Eloise James

Wiele hałasu o miłość

Przekład
Barbara Jabłońska
1
Wrzesień 1816 Holbrook Court, siedziba księcia Holbrooka
pobliżu
Silchester, południu w po
Konie na biegunach już przysłano. Wstawiłem je do pokoju dzie cięcego, niech wasza wysokość sam raczy zobaczyć. Ale dzieci ani śladu. Rafael Jourdain, książę Holbrook, odwrócił się od kominka. Coś w głosie kamerdynera, jakaś rezerwa, zdradzała niezadowolenie. Może raczej należałoby powiedzieć, że ton Brinkleya odzwiercied lał zły humor całej, dość już wiekowej służby, niezbyt zachwyconej perspektywą opieki nad czterema dziewczynkami. Do licha! Prze cież wcale się o nie nie dopraszał. - Konie na biegunach? - spytał ktoś przeciągle z głębi fotela po prawej stronie kominka. - Świetny pomysł, Rafe. Niech kocha ne maleństwa od małego przywykną do wierzchowców! - Garret Langham, hrabia Mayne, wyciągnął rękę z kieliszkiem ku gospo darzowi. Czarne, kędzierzawe włosy miał przeraźliwie potarga ne. Jego słowa tchnęły arogancją, a sposób bycia ledwie maskował wzbierającą się w nim irytację. Rafael wiedział, że to nie on jest po wodem złości przyjaciela, po prostu w ciągu ostatnich paru tygodni Mayne'a nie odstępowały troski. - Twoje zdrowie, papciu małych amazonek! - dodał hrabia i wysączył ostatnie krople. 5
- Idź do diabła - odparł Rafe, ale bez wrogości. Mayne był w tej chwili nieznośnym towarzyszem ze swymi jadowitymi komen tarzami i czarnym humorem. Można się jednak było spodziewać, że zły nastrój, zawiniony przez pewną damę, która dała mu kosza, z czasem minie. - Po co aż tyle koni na biegunach? - spytał hrabia. - W pokoju dziecięcym zazwyczaj bywa jeden. - Niedużo wiem o dzieciach. - Rafe pociągnął spory łyk bran dy - ale nazbyt dobrze pamiętam, że z bratem zawsze biliśmy się o zabawki, więc kupiłem cztery. Na krótko zapanowała cisza. Mayne zastanawiał się, czy powie dzieć, że widocznie Rafe nadal tęskni za zmarłym pięć lat temu bratem. W końcu zrezygnował; mężczyźni nie lubią łzawych wspo mnień. Rzekł tylko; - Niepotrzebnie je psujesz. Większość opiekunów wolałaby trzy mać sieroty jak najdalej od siebie. Nie są przecież twoimi krewnymi. - Żadne zabawki nie zmienią tego, co się stało. - Rafe wzruszył ramionami. - Brydone powinien był dwa razy pomyśleć, nim do siadł narowistego ogiera. Rozmowa zaczynała niebezpiecznie zbaczać w stronę uczuć, a Mayne wolał tego uniknąć. Wstał z fotela. - Rzućmy okiem na te koniki. Nie widziałem ich od lat. - Chętnie. - Rafe odstawił szklankę na stół; dno głośno stuknę ło o blat. - Brinkley, kiedy dziewczynki przyjadą, zaprowadź je na górę. Będę na nie czekał w pokoju dziecięcym. Kilka chwil później stali obydwaj w dużym pokoju na piętrze. Pomieszczenie wyglądało niczym sklep z zabawkami przy Bond Street. Cztery złotowłose lalki siedziały dumnie na ławce, obok każdej z nich stało łóżeczko i stoliczek, a na blatach stolików - pu dełka z figurkami na sprężynach. Cztery konie na biegunach, któ rych grzywy i ogony zrobiono z prawdziwego włosia, królowały pośrodku pokoju. Sięgały mężczyznom niemal do pasa. - O Boże-stęknął Mayne. Rafe trącił stopą jednego z koni, który zakołysał się w tył i w przód na drewnianej posadzce. Pulchna kobieta w białym fartuchu wyj rzała zza drzwi prowadzących do pokoju obok. 6
- Ach, to wasza wysokość? Wciąż czekamy na dzieci. Chce pan może zobaczyć nowe służące? - Oczywiście, pani Beeswick. Cztery młode niańki weszły za nią do pokoju. - To Daisy, Gussie, Elsie i Mary, wszystkie ze wsi. Chciałyby się zatrudnić we dworze. Wprost nie możemy się doczekać naszych aniołeczków! Niańki stanęły po obu jej bokach i dygnęły z uśmiechem. - O Boże! - stęknął powtórnie Mayne. - Nie wystarczy jedna? - Dlaczego? My z bratem mieliśmy trzy. - Trzy?! - Dwie zajmowały się nim, odkąd jako siedmiolatek został księ ciem, a jedna mną. - Ależ to absurd! - parsknął Mayne. - Kiedy ostatni raz widziałeś ich ojca? - Dość dawno temu. - Rafe wziął do ręki jedno z pudełek i na cisnął je. Figurka wyskoczyła z głośnym trzaskiem. - Uzgodnili śmy wszystko listownie. - I nigdy nie widziałeś dziewczynek? - Nigdy Od lat nie byłem w Szkocji, a Brydone przyjeżdżał tu wyłącznie na wyścigi w Ascot czy Silchester i czasami w Newmarket. Prawdę mówiąc, obchodziły go tylko konie. Nawet nie pomy ślał o umieszczeniu potomstwa w spisie parów Debretta. Oczywi ście, skoro miał same córki, nie było kwestii dziedziczenia. Majątek dostał się dalekiemu kuzynowi. - W takim razie po cóż, u licha... - Mayne spojrzał na pięć kobiet pod ścianą i zamilkł. - Poprosił mnie o to. - Rafe znów wzruszył ramionami. - Nie wahałem się. Rzecz jasna, Monkton bardziej by się nadawał, ale w zeszłym roku umarł i Brydone chciał, żebym go zastąpił. Kto by pomyślał, że koń go zrzuci? Chociaż, oczywiście, to nie było roz sądne wsiąść na tego ogiera. - Nie sądzę, żebyś się nadawał na ojca. - Nie umiałem mu odmówić. Z moim majątkiem mogę wycho wać tyle dzieci, ile mi się zamarzy. Prócz tego Brydone zrewanżo wał mi się Szpakiem. Nie musiał tego robić, ale i tak przysłał mi 7
go potem ze Szkocji. Nikt by nie wzgardził takim koniem w swojej stajni. - Czy Szpak jest może potomkiem Wybrańca? - Owszem, to brat Srokacza. Najlepsze konie ze stajni Brydone'a pochodzą właśnie od Srokacza i tylko one w całej Anglii wywodzą się w prostej linii od niego. Mam nadzieję, ze Szpak wygra przy szłoroczne derby, nawet jeśli jest po Wybrańcu, a nie po Srokaczu. - Co się stanie z potomstwem Wybrańca? - spytał Mayne z za ciekawieniem, jakie budziły w nim jedynie rozmowy o koniach. - Na przykład z Figlarzem? - Jeszcze nie wiem. Oczywiście stajnie nie były częścią majora tu. Mój sekretarz zajął się sprawami spadkowymi. Konie Brydone'a przypadną córkom, będę zatem mógł wystawić je na aukcję, a pie niądze złożyć w depozycie. Dziewczynki muszą kiedyś otrzymać posagi. Dziwi mnie, że Brydone nie pomyślał o tym. - Jeśli Figlarz będzie na sprzedaż, kupię go, choćbym miał zapła cić kilka tysięcy. To byłby najlepszy nabytek dla mojej stajni. - Masz rację - przytaknął Rafe. Mayne wybrał najładniejsze spośród odlanych z żelaza koników, tak że każdy ekwipaż ciągnęła wspaniała para, i ustawił je rzędem na gzymsie kominka. - Popatrz, te są piękne! Niech tylko twoje wychowanki je zo baczą, a raz dwa przestaną tęsknić za Szkocją. Szkoda, że nie ma między nimi żadnego chłopca. Rafe ledwie raczył na niego spojrzeć. Mayne był jednym z jego najbliższych przyjaciół, ale tym razem nie rozumiał go zupełnie. Wiódł wygodne i bezpieczne życie, nie wiedział, czym jest żal po stra cie ukochanej osoby. Za to Rafe znał to uczucie aż za dobrze. Zdawał sobie sprawę z tego, że w przytulnym pokoju dziecięcym można się czuć bardzo samotnym. Żelazne koniki nic tu nie pomogą, choćby kupił ich nie wiem ile. Zabawki nie wskrzeszą zmarłego ojca. - Nie przypuszczam, żebyś... Drzwi za nimi się otworzyły. Rafe zamilkł. Brinkley wkroczył do pokoju znacznie żwawiej, niż było to w je go zwyczaju. Nie każdego dnia można swego pana zaskoczyć taką nowiną. 8
- Mam zaszczyt zaanonsować panny Essex: Tess, Imogen, Annabel Josephine! A potem nie mógł się powstrzymać, żeby nie dorzucić, chociaż prawda była aż nadto oczywista: - Dzieci przyjechały, wasza wysokość!
2
bawili się zabawkami - to była pierwsza rzecz, jaką Tere
sa Essex zauważyła po przybyciu do tego domu. Zabawkami! Spo strzeżenie pasowało do wszystkiego, co o nich słyszały: cherlawe typy które nigdy nie dorosną i drżą z zimna przy byle podmuchu wiatru. Mimo wszystko byli jednak mężczyznami, choćby nawet i w angielskim wydaniu. Odkąd skończyła szesnaście lat, wiedziała, że mężczyźni mogą rozmaite rzeczy traktować jak zabawki. Rzuciła więc okiem na Josie, dotknęła ramienia Imogen i ustawiła siostry rządkiem. Annabel stała już tam, gdzie należało, z nieco pochyloną głową, żeby lepiej uwydatnić połysk złocistych jak miód włosów. Widok całej ich czwórki wywarł na Anglikach jeszcze większe wrażenie niż to, do którego już się przyzwyczaiły Gapili się na nie bez słowa! Co za brak wychowania! W dodatku nie byli wcale wy sokimi, bladymi osobnikami, jakich się spodziewała. Jeden z nich, ubrany jak z żurnala, miał na głowie istne kłębowisko czarnych kę dziorów. Zapewne jakaś modna fryzura, choć wcale nie przypomi nał dandysa. Wyczuwało się w nim coś niebezpiecznego, a dandysi tacy nie bywają. Drugi, wysoki i tęgawy, z grzywą kasztanowatych włosów tuż nad czołem, wyglądał na samotnika. - Chciałabym przeprosić... - zabrała w końcu glos, skoro wszyscy milczeli - że przerywamy panom pilne zajęcia. - Starała się mówić swo bodnie, chcąc dać do zrozumienia, że nie sąjedynie ładnymi szkockimi dziewczętami, które można upchnąć gdzieś w tylnych pokojach i zigno rować. Wkońcu były damami. Nawet, jeśli nosiły niemodne suknie. 9
Anglicy
Jeden z Anglików, elegant, skłonił się i zbliżył do nich. - Co za urocza niespodzianka, panno Essex. Miło mi poznać wszystkie cztery siostry. Jego ton był nieco dziwny, jakby powstrzymywał śmiech, lecz ucałował jej dłoń jak prawdziwy dżentelmen. Drugi mężczyzna otrząsnął się gwałtownie niczym pies, który wyskoczył z kałuży, i również do nich podszedł. - Przykro mi z powodu mego niedopatrzenia. Jestem Rafe Jourdain, książę Holbrook. Obawiam się, że błędnie oceniłem wasz wiek. - Nasz wiek? - Tess uniosła lekko brwi, nim zrozumiała, o co chodzi. - Czyżby panowie myśleli, że jesteśmy dziećmi? Rafe przytaknął i złożył kolejny ukłon ze swobodą kogoś, kto przez całe życie obracał się w najwyższych sferach. Nawet jeśli, pozornie, nie dbał o fryzurę. - Serdecznie przepraszam. Sądziłem, że chodzi o małe dziew czynki. - Małe? Mieli nas panowie za niemowlęta? - Tess dopiero teraz dostrzegła piastunkę, cztery niańki w białych fartuchach, konie na biegunach i lalki. - Czy papa nie powiedział... Urwała nagle. Oczywiście, że nie! Mógł z nimi rozmawiać o tym, ile lat ma Szpak, o galopie Figlarza albo co Miłośnica lubi jadać przed wyścigami, ale o wieku własnych córek na pewno nie wspo minał ani słowem. Rafe ujął ją za rękę i uśmiechnął się, a Tess, mimo urazy, poczuła miłe wzruszenie. - Co za głupiec ze mnie, że go nie spytałem. No, ale nie miałem pojęcia, że zostanę waszym opiekunem. Czy mogę pani złożyć ser deczne wyrazy współczucia z powodu straty? Oczy jej nowego opiekuna miały osobliwy, szaroniebieski odcień. Był miły, mimo że wyglądał trochę jak dzikus z Borneo. - Oczywiście. Czy mogę przedstawić panu moje siostry? To Imo gen, skończyła właśnie dwadzieścia lat. - Chwilami Tess uważała, że Imogen jest piękniejsza nawet od Annabel, a to był ogromny komplement. Odziedziczyła po matce czarne włosy i roześmiane 10
oczy, a usta... och, tylko usta Imogen miały tak wspaniały wykrój. Niekiedy działały na mężczyzn niczym cios w żołądek. Ciekawe, czy książę Holbrook zareaguje jak inni? Imogen nie obchodziło ani trochę, jakie wrażenie robi na męż czyznach, bo była zakochana. Uśmiechnęła się jednak i ładnie dyg nęła. Kiedy ich ojciec miewał nieco pieniędzy, wynajmował guwer nantkę, przynajmniej na pewien czas, miały zatem okazję zyskać co nieco ogłady. - To Annabel. - Tess położyła dłoń na ramieniu siostry. - Jest najstarsza po mnie, ma dwadzieścia dwa lata. - Jeśli Imogen nie dbała o mężczyzn, to Annabel od dziecka wiedziała, czym jest flirt. Posłała księciu uroczy uśmiech, a ton, jakim się odezwała, wyrażał niezwykły wręcz szacunek. Wydawało się jednak, że na ich opieku nie nie zrobiło to większego wrażenia. - Mimo mi panią poznać, Annabel - powiedział spokojnie. - A to jest Josephine. Ma dopiero piętnaście lat i jeszcze się uczy. Tess dostrzegła, że książę uśmiechnął się zarówno do Annabel, jak i do Josephine, miał więc nieskazitelne maniery. Nie cierpiała mężczyzn, którzy nieprzytomni z wrażenia wpatrywali się w Anna bel, a Josie ledwo raczyli zauważać. - Wolałabym, żeby nie całował mnie pan w rękę - żachnęła się Josephine. - Czy mogę wam przedstawić mego przyjaciela? -Wydawało się, że książę nie zwrócił uwagi na słowa Josie, postąpił jednak zgodnie z jej życzeniem. - Garret Langham, hrabia Mayne. Annabel posłała hrabiemu pełen rozmarzenia uśmiech. Uwiel biała przystojnych i utytułowanych mężczyzn. Mayne zrewanżował się jej w podobny sposób, choć -jak sądziła Tess - nie myślał przy tym o przodkach Annabel. Prezentacja była zakończona, Rafe znów zwrócił się ku Teresie. - Panno Essex, skoro żadna z pań nie jest zainteresowana... - tu wykonał płynny ruch ręką, wskazując zabawki - tymi drobiazgami, może przejdziemy do salonu? Obawiam się, że moja gospodyni potrzebuje nieco czasu, aby przygotować odpowiednie sypialnie. Może pomogłyby jej wasze służące? 11
Tess się zaczerwieniła. - Nie mamy ze sobą służby. - W takim razie - opiekun nawet nie mrugnął okiem - zechcą to zapewne zrobić te cztery młode kobiety. - Wskazał oniemiałe niańki, nadal stojące rzędem pod ścianą. - Gospodyni wyjaśni im nowe obowiązki. - Potrzebujesz przyzwoitki - Mayne spojrzał na niego spod oka. -I to zaraz. - Do licha, powinienem napisać do lady Clarice i zaprosić ją tu taj. - Rafe, zaskoczony, przejechał ręką po rozwichrzonych wło sach. - To znaczy, jeśli zechce mnie znów odwiedzić po tym, co stało się ostatnim razem. Myślę, że niełatwo jej to było przełknąć. - Pewnie byłeś wstawiony? Holbrook się skrzywił. - Wyrzuciłem ją za drzwi, na szczęście niepoturbowaną, choć zu pełnej pewności nie mam. - Rafe nagle zdał sobie sprawę, że Tess i jej siostry patrzą na niego z uśmiechem. Nie było w nim bynajmniej wy rzutu. - No i zrobiłem z siebie głupca wobec moich wychowanek. - Zyskasz przy bliższym poznaniu - zauważył hrabia z sarka stycznym grymasem. - Droga panno Essex, prędzej piekło zakwit nie różami, niż pani opiekun zrezygnuje z towarzystwa butelki brandy każdego wieczoru. - Ziemie lady Clarice graniczą z moimi - wyjaśnił książę, zbywa jąc milczeniem uwagę przyjaciela. - Założę się, że jeśli dostatecznie zręcznie ujmę rzecz w liście, lady mi wybaczy, bo doprawdy wpad liśmy w niemałe kłopoty. Nie możecie spędzić pod moim dachem nawet jednego dnia bez przyzwoitki. Mayne nie dał się jednak zmusić do milczenia. - Lady Clarice jest wdową i zagięła parol na Holbrooka. Liczy, jak przypuszczam, na to, że pewnego dnia będzie dostatecznie pija ny, żeby nie zauważyć, kiedy ona da na zapowiedzi. Jak do tej pory nie miała szczęścia, bo Rafe nie lubi pijać w towarzystwie. - Bzdura! - burknął Holbrook. Przeczesał włosy ręką tak zama szystym ruchem, że teraz do złudzenia przypominał uciekiniera z zakładu dla obłąkanych. 12
- Nie martwi jej wcale, że ma z dziesięć lat więcej niż on - ciąg nął z rozbawieniem Mayne. - Nie traci nadziei, chociaż jej własny syn to prawie rówieśnik Rafe'a. - Maitland jest znacznie młodszy ode mnie - uciął książę. - Ma dwadzieścia parę lat, a więc lady Clarice musi być od ciebie starsza co najmniej o pięć. Tess raczej wyczuła niż usłyszała westchnienie, jakie wydała z siebie Imogen, i serce się jej ścisnęło. Wszystkie miały nadzieję, że uda się wyperswadować siostrze beznadziejną miłość do lorda Maitlanda. Fakt, że będzie mieszkał w najbliższym sąsiedztwie, nie zapowiadał nic dobrego. - Czy ma pan może na myśli Dravena Maitlanda, wasza miłość? - spytała, widząc błagalne spojrzenie Imogen. - Ach, więc go znacie? - Tess odniosła wrażenie, że książę ma o lordzie równie niskie mniemanie jak ona. - Powinien zjawić się tu wkrótce wraz z matką, zaproszę obydwoje na kolację. Pewnie ra zem z siostrami chciałaby pani nieco wypocząć przed wieczornym posiłkiem? - Jak najbardziej - odparła. Imogen uśmiechnęła się wniebowzię ta. Tess widziała, że książę dostrzegł to, ale nic nie powiedział. - Póki wasze pokoje nie będą gotowe, przejdźmy gdzie indziej. - Holbrook podał jej ramię, a Tess przyjęła je, choć z niejakim za kłopotaniem. Anglicy okazali się zupełnie inni, niż oczekiwała. Po prostu wspaniali. A spodziewała się po nich wszystkiego co najgorsze. An gielscy dżentelmeni, sądząc z tego, co o nich zawsze słyszała, byli cherlawymi słabeuszami, których byle powiew mógł zdmuchnąć. Oczywiście nie wszyscy. Lord Maitland na przykład prezentował się nie najgorzej. Nowy opiekun też nie pasował do jej wyobrażeń. Ani trochę nie wyglądał na księcia. Nie chadzał w jedwabiach i aksamitach, a spodnie miał tak stare i wytarte, że mogła na nich dojrzeć szwy, zwłaszcza tam, gdzie opinały się na brzuchu. Rękawy białej koszu li, bynajmniej nie atłasowej, zawinął zaś aż do łokci, jakby dopiero co wrócił ze stajni. 13
W jego głosie nie słyszała wyniosłego arystokratycznego tonu. Brzmiał dosyć miło, choć burkliwie. Koło oczu książę miał zmarsz czki, choć liczył sobie najwyżej trzydzieści pięć lat. Wyglądał na hulakę, a nie zniewieściałego typa. Tess kogoś takiego potrafiłaby wyczuć na kilometr. I choć patrzył na nie wszystkie z zaciekawie niem, nie budziły wcale jego zainteresowania jako kobiety. Mimo rozwichrzonych włosów, niemodnego stroju i twarzy birbanta nie budził strachu. Tess poczuła się spokojniejsza. Ten wiecznie podpity dżentelmen, który wynajął cztery niańki dla czterech domniemanych dziewczy nek, nie był kimś, kogo trzeba byłoby się bać. Rzuciła okiem na podniszczone mankiety jego koszuli. - Jestem szczerze wdzięczna waszej miłości za to, że zgodził się zostać naszym opiekunem. - Słowa utknęły jej w gardle, ale mu siała to wreszcie wykrztusić. - Mój ojciec nie zastanawiał się nad przyszłością i w efekcie obarczono pana brzemieniem... Holbrook wydawał się zaskoczony. - Nie przejmuj się tym, moja droga. - Mówię poważnie. Ja... - Ja też. Figuruję jako przyszły opiekun w co najmniej dwudzie stu testamentach. W końcu jestem księciem. Nigdy nie miałem po wodu, żeby odmówić podobnej prośbie. - Och! - Tess wprost zamarła z wrażenia. A więc nie tylko jej ojciec potrafił wykorzystać swoją znajomość z Holbrookiem! Rafę poklepał ją po ręce niczym jakiś wujaszek w średnim wie ku. - Bez obaw, na pewno jakoś sobie poradzimy. Bez trudu znaj dziemy guwernantkę dla Josie. Wyszukanie przyzwoitki, która musi z nami zamieszkać, będzie może bardziej kłopotliwe, ale nie ma się o co martwić. Łatwo powiedzieć! Przez ostatnich kilka miesięcy Tess nie ro biła nic innego. Nie wiedziała przecież, czy ich opiekun okaże się rozumnym, życzliwym człowiekiem. Bała się, że będzie to ktoś podobny do ojca - pasjonat, któremu miłość do koni przesłania cały świat. Na każde nerwowe pytanie sióstr uparcie odpowiadała 14
jednak: ,,To na pewno ktoś godny szacunku i papa musiał się długo zastanawiać, nim go wybrał". Oby tak było! Na łożu śmierci ojciec chwycił ją za rękę. - Nie martw się, Tess. Wybrałem wam najlepszego człowieka na świecie. Znam go od lat. - Dlaczego nigdy nas nie odwiedził? - Nie widzieliśmy się od dawna. - Ojciec tak zbladł, że Tess zdjął strach. - Nie martw się. Trafiałem od czasu do czasu na jego na zwisko w ,,Sporting Magazine". Zadba należycie o Figlarza, o Nie bieskiego Dzwonka i całą resztę. Napisał, że się zgadza. - Na pewno, papo, na pewno. - Tess ujęła słabnącą dłoń ojca, który zdawał się zapadać w sen. Tak, książę z pewnością zadba o ukochane konie ojca, ale czy przejmie się losem jego córek? - Holbrook ci się spodoba, Tess. - Ojciec znów otworzył oczy. - Zatroszcz się o nie przez wzgląd na mnie, dobrze? Znowu chwyciła go pospiesznie za rękę, tłumiąc płacz, który du sił ją w gardle. - Niewyraźnie cię widzę, jakby przez śnieg - wyszeptał. - Och, papo kochany! - Niedługo zobaczę twoją matkę. - Ojciec usiłował zebrać siły, uśmiechając się słabo. Papa zawsze lubił patrzeć w przyszłość z na dzieją. Czasami myślała, że bardziej się cieszył na tydzień przed wielkim wyścigiem niż po wygranej. A wygrywał bardzo rzadko. - Tak, papo - odparła, wycierając łzy. - Moja kochana dziewuszka... - powiedział, chociaż nie wie działa, czy chodzi mu o nią, czy o matkę. - Pamiętaj, że Figlarz lubi rozgotowane jabłka. Zadbasz o nie, prawda? - Tak. Zaraz po przyjeździe powiem księciu, że Figlarz ma słaby żołądek. - Nie zapomnij o tym. - Ojciec uśmiechnął się, ale ten uśmiech nie był przeznaczony ani dla niej, ani dla matki. - Annabel jest tro chę za ładna. A Josie... za łagodna... - Przez chwilę milczał, potem odezwał się znowu: - Maitłand nie pasuje do Imogen. Zbytnio jest zapalczywy. A ty... - Głos ojca osłabł, stał się senny. - Tess... te jab łka... 15
I zapadł w sen. I ona, i siostry, mówiły mu nadal o koniach, aż do ochrypnięcia, a Josie wtaszczyła nawet do sypialni kociołek dymiących jabłek w nadziei, że ojciec się ocknie. Ale nie odzyskał już przytomności i po paru dniach zgasł cicho w środku nocy. Pogrzeb minął im jak we śnie. Pulchny kuzyn, który odziedziczył majątek, przyjechał razem z gadatliwą żoną i dwiema niezamęż nymi ciotkami. Tess starała się, jak mogła, żeby było im wygodnie w domu, w którym brakowało nawet porządnej pościeli. Wreszcie przybył sekretarz księcia. Na początku ledwo powstrzymywała się od zadawania nurtujących ją pytań. Później okazało się, że ten czło wiek przez cały tydzień nie zajmował się niczym innym, jak tylko przygotowaniem koni do podróży. Wolała więc nie pytać wcale. Czyż nieznany opiekun mógł jaśniej dać do zrozumienia, na czym mu najbardziej zależy? Tess uspokajała zatem Josie i ostrzegała Imogen, że jeśli nie prze stanie wciąż mówić o Maitlandzie, to udusi ją jedyną wstążką po zostałą Annabel, ale w istocie zamartwiała się bez przerwy. Wresz cie ból, żal i zgryzota na dobre nią zawładnęły. Książę Holbrook, jak się bez trudu domyśliła, rzeczywiście przepadał za końmi - sądząc po jego fryzurze i stroju - a także za ogrodnictwem. Zapewne nic więcej dla niego nie istniało. Mimo to był miły, uprzejmy i wcale nie wyglądał na rozpustnika. Nie wy dawało się jej również, by z podobną jak ojciec beztroską ignoro wał ich potrzeby. Z pewnością nie musiał ich lokować we własnym domu ani traktować jak krewnych. Chyba zbyt pochopnie go oceniła. Może zresztą wszyscy męż czyźni mają swoją pasję?
3
K i l k a godzin później Tess leżała z twarzą przykrytą wilgotnym okładem, który własnoręcznie zaaplikowała jej gospodyni księcia. Czuła słabą woń cytryny, a do jej uszu docierały odgłosy z roz16
ległej siedziby. Nie był to ostry stukot butów na gołej podłodze jej własnego domu (papa dawno już sprzedał dywany), lecz raczej słaby szum, który łączył się z zapachem mebli natartych cytryno wym olejkiem, suszonej na słońcu pościeli i przewracanego co parę miesięcy materaca. - Czas na rodzinną naradę - odezwał się ktoś pogodnie. Materac ugiął się pod ciężarem Annabel. Tess zsunęła okład z oczu i spojrzała na siostrę. - Przecież dopiero co się położyłam! - Ależ skąd. Leżysz pod tą mokrą szmatą co najmniej od dwóch godzin, a musimy porozmawiać, nim przebierzemy się do kolacji. Imogen i Josie zaraz tu przyjdą. Wkrótce wszystkie trzy siedziały na jej łóżku. Zupełnie jak przed tem, u nich w domu, gdzie niejeden wieczór spędziły skulone pod kołdrą, rozprawiając bez końca o przyszłości, ojcu i koniach. - No dobrze. - Tess ziewnęła. - Powinnam za niego wyjść - oznajmiła Annabel, kiedy już każ da znalazła dla siebie miejsce. - Za kogo? - spytała Tess, opierając się o poduszki. - Za księcia, rzecz jasna! Jedna z nas koniecznie musi zostać księżną Holbrook. Książę jest co prawda kawalerem, ale... - Może już się z kimś zaręczył? - zwróciła im uwagę Imogen. -Jak Draven. - Lord Maitland od przeszło dwóch lat miał narze czoną, chociaż najwyraźniej nie spieszyło mu się do ołtarza. - Wątpię - odparła Annabel. - W każdym razie powinien zostać moim mężem. W ten sposób zapewnię wam pierwszorzędne po sagi. Wprawdzie nie zawrzecie tak świetnych małżeństw jak ja, bo w Anglii jest zaledwie ośmiu książąt, wyjąwszy książąt krwi. Ale znajdziemy dla każdej utytułowanego kandydata. - Co za poświęcenie! - W głosie Josie zabrzmiała zgryźliwość. Pewnie przejrzałaś cały wykaz parów, żeby wyszukać tych ośmiu? - Zadbam o was - upierała się Annabel. - A biorąc pod uwagę aparycję naszego opiekuna, uważam, że to właśnie ja się poświę cam, zapamiętajcie sobie. Jeśli nie zadba o siebie, jeszcze przed pięćdziesiątką będzie gruby jak beka. 17
Imogen wzniosła oczy ku niebu, lecz Josie okazała się szybsza. - Poświęcenie? Wyszłabyś za osiemdziesięciolatka, żeby tylko zostać księżną! - Na pewno nie! - krzyknęła Annabel, ale zaraz potem wybuchnęła śmiechem. - Tylko wtedy, gdyby się okazał bardzo bogaty. - Ależ jesteś łasa na pieniądze! - docięła jej Josie. -A skąd wiesz, czy książę jest choć trochę bogatszy od papy? Mimo że on był wi cehrabią, tytuł nie dał mu pieniędzy. - Jeśli Holbrook ich nie ma, to za niego nie wyjdę. Raczej się zabiję, niż poślubię kogoś tak zrujnowanego jak papa. Ale nie martw się, Josie! Spójrz tylko na ten dom! Książę z pewnością jest bogaty. - Nie ubliżaj pamięci ojca - wtrąciła Tess. - Książę rzeczywiście może być z kimś zaręczony i byłoby lepiej nie myśleć w tak niesto sowny sposób o kimś, kto zgodził się być twoim opiekunem. Annabel uniosła jedną brew i wyjęła z torebki lusterko. - Kto wie, może każę mu pożałować tej zgody? - spytała, po cierając usta skrawkiem hiszpańskiego papieru, kupionego jeszcze przed wyjazdem ze Szkocji. - Och, jesteś wstrętna - mruknęła Josie. - A ty śmiechu warta - odcięła się Annabel. -Ja po prostu umiem trzeźwo myśleć. Jedna z nas musi wyjść za mąż, i to zaraz. Imogen już od dwóch lat plecie o mariażu z Maitlandem. Tess nawet nie próbowała poślubić kogokolwiek, więc pozostaję tylko ja. Któraś musi to zrobić i zabrać do siebie pozostałe. Takie przecież miały śmy zamiary. - Tess może wyjść za kogo chce - zabrała głos Josie. -Jest najład niejsza z nas wszystkich. Prawda, Imogen? Siostra skinęła wprawdzie głową, lecz rękami obejmowała ciasno kolana i najwyraźniej nie słuchała wcale rozmowy. - Byle nie za Dravena - odparła w zadumie. - I pomyśleć, że mogę go ujrzeć tak szybko... może nawet za parę minut. Annabel zignorowała jej słowa, jak robiła prawie za każdym ra zem, gdy Imogen wspominała o Maitlandzie. - Zgadzam się z tobą co do urody Tess - zwróciła się do Josie - ale mężczyznom nie spieszno do poślubienia biednej jak mysz 18
kościelna dziewczyny, która w dodatku wcale nie pali się do mał żeństwa. Za to ja się palę do niego jak najbardziej. - Do małżeństwa, ale nie do męża - burknęła Josie. - Och, Imogen jest taką romantyczką, że starczy za nas wszyst kie. - Annabeł wzruszyła ramionami. - To wina papy. Kazał mi przez te wszystkie lata prowadzić rachunki. Teraz mam przed ocza mi same liczby, gdy tylko pomyślę o małżeństwie. - Przecież cię do tego nie zmuszał. - Tess miała już dość tej roz mowy. Nużyło ją bronienie ojca przed zarzutami Annabeł, bo Josie każdą krytyczną wobec niego uwagę przyjmowała bardzo źle. Nie dało się ukryć, że odkąd ojciec odkrył u trzynastoletniej Annabeł talent arytmetyczny, złożył cały trud prowadzenia finansów mająt ku na jej wątłe barki. - Najważniejsze, że nie muszę tego dłużej robić. Chcę na za wsze zapomnieć o liczbach, kwitach i niezapłaconych rachunkach! Dzięki Bogu mężczyźni nie będą dbać o to, że brak mi pieniędzy. - Mogłabyś być trochę skromniejsza - mruknęła Josie. - A ty dojrzalsza - odcięła się Annabeł. - Wcale nie jestem zaro zumiała, tylko rozsądna! Jedna z nas musi wyjść za mąż, a natura była dla mnie na tyle łaskawa, że mąż pogodzi się z brakiem posa gu. Prawda, nie nabyłam cnót odpowiednich dla damy, jak wy. Za późno na to. Gdyby papa naprawdę chciał z nas uczynić damy, nie powinien był robić czegoś wręcz przeciwnego. - Ależ papa chciał tego! - zaprotestowała Josie. - To dzięki nie mu mówimy całkiem jak angielskie damy. - Głupstwa pleciesz. - W głosie Annabeł nie było złośliwości, tylko rozbawienie. - Gdyby go to rzeczywiście obchodziło, nasze życie wyglądałoby inaczej. Przede wszystkim nie powinien był ko rzystać z nocnika akurat w jadalni! - Annabeł! - krzyknęła Tess. - Milcz! Ale Annabeł roześmiała jej się w nos. - Bądź spokojna. Z miłą chęcią postaram się udawać damę, póki nie zaciągnę jakiegoś bezmyślnego arystokraty do ołtarza i nie po łożę ręki na jego pieniądzach. Tess westchnęła. Niełatwo być starszą siostrą Annabeł z jej ude rzającą urodą i niezłomnym przekonaniem o własnej atrakcyjności. 19
Cała rzecz w tym, że zarówno Annabel, jak i Imogen wyglądały niczym księżniczki z bajki. - Dlaczego chcesz złowić Holbrooka? Nie sądzę, żeby okazał się najlepszym z mężów. - Jeśli jest dość bogaty, będzie idealny. Nie mogę wyjść za byle kogo, mam zanadto kosztowne upodobania. - Annabel zeskoczyła z łóżka i przejrzała się w lusterku. - Może nigdy nie nadarzy mi się okazja, żeby je zaspokoić, ale jestem pewna, że jeżeli tak będzie, to okażą się niezwykle kosztowne! Nie miałabym nic przeciw hrabie mu Mayne, gdyby okazał się równie zamożny, jak nasz opiekun. - Zdumiewasz mnie! -jęknęła Tess. Annabel nie zwróciła uwagi na jej słowa, jak zresztą na żadne inne upomnienia, na które narażała się, okazując brak odpowied nich dla damy manier. - Założę się, że książę byłby lepszym kandydatem, ma wyższy tytuł. Już ja mu zawrócę w głowie, a potem pojadę z nim prosto do Londynu. I od naszego ślubu będę chodzić w samych jedwabiach. - Jest takie słowo, które doskonale określa takie kobiety jak ty - zauważyła Josie. - To słowo ,,szczęściara"! - Trudno było obrazić Annabel, mimo że najmłodsza siostra starała się, jak mogła. Annabel była sobą i ty le. Zanadto pewna siebie, zanadto olśniewająca i zmysłowa. Godna pożądania. - Wprost nie mogę uwierzyć, że wreszcie zdołałyśmy uciec z pro wincji i jesteśmy niemalże u bram Londynu. Przyznaję, że nieraz bywałam zrozpaczona. Z zamiarów papy nigdy nic nie wychodziło, mimo że zawsze obiecywał nas zabrać do stolicy na sezon. Spoglądając w lustro, Tess mogła się przekonać, że ona i Annabel są niezwykle podobne do siebie. Ale na mężczyznach robiły cał kiem odmienne wrażenie. Imogen i Annabel miały w sobie coś, co sprawiało, że mężczyźni nie mogli wykrztusić słowa na ich wi dok, ona zaś była tego pozbawiona. Wszystkie cztery odziedziczyły wprawdzie urodę po matce - najpiękniejszej debiutantce Londynu, która wyszła później za zbiedniałego szkockiego wicehrabiego - ale widok Tess nikomu nie odbierał mowy. 20
Czasami myślała, że dzieje się tak, bo nie tylko jest podobna do matki, ale też ją pamięta. Annabel nigdy o niej nie mówiła, a Imogen i Josie były za małe, żeby zachować coś więcej niż mgliste wspo mnienie. Ale w niej przetrwała pamięć o matce. A kiedy zmarł ich ojciec, czuła podobny ból, jak po tamtej stracie. - Kiedy już wyjdę za księcia - odezwała się nagle Annabel -jed na z nas powinna poślubić tego hrabiego, którego przedstawił nam opiekun. - Hrabia byłby lepszy od księcia - uznała Imogen. - Holbrook nie czesał się chyba od zeszłego wtorku. Mimo to nie chciałabym żadnego z nich. - Jestem jeszcze za młoda na małżeństwo - oznajmiła z satysfak cją Josie. - A nawet gdyby tak nie było, Mayne nigdy nie ożeni się z kimś takim jakja. Nie uważacie, że jest w nim coś z aroganta? - Co rozumiesz, mówiąc: ,,ktoś taki jakja"? - spytała Tess. -Jo sie, przecież ty jesteś śliczna. Mayne byłby szczęściarzem, żeniąc się z tobą. - Z taką tłustą gęsią?! - spytała żałośnie siostra. - Papa uważał, że to zaleta, nie wada. - Tess w duchu przeklęła ojca i od razu pomodliła się o wybaczenie. - Słyszałyście, że książę chce zrobić z lady Clarice nasząprzyzwoitkę? - spytała Imogen, kierując rozmowę na swój ulubiony temat. - To przecież matka Dravena! Teraz będziemy go częściej widywać. Ajeżeli ona mnie polubi... - Oprócz matki Maitland ma także narzeczoną - zauważyła Jo sie. - Wiem, ale on wcale się nie kwapi do tego ożenku - odparła stanowczo Imogen. - Zaręczył się już dwa lata temu. - Nie chciałabym cię rozczarować - zabrała głos Annabel - ale posag jest bardzo pokaźny, a za pieniądze można utrzymać staj nię. Naprawdę myślisz, że Maitland będzie wolał ciebie od swoich koni? Imogen otworzyła wprawdzie usta, lecz nic nie powiedziała. - Dosyć tego! - Tess usiadła na łóżku, odrzucając kołdrę. - Mu simy się przebrać do kolacji. 21
- Zejdę na krótko do salonu, żeby powitać naszą przyzwoitkę - oznajmiła Josie. - Potem pani Beeswick poda mi porządny posi łek w pokoju lekcyjnym. Już tam byłam, kiedy spałaś. Pełno w nim książek. Wspaniałych książek! Tess przytuliła ją. - Doskonale, moja droga. Książę powiedział, że natychmiast po szuka dla ciebie guwernantki, tak że już wkrótce będziesz mogła zacząć lekcje. Dobrze byłoby, żeby choć jedna z nas zyskała należy te wykształcenie. Imogen, lepiej żeby lady Clarice nie spostrzegła, że masz słabość do jej syna. - Przecież nie jestem głupia! - Siostra zeskoczyła z łóżka. Roz puszczone włosy śmignęły za nią jak jedno wielkie, czarne pasmo jedwabiu. - Tylko nie myśl sobie, że wydasz mnie za kogoś innego niż Draven, obojętne, księcia czy hrabiego. Jestem pewna, że... - Och! - jęknęła Josie. - Dlaczego nie możesz się pogodzić z tym, że Maitland jest nieosiągalny? - Nie zrobię tego - odparła Imogen z determinacją. - Nie pa miętasz, jak mnie podniósł, kiedy spadłam z jabłonki? To było coś cudownego. Jakiż on jest silny! - Tak, ale... - zaczęła Josie, lecz Imogen ją ubiegła. - Myślałam, że dopiero w Londynie będę mogła spotkać Dravena, ale skoro mieszka tak blisko, a jego matka zostanie naszą przyzwoitką... - Oczy jej rozbłysły. - To z pewnością zrządzenie losu! Jesteśmy sobie przeznaczeni. - Myślę, że ten upadek z drzewa częściowo odebrał jej rozum - oświadczyła Josie, zwracając się do Annabel i Tess. Tess westchnęła. Wszystkie wiedziały, że Maitland nie żywił żad nych uczuć do Imogen, ale oczywiste było, że siostra nie zgodzi się poślubić nikogo innego. Albo ona, albo Annabel muszą więc zapewnić jej dom, póki Imogen nie wyleczy się z beznadziejnej miłości. - To małżeństwo jest nam pisane! - oświadczyła patetycznie Imogen niby heroina melodramatu. Annabel stanęła przed lustrem, piętrząc masę złotych jak miód włosów ponad ramionami. 22
- Moja droga - powiedziała, rzucając Imogen rozbawione spoj rzenie - zachowaj swoje zdanie o małżeństwie, a ja mam własne. Najlepszy wydaje mi się związek pomiędzy dwoma rozumnymi osobami, zawarty z rozumnego powodu, z rozsądną dozą zaufania i zgodności charakterów. - Mówisz jak kancelista - odparła Imogen. - Jak buchalter. Papa zrobił go ze mnie i może dlatego życie wy daje mi się ciągiem umów, z których małżeństwo jest najważniej szą. Uśmiechnęła się do własnego odbicia w lustrze i zwinęła włosy w wielki, lśniący węzeł. - Czyż nie wyglądam jak księżna? - Przybrała wyniosłą pozę. - Proszę zrobić miejsce dla jej wysokości! - Dla gęsi! - prychnęła Josie, a potem wrzasnęła i rzuciła się pę dem ku drzwiom, bo Annabel trzepnęła ją z rozmachem szczotką po pośladkach.
4
Imogen była bardzo dumna z tego, że nie drżały jej ręce. Każ da inna dygotałaby w takiej sytuacji niczym listek. Po raz pierwszy miała ujrzeć przyszłą teściową, a może nawet i Dravena... Porządnie wyszczotkowała włosy i wyszczypała policzki tak moc no, że wyglądała na osobę z gorączką. Potem ćwiczyła przed lu strem skromny uśmiech. Nie ma powodu, żeby się denerwować, przecież połączyło ich zrządzenie losu. Ułożyła usta w jeszcze je den uśmiech. Powinna to zrobić w taki sam sposób, gdy spotka matkę Dravena - nie zaborczo ani nie agresywnie. Zaprezentuje się z najlepszej strony, będzie wdzięczna, nieśmiała i pełna życia zarazem. Zabrało jej to trochę czasu, bo nieśmiałość nie leżała w jej na turze, lecz w końcu była pewna sukcesu. Gdy unosi w górę same kąciki warg i pozwala uśmiechowi delikatnie na nich igrać, wygląda 23
właśnie tak, jak przystało szekspirowskiej Julii. Najwyżej czterna stoletniej. Josie wsunęła głowę przez drzwi w momencie, kiedy Imogen ćwiczyła przed lustrem niski ukłon. - Twój wyśniony Maitland - zauważyła Josie swoim zwykłym, sardonicznym tonem - na pewno pojechał na wyścigi. Możesz so bie oszczędzić zachwyconych spojrzeń. Imogen nie chciała martwić Josie, przyznając jej rację. Gdyby w promieniu osiemdziesięciu kilometrów odbywały się jakieś go nitwy, Draven nie siedziałby w domu. Ktoś jego pokroju nie trzy ma się matczynej spódnicy. - Doprawdy, nie pojmuję, co cię w nim tak pociąga - ciągnęła Josie. Imogen odwróciła się w stronę lustra i zgięła w kolejnym ukłonie. Nie dbała o to, że siostry okazały się nieczułe na niezliczone wręcz uroki Dravena. Rzecz jasna, przede wszystkim był przystojny, uro dą godną niebezpiecznego rozpustnika. Wspaniałe prezentował się na koniu i zawsze robił wrażenie, jakby miał w ręku szpicrutę. Na wet w kościele. Na samą myśl o nim czuła zawrót głowy. - Powstrzymaj się od tych docinków - rzuciła młodszej siostrze w drzwiach. - Kiedyś zrozumiesz, czym jest miłość. Do tego czasu nie będę z tobą o tym rozmawiać. Siedziałyjuż w salonie i czekały, jak im się wydawało, od wieków, kiedy wreszcie drzwi się otworzyły i Brinkley oznajmił: - Lady Clarice Maitland. W progu stanęła starannie odziana dama. Lekko przechyliła gło wę na bok i uczyniła kilka wytwornych gestów dłońmi, nim jeszcze rzekła choć słowo. Wąski nos o subtelnym kształcie pasował do wysokich kości policzkowych. Jej strój i fryzura robiły wrażenie niezwykle kosztownych. - Witaj, mój drogi! - zaszczebiotała do księcia, mijając kamerdy nera. - Brinkley, nie trzeba anonsować mego syna, jesteśmy prze cież niemal członkami rodziny! Widok młodzieńca stojącego za sługą sprawił, że Imogen zaparło dech. Jakiż on był przystojny z tym dołeczkiem w wydatnym pod24
bródku, z migdałowym wykrojem oczu... Wstała, choć kolana się pod nią uginały. - Pamiętaj, on ma narzeczoną! - syknęła Tess, kiedy skłoniły się przed lady Clarice. Oczywiście Imogen powinna traktować Dravena co najwyżej z chłodną grzecznością. W końcu był po słowie z inną. Obojętne, ile czterolistnych koniczynek znalazłaby przez te dwa lata, odkąd go ujrzała po raz pierwszy, nic tego nie zmieni. Poczuła jednak, że w jej uśmiechu nie ma, niestety, ani cienia nieśmiałości. - Dowiedziałam się wszystkiego w samą porę - oznajmiła lady Clarice, podając Holbrookowi dłoń do ucałowania. - Akurat mia łam jechać do mojej londyńskiej krawcowej, no, ale wizyta u ciebie jest pilniejsza, skoro znalazłeś się w tak kłopotliwej sytuacji. A to pewnie twoje wychowanki? Lady była ubrana w najwspanialszą suknię, jaką Imogen kiedykol wiek widziała - ze szkarłatnej tafty o ukośnym splocie, ozdobioną potrójną falbaną i obszytą lamówką. Tymczasem one miały na so bie okropne, żałobne stroje z pospolitej krepy, przybrane tylko przy szyi wąziutkim rąbkiem białej koronki - z łaski prowincjonalnej szwaczki, która nie chciała ich puścić do odległej Anglii bez żadnej ozdóbki, chociaż wiedziała, że nigdy nie dostanie zapłaty. Lady Clarice za to nie skąpiła sobie koronki, mimo że jej ostre rysy świetnie mogły się bez niej obejść. Imogen z całych sił próbo wała zdusić w sobie tę myśl. W końcu chodziło o matkę Dravena. Gdy i ona, i Tess wykonały już ukłon, spojrzała na jego buty. Na wet i one były przepiękne, ze wspaniałej, brązowej skóry, równie olśniewające i doskonałe, jak ich właściciel. - Pozwolę sobie przedstawić ci moją wychowankę, pannę Tess Essex - wyrecytował książę - i jedną z jej sióstr, pannę Imogen. Wszyscy będziemy ci niezwykle wdzięczni za życzliwą pomoc. Lady Clarice spojrzała na nie, jakby były okazami z wędrownego gabinetu osobliwości. - Co wasz ojciec sobie myślał, wysyłając was tutaj bez... - urwała w połowie zdania, jakby dopiero teraz coś do niej dotarło. - Ach oczywiście, przecież on nie żyje, prawda? Nie mógł pamiętać 25
o przyzwoitce... Niech żywi myślą o żywych! - dodała z promien nym uśmiechem. Imogen otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zamknęła je bez słowa. Chciała spojrzeć w oczy Dravenowi. Zaręczył się, powtó rzyła znów w duchu. Tyle razy już to słyszała! A jednak... - A gdzie dwie pozostałe? Mówiłeś o czterech, Hołbrook - spy tała przenikliwym głosem lady Clarice. - Masz w końcu cztery wy chowanki, czyż nie? Książę, który właśnie witał się z Dravenem, odwrócił się, wyraź nie zaskoczony. - Jak najbardziej cztery - przyznał, przeciągając ręką po wło sach. Tess skinęła na Annabel, flirtującą z hrabią Mayne'em, a potem na Josie, która ukryła się za fortepianem. - Ach, co za urocze młode damy! - wykrzyknęła lady Clarice, gdy stanęły przed nią rzędem. - Znakomicie! Nie będziesz miał kłopotów z wydaniem ich za mąż, Hołbrook! Każda może wyjść co najmniej za lorda, a może nawet za kogoś z wyższym tytułem. O wiele wyższym! Oczywiście, mamy tu jeszcze co nieco do zro bienia - dodała jednym tchem. - Te suknie są okropne. Żałoba ża łobie nierówna, a Szkoci nie mają pojęcia o strojach, nigdy go nie mieli. Od dawna nie byłam na północy, zresztą dostaję dreszczy na samą myśl o tym! - Dotknęła lekko swoich rudych loków z wyraź nym zadowoleniem. Josie dygnęła i wycofała się za fortepian, udając, że przerzuca nuty. Niestety papa nigdy nie zatrudnił nauczyciela muzyki. Imo gen wiedziała równie dobrze, jak pozostałe siostry, że to wyłącznie pretekst. Miała nadzieję, że książę nie poprosi, by Josie coś zagra ła. - Dieta z jajek na twardo i duszonej kapusty poprawi waszej sio strze sylwetkę. - Lady Clarice zwróciła się do Tess teatralnym szep tem. - Ze mną było tak samo wjej wieku, nie uwierzysz! A jednak wyszłam za barona! Może wy równie wysoko nie sięgniecie, ale myślę, że każda z was śmiało może rozglądać się za jakimś lordem. Nawet ta pulchna dziewczyna, jeśli krawcowa nam pomoże, ma szansę na dobre małżeństwo. 26
Tess już chciała coś powiedzieć, gdy nagle Holbrook obwieścił iście książęcym tonem: - Niejedna młoda dama mogłaby pozazdrościć Josephine figury. Lady Clarice posłała mu kwaśny uśmieszek i zachichotała. - Święta racja, wasza wysokość. Nie należy tracić nadziei, że wszystkie cztery znajdą amatorów! Powiadają, że niektórzy wolą niewiasty okrąglutkie niczym pudding! Imogen straciła resztki nadziei, że lady Clarice mogłaby pozwolić synowi na małżeństwo z miłości. Wyglądała na kogoś, kto nigdy nie zdoła pojąć, co znaczy to słowo. Z pewnością nie sprzyjałaby romantycznemu uczuciu. - Ach, powinnam wam przedstawić Dravena! - Dama wskazała na syna. - Ale muszę was ostrzec, moje miłe, że jest zaręczony! - Zaśmiała się piskliwie. - Dołożymy jednak starań, żeby znaleźć wam kogoś równie odpowiedniego. Tess, Imogen, to mój syn, lord Maitland. Obydwie po kolei dygnęły. Tess poczuła, że z irytacji zarumieniły jej się policzki. - Zdążyliśmy się już wcześniej poznać, lady Clarice. - Jej głos zabrzmiał raczej chłodno. -Jest... był przecież przyjacielem nasze go ojca, wicehrabiego Brydone'a. Imogen wiedziała, że siostra uważa Dravena za nieznośnego z powodu jego buńczuczności, wesołości i tego, iż był aż za bardzo przystojny; jakby się wyraziła ich dawna niania. Draven skłonił się, jakby nigdy w życiu nie jadł razem z nimi skromnego obiadu, co w końcu robił. Zaprosił go wtedy ich ojciec. - Znam panny Essex od blisko dwóch lat, matko - powiedział. Spojrzał Imogen prosto w oczy. Serce zatrzepotało jej w piersi jak ptak w klatce. - Co takiego? Och! - Wybuchnęła śmiechem. - Pewnie spotka łyście go podczas jego polowań w Szkocji, nieprawdaż? - W głosie matki Dravena pojawiła się czujność. Lady Clarice nie była głupia; siostry Essex odznaczały się wyjątkową urodą. Tess zauważyła tę zmianę i się zlękła. Jeśli lady Clarice domyśli się, że Imogen kocha jej syna, zostanie ich przyzwoitką. I co wtedy poczną? 27
- Bywałem w Szkocji na wyścigach, nie na polowaniach. - Tess ścisnęło się serce, kiedy ujrzała, że Draven, który nachylił się nad dłonią Imogen, spojrzał na jej siostrę w podobny sposób, co ona na niego. - Chciałabym wierzyć, że mój syn jest znakomitym jeźdźcem - powiedziała lady Clarice. Ku wielkiej uldze Tess, nie dostrzegła tego, że Annabel nie tylko zignorowała ukłon Dravena, ale też stała stanowczo zbyt blisko hrabiego Mayne'a i śmiała się tak głośno, że niesforne kosmyki włosów wymknęły się z jej fryzury i opadły na ramiona. - Niestety trudno mi to stwierdzić z całą pewnością, bo nie znoszę przebywania na świeżym powietrzu. - Gdy Tess spoj rzała na nią zdumiona, wyjaśniła: - To rujnuje cerę, Tereso, i dla tego nie cierpię wyścigów! Zapewniam cię, że bywam tam tylko z konieczności. Oczywiście moje towarzystwo niezmiernie cieszy Dravena, który z całego serca chciałby, żebym zobaczyła, jak jeden z jego koni dobiega pierwszy do mety. A zatem poświęcam się... poświęcam... Tess pomyślała, że ona sama z pewnością ma już zupełnie zruj nowaną cerę, skoro ojciec zabierał je na wyścigi za każdym ra zem. - Wyobraź sobie, że nawet zachęcam Dravena, żeby oddawał się swoim zamiłowaniom - ciągnęła lady Clarice. - Lubię, gdy męż czyzna ma jakieś zajęcie. Zbyt wielu znanych mi dżentelmenów nie wychyla nosa ze swego fotela w klubie. Zapewniam cię, że na bierają w ten sposób złych nawyków. Co powoduje, że - tu zniżyła głos - okropnie tyją w dolnych partiach! - Zaniosła się złośliwym chichotem. - Może nie powinnam mówić takich rzeczy tobie, nie zamężnej młódce, lecz masz już w końcu swoje lata! Ale nie martw się, moja droga, Holbrook weźmie w swoje ręce sprawę twego mariażu, gdy tylko zakończy się żałoba. A teraz, książę - lady Cla rice odwróciła się wprawdzie do Holbrooka, ale nie zrobiła nawet pauzy dla nabrania tchu - co mamy robić? Z największą radością będę przyzwoitką twych uroczych wychowanek przez dzień lub dwa, potem jednak muszę spieszyć do Londynu. Krawcowa czeka! A więc, wasza wysokość, pytam: co robić? 28
Rafe nawet nie mrugnął. Musiał być przyzwyczajony do stylu konwersacji lady Clarice. Tess jednak poczuła, że wkrótce rozboli ją głowa. Nagle ktoś lekko dotknął jej ramienia. - Może przejdziemy się po salonie, panno Essex? - spytał z uśmiechem Mayne. - Chętnie, ale... - Tess z desperacją spojrzała ku Imogen, która rozmawiała właśnie z Maitlandem. Chyba przeczucie jej nie my liło. Draven uśmiechał się do jej siostry i ujął jej ramię, tuż nad łokciem, w sposób nader poufały. Hrabia podążył za jej spojrzeniem. - Rafe - odezwał się miłym, przyciszonym tonem, który, o dzi wo, natychmiast położył kres jazgotowi lady Clarice - nasi goście chyba zgłodnieli. Czy możemy zasiąść do kolacji? Książę od razu poprowadził gościa ku drzwiom. Głos lady Cla rice przycichł, gdy skręcili ku jadalni. - Imogen! - zasyczała Tess, starając się, żeby zabrzmiało to roz kazująco, a nie po macierzyńsku. Potem odwróciła się i wsparła na ramieniu hrabiego. Dojrzała rozbawienie w jego oczach. Po chwili Mayne uniósł jej dłoń do ust. - Jeśli pani nalega... - rzekł miękko. Tess się zdumiała. Czyżby chciał z nią flirtować? Ale po prostu żartobliwie dał jej do zrozumienia, że między przyjaciółmi nie po trzeba ceremonii, i zręcznie wyprowadził z pokoju Imogen. - Panno Essex... -wycedził lord Maitland, całując jej dłoń. Tess pomyślała z zaskoczeniem, że przez ostatnią godzinę częś ciej całowano ją w rękę niż w ciągu całego życia. - Josie! - zawołała, wyciągając młodszą siostrę zza fortepianu. - Możesz już pójść do pokoju lekcyjnego. Maitland był może porywczy, ale też nieskazitelnie wychowany. Gdy Josie niechętnie do nich podeszła, złożył jej ukłon. - Panno Josephine, wygląda dziś pani wyjątkowo korzystnie. - Zamknij się! -parsknęła. - Josie! - krzyknęła karcąco Tess. - Och do licha, przecież to tylko Maitland! -Josie obróciła się na pięcie. - Możesz takie bzdury pleść komu innemu, Draven. Powi nieneś wiedzieć, że ja się na to nie nabiorę! 29
Tess, choć chciała natrzeć jej uszu, wolała się nie odzywać. Widać było, że lada moment Josie się rozpłacze. Musiała usłyszeć słowa lady Clarice o kapuścianej diecie, a była bardzo czuła na uwagi, dotyczące jej figury. Zanim Tess zdecydowała, co powiedzieć, Maitland wziął Josie pod rękę ze słowami: - Wiesz, chcę cię o coś zapytać. Perfekcja, moja gniada źrebica... - Pamiętam ją - przerwała mu Josie, nieco za ostro. - Ma trochę zanadto rozrośnięty zad. - Nie zgodziłbym się z tym - odparł żartobliwym tonem i po prowadził Josie ku drzwiom. - Ale Perfekcja ma jedno bardzo wrażliwe miejsce, tuż za siodłem. - Czy próbowałeś wody Goularda? - spytała, całkowicie już po chłonięta jego problemem. Ojciec kazał jej sporządzać maści i inne smarowidła na rozmaite końskie dolegliwości. Z czasem to, co po czątkowo było uciążliwym obowiązkiem, przerodziło się w auten tyczne zainteresowanie. Tess musiała przyznać, że Maitland potrafi być uroczy, jeśli tyl ko chce. Miało to oczywiście swoje konsekwencje. Niekiedy wcale nie dziwiła się nieprzytomnej miłości siostry. Problem leżał w tym, że Draven - nader atrakcyjny z tym swoim zuchwałym spojrze niem - nie tylko był wielkim miłośnikiem koni, ale też hazardzistą. Powszechnie wiedziano, że wyda na zakłady ostatni grosz i zrobi wszystko, byle tylko wziąć udział w jakichś wyścigach. Zupełnie jak papa.
5
Kolacja 1 ess siedziała na lewo od księcia, lady Clarice po jego prawej ręce. Długi stół był zastawiony talerzami o złoconych brzegach. Prócz tego stało na nim tyle srebra, że w każdym z nakryć odbijała się 30
cienka, lśniąca smuga. Srebro błyszczało w blasku świec i słało skry na ręce biesiadników: Dotychczas Tess jadała kolacje składające się co najwyżej z dwóch dań, w których - według zgryźliwego określenia ojca - było led wie ździebełko mięsa. Tu natomiast wszystkie półmiski podawano i zabierano tak szybko, że ledwie nadążała kosztować poszczegól nych potraw. Wysoki lokaj, z włosami spiętymi z tyłu głowy, bły skawicznym ruchem porywał sprzed niej talerz i zastępował go in nym. W ten sposób nie dokończyła pasztecików z kurcząt i langust, a już pojawiła się przed nią zupa żółwiowa, a po niej nerki cielęce w cieście. Pieniste wino wjej kieliszku okazało się szampanem. Tess czytała o nim, ale nigdy go dotąd nie próbowała. Lokaj nalał jej trunku po wtórnie. Wino okazało się wspaniałe. Musujące bąbelki pozwalały delektować się każdym łykiem. Tess zdołała nawet zapomnieć, że wyglądają za stołem niczym czarne wrony. - Panno Essex - odezwał się książę, gdy lady Clarice wszczęła roz mowę z hrabią - z prawdziwą przyjemnością goszczę panią u siebie. Tess uśmiechnęła się do niego. Holbrook, chociaż nieco przemę czony, wydał się jej sympatyczny, a jego rozwichrzona fryzura mile kontrastowała z wymuskaną elegancją Mayne'a. - Jesteśmy tu szczęśliwe, wasza miłość - odparła - i czujemy się bardziej na miejscu niż w pokoju dziecięcym. - Miło mi, że mówi pani o szczęściu, chociaż wasza obecność w moim domu jest wynikiem tak niefortunnych okoliczności. - Papa długo chorował i myślę, że byłby bardzo nieszczęśliwy, nie mogąc już jeździć. Może to i lepiej dla niego. - Myślałem, że nie odzyskał przytomności po wypadku. - Od czasu do czasu mu powracała, ale nie mógł się poruszać. - To musiało być ciężkie dla kogoś z jego usposobieniem. Kiedy go po raz pierwszy spotkałem, sam wskoczył na konia, chcąc zastą pić rannego dżokeja. To było w Newmarket, stare dzieje... - Chyba nie wygrał? - Tess się uśmiechnęła. Ten szaleńczy po mysł był zupełnie w stylu ojca. - Skądże, okazał się zbyt ciężki, jak na dżokeja, ale było to coś wspaniałego. Cały tłum go dopingował. 31
- Niestety, papa rzadko wygrywał. - Tess poczuła, że szampan trochę zanadto rozwiązał jej język. - Chwilami wstyd mi, że ośmie lił się prosić waszą miłość o opiekę nad nami. W końcu nawet nas pan nie znał. Holbrookjednak uśmiechnął się do niej. Coś niesłychanego! - Mówiłem przecież, że to dla mnie prawdziwa przyjemność. Mam tylko jednego krewnego, dalekiego kuzyna, który będzie moim spadkobiercą i przyczynia mi samych kłopotów. A ja się nie zamierzam żenić i, prawdę mówiąc, odpowiada mi życie w poje dynkę. Tess spojrzała przez stół ku siostrom. Jakież mu się mogły wyda wać? Annabel flirtowała zawzięcie z hrabią, a Imogen nieustannie spoglądała ku Maitlandowi. Miała nadzieję, że lady Clarice tego nie spostrzeże! - Za życia moich rodziców - ciągnął książę - tak właśnie musiała wyglądać kolacja w tej jadalni. Chyba bezwiednie zamieniłem się w samotnika. Cieszy mnie, że nie jesteście dziećmi, takjak się tego spodziewałem. Mam nadzieję, że będziemy mieli okazję do niejed nej rozmowy. - Dlaczego... - Tess urwała. Może angielskie damy nie powinny zadawać tak osobistych pytań? - Dlaczego wasza miłość nie chce się żenić? - W tejże chwili dotarło do niej, że książę może się do myślić, o czym rozmawiały, albo posądzić ją o matrymonialne za miary. -Ja - dodała pospiesznie - wcale nie jestem tym osobiście zainteresowana. Holbrook spojrzał na nią dobrodusznie niczym starszy brat. Oczywiste było, że nigdy nie wziąłby żadnej z nich pod uwagę, jako kandydatkę na żonę. Annabel musi zatem zagiąć parol na któ regoś z siedmiu pozostałych książąt. Chyba że - tu Tess zerknęła ku siostrze powtórnie - zadowoli się przyjacielem ich opiekuna. - Niektórym udaje się uniknąć małżeństwa - kontynuował Hol brook. - I obawiam się, że ja właśnie należę do takich osób, choć wcale nie z powodu mizantropii, panno Essex. - Proszę mówić mi po imieniu. - Tess upiła kolejny łyk szampa na. -W końcu teraz jesteśmy niemal rodziną. 32
- A ja nie cierpię, kiedy się mnie tytułuje ,,waszą miłością". Na imię mam Rafe. I bardzo mnie cieszy, że zyskałem rodzinę. Rozumieli się znakomicie. Zupełnie jakby naprawdę byli bliski mi krewnymi! Tess znów uśmiechnęła się do księcia. - Nigdy nie miałem siostry. - Holbrook skinął na lokaja, żeby nalał jej więcej szampana. Sam pił ze sporej szklanki jakiś trunek w złocistym kolorze i bez bąbelków. - To chyba coś zupełnie inne go niż posiadanie brata. Wprawdzie wykaz parów, jakim Tess dysponowała, pochodził sprzed dwóch lat, lecz tytułowi książęcego brata towarzyszyła tam zwięzła notka ,,zmarły". Bąbelki szampana zakłułyją w gardle. Już sama myśl o utracie którejś z sióstr była dla niej niewyobrażalna. - Wiem, że kiedyś go pan miał - powiedziała z wahaniem. - Bar dzo mi przykro, wasza miłość. - Rafe - poprawił ją. - Prawdę mówiąc, czuję się, jakby on nadal żył, tylko wyjechał gdzieś daleko. - Wiem, ciągle mi się zdaje, że za chwilę w drzwiach stanie papa... albo nawet moja matka, chociaż umarła dawno temu. - Och, widzę, że obydwoje mamy skłonność do wzruszeń - rzu cił żartobliwie. Tess jednak wyczuła w jego słowach smutek i nagle ogarnął ją nieoczekiwany przypływ sympatii dla tego samotnego człowieka. - Jak to jest, kiedy się ma tyle sióstr? - spytał, pociągając łyk ze szklanki. - Siostry dochowują sekretów, a my mamy ich całe mnóstwo. - Jakiego rodzaju? - Przede wszystkim sercowych! - Chyba nie powinna pić tyle szampana? - Czy mam się w takim razie spodziewać najazdu szkockich wielbicieli? - Ani ja - Tess udawała, że całkowicie pochłaniają ryba w de likatnym śmietanowym sosie - ani siostry nie możemy się nimi poszczycić. Papa miał co do nas ambitne zamiary. Gdyby zyskał wielką wygraną, zawiózłby nas do Londynu na sezon. Nie chciał nawet słyszeć o miejscowych dżentelmenach.
i - Wiele hałasu o miłość 33
- Proszę mi wybaczyć nietaktowne pytanie, ale czy któraś z was im jednak nie sprzyjała? Z pewnością jacyś przecież istnieli, z przy zwoleniem ojcowskim lub bez niego. - Och, nawet jeśli ktoś chciał okazać nam zainteresowanie - od parła wymijająco - to wobec niechęci papy byłoby to niełatwe. Nie lubił miejscowej arystokracji. Holbrook, ku jej szczerej satysfakcji, wydawał się żywo zaintere sowany tym, co mówiła. Od dawna jej opinie nikogo nie obcho dziły, prócz sióstr. - I nie byłaś przychylna któremuś z tych wzgardzonych przez ojca zalotników? Może to właśnie jest jeden z waszych licznych sekretów? - Sądzę, że zdradziłabym taki sekret... w zamian za inny. - Cała rzecz w tym - westchnął - że ja prowadziłem żałośnie nudne, porządne życie. A więc... czy jakiś szkocki młodzieniec nie chciał się zabić z miłości do ciebie? - Zakochałam się raz w chłopcu od rzeźnika. Nebby był dopraw dy czarującym, choć niezbyt stosownym kandydatem na męża. - No, spodziewam się! A co na to wasz ojciec? - Traktował go bardzo życzliwie, bo Nebby przynosił mi w dowód miłości okrawki mięsa. Mieliśmy wtedy oboje po je denaście lat i papa nie musiał się niczego obawiać. Ale Nebby rzucił mnie, ożenił się młodo i został ojcem dwóch rozbryka nych malców. - A kto był następny? - Nikt. Rafe kończył już swoją porcję, Tess natomiast zagapiła się i po zwoliła lokajowi zabrać nietknięty talerz. Holbrook trącił szklanką jej kieliszek. - Chyba jesteśmy jednakowo obojętni na sprawy sercowe. - Niestety. Miłość nie jest moją mocną stroną. Nudzą mnie za loty. - Nagle przyszło jej na myśl, że książę nie będzie zachwycony perspektywą ciągnącej się w nieskończoność opieki nad nią. - Nie jestem wcale niechętna małżeństwu - dodała pospiesznie. - Jak najbardziej chciałabym wyjść za mąż. - Ulżyło mi! - Rafe się roześmiał. 34
- A teraz - podjęła - proszę mi zdradzić jakiś własny sekret. Skąd ta niechęć do małżeństwa? - Dlaczego, u licha, ciekawią cię tak trywialne sprawy? Tess wypiła chyba zbyt wiele szampana. Jako opiekun winien był zadbać, żeby nie przebrała miary. Może powinien kazać podać le moniadę? Rafe nie cierpiał jednak hipokryzji i nie miał zamiaru rezygnować ze swojej brandy. Wychylił połowę szklanki jednym haustem. - Skoro nie masz zamiaru się żenić - ciągnęła żartobliwie - po zwolę Annabel trwać w mylnym przeświadczeniu, że wystarczy jej kiwnąć palcem, by zostać księżną Holbrook. Annabel w tym momencie obdarzyła opiekuna uśmiechem, wca le zresztą nieprowokacyjnym. Była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widział. Nawet w żałobie wyglądała wspaniale. Tyle że on po prostu nie chciał jej za żonę. - Byłaby przepiękną księżną - szepnęła Tess. - Chyba masz w sobie coś z ojcowskiej śmiałości - stęknął. An nabel olśniewała niczym drogocenny klejnot, lecz oczy Tess, choć tak samo błękitne, tchnęły raczej inteligencją, odwagą i humorem niż zmysłowością. - Czy ty również zamierzasz zostać księżną? - Rafe zorientował się, że i on trochę za dużo wypił. Pokręciła przecząco głową. - Gdyby tak było, wolałbym uciec na północ. - Doprawdy, co za komplement! Bardziej by mnie jednak wzru szył bez wzmianki o kierunku ucieczki. Właśnie w tej chwili stanął przy nim Brinkley. - Pan Felton przybył z Londynu. Dołączy do państwa. Może po sadzimy go przy pannie Tess? - To mój przyjaciel - wyjaśnił Rafe. A do lady Clarice powie dział: - Stary kolega ze szkolnej ławy. - Stary? - spytała figlarnie. - Ależ wasza wysokość ma najwyżej trzydziestkę! Może hrabia miał rację? Może lady Clarice rzeczywiście zagięła parol na księcia? Skoro Annabel chciała zostać księżną, to dlacze go podobnych zamiarów nie miałaby żywić owdowiała dama z są siedztwa? 35
Tess zauważyła, że Rafe posłał lady Clarice wymuszony uśmiech, ta zaś oświadczyła, że koniecznie musi mu opowiedzieć o czymś niezwykle zabawnym, co się jej zdarzyło w Silchester. Lokaj położył nowe nakrycie obok Tess. Dziewczyna słuchała paplaniny lady Clarice. Niewiele jednak zdołała zapamiętać z jej opowieści, bo okazała się wyjątkowo nieciekawa. Drzwi otworzyły się i Brinkley wprowadził do jadalni nowego gościa. Chwilę później Tess uznała, że szampan musiał chyba za nadto uderzyć jej do głowy. Mężczyzna, który wszedł do pokoju w ślad za kamerdynerem, wydał się jej podobny do upadłego anioła. Blask kandelabrów za tańczył na jego gładko zaczesanych włosach, prześliznął się po po ważnej twarzy i uwydatnił zdecydowaną linię nosa. Nowo przybyły miał na sobie czarny surdut z aksamitnymi wyłogami. W każdym calu robił wrażenie księcia czy chociażby patrycjusza, człowieka zamożnego i uprzywilejowanego. Jednocześnie zaś tkwiło w nim coś, co z miejsca przywiodło Tess na myśl ojcowskie ogiery: był potężnej postury, przystojny i sama jego obecność przyćmiewała innych mężczyzn. Miał minę kogoś obojętnego, może nawet nieco znudzonego. Upadły anioł? Jeśli tak, to doprawdy niebezpieczny.
