Hannah Howel

Miód

Nie chowaj tej książki przed żoną! I taki jpi sobie nową!
Md#AHłfoWELL
HIGHLAND KNIGHT Copyright © 2001 by Hannah Howell
Redakcja Krystyna Borowiecka
Ilustracja na okładce Robert Pawlicki
Skład i łamanie
JEColonel"
For the Polish translation Copyright © 2002 by Wydawnictwo Da Capo
For the Polish edition Copyright © 2002 by Wydawnictwo Da Capo
ISBN 83-7157-511-4
Druk i oprawa: ABEDIK Poznań
Francja, wiosna, 1458
Dlaczego ją tutaj przyprowadziłeś? Mocarny sir Bearnard uniósł muskularną
rękę, chwycił omdlałą dziewczynę mocniej i ostrożnie zerknął na swego suzerena,
sir Charlesa DeVeau.
- Schwytałem ją podczas napadu - odpowiedział.
-
Nie wysyłałem was przeciwko Lucettom po to, żebyście łapali kobiety. Tu, w
majątku, kreci się dość niewiast chętnych
do zaspokojenia potrzeb każdego mężczyzny.
-
Zrobiliśmy wszystko, co nam nakazałeś, panie. Ale napot­
kałem tę kobietę, gdy opuszczaliśmy już płonące ruiny twierdzy
Lucettów, i pomyślałem, że mogę nią spłacić dług.
- Jaki dług?- Sir Charles potarł brodę długimi upier­
ścienionymi palcami lewej ręki, usiłując przyjrzeć się dokładniej
brance sir Bearnarda.
- Chodzi mi o przegraną w zakładzie z sir Cameronem
MacAlpinem. - Sir Bearnard skrzywił sie, słysząc c.chy
- Po pierwsze, ta dziewka to jeszcze prawie dziecko, w dodat
ku brudne i posiniaczone, a po drugie chyba zapommałeś. te
nasz potężny szkocki rycerz złożył śluby czystości.
5
- Zauwżyłem, że nie zadaje się z kobietami, chociaż
sporo ich się przy nim kręci.
- Cóż, rób, jak uważasz, ale na pewno się przekonasz, że sir Cameron wolałby
pieniądze.
- Może jeśli ofiaruję mu obie kobiety... - Obie? Przecież widzę tylko jedną.
Druga jest jeszcze mniejsza, zupełne dziecko. Zabrał ją sir Renford. bo upodobał
sobie takie delikatniutkie. Sir Charles wzruszył ramionami.
Idź, próbuj szczęścia. Ten człowiek wkrótce nas opuści. Może będzie podatny
na jakieś targi, może nawet wiedzieć, jak zamienić taką dziewkę na pieniądze.
Tylko pamiętaj, jeśli będą z nią kłopoty, ty za to zapłacisz.
Avery poczuła, że jej ciemięzca skłania się lekko. Skręcało ją z wściekłości,
toteż z trudem przychodziło jej udawanie bezwładnej, gdy sir Bearnard zakończył
rozmowę z mężczyzną o lodowatym wzroku i skierował się do wyjścia z wielkiej
sieni. Ten brutal dopiero co chciał zniszczyć jej krewniaków i wszystko, co
im drogie, a teraz miał zamiar użyć jej do spłacenia jakiegoś długu.
Nie mogła uwierzyć w to, jak szybko jej urocza wizyta u rodziny matki zmieniła
się w krwawe i tragiczne wydarzenie, flu jej kuzynów zginęło od mieczy rycerzy
DeVeau? Czy wszystko zniszczyli? I gdzie jest jej kuzynka Gillyanne? Była
jeszcze dzieckiem, miała zaledwie trzynaście lat. Wszystkie te pytania Avery
miała na końcu języka, ale wiedziała, że bydlak, który ją niósł ku jej zgubie,
na żadne z nich nie odpowie.
Sir Bearnard zatrzymał się w końcu przed grubymi drew­nianymi drzwiami i począł
w nie walić. Dziewczyna skrzywiła się;
%
każdym łomotem pulsujący ból w skroniach stawał się silniejszy. Zaklęła cicho
gdy drzwi się otworzyły, i obiła sobie
nogi o futrynę, kiedy mężczyzna wciągał ją do jakiegoś pomiesz-
6
Miód
czenia. Próbowała coś dostrzec, lecz rozczochrane włosy za
słaniały jej wjdok. Gdy mężczyzna aucił ją na owcza skórę
przed paleniskiem, nagły upadek oszołomił ją i tak spotęgował
ból głowy, że omal nie zemdlała.
- A co to? - rozległ się głęboki, dźwięczny głos.
- Kobieta.
- To widzę. Ale czemu mi ją przyniosłeś?
- Żeby spłacić dług - wyjaśnił sir Bearnard.
- Nawet gdybym był skłonny do takiej wymiany -głos jego
rozmówcy, mówiącego z francuskim akcentem, był zimny
i mocny - nie wydaje się warta nawet połowy tego, co jesteś
mi dłużny.
Avery, usłyszawszy taką obelgę, zagryzła zęby i uznała, że
już wystarczająco długo udawała zemdloną. Odgarnęła włosy
z twarzy i omal nie krzyknęła z wrażenia. Mężczyzna, stojący
obok sir Bcarnarda i spoglądający na nią groźnie, wydawał się
olbrzymi i to nie tylko dlatego, że leżała na podłodze u jego
stóp i patrzyła z dołu. Nosił buty z miękkiej jeleniej,skóry,
a jego długie, zgrabne nogi opinały brązowe wełniane spodnie.
Rozpięta biała, lniana koszula odsłaniała muskularny brzuch
i szeroką, gładką pierś. Cerę miał ciemną, jak wielu Francuzów,
z którymi służył. Avery pomyślała, że przy nim nawet ona
uchodziłaby za bladą. Na ciemnej, szczupłej twarzy nieznajo-
mego nie malował się nawet ślad zainteresowania ani cień
emocji. A jednak to oblicze, okolone gęstymi kruczoczarnymi
włosami, opadającymi w miękkich falach aż na szerokie ra-
miona, było niemal piękne. Miał mocno zarysowany podbródek,
wystające kości policzkowe, długi prosty nos i usta, które nawet
ona uznała za kuszące, choć zaciskał je tak, że tworzyły prostą
kreskę. Ale najbardziej zwracały uwagę jego oczy: czarne jak
węgiel pod ciemnymi, delikatnie wygiętymi brwiami, okolone
nieprzyzwoicie długimi rzęsami. Nie widziała w życiu tax
7
Hannah Howell
ciemnych źrenic i tak twardo spoglądających. Nie wierzyła, te
mogłaby w nich dojrzeć litość. Kiedy mężczyzna zauważył
wściekłość branki, jego brwi nieznacznie sie uniosły.
- Słyszałem, sir Cameronie, że ty i twoi ludzie niedługo nas
opuszczacie - odezwał się sir Bearnard.
- Za dwa dni.
_ Obawiam się, że do tego czasu nie zdołam zebrać pienię­
dzy, które jestem ci winien.
- Wiec nie powinieneś się był zakładać. Sir Bearnard spurpurowiał.
- Była to wielka nieostrożność z mojej strony. Ale może coś uda się uzyskać
za tę kobietę. Wykorzystać ją, zażądać okupu albo sprzedać.
- Pojmałeś ją w ataku na Lucettes?
- Oui, tuż za bramą.
- A wiec może być zwykłą wieśniaczką i nikt nie da za nią
okupu.
- Non,
sir Cameronie, proszę popatrzeć na jej szaty. Wieś­
niaczki nie chodzą tak ubrane.
Kiedy sir Cameron schylił się, żeby z bliska przyjrzeć się
sukni, Avery okazała całą wzbierającą w niej wściekłość.
Kopnęła, starając się trafić w brodę, ale był szybszy i chwy-
ci! ją za łydkę. Spódnica i halki zadarły się, odkrywając nogi.
Przerażona dziewczyna stała przez chwilę bez ruchu, wresz-
cie prychnęła z wściekłością, gdy uniósł spódnicę i zajrzał pod nią.
- Pludry - mruknął. Na jego pięknych wargach pojawiło się
coś na kształt uśmiechu.
Sir Bearnard zdołał zerknąć, nim sir Cameron opuścił suknię.
— Dziwny strój.
-
A wiec nie naruszyłeś daru, który próbujesz mi wręczyć -
powiedział Cameron.
8
Miód
- Non, przysięgam. Wziąłem ją tylko po to, by spłacić dług
wobec ciebie.
Sir Cameron wciąż siedział w kucki i prawą ręką trzymał
ją za nogę, a lewą obmacywał. Avery kipiała z wściekłości;
czuła się zupełnie bezradna. Ten człowiek traktował ją jak konia, którego
ma zamiar kupić. Była spięta i przestraszona
nie z powodu urażonej niewinności, ale z obawy przed tym,
że zostanie zdemaskowana. Po chwili długie palce mężczyzny
powędrowały wyżej i natrafiły na nóż w pochwie, przywiązanej
do uda. Dziewczyna zaklęła, a on spojrzał na nią z rozbawie-
niem. Wpatrywała się w niego z dziką nienawiścią.
-
Wierzę ci, sir Bearnardzie - rzekł ar Cameron, przecią-
gając głoski, po czym wyjął nóż z pochwy, oswobodził nogę
branki i wstał.
- Merde. - Sir Bearnard pokręcił głową. - Nie przyszło mi
do głowy, żeby szukać u niej broni. W końcu to tylko kobieta.
Avery chciała go kopnąć, ale się uchylił, więc szybko poprawiła suknię. Sir
Cameron tymczasem ze skrzywioną
twarzą przyglądał się broni. Po chwili podszedł do niego jakiś
młodzieniec, mniej więcej w wieku Avery, osiemnasto- czy
dziewiętnastoletni. Był zupełnie rudy, wysoki i trochę za chudy.
- Cameronie, to jest... - odezwał się chłopak po angielsku,
patrząc na sztylet, a potem szerokimi ze zdumienia oczyma na
Avery.
- Wiem o tym, Donaldzie -przerwał mu sirCameron w rym
samym języku.
- Ona ma oczy jak kot-szepnaj młodzieniec wpatrując się
w dziewczynę.
- Zaczynam podejrzewać, że jestrównie dzika, jakdrapieżne
koty. - Cameron spojrzał groźnie w stronę drzwi, w które ktoś zaczął walić.
- Stałem się nagie bardzo pożądanym towarzys-
twem - mruknął po francusku, zwracając się do sir Beamarda.
9
Hannah Howell
Bearnardzie, ty tłusty draniu! Wiem, że tam jesteś! -zaryczał ktoś grubym
głosem.
- O, to do ciebie - rzekł sir Cameron. - Dowiedz się lepiej,
czego chce ten człowiek.
- Czy uiściłem swój dług? - spytał sir Bearnard.
- Wciąż rozważam tę sprawę.
Sir Bearnard otworzył drzwi i do pomieszczenia wkroczył
potężny mężczyzna o kasztanowych włosach, ale Avery inte­
resowała tylko drobna i szczupła dziewczyna, którą za sobą
ciągnął.
- Gillyanne! -zawołała i chciała się ruszyć, lecz sir Cameron
przytrzymał ją delikatnie, acz zdecydowanie, opierając obutą
stopę o jej pierś.
- Możesz sobie zabrać z powrotem tę małą dziwkę! - ryknął
sir Renford i popchnął Gillyanne w stronę sir Beamarda. — Jest
zarażona.
Rzuciwszy okiem na Gillyanne, sir Bearnard odsunął się od
niej natychmiast, wyciągając przed siebie ręce, aby się uchronić
przed przypadkowym zetknięciem. Nie zwracając na nich
uwagi, dziewczynka podbiegła do Avery. Zatrzymała się nagle
i pisnęła ze strachu, gdy Cameron wyciągnął miecz i skierował
w jej stronę.
- Zabiłbyś dziecko?! - zawołała Avery, ze strachu o Gil­
lyanne zapominając o tym, żeby milczeć albo udawać Fran­
cuzkę.
- Jest zarażona - odparł Cameron.
Avery popatrzyła na kuzynkę i uśmiechnęła się; na jasnej skórze dziewczynki
widać było czerwone plamy i wysypkę, a oczy miała zaczerwienione i opuchnięte.
- Truskawki? - zapytała małą. - Dał ci truskawki? - Nie - odpowiedziała Gillyanne.
- Miał je w komnacie i kiedy nie patrzył, wrzuciłam kilka do ust.
10
Miód
Cameron zawahał się na moment, po czym wsunął miecz do pochwy.
-
Wiec to była sztuczka. - Zdjął stopę z piersi Avery i skrzy­wił się, gdy dziewczynka
rzuciła się w jej ramiona. - Oszustwo.
- Więc uznałbyś za bardziej honorowe, gdyby pozwoliła siej
zgwałcić tej francuskiej świni? - warknęła Avery.
- Przecież to jeszcze dziecko - wyszeptał Donald, patrząc na sir Renforda
ze źle ukrywanym obrzydzeniem.
- One mówią po angielsku - zauważył sir Beamard, gdy zamknął drzwi za przeklinającym
sir Renfordem.
- Na to wychodzi - odparł sir Cameron. - Może są ze Szkocji.
- Lucettowie mają tam krewną. Hmmm, czy to dobry pomysł, żeby to zarażone
dziecko dotykało tej kobiety?
- Boisz się, te straci na wartości? Nie obawiaj się. To, co dolega tej małej,
nie zagraża nikomu innemu.
- Weźmiesz więc je obie jako zapłatę?
- Chyba nie mara wyboru. Jeśli nie będę miał z nich Ipożytku, mogę cię przecież
zawsze odnaleźć.
Avery zdziwiła się nieco, gdy sir Beamard zbladł i gwał­townie skinął głową,
mówiąc:
- Niech Bóg cię prowadzi w podróży do domu, sir Came­ronie.
- Szkot - szepnęła GiUyanne, kiedy Cameron odprowadzał
sir Bearnarda do drzwi. - Jesteśmy bezpieczne?
- Nie jestem pewna- odparła również szeptem Avery,-Przyjął nas jako spłatę
wygranego zakładu; To nie świadczy o nim zbyt dobrze. Nie wydaje mi się zupełnie
niegroźny. Niepokoi mnie też nazwisko MacAlpin, ale nie potrafię po­wiedzieć
dlaczego. - Drzwi za sir Bearnardem zamknęły się,
lecz Avery zdołała jeszcze spytać, dotykając leciutko policzka
kuzynki: - Czy to szybko przejdzie?
U
Hannah Howell
Tak, tylko trochę swędzi.
Nie odzywaj się. Ja będę z nim rozmawiać - powiedziała Avery, widząc, że sir
Cameron zbliża się do nich.
Ten popatrzył na dwie istoty, które mu właśnie ofiarowano. Całą sprawę handlu
kobietami uznawał za wstrętną, ale już dawno uświadomił sobie, że należy do
wyjątków. Nie miał
wiele wspólnego z żołnierzami, z którymi walczył przez ostatnie
trzy lam. On i jego ludzie wyraźnie izolowali się od pozostałych,
co wywoływało wystarczająco dużo problemów, więc tym bardziej nie chciał,
aby na drodze stanęły mu dodatkowe przeszkody. Marzył, by wreszcie dotrzeć
do Szkocji, do domu, i mieć, jeśli Bóg da, trochę spokoju.
Dziewczyna, którą dostał pierwszą, wprawiała go w wielkie zakłopotanie. Była
rozczochrana, brudna i nie miała krzty dziewczęcej przyzwoitości. Nosiła pludry
i miała sztylet przy­wiązany do zgrabnego uda. Wydawała mu się piękna i in­
trygująca, i to go niepokoiło. Znakomitą większość dwudziestu
ośmiu lat życia zabrało mu zrozumienie, że kobiety, które
wzbudzają w nim pożądanie, sprowadzają same kłopoty, Wcale
mu się nie podobało, że ta mała złotooka kobietka wznieca w nim emocje, które
tak umiejętnie kontrolował prawie przez trzy lata. W ciągu tych długich zimnych
lat ani razu nie zachwiał się w swym postanowieniu celibatu, teraz jednak
zaczynał się wahać.
Przypatrując się dokładnie dziewczynie, próbował znaleźć w niej coś, co tłumaczyłoby
jego napięcie i ból, i szybsze pulsowanie krwi w żyłach. Była filigranowa,
sięgałaby mu najwyżej do piersi. I smukła; nie taka dorodna jak kobiety, którymi
interesował się w przeszłości. Miała małe sterczące piersi o kuszącym kształcie,
szczupłą talię i łagodnie zaokrąg­lone biodra. Wiedział też dobrze, że ma
piękne, smukłe,
zdumiewająco długie nogi. Całe jej ciało wydawało się leciutko
12
Miód
pozłacane. Donald miał rację. Miała oczy jak kot. Nie tylko o bursztynowym
kolorze, ale leciutko skośne, co podkreślała
ich koci wygląd. Obramowane były długimi, ciemnymi rzęsami,
nad nimi znajdowały się lekko wygięte brwi, a wszystko to prawie wypełniało
niedużą, trójkątną twarz. Mały, prosty nosek, pełne usta, całość otoczona
burzą złotokasztanowych, przetykanych czerwienią włosów, sięgających do
bioder.
Cameron przeczesał palcami włosy, rozmasował karki wes­tchnął. Była to złota
kobieta - od czubka głowy z rozszalałymi włosami po małe, zgrabne stopki.
Nawet gdyby przekonywał sam siebie do upadłego, ze to nieprawda, i tak musiałby
przyznać, że jest rozkoszna. Jeśli ma dochować celibatu, tak jak sobie przysiągł,
będzie musiał trzymać się od niej z daleka, co podczas podróży do Szkocji
mogło się okazać niemożliwe,
- Kim jesteś? - zapytał.
Avery przez moment miała ochotę skłamać, ale stwierdziła, że nie ma to większego
sensu, choćby z tego powodu, że Gillyanne jest za młoda i zbyt prostolinijna,
aby długo kłamać. Jestem Avery Murray z Donncoil. To moja kuzynka, Gillyanne
Murray, córka sir Erica i lady Bethii Murray z Dubhlinn.
Nie rozumiała, czemu jego wyraz twarzy w mgnieniu oka zmienił się; zdumienie
przeszło w złość.
- Cameron, czy to nie był jeden z Murrayów, który... -
zaczął Donald.
- Tak, to był Murray -warknął Cameron, chwytając Ayery za szczupłe ramię
i podnosząc ją z podłogi. - Znasz niejakiego sir Pay tona Murraya, panienko?
- To mój brat -odpowiedziała, zastanawiając się, co takiego
mógł Payton zrobić, że tak rozwścieczył tego powieka. Odsunęła się o krok.
a gdy w końcu sir Cameron uśmiechnął się zimno i przerażająco, poczuła w sercu
ukłucie strachu.
13
Hannah Howell
Może rzeczywiście stary Bearnacd w pełni spłacił swój dług.
- Rodzina moja i Gillyanne zapłaci ci, panie, bardzo dobrze,
za bezpieczne odprowadzenie nas do domu.
- O tak, na pewno zapłacą. Nareszcie los się do mnie
uśmiechnął. Jakiś głupiec daje mi dziewczynę jako okup, a ona
okazuje się siostrą tchórzliwego łajdaka, który zgwałcił moją
siostrę.
Avery wpatrywała się w mężczyznę, zdumiona jego obraźli-
wymi oskarżeniami, aż wezbrała w niej wściekłość. Wyzwała go
od najgorszych, po czym małą piąstką walnęła w usta. Zaklął
głośno, ale ten nagły atak, na który był kompletnie nieprzygoto­
wany, sprawił, że zachwiał się, potknął o stołek, stracił równowa­
gę i upadł, pociągając dziewczynę za sobą. Gdy tylko się na nim
znalazła, złapała garść jego włosów obiema rękami zaczęła
uderzać jego głową o podłogę. Wytrzymała, ile mogła, a gdy
uchwyt jego rak na jej nadgarstkach stał się zbyt bolesny,
natychmiast go puściła. Kiedy Cameron odruchowo zaczaj
rozcierać obolałą głowę, Avery natychmiast wykorzystała chwilę
wolności. Znów uderzyła go w twarz, zerwała się na równe nogi
i rzuciła się do biegu. Złapał ją za spódnicę i mocno pociągnął.
Upadła i z jej ust wymknęło się przekleństwo. Szybko
obróciła się na plecy i widząc, że mężczyzna chce ją przydusić swym ciałem,
kopnęła go w twarz. Zaklął, ale próbował dalej.
Avery wykręcała się, kopała, waliła go pięściami, żeby tylko
nie dać się przygwoździć do podłogi. Nagle kątem oka zobaczyła
jakiś błyskawiczny ruch. a już po chwili Gillyanne siedziała
na plecach napastnika, zaciskając chude rączki wokół jego szyi-
Avery jeszcze raz uderzyła sir Camerona, jej kuzynka zaś
starała się odchylić jego głowę do tyłu.
— Donald! — ryknął sir Cameron. - Zabierz ze mnie to szatańskie dziecko!
14
Miód
Donald szybko ściągnął małą przeklinającą Gillyanne z ple
ców Camerona, a ten jeszcze szybciej przygwoździł do podłogi
Avery. Patrzyła na niego z wściekłością, chociaż zdawała sobie
sprawę z tego, że robił, co mógł, żeby jej nie skrzywdzić.
Postanowiła, że tym odkryciem zajmie się później.
- Mój brat nie jest gwałcicielem - rzuciła.
-
Moja siostra mówi, że jest - odpowiedział Cameron chłod­
nym głosem i trzymając ją jedną ręką za nadgarstki, poderwał
na nogi.
- I słuchałeś tego oszczerstwa, gdy służyłeś tym bandyckim
świniom, DeVeau?
Sposób, w jaki wypowiedziała to nazwisko, jakby to było najstraszliwsze przekleństwo,
bardzo go zainteresował, ale postanowił odłożyć na później zaspokojenie
ciekawości.
- Kuzyn Iain, który pod moją nieobecność pełni funkcję
pana Cairnmoor, przekazał mi tę wiadomość przez posłańca.
Wypełnienie moich zobowiązań tutaj zajęło mi dwa tygodnie,
ale w końcu mogę jechać do domu, by zająć się tą sprawą.
Nagle Avery przypomniała sobie, gdzie spotkała nazwisko
MacAlpin. Widziała je w ostatnim liście, który dostała z domu.
Matka wspominała w nim o „drobnym nieporozumieniu" miedzy
MacAlpinami a Murrayami, które należało wyjaśnić. Ponieważ
matka delikatnie napomknęła, że może obie z Gillyanne chciałyby
zostać dłużej u francuskich kuzynów, Avery w kolejnym liście
zapytała, cóż to za „drobne nieporozumienie". Wtedy nastąpił atak
bandy DeVeau. Teraz już wiedziała i rozumiała, dlaczego matka
chciała, aby zostały w gościnie dłużej. Gwałt popełniony na
krewnej szlachcica był poważnym przestępstwem, które mogło
prowadzić do krwawej walki o plamę na honorze, co z kolei
zapewne przywiodłoby do długotrwałej wendety.
-Czy spotkałeś kiedyś mojego brata lub kogoś z mojej rodziny? - spytała.
15
Hannah Howell
Spotkałem raz sir Balfoura Murraya przy dworze - od­powiedział Cameron i zaciągnąwszy
dziewczynę na łoże sięgnął po kajdanki, leżące obok na dużej skrzyni.
Avery patrzyła, jak przypina ją za ręce do grubego drew­nianego słupka.
Kajdanki przy łóżku? Masz kłopoty z utrzymaniem na nim panien, co?
Donald wydał dziwny odgłos, a po twarzy Camerona prze­mknął ciemny rumieniec.
Avery zaczęła się zastanawiać, czy
denerwowanie swego oprawcy było rozsądne.
- Kupiłem je, żeby zabrać do Cairnmoor, bo są mocniejsze,
ale też delikatniejsze od tych, jakich tam używamy - wycedził
przez zaciśnięte zęby. Sam nie wiedział, dlaczego się tłumaczy
przed tą bezczelną dziewczyną.
Wzruszyła ramionami i zaczęła rozważać oskarżenie jej brata o tak poważne
przestępstwo.
- A gdzie to niby mój brat miał popełnić tę ohydną zbrodnię
przeciwko twojej siostrze i twojemu klanowi?
- Na dworze. Iain i moja ciotka zabrali tam siostrę, żeby zaaranżować dla
niej małżeństwo.
- To dlaczego nie rozwikłano tego problemu na miejscu, skoro był tam król
i mógł pomóc?
- Ponieważ dziewczyna nie powiedziała ani słowa, póki
nie wrócili z powrotem do Cairnmoor. Namawiali ją, żeby zaakceptowała związek
z sir Malcolmem Cameronem, ale
odmawiała. W końcu przyznała, że nie może poślubić żad­
nego mężczyzny, gdyż twój brat odebrał jej cnotę. Jakby tego było mało, sądziła,
że zostawił ją przy nadziei. Iain
próbował załatwić sprawę szybko i pokojowo, ale twój brat
nie przyznaje się do winy i odmawia poślubienia mojej siostry.
- Z pewnością nie poznałeś mojego kuzyna Paytona - wtrą-
16
Miód
cila się Gillyanne. - On nie musi niczego dziewczynom zabierać
na siłę.
- Otóż to. Dlaczego mężczyzna miałby się kłopotać i silą zdobywać to, co
samo do niego przychodzi, często i chętnie?
- Tak? A dlaczegóż to dziewczyna miałaby się sama pohań­
bić takim kłamstwem?
- Tego nie wiem. Nie znam twojej siostry.
- A ja myślę, że jesteś zaślepiona, jeśli idzie o twego brata. - Cameron
schwycił Gillyanne za rękę i ruszył ku drzwiom.
- Dokąd zabierasz moją kuzynkę? - Avery odruchowo ze­rwała się, żeby iść
za nim, i zaklęła, kiedy powstrzymały ją kajdanki na przegubach rąk.
- Zabieram ją, żeby się umyła. Chodź z nami, Donaldzie. Przyślę do ciebie
kogoś z wodą, żebyś ty tez się umyła, i z czystą suknią- zwrócił się do Avery,
patrząc na nią pogardliwie.
- Jak mogę się wykąpać i przebrać, skoro jestem przy­wiązana?
- Wydajesz się bystrą panną, na pewno coś wymyślisz.
2
Gdy tylko wyszły służki, które pomagały jej się wykąpać i przebrać, Avery
oglądała swoją nową suknię. Była to cudna ciemnoniebieska szata. Avery zastanawiała
się, skąd ten prostak Cameron wziął coś tak ładnego. Może kupił dla jakiejś
kochanki lub krewniaczki?
Spoglądając na ciężkie kajdanki wokół przegubów, raz jeszcze spróbowała się
uwolnić, ale ostre brzegi otarły jej naskórek. Łańcuch przymocowany z jednej
strony do nadgarst­ka, a z drugiej do kolumienki przy baldachimie, nie miał
nawet długości łoża, więc miała naprawdę niewiele swobody. Uśmie­chnęła się
złośliwie. Był wystarczająco długi, aby mogła go owinąć wokół szyi tego czarnookiego
łajdaka. Kiedy jej prze­śladowca wszedł do komnaty, Avery gładziła delikatnie
ogniwa łańcucha, wyobrażając sobie, jak Cameronowi zsinieje twarz, gdy zaciśnie
mu go na gardle. Wiedziała, ze własna krwiozer-ezość powinna ją przerażać,
ale była na to zbyt wściekła.
- Gdzie jest Gillyanne? - spytała ostro, kiedy ani kuzynka, ani młody giermek
nie powrócili z sir Cameronem.
18
- Zostawiłem je z kobietami - odparł, zrzucił nakolanniki
i podszedł do stołu, na którym stała duża miednica z woda
- Jakimi kobietami?
- Jest kilka kobiet, które podróżują z moimi ludźmi
. Żołnierskie dziwki? Zostawiłeś moją kuzynkę z żołnier­skimi dziwkami?
- To nie są dziwki. Dwie z nich to żony, a pozostałe dwie
niedługo nimi będą.
- A ja chcę, żeby była ze mną.
- Obawiam się, że nie spełnię tej prośby.
Avery patrzyła, jak mężczyzna się myje, i żałowała, że łańcuch nie jest dostatecznie
długi, żeby podciągnąć się bliżej i go kopnąć. Jego głos brzmiał właściwie
milutko, jakby żałował, że musi odmówić, ale przez tę fałszywą
uprzejmość przebijała złośliwa nuta. Nie przypuszczała, że
spotka kiedyś kogoś, komu tak bardzo będzie chciała zrobić
krzywdę.
- Będzie się bała i martwiła o mnie.
Gdy się wycierał, widziała z jego spojrzenia, że nie udało jej się wzbudzić
w nim współczucia dla tego dziecka.
- Kobiety o nią zadbają. Były zachwycone, że ją do nich
przyprowadzono.
Cameron obserwował dokładnie brankę, siadając na skraju
łoża i ściągając buty. Nie ulegało wątpliwości, że jest wście­
kła. Złoto w jej oczach roztapiało się w gorącu tej wście­
kłości. Małe dłonie o długich palcach zacisnęły się, aż zbie­
lały kostki. Gdyby miała swój sztylet, poderżnęłaby mu
gardło;
.Zdmuchnął świece, a potem wyciągnął się na olbrzymim
łożu. Z rękami założonymi pod głowę patrzył, jak dziewczyna
stoi wciąż po drugiej stronie łoża. Kilka świec, które paliły się
jeszcze po jego stronie, oświetlało jej postać, podkreślając
19
Hannah Howell
otaczającą ją aurę dzikości. Zauważył związaną z boku rozdartą
suknię i prawię się uśmiechnął. - Chodź do łoża - rozkazał.
- Gdzie? Obok ciebie? Potrząsnęła głową. - Nie, nie ma mowy.
- Dobrze. - Przymknął Oczy. - Stój tu sobie bezradnie przez całą noc. Nie
obchodzi mnie to.
Na słowo „bezradnie" aż warknęła. Gdyby łańcuch był odrobinę dłuższy, użyłaby
go jako maczugi, żeby uderzyć
Camerona. Avery upajała się przez moment tą myślą, po czym
westchnęła. Bardzo wątpliwe, by leżał tak spokojnie i pozwoli | się bić do
nieprzytomności.
Najbardziej złościło ją to, że miał rację, nazywając ją bezradną. Miał również
rację, że głupotą byłoby sterczeć tak całą noc, choć szczerze żałowała, że
tego nie zrobi. Powoli usiadła i oparła się plecami o bok łoża. Głowę uło­żyła
na materacu; był z pierza i zdziwił ją taki luksus. Zastanawiała się, czy
należy do Camerona, czy też gos­podarze, DeVeau, tak się wzbogacili i dogadzają
wynajętym rycerzom. Kusiło ją, żeby wsunąć się na łoże i zagłębić obolałe
ciało w miękkim materacu, ale odsunęła od siebie tę pokusę. Byłoby największą
głupotą położyć się koło nie­znanego mężczyzny, który uważał, że ma słuszny
żal do jej rodziny.
Zerknęła na jego ciało, rozciągnięte na posłaniu. Nie powia­
domił jej jeszcze, jaką planuje zemstę, jego zdaniem, niewąt­
pliwie sprawiedliwą. Wierzył, że jej brat zgwałcił jego siostrę,
więc może chce odpłacić w podobny sposób. Jednak nie
dotknął jej nawet, mimo że byli sami i że była skrępowana. Chociaż oskarżenie
rzuciła jego siostra, powinien najpierw się
upewnić, że to prawda.
Zastanawiała się, jaką formę przybierze zemsta. Im dłużej
20
jednak go obserwowała, tym mniej wyglądał na takiego, który zniżyłby się do
gwałtu.
- Co masz zamiar mi zrobić? - spytała, nie mogąc dłużej znieść niepewności,
choćby odpowiedź była przerażająca.
Cameron otworzył jedno oko i spojrzał na nią. Jej głowa ledwo sięgała poza
krawędź łóżka. Mimo dorosłego wyrazu gniewu na twarzy, wyglądała młodo, delikatnie
i zadziwiająco niewinnie. Jakaś jego część brzydziła się tym, co planował.
Z kolei inna część była pod takim wrażeniem jej urody, że ciągnęło go do
realizacji tego planu. Splatającej się z pożąda­niem chęci zemsty ani nie
można było się oprzeć, ani jej ignorować. A poza tym nie miał zamiaru sprawić
bólu tej dziewczynie. Postanowił potraktować ją znacznie delikatniej, niż
zrobiłby to kto inny na jego miejscu.
- Chcę cię uwieść - odpowiedział, nieco dotknięty tym, że wyraz zaciekawienia
na jej twarzy zmienił się w zdu­mienie.
- Doprawdy? -spytała, przeciągając głoski. -I spodziewasz się, że padnę u
twoich wielkich stóp, bo jesteś taki dzielny i przystojny?
Powstrzymał się z trudem, żeby nie zerknąć na swoje wstrętne
Stopy.
- Nie u moich stóp, panienko, i wolałbym, żebyś była
rozsądna.
- A ja wolałabym, żebyś sczezł, ale nie możemy mieć
wszystkiego, czego pragniemy.
- Takie okrucieństwo? Taka mała panienka jak ty nie powinna tak szybko zapowiadać
uszkodzenia czyjegoś ciała
i morderstwa.
- Dodaj jeszcze okaleczenie, bo i do tego mam pewne
ciągoty.
- Widać trzeba cię poskromić. Jesteś zbyt rozbestwiona.
21
BannahHoweu,
Teraz na mnie warczysz i syczysz, ale niedługo
będziesz mruczeć.
- Co za arogancja.
Avery pisnęła ze zdumienia, gdy nagle rzucił się na łańcuch Walczyła zażarcie,
ale udało mu się wciągnąć ją na łóżko Znów spróbowała uderzyć go w twarz,
lecz przygwoździł ją do łoża swoim ciężarem.
- To prawda, kotku. - Omal się nie uśmiechnął.
- Nie jestem takim chucherkiem ani dziwką, żebym uległa twoim zachciankom
po jednym pocałunku i pogłaskaniu. O, nie, zwłaszcza że robisz to tylko dlatego,
żeby pognębić mojego brata.
Avery odkryła, że ten mężczyzna, gdy się uśmiecha, jest
stanowczo zbyt pociągający, nawet z tym aroganckim wyrazem
twarzy.
Twój brat mnie zhańbił, i to bardzo nieszlachetnie.
Nawet jeśli Payton zrobił tak, jak twierdzisz, chociaż na pewno tego nie uczynił,
to nie jest twoja hańba. To w ogóle nie jest niczyja hańba, tylko tego drania,
który popełnił ten występek.
— Moja siostra nie jest już cnotliwa... -A ty?
Avery chciało się śmiać, gdy patrzyła na jego minę. To nie to samo - odpowiedział,
zastanawiając się, czy jej poglądy nie są równie dziwne jak uroda.
- I to mówi mężczyzna, który ciężko pracuje na to, żeby skraść dziewczynie
cnotę, a później potępić ją za to, ze ją
straciła. Jak tu mówić o hańbie, skoro szczytem niesprawied­
liwości jest to, że jakaś biedna dziewczyna została siłą tej cnoty
pozbawiona.
W tym, co mówiła, było sporo prawdy, ale Camerona
bardziej interesował gniew, przebijający przez te słowa.
t>
Miód
- Bardzo się tym emocjonujesz. Ciekawe dlaczego?
- Mojakuzynka została brutalnie pobita i zgwałcona. Sorcha
starsza siostra Gillyanne. Pochwycili ją i inną moją kuzynkę wrogowie jej
ojca. Zbili i zgwałcili biedną Sorchę i chcieli zrobić to samo z kuzynką Elspeth.
Na szczęście wuj Erie, wuj Balfour i mój ojciec zdołali ich powstrzymać. Sorcha
zostanie
zakonnicą. Czy sądzisz, ze mój brat, wiedząc o takich okropnoś­
ciach, mógłby dokonać czegoś podobnego?
Cameron czuł, że musi się nad tym zastanowić, ale nic nie powiedział.
- To, że ktoś zna jakąś ofiarę przestępstwa, nie musi go powstrzymywać przed
popełnieniem tego samego. Zresztą,
może moja siostra trochę przesadziła. Może to było uwiedzenie,
a nie gwałt. Może tylko za późno zawołała „nie!". Teraz nie ma to znaczenia.
Pozbawił moją siostrę cnoty i nie chce ratować jej honoru poślubiając ją.
Więc za karę ja pozbawię niewinności ciebie.
- Jakież to romantyczne - powiedziała z ironią, - Chyba
zrobi mi się słabo od tych twoich słodkich słówek.-Zatrzepotała
rzęsami.
Cameron o mało się nie roześmiał, co go samego zdumiało.
Nie był człowiekiem, którego łatwo rozbawić, a przede wszyst­
kim nie powinien się śmiać z tego, co mówi siostra sir Paytona
Murraya. Była tak drobna i delikatna, że nie chcąc jej zadusić,
opierał się na łokciach, a ona próbowała zniszczyć go słowami,
a także rzucała się na niego z pięściami, gdy tylko miała okazję.
Uznał też, patrząc na jej usta, że miałby ochotę ją pocałować.
- Nawet o tym nie myśl-powiedziala,dumna z lodowatego
tonu swego głosu, bo właściwie ona również pragnęła tego
pocałunku.
- Ale myślę. - Dotknął ustami jej warg, poczuł obnażone
zęby i ostrzegł: - Byłoby to bardzo nierozsądne, gdybyś mnie
23
Hannah Howbll
ugryzła - Spoczął na niej całym ciężarem, ujmując jej twarz
w dłonie- Mam bowiem zamiar zaspokoić twoją
ciekawość. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, przywarł wargami do jej ust.
Avery nagle się ucieszyła, że jest tak mocno przygwoż­dżona dołożą. Niechciała,
żeby wiedział, jak wielka ma ochotę otrzeć się o niego, dotknąć gładkiej śniadej
skóry, poczuć pod palcami szerokie bary i silną pierś. Starała się ukryć swój
przyspieszony oddech i szybkie bicie serca.
Wzmagało się jej pożądanie, wzmagał się też strach. Nie
potrafiła tego pojąć. Ten mężczyzna chciał ją zniesławić, po
czym oddać ją rodzinie, by jej hańba okryła ich wszystkich.
Oskarżył i obraził jej brata, zatem całą rodzinę i cały klan. Był
jej zupełnie obcy, przyjął ją tylko jako zapłatę za przegrany
zakład. Powinna odczuwać najwyżej obrzydzenie i strach.
Tymczasem wystarczył jeden pocałunek i cała płonęła. Miała
ochotę zerwać z niego skórzaną przepaskę na biodra, dotykać
każdego centymetra jego mocnego ciała, chciała go czuć
w środku z siłą, która wywoływała w łonie ból.
Gdy w końcu uniósł głowę, miała oczy zamknięte. Jej
matka zawsze żartowała z ojca, że może z jego oczu wyczytać
wszystkie grzeszne myśli, a ponieważ Avery też miała takie oczy, obawiała
się, że sir Cameron ujrzy w nich namiętność.
— Spójrz na mnie, Avery - zażądał.
Sam był zdziwiony siłą swego pożądania. W Avery Murray
nie było nic takiego, co mogłoby to wywołać. Była zbyt
impertynencka, zbyt szczupła, zbyt wybuchowa. Tłumaczenie, żęto wynik jego
długiej wstrzemięźliwości, brzmiało zdecydo­
wanie fałszywie. Ta dziewczyna poruszała w nim coś bardzo
głębokiego i chciał sprawdzić w jej oczach, czy i ona ma choć
w części podobne odczucia. Wiedział już, że można w nich
wszystko wyczytać, dlatego tak się domagał, aby je otworzyła.
- Otwórz oczy - powtórzył.
24
Miód
- Nie mogę - odparta. - Niedobrze mi z obrzydzenia. Cameron czułby się głęboko
zraniony, gdyby nie fakt ie
odezwała się tak namiętnym głosem. Cóż, jest bardzo uparta. Koniecznie trzeba
użyć jakiegoś fortelu. Uniósł się nieco i odezwał, patrząc w kierunku drzwi.
- Och, Donaldzie, dlaczego przyprowadziłeś tu znów tę panienkę?
- Gillyanne? - szepnęła Avery, ale już otwierając oczy,
wiedziała, że dala się wykołować. - Obrzydliwy, chytry łajdak -
mamrotała, gdy trzymał mocno jej brodę, nie pozwalając odwrócić wzroku.
- Pewnie że tak - zgodził się niemal z radością. - Ale
jestem też mężczyzną, którego pragniesz. Dlaczego nie możesz
się do tego przyznać, panienko?
Mało się nie zakrztusiła, słysząc tę zdumiewającą bezczel­ność. Oczywiście,
że go pragnęła, ale wstydziła się do tego
przyznać nawet przed samą sobą. Był niezwykle przystojnym
mężczyzną, wysokim, silnym i odrobinę niebezpiecznym. Poza
tym istniała taka możliwość, jak by to bezpośrednio ujął jej brat, Payton,
że „trzeba jej chłopa". Należało również wziąć
pod uwagę fakt, że całował z dużym kunsztem i miał zapewne
wprawę w rozgrzewaniu panien do białości. Ale najbardziej
zezłościło ją to, że bez ogródek mówił ojej pożądaniu i zakładał,
że podda się bez oporu. Czy sądził, że jego urok jest taki nieodparty, czy
też że ona taka słaba?
- Może wczołgałbyś się z
powrotem pod tę skałę, z której wypełzłeś? - spytała głosem tak słodziutkim,
że chyba tylko cudem nie rozbolały jej zęby.
- I pomyśleć, że to te same usta, które mnie tak słodko
powitały.
- Sam się oszukujesz.
- Nie, ale myślę, że ty chcesz oszukać siebie.
25
Hannah Howell
Cameron zsunął się z niej, choć niechętnie rozstawał się ziej
ciepłym i miękkim ciałem. Ułożył się na plecach i skrzyżował
ręce pod głową. Na jego ustach wykwitł uśmieszek, gdy usłyszał, jak Avery
odsuwa się w najdalszy kąt łoża.
Zaklął pod nosem, żałując, że spotkali się w tak niesprzy­
jających okolicznościach. Były to niebezpieczne myśli. Nie tylko mógł zacząć
się wahać, czy dochodzić sprawiedliwości
i zadośćuczynienia, ale i zapomnieć, z jakich powodów zde­cydował się na życie
w celibacie. Dostał już nauczkę, poznał zdradliwą naturę kobiet i nie chciał
o tym zapomnieć przez
jakaś chudzinę o kocich oczach. Niedługo zrezygnuje z wstrze­
mięźliwości, ale nie pozwoli sobie na zakochanie.
Avery ułożyła się tak blisko krawędzi łoża, że przy naj­
mniejszym ruchu mogła wylądować na podłodze. Miała na­
dzieję, że sir Cameron śpi spokojnie. Poprzez przesłonięte
rzęsami, przymknięte oczy oglądała mężczyznę, który z taką
łatwością doprowadził do wrzenia jej krew. Ku jej zdziwieniu,
miał dość ponury wyraz twarzy. Nie przypuszczała, żeby
specjalnie przeżywał fakt, że nie uległa jeszcze jego czarowi.
Niestety, dała przeraźliwie zawstydzające sygnały, świadczące
o tym, jak łatwo można ją uwieść. Większość mężczyzn
wyglądałaby na zadowolonych, tymczasem on miał taką minę,
jakby nadgryzł kwaśne jabłko. A może i on, tak samo jak ona, uznał namiętność,
jaka między nimi zaiskrzyła, za kłopotliwą.
Avery była przerażona, bo wiedziała, że Cameron chce ją wykorzystać dla własnych
celów. Dla niej mogłoby to być
zgubne, ale dla niego także, choć z innego powodu. Gdyby
połączyło go z nią silne uczucie, trudno byłoby mu skoncen­
trować się na zemście.
Przez krótki moment rozważała nawet, jak wykorzystać to
dzikie pożądanie przeciwko niemu, zmienić zwycięstwo w po­
rażkę, ale szybko odrzuciła tę myśl. Taka gra wymagała
26
Miód
umiejętności i doświadczenia, a ona tego zupełnie nie miała
Wprawdzie orientowała się mniej więcej, co zachodzi między
mężczyzną a kobietą, wiedziała nawet to i owo od braci
i kuzynów, ale dopóki nie porwał jej ten czarny rycerz, nawet
nie całowała się z żadnym mężczyzną. Całe doświadczenie,
jakie miała, to kilka cmoknięć w wykonaniu kuzynów, które
wcale jej nic rozpaliły. Avery westchnęła i spróbowała wygod­
niej się ułożyć, podjąwszy postanowienie zdecydowanego oporu.
-
Jeśli nie masz chęci spać, możemy powrócić do poprzed­
nich zabaw - zaczął Cameron.
- Nie sądzę, ty głupcze — odparowała. - Mam kłopoty żołądkowe.
- Jeżeli chcesz mieć jakieś szanse, powinnaś dokładniej
poznać przeciwnika.
- Czy to pogróżka?
- Może.
- Umieram ze strachu.
- Nie posuwaj się za daleko, panienko.
- Bo co? Zrobisz mi krzywdę? - Spojrzała na niego przez
ramię i zauważyła, że trochę się zmieszał. - Skułeś mnie
łańcuchem, znieważyłeś mój klan i masz zamiar mnie znie­
sławić, aby się zemścić na moim bracie. Wybacz, ale dalsze pogróżki nie robią
na mnie wrażenia.
Cameron patrzył na jej smukłe, proste plecy. Nie wiedział,
co dpowiedzieć na te rozsądne stwierdzenia, więc milczał.
Leżał z zamkniętymi oczami i zastanawiał się, w jato sposób onieśmielić tę
kobietę. Postanowi, że zrobi to jutro z samego
rana.
3
Avery!
Wołanie Gillyanne przerwało Avery podziwianie szerokich
ramion oddalającego się Camerona. Chociaż ucieszyła się
bardzo, widząc, ze kuzyneczka jest w dobrym humorze, to jednak złość jej nie
przeszła. Najpierw przez dwa dni była
przykuta łańcuchem do łoża, a teraz, ze skrępowanymi rękami,
przywiązana była do jego siodła. Skoro jest tak traktowana, to
po dotarciu do Szkocji nie będzie się sprzeciwiać, jeśli jej klan
zechce przyjechać do Caimmoor i wyrżnąć wszystkich MacAl-
pinów co do ostatniego. Pewnie by ich nawet zachęcała.
-
Dobrze się czujesz, Gillyanne? - zapytała kuzynkę, spog­lądającą najpierw
ze zdumieniem na więzy, a potem z wściek­
łością na Camerona. Chociaż kuzynka była za młoda i za słaba,
żeby mogła pomóc, miło jej było, że ma kogoś po swojej stronie.
- Tak - odparła dziewczynka. - Kobiety o mnie dbają, tylko
nie chciały mi pozwolić, żebym tu przyszła do ciebie. Chyba
pozwoliłyby mi na wszystko, poza sprzeciwianiem się rozkazom
sir Camerona. Mężczyźni też. Chociaż nikt mi tego bezpośredni0
nie powiedział, podsłuchałam i wywnioskowałam z różnych
28
Miód
półsłówek, że nie wszyscy ludzie lorda popierają jego plany Ale każdy chce,
żeby Payton zapłacił za swój grzech.
- On tego nie zrobił.
- Mnie nie musisz przekonywać o jego niewinności. Wiem
o tym. Był jednym z nielicznych kuzynów, który żadnej z nas nigdy nawet nie
trzepnąj w pupę, chociaż mu dokuczałyśmy. Mężczyzna, który tego nie zrobił
nawet wtedy, kiedy w jego
najpiękniejsze buty wrzucono świński nawóz, nie jest w stanie
skrzywdzić kobiety.
- A więc to byłaś ty? - Avery roześmiała się.
- Zezłościł mnie wtedy, bo sobie ze mnie żartował przez cały dzień. - Gillyanne
zaśmiała się wraz z kuzynką, po czym przyjrzała się więzom na jej smukłych
nadgarstkach. - Jak sobie radzisz?
- Nieźle. Wścieka mnie to - Avery wskazała głową sznury -
ale zobacz, że najpierw obwiązał mi ręce jedwabiem. Jak na
takiego gbura, to się nawet stara, żeby mi nie zrobić krzywdy.
- Ma zamiar cię uwieść i zhańbić.
- No właśnie. Jeszcze tego nie zrobił, jeśli o to się martwisz.
- Tak. Musisz się trzymać od niego z daleka, póki rodzina
nas nie uwolni.
Jakie to proste, pomyślała Avery i westchnęła. Cameron przy
każdej okazji jej dotykał, rozpalał gorącymi słowami, kradł
pocałunki. Nie miała dość siły woli, żeby się przed nimi bronić,
i bardzo ją to martwiło. Tylko złość na niego za to. że jest
skuta lub związana, dodawała jej sił do walki. Gdyby ją puścił,
złość by opadła i trudno byłoby oprzeć się pokusie.
- Powiem ci prawdę, kuzynko. Nie wiem, czy zdołam
walczyć tak długo. -Uśmiechnęła się smutno, widząc zdumienie
na twarzy Gillyanne.
Dziewczynka odchrząknęła i powiedziała:
- To bardzo przystojny mężczyzna;
29
Hannah Howell
Tak, chociaż ciemny jak grzech. I kusi mnie do grzechu. Masz prawie dziewiętnaście
lat. Musieli cię i wcześniej kusić\ a jakoś się nie dałaś.
— No, nie.
- Kochasz go?
- Gillyanne, ten człowiek przykuł mnie do łoża, przywiązał
do swego konia, chce mnie wykorzystać, żeby zadać cios mojej
rodzinie i zmusić Paytona do małżeństwa, przed którym się wzdraga. Musiałabym
być idiotką, żebyś go pokochać.
- Niezupełnie. Nie ma racji, ale zachowuje się tak, jak
zrobiłoby wielu innych, bo jest przekonany o słuszności tego
co robi. Ale nie zmusi cię do niczego siłą; Więc jeśli nie jesteś
w nim zakochana, to widocznie go pożądasz.
- Wygląda na to, że tak. - Avery westchnęła. Gillyanne poklepała ją po ramieniu.
- Możesz tylko się starać. Nie będę cię potępiać, jeśli ci nie starczy siły.
A może on któregoś dnia zrozumie, że jego siostra kłamie.
-
Tak, a wtedy będzie się chciał zachować honorowo -
mruknęła Avery.
- Jeżeli do tego czasu będziesz w nim zakochana, to wszystlco
dobrze się skończy.
- Zależy, co on będzie wtedy czuł. O, idzie ta bestia. Cameron zauważył identyczne
spojrzenia dwóch małych
kobietek Murrayów i omal się nie uśmiechnął. Miały więcej
ikry niż niejeden mężczyzna. Gdyby im nie brakowało męskiego
wzrostu i siły, byłby w poważnych opałach. Wyglądało na w,
że obie mają ochotę zrobić mu krzywdę.
- Wracaj do kobiet - rozkazał Gillyanne i z trudem stłumił
śmiech, słysząc, jakimi barwnymi przekleństwami obdarza go
pod nosem ta panienka, spełniając polecenie. - Kiedy ta mała urośnie, przysporzy
jakiemuś mężczyźnie sporo kłopotów.
30
Miód
- Bardzo dobrze - podsumowała Avery. - Będzie cenną
nagrodą, a takiej nie powinno się dostawać zbyt łatwo.
- Tak jak ja ciebie?
- Owszem, rzucono mnie do twoich stóp. Bez trudu zdobyłeś
broń, którą chcesz wykorzystać przeciwko mojej rodzinie. Ale
ciężko się napracujesz, by nią władać.
- Doprawdy?
Bliskość tej dziewczyny sprawiała, ze szybciej płynęła mu krew w żyłach. Jeśli
dobrze odczytywał ciepły błysk w jej oczach, z nią działo się to samo. Bardzo
chciał, żeby to była prawda.
Ostatnia zdrada, jaką przeżył, po której to postanowił wycofać
się z gry zwanej miłością, osłabiła w nim pewność, że umie
oceniać kobiety. Przedtem sądził, źe potrafi zrozumieć kobiece
serce i że tylko on może je rozpalić. Kiedy jednak co rusz
zamiast miłości spotykał się ze zdradą i niewiernością, odsunął
się od kobiet. Teraz wahał się, bo Avery Murray była inna od niewiast, jakie
znał. Czy ogień, który widział w jej oczach, to
pożądanie, czy chęć zaszlachtowania go jak prosiaka? W jej
przypadku mogło to być po trosze jedno i drugie.
- Tak, mój pięknisiu, będziesz musiał - odparła, wściekła na siebie za to,
że jej ciało zdradza taką słabość.
-
A jednak czujesz siew obowiązku zwodzić mnie pochleb­
stwami.
Avery miała ochotę wybuchnąć śmiechem, ale także kop­nąć go w przyrodzenie.
Ochota do śmiechu bardzo ją niepo­koiła, bo zawsze podobali jej sic mężczyźni,
którzy mieli
poczucie humoru. Nim jednak zdołała na nim wyładować
złość na samą siebie, usadził ją w siodle i sam z gracją
wspiął się za nią.
. .
Ledwo rumak postawił pierwsze kroki, Avery zrozumiała, ze
trudna to będzie podróż. Siedziała miedzy udami Camerona,
31
Hannah Howell
jak kochanka, a jego ręce, trzymając cugle, obejmowały ją
mocno. Prgy każdym ruchu konia ich ciała ocierały się o siebie
Jeszcze nie wyjechali dobrze poza bramy warowni DeVeau gdy zaczęła cierpieć
z powodu tej bliskości.
Starała się odsunąć, ale przycisnął ją znowu silnym, lecz nie bolesnym uchwytem.
Próbowała siedzieć sztywno, nie­ruchomo, było jej jednak bardzo niewygodnie,
a poza tym mogli oboje spaść z konia. Widok Camerona tarzającego się w błocie
byłby miły dla jej oczu, ale musiała też wziąć pod uwagę własne bezpieczeństwo.
Była przytroczona do siodła liną, którą spętano jej również ręce. Jeśli dobrze
pójdzie, sama może znaleźć się na ziemi i być ciągnięta | przez przerażonego
konia. To odebrałoby jej radość z upo­korzenia Camerona. Prawie uśmiechnęła
się do własnych; myśli.
— Cieszę się, że jesteś w lepszym nastroju - powiedział, zauważywszy cień
uśmiechu na jej twarzy.
— Tak, właśnie myślałam, jak wspaniale byś wyglądał, leżąc
twarzą w błocie - odparła słodko.
— Jeśli upadnę, ty polecisz wraz ze mną.
— Wiero o tym i dlatego nie próbuję wykopać cię z siodła.
— Godna podziwu wstrzemięźliwość.
— Też tak uważam. Pilnie strzeżesz tyłu, co?
— Tak, mimo że jesteś bezbronna i siedzisz przede mną.
— Chodziło mi o to, czy pilnujesz się przed zgrają DeVeau?
Wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby ci bandyci próbowali odebrać ci pieniądze,
które ci dali za milczenie. Albo gdyby
uznali, że nie chcą, abyś miał szansę opowiedzieć o wszystkim,
co widziałeś i robiłeś w ich służbie.
— Widzę, że troszczysz się o moje bezpieczeństwo.
— Co za próżność. Jedzie z nami moja mała kuzynka. Chciałabym, żeby wróciła
do Szkocji cala i zdrowa. A poza
n
Miód
tym - dodała twardym tonem - jeśli ktoś ma cię zadźgać to ja powinnam mieć
ten przywilej.
- Jesteś twardą kobietą, Avery Murray. -Westchnął przesad-
nie i spytał: - Dlaczego tak nienawidzisz tych DeVeau?
- Bo to świnie i mordercy. Być może zamordowali wielu moich krewnych.
- Być może, ale wydaje mi się, że ta nienawiść sięga o wiele
dawniejszych czasów.
Przez moment Avery wahała się, czy mu nie powiedzieć, ze to nie jego interes,
ale tylko przez moment. Długotrwała wendeta między rodami DeVeau i Lucettów
nie była tajem­nicą. Nie skrywano też, jakich problemów doświadczyła jej
rodzina w przeszłości z powodu rodu DeVeau. Może jeśli opowie tę historię,
to DeVeau nigdy już nie będą mieli na żołdzie nikogo z MacAlpinów, choćby
im oferowali złote góry. Cieszyła się z całego serca, że z jakichś powodów
Cameron i jego towarzysze nie brali udziału w ostatnim napadzie.
- Zaczęło się od mojej matki - zaczęła. - Chociaż i w prze­szłości nie dawali
naszej rodzinie spokoju. Oni zawsze szukali ofiar słabszych i uboższych. Dla
zyskania spokoju i z biedy
rodzina zmusiła moją matkę do małżeństwa z lordem Mićhaelem
DeVeau. Wszystkie okropne opowieści okazały się prawdziwe.
Był potworem, brutalem i ciągle ją zdradzał. Pewnej nocy znalazła go skatowanego,
z poderżniętym gardłem. Uciekła.
- Dlaczego? Czy go zabiła?
W głosie Camerona nie usłyszała potępienia. Chociaż nie opisała całego okropieństwa
pierwszego małżeństwa matki,
widocznie wystarczyło to, co powiedziała. Cameron wiedział
też zapewne, jacy są mężczyźni z rodu DeVeau.
-Nie, chociaż wiedziała, że wszyscy będą tak sądzić-odparła Avery. - Zwłaszcza
że nieraz się odgrażała. Nikt nie
33
Hannah Howell
wątpił w potworności, jakich doznawała w tym małżeństwie, a ona często mówiła,
że kiedyś nie wytrzyma i sama z tym
skończy. Zanim mój ojciec pomógł jej uciec do Szkocji, przez
rok się ukrywała. W końcu udało się znaleźć zabójców i matka
była nareszcie wolna. Nowe małżeństwo nie przyniosło jednak
pokoju, tylko spotęgowało nienawiść, bo nie wszyscy z rodu DeVeau uwierzyli
w jej niewinność. Po prostu chcieli mieć
wroga, żeby go nienawidzić i z nim walczyć.
- A może nie byli zadowoleni z tego, że wyszło na jaw, jakim potworem był
jeden z nich?
— Tak, to możliwe. Nie podobało im się również to, że moja
matka tyle po mężu odziedziczyła. Było to naprawdę niewielkie
zadośćuczynienie za to, co wycierpiała, i prawnie jej się należało, ale ród
DeVeau nie lubi płacić.
— Nawet żołdu najemnikom.
- Waśnie.
- Nic się nie bój. Już się tego domyśliłem. Dobrze pilnujemy
tyłów.
Avery westchnęła. Tak bardzo chciała dowiedzieć się czegoś
na temat losów swych krewniaków. Z tego, co udało jej się usłyszeć w ciągu
ostatnich dwóch dni, wynikało, że rzeź nie
była aż tak okrutna, na jaką wyglądała. Miała nadzieję, że ktoś wysłał do
matki szczegółową informację o tym, jakie krzywdy
wyrządzili DeVeau ich rodzinie. Nim Avery dowie się prawdy,
mogą minąć miesiące, ale modliła się, żeby były to dobre
wiadomości i żeby wymazały z jej snów cały ten koszmar.
Nim zatrzymali się na południowy odpoczynek, uspokoiła
się i nabrała nadziei, że DeVeau teraz im nie zagrożą. Poważne niebezpieczeństwo
mógł jednak stanowić sir Cameron MacAl-
pin. Podróżując całe przedpołudnie w jego ramionach, uświa­domiła sobie wyraźnie
własną słabość. Z największym wysił­
kiem woli powstrzymywała się, by nie przyznać, że się poddaje
34
Miód
i jest skłonna zademonstrować mu swą kapitulację, gdy tylko
znajdą jakieś ustronne miejsce. Pocieszało ją jedynie przeko­
nanie, że sir Cameron również cierpi. Przyciśnięta do niego
przez całą drogę czuła twardy dowód jego pożądania.
Gdy rozwiązano jej ręce, szybko udała się na stronę. Nie
było to łatwe, ale starała się nie zwracać uwagi na drepczącego
obok niej olbrzymiego mężczyznę. Mały Rob był jej straż­nikiem, ale sądząc
po rumieńcu na jego twarzy, całą sytuacją był równie zażenowany jak
ona.
Po chwili wróciła do reszty podróżujących, wypatrując
Gillyanne. Uśmiechnęła się, widząc ją wychodzącą zza drzew,
gdzie udała się niewątpliwie w tej samej sprawie. Również za
nią podążał potężny mężczyzna, co dziewczynkę wyraźnie
doprowadzało do wściekłości. Zabawne było to, że strażnik Gillyanne wydawał
się mocno onieśmielony, jednakże świa­domość, że przy próbie ucieczki trzeba
by umknąć dwóm potężnym mężczyznom, nie była zbyt wesoła.
-
Czy masz też zamiar słuchać każdego mojego słówka? -
warknęła Gillyanne do strażnika, podchodząc do starszej ku­zynki.
Avery nie mogła powstrzymać śmiechu, kiedy obaj mężczy­
źni cofnęli się o kilka kroków.
- Gillyanne, oni tylko wykonują rozkaz swojego pana.
- Wiem o tym. dlatego znoszę wszystko jak dama, którą jestem, i nie dałam
temu idiocie w łeb pierwszym kijem, jaki się nawinął. - Dziewczynka wzięła
kilka głębokich oddechów i złożyła ręce na brzuchu. - Dobrze, już jestem spokojna.
- To naprawdę działa?
- Czasami, jak nie jestem za bardzo wściekła. Jak sarna powiedziałaś, Colin
nie jest niczemu winien. Ate niech ten
czarny diabeł, który cię przywiązuje do łoża i do konia, lepiej
się do mnie nie zbliża. Więc jak ci się wiedzie?
35
**vu*im«f iiOWtLt.l.
- Dość dobrze - zaczęła Avery, biorąc pod ramię-kuzynkę
Spacerowały powoli, a za nimi dreptali zdezorientowani straż­
nicy.
Na pewno? Bałam się, że może ci być ciężko. Takie miałam przeczucie. - Jesteś
przewrażliwiona.
- Ciocia Maldie jest ze mnie bardzo zadowolona. Zresztą ty tez masz swoje
przeczucia. To ty wyczułaś zbliżające się
niebezpieczeństwo tego dnia, kiedy nas zaatakowali ludzie
DeVeau.
- Niewiele z tego wynikło.
-
Żyjemy. Gdybyśmy zostały kompletnie zaskoczone, mog­
łybyśmy zginąć w tej pierwszej krwawej rzezi. I udało się ostrzec naszych
krewnych. Prawda, ze było za późno, żeby
zdążyli się przygotować do obrony, ale może jednak o kilku
rycerzy więcej chwyciło za miecze. Przecież kiedy uciekałyśmy,
słyszałyśmy efekt twojego ostrzeżenia,
- Jaki?
-
Dźwięk uderzających o siebie mieczy, a nie jęki mor­
dowanych.
- Ale później były i jęki.
- Niestety, tak. Jednak ten dźwięk ostrza uderzającego o ostrze, chociaż
mrożący krew w żyłach, świadczy o rym, że ktoś zdołał przeciwstawić się ludziom
DeVeau, choćby po to, żeby inni mogli uciec i przeżyć. Nie martw się już.
Nie możemy zrobić nic innego, jak modlić się za dusze zamordowanych i mieć
nadzieję, że nie było ich zbyt wielu.
- Robię to. Często - szepnęła Avery.
- Musimy się skupić na naszych obecnych problemach. -
Tak. Jak sprawić, żeby Payton pozostał wolny i żeby nikt
go nie skrzywdził.
36
Miód
-
Racja--godziła się Gillyanne i uważnie przyjrzała się kuzynce. - A jak ulżyć
twemu strapionemu sercu?
- Czemu sądzisz, że jestem strapiona?
- Męczy cię pożądanie.
- No, tak. - Avery potrząsnęła głową, - Skręca mi wnętrz­
ności. Mam tylko nadzieję, że jemu też. - Uśmiechnęła się do GiHyanne, ale
szybko spoważniała. - Chyba nie starczy rai sił,
by z tym długo walczyć.
- Ojej!
- No właśnie.
- Więc musimy pomyśleć, jak mu zabrać trochę tej słodyczy
zwycięstwa.
Avery skinęła głową.
- Już się nad tym zastanawiałam. Po pierwsze, Payton musi wiedzieć, że cnota
nie została mi odebrana siłą, że
zrobiłam to z własnej woli i chęci. To złagodzi jego ewentualne
poczucie winy.
- I pokrzyżuje plany sir Camerona.
Avery patrzyła, jak ten zbliża się w ich stronę, i była na siebie zła, że
na jego widok robi się jej gorąco. Nic w tym zresztą dziwnego, był przecież
niezwykle przystojnym męż­czyzną. Musiała w jakiś sposób przemienić słabość
w siłę, z upokorzenia uczynić źródło dumy. Nie będzie to łatwe, zwłaszcza
że każde jego spojrzenie czy gest rozpalały ją do białości,
- Ałe najpierw - mruknęła tak cicho, że słyszała ja tylko
GiHyanne - muszę sprawić, żeby ten człowiek cierpiał, żeby
mnie pragnął tak bardzo, żeby w końcu, kiedy się poddam, zapomniał zupełnie
o zemście. Chcę go doprowadzić do sza­
leństwa.
Cameron zwolnił kroku, patrząc na uśmiechnięte promiennie
dziewczyny Murrayów. Były drobne i zjawiskowo piękne.
37
Hannah Howell
Uśmiechały się ciepło i ich niezwykłe oczy błyszczały od tego śmiechu. Takie
spojrzenia każdemu mężczyźnie sprawiały przyjemność. Wziął Avery pod ramię
i doprowadził do konia. Cały czas zastanawiał się, dlaczego te piękne uśmiechy
wy. zwalają w nim chęć do nałożenia pełnej zbroi.
4
J esteśmy coraz bardziej pogodzone z losem - powiedziała Avery do kuzynki,
gdy spacerowały po obrzeżach obozu MacAlpina.
- Czyżby? - Gillyanne zatrzymała się na moment i popa­
trzyła na mary biały kwiatek. - Ta pora roku sprzyja pogodzeniu
z losem.
- To prawda, ale zachowujemy się tak, jakbyśmy zapom­niały, że Cameron nas
więzi i ma zamiar skrzywdzić Paytona.
- Trudno pamiętać o takich nieprzyjemnych sprawach, kiedy grzeje wiosenne
słoneczko. Ale dziwię się, że ty możesz o tym zapomnieć, skoro cały czas jesteś
skrępowana więzami.
- On robi to tak delikatnie i uważnie, żeby mnie nie zranić, że zaczynam
się przyzwyczajać i złość mi przechodzi. I to mnie niepokoi. Chodzę cały czas
tak ogarnięta pożądaniem, że nie myślę o tym, dlaczego podróżujemy z
MacAtpinami.
- Podobno miałaś zamiar doprowadzić do tego, aby to on był ogarnięty pożądaniem.
Tak mi mówiłaś trzy dni temu.
Avery westchnęła.
- Jestem tak skołowana, że już nie wiem, czy to działa. On
39
Hannah Howell
ma coraz gorszy humor, ale nie wiem, czy to dlatego, że ja g0
dręczę, czy po prostu ma takie fumy. Czy to nieodwzajemnione
pożądanie tak mu psuje nastrój, czy świadomość, że jego
genialny plan nie daje się tak łatwo wprowadzić w życie, jak
przypuszczał?
- Myślę, że to nieodwzajemnione pożądanie. Prawdę mó­wiąc, jesl niespełnione,
a nie nieodwzajemnione, mam rację?
- Niestety tak. Zaczynam się obawiać, że to może być coś głębszego.
- Możesz zrobić to, co zrobiła nasza kuzynka Elspeth. - Ścigać go, aż on mnie
złapie? - Avery zaśmiała się wraz
z Gillyanne, po czym pokręciła głową. -Nie mam jej doświad­
czenia. Nie mogę po jednym pocałunku określić, czy to jest
ten jeden jedyny. Myślę, że może być. Jak inaczej wytłumaczyć
moje uczucia do niego, skoro zamierza mnie użyć przeciwko
mojemu własnemu bratu? Oczywiście, nie ma to większego
znaczenia. To, co on planuje, wyklucza wszelką wspólną
przyszłość.
-
Niekoniecznie. - Gillyanne wzruszyła ramionami. - Za­kończenie tej historii
może być mniej dramatyczne, niż sobie wyobrażasz. Musisz się zdecydować, czy
chcesz spróbować zrobić wszystko, żeby pragną} cię bardziej niż czegokolwiek
innego. Jakkolwiek by na to spojrzeć, droga, którą musisz podążać, nie jest
prosta, ale żaden zakręt nie powinien do­prowadzić do klęski.
— Być może. W każdym razie uważam, że bardzo ułatwiamy
zadanie naszym ciemiężycielom.
— Avery, nie sądzę, żeby nam się udało zbiec. Ja też nie robię sobie na to
wielkich nadziei, ale to nie znaczy, że nie; mamy próbować. - Gillyanne spojrzała
przelotnie na kuzynkę i uśmiechnęły się do siebie. - Czy za pierwszym razem
będziemy sprytne, czy po prostu odważne? - spytała, zerkając
40
Miód
na strażników. - Mały Rob i Golin są dość daleko od nas i o coś
się sprzeczają.
- No, to tym razem bądźmy odważne. Liczymy do trzech?- Gillyanne skinęła
głową i schwyciła spódnicę, gotowa ją podnieść. Avery zrobiła to samo i policzyła:
-Raz* dwa, trzy!
Ruszyła, a kuzynka podążyła za nią,
Cameron zaklął, gdy nad obozem rozległ się krzyk. Schował
za koszulę mapę, którą oglądał wraz ze swym kuzynem Lear-
ganem, i skoczył na równe nogi. Jedyne, co go zdumiało, kiedy
zobaczył, jak dziewczyny Murrayów próbują uciekać, to tempo,
w jakim biegły.
- Niech diabli wezmą tego Małego Roba i Colina - mruknął,
i puścił się biegiem. - Mówiłem im, żeby dobrze pilnowali tych panien.
- Nie możesz mieć do nich pretensji - odezwał się Leargan,
dotrzymując mu kroku. - To dziewczyny i dotąd bardzo dobrze
się zachowywały.
- Właśnie dlatego powinniśmy byli uważać. Leargan zaśmiał się.
- Mówisz o nich, jakby były niebezpiecznymi, przebiegłymi
przeciwnikami.
- Matka Avery ukrywała się przed żądnymi zemsty DeVeau
przez rok, prawie sama. Potem ojciec Avery zdołał uciec z nią z Francji, chociaż
prześladowcy oferowali za nich olbrzymią
nagrodę Jej kuzynka poślubiła właśnie niejakiego sir Cormaca
Armstronga, człowieka, który wymykał się Douglassom co
najmniej przez dwa lata.
- O Jezu! - Leargan był pod dużym wrażeniem. - Wiec
mogły się tego i owego nauczyć.
41
Hannah Howell
- Tak. I w dodatku są potwornie szybkie. Ty biegnij za tą małą.
- Obie są małe.
- Biegnij za Gillyanne. Ja pobiegnę za tą drugą błyskawicą. -
Cameron zignorował śmiech Leargana.
Ucieczką Avery przejął się bardziej, niż się spodziewał, Może dlatego, iż
nie chciał dopuścić do siebie myśli, że
pożądanie bardziej męczy jego niż ją. Chociaż, z drugiej strony,
podejrzewał, że dziewczyna odczuwa to samo co on. Może
dlatego właśnie uciekła.
Gdy gonił ją po lesie, uśmiechał się radośnie. Nie miał
zamiaru pozwolić jej na ucieczkę, gdy był już tak blisko celu, jaki chciał
osiągnąć. Kiedy zatrzymali się na nocny postój, był
pewien, że nią owładnęły takie same żądze, a podczas jazdy
w ciągu dnia nieraz odczuwał wstrząsające nią dreszcze i słyszał
wymykające się z jej ust westchnienia. Goniąc ją teraz po lesie,
nie myślał o zemście, lecz o tym, by nie umknęła mu rozkosz,
która była już tak blisko.
Avery dała Gillyanne znak, by skierowała się nieco w prawo,
a sama zboczyła bardziej na lewo. Trzymały się w zasięgu
wzroku, ale zmusiły pogoń do rozdzielenia się. Obejrzawszy się
szybko przez ramię, zauważyła, że goni ich tylko dwóch męż­
czyzn: Cameron i jego przystojny kuzyn Leargan. Jeśli był ktoś
jeszcze, to bardzo daleko. Miała zamiar juz właściwie kończyć tę zabawę, bo
była bardzo zmęczona, a Cameron bardzo niedaleko,
gdy usłyszała krzyk kuzynki. Natychmiast skręciła w kierunku
Leargana, który schwytał Gillyanne. Miała drobną satysfakcję,
widząc, że Cameron, zmylony jej zmianąkierunku. potknął się.
Bez wahania rzuciła się na Leargana, który zaklął, puścił
Gillyanne i upadł. Avery siadła mu na plecach, złapała go za
włosy i zaczęła uderzać jego głową o ziemię. Gdy okrzyki
zachęty ze strony Gillyanne przerodziły się w pisk. przerwała.
42
Miód
obejrzała się i zobaczyła kuzynkę w mocnym uchwycie Ca­merona. Avery wyrwała
nóż Leargana z pochwy. Trzymając jedną ręką pęk włosów przeciwnika, odwróciła
mu głowę i przyłożyła nóż do gardła.
- Układ? - spytała.
- Nie - odparł Cameron. -I tak nie zrobisz mu krzywdy.
- Jesteś pewny?
- Mam nadzieję, kuzynie, że się nie mylisz. -Leargan jęknał.
- Jestem zupełnie pewny. Nie zrobisz mu krzywdy, Avery, i nie uciekniesz
bez tego dzieciaka.
- Dzieciaka?! - wykrzyknęła GiUyanne z furią.
- Nie, nie zrobię. - Avery westchnęła, puściła Leargana i wstała.
