    
    JlLL  BARNETT
    Czary
    Przełożyła Bożena Stokłosa
    

Pewnego razu...
    Lubię rozgardiasz...
    Bardziej zniewala mnie niż sztuka,
    Co w pedanterii piękna szuka.
    R. Herrick
    Rozkosz w rozgardiaszu
    
    Dla wtajemniczonych działy się czary, ale dla zwykłych śmiertelników to była tylko 
burza, choć gwałtowna i groźna. Nocne niebo rozdzierały błyskawice, a wśród grzmotów i 
piorunów skłębiona szara woda Sound of Mull u wybrzeża Szkocji z piekielnym hukiem 
uderzała w potężne granitowe skały, obryzgując pianą urwisko, na którym wznosił się zamek 
Duart.
    Stał tu od sześciuset lat, a przez pięć wieków stanowił twierdzę rodu MacLeanów oraz 
miejsce gościnne dla ich krewnych z rodu MacQuarriech. Bitwa na Culloden Moor przed 
sześćdziesięciu siedmiu laty zmieniła wszystko. Opór Szkotów na posępnym, podmokłym 
wrzosowisku przyprawił MacLeanów o wielkie straty, a zamek przeszedł w ręce angielskiego 
rodu, który najwyraźniej nie potrafił docenić potęgi twierdzy, ponieważ stała pusta. Było tak 
przynajmniej na pozór.
    W tej chwili rozbrzmiewał tu huk piorunów i fal. Dla zwykłych śmiertelników oznaczał 
wyłącznie walkę rozszalałych żywiołów, podczas gdy wtajemniczeni wyznawcy starożytnych 
wierzeń wiedzieli, że dzieje się coś więcej.
    To był czas czuwania czarownic. One naprawdę tu żyły, choć
    7
    JlLL BARNETT
    różniły się między sobą, tak jak ród MacQuarriech różnił się od rodu MacLeanów.
    Historia MacQuarriech jest bolesna, a zaczęła się setki lat przed dzisiejszą burzliwą nocą, 
gdy protoplasta rodu przybył do miejsca, które leży na południu Anglii, na święto wiosennego 
zrównania dnia z nocą. Na rozległej równinie wznosiła się tam masywna kamienna świątynia, 
gdzie spotykali się czarownicy i czarownice, żeby demonstrować sobie nawzajem swoje 
moce.
    Zgodnie z wyrokami wróżb przodkowi rodu MacQuarriech przypadł wówczas 
upragniony przez wszystkich zaszczyt wyczarowania kwitnących róż - najbardziej cenionych 
wiosennych kwiatów. Ale najpierw pozostali czarownicy i czarownice zgromadzili się 
pośrodku świątyni i za pomocą swej magii przywrócili zimową ziemię do życia. Widok, jaki 
się ukazał, był godny zobaczenia, ponieważ podmokła ziemia momentalnie pokryła się trawą 
i rozzłociła kwiatami laku wonnego, jaskrami oraz mleczami, a gałęzie brzóz utonęły w 
srebrzystym listowiu i zazieleniły się korony smukłych olch. W chwili nie dłuższej niż 
wymaga wypowiedzenie zaklęcia czy wykonanie magicznego gestu powróciły do życia dęby, 
jesiony i wiązy. Rześkie poranne powietrze nasyciło się zapachem jaśminu, pierwiosnków i 
lawendy. Krążyły w nim roje ptaków i owadów. Po wielu ponurych miesiącach martwej ciszy 
słychać było śpiew skowronków, bzyczenie pszczół, gruchanie gołębi. Nagle nastała wiosna.
    Teraz przyszła pora na występ MacQuarrie'a. Tłum rozstąpił się, gdy czarownik zmierzał 
ku środkowi świątyni. Zrobiło się cicho jak makiem zasiał, ponieważ każdy w podnieceniu 
oczekiwał na ten szczególny moment. Najpierw MacQuarrie koncentrował się przez długą 
chwilę w milczeniu, po czym skierował dłonie ku ciężkiemu kamiennemu sklepieniu i 
pstrykając palcami wykonał gest zaklęcia.
    Nie rozkwitła żadna róża, lecz świątynią wstrząsnęła straszliwa eksplozja, tak że mury i 
dach wyleciały w powietrze. Kiedy kurz opadł, a zebrani zerwali się z posadzki, świątyni już 
nie było. Pozostały po niej zaledwie szczątki łukowatych bram. Zwykłych śmiertelników 
ruiny te, które nazywają Stonehenge, napawają
    CZARY
    lękiem, lecz czarownice całego świata na wspomnienie tej nazwy i tego dnia potrząsają 
zawiedzione głowami i mamroczą o hańbie ciążącej na rodzie MacQuarriech.
    Roku pańskiego tysiąc osiemset trzynastego w Szkocji były zaledwie dwie czarownice - 
jedna z rodu MacLeanow, a druga z... MacQuarriech. W tę burzliwą noc, kiedy morskie fale z 
hukiem uderzały o brzeg wyspy Muli, a nad ruinami zamku, który stanowił niegdyś przedmiot 
dumy, górując na stromym skalnym cyplu, szalała ulewa, i gdy zwykli mieszkańcy tej 
maleńkiej wyspy kulili się przy ogniu, wsłuchując w odgłosy nieba, obie czarownice 
uprawiały czary.
    Joyous Fiona MacQuarrie pochyliła się, żeby zebrać z podłogi komnaty w wieży 
porozrzucane księgi. Przeguby jej dłoni zdobiły złote bransolety, które pobrzękiwały niczym 
dzwoneczki, zagłuszając pełną napięcia ciszę. Joy cieszyła się z powodu tego hałasu, 
ponieważ dawał jej upragnioną chwilę wytchnienia od stale ją strofującej, gniewnej ciotki 
MacLean. Nie patrząc w jej stronę, chwyciła pod pachę kolejną księgę.
    - Poszło zaledwie o sylabę - mruknęła, podnosząc następny tom i pobrzękując 
bransoletami.
    Gdy tylko spoczęły na moment spokojnie na nadgarstkach, do uszu Joy dotarło wyraźne, 
energiczne stąpanie. Rozpoznała chód ciotki i zerknęła na trzymane pod pachą księgi; 
skrzywiła się, udręczona, ciotka zaś skrzyżowała ręce i potrząsając złotymi włosami 
spoglądała na nią z oburzeniem. Najgorsze było to, że z wyrazu ust starszej pani wynikało, iż 
znowu zaczęła odliczać.
    Serce Joy zamarło. Po raz kolejny nie udało się jej dobrze wykonać zaklęcia. Westchnęła 
w poczuciu porażki i odłożyła księgi na wiekowe dębowe półki. Przysunęła do stołu na 
kozłach, stojącego pośrodku komnaty, rozchwiany drewniany zydel i ciężko usiadła. Podparła 
dłonią podbródek, czekając aż ciotka odliczy do stu. Miała nadzieję, że skończy się na tej 
liczbie.
    Zwinny kot o futrze tak białym jak świeży śnieg w Highlandzie wskoczył jednym susem 
na blat i zaczął spacerować wokół trzech
    8
    9
    JlLL BARNETT
    spatynowanych przez czas mosiężnych lichtarzy. Przyćmione światło świec otulało 
wysłużony dębowy stół złotym blaskiem, a ogon kota rzucał na porysowany blat zagadkowe 
cienie. Joy, zaintrygowana ich kształtami, próbowała przełożyć je na wymyślone na 
poczekaniu symbole, popuszczając wodze fantazji, co zdarzało się jej często. Wyprawy w 
świat wyobraźni stanowiły jej problem jako czarownicy, ponieważ utrudniały koncentrację. 
Ten kot, imieniem Gabriel, był towarzyszem ciotki, wcielonym w zwierzę duchem, 
powołanym, by służyć czarownicy i bronić jej w razie potrzeby.
    Joy zerknęła na swojego towarzysza, gronostaja Beelzebuba, który również miał 
śnieżnobiałe, zimowe futro, upstrzone czarnymi plamkami tylko na ogonie i łapach. Jednak 
pokaźny brzuch upodabniał go raczej do ociężałego królika, nie pozwalając dostrzec w nim 
równie zwinnego jak kot kuzyna łasicy. Wszystko wskazywało na to, że jak zwykle, śpi. Joy 
westchnęła. Beezle był jedynym zwierzęciem, które chciało zostać jej towarzyszem, ponieważ 
koty takie jak Gabriel zachowywały się wobec czarownic nie panujących w pełni nad magią 
wyniośle i nieprzyjemnie, wcale nie pragnąc się z nimi wiązać. Również sowy były zbyt 
mądre, by się sprzymierzać z kimś tak nie na miejscu jak Joy. Ropuchy zaś po jednym 
spojrzeniu odskakiwały od niej z rechotem.
    Stary, niezdarny Beezle sapał przez sen, ale spoglądając na jego podkurczone łapy, Joy 
przypominała sobie, że ma kogoś bliskiego, nawet jeśli jest to tylko gronostaj. Może 
wyczuwając jej myśli, otworzył leniwie oko i patrzył na nią, jakby ze stoickim spokojem 
oczekiwał na kolejne nieszczęście.
    Wyciągnęła rękę, żeby go podrapać po miękkim brzuchu i natychmiast wywróciła 
filiżankę z ostygłą herbatą z owoców dzikiej róży. Gabriel syknął i błyskawicznie odskoczył 
od rozlewającego się po blacie płynu, lecz Beezle nie potrafił się poruszać tak szybko, a w 
ogóle rzadko się poruszał, więc zaraz znalazł się w kałuży herbaty. Zamrugał oczami i 
widząc, że płyn moczy jego białe futro, posłał Joy spojrzenie równie nieprzyjemne jak  
spojrzenie  ciotki.  Otrząsnął  się,  rozpryskując herbatę  po
    10
    CZARY
    całym blacie, niezdarnie przedostał się na suche miejsce i opadł ciężko na stół, po czym 
przekoziołkował, wystawił łapki, tłuściutki biało-różowy brzuch, i zagapił się w sufit.
    Joy, bębniąc palcami po blacie, zastanawiała się, czy zwierzęta potrafią odliczać, 
ponieważ Beezle otworzył pyszczek, najpierw głośno sapiąc, a potem chrapiąc. Ostatecznie 
doszła do wniosku, że odliczają podczas snu.
    -   I co ja mam z tobą począć? - przemówiła nareszcie ciotka, gdy dwukrotnie odliczyła 
do stu.
    Traktowała Joy surowo, jednak w jej głosie brzmiała troska, której źródło stanowiła 
niemal macierzyńska miłość. Ale to tylko pogarszało samopoczucie dziewczyny, gdyż 
naprawdę zależało jej, by po mistrzowsku władać magią, zarówno ze względu na nieustające 
wysiłki ciotki, jak i z powodu własnych ambicji. Była zrozpaczona, że wciąż jej się nie udaje. 
W milczeniu przejechała palcem po zakurzonym stole i podniosła wzrok na swoją opiekunkę i 
mentorkę.
    -   Czy rzeczywiście jedno słowo może zaprzepaścić wszystko?
    -  próbowała się bronić.
    -   Każde pojedyncze słowo jest niezwykle ważne. Zaklęcie należy wypowiadać 
dokładnie, ponieważ część mocy pochodzi z głosu. - Ciotka odetchnęła głęboko i założyła 
ręce do tyłu.
    -  Reszta to już sprawa doświadczenia. I koncentracji! - Zaczęła krążyć wokół okrągłej 
komnaty, a jej silny głos odbijał się od murów wieży niczym muzyka dud w Highlandzie. 
Nagle zatrzymała się, spojrzała na Joy i wydała jej polecenie: - Skup się i patrz na mnie.
    Stanęła po lewej stronie siedzącej przy stole dziewczyny i uniosła w górę smukłe ręce. 
Złote nici, którymi została wyhaftowana jej jedwabna suknia, zamigotały w świetle świec jak 
wyczarowane przez zaklęcie iskierki. Joy wstrzymała oddech. Na tle nocnego nieba, 
widocznego przez okno w wieży, wysoka i spowita złotym blaskiem ciotka wyglądała jak 
bogini. Jej proste włosy, które opadały na fałdzistą suknię, sięgając aż do kolan, również 
miały barwę złota, a skóra o nieskazitelnej jasnej karnacji wydawała się w przytłumionym 
świetle świec wiecznie
    11
    JlLL BARNETT
    młoda. Suknia ciotki była biała, ale ta biel nie miała nic wspólnego z barwą bawełny czy 
owczego runa. Połyskiwała jak gwiazdy i słońce, jak błyskawice i diamenty.
    W komnacie świstał zimny szkocki wiatr. Płomyki świec migotały, a ostra woń 
rozgrzanego łoju mieszała się z zapachem nocnej ulewy i słonych morskich fal. Na 
granitowych murach cienie kołysały się w tanecznym korowodzie. Docierały tu odgłosy 
wzburzonego morza, rozbijającego się o ostre przybrzeżne skały, i zawodzenie mew, które 
schroniły się przed burzą pod okapami wieży. Lecz nagle, w ułamku sekundy, wszystko 
ucichło.
    -   Przyjdź tutaj! - zawołała głębokim głosem ciotka. Magia zaczęła działać niczym jakaś 
pobudzona nagle do życia
    siła, potężna, a zarazem poddana kontroli. Operowała teraz przy dębowych półkach, 
gdzie stały stare i ciężkie, oprawione w skórę tomy. Wielka brązowa księga, popękana i 
wystrzępiona, powoli wysunęła się z półki, odwróciła w powietrzu i poleciała w kierunku 
ciotki, unosząc się w pobliżu, dopóki czarownica nie opuściła ramienia i nie wskazała stołu. 
Wtedy liczący sobie trzy tysiące stron tom pofrunął tam jak piórko i spoczął na blacie.
    -   Gdy ty to robisz, wszystko wydaje się takie łatwe - powiedziała Joy, podpierając 
dłonią podbródek.
    -   Bo to jest łatwe. Po prostu trzeba się skupić - odparła ciotka, odkładając księgę na 
półkę. - Teraz ty spróbuj.
    W ciemnozielonych oczach dziewczyny malował się prawdziwie szkocki upór. Wstała, 
odetchnęła głęboko i przymknęła powieki, po czym z przejęciem godnym czarownicy, która 
ma zaledwie dwadzieścia jeden lat, wyrzuciła w górę dłonie, tak że bransolety poszybowały w 
powietrze jak stadko mew. Na dźwięk uderzającego w mury metalu skrzywiła się boleśnie i 
otworzyła oczy.
    -   Zapomnij o bransoletach! Skoncentruj się... Skoncentruj. Skupiała się, jak potrafiła, ale 
nic się nie wydarzyło. Jeszcze
    mocniej zacisnęła powieki.
    -   Joyous, wyobraź sobie lecącą księgę. Wykorzystaj wewnętrzne widzenie.
    Pamiętała, w jaki sposób ciotka wykonała gest zaklęcia, więc
    12
    CZARY
    jeszcze raz energicznie wyrzuciła w górę ramiona i z determinacją uniosła twarz. Jej 
gęste rozwichrzone włosy o barwie futra norki rozfalowały się wokół ud. Otworzyła oczy i 
wyciągnęła dłonie wyżej, a następnie wzięła głęboki oczyszczający oddech.
    -   Przyjdź do mnie! - rozkazała.
    Księga drgnęła, ale przesunęła się tylko o kilka centymetrów.
    -   Skup się!
    -   Przyjdź do mnie! - Rozstawiła szeroko palce i zagryzła wargi. Zaczęła powoli 
opuszczać ręce. Znowu zamknęła oczy, wyobrażając sobie lecącą w jej stronę i krążącą wokół 
niej księgę. Gdy uniosła powieki, stwierdziła, że gruby tom zsuwa się z półki. Ponowiła 
rozkaz bardzo głębokim głosem. Zdecydowana za wszelką cenę zmusić księgę do ruchu, 
pstryknęła palcami, chcąc nadać mu szybsze tempo. Uszczęśliwiona spostrzegła, że tom 
błyskawicznie zmierza w jej kierunku. Pochyliła głowę, by uniknąć nagłego zderzenia, i 
krzyknęła: - O mój Boże!
    Tom przeleciał obok Joy, jakby go unosiła trąba powietrzna, a zaraz po nim zaczęły koło 
niej przemykać inne księgi, porywane z półek z siłą morskiego odpływu. Wkrótce same półki 
oderwały się ze straszliwym hukiem od ścian i zaczęły coraz szybciej fruwać po komnacie, 
wirując i zataczając kręgi. Z lewej strony Joy przemknął powyginany cynowy ceber, który 
zaraz uderzył o podłogę, a z prawej przeleciała miotła. Trzy zydle pląsały przez chwilę w 
powietrzu, po czym spadły na szklany dzban, rozbijając go w drobny mak. Inne meble 
najeżdżały z trzaskiem na mury, rozsypując się w drzazgi, płonące świece zaś unosiły się 
coraz wyżej. W komnacie jęczał i zawodził porywisty wiatr. Joy w geście obrony ukryła 
twarz w dłoniach i pochyliła się do przodu. Właśnie przeleciała tuż obok niej filiżanka, a do 
jej uszu dotarło przeraźliwe miauknięcie kota i tupot wielu zwierzęcych łap. Kątem oka 
spostrzegła wirujące w powietrzu bryły węgla, które wydostały się z kubła. Usłyszała 
królewski pomruk ciotki.
    -   Szczury! - Na widok setki szarych gryzoni, wspinających się po murach, 
wyskakujących z roztrzaskanych mebli i biegających jak oszalałe, zasłoniła dłonią usta.
    Nagle wicher zaczął się uspokajać, aż ucichł zupełnie. Słychać
    13
    JlLL BARNETT
    było tylko chrobot szczurów i tłumione pokasływanie ciotki. Joy wyprostowała się i 
odwróciła w jej stronę. Pani MacLean podnosiła się spod dwustuletniego tronu, odpędzając 
pył węglowy, który zdążył pokryć jej twarz. Rzuciła w stronę rozbieganych po zrujnowanym 
wnętrzu gryzoni złowrogie spojrzenie i pstryknęła smukłymi palcami, strząsając z nich przy 
okazji czarny pył. Szczury zniknęły. Gabriel znowu miauknął przeraźliwie i niczym czarna 
kula pomknął do swej pani, kryjąc się pod jej suknią i strząsając z niej pył węglowy na deski 
podłogi. Przez chwilę słychać było tylko sapanie Beezle'a, który leżał spokojnie na stole i 
spał. Wyglądało na to, że przespał całe zajście. Pod wpływem pełnego napięcia, ale i 
desperacji, spojrzenia ciotki Joy poczuła się tak, jakby dźwigała na ramionach jakieś 
nieznośne brzemię.
    -   Tak mi przykro - szepnęła. W jej wpatrzonych w ciotkę zielonych oczach malowało 
się poczucie winy.
    -   Joyous, nie mogę cię zostawić bez opieki. Nie mogę. - Znowu strząsnęła z dłoni pył 
węglowy i ogarnęła spojrzeniem zniszczone wnętrze. - Nie miałabym czystego sumienia, 
gdybym pozwoliła ci mieszkać samej w Anglii przez dwa lata. - Przez chwilę w zamyśleniu 
dotykała pobrudzonym palcem ust. - Oczywiście, Anglicy zasłużyli sobie na to po bitwie na 
Culloden Moor... - Nie dokończyła, rozglądając się z oburzeniem po komnacie i potrząsając 
głową. - Jednak nie. Już są obarczeni obłąkanym królem oraz regentem, który wolałby bawić 
się niż rządzić.
    -    Ale...
    -   Nie. - Ciotka uciszyła Joy gestem dłoni. - Wiem, że masz jak najlepsze intencje, ale 
one nie zapewnią ci panowania nad tym wszystkim. - Pomachała ręką, wskazując bałagan w 
pokoju, potrząsnęła głową i oznajmiła: - Ktoś musi nad tobą czuwać, moja droga.
    Uniosła w górę okopcone sadzą dłonie i pstryknęła palcami. Komnata powróciła do 
normalnego wyglądu. Wszystkie krzesła i zydle oraz stół znalazły się na swoich miejscach, 
dzban znowu był cały, a miotła i ceber stały, jak zwykle, przy północnej
    CZARY
    ścianie. Księgi spoczywały na półkach tak równo jak ustawieni w szyku angielscy 
żołnierze. Biało-złote barwy ciotki, jej ciało, włosy i suknia wyglądały nieskazitelnie. Jasno 
dała do zrozumienia, że Joy potrzebuje kogoś, kto naprawiałby szkody, jakie wyrządza jej 
nieudolna magia. Dziewczyna mieszkała z ciotką od piętnastu lat i chciała skorzystać z 
nadarzającej się okazji życia na własną odpowiedzialność. Gdyby była sama, może 
nauczyłaby się panować na swoją mocą. Może nie czułaby takiego napięcia, ponieważ nie 
byłoby koło niej nikogo, komu mogłaby sprawić zawód. Bardzo boleśnie przeżywała swoją 
osobliwą zdolność rozczarowywania tych, na których jej najbardziej zależało. Stała teraz 
przed ciotką, rozpaczając z powodu porażki i zadręczając się poczuciem winy, wyzuta z wiary 
w spełnienie nadziei.
    Wraz z wyborem ciotki do rady czarownic i czarowników oraz jej spodziewanym 
wyjazdem do Ameryki Joy mogła być w końcu sama, na co oczekiwała z entuzjazmem. 
Zamek Duart został wydzierżawiony grupie lekarzy z Glasgow, którzy zamierzali opiekować 
się tu kalekimi i umysłowo chorymi uczestnikami wojny z napoleońską Francją. Dwuletni 
okres nieobecności ciotki w kraju Joy chciała spędzić w Surrey, w domu babki ze strony 
matki. Była pewna, że w tym czasie nauczy się panować nad magią. Potrzebowała tylko 
przekonać o tym ciotkę, która ponadto nigdy nie dowiedziałaby się o ewentualnych 
pomyłkach wychowanki.
    -   Jeśli potrzebuję czyjejś ochrony, to dlaczego nie powierzyć jej duchowi 
opiekuńczemu? - wytoczyła ostatni argument. - Po tych słowach rozległ się koci pisk i 
Gabriel czmychnął spod sukni ciotki, kuląc się pod kufrem, tak że w mrocznej komnacie 
tylko para czujnych niebieskich oczu zdradzała jego kryjówkę. Widząc to Joy dodała, 
spoglądając na Beezle'a, który właśnie się przekręcił i parsknął przez sen: - Oczywiście 
mojemu duchowi opiekuńczemu. Czy nie jest powołany do sprawowania pieczy nad 
czarownicą?
    -   Joyous, jedyną rzeczą, jakiej potrafi pilnować ten leniwy gronostaj, jest sen. Ty chyba 
naprawdę nie umiesz się skoncentrować...
    14
    15
    JlLL    BARNETT
    -   Poczekaj! - Przerwała jej nagle pełna nadziei dziewczyna. - Mam pewien pomysł! - 
Popędziła do pogruchotanego sek-retarzyka i przetrząsała jego zawartość. W końcu okręciła 
się na pięcie, trzymając w dłoniach papier, pióro, czarną szkatułkę ze stalówkami oraz pękaty 
słoiczek tuszu. - Zapiszę sobie magiczne słowa, żebym mogła je widzieć czarno na białym. 
Przekonasz się, że po tym potrafię się skoncentrować. Jestem tego pewna. Proszę... D a j mi 
jeszcze jedną szansę.
    Ciotka spoglądała na swoją podopieczną przez długą, pełną napięcia chwilę.
    -   Proszę - powtórzyła błagalnym szeptem Joy, patrząc w podłogę i wstrzymując oddech. 
W myślach powtarzała słowa: Daj mi ostatnią szansę. Proszę... Proszę... Proszę.
    -   Dam ci jeszcze trochę czasu - zgodziła się w końcu ciotka, unosząc twarz ku górze.
    Promienny uśmiech rozjaśnił pobladłą twarz wychowanicy, a w jej zielonych oczach 
zapłonął entuzjazm. Podbiegła do stołu, usiadła na zydlu i zanurzając pióro w tuszu spojrzała 
na ciotkę.
    Joyous Fiona MacQuarrie wciąż była gotowa uczyć się magii, lecz Anglia wcale nie była 
gotowa na jej przyjęcie.
    Szpetność upięknia, piękność szpeci; Nuże przez m g ł y i par zamieci
    W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski
    Londyn, grudzień, rok 1813
    W ytworny czarny powóz turkotał po mokrym bruku. Miasto spowijała gęsta mgła. 
Stangret najwyraźniej nie zwracał na nią uwagi, ponieważ mknął zatłoczonymi ulicami, jakby 
w ogóle nie obawiał się złej pogody, kolejno mijając wóz gałganiarza przy Green Park, stróża 
trzymającego żelazną pięścią pijaną ulicznicę, ciężkie lektyki i rozklekotane dorożki. Skręcił 
w St. James, gdzie latarnik zapalał pochodnią ostatnią z żelaznych latarni, i w mgnieniu oka 
tam się zatrzymał.
    Lokaj w zielonej liberii otworzył zwieńczone herbowymi barwami - złotem i zielenią - 
drzwi, zanim jeszcze czwórka zgrzanych koni stanęła całkiem spokojnie. Alec Castlemaine, 
diuk Belmore, przyjechał do klubu. W chwili gdy jego wypolerowane do połysku, długie buty 
dotknęły chodnika, zegar w pobliskim sklepie wybił piątą.
    Była środa, a w każdy poniedziałek, środę i piątek diuk Belmore, jeśli tylko bawił w 
Londynie, zjawiał się przed White punktualnie o piątej. Wszyscy wiedzieli, że pielęgnuje ten 
zwyczaj, określający jego styl życia. Całkiem niedawno lord Alvaney
    17
    JlLL BARNETT
    żartował, że jego zegarek z pewnością by stanął z wrażenia, gdyby Belmore wszedł do 
klubu o trzeciej. Gdy tylko usłyszano turkot czarnego powozu, odwracano szyld i zamykano 
piekarnię Hastona, a do księgi zakładów Boodle'a wpisano wiele zakładów dotyczących 
harmonogramu zajęć diuka podczas jego pobytu w Londynie. Były do przewidzenia jak pora 
picia herbaty w Anglii.
    Dziś towarzyszyli mu Richard Lennox - hrabia Downe, oraz Neil Herndon - wicehrabia 
Seymour. Lennox, wysoki przystojny blondyn o piwnych oczach, miał cięty dowcip, a 
ostatnio stał się szczególnie zgryźliwy. Herndon był niższy, szczuplejszy i rudowłosy. Lennox 
powiedział o nim kiedyś, że swoją egzaltacją mógłby wyprowadzić z równowagi nawet 
nieboszczyka. Obaj liczyli sobie, tak jak Castlemaine, po dwadzieścia osiem lat i byli jego 
towarzyszami zabaw od lat dwudziestu, a jednak nie wiedzieli, dlaczego jest taki punktualny. 
Ta sprawa należała do nielicznych, o które się nie spierali. Znali natomiast niepospolitą siłę 
Aleca i zręczność, z jaką potrafił ujarzmić każdego konia. Uważali, że jeśli czegoś pragnie, 
osiąga to z łatwością. Wydawało się, że potrzebował tylko pstryknąć palcami, by świat 
znalazł się u jego stóp.
    Wiele kobiet próbowało bez powodzenia podbić serce diuka Belmore. Jedyne, co 
osiągały, to jego rozdrażnienie.
    Richard i Neil byli jego najbliższymi przyjaciółmi, ale nawet wobec nich zachowywał 
dystans. Wkrótce po tym, jak wszyscy trzej poznali się w szkole w Eton, hrabia Downe 
prowokował reakcje emocjonalne u Aleca i gorliwie starał się przez wszystkie następne lata 
pozbawić jego twarz chłodnego wyrazu, lecz również dzisiejszy wieczór niczego pod tym 
względem nie zmienił.
    Gdy stanęli na chodniku, diuk zaczął wydawać polecenia stangretowi. Kiedy się 
odwrócił, wyrosła przed nim jak spod ziemi przygarbiona staruszka w zniszczonym 
słomkowym kapeluszu. Ogromnym, a do tego czerwonym. Kobiecina miała na sobie 
wystrzępioną szarą suknię z aksamitu i niebieski szal wokół szczupłych ramion. W jednej 
sękatej dłoni trzymała kosz pełen świeżych kwiatów, a w drugiej rozkoszny bukiecik 
przybranych bluszczem fiołków.
    CZARY
    -   Niech wasza lordowska mość kupi ten śliczny bukiecik dla swojej damy.
    -   Wasza Miłość - poprawił kwiaciarkę swym słynnym lodowatym tonem, który zbijał 
ludzi z tropu.
    Nie poruszyła się, wciąż unosząc ku górze pomarszczoną twarz i wpatrując się w niego 
szarymi oczami. Już zrobił krok, chcąc ją ominąć, ale zniewolił go słodki zapach fiołków. 
Zatrzymał się i w milczeniu wziął z rąk kwiaciarki bukiecik, rzucając jej pieniążek. 
Postanowił wręczyć kwiaty Juliet na dzisiejszym balu. Ruszył do drzwi, ale poczuł na 
ramieniu kościstą dłoń kobiety.
    -   Wasza Miłość. Za jeszcze jednego szylinga przepowiem przyszłość.
    Alec uważał wróżby za głupstwa niegodne jego zainteresowania, więc strząsnął z 
ramienia rękę kwiaciarki, zamierzając odejść, lecz powstrzymał go wicehrabia Seymour, 
który miał opinię najbardziej przesądnego człowieka w Anglii.
    -   Belmore, jeśli ją tak odprawisz, ściągniesz na siebie nieszczęście - ostrzegł.
    Na te słowa wchodzący do klubu hrabia Downe odwrócił się i niedbale oparł o drzwi, 
kładąc zdrową rękę na zwichniętej, spoczywającej na temblaku.
    -   Rzeczywiście, będzie lepiej, jeśli jej wysłuchasz - poradził z ironicznym uśmiechem 
widząc, że Alec rzucił wiedźmie pół korony. - Chyba nie chcesz ściągnąć nieszczęścia na 
szanowany ród Belmore'ów?
    Diuk spojrzał na niego wyniośle i założył ręce, jakby idiotyzmy, wygadywane przez 
kwiaciarkę niewarte były najnędzniejszego pensa. Ale nawet i on z trudem udawał brak 
zainteresowania, kiedy kobieta zaczęła paplać na temat jego spraw miłosnych. Downe 
nieudolnie skrywał rozbawienie, podczas gdy Seymour zdawał się chłonąć każde jej słowo.
    -   Wasza Miłość nie ożeni się z kobietą, którą wybrał.
    Po tych słowach Alec uznał wróżkę za obłąkaną. Wiadomość o swoim ślubie traktował 
jako sensację jutrzejszych gazet. Lady Juliet Elizabeth Spencer, córka hrabiego i hrabiny 
Worth, miała zostać żoną Aleca Geralda Castlemaine'a, diuka Belmore. Przyjęła
    18
    19
    JlLL BARNETT
    jego oświadczyny i dyskutowano tylko drobiazgi dotyczące ich małżeństwa. Wkrótce 
starania Aleca o jej rękę powinny zostać uwieńczone ślubem.
    -   A z kim się ożeni? - spytał Neil, spoglądając z przejęciem to na Aleca, to na staruszkę.
    -   Z kobietą, którą dopiero pozna - odparła, a jej oczy dziwnie rozbłysły. Uniosła palec i 
oznajmiła: - Ona ma dla Waszej Miłości pewne niespodzianki.
    -   Nie zamierzam już dłużej tego słuchać - oświadczył Alec i przeciskając się obok 
śmiejącego się Richarda szarpnął drzwi.
    -   Od chwili jej poznania Wasza Miłość nigdy nie będzie się nudził! Nigdy więcej! - 
dobiegły do jego uszu słowa kwiaciarki, zanim zdążył zniknąć w klubie.
    Wszedł do hallu z takim impetem, że aż jego buty zaskrzypiały na parkiecie. Zerwał z 
dłoni rękawiczki z cielęcej skóry, które Burkę, majordomus klubu, natychmiast od niego 
odebrał wraz z kapeluszem, wręczając je jednemu z dziesięciu lokajów czekających, by 
odnieść wierzchnie ubrania swoich panów do garderoby, gdzie miały być wysuszone i 
oczyszczone.
    -   Dobry wieczór, Wasza Miłość - przywitał Aleca Burkę, pomagając mu zdjąć palto i 
przekazując je lokajowi. - Jak Wasza Miłość się miewa?
    -   Jest poirytowany - rzucił złośliwie hrabia Downe, odchylając połę płaszcza, 
skrywającą rękę na temblaku, i w ten sposób ułatwiając majordomusowi zadanie.
    -   Rozumiem - odparł ten tonem, z którego wynikało, że nie ma o niczym pojęcia. 
Ostatecznie jego praca wymagała dyskrecji i uniżoności. Właśnie okazywał ją innym 
członkom arystokratycznego klubu.
    -   A jednak nie sądzę, żebyś był zły z powodu tej wróżby - rzekł ze spokojem hrabia, 
próbując bez skutku nadążyć za diukiem, pokonującym bez najlżejszego wysiłku wysokie 
schody z różowego florenckiego marmuru, prowadzące do głównego salonu klubu.
    -   Jak myślisz, co on zamierza zrobić z lady Juliet? - spytał
    20
    CZARY
    szeptem Richarda wicehrabia Seymour, wpatrzony w barczyste ramiona Aleca.
    -   O czym ty, u diabła, mówisz? - Hrabia zatrzymał się, spoglądając na Neila, jakby ten 
postradał nagle rozum.
    -   O ogłoszeniu ślubu diuka Belmore z lady Spencer. Obaj dobrze wiemy, jak jest czuły 
na punkcie właściwego zachowania. Co zrobi, jeśli nie dojdzie do tego ślubu, zwłaszcza po 
zamieszczeniu jego zapowiedzi we wszystkich gazetach?
    -   Neil, nie rób z siebie większego osła niż jesteś.
    -   Przecież słyszałeś, co zawyrokowała staruszka. Alec nie ożeni się z Juliet. Od wczoraj, 
kiedy to powiedział nam o przygotowaniach do swego ślubu, dręczą mnie złe przeczucia. Coś 
jest nie w porządku. Jestem pewien - powiedział ze szczerym przekonaniem wicehrabia 
Seymour, bijąc się w piersi.
    -   Na litość boską, przestań bredzić.
    Neil zaczął sarkać z powodu sceptycyzmu Richarda.
    -   Nie obchodzi mnie, czy wierzysz w to, czy nie, bo i tak później przyznasz mi rację. 
Ilekroć mam takie przeczucia, dzieje się coś dziwnego - oznajmił, gdy dotarli do kolumnady z 
różowego marmuru u szczytu schodów.
    -   Żadna kobieta, a zwłaszcza tak inteligentna, jak Juliet Spencer, nie pozwoli, by 
wymknął się jej z rąk diuk Belmore. Neil, ta staruszka naprawdę jest obłąkana - perswadował 
mu Richard, gdy wchodzili do salonu.
    Alec siedział już przy tym, co zwykle, stoliku, kosztując wino jakiegoś dobrego rocznika. 
Właśnie dyskretnie skinął z aprobatą głową i gospodarz klubu zniknął.
    Diuk Belmore uosabiał angielskiego arystokratę. Jego szary surdut miał nieskazitelny 
krój i w sposób naturalny eksponował barczyste ramiona, a sposób zawiązania białego 
krawata zdradzał rękę jednego z najlepszych lokajów. Obcisłe spodnie ukazywały sprężyste 
uda mistrza jazdy konnej i długie nogi mężczyzny, którego wygląd odpowiada dobremu 
urodzeniu. Jak zwykle, kwadratowy podbródek nawet nie drgnął, zaświadczając o angielskim 
uporze. Diuk był przystojny. Wystające kości policzkowe zdradzały normańskich przodków, 
orli nos i zmysłowe, choć
    21
    JlLL BARNETT
    CZARY
    ściągnięte usta znamionowały twardy charakter. Jego serce było niewzruszone. W sposób 
typowy dla męskiej linii rodu Castle-maine'ów czarne włosy Aleca rozjaśniały pasemka 
przedwczesnej siwizny. Od siedmiu wieków każdy diuk Belmore zaczynał siwieć przed 
trzydziestka., a ponadto, zgodnie.z tradycją, żenił się, ukończywszy dwadzieścia osiem lat, 
płodząc najpierw syna, dziedzica majątku i tytułu.
    Wszyscy uważali, że los sprzyja diukom Belmore, i Alec zdawał się nie stanowić pod 
tym względem wyjątku.
    Gdy dosiedli się do niego hrabia Downe i wicehrabia Seymour, ten ostatni zaczął się 
niecierpliwić z powodu pustego kielicha i postukiwać butem w nogę od stołu, mamrocząc pod 
nosem o przeznaczeniu i Alecu.
    -   Jeśli zaczniesz pić wino, to przynajmniej skończysz z tym piekielnym marudzeniem - 
odezwał się rozdrażniony Castlemaine i przywołał służącego, żeby napełnił Neilowi kielich.
    -   Co cię dręczy, Belmore? - spytał Richard. Wpatrywał się niewinnie w swój kielich, 
lecz po chwili uniósł wzrok. Na jego poważnej twarzy malowało się ledwo uchwytne 
rozbawienie. - Czyżbyś się niepokoił o przyszłość?
    Alec wolno sączył wino.
    -   Powinien się niepokoić - odezwał się Neil. - W każdym razie ja się niepokoję.
    -   Twojego niepokoju starczyłoby za nas trzech - odparł nonszalancko Alec. - Ani trochę 
nie lękam się o przyszłość, ponieważ nie ma powodu. Nasi prawnicy spotkali się dziś rano, 
żeby uzgodnić warunki ślubnego kontraktu, a jutro w gazetach ukaże się zawiadomienie o 
ślubie. Za miesiąc będę dźwigał małżeńskie jarzmo.
    -   A więc wszystko toczy się całkiem gładko. Przygotowujesz ten ślub w sposób tobie 
właściwy, czyli bez niedomówień i dokładnie. - Richard odstawił kielich i z niedowierzaniem 
potrząsnął głową. - Jak tobie się to wszystko udaje? Lady Juliet Spencer jest bez wątpienia 
najlepszą kandydatką na duchessę Belmore. Wpadłeś do Londynu, zjawiłeś się na jednym 
balu i w mgnieniu oka ją znalazłeś. Miałeś wielkie szczęście, choć, powiedziałbym, że w 
ogóle szczęście ci dopisuje.
    -   Szczęście nie ma z tym nic wspólnego - odparł Alec wzruszając ramionami.
    -   Co to zatem było? - Hrabia Downe roześmiał się sarkastycznie. - Działanie boskiej 
opatrzności? Belmore, czyżby Bóg przemawiał do ciebie tak jak do Seymoura?
    -   Nigdy nie mówiłem, że Bóg do mnie przemawia - zaprotestował Neil.
    -   A więc miałem rację. Popadasz w obłęd.
    -   Wynająłem kogoś - wyznał Alec, kładąc zręcznie kres kolejnej sprzeczce przyjaciół.
    Hrabia Downe pociągnął łyk wina.
    -   A do czego wynająłeś?
    -   Do wyszukania odpowiedniej kobiety.
    Richard i Neil patrzyli na niego z niedowierzaniem, a on odstawił kielich i oparł się w 
wytwornym fotelu.
    -   Zleciłem to firmie, która prowadzi większość moich interesów w Londynie. Rozejrzeli 
się i polecili mi Juliet. Absolutnie trafnie.
    Po tym wyznaniu przy stoliku zapadła na długi moment cisza.
    -   A ja nie mogłem wyjść z podziwu, że tak szybko znalazłeś kandydatkę na duchessę 
Belmore. Byłem przekonany, że po prostu, jak zwykle, dopisało ci szczęście. Teraz już 
wszystko rozumiem. Zapłaciłeś komuś, żeby znalazł ci żonę - przerwał milczenie Richard. 
Przez chwilę wpatrywał się w kielich, a następnie skomentował postępek przyjaciela 
czerwony ze złości:
    -   To niewątpliwie skuteczny sposób, ale nie ma nic wspólnego z uczuciami. Tak nie 
powinno się szukać panny młodej.
    -   W życiu trzeba się kierować rozumem, a nie namiętnościami.
    -   Alec spokojnie pociągnął łyk wina. - Bez względu na „to, co ten sposób ma wspólnego 
z uczuciami, nie mógłbym się mniej natrudzić. Chcę się ożenić, i to była najprostsza droga 
znalezienia odpowiedniej kandydatki. Całkiem trafna.
    -   Dobrze przynajmniej, że Juliet się zgodziła - odezwał się Neil. - Mogło się przecież 
skończyć na Letitii Hornsby.
    Downe zrobił zbolałą minę, jakby sam dźwięk nazwiska tej dzierlatki mógł ją magicznie 
przenieść do klubu.
    -   Ją pozostawiam Richardowi.
    22
    23
    JlLL BARNETT
    Mówiąc to Alec zrewanżował się hrabiemu za złośliwe uwagi na temat wróżby 
kwiaciarki. Letitia Hornsby była bowiem tak desperacko zakochana w Richardzie, że 
podążała za nim jak cień. Na dźwięk jej nazwiska Richard dostawał mdłości.
    -   Całkiem słusznie - poparł Aleca Neil, uśmiechając się szeroko. - Downe, gdziekolwiek 
jesteś, ten berbeć zawsze czai się w pobliżu.
    -   Nie użyłbym słowa „czai się" - nachmurzył się hrabia, pocierając wymownie obolałą 
rękę.
    Seymour wybuchnął śmiechem, a i w oczach Belmore'a pojawiło się rozbawienie, 
ponieważ wszyscy trzej byli na świątecznym balu u Seftonów, podczas którego Letitia 
Hornsby śledziła hrabiego w ogrodzie i spadła z drzewa na niego oraz na jego przyjaciółkę, 
lady Caroline Wentworth, gdy trwali pod drzewem w miłosnych objęciach. Z tego właśnie 
powodu Downe miał zwichniętą rękę.
    -   A przecież Letitia Hornsby wcale nie jest koścista - stwierdził wciąż roześmiany Neil. 
- Tylko w zderzeniu z twoim ciałem, Downe, okazuje się twarda.
    Po chwili hrabiemu udało się wrócić do tematu lady Juliet Spencer i zaczął wychwalać jej 
urodę.
    -   Uroda stanowiła tylko jeden z warunków na mojej liście - oznajmił Alec odstawiając 
kielich.
    -   A jakie były inne? - zainteresował się Downe.
    -   Właściwe pochodzenie, dobre zdrowie, subtelność, ale i odwaga, czyli cechy, jakich 
zwykle mężczyzna poszukuje w kandydatce na żonę.
    -   Brzmi to tak, jakbyś kupował konia - skomentował Downe, napełniając sobie kielich.
    -   Zaloty w stylu angielskim zawsze kojarzyły mi się z kupowaniem konia, tyle że trwają 
dłużej i są bardziej nudne - odparł Alec, mając w pamięci te wszystkie konne przejażdżki po 
parku, te bale i rauty, w których musiał uczestniczyć, zalecając się do Juliet. Nie lubił ich, 
ponieważ uważał, że są to tylko sposoby podkreślania wagi czyichś osobistych planów na 
użytek ciekawskich ludzi. - Czy przedstawianie jakiejś dzierlatki na balu tak
    24
    CZARY
    bardzo różni się od prezentacji konia na aukcji? Co roku nowa grupa kobiet paraduje 
przed potencjalnymi kupcami, którzy biorą pod uwagę ich pochodzenie, sposób poruszania 
się, karnację skóry i barwę włosów. Oceniają też odwagę, żeby się później nie zanudzić z 
powodu nadmiernej uległości. Postępują tak samo, jakby kupowali konia, a kiedy już 
dokonają wyboru, płacą i używają.
    Słuchając tego wywodu, Seymour śmiał się do rozpuku, a Downe chichotał, popijając 
wino.
    -   Czy skontrolowałeś zęby Juliet? - spytał ten drugi.
    -   Oczywiście, tak samo j a k kłąb i pęciny - odparł ze śmiertelną powagą Alec, biorąc ze 
stołu talię kart.
    Richard i Neil wciąż chichotali, a on z niewzruszoną powagą rozdawał karty. Po godzinie 
otrzymał list. Lokaj podał mu welinowy papier na srebrnej tacy. Alec wziął go obojętnym 
gestem. W woskowej pieczęci były odciśnięte inicjały Juliet. Rozłożył papier i zaczął czytać.
    Drogi Alecu,
    Sądziłam, że mogę to zrobić, ale okazało się, że nie potrafię. Myślałam, że nauczę się żyć 
bez miłości, bo taki zacny z ciebie człowiek. Uważałam, że jestem w stanie zrezygnować z 
radości w zamian za tytuł, i podejść do naszego małżeństwa pragmatycznie, przedkładając 
fortuną nad szczęście.
    Nie potrafię.
    Doszłam do wniosku, że nie zniosłabym nudnego życia duchessy Belmore. Choć, jak 
nadmieniłam, zacny z ciebie człowiek, gotowy dać z siebie wszystko, nie ma w tobie życia, 
Alecu. Wiadomo, czego się po tobie spodziewać, ponieważ zawsze zachowujesz sią tak, jak 
powinien zachowywać się diuk Belmore. Ten szacowny tytuł jest dla ciebie najważniejszy, a ja 
pragną czegoś więcej. Pragnę miłości. Właśnie ją znalazłam. Mój wybranek jest drugim 
synem i zaledwie wojskowym, ale mnie kocha. Kiedy będziesz czytał ten list, ja będę brała 
ślub z mężczyzną, który ofiarował mi siebie.
    Z wyrazami żalu, Juliet
    25
    JlLL BARNETT
    Alec powoli i metodycznie podarł list na drobne kawałeczki. Położył je na srebrnej tacy i 
przez chwilę patrzył na przyjaciół, machinalnie wodząc dłonią po kieszeni. Przestał tak samo 
nagle, jak zaczął, gdy dotarło do jego świadomości, co robi. Przez chwilę przesuwał dłonią po 
nóżce kielicha. Oznajmił lokajowi, że nie będzie odpowiedzi. Spokojnie wysączył wino, 
jakby wiadomość, którą otrzymał od Juliet, nie miała żadnego znaczenia. Wziął karty i utkwił 
w nich wzrok. Jego niebieskie oczy nieco pociemniały i były lekko zmrużone, a twarz stała 
się odrobinę napięta.
    Grali w grobowym milczeniu. Kiedy kolejne rozdanie przypadło Seymourowi, Belmore 
poprosił lokaja o papier i pióro. Szybko coś napisał i zapieczętował, odciskając w wosku swój 
pierścień. Spokojnie wyprawił lokaja z wiadomością do redakcji gazety. Richard i Neil 
spoglądali na niego zaskoczeni, a on oparł się na krześle i przez chwilę siedział zamyślony, 
dotykając dłonią podbródka.
    -   Wygląda na to, że dzierlatka ma więcej odwagi, niż myślałem. Porzuciła mnie. Nie 
jestem już zaręczony - poinformował w końcu przyjaciół.
    -   Wiedziałem, że nic z tego nie będzie! - krzyknął Neil, trzaskając pięścią w stół. - 
Wiedziałem. Kwiaciarka miała rację.
    -   Ale dlaczego zerwała? - dopytywał się zaskoczony Richard. Na jego twarzy nie było 
ani śladu ironii.
    -   To nic ważnego. Takie tam babskie fanaberie - odparł zdawkowo Alec, choć 
przyjaciele wpatrywali się w niego wyczekująco. - Downe, rozdaj karty.
    Przez następną godzinę grał tak nieugięcie, że wygrał wszystkie kolejne rozdania, 
zachowując spokój i zdecydowanie godne diuka Belmore.
    -   Mam już dość - oświadczył wreszcie Downe, rzucając swoje liche karty na stół, co 
natychmiast zrobił również Seymour, spoglądając z zazdrością na piętrzące się przed 
Belmore'em stosy żetonów. - Dokąd teraz?
    Neil wstał i ściskając krawędź stołu pochylił się w stronę Aleca.
    -   Czy pamiętasz, co powiedziała ci staruszka? Że ożenisz się z kobietą, którą teraz 
spotkasz - przypomniał ostrzegawczo.
    CZARY
    -   W rzeczy samej. Belmore, dlaczego miałbyś nie odwiedzić Letitii Hornsby? 
Oszczędziłoby mi to dalszych poważnych uszkodzeń ciała - zakpił sobie Downe.
    -   Nie ma powodu do żartów - zaprotestował oburzony Seymour.
    -   Jasne, że nie. On jest diukiem Belmore i nigdy z niczego nie żartuje.
    -   Wyjeżdżam - oświadczył Alec, podnosząc się pospiesznie od stołu. - Jedziecie ze 
mną?
    -   A dokąd? - zapytali równocześnie i ruszyli za nim po schodach.
    -   Do mojego domku myśliwskiego - odparł, zakładając rękawiczki. - Muszę coś 
ustrzelić.
    -   Nie rozumiem, dlaczego on chce jechać do Glossop. W promieniu stu kilometrów nie 
ma tam żadnej kobiety - rzekł Richard do Neila, gdy podążali przez foyer za idącym 
spiesznym krokiem diukiem.
    -   Nie pamiętasz, co przepowiedziała mu ta starowina? - uparcie przypominał 
wicehrabia. - Idę o zakład, że jedzie tam dlatego, bo wie, że w promieniu stu mil nie ma 
żadnej kobiety. Ale czy naprawdę nie rozumie, że nie uniknie przeznaczenia?
    O mój Boże. Beezle, spójrz, co narobiłam!
    Joy zawzięcie deptała płonący papier, chcąc stłumić ogień. Gdy podniosła nadpaloną 
kartkę, która wciąż się tliła, okazało się, że prawy dolny róg jest zupełnie zwęglony.
    -   O mój Boże...
    Głos jej się załamał. Beezle uniósł głowę i spoglądał raz na nadpaloną kartkę, a raz na 
posmutniałą twarz Joy, która położyła papier na stole i westchnąwszy z rezygnacją, ciężko 
opadła na rozchwiany zydel.
    -   Znowu mi się to przydarzyło - rzekła potrząsając głową, rozgoryczona własną 
nieudolnością.
    Beezle również westchnął z rezygnacją. Wstał i przez chwilę niezdarnie chodził po 
blacie, po czym wpełzł na ramię Joy
    26
    27
    JlLL BARNETT
    i owinął się wokół jej szyi. Łaskotał łapkami brązowe loki, które wymknęły się z 
upiętych włosów, okalając delikatny podbródek.
    -   I co ja teraz zrobię? - spytała wpatrzona w spoczywający na jej ramieniu pyszczek 
gronostaja, jakby spodziewała się od zwierzątka rady, ale ono tylko sapnęło.
    -   A więc ty też nie wiesz - stwierdziła, słysząc taką reakcję. Drapała Beezle'a w szyję, 
spoglądając na nadpaloną kartkę. Na szczęście kilka godzin przedtem ciotka zniknęła. Nie 
zajęło
    Joy zbyt wiele czasu nakłonienie jej do przyjęcia propozycji, która nadeszła z Ameryki. 
Pani MacLean naprawdę na tym zależało. Joy nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby tak 
wytrawna czarownica musiała wyrzec się wyjazdu i nadal być jej niańką. Skończyła 
dwadzieścia lat i chciała żyć na własny rachunek. A ponadto, ciotka miała rację mówiąc, że 
brak koncentracji stanowi przyczynę niepowodzeń Joy w czarach. Jeśli dziewczyna dobrze się 
skupiła, pomagając sobie zapisanymi na kartkach zaklęciami, umiała skutecznie uprawiać 
magię.
    Przed wyjazdem ciotka podyktowała siostrzenicy czarodziejskie słowa, mające ją 
przenieść do domu babki. Ostrzegła, że zaklęcia umożliwiające podróżowanie wymagają 
szczególnej koncentracji. Gdy Joy wyczarowywała dla siebie stroje podróżne, wpatrując się w 
przywiezione przez ciotkę z Paryża ryciny najmodniejszych kreacji, ta podała jej wykaz 
technik, które powinna wykorzystać przy lataniu. Wyczarowywanie strojów Joy uznała za 
ostatni sprawdzian swoich magicznych umiejętności. Powiodło się jej prawdopodobnie 
dlatego, że w skupieniu wpatrywała się w barwne rysunki.
    Wystarczyło dwukrotne pstryknięcie palcami i już miała na sobie śliczny kostium 
podróżny barwy liści brzozy, pelisę z norek i czarne wysokie buciki z cielęcej skóry. W jej 
dłoni zjawił się jedwabny kapelusz w kolorze kostiumu, z jasnozielonymi wstążkami z 
aksamitu i z fioletowymi strusimi piórami.
    Widząc, że magiczna sztuczka się udała, ciotka uśmiechnęła się z aprobatą, pocałowała 
Joy na pożegnanie i odleciała w smudze złocistego dymu. Ale właśnie wtedy zaczęły się 
problemy jej siostrzenicy.
    CZARY
    Chcąc dokładnie odczytać podróżne zaklęcie, przysunęła kartkę zbyt blisko świecy. 
Papier natychmiast się zapalił i zanim go ugasiła, część zaklęcia potrzebnego, żeby dostać się 
do Surrey, strawiły płomienie.
    — Chyba da się odczytać to, co zostało - pocieszała się, rozprostowując papier na blacie i 
mozolnie wpatrując się w pokryte sadzą litery. - Zimowego chłodu... Polecieć. Z szybkością 
ptaka... Wysłuchaj. Stąd... Hmm. Potrafię odcyfrować wszystko z wyjątkiem ostatniego 
wersu. Wydaje mi się, że występowały w nim kuranty... albo dzwony? Będę musiała jakoś to 
rozstrzygnąć.
    Włożyła kapelusz i zawiązała wstążki, choć Beezle, okręcony wokół jej szyi, trochę w 
tym przeszkadzał. Pogłaskała go pospiesznie, wzięła ze stołu kartkę i rzuciwszy ostatnie 
spojrzenie na komnatę w wieży, w której mieszkała od piętnastu lat, zaczęła czytać zaklęcie.
    O wspaniała nocy, która pochłaniasz dzień,
    Wysłuchaj mojego błagania.
    Żadna czarownica nie pije naparu z oczu traszki,
    Tylko wkłada strój podróżny.
    Ja wkładam go nie z powodu zimowego chłodu,
    Lecz dlatego, że muszę dokądś polecieć.
    Do Surrey, z szybkością ptaka.
    Proszę,  wysłuchaj mojego błagania, wysłuchaj.
    Kiedy usłyszę bicie zegara i kościelny dzwon,
    Wypraw mnie stąd.
    Niech rozdzwoni się dzwon,
    Niech nada wspaniały rytm tej podróży.
    O nocy.