6
Lucius Felton, jak większość mężczyzn, miał swoje przyzwycza jenia i lubił je. Kiedy przyjeżdżał do siedziby księcia Holbrook, co robił w czerwcu i wrześniu, przed wyścigami w Ascot i Silchester, spodziewał się zastać go rozpartego w fotelu, z karafką w zasięgu ręki i egzemplarzem ,,Sporting News" w drugiej. Niekiedy dołączał do nich hrabia Mayne. I za każdym razem rozmowa obracała się wokół koni i brandy. Wszystkich zaś niecie kawych tematów, jak kobiety, sprawy finansowe i rodzinne, staran nie unikano. Bynajmniej nie dlatego, że nie należały do ich świata, 36
lecz z tej przyczyny, że były nudne i tyle. W ich zaawansowanym wieku - mieli przecież wszyscy po trzydzieści parę lat - kobiety (z wyjątkiem pewnych okoliczności) okazywały się towarzystwem uciążliwym. Wszyscy trzej opływali w pieniądze, które interesują ludzi tylko wtedy, gdy im ich brakuje. A co do rodziny... odkąd jego własna zerwała z nim stosunki, Lucius czuł pewne, choć raczej słabe, za interesowanie cudzymi problemami. Niemniej po śmierci brata Holbrooka przestali w ogóle o nich rozmawiać. Tym bardziej zatem niemiła mu była wiadomość, którą kamerdy ner uraczył go, ledwie wysiadł z powozu. Otóż książę niespodzianie został opiekunem czterech niezamężnych córek lorda Brydone'a. Z jeszcze większą niechęcią Lucius przyjął wieść, że w Holbrook Court bawi również łady Clarice Maitland wraz ze swoim synem. Jedynie obecność Mayne'a powstrzymywała go od natychmia stowego powrotu. Mayne chciał zapewne, żeby jego klacz Przy jemność wystartowała w gonitwie o złoty puchar Silchester, a to dałoby Luciusowi sposobność do poddania próbie własnej klaczy, Tancerki, pierwszy raz biorącej udział w wyścigach. Przebrał się w przeznaczonym dla niego apartamencie (a nie, jak stwierdził z dezaprobatą, w pokoju, do którego już się przyzwy czaił, gdzie najwyraźniej umieszczono którąś z młodych panien). Przyszło mu na myśl, że mógłby pojechać do Silchester i zostawić stajennego oraz dżokejów samym sobie. Miał w tym mieście parę pilnych spraw do załatwienia. Jeśli zaś domostwo księcia nie było dłużej męskim bastionem - a obecność kobiet bez wątpienia zmie niła go w miejsce dużo mniej wygodne i swobodne - mógł rów nież porzucić zamiar obserwowania wyścigów i wrócić rankiem do Londynu, a w najgorszym razie do własnej posiadłości, odległej mniej więcej o godzinę jazdy. Nie było go w Bramble Hill od ja kichś czterech miesięcy W drzwiach stanął Derwent, niosąc miskę wody do golenia z kuchni. Lokaj przyjął nieoczekiwane nowiny z jeszcze większą niechęcią niż pan; towarzystwo kobiet budziło w nim w najlep szym razie niezadowolenie, a obecność tak wielu dam w wieku sto sownym do zamęścia przyjął nader kwaśno. 37
- Ledwie mają się w co odziać - mówił, rozrabiając mydło wodą. - Można sobie wyobrazić, jak się biedny książę namęczy, żeby zna leźć mężów czterem pannom naraz. Niełatwemu to przyjdzie zro bić! - Aż takie z nich brzydactwa? - spytał Lucius, unosząc głowę do góry, żeby Derwent mógł mu wygolić szyję jednym pociągnię ciem. - Tego Brinkley nie powiedział, ale żadna nie ma podobno wię cej niż jedną czy dwie sukienczyny. I to szkaradne! A prócz tego są Szkotkami, bez posagów, no i ten ich fatalny akcent! Biedaczki będą mogły mówić o szczęściu, jeśli ktoś je w ogóle zechce. Derwent spojrzał na swego pana z niepokojem. Nietrudno się było domyślić, że książę Holbrook zacznie szukać kandydatów na małżonków dla wszystkich czterech wychowanek nawet wśród najlepszych przyjaciół. Lewa powieka Derwenta, co sługa wyraźnie poczuł, zaczęła nie bezpiecznie drgać. To zawsze oznaczało coś niedobrego. Drgała mu przeraźliwie, kiedy książę Yorku spadł z konia dwa lata temu podczas parady dla uczczenia zwycięstwa. Podobnie było w lipcu zeszłego roku, gdy Lucius uwikłał się w romans z lady Genevieve Mulcaster; Derwent przez cały miesiąc nie mógł wtedy dobrze wi dzieć na lewe oko i o mało co nie wpadł pod czterokonny zaprzęg na High Street. Felton spokojnie siedział w fotelu. - Skończone? - spytał, unosząc znużone powieki. Derwent aż podskoczył z przejęcia. Tak się przejął kłopotami książęcymi, że zasnął na jawie, z ręką w powietrzu! Prawdziwe boginie, mówił Brinkley. A niech tam! Sapnął z irytacją. Boginie czy nie, żadna nie była dość dobra dla jego pana! Wytarł starannie podbródek Feltona, przykładając do niego raz koło razu miękki ręcznik. Lucius wstał i zaczął wiązać na szyi halsztuk, formując elegancki węzeł. - Zastanawiam się, czy nie zrezygnować z wyścigów w Silchester - powiedział do lokaja. - W tych okolicznościach... 38
- Właśnie, właśnie. To wielki kłopot dla biednego księcia. Lepiej wyjedźmy stąd zaraz. Jeszcze nie rozpakowałem bagaży. Lucius spojrzał na niego z rozbawieniem. - Nie potrzebuję żony. Chyba zdołam się oprzeć wdziękom wy chowanek Rafe'a przez jeden czy dwa wieczory. - Nie chciałbym się wtrącać - rzekł Derwent pozornie bezna miętnym tonem, pomagając Luciusowi włożyć wieczorowy żakiet z najlepszej wełny. - W porządku - mruknął Felton. Zaraz potem zapewnił lokaja: - Możesz się nie obawiać. - Bardzo to uprzejma uwaga z pańskiej strony - odparł z god nością Derwent. - Pewien jestem - dodał Lucius - że jeśli kiedykolwiek dam się zaciągnąć do ołtarza, to na pewno nie jakiemuś niedoświadczone mu dziewczęciu bez przyjaciół i rodziny, zdanemu na łaskę bied nego Rafę'a. - Nie wątpię - mruknął Derwent. Lewa powieka podskakiwała mu po prostu nieznośnie. Felton spojrzał na niego spod oka. - Czy aby dobrze się czujesz? Powieka ci drga. - Najzupełniej dobrze. I Lucius Felton ruszył na kolację, niczym jagnię wiedzione na rzeź. Derwent podszedł do lustra, chcąc zabrać stamtąd srebrną mi seczkę z mydlinami, lecz całą jego uwagę przyciągnęło własne od bicie. Powieka drgała bez przerwy - cena za wrażliwość, jak zawsze mawiała jego matka. Za to wąsy były tak piękne, że można było przeoczyć każdy inny szczegół w jego twarzy. Sterczały po obu stronach, nawoskowane według wynalezionej przez niego metody, sztywne niczym szpady. Niestety, Lucius Felton miał zdecydowanie konserwatywne upo dobania w tej dziedzinie. Nie życzył sobie wąsów ani żadnego in nego zarostu. Derwent mógł mu co najwyżej zaczesać na bok gęste, jasne włosy - fryzura w zgoła ascetycznym guście! Lokaj westchnął. Taki już jego los. On, artystyczna dusza, musi służyć komuś bez żadnego wyczucia stylu. 39
Teraz zaś Felton weźmie sobie żonę. A wtedy koniec z wyjazdami na wyścigi. Domowe życie! Na samą myśl o tym chciało mu się płakać.
Lucius wszedł za Brinkleyem do jadalni z nadzieją, że Rafe nie posadzi go kolo lady Clarice. Już sama myśl o niej sprawiała, że włos mu się jeżył na głowie. Rafe wyglądał tak samo jak zwykle. Siedział u szczytu stołu, miał starannie zawiązany halsztuk, włosy odgarnięte z czoła i szklanecz kę brandy w dłoni. Widok reszty towarzystwa sprawił, że Lucius niemal wrósł w pod łogę. Według Derwenta podopieczne Rafe'a były niczego sobie. Niczego sobie? Złotowłosa dziewczyna spojrzała na niego z takim uśmiechem, że miał ochotę czmychnąć z jadalni. A ta ciemnowłosa i ciemnooka, z natchnioną miną młodej męczennicy i twarzą pełną emocji... O mało się nie cofnął. - Lucius! - zawołał Rafe, kiwając na niego dłonią. Podszedł więc bliżej, rozmyślając, jak szybko wypada mu się pożegnać. Dobrze, że Derwent nie rozpakował bagaży. Na pewno nie będzie tu siedział wśród całej gromady dziewcząt na wydaniu. Miał tego dosyć w cią gu sezonu. Choć, prawdę mówiąc, rzadko się na nim pojawiał. - Przepraszam za nieoczekiwane najście - zwrócił się do Rafe'a. - Nie chciałbym przeszkadzać. Teraz, kiedy zobaczył go z bliska, Rafe nie wydawał się już taki jak zwykle. Przede wszystkim wyglądał na trzeźwego, a poza tym wjego oczach dojrzał słaby, lecz wyraźny cień lęku. Ani chybi Rafe nie zdoła uciec przed małżeństwem z którąś z nich. Stary cym bał jest tak ospały, że ocknie się dopiero wtedy, gdy będzie już po wszystkim. - Miło mi cię widzieć - odezwał się gospodarz i bez wątpienia mówił szczerze. Oczywiście, wpadł po uszy w tarapaty i chciałby, żeby przyjaciel rzucił mu zbawczą linę. Lucius sądził jednak, że kołem ratunkowym stanie się raczej ślubna obrączka. 40
- Panno Essex - Rafe zwrócił się do dziewczyny po lewej. - Po zwolę sobie przedstawić mego starego przyjaciela, Feltona. Panna Essex była zapewne najstarszą z czterech podopiecznych. Lucius wcześniej nie zwrócił na nią uwagi. Nie olśniewała urodą, jak jej siostry, ale była niemal równie piękna. Bursztynowe włosy w kolorze brandy, naturalne rumieńce, których nie przygasiłoby najostrzejsze nawet słońce, przede wszystkim zaś oczy: nieco skoś ne, poważne, inteligentne, ciemne i łagodne... Uśmiechnęła się do niego. A on stał bez słowa, jak jakiś kretyn. Wreszcie się ukłonił. - Miło mi pana poznać - powiedziała, podając mu dłoń. Falban ka przy mankiecie była pocerowana. Derwent nie mylił się zatem co do braku posagu, ale jeśli chodziło o brak szans na zamążpójście nie miał racji. - Z przykrością dowiedziałem się o śmierci pani ojca. Spotka łem lorda Brydone'a raz czy dwa. Uważałem go za szlachetnego i pogodnego człowieka. - Dostrzegł w jej oczach łzy i zaniepokoiło go to. - Kiedyś... - Urwała. - Owszem, papa był doskonałym jeźdźcem. - Luciuszu, siadaj do stołu. Brinkley nakryje ci koło panny Essex - odezwał się Rafe. - Po kolacji przedstawię cię pozostałym siostrom. - Powinnam panu właściwie wziąć za złe fakt, że pominął mnie pan przy powitaniu - zaszczebiotała lady Clarice z drugiej strony stołu. - Drogi panie Fełton, jakże się pan miewa? I wyciągnęła do niego rękę z podszytą fałszem grzecznością. Lucius uśmiechnął się nieszczerze i obszedł stół, żeby ucałować dłoń, którą podsunęła mu władczym gestem pod sam nos. Lady Clarice oczywiście powróciła do ulubionego tematu, nie dając mu nawet odetchnąć: - Parę dni temu spotkałam pańską matkę w Tempie Stairs. - To mówiąc, posłała mu spod rzęs spojrzenie godne drapieżnego ptaka. - Obie wybierałyśmy się na przedstawienie. Wszyscy mówią o tej sztuce, skądinąd jest całkiem nieciekawa. Zresztą, to zupełnie bez znaczenia. Jakże się ta biedna kobieta postarzała! Taka wychudzona, 41
taka melancholijna i blada! Czyżby nie widział się pan z nią ostat nio? - Zawiesiła znacząco głos, chociaż doskonale wiedziała, że nic go nie zdoła zmusić do wizyty w rodzinnym domu. Lucius skłonił się raz jeszcze, bez słowa. Jeśli jego matka była blada, to wyłącznie ze złości. Ale lady Clarice jeszcze nie skończyła. Potrząsnęła jego dłonią i uczepiła się z całych sił. - Słyszałam, że rzadko już wstaje z łóżka. Och, gdybym tylko mogła uświadomić panu cały ból matki, od której stroni rodzony syn... cóż to za udręka! Lucius wyszarpnął rękę i znowu się ukłonił, żeby przeprosić. Gdy się prostował, dojrzał lekkie zaskoczenie w oczach panny Essex. Od dawna już nie interesowało go, co o nim myślą w towarzystwie, ale teraz poczuł ukłucie gniewu. Co za przeklęta jędza! Ze też musiała plotkować o jego rodzinie wobec wszystkich! - Lucius jest już dorosły i nie musi się trzymać matczynej spód nicy. - Rafę powiedział to z pozornym spokojem, lecz w jego sło wach kryło się ostrzeżenie. Nie cierpiał lady Clarice jeszcze bardziej niż Lucius, odkąd zeszłego roku wyraźnie dała mu do zrozumienia, że zamierza zostać kolejną księżną Holbrook. Dopiero stanowczy sprzeciw z jego strony położył kres jej zapędom. - Och, nie spodziewałabym się czegoś podobnego. W końcu mój drogi syn, również dorosły, nie zniósłby tego, abym wtrącała się w jego sprawy, ale... - Lady Clarice znów sięgnęła po dłoń Luciusa, ten jednak szybko ją cofnął. - Matka powinna od czasu do czasu widywać syna, choćby po to, by ożywić własne uczucia! Lucius już otwierał usta, chcąc wygłosić jakiś komunał, gdy Rafe wpadł mu w słowo. - Maitland - tu spojrzał przez stół na nieznośną latorośl lady Clarice - nie miałem pojęcia, że taki z pana zacny młodzieniec. Przybył pan tu zatem, by ożywić matczyne uczucia, podczas gdy wszyscy sądzą, że chodziło jedynie o wyścigi! Ten żart, choć grubiański, dał jednak Luciusowi dość czasu, by mógł wrócić na swoje miejsce i usiąść koło panny Essex. Ponownie okazało się, że jego pierwotny sąd był błędny - Rafe bynajmniej nie był trzeźwy, przeciwnie, przyjaciel wypił stanowczo za dużo. 42
Było to żenujące ze względu na podopieczne, ale bynajmniej niezaskakujące. Maitland miał jednak pewną zaletę. Nie brał sobie obelg do serca, co zapewne pozwalało mu przetrwać. Zaśmiał się tylko i powrócił do przerwanej opowieści o koniu imieniem Błękitny Piotruś, któ rego właśnie wygrał w jakimś zakładzie. - Pęciny ma w sam raz, kolana piękne, jest wyśmienicie zbu dowany. Choć młody, startował dla mnie blisko pięćdziesiąt razy i wiele z tych gonitw wygrał! - Oczy mu rozbłysły. Nachylił się ku czarnowłosej dziewczynie, jedynej, którą jego słowa interesowały. - Zdecydowałem, że wystartuje i teraz, mimo że to tylko roczniak. Nigdy się jeszcze nie potknął, a skacze żwawo niczym pchła po kaczce! - Co za urocze porównanie - parsknęła blondynka. Ironia w jej głosie była tak jawna, że zdumiała Luciusa. W tej złotowłosej głów ce krył się inteligentny umysł. Maitland nie zaszczycił jej nawet jednym spojrzeniem, wpatrzo ny w brunetkę. - Zeszłej wiosny taki roczniak prześcignął w Newmarket Houghton trzylatka. - A ile waży? - spytała sceptycznie jasnowłosa panna. - Trzydzieści dwa kilogramy - odparł Maitland, odwracając się w końcu ku niej. Kruczowłosa piękność kiwnęła głową z takim entuzjazmem, jak by Dravena otaczała aureola. Nie uszło uwagi Luciusa, że Maitland był obiektem jej wręcz religijnego uwielbienia. W najlepszym razie ten wybór celu westchnień wydał mu się osobliwy. W dodatku ta cielęca miłość mogła przysporzyć Rafe'owi niemałych kłopotów. - Coś niesłychanego - odparowała blondynka. - Nie sądziłam, że z pana taki innowator. Miałam wrażenie, że roczniaki raczej nie uczestniczą w wyścigach. Lucius stłumił cisnący mu się na usta uśmiech i spojrzał ku pan nie Essex, która gawędziła z Rafe'em. Miała na sobie najokrop niejszy strój, jaki kiedykolwiek widział, bezkształtny czarny łach. Dekolt odsłaniał jednak wspaniałe piersi oraz smukłą, białą szyję. Panna miała także nader zgrabne ramiona. Mógł wyraźnie dostrzec 43
ich zarys pod lichą tkaniną. Mimo żałosnej, workowatej czarnej sukni wyglądała... Odwróciła się do niego. Oczyjej błyszczały. - Matka była chyba panu bardzo bliska? - zapytała. Rafe uśmiechnął się nieznacznie. Angielska panna nigdy nie po ruszyłaby tego tematu. Żadna nie ryzykowałaby, że urazi Luciusa, miał zbyt wysoką pozycję. Od lat młode damy pozwalały sobie w jego obecności co najwyżej na sztuczne uśmiechy. - Niestety, nie rozmawiamy ze sobą od jakiś dziewięciu lat, co stawia naszą... bliskość w wątpliwym świetle. Panna Essex dopiła resztę szampana. - Myślę, że postępuje pan niewłaściwie - odparła swobodnym tonem. - Moi rodzice już nie żyją i dałabym wiele, żeby móc z ni mi pomówić, choćby jeden jedyny raz. Choć mówiła całkiem spokojnie, Lucius poczuł przypływ gwał townego rozdrażnienia. - Byłoby inaczej, gdybyśmy mieli tę samą matkę. - Dlaczego? - Bo to właśnie moja matka nie odzywa się do mnie - odparł, dziwiąc się samemu sobie. Wiele osób z dobrego towarzystwa, między innymi lady Clarice, sądziło, że jest na odwrót. Coś dziw nego kryło się w ciemnych oczach panny Essex, które patrzyły na niego z takim zdumieniem, że nie mógł uniknąć odpowiedzi, mimo że zazwyczaj bez trudu wykręcał się od rozmów na temat rodziców. - Czy można być tego pewnym po dziewięciu latach? Może ona za panem tęskni? A większość czasu spędza w łóżku, nie ma pan sposobności spotkać jej przypadkowo. - Mieszkamy tuż obok siebie. Gdyby rzeczywiście miała ocho tę mnie spotkać, przesłałaby mi wiadomość. - Spojrzała na niego zdziwiona. Cóż za niewinna osóbka z tej Szkotki. Zapewne szybko znajdzie sobie męża. Niewiele kobiet z jej urodą może poszczycić się uczci wością. - Tuż obok siebie? I nie zamieniliście ze sobą słowa od dziewię ciu lat? 44
- Dokładnie. Ale ma pani słuszność. Może już niedługo spot kamy się przypadkiem i wszystko będzie dobrze. - Nie zamie rzał wyjaśniać tej dzierlatce, że kupił dom przy St. James Sąuare właśnie w nadziei na podobny zbieg okoliczności. Nigdy nikomu nie powiedział, ile razy natknął się przypadkowo na matkę, która odwracała wtedy wzrok od jedynego syna niczym od wyjątkowo obrzydliwego szczura. Panna Essex okazała jednak spory upór i już szykowała odpo wiedź. Na szczęście lady Clarice odwróciła jej uwagę. - Przyszła żona mego syna, urocza osoba, odwiedzi nas jutro - zaczęła. - Pewnie jest panu znana, jako człowiekowi kulturalne mu? Panna Pythian-Adams to dziś najlepiej wykształcona młoda dama. Proszę sobie wyobrazić, maestro opery utrzymuje, iż pod względem głosu mogłaby rywalizować z samą Francescą Cuzzoni! - Obawiam się, że moja reputacja jako człowieka kulturalnego jest mocno przesadzona - odparł Lucius, przed którym lokaj posta wił właśnie zupę żółwiową. Tess spojrzała na niego z ukosa. Pan Felton najwyraźniej uwa żał rozmowę na temat rodziny za skończoną. Ani przez chwilę nie wierzyła, że matka nie chce się z nim pogodzić. Biedna kobieta z pewnością wypłakuje się co wieczór w poduszkę, tęskniąc za ok rutnym synem. Wystarczy spojrzeć na zarys jego podbródka, żeby zrozumieć, jaki jest dumny. Jeżeli odziedziczył ten rys charakteru po ojcu, nic dziwnego, że rodzina się rozpadła. Nagle słowa lady Clarice przykuły na powrót jej uwagę. Tess zda ła sobie sprawę, że dama celowo wygłaszała pochwały pod adresem narzeczonej syna, chcąc sprawić przykrość Imogen. Musiała do strzec spojrzenia, jakie siostra rzucała Maitlandowi. Zwróciła na siebie uwagę wszystkich, choć jej słowa nadal miały na celu nę kanie Imogen. Zdaniem przyszłej teściowej panna Pythian-Adams miała najwspanialszy powóz, najwznioślejszy umysł i największą wrażliwość ze wszystkich młodych kobiet. - W takim razie musi być czarująca - oświadczyła Imogen, zaci skając palce na nóżce kieliszka tak mocno, że Tess przelękła się, czy szkło nie pęknie. 45
- Och, jak najbardziej - przerwał jej Maitland. - Panna PythianAdams jest istotnie czarująca. Każda kobieta z dochodem tysiąca funtów rocznie musi być olśniewająca z samej definicji. Coś w jego głosie sprawiło, że Tess poczuła się nieswojo. Czy można w ten sposób mówić o własnej narzeczonej? - Mój kochany - zwróciła się do syna lady Clarice - ależ tak nie wypada! Chociaż panna Pythian-Adams istotnie ma wielki posag, dzięki babce ze strony matki, księżnej Bestel, twoja zachwycająca narzeczona to ktoś dużo więcej niż tylko bogata dziedziczka. Pod każdym względem jest wprost niedoścignionym wzorem! Znala złam się w nie lada kłopocie, rozmyślając, czym ją zabawić pod czas wizyty. Ona nie jest osobą, której można pokazać najnowszy wzór koronczarski; jej szkice rzymskiego Koloseum opublikowano w ,,Ladies Magazine"! Imogen zdołała znieść to całkiem nieźle. - Ach, jaki zaszczyt - skomentowała słowa lady Clarice, upijając spory łyk szampana. - Nie sądzę, byście w Szkocji odebrały równie staranne wy kształcenie - oświadczyła lady Clarice. - Panna Pythian-Adams łączy prawdziwe zdolności z najlepszą edukacją. Słyszałam, że jej prace porównywano z rysunkami samego anielskiego Michała! - Pewnie chodziło o Michała Anioła - przerwał jej syn. Zacis nął przy tym wargi, co przypomniało Tess sposób, w jaki starał się ukryć zły humor, gdy któryś z koni zawiódł go na torze wyścigo wym. Felton odchylił się lekko do tyłu ze słowami: - ,,Nigdy pogodnie prawdziwej miłości strumień nie płynął"*. - Co za banał! - obruszyła się Tess. - No, nie powiedziałbym, że zawsze tak bywa. Ale biorę sobie do serca krytykę i nie będę więcej cytował Szekspira. - Dostrze gła przewrotny błysk w jego oczach. Ponieważ nakrycie dla niego położono później, lokaj ustawił krzesło spóźnionego gościa zbyt blisko jej własnego i Tess czuła, że potężna sylwetka mężczyznyją przytłacza. Nie było to wcale miłe wrażenie, raczej ją denerwowa ło. * William Szekspir Sen nocy letniej, I, 1; przekład Stanisław Koźmian. 46
Zwróciła wzrok ku lady Clarice, która nadal rozprawiała o wizy cie panny Pythian-Adams. - Trzeba jej koniecznie pokazać rzymskie ruiny w Silchester. W końcu należą do najciekawszych w kraju i znajdują się tak bli sko! Na pewno wyjaśni mi, z jakiej epoki pochodzą, i opowie mnó stwo innych ciekawych rzeczy. Syn ostudził ten entuzjazm cierpką uwagą. - Chyba nie jest pani sawantką, Imogen? Nie ma nic nudniejszego od kobiety, która otacza się książkami i naukowymi rozpra wami. Tess była pewna, że Felton wciąż się jej przygląda; czuła na so bie jego wzrok. Gdy odwróciła głowę, spojrzała mu prosto w oczy. Miały odcień indygo i spostrzegła w nich tyle zainteresowania, że poczuła się, jakby ktoś wymierzył jej nagły cios. - Obawiam się, że i ja, i moje siostry nie miałyśmy sposobno ści... - zaczęła Imogen. - Oczywiście, że nie - wpadła jej w słowa lady Clarice - no bo skąd, na tym szkockim pustkowiu? Właściwie to nie fair porówny wać wyrafinowania panny Pythian-Adams, a także, bądźmy szcze rzy, jej awantaży, z jakąś młodą damą pokroju panny Imogen. - Tu uśmiechnęła się szeroko, niczym kot igrający z myszą. - Pani jest czarującą młodą damą, moja droga; nie pozwolę memu synowi na podobne docinki. - Lady Clarice - odezwał się Rafę głosem, który był tylko trochę niewyraźny - słyszałem niesłychane wręcz plotki o jednym z na szych sąsiadów. Pani z pewnością będzie wiedzieć, czy to prawda, ze lord Pool zaczął hodować łosie? Lady Clarice nie dała się jednak zbić z tropu. Rzuciła mu ostre spojrzenie i powróciła do swego tematu. - Widzisz, Draven - rzuciła głośno - nie wolno robić afrontów temu uroczemu dziecku, sugerując, że kogokolwiek z dobrego to warzystwa można choćby porównywać z panną Pythian-Adams. Byłaby to wielka niegrzeczność z naszej strony! My, członkowie tegoż towarzystwa, nie osądzamy nigdy żadnego mężczyzny ani kobiety po pozorach ani nie orzekamy, czy ktoś miał jakieś sposob ności, czy też nie. 47
- Jakże pani jest uprzejma, lady Clarice - dzielnie oświadczyła Imogen, po czym nastąpiła chwila kłopotliwej ciszy. Draven Maitland wstał od stołu, odsuwając gwałtownie krzesło. - Proszę mi wybaczyć - wycedził przez zaciśnięte zęby - ale potrzebuję nieco kulturalnej rozrywki przed jutrzejszym dniem. Może spotkam jakąś operową śpiewaczkę! I po tym zaskakującym oświadczeniu wyszedł z jadalni. - Można by pomyśleć, że uważa to za znakomitą ripostę - rzekł Felton, zabarwiając to zdanie pewną dozą lekceważenia. Tess najeżyła się gniewnie, jakby uwaga skierowana była do niej. - Może lord Maitland miał jakieś pilne spotkanie? - powiedziała bez przekonania. Spojrzał na nią z rozbawieniem. - Myślę, że matka mocno ściska w ręku sakiewkę i wybrała sy nowi żonę, która ma odciągnąć go od wyścigów. Jak się można do myślać, syn nie pochwala tej taktyki. Albo też - dodał w zadumie - kultura źle na niego działa. Lady Clarice delikatnie wytarła wargi chusteczką. - Mój syn - oznajmiła czystym, swobodnym głosem - ma artys tyczny temperament. Szkoda, że niekiedy daje mu się ponieść, lecz sądzę, że małżeństwo z panną Pythian-Adams poskromi jego burz liwą naturę. Ona go zrozumie, bo sama ma naturę artystki. Rafe niespodziewanie nachylił się ku Tess. - Wyście go znały przedtem, prawda? Mówiłaś mi przecież... nie, to Imogen... - Głos mu lekko drgnął, gdy spojrzał ku ciemnowło sej siostrze. Patrzyła bez słowa w swój talerz, ale słaby uśmieszek mówił sam za siebie. Tess nie wiedziała, co ma mu odrzec. Rafe mrugnął do niej. - Chyba Imogen nie rywalizuje z Annabel o tytuł księżnej? Przygryzła wargę. - Do licha, trudniej mi jest być opiekunem, niż przypuszczałem - mruknął. - Czemu należy przypisać pańską wizytę na naszym odludziu? - spytała Luciusa lady Clarice. Starała się przy tym, aby jej głos za brzmiał nieco milej. Musiała jakoś zaznaczyć, że przykro jej z po wodu syna, lecz nie komentowała jego postępku. 48
Felton odłożył widelec. - Za kilka dni odbędą się wyścigi w Silchester. Chcę wystawić w nich dwa z moich koni. Na ogół przywożę je tydzień wcześniej i powierzam opiece stajennego Rafe'a. - Rafe? Rafe? - spytała gderliwie lady Clarice. - Ach, pojmuję, ma pan na myśli jego wysokość? Chyba nigdy nie zdołam przy wyknąć do swobodnych manier młodego pokolenia! - To raczej moja niechęć do ceremonii niż złe wychowanie Luciusa - wyjaśnił książę. - Nie cierpię, jak się mnie tytułuje. - Lucius? Czy chodzi o naszego drogiego pana Feltona? Tess śledziła tę wymianę zdań z pewnym zaskoczeniem. Już wcześniej doszła do wniosku, że lady Clarice gardzi ludźmi nieutytułowanymi. Rafe nachylił się ku niej. - Lucius ma dochód godny księcia regenta. Może zwabi ją ten majątek i da sobie spokój z marzeniami o tytule księżnej. - Proszę tak nie żartować - szepnęła. -Jeszcze usłyszy! - Możliwość siostrzanych zwierzeń wydała mi się czymś mocno ekscytującym - odparł, nie starając się wcale zniżać głosu. - A może to raczej wpływ brandy? - spytał Felton. A więc trunek, który pił Rafe, to brandy! Skończył już szklaneczkę, którą lokaj wręczył mu na początku kolacji. O tym, że trunku było odrobinę za dużo, świadczyły tylko burkliwy ton i fakt, że przestał odgarniać włosy znad czoła. Gdy tak siedział, odsunąwszy się od sto łu, z długimi nogami wyciągniętymi przed siebie i z wiechciem ru dawych włosów nad oczami, wyglądał całkiem nie po książęcemu. Lady Clarice nachyliła się ku niemu z uśmiechem, który kazał Tess zacisnąć zęby. - Mój ty biedaku -jęknęła - wprost się uginasz pod ciężarem tej damskiej inwazji. - Kobiety nigdy mi nie zawadzały - mruknął - tylko damy. Tess stłumiła chęć parsknięcia śmiechem. - Czy znała pani wcześniej waszego opiekuna? - spytał głos z le wej. - Nie - odparła z ociąganiem - ale to chyba pański stary przyja ciel? 49
- Istotnie. Dostrzegła kątem oka, że Rafe nieco niepewnym ruchem mach nął szklanką w kierunku lokaja. Brinkley podszedł do stołu z karaf ką w ręce i pełną dezaprobaty miną. - Ma mocną głowę - skomentował chłodno Felton - ale chyba przekonała się już pani, panno Essex, że Rafe nie jest abstynentem. Słowa Luciusa sprawiły jej przykrość. Tym samym tonem lokal ne szkockie ziemiaństwo mówiło o podupadających stajniach oj cowskich. Znów się najeżyła. - Uważam, że abstynencja jest nudna. - Ujęła kieliszek i dokoń czyła szampana. - Opiekun zachwyciłby się pani zdaniem. - Felton najwyraźniej był typem człowieka, który lubi przybierać sardoniczną pozę. Ten masywny, muskularny mężczyzna ważył co najmniej dziewięćdzie siąt pięć kilogramów i przypominał ogiera. A ramiona miał chyba o jedną trzecią szersze niż Rafe. Co za szczęście, że wyrosła w domu pełnym nieładu i odwie dzanym przez całe tabuny amatorów koni. Potrafiła ich wyczuć na odległość! Kiedy mieli dosyć pieniędzy, a ich konie biegły jak należy, życie było piękne. Lecz nieraz przegrywały, a gdy wpadali w finansowe tarapaty... Zapragnęła oddalić od siebie wspomnienia o ojcowskich atakach rozpaczy. Najprostszym sposobem uwolnienia się od tego Adonisa - właściwie, od każdego mężczyzny - było zapytać go o jego konie. Nie ma nic nudniej szego od kogoś ogarniętego tą manią. - Czy hoduje pan wiele wierzchowców, sir? - Niedużo, ale wyselekcjonowanych. Obawiam się, że zbyt wie le dla mnie znaczą. No właśnie! - Bardzo bym się chciała czegoś o nich dowiedzieć - ciągnę ła, spoglądając na niego kątem oka. Zaraz zacznie je opisywać ze wszystkimi szczegółami... - Mam ich siedem - wyjaśnił. - Czy wymieniać je według umaszczenia, wieku czy może - tu zawiesił głos - płci? - Jak się panu podoba - odparowała, zapominając, że powinna patrzeć na niego spod oka. 50
- A więc najpierw klacze. Prudencja jest dwuletnią źrebicą, pięk nie zbudowaną, ze zgrabną szyją. To kasztanka. Ma tak długie rzęsy, że nie wiem, jak potrafi dojrzeć cokolwiek na torze. Tess zamrugała powiekami. Opisy Feltona z pewnością różniły się od ojcowskich. On by omówił wszelkie linie pokrewieństwa, znaki szczególne i rozpłód. Wątpiła, czy papa w ogóle zwróciłby uwagę na końskie rzęsy. - Tancerka również jest kłaczka - ciągnął Felton, wpatrując się w nią. - Prawdziwa z niej piękność, smukła, karej maści, z ogo nem, który powiewa za nią w biegu niby strumyk spływający ze stoku. Uwielbia kraść i niczego bardziej nie lubi od ukradkowego skubnięcia siana czy ziarna. - Pozwalajej pan jeść siano?! - Czy pani ojciec żywił konie w jakiś szczególny sposób? - od powiedział pytaniem na pytanie. - Wolno im było jadać tylko owies. Owies i jabłka. Zazwyczaj rozgotowywaliśmy je na miazgę, bo koniom bardzo szybko nudzi ły się surowe. Papa był przeświadczony, że jabłka są kluczem do dobrego trawienia i że konie biegną po nich szybciej. Lucius uważał podobną dietę za absurdalną, a nawet szkodliwą. Panna Essex chyba się z nim zgadzała. Spuściła oczy i bez apetytu dziobała widelcem swoje danie. Lucius przyjrzał się uważnie wychowankom Rafe'a. Annabel była błyskotliwa, zachwycała zarówno miodowym głosem, jak i włosami. Imogen różniła od sióstr para oczu tak błyszczących, że z trudem mógł w nie spojrzeć. Poczuł szczere zadowolenie, że nie jest Maitlandem. Przy podobnej dozie emocji mężczyzna czuje się nieswojo. Panna Essex- lub Tess, jak się do niej zwracał Rafe - dorównywała urodą tamtym dwom, a prócz tego miała poczucie humoru skrywa ne pod pozorami stateczności. Nie mógł rozstrzygnąć, co go w niej bardziej pociąga: humor czy wargi. Była podobna do sióstr. Miała ten sam lekko zadarty nosek, wysokie kości policzkowe, trójkątny podbródek i gęste rzęsy. Jej wargi natomiast były jedyne w swoim ro dzaju. Tym, co je różniło od wszystkich innych, jakie widział, okazał się maleńki, skandalicznie zmysłowy czarny pieprzyk w kąciku ust. Były to usta wietrznicy, ale nie kokietki. Niewiarygodne, przykładna 51
panna Essex miała usta kobiety, która mogłaby uwieść króla, które rozsławiłyby kurtyzanę na dwu kontynentach. Lucius podniósł się z krzesła. Co za szczęście, że Derwent nie rozpakował bagaży. Nie stanie się więc ofiarą złożoną na ołtarzu zobowiązań Rafe'a. Chociaż, zważywszy na obecność panny Essex, ktoś mógłby myśleć, że... Lucius nagle oprzytomniał. Ku czemu on, na miłość boską, zmie rza? Czyż nie postanowił sobie, że nigdy się nie ożeni? Nie mógł niczego zaofiarować kobiecie, zwłaszcza takiej, jak ta. Znowu się roześmiała, głębokim śmiechem, całkiem niestosownym dla młodej panny. Już na sam jego dźwięk czuł mrowienie w ciele. Odwrócił się i odszedł.
7
Później tego samego wieczoru Nieodwołalnie postanowiłam wyjść za niego - oznajmiła Annabel. Zwinięta w kłębek, wsparła się o jeden ze słupków łóżka Tess. Zniszczoną koszulę nocną naciągnęła na czubki palców u nóg. Żadna z nich od dawna nie miała pantofli nocnych. Josie przynajmniej raz nie odpowiedziała jej uszczypliwie. - Masz pewnie na myśli księcia? - spytała, oparta o słupek po przeciwnej stronie, z kołdrą zarzuconą na ramiona, z pewnością długo płakała po kolacji, lecz wszystkie taktownie udawały, że nie widzą jej zaczerwienionych oczu. - Myślę, że mogłabyś zrobić lepszą partię - odezwała się Imogen, skulona pośrodku łóżka i wtulona w poduszki niczym kot o lśniącej sierści. - Nasz opiekun najwyraźniej pije więcej niż nale ży i stracił już figurę. Szczerze mówiąc, Holbrook to opój. - Jesteś zbyt bezwzględna - sprzeciwiła się jej Tess. - Nie chcia łabym cię rozczarować, Annabel, ale wyraźnie czuję, że Rafe nie zamierza się żenić. 52
- Nie miałam na myśli naszego zacnego opiekuna, tylko hra biego - wyjaśniła Annabel. - Odkąd zobaczyłam, jak Hołbrook w pojedynkę opróżnił całą karafkę brandy, uznałam, że wolę męża, który nie będzie się zalewał co wieczór. - Tess, czy nie uważasz, że Mayne zasługuje na kogoś sympa tyczniejszego niż Annabel? - spytała niewinnym głosikiem Josie. - To krańcowa nieuprzejmość z twojej strony! - wybuchnęła Annabel, ale potem się zaśmiała. - Wierz mi, Josie, jeśli Mayne okaże się równie bogaty jak nasz opiekun, natychmiast zacznę mu nadskakiwać. Czemu nie? Jedyna rzecz, której nie cierpię, to bieda. No i jeszcze Szkocja. - Brak mi Szkocji i... -Josie urwała, przełykając nerwowo ślinę. - Możesz spokojnie przyznać, że ci brak Szkocji, ale nie tej za wilgoconej rudery, która cuchnęła przy każdym deszczu niczym bajoro. Spójrz, jaka piękna narzuta! -Annabel przeciągnęła dłonią po tkaninie. - Moje prześcieradła są cienkie jakjedwab. Nigdyjeszcze takich nie widziałam. A zerknij tylko tam... -Wskazała wyżej. Wszystkie cztery posłusznie spojrzały na szafirowy baldachim nad łóżkiem Tess. - Żadnych plam z wilgoci! - wyjaśniła Annabel. - Dach nie przecieka. - Nie wiadomo - sprzeciwiła się Josie. - Przecież na górze jest jeszcze jedno piętro. - A jak wyglądała moja sypialnia?! - zaperzyła się Annabel. - Nie mówiąc już o strychu! Żaden pokój w domu papy nie obył się bez zacieków na suficie. Czasami myślałam, że nad nami nie ma dachu, tylko rzeszoto. A papa nigdy... - Zostaw papę w spokoju! - krzyknęła Josie i zacisnęła wargi. -Jak śmiesz! Annabel wyciągnęła rękę i uszczypnęła najmłodszą siostrę w pa lec u nogi. - W porządku, ty mała jędzo, nic więcej nie powiem. - On się już nie może bronić! -wyjaśniła Josie, choć jej głos za brzmiał przy tym piskliwie. Nie cierpiała tego. - Chciałabym, żeby tu był. Zaśmiałby się lady Clarice prosto w nos! Imogen uśmiechnęła się smutno. 53
- Nie narzekaj na moją przyszłą teściową. - W jakiś dziwny, niewytłumaczalny sposób żart spalił na panewce. Nie, mimo że spotkały w Anglii Maitlanda, chyba nie uda jej się wyjść za niego, zwłaszcza że po kolacji tyle mówiono o jego narzeczonej. Tess przygryzła dolną wargę i przysunęła się do Imogen. Wszyst kie od początku wiedziały, że nic z tego nie będzie, ale trudno jej było o tym otwarcie powiedzieć. Spojrzała w oczy Annabel i zobaczyła w nich tę samą myśl. Imo gen nigdy nie poślubi młodego lorda. Nie pozwoli na to jego za borcza ambitna matka ani posażna narzeczona. On sam może by nie wzgardził ich siostrą, ale poza kilkoma krótkimi liścikami i jed nym pocałunkiem nigdy... Imogen przerwała te rozmyślania. - Zachował się przy kolacji nieładnie, bo był rozdrażniony - oznajmiła wyniośle. - On wcale nie chce tej Pythian-Adams, obojętne, wykształconej czy nie. Myślę, że zaczyna kochać się we mnie! - W takim razie ukrywa swoje uczucia - oświadczyła Josie, jak zwykle bez osłonek. - Cóż on takiego zrobił przy kolacji? - Dał się ponieść uczuciom i wyszedł - wyjaśniła Imogen ze łza mi w oczach. - Oczywiście to matka wyszukała mu tę narzeczoną. Zupełnie jak w Romeo i Julii, gdzie pani Capuletti koniecznie chce wydać Julię za Parysa. Albo jak Pyram i Tysbe. Czyż ojciec Pyrama nie chciał zmusić syna do niechcianego małżeństwa? - Zanim jeszcze Tysbe zjadł lew - dokończyła Annabel. -Jak to dobrze, że brak mi namiętnej natury! Wcale nie chcę, żeby mnie schrupała jakaś dzika bestia. Zawracanie głowy z tą miłością! To nie w moim stylu. - Ale w moim owszem. - Imogen spojrzała na baldachim ze łza mi w oczach. - W ten sposób jest o wiele wygodniej - wyjaśniła Annabel, gła dząc siostrę po stopie, jakby chciała ją zachęcić do bardziej rzeczo wego postępowania. - Niczego się nie spodziewam po uczuciu, za to wszystkiego po małżeństwie. Zapewniam cię, że o wiele przy jemniej jest żyć bez złamanego serca. 54
- Myślę, że powinnam się zadowolić życiem bez miłości - oznaj miła Imogen zdławionym głosem. Na chwilę wszystkie zamilkły. Siostra od tak dawna marzyła o po ślubieniu Dravena Maitlanda, że trudno im było wyobrazić ją sobie bez tych rojeń, bez gryzmolenia ,,Imogen Maitland" na każdym skrawku papieru i bez nieustannego zaczytywania się w książkach o etykiecie, by wiedzieć, jakie względy powinna okazywać poszcze gólnym krewnym Maitlandów. - Przykro mi, że wraz z tobą żywiłyśmy daremne nadzieje - ode zwała się Tess, gładząc ją po włosach. - Nie należało ci na to po zwalać. - Czuję się, jakbym żyła we śnie - odparła głucho Imogen. - Po cóż mnie wtedy pocałował? Dlaczego patrzył na mnie i nadal pa trzy w taki sposób? Musi przecież wiedzieć, że jego narzeczeństwo jest czymś niewybaczalnym. Tess odchrząknęła, próbując wymyślić jakąś sensowną odpo wiedź, lecz siostra ubiegła ją. - Nie mówcie mi tylko, że chciał ze mną jedynie poflirtować, bo wcale tak nie było! Nigdy sobie nie pozwolił na niewłaściwe zachowanie. Poza tym przez całą ostatnią zimę i jeszcze wcześniej, kiedy był w Anglii, musiał dobrze wiedzieć, że matka nigdy nie pozwoli mu się ożenić z ubogą Szkotką. Nie mógł nic poradzić na nasze uczucia, choć wiedział, że jego matka jest wprost zauroczona przyszłą synową. - Błąd z jego strony - mruknęła Annabel. - Pewnie nie mógł się oprzeć pokusie flirtu z tobą - palnęła Josie. - Romeo też dał się ponieść namiętności, mimo że rodzina nigdy nie zgodziłaby się na jego ślub z Julią. Imogen wsparła się nieco wyżej na poduszkach. - Gdyby Draven kochał mnie tak bardzo, jak Romeo Julię, oświadczyłby się mi - oznajmiła stanowczo. - Dał się wplątać w fa talne narzeczeństwo z panną Pythian-Adams i zabrakło mu cha rakteru, żeby pokonać opór matki. Pozwolił lady Clarice mówić o niej bez przerwy przy kolacji. Nawet największy głupiec zrozu miałby, że te złośliwości wymierzone są we mnie. Prawdę mówiąc, 55
rozgniewało go nie to, że matka przypuściła na mnie atak. Ziryto wał się na nią z innego powodu. - Może to i prawda. - Tess objęła ją ramieniem. - Z początku ucieszyło mnie, że potraktował ją tak ostro - ciąg nęła siostra - ale potem zrozumiałam, że chciał ją tylko rozdrażnić i ani myśli stanąć w mojej obronie. - Kiedyś spotkasz kogoś odpowiedniego - powiedziała po chwili Tess, kołysząc ją w objęciach. - Nie - odparła Imogen, wycierając łzy lnianym prześcieradłem. -Jeśli nie poślubię Dravena, nie wyjdę za nikogo innego. Siostra nie zaplotła włosów przed pójściem do łóżka. Spływały jej teraz z ramion, błyszczące i granatowoczarne niby krucze skrzyd ła, a ciemnobłękitne oczy spoglądały spod idealnie zarysowanych brwi. Była zbyt piękna i pełna wdzięku, żeby więdnąć z żalu za nierozważnym młodzieńcem, który o nią nie dbał. - W takim razie zamieszkasz ze mną i moim bajecznie bogatym mężem - uśmiechnęła się do niej Annabel. - Będziemy jak dzień długi chadzać w samych jedwabiach i tańczyć całymi nocami. Po co ci mąż? - Nie wyjdę za nikogo - powtórzyła Imogen, biorąc głęboki od dech. - Tylko za niego. Nikt inny mi nie odpowiada. - A więc umowa stoi - rzekła pospiesznie Annabel. - Wiem, ty uważasz, że ja tylko flirtuję z hrabią, ale to nieprawda. Po prostu uznałam, że Holbrook nie potrafiłby nas wprowadzić w towarzy stwo. Wątpię, czy chociaż raz był u Almacka. Zdziwiłabym się, gdy by znał choćby dziesięć nazwisk najbardziej wpływowych matron w Londynie. Och, dlaczego to właśnie on ma zająć się naszym de biutem w towarzystwie? Na chwilę zapadła cisza. Mimo szczerej sympatii, jaką Tess czuła do Rafe'a, musiała przyznać rację Annabel. - Moja pokojówka mówi, że Mayne nie ma żony ani narzeczo nej - ciągnęła siostra. - Najwyraźniej odznacza się też dobrym gu stem i należytym wychowaniem. Nie pije za wiele. Dzięki niemu wejdziemy w elegancki świat. A reszta, czyli znalezienie im odpo wiednich mężów, należy do ciebie - zwróciła się do Tess. 56
- A ten nijaki Felton? - Nie nadaje się dla żadnej z nas - orzekła Annabel. - Pamiętaj, co lady Clarice mówiła o znaczeniu tytułów. Pewnie chciała nam dać do zrozumienia, że nie powinnyśmy mierzyć poniżej barona. Josie powiedziała na głos to, o czym Tess pomyślała. - No i kto tu jest naiwny? - spytała drwiąco. - Tytułem się domu nie ogrzeje, jak sama przyznajesz. Podejrzewam, że ten nijaki Fel ton jest bogatszy niż książę i hrabia razem wzięci. Wiesz, jakie ko nie ma w stajni? - Zniżyła głos do szeptu. - Kupił w zeszłym roku Pantalona. Królewski Dąb też należy do niego. - Pni! - prychnęła Annabel. - Nie chciałabym go, nawet gdyby okazał się Krezusem we własnej osobie. Nie życzę sobie wyjść za wielbiciela koni i patrzeć, jak marnuje pieniądze na zakup zajeż dżonej kobyły, która nie wygra derby, choćby nawet chciała. Josie wycedziła jadowicie: - Mam nadzieję, że to nie jest twoja interpretacja praktyk papy. Ale Annabel chciała się już położyć. - Po prostu stwierdzam pewien fakt - odparła, zatrzymując się w drzwiach. - Pragnę poślubić kogoś, kto kupi mi w prezencie ru biny, zamiast wydawać tysiąc funtów na konia. I wierzę, że hrabia Mayne okaże się odpowiednim kandydatem. - Czy on ci się podoba? - spytała zaskoczona Tess, zwieszając nogi z łóżka. Czasami młodsza siostra wydawała jej się o wiele starsza i bardziej światowa niż ona sama. Prawdę mówiąc, hrabia raczej ją przerażał. Był chyba zbyt idealny, pełen ogłady, barczysty i świetnie ubrany. Annabel uśmiechnęła się jednak przebiegle i bez śladu żenady. - Przyjrzałam mu się dokładnie - odparła z pozorną skromnoś cią. - Z przodu i z tyłu. Nadaje się. - Annabel! -jęknęła Tess. Annabel już jednak nie było w pokoju. Usłyszały tylko echo jej śmiechu.
57
8
Późną nocą tego samego dnia A więc temu, kto poślubi najstarszą z wychowanek, dostanie się Figlarz? Naprawdę?! -wykrzyknął Mayne. - Na Wyspach Brytyjskich są tylko cztery konie wywodzące się od Srokacza - potwierdził Rafe. - Mój prawnik właśnie mi oznaj mił, że każda z dziewcząt dostanie po jednym w posagu. Figlarz, jako najstarszy koń czystej krwi, jest wianem Tess. Pozostałe to dwie źrebice i jeden źrebak. - Koń jako posag! - mruknął Lucius. - Niebywałe! Brydone był wielkim ekscentrykiem. - Mógł zastrzec w testamencie, żeby zwierzęta sprzedać, a zysk przeznaczyć na wiano - powiedział Rafe. -Ale tekst mówi jedno znacznie, że posagiem są właśnie te zwierzęta. Z czego wnoszę, że chciał, by jego córki poślubiły ludzi, którzy kochają konie i wyści- Ktoś bez zasad mógłby jednak ożenić się z którąś z córek, a zwierzę sprzedać potem na aukcji. Nic by mu nie stało na prze szkodzie - zauważył Lucius. - Każdy koń osiągnąłby w Tattersaal cenę co najmniej ośmiuset gwinei. A że Figlarz o mało co nie wy grał zeszłorocznych wyścigów w Ascot, zapewne przyniósłby jesz cze większy dochód. - Nie mógłby jednak tego zrobić wcześniej niż rok po ślubie - odezwał się Rafe, zaglądając ponownie do trzymanego w dłoni dokumentu. -Ale, rzecz jasna, poza tym masz rację. - Figlarz! - Mayne rozmarzył się, a potem dodał z szerokim uśmiechem: -A wiecie, że ja się rozglądam za żoną? - Przyznaję, że miałem zamiar namówić ciebie lub Luciusa do poślubienia najstarszej - ciągnął Rafe. - Teresa... Tess... jest piękną kobietą. - Wielką pięknością - stwierdził krótko Lucius. - Bylibyście wspaniałą parą. - Rafe spojrzał przy tych słowach na Luciusa. - Dziewczyna jest wyjątkowo inteligentna i nie przypra58
wiałaby cię o ataki złego humoru. A ty, jak mi się zdaje, nie masz teraz na widoku żadnej poważnej kandydatki. - Prowadzimy bardzo niestosowną rozmowę - zauważył Lucius. - Och, daj sobie spokój z dżentelmenerią - sarknął Rafe. -Jeśli nie masz zamiaru się żenić, wystarczy powiedzieć ,,nie". - Masz szczęście, Rafe. - Mayne przy tych słowach usiadł głę biej w fotelu. - Myślę o tym, lecz cóż tu jest w końcu do myślenia? Tess świetnie się prezentuje. Wprawdzie nie dorównuje złotowło sej Annabel, ale tak czy inaczej to piekielnie ładna dziewczyna. Siostra od dawna suszy mi głowę, żebym się ożenił. Trafia mi się doskonały materiał na żonę, piękność z koniem w posagu! - Po ciągnął kolejny łyk brandy. - Oczywiście, trzeba by ją trochę oszli fować. Chyba żadna z sióstr nie spędziła zbyt wiele czasu z gu wernantką, ale przy swojej inteligencji Tess szybko da sobie radę. Jestem gotów. Rafe przymknął oczy. Mayne był po prostu nieznośny, odkąd hrabina, którą chciał uwieść, dała mu kosza. - Czy tyją kochasz? - spytał, zaskoczony własnymi słowami. Był jednak opiekunem Tess, a opiekunowie pewnie zadają takie pytania potencjalnym mężom. Podobnie jak bracia mężczyznom starają cym się o ich siostry. - Nie wierzę w miłość - odparł Mayne, spoglądając na tapety poprzez złocisty płyn w szklance. Ale cóż tu po niej? Byłbym wier nym mężem, a gdybym ją zdradzał, to po cichu. Ona odpłacałaby mi się tym samym. Lubilibyśmy się wzajemnie, dopóki bym nie spadł gdzieś z konia do rowu. - Jak jej ojciec. -W głosie Luciusa zabrzmiało ostrzeżenie. - Najprawdopodobniej. - Albo do czasu, aż by cię nie zastrzelił jakiś rozsierdzony mąż. - Też możliwe. - Podobna perspektywa najwyraźniej nie prze rażała Mayne'a. Rafe spojrzał na niego. W jaki sposób mógł pomóc staremu przyjacielowi, który uwodził jedną mężatkę po drugiej? Romanse nigdy nie złamały mu serca - tyle tylko można było rzec o jego podbojach. Lubił igrać z ogniem, miał cięty język i rozpustny 59
błysk w oku, co się Rafe'owi nie podobało. Cóż jednak miał po cząć? - Jeśli ją skrzywdzisz - znów zdziwiły go własne słowa - drogo mi za to zapłacisz, choć jesteś moim przyjacielem. Wiem, że masz mnie za flegmatyka, ale... - Za flegmatyka? - przerwał mu Mayne z ironią. - Nie, po pro stu jesteś zapijaczony. - Dobrze wiesz, co mam na myśli. - Rafe zwrócił się ponownie do Luciusa. - A ty jesteś pewien, że nie poprosisz o rękę Tess? - Powinienem był przewidzieć, że uprzedziłeś się do mnie przerwał mu Mayne, po raz kolejny patrząc pod światło na brandy w szklance. - I owszem - przyznał Rafe. - Myślę, że Lucius byłby dla Tess lepszym mężem. - Przestań się wygłupiać! - warknął nagle Mayne. -Ja się o nią oświadczam, a Lucius jej nie chce. Lepiej zostawmy ten temat. Dlaczego nie zaczniesz wychwalać kolejnej? Na przykład kruczo włosej Imogen? Zostały ci jeszcze trzy! Jest się czym martwić! - Dlaczego one wszystkie są niezamężne? - spytał Lucius. - To dziwne, zważywszy ich wiek. Wszystkie, z wyjątkiem najmłodszej, przekroczyły już dwudziestkę. Z angielskiego punktu widzenia to już właściwie próg staropanieństwa. - Och, wszyscy Szkoci są bez jaj - mruknął Mayne. - Nienawi dzę tego kraju. - Może jakaś żałoba rodzinna przeszkodziła w debiucie? - spytał Lucius, ignorując słowa Mayne'a. - Kiedy zmarła ich matka? - Moim zdaniem Brydone zawsze miał za mało pieniędzy, żeby je wprowadzić w towarzystwo -wyjaśnił Rafe. - Wickham, mój se kretarz, uważa, że majątek znajduje się w opłakanym stanie. Przez kilka dni pomagał tam nowemu wicehrabiemu, który wcześniej mieszkał w Caitness i nie widział Roxburohshire od lat. Był szcze rze przygnębiony. Ziemie nieobjęte majoratem, które mogłyby da wać dochód z renty, sprzedano dawno temu. Dom okazał się rude rą. Nowy wicehrabia wprost wyszedł z siebie, kiedy stwierdził, że konie zapisano w testamencie dziewczętom. Brydone całe mienie przepuścił na stajnię. 60
- Wszystko zainwestował w konie? - spytał Mayne. - Nie był bynajmniej sknerą, jeśli chodzi o córki, tylko nic nie mógł im dać, gdyby nie sprzedał koni. Z tego, co Tess mówiła mi przy kolacji, wnoszę, że liczył na dużą wygraną, po której zawióz łby dziewczęta do Londynu. - I w oczekiwaniu na to pozwalał czterem niezamężnym cór kom więdnąć w starej ruderze? - zapytał Lucius. - Bez wątpienia Brydone nie zasługuje w twoich oczach na miano dżentelmena. - Przy tych słowach Rafe gruntownie osuszył szklan kę. Czuł, że nadchodzi okropny ból głowy. Przesadził z brandy. Musi wreszcie skończyć z piciem, choć chyba tylko ono trzyma go przy życiu. Migrena zbliżała się nieubłaganie, krok po kroku. - Wielu mężczyzn z miejsca wydarłoby ci z rąk pozostałe trzy - powiedział z naciskiem Mayne. - Kiedy sezon się zacznie, będą już mogły zdjąć żałobę. Coś mi się zdaje, że Maitłanda żywo inte resuje Imogen. Rafe pokręcił głową. - O jego mariażu z panną Pythian-Adams rozstrzygnięto parę lat temu. Co więcej, po śmierci ojca nie miał kto ująć go w kar by. Ostatnio zupełnie oszalał na punkcie wyścigów. Jeździ po całej okolicy, chcąc za wszelką cenę wygrać jakąś gonitwę. Wkrótce zro zumie, że jest zrujnowany. - Nie najgorszy sposób na życie - mruknął Mayne. - Nie bądź głupcem - burknął Rafe. -Jeśli chcesz poślubić Tess, musisz się zacząć prowadzić inaczej. Żadnych ryzykownych amo rów z mężatkami. - Będę wzorowym mężem, daję słowo. - Mayne mówił z takim przygnębieniem, że Rafe spojrzał na niego zdumiony. - Skończy łem z mężatkami, nie zauważyłeś? - Nie! - palnął Rafe z rozbrajającą szczerością. - No cóż, skończyłem z nimi. - Mayne, nie patrząc na nikogo, obracał szklankę w długich palcach. - Lady Godwin, której nigdy nie zdobyłem, była ostatnią, jakieś cztery miesiące temu. Tess bę dzie mnie miała tylko dla siebie. - Nieźle, nieźle. - Głos Rafe'a zamarł w ciszy. -W każdym razie wygląda na to, że istotnie tak myślisz, Garret. 61
- Wiesz przecież, że nie cierpię własnego imienia. - Ale można cię nim zawsze zbudzić - odparował Rafe. - A sko ro już się zbudziłeś, postawię dziesięć do stu w partyjce bilardu. - Idę do łóżka. - Lucius przeciągnął się, znużony. - Mam nadzieję, że do niedzieli zdołasz sprowadzić tu jakąś przyzwoitkę - powiedział Mayne. - Ostrzegam, że ucieknę z Tess, jeśli Clarice Maitland pozostanie dłużej w tym domu. Dostaję po krzywki na jej widok. - Napiszę do ciotki Flory - zastanawiał się Rafe. - Mieszka w St. Albans. Może uda jej się przyjechać w przyszłym tygodniu. - A więc mam twoje błogosławieństwo? - spytał Mayne. - Mogę od jutra uderzać w konkury? - No, skoro nie chcesz czekać, aż skończy się żałoba... - Nie mogę - uciął Mayne. - Gonitwa o złoty medal Lichfield odbędzie się za miesiąc. Jeśli nie wystartuje w niej Figlarz... -Wzru szył ramionami. - Cóż za niezwykły powód do pospiesznego ożenku - zauważył Lucius. - Mam w nosie dobre wychowanie. - Mayne wychylił brandy do dna. - Jesteś całkiem jak te zakicłiane świętoszki, które mnie obmawiają za plecami przed całym Londynem, ale nie starcza im odwagi, żeby powiedzieć mi prosto w twarz, że jestem nicponiem. - A nie jesteś? - spytał ostrożnie Lucius. Mayne zastanawiał się przez chwilę. - Nie, ja tylko sypiałem z wieloma mężatkami. Ale nie jestem nikczemnikiem i złości mnie, że się muszę bronić przed zarzutami starego przyjaciela. - Robię ci wyrzuty, bo zamierzasz się ożenić jedynie po to, żeby zyskać wspaniałego konia. I wystawić go w gonitwie przy najbliż szej sposobności. - Czy to coś złego? Małżeństwo jest co najwyżej wymianą akty wów, a Tess zyska na nim dużo więcej niż ja. I muszę ci powiedzieć, że trudno mi znieść twoje morały. - Dlaczego? - Lucius zacisnął usta. - Ty nie musisz się przejmować swoją opinią w towarzystwie. Nie tylko opływasz w bogactwa, ale wręcz masz w garści angiel62
skie rynki. Ktoś, nie bez racji, mógłby myśleć, że moje romanse są niczym wobec twoich finansowych machinacji. Do licha, nikt, kto ma dobrze urodzonego ojca, nie powinien się parać handlem! - Najwyraźniej podobnie zapatrujesz się na uczciwą pracę jak moi rodzice - odparował Lucius. Zapadła niemiła cisza. Potem Mayne westchnął. - Nie obchodzą mnie twoje pieniądze ani to, co z nimi robisz. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Nie wchodziłeś mi też nigdy w drogę, jeśli chodziło o moje amory. Czemu więc, ni stąd, ni zo wąd chcesz, żebym się poczuł jak łajdak, skoro wyraźnie oświad czam, że zamierzam się porządnie prowadzić? - Wyłożyliście wreszcie karty na stół - powiedział ze smutkiem Rafe, nieświadomy narastającej w pokoju wrogości. - Moi najbliżsi przyjaciele to rozpustnik i handlarz, ale przynajmniej... - Nie ma co, niezła z nas trójka - przerwał mu Mayne. - Moczymorda, uwodziciel i kupczyk. Sam kwiat elity angielskiej. Odzie dziczyliśmy swoje grzechy, jak należy... po przodkach. - Moja matka nie byłaby ci wdzięczna za podobną wzmiankę o moim ojcu - odparł oschle Lucius. - Od dawna uważa, że głowę do interesów mam właśnie po nim. - Twoja matka plecie bzdury - Mayne powiedział to bez praw dziwego gniewu, wysączając ostatnie krople brandy. -Jesteś najlep szy z nas wszystkich, nawet jeżeli po ojcu odziedziczyłeś tylko ten rys charakteru, a nie fortunę. Cóż, w końcu zamierzam się ustat kować! Najpierw mariaż, potem dziatki i nim się obejrzę, zasiądę w Izbie Lordów. Rafe wątpił w jego słowa, lecz Tess nie mogła zrobić lepszej partii w towarzyskim znaczeniu, a przecież opiekunowie właśnie to win ni mieć na uwadze. - Ślub będzie cichy - oznajmił. - Tess wciąż jeszcze nosi żałobę. - Za dyspensą - zapewnił go Mayne. - Mój wuj, jak wiecie, jest biskupem. Może jej udzielić, może też dokonać ceremonii na miej scu. Masz tu chyba kaplicę? - Owszem, ale najpierw Tess musi się zgodzić. Nie będę jej przynaglał do tak szybkiego małżeństwa. 63
Mayne uśmiechnął się krzywo. - Z tym nie będzie problemu. Dzięki Bogu, potrafię jeszcze roz kochać w sobie kobietę. Wystarczą mi dwa dni. Parę komplemen tów, kilka wierszy i po wszystkim. - Nie było w tym stwierdzeniu zarozumialstwa. Mayne po prostu znał własne możliwości. - Tylko żadnych bezeceństw przed ślubem. - Słowa Rafe'a za brzmiały ostrzej, niż pragnął. - Nawet mi to do głowy nie przyszło - zdumiał się Mayne. W końcu chodzi o moją żonę. - Powiedziałem tak tylko dlatego, że nie mamy przyzwoitki stropił się Rafe. - Moja siostra, Griselda, mieszka teraz w Maidensrow, ledwie parę kilometrów stąd - oznajmił Mayne. - Ona mogłaby zostać przyzwoitką dziewcząt. Ta trzpiotowata wdówka na pewno zdo ła poradzić sobie z nimi podczas sezonu. No i zawsze cię lubiła, Rafe! Już ona zadba, żeby nabrały stosownego poloru i raz dwa będę mógł się ożenić. - Bardzo by nam pomogła - przyznał Rafe. - Ciotka Flora nie umiałaby im chyba doradzić w kwestii strojów. Sama nigdy nie wyszła za mąż, nie jestem więc pewien, czy sprostałaby takiemu zadaniu. - Za to moja siostra celuje w tych sprawach. Młode wdówki lubią bawić się w swatki, choć same wolą unikać ponownego zamęścia. Zaraz z rana wyślę do niej wiadomość przez posłańca. A że wścib stwo Griseldy dorównuje jej zamiłowaniu do szmatek, możemy się jej spodziewać najpóźniej koło jutrzejszego lunchu. Niewykluczo ne że do tego czasu uwinę się już z zalotami. - W takim razie życzę ci szczęścia - powiedział Rafe. - A ja idę do łóżka - oświadczył z całym spokojem Lucius. - Czy nie mógłbyś odłożyć powrotu do Londynu? - Mayne zerknął na niego. - Chętnie widziałbym cię na moim ślubie. Przy rzekam, że będzie to najdalej za tydzień. - Zgoda - odparł Lucius po chwili wahania. Rafe odprowadził go do wyjścia, ale nie mógł niczego wyczytać w jego wzroku. Zamknął tylko za nim drzwi.
64
9
Następnego ranka tej pory żadnemu mężczyźnie nie udało się zawrócić Tess
Do
w głowie. Czasem udawało im się jedynie zaskoczyć ją swoim za chowaniem. Tak jak w tej chwili. Szybko jednak doszła do wnio sku, że Mayne postanowił po prostu się do niej zalecać. Siedziała właśnie w jadalni, smarując bułkę masłem i zastanawiając się, kiedy siostry zejdą na śniadanie, gdy nagle wszedł tam hrabia z miną ko goś, kto goni za zdobyczą. Z początku sądziła, że chodzi mu o Annabel, lecz wyprowadził ją zaraz z błędu głośnymi wyrazami zachwytu nad ,,prześliczną panną Essex". O Annabel nawet nie wspomniał. Potem już się tylko zasta nawiała, kiedy poprosi ją o rękę... albo o coś innego. Kończyła właśnie bulkę, gdy usiadł tuż koło niej. Ubrany był niezwykle elegancko. I wpatrywał się w nią, a co do wymowy tego spojrzenia nie było najmniejszej wątpliwości. - Dzień dobry panu - odezwała się, posyłając mu starannie wykalkulowany, zachęcający uśmiech. Nie należało go płoszyć, póki nie pozna dokładnie jego zamiarów. Miała już niezłe doświadcze nie w dawaniu odprawy rozmaitym szkockim kawalerom prze konanym, że uboga córka wicehrabiego skwapliwie przehandluje swoją cześć za parę ładnych sukienek. - Panno Essex... - zaczął. A mimo że nie rozszyfrowała jeszcze jego prawdziwych intencji, sposób, w jaki wymówił jej nazwisko, jakby już do niego należała, powinien był ją ostrzec. Oczywiście, wielbiciele bywają rozmaici. Niektórzy z nich mogą zaofiarować niewiele, inni zaś hrabiowski tytuł, i tych ostatnich nie należy, rzecz jasna, odrzucać. Zwłaszcza jeżeli mają piękny profil godny Rzymianina, a podbródek ani słabo zarysowany, ani cof nięty. W sumie brak uprzejmości byłby niewybaczalny, nawet jeśli ktoś taki nie wzbudzał pełnego zaufania. Tess odłożyła zatem buł kę. Gotowa była poflirtować. Mayne z miejsca przystąpił do natarcia. 65
- Wygląda pani jeszcze piękniej dziś rano niż wczorajszego wie czoru - powiedział, ujmując ją za rękę. Na głowie miał istną pląta ninę kędziorów, ale najwyraźniej chciał, żeby jego fryzura tak właś nie wyglądała. Uznał też jej milczenie za niezbędną zachętę. - Co za przepiękne oczy. Chyba wolno mi to powiedzieć, pan no Essex? A jaki niezwykły mają kolor! Można by się wprawdzie spodziewać ciemniejszego, ale ten, który przywodzi na myśl lapis lazuli, także jest zachwycający. Tess szczerze pragnęła dokończyć śniadanie. Komplementy nie były jej wprawdzie obojętne, ale najeść się nimi nie można. - To nadmierna uprzejmość - rzekła i cofnęła rękę, żeby ponow nie sięgnąć po bułkę. Nagle przyszło jej na myśl, że Annabel nie byłaby temu rada. Czuła, że pod żartami siostry kryje się stanow czy zamiar poślubienia Mayne'a, a ten najwyraźniej zamierzał się ożenić z inną. Hrabia zerknął na Brinkleya zajętego czymś przy bocznym sto liku. - Wiem, że moja prośba jest mocno nie na miejscu, skoro brak nam przyzwoitki... Tess odruchowo uniosła w górę brwi. Czyżby hrabia chciał się jej oświadczyć tu i teraz? Przecież ledwo się znają! Mayne jednak zaprosił ją tylko na przechadzkę po ogrodzie. Wprawdzie bez przyzwoitki, bo lady Clarice nigdy nie wstaje przed dziewiątą, ale... - ...ale będzie nas widać z domu - zapewnił ją. Tess nie chciała go urazić, nie powiedziała więc, że i ona, i siostry spędziły całe dzieciństwo na swobodnych spacerach po majątku. Guwernantka (jeśli ją w ogóle miały) nie mogłaby przecież pilno wać czworga dziewcząt jednocześnie. - Będzie mi bardzo miło - odparła i w chwilę później zrozumia ła, że jej słowom zabrakło należytej dozy entuzjazmu. - A może wolałaby pani zostać w domu? Rafe szybko się nie obudzi, bo rankiem boli go głowa - oznajmił hrabia ze spojrze niem godnym złośliwej wiedźmy. - Czemu nazywa go pan Rafe? Zdawało mi się, że angielscy dżentelmeni do nikogo nie zwracają się po imieniu. 66
- Rafe nie lubi, żeby mówić do niego ,,Holbrook". Jest księciem dopiero od pięciu lat, odkąd zmarł jego starszy brat. - Och, rozumiem. To tak, jakby przywłaszczał sobie nazwisko brata wraz z tytułem? Mayne skinął głową. Lecz gdy tylko Tess pomyślała, że najwyraź niej nie jest takim fircykiem, za jakiego można by go uważać, wnio skując z jego manier, nachylił się i znów ucałował jej dłoń. Kazało jej to pomyśleć z sympatią o zachowaniu Josie zeszłego wieczoru. Całe szczęście, że co najmniej od roku nie oporządzała koni. Ma teraz dłoń wystarczająco białą i miękką, żeby sprostać tym wszyst kim grzecznościom. Rzecz jasna, gdy uniósł głowę, w jego oczach nie było ani śladu współczucia, jakie w nich dojrzała podczas rozmowy o księciu. Spo glądał na nią tak, jakby była pięknym krawatem, który koniecznie chciał kupić. Widocznie szukał kandydatki na żonę, zanim jeszcze tu przybyły, skoro od razu zacząłją adorować. Przybycie aż czterech pa nien na wydaniu musiało go wytrącić z równowagi. Czyżby sięgnął po pierwszą z brzegu, najstarszą, bez żadnego zastanowienia? - Pani towarzystwo może być niebezpieczne, panno Essex. - Bez wątpienia robię przykre wrażenie. Zaskoczyło go to trochę, lecz szybko odzyskał rezon. - Ależ bynajmniej - zapewnił ją. - Widok kobiety o podobnej urodzie budzi wyłącznie dreszcz ekscytacji. - Co, dreszcze? Czy takie jak podczas febry? - zdumiała się. Hrabia zrozumiał, że rozmowa utknęła w martwym punkcie, uścisnął jej więc tylko dłoń i znów podniósł ją do ust. - W prawdziwej piękności zawsze tkwi coś, co skłania do zadu my, jak w wielkich rzeźbach greckich i obrazach mistrzów wło skich. - Nie znam ich... - Tess raz jeszcze cofnęła rękę i szczerze za pragnęła znaleźć się sama we własnym pokoju. - Chyba zaczyna mnie boleć głowa - powiedziała, wstając od stołu. - Muszę zrezyg nować z przechadzki, milordzie. Hrabia ponownie ją zdumiał, bo w jego oczach dostrzegła wyraź ne rozbawienie. Mógł sobie być rozpustnikiem, ale przynajmniej miał poczucie humoru. 67
- Czy mogę złożyć pani ukłon, skoro nie wolno mi ucałować dłoni na pożegnanie? - spytał z wyraźnym już uśmiechem. - Ma pani słuszność, panno Essex. My, Anglicy, jesteśmy wielkimi formalistami. Najwyraźniej miał ją za nieobytą prowincjuszkę, którą w zakło potanie wprawia pocałunek złożony na dłoni, a wytworny ukłon budzi żywe emocje. Ukłonił się, a Tess pozwoliła sobie na sarkastyczny ton. - Jakże mi miło. Wiele mnie nauczyło to krótkie spotkanie. Mogę teraz wrócić do swego pokoju i rozpocząć starania, by wznieść się do poziomu wytwornej rozmowy. Nie dbała o jego zdumienie. Może znudziły mu się kobiety, które same mu się narzucają, jak wczoraj Annabel? A może odstręczy go jej szorstkość i zwróci się właśnie ku tamtej? Odwróciła się i opuś ciła jadalnię.