On również podniósł się, otrzepał i wyciągnął dłoń.
- Proszę o mój nóż.
Avery zaklęła cicho i wcisnęła mu nóż do ręki. Gdy GiUyanne
do niej podbiegła, wzięła ją pod ramię. Nie obawiała się
specjalnie kary, choć Cameron wyglądał na wściekłego. Mógł
ją zalać potokiem wyzwisk i mocniej przywiązać, ale była
całkiem pewna, że nigdy jej nie uderzy.
- Naprawdę myślałyście, że uda wam się uciec? - spytał, prowadząc ją z powrotem
do obozu.
- Zawsze wolno marzyć - szepnęła.
- A dokąd byście dotarły, bez koni i zapasów?
Dobre pytanie, pomyślała, lecz nie miałazamiaru informować
go, że chciała go tylko trochę podenerwować, a tymczasem
wyszła na idiotkę.
- Miałyśmy zamiar zdać się na łaskę najbliższego kościoła.
-
Tak - potwierdziła GiUyanne. - Chciałyśmy prosić o za­
pewnienie nietykalności.
- Naprawdę uważacie, że w to uwierzę? - Cameron zaklął,
a dziewczęta wzruszyły tylko ramionami. Na skraju obozu
43
Hannah Howell
spotkali obu strażników, więc zwrócił się do zaczerwienionych
ze wstydu mężczyzn: — One są małe i ładne, ale nie dajcie sie
więcej wyprowadzić w pole. - Popchnął uciekinierki w ich
kierunku. - Są chytre i więcej z nimi kłopotu, niż pożytku.
- Zapewnienie nietykalności? - powtórzył Leargan, trzęsąc
się ze śmiechu, gdy odchodził razem z kuzynem.
- Nieznośne bachory - narzekał Cameron. - One coś knują.
Są za mądre, żeby sądzić, że ucieczka się powiedzie. Wiedziały,
że się nie uda. dlatego pobiegły z pustymi rękami.
- Więc dlaczego w ogóle próbowały?
- Nie zdziwiłbym się, gdybym się dowiedział, źe tylko po to, aby mnie zdenerwować.
Myślisz, że rozszyfrował naszą grę? - spytała Gillyanne
kuzynkę, gdy siedziały przed namiotem Camerona przy wieczor­
nym posiłku.
- Mogło mu przemknąć przez głowę, że próbujemy tylko
go zdenerwować - odpowiedziała Avery. - Ale nie uwierzy,
że to był jedyny powód. Będzie próbował doszukać się jakiejś
perfidnej zdrady.
- Niezbyt ufa kobietom, prawda?
- W ogóle nie ufa.
- To ci nie ułatwi zadania* jeśli będziesz próbowała zdobyć
jego serce,
- Nie wiem, czy on w ogóle ma serce — mruknęła Avery.
- Myślę, źe ma, bo inaczej nie byłoby tych kłopotów. Po
prostu tego nie okazuje. Niektórzy mężczyźni tacy są.
- A niektórzy nie chcą w ogóle niczego odczuwać do kobiet
i szczelnie zamykają swoje serca.
Gillyanne z namysłem skinęła głową.
- Ale on cię pragnie.
44
Miód
- Gillyanne, pożądanie to nie miłość,
- Chciałabym, żeby mężczyzna, który w końcu przypadnie
mi do serca, nie był tak trudny do zrozumienia.
- Dla ciebie na pewno nie będzie.
- Może, ale mam czasem kłopoty z wyczuwaniem różnych
rzeczy w przypadku osoby, którą dobrze znam lub jest bliska memu sercu.
- Oczywiście, wtedy chciałabyś, żeby taki dar był specjalnie
doceniony.
Gillyanne zaśmiała się i skinęła głową.
- Ciocia Maldie mówi, że mój dar wyczuwania może działać,
tylko ja mu nie dowierzam wtedy, gdy chodzi o zaangażowanie
sercowe. Myślę, że twoje serce jest zaangażowane.
Avery przez chwilę obserwowała Camerona, który chodził po obozie i rozmawiał
z ludźmi.
- Tak, chyba jest, a przecież nie znam tego człowieka nawet
tygodnia i wcale mnie nie uwodzi. To w ogóle nie ma sensu. Rzuciłabym się
na niego w porywie chutliwcj żądzy, ale powstrzymuje mnie to, że on chce wykorzystać
moją słabość przeciwko mojej rodzinie.
- Chutliwej żądzy?
- Tak. Nie potrafię tego inaczej określić. - Avery patrząc, jak Cameron wchodzi
wraz z kuzynem do pobliskiego lasku,
wlepiła wzrok w jego zgrabne pośladki. Az ją ręce Świerzbiły,
żeby go po nich poklepać. - Kilka razy dziennie chcę go wykopać z siodła,
lecz nie dlatego, żeby się śmiać z niego, unurzanego w błocie, tylko żeby
leżał, a ja żebym mogła
skoczyć na niego i zacząć robić z nim to wszystko, eo pojawia
sie w moich najbardziej szaleńczych snach.
- No więc zrób to.
- Mówiłyśmy już o tym, jak popsuć jego plany zemsty, ale
nic nie zmieni faktu, że jeśli mnie posiadzie, to właśnie z
zemsty.
45
Hannah Howsu.
Wierz mi, kuzynko, ostatnią rzeczą, o jakiej będzie myślą
kiedy to się wreszcie stanie, będzie jego siostra, Payton i zemsta.
Musisz się tylko postarać, żeby wiedział, że to nie on wygrywa
i bierze, lecz że to ty dajesz. Nie mówię, żebyś przed takim
łajdakiem otwierała serce, ale musi wiedzieć, że robisz tylko to, co |
chcesz i nie pozwolisz mu tego wykorzystać przeciwko twojemu
bratu lub klanowi. Ponieważ jest mężczyzną, aroganckim jak cały
ten gatunek, nie uwierzy, że chcesz go pozbawić tego oręża. A ty
wiesz, że potrafisz. Niech cię ta pewność prowadzi.
- Tb takie ryzyko — mruknęła Avery.
- Ale czy chcesz tej nagrody, jaką można wygrać, tak; bardzo, że jesteś skłonna
je podjąć?
- Och, tak.
- Wiec kiedy się zgodzisz?
- Trudno powiedzieć. Będę go dręczyć tak długo, aż sama
nie będę już mogła zdzierżyć. - Avery zaśmiała się, a Gillyanne
jej zawtórowała.
Znów się śmieją- mruknął Cameron, zerkając na dwie pannice Murrayów, gdy wracał
z Learganem do obozu. Jego kuzyn zachichotał i potrząsnął głową.
- Niezwykłe dziewczęta.
-
Rozpuszczone bachory, którym największą rozkosz spra­
wia maltretowanie mnie.
- Wiec tak bardzo jej pragniesz?
- Tego nie powiedziałem.
- Nie musiałeś. Czuć to od ciebie.
Cameron zwalczył nagłą pokusę powąchania samego siebie.
Spojrzał na kuzyna.
- Ale to chyba dobrze. Trudno byłoby mi zdobyć się na
zemstę, gdyby ta dziewczyna na mnie jakoś nie działała.
46
Miód
- I nie zaczekasz, aż będziesz mógł dokładniej przypatrzeć
się sytuacji w domu?
- Moja siostra, citka, Iain wszyscy powtarzają tę samą
historię. Po co mam tego słuchać jeszcze raz, czekać, aż będę na
tyle blisko, żeby widzieć, jak poruszają ustami? Nie, sir Payton
Murray zapłaci i zachowa się przyzwoicie wobec mojej siostry.
- A jeśli tak zrobi, jak ty się zachowasz?
- Jak to?
- Chcesz uwieść jego siostrę, żeby go zmusić do małżeństwa
z twoją. Jeżeli tak zrobi, wciąż zostaje jedna uwiedziona panna
- bez męża. Dziewczyna, która nie zrobiła ci nic złego.
- Nie chcę żony. - Cameronowi nie spodobał się przed­stawiony przez kuzyna
slaby punkt tego planu.
- Ale nie przyjmujesz do wiadomości, że sir Payton też może nie chcieć. Jesteś
pokrętnym człowiekiem, kuzynie.
- A ty będziesz wkrótce człowiekiem pokrytym siniakami,
jeśli nie zostawisz tej sprawy w spokoju. - Cameron skinął głową z uznaniem,
gdy kuzyn zamilkł, ale wiedział, ze spór
został tylko odłożony na później. - Zaprowadź tę małą Gillyanne
z powrotem do kobiet - rozkazał, gdy zbliżyli się do namiotu.
Leargan i Gillyanne odeszli, Cameron usiadł obok Avery
i patrzył w ogień. Chciał wyrzucić z pamięci słowa kuzyna, ale
wciąż tam tkwiły. Nie dało się zaprzeczyć, że w jego planach
kryła się pewna niesprawiedliwość. Zażąda, by Payton Murray
uratował honor jego siostry poprzez małżeństwo, a sam tego nie
zaoferuje. Cameron jednak nie chciał się żenić.
Avery wstała i weszła do namiotu, a on sięgnął po bukłak
z winem, który zostawiła, i wypił duży haust. Kusiło go, żeby
się upić do utraty przytomności, zabić w sobie poczucie winy
i pożądanie, lecz perspektywa całodziennej męczącej podróży
nazajutrz uświadomiła mu, że tylko głupiec podejmowałby ją
po całonocnej pijatyce.
47
Hannah Hornu
W końcu, kiedy uznał, że Avery miała już dość czasu dla siebie, wstał i wszedł
do namiotu. Widok jej, Jeżącej na jego
prostym legowisku, ścisnął mu wnętrze palącym pożądaniem
Chciał natychmiast zerwać z niej ubranie, znaleźć się przy tej
dziewczynie i głęboko w niej. Chciał dotykać i smakować
każdy centymetr jej złoconego ciała. Chciał, by, drżąc po
spełnieniu, wykrzyczała jego imię.
Serce mu waliło, dłonie się pociły. Zaklął, rozebrał się aż
do przepaski na biodrach, pobieżnie umył i położył się obok.
Delikatnym płótnem przywiązał jej rękę do swojego przegubu,
Czuł, że mu się przygląda.
-
Nie myślałaś chyba, że naprawdę uda wam się dzisiaj uciec, co? - spytał, przysuwając
się bliżej, tak że dotykali się lekko. Gdy poczuł, jak zadrżała, uśmiechnął
się ponuro. Nie
miał zamiaru cierpieć sam.
- Trzeba korzystać z okazji, kiedy się nadarza — odpowie'
działa, przeklinając w myślach, kiedy zorientowała się, że nie nu
gdzie się posunąć i musi znosić dotyk jego silnego ciepłego ciała.
- Bez jedzenia, wody, okrycia i bez konia?
- Tak. Większość tego mogłybyśmy znaleźć po drodze.
Pominął milczeniem te przechwałki.
- Na terenach, na których grasuje wasz stary potężny wróg?
- Wydaje mi się, że w Szkocji też nie roi się od przyjaciół
i sojuszników.
Przewrócił się na bok, przygniatając ją.
- Nie jestem twoim wrogiem, Avery.
- Nie, oczywiście, że nie. To z przyjaźni planujesz mnie
zhańbić i użyć tego przeciwko mojej rodzinie.
- A gdyby ktoś skrzywdził kogoś z twojego rodu, przeba­
czyłabyś wszystko i nic nie robiła, tylko pomodliłasię za niego?
- Nie wykorzystywałabym niewinnych do ukarania winnego.
Nie znaczy to, że mój brat jest winny, oczywiście.
48
Miód
Cameron westchnął i pocałował ją. Zdumiał się, te tak
gwałtownie zareagowała. Poczuł jej stwardniałe sutki, przycis-
nęła się do jego piersi, jakby błagała, żeby próbował dalej. Jej drobne ciało
wyprężyło się, a on dyszał jak koń po długim
biegu, gdy oderwał się od niej i uniósł się na łokciach. Spojrzał
na nią i z pewną satysfakcją zauważył, ze i ona z trudem oddycha. Wiedział,
ze teraz mógłby ją wziąć, jej pożądanie było oczywiste. Szaleństwem było rezygnowanie
z tego, ale
postanowił jednak zrezygnować. Chciał usłyszeć z jej ust „tak".
Jak możesz nie zauważać tego, co rozpaliło się między nami? — spytał, opadając
na plecy.
- Między nami jest tylko twoja żądza zemsty.
- To nie z zemsty pocę się i drżę, jak człowiek z febrą. Albo jak ty.
- Ja? Jestem chłodna i spokojna jak górskie jezioro w letni
wieczór. - Nie zwracała uwagi na jego pogardliwe pry chnięcie. -
Nie będziesz mnie używał do skrzywdzenia moich krewnych.
- Tylko jednego, Paytona.
- Będę tak walczyć o uratowanie mojego brata, jak ty twojej
siostry. Dobrej nocy, sir Cameronie- dodała, gdy się nie
odezwał. Potem próbowała ochłonąć, żeby wreszcie zasnąć*
- Poddasz się, Avery - powiedział po chwili. - To jest za silne, żebyś mogła
z tym długo walczyć.
- Może - zgodziła się. - Ale i tak nie pozwolę się wykorzys­
tać przeciwko bratu.
Cameron nie mógł uwierzyć, że tak bardzo podnieciło go słowo ,,może". Nie
była to zgoda, ale jednak znacznie więcej,
niż dotąd proponowała. Zamknął oczy, starając się uspokoić
i zasnąć. Jutro wzmoże wysiłki w celu przełamania jej oporu,
będzie naciskał, póki „może" nie zmieni się w „tak". Modlił
się tylko, żeby przez ten czas nie oszaleć.
5
Miała swobodne ręce. Avery nie mogła w to uwierzyć.
Minęły dwie noce, odkąd wraz z Gillyanne zmusiły Camerona,
żeby je gonił, i, jak należało się spodziewać, stał się bardziej czujny. Te
dwie noce były długie i męczące, pełne wyrzeczeń. Dni były nie lepsze. Oboje
byli już zmęczeni tą walką. I pewnie dlatego, pomyślała Avery, miała niezwiązane
ręce. Cameron był chyba zbyt zmęczony i roztargniony, żeby ją porządnie skrępować.
Jak to dobrze, że zawsze sprawdzała więzy.
Rozejrzała się i w końcu wśród innych kobiet zobaczyła Gillyanne. Gdyby kuzynka
zwróciła na nią uwagę, mogłyby teraz spróbować ucieczki. Tym razem miała przy
sobie zapasy, a Gillyanne umiała w biegu wskoczyć na konia. Avery za­stanawiała
się, dlaczego jeszcze siedzi, zamiast pogalopować w stronę kuzynki. Odpowiedź
była prosta: Cameron.
Jakby przywołany jej myślami, pojawił się obok swego konia. Dotknął ręką nogi
Avery i zaczaj ją głaskać. Arogancki
wyraz jego twarzy, błysk spodziewanego zwycięstwa w oczach
dały jej impuls do ucieczki. Uśmiechnęła się do niego i po­machała ręką. Zdumienie
malujące się na jego twarzy sprawiło
50
Miód
jej satysfakcję- Kopnęła go w twarz, aż się przewrócił na ziemię, po czym
popędziła konia do galopu, wołając Gillyanne. Na szczęście kuzynka zareagowała
natychmiast, wiec Avery musiała tylko odrobinę zwolnić, żeby wskoczyła za
nią na siodło. Gdy odjeżdżały, słyszała ryk Camerona.
Zerwał się na równe nogi, przeklinając głośno i dosadnie. Wcale go nie zdziwiła
swoboda, z jaką Avery radziła sobie z jego olbrzymim rumakiem, ani łatwość,
z jaką jej kuzynka wskoczyła na pędzącego konia. Chyba już nic w wykonaniu
tych dwóch panien nie było w stanie go zadziwić, zwłaszcza jeśli ich celem
było zdenerwowanie go. Wykrzykując rozkazy, zobaczył, że kuzyn spieszy już
z dwoma osiodłanymi końmi.
-
Czy to nie ty mówiłeś, że trzeba ich pilnie strzec?-zadrwił Leargan, gdy wsiadali
na konie.
-
Jeszcze jedno słowo i odetnę ci język - rzucił Cameron, ruszając galopem.
Leargan nie przejął się tą pogróżką i jadąc obok niego, mówił dalej:
-
Nie sądzę, żebyś je dogonił. Twój koń jest szybszy od naszych, a te panny
są dobrymi jeźdźcami.
- Nie znają okolicy, nie wiedzą, dokąd jechać.
- Może nie, ale muszą tylko trzymać się z dala i ukrywać.
I tego właśnie Cameron obawiał się najbardziej. Jeśli dziew­częta nie miały
żadnego celu, nie wiadomo, w którą stronę Pojechały. To oznaeza, że wkrótce
będą mogli tylko szukać ich śladów, a to jest czasochłonne i dające uciekinierkom
dużą Przewagę. Co gorsza, wcale by się nie zdziwił, gdyby potrafiły zacierać
ślady. Panny Murray posiadały umiejętności, jakimi nie mogły się pochwalić
inne dobrze urodzone panienki. Był jednak zdecydowany nie dać się pokonać
dwóm drobnym dziewczętom, nawet gdyby miał szukać ich śladów aż do wrót
Donncoill.
51
Hannah Howell
Było już południe, gdy Avery uznała, że mogą odpocząć
Ześlizgnęły się z konia, pojękując cicho. Polanka, którą znalazły,
była wspaniała. Ocieniona, chłodna, z małym strumyczkiem
i świeżą trawą dla konia. Gillyanne pomogła jej wytrzeć rumaka, napoić go
i spętać. Później obie runęły na trawę.
Dopiero po chwili miały na tyle sił, żeby poszukać w sakwach
czegoś do jedzenia i picia. Ku swej radości, Avery znalazła również mapę Camerona,
którą zaczęła studiować, gdy wraz z kuzynką pogryzały owsiane placuszki i
popijały winem.
- Trudno się zorientować, dokąd jechać, jak nie wiemy, gdzie jesteśmy - zauważyła
Gillyanne, oparłszy się o gruby pień drzewa i przymknąwszy oczy.
- Racja, ale gdy tylko zorientujemy się, gdzie jesteśmy, ta
mapa nam bardzo pomoże. — Avery ułożyła się obok niej.
- Myślisz, że Cameron długo będzie nas ścigał?
- Dłużej, niżbyśmy sobie życzyły. To uparty osioł.
- I skradłyśmy mu konia.
Avery roześmiała się.
- No tak. Ale będzie nas ścigał głównie z powodu urażonej
dumy, że pokonały go dwie dziewczyny.
Gillyanne skinęła głową.
- To na pewno plama na męskim honorze.
- A Cameron bardzo go sobie ceni.
- Trochę się zdziwiłam, że tak szybko uciekłaś.
- Nie
tak
szybko.
-
Avery
westchnęła.
-
Wahałam
się. Ale
potem on na mnie tak spojrzał...
- Jak spojrzał?
- Jakby chciał powiedzieć: „Wiem, że wygrywam". Więc
kopnęłam go w twarz. - Avery uśmiechnęła się słabo, gdy
bizynka zachichotała. - Właściwie to jego wina. Gdyby tak
me patrzył, gdyby nie był taki pewny siebie, to chyba jeszcze b
ym lam siedziała, zastanawiając się nad ucieczką. Właściwie
52
Miód
chciałam tam zostać, przy nim. Jedyne, o czym ciągle myślałam
to jak będę mogła żyć, jeśli go już nigdy nie zobaczę.
-
Nie obwiniaj się lak. - Gillyanne poklepała ją po ręce. -
Biorąc pod uwagę twoje uczucia do tego człowieka. Payton
by to zrozumiał.
- Na pewno tak, ale nie jestem pewna, czy to zmniejszyłoby
moje poczucie winy. To grzech, ale najbardziej żałuję, że
chociaż raz nie uległam, zanim uciekłem.
- Też bym żałowała.
- Naprawdę?
- Naprawdę. Taka prawdziwa namiętność to rzadka rzecz.
Tak nam mówili rodzice, tak nam mówiła Elspeth. Namiętność
połączona z miłością. Ty masz na to szansę. - Gillyanne
mrugnęła do kuzynki. - Możesz się pocieszać, że z winy
Camerona nie wiesz, czy ta namiętność była zaczątkiem miłości.
- U mnie tak - szepnęła Avery, próbując powstrzymać
łzy. - Masz rację, to wszystko wina tego idioty. I jego siostry.
Może rzeczywiście dobrze, że uciekłyśmy, bo gdybym spotkała
oskarżycielkę Paytona, mogłabym ostro zareagować. - Wstała
i otrzepała się. - Lepiej jedźmy dalej. Teraz już możemy podróżować wolniej.
- Jesteś pewna? - spytała Gillyanne, idąc za nią w stronę
konia.
-
Nie widziałyśmy Camerona ani Leargana już dość długo. Muszą tropić nasze ślady,
więc posuwają się wolniej. - Wska­
kując na konia, Avery zauważyła przez drzewa jakiś błysk. -
A niech to! Niemożliwe, żeby już nas znalazł! - Za moment
zobaczyła, że błyska słońce, padające na zbroje, ale znacznie wię
cej, niż dwie. - To nie oni!
.
Gillyanne objęła kuzynkę w pasie, gdy ta popędziła konia
Poprzez strumyk w gęstwinę drzew po drugiej strome. -
 Kto to?
53
Hannah Howell
- Nie wiem. Wyglądają na jakieś wojsko. Ukryjmy się.
- Ukryć? A nie lepiej szybko odjechać?
Są na tyle blisko, te jeśli teraz szybko ruszymy, to nas usłysząlub zobaczą
-szepnęła Avery, popychając wierzchowca w chaszcze i skrywający go cień. -
Myślę, że powinnyśmy się zorientować, kto jeszcze wędruje po tych lasach.
Wysunęła się na tyle, żeby taymać dłoń na pysku konia, gotowa zakryć mu nos,
gdyby chciał prychnąć. Przez gęste
gałęzie drzew zobaczyła niewielki oddział, który zatrzymał się.
by napoić konie. Jeden z rycerzy trzymał proporzec, na widok letórego Avery
poczuła, że zastygła jej krew w żyłach. Był na nim herb DeVeau. Nie miała
wątpliwości, że oznacza to kłopoty i nieszczęścia.
- Avery? - odezwała się Gillyanne pytającym tonem.
- Ciii. Jest na tyle spokojnie, że może usłyszę kilka słów i dowiem się, dlaczego
te dranie tu są
Dopiero po kilku minutach uznała, że dowiedziała się dosyś.
DeVeau chciał odzyskać swoje pieniądze i nie dbał o to, czy
przy okazji wyrżnie wszystkich MacAlpinów. Głupotą było sądzić, że ten człowiek
pozwoli, aby tyle pieniędzy przeleciało
mu koło nosa. Patrząc, jak odjeżdżają, Avery wiedziała, że
musi podjąć trudną decyzję. Czy mają wraz
% Gillyanne dalej
uciekać, czy wrócić i ostrzec MacAlpinów? Westchnęła, wie­
dząc, że decyzja została podjęta w momencie, gdy dowiedziała
się o zagrożeniu.
- Ci DeVeau ich zabiją - stwierdziła Gillyanne.
Wiem o tym, - Avery pokiwała głową. - Ale myślę, że tym razem może nam się
udać.
- Wracamy ich ostrzec?
- Jak tylko się zorientuję, którą drogą jechać, żeby nie wpaść w łapy DeVeau.
Wiedziałam, że tak postanowisz.
54
Miód
- Dlaczego? Cameron planuje wykorzystanie nas przeciwko
naszemu klanowi, przeciwko Paytonowi. Ma zamiar wziąć
okup za ciebie, a mnie zhańbić. On i jego ludzie nie zaatakowali
naszych francuskich krewniaków, ale byli najemnikami DeVeau
Powinnyśmy życzyć DeVeau szczęścia i gnać do portu. -Avery skierowała konia
z powrotem do strumyka.
- Pewnie powinnyśmy i nikt by nas nie potępił, ale tak nie zrobimy.
- Nie, nie zrobimy. Nadstawimy nasze smukłe karczki, próbując uratować własnych
porywaczy. Chociaż Cameron i jego ludzie działają niewłaściwie, nie zasłużyli
na to, by ich wymordowano.
- Nie, nie zasłużyli - zgodziła się Gillyanne. - Myślisz, że
uda nam się dotrzeć do obozu prędzej niż tym psom DeVeau?
- Możemy spróbować. Nie wygląda na to, żeby im się specjalnie spieszyło.
- Może nie wiedzą, gdzie się znajduje obóz Camerona.
- Mogą nie wiedzieć dokładnie, ale chyba wiedzą, do którego portu Cameron
zmierza. - Pognała ogiera do truchtu, wracając tą samą drogą, którą przybyły,
tylko na skróty. -Może zgadli, a może któryś z ludzi MacAIpina coś wypaplał.
Ty wypatruj jakichś śladów MacAlpinów i pilnuj, żebyśmy nie
zbliżyły się zanadto do DeVeau, a ja skupię się na tym, żeby jak najszybciej
dotrzeć z powrotem do obozu.
Po drodze Avery modliła się, żeby się udało. Mimo sytuacji, w jaką ich wciągnął
Cameron, i zarzutów przeciwko jej bratu,
nie chciała, aby go zabito czy zraniono ani żeby stała się
kzywda komukolwiek z jego ludzi. Chyba byłoby tak samo nawe
t wtedy, gdyby nic nie czuła do tego idioty. Choć znała ich
krótko, polubiła drużynę MacAlpinów i nie chciała, by stan się
 ofiarami zdrady i chciwości DeVeau.
55
Hawaii Howeij.
Jezu, popatrz tam - powiedział Leargan, ściszając głos ze zdumienia i ostrożności.
Cameron spojrzał we wskazanym kierunku i zaklął. Ucieszył
U niezmiernie, widząc Avery i jej kuzynkę tak blisko, że
można było je pochwycić, ale zdumiało go, dlaczego tu są.
Udało im się uciec, sprytnie zacierając za sobą ślady, a tym. czasem były
tutaj i jechały wprost do obozu swoich ciemię-
życieli. - Sądzisz, że się zgubiły? - spytał, sam w to nie wierząc.
- To byłoby za proste - odparł Leargan.
- Wiec dlaczego wracają do obozu?
- Może uznały, że jesteśmy mniejszym złem. Ktoś je goni,
kuzynie.
Cameron zaklął i popędził rumaka, widząc dwóch jeźdź­ców galopujących za Avery.
Na szczęście Gillyanne coś wykrzyknęła, żeby ją ostrzec. Avery przyśpieszyła,
ale było widać, że ma małe szanse. Cameron dał znak Lear-ganowi, żeby schwytał
jeźdźca po lewej, a on zajmie się tym z prawej.
Avery poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła, gdy
kuzynka krzyknęła. Zauważyła zbliżających się szybko dwóch
ludzi DeVeau i pognała konia. W tym wyścigu należało być
pierwszym w obozie MacAlpinów, ale nie była pewna, czy to jej przypadnie w
udziale zwycięstwo.
Po chwili Gillyanne znów krzyknęła. Avery spojrzała za siebie i przeraziła
się, że pościg jest tak blisko. Gdy jednak rozpoznała dwóch jeźdźców, którzy
doganiali ludzi DeVeau,
odetchnęła z ulgą, że są uratowane, choć uznała, że trzeba gnać
dalej.
- To Cameron i Leargan! - krzyknęła Gillyanne.
- Wiem.
- Czy nie możemy teraz się zatrzymać?
56
Miód
- Nie. Ci DeVeau sa znacznie bliżej, niż się spowdziewałam,
a Cameron żądałby ode mnie jakichś wyjaśnień _ Jak daleko?
- Dziesięć, może piętnaście minut w tym tempie
- Więc pędź, kuzynko.
- Taki mam zamiar.
Cameron patrzył, jak człowiek, którego właśnie zabił wy­ślizguje się z siodła,
po czym szybko złapał wodze jego konia Zobaczył, że Leargan robi to samo.
Zaklął, widząc, że Avery dalej pędzi w kierunku obozu.
- Dlaczego ona wciąż jeszcze ucieka? - spytał Leargan, gdy
obaj gonili znów panny Murray.
- Powinniśmy chyba zadać pytanie, dlaczego te świnie. DeVeau są tak blisko?
- mruknął Cameron.
- Jesteś pewien, że to są oni?
- Całkowicie. Rozpoznałem tego, którego musiałem zabić.
- Atak?
- Obawiam się, że tak.
Leargan przez chwilę barwnie przeklinał.
-* Przecież one chcą nas ratować.
Cameron skinął głową. Mogły z tego wyniknąć kłopoty.
Avery i Gillyanne zrezygnowały z udanej ucieczki, aby ostrzec
jego i jego ludzi. Naraziły się na niebezpieczeństwo, żeby tego
dokonać. Jego ludzie uznają, ze dziewczętom należy się wobec
tego nagroda. Cameron usiłował sam siebie przekonać, że Avery robi to wyłącznie
z jednego powodu - dla zdobycia wolności - ale mu się to nie udawało. Mimo
całego swojego cynizmu nie potrafił w ten sposób jej oceniać.
Jednak postanowił, że dalej będzie postępował zgodnie ze
swoim planem. Sprawa jego siostry musi być pierwszoplanowa, Wy
korzystanie Avery było najlepszym sposobem odpłacenia za
obrazę Katherine i zdobycia dla niej męża. Nie uspokajała
57
Hannah Howeu.
go sumienia myśl, że dziewczyna na pewno to zrozumie.
Nigdy nie da mu zapomnieć długu, jaki u niej zaciągnął, ale
jednak zrozumie, dlaczego nie mógł jej dać wolności.
Atak! • zawołała Avery, wpadając galopem do obozu MacAIpinów i zatrzymując
nagle konia. - Ludzie DeVeau
nadciągają w waszą stronę!
- Ale oni nie są naszymi wrogami - odezwał się Mały Rob.
- Teraz już są! - krzyknął Cameron, zeskakując z konia, nim zwierzę się zatrzymało.
- Chcą z powrotem swoich pie­niędzy.
- Jak blisko są od nas? - spytał któryś. Cameron spojrzał na Avery.
- Tamci ludzie to byli wysłańcy?
- Tak. Wątpię, żebyśmy z Gilly zdobyły jakąś znaczną
przewagę nad głównymi siłami DeVeau. Dosłownie kilka minut - Zsiadła z konia
i pomogła zejść kuzynce.
- Albo mniej — dodała Gillyanne, wskazując na chmurę
kurzu.
Dziewczęta zostały odsunięte wraz z innymi kobietami na
ubocze. Po drodze zbierały naczynia i zapasy, które zdołały
unieść. Towarzyszyło im trzech giermków i dwóch rycerzy, prowadzących konie.
Zatrzymali się w pewnej odległości od obozu, osłonięci drzewami. Ich smulnym
obowiązkiem było
obserwować i uciekać, jeśli walka przybierze niekorzystny
obrót dla ich mężczyzn. Tylko jeden mały giermek miał
pozostać i ukrywać się, aż będzie po wszystkim, po czym
przekazać ostateczny wynik i dać im znać, czy należy zabrać
jakichś rannych. Avery nie zapytała, czy będą też grzebały lub
zbierały zabitych.
Obserwując siły Camerona, przygotowujące się do odparcia
ataku sił dwakroć większych, modliła się. Modliła się o to, by
MacAlpinowie nie zapłacili zbyt wysokiej ceny za głupotę,
58
Miód
jaką było zadawanie się z DeVeau. Modliła się, żeby ludzie De
Veau nie chcieli poświecić zbyt wielu istnień dla odzyskania
pieniędzy swego pana. Modliła się też, by w wypadku gdyby doszło do najgorszego,
wraz z kuzynką nie znalazła sie znów w rękach swego największego wroga.
Atak był ostry, szybki i głośny. Avery zachwiała się, jakby to ona osobiście
odebrała pierwsze uderzenie. Wokół niej
rozległ się cichy jęk i wiedziała, że nie jest odosobniona w tych
dziwnych reakcjach. Trudno było ustać spokojnie wobec takiej
demonstracji siły.
Cameron i jego ludzie uplasowali się na niedużym wzniesieniu.
Było na tyle wysokie, że dawało im pewnąprzewagę, a w każdym
razie niwelowało różnice między nimi a ludźmi DeVeau na
koniach. MacAlpinowie utworzyli zwarty krąg, z paroma doboro­
wymi łucznikami w środku. Plan Camerona miał szansę powodze­
nia i w sercu Avery zaświtała iskierka nadziei.
Wkrótce obserwacja wszystkich miejsc bitwy stała się nie­
możliwa, więc skierowała wzrok na Camerona. Wstrzymywała
dech za każdym razem, gdy zbliżał się do niego któryś z De­Veau, i wypuszczała
powietrze, gdy skutecznie się obronił.
Z okrzyków, dochodzących wokół, orientowała się, że niektórzy
jego ludzie padają, ale nie odrywała wzroku od Camerona. Modliła się za duszę
człowieka, który padł, mając nadzieję, że powaliła go uleczalna rana, a nie
śmierć.
Chociaż wydawało jej się, że stała tak, modliła się i patrzyła
godzinami, wiedziała, że były to raczej minuty, w ciągu których
szala przechyliła się na korzyść MacAlpinów. Obóz pokryty był
ciałami zabitych i rannych DeVeau i wróg chyba zdał sobie sp
rawę z tego, ile go ta bitwa kosztowała. Jeden z ludzi pomógł ran
nemu towarzyszowi usunąć się z pola walki, potem drugi zrobiło to samo i jeszcze
jeden, aż nastąpił pośpieszny odwrót.
Avery musiała uruchomić całą siłę woli, aby pozostać na
59
Hannah Howell
miejscu, póki wszyscy DeVeau nie zniknęli wśród drzew
Wtedy zobaczyła, jak Cameron opada na kolana. Gdy ruszyła
w jego stronę, podążyły za nią inne kobiety, aż wszystkie biegh w kierunku
swoich mężczyzn. Przy każdym kroku modliła się
by Cameron był cały, najwyżej lekko ranny, żeby to tylko
zmęczenie powaliło go na kolana, a nie ciężar śmierci.
Powoli, ze wzrokiem utkwionym w chmurę pyłu po zni­
kających DeVeau, Cameron opadł na kolana. Miał jeszcze tyle siły, by polecić
jednemu ze swych ludzi śledzenie wroga, zęby
się upewnić, że odwrót jest ostateczny, po czym upadł. Walka
była krótka i ostra, ale czuł się tak, jakby trwała cały dzień.
Obok niego sapał Leargan, wiec nie było wątpliwości, że kuzyn
żyje. Cameron postanowił przez moment zebrać siły, a potem
sprawdzić, jakie ponieśli straty.
Delikatny dotyk na ramieniu wyrwał go z otępienia. Zobaczył
Avery, wpatrzoną w niego z zatroskaniem w pięknych oczach.
Ogarnęło go poczucie winy. On i ci z jego ludzi, którzy
przeżyli, jej zawdzięczali ocalenie. Powinien ją puścić wolno,
ale wiedział, że tego nie zrobi. Będzie się kierował pożądaniem
potrzebą załatwienia spraw siostry.
- Czy jesteś ranny? - spytała dziewczyna, przyglądając mu
się uważnie.
- Nie jestem pewien - odpowiedział i począł wraz z mą
szukać ran na ciele.
- Wygląda na to, że masz tylko płytkie skaleczenie na ręku.
61
Hannah Howell
- A inni? - spytał, wystawiając rękę, żeby mogła opatrzyć
ranę.
- Jeden martwy, jeden umierający, trzech rannych, ale nie
śmiertelnie, jeśli się nimi odpowiednio zaopiekuje. - Obejrzała
ranę, umyła i posmarowała ją maścią. Zaczęła ją bandażować,
mówiąc: - Mogłabym ci ją zszyć, jeślibyś chciał. Byłaby
mniejsza blizna.
- Niech będzie większa.
Jego odpowiedź nie zdziwiła Avery. Mężczyźni, którzy
rzucali się w wir walki, patrzyli w oczy śmierci i cierpieli bez zmrużenia
oka, załamywali się wobec perspektywy zszycia
rany. Nigdy jej to nie przestawało bawić. Zebrała swoje rzeczy
i wstała, by pójść pomagać innym rannym. Odruchowo nachyliła
się i pocałowała Camerona w usta. Widok zdumienia na jego
twarzy sprawił, że oceniła swą chwilę słabości jako bardzo
opłacalną.
-
Wygląda na to, że jesteś bliższy wygranej, niż myślałem -
zakpił Leargan.
Cameron zamrugał, patrząc na kuzyna, i dopiero po chwili
odzyskał kontenans.
- Ty jeszcze tutaj?
Leargan prychnął, powoli wstał, a później pomógł kuzynowi.
- Równie dobrze mógłbym być leżącym tu kamieniem, i tak
wam parka by mnie nie zauważyła. Chociaż muszę przyznać,
ze dziewczyna przynajmniej rzucała na mnie okiem, czy nie
jestem ranny.
- Chyba zna się trochę na leczeniu.
- Obie się znają.- Leargan wskazał głową w kierunku
Gillyanne, pomagającej kuzynce. - Mówią, że jedna z Mur-
rayów, chyba żona lorda Botofla, jest słynną
uzdrowicielką. - Oczywiście - Cameron pokręcił głową. - Niedługo uwie-rzę,
że nie ma niczego,
 czego Murrayowie nie potrafią..
Irytujące.
Miód
Leargan zaśmiał się, lecz po chwili spoważniał. _ Uratowały nam życie.
- Tak, to prawda.
- Zrezygnowały z szansy udanej ucieczki. Cameron westchnął ciężko.
- To prawda, ale dwie panny, samotnie wędrujące, mog­łyby się narazić również
na sporo kłopotów i niebezpie­czeństw.
- Nie masz zamiaru zrezygnować, co?
- Nie mogę.
- Z powodu siostry?
- Tak. Avery Murray może być niewinna, miła i oddana jak zakonnica, ale jednak
to zrobię. Moim obowiązkiem jest zwrócenie czci siostrze. Avery Murray jest
najpewniejszym rozwiązaniem. Tak jak ja nie mogę się odwrócić od siostry,
tak sir Payton Murray nie może odwrócić się od swojej. Będę się jednak starał
kontrolować własne działania.
- Nie pozbawisz czci tej dziewczyny?
- Tego nie mogę obiecać.
- No nie, nie sądzę, żebyś mógł. - Leargan pokręcił głową. -Naprawdę cuchniesz
tą żądzą.
- Więc zatkaj nos - mruknął Cameron i rozejrzał się. -Nie możemy tu zostać,
ale nie możemy też odjechać zbyt daleko. Nie chcę ryzykować życia rannych.
- Powiem ludziom, żeby zaczęli zwijać obóz, a potem pojadę szukać nowego
miejsca.
Cameron po odejściu Leargana zwrócił całą uwagę na swych ludzi.
 Trupy DeVeau były już odarte z kosztowności, a teraz ciągnięto je do lasu,
gdzie zostaną porzucone. Jego drużyna Pisała się dziarsko, stwierdził, podchodząc
do czterech leżą­
cych. Jeden był już zawinięty w całun, jeden leżał przeraźliwie
Pokojny i blady, dwóch marudziło głośno, gdyż panny Murray
63
Hannah Howell
opatrywały ich rany. Był pewien, że ci dwaj na pewno przeżyją,
więc nachylił się nad ciężko rannym.
Był lo Peter, młodzieniec najwyżej osiemnastoletni, który wybrał się z nimi
do Francji w poszukiwaniu przygód i bogac­twa. Za młody, żeby umierać, pomyślał
Cameron, i to z tak błahego powodu. Nie była to walka za króla i ojczyznę,
tylko
atak nieuczciwego głupca, który nie chciał się rozstać z pieniędz­
mi wypłaconymi najemnikom.
— Może przeżyje - powiedziała Avery, patrząc na Petera.
— Tak? - Cameron przyłożył palce do tętnicy na szyi mło­dzieńca i wymacał
stały, choć bardzo słaby puls. - Nie wygląda na to, żeby mógł daleko podróżować.
— Nie, nie teraz. Na szczęście nie ma uszkodzonych wnętrz­ności. Ale bardzo
krwawił, więc to go osłabiło. Krwawienie ustało; jeśli nie powróci i nie pojawi
się gorączka, może szybko dojść do siebie. W każdym razie do stanu, w którym
będzie mógł zostać przewieziony.
— Kiedy będziesz mogła to powiedzieć?
— Za dwa dni. Może szybciej.
Avery nawet nie mrugnęła, kiedy Cameron bluznął. Słyszała już gorsze przekleństwa.
— Przeniesiemy się do nowego obozu, jak tylko Leargan coś znajdzie. - Spojrzał
na zawinięte ciało. - Kim był ten zmarły? Wiesz?
— Jedna z kobiet powiedziała, że na imię miał Adam.
Aha. - Cameron zawstydził się swego poczucia ulgi, że nie jest to żaden krewny
ani przyjaciel. - Przyłączył się do nas, gdy tu podróżowaliśmy, najemnik,
który uznał, że ma większą szansę zarobić w naszej grupie niż sam. Dlaczego
wróciłaś? - spytał nagle. Patrzył jej w oczy, wzrok Avery był nieprzenikniony,
- Chcę odzyskać wolność, ale nie kosztem życia innych.
64
Miód
- A ja myślałem, że to dla moich pięknych oczu - Twoje oczy są prawie tak
piękne jak bezksiężycowa nor
Uniosła Petera ostrożnie, aż oparł głowę ojej ramie, i powlli
podawała mu jakiś napój, gładząc go delikatnie pięknymi palcami po szyi, żeby
przełknął.
 J
- Czym poisz tego chłopaka? - spytał Cameron.
- Napój z ziół, który go wzmocni i pomoże odnowić utra­
cona krew.
_ innym tego nie dawałaś.
- Nie, nie są tak poważnie ranni. Jęczą głośno, a to najlepsza
oznaka szybkiego powrotu do zdrowia.
Cameron wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Więc kiedy Peter zacznie głośno jęczeć, uznasz go za wyleczonego?
-
Tak. - Delikatnie ułożyła rannego z powrotem na derce. -
Człowiek stojący w obliczu śmierci nie narzeka na skurcze, swędzenie i okropny
smak lekarstw. Jeśli ma odrobinę świa­
domości i siły, by pomyśleć czy coś powiedzieć, zwykle stara
się przypomnieć sobie grzechy, jakie popełnił, martwi się, co go czeka po
śmierci, i błaga o rozgrzeszenie.
- Widziałaś wielu umierających, co?
- Zbyt wielu - odpowiedziała bardzo cicho, po czym wstała i
 odeszła.
Godzinę później przenieśli obóz. Nieco ponad milę dalej
znajdowała się mała polanka, z wodą i trawą dla koni. W pobliżu był wzgórek,
który świetnie się nadawał na punkt obserwacyjny.
Żaden DeVeau nie zdołałby się zbliżyć niezauważony.
Nim rozłożono obóz, Cameron umył się, zjadł i gotów był do
spania. Zaczaj się rozglądać za Avery. Zirytowało go, że wracały z Gillyanne
od strumyka, prawie niestrzeżone. Gdy zatrzyma
ła się przy rannych, złapał ją za rękę inie zwazając na p
omruki ludzi, zawlókł ją do swego namiotu. Najwyraźniej
65
Hannah Howell
nie miał już poparcia dla swego planu. Widząc to, zastanawiał się, jak mogli
tak szybko zapomnieć o tym, co spotkało jego siostrę. O obrazie, jaka dotknęła
jego i cały klan. Wepchnął dziewczynę do namiotu, wszedł za nią i nalał sobie
wina,
- Więc moje rycerskie i odważne przyjście wam na ratunek niczego nie zmienia?
— powiedziała Avery, siadając na stosie futer, służących Cameronowi za łoże,
i zaczęła ściągać buty.
- Nie może- odpowiedział, siadając na wielkim kufrze podróżnym.—Jesteś potrzebna,
abym zmusił twojego brata do spełnienia obowiązku wobec mojej siostry, dziewczyny,
którą zhańbił.
- Dlaczego nie spróbujesz po prostu schwytać jego? Zaciąg­
nąć go przed ołtarz samemu, zamiast używać mnie do przy­pieczętowania jego
losu?
- Iain powiedział mi, że próbował tak zrobić, ale się nie udało. Twój brat
unika wszelkich pułapek.
- No pewnie. Nauczył się dobrze tej sztuczki.
- Ma zwyczaj uwodzić młode dziewczęta, tak?
- Nie, ty zapity chamie -powiedziała słodziutko, rozbierając się do bielizny.
Początkowo Avery rozważała możliwość spania w ubraniu, ale stwierdziła, że
ma po dziurki w nosie zachowywania skromności. Lniana koszula i delikatne
lniane pludry, które sobie uszyła, były wystarczające skromne. Żałowała, że
nie starczyło jej odwagi, żeby spojrzeć na minę Camerona, gdy zdjęła suknię.
Na pewno był zdumiony. Nagła cisza, która zapadła w namiocie, sprawiła jej
dostateczną satysfakcję, gdy mościła się wygodnie na twardym posłaniu i owijała
pledem.
Cameron był zdumiony, kiedy rozebrała się do koszuli i tej dziwnej bielizny
z takim spokojem, jakby był jej bratem albo
służką. Jakby był mężczyzną, którym nie trzeba się przejmować,
pomyślał z irytacją. Nieźle mu szło uwodzenie jej, drżała
66
Miód
z pożądania wzdychała, więc powinna się przejmować i to bardzo- Wściekł się
jeszcze bardziej, gdy dotarło do niego,
jak się odezwała.
- Dobrze byłoby, panienko, żebyś zwracała się do mnie nieco milej - warknął,
zły na siebie, że nie jest w stanie zapanować nad podnieceniem.
- Wydawało mi się, że byłam miła - odpowiedziała. Musiał przyznać, że tak.
Ton jej głosu był słodki jak gęsty
miód. Postanowił wrócić do rozmowy na temat jej brata. Avery
z pewnością się z nim pokłóci, a to ostudzi mu krew wrząca
w żyłach. Chyba nie powinien jej uwodzić dzisiejszej nocy.
Po tym wszystkim, czego dokonała, należy jej się wypoczynek.
-
Nazwałaś sir Paytona przystojnym, eleganckim, uprzej­
mym, honorowym, odważnym, mądrym mężczyzną, za którym
panny szaleją. Czy do tego prowadzi się jak mnich? Nie używa
tych wspaniałych przymiotów, by wciągnąć dziewczęta do
swego łoża? - Cameron zauważył, że jego drwina bardzo ją
poruszyła, i prawie się uśmiechnął. Teraz już mógł liczyć na kłótnię, o którą
mu chodziło.
-
Nie musi wciągać dziewcząt do łoża - odpaliła Avery. -
Przeciwnie, często musi je wykopywać.
Byłoby dziwne, gdyby przy takiej siostrze sir Payton nie był
okazem próżności, pomyślał Cameron.
- Pewnie się potyka o te pannice, kłębiące się u jego stóp?
- Prawie. Sam zobaczysz.
-
Jedyne, co chcę zobaczyć, to plecy twojego brata klęczą­cego przed ołtarzem,
aby poślubić moją siostrę i zwrócić jej
dobre imię.
- A ja ci powtarzam, że mój brat nigdy nic nie zabrał siłą
żadnej dziewczynie, bo nie musiał. Gdyby był w łożnicy z two
ją siostrą, toby nie zaprzeczał. Payton nie jest święty, ale trzyma się z
dala od dziewic. Wątpię, żeby twoi krewniacy
67
Hannah Howell
robili tajemnicę z tego, ze szukają męża dla twojej siostry, a Payton zawsze
unika takich panien.
- Więc nie ma ochoty na żonę.
Ponieważ Cameron właśnie się rozbierał, aż pozostał w prze-
pasce na biodrach, Avery trudno było rozmawiać. Trudno jej
również było ukryć podziw dla jego smukłego, ciemnego ciała.
Choć nie było to łatwe, zmusiła się, by powrócić do rozmowy
na ważny temat: obrażanie Paytona.
- Oczywiście, że chce mieć żonę... kiedyś. Nie ma nic przeciwko małżeństwu,
ale nie pod przymusem, z dziewczyna, której nie chce.
- Jeżeli nie chce mojej siostry za żonę, nie powinien był iść z nią do łoża.
Gdy znów związał ich ręce i ułożył się przy niej na plecach* Avery miała ochotę
ze złości okładać go pięściami. Tłumaczyła sobie, że dobrze o nim świadczy
to, że tak wierzy siostrze, chce jej bronić i ochraniać. Inna sprawa, że źle
ulokował to zaufanie. Przekonywanie go w tej kwestii, to jak walenie głową
w mur, ale Avery i tak wciąż będzie broniła brata przed
zarzutami. Chciała wbić Cameronowi w głowę wszystkie swoje
argumenty. Chciała również zasiać w nim ziarno wątpliwości przed spotkaniem
z siostrą. Może w końcu zrozumie, że ta kłamie.
- Kiedy ostatnio ją widziałeś? - spytała niespodziewanie. Cameron skrzywił
się.
- Zanim tu przyjechałem, ponad dwa lata temu.
- A ja widziałam Paytona kilka miesięcy temu. -I co?
- Wydaje mi się, że znam lepiej brata, jestem z nim bliżej niż ty z siostrą.
- Żadna dziewczyna nie mówiłaby o stracie swej cnoty. gdyby to nie była prawda
- rzekł, ale w duchu przyznawał
68
Miód
Avery trochę racji. Wcale nic był pewien, czy tak dobrze zna siostrę. Avery
prychnęla.
- Dlaczego nie, jeśli myśli, że coś w ten sposób zdobędzie
Zgadzał się z tą opinią w zupełności, wiec nie próbował
polemizować.
- A twój święty braciszek jest tą cudowną nagrodą do zdobycia?
- Jest młody, silny, przystojny, jest dziedzicem sporego gruntu i ma pękatą
sakiewkę.
A więc ma to, czego szuka większość panien, pomyślał z goryczą. Jego plan
nie przebiegał tak, jak się spodziewał.
Argumenty Avery były bardzo rozsądne. Wciąż miał poczucie
winy, że nie zrezygnował ze swych zamiarów, chociaż uratowała
życie jemu i jego ludziom.
- Więc będzie doskonałym mężem dla mojej siostry, chociaż
jest rozpustnikiem.
Avery zaklęła. -
Głupi baran.
- To niemądre, żeby obrażać swego stróża, panienko.
- Nie liczyłam na to, że zakończysz tę grę z wdzięczności za uratowanie twojego
nędznego życia.
- Przez chwilę brałem to pod uwagę. Potem jednak po­stanowiłem odrobinkę zmienić
swój plan: nie wykorzystam tego, co między nami nastąpi, żeby cię zhańbić.
-
Chciałeś splamić moje imię? -spytała, dusząc się z wściek-ł
ości.
- Rozważałem to. Twój brat splamił dobre imię mojej siostry. Ale teraz zachowam
to dla siebie.
- Jestem zaszczycona twoją szczodrobliwością
Odwróciła się do niego plecami. Zabolało ją, że planował jej hańbę
 uczynić powszechnie znanym faktem, ale tłumaczyła
69
Hannah Howell
sobie, że nie powinna być taką idiotką. Uważał, że jego siostra została zhańbiona,
i utrata jej niewinności nie była sekretem, więc chciał, żeby i Payton doświadczył
bólu z powodu wstydu siostry. Należało jednak wziąć pod uwagę jedną rzecz.
Nie planował już wykorzystać tego, co może między nimi zajść, na szkodę jej
rodziny. Teraz byłoby łatwiej stępić ostrze jego miecza. Musiała tylko zdecydować,
czy chce zaryzykować wszystko, by zdobyć serce Camerona.
- Spij dobrze. Avery - mruknął.
- Koszmarnych snów - odwzajemniła się, wzdychając, gdy się zaśmiał.
Zamknęła oczy i czekała na kojący sen. Jej przyszłość była niepewna, ale niespanie
z tego powodu niczego nie załatwiało. Musiała podjąć ważną decyzję i chciała
być wypoczęta, ze świeżym umysłem, gdy będzie ją podejmować.
7
Krew się w niej gotowała. Płonący w jej wnętrzu ogień
rozpalały gorące usta i męskie dłonie. Wstrząsnął nią dreszcz
pożądania i Avery całkiem się obudziła. Przycisnęła do siebie lezącego na
niej mężczyznę, jęcząc z zachwytu. Wygłodniała i obolała, ocierała się o niego
całym ciałem i słuchała jego westchnień.
Ten głęboki, ochrypły głos pożądania przebijał się przez mgłę uczuć, spowijającą
Avery. Cameron ją uwodził, a ona żywo reagowała. Chciała tego, ale walczyła
ze sobą o za­chowanie resztek zdrowego rozsądku. Wolała nie podejmo­wać
decyzji, która groziła jej pozostaniem samej ze złama­nym sercem. Złapała
Camerona za ręce, czując się jednocześnie zadowolona i przygnębiona, że natychmiast
przestał ją pieścić.
'i
Jesteś podstępnym hultajem, Cameronie MacAlpin - po­
wiedziała niepewnym głosem, usiłując zapanować nad pożą­
daniem, wciąż pulsującym w jej żyłach.
- Czy oznacza to, że mam przestać? - spytał.
-Tak.
71
Hannah Howell
- Dlaczego? Przecież mnie chcesz. - Przeciągnął kciukami po jej twardych
sutkach i patrzył, jak drży.
Ten dotyk przeniknął ją aż do szpiku kości.
- Bezczelny głąb! Złaź!
Cameron zawahał się na moment, po czym zaklął i zsunął 'się z niej. Rozwiązał
łączące ich dłonie więzy i wstał z łoża. Wiedział, że jeżeli się od niej nie
oddali, i to szybko, jego namiętność spowoduje, że zlekceważy jej „nie". Uwodzenie
jej we śnie było już wystarczająco podstępne, ale nie chciał staczać się niżej,
by zdobyć to, czego pragnął. Zauważył jednak, jak szybko reagowała i jak
zwlekała z tym „nie".
Fakt, że Cameron był tak blisko, prawie rozebrany, mocno podniecał Avery.
Odetchnęła z ulgą, gdy zaczął się ubierać. Oddychała powoli i głęboko, starając
się uspokoić, żeby nie widział, jak bardzo go pragnie. Ból ściskający jej
wnętrze nie ustąpi tak prędko. Ody minęło kilka minut, a on, nic nie powiedziawszy,
szykował się do wyjścia z namiotu, zawołała:
- Dąsamy się, tak?!
- Nie. Chcę na chwilę wyjść, zapomnieć o tym, że należy szanować wolę dziewczyny,
która mówi „nie", i szybko tu wrócić.
Usiadła powoli. Zdała sobie sprawę z tego, że widząc ją lezącą, Cameron odbiera
to jak zaproszenie. Jego spojrzenie stanowiło pokusę, której mogłaby się nie
oprzeć. Zamiar szyb­kiego oddalenia się od niej był słuszny, ale jego arogancja
wymagała reakcji.
- Ale i tak powiem „nie".
* — Czyżby? Może rzeczywiście twoje usta wypowiedzą to słowo, ale reszta będzie
głośno wołać „taki" Tak jak to było przed chwilą,
- Bezmyślna reakcja ciała na umiejętny dotyk. Tylko dlatego,
że spałam.
72
Miód
Uświadomiła sobie właśnie, że prowokowanie go nie jest zbyt rozsądne kiedy
podszedł do niej nagle, wziął w ramiona i pocałował tak, że poczuła to aż
w palcach stóp.
Cameron dyszał ciężko, gdy postawił ją z powrotem na noei
Głupio zrobił, ze dał się sprowokować. Już panował nad żądza!
a teraz znów go opanowała. Nie chciał jednak, by reakcja
dziewczyny była wyłącznie efektem jego umiejętnego dotyku
Chciał, żeby była pożądaniem jego, tylko jego, jako mężczyzny!
pocieszał się, że to tylko próżność.
-Pragniesz mnie, panienko- powiedział, przypinając miecz. - Może już niedługo
przyznasz, że odmawianie sobie tej przyjemności, jaką możemy dzielić, nie
jest warte bólu, z jakim pozostajesz.
Avery nabrała powietrza, żeby odpowiedzieć, ale już wy­
chodził. Wpadli na siebie z młodym Donaldem, który właśnie
nadszedł, by pomóc mu się ubrać. Gdy Cameron wyszedł,
dziewczyna odetchnęła. Ten człowiek rozgrzewał cały namiot.
Kiedy się umyła i ubrała w starą, wiele razy reperowaną
suknię, zaczęła się zastanawiać, jaki zrobić następny krok. Nie
chciała, żeby Cameron wciąż jej powtarzał, jak bardzo go pragnie, bo wiedziała
o tym sama, odkąd drania zobaczyła.
Problem w tym, aby z jego strony było to coś więcej niż zwykłe
pożądanie. Elspeth jej mówiła, że niektórym mężczyznom
kobieta musi dać wszystko, co ma do ofiarowania, zęby objawiły
się ich prawdziwe, głęboko skrywane uczucia.
Zapamiętałby ją na pewno, rozmyślała Avery, gdyby pozosta­
wiła go z najcięższym przypadkiem niespełnionego pożądania,
jaki kiedykolwiek spotkał mężczyznę. Niestety, takie wspomnie­
nie mogłaby szybko zatrzeć jedna czy druga noc z doświadczoną k
ochanką. Musi go pozostawić ze słodszymi i gorętszymi wspo-mnieniami. Jeśli
ma cierpieć po jej odejściu, niech cierpi i tęskni za tym
, co stracił i czego nie znajdzie nigdzie indziej.
73
Hannah Howell
Tylko jak dać mu to, czego chce, ale tak żeby nie czuł się
całkowitym zwycięzcą? Może go uwieść. Dopiero byłby zdzi-
wiony, gdyby to ona stała się agresywna, zamiast tylko reagować
na jego amory, a potem się wycofywać. Plan wydał jej się
atrakcyjny. Poza tym od początku byłoby jasne, że to, czego
oboje tak pragnęli, Avery daje z własnej, nieprzymuszonej
woli; on niczego nie zdobywa, nikogo nie podbija.
Gdy wyszła z namiotu, zobaczyła Gillyanne, która wraz
z innymi kobietami przygotowywała dla wszystkich posiłek,
więc prędko do niej podeszła. Wkrótce pochłonięta była różnymi
zajęciami, łącznie z karmieniem rannych. Bawiło ją, że trzy
spośród kobiet, Joan, Marie i Therese, wyglądały niemal identycz­
nie: były niskie, pulchne, o kasztanowych włosach i brązowych
oczach. Tylko Annę, żona jednego z najstarszych żołnierzy
Camerona, była inna, i to z wielu powodów. Była wysoka,
ciemna, hoża, wygadana i bardzo energiczna. Tamte trzy potrze­
bowały przywódczyni, bo choć miłe, nie były zbyt rozgarnięte.
Ody Avery wraz z Annę doglądały zdrowiejącego Petera, kobie­
ty sprzeczały się ze sobą w zadziwiającej mieszance francuskie­go, galijskiego
i angielskiego z obcym akcentem, o to, która robi
najlepsze placki owsiane. Avery popatrzyła na Annę i uśmiech­
nęły się do siebie, a roześmiały się jeszcze bardziej, gdy usłysz-
ły, jak Gillyanne usiłuje uspokoić całe to zamieszanie.
- Zastanawiam się, jak one mogą się zrozumieć. - Avery pokręciła głową.
Annę odparła z rozbawieniem:
- Kiedy są rozgorączkowane, to gadają jak stado hałaśliwych
gęsi. Francuzki bardzo szybko uczą się angielskiego. Mała
Therese potrafi już nawet powiedzieć coś po galijsku. Jeśli te
dwie Francuzeczki potrzebują czegoś, żeby przeżyć albo po­
prawić swój los, są całkiem sprytne. Znajdą swoje miejsce w Cairnmoor.
74
Miód
Widząc, że Peter zasnął. Avery przypatrywała się
Ann, przez chwilę, wreszcie spytała bez ogródek:
- Znasz siostrę Camerona?
- No. niezbyt dobrze. Jestem przecież tylko żoną skromnego
żołnierza.
- Aha, więc jaka ona jest?
- Nie powinnam źle mówić o siostrze mojego pana. - Annę
westchnęła i pokręciła głową. - Ale zawdzięczamy życie tobie
i malej Gilly. Ponieważ nasz pan nie ma zamiaru wynagrodzić ci
tego wolnością, to może chociaż ja ci opowiem, czego możesz się
spodziewać w Cairnmoor. - Wstała i pociągnęła za sobą dziew-
czynę.- Nalejemy sobie trochę wina, usiądziemy w cieniu
i pogadamy.
Kiedy już siadły pod wysokim drzewem, Avery nie zwlekała
z zadaniem pytania.
- Czy jest coś, co powinnam wiedzieć o siostrze Camerona?
Zresztą nie zmieni to chyba zasadniczo mojej sytuacji.
- Z pewnością nie zmieni - zgodziła się jej rozmówczyni. —
Ale może ci wyjaśnić niektóre sprawy. Należy ci się, żebyś
coś wiedziała na temat dziewczyny, której słowa spowodowały
twoje kłopoty.
- Jej kłamstwa.
Annę skrzywiła się.
- Nie wypada siostry swego pana nazywać oszustką. Ale
są wśród nas tacy, którzy uważają, że może się... no. mylić
w tych oskarżeniach. - Uśmiechnęła się lekko. - Dziewczyna
nie miała właściwie matki, bo ta umarła, kiedy ona była
malutka. Stary lord zmarł wkrótce potem. Ma ciotkę, ale jeśli
uważasz, że te trzy kobiety z waszego obozu sa niezbyt
mądre,to
znaczy, że nie widziałaś kochanej cioci Agnes.
Miła, dobra
kobieta, ale nigdy nie odróżni prawdy od
kłamstwa. Sir Iain kuzyn
 naszego pana, to dobry człowiek, lecz nie ma pojęcia
75
Hannah Howell
o wychowywaniu młodej panny. Nasz pan robił, co mógł, ale
sam był tylko młodym chłopakiem.
- A wiec Cameron był jej bratem i ojcem i pewnie czuje
się winny, że z żadnej roli nie wywiązał się dobrze.
- Na pewno. Katherine bardzo rozpuszczono. Jest ładną
dziewczyną, a w każdym razie była, gdy wyjeżdżaliśmy. Miała
ledwie szesnaście lat i wielu chłopaków, którzy tracili dla niej
głowę. Jeśli czegoś chciała, dostawała. Ciotka i brat niczego
jej nie odmawiali.
- A teraz chce mojego brata. - Avery zmarszczyła brwi
i łyknęła wina. - Ale rozpuszczanie siostry wymaga pieniędzy.
Myślałam, że... skoro Cameron zaciągnął się jako najemnik...
- Że jest ubogi? Nie. Chciał wyjechać ze Szkocji na jakiś
czas. Mówią, że przeżył jakiś zawód sercowy. Dlatego ślubował
czystość.
Avery zdumiała się, ale przypomniała sobie coś, co słyszała
w dniu swego porwania.
- A kiedy złożył to ślubowanie?
- Prawie trzy lata temu. O ile wiem, to go dotrzymał.
Dziewczynę ogarnęło ją rozczarowanie. Czy Cameron dlatego
tak bardzo jej pożądał, że nie miał kobiety już od tak dawna?
Instynkt mówił jej, że nie, lecz straciła pewność siebie. Patrzyła
ze zdumieniem, gdy Annę poklepała ją po ręce.
- To nie dlatego nasz pan tak do ciebie wzdycha, panienko.
- Jesteś pewna?
- Tak. Dotychczas nie zwracał uwagi na żadne dziewczęta,
chociaż niektóre za nim bardzo latały. Na ciebie tylko rzucił okiem i prysła
cała jego siła woli. No, pewnie, że jako mężczyzna uważa,
że to długi celibat tak działa, ale chyba sam nie jest do końca o tym
przekonany. Pożąda ciebie, a nie jakiejkolwiek kobiety. Nic
przypuszczam, żeby zmienił zamiar co do przehandlowania cię za
twojego brata, chyba że wcześniej odkryje kłamstwo Katherine-
76
Miód
- Więc uważasz, że ona Warnie? GiUyanne myślała, że wy
wszyscy chcecie, aby mój brat drogo zapłacił za zhańbienie tej panny.
- Z poczatku tak było, ale teraz nie każdy jest o tym
przekonany. Takie oskarżenie trzeba przemyśleć, a im wiecei
się nad tym zastanawialiśmy, tym mniej byliśmy pewni czy
nasz pan ma prawdziwe wiadomości. - Annę uśmiechnęła się
słabo. - A jak poznaliśmy już ciebie i małą GiUyanne, trudno
nam uwierzyć, że macie takiego brata. Ale Uczy się to, co uważa pan, a jeśli
idzie o Katherine, nie jest bezstronny.
-
Nie jest, lecz teraz wiem dlaczego. - Avery wróciła myślami do celibatu Camerona.
- Powiedziałaś „zawód mi­łosny"? Zwykle mężczyźni nie przeżywają tego tak
długo i boleśnie.
-
Nie, on nie usycha z żalu, chyba nawet nie był zakochany. Chodzi o zdradę,
i to kolejny raz. Ten chłopak ma talent do wybierania niewłaściwych dziewcząt.
-
Znam ten typ. Blond włosy, niebieskie oczy, pełne kształty. Takie, co to się
uśmiechają, trzepoczą rzęsami i starają się, żeby te wszystkie okrągłości
kołysały się i podskakiwały. Myślą, że dzięki swojemu sprytowi i westchnieniom
zachwytu każdy poczuje się przy nich prawdziwym mężczyzną. - Avery uśmiechnęła
się, gdy Annę się roześmiała. - Ale sądziłam, że
Cameron jest na to za mądry.
- Żaden niejestnato za mądry,dopókisięsam nie przekona,
że Uczy się to, co w sercu. A nawet jak zrozumie, to chociaż
jest wierny, i tak się będzie oglądał za taką z dużymi niebieskimi
oczami, złotymi lokami i dużymi piersiami.
- Idioci - westchnęła Avery, wstając i strzepując spódnicę,
Wracamy do roboty.
- Czy masz zamiar oddać się naszemu panu.- spytała
Annę, również wstając.
77
Hannah Howell
- Oddać? To brzmi jak poddać się. Murrayowie się nie
poddają. No, w każdym razie niezbyt często. - Avery uśmiech­
nęła się i mrugnęła do Annę. - Nie, mam zamiar omamie i ogłupić jego lordowską
mość.
- Wydaje mi się, że jesteś na najlepszej drodze.
- Ale teraz nadszedł czas na ostateczny cios. Skoro się
przyzwyczaił do mojego „nie" i do tego, że go obrażam, stanę
się słodziutka i przystąpię do ataku.
Annę śmiała się z całego serca, słuchając o tych planach.
Avery udało się unikać Camerona przez cały dzień. Nie było
to zbyt trudne, gdyż zajęty był zabezpieczaniem obozu przed atakiem. Pomagała
w zajęciach gospodarskich i doglądała młodego Petera, dzięki czemu chłopak
zdrowiał w zadziwia­
jącym tempie. Zorientowała się, że ludzie Camerona już nie
w pełni popierają plany swego pana w stosunku do niej,
uznając, że wraz z Gillyanne za uratowanie im wszystkim życia
powinna odzyskać wolność. Gdyby dziewczęta teraz chciały uciec, prawie nikt
by ich nie gonił. Problem w tym, że Avery
wcale nie miała na to ochoty.
Wiedziała, że to nielojalne wobec Paytona. Gdyby uciekły,
nie byłby zmuszony do małżeństwa, którego nie chciał. Wpraw­
dzie brat nie miałby do niej żalu, gdyby słuchała głosu serca,
ale ona miałaby żal do siebie. Jeśli wygra w walce o serce
Camerona, sprawa będzie prostsza, bo wówczas on nie zgodzi
się na jej odejście ani na wymianę. Nie wiedziała tylko, czy
\ma prawo podjąć tę grę, skoro i w przypadku przegranej
ucierpieć mógł Payton?
- Czemu jesteś taka zmartwiona? - spytała Gillyanne, sia­dając przy kuzynce
przed namiotem. - Myślałam, że zjem kol
ację w milszym towarzystwie. -
Przyszło mi właśnie do głowy, że teraz mogłybyśmy zn
acznie łatwiej uciec, a jednak nie chcę tego zrobić - wyjaśniła
\ 78
Mióa
Avery. - A potem pomyślałam sobie, jakie to niesprawiedliwe
i nielojalne w Stosunku do
Paytona. On wyraźniej nie chce tej
Kathrine, która jest zepsutą kłamczucha, a
przecie jesli tu zostanę, będzie zmuszony do małżeństwa.
- Możliwe, tyle że to nie twoja wina. _ Ależ moja,
- Tylko częściowo, bo przecież kochasz tego idiotę, Came­rona, i masz szansę,
aby i on pokochał ciebie. Payton by to zrozumiał. Zresztą próbowałyśmy uciec,
dwa razy.
- Nie wiem, czy ten pierwszy raz się liczy.
- Zapominasz o jednej rzeczy, gdy się tak spierasz sama ze sobą - powiedziała
cicho Gillyanne i włożyła do ust kawałek kruchutkiej sarniny.
- O czym?
- Jesteśmy tu tylko dwie. Pewnie mogłybyśmy uciec. Ostat­
nim razem prawie nam się udało. Ale nawet gdybyśmy uciekły
Cameronowi, same musiałybyśmy dotrzeć stąd do jakiegoś francuskiego portu,
tam zdobyć miejsce na statku, a potem przejechać przez Szkocję do Donncoill.
Nie sądzę, by Payton chciał, żebyśmy aż tak ryzykowały po to, by mógł umknąć
małżeństwa z Katherine. A pomyśl, jak okropnie by się czuł, gdyby coś nam
się stało podczas tej ucieczki.
Avery zaniemówiła. Logika wywodów kuzynki była pora­żająca. Przez chwilę zastanawiała
się, czy nie dlatego tak szybko ją zaakceptowała, że pasowała do jej planów,
uznała jednak, że jednak Gillyanne ma rację. Payton na pewno me
Uczyłby sobie takiego ryzyka. Małżeństwo zawiera się wpraw-dzie
 na zawsze, ale nie grozi śmiercią j
- Masz rację - powiedziała w końcu i też zabrała się oo jedzenia.
Gillyanne roześmiała się.
- Muszę chyba gdzieś odnotować ten cudowny moment.
79
Hannah tłowisu.
- Bezczelne dziecko.
- Jesteś pewna, że kochasz sir Camerona, prawda? - Och, tak, nawet jak chcę
go uderzyć w głowę czymś
twardym i ciężkim. -To nie jest taka ślepa, ogłupiająca miłość
I nie
mam nadziei, że wszystko będzie dobrze tylko dlatego
że go kocham.
-Powinno być. Miłość to bardzo cenny dar.
- Tak, i na pewno jest wiele radości w dawaniu jej i w tym
że przepełnia ci serce. Ale to, że ją dajesz, nie oznacza, że dostajesz z
powrotem.
Mężczyźni to czasem takie głupie stworzenia- powie­
działa poważnie Gillyanne, kręcąc głową, - Tak bym chciała,
żebyś była szczęśliwa.
- Ach, bede choćby na krótko. I nawet jeśli nie zdobędę jego serca, jakaś
część mnie będzie szczęśliwa, że kiedyś go miałam. Pozostaną mi słodkie wspomnienia.
Widząc zbliżającego się w ich stronę naburmuszonego Ca­
merona, Gillyanne mruknęła:
- Nawet jeśli mówisz tylko o wspomnieniach, określenie
„słodki" nie pasuje mi do tego mężczyzny.
Zaśmiały się obie, a kiedy z
powodu ich rozbawienia Cameron
naburmuszył się jeszcze bardziej, Avery roześmiała się głośniej.
Wciąż bawił ją fakt, że taki duży, silny mężczyzna uważa jn
i Gilly za zagrożenie.
Kiedy kuzynka odeszła, Avery posłała Cameronowi promien­
ny uśmiech, czym wprawiła się go w zdziwienie i niepewność.
A to dopiero początek, pomyślała z satysfakcją. Wkrótce cen biedny człowiek
będzie zupełnie skołowany. Mogliby zostać
kochankami już dzisiejszej nocy, ale chciała mieć nad tym
pełną kontrolę, żeby Cameron nie mógł przypisywać zwycięstwa
sobie.
8
Coś knuła. Cameron był tego pewien. Miała w oczach podejrzany błysk i była
zbyt słodka. Ponieważ nie istniała teraz możliwość ucieczki, gdyż byli już
w namiocie i mieli układać się do snu, nie był w stanie zgadnąć, jaką grę
prowadzi Avery, i bardzo go to niepokoiło. Może czegoś chciała i próbowała
kobiecych sztuczek, by to dostać, chociaż nie było to do niej podobne. Skrzywił
się, bo przypominał sobie, że wszystkie kobiety rodzą się z umiejętnością
takich gierek. Lecz Avery wkrótce przekona się, że on się na to nie nabierze.
Gdy zaczęła się powoli rozbierać, poczuł, jak jego pożądanie natychmiast wzrasta.
Pewien był, że kusi go świadomie. Żadna kobieta nie jest tak naiwna, by sądzić,
że może zrzucać przed mężczyzną, ubranie i nie wzbudzać jego zainteresowania.
Po
długich i męczących dniach i nocach, które spedziłna uwodzeniu jej
. nie mogła mieć wątpliwości, jakie reakcje wywoła takie zachowanie. Dręczyła
go i dobrze o tym wiedziała, ta mała zołza- Dobrze, jeśli ona ma ochotę, on
zastosuje się do reguł tej jgry.
Zaczął powoli ściągać ubranie, a Avery zdała sobie sprawę,
Hannah Howell
te jej słabość do niego będzie bardzo utrudniać sprawę. Krew
w niej zawrzała na widok jego smukłego, mocnego ciała, chciała
go dotykać, smakować, owinąć się wokół niego. Miała braci
i kuzynów, więc nieraz widziała rozebranych mężczyzn, ale nie
wiadomo czemu, na widok Camerona ezuła słabość w kolanach
i kręciło jej się w głowie. Odwróciła głowę. To ma być jej gra, jej
uwodzenie i nie pozwoli, by zniweczyła to jej słabość.