    28
    CZARY
    w chwilę po tym, jak Alec ruszył z leśnej gęstwiny w kierunku drogi, przy której stał 
powóz, coś powaliło go na plecy. Wytężał wzrok, chcąc przeniknąć gęstą mgłę, ponieważ 
ktoś przytłaczał mu tors. Kiedy próbował zrzucić z siebie tego kogoś, kto na dodatek 
pojękiwał, okazało się, że to kobieta. Alec gorąco pragnął, żeby to nie była Letitia Hornsby.
    Nagle odskoczyła od niego jak piłka, już całkiem pozbawiając go tchu, i usiadła. Gdy 
również usiadł, wśliznęła mu się na kolana i chwyciła go za ramiona.
    -   O mój Boże! - krzyknęła.
    Castlemaine wciągnął do płuc zimne wilgotne powietrze i spojrzał na nią. Z ulgą 
stwierdził, że to nie Letitia Hornsby, lecz zawadiacka drobna brunetka o wielkich zielonych 
oczach i czarnych ostro zarysowanych brwiach. Miała lekko wysunięty podbródek, 
zaróżowione policzki i pełne usta, a nad górną wargą maleńki pieprzyk. Tak intrygującej 
kobiety nie spotkał od lat. Na podstawie wyrazu jej twarzy mógł przypuszczać, że zrzucił ją 
spłoszony koń.
    -   Gdzie jestem?
    -   Na kolanach diuka Belmore.
    -   Belmore? Niech rozdzwoni się dzwon! O mój... - przerwała, podnosząc gwałtownie 
dłoń do ust i rozglądając się dookoła. Po chwili wymamrotała: - A więc to były kuranty.
    -   Proszę?
    -   Uff... To nic takiego. Lekko się przesunął.
    -   O mój Boże!
    Zacisnęła dłonie na jego ramionach i przyglądała mu się. Jej twarz znajdowała się bardzo 
blisko twarzy Aleca. Oboje zastygli w bezruchu. Czas mijał, a ich oddechy zamieniały się w 
zimnym powietrzu w obłoczki pary. Belmore poczuł, że kobieta pachnie wiosną: kwiatami, 
których nie potrafił nazwać. Obejmował ją w talii. Była tak smukła, że jego dłonie stykały się, 
a kciuki znajdowały bardzo blisko kształtnych piersi. Uniósł głowę i napotkał spojrzenie 
nieznajomej. W ciemnozielonych oczach nie dostrzegł żadnego doświadczenia życiowego i 
żadnej kobiecej kokieterii, a jedynie niewinność, której próżno by szukać u angielskiej 
dziewczyny powyżej dwunastego roku życia. Nagle spuściła wzrok. Spojrzała na swoje 
zaciśnięte na ramionach diuka dłonie i cofnęła je zaczerwieniona.
    -   Przepraszam, Wasza Miłość.
    -   Obawiam się, że miłość nie ma nic wspólnego z naszą sytuacją.
    -   O mój...
    -   Boże - dokończył za nią.
    Zaczęła mu się przyglądać z nowym zainteresowaniem, lekko przekrzywiając głowę. 
Poczuł się dziwnie. Był pewny, że zna ten szczególny wyraz twarzy, lecz nie potrafił sobie 
przypomnieć skąd. Wprawiło go to w zakłopotanie.
    -   Ziemia jest mokra - stwierdził z obojętną miną, nagle czując chłód, przywracający mu 
poczucie rzeczywistości.
    -   O mój...
    -   Boże - uzupełnił bezgłośnie.
    Kobieta niezdarnie zsunęła się z jego kolan i usiadła obok. Podniósł się i podał jej rękę, 
pomagając wstać. Gdy tylko stanęła
    30
    31
    JlLL BARNETT
    CZARY
    na ziemi,  krzyknęła z bólu, przekrzywiając  nogę  w kostce. Podtrzymał ją w talii, 
chroniąc przed upadkiem.
    -   Coś pani dolega?
    Spojrzała ze złością na swoją stopę i skinęła głową, znowu wpatrując się w Aleca. Ale 
nie szacunek dla jego arystokratycznego tytułu malował się na twarzy nieznajomej.
    -   Gdzie zatrzymał się pani powóz?
    -   Jaki powóz?
    -   Nie przyjechała tu pani powozem?
    Potrząsnęła głową i rozejrzała się dookoła jak ktoś, kto coś pomylił. Głaskała nerwowo 
gronostajowy kołnierz pelisy.
    -   Czy pani jest sama? Potwierdziła skinieniem głowy.
    -   Jak pani się tu znalazła?
    -   Nie mam co do tego pewności. Gdzie jestem?
    -   W North Road.
    -   Czy to blisko Surrey?
    -   Niestety, nie. Surrey leży ponad sto pięćdziesiąt kilometrów stąd na południe.
    -   O mój Boże!
    -   Zgubiła się pani.
    -   Wszystko na to wskazuje.
    -   Jak pani się tu znalazła? - ponowił pytanie.
    Milczała, patrząc na niego w oszołomieniu. Ból w kostce z pewnością powiększał jej 
bezradność. Alec postanowił zająć się nieznajomą.
    -   Nieważne. Powie mi pani później - rzekł biorąc ją na ręce i ruszając do powozu.
    Zaskoczona, westchnęła głośno, lecz po chwili zarzuciła mu ramiona na szyję i oparła 
głowę na torsie. Poczuł na skórze ciepło jej oddechu. Spojrzał na nią zimno, ale zamknęła 
oczy. Korzystając z okazji, przyjrzał się jej uważnie. Miała długie ciemnobrązowe rzęsy i 
delikatną perłową cerę. Uosabiała prawdziwą niewinność. Przystanął w pół kroku 
zastanawiając się, jakie licho podsunęło mu tę myśl. Otrząsnął się jak ktoś nagle wyrwany ze 
snu. Wciągnął do płuc zimne powietrze i ruszył dalej. Uznał, że
    silne wrażenie, jakie wywarła na nim nieznajoma, to skutek nadmiaru mocnego wina we 
krwi i braku snu.
    Las przerzedził się. Alec szedł teraz wśród mokrych paproci. We mgle majaczył powóz, a 
w jego drzwiach sylwetka Downe'a. Popijał brandy ze srebrnej piersiówki. Seymoura nie było 
obok. Na widok Aleca niosącego nieznajomą dziewczynę jeden z lokajów pospieszył z 
pomocą. Diuk potrząsnął głową i wskazał powóz.
    -   Otwórz drzwi, Henson. Ta dama zwichnęła nogę w kostce.
    -   Niech sczeznę, jeśli to nie ona! - krzyknął Seymour, który nagle wynurzył się z mgły.
    Downe zakrztusił się brandy.
    Alec posadził dziewczynę w powozie i odwrócił się do wybałuszającego oczy Neila, 
dając mu do zrozumienia, że powinien milczeć. Usiadł obok nieznajomej, a Richard na-
przeciwko niej. Diuk zerknął na niego. Hrabia przez chwilę szacował dziewczynę wzrokiem, 
po czym posłał jej swój najbardziej uwodzicielski uśmiech, co znaczyło, że bardzo mu się 
podoba. Teraz Alec zerknął na Neila. Wicehrabia wpatrywał się w nieznajomą, jakby objawił 
mu się sam archanioł Gabriel.
    -   Jedź do najbliższej gospody - Alec wydał polecenie stojącemu na stopniach lokajowi.
    Kiedy powóz ruszył, diuk przekręcił znajdującą się nad nieznajomą lampę. Ponownie 
zaczął się przyglądać tej tajemniczej osóbce. Poruszyła ustami, lecz nic nie powiedziała.
    -   To ona - szepnął Seymour. - Uwierz mi. Czuję to w kościach. - Przez chwilę w 
podnieceniu przesuwał wzrok z twarzy diuka na twarz nieznajomej, aż w końcu oznajmił: - 
To pani jest tą kobietą.
    Spojrzała na niego, potem na Richarda i Aleca, coraz bardziej wystraszona. Usiadła 
sztywno i w milczeniu wpatrywała się w swoje dłonie. Diukowi przemknęło przez myśl, że 
ona być może się modli. To uświadomiło mu, że dziewczyna wzbudza w nim jakąś 
niezrozumiałą dla niego troskę.
    -   Proszę się niczym nie martwić - zaczął ją uspokajać, uważając jej strach za całkiem 
bezpodstawny. - Moja droga, my...
    32
    33
    JlLL BARNETT
    Przerwał widząc, że dziewczyna zaciska powieki i mruczy coś pod nosem.
    Pstryknęła palcami. Rozległ się niesamowity krzyk. Powóz zatrzymał się tak gwałtownie, 
że dla zachowania równowagi Alec musiał oprzeć nogę na siedzeniu po przeciwnej stronie. 
Chwycił dziewczynę, bo inaczej upadłaby na Downe'a. Otworzyła oczy. Były zdziwione i 
przestraszone. Ze zdenerwowania zagryzała wargi. Zwolnił uścisk w obawie, że trzyma ją 
zbyt mocno.
    -   Czy nic się pani nie stało?
    -   Nie - odparła nienaturalnie niskim głosem i znowu zaczęła wpatrywać się w swoje 
dłonie.
    Jej twarz wciąż zdradzała panikę. Po chwili zamknęła oczy i zaczęła szeptać jakieś słowa. 
Alec był już teraz pewny, że biedaczka się modli. Zerknął na przyjaciół, ciekaw ich reakcji.
    Ponownie pstryknęła palcami. Usłyszeli straszny huk, a po nim ten sam co wcześniej 
niesamowity krzyk i przenikliwe odgłosy, jakby wszechświat runął na ziemię.
    -   Co tam się dzieje? - spytał Alec stangreta, szarpiąc drzwi powozu.
    Henson podbiegł do niego z osłupiałą miną.
    -   Wasza Miłość, mnóstwo drzew zatarasowało drogę. Czegoś takiego jeszcze nie 
widziałem... Padają na ziemię jak ranni żołnierze. - Podrapał się w głowę. - A nie ma żadnego 
wiatru...
    -   Rozejrzyj się, czy nie czają się tu gdzieś rozbójnicy - nakazał mu Alec, sięgając do 
schowka i wyciągając zeń pistolet.
    -   Wasza Miłość, wokół nie ma żywej duszy. Foryś od razu zaczął sprawdzać - wyjaśnił 
lokaj, wskazując ręką las.
    Belmore wręczył pistolety Downe'mu i Seymourowi, nakazując im strzec dziewczyny, a 
sam wysiadł z powozu. Przeszedł się po otaczającym drogę lesie, lecz w gęstej mgle nie 
spostrzegł niczego oprócz powalonych na błotnistą ziemię drzew. Stał przez chwilę 
nasłuchując. Wokół panowała martwa cisza, podszedł więc do stangreta i forysia, którzy 
szacowali rozmiary przeszkody i uspokajali przestraszone konie. Co najmniej piętnaście olch 
zagradzało drogę niczym powalone kolumny, ale z pobliskiego lasu nie docierał żaden 
podejrzany dźwięk czy ruch.
    34
    CZARY
    -   O mój Boże!
    Alec nie znosił już tego wyrażenia.
    -   O nie! Miało być słowo "ołtarz" a nie "olcha"! Dziewczyna wychylała się z powozu i 
zatrwożona spoglądała
    na przeszkodę. Zerknęła na Aleca tak, jakby coś ściskało ją za gardło i w mgnieniu oka 
odsunęła się od drzwi. Za to w drzwiach pojawili się Richard i Neil.
    -   Upadło ich piętnaście - odezwał się wicehrabia.
    -   Nieustannie podziwiam w tobie nadzwyczajną zdolność zwracania uwagi na rzeczy 
oczywiste - dociął mu hrabia.
    -   A czy widziałeś kiedyś tyle powalonych na drogę drzew? Na takie rzeczy człowiek nie 
natyka się codziennie - bronił się Neil. Podszedł do najbliższego pnia i dodał: - Stało się to 
bez najlżejszego podmuchu wiatru.
    -   Rzeczywiście nikt ich nie ściął, a jednak zostały powalone - powiedział ugodowo 
Richard, dołączając do przyjaciela i uważnie oglądając dół pnia.
    -   Miałem przeczucie, że coś takiego się zdarzy - wyznał wicehrabia, lustrując obie 
strony drogi, jakby spodziewał się, że zaraz cały las runie na ziemię.
    -   A ty w kółko o tym samym - napomniał go hrabia, stawiając ze zniecierpliwieniem 
stopę na roztrzaskanym drzewie. - Teraz Seymour wygłosi nam smętną mowę o 
przeznaczeniu. O kim opowiesz nam tym razem? O wróżkach, trolach, duchach czy 
czarownicach?
    Po tych słowach usłyszeli pełne lęku westchnienie. Z powozu obserwowała ich pobladła 
nagle nieznajoma.
    -   Widzisz, co narobiłeś, Downe? Cholernie nastraszyłeś przyszłą żonę Belmore'a! - 
odgryzł się Neil i pospieszył do dziewczyny.
    -   Czy naprawdę nazwał tak tę dzierlatkę, czy się przesłyszałem? - spytał Alec Richarda, 
utkwiwszy wzrok w plecach Neila.
    -   Nie przesłyszałeś się. On wierzy w te wszystkie brednie. Napij się specjału Małego 
Cesarza. Rozgrzewa i czyni Seymoura możliwym  do zniesienia.  - Trzymał  w wyciągniętej   
dłoni
    35
    JlLL BARNETT
    CZARY
    piersiówkę z brandy. - Jeśli człowiek się dobrze napije, wtedy to, co mówi Neil, zaczyna 
nawet nabierać sensu.
    -   O ile mi wiadomo, Seymourowie nigdy nie słynęli ze zdolności chodzenia po ziemi.
    Richard roześmiał się ironicznie i wcisnął piersiówkę w dłonie Aleca. Ten popatrzył na 
nią z rozwagą, po czym znowu podniósł wzrok na otwierającego drzwi powozu Seymoura. 
Błyskawicznie znalazł się przy nim i zaszedł mu drogę.
    -   Ja się nią zajmę - oświadczył stanowczym tonem.
    Neil zerknął na niego i na dziewczynę, uśmiechając się znacząco. Alec posłał mu w 
odpowiedzi pogardliwe spojrzenie. Seymour odsunął się od drzwi. Castlemaine zajrzał do 
powozu. Dziewczyna była bardzo blada. Przypuszczał, że to z powodu bólu w kostce albo ze 
strachu - niedoświadczona dzierlatka mogła tak zareagować na żart Downe'a o wróżkach, 
trolach, duchach i czarownicach.
    -   Czy boli?
    Zerknęła na niego trochę nieprzytomnie.
    -   Kostka...
    -   Och... Tak - odparła, oglądając stłuczoną stopę.
    Alec uznał to za potwierdzenie swoich domysłów, choć wydawało mu się, że dziewczyna 
jest pochłonięta zupełnie czymś innym. Wyjął ze schowka mały kieliszek. Napełnił go brandy 
i podał nieznajomej.
    -   Panienko... - zaczął, lecz po chwili wahania spytał: - A może pani jest mężatką?
    -   Panna.
    -   Jaka panna?
    -   No chyba ja?
    -   Jak się pani nazywa? - spytał z westchnieniem.
    -   Joyous Fiona MacQuarrie - przedstawiła się, unikając jego wzroku. Wygładziła 
spódnicę, a potem oparła się na siedzeniu.
    -   A więc jest pani Szkotką. To tłumaczy wszystko - powiedział zagadkowo i wręczył jej 
kieliszek. - Proszę to wypić, bo inaczej zmarznie pani, zanim my uprzątniemy drogę. Zajmie 
nam to trochę czasu.
    Spojrzała na brandy z niechęcią.
    -   Niechże pani wypije - nalegał.
    Z wahaniem sięgnęła po kieliszek. Pociągnęła łyk i natychmiast grymas wykrzywił jej 
twarz. Otrząsnęła się.
    -   Proszę mi zaufać. Naprawdę poczuje się pani od tego lepiej. Odetchnęła głęboko i 
mężnie pociągnęła drugi łyk. Znowu się
    skrzywiła i zakrztusiła tak, jakby znosiła jakąś straszliwą torturę. Po chwili uniosła 
głowę, napotykając wzrok Aleca. Jej udręczone z powodu brandy oczy natychmiast zasnuła 
dziwna mgiełka. Znał skądś takie spojrzenie, choć nie przypominał sobie skąd. Był za to 
pewny, że poczuł się cholernie nieswojo.
    Zamknął powóz i wraz z Neilem, który nie odstępował go tak jak pies myśliwski nie 
odstępuje upolowanej zwierzyny, wrócił do miejsca, gdzie leżały powalone drzewa.
    -   Z pewnością to jest ona. Los tak chce. Wiem o tym - oświadczył z ożywieniem 
natrętny Seymour.
    -   Czy ty naprawdę uważasz, że mógłbym się ożenić z zupełnie nie znaną mi kobietą, 
czyniąc ją duchessą Belmore? - Alec próbował przemówić Neilowi do rozsądku, zatrzymując 
się i spoglądając na niego ze zniecierpliwieniem.
    -   Neil! Oczywiście, że nie mógłby - zawtórował Alecowi Richard, dołączając do 
przyjaciół. - Przede wszystkim nie zna drzewa genealogicznego tej dziewczyny. Jest możliwe, 
że ona nie stanowi właściwego materiału na duchessę. I czy widziałeś kiedy, żeby Belmore 
robił coś bez szczegółowego planu?
    -   A ta wyprawa na polowanie? - spytał triumfalnie Seymour.
    -   Czy już powiedzieliście sobie wszystko? Bo jest pilniejsza sprawa do załatwienia niż 
rozstrzygnięcie waszej sprzeczki i wciąganie w nią mnie.
    -   To się jeszcze nigdy nie udało - mruknął Neil.
    Alec spojrzał na nich z prawdziwą wyniosłością diuka. Ten jego wyraz twarzy sprawiał, 
że wszyscy natychmiast milkli, a służący wpadali w popłoch. Po chwili zerknął dyskretnie na 
piersiówkę. Miał ochotę się napić, co po przeżyciach dzisiejszego dnia było bardzo ludzką 
reakcją. Niestety, diuk Belmore szczycił się tym, że nie okazuje ludzkich reakcji. Oddał 
hrabiemu butelkę
    36
    37
    JlLL BARNETT
    i odwrócił się do służących. Dwaj lokaje, stangret i foryś z poświęceniem usiłowali 
ruszyć z miejsca pierwszy pień. Wymagało to sporego wysiłku, bo wyrwane z korzeniami 
całe drzewa były mokre i ciężkie.
    Diuk rzucił płaszcz na pień i zabrał się do pracy. Wicehrabia poszedł w jego ślady. 
Hrabia był bezużyteczny z powodu zwichniętego ramienia. Stał więc obok i wygłaszał kpiące 
uwagi na temat losu, przeznaczenia i przewidywalności zachowania diuka. Po upływie pół 
godziny Seymour miał już dość tych złośliwości i zagroził, że wraz z Belmore'em zaraz 
wepchną do przeklętych ust hrabiego powalony pień.
    Alec nie zareagował, gdyż jego uwagę pochłaniał list od Juliet. Zawierał bowiem tę samą 
niepochlebną dla diuka opinię o przewidywalności jego zachowania, choć Downe o tym nie 
wiedział. Belmore był zaskoczony, ponieważ uważał swoje zachowanie za absolutnie 
właściwe, stosowne do jego pozycji społecznej. Przed arystokracją angielską stawiano wielkie 
wymagania. Im wyższy miało się tytuł, tym większą ponosiło się odpowiedzialność. W 
każdym razie Alecowi wpojono taką wiarę, wraz z wychowaniem, toteż obowiązki związane 
z posiadaniem tytułu diuka stawiał na pierwszym miejscu. Najbardziej liczyła się dla niego 
troska o utrzymanie ciągłości rodowej tradycji i zachowanie szacunku, jakim zawsze darzono 
Belmore'ów. W żadnym wypadku nie zamierzał im uchybić. Egzekwował przypadającą mu 
władzę bez porywczych reakcji. Już w dzieciństwie dowiedział się, że członek jego rodu nie 
okazuje emocji i nie mówi podniesionym głosem, bo w przypadku diuka nie jest to ani 
konieczne, ani właściwe. W zachowaniu Aleca nie było miejsca na spontaniczność. Zawsze 
decydował o tym chłodny namysł, miejsce zajmowane w hierarchii społecznej i zwyczaje 
przekazane przez tradycję. Takie zasady wyznawali przodkowie i postępowanie w zgodzie z 
nimi stanowiło przedmiot najwyższej dumy Belmore'a. Ale opinia, że jego zachowanie łatwo 
przewidzieć i że skazuje się na monotonię życia, dotknęła go w równym stopniu, co 
upokorzenie doznane z powodu odrzucenia przez Juliet.
    38
    CZARY
    Zerknął na leżący na pniu płaszcz. W kieszeni spoczywało zezwolenie na zawarcie ślubu 
na specjalnych warunkach, załatwione przez londyńskiego prawnika. Brano w nim pod uwagę 
reputację diuka Belmore. Alecowi nie chodziło jednak tylko o zaspokojenie kaprysu 
arystokraty. Jego ślub miał się odbyć bez rozgłosu, wyłącznie z udziałem dwóch świadków, 
ponieważ uważał zawieranie związku małżeńskiego za sprawę osobistą i podchodził do niej 
pragmatycznie. Huczne wesele traktował jako przejaw niedopuszczalnej w jego oczach 
frywolności. Teraz zezwolenie przypominało mu, że został odrzucony. Znowu poczuł się 
straszliwie dotknięty. Wciąż nie potrafił pojąć, co takiego miał do zaoferowania Juliet jakiś 
wojskowy, w porównaniu z diukiem Belmore. Napisała w liście, że pragnie miłości.
    Miłość... Alec doskonale wiedział, do czego ona prowadzi. Z jej powodu mężczyźni 
posyłali siebie nawzajem na tamten świat, a normalni, rozumni ludzie zachowywali się tak, 
jakby postradali zmysły. Diuk Belmore uważał miłość za zwodnicze uczucie, za mrzonkę i 
szaleństwo. Jednak nie zawsze tak było.
    Kiedyś, dawno temu, myślał, że miłość potrafi roztaczać swój czarodziejski urok. Wciąż 
pamiętał siebie jako pięciolatka, który stoi przed wysokim, wyniosłym ojcem i pokonując 
ogromny opór, unosi głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. W oczy takie same jak jego, gdyż był 
bardzo podobny do ojca. Z powodu napięcia spociły mu się ręce i spontanicznie chciał je 
wytrzeć w ojcowskie spodnie, ale powstrzymał się, wiedząc, że markiz i przyszły diuk nie 
robi takich rzeczy. Chcąc ojcu powiedzieć coś bardzo ważnego, musiał głęboko odetchnąć, 
żeby słowa przeszły przez zaciśnięte gardło. W końcu wyznał mu, że go kocha. Z całą 
dziecięcą naiwnością wierzył, że są to magiczne słowa, które sprawią ojcu radość, lecz 
wywołały tylko jego niezadowolenie.
    Miłość... Alec miał do niej taki stosunek, jak niewierzący do figury Ukrzyżowanego. 
Uważał, że słowo „miłość" znaczy coś tylko dla szaleńców, garnących się do tego uczucia jak 
ćmy do światła.
    Złość i gorycz dodały mu siły, więc bez trudu ruszył z miejsca ciężki pień. Mgła 
zgęstniała i stała się jeszcze bardziej wilgotna.
    39
    JlLL BARNETT
    Skraplała się na szpakowatych włosach Aleca, leniwymi strumyczkami spływając po 
skroniach. Opadała z liści niczym dziecięce łzy, zraszając ziemię oraz mężczyzn usuwających 
z drogi powalone drzewa. Z powodu ponurych myśli i urażonej dumy diuk pracował jak 
automat i przybrał bardziej sztywną pozę, a w jego niebieskich oczach malowała się pogarda. 
Odnosiła się ona do zwodniczego uczucia nazywanego miłością, o której jeszcze nic nie 
wiedział.
    Joy siedziała w powozie, wyobrażając sobie pięknego orlo-nósego diuka o szpakowatych 
włosach, a nie dom babki w Surrey. Westchnęła. Niewiarygodne! Spotkała prawdziwego 
diuka, bo to był najwyższy tytuł przysługujący arystokratom nie pochodzącym z 
królewskiego rodu, niższy tylko od książęcego. Dotychczas mężczyzn takich jak on znała 
tylko z baśni i dziewczęcych marzeń. Na samą myśl o nim Joy wstrząsał dziwny dreszcz. Tak 
samo reagowała na dotyk diuka. Przydarzyła się jej najdziwniejsza rzecz, gdyż czuła się jak 
zaczarowana. Było tak, jakby fantazje przybrały rzeczywisty kształt. Diuk niósł ją do powozu 
niczym średniowieczny rycerz. Zagryzła wargi, żeby się nie roześmiać z radości na 
wspomnienie tamtej cudownej chwili. Nie pomogło. Z jej piersi wyrwał się tłumiony chichot. 
Na plecach wciąż czuła dziwne mrowienie, wywołane przez obejmujące ją ramię diuka. Jego 
ubranie leciutko pachniało tytoniem, a oddech winem. Dobrze pamiętała ten gorący oddech, 
bo ich usta niemal się zetknęły. A oczy diuka miały taki wyraz, jakby jego serce błagało o 
odrobinę magii.
    Od bardzo dawna żaden mężczyzna nie niósł Joy w ramionach. Kiedy zdarzyło się to po 
raz ostatni, miała kilka lat i trzymał ją na rękach ojciec. Oboje rodzice nie żyli od wielu lat i to 
było jedno z nielicznych wspomnień, jakie zachowała z dzieciństwa. Teraz chodziło o coś 
całkiem innego. Gdy znalazła się w ramionach diuka, jej brzuch przeszył dziwny dreszcz, a 
zapach ciała tego mężczyzny przyprawił ją o zawrót głowy. Czuła się lekka i swobodna jak 
motyl. Nie znana jej dotychczas twarz miała
    CZARY
    w sobie coś tajemniczego, a zarazem intrygującego. To przyciągało Joy do diuka. Nawet 
dla czarownicy działy się doprawdy niepojęte rzeczy.
    Z żalem westchnęła na myśl, że musi dotrzeć do Surrey i otrząsnęła się z zadumy, 
przemawiając sobie do rozsądku. Postanowiła skupić się na zaklęciach, zamiast zastanawiać 
się nad tym, jaki wpływ wywiera na nią urodziwy diuk i co by poczuła, gdyby trzymał ją w 
objęciach i dotknął ustami jej ust...
    Beezle sapał przez sen, okręcony wokół szyi Joy, jak zwykle nieskory do pomocy przy 
wykonywaniu zaklęć. Skoncentruj się, Joyous. Dość już fantazjowania! -napomniała się. Ale 
fantazjowanie to świetny wybieg, jeśli się nie wie, co robić, i całkiem bezpieczny, skoro w 
rzeczywistości sprowadza się na siebie i innych katastrofę. Joy nie zabrała kartki ze słowami 
zaklęcia umożliwiającego podróżowanie, choć oczywiście z powodu spalenia rogu papieru jej 
sytuacja nie byłaby teraz o wiele lepsza niż w zamkowej wieży, nawet gdyby miała kartkę. 
Polegając na zawodnej pamięci, wykonała w powozie zaklęcie, zastępując słowo „dzwony" 
słowem „kuranty", i efekt był taki, że drogę zatarasowało piętnaście powalonych drzew. 
Tymczasem biała magia wymaga współdziałania z naturą, a nie zadawania jej 
niszczycielskiego ciosu. Joy przełknęła pospiesznie łyk mocnego trunku.
    -   A ludzie posądzają czarownice o przyrządzanie jakichś ohydnych wywarów - 
mruknęła przekonana, że mikstura ze skrzydeł nietoperza i oka traszki smakowałaby tak samo 
jak ta trucizna.
    Pociągnęła następny łyk brandy, myśląc sobie, że być może jest to coś, do czego każdy 
musi przywyknąć. Wciąż jednak czuła wstręt i wcale nie pozbyła się uczucia, że i tym razem 
narobiła strasznego zamieszania. Nie wiedziała, jak wywikłać się z zaistniałej sytuacji, lecz 
gdy pomyślała o diuku, wcale nie była pewna, czy chce się wywikłać.
    -   Beezle! - huknęła, trącając gronostaja łokciem. - Zbudź się, ty leniu.
    Zrobiła to w przypływie nadziei, że jakimś cudem jej duch opiekuńczy nagle zacznie 
zasługiwać na tę nazwę, i ponownie
    40
    41
    JlLL BARNETT
    trąciła gronostaja łokciem. Ale on tylko sapnął, zmarszczył nos i kładąc łapki na jej 
ramieniu, znowu zapadł w sen.
    -   Bezużyteczny. Absolutnie bezużyteczny - westchnęła, odruchowo drapiąc go po łepku 
wtulonym w kołnierz pelisy.
    Zerknęła ze wstrętem na kieliszek brandy i zbliżyła się do drzwi powozu, uważając na 
bolącą nogę. Mężczyźni byli zajęci usuwaniem drzew z drogi, więc szybko wylała alkohol na 
ziemię. Już zamierzała zamknąć z powrotem drzwi, ale zwyciężyła pokusa spojrzenia na nich 
raz jeszcze, a zwłaszcza na diuka.
    Nie potrafiła oderwać od niego oczu, bo jego widok sprawiał jej dziwną przyjemność. 
Belmore stał bez płaszcza na jednym z powalonych drzew, kierując pracą służących, więc 
mogła teraz lepiej zobaczyć jego sylwetkę. Miał barczyste ramiona jak prawdziwy szlachcic z 
Highlandu, wąskie biodra i długie umięśnione nogi. Był władczy i pewny siebie, jakby 
zawsze wiedział, co i jak należy robić, a pod jego komendą ludzie pracowali bardzo sprawnie. 
Zdołali już usunąć połowę drzew. Widać było, że to tęgi umysł, zdolny panować nad sytuacją. 
Joy szczerze zazdrościła Belmore'owi tego ostatniego, boleśnie świadoma swej 
nieumiejętności koncentracji.
    „Wszystko wymyka ci się z rąk, bo nie potrafisz się skupić, Joyous!" - przypomniała 
sobie słowa ciotki. Był to dla niej sygnał, że powinna czym prędzej zająć się czarami, zamiast 
ekscytować się bohaterem ze świata baśni. Po raz ostatni obrzuciła diuka tęsknym 
spojrzeniem i usiadła w powozie. Z wielkim wysiłkiem usiłowała sobie przypomnieć zaklęcie 
umożliwiające podróżowanie.
    -   "Z szybkością ptaka"... "Wysłuchaj", "Stąd"? A może "Z domu"? Nie. "Z wieży"? Nie. 
"Z komnaty"? "Z zamku"?... "hop!" - wymruczała pod nosem i zakryła usta dłonią, bo teraz 
zyskała pewność, że w zaklęciu nie ma ostatniego z wymienionych słów. - A słowo "niech"? 
Tak, wymówiła je! „Niech rozdzwoni się dzwon". - Niestety, słowo "dzwon" źle dobrała po 
nadpaleniu kartki i z tego powodu trafiła do North Road, posiadłości diuka Belmore, zamiast 
do rozkosznego domku w Surrey. - Co za kłopot...
    CZARY
    Zabębniła palcami po oparciu siedzenia, zastanawiając się, co począć dalej. Skoro jestem 
czarownicą, ułożę własne zaklęcie - zdecydowała. Zmarszczyła czoło z wysiłku i po kilku 
minutach miała gotowy tekst.
    Błagam o wysłuchanie, Bo mam wielki kłopot. Nie pomylę już  zaklęć, Więc wysłuchaj 
mnie I lotem błyskawicy Przenieś do Surrey!
    Odetchnęła głęboko i zaintonowała słowa ułożonej na poczekaniu prośby. Zaraz potem 
do jej uszu dotarł straszny huk oraz krzyki mężczyzn, a następnie, jeden po drugim, trzy 
podobne do siebie dźwięki. Zakryła oczy dłońmi, pełna najgorszych obaw, i wolno ruszyła do 
drzwi.
    Przed powozem leżały trzy świeżo powalone drzewa, a wszyscy mężczyźni, zatem i 
nieskazitelnie ubrany diuk, stali obryzgani błotem i zdenerwowani, nawet wysoki blondyn, 
który miał zwichnięte ramię. Jego i diuka kompan spoglądał w niebo, jakby oczekiwał, że 
lada moment cały wszechświat runie na ziemię.
    Spojrzenie Joy powędrowało do Belmore'a. Już kierował usuwaniem pni z drogi, w pełni 
panując nad sytuacją. Miał silny, głęboki głos i władczy ton, więc z pewnością byłby 
wspaniałym magiem. Joy przez dłuższą chwilę wyobrażała go sobie w tej absurdalnej dla 
niego roli, po czym z westchnieniem zamknęła drzwi powozu i wśliznęła się na swoje miejsce 
w ciepłym kąciku, opierając obolałą stopę na siedzeniu po przeciwnej stronie.
    Usadowiona wygodnie na miękkim pluszu, zaczęła się rozglądać po wnętrzu pojazdu. 
Obszerne wygodne fotele miały szmaragdowe obicia, połyskujące w świetle lamp. Dotknęła 
pluszu, rozkoszując się jego gładkością. Również z niego uszyto zasłony. Były przewiązane 
złotymi wstęgami, z których zwieszały się ozdobne kutasy. Drzwi powozu wyłożono idealnie 
gładkim fornirem. Wnętrze oświetlały mosiężne lampy ze stożkowatymi kloszami
    42
    43
    JlLL BARNETT
    i kryształowymi uchwytami, skrzące się niczym gwiazdy. Klosze zdobił delikatny 
rysunek sokołów - herb diuka. Joy otworzyła drzwi i z podziwem spoglądała na taki sam 
wizerunek ptaków na zewnętrznych ścianach pojazdu. To był naprawdę wytworny rodowy 
powóz.
    Zauroczona, usiadła z powrotem na swoim miejscu i zatopiła się w marzeniach, 
wyobrażając sobie, że żyje w takim luksusie. Zupełnie przestała przejmować się celem swej 
podróży, zaklęciami i problemami z koncentracją, skoro przynajmniej w myślach mogła się 
położyć na miękkim pluszu i zapomnieć o całym świecie.
    -   Czy Wasza Miłość ma jakieś życzenie? - spytałby ją lokaj. Ona uniosłaby dłoń 
ozdobioną szmaragdowymi pierścieniami,
    podarowanymi przez kochającego męża, ponieważ pasowały do barwy jej oczu.
    -   Nie, Henson, niczego mi nie brakuje. Będę wypoczywać. Zawiadom mnie, gdy 
dojedziemy do Brighton. Książę nas oczekuje. Wiesz, że mówi, iż bez diuka i duchessy 
Belmore każdy bal jest nieudany - odpowiedziałaby lokajowi.
    Henson zamknąłby drzwi, a jej piękny, dostojny i władczy mąż wychyliłby się ze 
swojego siedzenia i czule pogładziłby ją po policzku. Potem przysuwałby Joy coraz bliżej, aż 
wreszcie poczułaby nikły zapach tytoniu i wina. Później diuk dotknąłby szorstkimi ustami jej 
ust...
    Tak się pogrążyła w świecie fantazji, że przez chwilę nie miała pojęcia, iż przyciska 
wargi do zimnej, twardej szyby.
    Gdy otworzyła oczy, wciąż trwała w tej osobliwej pozie. Na zewnątrz powozu 
spostrzegła szczerze zdziwioną twarz Belmore'a i jego przyjaciół.
    Jak myślicie, co ona robi? - spytał Downe.
    -   Nie mam pojęcia - odezwał się Alec.
    Stanął obok, przerzucając płaszcz przez ramię. Zerknął najpierw na Richarda, który aż 
zmarszczył czoło, próbując dociec, co dzieje się z tajemniczą dziewczyną. Z kolei diuk 
spojrzał z zaskoczeniem na Neila, bo, o dziwo, wicehrabia milczał. Wreszcie popatrzył na nią. 
Miała zamknięte oczy i zachłannie wpijała się ustami w szybę. Nagle uniosła powieki i 
zobaczyła Aleca. Szmaragdowa zieleń tylko mu mignęła, gdyż zaraz dziewczyna cofnęła 
głowę i ukryła się za zasłoną. Poinformował przyjaciół, że to Szkotka. Na tę wieść hrabia 
znacząco pokiwał głową.
    Alec włożył płaszcz, gestem dłoni odprawiając Hensona, który chciał mu pomóc, i 
poszedł do drzwi po drugiej stronie powozu. Gdy znalazł się w środku, dziewczyna spojrzała 
na niego tak, lakby bała się, że natychmiast ją połknie. Jej policzki płonęły, lecz szybko 
odwróciła głowę do okna.
    -   Czy dobrze się pani czuje?
    -   Nie. Jestem pewna, że zaraz skręcę się z bólu i umrę
    45
    JlLL BARNETT
    -   wymamrotała po długiej, pełnej napięcia chwili, wciąż wpatrzona w zasłonę.
    -   Bardzo wątpię, żeby pani umarła z powodu zwichnięcia nogi w kostce.
    Alec nie potrafił wyzbyć się ironicznego tonu. Podczas licznych pobytów w Londynie w 
porach ożywionego życia towarzyskiego był świadkiem dramatów, jakie potrafią stwarzać 
tylko kobiety. Z drugiej strony nie chciał, żeby ta dziewczyna o oryginalnej urodzie i jeszcze 
bardziej oryginalnym zachowaniu okazała się tak sarno pusta, jak inne dzierlatki. Przeciwnie, 
pragnął, żeby różniła się od nich. Tak go to zdumiało, że uznał się za szaleńca. A ona 
siedziała w milczeniu, zasłaniając oczy drobną dłonią. Wyglądało na to, że cierpi.
    -   Czy boli panią noga w kostce? - przerwał uciążliwą ciszę.
    -   Słowo „ból" nie jest w stanie oddać tego, co czuję - odparła, nie odrywając ręki od 
czoła.
    -   A więc jest aż tak źle?
    -   Gorzej niż Wasza Miłość mógłby przypuszczać.
    Diuk miał już dość wpatrywania się w tył głowy dziewczyny, więc delikatnie odsunął jej 
dłoń od oczu. Poza tym spodziewał się, że wyczyta z tej oryginalnej twarzy, czy nieznajoma 
naprawdę cierpi wielki ból.
    -   Czy jeszcze coś pani dolega? - spytał na widok ceglastych rumieńców.
    -   Wydaje  mi...   To  znaczy...  Chyba  trawi  mnie  gorączka
    -   plątała się bardzo stropiona, dotykając policzka. - Tak, to z pewnością gorączka!
    -   Rzeczywiście, ma pani wypieki - stwierdził Alec, przyglądając się jej uważnie.
    -   Ja? Mam? - zaczęła nieprzytomnie i pogładziła twarz, jakby chcąc się przekonać, czy 
istotnie jest gorąca, zapominając, że dłoń jest w rękawiczce. - Szyba jest chłodna i... uff... 
chłodziła mi twarz. - Uśmiechnęła się do Aleca tak promiennie jak ktoś zupełnie zdrowy.
    -   Rozumiem. Pomysłowo pani to wyjaśniła.
    -   Oczywiście. I nie miałam na to zbyt dużo czasu.
    46
    CZARY
    Najwyraźniej zupełnie się nie rozumieli.
    -   A nie pomyślała pani o otwarciu drzwi? Powietrze jest zimne - zaczął z innej beczki, 
pokrywając zakłopotanie logiczną argumentacją.
    -   Nie, choć to wydaje się o wiele sensowniejsze - odparła, spoglądając na mgłę za 
plecami Aleca. - Z pewnością dlatego, że pan jest diukiem, a ja cza... - przerwała w samą 
porę, gwałtownie zasłaniając usta dłonią i wpatrując się w Belmore'a z przestrachem. Po 
chwili odsunęła rękę dodając: - A ja kobietą.
    -   Wasza Miłość, mgła opada - poinformował Henson.
    -   Sprawdziliście, czy gdzieś dalej kolejne drzewa nie tarasują drogi? - Alec odwrócił się 
do lokaja.
    -   Nie znaleźliśmy żadnego powalonego. Wszystkie stoją niczym London Tower. 
Możemy jechać, Wasza Miłość.
    -   Znakomicie, a więc zawiadom wszystkich, że wyruszamy. Spojrzał na dziewczynę, ale 
znowu zobaczył tylko pęk strusich
    piór na kapeluszu. Z niedowierzaniem pokręcił głową. Kiedy zauważył, że tajemnicza 
Szkotka nerwowo zaciska dłonie, nasunęło mu się skojarzenie z bezradnym króliczkiem, 
który wpadł w groźną pułapkę na lisy. Ta bezradność oraz zdumiewająca niewinność 
wyzwalały w nim troskę o dziewczynę. Naprawdę zapragnął, żeby poczuła się bezpieczniej, 
choć nigdy dotąd nie doświadczył takiego uczucia.
    -   Panno MacQuarrie. Drgnęła gwałtownie.
    -   Zabierzemy panią do gospody i wezwiemy lekarza, żeby zbadał stopę.
    I głowę - dodał w myślach. A całkiem możliwe, że moją także
    stwierdził po chwili, gdy uświadomił sobie, iż wpatruje się w usta panny MacQuarrie. 
Odwrócił wzrok i usiadł obok niej, z'anim Downe i Seymour zdążyli wejść do powozu.
    Niebawem zaprzęg ruszył. Mgła snuła się jeszcze tylko przy ziemi.
    Alec obserwował dziewczynę, zastanawiając się, co jest w niej takiego, co czyni go 
nieobojętnym. Spoglądała na niego ukradkowo,  a  w jej   oczach  malowało  się  zdumienie.   
Diuk  był
    47
    JlLL BARNETT
    przyzwyczajony do kobiecych spojrzeń. Z powodu jego bogactwa i tytułu kobiety lgnęły 
do niego jak pszczoły do miodu. Ale ta Szkotka okazała się zupełnie inna. Miała niezwykłą 
twarz i zagadkową zdolność poruszania w Alecu uczuć samym tylko spojrzeniem. To było 
objawienie. Ostatkiem woli oderwał od niej wzrok i zapatrzył się w oszronioną szybę.
    Przez długą chwilę słychać było tylko turkot powozu. Downe wyciągnął piersiówkę. 
Ostatnio przeobraził się w cynicznego uwodziciela i gdy sobie podpił, stawał się bardzo 
zgryźliwy. Zdarzało się to, niestety, coraz częściej. Alec już zamierzał nakazać mu schowanie 
butelki, ale Neil jakby nagle stracił oddech. Z otwartymi ustami wpatrywał się w dziewczynę. 
Również Richard utkwił w niej oczy, zapominając o brandy. Diuk zerknął na nieznajomą, 
lecz nie spostrzegł niczego osobliwego, więc z powrotem skierował wzrok na przyjaciół.
    -   Czy to widziałeś? - spytał Neil Richarda.
    Hrabia pociągnął potężny łyk i zmrużywszy oczy przyglądał się dziewczynie. Alec 
ponownie spojrzał na nią, lecz i tym razem nie zauważył niczego nadzwyczajnego.
    -   Ja też się napiję - oznajmił Neil i wziął z rąk Richarda butelkę.
    -   Brandy ci nie pomoże. Zobaczyłem to po raz drugi - przestrzegł hrabia.
    -   Odstawcie ten trunek. Jesteśmy w towarzystwie damy - napomniał Alec wpatrzonych 
w Szkotkę przyjaciół.
    -   Jej kołnierz się porusza - poinformował go szeptem Neil. Teraz już wszyscy trzej 
patrzyli na szyję Szkotki. Belmore
    zerknął również na twarz. Odniósł wrażenie, że myślami dziewczyna znajduje się gdzie 
indziej, najpewniej w Szkocji. Po chwili, gdy futrzany kołnierz zdążył się przekręcić, panna 
MacQuarrie zorientowała się, że jest obiektem szczególnego zainteresowania.
    -   Czy coś jest nie w porządku? - zaniepokoiła się.
    -   Pani kołnierz się porusza - oświadczył Seymour. Roześmiała się, gładząc futerko.
    -   Och, to Beelzebub. Zdrobniale nazywam go Beezle - wy-
    48
    CZARY
    jaśniła lakonicznie, wcale nie zaspokajając ciekawości mężczyzn.
    Biała łapka, naznaczona na końcu plamką czerni, poruszyła się ślamazarnie na ramieniu 
dziewczyny, a tuż przy jej szyi rozległ się dziwny szmer, trochę przypominający odgłos balo-
nów z gorącym powietrzem, które latem krążyły nad Hyde Parkiem.
    -   Uwielbia spać - dodała.
    -   Naprawdę jest żywy? - spytał z niedowierzaniem Alec. Skinęła głową, a Beezle 
parsknął i sapnął.
    -   Beezle... Co to za zwierzę? - ciągnął Alec.
    -   Łasica.
    -   Zupełnie tak samo jak Downe, tyle że on nie robi takiego piekielnego hałasu - 
zażartował Neil i roześmiał się z zadowoleniem, bo nie za często udawało mu się bawić 
kosztem hrabiego.
    Richard spojrzał zdziwiony na przyjaciela.
    -   A więc ma pani łasicę, która okręca się wokół pani szyi
    -  podsumował Alec.
    -   To gronostaj, kuzyn łasicy. Lubi spać w takiej pozycji.
    -   Ja też bym to lubił - rzekł Richard, wpatrując się lubieżnie w dekolt dziewczyny.
    -   Bardzo żałuję, że nie wpakowaliśmy ci pnia do ust, tak jak obiecywaliśmy - uciszał go 
rozgniewany Neil, ale hrabia tylko się uśmiechnął.
    Alec wyciągnął się na siedzeniu i spojrzał groźnie na przyjaciela, przestrzegając go przed 
takimi uwagami.
    -   Ci dwaj dżentelmeni są zupełnie nieszkodliwi. Jak już pani mówiłem, jestem diukiem 
Belmore, a ten mężczyzna o płomiennych oczach i swawolnym języku to hrabia Downe.
    -   Nigdy nie przemknęłoby mi przez myśl, żeby sprawić pani przykrość. - Richard 
uśmiechnął się do Joy, pożerając ją wzrokiem.
    -   A ten drugi to wicehrabia Seymour - zakończył prezentację Alec.
    -   Rzeczywiście jest nieszkodliwy, a poza tym absolutnie tępy
    - zrewanżował się Neilowi Richard.
    49
    JlLL BARNETT
    Tak oto po raz kolejny przyjaciele wymienili pomiędzy sobą złośliwości. Alec spojrzał na 
dziewczynę. Z zakłopotaniem wodziła wzrokiem po ich twarzach, a po chwili odwróciła się 
do niego, mocniej przytulając gronostaja. Była przestraszona. W diuku znowu doszła do głosu 
uśpiona troska.
    Nagle panna MacQuarrie wymruczała coś pod nosem i rozległ się przenikliwy krzyk. 
Konie ruszyły galopem. Każdy z pasażerów przytrzymywał się czego mógł, byle nie zderzyć 
się z kimś drugim. Do wnętrza docierały wrzaski i przekleństwa stangreta, a piekielny hałas 
atakował ze wszystkich stron.
    Alec chwycił dziewczynę w ramiona i mocno obejmował, żeby uchronić ją przed 
upadkiem, ponieważ powóz podskakiwał na wyboistej drodze. Właśnie koła uderzyły w coś z 
taką siłą, że diuk wpadł na Joy i przycisnął ją do siedzenia. Poczuł jej miękkie kobiece 
kształty. Zacisnęła dłonie na jego płaszczu, bezskutecznie usiłując się odepchnąć. Jej gorący 
zdyszany oddech drażnił ucho Aleca. Belmore z zaskoczeniem uświadomił sobie, że jego 
zmysły nie są obojętne wobec ciała tej kobiety. Uniósł głowę. W oczach panny MacQuarrie 
zdziwienie mieszało się z zaciekawieniem i przenikliwością. Trwali tak w milczeniu, 
wpatrzeni w siebie, gdyż Alec nie potrafił zapanować nad pragnieniem, które zniewalało ich 
oboje. W końcu zdobył się na trzeźwą ocenę sytuacji i spojrzał na Joy zimno. Nie patrz tak 
głęboko w moje oczy, Szkotko, bo niczego w nich nie znajdziesz dla siebie - powiedział do 
niej w myślach. Zarumieniła się, jakby intuicyjnie odgadła to bezgłośne ostrzeżenie, lecz, o 
dziwo, nie tylko jej oczy w jednej chwili przepełnił smutek. Spuściła powieki i odwróciła 
głowę. Powóz wpadł w następną dziurę, więc Alec uchwycił się mocniej siedzenia.
    Nagle do ich uszu dotarły pomruki i przekleństwa Richarda, ponieważ powóz zwolnił, a 
po chwili się zatrzymał. Diuk usiadł, lecz wciąż obejmował tajemniczą Szkotkę.
    - Seymour, zejdź ze mnie i przestań wbijać mi w plecy te swoje cholerne kościste kolana! 
- grzmiał z podłogi stłumionym głosem hrabia.
    50
    CZARY
    Leżał rozciągnięty pomiędzy siedzeniami. Głowę miał wciśniętą w kąt powozu, a stopy 
opierał o drzwi. Na jego plecach klęczał Neil, zaciskając dłonie na krawędzi fotela. 
Najwidoczniej chronił w ten sposób siedzącego mu na kołnierzu płaszcza gronostaja przed 
upadkiem na obcasy butów hrabiego w czasie szaleńczej jazdy.
    -   Twój wrzask w niczym nie pomoże, bo nie mam na czym oprzeć kolan.
    Richard usiłował zrzucić Neila, lecz tylko bezsilnie jęknął.
    -   Uważaj na moje ramię. Boli mnie jak diabli.
    -   Jestem niepocieszony. Wytrzymaj jeszcze przez chwilę, dopóki nie zdejmę z szyi 
zwierzątka.
    -   Beezle, chodź tutaj. - Joy wyciągnęła dłonie i gronostaj niezdarnie wskoczył na jej 
ramię.
    Dopiero teraz Alec uświadomił sobie, że wciąż ją obejmuje, i szybko cofnął rękę. 
Neilowi właśnie udało się pozbierać z podłogi. Usiadł i zaczął otrząsać z siebie kurz. Kiedy 
diuk podawał dłoń Richardowi, otworzyły się drzwi i zobaczyli pobladłego Hensona.
    -   Przepraszam, Wasza Miłość, ale uprząż się zerwała.
    -   Potraficie ją naprawić?
    -   Już to robimy.
    -   Czy nic się pani nie stało?
    Zaprzeczyła ruchem głowy, nie podnosząc oczu. Kurczowo przyciskała do piersi 
gronostaja. Miała pobrudzony policzek i przekrzywiony kapelusz, a fiołkowe pióra były 
połamane. Skojarzyła się Alecowi z bezbronnym pisklęciem, które wypadło z gniazda. 
Szczerze zapragnął pomóc jej odnaleźć z powrotem rodzinę. Czuł, że nie powinien 
pozostawiać tej rozpaczliwie bezradnej kobiety samej sobie. Odwrócił wzrok, bo wyraz jej 
twarzy zbijał go z tropu.
    Wysiadł z powozu i podszedł do służących, którzy reperowali uprząż.
    -   Kto zaprzęgał konie? - spytał złowieszczym tonem.
    -   Ja, Wasza Miłość - wyznał Jem, stangret, i zaczął pospiesznie wyjaśniać: - Uprząż była 
nowa i mocna. Jeszcze nigdy nie
    51
    J/LL BARNETT
    widziałem tak grubej skóry, a została przedarta jak papier. O, proszę...
    Alec obejrzał kawałek rzemienia. Skóra nie wyglądała na pękniętą pod wpływem 
gwałtownego szarpnięcia, bo miała wystrzępione brzegi, jakby ktoś ją rozerwał dłońmi.
    -   Jak długo potrwa naprawa?
    -   Już kończymy, Wasza Miłość. Odczepiliśmy ten postronek od dyszla.
    -   W porządku. - Belmore wsiadł do powozu. - Zaraz ruszamy.
    -   To był znak - szepnął Seymour, wybałuszając na niego oczy. Neil sprawiał wrażenie, 
jakby się spodziewał, że powóz zaraz
    rozbłyśnie czarodziejskim blaskiem. Richard zarechotał po usłyszeniu tej rewelacji, nie 
odejmując od ust piersiówki. Po chwili schował ją do kieszeni i poprawił temblak.
    Alec, zdumiony, oglądał swój płaszcz. W miejscach, które ściskała panna MacQuarrie, 
materiał był silnie wygnieciony. Zerknął na nią, czując na sobie jej spojrzenie. Było znajome, 
lecz trudne do określenia. Miał wrażenie, że ona stara się zapamiętać jego twarz. Całkowicie 
zburzyło to jego spokój. Marzył tylko o tym, żeby jak najszybciej dotrzeć do gospody. Posłał 
Szkotce zimne spojrzenie, ale chłód momentalnie zniknął, gdy napotkał jej oczy. Poczuł się 
jakoś dziwnie i utkwił wzrok w zwichniętą rękę Downe'a. Gdy ponownie zerknął na 
dziewczynę, stwierdził, że ona też spogląda na rękę hrabiego.
    Henson zamknął drzwi i z turkotem ruszyli wyboistą drogą. Diuk zatopił się w myślach. 
Po chwili z przerażeniem przypomniał sobie, u kogo już widział owo spojrzenie, jakim przed 
chwilą obdarzyła go panna MacQuarrie. Ta osobliwa Szkotka patrzyła na niego z takim 
samym uwielbieniem jak Letitia Hornsby na Richarda. Alec jęknął w duchu. To spojrzenie 
zdradzało gorące uczucie. Zanim zdążył oswoić się z tym odkryciem, rozległ się kolejny 
krzyk.
    G d y od powozu odpadło koło, Joy dała za wygraną. Jeśli nie przestanie powtarzać 
zaklęcia umożliwiającego podróżowanie,
    52
    CZARY
    może się komuś stać krzywda. Z rezygnacją podparła dłonią podbródek. Najlepsze, co 
mogła zrobić, będąc tak rozkojarzoną, to powstrzymać się na jakiś czas od czarów. Po 
przerwie na ogół wykonywała zaklęcia z pozytywnym skutkiem, jeśli tylko potrafiła się 
skoncentrować. Tak czy inaczej, nie chciała, żeby pasażerom powozu, a zwłaszcza diukowi, 
przydarzyło się coś złego. Połączyło ją z Belmore'em coś więcej niż przyspieszone bicia serc i 
przeciągłe spojrzenia. Zbliżała ich do siebie jakaś tajemnicza siła. Joy czuła, że diuk jej po-
trzebuje, a pod maską obojętności ukrywa gorycz i rozczarowanie.
    Wicehrabia Seymour, najbardziej nerwowy spośród trzech mężczyzn, pochylił się do 
przodu i przyglądał się jej tak, jakby była tajemniczą zjawą.
    -   Pani jest nią, prawda?