Garret Langham, hrabia Mayne, zamyślił się głęboko. Opadł na krzesło, niewidzącym okiem wpatrując się wjajka na miękko, które postawił przed nim Brinkley. Nie spodobał się pannie Essex. Była uderzająco piękna z tymi bursztynowymi włosami i głęboką czer wienią warg, które wyglądały, jakby wiecznie były uśmiechnięte, nawet jeśli sprawiała to lekka niechęć. Nie zrobiły na niej wrażenia jego komplementy. Nie miał o to żalu. W ciągu ostatnich lat pozwalał się adorować każdej odpo wiedniej, jego zdaniem, młodej londyńskiej mężatce. Jedynym kryterium był tu małżonek zdolny trafić do celu z pistoletu na trzy dzieści kroków. Siłą rzeczy nauczył się gładko przemawiać, ale jego samego już to nudziło. Przez chwilę dziwił się, dlaczego te frazesy nie zrobiły wraże nia na nieokrzesanej dziewczynie ze szkockiej prowincji. Uwodził nimi przecież mężatki młodsze od Teresy Essex. Choć - co przy znał z pewną rezerwą - nie tak piękne jak ona. 68
Nagle w wyobraźni ujrzał smukłą, jasnowłosą hrabinę z głową całą w drobnych loczkach, odzianą w tkaninę tak zwiewną, że zda wała się lekko opływać jej ciało. Przymknął oczy i zacisnął szczę ki. Hrabina Godwin nie była nim zainteresowana. Zrobił z siebie głupca. Dość tego. Znów zaczął rozmyślać o przyszłej żonie. Musiał się ożenić. Sio stra powtarzała mu to codziennie. W wieku trzydziestu sześciu lat nie miał jeszcze dziedzica. To wyglądało na kres jego kawalerskie go życia. Mogło być dużo gorzej. Panna Essex okazała się śliczna, a także inteligentna. Na tyle inteligentna, żeby nie dać się wziąć na lep wyświechtanych formułek. Jeśli nawet nie byłby to związek pełen namiętności, to wraz z nią dostanie mu się także Figlarz, który w zeszłym roku o mały włos nie wygrał gonitwy w Ascot. Namiętnego przywiązania do tego ko nia był zaś zupełnie pewien. Czegóż jeszcze mógłby chcieć?
10
Po południu Krawcowa przyjdzie jutro, tuż po lunchu - powiedział Rafe, kie dy szli po schodach. - Och, to doprawdy nadmierna uprzejmość - odparła Tess z nie jakim zakłopotaniem. Oczywiście Rafe musiał spostrzec, jak żałoś nie są ubrane, i zrozumiał, że nie stać ich na nowe stroje. - Bzdury. - Spojrzał na nią z uśmiechem, który znacznie go od młodził. - Pamiętaj, że jesteś moją nową siostrą. Nie mogę po zwolić, żebyś chodziła w krepie, nie cierpię tej okropnej tkaniny. Przypomina mi kucharkę, którą pamiętam z dzieciństwa, zawsze gotową przyłożyć mi warząchwią w głowę... Tess zgadzała się z nim całkowicie co do krepy, ale upokarzało ją, że nie ma ani grosza. 69
- Macie już za sobą pierwsze trzy miesiące żałoby, nie musicie więc chodzić w samej czerni. Poza tym lady Clarice pytała, czy ju tro rano wybierzecie się razem z nią na wycieczkę do rzymskich ruin w Silchester. Panna Pythian-Adams dołączy do nas, gdy znaj dziemy odpowiednią przyzwoitkę. Jeśli masz ochotę zwiedzić rui ny, byłaby to znakomita sposobność. Już sama myśl o wykształconej narzeczonej Maitlanda mogła odebrać Tess odwagę. Spodziewała się jednak, że Imogen będzie nalegała na tę wyprawę w nadziei, że Draven zechce im towarzy szyć. - Lady Clarice czyni nam zaszczyt - odparła, ledwo dostrzegal nie marszcząc nos. - Wiem. - Rafe dotknął palcem jej nosa. - W razie odmowy po wiedziałaby, że okazujesz pożałowania godny brak wychowania. - I miałaby zupełną rację - przyznała. - Obawiam się, że żadna z nas nie zna należycie zasad nauczanych przez guwernantki. - Pomówimy sobie wieczorem o pannie Pythian-Adams. - Rafe zniżył nieco głos. - Zapewniam cię, że jeśli bardzo chcesz ją naśla dować, bez zwłoki postaram się wam znaleźć odpowiednich pre ceptorów. - To brzmi trochę jak zawoalowany wyrzut, obojętne, czy wo bec niej, czy wobec mnie - zauważyła, skręcając ku swojej sypialni. - Muszę uważać, panie opiekunie, żeby nie irytować się nadmier nie. Rafe wybuchnął śmiechem.
Annabel już na nią czekała. - Oświadczył ci się, czy nie? - spytała, gdy tylko Tess zamknęła za sobą drzwi. - Kto? - Książę, rzecz jasna. - Nie. - Tess ostrożnie ściągała z dłoni zużyte do cna rękawiczki, uważając, żeby się nie popruły. 70
- Ho,ho!-parsknęła Annabel z fotela przy kominku.-Wyglądaliś cie przy kolacji niczym para gruchających gołąbków, a przed chwilą słyszałam, jak się śmiał. - Powiedział, że małżeństwo go nie interesuje - oświadczyła Tess - i muszę przyznać, że nie widzę w nim żadnej chęci do ożenku. - Na szczęście hrabia ją przejawia. - Annabel przysunęła stopy do ognia, przebierając palcami. - Chętnie zostałabym księżną, ale wystarczy mi tytuł hrabiny. Tess musiała przygryźć wargę. - Niech to licho! - Annabel spojrzała na nią podejrzliwie. Czyżbyś mi sprzątnęła sprzed nosa najlepszą partię? - Wcale nie chciałam. - Masz szczęście, że się w nim nie zakochałam. Widocznie przy szłam na świat bez romantycznych skłonności. Zresztą tak jest le piej. Spójrz, jak bardzo Imogen przejęła się wczoraj tą okropną lady Clarice. - Rafe właśnie mi mówił, że razem z nią i panną Pythian-Adams mamy jutro zwiedzać rzymskie ruiny. - A to dopiero! Wymówię się bólem głowy. Nie chcę, żeby mnie oglądano w tych okropnych łachach. - Chyba będziemy musiały się zgodzić. W końcu jeśli panna Pythian-Adams jest choćby w połowie taka, jak twierdzi lady Cla rice, Imogen poczuje się upokorzona. - Rzeczywiście, jeśli ona tam będzie, musimy pójść i my. - Myślę, że dla Imogen spotkanie z tym wzorem wytwornej sawantki będzie wręcz nie do zniesienia. - Wzorem? Nie, określasz ją niewłaściwie! Może Draven, nie znośny samochwał, dozna wreszcie olśnienia i zrozumie, która z nich dwóch jest więcej warta, kiedy ujrzy naszą kochaną Imogen obok tej pannicy! - Chciałabym tego uniknąć. Małżeństwo z Maitlandem jest ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłabym dla Imogen. - Nie masz racji, kochana siostrzyczko. Imogen koniecznie chce go zdobyć. Może to niemądre pragnienie, ale dlaczego miałabyś zabraniać komuś pójść za głosem serca? Pamiętasz, co się stało z córką pani Bunbury? 71
- Lucy? Rozchorowała się i zmarła. - Tere-fere. Czyżbym ci zapomniała powiedzieć, jak było na prawdę? Lucy się nie rozchorowała, tylko spodziewała się dziecka. Pani Meggley zdradziła mi, że zmarła w połogu, a wszystko dlate go, że matka nie pozwoliła jej poślubić właściwego mężczyzny. - Och, biedna Lucy - westchnęła Tess. - Ale Ferdie McDonough wcale nie był dla niej właściwym mężczyzną. Należało zapobiec temu romansowi. Nie rozumiem też, jak możesz oskarżać matkę, skoro Lucy zmarła w połogu. Annabel machnęła z irytacją ręką. - Nie oskarżam jej o samą śmierć, ale kiedy dziewczyna tak ko goś pragnie, jak Lucy albo jak Imogen, trzeba się pogodzić z jej wy borem. Jeżeli więc Maitland naprawdę chce poślubić swoją uczo ną pannę, wszystko na nic. Wnosząc jednak ze sceny, jaką urządził przy kolacji, nie wydaje się wcale zauroczony panną Pythian-Daisy, czy jak jej tam. Myślę, że to lady Clarice życzy sobie tego związku, a on się zgadza tylko ze względu na posag narzeczonej. - Gdyby się wycofał, złamałby obietnicę małżeństwa, co, jak sama wiesz, sporo by go kosztowało. - Maitlandowie mogą sobie na to pozwolić. Widziałaś suknię lady Clarice? - Ale ja nie chcę, żeby Imogen wyszła za Maitlanda - upierała się Tess. - Byłby fatalnym mężem, weź choćby wczorajszy atak złości przy stole. Pogardzałabym małżonkiem, który lekceważy sobie do bre zachowanie. - Ach, bo tylko takie szczęśliwe istoty jak ty zwracają przy wybo rze męża uwagę na zgodność charakterów. - Annabel wciąż prze bierała palcami stóp. - Pomyśl, po ślubie nigdyjuż nie nosiłybyśmy cerowanych pończoch! - Nie wiedziałam, że twoje są cerowane. - Tess spojrzała z ukosa na gołe stopy siostry. - Zresztą ty świetnie cerujesz. - Chętnie zrezygnuję z tej umiejętności! A także z prowadzenia rachunków domowych, harówki w ogrodzie i liczenia się z każ dym groszem. Albo, jak w przypadku papy, z posiadania ledwie paru groszy! 72
- Lepiej tak nie mów przy Josephine. - Tess siadła przy toaletce i zaczęła wyjmować z włosów szpilki, które posypały się na tabo ret. - Ale teraz nie ma tutaj Josie, jesteś tylko ty, moja droga, a ja nie zamierzam udawać, że boleję nad śmiercią papy. Niewiele dla nas zrobił! Brutalna szczerość Annabel tak bardzo nie pasowała do jej zwy kłego zachowania, że Tess zaparło dech. - Myślę, że nas jednak kochał - odparła, rozczesując włosy. - Po prostu miał kłopoty... - Po prostu bardziej kochał swoje konie - wpadła jej w słowa Annabel. -Ale masz rację. Spróbuję oszczędzać uczucia Josie. Tess odłożyła szczotkę. - Bardzo mi przykro, że zmuszał cię do prowadzenia rachun ków. - Nie miałabym mu tego za złe - siostra nadal wpatrywała się w ogień - gdyby go choć trochę obchodziła nasza przyszłość. Głos jej zadrżał. - Ależ myślał o niej. - Nie tyle, ile trzeba - odparła Annabel i racja była po jej stronie. Wicehrabia Brydone wyręczał się córkami dla własnej wygody i nie pozwalał im mieć wielbicieli, bo przyrzekł zabrać je kiedyś do Lon dynu i wydać odpowiednio za mąż. - Kochał nas - upierała się Tess. Znowu sięgnęła po szczotkę. - Najważniejsze - ciągnęła Annabel - żeby trafił mi się mąż, któ ry nie odróżnia konia od osła! Skoro Mayne postanowił zalecać się do ciebie, w porządku! I tak za wiele wczoraj rozprawiał o koniach. Wolałabym, żeby mąż więcej myślał o moich pantoflach do tańca niż o końskich podkowach. Jeśli więc chcesz wyjść za niego, niech to będzie dla nas z korzyścią, tak żebyśmy wszystkie znalazły się w Londynie. Jak myślisz, czy on ma tam rezydencję? - Chyba tak. - No i ten jego znakomity gust! Zwróciłaś uwagę na frędzelki przy brzegach jego butów? Nigdy nie widziałam czegoś tak elegan ckiego. Na pewno zna najlepsze krawcowe w stolicy. 73
- Dziwi mnie, że nie patrzyłaś raczej na jego ręce - rzuciła Tess z irytacją - skoro już uważasz go za wyrocznię dobrego smaku. - Ależ ja nic nie mogę zarzucić jego upodobaniu do czarnego aksamitu - powiedziała Annabel ze szczerym zaskoczeniem. - Są dzę też, że jego nogi świetnie się prezentują w obcisłych spodniach - tu zręcznie złapała poduszkę, którą cisnęła w nią Tess - i jestem pewna, że w Londynie roi się od podobnych mu mężczyzn. On woli ciebie, a ja muszę się wystrzegać decyzji dyktowanych entu zjazmem, jaki czuję na widok męskich łydek. - Ależ ty jesteś światowa - odparła z westchnieniem Tess i wró ciła do szczotkowania włosów. Annabel się uśmiechnęła. - Oczywiście mimo wszystko wezmę ten szczegół anatomii pod uwagę przy wyborze męża! - Milcz, ty podłe stworzenie! - krzyknęła Tess. - Już sobie idę. - Annabel poderwała się sprzed kominka. - Pró bowałam pokazać mojej pokojówce, Elsie, jak ma mnie czesać, ale to istna droga przez mękę. Elsie byłaby może doskonałą niańką, z czesaniem sobie jednak nie radzi. - Pewnie to siostra mojej Gussie - westchnęła Tess. - Odczekałam, aż Gussie sobie pójdzie, a potem szybko upięłam włosy po swojemu. Annabel wyglądała na zdumioną. - Nigdy bym nie zdołała sama uczesać się na nowo. Nigdy! Już lepiej, żeby robiła to Elsie, nawet poprawiając wszystko po dwana ście razy. W tejże chwili weszła Gussie i Annabel wycofała się do siebie. Gussie, hoża młoda dziewczyna, która wyniańczyła siedmioro młodszego rodzeństwa, nadawała się raczej na piastunkę niż na osobistą służącą. - Gospodyni kazała zrobić pani okład z rumianku - powiedziała wesoło i niezwłocznie odchyliła Tess głowę do tyłu, kładąc jej na czole mokrą szmatkę. Tess poczuła, że zimna woda spływa jej wzdłuż szyi i miała już na końcu języka cierpką uwagę, lecz Gussie akurat zabrała się do tego, co najbardziej lubiła, czyli do gadania. Tess uznała, że lepiej jej nie przerywać. 74
- Pokojówka ma mnóstwo roboty - zwierzyła się Gussie swojej pani. - I to nie tylko w samych pokojach, panienko. Najgorzej ha ruję przy prasowaniu. Nic, tylko prasuję i prasuję! - Współczuję ci - mruknęła Tess. Wilgotny okład ześliznął się niżej. - Och, nie panienki w tym wina. Taka już ta praca jest, ale miej sce we dworze to dla mnie coś wspaniałego! - Coś wspaniałego - wyszeptała Tess, podczas gdy zimne krople skapywały jej z kolei na piersi. - Doprawdy coś wspaniałego!
11
Następnego ranka Rafe zbudził się z gorzkim smakiem w ustach i ciężkimi powie kami, jakby był chory. Zabrało mu chwilę, zanim zrozumiał, dla czego tak się czuje. Dziś miała przyjechać panna Pythian-Adams, wzór cnót, a on zgodził się towarzyszyć wychowankom w wy cieczce do jakiejś zakazanej dziury w ziemi, uchodzącej za rzym skie ruiny. Jeśli Maitland zechce asystować narzeczonej, może wy buchnąć kłótnia między lady Cłarice a synem. Było tego dosyć, zęby złamać własną regułę zakazującą mu picia przed zachodem słońca. Zwlókł się z łóżka i umył w paskudnym nastroju. Do tej pory podobało mu się, że ma wychowanki, zwłaszcza Tess. Imogen była jednak zupełnie inna. Szczerze mówiąc, nie lubił jej. Zanadto po chłaniały ją uczucia i niemal mdlała na widok Maitlanda. Czy nie ma w niej ani krzty dumy? Zresztą już sama miłość do Dravena dziwiła go niezmiernie. Chłopak był nieznośnym utracjuszem z tą tylko różnicą, że trwonił majątek na konie, a nie na kochanki. Ob chodziły go jedynie wyścigi. Rafe się wzdrygnął. Opętana miłością młoda dama i utracjusz bez zasad, jak Maitland, to prawdziwe nieszczęście. 75
Lokaj bez słowa wszedł do pokoju z trunkiem. Rafe pociągnął spory łyk. Musi wkrótce skończyć ze żłopaniem brandy, ale jeszcze nie dzisiaj. Z rezygnacją usiadł w wannie z zimną wodą i wylał sobie na gło wę całe wiaderko. Gdy przestały nim wstrząsać dreszcze i przeszły kurcze żołądka, poczuł się znacznie lepiej. Nie mógł sobie przypomnieć, jak wygląda panna Pythian-Adams, chociaż musiał się z nią zetknąć przy jakiejś okazji. Odkąd Peter zmarł, a on został księciem, wolał unikać jak ognia każdej panny na wydaniu, nic więc dziwnego, że jej nie pamięta. Oczywiście nie tylko on jeden o niej rozmyślał. - Nie pojmuję, jak zdołała omotać Dravena - powiedziała Imogen do Tess. Obie pozbyły się Gussie, posyłając ją do kuchni z ja kimś poleceniem, a Imogen szybko wyciągała wszystkie szpilki, które służąca zdołała wpiąć we fryzurę Tess, i próbowała przemo delować ją na nowo. - Literatura czy rysunek są mu całkiem obo jętne. Czy nie sądzisz, że matka kazała mu prosić ją o rękę? - Wątpię. - Dlaczegóżby nie? - Imogen odłożyła szczotkę na bok. - Prze cież wiesz, że rodzice mogą zmuszać dzieci do wyboru małżon ków. Czy myślisz, że ona jest piękniejsza ode mnie? Tess z przygnębieniem dostrzegła w lustrze niespokojne spojrze nie młodszej siostry. Dodawanie jej otuchy trąciło okrucieństwem, ale odbieranie nadziei graniczyło z bezdusznością. - Nie przypuszczam - odparła w końcu. - Ale nie chodzi tu wy łącznie o urodę. To bogata dziedziczka i ma za sobą poparcie lady Clarice. Oczy Imogen błysnęły gniewnie. - Sądzisz, że Draven ożeniłby się z pieniędzmi?! - Ja tylko zauważam, że nie wiemy, dlaczego Draven się z nią zaręczył. - Tess była już zmęczona tą rozmową. - Musimy jednak przyjąć to do wiadomości. - Nie pogodzę się z tym nigdy! - Siostra chwyciła za szczotkę. - On powinien kochać mnie, a nie ją! Tess zamilkła. Cóż miała dodać? 76
- Gdyby papa był choć trochę przezorniejszy, miałybyśmy gu wernantkę i nauczyłabym się o poezji, Rzymianach, rysunku, a tak że o całej reszcie tyle samo, co ona. - Z pewnością. - Wczoraj przy kolacji nie wiedziałam, którym widelcem powin nam się posłużyć - ciągnęła gniewnie Imogen. - To również wina papy. Powinien był przewidzieć, że kiedyś przyjdzie nam rywalizo wać z takimi kobietami. - On o tym w ten sposób nie myślał. Imogen zaczęła upinać jej włosy. - Kiedy Draven zobaczy nas obie razem, wybierze mnie! - oznaj miła po chwili. Tess miała już tego dość. Wyrozumiałość wobec beznadziejnej miłości siostry okazała się błędem. - Bardzo wątpię. - Aja nie! - Imogen upinała jej włosy tak zawzięcie, że Tess czu ła się niczym poduszka do szpilek. - Draven nie może jej kochać. Sawantki nie są w jego typie. A w takim razie coś się kryje za tymi zaręczynami. Chyba lady Clarice. Godzinę później siostra nie była już tego taka pewna. Panna Pythian-Adams nie okazała się bynajmniej cherlawą, koś cistą, bladą sawantką ani nie ściskała kurczowo oprawionego w skó rę tomu Szekspira. Wcale nie nosiła binokli, nie ściągała też włosów w ciasny kok, jak czynią szacowne, uczone niewiasty. Miedziane loki wymykały się figlarnie spod jej kapelusika. Zielone oczy spo glądały na wszystko śmiało, a nawet ze szczyptą humoru. W Imogen serce zamarło. Każdy mężczyzna z chęcią patrzyłby na pannę Pythian-Adams jak dzień długi, choćby chciała czytać mu na głos poezje. Nawet gdyby chodziło o poematy historyczne! - Jak się pani miewa, panno Imogen? - przywitała ją. Sawant ką nie ma prawa mieć dołeczków w policzkach! Tego powinno się zabronić! I niech inne noszą sobie liliowe narzutki! O mało nie zrobiło się jej słabo z zazdrości. - Miło mi panią poznać - zdołała z siebie wykrztusić. Nic dziw nego, że Draven pocałował ją tylko raz, głupią, źle ubraną szkocką 77
dziewczynę, która miała czelność bałwochwalczo go wielbić. Wi docznie miał to za rodzaj miłosiernego uczynku, jak odwiedziny u chorego. - Bardzo się cieszę na wycieczkę do ruin - ciągnęła panna Pythian- -Adams. Nawet głos miała powabny, ani za niski, ani za wysoki. - I z prawdziwą przyjemnością widzę, że mogę się zaprzy jaźnić aż z czterema młodymi damami z sąsiedztwa. Imogen dostrzegła spojrzenie Tess, rzucone jej ponad ramieniem rywalki (panna Pythian-Adams była nieco niższa od sióstr Essex, ale nic innego nie dałoby się jej zarzucić). - Przykro mi, kochanie - szepnęła Tess. Siostra zdobyła się na wymuszony uśmiech. Wygląd panny Pythian- -Adams tak ją zaskoczył, że nawet nie chciało jej się pła kać. - Lady Clarice mówiła nam, że pani rysunki zamieszczono w ,,Ladies' Magazine" - powiedziała Tess, obejmując Imogen w ta lii. - To wielkie wyróżnienie. Ma pani chyba niezwykły talent. - W gruncie rzeczy nie - odparła panna Pythian-Adams i uśmiechnęła się z lekkim zakłopotaniem. - Zapewne lady Clari ce nie wspomniała, że mój ojciec zasiada w radzie nadzorczej tego pisma? I w dodatku skromna! Imogen czuła, że serce jej zaraz pęknie. - Czy lord Maitland będzie nam towarzyszył? - spytała Tess. - Nie sądzę - odparła pospiesznie panna Pythian-Adams - zbyt absorbują go stajnie... Lecz w tejże chwili Maitland we 'własnej osobie wyszedł z pokoju i skierował się prosto ku nim. Tess przyglądała im się dyskretnie. Imogen stała bez ruchu niby słup soli. Panna Pythian-Adams pozwoliła Dravenowi ucałować się w rękę, lecz bez entuzjazmu. Maitland nie wyróżniał żadnej z nich i Tess musiała przyznać, że pocałował jej dłoń z równą serdecznoś cią, jak w przypadku swojej przyszłej żony. W końcu wszyscy usadowili się w powozach i ruszyli ku ruinom. Siostry Essex jechały na samym końcu, w towarzystwie opiekuna. Niebo miało cudowny, jasnobłękitny kolor, co zapowiadało upał. Kilka wątłych obłoczków rozwiało się w nicość na oczach Tess. 78
- Spodziewam się, że, zgodnie z przyrzeczeniem, nie zdejmiesz kapturka - zwróciła się do Josie, która miała zwyczaj rzucać nakry cie głowy, gdzie popadło, i wystawiać twarz na spiekotę. Josie przyjrzała się siostrom. - Wyglądamy w tej żałobie jak stado myszołowów - parsknęła. - Tylko najlepsze z myszołowów noszą kapturki - mruknął Rafe. Wziął ze sobą mały, srebrny flakonik, co Tess przyjęła z dezaproba tą. Nie było jej do śmiechu. - Czy to miało być pochlebstwo, czy krytyka naszych strojów? A może powinnyśmy zrewanżować się jakimś komplementem, wasza miłość? - Nie nazywaj mnie tak - stęknął. - Nigdy nie pozwolę damie robić ze mnie głupka, jeśli już muszę ci odpowiedzieć. - Dlaczego? - spytała z zaciekawieniem Josie. - W końcu nie jesteś znów taki stary! - dodała, choć z nutką zwątpienia w głosie. - Josie! - zbeształa ją Tess. - Przepraszam za zuchwałość siostry. My zwykle rozmawiamy ze sobą bardzo bezceremonialnie - zwró ciła się do Rafe'a. - Ależ mnie to odpowiada - odparł beztrosko. - Może nie je stem jeszcze stary, Josephine, ale tak się czuję. No i, dzięki Bogu, nie spotkałem jeszcze kobiety, która kazałaby mi tańczyć, jak ona zagra. - Jeśli nie dokona tego Annabel lub Tess - powiedziała z głębo kim przekonaniem Josie - to niestety skończysz jako stary kawa ler. - Taki widać mój los - odparł pogodnie. - Rozczarowałeś mnie. - Najpierw moją matkę, teraz znów ciebie. - Rafe udał, że wzdy cha. - Zapewne wolisz unikać damskich zalotów - powiedziała Tess, widząc, że Rafe uśmiecha się do Annabel zupełnie jak starszy brat do ulubionej młodszej siostrzyczki, która zapowiada się na pięk ność. - Chyba wszystkie panny na wydaniu w Londynie położyły już na mnie krzyżyk - przytaknął jej przyjaźnie. - Całkiem mi to od powiada. 79
Powóz zatrzymał się raptownie. - O, jesteśmy na miejscu. - Rafe schował swój srebrny flakonik do wewnętrznej kieszeni surduta. - Wysiądźmy więc i wzbogaćmy naszą wiedzę. - Ironia w jego głosie była wręcz gryząca. - W takim razie - zachichotała Annabel - poproszę, żeby panna Pythian-Adams powiedziała nam wszystko, co jej wiadomo o Ce sarstwie Rzymskim! Ruiny leżały na samym środku łąki, na której właśnie skoszono trawę. Jessop, miejscowy farmer i właściciel gruntu, wprowadził ich przez bramę, wskazując zarośnięty kopiec w oddali. - Ruiny są o, tam - wyjaśnił. Z powątpiewaniem spojrzał na lady Clarice i pannę Pythian-Adams, obie w eleganckich pantofelkach. - Siano już prawie suche, to i błocka nie będzie, ale nie wiem, jak jaśnie panie przejdą po ściernisku! Giemzowe obuwie Tess, zgoła nieeleganckie, wytrzymało próbę, ale i tak miała nieznośnie pokłute kostki. Jessop szedł przodem, koło Rafe'a, i wymachując rękami, rozprawiał o swoim ojcu, po którym odziedziczył ziemię ,,razem ze wszystkimi rzymskimi dziu rami". Wiatr niósł jego słowa po łące i Tess zdołała złowić uchem tylko urywki narzekań na ,,zakichanych londyńczyków" - co zapewne odnosiło się do członków towarzystwa historycznego - którzy chcieli prowadzić wykopaliska na jego polu. - Przecie ono jest moje - powtarzał w kółko. Nie sposób było się nie zgodzić z tym zdaniem. Ku irytacji Tess panna Pythian-Adams, zamiast trzymać się narzeczonego i przyszłej teściowej, najwyraźniej wolała iść u jej boku. Tess chciała pocieszyć Imogen stwierdzeniem, że narzeczo na Dravena ma niezbyt zgrabne kostki i podkreślić ten szczegół w rozmowie, ale nie miała sposobności. Panna Pythian-Adams wręcz przykleiła się do niej. Wreszcie zdołali przebrnąć przez łąkę. Dalej ciągnęła się już tylko trawa w odcieniu szmaragdowej zieleni, strzępiasta niczym koronki z epoki królowej Anny. Na samym skraju ruin rosła pochyła wierzba, rzucając długi cień. Lady Clarice natychmiast kazała lokajowi rozłożyć koce pod drzewem i rozpakować koszyki z wiktuałami. 80
- Powinniśmy odpocząć - oznajmiła. - Ruiny nam nie uciekną, Nie przywykłam do pieszych wędrówek w takim upale. Bez wąt pienia Szkotki różnią się pod tym względem od angielskich dam. Wy pewnie mogłybyście hasać po polach do woli. Zresztą w Szko cji jest ich chyba o wiele więcej? - Z pewnością Anglia ma jednak liczniejszych farmerów - za uważył Mayne, przerywając głuche milczenie, jakie zapadło po sło wach lady Clarice. - Ale pan przecież nie jest farmerem! - zawołała wesoło. - Lor dzie Mayne, domagam się, i to stanowczo, żeby został pan przy mnie. Niech sobie inni idą, gdzie chcą! Mayne, który już wcześniej ujął Tess pod rękę, puścił ją, ociągając się wyraźnie, co jej szczerze pochlebiło. - Ach, jakże mi przykro - powiedziała ze współczuciem panna Pythian-Adams - lecz musi pani, rzecz jasna, odpocząć. - I nim Tess zdołała się zorientować, chwyciła ją za ramię, a potem pociąg nęła ku ruinom niczym rybę na haczyku. Reszta towarzystwa ruszyła za nimi. Panna Pythian-Adams szła jednak tak szybko, że wkrótce obie z Tess znalazły się same pośród nieregularnie rozmieszczonych, niskich ścianek i wydrążonych w ziemi zagłębień. Towarzyszka Tess przyglądała się bacznie zruj nowanym kamiennym murom z pomrukami zadowolenia. Wyjęła nawet z torebki mały notatnik i coś w nim od czasu do czasu za pisywała. Tess wolała patrzeć w niebo. Dwa szpaki zataczały kręgi w blasku słońca, trzepocząc skrzydłami niby w tańcu. - Parzą się - powiedziała panna Pythian-Adams, idąc za jej spoj rzeniem. Tess zamrugała powiekami. Oczywiście, wiedziała, co znaczy ,,parzyć się", lecz... - Przepraszam, jeśli panią uraziłam - ciągnęła rozmówczyni - ale skoro pochodzicie ze Szkocji, mogę chyba pozwolić sobie na szcze rość. Zawsze wolę wyrażać się jasno, bez owijania w bawełnę. - Ach tak? - spytała słabym głosem Tess. Coś we wzroku pan ny Pythian-Adams mówiło, że nie cofnie się przed najbardziej na wet szokującymi słowami. Szpaki nadal krążyły nad łąką, upojone własnym lotem... albo czymś innym. 81
W sumie ruiny składały się ledwie z kilku wgłębień w ziemi i cze goś, co wyglądało na bardzo stare stopnie wiodące w dół po stoku pagórka. Wzrok panny Pythian-Adams płonął entuzjazmem, gdy stanęły na szczycie zrujnowanych murów. W końcu natknęły się na małe, zarośnięte mchem pomieszczenie, które zdaniem Tess wyglądało całkiem ładnie. Chętnie pobawiłaby się tutaj w dom razem z Annabel, gdyby były młodsze. - Czy to może jadalnia?-spytała. - Chyba raczej łazienka - odparła sawantka, schodząc w dół. - Och, czy rzeczywiście musimy tam wejść? Okazało się, że tak, Tess zagłębiła się więc w ruiny. Piękne, bladoniebieskie rękawiczki panny Pythian-Adams zniszczyły się, gdy próbowała trzymać się ścian. Czarne rękawiczki Tess zniosły to znakomicie. - Tak, łazienka - oznajmiła triumfalnie panna Pythian-Adams chwilę później. - Wie pani, że Rzymianie doprowadzali do nich rurami ciepłą wodę? Te kamienie na zboczu muszą być akweduk tem. - Czym? - Z łacińskiego agueductus, wodociąg. - A skąd brali ciepłą wodę? - spytała Tess i przeszła po kamien nych płytach, którymi wyłożona była łazienka, a potem zajrzała w niewielki otwór. - Chyba podgrzewali ją w pomieszczeniach kuchennych. - To dziwne, tak stać w cudzej łazience. - Tess spojrzała w górę. Chociaż ściany miały niecałe dwa metry wysokości, pozwalały do strzec jedynie skrawek błękitnego nieba i kilka dużych liści leszczy ny, które szybowały nad ruinami, aż wreszcie opadły w dół i spo częły na kamieniach. Przypominały nieco szpaki na górze. Można by rzec, że i liście się parzyły. - Byłoby jeszcze dziwniejszą rzeczą, gdyby oni wciąż tutaj żyli - powiedziała panna Pythian-Adams. - Skądinąd, sądząc z rozmia rów, mogła tu się znajdować łaźnia, gdzie zwykle siadywali nago, w kilka osób. Tess spojrzała na nią. Panna Pythian-Adams miała na sobie co najmniej pięć lub sześć warstw odzienia, a prócz tego kapelusik 82
od słońca, rękawiczki, eleganckie pantofelki... Prawdziwa, godna szacunku, angielska dama. A jednak rozprawiała swobodnie o pa rzących się szpakach i nagich Rzymianach! - Czy wszystkie Angielki są takie? - spytała Tess. - Czy zaszokowałam czymś panią? W takim razie przepra szam. - Ależ nie trzeba - westchnęła Tess. Narzeczona lorda Maitłanda okazała się niezwykle sympatyczna wraz z miedzianymi lokami i nienasyconą ciekawością. Biedna Imogen! - Czy pani siostra nadal jest tak rozpaczliwie zakochana w Maitlandzie? - spytała nagle towarzyszka. - Przepraszam? - Tess otworzyła usta ze zdumienia. - Ciekawi mnie po prostu, czy nadal się w nim kocha? - To niemożliwe. - Tess starała się mówić z jak największą god nością. - Zgadza się, lecz mimo charakteru Dravena nie należy chyba sądzić, że nikt się w nim nie zakocha. Jak mówią, każda potwora znajdzie swego amatora. Usta Tess rozchyliły się jeszcze szerzej, lecz zamknęła je po spiesznie. - Nie zna pani tego porzekadła, panno Essex? - Hm... nie można zaprzeczać takiej możliwości - odparła ostrożnie Tess. Ze zdumieniem stwierdziła, że w normalnych oko licznościach polubiłaby swą towarzyszkę, choć w obecnych, rzecz jasna, nie potrafiła tego zrobić. Panna Pythian-Adams spojrzała w lazurowe błękitne niebo, a po tem podeszła bliżej do Tess. - Proszę mi wybaczyć ciekawość, ale czy nie jestem zbytnią op tymistką, spodziewając się, że pani siostra może mnie uwolnić od mego przyszłego męża? - Czy mam rozumieć, że... - ,,Kres taki byłby celem na tej ziemi najpożądańszym" - wyre cytowała panna Pythian-Adams. - Hamlet, akt trzeci*. - Och, droga pani! * William Szekspir Hamlet, III, 1; przekład Józefa Paszkowskiego. 83
k.
Z bliska panna Pythian-Adams wyglądała jeszcze ładniej. Ale z jej oczu wyzierała szczera rozpacz. - Robiłam, co mogłam, żeby go do siebie zniechęcić. Nauczyłam się na pamięć całych ustępów z Szekspira i deklamowałam je lor dowi bez końca. Musiał wysłuchać pełnego tekstu Henryka VIII. - Naprawdę? - Naprawdę. Chyba nie zna pani tej sztuki? Dziwiłabym się, gdyby było inaczej. Proszę mi wierzyć, o mało sama nie umarłam przy tym z nudów, lecz mój narzeczony jedynie lekko ziewał od czasu do czasu. Panna Pythian-Adams przypominała romantyczne heroiny gotyc kich powieści, tyle że wyrażała się całkiem inaczej niż one. - Czy naprawdę muszę poślubić tego koszmarnego, porywczego ignoranta? Czy nie ma cienia szansy, że pani siostra uwolni mnie od niego? - Jeśli pani nie chce wyjść za lorda Maitlanda - Tess starannie unikała wzmianki o gorącym pragnieniu Imogen, by związać się na zawsze z tymże koszmarnym ignorantem - to dlaczego, na Boga, nie zerwie pani zaręczyn? Wydaje mi się, że młoda dama może to zrobić, nie narażając się na żadne potępienie. Panna Pythian-Adams uśmiechnęła się nieznacznie, choć smut no. - Ale nie wtedy, gdy przyszła teściowa jest hipotecznym wierzy cielem majątku czyjegoś ojca! - Sądziłam, że pani jest dziedziczką. - Owszem. Otrzymam spadek po babce w dniu mego małżeń stwa, lecz w świetle prawa tylko mój mąż będzie mógł czerpać z niego korzyści. Na nieszczęście lady Clarice ma mnie w garści. - O Boże! - Myślałam, że zdołam zadręczyć lorda Maitlanda poezją i sztu ką, a wtedy on zrezygnuje z ożenku. Moja rodzina mogłaby wów czas zażądać spłacenia długu hipotecznego jako rekompensaty za zerwanie obietnicy małżeństwa i wszystko ułożyłoby się jak najle piej. Na nieszczęście nie zdołałam dopiąć swego. Moje poczynania nie odniosły skutku. Co syna znudziło, to jego matce zaimpono wało! 84
- Miłe panie, gdzie jesteście? - zawołał ktoś z góry. Na skar pie stanął Lucius Felton, a wraz z nim Rafe i lady Clarice. Panna Pythian-Adams rzuciła Tess wymowne spojrzenie. - Proszę tylko spojrzeć - szepnęła jak najciszej. A potem rozło żyła szeroko ręce i zawołała: - ,,Rzymianie, bracia, rodacy!"* - Tak - stwierdził sucho Felton. - To z Juliusza Cezara. Lady Clarice poróżowiała z ekscytacji. - Pani zawsze powie najwłaściwszą rzecz! - odezwała się z góry. - Kiedy pani słucham, czuję się o niebo mądrzejsza. Może zejdzie my na dół? Czy jest tam coś interesującego w tej norze? Na przy kład jakaś waza? - Obawiam się, że nie - odparła panna Pythian-Adams, zaczy nając wspinać się po kamieniach. Lucius natychmiast pospieszył jej z pomocą, a gdy tylko stanęła na trawie, zszedł niżej, zapewne zamierzając z kolei służyć pomocą Tess. Tess nagle poczuła, że małe pomieszczenie stało się jeszcze ciaś niej sze. Felton wypełnił je całe swoją barczystą postacią i niemal otarł się o nią plecami, chcąc dokładniej obejrzeć otwór po rurze odkryty przez pannę Pythian-Adams. - Myślę, że to łazienka. - Doszłyśmy do tego samego wniosku - odparła Tess, niepew na, czy zdoła wspiąć się ponownie po kamieniach. Pozostali już odeszli. Słyszała ich głosy, które rozlegały się echem wśród ruin. Ajednak została. Felton obszedł wokoło całe wnętrze, postukując w wystające ka mienne bryły wypolerowaną, mahoniową laską. Tess nagle odnio sła niewytłumaczalne wrażenie, że w małym pomieszczeniu zrobi ło się nagle duszno. Jak, u licha, kilkoro Rzymian mogło siedzieć bez odzienia w tej ciasnocie? No cóż, skoro byli nago... - Panna Pythian-Adams uważa, że tu mogła się mieścić łaźnia - powiedziała tylko po to, żeby odegnać od siebie osobliwe wyob rażenia, które nie dawały jej spokoju. - Niewykluczone - odparł wymijająco. - Zapewne ma rację. Na tych kamiennych płytach można było się położyć. William Szekspir Juliusz Cezar, III, 2; przekład Józefa Paszkowskiego. 85
Oboje spojrzeli na omszały występ -wzdłuż jednej ze ścian. Tess zbladła na samą myśl o tym. - Powinniśmy dołączyć do innych - odparła, zbierając suknię, żeby wydostać się z ruin. Felton uśmiechnął się lekko. - Nie miałem zamiaru pani przestraszyć. Tess nienawidziła mężczyzn posługujących się półsłówkami! Wolała już chyba dąsy Maitlanda od pokerowej miny Feltona. - Wcale się nie przestraszyłam - odpowiedziała, ale mimo to wo lała się cofnąć. Felton, barczysty i masywny, przysunął się bliżej. - Najwyraźniej szkockie dziewczęta - powiedział, stając tuż koło niej - reagują na najlżejszą choćby aluzję do sypialni dokładnie tak samo jak angielskie młode damy. A więc chciał ją wytrącić z równowagi! Za sardonicznym uśmie chem kryła się szczera chęć, żeby ją zdenerwować. Czarujący po mysł, nie ma co! - Ani trochę! - parsknęła. - Uwielbiam historyczne zabytki. Można sobie wyobrazić, jak Rzymianie tutaj leżeli... i... - Jedli winogrona? - podsunął jej. Stał w tej chwili bardzo bli sko. Wiatr rozwiewał mu włosy, płowe pasma fruwały na wszystkie strony. - Oczywiście. Jedli winogrona i czytali poezje. Jak to Rzymianie. - Tess, z braku należytego wykształcenia, wiedziała o Rzymianach tylko tyle, że kiedy nie maszerowali w pełnej zbroi, to jedli nago winogrona i zapewne słuchali wtedy wszystkich tych wierszy, które tak lubiła Annabel. Nie zamierzała ich jednak cytować. Błysk w oku Feltona uświadomił jej, że dobrze wie, co ona ma na myśli. Zaczerwieniła się lekko. - Poezje? - spytał. - A których łacińskich poetów szczególnie pani kocha? Czy on sobie z niej kpi? Tess dumnie uniosła podbródek. - Na przykład Catullusa. - Doprawdy, musiała pani mieć szczególną guwernantkę. - Fel ton wyglądał na szczerze zaskoczonego. Tess zamilkła. Oczywiście nie miały żadnej guwernantki, ale pew nego dnia ona i Annabel postanowiły, że przeczytają książki z oj86
cowskiej biblioteki, nim je wszystkie wyprzeda, bo w przeciwnym razie zostaną ignorantkami i dzikuskami, nawet jeśli papa istotnie zawiezie je do Anglii na sezon, jak stale obiecywał. - Gdyby wykształcona młoda kobieta czytała Wergiłiusza, było by to dość zaskakujące, ale Catullus! Tess poczuła się zmuszona do wyjaśnień. - On się zaczyna na ,,C". Annabel i ja zamierzałyśmy zaznajomić się z całą biblioteką ojca, ale nie doszłyśmy nawet do ,,V". Felton był najwyraźniej ubawiony. - Ajak daleko zdołałyście dotrzeć? - Nie tylko my dwie - tłumaczyła mu z niezadowoloną miną. - Wszystkie cztery czytałyśmy te książki wspólnie. Doszłyśmy do ,,H". - A zatem nie zna pani Szekspira? - Znam, bo stał na półce pod ,,D". Dzieła zebrane. Felton się roześmiał. Stanowczo stanął zbyt blisko niej! - Mój ulubiony wiersz Catullusa zaczyna się tak oto... Chociaż wątpię, czy godna szacunku młoda dama, taka jak pani, czytała go kiedykolwiek. ,,Ile mi starczy pocałunków, pytasz..."* Tess poczuła, że się rumieni. Felton nachylił się ku niej z bez wstydem godnym nagiego Rzymianina. Powinna go odepchnąć. Powinna zacząć krzyczeć albo... Zbliżył swoje wargi do jej ust w milczeniu, jakby chciał tylko ich spróbować, ledwo je musnąć. W jego geście nie było właściwie nic zdrożnego prócz krępującej bliskości. Tess czuła czysty zapach pól i siana, bijący zarówno z jego surduta, jak i włosów. Niemal bezwiednie zanurzyła palce prawej dłoni w gęstych pu klach na jego karku i w jednej chwili coś się zmieniło w tym po całunku. Mniej w nim teraz było cierpliwości. Wargi, które tylko dotykały jej ust, przesunęły się po nich. Rozchyliła je. - Wątpię, czy jakakolwiek guwernantka pozwoliłaby pani czytać ten wiersz, panno Essex. -W głosie Feltona brzmiało pewne rozba wienie. Tess wysunęła dłoń z jego włosów. Czy on naprawdę sądził, że oszołomi ją samym dotknięciem warg? Pewnie rozzuchwaliła go * Catullus VII; przekład Anny Świderkówny. 87
świadomość, że nigdy nie miały guwernantki. Myślał, że jest naiw ną gąską, bo nie odebrała wykształcenia. - ,,Ile mi starczy pocałunków, pytasz, Lesbio, i kiedy będzie ich do syta... - wyrecytowała, zdumiona matowością własnego głosu. - Ile jest piasku w pustynnej krainie... między wyrocznią Jowiszo wą sławną... tyle dopiero starczy..." - urwała. Patrzył na nią tak, że zapomniała, co mówi. Jakże brzmiał dalszy ciąg? Nie miał już tego krzywego uśmieszku na twarzy, był szczerze zaskoczony. Musi natychmiast opuścić to miejsce! Stanowczo, ten zakątekjest zbyt odosobniony. - Niestety - odezwała się i ponownie zebrała suknię, podcho dząc do kamiennej ściany - zapomniałam następnej linijki, musi my więc odłożyć na później tę uczoną dyskusję... - ,,Ile gwiazd... - powiedział zwykłym tonem, jakby mówili o uprawie ogrodu, Rzymianach albo na jakiś inny, równie nudny temat - ile gwiazd patrzy wśród nocy milczącej na ludzkie serca skrycie miłujące..." - O właśnie, dokładnie tak - odparła, kiedy już stanęła na roz ległej, zielonej łące. Przypomniało się jej nagle, że hrabia Mayne zalecał się do niej i że zamierzała go ośmielać. Całowanie się z Feltonem było w tej sytuacji czymś nierozważnym. Lokaj stał na skraju ruin z założonymi rękami, jakby zupełnie nie przeszkadzał mu skwar. Tess poczuła, że się czerwieni. - Wszyscy na panią czekają - upomniał ją grzecznie. Na dłoniach miał rękawiczki. Felton podał jej ramię. Przyjęłaje. Mogła już dostrzec resztę to warzystwa, siedzącą pod wierzbą. Złociste włosy Annabel błyszcza ły w słońcu, a przechylona na bok parasolka lady Clarice groziła, że lada moment wykluje komuś oko. Tess czuła się fatalnie. Pozwoliła się całować niczym byle jaka wiejska dziewka. Z pewnością młode damy wychowane przez gu wernantki zachowują się bardziej powściągliwie. Felton pewnie ją teraz uzna za rozwydrzoną latawicę. Szli obok siebie w milczeniu. Prawdę mówiąc, Lucius nie mógł się pozbyć wyrzutów sumie nia. Był zaskoczony. Po co właściwie to zrobił? Zawsze szczycił 88
się swoimi nieskazitelnymi manierami. Nigdy, jak inni, nie wiódł próżniaczego żywota. Czemu więc nagle uchybił swoim zasadom? Nie tylko całował młodą damę, ale była to w dodatku osoba, którą jego przyjaciel Mayne postanowił poślubić. Jedno gorsze od dru giego. Co więcej, incydent ten pociągnie za sobą konsekwencje. Kie dy dżentelmen całuje, nawet w niewinny sposób, młodą damę w rzymskiej łaźni, powinien jej się zaraz oświadczyć. Wszystko, co Lucius wiedział o młodych damach, wskazywało, że nie całuje się tych szczególnych istot bez natychmiastowej wzmianki o małżeń stwie. Co prawda, nie wyglądało na to, żeby panna Essex oczekiwała tego rodzaju deklaracji. Ani na niego nie zerkała spod oka, ani nie wyglądała na szczególnie zadowoloną z tego, że ofiarował jej ramię przy powrocie na łąkę. Pomyślał, że Mayne poczułby się obrażony, gdyby panna Essex zaakceptowała jego oświadczyny. Może powinien ofiarować mu konia, żeby go udobruchać? Był prawie pewien, że Mayne wolałby konia od żony. Niewiele myśląc, za to mając w pamięci, że wychowano go na dżentelmena, powiedział: - Panno Essex, chciałbym panią prosić o rękę. Lucius oświadczał się przedtem tylko raz i został przyjęty z dość go krępującym entuzjazmem. Tym razem jednak młoda dama, któ ra szła u jego boku, nie zareagowała. - Panno Essex... - powiedział głośniej. Drgnęła lekko i odwróciła ku niemu głowę. Lucius urwał i spojrzał jej w oczy, a później na usta, na te pełne wargi. Pomy ślał, że może ów pocałunek nie był aż tak złą decyzją z jego strony. Zaskoczyło go to. Czy rzeczywiście mógł pomyśleć coś podob nego? - Chciałbym prosić panią o rękę - powtórzył. Na twarzy Tess nie ujrzał poczucia bezbrzeżnej satysfakcji. Posła ła mu natomiast krzywe spojrzenie, po czym spytała: - Czy proponuje mi pan małżeństwo ze względu na to, co mię dzy nami zaszło? 89
Lucius omal nie zastygł w miejscu. - Uważam, że jest pani zachwycająca - odparł, kierując na nią ostrożne spojrzenie. Oczy ich spotkały się na moment. Potem Tess odwróciła wzrok. - Zachowałam się niestosownie, ale nie wynika z tego, że jestem zachwycająca. - Wcale nie zachowała się pani niestosownie. Cała wina leży po mojej stronie. To było niewybaczalne. - Cieszą mnie pańskie zapewnienia, ale odmawiam poślubienia pana z tak błahego powodu. - Uśmiechnęła się lekko. Powinno mu było ulżyć po tych słowach, a tymczasem z niejaką irytacją zastanawiał się, dlaczego ona właściwie nie chce za niego wyjść. - Proszę się nie martwić. Zapomnę o tym pocałunku - powie działa. - A skoro nikt nas nie widział, nie ma powodu, żeby po spiesznie podejmować poważne decyzje z powodu takiej drobnost ki. Drobnostka, doprawdy? Nazwałby to inaczej. - Wiele hałasu o nic - rzekła głosem niedopuszczającym do dal szych komentarzy. Tess przyspieszyła kroku, gratulując sobie krańcowo niedbałego, ironicznego tonu, na jaki udało jej się zdobyć. Już samo to powin no zniechęcić Feltona do kolejnych oświadczyn, była tego zupełnie pewna. Wprawdzie damy nigdy nie oświadczają się dżentelmenom, ale gdyby któraś z nich zwróciła się do Feltona z podobnymi sło wami, z pewnością spojrzałby na nią z taką właśnie rezerwą. Sar donicznie. - Obydwie strony czują się w podobnych okolicznościach nieco skrępowane - odezwał się po długiej chwili ciszy. Byli już blisko pikniku. - Och, nareszcie jesteście - powiedziała z pewnym rozdrażnie niem lady Clarice, kiedy wreszcie dołączyli do pozostałych. - Za chodzę w głowę, co może być fascynującego w tych ruinach, jeśli w ogóle zasługują na swoją nazwę. Ja widzę tam tylko parę dziur w ziemi i mnóstwo kamieni, które biedny pan Jessop, rad nierad, musi zostawić na własnym polu! 90
Hrabia Mayne skwapliwie zerwał się na nogi i posłał Tess pro mienny uśmiech. - Droga panno Essex, czy mogę pani pomóc usiąść? Angielscy dżentelmeni są doprawdy rycerscy - dodał, spoglądając na Feltona. Tess ujęła podaną przez Mayne'a dłoń i usadowiła się na poduszce u jego boku. Felton znów przybrał nieprzenikniony wyraz twarzy i zaproponował Annabel, że obierze jej jabłko. - Uważam, że te ruiny są nudne - oznajmiła lady Clarice. - Istotnie, nie ma w nich nic ciekawego - stwierdził Felton. I jakby czując, że Tess patrzy na niego spod rzęs, posłał jej takie samo spojrzenie. A potem wycedził z twarzą pozbawioną wyrazu: - Chociaż są w nich miejsca, jestem pewien, które mogą w kimś wzbudzić nadmierny, romantyczny entuzjazm. - Czy ma pan na myśli zrujnowane schody, czy zrujnowane ścia ny? - spytała dociekliwie Annabel. Felton nadal patrzył na Tess, a ona, jak zadurzona pensjonarka, nie potrafiła oderwać od niego wzroku. - Ani jedno, ani drugie - wyjaśnił, a potem spokojnie odwrócił się ku Annabel. Mayne podał Tess porcję pasztetu z łososia. Przyjrzała mu się i pomyślała, że dziwnie będzie mieć męża z rzęsami dłuższymi od jej własnych. Annabel roześmiała się, gdy Felton powiedział jej coś na ucho. Tess posłała Mayne'owi uśmiech. - Musi pan wiele wiedzieć o eleganckim świecie - powiedziała na tyle głośno, żeby Felton też ją usłyszał. - Byłabym niezmiernie wdzięczna, gdyby zechciał mnie pan tam wprowadzić. Felton przysunął się bliżej do Annabel, szepcząc coś do niej. An nabel po raz drugi zaniosła się śmiechem, aż lady Clarice poprosi ła: - Proszę się z nami podzielić tym żartem. - Nie był on zbyt zabawny, milady - odparł Felton. Tess spuściła wzrok i powoli jadła truskawkę. Annabel już dawno odkryła, że truskawki nadają wargom atrakcyjny kolor. Zjadła jesz cze jedną. Dlaczego, do licha, tak się zachowuje? Co ją obchodzi, czy Felton spostrzeże czerwień jej warg, czy nie? 91
Dlatego że mnie pocałował, pomyślała. I zjadła kolejną, rozpa miętując ten pocałunek. Myślała o małżeństwie. Lady Clarice za gięła parol na nieszczęsnego Rafe'a - wciąż się ku niemu nachylała i przeraźliwie trajkotała, on zaś wsparł się o pień wierzby z miną świadczącą o tym, że wypił już całą brandy i wcale jej nie słucha. Tess rozmyślała nadal o pocałunku Feltona, gdy zwróciły jej uwagę słowa panny Pythian- -Adams: - Z pewnością nikt nie jest na tyle obojętny, by nie chciał wie dzieć, pod jakim systemem rządów Rzymianie zdołali podbić więk szą część świata. Maitland karmił Imogen winogronami, nie zwracając uwagi na narzeczoną. Tess nie wątpiła, że właśnie jemu historia Rzymian jest najzupełniej obojętna. Przez listowie wierzby słabo prześwitywało słońce. Słoneczne cętki pokryły policzki Imogen i migotały w jej włosach. Panna Pythian- -Adams siedziała sztywno wyprostowana i rozprawiała o zwyczajach rzymskich. Imogen zdawała się instynktownie wiedzieć, że Rzymianie nie myśleli bynajmniej o zaspokojeniu głodu, kiedy nawzajem karmili się winogronami. Sposób, wjaki dziękowała Maitlandowi za każde gronko, był niemal namiętny. Tess westchnęła. Widok siostry upewnił ją, że postąpiła właści wie, odrzucając oświadczyny Feltona. Jeśli tylko dama nie szaleje z miłości (tak jak Imogen), nie powinna czuć się nieswojo w to warzystwie dżentelmena. A tymczasem ona właśnie tak się czuła w obecności Feltona. Oto mężczyzna, który bez skrupułów całuje niechętne temu niewiasty. Znów zerknęła ku niemu i kątem oka dostrzegła jego spojrzenie. Czyjaś ręka podała jej truskawkę. Tess spojrzała z kolei na Mayne'a. On nie spoglądał na nią ukradkowo, jak Felton. Tam ten, gdy tylko ich oczy się spotkały, natychmiast odwracał wzrok, kierując go gdzie indziej. A tymczasem Mayne... No cóż, Mayne był przede wszystkim o wiele przystojniejszy. Miał wdzięczne, wy tworne rysy arystokraty i urodę ministranta, a także pogodne, żywe oczy oraz wiele innych miłych cech. Tess czuła, że będą dobrym małżeństwem. Skłóconym rzadko albo wcale. Parą pogodną i ser92
deczną wobec siebie. Z czasem zrodzi się między nimi jeśli nie miłość, to przynajmniej przywiązanie. Pochylił właśnie głowę, obierając jabłko. Czarne kędziory opadły na kosztowny halsztuk, który nosił na szyi. W tejże chwili uniósł wzrok i ich spojrzenia się spotkały. W kącikach oczu miał drobne zmarszczki, znak częstego śmiechu. Była to miła, przystojna twarz o zdecydowanym wyrazie. Taka, która przetrwa całe łata małżeń stwa. Jakże się różniła od twarzy Feltona, pociągłej, o twardszych ry sach, z oczami, w których nic nie zapowiadało komplementów równie czarujących, jak te, które słyszała od Mayne'a. Ajednak to Felton ją pocałował. Zupełnie jakby mógł pocałować każdą młodą damę, która wcześ niej zachowała się niezbyt zręcznie, powiedziała sobie w duchu, biorąc z rąk Mayne'a jabłko. Czuła instynktownie, że jeśli Felton wpadnie w gniew, to jego słowa będą ranić jak północny wiatr. Był o wiele bardziej niebezpieczny, bardziej bezwzględny, bardziej... Uśmiechnęła się do Mayne'a w sposób równie naiwny i zalotny, jak przedtem on do niej.
12
Następnego popołudnia wydarzyło się coś ciekawego, Pani Chace, wiejska szwaczka, przyniosła każdej z nich wieczorową suknię wraz z bilecikiem, w którym siostra hrabiego Mayne'a po wiadamiała, że przyjedzie, by towarzyszyć mu podczas wyścigów w Silchester następnego dnia. Tess doskonale wiedziała, że lady Griselda przybywa do Holbrook Court z całkiem innego powodu. Bez wątpienia Mayne po wiadomił krewnych, że zamierza się ożenić. Okazywał jej coraz wyraźniejsze względy. Gdy poprzedniego wieczoru grali w szachy, nadskakiwał jej bez przerwy i zasypywał komplementami. Chociaż żadne nie powiedziało tego głośno, oboje wiedzieli, że hrabia ma 93
poważne zamiary. Wprost promieniał i adorował ją bez ustanku. Wciąż podziwiał głośno jej włosy, oczy i całą postać. Nie mogła zliczyć tych pochwał. Znał również sporo wierszy i zacytował kilku poetów, których nazwiska mieściły się między ,,I" a końcem alfabe tu. Tess co prawda żadnego nie zapamiętała, ale doszła do wniosku, że później i takje przeczyta. Annabel nie kryła zachwytu. - Pewnie ci się oświadczy, gdy tylko przyjedzie lady Griselda - powiedziała, przymierzając nową suknię. Wprawdzie szwaczka uszyła dla każdej z nich tylko po jednej, ale obiecała solennie, że jak najszybciej upora się też ze strojami do jazdy konnej. - Czy mogłabym przymierzyć i twoją? - Bez czekania na zgodę włożyła ją przez głowę. Zaskoczona Tess spojrzała na odbicie siostry w lustrze. Mozoliła się właśnie nad fryzurą, usiłując sobie z nią poradzić, zanim Gussie przyjdzie uczesać ją na wyjazd do Silchester. Gussie była skądinąd miłą, serdeczną dziewczyną, która chętnie jej usługiwała. Nie wy trącało z równowagi żądanie przygotowania kąpieli, obojętne, o ja kiej porze dnia Tess jej sobie zażyczyła. Ta zaś tak polubiła gorące kąpiele (wodę przynosił lokaj, nie musiała dźwigać jej sama!), że najchętniej brałaby je po kilka razy dziennie. - Słyszysz, co mówię? - spytała Annabel. - Mayne oświadczy ci się albo dziś wieczór, albo na wyścigach. Lepiej włóż kapelusz Imogen, jest najładniejszy. Musisz się jak najlepiej prezentować pod każdym względem, na wypadek gdyby przyszło mu do głowy złożyć ci propozycję małżeńską, kiedy będzie stał za twoim krze sełkiem. - Och, oczywiście - mruknęła. -Już wielu mężczyzn wręcz po raził widok moich pleców! - To skandal, że pani Chase nie zdążyła z kostiumami jeździe ckimi. Spójrz na twoją suknię! Założyłabym się, że masz większy biust ode mnie. Ponieważ Tess nosiła jeszcze żałobę, suknię uszyto z granatowe go jedwabiu. Lamowano go jednak białą satyną, stanik miał dekolt tak głęboki, że hojnie ukazywał górną część piersi. Tess przeniosła spojrzenie z biustu Annabel na własny. 94
- Chyba moja suknia jest mocniej wycięta. Annabel obracała się w koło przed lustrem, obserwując uważnie swoją figurę. - Może się zamienimy? - spytała. - Spójrz tylko, jak wygląda w twojej sukni mój dekolt! Ajak świetnie leży z przodu! Mój biust wyda się w niej kolosalny! - To słowo lepiej pasuje do monumentalnej architektury niż do czyichś piersi - upomniała ją Tess, głęboko przeświadczona, że hrabia poprosi ją o rękę, choćby miała na sobie włosiennicę. Po co więc miała stroić się w najbardziej choćby twarzową suknię? Coś jej nagle przyszło na myśl. - Czy chcesz może olśnić Feltona? - Nie - odparła w roztargnieniu Annabel. - Och, jakby mi się przydał gorset. Dopiero wtedy miałabym naprawdę wydatny biust! - I uniosła obydwie piersi tak wysoko, że niemal zrównały się z li nią obojczyka. Tess uśmiechnęła się drwiąco. - Można by cię pokazywać jako osobliwość na jarmarku... Urwała. - Nie, to zbyt nietaktowne. Annabel nigdy nie przerażały nietakty. - Jako damę z biustem po same uszy? - spytała, patrząc w lustro. - Czyżbym wyglądała śmiesznie? Chyba nie trzeba mi gorsetu! Tess nie podobał się pomysł, żeby Annabel eksponowała biust, a ona sama miała nosić skromną suknię. - Wybacz, ale wolę włożyć własną. Annabel już miała się sprzeciwić, lecz Tess ciągnęła dalej: - Jeśli hrabia ma mi się oświadczyć dzisiejszego wieczoru, to nie mogę pozwolić, żeby mnie oglądał w czymś innym niż mój najlepszy strój. Nic nie szkodzi, że Felton poprosił ją o rękę, kiedy miała na sobie tę okropną suknię z krepy. Postanowiła nie wspominać siostrze ani o jego oświadczynach, ani o pocałunku. Annabel westchnęła i przestała naciągać materiał wokół piersi. - Masz rację - przyznała. - Mogę tylko żywić nadzieję, że ty i twój świeżo poślubiony mąż sprawicie mi setki sukien, koniecz nie jedwabnych, z tak głębokimi dekoltami, żeby nawet krańcowo znużony rozpustnik oniemiał z wrażenia! 95
- Znużony rozpustnik? Ładnego sobie wybierasz małżonka! - zaśmiała się Tess. Nikt nie potrafił się uśmiechnąć wymowniej niż jej siostra. - Właśnie, znużony! Ty nigdy nie przywiązujesz wagi do plotek, ale sądząc po tym, co słyszałam, winnyśmy sobie życzyć mężczyzny doświadczonego, lecz nie na tyle pełnego temperamentu, żeby go nie można było utrzymać w domu. Znużony rozpustnik to właśnie najlepszy kandydat na męża. Tess wzniosła oczy do nieba. - A więc Josie miała rację! Zagięłaś parol na któregoś z tych sie demdziesięcioletnich książąt? Annabel włożyła z powrotem własną suknię i obciągała w niej dekolt tak, żeby można było ujrzeć jej ramiona. - Och, naturalnie - odparła z całkowitym spokojem - choć jesz cze nie wiem dokładnie, który z nich nie ma żony. Powinnam po prosić Brinkleya o aktualny wykaz parów, żeby znaleźć tam nie zbędne informacje. Wieczór jednak ledwie można było zaliczyć do udanych. Jedy nym miłym zdarzeniem było oświadczenie lady Clarice, że wraca rano do siebie z powodu spodziewanego przyjazdu siostry hrabie go. Sam hrabia prawił Tess komplementy, ale o rękę jej nie popro sił. Mimo nowej sukni.
Tess stwierdziła, że Griselda Willoughby bardzo przypomina uroczą pasterkę z porcelany. Ojciec podarował kiedyś matce taką figurkę w prezencie, w pierwszych lat małżeństwa. Miała loczki na głowie, wdzięczny uśmiech i pełno falbanek nad maleńkimi pan tofelkami. Po śmierci matki ośmioletnia wówczas Tess wślizgiwała się nieraz do jej pokoju, żeby dotknąć należących do niej przed miotów: szczotki, pasterki i małego modlitewnika. Po kilku miesiącach zniknęło stamtąd wszystko, co przedsta wiało jakąś wartość. Pewnego dnia Tess nie zastała już pasterki na 96
gzymsie kominka. Porcelanowy uśmiech i niebieskie oczy zniknęły w kieszeni ojca - sprzedał figurkę. Pasterka jednak milczała. Nawet gdy Tess płakała i gdy jej łzy spływały na zimną porcelanę, statuetka uśmiechała się nadal. Za to lady Griseldzie usta się nie zamykały. Siostry piły właśnie po ranną herbatę w obitym liliową tapetą pokoju, gdy oświadczyła, że niezmiernie martwi się ich cerą. Lady Griselda siedziała na sofie w sukni z ciemnożółtej krepy przybranej szerokimi falbanami te goż koloru i wykończonej koronką. Cerę miała wręcz śmietanko wą, niczym dziewczyna od mleka, a także najjaśniejsze błękitne oczy, jakie zdarzyło się widzieć Tess. - Mógłby ktoś pomyśleć, iż wszystkie macie żółtaczkę! Jakże okropnie wygląda się przy żółtaczce! Gorzej już być nie może. Musicie sobie zapamiętać, żeby nigdy tu nie przesiadywać przy odsłoniętych storach, póki Rafe nie nakaże swojej leniwej służbie zmiany tapet! - oznajmiła donośnie. - No, a gdzie będziemy jadły śniadanie? - zdumiała się Josie. Lady Griselda zatrzepotała dłonią. - We własnych sypialniach. Żaden mężczyzna nie powinien was widywać, kiedy akurat przyjdzie mu na to ochota. Mój najmilszy - zwróciła się do Mayne'a - weź ze sobą Rafe'a, niech się zajmie jakąś męską rozrywką, na przykład strzelaniem do królików albo czymś w tym rodzaju. Hrabia Mayne, co z zadowoleniem spostrzegła Tess, był bardzo przywiązany do siostry. Odchylił się do tyłu na sofie, kręcąc w pal cach pasmo włosów. - Czy masz zamiar nękać biedną pannę Essex i jej siostry bez dusznymi zasadami, co damom wypada i nie wypada robić? - Posiadam niejakie doświadczenie w tej mierze - odparła wyniośle - i jeśli muszę wprowadzić je w towarzystwo, podzielę się z nimi, rzecz jasna, swoją wiedzą. - Z pewnością okaże się to bardzo pouczające. - Rafe wyraźnie sobie z niej pokpiwał, czego lady Griselda nie dostrzegała, traktując go nadał z równą poufałością, jak brata. - Może powinniśmy tu zo stać, Mayne, i upewnić się, czy nas ktoś nie obgaduje za plecami?