Gdy rozebrała się do koszuli i pludrów, zabrała się do mycia,
Nie mogła się zdecydować, jaki ma być jej następny krok, nie
miała pojęcia, jak należy uwodzić, brakowało jej doświadczenia.
Nigdy nikogo nie pożądała ani nikt nie pożądał jej. Jeśli nawet
jakiś mężczyzna spojrzał na nią kiedyś z zainteresowaniem, natychmiast mu
ono przechodziło, gdy pojawiła się jakaś
piersiasta dziewczyna o mlecznobiałej cerze. Mężczyźni zde­
cydowanie woleli takie, którym podskakiwały piersi i kołysały
się biodra przy chodzeniu. Podejrzewała, że ona nigdy nie
będzie miała takich ponętnych kształtów. Dlatego wyraźne
zainteresowanie Camerona jej smukłym ciałem sprawiało, */e
jeszcze trudniej było jej się oprzeć.
Czując, że jej się przygląda, rozwiązała nieco koszulę. Wilgotną szmatką umyła
się pod pachami, obmyła piersi. Oddech Camerona stał się szybszy, nierówny.
Rozluźniła
pludry i wsunęła rękę z myjką, żeby obmyć dolne rejony. Czuła
na sobie żar jego Spojrzenia. Nucąc cichutko, powoli myła ręce i nogi; Nie
widziała, czy taka nudna czynność może podniecić
mężczyznę, ale była pewna, że Cameron jest podniecony-Prawie ezuła rosnący
w nim głód.
- Czy chcesz mnie doprowadzić do szaleństwa? -dopytywał się, widząc, że ta
niewinna panienka instynktownie wie, co wzbudza w mężczyźnie obłędne pożądanie.
Jego głęboki głos zdawał się przenikać do jej żył i rozpalać" krew.
82
Miód
- Próbuję zmyć z siebie woń brudu całego dnia, żeby ni iść z nią spać. - Wcale
nie cuchniesz.
- Może mój nos jest trochę bardziej wrażliwy od twojego - A może mnie drażnisz?
Avery związała troczki majtek, ale koszulę pozostawiła
niedopiętą, i odwróciła się do niego. Powstrzymała chęć spraw­
dzenia, ile można zobaczyć, i wtedy poczuła na sobie jego
wzrok. Oczy mu błyszczały, pierś unosiła się i opadała w głę­bokich oddechach,
pięści się zacisnęły. Świadomość tego, że
ona, drobna, szczupła Avery może doprowadzić do takiego stanu tego pięknego
mężczyznę, była oszałamiająca. Z naj­
wyższym trudem poskromiła ochotę, by rzucić mu się w ra­miona. Przypomniała
sobie, że przecież ma go tylko uwodzić,
a nie poddać mu się.
- Drażnię cię? Przecież nie powiedziałam ani słowa.
- Powiedziałaś więcej, niż trzeba, panienko, chociaż nie
wymówiłaś ani słowa. Nie jesteś przecież aż tak naiwna, by
sądzić, że możesz się tak przy mnie zachowywać i nie wywołać
reakcji. Nie, żadna dziewczyna nie może być tak beznadziejnie
naiwna i być taka. ignorantką w sprawach mężczyzn.
- Niewinna, ignorantką i naiwna. Brzmi to jak potrójne
przekleństwo.
- Zaczynam podejrzewać, że to ja jestem przeklęty. Avery uznała, że jej opór
był zbyt wyraźny i Cameron nie
zauważył, że w jej podejściu nastąpiła wyraźna zmiana. Uwie-dzenie
 go nie będzie łatwe, jeśli każde jej posunięcie będzie tł
umaczył naiwnością, niewinnością czy ignorancją. Usiłowała sobie
 przypomnieć, co mężczyźni w jej rodzinie mówili o tym, co lub
ią. i co sama zaobserwowała. Odetchnęła głęboko, żeby się
 uspokoić, i podeszła do niego bliżej. Położyła rękę najego sz
erolkej, gładkiej piersi.
83
Hannah Howell
Cameron zlał się potem. Patrzył na te małą, delikatną, rączkę, czując koniuszki
długich palców jak piętno na
skórze- W cudnych oczach Avery widział niewinność i cieka
wość. ale był w nich również błysk wyzwania. Czy kusiła
go by dał upust pożądaniu, żeby potem go odrzucić? Miał nieszczęście doświadczyć
już takich gierek: rozkosze naj-pierw niedostępne, potem zaoferowane, wreszcie
zabrane póki nie obiecał nagrody. Jednak instynkt mówił mu, że
Avery nie posunęłaby się do takich sztuczek, również dlatego, że po prostu
nie miała pojęcia, jaką władzę może mieć nad mężczyzną i jaką ma nad nim.
Wobec tego nie był pewien, co dziewczyna robi.
- Przeklęty, tak? -pytała cichym, ochrypłym głosem. -Czy j
jakieś złe wróżki rzuciły na ciebie urok?
-
Zaczynam tak uważać- mruknął, ale nie mogąc się powstrzymać, położył rękę
na jej dłoni, i przytrzymał ją. -Ale
ta męczarnia jest jak klątwa.
- Różnie mnie nazywano, ale męczarnią jeszcze nigdy.
- Więc mężczyźni z okolic Donncoill są ślepi lub kompletnie 1
głupi-
- To pochlebstwo, Cameronie? A więc zdarzył się cud.-
Wolną ręką objęła go w pasie, jakby od niechcenia, jakby chcąc
się podeprzeć, bo druga leżała pod jego dłonią.
- Jesteś bezczelną dziewczyną - Westchnaj szybko, gdy
pogładziła go po boku. - Igrasz z ogniem. Prawdę mówiąc nie jestem pewien,
do czego zmierzasz.
- A kto mówi, że do czegoś zmierzam?
Jej palce wędrowały po jego brzuchu. Ścisnął jej rękę
i zadrżał. Zdumiało ją, że może tak działać na tego mężczyznę.
ale zaraz przywołała się do porządku. Po prostu łatwo się
podniecał i był wyposzczony, pomyślała. Annę zapewniała, że
Cameron pożąda właśnie jej, Avery Murray, ale takie przeko-
84
Miód
nanie wydało jej się świadectwem nadmiernej próżności
Nie, pomyślała, teraz me wolno mi się wycofać. Może nie
wyjdzie z tej pierwszej próby jako zdobywczyni, będzie jednak miała satysfakcję,
że to ona zbliżyła się pierwsza, dotknęła go. wzbudziła jego pożądanie. Będzie
miała za­
szczyt być pierwszą kobietą, którą trzymał w ramionach po
trzech latach postu. Wykonała jednym palcem kółeczko wokół jego pępka i poczuła,
jak pod jej dotykiem napina mięśnie.
- Jezu, jeszcze trochę i nie będę zważał na żadne „nie", które miałabyś zamiar
wypowiedzieć - ostrzegł.
- A może go nie wypowiem.
2 trudem powstrzymała pisk zdumienia, gdy nagłe porwał
ją w ramiona, jednym ruchem rzucił na łóżko i znalazł się na niej. Dobrze
było czuć na sobie jego ciężar, jego ciepło, które
ją przenikało. Znikła ta odrobina strachu, która się gdzieś czaiła. Tego chciała.
Wiedziała, że teraz trudno byłoby jej
panować nad tym, co ma się wydarzyć, ale cokolwiek by potem
wspominał, będzie wiedział, że się nie poddała, tylko oddała
się z własnej chęci.
Cameron cicho jęknął, a potem ją pocałował. Był to drapieżny
pocałunek. Oplotła go ramionami i z pasją oddała pocałunek.
Ją również przeszedł dreszcz. Zastanawiała się, czy taka gwał­
towność jest wskazana przy pierwszym razie, ale gdy Cameron
przeciągnął kciukiem po koniuszku jej stwardniałego sutka,
przestała już w ogóle myśleć.
Próbował rozwiązać jej koszulę, jednak tak mu się trzęsły ręce, że robił to
strasznie niezdarnie. Pocieszał się tylko rym,
że Avery jest równie zdesperowana i nie zwróciła na to uwagi.
W końcu wsunął ręce pod haftowany obrąbek cienkiej koszuli i zacz
ął ją podciągać w górę, żeby zdjąć przez głowę .Każdy odkry
ty kawałeczek jej ciała pokrywał pocałunkanu, pieszczotą
85
Hannah Howell
języka, delikatnymi ugryzieniami. Gdy nareszcie odkrył pier-si, chwilę trwało,
nim otrząsnął się z wrażenia i przypomniał sobie, że trzeba zdjąć koszulę
do końca.
Odrzucił ten fragment stroju na bok i przyglądał się swojej zdobyczy, przytrzymując
delikatnie jej ręce, którymi chciała się zakryć. Piersi miała nie takie duże,
jak mu się dotychczas podobały, ale uznał je za doskonałe: twarde, sterczące,
okrągle jak jabłuszka, zakończone sutkami w apetycznie różowym kolorze. Starając
się uspokoić nieco emocje, przyglądał się reszcie smukłego ciała. Jej skóra
miała ciepły, jasnozłoty odcień. Nagle, zirytowany tymi dziwnymi majtkami,
jednym ruchem zerwał ostatnią część jej garderoby. Ze zdumieniem patrzył na
kształtne biodra i zdumiewająco długie, smukłe, ale mocne nogi. Potem jego
wygłodniały wzrok padł na trójkącik złotokasztanowych loczków u zbiegu pięknych
ud i aż jęknął Tam czekała go niebiańska rozkosz, ale wiedział, że musi się,
opanować, że ona jest dziewicą i potrzebuje delikatności i przygotowania.
Wolną ręką ściągnął swoją przepaskę z bioder i ostrożnie ułożył się na Avery.
Dotyk jej jedwabistego ciała zaparł mu dech w piersi. Nigdy jeszcze nie pragnął
kobiety tak bardzo jak tej. Nawet jej zapach, mieszanina lawendy, czystej
skóry| i kobiecego podniecenia, doprowadzał go do szaleństwa. Widząc niepewność
w rozgorączkowanych oczach dziewczyny, puścił jej ręce i pocałował ją mocno.
Natychmiast go objęła.
Myślała, że będzie się zwijać ze wstydu, gdy całe jej ciało zostanie obnażone,
lecz gorące spojrzenie Camerona stopiło
wstyd i niepewność. Tak oczywisty zachwyt jej ciałem sprawił, że poczuła się
niemal piękna.
Chociaż pragnęła go aż do bólu, nie chciała, aby jej pierwszy
raz był pośpieszny i taki szaleńczy, lecz gdy dotkną) delikatnymi,
gorącymi ustami jej piersi, zwątpiła, czy starczy jej sił, aby
86
Miód
zwolnić tempo. Rozkosz .jaką odczuła, kiedy przesunął językiem
po koniuszkach piersi, była tak ogromna, że Avery krzyknęła
Trzymała się jego silnych ramion, a on wsysał się coraz
mocniej w sutek. Jakiś ból w dole brzucha spowodował te
musiała zacząć ocierać się o Camerona, a czując jego erekcję
stała się wprost nienasycona. Wsunęła rękę miedzy ich ciała
i uchwyciła coś bardzo twardego, pokrytego jedwabistą, delikat­
ną skórą. Odsunął się i odciągnął jej rękę.
_ Nie, panienko, trzymaj rączki przy sobie, bo zakończę tę
zabawę, zanim zdążysz mieć z tego jakąś przyjemność.
Avery nie była pewna, czy rozumie, o co mu chodzi, lecz
wtedy pogładził ją dużą dłonią po brzuchu i wsunął ją między
jej nogi. Czując męskie stwardniałe palce w najbardziej in­
tymnym miejscu, obawiała się szarpiących nią doznań, a jed­
nocześnie pragnęła ich gorąco.
- Dziewczyno, już jesteś wilgotna na moje powitanie -wyszeptał zachrypniętym
głosem.
- Masz zamiar dyskutować czy coś z tym zrobić? - Nie
zdziwiła się, że ma zmieniony głos, ale że w ogóle jeszcze mogła się odezwać
i dowcipkować.
Cameron roześmiał się, gdy rozsuwał jej nogi i układał się
między nimi.
- Za pierwszym razem będzie cię bolało.
- Bardziej by mnie bolało, gdybyś teraz przestał.
- Nic nie jest w stanie mnie powstrzymać, kotku.
Gdy w nią wchodził przez chwilę była przerażona, ze jest za
wielki, nie pasuje, rozerwie ją, ale pokonała lek. Był'
ogromny, wypełniał ją, zarówno nieprzyjemnie, jak i bardzo
Przyjemnie. Gdy się zatrzymał, wiedziała, że dotarł do błony dzeiwczej
, i starała się rozluźnić, w oczekiwaniu na ból-
- Kotku, możemy się w to zabawić tak, żebyś nie straciła dzewictwa
 -powiedziałCameron. - Delikatnie. Nie za głęboko..
87
Hannah Howell
- To gdzie byłaby ta przyjemność? - zapytała, owijając jedną, a potem drugą
nogę wokół jego talii.
Rekami i nogami przyczepiła się do niego. Na moment ból
przy utracie dziewictwa osłabił jej namiętność, lecz zaraz
potem zaczęła się zachwycać, jak są wspaniale połączeni, jak
mężczyzna i kobieta, którzy nie mogą już być bliżej siebie.
Cameron zaczął się poruszać, szepcząc coś do niej czule. Przywarła do niego,
naśladując rytm jego ruchów. Przyciskała rękami jego pośladki, jakby pilnując,
żeby jej teraz nie opuścił Rosło w niej jakieś napięcie i choć domyślała się,
co to oznacza, trochę ją przerażało.
- Cameronie! - krzyknęła, żałując, że tak obnażyła swą słabość.
— Nie, kochanie, nie walcz z tym. - Powoli wsunął rękę w miejsce, gdzie byli
połączeni. - Bądź ze mną.
Dotykał ją, gładził długimi, zręcznymi palcami i Avery czuła, że rozpada się
na kawałki. Przywarła do niego, a on nagle wbił się głębiej, ściskając jej
biodra prawie do bólu, jakby stracił kontrolę nad własnym ciałem. Poczuła
gdzieś w głębi wpływające w nią gorące nasienie i zadrżała, ledwo zauważając,
że Cameron klnie ze zdumienia i zachwytu.
Doszła do siebie dopiero wtedy, gdy obmył ich oboje i położył
się znów u jej boku. Czuła się zbyt słaba, żeby się poruszyć, ale kiedy wziął
ją w ramiona, znów wróciło w nią życie. Cói
za zachłanność, pomyślała i uśmiechnęła się słabo, ocierają
się policzkiem o jego pierś.
Nie zachowała wprawdzie panowania nad sytuacją, ale była
zadowolona. Cameron nie mógł wątpić, że z własnej ochoty
rzuciła mu się w ramiona i z radością oddała mu cnotę. Nawet się
zawahał, czy przyjąć ten dar, co było sympatyczne. Niezależnie
od tego, co się teraz stanie, czy czeka ich jakaś wspólna
przyszłość, czy nie, wiedziała, że nigdy nie będzie żałować, że
88
Miód
została jego kochanka. Może była niewinna, i na swój sposób
taka pozostała, lecz w głębi serca wiedziała, że prawdziwe
uczucie zdarza się tylko raz w życiu. To miłość, pomyślała
i westchnęła ze smutkiem, gdyż była to miłość nieodwzajem­niona. Obiecała
sobie, że mimo wszystko będzie czerpać z niej
radość.
Cameron usłyszał jej westchnienie i poczuł ukłucie winy.
- Żałujesz?
- Może lepiej nie omawiajmy wszystkich „dlaczego" i "je­
żeli" - powiedziała cicho, gładząc napiętą skórę na jego umięś­
nionej piersi. - Mógłbyś powiedzieć coś, co by mi sprawiło
przykrość.
- I wróciłabyś do mówienia mi „nie"? - Cameron chwycił
ją mocniej, jakby nie chcąc do tego dopuścić.
- Nie, wtedy wydłubałabym ci serce tępą łyżką i twoim
ludziom mogłoby się to nie spodobać.
Zachichotał i pogładził ją po plecach, od smukłego ramienia do
zgrabnego tyłeczka. Dobrze jej było w jego objęciach. Zdumiała
go namiętność, jaką w niej wzbudził. Tyle ognia w małej
delikatnej kobietce. Przysunęła się do niego, subtelnie zaprasza­jąc, a jej
sutki znów stwardniały, gdy otarły się o jego skórę. Nie
miał już wątpliwości, że bardzo trudno będzie się z nią rozstać.
Będzie musiał bardzo się pilnować, żeby doprowadzić do końca
swój plan i zawsze mieć na uwadze interes siostry. A poza tym
pomyślał, drżąc, gdy poczuł jej język na piersi, będzie musiał
trzymać uczucia na wodzy. Zbyt często już wychodził nagłupca z powodu namiętności,
a ta była najsilniejsza, jaką kiedykolwiek odczuwał, a więc najbardziej niebezpieczna.
Jeśli Avery sądziła,
że uda jej się odwieść go od wcześniejszych planów, zobaczy, że tak ła
two nie można nim manipulować. Jednak gdy zsunęła rękę po
 j
ego brzuchu i zacisnęła wokół jego męskości, uznał, że byłby g
łupcem, gdyby nie pozwolił jej spróbować.
89
Hannah Howell
- Powinnaś odpocząć - powiedział, zamykając oczy i roz-.
koszując się tym, co się z nim działo. — Jutro rano będziesz
obolała.
- Nie więcej, niż byłam, jeżdżąc cały dzień na koniu, a jednak
następnego dnia znów wdrapywałam się na siodło. - Przez;
chwilę przeczesywała palcami gęste włosy w jego pachwinie,
potem schwyciła miękki woreczek u nasady członka i delikatnie
Ścisnęła.
Roześmiała się ze zdumienia, kiedy Cameron nagle ją złapał,
przewrócił na plecy i znalazł się na niej.
-
Jesteś szybki, jak na takiego dużego mężczyznę. Prze­
ciągnęła stopami po jego mocnych łydkach. — Nie lubisz być
dotykany?
- Za bardzo lubię. - Uszczypnął lekko stwardniałe sutki, po
czym polizał je po kolei, uśmiechając się z zadowolenia, gdy
zaczęła się pod nim wiercić. - Może za tydzień czy dwa będę
mógł znieść więcej niż jeden dotyk tych ślicznych rączek.
Jego pocałunek przyjęła z ulgą, nie zadając kłopotliwych
pytań o to, w jakiej odległości będą wtedy od Cairnmoor i czy
wciąż jeszcze będzie chciał ją odesłać. Nie chciała, by te
zmartwienia odebrały jej rozkosz, którą czuła w jego ramionach.
Obiecała sobie jednak pamiętać, że nie wszystko jest w po­
rządku. Będzie się cieszyła rajem, jaki znalazła w jego objęciach,
i modliła o to, żeby Cameron przejrzał na oczy i zechciał
zachować ich szczęście.
i
9
Avery zachwiała się lekko, wstając. Pomagała właśnie Peterowi zjeść owsiankę.
Czulą się trochę obolała, chociaż nie cierpiała z bólu. Odkryła, ze przy uprawianiu
tej gimnastyki z Cameronem ćwiczy się nieużywane na co dzień mięśnie. Kiedy
się obudziła, był już głęboko w niej, ale dopiero teraz odczuwała pewien dyskomfort
Najchętniej wymoczyłaby się w ciepłej wodzie, lecz postanowiła czekać z tą
kąpielą do wieczora. Miała wrażenie, ze gdyby zrobiła to teraz, prawie wszyscy
odgadliby przyczynę.
Kiedy Annę poprosiła ją o zebranie chrustu na ognisko, z chęcią podjęła się
tego zadania. Zabrała wózek, w którym wożono drewno, i ruszyła do lasu, a
wraz z nią Gillyanne i ich
strażnicy. Dawało to wytchnienie od unikania ludzkich spojrzeń,
bo wydawało jej się, że każdy się domyśla, co zrobiła. Mime jakiś czas, nim
przywyknie do roli kochanki Camerona, czuta się tym bardziej niezręcznie,
że wszyscy wiedzieli, iż dla niego jest to tylko rozrywka.
~ Więc jak to jest czuć się kobietą? - spytała Gillyanne, wrzucając chrust
do wózka.
Hannah Howell
Skąd wiesz, że to zrobiłam? Mam jakiś znak na czole? Gillyanne zaśmiała się
i pokręciła głową.
Nie, nie wyglądasz inaczej i jestem trochę rozczarowana'
Nie, po prostu mówiłaś mi, ze chcesz się poddać, a nie wierzę,
żeby ten twój chłop odmówił, kiedy usłyszał „tak":
No nie, nie odmówił. Ale czuję się dziwnie. Kiedy byłam
w jego objęciach, było oszałamiająco, ale teraz czuję się... niewyraźnie.
Zastanawiam się, ile osób wie, co zrobiłam,
i czuję nie tyle wstyd, ile zawód, że moja osobista sprawa nie
jest tak osobista, jak bym chciała.
- To chyba ci przejdzie. Nie sądzę, żeby ktokolwiek z tych
ludzi mniej cię cenił z tego powodu. - Gillyanne wzruszyła ramionami. - Prawdę
mówiąc, niejeden tutaj zastanawia się,
czy ta historia z siostrą trochę mu nie zamieszała w głowie.
-
Cameron nie byłby zadowolony, gdyby się o tym dowie-
dział. Ale może się chwilę zastanowi.
- Nad czym?
- Nad tym, że drogo zapłaci za porzucenie mnie - odparła
cicho Avery.
- Może trzeba go porządnie stuknąć w łeb - wysapała
Gillyanne, taszcząc wielką gałąź.
Jej kuzynka zaśmiała się.
- No, może.
- A co zrobisz, jeśli nie pojmie, że cię potrzebuje, i nie zechce cię zatrzymać?
Uschnę, pomyślała Avery. Rozpadnę się na sto kawałeczków.
Odpowiedziała jednak:
_ Przeżyję. -I była zadowolona, gdy Gillyanne, przyjrzaw­
szy się jej bacznie, powróciła do zbierania drewna.
92
Miód
Czy muszę pytać dlaczego jesteś w takim Wspaniałym
nastroju? - zagadnął Leargan, gdy wraz z kuzynem siodłał
konie, szykując się na polowanie.
- Niektóre sprawy nie powinny cię interesować- odparł
Cameron, zaciskając popręg.
- No, jeśli nie chcesz, żeby cały obóz wiedział, że w końcu
zdobyłeś tę nagrodę, nie możesz patrzeć na tę dziewczynę tak...
ciepło.
- Myślałem, że patrzę tak na nią od wielu dni.
- Tak, ale trochę się to spojrzenie zmieniło. Teraz jest w nim
wiedza o tym, czego możesz po niej oczekiwać.
Cameron wsiadł na konia, spojrzał na obóz i westchnął.
Leargan zapewne ma rację. Przedtem wyglądał tylko na chęt­
nego, teraz na chętnego i świadomego. Wyglądał zapewne na
mężczyznę, który wie, że będzie mile widziany w ramionach kobiety, której
pożąda. I rzeczywiście pożądał Avery Murray.
Tylko siłą woli wyrwał się z jej objęć dzisiejszego poranka.
-
Nie powinno to dla nikogo stanowić niespodzianki -
powiedział Cameron. - Taki był mój plan od samego początku.
Ale w dalszym ciągu uważam, że to nie twój interes. To jest
sprawa tylko między mną a Avery.
Leargan wskoczył na konia i ruszył za kuzynem.
- Nie mój? Wszyscy jąi tę jej pyskatą małą kuzynkę bardzo
lubią. Uratowała nam tycie, pomaga kobietom, leczy rannych,
dzięki niej młody Peter będzie żył. Twoi ludzie są lojalni i p
ójdą za tobą, ale to nie znaczy, że w ogóle nie myślą
Uważają, że nie zasłużyła na to. żeby być wykorzystana,
zhańbiona i porzucona.
- Czy zapominasz o losie Katherine?
- Nie, lecz to nie Avery zawiniła. Popieralismy twój
plan' dopóki nie poznaliśmy, którą się chcesz posłużyć
Teraz nie wydaje nam sie, żeby to było w porządku. Mogłeś
93
Hannah Howell
ją zostawić w spokoju. Powinieneś był odstąpić od tego uwie-dzenia, tylko
wymienić ją za sir Paytona.
- Tak, powinienem był, ale nie możecie mnie obwiniać. Zeszłej nocy to ona
mnie uwiodła. - Cameron spojrzał z wy-rzutem na kuzyna, gdy ten parsknął śmiechem.
- Naprawdę.
Zresztą, nie musiała używać zbyt wielu sztuczek. Było wiadomo
od początku, jak jej pragnę, lecz ostatnio zacząłem myśleć nad rym swoim planem.
Doszedłem do wniosku, że nie chcę dodawać do tego spraw łoża. Ale to ona przyszła
do mnie.
Nawet w pewnym momencie proponowałem, że nie pozbawię
jej cnoty, zadecydowała jednak sama.
- No, przystojniaku* niewątpliwie doprowadziłeś biedną dziewczynę do szaleństwa.
- Leargan spojrzał na kuzyna, uśmiechnął się od ucha do ucha, po czym spoważniał.
- Ożeń się z nią.
- Byłoby bardzo trudno wymienić Avery na sir Paytona. gdyby była moją żoną.
- To wymień Gillyanne.
-
Gdyby Avery była moją żoną, żadne pogróżki wobec tej małej nie wchodziłyby
w grę. Murrayowie nie uwierzyliby, że
mógłbym skrzywdzić takie dziecko. Poza tym miałbym do czynienia z własną żoną.
Zresztą nie chcę mieć żony.
- Każdy mężczyzna potrzebuje dziedzica.
- Ja nie. Mam ciebie i kilkunastu innych kuzynów.
- I nie ufasz żadnej kobiecie?
- Dziwisz się? Zdradliwe plemię. Słodziutkie, kiedy czegoś
chcą, a jak im się odmieni albo znajdą bogatszego, gotowe ci wsadzić nóż w
plecy. Teraz Avery jest słodka i uległa, ale to nie potrwa długo.
Leargan pokręcił głową.
- Oskarżasz tę biedną dziewczynę bez powodu. Czy nie
ufasz wszystkim mężczyznom dlatego, że kilku okazało brak
94
Miód
bonom? Nie. A plujesz na honor Wszystkich kobiet z powodu
kilku niewiernych.
- Więcej niż kilku - mruknął Cameron, lecz trudno było
zaprzeczyć temu, co mówił kuzyn. - Jedyne, co jest ważne
i o czym nie można zapomnieć, to fakt, że Katherine musi poślubić człowieka,
który ją uwiódł. Jeśli jest brzemienna, dziecko potrzebuje ojca. Dlatego potrzebna
mi jest Avery i Gillyanne.
- Uparty z ciebie człowiek, kuzynie.
- Dlaczego? Bo jestem bardziej lojalny w stosunku do własnej rodziny niż
jakiejś dziewczvnv, którą mi rzucą pod nogi? Siostry człowieka, który zhańbił
moją siostrę. Gdyby sytuacja była odwrotna, Avery odczuwałaby to sar . Stałaby
murem przy rodzinie. I oczekiwałaby, że to zrozumiem.
- Ale to sugerowałoby, że ma jakieś poczucie. lojalności
i honoru, a ty podobno nie wierzysz, że jakakolwiek kobieta to posiada - wycedził
Leargan, po czym popędził konia, oznaj­miając tym samym koniec dyskusji.
Cameron zaklął i ruszył za kuzynem. Zaczynał pojmować, że jego teoria na temat
kobiet nie do końca jest spójna, wciąż się jednak bronił przed zmianą swojej
postawy. Cynizm i brak wiary w kobiety służył mu za tarczę obronną przed urokiem
Avery i postanowił nie pozbywać się tej tarczy.
Cieszył się, że zakończyli dyskusję na temat Avery, bonie miał ochoty wysłuchiwać
sugestii Leargana, aby ją poślubił. Perspektywa była kusząca, nader kusząca.
Teraz, gdy zobaczył, jaka dziewczyna jest namiętna, chciałby ją mieć w swoim
łożu zawsze, kiedy tylko zechce. Ku swej rozpaczy potrafił sobie wyobrazić
przyszłość z nią, nawet dzieci, które mogliby razem wychowywać. Nie, nawet
nie powinien wypowiadać słowa "małżeństwo". Avery zostanie odesłana. To, co
jest między nimi, to przelotne zauroczenie. Dla własnego dobra i dla dobra
Katherine nie może pozwolić, by było to cokolwiek innego.
95
Hannah Howell
Avery westchnęła z rozkoszą, układając się w wannie
z gorącą wodą, pachnącą ziołami. Trocheja bawiło, że Cameron
przytargał tę wielką wannę oraz swój materac z pierza, chociaż była za to
bardzo wdzięczna. Ponieważ rozbili obóz na dhitó niż jedną noc, kazał rozpakować
te sprzęty. Wyraźnie lubił takie wygody. Poza tym nie przewidywał widocznie
kłopotów w podróży, z czego się bardzo cieszyła.
Gdy tak pławiła się w wannie, a ciepło łagodziło wszelkie napięcia, myślała
o tym, jak dalej postępować z Camero­nem. Został już jej kochankiem i trudno
byłoby to zmienić, nawet gdyby chciała. Był uparty i postanowił ją wykorzys­tać,
aby doprowadzić do małżeństwa Paytona z (Catherine. Poza rym nie ufał
kobietom. Stało więc przed nią trudne zadanie, aby go przekonać, że potrzebuje
właśnie jej. Urato­wała życie jemu i jego ludziom, dba o nich, by byli nakar­mieni
i ubrani, kuruje rannych. Teraz jeszcze ogrzewa jego łoże i bez przesadnej
skromności musiała przyznać, że robi to wyśmienicie. Właściwie niewiele więcej
mogłaby zrobić.
Rozważała, czy mu powiedzieć, co jej leży na sercu, ale porzuciła tę myśl.
Pomyślałby, że do czegoś zmierza. Uznał­by jej słowa miłości za próbę uzyskania
czegoś, a to by bolało, i to bardzo. Pozostawało uczucie. W każdym jej pocałunku,
w każdym dotyku i westchnieniu* chociaż pew­nie tego jeszcze nie czuł, była
miłość, która powinna skru­szyć jego serce. Poza tym będzie się zachowywała
jak dotychczas i może Cameron w końcu zrozumie, że nie wszystkie kobiety są
takie jak te, których zdrady tak go zabolały.
Nagle pojawił się przy wannie, nagi i uśmiechnięty. Czuto
że wpatruje się w niego idiotycznie, gdy gramolił się do wanny, ale nie mogła
nic na to poradzić. Był pięknym mężczyzną i sam
jego widok rozpalał jej zmysły. Zaskoczyło ją również to, iż
96
Miód
tak była pogrążona w rozmyślaniach, że niesłyszała, kiedy wszedł
do namiotu i rozebrał się.
- Jesteś pewien, że zmieścimy się tu oboie?- sytała
gdy powoli zanurzał się w wodzie, spychając Avery w sam
koniec.
_ Tak. chociaż może będę tego żałował. - Nabrał garść
wody, powąchał i skrzywił się. - Moi żołnierze uznają, ze za
ładnie pachnę. Dobrze chociaż, że to nie róże. Na szcześciejak
potem się zgrzeję i spocę, to trochę ta woń zniknie.
-
A co będziesz robił, że się tak zgrzejesz i spocisz? -
spytała, chociaż z jego rozognionego spojrzenia mogła łatwo
się domyślić, o co mu chodzi. - Polował? Ćwiczył żołnierzy?
Zapasy?
- Zapasy. Z tobą. Całą noc - dodał, biorąc od niej mydło
i myjkę. - Odwróć się, to ci umyję plecy.
Odwracając się, mruknęła:
- Już prawie skończyłam się kąpać.
- Ale pleców jeszcze nie myłaś, prawda?
- No. nie - odpowiedziała, przekonana, że miał na myśli
coś więcej niż tylko pomoc w kąpieli.
Zadrżała lekko, gdy zaczął jej myć plecy, i zezłościła siej na siebie. Nie
wykonał jeszcze żadnego uwodzicielskiego
gestu. Właściwie nie dotknął jej nawet ręką, ale sposób, w jaki
ocierał myjką jej plecy, już ją rozpalał. Czuła, że me ma na
to żadnego wpływu. Teraz, kiedy już wiedziała, co to rozkosz,
jej słabość do niego wzrosła dziesięciokrotnie. -
 Wstań, żebym mógł dokończyć -powiedział Cameron
Poznała po głosie, że i on jest podniecony, stanowiło to
jakąś pociechę, ale istniało też pewneniebezpieczeństwo, że
oboje będą walczyć zeswoją słabością, aby nie stać się
bezsilnymii ofiarami własnego pożądania, i
zmarnują ten czas
jaki mogą przeżyć razem.
97
Hannah Howell
Zaparło jej dech, gdy Zaczaj myć z tyłu jej nogi i pośladki.
Teraz jego dotyk się zmienił. Namydlał ją rękami, gładził,
Kiedy zmył mydło, odetchnęła, sądząc, że skończyła się ta
udręka. Omal nie upadła na kolana, kiedy nagle poczuła dotyk
jego ust w dole pleców. Zaciskała pięści, gdy pocałunki
schodziły coraz niżej.
- Odwróć się, kochanie - zarządził, chwytając ją mocno za
biodra i łagodnie zmuszając do posłuszeństwa.
Avery nie była pewna, czy zaczerwieniła się bardziej ze wstydu, czy z powodu
rosnącego pożądania. Czuła się tak
strasznie obnażona, a jednocześnie jego gorące spojrzenie nie
pozwalało jej się zasłonić. Kiedy zaczął ją myć między nogami,
musiała chwycić go za głowę, bo bała się, że upadnie, tak jej
się zrobiło słabo w kolanach. Drżała, nim zmył mydło, ale gdy
chciała się cofnąć, przytrzymał ją. Krzyknęła z wrażenia
i z rozkoszy, gdy ucałował miękkie loczki, które przed chwilą
tak delikatnie mył.
- Nie, Cameronie - zaprotestowała.
- Tak, Avery. Tak.
Kilkoma ruchami języka uspokoił jej wstydliwe protesty.
Zamknęła oczy i poddała się całkowicie przyjemności. Wkrótce
nie obchodziło jej już, co Cameron widzi i co robi, byle tylko
nie przestawał. Jego palce i usta doprowadzały ją do szaleństwa,
do ostateczności, potem znów się cofały. Drażnił ją i męczył,
aż chciała tylko tego, by już zakończył tę udrękę.
Powstrzymując się przed połączeniem z nią, doprowadził ją
do kulminacji samymi pocałunkami. Drżała jeszcze, gdy po
-sadził ją sobie na kolanach, oparł o swoje ramię i głodnymi
ustami przyssał się do piersi. Złapał ją za biodra, przez chwilę
poruszał się rytmicznie, a kiedy tym razem krzyknęła szczytując
przeżyli to razem.
Po dłuższej chwili, kiedy Avery wciąż jeszcze była oszoło-
98
Miód
miona, wyciągnął jąz wanny i wytarł do sucha. Wtedy doszła do siebie i ona
z kolei zabrała się do wycierania go Potem ptzyklękła, oparta ręce o jego
biodra i wzięła do ust napiętej
członka. Cameron zaciskał pięści, żeby panować nad sobą ale
wiedział, ze długo nie wytrzyma tej rozkoszy, w końcu,
z okrzykiem jednocześnie przyjemności i rozczarowania, schwy­
cił ją pod ręce i zaniósł na legowisko. Chciał się tłumaczyć
że nie daje jej czasu na dostrojenie do siebie, ale kiedy zanurzył
się w niej, wiedział, że jest tak samo gotowa jak on. Rozpaliło go to jeszcze
bardziej, Avery zaś dotrzymywała mu tempa i kiedy wstrząsnął nim ostatni dreszcz
po tej nieopisanej rozkoszy, sekundę później poszła w jego ślady.
Zupełnie wykończony, opadł w jej ramiona. Bał się,źe jest za ciężki, ale nie
miał siły się ruszyć. Po chwili poczuł, jak dziewczyna wierci się pod nim,
wiec zdołał odwrócić się na plecy i przygarnąć ją do siebie. Pomyślał, że
jeśli będą się oddawać wspólnej pasji z taką gwałtownością, wniosą go do
Cairnmoor na noszach. Nagle uświadomił sobie, że dotarcie do
domu będzie oznaczało rozstanie z Avery, lecz szybko oddalił od siebie tę
myśl. Nie chciał się nad tym zastanawiać, gdy jego ciało
wciąż czuło rozkosze, jakich właśnie doświadczyli.
- Myślę, że powinniśmy trochę uważać, panienko - powie­
dział, składając leniwy pocałunek na jej czole. -Jeszcze więcej
takiej zachłanności i nie będę mógł siedzieć na koniu.
- Nie ma się już tej energii co za młodych lat, prawda? -
mruknęła, delikatnie gładząc go po biodrze.
- Bardzo zabawne. Powinnaś już być za bardzo wykończona
na takie impertynencje.
- Szybko odzyskuję siły. -Ziewnęła i otarła się policzkiem
o jego pierś. - Czy to było... normalne?
Cameron zaśmiał się cicho.
- Boisz się, że możesz zostać wyklęta czy coś takiego? -
Hannah Howell
Pogładził ją po plecach, po pośladkach; nie mógł się po-
wstrzymać przed dotykaniem jej. - Gdybyś się z tego spowia-
dała, dostałabyś pokutę, bo Kościół uważa każdą przyjemność
za grzech. Grzechem nie jest tylko płodzenie dzieci, i to
najlepiej w ubraniu. Nie martw się tym. Nie robiliśmy niczego,
czego nie robi większość ludzi, i nie sądzę, żeby diabeł cię do
tego nakłaniał.
Nie diabeł, tylko moje lędźwie, pomyślała i pokiwała głową. Z tego, co
podsłuchała z rozmów mężczyzn w swojej rodzinie,
wszyscy oddawali się takim przyjemnościom, gdy nadarzała
się okazja. Jeśli to miało grozić ogniem piekielnym, nie
będzie osamotniona, gdyż większa część rodziny smażyłaby
się obok niej.
- Hmmm, przez ciebie jestem cała spocona- mruknęła, patrząc w kierunku wanny.
- Chcesz, żeby ci umyć plecy? - zaoferował z uśmiechem,
gdy gramoliła się nad nim-.
Podeszła do wanny. Spiorunowała go wzrokiem, umyta się
w chłodnej już wodzie, owinęła ręcznikiem i wróciła do łóżka.
Kiedy przykrywała się kocami, Cameron zdjął z niej ręcznik
i sam poszedł się umyć. Pisnęła ze zdumienia, gdy po kilku
minutach wszedł na posłanie i wziął ją w ramiona.
- Cameron, jesteś zupełnie zimny - zaprotestowała.
-
Wiem o tym — odpowiedział, przytulając się mocniej. -
Ogrzejesz mnie.
Wsunął rękę na jej brzuch i między uda. Jej westchnienie
przeszło w pomruk zadowolenia-, a szybka i słodka reakcja na jego pieszczoty
była dla niego największą rozkoszą, jaką znał.
Przełożył sobie jej nogę przez biodro, aby pełniej czuła jego
dotyk.
- Teraz jest mi znacznie cieplej - mruczał jej do ucha. Avery zadrżała.
100
Miót>
- Myślałam, że chcesz powstrzymać nasze chude, Westchnęła, gdy obrócił ją
na plecy, a jego pełna erekcja
mówiła sama za siebie. -
Pomyślałem, że teraz moja gorączka opadła na tyle, że
mogę się nie spieszyć. - Przesunął językiem po jej sutku -
Mogę cię smakować, bawić się z tobą, zatrzymać się na każdym
cudownym kawałeczku ciebie.
- Martwiłeś się, że nie będziesz mógł siedzieć na koniu -przypomniała.
- Pójdę pieszo albo może Leargan mnie poniesie. Ucałował jej biodra. Gdy umościł
się miedzy jej nogami i całował wnętrza ud, szepnęła:
- Chcesz mnie doprowadzić do kompletnego szaleństwa, tak?
Zarzucił sobie jej nogi na ramiona, wsunął ręce pod pośladki
i pocałował loczki na łonie.
- O matko - jęknęła. To było ostatnie zrozumiałe słowo, jakie wydobyło się
z jej gardła.
10
To znowu DeVeau. Cameron spojrzał na Leargana z niedowierzaniem i cicho zaklął.
Choć wraz z kuzynem jechali na czele, żeby mieć pewność, że szlak jest bezpieczny,
nie spodziewał się kłopotów. Pokonywali drogę do portu w bardzo dobrym czasie,
do tego stopnia, że nadrobili te cztery dni, kiedy czekali, aż ranni wydobrzeją.
Prawdę mówiąc, wymagał od ludzi większego
wysiłku, niż było to niezbędne, i słyszał trochę narzekań. Działał chyba niezupełnie
Świadomie, ale wydawało mu się, że jeśli nie
będzie się śpieszył, wszyscy pomyślą, że nie chce się rozstać z Avery. Ponieważ
tak właśnie było, starał się zachowywać dokładnie odwrotnie. W obecnym stanie
uczuciowego zamętu zupełnie nie miał ochoty na spotkanie z drużyną DeVeau.
- Po tym, jak stracili tylu ludzi w ostatnim ataku, można
było się spodziewać, że już zrezygnują—dziwił się. — Przecież
wcale nam tyle nie zapłacił. Teraz dopiero będzie płacił, żeby nająć następców
tych, co zginęli.
- Rzeczywiście, to zupełnie bez sensu. Chyba powinniśmy ich trochę poszpiegować.
Może wcale nas nie szukają.
Miód
Cameron rozważał tę propozycję przez chwilę, po czym
skinął głową. Podjechali w pobliże obozu Francuzów ż koni i przywiązali je.
Przemykając miedzy drzewami, doszli jak mogli najbhzej, i przycupnęli w cieniu.
Z namiotu kilka metrów od nich wysunęła s.ę znajoma postać. Sir Charles DeVeau.
Obserwowali, gdy nakrywano mały stolik. Rozłożono delikat­
ny lniany obrus, postawiono bogate naczynia, puchar. Cameron
mało nie chrząknął z obrzydzenia, gdy przed stołem postawiono
miękko wymoszczone krzesło. Sir Charles zasiadł, a mały
- nerwowy człowieczek podał pierwsze z wielu zapewne dań.
Cameron wątpił, żeby jego przeciwnik karmił swoich żołnierzy
równie dobrze.
Sir Charles był już przy trzecim daniu i Cameron uznał, że
niepotrzebnie wraz z Learganem tracą czas, gdy pojawił się
jakiś żołnierz.
- Gdzie są MacAlpinowie? - spytał jego pan, otarłszy usta
wykończoną koronką serwetką,
- Niedaleko stąd, panie.
- A nagroda, której poszukuję?
- Wkrótce powinna tu być. Mieliśmy szczęście. Zdobyliśmy
ją bez wzbudzenia uwagi całego obozu.
Cameronowi przeszedł dreszcz po plecach. Wiedział, że nie
mówią o pieniądzach. Te były schowane w bagażu, w samym
środku obozu, i wyciągniecie ich było niemożliwe bez zaalar­
mowania wszystkich. Jego niepokój wzrósł, gdy przemyśał ka
żdą inną możliwość i znów powrócił do tej pierwszej, DeVeau posłał swych ludzi,
by kogoś porwali, a biorąc pod uwagę starą nienawieść Murrayów i Lucettów,
nabierał
mrożącej w w żyłach pewności, o kogo może chodzić. Popatrzył na Leargana i
w jego spojrzeniu nie znalazł pociechy
.
Było jasne, że kuzyn
doszedł do tego samego wniosku.
Hannah Howell
Cameron spytał go po cichu:
- Zostajemy?
Leargan skinął głową. Próbując za wszelką cenę się uspokoić,
Cameron czekał, modląc się w duchu o to, żeby jego przewi­
dywania się nie sprawdziły.
Avery oddaliła się na moment na stronę. Prawie się uśmiechnęła, gdy jej strażnik,
odwracając się dyskretnie, sprawdził, że Gillyanne jest w obozie, po czym
zają] się
swymi sprawami. Strażnicy najwyraźniej uważali, że kiedy
dziewczęta nie są razem, na pewno nie będą próbowały ucieczki. Kusiło ją,
żeby jednak spróbować i po prostu wywołać małe zamieszanie, ale Cameron pewnie
by nie uwierzył, że to tylko żart.
Po całym dniu na koniu musiała trochę rozprostować nogi, więc spacerowała
po lesie, i chociaż nie zawsze widziała obóz,
mogła wszystko słyszeć. Już od tygodnia podróżowali w kierun­
ku portu, z którego mieli popłynąć do Szkocji. Wydawało się,
że Cameron bardzo ich popędza. I chociaż rozumiała, że
Spieszy się do domu, by załatwić sprawy siostry, a może po
prostu tęskni za Szkocją, przykro jej było z powodu tego
pośpiechu. Sądziła, że wciąż miał zamiar się jej pozbyć, gdy
tylko dotrą do Cairnmoor, i była to myśl bolesna.
Zastanawiała się często, jak można rozwikłać problem siostry
Camerona, nie wykorzystując jej ani Gillyanne. Gdyby można
było udowodnić dziewczynie kłamstwo, sprawa byłaby roz­
wiązana, ale wątpiła, by to się udało. Z informacji, jakie zdołała zebrać
na temat Katherine, wynikało, że ta dziewczyna zawsze
dostaje to, czego chce, a teraz chciała Paytona. Szansa na to,
że jej kochanek, jeśli w ogóle taki był, sam się zgłosi, gotów
ponieść konsekwencje, była nader niewielka. Avery marzyła.
104
Miót>
że
Cameron się w niej zakocha, nie będzie się mógł z nią rozstać i wymyśli inne
rozwiązanie sprawy siostry, ale miała na to coraz mniejszą nadzieję.
Nagle zauważyła dojrzale jagody i postanowiła ich nazrywać
Byłyby miłym dodatkiem do ich jadłospisu, składającego się głównie z mięsa
i owsianki. Zebrała już pełną zapaskę, gdy
nagle poczuła dreszcz niepokoju. Popatrzyła w las, ale niczego
nie zauważyła. Chciała się obejrzeć za siebie, gdy wielka dłoń
w rękawicy zakryła jej usta.
Dziewczyna puściła spódnicę i jagody rozsypały się na ziemię. Próbując odsunąć
tę łapę, wydała przytłumiony okrzyk, gdy wtem ktoś złapał ją za ręce, wykręcił
je do tyłu i związał. Łapa zakrywająca jej usta znikła, ale natychmiast zastąpił
ją knebel i Avery nawet nie zdążyła złapać oddechu ani zawołać pomocy. Choć
się wyrywała, czyjeś silne ręce zarzuciły ją sobie na plecy. Obijała się boleśnie
o drzewa, gdy mężczyzna, który ją porwał, biegł przez las, uciekając jak najdalej
od obozu MacAlpinów.
Po chwili, prawie bez tchu, została przerzucona przez siodło. Koń mszył galopem,
Avery starała się walczyć z mdłościami, próbując zobaczyć, kto ją porwał,
ale zauważyła tylko, że jest to trzech mężczyzn, sądząc po ubiorze i koniach
-rycerzy albo majętnych najemników.
Dopiero gdy dojechali do jakiegoś obozowiska, zorientowała
sie, w jakich jest opałach. W głowie jej szumiało, brzuch miała
Poobijany, gdy została ściągnięta z konia i brutalnie postawiona na
 ziemi. Wtedy zobaczyła proporzec rodu DeVeau. Kiedy
wepchnięto ją do ozdobnego namiotu, zaczęła się modlić, żeby Sir
Charles porwał ją tylko dla odzyskania pieniędzy bez dalszych strat w ludziach,
a nie dlatego, że poznał kim jest
. Gdy przed nim stanęła, zdjęto jej szmato zakrywającą i
 napojono winem.
105
Hannah Howell
- To już się staje nudne - powiedziała w końcu, patrząc mu
w oczy. - Czy znowu masz, panie, jakiś dług do zapłacenia?
A może myślisz, że sir Cameron zapłaci, by mnie odzyskać?
- Sir Cameron nie będzie miał szansy cię odzyskać - od powiedział sir Charles,
przyglądając się jej, gdy piła wino.
- Dlaczego? Nie uważałeś, abym była dość cenna na spła­
cenie długu sir Beamarda, a teraz moja wartość wzrosła?
- O, tak, bardzo. Nazywasz się Murray.
Avery zapanowała nad ogarniającym ją panicznym strachem
i spytała niewinnie:
- Jak?
-
Świetnie odegrane. — Sir Charles prawie się uśmiechnął, -
Szkoda mojego i twojego czasu na te gierki. Twoi krewniacy,
Lucettowie, domagali się oddania ciebie i twojej kuzynki. Nie wierzą, że nie
mam żadnej z was.
- A cóż cię, panie, obchodzi, czego chcą czy w co wierzą Lucettowie?
- Nic mnie to nie obchodzi prócz lego, że skoro im tak zależy, możesz mi
się przydać.
- W jaki sposób? - Modliła się, żeby chodziło tylko o zwykły
okup czy wymianę jeńców, lecz jego odpowiedź ją załamała.
- Nie jestem jeszcze pewien. Na razie planowałem wydostać
cię ze szponów sir Camerona. Skoro tego już dokonałem,
muszę rozważyć wszystkie możliwości. Przypuszczam, że ten
Szkot już z tobą spał?
- Sir Cameron złożył przyrzeczenie celibatu. Odwozi mnie
tylko do mojej rodziny.
- Ach tak, do tej morderczyni i jej kochanka, który pomógł
jej umknąć sprawiedliwości.
-
Moja matka nikogo nie zabiła. Dowiedziono jej niewtn-
ności, a prawdziwi mordercy zostali osądzeni i powieszeni.
- Może Lucettowie tylko tak mówią. Wszystko jedno. To
106
Miód
stara zbrodnia, chociaż ta suka nieźle na tym wyszła. - Prze-krzywił lekko
głowę. - Zastanawiam się, z jaka sumą lady Gisele byłaby skłonna s.ę rozstać,
by odzyskać córkę?
- Myślę, że wasz król nie byłby zadowolony, te zmuszasz ją do rezygnacji z
tego, co, zdaniem jego, a przedtem jeso ojca, prawnie należy do mej i rodu
Lucettów.
Sir Charles wstał i powoli obszedł dziewczynę dookoła. Skuliła
się, gdy pogładził jej potargane włosy, poklepał japo siedzeniu
apotem z przerażającym chłodem położył bladą rękę na jej piersi
Starając się nie okazać obrzydzenia, patrzyła mu zimno w oczy.
- Ciekaw jestem, jak poczuliby się twoi rodzice, gdybym cię odesłał brzemienną,
z moim bękartem? - powiedział sir Charles, wracając na miejsce, żeby łyknąć
wina.
- A ja radzę sobie przypomnieć, jak zginął twój kuzyn, Michael, panie.
- Chcesz mnie wykastrować?
- Gdybym mogła, już bym to zrobiła.
- Cóż za ogień. Interesujące będzie sprawdzić, jak ogrzejesz mi
 łoże. - Skinął ręką na strażnika. - Przywiąz ją w moim
namiocie, Anton. I sprawdź, żeby nie było tam żadnych ostrych
narzędzi,
Avery nie broniła się, gdy ją prowadzono, gdyż wiedziała, że byłaby to niepotrzebna
strata sił. Pokręciła głową z niedo­wierzaniem, znalazłszy się w namiocie,
który wyglądał jak elegancka sypialnia. Strażnik rozwiązał jej ręce, a giermek
sir Charlesa przywiązał ją za rękę i nogę do olbrzymiego łoża.
Gdy mężczyźni wyszli, zapatrzyła się na ogień na środku olbrzymiego namiotu,
próbując się uspokoić Musiałai mieć jakąś iskierkę nadziei, żeby zachować
siły. Cameron po nią przyjedzie. Martwiło ją tylko to. że nie zrobi tego z
sympatii do niej. tylko dlatego, że tak mu każe honor i konieczność załatwienia
spraw siostry. Potem powiedz.ała sobie, że nie
107
Hannah Howell
powinna być taką idiotką. Jego motywy nie były w tej chwili
istotne. Ważne, żeby się zjawił. Zaczęła się tylko modlić, by ratowania jej
nie przypłacił zbyt drogo i żeby nastąpiło tu
wcześniej, niż sir Charles będzie miał szansę pohańbić ją swym
dotykiem.
Cameron odetchnął głęboko kilka razy, by się uspokoić, po
czym skinął głową Learganowi, że może już go puścić. Kiedy
zobaczył, że przyprowadzono Avery i usłyszał, jakie sir Charles
ma wobec niej plany, oślepiła go wściekłość. Tylko szybka
akcja kuzyna uratowała go przed wtargnięciem do obozu
DeVeau i obcięciem sir Charlesowi ręki, która dotknęła Avery.
Teraz ostrożnie wycofywali się do koni.
- Muszę ją odzyskać - powiedział wreszcie, gdy stanęli przy wierzchowcach,
po czym chwycił wodze, wciąż jeszcze kipiąc z wściekłości.
- Oczywiście, że musisz — przyznał Leargan. - Ciekaw
jestem, jak zmarł jego kuzyn Michael? - spytał, pragnąc odwrócić uwagę Camerona,
żeby się uspokoił.
- Podobno obcięli mu członek, wsadzili do ust, a potem
poderżnęli gardło.
- Boże - szepnął Leargan. - Skąd to wiesz?
- Pytałem, dlaczego sir Charles chciał zaatakować Lucettów
i sporo się dowiedziałem o tej wendecie. Poza tym Avery opowiadała mi historię
swej matki. - Cameron wsiadł na konia. - Będziemy potrzebowali kilku ludzi.
Leargan przez jakiś czas jechał za nim powoli, bo dopiero oddaliwszy się od
obozu DeVeau, mogli popędzić konie do galopu.
- Łatwo zbliżyć się do ich obozowiska, a namiot sir Charlesa
jest na skraju, bardzo nierozsądnie.
108
Miód
- Potrzeba kilku, żeby wzniecić zamieszanie z drugiej
strony, i kilku, żeby wpaść do namiotu.
- Tak, to powinno wystarczyć.
- Wszyscy muszą zwijać obozowisko i ruszać dalei Nie ma
sensu siedzieć tu i czekać, aż DeVeau będzie chciał z powrotem
odebrać swoją nagrodę. Chyba będę musiał zabić sir Chariesa -dodał ciszej
Cameron, popędzając konia, nim Leargan zdołaj powiedzieć, co o tym sądzi.
W obozowisku panowało zamieszanie, bo odkryto już znik­
niecie Avery. Cameron zwalczył w sobie chęć wyładowania się
na Małym Robie. Kazał mu pilnować, żeby Avery nie uciekła, i Rob wykonał swoje
zadanie. Nikt przecież nie mógł się spodziewać, że dziewczyna zostanie porwana.
Było to bardzo
nierozsądne. Cameron wiedział o dawnych zatargach i zemstach rodowych między
DeVeau i Murray ami. Mógł był przewidzieć
możliwość, że DeVeau zorientuje się, kogo porwał sirBeamard,
i będzie chciał odzyskać dziewczęta. Dobrze, że przynajmniej Gillyanne jest
bezpieczna, pomyślał, patrząc jej w oczy i od­czuwając wyrzuty sumienia.
- Jesteś pewien, że sir Charles wie, kim jest Avery? -
spytała dziewczynka.
- Niestety, tak - odparł. - Sam słyszałem, jak to mówił. Byliśmy z Learganem
tak blisko, że słyszeliśmy każde słowo.
- Boże - szepnęła i zadrżała przerażona. - Skrzywdzi ją.
- Nie, dziecko, tego możesz być pewna -skłamał Cameron,
chcąc ją uspokoić.
- Nie, nie mogę, ale dzięki za pocieszające kłamstwo. Mężczyźni z rodu DeVeau
potrafią krzywdzić kobiety. 0ni tak
Postępują, Zastanawiam się tylko, dlaczego Avery nie wyczuła nie
bezpieczeństwa. - Zmarszczyła czoło.
- pewnie zaczaili się i ją zaskoczyli.
- To nie ma znaczenia. Musiała być rozkojarzona. -
Uśmiech-
109
Hannah Howell
neta się leciutko, patrząc na zmieszanego Camerona. - Avery
jest bardzo dobra, jeśli idzie o wyczuwanie zbliżającego się niebezpieczeństwa.
Ostrzegła nas, gdy DeVeau napadli na naszych krewniaków. Nie ma zwykle zbyt
wiele czasu na działanie po jej ostrzeżeniu, ale tyra razem wystarczyło, bv
Lucettowie zdążyli stanąć do walki, zamiast być ofiarami rzezi Widocznie to
nie zawsze działa.
- Potrafi wyczuć niebezpieczeństwo?
- Tak. Czasem potrafi je wywąchać w powietrzu. Jej ojciec
też to potrafi. To wspaniała umiejętność, nawet gdy nie zawszę
zadziała, jak to było tym razem. - Gillyanne zauważyła gro­madzących się wokół
rycerzy. — Uratujesz ją?
- Taki mam plan. Nie sądzę, żeby jej życie było w niebez­pieczeństwie - dodał,
żeby ją uspokoić.
- Jeśli nie będzie próbowała zabić sir Charlesa - powie­działa, nim oddaliła
się w stronę kobiet, by pomóc im zwi­jać obóz.
Cameron poprowadził swych ludzi w kierunku obozu De­Veau. Starał się odsunąć
od siebie ostatnie słowa dziewczynki; ale nie potrafił. Avery nie była kobietą,
która pokornie za­akceptuje swój los, będzie cicho siedzieć, płacząc i modląc
| się, żeby ją ktoś wyratował. Nie wiedział, co jedna mała, nieuzbrojona kobietka
może zrobić sir Charlesowi, ale zdawał sobie sprawę, że niebezpiecznie jest
go zdenerwować. Na moment zaczaj nawet żałować, że zabrał Avery nóż, ale odrzucił
te żale. Dzięki temu, że była nieuzbrojona, istniała szansa, że zastanie ją
żywą.
- Twój pomysł, jak ją uwolnić, jest bardzo dobry -zapewnił go Leargan. -
Oswobodzimy dziewczynę.
i - Tak, jeśli nie zrobi czegoś głupiego i nie będzie próbowała uwolnić się
sama.
- A, tego nie brałem pod uwagę. Sir Charles rozkazał dobrze
110
Miód
2 = bardzo ch« ,0
™ m0g,a *** **«
.- Wprawdzie myśl, że ta świnia trzyma ją zwiana i bez-
bronną, jest nu wstrętna, ale byłoby najlepiej dla niej, żeby tak
zrobił.
- Chyba już się do tego przyzwyczaiła?
Cameron ucieszył się, że jest już na koniu, bo inaczej kuzyn
oberwałby za tę uwagę. A po prawdzie Leargan nie zasłużył
sobie na to, gdyż po prostu stwierdził fakt. Cameron mógł mieć
nadzieję, że Avery nie zauważy podobieństwa między tym, co planował dla niej
sir Charles, a jego postępowaniem. Wiedział,
że sam by jej nie skrzywdził, na pewno nie fizycznie. Problem
w tym, czy ona o tym wiedziała.
- Miejmy nadzieję, że on też złagodzi ucisk sznurów i pod­
łoży jedwab - mruknął, czując, że musi się jakoś wytłuma­
czyć. -1 że wciąż jeszcze je kolację.
- Myślisz, że to była poważna pogróżka? Że planuje, aby
nosiła w łonie jego bękarta?
- Nie sądzę, żeby już wiedział, co z nią zrobi, ale z tonu
jego głosu można było wywnioskować, że mu się ten pomysł
podoba.
Na myśl o tyra, że sir Cameron mógłby dotknąć Avery, mógłby ją posiąść, Cameron
robił się chory z wściekłości.
Avery była jego. To, że miał zamiar ją odstawić do domu, jak
również fakt, że czuł do niej tylko pożądanie, nie małe
baczenia. Był pierwszym mężczyzną, który doświadczył jej
namiętności, więc dopóki jej nie porzuci, chce być jedynym, któ
ry będzie się nią cieszył. Jeśli sir Charles Avery
wkrótce uzna śmierć swego kuzyna Michaela za wyjątkowo
lekką,
.
Zostawili konie w pewnej odległości od obozu DeVeau pod
opieką dwóch ludzi i zaczęli się podkradać. Gdy Cameron
111
Hannah Howell
zobaczył, że sir Charles już nie siedzi na zewnątrz, z trudem
Opanował chęć wtargnięcia do jego namiotu. Po cichu nakazał
czterem ludziom przedostać się na drugą stronę obozu i wywołg
tam jakieś zamieszanie. Zosta) z Leargancm, Majym Robem
i Colinem. Teraz nie mógł, niestety, zrobić nic innego, tylko
1
czekać.
- Chyba nie zabierze im to za dużo czasu, żeby odwrócić
uwagę wszystkich? — szepnął Leargan.
—
Przestań mnie pocieszać, kuzynie — odparł równie cicho
Cameron, zastanawiając się, jak musi wyglądać, skoro Leargan
uważa za konieczne wciąż go uspokajać.
- Wyglądałeś przed chwilą, jakbyś miał chęć zaatakować
ten namiot z mieczem u pasa i okrzykiem wojennym na ustach.
— To chwilowy napad.
— Może powinieneś zadać sobie pytanie, dlaczego masz
takie napady. W końcu to tylko Avery Murray, dziewczyna,
którą masz zamiar oddać z powrotem rodzinie, kiedy dotrzemy
do Cairnmoor. Masz jeszcze na wymianę małą Gillyanne.
- Jeżeli natychmiast się zamkniesz, to może jeszcze uratujesz
język i sprawisz przyjemność jakimś dziewczynom.
Leargan przewrócił oczami, ale zamknął usta. Cameron
znów wpatrywał się w namiot, denerwując się, że nie może
zajrzeć do środka ani powiadomić Avery, że jest w pobliżu.
Na razie mógł tylko rozmyślać i przeklinać w duchu.
Nie powinien tak się wściekać, że inny mężczyzna dotknął Avery. Nie powinien
być taki zły, przecież tylko pożądał tej
dziewczyny. A jednak...
Była zabawna, potrafiła go rozśmieszyć, co mu się nie
zdarzało przez kilka ostatnich lat Była bardzo sympatyczna
dziewczyną, o dużym uroku i ciepłym poczuciu humoru. Mimo
wyższego urodzenia, potrafiła nie tylko pomagać żonom jego
rycerzy, ale nawet się z nimi zaprzyjaźnić. Była chętna do
112
Miód
pomocy rannym .chorym. Podróż poprzez Francję była trudna,
nawet wyczerpująca, ale ona nigdy nie narzekała. W
mówiąc, jedynym tematem, na który nie mogli spokojnie
rozmawiać, była sprawa zarzutów jego siostry w stosunku do
jej brata.
Cameron uznał, że lubi Avery, lubi jej towarzystwo. Zdu­
miewało go to, ale wcale nie było mu trudno myśleć o niej
jak o przyjacielu, nie tylko kochance. W dodatku on i jego
ludzie zawdzięczali jej życie. To wystarczające powody, aby
zaryzykować i jej pomóc, pomyślał, odrzucając ten słaby głos,
który mówił mu, że znów się oszukuje.
Ku zadowoleniu Camerona, jego ludzie wywołali już za­
mieszanie, o jakie chodziło, w drugim krańcu obozu: dwa małe
wozy zaczęły się palić. Żeby zwiększyć rozgardiasz, rozpusz­
czono też konie, które rozbiegły się po obozie. Uśmiechając się
ponuro, Cameron skierował się na tyły namiotu sir Charlesa.
11
N ie było to łatwe, ale Avery spróbowała ukryć strach, gdy sir Charles wszedł
do namiotu. Kiedy spojrzał na nią, ułożoną
na jego łożu jak jakaś starożytna ofiara, a następnie się uśmiech­
nął, natychmiast zaczęła żałować, że nie ma noża. Zabicie tego człowieka,
o czym w tej chwili marzyła, przyniosłoby jej niewątpliwie szybką śmierć,
ale w tym momencie wydawało się tego warte.
- Czy tak cię trzymał przy sobie twój szkocki kochanek? -spyta) sir Charles.
- Nie - odpowiedziała i uświadomiła sobie, że musi mówić po francusku. -
Tylko jedną rękę przywiązywał do łoża. Był odważniejszy niż ty. - Ledwo powstrzymała
pisk strachu, gdy nagle wyciągnął miecz i ostrym, zimnym końcem dotknął
jej
gardła.
- Powinnaś hamować swoje humory, dziewczyno, zwłaszcza
biorąc pod uwagę swą sytuację.
- Poplamisz tę piękną pościel, panie.
- A tak, rzeczywiście, muszę na to uważać.
Avery wstrzymała oddech, gdy zaczaj powoli rozcinać sznu-
Miód
rowanie jej sukni.. Ten DeVeau był z pewnością równie zimny
i szlony jak ten, zktórym miała do czynienia jej matka.
Biorąc pod uwagę, jak długo musiała znosić takie chłodne,
wykalkulowane szaleństwo, fakt, ze była teraz taka pogodna i szczęsliwa
, napawał Avery zdumieniem. To również wyjaśniało przyczynę, dla której matka
tak rzadko przyjeżdżała do swego
innego kraju. Mimo że bardzo lubiła krewnych z rodu
Lucettów, Avery wiedziała, że jeśli uda jej się wyjść cało z tej przygody,
ona również nie będzie miała specjalnej ochoty na
przyjazd do Francji.
_ Czy zamierzasz mnie oddać mojej rodzinie nagą?-spytała,
dumna ze spokoju, jaki udało jej się zachować, podczas gdy
on starannie rozcinał wiązanie.
-
Nie, nigdy nie byłbym tak nieelegancki - odpowiedział. -Odzieję cię w piękne
szaty, godne dziwki DeVeau. Podobne
do tych, jakie mój kuzyn Vachel dał twojej matce wiele lat temu.
- A jakże się miewa drogi sir Vachel? Mam nadzieje, że
martwy. - Zadrżała, gdy rozciął jej suknię czubkiem miecza.
- Zupełnie martwy. - Podszedł bliżej do łoża i pogładził jej nogi.
Avery spróbowała nie cofnąć się przy jego dotyku, ale znacznie trudniej było
jej opanować mdłości.
- Czy zmarł spokojnie w swym łożu?
-
Tak, w łożu. A czy spokojnie? Obawiam sie, że nie. Było to
wiele lat temu. Jakiś zdrajca podał mu szczególnie okrutną truc
iznę. Umierał przez wiele dni. w męczarniach.
Po
tonie głosu sir Charlesa zorientowała się, że jeśli to nie on zabił
 sir Vachela, wie, kto to zrobił i dlaczego.
Niewątpliwiesporo zyskał na tej śmierci. Był naprawdę
hipokrytą, oskarżającjej matkę, którą uznano za niewinną,
skoro sam na pewno był winien śmierci jednego z DeVeau.
Widocznie DeVeau uważali zabicie członka swej rodziny
za osobisty przywilej.
Hannah Howell
Kiedy schował miecz do pochwy i zaczął rozwiązywać jej
koszulę, Avery powstrzymała się z trudem, żeby nie błagać go
o łaskę. Nie da mu tej satysfakcji. Dziwne jednak było to, że
nie zauważyła żadnych objawów pożądania z jego strony nawet w spojrzeniu,
i przerażało ją to bardziej niż jego dotyk. Robił to wyłącznie po to, by ją
upokorzyć, i ta świadomość
zmroziła ją do szpiku kości. Wiedziała już, że będzie się nią
bawił bardzo długo, prawdopodobnie tak długo, że oszalała ze
wstydu i strachu, sama będzie go błagać, żeby ją zgwałcił
i żeby miała to już za sobą.
Sir Charles rozchylił jej koszulę i patrzył na piersi. Skrzywił
się lekko i postukał się długim palcem w brodę. Avery żałowała,
że nie może uwolnić jednej nogi i kopnąć go w twarz.
- Masz trochę za małe piersi - mruczał. - Zawsze podobały
mi się pełniejsze kształty.
-
Gdybym wiedziała, że będziesz je oglądał, może po­
starałabym się trochę przytyć.
- Za to brodawki są idealne - ciągnął, nie reagując na jej
ironię. - Duże, w pięknym odcieniu różu. Chyba dobrze posłużą
mnie i mojemu bękartowi. Położył dłonie na jej piersiach i potarł kciukami
sutki. - Jakoś nie reagują.
- Chcesz reakcji? Przybliż się. Na pewno zwymiotuję.
vJmal nie krzyknęła, gdy uderzył ją w twarz. Zrobił to
z takim samym zimnym spokojem, jak wszystko inne. Wyda-
wato jej się, że to jest jakiś koszmarny sen. Przecież człowiek
nie może być tak kompletnie pozbawiony uczuć, złych czy
dobrych. Uniósł obrębek jej koszuli. W innych okolicznościach
miałaby satysfakcję, widząc zdumienie na jego twarzy na
widok majtek, bo najwyraźniej tego człowiekanic nie poruszało.
Teraz jednak myślała tylko o tym, jak niewiele dzieli go od
jej najintymniejszych zakątków.
116
Miód
- Myślałaś, że taka część garderoby ochroni cię przed mężczyzną ? - spytał,
wyjmując nóż zza pasa.
- Są ciepłe - odpowiedziała bezbarwnym tonem, a wstvd i strach zastąpiła zimna
wściekłość.
Sir Charles przeciął jedną nogawkę i odsunął resztę materiału
ukazując jej ciało.
- Jesteś cała złota. Ciekawe. I wydajesz się bardzo czysta. To mi się podoba.
- Zabiję cię.
- Teraz? Nie sądzę, żebyś mogła sobie pozwolić™ pogróżki.
- Potrafię być bardzo cierpliwa, kiedy trzeba. Jutro. Poju­trze. Za dwa lata.
Nie ma znaczenia. Kiedy pojawi się moż­liwość, a na pewno kiedyś się pojawi,
zabiję cię w taki
sposób, że Śmierć sir Michaela i Vachela wyda ci się przyje­
mnością.
Nim sir Charles zdołał odpowiedzieć, w obozie rozległy się
krzyki.
- Pójdę zobaczyć, co ci idioci wyprawiają, a kiedy wrócę, możesz mnie zabawiać
opisami wszelkich sposobów zabicia
mnie. - Pogłaskał ją powoli między nogami zimną ręką i wy­
szedł.
Avery wzięła kilka głębokich oddechów, aby się uspokoić. Czuła się chora i
nie wiedziała, czy to ze złości, czy od dotyku
jego lodowato zimnych palców. Pod maską wściekłości wy­
czuwała również strach przed krzywdą, jakąchciał jej wyrządzić
sir Charles. Jednak wolała wściekłość, wiec postanowiła się
jej trzymać.
Nagle jej myśli przerwał jakiś dziwny dźwięk, jak powolne darcie czegoś. Odwróciła
głowę, ale nie mogła sięgnąć wzro-kiem w miejsce, z którego dochodził szelest.
Kiedy pojawili się przy niej Cameron i Leargan, poczuła taką ulgę, że nie
wstydziła się nawet swej nagości.
117
- Gdzie jest sir Charles? - spytał Cameron, przecinając
jej więzy podczas gdy jego kuzyn taktownie się
odwrócił. - Wyszedł zobaczyć, co się dzieje- wyjaśniała
Avery rozcierając nadgarstki i czekając, aż Cameron rozetnie
więzy na jej stopach.
- Do diabła, chciałem go zabić. Leargan, pilnuj drania
na..
Szybko zasznurował jej koszulę, a potem zerwał kilka pasków z pięknego prześcieradła.
— Czy on cię zgwałcił? - zapytał gdy zdejmowała rozdarte majtki; schowała
je do kieszeni, a on związał jej suknię,
- Nie. Chyba chciał mnie jakiś czas dręczyć i straszyć tą perspektywą.
- Boże, jak bym go chętnie zabił.
- Nie możesz.
- Teraz to wiem, ale...
- Bo ja go zabiję - powiedziała, chwytając za nóż, który położył na łóżku,
i maszerując do wyjścia z namiotu.
Schwycił ją natychmiast, ale miotała się w jego ramionach jak dzikie zwierzątko.
Starała się jednak nie zranić go nożem, więc uznał, te nie do konea postradała
zmysły. Tracili cenny czas. konieczny do ucieczki. W końcu, gdy Cameron postanowił
działać, podszedł do nich Leargan, wymruczał przeprosiny i celnym ciosem uderzył
Avery w szczękę. Straciła przytomność i opadła w ramiona Camerona, który zarzucił
ja sobie na
plecy. - Przepraszam, kuzynie. - Leargan zabrał nóż
i skierowali się na tył namiotu.
- Nie miałeś wyboru- powiedział Cameron, podchodząc do pozostałych mężczyzn,
którzy śpieszyli w stronę koni. -
Prawdę mówiąc, chciałem właśnie zrobić to samo. NIe było czasu na przekonywanie
jej. I chociaż ja też marzę, żeby
zobaczyćstarego DeVeau martwego, lepiej, że go nie zabili-
śmy. Cała ta zwariowana rodzinka deptałaby nam po piętach.
118
- Tak, teraz musimy się martwić tylko tym, jak bardzo
zależiy mu na Avery.
- Ten człowiek nigdy nie podróżuje ze swymi żołnierzami,
a tym razem był z mmi.
- Wiec nakładamy, że bardzo. Czy zgwałcił tę biedną
dziewczynę? - spytał cicho Leargan, trzymając Avery a, gdy kuzyn wspinał się
na konia.
- Nie - odparł Cameron, biorąc ją znów w ramiona. - Jak powiedziała, chciał
ją przez jakiś czas dręczyć tą groźbą. Nieustanne obrażanie jej i grożenie.
Nic dziwnego, że chce go widzieć martwego.