    Panna MacQuarrie z przerażeniem pomyślała, że rozpoznał w niej czarownicę. Nie miała 
pojęcia, co mu odpowiedzieć.
    -   Zostaw dziewczynę w spokoju, Neil - uciszył go Richard sonem, z którego wynikało, 
że poruszony przez wicehrabiego temat   budzi   w   nim   niesmak.   Hrabia   spojrzał   na   
Aleca.
    Jeśli nawet to jest ona, Belmore nie kiwnie palcem, iopóki jego człowiek nie sprawdzi 
różnych rzeczy. Drzewa genealogicznego itd.
    Joy zerknęła na Aleca. Poruszał nerwowo ręką w kieszeni płaszcza. Spostrzegła kawałek 
pogniecionego papieru i zastanawiała się, co to może być. Diuk kazał przyjaciołom 
zamilknąć, a Downe'a przeszył lodowatym spojrzeniem. Hrabia nie pozostał mu dłużny, więc 
wyglądali jak dwa szykujące się do ataku psy. Tylko Seymour miał łagodną minę, choć 
najwyraźniej był zażenowany zachowaniem Downe'a. Hrabia i diuk wciąż trwali w 
wojowniczych pozach, lecz Joy nie miała wątpliwości, kto tu zwycięży. Poznała już siłę 
wzroku diuka. Po długiej, pełnej napięcia chwili, hrabia spuścił oczy i sięgnął po piersiówkę.
    Belmore odwrócił się do Joy, jakby wyczuwając, że ona tego pragnie. Dech jej zaparło, 
bo w jego oczach odkryła sekretne uczucia, które ją zadziwiły. To były prawdziwe skarby, 
oczekujące
    53
    JlLL BARNETT
    w ukryciu na kogoś dostatecznie cierpliwego, żeby potrafił je odnaleźć. Wpatrywał się w 
Joy, jakby chciał się o czymś upewnić. Czego ty ode mnie oczekujesz? Czego pragniesz? - 
pytała bezgłośnie, ale w jednej chwili na jego twarzy pojawiła się znowu dobrze znana 
wyniosłość.
    W powozie na długi czas zapadła cisza. Wszyscy siedzieli pogrążeni w zadumie. Jednak 
Joy spodziewała się, że rychło mężczyźni zaczną ją pytać o jej życie i usiłowała wymyślić 
jakąś historyjkę na ten temat. Od dziecka wiedziała, że nie należy się przyznawać zwykłym 
śmiertelnikom, iż jest się czarownicą. Po prostu nie przyjmowali do wiadomości, że magia nie 
musi mieć nic wspólnego z ciemnymi, diabelskimi mocami. Trzeba było znać kogoś bardzo 
dobrze, żeby się zwierzyć z magicznych umiejętności, a większość zwykłych śmiertelników 
miała o czarach niewłaściwe wyobrażenie. Świadczyła o tym historia. Ciotka MacLean ufała 
niewielu ludziom. Zawsze powtarzała, że zwykli śmiertelnicy na ogół sądzą, iż czarownice to 
stare, szkaradne wiedźmy o błędnym spojrzeniu, z siwymi kudłami na głowach i brodawkami 
na twarzach, które krążą po świecie na miotłach.
    Dziadek Joy ze strony ojca, również mag, ożenił się ze zwykłą śmiertelniczką, córką 
angielskiego para. Ta jednak była zupełnie wyjątkowa, więc została zaakceptowana przez 
MacQuarriech i MacLeanów. Ciotka jednak narzekała twierdząc, że małżeństwo dziaclka Joy 
stanowi źródło problemów wnuczki z nauką magii, ponieważ jego żona skaziła krew płynącą 
od pokoleń w żyłach obu rodów. Panna MacCjuarrie pocieszała się jednak tym, że mogła 
urodzić się całkowicie pozbawiona magicznej mocy, a tymczasem została czarownicą, 
jakkolwiek wciąż okazywała się nieudolna.
    Postanowiła opowiedzieć o sobie pasażerom powozu, przemilczając najważniejsze. Jeśli 
ubarwi i lekko udramatyzuje opowieść, chcąc wzbudzić zainteresowanie, to może uda się jej 
tak oczarować słuchaczy, że nie zwrócą uwagi na nielogiczność i niewiarygodność 
przedstawianych zdarzeń.
    Poczuła na sobie wzrok diuka. Jego spojrzenie było przenik-
    CZARY
    liwe. Świadczyło o tym, że Belmore zna ją już całkiem nieźle i niewiele ujdzie jego 
uwagi. A więc zaczęło się - pomyślała stropiona.
    -   Gdzie mieszka pani rodzina?
    -   Wszyscy umarli - skłamała. Chciała spuścić głowę, ale nie potrafiła oderwać od niego 
oczu.
    -   Wspomniała pani Surrey. Czy właśnie tam chce pani dotrzeć?
    Skinęła głową.
    -   Z jakiego powodu?
    -   Bo tam jest dom babki.
    -   O ile mnie słuch nie myli, powiedziała pani, że cała jej rodzina umarła.
    -   Wszyscy z wyjątkiem ciotki, ale ona wyjechała do... Nie będzie jej w kraju przez dwa 
lata.
    -   I pozostawiła panią bez opieki?
    -   Jestem dorosła - odparła unosząc lekko podbródek. - Mam dwadzieścia jeden lat.
    -   Rozumiem - oznajmił takim tonem, jakby ani trochę nie wierzył w jej dorosłość.
    Przez długą chwilę w powozie panowała cisza.
    -   W jaki sposób pani podróżuje?
    -   Pieszo - pisnęła, bo brzmiało to okropnie nieprzekonywająco, a w myślach dodała: - 
Ty skończona kretynko.
    Diuk zerknął wymownie na jej nowe buciki. Nie miały najmniejszej rysy, a obcasy i 
zelówki w ogóle nie były zdarte. Dół pelisy i sukni nie nosił śladu zabrudzenia. Nic w 
wyglądzie panny MacQuarrie nie wskazywało, że przemierza błotniste drogi. Po tych 
oględzinach Belmore spojrzał na nią tak karcąco, że omal nie wypaplała prawdy.
    -   I tak pani idzie ze Szkocji?
    -   O mój Boże, skądże znowu! - Położyła dłoń na sercu w sposób, który miał sugerować 
prawdomówność i bezgraniczne zaskoczenie tym pytaniem. Z uśmiechem oświadczyła: - 
Taka wyprawa jest nie do wyobrażenia.
    Alec patrzył na nią wyczekująco i w powozie po raz kolejny
    54
    55
    JlLL BARNETT
    zapanowało milczenie. Panna MacQuarrie wymyśliła mnóstwo historyjek wyjaśniających 
jej nagłe zjawienie się w lesie, ale nie zdecydowała się na przedstawienie którejkolwiek.
    -   To z pewnością brednie Seymoura na temat przeznaczenia sprawiły, że się tu znalazła 
- przerwał przedłużającą się ciszę hrabia. Niemal leżał na siedzeniu, gapiąc się w okno, a na 
jego stale wilgotnych od brandy ustach wykwitł głupawy uśmieszek.
    -   Obyś się udławił! - wrzasnął czerwony ze złości Neil.
    -   Co ci się nie podoba, Seymour? Czyżby chwilowo opuściły cię twoje przeczucia? I to 
w takiej chwili? - Hrabia chwycił się za serce. - Już nie wierzysz w stare wiedźmy, anioły i 
trole? - Zerknął na Joy. - Och, zapomniałem, że ona jest Szkotką. Powinienem dorzucić 
jeszcze krasnale i strzygi. Nie mam racji?
    -   Downe, jesteś wstawiony. - Alec spojrzał na niego groźnie. - Radziłbym ci odstawić 
butelkę, jeśli nie chcesz iść pieszo.
    -   Czy mogłoby się zdarzyć, żeby któryś z przyjaciół Belmore'a zataczał się samotnie na 
drodze? Co pomyśleliby ludzie?
    -   Po pijanemu zachowujesz się jak osioł - orzekł Neil i zwrócił się do Joy. - Przepraszam 
za niego, panno MacQuarrie, ale kiedy ma w czubie, staje się strasznie jadowity.
    -   To po co pan pije? - spytała Downe'a, który wydawał się jej uroczym mężczyzną, o ile 
potrafił powstrzymać się od szyderstw.
    Zapadła martwa cisza. Joy dostrzegła w oczach hrabiego wielką wrażliwość, ale niemal 
w tej samej chwili znowu zagościł w nich cynizm.
    -   Bo sprawia mi to przyjemność. Uczyniłem z chlania sztukę. Zajęło mi to tyle samo 
czasu, ile Belmore'owi stłamszenie wszelkich impulsów. Tak jak on słynie z żelaznej 
konsekwencji, ja słynę z jej braku. Lubię w życiu niespodzianki. - Spojrzał na diuka 
wyzywająco i wycedził: - Mówi się, że trunek to lekarstwo na nudę. - Przekonawszy się, że te 
słowa nie wywarły na przyjacielu najmniejszego wrażenia, odwrócił się do okna.
    Panna MacQuarrie poczuła na sobie wzrok Seymoura, więc zerknęła na niego.
    CZARY
    -   Gdzie dokładnie mieszka pani babka? - spytał z życzliwym uśmiechem.
    -   Niedaleko East Clandon. Posiadłość nazywa się Locksley Cottage.
    -   Locksley? To nazwisko hrabiego Craven, Henry'ego? - zdziwił się Neil.
    -   To panieńskie nazwisko mojej babki - poinformowała Joy.
    -   Locksleyowie są naszymi dalekimi krewnymi. Hrabia wyrzekł się córki, gdy uciekła z 
domu i poślubiła pewnego Szkota, oryginała, a także... - Neil przerwał i spojrzał na Joy. - 
Pani jest Szkotką.
    -   Ta kobieta to moja babka - wyznała Joy, obserwując reakcję Seymoura.
    -   Słyszałeś? Słyszałeś, co powiedziała? - zwrócił się do diuka. - Powtarzałem ci, że o 
wszystkim decyduje przeznaczenie. Nie zmienisz go. - Wicehrabia pobladł z przejęcia, 
wskazując drżącą dłonią Joy.
    -   O tak, Belmore. I nie musisz już zatrudniać tego człowieka. Wszystko za ciebie 
zrobiono, o ile oczywiście nie zechcesz sprawdzać, w jakim stanie są jej zęby - oznajmił z 
drwiną Richard i wybuchnął śmiechem.
    Rechotał tak, jakby fakt, że Joy jest prawnuczką hrabiego Craven, stanowił 
najzabawniejszą rzecz pod słońcem. Do tej pory sądziła, iż to, że jej babka nie zajmowała się 
magią, upodabnia wnuczkę choć trochę do zwykłych śmiertelników. Teraz uznała, że tak nie 
jest, ponieważ ona, Joyous Fiona MacQuarrie, nie potrafiła tak szydzić z ludzi. Uprawiając 
magię, wcale nie zatraciła wrażliwości.
    Poczuła się boleśnie dotknięta kpinami Downe'a. Spoglądał na nią, wciąż zanosząc się od 
śmiechu, więc pochyliła głowę, usiłując sobie jakoś poradzić z zakłopotaniem. Na jej 
kolanach leżał Beezle. Sądziła, że gronostaj śpi od czasu szaleńczej jazdy. Jednak, o dziwo, 
spojrzał uważnie na Joy, a potem odwrócił głowę w stronę hrabiego. Po chwili już pełzł po 
torsie Downe'a, który momentalnie przestał się śmiać.
    56
    57
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Czego on chce? - spytał zaskoczony.
    Beezle podnosił łapkę do ściągniętych ust Richarda.
    -   Może zamierza sprawdzić, w jakim stanie są twoje zęby?
    -  odezwał się z nonszalancją Alec.
    I rzeczywiście gronostaj odchylił dolną wargę i zaczął zaglądać do ust Richarda.
    -   Zabierzcie... to... ode mnie.
    Joy sięgnęła po zwierzątko, lecz diuk przytrzymał ją za ramię i potrząsnął głową. Patrzył 
tak władczo, że ustąpiła, z przestrachem obserwując zachowanie Beezle'a.
    Przez długą chwilę gronostaj zaglądał hrabiemu do ust, w różnych miejscach odchylając 
łapką wargi. Gdy w końcu nie mógł już znieść cuchnącego brandy oddechu Richarda, odsunął 
pyszczek i zaczął sapać. Następnie niezdarnie owinął się wokół szyi Downe'a, jak zwykł to 
robić w przypadku Joy, z tą różnicą, że spuścił łepek i zaczął obwąchiwać tors hrabiego.
    -   Seymour, przestań rechotać i zdejmij to ze mnie. - Richard usiłował strząsnąć 
niezdarne zwierzątko, ale najwidoczniej zabolało go zwichnięte ramię, bo na jego twarzy 
pojawił się grymas.
    -   Miałby  zniszczyć  niespodziankę, jaką przyniosło  życie?
    -   spytał diuk z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. - Nigdy do tego nie dopuścimy.
    -   Brawo, Alec. Co za dzień! - Neil zachichotał.
    Joy z zaskoczeniem obserwowała, jak Belmore i Downe znakomicie porozumiewają się 
bez słów. Atmosfera była tak napięta, jakby dwa wojujące z sobą rody stanęły nagle 
naprzeciw siebie.
    Beezle siedział na kolanach Downe'a i dopóty przeszukiwał hrabiowski płaszcz, dopóki 
nie znalazł w kieszeni butelki z brandy. Wbijał ostre pazury tylnych łapek w udo Richarda. 
Ten wstrzymał oddech i sięgnął po gronostaja, próbując go zrzucić. Zwierzątko tylko syknęło, 
obnażając ostre zęby. Hrabia cofnął rękę. Był naprawdę przestraszony, a Beezle spoglądał na 
niego wyjątkowo czujnie i groźnie. Joy zdumiewało zachowanie jej ducha opiekuńczego. 
Przytrzymywał opartą na kolanach Downe'a piersiówkę przednimi łapkami i obwąchiwał 
korek, mrugając oczami na
    58
    widok swojego odbicia w połyskliwym srebrze. Po chwili chwycił butelkę zębami i tak ją 
rozkołysał, że z kolan hrabiego trafiła na kolana diuka. Joy zerknęła na Belmore'a, ciekawa 
reakcji, ale nie znalazła na jego twarzy śladu emocji. Patrzył na butelkę z właściwym mu 
chłodnym dystansem. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo Beezle absolutnie nie był 
łasy na pochwały. Poza tym tylko wykorzystał nogi diuka do chwilowego przechowania 
piersiówki. Właśnie przeskoczył na wolne miejsce obok tego powszechnie szanowanego para 
i nawet na niego nie spojrzawszy zsunął z jego kolan butelkę, po czym położył się na niej i 
zasnął, a przynajmniej zamknął oczy.
    J oy postanowiła wreszcie wyjaśnić, jak trafiła do lasu, ale nie była zdolna patrzeć 
diukowi w oczy. Snując opowieść, spoglądała na złożone na kolanach swoje dłonie lub na 
twarz wicehrabiego. Wydawało się jej, że on jest bardziej wrażliwy od hrabiego i diuka. 
Kiedy doszła do dramatycznych zdarzeń, Seymour z przejęciem potakiwał głową i słuchał z 
prawdziwym zainteresowaniem.
    Oznajmiła, że jej powóz wpadł do rowu, ona zaś weszła na chwilę w leśną gęstwinę, a 
gdy wróciła, pojazd zniknął. Uprowadził go nikczemny woźnica, którego nieostrożnie 
wynajęła. Na tym zakończyła i popatrzyła uważnie na mężczyzn, ciekawa, jakie wrażenie 
wywarła na nich jej opowieść.
    - Panno MacQuarrie, nie ma znaczenia, w jaki sposób pani-się tu znalazła. Nie ma pani 
na nic wpływu, bo o wszystkim decyduje przeznaczenie. Nie można go zmienić - oświadczył 
Neil. Skrzyżował ręce na piersi i dodał: - To, że pani jest Szkotką, ja wicehrabią, a Downe 
hrabią, jeśli nawet w jego przypadku zaistniała pomyłka, zawdzięczamy przeznaczeniu. 
Śmiertelny człowiek nie kieruje swoim losem.
    CZARY
    -   Za życiową pomyłkę uznaję jedynie to, że ja i Belmore napatoczyliśmy się kiedyś na 
ciebie - odparował Richard. - A jeśli rzeczywiście śmiertelny człowiek nie kieruje swoim 
losem, to Alec z pewnością stanowi wyjątek. Czy ty w ogóle jesteś śmiertelny, Belmore?
    Tylko Joy spostrzegła, że diuk stał się bardziej sztywny, tak nieznaczna była to zmiana. 
Ale panna MacQuarrie siedziała obok niego, więc poczuła lekkie drgnięcie fotela.
    -   Diuk Belmore - ciągnął nieustępliwie Richard - nigdy by nie dopuścił, żeby coś tak 
ludzkiego, jak przeznaczenie, decydowało o jego życiu. Zachowaniem Aleca rządzi tradycja i 
wynikające z niej powinności dla człowieka o takiej... pozycji, a także jego własne plany czy 
zamiary. - Downe zwracał się do Joy, lecz spoglądał na diuka. - Można być spokojnym, że 
postąpi tak, jak postępowali jego antenaci.
    Umilkł i odwrócił twarz do okna, a panna MacQuarrie znowu zerknęła na Aleca. 
Spoglądał na Richarda tak lodowato, że przeszył ją dreszcz. Z pewnością Belmore nosi w 
sobie jakiś uraz, który stara się ukryć - pomyślała. Zaczęła się zastanawiać, o co tu chodzi, 
gdy Alec spojrzał na nią. Taksował ją wzrokiem, jakby ważył coś w myślach. Była ciekawa 
czy uwierzył w jej opowieść i jak się zachowa, jeśli nie uwierzył. Bardzo jej zależało na 
opinii tego mężczyzny, choć nie wiedziała do końca dlaczego. Był bardzo poważny. Mimo 
olśniewającej prezencji wydawał się samotny albo zbyt silnie zdystansowany do ludzi. Jednak 
intuicja podpowiadała jej, że Alec troszczy się o innych, wbrew temu, co stara się 
zasugerować. Nie wierzyła, że w ogóle można być kimś tak niewrażliwym. Z pewnością on 
pragnie uczucia, bo już zdradził się z tym przed Joy, i kryje się w nim o wiele więcej, niż chce 
ujawnić.
    Spojrzała na jego zacięte usta i uśmiechnęła się do niego, ciekawa, czy odwzajemni 
uśmiech, zwłaszcza że wyglądał na kogoś, kto łaknie takiego objawu sympatii. Twarz diuka 
przestała wyrażać obojętność, ale pozostała poważna. Joy zastanawiała się, czy on w ogóle 
potrafi się uśmiechać, i przez chwilę bezskutecznie próbowała sobie wyobrazić jego 
uśmiechniętą twarz. W końcu
    60
    61
    JlLL BARNETT
    poddała się i odwróciła do okna. Wkrótce znowu jednak patrzyła na Belmore'a, jakby 
wywarł na nią jakąś zagadkową presję. Miała wrażenie, że prześwietla ją wzrokiem. Nie 
poddała się myśli, że w ten sposób przemawia jego niechęć do niej, przeświadczona, że 
chodzi o jakieś głębiej skrywane uczucie. Zarumieniła się pod wpływem tego badawczego 
wzroku i odwróciła głowę. Poczuła pot na dłoniach i suchość w ustach. Wydawało się jej, że 
topnieje niczym bryłka lodu.
    Chcąc ukryć wzruszenie, uniosła dłoń i zaczęła skracać knot lampy. Pocieszała się, że w 
półmroku diuk nie potrafi dociec, co dzieje się w jej duszy, bo okaże się bardziej odporna na 
jego spojrzenie. Ze zdenerwowania pociągnęła pokrętło knota zbyt mocno, i wyciągnęła je. 
Spoglądała na nie zakłopotana i zaczęła nieudolnie wsuwać je z powrotem.
    Poczuła na nadgarstku silną męską dłoń. - Ja to zrobię.
    Belmore sięgał ręką do lampy i Joy przesłonił cień jego sylwetki. Cień wydał się jej 
tajemniczy i zimny jak sam diuk. Wszakże jej zmysły zareagowały na ciepło i zapach ciała 
Aleca. Poczucie jego fizycznej bliskości było tak dojmujące, że panna MacQuarrie miała 
wrażenie, iż porywa ją wzburzone morze.
    Diuk poprawił knot, przekręcił lampę i już się odwracał, gdy
    nagle zastygł w bezruchu, patrząc na Joy z tak bliska, że poczuła
    jego  oddech.   Gdyby przysunęła  się  odrobinę,   doszłoby  do
    zetknięcia ich ust. To spojrzenie zmroziło Joy i boleśnie ukłuło,
    lecz spostrzegła, że nie tylko jej serce przeżywa udrękę. Czuła
    się jak zahipnotyzowana. Nie potrafiła i nie chciała się odsunąć.
    Wcale sobie tego nie wypominała, ponieważ z mrocznej duszy
    Belmore'a dotarł do niej nikły promyk światła. Napięta twarz
    tego mężczyzny posyłała Joy do wszystkich diabłów, ale blask
    w oczach temu zaprzeczał. Alec ani na chwilę nie uwolnił jej
    nadgarstka. Jednak teraz trzymał go w tak władczy sposób, że
    z pewnością wyczuwał pod kciukiem przyspieszony puls. Może
    też słyszał łomot serca Joy, bo jej ten dźwięk zagłuszał wszystko.
    Może  spostrzegł,  że  ona nie potrafi poruszyć  dłonią.  Była
    zdumiona, że zimne szafirowe oczy Aleca zapłonęły nagle takim
    62
    CZARY
    blaskiem, aż jej ciało zrosił pot. Czuła go na piersiach, ramionach i udach.
    Diuk odwrócił wzrok, choć wciąż trzymał ją za rękę. Joy pomyślała, że magia jego 
spojrzenia działa silniej niż czarodziejskie zaklęcia. Ale on patrzył na jej dłoń tak, jakby 
dopiero teraz uświadomił sobie, że ją trzyma. Dotknęła jego palców, dając w ten sposób do 
zrozumienia, że nie stało się nic złego. W tym momencie uwolnił jej nadgarstek. Zrobił to tak 
szybko, że nie była całkiem pewna, czy rzeczywiście najpierw pieszczotliwie pogładził jej 
dłoń. Usiadł obok niej, jak poprzednio, i niewidzącym wzrokiem spoglądał w okno.
    Wciągnęła do płuc powietrze i w tym momencie do jej świadomości dotarło, że w 
powozie jest nie tylko Belmore. Uderzyła ją panująca tu, pełna napięcia cisza. Słyszała 
jedynie stłumiony stukot końskich kopyt i pobrzękiwanie uprzęży, a niekiedy skrzypienie 
resorów. Wraz z powrotem do rzeczywistości wyostrzył się także zmysł powonienia panny 
MacQuarrie. Poczuła odór wilgotnej skóry butów, tytoniu oraz brandy. Przesycone męskim 
zapachem powietrze było ciężkie, wprost trudne do zniesienia. Odruchowo sięgnęła po 
Beezle'a i zaczęła głaskać zwierzątko. Potrzebowała tego gładkiego, miękkiego i bliskiego 
sercu futerka po wyczerpującej konfrontacji z Belmore'em.
    Rozległ się śmiech. Wzdrygnęła się, przestraszona. To znowu rechotał cyniczny hrabia. 
Spojrzała na niego, przygotowana na jakiś zgryźliwy komentarz. Ale tylko patrzył na nią, 
jakby spekulował na jej temat. Poczuła niepokój, choć nie miał on nic wspólnego z tym, jaki 
wzbudzał w niej diuk. Nie żywiła do Downe'a sympatii. Nosił w sobie jakąś nie zaleczoną 
ranę, która wyzwalała w nim jątrzącą i zdolną ugodzić w najczulszy punkt agresję. 
Perwersyjnie rozkoszował się swoją bezczelnością i upodobaniem do drwiny. Poza tym jego 
uśmiech był aż nadto wystudiowany, a sposób, w jaki człowiek się uśmiecha, wiele o nim 
mówi. Zupełnie inny był uśmiech wicehrabiego. Nerwowy Seymour zerkał w okno i mruczał 
coś pod nosem, ale uśmiechał się do Joy serdecznie. Spojrzała na diuka, ponownie usiłując 
sobie wyobrazić jego uśmiechniętą twarz,  lecz, niestety,  bez
    63
    ML  BARNETT
    CZARY
    rezultatu. Nawet jej zdolność wewnętrznego widzenia była bezsilna wobec napiętej i 
surowej twarzy Aleca. Poddała się i, tak jak pozostali, zaczęła gapić się w okno.
    Wkrótce powóz zatrzymał się przed starą gospodą z drewnianych bali. Ciepłe żółte 
światło, sączące się przez romby szyb okiennych, tworzyło trochę niesamowitą aurę. Dotarli 
do Shovel and Boot. Taki szyld widniał z boku pokrytego rdzą daszku, umocowanego nad 
ciężkimi dębowymi drzwiami. Wokół wiekowego omszałego muru z szarego kamienia wciąż 
snuła się mgła. Przez okno powozu Joy spostrzegła, że foryś już zsiadł z konia i rozmawia z 
chłopcem usługującym w gospodzie. Ktoś otworzył skrzypiące drzwi. Złote światło 
rozświetliło brukowany dziedziniec. Zaraz przesłonił je cień karczmarza.
    Lokaj otworzył powóz. Diuk stanął przy wejściu, odprawił służącego i wyciągnął rękę do 
Joy. Podniosła Beezle'a, okręcając go wokół szyi, i zerknęła na zwichniętą stopę, niepewna, 
czy potrafi stanąć na podłodze o własnych siłach. W tym momencie Belmore wziął ją na ręce 
i zaniósł do gospody, przytulając mocno do siebie. Spoglądał tak władczo, że wszyscy 
natychmiast usunęli mu się z drogi,  a Joy wcale  nie czuła  chłodu wilgotnego angielskiego 
powietrza. Ogrzewał ją nie tylko wspaniały tors, lecz także mężczyzna, jakim był diuk pod 
powłoką chłodu. Westchnęła i oparła głowę na silnym ramieniu. Nawet przez grubą warstwę 
ubrania czuła, jak jest muskularne. Przeszył ją dreszczyk podniecenia. Zastanawiała się, czy 
ma on coś wspólnego z emocjami, jakich doświadczają czarownice, które rzeczywiście
    potrafią latać.
    W białej magii latanie należy do największych i najwspanialszych umiejętności. Panna 
MacQuarrie nie umiała jednak robić tego dobrze, więc riie znała prawdziwych uczuć, 
towarzyszących lataniu. Oczywiście, usiłowała się tej sztuki nauczyć, jednak ciotka zakazała 
jej wszelkich prób po tym, jak pokaleczyła się, uderzając w okno katolickiej kaplicy w 
Craignure i roztrzaskując zabytkowy witraż. Pani MacLean wyratowała siostrzenicę z opresji 
i przeprosiła biskupa. Traf chciał, że ten gorliwy sługa boży właśnie klęczał pod oknem, w 
które Joy uderzyła.
    64
    Teraz nie potrafiła sobie przypomnieć, co naprawdę przeżywała podczas tej jedynej 
nieudanej próby latania przed wyprawą do Surrey. Pozostały jej po wypadku dwie blizny, 
jedna na lewej dłoni, a druga na karku. Ciotka powtarzała, że powinny stanowić dla niej 
ostrzeżenie przed lataniem. Ale Joy wciąż dręczyło coś znacznie bardziej poważnego, a 
mianowicie przeświadczenie, iż jest nieudolną czarownicą. Z drugiej strony niezachwiana 
wiara, że pokona trudności, pozwoliła jej przetrwać okres niepowodzeń, kiedy niemal każde 
zaklęcie wykonywała źle. Nadzieja zawsze stanowiła ostoję panny MacQuarrie, źródło jej 
spokoju, marzeń i pewności, że los przyniesie spełnienie jej oczekiwań.
    Pogrążona w myślach, dopiero teraz spostrzegła, że Belmore przygląda się jej jak jakiejś 
osobliwości. Prawdopodobnie jestem pierwszą czarownicą, jaką widzi, choć o tym nie wie - 
pomyślała i uśmiechnęła się do niego w nadziei, że on odwzajemni uśmiech. Ale i tym razem 
tak się nie stało. Czujność Aleca nie została uśpiona, więc jego spojrzenie było lodowate. Ta 
kobieta wcale mnie nie obchodzi. Nie okażę jej żadnych uczuć - podpowiadał mu zapewne 
jakiś wewnętrzny głos. Diuk naprawdę utracił radość życia, lecz Joy niezachwianie wierzyła, 
że on pragnie, by ktoś pomógł mu ją odzyskać. Sam tego nie potrafił, ponieważ wyzbył się 
nadziei. Za to Joyous Fiona MacQuarrie miała jej pod dostatkiem. Stale potrzebowała wiary, 
chcąc opanować tajniki białej magii, tak jak Belmore potrzebował wiary, żeby móc 
zachowywać się zgodnie ze swoją prawdziwą naturą. Czyżby właśnie to łączyło ich z sobą? 
Intuicja podszeptywała Joy, że tak właśnie jest. Ten mężczyzna rozpaczliwie łaknął odrobiny 
czarów w życiu.
    Alec usiadł na ławie za długim stołem gospody i wodził wzrokiem po zapisanym 
kawałku papieru.
    Niniejszym arcybiskup Canterbury udziela Alecowi Geraldowi Davidowi  Johnowi  
Jamesowi  Markowi   Castlemaine,   diukowi Belmore, markizowi Deerhurst, hrabiemu Fife, 
specjalnego ze-65
    JlLL BARNETT
    zwolenia   na   zawarcie   związku   małżeńskiego   bez   zapowiedzi ślubnych oraz w 
dogodnym dla zainteresowanego miejscu i czasie.
    Ochrypły okrzyk oderwał jego uwagę od treści zezwolenia. Spojrzał na przyjaciół,  
pochłoniętych  grą w  strzałki.   Grali o wysokie stawki, więc zachowywali się hałaśliwie. Ta 
mała gospoda nie dysponowała, niestety, żadnym salonem, tylko jednym wspólnym wnętrzem 
o pobielanych ścianach, na których krzyżowały  się  ciemne  belki.   Powietrze  było  tu  gęste  
od  dymu i  przesycone   zapachem  piwa,  tłustej   baraniny   oraz   świeżo upieczonego 
chleba. Zażywny oberżysta miał na sobie różowy kaftan, wielokrotnie poszerzany w szwach 
czerwonymi łatami, niemiłosiernie poplamiony i łachmaniarski. Otaczał go tłumek 
miejscowych chłopów, w poczerniałych od znoju ubraniach. Jeden z nich urągał londyńskim 
panom, a reszta sekundowała mu głośnym aplauzem, tupaniem i prześmiewczym rechotem.
    Nad tłumkiem pojawiła się głowa wysokiego Downe'a. Alec zwrócił uwagę, że Richard 
już po raz piąty podnosi do ust stary gliniany kufel w kształcie owczego rogu, a pieniste ale to 
mocne piwo. Nie ulegało wątpliwości, że hrabia podejmie kolejną pijacką próbę pokazania 
przyjaciołom, jaki z niego obrzydliwy hulaka, mający w pogardzie wszystkich i wszystko. 
Trzeźwego Downe'a można było przyłożyć do rany, a pijany chciał z każdego uczynić 
nieszczęśnika, jakim stał się sam. Niestety, ostatnio pił
    niemal na umór.
    Teraz uwagę Aleca przyciągnęło coś innego. Żona oberżysty wprowadzała do pokoju 
wypoczynkowego dla dam miejscowego medyka, wezwanego do Szkotki. Zerknął na piwo, 
lecz nie podniósł kufla do ust. Trunek nie był dobrym lekarstwem na spowodowane gwarem 
huczenie w głowie i piekące od gryzącego dymu oczy. Czuł zmęczenie. Oparł głowę o ścianę 
i przymknął powieki, z trudem opanowując ziewanie.
    Do jego uszu dotarły jakieś nowe głosy. Przez chwilę je ignorował, ale w końcu 
przemógł się i otworzył oczy, w samą porę, by zobaczyć w drzwiach gospody lady Agnes 
Voorhees, najbardziej wścibską osobę w wyższych sferach Anglii. Zmęczenie
    66
    CZARY
    przeszło mu jak ręką odjął i postanowił wynieść się stąd do diabła, zanim ten ptasi 
móżdżek go spostrzeże. Podniósł się gwałtownie z ławy i oparł o ścianę w nadziei, że uda mu 
się przekraść do kuchni.
    -   Wasza Miłość! Alec jęknął.
    -   Eugenio, to wprost niezwykłe! Mamy szczęście spotkać diuka Belmore! Jaki świat jest 
mały! - Lady Agnes mknęła do Aleca szybciej niż strzałka do tarczy, a za nią jej towarzystwo. 
Został złowiony. - Czy to nie dziwne? Właśnie rozmawiałyśmy o Waszej Miłości. - Już stała 
naprzeciw diuka. - Henry, najdroższy - zwróciła się do swojego wymoczkowatego męża.
    -  Proszę, wynajmij salon. - Rozejrzała się gniewnie po wnętrzu, powiewając wokół 
haczykowatego nosa koronkową chusteczką.
    -  Jaki tu fetor. - Popatrzyła znowu na Belmore'a i zaczęła od nowa tę samą paplaninę. - 
Wciąż nie potrafię uwierzyć, że mam tak wyjątkowe szczęście spotkać tutaj diuka Belmore. 
Eugenia... Oczywiście Wasza Miłość zna lady Eugenię Wentworth i panią Timmons...
    Alec powitał skinieniem głowy te największe po lady Voorhees plotkarki Londynu. 
Wszystkie trzy stanowiły dorodną kolekcję ptasich móżdżków.
    -   Eugenia powiedziała mi, że słyszała od pani Dunning-Whyte, której przekazała tę 
wiadomość Sally Jersey, że lady Juliet Spencer, pańska lady Juliet, uciekła z ukochanym! 
Oznajmiłam, że to brednia, ponieważ Wasza Miłość nie zrobiłby czegoś niestosownego, 
nigdy by sobie nie pozwolił na jakieś uchybienie! Ale pomyślałam, że widocznie diuk 
Belmore jeszcze się nie oświadczył, choć wszyscy byliśmy pewni, że uczyni to lada dzień, że 
to tylko kwestia czasu. Proszę więc sobie wyobrazić moje osłupienie, gdy Eugenia 
oświadczyła, że to nie Wasza Miłość jest panem młodym. Zaczęłam się śmiać. - Przyjaciółki 
lady Voorhees zachichotały,  a ona ciągnęła  swój  monolog:
    Uważam, że żadna kobieta przy zdrowych zmysłach nie porzuciłaby diuka Belmore dla 
zwyczajnego kapitana, bez względu na rodzinne koligacje tego ostatniego. - Pani Timmons i 
lady
    67
    JlLL BARNETT
    Eugenia równocześnie skinęły głowami. - A poza tym wszyscy wiedzieli, że Wasza 
Miłość zakochał się w Juliet od pierwszego wejrzenia. To zastanawiające, że pamiętam ten 
wieczór tak dobrze, jakby miał miejsce zaledwie wczoraj...
    Na pierwszy rzut oka wygląd diuka Belmore wcale się nie zmienił, ale uważny 
obserwator spostrzegłby, że mocniej zaciska szczęki i stoi bardziej sztywno. Jak zwykle 
patrzył zimno i oddychał spokojnie, jakby w ten sposób starał się opanować wzburzenie 
spowodowane paplaniną lady Voorhees.
    -   Gospoda nie dysponuje oddzielnymi salonami. - Jej mąż powrócił z rekonesansu. 
Spojrzał na Aleca. - Z pewnością dlatego Jego Miłość przebywa we wspólnej sali. Czy nie 
mam racji, Belmore?
    -  Nie dysponuje oddzielnymi pokojami? - powtórzyła zdumiona lady Agnes, rozglądając 
się z obrzydzeniem po wnętrzu i nie dopuszczając diuka do głosu. Och, słabo mi. - Opadła na 
ławę niczym przekłuty balon i ciężko dysząc podparła dłonią czoło.
    -  Moja droga. - Lord Henry wyjął chusteczkę z ręki żony i zaczął wachlować jej twarz. - 
Mają tu tylko pokój wypoczynkowy dla dam.
    Ożywiona tą wiadomością, wyprostowała się.
    -  Niestety, jest chwilowo zajęty. Gospodarz prosi, żebyś zechciała chwilę poczekać.
    -   Ale dlaczego my musimy czekać? - domagała się odpowiedzi, na powrót przybierając 
histeryczną pozę.
    -   Jakiejś młodej damie coś dolega i właśnie bada ją lekarz.
    Po tak sensacyjnej informacji matrona usiadła jak ktoś absolutnie zdrowy i zaczęła z 
szybkością karabinu zasypywać męża pytaniami.
    -   Co to za kobieta? Jak się nazywa? Kto jej towarzyszy? Czy ją znamy? Dlaczego się 
nie dowiedziałeś?
    Lady Voorhees była niepocieszona brakiem mężowskiej dociekliwości. Po chwili zalała 
się łzami.
    -   Och, Henry, przecież wiesz, jak bardzo pragnę być ludziom pomocna. Może ta biedna 
dziew68czyna, nieważne kim jest, mnie
    CZARY
    potrzebuje. Znasz poświęcenie, z jakim traktuję miłość bliźniego i radość czerpaną z 
bycia użyteczną.
    Jęknęła rozpaczliwie, zamykając oczy, i dramatycznym gestem położyła rękę na stole, 
dokładnie w miejscu, gdzie leżało zezwolenie na ślub diuka bez zapowiedzi. Alec zamarł w 
napięciu, bo lady Agnes, słysząc szelest papieru, gwałtownie uniosła powieki i spojrzała w 
dół bez śladu cierpienia na twarzy. Zacisnęła dłoń na kartce, jakby szczęśliwym zbiegiem 
okoliczności zdobyła przepustkę do raju, i jednym rzutem oka zapoznała się z treścią 
dokumentu. Teraz jej twarz była tak samo zawzięta, jak pyski psów myśliwskich Aleca, gdy 
poczuły zająca. Chwyciła papier w obie dłonie i uniosła w górę. Mrugając powiekami, jeszcze 
raz zapoznała się z treścią, po czym utkwiła wzrok w diuku. Zaczęła się wachlować 
dokumentem, zarazem posyłając Belmore'owi swój najbardziej przymilny uśmiech.
    -   Ależ! Jaki z Waszej Miłości chytry lis! - oznajmiła, wymachując Belmore'owi przed 
nosem rozprostowaną kartką.
    Z pokoju wypoczynkowego dla dam wyłoniła się żona właściciela gospody, prosząc 
diuka do środka. Bez słowa wziął z rąk lady Agnes dokument i pospiesznie opuszczał 
wspólną salę. Już otwierał drzwi do pokoju, gdy usłyszał szept tej plotkarki, ale był to szept 
tak teatralny, że pewnie potrafiłby dotrzeć nawet do uszu zbzikowanego króla, zamkniętego w 
pałacu Westminster.
    -   Eugenio, z pewnością jest to zezwolenie na ślub z lady Juliet. Oni się pobiorą. 
Mówiłam ci, że ta historia z kapitanem po prostu nie mogła się zdarzyć.
    Alec odetchnął głęboko i spojrzał na swoją dłoń spoczywającą na klamce drzwi. Dłoń 
była tak zaciśnięta, że aż pobielała. Jeszcze raz odetchnął i wszedł do środka.
    Joy przestała słyszeć, co mówi lekarz, ponieważ wyczuła, że to Belmore jest w pokoju. 
Siedziała na krześle, a medyk pochylał się nad nią, uniosła więc głowę, próbując zobaczyć 
coś przez jego ramię. Ale on z trzaskiem zamknął walizkę i wyprostował się, już całkiem 
zasłaniając pannie MacQuarrie widok.
    69
    JlLL BARNETT
    - Wasza Miłość, to tylko niegroźne zwichnięcie. Odpowiednio skrępowałem stopę, więc 
panienka może stać na tej nodze i chodzić bez wysiłku. - Odwrócił się do Joy. - Moja droga, 
niech pani pokaże Jego Miłości, że porusza się bez trudu.
    Pomógł jej wstać i o własnych siłach podeszła do wielkiego kominka, przy którym spał 
Beezle, zwinięty w kłębek naprzeciwko spalających się z trzaskiem drew. Rozkoszowała się   
przyjemnym   ciepłem,   wysuszającym   wilgotne   angielskie
    powietrze.
    Zerknęła na diuka. Zamarła w bezruchu, gdy spostrzegła, że on patrzy nie na jej stopę, 
lecz na twarz.
    - Moja droga, proszę pokazać Jego Miłości, jak wspaniale porusza pani nogą w kostce - 
zachęcał lekarz.
    Ten człowiek był absolutnie nieświadomy magicznego wpływu, jaki wywierał na nią 
Belmore. Czasami diuk wpatrywał się w nią tak intensywnie, jakby prześwietlał ją wzrokiem. 
Uniosła odrobinę spódnicę, odsłaniając stopę, i znowu zerknęła na Aleca. Z wahaniem 
spuściła oczy. Zaczęła poruszać nogą, chcąc mu pokazać, że istotnie zwichnięcie nie jest 
groźne.
    -   A więc stopa już nie boli? - upewnił się Belmore.
    -   Nie.  Ani trochę.  Wszystko w porządku - potwierdziła, uśmiechając się do niego. - 
Dziękuję.
    -   Przez dzień lub dwa powinna oszczędzać tę nogę, ale potem może, jeśli zechce, 
wyruszyć pieszo do Szkocji.
    Lekarz roześmiał się, a Joy się zaczerwieniła, przypominając sobie rozmowę na ten temat 
w powozie. Nie zmienił się tylko wyraz twarzy diuka. Wciąż spoglądał zimno i posępnie. 
Zapłacił lekarzowi i zamknął za nim drzwi.
    Panna MacQuarrie odwróciła się w stronę kominka, gdzie na oparciu wysokiego, obitego 
brązowym adamaszkiem krzesła żona oberżysty, pani Hobson, rozwiesiła jej pelisę i 
rękawiczki, gdyż zanadto nasiąkły mgłą. Joy pochyliła się i zaczęła z dołu płaszcza strząsać 
krople wody, byle tylko uniknąć wzroku Belmore'a.
    - Czy ma pani, panno MacQuarrie, jakiś kontakt z obecnym
    hrabią Craven?                           70
    CZARY
    To pytanie tak zaskoczyło Joy, że odwróciła się gwałtownie i spojrzała diukowi w oczy.
    -   Nie mam, ale dlaczego Wasza Miłość pyta?
    -   Można pomyśleć, że skoro pani rodzice nie żyją, on roztoczy nad panią opiekę.
    -   Gdybym nawiązała kontakt z Locksleyami, matka mojego ojca wstałaby chyba z 
grobu. Oni nie żywią żadnych pozytywnych uczuć w stosunku do mojej rodziny. - Przez 
chwilę rozmyślała o tym, co mówił ojciec na temat okropnego potraktowania przez 
Locksleyów jego angielskiej matki. Joy nie wierzyła, że wraz ze śmiercią pradziadka 
Locksleyowie mogliby zmienić stosunek do rodziny MacQuarrie, bo wszyscy zachowali się 
okrutnie wobec babki. W oczach dziewczyny zagościła szkocka duma i upór. Oznajmiła z 
naciskiem: - Nawet gdybym przymierała głodem i była bliska śmierci, nie poprosiłabym 
Locksleyów o pomoc.
    -   Rozumiem.
    To było wszystko, co powiedział, ale wyglądał tak, jakby ważył każde jej słowo. Nagle 
zaczął się zbliżać, a ona nie wiedziała, czy chce tu zostać, czy też stąd uciec, o ile pozwolą na 
to drżące nogi. Wstrzymała oddech.
    Diuk stanął przy kominku i spoglądał zamyślony na płonące drwa, opierając rękę na 
gzymsie, a nogę na mosiężnym wilku. Płomień przydał blasku szpakowatym włosom, 
tworząc wokół głowy świetlistą aurę. Joy znowu podziwiała piękny orli nos i prawdziwie 
męskie rysy twarzy; wystające kości policzkowe oraz mocno zarysowaną szczękę, którą 
ocieniał jednodniowy zarost. Wpatrywała się w ten zarost jak urzeczona, wyobrażając sobie, 
że w dotyku jest szorstki i naprawdę męski. Z trudem powstrzymywała chęć pogładzenia 
opuszkami palców podbródka diuka, ale nieświadomie dotknęła tylko własnego. Zrobiło się 
jej gorąco i miała wrażenie, że pokój się zmniejszył. Pot zrosił jej skronie, nos i piersi, a skóra 
zaczęła mrowić. Panna MacQuarrie stanęła po drugiej stronie krzesła, żeby być dalej od 
ognia.
    -   W którym roku pani się urodziła? - usłyszała burkliwy głos.
    -   W tysiąc siedemset dziewięćdziesiątym drugim - odpowiedziała zaskoczona i 
przestraszona.
    71
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   A dokładniej?
    -   Dwudziestego siódmego czerwca. Belmore milczał.
    -   Dlaczego Wasza Miłość pyta? Nie odpowiedział.
    -   Wasza Miłość?
    -   Myślę o czymś.
    -   O tym, ile mam lat?
    -  Niezupełnie.
    -   A więc o czym?
    Spojrzał na Joy i zaczął się do niej zbliżać. W jego oczach malował się jakiś żal.
    -   Myślę o konsekwencjach tego, co zamierzam uczynić.
    -   Och. - Joy zrobiła krok do tyłu. - A co Wasza Miłość
    zamierza?
    Alec w milczeniu zrobił krok do przodu, a Joy znowu krok do tyłu. Tym razem zachwiała 
się, wpadając na krzesło. Chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie.
    -   O mój Boże!
    Objął ją, unosząc jej podbródek. Przysuwał wolno usta do ust Joy, a ona, 
zahipnotyzowana jego spojrzeniem, patrzyła jak szorstkie wargi zbliżają się coraz bardziej. 
Zmrużyła powieki, czując na ustach jego oddech. Pragnęła pocałunku Aleca i wydawało się 
jej, że upłynęło wiele czasu, zanim zaczął ją całować. Muskał wargami jej wargi w taki 
sposób, jakby chciał się o czymś upewnić, a ona tylko błagała los, żeby nie był to sen. Nigdy 
by się nie spodziewała, że mężczyzna o twarzy bez uśmiechu potrafi całować tak czule i 
delikatnie, a zarazem zmysłowo. Nie chciała, żeby ten pocałunek szybko się skończył, i 
pragnęła bardziej namiętnego dotyku ust diuka. Gdy przesunął je do kącika ust Joy, poruszyła 
głową. Wargi diuka znowu spoczęły na jej wargach. Jakby w reakcji na ten ruch, lekko 
pochylił jej głowę do przodu. Dotyk ust stał się mocniejszy. Poczuła na piersiach silny męski 
tors. Diuk przytrzymywał dłonią jej szyję, tak że nie mogła się cofnąć, ale wcale tego nie 
chciała. Rozkoszowała się pocałunkami, po raz pierwszy w życiu doświadczając ich słodyczy 
i żaru.
    72
    Rzeczywistość okazała się wspanialsza od marzeń, jakby Belmore rozbił zimną, 
niebezpieczną szybę, którą odgradzał się od ludzi. Jedną dłonią gładził biodra Joy i przyciskał 
jej brzuch do swojego, a drugą pieścił skórę szyi. Ruchy jego rąk były coraz szybsze, a usta 
natarczywe. Rozchylił wargi Joy i zaczął wodzić językiem po ich wnętrzu. Westchnęła, a on 
wsunął język głębiej. Gdy zaczął nim drażnić jej język, zadrżała. Przyszło jej do głowy, że 
doznania, jakich dostarcza taki pocałunek, są z pewnością podobne do tych związanych z 
lataniem, tyle że pierwsze dają ponadto niewyobrażalną rozkosz.
    Pocałunek Aleca był tak zmysłowy, że skojarzył się jej ze smakiem tego, co najbardziej 
lubiła jeść i pić - z imbirowym piernikiem, z napojem z soku cytrynowego i miodu, z 
maślanymi bułeczkami, z plackiem z truskawkami, ze starym dobrym winem i ze świeżym, 
jeszcze gorącym chlebem. Czuła lekkość ciała i pulsowanie krwi w żyłach. Słyszała bicie 
własnego serca. Przeszywały ją dreszcze i ogarniały fale gorąca. Wszystko, co poruszało 
zmysły, było dla niej nowe, a ruch języka Belmore'a w jej ustach stanowił doznanie 
najbardziej intymne. Miała wrażenie, że w ten sposób znajduje fizyczny wyraz gra spojrzeń, 
jaką dotychczas prowadzili.
    Przysunęła się bliżej, żeby sprawdzić, czy męskie serce bije tak samo mocno jak jej. 
Jedną ręką zaczęła gładzić klatkę piersiową Aleca, a drugą objęła go za szyję. Poczuła słabość 
nóg i przywarła do niego, nie chcąc upaść. Natychmiast przesunął ręce na biodra Joy i uniósł 
ją do góry. W porywie namiętności zacisnęła dłoń na jego płaszczu. Objęła diuka jeszcze 
mocniej. Pieścił jej szyję, opadające na twarz kosmyki włosów i ucho. Potem gładził ramię, a 
w końcu zaczął wodzić dłonią po skórze okrywającej żebra, w rytm coraz bardziej 
zachłannego pocałunku.
    Joy doznawała takiej rozkoszy, że jęknęła z żalem, gdy odsunął usta od jej ust. Wolno 
uniosła powieki i spojrzała w jego lazurowe oczy. Dostrzegła w nich trudne do poskromienia 
zmysłowe pragnienia. To był jeden z tych skarbów, które ukrywał pod maską chłodu. Właśnie 
zdążył ją już założyć i znowu dzielił go od całego świata okrutny dystans.
    73
    JlLL BARNETT
    -   Zrobisz to - stwierdził zagadkowo.
    -   Słucham? - spytała trochę nieprzytomnie, usiłując wytropić w oczach Aleca 
namiętność i wciąż rozkoszując się pierwszym w życiu pocałunkiem. - Co zrobię? - Nie miała 
pojęcia, że jej oczy zdradzają wszystko, co czuje serce.
    -   Mniejsza o to - odparł, jakby czekał na bardziej stosowny moment, i popatrzył na 
drzwi.
    Przestraszyła się na myśl, że może ktoś wszedł do pokoju, a ona w ogóle tego nie 
zauważyła. Zacisnęła dłonie na ramionach Aleca i w ślad za nim zerknęła na drzwi. Na 
szczęście nikt ich nie otworzył. W pokoju wciąż byli tylko we dwoje. Belmore postawił ją na 
podłodze, ale przesuwał dłońmi po jej ramionach. Przez długą chwilę przyglądał się Joy w 
milczeniu, a jego spojrzenie złagodniało. Nagle uniósł jej podbródek, patrząc prosto w oczy.
    - Wyjdziesz za mnie.
    X rzez długi czas panna MacQuarrie patrzyła na Belmore'a w osłupieniu. Czuła pustkę w 
głowie i nie potrafiła wydobyć z siebie słowa. Wydawało się jej, że opuszcza ją rozum, bo 
uważała, że diuk po prostu nie mógł tego powiedzieć.
    -   Wyjdziesz za mnie - powtórzył.
    -   O mój Boże!
    Zasłoniła dłońmi usta i zrobiła krok do tyłu. Naprawdę to powiedział. A więc umarła i 
trafiła do nieba dla czarownic. Znowu uniósł jej podbródek. Długo muskał ustami jej usta.
    -   Wyjdziesz za mnie - szepnął tuż nad jej wargami. - Wyjdziesz.
    -   Nie mogę - odparła, ale dotknęła ustami ust Belmore'a.
    -   Oczywiście, że możesz. Jesteś dorosła - szepnął znowu, uwodzicielsko muskając jej 
wargi.
    -   Nie mogę, to znaczy mogę, ale nie mogę...
    Belmore zakrył jej usta swoimi. Całował ją długo i namiętnie, aż w końcu miała znowu 
pustkę w głowie.
    -   Zostaniesz duchessą - kusił.
    -   Nie...
    75
    JlLL BARNETT
    Przerwał jej następnym pocałunkiem i mocno ją objął.
    -   Nie mogę...
    -   Wyjdziesz za mnie, Joyous MacQuarrie - usłyszała głos Aleca. Zadrżała, czując na 
uchu jego język.
    -   Ale ja ciebie w ogóle nie znam. - Usiłowała się odepchnąć, żeby móc spojrzeć na jego 
twarz.
    -   Z pewnością małżeństwo rozwiąże ten problem. Zaufaj mi. - Belmore całował teraz jej 
szyję.
    -   A co z miłością?
    -   Czy jesteś   w  kimś   zakochana?   -   Przerwał  na   chwilę pieszczotę.
    -   Nie.
    -   Zatem nie ma tego rodzaju przeszkody.
    -   Ale dopiero się poznaliśmy, na dodatek przypadkowo.
    -   Stale kojarzy się w pary małżeńskie osoby, które poznają się na krótko przed ślubem.
    -   Ale ty jesteś diukiem Belmore.
    -   Mam tego świadomość i nie zapominam, że jesteś Szkotką - szepnął jej namiętnie do 
ucha.
    -   Ale... Ale...
    -   Czyżbyś nie chciała zostać duchessą? - spytał aksamitnym głosem.
    Joy pogrążyła się na chwilę w marzeniach, które wyzwoliły to pytanie.
    -   Moją duchessą? - dodał z naciskiem.
    Nie potrafiła nic powiedzieć, rozkoszując się jego pocałunkami. Były delikatne jak 
muśnięcia skrzydeł motyla.
    -   A zatem? Nie chciałabyś? - ponaglał, wodząc ustami po jej skroniach.
    -   Nie jestem pewna czy... To znaczy tak... Och, nie.
    -   Czyli nie masz żadnego argumentu przeciw naszemu małżeństwu - stwierdził i znowu 
ją pocałował.
    Westchnęła.
    -   Wyjdziesz za mnie, Szkotko.
    -   Jestem czarownicą.
    -   Zdarza się to w różnych momentach większości kobiet.
    76
    CZARY
    -   Och, ty nic nie rozumiesz. Jestem prawdziwą czarownicą.
    -   A ja potrafię się zachować jak prawdziwy sukinsyn. Będzie z nas dobrana para. Nie 
obchodzi mnie, za kogo się uważasz. Pragnę, byś została moją żoną.
    -   Nie możemy się pobrać.
    -   Możemy. Teraz, zaraz.
    -   Teraz?
    -   Tak.
    -   Nie możesz przecież tak po prostu wyjść stąd i ożenić się ze mną.