- Idźcie sobie stąd zaraz! I proszę się tak niemądrze nie uśmie chać, wasza miłość. Gdy tylko uporam się z ożenkiem brata, zabio rę się do pana. - Pozostaję optymistą - odparł Rafe, zmierzając ku drzwiom. - Mimo twoich pogróżek, Grissie, Mayne dożył lat dojrzałych w stanie bezżennym! Kiedy zamknęli za sobą drzwi, lady Griselda zabrała się do sióstr. Najważniejsza z nich była, rzecz jasna, Tess, dziewczyna, która najwyraźniej zamierzała zaciągnąć do ołtarza jej brata, wielbiciela kawalerskiego stanu. Wyglądała ślicznie, nawet w tanim żałobnym stroju. Doprawdy ślicznie. Griselda uśmiechnęła się dyskretnie. Wszystko szło jak po ma śle. - A teraz - zaczęła - porozmawiamy sobie. - Siadła prosto, co zwykle starała się robić jak najrzadziej, gdyż jej figura najkorzyst niej się prezentowała przy lekkim skłonie. Reguła ta, jak i wiele innych, obowiązywała jednak tylko w obecności mężczyzn. - Miło nam, że zechciała pani być naszą przyzwoitką - zaczęła Tess, patrząc na Griseldę raczej nerwowo. Prawdę mówiąc, siostra Mayne'a mogła onieśmielać. Tess wiedziała, że Annabel zapamięta najmniejszy nawet szczegół jej wyglądu, od wąskich tasiemek przy pantoflach do szerokiej przepaski podtrzymującej loki. - Ależ dla mnie to czysta przyjemność. - Griselda uśmiechnęła się do Tess zupełnie jak ożywiona pasterka z porcelany. - Niemal straciłam nadzieję, że mój kochany brat się ożeni, lecz teraz żywię ją ponownie. Tess poczuła, że palą ją policzki i chciała zaprotestować. W koń cu Mayne nie oświadczył się jeszcze. Ale do rozmowy wtrąciła się Annabel. - Cieszymy się z całego serca, że hrabia zwrócił uwagę na Tess. - Annabel! - Wolałabym mówić otwarcie - oznajmiła Griselda. -Jeśli mam się zająć swataniem was, trzeba wyraźnie stwierdzić kilka rzeczy. Czterech mężów naraz niełatwo znaleźć, nawet jeśli jednym z nich będzie mój brat. A prócz tego ty wydajesz mi się trochę za młoda, 98
kochanie - zwróciła się do Josie. -Wybacz, ale nie wiem, ile masz lat. Skończyłaś już pobierać nauki? - Nie. Nasz opiekun wynajął dla mnie guwernantkę, która przy jedzie jutro rano. Tess chciała coś powiedzieć, lecz ugryzła się w język. Jeśli Josie nie była jeszcze w odpowiednim wieku, żeby zadebiutować w se zonie, to po co się przy tym upierać? W końcu miała ledwie pięt naście lat. - Świetnie - odparła z miejsca Griselda. - Nie sądzę też, żebyś przy twojej figurze miała zbyt wielu konkurentów. Lepiej byłoby powydawać najpierw za mąż pozostałe. Josie zawołała z niedowierzaniem: - A więc jestem tłusta?! - Ależ bynajmniej - powiedziała ze szczerym przekonaniem Gri selda. - Możesz mi wierzyć, gdy mężczyźni widzą smukłą kobietę, to myślą o niej: ,,koścista". A koścista niewiastajest krańcowo nie atrakcyjna! Dzięki Bogu, żadna z was tak nie wygląda. - Odchyliła się do tyłu z wdziękiem. - Powiedz mi, Juliet... czy tak ci na imię? - Josephine, ale bliscy nazywają mnie Josie. - Ależ my wszystkie jesteśmy sobie bliskie - odparła Griselda z błyskiem w oku. -A więc, droga Josie, czy nazwałabyś mnie tłu stą? - Z pewnością nie. - Ciało Griseldy było wdzięcznie zaokrąglo ne, jak u renesansowej damy, krąglością, którą podkreślały stroje z tamtej epoki, opływające miękko talię, a potem zaokrąglające li nię bioder (dzięki usztywnianym spódnicom). Aktualna moda fa woryzowała jednak kobiety smukłe i proste jak trzcina. - Ktoś niemądry mógłby uważać mnie za pulchną. - Grisel da wciąż przyglądała się Josie. - Zapewniam cię jednak, że żaden mężczyzna na świecie nie zgodziłby się z tym bezmyślnym sądem. - Oczy jej błysnęły, jakby dla udowodnienia, że ona doskonale wie, jak wielką zaletą mogą być krągłości, i że za żadne skarby nie chcia łaby się ich pozbyć. Tess szczerze ją w tym momencie polubiła. Griselda na koniec posłała Josie hipnotyzujący uśmiech. 99
- A zatem - orzekła - Josie poczeka jeszcze rok. Która z was jest następną według wieku? Domyślam się, że panna Imogen. Ile ma pani lat, jeśli wolno mi spytać? - Proszę mi mówić po imieniu. - Ty także, tylko nie Grissie! Mój brat lubi to szkaradne zdrob nienie, ale mnie zawsze kojarzy się ono z loczkami skręconymi na barana. - Mam dwadzieścia lat - oznajmiła Imogen - i również nie mam zamiaru jechać na sezon. - Sprawi nam to kłopot, moja droga. - Griselda była wyraźnie zaskoczona. - W końcu nie jesteś podfruwajką. Imogen nie obraziła się bynajmniej. - Skoro nie zamierzam wyjść za mąż, nie ma sensu szukać dla mnie męża. - A dlaczego, na Boga, nie zamierzasz wychodzić za mąż? Imogen dumnie uniosła podbródek. - Oddałam już komuś moje serce. - Ach, ty szczęściaro. Mnie się coś takiego nigdy nie udało, choć bardzo chciałam. W końcu mężczyźni to tylko mężczyźni! Tess poczuła skurcz w gardle. Siostra jednak zadarła podbródek jeszcze wyżej. - Nie było mi trudno oddać serce Dravenowi. Kocham go. - A czy on odwzajemnia twoje uczucia? - Lord Maitland jest zaręczony z kim innym - wtrąciła się Tess, nie chcąc, żeby dłużej roztrząsano kwestię jego uczuć względem Imogen. - Maitland? Maitland? Masz na myśli Dravena Maitlanda? Imogen skinęła głową. Griselda już miała coś powiedzieć, ale zrezygnowała. - Co za kłopot - odezwała się w końcu. -Wprawdzie uwielbiam niełatwe problemy, ale ten jest trudny w dwójnasób. Imogen spojrzała na nią zdumiona. - Pamiętasz chyba - ciągnęła Griselda - że życzyłam sobie całko witej szczerości? No bo jakże inaczej mogłabym wylansować was podczas najbliższego sezonu i być waszą przyzwoitką? 100
Imogen znów skinęła głową, siedząc sztywno na sofie, niczym w obliczu inkwizycji. - Cała rzecz w tym, że Draven Maitland to istne półdiablę. Nie przypuszczam, żeby mógł być dobrym mężem lub - tu Griselda dyskretnie odkaszlnęła - żeby się okazał wystarczająco inteligen tnym kandydatem na niego, choć może tu chodzić tylko o nieładne plotki. Trudno zresztą rozstrzygnąć. W końcu brak inteligencji nie musi być u mężczyzny wadą. Czy się jednak nie mylę, sądząc, że większą część czasu spędza na wyścigach? - Nie - przyznała Imogen, choć niechętnie. - To mówi samo za siebie. Mój Boże, jakże mnie nudzą te roz mowy o koniach. Mój brat potrafi o nich rozprawiać w nieskoń czoność. - Nie mam nic przeciwko rozmowom o koniach - oświadczyła Tess, nie całkiem zgodnie z prawdą. - Mój ojciec był taki sam. - Twój ojciec? - Griselda urwała. - Hm, może mi to kiedyś spró bujesz wytłumaczyć. Czy wiesz, że waszym posagiem są konie? Tess przytaknęła. - Uważasz Dravena za nieodpowiedniego kandydata na męża z powodu jego zamiłowania do wyścigów? No cóż, mnie się wy daje wyjątkowo inteligentny. A poza tym przecież się zaręczył! - stwierdziła Imogen. - Owszem - odparła zamyślona Griselda. - Słyszałam o tym. A czy ty również masz jakiegoś wybrańca? - zwróciła się do Annabel. - Bynajmniej. - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, poznając pokrewną duszę. - Jestem otwarta na sugestie, choć doszłam do wniosku, że wolałabym kogoś utytułowanego. - Po raz pierwszy będę przyzwoitką podczas sezonu, moja droga, ale przyznam szczerze, że z największą przykrością powitałabym fakt, że wasi mężowie mieliby być niskiego stanu. - Griselda i Annabel spojrzały na siebie z pełnym zrozumieniem. - A ty - Griselda zwróciła się do Tess - nie myśl wcale, że będę protestować, jeśli przypadnie ci do gustu ktoś inny niż mój brat, choć on jest tobą wprost zauroczony. Muszę uczciwie przyznać, że 101
Mayne to bynajmniej nie niewiniątko. Tylko że odkąd wiosną dano mu kosza... Griselda urwała nagle z bardzo zaambarasowaną miną, co zda niem Tess często musiało jej się zdarzać. Szybciej mówiła, niż my ślała. - Kosza? - spytała. - Czy on już się komuś oświadczał? Griselda zerknęła w kierunku Josie. - Ach nie. A przeszłość się nie liczy, skoro gotów jest teraz oświadczyć się tobie, moja miła. - Rozumiem. - Sama nie wiedziała, czy świadomość istnienia innej kobiety, która odrzuciła Mayne'a, czyni go w jej oczach bar dziej czy też mniej atrakcyjnym. W dodatku chodziło, jak można było wnosić ze zmieszania Griseldy, o mężatkę. Zapewne mniej od niej atrakcyjną. - Co począć z Feltonem? - zastanawiała się Griselda. - Zatrzymał się tutaj, nie można sobie życzyć lepszej sposobności... a wierzcie mi, niejedna z kobiet w całej Anglii błagałaby niebo o taką łaskę. - Sposobności? - spytała Annabel. - Moja droga, chyba słyszałaś, kim on jest? Spojrzały na nią wszystkie jednocześnie. - Nie wiecie? O Boże! On ma coś lepszego niż tytuł! - Grisel da odwróciła się ku Annabel. - Ponad dwa tysiące funtów rocznej renty, i to z tytułu samych tylko gruntów. Niektórzy mówią, że należy do niego większa część Bond Street, nie mówiąc o papierach wartościowych. Opanował cały rynek! - Och. - Oczy Annabel rozbłysły. - No, właśnie. - Griselda kiwnęła głową. - I znajduje się, na szczęście, w zasięgu naszej ręki. Chociaż ma tylko skromny tytuł szlachecki, jego maniery nie ustępują książęcym. Ręczę wam, że są o wiek lepsze niż u niejednego księcia krwi. Byłabym bezgranicz nie szczęśliwa, gdyby się zainteresował którąś z was, nim zdołamy sobie poradzić z naszym małym problemem Imogen i lorda Maitlanda. - Z moimi uczuciami względem Dravena nie można walczyć. - W głosie Imogen zabrzmiał gniew. Chyba tylko ona okazała się odporna na urok Griseldy. - Czuję to, co czuję, i nie wyjdę za ni102
kogo prócz niego. Skoro zaś on mnie poślubić nie może, pozostanę niezamężna. Griselda spojrzała na nią z niechęcią, co sprawiło, że Imogen ze sztywniała jeszcze bardziej. - W takim razie proszę jedynie, byś nie wchodziła siostrom w drogę. - Zapewniam, że nigdy tego nie zrobię! - oświadczyła solennie Imogen. - Znakomicie. Mogłabyś jednak ponownie przemyśleć swoje stanowisko. Jeśli nie odniesiesz sukcesu w tym sezonie, nikt ci nie zabroni zrezygnować z następnego. Natomiast jeżeli się wcale nie pojawisz w Londynie, wszyscy zaczną się dziwić. - Imogen chciała jej coś odrzec, lecz Griselda ciągnęła swój wywód. - A kie dy dobre towarzystwo się dziwi, szybko potrafi sobie wyobrazić Bóg wie co. Ludzie przekonają się, że siostry Essex mogą zrobić znakomite partie. Tym bardziej zaskoczy ich nieobecność jednej z nich. Zaczną się wtedy domysły i nim się obejrzysz, dojdą do wniosku, że brak ci jednej nogi albo też masz jakiś jeszcze gorszy feler. Słowa te zrobiły wrażenie na Imogen. Griselda znów zwróciła się do Annabel: - Myślę, że chyba się zgadzamy co do wielkich zalet Fekona jako przyszłego męża? - Absolutnie. - Nietuzinkowy z niego człowiek. - Griselda się zamyśliła. - Niektórzy mu zarzucają, że jest bezlitosny w interesach. Z pew nością nie stać go na stosowny dystans do tych spraw, czego matka nigdy nie mogła mu wybaczyć. - Co masz na myśli? - spytała Tess. Griselda wzruszyła ramio nami. - Chodziły o tym różne słuchy. Matka przywiązuje ogromną wagę do konwenansów, bo wyszła za mąż poniżej stanu. Ona, cór ka hrabiego, poślubiła trzeciego syna barona czy kogoś podobnego. Wolałaby, jak sądzę, żeby syn nie odnosił tak wspaniałych sukcesów akurat w handlu. - Griselda się skrzywiła. - Nie ma w Londynie kobiety, która by się z nią zgodziła pod tym względem. 103
- A więc rodzina zerwała z nim stosunki, bo Felton prowadzi interesy? - spytała Annabel. - Czy jego rodzice są aż tak zamożni? - Och, powodzi im się dość dobrze, mają spory majątek ziemski. Prawdziwą kością niezgody są chyba jego finansowe machinacje, ale nigdy nie słyszałam o nich nic wiarygodnego. Krążyły pogłoski, że Felton odmawia dzielenia się nieuczciwie osiągniętymi zyskami z rodziną. Może to i prawda. Spojrzała prosto na Annabel. - Nic z tego nie ma większego znaczenia. Jeśli mężczyzna nie rozmawia ze swoją matką, oznacza to, że jego żona nie będzie mia ła teściowej, a wierzcie mi, że widzę w tym prawdziwe szczęście! Mówię z własnego doświadczenia. Tess uznała, że jej słowa brzmiały przygnębiająco, lecz gdy miała zadać kolejne pytanie, Griselda stanowczo ucięła rozmowę na ten temat. - W każdym razie mieszkają prawie obok siebie i nie rozmawiają ze sobą od lat. Na swój sposób to zabawne, ale dość już o tej żałos nej rodzinie. - Myślę, że mamy świetną szansę - powiedziała Annabel. Wszystko zdaje się wskazywać, że Tess wyjdzie za twojego brata, a ja chętnie zainteresuję się Feltonem, jeśli okaże się kimś rozsąd nym. Dziś wieczór, na wyścigach, spróbuję mu to jednoznacznie dać do zrozumienia. Griselda spojrzała na nią w zadumie. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, moja droga, wolałabym nad tym czuwać. Nigdy nie jest się tak dojrzałym, żeby nie móc uczyć się od mistrza. Annabel uśmiechnęła się do niej. - Gratuluję, choć niepotrzebnie się martwisz. - Lord Maitland z matką też będą na wyścigach - wtrąciła Imo gen, jak zwykle nie w porę. - Zapewne panna Pythian-Adams przyjedzie na nie powozem, bo nie umie jeździć konno - rzuciła lekceważąco. - Ja też nie - odparła Griselda, nic sobie nie robiąc z pogardli wego spojrzenia Imogen. - Nigdy nie lubiłam tłuc się na koniu 104
w chmurze pyłu. Prócz tego konie zawsze mają żółte zęby, czego nie znoszę! Mój teść miał właśnie takie i stale żyłam w strachu, że zęby mego biednego Willoughby'ego również zżółkną. Może to i szczęście, że zmarł, nim się tak stało! - Czy mówisz o swoim mężu? - spytała Tess nie bez zacieka wienia. - Owszem. Umarł dziewięć lat temu. Oczywiście brakuje mi go, ale wolałabym nie mówić dłużej na ten przykry temat. Posta ram się być dobrą przyzwoitką, co oznacza, że spróbuję puszczać was samopas przy każdej możliwej okazji i jak najmniej wam prze szkadzać. Zakrzątnę się też koło tego, żebyście tańczyły walca. Kie dy opornemu kandydatowi dać sposobność do niezbyt stosownego obejmowania damskiej talii, zyskuje się tym samym najlepszy spo sób, by sprowadzić go na drogę cnoty. Czyli zachęcić go do mał żeństwa - dodała, zapewne z powodu zaskoczonej miny Tess. Potem zwróciła się do Imogen: - Jedynym sposobem na zerwanie czyichś niechcianych zarę czyn jest udawanie obojętnej. Rozumiesz mnie? Dziewczyna przytaknęła. Griselda wstała. - Bardzo się cieszę na najbliższe dwa tygodnie. Nie wiem, co mnie bardziej ekscytuje, czuwanie nad zalotami mego brata do uro czej dziewczyny, czy to, że być może stanę się świadkiem usidlenia Feltona. Opowiem potem o tym wszystkim londyńskim wdowom, które usiłowały wydać za niego swoje córki. Zamilkła z palcem na ustach. Była wręcz wzorem elegancji i ko biecości, od różowego kapelusza po szpice jedwabnych pantofel ków. - Myślę, że więcej satysfakcji da mi Felton - orzekła, kierując się ku drzwiom. - Krewnych, niestety, zawsze należy stawiać na drugim miejscu. Dobrze, że zabrałam ze sobą spory zapas papieru listowego. Annabel ujęła Tess pod rękę, gdy wychodziły. - Mam nadzieję, że wiesz, jakiej odpowiedzialności uniknęłaś, pozwalając Mayne'owi zalecać się do ciebie - szepnęła. -Ja za to 105
najwyraźniej zabrnę w takie umizgi, że o moim pocałunku z Feltonem będzie się mówić w całym Londynie. - Felton nie jest kimś, kto by cię pocałował, nie prosząc zaraz potem o twoją rękę. - Nie miałabym o to do niego pretensji. -1 Annabeł wbiegła na schody. Lady Griselda również zmierzała do swego pokoju. - Dobre wychowanie, rzecz jasna, bardzo ułatwi sprawę. Zawsze uważałam, że mężczyzn skrępowanych względami przyzwoitości niezwykle łatwo jest wodzić za nos. Tess czuła się coraz bardziej nieswojo i najwyraźniej zaczynała ją boleć głowa.
13
Dziedziniec Holbrook Court Lucius był jedynakiem, a jego rodzice nie widzieli powodu, by widywać swego syna i dziedzica częściej niż kilka razy na rok. Ni gdy więc nie przyzwyczaił się do uczestnictwa w familijnych zjaz dach. A że był nieżonaty, nie wiedział też, ile czasu mogą zabrać młodym damom przygotowania do zwykłej krótkiej przejażdżki do Silchester. Ponieważ jednak od razu spodziewał się w takim przypadku nudy i wyczekiwania, od dawna unikał wszelkich zgromadzeń rodzin nych. Tym, co go mierziło do szpiku kości, nie była strata czasu. Damy, jak wiedział każdy rozsądny mężczyzna, dosiadały spokojnych wierzchowców, stosownych dla słabej płci o wrażliwych nerwach i jeszcze wrażliwszych członkach. Lucius szczerze wątpił, czyjego własna matka choć raz wsiadła na konia, lecz gdyby tak zrobiła, musiałby on mieć grzbiet szeroki niczym stolik do gry w tryktraka i należytą wytrzymałość, by sprostać atakowi histerii u ewentualnej amazonki. 106
Tymczasem wychowanki Holbrooka miały dosiąść rasowych koni, które albo szczypały się wzajemnie w uszy, albo zadzierały łby, wierzgając najwyżej, jak tylko się dało. Trzy wspaniałe wierz chowce najwyraźniej sądziły, że bijąc kopytami w ziemię, zmuszą swoje panie do pośpiechu. Cała scena robiła tym większe wrażenie, ze dziedziniec wyłożony był dużymi, okrągłymi kamieniami. Ko nie krzesały na nich iskry podkowami. Panna Imogen ukazała się pierwsza. - Jesteśmy dobrymi amazonkami - oświadczyła, widząc zwąt pienie Luciusa. Wsunęła szpicrutę za pas. - Moja Wiązanka miała startować w derby, ale naderwała sobie ścięgno dwa lata temu. Jeż dżę na niej, odkąd wyzdrowiała. Wiązanka była narowista, rzucała się, jakby ją giez ukąsił, i robiła wrażenie, że zaraz da nerwowego susa w wysoką bramę dziedziń ca. - Nosi całkiem niestosowne imię. - Lucius uskoczył w bok, żeby go nie potrąciła potężnym, muskularnym zadem. - Och, lubi się popisywać. - Z tymi słowami Imogen naciągnęła zniszczone rękawiczki do konnej jazdy. - Chciałaby być koniem wyścigowym, ale w gruncie rzeczy nadaje się tylko pod wierzch. fest zresztą łagodna, chociaż, jak mówiłam, potrafi się czasem zbiesić. - Piękna klacz - powiedział Rafe zza pleców Luciusa. - Wi działem ją na torze w Ascot, rok przed jej wypadkiem. Znakomity wierzchowiec. Lucius poczuł niepokój. Rafe nie troszczył się należycie o bezpie czeństwo wychowanek. Annabel witała się właśnie z wałachem, któiy położył uszy po sobie. Potem uśmiechnęła się do Luciusa. - To Groszek-wyjaśniła. -Dzisiaj jest w nie najlepszym humo rze. Chyba nęka go nostalgia. - Groszek obnażył zęby i wzdrygnął się gwałtownie niby rumak bojowy. - Mój koń nie może się równać z tym, na którym jeździ Tess - odezwała się Imogen do Rafe'a. - O, już idzie i może ci to sama zaprezentować. Lucius się odwrócił. 107
Panna Essex szła w blasku słońca przez dziedziniec, smukła i krucha. Wyglądała na osobę, dla której odpowiedni byłby jedynie najłagodniejszy koń z całej stajni. - Tess jest najlepsza z nas wszystkich, jeśli chodzi o umiejętności jeździeckie - powiedziała Imogen. - Dosiada Kwiatu Północy. Wie pan, to syn Najdroższego. - Kwiat Północy? - spytał ostro Lucius. - Ten walach, który zrzucił jeźdźca w Newmarket trzy lata temu?! - Ten sam - potwierdziła Imogen. -Jak pan sądzi, czy Maitland szybko nadjedzie? Boję się, że Wiązanka jest trochę niespokojna. Było to zbyt łagodne określenie dla tego szatana w końskim cie le. Wiązanka zaciekle stawała dęba i biła w bruk kopytami. Lucius podszedł i położył dłoń na jej szyi. Uspokoiła się. - O, lubi pana - stwierdziła Imogen, nieco zaskoczona. - Owszem, konie czują do mnie sympatię. - Lucius obserwo wał stajennego, który podsadzał Tess na olbrzymiego, karego konia o czarnej jak węgiel sierści. Kwiat Północy, w przeciwieństwie do Wiązanki, nie był narowisty i nie stawał dęba. Wstrząsnął jedynie szyją i rozdął chrapy, jakby chciał nabrać tchu przed galopem. Ten wałach nie udawał konia wyścigowego. Był wręcz stworzony do cwału. Na Tess nie robiło jednak żadnego wrażenia, że dosiada ryzy kownego wierzchowca. - Powinieneś jej zabronić jazdy na nim - powiedział ostrze gawczo Lucius do Rafe'a. - Kwiat Północy zrzucił dżokeja parę lat temu. - Czyżby martwił się pan o Tess? - spytała drwiąco Imogen. - Niepotrzebnie. Jest najlepsza z nas wszystkich. Papa mówił, że świetnie rozumie konie. - Chciałbym wierzyć, że moje wychowanki radzą sobie z wierz chowcami - zauważył Rafe. - Są w końcu dorosłe i wygląda na to, że każda umie siedzieć w siodle. - Opiekun powinien się bardziej przejmować swoją rolą - sarkał Lucius. Kwiat Północy stał spokojnie i tylko strzygł uszami, gdy Tess przemawiała do niego i klepała go po umięśnionej szyi. 108
Lucius zamilkł, choć przepełniała go wściekłość. Podszedł do własnego wierzchowca i wskoczył na niego. Przynajmniej będzie mógł dotrzymać kroku pannie Essex, gdyby jej koń poniósł. W tejże chwili w wielką, półokrągło zakończoną bramę dziedziń ca Holbrook Court niemalże galopem wjechał Draven Maitland i osadził konia gwałtownie w miejscu. Lucius właśnie zrównał się z Tess i obydwa wierzchowce przyjaźnie prychnęły na siebie. - Zwariowany chłopak - powiedziała cicho. Lucius spojrzał przez ramię. Maitland zeskoczył z konia i stał teraz tuż przy Wiązance, ostentacyjnie podziwiając wierzchowca Imogen. - Czy dlatego, że po wariacku jeździ konno? - spytał Lucius. - Zdaje mi się, że przygania kocioł garnkowi! - Pewnie pan sądzi, że Kwiat Północy jest dla mnie zbyt narowisty. - Nawet ja wahałbym się go dosiąść - odparł zimno. - Wątpię. Pański koń wcale nie wygląda na łagodnego źrebaka. - Podrapała zwierzę po szyi. - To Pantalon, syn Oboja. - Przepiękny! Pantalon skłonił masywny łeb i prychnąl z satysfakcją, kiedy po drapała go z kolei za uchem. Reszta gości wjechała na dziedziniec z łomotem kopyt. Lady Clarice dosiadała małej klaczy o aksamitnej skórze, która wyglą dała, jakby gładko mogła przejechać trzy kilometry, a potem kuleć przez całą drogę powrotną. Nie miało to jednak znaczenia, gdyż, jak wyjaśniła zaraz lady Clarice, jej powóz będzie cały czas jechał tuż za nimi na wypadek, gdyby któraś z pań poczuła się zmęczo na. - W końcu wyczerpanie źle wpływa na cerę. Panna PythianAdams już siedzi w powozie. Nie docenia uroków jazdy konnej. Maitland zbliżył się do Tess, wpatrzony w jej wierzchowca. Wiele można mu było zarzucić, ale z pewnością kochał konie. - Nie widziałem Kwiatu Północy ponad rok. - Uśmiechnął się. - Wiesz, że o mało co nie wygrałem go od twojego ojca zaraz po 109
tym, jak ten koń zwyciężył w Banstead Downs i trzeba go było wycofać z wyścigów? Mógłbym go zabrać do Ascot. Lucius spostrzegł, że na policzkach panny Essex ukazał się lekki rumieniec. - Cieszę się, że nie wygrał pan wtedy zakładu. - Ależ wygrałem - ciągnął z rozbawieniem Maitland. - Essex uważał, ze kogut zawsze będzie piał na płocie. Łatwo mi wtedy przyszło wygrać. Lucius ukrył uśmiech na widok wrogiego spojrzenia, jakim pan na Essex obrzuciła Maitlanda, całkiem tym niezrażonego. Ten zaś zajrzał Kwiatowi Północy w zęby, zupełnie jakby zwierzę było na sprzedaż. - Domyślam się - spytała Tess bezbarwnym głosem - że nauczył pan koguta piać na kupie gnoju, a potem zademonstrował memu ojcu jego umiejętności? - Zrobiłem coś więcej. - Maitland odskoczył od Kwiatu Półno cy, który zastrzygł nerwowo uszami. - Naciąłem kogutowi ścięgna w łapie, tak że nie mógłby się utrzymać na żadnym płocie. Ale, rzecz jasna, nie przyjąłem konia. Nie, nie! Twój ojciec traktował zakłady serio. Chciałem sobie tylko z niego zażartować. Nigdy bym mu nie odebrał Kwiatu Północy. Panna Essex przestała poklepywać swojego konia. Zacisnęła dłoń w pięść. - Jestem pewna, że ojciec był panu wdzięczny za wyrozumiałość - powiedziała, nie podnosząc głosu. - Z pewnością - odparł pogodnie Maitland. - A teraz, jeśli koń pozwoli mi zajrzeć mu głębiej w zęby... Ale Kwiat Północy nie przyjął życzliwie ani samego Maitlanda, ani jego manipulacji przy swoich szczękach. W następnej chwili Tess miała niemało kłopotu z okiełznaniem go. Najpierw zaczął bić w ziemię kopytami, a potem głośno zarżał. - Będziesz ty spokojny, bestio przeklęta?! - krzyknęła, przechy lając się przez jego grzbiet, raczej ubawiona niż rozgniewana, lecz już w następnym momencie straciła równowagę. Lucius zeskoczył na ziemię, gotów ściągnąć wodze Kwiatu Pół nocy, ale Tess poradziła sobie sama. Ogromny, rasowy koń uspo110
koił się z miejsca, gdy tylko poczuł na sobie wątłe kobiece ręce. Parsknął jedynie, patrząc w ślad za Maitlandem, jakby żywił jakieś krwiożercze zamiary. Lady Clarice objechała w koło dziedziniec na swojej klaczy, wita jąc się ze wszystkimi wysokim, irytującym głosem i ściągając cugle w taki sposób, że przykro było patrzeć. - Droga panno Essex, obawiam się, że nie zdoła sobie pani po radzić z tym... z tym zwierzęciem. Książę, czy wcale pana nie ob chodzi zdrowie wychowanek? Chyba nikt rozsądny nie powinien dosiadać tego stworzenia. Widzi pan, jak on patrzy na mojego syna? Można by sobie niemal pomyśleć, że... Lady Clarice urwała. Najwyraźniej już sama myśl, że coś może zagrażać jej latorośli, była dla niej niewyobrażalna. - Jeszcze się coś stanie którejś z dziewcząt! - rzekła ostro do Rafe'a, patrząc na wszystkie trzy konie. - Panna Essex doskonale sobie daje radę - zauważył Lucius, mimo że w gruncie rzeczy zgadzał się z lady Clarice. Rafe puścił mimo uszu ostrzeżenia i wskoczył na swojego konia. - Jazda! - zawołał. - Czy wszyscy już wreszcie siedzą -w siod łach?! Lucius po raz drugi musiał ukryć uśmiech. Najwidoczniej Rafe tak samo jak on nie lubił familijnych spotkań. - Nie wszyscy - sprzeciwił się ktoś chłodnym tonem. W bramie stanął Mayne, trzymając w dłoni rękawiczki. Miał na sobie obcisłe bryczesy wpuszczone w buty do konnej jazdy i żakiet z kosztownej wełny w ciemnogranatowym kolorze. Lucius się zdumiał. Nigdy jeszcze nie widział Mayne'a tak ostentacyjnie wystrojonego. Wszy scy trzej spotykali się zazwyczaj odziani w skórzane spodnie i sur duty skromnej, brunatnej barwy. A tymczasem żakiet Mayne'a był cudem sztuki krawieckiej, bryczesy zaś leżały bez jednej zmarsz czki. Lucius musiał przyznać, przyjaciel wyglądał w tym stroju jak książę. Mayne spojrzał na całą grupę, która właśnie powoli okrążała dzie dziniec, a potem podszedł prosto do Tess. Usta Luciusa drgnęły. Raz jeszcze starał się zignorować matry monialne zamiary hrabiego. 111
- Kwiat Północy! - odezwał się Mayne, a wjego głosie zabrzmiała satysfakcja, jaką na widok pięknego wierzchowca może czuć tylko prawdziwy miłośnik koni. - Panno Essex, uważam panią za niedoś cignioną amazonkę swojej generacji! Tess uśmiechnęła się do niego, a słońce zabłysło w jej bursztyno wych włosach, które nabrały rudawego odcienia. Lucius skierował konia ku bramie. Czyżby się nie mylił, sądząc, że frazesy Mayne'a brzmiały tym razem zaskakująco prawdziwie. Nuta uznania w jego głosie była szczera. Dobrana z nich para, pomyślał. Mayne był w końcu człowiekiem wielkich zalet, wyjąwszy nieszczęsną skłonność do bałamucenia londyńskich mężatek, ale to minie po ślubie. Nikt, kto miałby w łożu małżeńskim Tess, nie chciałby żadnej innej. Czy Mayne mógł nie pokochać Tess? Jej otwartego spojrzenia, naiwnej ciekawości, wspaniałych umiejętności jeździeckich, na turalnej postawy w siodle, całej jej niezwykłej osoby? A jeśli jego przyjaciel się zakocha, to na zabój. Lucius dobrze pamiętał jak May ne zadurzył się w lady Godwin, jak nie mógł się potem podźwignąć po doznanej porażce. Oczywiście hrabina nigdy go nie kochała, lecz pozwoliła mu zro zumieć, jak żałosne są jego romanse z mężatkami. Felton sądził, że kiedy hrabina wzgardziła uczuciem przyja ciela, ten stał się wreszcie zdolny do prawdziwej miłości. A Tess ją odwzajemni. Zakocha się w mężu. Rzecz jasna, po jakimś czasie, może po kilku miesiącach, może po roku, lecz to małżeń stwo... Lepiej poniechać tych rozmyślań. Cóż mu z nich przyjdzie? Pantalon poniósł go lekko przez wielką, kamienną arkadę bra my. Zaraz za nim przejechali przez nią Tess i Mayne, wsłuchani w dźwięk podków własnych koni. Mayne ją zdobył. Należała do niego.
112
14
sama nie wiedziała, jak to się stało, że poszła na spacer
wzdłuż długiego rzędu stajni przy oberży Pod Królewską Strzałą, i to wraz z Feltonem. Oczywiście lepiej by było, żeby towarzy szył jej hrabia Mayne, który przez całe popołudnie obsypywał ją względami. Felton zaś powinien był spacerować z Annabel, która odnosiła się do niego dokładnie w ten sam sposób, co Mayne do Tess. A jednak całkiem niespodziewanie dla siebie szła wzdłuż niskich stajni wraz z Feltonem. Skręcali za róg i nagle okazało się, że zostali sami. Tess czuła się niczym dziecko, które uciekło z pokoju lekcyj nego, co było dosyć absurdalne. Stajnie ciągnęły się daleko. W powietrzu czuć było zapach roz grzanej lucerny i alkoholu. Woń ta w Tess budziła sentyment i wstręt jednocześnie. Przypominała jej o domu, o ojcu i zarazem o tym wszystkim, co ojca od nich oddalało, jeszcze na całe lata przed jego śmiercią. Zatrzymali się przed jedną z przegród. - To Ramaby. Należy do lorda Finstera - powiedział Felton. - Nie wiedziałem, że ten koń ma stanąć do lokalnych wyścigów. Obawiam się, że z łatwością odniesie zwycięstwo nad moimi naj lepszymi zwierzętami. - Tym razem nie wygra - odparła Tess, gładząc gniadosza po chrapach. - Ramaby, nie masz wyglądu zwycięzcy. Prawda, kocha nie? Lucius zaśmiał się, widząc, jak Ramaby nastawia uszu, usiłując złowić każde jej słowo. - Prawdziwa z pani szkocka czarownica! Co za pomysł: mówić koniowi, że nie zwycięży, rzucać urok na biedne stworzenie! - Och, wcale nie. - Tess podrapała z kolei konia za prawym uchem. - Komuś, kto jak ja wychował się wśród koni, nietrudno pojąć, co one czują. A Ramaby naprawdę nie czuje się zwycięzcą. Przynajmniej nie w tej chwili. - Poklepała go na koniec i poszła dalej. 113
Tess
Stąpali po wysypanej słomą ziemi, zaglądając do stajen. Lucius celowo się nie spieszył. Nie miał ochoty zbyt wcześnie dotrzeć do wielkiej furty na końcu, gdzie jaskrawo świeciło słońce, czekały tłumy i gdzie trzeba było zwrócić pannę Essex Mayne'owi, żarli wemu zalotnikowi. - Czy potrafi pani powiedzieć, kiedy koń jest głodny? - Czasami, ale nie jestem jasnowidzem. - Mnie się zdaje, że jest na odwrót. - O nie. Konie są stworzeniami łatwo okazującymi emocje, ale to w końcu tylko zwierzęta. Różnią się od ludzi. Nie dopuszczają się zdrad i nie skrywają swoich zamiarów. - No i nie mówią po angielsku. Tess przystanęła nagle przed kolejną przegrodą, zaskoczona włas ną reakcją na spojrzenie Feltona. Czyż nie sądziła, że nie da się nic wyczytać z jego twarzy? - Ta klacz też nie wygra. - Mógłbym się bez trudu domyślić. Przecież jest źrebna. - Och - Tess poczuła się zażenowana. - Nie zauważyłam. - No to co pani właściwie spostrzegła? - spytał, ujmując ją moc niej pod rękę. Stali bez ruchu, patrząc na klacz o lśniącej sierści. - Jest senna. Widzi pan, powieki jej opadają. I gdy tylko Tess podrapała ją drobną dłonią za uszami, klacz wy dała z siebie głośne westchnienie, przymykając oczy. - Ma pani bardzo pożyteczny talent - powiedział Felton po chwili milczenia. - Ależ bynajmniej - rzuciła z niezadowoleniem. - Może wróci my do pozostałych? - Jak pani sobie życzy, panno Essex. Chwilę później znaleźli się z powrotem na powietrzu. Toporne siedziska wzdłuż toru wyścigowego lśniły w ostatnich promieniach słońca. Skwierczały i dymiły kiełbaski przypiekane w kramie, a setki mężczyzn rozprawiały o zadach i pęcinach jakie goś konia czy kilku koni. - O, tam są moje - mruknął nagle Lucius. Przedefilowały przed nimi dwa konie z wdzięcznie wygiętymi szy jami, okryte ciężkimi derkami. Lucius o nic nie pytał. Tess milczała. 114
- Raz byłam całkiem pewna - odezwała się wreszcie - że koń imieniem Pozer wygra następną gonitwę i powiedziałam to ojcu. Postawił na niego wszystkie pieniądze zaoszczędzone na nasze po sagi. Bo przedtem dobrze typowałam zwycięzcę. Na chwilę zapadła cisza. Potem Lucius spytał: - Jeśli dobrze pamiętam, było to w Newmarket. Wtedy pierwsza przyszła Petunia. - Pozer nigdy nie był pierwszy - odparła z roztargnieniem Tess, obserwując konie Luciusa. - Potknął się i złamał nogę - przypomniał sobie Lucius. - Trzeba go było zastrzelić. - I właśnie dlatego nigdy nie zgodzę się już na wróżenie koniom zwycięstwa. Na wyścigach wszystko może się zdarzyć. - Wcale mnie pani nie pocieszyła. Spojrzała na niego. Miał interesującą twarz, milczącą, powścią gliwą. Wyglądał jak ktoś, komu nie trzeba niczyjego towarzystwa, spokojny i pogodny. - Musimy znaleźć pozostałych - powiedziała z cieniem rozdraż nienia w głosie. W końcu to Mayne się do niej zalecał. Może ze chce się oświadczyć akurat teraz, a ona spaceruje sobie jakby nigdy nic i prowadzi nierozważną rozmowę z Feltonem. - Panno Essex... - powiedział jej towarzysz z takim spokojem, że jeszcze bardziej ją to rozdrażniło. - Wolałabym wrócić do loży. Siostry pewnie nie wiedzą, gdzie mnie szukać. - Miała jednak w końcu jakieś poczucie przyzwoito ści. - No dobrze. Nie wiem, w jakiej formie jest pański gniadosz, ale proszę zauważyć, że on... - Królewski Dąb. - Ze Królewski Dąb dziwnie stawia nogi. Zanadto się gorączku je, doskwiera mu złe samopoczucie i, jak przypuszczam, jest głod ny. Czy pański stajenny go czasami nie zgrzewa? - Mówił mi, że to niezbędne, żeby utrzymać zwierzę w for mie. - Uważam tę praktykę za barbarzyńską, tak samo jak dawanie koniom na przeczyszczenie. Znam się co nieco na nich. Podobne metody sprawiają, że źle się czują. - Tess odwróciła się i ruszyła ku 115
loży, gdzie zapewne czekali na nią pozostali uczestnicy wycieczki, gdy Felton lekko ujął ją za ramię. - Zdawało mi się, że pani ojciec był wielkim zwolennikiem środków przeczyszczających. Słyszałem, jak o nich żywo rozpra wiał podczas derby dwa lata temu. - Istotnie - odparła po chwili. - Ojciec to popierał, ale ja jestem odmiennego zdania. Felton spojrzał na nią tak przenikliwie, że przymknęła oczy, jakby to mogło ją przed czymś ochronić. Weszli do loży, gdzie zastali jedynie Annabel i Mayne'a w najlep szej komitywie. - Cała reszta poszła coś zjeść - wyjaśniła Annabel. - Lady Clarice spotkała jedną ze swoich najlepszych przyjaciółek, lady Homily, która powiedziała jej, że w bufecie jest wspaniała szynka z Yorkshire. - I wszyscy się tam udali? - spytał zaskoczony Lucius. - Wszyscy prócz Maitlanda, który, jak przypuszczam, jest w stajniach. - Przy tych słowach Annabel uśmiechnęła się do Feltona wręcz arogancko. - Zostaniecie tutaj czy również pospieszycie na szynkę? less usiadła tuż przy hrabim, który wpatrywał się w nią intensywnie. Był szczerze zainteresowany tym, jak świetnie trzymała się w siodle. Uznał, że sposób, w jaki okiełznała konia, był wprost wspaniały Zaloty Mayne'a przybrały inną formę, głębszą i bardziej rzeczo wą. Nie plótł już frazesów, lecz opowiadał szczegółowo o swoich stajniach i majątku. Mniej jak ktoś biegły we flircie, bardziej jak mężczyzna szczerze zainteresowany jej towarzystwem. Otwartość czyniła go dużo atrakcyjniejszym. Był też przystojny. Wszystko to razem sprawiało, że wydawał się idealnym kandyda tem na męża. A jednak Tess wbrew własnej woli nadsłuchiwała, co Annabel mówi do Feltona, jakby zaczynała już w nim widzieć szwagra. - Moja matka nie potrafi usiedzieć na miejscu - opowiadał Mayne. - Pędzi na koniu jak szalona, nawet gdy siedzi na nim po dam116
sku. W Anglii młode damy zawsze w ten sposób dosiadają koni, panno Essex. Wiem jednak, że w Irlandii niekiedy robią to po mę sku. Proszę mi wybaczyć, nie znam szkockich zwyczajów pod tym względem, ale czy pani robiła kiedyś podobnie? - Ach skądże! - odparła cierpko. I ona, i siostry przestały jeździć po męsku jakiś rok temu, ale wyjawianie tego byłoby nadmiarem szczerości. Felton odwrócił się nagłe i spojrzał na nią. Miał piękne oczy, zu pełnie jak u wilka. Zdumiała się. Skąd wiedział, że ona, Annabel i Imogen hasały na koniach po męsku? Robiły tak zresztą tylko na terenie ojcowskiego majątku, gdzie nikt nie mógł ich przy tym wi dzieć. Lekko rozbawione spojrzenie Feltona świadczyło, że przej rzał jej kłamstwo. Nic odezwał się jednak, tylko ponownie zaczął przyglądać się temu, co się działo na torze. Ciągle miała przed oczami jego szero kie barki. Chociaż Mayne od czasu do czasu trącał ją ramieniem, gdy na przykład podawał jej program lub wskazywał któregoś z ko ni, Felton nie zrobił tego ani razu. - Strome wzgórza za moim majątkiem w Yorkshire są znakomi tym terenem do jazdy - mówił Mayne. - Wielokrotnie jeździłem po nich dobrą godzinę, nie napotykając żadnych ludzkich siedzib. Człowiek czuje się tamjak w Arkadii. Cudowne miejsce, gdzie jest się wolnym od wszelkich towarzyskich obowiązków. - Uniósł jej dłoń do ust i zajrzał w oczy. - Bardzo chciałbym, żeby to pani zoba czyła, panno Essex. Ręczę, że piękno tej ziemi każe pani zapomnieć o wrzosowiskach Szkocji. Milczące zaproszenie bez trudu można było wyczytać z jego oczu. - Za torem jest tu śliczny, mały sad pełen jabłoni, trochę podob ny do mojego. Czy zechce pani udać się tam ze mną na przechadz kę? Tess czuła, że nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Czy powinna przyjąć jego propozycję? Annabel wyjrzała spoza ramienia Feltona. Błysk w jej oku potwierdził domysły Tess. Mayne miał zamiar się tam oświadczyć. A ona musi te oświadczyny przyjąć. W końcu nikt
1
1 7
inny nie poprosił jej o rękę w sposób, który można by uznać za poważny. A siostry należało wprowadzić w świat. - Miałem właśnie prosić pannę Essex - przerwał im Felton - żeby pozwoliła mi zaprowadzić się na tor. - Ponownie wstał i wyciągnął ku niej rękę. - Chciałbym pokazać pani pewnego konia, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu. - Nie musisz zadawać sobie trudu i pokazywać pannie Essex koni. - Mayne spojrzał ostro na przyjaciela. - Wcześniej prosiłem ją na mały spacer. - Proszę tu zostać z nami - odezwała się Annabel miodowym głosem. Tess poczuła, że puls jej przyspieszył z irytacji. Czy nikt tu nie ro zumie, że Felton nie interesuje się niąjako kobietą? Może oni tego nie widzą, ale ona i owszem. Mayne zignorował cztery ostatnie go nitwy, za to Felton nie odrywał oczu od toru, mimo że Annabel wdzięczyła się do niego, jak tylko mogła. Był zupełnie taki sam, jak jej ojciec! Zmroziła ją ta myśl. Felton zachowywał się dokładnie tak, jak mogła oczekiwać. Uśmiechnął się do przyjaciela, dając mu do zrozumienia, że nie będzie mu wchodził w drogę. - Panna Essex powróci ze mną cała i zdrowa najwyżej za dwie minuty. Zamierzam kupić pewnego konia, a ona doskonale się na nich zna. Mayne uniósł brew, lecz najwyraźniej uznał, że obojętny ton Feltona nie zagraża w niczym jego zalotom. Z punktu widzenia Tess Feltona różniło od ojca tylko to, że liczył się co nieco z jej zda niem. Byłoby też dobrze, gdyby Mayne już teraz przekonał się, że nie może żoną komenderować według swego widzimisię. - Wrócę za chwilę - przyrzekła i wstała, przyjmując ofiarowane jej przez Feltona ramię. Ten wynagrodził ją uśmiechem, który zu pełnie odmienił jego poważną twarz. Mayne w ostatnich godzinach uśmiechał się do niej niezliczo ną liczbę razy, a każdy z tych uśmiechów wyraźnie mówił o jego zamiarach. O tym, że niedługo będzie jej narzeczonym. Ale to uśmiech Feltona poruszył ją do głębi. 118
Przecież on wcale nie chce się do mnie zalecać, przemknęło jej przez myśl. A Felton, jakby pragnąc to udowodnić, poszedł prosto ku torowi. - Co pani sądzi o tym koniu? Był to srokaty siwek. Gdy na niego patrzyli, zrobił kilka wielkich, energicznych kroków, nim stajenny, który go dosiadał, nie ścisnął go kolanami tak gwałtownie, że koń energicznie bryknął, zmusza jąc go do poluzowania chwytu. Tess się zaśmiała. - Pomyślałem sobie całkiem to samo - stwierdził Felton z satys fakcją. - Przecież nie powiedziałam ani słowa! - Wszystko mogłem wyczytać z pani twarzy. Wystarczyło na nią spojrzeć. Przez chwilę patrzyli sobie wzajemnie w oczy. - Powinnam... Konie ruszyły; siwek zwycięży, była tego pewna. Wrócili do loży. Felton tym razem nie zaofiarował jej ramienia. Nie uśmiechnął się do niej ani w żaden inny sposób nie dał do zrozumienia, że... że... - Czy mogę zabrać panią do sadu? - spytał miękko Mayne, gdy tylko wróciła. Odruchowo spojrzała na Feltona. Przynajmniej nie zabrał ze sobą na wyścigi teatralnej lornetki, patrzył na nich natomiast tak, że bez trudu wszystko zrozumiała. Znał zamiary hrabiego i nie miał naj mniejszej ochoty krzyżować mu planów. Odwrócił się i usiadł przy Annabel, która zaraz zaczęła się do nie go wdzięczyć. Tess wydawało się, że uczynił to z przyjemnością. Wstała i delikatnie wsparła dłoń na ramieniu hrabiego. Poczuła pod palcami wełnę tak miękką, że w dotyku robiła wrażenie atła su. - Z miłą chęcią przejdę się z panem. - Przy tych słowach spoj rzała na Mayne'a spod rzęs. Nie obejrzała się nawet na Feltona. Poszli niedaleko, pod jabłonkę, i przystanęli. Zupełnie jakby gra ła w jakiejś sztuce! Mayne zerwał dla niej jedno jabłko, a ona przyjęła je skwapliwie. Ucałował jej dłoń. Spojrzała mu w oczy. Zadał jej długo oczekiwane 119
pytanie. Wyraziła zgodę, upuszczając dyskretnie jabłko. Ucałował ją lekko w policzek, prosząc najpierw o pozwolenie. Uśmiechnęła się do niego, a on pocałował ją raz jeszcze, w usta. Bardzo to było przyjemne. Wsunęła mu rękę pod ramię i wrócili do loży jako przyszły mąż i przyszła żona. Albo raczej jako hrabia i przyszła hrabina.
15
się wszystkie na łóżku Tess, każda o coś wsparta. Tess i Jo-
sie wjego głowach, Imogen i Annabel w nogach. Josie miała ze sobą oczywiście książkę, którą czytała przy świetle świeczki stojącej na nocnym stoliku Tess. - Wciąż nie mogę w to uwierzyć - powiedziała Imogen, patrząc na Tess tak, jakby najstarszej siostrze wyrosły nagle rogi na głowie. - Wkrótce wyjdziesz za mąż... Pamiętasz, jak się bałyśmy, że nikt nie będzie chciał się z nami ożenić? Jesteśmy w Anglii ledwie od tygodnia, a ty już się zaręczyłaś z hrabią. Powinnaś czuć się wnie bowzięta. Tess trudno było myśleć o sobie jako o kobiecie zamężnej. Zda rzało się jej również zapominać, że naprawdę się zaręczyła. Sta nowczo zaś nie czuła się wniebowzięta. - Wszystkie nasze zmartwienia miały źródło w tym, że papa ni gdy nie miał tyle gotówki, żeby nas zabrać do Londynu - podkre śliła Annabel. - Nie sądzę, żeby którakolwiek z nas wątpiła w swoje szanse małżeńskie. - Moja guwernantka, panna Flecknoe, uznałaby, że to krańcowo niewłaściwa uwaga - odparowała Josie, unosząc wzrok znad książ ki. - Mogę tak śmiało powiedzieć, bo panna Flecknoe uważa każdą wzmiankę o mężczyznach i kobietach za coś niewłaściwego. - Chciałabym wam coś oznajmić. - Imogen, cała zarumieniona, objęła kolana. 120
Kuliły
Spojrzały na nią wszystkie, nawet Josie. - Draven mnie pocałował. Pocałował! - Czy masz na myśli tamten upadek z jabłonki, czy też narzuca łaś mu się kolejny raz? - spytała Josie. Imogen była zbyt uszczęśliwiona, żeby skarcić młodszą siostrę. - Pocałował mnie na wyścigach, ot tak, po prostu. Myślę, że mnie kocha! - Zanadto ufasz pocałunkom - stwierdziła kwaśno Josie. - Panna Flecknoe nie zgodziłaby się z tobą. Mówi, że za miłym zachowa niem mężczyzny nieodmiennie kryją się niskie motywy. Chociaż - dodała po namyśle - nie jestem w pełni przekonana, czy panna Flecknoe dokładnie wie, jakie to motywy. - Imogen, przecież lord Maitland jest zaręczony z panną Pythian-Adams - powiedziała łagodnie Tess. - Mów sobie, co chcesz. - Imogen potrząsnęła głową. - Popro siłam, żeby podszedł ze mną do toru, bo chciałam przyjrzeć się koniom z bliska, a on... - No właśnie, ty poprosiłaś! - Nieważne, po prostu byliśmy razem - parsknęła Imogen. - Tylko nam nie wmawiaj, że twoje motywy nie były niewłaści we - odcięła się Josie. - Czemu nie poszłaś z nim prosto do stajni? Mogłabyś paść mu w objęcia w stogu siana. - Josie - upomniała ją Tess - to było w złym guście. - Szliśmy akurat ku mecie - ciągnęła Imogen - i Draven robił bardzo trafne uwagi o mijanych przez nas koniach... no, wprost nie potraficie sobie wyobrazić. On chyba wie o nich absolutnie wszystko! W końcu zdecydował się postawić pięćdziesiąt fun tów na jedną z klaczy, która biegła w tych wyścigach. Bukma cher wziął od niego pieniądze i w chwilę później Draven wygrał! A potem pocałował mnie, bo, jak powiedział, przyniosłam mu szczęście! Tess zastanawiała się, co na to odrzec. Tymczasem atak na siostrę przypuściła Annabel. - Draven Maitland to wykapany papa, Imogen. Czy jesteś pew na, że chcesz przez resztę życia rozmawiać tylko o klaczach i pa trzeć, jak twój mąż trwoni wszystkie pieniądze na wyścigach? 121
- On ani trochę nie przypomina papy. - Imogen ciaśniej objęła kolana. - Ona ma trochę racji - orzekła Josie.- Papa nigdy nie całowałby się z obcą kobietą po zaręczynach z naszą matką. Był człowiekiem honoru. - Draven też nim jest! Po prostu dał się ponieść uczuciom! zaprotestowała Imogen. - I całkowicie się od papy różni, bo wie, co robi, kiedy stawia na jakiegoś konia. On, widzisz, ma własny system i rozumie konie w sposób, na jaki papy nigdy nie było stać. Tess wsparła głowę na poduszce i utkwiła wzrok w szafirowym baldachimie nad łóżkiem. Ciekawe, czy ich matka podobnie myślała o swoim mężu? Oczy Imogen promieniały dumą i uwielbięniem, kiedy rozprawiała o Dravenie i jego znajomości koni. Nawet Josie chwilowo złożyła broń. - No cóż, pamiętaj tylko, kiedy się znów będziesz za nim uga niać, co panna Flecknoe sądzi o niewłaściwych motywach - powie działa bardziej pojednawczym tonem niż poprzednio. - Z czego wnoszę, że nie przestaniesz do niego wzdychać, nie zważając na pannę Pythian-Adams? - spytała Annabel. - Jesteśmy sobie przeznaczeni - odparła dumnie Imogen. - W każdym razie - odezwała się Tess - mogłabyś nie robić tego tak ostentacyjnie. Nie wpatruj się w niego namiętnie. Na pewno będzie tym zakłopotany. - Wpatruj się w kogo innego - zgodziła się z nią Annabel. - Na przykład w Rafe'a albo w Feltona, jeśli już musisz. Zazdrość może być potężną motywacją! Josie, proszę cię, nie mów pannie Flecknoe o naszej rozmowie. - Spróbuję nie zerkać na Dravena częściej niż raz na jakiś czas - zgodziła się Imogen. Ton, jakim to powiedziała, kazał wątpić, czy się jej to uda, lecz Tess uznała, że lepiej puścić go mimo uszu. - Tess wychodzi za hrabiego - podsumowała zwięźle Annabel. - Imogen goni za Maitlandem, a Josie czuje się szczęśliwa w poko ju lekcyjnym. - Szczęśliwa to za wiele powiedziane - poprawiła ją Josie. - Nikt chyba nie mógłby czuć się szczęśliwy przy pannie Flecknoe. Upo122
mina mnie od rana do nocy. Bardzo się martwi moimi okropnymi nawykami, których nabyłam z braku guwernantki. - Na przykład jakimi? - spytała Tess, okazując pewne zacieka wienie. - Podobno za dużo czytam! - prychnęła pogardliwie Josie. Ona najchętniej obłożyłaby czytanie klątwą! A gdyby wiedziała, że Imogen pozwoliła się całować Maitlandowi, odprawiałaby nad nią egzorcyzmy. - Ha, trudno, przynajmniej jedna z nas musi wyrosnąć na god ną szacunku, przyzwoitą młodą damę - uznała Annabel - bo dla pozostałych jest już za późno. Aja, żeby dowieść mojej nieznośnej natury, mogłabym rzec, że nie ograniczę się jedynie do rozmyślań nad tym, co lady Griselda powiedziała nam o Feltonie, ściślej zaś o jego fortunie. Wierzę, że uda mi się go zainteresować moją osobą. - Nie musisz za niego wychodzić - odezwała się nagle Tess. -Jestem całkiem pewna, że Mayne wyśle cię na sezon wraz z lady Griselda, która chętnie posłuży ci w Londynie za przyzwoitkę. No, chyba że będziesz wolała pozostać tu z Rafe'em. - Owszem, ale Felton jest pod ręką! Ajeśli Griselda nie myli się, uważając go za najlepszą partię, po cóż mam tracić czas? - Felton nie ma tytułu - podkreśliła Tess - a ty zawsze mówiłaś, że na tym ci najbardziej zależy. - Może nie powinnam przeceniać tytułu? W końcu najbardziej na tym świecie liczą się pieniądze. - Chyba powinnaś poczekać na sezon. Nie musisz się tak po święcać. - Kto tu mówi o poświęceniu? - Annabel wzruszyła ramionami. - Nie jestem typem kobiety, którą nieodparcie fascynują cherlawi młodzieńcy o artystycznych skłonnościach, a Felton bynajmniej... - Panna Flecknoe nie pochwaliłaby cię za te wynurzenia - za uważyła Josie, unosząc oczy znad książki. - Błagam cię, nie mów jej o tym! Chciałam tylko podkreślić, że trudno byłoby mi adorować słabeusza, a Felton jest mężczyzną ra czej muskularnym. Ma świetną figurę i nie łysieje. Podoba mi się ta jego grzywa płowych włosów. Zupełnie jakbym miała w domu małego lwa! 123
- Co za absurd - zaperzyła się Josie. - Felton w niczym nie przypomina żadnego z wielkich kotów. Co prawda widywałyśmy je tylko na obrazkach, ale... - Urwała. - No, może ma w sobie coś z pantery. Myślę, że one mogą w ten sam sposób błyskać okiem. Tess po raz nie wiadomo który przygryzła wargę. - Chyba że... - rzekła cicho Annabel, patrząc na Tess - ty masz coś przeciwko temu? - Dlaczego? - zdumiała się Imogen. - No bo istnieje możliwość, że Tess chciałaby go za męża - wy jaśniła Annabel. - Zdaje mi się, że widziałam... - Niczego nie widziałaś! - rzuciła gwałtownie Tess. - Nic do niego nie czuję. Możesz go sobie poślubić. - ...jak cię całował - dokończyła siostra. - Dobrze, że tu nie ma panny Flecknoe - westchnęła Josie. Cała ta rozmowa byłaby dla niej przykrą rewelacją. - Mówiłyśmy już przecież Imogen - Tess patrzyła teraz prosto na Annabel - że pocałunki nie świadczą o chęci ożenku. A gdy by Felton pozwolił sobie na tak niewłaściwy postępek względem mnie... Mówię ,,gdyby", Josie, więc nie trzeba robić krytycznych uwag. Gdyby więc Felton skradł mi całusa, nie miałoby to zna czenia, bo hrabia Mayne jasno dał mi do zrozumienia swoje za miary. - Hrabia wyraźnie zrobił wobec Feltona aluzję do swoich oświadczyn - przytaknęła Annabel. - A Felton nie uczynił nic, żeby mu w nich przeszkodzić - do kończyła Tess, choć raczej bez przekonania. - Co za rozczarowanie! - podjęła Annabel. - Nic dziwnego, że Felton pozostaje kawalerem, choć jego bogactwo mogłoby przy ciągnąć każdą kobietę na Wyspach Brytyjskich. Pewnie się nigdy nie ożeni. Tess wolała nie snuć przypuszczeń na ten temat. Już sama myśl sprawiała, że robiło się jej słabo. - Ale gdyby Felton pocałował Tess i nie oświadczył się jej - ciąg nęła Annabel, rzucając na siostrę szybkie spojrzenie - nie chciała bym mieć z nim więcej do czynienia. 124
Tess wsparła brodę na kolanach i próbowała nie myśleć o tym, dlaczego po słowach Annabel tak jej ulżyło. W końcu zaręczyła się przecież, jak należy, z hrabią. - Uważam, że Mayne jest o niebo przystojniejszy niż Felton. - Josie złożyła książkę. - Zgadzam się - przytaknęła Annabel. Chwilę później Tess zrozumiała, że wszystkie patrzą na nią wy czekująco. - I ja też! - wykrzyknęła. Niestety, za późno.
16
Tess zeszła po schodach, przesuwając dłonią po wypolerowanej mahoniowej poręczy. Wolała włożyć wiśniową suknię Annabel niż własną, granatową, głębiej wyciętą. To Annabel miała zaprezentować tego wieczoru olśniewający dekolt. Tess nie musiała się już odwoły wać do pomocy krawcowej, skoro Mayne powiedział jej to, co miał powiedzieć, kiedy ubrana była w stary kostium do konnej jazdy. Bar dziej lub mniej odsłonięty gors nie grał już teraz istotnej roli. Gdy weszła do bawialni, Annabel jeszcze tam nie było. Zastała za to w pokoju ostatnią osobę, którą miała ochotę spotkać, czyli Feltona. Miał na sobie wspaniały surdut w kolorze zieleni tak ciemnej, że prawie czarnej. Tess z zaskoczeniem stwierdziła, że Annabel wca le nie dostrzegła jednej z najistotniejszych cech jego charakteru, władczości. Felton zdawał się mówić: ,,Nawet powietrze, którym oddycham, należy do mnie". Annabel, mimo pędu do małżeństwa, okazała tu zaskakujący brak spostrzegawczości. - Wiem, że powinienem pani pogratulować - zaczął i złożył jej głęboki ukłon. Tess nie widziała żadnego powodu, by udawać grzeczną. - Przecież pan o tym wcześniej wiedział - palnęła bez ogró dek. Nie mógł zaprzeczyć, że przyjaciel zwierzył mu się ze swego 125
zamiaru. Co więcej, na wyścigach wyraźnie nie chciał mu prze szkadzać. - Ma pani zupełną rację - przyznał. - Cieszą mnie wasze zarę czyny. - Zapewne, wielka ulga może kogoś cieszyć. - Tess odeszła kilka kroków dalej, chcąc się dokładniej przyjrzeć dużemu sekretarzykowi z orzechowego drewna stojącemu przy ścianie. Mebel był stary, a z przodu miał półokrągło zakończone, oszklone drzwiczki. W środ ku stało kilka starych srebrnych puzderek. Felton znalazł się tuż przy niej, gdy chciała zajrzeć do wnętrza przez zabrudzone szybki. - Nie słyszałam, jak pan podszedł! - powiedziała rozdrażniona. - Odrzuciła pani przedtem moje oświadczyny. Zapewniam, że wcale nie odetchnąłem wtedy z ulgą. - Och, proszę nie udawać, że naprawdę chciał się pan ze mną ożenić. Imogen jako jedyna z nas mogłaby twierdzić, że wie, jak to jest cierpieć z miłości. - Istotnie, niczego takiego nie czuję. Nauczyła się już rozpoznawać jego intencje, mimo że twarz miał całkiem bez wyrazu, niczym kukła. Teraz był ubawiony. Tess otwo rzyła drzwi nieco energiczniej, niż było trzeba. - Ach, jak mi się to podoba - powiedziała bezbarwnym głosem, wyjmując jedno z puzderek tylko po to, żeby zająć czymś ręce. - Moje uczucie czy puzderko? - Puzderko. - To prezent ślubny. Sądząc z wyglądu, ma już ze sto lat. - Prezent ślubny? - powtórzyła bezmyślnie, przyglądając się bi belotowi. Puzderko mieściło się swobodnie w jej dłoni. Na ścian kach miało wygrawerowane scenki. Wierzch zdobiły splecione w uścisku dłonie, męska i kobieca. - Niegdyś istniał taki zwyczaj. - Felton uniósł wieczko. Puz derko wyścielone było spłowiałym szkarłatnym aksamitem. - Pan młody, jak przypuszczam, wypełniał je złotymi monetami i dawał w prezencie pannie młodej. Proszę spojrzeć - wskazał na pokryw kę - tutaj trzymają się za ręce. A tu, z boku, mamy zaloty, bo on stoi pod jej oknem i chyba śpiewa. 126
Tess, jak mogła, starała się unikać jego fizycznej bliskości. Tym czasem Felton stał ledwie kilka centymetrów od niej. Włosy, zwy kle zaczesywane do tyłu, spadały mu teraz na czoło. Miał dłonie o wiele ciemniejsze od niej i ze trzy razy większe. Pasowały do jego szerokich ramion. Bił też od niego bardzo miły zapach. Nie per fum, tylko... - Tu znów sceny z początków życia małżeńskiego. O, widzi pani, siedzą sobie razem przy śniadaniu. - Tak. Tess słuchała go niezbyt uważnie. Puzderko tkwiło cały czas w jej dłoni. Srebro błyszczało na tle brzoskwiniowej skóry. - Och, to bardzo istotna okazja. Tess wyczuła nutkę rozbawienia w jego głosie. - Co? - Śniadanie. Najpierw długo jada się je w pojedynkę, a potem, nagle, za stołem siada także kobieta. - Nigdy nie jadałam w pojedynkę. - Do czego wiodła ta rozmo wa? Najwyraźniej coś w niej miało podwójne znaczenie, ale Tess nie umiała odgadnąć, co. - Zawsze razem z siostrami. I zawsze roz mawiałyśmy wtedy ze sobą. - Podczas pierwszego wspólnego śniadania nowożeńcy, jak są dzę, niewiele mówią. - W jego głosie Tess znowu wyczuła rozba wienie. - Są zanadto zmęczeni. - Nachylił się nad pudełeczkiem, udając, że chce je dokładniej obejrzeć. - Chyba się nie mylę. Moż na by powiedzieć, że sposób, w jaki pokazano tu żonę, wskazuje na... krańcowe wyczerpanie. Tess wiedziała, że to żart, mimo że ktoś inny uznałby może minę Feltona za obojętną. - Zapewne ma pan słuszność - odparła, siląc się na spokój. Dzień weselny może być męczący. - A tu - odwrócił puzderko w drugą stronę - przedstawiono lu bianą niegdyś alegoryczną aluzję. Tess spojrzała uważniej. Było to pole pełne królików. - Symbol płodności - wyjaśnił, wyraźnie już rozbawiony. - Kró liki mnożą się bardzo licznie. 127
- Biedna kobieta - odparła cierpko, zamykając puzderko. - Tyle królików! - Czyż pani nie chciałaby mieć dzieci? - Felton odkładał właśnie cacko na miejsce. Nie patrzył na nią. - Dlaczego mnie pan wtedy pocałował? - spytała impulsywnie. Dłoń Feltona zamarła na chwilę w bezruchu. Potem zamknął sekretarzyk i odpowiedział pytaniem na pytanie: - Czy wszystkie Szkotki są takie? - Ależ oczywiście. - Uniosła jedną brew, całkiem jak lady Griselda. - Pocałowałem panią, bo tego zapragnąłem. I już. - Spojrzał na nią ostro. - Po prostu zapragnąłem, panno Essex. Wiem, rzecz jas na, że dżentelmen nie powinien poddawać się takim pragnieniom, ale... Tess wstrzymała oddech. Nie mogła teraz myśleć ani się poru szać. Dłonie Feltona przesunęły się po jej ramionach. Nachylił się i pocałował ją kolejny raz. Doprawdy, to było nie do zniesienia. Mężczyźni i konie w jakiś przedziwny sposób wydawali się Tess podobni do siebie. Zawsze wiedziała, kiedy ojciec był zirytowany, wyczerpany albo rozgniewany. Zanim jeszcze powiedział choć sło wo. Wszystko miał wypisane na twarzy. A tymczasem nic w minie Feltona nie zapowiadało tego, co zrobił. Mógł naprawdę doprowa dzić ją do rozpaczy! Za to usta przekazywały jej o wiele więcej. Czuła, że jego pocałunekjest gorący. Czy to właśnie jest pożądaniem? Mało o nim wiedziała, ale ten pocałunek sporo ją nauczył. Czuła się nieco oszołomiona i bardzo ciekawa, otworzyła więc usta, żeby zadać wszystkie te pytania, które kłębiły jej się w głowie. Dlaczego pocałował? Dlaczego całuje narzeczoną przyjaciela? Dlaczego pozwala jej na takie zachowanie? Chciałaby tylko sformułować je w sposób mniej żałosny. Nie udało jej się powiedzieć tego wszystkiego na głos. Całowanie się z nim przypominało rozmowę z kimś o wymownym wyrazie twarzy. Czuła jego łapczywość i gwałtowność i przerażało ją to. 128
Sprawiało, że uginały się pod nią kolana, a jednocześnie czyniło ją stęsknioną i zuchwałą. - Tess - powiedział cicho. Milczała. - Tess - powtórzył jeszcze raz. Oderwała się od niego i spojrzała mu w twarz. Usta miała po czerwieniałe, w oczach strach. Nie był to jednak lęk nieśmiałej, niedoświadczonej dziewczyny. - Tak. Lucius nie wiedział, o co chciał ją spytać. Oczywiście powinien był powiedzieć, że nie wolno im się całować. Ze choć on jest czło wiekiem honoru, a ona dobrze urodzoną damą, to niczym jakiś nędznik uwodzi narzeczoną przyjaciela. Wszystkie te słowa gdzieś się rozwiały, bo w jej oczach ujrzał py tanie. - Nic pani nie mogę zaofiarować - odrzekł. Ledwie się po wstrzymywał, aby ponownie nie chwycić jej w objęcia. - Kiedyś, tylko raz, poprosiłem pewną damę o rękę, lecz przed samym ślu bem zrozumiałem, że z tego małżeństwa nic nie będzie. - Kochał pan inną? Z jej twarzy zniknął już wszelki ślad emocji, pozostało jedynie chłodne zaciekawienie, zupełnie jakby go pytała, czemu woli mar chewkę od kapusty. - Po prostu nigdy nie zaznałem takiego uczucia, jak miłość - od parł z trudem. - Pani zasługuje na mężczyznę, który potrafiłby ją kochać duszą i ciałem. Blask w jej oczach przygasł, jakby się nad czymś zamyśliła. Ogar nęło go przemożne pragnienie, żeby poślubić ją za wszelką cenę. Chciał jej wyznać, że odbierze ją Mayne'owi, aby mieć tylko dla siebie. - Proszę o tym nie myśleć - odezwała się. - Nie powiedziałam przecież, że chcę za pana wyjść. Za to pamiętam, że odrzuciłam pańskie oświadczyny. - Mówiła swobodnie, z lekkim rozbawie niem. Lucius zesztywniał. Powiedział jej o swojej największej udręce, o braku uczuć, a ona mu się śmieje w nos? 129
I rzeczywiście te zmysłowe, czerwone wargi uśmiechały się, gdy na nie patrzył. - Czyż młode damy muszą się koniecznie spieszyć do ślubu z panem? Miała dołeczek na prawym policzku. Lucius poczuł szczerą złość. Powinien scałować ten lekceważący uśmieszek z jej twarzy. - To oczywiście był błąd z mojej strony. Nie miałem nigdy do czynienia z młodymi damami, które całują z takim entuzjazmem, jak pani. W Anglii jest, rzecz jasna, więcej hipokryzji niż u naszych sąsiadów z północy. Serce jej biło tak gwałtownie, że ledwo mogła oddychać. Z tru dem zdobyła się na równie beznamiętną minę, jak jego własna. - Obawiam się, że szkockie damy istotnie nie mają ochoty błagać pana o poślubienie ich. - Dotknęła jego ramienia. - Na szczęście z pańskich słów wnoszę, że istnieją Angielki, które wezmą na siebie ten obowiązek. - Lekki ton dobitnie świadczył, że nie uważa tego za niemożliwe. - Rozumiem. - Lucius skłonił się przed nią. - Zachowałem się niewybaczalnie, jak ostatni grubianin. Przepraszam. - Sądzę, że hrabia Mayne nie byłby zachwycony względami świadczonymi jego przyszłej żonie - zauważyła Tess. Lucius skłonił się raz jeszcze. - Przeproszę w takim razie i jego. Tess znów poczuła gniew. Jak śmiał ją całować, a potem mówić, że nie nadaje się do małżeństwa? Przez cały czas niczego innego nie robił, tylko usiłował nie dopuścić do jej zaręczyn z hrabią. Do jak najbardziej stosownego małżeństwa! Jak śmiał! - Może pan sobie darować przeprosiny- powiedziała lekceważą co, odsuwając się od niego jak najdalej. - Uważam je za nieszczere. Zresztą, to nieważne. - Kiedy traciła panowanie nad sobą, zawsze w jej głosie pobrzmiewał szkocki akcent, choć ojciec starał się go za wszelką cenę wykorzenić. Kiedy z kolei odezwał się Lucius, w jego słowach dał się słyszeć gniewny pomruk. - Czy mam powiedzieć memu przyjacielowi, że jego przyszła żona poczyna sobie niczym latawica? Czy to przystoi młodej damie? 130
Tess odwróciła się z łopotem sukni. Wielkie lustro w ramie ze złoconych liści odbiło przez moment jej postać. Twarz miała za różowioną, oczy błyszczące, a dekolt prezentował się wręcz impo nująco. - Niech pan robi, co chce! - Co chcę? - Lucius znów znalazł się tuż przy niej i patrzył jej prosto w oczy. - A więc mam zrobić, co chcę, Tess? - Tak! - ucięła i dopiero wtedy zdała sobie sprawę z dwuznacz ności tych słów. Oboje wiedzieli, co się teraz stanie. - A zatem wolno mi zrobić, co chcę? - Tak - szepnęła. Przyciągnął ją powoli do siebie i pocałował. Przez chwilę była zbyt zaskoczona ciepłem jego ciała i własną reakcją na jego dotyk, żeby dostrzec coś więcej. Dopiero potem poczuła, że tym razem w pocałunku Feltona były gniew i frustracja. I pożądanie. Przede wszystkim jednak frustracja. I rozgoryczenie. Zraniła go. A on teraz karał ją za to. Karał? Dlaczego? - Nie chciałam urazić pańskich uczuć - wydyszała z wargami tuż przy jego ustach, jakby to raczej jego własne usta, a nie jej, sformowały to zdanie. Wsparła mu ręce na piersi. Jego serce biło tuż pod jej dłonią. Nadal jednak nic nie mogła wyczytać z jego twarzy. - To nieistotne - odparł. Tess odkryła jednak coś niezwykle ważnego, co wiązało się z po całunkami, a poniekąd i z Luciusem Feltonem. Pocałunki nie po trafiły kłamać. Zupełnie jak konie. Podpowiedział jej to ten sam instynkt, dzięki któremu czuła, że uginające się kołana pod nią i słabnący oddech zwiastują kłopotliwą sytuację. - Przepraszam za to, że zlekceważyłam pańskie słowa. - Odsu nęła się od niego. Ukłonił się bez słowa. W jego oczach nie widziała ani śladu emocji, a na twarzy malowały się jedynie obojętność i zdawkowa grzeczność. Otworzyły się drzwi i do bawialni wbiegła rozszczebiotana lady Griselda. 131
- Tess, moja droga! Pewnie cię zmartwię, bo mój brat musiał wyjechać do Londynu w pilnej sprawie, ale obiecał, że wróci jak najprędzej, żeby zdążyć na dzisiejsze tańce. - Tańce? - spytała Tess ani trochę niezmartwiona nowiną o wy jeździe narzeczonego. - Och, taka mała zabawa we własnym gronie. Weźmiemy w niej udział tylko my i Maitlandowie. Poprosiłam Brinkleya o trzech muzykantów, nieoceniony sługa natychmiast ich znalazł. - Loka je, którzy weszli za nią do bawialni, zaczęli już czyścić posadzkę w drugim końcu pomieszczenia. Tess przypomniała sobie obietnicę Griseldy, że urządzi -wieczorek taneczny z walcami, żeby ośmielić Feltona do oświadczyn. Z ulgą, stanowczo zbyt wielką, przypomniała sobie też obietnicę Annabel, że nie będzie go uwodzić. Felton odszedł na bok. Patrzył przez okno na ciemniejący z wol na dziedziniec. Miał nieprzeniknioną twarz kogoś, kto ceni sobie powściągliwość i dobre wychowanie. Nie było w nim teraz nic z upadłego anioła, do jakiego porówny wała go w myślach za pierwszym razem.
17
Chwilę później w bawialni zrobiło się tłoczno. Najpierw pojawiły się tam lady Clarice i panna Pythian-Adams, rozprawiając żywo o torebce tej ostatniej. Po nich nadeszła Imogen z ręką wspartą na ramieniu Rafe'a. Patrzyła w niego jak w obraz. Zapewne poszła za radą Annabel i usiłowała wzbudzić zazdrość w Maitlandzie. Rafe wyglądał na przerażonego i najwyraźniej tęsknił za drinkiem. Imo gen, Tess dobrze o tym wiedziała, potrafiła być męcząca. - Mam dla was uroczą niespodziankę! - oznajmiła z entuzja zmem Griselda, zwracając się do lady Clarice. - Muzykantów! W końcu taniec jest strawą bogów, jak mówi Szekspir... a może chodzi o muzykę? Zawsze zapominam! 132
Lady Clarice położyła dłoń na ramieniu panny Pythian-Adams. - Moja droga, gdybyś zechciała... - ,,Jeśli muzyka jest miłości strawą..."* - zadeklamowała po słusznie przyszła synowa. - To z Wieczoru Trzech Króli. - Ach, co za erudycja! - zachwyciła się lady Griselda. Lady Clari ce rozpromieniła się niczym matka dumna z potomka. Panna Pythian-Adams z wymuszonym uśmiechem ciągnęła dalej: - ,,...dajcie mi waszej muzyki do zbytku. Niechaj apetyt umrze z przesycenia". I to także z Wieczoru Trzech Króli. - Inaczej niż kilka dni wcześniej, kurczowo uczepiła się narzeczonego: - Byłby pan znakomitym księciem Orsyno! Kiedy się pobierze my, zaraz wystawię tę sztukę z panem w roli głównej! - Trudno mi będzie nauczyć się tego na pamięć - odparł z nieza dowoleniem Maitland. Tess nie miała cienia wątpliwości, że mówi prawdę. - Ależ to łatwe! - zawołała panna Pythian-Adams. - Znam wszystkie kwestie księcia Orsyno! - Zdjęła rękę z jego ramienia i przybrała teatralną pozę. - ,,Tę konającą powtórzcie kadencję. Jak słodki wietrzyk do uszu mych wbiegła, co się unosząc nad grzędą fiołków, zapachy razem kradnie i rozrzuca..." Tess czekała na dalszy ciąg. Zrozumiała, na czym w istocie po legał zamiar panny Pythian-Adams. Widocznie postanowiła zaata kować narzeczonego bronią najcięższego kalibru, zadręczając go nadmiarem poezji. - Będę to deklamować co wieczór, a także każdej nocy. Za mie siąc nauczy się pan oddychać Szekspirem jak powietrzem! Maitland, co nie uszło uwagi Tess, spojrzał na przyszłą żonę z wyraźną niechęcią, lecz w tejże chwili z drugiego końca sali roz legł się odgłos strojenia instrumentów. - Nie będziemy chyba tańczyć przed kolacją? - spytała lady Clarice, chłodząc twarz wachlarzem.
* William Szekspir Wieczór Trzech Króli, przekład Leona Ulricha. 133
- Ależ oczywiście, że tak! - odparła radośnie Griselda. - Moja droga, proszę nie myśleć o starości, bo nim się pani obejrzy, będzie ona tuż-tuż! Lady Clarice odsłoniła zęby w czymś, co wśród szakali mogłoby uchodzić za uśmiech. Rafe podszedł do Tess ze szklaneczką brandy w ręce. - Czemu Imogen zachowuje się w taki sposób? - syknął. - Co masz na myśli? - Tess udała zdumienie. - Dobrze wiesz, o czym mówię! - Imogen, po drugiej stronie sali, zaczęła go przyzywać gestem dłoni. - Rafe! Och, Rafe! - Nie widzę niczego niestosownego w jej zachowaniu - Tess usiłowała stłumić śmiech. Rafe obejrzał się z lękiem przez ramię. - Każ jej stąd pójść, Tess. - Nie mogę. - Tess postanowiła się nie przejmować. W końcu Rafe był opiekunem Imogen. - Dlaczego? - sapnął, wypijając resztę brandy. - Chciałabym, żeby się trzymała z dala od Maitlanda - odparła zniżonym głosem. - Czy to znaczy, że ma nękać mnie?! Gotowa mnie nabić na wi delec niczym faszerowaną kaczkę! - Uznaj to za część obowiązków opiekuna - poradziła mu. A gdy chciał zaprotestować, dodała: - Imogen musi zachować twarz. Chodzi jej o Maitlanda. Rafe zamarł z półotwartymi ustami. - Aha - wyjąkał wreszcie. - Lady Clarice jest przeciwna uczuciu mojej siostry do jej syna. - Tess powiedziała to tak cicho, że ledwie słyszała samą siebie. - Aha... Rafe nie był najmniej pojętnym mężczyzną, jakiego znała, ale o którąś z następnych lokat mógłby się śmiało ubiegać. Chrząknął i odszedł. Tess miała cichą nadzieję, że ku Imogen. Było zbyt mało partnerów do tańca i Tess nieoczekiwanie musiała dwa razy zatańczyć rufty-tufty, a potem walca. Annabel, której biust niemal wychodził z pożyczonej od siostry sukni, mimo wcześniej134
szych zapewnień, że nie zamierza wyjść za Feltona, uśmiechała się do niego w sposób mogący świadczyć o zmianie zamiarów. - Wrócimy do tańców po kolacji! - zawołała Griselda - I ty, ko chanie, także! - zwróciła się do Tess. - Mój brat zdąży do tej pory wrócić z Londynu! - Posłała jej porozumiewawczy uśmiech, a Tess zrozumiała nagle przyczynę jego nieobecności. Mayne pojechał po pierścionek, zapewne od lat należący do kogoś z rodziny. Symbol przyszłego małżeństwa, jego władzy nad nią... i wzajemnych uczuć. Muzycy grali dalej, lecz ona wymknęła się za drzwi.