Gdy wszyscy byli na koniach, spiaj rumaka do galopu i wyprowadził z obozu
DeVeau. Teraz czeka ich wyścig do portu. DeVeau nie pogodzi się z utratą branki,
zwłaszcza że została odbita z taką łatwością i że wyszedł na durnia. Można
tylko mieć nadzieję, że, czy to ze wstydu, czy z chciwości, nie zapędzi całej
swej niezupełnie normalnej rodziny do po­ścigu.
Po jakimś czasie dogonili resztę swych ludzi. Cameron wyznaczył kilku do zacierania
śladów. Zatrzymał się tylko na
moment, by zapewnić zmartwione Annę i Gillyanne, że z Avery
wszystko w porządku. Postanowił jechać szybko, a potem rozbić obóz, gdyż mimo
tego, co powiedział kobietom, bał się trochę o Avery.
Leargan nie uderzył jej mocno, ale wciąż jeszcze była
nieprzytomna. Uwierzył jej słowom, że nie została zgwałcona,
teczbyła tak wściekła, jak jeszcze żadna kobieta, którą kiedykolwiek
widział, a i mężczyzn niewielu widział tak rozjuszonych. Co jej zrobił sir
Charles? Czy obudzi się, wciąż zła, z prag-niem zamordowania tego człowieka,
czy bedzie zszokowana, przerażona? Była naga, ubranie miała pocięte, więc
musiał ją w jakiś sposób upokorzyć. Chociaż było to egoistyczne, Ca-
119
meron zastanawiał się, czy po tych przeżyciach osłabnie jej namiętność i będzie
inaczej na niego reagowała.
Nim zatrzymali się na nocleg, Avery się ocknęła, ale była jeszcze słaba. Cameron
zsiadł z konia i trzymając ją mocno polecił Learganowi rozłożyć mniejszy namiot.
Donaldowi kazał wyjąć prowizoryczne posłanie z futer i koców i jedną zmianę
odzieży. Resztę chciał trzymać spakowaną, żeby rano, szybko wyruszyć.
- Muszę się wykąpać - powiedziała Avery, gdy Annę i Gil­
lyanne podeszły ją powitać.
W jej tonie było coś takiego, że Cameron bał się odmówić, ale się zawahał.
- Właściwie nie chciałem rozpalać ognia... - zaczął.
- Wszystko mi jedno, jaka będzie ta woda, może być roztopiony lód, ale muszę
się wykąpać.
— Jest tu w pobliżu woda - wtrąciła się Annę. - Mały strumyczek. Możesz się
tam wymyć. Ja i Gillyanne pójdzie­my z tobą. - Gdy Avery skinęła potakująco
głową, zwróciła się do Gillyanne: - Zaprowadź ją tam, dziecko. Zaraz przyjdę
z mydłem, czymś do wytarcia i czystym ubraniem. Idźcie już. - Gdy odeszły,
spojrzała na Camerona. - Czy była zgwał­cona?
— Nie, powiedziała, że nie, i z tego, co widziałem, można
jej wierzyć. - Skrzywił się i przeczesał rękami włosy. - Była
jednak rozebrana. Chciała go zabić, walczyła ze mną, żeby go
gonić, aż w końcu Leargan musiał ją ogłuszyć. To oznacza,
że coś jej ten człowiek zrobił. Nie jestem tylko pewien co.
- Nastraszył ją- powiedziała cicho Annę, wzdychając
- Tak, na pewno. I dlatego jest taka zła, że chciała go za .-Ja bym była.
Cameron tak się zdziwił, że nie odpowiedział. Nie mającj pwności, czy Avery
nie będzie chciała się wymknąć; aby
120
jednak poderżnąć gardło sir Charlesowi, wysłał za nią Małego
Roba.
- Annę i mała Gilly zadbają o nią - pocieszył go Learean i pokręcił głową.
- Nie widziałem nigdy jeszcze dziewczyny która byłaby tak chętna do rozlewu
krwi.
-
Annę mówi, że DeVeau musiał Avery bardzo nastraszyć -
wyjaśnił Cameron.
- No tak, to jej się nie spodobało.
- Ale mimo wszelkich pogróżek mnie nie próbowała zabić.
- Nie, bo ciebie się nie boi.
- Wiele kobiet bało się mnie, a ja w pewien sposób zagrażam
jej i jej klanowi.
- Jesteś ciemnym, ponurym diabłem, to prawda, mógłbyś się też wysilić i trochę
częściej uśmiechać, nigdy jednak jej nie przerażałeś. Może powinieneś trochę
powarczeć.
- Zamknij gębę, Leargan.
- Gęba już zamknięta. A właściwie będzie, za chwilę.
- Leargan - ostrzegł Cameron, skrzywiwszy się nieco, gdy zobaczył minę kuzyna.
- Nie mam zamiaru cię drażnić tym razem. Chodzi o Avery
i o to, co jej się przydarzyło. Możesz być twardym mężczyzną,
kuzynie, ale teraz ta dziewczyna będzie potrzebowała twojej... delikatności.
-Leargan zaklął i przeczesał włosy palcami. Nie
jestem pewien, co chcę powiedzieć, prócz tego, że... me oczaruj,
że wróci znad strumienia odmieniona. Będzie.potrzebowała
współczucia, sympatii. Ten człowiek musiał jej coś zrobić, skoro
tak się wściekła,i trudo jej będzie o tym zapomnieć.
- Jej kuzynka Sorcha została zgwałcona - powiedział cicho
Cameron. - Starsza siostra Gillyanne.
- A niech to dibli! To częściow wyjaśnia sprawę.
- Może tak. Odejdź, Learganie - powiedział Cameron,
zmierzając w kierunku namiotu. - Moge nie wiedzieć, jak
121
ukoić zdenerwowaną dziewczynę, ale wiem, że nie mogę jej zostawić samej.
- Nie, oczywiście, że nie,
- W końcu może uciec, żeby zabić tego człowieka.
Czy teraz jesteś spokojniejsza, dziecko? - spytała Annę, pomagając wyszorowanej
Avery włożyć czyste ubranie.
- Troszkę - odparła dziewczyna. - Ciągle chcę zabić tego drania, ale szaleństwo
mi minęło. - Zdołała uśmiechnąć się słabo do Gilłyanne, która rozczesywała
jej wciąż wilgotne
włosy. -1 muszę się jakoś zemścić na Learganie za to, że mnie
uderzył.
- Skrzyw się raz i drugi, schwyć się za obolałą szczękę, a biedny chłopak
będzie kicał na czterech łapkach, błagając o przebaczenie.
Avery zaśmiała się lekko.
- Nie wiem, czy chcę go aż tak dręczyć. - Zadrżała lekko
i objęła się rękoma. - Myślałam, że kąpiel zmyje ze mnie dotyk
jego rak, ale wciąż czuję ich zimno.
- Biedna dziewczyna. - Annę ją uścisnęła. - Na szczęście nie wszedł w ciebie.
Niech cię to pocieszy.
- Postaram się. Jego dotyk był jednak tak lodowaty, że zastanawiam się, czy
gdyby mnie zgwałcił, zmroziłby moje wszystkie wnętrzności.
-
Takie myśli musisz koniecznie wyrzucić z pamięci -
mruknęła Gilłyanne, kończąc zaplatanie włosów kuzynki. Zerk­
nęła w stronę lasu. - A co tu robi ten głupek, Mały Rob?
- Myślę, że zostaj wysłany, żeby mnie pilnować - odpo­wiedziała Avery,
- Chyba Cameron nie uważa, że będziesz próbowała uciec
po rym, co wydarzyło się dzisiejszego wieczoru?
122
- Nie, ale chyba się obawia, że mogę porwać miecz i po-pędzić do obozu DeVeau,
żądna krwi - A very objęła Anne i Gillyanne, wdzięczna za ich milczącą pociechę.
- Lepiej
wrócę do Cmerona i powiem mu, że wrócił mi juz rozsądek.
Teraz wiem, że gdybym zabiła tego drania, lasy i drogi Francji zaroiłyby się
wkrótce od krewnych DeVeau, szukających
zemsty, lub ich żądnych zarobku
najemników. Tak się stało z moją biedną matką, która przecież była niewinna.
Gillyanne skinęła głową i dodała cicho:
- A może Cameron trochę cię ogrzeje, gdy cię obejmie?
- Może mu się uda. Mogę do czegoś wykorzystać tego wielkiego draba, - Avery
roześmiała się, a przyjaciółki jej zawtórowały.
Dopiero szykując się do spania, zauważyła, jak czujnie Cameron jej się przygląda.
Ubrana tylko w koszulę, odwróciła się i spojrzała na niego. Leżał rozłożony
na swojej części
posłania, pięknie, bezwstydnie nagi. Cieszyła się, że nie zmienił
swego zachowania z powodu tego, co się wydarzyło. W pewien
sposób pomniejszało to wagę postępków sir Charlesa.
- Jeśli czekasz, aż będę miała pianę na pysku, złapię miecz i polecę w noc,
będziesz musiał długo czekać - powiedziała, moszcząc się na futrach obok niego.
- Mogłoby to być zabawne.
- Gdybym była naga i pomalowana na niebiesko, jak nasi p
rzodkowie. - Kiedy nic nie odpowiedział, popatrzyła na niego i
zauważyła, że pochyla się nad nią z uśmiechem. - Myślisz,
że to zabawne?
- Właśnie zacząłem się zastanawiać, gdzie-znaleźć jakieś ustro
nne miejsce, w które moglibyśmy się udać, i gdzie znaleźć
niebieską farbę.
-
Wstrętny typ - westchnęła, bez nagany w głosie, z ulgą wtulając się w jego
ramiona, gdy ją objął.
123
- Co ten drań ci zrobił, Avery? - spytał cicho.
- Prócz tego, że przywiązał mnie do łoża, pociął moje, ubranie i straszył,
że zostawi mi bękarta?
Tak, prócz tego, chociaż i to wystarczy, żebym chciał mu
wyciąć serce.
Tylko wtedy, jeśli będę mogła ci pomóc. - Pogładziła jego
pierś, rozkoszując się ciepłem męskiego ciała. - Dotykał mnie.
Sposób, w jaki to robił, i to, co mówił, doprowadziło mnie do
szaleństwa. Był zimny, pusty, a jego słowa były równie zimne,
jak jego dotyk. - Wpatrywała się w pierś Camerona i powtarzała
słowa sir Charlesa. - Chyba aż do dzisiaj nie rozumiałam,
z jakim szaleństwem miała do czynienia moja matka.
- Jest na pewno odważną i rozsądną kobietą - powiedział
Cameron, starając się zwalczyć wściekłość, jaka go opanowała
po tym, co usłyszał.
Avery pocałowała jego pierś i natychmiast poczuła reakcję,
chociaż wyraźnie starał się kontrolować. Nie mogła na to pozwolić, ale doceniała
jego wrażliwość. Teraz jednak po­
trzebowała jego namiętności, jego ciepła. Chciała, żeby się
z nią kochał i rozpędził koszmary dotyku sir Charlesa. Pragnęła,
aby ostatnim wspomnieniem dnia była gorąca rozkosz, jaką
mogła znaleźć w ramionach Camerona.
- Nie pocałujesz ranie na dobranoc? - spytała, ocierając stopę o jego łydkę.
- Och, kotku, jeśli cię pocałuję, nie poprzestanę na tym.
Teraz, kiedy znam już twój temperament, wiem, jak trudno jest
oprzeć się pokusie.
Objęła go za szyję, przyciągnęła bliżej i dotknęła wargami
jego ust.
- Och, Cameronie, zmaz ze mnie ten chłód.
Przez moment przypatrywał się jej twarzy, po czym ją
pocałował. Avery poddała się całkowicie jego miłosnym za-
124
pędom, każdemu dotykowi rąk, zetknięty ust, rozkoszowała
się ciepłem ich pożądania. Przylgnęła do niego gdy ją
posiadł, nie puszczała, gdy już oboje starali się uspokoić
po wzniesieniu
na szczyty. Gdy Cameron w końcu opadł na plecy,
nie czekała
aż ją przyciągnie do siebie, tylko sama skuliła sie przy
nim.
W jego ramionach było nie tylko ciepło, ale i bezpieczne
- Czy to pomogło, dziecino? - spytał, całując ją w czubek głowy.
- Och tak, naprawdę znikło to zimno. - Próbowała ukryć ręką ziewanie.
- Odpocznij trochę, kochanie, już niedługo świt.
- Myślisz, że będziemy musieli gnać do portu? Że pośle za
nami pościg? - Gdy zwlekał z odpowiedzią, powiedziała: -Nie, nie wymyślaj
żadnego kłamstwa na pociechę. Wiem, że to zrobi, choćby dlatego, że może mnie
wykorzystać, aby zdobyć trochę ziemi i bogactwa, jakie zyskała moja matka
poprzez pierwsze małżeństwo.
- Tak, to prawda. Ale nie martw się, kochanie, nie pozwolę,
żeby ten łajdak cię dostał.
Avery wydało się to nieco dziwne, żeby człowiek, który
chciał użyć jej dla okupu, tyle ryzykował, by uratować ją przed
innym, który też ją chciał dla okupu, postanowiła jednak nie
poruszać tego tematu. Cameronem nie powodowała chciwość. Nigdy jej nie skrzywdzi,
nie celowo. On może jej złamać serce,
natomiast sir Charles DeVeau mógłby zniszczyć jej duszę.
- Teraz jesteśmy kwita - mruknąć
- Kwita? - spytała. -
 Tak. Ty uratowałaś życie nam, a my tobie. Dług wyrów­nany. Teraz wszystko
jest tak jak na początku.
Avery uznała, że jest po prostu zbyt zmęczona, żeby g uderzyć.
12
Gdy zbliżali się do rzeki, którą musieli przekroczyć, Avery poczute się niewyraźnie.
Rozejrzała się. ale nie widać było żadnego niebezpieczeństwa.
Nikt inny też niczego nie zauważył, jednak poczucie, że coś jest nie w porządku,
nie opuszczało jej.
- Czy coś cię niepokoi, Avery?
Spojrzała na kuzynkę, siedzącą za nią. Zdziwiła się, że Cameron
posadził je obie na tym sainym koniu, ale zauważyła, że przez cały
czas jego ludzie okrążali jąi Gillyanne. Nie chodziło jednak o to,
by przeszkodzić im w ucieczce, lecz ochronić przed napadem
DeVeau, więc tolerowała tę ochronę. Był to najlepszy sposobna zapewnienie
im bezpieczeństwa. Cameron zorientował się, że sir
Charles wie również o Gillyanne, i że ją także trzeba chronić.
- Ta rzeka jest trochę za głęboka i za szybka - odpowiedziała
Avery, gdy zbliżyli się do brzegu.
- Ale chyba da się ją przejechać.
- Pewnie tak, w każdym razie w tym miejscu. Ale jestem
noche,.. niespokojna. -Avery znów się rozejrzała, nie zobaczył"
jednak żadnego niebezpieczeństwa.
- Ludzie DeVeau są daleko za nami, a jeśli nie znają jakejś, kró
tszej drogi do portu, pozostaną w tyle.
- Pewnie masz rację. To ta ucieczka przed nimi przez ostatnie trzy dni tak
mnie nastawiła, że widzę wszedzie cienie chociaż ich nie ma. Ale zblżamy się
do Szkocji znacznie
szbciej niż bez ich pościgu. Do Szkocji, potem do Cairnmoore, a
potem okaże się, co z tego wszystkiego wyniknie
- No tak, tracisz czas, w którym miałaś udowodnić temu
posępnemu lordowi, jaka jesteś dla niego ważna. Uratował cię
od sir Charlesa, a teraz bardzo się stara, żeby znów cię nie
porwał.
- Potrzebuje mnie... to znaczy... nas, żeby zmusić Paytona
do poślubienia swej siostry.
- Tak, ale myślę, że tak naprawdę chodzi mu o coś innego.
Avery westchnęła.
- Ja czasami też, lecz nieważne, co my myślimy, tylko co
uważa Cameron.
Gillyanne pokiwała głową.
- Mężczyźni myśląinaczej niż kobiety. Może jednak przejrzy
na oczy, i to nie za późno, żeby wszystko naprawić. Czasem
mężczyzna musi myśleć, że wszystko utracił, nim zda sobie
sprawę, jakie to cenne.
- Obawiam się, że jeśli Cameron mnie jakoś ceni, odepchnie
mnie jeszcze dalej. Czasem myślę, że wybrałam mężczyznę,
który pilnuje swego serca tak sumiennie, jak nas teraz.
- Nikt nie jest w stanie zupełnie ustrzec swego serca.
- Nie będę się tym teraz martwić. - Avery zmarszczyła
czoło, gdy wszyscy zebrali się na brzegu, gotowi do prze­
prawy. _ Przydałby się most.
- Ta rzeka naprawdę cię niepokoi.
- Nie wiem, czy rzeka, czy przeprawa, ale nie mogę pozbyć niepewności. - Patrząc
z niepokojem, jak Donald
127
wdrapuje się na wóz, przewożący ich dobytek, Avery zwróciła
się do Camerona: - Może Donald powinien przeprawić się na
koniu?
- Nic chłopakowi nie będzie - uspokoił ją, wzruszony, że
troszczy się o bezpieczeństwo jego giermka. - Na wozie ma się czego przytrzymać.
- Masz rację - zgodziła się, ale była bardzo zdenerwowana,
gdy wóz wjechał w rzekę, a Mały Rob usiłował uspokoić
zaniepokojonego konia.
Odwróciła się, żeby powiedzieć coś do Camerona, lecz juź go
nie było. Zaklęła cicho i znów spojrzała na rzekę. Przekonuję
samą siebie, że przesadza, ruszyła do przodu, by wraz z innymi
przedostać się na drugi brzeg. Spojrzała jeszcze raz na wóz
i serce podskoczyło jej do gardła, bo przechylił się niebezpiecz­
nie na jedną stronę. Zapewne tylne prawe koło ugrzęzło
w dziurze, i to tak nagle, że Donald z krzykiem zsunął się do
wody, a bystry prąd pognał go w dół rzeki.
Nikt nie rzucił się na pomoc, co utwierdziło ją w przekonaniu,
że wśród MacAlpinów nikt nie umie pływać. Kilku mężczyzn
usiłowało wjechać do wody, ale na tej głębokości konie były
bezużyteczne. Dwóch jeźdźców omal nie podzieliło losu Donal­
da, jednak zdołali w porę cofnąć się na miejsce, w którym
konie złapały grunt, Avery zaklęła i pognała konia do wody.
- Ty zostań w siodle! - krzyknęła do Gillyanne, ściągają
buty i zrzucając z siebie ciężką pelerynę.
Cameron pośpieszył w jej kierunku. Chyba chciał ją po
wstrzymać, ale była pewna, że tylko ona jest w stanie uratować
biednego Donalda. Obróciła się bokiem w siodle, podciągnęła
spódnicę i zaczepiła w pasie. Cameron już miał ją złapać, gdy
wskoczyła do zimnej wody i zaczęła płynąć w stronę Donalda.
- Colin, niech wszyscy ustawią się w poprzek! - ryknąlł Cameron, pędząc konia
na brzeg. - Leargan, za mną! Ta
128
MIÓD
idiotka się zabije! - mruczał, jadąc wzdłuż brzegu i nie spusz-czajac wzroku
z Avery i Donalda.
- Avery świetnie pływa! - krzyknęła Gillyanne, jadąc tuż
za nim.
 .
Zaklął, widząc ją za sobą, bo przecież powinna była wraz innymi przekraczać
teraz rzekę.
-
To widzę! - odkrzyknął. - Ale jak możepłynąć, trzymając przerażonego chłopaka,
który jest większy od niej?
Niestety, nie doczekał się odpowiedzi na to pytanie.
Avery starała się nie zwracać uwagi na zimno, które prze­nikało ją do szpiku
kości. Ciężkie ubranie niebezpiecznie odbierało jej siłę. Płynąc, wpatrywała
się uparcie w Donalda. Był tuż przed nią, rzucając się dziko, co jednak pomagało
mu utrzymać głowę na powierzchni i opóźniało pęd do przodu. Kiedy napotkał
jej wzrok, wiedziała, że ją poznał, ale wciąż był potwornie przerażony. Avery
zbliżyła się do niego ostrożnie, zdając sobie sprawę, że wystraszony człowiek
stanowi wielkie niebezpieczeństwo dla ratującego.
t
Donald! - zawołała, nie dotykając go jeszcze, póki nie była pewna, że pozwoli
sobie pomóc.
-
Avery, ja nie chcę się utopić - wysapał, po czym zaczął kaszleć, bo zachłysnął
się wodą.
- Nie utopisz się, jeśli będziesz robił wszystko, co ci każę.
Potrafisz to, Donaldzie? - Tak
-
Więc ostrożnie, bo podpływam bliżej i nie chcesz mnie chyba uderzyć?
- Nie. Tu jest zimno, Avery.
- A tak, rzeczywiście.
Podpłynęła do chłopaka od tyłu, szybko wsunęła rękę pod
jego ramię i oplotła wokół piersi.
- Leż na plecach, spokojnie. - Zdziwło ją, że jest tak
129
Hannah Howell
posłuszny. Widocznie miał do niej pełne zaufanie. - Łagodnie machaj nogami.
O; tak. Jeszcze delikatniej. Tak, tak. -Zauwa-żyła kilka gałęzi zahaczonych
o kamień na samym środkaj rzeki. - Teraz poczujesz, jak wpływam pod ciebie.
Bardzo delikatnie dalej ruszaj nogami. - Mimo że posłusznie wyko-j. nywał
jej polecenia, wiedziała, że nie starczy jej sił na długo
bo wykonywała pracę za nich dwoje. - Podpłyniemy do tamtych
gałęzi.
- Nie powinniśmy kierować się do brzegu? - spytał.
- Gałęzie są bliżej i możemy się ich przytrzymać, póki ktoś nie rzuci nam
liny. Jesteś trochę większy ode mnie, Donaldzie, i chociaż mogę nas utrzymać
na wodzie, nie mara sił ciągnąć cię tak daleko.
- Widzę pana - wyjąkał.
- Dobrze. Zaraz nam rzuci linę.
Gdy dotarli do małej tamy z drewna, Avery upewniła się, że Donald mocno się
jej uchwycił, i puściła go. Słyszała, jak
głośno szczękają jej zęby. Przytrzymała się gałęzi i spojrzała na
brzeg. Z ulgą zauważyła Camerona, Leargana i Gillyanne. Cameron trzymał w
ręku grubą linę.
- Ja złapię linę, kiedy nam rzucą - powiedziała do Donalda. -
Nie puszczaj tego drzewa, nawet jeśli zacznie się chwiać i odpłynie. Nie bój
się. Dogonimy cię. To jest solidny kawał drewna i utrzyma cię na powierzchni,
póki cię nie złapiemy-
- Ale możesz potrzebować mojej pomocy, żeby się obwiązać
liną- zaprotestował.
- Ty będziesz pierwszy. Nie, nie kłóć się - powiedziała, gdy chciał zaprotestować.
- Ja umiem pływać, a ty nie.
Dopiero za drugim razem udało jej się schwycić linę. Kamień
który Cameron przywiązał na końcu, uderzył ją mocno w
ramię. Będzie kolorowy siniak, pomyślała, chociaż zapewne
miała ich już tyle, że jeden więcej nie robił różnicy.
130
Miód
-
Kiedy będę obwiązywać linę, masz głęboko nabierać powie-trza, potem powoli
wypuszczać -radziła Donaldowi, gdy zaczęła owijać
 linę. modląc się, żeby udało jej się zimnymi palcami za
wiązać mocne węzły. - Jak zawołam: "juz", weź najgłębszy
oddech jaki możesz, i nie wypuszczaj powietrza.To będzie ostra
jazda, ale szybka. To powietrze ci pomoże. Zrozumiano?
- Tak, miilady - szepnął.
- Kiedy poczujesz pierwsze szarpnięcie liny, postaraj się opaść na plecy.
Będzie łatwiej, jeśli ci się uda. Już!
Avery ucieszyła się, że chłopak nabrał powietrza, gdy oderwał
się od gałęzi. Jego jazda do brzegu była rzeczywiście im­
ponująco szybka i pewnie trochę przerażająca. Dziewczyna
próbowała zginać palce, czując, jak bardzo zesztywniały,
i czekała na następny rzut liną. Kiedy palce odmówiły po­
słuszeństwa, niepokój przeszedł w strach.
- Ona nie może utrzymać liny. - Gillyanne pośpiesznie ściągała buty.
-
Następnym razem... - zaczął Cameron, patrząc z przera­
żeniem, jak dziewczynka zdejmuje suknię.
- Będzie miała coraz zimniejsze ręce i będzie coraz trudniej.
- Dziecko, nie myślisz chyba płynąć do niej?
- Właśnie to mam zamiar zrobić - warknęła Gillyanne.
rozbierając się do koszuli. - Czy starczy tej liny, żeby obwiązać
wokół mnie i żeby zostało na przywiązanie do mnie Avery?
- Nie mogę ci na to pozwolić.
-
Musisz. Żaden z was nie umie pływać, a skoro Avery już ma
 zimne ręce, żeby złapać linę, za chwilę będą za zimne, żeby utrzymać się
tych gałęzi.
Mrucząc przekleństwa z powodu braku innych mozliwości
i braku czasu na lepszy pomysł. Cameron owijał linę wokół drobnej
talii Gillyanne, zostawiając jeszcze sporo na przywią-zanie
 Avery.
131
,-----
- Jeśli tylko będzie mi się wydawało, że ci coś grozi, ściągnę
cię z powrotem.
- W porządku - zgodziła się i z gracją wskoczyła do wody.
- Jezu -szepnął Leargan, który owijał kocem trzęsącego się
Donalda. -Chyba do długiej listy tego, co umieją dziewczyn,
Murrayów, musimy dołączyć pływanie. - Kręcił z podziwem głową, patrząc, jak
Giliyanne długimi, równymi uderzeniami
przedziera się przez spienioną wodę w stronę kuzynki. - Może
niektórzy z nas też powininni się nauczyć.
Cameron tylko skinął głową, wpatrzony w Avery. Rozumiał,
dlaczego rzuciła się za Donaldem, cieszył się, że chłopak nie
utonął, i czuł głęboki respekt dla odwagi obu dziewcząt. Ale
jeżeli Avery to przeżyje, chyba ją udusi.
-
Gilly - szepnęła Avery, gdy kuzynka była już przy niej,-
Nie powinnaś tak ryzykować.
Obwiązując linę wokół jej talii, Giliyanne potrząsnęła głową.
- Ty też nie.
- Woda okazała się zi mniejsza, niż myślałam.
- Pewnie spływają tu topniejące śniegi. Gotowa? - spytała
Giliyanne, sprawdzając węzeł.
- Tak.
Ledwie Avery zdołała wziąć głęboki oddech, jej kuzynka
dała znak Cameronowi. W okamgnieniu Avery znalazła się na
plecach, w chudych ramionkach Giliyanne, i obie zostały
przeciągnięte na brzeg w zdumiewającym tempie. Kiedy ude­
rzyły o ziemię, Avery wypuściła powietrze.
Nikt się nie odezwał, gdy wyciągnięto je z wody i owinięto
kocami. Mimo zimna i krańcowego wyczerpania, Avery od­
czuwała złość do Camerona, który trzymał ją w ramionach,
gdy jechali za resztą grupy. Powinien jej podziękować za uratowanie życia
Donaldowi, pomyślała obrażona, ale potem
zrobiło jej się tak zimno, że marzyła tylko o tym, żeby się
132
osuszyć i zagrzać, a nie przejmować się jego humorami. Jeżeli
chce na nia krzyczeć, musi zaczekac az odpocznie.
Gdy została przekazana pod opiekę Annę, właściwie spała. Anna i pozostałe
kobiety szybko wytarły mokre dziewczyny i ciepło je ubrały. Milczący Cameron
umieścił je w wozie
bagażowym i otulił grubym futrem. Avery słyszała, jak Donald
coś opowiada, wiec uznała, że chłopak jest znacznie silniejszy n
iż się wydawało.
- Nie potrzebuję odpoczynku - protestowała Gillyanne, kiedy Cameron ją okrywał.
- Masz pomóc tej swojej głupiej kuzynce się zagrzać. Avery jakoś zdołała otworzyć
oczy. Widząc, że Gillyanne
robi miny za plecami Camerona, uśmiechnęła się słabo.
- Trochę mi zimno, Gilly.
Kuzynka odwróciła się na bok, plecami do niej, i powiedziała:
- Więc przytul te swoje chude członki do mnie. To pomoże.
Ten twój złośnik ma rację. A nie wydawałaś się taka zimna -mruczała, gdy Avery
przywarta do niej.
- W środku czuję zimno. Z wierzchu Annę tak mnie wy­kasowała, że mało się
nie zapaliłam.
- Chciała, żeby krew ci znów płynęła, tak mówiła.
- Płynie, ale wydaje się zupełnie zimna, jak kości. Ale Donald chyba jest
w dobrym stanie.
- Tak. Nie wszyscy są wrażliwi na zimno jednakowo. On
tak skakał i ruszał się, że się zagrzał. Wprawdzie Avery już trochę się rozgrzała,
ale czując, ze
zaraz gaśnie, spytała: - Ciekawe, dlaczego Cameron jest taki zły.
- No, gdybym myślała tak jak ty. uważałabym, że z obawy
o swój cenny fant, który mógł utonąć. Ale ponieważ jestem
dużo mądrzejsza, więc ci powiem: dlatego, że omal nie stracił ukochanej, i
wcale w tej chwili nie myślał o siostrze. Jest zły,
bo podjęłaś wielkie ryzyko, a on sam pewnie nie mógłby
Donaldowi pomóc. Mężczyźni nie lubią być bezradni. nie
znoszą tez, żeby to kobiety pędziły na ratunek.
Tyle ludzi nie umie pływać - mruknęła Avery, zbyt zmęczona, żeby odpierać
cięte uwagi kuzynki. Gillyanne ziewnęła.
- Mnie chyba moje pływanie też trochę zmęczyło.
- Jeżeli w ten sposób chcesz mnie namówić na odpoczynek
to nie musisz się wysilać, bo już zasypiam.
Po chwili Gillyanne zauważyła, że kuzynka śpi kamiennym
snem. Zasnęła chyba natychmiast, jak skończyła zdanie. Gil-
lyane już chciała się odwrócić i też przespać, kiedy podjechał
Cameron, nachylił się i dotknaj dłonią policzka Avery. Trochę
się zawstydził, kiedy zobaczył, że jej kuzynka zauważyła ten
delikatny, pełen troski gest.
- Już nie jest taka lodowata.
- Nie, ale mówi, że zimno jej od środka — odpowiedziała
Gillyanne, odwracając się nieco, żeby jej się wygodniej roz­
mawiało.
- Kto was nauczył tak pływać?
- Te osoby z rodziny, które się nauczyły, uczyły z kolei nas. Nasi ojcowie
umieli i uważali, że dobrze będzie nas nauczyć. Moja matka też umie pływać.
Kiedyś uratowała
mojego ojca. - Spojrzała na Avery, znów na Camerona i pragnąc
zaoszczędzić kuzynce późniejszych kazań, powiedziała: -
Wiedząc, że ma szansę uratować Donalda, nie mogła po prostu
siedzieć i czekać, aż go rzeka zabierze.
Cameron odetchnął, wypuścił powietrze, a wraz z nim
uszła część niepokoju o Avery.
Nie, oczywiście, że nie. To byłoby poniżej godność kobiety Murrayów, żeby
się nie rzucać w szalejącą rzekę na ratunek chłopakowi, którego ledwie znała.
134
- Nie była szalejąca. Może płynęła ciut szybciej, niż po-
winna.
- Jesteś bezczelnym bachorem, który nie był odpowiednio
krótko trzymany.
- Tak mówią. Nawet mój ojciec czasem to powtarza, ale
mnie rozpuszcza. Mówi, że jestem podobna do matki, a ją też
rozpuszcza.
- A do kogo jest podobna Avery? Do brata?
- Nie, do swojego ojca, mojego stryjaNigela. Payton podob­
ny jest do obojga rodziców. Jest... no, piękny. Jakaś służąca
powiedziała kiedyś naszej kuzynce Elspeth, że jak on prze­
chodzi, wszystkie kobiety wzdychają, stare i młode. - Gillyanne
zaśmiała się, widząc minę Camerona. -Tak mężczyźni reagują
na podobne głupstwa. Ale Payton naprawdę jest piękny. Jedyni
równie przystojni mężczyźni, jakich znam, to mój ojciec i mąż
mojej kuzynki Elspeth, Cormac.
Cameron był wściekły na własną ciekawość, ale czuł, że musi spytać.
- A dlaczego właściwie jest taki piękny?
- Ma cudne włosy: idealną mieszankę czerwieni i złota, gęste i miękkie jak
jedwab. Jasną, złotawą skórę, prawie jak Avery. Nie jest taki wysoki i potężny
jak ty, ale dość wysoki,
smukły, zgrabny. Ma prawie idealne rysy i piękne oczy: ciepły
brąz z iskierkami szmaragdowej zieleni. - Wzruszyła ramio­nami. - Jest moim
kuzynem. Dostrzegam jego urodę, ale me tak, jak widzą ją inne kobiety. -Popatrzyła
na niego znacząco i dodała: - Jak twoja siostra, która chciałaby go mieć za
wszelką cenę.
Cameron patrzył na nią przez chwilę, po czympolecił:
- Pilnuj, czy nie ma objawów goraczki. - I odjechał.
Chociaż próbował pogrążyc się w pracy, doglądając ludzi
i szukając miejsca na nocny biwak, nie mógł zaponieć słów
135
Gillyanne. Obie twierdziły, że Payton nie musi uwodzić dziew-
czyn, bo jest taki przystojny. Chociaż Cameron nie znał aż tak
dobrze damskich gustów, mógł jednak być pewien, że Payton
Murray ma znakomitą większość pożądanych cech.
Czy mogło się tak zdarzyć, że Katherine go zobaczyła
i uznała, że musi go mieć? Nawet on nie mógł zaprzeczyć, że
była rozpieszczona i przyzwyczajona do dostawania wszyst-
kiego, co chce. Może Payton nie odwzajemnił jej zaintereso-
wania, a ona z zemsty go oskarżyła? Może się nie spodziewała,
ze sprawy tak się skomplikują, i teraz nie wie, jak się wycofała
Cameron miał do siebie żal za te myśli, które uznał za
nielojalne. Gdyby dalej rozumował tym torem, zrobiłby z siostry
osobę, która zdobywa, co chce, nawet po trupach. Nikt z jego
rodziny nie mógł być taki.
Musiał jednak zmienić swe zarzuty w stosunku do sir Paytona. Nie był w stanie
uwierzyć w opowieść o gwałcie,
a nawet bezduszne uwiedzenie wydało mu się mało praw­
dopodobne. Tę zmianę opinii zawdzięczaj poznaniu Avery
i Gillyanne. Choć w każdej rodzinie znajdzie się czarna owca,
jakoś trudno mu było wyobrazić sobie, żeby mogły tak zażarcie
bronić gwałciciela czy choćby uwodziciela.
Pozostawała wciąż możliwość, że Payton i Katherine mieli
romans. Nie zgadzało się to z przekonaniem Avery, że jej brat
nie mógłby uwieść dziewicy, a później odmówić małżeństwa.
W tym przypadku Katherine i tak wyszłaby na kłamczuchę
oskarżającą kogoś o gwałt, ale mogła spanikować, gdy sprawa wyszła na jaw.
Można by jej było to wybaczyć, zwłaszcza jeśli
przypuszczała, że jest brzemienna.
Pokręci głową i ruszył znów w kierunku wozu, na którym
jechały Gillyanne i Avery. Niezależnie od tego, jaka była
prawda, jego siostra potrzebowała męża. Niemożliwe, żeby
wszystko wyssała z palca. Payton musiał spędzić noc z Katherine
136
i będzie musiał się z nią ożenić. Cameron uznał, ze powinien jak najwięcej
się o nimdowiedzieć, żeby wiedział jak się wobec niego zachować W końcu n.e
opłaca się za barto obrażać czy rozgniewać kogoś, kto ma zostać szwagrem
Gdy dojechał do wozu i zobaczył Annę i Gilyanne pochylone
nad Avery, zapomniał o problemach siostry.
- Coś się stało? - spytał, starając się, żeby w jego głosie nie było przerażenia,
jakie odczuwał.
- Będziemy musieli się zatrzymać, panie- powiedziała
Annę.
- Tak? - rzucił w panice. - Co jej jest?
Po wyrazie twarzy Anne widział, że powie coś, czego na pewno nie chciał usłyszeć.
-
Gorączka, panie - wyszeptała słowo, od którego krew mu zamarła w żyłach.
13
Gorąco.
- Tak, kochanie, wiem. -Cameron zanurzył szmatkę zim-
nej wodzie i delikatnie otarł twarz Avery tak, jak robił to przez
ostatnie trzy dni. - To przejdzie.
Dziewczyna usłyszała ten głęboki męski głos i otworzyła
oczy.
- Cameron? Za gorąco mi. - Usiłowała skupić wzrok na
jego twarzy.
-
Masz gorączkę, kochanie. - Zaczął obmywać jej ramio-
na. - Od tego pływania dostałaś gorączki.
- Gorączki. Aha, to umrę.
- Nie, zwyciężysz ją.
Nie, jestem za bardzo zmęczona. Gdzie jest moja mama
i ciocia Maldie? Ciocia Maldie to wyleczy.
Cameron zasępił się, rozczarowany, ze nie jest tak przytomna,
jak przypuszczał. Chociaż nie była już zupełnie w malignie, jak
bywała od czasu, gdy dostała gorączki, wszystko jej się myliło.
Wziął trochę naparu ziołowego, który przygotowała Gillyanne
usiadł obok Avery i uniósłszy ją nieco, usiłował napoić
138
Przeraziło go gorąco jej ciała. Nic nie pomagało na tę gorączkę , Wątpił,
aby taka delikatna, dobra dziewczyna wytrzymała to
jeszcze dłużej. Był wręcz zdumiony, że wciąż jeszcze walczy. -
 Czy
to zrobiła ciocia Maldie? --pytała Avery, gdy ją znów ułożył.
-
Nie, kochanie, cioci tu nie ma. Jesteśmy wciąż we Francji- -
Zaniepokoił się, widząc jej przerażenie.
- DeVeau! - jęknęła. - Nie pozwól, żeby mnie dotknął
Schwycił ją za ręce.
-
Nigdy w życiu. Będę go trzymał z dala od ciebie. Przysię­
gam! - Westchnął, gdy spojrzała na niego ze łzami w oczach. -
DeVeau nigdy cię nie będzie miał. Nie pozwolę na to.
_ Ale chcesz mnie zostawić.
- Nie, kochanie, zostanę tu i będę cię strzegł.
- Teraz. A potem mnie zostawisz. Nie miałam dość czasu.
Nie zdążyłeś mnie zapragnąć.
Cameron ucałował jej czoło.
- Oczywiście, że cię pragnę. Czyż nie okazywałem tego
wystarczająco często?
- Do parzenia, ale do niczego innego. Potrzebuję czasu,
lecz go nie mam. - Zamknęła oczy, a po chwili wyszeptała: -
Już nie ma wiele czasu, zanim mnie zostawisz. Nie pokochałeś
mnie tak, jak ja ciebie. To niesprawiedliwe. Blspeth wygrała.
Dlaczego ja nie mogę? Jeżeli kogoś kochasz, czy nie powinien
tego odwzajemniać? Tak byłoby sprawiedliwie.
- Tak, kochana, to byłoby sprawiedliwe -powiedział cicho.
ale ona już znowu spała.
Powoli wstał, nalał sobie wina i wypił. To przez gorączkę
Umączył sobie, jak za każdym razem, gdy mówiła o miłości
Jo niego. Pogrążona była w snach i wspomnieniach, może
nawet myliła go
z kimś innym. Sama świadomość, że mogłaby tak
 mówić do kogoś innego, choćby tylko do mężczyzny ze
139
snów, aż go skręcała. Ale nawet to było lepsze, niż wiara w jej
wyznania. Wprawdzie mySl, że Avery mogłaby go kochać
była kusząca, lecz stawiała go wobec wielu problemów i wąt-
pliwości. Żeby pomóc siostrze, musi wymienić Avery na jej
brata i zmusić go do małżeństwa. Wątpił, żeby nawet zakochana
kobieta łatwo coś takiego wybaczyła.
- Jeśli wykorzystasz jej słowa przeciwko niej, to ci utnę
język.
Cameron nie zdziwił się specjalnie, kiedy odwróciwszy się,
zobaczył małąGillyanne, choć groźny wyraz jej ładnej twarzyczki
był dość zaskakujący.
- Avery majaczy, wszystko jest wytworem gorączki. Nic
biorę poważnie tego, co mówi.
- Jeśli jest ci wygodniej tak myśleć, nie będę się z tobą
spierała.
- To bardzo uprzejmie
z twojej strony. — Czasami trudno
pamiętać, pomyślał, że ma się do czynienia nie z dorosłą kobietą, ale zaledwie
trzynastoletnią dziewczynką.
Gillyanne położyła drobną rączkę na czole Avery i głęboko
odetchnęła, żeby się uspokoić.
- Te zioła chyba nie działają.
- Nie jest gorzej.
-
Nie, ale miałam nadzieję, że teraz nastąpi wyraźna po-
prawa. Annę przygotowała zimną kąpiel. Zanurzymy ją całą
- Myślisz, że to rozsądne?
- Ciocia Maldie uważa, że to pomaga.
Cameron wiedział, że nie należy się sprzeczać- Od czasu
gdy u Avery pojawiła się gorączka, wszystko, cokolwiek ciocia
Maldie twierdziła w sprawach leczenia, uznawane było za
prawdy objawione. Ponieważ jednak wiedza pochodząca od
niej dotąd trzymała dziewczynę przy życiu, musiał przyznać
że ciocia Maldie chyba coś wie. Nie był jednak pewien, czy
140
zanurzanie jej w lodowatej wodzie, co przecież było przyczyną ^ioroby, jest
dobrym pomysłem na pozbycie się gorączki Leargan przygotowuje się do wyjazdu
na zwiad, czy nie
kręcą sie gdzieś DeVeau - powiedziała mu Gillyanne z tym swoim przenikliwym
spojrzeniem, od którego robiło mu się czasami niewyraźnie. - Na pewno się
ucieszy z twojego towa-
rzystwa, a my jut będziemy po wszystkim, jak wrócicie
-
Chyba chciałaby mieć umyte włosy - przypomniał i za-rumienił się, gdy dziewczynka
obdarzyła go uśmiechem.
- Na pewno. Zajmiemy się tym.
Cameron powiedział sobie, że to śmieszne, żeby czuł się nieswojo w obecności
dziewczynki, która była bardziej dziec-kiem niż kobietą. Nie mógł się jednak
pozbyć wrażenia, że Gillyanne widzi ludzi na wskroś, przenika zewnętrzne osłony
i dociera do ich wnętrza. Kusiło go, żeby zapytać, co zobaczyła, kiedy spojrzała
na niego.
Odpowiedział krótko na pytanie Leargana o zdrowie Avery i odjechali na zwiady.
Zadanie poszukiwania jakichś Śladów DeVeau nie pomogło Cameronowi oderwać
myśli od Avery i przez całą drogę był podekscytowany. Myśl o tym, że dziewczyna
może umrzeć, wprawiała go w przerażenie. Zro-zumiał, że słabo się bronił i
pozwolił dojść do głosu nie tylko pożądaniu, ale i głębszemu uczuciu. Chyba
już nie uda mu się wycofać, w każdym razie emocjonalnie. Nie potrafi też zrezyg­nować
z jej uścisku, jej dotyków. Będzie musiał jakoś skutecz­nej się bronić.
-
Ten drań albo zrezygnował z pogoni, albo będzie na nas czekał w porcie - oświadczył
Leargan.
- Wiem o tym. Straciliśmy przewagę. -Cameron westchnął
i ruszyli w drogę powrotną do obozu.
- Nic na to nie poradzimy. Będziemy musieli bardzo
uważać podjeżdżając do portu i wsiadając na statek.
141
- Racja. W dodatku może to potrwać jeszcze wiele dni nim
będziemy mogli wyruszyć, nawet jeśli gorączka ustąpi. Avery
musi wypocząć, poza tym będziemy podróżować bardzo powoli
- Wszystko to jest niezbędne, wiem doskonale, tylko że
DeVeau będzie miał jeszcze więcej czasu, żeby się przygotować
na nasz przyjazd.
- Wiec może będę nareszcie miał przyjemność go zabić
Ona wciąż o tym majaczy, boi się - powiedział cicho. - Kiedyś
spytałem głośno, co mógłbym zrobić, żeby zmniejszyć ten
strach, a wtedy jej krwiożercza mała kuzyneczka zapropono-
wała, że pojedzie go upolować i przywiezie Avery jego głowę. -
Cameron uśmiechnął się lekko, gdy Leargan parsknął. - Wstręt-
ny bachor. Co gorsza* sądzę, że mówiła w jakimś stopniu
poważnie.
- Pewnie w dużym. Kilka razy, kiedy wsponiała o DeVeau,
w jej głosie brzmiała zimna i dojrzała wściekłość. To z powodu
zgwałcenia jej siostry. Murrayowie nie mają ani odrobiny
litości dla gwałcicieli.
Cameron skinął głową.
- Wiem o tym i przestań już mnie pouczać. To prawda, że
zacząłem wątpić w gwałt na mojej siostrze, kiedy poznałem Avery i Gillyanne.
Z ich opowieści wynika, że Payton to po prostu anioł, a nie sądzę, żeby go
broniły tak zawzięcie, gdyby
źle traktował kobiety.
- A jeśli Katherine skłamała w tej sprawie, to czy rnogła
wymyślić i resztę?
-
Któż to może wiedzieć na pewno. Muszę z nią poroz-mawiać. Nawet jeśli był
to przelotny romans, który zakończył
się, gdy sir Paytonowi się znudziło, jej nazwisko zostało skalane. I on musi
to naprawić. A jeśli nosi w sobie jgo dziecko, musi to zalegalizować. - Uniósł
rękę, by kuzyn mu
nie przerywał. - Nie ma sensu zajmować się kłopotami Ka-
142
therine. Bez względu na to, jaka jest prawda, została zhańbiona
i potrzebuje męża. Sir Payton jest równie dorbry, jak każdy
inny, a nawet lepszy, i mam możliwość go pozyskać.
- Ale żeby zdobyć tę nagrodę dla Katherine, musisz zrezyg-nować z Avery, a
teraz nie przyjdzie ci to tak łatwo, jak myślałeś na początku.
- Żaden mężczyzna nie odesłałby chętnie dziewczyny która
mu tak wspaniale grzeje łoże, jak Avery mnie. - Cameronowi
wstyd było, że w ten sposób o niej mówi, ale tłumaczył sobie
że musi tak robić, by zachować dystans.
- Oczywiście - odpowiedział drwiąco Leargan, nie wierząc
mu zupełnie.
- Taka uczta po trzech latach postu może człowiekowi
zawrócić w głowie. Kiedy wszystko już załatwię, znajdę sobie
doświadczoną nałożnicę.
- Tak, jestem pewien, że płatna dziwka pomoże ci zapomnieć
o Avery.
Cameron uznał, że kuzyn stał się już zbyt nachalny jako jego głos sumienia.
- A mocne walnięcie w łeb pomoże ci trzymać gębę na kłódkę.
Leargan przewrócił oczami, lecz milczał. Gdy wjechali do
obozu, Cameron zobaczył wszystkich ludzi przed swoim na-miotem.
-
Umarła - szepnął, tak przerażony tym, co mógłby usłyszeć cz
y zobaczyć, że nie zsiadł nawet z konia.
-
Albo wyzdrowiała - powiedział Leargan, zsiadając. -Jest tylko
jeden sposób, żeby się dowiedzieć.
Była to ostatnia rzecz, jaką Cameron chciał zrobić, ale zeskoczył z konia
i ruszył w stronę namiotu. Zatrzymał się nagle, krok od tłumu. Wiedział, że
gapi się zdumiony, lecz spojrzał na kuzyna i zobaczył, że nie jest w tym odosobniony
Ktoś śpiewał. Słowo to nie było jednak wystarczające dla
143
opisania dźwięku, wydobywającego się z jego namiotu. Ten głos, jego siła,
perfekcja intonacji i głębia uczucia sprawiały, że było to coś więcej niż
śpiew. Rozumiał teraz, dlaczego ludzie są jak oczarowani. Cameron odczuwał
podobną fa-scynację.
Pieśń była dość popularna. Francuska ballada o nieszczęśli-
wej miłości, którą uważał zawsze za niewiele więcej wartą od
podśpiewywania minstreli. Teraz nie mógł z niej kpić. Rozumiał,
dlaczego Mały Rob łka i nikt nie wyśmiewa olbrzyma z tego
powodu. Gdy pieśń się skończyła, przez klapy namiotu wysunęła
się ręka i pomachała kilka razy. Leargan i Cameron zostali
niemal stratowani, gdy wszyscy zaczęli się pośpiesznie wyco-
fywać. Mimo zamieszania Cameron złapał Donalda.
- Kto to śpiewał? - zapytał chłopaka.
- Gillyanne - odpowiedział.
- To jest głos małej Gilly? - spytał Leargan, nie kryjąc
zdumienia.
- Nie wiem, gdzie ona go ukrywa. Mały Rob zawsze wtedy
płacze.
- Dlaczego ja tego nigdy nie słyszałem? - zdziwił się
Cameron,
- Ponieważ robi to dopiero od czasu, gdy Avery zachorowała,
i wtedy, kiedy jesteś, panie, z dala od obozu. Annę mówi, że to uspokaja Avery,
ale mała Gilly się wstydzi. Więc Annę powiedziała, że nie będziemy już więcej
namawiać jej do
śpiewania; Musieliśmy obiecać, iż nie będziemy na nią zwracać uwa
gi, ale ona chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, jakie to
piękne. Udajemy, że nie słyszymy.
-Aha, więc to Anne wystawiła rękę z namiotu. Dała wam
znak, ze dziewczynka skończyła i macie odejść. - Kiedy
Donald przytaknaj i spojrzał nerwowo w stronę namiotu
Cameron prawie się uśmiechnął. - Więc biegnij, chłopcze.
144
Przynieś mi coś do jedzenia i wody do mycia. Będę w
swoim namiocie.
 Gdy Donald odszedł, Leargan spytał: -
 Myślisz. że ta dziewczyna wie, jak śpiewa? - P
ewnie nie. Mozę wie, ze ładnie, ale pewnie nie wie
dlaczego dorośli mężczyźni wtedy płaczą. To trudno wyjaś­
nić, bo wszelkie pochwały będą brzmieć jak płaskie kom­
plementy.
- Racja. Więc ja też się oddalę i będę udawał, ze nie
słyszałem, jak anioł śpiewa.
Cameron uśmiechnął się i wszedł do namiotu, gdy Giłlyanne
zbierała się do wyjścia. Zarumieniła się lekko, więc pewnie
przypuszczała, że ją słyszał. Ciekawe, że ktoś, kto ma taki dar,
tak się go wstydzi.
-
Jak Avery? - spytał. - Czy zimna kąpiel jej pomogła? -
Podszedł do łoża i dotknął jej policzków. - Wydaje się trochę
zimniej sza.
- Tak - zgodziła się Annę. - Jeśli to naprawdę pomogło,
możemy to zrobić jeszcze raz, chociaż jej się to wcale nie
podobało.
- Była na tyle przytomna, żeby protestować?
- A tak, a jakich wyrazów używała na tych, co ją wkładali
do zimnej wody. - Annę zaśmiała się, biorąc Giłlyanne za rękę
 - Ta dziewczyna zna ciekawe przekleństwa.
-
Była w gorączce - tłumaczyła Giłlyanne, gdy Annę wy-
prowadzała ją z namiotu. - Nie można mieć pretensji do osoby,
majaczącej w gorączce, prawda? To byłoby bardzo głupie.
Patrząc, jak dziewczyna wychodzi wraz z Annę z namiotu,
Cameron z trudem opanował chęć trzepnięcia jej w pupę. Kiedy wreszcie
 stanie się kobietą, przysporzy jakiemuś biednemu
 męż
czyznie sporo kłopotów. Chciałby to zobaczyć, ale to
nigdy nie
nastąpi. Chociaż zamierzał zmusić sir Paytona Murraya
do
145
poślubienia swej siostry, nie przypuszczał, żeby miał być
przyjmowany w jego domu jako członek rodziny.
Gdy skończył posiłek, który przyniósł mu Donald, umył się
i tęsknym wzrokiem popatrzył na posłanie. Odpakował swój Wspaniały materac
z pierza dla Avery. Anne ochraniała go przed wilgocią naoliwionym kawałkiem
materiału, bo wciąż
się moczył przy obmywaniu chorej. Na miękkim łożu było dla
niego dość miejsca, ale zastanawiał się, jak długo uda mu się
pospać tym razem. Odkąd Avery zachorowała, miewał tylko
krótkie chwile odpoczynku, bo często się budziła i majaczyła
w gorączce. Uznał jednak, że lepszy krótszy wypoczynek niż
żaden, i wsunął się na posłanie obok niej. Leżał na boku, przyglądając się
jej i obejmując ją w pasie. Była za gorąca,
nie spało się przy niej dość wygodnie, ale chciał pilnować,
żeby przypadkiem nie wstawała. Zauważył, że wyostrzyły jej
się rysy, jak człowiekowi wygłodzonemu. Rosołki, które czasem
udało się wlać jej do gardła, nie wystarczały, aby wyrównaj
to, co traciła w walce z chorobą.
- Nie umrzesz, Avery - szepnął, całując ją w policzek.
Raz nareszcie może się poddać rozdzierającym go uczuciom,
zwłaszcza strachowi, że dziewczyna umrze. Wprawdzie nie
mógł planować zatrzymania jej przy sobie, ale chciał, aby żyła
i była szczęśliwa. Oczywiście nie przy boku innego mężczyzny.
ale na przykład w gronie rodzinnym. Nie mógł znieść myśli. że ta pełna życia,
inteligentna dziewczyna mogłaby zostać
ofiarą zimnej, milczącej śmierci. Byłoby niesprawiedliwe, żeby
Avery umarła, nim naprawdę zaczęła żyć.
- Nie, kochanie, nie możesz pozwolić, żeby ta przeklęta
gorączka wygrała. Muszę wiedzieć, że gdzieś żyjesz, śmiejesz
się, kłócisz i przygadujesz jakiemuś głupkowi, który na to
zasłużył. Nawet świadomość, że jakiś zawadiaka będzie cię
tulił, poślubi cię, będzie miał z tobą dzieci, jest lepsza niż ta
146
••'••JU
że twój ogień zgaśnie na zawsze i zginie pod zimna ziemią.
 Więc
żyj. Avery Murray, choćby po to, żeby moje życie
było nędzne.
Cameron złożył pocałunek na jej wyschniętych od gorączki
ustach, położył się na poduszce i zamknął oczy. Potrzebował
snu tak samo jak Avery ale trudno było mu się zmusić do
odpoczynku, bo bał się, że ona odejdzie, kiedy będzie spał
Zbudziło go ze snu uczucie wilgoci. Skrzywił się, obawiając że
to Avery się zmoczyła, ale zauważył zaraz, że wilgoć
pochodzi z jej skóry. Serce biło mu, pełne nadziei, gdy zapalał
świecę stojącą na skrzyni obok łoża. Nie zdziwił się, że drżała
mu ręka, gdy dotykał jej czoła. Przymknął oczy z wrażenia,
bo skóra Avery była chłodna. Chłodna i spocona.
Wygrzebał się z posłania, owinął pledem i poszedł po
pomoc. Gillyanne i Annę spały w pobliżu jego namiotu, żeby
można było szybko je sprowadzić, gdyby były potrzebne.
Obudziły się natychmiast i zaraz przyszły, ale kazały mu czekać na zewnątrz,
gdy zajmowały się Avery.
- Teraz już możesz wejść! — zawołała Annę, kiedy właśnie
miał zamiar wtargnąć do swego namiotu i sprawdzić, co tam
robią.
- Miło, że mnie zapraszasz - rzucił, wchodząc do środka.
-
Ooo, obudziłeś się w złym humorze, co? - zapytała Gil­
lyanne, owijając kocem spokojnie śpiącą kuzynkę.
- Zimno tam. - Spojrzał na Annę. - Czy gorączka już
naprawdę opadła?
- Tak. Obudziła się na tyle, że zdążyła wypić trochę
rosołu i lekarstwo. Obmyłyśmy ją i włożyłyśmy ciepłą koszule.
Jestem pewna, że najgorsze minęło. Teraz potrzebuje po-
żywienia i odpoczynku, żeby odzyskać stracone siły.
Gdy obie kobiety wyszły, Cameron zrzucił z sibie koc, zdmuchnął
świece i położył się na posłaniu. Przytulił do siebie
147
Avery, ciesząc się, że nie jest już taka rozpalona. Powinna
trochę utyć, ale mimo utraty wagi, była wspaniała. Jak dobrze
było czuć ją w ramionach. Piękną. Żywą. Pocałował ją w rękę
- Cameron?
- Nie, to Leargan - mruknął, całując ją w ucho, niezdolny do opanowania radości
z jej ozdrowienia.
Ach tak? Nie wiedziałam, że jesteś taki włochaty jak
Cameron.
Nie jestem włochaty. - Nie mógł sobie odmówić przyjem-ności uściśniecia jej,
zadowolony, że już znów dowcipkuje, co
świadczyło o powrocie do zdrowia.
- Oczywiście, że nie. - Westchnęła. - Byłam chora, prawda?
- Walczyłaś z gorączką przez trzy długie dni, lecz wydaje
się, że wygrałaś tę walkę.
- Dobrze to usłyszeć, ale skoro leżałam przez trzy dni, to
pewnie nie ujechaliśmy daleko?
- Nie, i chyba zostaniemy tu jeszcze kilka dni, póki Annę
nie powie, że podróż ci nie zaszkodzi.
- Więc przegraliśmy wyścig z DeVeau.
- Nie przejmuj się tym, kochanie.
- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.
Cameron pocałował ją w policzek.
- Opoczywaj, Avery. Teraz tego ci trzeba. Odpoczynku
i jedzenia. O tej świni porozmawiamy później, kiedy będziesz
silniejsza. Uważamy na niego i sądzimy, że może na nas czekać w porcie. To
wszystko, co na razie możemy zrobić. Wiec śpij.
- Chciałabym się z tobą posprzeczać, ale jestem za bardzo
zmęczona. - Ziewnęła i przytuliła się do niego.
- Chętnie się z tobą pokłócę, jak będziesz mocniejsza. -
Uśmiechnął się, gdy odpowiedziała sennym chichotaniem.
Czując, jak spokojnie zasypia w jego ramionach, zaczaj sę
zastanawiać, czy podchodzi właściwie do problemu Avery
148
i swych uczuć. Było mu z nią dobrze, więc może powinien po
prostu cieszyć się tym i nie zwalczać tych uczuć. Po tym, jak
swych uczuć. Było mu z nią dobrze, więc może powinipn 1S
tieszyć m tym , me zwalczać tych uczućTtT-1?
,;<• ctrflcił i uciekło im ivip uionAi
___ ,,J|I>»jak
ją prawie stracił i uciekło im tyle wspólnego czasu, którego mieli tak mało,
głupotą było wynajdywanie problemów. Po-stan
owił to przemyśleć, ale najpierw musiał się dobrze wyspać.
14
Avery z uśmiechem patrzyła, jak Cameron się myje,
a potem ubiera. To miał być ostatni dzień spędzony w obozie,
Przez nią stracili tydzień, bo najpierw cierpiała w gorączce,
a potem musiała nabrać sił przed podróżą. Gdzieś tam w głębi duszy kusiło
ją, by przedłużyć chorobę, udać nawrót gorączki,
ale zwalczyła tę pokusę. Tak naprawdę nic by jej to nie
pomogło, a nawet mogło pogorszyć sprawę, gdyby Cameron
odkrył oszustwo.
Poza tym oznaczałoby to więcej nudy, bo trzymano ją
w łożu, więcej obrzydliwych wywarów do picia i mniej czasu
spędzanego z Cameronem. Jakby to w ogóle było możliwe,
pomyślała, opierając się na poduszkach. Wychodził wcześnie
rano i wślizgiwał się do łoża późno wieczorem. Miała szczęście,
jeśli zajrzał do namiotu raz czy dwa razy dziennie. Chociaż w noc
y czuła jego podniecenie, nie przestawała się martwic; że podczas przymusowego
celibatu w trakcie jej choroby
Cameron przestał się nią interesować.
Kiedy podszedł do łoża po koszulę, którą Donald tam ułożył,
popatrzyła na jego sprężysty brzuch. Uśmiechnęła się leciutko.
150
widząc pod pępkiem znamię w kształcie gwiazdki,
częściowo zakryte przez rosnące tam włosku Za każdym
razem, gdy je widziała, miała ochotę je pocałować.
Była to silna potrzeba, której nie potrafiła sobie wytłuma-czyć. Przecież
nie miała zwyczaju
całować mężczyzn po
brzuchu. Nagle wydała przytłumiony okrzyk zdumienia, kiedv przypomniała sobie
moment całowania brzuszka małego chłop-czyka. Tak wyraźnie, jakby to było
teraz, a nie ponad rok temu, zobaczyła siebie, roześmianą wesoło, i małego
chłop-czyka, wiercącego się i gruchającego, kiedy głośno pocałowała znamię
w kształcie gwiazdki na jego okrągłym brzuszku. Mały śniady chłopczyk z gęstymi
czarnymi włoskami i tajemniczymi czarnymi oczkami. Mały Alan, pomyślała, patrząc
na Came-rona. Cameron był jak dorosły mały Alan. Jej zdumienie odmalowało
się pewnie na twarzy, bo spojrzał na nią z niepo-kojem.
-
Czy dobrze się czujesz, Avery? - zapytał, dotykając jej czoła. - Jesteś blada
i jakaś niespokojna.
-
Nic takiego — odpowiedziała. - Czy możesz przysłać do mnie Gillyanne?
- Oczywiście.
Trochę było jej wstyd, bo pewnie pomyślał, że potrzebuje pomocy kuzynki w
jakichś osobistych sprawach, ale postanowiła to wykorzystać. Patrzyła na swoje
ręce, póki nie wyszedł. Tym razem byłą zbyt zmartwiona, żeby mieć pretensję,
żerne Pocałował jej ani nawet nie dotknął na pożegnanie. Ledwo opadła znów
na poduszki, głośno przeklinając, pojawiła sie Gillyanne.
- Potrzebujesz pomocy? - spytała.
- Nie. - Avery wstała, machając rękami w obronie przed
wszelką pomocą. .Daj mi chwilę na poranne ablucje, a potem
musimy porozmawiać.
151
Gillyanne siadła na posłaniu, jej starsza kuzynka zaś
weszła za rozwieszony w namiocie koc, pełniący funkcję
parawanu -
 Mizernie wyglądasz. Jesteś pewna, że nie zaczynasz
znów chorować?
- Nic mi nie jest. Przeżyłam tylko mały szok.
Avery gramoliła się z powrotem do łóżka, kiedy wszedł
Donald z porannym posiłkiem. Niestety, był bardzo rozmowny
i czekał, aż Avery zje. Nie mogła się już doczekać pogaduszk
z Gillyanne.
Teraz z kolei jesteś zaczerwieniona - powiedziała kuzynka.
dotykając jej twarzy.
Avery odsunęła jej rękę.
- Bo zaczynam się denerwować. Przeżyłam szok, Gillyanne.
Chyba odkryłam coś bardzo ważnego, ale przedtem muszę ci
zadać kilka pytań. Czy pamiętasz małego Alana, to dziecko,
które Elspeth i Cormac znaleźli i przygarnęli?
- Tak, biedne maleństwo. Aż się wierzyć nie chce, że ktoś
mógł zostawić w lesie dziecko i skazać je na śmierć. Za każdym
razem, jak o tym pomyślę, chce mi się płakać. Ale miał szczęście, że nasza
Elspeth wzięła go pod opiekę.
- On jest bardzo ciemny, prawda?
- Tak, bardzo ciemny. Czarne włosy, oczy jak węgielki,
śniada cera. - Mówiąc to, Gillyanne zrobiła wielkie oczy.-Nie...
- I ma dziwne małe znamię, prawda? Gillyanne skinęła głową.
- Maleńką gwiazdkę, nisko na brzuszku. - Do diabła! - Avery opadła na poduszki.
- Myślę, że
znalazłam ojca małego Alana.
- Cameron? Jesteś pewna?
Nie zważając na rumieniec kuzynki, Avery wyjaśniła. jak
doszła do tego zdumiewającego wniosku.
- Czy pamiętasz dokładnie, jak wygląda znamię małego
Alana? -
 Oczywiście. Większość takich znamion to poprostu kropki
czy plamy, ale bardzo rzadko zdarza się takie, które wygląda
jak coś konkretnego Jeśh Cameron ma takie samo, poznam je. Chcesz, żebym obejrzała
jego brzuch?
- Nie wiem, czego chcę.
- Avery, trzeba mu powiedzieć. On chciałby wiedzieć. -A co z Elspeth, Cormakiem
i małym Christopherem?
Kochają to dziecko. Alan jest już na tyle duży, że uważa ich za rodzinę.
- To smutne, ale oni też wiedzą, że nie jest ich. Wiedzą,
że gdzieś ma ojca. - Gilłyanne westchnęła i pokręciła głową. -To będzie bolesne,
oczywiście, ale i oni przyznaliby, że trzeba to
 powiedzieć Cameronowi, ma prawo wiedzieć o Alanie. Jestem tego pewna i ty
także.
Chociaż Avery miała ochotę zaoponować, wiedziała, że kuzynka ma rację.
- Dobrze, idź zobaczyć, czy ten idiota jeszcze jest w obozie,
i przyprowadź go tutaj. Najlepiej zrobię to od razu, nim mi przejdzie odwaga.
- Czy myślisz, że Cameron będzie chciał zabrać tego chłopca?
- Tak, będzie chciał swojego syna. Boję się tylko, że będę
mu musiała powiedzieć o jeszcze jednym kłamstwie, o oszust­
wie, o którym nigdy nie wiedział.
- O Boże!
- No właśnie. Ta wiadomość spotęguje jego dawną gorycz i nieufność. Mogę się
tylko modlić, by to było chwilowe. Kiedy Gillyanne wyszła, Avery wypiła nieco
w nadziei, że doda sobie odwagi. Już pomyślała, że lepiej byłoby, gdyby kuzy
nka go nie znalazła, ale po chwili weszli oboje do namiotu, Uz
nała więc, że najlepiej załatwić sprawę od razu.
153
- No dalej, Gilly - powiedziała, nalewając Camerono-
wi puchar wina, a kuzynka zaczęła podciągać mu koszulę.
- Zaraz, o co chodzi? - dopytywał się, obciągając koszu-
lę
z powrotem. Na jego twarzy pojawił się wyraz zdumienia
i cień rumieńca.
- Cóż za skromność. Chcę, żeby Gillyanne zobaczyła twoje
znamię.
- Panna nie powinna oglądać brzucha mężczyzny.
- Matko Boska - mruknęła Gillyanne, próbując odsunąć
jego rękę. - Podróżuję z wojskiem i chociaż twoi ludzie
są bardzo przyzwoici, jak na żołnierzy, widziałam już prawie
wszystkie brzuchy. Mam również więcej kuzynów i braci niż jakakolwiek inna
panna. Nie zemdleję. Pozwól mi zo­baczyć.
- Cameronie, czy możesz na chwilę mi zaufać? To bardzo
ważne, żeby ona spojrzała. - Avery wręczyła mu napój.
- No, nie bądź taki nieśmiały. — Gillyanne znowu uniosła
mu koszulę. - Ładny brzuch.
- Wredna zołza - mruknął, ale uśmiechnął się słabo i wypił
łyk wina.
Kiedy Gillyanne, milcząc, patrzyła na jego brzuch, Avery
dopiła wino i spytała:
- Takie samo?
- Dokładnie takie samo.
Łącznie z tym dziwnym niebieskawym kolorem.
Patrzyły przez chwilę na siebie, a potem spojrzały na Ca-
merona. Poprawił koszulę, ale czuł się nieswojo. Był pewien
że coś mu chcą powiedzieć i że nie będzie to miłe. Skończył
wino i wyciągnął puchar po dolewkę. Avery napełniła go
i nalała sobie, co go tym bardziej zaniepokoiło. Nigdy nie piła dużo
 więc skoro potrzebowała takiego wsparcia, musiała to
być bardzo poważna sprawa.
154
- To, co chcesz mi powiedzieć, nie będzie dla mnie zbyt miłe, prawda?- Widząc,że
obie pokręciły głowami, zdecy-do
wał: - Więc zaczynajcie.
- Musze ci na początek zdać kilka pytań. - Avery saczyła wino, bo wciąż zasychało
jej w gardle. - Musimy sprawdzić
jedną czy dwie rzeczy, żeby się upewnić, że mamy racje. Czy
znałeś przed wyjazdem ze Szkocji niejaką Annę Seaton?
Wyraz zimnej złości, jaki pojawił się na twarzy Camerona,
wystarczył jej za odpowiedź.
- Tak, była moją kochanką przed wyjazdem do Francji.
- Długo czy krótko przed wyjazdem?
Miała przez moment nadzieję, ze powie, iż było to bardzo
dawno temu. Alan był ślicznym dzieckiem i Avery wiedziała, ż
e Cameron byłby dla niego dobrym ojcem. Bała się powiedzieć
mu, że został ofiarą znacznie większej zdrady niż ta, która uraziła jego dumę.
Cała historia była bardziej obrzydliwa niż
postawa kobiety, która odmawia mężczyźnie prawa do dziecka.
Avery bała się również, że chociaż na to nie zasłużyła, będzie
cierpiała za zbrodnie tamtej kobiety, bo w Cameronie odżyją
wszystkie dawne urazy.
- Krótko - odpowiedział. -Zostawiłem ją, kiedy znalazłem ją
 w łożu z innym mężczyzną, i w ciągu miesiąca wyruszyłem
do Francji.
- I ta Annę Seaton mieszkała w małej wiosce w pobliżu miejsca, gdzie często
zjeżdża król ze swym dworem?
-
Kupiłem tej dziwce mały domek tuż za wsią. O co chodzi w
 tym wszystkim, Avery?
- Proszę cię o jeszcze trochę cierpliwości, Cameronie.-wzięła głęboki oddech,
żeby się uspokoić, bo nie chciała usłyszeć odpowiedzi na następne pytanie,
ale wiedziała, że to ważne. -
Powiedziałeś, że odwiedziłeś ją i stałeś z innym mężczyzną,
a
więc nie spałeś z nią wtedy?
155
- Właśnie zakończyłem rano wizytę u niej, spałem z
nią i pojechałem na dwór. Zapomniałem czegoś i musiałem
wrócić do jej domku. Ten idiota, z którym leżała w łożu, musiała
czekać na mój odjazd.
- Czy byłeś ostrożny, kiedy zniąspałeś? - spytała Gillyanne
Szok Camerona, spowodowany bezpośrednim pytaniem takiej
młodej panny, szybko minął, gdy uświadomił sobie, że istnieje tylko jeden
powód pytania, czy stosował jakieś zabezpieczenie
gdy spał z tą kobietą po raz ostatni. Patrzył na poważne twarze
dziewcząt i modlił się, żeby się mylił, ale nie znalazł w nich,
pociechy.
- Nie - rzucił szybko. - Mówiła mi, że jest bezpłodna.
- Ale nie była bezpłodna - powiedziała cicho Avery.-
Urodziła syna. Małego chłopczyka z czarnymi włoskami,
czarnymi oczkami, ciemną skórą i maleńkim znamieniem
w kształcie gwiazdki, nisko na brzuszku. - Była zdumiona, że
Gillyanne tak spokojnie wpatruje się w Camerona, bo ona na
widok jego rosnącego gniewu czuła się nieswojo. - Ten ostatni
raz był niewątpliwie owocny.
- Skąd to wszystko wiesz? Skąd wiesz, kim jest Annę Seaton?
- Nie znam jej, dowiedziałam się tego niedawno. To moja
kuzynka Elspeth dowiedziała się wszystkiego o tej kobiecie,
ale flikt nie wiedział, kto jest ojcem dziecka. Wydaje się, że
jedynymi osobami z całej wsi, które cię widziały, była Anne, mężczyzna, od
którego kupiłeś domek, no i ten przerażony
nieszczęśnik, którego znalazłeś w jej łożu. Moja kuzynka została porwana przez
sir Colina MacRae i była przez jakiś czas więziona w tym domku.
-
To jakiś kuzyn Annę, bardzo daleki, ale lubiła się chwalić tym pokrewieństwem
z kimś z wysokiego rodu, żeby udowod-
nić, że jest lepsza niż reszta wsi. Chyba uważała, że dzięki tej
156
odrobinie lepszej krwi będę skłonny się z nią żenić. Myślicie,
że trzyma tego małego i myśli że ożenię się z nią ze względu
a niego? Nie sądziłem, zęby była tak głupia, ale jest próżna. - Cameronie,
ona nie żyje. - Nie zauważyła na jego twarzy
bólu, tylko szok i zmieszanie. - Została powieszona, a potem
spalona jako czarownica. Elspeth uważa, że pewnie koleiny
mąż zdradził z nią żonę i miarka się przebrała, a poza tym nie
była wcale skruszona. Chociaż nie była wcale czarownicą,
wkrótce okazało się, że kara jej się należała. W ogrodzie za
domem znaleziono ciała dwóch mężczyzn i trojga niemowląt.
Zdaje się, że jeśli nie mogła pozbyć się płodu, uśmiercała dzieci
po urodzeniu.
- Jezus Maria - szepnął Cameron i niedobrze mu się zrobiło
na myśl, że z taka kobietą łączyły go intymne stosunki. -A moje dziecko?
-
Pozwoliła mu żyć, chociaż trudno powiedzieć, jak długo by to trwało. Myślała,
że do niej wrócisz. Była na ciebie bardzo zła.