    -   Mogę. Jestem diukiem Belmore. Czynię to, co sam uznam za stosowne - oświadczył z 
przekonaniem, które Joy zdumiało. W jego twarzy nie było śladu napięcia, a w oczach 
malowała się niezachwiana pewność. - Nikt nie podważy naszego małżeństwa właśnie 
dlatego, że jestem diukiem Belmore.
    Nie mogła dyskutować z tym argumentem. Diuk robi to, co sam uzna za stosowne.
    -   Zamieszkasz w Belmore Park - kusił dalej, głaszcząc jej podbródek.
    -    Ale...
    -   Będziesz miała wszystko, czego zapragniesz.
    -    Ale...
    -   Nie odpowiada ci to?
    -   Odpowiada, ale wszystko dzieje się zbyt szybko.
    -   Wyjdziesz za mnie, Szkotko - powtórzył swoje, znowu muskając ustami jej usta. 
Przymknęła powieki, bo mogła tego słuchać bez końca. Długi i czuły pocałunek odroczył na 
chwilę konieczność udzielenia diukowi ostatecznej odpowiedzi. - Jak powiedziałem, nie masz 
żadnych argumentów przeciwko naszemu małżeństwu.
    -   Ale decyzję o małżeństwie zawsze podejmuje się z rozwagą.
    -   Nie w tym przypadku - oznajmił z determinacją. Zesztywniał na moment, jakby to, co 
powiedziała, rozzłościło
    go, po czym zaczął ją całować niemal brutalnie. Pomyślała, że Belmore chce uśmierzyć 
tym pocałunkiem płonący w nim gniew, a zarazem przyprawić ją o utratę rozsądku, co mu się 
udało. Jego
    77
    JlLL BARNETT
    zmysły rozpaliła namiętność. Dla Joy stanowiło to nowe doświadczenie, a diuk wcale nie 
krył pożądania, wyzwalając je zarazem w niej. Szorstko podtrzymywał jej głowę i zaborczo 
pochłaniał usta. Jakże różnił się ten pocałunek od wcześniejszych, czułych i delikatnych. Był 
uwodzicielski, podniecający i władczy, jakby diuk pragnął nim w czymś się utwierdzić. I 
istotnie utwierdził się w tym, że potrafi sprawić, iż Joyous Fiona MacQuarrie zapomni słowo 
„nie".
    Usiadła przed lustrem. Okręciła wokół palca niesforny lok i przypięła go szpilką. Zaczęła 
się przyglądać swojemu odbiciu. Miała poczucie, że śni na jawie, choć wiedziała, iż wcale nie 
przebywa w świecie fantazji. Przesunęła palcami po nabrzmiałych ustach. Belmore naprawdę 
je całował. Dotknęła lekko zaczerwienionej   od jego   szorstkiego   zarostu   skóry   na  
podbródku i policzkach. Jakże ten zarost był podniecający. Znowu dotknęła warg, jakby 
chciała się upewnić, że jej odbicie w lustrze nie zniknie niczym ulotny smak słodyczy. 
Wciągnęła usta. O tak, diuk z pewnością je całował. Uśmiechnęła się i radośnie zachichotała. 
Odetchnęła głęboko. Zamknęła oczy, pieczołowicie odtwarzając w pamięci pocałunki.  Po 
długiej  chwili z westchnieniem wstała i podeszła do krzesła, na którym suszyła się
    pelisa.
    Belmore wyszedł z pokoju natychmiast po tym, jak zgodziła się za niego wyjść. 
Oznajmił, że musi poczynić przygotowania do ślubu i że w ciągu godziny ona zostanie jego 
żoną. Żoną diuka! Zastanawiała się, jaki tryb życia prowadzi duchessa i czy ona, Joyous 
Fiona MacQuarrie, będzie lepsza w tej roli niż w roli czarownicy. Trochę się niepokoiła, ale 
teraz nie to było dla niej najważniejsze. Najważniejszy był sam diuk. Wciąż me mogła pojąć, 
jak mężczyzna, który się nigdy nie uśmiecha, mógł doprowadzić ją do takiego uniesienia 
uczuciowego. Miał jej serce na dłoni. Ale od chwili, w której Joy ujrzała Aleca, wiedziała, że 
nie jest mu obojętna, że on potrzebuje jej wiary i czarodziejskiej mocy. Jak każdy mężczyzna 
łaknął uśmiechów i pocałunków
    78
    CZARY
    kobiety. Wydawało się, że nic poza wzajemną fascynacją nie liczy się ani dla panny 
MacQuarrie, ani dla Belmore'a. Nie miało znaczenia, że dopiero się poznali oraz to, że 
dzieliły ich głębokie różnice. Wszak on, choć diuk, był zwykłym śmiertelnikiem, a ona 
czarownicą. Żadne z nich nie troszczyło się o to, jak ułoży się ich przyszłość. Joy przestała się 
martwić nawet o swoje umiejętności magiczne. Intuicja podpowiadała jej, że zgodnie z 
przeznaczeniem musi zostać żoną diuka Belmore. Poza tym bardzo tego pragnęła. Czuła się 
tak, jakby otrzymała od losu dar wymyślenia szczęśliwego zakończenia baśni. Konkretną 
treścią miały je wypełnić uskrzydlające uczucia i nagle spełnione marzenia.
    Drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł diuk. Joy zerknęła na jego nachmurzoną twarz i 
ogarnął ją lęk. Ze smutkiem kogoś przywykłego do zawiedzionych nadziei oczekiwała na 
najgorsze. Cała ta historia była zbyt piękna, żeby mogła okazać się prawdziwa. Jeszcze nigdy 
nie przydarzyło się Joy coś naprawdę cudownego, więc z pewnością nie przydarzy się i teraz. 
Z wyrazu twarzy Aleca wnioskowała, że ślub już nie wchodzi w rachubę.
    -   Musimy sobie poradzić z pewnym problemem.
    Pod panną MacQuarrie ugięły się nogi. Przytrzymywała się oparcia krzesła, z trudem 
hamując łzy.
    -   Rozumiem - powiedziała cicho.
    -   W gospodzie siedzą trzy największe plotkarki Londynu. Nie daj się im zbić z tropu i 
nie odpowiadaj na żadne pytania. Zostaw to mnie. Cokolwiek powiem, ty tylko przytaknij. - 
Nie czekając na reakcję Joy, podał jej płaszcz, rękawiczki i kapelusz. Bez wątpienia był 
przyzwyczajony do tego, że inni wypełniają jego polecenia. - Jeśli wścibskość tych kobiet 
okaże się nie do zniesienia, postaramy się wyjść z gospody jak najszybciej. Lepiej poczekać 
na pastora w kaplicy.
    Odetchnęła z ulgą. Czyli ślub się odbędzie. Uśmiechnęła się do Aleca swoim najbardziej 
promiennym uśmiechem, którego nie potrafiła już dłużej powstrzymać. W tym momencie 
diuk zaczął się w nią wpatrywać, jakby w wyrazie jej twarzy dostrzegł coś, czego nie 
pojmował.
    79
    JlLL BARNETT
    Zapanowała pełna napięcia cisza, więc Joy przestała się uśmiechać i odwróciła wzrok, 
spoglądając na śpiącego przy kominku Beezle'a. Wzięła go na ręce. Przestał pochrapywać. 
Leniwie otworzył jedno oko, układając głowę na ramieniu Joy tak, żeby móc widzieć diuka. 
Zerkał na niego niczym przebiegły złodziejaszek na wypchany portfel. Alec zrobił 
niezadowoloną minę i spojrzał na gronostaja równie przebiegle. Zwierzątko swoim 
zwyczajem okręciło się wokół szyi Joy. Wcale jednak nie zasnęło, lecz błyskawicznie 
wyciągnęło szpilki z jej upiętych włosów.
    -   Beezle! Co ty robisz! - Usiłowała mu przeszkodzić, ale było już za późno. Na jej plecy 
opadła kaskada włosów sięgających aż po uda. Usłyszała przyspieszony oddech Belmore'a. 
Pomyślała, że to pewnie ze złości, iż tracą czas. Zdjęła gronostaja z ramion i posadziła na 
krześle. Pozbierała szpilki. Okręciła pierwsze pasmo wokół dłoni. - Zdarza mu się to 
niekiedy. Beezle lubi bawić się włosami, plątać je i dotykać języczkiem. Zaraz się z nimi 
uporam.
    Usiadła przed lustrem toaletki, okręcając wokół dłoni kolejne pasma i upinając je nad 
szyją w loki. Pochyliła się, próbując uchwycić środkowe pasmo, gdy zorientowała się, że 
Belmore stoi tuż za nią. Zerknęła do lustra i zobaczyła, że urzeczony obserwuje to, co ona 
robi.
    -   Moje włosy są tak długie, że zabierają mi dużo czasu. Ja...
    -   Są piękne - wszedł jej w słowo i zaczął gładzić jeden z pukli z takim zachwytem, 
jakby nagle odkrył jedwabistość kobiecych włosów.
    -   Czy mogę prosić o podanie mi środkowego pasma? Wyciągnęła rękę, ale diuk stał 
nieporuszony, jakby nie usłyszał
    prośby. Obejrzała się, próbując rozszyfrować wyraz jego twarzy. Wciąż gładził pukle jej 
włosów. W pokoju było słychać tylko trzask płonących w kominku drew, a powietrze 
przesycały zapachy perfum kobiet, które przebywały tu przed Joy. Teraz zmieszały się z 
zapachem ciała Aleca. Po chwili spojrzał w lustro i napotkał jej oczy. Był bardzo skrępowany.
    -   Proszę. - Podał jej pasmo i podszedł do drzwi.
    80
    CZARY
    Wpięła we włosy ostatnią szpilkę, wstała i włożyła kapelusz. Zawiązując wstążki stanęła 
z prawej strony lustra, żeby móc zobaczyć odbicie Aleca. Niestety, był poza zasięgiem 
wzroku. Zawiązała wstążki w luźną kokardę i lekko spłaszczyła denko kapelusza. Z 
niezadowoleniem oglądała złamane strusie pióro. Kapelusz stracił świeżość, lecz chronił 
włosy przed niesfornymi łapkami Beezle'a. Wzięła zwierzątko na ręce, okręcając je wokół 
szyi, i podeszła do diuka. Stał odwrócony do drzwi, z dłońmi założonymi do tyłu, 
przestępując z nogi na nogę.
    -   Jestem gotowa do wyjścia.
    Odwrócił się, ale nie patrzył na nią, tylko przytrzymał ją za łokieć i otworzył drzwi. 
Znajdująca się tuż za nimi rudowłosa kobieta omal się nie przewróciła. Stojące tuż za nią 
dwie jej towarzyszki zdążyły ją w porę chwycić za suknię pistacjowego koloru. Po chwilowej 
przepychance rzuciły się w głąb gospody niczym stadko jaskrawo upierzonych gęsi.
    -   Och, Wasza Miłość! - Rudowłosa kobieta z wielkim poświęceniem wygładzała 
brokatową suknię, nie śmiąc spojrzeć diukowi w oczy. - W tej gospodzie panuje taki zaduch, 
że poczułam się słabo i musiałam oprzeć się o drzwi. Znalazłam się tam tylko z tego powodu, 
a Wasza Miłość tak mnie zaskoczył.
    -   Wasza Miłość zaskoczył was na podsłuchiwaniu - powiedział cicho Belmore.
    Joy zerknęła na niego, z trudem powstrzymując uśmiech. Skoro potrafił żartować, 
spodziewała się, że dostrzeże na jego twarzy rozbawienie. Niestety, tylko obrzucił rudowłosą 
kobietę wyniosłym spojrzeniem, choć ona chyba tego nie zauważyła ani nie usłyszała 
komentarza, ponieważ wpatrywała się w Joy jak sroka w kość. Po chwili stanęła w bardziej 
dogodnym miejscu i zmierzyła ją wzrokiem od stóp do głów. Joy od razu wiedziała, że 
wścibskie oczy zdolne są błyskawicznie oszacować jej wagę, wzrost i rozmiar butów.
    -   Jak to? Wasza Miłość, nie mogę uwierzyć, że to pańska...
    -   Narzeczona - oznajmił Alec. Zupełnie nie zwracając uwagi, że rudowłosa kobieta 
straciła oddech, zaczął prezentację: - To lady Agnes Voorhees, lady Eugenia Wentworth i 
pani Claire Timmons, a to panna Joyous MacQuarrie.
    81
    JlLL BARNETT
    -   Szkotka! - wysapała lady Agnes i chwyciła się za gardło tak histerycznie, jakby była 
pewna, że Joy zaraz wyrośnie druga głowa.
    Tylko ze względu na Belmore'a panna MacQuarrie powstrzymała się przed 
wyczarowaniem dla tej matrony drugiej głowy. Wszystkie trzy odsunęły się o krok do tyłu i 
spoglądały na Joy z nie ukrywaną odrazą. Ciekawe, jak by zareagowały, gdyby się 
dowiedziały, że na dodatek jestem czarownicą - pomyślała. Popatrzyła na haczykowaty nos 
rudowłosej i postanowiła wyczarować na nim brodawkę. Zanim jednak zdążyła sobie wyob-
razić ten widok, diuk wsunął jej dłoń pod swoje ramię.
    -   Proszę wybaczyć, droga pani, ale spieszymy się na ślub - poinformował lady Agnes i 
ruszył z Joy w stronę drzwi, zatrzymując się na moment przed towarzyszkami rudowłosej. 
Rozstąpiły się tak gwałtownie, jakby obawiały się dżumy. Alec wyprężył się, rozprostował 
ramiona i powiedział do Joy: - To nic takiego, moja droga, że twoi dziadkowie, hrabia i 
hrabina, nie mogli przyjechać.
    Usłyszała za plecami zdyszany oddech lady Voorhees. Znowu z trudem powstrzymała 
uśmiech. Nie zdążyła nawet zerknąć na matronę, ponieważ Belmore ruszył energicznie do 
wyjścia. Na jego twarzy malowało się nie ukrywane zadowolenie. Nie zareagował jednak na 
spojrzenie Joy. Z wyniosłą miną patrzył przed siebie. Jednak wolna ręka diuka od dobrej 
chwili spoczywała na wsuniętej pod jego ramię dłoni Joy, jakby w ten sposób zapewniał 
pannę MacQuarrie, że ma w nim protektora i obrońcę. Odniosła wrażenie, że jej przystojny 
Alec jest jeszcze wyższy, niż sądziła.
    Ka mienny kościółek ze strzelistą białą wieżyczką wznosił się na krańcu wioski Cropsey, 
nie opodal krętego strumyka, który płynął przez malowniczy zagajnik, pośród bezlistnych 
zimowych wierzb i buków. Do drzwi o łukowym sklepieniu prowadziła droga otoczona 
kamiennym murem. Porastał go oszroniony teraz bluszcz. Oszronione były również drzewa, 
trawa i dach kościółka.
    Przed chwilą weszła do środka para narzeczonych, która nawet nie poczuła chłodnego 
powietrza, tak się oboje spieszyli, żeby wziąć nagle postanowiony ślub. A we wnętrzu, 
odgrodzonym od świata ołowianymi ramkami witraży, wyposażonym w ławki z orzechowego 
drzewa, pozłacane lichtarze oraz chrzcielnicę z białego marmuru i mosiądzu, stojącą przy 
mahoniowej kazalnicy, chłód zagościł tylko w oczach pana młodego, gdy spostrzegł 
wchodzących do kościółka nieproszonych gości.
    Trzaskając dziobami niczym sroki, zjawili się w momencie rozpoczęcia ślubnej 
ceremonii i zasiedli w pierwszej ławce. Pastor zaczął mówić głośniej, żeby zagłuszyć 
powtarzane teatralnym szeptem słowa zdumienia lady Agnes. Po chwili jednak i ona umilkła, 
a Joy i Alec powtarzali za duchownym małżeńską
    83
    JlLL BARNETT
    przysięgę. Diuk włożył na palec panny MacQuarrie swój rodowy
    sygnet i trzymał ją mocno za rękę, żeby pierścień się nie zsunął.
    Zerknęła na jego twarz, lecz nie znalazła na niej śladu uczuć. Kątem oka zauważyła, że 
mocno podchmielony Downe znowu
    spogląda na nią tak, jakby snuł na jej temat jakieś domysły.
    Patrzył w ten sposób od chwili, w której Alec oznajmił mu oraz
    Seymourowi, że żeni się z panną MacQuarrie i prosi ich obu na
    świadków.
    - Co Bóg złączył, tego człowiek niechaj nie rozłącza! Za ich plecami  rozległ  się  szloch, 
który  z powodzeniem mógłby  rywalizować  z  łkaniem   Sarah  Siddons  w  roli  lady 
Makbet. Diuk zesztywniał, a Joy obejrzała się dyskretnie, nie mogąc   powstrzymać   
ciekawości.   To   oczywiście   lady   Agnes roniła krokodyle łzy na koronkową chusteczkę. 
Zakłopotany lord Henry bezskutecznie próbował ją uspokoić, głaszcząc po tłustym ramieniu. 
Po drugiej stronie zapłakanej matrony siedziały dwie jej  przyjaciółki,  pani  Timmons,   o  
cerze  różowej  jak  skóra prosiaka, i lady Eugenia o świdrujących oczkach, która miała 
pewnie nie więcej  niż sto czterdzieści  centymetrów wzrostu. Wszystkie trzy gapiły się na 
Joy, jakby chciały zapamiętać jej wygląd z drobiazgową dokładnością. Poczuła się jak 
osobliwy motyl, przyszpilony przez gorliwego kolekcjonera do tablicy. Nie było jednak czasu 
na zaprzątanie sobie głowy wścibstwem trzech matron, zwłaszcza że Belmore ścisnął ją za 
rękę. Toteż szybko sobie przypomniała, z jakiego powodu znajduje się w kościółku. 
Odwróciła głowę w momencie, gdy pastor życzył diukowi szczęścia na nowej drodze życia.
    -   Wszystkiego najlepszego, Wasza Miłość.
    Joy czekała, aż jej mąż złoży podziękowania. Z powodu przedłużającego się milczenia 
zerknęła na niego. Skinął głową pastorowi, który patrzył na Joy wyczekująco, i objął ją, 
pochylając się do jej ucha.
    -   Szkotko? - szepnął tak czule, że poczuła dziwną błogość. - On zwraca się do ciebie. 
Jesteś duchessą.
    -   Dziękuję - wymamrotała zarumieniona, spoglądając na pastora.
    84
    CZARY
    -   Och! Cóż to za wyjątkowy dzień! - Lady Agnes wcisnęła się pomiędzy Joy i 
Seymoura, stając niemal na odległość swojego haczykowatego nosa od dziewczyny. - Jaka 
szkoda, że nie ma tu twoich krewnych. - Wymachiwała mokrą od łez chusteczką i jeszcze 
bardziej zbliżając twarz do twarzy Joy, spytała: - Kim oni są, moje dziecko?
    -   Wasza Miłość - poprawił ją lodowatym tonem Alec i objął żonę jeszcze mocniej.
    Joy była pewna, że ktoś inny, słysząc ten ton, w popłochu wyniósłby się z kościoła. Ale 
lady Agnes zrobiła tylko krok do tyłu. Miała przecież niezwykły tupet.
    -   Jak to? Oczywiście. Proszę wybaczyć, Wasza Miłość. Wiem, jak ślub potrafi 
onieśmielić. Czyż nie, drogi Henry? W końcu wydałam za mąż trzy córki.
    -   Powiedziałbym raczej, że kupiła im mężów - szepnął Downe do Seymoura.
    -   A i ja tak niedawno brałam ślub - trajkotała dalej lady Agnes, zapewne nie słysząc z 
powodu tego trajkotania złośliwości hrabiego.
    -   O ile wiem, minęło od tego czasu ponad czterdzieści lat - nie dawał za wygraną 
Richard.
    -   Oczywiście cała moja rodzina była na ślubie, a matka...
    -   To jakiś potwór - mruknął Downe.
    -   Matka dodawała mi otuchy, jednak matki Waszej Miłości tu nie ma. Dlaczego? - 
przypierała Joy do muru.
    Lord Henry z pewnością dostrzegł morderczy błysk w oczach Belmore'a, ponieważ 
pociągnął żonę za ramię. Jej przyjaciółki zaś gwałtownie się cofnęły.
    -   To jest prywatna uroczystość. Proszę opuścić kościół - nie wytrzymał diuk i skinął 
głową w stronę wyjścia.
    -   Nigdy nie...
    -   Czas na nas, moja droga.
    Lord Henry zasłonił żonie usta dłonią i poprowadził ją do drzwi. Ale nawet nie mogąc 
mówić swobodnie, bełkotała słowa oburzenia.
    Kiedy tylko nieproszona czwórka wyszła z kościoła, Alec popatrzył na Joy. Jego oczy 
nieco złagodniały.
    85
    JlLL BARNETT
    -   Przyrzekam, że kiedy tylko złożymy podpisy w księdze parafialnej, natychmiast 
wyjedziemy z Cropsey.
    -   Wasza Miłość?
    -   Ałec.
    -   Alec - powtórzyła, czując jak na dźwięk tego imienia coś gra w jej duszy. - Wręczyła 
mu sygnet. - Boję się, że go zgubię.
    Spojrzał na jej dłonie. Były takie szczupłe. Z powrotem nasunął pierścień na swój palec.
    -   Tak szybko, jak to będzie możliwe, otrzymasz własny sygnet.
    -   Nie chciałabym sprawiać...
    -   Jesteś duchessą Belmore. Powinnaś nosić stosowny pierścień. Ujął ją za łokieć i 
poprowadził po stopniach ołtarza, bo na nim
    spoczywała księga parafialna. Oczywiście, że świeżo poślubiona żona Belmore'a chciała 
dostać od niego taki pierścień. Byłby to przecież materialny znak, że wszystko dzieje się nie 
w jej marzeniach, lecz na jawie. Mogłaby go dotykać i trzymać na dłoni, a poza tym 
świadczyłby o tym, że Joy i Alec są małżeństwem.
    Po prawej stronie ołtarza już stał pastor, trzymając w ręku pióro. Coś napisał w 
pergaminowej księdze, a następnie odwrócił ją w stronę nowożeńców. Joy przeczytała tekst.
    Jego Miłość, Alec Gerald David John James Mark Castlemaine, diuk Belmore, z parafii 
Belmore, i Joyous Fiona MacQuarrie, z parafii Dervaig w Szkocji, protestantka, wstąpili w 
związek małżeński w kościele w Cropsey trzydziestego grudnia tysiąc osiemset trzynastego 
roku, na podstawie specjalnego zezwolenia arcybiskupa Canterbury, co podpisem zaświadcza 
pastor Jonathan Potsworth.
    Potwierdzamy, że zawarliśmy związek małżeński.
    Duchowny wręczył diukowi pióro, żeby podpisał się pod tekstem. Kiedy przyszła kolej 
na Joy, strasznie trzęsła się jej prawa ręka. Mało brakowało, a podtrzymałaby ją lewą, byle 
tylko złożyć czytelny podpis. Teraz Alec poprosił o potwierdzenie wpisu przez świadków. 
Zaczął od Seymoura, który zaraz po-
    CZARY
    spieszył z gratulacjami dla przyjaciela i z szarmanckimi życzeniami dla jego żony. Joy 
już zdążyła polubić wicehrabiego. Może i był w gorącej wodzie kąpany, ale dobrze patrzyło 
mu z oczu i uśmiechał się serdecznie.
    -   Wasza Miłość, proszę zwracać się do mnie po imieniu. Jestem pewny, że szybko się 
zaprzyjaźnimy.
    -   Cieszę się, milordzie, ale również do mnie proszę mówić po imieniu.
    -   Bez wątpienia to imię wybrali dla ciebie sami bogowie. Jest wyjątkowo trafne - odparł 
z uśmiechem Neil i pocałował Joy w rękę.
    Teraz przed księgą parafialną stanął Downe.
    -   Seymour, potrzymaj mi to cholerne pióro!
    Wydawało się to niewiarygodne, ale hrabia był jeszcze bardziej pijany niż w gospodzie. 
Zataczał się tak, że Neil chwycił go pod ramię, chroniąc przed upadkiem. Downe oparł 
zwichniętą rękę na pulpicie podpierającym księgę i nabazgrał koślawy podpis na pół strony, 
po czym wyprostował się i spojrzał lubieżnie na Joy.
    -   Jestem Richard. Mam ochotę pocałować nie tylko twoją dłoń.
    Duchessą Belmore poczuła, jak napina się ramię jej męża. Zerknęła na jego dłoń. Była 
zaciśnięta w pięść i pobielała. Ale twarz Aleca nawet nie drgnęła. Spoglądał na Downe'a 
obojętnie. Teraz jednak Joy już wiedziała, że jej mąż potrafi znakomicie zwodzić wyrazem 
twarzy.
    Richard odwrócił wzrok i zatoczył się tak, że wpadł na kolumnę. Szybka reakcja Neila i 
tym razem uchroniła go przed upadkiem.
    -   Najlepiej będzie, jeśli zaprowadzę go do pokoju wypoczynkowego dla dam w 
gospodzie, zanim całkiem straci świadomość. Byłoby nierozsądne, pozwolić mu na to w 
kościele - orzekł wicehrabia, przytrzymując Richarda za zdrowe ramię.
    -   Muszę się napić - oznajmił Downe i zaczął bezładnie przetrząsać kieszenie płaszcza. - 
Gdzie jest moja brandy?
    -   Wyparowała. - Neil już prowadził go do drzwi.
    86
    87
    JUL BARNETT
    CZARY
    -   Zaczekaj. - Richard zahaczył obcasami o dywan przed ołtarzem. - Belmore nie 
powinien nas tak zostawiać. Wyrwał się Seymourowi i popatrzył na diuka prowokacyjnie. Bo 
co pomyśleliby ludzie?
    -   Wynajął od Hobsona konie, którymi wrócimy rano do Londynu - poinformował go 
Neil i spojrzał na Joy. - Życzę Waszej Miłości wspaniałej podróży poślubnej. Wszystko 
wydarzyło się zgodnie z przeznaczeniem. Ty miałaś zostać żoną Belmore'a i zostałaś, nawet 
jeśli on wciąż nie chce wierzyć w nieuchronność losu.
    -   Do cholery, muszę się napić!
    -   Opamiętaj się, Downe. Na litość boską, jesteś przecież w kościele - strofował go 
Seymour.
    -   Nic sobie z Boga nie robię. Jedyna dobra rzecz, jaką stworzył, to brandy! - wrzasnął 
hrabia, strząsając z ramienia rękę przyjaciela. Ten jednak okazał się stanowczy i wyprowadził 
Richarda na dwór.
    -   Czy on zawsze tak się zachowuje? - spytała Joy Aleca.
    -   Od niedawna. Przedtem nigdy taki nie był, ale ludzie się zmieniają. - Wziął ją pod 
ramię. - Wsiądźmy do powozu.
    -   Och, zaczekaj. Gdzie jest Beezle? - Zaczęła się niespokojnie rozglądać.
    -   Zaopiekował się nim Henson.
    -   To znaczy twój lokaj?
    -   Nasz lokaj.
    Na ich widok Henson natychmiast otworzył drzwi powozu. Beezle siedział mu na 
plecach. Uszczęśliwiony, miętosił w pyszczku lokajski warkocz.
    -   Wasza Miłość - powitał Joy głębokim ukłonem Henson, jakby było dla niego czymś 
normalnym dźwiganie na barkach wczepiającego się pazurkami w ubranie gronostaja.
    -   Dziękuję, Henson, że się o niego zatroszczyłeś. - Joy wzięła Beezle'a na ręce.
    -   Oczywiście, Wasza Miłość.
    Warkocz lokaja był częściowo rozpleciony i pozbawiony kokardy. Joy zerknęła na 
swojego ducha opiekuńczego.  Spał
    w jej ramionach z miną niewiniątka albo udawał, że śpi. Puściła mu psotę płazem, 
ponieważ dobrze wiedziała, jak bardzo lubił się bawić włosami. Henson pomógł jej wsiąść do 
środka, a Belmore warkliwym tonem wydał mu kilka poleceń, zanim usadowił ją i Beezle'a na 
siedzeniu. Po chwili wyruszyli w drogę.
    Po czterech godzinach jazdy, która upłynęła niemal w ciszy, powóz zwolnił i wtoczył się 
przez strzeżoną bramę na długą aleję, wysadzaną po obu stronach starymi majestatycznymi 
wiązami, choć rosły tu także inne, pieczołowicie pielęgnowane drzewa. Joy spoglądała na nie 
w niemym podziwie. Od godziny nie odważyła się spytać męża, czy już dojeżdżają do 
rezydencji, ponieważ wydawało się jej, że gdy zagadnęła o to po raz szósty, odrobinę się 
zdenerwował. W milczeniu zastanawiała się, jak daleko jeszcze do Belmore Park, ale 
niespodziewanie Alec sam jej to powiedział.
    Mijali malowniczą wieś, gdy oznajmił, że tuż za nią zaczyna się ogród otaczający rodową 
rezydencję Castlemaine'ów.
    Joy przyciskała nos do zimnej szyby, żeby wypatrzyć w zapadającym zmroku chłopskie 
chaty o stromych strzechach, a w pewnej chwili mignął jej przed oczami wijący się wśród 
krzewów leszczyny potok. Zaraz potem przekłusowali obok smukłego białego kościoła, przy 
którym rósł rozłożysty głóg, i minęli kuźnię. Buchały z niej kłęby czarnego dymu, a obok 
oczekiwał na naprawę stary ciężki wóz.
    Ich przejazdowi przez wieś towarzyszyło ujadanie psów, a gdy mijali błonia, gromadka 
dzieciaków przerwała zabawę w ciuciubabkę i z nabożnym lękiem wpatrywała się w powóz 
diuka. Czas zaczął się dłużyć Joy, tak była ciekawa, jak wygląda jej nowy dom. Za potężnymi 
drzewami alei zamigotała szklista tafla wody. Duchessa przysunęła głowę do szyby, żeby 
zorientować się, co to jest, gdy widok zasłonił niski mur, a po chwili powóz minął drugą 
żelazną bramę, nieco mniejszą od poprzedniej i ozdobioną herbem. Zdumionej Joy ukazał się 
widok potężnej rezydencji.
    Powóz zatrzymał się przed smukłą kolumnadą portyku. Wiodły
    89
    JlLL BARNETT
    CZARY
    nań białe schody, otoczone po obu stronach rzeźbioną balustradą, która rozchylała się na 
zewnątrz niczym czyjeś otwarte ramiona. W świetle lamp zamocowanych po bokach połysk-
liwych drzwi z orzechowego drzewa mignęła jakaś sylwetka, po czym drzwi się otworzyły i 
na schody wybiegli lokaje w zielo-no-złotej liberii. Witają diuka z taką pompą, z jaką wita się 
monarchów powracających ze zwycięskiej wojny - pomyślała Joy widząc, że lokaje ustawili 
się po obu stronach schodów niczym gwardziści.  Brakowało  im tylko trąb,  by zagrać na
    wiwat.
    Otworzono drzwi powozu. Alec, dziedzic tych włości, zszedł pierwszy na ziemię, 
odwrócił się i podał rękę Joy. Zawahała się na moment, zanim wysiadła, tak dalece działał na 
nią dotyk dłoni świeżo poślubionego diuka.
    - Oto nasz dom, Belmore Park - oznajmił z dumą.
    Duma była pierwszym uczuciem, którego nie krył przed Joy, a ona nie potrafiła ukryć 
przed nim onieśmielenia widokiem tego olśniewającego pałacu.
    Uniosła głowę, chłonąc wzrokiem piękno jej nowego domu. Zbudowano go w całości z 
białego kamienia i miał dwa wysokie piętra oraz blisko sto smukłych okien na fasadzie, 
ozdobionych pilastrami i wypełnionych szybkami w ołowianych ramkach. W zamku Duart 
też były takie szybki, ale daleko mniej finezyjne, a poza tym tamte okna raczej nie różniły się 
wielkością od otworów strzelniczych w komnatach wieży, gdzie Joy mieszkała z ciotką. Stare 
jak sam zamek, grube i toporne w kształcie szybki okienek pokrywała warstewka soli, którą 
przesycone było nadmorskie  powietrze.  Te  w  Belmore  Park  miały  krystaliczną 
przejrzystość, więc na tle białego kamienia połyskiwały niczym diamenty.   Joy  próbowała 
wyobrazić je  sobie  w  wiosennym słońcu.  Ten widok musiał być bliski obrazowi, jaki 
mogło wyczarować tylko magiczne zaklęcie, ukazujące gwiazdy skrzące się w dziennym 
świetle.
    - Pałac jest niezwykły - powiedziała z zachwytem, wpatrując się w narożne wykusze, 
które na całej wysokości fasady z czterech stron flankowały budowlę, przydając jej głębi.
    -   Zbudował go sir John Thynne po pożarze dawnego. Czy zwróciłaś uwagę na attykę?
    Spojrzała na bogato zdobioną balustradę wzdłuż krawędzi płaskiego dachu.
    -   Na kopulaste pawiloniki i kominy?
    Zapatrzyła się na osobliwe „pieprzniczki", fantazyjne kominy oraz heraldyczne bestie. 
Tworzyły z balustrady urzekający balet odlanych w żelazie form. Tylko od strony fasady 
naliczyła czternaście kominów, udekorowanych wymyślnymi wieżyczkami oraz kwiatonami 
w kształcie mitologicznych stworów.
    -   Te kopulaste pawiloniki to w rzeczywistości salki bankietowe. Świetnie nadają się na 
przyjęcia.
    -   Na dachu? - zdziwiła się Joy.
    -   Czemu nie? Roztacza się stamtąd całkiem ładny widok. Spojrzała na Aleca z 
niedowierzaniem. Przyszło jej do głowy,
    że z dachu z pewnością widać Szkocję.
    Mąż wprowadził ją po schodach do hallu. Przeszli przez szpaler zastygłych w sztywnych 
pozach lokajów. Oniemiała na widok marmurowej, ułożonej w szachownicę posadzki i klatki 
schodowej oraz malowniczej galerii, której balustradę wieńczyła misternie rzeźbiona, odlana 
w mosiądzu poręcz. Ściany zdobiły stiukowe pilastry, prowadzące oczy do malowidła na 
suficie. Malowidło otaczał stiukowy fryz, biegnący nad wysokimi oknami.
    -   Została namalowana.
    -   Hm?
    -   Ta kopuła na suficie. Wygląda jakby została namalowana farbą olejną.
    -   Ach, to... To fresk autorstwa Louisa Laguerre'a. Przedstawia sceny z życia Juliusza 
Cezara.
    -   Ach, to... - powtórzyła za nim. - Brzmi to tak, jakbyś mówił o czymś naprawdę starym.
    -   Służba na nas czeka.
    Joy obejrzała się. Pośrodku ogromnego hallu zebrało się około stu osób, żeby 
uhonorować ślub ich chlebodawcy. Jego świeżo poślubiona żona trochę się przestraszyła tego 
tłumu. Nie potrafiła dobrze zapamiętać nawet zaklęcia, jak więc zapamięta nazwiska
    90
    91
    JlLL BARNETT
    CZARY
    stu służących? Chyba napytała sobie strasznej biedy, i to wcale nie przez magię.
    -   O mój Boże - szepnęła.
    -   Coś jest nie w porządku? - Alec zatrzymał się i spojrzał na nią zdziwiony.
    -   Jak ja zapamiętam ich nazwiska?
    -   Ich nazwiska? - Prześliznął się wzrokiem po zgromadzonych. - To są służący, których 
tu zatrudniam. Nie musisz znać ich nazwisk.
    -   Oczywiście, że muszę.
    -   Dlaczego?
    -   Bo są ludźmi.
    -   To prawda, ale przede wszystkim są służącymi.
    -   Rozumiem - odparła, choć nadal nie rozumiała takiego podejścia. Prawdę 
powiedziawszy uważała, że trzeba być kimś bez serca, żeby tak myśleć. Postanowiła zacząć 
od innej strony licząc, że dzięki temu lepiej wytłumaczy Alecowi swój punkt widzenia, i 
spytała: - Czy oni urodzili się jako potomkowie służących?
    -   Niektórzy tak, a poza tym służba u diuka Belmore uchodzi za zaszczyt. Są dobrze 
opłacani i poważani za to, że zatrudnia ich się w Belmore Park.
    -   A więc jak mam się do nich zwracać? „Słuchaj?", „Ty?", „Sługo?" - spytała 
normalnym głosem i szeptem dodała: - „Niewolniku?"
    -   Nie bądź śmieszna - warknął Alec. - Po prostu spytasz o nazwisko i wydasz polecenie.
    Joy wzięła głęboki wdech i zagryzła wargi. A więc posunęła się za daleko. Rozzłościła 
diuka. Westchnęła, ruszając ze swym wyniosłym mężem do służących. Po chwili chwyciła go 
za ramię.
    -   Alec?
    -   Słucham?
    -   Czy do moich obowiązków jako duchessy... To znaczy, czy będę musiała prowadzić 
dom?
    -   Jest ochmistrzyni, pani Watley. Ona i majordomus Townsend
    są tu zarządcami.
    92
    Joy westchnęła z nie ukrywaną ulgą.
    -   Idziemy. Najpierw przedstawię ci właśnie ich. Stoją pośrodku pierwszego rzędu.
    Jej ulga trwała krótko. Podczas tego spotkania obowiązywał sztywny protokół, z 
pewnością przestrzegany przez kolejne pokolenia Belmore'ów.
    -   Moja żona, Jej Miłość, duchessa Belmore. A to pani Watley. Ochmistrzyni wyglądała 
tak, jakby nie dawały jej spać kłopoty
    z trawieniem. Stała sztywno niczym żołnierz na musztrze. Ściągnęła usta, co w jej 
wypadku stanowiło nie lada wyczyn, zważywszy jak były wąskie. Miała chyba metr 
dziewięćdziesiąt wzrostu, więc niejako z konieczności spoglądała na nową duchessę z góry. Z 
miny pani Watley wynikało wszakże, że żona diuka pozostawia wiele do życzenia.
    -   Townsend.
    Majordomus prezentował się jak par: hrabia albo markiz. Zwracały uwagę jego 
mlecznobiałe włosy i szlachetne rysy twarzy. Miał na sobie ciemne ubranie i białą koszulę, 
tak nieskazitelną, jakby wkładał ją, korzystając z pomocy innego wytrawnego lokaja. Skinął 
głową i tylko na moment spojrzał Joy w oczy, po czym utkwił je w czymś, co znajdowało się 
ponad jej prawym ramieniem.
    W towarzystwie Townsenda i pani Watley wolno przesuwali się z Belmore'em wzdłuż 
kolejnych szeregów służących. Major-domus albo ochmistrzyni przedstawiali pozostałym 
nową duchessę Belmore, która usiłowała wyśledzić u każdego służącego jakąś cechę 
charakterystyczną, żeby było jej łatwiej zapamiętać nazwiska. Niestety, okazało się to 
możliwe tylko w przypadku małej czarnowłosej dziewczyny, ponieważ na jej twarzy gościł 
cudowny, serdeczny uśmiech. Miała na imię Polly. Oprócz niej uśmiechała się tylko 
kucharka.
    -   Teraz pani Watley odprowadzi cię do twoich komnat, żebyś wypoczęła przed kolacją - 
wydał polecenie Belmore i odwrócił się, chcąc wyjść z hallu.
    -   Alec?
    -   Słucham? - Zatrzymał się i spojrzał na Joy.
    93
    JlLL BARNETT
    -   Dokąd idziesz?
    Miał taką minę, jakby zażądała od niego jakiejś niewyobrażalnej
    ofiary.
    -   Muszę się spotkać z rządcą. Dwa ostatnie miesiące spędziłem w Londynie i nie 
doglądałem majątku - odpowiedział jej po chwili.
    -   Och - westchnęła przestraszona, patrząc w ślad za odchodzącym mężem, który 
zostawiał ją pod dozorem surowej pani Watley.
    -   Zaprowadzę Waszą Miłość do jej apartamentu - ochmistrzyni odezwała się takim 
samym jak Alec tonem, wyrażającym oczekiwanie posłuszeństwa.
    Joy wzruszyła ramionami i podążyła po schodach w ślad za panią Watley, spoglądając na 
jej wyprostowane plecy. Ochmistrzyni miała na sobie czarną suknię z krepy, mocno związaną 
w talii szerokim czarnym paskiem, za który zatknęła białą koronkową chusteczkę. Znak 
rozpoznawczy jej funkcji w tym pełnym przepychu nowym domu Joy, czyli kilka pęków 
kluczy u pasa, pobrzękiwał, a dźwięk rozbrzmiewał echem po klatce schodowej. U duchessy 
Belmore wywołał odległe wspomnienie muzyki dzwoneczków u sań i dzwonów kościelnych 
oraz melodii wyczarowywanych przez zaklęcia.
    Uniosła lekko suknię i nastawiając ucha na niecodzienne pobrzękiwanie kluczy, budzące 
tak miłe skojarzenia, podążała za panią Watley, równocześnie chłonąc wzrokiem każdy 
wyszukany detal w wystroju klatki schodowej.
    Zwróciły jej uwagę łukowate nisze w ścianach. W tej po lewej stała starożytna chińska 
waza z brązu, a w tej po prawej zielono-złota porcelanowa urna, dorównująca wysokością 
wzrostowi lady Eugenii. Po chwili minęły galerię, która wydawała się nie mieć końca. Jej 
ściany zdobiły niezliczone i bezcenne portrety olejne członków rodu Castlemaine'ów. 
Następnie trzy razy skręciły w prawo, przeszły przez dwa korytarze i znowu skręciły co 
najmniej pięć razy, żeby wreszcie trafić do przestronnego hallu, gdzie znajdowało się kilkoro 
bogato złoconych drzwi. Joy uniosła głowę, podziwiając  stiukową płaskorzeźbę sufitu.
    94
    CZARY
    W pierwszej chwili pomyślała, że ujrzy kolejny fresk. Do tej dekoracji był idealnie 
dopasowany wzór na dywanie, a wszędzie widniał herb diuka, jakby Belmore pieczętował w 
ten sposób swoją własność.
    Pani Watley zatrzymała się tak nagle, że jej sztywna suknia głośno zaszeleściła. 
Odczepiła od pasa jeden z pięciu pęków kluczy, wybrała z niego ten właściwy i otworzyła 
pierwsze drzwi.
    -   Oto pokoje Waszej Miłości.
    Joy weszła do masywnej komnaty i oniemiała na widok ścian, podzielonych na 
obramowane złotem panneaux, które wypełniała cyzelowana w drewnie lub intarsjowana 
dekoracja. Aby ukryć przed klucznicą podziw, rozwiązała wstążki od kapelusza i zdjęła go z 
głowy. Wydawało się jej, że śni, lecz oczywiście nie mogła poprosić pani Watley o 
uszczypnięcie. Nie opodal kominka, przy którym stało kilka foteli, dostrzegła piękny 
sekretarzyk i krzesło z palisandru. Sam kominek był ogromny i zdobiły go rzeźby bóstw z 
rzymskiej mitologii, wykonane z różowego marmuru. W tym wnętrzu kolorystyka 
najmniejszego detalu utrzymana była w różowo-złotej tonacji. Łoże osłaniał więc wysoki 
baldachim z brokatu w tychże barwach. Od frontu materiał został przewiązany dwiema 
ciężkimi szarfami z jedwabiu. Spojrzenie Joy powędrowało na sufit. Zdobiło go wielkie 
malowidło.
    -   A tu jest ubieralnia.
    Pani Watley nacisnęła niewielkie wgłębienie w ścianie i rozwarły się na oścież drzwi do 
pokoju wypełnionego narożnymi lustrami.
    -   Za ubieralnia znajduje się łazienka.
    Joy rzuciła kapelusz na obite piękną tkaniną krzesełko i ruszyła za klucznicą, zdejmując 
po drodze rękawiczki. Zerkała na lustra, nawet nie zauważywszy, że rękawiczki upadły na 
posadzkę. W ubieralni i łazience ściany i podłogi wyłożono bladoróżowym marmurem. Z 
niego wykonano również umywalki i wannę, która na wzór rzymski wgłębiała się w 
posadzkę. Ścianę biegnącą wzdłuż tego wdzięcznego baseniku w całości wypełniało lustro, 
ujęte w ramę z różowego jedwabiu, ręcznie pomalowanego w złote róże.
    Ochmistrzyni trzasnęła obcasami i otworzyła następne drzwi.
    95
    JlLL BARNETT
    Gestem  kogoś,  komu  kazano  potrzymać   zdechłego  szczura wskazała na muszlę 
klozetową.
    -   Ustęp jest na wodę. To Bramah - oznajmiła z twarzą ściągniętą jak maska i 
natychmiast zamknęła drzwi. Joy nawet nie zdążyła zajrzeć do środka.
    Klucznica rozpoczęła odwrót do sypialni, więc duchessa podążyła za nią.
    -   Zaraz przyślę tu kogoś z rzeczami dla Waszej Miłości. Pokojówka przygotuje kąpiel. - 
Pani Watley zerknęła na zegarek w kształcie broszy, przypięty na piersiach do sukni. - 
Kolacja jest zawsze podawana o dziewiątej. Wasza Miłość ma dużo czasu, żeby się 
przygotować i odpocząć.
    Joy zamrugała oczami. Skończyła dwadzieścia jeden lat i została duchessa. Miała być do 
śmierci „Waszą Miłością", a tymczasem służąca kazała jej się zdrzemnąć.
    -   Czy Wasza Miłość ma jeszcze jakieś życzenie? Potrząsnęła głową.
    -   Wspaniale. - Klucznica zatrzymała się w drzwiach. - Jego Miłość rozpoczyna kolację 
punktualnie o dziewiątej, zgodnie z tradycją rodu Belmore'ów.
    Po tym niby-poleceniu i ostrzeżeniu opuściła apartament, a Joy zaczęła się kręcić po 
sypialni niczym bąk, z podziwem i nienasyconą ciekawością oglądając każdy detal. W końcu 
dostała zawrotu głowy. Z impetem opadła na łoże. Zaczęła gładzić brokatową narzutę, a po 
chwili ostrożnie usiadła na brzeżku, opuszczając stopy na aksamitny podnóżek. Zaraz potem 
znowu opadła na łoże, sprawdzając jego miękkość.
    -   O mój Boże - szepnęła w zachwycie, chichocząc jak rozradowany dzieciak.
    Przejechała dłonią po złoconym zagłówku i jego różowej wyściółce z aksamitu, drugą 
rękę zanurzając w leżącej poniżej poduszce, miękkiej i delikatnej niczym obłok.
    Rozległo się pukanie do drzwi. Błyskawicznie znalazła się na podłodze, wygładzając dół 
sukni i stając sztywno. Wyprostowała szczupłe ramiona i uniosła podbródek, przybierając we 
własnym mniemaniu pozę duchessy.       96
    CZARY
    -   Proszę wejść - powiedziała łamiącym się głosem.
    Jakże była tym brzmieniem zaskoczona, bo zamierzała odezwać się pewnie i władczo 
niczym monarchini. W drzwiach stanął Henson z Beezle'em na plecach.
    -   Przyniosłem ulubieńca Waszej Miłości.
    Joy podeszła energicznie do drzwi i uwolniła lokaja od jej ducha opiekuńczego. Warkocz 
Hensona znowu był rozczochrany, ale tym razem gronostaj posunął się jeszcze dalej, gdyż 
podarł złotą kokardę. Spojrzała na niego. Z zadowoleniem miętosił w pyszczku strzęp 
materiału.
    -   Dziękuję, Henson.
    Zajęła się wyjmowaniem z pyszczka Beezle'a złotych nitek. Gdy pociągnęła za mocno, 
obnażył ostre kiełki. Przy okazji zauważyła, że głęboko ukrywa jeszcze zwitek materiału. Po 
chwilowej wojnie dała za wygraną i posadziła Beezle'a na miękkim dywanie, ale on 
natychmiast wspiął się na szezlong o różowym aksamitnym obiciu i żuł strzęp lokaj skiej 
kokardy dopóty, dopóki nie był w stanie go przełknąć. Wtedy położył pyszczek na przednich 
łapach. Przez chwilę męczyła go czkawka, lecz gdy tylko przeszła, jego oczy zrobiły się 
senne i natychmiast je zamknął. Zaraz zacznie posapywać - skonstatowała Joy.
    -   Oto pokojówka Waszej Miłości.
    Henson wprowadził do apartamentu zdenerwowaną Polly. Starała się dygnąć, a przy tym 
nie uśmiechnąć, dźwigając naręcze bielizny dla Joy. Nie mogła podołać temu wszystkiemu 
naraz, więc upuściła rzeczy na podłogę. Wtedy na jej zaróżowionej, bardzo angielskiej twarzy 
pojawił się uśmiech, ale stojący w drzwiach lokaj syknął.
    -   Pani Watley zarządziła, że będę pokojówką Waszej Miłości, dopóki Wasza Miłość nie 
wybierze sobie kogoś bardziej doświadczonego i odpowiedniego.
    Polly podniosła z podłogi rzeczy. Położyła wszystko na szezlongu i odwróciła się do Joy, 
pochylając głowę. Splecione na brzuchu ręce małej Angielki drżały z lęku.
    -   Czy byłaś już pokojówką damy?
    97
    JlLL BARNETT
    Dziewczyna wyprostowała się. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Najwyraźniej usiłowała 
wyglądać tak poważnie jak pani Watley.
    -   Wasza Miłość, usługiwałam damom goszczącym w Belmore Park, a moja ciotka była 
pokojówką matki Jego Miłości.
    -   Chciałabym cię o coś prosić, Polly.
    -   Słucham, Wasza Miłość? - spytała w napięciu.
    -   Czy mogłabyś się powstrzymać od tytułowania mnie przynajmniej wtedy, kiedy 
jesteśmy same?
    -   Tak, psze pani - potwierdziła skwapliwie Polly, znowu radośnie uśmiechnięta.
    -   Cieszę się. - Joy uśmiechnęła się do niej równie radośnie.
    -    I nie potrzebuję pokojówki z większym doświadczeniem. Z pewnością masz go 
więcej ode mnie. Nigdy dotąd nie miałam pokojówki.
    -   Nigdy? - Niebieskie oczy Polly były okrągłe ze zdziwienia.
    -  Jest pani przecież duchessą!
    -   Nie mam pojęcia, jak powinna się zachowywać duchessą
    -    odparła ze śmiechem Joy. - Dotychczas nie poznałam żadnej.
    -   Kilku rzeczy potrafię panią nauczyć - ofiarowała się skwapliwie pokojówka, stając 
odrobinę sztywniej. - Duchessą zawsze trzyma się prosto. - Dotknęła podbródka. - I unosi 
wysoko głowę, a zarazem spogląda w dół tylko na długość swojego arystokratycznego nosa. - 
Polly usiłowała to zademonstrować, okropnie zezując.
    Joy znowu się roześmiała. Pokojówka spojrzała na nią z uśmiechem od ucha do ucha, 
lecz niemal w tym samym momencie usiłowała przywrócić swojej twarzy powagę.
    -   Nie rób tego - perswadowała jej duchessą.
    -   Czego, psze pani?
    -   Nie pozbywaj się uśmiechu.
    -   Och, dziękuję. - Polly odetchnęła z ulgą. - Pani Watley stale
    mnie   strofuje  z  tego  powodu.   Mówi,   że   uśmiechnięta   lub
    roześmiana wyglądam jak wiejski głupek.
    Joy zachichotała.
    98
    CZARY
    -   Bez przerwy mi powtarza, że od wieków służba Belmore'ów jest dostojna i pełna 
godności. - Pokojówka powiedziała to apodyktycznym tonem i uniosła wysoko podbródek, 
parodiując klucznicę. - Pani Watley uważa, że powinnam brać przykład z ciotki.
    -   A twoja ciotka była dostojna i pełna godności?
    -   Nie.
    -   Ale chyba się nie uśmiechała, skoro tak przypadła do gustu ochmistrzyni?
    -   Nie uśmiechała się tylko dlatego, że w wieku dwunastu lat straciła przednie zęby. Od 
tamtej pory zawsze była poważna. - Polly znowu uśmiechnęła się od ucha do ucha.
    -   Nie potępiam jej za to. A ty?
    -   Ja też nie - odparła z chichotem Polly, lecz nagle stała się zatroskana, jakby 
przypomniała sobie, z kim tak swobodnie gawędzi. - Przygotuję kąpiel, a potem zabiorę 
ubranie do odświeżenia po podróży. Jego Miłość powiedział ochmistrzyni, że bagaż Waszej 
Miłości został skradziony. To straszne. Czy to sprawka  rozbójników?
    -   Nie - zaprzeczyła zarumieniona Joy.
    -   Och, jak to dobrze. Aż strach pomyśleć, jakby się człowiek czuł, gdyby na niego 
napadli. Czytałam książkę o tym, jak obrabowali ze wszystkiego jedną lady i uprowadzili ją 
dla okupu. To nie do wyobrażenia, co próbowali z nią zrobić, pszę pani! Ale na szczęście 
zjawił się ich herszt na wspaniałym czarnym ogierze i wybawił ją. Zakochali się w sobie, 
zostali małżeństwem, a on okazał się hrabią fałszywie oskarżonym o zamordowanie jej ojca. 
Ten kawałek był taki romantyczny.
    -   Co to za książka?
    -   Pożyczyła mi ją kucharka.
    -   Ta historia wygląda na interesującą.
    -   Naprawdę jest. - Polly miała rozbiegane oczy i sprawiała wrażenie bardzo przejętej. W 
końcu pochyliła się niemal do ucha Joy.
    -   To powieść romantyczna - szepnęła, z naciskiem wymawiając określenie 
„romantyczna".
    99
    ML   BARNETT
    -   Rozumiem. - Po chwili wahania Joy spytała: - Czy lektura powieści romantycznych 
jest zakazana?
    -   Ale skądże! Tyle że niektórzy uważają je za bzdury. Według mnie sądzą tak tylko ci, 
którzy nie przeczytali żadnej. Wolę powieści romantyczne od... - Pokojówka zastanawiała się 
przez chwilę, a w końcu wyznała z uśmiechem. - Od świeżych truskawek z kwaśną śmietaną.
    -   Bardzo chciałabym przeczytać tę książkę. Czy kucharka wciąż ją ma?
    -   Chyba tak. Spróbuję ją dla pani zdobyć, a jeśli mi się nie uda, to mam jeszcze trzy 
inne. A kucharka czyta teraz powieść o diuku.
    -   Tę też chciałabym przeczytać.
    Duchessa Belmore i jej pokojówka roześmiały się zgodnym
    chórem.
    -   Jutro krawcowa weźmie miarę, ale na razie ochmistrzyni kazała mi to przynieść - 
oznajmiła Polly, podnosząc z szezlonga szlafrok i nocną koszulę. - Szuka dla pani sukni 
stosownej na kolację.
    Joy potrafiła wyczarować dla siebie strój. To był mocny punkt w jej magii. Jak jednak 
wyjaśniłaby pochodzenie stroju? Spojrzała na swoją dwuczęściową suknię.
    -   Gdybyś odświeżyła tę, którą mam na sobie, mogłabym ją włożyć na kolację.
