu na rynek. 
Krążyło tam mnóstwo kupujących i sprzedających oraz wielu innych, którzy pragnęli 
uszczknąć coś dla siebie przy tej okazji. Po mieście kręcili się biedni i bogaci, żebracy i 
złodzieje, kapitanowie statków i niewolnicy. Wielu ludzi przyjechało tylko po to, by 
posiedzieć w powozie, kafejce lub gospodzie, obserwując przewalający się tłum. W ciągu 
dnia miasto było centrum targowym, a w nocy zmieniało się w ośrodek rozrywki, w którym 
każdy mógł znaleźć coś dla siebie.
      Kiedy Brandon wręczył Heather bilety na nową sztukę wystawianą w teatrze „Dock 
Street", o mało nie zadusiła go dziękczynnymi pocałunkami. Kiedy ochłonęła trochę i 
obejrzała bilety, wyznała, że jeszcze nigdy nie była w takim miejscu.
      Kiedy pokazywali się publicznie, zawsze przyciągali uwagę innych. Brandon był 
wysoki, szczupły i przystojny, a Heather malutka i prześliczna. Ich pojawienie się w foyer 
teatru „Dock Street" także wywołało poruszenie. Brandon miał na sobie białe bryczesy i taką 
samą kamizelkę. Odrobina koronki przy rękawach przykrywała mu opalone dłonie i 
kontrastowała z surdutem w szkarłatnym kolorze ze złotymi wyłogami i sztywnym 
kołnierzem. Heather wyglądała czarująco w sukni z czarnej francuskiej koronki ozdobionej 
suto delikatnymi świecidełkami, które lśniły w świetle świec. We włosy wplecione miała 
pióro strusie, a w uszach kolczyki z brylantami należące niegdyś do Catherine Birmingham.
      Przywitały ich jak zwykle zawistne spojrzenia obcych i gorące powitania przyjaciół. 
Brandon pilnował zazdrośnie żony, kiedy mężczyźni pochylali się, by ucałować jej dłoń. 
Wielu młodych kawalerów popędziło w ich kierunku, mając nadzieję, że olśniewająco piękna 
dziewczyna jest tylko daleką krewną Birminghamów. Prostowali się przed Heather i 
stwierdzali, że z bliska jest jeszcze piękniejsza i delikatniejsza. Miny im rzedły, kiedy 
Brandon wesoło przedstawiał swoją żonę.
      Z daleka obserwował ich Matthew Bishop. Starał się nie przyglądać Heather zbyt 
natrętnie i udawał, że chętnie zabawia towarzyszącą mu kobietę.
      Pani Clark powitała ich z uznaniem.
      - Heather, kochane dziecko, wyglądasz dziś niezwykle kusząco. Inne dziewczęta 
wyglądają blado w tych dziewiczych różach i bielach. - Odwróciła się do Brandona. - Widzę, 
że starannie jej pilnujesz.
      Uśmiechnął się.
      - Abegail, znałaś przecież mego ojca. Niemożliwe, bym był gorszy niż on.
      Pani Clark zachichotała i poklepała go poufale.
      - Zdaje się, że potrzeba było wiele czasu i malutkiej dziewuszki, byś zrozumiał, że 
jesteś taki jak on. Jako kawaler nie byłeś zbyt zazdrosny. Pamiętam, że nie martwiło cię 
zbytnio, kiedy jakieś damy przestawały okazywać ci względy. - Znów się zaśmiała. - Ale też 
wiele dam znałeś swego czasu, i to zbyt dobrze. A teraz, popatrzcie, taki jesteś zajęty tą jedną. 
- Zwróciła się znów do Heather. - Rada jestem, że cię poznał, moje dziecko. Birminghamowie 
są moją ulubioną rodziną i cieszę się, kiedy im się szczęści.
      Heather dotknęła ustami policzka staruszki.
      -	Dziękuję, Abegail. To prawdziwy komplement.
      -	Och, co za głupstwa! - zaprotestowała. - To tylko fakty i nie musisz mi kłaść do 
głowy żadnych irlandzkich bzdur. Nie dam się tym oczarować. - Uśmiechnęła się, by 
pokazać, że to żart, i poklepała dziewczynę po dłoni. - Nie marnuj pięknych słów dla mnie, 
dziecinko. Więcej nimi zdziałasz u swojego męża.
      Potem, w loży, Brandon bardziej przyglądał się Heather niż scenie. Cieszył go jej 
zachwyt. Siedziała cicho jak myszka pod miotłą, pilnie słuchając aktorów. Kiedy znów wyszli 
do foyer, z rozczuleniem słuchał jej szczebiotu.
      - Nigdy tego nie zapomnę, Brandon. Papa nigdy mnie nie zabierał do takich miejsc. 
Jest tu tak cudownie jak w bajce!
      Pochylił się nad nią i zaśmiał się jej do ucha:
      - Może mam na ciebie zły wpływ, moja droga. Spojrzała na niego rozświetlonymi 
oczyma.
      - Nawet jeśli tak jest, to i tak mi nic nie pomoże. Jestem przeklęta, bo już nie mogę 
żyć jak wcześniej. Muszę kochać i być kochana. Muszę pożądać i być pożądana. Muszę być 
twoja, kochanie, tak jak ty musisz być mój. Więc, sam widzisz, że dobrze mnie wyszkoliłeś. 
Udało ci się zrobić wszystko, co założyłeś na początku, a nawet więcej. Muszę z tobą żyć i 
być częścią ciebie. Gdybyśmy nie byli małżeństwem, a ty wciąż byłbyś na morzu, poszłabym 
za tobą na koniec świata. Jeśli to wyznanie czyni mnie w twoich oczach nierządnicą, to jestem 
szczęśliwą kobietą.
      Patrząc jej w oczy, Brandon podniósł jej dłoń do ust i pocałował.
      - Gdybyś była moją kochanką, musiałbym cię trzymać w zamknięciu, by nikt inny nie 
mógł mi cię zabrać. Ty również okazałaś się doskonałym nauczycielem. Swawolny kawaler 
woli teraz bezpieczne schronienie w małżeństwie.
      Spojrzała nań z miłością.
      - Nie powinnaś na mnie tak patrzeć - mruknął.
      -	Jak? - westchnęła i wciąż patrzyła.
      -	Tak jakby cały świat nas obserwował, a ty nie zwracałabyś na to uwagi.
      - Nie zwracałabym - odparła równie słodko. Pocałował ją,
      - Ciężko mi będzie zostać i oglądać sztukę, jeśli nie prze staniesz, pani. Jesteś 
smacznym kąskiem nawet dla takiego żonatego starca jak ja, a prowokujesz mnie aż nadto.
      Zaśmiała się wesoło, a kiedy zauważyła, jak Brandon zatrzymuje się nagle i spogląda 
ponad jej ramieniem, odwróciła głowę w tę stronę. Ku nim szła Luiza, i to w takiej samej 
beżowej sukni jak ta, którą Heather oddala handlarzowi, takiej jak ta, w której Brandon po raz 
pierwszy zobaczył swoją przyszłą żonę.
      - Witaj, Brandonie - rzekła Luiza jedwabistym głosem i uśmiechnęła się, kiedy 
spostrzegła, że oboje z Heather patrzą na jej piersi, prześwitujące przez cienką tkaninę. - Och, 
widzę, że podoba wam się moja suknia. Jest piękna, nieprawdaż? Thomas uszył ją specjalnie 
dla mnie, kiedy zobaczyłam oryginał w jego sklepie. Odłożył ją, by żadna kobieta nie miała 
takiej samej.
      Brandon odchrząknął i zapytał:
      - Czy oryginał był uszkodzony, że musiał uszyć ci drugą? 
      Luiza ucieszyła się, że Brandon jest tak zainteresowany jej osobą.
      - Nie, kochanie, była cała, ale strasznie mała i nikt nie mógł jej nosić. No, cóż, nawet 
nasza chudziutka Heather by się w nią nie wcisnęła. Nawet dla niej byłaby zbyt mała.
      Brandon wymienił spojrzenia z Heather.
      -	W takim razie naprawdę była mała.
      -	Cóż, wiedziałam, że muszę taką mieć, kiedy tylko na nią spojrzałam - ciągnęła 
wesoło. - Tak się cieszę, że nalegałam na Thomasa, by mi ją uszył. Bardzo lubię sprawiać ci 
przyjemność, kochanie, a chyba tym razem mi się to powiodło. - Udała zawstydzenie. - Och, 
przyglądasz mi się tak, że czuję się jak bez sukni... i to przy żonie. Brandon spojrzał na nią 
obojętnie.
      - Ta suknia przypomina mi strój, który miała na sobie Heather, kiedy ją poznałem - 
wyjaśnił sucho. - Podoba mi się ze względu na wspomnienia.
      Zaskoczona Luiza spojrzała na Heather, a potem zapytała:
      - Skąd wzięłaś pieniądze na taką suknię? Musiałaś na to ciężko pracować. Ale jeśli 
twój mąż lubi cię oglądać w ta kich sukniach, moja droga, powinnaś poznać mojego krawca. 
Jest tu dziś. Może zrobić cuda z twoją kościstą figurą. Z pewnością będziesz z niego 
zadowolona.
      Heather poczuła, jak Brandon sztywnieje.
      - Obawiam się, że ja nie byłbym z niego zadowolony - odparł. - Wolę, by kobiety 
szyły suknie mojej żony.
      Luiza zaśmiała się ironicznie.
      - Och, Brandon, zaczynasz robić się strasznym zazdrośnikiem.
      Brandon położył dłoń na nagim ramieniu żony i pogłaskał je leniwie.
      - Jeśli chodzi o Heather, zawsze byłem zazdrosny. Luiza spojrzała ze złością na 
drobną kobietkę.
      - Mimo to powinnaś poznać Thomasa, moja droga. Mo że udzieli ci kilku wskazówek, 
co powinnaś nosić, by wyglądać, jakbyś coś miała tu i tam. Widziałam, jak robi cuda nawet z 
taką dziecięcą figurą. Poczekaj tu, kochana, a ja go znajdę.
      Heather spojrzała niepewnie na męża, ale na jego twarzy dostrzegła tylko rozbawianie.
      -	Gdyby wiedziała, co to za sukienka, pewnie skręciłaby mu kark - zaśmiał się. - Bez 
wątpienia to suknia, która należała do ciebie.
      -	Wygląda w niej bardzo ładnie, nieprawdaż? - mruknęła Heather.
      Brandon uścisnął ją lekko.
      - Nawet w połowie nie tak ładnie, jak ty wyglądasz na wet w innych sukniach, i to o 
każdej porze dnia i nocy.
      Heather uśmiechnęła się i już spokojniejsza patrzyła, jak Luiza znika w tłumie. 
Zapomniała o niej przez chwilę, ale później ogarnęło ją dziwne uczucie niepewności. Coś 
podobnego przydarzyło jej się niedawno w lesie kolo tartaku. Ktoś jej się przyglądał z 
natężeniem, które nie mogło być normalne. Odwróciła się i zobaczyła go. Krew odpłynęła jej 
z twarzy. Mężczyzna stał obok Luizy, ale wzrok miał utkwiony w niej. Nie wydawał się 
zaskoczony jej widokiem. Skinął nawet głową i uśmiechnął się. To był on. Heather miała 
pewność, że na całym świecie nie było nikogo, kto śmiałby się tylko jedną połową twarzy tak 
jak Thomas Hint.
      Zachwiała się i oparła na Brandonie, i przyłożyła do twarzy drżącą dłoń. Pociągnęła za 
surdut męża, by pochylił się do niej.
      Brandon zmarszczył czoło zaskoczony.
      - Co się stało?
      Luiza i pan Hint szli już w ich stronę. Musiała coś powiedzieć.
      - Brandon - jęknęła. - Nie czuję się dobrze. To przez ten tłum. Proszę, zaprowadź mnie 
do loży.
      Usłyszała głos Luizy.
      - Oto on, Heather. Poznaj, proszę, mojego krawca. To pan Thomas Hint.
      Za późno, pomyślała w panice. Miała wielką ochotę uciec z teatru, ale się nie ruszyła. 
Zamarła sparaliżowana strachem. Brandon nie tracił czasu na niepotrzebne grzeczności.
      - Proszę, wybacz nam, Luizo. Heather ma nagły atak słabości. Miło było pana poznać, 
panie Hint. Dobranoc.
      Niedługo potem znaleźli się w loży. Posadził ją i wziął w dłonie jej drżące ręce.
      - Chcesz iść do domu? Trzęsiesz się, jakbyś ujrzała ducha.