Szła korytarzem. Marzyła o powrocie do prostego życia w Szko cji, gdzie żaden jedwab nie mógł przemienić jej siostry w olśnie wającą kusicielkę. Teraz Annabel mogła zwrócić uwagę każdego mężczyzny w promieniu wielu kilometrów, niechby nawet same go Feltona. Tess tymczasem chciała wrócić do ojcowskiego domu, gdzie nie było marmurów, drzewa różanego, mahoniu ani fałszy wie uprzejmych uśmiechów. Czuła łzy zbierające się jej w oczach. Z bawialni dobiegała głośna muzyka. Tess szybko otworzyła jakieś drzwi i weszła do niewielkiego pomieszczenia. Służyło ono zapewne jako pokoik muzyczny, bo w kącie stała harfa, pod ścianą - mały klawesyn, a o głęboki fotel wspierała się wiola basowa. Na końcu pokoju kotary z czerwonego aksamitu przesłaniały wykusz okienny. Tess podeszła do okna i wyjrzała przez nie. Kamienie na dzie dzińcu, obmyte deszczem, lśniły w zapadającym zmroku. Dlacze go płacz dławi ją w gardle? Wkrótce poślubi mężczyznę, któremu spodobały się jej uroda i charakter. Usiłowała przekonać samą sie bie, że to najzupełniej wystarczy, aby małżeństwo było udane. Nic nie szkodzi, że niekiedy kwieciste komplementy Mayne'a brzmią niczym słowa bezmyślnego głupca... Nie! Jest szczęśliwa i basta! Niedługo i siostry zawrą znakomi te małżeństwa. Jeśli Annabel wyjdzie za najbogatszego człowieka w Anglii, będzie bardzo szczęśliwa. 135
Nagle coś zachrobotało koło drzwi. Tess z przerażeniem stwier dziła, że łzy płyną jej po policzkach. Pospiesznie zaciągnęła czer wone kotary w nadziei, że intruz zajrzy tylko do środka i odejdzie. Drzwi otworzyły się i zatrzasnęły. W pokoju słychać było czy jeś kroki, zadźwięczała potrącona harfa. Tess nerwowo przełknęła ślinę i starła łzy. Pokój obity był tapetą we wzór z jabłoni. Tess, starając się nie robić hałasu, przywarła do ściany z papierowym sa dem i wmawiała sobie, że z przyjemnością przesiedziałaby tu cały wieczór. A to, że Annabel usiłowała zawrócić w głowie Feltonowi, tylko odrobinę ją drażniło. Nic więcej. Ktoś rozsunął kotary i Tess poderwała się raptownie. Oczywi ście wiedziała, kogo zobaczy, nawet jeśli udawała przed sobą, że jest inaczej. - Jak się pani czuje? Nie odpowiedziała. - Gdziekolwiek pójdę, natykam się na panią. Tess poczuła, że całe jej ciało nagle ożyło, że krew szybciej krąży jej w żyłach, przyprawiając o zawrót głowy. Nadal milczała, patrząc na zmarszczki w kącikach jego oczu. - Pewnie pani myśli, że chcę ją znów pocałować. Zmusiła się do odpowiedzi. - Ma pan do tego wyraźną skłonność. - Istotnie - mruknął. Nie miał już nieprzeniknionej miny. Spoj rzał na Tess wyraźnie zaintrygowany, a potem podszedł do niej bez słowa. Przywarła do ściany całym ciałem. Był coraz bliżej. Nie od wróciła jednak wzroku. - Nie zrobię tego po raz trzeci, Tess. Nie chcę, żeby mi to weszło w zwyczaj. Należy pani do innego. - Nawyki mogą być niemiłe - zgodziła się z nim, spuszczając powieki. Poczuła... rozczarowanie. - Ostatecznie zgodziła się pani poślubić innego - odparł, patrząc na jej długie, ciemne rzęsy. Spoza drzwi dał się słyszeć jakiś hałas. Felton pospiesznie stanął obok Tess w wykuszu. Aksamitna kotara zakryła ich całkowicie. Nikt nie mógł ich zaskoczyć na rozmowie bez przyzwoitki. Tess utraciłaby wtedy dobrą reputację. 136
Po drugiej stronie kotary jakaś kobieta zaczęła nagle rozprawiać emfatycznym tonem. Doprawdy, w pokoju panował ruch jak na londyńskiej giełdzie! Lucius jednak nie przejmował się tym zanad to. Zapadł zmrok, niebo za oknem ściemniało. Nie na tyle wszakże, by nie mógł dostrzec krągłego zarysu policzka Tess. Ona natomiast miała szczerą chęć zniknąć, wtopić się w ciszę bezgłośnie niczym kot. Felton nachylił się i szepnął jej do ucha: - Obiecałem, że pani nie pocałuję, ale pani mogłaby pocałować mnie! Tess uśmiechnęła się z przymusem i zaczęła słuchać rozmowy za kotarą. Teraz z kolei zabrał głos mężczyzna. Draven Maitłand. - Panno Pythian-Adams, czy się w końcu dowiem, po co przy prowadziła mnie pani tutaj? Moja matka nie pochwaliłaby tego. - Muszę z panem pomówić, już to wyjaśniałam. Rozległo się głośne westchnienie. - Proponuję - panna Pythian-Adams starannie zaakcentowała to słowo - żeby powiedział pan matce, że nie pasujemy do siebie. - Wcale tak nie sądzę. - Głos Maitlanda brzmiał zupełnie obojęt nie. -Jestem pewien, że będziemy się zgadzali. Pani miałaby swo jego... ee... Szekspira i tak dalej, a ja - wyścigi. Wolałbym trochę mniej poezji, zwłaszcza przy jedzeniu. Źle po niej trawię mięso. Ale kiedy indziej może sobie być. - Nie będziemy ze sobą szczęśliwi. A przynajmniej ja nie będę. Maitłand przez dłuższą chwilę trawił to stwierdzenie. - Skoro tak, niech pani zerwie zaręczyny. - W jego głosie nie było ani cienia żalu. - Nie mogę! - parsknęła. - Wie pan równie dobrze, jak ja, że pańska matka ma prawa do majątku mego ojca. - Skoro już o niej mowa, dała mi wyraźnie do zrozumienia, że przestanie płacić za moje konie, jeżeli panią rzucę. A więc, moja droga, obawiam się, że jesteśmy sobie przeznaczeni. - Ależ milordzie... - Skończmy tę rozmowę - przerwał jej bez ceremonii. - Nie czuję szczególnej niechęci do małżeństwa z panią i tak właśnie 137
powiedziałem matce. Pani też przecież nie protestowała. Musimy się z tym pogodzić, bo inaczej wpadniemy w kłopoty. - Czy nie ma w panu ani krzty wrażliwości? - Absolutnie - odparł bez wahania. - Byłby pan o wiele szczęśliwszy z Imogen Essex. Ona też lubi konie i, co ważniejsze, kocha pana! - Zauważyłem to. - W głosie Maitlanda pojawił się lekki ślad satysfakcji. - Ale będzie musiała znaleźć sobie kogoś innego. - Jest pan bez serca! - Może i tak - odparł po kolejnej chwili milczenia. W jego od powiedzi było coś mrożącego krew. Ani trochę by go nie obeszło, gdyby Imogen wyszła za innego. - Ona wnosi w posagu konia, i to, zdaje się, bardzo słynnego. Z pewnością byłby dobrym nabytkiem dla pańskiej stajni. - Dość tego. Matka uparła się, żebym się ożenił właśnie z panią. Imogen nie brak urody, lecz byłaby kłopotliwą żoną. Nie lubię zbyt silnych uczuć. Z panią jakoś by uszło. Imogen spodziewałaby się po mnie większego oddania. Palce Luciusa dotknęły warg Tess, gdy ta miała wypaść z furią zza kotary. Panna Pythian-Adams nie rezygnowała. - Zdumiewa mnie, że pan bez cienia wstydu trzyma się matczy nej spódnicy! Ach, jakież wspaniałe małżeństwo zawrę! Zwiążę się z bezwolnym maminsynkiem. O niczym innym nie marzyłam! - Hm, może gdyby pani była szkaradną jędzą... - Maitland po raz pierwszy wydawał się dotknięty do żywego. - Właśnie! - przytaknęła lodowato. - Szalałabym bez końca ze złości, gdybym musiała wyjść za kogoś tak bezmyślnego i bezwol nego, jak pan. Ale sekutnicy trzeba ustępować! Kiedy ja przejmę kontrolę nad domem, koniec z wyścigami! Bez wątpienia pańska matka powierzy mi sprawy finansowe. Tak mnie przecież lubi! Urwała. Maitland milczał. - Ach, ta biedna, droga matka - podjęła znowu. -Jakież to było wy godne, zostać wdową z pełną kontrolą spraw majątkowych! Najwy raźniej zdawała sobie sprawę, że wyda pan ostatni grosz na zakłady. 138
- Ukrywała pani prawdziwy charakter pod maską kulturalnej paplaniny. Omotała pani moją matkę! - Maitland był całkowicie oszołomiony. Błysk w oku Feltona świadczył, że bawi się znakomi cie. - Pani... pani mnie oszukała! - wydusił z siebie Draven. - Skoro mogę być albo jędzą, albo sawantką, czy ma pan pew ność, która z nich weźmie górę po ślubie?! Po chwili rozległy się szybkie kroki i ktoś otworzył drzwi. - Jak pani myśli, czy oboje wyszli? - szepnął jej Lucius prosto do ucha. Nawet przez suknię czuła na plecach ciepło jego ręki. Nie mal ją parzyło. Pragnęła, żeby objął ją mocniej, ale jednocześnie bała się tego. - Cicho! Ostrzeżenie okazało się jak najbardziej uzasadnione, bo po chwili zaskrzypiały buty, a potem zajęczała szarpnięta struna harfy. Drzwi otworzyły się raz jeszcze i zamknęły z trzaskiem. Lucius zdjął rękę z jej ramienia. - Nie będzie to chyba udany związek - mruknął. Wyglądało na to, że nie miał zamiaru odsunąć się od niej. Nie rozsunął też aksa mitnych kotar. - Panna Pythian-Adams - stwierdził - najwyraźniej zrozumiała, że rozwój umysłowy Maitlanda zatrzymał się na etapie jedenastolatka. - Trudno się z nią nie zgodzić. Gdybym była pewna, że on nie zwróci się teraz ku Imogen, mogłabym pogratulować jego narze czonej. - Naprawdę? Łagodna jak jagniątko panna Essex niespodziewa nie zamienia się w lwicę! - Nie jestem łagodna jak jagniątko! - Ależ tak! - odparł ubawiony. - Zawsze myśli pani o innych, nie o sobie. Zawsze pani obserwuje, a nie działa. - Niezbyt pochlebnie ocenia pan moje zachowanie. - Przeciwnie. - Felton przesunął palcem pojej policzku. - Chcia łem tylko zauważyć, że pani ma naturę obserwatora i raczej patrzy na coś z boku niż sama w tym uczestniczy. - To brzmi jak zawoalowana obelga. - Tess kurczowo chwyciła kotarę. -Ja z pewnością... 139
Lecz jego ramię powstrzymało ją, nim zdołała rozsunąć zasłonę. Nagle ujął ją za obie dłonie i uniósł je do ust. Serce znów zaczęło jej łomotać. - Czyżbym się mylił? - Z pewnością. - Nie wiedziała jednak, jak mu to udowodnić. - Czyż nie godzi się pani bez protestu na wszystko? Na moje pocałunki, na oświadczyny Mayne'a? - A cóż mam robić? - Spojrzała mu prosto w oczy, nie próbując nawet oswobodzić rąk. - Całował mnie pan chyba dla zabawy, bo nie widzę innego powodu takiego zachowania. W istocie nie chce się pan ze mną ożenić, hrabia Mayne natomiast... - Jego pragnień też pani nie rozumie? - Ucałował po kolei każdą z jej dłoni. - Jako najstarsza muszę wyjść za mąż pierwsza, żeby po mnie mogły to zrobić siostry. Moim postępowaniem rządzi rozsądek, nie bierność. Wybujała uczuciowość, której się pan we mnie dopatruje, jest mi obca. Tym razem pozwolił jej zabrać ręce. Mrowiło ją w palcach od jego pocałunków. Wyszła z wykuszu, mijając po drodze harfę. Ze rwana struna zwisała nad posadzką. Czuła na sobie jego wzrok, odwróciła się więc w progu. - Nie wiem, czego pan oczekuje. Czy mam pobiec do Rafe'a i poskarżyć się na pańskie zachowanie? Nie jestem dzieckiem! A może myśli pan, że powinnam była zgodzić się na pańską nie zbyt skwapliwą propozycję małżeństwa? Czy byłoby w tym mniej bierności niż w przyjęciu oświadczyn hrabiego? - Tylko w przypadku, gdyby pani naprawdę chciała za mnie wyjść. Pominęła jego słowa milczeniem. - Pan mi się oświadczył bez szczerej chęci. - A więc takie jest kryterium pani zgody? Spontaniczność? I go dzi się pani na moje pocałunki, bo są spontaniczne? I zgodziła się pani przyjąć oświadczyny Mayne'a, bo... - Urwał. - Tak. - Odwróciła się, chcąc odejść. - On szczerze chce się ze mną ożenić. Kobieta nie rozporządza w pełni swoją przyszłością, choć tak się panu zdaje. Moim zdaniem najlepiej zrobię, obserwu140
:s
jąc, czyje względy są naprawdę szczere, i tego właśnie mężczyznę wybiorę. Lucius stał ze wzrokiem utkwionym w drzwiach i uśmiechał się nieznacznie. Nawet jeżeli Tess spędziła całe życie na uważnym obserwowaniu innych, to w tym momencie nie wykazała bystrości.
18
Jeśli Imogen kochała kogoś bardziej od Maitlanda, to tylko Wią zankę. Niegdyś klacz była ulubienicą ojca. Strzygła uszami, słysząc od niego, że ma przepiękne nogi i godny zwycięzcy kłąb. Szybko się jednak do niej rozczarował. Wiązanka wołała cwał od galopu, zwłaszcza podczas wyścigów. Słowem, była ospała. - Nie ma w niej dosyć chęci - orzekł pewnego dnia ojciec i wy szedł z jej boksu, klepnąwszy ją tylko w roztargnieniu po nosie. Nawet nie zauważył, jak ją zasmuciły jego czułe szepty zwrócone do Balladina. To Balladino, koło którego zaczął się gorliwie krzątać, miał zarobić na ich posagi. Imogen cierpliwie czekała do pierwszej wygranej Balladina. Kie dy ojciec promieniał z radości po jego zwycięstwie, poprosiła, żeby podarował jej Wiązankę, a że sporo wtedy wygrał, zgodził się. Już po kilku tygodniach Wiązanka przeniosła swoje uczucia z ojca na córkę. Imogen nigdy nie zjawiała się w stajni bez poczęstunku dla klaczki i zawsze pamiętała, żeby pogłaskać ją po chrapach. Rasowe konie mają swój spryt. Hołubiony przez ojca Srokacz wiedział, że Imogen się go boi, i zawsze czekał na odpowied ni moment, żeby niespodziewanie capnąć ją żółtymi zębami za włosy albo żakiet. Wiązance nigdy by coś takiego nie przyszło do głowy. Ogromnie lubiła kłaść łeb na ramieniu dziewczyny, po ruszać oddechem jej włosy i posapywać przez nos, kiedy Imogen przytulała się do niej, żeby wciągnąć w nozdrza zapach końskiej sierści. 141
Krótko mówiąc, Imogen kochała Wiązankę. Skoro nie mogła zdobyć uwielbianego mężczyzny, to przynajmniej miała ukocha nego konia. - Och, moja najmilsza - wyszeptała jej w grzywę. Wiązanka po ruszyła się lekko i trąciła pyskiem jej rękę. - Czy mam ją osiodłać, panienko? - Stajenny, który wcześniej przedstawił się jej jako Ridley, stanął w drzwiach. Był wysoki, chu dy jak szczapa i szczerbaty, lecz brak zębów, nie wiadomo dlaczego, czynił jego uśmiech znacznie serdeczniejszym. - Owszem. Ridley wyprowadził Wiązankę na dziedziniec i szybko włożył jej siodło. - Zaraz każę osiodłać drugiego. Ridley zacisnął Wiązance popręg. - Czy to konieczne? Zazwyczaj jeżdżę na niej sama. Zamyślony Ridley zastanawiał się przez chwilę. - W Londynie młodej damie nie uchodzi jeździć w pojedynkę. Tutaj, w majątku jego wysokości, nie spotka panienka, rzecz jasna, nikogo obcego, ale byłbym spokojniejszy, gdyby ktoś z panienką pojechał. Któryś ze stajennych albo służąca. - Nie chcę nikogo - odparła stanowczo. W nocy na kamieniach osiadł szron i skrzył się teraz pod jej butami. Rześkie powietrze sprawiło, że Imogen zapomniała o zachwytach lady Clarice nad panną Pythian-Adams oraz o milczącej zgodzie Dravena na przy szłe małżeństwo. - Pojadę sama. - Ziemie jego wysokości sięgają het na południe, a na zachodzie aż do tych drzew, o tam. Dalej to już grunty Maitlandów. Lepiej nie jechać na północ, bo rzeczka ma strome brzegi i niejeden z nich zleciał na łeb do wody. Daleko się panienka wybiera? Chciałbym wiedzieć, gdzie kogo posłać, jakby panienka nie wróciła na czas. Imogen spojrzała na jego ostro zarysowane szczęki. Ridley wy glądał na człowieka, z którym nie było żartów. - Ja... ja pojadę na zachód. - Oczywiście, tam ją serce ciągnęło. Zachód to Draven. - Pojadę na zachód i wrócę za godzinę. Wiązan ka jest rozumnym koniem i nie lubi zimna. 142
- Jeszcze się panienka przeziębi, jak za długo będzie jeździć. - Z tymi słowami podsadził ją na siodło. Klacz wstrząsnęła łbem i zaczęła przebierać nogami. Imogen uśmiechnęła się do Ridleya. - Wiązanka nie wpadnie do rzeki. - Byłbym spokojniejszy, jakby razem z panienką ktoś pojechał. - Ridley wyciągnął ku Wiązance marchewkę. - I proszę nie odjeż dżać za daleko, panienko. Imogen minęła bramę i skierowała się ku polom. Kiedy minie to najbliższe, a potem następne, znajdzie się na ziemiach Dravena. Wiązanka torowała sobie ostrożnie drogę przez zagony oszronio nego pasternaku. Poranne niebo było bladobłękitne, co zwiastowa ło śnieg. Oczywiście, będzie mogła jakoś żyć bez Dravena, tylko że on jest... on jest... Nie potrafiła dokończyć myśli. Draven był dla niej wszystkim. Taki przystojny, że aż bolało ją serce i w głowie jej się mąciło, gdy na niego patrzyła. I mówił tak czarująco, że mogła bez końca słu chać jego wynurzeń o wyścigach i zakładach, co nudziło ją śmier telnie u własnego ojca. Wiązanka biegła przez pola. Imogen postanowiła nie płakać, bo Izy prawdopodobnie zaraz by zamarzły. Czuła, że nos jej sinie je, i popędziła konia ruchem stopy. Wiązanka parsknęła i lekko przyspieszyła, a potem puściła się cwałem przez ściernisko po jęczmieniu. W ciszy słychać było tylko tętent kopyt. Imogen po winna była zapewne zawrócić, lecz zamiast tego skierowała klacz ku rzędowi wątłych brzózek, prosto na ziemie Dravena. Serce waliło jej tak mocno, że słyszała pulsowanie krwi w uszach. Wią zanka wstrząsnęła łbem. Przejażdżka, jej zdaniem, trwała za dłu go- Jeszcze tylko chwilę. - Imogen poklepała ją po szyi. Wiązan ka powtórnie wstrząsnęła łbem. Zgrzała się mimo krótkiej jazdy. Dziewczyna wiedziała, że klacz powinna wrócić do stajni, nim przemarznie. Zresztą nie było tu nic ciekawego prócz wielkiego, kamiennego domostwa połyskującego w świetle słońca. Dom wy glądał na siedzibę wiekową, zamożną i kojarzył się jej ze wszyst kim, co ją odgradzało od Dravena. 143
Obie z Wiązanką zbliżyły się już do budowli i były na samym skraju rozciągającego się z tyłu ogrodu. Bohaterka pewnej książki, którą czytały razem z Tess zeszłego lata, szła przez pola do takiego właśnie dworu, drżąc z zimna, a potem się rozchorowała. Miała dosyć rozumu, żeby zapaść na ostrą influencę, co pozwoliło i jej, i siostrze pozostać we dworze wiele tygodni, mimo że obydwie były biedne i nie mogły poślubić dżentelmena, który tam mieszkał. Imogen próbowała kichnąć, lecz jako że zawsze cieszyła się wyśmienitym zdrowiem i teraz nic nie zapowiadało, by zachorowała na cokolwiek. A zresztą matka Dravena wysłałaby ją wtedy powo zem do Rafe'a. Wiązanka znów zaczęła grzebać nogą, a nawet z cicha zarżała, okazując swoje niezadowolenie. - Uspokój się! - rzuciła jej Imogen. - Ridley byłby zgorszony twoim zachowaniem! Wiązanka znów zarżała i cofnęła się gwałtownie, gdy Imogen mocniej wsparła stopę o strzemię. Nagle dziewczyna wpadła na pewien pomysł. Skręcona kostka! Gdyby spadła z Wiązanki, z pewnością coś by sobie zraniła, bo klacz była wysoka. Nie mogła się jednak zdecydować. Tess na pewno by tego nie pochwaliła! Nagle jednak ujrzała w wyobraźni twarz Dravena. Uśmiechnął się do niej tak czule zeszłego wieczoru! Gdy by tylko mogła z nim dłużej przebywać, na pewno by go zdobyła, mimo że panna Pythian-Adams okazała się irytująco urodziwa. Nim jeszcze skończyła te rozważania, popuściła cugli i Wiązanka natychmiast z tego skorzystała, rżąc na cały głos i grzebiąc nogą, jak przystało ognistemu koniowi czystej krwi. Imogen odruchowo ściągnęła wodze, lecz równie szybko je puściła. W sekundę później śmigała już jak strzała w rześkim powietrzu, a czarne gałęzie brzózek wirowały jej przed oczami. Potem zaś padła na twardą ziemię, nim zdążyła sobie przypo mnieć, że miała niezłomny zamiar skończyć z lekkomyślnością. Od razu się przekonała, że wcale nie musi udawać rannej. Prawa kostka piekła ją jak oblana wrzątkiem. Wiązanka odwróciła się i patrzyła na swoją panią. Imogen wyszeptała słabo: 144
- Pędź do tamtego domu! Wiązanka przykłusowała do niej zdumiona, lecz Imogen była zbyt pochłonięta przeklinaniem własnej głupoty i refleksjami nad tym, jak bardzo nie cierpi bólu, by powiedzieć coś innego niż: - Jazda, jazda! Wiązanka odwróciła głowę i przyglądała się przez chwilę wiel kiemu domostwu, aż wreszcie położyła uszy po sobie i popędziła ku niemu. Imogen mogła tylko żywić nadzieję, że nie zawróci do Szkocji. Bolało ją. Naprawdę ją bolało. Gdyby był przy niej ojciec, powie działby: ,,Zagryź wargi, kochanie". Zawsze tak do niej mówił. Do koni zresztą też. Imogen pozwoliła łzom spływać po twarzy. Papa nie potępiał jej miłości do Dravena. Powiedział tylko: ,,To nie jest ktoś odpowied ni dla szkockiej dziewczyny". ,,Ależ on musi być moim mężem! Kocham go z całego serca", krzyknęła wtedy. Ale ojciec myślał już o czym innym, zapewne o koniach. ,,No, to rób, jak chcesz", od parł i uściskał ją z roztargnieniem. ,,Zgadasz się?", spytała niespo kojnie. ,,Oczywiście", odparł. I chociaż wiedziała, że myślami jest przy koniach, a nie przy córce, uznała to za zgodę. W gruncie rzeczy ta zgoda była ojcowskim błogosławieństwem, tak to przynajmniej rozumiała teraz. Wsparła się na rękach, próbu jąc nie myśleć o bólu. Dostrzegła jakieś zamieszanie przed frontem wielkiego domu i poczuła się nieco zawstydzona. Była zanadto nie rozważna. Papa rzekłby może: ,,Zanadto śmiała". Nie mogła uznać tych słów za komplement, gdyż noga dotkliwie ją rwała. Już raczej znaczyły tyle co: ,,głupia". Chłopak w liberii biegł ku niej przez ogród. Pokiwała ku nie mu ręką, chociaż dosyć słabo, a on zawrócił i popędził prosto ku dworowi. Imogen westchnęła. Jeśli nie wyciągnie nauki ze swego bezmyślnego postępku, nie ma prawa uważać się za dorosłą!
145
19
Draven wniósł ją przez drzwi frontowe w otoczeniu przejętej służby. - Moja matka jest w salonie - powiedział krótko. Imogen wsparła głowę na jego ramieniu. Jakiż byl silny! Uniós łby ją nawet jedną ręką! Starała się za wszelką cenę zapamiętać, jak na nią spoglądał, silę jego ramion, nawet to, jak bolała ją noga. - Panna Imogen miała wypadek i zraniła sobie kostkę - oznajmił matce. - Kostkę? - spytała lady Clarice wysokim, zdumionym głosem. -Jak to się mogło stać? - Ja... ja spadłam z konia - wyjaśniła Imogen. Czyżby wypadek był poważniejszy, niż sądziła? Czuła się bardzo osobliwie, ale nigdy dotąd nie zemdlała. Nigdy! - O Boże! - jęknęła lady Clarice. - Musimy natychmiast od wieźć ją do Holbrook Court. Trzeba jej lekarza! Posłałeś po powóz, mój drogi? Chyba powinieneś też wysłać przodem lokaja, żeby po wiadomił księcia o tym niefortunnym zdarzeniu. Głos lady Clarice brzmiał lodowato. Imogen poczuła, jak mocno zaczęło bić serce Dravena. Nie dbała, czy odeślą ją do domu, ni czym zabłąkaną pomywaczkę. Draven niósł ją w ramionach. To jej wystarczało. - Nie można! - prychnął gniewnie. - Kazałem już Hiltonowi wezwać doktora Wellsa. Nie wiem, czy wolno ją przewozić. - Ach, cóż to za kłopotliwy wypadek! - Głos lady Clarice za brzmiał teraz zjadliwie. - Przecież wiesz, że mam jechać do Londy nu z panną Pythian-Adams. Powinieneś nam towarzyszyć. Chyba nie pozwolisz, żeby narzeczona wróciła tam sama? - Uczynisz, jak zechcesz, matko - odezwał się o wiele ostrzej szym tonem niż kiedykolwiek - ale pannie Imogen nie wolno się stąd ruszyć przed przybyciem lekarza. Jeśli kontuzja okaże się po ważna, może już nigdy nie zdoła jeździć konno! - Całkiem możliwe - odparła lady Clarice. - Przecież upadła na ziemię! Jakaż dama odważy się po czymś takim wsiąść na konia? 146
- Taka, która dba o coś więcej niż dźwięk własnego głosu! - rzu cił gniewnie. - Panna Imogen nie jest typem kobiety, którą może przerazić byle upadek. - Ależ ja się całkiem dobrze czuję - wyjąkała Imogen. Kręciło jej się w głowie i już się nie cieszyła, że Draven trzymają w objęciach. Wszystko wokoło niej wirowało coraz szybciej. - Spróbuję stanąć, milordzie. - No oczywiście, postawją na ziemi - zażądała lady Clarice. -Jakież to irytujące... co prawda, nie z pani winy - dodała obłudnym tonem. Draven ostrożnie próbował postawić Imogen. Ta uśmiechnęła się do lady Clarice i odruchowo chciała złożyć ukłon. Poczuła jednak straszliwy ból, a przed oczami zamigotały jej czarne płatki. Panna Imogen Essex po raz pierwszy w życiu padła zemdlona. Niestety, nie osunęła się wdzięcznie w ramiona Dravena, jak so bie to wyobrażała, leżąc na polu. Nie legła też, co byłoby znacznie praktyczniejsze, na sofie po lewej. Runęła za to jak długa wprost na łady Clarice, która z wrzaskiem zwaliła się na posadzkę, niczym drzewo rażone piorunem.
20
Imogen nie było dane dowiedzieć się o sromotnym upadku lady Clarice ani o zamieszaniu spowodowanym przez ten pożałowania godny incydent. Nie wiedziała również, że wezwany lekarz zbadał jej nogę, a potem smutno pokiwał głową, i że wściekła lady Clarice wysłała listy do Londynu. Nie słyszała krótkiej rozmowy między Dravenem a jego narzeczoną. Nie odzyskała przytomności, gdy nad jej łóżkiem nachyliła się Tess i przemówiła do niej, ani gdy Annabel uszczypnęła ją z całej siły w duży palec u nogi. Nie miała pojęcia, że Josie stanęła w nogach tegoż łóżka i łkała, że Imogen wygląda całkiem jak papa, a więc z pewnością umrze. Przez jej pokój przewinęła się cała procesja ludzi, których także nie dostrzegła. 147
- To moja wina! -jęczał Rafe. Imogen, spoczywająca na tle białej pościeli, wydawała się zdu miewająco piękna. - Nonsens! - odparła Tess z drugiej strony łóżka. - Nie miałeś z tym nic wspólnego. - Powinienem był jej powiedzieć, że w Anglii młode damy ni gdy nie jeżdżą konno bez stajennego! - A cóż by to pomogło, na miłość boską? Imogen zawsze jeź dziła jak szalona. Stajenny nie zdołałby też przeszkodzić Wiązance w zrzuceniu jeźdźca do rowu! Jeśli chcesz się na coś przydać, spró buj raczej udobruchać lady Clarice. - Zrobię, co będę mógł - obiecał. - Poślę tylko do Londynu po najlepszego lekarza, a potem się nią zajmę. Nie odszedł jednak od razu, rozmyślając o kłopotach, jakich mu nie szczędziła wychowanka. Znów zaczęło go nękać poczucie winy. Obszedł dookoła łóżko i ujął Tess za ręce. - Imogen wydobrzeje. Doktor nie stwierdził żadnego urazu gło wy. Odzyska przytomność. Martwię się o ciebie, Tess. Pewnie my ślisz teraz o śmierci ojca. Wargi Tess drgnęły. Była tak przygnębiona, że nie mogła zdobyć się na odpowiedź. Rafe uścisnął jej dłoń i odszedł. Tess przybyła do siedziby Maitlandów w przeświadczeniu, że Imogen będzie stroić fochy i pozować na chorą heroinę, żeby tylko pozostać w domu Dravena. Byłoby to w jej stylu. A tymczasem leżała przed nią tak blada i nieruchoma, że Tess istotnie poczuła się jak wtedy, kiedy czuwała u ojcowskiego łoża. - Całkiem jak papa! - Josie wypowiedziała na głos to, o czym myślała siostra. - I umrze jak on. Już się nigdy nie ocknął, mimo naszych wszystkich starań! - Nie umrze! - oświadczyła Tess stanowczo. Tylko jedno było by w stanie ocucić Imogen, ostatnia rzecz, jakiej dla niej pragnęła. Spojrzała raz jeszcze na bladą twarz i zamknięte oczy siostry, a po tem ruszyła do drzwi. - Milordzie! - zawołała, zbiegając po schodach. 148
Maitland siedział w pełnym złoceń salonie wraz z matką. Wyglą dał na całkowicie odprężonego. - Milordzie! - powtórzyła Tess prawie bez tchu. - Może byłby pan łaskaw mi pomóc? - Och, czy to konieczne? - spytała lady Clarice, sznurując z iry tacją usta. - Ledwie zdołaliśmy się nieco uspokoić, panno Essex! Wszystko to okropnie działa mi na nerwy. - Uniosła maleńką chu steczkę do oczu. - Tylko na chwilę - zapewniła ją Tess, siląc się na coś, co, jak sądziła, przypominało uśmiech. Draven mimo wszystko posłuchał jej, choć z ociąganiem. Zawa hał się przed drzwiami pokoju oddanego do dyspozycji Imogen. - Czy to całkiem stosowne? Może powinienem poprosić tu mat kę jako przyzwoitkę? Boję się, żeby nie uznano mego zachowania za... - Och, niechże pan wejdzie - rzuciła z rozdrażnieniem. - Nie musimy bawić się w ceremonie. Przecież kiedyś jadał pan razem z nami! - Tak, ale to było w Szkocji - mruknął. - Nie widzę różnicy. - A moja matka owszem - odparł i jakby już sama wzmianka o niej podziałała niczym czarodziejska różdżka, przestąpił przez próg. Zapłakana Josie usunęła się na bok, rzucając Tess rozżalone spoj rzenie. Imogen leżała na poduszkach tak blada, że Tess ścisnęło się serce. - Niech jej pan pomoże odzyskać przytomność! - zażądała. Draven cofnął się o krok i spojrzał na nią niepewnie. - Wskrzeszanie nie jest moją mocną stroną. - Kto mówi o wskrzeszeniu? - syknęła ze złością. - Niech pan ją tylko pocałuje. Tego jej trzeba. - Mam ją pocałować?! - zdumiał się. - Chociaż zawsze rad je stem, gdy mogę w czymś usłużyć kobiecie, nie rozumiem... - Proszę ją pocałować i nic więcej - powtórzyła ostro. Była to ostatnia rzecz, jakiej zażądałaby od tego nieodpowiedzialnego lekkoducha, ale Imogen musiała się ocknąć! 149
- Jak pani chce. - Pochylił się nad łóżkiem. Tess zirytował ten pokaz dobrych manier, ale nie chciała tracić ostatniej szansy. Mu siała też przyznać, że Draven jest istotnie przystojny z tym dołeczkiem na brodzie i pełnymi wargami. - Imogen - powiedział - ocknij się. Ani drgnęła. Spojrzał na Tess. - Jesteśmy tu w końcu we dwie, Josie i ja, nie dzieje się więc nic niestosownego. Oczywiście pańskiej matce może się bardzo nie podobać to, co pan ma zrobić, mimo że powód jest jak najbardziej chwalebny. - Nie wydaje mi się to najistotniejsze. - Draven wsparł się ręka mi po obu stronach poduszki i powiedział możliwie najciszej: - Imogen, chcę, żebyś oprzytomniała. Przebudź się! Ona jednak nadal leżała nieruchomo niczym śpiąca królewna z bajki, z twarzą okoloną lokami. Długie rzęsy rzucały cień na po liczki. Draven uśmiechnął się niewyraźnie. - Ach, jakaś ty śliczna, dziewczyno. - Dotknął jej twarzy. - No, przebudź się! Tess dostrzegła wreszcie, na czym polegał jego urok. Patrzyła na jego mocne dłonie, które z łatwością kierowały koniem, widziała serdeczne spojrzenie rzucane ku Imogen... O tak, Draven Maitland bez problemu dostawał to, czego chciał. Co za szkoda, że był także lekkomyślny i miał słaby charakter. - Imogen - szepnął i musnął lekko ustami jej wargi. Tess za mknęła oczy. Nie należało na to patrzeć. Słyszała, jak Draven znów woła siostrę po imieniu, głosem stłumionym, ale stanowczym. Uniosła powieki. Draven wpatrywał się pilnie w twarz Imogen i coś w jego wzroku sprawiło, że Tess poczuła się nieswojo. Ujął twarz chorej w dłonie. Nie było już w nim nic z wcześniejszej re zerwy. - Chcę, żebyś oprzytomniała! Imogen się poruszyła. - Przebudź się - oświadczył - bo inaczej nie będę się mógł z tobą ożenić! Tess oniemiała. 150
Draven znów pocałował Imogen, ale tym razem nie było to już lekkie muśnięcie wargami. - Chcę cię poślubić! - zawołał. Tess w panice odwróciła na moment wzrok. Nie, nie powinna na nich patrzeć! A kiedy znowu spojrzała, Imogen miała otwarte oczy.
21
HolbrookCourt, wczesne popołudnie Rafe, stojąc naprzeciw rozsierdzonej kobiety, daremnie usiłował doszukać się w jej słowach jakiegoś sensu. - O co właściwie chodzi, lady Clarice? - Przecież wyraźnie mówię! - parsknęła. - Ta pańska wycho wanka po prostu uwzięła się na mojego syna! I proszę sobie nie myśleć, Holbrook, że ja jej to puszczę płazem! Zniszczeją, przysię gam! Musi pan ją natychmiast odesłać do Szkocji. Wtedy być może przebaczę jej zuchwalstwo! Rafe nabrał głęboko tchu. - Co właściwie zrobiła panna Essex? - Nie najstarsza, tylko ta, co miała wypadek! - wrzasnęła mu prosto w twarz. - Cóż takiego uczyniła panna Imogen? - Ona... ona... Och, niech pan sam się przekona! Mam jedynie nadzieję, że panna Pythian-Adams zdoła przebaczyć memu sy nowi jego głupotę. Uważam, Holbrook, że to wyłącznie pańska wina! Dlatego właśnie zażądałam rozmowy z panem. Okazał się pan do niczego jako opiekun! Zresztą każdy mógł się tego spo dziewać. - Ależ... Lady Clarice szła już ku drzwiom, ale odwróciła się na pięcie. 151
- Doktor mówi, że dziś jeszcze nie wolno jej wstawać, ale ma pan po nią przysłać powóz jutro z samego rana. Jeśli nie, odeślę ją tu sama, obojętne, co sobie pomyśli służba! Rafe zamrugał oczami, gdy opuściła pokój w chmurze francu skich perfum. - Brinkley! - zawołał. - Słucham, wasza wysokość. Brinkley, jak zawsze, był niewzruszony. Jakby o niczym nie wie dział, nic sobie nie myślał i wyniośle gardził plotkami. Nie zmyliło to Rafe'a. - O co właściwie chodziło lady Clarice? Brinkley zasznurował wargi, lecz Rafe wyczuł w nastroju sługi pewne rozbawienie. - Jak się wydaje, panna Imogen zdobyła serce lorda Maitlanda. - Zdobyła serce? - powtórzył Rafe. - Sądząc z tego, co słyszałem, przyrzekł się z nią ożenić. Powie dział o tym matce dzisiaj przy śniadaniu. - Ożenić się z nią? Przecież nie może, bo jest zaręczony z panną Pythian-Adams. Czy ona też była na śniadaniu? - O ile wiem, nie. Coś jeszcze, wasza wysokość? - Nie. - Rafe czuł, że zbliża się kolejny ból głowy. A obiecywał sobie nie pijać przed zachodem słońca! Dziś w takim razie powin no nastąpić zaćmienie. Do pokoju wszedł Lucius. Zareagował na nowinę w typowy dla siebie sposób. Lekko uniósł brwi. - Co w takiej sytuacji powinien zrobić opiekun? - spytał Rafe. - Chyba muszę odmówić zgody na to małżeństwo. A może nie? Nie pamiętam, ile łat ma Imogen, ale myślę, że wolno mi rozstrzy gać o każdym małżeństwie wychowanki, niezależnie od jej wieku. O Boże, ta dziewczyna jest prawdziwym utrapieniem! - jęknął z głębi serca. - Lady Clarice szaleje. I pomyśleć, że ja muszę tę sprawę rozstrzygać! - Na tym polega rola opiekuna. - Lucius uśmiechnął się iro nicznie. - Dołóż starań. Załatw to, jak należy i spróbuj załagodzić wszystko. Może powinieneś złożyć siebie w ofierze lady Clarice? 152
Rafe spiorunował go wzrokiem. - Załagodzę wszystko, jeśli zdołam. - Kiedy panna Essex powróci z siostrą do domu? - spytał Lucius. Odwrócony plecami, przeglądał książki leżące na stole. - Jutro. Pojadę tam z samego rana i przywiozę je. Może sprawa przycichnie. - Masz na myśli lady Clarice? - Nie inaczej. - Powodzenia! - Wstanę wcześnie - sapnął Rafe, uważając to za szczyt poświę cenia. - Do południa będzie po wszystkim. Jak się okazało, w południe było już za późno.
Zdawało mu się, że trafił do domu wariatów. Przez jakiś czas nie mógł zrozumieć, o co chodzi w całym tym zamieszaniu. Słoń ce prażyło niemiłosiernie. Kto by pomyślał, że o tej porze będzie świecić tak jasno? Nie bez powodu weszło mu w zwyczaj, żeby nigdy nie wstawać przed południem! Lady Clarice leżała na sofie całkowicie rozstrojona. Zmierzwione loki kleiły jej się do szyi. Krzyczała i szlochała na przemian. Rafe słyszał ją już w korytarzu. Uniosła głowę, a gdy łokaj otworzył drzwi, zawołała: - Za późno! Och, moje dziecko, moje dziecko! Rafe wszedł do środka, choć szczerze wolałby natychmiast się stamtąd wycofać. - Lady Clarice... - Och, ta nędzna kreatura! -jęknęła. Gwałtownie usiadła na so fie, posyłając mu spojrzenie godne Meduzy. - Odkąd ją zobaczy łam, wiedziałam na pewno, że to tylko... że to tylko latawica! - Ależ droga pani, proszę się uspokoić - wyszeptał ktoś łagod nie i Rafe dopiero wtedy zauważył, że u wezgłowia otomany siedzi panna Pythian-Adams. 153
- Latawica! - syknęła lady Clarice. - Nie wiem, czy zdołam się podźwignąć po takiej kompromitacji! Jestem skończona! Moje ży cie legło w gruzach! - Jej głos przeszedł w piskliwy skrzek. Rafe rozejrzał się wokoło. Lokaj lady Clarice miał minę kogoś, kto znalazł ropuchę we własnym łóżku. - Przynieś mi brandy - zażądał Rafe. - Słusznie, słusznie! - parsknęła lady Clarice, opadając ponow nie na otomanę. - Niechże się pan upije! I to właśnie w chwili, kiedy... - Głos odmówił jej posłuszeństwa i znów zaczęła łkać. Rafe wyłowił z jej nieskładnych zdań słowa ,,skandal" i ,,syn". Spojrzał na pannę Pythian-Adams, lecz ta ocierała właśnie czoło lady Clari ce perfumowaną chusteczką. Rafe, wycofując się z pokoju, niemal wpadł na lokaja, który niósł mu brandy. Sięgnął po szklaneczkę i skwapliwie wlał w gardło ostry trunek. Za sobą znowu usłyszał szloch. Odsunął się pospiesznie od drzwi, jakby płacz był czymś zaraźliwym. - Czy mogę pana zaprowadzić do bawialni, gdzie czeka już pan na Essex? -wycedził lokaj. Najwyraźniej sługa utożsamiał reputa cję państwa ze swoją własną. Wyglądał na równie zgnębionego, jak lady Clarice. Nawet brandy nie pomogła Rafe'owi znieść nowin Tess. - Co rozumiesz przez uprowadzenie?! - wrzasnął piskliwie niczym lady Clarice. - Oni uciekli! - odparła. Łzy ciurkiem płynęły jej po policzkach. - Poszłam powiedzieć Imogen, że trzeba już wracać do Holbrook Court, a znalazłam tylko to. - Podała mu zmiętoszoną i wilgotną od łez kartkę. - Nawet mnie się nie przyznała... - Głos jej przeszedł w łkanie. Rafe wygładził kartkę i przeczytał: Droga Tess, Annabel i Josie Mój najukochańszy Draven postanowił mnie uprowadzić, na co się oczywiście zgodziłam. Wiecie przecież, ile dla mnie zawsze znaczył. Proszę, wybaczcie mi, że stałam się powodem skandalu. Mam nadzieję, że szybko ucichnie. Z wyrazami szczerej miłości wasza siostra Imogen (lady Maitland)
- Ma nadzieję, że skandal szybko ucichnie? - powtórzył onie miały Rafe. - Co za bzdura! Czy ona rozumie, jakie to wywoła plotki? - Nie - odparła Tess, ocierając łzy. - I obawiam się, że żadna z nas nie ma o tym pojęcia. Choć lady Clarice powiedziała mi, że... - Niech to diabli! Czy oni oboje zwariowali? - Chyba tak. Najwyraźniej uciekli zaraz po śniadaniu. Lord Draven zaszokował wczoraj matkę oświadczeniem, że zamierza się ożenić z Imogen, ale sądziłam, że lady Clarice zdoła go od tego od wieść. W każdym razie przynajmniej próbowała to zrobić podczas wczorajszej kolacji. Oczywiście, Imogen nie jadła z nimi posiłku, ale mimo to cała ta sytuacja była dla niej bardzo... bardzo krępują ca. - Swoim uporem lady Clarice sprawiła tylko tyle, że Maitland zdecydował się uprowadzić Imogen - mruknął Rafe. - Wolałabym myśleć, że zrobił to z miłości. - Tess nie mogła zapomnieć, jak pogardliwie Draven wyrażał się o uczuciach jej sio stry podczas rozmowy w pokoiku muzycznym. - Może i masz rację. - Rafe podał jej chusteczkę. - Wiem, że nie jest zakochany w Imogen bez pamięci. - Tess wytarła nos. - Za to ona w nim jak najbardziej. Ale może nie trzeba więcej do szczęśliwego małżeństwa, jak sądzisz? Rafe się zawahał. - Niewykluczone, jeśli mogę sądzić po wielu znanych mi pa rach. - Przejechał dłonią po włosach. - Do licha, czuję się jak ostat ni głupiec. Zrobiłbym lepiej, odmawiając Brydone'owi! Ledwie od tygodnia jestem waszym opiekunem, a już jedna z was rujnuje so bie reputację i w dodatku ucieka z pustogłowym hazardzistą. Wasz ojciec pewnie mnie przeklina w zaświatach! Tess uśmiechnęła się do niego blado. - Papa nigdy nie zdołał wyperswadować Imogen tego zadurze nia, choć tłumaczył jej, że Maitland po prostu oszalał na punkcie koni i zawsze będzie bez grosza. Tyle że on sam był dokładnie taki sam. 155
- Szkoda, że nie zamknąłem jej na klucz - mruknął. - Od tej pory żadnej z was nie wolno opuścić domu bez stajennego i służą cej. Nie, bez stajennego i dwóch służących! Drzwi otworzyły się z trzaskiem. - Przyszłam tu wraz z narzeczoną mego syna. Z narzeczoną! - ostro oznajmiła łady Clarice. - Uważam, że należy mi się wyjaś nienie, w jaki sposób pańska wychowanka wciągnęła go w to obu rzające, skandaliczne małżeństwo! Panna Pythian-Adams wyglądała na najszczęśliwszą osobę na świecie. Rafę odstawił szklankę tak gwałtownie, że brandy wylała się na stół z różanego drewna. - Ajak, u diabła, miałem powstrzymać pani rozpustnego syna od porwania mojej nieletniej wychowanki? Cała wina po jego stronie. Uwiódł niewinną dziewczynę gładkimi słówkami i zniszczył jej reputację szaleńczym, oburzającym postępkiem! Jeśli komuś tu się należą przeprosiny, to pannie Essex, której młodszą siostrę porwał ten zdeprawowany gagatek! Lady Clarice wprawdzie cofnęła się nieco, lecz szybko dała Rafe'owi ciętą odpowiedź. - Pańska wychowanka jest tylko zalotną dzierlatką, która za wróciła mu w głowie. I to nawet nie tyle swoimi wdziękami, ile koniem! Koniem, też coś! Jakby Draven nie miał aż za wiele włas nych! Nigdy mu przecież nie skąpiłam na nie! Tess wycofała się w kąt pokoju. Jak Imogen mogła im zrobić coś podobnego? Znała jednak doskonale odpowiedź. Siostra dała się uprowadzić, bo Draven Maitland nie kochał jej tak, jak Romeo Julię. Imogen natomiast w każdym calu przypominała bohaterkę Szekspira. Zawsze sięgała po to, czego pragnęła. Nigdy nie pozo stawała bierna. Tess miała nadzieję, że siostra będzie szczęśliwsza od Julii, no i dłużej od niej pożyje. - Ta bezwstydnica - krzyczała lady Clarice - złamała serce nie tylko mnie, lecz i narzeczonej mojego syna! Panna Pythian-Adams jest krańcowo przybita! Cierpi, bo jej przyszłego męża uwiodła rozpustnica, która... - Dość tego! - huknął Rafe. 156
Panna Pythian-Adams dała wyraz swemu cierpieniu, uśmiechając się niczym skazaniec uratowany w ostatniej chwili od katowskiego stryczka. Podbiegła do Tess i, puszczając mimo uszu pomstowanie Rafe'a, zawołała pospiesznie: - Muszę panią serdecznie przeprosić, ale zapewniam, że nie mia łam nic wspólnego z tą sprawą. Mam nadzieję, że reputacja pani siostry nie ucierpi nadmiernie! - Ależ oczywiście - odparła zaskoczona Tess. Rafe sięgał właśnie po szklankę z brandy stojącą na kredensie. - Rafe? - spytała Tess, korzystając z tego, że lady Clarice zanie chała na chwilę płaczu. - Czy jesteś pewien, że nie można ruszyć w pogoń za lordem Maitlandem? Nie wiem, czy Imogen się orien tuje... jestjeszcze taka młoda... Ona nie wie, do czego Draven może się posunąć. - Ależ to nie żaden potwór - zapewniłają panna Pythian-Adams. - Przyznam, że chętnie rezygnuję z tego mariażu, ale myślę, że pani siostra jest szczerze zakochana w Maitlandzie. - Proszę cię, Rafe - Tess zignorowała jej słowa - czy nie możesz ruszyć w ślad za nimi? - Nie ma po co - odparł ze smutkiem. - Maitland nawet na zwy kłej przejażdżce pędzi niczym diabeł wcielony. Sama myśl, że ktoś go goni, ucieszy go i tylko doda mu skrzydeł. Ma najlepsze konie. Jestem bez szans, a w dodatku on ma nade mną przewagę pięciu godzin. - Pociągnął łyk brandy. - Mógłbyś chociaż spróbować! - Prawdę mówiąc, wątpię, czy powinniśmy to zrobić. Imogen straciła już reputację. Lepiej żeby zawarła to małżeństwo! Tess bez słowa dygnęła przed panną Pythian-Adams i lady Cla rice, która znów szlochała w chusteczkę, nie zwracając na nikogo uwagi. - Proszę mi wybaczyć. Muszę wrócić do Holbrook Court i po wiedzieć siostrom o... o małżeństwie Imogen. - Wracam do Londynu dziś wieczorem - oznajmiła panna Pythian-Adams. - Wiem, że rozstajemy się w niezbyt pomyśl nych okolicznościach, ale chętnie bym kiedyś panią spotkała w stolicy. 157
Tess wybąkała jakąś odpowiedź i wymknęła się z pokoju. Na ko rytarzu znów zaczęła płakać. Biedna, niemądra młodsza siostrzycz ka! Przypomniało się jej, od jak dawna Imogen ćwiczyła podpis ,,lady Maitland". Powinna była dołożyć starań i przekonać ją, że Maitland jest idio tą. Powinna była przewidzieć, że Imogen zrobi wszystko, byle go tylko zdobyć. Gdybyż jej powiedziała... gdybyż inni jej mówili... nigdy by do tego nie doszło. Wbiegała na schody, gdy usłyszała głos Feltona. Zamarła w miej scu. Stał w drzwiach. Najwyraźniej dopiero co przybył, gdyż miał na sobie ciężki płaszcz. - Panno Essex... - Podszedł do niej kilkoma energicznymi kro kami. - Ja... ja nie mogę... - Głos jej drżał. Felton znalazł się nagle tuż przy niej i wyjął dużą, białą chustkę. - Proszę się uspokoić. Właśnie mi powiedziano o wszystkim. Ruszę za nimi w pogoń, zrobię, co w mojej mocy. Mam nadzieję, że coś się stało koniowi Maitlanda i musiał wynająć jakąś nędzną chabetę. - Pojadę z panem! - Nie. - Głos Feltona brzmiał stanowczo. - Chyba nie chce się pani skompromitować podobnie jak siostra? - Nie - przyznała, zagryzając wargi. - Chyba że... Spojrzała na niego, ale nie dokończył zdania. - Muszę wrócić do domu, żeby powiedzieć Annabel i Josie, co się stało. Będą bardzo zmartwione - powiedziała pospiesznie. - Zrobię, co się da, żeby przywieźć pani młodszą siostrę. - Ach... - zaczęła, ale wszystko, co chciała powiedzieć, wydało się jej niewłaściwe. - Powodzenia! - szepnęła w końcu. Uśmiechnął się do niej, choć bez większego przekonania, i wy szedł.
158
22
Następnego ranka Jeśli nie sprawi to pani przykrości - Mayne na moment uniósł do ust obydwie dłonie Tess - może byśmy się jak najprędzej pobrali? Tess, która spędziła bezsenną noc, miała pełną świadomość swo jej pożałowania godnej sytuacji. Z pewnością nie była w odpowied nim nastroju do rozmów o ślubie. Mayne spojrzał na nią i od razu odgadł, o czym akurat myślała. - Po ślubie mógłbym zabrać pani siostry do Londynu, gdzie zapomniałyby o fatalnych okolicznościach uprowadzenia jednej z nich. Nie chciałbym, żeby postępek Imogen osłabił matrymo nialne szanse panny Annabel. Lady Griselda uśmiechnęła się do niej współczująco z sofy na przeciwko. - Domyślam się, że małżeństwo jest ostatnią rzeczą, która cię teraz zajmuje. - Istotnie - odparła Tess z wdzięcznością. A jednak Griselda już w następnym zdaniu okazała się zdrajczynią. - Tess, moja droga, nie chciałabym ci dodawać zmartwień, lecz musimy zadbać o reputację Annabel. Towarzystwo w żadnym razie nie może odnieść wrażenia, że jesteście czterema szkockimi pan nicami bez żadnej ogłady. Obawiam się, że na skutek jakiegoś ża łosnego nieporozumienia reputacja kobiet z północy nie cieszy się należytym szacunkiem. Tess nie widziała powodu, by się nadmiernie przejmować uprze dzeniami londyńczyków. Griselda mówiła jednak dalej: - Pozwolę sobie na otwartość - ciągnęła z iście wojskową energią - otóż Annabel jest piękna. Ma wyjątkową urodę. Może wyjść za kogo tylko chce, ale jeśli mam być szczera, nie wygląda na to, by nadmiernie zważała na konwenanse. Tess bez słowa skinęła głową, zastanawiając się, co to ma wspól nego z małżeństwem brata Griseldy. 159
- Byłoby fatalne - kontynuowała Griselda - gdyby w Londy nie uznano, że Annabel jest ulepiona z tej samej gliny co Imogen. A gdy wszyscy się dowiedzą, że przebywałyście tutaj pod dosyć wątpliwą opieką Rafe'a, jej reputacja z miejsca ucierpi. Bardzo się też obawiam, żeby rozgniewana lady Clarice nie wygłaszała o was nieostrożnych opinii. Tess spojrzała na nią z przestrachem. Na twarzy Griseldy malo wało się głębokie przekonanie o słuszności własnych słów. "wstała z sofy. - Przepadną wtedy szanse na dobry mariaż Annabel. Mogę ci to przepowiedzieć z całkowitą pewnością. Nie darmo spędziłam tyle lat w Londynie. Och, w końcu wyszłaby oczywiście za mąż, ale nie za konkurenta, jakiego bym jej życzyła. Zostawiam was jed nak razem. Sami rozstrzygniecie, co robić. Niezależnie zresztą od twojej decyzji uczynię wszystko, żeby chronić ciebie i siostry przed sępami z towarzystwa. - Z tymi słowami wyszła, uśmiechając się zachęcająco do brata. - Rafe robi, co może - zabrał głos Mayne, nadal trzymając dło nie Tess. - Tylko że on... hm... nie udziela się zanadto w towarzy stwie. Tess wiedziała, o czym mowa. Opiekun sióstr Essex stanowczo za wiele pił, a za mało dbał o pozycję towarzyską. - W niczym nie pomoże Annabel ani Josie - powiedział cicho. - Ale ja mógłbym to zrobić, jeśli zechcesz. Gdybyś za parę dni została hrabiną Mayne, towarzystwo przyjmie cię bez wahania do swojego grona. Według Grissie byłoby nawet lepiej, gdyby wy glądało na to, że pobraliśmy się jeszcze przed uprowadzeniem Imogen. Tess zaczerpnęła tchu. - Lordzie Mayne, chyba się pan ze mną nie żeni z miłości ani też z powodu... przemożnych, a niestosownych uczuć... - poczuła, że się czerwieni. Dostrzegła w jego oczach przewrotne rozbawienie. Palce hrabiego zacisnęły się mocniej wokół jej dłoni. - Zawsze czuję się przy pani mocno niestosownie... Lubiłaby go dużo bardziej, gdyby przestał mówić w dwuznaczny sposób. Gdyby był bardziej otwarty, bardziej uczciwy! 160
- Nie przeszkadza panu, że nie żywimy względem siebie goręt szych uczuć? - Przeszkadzałoby mi, gdyby one istniały. Moim zdaniem mał żeństwa, których fundamentem jest coś innego niż wzajemny sza cunek i szczere przywiązanie, często okazują się fatalne. A ja nie życzę sobie burzliwego związku, chociaż jestem pewien, że w na szym nie zabraknie ciepła. - Czy w pańskim rozumieniu miłość musi być burzliwa? - Tylko jej żałosna, romantyczna odmiana. Myślę jednak, że bez trudu przyjdzie nam się polubić, Tess. I mam głęboką nadzie ję, że przywiążemy się do siebie. Nigdy bym się jednak nie żenił wskutek szaleńczych porywów, jakie uchodzą za miłość roman tyczną. Wiedziała, że Mayne naprawdę tak myśli. - Dlaczego jest pan tak cyniczny? - Prawdę mówiąc - wzruszył ramionami - sypiałem już z wie loma żonami, które wychodziły za mąż pełne entuzjazmu. Dawno sobie postanowiłem, że jeśli się ożenię, to bez udziału gwałtow nego uczucia, które osłabnie za kilka dni czy tygodni. Chciałbym mieć dzieci. Chciałbym też, żeby wychowywali je rodzice, którzy nie toczą ze sobą nieustannej wojny. - Czy pańscy rodzice byli właśnie tacy? - Byli doprawdy wojowniczą parą - skrzywił się. - Moja matka zmarła dawno temu, a ojciec nigdy nie chciał ożenić się ponownie. Niewiele więc wiem o tworzeniu udanego związku. - Może jakoś znajdziemy wspólną drogę do niego. Jeśli pani ze chce, mój stryj, biskup, przybędzie tu jeszcze dziś wieczór. Wysła łem mu wiadomość o świcie. - Tak szybko? Mayne znów zacisnął dłoń wokół jej palców. - Wstrętna jest mi myśl, by panią ponaglać ze względu na oko liczności. Jeśli wciąż pragnie mnie pani poślubić, pomożemy tym samym siostrom zawrzeć korzystne małżeństwa. Jeśli nie, będzie to już inna sytuacja. 161
Pytające spojrzenie jego oczu sprawiło, że się zmieszała. - Pan Felton jeszcze nie wrócił - chwyciła się ostatniej, słabej deski ratunku. - Co będzie, jeśli przywiezie ze sobą Imogen? Może udało mu się zapobiec uprowadzeniu? - Mimo to wieści o tym na pewno się rozejdą. Taka historia jest jak morderstwo, nie sposób jej ukryć. Reputacja Imogen i tak już została zrujnowana, czy Luciusowi uda się odebrać ją Maitlandowi, czy nie. Zresztą byłoby dla niej lepiej, gdyby mu się nie powiodło. - Jak pan może tak mówić? Maitland jest szaleńcem! - Niekoniecznie. Czy dla Imogen lepiej będzie nigdy nie wyjść za mąż i więdnąć na prowincji, czy też poślubić ukochanego? Tess milczała, a Mayne ciągnął dalej: - Przecież ona go kocha. Patrzyła na niego z absolutnym odda niem. - Nie mogę tego pochwalać. - Tess oswobodziła ręce. - Najważniejsze, żebyśmy zdołali zapewnić pozostałym siostrom bardziej udanych mężów. - Z tym się zgadzam. - W porządku - podchwycił z pośpiechem. - W takim razie weź my ślub z samego rana. Mój stryj ma liczne obowiązki i nie może pozostać tu zbyt długo. - Jutro rano? A jeżeli Felton powróci z... - Jak już mówiłem, nie ma to znaczenia - odparł z pewnym zniecierpliwieniem. - No tak, istotnie. - Uczyni mnie pani najszczęśliwszym z ludzi. - Mayne zbliżył się i musnął jej usta swoimi. Był to całus lekki i niemal nonszalancki. Ale poza tym całkiem miły.
162
23
Późniejtegosamegowieczoru pani, co będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością -
Powiem
oznajmił jowialnie biskup Rochester. -Widok tego oto mego nie cnego bratanka w roli potulnego żonkosia, w dodatku biorącego ślub z tak uroczą niewiastą, jak pani! Tess nie potrafiła jednak zdobyć się na uśmiech. Kiedy Mayne mówił do niej tak szczerze i bezpośrednio, jak podczas oświadczyn, czuła, że gotowa jest go poślubić bez wahania. Lecz głoszone przez niego frazesy i nonszalanckie maniery, które demonstrował całe popołudnie, sprawiły, że rósł w niej popłoch. Wciąż unosił jej dłoń do ust albo poufałym tonem szeptał komplementy. Jakże zdoła wy trzymać z nim przez całe lata? Annabel czytała akurat pełną ploteczek kronikę towarzyską w ga zecie, którą Griselda otrzymała tegoż ranka, i prosiła go o rozszy frowanie nazwisk. - Kim jest lady C? - spytała z rozbawieniem. - Skąd mam wiedzieć? Może lady Colterer albo lady Cristleham. - Kimkolwiek jest - zaśmiała się - zrobiła głupstwo, uciekając z jakimś Francuzem. - Ach, w takim razie na pewno chodzi o lady Cristleham - od parł z satysfakcją. - Córka księcia zamężna z baronem. Już jako debiutantka miała fatalną opinię. - Czyżby znał pan wszystkich, lordzie Mayne? - Annabel wyda wała się wręcz zafascynowana. - W takim razie kim może być ten portugalski szlachcic? Do pokoju wpadł Lucius. Tess poderwała się z lekkim okrzykiem, lecz on pokręcił głową. Mayne spojrzał na nią ze współczuciem, a potem powrócił do kroniki towarzyskiej. - Zdołałem ich dogonić - rzucił Rafe'owi Felton. Z bliska mogła dostrzec, że nie był już powściągliwy ani elegan cki. Na jego płaszczu osiadł pył, a sam Lucius dyszał tak ciężko, jakby biegł przez całą noc. 163
- Przepraszam, że wchodzę do salonu w takim stanie - rzekł schrypniętym głosem. - Odnalazł ich pan? - spytała Annabel. - Musiałeś pędzić jak wiatr - zdumiał się Rafe. - Po co, u dia bła? - Jechałem głównym traktem - wyjaśnił. - Przypuszczałem, że on właśnie tak zrobi. Maitland umie popędzać konia, ale brak mu wyobraźni. - A co się stało, kiedy już ich pan dogonił?! - zawołała Tess. - Imogen odmówiła powrotu. No i... - Rozejrzał się wokoło, a potem zniżył głos. - Obawiam się, Tess, że przybyłem za późno. Tess chętnie rozpłakałaby się z żalu. Udało się jej wydobyć z sie bie jedynie: - Ach tak. Oczywiście. - Czy wzięła z nim ślub? - spytała Annabel, lecz Rafe dal jej ze złością znak, żeby milczała. - W każdym razie zawsze będę ci za to wdzięczny - zwrócił się do Luciusa. - Ja również. - Tess siliła się na spokój. - Nie ma za co - odparł sucho. - Nie udało mi się. - Przykro mi - powiedziała z żalem. - Bardzo mi przykro. - Nie ma powodu. - Przyjrzał się jej. -Wygląda pani wyjątkowo korzystnie. Zaraz sobie pójdę. Rafe spojrzał na niego z ukosa. - Wróć jak najszybciej. Mamy tu pewną uroczystość. Tess bierze ślub z Mayne'em. Za specjalnym zezwoleniem. Mayne zaprosił tu swego stryja - wskazał na biskupa - z tej właśnie okazji. - Muszę mu więc pogratulować, nim odejdę. - Lucius nie spoj rzał nawet na Tess. Ta zaś poczuła, że uśmiech zamiera jej na wargach. Cofnęła się ku siostrze i przyszłemu mężowi. Lucius i Rafe podeszli do nich. Annabel nadal czytała na głos Griseldzie i Mayne'owi urywki kro niki towarzyskiej. Pewna wesoła wdówka, której trzej mężowie przedwcześnie zeszli z tego świata, pragnie poślubić czwartego. Wiadomo nam o tym z roz mowy, podczas której dokładnie opisała kandydatów, znanych jej je164
dynie z widzenia. Chcielibyśmy ją przestrzec, że flirt przedmałżeński nie oznacza jeszcze ślubu, a także uprzedzić dżentelmenów będących przedmiotem tej konwersacji, by jej unikali jak ognia. - Och, jakież to nieładne! - wykrzyknęła Annabel. - Kimże jest ta nieszczęsna wdówka? - Moją drogą siostrą - wyjaśnił Mayne. Lady Griselda trzepnęła go wachlarzem po głowie. - Nonsens, ty bezwstydniku! Wiesz przecież, że miałam tylko jednego męża i nie życzę sobie następnego, więc to nieprawda! We sołą wdówką będzie raczej lady Brisquet, nie uważasz? - Oczywiście - zgodził się Mayne z szerokim uśmiechem. - Na zwiska wielu osób, jak pani może zauważyć, panno Annabel, ukry to tutaj pod kalamburami*. - Chciałabym jak najprędzej poznać wszystkich tych ludzi. - Westchnęła, zaglądając znów do gazety. - A kim może być ,,ope rowa hrabina"? W sekundę później Mayne wyrwał jej kronikę towarzyską z rąk. Rysy gwałtownie mu stwardniały. - Lordzie Mayne - spytała niepewnie Annabel - czy dobrze się pan czuje? - Nigdy nie czułem się lepiej - odparł, oddając jej gazetę. - Prze praszam, muszę zaraz wyjść... - Opuścił pokój po ekstrawaganckim ukłonie. Wszyscy ze zdumieniem patrzyli w ślad za nim. Lucius uśmiechnął się samym kątem warg. - Czy powiedziałam coś niestosownego? - spytała Annabel. Rafe pospiesznie chwycił kronikę. Tess i lady Griselda zaglądały mu przez ramię. Jak się dowiadujemy, operowa hrabina oczekuje szczęśliwego wyda rzenia w nowym roku. Obydwoje z mężem zyskali sobie w ciągu dwóch ostatnich miesięcy powszechną opinię nierozłącznych. - Ach - powiedziała Griselda, kładąc ostrożnie gazetę na stole. - Biedny Garret.
* Brisk to po angielsku: energiczny, szybki, żywy. Nazwisko lady Brisąuet czyta się podobnie. 165
- Kto to jest ta ,,operowa hrabina"? - spytała Annabel. -I czemu ta wiadomość tak dotknęła hrabiego? - Myślę, że to nie nasza sprawa. - Tess odciągnęła Annabel ku oknu. - Doprawdy?! - spytała Annabel ostro. - Przecież on ma zostać twoim mężem! Dlaczego nie interesuje cię, o jaką kobietę chodzi? Mayne wyglądał jak rażony gromem! - Nie obchodzi mnie to wcale - oświadczyła Tess i nagle dotarło do niej, że mówi szczerą prawdę. - Dziwne. Bardzo dziwne! Gdyby to mój przyszły mąż... Tess wyjrzała przez okno na dziedziniec. - Jeśli się nie mylę - szepnęła - mój przyszły mąż właśnie nas opuszcza. Annabel oniemiała. - A gdzież się wybiera? Patrzyły, jak Mayne strząsnął z siebie dłoń Rafe'a, który coś do niego mówił z gniewną miną. - Rafe się tym zajmie - oświadczyła Annabel. - Mayne nie może teraz odjechać! Przecież rano ma się z tobą ożenić! - No, tak. - Tess pilnie obserwowała scenę za oknem. Mayne odwrócił się i -wszedł do domu z posępną twarzą. - Och Boże! - Annabel jęknęła. - Teraz trzeba będzie uważać na wszystko. Musisz mieć oko na tę muzykalną hrabinę, choć wygląda na to, że Mayne jest jej obojętny. - Robisz uwagi w wyjątkowo złym guście - skarciła ją Tess. Rafe również wszedł do domu i już nic więcej nie było widać przez okno.
24
Lucius był bardzo znużony. Wykąpał się i położył, jak sądził, tyl ko na chwilę, lecz gdy się ocknął, zapadł już mrok. Najwyraźniej przespał kolację. Resztki snów plątały mu się jeszcze w pamięci. 166
Tess tańczyła, cała roześmiana, i upuściła wachlarz, który prze mienił się w królika, miłego królika o brązowej sierści. Chciał jej go dać, lecz gdy za nim pobiegł... Przez chwilę usiłował przenik nąć wzrokiem ciemności, a potem z przekleństwem zwlókł się z łóżka. Jeśli Mayne nie będzie się pilnował, Tess łatwo dowie się o jego szaleńczej miłości do lady Godwin. Zapalił świecę i stwierdził, że nie jest aż tak późno, jak sądził. Może Mayne jeszcze się nie położył? Lucius odpędził od siebie myśl, że hrabia bawi się teraz w najlepsze, świętując swój wieczór kawalerski. Nawet gdy obaj uczyli się jeszcze w Eton, Mayne nigdy nie postępował po prostacku. Był porywczy aż do dzikości i uczu ciowy do szaleństwa, ale nigdy prostacki. Lucius ubrał się i przeszedł przez długi hol, a potem zajrzał ko lejno do bawialni, pokoiku muzycznego i jadalni. Hrabiego odna lazł dopiero w bibliotece, męskim azylu. Mayne siedział w swoim ulubionym fotelu przy kominku. Ogień już dogasał. Hrabia się nie poruszał. Nogi wyciągnął przed siebie. W jednej ręce miał kie liszek, karafkę tuż obok drugiej. Wyciągnięta na wierzch koszula opadła mu na spodnie. Oczy miał na wpół przymknięte, twarz wy krzywioną troskami. - Gdzie Rafe? - spytał Lucius. - W łóżku. - Mayne nawet nie odwrócił ku niemu głowy. - Spoiłem go na umór. Niełatwa rzecz przy jego mocnej głowie, ale mi się udało. - Nie wmówisz mi, że w przeddzień małżeństwa dopadła cię melancholia. - Lucius wciąż jeszcze stał w drzwiach, a niezrozu miała dla niego samego złość nadała jego głosowi przykre brzmie nie. Mayne przez chwilę mierzył go wzrokiem, a potem wysączył ostatnie krople z kieliszka. - Szkoda, że się nie zakochała w tobie - odparł tonem zwykłej rozmowy. Serce załomotało mu w piersi. Podszedł bliżej, potrącając nie chcący karafkę. O mało się nie przewróciła, lecz Mayne w porę wyciągnął rękę i chwycił ją za szyjkę. - Uważaj na moje brandy - sarknął, napełniając kieliszek. 167
- Nie widzę powodu, dla którego miałaby się zakochać akurat we mnie, a nie w tobie. - Ty jesteś dżentelmenem - odparł Mayne. Odchylił głowę do tyłu i patrzył w sufit. - A ona damą, mimo że obcięła na krótko włosy i zaczęła nosić ekstrawaganckie suknie. Lucius drgnął. Początkowo nie zrozumiał, kogo Mayne miał na myśli. Przyjaciel mówił o lady Godwin, w której zakochał się na wiosnę, nie o Tess. - Helena mogłaby się zakochać w tobie - ciągnął Mayne chra pliwym i niewyraźnym głosem - na tyle mocno, by odejść od tego sknery, swego szacownego mężusia. Tak przynajmniej uważam. Helenie potrzebny był ktoś inny niż operowe śpiewaczki i rosyj skie tancerki, z którymi jadała. Zwróciła się więc ku mnie, ale oka załem się nie dość dobry dla niej. Gdybym jednak był tobą, z twoją ogładą, manierami i staroświeckimi cnotami... - Lady Godwin, sądząc z tego, co mówią, kocha męża - odparł Lucius, nie bawiąc się w półsłówka, i usiadł naprzeciw Mayne'a. - Żadne maniery tego nie zmienią. - Nonsens. Nigdy nie mógłbym się do niej zbliżyć, gdyby była z nim szczęśliwa. Nie żyją ze sobą od dziesięciu lat. Lucius milczał. Mayne wiedział równie dobrze, jak on, że nie zależnie od tego, co się działo w przeszłości, lady Godwin wprost promieniała, gdy tylko widziała męża. Godwin mógł niegdyś za praszać do siebie jedną czy dwie operowe śpiewaczki, ale teraz poza żoną świata nie widział. - Dlaczego się nie odzywasz? - spytał wojowniczo Mayne. - Wypiłeś zbyt dużo. Może byś tak poszedł spać? Jutro rano przed śniadaniem bierzesz ślub. Mayne nie przyjął tej uwagi życzliwie. Zmrużył oczy. - Jesteś taki ograniczony? Nigdy nie potrafiłeś zachowywać się swobodnie, ale teraz zachowujesz się tak sztywno, jak nigdy dotąd - warknął wrogo. - Skoro się upiłeś, nie biorę tego serio - odpowiedział spokojnie Lucius. - Ach, jesteś ponad to? 168
- Nie, ale nie będę się kłócił z kimś, kto przebrał miarę w pi ciu. - Nie jestem pijany. - Mayne oderwał wreszcie wzrok od ko minka. - Choć chciałbym tego. Lucius powstrzymał się od komentarzy. - Bez wątpienia myślisz sobie, że się zalałem - powiedział Mayne z sarkazmem. - Taki dżentelmen, jak ty, potrafi to zrobić nawet szklanką mleka. Lucius wstał i skierował się ku drzwiom. Mayne dźwignął się gwałtownie, choć niepewnie, z fotela. - Przedtem nie byłeś taki - stęknął, łapiąc go za ramię. - Pamię tasz, jak topiłeś swoje rachunki w Tamizie, czy też teraz już nie chcesz się do tego przyznać?! Lucius wyrwał mu się tak energicznie, że Mayne zachwiał się i o mało nie stracił równowagi. - Miałem wtedy siedemnaście lat! - Skądże! - parsknął Mayne. - Dopiero odkąd twoja przeklęta matka uznała, że zanadto trącisz kupiectwem, stałeś się takim świę toszkiem. Lucius zesztywniał. - Wolałbym, żebyś nie robił uwag na jej temat. Mayne jednak był zbyt rozjuszony, żeby zważać na słowa. - Przez całe lata omijaliśmy ten temat niczym śmierdzące jajo. Mam już dość! Może sobie być córką hrabiego, ale jest ostatnią kur... - urwał w samą porę. Lucius tylko na to czekał. Szedł już ku wyjściu, z rękami założo nymi na piersi. Mayne, jak się zdaje, zrozumiał, że o mało nie palnął czegoś, co byłoby nie do naprawienia, i usiłował, mimo zamroczonej głowy, znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. - O co chodzi? - spytał Lucius tonem lodowato uprzejmym. Mayne uznał, że jeśli już będzie wisiał, to przynajmniej niech ma za co. - Nie chciałem cię urazić, ale zawsze uważałem twoją mat kę za małoduszną osobę, która zdziwaczała zupełnie na skutek 169
mezaliansu. A ty przeistoczyłeś się w obłudnego pedanta, którego nikt nie lubi, nawet jeśli ludzie udają, że jest inaczej. Lucius poczuł się tak, jakby otrzymał cios wymierzony prosto w pierś. Mayne opadł z powrotem na fotel. - Twój ojciec jest dla tych wszystkich osłów z towarzystwa mi zernym chłystkiem - dodał, mniej wyraźnie niżby należało. Lucius odwrócił się, lecz bełkotliwy głos Mayne'a dobiegający z głębi fotela powstrzymał go. - Lepiej odwołaj te brednie, zanim będzie za późno. Zanim sam się nie staniesz jeszcze mizerniejszym chłystkiem. Stał w milczeniu przez dłuższą chwilę, z zaciśniętymi pięściami, mając szczery zamiar rozwalić Mayne'owi nos. Ale gdy zbliżył się do fotela, żeby się przekonać, czy Mayne chce zakończyć rozmowę jakąś ostateczną obelgą, usłyszał tylko pochra pywanie. Mayne rozlał brandy na swoją białą, lnianą koszulę. Zmierzwio ne włosy opadły mu na czoło. Wyglądał żałośnie. Lucius czekał jeszcze jakiś czas, mierząc go nienawistnym spoj rzeniem, po czym wyszedł i powiedział lokajowi, że pan potrzebu je jego usług. A później wrócił do swojego pokoju, żeby rozmyślać. O chłystkach, pijaństwie i małżeństwie.