    -   Och nie, psze pani. W Belmore Park przy posiłkach zawsze przestrzega się przyjętych 
zasad. W pałacowych szafach jest dość rzeczy, by ubrać wszystkich mieszkańców hrabstwa 
Wiltshire. A poza tym czeka panią noc poślubna...
    Polly zaczerwieniła się i spojrzała zawstydzona na Joy, po czym zniknęła w ubieralni. Jej 
pani ruszyła za nią. Po drodze rozpinała suknię i zastanawiała się nad słowami pokojówki. 
Zupełnie zapomniała o nocy poślubnej, zbyt pochłonięta nową dla niej rolą duchessy i 
podziwianiem wspaniałego pałacu. Na myśl o spędzeniu tylu godzin sam na sam z 
Belmore'em dostała gęsiej skórki. Przeszył ją zimny dreszcz. Mimo to jakoś umknęło jej 
uwagi, co wydarza się podczas nocy poślubnej, więc roz-100
    CZARY
    promieniła się po chwili sądząc, że Alec po prostu znowu ją pocałuje.
    Ze wszystkich olśnień dzisiejszego dnia najlepiej pamiętała, oprócz niezwykłych okien 
pałacu, właśnie pierwszy pocałunek Belmore'a. Zachichotała i przymykając powieki, zaczęła 
sobie z łatwością przypominać, jak Alec trzymał ją w ramionach, muskał ustami jej skórę i 
szeptał do ucha: „Wyjdziesz za mnie, Szkotko... Wyjdziesz". Ale teraz byli już małżeństwem, 
mężem i żoną oraz diukiem i duchessa, lordem i lady...
    Otworzyła oczy, bo nagle uświadomiła sobie, że małżonkowie nie tylko się całują, 
zgodnie z tym, co powiedziała jej, jako dwunastoletniej panience, ciotka. Joy zapłonęły 
policzki. A więc Alec będzie się z nią kochał. Cóż to za osobliwe określenie: „kochać się z 
kimś". Czy uprawianie miłości w przypadku Aleca może mieć coś wspólnego z uczuciami? - 
zastanawiała się, nie tracąc w to wiary. Wierzyła, że uczucia się rozwiną, jeśli ona będzie je 
pobudzała i pielęgnowała. Chciała, by Alec kochał ją tak, jak ona kochała jego. Chciała, by 
tak samo jak ona pragnął ich pocałunków, by okazywał jej, że jest dla niego ważna, nie kryjąc 
oczarowania i miłości oraz nie powstrzymując uśmiechu.
    -   Przygotowałam kąpiel, psze pani.
    -    Wspaniale.
    -   Teraz odniosę ubrania do pralni i wrócę z suknią. Czy ma pani jakieś życzenie?
    -   Nie, niczego nie potrzebuję.
    Joy już miała zdjąć szlafrok, gdy mimowolnie spojrzała na odbite w lustrze drzwi do 
toalety. Co to jest Bramah? - zastanawiała się nad słowem użytym przez klucznicę. Weszła do 
tego miejsca odosobnienia zauważając, że i tu, nawet na klamkach, widnieje herb 
Belmore'ów. Spojrzała na porcelanową muszlę, która na pierwszy rzut oka niczym nie różniła 
się od tej w zamku Duart, tyle że była pięknie pomalowana w purpurowe irysy, różowe róże i 
rozmaite ptaki. Gdy jednak Joy zajrzała do środka, ze zdumieniem stwierdziła, że jest tam 
trochę wody, a nie czarna czeluść. Ponad jej głową znajdował się porcelanowy pojemnik,
    101
    Jiu   BARNETT
    CZARY
    pomalowany tak samo jak muszla. Miał mosiężną, zwróconą w dół rączkę, na której, o 
dziwo, nie było herbu, za to wręcz zachęcała, żeby za nią pociągnąć. Joy zrobiła to, a 
wówczas przez mosiężną rurkę, łączącą pojemnik z muszlą, gwałtownie popłynęła woda, z 
szumem napełniając sedes i znikając w otworze na dnie niczym płaczliwa zjawa. - O mój 
Boże!
    Joy w pierwszej chwili trochę się wystraszyła, ale zaraz roześmiała się i jeszcze raz 
pociągnęła za spłuczkę, podziwiając wynalazek pana Bramaha. W końcu nasyciła ciekawość.
    Rzuciła szlafrok na marmurową posadzkę i weszła do wanny. W gorącej ożywczej 
kąpieli poczuła się jak w siódmym niebie. Do ściany, naprzeciwko której siedziała, były 
przymocowane dwa duże mosiężne krany w kształcie delfinów. Gdy odkręciła kurek z lewej, 
z paszczy delfina popłynęła zimna woda, a gdy ten z prawej, poczuła na dłoni ciepło. Wyjęła 
z włosów szpilki i odchylając głowę do tyłu, zamoczyła bujne kędziory. Nawet w 
najśmielszych marzeniach nigdy dotąd nie była w tak błogim nastroju. Przez jakiś czas 
pluskała się niczym dziecko, a potem zastygła w bezruchu, opierając plecy o brzeg baseniku i 
zamykając oczy. Krople wody spływały po jej skroniach i podbródku, a ona wyobrażała 
sobie, że to pocałunki Aleca. Ten leniwy odpoczynek nie trwał długo, bo do Joy dotarło, że 
ma przed sobą bardzo
    trudne chwile.
    Natychmiast otworzyła oczy i usiadła. Dzisiejsza noc miała zdecydować o jej być albo 
nie być z Belmore'em. Duchessa musiała go przekonać, że naprawdę jest czarownicą, a 
zarazem nie dopuścić do ich rozstania. Obawiała się tego bardziej niż przekleństwa, choć 
uważała, że noc poślubną należy zacząć od wyjawienia tajemnicy, której Alec nie chciał 
wcześniej przyjąć do wiadomości. Nie mogła dopuścić do tego, by zaczęli się kochać, zanim 
on pozna prawdę, choć przecież dla większości kobiet pierwszy intymny kontakt z mężem był 
najważniejszym i   najwspanialszym   przeżyciem   nocy   poślubnej.   Sądziła,   że powinna 
dać Alecowi możliwość wyboru, ale zarazem mocno wierzyła, że jej nie odprawi. Wyszła za 
niego, ponieważ naprawdę
    102
    chciała zostać jego ukochaną żoną. Pragnęła wypełnić rujnującą pustkę uczuciową w 
życiu diuka Belmore'a i była przekonana, że on rozpaczliwie potrzebuje właśnie jej, Joy, 
nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. Była mu winna uczciwość. Naprawdę nie mogła 
rozpoczynać tego małżeństwa od zatajenia prawdy.
    Zamoczyła dłoń i sięgnęła po delikatne, pachnące mydło, na którym również widniał 
herb Belmore'ów. Namydliła się i pocierała ciało z takim zapałem, jakby chciała pozbyć się w 
ten sposób dotychczasowej siebie, by już nigdy nie musiała niczego wyznawać i narażać się 
na ryzyko porażki.
    Spustoszenie
    Błąd twój pociąga z prawa śmierć za sobą.
    W. Szekspir Romeo i Julia tłum. J. Paszkowski
    J o y się spóźniała. Gdy przemierzała w pośpiechu kolejny nie kończący się korytarz, 
usłyszała bicie zegara. Było piętnaście po dziewiątej. Gdziekolwiek skręciła, wszędzie 
napotykała złocone drzwi i wytwornie udekorowane korytarze. Polly powiedziała jej, że 
jadalnia jest na parterze. Duchessa wyszła z apartamentu w przekonaniu, że ma wystarczająco 
dużo czasu, by zjawić się tam punktualnie. Pokojówka objaśniła drogę mówiąc, że aby dojść 
do klatki schodowej, należy skręcić trzy razy w prawo, potem w lewo, i jeszcze raz w prawo. 
Joy najwyraźniej źle skręciła, ponieważ bez przerwy natykała się na nowe korytarze i galerie. 
Usiłowała nawet zawrócić, żeby zacząć od początku, lecz nie mogła trafić do swojego apar-
tamentu.
    - Zatrudnia się tu niemal stu służących, a nie mogę się natknąć na żadnego - powiedziała 
do wielkiego portretu jakiegoś zgorzkniałego Castlemaine'a. - Gdzie oni się po-dziewają?
    Był tak samo rozmowny jak jej mąż, więc szybko stamtąd odeszła i zatrzymała się na 
końcu korytarza, spoglądając w na-
    107
    JlLL BARNETT
    CZARY
    stępny. Znowu usłyszała okrutne bicie zegara. Jej spóźnienie wzrosło do pół godziny. 
Wpadła w panikę. Lekko uniosła ciężki dół starej, lecz olśniewająco pięknej sukni z 
różowozłocistego jedwabiu i popędziła korytarzem niczym diabeł ścigany przez anioła, 
rozglądając się na obie strony. Niestety, miała do wyboru tylko podobne do siebie, choć 
rozmaicie udekorowane
    korytarze.
    „Jego Miłość rozpoczyna kolację zawsze o tej samej porze, czyli punktualnie o 
dziewiątej, zgodnie z tradycją rodu" - przypomniała sobie słowa pani Watley.
    - O mój Boże! - Zacisnęła dłonie na sukni. - Nie pojmuję, jak można chcieć mieszkać w 
tak wielkim domu.
    Wyobraziła  sobie  twarz  Aleca po  wysłuchaniu tej  uwagi, a następnie klucznicę, która 
stoi z dłońmi skrzyżowanymi na piersiach   i   niecierpliwie   postukuje   obcasami,   
piorunując  ją spojrzeniem, jakby to spóźnienie znaczyło tyle samo co kradzież rodowych 
sreber Belmore'ów. Jednak przyznawała w duchu, że nie postępuje rozsądnie, rozpoczynając 
małżeństwo od spóźnienia, zwłaszcza jeśli chce odpowiednio przygotować Aleca do swojej 
spowiedzi.  Najpierw  należało  go przecież jakoś  obłaskawić. Zerknęła na zegar. Niestety, na 
smarowanie Belmore'a miodem było już stanowczo za późno. Zagryzła wargi. Nagle przyszła 
jej do głowy pewna myśl. A gdyby tak cofnąć wskazówki pałacowych zegarów?
    Zamknęła na chwilę oczy, żeby lepiej  się skupić, wzięła
    głęboki wdech, wyciągnęła rękę w kierunku zegara i zaczęła szeptać zaklęcie.
    - Proszę, wysłuchaj mojej prośby i cofnij wskazówki zegarów
    w tym domu.
    Zaczęła wolno przesuwać dłoń okrężnym ruchem, w prawo od
    dołu. Wskazówki zegara przemieszczały się wraz z tym ruchem,
    zatrzymując się, tak jak chciała, za dwie dziewiąta. Uśmiechnęła
    się. Zaklęcie poskutkowało! Była dumna jak paw, ale kiedy
    spojrzała na dwa korytarze, które miała do wyboru, znowu
    poczuła przypływ paniki.
    Uniosła ręce wysoko do góry, usiłując sobie wyobrazić jadalnię.
    08
    Oczywiście bez rezultatu, więc skoncentrowała się na jedzeniu, spoglądając w myślach 
na pieczone kaczki i kurczaki, befsztyki wołowe, świeży chleb, owoce i galaretki. Wyobraziła 
sobie półmiski z takimi przysmakami, że aż zaburczało jej w brzuchu.
    - Och, magio, zadziałaj, żebym mogła znaleźć się w tym miejscu w pałacu, gdzie jest 
mnóstwo jedzenia!
    Gdy otworzyła oczy spostrzegła, że nad jej głową wiszą na hakach u sufitu zasolone 
zwierzęce tusze i oskubany drób. Przeszył ją lodowaty chłód. Dotknęła palcami pokrytej 
workowym płótnem ściany i natychmiast je comęła z powodu zimna. Zamrugała z 
niedowierzaniem oczami, gdy zorientowała się, że ta ściana to w rzeczywistości potężna 
warstwa lodu. A więc trafiła do chłodni! Przez dobrą chwilę zastanawiała się, jak dojść do 
wielkich drzwi z desek, nie narażając na szwank fryzury i sukni. Wreszcie ruszyła, lecz 
natychmiast coś dotknęło jej włosów. To była głowa wiszącego na haku kurczaka. Ze 
wstrętem odsunęła ją dłonią i pospiesznie opuściła chłodnię.
    Trafiła do następnej mrocznej i zimnej spiżarni. Od razu potknęła się o worek z cebulą i 
upadła na pryzmę kartofli. Chcąc podnieść się z klęczek, przytrzymała się wiązki szparagów, 
które połamały się z trzaskiem. Teraz spostrzegła przed sobą kolejną przeszkodę: stos 
wielkich głów rzepy. Za nim, na półkach przy ścianie, stały słoje wypełnione 
pomarańczowymi kumkwatami, brzoskwiniami i marmoladą oraz galaretką z borówek, a 
także ciemnymi dżemami. Słoi i innego rodzaju pojemników z nazwami zakonserwowanych 
produktów było tu tyle, że można by nimi nakarmić znacznie więcej osób niż liczyła obsługa 
pałacu. Powietrze spiżarni przesycał zapach warzyw i surowej ryby.
    Joy pocieszała się tylko tym, że przynajmniej trafiła na parter. Przez uchylone drzwi 
dobiegał tu z kuchni hałas gorączkowej krzątaniny: skwierczenie tłuszczu, brzęk 
różnorodnych naczyń i głosy wielu służących. Teraz zrozumiała, dlaczego nie udało się jej 
nikogo spotkać w pałacowych korytarzach. Wyglądało na to, że niemal wszyscy byli w jakiś 
sposób włączeni w przygotowanie
    109
    JlLL BARNETT
    CZARY
    kolacji dla diuka i duchessy. Z wysiłkiem stanęła na nogi i otrzepała dłonie z kurzu. 
Przynajmniej miała teraz kogo zapytać o drogę do jadalni. Przecisnęła się pomiędzy workami
    do drzwi.
    Weszła do kuchni. Poczuła wspaniały zapach wołowiny i jagnięciny, pieczonych na 
rożnie z dodatkiem czosnku i mięty, a także woń cynamonu i gałki muszkatołowej. Znowu 
zaczął jej dokuczać głód. Przez nikogo nie zauważona, obserwowała przygotowywanie 
kolacji, o jakiej nigdy nie śniła, z produktów wyglądających w spiżarni tak nieapetycznie. 
Całkiem niedaleko kobieta odwrócona do niej plecami zagniatała przy wielkim stole ciasto.
    -   Przepraszam - zaczęła Joy.
    Kucharka zerknęła przez ramię i zamarła w tej pozie. Spoglądała na duchessę Belmore 
oczami okrągłymi jak spodki. Po chwili odwróciła się i nie bacząc na przylepione do rąk 
ciasto, wykonała głęboki ukłon.
    -   Wasza Miłość!
    Natychmiast ustały rozmowy, a zdziwione oczy skierowały się na Joy.
    -   Troszeczkę pobłądziłam i...
    Trzask otwartych z impetem wielkich wahadłowych drzwi nie pozwolił jej dokończyć. 
Zwykle opanowany Henson wpadł do kuchni jak bomba.
    -   Zrobiło się istne piekło, bo gdzieś przepadła nowa duchessa! Jego spojrzenie 
powędrowało tam, gdzie spoglądali wszyscy.
    Joy nieśmiało skinęła na niego.
    -   Wasza Miłość! - Lokaj ukłonił się.
    -   Obawiam się, że zgubiłam drogę do jadalni. Henson, czy mógłbyś mnie tam 
zaprowadzić?
    -   Oczywiście. Proszę pójść za mną, Wasza Miłość - odparł już opanowanym głosem. 
Stanął sztywno, prostując ramiona i unosząc podbródek jak ideał angielskiego lokaja.
    Joy ruszyła za nim przez pogrążoną w ciszy kuchnię, czując na sobie wzrok oniemiałych 
służących. Gdy minęli długi korytarz, Henson otworzył przed nią kolejne wielkie drzwi 
wahadłowe.
    110
    -   Jej Miłość, duchessa Belmore.
    Joy wzięła głęboki wdech, uniosła podbródek tak wysoko jak klucznica i weszła do 
jadalni. Majordomus Townsend i inni lokaje w zielono-złotej liberii oraz pani Watley właśnie 
rozmawiali z diukiem, ale na widok duchessy natychmiast umilkli. Twarze wszystkich 
wyrażały dezaprobatę, choć rozstąpili się przed Joy niczym Morze Czerwone przed Żydami 
uciekającymi z Egiptu.
    Alec, ubrany od stóp do głów na czarno, jeśli nie liczyć białego sztywnego krawata, 
prezentował się jeszcze wspanialej, a zarazem bardziej władczo niż wcześniej. Joy w 
zachwycie pochłaniała wzrokiem męską sylwetkę, lecz gdy spojrzała na surową twarz męża, 
wyrażającą najwyższe potępienie, poczuła się tak, jakby przytłoczyło ją brzemię nie do 
udźwignięcia. W tym momencie rozległo się bicie zegara. Dzięki skutecznemu zaklęciu było 
dopiero piętnaście po dziewiątej. Jednak Alec zmarszczył brwi, spoglądając na kominkowy 
zegar w kopercie z pozłacanego brązu.
    -   Jest zepsuty. Proszę go oddać do naprawy.
    -   Tak, Wasza Miłość.
    Ochmistrzyni zdjęła zegar z gzymsu kominka, włożyła go pod ramię i ruszyła do drzwi.
    -   Spóźniłaś się - stwierdził Alec, niezmiennie spoglądając na Joy z naganą.
    -   Zgubiłam się w pałacu.
    Przechodząca obok klucznica wciąż wymownie kręciła głową i mamrotała pod nosem o 
braku szacunku dla tradycji rodu Belmore'ów.
    Alec podszedł do Joy i sztywno podał jej ramię, podczas gdy ona tak bardzo pragnęła 
dostrzec na jego poważnej twarzy choćby cień uspokajającego nerwy uśmiechu.
    -   Jutro Henson pokaże ci drogę.
    Nie miała odwagi spojrzeć mężowi w oczy. Zagryzła wargi.
    -   Ten pałac, Szkotko, rzeczywiście przypomina labirynt - dodał miękko po chwili pełnej 
napięcia ciszy, gdy już prześwietlił Joy wzrokiem.
    111
    JlLL BARNETT
    A jednak uznał jej wytłumaczenie i wybaczył. Odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do 
niego, co po raz kolejny przyjął z zakłopotaniem, jakby nie wiedział, jak się zachować. Jego 
twarz stała się na powrót surowa i odwrócił głowę. Popatrz na mnie, a spróbuję skruszyć tę 
lodową powłokę - powiedziała
    w myślach.
    - Nauczysz się poruszać tu bez błądzenia i nie będziesz się spóźniać. Spodziewam się, że 
nastąpi to bardzo szybko - oznajmił, prowadząc ją do stołu.
    To było kolejne polecenie, które ze skruchą mogła tylko zaaprobować skinieniem głowy. 
Poczuła się tak, jakby zmarnowała sposobność zademonstrowania od razu swych talentów 
pojętnej uczennicy.
    Alec odsunął dla niej krzesło na końcu monstrualnie długiego stołu, za którym mogliby 
wygodnie spocząć wszyscy pałacowi służący. Usiadła i spoglądała przed siebie w 
przekonaniu, że on usiądzie koło niej. Nie potrafiła ukryć zdumienia, gdy zajął miejsce po 
przeciwnej stronie. Taka odległość pomiędzy mężem a żoną podczas spożywania posiłku 
idealnie odzwierciedlała to, co Szkoci nazywają demonstracyjnym dystansem.
    Skinął dłonią, o ile oczywiście jego żona potrafiła bez użycia teleskopu prawidłowo 
zidentyfikować ten gest, i armia lokajów ruszyła do wielkiego bufetu, żeby podać pierwsze 
danie. Potrawy serwowano na srebrnej, bardzo wymyślnie udekorowanej zastawie stołowej, 
jakiej Joy jeszcze nigdy nie widziała. Kolacja ciągnęła się bez końca, a każde następne danie 
było bardziej wyrafinowane od poprzedniego. Najpierw podano pieczoną kaczkę na półmisku 
o uchwytach w kształcie dzikich kaczek w locie, potem udziec jagnięcy w naczyniu o formie 
baraniej  głowy i rączkach naśladujących  rogi,   a  następnie   szparagi  w   cytrynowym   
sosie i kasztanach w misie udekorowanej na brzegach fryzem z wygrawerowanych w srebrze 
jarzyn.
    Joy miała do dyspozycji siedem widelców, trzy noże oraz cztery łyżki i łyżeczki. Na 
wszystkich widniał złoty herb Belmore'ów, a jedna z łyżeczek, położona poprzecznie u góry
    112
    CZARY
    białego talerza z chińskiej porcelany, miała uchwyt w kształcie herbu, czyli pary 
sokołów. Nowa duchessa nie wiedziała, od jakich sztućców zacząć, więc przez chwilę 
siedziała nie-poruszona, aż Henson wręczył jej dyskretnie pierwszy z lewej widelec.
    - Dziękuję - szepnęła.
    Przy ledwie zauważalnej aprobacie lokaja zmieniała sztućce wraz ze zmianą dań, sięgając 
po kolejny od lewej do prawej.
    W jadalni panowała taka cisza, że przełykając kawałek polędwicy w portwajnowym 
sosie, Joy miała wrażenie, iż słyszą to wszyscy. W pewnym momencie rozejrzała się po jasno 
oświetlonym wnętrzu, nie potrafiąc już z powodu zdenerwowania rozkoszować się smakiem 
kolejnej potrawy. Czuła się skrępowana i bardzo samotna, mimo że znajdował się tu Alec i 
piętnastu lokajów, z mąjordomusem na czele. W tej jadalni wszystko było wytworne, ale 
obce, zimne i sztywne, ponieważ brakowało w niej radosnej atmosfery ucztowania, śmiechu i 
muzyki. Ciszę przerywał tylko przypadkowy dźwięk bezcennych sreber, porcelany i krysz-
tałów. Jednak w końcu wzięła górę wyjątkowa wyobraźnia Joy, jej wrażliwość na piękno oraz 
zainteresowanie tym co nowe i niepospolite.
    Pośrodku stołu stał ogromny srebrny kandelabr na dwadzieścia cztery świece. Ich 
płomienie nadawały niezwykły blask zastawie stołowej. Mnóstwo świec paliło się także w 
przyściennych świecznikach i kandelabrach umieszczonych w różnych miejscach jadalni. 
Wszystkie te migotliwe światełka odbijały się wraz ze stołem w dwu lustrzanych ścianach, co 
wzmacniało efekt jasności pomieszczenia i pozwalało zapomnieć, że na dworze panuje mrok 
oraz że jadalnia pozbawiona jest okien.
    Joy przyszło do głowy, że gdyby przesunęła znajdujący się na stole kandelabr trochę w 
prawo, widziałaby Aleca. Zerknęła na lokajów. Stali przy bufecie niczym posągi i spoglądali 
przed siebie niewidzącym wzrokiem. Wzięła ze stołu serwetkę, ale nie wytarła nią ust, lecz 
położyła na dłoni i błyskawicznie strzeliła palcami. Kandelabr przesunął się na prawą stronę 
stołu. Ukryła uśmiech pod wytworną serwetką i spojrzała na Aleca. Właśnie
    113
    JlLL BARNETT
    podnosił do ust widelec, lecz nagle jego wzrok powędrował do niej. Ich oczy się 
spotkały. Joy poczuła się tak, jakby na nią samą podziałało magiczne zaklęcie, rozpalając w 
niej płomień namiętności.   Była  tym  trochę  przestraszona,   zwłaszcza  że doznanie 
narastało i okazało się potężniejsze od jej czarów. Ale prawdę powiedziawszy, wcale nie 
chciała ich użyć, żeby bronić się   przed   zadziwiającą   magią   spojrzenia   Belmore'a.   Alec 
przełknął kęs,  lecz  nie  oderwał  wzroku  od Joy.  Mogłaby przysiąc, że wpatrywał się w nią 
jak urzeczony, zapominając o  rozkoszach  podniebienia.   Poczuła jego  wzrok  na  ustach. 
Wzięła do ręki kielich z wodą, pragnąc odrobiny chłodu. Piła, nie odrywając oczu od męża.  
Wpatrywała się w usta, które niedawno całowały ją tak płomiennie jak usta kochanka. Była 
pewna,  że nigdy tego nie  zapomni.  Sprawił, że oddychała szybciej i mocniej zabiło jej serce. 
Alec odłożył widelec i zaczął sączyć wino z kielicha w taki sposób, jakby w wyobraźni upajał 
się  smakiem  ust Joy.  A  ona potrafiła myśleć  tylko o jego magicznym pocałunku.
    Wszystko trwało dopóty, dopóki Townsend nie zorientował się, że kandelabr jest 
przesunięty i nie postawił go na dawnym miejscu. Nastąpił przykry  dla Joy powrót do  
rzeczywistości. Majordomus podszedł do niej i nałożył jej na talerz kolejne danie. Nie dała 
jednak za wygraną, bo gdy tylko znalazł się przy Alecu, zakręciła młynka palcami i kandelabr 
ponownie trafił na prawą stronę stołu. Uśmiechnęła się szeroko, bo jej  zaklęcia były 
wyjątkowo skuteczne od czasu cofnięcia wskazówek pałacowych zegarów. Tymczasem 
Townsend odszedł od Aleca, okrążając stół w nienagannej lokajskiej pozie, gdy 
nieoczekiwanie jego wzrok przyciągnął przesunięty ponownie kandelabr. Prawie 
niezauważalnie zmarszczył brwi i potrząsnął głową, konsekwentnie stawiając przedmiot na 
dawnym miejscu.  Joy już  zamierzała  zakręcić palcami, ale powstrzymała się na widok 
czterech lokajów, którzy ruszyli do stołu, żeby zmienić zastawę. Czekała na ich odejście w 
przeświadczeniu, że cierpliwość jest cnotą, choć usiłowała spojrzeć na męża, przesuwając się 
na krześle odrobinę w lewo niczym niesforny dzieciak. Gdyby wyciągnęła głowę, z 
pewnością
    114
    CZARY
    zobaczyłaby przynajmniej jego dłoń podtrzymującą piękny kielich...
    -    Syllabub?
    Mało brakowało, a podskoczyłaby na krześle na dźwięk głosu Hensona. Wytrącona z 
równowagi, spoglądała w talerz, czekając aż lokaj wręczy jej właściwy sztuciec.
    -    Syllabub?
    -   Niech Bóg ci błogosławi - szepnęła. Lokaj odchrząknął.
    -   Syllabub, Wasza Miłość? - powtórzył z naciskiem, usiłując ją nakłonić, żeby spojrzała 
na kryształowy puchar z różnymi rodzajami puddingu, ułożonymi w warstwy i przybranymi 
owocami oraz kremem.
    -   Och, oczywiście, proszę.
    Henson postawił przed nią na małym talerzyku puchar z deserem i podał jej łyżeczkę z 
uchwytem w kształcie herbu.
    -   Dziękuję - szepnęła.
    Zaledwie skosztowała puddingu, gdy spostrzegła, że nic już nie zasłania widoku 
kandelabru. Na pozór trzymała nóżkę pucharu, ale faktycznie wykonywała magiczny gest. 
Świecznik przesunął się na skraj stołu. Jednak majordomus niemal natychmiast to zauważył i 
zrobił, co do niego należało. Zanim ruszył do bufetu, po raz kolejny pstryknęła palcami. 
Townsend pokręcił głową i uparcie przestawił kandelabr na swoje miejsce. Teraz poczekała z 
wykonaniem zaklęcia, dopóki lokaj nie zaczął się oddalać. Ale gdy tylko świecznik zmienił 
miejsce, odwrócił się na pięcie, jakby wiódł go instynkt, i przywrócił dawny porządek. 
Pociągnął lekko obrus, najwidoczniej w przekonaniu, że w rzeczywistości ze stołu zsuwa się 
właśnie obrus, a wraz z nim kandelabr. Joy postanowiła przechytrzyć lokaja i poczekać na 
bardziej stosowny moment. Townsend już był przy bufecie, gdzie nadzorował wynoszenie z 
jadalni zastawy, lecz co chwila podejrzliwie zerkał przez ramię na stół. Kandelabr wciąż stał 
we właściwym miejscu, więc w końcu lokaja całkowicie pochłonęły obowiązki. Joy zakręciła 
młynka palcami, powstrzymując się na razie od triumfalnego
    115
    JlLL BARNETT
    uśmiechu.  Tym razem jednak przedmiot  ruszył  z  zawrotną szybkością i runął ze stołu. 
- O mój Boże!
    Duchessę zaskoczyło to, że dywan błyskawicznie się zapalił i ogromną jadalnię 
wypełniły kłęby dymu. Ale równie szybka była reakcja piętnastu lokajów, którzy natychmiast 
zaczęli polewać podłogę wodą. Duchessę zdumiał także mąż, ponieważ znalazł się przy niej, 
zanim zdążyła wstać z krzesła, i od razu odprowadził do drzwi. Szczęśliwie pożar został 
ugaszony w ciągu kilku minut, choć wokół stołu wciąż unosił się dym.
    Joy dręczyły straszne wyrzuty sumienia na widok dziur wypalonych w grubym 
czerwonym dywanie. Najpierw zlekceważyła rodzinną tradycję Belmore'ów, spóźniając się na 
kolację, a teraz spaliła cenny rodowy dywan. Była ciekawa, co czuje Alec. Spojrzała na niego. 
Z jego obojętnej twarzy mogła wnosić, że on całkowicie panuje nad swoimi uczuciami. Mimo 
to przeprosiła go w myślach zapewniając, że wcale nie chciała urazić jego ambicji ani 
zniszczyć czegokolwiek w pałacu.
    - Najlepiej będzie, jeśli wrócisz do apartamentu. Henson cię odprowadzi. Przyjdę do 
ciebie za chwilę - przerwał milczenie.
    Spojrzała mu w oczy, chcąc znaleźć w nich coś, o czym mogłaby marzyć. Odkryła 
namiętność. Zastanawiała się nad tym, gdy Alec przesunął palcem po jej ustach. Odebrała tę 
przelotną pieszczotę jako wyraz zmysłowego pragnienia. Poczuła suchość warg oraz kropelki 
potu na dłoniach i piersiach. Potwierdził spojrzeniem, czego od niej dziś oczekuje. Odwróciła 
się pospiesznie i ruszyła za Hensonem, zastanawiając się nad możliwą reakcją Belmore'a na 
wiadomość, z kim naprawdę się ożenił.
    Osobisty lokaj, Roberts, kończył golić Aleca. Diuk siedział w specjalnym fotelu w swojej 
łazience, a służący usuwał mu z twarzy mydło. Zegar w sypialni wybił właśnie jedenastą. Po 
kilku minutach rozległo  się bicie zegara w  salonie.  Liczba
    116
    CZARY
    uderzeń oznaczała, że jest wpół do dwunastej. Zaraz potem zegar w ubieralni oznajmiał 
jedenastą piętnaście. Alec wyjął zegarek kieszonkowy. Ten wskazywał za kwadrans 
dwunastą.
    -   Która jest, do cholery, godzina?
    -   Za dwadzieścia dwunasta, Wasza Miłość - oznajmił lokaj, zerkając na swój własny 
zegarek.
    -   Ktoś poprzestawiał zegary.
    Roberts skinął głową, podając diukowi długi do ziemi szlafrok z zielonego aksamitu, 
wykończony złotą lamówką, a na kieszeni na klatce piersiowej ozdobiony herbem 
wyhaftowanym złotą nicią. Alec przewiązał się w pasie.
    Przez ubieralnię przeszedł do salonu, gdzie na ciemnozielonym marmurowym gzymsie 
kominka leżała na tacy fajka i palisandrowa szkatułka z tytoniem. Nabił fajkę, zapalił i stojąc 
spoglądał w płomienie. Czuł takie napięcie, że podszedł do szafki z drzewa orzechowego, 
służącej za barek, i nalał sobie brandy. Usiadł przy kominku. Bez przerwy słyszał hałaśliwą 
pracę urządzenia pana Bramaha w łazience żony. W końcu spojrzał na ścianę łączącą oba 
apartamenty. Zmarszczył brwi, przypominając sobie, że ile razy podczas kolacji zerknął na 
żonę, tyle razy miała przy ustach kielich z wodą.
    Usta Joy widział w wyobraźni o wiele częściej, niż chciał, natomiast obraz jej twarzy 
odbierał mu apetyt. Bez przerwy miał tę twarz przed oczami, co nie zdarzyło mu się dotąd w 
przypadku żadnej kobiety. W ogóle nie potrafił się skupić. Ze spotkania z rządcą majątku 
wyniósł przekonanie, że ten uznał, iż z jego pryncypałem dzieje się coś niedobrego. Sam Alec 
miał takie poczucie, ponieważ nigdy dotychczas nie zachowywał się brawurowo. Pociągnął 
solidny łyk brandy. Gorliwe zapewnienia Seymoura o przeznaczeniu uważał za wierutne 
brednie, a mimo to musiał przyznać, że wydarzenia dzisiejszego dnia z kretesem zburzyły 
logikę dotychczasowego postępowania diuka Belmore'a. Oczywiście tłumaczył sobie, że 
poślubienie kobiety po kilku godzinach znajomości stanowi najłatwiejszy i najmniej nużący 
sposób zdobycia żony. W końcu wiele miesięcy spędził w nie-117
    JlLL BARNETT
    CZARY
    znośnym towarzystwie różnych osób z jego sfery i zalecał się do Juliet, żeby móc ją 
poślubić, a tymczasem ona uciekła z jakimś kapitanem. Z drugiej strony Szkotka nawet nie 
miała czasu, żeby pomyśleć, czy nie byłoby rozsądniej  dać
    drapaka.
    Zacisnął dłoń na kieliszku, uświadomiwszy sobie, że przy największym wysiłku z trudem 
przywołuje  w pamięci  obraz Juliet, podczas gdy ani przez chwilę nie potrafi zapomnieć, jak 
w gospodzie wyglądała Szkotka z rozpuszczonymi włosami. Były bujne, a gdy siedziała 
przed lustrem, niemal sięgały podłogi. Spotykał różne, choć oczywiście odpowiednie dla 
kogoś z jego sfery, kochanki, ale żadna z nich nie miała takich włosów, którymi mogłaby 
okryć nagie ciało. Pociągnął łyk brandy i spojrzał w płomienie, które nieoczekiwanie 
uformowały się w obraz niepokornej, choć delikatnej twarzy o szmaragdowych oczach, 
perłowej cerze, zmysłowych ustach...
    -   Czy Wasza Miłość ma jakieś życzenie?
    -   I pieprzyku - mruknął Alec.
    -   Proszę?
    -   Hm?
    -   Wasza Miłość?
    -   Nie. Możesz odejść.
    Popatrzył na Robertsa takim wzrokiem, jakby z jego racjonalnego umysłu nie zostało 
wiele.
    Lokaj wyszedł, a w łazience żony znowu dał o sobie znać hałaśliwy wynalazek pana 
Bramaha. Alec uznał, że Joy tak często pociąga za spłuczkę z powodu napięcia, jakie 
odczuwa przed nocą poślubną, oraz dlatego, że jest półkrwi Szkotka. Ale w jej żyłach płynęła 
także najlepsza angielska krew. Locksleyowie, podobnie jak Spencerowie, należeli do 
najstarszych i najbardziej szanowanych w Anglii rodów. Tak samo jak Castlemaine'owie 
mieli tytuł szlachecki od dwunastego wieku.
    Odłożył fajkę i zaczął rozmyślać o angielskich krewnych Joy. Doszedł do wniosku, że 
dokonał właściwego wyboru. Opróżnił kieliszek i przywołał w pamięci obraz żony z 
rozpuszczonymi
    włosami. Uznał swój wybór za znakomity. Wstał i przez chwilę wyobrażał sobie jej usta. 
Ruszył do sąsiedniej sypialni, nie chcąc już tracić czasu na myślenie.
    Jestem czarownicą.
    Nie, tak nie było dobrze. Joy założyła ręce do tyłu i krążyła wokół dywaniku przed 
kominkiem uważając, by nie nadepnąć na śpiącego Beezłe'a. Po chwili zadumy zatrzymała 
się.
    -   Muszę ci wyznać mały sekret - powiedziała wyciągając dłoń, jakby chwytała linę 
rzuconą jej przez Roberta Burnsa.
    Skrzywiła się i potrząsnęła głową. Tak też było źle. Bez wątpienia dla Aleca przyznanie 
się przez nią do tego, że jest czarownicą, będzie oznaczało wyjawienie wielkiego sekretu. 
Bębniąc palcami po gzymsie kominka, spojrzała w wiszące nad nim lustro, jakby oczekiwała 
pomocy od własnego odbicia. Po chwili mocniej przewiązała bladoróżowy jedwabny szlafrok 
i cofnęła się, opierając dłonie na udach.
    -   Alec, jest coś, co musisz o mnie wiedzieć - powiedziała do lustra, lekko 
przekrzywiając głowę.
    Zmarszczyła nos. Taki wstęp nie wróżył nic dobrego. Odwróciła się i znowu zaczęła 
krążyć wokół dywanu, skręcając tak gwałtownie, jakby grała jakąś dramatyczną rolę.
    Zatrzymała się przed fotelem przekonana, że powinna być bardziej bezpośrednia.
    -   Alec, czy wiesz, że pewnego dnia mogę zamienić cię w ropuchę?
    Z ciężkim westchnieniem opadła na fotel.
    Takie ostrzeżenie stanowiłoby dobry wstęp do zwierzeń tylko wtedy, gdyby Belmore 
miał poczucie humoru. Podparła dłonią podbródek i przewieszona przez ramię fotela 
spoglądała na Beezle'a. Sapnął akurat w momencie, gdy kominkowy zegar wybił drugą. 
Zerknęła na ten wykwintny zegar w mosiężnej kopercie, bo mogła być najwyżej dwunasta. 
Nagle wskazówki zaczęły się kręcić jak oszalałe.
    -   Och, zatrzymajcie się! - krzyknęła zniecierpliwiona.
    119
    JlLL BARNETT
    Usłyszała trzask sprężyny. Wskazówki przesuwały się teraz w nieregularnych odstępach. 
Płomienie ognia w kominku z sykiem wystrzeliły w górę. Za plecami Joy rozległ się dźwięk 
otwieranych drzwi. Odwróciła się. Do pokoju wszedł Alec. Miał napiętą twarz. Duchessie 
zaczęło łomotać serce. Ciszę zagłuszało tylko posapywanie gronostaja i tykanie 
uszkodzonego zegara.
    -   Co, u licha, stało się im wszystkim? - odezwał się Alec i z niezadowoloną miną 
podszedł do kominka.
    -   Właśnie o tym chciałabym z tobą porozmawiać - oznajmiła Joy, stając za fotelem i 
kurczowo zaciskając dłonie na oparciu.
    -   O zepsutych zegarach? Nie po to tu przyszedłem - zbył ją zdziwiony i podszedł do 
niej.
    -   Skoro poruszyłeś ten temat, pomyślałam, że...
    -   Zapomnij o zegarach. Mamy przed sobą noc poślubną.
    -   Tak, ale jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
    -   Rozpuść włosy - szepnął.
    -   Ja...
    -   Powiedziałem przecież, żebyś rozpuściła włosy.
    -   Jeśli naprawdę chcesz...
    -   Szkotko...
    Na dźwięk tego pieszczotliwego określenia, wypowiedzianego zniewalającym, głębokim 
głosem maga, natychmiast wyjęła z włosów szpilki. Alec patrzył na nią z nie ukrywanym 
podziwem. Przyszło jej do głowy, że jeśli dostosuje się do życzeń męża, to może on okaże się 
bardziej skłonny wysłuchać spowiedzi o czarach. Wierzyła, że w końcu zbierze się na odwagę 
i wyzna mu wszystko.
    Włosy opadły na plecy. Były tak bujne i długie, że zwykle przeczesywała je palcami, w 
obawie, iż się popłaczą. Właśnie unosiła ręce, gdy stojący za nią Alec uścisnął je. - Pozwól.
    Poczuła na włosach jego oddech, a potem delikatny dotyk dłoni. Przysunął ją do siebie i 
oparł jej głowę na ramieniu. Spoglądał teraz na twarz Joy z bardzo bliska. Po chwili zaczął ją 
całować, jedną dłonią przesuwając po włosach, a drugą głaszcząc delikatnie szyję i 
podbródek. S1z2o0rstko pieścił językiem jej usta.
    CZARY
    Gdy je rozchyliła, wsunął język do środka. Ciało Joy przeniknęło zmysłowe podniecenie 
i rozkosz. Alec wyzwalał je w niej z taką samą siłą jak płomienną miłość. Jednak rozsądek 
wciąż nakazywał wyznać prawdę o sobie. Właśnie zamierzała to zrobić, gdy mąż odwrócił ją 
twarzą do siebie, ani na moment nie odrywając warg od jej ust. Zarzuciła mu ręce na szyję, 
zapominając o postanowieniu.
    -   Boże, Szkotko, jak ja ciebie pragnę - szepnął, delikatnie całując jej policzki, 
podbródek i uszy.
    -   Muszę ci o czymś powiedzieć - zdążyła szepnąć pomiędzy jednym a drugim 
pocałunkiem.
    -   Powiedz mi, o czym tylko chcesz, ale pozwól się dotykać - oświadczył, namiętnie 
pieszcząc jej pierś.
    -   Jestem czarownicą.
    CZARY
    Dopóki    jesteśmy w sypialni, możesz być, kimkolwiek zechcesz - odparł i zakrył jej usta 
pocałunkiem.
    Położył ją na łóżku, przyklękając na narzucie. Nie wyjął dłoni spod bioder Joy, więc 
leżała lekko wygięta.
    - Alec, proszę cię... Wysłuchaj mnie - błagała, usiłując go od siebie odsunąć.
    Głuchy na prośby, zaczął całować jej pierś, okrytą tylko cienkim jedwabnym 
szlafrokiem. Westchnęła, bezskutecznie odpychając jego głowę. Przesuwał dłonią po jej ciele, 
od pasa w dół, podciągając szlafrok i czule gładząc wewnętrzną stronę uda. Joy zaczęła 
szybciej oddychać, lecz siłą woli odsunęła dłoń męża. Zaskoczony, uniósł głowę. Wyśliznęła 
się z jego objęć i ciężko dysząc uklękła na poduszce.
    -   Ja naprawdę jestem czarownicą.
    Alec zmrużył oczy. Zarówno ich wyraz, jak przyspieszony oddech zdradzały wielką 
namiętność i gniew.
    -   Żono, to nie pora na żarty - oznajmił wciąż pochylony, ani na chwilę nie odrywając od 
niej wzroku i przyciskając dłonie do materaca.
    -   Wcale nie chodzi o żarty. Jestem szkocką czarownicą, która potrafi skutecznie 
wykonywać zaklęcia - wyznała zduszonym głosem.
    -   Nie wątpię w to, że szkocka część twojej krwi pozwala ci tak uważać.
    -   Alec, jestem przy zdrowych zmysłach! Mówię prawdę! Jego spojrzenie świadczyło o 
tym, że wciąż nie wierzy, więc
    zaczęła się rozglądać po sypialni, usiłując znaleźć jakiś sposób przekonania go. Oczy 
natrafiły na zepsuty zegar.
    -   Zegarze, zwolnij ruch sprężyny i cofnij wskazówki na właściwe miejsce - powiedziała, 
wyciągając dłoń w kierunku gzymsu kominka.
    Zegar wydał jakiś odgłos, ale nic się nie wydarzyło. Alec potrząsnął głową i zsunął się z 
łóżka. Stał przez chwilę w milczeniu, pocierając dłonią czoło, aż w końcu spojrzał na Joy 
bardziej wyrozumiale.
    -   Może nie powinniśmy tego robić zbyt pospiesznie. Jesteś taka młoda i niewinna. 
Wszystko rozumiem. - Zaczął chodzić trochę nerwowo wokół łóżka. - Boisz się, ale...
    -   Wcale się nie boję, tylko jestem czarownicą! - Zerwała się z posłania i stanęła bliżej 
zegara, buńczucznie unosząc podbródek. Wyciągnęła obie dłonie i powiedziała mocnym 
głosem: - Proszę, wysłuchaj mojej prośby! Napraw zegar! - Popatrzyła z nadzieją w stronę 
kominka. Niebawem w jej oczach zagościło zaskoczenie i duma. - Proszę. A widzisz?
    Znowu pokręcił głową i spojrzał na nią tak, jakby mówił, że ten jeden jedyny raz 
potraktuje z humorem jej dziecinne kaprysy. Zerknął jednak na zegar i od razu odwrócił się w 
jej stronę, ale niemal natychmiast gwałtownie okręcił się na pięcie. Joy dostała zawrotu głowy 
od samego patrzenia na ten ruch. Belmore potrząsał głową, spoglądając podejrzliwie na zegar, 
a po chwili podszedł do kominka. Wyciągnął rękę, lecz zawahał się, jakby przedmiot mógł go 
ugryźć. W końcu ostrożnie dotknął oszklonej tarczy.
    -   Naprawdę był zepsuty - upewniał się, spoglądając na żonę z wielkim zaskoczeniem.
    123
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Czy teraz mi wierzysz? - Założyła ręce, idealnie naśladując
    klucznicę.
    -   Jak tego dokonałaś?
    -   Dzięki czarom.
    -   Czary to czysty wymysł - odparł z lekką irytacją.
    -   Ciotka MacLean stale powtarzała, że Anglicy są przyziemni - mruknęła, znowu 
rozglądając się po sypialni w poszukiwaniu kolejnego dowodu, że Alec jest w błędzie. - 
Proszę, odsuń się od kominka.
    Zacisnął dłonie na oparciu fotela i patrzył na nią zdezorientowany, gdy wyciągnęła dłonie 
i podkurczyła palce, stojąc przez chwilę w takiej pozie.
    -   Panuje opinia, że Szkoci są stuknięci - powiedział pod nosem.
    -   Wiem o tym - odparła, spoglądając w palenisko. - Ogniu, zapłoń z większą mocą, 
buchnij płomieniami, zamigotaj wielkim blaskiem i spalaj się z trzaskiem!
    Po tych słowach ogień, który ledwie się tlił, zaczął buzować jak wielkie ognisko, a od 
kominka ruszyła fala gorącego powietrza. Gdy dosięgła Aleca, unosząc do góry jego włosy, 
cofnął się o krok i wpatrywał w płomienie z zaczerwienioną, nachmurzoną twarzą. Chciałeś 
dowodu, to go otrzymałeś - powiedziała w myślach Joy.
    -   Ogniu, który zapłonąłeś z taką mocą, przepadnij! - Pstryknęła palcami i ogień zgasł.
    Belmore stał nieporuszony, niemal wstrzymał oddech.
    -   Jestem czarownicą.
    -   To nie są żadne czary, ponieważ nie ma czarownic - stwierdził zbity z tropu, jakby 
usiłując przekonać o tym nie tyle ją, ile siebie.
    -   Stoi przed tobą we własnej osobie.
    -   Na litość boską, jestem diukiem - przypomniał jej ostrzegawczym tonem. - Nie zniosę 
tego, że uważasz mnie za głupca. Chodzi przecież o sztuczkę, o popis iluzjonisty, co nie bawi 
mnie ani trochę. A poza tym jesteś duchessą Belmore. - Wyniosłym krokiem ruszył do 
swojego apartamentu, gwałtownie otwierając
    124
    drzwi i spoglądając na Joy z gniewem. - Wrócę za kilka minut. Oczekuję, że 
wytłumaczysz mi swoje zachowanie.
    Bezwładnie opadła na łóżko w poczuciu kompletnej porażki. Jej włosy rozsypały się na 
wszystkie strony. Przerzuciła przez ramię grube pasmo i zamyśliła się nad słowami Aleca. 
Widok jego rozgniewanych oczu był straszliwie przytłaczający. Wcześniej zupełnie nie 
potrafiła ich sobie wyobrazić. Ale to właśnie z powodu sceptycyzmu zwykłych śmiertelników 
czarownice się nie ujawniały.
    W sąsiednim apartamencie trzasnęły jakieś drzwi. Joy zbladła. Usłyszała brzęk szkła. 
Zatem Alec poszedł do siebie, żeby nalać sobie wina. Gdy za ścianą na powrót zapadła cisza, 
duchessą położyła głowę na poduszkach. Piekły ją oczy, więc przetarła powieki i przymknęła 
je, oczekując na męża.
    Usiadła na dźwięk otwieranych drzwi. Zdumiał ją kieliszek z bursztynowym płynem w 
dłoniach Aleca. Mimo to uśmiechnęła się nieśmiało, ale w zamian otrzymała tylko zimne 
spojrzenie. Mąż opadł na fotel, skrzyżował nogi i podniósł kieliszek do ust.
    -   A teraz powiedz mi, żono, w jaki sposób mnie oszukałaś - przerwał ciszę, popukując 
niecierpliwie w szkło.
    -   To nie był żaden trik.
    -   Kłamiesz. - Znowu zmrużył oczy.
    Westchnęła w poczuciu bezsilności i wstała z łóżka, boso podchodząc do męża. 
Przesunęła wzrok z jego rozgniewanej twarzy na stojący obok fotel. Wyciągnęła dłoń i 
zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że mebel unosi się w powietrzu.
    -   W górę! - krzyknęła, pstrykając palcami.
    -   Do jasnej cholery!
    Otworzyła oczy. Fotel, na którym siedział Belmore, znajdował się ponad półtora metra 
nad podłogą.
    -   O mój Boże!
    -   To nie wydarzyło się naprawdę.
    -   Wydarzyło się.
    -   Nie, bo to, psiakrew, niemożliwe! - Czerwony od gniewu mąż piorunował ją 
wzrokiem.
    -   Możliwe.
    125
    ML   BARNETT
    CZARY
    -   Ja śnię - bronił się z uporem. - Obudź mnie.
    -   Alec, jestem czarownicą i nie mogę przestać nią być na twój
    rozkaz.
    -   Jesteś - poddał się pobladły. Skinęła głową.
    -   A więc ożeniłem się z czarownicą - skonstatował bezbarwnym głosem i rozejrzał się 
wokoło, jakby spodziewał się, że zobaczy samego diabła. - Z czarownicą? - Zmarszczył brwi i 
pocierał skroń, bez wątpienia uznając to za ironię losu. Po chwili zerknął na podłogę, a 
następnie na Joy i potwierdził: - Tak, z czarownicą.
    Joy ponownie skinęła głową.
    -   Jesteś czarownicą - powiedział, jakby oznajmiał to znajdującym się w pokoju 
przedmiotom, i wypił brandy jednym haustem.
    -   Tak. - Joy nie pozostawiała mu żadnych złudzeń. Popatrzył na pusty kieliszek, a potem 
na podłogę. Poruszył
    stopami, najwyraźniej chcąc się ostatecznie upewnić, że wiszą w powietrzu. Na chwilę 
utkwił wzrok w podłodze, jakby jeszcze raz oceniając odległość, na jaką wzniósł się fotel, po 
czym spojrzał na Joy. Następnie znowu na podłogę i na Joy.
    -   Czy teraz mi wierzysz?
    -   Do jasnej cholery, ściągnij mnie natychmiast na dół!
    Wolnym ruchem opuściła dłonie. Fotel całym ciężarem grzmotnął o podłogę. Kieliszek 
wypadł diukowi z rąk, tocząc się po dywanie.
    -   Och, Alec! Tak mi przykro! - krzyknęła podbiegając do niego.
    Został gwałtownie wyrzucony z fotela i teraz leżał rozciągnięty na dywanie w pozie, w 
jakiej diukowi leżeć nie przystoi. Joy podała mu rękę, lecz Belmore wzdrygnął się i 
błyskawicznie odsunął.
    -    Alec...
    Pozbierał się z podłogi, przez cały czas bacznie przyglądając się żonie.
    -   Proszę... - Podeszła do niego, znowu wyciągając rękę.
    -   Nie zbliżaj się do mnie!
    -   Wiem, że to była dla ciebie... niespodzianka, ale...
    -   Niespodzianka? - powtórzył za nią przez zaciśnięte zęby, nie tyle już przerażony, co 
srodze rozgniewany.
    Joy zagryzła wargi.
    -   Niespodzianka? - powiedział znowu.
    Miał purpurową szyję i zaciśnięte dłonie. Spoglądał na żonę z taką odrazą, że spuściła 
oczy, nie potrafiąc tego znieść. Świadomość, że Belmore uważa ją teraz za niepodobne do 
człowieka monstrum, była zbyt bolesna. Joy poczuła ucisk w gardle.
    -   O niespodziance można mówić wtedy, gdy natrafia się w kieszeni na zapomnianego 
miedziaka. - Podszedł do kominka i wskazał trzęsącą się z gniewu dłonią na zegar. - Sytuacja 
wygląda całkiem inaczej, kiedy człowiek dowiaduje się, że jego żona jest... jest... - 
Wymachiwał ręką, jakby mogło mu to pomóc wydusić z siebie słowo budzące w nim 
najwyższe obrzydzenie.
    -   Czarownicą - szepnęła Joy. Mimo zaciśniętych powiek łzy płynęły jej po policzkach.
    Przez długą chwilę Belmore dyszał gniewem, a Joy czuła się jak na torturach.
    -   Boże Wszechmogący!
    Zerknęła na niego. Wyraz jego twarzy świadczył o desperacji.
    -   Wciąż nie mogę w to uwierzyć... Nie potrafię. - Patrzył na Joy jak na powietrze. - 
Wziąłem z tobą ślub przy świadkach, w kościele. - Ruszył do swojego apartamentu. Wyglądał 
jak ktoś pogrążony w transie. Gdy przechodził obok niej, z wahaniem podeszła bliżej, ale 
ominął ją szerokim łukiem, nawet na nią nie spojrzawszy. Z trudem hamowała płacz, lecz 
Alec tylko mruknął pod nosem: - Tymczasem okazało się, że nowa duchessa Belmore to po 
prostu wiedźma.
    Joy zasłoniła dłonią usta, jakby mogło to uchronić ją od szlochu. Alec zniknął w swojej 
sypialni, trzaskając drzwiami. Oddech uwiązł duchessie w gardle, a jej ciałem wstrząsnęły 
dreszcze. Przez chwilę spoglądała zapłakanymi oczami na ścianę dzielącą oba apartamenty.
    127
    JlLL BARNETT
    Powlokła się do części sypialnej pokoju. Czuła się jak własny cień, jak widmo człowieka, 
któremu zadano śmiertelny cios. Usiadła pośrodku wielkiego łoża i przymknęła powieki, ale 
nie potrafiła się uwolnić od obrazu twarzy Aleca: pałającej gniewem, bezgranicznie 
zdumionej i wyrażającej najwyższe obrzydzenie. Był wprawdzie pierwszym człowiekiem, 
któremu powiedziała, że jest czarownicą, jednak nie spodziewała się tak miażdżącego 
odrzucenia. Tymczasem on, jej mąż, poczuł do niej odrazę i uznał ją za monstrum. Jak więc 
mógł ją pokochać? Poczuła mdłości z powodu doznanego upokorzenia. Podciągnęła kolana 
pod brodę i kurczowo zacisnęła dłonie na narzucie, jakby w niczym i nikim nie miała już 
oparcia. Teraz nie potrafiła zapanować nad swoimi
    uczuciami.