Z zemsty nie ochrzciła ani nie dała chłopcu imienia, sądząc, że
jeśli umrze, będzie cię dręczyła wyrzutami, że twój syn zmarł
w grzechu pierworodnym. Powiedziała to księdzu. - Avery
czekała, kiedy wybuchnie nagromadzona w Cameronie złość.
-
Występna suka. - Zmrużył oczy, wpatrując się w Avery. -
Jeszcze coś, prawda?
Avery skinęła głową i z wdzięcznością spojrzała ma Gil-
lyanne, która wzięła ja za rękę, dodając otuchy.
- Reszta nie ma nic wspólnego z Annę Seaton, chociaż jest
skutkiem jej postępowania. Po jej egzekucji ludzie
ze wsi wysłali twojego chłopca do lasu, porzucili go samego,
nagiego
zostawiając na śmierć. Elspeth i Cormac go znaleźli.
Zabrali go do domu. ochrzcili i nazwali Alan.
- Więc i o niego poproszę, kiedy będę wymieniał
Gillianne za waszego brata.
157
To przypomnienie, że w jego planach jest niczym więcej jak fantem, omal nie
doprowadziło Avery do łez, ale się opanowała. Miała swoja dumę, poza tym musiała
mieć na
uwadze Alana. Cameron powinien zrozumieć, że nie może tak
po prostu odebrać dziecka, jak jakąś zapomnianą pelerynę. z miejsca schadzki.
Musi wziąć pod uwagę, że Alan jest za
mały, żeby zostać nagle zabrany od ludzi, którzy byli dla niego
jedyną znaną mu rodzimi-
- Nie możesz tego zrobić - powiedziała i wcale jej nie
zdziwiło, że część buzującej w nim wściekłości skupiła się na niej.
- Jest moim synem—rzekł, skończył wino i cisnął pucharem
na drugi koniec namiotu. - W przeciwieństwie do tej dziwki,
która go urodziła, nie masz najmniejszego prawa decydować
o jego losie. Nie pozwolę, żeby jeszcze jakaś kobieta grała jak
w fanty moim potomkiem z krwi i kości. Będę miał mojego syna.
- Nie zabierzesz go tak po prostu - odpaliła, coraz bardziej
wściekła. - Postaraj się pomyśleć jeszcze o czymś, oprócz
twojej urażonej godności i ambicji. Alan jest malutkim dziec-
kiem. Nim wrócisz do Szkocji, będzie ponad rok, jak jest z Elspeth i jej mężem.
Zna tylko ich. Są jego rodziną.
- Ja jestem jego rodziną.
- Tak, ale on jest za malutki, żeby to zrozumieć. Nie możesz
wkroczyć w jego życie i egzekwować swoich praw, nie zważając
na niego.
- A dlaczego twoja kuzynka chciałaby zatrzymać mojego
bękarta?
- Obrażasz ją i nas swoimi podejrzeniami. Myślisz, że potrzebuje twojego
bękarta? Ma już bękarta swojego męża
a teraz własną córeczkę. Wzięła twojego syna z dobroci serca
podobnie jak jej mąż. Gdyby ojciec Alana się nie znalazła wychowaliby go w
miłości. Nie zapomnieli, że gdzieś jest
158
"MltJU
ojciec, który kiedyś może się zgłosić, ale nie pozwolą ci tak
po prostu wyrwać go z jedynej rodziny, jaką do tej pory miał.
Będą się spodziewali, że zrozumiesz, jaka to dla nich krzywda.
To trzeba zrobić powoli, ostrożnie.
- I oczywiście w ogóle nie zauważą, że mają w rękach fant,
który mogą wykorzystać, kiedy będę chciał, żeby twój brat
zachował się właściwie wobec mojej siostry- powiedzia z
ironią- - Uważasz mnie za idiotę?
- W tej chwili tak.
Popatrzył na nią przez moment, po czym wymaszerował z namiotu. Avery zaklęła
i opadła na poduszki. Gillyanne
siedziała pogrążona w myślach, jej kuzynka zaś leżała, starając
się uspokoić. Była urażona i zła. Wprawdzie nie powiedział wielu raniących
słów, ale cała jego postawa była obraźliwa.
Spodziewała się wprawdzie, że ta opowieść odnowi jego dawną
gorycz i nieufność, ale nie sądziła, że aż do tego stopnia
skierowana będzie na nią. Wydawało jej się, że dostatecznie mu
udowodniła, że jest inna, a jednak pomyślał, że mogłaby
wykorzystać jego syna przeciwko niemu. A więc wzbudzała w nim jedynie pożądanie,
a to może być przemijające.
- Dzień zapowiada się coraz lepiej - mruknęła, gdy do namiotu wpadł pełen
furii Leargan.
- Coś ty zrobiła Cameronowi, na miły Bóg? Wyleciał stad,
jakby go goniły jakieś potwory.
- Ty mu powiedz, Gillyanne. - Avery westchnęła.- Ja chyba trochę poleżę i
pocierpię.
Mimo silnej pokusy, żeby oddać się cierpieniu, Avery ob-
se
rwowała Leargana podczas rozmowy z jej kuzynką. Zmiany, zachodzące na jego
twarzy, były fascynujące. Kiedy Gillianne skoń
czyła, przeciągnął ręką po włosach i wymamrotał cały
ciąg przekleństw. .
- Ta diabelna suka dosięgła go jeszcze zza grobu - mruknął.
159
Hannah Howell
- Czy on się wtedy bardzo nią interesował? - spytała Avery
- Nie. Tak, trochę. Na tyle, na ile zwykle mężczyzna
interesuje się ładną, doświadczoną kochanką.
I ufał, że będzie mu wierna, skoro ją utrzymywał, a tym-
czasem ona go ośmieszyła. Leargan skinął głową,
Kiedy znalazł ją w łóżku z mężczyzną zaledwie kilka
godzin po swym wyjeździe, było wystarczająco źle. Potem
podczas rozmowy, wyraźnie bawiła się nim, o- powiadając, że
nie można jej ufać nawet przez jeden dzień. Nie dosyć, że
zabawiała się ze wszystkimi mężczyznami w promieniu kilku
mii, ale byli też wśród nich jego przyjaciele. Z nimi zaśmiewała
się, opowiadając, jaki to z Camerona naiwny głupiec. Przyznała
się, że skłamała, mówiąc, że jest bezpłodna, i że pozbyła się jego dziecka.
Wtedy jej nie uwierzył, ale teraz... - Pokręcił
głową. - Pewnie obawia się, że jedno z tych pogrzebanych
w ogrodzie dzieci jest jego. Brzydzi go to, że wystrychnęła go
na dudka taka kobieta. Nie chodzi o to, że była niewierną suką.
ale morderczynią własnych dzieci. Najgorsze zło.
- Oj, tak - zgodziła się Gillyanne. - Chyba bardzo jest
załamany, że zadawał się z taką suką.
- Ja bym był - przyznał Leargan.
- Więc pewnie gdzieś tam zmywa z siebie tę plamę, chociaż
to sprawa sprzed trzech lat - rzekła Avery.
Leargan patrzył na nią przez moment, po czym potrząsnął
głową,
- To jest bardzo niepokojące. Myślałem, że już się z tego
wszystkiego wyleczył, zapomniał o przeszłości i odzyskał
równowagę. Tymczasem przez tę wiadomość wszystko po-
wróciło.
- Tak mi się wydaje - przyznała Avery.
- Przykro mi, panienko.
160
Miód
- Mnie też, Leargame. Idź teraz poszukać tego idioty. Sam
 sobie nie poradzi.
- Może to chwilowy szok i nie potrwa zbyt długo. - Może, ale nie musi trwać
długo, żebym straciła szansę na
zmianę w jego uczuciach.
Zawahał się, otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale pokręcił
głową i zgodził się: - Dobrze, pójdę i go znajdę.
Kiedy wyszedł. Gillyanne popatrzyła na kuzynkę.
- Nie poszło to zbyt dobrze, prawda?
- Nie- zgodziła się Avery, popijając wino. - Nie poszło dobrze.
- On chyba sam nie wierzył w te oskarżenia, które tu
przedstawiał. Po prostu przemawiała przez niego złość. Męż-
czyźnie trudno jest pogodzić się z tym, że dal się tak łatwo ogłupić i wziąć
na piękne uśmieszki. Cameron na pewno uważa, że powinien być ponad to, powinien
być odporniejszy
i mądrzejszy. Skoro się dowiedział, że zbrodnie Anne Seaton
znacznie przekraczają zwykłą głupotę i niewierność, ma do
siebie jeszcze większe pretensje.
- I dlatego jest jeszcze bardziej wściekły.
- Właśnie, ale to minie. Ile czasu może przeżywać coś takiego?
- Gilly, to zdrada Annę Seaton spowodowała, że Cameron
°dwócił się w ogóle od kobiet, wyjechał do Francji i złożył śluby czystości.
- Ale to wszystko zdarzyło się trzy lata temu!
- Tak, tyle że on jest uparty i nie zapomina tak szybko.
- O, Boże.
- No, właśnie.
15
Czy wciąż się boczy?
Avery uśmiechnęła się, gdy Gillyanne wdrapała się na wóz obok niej. Choć po
tygodniu podróży mogła już jechać konno,
zmuszono ją do pozostania na wozie. Większość czasu spędzała,
patrząc na plecy Camerona. Rzadko przychodził do namiotu. nigdy nie spał przy
jej boku i prawie się do niej nie odzywał.
Właśnie odjechał z Learganera na przeszpiegi w porcie, do
którego zmierzali, i nawet nie miała okazji życzyć mu szczęś-
liwej drogi.
- Tak -odparła. - Tylko rzuca wściekłe spojrzenia, chrząka
i śpi na zewnątrz, ze swymi ludźmi.
- Co za idiota. Dobrze, że Leargan n ie ma nowych siniaków.
Może to znaczyć, że Cameronowi trochę się poprawia nastrój-
Biedny Leargan, pomyślała Avery i znów się uśmiechnęła.
Znalazł wtedy kuzyna kapiącego się w rzece, jak przewidzia-
ła.
Gillyanne. Nigdy się pewnie nie dowie, kto komu co powie-
dzieła dość, że rozpoczęła się bójka. Istniała nawet
możliwość, że Leargan wywołał ją celowo, bo Cameronowi
było to potrzebne. Nie wiadomo dlaczego, ale mężczyźni
mają czasem potrzebę
tniou
takiego rozładowania frustracji. Ci dwaj wrócili wtedy po-
krwa
wiem i posiniaczeni, ale gniew Camerona wyraźnie opadł
Wciąż jednak był zamyślony i Avery zastanawiałasię, czy
i tego nastroju me dałoby się z niego wybić. Wkrótce chyba
sama spróbuje. Ich wspólny czas się kurczył, a on spędzał go
na rozmyślaniu o wydarzeniach sprzed trzech lat. Dobrze
byłoby parę razy rąbnąć go w łeb maczugą, rozmarzyła się, patrząc, w którą
stronę pojechał.
-
Jesteś pewna, zety nie rozmyślasz bezsensownie? -spytała Gilllyanne.
-
Nie, w każdym razie nie cały czas. Teraz na przykład zastanawiałam się, czy
rąbniecie w głowę przywróciłoby Ca-meronowi rozsądek.
Gillyanne zaśmiała się i potrząsnęła głową
-
Nie, ale ty byś się lepiej poczuła. On po prostu głęboko to wszystko przeżywa,
a nie chce tego. Chciałby być jak kamień, lecz jest bardzo uczuciowy.
- Byłoby miło, żeby część tych uczuć skierował na mnie.
-
Myślę, że tak jest. Tyle że on wierzy, że wytworzenie dystansu między wami
pozwoli mu zabić wszelkie tęsknoty i potrzeby.
-
Czasem myślę, droga Gilly, że wszystkich mężczyzn uważasz za niezbyt bystrych.
 .
-
Jeśli idzie o uczucia, miłość, sprawy sercowe, mężczyźni Potrafią być ślepi
i ograniczeni. Kobiety zresztą tez, choć nie * często. Kłopot z mężczyznami
polega na tym, że miłość do kobiety uznają za słabość. Pomyśl tylko, Avery.
Jeśli mężczyzna może być tak zraniony i zły z powodu zdrady utrzymanki, której
nawet nie kochał, to z pewnością jest człowiekiem, który ma serce. Wielkie
serce.
- Rozważałam tę możliwość. I? - Czy ja powiedziałam „i"?
163
XT/l/vwin mm uncij.
- Nie, ale usłyszałam to w twoim głosie. I?
- I może siedzenie i czekanie, aż przestanie się dąsać,
nie jest najlepsze. Masz tak mało czasu, więc nie daj się
tak ignorować. To niesprawiedliwe, żebyś miała cierpieć za
czyny innych kobiet, ale nie pomoże sprawie, jeśli będziesz
unosiła się dumą. I pamiętaj, że Cameron wkrótce dowie się o
oszustwie jeszcze jednej bliskiej kobiety, siostry.
- Wiem o tym -jęknęła cicho Avery. - To go może dobić.
- Nie, jeśli będzie miał w pamięci ciebie i twoją miłość.
Jeśli będziesz w jego ramionach, w życiu, pozostaniesz w jego
myślach. Będzie musiał pamiętać, że ty go nigdy nie oszukałaś,
byłaś lojalna wobec swego brata, uratowałaś życie ludzi Ca-
merona, mimo takich nieprzyjemnych planów co do twojej
osoby, powiedziałaś mu prawdę o jego synu. Przypomni sobie
również twoją namiętność.
- Więc mam się rzucić na niego, zamiast rzucić w niego
kamieniem?
Gillyanne zaśmiała się i skinęła głową. - Tak, ja bym tak zrobiła.
- Zrobię tak, gdy tylko wróci z przeszpiegów, czy gdzieś
w mieście nie czai się DeVeau.
- Myślisz, że DeVeau czeka gdzieś na nas?
- Jestem tego pewna - odparła Avery. - Przecież prawie
czuję go węchem.
- Czy wyczuwasz jakieś niebezpieczeństwo?
- Nie, i modlę się, żeby to był dobry objaw.
Cameron zaklął i przykleił się do ściany domu przy
małej uliczce, gdzie ukrywał się wraz z Learganem.
Wiedział, że DeVeau będzie na nich czekał, ale miał
nadzieję, że może mu się to już znudziło. Wiadomo było,
że DeVeau ma szpiegów
164
Miód
w całym mieście i ze trudno będzil
e niepostrzeżenie dostać się na statek. Cameron dziwił się, że wogóle znalazł
sie kapitan gotów zabrać ich wszystkich. Wprawdzie miał zaufanie, że ka
pitan nie zawiadom. DeVeau, ale nie wiedział, jakim cudem
przetransportować na statek swoich ludzi, konie i cały dobytek
tak, aby nikt me zwrócił na to uwagi.
-
Będziemy musieli zredukować liczbę jego ludzi -powie-
dział Leargan, opierając się o mur naprzeciwko Camerona.
- Tak. - Cameron popatrzył na gospodę, w której zatrzymał
się DeVeau. - Wybierz trasę, a potem zamknij oczy i ruszaj.
-
I zrób to tuż przed odpłynięciem statku, żebyśmy nie musieli za długo na ciebie
czekać. - Leargan spojrzał tam,
gdzie padł wzrok kuzyna, i uśmiechnął się słabo. - Obawiam
się, że nie zdążysz wślizgnąć się tam i poderżnąć mu gardła.
- Nie planowałem dla niego takiej łatwej śmierci.
- Wciąż masz żal, że dotykał dziewczyny, którą przez
tydzień ignorujesz?
- Źle zrobiłem, łamiąc śluby czystości.
- Oczywiście.
- Ponieważ wkrótce będziemy w Cairnmoor i będę musiał
wymienić Avery na jej brata, uznałem, że najlepiej będzie
zakończyć ten romans teraz, zlikwidować całe to zamieszanie.
- Jeśli tak uważasz...
Cameron spojrzał na kuzyna z wściekłością.
- Słyszę w twoim głosie wyraźne potępienie.
Leargan wzruszył ramionami.
- Jesteś zbyt uparty i tępy, żeby korzystać z błyskot-li
wych rad. Skoro chcesz, żeby przeszłość rzucała
cień na całe twoje
 życie, to cóż mogę zrobić? Ale rezerwuję sobie
prawo do dania ci w zęby za obrazę lady Avery przez
porównanie jej, chocby przelotnie, do zdradliwych
dziwek, z którymi miałeś kiedyś do czynienia.
165
Hannah Howell
- Masz prawo - rzucił Cameron. - Tak samo, jak ja
będę miał prawo dać ci w pysk za to, że jesteś męczący
jak wrzód na tyłku.
- Zgoda.
- A teraz wróćmy lepiej do obozu. Trzeba wszystko dobrze
zaplanować.
Avery słuchała z przerażeniem wieści o tym, że w całym
mieście kręcą się ludzie sir Charlesa. Pomysł, żeby przerzedzić
ich liczbę w tym czasie, gdy reszta będzie próbowała bezpiecznie
wślizgnąć się na statek, wydawał się dość ryzykowny. Wpraw-
dzie MacAlpinowie mieli teraz wszelkie prawo uważać DeVeau
za wrogów, ale prawdą było również, że to ona była powodem obecnego konfliktu.
Już miała zaproponować, żeby oddali ją sir
Charlesowi, kiedy nagle odezwała się Gillyanne.
- Trzeba odwrócić jego uwagę.
- To by pomogło, dziecko - zgodził się Cameron - ale
ponieważ użyliśmy już tej sztuczki przy uwalnianiu Avery,
DeVeau na pewno będzie ostrożny.
- Tak, jest jednak nastawiony na zwykły żołnierski fortel,
jak popędzenie koni czy podpalenie wozu. Potrzebne jest coś
takiego, czego nie skojarzy z wami. Może coś, co pozwoli
ludziom wejść na statek i wnieść cały dobytek tuż przed jego
nosem.
Cameron zrobił wielkie oczy i skinął głową.
- Bardzo dobry pomysł, tylko nie wiem zupełnie, co by
mogło być.
- Wiele ludzi odbywa pielgrzymki do świętych miejsc w Anglii,
- Gilly, jesteś czasami zdumiewająco mądra - stwier-
dziła Avery, uśmiechając się, gdy kuzynka się zarumieniła.
166
Miód
- Przyznaję, że czasami mam dosyć dziwne pomysły - mruknęła dziewczynka, patrząc
na Camerona. -Musisz mieć
 jak
ichś ludzi, którzy me są zbyt znani sir Charlsowi i jego żołnierzom. Takich,
co to wystarczy im jakaś peleryna,
i przejdą nierozpoznani.
-
Mała grupka - ciągnęła Avery. - Sześciu ludzi, jeden obładowany wóz i kilka
zwykłych koni. Jedna kobieta i Gil-
lyanne.
- Ja? - pisnęła dziewczyna.
- Nie! - krzyknął Cameron.
-
Tak. Mała grupka pielgrzymów nie wzbudzi na dłużej zainteresowania, ale dziewczyna,
która ślubowała Śpiewać całą drogę do świętego miejsca, zwróci uwagę prawie
całej wsi.
Gdyby Gillyanne śpiewała całą drogę, idąc przez miasto, nawet nikt na statku
nie zauważyłby wślizgujących się ludzi. To byłoby dopiero odwrócenie uwagi.
Niestety, mogło to również narazić ją na niebezpieczeństwo.
- Nie mogę narażać dziewczynki - powiedział Cameron,
ignorując pomruk rozczarowania, który rozległ się ze wszystkich stron.
-
A ja nie mogę śpiewać przed takim tłumem ludzi -zaprotestowała. -
 1 niby dlaczego to miałoby przyciągnąć
czyjąś uwagę na dłużej?
-
Gilly, wiesz, że ludzie lubią słuchać twojego głosu -Powiedziała Avery. -
A dla większości z nich szansa na usłyszenie dobrej śpiewaczki jest tak rzadka,
jak na gorący dzień w Szkocji. - Popatrzyła na Camerona. - Nie sadzę, żeby
Gillyanne była w ten sposób bardziej narażona na niebez-pieczeństwa, niż gdyby
miała się wślizgnąć na statek pod czujnym okiem żołnierzy DeVeau.
Jak więc argument Camerona się nie ostał. Rzeczywiście,
Gillyanne byłaby w większym niebeapieczeństwie, przekradając
167
HANNAH HOWELL
się na pilnie strzeżony statek. Cameron wraz z kilkoma swoimi
ludźmi nie był w stanie zamknąć na wieki oczu wszyst-
kimi strażnikom DeVeau. Zgodził się więc na plan pod
warunkiem, że wśród „pielgrzymów" będzie kilku mężczyzn
zdolnych do walki, gdyby zaszła taka potrzeba.
Kiedy Avery pomagała w przygotowaniach Anne, która
miała być w grupie pielgrzymów, a także kuzynce, żałowała
że nie weźmie udziału w tej przygodzie. Ranald, mąż Anne
i trzech innych żołnierzy o dość pospolitym wyglądzie mieli pójść w tej grupie.
Donald będzie odgrywać chorego chłopca,
którego pielgrzymka ma uzdrowić. Cameron i Leargan szybko
pakowali konie i wóz, żeby zmieścić tam jak najwięcej. Wielka.
ilość bagażu, jaką mieli pielgrzymi, dawała się łatwo wy-
tłumaczyć. Ofiary, pokuty i błogosławieństwa nie są tanie.
- Teraz żałuję, że to wymyśliłam - marudziła Gillyanne, gdy Avery upinała
jej włosy.
- Gilly, to był wspaniały pomysł.
- Tak, bo miałaś zaproponować, żeby cię oddali tej świni;
- Skąd wiesz, że chciałam tak zrobić? - Avery musiała
przyznać, że dar kuzynki jest czasem niepokojący.
-
Widać było, że myślisz: „To wszystko moja wina". Wie-
działam, że Cameron nie zgodzi się na to, ale nie chciałam kłótni.
1 co mam w nagrodę? Muszę śpiewać przed bandą obcych luda.
- Ciii, dziecko, to jeszcze nic w porównaniu z tym, co ja
mam zrobić -wtrąciła Annę, przypinając czepeczek. - Z trudem
powstrzymuję się od śmiechu na samą myśl o tym, że mój
chłop będzie odgrywał księdza.
¦ Przecież zna wiele modlitw i błogosławieństw - rzekła
Avery. - A po francusku mówi tak, jakby się tu urodził.
Annę wzruszyła ramionami. Takie już ma zdolności. Ten człowiek pamięta
każde słowo, jakie w życiu usłyszał, i jest niezłym mimem.
Ale granie
168
Miód
świętoszka będzie dla niego bardzo meczące -Zaśmiała się wraz z Gillyanne
i Avery, po czym wyprostowała się gładziła prostą brązową suknię -No, to ruszajmy.
Im wcześniej zaczniemy, tym szybciej skończymy.
- Gdzie Ranald zdobył te wszystkie rzeczy księdza?-
spytała Avery, lecz Annę nic nie odpowiedziała, tylko wzięła
Gillyanne pod rękę i pośpieszyła w stronę reszty pielgrzymów
Avery dołączyła do grupy, która miała wejść do miasta z przeciwnej strony
niż pielgrzymi. Już prawie skończyli
opróżnianie wozów, które miały zostać. Swoje rzeczy i zapa­sy popakowali na
konie i na własne plecy. Z wierzchowcami
będą największe kłopoty, pomyślała Avery, mocując z pomo­
cą Therese swój bagaż na plecach. Koń nie potrafi wczołgać
się po cichu na pokład ani schować się tak sprawnie jak człowiek. Cameron
chciał szybko je w porcie rozkulbaczyć
i wprowadzić je mieli w ostatniej chwili rzekomi handlarze
koni. Pomysł był dobry, ale jednak obecność zwierząt mocno
ją niepokoiła.
Była zawiedziona, że nie miała okazji zamienić kilku stów
z Cameronem, nim wraz z Learganem, Małym Robem, Colinem
i jeszcze dwoma mężczyznami wymknął się do miasteczka,
żeby uciszyć tylu ludzi DeVeau, ilu się da. Szybko pomachały
sobie z GiUyanne, kiedy ich grupy udały się w różne strony.
Przez całą drogę do miasteczka Avery modliła się, żeby plan
okazały się skuteczny. Gdyby wszystko zawiodło, nie dość, że
ona znów skończyłaby w rękach sir Charlesa, ale wpadłaby w
 nie również Gillyanne.
Cameron zaciągnął zabitego człowieka w ciemniejszą część uliczki i tutaj zostawił.
Nie lubił tak zabijać, skradając
się za ofiarą i uderzając bez ostrzeżenia. Większość strażników
169
Hannah Howell
ogłuszył mocnym uderzeniem w głowę, po czym zosta-
wił ich związanych i zakneblowanych. Ten jednak zobaczył któregoś z jego ludzi,
wkradających się na statek, i już chciał
podnieść alarm, więc trzeba było szybko zażegnać niebezpie-
czeństw. Cameron wolał męską walkę twarzą w twarz niż
podrzynanie gardła, ale nic nie mógł na to poradzić.
I wtedy, jakby dla ulżenia jego duszy, powietrze przeciął
niezwykły głos Gillyanne. Uśmiechnął się, gdy wszystko nagle
zamarło. Nie zdziwiłby się, gdyby szukające resztek psy nagle
usiadły i zaczęły słuchać. Miał tylko nadzieję, że jego ludzie są już przyzwyczajeni
do tego śpiewu i będą robili swoje,
chociaż tego głosu nie dawało się słuchać bez pełnego zainte-
resowania. Było w nim coś takiego, co chwytało za serce
i mocno trzymało.
Nie spuszczając z oka małej grupki z Gillyanne i pilnując,
czy jeszcze gdzieś nie pojawi się człowiek sir Charlesa, którego
trzeba uciszyć, Cameron ruszył w kierunku portu. Czasem
widział któregoś ze swoich, jak wchodzi na statek, i mógł tylko
modlić się o to, żeby wszyscy byli na pokładzie, kiedy on
i grupa „pielgrzymów" dotrą tam wreszcie. Jakaś szara postać
zbliżyła się do niego, ale odetchnął z ulgą, poznając kuzyna.
- Prawie wszyscy są już na pokładzie - zameldował Lear-
gan. - Za chwilę będą ładować konie. Ta mała zajęła sobą
wszystkich. Jakby byli zaczarowani. Nawet ten drań, którego
chcesz zabić - dodał, wskazując głową na gospodę.
Cameron podążył za wzrokiem kuzyna i cicho zaklął. Sir
Charles wydawał się oczarowany, ale spojrzenie, jakim mierzył
Gillyanne i całą grupę, mocno go zaniepokoiło. Nie był do końca pewien, czy
sir Charles nie rozpozna kogoś, Istniało
również niebezpieczeństwo, że będzie chciał porwać Gillyanne ab
y posiąść ten cudowny głos na własność.
170
Miód A
very stała obok krępego kapitana, który oparty o reling,
zydychał z zachwytem, słuchając śpiewu Gillyanne.
Wydawało się, że wszystko idzie dobrze, ale wciąż nie
była pewna, czy może ufać instynktowi. Ostatnio jej
zdolność wyczuwania niebezpieezeństwa bywała zawod-
na. Było to zapewne wynikiem
uczuciowych zawirowań,
jakim podlegała. Kiedy Gilliyanne
zamilkła, Avery uśmiechnęła
się do kapitana, który ocierał łzy z policzków.
-
Moja kuzynka śpiewa jak anioł, prawda?-spytała, klepiąc' go po ręce. - Jej
ojciec, sir Eric Murray, lord Dubhlinn, jest
z niej bardzo dumny.
-
Sir Eric Murray? Czy on jest spokrewniony z MacMil-l
anami z Bealachan?
- Tak, jest ich siostrzeńcem. Dali mojej kuzynce w wianie
trochę ziemi, tak bardzo ją lubią.
- Jestem więc jej dalekim kuzynem.
Ponieważ nazywał się MacMillan, podejrzewała juz moż­
liwość jakichś koneksji, ale udała zdumienie.
-
To mnie bardzo pociesza, że będziemy przebywać te wody pod dowództwem krewniaka.
- Westchnęła i pokręciła głowa. -
Mam tylko nadzieję, że moja kuzynka dotrze bezpiecznie na
pokład.
- A dlaczego nie? Czy coś jej grozi?
-
Nie jestem pewna, ale człowiek, który poszukuje mnie dl
,
a własnych korzyści, może próbować schwytać ją zamiast mni
e. Może również pozbawić Szkocję tego pięknego głosu i tr
zymać ją w niewoli dla rozrywki.
- Podli Francuzi- mruknął kapitan i dał znak swoim
ludziom. Avery z trudem powstrzymała uśmiech, gdy wszyscy
członkowie załogi złapali za broń.
Żołnierze Camerona stali przy relingu z łukami i
strzałami. Teraz doszło do nich jeszcze kilkunastu
uzbrojonych marynarzy.
Hannah Mowsll
Dobrze, że kapitan w ogóle zgodził się przyjąć ich na statek
i nie wydał DeVeau, a teraz w dodatku był skłonny o nich
walczyć.
Avery patrzyła, jak przyjechał Cameron ze swymi ludźmi
Ludzie wślizgiwali się na pokład, podczas gdy on i Leargan
pomagali Annę i reszcie załadować na statek wóz i konie.
Gilłyanne stała na kei, słodko śpiewając, a Ranald błogo­
sławił morze i statek. Avery już się uspokoiła, gdy nagle tuż
za jej kuzynką pojawił się sir Charles z czterema ludźmi. Nim Ranald zdołał
go powstrzymać, schwycił dziewczynę
i przyłożył jej nóż do gardła. Ranald stał naprzeciwko niego z wyciągniętym
mieczem, ale nie mógł nic zrobić. Cameron
i Leargan stali przy rampie, z uniesionymi mieczami, równie
bezradni.
-
Myślisz, lady Avery, że dam się nabrać na tę sztuczkę?! -
zawołał sir Charles.
- Jak się domyśliłeś? - spytała, dziwiąc się spokojowi w swoim głosie.
- Sir Renford - skinął na człowieka stojącego obok -
rozpoznał dziewczynę. Mężczyzna często pamięta kobietę, na
którą ma ochotę, a której nie udało mu się mieć. A teraz
proponuję, żeby twoja słodka osóbka znalazła się tu na dole, jeśli chcesz,
by ten ptaszek wydobył jeszcze z siebie jakiś
dźwięk.
Gdy Avery ruszyła się, jakby chciała posłuchać rozkazu, Mały Rob stanął za
nią, przytrzymał jej ręce i przycisnął do
relingu. Nie odrywając wzroku od sir Charlesa, Cameron dal
znak swoim ludziom, którzy stali z naciągniętymi łukami,
wymierzonymi wprost w sir Charlesa. Również marynarze mieli przygotowaną broń
- niektórzy łuki, inni miecze lub
maczugi. Nawet sir Charles, mimo całej pewności siebie,
musiał wiedzieć, że będzie martwy, gdy tylko zrani Gillyanne
172
i pojawi się choćby jedna kropla jej krwi. Avery modliła się żeby nie
 był tak szalony i nie uznał, że uda mu się jakoś
uciec lub, co gorsza, zabrać z sobą dziewczynkę dla
jakiejś pokretnej zemsty. Stała w napięciu wystraszona,
przytrzymywana przez Małego Roba, podczas gdy towarzysze
sir Charlesa prowdzili z
nim rozmowę.
- Puść dziewczynę, DeVeau -powiedział Cameron po fran-
cusku- - Nie wygrasz.
- Moi ludzie... - zaczaj sir Charles, powoli odsuwając nóż od szyi Gillyanne.
- Większość z nich jest martwa albo związana. Wątpię, czy
uda ci się znaleźć więcej niż czterech nowych chętnych spośród
tchórzy, ukrytych za twoimi plecami.
- Nie lubię przegrywać - powiedział sir Charles, ale po-
pchnął Gillyane w kierunku Ronalda, który złapał dziewczynę
za rękę i pobiegł na statek.
Sir Charles ukłonił się Avery.
- Do następnego spotkania.
-Sądzę, że widziałam już Francję- odpowiedziała
i uwolniwszy się z uchwytu Małego Roba, pośpieszyła do
Gillyanne.
Cameron stał przy relingu, patrząc na sir Charlesa, gdy statek
wypływał z portu.
- To był prawie cud.
- Tak - zgodził się Leargan, stajać przy nim. -Na szczęście sir Charles bardziej
kocha siebie, niż lubi zwyciężać. - Zerknął na Avery i Gillyanne pogrążone
w rozmowie z kapitanem. -Czy wiedziałeś, że nasz kapitan jest jakimś krwniakem
małej
Gillyanne?
- Dopiero od paru minut. - Cameron mocniej uchwycił się
barierki,
gdy statek nabierał szybkość. - Myślisz, że dzew-czyny poproszą go o pomoc
w zorganizowaniu ucieczki?
173
Leargan również trzymał się mocno relingu, a twarz robiła
mu się coraz bardziej szarozielona.
. Sądzę, że przyszło im to do głowy, ale wiedzą równieą
że ktoś mógłby zostać ranny, a tego by nie chciały.
Czując, że oblewa go nieprzyjemny zimny pot, i wiedza
te wygląda przynajmniej tak samo jak jego kuzyn, Cameron
zaśmiał się niewyraźnie.
_ Chyba jednak nie bylibyśmy w stanie walczyć.
Jedyną odpowiedzią kuzyna był śmiertelny jęk, a za moment
taki sam jęk wydał Cameron.
16
O, widzę, że ta podróż nie będzie romantyczną przygodą, o jakiej marzyłam.
Cameron spróbował się odwrócić, żeby spojrzeć na Avery,
ale tylko się skrzywił.
- Mam ręce przywiązane do balustrady.
Tak. - Przyklęknęła przy nim i pomyślała, że nigdy jeszcze
nie widziała mężczyzny tak chorego. - Mały Rob bał się, że
wypadniesz za burtę razem z zawartością swojego żołądka.
- A gdzie jest Leargan? - Cameron rozejrzał się, lecz nie
zobaczył kuzyna.
- Annę i Gillyanne już go odwiązały i zaprowadziły do koi.
- Jak mu to może pomóc? Przecież koja też się rusza.
- Racja, ale mamy napój, który pomaga. Zrobiłyśmy go
bardzo dużo, bo prawie połowa twoich ludzi zachorowaia.
Zauważył, że Avery wygląda bardzo atrakcyjnie, osmagana wi
atrem i opalona, i wzbudziło to jego zawiść.
- A ty piłaś tę miksturę?
- Nie. - Odgarnęła mu z czoła posklejane włosy i uznała, że oprócz lekarstwa
potrzebne mu mycie.
175
- Pewnie, że nie - marudził. - Nie powinno mnie dziwić źe dziewczyny Murrayów
są doświadczonymi żeglarzami.
Avery rozwiązała mu ręce.
- Właściwie Gillyanne i ja wiele nie żeglowałyśmy. Tylko
ta jedna podróż do Francji.
- Wcale nie jest mi przez to przyjemniej.
-
No wiesz, i to po tym, jak Mały Rob i ja tyle sie na-
pracowaliśmy, żeby wlewać ci lekarstwo do tego nieszczęsnego
gardła.
Cameron przypomniał sobie mgliście, jak ktoś wlewał w nie-
go obrzydliwie smakujący płyn, po czym stwierdził, że jest po
raz pierwszy przytomny, odkąd statek rozwinął żagle.
- Jak długo byłem przywiązany do tego relingu?
- Od wczorajszego poranka - odpowiedziała, obejmując go
w pasie, żeby mógł wstać.
Patrzył na czubek jej głowy, gdy go prawie ciągnęła w stronę
swej kabiny.
- Nie powinnaś trzymać się tak blisko mnie. Na pewno
cuchnę.
- Oczywiście, ale dlatego w mojej kajucie jest gotowa kąpiel.
- Czy nie mam własnej kajuty?
- Nie. Jest tylko kilka i kapitan dał je kobietom, chociaż
teraz są zapchane chorymi mężczyznami. - Z trudnością utrzy-
mywała go jedną ręką, drugą otwierając drzwi do maleńkiej
kajuty. - Teraz ty będziesz zapychał moją-
Cameron chciał zaprotestować, ale był zbyt słaby, żeby się
kłócić. Stał niepewnie, gdy wręczyła mu puchar jakiegoś
ziołowego naparu i zaczęła ściągać z niego ubranie. Rujnowała w ten sposób
jego plan, by się od niej trzymać z daleka. Potem
|
uznał, ze jest na pewno zbyt chory, żeby wpaść w pułapkę
własnego pożądania, i odprężył się.
Napój smakował obrzydliwie, lecz wypił do końca i z wdzięcz-
176
nością przyjął wino, które mu dała, żeby poprzwić sobie smak
Gdy zanurzył się w gorącej wodzie, z westchnieniem zadow-
olenia stwierdził, że od jakiegoś czasu nie odczuwa skurczów
żołądka. Mikstura smakowała ohydnie, ale naprawdę pomagała.
- Ten twój napój chyba rzeczywiście działa - przyznał gdy myła mu włosy.
- Zwykle pomaga po czwartej dawce - odpowiedziała i od-chyliwszy mu głowę,
spłukała czystą wodą z dzbanka. - Ty
właśnie połknąłeś szóstą.
- Ma tak obrzydliwy smak. Aż się dziwię, że nie jest mi bardziej niedobrze.
Avery zaśmiała się cicho, szorując mu plecy. Zostawiając go
na dwa dni na pokładzie, zrobiła jedną z najtrudniejszych
rzeczy w życiu. Był tak strasznie chory, a ona nie mogła nic
zrobić, tylko wlewać mu wywar do gardła i czekać, aż zacznie
działać. Teraz jednak widziała pewne korzyści z tego, że
najgorszy okres spędził poza kajutą. Mieli przynajmniej czyste,
pachnące miejsce, w którym mógł odzyskiwać siły.
A w dodatku, pomyślała, uśmiechając się, byl teraz poniekąd
na jej łasce. Gilly miała rację. Głupio było pozwolić mu na
utrzymywanie dystansu między nimi. Jeśli to miał być koniec,
nie da sobie ukraść tej odrobiny czasu, jaki im został. Musi mieć
co wspominać. Wyraźne ślady podniecenia, jakie zaobserwowa-
ła, kończąc go kąpać, upewniły ją, że wciążjej pożąda, i najwyz-
szy czas, żeby przestał uciekać przed tym, co może ich połączyć.
- Chyba jut wydobrzałem na tyle, żeby się samemu wy-trzeć - powiedział, wychodząc
z wanny.
Wręczyła mu ręcznik i poszła otworzyć drzwi, do których ktoś zapukał. Weszło
dwóch mężczyzn, którzy ustawili na małym stoliczku tacę z jedzeniem iwytaszczyli
wannę. Nim
wyszli Cameron włożył szatę, którą mu przygotowała, usiadł
ptzy stole i ostrożnie patrzył na jedzenie.
177
- Możesz coś zjeść - powiedziała. Podeszła do dużej mied-
nicy z ciepłą wodą i zaczęła zdejmować suknię. -Nie zaszkodzi ci, ale radzę
powoli. Twoje wnętrzności są obolałe.
- Niewątpliwie - szepnął, gdy jej koszula opadła do stóp a zaraz po niej majtki.
Żuł groby kawał chleba, patrząc, jak dziewczyna się myje
Widok jej pięknych, smukłych pleców rozpalał go do bólu. Jestem już w znacznie
lepszej formie, pomyślał, popijając wino, które wcale nie chłodziło gorącej
krwi.
Zachowywała się tak, jakby wciąż byli kochankami. Było to zupełnie niezrozumiałe,
bo cały tydzień ją ignorował. Może powinien jej wprost powiedzieć, że ich
romans się skończył?
Patrzył na nią, gdy siadła do stołu, ubrana tylko w lekką szatę. Jej gęste
ciemnozłote włosy wiły się, spadając na smukłe ramiona. Uśmiechała się słodko.
Z sobie tylko znanych powo-dów miała zamiar potraktować jego zachowanie z
ubiegłego tygodnia jako wynik złego humoru. Obserwował ją dalej, gdy jedli.
i czuł, jak pożądanie ściska całe jego ciało, a oczekiwanie słodyczy, jaką
mógłby poczuć w jej ramionach, poruszało każdy nerw. Im dłużej na nią patrzył,
tym bardziej rosła namiętność i coraz częściej myślał, jaki z niego idiota,
że sam rezygnuje z tego, co mu tak chętnie oferuje.
- Do czego ty zmierzasz? - spytał w końcu, zdziwiony jej dobym nastrojem
po tym, co musiała znosić z jego strony przez
ostatnie dni.
- Do czego? - spytała, zakładając nogę na nogę. Nie po-prawiła szaty, która
się rozchyliła, ukazując jej nogi do polowy uda. - Dlaczego uważasz, że w
ogóle do czegoś zmierzam?
Z trudem oderwał wzrok od jej szczupłych nóg, walcząc z pokusą obsypania ich
pocałunkami'.
- Bo po tym, jak się zachowywałem cały miniony tydzień. dziewczyna z twoim
temperamentem powinna mieć ochotę
178
walnąć mnie w łeb. A ty tymczasem kurajesz mnie w
chorobie, myjesz, karmisz, uśmiechasz się i kusisz.
- Z
achowywałeś się tak specjalnie, prawda? Myślałam po prostu sie dąsasz.
- Nie dąsałem się.
- Nie? Wiec jak byś to nazwał?
- Po prostu przypomniała mi się zdradziecka natura kobiet Nie zdziwił go wyraz
gniewu na jej twarzy.
- Gdybym była niegrzeczna, powiedziałabym, że jak ktoś
się zadaje tylko z dziwkami i cudzołożnicami, to musi być idiotą, spodziewając
się honoru i uczciwości.
- Mocno bijesz, panienko.
- Dziękuję.
Uświadomił sobie, że jej słowa go nie zezłościły, bo już sam doszedł do takiego
samego wniosku. Myśl, że mogła uznać go
za idiotę, ukłuła go ostro, ale się z tym pogodził. Kobiety
i mężczyźni od zawsze robili z siebie idiotów, a on przynajmniej
wyciągnął naukę z doświadczeń.
- Nie wszystkie były dziwkami i cudzołożnicami - poczuł
się w obowiązku wyjaśnić. - Jedna to była dziewczyna, z którą
byłem zaręczony, dobrze urodzona, miłego usposobienia i po-
dobno cnotliwa.
- Byłeś żonaty? - Avery zastanawiała się, dlaczego skoro
w miarę spokojnie przechodziła do porządku nad jego byłymi
kochankami, to myśl o zaręczynach czy małżeństwie jest jej
tak przykra.
-
Nie, tylko zaręczony. Wydawała się chętna do małżeństwa Dwa
tygodnie przed ślubem przyjechała do Carinmoor ze
swą matką, służbą, jakimiś krewnymi, wśród nich z dalekim
kuzynem imieniem Jordan.
- I? - zachęcała, gdy zamilkł i zapatrzył się ponuro w swój kieli
ch. - Byli kochankami,
ona i ten Jordan?
179
ir^
T.------
- Tak, i on nie był żadnym kuzynem. Był synem starego
zatwardziałego wroga mojego ojca. Chcieli wykorzystać uro-
czystość zaślubin do tego. żeby wpuścić swoich ludzi do
mojego zamku i go przejąć. Moja rodzina, służba i oczywiście
ja, zamroczony pan młody, mieliśmy zostać zabici. Wpuścili
juz do mojego domu kilkoro swoich ludzi i Zaczęli rzeź
Sześciu moich ludzi nie żyło, nim się zorientowałem, że coś
jest nie w porządku. Później znaleźliśmy ich ciała, obciążone
kamieniami, na dnie fosy.
I masz pretensje do siebie za każdą z tych śmierci, pomyślała
Avery, żałując, że nie może zdjąć z niego tej winy.
- Jak się zorientowałeś, że coś takiego planują?
-
Szedłem do jej komnaty sypialnej, gdy zobaczyłem wkra-
dającego się tam Jordana, i przyłożyłem ucho do drzwi.
_ i okazało się, że ci, którzy podsłuchują, nigdy nie usłyszą
o sobie nic dobrego? Uśmiechnął się leciutko.
- Racja. Usłyszałem, jakie mają plany i co się stało z moim
zaginionymi ludźmi. Usłyszałem również, że moja narzeczona
jest bardzo zadowolona, że wszystko zostanie załatwione
zanim będzie musiała mnie poślubić i spędzić ze mną noc
poślubną. Była przerażona, że ten ciemny, ponury diabeł
mógłby dotknąć jej jasnego ciała, zanim zostanie zabity-
- Och, pewnie wolała jasnowłosych pięknisiów, młodych
rycerzy, którzy podrzynają gardła gospodarzom, goszczącym
ich w swych domach. -Ucieszyła się, widząc, że się uśmiechnął
z jej drwiny. - Trudno jest czasem dojrzeć prawdę poprzez
uśmiechy i słodkie słówka. Pochlebstwa są tak miłe, że chętnie
się w nie wierzy. A co ty zrobiłeś?
-
Zamknąłem bramy, zebrałem zdrajców, a kiedy jego
ludzie nadjechali, powywieszałem tamtych na blankach. Od-
jechali.
180
Było to okrutnr, ale wiedziała, że dał im łagodniejszą
śmierć, niż zrobiliby to inni.
- A twoja narzeczoną?
- Nastraszyłem ją i jej baby i odesłałem do domu. - Cameron przypatrywał się
Avery
w
 milczeniu, po czym nagle spytał: -A kto ciebie oszukał?
- Och, po prostu taki chłopak. Przed wyjazdem do Francji
rodzice zabrali mnie na dw6r królewski. Mieli pewnie nadzieję,
że znajdę tam narzeczonego. Powiedzmy sobie szczerze, że
chłopcy nie pchali się do mnie tłumem, żeby ucałować czubek mojego pantofelka.
Był jednak taki jeden, który wykazał
zainteresowanie mną, a ponieważ nikt przedtem nie prawił mi
komplementów i nie przymilał się, byłam pod wrażeniem.
Słyszałam, że uwodzi panny i je zostawia... taki łajdak, który
więcej czasu spędza w damskich objęciach niż przy jakiejkol-wiek pracy. -
Wzruszyła ramionami. - Wmawiałam sobie, że
większość młodych chłopaków korzysta z takich rozrywek,
nim się ustatkuje i ożeni.
Cameron wiedział, jak się ta historia skończy, i z trudem
się powstrzymywał, żeby jej nie przerwać. Uważał, że nie ma
jakiegoś dziwacznego gustu, więc nie mógł zrozumieć, czemu inni nie zauważają
jej urody, nie widzą w tym smukłym ciele
obietnicy gorącej namiętności. Czuł wielką ochotę spotkania
tego młodego człowieka i pobicia go dotkliwie. Po wypadkach
z sir Charlesem był nastawiony do Avery bardzo opiekuńcza
- A z tym chłopakiem tak nie było? - spytał.
-
Może będzie, ale nie ja byłam tą dziewczyną, która go na
wróciła. Nie był zbyt dyskretny. W tym samym
czasie, gdy się do mnie zalecał, miał romans z pewną
młodą mężatką. Przez przypadek nakryłam ich na
schadzce w ogrodzie. Wyrażała zazdrść z powodu
uwagi, jaką mi poświęcał. Potem okazało się,
że jego zauroczenie "tą zbyt chudą dzewczyną
181
z dziwnymi oczami" wynikało z zainteresowania jej posagiem. -
Uśmiechnęła się, gdy on się lekko skrzywił. - Nie chciałam
zostać dłużej na dworze.
- I
oczywiście był jasnowłosy i bardzo ładny.
Zaśmiała się cicho.
- Miał czarne włosy, skórę białą jak mleko i niebieskie
oczy. Odkryłam wtedy, że na jasnej skórze najłatwiej powstają
siniaki - mruknęła. - Gdy wróciłam z ogrodu do wielkiej sieni,
mąż tej damy zapytał mnie, czy jej gdzieś nie widziałam.
- Złośliwa dziewczyna. - Cameron podniósł puchar, jakby
wznosił toast.
-
Tak, chociaż nie powinnam była dać się ponieść urażonej dumie. Ten mąż mógł
był zabić ich oboje. Chłopak i tak nieźle
oberwał, bo nie był ani wysoki, ani mocny,
- Dziwne. Kobiety zwykle wolą wysokich i silnych.
- Ale z tego, co wtedy usłyszałam, miał co innego, co ją
zainteresowało. Jego kochanka powiedziała, że ma bardzo
dużego...
- Avery - ostrzegł, patrząc na nią karcąco, chociaż chciał
się roześmiać.
- Nie bój się, nie spojrzałam, żeby potwierdzić jej opinię.
- Bardzo grzecznie się zachowałaś. Nie jesteś za chuda, a te
twoje oczy może i mają dziwny kolor, ale są piękne.
-
Dziękuję, łaskawy panie - odpowiedziała lekko i żartobli-
wie, a lekki rumieniec zabarwił jej policzki. - I mam prawdziwą
słabość do ciemnych, przystojnych rycerzy. - Mrugnęła do niego-
Wyciągnął do niej rękę. Poczuł się niebezpiecznie dobrze,
gdy podała mu dłoń. 2 westchnieniem, które było wyrazem
rezygnacji, posadził ją sobie na kolanach.
- Lepiej się czujesz, co? - spytała i głos zadrżał jej trochę gdy Cameron
zaczął gładzić jej nogi.
- Znacznie lepiej - odpowiedział i pocałował ją w szyję
182
- I nie będzie już dąsów?
Odchylił się, westchnął i potrząsnął głową,
- Nie. Nie możesz oczekiwać, że człowiek dobrze przyjmie wiadomość, że ukryto
przed nim jego dziecko. Biedaczek nie został
nawet nazwany ani ochrzczony.
Avery uznała, że próbuje jej wyjaśnić swoje zachowanie
Innych przeprosin me mogła od niego oczekiwać
- Tak, to było okrutne. Ale jeszcze gorsze było to, co znjbfli
ci ludzie, którzy zostawili go w lesie, skazując na śmierć
- Ponieważ był ciemny jak diabeł, z czarnymi oczami i włosami, musiał być
dzieckiem diabła, a to znamię na
brzuszku potwierdzało podejrzenia. -Głos Camerona był szorst-ki
, pełen goryczy, której nie potrafił ukryć.
- Widocznie jestem wielką grzesznicą - mruknęła - bo za
każdym razem, jak widzę ten znaczek na twoim brzuchu, mam
ochotę go pocałować.
Poczuła, jak zadrżał pod dotykiem jej rąk, które położyła mu na piersi. Musiał
odchrząknąć, nim się odezwał.
- Nigdy nie odmawiam mojej pani tego, czego sobie życzy.
Podobał jej się sposób, w jaki powiedział „mojej panf.
Wstała z jego kolan i uklękła między jego długimi nogami.
Chciała, żeby tak o niej myślał, kiedy już ją odeśle. Moja pani, przy której
miękną mu kolana. Moja pani, która przy każdym
dotyku i pocałunku okazuje rozkosz, jaką jej sprawia jego duże,
mocne ciało. To będzie miłe wspomnienie, marzyła przesuwając usta p
o jego nodze coraz wyżej. Będzie słodkim, i miłym
wspomnieniem, gdy odeśle ją już do Donncoill, i może będzie p
róbował znaleźć sposób na zdobycie jej z powrotem. Gładziła i całowała jego
nogi. aż poczuła, jak przeszywa go dreszcz. Uniosła się na kolanach i rozwiązała
mu kaftan.
Całowała jego twardy brzuch, biodra, żebra, wszędzie, tylko
nie tam, gdzie chciał najbardziej. W końcu pociągnął ją
183
lekko za włosy, zamruczał coś i zrozumiała, że nie może już znieść jej delikatnych
tortur. Zaśmiała się i dała mu to,
czego chciał.
Cameron ściskał oparcie fotela i patrzył, jak Avery pieści
go ustami. Robiła to coraz lepiej, wiedząc instynktownie, jak
doprowadzić go na skraj słodkiego szaleństwa. Najwyraźniej dawanie sprawiało
jej olbrzymią przyjemność i wzmagało to
jego rozkosz. Chciał wytrzymać jeszcze dłużej, ale po paru
chwilach wiedział, że musi ją powstrzymać.
Avery wydała cichy okrzyk zdumienia, gdy wstał, wziął ją
pod pachy i usadził na fotelu. Mruczała z przyjemności, gdy
rozsunął jej szatę i przywarł do piersi. Jego dłonie i usta stały
się narzędziami zmysłowej tortury. Dopiero gdy przed nią
ukląkł, zawstydziła się.
- Nie, to za śmiałe - protestowała słabo, gdy delikatnie powstrzymywał ją
przed zsunięciem nóg.
- Ja ci nie odmówiłem żadnej części siebie - powiedział,
wtulając się we wnętrze jej ud.
- Ale mężczyźni są bardziej bezwstydni.
- Och, jaka jesteś piękna tutaj. Złoto, jedwab i słodki miód.
Wystarczyło kilka ruchów jego długich palców i jeden czy
dwa pocałunki, aby wyzbyła się wszelkiego wstydu. Dopro-
wadził ją na szczyt w zdumiewającym tempie. Szybko zorien-
towała się, że zrobił tak specjalnie, żeby mógł się nią bawić.
jak chciał. Zamknęła oczy i usiłowała zapanować nad sobą
Jednak jego pieszczoty, chociaż bezwstydne i lubieżne, bardzo
jej się podobały. Jeszcze raz doprowadził ją na szczyt, do
jakiego dążą wszyscy kochankowie. Kiedy wydawało jej się
że ma zamiar zrobić to po raz trzeci, zaprotestowała. Było to
cudowne, ale chciała go poczuć w sobie, marzyła o połączeniu
ich ciał. Nie miała ochoty znów przeżywać tego sama.
Cameron złapał ją w talii i uniósł z fotela. Powoli usadził ją na
184
sobie, moszcząc się w niej,
jakby mu się wcale nie spieszyło,
jakby oboje nie drżeli z niecierpliwości. Avery patrzyła na
niego, przytuliła się do jego szerokich
ramion. Miał za-
rnkniete oczy i odrzuconą głowę. Na jego twarzy malowali wyraz takiej rozkoszy,
ze jej namiętność leż osiągnęła wyżyny Nim poszył do końca ich ciała, poczuła,
te powoli zbliża sie już rozładowanie. Po kilku szybkich ruchach był już wraz
z nią w raju.
Avery opadła w jego ramiona i wcale się nie zdziwiła, że rozciągnął się na
plecach na podłodze. Była tak wykoń-czona, ze zdumiewał ją nawet fakt, że
może oddychać, jeżeli jej rodzice zajmowali się czymś takim ponad dwa-dzieścia
lat, to cud, że jeszcze żyją. To wyjaśniało sprawę jej dużej rodziny i gorące
spojrzenia, po których rodzice gdzieś znikali. Nagle mocne pukanie wyrwało
Avery z roz-myślań. Spojrzała na drzwi przerażona; nie pamiętała, czy zasunęła
zasuwkę.
- Avery!- zawołała Gillyanne.- Chodź i popatrz na
gwiazdy.
Słysząc, że kuzynka odeszła, nie czekając na odpowiedz,
Avery znów opadła w objęcia Camerona.
- Chyba właśnie je zobaczyłam -szepnęła i uśmiechnęła się.
Wtedy i on się roześmiał.
- Chodź, panienko - powiedział wstając. - Chcę tam wyjść
i wypróbować ten twój napój.
Ubierając się, Avery rzekła:
- Nie ma
znaczenia, w którym miejscu na statku będziesz
stał. Pij ten napój trzy razy dziennie, póki nie dotrzemy na ląd
a powinieneś się dobrze czuć.
-
Masz dosyć tych ziół na taką ilość wywaru? Mówiłaś, że prawie połowa moich
ludzi choruje.
- Z garstki ziół można przygotować bardzo dużo, a nie
185
Hannah howeu.
wszyscy byli tacy chorzy jak ty i Leargan. Niektórzy po dwóch dniach przyzwyczaili
się do kołysania. Wystarczyła im jedna lub dwie dawki.
- To wstrętne lekarstwo - mówił już ubrany, pomagając
Avery zasznurować suknię - ale jeszcze gorsza jest ta choroba. -
Splótł lekko jej włosy i związał wstążką, którą mu podała.-Chodź, pójdziemy
zobaczyć, dlaczego Gillyanne uważa, że
należy popatrzeć na te gwiazdy.
Wziął ją za rękę i wyprowadził z kajuty. Znów był namiętny,
wesoły, nawet przyjacielski. Przestał się dąsać i, jeśli miał
zamiar utrzymać dystans między nimi, wyraźnie mu się tonie
udawało. Nie było to łatwe, ale Avery trzymała język za
zębami. Duma burzyła się przeciwko takiemu pozwalaniu mu
na odrzucanie jej i przywracanie do łask, zależnie od humoni,
lecz zmusiła się do zachowania spokoju. Obiecała sobie jednak,
że jeśli będą kiedyś razem, nauczy go, że wyjaśnienia i prze-
prosiny nic nie bolą i nie zostawiają blizn. A kobiety, które nie dostają
ich od swych mężczyzn, zawsze bardzo cierpią.
17
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo tęsknię za Szkocją - powiedziała
Avery, stojąc obok kuzynki na skalistym wzgórzu i obserwując krajobraz. -
Wystarczy jeden dzień tutaj i będę się ezuła zupełnie inaczej.
- Hmmm, zimno - jęknęła GiUyanne i otuliła się ciaśniej
peleryną.
- Nie masz w duszy ani trochę romantyzmu.
- Mam, tylko nie lubi być mrożony północnym wiatrem
-
Przydałoby ci się trochę tłuszczyku na tych drobnych kostkach.
Gillyanne przewróciła oczami.
- I kto mi to radzi? Dziewczyna, którą przewróci silniejszy
wiatr.
- Wciąż stoję, mimo tej wichury. - Avery założyał sobie
za ucho kosmyk włosów, który wymknął się spod wstążki. -
Myślę, te utyłam kilka funtów.
- Ach tak, gdybym nie wiedziała, że podczas choroby
miałaś swoją miesięczną przypadłość, mogłabym pomyśleć, że jesteś przy nadziei,
taka się zrobiłaś gruba.
187
Hannah Howell
- Wiesz co? Gdyby ktoś został zepchnięty z
tego wzgórza,
to chyba mogłaby mu się stać krzywda. -
Avery spojrzy na kuzynkę złowrogo, ale ta się tylko roześmiała. - Szkoda,
że
nie jedziemy do Donncoill - dodała cicho, patrząc, jak MacAl-
pinowie rozkładają obóz.
- Wiem o tym. - Gillyanne chwyciła ją za rękę. - Najpierw
ruszamy do Caimmoor.
Avery kiwnęła głową i siłą powstrzymała się od płaczu.
- Nie odmieniłam jego zamiarów.
- Jeszcze możesz, i dobrze o tym wiesz. On myśli, że jego
siostra została skrzywdzona i że zrobił to nasz Payton. Jeśli Payton
sam nie przyjedzie jej poślubić, zostaniesz użyta do sprowadzenia
go tutaj. Tak zrobiliby nasi ojcowie i bracia, wszyscy nasi krewni
zrobiliby tak samo. Jedyna różnica polega na tym, że ona kłamie. Wykorzysta
poczucie honoru i miłość brata, żeby dostać naszego
Paytona. Nie chcę wciąż ci przypominać tej okrutnej prawdy, ale
inaczej będziesz cierpiała jeszcze bardziej.
- Więc po co tak bardzo się staram, żeby mnie pokochał?
- Bo ty go kochasz. Żeby mu otworzyć serce i oczy, żeby
zobaczył, że jego siostra kłamie. Żeby chciał jechać za tobą,
niezależnie od tego, co wydarzy się między jego Katherine
a Paytonem.
- To będzie bolało - szepnęła Avery.
- No, pewnie tak - zgodziła się Gillyanne i lekko ścisnąła
rękę kuzynki w odruchu współczucia- - Powtarzaj sobie, że
chociaż się nacierpisz, możesz w końcu znaleźć szczęście, jakie
spotkało twoich rodziców. Ja mam zamiar takie znaleźć.
- Zasługujesz na to. Modlę się, żebyś nie miała tyle kłopotu
co ja ze zdobyciem tej nagrody.
- A jak często wielka nagroda przychodzi bez walki?
188
Miód
Jak myślisz, co one tam knują? - spytał Cameron kuzyna,
 obser
wujac obie dziewczyny stojące na wzgórzu.
- Szukają wielkiego kamienia, żeby ci go spuścić na łeb -
odpowiedział Leargan. Uśmiechnął się, widząc
zdegustowane spojrzenie Camerona.
-
Jesteś w zdumiewająco dobrym nastroju od chwili, gdy wczzoraj przybiliśmy
do brzegu.
- Nie wiedziałem, że tak bardzo tęskniłem za tym krajem Za wrzosami, wzgórzami,
skalami.
-
Ostami, zimnem, deszczem. Leargan zaśmiał się.
-
Daj spokój, przyznaj się. Cieszysz się, że wróciłeś. Też za tym tęskniłeś.
Cameron uśmiechnął się słabo,
-
Tak, tęskniłem. Dobrze będzie znów zobaczyć Caim-moor. - Skrzywił się, patrząc
znów na Avery i jej kuzynkę. Co najmniej jeden cień przesłoni radość powrotu.
-
One chyba niczego nie planują, Cameronie. Może też po prostu tęskniły za Szkocją.
-
A może próbują ustalić, gdzie leży Donncoill albo zamek któregoś z ich
rozlicznych krewniaków?
- Martwisz się, że twoje plany mogą doprowadzić do wojny?
-
Nie, pod warunkiem, że będę miał te dwie dziewczyny do wymiany za chłopaka.
I nie grożę mu śmiercią, tylko zmuszam do małżeństwa z Catherine.
-
Dla niektórych młodzieńców to może być gorsze, To znaczy w ogóle małżeństwo
- dodał szybko Leargan - a nie
akurat z Catherine.
To prawda. - Cameron wzruszył ramionami. -
- Nie sadzę jednak,
 żeby Murrayowie czy ich krewniacy mieli z tego powodu doprowadzać do rozlewu
krwi.
- Nie, prawdopodobnie nie. Ale przecież wiesz, że choć
189
niuvmt/i fictrau*
możesz zmusić chłopaka do małżeństwa, nie sprawisz, żeby
było udane.
- Wiem, lecz coś musiało miedzy nimi zaiskrzyć, jeśli byli
kochankami. A na pewno bardzo piękny, bardzo dobry, uwiel-
biany przez wszystkich sir Payton Murray może być tylko doskonałym mężem.
Leargan zaśmiał się.
- Wydajesz się prawie zazdrosny, kuzynie.
- Doskonałość potrafi być szalenie irytująca.
- A właściwie ile lat ma to uosobienie rycerskich cnót?
Cameron uniósł brwi.
- Nie wiem. Został pasowany na rycerza przed kilkoma
laty, wiec musi być w naszym wieku.
- Mógł być wtedy bardzo młody.
- O, proszę. Boże, nie — narzekał Cameron, zmierzając do
swego namiotu. - Jeśli się dowiem, że został rycerzem w młodym
wieku za jakiś wyjątkowo bohaterski czyn, to chyba zwymiotuję.
Avery usiadła obok Camerona i patrzyła, jak śpi. Jeżeli
pogoda będzie dobra, a trasa bezpieczna i bez przeszkód, mogą
być w Cairnmoor za cztery dni. A wtedy, pomyślała smutno,
wymieni ją na Paytona i wyrwie jej serce. Chyba tego iw
zniesie.
Nie mogła do końca zrozumieć, jak on to będzie mógł zrobić-
Sprawa dumy, honoru, lojalności w stosunku do siostry...to
rozumiała. Czasem Avery wydawało się, że stała mu się bliska
Przecież nie można tak się kochać z kobietą, jak on z nią, i nic
do niej nie czuć. A może po prostu czuł za mało.
Tego się bała. Byłaby gotowa na wymianę za Paytona
i zaakceptowałaby argumenty Camerona, z którymi jej rodzina
również by się zgodziła, gdyby nie to, że opierały się na
190
i*t IUO
kłamstwie. Bała się tego, że ją przehandluje i odeśle bez
żadnych emocji, jakby przhandlował konie. Chciała, żeby
podejmowł te decyzje rozdarty, lecz obawiała się, że tak nie
będzie.
Ostrożnie wstała z posłania i zaczęła się ubierać Nie może tu zostać i patrzeć
jak on zbruka wszystko, co ich łączyło. Nie może pozwolić na to, by zniszczył
piękno jej wspo-mnień.
Spakowała szybko mały worek z ubraniami i trochę zapasów i wyczołgała się
z namiotu. Nikt nie stał na straży, bo nikt się nie spodziewał, że może uciec
z łoża Camerona. Było kilku strażników pilnujących ich przed złodziejami czy
innymi chętnymi do bitki czy grabieży, ale wiedziała, gdzie stoją. Oddychając
głęboko, żeby się uspokoić, weszła w cień otacza­jącego ich lasu.
Odwróciła się i spojrzała na obóz. Przykro jej było zostawiać Gillyanne, ale
wiedziała, że kuzynka to zrozumie. Nie było sposobu, żeby ją też wydostać
z obozu, a nie wiedziała, czy w ciągu najbliższych dni trafi im się jeszcze
szansa ucieczki. Była przekonana, że nikt nie skrzywdzi Gillyanne, która o
tym wie, więc na pewno nie będzie się bała.
Avery ruszyła szybkim krokiem, zastanawiając się, jak daleko zdoła zajść przed
świtem. Jeśli Cameron się przedtem nie obudzi, jej nieobecność nie zostanie
odkryta aż do rana. Miała około trzech godzin albo trochę więcej. Może to
wy-starczy, jeśli zmierzała we właściwym kierunku.
Kiedy dotrze do swej rodziny, powie im. że Gillyanne jest bezpieczna i bez
względu na to, co Cameron będzie mówił na pewno jej nie skrzywdzi. Avery wiedziała,
że gdyby nawet
w złości chciał coś zrobić, jego ludzie mu nie pozwolą.
Serce mówiło jej, że nie skrzywdziłby kobiety ani dziecka.
Ta wiedza da Pytonowi jakiś wybór dalszych działań. Avery chciała
191
amnnNĄłt ttOWEU.
zwierzyć, że
Cameron nie potraktuje jej ucieczki jako dalszego
ciągu długiej listy kobiecych zdrad.
Co to znaczy, że nie możesz jej znaleźć?
Usłyszawszy echo swojego wrzasku, roznoszące się po
dziwnie cichym obozie, Cameron wziaj głęboki oddech, żeby
się uspokoić. Gdy się obudził i nie znalazł jej w to
pomyślał, że wymknęła się cicho za potrzebą. Wprawdzie był
rozczarowany, że nie rozpocznie dnia, kochając się z nią, ale jej nieobecność
nie wzbudziła jego podejrzeń. Dopiero gdy się ubrał i Donald przyniósł śniadanie,
zaczął się martwić. W lesie czyhało tyle niebezpieczeństw. Jednak teraz, po
godzinie poszukiwań, nie tylko się martwił, ale był pode-jrzliwy i zły.
- Nie ma niektórych jej rzeczy - oświadczyła cicho Anne, wychodząc z namiotu
Camerona.
Spojrzał na Giilyanne.
- Nie uciekłaby bez ciebie. Dziewczynka wzruszyła ramionami.
- Od ostatniego razu, kiedy próbowałyśmy razem uciec,
jesteśmy bacznie obserwowane, gdy jesteśmy razem. A w nocy
jestem otoczona innymi ludźmi. Nie mogłaby mnie obudzić nie budząc innych.
- Dokąd mogła pójść?
- Do Donncoil.
- Nie wie, jak stąd trafić.
- Rozmawiała długo z kapitanem MacMilanem. Myślę, że
mógł jej opowiedzieć, jak iść.
Tej możliwości nie przewidział i teraz przeklinał swoją krótkowzroczność.
- Nie przejmujesz się specjalnie tym, że cię zostawiłą. -
192
Miód
Cameron musiał ze sobą walczyć, by nie unikać bystrego spoj
rzenia dziewczynki.
- Nie zrobisz mi krzywdy. - z każdego słowa Gillyanne
przebijała pewność siebie. - MNie nie grozi niebezpieczeństwo.
- Jej też nie groziło. Nigdy bym jej nie skrzywdźł.
- Zależy, co nazywasz krzywdą. -Przez uśmiech Gillyanne
przebijał smutek. - Myślę, że biedna Avery uznała, że nie chce tu
 siedzieć i czekać, aż wszystko zepsujesz.
Nie był pewien, co chciała przez to powiedzieć, ale nim zdołał spytać, podszedł
Leargan i zameldował:
- Nie brakuje żadnego konia. Jest pieszo.
- Wiec będzie łatwo ją znaleźć - powiedział Cameron,
zmierzając w kierunku koni. Przystanął, gdy zobaczył idącego
za nim kuzyna. - Pojadę sam.
- Jesteś pewien, że to rozsądne? -spytał Leargan, pomagając
mu osiodłać konia.
- Nie wiem, ale pojadę sam. Dopilnuj, żeby wszyscy rszyli
trasą, którą wybraliśmy. Kiedy znajdę te głupią pannice, po-
szukam was.
- Dlaczego nie pozwolisz jej odejść? Po co ci ona?
-
Jeśli jakimś cudem dotrze do któregoś ze swoich krew-
niaków, poinformuje ich, żeby nie zwracali uwagi na żadne moje
 groźby dotyczące Gillyanne.
- A jeśli ją znajdziesz, a potem przywieziesz do
Carnmoor złamiesz jej serce.
- Znała moje plany od początku- odpowiedział oschle
Cameron, wsiadając na konia. - Nigdy jej nie oszukiwałem
- Może nie słowami - zauważył jego kuzyn, po czym
pokręcił głową i odszedł od konia.
- Pomyśl, Learganie. Stąd do Donncoill są trzy dni ostrej
jazdy. Bóg jeden wie, ile czasu trzeba iść. Samotna panienka
całymi dniami w drodze może być narażona na znacznie
193
Hannah Howell
większe niebezpieczeństwo niż kiedykolwiek ze mną. Ktoś może ją spotkać i
wyrządzić większą krzywdę niż zranienie jej serduszka.
Cameron popędził konia. Jechał w kierunku Donncoill w na-
dziei,
że Avery rzeczywiście kierowała się wskazówkami
kapitana MacMillana. Wtedy, kiedy prawie uciekła we Francji
potrafiła wrócić do obozu na tyle sprawnie i szybko, żeby
ich ostrzec przed DeVeau, więc niewątpliwie ma wyczucie kierunku. Trudno będzie
znaleźć drobną dziewczynę na wiel­kim obszarze, z tyloma miejscami na
kryjówkę, nawet gdyby
posuwała się właściwą drogą. Jeśli się zgubi, będzie to w ogóle
niemożliwe.
„Nie chciała siedzieć i czekać spokojnie, aż wszystko ze-psujesz".
Chociaż się przed tym bronił, Cameron rozmyślał nad słowami Gillyanne i zaczynał
rozumieć, co miała na myśli. Avery nie była ciepłą wdówką, cudzołożną żoną
ani wpraw-ną kurtyzaną. Była młodą, dobrze urodzoną dziewczyną. Dziewicą.
Takie kobiety nie wdają się w łatwe, szybko zapominane romanse. A większość
takich romansów kończy się dlatego, pomyślał, że wygasa namiętność, a nie
dlatego. że kochanek przehandlował cię za męża dla swojej siostry. Mimo swego
cynizmu i konieczności trzymania uczuć na wodzy, musiał przyznać, że to, co
przeżyli z Avery, było piękne. Rozumiał, że nie chciała zakończyć tego tak,
jak planował on, że przy swoim romantycznym usposobieniu, wolała uciec.
Był jeszcze jeden powód, dla którego próbowała dotrzeć do
Donncoill. Chciała uratować brata. Avery miała zamiar powia-
domić rodzinę, że mogą się nie przejmować jego pogróżkami,
bo Gillyanne i tak nic nie grozi.
Wszystko pasowało. Zdradzi go dla rodziny. Może nawet
194
Miód
wykorzysta ich romans przeciwko niemu, odmaluje go jako
winnego takiego samego przestępstwa, o jakie on oskarża jej
brata. Zdał sobie sprawę z tego, że nie ma pojęcia, jakie
informacje mogła zebrać na temat jego, jego klanu i Camerona
Mogła powiedzieć, że zagrożenie jest znacznie większe niż jego plany znalezienia
męża dla siostry.
Zaklałi pokręcił głową. Może jest idiotą, ale nie aż takim żeby w
to wszystko uwierzyć. Nie wątpił, ze jeśli uda jej siędouićdo
fodziny, będzie się starała w miarę możliwości przeszkodzie jego
planom wydania Katherine za Paytona, ale nie można tego nazwać zdradą. Miała
prawo chronić brata tak samo jak on
siostrę. Wiedział w głębi serca, że nie zrobi nic więcej, że będzie
jedynie próbowała uchronić Paytona od małżeństwa, którego chłopak nie chce.
W końcu, gdyby Avery chciała skrzywdzić jego i jego ludzi, po prostu odjechałaby
wtedy, gdy odkryła, że DeVeau szykają atak na obóz.
Jedyne, co było teraz ważne, to odnalezienie Avery. W tej chwili żadne inne
sprawy pomiędzy nimi się nie liczyły. Była bezbronną dziewczyną, zupełnie
samą. Czy zdawała sobie z tego sprawę, czy nie, niebezpieczeństwa, na jakie
się wy-stawiała, były niezliczone. Musiał ją odnaleźć, nim spotka ją coś złego.
Dochodziło już prawie południe, nim ją w końcu znalazł, i do tego czasu był
tak spięty niepokojem o nią, że nie wiedział, czego chce bardziej: pocałować
ją czy udusić. Gdy wjechał na wzgórek, zobaczył ją siedzącą nad małym potokiem.
Ściągnąła buty i pończochy i moczyła nogi w wodzie. Z całego ciała biła ulga
jaką przynosi stopom chłodna woda. Dobrze, pomyślał, schodząc z konia i przywiązując
go. Mam nadzieję, że ma pęcherze.