25
Następny ranek nadszedł aż za szybko. Tess obudziła się i spojrza ła na baldachim nad łóżkiem. Przyszło jej na myśl, żeby pobiec do stajni i zażądać konia, ale gdzież miałaby na nim pojechać? Zresztą, co jej pozostało? Małżeństwo z Mayne'em było sensowne. Zdołałaby w ten sposób zapewnić Annabeł i Josie odpowiedni start. Ona sama zyskałaby zaś zamożnego męża z należytą pozycją. Tworzyliby zrównoważoną, przyjazną, życzliwą wobec siebie parę. 170
Gdy wstała, zadrżała z zimna. Gussie nalała jej ciepłej wody do małej wanny. W pewnej chwili uchyliły się drzwi. - Nie możesz brać ślubu w czerni - oznajmiła Griselda. Przyniosłam ci jedną z moich sukien, doprawdy bardzo ładną! - Och, ależ ja nie mogę... - Tess spojrzała na nią zaskoczona. - Możesz, możesz! Ciągle mi się zdaje, że mój brat ma poślubić wronę, a to niewątpliwie zły omen! - Griselda chciała jeszcze dodaćjakąś pochwałę małżeńskiego stanu, ale uznała, że lepiej krzątać się po pokoju bez słowa. Najważniejsze, że Garret wreszcie posta nowił się ożenić. Gwałtowny wyskok, na jaki pozwolił sobie po przedniego dnia, był zgoła niestosowny. Obyjego przyszła żonajak najprędzej o nim zapomniała! Spojrzała ukradkiem na Tess. Prawdziwa piękność! Ach, te jej bursztynowe włosy spływające na plecy! Przez chwilę Griselda po czuła zazdrość, potem jednak zdusiła ją w sobie. Zazdrość oznacza łaby, że ona, Griselda, pragnie wyjść za mąż, a wcale tak nie było. Miała zupełnie dość bycia mężatką jeszcze za życia biednego, zac nego Willoughby'ego. Służebna włożyła Tess suknię przez głowę. - Czy to stosowne? - Tess spojrzała na obszerny dekolt. - Oczywiście! - zapewniła ją Griselda. - Nosisz już lżejszą ża łobę, a ta pozwala na większe wycięcie. Miałam tę suknię na so bie tylko jeden raz, podczas śniadania u lady Granville. Wszystkie nosiłyśmy wtedy żałobę po Williamie Ponsby, no wiesz, jednym z bohaterów spod Waterloo. A może nie wiesz, skoro jesteś ze Szkocji? - Wiem. Słyszałyśmy o Waterloo. - Tess obróciła się przed lu strem. Suknię uszyto według najnowszej mody. Miała nieco niż szy stan i maleńkie rękawki przymarszczane na ramionach. Brzeg stanika zdobiły lśniące perły. - Nie czuję się w niej swobodnie - wyznała. - Czy w dniu ślubu można tak bardzo odsłaniać pier si? Griselda skinęła na Gussie, każąc jej się wymknąć z pokoju. Po tem siadła na łóżku. 171
- Moja droga, muszę z tobą szczerze porozmawiać. Mój brat sypiał z najpiękniejszymi damami dobrego towarzystwa. Ani jed nej nie przepuścił, przynajmniej jeśli idzie o mężatki. Dorównu jesz im urodą, a wiele nią przewyższasz. Cała rzecz w tym, tak to przynajmniej widzę, że Garret nigdy się z żadną nie związał na dłużej. - Przecież się nie ożenił - odparła Tess, chcąc zaznaczyć, że ro zumie, o co chodzi. - Masz rację, ale ja mam na myśli to, że jego krótkie roman se w żaden sposób nie położą się cieniem na twoim małżeństwie. - Griselda spojrzała na nią tak radośnie, jakby Tess zdradzała wręcz wyjątkowe zrozumienie problemów małżeńskich. - Czy masz na myśli... - zaczęła Tess raczej niepewnie - że... że te jego... - ...miłostki nigdy nie były długie - przytaknęła Griselda. - O ile mi wiadomo, najdłuższa trwała dwa tygodnie czy coś koło tego. - Z tą muzykalną hrabiną? - Z nią jeszcze krócej, bo wcale - powiedziała pospiesznie Gri selda. Zdaje się, że do niczego między nimi nie doszło. Ona z nim tylko flirtowała... dzień czy dwa. - Ojej - mruknęła Tess. - Ale teraz, po ślubie, wszystko się zmieni. - Griselda otworzyła drzwi. Obie zeszły na dół po mahoniowych schodach. W holu Brinkley złożył im głęboki ukłon i otworzył z kolei drzwi do bawial ni. Pierwszą osobą, jaką Tess tam ujrzała, był Lucius Felton. Odwró cił się, kiedy weszła. Przez chwilę zamarła w progu, przygwożdżo na jego spojrzeniem. Griselda wyjrzała spoza jej ramienia i parsk nęła przenikliwym śmiechem. - Pan młody będzie tu za moment! Tess dygnęła przed biskupem, który jowialnie uszczypnął ją w policzek i zapewnił, że jego bratanek jest nie lada szczęścia rzem. Uśmiechnęła się słabo i próbowała o niczym nie myśleć. W ba wialni zjawiła się Annabel. Wyglądała doprawdy imponująco. 172
- Doprawdy, jesteś wprost nieznośnie ładna! - powiedziała jej Griselda. Roześmiały się. Lucius wyszedł. Tess nie spojrzała nawet w jego stronę. Opano wany, spokojny, milczący, wydał się jej prawdziwym księciem lub może hrabią. Zresztą, nie było to ważne. Usłyszała czyjeś kroki na schodach. Z pewnością Garreta. - Nadchodzi twój mąż - odezwał się głębokim głosem biskup. - Świetnie! Oby już było po całej ceremonii! Chciałbym pójść na śniadanie. Co za pogański zwyczaj, żeby dawać ślub, nim jeszcze człowiek zje choćby owsiankę! - Zaśmiał się, a wydatny brzuch zatrząsł mu się wesoło. Drzwi za plecami Tess nie otworzyły się jednak. - Powiem mu, żeby się pospieszył - Griselda wybiegła do holu. Tess próbowała zaczerpnąć tchu, lecz suknia Griseldy okazała się zbyt ciasna. - Czy to nie ekscytujące? - Annabel wsunęła jej dłoń pod ramię. - Chciałabym, żeby tu była także Imogen. Wciąż jeszcze nie mogę uwierzyć... Ktoś otworzył drzwi. Tess odwróciła się tak szybko, że ramię An nabel opadło w dół. Do pokoju wszedł Rafe. - Tess, czy mogę ci coś powiedzieć? W bawialni zaległo milczenie. - Pójdę z tobą - oznajmiła ostro Annabel. - Nie. - Tess podeszła do Rafe'a. Nagle znów mogła swobodnie oddychać. Nikt inny nie stał w drzwiach. Ani Lucius, ani Griselda, ani Mayne. Rafe zaprowadził ją do biblioteki. - Zły jestem, że muszę ci przynieść tak fatalne nowiny. - Miał bardzo nieszczęśliwą minę. - Imogen?! - krzyknęła. - Nie. Poczuła ogromną ulgę. W takim razie co się stało? Rafe przejechał dłonią po włosach. - Twój przeklęty pan młody uciekł. 173
- Uciekł? - Ledwo zdołała stłumić śmiech. - Niezbyt pięknie to brzmi, Rafe. - Podeszła do dużego fotela i usiadła. Po raz pierwszy od czterech dni poczuła spokój. Rafę usiadł naprzeciwko. - Szkoda, że go tu nie ma, bo wybiłbym mu ten głupi pomysł z głowy - zaczął, znów przesuwając ręką po włosach. - Czyż mo głem się domyślić, że zrobi coś takiego? Ze też zapoznałem was ze sobą! Ze też chciałem was pożenić! - Nie przejmuj się, Rafe. - Uśmiechnęła się. - Nic się nie stało. - Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Rafe nie patrzył jednak na nią. - Co za głupiec ze mnie! Mayne już od wiosny nie był sobą. Wi działem to, ale ignorowałem jego nastrój. Nie nadaję się na opie kuna. Chyba na całym świecie nie ma gorszego! Wyglądał tak żałośnie, że Tess o mało nie roześmiała się na głos. - Ależ nic podobnego! Pokiwał głową. - Nie rozumiesz tego, Tess. - Jak najbardziej rozumiem. Hrabia Mayne zostawił mnie, jak to mówią, na lodzie. Czmychnął sprzed ołtarza. - Właśnie. - Przecież nie zdążyliśmy się pobrać. - Nieważne. Ważne, że ten bałwan cię rzucił. Rzucił! W głowie by mi coś podobnego nie postało! - Nikt się nie dowie. - Wszyscy się dowiedzą. Towarzystwo po prostu żyje takimi plotkami. Wierz mi, wszyscy będą o tym wiedzieć. - Czy to istotne? - Jest tylko jedno wyjście z sytuacji, ale dosyć niecodzienne i może się okazać równie wielkim skandalem. - Nie chcę, żebyś gonił za Mayne'em. - Za nic. Nie, nie. Z tym już koniec. - Rafe wstał. - Chyba po winienem kazać komu innemu, żeby ci wytłumaczył tę szczególną możliwość. Jeśli ci się ona nie spodoba, moja droga, z przyjemnoś cią sam cię wprowadzę w wielki świat. - Położył jej dłoń na ramie174
niu. -Z pewnością wiesz, jak niewielu mam krewnych. Świadomy jestem mojej porażki jako opiekuna, ale cieszę się, że nadal pozo stajesz moją wychowanką. - Jak to dobrze, że papa wybrał właśnie ciebie, Rafe. Rafe podszedł do drzwi. - Wrócę za chwilę. Kiedy zamknął je za sobą, Tess wsparła głowę o fotel. Czuła tylko oszołomienie i lekkie rozbawienie. Gdy drzwi ponownie się otworzyły, na progu stanął Lucius. Przyjrzała mu się i... nagle odniosła przejmujące wrażenie, że oto w jej życiu następuje gwałtowny zwrot. Całkiem jak po śmierci ojca. Lucius pomógł jej wstać z fotela. Nawet nie spojrzał na dekolt sukni, która nagle wydała się jej imponująco zmysłowa i niebez pieczna. - Panno Essex, przyszedłem prosić panią o rękę. - Dlaczego chce się pan ze mną ożenić? - spytała prosto z mo stu. - Znalazła się pani w sytuacji nie do pozazdroszczenia, a wszyst ko wskutek postępowania mego przyjaciela. Jako człowiek honoru czuję się zmuszony... - Czy pragnie pan może, by Figlarz wystartował w gonitwie o puchar Silchester? Wyglądał na zaskoczonego. Tess poczuła wyraźną ulgę. - Nie. - Oferta małżeńska składana tylko po to, by zmazać hanieb ny czyn przyjaciela, wydaje mi się nadmiernym poświęceniem. W końcu nie jest pan bratem hrabiego. - Nie przeczę. Czekała, lecz Lucius milczał. Oczywiście powinna mu dać kosza. Nie była w końcu przedmiotem, który przechodzi z rąk jednego właściciela w drugie. Powinna dać mu odprawę, i to ostrą. A jednak wolała nie dryfować już dłużej niby liść na wodzie. Nie chciała być jedynie obserwatorką własnego życia. Przypomniała so bie triumfalny ton liściku Imogen i powiedziała: - Zgadzam się. 175
k.
Spojrzał jej w oczy. Doprawdy, upadły anioł! - Dlaczego? Wzruszyła ramionami. - W końcu muszę wyjść za mąż. - Udało się jej to powiedzieć całkiem zręcznie, prawie obojętnym głosem. - Nie ma pan tytułu, ale... -Zamilkła. - Ale mam pieniądze, których pani pragnie, prawda? - Coś w tym rodzaju. - Chciała odejść. - I? Odwróciła się gwałtownie tyłem. To wszystko było zbyt upoka rzające. - Będę dobrą żoną, obiecuję panu. - Postaram się być dobrym mężem, Tess. - Dziękuję, muszę teraz odejść. - Nie sądzi pani, że powinniśmy pomówić o naszym przyszłym związku? Tess złożyła dłonie. - Nie wiem zbyt wiele o małżeństwie... - Nie spodziewam się po pani takiej wiedzy. - Uśmiechnął się lekko. - Z kolei pan wie o mnie bardzo mało - powiedziała nieco uszczypliwie. Uniósł dłonią jej podbródek. Poczuła, że się czerwieni. - Co nieco jednak wiem. - Chciała mu przerwać, ale ciągnął dalej. - Czy jadła pani kiedyś śniadanie lub kolację we dwoje albo... piła poranną czekoladę? Tess rozpaczliwie pragnęła powiedzieć coś, co zabrzmiałoby wy twornie, światowo, zabawnie. Annabel poradziłaby sobie z tym znakomicie. - Dlaczego mi pan zadaje takie pytanie? - Nie przejęła się jego rozbawieniem. - Naprawdę chce pan wiedzieć, co myślę o mał żeństwie? Rozbawione spojrzenie zniknęło natychmiast. - Jeśli los będzie nam sprzyjał, możemy długo pozostawać w tym stanie. 176
Była to, jak przypuszczała, pośrednia odpowiedź. - Znałam już małżeństwa, gdzie mąż i żona nie odzywali się wcale do siebie. A pani Stewart, której majątek graniczył z naszym, zwracała się do męża w trzeciej osobie, nawet jeżeli stał tuż przy niej: ,,On nie dba należycie o zagony szparagów". ,,On ciągle chce mieć na obiad wiejski pieróg, a przecież wie, że się go jada tylko co drugi wtorek". Wargi Luciusa drgnęły w uśmiechu i Tess uświadomiła sobie z ogromnym zaskoczeniem, że bardzo chciała go rozbawić. - Mam nadzieję, że z nami tak nie będzie. - Lucius ujął ją za rękę. - Zdaje mi się, że gdybyśmy jasno powiedzieli, czego się po sobie spodziewamy, o wiele łatwiej byłoby nam stworzyć szczęś liwe małżeństwo. A ja szczerze pragnę, żeby pani była ze mną szczęśliwa. Nie powiedział, co nie uszło jej uwagi, że to on chce z nią być szczęśliwy. Nie miała pojęcia, jak przyjąć jego słowa. - A czego pan się spodziewa po małżeństwie? - spytała tylko i się zarumieniła. Może chodziło w jakimś sensie o sprawy sypialni? -Ja-ja... Ponownie dostrzegła rozbawienie w jego oczach. - Prostych rzeczy. - Powiódł kciukiem po wnętrzu jej dłoni. - Jeśli postaramy zrozumieć się nawzajem, zapewne nie staniemy się sobie obojętni. - A co tu jest do rozumienia? - Pani zna mnie już chyba dzięki obserwacji. Nie mogę więcej dodać. - Doprawdy? - Czy wygrałbym wyścigi, gdybym był koniem? - spytał, wpa trując się w nią bacznie. Przez chwilę wyobrażała go sobie jako rasowego konia. Właśnie tak. Byłby wierzchowcem muskularnym, zdolnym kopnąć rywala, drażliwym, szybszym od innych. Zwycięzcą. - Wygrałby je pan - powiedziała z całkowitą pewnością. - Myślę zresztą, że zawsze pan zwycięża. - Owszem, nieraz. Cała rzecz w tym, że zwyciężam, bo mi na tym zanadto nie zależy. 177
- Nie zależy panu? - Właśnie. -Wzruszył lekko ramionami. - Nauczyłem się daw no temu, że kluczem do wygranej jest brak żalu z powodu prze granej. - Ach tak? - Mówię to, bo chcę być wobec pani absolutnie uczciwy. Prawdę mówiąc, nie nadaję się do małżeństwa. Lubię panią ogromnie, ale chyba z natury niezdolny jestem do głębszych uczuć. - Ja nie... - Tess nie umiała znaleźć właściwych słów. - Nie będę zadawać żadnych pytań - wykrztusiła w końcu. Uśmiechnął się, a w jego oczach zatańczyły przewrotne ogniki. - A ja to zrobię - odparł, ujmując ją za dłonie i unosząc je do warg. - Zrobię to, Tess. Zauważył jakiś tęskny ton w jej głosie. Oblał ją rumieniec od piersi po policzki. Nie czekał na odpowiedź. Pocałunek był nagły, gwałtowny i żą dał od niej wszystkiego, co mogła mu dać. Tkwiło w nim żądanie, od którego zaszumiało jej w głowie i osłabły kolana. Przywarła do niego, przyciągając bliżej jego głowę. Tym razem to on odstąpił do tyłu, oddychając ciężko. - Czy jest pani pewna, że nie będzie mnie o nic pytać? - szepnął głosem cichszym niż kiedykolwiek. Stała przed nim teraz nowa Tess. Tess, która najwyraźniej nie za dowoli się rolą posłusznej, skromnej żony. Wyciągnęła dłoń i poło żyła mu lekko drżący palec na ustach. - Chyba jednak zadam panu parę pytań. - Co za szczęście, że Mayne wezwał biskupa i możemy się na tychmiast pobrać - powiedział lekko schrypniętym tonem. - Istotnie. Pocałował ją jeszcze raz.
178
26
Reszta poranka minęła jak we śnie. Griselda, biedna Griselda, oznajmiła cała we łzach, że natychmiast wyjeżdża. Rafe odwiódł ją od tego zamiaru. Przecież pozostałe dziewczęta -jak jej tłumaczył - nadal potrzebowały przyzwoitki. - Wprost nie mogę uwierzyć, że mój rodzony brat mógł zrobić coś równie nikczemnego - zawodziła, załamując ręce. - On nigdy... - Urwała, przypominając sobie różne niezbyt chlubne postępki Mayne'a. - Lepiej już o nim nie myśl - zwróciła się do Tess. - Choć to mój brat i kocham go, wyznam ci coś. On od jakiegoś czasu nie jest wcale sobą. Myślałam, że ty go z tego wyciągniesz, ale... - Mayne musi znaleźć własne lekarstwo na to, co go trapi - od parła Tess wyrozumiale. Była bliska zawrotu głowy, nękał ją szum w uszach, a krew zdawała się dwa razy szybciej krążyć wjej żyłach. Gdy tylko napotykała spojrzenie Luciusa, czuła, że robi się jej go rąco. Annabel szczerzyła w uśmiechu zęby niczym wiejski głupek, nie ustannie kręciła się przy niej i szeptała jej do ucha: - Wiedziałam, że to się tak skończy! Po prostu wiedziałam i tyle. Och, jestem bardzo bystra! Zgorszony rejteradą Mayne'a biskup zgodził się udzielić ślubu za specjalnym zezwoleniem, wyskrobując po prostu na formularzu nazwisko ,,Mayne" i wpisując ,,Felton". - Zacny z pana chłop! - oświadczył takim tonem, jakby miał ochotę poklepać Luciusa po plecach. Powstrzymał się jednak. Lucius nie był kimś, kogo można byłoby traktować z podobną poufa łością. - Mój bratanek postąpił jak skończony łajdak, porzucając tę uroczą niewiastę, ale ma wspaniałych przyjaciół, na których sobie nie zasłużył. - I owszem - mruknął wymijająco Lucius. Wreszcie biskup otworzył Biblię i rozpoczął ceremonię. Z pew nością czuł, że nie wypada mu ominąć żadnej z kwiecistych for muł. Do Tess ledwo docierały poszczególne słowa, tak szybko je wypowiadał. 179
- Czy chcesz pojąć tę oto kobietę... - Chcę - odpowiedział Lucius wyraźnie i głośno. Biskup zwrócił się do Tess. - Czy chcesz pojąć tego oto... - Nie mogła zrozumieć nic więcej i w rozpaczliwym napięciu wyczekiwała nazwiska Luciusa. Biskup urwał i spojrzał na nią, a ona poczuła, że otwiera usta i bez własnej woli mówi: - Chcę. - Znakomicie! - wykrzyknął biskup i powrócił do Biblii, najwy raźniej rad, że reputacja jego bratanka została uratowana. Na wpół przytomna Tess poczuła nagle, że jakieś wielkie, mocne dłonie ujęły ją za ręce i ujrzała przed sobą Luciusa. Patrzył wprost na nią. Komu innemu twarz Feltona wydawałaby się bez wyrazu, lecz ona dostrzegła w jego oczach iskierki uśmiechu i serdeczność. Fi glarny błysk upewnił ją, że będą się później wspólnie śmiać z tego pospiesznie odprawionego obrzędu. Uspokojony biskup ciągnął dalej: - Ja, Lucius John Percival Felton, pojmuję ciebie, Teresę Eliza beth Essex, za żonę... Tym razem Tess usłyszała wszystko, co trzeba. Cóż za imię, Percival! - ...na dobre i na złe - recytował z powagą Lucius - w biedzie i w bogactwie... Tess przemknęło przez myśl, że Lucius nie musi się chyba mar twić o pieniądze. Czy nie byłoby lepiej, gdyby miał ich trochę mniej? Uznała jednak swoje refleksje za niedorzeczne. - ...w zdrowiu i w chorobie - powtarzał Lucius - z miłością i z oddaniem, póki śmierć nas nie rozłączy. Pochwyciła jego spojrzenie. A więc już po wszystkim! Nagle po czuła gwałtowną, niewysłowioną radość. Jak to dobrze, że przyrze ka dozgonną wierność Luciusowi, a nie Mayne'owi! - Ja, Teresa Elizabeth Essex, biorę ciebie, Luciusa Johna Percivala Feltona, za małżonka. Będę twoją żoną na dobre i na złe, w zdro wiu i w chorobie. Przyrzekam ci miłość i posłuszeństwo... Nim zdążyła się zorientować, Lucius ucałował ją w policzek, ujął za ramię i oboje odwrócili się ku zebranym. Annabel płakała, 180
Josie uśmiechała się szeroko, a Rafe mówił właśnie Brinkleyowi, żeby odkorkował tyle butelek szampana, ile ich znajdzie w piw niczce. - A teraz przekąsimy co nieco! - huknął, unosząc w górę szklan kę. - Póki nowożeńcy nie odjadą! Tess spojrzała na Luciusa. - Mam dom oddalony o niecałą godzinę jazdy - wyjaśnił. - My ślę, że możemy się tam na krótko zatrzymać. - Czy nie powinniśmy pojechać prosto do Londynu? - spytała niepewnie. Annabel należało przecież zabrać z domu Rafe'a. Lucius jednak zaprzeczył. - Twoim siostrom nic się nie stanie. Lady Griselda będzie nadal ich przyzwoitką. Już się zgodziła. Zaufaj mi, Tess. - Dobrze. -1 było po wszystkim. Z następnych kilku godzin utkwił jej w pamięci tylko jeden mo ment. Przygotowywała się już do odjazdu, a Josie i Annabel sie działy tuż obok na jej łóżku. - Imogen na pewno bardzo chciałaby tu być razem z nami! oznajmiła Josie ze łzami w oczach. - Skończyło się nasze wspólne życie. Nic już nie będzie takie samo! - Będzie lepsze! - przerwała jej Annabel. - Tess, poślubiłaś naj bogatszego człowieka Anglii! Nasza siostra stała się najbogatszą Angielką! - Nieprawda - wtrąciła się Josie - najbogatszym Anglikiem jest William Beckford z Fonthill Abbey! Tess zmarszczyła nos. - Co panna Flecknoe powiedziałaby na tę niestosowną rozmo wę? - Czy myślisz, że twój mąż ma zamek? - spytała Josie. - Och, Tess, ale z ciebie szczęściara! - Zamek? - zdumiała się Tess. - Felton na pewno go ma - stwierdziła Annabel. - Jak wszyscy bohaterowie powieści! Kto w końcu może mieć zamek, jeśli nie najbogatszy człowiek w Anglii? - Zamki miewają królowie - oświadczyła stanowczo Tess - a nie zwykli ludzie, jak my. 181
- Zwykli ludzie! - prychnęła Josie. - Chyba żartujesz! Annabel pochwyciła w lustrze spojrzenie Tess. - Josie, chciałabym przez chwilę porozmawiać z Tess sam na sam. - Jeśli będziecie rozprawiać o małżeńskich obowiązkach, to chciałabym znać szczegóły. - Nie mówiłabym o tym pannie Flecknoe. -Annabel wypchnęła Josie za drzwi. - Wiem, o co ci chodzi. - Dłonie Tess drgnęły nieznacznie. Wystarczająco długo rozmawiałyśmy o tym wczoraj w nocy. - Zawsze byłam zdania, że rozmowa o tej dość podstawowej czynności nie jest tym samym, co praktyka - odparła zdecydowa nym tonem Annabel. - Nie boisz się? - Trochę - odparła Tess po chwili namysłu. - Myślę, że sobie po radzę. Chociaż nie wiem, co w takim wypadku może to oznaczać. - Z tego, co wiem, chodzi o coś obrzydliwego. Najważniejsze, żeby to przetrwać z pogodą ducha. Pani Howland z naszej wsi mó wiła mi, że ,,chłopy o nic się gorzej nie sierdzą, jak kiedy im tego wzbraniać". Tess pomyślała, że pani Howland musiała chyba szczodrze szafo wać swoim ,,towarzystwem". - Chyba lepiej, żebym cię nie straszyła niepotrzebnie - ciągnęła Annabel. - Coś w tym przecież musi tkwić pociągającego, bo ina czej nie byłoby na świecie tyle dzieci. - Kiedy znajdziesz się już w Londynie, lepiej nie okazuj tak jaw nie awersji do macierzyństwa - odparła Tess z rozbawieniem. - Wątpię, czy mężczyźni często biorą sobie za żony spragnione potomstwa niewiasty. A jeśli nawet mój wybraniec miałby takie właśnie skłonności, na pewno jakoś sobie z nim poradzę. Annabel zawsze była pewna, że uda się jej sprostać zarówno cno tom macierzyńskim, jak i podbojom sercowym i w dodatku ścierpieć wszelkie niedogodności intymnego pożycia z uśmiechem na ustach... - Chciałabym mieć twoją wiarę w siebie. - Tess wstała i po raz ostatni spojrzała w lustro. Musiała wracać do salonu, gdzie czekał na nią mąż. Na dziedzińcu stał już powóz. Świeżo zawarte małżeń182
stwo wydawało jej się nieco dziwne. Jak nowy strój, któregojeszcze nigdy nie wkładała. - Będę drżeć ze strachu jak zając, kiedy przyjdzie kolej na mnie zażartowała Annabel. - Ale przynajmniej skorzystam wtedy z two ich rad. Jak to dobrze, że zawsze rozmawiałyśmy swobodnie. Chcę wiedzieć absolutnie wszystko, kiedy się spotkamy za tydzień! Tess dała jej solidnego szturchańca na pożegnanie. Nie była jednak pewna, czy Annabel właściwie rozumie jej intencje. Jakże mogłaby po cichu dzielić się z siostrą opisem tego, co ma nastąpić między Luciusem a nią? Josie miała słuszność. Nic już nie będzie takie samo.
21
się, że Lucius ma nąjwytworniejszy powóz, jaki Tess kie
dykolwiek widziała lub jakim jechała, pomalowany lśniącą zieloną farbą i ciągnięty przez piękną parę siwych koni. Ucałowała Annabel, ignorując porozumiewawczy błysk w jej oku, i Josie, obiecując widywać je często i pisywać codziennie. Zajęła miejsce na obitym welwetem siedzeniu i obrzuciła uważ nym spojrzeniem złocone lampki oraz złote wykończenie. - Czy sądzisz, że zdobienia są zbyt bogate? - spytał mąż. Jej mąż! Tess nie wiedziała, co mu odpowiedzieć. Kołatała się jej w głowie tylko jedna myśl, i to mocno nieodpowiednia. Damie nie wypada miewać takich myśli. Jakże sobie poradzi z zażenowaniem? Z upokorzeniem? Czy Gussie ubierze ją w nocną koszulę, a potem zostawi samą w sy pialni? Czy Lucius zdejmie z niej bieliznę? Modliła się wręcz, żeby to wyglądało inaczej. Przede wszystkim brakowało jej gorse tu. Dzięki Griseldzie miała ładną koszulę, ale co będzie, jeśli ona się zniszczy? Annabel żywiła głębokie przeświadczenie, iż pożycie małżeńskie zaczyna się od zdzierania przez męża odzieży z żony 183
Okazało
i Tess w żaden sposób nie mogła jej tego wyperswadować. ,,Zdzie ra z niej odzienie", powiedziała poprzedniej nocy z wyraźną satys fakcją. - To po prostu niemożliwe - odpowiedziała jej wtedy. - Weź choćby kowala i jego żonę, mają sześcioro dzieci. Z pewnością oni nie... - Urwała. - Skończ z tą panieńską skromnością! - zawołała siostra. - Prze cież już jesteś mężatką! - Od kogo się nauczyłaś tych bezeceństw? Od służących. No, kiedy małżeństwo trwa ze dwadzieścia lat, to może mężowie nie są tak gwałtowni, ale młodzi żonkosie na pewno! Są... są jak ogiery na wiosnę! Rozumiesz? Nigdy im oczywiście nie wolno było oglądać tego, co ogiery ro biły z klaczami, ale nie sposób żyć blisko stajen i nic o tym nie wiedzieć. - No i - dodała Annabel - gdyby mąż nie zdzierał z ciebie ubra nia, toby znaczyło, że brak mu ochoty, pojmujesz? Jakbyście już byli całe lata po ślubie. Pewnie Felton zacznie to robić już w po wozie! Tess, spoglądając teraz w rozbawione oczy męża, nie miała wąt pliwości, że jeśli podobne preludium świadczy o żywym zaintere sowaniu żoną, to Lucius wygląda, jakby zaraz miał do niego przy stąpić. Nigdy w życiu nie czuła się taka zagubiona. Jak mogła mu po wiedzieć: ,,Nie drzyj, proszę, moich ubrań, póki nie będę miała ich więcej"? Jak opóźnić to, co nieuniknione? Wykręcić się cho robą, wymówić niedyspozycją? A co będzie, jeśli naprawdę nadej dzie czas jej kobiecych przypadłości? Och, czemuż matka nie żyje i nie może służyć jej żadną radą! Tess z całej siły przygryzła wargę. Wkrótce będzie po wszystkim, a tymczasem ona wciąż nie może przywyknąć do roli mężatki. - Mój dom stoi niedaleko ruin, które niedawno zwiedzaliśmy - odezwał się Lucius, patrząc na nią uważnie. Tess zdobyła się na niepewny uśmiech. - To wspaniale. 184
- Myślę, że moglibyśmy się tam zatrzymać i urządzić piknik. Kucharka Rafe'a zapakowała nam kosz z prowiantem. - Doprawdy? - spytała tępo. Wyglądało na to, że świeżo poślu bionemu mężowi nie spieszy się do niej tak bardzo, jak sądziła... Skarciła się natychmiast za podobną myśl. Oznaczałoby, że to właś nie ona... Nie, dosyć! Dosyć! - Wspaniale. Uwielbiam te ruiny. Lucius ukrył uśmiech. Najwyraźniej jego świeżo poślubiona żona myśli o czymś innym. Zamierzał zabrać się do obowiązków mał żeńskich jak najprędzej. Był człowiekiem zapracowanym, podró żował często i daleko. Powinni wraz z Tess jak najszybciej ułożyć sobie wygodne życie. Pozwoli im to miło spędzać czas, kiedy on będzie w domu, i zagwarantuje należyty wypoczynek w nocy, jeśli akurat znajdą się pod jednym dachem. Myślał już o tym sporo i nie miał zamiaru udawać namiętnego małżonka. Chciał jej oszczędzić złudzeń. Innymi słowy, nie powin na przypuszczać, by kiedykolwiek był lub chciał być w niej zako chany. Zwykłemu panu młodemu nigdy nie przyszłoby do głowy zatrzymać się pośród pól, by urządzić piknik. Tylko że oni nie stano wili zwykłej pary. Byli za to parą krańcowo wyzutą z intymności. Nie życzył sobie tej formy zażyłości, kryło się w niej zbyt wiele obietnic, których nie mógłby dotrzymać. Gdyby tego zaniedbał, złamałby ser ce Tess. Miał całkowitą pewność, że nie zniósłby widoku rozczaro wania w jej oczach. Za to jeśli Tess zyska świadomość ubóstwa jego życia uczuciowego, nie straci żadnych złudzeń. - Zgłodniałem - zauważył. - Powinniśmy coś przegryźć, bo przed nami jeszcze cała godzina jazdy. Zaskoczyło ją to, ale się zgodziła. Z pewnością sądziła, że nowo żeńcy nie bywają głodni! Luciusowi w realizacji jego zamiarów przeszkadzał jednak fakt, że z trudem mógł utrzymać ręce przy sobie. Tess siedziała naprze ciw niego, jej smukłe ciało kołysało się wraz z powozem, a on my ślał jedynie o tym, że chce porwać ją w ramiona. Z krańcowym racjonalizmem planował wspólną przyszłość, a jednak jakaś cząstka jego umysłu wydawała się mieć zgoła odmienne zamiary. 185
Co więcej, owa cząstka najwyraźniej próbowała sobie podpo rządkować jego ciało. Odruchowo poprawił surdut. W końcu nie ma nic złego w rozmyślaniach o swoich pragnieniach. O tym, co wcześniej czy później i tak będzie musiał zrobić w mroku sypialni. Tess chyba rozumie, iż pożycie małżeńskie będzie grało jakąś rolę w ich związku. Ograniczoną do minimum, lecz przyjemną. Oczy wiście, on się postara, żeby to było przyjemne... Na chwilę marzenia wymknęły mu się spod kontroli. W wyob raźni ujrzał Tess w świetle świec. Stanie przed nią, ale jej nie poca łuje. Dotknie koniuszków jej piersi. Ona zacznie drżeć, a on do piero wtedy pozwoli sobie na pocałunek, mocny, głęboki... Dosyć! Osunął się na siedzenie i przymknął oczy. - Chyba utnę sobie drzemkę - oznajmił. Głos miał schrypnięty, ale Tess z pewnością tego nie zauważy. Spojrzał na nią spod zmru żonych powiek. Wyglądała na zakłopotaną. W porządku. Właśnie tak. Zaczyna chyba rozumieć, że on jest niezdolny do burzliwych uczuć. Problem w tym, że jedno przemożne uczucie nie dawało mu spokoju. Chciał się zerwać, całować ją, błagać o przebaczenie za swoją głupotę i dać jej do zrozumienia, że oddałby życie za jedno krótkie dotknięcie jej warg, jej palców. Widział już drobną dłoń Tess na swoich ustach - zrobiła tak tamtej nocy. Poczuł ją na szyi. Przeklinał się za to, że założył halsztuk. Niemal się zatrząsł. Nie, to tylko wstrząs powozu, który nagle stanął. Lucius otworzył oczy, udając, że trwająca niespełna minutę drzemka najzupełniej go odświeżyła i była czymś całkiem dla nie go typowym. Lokaj otworzył drzwi. Lucius wysiadł z powozu i pomógł wyjść Tess. Strój i kapelusz miała równie nieskazitelne, jak na początku podróży. Unikał wzroku służącego. Jasne, lokaje mogą sobie całować do woli swoje żony o każdej porze dnia i w każdej sytuacji. Sługa zapewne myśli, że jego pan jest pod tym względem całkiem do niczego. Drugi lokaj stał z boku, trzymając coś, co okazało się kilkoma kocami. Do diabła, pewnie Rafe polecił mu je zabrać! Lucius bez 186
trudu się tego domyślił. Poczuł niesmak. Czy Rafe naprawdę uwa żał, że będzie chciał posiąść swoją żonę w szczerym polu, gdzie każdy mógłby go zobaczyć? To nie dla niego. Podał ramię łagodnie uśmiechniętej Tess. - Czyż to nie piękny dzień? - spytała. Lucius powiódł dokoła dość nieprzytomnym wzrokiem, ale mu siał się z nią zgodzić. Szmaragdowozielona trawa zdążyła już wy rosnąć na łące, z której Jessop skosił siano. Liście wierzby zaczęły żółknąć i opadać. Wszystko wyglądało malowniczo. - Panie Felton... - zaczęła. - Na imię mi Lucius - poprawił ją. Spojrzała ku niemu. Owal twarzy miała wprost zachwycający. Znów musiał odegnać od siebie natrętne myśli. - Po prostu Lucius. - Napięcie sprawiło, że jego głos zabrzmiał zimno. Zarumieniła się, zakłopotana. - Przepraszam, nie wiedziałam... to znaczy... moi rodzice zwra cali się do siebie bardzo formalnie, po nazwisku. - Ale chyba nie wtedy, kiedy byli sami we dwoje? Zamilkła. Lucius pomyślał, że jego matka na pewno mówiła do ojca ,,panie Felton" w każdej sytuacji, nawet tej nąjintymniejszej. - Absolutnie sobie nie życzą, żebyś tak robiła. - Och, oczywiście. Luciuszu... Cudownie to zabrzmiało. Lokaj rozłożył koce pod wierzbą i po stawił na nich koszyk, a teraz stał, patrząc na niego w krańcowo irytujący sposób. Lucius westchnął. Mógł się po nim spodziewać najbardziej trywialnych oczekiwań. Polecił słudze wsiąść do powozu. - Jedźcie do Silchester i posilcie się tam - zabrzmiało to dość ostro. - Wrócicie tu za jakiś czas. -Jakże nienawidził domyślnej miny lokaja! Nawet jeśli, jak mówili rodzice, pokalał się pracą, nie znaczyło to, że przestał być dżentelmenem. Tess czekała na niego, klęcząc na jaskrawo czerwonym kocu. Ot wierała właśnie koszyk i wyglądała na uszczęśliwioną. Najwyraź niej piknik wydawał się jej czymś o wiele sympatyczniejszym niż 187
pożycie małżeńskie, o którym (był tego pewien) nie miała pojęcia. A on był doprawdy troskliwym mężem. Dziwne, jak się mu ta myśl wydała niemiła. Długie, srebrzyste liście wierzby zwisały nad czerwonym kocem i nad głową Tess. W cieniu jej włosy nabrały barwy wspaniałego, aksamitnego brązu. - Nie chciałabyś najpierw rzucić okiem na ruiny? Tess doszła do wniosku, że poślubiła mężczyznę o mocno zmien nym usposobieniu. Nie umiała zbyt wiele wyczytać z jego twarzy, ale dałaby głowę, że tam, w powozie, patrzył na nią łapczywie. Po tem stał się obojętny, a teraz... och, nie sposób się było domyślić. - Chętnie. - Wstała z koca. - Chodźmy tamtą ścieżką, dobrze? - Szczerze mówiąc, nie miała najmniejszej ochoty ponownie błą kać się po ruinach rzymskiej willi. Wolała już raczej pójść naokoło, w lewo, niż brnąć ku nieforemnemu kopcowi prosto przez pole. Za pierwszą łąką leżała druga, dalej stało coś, co wyglądało na niski kamienny murek. Za nim z kolei rosła sykomora, tuż u stóp wzniesienia. W blasku słońca liście drzewa połyskiwały złotem. - Spójrz - powiedziała cicho. - Całkiem jakjabłoń Atlasa. - Zadziwiasz mnie swoją wiedzą klasyczną - stwierdził zasko czony. - Czy Atlas miał złote drzewo i czy siedziała pod nim prze piórka? - Ach! - Zaniosła się śmiechem, który go zachwycił. - Perseusz dotarł do sadu ze złotym drzewem, które rodziło złote jabłka. No i... - Przypominam sobie. Uciął głowę Meduzie i przemienił Atlasa w kamień. - Właśnie. - A więc doszłyście wszystkie aż do ,,O", prawda? - Nie. Przez jakiś czas naszą edukacją zajmował się miejscowy pastor, i to on dał nam do czytania Przemiany Owidiusza. - Dziwny wybór, jak na pastora. - Bo też był dziwnym pastorem! Niestety, zbyt mocno zaczął in teresować się Annabel i ojciec musiał napisać list do biskupa, żeby przeniósł go do innej parafii. 188
i
Doszli już do sykomory. Tuż pod nią znajdowały się trzy niewiel kie groby. Tess natychmiast przyklękła wśród trawy, oczyszczając kamienną płytę z liści i brudu. - Emily Caudwell - odczytała. - Och, miała ledwie szesnaście lat. Biedactwo! A tu leży William. - Mąż Emily, jak przypuszczam. - Lucius nachylił się uważnie nad drugą płytą. - Zmarł w dwudziestym czwartym albo dwudziestym piątym roku życia, nie mogę odczytać. Tess wyplewiła chwasty znad grobu Emily, niszcząc przy tym rę kawiczki. Nieważne. Lucius postanowił, że wyrzuci całe odzienie żony i kupi jej zupełnie nowe. Ubierze ją od stóp do głów. Schylił się i wyrwał kilka chwastów sprzed grobu Williama. - Biedny pechowiec. - Zostaw je - poprosiła, gdy już miał wyrwać sporą kępkę pol nych kwiatów. - Dlaczego? - To fiołki trójbarwne, nazywają je Ukojeniem Serca. William pewnie je tu zasadził po śmierci Emily. Spójrz, zarosły całyjej grób i sięgnęły aż po ten drugi. - Ukojenie Serca? - powtórzył, patrząc na trzymany w palcach kwiatek, raczej wątły, ale ładny, z biało-liliowymi płatkami i żółtym środkiem. - Niedługo byli małżeństwem, skoro zmarła w szesnastej wioś nie. Miło z jego strony, że zasadził tu fiołki. Czasem mówią o nich także Niespieszne Kochanie. - Wolę Niespieszne Kochanie. - Lucius uśmiechnął się lekko. - Czy jest jakaś trzecia nazwa? Czerwono-złote, jedwabne wstążki podtrzymujące pod brodą kapelusik Tess się rozluźniły. Lucius zdjął jej go z głowy. Bujne loki, z których wysunęły się szpilki, opadły na szyję. Zerwał kwia tek i wpiął go we włosy żony. Zarumieniła się mocno. Iluż mężczyznom przypadło w udziale szczęście poślubienia dziewczyny, która się rumieni? - No więc? - Owszem, Całus Skradziony w Spiżarni. - Nie spojrzała na niego. 189
Zerwał jeszcze trzy kwiatki i wpiął jej we włosy. - Całus Skradziony w Spiżarni? A co byś powiedziała na Całus Skradziony pod Sykomorą? Głowę bym dał, że gdzieś słyszałem tę nazwę. Uśmiechnęła się trochę niewyraźnie. - Może istnieje również i taka. Ukląkł przed nią. Wargi miała takjedwabiste, jak sobie wyobrażał w gorączkowych rojeniach. Powiódł dłonią po gładkich włosach. Zadrżała. Lekki oddech tuż koło jego ust sprawił mu wręcz cier pienie. Najpierw pocałował ją tak, jakby była zarumienioną panną mło dą, a on czułym mężem. Delikatnie, błogo, niewinnie. Stopniowo jednak powściągliwość ustąpiła miejsca żarliwości i raczej pochła niał ją ustami, niż całował. A każde następne dotknięcie jeszcze bardziej wzmagało jego pragnienia. Wsunął palce w słodko pachnące włosy i nachylił się nad nią, ca łując jej usta. W tej chwili daleko mu było do miana dżentelmena. Stał się bliższy nieokrzesanym mężczyznom, którzy zdzierali z żon ubranie i rzucali się na nieszczęsne kobiety w powozie, w ogro dzie... czy też pod sykomorą. W głowie jej wirowało. Wargi Luciusa parzyły ją. Jakże wargi mogą parzyć? Czuła, że opuszcza ją przytomność. Wszystko na około wirowało, a ona mogła jedynie uchwycić się kurczowo jego ramion z dziwnym wrażeniem, że słabną pod nią kolana. W dole brzucha pojawiło się nagle jakieś ciepło, którego wcale sobie nie życzyła. Czoło płonęło niby w gorączce tak jak reszta ciała. Było to zatrważające i zarazem zachwycające. Chciała chwycić za halsztuk i przyciągnąć Luciusa do siebie. A przecież nie mogli już być bliżej siebie. Jej biust niemal rozpłaszczył się na jego piersi. Poczuła też, że... To był więcej niż zawrót głowy. Ręce Luciusa przesunęły się po jej plecach. Kiedy ją całował, nie mogła o niczym myśleć. - Lucius! - powiedziała nagle, lecz usłyszała tylko senne cy kanie konika polnego. Nie mogła się jednak mylić. Wszystko, co ona i Annabel wiedziały o mężczyznach i kobietach, podsuwało jej 190
przypuszczenie, że Lucius zamierza zrobić coś więcej niż tylko ca łować ją pod sykomorą. - Lucius - powtórzyła - Lucius! - Gładził ją po szyi, szepcząc coś. Jego dłonie wciąż wędrowały po jej plecach tak czule, że zaczę ła cała dygotać, zwłaszcza gdy jedna z nich dotarła... - Panie Felton! - krzyknęła bez tchu. Oderwał się od niej natychmiast. - Nigdy tak do mnie nie mów! - W jego głosie zabrzmiała wściek łość. - Dlaczego? - spytała. Usiłowała myśleć o czymś innym niż gorące pragnienie widoczne wjego oczach i jej własna chęć, żeby znów przyciągnąć go do siebie. - Na imię mi Lucius - powiedział, wstając i pomagając jej się podnieść. - Czy teraz możesz już iść do ruin? - Są tu obok - zauważyła. - Co w nich jest tak interesującego, żeby je znowu oglądać? Lucius nie mógł zaprzeczyć, że nie ma tam nic ciekawego poza omszałymi kamieniami. Nie mógł też zaprzeczyć, że piknik miał tylko jeden cel, przekonać Tess, że jej mąż nie jest zwierzęciem, myślącym jedynie o zaciągnięciu jej do łóżka. Problem w tym, że tylko tego teraz pragnął. - Uważam, że łaźnia jest niezwykle interesująca - odparł zimno. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałbym rzucić okiem na system rur wodociągowych. Pomógł jej przy schodzeniu w dół. Łaźnia, jak się można było tego spodziewać, nie okazała się ani trochę ciekawsza niż za pierw szym razem. Zajrzał wprawdzie do dziury po rurze, ale nie mógł udawać, że to coś niezwykle frapującego. - Rura musiała prowadzić do cysterny - wyjaśnił. Jego żona patrzyła w niebo, więc spojrzał w nie i on. Kilka szpa ków kołowało zawzięcie na tle błękitu. - Z łacińskiego cistema - powiedziała, nie odrywając wzroku od szpaków. - Istotnie. Zaskakuje mnie twoja wiedza, Tess. - Patrzył w górę, śledząc, podobnie jak ona, ptasie ewolucje. 191
- Parzą się. - Tess spojrzała na niego. Poczuła się nagle śmiała, dojrzała i zamężna. - O tej porze roku? Wątpię. Tess doznała jednak gwałtownego przypływu radości, który za wrócił jej w głowie. Radości, że poślubiła tego masywnego, nie słychanie eleganckiego mężczyznę, który patrzył na nią tak wy mownie, ale nie prawił jej komplementów ani frazesów w stylu Mayne'a. Niebo w górze było błękitne, a jej mąż stał tuż obok i wpatry wał się w nią. Jest mężatką. Mężatką! Mężatkom wolno wszystko! Mogą się całować pod sykomorą i nie szargają sobie przez to repu tacji. Mogą... Odwróciła się z wolna ku małżonkowi. Mogli robić wszystko, co chcieli. Nie byli biernymi obserwatora mi życia. Czerpali z niego garściami. Lucius Felton zapamiętał następną chwilę na zawsze. Nieśmiała, zapłoniona żona gdzieś zniknęła. Stał teraz twarzą w twarz z kobie tą. To nie był uśmiech niewinnej dziewczyny. Wyciągnęła ku niemu ręce. Zawahał się. - Luciuszu - powiedziała, zanurzając palce w jego włosach nad karkiem. Musiała przy tym stanąć na palcach. - Luciuszu! - Kie dy nie ruszył się z miejsca, przyciągnęła jego głowę do siebie i przylgnęła ustami do jego warg. Brakowało jej doświadczenia, ale nadrobiła to wrodzonym talentem. I objęli się oboje w tym samym miejscu, gdzie może niegdyś to samo czynili Rzymianie. Jak bowiem Tess stwierdziła podczas swojej pierwszej wyciecz ki pośród ruin, Rzymianie interesowali się nie tylko winogronami i akweduktami.
192
28
Nigdy nie przypuszczał, że przyjdzie mu pozbawić żonę dziewic twa. Po pierwsze, wcale nie zamierzał się żenić, a po drugie, jako cynik uważał, że dziewic jest po prostu niewiele. Zresztą zniechę cała go już sama idea. Cóż może być gorszego od kobiety, która nie wie, czego jej trzeba i łatwo może się zrazić do całego aktu. A w dodatku nie ma też pojęcia, jak dogodzić mężczyźnie! O nie, dziewice wcale go nie nęciły. Aż do tej pory. Tess okazała się bowiem wyjątkowa. Przede wszystkim chciała się z nim kochać. W jej głosie wyczu wał pragnienie i radość. Nie drżała ze strachu, tylko z podniecenia, a w oczach nie miała lęku, tylko ciekawość. Ciekawość! Musiał zdjąć z siebie koszulę, żeby mogła ją zaspokoić. Przesuwała smu kłymi palcami po jego piersi. On, angielski dżentelmen, stał teraz w rzymskich ruinach z gołym torsem! Co dziwniejsze, czuł się przy tym zupełnie wolny od skrępowania. Choć zdjął koszulę, nie dotknął spodni. Tess wodziła palcami po jego skórze, ale też nie zapuszczała się poniżej pasa. Nagle znaleźli się na omszałej kamiennej ławie. Nie wiedział, jak i kie dy się to stało. Wodził wargami po jej policzkach, a potem znów całował słodkie usta. Były to pocałunki, których nie sposób nie odwzajemnić. Pocałunki, które burzą krew w żyłach, tak że za czyna tętnić w całym ciele i zaćmiewa umysł, a w końcu sprawia, że nawet sama myśl o przyzwoitym zachowaniu wydaje się aber racją. Gotów był się założyć, że na całym świecie nie istniał taki męż czyzna, który patrząc w oczy Tess, mógłby zachować spokój i nie dotknąć jej. Ważne było tylko to, że jego świeżo poślubiona żona wzdychała, kiedy sięgał ręką ku jej piersi. Właściwie to Tess wykrzykiwała na głos jego imię i przymykała oczy, jakby to, czego nie mogła ujrzeć, przestawało tym samym być rzeczywistością. A jednak nią było. Lucius chciał, żeby widziała, jak rozpina jej gorset i ujmuje szeroką dłonią pełną pierś. 193
Uniosła powieki i próbowała zaprotestować. Zamknął jej usta pocałunkiem. I nie był to wcale delikatny, uprzejmy, lekki całus. Był pełen pożądania. Nie mógł oderwać oczu od śmietankoworóżowej piersi w swojej dłoni. Tess prężyła się pod jego dotykiem, a on czuł, że ogarnia go płomień. Każdy centymetr jego ciała stał w ogniu, tylko jakaś drob na cząstka gdzieś głęboko czuła, że nie podeptał jeszcze wszystkich nakazów przyzwoitości. Jeszcze nie. Jeszcze mógłby zapiąć jej z powrotem stanik, gdy by usłyszał czyjeś głosy od strony pól. Włosy Tess rozsypały się w nieładzie, wargi miała obrzmiałe od pocałunków, wstrząsał nią dreszcz. Dotknął jej nieco poniżej talii i wtedy jego dłoń, jakby bez włas nej woli, wśliznęła się pod suknię, ponad pończochy, odsuwając po drodze podwiązkę. Dotknęła już delikatnej skóry między udami i sięgała coraz wyżej. - Tak nie wolno! Co robisz?! - Znów otworzyła oczy. - Dotykam cię. Dotykam własnej żony. Nikt nie zorientowałby się, co robią, nawet gdyby znalazł się tam przez przypadek. Była tylko jego ręka pod suknią i Tess w jego ob jęciach, z głową tak bardzo odchyloną do tyłu, że mógł ją całować, kiedy tylko chciał. Jego mocne palce coraz bardziej zbliżały się do celu. Drgnęła i otworzyła szeroko oczy. - Nie, tak nie można - wydyszała. Już niemal dosięgał celu. Wyczuł pod palcami kędziorki włosów. - Dlaczego nie można? - Bo nie... bo nie... - Tess nie potrafiła znaleźć właściwych słów na określenie tego wszystkiego, czego robić nie należało. Lucius się uśmiechnął. Wprawdzie krew pulsowała mu w żyłach jak szalona, ale nadal myślał zupełnie jasno. - Gdybyśmy byli Rzymianami - zaczął i tylko jego zduszony głos zdradzał, że nie chodzi tu o zwykłą rozmowę - oboje nie mie libyśmy na sobie ubrania. - Tak, ale wtedy był tutaj dach! - odparła, sztywniejąc. - Do prawdy, nie sądzę... 194
Nie pozwolił jej dokończyć. - Twoje ciało leżałoby wtedy przede mną jak na uczcie - po wiedział jeszcze bardziej zduszonym głosem. - Nasza skóra byłaby śliska od pary. Zapewne położyłbym cię na tej ławie i całował, od szyi przez piersi aż po brzuch... Oczy jej pociemniały tak bardzo, że przybrały odcień indygo. Wstrzymała oddech i czekała. Nie myślał już o lokajach ani o pikniku. Zostało tylko senne cy kanie koników polnych wraz z ciepłym słońcem, którego promie nie kładły się na rzymską łaźnię i lśniły na skórze Tess. W godzinę później, klęcząc, zdejmował ze swojej żony odzienie, zupełnie jakby rozpakowywał najważniejszy w swoim życiu pre zent. Pod jego rozdygotanymi palcami wiły się tasiemki, a guzi ki odpadały tak błyskawicznie, jakby ich nigdy nie przyszyto. Nie było odwrotu. W tym momencie Tess odzyskała głos. Brzmiał teraz głębiej, mocniej i bardziej jedwabiście. - Co ty robisz? - dopytywała się, gdy ściągał z niej suknię. - Czy udajemy Rzymian? - Po prostu cię rozbieram. - Pocałował ją mocno i zdjął koszu lę. A potem, nie czekając, aż Tess zaczerpnie tchu, przygarnął ją do siebie i pozwolił swojej dłoni zawędrować tam, gdzie bardzo chciała dotrzeć. Tess znów zamknęła oczy i z całkowitą ufnością położyła się przy nim. Słyszał ciche brzęczenie pszczół wśród stokrotek i urywany oddech swojej żony. Nagle wydała z siebie jęk zupełnie niegodny damy. Gardłowy dźwięk pełen satysfakcji. Jej pierś zaciążyła mu w dłoni, a mała bro dawka otarła się o palce. Pomrukiwała coraz głośniej przy każdym ruchu jego ręki. Położył ją na ławie, jakby była jedną z rzymskich matron. Usiad ła, prezentując w całej pełni błyszczącą skórę, spęczniałe krągłości piersi i łuk bioder, aż do nieśmiałego trójkąta kędziorów między udami. - Tu było kiedyś dwoje Rzymian - powiedziała. -1 oboje nadzy. Ty także powinieneś się rozebrać. 195
Wstał więc i ściągnął buty, a potem, nie spuszczając z niej oczu, zdjął resztę ubrania. Tess czuła chłodny mech pod nagimi pośladkami i plecami. Przy glądała się Luciusowi. Był pięknie zbudowany, miał gładkie ciało i twarde mięśnie. Odwrócił się. Wyglądał jak wyrzeźbiony w mar murze, a z przodu... Przywarła do ściany i poczuła strach. W jego oczach ujrzała coś, czego nie było tam nigdy przedtem. Radość? Pragnienie? Wyglądał, jakby nic go już nie krępowało. Może w każdym mężczyźnie tkwi coś dzikiego, kiedy... Nie! Nie mogła sobie wyobrazić ani jednego ze znanych jej mężczyzn, który by się rozebrał do naga na polu pana Jessopa! A jednak to był jej mąż. I był... wspaniały. Wyciągnęła ku niemu ręce. Zapamięta na całą resztę życia, jak się czuła, kiedy Lucius po raz pierwszy wziął ją w ramiona i przytulił do siebie. Miękkość do twardych muskułów. Kobietę do mężczyzny. Na ławie nie było miejsca dla dwóch osób, leżała więc na nim i badała jego ciało. - Chcę tylko, żebyś wiedziała - powiedział - że nie miałem za miaru posiąść cię tutaj, Tess. Nie w ten sposób. Palce Tess prześliznęły się po jego ciele. Poczynała sobie coraz śmielej. W końcu nie było takiego skrawka jego ciała, którego by nie dotknęły. I tak jej palce prześliznęły się po czymś gładkim. Drgnął, a zza zaciśniętych zębów wydobyło się westchnienie. Ucieszyła ją re akcja. Tęskniła za jego dotykiem, przywarła więc do niego z całych sił, opierając się piersiami o jego tors. Wtedy Lucius drgnął powtórnie. Wciągnęła w nozdrza jego woń. Z jego gardła wydobył się głuchy pomruk. Powiodła dłonią po umięśnionych plecach i znowu opar ła się o niego piersiami. Cały dygotał. Teraz z kolei uśmiechnęła się ona. Władza daje satysfakcję. W chwilę później leżała na plecach. Zapomniała o uśmiechu. Wystarczyło, że dotknął jej warg i piersi, by krzyknęła, wyginając się cała. 1%
Lucius odzyskał na moment jasność umysłu. - Nie mogę tego zrobić, Tess - westchnął, a jego dłonie zamarły w bezruchu. Ona jednak przywarła do niego z jękiem, odpowiedział zatem na jej nieme wezwanie. Jednak, mimo całego zapamiętania, wiedział, że powinien być ostrożny. Matka Tess zmarła wiele lat temu; nie miał jej kto wprowadzić w tajniki nocy poślubnej. - To nie jest kwestia dobrego wychowania - silił się na opanowa ny ton. - Pierwszy raz sprawia kobiecie ból. Niełatwo ci przyjdzie znieść coś takiego. Ze zdumienia zatrzepotała powiekami. A więc o tym nie wie działa. Wydawało się jednak, że zaraz zapomniała o jego ostrzeże niu albo może pożądanie wzięło górę. Ciało Tess znów wygięło się miękko, sprawiając, że nic go już nie mogło pohamować. Dotykał jej nieustannie, a jego palce poruszały się w coraz szyb szym rytmie. Tess jęczała, krzyczała i chwytała się kurczowo jego ramion. Oczy miała teraz szeroko otwarte. - Lucius, to boli! Pozwolił swoim palcom zanurzyć się w tym ciepłym zakątku. Przyciągnęła jego głowę ku sobie i pocałowała go. Osunął się najej ciało. Jęknęła, lecz nie był to krzyk bólu. Instynkt mówił mu, że kobie ta powinna doznać czegoś tak dotkliwego we własnym łóżku, na czystej pościeli, a najlepiej w ciemności. Tess jednak najwyraźniej nie miała ochoty kryć się w cieniu. Ot worzyła oczy z głębokim westchnieniem, ujrzała nad sobą oczy męża i nie potrafiła się powstrzymać od śmiechu. - Nie bądź taki poważny! - Myślałem, że może żałujesz... - Ależ nie! Chyba rozumiesz, że nie tylko my jedni kochaliśmy się na polu Jessopa! - Robili to również dawni Rzymianie, ale, jak słusznie zauważy łaś, mieli dach nad sobą. - A Emily? - spytała. - Emily i William. Miała zaledwie szesna ście lat. No bo jak ci się zdaje, dlaczego on ją pochował akurat pod sykomorą? 197
Uniósł się nieco. - Zrób to jeszcze raz! I zrobił, a ona jęknęła błagalnie: - Jeszcze jeden raz! W miłosnym zapamiętaniu wyginała się i wykrzykiwała coś przy każdym jego ruchu, a potem on poczuł się nagle wolny. Wolny od wszelkich myśli o przyzwoitym zachowaniu, o białej pościeli i o ciemności. Cóż to wszystko miało wspólnego z jego pełną mi łosnego zapamiętania żoną. Z jej palcami uczepionymi jego ramie nia? Otworzyła oczy i utkwiła je wjego twarzy. - Dlaczego przerwałeś? - spytała szeptem. - Czy... czy to już... wszystko? - Dojrzał w jej oczach cień niepokoju. -Wszystko? I wtedy, w rzymskiej łaźni, nad którą szpaki zataczały kręgi na niebie, Lucius Felton odrzucił do tyłu głowę, śmiejąc się z całego serca. A że jego świeżo poślubionej żonie bynajmniej nie było do śmiechu, zaraz potem musiał ułagodzić jej urażone uczucia. Powrócił więc, choć już wolniej, do miłosnych igraszek. Wspól nie szukali rytmu, który by im odpowiadał, póki go nie znaleźli. To było wspaniałe. Lucius zacisnął zęby i napiął mięśnie. Oczy miał zamknięte. Tess spojrzała na męża i zrozumiała, że stracił kontrolę nad sobą. Pożądanie zawładnęło nim całkowicie. Nagle poczuła, że dłoń Luciusa dotyka jej piersi. Ten ruch zdawał się mówić: ,,twoje ciało należy do mnie". Poszybowała w górę, eksplodując aż po koniuszki palców żarem i krzykiem, który rozpłynął się w błękitnym niebie.
29
Luciusa był ceglaną budowlą w stylu Tudorów. Miał ma
lutkie okna rozmieszczone dość chaotycznie w ścianach i pełno stromych daszków sterczących w najrozmaitszych kierunkach. 198
Dom
Najwyraźniej elżbietańscy właściciele dodawali do niego stopnio wo rozmaite przybudówki, a całość poty się formowała, póki nie nabrała w końcu lekko osobliwego, lecz mimo to wygodnego cha rakteru. Dużo mniejszy niż Holbrook Court, z pewnością nie był za mkiem, jak przepowiadała Annabel, ani nawet dworem, lecz po prostu obszernym i sympatycznym domostwem. - Czy to tutaj? - wyszeptała Tess, gdy powóz się zatrzymał. Lucius odprawił lokaja i sam pomógł jej wysiąść. - Tak, to jest Bramble Hill. Podoba ci się? Spojrzała na niego rozpromieniona. - Och, ogromnie! - wykrzyknęła i dopiero po dłuższej chwili dostrzegła, że mu wyraźnie ulżyło. - Nie jest tak duży, jak Holbrook Court - zauważył. Weszli na górę po obszernych, kręconych schodach. - Bałam się, że nie będę mogła polubić tego miejsca - przyznała szczerze. - Myślałam, że mieszkasz w zamku. - W zamku?! Przytaknęła. - Mogę ci kupić zamek, jeśli chcesz. - Nie! Służący ustawili się rzędem po obu stronach wejścia. Może Lu cius nie mieszkał w zamku, ale służbę miał równie liczną, jak za mkowa. - Oto Gabthorne - przedstawił jej korpulentnego kamerdynera o sympatycznym wyglądzie. -Jego żona jest w tym domu gospo dynią; świetnie sobie radzi z obowiązkami. A to... Zapoznawanie Tess ze służącymi - a Lucius znał każdego sługę z nazwiska i o żadnym nie zapomniał - trwało ponad czterdzieści minut. Potem mąż wprowadził ją do bawialni, której wielkie, pół okrągło zakończone okna wychodziły na ogród. - Dwa lata temu Bramble Hill przebudował John Nash wraz z projektantem ogrodów - wyjaśnił jej. - Wszystkie główne po mieszczenia mają teraz okna do samej ziemi. Z salonu rozciąga się widok na zachód i południe. Można stamtąd podziwiać park, doli nę albo cieplarnię. 199
Tess rozglądała się po salonie. Przy oknach wychodzących na park rosło mnóstwo bluszczu, kapryfolium i jaśminu. - Musi tu być przepięknie w lecie. - Bardzo lubię ten pokój - przytaknął jej Lucius. - Zdumiewa mnie - Tess odwróciła się ku niemu, wskazując na piękne meble i różowe, jedwabne zasłony w oknach - że tak tu przytulnie. A przecież... nie jest to chyba twój dom rodzinny, prawda? Lucius wsparł się o gzyms kominka i przypatrywał się kilku płat kom chryzantemy, które leżały obok wazonu. - Pytasz, czy tu wyrosłem i czy ta siedziba należała do mo jej rodziny, kiedy byłem dzieckiem? Odpowiedź na oba pytania brzmi: ,,Nie". - Właśnie tak sądziłam. Sam wybrałeś ten dom? Przytaknął. - Pięknie go urządziłeś! - Łatwo mi to przyszło. Sporo podróżowałem, bez trudu więc mogłem wyszukać i przywieźć tutaj rzeczy, które mi się podoba ły. Obawiam się, Tess, że mam raczej stałe upodobania. Wszystkie moje domostwa wyglądają podobnie. - Dokładnie tak samo? - spytała zdziwiona. - No, niezupełnie - roześmiał się. - O ilu domach mówisz? Przechylił głowę na bok, jakby się zastanawiał. - Cztery... pięć, licząc zameczek myśliwski. Tess z wrażenia musiała usiąść. - I każdy jest tak pięknie urządzony, jak Bramble Hill? - Lubię otaczać się ładnymi przedmiotami - odparł, siadając na przeciw niej. - I w każdym jest tyle służby? - Oczywiście. - Jedną z twoich siedzib mógłby równie dobrze być zamek. - Nie sądzę. - Najbardziej dziwi mnie nie piękno - Tess znów rozejrzała się naokoło - tylko to, że wszystko tu wygląda, jakby istniało w tym 200
samym miejscu od stu lat. Jakbyś ten dom odziedziczył po pra dziadku. - Podeszła do ściany, przystając przed wizerunkiem wy twornej damy w sztywno wykrochmalonej krezie. Kobieta ściskała w ręku wachlarz, spoglądała na widza wyniośle i robiła wrażenie raczej groźnego przodka. - To portret elżbietańskiej damy. Kupiłem go, kiedy zlicytowano majątek Lindleyów. Zapewne należała do tego rodu, ale sprzedaw cy nie potrafili mi powiedzieć, jak się nazywała. Tess spojrzała na srogą damę, nadal dumną ze swojego miana, choć teraz już nieznanego. Wydało się jej dziwne, że Lucius po wiesił sobie portret nieznajomej osoby tam, gdzie każdy rozsądny człowiek spodziewałby się raczej podobizn przodków, lecz wolała nie mówić tego głośno. Nadmierny krytycyzm byłby nie na miej scu. - W tym samym czasie kupiłem również i ten portret. - Lucius poprowadził ją na drugą stronę salonu. Był to wizerunek dziewczynki ujętej w trzech czwartych. Mimo konwencjonalnej pozy malarz umiał uchwycić charakter małej modelki. Dziecko, choć z zamyśloną buzią, miało figlarny dołeczek w policzku. - Śliczny obraz - uznała Tess - pewnie też nie wiesz, kogo przed stawia? - Nie mam pojęcia. Sprzedano mi go jako Van Dycka, ale to chy ba dzieło kogoś z jego szkoły, a nie samego mistrza. Tess nie wiedziała nic o Van Dycku. Poczuła się niepewnie. Dom Luciusa był taki... zbyt idealny. Perfekcyjnie urządzony mimo nie prawdziwych przodków na ścianach. Czyżby w Anglii panował podobny zwyczaj? Tess nigdy dotąd nie widziała, żeby ktoś wieszał sobie we własnym mieszkaniu portrety całkowicie nieznanych mu osób. - Czy nie masz żadnych podobizn własnych krewnych? - spy tała i zaraz tego pożałowała. Pewnie nigdy ich nie dostał od ro dziny. Odpowiedział jednak całkiem swobodnie. - Nie, ani jednego. 201
Ujął Tess pod ramię, wyszedł z nią do ogrodu na przechadzkę między różanymi krzewami. - Czy twój dom w Londynie jest równie wspaniały? - Chyba tak - odparł dość obojętnym tonem, usuwając laską mały kamyk ze ścieżki. - Z podobnymi portretami na ścianach? - Owszem, mam tam w salonie ładny wizerunek trojga dzieci pewnego kawalera, zagorzałego stronnika Cromwella. Nazywał się Laslett. Obraz malował William Dobson. - Czy są jeszcze w Anglii jacyś Laslettowie? - Może, ale nic mi o tym nie wiadomo. W każdym razie ja nie spotkałem żadnego. Weszli na ścieżkę wiodącą do ślicznej pergoli. Tess podziwiała wdzięczny pawilonik i rozmyślała o mężu. Nie może tak dalej być. Po prostu nie może! Musi w jakiś spo sób doprowadzić do zgody między nim a jego rodzicami. Przede wszystkim zaś zdejmie te wizerunki cudzych przodków ze ścian i odda je prawowitym właścicielom. Najwyraźniej Lucius chciał zastąpić prawdziwą rodzinę, która z nim zerwała, inną - sztuczną i wydumaną. - Pewnie Laslettowie nie mogliby sobie pozwolić na odkupienie tego portretu? - spytała, gdy skierowali się ku domowi. - Tego Dobsona? - spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Najpraw dopodobniej nie. Kupiłem go za blisko tysiąc funtów. - W pokoju matki wisiał jej portret - powiedziała. - Odnajdę go - oświadczył Lucius, nim zdążyła skończyć. - To może być trudne... bo ojciec już dawno temu... - Lucius jednak uśmiechnął się tylko. - Odnajdę go - powtórzył łagodnie. - Czy teraz mogę ci pokazać resztę domu? Na przykład sypialnię? Coś w jego spojrzeniu sprawiło, że się zarumieniła. A gdy już sta li w pokoju, całym w pączkach różanych i jedwabnych falbankach, Tess zrozumiała, że Luciusowi mniej chodziło o odgrywanie roli przewodnika, a bardziej o coś innego. Oczywiście, tam również wisiał portret damy, naprzeciwko ślicz nego biureczka z różanego drewna. Siedziała na ławce wśród ziele202
ni, wsparta na ręce. Spoglądała na widza od niechcenia. W drugiej ręce trzymała książkę, jakby niezdolna ją czytać. Tess podeszła do obrazu, próbując odcyfrować tytuł tomu. - Ona czyta Szekspira - powiedział Lucius. - Wiele hałasu o nic. Obawiam się tylko, że ta wspaniała sztuka chyba ją nudzi. - Kto to jest? - Niejaka lady Boothby. Nie wiem, jak miała na imię. Portret namalował Benjamin West w osiemdziesiątych latach zeszłego stu lecia. - A więc ona może jeszcze żyć! - Bardzo ją polubiłem. - I ja również, choć nie wiem, czy chciałabym mieszkać razem z nią. - Masz dziwny sposób myślenia o sztuce. Powiedziałem moim agentom, żeby kupowali każdy portret pędzla Westa, jaki tylko po jawi się na rynku. - Dlaczego zapełniłeś swoje siedziby tyloma obcymi ludźmi? Mam na myśli te podobizny. - Wolałbym pomówić o tobie niż o lady Boothby. - Lucius po całował ją lekko. - A ja nie chciałabym wieszać sobie we własnym pokoju portretu nieznajomej - próbowała mu wyjaśnić. - Zanadto się tym przejmujesz, moja droga. - Lucius wzruszył ramionami. - Każę ją z miejsca wynieść na strych! - Na strych?! - Skazanie portretu lady Boothby na wygnanie wydało się jej czymś niewłaściwym. Lucius pocałował ją w szyję, a jego ręce przesuwały się coraz niżej po jej plecach. Doprawdy, on mnie może doprowadzić do białej gorączki, po myślała. Wcale nie zamierzał mówić o lady Boothby ani o żadnych innych portretach. Była to jednak ostatnia przytomna myśl Tess podczas najbliższej godziny.