      O mało nie zaśmiała się głośnym, histerycznym śmiechem. Miał rację. Zobaczyła 
ducha czy raczej coś z przeszłości, co równie mocno ją przeraziło. Opanował ją strach, że 
znów go spotka, lub że on rozmówi się z Brandonem. To taki okropny człowiek... czy raczej 
potwór.
      Chwyciła mocno męża, by się uspokoić. Kurtyna poszła w górę, ale tym razem żadne 
z nich nie oglądało przedstawienia. Kilka chwil później Brandon pochylił się nad Heather.
      - Chodźmy. Nie chcę, żebyś tu zemdlała. 
      Poprowadził ją z loży do hallu, skąd kiwnął na Jamesa, by sprowadził powóz i 
podjechał nim bliżej. Kiedy powóz był blisko, pomógł Heather wsiąść i drżącą trzymał w 
ramionach przez całą drogę.
      Heather bała się bardziej niż kiedykolwiek w życiu. Miała wreszcie kogoś, kogo 
kochała zbyt mocno, by ją z nim rozdzielono... zabrano męża, dziecko. Gdyby ją oskarżono o 
morderstwo, zabrano by ją bez litości i zgniłaby w więzieniu. Nie miałoby znaczenia, że 
musiała się bronić. Nikt by jej nie uwierzył, zwłaszcza że pan Hint by powiedział, iż poszła z 
Williamem Courtem z własnej woli. Och, dobry Boże, bądź litościwy!
      Kiedy dotarli do domu, Brandon zaniósł ją do łóżka. A potem, gdy już leżała, nalał 
odrobinę brandy do kieliszka i podał żonie.
      - Wypij to, kochanie. To cię uspokoi.
      Posłusznie usiadła j wzięła od niego kieliszek. Wypiła wszystko jednym haustem, ale 
szybko tego pożałowała. Za-krztusiła się palącym płynem i próbowała złapać oddech.
      Zaśmiał się, wziął kieliszek i postawił go na szafce przy łóżku.
      - Powinienem był cię ostrzec, ale myślałem, że pamiętasz.
      Zaczął wyciągać szpilki z jej włosów i wkrótce jedwabiste loki opadały luźno na 
ramiona Heather. Wygładził je ręką. - Dawniej, kiedy byliśmy w Londynie, a potem na 
Fleetwood, często patrzyłem, jak układasz włosy. Z trudem udawało mi się trzymać ręce z 
daleka od nich, tak mnie kusiły. Pamiętasz, jak byłaś chora?
      Skinęła głową.
      - Byłaś chora, kochanie, ale ja się tobą zajmowałem. Nikt prócz mnie cię nie dotykał. 
A kiedy wzrastała gorączka, to ja byłem przy tobie. Nawet na chwilę nie wychodziłem z 
kajuty. Byłaś moja, a ja cię potrzebowałem. Nie mogłem pozwolić, by stała ci się krzywda.
      Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, dlaczego mówi tak wolno i poważnie.
      - Czy sądzisz, że teraz, kiedy jesteś mi droższa niż życie, mógłbym pozwolić, by coś ci 
się stało? Dla ciebie walczył bym z ludźmi i dzikimi bestiami. Heather, zaufaj mi i pozwól 
sobie pomóc, bo niczego więcej nie pragnę. Wiem, że bardzo się boisz, kochana. Wierzę, że 
potrafię ci pomóc, jeśli tylko mi zaufasz. - Pochylił się nad nią. - Jestem bardzo odporny, ma 
petite.
      Heather była przerażona. Czyżby coś wiedział! Ale jak... i co? Co wiedział i kto mu to 
zdradził?
      Ze strachu zaczęły trząść się jej dłonie. Co mogła powiedzieć? Jeśli go zrani, nigdy 
sobie nie wybaczy. A gdyby odszedł, brzydząc się jej postępkiem, umarłaby.
      Brandon uśmiechnął się czule i podciągnął Heather kołdrę pod brodę.
      - Kiedy zdecydujesz się powiedzieć mi, czego się boisz, chętnie cię wysłucham. - 
Rozebrał się i wślizgnął do łóżka. Przyciągnął ją do siebie i ucałował w czoło. - Śpij, 
kochanie.
      W bezpiecznych ramionach Brandona Heather znalazła ukojenie i w końcu zasnęła, 
ale jej sny nie były spokojne. Widziała Thomasa Hinta, widziała nad sobą jego zniekształcone 
ciało i ręce, które jak szpony trzymały Beau. Potem biegła... biegła za Hintem... za Beau. 
Musiała uratować przed nim Beau! Obudziła się z krzykiem w ramionach Brandona.
      -	On ma Beau! On ma Beau! Skrzywdzi moje dziecko -szlochała.
      -	Heather, obudź się. To tylko zły sen, kochanie. Beau jest bezpieczny.
      -	Och, Brandon, to było okropne! Zabrał Beau, a ja nie mogłam go dogonić. Biegł i 
biegł! To było straszne!
      Zadrżała w ramionach męża. Całował jej włosy, mokre policzki i słone od łez oczy. 
Uspokoiła się w jego objęciach, a kiedy kilka chwil później jego usta powędrowały do jej szyi 
i piersi, przytuliła się do niego. Pieścił ją tak, by zapomniała o wszystkim z wyjątkiem ich 
samych. Znowu pragnęli siebie i tylko to się liczyło.
      Następnego popołudnia Heather pomagała Hatti polerować meble w salonie. W 
fartuchu wyglądała jak służąca. George siedział na podłodze, zabawiając Beau. Brandon i Jeff 
wyjechali do Charlestonu w interesach, a wszyscy domownicy zajmowali się swoimi 
sprawami.
      Heather myślała tylko o Thomasie Hincie. Z lękiem zastanawiała się, co by się stało, 
gdyby ujawnił grzechy z jej przeszłości.
      - Niech wejdzie - powiedziała Josephowi, kiedy ten obwieścił, że jakiś mężczyzna 
chce z nią mówić.
      Wstała z podłogi, na której klęczała, ale nie zdjęła fartucha i chustki. Kiedy Thomas 
Hint zobaczył ją w takim stroju, nie mógł ukryć zdumienia.
      - Możecie odejść, Hatti i George - udało jej się wydusić. Oboje służący, choć 
niechętnie, posłuchali polecenia.
      -	Czego pan chce? - zapytała, kiedy upewniła się, że już jej nie usłyszą.
      -	Poprawiło się pani od naszego ostatniego spotkania, nieprawdaż? Ten fartuszek mnie 
zaskoczył. Myślałem, że takie damy nie brudzą sobie rąk.
      Heather wyprostowała się.
      - Często pomagam w pracach domowych. To dom mego męża i chętnie dbam o 
porządek.
      - Och, widzę, pani, że się w nim zakochałaś. A to dziecko, czyje jest? Jego czy mego 
byłego pracodawcy?
      Heather podniosła Beau z podłogi i przytuliła mocno do siebie.
      -	To dziecko mego męża - rzuciła. - William mnie nie miał!
      -	No pewnie, że nie. Zabiła pani Willy'ego, bo mógł pani zrobić krzywdę. Ale chyba 
nie czekała pani zbyt długo na drugiego, bo dziecko jest już dość duże. - Spojrzał na Beau. - 
Chyba poznałaś jego ojca w Londynie zaraz po zabiciu biednego Willy'ego.
      -	Nie przyszedł pan, by rozmawiać o moim mężu ani o dziecku. Proszę, niech pan 
powie, po co się pan tu zjawił. Mój mąż nie byłby szczęśliwy, gdyby wiedział, że przyjmuję 
mężczyznę podczas jego nieobecności.
      Thomas Hint wykrzywił twarz w groteskowym uśmiechu.
      - Sądzi pani, że byłby zazdrosny o mnie, pani Birmingham? Nie, chyba nie, ale 
mógłby zacząć się zastanawiać, dla czego spotyka się pani z taką ropuchą jak ja. - Spojrzał na 
nią pytająco. - Wiedziałem, że zabiła pani biednego Willy'ego, ale nic nikomu nie 
powiedziałem. Taka dyskrecja po winna mi przynieść kilka szylingów, pani Birmingham.
      Heather zadrżała pod jego spojrzeniem.
      -	Czego pan chce?
      -	Tylko kilka funtów od czasu do czasu dla mojej wygody. Mam teraz mały sklep w 
Charlestonie, ale jestem chciwy i lubię to, co lubią bogaci. Kilka pani klejnotów wystarczy, a 
może mała sumka pieniędzy. Jak słyszałem, pani mąż jest bogaty.
      -	Mój mąż nic o niczym nie wie - rzuciła. - A poza tym nie zabiłam Williama. Upadł 
na nóż.
      Hint pokręcił głową, udając współczucie.
      -	Przykro mi, pani Birmingham, ale ktoś prócz pani widział, jak to się stało?
      -	Nie, nikt prócz mnie. Nie mam dowodów swojej niewinności.
      Podszedł do niej bliżej i poczuła mocny zapach wody kolońskiej. Zapach wydał jej się 
dziwnie znajomy, ale nie mogła sobie przypomnieć, kiedy i gdzie poczuła go pierwszy raz. 
Wiedziała tylko, że kojarzy jej się ze strachem. Cofnęła się, mocno przytulając dziecko. 
Thomas Hint zaśmiał się i przyłożył do ust rękę z palcami przypominającymi szpony. Heather 
zrozumiała, że rzeczywistość niewiele różni się od koszmarnego snu.
      -	Nie mam pieniędzy - oznajmiła szorstko. - Nigdy ich nie potrzebowałam. Mój mąż 
zawsze zaspokajał moje potrzeby.
      -	Więc pani mąż o panią dba? Zapłaci za to, żeby uniknęła pani stryczka? - parsknął.
      Heather była przerażona. Nie mogła pozwolić na to, by Brandon poznał prawdę.
      - Mam kilka klejnotów. Mogę je panu dać. Pan Hint westchnął z ulgą.
      -	Ooo, tak już lepiej. Co tam masz, piękna pani? Wczoraj miałaś na sobie całkiem 
ładną biżuterię. Przynieś mi wszystko, to sobie coś wybiorę.
      -	Teraz? - zapytała niepewnie.
      -	Tak, inaczej nie wyjdę.
      Pośpiesznie wyszła z pokoju i ruszyła po schodach na górę. Zostawiła zapłakanego 
Beau w bawialni pod opieką Mary i pobiegła do sypialni. Otworzyła szkatułkę, wyjęła z niej 
szmaragdową broszkę i naszyjnik z pereł, który dostała od Brandona, oraz diamentowe 
kolczyki należące niegdyś do poprzedniej pani na Harthaven. Włożyła klejnoty do fartuszka. 
Westchnąwszy głęboko, otworzyła drzwi.
      Hint czekał na nią cierpliwie, nawykły widać do szantażu, a kiedy podała mu 
biżuterię, uśmiechnął się i wziął ją chciwie.
      -	Och, tak, to na razie wystarczy. Ale to chyba nie wszystko?
      -	Wszystko!
      -	Myślałem, że tacy bogacze mają więcej.
      -	To wszystko, co mam - powtórzyła, a łzy spłynęły jej po policzkach.
      -	Och, nie, pani, nie smuć się i nie martw, że komuś powiem o naszym układzie. Ale 
będę potrzebował więcej takich świecidełek.
      -	Ale ja już nic nie mam!
      -	To je zdobądź, zanim ich będę potrzebował - rzekł z groźbą w glosie.
      -	Proszę już iść - błagała ze łzami w oczach. - Zanim wróci mój mąż. Przed nim 
niełatwo coś ukryć, a kiedy pana zobaczy, będzie chciał wiedzieć, po co pan przyszedł.
      - Tak, mnie się nie chowa w szafie - uśmiechnął się gorzko. Ukłonił się krzywo, a 
potem wyszedł, zaś Heather usiadła na krześle, szlochając.
      Zabierze jej wszystko... Ale co się stanie, kiedy już nie będzie miała mu co dać? 
Zwróci się do Brandona i powie mu, co się wydarzyło? Wzdrygnęła się, a strach wrócił. Nie 
mogła na to pozwolić. Musi sprostać wymaganiom Thomasa Hinta, by mogła żyć... i kochać.
      Thomas Hint zsiadł z konia i podszedł, kuśtykając, do słupka, by przywiązać zwierzę. 
Bardzo był z siebie zadowolony. Zarobił dziś sporo, a nie napracował się.
      Otarł oślinione usta w rękaw, otworzył drzwi sklepu i wszedł, nie zamknąwszy ich za 
sobą. Zamarł, kiedy chwilę potem w progu stanął Brandon Birmingham.
      -	Panie Hint, spotkaliśmy się niedawno w teatrze, jeśli pan pamięta - rzekł Brandon, 
uchylając kapelusz. - Mogę wejść? Jest coś, o czym chciałbym porozmawiać.
      -	Ze mną?