Z największą ostrożnością, jakby chodziło o śmiertelnego wroga, zaczął się
skradać.
195
Hannah Howell
Avery powoli zanurzyła w wodzie obolałe stopy. Zimno
zaskakiwało, ale i koiło. Maszerowała długo, więc nie wiadomo
dlaczego, dziwiła się, że ją bolą nogi. Kiedy sobie uświadomiła jak daleko
jest jeszcze do Donncoill. przeraziła się, że dotrze tam na zakrwawionych
kikutach zamiast stóp.
- Może powinnam była zabrać któregoś konia - mruknęła.
- Wtedy można by cię powiesić jako złodziejkę. Właściwie wcale jej tak bardzo
nie zaskoczył ten głęboki,
znany głos, tuż za nią. Oczekiwała przybycia Camerona z każ-dym krokiem. A
może po prostu wyczuła, że jest w pobliżu. Nie uznała tego w tej chwili za
dobry objaw. Nie chciała być z nim tak blisko związana.
- Nie mógłbyś przehandlować moich zwłok za Paytona?-odpowiedziała, nie odwracając
się do niego.
Postanowił nie zwracać uwagi na tę odpowiedź, bo musiał jakoś wyładować złość.
- Czy chociaż na chwilę się zatrzymałaś, żeby pomyśleć, nim odeszłaś od mojego
posłania?
- Och, biedaczek, rozdrażniony, bo nie mógł się rozkoszować
porannym parzeniem.
Pisnęła z zaskoczenia, gdy złapał ją za rękę, postawił na
ziemi i obrócił twarzą w swoją stronę. Jeden rzut oka wystarczył,
by się przeraziła. Cameron był wściekły.
- Po pierwsze, nigdy nie nazywaj tego, co robimy, "parze-niem". - Dlaczego
uznał, że to jest najważniejsze polecenie, sam nie wiedział. - Po drugie,
nigdy więcej nie odchodź nigdzie sama.
- Nie wracam z tobą.
Pohamował się, choć bardzo chciał jej wbić trochę rozumu do głowy.
- Choćbym miał cię związać i przerzucić sobie przez siodło
jedziesz ze mną. - Przeczesał palcami włosy. - Przecież nie
196
tniuD
jesteś głupia, a co zrobiłaś? Mogłoby ci zabrać tydzień albo
i dwa, zanim doszłabyś do Donncoill. Byłabyś szczęściarą,
gdybyś w ogóle dotarła tam żywa. Watpię, czy doszła-
byś cało. Nie tak dawno wyleczyłaś się z gorączki,
a pogoda w Szkocji
może być różna. Nie zabrałaś dość
jedzenia, najwyżej na dzień
czy dwa. Są też dzikie zwierzęta,
a ludzie, których mogłabyś spotkać, nie zawsze byliby mili.
Mogłabyś się zranić i nie miałabyś nikogo do pomocy.
- Dosyć- ucięła cicho, ale zdecydowanie.- Nie musisz
mnie dobijać i wymieniać wszystkich niebezpieczeństw, jakie
istnieją w lasach i na polach. - Skrzyżowała ręce na piersiach
i wpatrywała się w swoje zmęczone stopy. -Może rzeczywiście
nie rozważyłam wszystkiego tak starannie, jak powinnam.
Nie było sensu wyjaśniać swojego postępowania. Avery
wątpiła, czy Cameron zrozumiałby powody jej ucieczki nawet
wtedy, gdyby otworzyła przed nim duszę i serce. Jeśli nie czuł
tego co ona, nie zrozumiałby, jak bardzo raniły ją jego po-
czynania i jak bardzo chciała uniknąć tego bólu. Naiwnością
było uciekanie w nocy, podejmowanie takiej podróży samotnie,
ale nawet gdyby wzięła pod uwagę wszystkie zagrożenia,
chyba i tak zdecydowałaby się na ucieczkę.
- Mam teraz brudne nogi - mruknęła.
Cameron omal się nie roześmiał, mimo bólu w sercu. Avery
była smutna i obrażona. Chociaż nie zastanawiał się nad s
woimi uczuciami do niej, wiedział, że sprawia jej. ból, a me
chciał jej ranić.
Mieszkający w nim cynik próbował go uspokajać. W końcu nie
 chciał od Avery niczego innego prócz cielesnych rozkoszy. Nie
 obiecywał jej niczego więcej. Jeśli wyobraziła sobie.
łączy ich coś, to jej sprawa.
Westnął. Po chwili dziewczyna siedziała na trawiastym brzegu,
a Cameron własnymi rękami obmywał jej stopy. To
197
Hannah Howell
prawda, że nie chciał niczego więcej, prócz uciech cielesnych, ale musiał
przyznać, że dostawał więcej, znacznie więcej. Nie chciał jej krzywdzić, ale
obowiązek i honor rodziny nakazywał mu kontynuowanie planów. Wiedział też,
że jest skończonym samolubnym draniem, który chętnie wszystko od niej będzie
brał aż do chwili, gdy ją odeśle.
Gdy wytarł jej stopy skrajem swojej peleryny, zdjął ją
i rozłożył na ziemi. Ich spojrzenia się spotkały, lecz Avery nie zaprotestowała,
gdy zaczaj ją rozbierać. Kochał się
z
nią powoli, delikatnie, zważając na każde westchnienie. Popatrzył na nią,
gdy ich ciała się połączyły. Chciał zatrzymać to uczucie ciasno otaczającego
go gorąca, wyraz radości na jej twarzy.
- Nie będziesz smutna - powiedział, gdy zaczynał w nią wchodzić.
- Czy to przykazanie numer trzy? - spytała, obejmując go nogami i rękami.
- Tak. Nie pozwolisz, żebym cię zasmucił.
Wpiła palce w jego gęste włosy i przyciągnęła jego głowę.
- Jak sobie życzysz, mój rycerzu, czarny jak grzech. Kiedy łączy nas taka
rozkosz, jak mogę być smutna? - szepnęła i pocałowała go, wznosząc się z nim
na szczyty rozkoszy-
Gdy opadły już emocje, Avery poczuła, że smutek powraca, chociaż starała się
go nie okazywać, gdy się ubierali. Nic by to nie dało, a jedynie przyćmiło
to, co mogli przeżyć w tym
krótkim czasie, jaki im pozostał. Cameron niewątpliwie domyślił
sie, że czuje do niego więcej niż pociąg fizyczny. Skoro nie chciał, żeby
była smutna i nie chciał jej ranić, musiał też żywić do niej jakieś uczucie.
Niczego to nie zmieniało, lecz było jakąś pociechą.
Zaprowadził ją do swojego konia i posadził na niego Pocałował ją w udo, nim
poprawił jej spódnicę, i usiadł za nią Popędził wierzchowca w kierunku Cairnmoor.
Gdy Avery
198
Miód
oparła się o niego, uśmiechnął się słabo i pocałował ją w czubek
głowy. Miał nadzieję, że pogodziła się z losem, a przynajmniej
tak to wyglądało.
- Zrozumiem, jeśli uznasz, że nie możesz już dzielić ze
rnną łoża. -Zdecydował, że musi tak powiedzieć, chociaż było to
 kłamstwo.
Avery parsknęła cicho, zamykając oczy. Czuła, z jakimi
oporami to mówił, ale doceniała, że w ogóle to zrobił. Uświa-
domił sobie, że sprawy zaszły za daleko, zbyt się skompliko-
wały, i próbował jakoś to wyprostować. Jednak zakończenie
tego romansu teraz nic by nie dało. Oznaczałoby tylko, że rozstając się z
nim, będzie miała nie tylko złamane serce, ale będzie żałować każdej straconej
okazji na spędzenie jeszcze
jednej nocy w jego ramionach.
- Nie ma odwrotu, Cameronie.
- Nie, chyba nie. - Westchnął z ulgą, że pozostanie jego
kochanką, ale, zasmucony, że będzie ją to kosztowało utraconą
dumę i dodatkowy ból. - Zmieniłbym wszystko, gdybym mógł,
ale muszę zrobić, jak nakazuje honor i obowiązek.
Nie odpowiedziała, tylko skinęła głową i Cameronowi wy
dawało się, że czuje jej rozczarowanie. A może swoje.
18
Caimmoor był olbrzymi. Avery wpatrywała się z osłupie-
niem, gdy podjeżdżali bliżej. Wydawało się, że wyrasta ze
skały, na której został zbudowany. Z jednej strony graniczyło z zamkiem małe
jezioro, a z pozostałych otaczała go szeroka
fosa, wypełniona wodą z jeziorka. Twierdza była ciemna
i niedostępna, jak jej pan. Nawet gdyby rodzinie Avery przyszła
do głowy szalona myśl odbicia jej i Gillyanne, jeden rzut oka
na to miejsce sprowadziłby ich na ziemię.
Jej uwagę odwróciły teraz dźwięki radosnych powitań, które
towarzyszyły Cameronowi i jego grupie, gdy wjeżdżali do
zamku. Było oczywiste, że ludzie z Cairnmoor nie boją się
rządów ciemnego rycerza. Widzieli w nim mocarnego pana
który zapewnia im bezpieczeństwo, a sądząc po tym, jak
wyglądali, również dobrą strawę i ciepłe odzienie. Kiedy
znaleźli się na wewnętrznym dziedzińcu i Cameron pomógł
jej zsiąść z konia, ludzie ją odepchnęli, bo tłoczyli się,
żeby go powitać. Poczuła się mniej samotna, gdy podeszła
Gillyanne i wzięła ją za rękę. Cieszyła się z radości
witających, ale zatęskniła za swoją rodziną. Widząc łzy w
oczach kuzynki.
200
miot)
domyśliła się, że ta czuje to samo. Nawet świadomość, że spotkanie z rodziną
oznacza utratę ukochanego, nie koiła tęsknoty, którą nagle zaczęła odczuwać.
Do Camerona zbliżył się wysoki, elegancko ubrany pan uśmiechając się radośnie.
Tylko odrobina siwizny w jego czarnych włosach i zmarszczki na twarzy odróżniały
go od
Camerona. Nie zdziwiła się, że został powitany jako kuzyn
Iain. Była nieco spięta, gdy gospodarz podprowadził kuzyna, żeby mu ją przedstawić.
Trudno było przewidzieć, jak ludzie
w Cairnmoor oceniają oskarżenia pod adresem jej brata.
-
Och, czyżbyś nareszcie znalazł sobie żonę, chłopcze? -
spytał Iain, całując w rękę najpierw Avery, a potem Gillyanne.
Cameron poczuł, że się rumieni i spojrzawszy najpierw na
dziewczęta, identycznie, sztucznie uśmiechnięte, powiedział:
- Kuzynie, pozwól, że przedstawię lady Avery Murray i jej
kuzynkę, łady Gillyanne. Drogie panie, to mój kuzyn, sir Iain
MacAlpin.
- Murray? - Iain skrzywił się lekko, ale w jego spojrzeniu
nie było złości. - Jak sir Payton Murray?
- Tak - odparł Cameron. - Avery jest jego siostrą.
- Aha. Myślę, że usłyszę jakieś opowieści, a Katherine
czeka na ciebie z niecierpliwością, Cameronie. Czy panie życzą
sobie zostać zaprowadzone teraz do swoich komnat, a może
tobą przynieść ciepłej wody? - spytał Iain.
- Nie, uprzejmie dziękujemy, łaskawy panie - odparła Ave-ry
-
ale zatrzymaliśmy się pół godziny jazdy stąd, żeby się d
oprowadzić do porządku. Myślę, że wszyscy chcieli wyglądać jak
 najlepiej na spotkanie z bliskimi.
Ian skinął głową. Dziewczęta weszły za nim. Cameron i Learganem do zamku.
- Tatwierdza jest olbrzymia - szepnęła Gillyanne. - Widać,
że ta gałąź klanu MacAlpinów umie sobie radzić |
201
Hannah Howell
Wchodząc do wielkiej sieni i patrząc na bogate arrasy na
ścianach, Avery musiała się z tym zgodzić. Usadzon je po
lewej ręce Camerona, naprzeciwko Iaina i Leargana. Avery częstowała się chlebem,
serem, owocami i zimnym mięsiwem które przyniesiono, gdy pan zamku opowiadał
kuzynowi swoje historie. Kilka momentów bardziej osobistych pominął, ale bystre
spojrzenie Iaina powiedziało jej, że prawdopodobnie domyśla się tego, czego
mu nie powiedziano.
Kiedy chciał już zadać jej jakieś pytanie, przy drzwiach rozległo się ciche
westchnienie, na które wszyscy zwrócili uwagę. Cameron szepnął „Katherine"
i Avery wiedziała, że za chwilę pozna kobietę, która miała zamiar usidlić
Paytona. Przypatrywała się, jak z gracją siostra pośpieszyła do brata, a gdy
wstał, padła mu w objęcia.
Katherine była wysoka, o pełnych kształtach i takich samych
gęstych, czarnych włosach, jak brat. Miała skórę barwy kości
słoniowej, jaką wysławiają poeci, i ciemnoniebieskie oczy.
Zerknęła parę razy i Avery dostrzegła w tych spojrzeniach nie
tylko zrozumiałą ciekawość, ale widziała w nich również
wyrachowanie. Co gorsza, mimo że czułe powitanie mogło
wynikać z głębokich siostrzanych uczuć, Avery odniosła wra-
żenie, że było na pokaz. Szybkie spojrzenie na skupiony wyraz
twarzy Gillyanne nie uspokoiło jej podejrzeń.
- Chodź, siostro, usiądź z nami przy stole - zaproponował Cameron, zastanawiając
się, dlaczego gorące powitanie Ka-therine wcale go nie rozgrzało.
- Ale ta kobieta siedzi na moim miejscu - zaprotestowała Katherine, wskazując
na Avery.
- Katherine- powiedział, Cameron, zdumiony tym nie grzecznym odezwaniem.
- Możesz usiąść obok Leargana.
- Mogę się przesunąć - zaoferowała się Gillyanne. - Mam jeszcze siłę się ruszyć
mimo długiej podróży, którą musiałam
202
Miód
znieść. Avery też może przesunąć swe utrudzone ciało o jedno miejsce.
A wtedy lady Katherine będzie mogła usadzić swą
piękną du...
- Gillyanne -przerwał jej Cameron, po czym rzucił szybkie
spojrzenie na kuzynów, którzy o mało nie wybuchli głośnym
śmiechem. - Katherine usiądzie obok Leargana. - Wskazał
siostrze miejsce. - Nie jest to tak daleko, żeby nam miało
utrudnić rozmowę.
- Dzięki Bogu, że nie kazał jej usiąść obok mnie -mruknęła
Gillyanne.
- Chciałaś coś powiedzieć, Gilly? - spytał Cameron, mrużąc
oczy, jakby udzielał jej ostrej nagany.
Avery szybko włożyła kuzynce do ust kawałek jabłka i po-
wiedziała:
-
Nie, tylko chwaliła jedzenie. - Żałowała, że stół jest taki szeroki, bo miała
ochotę kopnąć Leargana, żeby się przestał
tak uśmiechać.
- Więc kim są te kobiety, Cameronie? - chciała wiedzieć
Katherine, siadając obok Leargana i wpatrując się z wściekłością
w Gillyanne.
Cameron przedstawił sobie panie. Sposób, w jaki Avery i jej
kuzynka kiwnęły głowami w stronę Katherine i jak ona się
odwzajemniła, nie pozostawiał wątpliwości: topór wojenny został
wykopany. Cameron westchnął. Choć nie rozmawiał już z
Avery o oskarżeniach wobec jej brata, było jasne, że obie
dziewczyny Murrayów uważają, iż Katherine kłamie.
Obserwując chłodny, zadowolony z
siebie wyraz twarzy siostry uświadomił sobie, że nie ma do niej tak wielkiego
zauf
ania, jak te dwie dziewczyny do Paytona. Była dla niego obcą
osobą, piękną młodą kobietą, której wcale nie znał. Zrobiło mu się smutno
i poczuł się winny. Jesli byli sobie obcy, to z
jego winy. Kiedy przebywał w Cairnmoor, miał za
203
HANNAH UOWKLL
mało czasu, żeby się nią zajmować, a potem uciekł do Francji,
powierzając ją opiece innych. Teraz, gdy wróci! \
może powinien
wszystko naprawić i nawiązać więź, jaka powinna łączyć
rodzeństwo.
Czy wobec tego są spokrewnione z moim Pay tonem? -
spytała Katherine, choć jej ton sugerował, że domyśla się
odpowiedzi.
- Tak, Avery jest jego siostrą - odpowiedział Cameron.
- Doprawdy?
Było to tylko jedno słowo, ale jego brzmienie i wyraz twarzy Katherine powiedziały
Avery wszystko, co nie zostało wypo-
wiedziane, tylko pomyślane. Jak takie chude, dziwnie wy-glądające stworzenie
może być spokrewnione z pięknym sir
Paytonem? Cameron skrzywił się, spojrzawszy na siostrę,
i Avery zaczęła się zastanawiać, czy usłyszał to samo co ona.
-
Tak. - Przypatrywał się siostrze dokładnie, zadając pyta-
nie: - Katherine, czy nadal twierdzisz, że sir Payton Murray
cię uwiódł?
Patrzyła na brata, uniósłszy jedną brew.
- Wydaje mi się, że powiedziałam „zgwałcił"?
Kątem oka Cameron zobaczył, jak Avery kładzie rękę na
ramieniu Gillyanne, aby ją zatrzymać na miejscu. -
 To poważne oskarżenie. Jesteś tego pewna?
Katherine wytrzymała przez chwilę wzrok brata, a potem
odwróciła się i wydała głośne westchnienie. Wyciągnęła z kie-
szeni obszytą koronką lnianą chusteczkę i przyłożyła do nagle
mokrych oczu. Potem znów spojrzała na Camerona spod
opuszczonych rzęs. Jej pełne usta lekko drżały.
-
Może niewłaściwie nazwałam to przestępstwo - powie-
działa łamiącym się głosem. - W swej rozpaczy, że zostałam
tak niecnie wykorzystana i porzucona, mogłam działać na
oślep, chcąc go zranić lak głęboko, jak on zranił mnie.
204
MtOD
Po lewej ręce Camerona rozległ się jakiś przytłumiony dźwięk, lecz nim spojrzał
na panny Murray, Avery delikatnie poklepła po plecach kuzynkę która ocierała
usta serwetką
Wyglądały podejrzanie niewinnie.
- Coś się stało?
- Kawałeczek jabłka utkwił Gilly w gardle - odpowiedziała
Avery-
Cameron zwrócił się znów do siostry:
- Współczuję ci z powodu twojego cierpienia, Katherine.
- To nie twoja wina - odpowiedziała. - Miałam nadzieję, że
przeboleję mój wstyd i ból, ale - wygładziła suknię na brzuchu,
prezentując wyraźne zaokrąglenie - obawiam się, że mój
perfidny kochanek zostawił mnie brzemienną.
- Do diabła - szepnęła Gillyanne, gdy Katherine siąkała
w lnianą szmatkę. - To wygląda na prawdziwe.
- Tak - zgodziła się po cichu Avery. - Ale obie wiemy, że
to nie Paytona. Nigdy nie wyrzekłby się własnego dziecka, co
oznacza, że jej nie chce, bo jest absolutnie pewien, że to nie jego.
- A więc należy odpowiedzieć na pytanie, czyje może być?
-
Najpierw musimy się dowiedzieć, jak ciąża jest zaawan-
sowana, a potem, kiedy Katherine była na królewskim dworze.
- A jeśli się okaże, że została brzemienna podczas pobytu
na dworze?
- Będziemy musiały się dowiedzieć, kogo tam widywała.
Możemy tylko mieć nadzieję, że nie należy do kobiet, wobec których służące
są bez względnie lojalne, bo to one mogą nam
dostarczyć potrzebnych odpowiedzi.
Cameron przerwał tę szeptaną konferencje.
- Czy coś was niepokoi?
Upewniwszy się, że Katherine zakończyłą wypłakiwanie swojej historii zdrady
i złamanego serca, Avery popatrzyła na
niego i pokręciła głową.
205
Hannah Howell
- Nie, moja kuzynka i ja dzieliłyśmy się po prostu opinia
na temat smutnego losu kobiet wykorzystanych i porzuconych
przez kochanka.
Cameron poczuł, że się rumieni, i spiorunowai wzrokiem
Gillyanne, która wydawała się rozbawiona jego zmieszaniem.
- Nie będziesz cierpieć z jego powodu - powiedział do
Katherine, dając znak paziowi. - Przynieś mi pióro i papier -
rozkazał chłopakowi. - Napiszę do sir Paytona.
-
To miłe z twojej strony, Cameronie - powiedziała Ka-
therine. - Ale to nic nie pomoże. On zdecydowanie odrzucił
nasze prośby.
- Tak, nie miałaś jednak innych argumentów, prócz twej
miłości i urody, które tak niemądrze odrzucił. - Cameron
był pewien, ze usłyszał pomrukiwanie Avery na temat mar-
nowania komplementów dla osób próżnych, ale postanowił
nie zwracać na to uwagi. Gdy paź ustawił przed nim ma-teriały piśmienne, wziął
do ręki gęsie pióro. - Wolałbym, żeby to się odbyło w inny sposób, ale wiem,
Katherine,
jak zmusić twojego kochanka do zachowania się tak, jak nakazuje honor. - Skrzywił
się, gdy Avery i Gillyanne wsta-
ły tak nagle, że ich krzesła uderzyły o podłogę, i zdał sobie sprawę z tego,
że niechcący zrobił im przykrość. -Avery?
-
Pragnęłabym teraz zostać zaprowadzona do mojej kom-
naty — powiedziała, wpatrując się w Iaina.
Cameron schwycił ją za rękę.
- Wiedziałaś, że miałem to zrobić, że muszę to załatwić.
- Tak. -Wyrwała rękę. -Wiedziałam, ale nie spodziewałam
się, że będę musiała na to patrzeć. - Spojrzała na Iaina. -Gdzie moja komnata?
-
Umieść ją w komnatach mojej matki, a małą Gilly obok -
Cameron patrzył, jak kuzyn odprowadza Avery, po czym
206
Miód
przeniósł wzrok na Gillyanne, Która bacznie się mu przypa-
trywał. - Gilly?
- Mam nadzieję, że wydłubiesz sobie oko tym piórem
rzuciła.
- Gilly! -zawołała Avery, stajac w drzwiach. - Co robiłaś? -
spytała, gdy kuzynka przybiegła do niej.
- Dziękowałam sir Cameronowi za wspaniały posiłek -
odpowiedziała.
Gdy tylko zamknęły się drzwi za Iainem i pannami Murray,
Cameron odetchnął, lecz kiedy spojrzał na Leargana, który
zaśmiał się cicho, spytał.
- Coś cię rozbawiło?
Kuzyn dotknął listu, który Cameron zaczynał pisać.
- Nie, to nie, ale Gilly. Rozkoszna smarkula. Gdybym nie
miał dwa razy tyle lat co ona, zaczekałbym, aż dorośnie i ożenił
się z nią.
- Ależ, Learganie, ona ma każde oko inne. - Katherine była
zbulwersowana. - I ma rozczochrane włosy.
-
Katherine, doskonałość nie zawsze tak pociąga, jak oryginal-
ość!- Leargan powiedział to takim tonem, jakby chciał
nauczyć tępe dziecko. Pokręcił głową, bo patrzyła na niego,
jakby to on był nierozumny. - Cameronie, czy masz zamiar prosić też o swego
syna? - spytał, odwracając się od Kateine.
-
Jakiego syna?-zapytała. - Niechcesz chyba powiedzieć że
ta chuderlawa dziwka twierdzi, że dała ci syna.
- Obrażasz lady Avery. - Głos Camreona był twardy i zimny
- Doprawdy? Czy umieściłeś ją w komnacie obok
swojej, żebyś mógł jej lepiej pilnować? Katherine nagle
zaparło dech i położyła rękę na piersi. - O, braciszku,
robisz to dla mnie?
Tak jak ja zostałam skrzywdzona i
zhańbiona, tak samo będzie z nią. To wielkie poświęcenie dla
mnie. Chociaż tłumaczył sobie, że siostra ma prawo nie być
HANNAH HOWELL
uprzejma dla nikogo z Murrayów, to wcale nie stłumiło to jego wściekłości.
- To, co się dzieje lub nie między lady Avery a mną, nie ma nic
wspólnego z tobą, Katherine. To nie twoja sprawa i byłbym bardzo
niezadowolony, gdyby ktokolwiek się w to wtrącał. - Wytrzymał
jej pełen złości wzrok, póki nie skinęła głową, że rozumie. Po
chwili, spokojniejszym Jak sądził, tonem, wyjaśnił: - Chłopiec, o którym wspomniał
Leargan, jest bękartem, którego urodziła
kobieta będąca jakieś trzy lata temu moją kochanką. Dziwnym
dziełem przypadku kuzynka Avery i jej mąż, sir Cormac Aramt-
rong, znaleźli porzucone dziecko i wzięli je.
To miłe z ich strony. Odciążyli cię w ten sposób. Powi-
nieneś im chyba jakoś podziękować?
Cameron patrzył na nią, mrugając, po czym spojrzał na
Leargana. Ku jego uldze, kuzyn wyglądał na równie zasko-czonego. Nie bardzo
wiedział, jak rozumieć zdumiewająco
nieczułe podejście siostry do jego syna. Był wprawdzie nie-
ślubnym, ale jednak jej krewnym, bratankiem. Uznał, że naj-lepiej będzie skupić
się na odpowiedzi Learganowi i ułożeniu
listu do sir Paytona Murraya.
-
Jeśli idzie o małego Alana, Learganie - powiedział - uwa-
żam, ze po prostu napiszę o tym, jak Avery i Gilłyanne przedstawi-
ły mi prawdopodobną historię, że może to być mój syn. Uprzejmie,
ale stanowczo podkreślę, że sprawa chłopca musi być rozpatrzona
starannie i w żaden sposób nie może być związana z innymi.'
- Masz zamiar wziąć to dziecko? - spytała zdumiona Ka-therine. Popatrzywszy
przez moment na siostrę, Cameron
uznał, że jest teraz zbyt zaabsorbowany własnymi problemami,
żeby próbować ją zrozumieć.
- Myślę, że powinnaś iść odpocząć, Katherine. Dziec-
ko
i wydarzenia dzisiejszego dnia zepsuły twój dobry nastrój Porozmawiamy później.
Może na uczcie dziś wieczorem.
208
Miód
Gdy tylko siostra wyszła zajął się układaniem pisma do sir Paytona Murraya.
Wiedział, ze Leargan czeka, by coś powie-dzieć, ale nie zwracał na niego uwagi.
Kiedy skończył, zawołał do siebie Małego Roba i Co
lina
 i polecił im zawieźć list do
 D
onncoill. W końcu, rozparłszy się na krześle, wypił pełen puchar wina i zastanawiał
się, dlaczego nie poczuł się lepiej
nie odczuwał ulgi, ze coś załatwił. Ponownie napełnił puchar
i popatrzył na kuzyna.
- A więc zrobione - mruknął Leargan.
- Tak, zrobione. - Cameron sądził, że powinien choć trochę
triumfować, bo właśnie wykonał istotny krok, który ma przy-wrócić honor jego
siostrze. Czuł się jednak pusty i miał wielką
ochotę upić się do nieprzytomności.
_ Może powinieneś był trochę zaczekać.
- Dlaczego?
- Chyba jest oczywiste, że Katharine kłamała, oskarżając go
o gwałt.
- Więc mogła też kłamać w innych sprawach? - Cameron
zaklął cicho, gdy Leargan przytakną*. - Mogła. Jednak wciąż
twierdzi, że sir Payton był jej kochankiem i jest ojcem dziecka,
które nosi pod sercem.
- Jeśli kłamie w sprawie gwałtu, może też kłamać w kwestii
ojcostwa. Może powinieneś dokładniej rozważyć oświadczenie
sir Paytona, że dziecko nie jest jego.
- Może powinienem - zgodził się Cameron - ale nie mo-
gę. Muszę przyjąć, że Katherine mówi prawdę w tej
sprawie. Jest
moją siostrą. Już widać jej zaokrąglone
kształty, więc nie ma czasu do stracenia. Ona wskazuje
palcem na sir Paytona, a ja muszę działać według jej
wskazówek lub skazać ją na hańbę.
209
Hasxah Howell
M iałam
nadzieję,
że
lady
Katherine
kłamała,
mówiąc o dziecku - powiedziała Avery, rozciągając się na
olbrzymim łożu w komnacie, którą jej przydzielono.
- Ale Warnie w innych sprawach - stwierdziła Gillyanne
siadając w nogach łoża.
- Wiem o tym. Payton stanowczo zaprzecza, ze dziecko
może być jego, a skoro jest tego tak całkowicie pewien to
znaczy, że nigdy z nią nie spał. Ale Cameron nie zna go,
a o naszej rodzinie wie tylko to, czego dowiedział się od nas
a nas uważa w tej kwestii za nieobiektywne.
- Ale on nawet tego nie przemyślał. Przywitał się z siostrą
i od razu wysłał swoje żądania do Paytona.
A to bolało, Avery starała się ukryć ból, lecz było jej ciężko.
Cameron zrobił dokładnie to, co zapowiadał. Najbardziej
bolało ją, że zrobił to przy niej, choć w jakimś stopniu nawet
to była w stanie zrozumieć. Właśnie upewnił się, że jego
niezamężna siostra jest przy nadziei. Trudno się dziwić, że
w tej sytuacji oszczędzanie uczuć kochanki nie było dla niego
najważniejsze.
- Gilly, kochanie, jego jedyna siostra jest brzemienna i urodzi
bękarta.
- To niesprawiedliwe. - Gillyanne oparła się o kolumienkę
łoża. - Payton będzie musiał przyjąć dziecko, które nie jest
jego, a jeśli urodzi się syn, uczynić go swoim dziedzicem. A ty
i Cameron zostaniecie rozdzieleni. A wszystko dlatego, że
piękna Katherine rozłożyła nogi dla jakiegoś biednego chłopca
stajennego czy kogoś w tym rodzaju, a za męża chce naszego
Paytona.
- Mogłabyś to sformułować mniej dosadnie - zwróciła jej
uwagę Avery, ale rozumiała w pełni wściekłość kuzynki.
- Nie, nie mogłabym. Czy myślisz, że Payton zdołałby się
później jakoś wycofać z tego małżeństwa?
210
Miód
- Może byłby jakiś sposób, ale nie można opierać się na
tej nadzieji . Katherine nie jest dzewicą, nie można też stwierdzićzadnego
pokrewieństwa.
czyna będzie się trzymać swego kłamstwa, choćby miała
przysięgać na święte relikwie.
&> pokrewieństwa. A przeczucie -^Sjj* -na będzie się trzymać swego kłamstwa,
cWhvTT
zysięgać na święte relikwie. noćby
"*
- Ja też tak czuję. Jest bezwzględna.
- Och. tak - westchnęła Avery. - życie Paytona będzie
nieszczęściem. Może go doprowadzić do tego, te będzie
szukał szczęścia w ramionach innej kobiety i jeśli nawet
znajdzie miłość, będzie cierpiał, że łamie przysięgę małżeń
ską. Wybaczyłabym jej to, gdyby go kochała, ale ona go
przecież nie kocha. Jestem przekonana, że zachowuje się tak
z powodu urażonej dumy i próżności. Po prostu chce mieć
przystojnego, bogatego męża, którego wszystkie kobiety będą
jej zazdrościć.
Pukanie do drzwi przerwało milczenie, jakie zapadło po
słowach Avery. Widząc Annę i Therese, była nieco zawie-
dziona, że to nie Cameron, ale potem uznała, że może
to i lepiej. Niech minie trochę czasu, nim się do siebie
odezwą.
Gdy Therese wyprowadziła Gillyanne, Avery przypatrzyła s
ie, pięknym złotym i zielonym sukniom, przewieszonym przez ra
mię Annę.
- To dla mnie? - spytała.
-
Tak. - Anne rozłożyła szaty nałóżku. -Nasz pan pomyślał, że
 chciałabyś się przystroić na dzisiejsze ucztowanie.
- O, będzie uczta?
- Tak, żeby świętować nasz szczęśliwy powrót. Będziesz pięknie wyglądała w
tej złotej. To są suknie Katherine.
- Ona jest trochę większa ode mnie.
- avery spojrzała na
swoje małe piersi. - I to w różnych miejscacach. -
 Nie była, kiedy to nosiła.
211
Hannah Howell
- Tylko mi nie mów, jaka wtedy była młodziutka.
I tak jestem w ponurym nastroju.
Annę westchnęła, usiadła obok dziewczyny i objęła ją, -
 Słyszałam, co się stało. Ten człowiek jest głupcem.
- Tak i nie.- Avery wstała i Anne zdjęła jej suknię. -
Jest opiekunem niezamężnej siostry, spodziewającej się dziec-
ka. Jeśli nie znajdzie jej męża, ona będzie zhańbiona. Męż-czyźni w mojej
rodzinie też by tak zareagowali. Jedyna
różnica polega na tym, że Katherine kłamie. Wprawdzie
uważam, że Cameron jest głupcem, wierząc jej, ale to jego
siostra.
- Miałaś nadzieję, że znajdzie jakieś rozwiązanie i nie odeśle cię do domu.
Avery skinęła głową.
- Prawdę mówiąc, nie wierzyłam, że Katherine jest przy
nadziei. Jeśli Cameron nawet myślał kiedyś o zmianie planów,
to na widok jej zaokrąglonego brzucha, musiał o wszystkim
zapomnieć.
- Widzę, że umieścił cię w komnacie obok siebie.
- Tak, połączonej z jego komnatą wielkimi niezamknięty-
mi drzwiami. Niezbyt subtelne z jego strony. - Avery spo-
jrzała na Annę, która właśnie skończyła jej wkładać ciemno-
złotą suknię. - Czy myślisz, że powinnam... zamknąć te drzwi?
- Ja bym tego nie zrobiła. Jeśli kochasz tego człowieka
trzymaj się go do końca, póki nie wsadzi cię na konia. Kochała-
bym go tak mocno, że pierwszego wieczoru, kiedy przyjdzie
do pustego łoża, wciąż jeszcze by czuł mój zapach na poscieli
I na swojej skórze, choćby się nie wiem jak szorował. Zrobiła-
bym wszystko, żeby nie mógł mnie zapomnieć nawet na chwilę, aż przyszedłby
po rozum do głowy i przywiózł
mnie z powrotem.
212
Miód
Avery uśmiechnęła się.
- Właąnie taki miałam plan.
- Bardzo dobrze. Suknia pasuje całkiera nieźle. Kilka szwów
przy piersiach i w pasie i będzie idealnie. - Anne Sciągnęła
z dziewczyny złotą suknię i pomogła włożyćzieloną. Z tą tak samo. Będziesz
ją miała na jutro.
-
Kiedy Anne zdjęła z niej tę i usiadła na łożu, żeby natychmiast
poprawić ciemnozłotą, Avery przyjrzała się przyjaciółce pode-
jrzliwie.
- Katherine jest zdumiewająco hojna.
-
Tak - mruknęła Annę, nie podnosząc wzroku znad szy-cia. - Mam jeszcze inne
suknie, które mogą się równać z tą
zieloną. Będziesz miała kilka pięknych szat do noszenia podczas
pobytu tutaj.
- Annę, czy ona naprawdę dała mi te suknie, czy tylko
pożyczyła?
- No, nie. Dała jedną, bo brat jej kazał, brzydką, brązową.
Ale jej służka pokazała mi, gdzie ta rozpuszczona pannica ma
spakowane stroje, z których wyrosła. Therese i ja same się
obsłużyłyśmy. Gillyanne też będzie bardzo elegancko wy-
glądała.
- To miłe, ale niekonieczne.
- Ależ jest konieczne. - Annę popatrzyła na Avery. -Jesteś
damą z urodzenia, tak samo jak mała Gilly, więc musicie być
ubrane jak damy.
- Żeby zaimponować Katherine?
- Właśnie.
- Nie sądzę, żebym zrobiła na niej wrażenie, choćbym była od stóp do głów
obwieszona najwspanialszymi klej-
notami.
- Pewnie nie, ale jej uwagi nie będą takie przykre, jeśli będziesz,
wiedziała, że pięknie wyglądasz.
213
Hannah Howell
Avery pokiwała głową ze zrozumieniem.
- To będzie tarcza, która pomoże mi spokojnie ignorować
wszelkie przycinki na temat mojego wyglądu.
- I żeby nasz pan pamiętał, kim jesteś - podsumowała
Annę. - Jesteś damą, panną szlachetnego rodu, z którą spał.
Pięknie mówi o ratowaniu dobrego imienia siostry, więc niech
sobie przypomni, że i ty masz dobre imię.
- Nie chcę, żeby do mnie przychodził z poczucia honoru.
Chcę. żeby przyszedł dlatego, że nie może znieść tęsknoty za
mną przez kolejną noc, że nie może przeżyć następnego dnia
beze mnie.
- Och, na pewno przyjdzie do ciebie z tego powodu. Nikt
z nas, którzy was obserwowali razem, nie wątpi w to ani przez
I chwilę. Ale mężczyźni to dziwne stworzenia. - Anne uśmiech-
nęła się przelotnie i Avery też się roześmiała. - Boją się mówić
otwarcie o swoich uczuciach. No, ale jeśli chodzi o honor, to
potrafią się zachowywać bardzo odważnie i o tym mogą
rozprawiać bez końca. Wiec dziewczyna musi, kiedy są we
dwoje, domagać się, żeby mówił o czymś więcej, a nie tylko
o tym, jak się rycersko zachował.
- Ą jeśli ona nie sądzi, że za jego czynami stoi coś więcej
niż honor?
- Avery, przykro mi, że teraz ani ty tego nie widzisz, am
ten idiota, ale wierz mi, że stoi coś więcej. Żaden mężczyzna
nie mógłby zachowywać się tak jak on wobec dziewczyny i nic
do niej nie czuć.
- Wiec myślisz, że jeśli przyjdzie do mnie, nie powinnam
się najeżać ani go unikać, jeśli będzie mówił o honorze i obowiązku? Mam schować
dumę do kieszeni i udawać, że
w to wierzę? - Avery westchnęła, widząc, że Annę skinąła
głową. - Ponieważ to ja będę tęskniła i cierpiała tak, jak bym
chciała, żeby cierpiał on, pewnie muszę tak zrobić.
214
- Tak, a kiedy będziesz z nim sama, schowaj dumę do
kieszeni, aż wypowie słowa, które chcesz usłyszeć. A
very zaśmiała się.
- Posłucham twojej rady, Anne. A teraz, z takim planem,
muszę się modlić, żeby mimo tego, co nastąpi w ciągu
najblizszych tygodni, los był dla mme łaskawy i żeby
wszystko dobrze się ułożyło.
19
One żyją?
- Tak, mamo. Są całe i zdrowe.
Payton uśmiechnął się lekko, obserwując rodziców, ciotki
i wujów. Kobiety płakały i ściskały się, a potem biegły do
mężczyzn po następne uściski. Ocierając ich łzy, mężczyźni
z trudem opanowywali wzruszenie. Payton nie zdziwił się, te
wszyscy poświęcali sporo czasu i uwagi ciotce Bethii. Podziwiał
postawę tej kobiety, która po tym, co przeżyła jej córka Sorcha,
dzielnie znosiła ciężar tych tygodni, kiedy nie znała losu
drugiej córki. Musiała to być dla niej nieustanna tortura,
a jednak dopiero teraz ciotka Bethia omal nie zemdlała. Była
to miła, drobna kobieta, ale niewątpliwie znacznie silniejsza.
niż przypuszczał. Cieszył się jednak, że pozostawił posłańców
z żołnierzami i sam pojechał do rodziny przekazać wiadomości-.
- Gdzie są? - dopytywał się ojciec. .
-
W Cairnmoor, pod pieczą niejakiego sir Camerona MacAl-
pina - odparł Payton.
- Dlaczego nie odesłał ich do domu? - spytała matka.
- Bo coś za nie chce.
216
Miód
Okup? Ile chce? - spytał sir Eric. - Nie jestem zwolen-
nikiem
ulegania naciskom, ale... - Spojrzał na żonę, na jej zacisnięte ręce, i ucałował
je. - Zrobimy wszystko, żeby
odzyskać nasza, małą Gilly.
- Oraz twoją siostrę - zgodził się sir nigel, patrząc bacznie
na syna. - Ile?
baczni
-Nie chodzi o to ile, ale kogo - odpowiedział cicho Payton.
- Kogo? - Matka na moment skupiła się, po czym szeroko
otworzyła oczy. - MacAlpin. Merde.
To ta wstrętna dzie-wczyna, tak?
-
Gisele, czy jest coś, o czym zapomniałaś mi powiedzieć? -
Nigel starał się mówić spokojnie, ale widać było rosnący w nim|
gniew Spojrzał bacznie na żonę.
- Nie, mamo, ja wyjaśnię - włączył się Payton. - Kiedy
ostatnio byłem we dworze, przebywała tam młoda dziewczyna,
która usiłowała wypróbować na mnie swój czar. Ponieważ była
panną z dobrej rodziny, przywiezioną dla znalezienia męża,
starałem się jej unikać. Było kilka sytuacji, w których musiałem jej
okazać swoją niechęć trochę dobitniej, i wtedy stało się dla mnie
zupełnie jasne, że ta panna nie jest przyzwyczajona do tego, żeby
jej czegokolwiek odmawiać. Wróciłem do domu i uznałem, że
mam z nią spokój. A potera dostałem od jej opiekuna wiado-
mość, ż
e rzekomo ją zgwałciłem. - Payton uniósł rękę, by przyci-
szyć
gwałtowne protesty, choć sprawiły mu oprzyjemność.
- Żądał, żebym przybył natycłrniiast do Cairnmoor poslubić
pannę, którą zhańbiłem, niejaką lady Katherine MacAlpin.
Nigel zaklął.
- Teraz rozumiem nasz problem.
- Mój problem -powiedział Payton i ciągnął swoą historię: -
Odpowiedziałem, że ona kłamie, i spytałem się czy odważy się. przedstawić
mi jakichś świadków, którzy to potwierdzą.
- Niezbyt delikatnie.
217
ilANNAH MOWELL
- Nie, ale nie sądziłem, że muszę być wobec niej zbyt
uprzejmy. Potem nadeszła informacja, że w dodatku zostawiłem ją
brzemienną. Temu też zaprzeczyłem. W końcu dali mi spokój.
Sądziłem, że prawda wyszła na jaw, i przestałem o tym myśleć, choć czasem
przypominałem sobie, że właściwie powinni mnie
przeprosić. - Spojrzał na list, który trzymał w ręku. - Wygląda na
to, że opiekun tej panny czekał na powrót jej brata, sir Camerona. -
I teraz sir Cameron oskarża cię o gwałt? - Coś się musiało wyjaśnić, bo o
to już mnie nie oskarża jednak Katherine wciąż utrzymuje, że byłem jej kochankiem
i jestem ojcem jej dziecka. Jeśli pojadę do Cairnmoor i poślubię
jego siostrę, sir Cameron odda nam Avery i Gillyanne.
- Jak on je pojmał?
- Był w służbie u niejakiego sir Charlesa DeVeau. - Payton
uśmiechnął się, wyobrażając sobie, jak matka klnie w duchu. -
Odmówił udziału w ataku na Lucettów i był gotów do wyjazdu, bo miał dosyć
DeVeau i Francji. Nasze dziewczęta podarowano
mu jako zapłatę za dług karciany. Mówi, że jest więcej do opowiadania, ale
zrobią to one same, kiedy wrócą do domu.
- Pewny siebie drań — mruknął Nigel.
- Dlaczego nie? Ma nas czym szantażować.
- Myślisz, że mógłby je skrzywdzić? - spytała Bethia.
- Nie - pocieszył ją Payton. - Sposób, w jaki pisze, na przykład nazywając
naszą Giłlyanne „małą Gilly", świadczy
o tym, że nie zrobi im krzywdy. Prawdę mówiąc, nie ma tam
żadnych pogróżek. Ale zapewnia, że ich nie odda.
—
Więc może powinniśmy po prostu pojechać i je odebrać ~
zaproponował Nigel, lecz poprzez jego śmiałe słowa przebija
nutka wahania.
—
Myślę, że gdybyśmy zaczęli przelewać krew jego klan -
mogłyby się pojawić pogróżki, które by zrealizował - ostrzegł
Payton. - Nie, pojadę do Cairnmoor.
218
Miód
Gisele wyciągnęła rękę nad stołem i dotknęła dotknęła syna.
- Ale on ci każe poślubić tę kobietę, a ty jej nie kochasz Twój pierworodny
nawet nie będzie twojej krwi.
- To prawda, me mogę jednak zostawić Avery i Gillianne które są tam uwięzione
Kto nas może zapewnić, że w końcu pogróżki się nie pojawią? Albo że on nie
zgłosi się z tą sprawa do króla? Pojadę, ale to wcale me oznacza, ze ożenię
się z tą kłamczuchą. Może z niej wyciągnę prawdę. Siedząc tutaj, nie mogę
zrobić nawet tego. Jest jeszcze jedna sprawa, o której pisze sir Cameron.
-Popatrzył na swego stryja Balfoura i ciotkę Maldie. - Twierdzi, że Avery
i Gillyanne powiedziały mu coś bardzo dziwnego: że on może być ojcem małego
Alana.
-
O Boże -szepnęła Maldie. -Elspeth będzie równocześnie zadowolona i bardzo
zmartwiona.
-
Jeśli chce tego chłopca... - zaczęta Gisele, ale nerwowo przygryzła wargę.
-
Nie, mamo - powiedział Payton. - Sir Cameron prosi, żebyśmy nie wciągali chłopca
do tego układu i sprawę tę chce
rozwiązać osobno i bardzo delikatnie. Oczywiście, ta możliwość
jest bardzo kusząca, bo ja nie chcę się żenić z Katherine.Aby wykorzystać
małego Alana dla zdobycia przeze mnie wolności, musielibyśmy go zabrać Elspeth.
Nie mogę tego zrobić. Jeśli sir Cameron jest ojcem Alana, to ma do małego
prawo, ale to musi być przeprowadzone z największą ostrożnością.
- Wiem o tym. Tyle że to małżeństwo będzie takie
fatalne,
oparte na kłamstwie, a ta Katherine wydaje się oxropną
dziewuchą.
- Payton poklepał matkę po ręku.
- Masz rację, ona należy do osób pieknych tylko z wierzchu.
Nie martw się jednak. Potrafię przekonywać. Wydobędę z niej prawdę. - Powoli
się
rozpogodził. - Na ile znam moją siostrę i małą Gilly, już ciężko pracują,
żeby z nej tę prawdę wydusić.
219
km nr/m An noiraix
Gdy tylko
Avery
i
Gillyanne
opuściły
wielką
sień,
Cameron
opadł na krzesło i napił się wina. Jego siostra wyszła tuż przed
nimi i chociaż miał poważne podejrzenia, że nastąpi jakaś
konfrontacja między damami, stchórzył i postanowił nie wtrącać
się do tego. Każda chwila spędzona z nimi trzema była spraw-
dzianem jego wytrzymałości, więc nie miał zamiaru pchać się
w to z własnej woli. Niech to same załatwiają. Będzie czekał
i modlił się, żeby się nie polało za wiele krwi.
Minął zaledwie tydzień od wysłania żądań do sir Paytona,
lecz Cameronowi wydawał się on najdłuższym tygodniem
w życiu. Oczekiwał, że przyjazd sir Paytona nastąpi za dzień czy dwa i dom
przestanie wreszcie przypominać pole bitwy.
Zarazem wszystko to oznaczało zbliżanie się dnia, w którym
utraci Avery.
Dziewczyna tymszasem uprawiała jakąś niepojętą dla niego
grę. Wprawdzie umieścił ją w sąsiedniej komnacie, ale nie byłby
zdziwiony, gdyby przed nim zabarykadowała drzwi. Tymcza­
sem Avery przyjmowała go z uśmiechem i temperamentem,
jakiego każdy mężczyzna mógłby mu pozazdrościć. Ubrana była
zawsze tak, że stanowiła ucztę dla oka, a zachowywała się tak,
jakby nic złego się między nimi nie wydarzyło i jakby nie zbliżał
się koniec ich romansu. Zawsze była w miłosnym nastroju,
| niczego mu nie odmawiała. Musiał być w tym jakiś podstęp. Nie
mógł tylko wymyślić, co chciała w ten sposób zyskać.
- Czy te dziewczęta tak cię wyprowadzają z równowagi,
chłopcze, że musisz tyle pić? - zapyta Iain.
— Niewykluczone — wymamrotał Cameron i uśmiechnął się
smutno. - Za każdym razem, kiedy siadamy do posiłku, boję
się, że rzucą się na siebie i poranią nożami.
Iain skinął potakująco.
- Jedzenie w atmosferze takiej damskiej furii może czło-wieka przyprawić o
niestrawność.
220
MIÓD
- Jest bardzo męczące. -
Tak, wyglądasz na zmęczonego, chłopcze. Leargan zaśmiał się i potrząsnął głową.
- Nie tylko unikanie naszych walczących dam tak go męczy. Jeśli nie ucieka
przed nimi, pokłada się z...
- Leargan - warknął Cameron zdumiony, że kuzyn mógłby powiedzieć coś niemiłego
o Avery.
- Och, kuzynie, wiesz, że nigdy nie obraziłbym Avery
Zawiść przeze mnie przemawia. Oddałbym mojego najwspanial-
szego konia bojowego za taką ciepłą i słodką dziewczynę, i taką
chętną. Widać, że to kochanie sprawia jej wielką przyjemność. -
Leargan mrugnął. - W każdym razie tak to brzmiało dziś po
południu w stajni.
Roześmiał się wraz z Iainem, widząc, że Cameron zarumienił
się lekko.
-
Powinienem być trochę bardziej dyskretny - przyznał Cameron i postukał palcami
o drewniane poręcze krzesła. -
Właśnie myślałem o tym, że Avery coś knuje,
- Na miłość boską- mruknął Leargan. - A co by to mogło
być? Wykończenie cię tak, żebyś nie miał sił na żadną inną
kobietę jeszcze parę lat po jej odjeździe?
Cameron postanowił nie zwracać uwagi na tę ironie.
- Jest zbyt przymilna. Przecież chcę ją odesłać. Zmuszam jej
brata do małżeństwa z kobietą, której nie chce. Chyba nic dziwnego
, że zastanawiam się, dlaczego się zachowuje
jakby się nic nie stało, dlaczego się nie złości, nie kłoci,
dlaczego do diabła, wciąż mnie wpuszcza do swgo łoża?
Avery jest
dumną dziewczyną, z ostrym temperamentem.
Dlaczego jest taka miła?
- Dla Katherine miła nie jest - zauważył Ian -
To prawda. Zastanawiam się czasem, czy nie postawić pzy nich starażnika, Zeby
się nie pozabijały. -
Cameron przeciąg-
221
Hannah Howell
nął ręką po włosach. - Spodziewałem się, że część tej złości
ba, nawet większość, skieruje na mnie.
'
- Może Avery rozumie, że nie miałeś wyboru - zasuge-
rował Iain.
- Tak, ale czasem czuję, że oczekiwała, iż znajdę jakieś inne rozwiązanie
tego problemu.
- Pewnie tak było, zanim zobaczyła, że Katherine naprawdę
będzie miała dziecko.
- Przecież Avery upiera się, że nie jest to dziecko jej brata -
przypomniał mu Cameron.
- Ale zostałeś postawiony w określonej sytuacji: zobaczyłeś
niezamężną siostrę z brzuchem. Nie ma czasu sprawdzać, kto
ma rację, a kto nie, i czy może ktoś nie kłamie. Katherine potrzebuje męża,
dziecko potrzebuje ojca, a ona wskazuje na
sir Paytona. Nie masz wyboru, musisz jak najprędzej do­
prowadzić tego człowieka do ołtarza. Cokolwiek Avery czuje,
jest na tyle mądra, że wie: zostałeś postawiony pod ścianą. -Leargan pociągnął
spory łyk wina i dodał ciszej: - Skupia gniew na osobie, która was w to wpakowała,
a która, jej zdaniem, kłamie.
-
A ty myślisz, że Katherine kłamie, Iain? - spytał Cameron w nadziei, że skoro
przyjaciel spędził z nią więcej czasu, może
wiedzieć lepiej.
- Nie potrafię odpowiedzieć. Po prostu nie wiem. Ale jest
zdolna do kłamstwa.
Tak, zauważyłem to przez ten tydzień, odkąd jestem
w domu. - Cameron pokręcił głową. - Zawiodłem tę dziew­
czynę.
W pewnym sensie my wszyscy też, ale nie mam poczucia
winy. Owszem, rozpieszczaliśmy ją, jednak dziecko powinno
się uczyć z dobrego przykładu. Wydaje mi się, że wszyscy
dawaliśmy jej dobry przykład. Może nie doskonały, lecz dobry
222
Miód
na pewno tak. A jednak... - Ian wzdrygnał się. - Jest nie
tylko zepsuta, lecz w dodatku próżna i z tego, co
widziałem, niezbyt miła dla tych, których uważa za
stojących niżej od niej.
- Nie widzę tu nikogo, kto mógłby ją nauczyć próżności
i snobizmu.
-
Nie mogła się nauczyć takiej postawy ani od ciebie ani od ciotki Agnes, a
to wy oboje mieliście największy udział w jej wychowaniu. Czy spotkałeś kiedyś
tego chłopaka, sir Paytona?
- Tylko przelotnie, potem czasami gdzieś mi mignął.
-
Słyszałem, że jest przystojny. Iain uśmiechnął się.
- Bardzo, w każdym razie tak twierdzą wszystkie panny.
Prawdę mówiąc, i mnie się tak wydawało. Dziewczęta pchają
się do niego. Sądzę, że nawet jak idzie do wychodka, czeka na niego jakaś
dziewczyna i proponuje pomoc.
- Jest aż tak źle?
- Tak. A jednak nie słyszałem o nim nic złego. Trochę
narzekań od jakichś zazdrośników, i tyle. Nawet nie to, żeby
nadmiernie wykorzystywał okazje, kiedy mu się te dziewczęta
Pchają drzwiami i oknami. Byłem zdziwiony, kiedy Kathenne
wskazała na niego, ale musiałem jej uwierzyć.
Cameron skinął głową.
- Nie miałeś wyboru. Czy wierzyłeś, kiedy zarzucała mu
gwałt
- Niezupełnie. Nie tylko dlatego, że nie przypuszczałem, żeby ten chłopak
musiał cokolwiek brać siłą, ale też dlatego, że Katherine nie zachowywała
się jak kobieta, którą mężczy-
zna posiadł wbrew woli. Znałem jedną czy dwie ofiary gwałtu
i chociaż były dość twarde, żeby jakoś przeżyć tę tragedię
 pozostały w
 nich blizny, widoczne w ciągu następnych tygodni.
223
Hannah Howell
i miesięcy. Katherine zachowywała się tak jak zwykle, a jednak obstawała przy
swoim. To mogło być najwyżej uwiedzenie, w którym pozwoliła na zbyt wiele.
- Tylko sama Katherine mogłaby to wyjaśnić, ale ona
wcią*
wciążobstaje przy wersji o uwiedzeniu i porzuceniu. Zaczy-
nam się zastanawiać, czy nie zostaję wykorzystany, aby
jej zdobyć męża, jaki jej się podoba, a nie człowieka, który
powinien ją poślubić.
- Więc nie przynaglaj za bardzo z tym małżeństwem-poradził Leargan.
— Nie mogę zwlekać.
— Tydzień czy dwa nie sprawią wielkiej różnicy.
— To prawda. Jestem wściekły na siebie, ale zaczynam jej nie wierzyć. Tłumaczę
sobie, że mam własne powody, żeby tak było, ale nic nie pomaga. Do licha,
doszło do tego, że podsłuchuję pod drzwiami, prowadzę długie roz­mowy z
Katherine i rozważam każde jej słowo. Nie chcę wierzyć, że mogłaby uknuć taką
intrygę, a z drugiej strony nie mogę oprzeć się wrażeniu, że właśnie tak jest.
Usiłuję udowodnić, że moja siostra Warnie, ale chyba niezbyt mi się to udaje.
— Więc zostaw to dziewczętom.
— Myślisz, że to właśnie próbują zrobić?
— Och tak, nie ma wątpliwości.
— Cóż, jeśli odkryją prawdę, a Katherine dalej będzie ob-stawać przy swojej
wersji, w dalszym ciągu będę stał pred
problemem: albo uwierzę pannom, które chcą pomóc sir pay-tonowi, albo będę
lojalny wobec siostry i uwierzę jej.
_ Wiec dalej podsłuchuj, chłopcze - powiedział Iain - i miej-my nadzieję,
że usłyszysz prawdę, nim będzie za późno.
224
Miód
Czy
wy nie możecie pójść gdzie indziej?
Katherine znad swej robótki, patrząc z wściekłością na Avery i
Gillyanne.
- Nie - odpowiedziała Avery, siadając naprzeciwko. Rozejrzała się po świetlicy.
Było to piękne pomieszczeni jaszcza w ciągu dnia, gdy promienie słoneczne
wpadały przez okna. Mógłby to wprawdzie być słaby punkt, gdyby jakiś
napastnik zdołał pokonać wszystkie inne wspaniałe konstrukcje
obronne Camerona, podejrzewała jednak, ze zostało to uwzględ­
nione i prawdopodobnie jakoś zabezpieczone. Spojrzała na
ciotkę Agnes i zauważyła, że pulchna, siwa kobieta śpi w fotelu
przed kominkiem. Avery wątpiła, żeby ta raiła dama mogła pełnić rolę prawdziwej
przyzwoitki Katherine. Gdy Gillyanne usiadła na tapicerowanej ławie tuż obok
Kaiherine, Avery o mało się nie roześmiała. Gillyanne wiedziała, że Kaiherine
jej nie znosi i czuje się przy niej niepewnie, wiec postanowiła
to wykorzystać.
- Słyszałam, że jak kłamca wypije wodę święconą, tomu
język czernieje, gnije i odpada - powiedziała, podając Kaiherine
puchar z zimną wodą.
-
Wiejskie przesądy- mruknęła obdarowana, ale Avery zauważyła, że nie tknęła
wody. - Co ty wyprawiasz. - Ka-
therine trzepnęła Gillyanne w rękę, gdy ta dotknęła jej brzucha.
- Sprawdzałam, czy to czasem nie poduszka.
- To jest dziecko sir Paytona, wiesz o tym.
- Nie, nie jest.
-Poprostu nie możecie pogodzić się z tym, że wasz krewny
jest uwodzicielem bez serca, że mógłby wykorzystać dziew-czynę i rzucić ją,
jak każdy inny mężczyzna. Myślicie, że on
 jest Świety.
- Payton nie jest święty - powiedziała Avery, starając się mówić spokojnie
i skrywać gniew, bo wiedziała, że to złość
225
Hannah Howell
Katherine. -Jednak ani nie uwiódłby dziewicy, ani nie wyparłby
się własnego dziecka.
Twierdzisz, że nie byłam dziewicą?! - krzyknęła Ka-therinc, rzucając robótkę.
Avery zdziwiła się, że siostra Camerona tak szybko uznał
ten zarzut, choć nie padł bezpośrednio. Przedtem nie przyszło
jej do głowy, że Katherine mogła mieć więcej niż jednego
kochanka, ale patrząc teraz na pochrapującą ciotkę Agnes,
nabrała przekonania, że jej podopieczna miała po temu sporo okazji. Avery
zaczęła się zastanawiać, czy to nie ktoś z Caim-
moor, ale odrzuciła tę myśl. Katherine była za sprytna, a tu trudno byłoby
utrzymać sekret i uchodzić za niewinną i po­rzuconą.
-
Nie, nie obrażałabym cię tak — odpowiedziała Avery. -
Powiedziałam tylko, że uwodzicielem nie był mój brat.
- Więc dlaczego miałabym chcieć za niego wyjść?
- Bo jest przystojny, niebiedny i większość kobiet by ci
zazdrościła. Podejrzewam, że twojemu kochankowi brakowało
paru rzeczy, których potrzebujesz, na przykład pieniędzy.
- Więc teraz mi zarzucasz, że ległam z jakimś obszarpanym
żebrakiem?
- Wielu wspaniałych panów nie ma pełnej sakiewki, dlatego
często muszą ją poślubić.
- Ja mam duży posag. Nie muszę się martwić, czy mężczyzna
jest bogaty, czy nie.
- Więc dlaczego nie wyjdziesz za tego, z którym będziesz
miała dziecko, zamiast ciągnąć do ołtarza tego, który cię nie chce?
- Czy tak trudno ci uwierzyć, że twój brat mógł mnie
pożądać? - spytała Katherine, lekko wykrzywiając usta w wy-
muszonym uśmieszku. - Wielu chłopcom zawróciłam w głowie.
- Nie wątpię, że tak, bo jesteś bardzo piękna - mruknęła
226
Miód
Avery.- Payton mógł rzucić na ci
ebie łakome spojrzenie, ale nie pos
zedłby z tobą do łoża. Wiedział, że jesteś tam po to,
żeby złapać męża, a on nie chce żony, jeszcze nie teraz. To wy
starczyłoby, żeby ostudzić żądze, które mogłaś w nim
 wzbudzić.
- Może uczucie, jakie w nim wzbudziłam, było zbyt gorące zbyt kuszące, żeby
mógł się oprzeć. - Katherine spojrzała na Gillyanne, która wydała jakieś niezbyt
uprzejme parsknięcie. -Ja przynajmniej mam to, co trzeba, żeby mężczyzna miał
na co spojrzeć.
-
Mam nadzieję, że Gillyanne tego nie ma, bo jest zbyt młoda, żeby wzbudzać
zainteresowanie mężczyzn— oświad-czyła Avery. - A ty, Katherine, powinnaś
być na tyle sprytna, żeby wiedzieć, że prawda wcześniej czy później wyjdzie
najaw.
-
Jeśli będę już żoną tego wspaniałego, pięknego rycerza, nikt tego nie zmieni.
- Katherine wstała nagle, podeszła do ciotki i obudziła ją dość obcesowo.-
Musimy iść, ciociu Agnes. - Stanęła przed Avery, podczas gdy ciotka zbierała
swe rzeczy. - Jeśli myślisz, że parząc się z moim bratem, zapobieg-niesz temu
małżeństwu, to jesteś idiotką.
Avery powstrzy mała ręką Gillyanne, która chciała się rzucić na Katherine.
-
Może nawet wyjdziesz za Paytona, ale to małżeństwo będzie oparte na kłamstwie
i zdradzie. On ci tego nigdy nie
wybaczy. Co to za szczęście?
- Takie, jakie przyjdzie z poślubienia pięknęgo mężczyzny,
uznanego rycerza, majętnego, z ziemią we Francji i wysoko
postawionymi znajomymi we dworze, łacznie z królem. -
Katherine chwyciła za rękę zaspaną ciotkę i ruszyła do drzwi. -
Może mną pogardzać, ale to i tak 1epsze niż jakiś drobny
szlachcic z sześcioma starszymi braćmi.
Avery aż drgnęła, gdy trzasnęły drzwi. Patrzyła przez chwilę
227
HANNAH HOWELL
nadębowe kasetony. Nigdy tak bardzo nie chciała
kogoś uderzyć, jak teraz Katherine. Ta dziewczyna była
zepsuta próżna i samolubna nie do opisania. Trudno
uwierzyć że ona i Cameron byli rodzeństwem.
- Kłamie - oświadczyła Gillyanne, podchodząc do kuzynki.
- Oczywiście -zgodziła się Avery. -Zresztą sporo ujawniła.
Po pierwsze, uważam, że świetnie się bawiła na dworze i pewnie
się raz czy drugi pokotłowała z jakimś jurnym młodzieńcem
nim tu wróciła.
Myślisz, że mógłby to być któryś z chłopaków tu, w Caim-
moor?
- Wątpię. Za duże prawdopodobieństwo, że mogłoby się
wydać. A nawet jeżeli taki jest, to się nie przyzna, że pokładał się
z siostrą pana. Nie mamy czasu, żeby go szukać, bo trzymałby to
w wielkiej tajemnicy.
- Ale miała co najmniej jednego kochanka na dworze
królewskim, prawda?
- Z całą pewnością. A nas powinien interesować ubogi
szlachcic.
- Z sześcioma starszymi braćmi.
- Właśnie. Oczywiście nie wiemy, kto był we dworze, gdy
ona tam gościła. Nie sądzę, żeby nam starczyło czasu, aby się
tego dowiedzieć. Już minął tydzień, jak Cameron wysłał list do Paytona. Mój
brat powinien tu być lada dzień.
- Przykro mi, Avery.
- Daj spokój. Teraz najważniejsza sprawa to pomóc Pay-tonowi. Nie możemy
pozwolić, żeby ożenił się z tą kobietą.
Gillyanne wstrząsnęła się przesadnie.
-
Absolutnie nie możemy. Ona go unieszczęśliwi. - Zamyś-l
ona, potarła palcem brodę. - Najlepiej byłoby znać nazwisko ale tylko ona
je zna.
- Tak, możemy jednak zebrać jeszcze jakieś informacje.
228
Miód
Payton spędza dużo czasu na dworze. Jeśli mu powiemy
odpowiednio dużo o ty młodzieńcu, będzi wiedział, kto to
jest. Może nawet widział, jak ten rozmawiał z Katherine.
- Tak, ale czy Cameron będzie na to zważał, nawet jeśli
mu poda nazwisko? Czy Payton zdoła namówić go, żeby
chociaż spróbował dowiedzieć się prawdy?
-
Mysie, że tak - odpowiedziała Avery. - Ostatno zauwa-żyłam w jego spojrzeniu
coś, co mi mówi, że zaczyna wątpić
w zeznania siostry.
- A jednak ciągnie Paytona do ołtarza.
- Z powodu dziecka i dlatego, że nikt mu nie zaproponował
innego pana młodego. Pierwszą osobą, z którą musimy poroz­
mawiać, jest pokojówka Katherine.
- Ona nas unika - stwierdziła Gillyanne, idąc do drzwi za
kuzynką.
- Jeszcze raz same spróbujemy ją przyprzeć do muru, a potem poprosimy o pomoc
Anne.
Na korytarzu wpadły na Camerona i Leargana.
- Szukasz nas? - spytała Avery, przeciskając się obok niego
i ciągnąc za sobą kuzynkę.
- Tak - odparł Cameron, przyglądając jej sic bacznie.
- Ojej, zobaczymy się chyba później, dobrze? Teraz koniecz-
nie musimy coś zrobić.
Patrzył, jak dziewczęta oddalają się niemal biegiem, po
czym spojrzał na kuzyna.
- Chcesz mi powiedzieć, że one niczego nie knują?
- No, nie - odparł ze śmiechem Leargan. - Zdecydowanie
coś knują. Dokąd idziesz? - spytał, gdy Cameron ruszył z po
wrotem do wielkiej sieni.
- Ide się napić. I to sporo. I nie przestane pić, póki nie
słyszę głośnego krzyku.
20
Czy ktoś widział Avery? — spytał Cameron, wchodząc do świetlicy.
Rozejrzał się i aż skurczył się w środku. Była to piękna komnata i bardzo
lubił tu siedzieć, ale teraz iskrzyło, tyle było tu napięcia i nienawiści.
Gillyanne siedziała obok Anne i udawała, że szyje, lecz
głównie wpatrywała się w Katherine. Cameron znał to spojrzenie
i wiedział, ze człowiek czuje się pod nim nagi. Anne spokojnie szyła, ale
miała na oku Gillyanne i Katherine, która od czasu do czasu przerywała szycie,
rzucając na Gilly wściekłe spo-jrzenie. Ciotka Agnes w słodkiej nieświadomości
przysypiała przed kominkiem. - Zgubiłeś swoją kochanicę? - spytała Katherine.
Już chciał podejść do siostry z wymówką, kiedy usłyszał charakterystyczne
świśniecie. Rozejrzał się, bo sądził, że to Avery, ale zorientował się, że
zrobiła to Gillyanne. Posłał jej Karcące spojrzenie, czym się absolutnie nie
przejęła, po czym zwrócił się do Kamerine.
- Popraw mnie jeśli się mylę - powiedział cichym i zimnym
Miód
głosem - ale czy to nie ty siedzisz tu, niezamężna i brzemien-
na? - Skinął głową, gdy się zaczerwieniła. Więc trzymaj język na wodzy, jeśli
idzie o Avery. A teraz pytam jeszcze
 raz: czy
ktoś wie, gdzie ona jest?
- W ogrodzie - odpowiedziała Gillyanne,r
po czym, zapytała badawczo się w niego wpatrując: - Czy miałeś jużjakąś wiadomość
od naszych rodzin?
-
Wiesz, że człowiek bardzo się denerwuje, kiedy tak robisz, panienko?
-
Ale ty, kawał chłopa, chyba się tego nie boisz? -Uśmiech-nęła się i mrugnęła.
Ramiona Annę zatrzęsły się ze śmiechu. Cameron miał ochotę
zrobić to samo, lecz przypomniał sobie, z czym tu przyszedł.
- Sir Payton przyjedzie jutro rano.
- O Boże, nie spodziewałyśmy się, że tak szybko.
-
Tak, nie tracił czasu. Zaledwie osiem dni temu wysłałem moich ludzi do Donncoill.
- Westchnął i ruszył do drzwi. -Pójdę lepiej poszukać Avery i jej powiedzieć.
- Cameron! - zawołała Katherine, gdy już zamykał drzwi.
- Co? - Zawrócił.
- Powiedz tej bezczelnej smarkuli, żeby przesiała tak na
mnie patrzeć. Westchnął. Wiedział, jak trudno jest znieść te spojrzenia.
- Gillyanne, przestań patrzeć na Katherine.
Wyszedł, nim siostra zauważyła, że dziwczynaka nie obiecała, że przestanie,
a on nie uległ pokusie i nie zapytał, co też
takiego widzi, wpatrując się w jego siostrę.
Avery wyrwała chwast, rzuciłą na kupkę kompostu i zaczęła
się zastanawiać, dlaczego praca w ogródku z ziołami jej nie
pomogła, chociaż zawsze tak było. Poźniej uświadomiła sobie
231
Hannah Howell
igdy tak naprawdę nie cierpiała z powodu złamanego serca
Nigdy przedtem nie miała kochanka. Nie musiała się martwić
że brat zostanie przymuszony do małżeństwa, w którym będzie
nieszczęśliwy. Pielenie nie mogło rozwiać jej obaw i wąt-
pliwości. nawet na chwilę.
Pomyślała, ze gdyby była mądra, zamknęłaby drzwi przed
Cameronem, wykopałaby drania z łoża. Wciąż nie usłyszała
od niego miłosnych zapewnień ani obietnic wspólnej przyszło-
ści. Miała wszelkie prawo odwrócić się od niego. Wiedziała
jednak, że tego nie zrobi. Brzydziła ją trochę własna słabość
ale zdawała sobie sprawę, że się z niej nie wyleczy. Poza tyra
wyrzucenie go z łoza zniszczyłoby plan takiego rozkochania
go w sobie, żeby marzył o jej powrocie. Chciałaby tylko mieć
jakikolwiek znak, że poruszyła jego serce, jakąś iskierkę
nadziei, której mogłaby się trzymać.
Patrząc w niebo, zorientowała się, że nie ma wiele czasu na
umycie się i przebranie do wieczerzy. A bardzo tego potrzebo-
wała, stwierdziła, gdy wstała i przyjrzała się sobie. Odwróciła
się, żeby wracać do zamku, i omal nie wpadła na Camerona. Właśnie szłam umyć
się przed wieczerzą - powiedziała,
wycierając ręce o spódnicę, która wcale nie była czystsza.
-
Czy zostało jeszcze choć trochę ziemi w tym ogrodzie? -
spytał z uśmiechem.
- Pieliłam, a ponieważ chwasty nie rosną nawet na moją
imponującą wysokość, musiałam się schylić do ziemi
- Oczywiście.
- Czy masz mi coś do powiedzenia, czy po prostu przyszedłeś
mnie obejrzeć, kiedy okropnie wyglądam?
- Och, wyglądasz cudownie.
Gdy nachylił się bliżej i skrzywił, przyglądając się jej
twarzy, spytała:
- Czy coś się stało?
232
Miór>
- Nie, po prostu szukałem czystego miejsca, żeby cię po-
całować.
-
Potwór. - Wyminęła go i szybkim krokiem zmierzała do zamku. - Czy masz mi
coś do powiedzenia?
- Twój brat przyjeżdża jutro rano - rzekł cicho. Zauważył,
że zmyliła krok.
- I zostanę odesłana?- Avery była dumna ze swojego
spokojnego tonu.
Weszli do zamku i skierowali się ku schodom.
-
Tak, ty i Giliyanne odjedziecie z bardzo dużą. jak słysza-
łem, eskortą Murrayów.
- Ale nie ma rodziców moich ani Gillyanne?
- Nie. To dobrze, że twój brat przyjechał sam. Wjedzie tutaj
tylko z Małym Robem i Colinem, a ty i Gillyanne zostaniecie]
odesłane do mężczyzn Murrayów.
Stanęła u stóp schodów i wreszcie na niego spojrzała.
- Chciałabym mieć chwilę, żeby przywitać się z bratem
i krótko z nim porozmawiać, nim opuszczę Cairnmoor. Nie
widziałam go od kilku miesięcy, a biorąc wszystko pod uwagę,
może znów nie zobaczę go przez długi czas.
- Racja.
Avery odwróciła się, by wejść po schodach, i natknęła się
na schodzącą Katherine, która odsunęła się, parząc na nią z
przerażeniem. Ona zapewne nigdy się nie ubrudala, pomyślała
Avery.
- Czy wytarzałeś swoją zabawkę w błocie, bracie? - spytała
Katherina.
Avery poczuła, jak Cameron zesztywniał. Nim się oezwał,
wzięła twarz Katherine w obie dłonie, ucałowała ją w oba policzki i mocno
do siebie przycisnęła.Pusciła ją, gdy
uznała, że już dość ją ubrudziła.