203
30
Bramble Hill, 1 października Drogie Annabei i Josie Piszę do was w mojej osobistej bawialni. Brzmi to bardzo imponują co, ale ten pokój nie jest większy niż gotowalnia mamy. Lucius, jak się okazuje, nie ma zamku. Bramble Hill, chociaż urządzony zbytkownie, rozmiarami przypomina nasz dom w Szkocji. Na parterze jest salon, a tuż przy nim bawialnią - całkiem jak biblioteka u nas. Gabinet Luciusa znajduje się w głębi domu i widać stamtąd ogród, a między gabinetem i jadalnią jest piękny salon. Bardzo chciałabym wam to wszystko pokazać. Lucius obiecał mi, że niedługo was tu przywiezie, może nawet już w przyszłym tygodniu. Co słychać z Imogen? Napiszcie mi o tym zaraz. Lucius uważa, że jej powrotna podróż z lordem Maitlandem może trochę potrwać. Pozdrówcie ją serdecznie ode mnie, bo pewnie zobaczycie się z nią wcześniej niż ja. Kiedy piszę ten list, wciąż jeszcze brzmią mi w uszach twoje pyta nia, Annabei. Lucius (powinnam mówić ,,pan Felton", ale on tego nie znosi) okazał się nadzwyczaj hojny. Cieszy go ogromnie, jeśli może mi dać jakiś prezent i wczoraj na przykład dostałam od niego żółtą papugę z sinym dziobem. Jest bardzo młoda i nie mówi ani słowa, ale z czasem na pewno się nauczy. Muszę jedynie dołożyć starań. Dziś rano długo ją karmiłam, żeby zdobyć jej zaufanie. Okazała się nieporządna, wszędzie rozrzuca łuski po ziarnach. Człowiek, którymi ją przyniósł, radził, żebym spędzała z nią jak najwięcej czasu, a wtedy mnie polubi. Ciągle wylatuje z klatki i, niestety, łatwo daje się ponieść nadmiarowi emocji. Na szczęście lubię kąpiele (wiecie chyba, co mia łam na myśli, mówiąc o nadmiarze emocji!). Większą część wczorajszego dnia spędziłam, usiłując dokładnie po znać dom, jeden z pięciu, jakie ma Lucius. Mój małżonek wciąż pra cuje w gabinecie i wolę mu wtedy nie przeszkadzać, chyba że chodzi o coś niezwykle ważnego. Nieraz bywa to kłopotliwe. Drugi list napiszę jutro rano, po śniadaniu. Odpowiedzcie mi od wrotną pocztą, co u was słychać. Tęsknię za wami. 204
Wasza kochająca siostra, lady Felton (nie mogłam sobie odmówić tego podpisu!) Bramble Hill, 2 października Droga Annabel Piszę ten list tylko do ciebie, bo czuję, że chciałabyś mi zadać mnó stwo pytań, na które wcale nie mam ochoty odpowiadać. Mogę ci powiedzieć tylko tyle, że małżeństwo to bardzo ciekawa rzecz. Lucius zawsze ma na podorędziu stosowną odpowiedź. Zapewniam cię, że wkrótce stanę się chyba najlepiej ułożoną osobą na całym świecie, naśladując po prostu jego przykład. Pracuje o wiele więcej niż papa kiedykolwiek i nie widywałabym go od rana do wieczora, gdybym czasami nie wchodziła do jego gabinetu, chcąc o coś spy tać. Chyba byłoby lepiej dla niego, żeby życie przynosiło mu czasem jakąś odmianę. Ale to, rzecz jasna, kwestia przyszłości. Wasza kochająca Tess Bramble Hill, 4 października Drogie Annabel i Josie Wyobrażam sobie, jak będziecie razem czytać te słowa; zapewne skulone na łóżku Annabel. Nazwałam moją papugę Chloe. Sama nie wiem, dlaczego wybrałam takie wyrafinowane imię. Chyba zaczyna mnie lubić, co okazuje dziobaniem mnie w głowę i głośnym skrze czeniem, kiedy wchodzę do pokoju. Gospodyni, pani Gabthorne, zniechęciła się do niej po niefortunnym epizodzie z filiżanką herbaty. Obawiam się, że nigdy już nie przyjdzie do siebie po tym przykrym przeżyciu! Może komuś prowadzenie domu z mnóstwem służby wydaje się łat wiejsze, ale ja uważam to za ciężki obowiązek. Pani Gabthorne wiecz nie wojuje z główną pokojówką, Dapper. Jej zdaniem Dapper zagięła parol na lokaja co najmniej o pięć lat młodszego od niej i gospodyni niepokoi się (bardzo słusznie, moim zdaniem), że Dapper młodzieńca zbałamuci. Z kolei Dapper zdradziła mi, że pani Gabthorne ,,pożycza" sobie co nieco domowej herbaty i wynosi ją potem do swoich sióstr we wsi. No i komu mam wierzyć? Przecież nie będę zawracać sobie 205
głowy romansem lokaja i Dapper! W sumie uważam, że łatwiej byłoby mi poradzić sobie bez tego mnóstwa służby niż z nią. Cieszę się z przyjazdu krawcowej Ghseldy i oczywiście rozumiem, że wolicie na razie zostać u Rafe'a. Nie jestem jednak całkiem pewna, czy rzeczywiście skandal z powodu małżeństwa Imogen tak łatwo dał się wyciszyć, jak piszecie. W jaki sposób i jakimi środkami? Ucałujcie ją ode mnie, kiedy się z nią zobaczycie dziś wieczorem. Bardzo mnie uradowała przesłana przez nią wiadomość, że wraz z lordem Maitlandem szczęśliwie osiadła w Maitland House. Z wyrazami miłości Tess Bramble Hill, 7 października Drogie Annabel i Josie Dziś piszę niewiele, bo muszę przebrać się do obiadu. Przesunęłam go na wcześniejszą porę, gdyż Lucius po południu jedzie do Londynu. Zamierza pracować przez cały dzień i wrócić następnego dnia wie czorem. Znów będzie podróżował nocą! Nie sądzę, żeby te ciągłe, nerwowe wyjazdy służyły jego zdrowiu. No i, rzecz jasna, oznacza to, że nie będzie go z nami jutro na wyścigach w Silchester, ale ja chętnie się tam z tobą zobaczę. Zdumiała mnie wiadomość, że mój mąż uratował Imogen od mał żeństwa w Gretna Green. Nic mi o tym nie powiedział. Można by się spodziewać, że po ślubie łatwiej kobiecie przychodzi zrozumieć charakter męża, ale Lucius z dnia na dzień wydaje mi się coraz bar dziej zagadkowy. Koniecznie chciałabym poznać wszystkie szczegóły z relacji Imogen, kiedy się z nią zobaczę podczas wyścigów. Będzie mi ciebie brakowało, Josie, ale zgadzam się z panną Flecknoe, że lekcje tańca są bardzo ważne dla młodej damy. Annabel i Imo gen powtórzą ci wszystko, co im powiem w Silchester, a w przyszłości będzie jeszcze wiele innych wyścigów. Pozdrawiam was wszystkie jak najserdeczniej Tess
206
31
Na jakieś pół godziny przed wieczornym posiłkiem Tess zapuka ła do gabinetu Luciusa. Nie wiedziała co prawda, czy należy stu kać przed wejściem do pokoju własnego męża, no ale gdyby się na przykład mył... Usłyszała, jak mówi coś głośno do służącego, a potem bez pośpiechu podchodzi do drzwi. - Dobry wieczór, kochanie - powitał ją. Patrząc na niego, doznała dziwnego wrażenia. Stał przed nią z pytającym wyrazem twarzy, a ona poczuła, że słabnie. Myślała tylko o tym, żeby go pocałować. Nagle zrobiło się jej duszno, jakby sta nik zrobił się za ciasny. Powinna się już z tym oswoić, a tymczasem jest coraz gorzej. Najgorsze zaś, że Lucius najwyraźniej nie przejawiał żadnego ożywienia na jej widok. Nieodmiennie był uprzejmy, gdy spotykał się z nią przy śniadaniu, na obiedzie lub w korytarzu. W tych rzad kich chwilach, kiedy wchodziła do jego gabinetu, zawsze służył jej radą w rozwikływaniu domowych problemów. Ani z nią jednak nie żartował, ani nie zaglądał jej w oczy, jednym słowem nie zachowy wał się jak nowożeniec. Na przykład tego popołudnia, gdy weszła do niego, żeby spy tać, skąd na jej poduszce znalazła się niespodziewanie wysadzana brylantami bransoletka, wystarczyło jej rzucić okiem na czerwo ną, empirową sofę, żeby ujrzeć w wyobraźni płomienną scenę miłosną. Nachyliła się nad fotelem męża i użyła wszelkich wy biegów, żeby choć na chwilę oderwać go od pracy. Wszystko na nic! Uchylił się od jej pocałunków i grzecznie, ale stanowczo po wiedział, że musi pracować. Kiedy powiedziała, że pragnie go po całować na pożegnanie, dał jej do zrozumienia, że wolałby, żeby sobie poszła. Chwilę wcześniej obojętnie cmoknął ją w policzek. A gdy zebrała się na odwagę i próbowała się do niego przytu lić, odstąpił w tył tak pospiesznie, że o mało co nie upadła na posadzkę. Potem pożegnał ją niskim ukłonem i musiała wyjść z pokoju. 207
Dopiero gdy Gussie wykąpała ją i ułożyła do snu, Lucius prze istoczył się z życzliwego znajomego w małżonka. Powrócił prze wrotny błysk w jego oczach i namiętne zainteresowanie okazywane żonie. Wszystko wszakże zdawało się wskazywać, że tylko ona myśli o tym, że mogliby wspólnie spędzić wieczór. Teraz na przykład stał przed nią we wspaniałym, ciemnobłękitnym płaszczu, a ona myślała jedynie o tym, jak poprzedniej nocy tulił twarz do jej brzucha. I jeszcze niżej. Poczuła, że pałają po liczki. - Tess - powiedział - czy mogę ci w czymś pomóc? - Nie wiem, którą suknię wybrać na wieczór. - Zdołała jakoś oprzytomnieć. - Jeszcze nigdy nie miałam ich tyle. Czy sądzisz, że mogę włożyć tę aksamitną? A może tę z tafty? - Wskazała stroje rozłożone na łóżku. Podszedł bliżej. - Czy to ja wybrałem ten czarny aksamit? - Nie, nie ty - odparła rozdrażniona. - Jeśli dobrze pamiętam, obydwie zamówiłam ja. Ty mi tylko łaskawie doradzałeś. - Przecież już nie obowiązuje cię ścisła żałoba. Włóż tę zieloną. Czerń jest ponura, nie sądzisz? - Nie. Jest krańcowo elegancka - odparła w przypływie zawzię tości. Dlaczego on nie chce się z nią kochać przed zapadnięciem zmroku? Czy to jakiś stały harmonogram? - Wolałbym cię widzieć w weselszym stroju. - Lucius wsparł się o jeden ze słupków łóżka. - Chyba jednak wybiorę czarny aksamit - upierała się. I żeby jeszcze dobitniej okazać swój upór, odwróciła się do niego tyłem, prosząc: - Bądź tak uprzejmy i zasznuruj mi gorset, bo posłałam Gussie do kuchni. - Oczywiście, pomogę ci - mruknął. Tess nie mogła nic poradzić na to, że reaguje nawet na lekki do tyk jego palców. Czuła, jak Lucius, stojąc tuż za nią, zasznurowuje gorset w taki sposób, by jej piersi robiły wrażenie dwukrotnie większych. Ale to nie gorset sprawiał, że czuła się pożądana, lecz 208
4
wspomnienie ostatniej nocy. Serce tłukło się w niej gwałtownie już na samą myśl o niej. Dlaczego pozwala mężowi uważać ją za kobietę, którą można za brać do łóżka wyłącznie w nocy i tylko w jej własnej sypialni? Sy pialni, z której on się dyskretnie wymyka, kiedyjest po wszystkim? Nie podobało jej się to. Cofnęła się nieco, czując na sobie jego wzrok, i zakołysała bio drami. Jeszcze kilka dni temu nie wiedziałaby jak to zrobić. Po kil ku krokach popatrzyła przez ramię. - Bądź tak uprzejmy. Suknia, proszę! Chwilę później poczuła delikatny zapach nowego aksamitu. Osła niając fryzurę, wciągnęła strój przez głowę. Nie był wcale smutny! Miał wyjątkowo obszerny dekolt. Tak obszerny, że nieduże rękaw ki dosłownie spływały z ramion, niemal dotykając łokci. Dekolt nie biegł poziomo, lecz schodził tak nisko, że pozwalał dostrzec rowek między piersiami. Najelegantsze było zaś, zdaniem Tess, przybra nie z gronostajów, wyznaczające granicę między piersiami a wspa niałym czarnym aksamitem. Lucius milczał, obróciła się więc powoli dokoła własnej osi. - Czy naprawdę wyglądam smutno? - powiedziała, dbając, żeby jej słowa zabrzmiały w sposób niewymuszony. Lucius znów wspierał się o słupek łóżka, ale nie wyglądał już na spokojnego. Tess uniosła lekko dół sukni, żeby ukazać smukłą kostkę w sre brzystej jedwabnej pończosze, połyskującej w świetle świecy. Posłusznie spojrzał tam, gdzie chciała. Wygięła lekko nogę. - Czy doradziłbyś mi czarne pantofle na płaskiej podeszwie, czy może wysokie obcasy? Pantofle mają zapięcie z boku, całkiem jak w męskim obuwiu, co mnie bawi. Przez chwilę patrzył na jej stopy, a potem uśmiechnął się nagle, czego nie robił zbyt często. Odmieniło to całą jego twarz, pomy ślała zaskoczona. - Przyznaję, zostałem ukarany, chociaż nie uważam, żebym cięż ko zawinił. Przyklęknął i obuł jej stopy w zapinane pantofle na wysokich ob casach. Zamrowiło ją w łydkach od jego dotyku. 209
- Ciężko? Ależ to nonsens - odparła. Odwróciła się do lustra i włożyła szmaragdowy naszyjnik, który dwa dni wcześniej znala zła przy swoim nakryciu podczas śniadania. - Zapnij mi go, proszę. - Pochyliła szyję i czekała, aż jej dotknie. Czekała na ten moment przez większą część dnia. Lucius jednak odłożył naszyjnik na toaletkę. - Czego ty ode mnie chcesz prócz pomocy przy ubieraniu? - Daj się ponieść uczuciom - szepnęła, czując, że oblewają ru mieniec. Napotkała jego spojrzenie w lustrze i z ulgą wsparła się ojego tors. Z rosnącym podnieceniem poczuła, że Lucius prze suwa dłonią od jej szyi po obojczyk. Potem dłoń ześliznęła się ku piersiom. - Powinniśmy już siadać do stołu - powiedział, obracając ją tak, by dosięgnąć ustami tych samych miejsc, których przedtem doty kał. - Wiem - odparła słabo. Pragnęła wpleść palce w jego włosy, nie chciała mu jednak pomagać. Musiał sam zadecydować. Nie wy ciągnęła więc ręki. - Nieposłuszeństwo względem kucharza to oznaka krańcowo złego wychowania - zauważył. Musnął wargami delikatne wgłę bienie pod jej obojczykiem, a potem piersi. Nagle wyprostował się i podszedł do drzwi, mówiąc: - Chyba moglibyśmy się czegoś na pić w salonie, jeszcze przed obiadem. Spojrzała na niego zdumiona. Dopiero co postanowił z nią zo stać, a teraz idzie sobie na obiad? Nie zachował się fair! I właśnie ona, jego żona, musiała mu to uświadomić. Lucius stał już w drzwiach i wyglądał niczym uosobienie domo wej rutyny. Jakby byli małżeństwem od dobrych czterdziestu lat! Tess wzięła zatem sprawy w swoje ręce. - Muszę się pożegnać z Chloe - powiedziała, podchodząc do wielkiej klatki w kącie. Papuga zaskrzeczała donośnie i przekrzywi ła łepek na znak pozdrowienia. - Ma raczej przykry głos. - Lucius również zbliżył się do klatki. - Myślałem, że będzie ci dotrzymywać towarzystwa podczas mojej nieobecności, ale więcej z nią chyba jest kłopotu niż pożytku. 210
- Często podróżujesz nocą - powiedziała, wyjmując Chloe z klatki. - Martwi mnie to. - Stale jeżdżę do Londynu i z powrotem. Jeśli podróżuję nocą, mam więcej czasu na pracę. - Czy widujesz swoich rodziców podczas wizyt w stolicy? Tess powiedziała to, nie patrząc na niego. Chloe znalazła się na swobodzie, co powitała z entuzjazmem. Przywarła kurczowo do jej palców i biła gwałtownie skrzydłami, usiłując nie stracić rów nowagi. - Mówią, że to miłe ptaki. - Lucius odsunął się pospiesznie, gdyż Chloe o mało nie spadła na ziemię. Trzepotała skrzydłami z takim wigorem, że ziarnka karmy rozprysnęły się po całym pokoju. - Czy widujesz rodziców w Londynie? - powtórzyła. - Nigdy. Nie życzyliby sobie tego. Tess nie mogła okazywać zbytniej dociekliwości, pozwoliła zatem Chloe przespacerować się po swoim ramieniu. Papuga uszczypnęła ją dziobem w ucho, co miało zapewne oznaczać oddanie. Tess po drapała ją po łepku, a Chloe, coraz bardziej podniecona, przestępowała z nogi na nogę i skrzeczała hałaśliwie. - Co za dziwne ptaszysko - mruknął nieufnie Lucius. - Czy ty jej aby nie... Urwał nagle, bo Chloe w znamienny dla siebie sposób dała wy raz nadmiarowi emocji. - Och, do licha! - wrzasnął Lucius. - Nie krzycz, bo ją przestraszysz! - zareplikowała ostro Tess, wpychając pospiesznie ptaka do klatki. Chloe dobrze wiedziała, że zrobiła coś wyjątkowo nieładnego, bo wydawała z siebie krótkie, pojedyncze skrzeki, chcąc dać do zrozumienia, że żałuje swego za chowania. Lucius od razu rzucił się z pomocą. - Jak mam zdjąć z ciebie suknię, żeby nic się nie stało włosom? - Raczej dołem niż górą. - Dołem? - spytał niepewnie. Tess najpierw oswobodziła ręce z małych rękawków, a potem szarpnęła za stanik. 211
- Tobie łatwiej będzie to zrobić - powiedziała, siląc się na obo jętność. Lucius ostrożnie zsunął dopasowany aksamitny strój ze smukłej talii i z wysiłkiem ściągnął go z bioder. Tess sama wyswobodziła się z reszty. - A teraz gorset - odwróciła się tyłem. - Muszę wziąć kąpiel! Poczuła, że Lucius rozplątuje tasiemki i zagryzła wargę, żeby się nie roześmiać. Chloe skrzeczała gardłowo. Tess obiecała jej w du chu podwójną porcję ziarna na śniadanie. Po rozsznurowaniu gorsetu prędko rzuciła go w kąt, a później zdarła z siebie koszulę i zrobiła z nią to samo. Miała teraz na sobie tylko pantalony z cieniutkiego batystu - ostatni krzyk mody, prosto z Paryża - oraz pończochy i buty na wysokich obcasach. - Chyba bardzo się spóźnię na obiad - rzuciła mężowi przez ra mię. - Kucharz będzie niepocieszony. Wsparła jedną nogę o krzesło przed toaletką, a potem nachyliła się, żeby rozpiąć klamry u butów. W sekundę później leżała już pod nim. - Mam się dać ponieść uczuciom, co? - mruknął jej do ucha, jedną ręką obejmując krągłości jej pośladków, a drugą przyciąga jąc ją do siebie. W jego głosie zabrzmiało coś takiego, że oboje poczuli rozbawienie i entuzjazm. Tess zdołała jeszcze wydusić z siebie: - Tak. I było to jedyne słowo wypowiedziane przez nią w ciągu najbliż szej godziny. - Jeszcze raz? - zapytała potem półprzytomnie. I zaraz dodała żywszym tonem: - Czy w ten sposób? Lucius był chyba zbyt znużony, żeby wybrać się nocą do Lon dynu, bo gdy Tess zbudziła się o świcie, spoczywał bezwładnie w łóżku tuż koło niej. Uniosła się na łokciu. - A Londyn? - spytała. - Nie dzisiaj - wymamrotał. Szepnęła mu coś prosto do ucha. Tylko jedno słowo. 212
- Co, jeszcze? - spytał z rozbawieniem. A w chwilę potem szep nął: - Czy w ten sposób, Tess? - Niech to licho, małżeństwo oka zało się prawdziwą niespodzianką.
32
konne są hałaśliwymi imprezami. Same rozgrywki
o wielki puchar nie trwają nawet dwóch godzin, ale ludzie za czynają wrzeszczeć i poszturchiwać się wzajemnie, gdy tylko dojrzą grupę dwulatków galopującą po przeciwległej prostej ku bramie startowej. Zapaleni gracze wymyślają dżokejom i sobie nawzajem. Wielka trybuna drży od tętentu trzydziestu dwóch lub trzydziestu sześciu kopyt. W powietrzu unosi się woń kurzu zmieszanego z wonią końskiego potu - obie są równie swojskie dla Tess jak zapach róż czy świeżo upieczonego chleba dla kogoś innego. Lucius ujął ją pod ramię i zaprowadził nie na wielką trybunę, lecz pod nieduży budynek tuż po lewej. - Królewska loża? - spytała. - Teraz już nie. Należała do księcia Yorku, który rad się jej po zbył, a z jeszcze większą chęcią wydał te pieniądze na swoje stajnie. Chyba będziemy ją mieli tylko dla siebie. Tess pomyślała, że dużo przyjemniej jest poślubić kogoś zamoż nego niż księcia krwi. Loża była przepiękna. Wyglądała niemal jak pokój i miała wielkie okna wychodzące wprost na tor. Urządzono ją z przepychem, który zapewne odpowiadał księciu. Wszystko wy bite było czerwonym aksamitem, choć złocone kandelabry wyda wały się niezbyt gustowne. Imogen i jej mąż siedzieli już przy oknach. - Jak się masz? - spytała Tess, całując ją serdecznie. - Nie masz pojęcia, jak za tobą tęskniłam! - Czuję się świetnie. - Imogen uśmiechnęła się pogodnie. - Miło mi pana widzieć, Felton. Czy będzie pan dziś w Londynie? 213
Wyścigi
- Tak się złożyło, że zmieniłem zdanie. - Lucius rzucił przy tych słowach szybki, szelmowski uśmiech żonie. - Przepraszamy za spóźnienie. - Tess wolała pominąć milcze niem prawdziwy powód. - Byliśmy tu już oczywiście podczas biegów dla rozgrzewki, bo Draven uważa, że musi się zjawić na wyścigach, gdy tylko otworzą loże. To bardzo ważne, żeby wiedzieć, które konie najwcześniej będą typowane na faworytów. - Tak... wiem. -Jakże mogłaby tego nie wiedzieć? Czyż papa w ostatnich latach nie rozprawiał w nieskończoność o zakładach praktycznie podczas każdego wspólnego posiłku? - Annabel kazała cię bardzo przeprosić - powiedziała Imogen. Krawcowa lady Griseldy musi wrócić do Londynu już jutro, a ona zamówiła sobie tyle sukien, że będzie je chyba przymierzać przez cały dzień. Mówiła mi jednak, że wraz z Josie przyjadą do ciebie za jakiś tydzień. - Musi być w siódmym niebie. A czy ty też sprawiłaś sobie jakieś stroje? - Och nie, my... - Imogen pokręciła głową i nie dokończyła zda nia. - Josie też jest zadowolona. Guwernantka co prawda oświad czyła jej, że wprost przerażająco nie zna się na etykiecie, ale potem doszło między nimi do zgody. Jeśli Josie zdoła rano stosować się do tego, co zwie ,,wytwornymi bredniami", to po południu wolno jej czytać, ile tylko zechce. - Dlaczego nie sprawiłaś sobie nowych sukien? - nie ustępowała Tess. Imogen rozejrzała się za mężem, lecz i on, i Lucius stali już przy oknie, patrząc na muskularne, niskie konie mknące do mety. - Obawiam się, że Draven w tym tygodniu stracił dużo pienię dzy na zakłady - szepnęła do Tess. - Jak dużo? - Dwadzieścia tysięcy funtów. - Widząc wyraz twarzy Tess, do dała pospiesznie: - Takie błahostki nie robią wrażenia na ludziach pokroju Dravena. On zawsze pozostaje optymistą. A ja się, rzecz jasna, staram mu pomagać, oszczędzając na domowych wydatkach. Był strasznie przygnębiony. 214
- Mogę sobie wyobrazić. - Stanął jej przed oczami ojciec. Przerwał im Draven, który chciał zabrać Luciusa do stajni, żeby mogli dopilnować siodłania jakiegoś konia, którego imienia Tess nie dosłyszała. Nagle dał się słyszeć ryk tłumu. Draven i Imogen rzucili się do okien, chcąc zobaczyć, co się stało. Wtedy Lucius błyskawicznie podniósł Tess z fotela, ujął jej twarz w obie dłonie i mocno ucałował. Przypomniał jej się ranek. Lucius nachylony nad nią, z zaciśniętymi zębami, zdawał się unosić ją coraz wyżej i wyżej... Teraz miał to samo pragnienie we wzroku, ale musnął tylko kciu kiem jej policzek. Nie zdjął rękawiczek. - Jak ty to robisz? - spytała. - Co? - Ze ja... - Urwała i chciała się cofnąć. Ale nie mogła, za sobą miała już tylko ścianę. Draven wychylił się z loży, krzycząc coś. Tess poczuła, że się czerwieni. - Uważaj na siebie - szepnęła. - Wolę myśleć o tobie - odparł, spoglądając jej w oczy. Zadrżała, choć nawet jej nie dotknął. Rzucił okiem na czerwoną aksamitną sofę, która powinna była utrzymać niebagatelny ciężar księcia Yor ku. Tess poczuła, że policzki jej purpurowieją, lecz jednocześnie krew poczęła szybciej krążyć w jej żyłach. Lucius puścił jej ręce i podszedł ku Imogen. Tess odwróciła twarz do ściany, próbując oprzytomnieć. Doprawdy jej mąż potrafił ją o wprawić w oszoło mienie, chociaż pozornie nic nie zrobił... Nagle dotarło do niej, że Imogen mówi jej ,,Do widzenia" i że Draven wychodzi razem z żoną z loży, a Lucius zamyka za nimi drzwi. I to na klucz! - Nie, nie możesz! - szepnęła przerażona. - Nie powinieneś na wet o tym myśleć! - O czym? - spytał. Zbliżył się do niej. Zaczął ściągać prawą rękawiczkę, z każdego palca po kolei. Patrzyła na to z fascynacją i zgrozą jednocześnie. Twarz Luciusa jasno mówiła, co ma zamiar uczynić. Nogi się pod nią ugięły. - Przecież loża jest miejscem publicznym! 215
- Okna wychodzą prosto na tor. - Powiedział to zniżonym głosem, który dobrze już znała. - Ktoś mógłby nas zobaczyć tylko stamtąd. Słyszała w oddali głuchy pomruk tłumu. - Przecież pełno tam ludzi! -wyjąkała, gdy rozpinał swój surdut, jeden guzik za drugim. - Dżokeje mają co innego do roboty niż gapienie się w okna. Przecież chciałaś podobno, żebym dał się ponosić uczuciom - po wiedział z wyrzutem. - Miałam co innego na myśli! Ciemnozielony surdut śmignął w powietrzu, odrzucony na bok. Serce waliło jej w piersi. Obok loży przeszedł arbiter. Nie patrzył w ich stronę, ale jego pasiasta kurtka i mała czapeczka przesunęły się tak blisko nich, że zawołała: - Chyba nie ośmielisz się zdjąć koszuli?! Lucius szedł teraz ku niej z błyskiem w oczach. Tess przywarła do ściany niczym mdlejąca heroina melodramatu. Zmusiła się, żeby go ofuknąć. - Każdy tu może zajrzeć, jeśli tylko siedzi na koniu! - No cóż, istotnie - przyznał z niezadowoleniem, ciskając kape lusz na sofę. Nieoczekiwanie znalazł się tuż przy niej, tak blisko, że poczuła ciepło bijące z jego ciała i intensywny, ostry zapach skóry. Jego potężna sylwetka zasłoniła ją całkowicie. Tak, nikt jej teraz nie zdoła zobaczyć. - Nie spostrzegą nas tutaj - zapewnił ją. Miał słuszność. Czuła, że musi się uśmiechnąć, mimo że usiło wała zrobić surową minę. Surową, lecz nie niechętną. - To całkiem nie na miejscu! - zdołała tylko wyjąkać, chociaż słowa więzłyjej w gardle. Ale on już unosił jej suknię. - Muszę dotknąć twojego ciała - rzucił gwałtownie. - Słyszysz, Tess? Muszę! Nie byłbym zdolny do... -Jego dłoń wsunęła jej się pomiędzy uda, nim zdołała zaprotestować choćby słowem. A po tem Tess mogła tylko osunąć się bez tchu, całkiem jak mdlejąca heroina, w mocne ramiona, które przygarnęły ją do piersi. Gdy ot216
wierała usta, żeby mu się sprzeciwić, zamknął je swoimi. Tkwiła wjego objęciach niczym branka wojenna. Przez chwilę rozpaczliwie walczyła, żeby się z nich wydrzeć, ale jego dłonie i usta nie pozwoliły na to. Zaprzestała wszelkiego opo ru i przywarła do niego. Powiedział coś schrypniętym głosem, jakieś słowo, którego w pierwszej chwili nie dosłyszała, tak mocno szumiało jej w uszach. - Proszę cię... Tess... - powtórzył. Musiała mieć uczucia wypisane na twarzy, bo jego dłonie zaczęły się poruszać w szybszym i bardziej bezwzględnym tempie, ona zaś nie była w stanie powiedzieć mu ,,nie". Lucius chciał jej udowodnić, że należy do niego. Ze ma prawo cie szyć się nią w jakimkolwiek czasie i w jakimkolwiek miejscu. Nie zdążył jednak tego dokonać. Usłyszał jej urywany oddech i jedyne, czego pragnął w tej chwili, to rzucić ją na książęcą sofę, żeby zanu rzyć się w cieple jej ciała. Nie! Tego nie mógł zrobić. Mimo wszystko ktoś mógł ich zobaczyć. Wbiła mu kurczowo paznokcie w ramię. - Nie powinniśmy! - wydyszała. - Przecież my niczego nie robimy! - sprzeciwił się, choć jego dłoń nadal poruszała się pod jej suknią. - Unieś głowę, Tess - szep nął gardłowym głosem. -Jesteś moja! Jesteś moją żoną! Wsparł jej głowę o swoje ramię i pocałował namiętnie. Zadowo lenie ogarniało go za każdym razem, gdy na nią patrzył. Za każdym razem, gdy myślał o niej: ,,moja żona". Zaczęła drżeć. Pocałował ją jeszcze mocniej, a potem wsunął dłoń jeszcze głębiej. Zadygotała i krzyknęła coś, z palcami wczepionymi w jego koszulę. Chciał coś powiedzieć, ale nie było takiej potrzeby. Należała do nie go i drżała w jego ramionach, oddychając gwałtownie w najbardziej zachwycający sposób, jaki widział. Przypomniał mu się poprzedni wieczór. Oto, czym było jego łoże małżeńskie - racjonalnym działa niem. To, co robił teraz, było dużo lepsze. Intensywniejsze. Spojrzała na niego półprzytomnie, z ustami obrzmiałymi od po całunków. O mało nie stracił nad sobą kontroli. Osunęła się na niego ciepło i miękko jak kotka. 217
- Tess... - Co takiego? - mruknęła sennie. - Powinienem chyba z powrotem włożyć surdut. - Surdut? - otarła się policzkiem o jego pierś. - Owszem, surdut. A potem porwał ją w ramiona i położył na sofie. Odsunął się od niej szybko, nim jego ciałem zawładnęły niskie potrzeby. Częś ciowo też zrobił to dlatego, że Tess najwyraźniej przestały dręczyć jakiekolwiek skrupuły i patrzyła na niego tak, jakby zachęcała go, żeby się do niej zbliżył. Podniósł surdut i włożył go, wciąż na nią patrząc. Wyglądała tak... tak zmysłowo. Jego żona. Jego upragniona żona. - Czy ty... czy ty nie?... - spytała miękko. - Nie! - odparł ostro. Przejechał dłonią po włosach. Całe szczęś cie, jeśli tylko nie spojrzał jej prosto w oczy, Tess robiła wrażenie statecznej damy, całkiem jak na początku. Starał się nie myśleć o tym, co jeszcze mogliby zrobić. Otworzył drzwi. Nigdy nie wiadomo, kiedy wrócą jej siostra z mężem, choć mógłby się założyć o sporą sumę, że Maitland obstawił trzy wyścigi pod rząd i spłucze się dziś do suchej nitki. Czas, który spędził w łoży z własną żoną, był wart każdych pie niędzy. - Twój szwagier potrafi być męczącym człowiekiem - odezwał się, wkładając kapelusz. - Naprawdę tak sądzisz? - Tess skwapliwie powróciła do banal nej rozmowy, co sprawiło, że musiał ukryć uśmiech. - Przyznaję, nie jest interesującym rozmówcą. -Wstała i podeszła do okna, uni kając jego wzroku. Zauważył, że w jej oczach coś mignęło. Przy krość, a może nawet upokorzenie. Stanął więc tuż za nią i przez chwilę -jedną błogosławioną chwi lę - pozwolił sobie przytulić się do jej krągłego siedzenia. - Przepraszam cię, kochanie, byłem o włos od utraty kontroli nad sobą. Chętnie rzuciłbym cię na tę sofę. Rzuciła mu krótkie spojrzenie. Nie było już w nim wyrzutu tyl ko uśmiech. Poprawiła mu halsztuk gestem typowym dla żony. Nieodgadnione zazwyczaj oczy Luciusa (Tess lepiej by zrobiła, 218
spoglądając w nie, zamiast zajmować się jego chustką) nabrały zu pełnie innego wyrazu niż zwykle. Kryło się w nich pożądanie żądzą posiadacza. To przecież była jego żona. Całował ją właśnie, gdy Draven Maitland otworzył drzwi. Jakaż to szokująca rzecz, całować się przy oknie! - Mógłby was zobaczyć jakiś dżokej - zauważyła Imogen, kiedy Lucius i Draven udali się do stajni. Draven nie był kimś, kto zdo łałby usiedzieć w loży, skoro mógł zdobyć wiadomość, który koń jest faworytem w zakładach. - Myślę, że dżokeje mają co innego do roboty. - Tess musiała ukryć uśmiech. Imogen spojrzała na nią gniewnie. - Widzę, że ty i Felton zachowujecie się doprawdy jak nowożeń cy! - Co przez to rozumiesz? - Świetnie wiesz, o co mi chodzi! - Imogen parsknęła śmiechem. - Draven wprawdzie nic nie powiedział, ale jestem pewna, że tak samo jak ja poczuł się zażenowany rym, że przyłapaliśmy was cału jących się za drzwiami, niczym służąca z pierwszym lokajem. - To bardzo nieuprzejme z twojej strony. - Tess poczuła rumie niec oblewający jej twarz. - Pozwól sobie powiedzieć parę słów prawdy. Nie stałaś się taka blada od nieustannego przebywania między końmi i graczami, jak my dwoje. Nie, ty sobie siedziałaś w tej swojej pluszowej klatce, pozwalając się obmacywać twemu bogatemu mężowi. Zdumie wasz mnie, Tess! - A ty zdumiewasz mnie, Imogen. - Ja przynajmniej wyszłam za mąż z miłości! Tess poczuła, że wzbiera w niej gniew. Nikt nie potrafił jej bar dziej rozzłościć niż własne siostry, a Imogen świadomie ją prowo kowała. - Jesteś nie tylko źle wychowana, ale po prostu grubiańska! Czy jeszcze do ciebie nie dotarło, że wyszłam za mąż w dużej mierze dlatego, żeby zażegnać skandal wywołany twoim małżeństwem?! - Lady Griselda wcale się nie przejmuje moim szybkim zamążpójściem! - odcięła się Imogen, poprawiając kapelusz na głowie. 219
- Powiedziała mi, że małżeństwo za specjalnym zezwoleniem to coś, czego można tylko pozazdrościć! Czyż ten kapelusz nie jest boski? To prezent od lady Clarice; miała go na sobie najwyżej ja kieś dwa czy trzy razy i wcale go jej nie szkoda. Oczywiście, ty byś nigdy nie nosiła używanego kapelusza. - Tym razem w jej głosie zabrzmiała czysta złośliwość. - Przecież Lucius uratował cię przed skandalicznym małżeń stwem w Gretna Green. Przecież to on dał twemu mężowi pienią dze na kupno specjalnego zezwolenia. Imogen z pogardą machnęła ręką. - Oczywiście, Draven nie zawsze ma na podorędziu pieniądze. W końcu, jak przecież wiesz, nie jest handlarzem. - Lucius też nie. - Tess czuła pulsowanie krwi w uszach. - Przy kro mi, że nie podoba ci się wybrany przeze mnie mąż. - Bynajmniej, tylko że skoro ja zawarłam małżeństwo z miłości, sprawia mi przykrość fakt, że moja siostra postanowiła poślubić ko goś z grubszym portfelem. - Wcale nie wyszłam za Luciusa z tego powodu. - Tess z trudem zdobyła się na spokojny ton. - Wiem. Słyszałam, co zrobił Mayne. - Po raz pierwszy Tess doj rzała w oczach Imogen przebłysk szczerego współczucia. - Przykro mi z tego powodu, Tess. Do Tess ledwo jednak dotarło znaczenie słów siostry. Z najwięk szym trudem zdołała sobie przypomnieć, że hrabia ją porzucił. - Przecież nie jestem wyzuta z ludzkich uczuć - ciągnęła Imo gen. - Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, czym musiał dla ciebie być, dla wszystkich zresztą też, ślub w tych okolicznościach. Co za okropność! - mówiła to z tak szczerym przygnębieniem, że gniew Tess rozwiał się natychmiast. - Ale teraz już wszystko w porządku - odparła. -Wprawdzie nie wyszłam za mąż z miłości, lecz Lucius jest bajecznie bogaty, a tego wszystkie chciałyśmy, pamiętasz? - Ja nie. Mam szczęście, że tego uniknęłam. - Imogen westchnę ła. Coś w jej głosie świadczyło, że nie mówi całkiem szczerze. Przed lożą przemknęło galopem kilka koni. 220
- Muszę pilnować tego, co się dzieje na torze. - Imogen podeszła do okna i usiadła. - Lada chwila będzie tędy przejeżdżał Błękitny Piotruś. Draven koniecznie chciał go dosiąść! - Jaki to koń? - Tess siadła koło siostry, czując, że rozmowa o ko niach pomoże załagodzić sytuację. - Błękitny Piotruś? Niespodobałby c isię ani trochę. Próbujeugryźć każdego, kto się do niego zbliży, i zbyt mocny jest w szyi. Wkrótce nie da się na nim w ogóle jeździć. Stajenni wolą trzymać się od nie go z daleka. Niedawno jakiś łapserdak poczęstował go piernikiem, a wtedy koń zaczął tak wierzgać, że o mało nie stratował przegrody między nim a tym chłopakiem. - To fatalne! - osądziła Tess. - W jakim jest wieku? - Właśnie, to dopiero roczniak. Wyobrażasz sobie, co z niego bę dzie za kilka lat? Ale Draven lubi tę bestię i za nic w świecie nie chce się go pozbyć. - Imogen zamilkła. - Papa uważałby, że jest za młody jak na konia wyścigowego. Może to był zbyt wielki wysiłek dla tego zwierzęcia? - zastanawiała się Tess. - Papa pod wieloma względami był staroświecki. Draven badał tę kwestię bardzo dokładnie. On jest wykształcony i o wielu spra wach wie dużo więcej niż papa kiedykolwiek. W Anglii już od wie lu lat roczniaki startują w wyścigach. - Nie rozumiem w czym mu tutaj pomoże dyplom Cambridge. - Wierz mi - odparła z dumą Imogen - Draven jest zupełnie inny niż papa. Przede wszystkim nasz ojciec nigdy nie wygrał, prawda? Tess przygryzła wargę. Ojciec i Draven Maitland wydawali się jej niezwykle podobni, także i dlatego, że Maitland nigdy, jak dotąd, a przynajmniej o niczym takim nie słyszała, nie wygrał gonitwy o wielki puchar ani nie zdołał sobie poradzić bez hojnej pomocy matki. Tłum znów zawył. Skończyła się kolejna gonitwa. - Nie przyglądałam się jej wcale. - Tess szczerze pragnęła, żeby Lucius już wrócił. Z Imogen było coś wyraźnie nie w porządku, ale nie wiedziała, jak z nią o tym pomówić. Gdybyż była przy niej Annabel! Annabel doskonale potrafiła przejrzeć cudze sekrety. 221
- Gonitwy są coraz krótsze. Draven mówi, że dzieje się tak, bo oszuści kontrolują zakłady. - Z pewnością - odparła Tess - ale nie powiedziałaś mi jak się miewasz, Imogen? Czy małżeństwo z Maitlandem okazało się ta kie, jak je sobie wymarzyłaś? - Już ci mówiłam. Jest po prostu cudowny. A jednak Tess czuła, że to nieprawda. Oczy siostry nie błyszczały już tak jak przedtem. Niech sobie mówi, co chce, ale... - Doprawdy? - Oczywiście! - Imogen roześmiała się, ale jej śmiech zaraz za marł. - A jak ci się układa z lady Clarice? Przez twarz siostry przemknął cień. - Mogę stale widywać Annabel i Josie. Nawet codziennie, jeśli tylko zechcę. Ale gdy tylko Draven zdobędzie złoty puchar, prze niesiemy się, rzecz jasna, do własnej siedziby. - To chyba będzie trudne. - Tess położyła dłoń na ręce Imogen. Siostra spojrzała na nią z serdecznym uśmiechem i dopiero wtedy stała się podobna do dawnej, pełnej żarliwych uczuć dziewczyny. - Lady Clarice bywa czasami męcząca, ale odkąd co rano czytam jej Catullusa, uznała mnie za osobę wykształconą, a to wiele zmie nia. - Z pewnością panna Pythian-Adams chętnie przysłałaby ci ja kieś książki. Imogen się wzdrygnęła. - Panna Pythian-Adams jest bardzo dziwną osobą. Czy wiesz, że dziękowała mi za to, że uciekłam z Dravenem?! Zupełnie jakbym mogła marzyć o czymkolwiek innym poza poślubieniem go! - Ależ oczywiście - mruknęła Tess. Imogen jednak najwyraźniej nie miała ochoty więcej mówić o swoim małżeństwie. - A czym jest twój związek z Feltonem, Tess? Draven mówi, że to chyba najbogatszy człowiek w Anglii! - Niełatwo mi powiedzieć. Czasem mnie samej pod koniec dnia wydaje się to czymś zagadkowym. Mnóstwo czasu zabierają mi roz mowy z gospodynią o menu. Potem następuje pogawędka z ogrod nikiem, no i oczywiście rachunki. W sumie mam mnóstwo roboty. 222
- Wyglądasz jednak na szczęśliwą - zauważyła Imogen. - Two je oczy mówią, że jesteś szczęśliwa. - I po krótkiej chwili dodała: - Chyba się zakochałaś we własnym mężu. Tess zesztywniała. - Może kiedyś tak będzie. Dostrzegła Luciusa torującego sobie w tłumie drogę. Obok niego szedł Draven. - Nasi mężowie wracają. Tłum rozstępował się przed Luciusem, być może z powodu jego postury. Draven również był mężczyzną przystojnym, chociaż w inny sposób. Niebieskie oczy błyszczały mu zuchwale i żywo gestykulował, jakby wyjaśniał coś Luciusowi. Bez wątpienia cho dziło mu o Błękitnego Piotrusia. Tess poczuła coś w rodzaju serdecznej życzliwości. W końcu na leżał teraz do rodziny. A choć wolałaby, żeby siostra poślubiła inne go rodzaju mężczyznę, a już na pewno uczyniła to w inny sposób, nie mogła zaprzeczyć, że Imogen, odkąd ujrzała Dravena, nie prag nęła niczego innego. Ujęła więc siostrę za rękę i uścisnęła ją. - Cieszy mnie, że się pobraliście - powiedziała impulsywnie. -- Obawiam się, że w przeciwnym razie byłabyś bardzo nieszczę śliwa. - Owszem. - Imogen spojrzała na nią. - Na pewno tak właśnie by się stało. - Coś w jej głosie sprawiło jednak, że Tess znów ogar nął niepokój. Lucius usiadł przy niej. Draven nieustannie rozprawiał o jakiejś klaczy, która miała biec w tej samej gonitwie, co Błękitny Piotruś, i o tym, co - jak zdradził mu stajenny - ta klacz jadała. Usadowił się tuż przy Imogen, z miejsca wciągając ją w swoje wywody. - Odnoszę wrażenie, że temat owsa i jabłek jest już całkowicie wyczerpany - odezwał się Lucius. Tess uśmiechnęła się, mimo że nie dawała jej spokoju troska o Imogen. Ręka Luciusa leniwie muskała jej plecy. Już samo do tknięcie jego palców przypomniało jej o tym, co tak niedawno ro bili w loży. Kiedy napotkała spojrzenie męża, zrozumiała, że oboje myślą o tym samym. 223
- Może pójdziemy razem na krótki spacer? - spytał. - Założę się, że Błękitny Piotruś nie weźmie udziału w gonitwie przez do brą godzinę czy dwie, a domyślam się, że bardzo chciałabyś zażyć świeżego powietrza. Tess spojrzała ku siostrze. Draven opisywał jej właśnie dwulatkę z białą strzałką na nosie: - Co za spojrzenie! Co za spokojne, a zarazem czujne spojrze nie! Wiesz, co mam na myśli, prawda? Mogłaby startować dla mnie w Ascot, ale niestety, obawiam się, że moja matka... Imogen skinęła głową na znak, że rozumie. Tess ujęła pod ramię Luciusa i w chwilę później przeciskali się już przez tłum. Czuli zapach tytoniu, alkoholu i podniecenia. Mąż obejmował ją troskliwie, choć ona wcale nie potrzebowała ochro ny. W końcu od małego przebywała wśród takich właśnie, posztur chujących się wzajemnie w ciżbie ludzi. Poczuła nagle wzruszenie i narastającą w niej radość, gwałtowną aż do bólu. Musiała przysta nąć, nie było rady. Spojrzała mu w oczy. - Lucius... - Co takiego? Chciałabyś może powiedzieć mi coś na ucho? - Czy nasz powóz stoi gdzieś niedaleko? Odpowiedział jej tylko uśmiechem, a potem, nie dbając, że za chowuje się w sposób krańcowo niestosowny, pocałował ją. Był to krótki, mocny, władczy całus. Tak krótki, że nikt go nie zauważył, bo ludzie wpatrywali się w tor, gdzie w chmurze pyłu galopowały konie. Widziała ich tylko jedna osoba, Imogen. Wyglądała przez okno loży, podczas gdy Draven perorował: - Widzisz, jak przyspiesza ta grupa przy ogrodzeniu? Spójrz, moja klacz biegnie z samego brzegu. Ależ wystrzeliła przed siebie, zupełnie jakby... Imogen spostrzegła, że Lucius spogląda na Tess w taki sposób, jakby była bezcennym przedmiotem. Roześmiał się i mocno objął żonę, żeby ją uchronić przed tłumem. - Gdyby tylko moja matka zrozumiała, ile znaczy zainwestować we właściwego konia... - rozprawiał Draven, zwracając się w grun cie rzeczy bardziej do siebie niż do żony. W jego głosie pojawiła się 224
nuta hamowanego rozdrażnienia, jak zawsze, gdy mowa była o je go matce. Imogen szybko się przekonała, że nic na to nie poradzi. Lady Clarice najwyraźniej nie zamierzała okazywać synowi więk szej hojności po jego małżeństwie. Może zresztą, jak powiedziała Imogen nie bez pewnej złośliwości, było to dla niej z korzyścią? - Każdy grosz, który mu daję, marnuje na konie. Nie skąpię mu pieniędzy, ale mój świętej pamięci mąż zgadzał się ze mną, że Draven nie potrafi wytypować zwycięzcy. - Draven ma znakomite oko - odparła wtedy z zawziętością. - To tylko kwestia czasu. Wkrótce jego stajnia będzie najlepsza w całej Anglii. - Cieszyłabym się z tego! - odparła teściowa. A potem zaczęła mówić o czym innym. Imogen otrząsnęła się z nieprzyjemnych myśli. - Draven - przerwała mężowi - czy nie przeszedłbyś się trochę? - Oczywiście, chcesz ją zobaczyć, prawda? Nie zdołasz mi po móc w ubłaganiu matki o pieniądze, jeśli nie ujrzysz tej klaczy na własne oczy. - Skłonił się przed nią z wdziękiem. - Świetny po mysł, Imogen! Przynajmniej pamięta, jak mam na imię, pomyślała z przygnę bieniem.
33
Lokaje dostrzegli ich, ale tym razem Lucius nie przeklinał już w duchu służących za to, co sobie mogą myśleć o poczynaniach swoich państwa wewnątrz powozu. Wystarczył jeden ruch głowy, żeby zrozumieli, że mają się oddalić i nie wracać przynajmniej przez godzinę. Sam otworzył drzwiczki i spuścił schodki. Tess, stojąc na najwyższym stopniu, odwróciła się i uśmiechnęła do niego przez ramię. - Wejdziesz razem ze mną, prawda? - spytała tak gardłowo, że pospiesznie wepchnął ją do środka i niemal trzasnął drzwiczkami. 225
- Lepiej mi będzie z tyłu za tobą. Minęło sporo czasu zanim opadła na siedzenie, a on osunął się na jej ciało. Odrzuciła głowę w tył, z jedną ręką wokół jego szyi, a drugą pod głową. Wtedy właśnie Lucius Felton zdał sobie nagle z czegoś sprawę. Z czegoś ważnego. Nie zdołał jednak ująć tego w słowa. Pochylił się nad nią ogarnię ty pożądaniem. Leżała pod nim, wyginając się w łuk. Całe jej ciało prężyło się, kiedy ujmował w dłonie jej piersi. Czuł, jak tężeją mu rysy. Walczył o utrzymanie kontroli nad sobą. A potem, w jednej chwili, zrozumiał, że przy Tess nigdy nie bę dzie o tym mowy. Wykrzyknęła jego imię, a on chwycił jej biodra i unosił je wyso ko, coraz wyżej i wyżej. Zatracił się w tym. A z ust wydobył mu się jęk świadczący o jednoczesnym wybuchu bólu i radości. Objęła go ciasno za szyję. Ciało miała miękkie, włosy rozsypały się po siedzeniu powozu, wargi poczerwieniały od pocałunków. - Co by było, gdybyś nie została wychowanką Rafe'a? Gdybyś nie pojawiła się w jego domu? Tess wyszeptała coś niewyraźnie w odpowiedzi, lecz nagle pode rwała się i usiadła. - Imogen! Lucius westchnął. - Ona natychmiast odgadnie, co tu robiliśmy - mruknęła z nie pokojem jego żona, usiłując doprowadzić do porządku włosy, za pewne po to, by mogła włożyć kapelusz. - Twoja siostra i jej mąż są tak zapatrzeni w siebie, że świata nie widzą. Zupełnie jakby uciekli ledwie dzień czy dwa temu. W oddali rozległ się niewyraźny pomruk tłumów i głośniejszy od niego tętent kopyt. Tess poniechała walki z fryzurą i znów wsparła się o jego pierś. Wcale nie miała ochoty opuszczać powozu. Wolała by pozostać z Luciusem w tym ciasnym, wybitym aksamitem wnę trzu, z głową na jego ramieniu, pełną myśli o niedawno doznanym uniesieniu. Przylgnęła do niego, słuchając bicia jego serca. - Nie sądzę, żeby często ze sobą rozmawiali - odezwała się. - Kto? - spytał sennie Lucius. - Imogen z Dravenem. 226
- Mylisz się - odparł z pewnym ożywieniem. - Dzisiaj Draven niemal przez godzinę rozprawiał o jakimś piekielnym koniu, który będzie biegł dla niego w gonitwie o puchar. A kiedy poszliśmy go obejrzeć, ta przeklęta bestia o mało co nie przegryzła przegrody w boksie, aż drzazgi leciały na wszystkie strony. Chłopcy stajenni boją się go jak ognia. - Imogen rozpaczliwie pragnie, żeby mąż wygrał. - Tess przytu liła się do niego jeszcze mocniej. - Maitłand w zeszłym tygodniu przegrał dwadzieścia tysięcy funtów na wyścigach w Lowes. - Co za dureń - Lucius bawił się jej włosami. - Dżokej chciał się wykręcić od jazdy na tym koniu, kiedy tam przyszliśmy. Maitłand sam usiłował go dosiąść. Mówił, że to zwierzę wręcz stworzone do zwycięstwa. - Nie da sobie rady. Z tego co mówisz, mogę wywnioskować, że koń jest dziki do szaleństwa. Lucius założył już koszulę, ale jeszcze jej nie zapiął, kiedy przy niej usiadł, tak że mogła wsunąć dłoń pod biały len. - Taka jestem szczęśliwa - szepnęła, przytulając się do niego. Lucius uśmiechnął się, spoglądając gdzieś ponad jej głową.
Tess usiadła przy Imogen, zdając sobie sprawę z tego, że ma za czerwienione policzki, a włosy dużo mniej starannie ułożone niż z rana. Siostra obrzuciła ją nienawistnym spojrzeniem. Było w nim oskarżenie: ,,Całowaliście się za stajniami, prawda?" Draven poderwał się, gdy tylko weszli. - Nareszcie! Pójdę, żeby jeszcze raz zobaczyć, jak się teraz za chowa Błękitny Piotruś. Nie wiem, czy dżokej rozumie, jakie to ważne, żeby pobiegł w tej gonitwie. Przedtem wyraźnie stchó rzył. - Roczniak i nowy stajenny! Lepiej dałbyś temu spokój. Draven jednak potrząsnął głową z typową dla niego zawziętoś cią. 227
- Nie! Chcę przeznaczyć pieniądze z wygranej na dwuletnią źre bicę, którą Farley wystawił na sprzedaż. Muszę ją mieć! To praw dziwa piękność. Na pewno wygra tego roku w Ascot. - Myślałam, że w Ascot miał wystartować Błękitny Piotruś - rze kła Tess. - To również możliwe - zgodził się Draven. - Bardzo możli we. Oba konie są wręcz zachwycające, ale dwulatka ma większe doświadczenie i myślę, że jest nieco wyższa. Prawdziwa piękność! Imogen zgadza się ze mną. Poszliśmy do stajni, kiedy się wybrali ście na przechadzkę. Gdzie właściwie byliście? Rozglądałem się za wami, bo chciałem, żebyście też ją obejrzeli i przekonali się, jaka to świetna inwestycja. Nigdzie was nie mogłem znaleźć. - A zaglądaliśmy wszędzie! - podkreśliła szyderczo Imogen. - Chciałbym spojrzeć na tor - odparł Lucius tonem ucinającym wszelką dyskusję. - Chętnie obejrzę twoją klacz, Maitland. Może przejdziemy się do stajni? Draven, uradowany jak dziecko, które dostało nową zabawkę, powrócił do swego tematu. - Świetnie! W takim razie chodźmy. Chciałbym tylko skontrolo wać dżokeja. Prawdę mówiąc, sam mam ochotę dosiąść Błękitnego Piotrusia. - Obiecałeś mi, że tego nie zrobisz! - powiedziała ostro Imo gen. Draven spojrzał na nią tak, jakby dopiero w tej chwili przypo mniał sobie o jej istnieniu. - A tak, rzeczywiście obiecałem. Ale chcę tylko dać nauczkę Buntsowi. Przedtem mi się sprzeciwiał, ale już ja sobie z nim pogadam. I wyszedł z loży, żeby złajać tchórzliwego Buntsa. Lucius spojrzał na Tess. Jak zwykle miał nieprzeniknioną minę, ale bez trudu zrozumiała jego intencje, kiedy przelotnie musnął palcami jej policzek i kark. Poczuła, że cała skórają pali. - Zaraz wrócę - rzucił jej, a potem skłonił się przed Imogen. Pomyślała, że Lucius ma doskonałe maniery. - Jak widzę, wcale nie razi cię zachowanie twego męża -w głosie siostry zabrzmiała wzgarda. Tess zesztywniała. 228
- Co masz na myśli? - Przecież obmacywał cię na oczach wszystkich! Pozwolił sobie na publiczne pieszczoty! Wiem, że wzrastałyśmy bez opieki guwer nantki, ale doprawdy, Tess, powinnaś się nauczyć pewnych podsta wowych zasad. Inaczej nikt nie będzie chciał z tobą przestawać. - Twoje uwagi są nie na miejscu. Nie przyjmuję upomnień od osoby, którą mój mąż uratował od małżeństwa w Gretna Green. Z pewnością to nie ty powinnaś mi prawić morały! Przecież to, co zrobiłaś mogło przekreślić przyszłość Annabel i Josie! - Skoro Draven i ja nie pobraliśmy się w Szkocji, nie ma prob lemu. - Nie widzę nic niewłaściwego w sposobie, w jaki Lucius mnie pożegnał. - Tess usiłowała pohamować gniew. Imogen była nie szczęśliwa. Tess nie wiedziała wprawdzie, dlaczego, lecz dostrzegła to bez trudu. - Skoro sama tego nie widzisz, nie będę cię więcej pouczać. - Słusznie. Siostra ze złością odwróciła się i wyjrzała przez okno. - Jestem prawie pewna - powiedziała - że zaczyna się właśnie gonitwa o puchar. Ta loża jest co prawda bardzo piękna, ale nie słychać z niej zapowiedzi. Tess zdusiła w sobie gorącą chęć powiedzenia siostrze, żeby po szła na trybuny, skoro nie podoba się jej w loży. Konie zbliżyły się do linii startu. Tess zawsze uważała, że dżokeje wyglądają na żałośnie małych w porównaniu z potężnymi wierz chowcami. - Nie mogę się zorientować, która to gonitwa - narzekała Imo gen. - Może ostatnia przed tą o wielki puchar. Nigdzie nie widzę barw Dravena. A jakie są barwy Feltona? - Nie mam pojęcia. - Tess nagle zdała sobie sprawę, że wpraw dzie odwiedziła w boksie Kwiat Północy, lecz zupełnie zignorowała konie Luciusa. - W tych wyścigach miał biec Figlarz. Nie widzisz go? Obie usiłowały dojrzeć linię startu, ale znajdowała się ona poza zasięgiem ich wzroku. Królewska loża świetnie nadawała się do tego, żeby obserwować z niej finał gonitwy, ale nie jej początek. 229
- Trudno mi wprost uwierzyć, że nie znasz barw mężowskich koni. -W głosie Imogen zabrzmiała jawna złość. To nie fair! Tess nie powinna była wychodzić za kogoś, kto ją publicznie całuje i wcale nie dba, co inni o tym myślą. I kto w dodatku patrzy na nią w taki sposób, jakby... jakby... Nie potrafiła dokończyć swojej myśli. - Nie rozmawiamy ze sobą o koniach - wyjaśniła Tess. - No cóż, jeśli odpowiada ci takie małżeństwo... - zaczęła Imo gen. - Jakie znowu? - żachnęła się Tess. Siostra skrzywiła się lekko. - Takie, w którym żona spędza cały dzień na rozmowach z go spodynią, co jak przypuszczam, stało się już dla ciebie codziennoś cią. Takie, w którym o głębszych ambicjach nigdy się nie wspomi na, a prawdziwe życie męża toczy się gdzie indziej, poza domem. - Och, jak ty dramatyzujesz. - Tess przybrała wyniosły ton star szej siostry, co jeszcze bardziej rozzłościło Imogen. - Ja znam najtajniejsze myśli Dravena! - Uznała, że powinna współczuć Tess. Tess nie rozumiała swego męża, ich wzajemne re lacje były płytkie. Nie mogła się jednak zdobyć na współczucie, skoro Lucius Felton patrzył na żonę w taki sposób, jak przedtem w loży. To po prostu nie było fair! Z oddali dał się słyszeć strzał z pistoletu. Obie usiłowały dojrzeć linię startu. Gromada koni najrozmaitszej maści zarżała donośnie. Rozległy się krzyki dżokejów. Nie, Tess z pewnością nie znała naj tajniejszych myśli Luciusa. Wątpiła zresztą, czy zna choćby jedną z tych zwykłych. - To falstart - odezwała się Imogen. - Przyczyną połowy falstar tów jest, zdaniem Dravena, zwyczaj stosowany przez oszustów. Próbują zmęczyć nadmiernie jakiegoś konia i tym samym pozba wić go szansy zwycięstwa, ale z Błękitnym Piotrusiem nie osiągnie się niczego tak nikczemnymi praktykami. - Mam nadzieję, że z Figlarzem również nie. - A czy ty o nim coś wiesz? Czy kiedykolwiek próbowałaś mó wić z mężem o tym, co Figlarz lubi, a czego nie? Tak, żeby miał choć cień szansy na wygranie wyścigu? 230
- Co to ma do rzeczy? Figlarz nigdy nie wygrał wyścigów dla papy, chociaż nasz ojciec był tego pewien, bo koń lubił rozgoto wane jabłka! Nie, ja ani myślę rozmawiać z moim mężem o Figla rzu! - Och, zapomniałam, że wolisz komentować o wiele ważniejsze sprawy, na przykład bieliznę i rachunki domowe. - Gdybym tak jak ty musiała mieszkać z teściową, na pewno nie miałabym do czynienia z rachunkami. - Tess tym razem straciła cierpliwość. - Co się z tobą dzieje, Imogen? - Absolutnie nic - odparła lekceważąco siostra. Wyprostowała się na krześle i udawała, że z wielkim zaciekawieniem obserwuje konie zbliżające się właśnie do końca pierwszego okrążenia. Tess zacisnęła zęby. - Wciąż nam powtarzałaś, że umrzesz, jeśli nie wyjdziesz za Maitlanda. No i wyszłaś. Jeśli teraz żałujesz, to nie powód, żebyś za chowywała się arogancko wobec mnie! Imogen zjeżyła się niczym kot zapędzony do kąta przez teriera. - Nie żałuję niczego! Uwielbiam Dravena! Jest mi potrzebny jak powietrze! - Wierzę ci, tylko zaczynam się zastanawiać, czy to powietrze nie zatruło ci usposobienia. - Jak możesz mówić coś podobnego? - spytała siostra z takim bólem, że Tess ogarnęło przemożne poczucie winy. - Masz rację. Żałuję tego, co powiedziałam - odparła. Imogen uchwyciła się ramy okiennej i utkwiła wzrok w koniach, które właśnie zbliżały się do zakrętu po drugim okrążeniu. - Zachowałam się okropnie, Tess - powiedziała w końcu. - Ale nie dlatego, żebym żałowała decyzji o poślubieniu Dravena. Ja go kocham. Odwróciła się ku niej i Tess zrozumiała, że siostra mówi prawdę. - Ja... ja... przecież mnie znasz. Gotowa jestem wielbić ziemię, po której on stąpa. A on... nie czuje tego samego względem mnie. - Och, moja droga... - szepnęła Tess. - Owszem, zależy mu na mnie - ciągnęła Imogen. - Tyle tylko, że na koniach zależy mu bardziej - powiedziała w końcu. A kiedy 231
uniosła wzrok, w jej oczach błysnęły łzy. - Mówi o nich nawet we śnie. Nie umie przestać. Nie ma na to rady! - Wiem. Papa był przecież taki sam. - Myślałam już o tym - wyszeptała siostra, ściskając kurczowo ramę okienną. Zaczął padać drobny deszcz i toczące się ku nim kłęby kurzu opadły na ziemię. - Nie przypuszczam jednak, żeby mama była z nim nieszczęśliwa. - Nie była - odparła z miejsca Tess. - Kochała i nas, i jego. Nie sądzę, żeby choć przez chwilę żałowała, że straciła szansę na mał żeństwo w Anglii, na sezon, na stroje. - I ja tak myślę. - Oczywiście, ty nie... - zaczęła Tess, lecz nagle tłum ryknął tak przeraźliwie, że obie zwróciły głowy ku torowi. - Jakiś koń upadł! - Imogen uniosła dłoń do ust. - Och -jęknęła Tess - nienawidzę wyścigów! Po prostu nie nawidzę! Za każdym razem, kiedy coś takiego się stanie, myślę o wszystkich tych koniach, które papa stracił, o tym, jak bardzo je kochał i jak rozpaczał, kiedy trzeba było je zabić... - Wiem, ja też to pamiętam. - Imogen chwyciła ją mocno za rękę. - Tak bardzo szlochał, kiedy trzeba było zastrzelić Mądralę. - Nigdy już potem nie był w pełni sobą. - Tess skinęła głową. Ze wsząd zbiegali się ludzie. Konie odprowadzono na bok. Najwyraźniej wypadek był poważny. Tess miała chęć wsiąść do powozu Luciusa i jak najszybciej odjechać. Pragnęła wrócić do domu, do liczenia bielizny, i całkowicie zapomnieć o wyścigach z ich triumfami i tragediami. - Tak. Masz rację - odezwała się Imogen. - Papa rzeczywiście nigdy już nie był taki sam po stracie Mądrali. Zresztą stracił też wtedy resztki pieniędzy. - Nagle, jakby się jej coś przypomniało, spojrzała na siostrę. - Nikt cię przecież o nic nie oskarża, Tess. Przede wszystkim nie powinien był cię wcale słuchać. Byłaś wtedy tylko dziewczynką. - No cóż, rzeczywiście nigdy mnie już nie posłuchał - odparła głucho Tess. Drzwi otworzyły się nagle i stanął w nich Lucius. Tess nie mogła się pohamować i podbiegła ku niemu. Lecz on stał i patrzył najej siostrę. - Imogen... - Po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu. 232
Imogen wstała. Cała krew odpłynęła jej z twarzy, lecz głos za brzmiał spokojnie. - Draven? Lucius skinął głową. - Czy wsiadł na konia?! - A potem, nie czekając na odpowiedź, krzyknęła: - Dosiadł Błękitnego Piotrusia! Lucius ujął ją za rękę. - Musimy zaraz pójść do niego. - Rzucił okiem na Tess, która pospiesznie zarzuciła na ramiona siostry krótki płaszczyk. Ręce jej drżały, kiedy go zapinała. - Dosiadł Błękitnego Piotrusia! - powtórzyła Imogen. Wargi jej zbielały. - Ale on żyje? Żyje? - Chwyciła za ramię Luciusa. - Żyje. Chce cię zobaczyć. Tess dojrzała w jego wzroku coś, czego Imogen wcale zobaczyć nie chciała. Serce w niej zamarło. Deszcz, który przestał już padać, odświeżył powietrze. Tłum zaczął szybko topnieć. Ludzie rozchodzili się, powozy i dwukólki odjeżdżały we wszystkich możliwych kierunkach do ciepłych do mostw, dusznych pubów, do zacisznych okolicznych wiosek. Na wpół szli, na wpół biegli przez rzednącą ciżbę. Wszyscy na około mówili o wypadku. - Runął na ziemię jak kłoda - rzucił ktoś. - Stawiano osiem do jednego przeciw niemu - odezwał się inny. - Po cóż, u diabła, zaryzykował głowę przy takich zakładach? Ku uldze Tess Imogen zdawała się tego nie słyszeć. Powiedziała dziwnie spokojnym głosem: - Gdzie on jest? Gdzie go zaniesiono? - Do stajni - wyjaśnił Lucius. - Czy on... - nie dokończyła. Rzuciła się przed siebie biegiem, puszczając rękę Luciusa i zbierając suknię. Oboje pobiegli za nią. Tess zgubiła kapelusz; spadł jej z głowy. Jeszcze wiele lat później mogła sobie przypomnieć dojmujące przeświadczenie, że teraz, kiedy jest bez kapelusza, wszyscy się domyśla... czego? Wszystko inne straciło znaczenie, kiedy dotarli do stajni. Draven leżał na składanym łóżku, zapewne należącym do któregoś z po mocników strzegących stajni w nocy. 233
Miał tak pogodną minę, że Tess obróciła się ku Luciusowi z ra dością. Mąż jednak spojrzał na Imogen z taką litością, że Tess po nownie popatrzyła na Dravena. Siostra padła na kolana tuż przy posłaniu. - Chyba będę musiał trochę poleżeć. - Draven przemówił gło sem słabym, ale jowialnym. -Wiem, że mnie stąd zabierzesz. Imogen dotknęła go drżącymi rękami. - Czy cię boli? Czy ktoś wezwał lekarza? Złamałeś sobie coś, Draven? - Jedno albo dwa żebra, tak przynajmniej sądzę. Nie pierwszy raz zresztą. I mniej mnie teraz boli. Potrafię to znieść, Immie. - Obiecałeś mi, że nie wsiądziesz na Błękitnego Piotrusia. - Imo gen ścisnęła jego rękę. - Obiecałeś, Draven! - Musiałem - odparł, nie patrząc na nią. - Musiałem to zrobić, bo Bunts odmówił. Imogen zrozumiała, że płacze, bo nie mogła wyraźnie dostrzec jego twarzy. Czyżby był jeszcze bledszy niż przed chwilą? Dlaczego leży tak nieruchomo? - Gdzie jest lekarz?! - krzyknęła do Luciusa. Nachylił się nad nią. Zajrzała mu w oczy. - Trzeba natychmiast wezwać lekarza! - Głos jej się załamał. - Lekarz widział go zaraz po wypadku. Zdrętwiała, kiedy wyczytała z jego oczu prawdę. - Wszystko będzie dobrze. - W głosie Dravena zabrzmiało coś z dawnej beztroski i poufałości. - Tylko trochę polezę. Najważniej sze, że Błękitny Piotruś jest cały. Obiecuję ci, moja maleńka żono, że nigdy więcej na niego nie wsiądę. No, już dobrze? - Ani na żadnego innego niebezpiecznego konia. - Imogen usi łowała się uśmiechnąć, ale nie mogła powstrzymać łez. - Nie miałem zamiaru na nim jechać - odezwał się znów Draven. - Spytaj Fełtona. Kazałem to zrobić dżokejowi, ale on, jak stara baba, upierał się przy swoim. Przekonałem go w końcu. Stchórzył w ostatniej chwili, a ja nie mogłem tego znieść. Tak bardzo chcia łem wygrać, Imogen! - Wiedziałam o tym. - Powiodła jego ręką po swoim policzku. - Och, kochanie, wiedziałam. 234
- I chodziło mi nie tylko o wygraną. - Draven chciał się dźwig nąć, ale opadł z powrotem na posłanie. - Boli cię? - szepnęła. - Och, Draven, czy ty cierpisz? On jednak pokręcił głową. - Wyzdrowieję, Immie, wyzdrowieję. Przedtem się bałem, bo bardzo mnie bolało, ale teraz ból ustał i wiem, że będę żył. Wygram następnym razem, kochanie. - Wyswobodził dłoń z rąk Imogen i powiódł nią po jej policzku. - Wygram gonitwę o złoty puchar, a potem będziemy mieli wielki dom w Londynie, większy niż two ja siostra. I królewską lożę także. - Nie chcę tego. - Imogen ucałowała jego dłoń. - Nie dbam o to, Draven. Ja tylko chciałam wyjść za ciebie. Zawsze cię kocha łam, od pierwszej chwili. - Głupia dziewczyna - szepnął. Nie mógł już unieść głowy. Imogen nachyliła się nad nim i położyła głowę na jego piersi. Mogła wprawdzie wyczuć bicie serca, ale jakby z oddali. - Zobaczyłam cię, jak przechodziłeś przez nasz dziedziniec. By łeś taki przystojny, taki pełen życia, taki... jaki zawsze byłeś. Twój koń wygrał wtedy w Ardmore, pamiętasz? - Dwudziestofuntowy puchar - powiedział. Zamrugał, jakby powieki zaczęły mu ciążyć. - Nie widzę cię wyraźnie, Imogen. Łkania nie pozwoliły jej odpowiedzieć od razu. - Ja chyba nie... prawda? - spytał. Imogen uniosła głowę i ujęła twarz męża w dłonie. - Kocham cię, Draven. Kocham. Coś w jej twarzy sprawiło, że zrozumiał, lecz spytał jeszcze raz, patrząc żonie w oczy: - Immie, czyja naprawdę muszę umrzeć? - A kiedy nie odpo wiedziała, tylko nachyliła się i pocałowała go w usta, wyszeptał: - Moja Immie. Draven był lekkomyślnym chłopcem, który wyrósł na hazardzistę, nigdy jednak nie brakowało mu odwagi. Mimo porywczego usposobienia umiał zachować się jak mężczy zna. Zebrał resztki sił i sięgnął po dłoń żony. - Kocham cię, Immie. Imogen łkała. Nie mogła mu odpowiedzieć. 235
- Chyba się z tobą nie ożeniłem z właściwego powodu - ciągnął słabym, ledwie dosłyszalnym głosem. - Wiedziałem o tym. Dzię ki Bogu zrobiłem to mimo wszystko, Immie. Jedyną dobrą rzecz w moim życiu. - Draven, nie... - zdołała wyjąkać. Znów przyłożyła ucho do jego piersi. Draven pogładził ją po włosach. Bardzo powoli. Prawie już nie słyszała bicia jego serca. - Nie potrafię tego powiedzieć, jak należy, ale może lepiej, żebym spróbował. Ożeniłem się z tobą Bóg jeden wie, z jakiego powodu. Ale szybko zrozumiałem, że to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem. I odtąd już byłaś tylko ty. Imogen chciała go pocałować, gdy zobaczyła jaskrawą plamkę na skraju jego warg. Starła ją chusteczką. Ze zgrozą spostrzegła, że to krew. - Wiesz, że cię kocham - wyszeptała. - Byłeś wszystkim, czego pragnęłam. Chciałam tylko wyjść za ciebie i niczego więcej. - Zasługiwałaś na lepszego. - Draven zmrużył oczy, jakby chciał ją lepiej widzieć. - Nie ma nikogo lepszego! - powiedziała z głębokim przekona niem. - Nikt nie jest lepszy od ciebie! - Ach, cała Immie. Czy powiesz mamie, że... - Głos mu osłabł. - Kochasz ją. Powiem jej to, Draven. Powiem na pewno. Ręka osunęła mu się z jej ramienia na posłanie. Imogen usłyszała za sobą jakiś szmer, nie odwróciła jednak wzroku, póki mężczyzna nie stanął tuż przy niej. - Jestem pastor Straton. Doktor posłał po mnie - duchowny ukląkł obok niej. Położył Dravenowi dłoń na czole i zaczął głębo kim głosem recytować: - W tobie, o Panie, pokładam ufność moją... Imogen jeszcze raz przyłożyła ucho do piersi Dravena. Serce już nie biło. Pastor ciągnął dalej: - I prawdziwie powiadam, iż wysłuchał i uwierzył w tego, co mnie wysłał, zyskał życie wieczne i nie będzie potępień, ale przej dzie ze śmierci do życia... 236
Oczy Dravena były zamknięte. Wyglądał, jakby spał. Tess uklękła tuż koło siostry i objęła ją. Lucius pomógł im wstać, lecz Imogen wyrwała się z ramion siostry i znów padła na ciało Dravena. - To nie może być prawda! - krzyknęła. Nagle zaczęły do niej docierać wszystkie odgłosy stajni. Konie biły kopytami o ziemię, ktoś szedł drugim końcem korytarza, brzęknęła uprząż. Jakże to wszystko może dalej istnieć bez Dravena? - Nie! - zawołała. - Nie! - Przywarła do niego, ale nie otworzył oczu. - Draven! Draven, jeszcze nie czas! Nie odchodź, nie zostawiaj mnie sa mej! Ale on odszedł. Wszyscy to widzieli. Draven, którego pokochała miłością od pierwszego wejrzenia, kiedy szedł przez dziedziniec roześmiany, pełen radości, że wygrał - odszedł. Tess kołysała ją w ramionach, szepcząc: - On już jest u Boga, Imogen. Razem z papą. - Nie odchodź! - krzyknęła jeszcze raz, usiłując wyrwać się Tess. Czuła się tak, jakby stajnia miała runąć i rozpaść się na dwoje. Wróć! Wtedy duchowny ujął ją za rękę, mówiąc coś o Bogu i niebie, miejscach zbyt odległych. Imogen nie słyszała ani słowa, jakby ogłuchła. Widziała tylko zbielałą twarz Dravena leżącego na skła danym łóżku. - Musimy go zabrać do domu - powiedziała Tess, i to miało jakiś sens. To było jedyną rzeczą, jaka miała sens. Nie mogli go przecież zostawić w stajni, wśród koni. Pozwoliła więc, żeby Tess pomogła jej wstać. Podeszła do łóżka i trzymała Dravena za rękę, gdy go przenoszono. Ręka była zimna i bezwładna, jakby wcale nie jego. Draven zawsze był w ruchu, zawsze coś mówił. Puściła tę rękę i łóżko wyniesiono. Draven nie otworzył oczu. I pojechali do domu. A Draven jechał razem z nimi. Własnym powozem.