      Brandon przeszedł w głąb sklepu, a Thomas Hint przełknął ślinę i zamknął za nim 
drzwi.
      - Dowiedziałem się, że ma pan u siebie oryginał sukni, którą nosiła wczoraj panna 
Wells. Chciałbym ją zobaczyć.
      Pan Hint odetchnął z ulgą.
      -	Już, jedną chwileczkę - powiedział i pobiegł na zaplecze. Za chwilę był z powrotem i 
pokazał Brandonowi suknię. - Kupiłem ją kilka miesięcy temu od handlarza - wyjaśnił 
pośpiesznie.
      -	Wiem - odparł Brandon. - Ile?
      -	Ile co, panie? - przestraszył się Hint.
      -	Ile pan żąda za tę suknię? Chcę ją kupić.
      -	Ależ, panie...
      - Niech pan wymieni sumę - powiedział Brandon. 
      Thomas Hint wymienił pierwszą lepszą kwotę, jaka mu wpadła do głowy.
      - Trzy funty... ech, sześć pensów, proszę pana. Brandon z pytającym wyrazem twarzy 
sięgnął do kieszeni i wydobył monety.
      - Nie chce mi się wierzyć, że tak tanio ją pan nabył od handlarza, panie Hint.
      Kaleka zrozumiał pomyłkę i szybko odrzekł:
      - To suknia pańskiej żony. Z taką urodą tylko ona może wy glądać w niej pięknie. To 
prezent ode mnie, jej krajana, panie.
      Brandon przyjrzał się mu uważnie.
      -	Jest pan tu od niedawna podobnie jak moja żona, prawda, panie Hint? Kiedy pan 
przypłynął, miesiąc, czy dwa wcześniej? Ona...
      -	Prawie cztery, panie - odparł kaleka i dopiero potem ugryzł się w język.
      Brandon przyglądał się przyszytym na staniku sukni kamykom.
      - Więc wie pan, kiedy przybyła tu moja żona? Pan Hint otarł spocone czoło.
      -	Luiza... panna Wells wspomniała mi o tym wczorajszego wieczoru.
      -	Musiał pan opuścić Londyn mniej więcej w tym samym czasie, kiedy ja poznałem 
tam żonę? - wypytywał Brandon.
      -	Możliwe, panie - wydusił pan Hint.
      - Dlaczego pan wyjechał? Mężczyzna pobladł.
      -	Zmarł mój pracodawca i straciłem pracę, więc wziąłem te kilka szylingów, które 
oszczędziłem, i przyjechałem tu.
      -	Zdaje się, że jest pan bardzo utalentowanym krawcem, panie Hint. Panna Luiza 
bardzo pana chwaliła.
      -	Bardzo się staram.
      -	Z pewnością - odparł Brandon i podał mu suknię. - Czy mógłby mi ją pan 
zapakować?
      Hint niemal się uśmiechnął.
      - Z miłą chęcią, panie Birmingham.
      Brandon wszedł do salonu w Harthaven. Heather na kolanach polerowała nogi od 
stołu, a tuż obok niej bawił się kolorową piłką Beau, mamrocząc coś, co tylko on sam mógł 
zrozumieć. Brandon odchrząknął, a Heather odwróciła się, skoczyła na równe nogi i wpadła 
mu w ramiona. Zaśmiał się, zadowolony, i podniósł ją do góry, okręcając dookoła. Heather 
uścisnęła go mocno. Kiedy ją postawił, uśmiechała się szczęśliwa, poprawiając fartuch i 
chustkę.
      - Mój Boże - westchnął. - Wyglądasz zbyt młodo, by dzielić ze mną łoże. 
Powiedziałbym, że wyglądasz na czternaście lat. Nie możesz być tą samą kobietą, która 
wczoraj o mało nie obudziła całego domu, krzycząc z rozkoszy. Czy to ta sama wiedźma, 
która wczoraj zakradła się do mego łoża, podrapała mnie i pogryzła?
      Zaczerwieniła się i spojrzała nań niepewnie.
      - Mam nadzieję, że nie słyszał mnie Jeff, bo nie byłabym już w stanie spojrzeć mu w 
oczy.
      Brandon uśmiechnął się łotrowsko.
      - Jeśli nawet słyszał, to nie było to dla niego żadne od krycie, a jako dżentelmen nie 
powinien o tym wspominać. Ale nie martw się, moja droga. Jestem pewien, że mógł usłyszeć 
tylko pomruki zadowolenia.
      Odetchnęła z ulgą i znów się do niego przytuliła.
      - Przez ciebie się zapominam, Brandon, a po takiej nocy ciężko mi dojść do siebie.
      Ucałował jej czoło i uśmiechnął się.
      -	Narzekasz, moja słodka?
      -	Nigdy - westchnęła, a po chwili podniosła głowę i pogłaskała jego brodę palcami. - 
Noc w łożu z tobą to zawsze wielka przygoda.
      Uśmiechnął się i wyszedł do hallu. Wrócił z paczką, którą włożył w jej dłonie.
      - To należy do ciebie i jeśli będziesz się kiedyś chciała jej pozbyć, spal ją lub potnij na 
kawałki, ale nie wymieniaj, by ktoś taki jak Luiza mógł uszyć sobie taką samą. Pamiętam cię 
w niej i nie chcę, by jakaś latawica zbrukała moje słodkie, cudowne wspomnienie.
      Rumieńce odpłynęły z twarzy Heather.
      -	Odkupiłeś moją suknię od pana Hinta?
      -	Tak jest - odparł Brandon. - Nie mogłem znieść myśli, że będą się próbowały w nią 
wepchnąć inne kobiety.
      Uśmiechnęła się z ulgą. Rozmawiał z Thomasem Hintem, a on dotrzymał słowa. 
Stanęła na palcach i pocałowała męża.
      - Dziękuję, kochanie, cenię ją równie mocno jak suknię ślubną i założę ją dla ciebie na 
specjalny wieczór.
      Minął prawie tydzień, kiedy pewnego wieczoru niespodziewanie zjawiła się Luiza. 
Jeff wyjechał w odwiedziny do przyjaciół i jeszcze nie powrócił, a pozostali Birminghamowie 
spędzali wieczór razem w salonie. Heather przycupnęła na podłodze u stóp Brandona. 
Właśnie skończyła karmić Beau, który teraz siedział na kolanach ojca. Heather, bawiąc się z 
synem, położyła dłoń pomiędzy udami Brandona i jeszcze nie zdążyła zapiąć stanika sukni. 
Nie musiała się z tym spieszyć, bo drzwi były zamknięte. Ale te drzwi nie zatrzymały Luizy, 
która przeszła obok Josepha i wpadła do salonu. Brandon był wściekły. Nie miał 
najmniejszego zamiaru okazywać Luizie uprzejmości, wstając na powitanie.
      - Zdaje się, że lubisz przychodzić nie proszona - warknął. Luiza obserwowała 
gospodarzy ze złośliwym uśmiechem.
      Zerknęła znacząco na rozpiętą suknię Heather i jej dłoń na udzie Brandona.
      Brandon patrzył, jak Luiza przygląda się z kpiną jego żonie, i przypomniał sobie, 
kiedy ostatni raz widział dawną kochankę nagą przechadzającą się po pokoju. Nie miała już 
idealnej figury i raczej powinna się zaczerwienić z zawstydzenia, niż tak kpiąco przyglądać 
się znacznie od siebie młodszej Heather.
      Heather postanowiła nie zapinać stanika i nie cofać dłoni pod jadowitym spojrzeniem 
Luizy. Z niechęcią patrzyła na wyjątkowo elegancką, żółtą suknię nieproszonego gościa, bez 
wątpienia dzieło Thomasa Hinta. Wyglądało na to, że ów pokraczny mężczyzna był 
prawdziwym artystą, choć trudno było sobie wyobrazić, by ktoś tak odrażający mógł 
stworzyć coś równie pięknego. Przemknęło jej przez myśl, że to może on uszył te wspaniałe 
suknie, którymi chwalił się William Court.
      Luiza uśmiechnęła się szyderczo.
      - Co za milutki rodzinny wieczór! Im częściej cię widzę, Brandon, tym częściej 
stwierdzam, że małżeństwo ci służy. Zdaje się, że jesteś doskonałym ojcem i mężem.
      Brandon ze zdziwieniem uniósł brwi, a Luiza tymczasem zdjęła kapelusz i rękawiczki 
i usiadła naprzeciwko niego.
      - Przynieś mi coś do picia, dziecko - rzuciła lekceważą co do Heather. - Odrobinę 
madery, jeśli jest zimna.
      Heather, tłumiąc irytację, wstała i podeszła do kredensu. Luiza mówiła dalej do 
Brandona:
      - Jechałam całą drogę z Charlestonu w takim kurzu, że zachciało mi się pić, a bardzo 
lubię twoje wino, kochanie. Teraz trudno je kupić w mieście, a to, które mi podarowałeś, już 
się skończyło.
      Brandon zastanawiał się, co też przyniosło Luizę tym razem. Kiedy Heather podała 
Luizie kieliszek z winem, ta rzuciła wyniośle:
      - Dziękuję. A teraz zostaw nas, proszę, samych. Muszę o czymś porozmawiać z twoim 
mężem.
      Ostatnie słowo najwyraźniej z trudem przechodziło jej przez gardło. Heather wzięła na 
ręce Beau i już chciała wyjść, kiedy Brandon złapał ją za ramię. Otwierał usta, by coś 
powiedzieć, ale z oczu Heather popłynęły łzy i tylko potrząsnęła głową. Pośpiesznie wyszła z 
pokoju do gabinetu.
      Brandon spojrzał chłodno na Luizę, oburzony jej niestosownym zachowaniem.
      - Więc, Luizo, jaką masz do mnie sprawę? - warknął. Uśmiechnęła się poufale.
      -	Spotkałam dziś po południu w Charlestonie twojego dawnego przyjaciela.
      -	Kogo? - zapytał Brandon, nie okazując szczególnego zainteresowania.
      -	Cóż - zaśmiała się - to nie jest zbyt stary przyjaciel... a jedynie marynarz. Zaraz 
rozpoznałam go jako jednego z twoich ludzi ha Fleetwood. Biedak, był zupełnie pijany, ale 
przypomniał sobie, że jestem twoją bliska przyjaciółką. Bardzo mi pomógł.
      -	Pomógł? W czym?
      Odrzuciła do tyłu głowę i zaśmiała się wesoło.
      - No cóż, Brandon. Nigdy by mi nie przyszło do głowy, że dałbyś się tak złapać™ i to 
zwykłej małej ladacznicy. Przysięgam, że gdybym wiedziała, już wieki temu zrobiłabym to 
samo.
      -	O czym ty, do diabła, mówisz, Luizo? - pytał Brandon.
      -	Och... wiesz, kochanie. Heather, twoja słodka, niewinna, mała Heather to ladacznica. 
Dickie mi wszystko powiedział... jak ją George znalazł na ulicy czekającą na klienta i jak cię 
zmuszono do małżeństwa z nią. Wszystko.
      -	Najwyraźniej nie wszystko - warknął Brandon. Wstał i nalał sobie brandy.
      Luiza mówiła dalej.
      - Wiem, że ci nie zależy na Heather, kochanie. Wszyscy plotkują o oddzielnych 
sypialniach. Nikt mi nie musi mówić, co do niej czujesz. Nie mogłam tylko zrozumieć, dla 
czego się z nią ożeniłeś. Ale dziś po południu... dziś po południu, kiedy Dickie mi wszystko 
wyjaśnił, wiedziałam już na pewno, że wasze małżeństwo to pozory. Teraz możesz ją odesłać. 
Odeślij ją do Anglii. Przebaczam ci tę małą eskapadę w Londynie i przyjmuję z otwartymi 
ramionami. Może my być szczęśliwi. Zajmę się twoim synem, bo... na szczęście nie ma 
wątpliwości, że jest twój. Będę go kochała i będę dla niego dobra. Wszyscy to zrozumieją, 
kiedy im powiemy, że zostałeś zmuszony, by ją poślubić.
      Brandon patrzył na Luizę przez chwilę rozbawiony, a potem zaczął mówić spokojnie i 
powoli:
      - Posłuchaj mnie uważnie, a jeśli mi nie uwierzysz, to jesteś po prostu głupia. Jeśli 
sądzisz, że ktoś mógłby mnie zmusić do małżeństwa wbrew mej woli, to mnie nie znasz. 
Zapamiętaj sobie, że moja żona nigdy nie była żadną prostytutką. Pierwszej nocy, kiedy ją 
wziąłem, była dziewicą, a George może to po twierdzić. Dziecko jest moje. Jest moją żoną z 
mojej woli i nie będę dłużej znosił twojego zachowania wobec niej w jej własnym domu. Od 
tej chwili będziesz ją traktować z szacunkiem, jaki należy się pani na Harthaven. Nie masz 
żadnych praw do mnie, mego domu i mego majątku.