    Zakwiliła żałośnie niczym ptak ugodzony śmiertelnym strzałem podczas radosnego lotu i 
wybuchnęła głośnym płaczem. Zawtórował jej deszcz, który nagle się rozpadał, bębniąc 
niemiłosiernie w szyby i zagłuszając nieco szloch. Chcąc stłumić go jeszcze bardziej, ukryła 
głowę w poduszkach, wciąż rozpaczliwie zaciskając dłonie na narzucie.
    Obudź się. Musimy porozmawiać.
    Natychmiast usiadła na dźwięk chrapliwego głosu męża. Podciągnęła spadającą z łóżka 
narzutę i odgarnęła z twarzy splątane włosy. Spojrzała na niego. Wyglądał strasznie. Włosy 
miał w nieładzie, jakby bez przerwy przeczesywał je palcami. Pod jego oczami widniały sińce 
i spoglądał trochę nieprzytomnie, jak ktoś długo pogrążony w ponurej zadumie. Z pewnością 
nie zmrużył oka po wyjściu z apartamentu Joy. Zresztą wciąż miał na sobie zielony szlafrok, 
tyle że ta wytworna aksamitna szata prezentowała się teraz żałośnie. Skręcony pasek został 
tak niedbale zawiązany, że jedna poła szlafroka była krótsza. Poza tym Alec cuchnął brandy.
    Joy zaczęła się wpatrywać w wielkie okno przy kominku. Wschodziło zimowe słońce. 
Powietrze w sypialni mroziło chłodem, ponieważ kominek dawno już zgasł, podobnie jak jej
    128
    CZARY
    nadzieje na szczęśliwe życie z diukiem Belmore. Bez wątpienia przyszedł 
zakomunikować, że ich małżeństwo zostanie unieważnione, co zresztą uważała teraz za 
jedyne możliwe wyjście z ich skomplikowanej sytuacji.
    Alec zaczął chodzić po pokoju. Poruszał się wolno, wpatrzony w podłogę i zamyślony.
    -   Przede wszystkim przepraszam za to, że tak krzyczałem. Zdarzyło mi się to po raz 
pierwszy w życiu. Ale biorąc pod uwagę okoliczności spodziewam się, że to rozumiesz.
    Skinęła głową. Unosząc się półtora metra nad podłogą Alec nie wyglądał na bardziej 
zadowolonego od niej, gdy podczas nieudanej próby lotu uderzyła głową w okno kościoła. 
Jednak nie spodziewała się żadnych przeprosin, choć w tysiąc osiemset trzynastym roku nie 
groziło jej już za uprawianie magii utopienie, ukamienowanie czy spalenie na stosie. Wręcz 
nie potrafiła sobie wyobrazić przeprosin ze strony kogoś, kogo poddała czarom, a zwłaszcza 
ze strony diuka Belmore. Intuicja podpowiadała jej, że dotychczas jeszcze nikogo nie 
przepraszał.
    -   Chciałbym, żebyś mi odpowiedziała na kilka pytań. Ponownie skinęła głową, 
zagryzając wargi.
    -   Czy ty... - Przerwał wymachując jak wcześniej ręką, co znaczyło, że słowo, które musi 
powiedzieć, nie chce mu przejść przez gardło. - Czy czarownice... Czy śmierć... Czy ty jesteś 
śmiertelna?
    -   Chcesz po prostu wiedzieć, czy czarownice żyją dłużej niż zwykli śmiertelnicy?
    -   Właśnie.
    -   Otóż nie. Czarownice i czarownicy chorują tak samo jak normalni ludzie i ostatecznie 
umierają.
    -   Ostatecznie?
    -   Jak normalni ludzie.
    -   Rozumiem. - Alec znowu się zamyślił, jakby oswajał się z tą wiadomością.
    -   A jeśli chodzi o mnie, to jestem tylko na wpół czarownicą, ponieważ moja babka ze 
strony ojca nie uprawiała magii. - W głosie Joy odezwała się nadzieja.
    -   A więc mówiłaś prawdę o angielskiej linii twojej rodziny?
    129
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Tak. I rzeczywiście podążałam do Surrey. Locksleyowie są moimi krewnymi. 
Zachowali się wobec babki bardzo okrutnie. - Zawahała się. - Wymyśliłam tylko powóz.
    -   Rozumiem. Wprawdzie nie jestem całkiem pewien, czy chcę znać prawdę, ale mimo to 
powiedz, jak znalazłaś się w lesie.
    -   Popełniając niewielki błąd podczas wykonywania zaklęcia.
    -   Niewielki błąd? Jeśli ma on coś wspólnego z niespodzianką, jaką mnie uraczyłaś, to 
zapewne postąpię roztropnie, jeśli usiądę. - Podszedł do fotela, odwrócił go w stronę Joy i 
opadł na siedzenie z wyczekującą miną.
    -   To całkiem prawdopodobne, że punkt widzenia zależy od tego, kim się jest.
    -   Wyobraź sobie, że jesteś mną.
    -   Zaklęcia umożliwiające podróżowanie są bardzo trudne - odparła z ciężkim 
westchnieniem. - Ale jeśli potrafi się wykonać je prawidłowo, lotem błyskawicy przenoszą z 
jednego miejsca do drugiego.
    -   I w taki właśnie sposób znalazłaś się w lesie? Skinęła głową.
    -   Gdybyś sobie życzył, mogłabym to zademonstrować, przenosząc się na niewielką 
odległość.
    -   Nie. Nie pozwalam. Sprawiłaś mi dzisiaj aż nadto różnych niespodzianek.
    Wyciągnął rękę i stanowczo potrząsnął głową, ale nie krzyczał. Ton jego głosu stał się 
sarkastyczny, co ostatecznie dało się znieść, w przeciwieństwie do wcześniejszych reakcji. 
Teraz popadł w zadumę. Oparł łokcie na poręczach fotela i zasłonił usta pięknymi dłońmi.
    -   Powiedziałaś, że jedna z twoich babek była zwykłą śmiertel-niczką. A co się stało z 
twoimi rodzicami?
    -   Zmarli podczas epidemii cholery, gdy miałam sześć lat. Wychowywała mnie ciotka, 
siostra mojej matki.
    -   Czy ona jest... taka sama jak ty?
    -   Naturalnie! - Twarz Joy promieniała. - To czarownica z rodu MacLeanów, obecnie 
najpotężniejsza na świecie wśród magów  obu płci.  - Gdybyś tylko mógł  zobaczyć, jak ona
    Uft
    wykonuje zaklęcie. To czarownica doskonała, a poza tym jest niezwykle piękna i pełna 
majestatu. - Joy uniosła z dumą głowę, pokazując dołeczek w podbródku. - Ma wielki 
autorytet.
    -   Gdzie teraz przebywa to wcielenie wszelkich cnót wśród czarownic?
    -   Poleciała na dwa lata do Ameryki, zaproszona do pracy w radzie.
    -   W radzie?
    Joy potaknęła i już zamierzała wyjaśnić, gdy Alec nagle stracił zainteresowanie.
    -   Nie kłopocz się odpowiedzią. Tego też chyba nie chcę wiedzieć. Brytyjczycy 
prowadzą teraz wojnę z Amerykanami.
    Zerknął na kominek, wstał z fotela i podszedł do stojącego na gzymsie zegara. Zaległa 
taka cisza, że Joy słyszała bicie własnego serca. Założył ręce do tyłu i na moment utkwił 
wzrok w malowidle na suficie, a potem spojrzał na nią.
    -   Podjąłem decyzję.
    Wstrzymała oddech i zacisnęła kurczowo dłonie. Serce podeszło jej do gardła.
    -   Pozostaniemy mężem i żoną.
    -   Pozostaniemy? - Joy była bliska omdlenia z powodu tej nieoczekiwanie pomyślnej 
odpowiedzi.
    -   Tak. Wśród diuków Belmore nie zdarzyło się jeszcze takie nieszczęście, jak 
unieważnienie małżeństwa czy rozwód. Nie chcę być tym, który okryje ów tytuł hańbą. Poza 
tym pragnę mieć żonę i potomków. - Zawahał się. - Nie masz przecież w swojej rodzinie 
wyłącznie czarownic i czarowników.
    -   Nie, ale...
    -   Więc nie widzę przeszkody. Pozostaniesz moją żoną. Ślub został wpisany do księgi 
parafialnej i odbył się w obecności świadków. Jest ważny. Pozostaje tylko skonsumować 
nasze małżeństwo, a są powody, by uważać, że nie będziemy mieli z tym żadnych 
problemów. Jesteś i pozostaniesz moją żoną, czyli duchessą Belmore, tylko nie wolno ci już 
wykonać żadnego... hokus-pokus. - Alec znowu machał ręką, wkładając wiele wysiłku w to, 
żeby wymówić dwa ostatnie słowa.
    131
    JILL BARNETT
    CZARY
    -   To znaczy, nie wolno mi uprawiać magii'.'
    -   Tak. Zabraniam ci. - Diuk mówił stanowczym tonem i spoglądał na Joy surowo. - Nie 
życzę sobie, by dom Belmore'ów splamił jakiś skandal, a uprawianie magii przez żonę Aleca 
Castlemaine'a to byłby skandal nad skandale. Czy to rozumiesz?
    Skinęła głową. Dręczyły ją wyrzuty sumienia, że przed ślubem nie przekonała Belmore'a 
o tym, iż jest czarownicą. Cóż, tak bardzo pragnęła zostać jego żoną... Przepełnił ją teraz jej 
zwykły optymizm. Gdyby się postarała, Alec mógłby ją pokochać. To zaś, że w jej  żyłach nie 
płynęła wyłącznie krew szkockich czarownic   i   czarowników,   sprzyjało   wzorowemu   
spełnianiu obowiązków duchessy. Z drugiej strony jej magiczne umiejętności zdołały 
przełamać chłód Belmore'a. Zapewne pomogłyby mu, gdyby tylko oswoił się z nimi. Wtedy 
potrafiłby je zaakceptować czy przynajmniej   tolerować.   Teraz jednak  Joy  musiała  mu 
powiedzieć jeszcze o jednej sprawie, zwłaszcza że sprawę tę już
    wywołał.
    -   Powinieneś wiedzieć, że jeśli będziemy mieli dzieci, to...
    -   Kiedy.
    -   Kiedy co?
    -   Kiedy będziemy mieli dzieci.
    -   Tego nie można zaplanować. Dzieci są darem niebios.
    -   Ty wierzysz w Boga?
    -   Oczywiście. Jestem czarownicą, a nie bezbożną zabobonną poganką. - Spojrzała na 
Aleca z oburzeniem.
    -   To dlaczego mówi się o kulcie szatana wśród magów?
    -   Powtarzasz fałszywy i krzywdzący pogląd. - W białej magii nie wykonuje się zaklęć 
po to, żeby niszczyć i sprawiać ból. - A w każdym razie nie robi się tego celowo - dodała w 
myślach, zerkając na Aleca. - Czy coś mówiłeś?
    -   Nic ważnego.
    -   A skoro już rozmawiamy o Bogu... Mnie nauczono wierzyć, że on żyje we wszystkim, 
w całej przyrodzie, a także w naszych sercach. Czy ty wierzysz w Boga?
    -   Ja również nie zostałem wychowany na bezbożnego zabobonnego poganina.                          
1
    -   A co do dzieci... Uff... - Nerwowym ruchem okręciła pasmo włosów wokół palca.
    Alec uciszył ją gestem dłoni.
    -   Belmore'ów nigdy nie nękała bezpłodność - oznajmił, wpatrując się w Joy. Po chwili 
podszedł do łóżka. - Zapewniam cię, Szkotko, że będziesz miała ze mną dzieci. - Stanął przy 
niej i pogłaskał ją po policzku. Zaraz potem zaczął pieścić jej włosy.
    A więc nie czuł do niej odrazy, co napawało nadzieją.
    -   Zadbam o to.
    Przyklęknął na łóżku. Silne męskie ramiona zacisnęły się na biodrach Joy. W oczach 
Aleca znowu zapłonęła namiętność.
    -   Nasze dzieci mogą być takie... jak ja. Belmore zamarł w pół drogi do jej ust.
    -   Rozumiem - odparł zimnym tonem i przeniósł wzrok na kominkowy zegar. Wyraz 
jego twarzy dowodził, że nie potrafi się pogodzić z tym, iż ich dzieci mogą chcieć uprawiać 
magię. Westchnął ciężko i zsunął się z łóżka. - Rano muszę ponownie spotkać się z rządcą. 
Porozmawiamy wieczorem.
    Przed wyjściem do swojego apartamentu ani razu nie spojrzał na Joy, więc nie spostrzegł 
łez w jej oczach i smutku na twarzy.
    wieczorem nie doszło do żadnej rozmowy, ponieważ już po południu Alec opuścił 
Belmore Park, pilnie wezwany w jakiejś sprawie. Wcale zresztą nie wyglądał z tego powodu 
na niezadowolonego, co oczywiście nie poprawiło samopoczucia Joy.
    Mijał piąty dzień od jego wyjazdu. Niemal cały pierwszy duchessa spędziła w 
towarzystwie krawcowej, poddana niezliczonym torturom przymierzania upinanych na ciele 
szpilkami materiałów. Czuła się po tych zabiegach jak bezwolne medium, zmuszane do 
posłusznego wykonywania bardzo nieprzyjemnych zaklęć. Przez następne dni głównie 
spacerowała, tak jak teraz, po ogromnej posiadłości Belmore'ów.
    Było wczesne zimowe popołudnie, a ona szła do ogrodu, okrążającą go brukowaną aleją. 
Słońce skryło się za szarymi chmurami i wiał silny wiatr, okręcając dół płaszcza Joy wokół 
nóg i rzucając pod jej stopy brunatne liście, opadłe jesienią z żywopłotu. Niedaleko bramy 
ogrodu, do której przyciągał oko wspaniały okaz cisu, silne podmuchy roztrząsały po alei 
czerwone jagody ostrokrzewów, wyglądające niczym drobiny krwawnika. W ciągu ostatnich 
czterech dni przemierzała tę trasę wiele
    134
    CZARY
    razy, usiłując zadomowić się w Belmore Park, gdzie wszyscy, z wyjątkiem Polly i 
Hensona, traktowali ją jak nieproszonego gościa.
    Pogrążona w posępnej zadumie, przekroczyła bramę ogrodu, kierując się w stronę 
kamiennej ławki, na której zdążyła już spędzić dużo czasu.
    Tu znajdował się jej ulubiony, zaciszny zakątek ogrodu z dwiema fontannami. Plusk 
wody opadającej do sadzawki działał tak samo kojąco, jak szmer morza w Sound of Muli, i 
przynajmniej na jakiś czas łagodził napięcie Joy spowodowane nagłym znalezieniem się w 
obcym otoczeniu i przeświadczeniem, że ona nie pasuje do tego miejsca.
    Główne źródło jej niepokoju stanowiły nękające ją nieustannie wątpliwości, czy słusznie 
postąpiła wychodząc za Aleca. Nagle zobaczyła w wyobraźni wyraz jego twarzy, po tym jak 
zyskał pewność, że ma do czynienia z czarownicą. Spoglądał na nią z takim przerażeniem i 
odrazą, jakby zobaczył samego diabła. Zaraz jednak z pamięci wyłonił się obraz mężczyzny, 
który jej pragnie i chce z nią dzielić życie, tak samo jak ona z nim. Od początku 
podpowiadała jej to intuicja. Tylko przez moment Joy była pełna obaw, że dała się zwieść 
myśleniu życzeniowemu. W dniu, w którym spotkała Aleca, czuła instynktownie, że on jej 
potrzebuje tak samo desperacko, jak ona pragnie, by ją pokochał. A najbardziej liczyło się to, 
że wciąż tak czuła. Gdyby było inaczej, nie potrafiłaby zostać w Belmore Park po 
dramatycznej nocy poślubnej. Z drugiej strony wcale nie chciała przesłonić Alecowi całego 
świata. Gdyby obdarzył ją bodaj najwątlejszym uczuciem, już byłaby szczęśliwa.
    W tym cichym i malowniczym zakątku ogrodu przynajmniej przez chwilę mogła w 
spokoju żyć pragnieniami i marzeniami oraz nadzieją, że zostaną spełnione. W Belmore Park 
wyłącznie przyrodę uważała za przyjazną. Zresztą wszędzie czuła się najlepiej pod gołym 
niebem, w otoczeniu wszelakiej roślinności. Joy nauczono żyć w harmonii z naturą i czerpać 
z niej siłę. Kochała przyrodę i podziwiała jej magię, dzięki której zieleniła się trawa, 
rozkwitały kwiaty, a drzewa pięły się wysoko w górę.
    135
    JlLL BARNETT
    Poza tym w tej części ogrodu było coś, co zawsze pragnęła zobaczyć, a mianowicie 
krzewy i drzewa przypominające dzięki pieczołowitemu strzyżeniu rozmaite zwierzęta. 
Również z tego powodu przychodziła  tu  rozmyślać,  po  tym jak  doszła  do przekonania, że 
służba uważa ją w Belmore Park za intruza. Smutna  i   samotna  rozejrzała   się  po  
najbliższym  otoczeniu w nadziei, że z fantazją zaprojektowany zakątek ogrodu uwolni ją na 
jakiś czas od posępnych myśli. Najbardziej lubiła żyrafę o niebotycznej szyi, uformowaną z 
dorodnej jodły. Najchętniej zaś widziałaby ją pod ogromnym jaworem, gdyż wtedy zwierzę 
sprawiałoby wrażenie, że wyciąga głowę po liście, i wyglądałoby
    bardziej naturalnie.
    O tej porze roku nie można było nacieszyć oczu barwnymi kwiatami, więc jeśli nie liczyć 
drzew i krzewów przystrzyżonych w kształcie zwierząt, ogród z roślinnością pogrążoną w 
zimowym śnie i drzewami ogołoconymi z liści przedstawiał widok dosyć monotonny. Jedyny 
kolorowy akcent stanowiły czerwone jagody ostrokrzewów w prowadzącej do ogrodu alei. 
Joy położyła dłonie na kolanach i rozglądała się dookoła. Mróz był niewielki, więc widniejące 
w oddali ogromne jezioro i sadzawka nie zamarzły, ale szara woda nastrajała posępnie. 
Oczywiście przejażdżka łódką czy inne zabawy nie wchodziły w grę.
    Stawy rybne, z których o tej porze roku spuszczano wodę, z powodu zmarzniętej na dnie 
ziemi przypominały pełne tajemniczych miejsc skalne urwiska. Joy weszła do jednej z nisz, 
lecz szybko zniechęciła się do wędrówki, skoro nie było tam nikogo, kogo mogłaby próbować 
odnaleźć. Wydało się jej to tak absurdalne, jak zabawa w ciuciubabkę z samą sobą.
    Spojrzała na stary wiąz w głębi parku. Drzewo miało bardzo rozłożystą koronę, potężne, 
przypominające szpony gałęzie i grubą korę, spękaną od toczonej przez wieki, lecz wciąż 
zwycięskiej walki o przetrwanie z mrozem, deszczem, wiatrem i słońcem. Wszyscy 
wtajemniczeni w białą magię wierzyli, że energia życiowa przepływa przez pnie drzew 
niczym zdolny zdziałać cuda czarodziejski strumień. Uważali, że im drzewo starsze, tym jego 
energia potężniejsza. Joy spoglądała na wiąz w poczuciu, że
    136
    CZARY
    nigdy od czasu śmierci rodziców nie czuła się tak samotna i bezradna. Podeszła do 
drzewa i unosząc głowę, spoglądała na jego rozrośniętą koronę, a po chwili objęła pień, 
przysuwając policzek do szorstkiej kory. Przymknęła oczy, przepełniona wiarą, że bliski 
kontakt z drzewem działa podobnie uspokajająco, jak czuły dotyk matczynej dłoni czy 
przytulanie głowy do piersi bliskiej osoby.
    Z westchnieniem odeszła od wiązu, ale na jej twarzy pojawił się pełen zadumy uśmiech, 
jakby drzewo podzieliło się z nią swoją życiową mocą. Może sprawy nie przedstawiają się tak 
beznadziejnie, jak dotychczas myślała? Pospacerowała alejką, popychając nogą mały kamyk, 
aż w końcu uderzył o kamienną ławkę. Usiadła.
    Jej uwagę przyciągnęły fantastyczne bestie na attyce otaczającej dach pałacu. Wczoraj 
dowiedziała się, że zdobią rezydencję ze wszystkich stron, a nie tylko od frontu. Natychmiast 
wyobraziła sobie te figury w tanecznych pozach, na balu pod gołym niebem. Uśmiechnęła się 
do swoich myśli. Stąd widziała najlepiej przycupniętego w rogu wilkołaka i „pieprzniczkę" 
najbliższego pawilonu. Niczego jednak nie można było zobaczyć dokładnie. Alec powiedział, 
że kopulaste budyneczki mieściły salki bankietowe. Postanowiła zaraz je obejrzeć i na samą 
myśl o tym roześmiała się radośnie. Nagle odpłynął dręczący ją dotąd smutek, choć już 
wcześniej zelżał nieco pod wpływem dotykania starego wiązu. Serce Joy zabiło mocniej, gdy 
owładnęła nią niczym szkocka whisky myśl, żeby zaraz dostać się na dach. Alec powiedział, 
że roztacza się stamtąd wspaniały widok. Bardzo jej tego brakowało, a poza tym dach był 
jedynym miejscem, którego jeszcze nie zwiedziła. Z pewnością Henson wskaże jej drogę.
    Zerwała się z ławki, lekko uniosła dół sukni i biegiem ruszyła do domu.
    Henson prowadził ją na dach jedną z dwunastu klatek schodowych. Dwunastu! - 
powtarzała w myślach, nie mogąc w to uwierzyć. Teraz już się nie dziwiła, że pierwszego 
dnia pobłądziła w pałacu. Beezle znowu siedział Hensonowi na plecach, choć lokaj spełniał 
swe obowiązki z miną kogoś, kto uważa noszenie
    137
    JlLL BARNETT
    gronostaja na plecach za całkiem naturalne. Zresztą, jak się wkrótce okazało, duch 
opiekuńczy Joy lubił to obecnie bardziej niż spanie. Ale też po raz pierwszy przywiązał się do 
kogoś oprócz niej, a w każdym razie miała nadzieję, że on czuje sympatię do Hensona, nie zaś 
wyłącznie do jego złotych kokard zdobiących warkocz, choć i tym razem miętosił w pyszczku 
kolejną z nich. Dała mu lekkiego klapsa, a on natychmiast skierował na nią okrągłe jak 
paciorki, brązowe ślepka i uśmiechnął   się,   zaciskając   ostre   kiełki   na   strzępach   
lokajskiej
    kokardy.
    -   Jesteśmy na dachu, Wasza Miłość.
    Joy podeszła do otwartych przez lokaja drzwi i zdjęła z jego karku gronostaja. 
Zwierzątko syknęło, najwyraźniej niezadowolone, lecz wcale na to nie zważała, próbując 
ratować, co się da, ze złotej wstążki. Bądź co bądź była to już ósma zniszczona przez Beezle'a 
w ciągu kilkudniowego pobytu w pałacu.
    -   Tak mi przykro.
    -   Nic nie szkodzi, Wasza Miłość.
    Ze stosownym ukłonem i uprzejmą twarzą wziął z rąk Joy wystrzępioną kokardę. W 
takiej pozie i nieskazitelnej liberii stanowiłby kwintesencję angielskiego służącego, gdyby nie 
kłaczki białego futerka na ramionach i plecach oraz zmierzwione ciemne włosy. Duchessa 
spojrzała karcąco na Beezle'a. Była przekonana, że w niesfornym pyszczku znajdzie również 
je, a nie tylko złote nici. Posadziła zwierzątko na ramieniu i  ruszyła  na   dach,   
przygotowując   się   na  prawdziwą ucztę
    dla oczu.
    -   Czy Wasza Miłość życzy sobie, żebym poczekał?
    -   Słucham? Och, nie trzeba. Popatrzę sobie przez chwilę.
    Roztaczał się stąd rozległy widok na łagodne wzgórza, porośnięte drzewami, wiejskie 
pastwiska i na jezioro oraz kotlinę, w której leniwie wiła się rzeka.
    Nagle Beezle zaczął się wiercić na ramieniu Joy i znowu syknął, odrywając jej uwagę od 
krajobrazu.
    - Rozumiem. Wrócę tu za chwilę, żeby się dowiedzieć, kiedy Wasza Miłość życzy sobie 
zejść. - Już się oddalał, lecz w końcu
    138
    CZARY
    odwrócił się i dodał: - Byłoby najlepiej, gdyby Wasza Miłość nie schodziła sama.
    Joy uśmiechnęła się z zakłopotaniem.
    -   Obawiasz się, że trafię do kredensu ze srebrami?
    -   To całkiem możliwe. Albo do pokoju pani Watley, gdzie Wasza Miłość mogłaby 
zamarznąć na śmierć.
    Wybuchnęła śmiechem.
    -   Czy nie sądzisz, że ona nieco przypomina śniętą rybę?
    -   W zupełności - odparł bez uśmiechu, ale mrugnął okiem.
    -   Och, Beezle, spójrz tylko! - wykrzyknęła w zachwycie, gdy lokaj odszedł, 
zamknąwszy drzwi, tak że bez skrępowania mogła podziwiać zarówno krajobraz, jak 
rzeźbiarską dekorację dachu. Jednak gronostaj tylko syknął, więc podniosła go na wysokość 
twarzy i spoglądając w jego chytre oczka spytała: - Chcesz, żebym cię wypuściła, bo 
pragniesz pobiec do Hensona? - Znowu syknął. - Pozwolę ci pójść do niego, ale musisz 
przestać zjadać jego włosy. Rozumiesz?
    Zerknął na Joy jak niewiniątko, mrugając ślepkami niczym wcielenie wszelkich cnót. 
Spojrzała na niego karcąco i położyła go na dachu. Nigdy dotąd nie widziała, żeby biegł tak 
szybko. Zmykał teraz tym swoim kaczkowatym krokiem jak strzała. Gdy znalazł się przy 
wyjściu, natychmiast stanął na tylnych, grubych łapkach i zaczął skrobać w drzwi pazurkami 
przednich. Otworzyła je z westchnieniem, a gronostaj czmychnął w jednej chwili. Potrząsnęła 
głową, myśląc z troską o warkoczu Hensona, i wróciła na dach.
    Z bliska okazało się, że wilkołak ma wzrost człowieka i został odlany w brązie. Po jego 
lewej stronie stał Pan z fletnią, a dwa anioły, jeden z trąbką, drugi z harfą, znajdowały się tuż 
obok drapieżnego gryfa. Odlana w żelazie figura wróżki stała w tanecznej pozie naprzeciwko 
średniowiecznego rycerza w pełnej zbroi. Dosiadał wspaniałego rumaka i wyglądał tak, jakby 
się potykał w turnieju. Imponująco prezentował się również Wiking, wysoki, silny i władczy. 
Opierał dłoń na łbie jednego z wilków Odyna. Za nim widniały dwa swawolne jednorożce, 
centaur i boginka jezior, o przepojonej uczuciem, pięknej twarzy. Nieco dalej stał
    139
    JlLL BARNETT
    drugi średniowieczny rycerz, wraz z damą swego serca. Trzy gorgony i mała rusałka 
flankowały najbliższy komin, a za nimi znajdował się Pegaz oraz trole, krasnale i inny 
bajkowy ludek.
    Nie zważając na świszczący na dachu wiatr, Joy dokładnie oglądała z bliska i dotykała 
każdą rzeźbę, skrzypiąc lekko obcasami czerwonych pantofli po twardej szarej blasze. W jej 
wyobraźni ożyli jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki bohaterowie baśni, ludowych 
podań, romansów i wszelkich wysnutych z fantazji opowieści, których wysłuchała siedząc na 
kolanach dziadków. Uszy Joy przepełniała czarodziejska muzyka, w rytmie której zaczęła 
wirować z zamkniętymi oczami, całkowicie pochłonięta przez świat wyobraźni. Kręciła się 
jak baletnica na jednej nodze, a jej  nowa suknia koloru morwy
    furkotała na wietrze.
    Otworzyła oczy. Ku własnemu zdumieniu znajdowała się pośrodku tanecznego kręgu 
ożywionych nagle dachowych rzeźb. Jeden anioł grał na trąbce, a drugi na harfie, Pan krążył 
wokół niej, zawodząc na fletni tęskną melodię niczym prawdziwy szkocki muzykant. Tuż 
obok wirował w tańcu rycerz ze swą damą. Tańczyły gorgony, jednorożce, a także cały 
bajkowy ludek, jaki zamieszkiwał dach. Wróżka poruszała się niczym motyl i nawet wilkołak 
oraz gryf kręcili się w rytmie czarodziejskiej melodii. Joy upajała się tą magiczną zabawą 
bardziej niż dorastająca dziewczyna pierwszym balem.
    Zatrzymała się przed jednym  z kopulastych pawiloników, zerkając w ciemne okna. 
Przypłynęła tu w takt muzyki. Tanecznym krokiem podbiegła do podwójnych drzwi, 
balansując na jednej nodze. Nacisnęła klamkę, ale pomieszczenie było zamknięte,   więc   
znowu  zawirowała,   uśmiechnięta,   wyciągając ramiona i odchylając  do tyłu głowę.  Gdy  
otworzyła oczy, spostrzegła, że drugi z rycerzy zsiada z konia i podchodzi do niej. Złożył 
przed nią dworski ukłon, nie rozstając się z kopią, którą walczył podczas turnieju. 
Uśmiechnęła się do niego i podała mu rękę. Pocałował ją szarmancko, a potem z prawdziwą 
gracją średniowiecznego rycerza oprowadził Joy wokół następnej „pieprz-niczki", by 
następnie zalecać się i zdobyć względy małej rusałki.
    140
    CZARY
    Teraz obok Joy pojawił się Wiking w złotych naramiennikach, trzymając w ramionach 
boginkę jezior ubraną w białą zwiewną szatę.
    Stworzone przez ludzką fantazję postaci wirowały wokół pogrążonej w magicznym 
transie duchessy Belmore na dachu najbardziej szacownej w hrabstwie Wiltshire budowli. 
Duchessa nie tylko wyczarowała ten taneczny korowód, ale dała się uwieść jego czarowi, 
silniejszemu od najpotężniejszych zaklęć. Czuła w tym otoczeniu cudowny smak życia - po 
raz pierwszy od owej chwili, kiedy pocałował ją Alec.
    -   Jasna cholera!
    Potknęła się i otworzyła oczy. Malowało się w nich poczucie winy, bo to Alec stał w 
drzwiach, zaciskając pobielałą dłoń na mosiężnej klamce, a bal trwał w najlepsze, ponieważ 
nie zostało wykonane kontrzaklęcie. Twarz diuka wyrażała zdumienie i gniew. Gdy zaś w 
pełni uprzytomnił sobie, że w tanecznym korowodzie poruszają się martwe przecież rzeźby, 
strasznie zbladł i przez moment rozglądał się z przestrachem, po czym utkwił wzrok w Joy i 
ruszył do niej. Zaledwie zdążył zrobić krok, gdy zaczął krążyć wokół niego Pan. Wygrywał 
na fletni tkliwą melodię, jakby drwił sobie z diuka Belmore i nie pozwalał mu zniszczyć 
zaczarowanego świata. Alec spojrzał na Joy, a ona stwierdziła, że po raz pierwszy w życiu 
widzi człowieka, któremu tak drgają nozdrza. Na jej twarzy pojawił się grymas bólu, diuk zaś 
wyrwał się z magicznego kręgu i znowu ruszył do niej. Im był bliżej, tym lepiej widziała 
nerwowy tik jego policzka i zaczerwienioną od gniewu szyję oraz falującą od głębokich 
wdechów klatkę piersiową. Pomyślała, że jak na człowieka, którego ambicją było panować 
nad nerwami, nie krzyczeć i nie kląć, zdążył się już w jej towarzystwie poważnie 
sprzeniewierzyć wyznawanym zasadom.
    Zatrzymał się metr od Joy i piorunował ją wzrokiem. Szczękę miał tak zaciśniętą, że 
duchessa zastanawiała się, czy będzie zdolny powiedzieć cokolwiek.
    -   Co tu się dzieje? - wycedził przez zaciśnięte zęby.
    -   Uff... A więc... Sądzę, że mógłbyś... To znaczy... odbywa się bal.
    141
    JlLL BARNETT
    -   Przecież kategorycznie zabroniłem ci tego hokus pokus! - krzyknął wymachując ręką 
w dobrze już znany Joy sposób.
    -   To wszystko zdarzyło się przez przypadek.
    -   Na litość boską, jakże można twierdzić, że coś takiego zdarza się przez przypadek!
    Nagle dzielącą ich przestrzeń przecięła używana w średniowiecznych turniejach kopia.
    -   Stary człowieku! Czy aby nie życzysz sobie, żebym ci obciął głowę?
    Oboje spojrzeli na szarmanckiego rycerza, który utkwił w Alecu pełne wściekłości 
spojrzenie.
    -   Stary człowieku? - Alec zmrużył oczy, jakby podejmował to niepojęte wyzwanie.
    -   Twoje włosy są siwe - odparł rycerz, nie wzruszony morderczymi błyskami w oczach 
diuka. Odwrócił się do Joy i skłaniając przed nią głowę spytał: - Moja damo serca, czy 
chciałabyś widzieć głowę tego starego niegodziwca na srebrnej tarczy?
    -   O mój Boże!
    Rycerz uniósł kopię i dotknął szyi Aleca, która stała się purpurowa.
    -   Nie! Proszę! - Duchessa histerycznym gestem zasłoniła dłonią usta.
    -   To zupełnie niepojęte. Co daje ci prawo, by rozmawiać w taki sposób z damą? Jesteś 
może jej ojcem? - Rycerz przeszył Aleca morderczym spojrzeniem.
    -   Jestem... jej... mężem - odparł Alec przez zaciśnięte zęby. Po tym wyznaniu rycerz 
porzucił wojowniczą pozę.
    -   I życzę sobie, żeby moja żona skończyła z tym absurdem. Chwycił  ostrze  kopii  i  
odsunął je  od  szyi,   a  następnie
    popatrzył na Joy tak, jakby rozkazywał jej, żeby natychmiast odczarowała zdobiące dach 
rzeźby. Wzięła głęboki oddech i zamknęła oczy, prosząc w myślach tajemne siły o pomoc. 
Gwałtownie uniosła ręce.
    -   Rzeczy wcale nie są takie, na jakie teraz wyglądają. Koniec marzeń!
    142
    CZARY
    Pstryknęła palcami i wolno otworzyła oczy, pełna obaw, że nie udało się jej odczarować 
świata. Ale bal rzeczywiście się skończył. Rycerz dosiadł konia i wszystkie postaci stały się 
na powrót rzeźbami, tkwiącymi nieruchomo na dotychczas zajmowanych miejscach w attyce 
pałacu. Odetchnęła z ulgą.
    Alec trwał przez chwilę w bezruchu, a potem zamrugał powiekami i spojrzał na rycerza, 
który już siedział na rumaku. Joy była szczerze zdziwiona, że posąg nie rozpłynął się jak 
obłok pod wpływem wzroku jej męża. Teraz Alec spoglądał na nią, wciąż tak samo 
rozsierdzony.
    -   Wcale nie jesteś stary - zaczęła, bezskutecznie usiłując go ułagodzić.
    -   Może cię to zdziwi, ale czuję się tak, jakby w ciągu ostatnich kilku dni przybyło mi 
dziesięć lat - odpowiedział z ciężkim westchnieniem.
    -   To naprawdę wydarzyło się przez przypadek - szepnęła. Jej oczy zrobiły się okrągłe 
jak guziki, bo nagle za plecami
    Aleca mignęła jej sylwetka Pana, spiczaste brązowe uszy i koźle rogi. Mitologiczny 
stwór ostrożnie wyglądał zza „pieprzniczki", chcąc bez zwracania na siebie uwagi podnieść 
leżącą pośrodku dachu fletnię.
    -   Racz mi wyjaśnić, co to wszystko znaczy.
    Alec wyczekująco założył ręce. Tymczasem Pan był coraz bliżej fletni, a Joy obawiała 
się, że jeśli on podniesie instrument z dachu, to zaraz zacznie na nim grać. Uniosła dłoń, 
jakby chcąc zasłonić ziewnięcie, i wysunęła palec wskazujący, w wyobraźni koncentrując się 
na obrazie fletni, wciąż spoczywającej na dachu. Jednak wbrew zaklęciu instrument 
poszybował w górę i unosił się nad miejscem, w którym dotychczas leżał. Pan spojrzał na Joy 
z gniewem i zmarszczył brwi. Zaczął podskakiwać, żeby pochwycić wirujący w powietrzu 
instrument. Duchessa zaczęła udawać atak kaszlu, chcąc zagłuszyć stukot kopytek o blaszany 
dach.
    -   To ci nie pomoże. Wciąż domagam się wyjaśnienia - odezwał się ostrzegawczo Alec, 
absolutnie nieświadomy tego, co dzieje się za jego plecami. Stał w niezmiennej pozie, z 
zaciśniętą szczęką, i patrzył wyczekująco.
    143
    JlLL BARNETT
    - Daj mi chwilę czasu - poprosiła zduszonym głosem, nerwowo przesuwając dłoń po 
klatce piersiowej.
    Pan dał chyba za wygraną, bo przestał podskakiwać. Jednak radość Joy trwała krótko, 
ponieważ uśmiechnął się do niej jak szelma i ruszył do drzwi. Zanim zdążyła pstryknąć 
palcami, wszedł na schody i odwrócił się do niej z miną figlarza z piekła rodem. Pomachał jej 
wesoło, zamykając za sobą drzwi. Przeraziła ją myśl, że w tym ogromnym pałacu nigdy go 
nie odnajdzie i nie odczaruje. Nagle do jej uszu dobiegł tętent końskich kopyt i dźwięk trąbki. 
W pierwszej chwili pomyślała, że nie udało się jej odczarować także jednego z aniołów, ale 
patrząc w ślad za mężem na drogę dojazdową do pałacu, zobaczyła grupkę jeźdźców, na 
której czele podążali dwaj trębacze w purpurowo-złotej
    liberii.
    - A niech to szlag. - Alec spoglądał w dół z miną nieszczęśnika. - To są barwy służby 
królewskiej. - Potarł swój piękny orli nos. - Dzięki Bogu, że nie przybyli tu wcześniej i nie 
zobaczyli tego, co ja widziałem. - Z ciężkim westchnieniem chwycił Joy za rękę. - 
Schodzimy. Lepiej szybko wiedzieć, czego chcą. - Pociągnął ją do wyjścia i spojrzał najpierw 
na dach, a potem na nią. - A więc, żono, wytłumaczysz mi później swoje zachowanie.
    Niemal musiała biec, chcąc dotrzymać mu kroku, tak szybko schodził po schodach, ale 
mimo to bacznie rozglądała się dookoła w poszukiwaniu spiczastych brązowych uszu i 
koźlich rogów oraz kopytek.
    Alec przyprowadził ją przez długi korytarz na parterze pałacu pod wielkie podwójne 
drzwi z drzewa orzechowego i wypuścił jej dłoń z ręki tylko po to, żeby je otworzyć. Gdy 
weszli do środka, natychmiast pociągnął ją w kierunku miękkiej skórzanej sofy. - Siadaj tu!
    Osunęła się na sofę. Powietrze w pokoju pachniało tak samo jak jej mąż: tytoniem 
fajkowym, skórą i drzewem sandałowym. Alec podszedł do mahoniowego biurka, 
ozdobionego mosiężnymi  okuciami   i  inkrustowanego  hebanem.   Stało  na
    144
    CZARY
    podwyższeniu, na wprost francuskich, czterometrowych drzwi. Ścianę obok wypełniały 
wysokie okna, wychodzące na ogród i jezioro. Zdenerwowana Joy złożyła dłonie na kolanach 
i zagryzła wargi, ale nie potrafiła opanować zaciekawienia wyglądem tego wnętrza. Jej wzrok 
powędrował ku płycinom z drzewa orzechowego, a następnie ku kracie szyb w drzwiach szaf 
bibliotecznych. Szafy biblioteczne wypełniały wszystkie ściany, z wyjątkiem tej, w której 
były okna. Joy zaczęła się wiercić, aż w końcu wstała, żeby poprawić suknię, podciągniętą z 
powodu gwałtownego siadania.
    -   Nie ruszaj się!
    Natychmiast opadła z powrotem na sofę.
    -    Ale...
    -   Nic nie mów!
    Usiadła z naburmuszoną miną, zastanawiając się, czy przypadkiem Alec nie każe jej teraz 
płakać. Sytuację pogarszało to, że zupełnie nie miał poczucia humoru. Gdyby nawet zaczęła 
szczekać, nic by nie wskórała. Z trudem opanowała wybuch śmiechu, nie chcąc znaleźć się w 
jeszcze większych opałach.
    Rozległo się pukanie do drzwi, a wysoki zegar wybił siódmą.
    -   Do pioruna!
    Joy zerknęła na męża ze zdumieniem, bo utkwił wściekłe spojrzenie w zegar. Ale jego 
gniew był uzasadniony, gdyż w rzeczywistości mijała dopiero trzecia. Teraz skierował oczy 
na Joy. Spoglądały tak groźnie, że wzdrygnęła się, a na jej twarzy pojawił się grymas bólu. 
Ktoś zapukał do drzwi bardziej natarczywie.
    -   Proszę wejść - warknął Belmore.
    Stanął przy biurku. Na tle oszklonych drzwi i w blasku słońca, które nagle wyszło zza 
chmur i bez trudu docierało do biblioteki przez wysokie okna, wydał się Joy jeszcze wyższy i 
bardziej groźny.
    -   Przybył posłaniec od Jego Królewskiej Wysokości, księcia George'a - poinformował 
Townsend.
    Alec skinął głową i majordomus otworzył drzwi szerzej, zapraszając do środka lokaja w 
królewskiej liberii. Ten podszedł
    145
    JlLL BARNETT
    CZARY
    do biurka, wykonał przed diukiem dworski ukłon i wręczył mu kremową kopertę.
    -   Do rąk Jego Miłości, diuka Belmore - wypowiedział obowiązującą formułkę.
    -   Townsend, wierni słudzy naszego księcia regenta z pewnością potrzebują się 
pokrzepić po podróży. Dopilnuj tego - oznajmił Alec, zerkając na królewską pieczęć, która 
oznaczała, że list jest oficjalny.
    -   Dziękuję, Wasza Miłość. Zostałem zobowiązany do przekazania odpowiedzi - 
poinformował lokaj regenta, kłaniając się ponownie.
    -   Poczekaj na nią w kuchni wraz z pozostałą służbą królewską - odparł sucho Alec.
    -   Tak, Wasza Miłość.
    Gdy wyszli, Alec patrzył przez chwilę na drzwi, po czym usiadł przy biurku i otworzył 
kopertę specjalnym nożykiem, który przez czas czytania listu trzymał niczym miecz nie 
zapewniający żadnego bezpieczeństwa. Na twarzy diuka malowało się przerażenie. Powtórnie 
przebiegł wzrokiem tekst i zaklął. Oparł się w fotelu, zamykając oczy z taką miną, jakby 
został skazany na śmierć.
    -   Książę regent wzywa nas do Carlton House.
    -   Nas? - spytała zaskoczona Joy.
    -   Chce poznać nową duchessę Belmore.
    -   Mnie? - Coraz bardziej zdziwiona wskazała na siebie palcem.
    -   Tak, ciebie. Wszystko na to wskazuje, że będę miał niecodzienny zaszczyt 
przedstawienia Jego Królewskiej Wysokości, księciu regentowi mojej żony czarownicy. - 
Potarł dłonią czoło i mruknął: - Która ożywia martwe rzeźby i tańczy z nimi na dachu pałacu.
    -   Jaki jest książę regent?
    -   Tłusty, a poza tym dostatecznie zdegenerowany, bezwzględny i zabobonny, żeby nie 
zadowolić się wyłącznie ścięciem nam głów, gdyby miał okazję być świadkiem czegoś 
podobnego do tego, co ja dziś widziałem.
    Znowu spojrzał na Joy karcąco,  ale ona nawet tego nie
    146
    zauważyła, zbyt przejęta czekającą ich wizytą u starego Prin-ny'ego.
    -   O mój Boże. - Zerknęła na męża, skłonna przysiąc, że drży mu podbródek. - W jaki 
sposób dowiedział się tak szybko o naszym ślubie?
    -   Bez wątpienia od tej wstrętnej czarownicy... Joy straciła oddech.
    Alec spojrzał na nią, wymachując ręką.
    -   Od tej harpii, lady Agnes i jej przyjaciółek.
    -   Kiedy  wyjeżdżamy?
    -   Jutro rano - odparł, bębniąc palcami po blacie i wpatrując się w nią.
    -   Dlaczego tak szybko?
    Nie odpowiedział na to pytanie, ale podszedł do niej. Miał bardzo poważną twarz.
    -   Musisz mi przyrzec, że nie będziesz już zajmować się czarami.
    Spoglądał tak zimno, że stwierdziła z żalem, iż wbrew temu, co on sam uważa, jest mu 
potrzebna jej magiczna moc. Nagle położył dłonie na jej ramionach i zmusił ją do patrzenia 
mu w oczy.
    -   Możesz mi to obiecać?
    Twarz Aleca była tak zatroskana i skupiona, że w tej chwili Joy mogła mu przyrzec 
wszystko. Pragnęła dotyku ciała męża, więc położyła rękę w miejscu, gdzie biło jego serce - 
źródło uczuć, na które wciąż oczekiwała.
    -    Obiecuję.
    -   Nie będziesz więcej cofała wskazówek zegarów?
    -   Nie będę.
    -   Nie będziesz już... latała? - Zanim wymówił ostatnie słowo, pomachał ręką.
    -   Nie będę.
    -   Nie będziesz zmuszała ludzi i przedmiotów do unoszenia się w powietrzu?
    - Nie będę.
    - Nie będzie tańczących rzeźb?
    147
    JlLL BARNETT
    Przypomniała sobie szelmowski uśmiech Pana. Pocieszała się jednak tym, że Alec nie 
spostrzegł, iż mitologiczny stwór nie został odczarowany i zbiegł po schodach do pałacu. 
Przynajmniej z tego powodu mąż nie będzie się niepokoił.
    - Nie będzie tańczących rzeźb. Nigdy nie będzie    przyrzekła
    z mocą.
    Teraz Alec delikatnie gładził ramiona Joy i wpatrywał się w jej usta. Jego oczy zdradzały 
zmysłowe pragnienie, takie samo jak zawsze, gdy chciał żonę pocałować, a nie zrobił tego od 
chwili, w której upewnił się, że ona jest czarownicą. Joy bardzo pragnęła, żeby pocałował ją 
właśnie teraz, bo stanowiłoby to dowód, że nie uważa jej za monstrum i nie zamierza 
przedłużać bolesnego dystansu. Lekko uniosła dłoń spoczywającą dotychczas na torsie męża, 
chcąc dotknąć jego ust. W tej samej chwili on uniósł swoją, lecz nagle się zawahał. Dłoń Joy 
też pozostała na jego torsie. Alec sprawiał wrażenie, że głęboko coś rozważa i toczy z sobą 
jakąś walkę. Oddychał głębiej, gładząc podbródek Joy i wciąż wpatrując  się w jej  usta. 
Pocałuj  mnie... Pocałuj... - powtarzała w myślach. Był tak blisko. Gdyby tylko przysunęła się 
jeszcze odrobinę... Ale nie zrobiła tego. Alec też nie wykazał inicjatywy.
    Do ich uszu dotarł mrożący krew w żyłach, osobliwy krzyk. Gwałtownie odsunęli się od 
siebie i spojrzeli na drzwi. Wzajemne oczarowanie rozpłynęło się jak mgła.
    - A cóż to jest, na miłość boską? - zdumiewał się Belmore, podążając wraz z żoną do 
wyjścia.
    W hallu, przy reprezentacyjnej klatce schodowej, panowało straszne zamieszanie. Na 
marmurowej posadzce leżała zemdlona pani Watley. W nieruchomej pozie wydawała się 
jeszcze wyższa. Przy jej głowie klęczał Townsend, w otoczeniu niemal całej służby. Z 
jednego korytarza wybiegł Henson ze szklanką wody w dłoni i gronostajem na plecach, a z 
drugiego postukująca obcasami Polly, z solami trzeźwiącymi. - Co się stało?
    Słysząc głos diuka, służący natychmiast się rozstąpili, przepuszczając go do miejsca, 
gdzie leżała klucznica.
    148
    CZARY
    -   Nie wiemy, Wasza Miłość. Rozległ się ten przerażający ryk i gdy zjawiłem się w 
hallu, zastałem panią Watley nieprzytomną
    -  poinformował majordomus.
    Ochmistrzyni uniosła powieki. Na widok Polly podtykającej jej pod nos sole trzeźwiące 
zamrugała oczami i bełkocąc, odsunęła dłoń pokojówki. Miała szarą twarz.
    -   Co się stało? - spytał ją Alec.
    Wskazała roztrzęsioną dłonią na niszę w pobliżu frontowych drzwi, w której stała 
marmurowa rzeźba.
    -   Tam zobaczyłam rogi. Och... - wyjąkała. Nagle wywróciła oczami i ponownie straciła 
przytomność.
    Wszyscy spojrzeli na niszę, ale stał tam jak zwykle tylko posąg Dawida. Joy zagryzła 
wargi. Poczuła na sobie wzrok Aleca i nieopatrznie zerknęła na niego. Zmrużył oczy i 
przyglądał się jej podejrzliwie. Wzięła głęboki wdech i wzruszyła ramionami. Miała nadzieję, 
że jej oczy nie zdradzają dręczącego ją poczucia winy. W duchu modliła się, żeby Pan nie 
wychylił się już zza posągu w niszy.
    -   Niech ktoś uda się do wioski po lekarza i natychmiast go tu przyprowadzi. Zanieście 
panią Watley do jej pokoju - wydał dyspozycje Alec, odrywając wzrok od Joy. Odwrócił się 
do dwu służących: - Wy czuwajcie przy ochmistrzyni. - Gdy kilku lokajów dźwignęło 
klucznicę z posadzki, odezwał się do Hensona:
    -   Rano wyjeżdżamy do Londynu. Zajmij się wszystkim. - Następnie zwrócił się do 
Polly: - Spakuj rzeczy Jej Miłości i swoje. Pojedziesz wozem, razem z Hensonem i 
Robertsem. Wyruszamy o ósmej. Wszystko jasne?
    -   Tak, Wasza Miłość. - Polly dygnęła i zaczerwieniona wycofała się z hallu.
    -   Co widziała pani Watley? - spytał Alec Joy, gdy zostali sami.
    Przestraszona, podniosła dłoń do ust i zaczęła ściskać w zębach paznokieć kciuka.
    -   Odpowiedz mi! - ostrzegł złowrogim szeptem.
    -   Pana.
    -   Pana? - powtórzył przez zaciśnięte zęby.
    149
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Potwierdziła ruchem głowy.
    -   Ożywionego przez twoje czary?
    -   Tak - powiedziała cicho widząc, że twarz męża staje się
    purpurowa.
    -   Odszukaj go przed naszym wyjazdem! Zrozumiałaś'? Skinęła głową, a on odwrócił się 
gwałtownie jak żołnierz na
    musztrze.
    -   Alec?
    Spojrzał na nią z miną, jakby pytał, co jeszcze zbroiła, o czym on nie wie.
    -   Czy musimy wyruszyć tak wcześnie?
    -   Musimy zjawić się w Londynie jak najszybciej. Książę nie lubi czekać, a poza tym jest 
niewiele czasu na przygotowanie ciebie do wizyty. Jeśli wyjedziemy rano, to wieczorem 
dotrzemy do Reading i podróż zajmie nam nie trzy, lecz dwa dni - wyjaśnił i odprawił ją 
zimnym spojrzeniem.
    -   Dokąd idziesz? - spytała nieustępliwie.
    -   Będę wraz z rządcą sprawdzał przez całą noc księgi rachunkowe. W dodatku okazało 
się, że wróciłem do domu tylko po to, by zaraz wyjechać. - Po chwili dodał z napiętą twarzą: - 
Odszukaj tę... tę rzecz!
    Skinęła głową.
    -   Trafisz do swojego apartamentu? - spytał na koniec, jakby sobie nagle przypomniał, że 
poruszanie się po pałacu nastręczało jej trudności.
    -   Tak - powiedziała do jego pleców. - Drugiego dnia pobytu w pałacu nauczyłam się tej 
drogi.
    -   Znakomicie.
    Ruszył korytarzem niczym kwintesencja wyniosłego i powściągliwego angielskiego 
diuka. Spoglądała za nim, dopóki nie zniknął za zakrętem, a potem słuchała stukotu obcasów 
jego butów po marmurowej posadzce. Gdy i ten dźwięk zanikł, westchnęła, odwracając się w 
kierunku głównej klatki schodowej. Ogarnęła ją apatia. Oglądała przez chwilę fresk na suficie 
i rzuciła okiem na marmurowe kolumny oraz schody, na odlane w żelazie i wymyślne złocone 
balustrady, na antyczne wazy
    150
    i meble tak wypolerowane, że można się było w nich przejrzeć. Teraz to urządzone z 
takim przepychem wnętrze wydało się jej nieprzystępne i zimne jak Fingal Cave. To był jej 
dom, lecz ona czuła się tu obco. Zamknęła na chwilę oczy.
    Ponownie stanęła w pustym korytarzu, w którym zniknął Alec. Uniosła dumnie 
podbródek i wyprostowała ramiona. Pokrzepiając się wiarą w sukces, postanowiła podjąć 
walkę o to, by zostać najwspanialszą duchessą Belmore. Nie chciała uznać swojej porażki. Z 
powodu tej determinacji rozbłysły jej oczy. Ostatecznie w jej żyłach też płynie krew 
angielskiej arystokracji. Jeśli nauczy się spełniać nieskazitelnie obowiązki duchessy, Alec 
będzie z niej dumny, może tak samo dumny, jak ze swojego tytułu. Wprawdzie walka 
okazałaby się wygrana tylko w połowie, ale z pewnością pociągnęłaby za sobą miłość męża. 
Gdy wyobraziła sobie moment, w którym Alec spojrzy na nią z dumą, uśmiech rozjaśnił jej 
twarz.