- Będę za tobą tęsknić, Katherie - powiedziała, przecią-
233
Hannah Howell T
gąjąc głoski i dziwiąc się nieco dosadnemu przekleństwu
jakie padło z ust tamtej, nim wbiegła na schody. - Hm, widzę,
że to uczucie jest nieodwzajemnione. - Spojrzała na Camero-
na i zobaczyła, że się śmieje. - Nie mogłam się powstrzymać
- Och, żebyś nie była wciąż tak brudna jak gusta, pocałował-
bym cię. Idź się umyć. - Popatrzył, jak wchodzi na schody i zapytał ciszej:
- Avery, czy chcesz ze mną zjeść wieczerzę w mojej komnacie?
Był tylko jeden powód, dla którego mu na tym zależało.
Chciał, żeby tę ostatnią noc spędzili razem, kochając się ile
się da, do upadłego. Avery wiedziała, że powinna posłać go
do diabła, ale spokojnie powiedziała:
- Dobrze, spotkamy się tam za godzinę.
Pogrążona w rozmyślaniach, odpowiedziała na pukanie
Annę do drzwi i wymamrotała zaproszenie. Miała to być jej
ostatnia noc z Cameronem. Próbowała nawet nie myśleć o tym,
że to "na zawsze", ale ta myśl gdzieś się kołatała. Musiała
jednak mieć jakąś iskierkę nadziei na przyszłość, bo inaczej
spędziłaby tę noc, wypłakując się Cameronowi na jego im-
ponującej piersi. Bardzo chciała pokazać mu się w czymś innym niż koszula,
którą widział już nie wiadomo ile razy.
- Nie, nie to - powiedziała Annę, wyjmując jej z rak koszulę i rzucając na
łoże. - Nie dziś wieczór.
- A dlaczego dzisiejszy wieczór miałby być taki ważny?"
spytała Avery, podejrzewając, że Annę już wie.
To twoja ostatnia noc tutaj, przynajmniej, zanim wrócisz.
- Jaki optymizm.
Annę zbyła tę uwagę.
- Do sypialni pana zaniesiono wspaniały posiłek. Zapalono
234
Miód
świece i rozpalono ogień. Nie będziecie wieczerzać w wielkiej
sieni.
- Nic się tu nie ukryje.
- Owszem, niewiele, i muszę przyznać, że większość z nas
bardzo interesuje się tym co się, dzieje miedzy
tobą a naszym pa
nem.- Annę uśmiechnęła się, widząc rumieniec dzew-
czyny, - Lubimy cię i myślimy, że nasz pan byłby z tobą bardzo szczęśliwy.
- Podała jej nocną koszulę i wierzchnia narzutkę. - I to też.
Avery wydała stłumiony okrzyk i ostrożnie dotknęła. Była to koronkowa szata,
prawie przezroczysta. I koszula, i narzutka miały intensywny złoty kolor,
a przyozdobione były czarnym haftem i koronką. Były nieprzyzwoite, coś takiego
mogły nosić tylko nałożnice wielkich panów.
- Gdzie znalazłaś takie bezwstydne wspaniałości? -spytała.
-
Pamiętasz, jak zrobiłaś uwagę, że Katherine może wcale nie być taką skrzywdzoną
dziewicą, za jaką chce przed nami uchodzić? Myślę, że miałaś rację. - Annę
rzuciła fatałaszki na łoże. -To nie jest nocna bielizna,jaką noszą cnotliwe
panienki.
-
Katherine? Ho, ho, ciekawe rzeczy znajdujesz w jej sypialni. Ale mężczyzny
jeszcze nie znalazłaś?
-
Niestety, nie. Nawet jeśli dzieliła łoże z którymś z tutej-szych młodzieńców,
to teraz, gdy pan jest w domu, są barozo ostrożni. - Annę pociągnęła za ręcznik,
którym owinęła się Avery - Chodź, ubierzemy cię w to.
- No nie wiem, Annę. Są piękne ale czułąbym się naga.
A jeśli należały do Katherine, nie będą na mnie pasować.
-
Będą - zapewniła Annę, wkładając na dziewczynę nocną koszulę. - Na Katherine
byłaby pewnie zupełnie otwarta po
 bokach,
gdzie się zawiązuje, a na tobie będzie się schodzić. Jesli szata będzie luźna,
to nie szkodzi. NIe jesteś dużo niższa od
 K
atherine, więc nie będzie się specjalnie wlokła po ziemi. -
235
Hannah Howell
Spojrzała w dól w tym samym momencie co Avery. - No, wygląda na to, że miaio
być widać nogi w kostkach i stopy.
Bezwstydna.
Kompletnie - zgodziła się Avery i uśmiechnęła się wraz
z Annę. - No, dobrze. Spróbuję sobie wyobrazić, ze skoro mam
koszulę i wierzchnią narzutkę, to nie jestem naga. Zastanawiam
się, co sobie pomyśli Cameron?
- Dziecko, jedno spojrzenie na ciebie w tym stroju i zapew­
niam cię, że w ogóle nie będzie myślał.
Cameron popijał wino, spacerując po komnacie. Rozważał,
czy powinien zostać w dziennym ubraniu, czy raczej się
przebrać; czy lepiej stać, czy usiąść. Zupełnie jakby to miał
być ich pierwszy raz, a przecież byli kochankami od wielu
tygodni.
Boże, to już ostatni raz, pomyślał i przytrzymał się kolumienki
łoża, bo aż się zachwiał. Znów łyknął wina. Najlepsze, co mógł
zrobić, to przestać o tym myśleć. Jeśli Avery mogła się
zachowywać, jakby nic się nie działo, to i on też może.
I wszystko będzie w porządku, powiedział sobie twardo,
Drzwi między ich komnatami otwarły się i Cameron chciał
ją powitać, ale dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało i zamknęła
za sobą drzwi. Nie rozumiał, jak ona może wyglądać nieśmiało
w takim stroju, a właściwie prawie bez niczego.
Gdy podchodziła bliżej, światło świec i ognia ukazywało, jak
cienką miała koszulę i nocną szatę, podkreślającą wspaniała
linię jej ciała. Fakt, że było ją widać tak wyraźnie, chociaż
miała na sobie ubranie, działał na niego bardziej podniecająco niż cokolwiek
dotąd. Nie był pewien, czy uznałby ją za równie
ponętną, gdyby weszła zupełnie naga, ale wolał tego nie
sprawdzać.
236
Mióo
-
Skąd to masz?- spytał, dotykając prześwitującej przez materiał brodawki i
czując, jak twardnieje.
-
Anne mi przyniosła. - Jego pożądliwe spojrzenie tak ją
rozpalało, że w jej głosie zabrzmiał jakiś nowy ton.
- Ciekawe, gdzie to znalazła. - Dotknął cienia drugiej
brodawki i uśmiechnął się, gdy też stwardniała.
- Jesteś z siebie obrzydliwie zadowolony, kiedy tak się
dzieje. - Skrzyżowała ręce na drżących piersiach.
- Dlaczego mężczyzna miałby nie być zadowolony, gdy
jego dotyk rozgrzewa taką piękną dziewczynę?
Zadrżała lekko z przyjemności. Jego niski, nieco ochrypły
glos był jak pieszczota, sięgająca głęboko w jej duszę. Ten
oczywisty dowód jej słabości do tego mężczyzny zachwycał
ją i przerażał.
- Dziewczyna jeszcze bardziej by się rozgrzała, gdyby
zaoferował jej coś z tej wspaniałej uczty, ustawionej przed
kominkiem.
Zaśmiał się i zaprowadził ją do fotela, po czym zawahał się.
- Zdejmij tę szatę, kochanie- powiedział delikatnie.
Avery zarumieniła się. -
Niewiele pod nią jest.
- Wiem o tym. Chcę się doprowadzić do szaleństwa, kiedy
będziemy wieczerzać.
- Dziwne życzenie - mruknęła, ale pamietając, ze ma to być noc, którą oboje
długo będą wspominać, zdjęła szatę
Cameron przypatrywał się jej, od rumieńca na policzkach do palców u nóg, i
głęboko westchnął.
- Och, tak. Tak będzie dobrze.
- A może ty też zdejmiesz ubranie.
- Chcesz, żebym siedział tu nagi?
- Ty masz swoje życzenia, a ja mam swje - powiedziała, gdy siadali.
237
Hannah Howell
Poczuł się bardzo onieśmielony, sięgając do wiązania swej szaty. Było to takie
dziwne uczucie, że natychmiast zrzucił
ubranie, by prędzej pokonać swój opór. Kiedy siadł naprzeciw
niej, pogratulował sobie w duchu, że wydał pieniądze na
wyścielenie krzeseł. Rozpalenie ognia w kominku też nie było
złym pomysłem, uznał, zabierając się za posiłek. Niewiele mówili, jedząc.
Od czasu do czasu, w żartach, karmili się
Cameronowi trudno było oderwać wzrok od jej postaci w prze-
zroczystej koszulce. Zauważył, że i ona przygląda mu się
głodnym wzrokiem.
- Wiesz - powiedział, rozpierając się na krześle i popijając
wino - kiedy widzę, jak na mnie patrzysz, zaczynam uważać,
że wcale nie jest tak źle być takim potężnym, ciemnym diabłem.
Avery wstała i obeszła stół.
-
Och, Cameronie, jesteś piękny - powiedziała, stając mię-
dzy jego długimi nogami. —Taka siła — pogładziła rękami jego
piersi - taka doskonałość formy. Jesteś wielki i ciemny, ale dla mnie to jest
cudowne i bardzo kuszące. - Zaczęła go
całować, zaczynając od wgłębienia nad obojczykiem. - Masz
taką gładką i ciepłą skórę. - Uklękła przed nim, by gładzić
i całować jego długie nogi. — Jak taka siła może nie imponować
kobiecie? - Zerknęła na niego w górę, zaciskając palce na jego
członku. - Nawet on jest urodziwy - szepnęła, czując, że zadrżał, gdy go tam
pocałowała.
- Och, Avery, jakie to cudowne uczucie - odezwał się
Cameron, stawiając kielich na podłodze. - Szkoda, że nie mogę czuć tego dłużej,
ale zaraz poproszę cię, żebyś prz-stała.
- Zawsze muszę przestawać -mruczała, z twarzą przytuloną
do wnętrza jego uda.
Na samą myśl, że mogłaby nie posłuchać, prawie jękną.
238
Miód
-
Brzydziłabyś się, gdybyś nie przestała. - Ale chciałbyś, żebym robiła to dalej?
- Tylko ja... - Musiał odchrząknąc, żeby mówić dalej. -
Ja jeszcze nigdy...
- Nigdy? - Spytała, całując jego twardy brzuch. Zaintry-
gowała ją myśl, że mogłaby dać mu coś, czego jeszcze żadna
inna nie dała.
nie dała.
- Nigdy. - Przeczesał palcami jej włosy, gdy popatrzyła na
niego. - Tak naprawdę, ten mały był tylko raz czy dwa poca-łowany, a i to
z łaski. Słyszałem, jak niektórzy mówili, że... no... - Zawahał się, nie wiedząc,
jak skończyć.
- To jest noc spełniania życzeń i marzeń - powiedziała i pocałowała jego
pierś. - Noc, która przyniesie wspomnienia do zachowania na zawsze.
- Och, bo jutro... - zrobił zdziwione oczy, gdy położyła mu palec na ustach.
- Nie, nie mów tego. Ta prawda będzie kierowała naszym każdym krokiem tej
nocy, ale spróbujmy nie zwracać na nią uwagi. Po prostu bierzmy, co chcemy,
i jak często chcemy. Prawda przyjdzie wraz ze świtem. Niech nie psuje na razie
tej
n°cy marzeń, życzeń i wspomnień.
- Życzeń i marzeń? - spytał, a gdy sie uśmiechnęła, skinął głową i szepnął:
- No, więc nie przestawaj.
O mało się nie rozmyślił, gdy znów zaczęła go całować od
 p
asa w dół. Bał się, że będzie zbrzydzona i że przez to może im się nie udać
reszta ostatniej wspólnej nocy. Wtedy poczuł dotyk jej języka. Przymknął oczy
i uznał, że Avery
wie co robi.
Żeby to znieść, musiał przytrzymywać się oparć fotela.
Wiedziała, kiedy się zatrzymać, żeby dać mu odetchnąć. Gdy myślał, że jeszcze
trochę ta rozkosz potrwa, poczuł, że na jego rozgrz
ane jądra spływa coś chłodnego i wilgotnego. Popatrzył
239
Hannah Howell
na nią i ujrzał, że polewa go miodem. Gdy zaczęła go starannie
wylizywać, znów przymknął oczy i ostatecznie oddał się tej
rozkoszy. Nim skończyła, już się niemal wił, a gdy do-
prowadziła go do momentu ulgi, opadł w fotelu, jak ze-
mdlony, rozkoszując się każdym momentem tej przyjem-
ności.
Kiedy nareszcie mógł się ruszyć, spojrzał na Avery. Przytuliła
głowę do jego uda, gładząc mu nogę. Jej ciepłe usta od czasu
do czas dotykały jego skóry, więc zapewne nic jej nie zbrzydziło.
Złapał ją pod pachy i postawił przed sobą. Nagle miał znów
w głowie wszystkie fantazje związane z tą dziewczyną, każdą
sztuczkę miłosną, o jakiej kiedykolwiek słyszał, i zapragnął je
wypróbować.
- Weź poduszkę z łóżka, kochanie - powiedział, obserwując
jej każdy krok. — Wyglądasz w tym ślicznie — mruknął, biorąc
od niej poduszkę - ale czas to zdjąć.
- Po co ci poduszka? - spytała, gdy rozwiązywał jej koszulę.
- Żebyś sobie nie posiniaczyła pleców o podłokietniki
krzesła. - Ściągnął z niej nocną koszulę, przytrzymał za smukłe
biodra i obejrzał ją dokładnie. — Jesteś taka piękna, że dech
mi zapiera.
Uniósł Avery i posadził sobie w poprzek kolan. Głowę
i plecy oparte miała o poduszkę, nogi ułożone na drugim
podłokietniku. Zaczerwieniła się, gdyż poczuła się zbyt wy-
stawiona na jego widok, niemal bezbronna. Jej rumieniec stał
się jeszcze ciemniejszy, gdy wsunął rękę między jej uda i głaskał, nie spuszczając
z niej oka.
- Cameron, nie uważam... - Urwała, bo pocałował ją szybko.
żeby się uciszyła,
-
Chcę zobaczyć twoją przyjemność. Chcę zobaczyć, jak
się zaczyna, rośnie, jak cię całą ogarnia.
-Widzisz za każdym razem, kiedy się kochamy.
240
Miód
- Nie, niezupełnie. Troszkę tu, troszkę tam. Pożądanie przeszkadza mi skupić
się wyłącznie na tobie.
Uniósł ją nieco i przyłożył usta do jej piersi. Lizał, ssal, aż były obolałe,
a ona zaczęła zapominać o wstydzie. W końcu widywał ją już naga, powiedziała
sobie, zamykając oczy
-Chcę widzieć każdy rumieniec - mamrotał ogladając wilgotne, twarde sutki,
gdy znów układał ją niżej. - Chcę
widzieć te piękne piersi, jak będziesz oddychać coraz prędzej.
Chcę widzieć ten piękny brzuszek, jak się napina, gdy ogarnia
cię podniecenie. Czułem to cudowne drżenie twoich ud, kiedy
mnie oplatają. Teraz chcę to zobaczyć.
Kiedy ją pieścił, a śmiałe słowa rozgrzewały jej krew,
przestała się pilnować, czekając najego dotyk. Rozsunął trochę
bardziej jej nogi.
- Nie, Cameronie... — zaczęła protestować.
-
Tak, kochana, pozwól mi. Pamiętasz? Noc marzeń i ży-
czeń?
W taką noc trzeba zapomnieć o wstydzie, pomyślała i po-
stanowiła tylko czuć, nie myśleć. Długo trzymał ją balansującą na krawędzi,
nim doszło do rozładowania. Czuła się cudownie
słaba, gdy ją uniósł, odwrócił twarzą do siebie i jednym
szybkim ruchem połączył się z nią.
-
Słyszałem, że można pocałunkami osiągnąć rozkosz -
powiedział, dotykając wargami jej ust.
- Gdzie ty słyszysz takie rzeczy?
- Mężczyźni o tym rozmawiają.
- Nie jestem pewna, czy to działa.
- Będziemy musieli spróbować.
Spróbowali. I działało. Kiedy Avery doszła do siebie,
Cameron podtrzymywał ją jedną ręką, a drugą wycierał. Nawet
nie zauważyła, że wcześniej ją umył, taka była oszołomiona. Owinął ją ręcznikiem
i podał jej puchar pełen miodu pitnego.
241
HAmahBoweim
Wypiła połowę, nim stwierdziła, że szybko jej uderza do
głowy.
- Mocny ten miód: - Cameron roześmiał się, gdy skinęła
głową. - Na razie spełniamy tylko moje życzenia. Ty
chyba też jakieś masz?
- tak, przeżyć do rana, kochając się z tobą całą noc.
21
Głośne pukanie do drzwi i donośny głos Leargana nie
były najmilszym sposobem wyrwania ze snu. Cameron przy-
tulił się do jedwabistego, ciepłego ciała Avery i poczuł, że
znów budzi się w nim zainteresowanie tym ciałem. Uśmiech-
nął się. Po tylu godzinach spędzonych na uprawianiu miłos-
nych gier powinien być nasycony, wręcz przejedzony. A jed-
nak, gdyby tak jej śliczną nóżkę przerzucić przez jego biodro....
- Do diabła, Cameron, rusz tyłek z tego łóżka!
- Wynoś się, Leargan! - odwrzasnął i zdziwił się trochę,
że Avery przez sen mruknęła coś na temat hałasu, po czym
spała dalej. Wymęczyłem ją, pomyślał z dumą.
- Niejaki sir Payton oczekuje cię w wielkiej sieni.
Wszelkie wspomnienie ciepła opuściło Camerona. Powoli
oderwał się od
Avery, choć wszystko w nim chciało przy niej zos
tać. Przypomniał sobie, że Katherine jest brzemienna i po-trzebuje męża.
Dało
 mu to siłę do wstania z łóżka, choć mu-
siał stoczyć ze sobą ostrą walkę.
Wzywały go obowiązki. Był
243
JfrwwffHowell
przecież nie tylko bratem, ale i panem dpmostwa
Nie miał wyboru. Uchylił drzwi, robiąc małą szparę,
i powiedział Learganowi, że będzie na dole za chw-
ilę. Potem przystąpił do porannych ablucji, usiłując
zmyć z siebie wszelkie oznaki długiej wyczer-pującej nocy z Avery. Niestety,
obudziła się nim sie
ubrał. Było to tchórzowskie, ale miał nadzieję, że uda
mu się wymknąć. Bo co w końcu miał powiedzieć?
- Payton już jest- powiedziała, siadając i odgarniając
z twarzy potargane włosy.
- Tak, czeka na mnie w wielkiej sieni - odpowiedział
Cameron, zaciskając pieści, żeby jej nie dotknąć.
Wygrzebując się łoza, Avery owinęła się kocem.
- Czy pozwolisz mi się z nim zobaczyć na chwilę, nim
wyjadę?
-Tak.
- Dobrze. Dziękuję. Zaczekam na niego w mojej komnacie.
Patrzył, jak dziewczyna podchodzi do drzwi, ciągnąc koc
po podłodze.
- Avery?
Zatrzymała się, ale nie spojrzała na niego. -
 Chyba już nie ma nic do powiedzenia, prawda?
Nie, chyba nie. - Potarł pierś, dziwiąc się, że czuje taki
ucisk. - Chciałbym... - Zawahał się.
- Och, Cameronie, ja też, ale zastanawiam się, czy chcemy
tej samej rzeczy.
Dźwiękzamykanych drzwi spowodował, że podskoczył. chociaź zamknęła je bardzo
cicho
. Rozejrzał się po komna-
cie, po czym zmusił się do skupienia wzroku na
na drzwiach
do sieni. Podchodząc do nich , pomyślał, że ktoś będzie musiał
dokładnie posprzątać, nim tu wroci.
Grupka kobiet zebrała się przy drzwiach do wielkiej sieni.
244
Miód
Zaglądały do wnętrza i wzdychały. Camerona, który przepychał się mię
dzy nimi, zaczęło ogarniać złe przeczucie. Zatrzymał się przy wejściu
 i usłyszał szelest ich spódnic, gdy przesuwały się tak, żeby móc
 zerknąć zza niego. A obok Leargana, popijając
wino i rozmawiając z nim przyjacielsko, stał ten, do którego
wszystkie wzdychały.
Sir Payton Murray jest naprawdę przystojny, pomyślał Cameron z irytacją. Nie
był specjalnie wysoki ani szeroki w barach, ale Cameron był pewien, że zwycięża
prawie w każdej walce. Miał smukłość i mocne rysy najbardziej
rasowego konia. Był dobrze ubrany, a każdy jego ruch prze-
pełniał wdzięk. Taki, jak go Gillyanne opisała. Wyglądał bardzo młodo. Cameron
pomyślał, że nie jest wiele starszy
od Avery.
- Ile właściwie masz lat? - zapytał, zbliżywszy się do
przybysza.
- Za miesiąc będę miał dwadzieścia jeden - odpowiedział spokojnie Payton.
- Ale jesteś już „sir" od kilku lat?
- Tak, oddałem drobną przysługę królowi, gdy miałem siedemnaście lat, i zostałem
pasowany na rycerza.
Ocalił królewskiego syna od utonięcia - oznajmił radośnie
Leargan.
- Oczywiście. - Cameron nalał sobie trochę wina z dzba-na na stole, ale wstrzymał
się, widząc, jak uśmiechnięty
kuzyn wpatruje się w niego. - Chcesz coś powiedzieć, Lear-
ganie?
- Patrzyłem, kiedy zaczniesz się dławić. Nasz gość pomyśli, żeśmy tu wszyscy
poszaleli.
- Sam się o
 to postarałeś, bez mojej pomocy. Sir Paytonie Murrayn, oto nasz pan, sir
Cameron MacAlpin.
Cameron odwzajemnił skiniecie głowy gościa. Leargan miał
245
ftuiwffHowell
racja. Zachowuje się jak wariat. Musi się
wziąć w garść i skupić myśl na jednym celu: zdobyć ojca dla dziecka
Katherine.
- Payton, kochanie!
Szybko rzucił okiem w kieruknu drzwi i zobaczył siostrę,
przepychającą się miedzy kobietami. Spojrzał na Paytona. - Moja siostra, Katherine.
Rozumiem, że się znacie.
- Przelotnie - odpowiedział wolno gość.
Młodzieniec ma prezencję, uznał Cameron i obserwował uważnie, jak siostra
podbiega do niego. Przez twarz Katherine
przemknął grymas, gdy Payton mruknął uprzejme powitanie
i przelotnie pocałował ją w rękę. Cameron nie zauważył ani
śladu fascynacji u żadnego z nich. Jeśli coś takiego istniało,
już dawno minęło.
- Odsuńcie się. Do licha, można by pomyśleć, że nigdy przedtem nie widziałyście
rudzielca.
Na dźwięk tego głosu Katherine zaklęta cicho.
- Myślałam, że ten bachor jest jeszcze w łóżku.
Payton rzucił jej ostre, zimne spojrzenie i wpatrzył się w drzwi.
- Gilly, kochana! - zawołał. - Walcz!
W tym momencie Gilly zdołała przebić się przez wianuszek
kobiet i wpadła do wielkiej sieni.
- Payton, jesteś diabelnym zagrożeniem dla dziewcząt-mruknęła
 i rzuciła się w otwarte ramiona kuzyna.
Uściskał ją i ucałował, po czym postawił na podłodze i przyjrzał się jej.
- Wyglądasz bardzo dobrze, mała.
- Tak. - Mrugnęła do niego. - Moja uroda nie ucierpiała,
mimo wielu trudności i niebezpieczeństw.
- Masz rację, kochanie. Została uwypuklona.
- Pięknie to powiedziałeś.
246
Miód
- Dziękuję, staram się. -
 Myślałam, że wyjeżdżasz - powiedziała Katherine, patrząc
z wściekłością na Gillyanne.
- Będziesz za mną tęskniła? - Nim Katherine zdołała od-powiedzieć, dziewczynka
popatrzyła na Camerona. - Myślę,
że ona nie zaprosi mnie na ślub. A kiedy ta ceremonia ma się
odbyć?
Cameron miał uczucie, że za tym pytaniem kryje się coś
więcej nit zwykła ciekawość.
- Za tydzień. Może dwa.
-
Ależ Cameronie - zaprotestowała Katherine. - A co z mo-
im dzieckiem?
- Co ma być? Nie ucieknie.
Katherine była zszokowana. Payton i Leargan patrzyli w swo­
je kielichy, usiłując zachować powagę. Gillyanne oparła się
o Camerona, chichocząc. Westchnął, objął jej szczupłe ramionka
i uściskał.
- No, Cameronie - Gillyanne zaśmiała się - ty chyba nawet
masz poczucie humoru.
- Muszę. Jeszcze cię nie udusiłem.
- Wszystkim się przymilałaś, jak zwykle, kotku? - zażar-tował Payton.
- Tylko niektórym - odpowiedziała. - Gdzie Avery?
- Właśnie, gdzie moja siostra? - spytał Payton, patrząc naj gospodarza.
Twardy wyraz w jego spojrzeniu bardzo Cameronowi za-
imponował. Młodzieniec był przystojny, miał dworskie maniery,
ale mógł bez wątpienia być ostrym przeciwnikiem. Jak dotąd, nie znalazł żadnej
wady u sir Paytona Murraya, a co najdziw-
niejsze, nie bardzo go to irytowało. - Avery chciała się z tobą na krótko
zobaczyć, nim opuści
Cairnmoor - odparł Cameron. - Czeka w swojej komnacie.
247
Haniwh Howell -
Zaprowadzę cię tam
! - zawołała Gillyanne, biorąc kuzyna
za rękę. - Zabiorę swoje rzeczy i zniosę na dól. Możesz
powiedzieć Avery, że będę tu na nią czekała. - To nie będzie długa wizyta,
 kochanie - uprzedził Payton. -Bowen powiedział,
|że będzie czekał dwie godziny. Jedna
już minęła. Wiesz, jak on jest, kiedy ci, których
pilnuje, nie pokazują się na czas.
- Dobrze, gdy będzie się kończyła druga, podejdę do
bram i powiem mu. że nic mi nie jest, żeby chwilkę poczekał. -
Gillyanne spojrzała na Camerona, odchodząc z kuzynem.-
Bowen jest bardzo opiekuńczy w stosunku do mnie. Po ich odejściu Cameron zwrócił
się do Leargana:
- Iluu Murrayów siedzi za moimi murami?
- Dwudziestu kilku, może trzydziestu. Przypuszczam, że powiedziano nam subtelnie,
że jeśli dziewczęta się nie pojawią po upływie dwóch godzin, wzbudzi to
podejrzenia. Lepiej, żeby się to nie zdarzyło.
-
Tak - zgodził się Cameron. - Ostatnie, czego mi trzeba, to zamieszanie.
-
Ależ, Cameronie, nie wezmą Cairnmoor z taką liczbą ludzi - wtrąciła się Katherine.
- Nie ma powodu do zmar-twienia.
-
Chyba nie chcesz, żebym wyrżnął ludzi sir Paytona, zanim będziesz szczęśliwie
zamężna.
Zacisnęła usta w wąską, cienką kreskę.
- Widzę, że jesteś w złym humorze. Zostawię cię z tym. Gdy wyszła, przesunął
się do szczytu stołu i opadł na krzesło. Obudziła się dalej niż godzinę temu,
a dzień już wydawał mu się za długi. biorąc pod uwagę to, co się jeszcze miało
wydarzyć, mogło być tylko gorzej.
248
MiOD
Avery siedziała na łożu, patrzyła na mały sakwojaż ze
swymi osobistymirzeczami i starała się me płakać. Anne i Therese przestały
jej życzyć szczęśliwej podróży. Obie były oewne, że wróci. Avery chciałaby
podzielać te pew-ność, ale wtej chwili myślała tylko o jednym: ani razu ze
strony Camerona nie padły tadne słowa miłości. nim razu, w najgorętszych momentach,
nie usłyszała niczego, co suge-
rowałby, że nie jest to koniec.
Spojrzała na dzrzwi. Otwarły się i stanął w nich Payton. Obecność brata była
jednocześnie radosna i bolesna. Bardzo gpo kochał i zawsze cieszyła sie na
spotkanie z mm. Niestety, tym razem ta wizyta oznaczała jej powrót do domu,
z dala od Camerona. Udało jej sie jednak uśmiechnąć, gdy wstała na
powitanie brata.
- Dał ci wspaniałą komnatę - powiedział Payton, rozglą-dając się.
- Niezbyt subtelne z twojej strony, drogi braciszku - mruk-nęła.
Payton zrobił zdziwioną minę, przeczesał palcami włosy i spytał:
- Jesteście kochankami?
- Tak. I nie rób takiej miny. Wpadłam w jego ramiona z
własnej woli.
- Nie uwiódł cię z zemsty?
- Na początku miał taki plan. Powiedziano mu, że zgwałciłeś
jego siostrę, i nie było nikogo prócz Gillyanne i mnie, kto mówiłby mu co
innego. Poza tym, że byłyśmy we Francji
w czasie rzekomego przestępstwa, to trudno nas było uznać za
bezstronne.
- Ale już w to nie wierzy?
- Nie. Nie jestem pewna, kiedy to się zmieniło, lecz się
zmieniło. Zmieniły się też jego plany w stosunku do mnie. Od
249
HANffM'ff0WLLL
zamiaru zhańbienia mnie, tak jak została
zhańbiona jego
siostra, poprzez wywołanie konfliktu między rodzicami, do... - zarumieniła
się -
propozycjia uszanowania mojego
dziewictwa, w kulminacyjnym momencie. - Pod badawcztm
wzrokiem Paytona, zarumieniła się jeszcze bardziej.
-Wstrętna dziewucha - rnruknał i zaśmiał się, nim znowu
spoważniał.-Kochasz go?
- Beznadziejnie - przyznała, wzdychając.
-A jednak cię odsyła.
-
Pewnie nie zna innego sposobu na załatwienie tej sprawy. Nim przyjechaliśmy
do Cairnmoor, chyba się wahał, potem
zobaczył, że Katherinc naprawdę jest przy nadziei i wciąż
wskazuje na ciebie jako na sprawcę.
- To dziecko nie jest moje.
- Nie musiałeś mi tego mówić. Gdy tylko powiedział, że
zaprzeczasz, wiedziałam, że nie jest twoje. I zrozumiałam, ze jest tylko jeden
powód, dla którego możesz być tego pewien:
nigdy nie byłeś w łożu z Katherine.
- Ale twój kochanek uważa, że jest inaczej.
- Tak i nie. Ma wątpliwości. Jestem tego pewna, Gillyanne
też.
Payton zaklął pod nosem i przez chwilę spacerował po
komnacie.
- Jednak zmusi mnie do poślubienia jej.
Ma siostrę, która jest niezamężna i brzemienna. Came-ronowi udało się ją
zmusić do przyznania, że jej nie zgwał-
ciłeś, tylko uwiodłeś i porzuciłeś, ale dziewczyna wciąż
sie upiera, że to ty jesteś ojcem jej dziecka. Co innego
może zrobić?
- Nic - szepnął Payton, po czym dodał bardziej stanowczo: -
Zupełnie nic, i rozumiem to, oczywiście. Ale jestem
przerażony, że będę musiał się z nią ożnić.
250
Miód
Avery znów go uściskała
- Kiedy masz ją poślubić?
- Za tidzień, może dwa. Dlaczego jesteś z tego taka zado-
wolona?
- Bo to dowodzi, te nie jest pewien- Splotła ręce na
piersiach - Och, Paytonie, on ma wątpliwości, i to niemałe.
Daje ci czas. Czas, abyś udowodnił, że ona kłamie. Daje go
też sobie. Prawdę mówiąc, daje ci czas, żebyś się od niej
uwolnił.
- Ja też tak uważam, ale podejrzewam, że nie będę mógł
opuszczać Cairnmoor, wiec dojście do prawdy będzie bardzo utrudnione. Machnęła
na to ręką.
- Wydobedzłesz z niej prawdę. Nie mam wątpliwości. - Chciałbym mieć twoją
pewność.
- Musisz się tylko postarać, żeby nie być jedynym, który usłyszy, gdy wydobedziesz
od niej nazwisko. Uważam, że Cameron będzie chciał porozmawiać z tym mężczyzną.
A to, co usłyszałyśmy z Gillyanne, może pomóc.
Payton roześmiał się.
- Jestem pewien, że obie ciężko pracowałyście, żeby się dowiedzieć prawdy.
Dlatego prosiłaś o spotkanie ze mną?
- Tak, a poza tym chciałam, żebyś zrozumiał, dlaczego ja i Cameron zostaliśmy
kochankami. W Cairnmoor nie jest to
tajemnicą, więc i tak byś się dowiedział. Z pewnością Katherine
cię o tym powiadomi w nadziei, że uda jej się mnie pogrążyć i narobić kłopotów
swemu bratu. Kocham tego człowieka. Poszłam do jego łoża z własnej woli. Chciałam
się upewnić, że to zrozumiesz.
- Czy myślisz, że kiedy sprawy jakoś się ułożą, będzie chciał cię odzyskać
i ożenić się z tobą? - Nie wiem - odparła cicho, walcząc z napływającymi
251
Hannah Hornu
łzami. - Wszyscy uważają, że wrócę, ale nie słyszałam od
niego żadnych słów otuchy. Żadnych słów miłości.
Pożąda
mnie i chyba w jakiś sposób mu na mnie
zależy. Miał
zranione serce. Paytonie, i wiem o tym dostatecznie wiele, żeby
sporo
zrozumieć imu współczuć. Ale nie ze wszystkim
mogę sie pogodzić
. Jednak w tej chwili to nie ma znaczenia.
Najpilniejsza
jest twoja sparwa.
- Zwłaszcza że naszymi ludźmi dowodzi Bowen. Dał nam dwie godziny, które już
prawie minęły.
- Ojej, dobrze. Z tego, co wypsnęło się Katherine i co wycisnęłyśmy z jej
służki, wynika, że szukamy szlachcica. Jest przystojny, wysoki i dość silny.
Rude włosy i brązowe
oczy. Jest biedny i ma sześciu starszych braci. Widząc za-
myślenie na twarzy Paytona, spytała: - Znasz takiego męż-
czyznę?
- Coś mi świta. Przypomni mi się. To dużo na początek. -
Chwycił siostrę pod rękę, wziął jej rzeczy i wyszedł z komnaty. -
Teraz musimy się śpieszyć, zanim Bowen zacznie forsować
bramę.
Gillyanne, jeśli nie przestaniesz się we mnie wpatrywać,
zarzucę ci obrus na głowę - narzekał Cameron, robiąc groźną
minę do dziewczynki, siedzącej po jego lewej ręce.
Zaśmiała się.
- Będę za tobą tęskniła, Cameronie.
- Dziwne, ale wydaje rai się, że będę na tyle głupi, żeby
też za tobą tęsknić.
- Och, słyszę Paytona i Avery. Czas iść. - Wstała, nachyliła się
i pocałowała go w policzek. - Nie rozpamiętuj.
Pomyśl i posłuchaj. W końcu wyjdzie na
dobre, ale pod
warunkiem, że uwolnisz się od przeszłości.
252
RMOD
Leander stanął obok niej, obął jej ramiona i odprowadził do
drzwi.
- Och, dziewczyno,gdybyś była trochę starsza, a ja troszecz-
kę młodszy, nie pozwoliłbym ci tak wyjechać. Bylibyśmy,
świetną parą.
- Pochlebca. Doprowadziłabym cię do szaleństwa.
- Tak ale byłoby to słodkie szaleństwo. - Pocałował w policzek i skierował
do Avery, która właśnie stanęła w drzwiach wielkiej sieni. - A ty, piękna
Avery, za tobą też będę tęsknił. -Utulił zdumioną Avery w ramionach i pocałował
ją czule. W tym momencie rozległ się dźwięk spadania czegoś na
podłogę wielkiej sieni.
Gdy Leargan się odsunął, Avery Odwróciła się i zobaczyła Camerona, który stał
kilka kroków dalej, rzucając wściekłe spojrzenia. Zza niego wyszedł paź i
z powrotem ustawiłł przewrócone krzesło. Avery spojrzała na uśmiechniętego
Lear-gana i syknęła:
- Koniecznie chcesz ryzykować posiniaczenie tej pięknej buźki? - spytała
cicho.
- Nie tak bardzo. Mój koń jest osiodłany i zaraz ruszam na polowanie.
Już miała się roześmiać, ale spojrzała na Camerona. Nie ru
szył się, żeby podejść, pożegnać się i zostawić jej na pamiątkę
jakieś miłe słowa, chociaż wyglądał na zmartwionego. Chciała
mieć jakąś nadzieję, a on wyraźnie nie miał zamiaru jej tego dać.
Dygnęła w milczeniu, on się odkłonił i odeszła.
Przywitały się z ludźmi Marrayow, ale zwlekały trochę
z odjazdem. Bowen usciskałobie dziewczyny i długo nie chciał
wypuścić Gillyanne z objęć. Gdy w końcu siadły na konie.
253
gtWAH
Howell
Avery musiała walczyć
z pokusą, żeby się
obejrzeć, i zrobiła to dopiero wtedy, kiedy byli tak
daleko, że nie widać było ani śladu Cairnmoor.
- Musi ci być smutno- powiedziała Gillyanne, podjechawszy
do niej.
- Nie powiedział ani słowa - odparła Avery.
- Nie byliście sami, poza tym problem Katherine i Paytona
wciąż pozostaje nie rozwiązany.
- To prawda, ale może po prostu nie miał mi nic do powiedzenia. Może uznał,
że milczenie jest najłagodniejszą
formą pożegnania.
Avery popędziła konia do szybszego biegu, zostawiając
kuzynkę w tyle.
Gdzie jest Leargan? -spytał Cameron, gdy Payton podszedł do stołu i siadł
po jego lewej ręce.
-
Pojechał na polowanie - odpowiedział gość, częstując się jedzeniem wystawionym
na poranny posiłek.
- Bardzo mądrze z jego strony.
- To był tylko pocałunek.
-
Trzeba go było powstrzymać, żeby nie spoufalał się z twoją siostrą.
- Avery nie miała chyba nic przeciwko temu. - Payton wzruszył ramionami. -
Nikt inny nie zdobył się na to, żeby ja czule pożegnać.
Cameron przyglądał się młodzieńcowi, który jadł w spokoju, chwilami tylko
zerkając na gospodarza. W tych spojrzeniach zawarta była złość, ale również
błysk
 rozbawienia. Cameron
zastanawiał się, co Avery mu p
owiedziała. Samo wspomnienie jej imienia powodowało jakiś dziwny. ściskający
ból w piersiach. Tłumaczył sobie, że to po prostu
254
Miód
żal. W jej smukłych ramionach znalazł najsłodsze rozkosze i każdemu mężczyźnie
byłoby żal, gdyby stracił coś takiego. Za
 jakiś czas, gdy zblakną wspomnienia, weźmie sobie kochankę i
 zapomni o Avery Murray. Łyknął wina, rozzłoszczony tym
cynicznym planem.
- Powiedziałeś, że ślub odbędzie się za tydzień, może nawet
dwa?- spytał Payton, rozsiadając się wygodniej i popijając
jabłecznik.
- Tak. Muszę przywieźć księdza, trzeba wiele rzeczy zor­ganizować. Tydzień
to może być za mało na wszystkie przy­gotowania, więc ustalam datę za dwa
tygodnie od dzisiaj. Cameron zmarszczył czoło, widząc, jak dwie służące skaczą
koło gościa, póki nie udało mu się ich odpędzić. - Zawsze tak jest?
- Jestem tu nowy. To przejdzie.
-
Wielu mężczyzn dałoby wszystko, żeby wzbudzać takie zainteresowanie.
- To jest płytkie, przelotne i nieważne. Mój stryj Erie miał ten sam problem.
Właściwie wciąż ma. Ale, jak sam mówi,
to, co podziwiają, to tylko trochę ciała i kości ukształtowanych
tak, że są miłe oku. Może zostać zranione, zeszpecone, chore, obrzydliwe.
Nie wiedzą, jaki jestem: może chrapię tak, że
można ogłuchnąć, mam maniery wieprza, jestem kompletnym
tchórzem albo beznadziejnym kochankiem. Jak tylko gdzieś uznam, że staję się
próżny, wracam do domu. Tam mnie uczą pokory, zwłaszcza Avery.
Cameron wydukał jakieś tłumaczenie, wstał i wyszedł z sali.
Payton pokręcił głową, obserwując, jak gospodarz odchodzi.
Ten człowiek staczał ciężką walkę, prawdopodobnie sam ze sobą. Avery
pokochała rzeczywiście niespokojnego człowieka.
Payton wątpił, czy Cameron MacAlpin wie, jak przyjąć taki dar i na pewno walczył
z sobą, żeby go nie odwzajemniać.
255
Hannah Howell
Trzeba jak najszybciej rozwiązać sprawę z
Katherine, i to
nie tylko dla własnego dobra. Cameron
musi wiedzieć, co mógłby przeżyć z Avery,
nim uzna, że
jej wcale nie potrzebje.
- Poszrdł? -spytał Leargan, podchodząc ostrożnie do gościa.
- Tak - Payton uśmiechną! się, patrząc, jak rycerz siada
przy stole i zabiera się do jedzenia. - Myślałem, że pojechałeś
na polowanie.
- Przypomniałem sobie w porę, żeby przerwać post. Nie
mogę polować z pustym żołądkiem. Wiesz wszystko, prawda?
- Nie martw się. Nie zabiję go. Avery go kocha.
-
Tak, biedna dziewczyna. - Leargan uśmiechnął się. -Mam tylko nadzieję, że
ten idiota zmądrzeje na tyle, żeby ją
ściągnąć z powrotem.
-
Może trzeba go będzie trochę popędzić. A przedtem wyjaśnić sprawę mojego ewentualnego
małżeństwa z Ka-therine.
Leargan westchnął.
- Nie jesteś ojcem tego dziecka, co?
-
Nie, ale myślę, że wiem, kto nim jest. Czy potrafisz podsłuchiwać i nie zostać
przyłapany?
- Tak, Jeśli
wybaczysz mi brak skromności, jestem w tym bardzo dobry. Dlaczego?
-
Gdziekolwiek będę z moją umiłowaną oblubienicą, chcę, żebyś słuchał.
- Myślisz, że przyzna się do kłamstwa?
-Jak, ale to ja jestem złapany w pułapkę. Moje słowo
przeciwko jej słowu. Potrzebuję poparcia kogoś, do kogo
Cameron ma zaufanie. Pomożesz mi?
- Chętnie - zgodził się Leargan. -
Oczywiście, udowod-nienie, że własna siostra go oszukała, nie bardzo się Cameronowi
spodoba.
256
Miód
- Nie martw się. Połączę go z Avery.
- Tak? Myślisz, że masz tak wielką siłę perswazji? - Mogę mieć, ale moją najlepszą
bronią będzie Avery. Kocha tego idiotę. Jakiż śmiertelnik mógłby się temu
długo
opierać.
22
Cameron wciągnął buty, wstał i zauważył, że stoi przed
krzesłem. Chociaż wciąż powtarzał sobie, że to tylko mebel,
potrafił stać przed nim godzinami, patrzeć i wspominać. Co rano. od tygodnia,
budził się z postanowieniem, że go spali. A potem patrzył, drżąc od wspomnień,
targany gorącymi
uczuciami, których nie chciał. Co noc męczył się, nie mogąc
zasnąć sam w pustym łożu.
Przez dwa dni usiłował złagodzić ból piciem, wypełnić pustkę winem. Kiedy
obudził się z pijackiego snu na tym krześle, z imieniem Avery na ustach, uznał,
że alkohol to nie
lekarstwo. Nawet nie chciał myśleć o tym, co mógł wygadywać
Learganowi, który nieraz musiał go kłaść do łóżka. A teraz
mów przezywał, pogrążony w myślach. Wcale tego nie chciał,
bo była tam Avery. Jej uśmiech, głos, mina. Zastanawiał
się, co mógł zrobić inaczej. Te słowa miłości, które wymknęły
się
z jej ust, gdy trawiła ją gorączka. Była pierwszą kobietą,
przy której poczuł się przystojnny. I byłem najlepszym na
świecie kochankiem, pomyślał, czując znajomy ucisk w
pachwinach. Poskromiwszy chęć kopnięcia krzesła, wyszedł z
sypialni.
258
MIÓD
Porzebna mu była ciężka praca, taka. po której zapomniałby. jak delikatna
 i słodka jest skóra Avery. Wszedł do wielkiej sieni, w
której Laeargan i Payton pożywiali się i rozmawiali j
ak starzy przyjaciele. Burknął coś na powitanie i chciał przejść n
a swoje miejsce, lecz zatrzymał się nagle, spoglądając na g
arnuszek z miodem, ustawiony przy bułeczkach. Miód...
Zaklął, zdjął go ze stołu, rzucił nim o ścianę i wyszedł.
Leargan patrzył na potłuczone naczynie i miód, spływający
ze ściany.
- Chyba nie chcę wiedzieć, dlaczego to właśnie wprawiło
go w taki nastrój.
- Ja też nie.
- Jest coraz gorzej.
- Chyba źle śpi w nocy. Dobrze, że przynajmniej nie pije.
-
Racja, chociaż szkoda, że nie upił się jeszcze raz, bo może bym się dowiedział,
dlaczego tak go denerwuje krzesło w jego
komnacie sypialnej. — Leargan spojrzał na Paytona i obaj się zaśmiali.
- Och nie, nie powinniśmy się śmiać. Ten biedny człowiek cierpi.
- Rzeczywiście, i chyba już niedługo przyzna się przed sobą
dlaczego.
Leargan przyglądał się rozmówcy przez chwilę, po czym spytał:
- A ty go zaakceptujesz, jeśli poślubi twoją siostrę?
- Tak - odpowiedział Payton. - Przyznam, że nie wiem,
dlaczego ona kocha tego czarnookiego smętnego olbrzyma, ale
go kocha i tylko to się liczy dla mnie i naszego klanu.
- Myślisz, że Avery wciąż będzie chętna, kiedy on w końcu
zmądrzeje?
- Tak. Złość i ból trzeba będzie ukoić, ale nie zdąży jeszcze przestać kochać.
Prawda jest taka, że moja siostra nie potrafi
259
BaMMuHoweu.
- Ta
przestać. My, Marrayowie,
 jak się z kimś związu-
jemy, to na całe życie, a ona zapewne uznała, że
Cameron jest dla niej takim partnerem. Dopilnuj,
żeby go miała. I to szybko. - Szybko? Jestes już tak blisko
prawdy?
które jeździły
 z Katherine do dworu, i były bardzo pomocne. -Uśmiechnął
 się kiedy Leargan wzniósł oczy do nieba. - Od-wiedz
iłem również dwa razy ciotkę Agnes.
Ciotkę Agnes? To poczciwina, ale nie przypuszczałem,
żeby można było z nią sensownie porozmawiać.
- Trzeba po prostu wiedzieć, jak oddzielić ziarno od plew.
Za tymi pogaduszkami kryje się sporo faktów. Długo trzeba
byłoby szukać lepszej przyzwoitki dla Katherine.
_ Oczywiście. Wiec uważasz, że dowiedziałeś się już do-
statecznie dużo, żeby wyciągnąć od niej prawdę?
Payton skinął głową,
- I posłuchałem rady Gillyanne, którą mi szepnęła na ucho,
nim stąd wyjechała. Poradziła mi, żeby Katherine zezłościć,
bo jak jest zła, nie myśli, co mówi. Podpowiedziała mi, jak wzbudzić w niej
złość. Trzeba jej zaprzeczać.
- Przecież już to robiłeś - mruknął Leargan.
- Przedtem tak, ale Katherine uważa, że już mnie usidliła.
Myśli, że udało jej się wszystkich oszukać. Miała swojego chwackiego, ale
biednego kochanka, a teraz brat dopilnuje,
zęby dostała bogatego męża. Gillyanne ma rację. Czas powie-
dziieć Katherine, że
nie wygrała ani mnie w swoim łożu, ani wizyt w moich francuskich posiadłościach
i francuskich dwo-
rach, gdzie jestem ostatnio w łaskach, ani mojej kiesy.
Jedynym miejscem, gdzie będzie mogła prezentować
swoją wygraną, pozostanie Cairnmoor albo Donncoill. - Będzie wściekła.
 - Właśnie -odpowiedział Payton i wstał. - Chcę, żeby
260
w odpowiedzi na to zaczęła mi urągać i opowiadać, jakie odniosła zycięstwa
nad naszym głupim rodzajem męskim.
- Kiedy masz zamir to rozegrać? - spytał Leargan, również wstając. Skinął
głowa, na powitanie Annę i Therese, które
własnie weszły.
- Dziś wieczorem. Myślę, że spacer w ogrodzie.
- Dobry pomysł. Dużo różnych miejsc, w których mogę się ukryć- odpowiedział
Leargan, gdy zbierali się do wy-
jścia.
- A co to za bałagan! - zawołała Anne, wiec obaj się odwrócili. - Miód! -
Obejrzała się na nich. - Czy wyście to
zrobili?
- Nie, pani - odpowiedział Payton. - To twój pan.
Annę pokręciła głową.
- Nie rozumiem. Myślałam, że lubi miód, a to już drugi garnczek zmarnowany.
- Drugi? - zdziwił się Payton.
- Tak. Tego dnia, kiedy przyjechałeś, sir Paytonie. Therese i ja sprzątałyśmy
pana komnatę sypialną. Cały garnczek wy-rzucił. Jak to mężczyzna, złapał,
co pod ręką, żeby to wytrzeć. Taki piękny, mięciutki ręcznik. Już na nic.
Na szczęście plamy na pościeli i szatach nie były takie wielkie. Były nawet
na krześle. - Zdziwiła się, gdy obaj patrzyli na nią przez chwilę,
po czym wybuchnęli takim śmiechem, że wyszli, zataczając się.
- Mężczyźni to dziwne stworzenia - powiedziała, patrząc na Therese, dumającą
nad tym bałaganem.- Co to jest?-Anne myślała nad wszystkim, co powiedziała,
i przypominała sobie widok twarzy obu panów, nim zaczęli się Śmiać. - Nie,
możliwe.
- Tak - poweidziałaTherese. - Myślę, że ktoś się bawił
jedzeniem. Dla zabawy. Gra miłosna.
- Proszę, proszę, i to ta mała Avery z taką słodką buźką.-
261
gtSNĄliHoWBU-
Anne znów popatrzyłą na Therese. - Ja to lubię gęstą
śmietanę, a mój Ranald szaleje za mną.
- Ja lubię miód. Mój mąż też.
Zostawiły miód, żeby ktoś inny go sprzątnął. Podeszły do
stołu i zaczęły wybierać smakołyki. Gdy wychodziły z wiel-
kiej sieni, natknęły sie na Katherine. Chowając pod spódni-
cami skradzione skarby, uciekły, chichocząc jak młode
dziewczęta.
Cameron patrzył na puchar z winem i rozważał, czy się znowu nie upić. Ciężka
praca niewiele pomogła. Popatrzył na Leargana, Paytona i Katherine, potem
na ciotkę Agnes i kuzyna laina; towarzystwo przy stole nie będzie w stanie
go rozerwać. Payton i Leargan rozmawiali jak starzy przyjaciele, a siostra
siedziała obrażona, ze ją ignorują. Kuzyn Iain musiał znosić jedną z wielu
długich opowieści ciotki. Cameron tęsknił za Avery. Tęsknił za nią od chwili,
gdy odeszła, i nic się nie zmieniało. Właściwie było coraz gorzej.
-
Cameronie - odezwała się Katherine głośno, by przerwać pytonowi i Learganowi.
-Myślę, że powinieneś porozmawiać ze służącymi.
-
Dlaczego? - Wiedział, że zabrzmiało to niegrzecznie, ale ona wciąż miała jakieś
skargi, zupełnie błahe.
- Kradną jedzenie. I słabo sprzątają.
- Ta komnata wygląda czysto, a kradzież jest przestępstwem, więc uważaj na
słowa, zanim kogoś oskarżysz. - Teraz jest czysto, ale rano na ścianach było
pełno miodu i długo nikt tego nie sprzątał.
- Miód jest trudny do usunięcia - mruknął Cameron, dumny
ze swego spokoju.
- Zwykle najlepiej go zlizać
- powoli powiedział
Leargan. - Był na ścianie-warknęła Katherine i potrząsnęła
głową.
Cameron
zaczął się czuć niewyraźnie, zwłaszcza gdy zoba-czył
roześmiane oczy Leargana i Paytona. - Teraz już nie ma. A co z kradzieżą?
- Kiedy zeszłam na dół się posilić, na stole nie było
śmietany i dżemu malinowego do moich bułeczek i ow-
sianki.
- To nie znaczy, że zostały skradzione.
- Nie? Jestem pewna, że widziałam, jak Anne i Therese ukry
wały coś w fałdach spódnic, gdy stąd wychodziły.
- Annę i gęsta śmietana - mruknął Leargan do Paytona. -
Ranald to uwielbia.
- Wiec pewnie Hugh, mąż Therese, jest pies na dżem malinowy - odpowiedział
mu Payton.
Cameron upił duży łyk wina. W jakiś sposób ktoś odkrył
jedną z gier miłosnych, jakie uprawiał z Avery. Powinno mu
pochlebiać, że inni go pośpiesznie naśladują. Przedtem nie był
takim wyrafinowanym kochankiem. Nic dziwnego, że taka
przyjemność musi trochę kosztować.
- A potem w południe chciałam sobie wziąć do chleba
miód. - Katherine skrzywiła się nieco, gdy brat jęknął, słysząc
kolejną skargę. - Paź powiedział, że nie ma. Pomyślałam, że
to kłamstwo, więc poszłam do kuchni.
- Dziwię się, że w ogóle wiesz, gdzie to jest - zażartował
Payton.
Pominęła to milczeniem.
- Kucharka powiedziała mi, że nie ma, ale przed nią na sto
le stała kamionka z miodem. Tłumaczyła się, że jest zepsuty. więc
mi go nie da. Nie sądzę, żeby mógł się zepsuć.
Uznając, że nie ma już co udawać, bo jego sekret się
wydał, Cameron spojrzał na Paytona iLeargana, kręcących
głowami .
- Widocznie mógł. Kucharka lepiej się na tym zna.
263
-
Więc mi wyjaśnij, dlaczego kiedy wyszłam potem
zanieść jabłko mojej klaczy, zobaczyłam, że praczka, Maude,
śpieszy do swego domku z tym samym garneczkiem miodu?
Camerion ujrzał w wyobraźni
Maude, kobietę prawie jego
wzrostu i dobrych parę kilogramów grubszą. Potem
wyobraził sobie jej niskiego, chudego męża. Jeden rzut
oka na twarze Paytona i Leargana wystarczył, żeby
wiedzieć, że wyobrazili sobie to samo. Nie miał zamiaru
tłumaczyć siostrze, jaki był zapewne los miodu.
-
To dzięki tym ludziom mamy jedzenie, więc me możemy im żałować, jeśli czasem
sobie pofolgują - rozstrzygnął Ca-meron. - Jeśli będzie się to zdarzało częściej,
porozmawiam
z nimi.
- A ja będę stał murem przy tobie - obiecał Leargan,
któremu oczy błyszczały od śmiechu.
Wiedział, że kuzyn nigdy nie będzie rozmawiaj; ze swymi ludźmi na ten temat
Co miałby powiedzieć? Nie bawcie się w gry miłosne moim jedzeniem? Miał tylko
nadzieję, że za pare dni to podkradanie się zmniejszy. Pomyślał o tych szel­mach.
Ranaldzie i Hugh, i ich urodziwych żonach, i uznał, że trzeba pilnować zapasów
śmietany i miodu.
-
Doskonały posiłek, sir Cameronie, jak zwykłe -powiedział Payton, wstając odstołu
i kłaniając się lekko. -Prawdę mówiąc, tak się objadłem, że byłoby dobrze
przejść się po ogrodzie, żeby mi się wszystko ułożyło.
- Och wspaniały pomysł! - zawołała Katherine, stając u
jego boku.
- Tak, rzeczywiście - mruknął, wyprowadzając ją z wielkiej
sieni.
Cameron zauważył, że Payton niewiele robi, by ukryć niechęć
do Katherine. Chciał na ten temat porozmawiać z Learganem,
gdy zauważył, że kuzyn wymkął się zaraz za tą parą. Było
264
XKTCCZra
w jego ruchach ruchach coś podejrzanego, więc Cameron
poderwał się by iść za nim.
- Nie muisz chodzić do ogrodu z parą zakochanych -powiedziała ciotka Agnes,
gdy przechodził obok niej. -Leargan
ich popilnuje.
- Wiec po to poszedł?
- Tak zawsze za nimi chodzi. Taki dyskretny chłopiec, nie rzuca
 im się w oczy, ale jest na tyle blisko, żeby interweniować
jak zajdzie potrzeba. Możesz sobie odpocząć. Tak ciężko dziś
pracowałeś.
Agnes nabrała powietrza, by zacząć jakaś dłuższą przemo-we, ale Cameron siedział
jak na szpilkach. Nie chciał urazu ciotki, jednak musiał się dowiedzieć, co
knują Leargan z Pay-tonem. Potem Iain spytał Agnes, jak jej smakowało wino,
podane do kolacji. Ciotka wzięła głęboki oddech, by od­powiedzieć, a Cameron
przez ten czas uciekł. Wszyscy wie­dzieli, ze nie wolno ciotki o to pytać,
bo wtedy rozpoczyna opowieści, porównując to wino ze wszystkimi innymi, jakie
w życiu piła, mówiąc, gdzie je piła i jak były podawane. Iain wpadł na długie
godziny. Cameron przysiągł sobie, że musi mu się odwdzięczyć za to poświęcenie.
Najciszej, jak się dało, wszedł do ogrodu - chluby i dumy najpierw jego matki,
a potem Agnes - zajmującego spory teren za murami obronnymi. Zobaczył Paytona
opartego o cem-browinę studni, wokół której rozplanowano cały ogród. Ka-therine
stała przed nim; z jej postawy przebijała rosnąca niechęć do narzeczonego,
którego sobie wybrała. Na końcu ogrodu mignęła mu w ciemności jakaś sylwetka
i wiedział, ze to Leargan. Cameron podkradł się w pobliże studni i usiadł
na kamiennej ławeczce, ukrytej wśród krzewów. Wprawdzie bał
się, że usłyszy coś okropnego, ale zmusił się do podsłuchiwania
tak, jak to robił jego kuzyn.
265
- A więc kochany, nie sądzisz, że dość długo już byłeś
obrażony?
- Nie - odparł Payton. -Uważam, że jeszcze co najmniej
przez rok będę przeżywał tę niesprawiedliwość. - Co za bzdura. Dlaczego nie
możesz pomyśleć o wszystkim,
co nas połączy, co będziemy robić i budować razem? Z tego
małżeństwa może wynikąć wiele dobrego.
- Na przykład?
- Cóż możemy zostać kochankami. Może między nami
rozkwitnąć namiętność -powiedziała cicho, kuszącym głosem.
-Nie.
Jej śmiech zabraniał odrobinę niepewnie.
- Nie? Przecież będziemy małżeństwem, więc przyjdziesz
do mojego łoża.
-
Nie, nie przyjdę. Nawet gdyby mnie skręcało z pragnienia kobiety, nie dotknę
cię, na pewno nie, póki nie będziesz miała tego dziecka.
- Tak? Myślisz, że dziecko nie będzie podobne do ciebie?
- Nie jestem jego ojcem, więc to bardzo możliwe.
-
A co ci z tego przyjdzie, że nie będziesz ze mną sy-piał? We dwobrze
będziemy uznawani za męża i żonę, może nawet na francuskim dworze, bo słyszałam,
że bę-dziesz musiał niedługo tam pojechać.
-
Doprawdy? Zadałaś sobie sporo trudu, żeby się takich rzeczy o mnie dowiedzieć,
bo nie są to wiadomości powszechnie znane -Pochlebia mi to. Ale dlaczego sądzisz,
że będziesz ze mną jeździła do dworu?
- Będę twoją żoną.
- Żebym mógł z nią robić co zechcę. A ja nie zechcę ciągać
cię z z sobą.
Zapadła cisza tak ciężka, że Cameron prawie odczuwał ten ciężar. Wiedział,
o co Pytonowi chodzi, musiał
przyznać, że plan
Miód
jest chytry- Niestety, Katherine wyraźnie ujawniała, że nie
z powodu miłości ani nawet pożądania chciała go za męża.
Pragnęła jego ciała, prestiżu, sakiewki. Chciała fruwać z dworu
dwór, pławić się w zaszczytach i rozkoszować zawiścią innych kobiet. I w głębi
serca Cameron wiedział, że dowie się więcej takich brzydkich rzeczy o siostrze,
bo im więcej Payton jej odmawiał, tym bardziej była wściekła. A kiedy Katherine
się wściekła, waliła na oślep. Będzie się starała urazić Paytona, a jedną
z możliwości było teraz odkrycie prawdy, żeby się przekonał, w jaką wpadł
pułapkę i jak pozwolił zrobić z siebie
idiotę.
- Musisz mnie ze sobą zabierać - oświadczyła w końcu.
głosem drżącym ze złości. - Będę twoją żoną, A dokąd mam jechać, jak ty będziesz
podróżował z dworu na dwór?
- Cóż, możesz siedzieć tutaj, z bratem. Jest również moja rodzina w Donncoill.
- Nie możesz tego zrobić.
- Mogę zrobić, co zechcę -odpowiedział lodowatym tonem Payton. - Będziesz
żoną, moją własnością. Przynajmniej do czasu, gdy dziecko przyjdzie na świat,
a potem, mam nadzieję, będę mógł cię odprawić.
- Nie, nie zrobisz tego.
- To dziecko nie jest moje.
- Będzie wystarczająco podobne do mnie lub wystarczająco podobne do ciebie,
żeby twoje stwierdzenia, że nie jesteś ojcem, były uważane za dowcip.
- Ach, rzeczywiście świetnie to zaplanowałaś. Znalazłaś sobie kochanka z
rudymi włosami i brązowymi oczami. Wi-działem go i rzeczywiście wyglądamy
jak krewni. I okazał się pełe
n wigoru, co? Popełniłaś jednak zasadniczy błąd, Katherine.
- Nie, to ty popełniłeś błąd, Paytonie. Nie trzeba było mną wzgardzać. Teraz
nie będziesz mógł, bo będę twoją żoną. I jeśli
267
Has^Boweu
uważasz, że uda ci się usunąć mnie z zasięgu
twojego wzroku,, lepiej to jeszcze przemyśl. Mój
brat nie pozwoli na takie traktowanie mnie.
- Zanim dziecko się urodzi albo zaraz potem, twój brat
będzie wiedział, że sama się okryłas hańbą, że go okłamałaś
i wykorzystałas go. Wszystkich nas wykorzystałaś, kierując się swym bezwzględnym
egoizmem.
- Nie wiem. dlaczego uważasz, ze to dziecko cokolwiek rozstrzygnie. Będzie
miało włosy czarne albo rude, oczy niebieskie albo brązowe. Będzie podobne
do mojej rodziny
albo do kogoś z tej bandy, którą nazywasz swoimi krewniakami.
- Tak, Malcolm Saunders ma rude włosy i brązowe oczy. Ma również znamię na
pośladku.
- Nie, nie ma.
- Tak, ma, i ty to powinnaś wiedzieć najlepiej, ale chyba nie zauważyłaś tego
czy owego u swojego kochanka. Może
parzyłaś się z nim tylko po ciemku albo nigdy nie miałaś czasu
przypatrzyć mu się dokładnie. Był przecież tylko ubogim szlachcicem. Nie miałaś
zamiaru z nim zostać, używałaś go
tylko dla przyjemności. Był częścią planu.
- Malcolm nie ma żadnego znamienia! - Katherine prawie
krzyczała. - Zresztą, skąd mógłbyś coś takiego wiedzieć?
- Mój giermek widział go raz, jak razem pływali. Gil przysięga, że znamię
wyglądało jak zamek Sterling. Zakrywa prawie cały lewy pośladek. Może twój
wzrok skierowany był
gdzie indziej, bardziej interesowała cię jego męskość. Podobno
imponująca.
- Twój Gil widzi i słyszy dziwne rzeczy, w każdym razie jak na mężczyznę.
- Och, Prawie wszyscy na dworze szepcą, jak
hojnie młody
Malcolm jest obdarowany przez naturę. To prawda? - Zazdrosny? Słyszałam, że
możesz sie z nim równać.
268
MlOD
- Nigdy się o tym nie przekonasz. Nie
znajdę się między twoimi nogami, póki
dziecko się nie urodzi, a potem będę
miał dowód.
- Niech cięv licho, to dziecko może w ogóle
znamienia. Jeśli w ogóle to znamię istnieje. Myśle, że oszu-
kujesz
- Nie. Wierz mi lub nie, Katherine, ale prawda czasem bardziej popłaca niż
kłamstwa i oszustwa. Znamię, które wszystkich przekona, będzie. Ma je każdy
pierworodny
Saunders. - Malcolm jest siódmym synem. - W głosie Katherine
zabrzmiały triumf i ulga.
- Tak, ale jest pierwszym synem z trzecią żoną. Cameron pochylił się i ukrył
twarz w dłoniach. Siostra
skłamała, wykorzystała go. Oszukała ich wszystkich. Moż-liwe nawet, że zastawiła
tę pułapkę na sir Paytona. gdy tylko ją odrzucił. Podejrzewał już wcześniej,
że dziewczyna kłamie, ale nie spodziewał się, że prowadzi tak skompli-kowaną
i ohydną grę. I przez to egoistyczne, zepsute dziec-ko odesłał kobietę, którą
kocha. Nie mógł już temu za-przeczać - kochał Avery z całego serca. Wstał
i wyszedł z ukrycia.
- To nie ma znaczenia - powiedziała Katherine. - Mój brat uwierzy mnie. Nie
pozwoli, żebyś mnie zostawił.
- Ależ tak, pozwoli - odezwał się Cameron, stając obok Paytona i patrząc
na siostrę, która się nieco przeraziła. - W tej chwili sam mam ochotę cię
wyrzucić. - Kątem oka zobaczył nadchodzącego Leargana.
- On mnie oszukuje, Cameronie, stosuje różne sztuczki,
żebym mówiła coś, co nie jest prawdą - protestowała Katherine.
Cofnęła się, widząc wściekłość na twarzy brata. - To nie jest
tak, jak słyszałeś.
269
HannahBowell
- Zamilcz. Miałem wątpliwości, przyłapałem cię
nawwt na małych kłamstewkach, ale staarałem się
wierzyć,
że masz jakieś uczicia dla tego młodzieńca. Nawet, że
przelotnie
byliście kochankami, chociaż gdy poznałem sir Paytona, zacząłem
w to wątpić. Ale ani razu, rozważając wszelkie możliwości, nie
podejrzewałem takiej prawdy. Łudziłem się, że masz w sercu
jakieś uczucia. Ty chyba w ogóle nie masz serca, prawda?
oodeirzew^m takiej prawdy. Łudzrfem się, te masz w sercu
- Cameronie, pozwól mi wszystko wyjaśnić.
- Co wyjaśnić? Że nie obchodzi cię, kogo krzywdzisz, czyje życie niszczysz,
żeby tylko dostać to, czego chcesz? Boże, zaczęłaś od oskarżenia tego chłopaka
o gwałt. Mogło go to kosztować życie. Kiedy się zorientowałem, że to kłamstwo,
powinienem był zakończyć tę historię od razu. - Wziął głęboki oddech, żeby
się uspokoić. - Teraz zejdź mi z oczu i nie pokazuj się, póki nie sprowadzimy
młodego Malcolma Saun-dersa do Caimmoor, żeby cię poślubił.
-
Ale on jest nikim, tylko szlachcicem bez ziemi, bez pieniędzy.
-
Nie będzie taki biedny, jak dostanie twój posag. Idź, Katherine, i to szybko.
- Odetchną} z ulgą, gdy go posłuchała, bo bał się, że ulegnie pokusie i ją
uderzy. - Wy obaj spis-ywaliście, żeby tak zakończyć sprawę, przez cały tydzień,
tak? - spytał, patrząc na Paytona i kuzyna.
- Tak - odparł Payton, a Leargan po prostu wzruszył ra-mionami. - Avery i
Gillyanne przekazały mi kilka wskazówek przed odjazdem. Ja dogrzebaiem się
jeszcze innych. Ale, szczerze mówiąc, Malcolm Saunders to domysł. Uzasadniony,
lecz domysł.
- Boże! - Cameron pokęcił głową. - I pewnie nie ma też
żadnego znamienia w kształcie zamku w Sterling?
- Nie. Z tego, co Gil kiedyś poweidziała, jeśeli jest, nie widać
go w gęstwinie jasnorudych włosów.
270
Wód
Gdyby nie to, że było mu ciężko na sercu, Cameron zapewne
by się roześmiał.
- Ale jest dobrze wyposażony.
- Zwisa mu jak u ogiera, tak mówią.
- Dobrze jesteś wolny. A ty, Learganie, pojedziesz odszukać
tego ogiera i przywieziesz go tutaj, żeby ożenił się z Kathenne.
Biorąc pod uwagę jej urodę, pokaźny posag w ziemi i w gotówce.
nic powinieneś mieć specjalnego kłopotu.
- Cameronie, musimy porozmawiać - odezwał się Payton, gdy ten już odchodził.
- O czym? - Cameron stanął i nachmurzył się.
- O Avery.
Cameron omal się nie zakrztusił. Potrząsnął głową.
- Myślę, że dzisiaj już nic więcej nie zniosę - powiedział cicho i odszedł,
zamierzając upić się do nieprzytomności. Może to tylko krótkotrwałe lekarstwo,
ale w tej chwili go potrzebował.
- Biedak - mruknął Leargan. - To musiało być straszne
odkrycie.
-Tak - zgodził się Payton. - Co gorsza, ma jeszcze jedno zmartwienie oprócz
perfidii Kathenne
- Myślę że nasz lord się upije i będzie to trwało przez jakiś
czas. A póki droga katherine nie zostanie mężatką i nie wyjedzie, będzie unikał
wszelkich rozmów na temat Avery.
23
Unosząc ostrożnie głowę, Cameron niepewnie spojrzał na napój, który ktoś przed
nim postawił. Nie mógł uwierzyć, że pogrążył się tak głęboko w rozczulaniu
nad sobą i że od czterech dni nie trzeźwieje. Rozejrzał się po wielkiej sieni,
przypominając sobie, że jest już nie tylko po ślubie Katherine, ale i uczta
weselna dawno się skończyła. Oprócz niego został tylko Leargan i Payton. Obaj
bardzo mu współczuli, Payton w dodatku zaoferował ten wywar. Widząc litość
w oczach przyjaciół, Cameron wziął napój i wypił do dna.
- Boże. -Otrząsnął się i przełknął rozwodniony jabłecznik. -Dlaczego lekarstwo
nie może być smaczne?
-Też się często nad tym zastanawiałem - odpowiedział Payton, który siadł obok
niego i postawił przed nim grubo pokrojony chleb. - Jedz. To wchłonie truciznę
i pozwoli lekar-stwu działać.
- Co ty tu jeszcze robisz? - zapy
tał Cameron, przeżuwając
chleb.
- Musiałem się przekonać, że
Katherine wyszła za mąż i że z jej strony nic mi już nie grozi.
272
Mióo
- W porządku, wyszła, nic ci nie grozi, możesz wyjechać.
Leargan dopilnuje, żeby pojechało z tobą ze dwóch ludzi, żebyś
wrócił do Donncoill cały i zdrowy. Dwóch silnych mężczyzn,
żeby odpędzali od ciebie panny i przecierali ci drogę do domu.
- Cóż za miły, uważający gospodarz - mruknął Payton, próbując zachować powagę.
- Nie jestem jeszcze gotów do
wyjazdu.
- Katherine chyba już tu nie ma? - spytał Cameron, sądząc, że Payton może
chce być świadkiem jej klęski do samego
końca. - Nje - odpowiedział Leargan i uśmiechnął się, widząc.
z jaką ulgą Cameron opada na krzesło. - Wyjechała kilka godzin temu, narzekając,
że została wygnana do takiego od-ległego majątku, z drobnym szlachetką jako
mężem. Możesz już przestać nasiąkać tym winem.
- Czy poznałem w ogóle tego ogiera Malcolma?
- Tak. Jak ci się przejaśni w głowie, pewnie sobie przy-pomnisz. To dobry
chłopak, grzeczny i chyba wkrótce Ka-therine się przekona, że jest na tyle
bystry, żeby zorientować się, jaka ona jest naprawdę, i ma wystarczająco dużo
silnej woli, żeby ją poskromić. Nie martw się, nie będzie jej bił ani nic
w tym rodzaju. Był bardzo zadowolony z takiego obrotu sprawy. Z drobnego szlachcica
bez nadziei na ziemię czy majątek został rycerzem z ziemią, pieniędzmi, piękną
zoną i dzieckiem w drodze.
- Kiedy pasowano go na rycerza?
- Gdy jechaliśmy po Malcolma na dwór, zatrzymaliśmy się po drodze u jego
ojca, by powiedzieć, jak się jego synowi
Poszczęściło - opowiadał Payton. - Na tę wiadomość sir Saun-
ters ruszył się, żeby swemu dziecku w wieku dwudziestu trzecg lat załatwić
pasowanie na rycerza. Malcolmowi się to
273
HawahBowbil
należało - zapewnił Pavton - ale jego mistrz bardzo niechętnie trenuje nowych
i odmawia nominacji
, póki ktoś się
tego głośno nie domaga. Sir Saunders domagała się bar-
dzo głosno, więc Malcolm przyjechał na ślub jako sir, ale
jechał już na ślub jako
brą, wiado-
mością.