      Luiza wstała z krzesła i nalała sobie jeszcze wina. Stojąc przed Brandonem, 
przyglądała mu się znad kieliszka.
      - Więc wolisz to dziecko niż mnie - prychnęła. Brandon uśmiechnął się pobłażliwie.
      - Wyboru dokonałem już dawno, Luiza. Teraz tylko to potwierdzam.
      Zmrużyła oczy i przez chwilę patrzyła w okno. Nagle odwróciła się do Brandona.
      - To dziwne, że jednym tchem wspominasz o szacunku i własności. Zastanawiałam się 
i doszłam do wniosku, że moja ziemia jest warta dwa razy więcej, niż mi zapłaciłeś.
      Przerwała i przyglądała mu się oczekując reakcji. Twarz mu spochmurniała, ale zdołał 
się opanować.
      -	Zawarliśmy umowę, Luizo, to już koniec... podpisane, przypieczętowane i 
zarejestrowane. Nie masz już prawa do ziemi z wyjątkiem Oakley i kilku akrów, na których 
stoi. To wszystko!
      -	Wszystko, w rzeczy samej! - rzuciła. - Więc porozmawiajmy o szacunku. Jak 
myślisz, ile szacunku okażą ludzie twej dziewce, kiedy im powiem, że cię siłą zmusiła do 
małżeństwa i że jest zwykłą ladacznicą z ulicy?
      Głos Brandona rozbrzmiał w całym budynku.
      -	Zamknij się, ty suko! Nie będziesz poniżać mojej żony w jej własnym domu! Nie 
dbam o to, co mówią poza tym domem. Rozpowiadaj, co ci się podoba. Nikt nie odważy się 
stanąć przede mną i powtórzyć mi w twarz twoich podłych pomówień. To ty jesteś 
ladacznicą, Luizo. To niezaprzeczalny fakt!
      -	A więc jestem ladacznicą? - wrzasnęła i wylała mu prosto na twarz wino z kieliszka, 
który cisnęła na podłogę. -Kiedy mnie wziąłeś, byłam dziewicą. Błagałeś, bym za ciebie 
wyszła, obiecywałeś wszystkie cuda tego świata, bym tylko ci się oddała. Potem wypłynąłeś i 
poślubiłeś pierwszą lepszą, która ci się nawinęła, i przywiozłeś ją tu jako swoją żonę. 
Przyrzekałeś mi wierność, zabrałeś me dziewictwo, a potem jeszcze moją ziemię. Chcę 
więcej! - Zaczęła szlochać i teraz mówiła łamiącym się głosem. - Muszę dostać więcej, Bran-
don. Musiałam spłacić długi, a teraz mam tylko dom i nie mogę go sprzedać. Umarłabym z 
głodu, gdyby nie udało mi się zarobić kilku szylingów. Już nikt mi nie da pożyczki, bo mnie 
odrzuciłeś.
      Brandon aż trząsł się z wściekłości.
      -	Dziewica! Panie w niebiesiech, ty byłaś dziewicą?! Za kogo ty mnie masz? Myślisz, 
że jestem głupcem, że jestem głuchy i ślepy i uwierzyłem w twoje idiotyczne gierki tej nocy? 
Przez dwa tygodnie nie zdołałbym wyliczyć mężczyzn, z którymi spałaś, zanim to zrobiłaś ze 
mną i potem, w trakcie tego świętego narzeczeństwa! - Od jego głosu trzęsły się ściany. - I ty 
uważasz, że pozwolę ci obrażać moją ukochaną?
      -	Kiedyś mnie kochałeś! - wrzeszczała Luiza. - Wszyscy o tym mówili! Wszyscy to 
widzieli. Dlaczego wybrałeś ją, a nie mnie? Ale jeszcze jest czas, jeszcze możesz do mnie 
wrócić. Jestem twoja! Weź mnie. Mój Boże, kochałeś mnie kiedyś!
      -	Kochałem cię?! - Śmiech Brandona rozbrzmiewał w całym pokoju. - Nie! 
Tolerowałem cię i jak głupiec sądziłem, że wiedziałem, czego chcę, że znam sam siebie. Aż w 
końcu poznałem prawdę i spotkałem Heather. Wtedy zrozumiałem, że to jej właśnie chcę. 
Uroda? Tak. Namiętność? Też. Ale także czuła miłość, oddanie, niekwestionowana lojalność i 
zwykła, uczciwa duma. To są rzeczy poza twoim zasięgiem. Kocham ją i nie pozwolę, by ją 
ktoś niesłusznie oskarżał. Bóg pozwoli, że będziemy mieli wielu synów i wiele córek. Więc 
nie podsycaj swej nadziei kłamstwami i nie próbuj jej oczerniać! - Zbliżył się do stołu, 
podniósł kapelusz i rękawiczki Luizy i rzucił je w jej twarz. - A teraz zabieraj się z tego domu 
i już nigdy nie przekraczaj jego progu. A jeśli się dowiem, że powtarzasz te kłamstwa, z 
przyjemnością skręcę ci szyję. Wynoś się stąd!
      Luiza nie wiedziała, co ma powiedzieć. Wzięła kapelusz i rękawiczki i opuściła pokój. 
Z pobladłymi wargami i spuszczonym wzrokiem pośpiesznie minęła Jeffa, który od kilku 
chwil stał w hallu, słuchając z zaskoczeniem gniewnych słów brata.
      Wyszła na ganek, potem po schodach na dół i ostatkiem sił wspięła się do powozu. 
Nawet nie zauważyła George'a, który stał oparty o filar. Stary sługa Brandona splunął za nią z 
pogardą.
      Kiedy odjechał powóz Luizy, Heather stanęła w drzwiach gabinetu i spojrzała na 
męża. Stal w miejscu z zaciśniętymi pięściami i zaciśniętymi szczękami. Pod jej spojrzeniem 
złagodniał i zapraszająco wyciągnął ręce. Podeszła szybko i pozwoliła się objąć.
      Wycierając ręce w fartuch, Heather wyszła z domu kucharki. Przez godzinę pomagała 
piec chleb. Spojrzała na nadjeżdżającego konia i uśmiechnęła się do Jeffa, który zsiadł ze 
zmęczonego zwierzęcia i podbiegł do niej. Wyraz jej twarzy szybko zmienił się z wesołego 
„witaj w domu" na oczekiwanie połączone z obawą.
      -	Gdzie jest Brandon? - zapytał pośpiesznie.
      -	Cóż, myślałam, że jest z tobą w polu.
      Wskazał palcem na stodołę, obok której chłopiec czyścił Leopolda. Rumak nie 
wyglądał lepiej niż koń Jeffa. Zwierzęta były zajeżdżone.
      - Nie słyszałam, jak wchodził do domu - wyjaśniała Heather zaskoczona, ale Jeff już 
biegł do środka. Podwinęła spódnicę i pospieszyła za nim. - Jeff, co się stało? Co się dzieje?
      Odwrócił się, a po jego twarzy przebiegło tyle uczuć naraz, że zlękła się bardziej, niż 
gdyby powiedział coś strasznego. Złapała go za rękę.
      - Jeff, powiedz mi wreszcie, co się dzieje? - krzyczała. Przerażona wbijała mu 
paznokcie w ramię, ale on nawet nie poczuł bólu. Potrząsnęła nim najmocniej jak mogła 
potrząsnąć mężczyzną o głowę wyższym od niej. - Jeff, powiedz!
      Przez chwilę nie mógł wypowiedzieć ani słowa, a potem wykrztusił:
      - Luiza nie żyje. Ktoś ją zamordował.
      Odsunęła się, przyciskając dłonią usta. Potrząsnęła niedowierzająco głową.
      -	To prawda. Ktoś ją udusił, złamał jej kark.
      -	Dlaczego szukasz Brandona? - zapytała. 
      Nie chciał odpowiedzieć.
      - Jeff!
      - Widziałem, jak wyjeżdżał z Oakley. Nie zauważył mnie, a kiedy chwilę później 
poszedłem zobaczyć się z Luizą, zna lazłem ją martwą.
      Heather o mało nie udusiła się, krzycząc:
      -	Nie! Nie zrobił tego. On by nie mógł! To nie on, Jeff, nie on! Jak możesz tak 
myśleć?
      -	Sądzisz, że chcę w to wierzyć? Widziałem go, Heather, a wczoraj oboje słyszeliśmy, 
jak jej groził.
      -	Ale co on tam robił? 
      Spojrzał w inną stronę.
      -	Jeff, odpowiedz mi - żądała. - Mam prawo wiedzieć! Westchnął ciężko.
      - Luiza przysłała mu liścik, kiedy byliśmy w polu. Napisała, że wie o tobie coś, co on 
też powinien wiedzieć. Próbowałem go powstrzymać, ale mnie przewrócił i przysiągł, że 
zamknie jej parszywą gębę na zawsze. Liścik przyniosła mu Lulu i przestraszyła się nie na 
żarty. Trzęsła się jak osika, zanim mu dała ten przeklęty list. Kiedy dotarłem do domu Luizy, 
było już po wszystkim. Wybiegł stamtąd, jakby wstąpił w niego diabeł. Widział go też Jacob, 
stajenny Luizy, no i teraz pojechał zawiadomić szeryfa.
      Heather zakręciło się w głowie. Liścik. Liścik o niej. Co jeszcze Luiza mogła 
Brandonowi o niej powiedzieć?
      Skuliła się przestraszona, kiedy pomyślała o powiązaniach tej kobiety z Thomasem 
Hintem. Jeżeli on mówił jej o Williamie Court, pewnie chciała to powtórzyć Brandonowi. 
Może w dzikiej wściekłości ją zabił. Groził jej poprzedniego dnia...
      Nie! Nie mogła uwierzyć, że Brandon byłby zdolny popełnić taką zbrodnię.
      -	On tego nie zrobił! Wiem, że to nie on! - powtarzała uparcie. - Jest moim mężem! 
Wiedziałabym, gdyby był zdolny zrobić coś takiego!
      -	Boże, Heather - jęknął Jeff, niepocieszony, że to właśnie on oskarża brata. Przycisnął 
ją do siebie, prawie zgniatając jej kości. - Dziecino, nie rozumiesz, że chcę się mylić? Ja też 
go kocham. To moja krew... mój brat!
      Jej upór tylko go rozżalił. Nagle odwrócił się od niej i pobiegł w stronę domu, a 
Heather za nim. Kiedy szli po schodach, Jeff próbował za wszelką cenę przekonać sam siebie, 
że się myli. Heather miała całkowitą pewność, że to nie jej mąż był mordercą. Otworzyli z 
hukiem drzwi sypialni i zobaczyli Brandona, który stał w oknie, spoglądając na podwórze, 
gdzie przed chwilą rozmawiali. Heather z krzykiem podbiegła do męża i przylgnęła doń 
mocno.
      -	Powiedz mu, Brandon - nalegała. - Powiedz, że to nie ty!
      -	Moje kochanie - mruknął czule.
      Jeff milczał. Bał się zapytać, by nie otrzymać odpowiedzi twierdzącej. Brandon 
uśmiechnął się smutno.
      -	Sądzisz, że to ja zabiłem, Jeff?
      -	O Boże, Brandon - wyszeptał Jeff, potrząsając głową. Był zrozpaczony. - Nie chcę w 
to wierzyć, ale widziałem, jak wychodziłeś z domu, a potem znalazłem ją martwą. Co mam 
teraz myśleć?
      Brandon pogładził Heather po włosach.
      -	Uwierzysz mi, jeśli ci powiem, że nie miałem z tym morderstwem nic wspólnego? 
Że już nie żyła, kiedy tam dotarłem?
      -	Bran, wiesz przecież, że uwierzę we wszystko, co mi powiesz, ale jeśli to nie ty, to 
kto?
      Starszy brat westchnął.
      -	Po co ktoś miałby gwałcić Luizę, Jeff? 
      Heather krzyknęła.
      -	Gwałcić? - przestraszył się młodszy brat.
      -	Nie zauważyłeś? - uśmiechnął się smutno Brandon.
      -	Była zgwałcona! - z niedowierzaniem powiedział Jeff. -Ale kto mógłby ją zgwałcić? 
Rozdawała się za darmo.
      -	Właśnie.