    Szła po schodach zatopiona w myślach, nucąc miłosną balladę i kołysząc się w takt 
melodii. Tak dotarła na pierwsze piętro. Idąc na drugie, spoglądała tęsknie i wyobrażała sobie 
dumną twarz Aleca, pochylającego się do najwspanialszego na świecie pocałunku. Ale raptem 
za balustradą mignęła jej głowa kogoś całkiem innego. Ta głowa miała koźle rogi, bajkową 
twarz i uśmiechała się do Joy łobuzersko.
    - Ty diabelskie nasienie! - syknęła.
    Już wyciągnęła rękę, żeby pstryknąć palcami i magicznie przenieść Pana z powrotem na 
dach, ale zdążył się jej wymknąć. Uniosła więc lekko suknię i popędziła po schodach, jakby 
to nie ona usiłowała pochwycić w swoją czarodziejską sieć jedno „diabelskie nasienie", lecz 
ją ścigał legion diabłów.
    CZARY
    Do pioruna!  Śnieg zaczyna padać.
    Alec błysnął oczami na Joy. Powóz posuwał się po oblodzonej drodze z wielkim trudem, 
diuk zaś był przekonany, że dzieje się tak za sprawą magicznych sztuczek jego żony. Ona 
uniosła wyzywająco podbródek i otuliła się szczelniej kocem.
    -   Nie mam z tym nic wspólnego, tak samo jak ze złamaniem osi koła wozu. Wszystko 
dzieje się w sposób naturalny. - Widząc powątpiewanie w oczach męża, dodała: - Moja magia 
jest bezsilna wobec pogody.
    -   Wobec tego musisz jak najszybciej sporządzić dla mnie listę rzeczy, których 
czarownica może dokonać, a także listę tych, których nie potrafi. - Utkwił wściekłe spojrzenie 
w padający za oknem śnieg. - Psiakrew, jest naprawdę zimno.
    -   Czy mamy tylko jeden koc?
    Obracając się ku niej, potwierdził ruchem głowy.
    -   Mogłabym temu zaradzić.
    -   Nie.
    -   Nie rozumiem, dlaczego masz marznąć, skoro w mgnieniu oka potrafię wyczarować 
drugi koc, a nawet kołdrę?
    152
    -   Powiedziałem, że nie będzie żadnej magii.
    -   Ale czy sytuacja nie jest wyjątkowa?
    -   Nie.
    -   Taka straszna pogoda nie jest wyjątkowa?
    -   Nie.
    -   A czy mogłabym użyć czarów, gdyby sytuacja zagrażała naszemu życiu?
    -   Ta sytuacja nie zagraża naszemu życiu - wycedził, odwracając się do okna. - To tylko 
burza śnieżna.
    -   Ale jest okropnie zimno.
    -   Nie będę o tym rozmawiał.
    -   Ty podjąłeś ten temat.
    Alec zaczął oddychać głośno i miarowo.
    -   Chodzi tylko o jedno pstryknięcie... - Przerwała, widząc wyraz jego twarzy. - Och, 
głupstwo.
    Przez długą chwilę panowała pełna napięcia cisza. Joy wyjrzała przez okno. Na dworze 
było biało, choć źle widziała przez zaparowaną szybę. Usiłowała przetrzeć ją palcami, ale 
niemal natychmiast je cofnęła z powodu zimna, które czuła nawet przez skórzane rękawiczki. 
Tymczasem powóz zwolnił i zakołysał się. Rozległ się świst bata i konie ruszyły. Gdy powóz 
zakołysał się groźnie jeszcze trzy razy, irytację na twarzy Aleca zastąpiła troska. Wstał i 
zastukał w dach pojazdu, a następnie otworzył okienko w ściance oddzielającej wnętrze od 
kozła woźnicy. Akurat przy tej ściance siedziała Joy.
    -   Jaka jest pogoda?
    -   Chyba nawet cycki czarownicy nie są tak zimne, Wasza Miłość! - odparł stary 
rubaszny Jam.
    Dotknięta tym Joy zaniemówiła. Nawet Alec był skonsternowany. Znieruchomiał i stał w 
milczeniu, choć duchessie zdawało się, że mąż zamierza udzielić Jamowi reprymendy. 
Uniosła głowę, lecz starczyło jej odwagi tylko na tyle, żeby utkwić wzrok w widoczną pod 
płaszczem złocistą kamizelkę Aleca.
    -   Przepraszam Jej Miłość, ale jest z nami od tak niedawna, że na śmierć o niej 
zapomniałem - zreflektował się w końcu stangret.
    153
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Diuk odchrząknął.
    -   Jaka jest droga?
    -   Leży na niej piętnaście centymetrów śniegu, a przynajmniej tak było, kiedy jeszcze 
cokolwiek widziałem. W takiej zamieci grzeszna dusza nie spostrzegłaby nawet wrót piekła. - 
Powóz znowu zwolnił, a do uszu Joy i Aleca dotarło rżenie przestraszonych koni. - Wasza 
Miłość, zwierzęta z trudem ciągną powóz.
    -   Jak daleko jest do najbliższej gospody?
    -   Może dwa kilometry, a może dwadzieścia. Przy tej sakramenckiej pogodzie... - Powóz 
zakołysał się tak mocno, że Alec musiał oprzeć kolano na siedzeniu Joy, nie chcąc stracić 
równowagi. Z ust stangreta posypały się przekleństwa. - Przepraszam Jej Miłość, ale te 
cholerne szkapy ślizgają się na mokrej drodze.
    -   Nie ma śladu Williego?
    -   Nawet pchły nie widać, Wasza Miłość.
    -   Gdy zjawi się Willie, zastukaj w dach.
    Jam skwapliwie przytaknął swoim szczekliwym głosem i Alec zatrzasnął okienko, 
odwracając się, żeby otworzyć takie samo w tylnej ściance. Za nią, pod daszkiem, znajdowało 
się siedzenie lokaja.
    -   Wszystko w porządku?
    -   Zimno i mokro, ale można wytrzymać, Wasza Miłość.
    -   Tak.
    Diuk zamknął okienko i usiadł naprzeciwko Joy. W powozie było coraz zimniej, więc 
dostała gęsiej skórki, choć miała na sobie wełnianą suknię i pelisę, a nogi okryła ciepłym 
pledem.
    -   Czy nie jest im zimno? - zatroskała się o służących.
    -   To są służący diuka Belmore, a w związku z tym noszą najcieplejsze zimowe okrycia: 
baranie kożuchy z kapturami. Prawdopodobnie jest im cieplej niż nam.
    -   Och. - Joy szczelniej otuliła nogi kocem. Wstrząsnął nią dreszcz.
    -   Czy jest ci ciepło?
    154
    Potwierdziła ruchem głowy, starając się ze wszystkich sił nie szczękać zębami.
    -   Na pewno?
    -   Tak - powiedziała, powstrzymując drżenie. Na jakiś czas w powozie zapanowała cisza.
    -   Szkotko?
    Zerknęła na męża zaskoczona, że użył tego pieszczotliwego określenia, które 
przyprawiało ją o zmysłową rozkosz.
    -   Usiądź przy mnie - zapraszał, wyciągając jedną rękę, a drugą wskazując na siedzenie.
    Zawahała się, spoglądając na niego z niedowierzaniem.
    -   Żeby nam było cieplej.
    Odetchnęła głęboko i podała mu dłoń, a Belmore usadowił ją tak blisko siebie, obejmując 
ramieniem, że czuła dotyk jego ciała od torsu po nogi.
    -   Kto to jest Willie? - przerwała milczenie, spoglądając na Aleca.
    -   Foryś. Wysłałem go po pomoc, gdy w kole wozu z bagażami pękła oś, ale wtedy nie 
było jeszcze zamieci. - Spojrzał w okno. Za zaparowaną szybą majaczyła tylko biel 
padającego wciąż śniegu.
    -   Naprawdę nie spowodowałam tego pęknięcia - szepnęła. Alec milczał, wpatrując się z 
kamienną twarzą w okno.
    -   Wierzysz mi?
    -   Nie narażałabyś chyba na szwank służby - poddał się po chwili.
    Z ulgą skinęła głową i również odwróciła twarz do okna. Powóz po raz kolejny zakołysał 
się i pośliznął, a do ich uszu dobiegły siarczyste przekleństwa stangreta oraz rżenie 
spłoszonych koni.
    -   Czy myślisz, że oni są bezpieczni?
    -   Kto?
    -   Polly, Roberts, Henson i... Beezle. - Westchnęła, znowu odwracając twarz do okna. 
Miała nadzieję, że śnieżna burza nie zdążyła ich uwięzić w zepsutym powozie bagażowym.
    -   Oś pękła zaledwie kilka minut po tym, jak minęliśmy drogę
    155
    JlLL BARNETT
    prowadzącą do Swindon. Jakieś półtora kilometra od tego zakrętu jest gospoda. Bez 
wątpienia już tam dotarli i czekają w cieple na naprawę koła. Kazałem im podążać za nami do 
Reading sądząc, że tam dziś zanocujemy.
    -   Jak stąd daleko do Reading?
    -   Straciłem orientację. Znajdujemy się gdzieś na granicy Wyżyny Cotswold, ale trudno 
przy takiej pogodzie określić, ile przejechaliśmy kilometrów. Na tym odcinku drogi nie ma 
żadnych wsi.
    Coś wstrząsnęło powozem. Stangret wrzasnął i strzelił z bicza. Konie zarżały, a pojazd 
runął do przodu, po czym przechylił się na stronę drzwi.
    -   A niech to szlag! - Alec chwycił Joy w ramiona i przytrzymywał ją, żeby nie spadła na 
podłogę, kiedy przesunęli się na siedzeniu, a powóz zatrzymał się z trzaskiem. - Czy nic ci się 
nie stało?
    -   Nie.
    -   Zostań tu. Muszę sprawdzić, co ze służącymi - oznajmił, gramoląc się do wyjścia.
    Do środka wtargnął tuman śniegu. Gdy diuk zamknął drzwi, duchessa zaczęła się 
wsłuchiwać w dochodzące z zewnątrz głosy. Do jej uszu dotarło kolejne przekleństwo 
stangreta. Z głosu jego i lokaja wnioskowała, że są cali i zdrowi. Oczywiście przez okno nie 
mogła nic zobaczyć. Szczelniej otuliła się kocem, bo po tym, jak Alec otworzył na chwilę 
drzwi, w powozie zrobiło się jeszcze zimniej. Wzdrygnęła się i zamknęła oczy. Poczuła 
senność.
    Niemal całą noc spędziła na poszukiwaniu łobuzerskiego Pana. Przeczesała wszystkie 
pałacowe korytarze, a nawet usiłowała zmusić stwora zaklęciami do zjawienia się w jej 
toalecie. Niestety, nigdzie nie napotkała żadnego śladu po nim. Zrozpaczona, weszła 
ponownie na dach, pytając o drogę lokaja, który akurat znosił w pośpiechu jej kufry podróżne. 
Zabrała stamtąd fletnię licząc, że dźwiękami instrumentu wywabi Pana z jego kryjówki. Przez 
dziesięć minut krążyła po korytarzach parteru, fałszując jakąś melodię i ukrywając fletnię za 
plecami, gdy napatoczył się
    156
    CZARY
    ktoś ze służby. W końcu znalazła nieznośnego stwora w spiżarni. Gębę miał pobrudzoną 
galaretką z kumkwatu i zdążył już zjeść całą brytfannę świeżo upieczonych bułeczek z 
rodzynkami. Dwukrotnie wykonywała zaklęcie, chcąc przenieść małego diabła na jego 
miejsce na dachu. Za pierwszym razem oboje wylądowali w stajni, ponieważ Joy pomyliła się 
i powiedziała słowo „kopyta", zamiast słowa „dach".
    Polly obudziła ją zaledwie po godzinie snu, wnosząc śniadanie. Oczywiście brakowało 
słodkich bułeczek, bo, jak oznajmiła pokojówka, w tajemniczy sposób zniknęły w nocy ze 
spiżarni.
    To przypomniało Joy, że wóz bagażowy miał wypadek. Znowu zaczęła się martwić 
losami Polly, Beezle'a i dwóch lokajów. Nie traciła jednak nadziei, że zdążyli się schronić 
przed śnieżycą w ciepłej gospodzie.
    Powóz zakołysał się, jakby coś weń uderzyło. Konie zarżały i zastukała uprząż. Do uszu 
Joy doszły strzępy rozmowy. Po chwili Alec otworzył drzwi i do środka ponownie wtargnął 
tuman śniegu. Diuk miał kamienną twarz, ale duchessa była pewna, że zdarzyło się coś złego. 
Usiadł, rzucając obok jakieś ubrania.
    -   Konie stały się narowiste i zepchnęły powóz do rowu. W przednim kole pękła oś, a 
śnieg pokrywa ziemię w zastraszającym tempie. Jest straszna zamieć. - Objął Joy. - Stangret i 
lokaj pojechali konno po pomoc. Przypuszczają, że niedaleko znajduje się gospoda.
    -   A my będziemy czekać w powozie?
    -   Jesteś za lekko ubrana, żeby znieść takie zimno...
    -   Mogłabym...
    -   Nie.
    -   Nic nie widzę - oznajmiła, przecierając dłonią szybę.
    -   Pada bardzo obficie. - Alec zadrżał i przesunął się lekko na siedzeniu, jakby usiłował 
ukryć przed Joy, że jest mu zimno.
    -   Proszę cię...
    -   Nie. - Podniósł z siedzenia barani półkożuch. - Włóż to. - Wsunęła ręce do rękawów 
wielkiego męskiego okrycia, po czym Alec otulił ich oboje obszerną baranią peleryną. 
Przyciągnął
    157
    JlLL BARNETT
    Joy do siebie i oświadczył: - Będziemy tu, dopóki nie nadejdzie
    pomoc.
    Siedział sztywno, jakby wcale nie pragnął, żeby żona znajdowała się tak blisko, lecz ona 
oparła głowę na jego torsie, wykorzystując sposobność przytulenia się. Alec był taki ciepły. 
Odchrząknął i odsunął się. Wyciągnął się na siedzeniu.
    -   Połóż się przy mnie. Przylgnęła do piersi męża.
    -   Jak sądzisz, kiedy nadejdzie pomoc?
    -   Niedługo - oświadczył z przekonaniem.
    Z jego głosu emanował spokój i opanowanie. Przestała nalegać, by pozwolił jej wykonać 
zaklęcie uwalniające ich z niebezpiecznego położenia. Leżąc w objęciach Aleca, upajała się 
jego bliskością i ciepłem, nawet jeśli on nie pragnął takiej intymności. Czuła się w jego 
ramionach tak, jakby odnalazła swoją drugą połowę. Stanowili małżeństwo, więc chcąc nie 
chcąc Alec i tak należał do niej, a pewnego dnia będzie należał w pełnym znaczeniu tego 
słowa. Ta myśl ogrzała ją nawet bardziej niż ciało męża. Zamknęła rozmarzone oczy, 
żegnając się z zimnem i samotnością.
    Szkotko.
    Silniej objęła go za szyję i mocniej przytuliła głowę do jego torsu.
    -   Jakie ciepłe - szepnęła, przysuwając nogi do nóg Aleca.
    -   Szkotko, otwórz oczy - powiedział z westchnieniem.
    -   Nie. Jest na to zbyt zimno - wymamrotała.
    -   Właśnie dlatego, że jest zbyt zimno, nie wolno ci spać. - Miał napięte ręce, a widząc, 
że żona nie reaguje, potrząsnął ją za ramię. - Joy! Natychmiast otwórz oczy!
    Słysząc jego podniesiony głos, zrobiła to.
    -   Musimy rozmawiać.
    -   Chce mi się spać. - Ułożyła się wygodniej i przymknęła powieki.
    CZARY
    -   Nie wolno ci tego robić. - Alec uniósł jej podbródek i delikatnie wodził palcem po 
ustach. Zaskoczona, spojrzała na niego. - Z powodu zimna musimy czuwać. - Uniósł Joy, 
siadając i sadzając ją na kolanach. Otulił ich szczelnie peleryną i kurtą. - Jestem pewien, że 
pomoc wkrótce nadejdzie, ale nie powinniśmy zasypiać.
    -   Dlaczego? Czy coś nam zagraża?
    Alec spoglądał na nią tak, jakby jakaś myśl nie dawała mu spokoju, lecz po chwili 
potrząsnął głową. Jednak na jego twarzy malowała się teraz troska, a w oczach zwątpienie. 
Joy zerknęła na pokryte śniegiem okno.
    -   Wcale nie marzniesz mniej niż ja.
    -   Jest mi ciepło - upierał się.
    A więc ciotka MacLean miała rację. Anglików naprawdę cechuje tępy upór - pomyślała 
Joy.
    -   Z pewnością już spieszą nam z pomocą - zapewniał Alec.
    -   To dlaczego nie mogę się zdrzemnąć?
    -   Bo to nie jest rozsądny pomysł.
    -   Dlaczego?
    -   Właśnie dlatego, że zaraz zjawią się tu ludzie.
    -   To znaczy kiedy?
    -   Za chwilę.
    -   Ale ja naprawdę jestem bardzo... niewyspana. Milczał.
    -   Nie pozwoliłeś mi zasnąć, chcąc rozmawiać, a teraz nic nie mówisz. Dlaczego?
    Potarł nos.
    -   Czy znaleźliśmy się w opałach? - nie ustępowała. Westchnął ciężko.
    -   Czy nasze życie jest zagrożone? Usiadł sztywno, lecz wciąż milczał.
    -   W porządku. Skoro nie odpowiadasz na moje pytania, postaram się natychmiast 
zasnąć.
    Oparła głowę na torsie męża i już miała zamknąć oczy, gdy chwycił ją za ramiona i 
potrząsnął nią.
    -   Nie wolno ci zasnąć, bo możesz się już nie obudzić.
    158
    159
    JlLL BARNETT
    CZARY
    W pierwszej chwili wydawało się Joy, że Alec spogląda na nią ze złością, ale gdy 
przyjrzała mu się uważniej, spostrzegła w jego oczach głęboką troskę.
    -   Alec, proszę, zgódź się, żebym wybawiła nas z tej sytuacji.
    -   Nie życzę sobie żadnych czarów.
    -   A więc wolisz umrzeć? Patrzył na nią nieustępliwie.
    -   Czy nie tak? Nikt przecież oprócz ciebie nie wie, że jestem czarownicą.
    Przyglądał się jej przez długą chwilę, a potem zerknął na białe okno. Bez wątpienia śnieg 
niemal już zasypał powóz. Joy zadygotała.
    -   Proszę - nie dawała za wygraną.
    Z marsową miną spojrzał na białe okno przy drzwiach.
    -   Za sprawą jednego krótkiego zaklęcia przeniosę nas do najbliższej gospody - prosiła, 
bo jego twarz wciąż wyrażała sceptycyzm.
    -   Chyba rzeczywiście nie mamy wyboru - poddał się w końcu z najwyższą niechęcią. - 
Ale pozwalam na to tylko ten jeden jedyny raz. - Wyprostował się i spoglądał na nią 
wyniośle.
    Skinęła skwapliwie głową, już powtarzając w myślach słowa zaklęcia.
    -   Czy wiesz, jak wygląda najbliższa gospoda?
    -   Nie.
    -   Wobec tego spróbuję sobie wyobrazić jakąś gospodę - oświadczyła po namyśle. - 
Trzymaj mnie za ręce.
    Alec wyjął dłonie spod peleryny i rozprostował ramiona. Był strasznie napięty. Joy 
patrzyła na jego pobladłą, znieruchomiałą twarz. Wyglądało na to, że Belmore pragnie tej 
przygody tak samo, jak książę regent samotnego spotkania w Paryżu z Napoleonem i jego 
armią.
    -   Zamknij oczy.
    Zanim to zrobił, posłał ją spojrzeniem do wszystkich diabłów.
    Joy uniosła podbródek i próbowała wyobrazić sobie jedną
    z wiejskich gospód, jakie minęli po drodze. Oczywiście bardzo
    160
    pragnęła uwieńczyć zaklęcie sukcesem i wywrzeć wrażenie na mężu. Skoncentrowała się 
na obrazie drewnianego budynku z dużymi oknami, przez które sączy się ciepłe, złociste 
światło. Następnie wyobraziła sobie kamienny mur ogradzający podwórze gospody i rosnące 
za nim stare wiązy oraz skutą mrozem drogę, biegnącą zakolami przez łąkę do bramy.
    Na chwilę przerwała pracę wyobraźni, ponieważ uświadomiła sobie, że trzymając Aleca 
za ręce nie może pstryknąć palcami. Otworzyła oczy. Alec miał twarz nieruchomą jak posąg. 
Nawet nie drgnęły mu powieki.
    -   Trzymaj mnie za przeguby dłoni, żebym mogła pstryknąć palcami.
    Nie otwierając oczu, wykonał jej polecenie. Joy wróciła w wyobraźni na krętą, skutą 
lodem drogę z kępą starych wiązów nie opodal.
    -   Wokół nas jest tylko śnieg. Musimy się stąd wydostać. Przenieś nas lotem błyskawicy 
w miejsce, które teraz widzę! - Pstryknęła palcami.
    -   A niech to szlag!
    Dłonie Aleca odłączyły się od jej dłoni.
    Alec! - Histerycznie rozglądała się dookoła, stojąc na pokrytej śniegiem ziemi.
    -  Jestem tu! - rozległ się złowrogi krzyk.
    Joy, ubrana w ciężki męski kożuch, odwróciła się niezdarnie w stronę, skąd dochodził 
głos. Rosły tam stare wiązy. Ich pnie tonęły w zaspach, a korony pokrywał szron. Z powodu 
palczastych, poruszanych przez wiatr gałęzi, skojarzyły się jej z upiorami usiłującymi 
pochwycić chmury. Spostrzegła pokrytą strząsanym z drzew szronem głowę Aleca. Z trudem 
torował sobie drogę do Joy wśród wysokich zasp. W pewnej chwili jego peleryna z baraniej 
skóry zaczepiła o wystającą ze śniegu gałąź i pośliznął się. Przytrzymał się innej gałęzi, lecz 
ta złamała się z trzaskiem. Ciszę przerwało siarczyste przekleństwo.
    161
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   O mój Boże!
    Zasłoniła usta drżącą dłonią patrząc, jak Alec przebywa resztę drogi na swoim 
arystokratycznym tyłku, wciąż trzymając w ręku odłamany patyk. Jego peleryna kołysała się 
na gałęzi. Przez chwilę siedział oniemiały i rozglądał się dookoła.
    -   Gdzie... jest... gospoda? - Błysnął oczami na Joy widząc, że znajdują się na jakimś 
pustkowiu.
    Ona też się rozejrzała, ale w zasięgu jej wzroku były tylko wysokie zaspy, oszronione 
drzewa i skuta lodem ziemia. Zagryzła wargi i uniosła głowę w nadziei, że dostrzeże jakiś 
dach, komin i dym. Zobaczyła tylko szare śniegowe chmury.
    -   Nie jestem tego pewna.
    -   Co, u diabła, znaczy ta odpowiedź? Zamierzałaś nas przecież przenieść do najbliższej 
gospody?
    -   Zamierzałam - odparła, szczękając zębami.
    -   Więc gdzie jest ta cholerna gospoda?
    -   Niekiedy zaklęcia trochę mi się mylą.
    -   Co?!
    Na twarzy Joy pojawił się bolesny grymas. Wpatrywała się w męża, który strząsał z 
głowy śnieg i szron niczym wściekły pies.
    -   Mylą ci się zaklęcia?
    Skinęła głową, a Alec zaczął oddychać równo, głęboko i głośno. Po chwili z 
obrzydzeniem wyrzucił trzymaną w dłoni gałąź. Spojrzał na Joy z takim samym wyrazem 
twarzy.
    -   Wytłumacz mi to, żono.
    -   Czasami zdarzają mi się pomyłki.
    -   Pomyłki? - Alec wygramolił się ze śniegu. Potwierdziła ruchem głowy.
    -   Dlaczego mówisz mi o tym dopiero w tej koszmarnej chwili? Zadrżał z zimna, 
rozglądając się po śnieżnym pustkowiu.
    -   Naprawdę chciałam sprawić ci przyjemność.
    -   Rozumiem - oznajmił, pocierając dłonią czoło. Joy miała
    wrażenie, że Alec liczy do stu, tak samo jak ciotka MacLean.
    Znowu zadrżał z zimna. - Chciałaś mi sprawić przyjemność, przenosząc nas nie wiadomo 
do16k2ąd ?
    -   Przepraszam - szepnęła, szczękając zębami. - Jestem pewna, że gospoda znajduje się 
niedaleko stąd. Bardzo dokładnie ją sobie wyobraziłam.
    -   Wyobraziłaś sobie?
    -   Tak... Uff... - Pocierała dłońmi ramiona, rozglądając się z przerażeniem po śnieżnym 
pustkowiu.
    -   Wytłumacz mi to! - Patrzył tak groźnie, że natychmiast otworzyły się jej usta.
    -   Przed wykonaniem zaklęcia umożliwiającego podróż trzeba sobie dokładnie 
wyobrazić miejsce, do którego chce się dotrzeć...
    -   Do pioruna! - przerwał jej, z wściekłością otrzepując się ze śniegu. - Spojrzał na nią i 
mruknął: - To z winy szkockiej mentalności znajdujemy się na tym pustkowiu.
    -   Czuję się urażona.
    -   Ja też czuję się urażony, że zostałem poddany temu... temu... - Pomachał ręką i 
podszedł do gałęzi, na której wciąż tkwiła peleryna. Otrzepał dół ze śniegu i wściekłym 
gestem zerwał ją z gałęzi, oświadczając z naciskiem: - Jestem diukiem Belmore! Belmore!
    -   Chodzi tylko o popełniony przeze mnie błąd w zaklęciu, ale ratowałam nasze życie!
    -   To dlaczego nie czuję, że je uratowałaś? - Zarzucił na plecy pelerynę i zrobił 
gwałtowny krok w jej kierunku. - Czy znajdujemy się w przytulnej ciepłej gospodzie? Wcale 
nie... Nie wiadomo... - Rozległ się głośny trzask, ale tym razem nie był to dźwięk odłamanej 
gałęzi, lecz pękającej pod stopami Aleca lodowej tafli. - Jasna cholera! - Wpadł po uda do 
wody. Rozległ się następny trzask. Belmore w niemym osłupieniu patrzył, jak tafla 
zarysowuje się pod stopami Joy. Wyciągnął rękę. - Nie ruszaj się, Szkotko! Nie ruszaj pod 
żadnym pozorem!
    Z przerażeniem spoglądała na pękający pod jej stopami lód i ukazującą się pod nim 
wodę. Zdesperowana zamknęła oczy, starając się za wszelką cenę wyobrazić sobie męża na 
brzegu tego rozlewiska.
    -   Nie używaj teraz magii!
    163
    ML BARNETT
    Ostrzeżenie przyszło za późno, ponieważ zdążyła już pstryknąć palcami. Ten niewielki 
ruch, potrzebny do wykonania zaklęcia, wystarczył, żeby lód załamał się ostatecznie. Gdy 
otworzyła oczy, Alec jedną ręką trzymał się wystającego ze śniegu konara, a drugą wyciągał 
do niej. Wpadła do wody. Jej kożuch zaczepił o krę. Poczuła, jak z powodu niewyobrażalnego 
zimna drętwieje
    jej ciało.
    - Alec!
    Lodowata woda sięgała już jej podbródka. Resztkami sił wyciągnęła rękę do męża. Boże! 
-jęknęła w myślach. Zobaczyła jego przerażoną twarz i zniknęła pod wodą.
    W ydawało się, że żywioły sprzysięgły się przeciw diukowi i duchessie Belmore, jakby 
były w zmowie z samym diabłem. Zerwał się lodowaty, porywisty wiatr, unosząc tumany 
śniegu, które bezlitośnie smagały wysoką postać, brnącą przez bezkresne morze zasp. Diuk 
Belmore pochylał się do przodu, chroniąc się w ten sposób przed wściekłymi podmuchami, 
choć przede wszystkim troszczył się o duchessę - mokre, drżące zawiniątko w jego 
zgrabiałych dłoniach.
    - Szkotko, mów coś do mnie. Nie zasypiaj. - Poruszył ją i pośliznął się. Zaczął się chwiać 
i pośliznął się ponownie, instynktownie mocniej przyciskając zawiniątko do piersi. W końcu 
wysiłkiem woli odzyskał równowagę. - Szkotko! - Krzyczał tak od czasu, gdy wyciągnął ją z 
lodowatej rzeki. Dzięki Bogu, poruszyła się. Zatrzymał się, chcąc sprawdzić, jak wygląda jej 
twarz. Odchylił pelerynę, w którą zawinął przemoczoną Joy. Oczy żony wciąż były 
zamknięte. Mimo że osłonił jej twarz kapturem, nadal miała oszronione rzęsy, a usta Joy 
drżały tak samo jak całe ciało. Lekko ją przesunął i dotknął jej twarzy. Nie było żadnej 
reakcji. Na zmarzniętej skórze nawet nie roztopiły się
    165
    JlLL BARNETT
    przylegające  do niej  od dawna płatki  śniegu.  - Obudź  się! - Krzyk Aleca ginął wśród 
świszczącego wiatru, więc potrząsnął
    Joy za ramię.
    - Jaak ziiimno - odezwała się, dygocąc konwulsyjnie.
    Wciąż nie jesteśmy cholernymi nieboszczykami - powiedział do siebie w myślach Alec, 
ruszając przez zaspy. Gniew i wola życia działały na niego jak ostrogi, choć wiatr zawodził 
niczym tłum żałobników i przenikał przez mokre ubrania do gołej skóry, a oszronione drzewa 
uginały się z trzaskiem wśród wirującego śniegu.
    Joy znowu zadrżała.
    -   Jak masz na imię?! - krzyknął, nie pozwalając jej zasnąć.
    -   Słucham?
    -   Jak masz na imię?!
    -   Szkotka - szepnęła ledwie dosłyszalnym głosem.
    -   Kim jesteś?!
    -   Szkotką - odparła, nagle  oddychając  wolniej  i bardziej miarowo, jakby zasnęła.
    -   Obudź się natychmiast! - Potrząsał ją za ramię, ale nie reagowała. - A niech to diabli.
    Rozejrzał się po pustkowiu, lecz znowu nie dostrzegł nic oprócz bieli śniegu. Wydawało 
mu się, że natrafił na jakąś drogę, choć trudno było mieć co do tego pewność w takiej 
zamieci. Potknął się o bruzdę i wpadł w ogromną zaspę. Omal nie pogrzebała go razem z Joy, 
która pod wpływem uderzenia odzyskała świadomość i zaczęła się nieoczekiwanie upierać, że 
potrafi iść sama. Alec milczał. Posadził ją na chwilę i przykucnął, wpatrując się w śnieg, bo 
zdawało mu się, że odkrył ślady kół.
    Kiedy wstał i zerknął w stronę miejsca, gdzie zostawił żonę, okazało się, że jej tam nie 
ma. Dostrzegł ją kilkanaście metrów dalej, jak przedzierała się z trudem odkrytą przez niego 
drogą. Zaskoczyło go, że przemoczona pelisa ciągnie się za nią po śniegu, trzymając się tylko 
na jednym ramieniu i trzepocąc na wietrze. Joy była przecież przemarznięta do szpiku kości. 
Pobiegł za nią, przestraszony jej niezrozumiałą reakcją. Chwycił ją w ramiona.
    166
    CZARY
    Niosąc teraz Joy, tulił ją do siebie jeszcze mocniej w nadziei, że choć trochę ogrzeje jej 
wstrząsane dreszczami ciało. Znowu zasnęła, więc skręcił w kępę drzew po prawej stronie 
drogi, żeby zatrzymać się na chwilę w bardziej zacisznym miejscu. Musiał ją obudzić.
    Postawił Joy, na powrót okrytą peleryną, na wprost siebie, podtrzymując ją, żeby się nie 
przewróciła. Natychmiast pochyliła się w jego stronę. Chwycił ją za ramiona i mocno 
potrząsnął. Głowa żony w jednej chwili opadła na piersi, ale usłyszał cichutki jęk.
    -   Joy! Obudź się! - Ponownie nią potrząsnął.
    -   Nie jestem Joy, lecz Szkotka. Szkotka Aleca - szepnęła.
    -   Zgadza się. A kto to jest Alec?
    -   Alec? - Otworzyła oczy. Jej spojrzenie było jasne i przytomne, a szmaragdowa barwa 
tęczówek niczym nie zmącona, więc Belmore myślał przez moment, iż tylko to sobie 
wyobraża.- Jak możesz zadawać takie niemądre pytanie? - Patrzyła mu w oczy, kładąc dłoń 
na sercu. - Ty jesteś Alec. Mój Alec.
    Jej dłoń zesztywniała z zimna, podobnie jak rękawiczka ścięta mrozem. Zaskoczony tak 
nagłym oprzytomnieniem żony, spoglądał na nią w zamyśleniu.
    -   Zgadza się. A kim ty jesteś?
    -   Jestem duchessą Belmore - odparła, unosząc wysoko podbródek.
    Alec zdumiał się jeszcze bardziej, gdy po tych słowach Joy stanęła o własnych siłach i 
skłoniła głowę w sposób, z którego mogłaby być dumna księżna Walii. Z ulgą oparł się o 
drzewo, ścierając śnieg z twarzy. Po chwili spojrzał na bezkresną drogę. Zaczerpnął do płuc 
powietrza, zbierając siły do dalszego marszu. Bardzo ich potrzebował, bo nie wiedział, gdzie 
się znajduje i czy w ogóle może na tym pustkowiu liczyć na jakąkolwiek pomoc.
    Coś uderzyło go w nogę. To był but Joy! Belmore gwałtownie się odwrócił. Żona stała w 
zaspie śnieżnej, w odległości ponad dwudziestu metrów. Właśnie zdjęła drugi but i 
wycelowała nim w Aleca, trafiając tym razem w ramię.
    -   Co ty, do cholery, robisz?! - Ruszył w jej stronę, ale potknął
    167
    JlLL BARNETT
    się i upadł. Nagle wyczuł stopą porzucony przez nią barani kożuch, a tuż przed swoim 
nosem zobaczył jedną z jej pończoch. Gdy  podniósł   się  na  kolana,   nie   opodal   
spostrzegł   drugą. - Przestań! - Oniemiał widząc, że Joy zdejmuje suknię. Z trudem 
wygrzebywał się ze śniegu, żeby do niej podbiec.  Po chwili krzyknął ostrzegawczo: - Czy 
postradałaś zmysły?!- Nie odniosło to żadnego skutku. Właśnie zrzuciła z siebie halkę. 
Rozległ się trzask  rozrywanego jedwabiu   i   na   śnieg  pofrunęła  bielizna. Przerażony Alec 
usiłował jak najszybciej znaleźć się przy żonie, lecz znowu się pośliznął w zmarzniętym i 
głębokim śniegu, więc tylko zaklął pod nosem. Nie mieściło mu się w głowie, żeby rozumna, 
przemarznięta do szpiku kości ludzka istota rozbierała się na mrozie. Tak mógł się zachować 
tylko ktoś, kto zajmował się czarami i kogo Alec nie potrafił uznać za rozumną ludzką istotę. 
Zaczął podejrzewać, że Joy odprawia jakiś tajemny rytuał, i przeklinał ją zdesperowany. 
Nagle wstał, jakby te ponure myśli dodały mu energii, i podbiegł do niej, krzycząc: - Nie 
ruszaj się! - Ale Joy tylko uśmiechnęła się do niego niewinnie jak rozbawione dziecko i 
zrobiła krok do tyłu. Była naga. W podnieceniu wymachiwała rozdartą halką. - Szkotko! 
Kategorycznie żądam, żebyś się opamiętała! - Po raz kolejny pośliznął się i upadł, ale teraz 
przynajmniej   wiedział,  że jego  żona  rozchorowała  się i cierpi na halucynacje.
    - Jej Miłość wybiera się z wizytą do zdegenerowanego i despotycznego Prinny'ego. 
Niestety, jej mąż też jest despotyczny - oświadczyła i potwierdziła to ruchem głowy. - 
Belmore usiłował ją pochwycić, ale w śliskim śniegu nie było to łatwe, więc mu się 
wymknęła. - Co jeszcze powiedział Alec o księciu regencie? Aha! Cierpi na otyłość... A mój 
mąż jest smukły. Smukły i władczy... Zbyt władczy. Aha!... Czy ktokolwiek wie, że ten 
zabobonny stary książę regent wybrał się samotnie do Paryża? Ale uratowałam go z rąk 
Napoleona, więc nie zetnie nam głów. Alec nie może stracić swojej starej siwej głowy.
    Belmore wydostał się ze śniegu i znowu ruszył w jej stronę.
    - Chwytaj! - rzuciła w niego halką.
    Nie dał za wygraną. Przykucnął i błyskawicznie znalazł się
    168
    CZARY
    przy Joy, obejmując ją za nogi. Osunęła się w śnieg, ale usiłowała się wyrywać z jego 
rąk.
    -   Nie róbcie mi nic złego! Jestem zdolną czarownicą! - krzyczała, spoglądając na niego 
niewidzącym wzrokiem. Oddychała ciężko i chrapliwie, wijąc się w rękach męża, jakby coś 
sprawiało jej ból nie do zniesienia.
    -   Psiakrew! Przestań! - powstrzymywał ją, gdy ugodziła go nogą w głowę. Zacisnął dłoń 
na jej stopie.
    -   Nie przypiekajcie mojej skóry! Nie parzcie mnie! Zabierzcie ten ogień! Alec! Ratuj 
mnie! Oni mnie palą żywcem! - Wciąż się wiła, próbując odepchnąć męża drugą nogą. - 
Pomóż mi, pomóż. Nie pozwól, żeby mnie spalili - łkała w malignie.
    -   Ty mała głuptasko! Zaraz zamarzniesz na śmierć!
    -   Jak mogę zamarznąć, kiedy parzą mnie płomienie...
    -   Uspokój się! - Przytłoczył ją swoim ciałem, lecz nie przestała się wić. - Nie parzą cię 
żadne płomienie! - Gdy to powiedział, poczuł, że nagle zesztywniała jak martwa. Potrząsnął 
nią. - Obudź się! - Jej bezwładne ciało osunęło się na śnieg. - Szkotko! Obudź się! - 
Potrząsnął nią ponownie. - To ja, twój Alec. - Nie poruszyła się, więc potrząsając nią 
powtórzył miękko: - Twój Alec.
    Przyłożył policzek do jej nagiej piersi. Była zimna jak lód. Wstrzymał oddech, 
nasłuchując bicia serca żony, ale nie mógł nic usłyszeć, ponieważ jego własne serce łomotało. 
Spróbował raz jeszcze, jednak w dalszym ciągu nic nie słyszał. Zamknął oczy, wytężając 
słuch. Bicie serca Joy było ledwie wyczuwalne, podobnie jak jej oddech, ale dawało jakąś 
nadzieję.
    Pełzał na kolanach w poszukiwaniu ubrania żony. Jedną zesztywniała z zimna ręką 
przyciskał do piersi jej bezwładne nagie ciało, a drugą przeszukiwał śnieg. Cisza białego 
pustkowia napawała go taką samą grozą, jak milczenie nieprzytomnej żony. Zastanawiał się, 
czy Joy tu umrze i czy jego czeka taki sam los, ale po chwili zakazał sobie o tym myśleć. 
Diuk tak po prostu nie zamarza na śmierć w cholernym śniegu, a przynajmniej nie może się to 
przydarzyć diukowi Belmore, podobnie jak jego żonie.
    Podniósł rozdartą od góry do dołu halkę i wściekłym ruchem
    169
    JlLL BARNETT
    otrzepał ją ze śniegu, z wysiłkiem wciągając na ramiona Joy i stykając brzegami połowy, 
powstałe wskutek pęknięcia. Teraz przyszła kolej na suknię. Przesunął ją przez głowę żony, z 
trudem wkładając sztywne ręce do rękawów. Wełna była nasączona wodą jak gąbka, a piękne 
włosy Joy przypominały krzepnącą bryłę lodu o barwie brązu. Skóra miała sinawy odcień, 
więc czym prędzej zawinął żonę w futrzaną pelerynę. Dygotał tak, że z trudem trzymał ją w 
ramionach i nie mógł wstać z klęczek. Zresztą drżał od chwili, w której Joy nagle 
znieruchomiała, niemal nie dając znaku życia, bo to rokowało jak najgorzej.
    Po chwili ruszył niezdarnie do miejsca, gdzie rzuciła pończochy. Trzęsącą się ręką 
podniósł je ze śniegu i naciągnął na sztywne nogi. Zaczął się rozglądać za butami, ale nigdzie 
ich nie było. Najwyraźniej  ugrzęzły w śniegu.  Podpełzł pod drzewo, pod którym stał, gdy 
żona celowała w niego tymi butami, przykucnął, trzymając ją na kolanach, i zaczął 
przeszukiwać biały puch. Kiedy udało mu się odkopać jeden z małych trzewiczków, usiłował 
drżącymi rękoma wsunąć go na znieruchomiałą stopę, przeklinając pod nosem  swoją 
niezdamość przy wykonywaniu tak prostej, a zarazem nieodzownej  dla ratowania życia Joy 
czynności. Uderzyło go, że choć ciało żony jest bezwładne, to mięśnie jej nóg są w 
niezrozumiały sposób napięte. Zaczął je masować, żeby się nieco rozluźniły, i po długiej 
chwili udało mu się wcisnąć stopę Joy do buta. Z desperacją przekopywał śnieg w 
poszukiwaniu drugiego trzewiczka, jakby jego  odnalezienie miało wagę symbolu 
oznaczającego, że nie zginą w tym białym pustkowiu. Wiatr podrywał tumany śniegu, 
niwecząc trud Aleca, lecz on nie ustępował. Rzucił tylko głośne przekleństwo, nie wiedząc 
już, czy bluźni Bogu, czy też złorzeczy  szatanowi. W końcu natrafił na zgubę  i omal nie 
krzyknął z radości. Rozmasował małą sztywną stopę i naciągnął na nią zmarznięty but.   
Odsłonił  pelerynę,  pochylając  się  nad  znieruchomiałą
    twarzą żony.
    - Nie umieraj  - błagał.  - Nie wolno ci.  Jesteś duchessą Belmore. Czy mnie słyszysz? 
Nie zginiesz w tym pustkowiu.
    Zmusił się, żeby wstać, a po chwili już szedł drogą, brnąc
    170
    CZARY
    przez śnieg, który z powodzeniem mógłby sparaliżować życie w Londynie. Na szczęście 
zamieć ustała, więc wspiął się na niewysokie wzgórze, zapadając się po pas w biały puch, 
żeby dokładniej rozejrzeć się po okolicy. Szczękał zębami i wstrząsały nim dreszcze. Jednak 
wysiłek, jakiego wymagało przekopanie się przez śnieg z nieprzytomną Joy w ramionach 
sprawił, że Alec poczuł na ciele pot. Toteż gdy zatrzymał się teraz na chwilę, zrobiło mu się 
jeszcze zimniej. Omal nie zaczął wzywać głośno pomocy, lecz w ostatniej chwili się 
powstrzymał. Diuk nie okazuje przecież swoich uczuć, nie wolno mu tego robić, a poza tym 
wcale nie musi.
    Znowu zerwał się mroźny wiatr. Takiego zimna Belmore doświadczał po raz pierwszy w 
życiu, bo wiatr był bardziej przenikliwy od surowego głosu ojca. Alec nie słyszał u nikogo 
innego tak lodowatego tonu głosu. Przymknął powieki.
    „Jesteś moim potomkiem, następcą i dziedzicem! Właśnie ty zostaniesz pewnego dnia 
diukiem Belmore, a diuk Belmore nigdy nie krzyczy. Alec, natychmiast przestań! Nigdy nie 
musisz podnosić głosu. Rozumiesz to? Nigdy. Ponadto diuk Belmore nigdy się nie śmieje, bo 
śmieją się tylko idioci. Diuk nie potrzebuje nikogo i niczego. Rozumiesz to? Uczuciami 
karmią się słabeusze, a żaden Belmore do nich nie należy. Nie potrzebujesz nikogo i niczego, 
ponieważ jesteś z rodu diuków Belmore... Belmore..."
    Alec wyprostował się. Słyszał ten głos tak dokładnie, jakby niewzruszony ojciec wciąż 
spoglądał z góry na swojego potomka, następcę i dziedzica. Wciągnął do płuc ostre powietrze 
i otworzył oczy, niemal przekonany, że zobaczy twarz rodzica, ale dostrzegł tylko śnieg, który 
znowu się rozpadał. Brakowało mu tchu i czuł ból głowy. Nigdy jeszcze nie był tak 
wyczerpany. Nie mógł się jednak zatrzymać, żeby odpocząć czy zasnąć na chwilę, bo 
oznaczało to ryzyko zamarznięcia na śmierć.
    Już miał zejść ze szczytu wzgórza, gdy nagle upadł i zaczął na plecach osuwać się po 
zboczu, ściskając spoczywające na torsie nieruchome zawiniątko. W końcu zatrzymał się u 
stóp wzniesienia po przeciwnej stronie. Odetchnął głęboko i zamknął oczy, czując
    171
    JlLL BARNETT
    niemal śmiertelne znużenie. Leżał tak przez chwilę, trzymając lewy policzek w śniegu, 
gdy do jego uszu dotarł słaby dźwięk
    dzwonka.
    - To tu - szepnął, choć dla niego brzmiało to jak okrzyk.
    - Belmore... dotrwaliśmy.
    Z nadzieją pomyślał, że tam, skąd dochodził ten dźwięk, mogą liczyć na pomoc. Usiłował 
otworzyć oczy, lecz nie potrafił unieść powiek, tak były ciężkie i zmarznięte. Chciał 
przełknąć ślinę, ale miał zaschnięte gardło. Ponownie rozległo się dzwonienie. Teraz dołączył 
do niego ryk krowy. Do uszu Aleca dotarły też ludzkie głosy, śpiew i pogodny śmiech. 
Dźwięki były jednak tak nikłe, że obawiał się, iż są tworem jego wyobraźni. Usiłował 
podnieść głowę, która ciążyła mu tak samo jak powieki. Poza tym nie czuł szyi. Nie był w 
stanie wykonać najmniejszego ruchu. A więc umrze tu razem z żoną. Jego ramię spoczywało 
na tym sztywnym, wilgotnym zawiniątku. Diuk i duchessa Belmore zamarzną na śmierć w 
sercu jakiegoś nieznanego pustkowia.
    Jednak w świadomości Aleca zaczęło dochodzić do głosu również to, co wpoił mu 
surowy ojciec i co budziło wolę walki. Pomyślał, że jeśli się podda, zachowa się jak dzieciak, 
który w oczach rodzica nie zasługiwałby na tytuł diuka Belmore. Nadludzkim wysiłkiem 
przekręcił twarz i zaczerpnął do ust śniegu. To, że biały puch rozpuszczał się i zwilżał gardło, 
dawało mu poczucie, iż wciąż żyje. Nagły przypływ energii pozwolił mu unieść głowę i 
otworzyć oczy. Przez szparki powiek widział tylko padający śnieg. Znowu usłyszał krowi 
dzwonek. Wciągnął do płuc powietrze i potrząsnął głową, zrzucając z twarzy śnieg.
    Dopiero teraz spostrzegł w pobliżu złoty blask światła sączącego się przez wąskie okna 
starej wiejskiej gospody o ścianach z chrustu spojonego gliną. Jej wysoki, kryty strzechą dach 
dźwigał solidną czapę śniegu.
    - Boże Wszechmogący... Szkotko...
    Wybawienie było tak blisko. Przytrzymał Joy mocniej i chwiejnym krokiem ruszył w 
stronę światła, ale natychmiast runął do tyłu. Zaraz jednak wydostał się ze śniegu i zaczął 
pełzać raczej niż iść, zapadając się w śnieg i czując go w butach. Po chwili
    CZARY
    potknął się i poleciał do przodu. Przewrócił się na kolana, wypuszczając z rąk Joy i 
upadając na nią. Słabiutko jęknęła, co tylko dodało mu sił do dalszej walki.
    -   Znaleźliśmy gospodę. Obudź się, żono! Obudź, do diabła! - krzyknął niemal z urazą, 
ale przyklęknąwszy na jedno kolano, przytulał ją do siebie jak nikogo dotąd.
    Wysiłkiem woli wstał i choć brakowało mu sił i wciąż się potykał, jednak posuwał się 
naprzód i był coraz bliżej światła. Zdawało mu się, że ostatnie trzydzieści metrów przebrnął w 
jakiś niewytłumaczalny sposób, ponieważ miał odrętwiałe ciało i brakowało mu tchu. 
Usiłował pchnąć ciężkie drzwi, lecz nie ustąpiły, za to usłyszał stłumiony dźwięk głosów, 
śmiechu i muzyki. To podziałało jak ostroga. Zebrał resztki sił i kopniakiem otworzył drzwi, 
chwiejnym krokiem wchodząc do środka. Na widok pokrytej śniegiem sztywnej postaci głosy 
nagle umilkły.
    -   Potrzebujemy pomocy - zaczął, wpatrując się w solidny piec, w którym buzował 
ogień. - Przemarzliśmy... Musimy się ogrzać... Moja żona... - Podszedł do ognia. Pod 
wpływem fali ciepła osunął się na kolana, wciąż przytulając do siebie Joy. Zanim upadł, 
wydyszał: - Jesteś duchessa Belmore. Nie umrzesz.
    -   Ostrożnie! Zajmę się wami - odezwał się tuż przy nim szorstki głos człowieka z ludu, a 
na ramionach poczuł uścisk krzepkich dłoni.
    -   Nie! - zaprotestował czując, że ktoś usiłuje wyjąć z jego ramion Szkotkę. - Muszę ją 
ogrzać, a tu pali się ogień...
    -   Zostaw. Ja się nimi zajmę - odezwał się ten sam głos i ktoś przestał odbierać Alecowi 
Joy. - Zanieś na górę więcej kocy i rozpal ogień w kominku.
    Diuk usłyszał czyjeś szybkie kroki, skrzypienie schodów, trzaśniecie drzwi w pokoju na 
górze i hałas towarzyszący rozpalaniu ognia. Czyjeś silne ręce zaczęły go podnosić z podłogi, 
usiłując posadzić. Poczuł na twarzy silniejszą niż wcześniej falę ciepła. Gorące powietrze 
niemal parzyło mu skórę i nie pozwalało oddychać, ale było potrzebne Joy, więc tylko 
przytulił ją mocniej.
    -   Proszę usiąść i pozwolić mi ją zabrać.
    -   Nie!
    172
    173
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Proszę się opanować, Wasza Miłość - perswadował mężczyzna, okrywając ramiona 
Aleca grubym kocem.
    -   Nie zajmuj się mną. To jej musi być ciepło.
    -   Wasza Miłość musi się zgodzić, żebym ją zabrał. Trzeba natychmiast zdjąć z niej 
mokre ubranie.
    Alec uniósł głowę. Nagle zaczął widzieć wyraźnie. Stał przed nim potężny chłop o 
dużym kartoflanym nosie i żółtej strzesze sięgających do ramion włosów. Miał przenikliwe 
szare oczy.
    Belmore zaczął szczękać zębami i dostał dreszczy, bezskutecznie usiłując zapanować nad 
sobą.
    -   Ja... ja to zrobię - oświadczył.
    -   Czy Wasza Miłość może ją zaraz rozebrać w pokoju na górze? - Gospodarz spoglądał 
sceptycznie.
    Alec skinął głową i wstał, lecz natychmiast się zachwiał, mając wciąż odrętwiałe z zimna 
nogi.
    -   Pomogę. - Silne ramię podtrzymało diuka. Mężczyzna prowadził go po schodkach do 
pokoju na górze. - Proszę uważać na belkę. - Pochylił się, prowadząc Aleca do wąskich drzwi. 
- To tu.
    W niewielkim pokoju na kominku buzował ogień, więc wnętrze było bardzo nagrzane. W 
Aleca wstąpiła nadzieja, że szybko odzyska czucie w palcach i refleks. Zrzucił z ramion koc i 
położył na nim żonę tuż przy palenisku, niezdarnie zdejmując z jej zgrabiałych dłoni 
oblodzone rękawiczki.
    -   Poślij po lekarza i niech tu przyjdzie służąca.
    -   Nie ma tu ani służby, ani lekarza.
    -   A niech to szlag! - Diuk zdejmował z Joy pokryty skorupą śniegu płaszcz. W dłoniach 
wciąż brakowało mu czucia. Po chwili milczenia dodał z irytacją: - Powinien ją zbadać 
lekarz.
    -   Proszę rozebrać ją z tych mokrych łachów. Pomogę.
    -   Nie! Sam to zrobię. - Na podłodze przy kominku spostrzegł tylko jeden cienki koc. 
Okrywając żonę tym grubszym, który zarzucono mu na plecy jeszcze na dole, spytał: - Czy 
nie macie ich więcej?
    W tym momencie otworzyły się skrzypiące drzwi i do pokoju
    wszedł siwowłosy karzeł z naręczem starych wełnianych kocy.
    174
    Położył je na podłodze obok Joy, spoglądając na nią z przestrachem. Po chwili już go nie 
było w pokoju. Alec położył na nich żonę i podszedł do łóżka. Zrzucił pościel.
    -   Proszę zdjąć z siebie mokre ubranie - odezwał się gospodarz, przyglądając mu się w 
zadumie.
    -   Najważniejsza jest moja żona - oznajmił diuk, usiłując zdjąć z łóżka siennik. Niestety, 
ręce wciąż miał odrętwiałe, więc na nic się zdał jego wysiłek.
    Gospodarz, widząc tę bezradną szamotaninę, podszedł do łóżka i chwycił siennik za 
drugi koniec, narzekając półgębkiem na upór Anglików. Wspólnie przenieśli siennik w 
pobliże kominka. Belmore położył na nim Joy i przyklęknąwszy, patrzył na jej trupiobladą 
twarz. Nagle poczuł, że wielki chłop okrywa mu plecy kocem. Nic na to nie powiedział, 
zabierając się do zdejmowania z żony mokrego ubrania. Gospodarz w milczeniu obserwował 
niezdarne ruchy zgrabiałych dłoni diuka.
    -   Sam się nią zajmę. To moja żona - powtórzył ostrym tonem Belmore i spojrzał na 
chłopa tak wyniośle, jak tylko on potrafił.
    Gospodarz przez chwilę szacował Aleca wzrokiem, po czym ruszył w stronę drzwi. 
Poirytowany swoją niezdarnością diuk spoglądał na suknię żony, jakby podejmował jakąś 
decyzję. W końcu rozdarł mokry materiał na dwie części.
    -   Nie wątpię, Wasza Miłość - mruknął chłop, otwierając drzwi. - Zaraz przyniosę 
kociołek. Będzie potrzebna gorąca woda.
    Alec skinął potakująco głową. Nie chciał otwarcie przyznać, że gospodarz właśnie mu to 
uświadomił. Po jego wyjściu czym prędzej zdjął z Joy suknię i halkę. Jej trzewiczki tak 
przywarły do stóp, że gdyby nie pończochy, trzeba by chyba rozcinać zmarzniętą skórę butów 
nożem. Ciało żony miało sinawy odcień, więc czym prędzej okrył je kocami.