237
34
G d y dotarli do domu lady Clarice, byli tam już Rafe razem z Annabel i Josie. Lucius posłał przodem stajennego z prośbą, żeby Rafe powiedział lady Clarice, co się stało. Tess spodziewała się ataku ner wowego, łez, krzyków. Nic takiego nie nastąpiło. Lady Clarice sie działa w bawialni nieruchomo niczym posąg, z twarzą bladą jak pa pier. W ręku trzymała chusteczkę, ale nie robiła z niej użytku. Obie z Imogen usiadły tuż przy sobie, lecz gdy Imogen padła w ramiona Annabel, szlochając tak rozpaczliwie, że niemal się dławiła, lady Cla rice tylko poklepała ją po ręce, patrząc gdzieś w przestrzeń. Tess siedziała przy Luciusie, czując, że koniecznie musi się czymś zająć. Ale cóż tu było do zrobienia? Rafe krążył wokoło, nalewając brandy do każdej filiżanki, jaka mu wpadła w ręce. Inni siedzie li, niemal nic nie mówiąc. Nikt też nic nie jadł. A potem stamtąd wyszli. Imogen nie czuła się na siłach, by wrócić do pokoju, który dzieliła z Dravenem, więc udała się tam z nią Annabel. Tess prze budziła się w środku nocy z płaczem. Pożegnanie Dravena złączyło się jej wjedno z pożegnaniem ojca. Lucius ucałowałjej wilgotne od łez policzki i objął ją w ciemnościach. Kiedy rankiem zeszła do salonu, Imogen i Annabel siedziały tam we dwie. Annabel mówiła coś do siostry. Tess usiadła po drugiej stronie Imogen i objęła ją. - Jak się masz, moja droga? - spytała. Siostra nawet na nią nie spojrzała, drgnęła tylko nieznacznie, tak że ramię Tess osunęło się w dół. - Ze mną wszystko w porządku - odparła. Nie załamywała rąk ani nie szlochała. - Mówiłam jej, że musi coś zjeść - powiedziała Annabel. - Nie teraz - odrzekła. Tess się zawahała. Imogen wyraźnie wybrała sobie Annabel, a ton, jakim się zwracała do najstarszej siostry, świadczył o cichej, ale wy raźnej wrogości. Tess sądziła, że Imogen będzie wolała być z nią. Nie żeby Annabel nie potrafiła pocieszyć siostry, lecz przecież ona, Tess, od śmierci matki zawsze... 238
Do salonu wszedł Lucius. Tess powitała go z ulgą, ale gdy znów spojrzała na siostrę, ujrzała w jej oczach coś dziwnego, jakby ból i wyrzut. Rzecz jasna, obecność Luciusa musiała sprawić Imogen ból, sko ro wyszły za mąż niemal w tym samym czasie, a mąż Tess nadal był wśród żyjących. Wstała i podeszła do niego. - Czy mogę z tobą pomówić? - Zawsze - odparł i pożegnał tamte dwie ukłonem. W godzinę później wróciła do salonu, usiłując nie przejmować się tym, że Lucius wróci do domu sam. Imogen była teraz dla niej najważniejsza. Ale gdy tylko weszła, Imogen - blada, choć z wypiekami na po liczkach - powiedziała: - Wolałabym zostać sama. Tess zamarła w miejscu, patrząc na nią z niedowierzaniem. - Nie będziesz mi tego miała za złe? - dodała siostra, wspierając głowę na ramieniu Annabel. Zamknęła oczy. Tess była tak zaskoczona, że nie umiała znaleźć właściwych słów. - Oczywiście. Może ci przynieść coś do picia? Imogen nie patrzyła na nią. - Jeśli będę głodna, Annabel powie kamerdynerowi. Chwilę później Tess stała w holu, patrząc bezmyślnie na ścianę i usiłując sobie przypomnieć, czy powiedziała coś, co mogło urazić siostrę. Po schodach zszedł Rafe. - Co się stało, Tess? Spojrzała na niego, rozpaczliwie walcząc z chęcią płaczu. - Imogen... Imogen nie chce mojego towarzystwa. Zaprowadził ją do biblioteki lady Clarice. - To żal, może przybierać wiele postaci. Jedni chcą być sami, a inni... - Ależ nie jest sama! Ciągłe siedzi przy niej Annabel. A ja...ja... - Tess nie potrafiła nawet wyrazić, co czuje. - Po śmierci naszej matki praktycznie wychowywałam wszystkie trzy. Jak ona mo gła?... Dlaczego?... -W głowie miała zamęt. Żałowała, że odesłała Luciusa do domu. 239
- Przyniosę ci coś do picia - powiedział z westchnieniem. - Choć jeszcze wcześnie. Poranne słońce zaglądało przez szpary w ciężkich zasłonach. Tess rozsunęła je i wyjrzała na dziedziniec. Może Lucius wróci i zabie rze ją ze sobą? Nie było go jednak, usiadła więc na brzegu krzesła, zaciskając dłonie aż do bólu. - Żal czasem sprawia, że ludzie stają się gniewni. - Rafe rozparł się w fotelu i kopnął nogą jedno z polan w kominku, nie dbając, że została mu po tym brudna smuga na bucie. - Po śmierci mojego brata nie byłem w stanie odezwać się przyzwoicie do nikogo przez ponad rok. Skląłem po sakramencku pastora na pogrzebie i dałem mu do zrozumienia, że Peter byłby wściekły z powodu całej tej zakichanej ceremonii. Nie byłem sobą.
W ciągu całego dnia nic się nie zmieniło. Gdy Tess zajrzała do pokoju, gdzie Imogen trzęsła się od płaczu w ramionach Annabel, siostra posłała jej spojrzenie, które jednoznacznie mówiło: ,,Nie". Tess zeszła więc do holu i odszukała łady Clarice, lecz ta robiła wrażenie zamienionej w bryłę lodu. Nie reagowała na to, co mó wiono wjej obecności. Później, gdy poprosiła Tess o czytanie jej na głos Biblii, wydawała się wprawdzie pilnie słuchać, lecz Tess nie sądziła, żeby dotarło do niej choć jedno słowo. Po południu zastała Rafe'a pocieszającego Imogen. A przecież siostra wcale go nie lubiła! Właśnie ona wciąż powtarzała, że jest pijakiem, głupcem i próżniakiem. Kiedy Tess podeszła bliżej, Imo gen przyjęła ją chłodno, choć przestała płakać. Odpowiadała mo nosylabami i patrzyła gdzie indziej. Jeśli obejmowała ją Tess, a nie Rafe czy Annabel, ciało jej sztywniało. Wreszcie Tess zdobyła się na odwagę i późną nocą, dwa dni po śmierci Dravena, spytała Annabel: - Dlaczego ona jest taka? 240
- Obwinia cię. - Annabel siedziała przed kominkiem w swojej sypialni, popijając brandy. Najwyraźniej uznała, że brandy Rafe'a będzie akurat czymś w sam raz. - Obwinia mnie? - powtórzyła Tess drętwo. - Nie powiem, żeby to było logiczne. Siostra wyglądała na wyczerpaną. Piękną, śmietankową cerę miała teraz ściągniętą i ziemistą, oczy podkrążone. Imogen płakała przez całą noc, a Annabel nieustannie przy niej trwała. - O co mnie obwinia? - Pokłóciłyście się podczas wyścigów - odparła niechętnie. Przynajmniej ona tak twierdzi. I myśli, że gdyby była czujniejsza, Draven nie wsiadłby na tego piekielnego konia... - Nie zdołałaby mu przeszkodzić. - Tess była oszołomiona. - Co mogłaby zrobić? - Wiem. - Annabel znów pociągnęła łyk brandy. - Mówiłam jej to. Myślę - spojrzała na Tess ze znużeniem, ale i ze współczuciem - że ona tego właśnie nie może znieść. Czuje się winna. - Winna? - wyszeptała Tess. - Przecież to on postanowił dosiąść Błękitnego Piotrusia, choć wymusiła na nim obietnicę, że tego nie zrobi! - A potem powiedział, że to wszystko było dla niej? Tess zdrętwiała. Rzeczywiście tak było. - Ależ nie miał na myśli dokładnie tego! - Imogen wciąż rozpamiętuje jego słowa, nie może przestać. - Annabel obróciła szklaneczkę w ręce, tak że w całym pokoju roz błysły złotawe odblaski. - Maitland tłumaczył, że chciał wygrać, żeby miała własny dom i nie musiała dłużej mieszkać z lady Cla rke. - Zapadła cisza, którą przerwał dopiero głośny trzask polana. Rozpadło się w kominku na dwie części. - Lepiej byłoby, według mnie, żeby tego nie powiedział. - Och, biedactwo. Nie mogę uwierzyć. Musiał mieć coś innego na myśli! Przecież tam byłam! Powinnam jej wytłumaczyć... - Nie! - odparła stanowczo Annabel. - Ledwie mi się udało ułożyć ją do snu, a nie spała przez dwie noce pod rząd. Nie budź jej! 241
- Ależ ja muszę jej powiedzieć! - Tess czuła, że łzy płynąjej ciur kiem po twarzy. - Maitland w żadnym razie nie winił jej za to. Chciał jej tylko dać do zrozumienia, że kochał ją bardziej od koni. To wszystko! - Z pewnością właśnie tak było, a jej urojenia są bez sensu. Ale oskarżanie siebie jest jedynym, co jej pozostało - odparła Annabel ze znużeniem. - Proszę cię, nie odbieraj jej tego. - Jak możesz żądać ode mnie czegoś podobnego?! - Tess rozszlo chała się na głos. - Przecież Imogen jest moją siostrą. Ja ją kocham! Zrobiłabym dla niej wszystko! Chcę być przy niej, chcę jej pomóc! Annabel objęła ją i kołysała. Tess poczuła się rozpaczliwie winna. Ostatnią rzeczą potrzebną teraz Annabel był ktoś wypłakujący się jej na ramieniu. - No cicho już, cicho - powiedziała, tak jak przedtem do Imo gen. - Dosyć. Tess wytarła więc oczy i spytała trzęsącym się głosem: - Czy myślisz, że powinnam wyjechać? - Lepiej wróć do męża. - Annabel ucałowała ją. - Imogen z cza sem przyjdzie do siebie. Teraz nie potrafi stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością, a ty jesteś łatwym celem. - Czuję się za nią odpowiedzialna. - Teraz najbardziej się jej przydasz. - Annabel usiadła z powro tem w fotelu. -Jest na ciebie wściekła. - Wściekła? - Tess wciąż nie mogła w to uwierzyć. Annabel skinęła głową twierdząco. - Właśnie dlatego nie będzie musiała myśleć o życiu bez męża. A na razie chyba nie zdołałaby temu sprostać. - Dlaczego ona mnie odrzuca? - spytała Tess ze ściśniętym ser cem. -Jak może? - Będzie cię potrzebować później. Teraz uczepiła się tego bez sensownego oskarżenia i tylko ono utrzymuje ją przy zdrowych zmysłach. Doprawdy, uważam, że najlepiej zrobisz, pozwalając jej na ten gniew. Tess odetchnęła głęboko i wytarła ostatnie łzy. - Czy... czy dasz mi znać, gdyby mnie potrzebowała? Gdyby cze gokolwiek potrzebowała? Gdyby jej przeszło? 242
Annabel znów skinęła głową. Nagle zmieniła temat. - Rafe mnie zadziwił. Wczoraj zapomniał się upić po zachodzie słońca. - Mam nadzieję, że nie przejmiesz jego zwyczajów. - Tess po dejrzliwie spojrzała na szklankę Annabel. - Ależ nie. - Siostra podniosła się z westchnieniem. - Lepiej zaj rzę do Imogen. Czy lady Clarice choćby raz wystawiła dzisiaj nos z sypialni? - Tak, ale nie przypuszczam, żeby brak płaczu służył jej zdrowiu. Czytałam jej po południu. - Wróć do siebie jeszcze przed pogrzebem. - Annabel zatrzy mała się w drzwiach. - Może Imogen zdoła potem znieść twoją obecność. Tess wróciła do swojej sypialni i się rozpłakała. Miała ochotę po biec do pokoju Imogen i zażądać rozmowy. A potem rozpłakała się na dobre. Aż wreszcie -już w środku nocy, kiedy kominek dogasał - zaczęły wstrząsać nią dreszcze. Gdy tylko zaczynała myśleć o Imogen, musiała też wspomnieć o Maitlandzie. A gdy to zrobiła, w jej myślach pojawiał się Lucius. Czuła się zagubiona i opuszczona przez wszystkich. Chciała go zobaczyć. Tylko to jej pozostało. Nie był przecież gdzieś daleko, tylko w ich własnym domu, oddalonym o godzinę jazdy. Narzuciła płaszcz na nocną bieliznę i zeszła na dół. Nie zdziwiło jej zbytnio, gdy zza drzwi obitych grubą materią wyłonił się Brink ley, zmęczony, ale nieskazitelny. - Mam nadzieję, że cię nie zbudziłam? - Jej głos rozległ się echem w pustej sieni. - Bynajmniej - odparł z powagą. A potem, jakby nie zaskoczył go wcale widok damy w koszuli nocnej i płaszczu, spytał: - Czy powóz ma zajechać? - Tak. Bardzo dziękuję, Brinkley. Kiedy czekała na powóz, zasnęła w bawialni, otulona płaszczem. Ledwo zdała sobie sprawę, że Brinkley okrył ją kocem, i zasnęła ponownie podczas jazdy do Luciusa. Nadal spała, gdy lokaj otwo rzył drzwi pojazdu, zajrzał do niego i poszedł po swojego pana. 243
Oprzytomniała dopiero wtedy, gdy znalazła się w czyiś mocnych ramionach. To Lucius wnosił ją po schodach tak łatwo, jakby była lekka niczym piórko. Wsparła głowę o jego pierś i udawała, że nadal śpi. Położył ją delikatnie na łóżku, a ona pozwoliła swojej głowie osunąć się na bok. Przez moment poczuła jego dłoń na policzku, a potem Lucius podszedł do drzwi i słyszała, jak mówi do kogoś - zapewne do pani Gabthorne - żeby dali jej spać. Wstrzymała oddech, gdy drzwi się zamknęły. Czy został z nią, czy wyszedł z pokoju razem ze służbą? Z jakiegoś niezrozumiałego powodu wydało się jej to niezwykle ważne. Zapewne wyszedł. Po cóż miałby siedzieć obok i patrzeć na żonę, skoro mógł spokojnie spać u siebie? Łóżko ugięło się, kiedy na nim usiadł. - Możesz już otworzyć oczy, śpiąca królewno? Czy naprawdę w jego głosie zabrzmiał cień rozbawienia? Czy tylko jej się zdawało? Nie chciała mu się narzucać z powitaniem, ale i tak objęła go mocno i przywarła do niego ustami. Nie wypadło to najlepiej i, jak zauważyła, zaskoczyło go, ale po chwili odwzajemnił pocałunek. Tess chciała jednak czegoś więcej. Padła na posłanie, pociągnęła go za sobą i w rezultacie legł w poprzekjej ciała. - Tess, co ty robisz? - Potrzeba mi ciebie - powiedziała. Najbardziej ceniła w nim to, że potrafił jej słuchać. I teraz też słuchał, z dłonią wplątaną w jej włosy, a potem pocałował ją tak namiętnie, tak żarliwie i z taką energią, że łzy stanęły jej w oczach. Odpowiedziała mu z takim zapamiętaniem, że wreszcie zniknął gdzieś ziębiący ją chłód, strach, że Lucius również umrze, że życie jest tylko ciągiem nieustannych pożegnań. Lucius wsunął dłoń pod jej koszulę, a kolano Tess znalazło się między jego nogami. Chciała się z nim kochać, a nie tylko bez wolnie pozwalać mu na to, by ją kochał. Zdołała przewrócić go na wznak i zaczęła zdejmować z niego ubranie, rzucając buty na podłogę. Nie patrzyła mu w oczy, ale wiedziała, że czaił się w nich uśmiech. 244
A potem, gdy był nagi, kazała mu być cicho z taką stanowczością, z jaką przemawiała tylko do swojego konia, do Kwiatu Północy. Leżał więc cicho, patrząc jak ona okrywa jego ciało pocałunkami, nie pomijając miejsca, nawet... Nawet. Lucius pozwolił jej na to, rozumiejąc, że pragnie doprowadzić go do zapamiętania, do krańcowego podniecenia, aż wreszcie uznał, że dokonała tego należycie. Uniósł się więc ruchem tak płynnym i szybkim, że nie mogła za protestować. Nim się spostrzegła, to ona z kolei leżała na plecach, a on trzymał ją za biodra, unosił ją, wnikał w nią. Raz i jeszcze raz. I znów. I jeszcze jeden raz. W końcu opadła na łóżko, w ciepło jego ramion, i wybuchnęła płaczem. - Moje biedactwo... -wyszeptał jej we włosy. - Ostatnio mieli śmy trochę za wiele pożegnań, prawda? Tess była wyczerpana do cna łkaniem. Nie będzie więcej płakać. Co najmniej przez rok. A może nawet przez siedem lat. Lucius leżał na brzuchu. Silne, umięśnione ramiona rozrzucił na poduszce. We śnie nie był tak zdyscyplinowany i powściągliwy. Nie miał już włosów zaczesanych do tyłu, tylko swobodnie rozwich rzone, co nadawało mu chłopięcy wygląd. Wydawał się szczęśliwy. Brakuje mu tylko rodziny, pomyślała. Postara się poznać jego matkę. Przesunęła palcem po opalonej skórze szyi i złocistych ra mionach. Była ciepła od snu. Całkiem jakby dotykała dziecka. Pal ce Tess wędrowały po ciele męża, badając każdą jego krzywiznę. Dopiero, kiedy z jego gardła wydobył się lekki pomruk, zrozumia ła, że Lucius tylko udawał, że śpi. Jej dotyk wzbudził w nim gorące pragnienie, które wypełniało go całego. Potrzebował wiele samoza parcia, żeby pozwolić dłoniom Tess kontynuować ich dzieło. Nie ruszał się, przygwożdżony do łóżka przez delikatne pal ce, które zapuściły się tam, gdzie kobieta mogła go dotknąć tylko w największym zapamiętaniu. Czy Tess naprawdę sądzi, że on na dal śpi? To niemożliwe. Jednym ruchem odwrócił się i wziął ją w ramiona. Przygwoździł do łóżka twardym ciałem. Pocałował ją tak gwałtownie, że głośno 245
jęknęła, a potem wydała krótki okrzyk i wygięła się w łuk w jego rękach. Miękka, gotowa. - Tess! -jęknął i wniknął w nią. Wszystko stało się tak szybko... Nigdy nie byłaby zdolna do... obojętne, jakby to nazwać. Nie umyła nawet zębów. Wcale się nie wykąpała! - Tess - szepnął. Odwróciła głowę na bok. Jej oddech jest chyba okropny! - Muszę wstać! - powiedziała, kończąc to zdanie krótkim pi skiem. Poruszał się więc w niej coraz szybciej. Całował całe jej ciało. Pozwoliła swoim dłoniom chwiejnie sunąć po jego piersi i powtórzyła: - Ja muszę... - Pragnę cię - powiedział jej do ucha, a jego głos nie miał w so bie nic z dobrze jej znanego opanowania. Poczuła zamęt w głowie i żar w ciele. - Jeszcze, Tess. Jeszcze. -Jego głos był schrypnięty, mroczny. Ob jął ją w pasie, a ona zapomniała o wszystkim innym prócz jego po ciemniałych oczu i tego, co przynosił jej każdy ruch jego bioder. Lucius spojrzał na nią i nagle wjego głowie pojawiła się osobliwa, zgoła niemożliwa myśl. Do licha, zakochałem się we własnej żonie. A wtedy jej palce zsunęły się z jego pleców i Lucius Felton - któ ry nie cierpiał, by kobieta dotykała jego intymnych miejsc - zatrząsł się cały. Opadł na nią. I pomyślał: ,,Kocham cię". Ale nie powiedział tego na głos.
35
10 października, Maitland House Droga Tess Przykro mi bardzo, ale Imogen nie jest jeszcze gotowa by pogodzić się z tobą. Lady Clarice niechcący pogorszyła całą sytuację (choć 246
oczywiście nie miała najmniejszego pojęcia o poczuciu winy, które dręczy naszą siostrę), mówiąc jej, że wybrała synowi na żonę pannę Pythian-Adams właśnie z powodu jej niechęci do koni i w nadziei, że zdoła ona osłabić jego fascynację wyścigami. Teraz Imogen uważa, że gdyby naprawdę kochała Dravena, pozwoliłaby mu poślubić narze czoną i w ten sposób uratowałaby mu życie. Trudno jej wytłumaczyć, że to bezsensowne. Szczerze mówiąc, martwię się o nią. Nie w pełni zdaje sobie sprawę, że Draven już nie żyje, i niekiedy mówi o nim tak, jakby był gdzieś indziej albo w podróży. Nadal nie śpi w nocy, nabrała też zwyczaju chodzenia do ich dawnych wspólnych pokojów, żeby mówić do męża (albo raczej, jak przypuszczam, do jego ducha). Nie pozwala zmienić pościeli na jego łóżku ani zabrać jego ubrań. Na pewno odmówiłaby przeprowadzki do twego domu i obawiam się, że na razie musimy poniechać tego zamiaru. Myślę, że byłoby dla niej najlepiej, gdybyś raczej udała się do Londynu z mężem, zamiast zabierać nas ze sobą. Josie całkiem dobrze się czuje u Rafe'a i ma guwernantkę, a lady Griselda oświadczyła, że zostanie z nami tak długo, jak będzie trzeba. Ja też pozostanę, jestem potrzebna Imogen. Mam wprawdzie nadzieję, że na początku sezonu dołączę do ciebie w Londynie, lecz na razie nie mogę jej zostawić samej. Wiem, że zobaczymy się jutro na pogrzebie, ale myślałam, że lepiej będzie, jeśli napiszę ci o stanie Imogen. Jej oziębłość sprawia ci ból, lecz proszę, byś postarała się zrozumieć, że ona w tej chwili nie jest w pełni sobą. Z serdecznymi pozdrowieniami Annabel SILCHESTER DAILY TIMES Sześciu forysiów towarzyszyło karawanowi z herbem rodu Maitlandów. Za nimi ciągnęto czternaście żałobnych powozów; każdy z koni miał na sobie rząd z czarnego aksamitu i herb. Czarująca młoda żona i matka lorda jechały za trumną w karecie wybitej kirem. Towarzyszące żonie zmarłego osoby podczas ceremonii w kościele św. Andrzeja okazywały głęboki smutek. Około trzydziestu prywatnych pojazdów zamykało ka walkadę. Wśród żałobników byli: książę Holbrook, hrabia Mayne, hra bia Hawarden i sir Fibulous Hervey. 247
Pogrzeby młodych ludzi z samej swojej natury są przygnębiają ce. Tess nie chciała porównywać ostatniej drogi Dravena Maitlanda i swego ojca. Ten ostatni przynajmniej miał za sobą dość długie życie, żonę, dzieci, wielkie sukcesy i dotkliwe błędy; Draven zaś -jedynie Imogen, która była jego żoną ledwie przez miesiąc. Prócz tego ona i siostry miały czas na oswojenie się z myślą o śmierci ojca. Tess rozumiała, dlaczego Imogen nie może uwierzyć, że Draven nie żyje. W jednej chwili mąż był jeszcze przy niej, a w następnej odszedł. Odszedł. Tess uchwyciła mocno dłoń Luciusa, patrząc na ołtarz. Biskup wraz z dziekanem i trzema czy czterema pastorami od prawił nabożeństwo. Wszystko było o wiele bardziej pompatyczne i dostojne niż kiedy chowano papę, a jednak takie samo. Obu żeg nano przecież na zawsze. Spojrzała ukradkiem na męża. Nie, Lucius tego nie pojmował. On nigdy nikogo nie stracił. Jego przyjaciele mieli się dobrze, jego rodzice żyli. Ten smutek był zrozumiały tylko dla niej. Lucius nie pojmował, że jeśli nie pogodzi się z matką przed jej śmiercią - a lady Clarice wspomniała, że to osoba schorowana - narazi się na najstraszliwszy ból. Imogen rozpaczała, bo czuła się winna. Jakże będzie cierpieć Lucius, gdy odejdzie matka? Zapewne cały czas tęskni za nim, chce się z nim pogodzić. Powinien poskromić swoją dumę. Widziała twardy zarys jego podbródka i posępne spojrzenie. Nie, on się nigdy nie ugnie. To ona, Tess, musi doprowadzić do po jednania, przyrzekła sobie w duchu. Pogodzi go z rodzicami, na wet gdyby miała to być jedyna dobra rzecz, którą uczyni w całym swoim życiu. Nie pozwoli, żeby potem dręczyło go do szaleństwa poczucie winy, takjak Imogen. Nabożeństwo przeminęło niby smutny sen, przerywane odgło sami szlochów. Ale żaden dźwięk nie dobiegł z ławki przed nią, gdzie Imogen i lady Clarice siedziały jednakowo sztywne, oziębłe i milczące. Wiatr zacinał ostro, gdy stanęli wokół otwartego grobu Mait landa. Do Tess ledwie docierały słowa modlitw, tak mocno rondo 248
żałobnego kapelusza łopotało jej wokół twarzy. Nagle wiatr ustał i usłyszała, co mówił biskup: - Błogosławieni ci, co zmarli w Panu, albowiem mówi Duch, iż odpoczną od trudu... Nie sposób było sobie wyobrazić, by lord Maitland mógł spo cząć. On nie wiedział, czym jest odpoczynek. Zawsze gdzieś mu było spieszno, pospiesznie mówił, szybko się ruszał. Tess spojrzała na Luciusa. Nachylił się ku niej. - Źle się czujesz? Może odejdziemy na bok? - szepnął. Nie było powodu, aby nadal stała nad grobem. Imogen trzymała pod rękę lady Clarice. Obie wpatrywały się w trumnę Dravena. Nic nie dało się wyczytać z ich twarzy. Tess nie mogła pomóc ani jednej, ani drugiej. Skinęła na Luciusa i odeszli ścieżką ku starej kamiennej ławce. Usiedli na niej. Lucius otulił Tess połą płaszcza i przygarnął ją do siebie. - Podać ci chustkę? - spytał. - Nie. - Nagle poczuła, że musi powiedzieć coś na głos. - Ok ropnie żal mi Imogen i jego matki... ale... - Po jej policzku stoczyła się łza, choć przysięgła sobie, że już nigdy nie zapłacze. - Rozumiem. Siostra odrzuca twoje współczucie. - Nie pojmuję, dlaczego ona nie chce mnie widzieć - szepnęła z trudem, bo dusiło ją w gardle. - Dlaczego... dlaczego już mnie nie kocha? Przecież nie przyczyniłam się wcale do śmierci jej męża! - Wiem. Imogen przyjdzie do siebie, Tess, ale musi mieć na to czas. Lucius objął ją mocniej, jakby była pisklęciem, a on dorosłym ptakiem. A potem pocałował ją lekko. Było w tym coś niezmiernie krzepiącego. - Muszę ci coś wyznać. Cieszę się, że wróciłaś do mnie. - Do tknął palcem jej warg. -Wiem, że wolałabyś teraz być przy siostrze, ale jestem ogromnie rad, że mam cię dla siebie. Uśmiechnęła się blado. Lucius był doprawdy wzruszający, usiłując ją przekonać, że stała mu się niezbędna. A tymczasem ona doskonale wiedziała, że wystarczał sam sobie. Samotność dawała mu spokój, pra ca w gabinecie - szczęście. Miło jednak z jego strony, że jej to mówi. 249
Wsparła głowę o jego ramię i patrzyła na wróble skaczące po ka miennych płytach. Mogła zrobić dla niego tylko jedną jedyną rzecz, która uczyniła by jego samotność mniej dotkliwą. Zawiesić portrety prawdziwych przodków na ścianach i zaprosić do stołu jego własną rodzinę. Lucius jedynie udawał, że Tess jest mu potrzebna, ale jeśli ona tego dokona, stanie mu się potrzebna naprawdę, bo zwróci mu rodzi nę. - Czy prędko przeniesiemy się do Londynu? - Powinienem tam pojechać, być może już jutro. Nie chciałbym cię teraz zostawiać samej, ale nie musisz mi też towarzyszyć, jeżeli nie chcesz. - Chcę. Siedzieli razem, ona otulona połą jego płaszcza, on z czystą chust ką do nosa w ręku, póki dzwony kościelne nie zaczęły bić ponow nie. Po jednym uderzeniu za każdy rok krótkiego życia Dravena.
36
Tess nawet nie uniosła głowy, żeby spojrzeć na St. James Stre et, gdy powóz gwałtownie zahamował. Lucius nie powinien wie dzieć, że interesuje się rezydencją jego rodziców. Musi działać dyskretnie, chcąc doprowadzić do rodzinnej zgody. Jej mąż miał zagadkową zdolność do zamykania się w sobie jak ostryga i nigdy nie mogła być pewna, co właściwie sobie myśli. Czuła wyraźnie, że gdyby miał choć najsłabsze pojęcie o jej zamiarach, odesłałby ją bez namysłu do tej z pięciu siedzib, która leżała najdalej od Londynu. Spytała go tylko, czy napisał do rodziców list z zawiadomieniem o ślubie. - Jestem pewien, że moja matka wiedziała o naszym małżeń stwie, nim jeszcze wysechł atrament na specjalnym pozwoleniu - odparł. 250
Tess wyciągnęła z tego wniosek, że matka tęskni za wieściami o synu, a wszyscy znajomi donoszą jej skwapliwie o najdrobniej szych szczegółach jego życia. Biedna, godna współczucia kobieta! Tak więc Tess rzuciła wprawdzie okiem na szeroką ulicę pełną okazałych domów, ale nie pozwoliła sobie okazać ciekawości. Tym razem nie zdziwiło jej, że w salonie pełno było podobizn cudzych przodków. Na honorowym miejscu, nad gzymsem ko minka, wisiał portret trojga dzieci, o którym Lucius już jej wspomi nał. Były to dwie dziewczynki i chłopiec, wszyscy w wykwintnych, ozdobnych strojach z epoki elżbietańskiej. Chłopiec stal pośrodku, z rączką na rękojeści rapiera, z agresywnie wysuniętym podbród kiem. Oczy miał niewielkie i osadzone zbyt blisko siebie. - Uroczy, prawda? - powiedział Lucius. Znał ją już na tyle do brze, że gdy nie odpowiedziała, zaniepokoił się. - Nie przypadł ci do gustu? - Chłopiec ma oczy jak u świnki. Cieszę się, że to nie twój prapradziadek. Pomyśl tylko... - Nagle zaczerwieniła się i umilkła. Lucius wybuchnął śmiechem. - Ach tak, nie chcesz, żeby nasze dzieci odziedziczyły po nim to spojrzenie? - Skądże! - odparła z godnością. - Każdy mógłby jednak myśleć, że to twoi przodkowie. A ściślej, twoja rodzina. - To nie przodkowie - mruknął. - To inwestycja. Tess udało się nie okazać zdumienia. - Może napilibyśmy się herbaty? - spytała. - Przyznam, że po podróży męczy mnie pragnienie. No i chciałabym zobaczyć mój pokój. Rozbawiło go to. Uśmiech męża sprawił, że zaczerwieniła się jeszcze mocniej. Podszedł do niej i ujął ją pod brodę. - Chyba będę musiał poniechać wszelkich myśli o zachowywa niu się, jak przystało dżentelmenowi. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że wzbudzam w tobie najgor sze instynkty? - Jeszcze nie zauważyłaś, że każdy mężczyzna w twojej obecno ści zmienia się w satyra? 251
- Naprawdę tak myślisz? - Tess uśmiechnęła się kącikiem ust. - Nie przypuszczam, żebym była tak powabna. Oczywiście, mo gliby się zmienić w satyrów na widok Annabel! Papa musiał bez przerwy zatrudniać nowych służących. Nawet naszego wikarego trzeba było przenieść do innej parafii. We mnie nikt się nie kochał na zabój. Lucius wolał nie mówić, co o tym myśli. Nie zauważył też, że Tess zasmuciło jego milczenie. Był zbyt zajęty wertowaniem sterty wizytówek, które Smiley przyniósł mu na srebrnej tacy. - Oczywiście nigdzie się nie pokażemy, póki się należycie nie ubierzesz... - rzekł z roztargnieniem. - Przecież mam suknie, które uszyto dla mnie w Silchester. - No i powinnaś mieć teraz prawdziwą służącą. Tess dotknęła spiętrzonej sterty loków, które Gussie usiłowała uło żyć jej rano. Prawda, że wcale nie nadawała się na pokojówkę, ale... Lucius dostrzegł jej spojrzenie. - Wynajmiemy dla ciebie fryzjerkę - rozstrzygnął. - Gussie może tu zostać jako służąca. Tess przekonała się już, że Lucius każdy problem domowy starał się rozwiązać, zatrudniając kogoś. Zapewne uważał, że jego dom lub raczej domy robią dobre wrażenie tylko dzięki nieustannie ros nącej liczbie służby. - Nie trzeba. Gussie radzi sobie coraz lepiej. - Jak chcesz. Muszę się teraz spotkać z moim sekretarzem, ale poproszę madame Careme, żeby odwiedziła cię jak najszybciej. Lady Griselda powiedziała mi, że to w tej chwili najlepsza krawco wa. Czy bardzo będzie ci smutno, jeśli pójdę do mego gabinetu? - Proszę cię, nie zaprzątaj sobie mną głowy. Nie musisz o mnie wciąż myśleć. Przecież mogę spędzić ranek z twoją gospodynią. - Z naszą gospodynią - poprawił ją, podchodząc bliżej i obejmu jąc ją. - A co do twojej rady, żeby o tobie nie myśleć - tu przerwał i pocałował ją, szybko i nieoczekiwanie - wiedz, że to po prostu niemożliwe. W chwilę później już go nie było w pokoju, a Tess, zaskoczo na i szczęśliwa zarazem, mogła tylko wpatrywać się w zamknięte drzwi. 252
- Ja tam myślę, że pani Taine jest o całe niebo milsza od pani Gabthorne - powiedziała wieczorem Gussie, szczotkując jej włosy raczej pospiesznie niż delikatnie. - No i dużo lepsza z niej gospodyni. Na nikogo nie wyrzeka, wyjąwszy rodziców naszego pana. Bardzo się zacnie znalazła, kiedy trzeci lokaj nie zamiótł jak należy frontowych schodów. Pani Gabthorne złajałaby go, jak się patrzy, a pani Taine tylko mu powiedziała, żeby się nazajutrz przyłożył do roboty. - A dlaczego narzeka na rodziców jaśnie pana? - spytała Tess, dbając, żeby pytanie wyglądało na zadane od niechcenia. - Oj, z tego, co mówią, lady Felton to istna wiedźma. - Gussie odłożyła szczotkę. - Wykąpie się pani przed snem, czy mam wyjąć nocną koszulę? Tess wzięła szczotkę i wręczyła ją ponownie Gussie. - Moja niania zawsze mi mówiła, że trzeba przeciągnąć szczotką po włosach pięćset razy. - Było to czyste kłamstwo, bo nigdy nie miała żadnej niani. Annabel wyczytała tę radę wjakimś magazynie dla dam. Gussie jęknęła tylko, ale zaczęła gorliwie szczotkować jej loki. - A więc co mówiła pani Taine? Gussie dostrzegła spojrzenie Tess w lustrze. - Ja tam nie chcę robić plotek. Pani Taine cięgiem nam to wbija do głowy. - Ależ ty wcale nie robisz plotek - zapewniła ją Tess. - Przecież jestem twoją panią. - Kłamała oczywiście, bo plotki zawsze pozo staną plotkami, ale jakoś musiała się dowiedzieć prawdy. - No dobrze. - Gussie wyraźnie ulżyło. - Stara pani mieszka dwa kroki od nas i okrutnie cierpi na migreny, tak przynajmniej powiada druga pokojówka, Emma, bo ona spotyka się z głównym stajennym stamtąd. Lady Felton miała ponoć straszny atak, kiedy doszły ją słuchy, że nasz pan się ożenił. - Płakała? - spytała Tess. Serce się jej ścisnęło na samą myśl o tym. - Tego to ja nie wiem - powiedziała Gussie po krótkim namyśle. - Ale Emma gadała, że się ciskała po całym domu niby zawierucha. - Musiała być zrozpaczona. 253
- Z tego co słyszałam, to ona cięgiem na panią wygaduje. Emma powiada, że tylko pomstuje i pomstuje, a kiedyś była taka zła, że nawet i pucybut przy okazji oberwał. - Och, to już tylko plotki. - Biedna kobieta nie ma żadnych wie ści o synu prócz tego, czego się dowie od znajomych! Na pewno musi ją to niekiedy irytować. Gussie odłożyła szczotkę. - Myślę, że już będzie te pięćset razy, bo aż mnie ręka rozbolała.
Tess siedziała w gotowalni jeszcze przez dłuższą chwilę po odej ściu Gussie. W jaki sposób mogłaby nawiązać znajomość z lady Felton? I czy Lucius nie wpadłby w złość, gdyby się o tym dowie dział? Nie okazywał co prawda gniewu, kiedy próbowała z nim rozmawiać na ten temat, ale też sam go nie podejmował. Twierdził, że rodzice dali mu jasno do zrozumienia swoje uczucia. Wysiłki, jakie czyniła, przypominały mówienie do ściany. W końcu zdecydowała, że najlepiej będzie wysłać do lady Felton list. Uprzejmy, grzeczny list synowej do teściowej. Może wspól nym wysiłkiem uda się im zasypać przepaść między bliskimi? Siadła do biurka i zaczęła pisać. Droga lady Fe/ton Mam głębokie przeświadczenie, że pani również życzyłaby sobie poprawy... Nie. To zbyt obcesowe. Droga lady Felton Piszę do pani z nadzieją, że byłaby pani równie szczęśliwa, jak ja, gdyby... Nie, to z kolei brzmi nijako. Plotki Gussie o złych humorach adresatki były niepokojące. Droga lady Felton Czy wolno mi będzie złożyć pani jutro rano... Nie. Nic z tego nie wyjdzie. Najlepiej byłoby urządzić wszystko tak, żeby Lucius i ona razem złożyli wizytę jego rodzicom. Nawet 254
jeśli matka Luciusa istotnie miewa humory, trudno by jej było oka zywać je otwarcie wobec obcej osoby i w dodatku synowej. Wszy scy powinni zachowywać się jak najuprzejmiej, a od tego łatwiej już będzie przejść do zaproszenia teściów na obiad. I w ten spo sób, nim się spostrzegą, dojdzie do rodzinnej zgody. Krok po kroku uzdrowi się tę okropną sytuację. Droga lady Felton Pozwalam sobie zwrócić się do pani z prośbą, by wolno mi było razem z mężem zamienić z panią kilka słów jutro rano lub któregoś in nego dnia, gdyby jutrzejszy z jakichś względów pani nie odpowiadał. Gorąco pragnę poznać rodzinę mego małżonka. Z wyrazami najgłębszego szacunku, oddana pani Teresa Felton Następnego dnia otrzymała przy śniadaniu odpowiedź. Państwo Felton przyjmują zapowiedziane wizyty o drugiej. Nie brzmiało to zbyt zachęcająco. Przeczytała krótki liścik trzy krotnie, a potem spojrzała przez stół na Luciusa. Czytał właśnie ,,Timesa" i popijał kawę z koncentracją kogoś, kto miał za sobą dość pracowitą noc. Na tę myśl się uśmiechnęła. - Spójrz na to. - Na co? - spytał spoza gazety. - Dostałam wiadomość od twojej matki. Odłożył gazetę. Nie powiedział co prawda ani słowa, ale rzucił jej wymowne spojrzenie. - Czyż to nie miłe z jej strony? - spytała, a kiedy nie otrzymała odpowiedzi, ciągnęła: - Twój ojciec i matka pragną, żebyśmy zło żyli im wizytę, możliwie jak najwcześniej... w istocie chodzi o dzi siejsze popołudnie, jeśli masz wolny czas. - Tess - spytał - co ty właściwie zrobiłaś? - Przecież to naturalne, że ona chce mnie poznać - odparła z najniewinniejszą miną. -W końcu jestem jej synową. - Skąd się dowiedziała, że tu zamieszkaliśmy? - Och, pewnie służba ze sobą rozmawiała. - Przezornie nie po kazała mu listu. - Mieszkamy prawie drzwi w drzwi. Nadal na nią patrzył. - Proszę bardzo - powiedział wreszcie i zniknął za gazetą. 255
Nie było to całkowite zwycięstwo; Lucius dokonał raczej tak tycznego odwrotu. Ale najważniejsze, że zdołała zrobić pierwszy krok w zaplanowanej przez siebie kampanii.
37
Felton oczekiwali na nich w salonie. Czy to przez przy
padek, czy świadomie, przybrali dokładnie takie same pozy, jak na elżbietańskich portretach, którymi Lucius ozdabiał ściany swoich domów. Lady Felton siedziała na krześle z wysokim, ozdobnie rzeźbionym oparciem, które nieco przypominało tron. Była bardzo szczup ła i trwała w całkowitym bezruchu, z twarzą zwróconą w trzech czwartych ku oknu. Miała gęste włosy spiętrzone na głowie w wy myślną fryzurę i dość pulchne dłonie, które dziwnie wyglądały przy smukłym ciele. Wszystkie palce tak obwiesiła pierścionkami, że wyglądały na sztywne i jeszcze grubsze niż z natury. Lucius najwyraźniej zawdzięczał swoje rysy ojcu. Pan Felton okazał się wprawdzie niższy od syna, ale w mocno zarysowanych kościach policzkowych i oczach widać było podobieństwo. W mło dości musiano go uważać za niezwykle przystojnego. Położył dłoń na oparciu krzesła żony i stał, czekając, by to ona jako pierwsza zabrała głos. Tess poczuła się trochę nieswojo. Podeszli bliżej. Wreszcie lady Felton wstała. W diamentowych kolczykach rozbłysnął blask kominka. Wyciągnęła przed siebie dłoń, a Lucius skłonił się, by ją ucałować, zupełnie jakby pozdra wiał królową Elżbietę we własnej osobie. - A, to pani jest moją następczynią - odezwała się i zwróciła gło wę ku Tess. Nagle uśmiechnęła się z tym samym zaskakującym wdziękiem, jaki towarzyszył rzadkim uśmiechom Luciusa. - Doprawdy, bardzo mi miło. Przyznaję, straciłam już nadzieję, by mój syn ożenił się kiedykolwiek. Tess ogromnie ulżyło. Odwzajemniła uśmiech, dygając. 256
Państwo
- Dziękuję serdecznie za miłe przyjęcie. Z największą satysfakcją poznam rodzinę mego męża. - Podzielam pani uczucia. Mogłam oczekiwać, że to małżeństwo zwróci mi - tu uśmiechnęła się do Luciusa - ukochanego syna. Lucius skłonił się jeszcze raz. Tess dostrzegła, że na jego pozbawio nej uśmiechu twarzy rysuje się lekka irytacja. Dlaczego nie powie matce, że ucieszyło go zaproszenie? Dlaczego nie wyciągnie ręki do zgody? Nie powie czegoś, co świadczyłoby, że jest szczęśliwy? - Proszę, zechciejcie państwo usiąść - ciągnęła lady Felton. - Stilton, przynieś memu synowi i jego żonie herbaty. Ja wypiję kieliszek ratafii, a pan Felton zje swój zwykły posiłek. - Nagle, jak by sobie o czymś przypomniała, zwróciła spojrzenie lekko zamglo nych oczu na Tess. - A może i pani wolałaby ratafię? Odniosłam z początku wrażenie, że żona mego syna jest bardzo młoda, lecz teraz widzę, że ma pani już wystarczająco dużo lat, by móc spróbo wać czegoś mocniejszego. - Najchętniej napiłabym się herbaty - odparła Tess. - Doskonale. - Lady Felton skinęła na kamerdynera. - A teraz niech mi pani powie coś o sobie, moja droga. Nigdy nie miałam córki, ale zapewniam, że niezwykle raduje mnie taka perspektywa. Jak rozumiem, jest pani sierotą? - Moje siostry i ja zostałyśmy wychowankami księcia Holbrook. Uśmiech na twarzy lady Felton zarysował się wyraźniej. - Ach tak, najlepszego przyjaciela mego syna. Oczywiście Hol brook to tylko drugi syn książęcy, jeśli mnie pamięć nie zawodzi. Nikt się nie spodziewał, że właśnie on odziedziczy tytuł. Szczęśli wie się dla niego złożyło. Tess pomyślała, że wszystko zależy od czyjegoś punktu widzenia. Nie miała cienia wątpliwości, że Rafe chętnie oddałby tytuł, byle tylko jego brat żył. Przytaknęła jednak teściowej. - Jesteśmy zadowoleni z kręgu przyjaciół naszego syna - ciąg nęła lady Felton takim tonem, jakby ani jej syna, ani męża nie było w salonie. - Chyba należy do niego także hrabia Mayne? - Owszem, poznałam hrabiego - Tess ostrożnie dobierała słowa. W jaki sposób do uszu lady Felton mogły dotrzeć plotki o jej nie doszłym małżeństwie z Mayne'em? 257
- Pan Felton i ja musieliśmy martwić się o to, z jakimi ludź mi zawiera przyjaźnie nasz syn. Jego ojciec chrzestny był łaskaw wysłać go do Eton i Lucius już jako chłopiec przestawał jedynie z najlepszymi. Niewątpliwie wykazał się taką samą rozwagą, wy bierając sobie na żonę ciebie, moja droga. Urwała i znów się do niej uśmiechnęła. - Skoro już jesteś członkiem rodziny Feltonów, uważam za właś ciwe, aby zadać ci kilka pytań o charakterze bardziej osobistym niż obcym ludziom. - Proszę pytać o wszystko, co chciałaby pani wiedzieć. - Tess nie zastanawiała się dotąd nad faktem, że jest teraz ,,członkiem rodziny Feltonów". Przecież każdy człowiek wchodzi do jakiejś nowej ro dziny po swoim ślubie. - Pytam o to jedynie z powodu pewnych niekorzystnych oko liczności - kontynuowała łady Felton - ale czy wniosłaś do mał żeństwa jakiś posag? - To pytanie nie na miejscu, matko - wtrącił Lucius - i niczym nieusprawiedliwione. - Mimo gorliwego zaangażowania w sprawy finansowe zapomi nasz, mój synu, że mariaże wśród wielkich rodów zawiera się nie tylko dla ładnej buzi. - Nie jesteśmy wcale wielkim rodem. Poza tym to niewłaściwe, żeby teraz roztrząsać kwestię pieniędzy. - Dobre małżeństwo a kalanie się niegodnie nabytym zyskiem to dwie różne rzeczy - oświadczyła lady Felton. - Chętnie odpowiem na każde pytanie twojej matki. - Tess po czuła się przykro zaskoczona tonem męża. - W takim razie przyznam, że Tess wniosła do naszego małżeń stwa znaczny posag. Tess zamrugała nerwowo powiekami. Tylko Lucius mógł nazwać konia ,,znacznym posagiem"! - W porządku. Cieszy mnie, że nie masz nic przeciw memu pytaniu - zwróciła się do niej lady Felton. - Po kimś jednak, kto pozostaje na przyjaciełskiej stopie z księciem Holbrook czy hrabią Mayne, można by się spodziewać małżeństwa w wielkim stylu prychnęła lekceważąco. - Trudno nam się było pogodzić z tym, że 258
nasz syn tak bardzo obniżył loty i mimo grona wysoko urodzonych znajomych zaczął parać się handlem. Jakież to smutne, że żadna z liczących się matron nie chciała za niego wydać swojej córki. - Zdawało mi się, że pani syn był uważany za jedną z najlepszych partii w całym Londynie - zauważyła Tess. - Może przez większość córek sklepikarzy - lady Felton wzięła z tacy kieliszek ratafii. Jeden z jej pierścionków zadzwonił o deli katny kryształ. Tess przypomniała sobie, że lady Griselda wygłosiła całkiem od mienną opinię. - Słyszałam, że córka księcia Surrey okazywała pani synowi wy raźne zainteresowanie podczas ostatniego sezonu - powiedziała dyskretnym tonem. - Oczywiście, można przecież żywić pewne nadzieje - wes tchnęła lady Felton. - Ale teraz moje obawy należą już do przeszło ści. Jak rozumiem, dysponuje pani jakimś tytułem, co można uwa żać za posag. - Uśmiechnęła się do niej jeszcze raz. Był to uśmiech bardzo umiarkowany. Teresa dziękowała w duchu Bogu na to, że pogłoski o jej końskim posagu najwyraźniej nie obiły się o uszy żadnego z przyjaciół lady Felton. - Oczywiście, mój ojciec był hrabią Devonshire, ale rzadko po sługuję się moim tytułem, lady Margery; wolę być panią Felton. - Teściowa przesunęła pierścionki na palcach lewej ręki w taki spo sób, żeby zaiskrzyły się, odbijając blask ognia. - Ojciec Teresy był wicehrabią Brydone - wtrącił Lucius. - W Szkocji? A czy tam na północy w ogóle są jacyś wicehrabio wie? Zawsze myślałam: jakież to ciekawe, że inne kraje tak gorliwie naśladują angielski przykład. Sądzę, że dowodzą w ten sposób na szej wyższości. Słyszałam nawet o jakichś baronach w Ameryce! - A jak tam twoje konie? - spytał ojciec Luciusa, odkaszlnąwszy lekko. Wszyscy gwałtownie drgnęli. Tess zrozumiała, że zapewne zabie ra on głos tak rzadko, że żona ledwie zauważa jego obecność. - Znakomicie. - Którego z nich typujesz na przyszłoroczne wyścigi w Ascot? 259
- Mam żelazną zasadę, o której, jak mi się zdaje, pan Felton chy ba zapomniał - lady Felton powiedziała to z nieszczerym uśmiesz kiem. -W mojej obecności nigdy nie mówi się o koniach! W prze ciwnym razie rozmowa zaczyna mnie zbytnio nudzić. Po chwili ciszy Tess spytała: - Jak pani zdrowie, madame? Lady Clarice napomykała, że... - Proszę nigdy się nie zwracać do mnie w ten sposób - odparła słodkim głosikiem lady Felton. - Gardzę tym zwrotem. Ludzie, których cenię, nigdy nie mówią tak do siebie, moja droga. - Och, wdzięczna jestem pani za uwagę. Lady Felton kiwnęła lekko głową z aprobatą. - Ci, których tytuły są świeżej daty - pouczyła Tess - muszą zawsze zważać w rozmowie na każdy niuans języka. Tytuł mego ojca sięga czasów królowej Elżbiety, nie mam więc żadnych obaw. Na przykład mogłam poślubić, kogo chciałam, i choć mąż jest ode mnie niższy urodzeniem, nie było to dla mnie czymś ważnym! Tess poczuła się jeszcze bardziej nieswojo, mimo że nic w zacho waniu lady Felton nie wskazywało, by miała zamiar ją obrazić. - Pierwszy baron Brydone otrzymał swój tytuł od króla Edwar da I - odparła i udało się jej powiedzieć te słowa w sposób całkiem niewymuszony. - Doprawdy? Kto by pomyślał, że wtedy w Szkocji istniały już takie tytuły?! - zdziwiła się lady Felton. - A cóż król Edward robił w tak odległym miejscu? Chyba było tam wtedy pełno Piktów, no, tych wojowników z twarzami pomalowanymi na niebiesko! - Tytuł mojego ojca jest angielski - wyjaśniła Tess. - Pochodzi my wprawdzie ze Szkocji, ale godność wicehrabiego nadał nam król Henryk VI. - Bardzo stosownie, doprawdy. - Lady Felton spojrzała na nią jakby nieco cieplej. - Z przyjemnością, moja droga, przyjmę cię do rodziny - zwróciła się bezpośrednio do niej, ponownie ignoru jąc milczącą obecność męża i syna. - Może we dwie przywrócimy memu synowi należną mu pozycję w towarzystwie. Tess nie bardzo rozumiała, o co jej chodzi. - Wiesz chyba, o czym mówię? Prace, którym on się oddaje, od lat kładą się cieniem na moim życiu. -W jej głosie dało się wyraź260
nie wyczuć grozę. - Interesy i tak dalej. - Lady Felton przy tych słowach zniżyła głos, jakby sam temat był czymś niestosownym. - Ale zew krwi to zew krwi. Mój ojciec zawsze tak mawiał i miał rację. - Zew krwi? - powtórzyła Tess. Lady Felton potrząsnęła ze smutkiem głową. - Z pewnością zauważyłaś, jak poważnie Lucius traktuje handel? Zupełnie jakby dżentelmenowi nie wystarczało życie z renty, jak w mojej rodzinie. Pewnie mąż dawał ci fałszywie do zrozumienia, że my oboje zależymy od jego hojności? - Właśnie, że od niej zależymy - odezwał się nagle ojciec Luciusa. Znów wszyscy drgnęli na dźwięk jego głosu. Pan Felton nadal stał za krzesłem żony. Jedną ręką wspierał się na jego oparciu, a w drugiej trzymał kieliszek z trunkiem. Patrzył wprost na Luciusa, nie zwracając najmniejszej uwagi na żonę i sy nową. Lady Felton zaśmiała się, nie odwracając nawet głowy, żeby spoj rzeć mężowi w oczy. - Panie Felton, nie należy przeceniać tej błahostki, mimo że przykrej, gdyż należy już do przeszłości. - Ta drobna, ale przykra błahostka, jak to pani raczyła nazwać, ponawia się z miesiąca na miesiąc - powiedział jej mąż, nie prze stając patrzeć na syna. Lady Felton wstała i zwróciła się do synowej z czarującym uśmie chem. - Czy mogę pani pokazać portrety przodków, moja miła? W koń cu ten dom będzie kiedyś należeć do ciebie. Mam tu wspaniały wi zerunek hrabiego Devonshire z hrabiną, moją matką. - Pozwoli pani - przerwał jej mąż - że poruszę pewien temat, o którym dotąd wspominaliśmy tylko między sobą, a nie wobec obcych. - Myślę, że musimy już iść - rzekł stanowczo Lucius. - Tess z pewnością bardzo chętnie odwiedzi cię kiedy indziej, matko. Lodowate spojrzenie męża powiedziało jej wyraźnie, że słowa ojca wzbudziły w nim, z niejasnego dla niej powodu, gniew. 261
- Pod warunkiem że twoja żona zrozumie, dlaczego powinni śmy być ci głęboko zobowiązani - odparł pan Felton, nie odwraca jąc od niego wzroku. - Niech cały Londyn ma cię w pogardzie, ale ja nie będę dłużej znosił tych niedomówień. - Przecież to błahostki! - Ugrzeczniony przedtem ton lady Fel ton zabrzmiał nagle ostro i zgrzytliwie. - Ot, błahe wsparcie kilka lat temu. Pan Felton zwrócił się teraz do Tess ponad głową żony. - Kiedy Lucius, mój syn, kończył studia w Oksfordzie, byliśmy niemal doszczętnie zrujnowani. Żyliśmy ponad stan, a dochody z renty... no cóż, właściwie już nie istniały, bo i nie było ziemi. Lady Felton otwierała raz za razem usta niczym wyjęta z wody ryba. - Mój syn przyjechał tu z Oksfordu na jakieś dwa miesiące i w tym krótkim czasie zarobił tyle pieniędzy, że nie tylko spłacił moje długi, ale też zapewnił sobie resztę swojej edukacji, - Nie powinno się wracać do przeszłości! - parsknęła lady Fel ton ze spurpurowiałą twarzą. - W przeciwnym razie bylibyśmy zrujnowani - ciągnął ojciec Luciusa, jakby nie słysząc żony. - Zbankrutowalibyśmy całkowicie. Od tego czasu tylko szczodrość Luciusa pozwala nam utrzymać ten dom i odpowiedni standard życia. Spłacił dług hipoteczny ciążący na naszym majątku wiejskim. A jak myśmy mu za to odpłacili? - Przeniósł spojrzenie na twarz żony. Ta odwróciła się i patrzyła prosto w okno. - Cały Londyn wie, że jesteśmy skłóceni na śmierć i życie. - Przesadza pan, jak zawsze, panie Felton. Mój mąż - zwróciła się do Tess - nadmiernie zabiega o własne dobro. W głębi serca nie jest prawdziwym dżentelmenem. Ktoś z naszej sfery nie może być zrujnowany. To się zdarza tylko ludziom pospolitym. Nasza sfera żyje tak, jak niegdyś. A dostawcy powinni cierpliwie czekać, póki się ich nie spłaci, w zamian za łaskawą opiekę, jaką im zapewnia my. Lucius uniósł rękę. Był wyższy od rodziców. Niemal grotesko wa szczupłość matki przeobraziła się u niego w muskularną grację, a zasuszone, choć piękne rysy ojca - w urodziwą męską twarz. 262
- Zona i ja jesteśmy ci wdzięczni za zaproszenie, matko, lecz nie chciałbym nadużywać twojej gościnności. Z pewnością Tess chęt nie przyjdzie do ciebie któregoś dnia na herbatę. - Ujął ją energicz nie pod rękę. Tess przez ostatnich dziesięć minut nie powiedziała ani słowa i nie miała pojęcia, co rzec teraz. Palce męża ostrzegawczo ścisnęły jej ramię. Ukłoniła się więc - trochę niezręcznie z powodu uścisku Luciusa - i zdołała w końcu wykrztusić, że bardzo jej było przy jemnie.
38
Nie zamienili ze sobą ani słowa w drodze do domu. Dopiero w przedpokoju, gdzie Smiley odebrał od Tess płaszcz i kapelusz, Lucius skłonił się przed nią. - Jeśli mi pozwolisz, chciałbym... - Och nie! - Tess chwyciła go za rękaw, nim zdołał zniknąć w gabinecie. Smiley wycofał się dyskretnie, zabierając ze sobą ich wierzchnie okrycia. Lucius uniósł brew. - Czy nie dosyć już wrażeń jak na jeden dzień? Tess zignorowała jego uwagę. Otworzyła drzwi do salonu i po czekała, aż mąż wejdzie tam za nią. - Wolałbym już nie rozmawiać o moich rodzicach. - Lucius krą żył po pokoju, trzymając się z dala od niej. - Po tej wizycie możesz ocenić charakter naszych stosunków rodzinnych. Wiem jednak, że rodzina wiele dla ciebie znaczy, Tess, i jeśli nadal chcesz ich odwie dzać, to będę ci towarzyszył. - A ja, mimo wszystko, chciałabym pomówić z tobą o rodzicach. Teraz - odparła bardzo uprzejmym tonem. Liczyła na jego świetne maniery. - Doskonale. - Odwrócił się i czekał, co powie. Nie przyszło mu to łatwo. Miał twarz tak pozbawioną wyrazu, jak nigdy przedtem. 263
- Chcę tylko wyjaśnić kilka rzeczy. - Tess wsparła się o poręcz kanapy. - Twoja matka niezwykle sobie ceni tytuły, jest to dla niej kwestia wielkiej wagi. - Tak. - Domyślam się, że czytuje regularnie ,,Debrett's Peerage"? - Niewątpliwie. - W takim razie musiała wiedzieć, że tytuł mego ojca jest zarów no angielski, jak i bardzo stary. Lucius zwiesił głowę. - Twoje przypuszczenia są całkowicie słuszne. Obawiam się, że moja matka po prostu lubi dokuczać gościom. - Jeszcze tylko jedno pytanie... Pragnęłabym się upewnić, czy dobrze zrozumiałam. Wróciłeś z Oksfordu i zarobiłeś wystarczają co dużo, żeby uratować rodzinę od upadku... - To przesada. Moja matka mówiła prawdę, upierając się, że szlachecka rodzina może przez jakiś czas funkcjonować mimo do tkliwych długów. - Ale bez twojej pomocy nie mogłaby się z nich wydobyć. Twój ojciec twierdził, że nie mieli już ani ziemi, ani renty. Byłbyś też zmuszony przerwać studia. - To prawda. - Zapewniłeś rodzicom byt, a oni tymczasem wyparli się cie bie? - Znów przesadzasz. - Odwrócił się i wyjrzał przez okno. - Po czuli się po prostu dotknięci tym, że nadal inwestowałem na rynku, gdy nie było po temu palącej potrzeby. Tess wstała z kanapy i podeszła do niego. Stanęła tuż przy nim. - A więc spłaciłeś długi rodziców, a oni potem zerwali z tobą kontakty właśnie z tego powodu?! Lucius zacisnął usta. - To nie wygląda najlepiej, prawda? - Tak. - Ujęła go za rękę. - Musisz zrozumieć, że z punktu widzenia mojej matki nie mo głem zrobić czegoś bardziej skandalicznego. Rodzice potępili jej małżeństwo, żyła więc w ciągłym lęku, że ojcowska krew odezwie się we mnie. 264
- No cóż, jej zdaniem nie pomyliła się znów tak bardzo - stwier dziła Tess ze spokojem. - I odtąd stale łożyłeś na ich utrzymanie? Lady Griselda wspominała, że mieli duży majątek na wsi. Zaskoczyła ją irytacja wjego spojrzeniu. - Czy to istotne, Tess, jaką formę ma majątek? Oczywiście, lepiej by się czuli, gdyby zdołali zachować ziemię. Tess nie dawała za wygraną. - Czy chodzi o diamenty twojej matki? Znów odwrócił wzrok. Zmusiła go, żeby spojrzał jej w twarz. - Dokładnie to samo zrobiłeś dla Imogen i nawet mi o tym nie wspomniałeś. Uratowałeś jej reputację, płacąc za specjalne zezwo lenie na ślub, prawda? - To nic takiego. - Wzruszył ramionami. - Uratowałeś nie tylko jej reputację, ale i naszą. Wszystkich trzech sióstr. - Mówiłem ci już, że nie dbam zanadto o pieniądze. Pamiętasz? Tak, powiedział jej wtedy, że nie mógłby o nią należycie dbać, bo jest niezdolny do głębszych uczuć. Och, jak mogła uwierzyć w podobny nonsens! Kochał matkę, ale ona tak wysoko ceniła pu ste konwenanse, że odrzuciła jedynego syna jak stare, zużyte ubra nie. Tylko dlatego kupił dom na St. James Sąuare. Nie można było tego inaczej wytłumaczyć. Podobnie jak nie można było inaczej wytłumaczyć portretów, którymi zapełnił swoje domostwa. Tęsk nił za rodziną. Nieważne, że nieprzyjazną. - Jeszcze tylko jedno pytanie i obiecuję, że dam ci powrócić do pracy. - Pytaj, o co tylko chcesz - odparł. Patrzył już na nią łagodniej. - Tego ranka, kiedy miałam wyjść za Mayne'a... - Odetchnęła i zebrała się na odwagę. - Słyszałam jego kroki na schodach, a po tem ty wyszedłeś z pokoju. Lucius wyraźnie zesztywniał. - Co mu wtedy powiedziałeś? Utkwił w niej wzrok. Czekała na odpowiedź, licząc sekundy. - Poprosiłem go, żeby sobie poszedł - odparł w końcu. Serce tłukło się jej gwałtownie w piersi. Chciała się jednak upewnić. - Czy dałeś mu za to pieniądze? 265
Przez jego twarz przemknął cień. - Tak sądziłaś? Myślałaś, że posługuję się pieniędzmi, by naginać ludzi do spełniania mojej woli? - Nie! - Zamilkła na chwilę. - Dlaczego go poprosiłeś, żeby się wycofał? - Bo cię pragnąłem. Dla ciebie samej. - Dlaczego w takim razie nie poprosiłeś mnie o rękę? - zadała mu najważniejsze z pytań. - Przecież to zrobiłem. - Ledwie się znaliśmy, kiedy oświadczyłeś mi się w rzymskich ruinach. Dlaczego nie zrobiłeś tego powtórnie? Czemu pozwoli łeś, żeby oświadczył mi się Mayne? - Bo zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie. Nie jestem zdolny do... Słowa zamarły mu jednak na ustach. W jej oczach ujrzał bowiem uczucie, którego nie potrafiłby określić. Odmieniła jego życie. Zmusiła go, żeby przestał kurczowo trzymać się reguł. - Pragnąłem cię bardziej, niż mogłem się przyznać przed samym sobą - powiedział wreszcie. - Dlatego poprosiłem Mayne'a, żeby odszedł. - Rozwiązałeś tę kwestię po swojemu - powiedziała z satysfak cją. - Tak samo jak sprawę finansów rodzinnych i uprowadzenia Imogen. - Nie. - Nie? - To wcale nie było to samo. - Lucius wyciągnął rękę, żeby odgar nąć z jej twarzy pasmo włosów. - Niczego bardziej nie pragnąłem, niż zapewnić ci należyte życie. Bałem się, że temu nie podołam. Łatwo mi przyszło zarobić pieniądze potrzebne ojcu. Radziłem so bie dobrze w handlu. Ale w ten sposób nie mógłbym ustabilizować twojego życia. Nigdy bym cię nie kupował, Tess. Łzy zakręciły się jej pod powiekami. Miała nadzieję, ze Lucius weźmie je za łzy radości, chociaż naprawdę płakała nad nim. Potem objęła go najmocniej, jak tylko mogła. - Tak bardzo mi na tobie zależy - szepnął, tuląc ją do siebie. Nie mógł zobaczyć wyrazu jej oczu. - Zakochałem się w tobie, Tess. 266
A teraz kocham cię bardziej niż samo życie. Wiem, że wolałabyś teraz być razem z Imogen i że liczy się dla ciebie przede wszystkim twoja rodzina... Ona jednak pokręciła gwałtownie głową i odstąpiła od niego. - Myślałam przedtem... myślałam, że wychodzę za ciebie z tro ski o własną rodzinę. Myślałam też, że mi serce pęknie, gdy Imo gen mnie odepchnęła. I martwiłam się, że ty też możesz cierpieć z powodu odepchnięcia. Ale już tak nie jest, prawda? - Prawda. - Umrę, jeśli mnie rzucisz - szepnęła. -Jeśli się mnie wyrzek niesz. Wziął ją w ramiona. - Nigdy nie mógłbym cię wyrzucić z mojego serca i nigdy się ciebie nie wyrzeknę. - Kocham cię - wyszeptali do siebie jednocześnie. Z serca do serca. Z duszy do duszy.
Epilog
Pozowali Benjaminowi Westowi do portretu rodzinnego już pra wie od ośmiu miesięcy, bo sędziwy malarz mógł utrzymać pędzel w palcach najwyżej przez godzinę. Wszystko jednak zdawało się wskazywać, że tym razem nadszedł koniec pracy. Malarz uniósł głowę i dał znak pomocnikom, żeby zabrali od niego pędzle. Był kruchym, starym dżentelmenem w czarnym ak samitnym stroju, butach na podwyższonych obcasach i upudrowanej peruce, modnej za czasówjego młodości. - Myślę, że wystarczy. - Artysta wstał i odstąpił kilka kroków od płótna. Chwilę wpatrywał się w portret. - Zostawiam państwa samych, abyście w spokoju mogli przyj rzeć się swojej podobiżnie - oznajmił po chwili i wyszedł, wycią gając koronkową chustkę. - Szkoda tylko - zauważyła Tess, gdy oboje stanęli przed stoją cym na sztalugach malowidłem - że przedstawił Phina jako dzi dziusia w białych koronkach. Przecież on już chodzi! Na portrecie Westa Phin wyglądał niczym aniołek, z jednym wąt łym kosmykiem włosów i senną, błogą miną. Zresztą wszyscy troje 269
mieli jednakowy, lekko znużony wygląd, co najwyraźniej cechowa ło styl tego malarza. Prawdziwy Phin był zupełnie inny. Przede wszystkim miał na sobie tylko kaftanik i pieluszkę, sięgającą niezbyt elegancko aż do połowy pulchnych nóżek, a na głowie sporą już, potarganą czuprynkę. Całości dopełniała Chloe, uczepiona, jak to najbardziej lubiła, jego ramienia. Phin bez przerwy niezrozumiale gaworzył, a Chloe, nadal niezdolna wypowiedzieć słowa, skrzeczała. Obydwoje robili iście kakofoniczny hałas. West namalował ich siedzących we troje pod sykomorą. Tess spojrzała na płótno. Wyglądała na nim niczym uosobienie elegancji, jak na wizycie w salonie królowej. Phineas drzemał w matczynych objęciach, a ona kierowała wzrok ku mężowi. Lucius, siedzący tuż obok, oparł o nią dłoń. Majestatyczny i władczy, spoglądał na widza spod lekko przymkniętych powiek. - Podoba mi się sposób, wjaki nas namalował. Szczególnie to jak na mnie patrzysz - mruknął z nutą zadowolenia w głosie. - Widać, że cię kocham, prawda? A przynajmniej mogłabym czuć coś podobnego, gdybym tylko nie była taka znużona. - Mogłabyś? - Wziął ją w ramiona, więc usłyszała jego głos tuż przy sobie. Brzmiał w nim wyrzut. - Rozumiem. Kocham cię i już! - Roześmiała się, a potem do dała: - Nie zdołasz mnie objąć, jeśli będę miała jeszcze większy brzuch. - Nie martwi mnie to. Zaśmiała się powtórnie i odwróciła w jego ramionach, chcąc jeszcze raz rzucić okiem na portret. - Robimy na nim wrażenie... takich bezczynnych! - Niespieszne Kochanie - mruknął, wtulając usta w jej włosy. - Kwiatki Williama! - przypomniała sobie. - Ukojenie Serca! - Ukoiłaś moje. Wsparła głowę na jego ramieniu i posłała uśmiech wszystkim trojgu na płótnie. Idealny portret rodzinny! 270
Phin zrobił kilka niepewnych kroczków, potrącając przy tym sztalugi. Płótno zachybotało się niebezpiecznie, lecz Lucius bły skawicznym ruchem zdołał je uratować przed upadkiem. Oczywiście udało mu się. Jakżeby mogło być inaczej!