      -	Mój Boże, nie pomyślałem o tym - przyznał Jeff. Usiadł na krześle i przez chwilę 
starał się odtworzyć to, co zobaczył. - To musiało tak właśnie być - przyznał. - Kiedy ją 
zobaczyłem... pokój był w nieładzie, a ubrania na niej podarte. Pomyślałem, że ty z nią 
walczyłeś. Gwałt nie przyszedł mi do głowy. Ty byś nie... - Zaczerwienił się i spojrzał na 
Heather. - Tak, masz rację, to musiał być gwałt. Ale przed kim mogła się tak bronić?
      Brandon wyjrzał znów przez okno.
      -	Jeff, chcę mówić z Lulu. Możesz ją sprowadzić? Jeff skinął głową.
      -	Więc coś wiesz? Brandon wzruszył ramionami.
      -	Może. Muszę jednak najpierw pomówić z dziewczyną. Jeff uśmiechnął się teraz już 
pewien, że brat jest niewinny.
      - Pojadę po nią. Lepiej, żebyś coś miał na swoją obronę, zanim przyjedzie tu 
Townsend.
      Kiedy Jeff wyszedł, Brandon podniósł brodę Heather i spojrzał jej w oczy.
      -	Dziękuję, że mi uwierzyłaś - mruknął.
      -	Co by ze mnie była za żona, gdybym ci nie wierzyła? -odparła, pieszcząc jego 
policzek.
      Odsunął się od niej i odwrócił.
      - Nie jestem pewien, czy bym jej nie zabił, gdybym tam dotarł pierwszy. Byłem tak 
rozwścieczony, że uderzyłem Jeffa, który próbował mnie zatrzymać. Chciałem ją zabić, kiedy 
przeczytałem liścik. A kiedy ją zobaczyłem na podłodze martwą, przestraszyłem się, bo 
pomyślałem, że o mało sam tego nie zrobiłem. - Odwrócił się do Heather. - Wiesz, dla mnie 
to nie ma znaczenia, że ona nie żyje. Nie ma we mnie żalu. Czuję tylko ulgę, że się jej 
pozbyłem. Ale, Heather, ja mógłbym ją zabić...
      - Och, kochanie - powiedziała, obejmując męża za szyję. - Może byłeś wściekły, ale za 
nic na świecie nie uwierzę, że mógłbyś coś takiego zrobić. To do ciebie niepodobne.
      Przyciągnął ją do siebie i mocno uścisnął. Niezłomna wiara żony przyniosła mu 
ukojenie.
      - Och, Heather, Heather - mruknął. - Tak cię kocham, tak cię potrzebuję. Pragnę cię 
dla siebie na zawsze.
      Łzy radości rozjaśniły jej oczy. Tak dobrze było być kochaną przez niego.
      Brandon poczuł świeży zapach włosów Heather i rozluźnił zaciśniętą na jej plecach 
pięść. Wyprostował powoli palce, a na jego dłoni leżał jeden z brylantowych kolczyków 
matki, Catherine Birmingham.
      Tej nocy szeryf Townsend aresztował Brandona. Nie chciał słuchać żadnych 
tłumaczeń. Był przekonany, że pojmał właściwego człowieka, i nie miał zamiaru marnować 
czasu na zbędne dyskusje. Razem z dwoma zastępcami zabrał Brandona do Charlestonu.
      Heather została w domu zupełnie roztrzęsiona. Brando-nowi nie udało się 
porozmawiać z Lulu. Nigdzie nie można było jej znaleźć. Zniknęła. Nikt jej nie widział po 
tym, jak uciekła z pola. Kilkoro służących z Oakley trzymało się raczej z daleka od domu, 
kryli się w swoich chatkach. Woleli nic nie wiedzieć i nic nie widzieć. Nie umieli więc 
powiedzieć, czy Lulu wróciła tego dnia do domu. Jeff wysłał kilku ludzi, by przeczesali 
okolicę, a George pojechał do miasta. Ale nie znaleźli nawet śladu dziewczyny.
      Heather nie mogła spać. Krążyła po sypialni, zastanawiając się, jak się teraz miewa 
Brandon. Szeryf Townsend był uparty jak osioł i nie chciał słuchać ani jej błagań, ani 
argumentów Brandona. Już uznał jej męża za winnego. Podeszła do okna i przytknęła twarz 
do szyby. Było zupełnie ciemno, a za rogiem domu wiatr poruszał drzewami. Zaczęło padać. 
Heather poszła do łóżka i wsunęła się pod kołdrę. Długo patrzyła w ciemność, czując przy 
sobie puste miejsce na poduszce.
      Rano obudziło Heather wycie wiatru. Ciężkie, szare chmury kłębiły się na niebie, a 
zza nich wyglądało żółtawe światło. Nadciągała burza.
      Czas wlókł się powoli, a padający deszcz drażnił nerwy Heather. Raz lub dwa pojawił 
się w domu Jeff. Był przemoczony do suchej nitki, a kiedy spojrzała na niego pytająco, 
powoli potrząsnął głową. Nie znalazł Lulu i bał się, że mogło przydarzyć się jej coś złego.
      Było późne popołudnie, kiedy Heather uznała, że nie jest już w stanie siedzieć 
bezczynnie w Harthaven. Chciała jakoś pomóc mężowi. Ubrała się w strój do jazdy konnej i 
ciężką pelerynę z kapturem, wymknęła się ostrożnie z sypialni i zeszła po schodach. Bała się, 
że zobaczy ją Hatti. I tak będzie jej trudno namówić Jamesa, by osiodłał Fair Lady. Stara 
uparta Murzynka na pewno nie pozwoliłaby jej wyjść z domu podczas burzy.
      Udało jej się uciec. James był zajęty rozrzucaniem słomy w stajni. Patrzył przez 
chwilę zaskoczony, jak walczyła z ciężkimi drzwiami. Rzucił robotę i pobiegł jej na pomoc.
      -	Co pani robi w taką pogodę na dworze, pani Birmingham? Powinna pani być w 
domu, a nie na takim wietrze.
      -	Chcę wyprowadzić Fair Lady, James. Osiodłasz ją dla mnie? Jeździłam już w czasie 
deszczu, więc nie musisz się martwić.
      -	Ale, pani Birmingham, nadciąga burza! W taką pogodę wiatr zrywa okiennice z 
domów i przewala drzewa. Pan Bran by mnie obdarł żywcem ze skóry, gdybym w taką 
pogodę osiodłał pani konia.
      -	Ode mnie się o tym nie dowie, James. Jeśli tak się stanie, powiem mu, że cię 
zmusiłam. Pośpiesz się, osiodłaj klacz! Muszę znaleźć Lulu, żeby powiedziała szeryfowi 
Townsendowi, że pan Birmingham nie zamordował panny Luizy.
      Spojrzał na nią ciemnymi oczami, jakby chciał coś jeszcze dodać, ale zmarszczyła 
brwi.
      - Jeśli sam tego nie zrobisz, ja się tym zajmę. W końcu przyprowadził osiodłaną klacz.
      -	Pani Birmingham, ona może się bać burzy. - Zmarszczył czoło, zmartwiony. - Pani 
Birmingham... pani nie może tak...
      -	Och, cicho, James. Muszę.
      Niechętnie pomógł Heather wsiąść. Stał, ściskając w ręku cugle. Usta mu drżały i 
Heather przez chwilę myślała, że będzie ją chciał zatrzymać. W końcu poszedł otworzyć 
drzwi stajni. Heather ścisnęła nogami boki klaczy. Fair Lady parsknęła, ale posłusznie 
ruszyła. Kiedy galopowały przez burzę, wiatr unosił pelerynę Heather, tak że za moment była 
przemoczona do suchej nitki. Oślepiające rozbłyski piorunów przeszywały ciemność.
      Heather przez moment poczuła pragnienie, by wrócić do domu, ale zaraz sobie 
przypomniała, że musi odnaleźć Lulu. Od tego zależało życie Brandona. Sądziła, że 
przestraszona dziewczyna mogła się schronić przed burzą w pustym teraz domu swojej pani, 
Luizy.
      Jechała więc przez targany ulewą i wichrem las, a gałęzie chłostały ją i drapały. Klacz 
ślizgała się w grząskim błocie i Heather całą siłę woli skupiła na tym, by utrzymać się w 
siodle. W końcu się poddała. W desperacji okręciła sobie lejce wokół nadgarstków i wtuliła 
twarz w grzywę konia. Musiała mu zaufać.
      Wreszcie wiatr uspokoił się nieco, a deszcz nie uderzał już z taką siłą w jej ramiona. 
Heather uniosła głowę i zobaczyła, że dotarła już pod dom w Oakley.
      Zsunęła się z siodła. Z nadzieją i obawą jednocześnie weszła na ganek, a potem do 
środka. Zamknęła za sobą drzwi i rozejrzała się dookoła, otrząsając przemoczoną pelerynę i 
zabłocone buty. Wielki dom zdawał się chwiać na wietrze, który pogwizdywał w okiennicach, 
trzepotał zasłonami i uderzał w szyby okien. Podłogi skrzypiały, ściany jęczały, cały dach 
drżał. Dom zdawał się nie być zadowolony z odwiedzin nieproszonego gościa, ale Heather 
opanowała strach. Musiała się upewnić, że Lulu nie ukrywa się gdzieś w kuchni lub w 
składziku.
      Zawołała dziewczynę, ale nie usłyszała odpowiedzi. Przeszukała dokładnie wszystkie 
pokoje. Zaglądała we wszystkie miejsca i zakamarki, w których mógłby zmieścić się 
człowiek. Odsłoniła wszystkie zasłony, otworzyła wszystkie drzwi.
      Dom był pusty. Na strych wiodły maleńkie drzwi, ale tam nie można się było dostać 
bez drabiny. Wróciła na dół i zdała sobie sprawę, że nie szukała jeszcze w salonie.
      Wzięła głęboki oddech i weszła. Zasłony zdarto z okien, a na środku leżało połamane 
krzesło. Przed kominkiem stał niezdarnie mały stolik na trzech nogach, czwartej nie było. Na 
sekretarzyku nie znalazła nic, żadnego papieru, pióra, kałamarza. Wszystko to leżało na 
dywanie obok. Na podłodze leżało też kilka książek. Pokój wyglądał, jakby ktoś go 
przeszukiwał w pośpiechu. Heather oglądała salon z czystej ciekawości, nie wiedziała, czego 
właściwie tu szuka. Miała jednak nadzieję, że coś tu może znaleźć. Powiodła wzrokiem po 
dywanie i sprawdziła wszystko na poziomie podłogi. Poprawiła obrazy na ścianach i dotknęła 
każdej szczeliny, w której mogło się coś znajdować. Przed kominkiem leżała przewrócona 
osłona. Zamiłowanie Heather do porządku sprawiło, że pochyliła się i ją podniosła. Wtedy 
coś zamigotało pomiędzy cegłami przed kominkiem.
      To był brylantowy kolczyk Catherine Birmingham, jej własny kolczyk, jeden z dwu, 
które dała Thomasowi Hintowi. Podniosła go i patrzyła z niedowierzaniem.
      W liściku Luiza poinformowała Brandona, że ma dla niego interesującą wiadomość. 
Jakiż inny sekret mogła odkryć, jeśli nie morderstwo Williama Courta? Nie było innego. Ale 
dlaczego Hint jej o tym powiedział? Pojmował przecież, że Brandon nie pozwoli żonie płacić 
mu za milczenie. Jeśli jednak Luiza dowiedziała się o okolicznościach śmierci Williama 
Courta, z pewnością chciała o wszystkim powiadomić Brandona. Jeśli nie z innego powodu, 
to choćby na złość. Ale dlaczego pan Hint powiedział o tym Luizie? Dlaczego dał jej 
kolczyki? Z jakiego powodu zrezygnował z fortuny, zachowując się tak głupio? Czyżby 
zakochał się w Luizie i chciał ją przekupić tymi kolczykami? Ten brzydal? Luiza 
roześmiałaby mu się w twarz.
      Więc może dlatego? Może zabił ją, bo śmiała się... może chciał, by milczała? Miał na 
tyle siły, by skręcić jej kark gołymi rękoma? Brandon by potrafił, wiedziała o tym, ale czy 
taki niewysoki mężczyzna mógł mieć dość dużo siły na podobny wyczyn?
      - Czyż to nie moja dobra przyjaciółka, pani Birmingham? 
      Heather odwróciła się przerażona. Nie miała wątpliwości, do kogo należy ten 
skrzeczący głos. Ogarnęła ją panika. Stała sparaliżowana. Thomas Hint uśmiechnął się do 
niej. Zobaczyła, że ma podrapaną i posiniaczoną twarz.
      - Och, widzę, że znalazła pani kolczyk. Skinęła powoli głową.
      -	I to w kominku - zaśmiał się. - O tym nie pomyślałem. Niech cię Bóg błogosławi. 
Myślałem, że zginął na zawsze.
      -	Czy... - Przełknęła ślinę i zaczęła jeszcze raz. - Dał pan moje kolczyki Luizie?