Cameron uśmiechnął się.
- Może ten chłopak ma to, czego trzeba mojej siostrze.
- I będzie miał do pomocy swoją mamę, potężną, rozsądną
kobietę, która go uwielbia, i podobną do niej ciotkę Grizel.
Aha, i jeszcze jej cztery córki.
- I jednego z braci z żoną i jej siostrą.
- Boże, czy ten majątek, który im dałem, pomieści ich
wszystkich?
- Tak - odpowiedział Leargan. - Katherine narzekała, że
nie będzie miała własnej komnaty sypialnej, skoro tylu jego
krewniaków chce korzystać z majątku, który wniosła,
- Malcolm odpowiedział, że ten majątek dal jej brat, a zresztą
po co jej oddzielna sypialnia, skoro wreszcie ma się do kogo
w nocy przytulić.
Cameron trochę wątpił, czy takie słowa naprawdę padły, ale
się roześmiał.
- Prawie żałuję, że mnie to wszystko ominęło.
- Nie straciłeś zbyt wiele. Byłeś pijany, ale nie zalany
w pestkę, i trzymałeś się bardzo dobrze. Zrozumiałe, że
piłeś, żeby jej nie stłuc tyłka. Malcolm powiedział, że to czasem jedyna rzecz,
jaką
 mężczyzna może zrobić. Jego niania zapewniła, że ona już zadba
 o to, żeby ten miły i hojny lord Cameron nie miał więcej kłopotów. I że do-
pilnuje, żeby panna nauczyła się, jak być dobrą żną dla jej
kochanego panicza - ciągnął Payton. - Jego rodzinka zda-
je sobie sparwę z tego, że mogłeś chłopaka zmusić do
małżeń-
274
Miód
stwa i zostawić ich bez grosza. Nie spodziewali się takiej
darowizny.
- Nie chcę tu widzieć Katherine, lecz me mogłem jej
wyrzucić bez niczego - powiedział cicho Cameron.
- Będą o nią dbali, chociaż z początku może jej się wydawać,
ic spotkała ją krzywda. Więc wszystko jest załatwione i prawie
wszyscy są szczęśliwi. Oprócz ciebie. I oprócz mojej siostry. I teraz o tym
porozmawiamy.
Cameron spojrzał na rozmówcę i uświadomił sobie, że ten człowiek jest od niego
o osiem lat młodszy. To jednak nie umniejszało wagi jego słów. Chciał mu powiedzieć,
że to, co
zaszło między nim a Avery, to nie jego sprawa, ale wiedział, żęto
kłamstwo. Avery była jego siostrą, najbliższąrodziną. Wyrządził
Paytonowi krzywdę, omal nie zniszczył mu życia. Musiał znieść
rozmowę o Avery, choć był to dla niego bolesny temat.
- Nie ma o czym mówić. - Bał się, że znów obudzą się uczucia przytłumione
przez alkohol.
- Nawet gdyby siostra nic mi nie powiedziała, powiedzieliby
wszyscy inni w Caimmoor, a pierwsza Katherine. Dobrze, że Avery sama mi się
zwierzyła. - Payton spojrzał na Camerona, uniósłszy jedną brew. - Niektórzy
bracia w takiej sytuacji
mieliby ochotę zrobić ci krzywdę. Jestem pewien, że mój ojciec
najchętniej rozdarłby cię na kawałki, i to powolutku. Możliwe, że matka by
mu pomogła.
-
Jednak wciąż żyję - mruknął Cameron.- Skoro twój ojciec nie stara się przebić
przez moje bramy, uważam, że Avery nic nie powiedziała.
- Nie powie. Więc jak, chcesz moją siostrę? To bezpośrednie pytanie zaskoczyło
Camerona.
- Tak. To, że ją odesłałem bez słowa, nic nie znaczy -powiedział cicho. -
Wierzyłem w kłamstwo. Powinienem był..
275
Bahnah Howell
- Nie -przewrwał mu Payton, unosząc dłoń. - To nie
ze mną masz rozmawiać o tym, co powinieneś był,
a czego nie. Z nią. - Nachylił się do
Camerona.
- Chcesz się ożenić z Avery?
-Tak.
Cameron sam się zdumiał szybkoą odpowiedzią. Przecież
postanowił się nie żenić. Podjął taką decyzję wtedy, gdy
zdradziła go narzeczona. Od tej pory żadna kobieta nie sprawiła,
żeby chciał zmienić ten zamiar. Do czasu Avery.
Codziennie usiłował wyrzucić ją ze swej pamięci i serca,
ale bezskutecznie. Teraz jej brat proponował mu małżeństwo
z nią Byłby skończonym głupcem, gdyby nie przyjął tej
oferty.
- Ostatnie pytanie - powiedział cicho Payton. - Kochasz ją?
Patrząc na swój puchar z jabłecznikiem, Cameron uznał, ze
winien jest temu człowiekowi chociaż moment absolutnej
szczerości.
- Tak - szepnął.
- Dobrze. - Payton znów usiadł w fotelu. - Oto mój plan.
Zadręczysz się.
Avery odwróciła się od okna, przez które bezmyślnie wy-
glądała, i uśmiechnęła się krzywo do kuzynki Elspeth. Przyszły
do świetlicy w wieży, by pracować nad kobiercami. Elspeth Pracowała
spokojnie, a Avery wpatrywała się w igłę i wełnę niewidzącym wzrokiem, wreszcie
odłożyła robótkę i podeszła do okna. Wpatrzona w swą
swą piękną kuzynkę, zastanawiała
się, czy Cameron starałby się ja, Avery, Zatrzymać, gdyby
miała choć część jej urody.
- Avery czy zrobiłam coś, co cię zmartwiło?
276
MIÓD
Posiadanie w rodzinie ludzi, którzy lak łatwo odgadują czyjeś uczucia i myśli,
może być denerwujące, pomyślała.
Nie - odpowiedziała zdecydowanie i usiadła na ławce pod łuko
watym oknem. -Myślałam o tym, jaka jesteś piękna z tymi
amvmi włosami i dużymi zielonymi oczyma. Jesteś bardziej
podobna do mojej matki niż ja. - Avery skrzywiła się. -B
yłam trochę zazdrosna, prawdę mówiąc. Piękny brat, piękne
kuzynki i ja.
- Jesteś piękna - odpowiedziała Elspeth. - To prawda, że
nie reprezentujesz typu urody, jaki sławią poeci i bardowie. Ja
też nie. Może nie podoba ci się kolor twoich włosów, ale pomyśl, jakie są
gęste, miękkie i długie. Możesz uważać, że jesteś za szczupła, ale choć niektórym
głupim mężczyznom
podobają się pełne piersi i krągłe biodra, ty jesteś silna, zdrowa
i pełna wdzięku. Masz gładką, miękką skórę, połyskującą zdrowiem i ciepłem.
- I zdrowe zęby!
Elspeth zaśmiała się.
- To racja. Avery, tylko nieliczne kobiety mogą się równać
z bohaterkami wierszy i pieśni. A widziałaś takich mężczyzn?
Też nie.
- No, Payton, twój Cormac, wuj Eric bliscy są męskiego ideału.
- Za dużo czerwieni we włosach, chociaż dziewczętom nigdy to nie przeszkadzało.
Cormac powiedział mi, że pierw-szą rzeczą, która zwróciła jego uwagę, był
mój głos. - Els-peth wzruszyła ramionami i pokiwała głową, widząc zdumie-nie
kuzynki. - Potem usta. Mówił mi też o innych rzeczach, ale chociaż jestem
szczęśliwa, że mu się podobają, nie uwa-lani tego za pochlebstwo. Twierdzi
na przykład, że mu się podobają moje włosy, bo zawsze wyglądają nieporządnie.
277
0annahBowell
cokolwiek robię. I uważą, że mam cudowne stopy.
- Zaśmiała się zAvery, ale szybko spoważniała. - Ten mężczyzna nie poszedłby
z tobą do lóża,
gdyby nie uważał cię za piękną.
Nie bądź taka przerażona. Avery, to nie jest takie widoczne.
- Więc skąd to wiesz?
- Cos jest w tych twoich nastrojach... tęsknota dziewczyny,
którejbrak czegoś więcej niż pięknej twarzy. Czy twoja
matka się domyśliła?
- myślę, że tak. Próbuje... rozmawiać ze mną i przypatruje
mi się dokładniej. Dlatego postanowiłam cię odwiedzić. Po-
wiedziałam jej. że może będziesz chciała dowiedzieć się czegoś
o ojcu Alana. A tymczasem ty przyjechałaś tutaj.
- Przepraszam. - Elspeth wzięła głęboki oddech i spytała
cicho: - Będzie dobry dla mojego Alana, prawda?
- Och, tak, chyba jut to pokazał. Przecież ma prawo po prostu zabrać chłopca,
- Toprawda. Zgodził się to zrobić powoli, więc dba o uczucia
małego. W ten sposób będzie mi trochę łatwiej, chociaż ten
chłopiec zawsze będzie miał miejsce w moim sercu. A czy jest
szansa, że ty zostaniesz panią Cairmoor?
- Nie wiem.
- Ale sir Cameron miał cię w łożu,
Avery oparła się o zimny mur. Najostrożniej, jak umiała, opowiedziała Blspeth
o czasie spędzonym z Cameronem, ojego początkowym planie zemsty i o tym, jak
się zmieniał. Opowiedziała jej też o jego braku zaufania do kobiet i o tym,
jak się to objawiało. Potem czekała, aż wszystko przemyśli.
- Hm, trzy lata celibatu - mruknęła w końcu Elspeth, kręcąc
głową.
- To może wyjaśniać jego pożądanie.
278
tniuu
- Nie, zwykłe parzenie zaspokoiłoby tę potrzebę. Z tego. co
mówiłaś, było to coś znacznie więcej.
- Chciałabym, żeby tak było. Z mojej strony na pewno. A kiedy raz nazwałam
to parzeniem, okropnie się zezłościł, przykazał, żebym nigdy tak nie nazywała
tego, co jest
miedzy nami. - Och, Avery, na tych słowach możesz opierać nadzieję.
- Naprawdę tak myślisz? - Avery uważała te słowa za ważne, ale nie ufała
własnym odczuciom.
- Tak myślę, i ty na pewno też tak sądzisz. Po prostu boisz się uwierzyć.
Mężczyzna, który czuje tylko pożądanie, nie zwraca uwagi na to, jak dziewczyna
nazywa ich stosunek, nie złości się z tego powodu.
- A jednak mnie odesłał.
- Musiał. Wiesz o tym. Po prostu łatwiej mu się tego trzymać,
jeśli chce się nad sobą użalać. Trudniejsze będzie sprowadzenie
cię z powrotem. Na pewno będzie większym problemem dla niego niż dla ciebie
- mruknęła z namysłem Elspeth.
- Po tym, jak zmusza mojego brata do poślubienia tej podłej dziewuchy, nic
nie może być proste.
Elspeth uśmiechnęła się.
- Bardzo dramatyczne. - Dziękuję.
- Mówiłaś, że dał Paytonowi czas, żeby udowodnił, że Katherine kłamie.
-
Dlaczego sam tego nie udowodni, skoro ma wątpliwości? r
zuciła Avery.
-Wiesz dlaczego - upomniała ja Elspeth, ale w jej tonie brzmiało współczucie.
- Tobie też byłoby trudno uwierzyć, że Ktoś z nas mógłby się tak niegodnie
zachować. Broniłabyś go do upadłego, tak jak on broni siostry.
279
HannabBoweu-
- Wolałabym, żebyś już przestała.
- Co mam przestać?
Elspeth wybuchnęła śmiechem, usiadła przy kuzynce i objęła
ją.
- Kochasz go beznadziejnie, prawda?- Było to raczej
stwierdzenie niż pytanie.
- Och, tak - szepnęła Avery. - Czuję się tak, jakby mi
brakowowało jakiejś części ciała. Jeśli nie będę z Cameronem,
nigdy już nie będę mogła cieszyć się zyciem.
- Znam to uczucie. A wiec jest dobrym kochankiem?
-
Zepsuta Kobieta - zażartowała Avery i uśmiechnęła się. -Tak myślę. To dziwne,
ale mam wrażenie, że on nie był tego
pewien. Elspeth skineja głową i ułożyła ręce na podołku.
- Jest w tych sprawach pomysłowy.
-
Naprawdę jesteś zepsuta. - Zdumiona Avery zaśmiała się głośno.
-
Hmmm, mężczyźni rozmawiają o takich sprawach, dla-czego kobiety by nie mogły?
-
Racja. Więc powiedz, czy bawiliście się kiedyś, używając, na przykład, miodu?
- spytała Avery, uśmiechając się tajem-niczo. A kiedy kuzynka zrobiła wielkie
oczy, już znała od-powiedź.
Avery patrzyła na Ust, który dostała. Dostarczono go jakąś godzinę temu. Zeszła
z Elspeth ze świetlicy na wieży w trochę lepszymnastroju, który szybko prysł
po tej tajemnej wiadomości
od Paytona. Po zjedzonym pospiesznie obiedzie wdrapała się z powrotem na wieżę,
by ją przeczytać, ale dotąd nie zebrała
280
TvnoD
się na odwagę, żeby to zrobić. Sądziła, że każda informacja z C
airnnoor sprawi to samo: będzie odczuwała drżenie w sercu
przypływ nadziei. - Przeczytaj to, na miłość boską!
- Elspeth! - Avery położyła rękę na trzepoczącym się sercu i patrzyła ze
złością na kuzynkę. - Nie mogę, kiedy tu
jesteś.
- Dlaczego? - Elspeth siadła na ławeczce obok niej. - Nie
powiedziałam nikomu, że dostałaś ten list. Jeśli chcesz, nie powiem również,
co w nim jest.
- Na pewno? Nawet jeśli jest od Paytona?
- Tak. Przecież nie jest w prawdziwym niebezpieczeństwie.
prawda? To, co może mu się przydarzyć, jest smutne, ate rue straszne.
Choć Avery przytaknęła, wciąż bała się przeczytać list Czy pisał, że wszystko
jest w porządku, udowodnił kłamstwo Catherine i był wolny? Wobec tego po co
te tajemnice? Dlaczego po prostu sam nie przyjechał do domu? A może jednak
został zmuszony do poślubienia tej dziewczyny? Jeżeli tak, to tajemny liścik
nie wróżył nic dobrego. Poza tym. że każda informacja, mogąca mieć związek
z Cameronem, powodowała u niej niepewność, to tajemnicza aura wokół tego liściku
wyraźnie ją niepokoiła. Mogły to być tylko złe wiadomości.
- Boisz się, że jest tu coś o Cameronie, co może cię zaboleć? - spytała cicho
Elspeth.
- Tak - odpowiedziała Avery. - Ale najbardziej niepokoi mnie ta tajemniczość.
- Och, znasz Camerona i jego ludzi. Czy Paytonowi coś grozi w Cairnmoor?
- Może najwyżej ogłuchnąć od zawodzenia Katherine, że
281
S^ahHowe^
.
odmówił jej wszystkiego, na
co liczyła po tym ślubie. Tak mu pooradziła Gilly, przewidując, że
Katherine
w złości wygada prawdę.
- W trakcie napadu wściekłości? - spytała Elspeth, a Avery
potwierziła. - To mogłoby zadziałać. - Mogłoby. Payton prawdopodobnie by to
zrobił, nawet
gdyby nie był przekonany, czy to pomoże. Byłąby to słodka
zemsta za wszystko, co musiał przejść.
- Racja. Myślisz, że w tym liście jest coś, co pogrzebie
wszelką nadzieję na to, że będziesz kiedyś z Camerona?
- To możliwe. Jeśli Payton jest juz ożeniony z Kathenne, będzie zły nie tylko
on, ale i większość naszego klanu. Jak mogę być z Cameronem na przekór wszystkim?
Jeżeli mój brat udowodnił, że Katherine kłamie, Cameron wyszedł na idiotę.
W żadnym przypadku nie będzie się śpieszył do spotkania
ze mną.
- Poczucie winy i wstyd. Dwa bardzo silne uczucia, jakich nikt nie chce doświadczać,
bo są okropnie bolesne. Czy mam ci to przeczytać? - spytała Elspeth, wyciągając
rękę.
Było to tchórzostwo, ale Avery skinęła głową i podała kuzynce pismo.
- Prawdę mówiąc, nie ma to znaczenia. Jeśli ślub się odbył,
Cameron będzie uważał, że nie możemy być razem. To samo
pomyśli, tylko z innych powodów, jeśli ślubu nie było.
- Bzdura- Zawsze jest jakieś wyjście. Może czas, żebyśmy o tym pomyślały.
- Co masz na myśli?
- Najpierw zobaczmy, co pisze Payton.
Avery zaciskała i rozluźniała palce, gdy Elspeth czytała list. Po jakimś czasie
zaczęła się zastanawiać, czy kuzynka tak Powoli czyta, czy studiuje list kilka
razy. Ta druga możliwość
282
jrjtiw
wydała jej się złowieszcza, tak samo jak zmarszczka na czole
Elsepth.
- Coś nie w porządku? - spytała w końcu Avery.
- Nie, ale dziwnie. Payton chce, żebyś przyjechała do niego,
ale właściwie nie wyjaśnia dlaczego. Mówi, że ma to związek ze
ślubem i pewnymi sprawami, które odkrył.
- Myślisz, że potrzebuje mojej pomocy, aby dogrzebać się
do prawdy?
- Może, ale uważam, że mógłby o to poprosić otwarcie każdego z nas. Boże,
mam nadzieję, że nie odkrył, że praw-
dziwym ojcem tego dziecka jest ktoś od nas! Wtedy rzeczywiś -
cie chciałby się skontaktować z tobą, bo wiedziałabyś najlepiej, o co pytać,
czego szukać.
- Jeśli byłby to ktoś od nas, najlepiej by zrobił, chroniąc się w Cairnmoor.
W naszym klanie nie byłby mile widziany. Mama nie jest z tego wszystkiego
zadowolona. Chyba muszę jechać, ale jak mam tam dotrzeć? To nie jest krótka
podróż. Nawet gdybyśmy mieli się spotkać w pół drogi, nie byłoby mnie tu co
najmniej trzy dni.
- Jeśli ślub się jeszcze nie odbył, MacAlpinowie nie zechcą wypuścić jedynego
mężczyzny, jakiego mają dla Katherine -rozważała głośno Elspeth.
- Oczywiście, że nie - zgodziła się Avery.
- Chce się z tobą spotkać w małym kościółku, niedaleko Cairnmoor. Prosi,
żebyś się wykradła dzisiaj wieczorem. Będą na ciebie czekali ludzie, których
dobrze znasz. Jakiś Leargan, jakiś Mały Rob, Colin, jego giermek Gil i dwóch
ludzi Paytona, Jamie i Thomas. Ciekawe, jak do niego dołączyli w Cairnmoor?
Avery zamyśliła się. Nie chciała zbliżać się za bardzo do Cairnmoor, zwłaszcza
jeśli to nie Cameron po nią przy-
283
BfmnHovmu-
syłał. Pozostawał jeszcze
problem, co ma powiedzieć rodzicom. Jeśli teraz zniknie na tydzień, będą szaleć
z niepokoju.
- Nie jestem pewna, czy mogę tak nepokoić rodzinę - wyznała
- Jest jeszcze
wyznała
- Jest
drugi list, który zostanie im wręczony, jak
zaczną, się o ciebie martwić. - Elspeth poklepała ją po zaciś-niętych dłoniach.
- Jeśli będą się martwić, zrobię co mogę, żeby ich uspokoić. W razie czego
opowiem im o tym liście,
zgoda?
- Zgoda. - Avery westchnęlainamoment ogarnął ją smutek. Starała się opanować
płacz, bo robiła to już zbyt często od powrotu z Cairnmoor. Miała nadzieję,
że Payton napisze, jak bardzo Cameron za nią tęskni, albo że ma gotowy plan,
jak ją
odzyskać.
-
Avery, minęło niewiele ponad tydzień i jasne, że spra-wy z Katherine wciąż
nie są załatwione. Nie trać jeszcze nadziei.
-
Staram się, lecz bez żadnych miłych słów i obietnic to bardzo trudne.
-
Może nie szeptał ci do ucha czułych słówek, ale instynkt mi mówi, że jesteś
dla tego człowieka bardzo ważna. - Elspeth pokiwała głową i uśmiechnęła się
zachęcająco, gdy kuzynka na nią spojrzała. - Mężczyźni czasem nie umieją tak
załatwiać tych spraw jak kobiety. Czy Gillyanne nie jest pewna, że będziecie
razem? - Kiedy Avery skinęła głową, mówiła dalej: -wiesz, że jej instynktowi
można wierzyć. Musisz też ufać własnemu sercu.
-
Moje serce jest obolałe i panuje w nim chaos. - Najpierw musisz się dowoeidzieć
, czego chce Payton. -
Elsepth wstała i pociągnęła kuzynkę za sobą - Pomogę
ci się stąd wykraść. A później, zależnie od tego, co powie
Payton,
284
Miód
możesz jechać dalej i spotkać się z tym swoim wielkim, ciemnym rycerzem.
- I zmusić go do mówienia, do tego, żeby powiedział to,; czego mi nie powiedział,
gdy opuszczałam Caimmoor?
- Tak, ja bym tak zrobiła.
- A rąbnęłabyś go w łeb przedtem czy potem?
Avery uśmiechnęła się blado, a Elspeth wybuchnęła śmie-chem. Obie wiedziały,
że nie do końca żartowała.
24
Nigel usiadł na skraju loża i ostrożnie przypatrywał się żonie, nerwowo chodzącej
po sypialni. Było późno i chciał spać, ale wiedział, że o odpoczynku nie będzie
mowy, póki
Gisele się nie uspokoi. Nie wiedział dokładnie, dlaczego żona
jest taka wściekła. Avery nic nie grozi, Payton ich o tym
zapewnił w liście. Ich córka nie była może zadowolona z brata
i sir Camerona, ale z pewnością nie będzie długo się złościć. Jeśli dobrze
ocenił jej smutek od powrotu do domu, kochała sir Camerona. Payton też tak
uważał.
Moj syn jest wciąż wolnym człowiekiem, pomyślał Nigel,
gdy żona mamrotała coś po francusku. Avery będzie wkrótce
miała swego czarnego jak grzech rycerza, jak go sama nazywała.
Jedyną chmurkę na horyzoncie stanowił fakt, że ktoś ukradł
ostatni garnczek ciemnego miodu, który Nigel tak lubił. Pode­
jrzewał Elspeth, bo dziwnie szybko znikła wraz z mężem
w swej komnacie, gdy usłyszała narzekania Nigela, że miód
zniknął.
- Czy ty mnie słyszałeś? - przerwała Gisele, stając przed
mężem.
286
Miód
- Właściwie nie.-I widząc zdumienie na jej twarzy, wyjśn-n
ił: - Zastanawiałem się, co się stało z ostatnim ganczkiem
ciemnego miodu.
- Nasza córka została wykradziona, żeby wyjść za tego czarnookiego łobuza,
a ty martwisz się o miód?
- To był mój ulubiony. Dziwne, ale myślę, że Elspeth coś
ukrywa. Myślę nawet, że może wiedzieć, co się z nim stało. -
Nie zdziwił się, słysząc, jak Gisele zgrzyta zębami. -Kochanie,
Avery nic nie grozi - powiedział cicho i przytula żonę, gdy opadła w jego
ramiona.
- On służył tym DeVeau - mamrotała na jego piersi
- Ale szybko odkrył swój błąd. Nie walczył przeciwko twoim krewnym.
- Ale to nie z powodu jego oporu tylu ludzi się uratowało, tylko dzięki ostrzeżeniu
Avery. Chciał zmusić naszego syna do poślubienia swej siostry.
- Powiedziała mu, że urodzi dziecko Paytona. Ja też nie zachowałbym się inaczej.
- Chciałam jej urządzić takie piękne wesele - szeptała Gisele przez łzy.
Nigel poklepał ją po plecach.
- Będziesz mogła urządzić wspaniałe chrzciny jej pierwszego
dziecka.
- Jest przy nadziei?! - krzyknęła Gisele, patrząc na niego z przerażeniem.
- Nie, nic takiego nie powiedziałem. Ale my, Murrayo-
wie, jesteśmy płodnym rodem, więc na pewno nie potrwa to
długo.
- Chcę pojechać i poznać tego człowieka.
- Za dwa tygodnie.
- Dlaczego tak długo?
287
- Bo są młodą parą i potrzebują trochę czasu spę-
dzić sami. Mogą mieć jakieś problemy, które muszą rruędzy
sobą rozwiązać, a my moglibyśmy im w tym przeszkadzać. Ponie-
waż moje ojcowskie sumienie przejwia chęć do solidnego zbicia go, bo jestem
pewien, że musiał już z nią spać,
ponieważ ty masz do niego żal, musi minąć trochę czasu,
żeby ci przeszło.
- Tydzień?
- Nie, dwa tygodnie.
- Och, jak chcesz. Ale nie będziemy czekać dwóch tygodni do wyjazdu. Wyjedziemy
za dziesięć dni, więc przyjedziemy tam za dwa tygodnie.
- Zgoda.
- Dziękuję ci - powiedziała i zaśmiała się, kiedy ją pociągnął
na loże. - A że jesteś takim dobrym mężem, powiem ci, co
się stało z ciemnym miodem.
-
Elspeth go wzięła? - Zmarszczył czoło, patrząc podej-rzliwie, gdy żona uśmiechnęła
się i sięgnęła po mały garnczek, stojący na stoliku obok,
-
Przyłapałam ją i zmusiłam, żeby mi powiedziała, dlaczego go wzięła. I muszę
przyznać, że miała ważny powód. A ja wiem, ze ty bardzo lubisz też dżem truskawkowy.
Znacznie potniej Nigel słabym głosem przyznał, że naprawdę
bardzo lubi dżem truskawkowy, i zasypiając, dziwił się, dlaczego ż
ona tak się śmiała, kiedy zaproponował, że następnym razem spróbują
jeżynowego.
Jesteś pewien, że za Avery nie przybędą twoi rodzice żądni
mojej krwi?
Payton westchnął, rozsiadając się w ławce z tyłu maleńkiego
288
Miód
kościółka i obserwując Camerona, spacerującego tam i z po-w
rotem przed ołtarzem.
- Matka może by i chciała, ale ojciec ją powstrzyma. Cameron przestał spacerować
i, zaniepokojony, spojrzał na
przyszłego szwagra.
- Żenisz się z Avery. Nawet jeśli się domyśla, że ją miałeś w łożnicy, a
pewnie się domyśla, to ślub go satysfakcjonuje.
Avery prawdopodobnie chodziła smętna po Dormcoill i domyślił
się jej uczuć do ciebie.
Cameron podszedł do drzwi kamiennego kościółka, żeby wyjrzeć na zewnątrz,
co już robił kilkadziesiąt razy, i spytał:
- Czy jesteś zupełnie pewien uczuć Avery do mnie? Widząc, że przed kościołem
czekają na nią wciąż ci sami ludzie, ruszył z powrotem w stronę ołtarza, ale
zatrzymał się przy klnącym cicho Paytonie. - To chyba rozsądne pytanie, skoro
mam poślubić tę dziewczynę.
- Rozsądne to ono było za pierwszym razem — stwierdził Payton. — Może jeszcze
za piątym, ale teraz już dawno prze-kroczyłeś rozsądną miarę.
Mrucząc przekleństwo, Cameron usiadł naprzeciwko niego i przeczesał ręką włosy.
Chętnie przystał na plan Paytona, marząc, by odzyskać Avery i znów trzymać
ją w ramionach. Od tego czasu minął tydzień, a jego niepewność rosła. Choć
właściwie nie porywał Avery, żeby ją potajemnie poślubić, nuał bowiem pełne
poparcie jej brata, to trochę ją oszukiwał, popychając do czegoś, na co nie
wyraziła jeszcze zgody. Kiedy jednak wspominał wspólnie spędzone chwile, miał
nadziejo, że nie odmówi.
Wspominał jej pożądanie i miłosne deklaracje, lecz z każdym
upływającym dniem tracił pewność siebie.
Napotkawszy twardy wzrok Paytona, uznał, że ten człowiek
289
Hannah Howeu
nie pozwoliłby na akt szlachetnego poświęcenia.
Wiedział, że byli z Avery kochankami, że ona go
 kochała.
Teraz role się odwróciły. Teraz Payton robił, co mógł, by
zdobyć siostrze męża.
Przyszły szwagier był znacznie milszy i bardziej wyro-zumiały w tej roli od
niego, ale Cameron czuł jego stalową
determinację. Mógł zrobić tylko jedno, by to przerwać: powie-dzieć mu, że
nie chce i nie kocha Avery, zupełnie zaprzeczając
swym poprzednim deklaracjom. Niestety, nawet gdyby wy-
krztusił takie kłamstwa, Payton zapewne by mu nie uwierzył.
Co gorsza, gdyby uwierzył, doszłoby do pojedynku, gdyż
młody Murray uznałby, że musi walczyć o honor siostry, żeby
uwodziciel zapłacił za swój czyn.
- Wiem, że większość mężczyzn denerwuje się, nim złoży
przysięgi małżeńskie - mówił Payton - ale ty wyglądasz na
udręczonego. Twierdziłeś, że jej pragniesz i kochasz ją. Z tego,
co słyszałem, nie mogłeś utrzymać z dala od niej tych prze-
klętych łap. Więc w czym problem?
- Nie chodzi o mnie - odparł Cameron. - Ale ona może
myśleć inaczej.
-
Przecież była z tobą w łożu. -
 Pożądanie.
- Kobiety z mojego klanu ulegają mu do woli, ale tylko
z jednym mężczyzną. Powiedziała mi, że cię kocha.
- Może chciała, żebyś nie miał do niej pretensji.
- Moja siostra nie zostałaby twoją kochanką, gdyby nie
czuła do ciebie czegoś więcej niż tylko pożądanie. To prawda,
ze kobiety z naszeego klanu nie należą do tych delika-
tnych, rumieniących się dzewic, którepodobno lubią
mężczyźni, ale mają zasady.
- nie mówiłem, że Avery nie ma zsad - rzucił Cameron,
zastanawiając się, czy Payton nie próbuje wszcząć
kłótni.
290
- Naszym kobietom zdarza się, że idą z mężczyzną do łoża
przed ślubem, ale tylko wtedy, kiedy zdecydują, że to jest właśnie ten, którego
wybrały.
- Co?
_ Avery cię wybrała. To ona postanowiła, że jesteś jej
mężczyzną. Jak już kobieta Murrayów wybierze mężczyznę,
dużo zniesie, żeby go mieć. Ciekawe, ale ci, których wybierają,
nie zawsze doceniają, jakie mają szczęście, w każdym razie
nie od razu. Avery ciebie wybrała, ciebie chce i mówi, że cię
kocha. Więc jako kochający brat zrobię wszystko, co mogę,
żeby cię miała.
-
Pomogłoby mi, żeby ona mówiła o takich rzeczach. Wszyst-
ko, co od niej kiedykolwiek usłyszałem, to kilka deklaracji, kiedy leżała
w gorączce. Nigdy nie mówiła o swoich uczu-ciach.
- Na twoim miejscu wierzyłbym bardziej w te gorączkowe
wyznania. Ale podejrzewam, że nie zachęcałeś jej do zwierzeń.
Czekała zapewne na jakiś znak od ciebie, a słyszała tylko o tym, że wkrótce
wyjedzie.
Nie da się zaprzeczyć, pomyślał Cameron smętnie, wiedząc, że wszystkie wątpliwości
ma z własnej winy. Nie mógł się oprzeć jej bliskości w łożu, lecz trzymał
ją na dystans we wszystkich innych sytuacjach. Biorąc po uwagę, jak niewiele
jej dał w zamian za jej namiętność, śmiech, miłość,nie zdziwiłby
się, gdyby teraz nie była chętna do poślubienia go.
- Nie chciałbym wciągać jej w coś, czego nie chce -powiedział cicho.
- Chce tego, chociaż przez jakiś czas może być taka zła, że ci tego nie powie.
Nie wierzysz w nią?
- Wierzę- odparł Cameron bez wahania. - Jednak nie jestem przekonany, że tak
należy to zrobić. Ty mówisz, że ona
291
BaimhHovbu-
tego chce, ja słyszłem kilka wymamrotanych w
gorączce słów.
To zbyt mało, żeby na tym opierać małżeństwo.
- To jest najlepszy sposób- zapewnił go Payton. - Możesz
się do niej umizgać po ślubie. Jesteś taki obrażalski i powściąg-
liwy, że na odległośc tego nie zrobisz. A poza tym czeka cię
spotkanie z moimi rodzicami.
- I najlepiej będzie to zrobić, jak już się z nią ożenię -
dokończył Cameron, wstał i zaczął spacerować.
- Zwłaszcza że nie masz chyba odpoweidniego charakteru,
żeby poradzić sobie z rodzicami, którzy wiedzą, że jesteś kochankiem ich córki,
którą później odesłałeś, a do tego próbowałeś mnie zmusić do małżeństwa ze
swoją siostra. Są jeszcze te nieprzyjemne oskarżenia o gwałt.
-
Zastanawiam się, czy wszystkie te panny, które uważają cię za takiego pieknisia,
wiedzą, jaki potrafisz być irytujący.
- Nie, swoją prawdziwą irytującą naturę objawiam tylko
krewniakom. I to może być wystarczający powód, żeby się wahać, czy
wżenić się w taką rodzinę.
- Ale nie zawahasz się?
Cameron westchnął i pokręcił głową.
-
Nie mogę, chociaż to oznacza uznanie ciebie i małej Gilly za powinowatych.
- Och, poznałeś dopiero małą część naszej rodziny.
- Bardzo zachęcające. Duża jest ta rodzina?
-
Jeżeli doliczyć wszystkich powinowatych, to bardzo. Nawet nie zliczę tych,
których nazywam bliskimi, jak bracia i
siostry Cormaca, męża Elspeth. Jego rodzice byli niezwykle
płodni, zwłaszcza że jest wielu nieślubnych potomków. Są jeszcze krewni mojego
stryja Erica, MacMillanowie, którzy wciąż przyjeżdżają. Potem...
292
IVIIUU
Cameron uniósł rękę.
- Dosyć. Ja ci mogę zaoferować tylko Leargana. No i Ka-
therine.
Payton wykrzywił się przesadnie, po czym spoważniał i za-pytali.
- Myślisz, że kiedyś będziesz mógł jej przebaczyć?
- Może, jeśli wykaże prawdziwą skruchę i trochę się zmieni. Na razie najlepiej
ją zostawić pod opieką męża i jego rodziny. Dowiedziałem się tego i owego
na ich temat i myślę, że może im się udać taki cud. Przynajmniej nie muszę
się martwić o jej dziecko. Malcolm i jego rodzina dobrze je wychowają. Żałuję
tylko, że mnie nie udało się to z Ka-
therine.
- Może mógłbyś zrobić dla niej więcej, ale nie powinieneś
winić się za to, co z niej wyrosło. Dałeś jej, co mogłeś, miała wokół kochających
ludzi, Agnes i laina i innych. Czasem ktoś pójdzie własną drogą, z której
nie można go zawrócić. Boże, nikt nie mógł mieć bardziej beznadziejnych rodziców
niż Cormac Armstrong, a jest takim dobrym człowiekiem. Tak samo jego bracia
i siostry, i ślubne, i nieślubne.
- I mój syn mieszka właśnie u tych Armstrongów? - spytał cicho Cameron.
- Cormac, Elspeth i cała reszta traktują małego jak swojego. Bóg się do niego
uśmiechnął, kiedy go postawił na drodze Elspeth.
Cameron z westchnieniem skinął głową.
- Trochę się zastanawiam, czy to sprawiedliwe, zabierać stamtąd chłopca.
Jeżeli Avery da mi syna, Alan nie będzie moim dziedzicem. Mimo wszystko to
moja krew.
Trochę to potrwa, ale będziesz go miał. Elspeth i Cormac wiedzieli, że ma
gdzieś ojca, który się po niego może zgłosić.
293
I będą szczęśliwi, że dom w którym w końcu
się znajdzie, będzie równieą domem Avery.
- Podobno jest do mnie bardzo podobny.
- Tak, ale nie jest taki ponury.
- Może wkrótce i ja nie będę.
Cameron sprężył się nagle, gdyż w dzrwiach pojawiła się Anne.
- Jedzie -oznajmiła. -Napój mam gotowy. Ty przyprowadź księdza - przykazała,
wychodząc.
- Wciąż nie jestem pewien, czy powinniśmy dać Avery ten napój z miodem - mruknaj
Cameron.
- Nawet jeśli cię kocha, będzie zła za ten podstęp. Zażąda wyjaśnień i obietnic.
Naprawdę chcesz teraz tego słuchać?
Avery skrzywiła się, gdy podjeżdżali pod kościół. Była to długa podróż, ale
dość przyjemna. Pogoda była ładna, a towarzystwo miłe. Panowie nie byli jednak
zbyt rozmowni. Wciąż nie wiedziała, dlaczego Payton po nią posłał. Z każdą
milą rosły jej podejrzenia, choćby nie wiadomo jak często powtarzała sobie,
że nie ma ku temu powodu. Ci ludzie nie zasłużyli sobie na takie niedobre
myśli, jakie przychodziły jej do głowy.
Widok Anne i Therese u drzwi kościoła bardzo ją ucieszył, ale również wzbudził
podejrzenia. Nie rozumiała, co te kobiety tu robią, uśmiechnęła się jednak
z prawdziwą radością, schodząc z konia, a one pod
biegły ją uściskać. Spragniona, chętnie przyjęła napój, który jej podały,
lecz po p
ierwszym łyku lekko
się skrzywiła. - To jest trochę... dziwne - mruknęła.
-Podobne do miodu. Annę skinęła głową.
294
Miód
- Jest w tym miód, ale nie za dużo, bo wiem, że ci uderza
do głowy.
_ Bardzo, a muszę mieć jasny umysł, żeby porozmawiać z Paytonem. Gdzie on
jest? - spytała i wypiła jeszcze jeden łyk. Napój świetnie gasił pragnienie.
- Czeka na ciebie w kościele. Powiedział, że najpierw możemy się na chwilę
z tobą zobaczyć.
- Miło z jego strony. - Uśmiechnęła się promiennie do obu kobiet. - Jak dobrze
was widzieć. Tęskniłam za wami. -Zdziwiła się, widząc, ze Therese strzepuje
jej kurz z sukni. Nie przejmuj się tym. Paytonowi nie będzie przeszkadzało
trochę kurzu i brudu.
Therese zdjęła jej pelerynę i rzuciła uśmiechniętemu Lear-
ganowi.
- Ale Panu Bogu będzie.
Avery nie od razu zrozumiała, co kobieta ma na myśli.
- A, tak, trzeba wyglądać jak najlepiej, wchodząc do kościoła. Może mój brat
mógłby się ze mną spotkać po prostu tutaj. - Skończyła napój i rzuciła puchar
do Leargana, który go zręcznie złapał. Nie rozumiała, co ją opętało, że tak
zrobiła.
- Nie - powiedziała Annę, rozplatając jej długie włosy. -Musicie mieć trochę
spokoju.
- Czy Pan Bóg chce, żebym miała rozpuszczone włosy?
- Wianek będzie wyglądał ładniej, jak będziesz miała roz­puszczone i wyszczotkowane
włosy.
- Oczywiście. To zrozumiałe.
Wcale nie było zrozumiałe, ale Avery nie miała zamiaru zawracać sobie tym
głowy. Podawanie w wątpliwość tego, robiły Annę i Therese, mogłoby doprowadzić
do niesnasek, a ona jakoś nie chciał wokół siebie ani cienia niezgody. Po
295
Hannah Homa
raz pierwszy, odkąd opuściła Cairnmmoor, czuła się
szczęśliwa. Gdzieś na dnie czaił się niepokój, ale go odrzuciła.
- Czy tearaz wyglądam ładnie? - spytała, dotylając wianka
na głowie. - Och tak, pięknie -
odpowiedziała Anne. - Cieszysz się
z tego?
- Bardzo. Dziwne, ale jestem szczęśliwa też dlatego, że
świeci słońce. I że jest laki piękny dzień. I jak ładnie wygląda
Leargam, kiedy się śmieje jak głupi. Czy powiedziałam o Lear-
ganie „głupi"? To nieładnie. Takie słowa prowadzą do nie-zgody.
Annę zaczęła ją ciągnąć w stronę kościoła.
- A nie chciałabyś dzisiaj żadnej niezgody, prawda?
- Nie, absolutnie nie. O, popatrz, Leargan wchodzi do
kościoła przed nami. Czy on też będzie rozmawiał z Paytonem?
- Na pewno zamieni z nim parę słów. Chodź, dziecko, możesz później obejrzeć
te kwiaty.
- Ale są takie piękne.
- Bardzo ładne, lecz nie chcesz chyba przegapić tego, co cię czeka w kościele.
- Payton.
- Jeszcze coś.
- Niespodzianka? Uwielbiam niespodzianki.
- Cieszę się. Może dzięki temu nie będziesz potem chciała
nas udusić - mruknęła Annę, ciągnąc dziewczynę do kościoła.
Już jest gotowa - oznajmił Leargan, wchodząc do kościoła
i przystając obok Camerona.
- Więc nie będzie żadnych problemów? - spytał Payton.
296
Mlltnr
- Nie, jest radosna jak skowroneczek. Mówi, że nie chce
cienia niezgody.
- Myślę, że schronię się w moim kącie, mm mnie zobaczy. W jtej obecnym nastroju
kosztowałoby to nas za dużo cennego
czasu.
Cameron skrzywił się i przeciągnął ręką po włosach.
- Wolałbym, żeby była przytomniejsza.
- Byłoby milej, ale ten chłopak ma rację, że mogłaby mieć
pretensje. Już zaczynała być podejrzliwa, jak to dojeżdżaliśmy.
- Dlaczego tu jest tyle ludzi? - spytała Avery, gdy Annę prowadziła ją przez
środek kościoła. - Czy wszyscy będą rozmawiać z Paytonem?
Cameron znieruchomiał, gdy go w końcu ujrzała. Przez chwilę patrzyła zdumiona,
po czym uśmiechnęła się tak, że
zakłuło go w sercu. Chciałby, żeby go tak powitała na trzeźwo.
- Witaj, Cameronie, mój rycerzu czarny jak grzech.
Podbiegła radośnie w jego kierunku. — Zdaje się, że powinnam
się na ciebie gniewać.
Objął ją ramieniem i pocałował lekko w usta.
- To może zaczekać na później, prawda, kochanie?
- Och, tak, w kościele nie powinno być żadnej niezgody. -Avery zauważyła
stojącego przed nimi księdza. — O Boże, czy
przyprowadziłeś mnie na ślub Pay tona i Katherine?To mogłoby
wprowadzić element niezgody,
- Nie, nie ślub Pay tona i Katherine — zapewnił, starając się; delikatnie
skłonić ją, by uklękła wraz z nim przed księdzem.
- A więc dalej mogę być szczęśliwa.
- Mam nadzieję - mruknął, dając znak kapłanowi, by roz-poczynał. - Naprawdę
mam nadzieję.
Avery skrzywiła się, gdy ksiądz zaczaj coś mówić. Wszystko wydawało się znane,
ale jakoś jej się mąciło w głowie. Radosny
297
Hannah Howa
nastrój zachodził mgłą
i chociaż mgła była też miła,
wolała, żeby wróciła jasność. Ksiądz spyał o coś, a ona
 spojrzała na
Camerona.
- Powiedz "tak", kochanie - przynaglił.
Trochę się zawachała ale powoedziała "tak". Za każdym
razem, gdy kapłan patrzył na nią, ona spoglądała na CAmerona
i powtarzała, co jej kazał.
Jego uśmiech, gdy robiła, jak jej kazano, pomagał pzrzwyciężyć
niepewność, która psuła jej
poczucie całkowitego zadowolenia. Przypomniała sobie, że
pytania mogą budzić niezgodę, wiec uśmiechnęła się znów do
Camerona. ..... ... . .
Gdy pomógł jej wstać, kręciło jej się w głowie i musiała się
o niego oprzeć. Wyraziła zachwyt, gdy ją pocałował, i skrzywiła
się, gdy skończył. Wszyscy coś mówili, ale wydawali się
bardzo zadowoleni, więc się tym nie przejmowała. Była pewna,
że kątem oka widzi uśmiechniętego Paytona, ale zaraz znikł
z jej pola widzenia.
Spojrzała na Camerona.
- Chyba przechodzi mi dobry nastrój.
- Może zrobimy coś, żeby powrócił? - spytał cicho.
-
Och, masz miód? - zapytała i usłyszała czyjś serdeczny śmiech. Wydawało jej
się, te to głos Leargana, ale gdy się odwróciła, żeby go skarcić spojrzeniem,
potknęła się i znów oparła się o pierś Camerona. - O Boże!
-
Coś się stało, Avery? - zatroszczył się. Popatrzyła na niego, ale obraz jej
się zacierał.
- Robi mi sie bardzo dziwnie, Cameronie.
Schwycił ją, gdy się osunęła. iwziął
 na ręce. Byli po ślubie, ale ona nie miała o tym pojęcia. Jeszcze
jedna sprawa, którą będzie ,usiał wyjaśnić i zapewne przepraszać. - Co Anne
jej
dała? - zapytał Leargana.
298
Miód
- Jakiś napar, którego używa na ukojenie bólu- wyjaśnił
kuzyn.
- Zmieszany z miodem pitnym.
- Dla lepszego smaku.
Cameron spojrzał na nieprzytomną pannę młodą,
- Mam nadzieję, że to szybko minie i nie będzie jej bolała głowa. Marzyłem
o nocy poślubnej.
25
Avery otworzyła oczy i rozejrzała się. To z pewnością nie
była jej sypialnia. Zrobiła wielkie oczy, napotykając wzrokiem
znajome krzesło. Pamięć zaczęła jej powracać. Obróciła się
i spojrzała na mężczyznę stojącego przy łożu. Cameron był
wyraźnie zmieszany. Gdy napłynęło więcej wspomnień, uznała,
ze ma on się czego bać.
-
Upiłeś mnie - zaczęła, siadając i patrząc na niego z wściek-
łością.
- Nie upiłem. To był napar przeciwbólowy - powiedział,
wręczając jej puchar z jabłecznikiem. - Chcieliśmy, żebyś była
bardziej... ugodowa.
Wyrwała mu go z ręki i powąchała, - nie wiem, czy wypiję jeszcze cokolwiek,
co mi podasz. - To jest dobre, Avery. Chcę, żebyś była przytomna. Sącząc ostrożnie
napój, doszła do wniosku, że to zwykły jabłecznik, i wypiła do końca. Teraz
dopiero znikł smak po
przedniego napoju, który wciąż czuła w ustach. Nim wręczyła mu kielich z powrotem
, przypomniała sobie znacznie więcej. - Czy klęczeliśmy przed księdzem?
300
Miód
- Udzielił nam ślubu - odpowiedział Cameron.
Tak podejrzewała, a jednak to nią wstrząsnęło. Na moment przepełniła ją radość,
ale zaraz sobie uświadomiła, ze nikt jej nie pytał, czy chce go poślubić.
Nie usłyszała od niego stów
miłości, jakich pragnęła. Istniała możliwość, że ożenił się z nią,
bo honor tego wymagał. Kiedy zrozumiał swój błąd w sprawie
paytona i Katherine, poczuł się winny i uznał, że wypada się
ożenić. - Wyraz twojej twarzy mówi mi, kochanie, że nie masz
zbyt miłych myśli.
- Miłych? Mają być miłe, kiedy używasz podstępu, żeby mnie tu zwabić, wlewasz
mi do gardła jakąś truciznę, żebym była nieprzytomna, a potem się ze mną żenisz,
nawet nie pytając mnie o zgodę? - Westchnęła. - Payton brał w tym wszystkim
udział, tak? Przypominam sobie, że go tam wi­działam.
Cameron usiadł obok niej na łożu i próbował nie przejmować
się tym, że się od niego odsunęła.
- Avery, nie chcesz mnie? Będę dobrym mężem. Wsunął rękę pod jej spódnicę
i gładząc jej nogę, pocieszał
się, że jednak drży od jego dotyku. Avery powiedziała sobie twardo, że odsunie
jego rękę, ale zdołała tylko położyć na niej dłoń, oddalając ten moment. Ciepło
jego ręki na jej udzie uspokajało słuszny gniew dziewczyny, a zamiast niego
do-chodził do głosu powstrzymywany od dawna głód. Nie wątpiła w to, że go
pragnie, ale wiedziała, że nie jest to właściwo Małżeństwo powinno się opierać
na czymś więcej niż męskie poczucie honoru i pożądanie. Ona dawała znacznie
więcej, ale i Cameron powinien wnieść głębsze uczucia, bo
bez tego groziło jej wielkie rozczarowanie.
- Ożeniłeś się ze mną, bo tak nakazał ci honor - mruknęła.
- Nie - zaprotestował.
301
mw*nBowBU'
Ignorując go, ciągnęła:
- Wiedziałes, że nie zaakceptowałabym małżeństwa
wynikłego z poczucia obowiązku, wic mnie oszukałeś.
Popchnął ja na łoże i loekko przyciągnął.
- Nie. Ozeniłem się z tobą bo chciałem.
- Payton to zorganizował, prawda.
- Tak, to był jego plan.
- Ponieważ uważał, że powinieneś się ożenić z jego siostrą,
skoro ją uwiodłeś.
- Dziewczyno, nie uwierzysz, jeśli powiem, ze to me miało
żadnego znaczenia. -Próbował ostrożnie rozwiązać jej szatę. -
To nie jest powód, w każdym razie nie jedyny. Boże, Avery,
oczywiście, że pragnę cię mieć w swoim łożu. Nigdy nie
chciałem, żebyś je opuszczała.
Ponieważ mówił szczerze, pozwoliła się rozbierać. Musiała
przyznać, że stęskniła się za jego pieszczotami tak bardzo, że mógłby bez
żadnych wstępów wziąć ją od razu, i nie miałaby
o to pretensji. Teraz jednak nie należało mu przerywać. Może
wreszcie powie coś, o czym tak marzyła.
-
Więc chciałeś, żeby te namiętne chwile wróciły - powie-
działa, drżąc lekko, gdy rozsznurował stanik sukni.
- A ty za tym nie tęskniłaś?
Dotknął jeżykiem koniuszka piersi, zwilżając płócienną
koszulę. Avery zadrżała z pożądania. - Troszeczkę.
- Przysięgam, że nie ożeniłem się z
tobą tylko dlatego, że
tak nakazywał honor. - Przytulił twarz do jej piersi i
przesunął rękę w
górę uda, gdzie znalazł ciepłe powitanie, na
które tak czekał. - Avery, chcę porpamawiać,
 chcę ci powie-
dzieć, dlaczego zrobiłem pewne rzeczy. Chcę sprobować
powiedzieć ci, co czuję, ale chcę ciebie.
To obiecujące, pomyślała.
302
Miód
- Teraz?
- Tak, teraz, i cały czas od chwili, gdy opuściłaś Cairnmoor.
- A potem porozmawiamy?
- Tak.
- Wiec zgoda.
Pomagała mu w szaleńczym zdejmowaniu ubrań. Kiedy ich
ciała się zetknęły, omal się nie rozpłakała, przejęta pięknem
tego aktu. Chciała go dotykać wszędzie, tak jak on dotykał jej,
ale ich potrzeba była zbyt silna, zbyt nagląca. Gdy połączyli
się do końca, wydała przytłumiony okrzyk przyjemności i ulgi,
ale popatrzyła na niego zmieszana, kiedy się nie ruszył.
- Cameronie? - szepnęła, zaciskając ciaśniej nogi wokół niego, aby go wciągnąć
głębiej w siebie.
Wstrząsnął się.
- Chciałem się rozkoszować tym uczuciem. Wydawało mi się, że nie doświadczyłem
tego od niepamiętnych czasów. -
Dotknął ustami jej warg i szepnął: - To jest jak powrót do domu.
Za tymi słowami kryło się tyle uczucia, że Avery straciła wszelką kontrolę
nad emocjami. Kochali się szybko, gwałtow-nie, chciwie i trochę brutalnie,
ale dotrzymywała mu kroku. Powracała do rzeczywistości, gdy Cameron znów powrócił
w jej ramiona.
- Mój koteczek - mruczał wtulony w jej szyję. — Czy nie j kochasz mnie chociaż
troszkę?
Westchnęła i przeczesała mu włosy palcami. Teraz nie było juz odwrotu. Byli
małżeństwem i jeśli miała być wobec siebie szczera, musiała przyznać, że nie
pragnęła niczego innego. Nie wypowiedział wprawdzie tych słów, o których marzyła,
ale było w nim tyle uczucia. Czuła je w jego dotyku, słyszała w jego słowach.
A może jeśli ona będzie z nim szczera, on również zdobędzie się na to. Może
jej jeszcze nie kocha, ale kiedy się dowie, że ona go kocha...
303
Has^ahHoweu
- Tak - powiedziała. - Nie tylko troszkę. Więcej niz na to
zasługujesz.
Przez jego ciało przeszedł dreszcz. Pocałował ją z taką
chciwością,że znów obudził w niej pożądanie. Nie zdołała
spojrzeć mu w oczy, bo ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi.
Gdyby go nie znała, mogłaby pomyśleć, że Cameron jest
nieśmiały.
- Kiedy zrozumiałaś, że mnie kochasz? - spytał, okrywając
jej szyję gorącymi pocałunkami.
- Krótko przed tym, nim pozwoliłam się uwieść.
- O ile przypominam sobie tę noc, a pamiętam ją bardzo
dobrte, to ty uwiodłaś mnie.
- Więc to powinno ci podpowiedzieć, że zupełnie dla ciebie
zgłupiałam.
- Nie, kochanie. - Pieścił koniuszek jej piersi najpierw
palcem, a potem językiem. - Mam nadzieję, że nigdy nie
będziesz żałować, że mnie kochasz. Wiem, że robiłem rzeczy,
które cię raniły - zaczął ostrożnie.
- Tak, ale nigdy nie prosiłeś mnie o miłość. To nie twoja
wina, że się zakochałam.
- Może nie, ale wiedziałem już na początku się zakochałem,
że jesteś zupełnie inna niż kobiety, które znałem przedtem.
Pragnąłem miłości, marzyłem o niej, ale z drugiej strony się jej
 bałem. Okłamywałem się wiele razy. - Teraz głaskał drugą
pierś. -Wolałem, żeby to był tylko romans. Potem odesłałbym
cię do domu i może pozostałby żal, ale by mina).
- Odesłałeś mnie.
- Odesłałem i żałowałem tego od chwili, gdy opuściłaś te
mury. Oczywiście, tłumaczyłem sobie jak głupiec, że to tylko
namiętność, która przejdzie. Mówiłem sobie, że to normalne.
że tęsknię za tymi pięknymi piersiami. - Pocałowa każdą
*
i wsunął rękę miedzy jej uda. - Zresztą który mężczyzna nie
Miód
zatęskniłby za tym miodem? - zapytał, głaszcząc ją powoli. -
Albo tymi cichymi jękami zachwytu, gdy smakuję twoje gorące
miejsce? - szepnąjł i przylgnąć do niej ustami
Spięła się na moment, po czym poddała się przyjemności. Dręczył ją, a ona
przyjmowała to z ochotą. Kiedy w końcu nastąpiła ulga, której pragnęło jej
ciało, usłyszała, jak wypo-
wiada dwa słowa, od których wzleciała jeszcze wyżej.
Dopiero po chwili złapała oddech i spojrzała na Camerona. Całował delikatnie
jej brzuch. Avery chciała zaprzeczyć temu,
co się stało, co właśnie usłyszała, ale nie mogła.
- Czy powiedziałeś, że mnie kochasz? - spytała od nie-chcenia, żałując, że
na nią nie patrzy.
- Tak. - Znów delikatnie całował jej piersi.
- Nie wiem, jak mogłeś to powiedzieć, w takim momencie. -|
Była wzruszona, ale miała też chęć do śmiechu.
- Od czasu, kiedy wiedziałem, że cię kocham, chciałem ci to wyznać, przebywając
w swoim ulubionym miejscu.
Avery westchnęła z wrażenia, zarumieniła się i zaczęła chichotać.
- Jesteś kawał łajdaka.
Ujął jej głowę i dotknął ustami warg.
- Ale mnie kochasz.
- Och, tak. Szaleńczo. Beznadziejnie. Żarłocznie.
- To mniej więcej tak, jak ja kocham ciebie.
- Kiedy? - zapytała, przewracając go na plecy.
- Kiedy?
Cameron patrzył, jak całuje go coraz niżej. Pewne niedogod-
ności warte są nagrody, pomyślał, czując głaskanie długich,
delikatnych palców w intymnym miejscu.
- Kiedy zrozumiałeś, że mnie kochasz? - spytała, kusząc
go lekkimi, drobnymi pocałunkami wzdłuż twardej męs-kości.
305
HanmhHowbu.
_ - Gdy odkryłem prawdę o Katherne. Siedziałem w ogrodzie
kiedy Payton wyciągnął z niej tę ohydną tajemnicę, i jedyną
myślą, jaka mi krążyłą po głowie, było:"I po to straciłem
kobietę, którą kocham." Co gorsza, nie widziałem żadnego
sposobu, by naprawić ten błąd. - Zamknął oczy, gdy poczuł,
że wypełnia jej usta wilgotnym gorącem. - Chcę być z tobą Avery - zdążył
powiedzieć, nim starcił
 zdolność mówienia. Bawiła się nim, póki nie zmęczył się pożądaniem.
Wtedy
go dosiadła i razem doszli do spełnienia.
- Co noc budziłęm się spocony i myślałem, że widzę cię,
tak jak teraz, czuję twoje ciepło, i prawie płakałem, kiedy okazywało się,
że to tylko sen. - Wsunął rękę w miejsce, gdzie byli połączeni, pogładził
ją i patrzył, jak jej smukłe eiało drży
z rozkoszy.
- Kocham cię, Avery.
-
I ja cię kocham, mój rycerzu, czarny jak grzech. -Nachyliła się nad nim i
delikatnie pocałowała w usta. - A teraz czekam na jazdę.
-Ostrą?
- Bardzo ostrą.
Cameron otworzył oczy i zobaczył Avery lezącą jeszcze na jego piersi. Pogładził
ją po plecach i poczuł, że dziewczyna lekko się porusza. Będzie to długa i
wyczerpująca noc, pomyślał z uśmiechem.
- Tyle chcę dla ciebie zrobić, Avery - szepnął. - Robisz mi wspaniałe rzeczy,
Cameronie.
- Dziękuję. ale nie to miałem na myśli.
Oparła się na łokciach i uśmiechnęła do niego.
-To mi wystarczy do szczęścia.
Odsunął jej delikatnie włosy z twarzy i założył za uszy.
306
Miód
- Chcę, żebyś była szczęśliwa, żebyś nigdy nie żałowała, te
wyszłaś za takiego czarnego diabła. Dam ci wspaniałe suknie
i wszystkie skarby, o jakich marzą dziewczęta. Obiecuję. Skrzywił się, gdy
położyła mu palec na ustach.
- Ciii - szepnęła. - Chcę od ciebie tylko czterech rzeczy, Cameronie MacAlpin.
- A jakich to?
- Chcę, żebyś mnie kochał tak, jak ja kocham dębie.
- Kocham, tylko pewnie nigdy nie pojmę, jak to się stało, że mam takie szczęście.
- Chcę, żebyś mnie potrzebował, jak ja potrzebuję ciebie:
- Potrzebuję cię, jak potrzebuję jedzenia i powietrza. -Pogłaskał lekko jej
szczupłe biodra. - Potrzebuję cię, żeby zaczynać nowy dzień i wiedzieć, że
go przeżyję. Potrzebuję cię przy moim boku, żebym mógł spać w nocy.
- Tak samo jest ze mną - zapewniła go. - I chcę, żebyś mi ufał, jak ja ufam
tobie, całym sercem, całą duszą, całym życiem.
Czuł, że ta odpowiedź jest ważna. Rozumiał dlaczego. Wyraźnie manifestował
swój brak zaufania do kobiet, nawet ją tym zranił. Wiedział, że ufa Avery
już od dawna, zanim sobie zdał sprawę z tego, że ją kocha. Wiedział też, że
nigdy jej tego nie powiedział.
- Ufam ci. Ufam ci już od dawna.
Avery czuła, że za chwilę może rozpłakać się z radości, ale
sądziła, że Cameron nie zrozumiałby tego, więc tylko się
uśmiechnęła.
- I chcę, żebyś mi dał dzieci.
- To życzenie chyba zacząłem już spełniać.
- Tak! - Grzmotnęła go w piersi. - Bardzo się wysiliłeś. A ja chcę słodkich
czarnookich chłopców.
- A ja ze dwie małe koteczki. - Przyglądał się jej badawczo,
307
BAimAnHomJ-
widząc, że ona chyba w życiu nie zrozumie, ile mu ofiarowała,
i modlił się, żeby nigdy tego nie żałowała. - I co jeszcze?
- Noo... - zaśmiała się icho i delikatnie pociągnęła go za
nos - mały garnczek miodu od czasu do vzasu mógły się
przydać.
Obrócił ją na plcey i ułożył w jej ramionach.
- Ty jejsteś dla mnie miodem.
Epilog
Cameron!
To, że głos jego drobniutkiej żony był tak donośny, że dotarł
z ich sypialni do wielkiej sieni, niebywale go zdumiało. Wybiegł
i stanął u stóp schodów, jego kuzynowie zaś, Leargan i Iain,
stanęli równie zdumieni. Cameron wyjrzał zza nich i zobaczył Cormaca, zerkającego
na wąskie schody i uśmiechającego się
nieśmiało.
- Nigdy nie przypuszczałem, że mała Avery może tak
hałasować - rzekł Cormac. - Gillyanne tak, ale nie Avery.
- Może powinienem tam do niej pójść? —zapytał Cameron,
Cameron, ty draniu!
- E, nie. - Leargan schwycił go za rękę. - Nie jestem pewien, czy to bezpieczne.
- Cóż w tym niebezpiecznego? Rodzi dziecko.
- Moja Oisele podczas porodu goniła mnie po komnacie z kijem.
Cameron zarumienił się, nieco zawstydzony, widząc, że przyjechali rodzice
Avery.
- Dlaczego to zrobiła?
309
Hannah Howell
- Chciała mnie uderzyć parę razy w brzuch, żebym wiedział,
jak to jest. Popełniłem błąd, opowiadając jej dla uspokoje-
nia różne głupstwa. Maldie wepchnęła ją na łóżko i wtedy
uciekłem. - Musisz wszystkim opowiadać te historie?- narzekała Gisele, zdejmując
pelerynę
 i wręczając ją wyraźnie ogłupia-
łemu małemu Robowi. - Pomyślą, że jestem jakimś
 babskim po-
tworem- dodała i zwróciła się do zięcia: - Witaj, Cameronie. Skoro dajesz
mi wnuczę, żebym miała kogo rozpieszczać,
muszę ci chyba wybaczyć.
- To bardzo uprzejme, pani - odpowiedział, całując ją
w rękę.-Avery jest...
- Czy moja mama już jest?
-
Ależ tu głośno -mruknęła Gisele. - Tu jestem, maleńka! -krzyknęła zbliżając
się do schodów. - Już do ciebie idę.
-
Zanim tu przyjdziesz, czy mogłabyś ode mnie kopnąć Camerona?
-
No wiesz, Avery... - zaczaj Cameron i potem wrzasnął: -Auu! - Pocierając łydkę
wpatrywał się w teściową, która uśmiechnęła się słodko i pocałowała go w policzek.
- Nie mogę uwierzyć, że mnie kopnęłaś, pani.
- Trzeba
 robić, co się da, żeby rodząca była zadowolona, prawda?- Ruszyła po schodach.
- Już idę, Avery. - Stanęła w drzwiach komnaty, gdzie córka rodziła. - Och,
moje maleń-stwo, wyglądasz kwitnąco.
- Jestem gruba i spocona.
- Ach, to dlatego bije od ciebie taki blask. Czy chcesz
czegoś?
- Tak, bardzo długi i bardzo
ostry nóż, a jak to się skończy,
złapię Camerona i obetnę mu...
Cameron odetchnął z ulgą, gdy nagłe zamknięcie drzwi sypialni przerwało tę
groźbę. Kazał Małemu Robowi zadbać
o jedzienie i picie i wysłał swych ludzi do wielkiej sieni.
wych ludzi do wielkiej s
310
Miód
Z jednej strony chciał być przy żonie, wspierać ją w tych
trudnych chwilach narodzin ich dziecka, ale z drugiej wiedział,
że dla harmonii ich związku lepiej będzie trzymac się z daleka.
Miał do pomocy Anne, Gillyanne, Elspeth i swoją matkę.
Mógł się nie obawiać, że zabraknie jej opieki.
- Nie ,artw się, chłopcze- powiedział Nigel nalewając sobie wina. - Większość
dziewcząt z naszego klanu we w takich razach być z kobietami. A czasem jest
bezpieczniejsi dla mężczyzny przebywanie poza ich zasięgiem.
- Mama Avery jest na ciebie zła, panie Cameronie? - spytał Alan, podchodząc
do fotela ojca.
- Troszeczkę - odpowiedział Cameron, targając pieszczot-liwie gęste czarne
loczki synka. - To jej przejdzie. Rodzenie dziecka troszkę boli, więc Avery
musi pokrzyczeć, nic więcej.
- Wiem. Mama Beth też tak robiła.
Popatrzył, jak Alan wrócił do małego Christophera. dość wstrętnego kota imieniem
Muddy i niani Agnes, siedzącej przy kominku. W ciągu dziewięciu miesięcy,
które minęły od ślubu Camerona z Avery, mały był już u nich trzy razy, zawsze
z Christopherem i Agnes. Chłopiec przyjął do wiadomości, te nazywa się MacAlpin,
ale niewątpliwie odsunięcie go chociaż trochę od przybranej rodziny zajmie
wiele czasu. Alan naj-wyraźniej chciał mieć obie rodziny. Cameron czuł, że
chyba nigdy nie rozłączy go z Christopherem. Avery miała rację, między dwoma
chłopcami, porzuconymi przez matki, istniała głęboka więź.
Wystarczyło, że zaakceptował go jako ojca, chociaż Cameron
dzielił ten zaszczyt z Cormakiem. Ponieważ Connac i Elspeth
uratowali ten zaszczyt z Cormakiem. Ponieważ Cormac i Elsepth
uratowali jego snowi życie, wychowali jak swojego i dalej
chcieli to robić, nie mogł mieć żalu o to, jakie miejsce zajmują
w zyciu i uczuciach chłopcach. Obecna wizyta mogła być obie-
cująca, gdyż tym razem Alan miał pozostać kilka miesięcy,
311
jZuflMir Hornu
Cameron bowiem rozpoczynał rycerskie ćwiczenie Christ-
phera. Może teraz wzmocnią się więzi
 między nim a synem. Myśli o dzieciach i rodzinie znów skierowały jego
wzrok
ku schodam. Mimo zaufania do kobiet, doglądających
Avery, nie mógł powstrzymać obaw. Jego żona jest silna
duchem, lecz ma delikatną budowę. Patrząc na Cormaca
i Nigela, Ojca Avery, pocieszał się, że matki Elsepth
i Avery też były dobne. a p
rzeżyly narodziny dzieci. Gdyby żona go potrzebowała,
postałaby po niego. Ponieważ tak naprawdę me chciał widzieć
jej,
cierpienia, nie powinien czuć się urażony, że tego nie
zrobiła.
Chyba będę musiała przeprosić Camerona za te wszystkie
obelgi i pogróżki - oświadczyła Avery, biorąc synka w ramiona,
by go nakarmić.
- Nie rób tego - poradziła jej matka, całując w policzek
najpierw ją, a potem dziecko.
- Byłam trochę... za ostra.
- Nieduża cena, jaką płacą mężczyźni za tę ciężką robotę,
jaką wykonujemy. Radośnie zostawiają w tobie nasienie i w ogó-
le o tym nie myślą, póki biedna kobieta nie zaczyna się męczyć
i pocić, żeby to urodzić. - Gisele wymieniła uśmiechy z pozo-
stałymi kobietami, po czym poklepała maleństwo po pleckach. -
Świetnie sobie poradziłaś, Avery. My, kobiety Murrayów,
nadajemy się do rodzenia dzieci. Tylko pamiętaj...
- Wiem. Nie za dużo i nie za często. Myślę, że chciałabym
teraz zobaczyć się z mężem. Zanim zasnę.
Wkrótce po wyjściu kobiet przyszedł Cameron. Niemal
wbiegł do komnaty, gdzie stanął i dłuższą chwilę patrzył na
żonę. Zamknśł drzwi, oparł się o nie i wziął kilka głębokich
oddechów, nim podszedł do łóżka.
Avery poklepała miejsce
312
Miód
koło siebie, zapraszając go. Usiadł tak ostrożnie, ze aż się
uśmiechnęła.
- Nie mam noża, Cameronie - mruknęła, ciesząc się z jego
uśmiechu. - No, popatrz na swojego syna. - Położyła mu go
na kolanach i odwiązała zawiniątko. -Czyż to nie najpiękniejsze
dziecko, jakie widziałeś?
Cameron patrzył na syna. Naprawdę bardzo chciał przytaknąć,
ale dla niego niemowlę wyglądało jak staruszek z plamami,
tylko mały. Ciemny staruszek, ze sterczącymi włosami, ciemną
skórą i małą, niebieskawą gwiazdką na brzuszku. Dziecko
miało wszystko, co potrzeba, zauważył, myśląc gorączkowo, co powiedzieć. Później
usłyszał śmiech Avery, a gdy na nią
spojrzał, była roześmiana od ucha do ucha.
-
Niedługo będzie śliczny i grubiutki - powiedziała. Poca-
łowała męża w policzek i zawinęła maleństwo w powijaki. -
Narodziny są dla nich trudne. Prawdopodobnie równie trudne,
jak dla matek. Wierz mi, widziałam dostatecznie dużo noworod-
ków, żeby wiedzieć, że ten jest doskonały.
- Oczywiście, matczyna duma nie ma tu nic do rzeczy -zażartował.
- Oczywiście, że nie. — Trzymając dziecko w ramionach,
przysunęła się bliżej męża. - Ma twoje czarne włosy. Nie mogę
się doczekać, kiedy zobaczę, jaki będzie kolor jego oczu.
- Są niebieskie. - Delikatnie dotknął włosków na główce synka. - Dziwnie
niebieskie.
- To są oczy noworodka. Zmienią się. Czy zdecydowałeś, jak mu damy na imię?
- Tormand, po moim ojcu, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
- Nie, to ładne imię. -
Uniosła głowę i pocałowała go w usta. - Dziękuję ci za syna, mężu.
Cameron objął ją ramieniem i przytulił.
- Nie, to ja ci powinienem podziękować. W końcu miałem
313
Przyjemniejszą rolę w jego stworzeniu. Ty zrobiłaś całą
robotę. Na pewno dobrze się czujesz? - spytał łagodnie,
nareszcie wyrażajac swoje obawy.
- Tak, tylko jestem zmęczona. - Ziewnęła, ale dalej patrzyła
na syna. - Myślę, że będzie podobny do ciebie i małego Alana.
- Biedny chłopak.
- O nie, mężu, nigdy za wielu czarnych rycerzy, żeby
uszczęśliwiać dziewczęta.
-
Jesteś zaślepiona, kochanie, ale codziennie dziękuję za to Bogu. - Pochylił
się nad nią i powoli, mocno ją pocałował. -
Kocham cię, kotku.
Avery wyciągnęła rękę i pogłaskała go po zarośniętym
policzku.
-
Kocham cię, mój rycerzu czarny jak grzech. - Zachicho-
tała, gdy nagle jęknął i ukrył twarz w jej włosach.
- Wiesz, co bym teraz chciał zrobić?
- Tak, na pewno nie bardziej niż ja, ale przez miesiąc nie wolno.
- Miesiąc? - Kiedy zobaczył, że żona ziewa, ułożył ją wygodniej w swych
ramionach.
- Cały miesiąc. Cztery długie tygodnie - mruczała, nie
mogąc już powstrzymać opadających powiek.
- Myślę, że będę musiał to potraktować jak czas dobrze wykorzystany.
- Na co wykorzystany?
-Na odnowienie zapasów miodu. - Uśmiechnął się, gdy
zachichotała tuż przed zaśnięciem.
Kiedy był pewien, że jej nie obudzi, Cameron wstał z łoża.
Ostrożnie wziął syna z jej ramion i zaniósł do kołyski. Pomyślał,
iż Avery ma rację, mówiąc, żeTormand ma szanse być bardzo
do niego podobny. POczuł dumę, że odciska tak wytaxnie piętno
na swych synach i wiedział, że tę dumę zawdzięcza żonie.
314
Miłość Avery wyzwoliła go z wielu wątpliwości i przykrości,
bo kiedy na niego patrzyła, czul się niezwykle przystojny.
- Zdradzę ci mały sekret, syneczku - powiedział, układając
dziecko w kołysce i przykrywając. - To jest sekret szczęścia.
Będziesz bardzo podobny do mnie, a niektórzy idioci uważają,
ze to niedobrze. Nie słuchaj tych podszeptów diabła, że w czar-
nym ciele jest czarna dusza. Rozglądaj się dookoła siebie, chłopcze, aż
znajdziesz panienkę, która będzie na ciebie pa-
trzyła, jakbyś był najpiękniejszy w całym chrześcijańskim
świecie. Nie zadowalaj się niczym innym. Poszukaj dziewczyny,
która uśmiecha się do ciebie, kocha cię, chociaż zachowujesz
się jak idiota, mocno tuli cię w nocy, a wtedy się przekonasz, że wcale nie
jest tak źle być rycerzem czarnym jak grzech. -Głaszcząc delikatnie czarne
włoski synka, znów spojrzał na
Avery. - Prawdę mówiąc, będziesz współczuł wszystkim innym,
bo wygląda na to, że my, czarni rycerze, potrafimy znaleźć raj.