      - No cóż... niezupełnie. To było tak. Pokazałem jej kolczyki i obiecałem, że ze mną 
będzie jej się dobrze żyło. Ona od razu poznała, że to pani. Musiałem jej powiedzieć, jak je 
zdobyłem. Kiedy wspomniałem o biednym Williamie, schwyciła te kolczyki i przysięgła, że 
się zemści. Oszalała. Nie mogłem jej zrozumieć. Zachowywała się jak wariatka, najpierw się 
śmiała, potem płakała. Poprzysięgła sobie, że zobaczy cię, pani, na stryczku. Musiałem ją 
uderzyć, żeby odzyskała zdrowy rozsądek. Popatrzyła mi w oczy i wyznała, co ma zamiar 
zrobić. Próbowałem jej wytłumaczyć, że to głupota, że może się zemścić, wyciągając od pani 
pieniądze. Wiedziałem, że jeśli pani mąż się dowie, że wyłudzam od pani klejnoty, koniec z 
szantażem. Może nawet by mnie zabił, żeby mnie uciszyć. Ale nie chciała słuchać. Chciała 
panią widzieć na szubienicy. Ale najpierw chciała się zobaczyć z nim, żeby błagał o pani 
życie. Posłała Lulu z liścikiem do niego. Dziewczyna widziała, że jestem wściekły, i pobiegła 
szybko z wiadomością. Ja i Luiza kłóciliśmy się dalej. Chciałem ją przekonać, że możemy 
być bogaci, ale ona śmiała się ze mnie. Nazwała mnie obrzydliwą ropuchą... mówiła, że 
zamierzała mnie tylko naciągnąć. Szyłem dla niej każdą suknię, jaką chciała, i nie brałem 
pieniędzy, a ona nazwała mnie świnią i obrzydliwą karykaturą mężczyzny. Kochałem ją, a 
ona mnie tak nazwała. - Łzy popłynęły mu po twarzy i zaczął szlochać. - Uderzyła mnie 
nawet, kiedy jej powiedziałam, że to pani suknię dla niej skopiowałem. Nazwała mnie tak, jak 
nigdy nawet mężczyźni mnie nie nazywali. Nie mogłem się powstrzymać. Sięgnąłem do jej 
szyi i nie wiedziałem nawet, co robię. Wpadła w panikę i odskoczyła za zasłonę, ale ją 
złapałem. Nie wiedziałem, że była taka silna. Kopnęła mnie i walczyła ze mną jak 
mężczyzna. Jeszcze nigdy nie spotkałem takiej mocnej kobiety. Ale i tak ją wziąłem, a jej się 
to spodobało. Wiem, bo wiła się pode mną i jęczała. Myślałem, że będzie nam ze sobą dobrze, 
ale ona zmrużyła oczy, splunęła mi w twarz i nazwała mnie zboczeńcem. Powiedziała, że 
zobaczę prawdziwego mężczyznę, jak przyjdzie tu pani małżonek. Moje ręce same 
powędrowały do jej szyi i wydusiły z niej życie. Nie mogłem się powstrzymać. I wtedy 
podjechał pod dom pani mąż. Był wściekły. Nawet nie zapukał. Ledwie udało mi się 
schować.
      -	To znaczy, że pan tu był, kiedy przyjechał mój mąż? -wykrztusiła Heather.
      -	Tak jest. Wpadł tu wściekły jak sam diabeł. Nieźle mnie nastraszył, bo jest taki 
wielki, a ja schowałem się za drzwiami. Może dlatego, że zobaczył to, co sam chciał zrobić, 
nie zauważył mnie. Zaraz po pani mężu przyjechał tu inny mężczyzna, bardzo do niego 
podobny. Ale on także mnie nie zauważył.
      -	Dlaczego mi pan to wszystko mówi, panie Hint? - zapytała.
      -	A dlaczegóż by nie? I tak pani wiedziała, że to ja zabiłem Luizę, kiedy pani 
podniosła ten kolczyk. Zabiorę go, zanim znów się zgubi. - Wyszarpnął jej z ręki kolczyk i 
długo się w niego wpatrywał. - Kiedy szyłem Luizie suknie, mówiła mi, że wcale nie myśli o 
mnie jak o kalece. Nazywała mnie swoim kochaniem i pozwalała mi dotykać i całować swoje 
białe piersi. Kochałem ją, a ona nazwała mnie ropuchą...
      Łzy płynęły po jego brzydkiej twarzy.
      - Nie ją pierwszą zabiłem za to, że się ze mnie śmiała. Ta suknia, w której uciekła pani 
od Willy'ego, należała do innej kobiety, która też się śmiała. Willy, ten głupek, myślał, że nie 
przyszła po nią, bo nie miała pieniędzy. - Spojrzał na Heather dziko. - Nie mogła po nią 
wrócić, bo nie żyła. Złamałem tej przeklętej kobiecie kark tak jak Luizie. Pannę Scott też 
zabiłem, bo też się śmiała.
      Podszedł do Heather i wtedy poczuła silny zapach jego wody kolońskiej. Teraz 
przypomniała sobie, gdzie poczuła ten zapach po raz pierwszy. Szeroko otworzyła oczy.
      - To pan tam był za kotarą w sklepie Williama Courta! To pan mnie widział, kiedy 
wybiegałam w tej sukni!
      Uśmiechnął się krzywo.
      -	Tak jest. Nawet nie obejrzała się pani za siebie. Powinienem być za to wdzięczny. To 
mi ułatwiło pracę.
      -	Ułatwiło pracę?
      -	Tak. Nie sądziła pani chyba, że zabiła Williama, że on umarł od takiej małej rany? 
On tylko zemdlał, i to chyba bardziej od wina, niż od tego, co mu pani zrobiła.
      - To znaczy, że on żyje? - krzyknęła. Thomas Hint pokręcił głową.
      - Nie, proszę pani. Poderżnąłem mu gardło. To było łatwe. Przez tyle lat szyłem takie 
piękne suknie, a ten oszust mówił wszystkim, że to jego dzieła. On nawet nie potrafił nawlec 
igły. To było łatwe. Tylko że zobaczyła mnie kucharka. Przyszła posprzątać naczynia i 
zobaczyła, jak go zabijałem. Przez nią musiałem opuścić Anglię, bo nie mogłem jej znaleźć. 
Uciekła jak Lulu.
      Heather nie mogła uwierzyć w to, co słyszy. Przez cały rok myślała, że zabiła 
człowieka!
      - Zabicie pani nie będzie takie łatwe - rzekł Thomas Hint. - Nigdy nie zrobiła mi pani 
nic złego. Nigdy się pani ze mnie nie śmiała jak te inne kobiety. Na swój sposób była pani na 
wet dla mnie uprzejma. A jest pani taka ładna. Powiedziałem kiedyś Sybil, że najpiękniejsze 
kobiety świata nosiły moje suknie. Mówiłem wtedy o pani. Tylko pani naprawdę pięk nie 
wyglądała w moich sukniach. Ale teraz, żeby ocalić swojego mężczyznę, powie pani 
wszystkim, że zabiłem Luizę.
      Ruszył w kierunku Heather, ona zaś stała oparta plecami o kominek i nie miała się 
gdzie cofnąć. Wyciągnął ręce zupełnie jak w śnie Heather, a wtedy ona postanowiła się 
bronić. Odepchnęła go i pobiegła w stronę drzwi. Thomas Hint okazał się nadspodziewanie 
szybki. Zdołał schwycić Heather, pociągnął ją z zadziwiającą siłą i odwrócił przodem do 
siebie.
      - Pani skóra jest jak satyna. Uwielbiam słodkie, kobiece ciała. Może moglibyśmy 
opóźnić pani... odejście... o kilka minut - mamrotał. Silnymi palcami rozerwał najpierw 
suknię, a potem halkę Heather. Próbowała się bronić, ale on mimo mizernego wzrostu był 
bardzo silny.
      Przycisnął ją do siebie, pokrywał jej szyję i piersi pożądliwymi pocałunkami. A 
potem, jak wściekły pies, zatopił zęby w jej ramieniu. Heather krzyknęła z bólu. Odchyliła się 
jak mogła najdalej do tyłu, by nie mógł dotknąć jej twarzy. Nagle przypomniała sobie 
podobną sytuację. Tak jak wtedy, kiedy walczyła z Williamem Courtem, uniosła nogi, a 
wtedy trzymający ją Hint stracił równowagę. Upadła na podłogę, przekręciła się na brzuch, a 
potem natychmiast wstała i zaczęła uciekać po schodach na piętro. Kiedy obejrzała się za 
siebie, zobaczyła, jak biegnie za nią, trzymając dwa pistolety.
      Z krzykiem wbiegła do pierwszego z brzegu pokoju, a stąd do łączącej się z nim 
sypialni. Zamknęła za sobą drzwi. Dalej nie mogła już uciekać. Słyszała w korytarzu kroki 
Hinta, stąpał powoli, zastanawiając się, gdzie powinien jej szukać.
      Heather zamknęła oczy i próbowała zwolnić bicie serca. Dudniło jej w uszach, gardło 
ściskał paniczny strach. Pomyślała z przerażeniem o tym, co się stanie, kiedy Hint ją 
odnajdzie. Nagle w jej pamięci pojawił się znany już obraz. Jeździec na koniu, ubrany w 
czarną pelerynę... To był Thomas Hint.
      Heather przykryła twarz dłońmi, by odpędzić przerażająca wizję. To było straszne. On 
był straszny. Niech Bóg ześle jej śmierć, nim on ją weźmie!
      Drżała przytulona do ściany. Postanowiła zaczekać, aż Hint wejdzie do pokoju obok, i 
wtedy wymknąć się na korytarz. Mogłaby wtedy dopaść do schodów i uciec na dół.
      Nie przestraszyła się, kiedy usłyszała, że wszedł do pokoju obok. Cichutko nacisnęła 
klamkę w drzwiach prowadzących na korytarz, zerkając jednocześnie na drzwi między 
pokojami. Wyślizgnęła się na zewnątrz, a potem przebiegła obok pomieszczenia, w którym 
znajdował się Hint.
      Nagle poczuła na sobie męskie dłonie. Wrzasnęła przerażona.
      - Heather! - krzyknął Brandon.
      Krztusząc się i szlochając, przytuliła się do męża. Nawet nie spytała, jaki to cud 
sprowadził go tu z więzienia. Zaraz jednak rozległy się kroki ścigającego ją Thomasa Hinta. 
Serce podskoczyło Heather do gardła i jeszcze mocniej przytuliła się do Brandona.
      -	Och, Brandon, uważaj, on ma pistolety - ostrzegła. Brandon pobladł.
      -	Czy on cię skrzywdził, Heather?
      Nie było czasu na odpowiedź. Wciągnęła pośpiesznie męża do pokoju po drugiej 
stronie korytarza. Właśnie zamykała drzwi, kiedy Thomas Hint strzelił. Kula przeleciała obok 
jej ucha.
      Brandon nie musiał już zadawać żadnych pytań. Pociągnął Heather za siebie i 
przywarł do ściany tuż przy futrynie. Kiedy drzwi otworzyły się z hukiem, Brandon z całej 
siły uderzył Hinta w nadgarstek, posyłając na podłogę jeden z pistoletów. Thomas Hint, choć 
zaskoczony, nie stracił głowy. Bez wahania wycelował drugi pistolet w Brandona. 
Rozwścieczony Brandon jednak ruszył w jego stronę, choć Heather chciała go powstrzymać.
      - Nie zrobił mi krzywdy, Brandon. Zdążyłeś na czas! - zawołała.
      Brandon przystanął, jakby nieco spokojniejszy.
      -	Zabił Luizę - powiedziała.
      -	Tak, to ja - przyznał Thomas Hint, uśmiechając się do Brandona. - Was oboje też 
zabiję, nie będę się wahał. Ale pan, zdaje się, już wie, co zrobiłem, prawda?
      -	Może - odparł Brandon.
      -	Podobno wypytywał pan o mnie w mieście – mówił Hint. - Zwęszył pan coś już tego 
dnia, kiedy był pań u mnie w sklepie. Wygadałem się wtedy, jak dawno temu przyjechałem z 
Anglii. Chciał pan sprawdzić, co ze mnie za człowiek. Ale dlaczego?
      - Moja żona kilka razy wspomniała o panu.
      Heather spojrzała na męża zaskoczona. Uśmiechnął się, okrywając ją swoim surdutem. 
Kiedy zobaczył na ramieniu Heather ślady zębów Hinta, usta mu zadrżały, a mięśnie szczęki 
się napięły.
      -	Ooo, widzę, że zauważyłeś, jak naznaczyłem twoją żonę. To taki nęcący kąsek, 
nieprawdaż? Wygląda bardzo apetycznie bez ubrania - drwił. - Ale mi uciekła, zanim 
naprawdę jej popróbowałem. Wiła się jak węgorz.
      -	Gdybyś ją wziął, już byś nie żył! - warknął Brandon.
      -	Powiedziała ci o mnie? Nigdy bym się nie spodziewał. Kiedy uciekła ze sklepu 
Willy'ego, myślałem, że będzie się bała nawet wymówić moje imię. Myślała, że zabiła 
mojego pana. Nie sądziłem, że się wygada. Ale dlaczego była taka wystraszona, kiedy jej 
powiedziałem, że wyjawię prawdę, jeśli mi nie zapłaci?
      -	Obawiam się, że żona nie wiedziała, iż zdradziła mi swoją tajemnicę.
      -	O czym mówisz, człowieku? To nie ma sensu.
      -	Nieważne, panie Hint. Proszę teraz łaskawie powiedzieć, co panu dała moja żona?
      -	Wie pan, co mi dała. Widziałem, jak pan podnosił ten brylantowy kolczyk. - Hint 
uśmiechnął się i sięgnął do kieszeni płaszcza. Wyjął z niej pozostałe klejnoty i pokazał je 
Brando-nowi. - Piękne, nieprawdaż? Zupełnie jak pańska żona. Jest taka śliczna z tą 
jedwabistą skórą i czarnymi włosami. I te cycuszki, chyba każdy chciałby ich dotknąć, 
gładkie i miękkie...
      -	Czy Sybil Scott też zgwałciłeś i zamordowałeś? - spytał Brandon.
      Hint zmrużył oczy.
      - Tak, też ja. Śmiała się ze mnie jak Luiza. Śledziłem ją tego dnia już od Charlestonu i 
użyłem sobie z nią w lesie. Ale nawet w połowie nie była tak piękna jak pańska żona.
      -	Czy to pan był w lesie koło tartaku?
      -	Tak. Szukałem pańskiej żony. Kiedy handlarz sprzedał mi tę beżową suknię, 
wiedziałem, że tu jest. W lesie rozpoznałem ją od razu. Wiedziałem, że to ta sama 
dziewczyna, którą Willy chciał wypróbować w łóżku. Ale ona wbiła w niego nóż i uciekła.
      -	Nie! - krzyknęła Heather. - On upadł na nóż w czasie szamotaniny!
      -	No, myślała, że on nie żyje, ale to nie była prawda... znaczy się, to ja poderżnąłem 
mu gardło.
      -	Zabił pan te wszystkie osoby i nikt pana nie podejrzewał? - pytał zdumiony Brandon.
      -	Tak, te i inne. Nikt mnie nawet o nic nie podejrzewał.
      -	Musi się pan uważać za bardzo sprytnego.
      -	Jestem dość sprytny, by dodać jeszcze was do mojej listy. - Pomachał groźnie 
pistoletem. - Ale mam ochotę wziąć twoją żonę na twoich oczach, jak jeszcze będziesz żył. 
Jeszcze żadnej tak nie miałem.
      -	Jeśli dotkniesz jej choćby palcem, zginiesz!
      Hint zaśmiał się głośno, oczy zalśniły mu nienaturalnie.
      - Tak, to będzie bardzo przyjemne. Już to widzę... ty związany, nie możesz się ruszyć, 
a ja z twoją żoną w łóżku.
      Heather przywarła mocno do męża i wtuliła twarz w jego pierś.
      - Prędzej sam ją zabiję, nim pozwolę ci jej dotknąć tymi wstrętnymi łapami - rzucił 
Brandon. - Ale nawet jej nie do tkniesz, Hint. Celuj dobrze, bo jeśli mnie nie zabijesz jed nym 
strzałem, nie pożyjesz długo.
      Hint uniósł pistolet i wycelował w serce Brandona. Heather z krzykiem rzuciła się 
przed męża, pragnąc go zasłonić.
      - Na litość boską, Heather, zejdź mi z drogi! - krzyknął. 
      - Nie! On ma tylko jedną kulę. Może zabić tylko jedno z nas. Niech to będę ja, 
Brandon. Wolę zginąć, niż żeby mnie znów dotykał. Nie zniosę tego!
      Brandon odsunął Heather i ruszył w stronę Hinta. Ten, zdesperowany, zagroził:
      - Nie ruszaj mnie, bo zastrzelę twoją żonę!
      Nieoczekiwanie rozległ się trzask tłuczonej szyby. To gałąź gwałtownie uderzyła w 
okno. Hint obejrzał się, zaskoczony, a wtedy Brandon rzucił się na niego.
      Morderca zdążył jednak zrobić użytek z broni. Brandon zachwiał się, ale nie upadł. 
Uśmiechnął się triumfalnie.
      Hint zrozumiał swój błąd: Brandon żył i na pewno dotrzyma słowa. W obawie o swoje 
życie z przerażeniem rzucił się do drzwi i po chwili już go nie było.
      Brandon bez wahania ruszył w pogoń. Heather stała przez chwilę nieruchomo. Kręciło 
jej się w głowie i zbierało na wymioty. Kiedy opanowała się trochę i wyszła z pokoju, 
zobaczyła, jak mąż biegnie po schodach za Hintem. Kaleka potknął się i potoczył po 
stopniach. Obejrzał się za siebie z obawą, oblizał pośpiesznie grube usta i wytrzeszczył oczy z 
przerażenia. Już na dole zatrzymał się na moment, spojrzał na bezużyteczny już pistolet, który 
wciąż trzymał w dłoni, i w desperacji cisnął nim w Brandona. Brandon zdążył się uchylić, a 
potem wprost ze schodów rzucił się na garbusa. Heather patrzyła z przerażeniem, jak oszalały 
z wściekłości mąż z okrutnym uśmiechem na twarzy bezlitośnie bije słabszego od siebie 
Hinta.
      Przeraziła się. Jeszcze nigdy nie widziała Brandona tak rozjuszonego. Krzyknęła:
      - Brandon, przestań! Zabijesz go! Na litość boską! Brandon posłuchał, nie bardzo 
wiedząc, co się dzieje.
      Obojętnie patrzył, jak Hint osuwa się na podłogę. Teraz Heather zaczęła oglądać ranę 
męża. Skrzywił się lekko, kiedy delikatne palce dotknęły krwawiącego miejsca. 
      - Muszę cię zabrać do domu. Trzeba ci wyjąć kulę z ramienia - mówiła gorączkowo.
      Brandonowi udało się nawet uśmiechnąć.
      -	Obawiam się, że to niemożliwe. Na dworze szaleje burza. Musimy tu zostać na noc.
      -	Ale twoje ramię, trzeba je opatrzyć - przekonywała. -A co z Beau? Kto go nakarmi?
      Zaśmiał się i przyciągnął ją do siebie, nie zważając, że brudzi ją swoją krwią.
      -	Ty będziesz musiała zająć się sama moim ramieniem, kochanie, a co do Beau, 
wysłałem Jamesa, żeby poszukał dla niego mamki, gdybyśmy nie wrócili. To doskonała kara 
za to, że cię wypuścił w taką pogodę. Jak mogłaś wyjść z domu w taką burzę! I to po to, żeby 
szukać Lulu. To podwójna głupota!
      -	Ależ, Brandon, nie mogłam tak siedzieć i nic nie robić - zaprotestowała.
      Nie zauważyli, że Thomas Hint zdołał wstać. Dostrzegli go, kiedy już był w drzwiach. 
Nie zamierzali go ścigać. On tymczasem, zmagając się z podmuchami wiatru, powlókł się na 
tyły domu, gdzie uwiązane były konie. Z trudem wciągnął poturbowane ciało na grzbiet 
Leopolda. Brandon chciał go ostrzec, ale szalejący wiatr porwał jego głos.
      Hint poderwał karego konia do galopu. Choć obolały, śmiał się uradowany, że jednak 
przechytrzył tego silnego mężczyznę, Birminghama.
      Heather stała na ganku, walcząc z wiatrem i deszczem, kiedy Hint przejechał obok niej 
po błotnistej alejce obsadzonej dębami. Brandon, który wybiegł, pragnąc powstrzymać Hinta, 
nakazał jej gestem, by weszła do domu. Niedaleko z rozdzierającym hukiem uderzył piorun. 
Znów błyskawica przeszyła niebo, a Heather zobaczyła, jak przerażony Leopold cofa się 
gwałtownie. Hint, nie mogąc się utrzymać w śliskim siodle, spadł, a zaraz potem runęła w dół 
ogromna gałąź, złamana przez rozszalały wiatr. Gdzieś niedaleko rozbłysła kolejna 
błyskawica, a krzyk Heather utonął w odgłosie uderzenia pioruna. Brandon znów się obejrzał 
przez ramię i wskazał jej dom. Zatrzymała się i patrzyła, jak biegnie w stronę Hinta. Dobiegł 
do kaleki i próbował unieść gałąź, która go przycisnęła, ale to okazało się ponad jego siły. 
Znowu popatrzył na Heather i potrząsnął przecząco głową. Wiedziała teraz, że nie ma sensu 
podnosić gałęzi, bo Thomas Hint jej nie czuje. Nie żyje. Sprawiedliwości stało się zadość. 
Brandon wrócił na ganek.
      -	Wejdź do środka - powiedział stanowczo. - Ja zaprowadzę Fair Lady i konia Hinta 
do stajni.
      -	Pomogę ci. Nie możesz z tą raną zrobić tego sam!
      -	Nie. Wejdź do środka i zostań - powtórzył. - Poszukaj czegoś, czym mogłabyś 
opatrzyć moje ramię, kiedy wrócę.
      Popchnął ją i zatrzasnął za nią drzwi. Posłusznie zaczęła szukać leków i bandaży. 
Znalazła balsam, brandy i czyste prześcieradła. Zapaliła świece.
      Heather czekała na Brandona przy drzwiach. Widząc, jak zbladł, pośpiesznie okryła 
go kocem i pomogła wejść na górę do pokoju w końcu korytarza. Tam posadziła go na łóżku i 
chwyciła nożyczki, by rozciąć jego mokre bryczesy.
      - A co włożę na siebie jutro, kiedy mnie będziesz wiozła do domu, kochanie? - zapytał 
rozbawiony. - Zapewniam cię, że nie zostawiłem po sobie w domu Luizy żadnych ubrań. 
Pomóż mi je tylko ściągnąć.
      Kiedy już rozebrał się z jej pomocą, położył się, a wtedy Heather obejrzała ranę i 
podała mężowi kieliszek brandy.
      - Nie potrzebuję znieczulenia - zażartował. - Już sam twój widok uśmierza ból. Jesteś 
tak ponętnym medykiem, że gdybym wypił zbyt dużo brandy, nie byłbym w stanie le żeć 
spokojnie w tym łóżku.
      Zaśmiała się i patrzyła, jak opróżnia kieliszek. Delikatnie odgarnęła mokre włosy z 
czoła Brandona i pieszczotliwie pogładziła go po policzku. Spojrzał na nią, schwycił jej dłoń i 
przycisnął do ust w nagłym wybuchu czułości.
      -	Brandon - powiedziała zmartwiona. - Nie mam siły cię przytrzymać, a jeśli mam 
usunąć kulę, nie ruszaj się. Szkoda, że nie ma tu Jeffa.
      -	Zrób, co trzeba, Heather. Będę tkwił nieruchomo jak stary dąb. Ani drgnę!
      Dotrzymał słowa. Pot ściekał mu po czole, mocno zaciskał zęby, ale się nie poruszył, 
kiedy szukała kuli. Heather bała się chyba bardziej niż on. Zagryzła mocno dolną wargę, 
zmarszczyła czoło i wyglądała tak, jakby miała wybuchnąć płaczem, jeśli tylko mąż jęknie.
      W końcu znalazła kulę i schwyciła ją nożycami. Gdy wyciągnęła kulę, z rany na nowo 
zaczęła płynąć krew. Zabandażowała ramię Brandona, a potem usiadła obok niego na łóżku i 
wytarła mu spocone czoło.
      - Chcesz teraz spać? - zapytała łagodnie. Pogładził jej udo.
      -	Twój widok tłumi ból i odbiera mi sen, moja droga. Kusi mnie coraz bardziej, by 
skorzystać z moich mężowskich praw. Tęskniłem za tobą wczoraj w nocy, kobietko.
      -	Pewnie nawet nie w połowie tak mocno jak ja - mruknęła i pocałowała go w usta.
      Ułożyła się ostrożnie obok męża i przytuliła do niego. Łóżko okazało się w tej burzy 
małym, ciepłym rajem. Przez chwilę leżała w milczeniu, ale w końcu ciekawość zwyciężyła.
      -	Brandon? 
      Pocałował ją w czoło.
      -	Tak, kochanie?
      -	Dlaczego tak szybko zacząłeś podejrzewać Thomasa Hinta? Mówił, że zacząłeś o 
niego wypytywać następnego dnia po spotkaniu w teatrze. Czy to prawda?
      -	Tak.
      -	Ale dlaczego?
      - Kiedy byłaś chora podczas podróży z Anglii, powtarza łaś w gorączce różne słowa. 
Jednym z nich było jego imię. Najwyraźniej bałaś się go, ale dopiero w teatrze przekonałem 
się, jak bardzo. Chciałem dowiedzieć się o nim czegoś więcej.
      Spojrzała na niego uważnie.
      - Co jeszcze powiedziałam? Uśmiechnął się.
      -	Mówiłaś wiele o ojcu, myląc mnie z nim, i o jakimś Williamie Court. Z twojego 
mamrotania wywnioskowałem, że sądziłaś, iż go zabiłaś, kiedy rzucił się na ciebie. Zawsze 
wymieniałaś jego nazwisko razem z nazwiskiem Hinta i bałaś się, że oskarżą cię o 
morderstwo.
      -	Wiedziałeś o tym i nie powiedziałeś mi?
      - Chciałem, żebyś mi zaufała i sama przyszła po pomoc. Heather przełknęła ślinę i 
zamrugała oczami, by nie płakać.
      - Lękałam się, że cię to zaboli, że cię stracę, a tak chciałam, żebyś był szczęśliwy i nie 
musiał się za mnie wstydzić.
      Uśmiechnął się czule.
      -	Sądzisz, że nie byłem szczęśliwy, mimo że od dawna znałem twój sekret? Nie masz 
już przede mną żadnych sekretów.
      -	Żadnych? - zapytała zaciekawiona.
      -	Żadnych - odparł spokojnie. - Wiem nawet, że chciałaś mi na złość urodzić 
dziewczynkę.
      Zaśmiała się, a lekki rumieniec wypłynął na jej twarz.
      -	Och, to straszne, Brandon, a ty nic nie mówiłeś. Nic nie podejrzewałam. Wiedziałeś, 
że Hint zabił Luizę i Sybil?
      -	Dowiedziałem się, że zalecał się do Sybil, ale nie było żadnego dowodu, że to on ją 
zamordował. Kiedy zamordowano Luizę, nie miałem wątpliwości. Byłem pewien, że Lulu to 
potwierdzi, ale zanim z nią porozmawiałem, przyjechał szeryf Townsend i aresztował mnie. 
Townsend dowiedział się, że Luiza spłaca długi pieniędzmi, które jej dałem, i sądził, że mnie 
szantażowała jakimiś dowodami w sprawie morderstwa Sybil. Dlatego był taki pewien, no i 
miał też świadka, który widział, jak wybiegałem z jej domu...
      -	Mówiłeś mu o swoich podejrzeniach?
      -	Tak, a kiedy Lulu przyszła do niego sama i powiedziała, że to Hint odwiedził Luizę, 
wreszcie mi uwierzył.
      -	Lulu poszła do szeryfa?
      -	Tak, nie marnowała czasu na ucieczkę, tylko od razu oddała się pod opiekę szeryfa.
      -	To dlatego powiedziałeś, że to głupota z mojej strony wyruszać na jej poszukiwanie. 
Teraz pewnie masz mnie za naiwną jak dziecko?
      -	Cóż... wiem, że nie jesteś dzieckiem - żartował. - Ale jestem zły, że oddałaś temu 
psu klejnoty, które ci podarowałem.
      Odwróciła wzrok.
      -	Bałam się, że powie ci, co zrobiłam, a nie mogłam mu oddać biżuterii twojej matki. 
Wiem, jak ją kochałeś.
      -	Myślisz, że obwiniałbym cię, nawet gdybyś zabiła Courta? Mój Boże, on na to 
zasłużył!
      -	Nie powinnam była tak naiwnie uwierzyć, że pomoże mi dostać posadę w szkole 
lady Cabot, ale bardzo chciałam wyjechać...
      -	Powiedziałaś: lady Cabot? 
      Skinęła niepewnie.
      -	Miałam tam uczyć dziewczęta. 
      Zachichotał rozbawiony.
      -	Uczyć? Czego, pani? Jak zaciągnąć do łóżka mężczyznę? Moja złota, dom pani 
Cabot jest jednym z najlepszych burdeli w Londynie. Przyznaję, że byłem tam raz czy dwa. 
Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, może bym cię tam spotkał... na pewno bym cię wybrał 
do łóżka.
      -	Brandonie Birmingham! - krzyknęła oburzona. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że 
wolałbyś, by tak się stało? -Prychnęła i uniosła się, jakby chciała wyjść z łóżka, ale 
przyciągnął ją do siebie i objął zdrowym ramieniem. 
      -	Nie, kochanie - uśmiechnął się. - Tylko żartowałem. Powinnaś już to wiedzieć.
      -	Nie miałam pojęcia, że to takie miejsce! - rzuciła oburzona.
      -	Wiem, że nie, i cieszę się, że ten łotr, który chciał cię tam umieścić, marnie skończył. 
W innym wypadku mógłbym tam wrócić i złamać mu kark. Dostał to, na co zasłużył za to, że 
chciał cię skrzywdzić.
      Spojrzała na niego nieśmiało.
      - A ty mnie skrzywdziłeś. Co się tobie należy? Uśmiechnął się zadowolony.
      - Dostałem stosowną karę, kiedy musiałem ożenić się z taką butną dziewczyną jak ty. - 
Sięgnął po skórzaną sakiewkę, która leżała na stole, i podał ją Heather. - Nie pozwól, by znów 
ci się wymknęły, pani, bo następnym razem nie będę taki wyrozumiały.
      Kiedy potrząsnęła sakiewką, wypadła z niej jej biżuteria, którą oddala Hintowi.
      -	Jak ci się udało to odebrać?
      -	Zgubił to, kiedy spadł z Leopolda. Spłukałem z nich błoto jeszcze w stajni. Nie 
rozumiem, dlaczego chciał jechać na Leopoldzie, skoro jego koń stał w pobliżu.
      -	Może myślał, że twój koń jest szybszy.
      -	No cóż, tak jak William Court dostał to, na co zasłużył. Zapomnijmy o nich. Już 
wiem, jak pewnej dziewczynie odpłacić za jej pychę.
      Heather zaśmiała się wesoło, teraz już wolna od wszelkich wątpliwości i obaw. 
Przytuliła się do Brandona, a on, choć osłabiony, przyciągnął ją do siebie.
      -	Ale twoje ramię - zaprotestowała. Uśmiechnął się i przyciągnął ją jeszcze bliżej.
      -	Nie martw się, jakoś sobie poradzę!
      Następnego dnia wracali do domu na Fair Lady. Chmury wciąż pędziły po niebie, ale 
deszcz ustał, a wiatr był tylko nędznym przypomnieniem wczorajszej wichury. Mokra 
peleryna Heather sztywniała w cieple poranka. Miała ochotę się jej pozbyć, ale uznała, że 
surdut Brandona nie wystarczy za całe odzienie.
      - Jeff nie będzie miał nic przeciwko temu, jeśli zobaczy co nieco, a Hatti widziała cię 
już bardziej roznegliżowaną - żartował Brandon.
      Heather zerknęła na niego przekornie i zaczęła odejmować pelerynę.
      - Skoro mówisz, że Jeff nie będzie miał nic przeciwko... Złapał ją za rękę i uśmiechnął 
się.
      - On nie, ale ja tak. Widziałaś, co zrobiłem Hintowi za to, że chciał wziąć, co moje. 
Nie chciałbym zwrócić się przeciw bratu.
      Heather pozostała w pelerynie, a kiedy dotarli do Harthaven, lał się z niej pot. 
Wszyscy wybiegli z domu, by ich powitać. Jeff wyglądał, jakby nie spał całą noc, a Hatti 
płakała w fartuch.
      - O Jezusie kochany, panie Bran, jużeśmy myśleli, że się panu co złego przytrafiło. 
Leopold przybiegł zgrzany i myślelim, że się znarowił i zrzucił pana z siodła. A pani, panno 
Heather, tak mnie wystraszyła. O mało nie zabiłam Jamesa za to, że panią puścił. Usychałam 
ze zmartwienia, dziecinko.
      Kiedy Heather zsiadła z konia, spod peleryny błysnęły jej nagie uda.
      -	Co się stało z pani suknią? - krzyknęła Hatti.
      -	Heather chciał zabić morderca Luizy - wyjaśnił Brandon, zsiadając z konia. Skrzywił 
się z bólu i zbladł.
      Heather szybko sprawdziła opatrunek.
      - Och, Brandon, znowu krwawi. Musisz wejść na górę. Za raz się tym zajmę. - 
Odwróciła się do Hatti. - Potrzebuję świeże bandaże i wodę. Powiedz Mary, żeby mi 
przyniosła Beau. Mam nadzieję, że jest bardzo głodny, bo muszę się pozbyć mleka. James, 
odprowadź Fair Lady i dobrze ją wyczyść. Luke, jedź, proszę, do Charlestonu i powiedz 
szeryfowi, że jest potrzebny w Oakley z kilkoma silnymi ludźmi. Jeff, wejdź z nami na górę. 
Brandon będzie ci chciał opowiedzieć, co się stało zeszłej nocy.
      Wszyscy pobiegli wykonać powierzone im zlecenia, a Hatti śmiała się, odchodząc.
      - Z dnia na dzień staje się coraz bardziej podobna do pa ni Catherine.
      W korytarzu Heather natknęła się na George'a, który na jej widok opuścił głowę, 
zawstydzony. Zatrzymała się przed nim.
      -	George?
      -	Tak, pani - odrzekł i podniósł głowę. Jedno oko miał wyraźnie podbite.
      -	Co się stało z twoim okiem, George? Jest fioletowe.
      -	Tak, pani - przyznał.
      -	Dlaczego? - nalegała.
      Spojrzał na kapitana i odchrząknął.
      -	Musiałem coś wyjaśnić w Charlestonie, pani.
      -	Co takiego?
      Rozejrzał się niepewnie, a Jeff wybuchnął śmiechem.
      -	Sprawę z Dickiem, pani. Pamięta go pani?
      -	Tak, George - skinęła. - Pamiętam go. Czy on ma oba oczy podbite?
      -	Tak, proszę pani, bardzo przeprasza za kłopot i przysięga, że już nigdy nie powie 
słowa, nawet po pijanemu!
      Skinęła głową i wzięła męża pod rękę, ale zaraz obróciła się i uśmiechnęła przez ramię 
do służącego.
      -	Oba oczy ma podbite?
      -	Tak, pani - potwierdził.
      -	Dziękuję, George.
      Zmieniła opatrunek na ramieniu Brandona, a potem ubrała się w muślinową suknię. 
Usiadła tyłem do mężczyzn i przyłożyła Beau do piersi. Brandon opowiadał bratu, co 
wydarzyło się poprzedniego wieczoru, a Heather rozglądała się po sypialni. Taka była 
przytulna i ciepła. Rzuciła okiem na stół, gdzie stał portret matki Brandona. Zielone oczy 
namalowane umiejętnie przez artystę sprawiały wrażenie żywych, rozradowanych, a Heather 
zastanawiała się, czy kochająca matka może chronić zza grobu swych najbliższych. To 
przecież jej kolczyki wyjaśniły całą zagadkę. To one wskazały na Thomasa Hinta jako na 
mordercę. Czy to możliwe?
      - Zgadzasz się ze mną, kochanie?
      Wyrwana z zamyślenia, spojrzała na męża spłoszona.
      - W czym, najdroższy? Obawiam się, że nie słuchałam zbyt uważnie.
      Brandon zaśmiał się.
      - Jeff zamierza kupić Oakley, a ja nalegam, by przyjął tę ziemię jako prezent 
urodzinowy od nas. Zgadzasz się ze mną?
      Uśmiechnęła się, patrząc na męża z uwielbieniem w oczach.
      - Oczywiście, mój drogi - odparła i ponownie spojrzała na portret.
      Zielone oczy znów przygasły i Heather zastanawiała się, czy tylko wyobraziła sobie 
ten błysk w oczach Catherine. Tak czy owak, obie panie Birmingham miały wspólny sekret, o 
którym nie wiedzieli mężczyźni. Dla świata były kruchymi kobietkami potrzebującymi 
opieki, ale miłość dawała im niepojętą odwagę i siłę. Nawet zza grobu zdolne były kierować 
życiem swych bliskich. Na ustach Heather pojawił się porozumiewawczy uśmiech i skinęła 
do portretu Catherine Birmingham.