    Patrząc na nią, miał poczucie zupełnej niedorzeczności sytuacji, w jakiej się znaleźli. Od 
chwili, w której ta czarownica tak nagle zjawiła się w jego życiu, wszystko wymykało mu się 
spod kontroli i nic nie działo się normalnie. A teraz leżała nieruchomo pod stertą pledów, 
zapewne bliska śmierci. Jednak na ten widok Belmore'em  wstrząsały jakieś  głęboko  ukryte  
uczucia,   które
    175
    JlLL BARNETT
    burzyły jego dotychczasowe reakcje. Był zdezorientowany, a nagły przebłysk intuicji 
nieśmiało podpowiadał mu, że całkowicie odmieni się jego życie. To oczywiście nie 
przyniosło mu spokoju i nie osłabiło poczucia, że jego stosunek do Joy obnaża w nim jakieś 
czułe miejsce.
    Siedząc w zadumie przy nieprzytomnej żonie, odruchowo spojrzał na swoje buty. Zaczął 
je szarpać, usiłując zdjąć. W tym momencie do pokoju wszedł gospodarz. Przyniósł kociołek 
parującej wody. Alec zerknął na blondyna. Ich oczy spotkały się. Mężczyzna wyciągnął nóż 
zza pasa. Przez długą, pełną napięcia chwilę żaden z nich się nie poruszył. Diuka ogarnęły 
czarne myśli, bo nagle uświadomił sobie, jak jest bezbronny - sam z na wpół żywą żoną w 
odciętej od świata z powodu śnieżycy gospodzie. Byłoby ironią losu, gdyby zginęli teraz z rąk 
tego olbrzyma, w ciepłej i przytulnej gospodzie, uratowawszy się uprzednio przed 
zamarznięciem na śmierć. Szare bystre oczy wpatrywały się w Aleca, jakby ich właściciel 
szacował go i usiłował czytać w jego myślach. W końcu gospodarz uklęknął przy diuku i 
przeciął cholewy jego butów.  Belmore poczuł
    nieopisaną ulgę.
    Do pokoju wszedł karzeł, niosąc na tacy dwie miski dymiącej zupy i chleb. Postawił tacę 
na podłodze przy kominku i bez słowa zniknął tak szybko, jak szybko się zjawił. Tylko 
skrzypiące zawiasy drzwi przerwały panującą we wnętrzu ciszę.
    -   Tu jest drewno na opał. - Blondyn wskazał głęboką sosnową skrzynię. - Zostawiamy 
was w spokoju. - Ruszył do drzwi, stukając butami po drewnianej podłodze z siłą konia 
pociągowego.
    -   Dziękuję. - Diuk Belmore wypowiedział cichym głosem słowo rzadko słyszane w jego 
ustach.
    -   Czujemy się zaszczyceni, Wasza Miłość.
    Gdy gospodarz wyszedł, Alec przyłożył ucho do ust Joy. Wciąż oddychała słabo i płytko. 
Dopiero teraz zdjął z siebie mokre ubranie, okrywając się kocem. Uklęknął przy żonie, która 
okazała się czarownicą. Absolutnie nie mieściło mu się w głowie, że duchessa Belmore może 
uprawiać magię. Czuł się tak, jakby przeżywał na jawie senny koszmar, zwłaszcza po tym, co 
zobaczył
    176
    CZARY
    na dachu pałacu, a Joy odbierał jak istotę nie z tego świata, jak kogoś, kto nie ma wiele 
wspólnego z ludźmi. Jednak postąpił tak jak zwykle, czyli stłumił reakcje emocjonalne i 
poddał wydarzenia chłodnemu osądowi rozumu. Zgodnie zaś z tym osądem diuk Belmore nie 
mógł unieważnić małżeństwa z Joy, poślubiwszy ją przy świadkach. Zresztą było to poza 
dyskusją nie tylko z tego powodu. Przyszła pora płodzenia potomków, dziedziców i spad-
kobierców, a żonie mógł przecież nakazać, jak wszystkim innym ludziom, by zachowywała 
się normalnie. Spodziewał się, że dzięki temu potrafi po jakimś czasie dostrzec w niej kobietę 
z krwi i kości.
    Spojrzał na bladą twarz Joy i dotknął jej policzka. Skóra wciąż była zmarznięta. 
Doprawdy, ta nieprzytomna osóbka nie miała w sobie nic z sennego widziadła i jeśli nawet 
uprawiała czary, to poślubił ją przed tygodniem. Nie mógł już tego cofnąć. Oddawał się w 
opiekę boskiej opatrzności.
    Coś w psychice Aleca Castlemaine'a nie pragnęło jednak żadnej zmiany. Niechętnie 
przyznawał się przed samym sobą, że ta kobieta rozbudza w nim namiętności, jakich nigdy 
nie doświadczał i jakim nie potrafił się oprzeć. Po tym, jak upewnił się, że ona jest 
czarownicą, zachowywał dystans, ponieważ sądził, iż zmysłowe pragnienia są skutkiem jej 
magii. Teraz musiał uznać swój sąd za fałszywy. Z Joy niemal uszło życie i nie było mowy o 
jej magicznej mocy. Mimo to nie potrafił się od niej odsunąć, oderwać oczu i powstrzymać 
dłoni. Ściskał w palcach wilgotne, splątane włosy Joy, oczami wyobraźni widząc gęste i 
sięgające do ud kędziory o barwie futra norki. Wodził palcami po twarzy i ustach żony. Nie 
była sennym widziadłem, ale kobietą z krwi i kości. Bez wątpienia ożenił się z czarownicą o 
twarzy anioła. Teraz nie reagowała na jego dotyk i spojrzenie. Okrył ją jeszcze jednym kocem 
i siedział przy niej, wpatrując się w jej twarz i wsłuchując się w słaby oddech, jakby w 
obawie, że jeśli odejdzie, to ona umrze. W przypadku angielskiego diuka racjonalisty było to 
zachowanie idiotyczne.
    Po długiej chwili zmusił się, żeby wstać i sprawdzić temperaturę wody w kociołku. Już 
nie był to wrzątek, więc zamoczył kawałek
    177
    JlLL BARNETT
    ręcznika i zaczął przemywać twarz oraz szyję Joy. Robił to po raz pierwszy w życiu. Po 
tym delikatnym masażu jej policzki nareszcie się zaróżowiły. Zawinął w ciepły ręcznik jej 
włosy, a drugim rozcierał dłonie pamiętając, że są najbardziej narażone na odmrożenie. 
Przemywając palce, podziwiał zarazem ich smukłość i delikatność. Uderzyło go, że te 
kształtne ręce są tak drobne w porównaniu z jego dłońmi, a nigdy dotąd nie zwracał na takie 
rzeczy uwagi. Znowu zaskoczyła go własna reakcja, lecz ręce Joy naprawdę wyzwalały w 
nim poczucie męskości o wiele silniej niż ręce jakiejkolwiek innej kobiety. Tak samo działały 
na niego małe i zgrabne stopy żony. Spostrzegł nie tylko ich normalny ludzki kształt, ale i 
kobiecy zmysłowy powab. W końcu odkrył go w całym ciele żony czarownicy. Alec 
Castlemaine, diuk Belmore, był kompletnie wytrącony z rutyny dotychczasowego życia.
    Rozdział     trzynasty został pominięty na prośbę wicehrabiego Seymoura, żeby nie 
zapeszyć. Wiadomo, trzynastka...
    W malignie Joy tkwiła albo w świecie zimna i bólu, albo w otchłani, gdzie wprawdzie już 
nic jej nie doskwierało, lecz nie świeciło tam słońce, nie pachniały sosny, nie kwitły kwiaty i 
nie było Aleca.
    -    Szkotko?
    Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Czuła kojącą bliskość 
męża i jego gorący oddech na twarzy. Desperacko usiłowała poruszyć odrętwiałymi i 
wysuszonymi ustami.
    -   Nic nie słyszę.
    -   Alec... - powiedziała z nadludzkim wysiłkiem.
    -   Jestem przy tobie.
    Chciała zwilżyć wargi językiem, jednak była na to zbyt słaba.
    -   Poczekaj chwilę.
    Poczuła na wargach ciepły mokry ręcznik.
    -   Tak mi zimno - szepnęła.
    -   Wiem.
    Dotyk ręcznika wydawał się równie czuły, jak głos Aleca.
    -   Przytul mnie.
    CZARY
    Belmore zawahał się, w końcu zaszeleścił kocem i pochylił się nad nią, unosząc ją z 
siennika. Był tak blisko, że natychmiast poczuła ciepło jego ciała i sprężyste muskuły. Nie 
miał na sobie koszuli, więc pogładziła go po szorstkim owłosionym torsie, ciekawa wrażenia. 
Urzeczona odkrywała jego męską siłę tak samo intensywnie, jak swoją kruchą kobiecość. 
Alec okrył ich oboje kocem. Objął Joy tak mocno i czule, że miała wrażenie, iż znajduje się w 
ochronnym kokonie. Teraz ona potrzebowała magicznej mocy męża. Gdy o tym pomyślała, 
ogarnęła ją fala ciepła. Powracała do życia, jakby Alec przekazywał jej swoją energię. Ale to 
właśnie ciepło ciała męża kojarzyło się duchessie z życiodajnym słońcem, a zapach jego 
skóry z wonią sosnowego igliwia. Uniosła powieki i spojrzała w fiołkowe oczy... Naprawdę 
nie było jej już tak zimno, jak jeszcze przed chwilą.
    -   Czy czujesz się lepiej? - Alec gładził ją po twarzy. Chciała mu odpowiedzieć, lecz 
znowu nie mogła wydobyć
    z siebie głosu.
    -   Nie słyszę - szepnął, a ona poczuła na włosach jego oddech.
    -   Pocałuj mnie - poprosiła ledwie dosłyszalnym głosem, kładąc lodowatą dłoń na sercu 
męża.
    Wpatrywał się w nią z wahaniem, ale po chwili uniósł jej podbródek i poczuła na 
wargach leciuteńkie muśnięcie. Jęknęła cicho, nie chcąc, by na tym poprzestał, a on odchylił 
głowę i spoglądał na nią pytająco.
    -   Pocałuj mnie tak jak wcześniej. Ogrzej mnie w środku. Pogładziła go po torsie, a 
Belmore pocałował ją tak jak
    pragnęła. To był smak jej miłości.
    Joy leżała pod kocami zatopiona w marzeniach. Przeżywała na jawie ekscytujące 
baśniowe opowieści, które zawsze kończyły się tańcem diuka i duchessy Belmore na dachu 
pałacu, przy dźwiękach harfy anioła i fletni Pana. Jej ciało przenikało błogie ciepło, a w sercu 
czuła żar. Rozgrzał ją tak nie tylko buzujący w kominku ogień, lecz również płomienny 
pocałunek Aleca.
    180
    181
    ML   BARNETT
    Zaraz potem zasnęła w ramionach męża i spała głęboko, bezpieczna w jego objęciach, a 
gdy się obudziła, wspomnienie pocałunku było bardzo żywe. Upajała się więc nim na równi 
ze słodkimi marzeniami, w których dochodziły do głosu jej życzenia
    i nadzieje.
    Pogrążona w półśnie, jednak wyczuwała obecność Aleca i otworzyła oczy. W pierwszej 
chwili nic nie widziała, gdyż w pokoju panował półmrok, ale gdy odwróciła głowę w stronę 
okna, spostrzegła tam męża. Na niebie jasno świecił księżyc, więc wysoka sylwetka w białej 
koszuli była całkiem wyraźna. Alec spoglądał w wąskie okno. Poły koszuli swobodnie 
opadały na jego jasne obcisłe spodnie. Nawet w półmroku Joy zauważyła, że na spodniach 
widnieją plamy brudu, a jedna nogawka jest rozdarta w miejscu zgięcia kolana. Wytworne 
buty Aleca zostały rozcięte po wewnętrznej stronie łydek i cholewy opadły na stopy. Ozdobne 
złote kutasy były teraz wystrzępione, jakby poszarpał je Beezle.
    Belmore  wyciągnął   rękę  i   oparł ją o   górną ramę  okna. W drugiej ręce trzymał 
kubek, z którego od czasu do czasu popijał jakiś płyn. Był pogrążony w głębokiej zadumie. 
Na ten widok   w   Joy   obudziły   się   wspomnienia   zachowania   męża podczas ostatnich 
dramatycznych zdarzeń, bo wbrew temu, co mógł przypuszczać, pamiętała wiele. Wciąż czuła 
na twarzy, dłoniach i stopach silne męskie ręce Aleca, rozcierające ciepłymi wilgotnymi 
ręcznikami zziębniętą skórę. Pamiętała dotyk jego szorstkiej   szczeciniastej  brody  na 
piersiach,   gdy nasłuchiwał bicia jej serca. Słyszała jego głos, gdy mówił, że zamarznięcie na 
śmierć  byłoby  w   przypadku  duchessy   Belmore   idiotyzmem. Chciała mu wtedy 
powiedzieć, że nie umiera, że jest tylko bardzo słaba.  Jednak z powodu wyczerpania nie 
potrafiła  wydobyć z siebie  głosu, a po kilku późniejszych nieudanych próbach potrafiła 
myśleć wyłącznie o okropnym smaku słonego rosołu. Alec namoczył w nim rozkruszony 
chleb i karmił ją tą papką, nakazując swoim głębokim głosem bezwzględne posłuszeństwo. 
Doprawdy,  trudno  sobie  wyobrazić   diuka  Belmore'a  w  roli niańki, a jednak spełniał tę 
rolę.
    182
    CZARY
    Joy zastanawiała się, nad czym on tak duma, choć nie tylko teraz stanowiło to dla niej 
problem. Twarz męża rzadko zdradzała jego myśli i uczucia, z wyjątkiem gniewu, który 
malował się na niej niemal stale. Z pamięci duchessy wyłonił się obraz Aleca wpadającego po 
uda do lodowatej rzeki i kategorycznie żądającego odpowiedzi na pytanie, gdzie znajduje się 
gospoda. A po chwili zobaczyła jego przerażoną twarz po tym, jak zyskał pewność, że ożenił 
się z czarownicą. Nagle przyszło Joy do głowy, że również teraz Alec rozmyśla o tym, 
traktując jej magiczną moc jako nie lada problem. Poczuła zawód i zakłopotanie.
    Zaczęła błądzić wzrokiem po podłodze wokół zniszczonego siennika, z którego 
wystawały źdźbła siana i słomy. Podniosła leżący samotnie w zasięgu ręki żółty kawałek 
słomki. Miała wrażenie, że sama jest taką drobiną wyschłej trawy, która w idiotyczny sposób 
została wyrwana z zapewniającego poczucie bezpieczeństwa środowiska i przeniesiona w 
groźny, nieprzyjazny świat. Z westchnieniem wyrzuciła źdźbło, a ono wpadło do kominka i 
natychmiast zginęło w płomieniach. Wzdrygnęła się na myśl, że mogłoby zaistnieć 
podobieństwo pomiędzy jej losem i losem kawałka słomy. A przecież pragnęła tylko olśnić 
Aleca tym, że potrafi mocą magicznego zaklęcia przenieść ich do ciepłej przytulnej gospody. 
Wcale jednak nie wydawał się tym zachwycony, że mimo wszystko osiągnęła cel. Zresztą i 
jej doskwierały popełniane przy wykonywaniu zaklęć błędy, czasami tak poważne, że 
stawiały pod znakiem zapytania sens uprawiania przez nią czarów. A teraz z ich powodu nie 
mogła być z Belmore'em w pełni szczęśliwa. Bo czy wyłącznie jego negatywny stosunek do 
magii jako takiej stanowił źródło utrapień Joy? Smutno wzdychając, naciągnęła koce pod 
brodę. Jej ciało było tak obolałe, że nawet ten nieznaczny ruch sprawiał cierpienie.
    Przeniosła się myślami do zamku Duart, ponieważ poczuła się tak samo jak wtedy, gdy 
spadła ze schodów wieży, usiłując schwytać uciekającą miotłę, którą nierozważnie ożywiła 
czarami, chcąc w ten sposób pozamiatać podłogi komnat. Sprzątanie było
    183
    JlLL BARNETT
    karą wymierzoną przez ciotkę za błąd popełniony przy wykonywaniu jakiegoś zaklęcia. 
W tamtych czasach przydarzyło się Joy z powodu takich błędów tyle nieszczęśliwych 
wypadków, że pamiętała tylko te najbardziej osobliwe i bolesne. A po tym, jak spadła ze 
stromych i długich schodów wieży, przez wiele tygodni miała straszliwie posiniaczone ciało. 
Magia jest sztuką bardzo trudną, nawet dla kogoś uzdolnionego, a nauka skutecznego 
wykonywania zaklęć w czasach dzieciństwa i młodości na trwałe skojarzyła się Joy z 
obolałym ciałem. To skojarzenie nie opuszczało jej na progu dorosłego życia, kiedy zaczęła 
uprawiać magię samodzielnie.
    Znowu zerknęła na Aleca, lecz tym razem na jego widok smutne wspomnienia rozpłynęły 
się jak mgła pod wpływem promieni słońca. Pobrali się, ponieważ są dla siebie przeznaczeni. 
Joy miała co do tego absolutną pewność, więc wcale by się nie zdziwiła, gdyby ktoś postawił 
przed nią Belmore'a i powiedział, że związek z tym mężczyzną, któremu jest naprawdę 
potrzebna, stanowi ceł i sens jej życia.
    Zamknęła oczy, uśmiechając się i ponownie znikając w świecie marzeń, gdzie nie ma 
bólu, a zaklęcia spełniają się w jednej chwili. To był również świat, w którym piękny 
szpakowaty diuk uśmiechał się do niej i rozpraszał jej lęki.
    Aleca wciąż nie opuszczało przekonanie, że spełnia się jakiś koszmarny sen. Jasnowłosy 
osiłek i siwobrody karzeł zniknęli, jakby zapadli się pod ziemię. Diuk przywoływał ich i 
szukał, oczekując aż skądś powrócą, lecz żaden już się nie pojawił. A oglądając wnętrze 
gospody, odniósł nawet wrażenie, że ani przez chwilę nie przebywał tu nikt oprócz niego i 
Joy. Choć w kuchni stały naczynia, to w schowkach nie było żadnych ubrań, w całej 
gospodzie zaś nie natrafił na ślad rzeczy należących do konkretnych ludzi. A przecież dałby 
głowę, że widział obu mężczyzn i rozmawiał z olbrzymem. Poza tym ktoś naprawdę usiłował 
zabrać Joy z jego ramion. Jasna cholera.
    184
    CZARY
    Wyjrzał na dwór przez zaparowane szyby pokoju na dole, ale dostrzegł tylko śnieg. Nikt 
w taką pogodę nie wystawia nosa z domu, a jednak olbrzym z karłem dokądś wyruszyli. 
Podszedł do pieca i rozejrzał się po jadalni. Stały tu stare, rozlatujące się stoły i krzesła, nie 
było natomiast beczek z piwem ani żadnych kubków czy kufli. A przecież Belmore mógłby 
przysiąc, że słyszał nie tylko porykiwanie krowy i brzęczenie dzwonka u jej szyi, lecz także 
śmiech i ludzkie głosy. Dzięki tym wszystkim dźwiękom wypatrzył w mroku gospodę. 
Podszedł z powrotem do okna i przetarł szybę, spodziewając się, że zobaczy oborę lub stajnię. 
Zauważył jakiś cień w oddali, ale padający śnieg rozmywał wszystkie kontury. Dopóki Joy 
spała, nie chciał wychodzić na dwór, żeby nie narażać jej na strach, gdyby się nagle obudziła. 
Ale też wcale nie miał ochoty znowu brodzić w głębokim śniegu.
    Odwrócił się od okna i przez otwarte drzwi wszedł do kuchni mieszczącej się za 
rozchwianymi schodami. Nad paleniskiem wisiał garnek z resztką zimnego rosołu, a obok na 
półce leżał niewielki kawałek chleba. W pobliżu pieca stał wielki ceber z wodą. W skromnej 
spiżarni znalazł rzepę, marchew, karpiele i ziemniaki oraz worek ciemnej, grubo mielonej 
mąki. Na półce obok jarzyn znajdował się garnek, wypełniony do połowy smalcem. To było 
wszystko, co znalazł do jedzenia, choć nie miał pojęcia, jak z tego przyrządzić potrawę. 
Nigdy w życiu niczego nie ugotował, a przez kuchnię w Belmore Park przemknął kilka razy 
jako dziecko. Toteż spoglądał z drżeniem na surowe, pobrudzone ziemią bulwy. Jednak po 
chwili wstąpiła weń otucha. W końcu był inteligentnym człowiekiem. Z pożytkiem zarządzał 
swoimi posiadłościami, a w Izbie Lordów wygłaszał błyskotliwe prawnicze repliki, jako jeden 
z najwybitniejszych parów. Parowie wszakże, w przeciwieństwie do przedstawicieli ludu oraz 
kobiet, nie zajmowali się gotowaniem. Przez jakiś czas Alec rozmyślał o tym, by ostatecznie 
dojść do wniosku, jaki może się nasunąć tylko mężczyźnie. Uznał bowiem, że skoro jest 
mężczyzną, a na dodatek diukiem, to z pewnością okaże się lepszy od innych również w 
gotowaniu.
    185
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Obudź się, Szkotko, musisz coś zjeść.
    Joy jęknęła, ale gdy Alec ją unosił, przybliżając do niej tors, natychmiast poczuła błogie 
ciepło. Położyła dłoń na jego sercu i z powrotem opadła na siennik.
    -   Nie wolno ci zasypiać.
    -   Jestem taka zmęczona... - szepnęła z wysiłkiem.
    -   Powinnaś coś zjeść. - Mąż potrząsnął ją lekko za ramię. Wzdychając, rozchyliła usta. 
Wykorzystała sposobność i objęła
    Aleca.
    -   Wspaniale - pochwalił ją.
    O tak - powiedziała w myślach i z powrotem położyła dłoń na
    jego sercu.
    -   Przyniosłem ci zupę.
    Poczuła na wargach łyżkę i ciepły wywar wypełnił jej usta. Natychmiast je zamknęła i 
odwróciła się od Aleca. Krztusząc się przełknęła zupę, zaczerpnęła powietrza do płuc i 
spojrzała na męża z najwyższym zdumieniem, że jest tak okrutny i każe jej jeść 
niewiarygodne paskudztwo. A on siedział sztywno, spoglądając przez chwilę w talerz.
    -   Musisz coś zjeść.
    -   Nie. - Potrząsnęła głową.
    -   Jesteś moją żoną, więc wykonaj moje polecenie.
    -   Ale to smakuje jak błoto.
    Zesztywniał jeszcze bardziej. Joy była zbyt słaba, żeby prowadzić słowną potyczkę, ale 
mimo presji wywieranej przez męża nie dała się nakłonić do zjedzenia obrzydliwego w smaku 
wywaru. Oznajmiła to powtórnie i zamknęła oczy. Nie widziała więc, z jak obrażoną miną 
Alec patrzył w talerz. Po chwili milczenia położył na sienniku kawałek chleba i wyniósł zupę 
z pokoju.
    Duchessę obudził zapach spalającego się drewna. Otworzyła oczy. W kominku strzelały 
w górę pomarańczowo-niebieskie płomienie. Ich żar docierał do siennika. Zerknęła w stronę 
okna spodziewając  się,  że  zobaczy  tam Aleca,  ale  nie  dostrzegła
    186
    wysokiej sylwetki męża. Za to przez pokryte mrozem szyby sączyło się do wnętrza 
dzienne światło. Usiadła, krzywiąc się z bólu. Stwierdziwszy, że męża nie ma w pokoju, 
otuliła się mocniej kocami. Nagle zaczęła jej doskwierać samotność. Poczuła się bezradna i 
skrępowana swoją nagością. Na skrzyni pod oknem leżało jej ubranie. Usiłowała podnieść się 
z siennika, lecz obolałe ciało natychmiast dało o sobie znać. Opadła z powrotem na łóżko w 
poczuciu jeszcze większej bezsilności. Zaczęła masować stopy, aż wreszcie potrafiła na nich 
stać. Okryta kocami dotarła, zataczając się, do skrzyni. Z zaskoczeniem spostrzegła, że halka 
jest rozdarta.
    -   Jedwabna bielizno z błękitnymi tasiemkami, powróć do swojego pierwotnego stanu!
    Wykonała zaklęcie jedną ręką, ponieważ drugą przytrzymywała koce. Ze zdziwieniem 
stwierdziła, że w mgnieniu oka halka zniknęła, a na jej miejscu pojawił się maleńki kokon. 
Poruszał się w nim jedwabnik!
    -   Nie o taki pierwotny stan chodziło - mruknęła i zamykając oczy wyobraziła sobie 
nową halkę. Po chwili wypowiedziała nieco inne zaklęcie: - Chcę, żeby bielizna była taka, 
jaką widzę! - Pstryknęła palcami.
    Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła na skrzyni starą, rozdartą halkę. Westchnęła z 
rezygnacją, dochodząc do wniosku, że jest zbyt wyczerpana, by skutecznie wykonać zaklęcie, 
tym bardziej że jej magiczna moc nigdy nie była zbyt silna. Ostatecznie włożyła koszulę 
tyłem do przodu uznając, że lepiej mieć na sobie podartą bieliznę niż żadnej. Następnie z 
wielkim wysiłkiem naciągnęła na ramiona zieloną kaszmirową suknię, łącząc byle jak 
szpilkami do włosów dwie części przodu, powstałe na skutek rozdarcia. Gdy założyła białe 
niegdyś pończochy i bieliznę, spróbowała rozplatać włosy. Zaczęła je przeczesywać palcami, 
burząc kok na karku. Szybko się poddała, bo trud okazał się bolesny i daremny. Owinęła 
włosy, bez rozdzielania ich na pasma, wokół dłoni, na powrót przypinając je szpilkami.
    Otworzyła drzwi przekonana, że wychodzą na typowy dla
    187
    JlLL BARNETT
    CZARY
    angielskiej gospody wąski korytarz, a tymczasem zobaczyła strome schodki. Z dołu 
dochodził przytłumiony głos Aleca. Przytrzymując się poręczy, posuwała się ostrożnie w dół 
na chwiejnych nogach. W połowie schodów zatrzymała się, słysząc już wyraźnie słowa męża.
    - Diuk Belmore utknął w jakimś tylko Bogu znanym pustkowiu, gdzie nie uświadczysz 
służącego. A cóż to za cholerna gospoda?
    Joy nie doczekała się odpowiedzi na pytanie męża ze strony jego interlokutora. 
Zastanawiała się, z kim Alec rozmawia ale wtórował mu jedynie łoskot metalu. Znowu 
ruszyła po schodkach, pochylając się na ostatnim, żeby nie uderzyć w wystającą z sufitu 
belkę. Wtedy zobaczyła przez otwarte drzwi kuchni barczyste ramiona męża, pochylonego 
nad paleniskiem. Był sam.
    -   Jeszcze trochę. - Pokręcił głową i mruknął coś na temat tajemniczego znikania karłów 
i olbrzymów.
    A więc diuk Belmore zaczął mówić do siebie! Joy usłyszała najpierw uderzanie metalu o 
metal, a następnie wyższy dźwięk pocieranych o siebie krzemieni. Nagle rozległ się głośny 
trzask.
    -   A niech to szlag!
    W ceglanym piecu płomienie wystrzeliły w górę niczym ognie wielkanocne. Alec patrzył 
w nie, odwrócony tyłem do Joy. Była jednak pewna, że usiłował je poskromić gniewnym, 
wyniosłym spojrzeniem diuka Belmore'a. Drzwiczki piekarnika otworzyły się gwałtownie, z 
łoskotem uderzając o ceglany mur. Buchnęło gorące powietrze, a ogniste języki wciąż 
wystrzeliwały na wysokość piekarnika. Sposób, w jaki Alec skrzesał i rozpalił ogień, 
przypominał Joy jej najgorzej wykonane zaklęcia. Ale najbardziej zadziwił ją wygląd męża.
    Diuk był cały w mące - nawet uszy i włosy na piersi, nie mówiąc o brązowym skórzanym 
fartuchu. Ręce zaś miał po łokcie unurzane w gruzełkowatym cieście. Jego Miłość, klejnot 
Izby Lordów, upaćkał się jak niemowlę. Joy nie potrafiła powstrzymać śmiechu.
    Zaskoczony Alec popatrzył na nią tak czule, że zabrakło jej
    188
    tchu, bo to było coś zupełnie nowego. Niestety, trwało to tylko przez ułamek sekundy, a i 
wrażenie, że jej widok sprawia mężowi radość, nie było takie pewne. Mimo to w Joy znowu 
obudziła się nadzieja. Kiedy jednak powtórnie popatrzyła mężowi w oczy, dostrzegła w nich 
typowy dla niego chłód.
    -   A więc czujesz się lepiej. - Zrobił krok w jej kierunku. Skinęła głową i zeszła z 
ostatniego schodka. Odwzajemniła
    poważne spojrzenie Belmore'a, ale po chwili uśmiechnęła się do niego. Oczywiście, na 
twarzy Aleca były liczne ślady mąki i zakalcowatego ciasta. Nawet szczeciniasty zarost 
pokrywały białe plamy. Znajomy był tylko wyraz jego oczu: chmurny i pełen dystansu.
    -   Co robisz? - Joy rozejrzała się po kuchni. Wyprostował ramiona w typowy dla diuka 
Belmore'a sposób.
    -   Przygotowuję posiłek - odparł sztywno.
    Na stole w rogu kuchni leżał wielki jak dudy placek, który przy wyjątkowej wyobraźni 
mógł uchodzić za ciasto chlebowe. Spoczywał niczym obraz smutku i rozpaczy na solidnym 
podkładzie z grubo zmielonej pszennej mąki.
    -   Rozumiem.
    Alec znieruchomiał jak celtycka rzeźba.
    -   Pieczesz chleb?
    Odwrócił się i spoglądał na ciasto. W taki oto sposób po raz pierwszy udawał przed nią 
pewność siebie. Widać było, że czuje się niezręcznie i nie jest ani trochę przekonany do tego, 
co za jego sprawą powstało z góry mąki. Dumny mąż duchessy Belmore oczywiście nie miał 
najmniejszego pojęcia o tym, co robi. Joy zaoferowała pomoc w nadziei, że uda się jej zyskać 
zgodę Aleca na wyczarowanie posiłku.
    -   Och, przecież ty możesz coś przyrządzić - powiedział z ulgą, choć wyraz jego twarzy 
pozostał niezmieniony.
    Ale Joyous Fiona MacQuarrie Castlemaine, duchessa Belmore, pół Szkotka, pół 
Angielka, w której żyłach płynęła zarówno krew wielkich magów, jak zwykłych 
śmiertelników, nie była aż tak prostoduszna, żeby na życzenie męża gotować. Ona chciała go
    189
    JlLL BARNETT
    olśnić swoimi czarami i nie mogła przepuścić tak znakomitej ku temu okazji, jak 
przygotowywanie posiłku. Do tej pory okazji było raczej niewiele, a żadna równie dogodna. 
Joy miała tylko nadzieję, że wyraz jej twarzy nie zdradzi, iż ma w planie prawdziwy 
kulinarny fajerwerk. Nie potrafiła gotować, bo zwykle wyczarowywała wspaniałe dania.
    -   W każdej chwili - oznajmiła skwapliwie.
    -   Cieszę się.
    Joy wydawało się, że Alec nieco się ociąga ze zdjęciem fartucha. Prawdopodobnie od 
czasu, gdy doprowadziła do zapalenia się dywanu w pałacowej jadalni, nie był pewny, czy 
można ją zostawić samą przy ogniu. Jednak Joy tylko to rozśmieszyło, choć udawała powagę. 
Z wyrazu twarzy Aleca mogła wywnioskować, że jej walka z uśmiechem jest nieudolna. Mąż 
stał sztywno i patrzył na nią wyniośle jak prawdziwy diuk, a w końcu rzucił fartuch na stół, 
nakrywając górę mąki.
    -   Sprawdzę ogień - oznajmił. Spojrzała na buchające w piecu płomienie.
    -   Ogień w jadalni - wyjaśnił, śledząc jej wzrok. Odwrócił się jak gwardzista podczas 
zmiany warty i wyszedł
    z kuchni. Po chwili usłyszała hałas rzucanych na palenisko drew. Z niepokojem oceniła 
szczupłe zapasy żywności. Wszystko wskazywało na to, że będą jedli wyłącznie zupę 
jarzynową, a przecież gdyby tylko użyła magii, skosztowaliby najrozmaitszych potraw. 
Niestety, Alec raczej nie mógł się okazać tak nierozsądny, żeby ryzykować skutki jej 
nieudanych zaklęć.
    Podeszła do stołu, otrząsnęła fartuch z białego pyłu i zakładając go, zerknęła na warzywa. 
Stół, na którym miała je obierać, tonął w mące, podobnie jak podłoga. W rogu kuchni 
dostrzegła miotłę z wierzbiny, opartą o maślnicę. Zastanawiała się, czy może wykorzystać 
zaklęcie, by miotła posprzątała mąkę sama. Czując przypływ magicznej mocy, zdecydowała 
się w końcu wprawić miotłę w ruch. Poza tym w ciągu ostatniego roku opanowała tę sztuczkę 
do perfekcji. Zajrzała do jadalni, żeby sprawdzić, co robi Alec. Stał przy piecu, odwrócony do 
niej tyłem.
    - Przyjdź tu - szepnęła, mrużąc oczy i patrząc w ciemny kąt.
    190
    CZARY
    - Miotła wykonała dwa chwiejne podskoki i zatrzymała się w pozycji pionowej. - Bliżej - 
szepnęła Joy, zerkając ukradkowo w stronę Aleca, a następnie powtarzając zawołanie 
głębszym głosem.
    Miotła pomknęła w kierunku stołu i zaczęła postukiwać o krawędź blatu.
    -   Czy nic ci nie jest?
    Słysząc głos męża, duchessa spojrzała z przestrachem w stronę jadalni. Alec klęczał obok 
paleniska, ale wzrok utkwił we wnętrzu kuchni.
    -   Upuściłam garnek.
    Belmore skinął głową i znowu zajął się paleniem w piecu, a Joy zerknęła na miotłę, 
uśmiechając się od ucha do ucha.
    -   Widzisz tę mąkę? Zmieć ją ze stołu w jedno miejsce na podłodze, ale nie hałasuj i 
natychmiast się zatrzymaj, jeśli w drzwiach pojawi się Alec - powiedziała konspiracyjnym 
szeptem.
    Miotła zepchnęła mąkę ze stołu kilkoma zgrabnymi ruchami i teraz starannie czyściła z 
białego pyłu podłogę, zgarniając go w jeden kopczyk. Joy z uśmiechem położyła warzywa na 
zupę obok chlebowego ciasta. Patrząc na piekarnik, podniosła ciasto, ale natychmiast 
rozpadło się na dwie części. Jedna z nich przywarła do ramienia Joy. Położyła ją z powrotem 
na stole, łącząc z drugą częścią i kręcąc nad ciastem młynka palcami. Przesunęło się tylko w 
stronę krawędzi stołu. Joy uznała, że samo kręcenie młynka nie wystarczy, żeby tak ciężkie 
ciasto pofrunęło do piekarnika, więc podniosła rękę i wydała słowne polecenie.
    -   A niech to piorun trzaśnie! - zaklął Alec. Przestraszona, zerknęła w stronę jadalni.  Stał 
przy piecu,
    pochylony nad stertą drewna. - Nie chce się palić. Chyba jest za mokre.
    Odetchnęła z ulgą, zwłaszcza gdy spostrzegła, że ciasto wciąż krąży nad stołem.
    -   Poleć do piekarnika i upiecz się! - powiedziała cicho, wskazując dłonią na piec.
    191
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Tym razem placek wykonał polecenie. Żelazne drzwiczki zamknęły się za nim z 
trzaskiem.
    Na drewnianej podłodze rozległy się kroki Aleca. Miotła zatrzymała się w pionowej 
pozycji pośrodku kuchni. Joy chwyciła ją w chwili, gdy zjawił się w drzwiach.
    -   Wszystko w porządku? - rzucił, zmierzając w stronę schodów.
    Skinęła głową, uśmiechając się do niego najbardziej niewinnie, jak potrafiła.
    -   Muszę przynieść z pokoju na górze trochę suchego drewna - poinformował, 
zatrzymując się nagle przy schodach i patrząc na nią podejrzliwie. - Czy coś jest nie tak?
    -   Ależ skąd - zaprzeczyła skwapliwie, potrząsając głową i uśmiechając się do niego 
promiennie. - Po prostu zamiatam.
    Skinął głową, ruszając po schodach. Gdy tylko jego rozcięte nożem buty zniknęły Joy z 
oczu, z powrotem pochyliła się nad stołem. Usłyszała kroki Aleca w pokoju na górze. Musiała 
się spieszyć.
    -   Zgiń, przepadnij! - Pstryknęła palcami, spoglądając na mąkę, na której dotychczas 
spoczywało ciasto.
    Z całej kuchni biały pył zniknął w mgnieniu oka. Duchessa uśmiechnęła się z dumą. 
Zacierając ręce, postanowiła spróbować swej magicznej mocy przy obieraniu warzyw. 
Właśnie obmyślała stosowne zaklęcie, gdy Alec znowu pojawił się na schodach.
    -   Z pokoju na górze zniknęło drewno - oznajmił zaskoczony. Utkwił wzrok w Joy, 
pochylając się pod wystającą z sufitu
    belką i opierając się na poręczy. Zerknęła na niego zdenerwowana i zaczęła gapić się w 
sufit.
    -   Czy widziałaś je tam, zanim zeszłaś na dół? - spytał po chwili, przyglądając się jej 
podejrzliwie.
    -   Nie pamiętam - skłamała, mając przed oczyma stos drewna nie opodal kominka. - A 
czy ty widziałeś gdzieś nóż?
    Pod pretekstem szukania noża odwróciła się od męża, przetrząsając w pośpiechu szafki.
    -   Nie widziałem - odparł po długiej, pełnej napięcia chwili.
    - A po co ci nóż?
    192
    -   Żeby obrać warzywa. - Przeszukiwała szufladę, nie podnosząc oczu.
    -   Obrać warzywa? - mruknął. - Kto by na to wpadł? Odważyła się teraz spojrzeć na 
niego. Wpatrywał się w leżące
    na stole bulwy z zastanawiającą niechęcią. Gdy napotkał jej wzrok, wyprostował ramiona 
i natychmiast ruszył do jadalni. - Muszę dołożyć drew do pieca.
    Joy jeszcze raz zerknęła w belkowany strop. Odetchnęła z ulgą, że wraz z mąką z 
gospody nie zniknęły oprócz sterty szczap drewniane schody. Nie ustając w poszukiwaniach, 
znalazła w końcu dwa noże. Z mniejszym podeszła do stołu. W przeświadczeniu, że Alec coś 
podejrzewa, postanowiła obrać warzywa ręcznie, a nie za pomocą zaklęcia. Umyła je w 
miedniczce i osuszyła w lnianej ścierce, na którą natknęła się podczas poszukiwania noża. 
Zdejmując twardą skórę rzepy, nuciła zapamiętaną z dzieciństwa piosenkę i wyobrażała sobie 
wspaniały obiad, który mogliby zjeść, gdyby tylko Alec pozwolił jej użyć magii. Potrafiłaby 
na przykład wyczarować pieczoną kaczkę z pomarańczami, duszoną marchew i ziemniaki, a 
także maślane placuszki. Poczuła głód. Pomyślała o maśle do chleba. Szkoda, że z powodu 
uporu męża nie mogło pojawić się tu za sprawą zaklęcia. Ale myśl o maśle przypomniała jej 
maślnicę, na której opierała się miotła. Przytknęła palec do podbródka i w zadumie spoglądała 
w kąt kuchni, a po chwili wyciągnęła z niego drewniany przedmiot. Wycierając dłonie o 
suknię, weszła do jadalni.
    -   Chodź zobaczyć, co znalazłam.
    Przeszył ją wzrokiem z miną kogoś, kto spodziewa się tylko kolejnego absurdu, ale 
ponieważ uśmiechała się niezrażona, więc tylko potrząsnął głową i podniósł się ze sterty 
drewna.
    -   To maślnica.
    -   Sądzę, że masz rację - odparł obojętnie.
    -   Możemy robić masło! - Z entuzjazmem zacierała ręce.
    -   Nie zauważyłem śmietany.
    -   Czy to nie jest gospoda? Powinna tu być obora i stajnia, jak w każdej gospodzie.
    193
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Ta gospoda jest zupełnie inna.
    -   Czy wyglądałeś przez okno?
    -   Myślę, że teraz kolej na ciebie.
    Podeszła do okna i przetarła szybę. Zobaczyła tylko śnieg. Sięgał niemal do szyb. Z 
rezygnacją opuściła ramiona.
    -   Po prostu przyszło mi do głowy, że zrobiony przez ciebie chleb smakowałby nam z 
masłem jeszcze bardziej.
    Czuła, że Alec na nią patrzy, więc odwróciła w jego stronę głowę. Westchnął głęboko i 
przejechał dłonią po włosach mrucząc, że wyjście na dwór ponownie naraża ich na ryzyko 
zamarznięcia na śmierć. Jednak zaraz opuścił jadalnię i wrócił z kożuchem. Zakładał go, 
zmierzając do drzwi.
    -   Dokąd się wybierasz?
    -   Za podjazdem dla powozów jest jakiś budynek, prawdopodobnie obora lub stajnia albo 
nawet obie. Poza tym, kiedy odkryłem to miejsce, słyszałem brzęczenie dzwonka. Może więc 
jest tam twoja wymarzona krowa.
    -   Wspaniale! - Ruszyła za nim z entuzjazmem. - Gdzie jest mój płaszcz?
    -   Ty nie pójdziesz - oświadczył, odwracając się wolno i spoglądając na długość swojego 
arystokratycznego nosa.
    -   Dlaczego?
    -   Ponieważ jest głęboki śnieg, a poza tym dopiero wstałaś z łóżka po przemarznięciu - 
argumentował, z trudem zachowując spokój.
    -   Ale ja chcę jeść masło, więc powinnam z tobą pójść.
    -   Nie.
    -   To zaledwie kilka metrów.
    -   Nie.
    -    Ale...
    -   Nie jestem przyzwyczajony do dyskusji nad moimi poleceniami.
    Zniknął zatem mężczyzna, który nie potrafił skutecznie ukryć
    braku pewności siebie na widok ciasta chlebowego, własnoręcznie
    przygotowanego, a jego miejsce zajął władczy diuk. Już trzymał
    rękę na klamce.
    194
    -   A czy umiesz wydoić krowę?
    Zmieniła argumentację, wyciągając wnioski z reakcji Aleca na zagniecione przez niego 
ciasto. Zastygł w pół kroku, zaciskając dłoń na klamce.
    -   Włóż palto - polecił po długiej chwili namysłu.
    Z uśmiechem wyjęła chleb z pieca i popędziła po płaszcz, żeby udało się jej wyjść na 
dwór, zanim Alec zreflektuje się i zapyta, czy ona umie wydoić krowę.
    Śnieg sięgał Joy do pasa, ale to nie było w stanie jej powstrzymać. Bez chwili wahania 
zrobiła krok do przodu. Alec chwycił ją za ramię. Zaczęła protestować, lecz on uniósł ją i 
wziął na ręce. Uwielbiała to, więc od razu serce zaczęło jej szybciej bić. Objęła męża za szyję 
i oparła mu głowę na piersi. Uśmiechała się, z trudem powstrzymując chęć zanucenia jakiejś 
ulubionej melodii. Och, w ramionach Aleca nigdy nie groziło jej zamarznięcie na śmierć. 
Obawiał się zupełnie niepotrzebnie.
    Po kilku minutach dotarli do obory. Belmore postawił rozmarzoną żonę na ziemi. 
Otrzepywał śnieg z ubrania, a ona rozglądała się po nie oświetlonym wnętrzu. Uderzył ją 
zapach butwiejącego siana i krowiego łajna. Zatkała nos. Jej oczy przyzwyczaiły się do 
panującego tu półmroku. Usłyszała gdakanie kur.
    -   Będziemy mieli jajka!
    Wzrok Aleca powędrował w ślad za wyciągniętą ręką żony. Na wypełnionym sianem 
zepsutym wozie gnieździło się kilka wychudzonych brązowych kur. W ciemnym kącie obory 
spostrzegli także grubą białą krowę, która pobrzękiwała zawieszonym na szyi dzwonkiem.
    -   Alec, spójrz! Uwielbiam wszelkie dzwony i dzwonki, a ty? Westchnęła i rozmarzyła 
się na myśl o dzwonach kościelnych,
    bijących nowożeńcom, i o rozkwitających na wiosnę szafirowych dzwonkach, a przede 
wszystkim o gorącym uścisku diuka Belmore'a. Krowa spoglądała na nich, wywracając 
ślepiami. Nagle zaryczała. Joy z westchnieniem pożegnała świat marzeń. Zerknęła na męża. 
Patrzył na nią zakłopotany. Żadne z nich nie
    195
    JlLL BARNETT
    CZARY
    zrobiło kroku w kierunku krowy. Po chwili Alec zdjął kożuch i powiesił go na kołku przy 
drzwiach.
    -   Co jest ci potrzebne do wydojenia krowy? - spytał zsuwając z jej ramion pelisę. - 
Rozejrzę się po oborze.
    Najbardziej była jej potrzebna wiedza o tym, jak doi się krowę. Zdenerwowana, ruszyła 
w stronę zwierzęcia i zaczęła je głaskać uważając, że najpierw powinna się z nim oswoić.
    -   Jest mi potrzebny skopek - oznajmiła ze szkocką determinacją.
    -   Postaram się go znaleźć. - Alec zaczął przeszukiwać oborę.
    -   Mogłabym użyć zaklęcia - szepnęła, pochylając się nad krową.
    Zwierzę przekrzywiło głowę i spoglądało na Joy wielkimi szarymi oczami.
    -   Chciałabym olśnić mojego męża i byłoby bardzo miło z twojej strony, gdybyś mi w 
tym pomogła - ciągnęła, poklepując wielki biały zad.
    Krowa zastrzygła uszami. Rozległ się zgrzytliwy dźwięk upadającego na ziemię 
metalowego naczynia.
    -   Znalazłem wiadro i taboret.
    -   Taboret? O tak... Znakomicie - rzuciła duchessa w stronę męża i szepnęła do krowy: - 
Pomóż mi.
    Alec postawił przy Joy wiadro i taboret. Musiała przestać głaskać zwierzę i usiąść. 
Udawała pewność siebie, ale w charakterystyczny sposób zgięła palce. Zawsze tak robiła 
przed wykonaniem najtrudniejszych zaklęć. Po chwili postawiła wiadro pod krowim 
wymieniem.
    -   Czy nie masz nic przeciwko temu, żebym się przyglądał? Joy drgnęła, słysząc głos 
męża tuż nad swoim ramieniem.
    -   Nie mam. - Chwyciła w dłonie dwie dójki, przykładając policzek do jedwabistej 
sierści. Krowa zaryczała. Joy pełna lęku, pociągnęła za wymię. Mleko nie poleciało, więc 
ścisnęła dójki. Zwierzę machnęło ogonem.
    -   Nic się nie dzieje - zauważył Alec.
    -   Chodzi o to, że od dawna nie doiłam krowy - broniła się, wciąż bezskutecznie 
ściskając dójki.
    -   Od jak dawna? - Głos męża był podejrzanie spokojny.
    -   Od dwudziestu jeden lat - wymamrotała. Jej usta niemal dotykały skóry krowy.
    -   Mleko w dalszym ciągu nie leci - stwierdził po chwili Alec. Pochylił się, oglądając 
krowie wymię. - Czy w waszej posiadłości w Szkocji hodujecie dużo krów?
    -   Nie.
    -   Ile ich macie?
    Joy milczała w przekonaniu, że Belmore już wie, iż w Szkocji z pewnością nie 
zajmowała się tym, czego usiłowała teraz dokonać.
    -   A mówiłaś, że umiesz wydoić krowę - potwierdził jej domysły.
    -   Niezupełnie. - Joy złożyła dłonie na kolanach, jakby w geście modlitwy, i utkwiła w 
nich wzrok. - Pytałam ciebie, czy potrafisz to robić.
    -   Uznałem, że w tym pytaniu zawiera się odpowiedź, że ty to umiesz.
    -   Myślałam, że krowę doi się łatwo - odparła wzruszając ramionami. - Mogłabym użyć 
czarów, gdybyś...
    -   Nie!
    -    Ale...
    -   Nie! Powiedziałem już! - Błyskawicznie podszedł do Joy mrucząc gniewnie, że mleko 
zdąży się skwasić w wymieniu krowy, zanim ona ją wydoi, i przykucnął. - Całkiem możliwe, 
że wcale nie jest to trudne. - Zamyślił się na chwilę i spytał: - Czy ścisnęłaś dójki?
    -   Tak. Spójrz, robię to od początku, a efektu wciąż nie ma.
    -   Spróbuj jeszcze raz. Mleko nie poleciało.
    -   Może dójki się zatkały. - Joy pochyliła się, niemal dotykając głowy męża, i uniosła 
jedną dójkę do góry, próbując dostrzec otworek. - Czy widzisz coś?
    -   Nie. - Alec przysunął się jeszcze bliżej.
    -   Ja też nic nie widzę. - Duchessa Belmore uniosła inną dójkę. - Może ta jest lepsza? - 
Pociągnęła lekko i trysnął biały
    197
    JUL BARNETT
    płyn. Na ten widok krzyknęła radośnie: - Spójrz! Udało mi się! Udało! - Zerknęła na 
męża. Jego twarz była zalana mlekiem. - O mój Boże. - Zasłoniła usta dłonią, z przestrachem 
obserwując, jak biały płyn spływa po arystokratycznym nosie i arogancko uniesionym 
podbródku. Szczęki diuka Belmore'a były tak zaciśnięte, że jego policzki lekko drgały, jakby 
dostał nerwowego tiku. Przecierał zalane mlekiem oczy. Joy nie potrafiła powstrzymać 
chichotu. - Przepraszam. - Rozchichotała się jeszcze bardziej. - Naprawdę przepraszam... Nie 
chciałam... Wyglądasz tak...
    -   Jak wyglądam? - Z powodu urażonej dumy znowu stał się sztywny jak manekin i 
piorunował Joy wzrokiem.
    -   Śmiesznie - odparła wciąż chichocząc, bo nawet arogancja męża nie potrafiła zgasić 
jej rozbawienia. - Och, Alec! Widziałeś, że mleko trysnęło nieoczekiwanie i błyskawicznie 
zalało ci twarz. Jesteś taki poważny, a przecież nawet diuk nie wygląda poważnie, kiedy 
przydarza mu się coś takiego, więc po prostu... - Nagle przestała się śmiać i popatrzyła mu w 
oczy, głaszcząc go po ramieniu. - Podobasz mi się również z mlekiem na policzkach.
    Wyraz nieprzyjemnego zaskoczenia wywołanego całym zdarzeniem zniknął z twarzy 
Aleca. Nerwowy tik ustąpił, a gniew odpłynął. Oczywiście duma pozostała, lecz oczy diuka 
mówiły teraz o jego zmysłowych pragnieniach w taki sposób, że Joy zaparło dech w piersi. 
Ogarnęła ją radość i uśmiechnęła się do męża. Wiedziała, że namiętności, które w nim 
wyzwała, są niespodzianką dla niego samego. Zaczął gładzić ją po policzku i z powagą 
wpatrywał się w jej usta, a po chwili już wodził po nich palcami i pieszczotliwie dotykał 
pieprzyka nad górną wargą. Serce Joy mocniej zabiło, bo znała już to spojrzenie.
    Pocałuj mnie... Pocałuj... - powtarzała w myślach wiedząc, że Alec też tego pragnie. 
Atmosfera była coraz bardziej zmysłowa. Duchessa rozchyliła usta i przesunęła się lekko w 
stronę męża, a on objął ją i przybliżył wargi do jej warg. Jedną rękę zarzuciła mu na szyję, a 
drugą, jak zwykle, położyła na jego sercu. Alec podtrzymywał jej głowę. Niemal natychmiast 
zaczął całować Joy bardzo zmysłowo, głęboko wsuwając do jej ust język. Tak
    198
    CZARY
    znakomicie wyczuwali wzajemne pragnienia, że robili wszystko w tym samym czasie i w 
zaskakująco zgodnym rytmie. Joy pomyślała z ulgą, że monstrum, za jakie uznał ją Belmore 
gdy upewnił się, że ona jest czarownicą, rozpłynęło się jak senne widziadło.
    Krowa przesunęła się i zabrzęczał dzwonek u jej szyi ale duchessa niemal nie zwróciła na 
to uwagi, ponieważ działo się to, czego pragnęła najbardziej.
    Uwodzenie
    Do łóżka! do łóżka! kołatają do bramy, Pójdź, pójdź! pójdź! daj rękę! Co się stało, odstać 
się nie może. Do łóżka! do łóżka! do łóżka!
    W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski
    Dźwięk krowiego dzwonka uprzytomnił Alecowi, że nie powinien całować żony w 
oborze. Gwałtownie odsunął się od Joy, zmuszając się do tego, by nie reagować na jej pełne 
zaskoczenia westchnienie. Wciąż miała zamknięte oczy, a usta rozchylone i wilgotne. 
Pociągała Belmore'a tak bardzo, jakby był przykuty do niej jakimś niewidzialnym łańcuchem. 
Odetchnął głęboko i spojrzał w otwarte już, szmaragdowe oczy żony. Malowała się w nich 
figlarność psotnego dziecka. Nie potrafił się oprzeć pragnieniu i delikatnie przesunął palcem 
po jej ustach, a potem dotknął pieprzyka nad górną wargą. Na twarzy Joy pojawił się 
uśmiech, który sprawiał, że w jednej chwili Alec wybaczał jej wszystkie przewinienia.
    - To nie jest właściwe miejsce - powiedział w końcu, z najwyższym wysiłkiem ignorując 
wyraz rozczarowania na jej twarzy. Ale prawda była taka, że również on czuł się 
zawiedziony, bo w tej chwili najbardziej pragnął uczynić wreszcie z Joy rzeczywistą żonę, tu, 
na tym sianie jako ich łożu małżeńskim. Z drugiej jednak strony diuk i duchessa Belmore nie 
mogli się kochać  w  przeklętej   oborze.  Alec   odrzucił  więc  zmysłowe
    203
    JlLL BARNETT
    pragnienia z łatwością kogoś, kto przez wiele, może nazbyt wiele lat życia 
wypreparowanego z uczuć dopracował się żelaznej woli. - Przyszliśmy tu, żeby wydoić 
krowę.
    Skinął głową w stronę zwierzęcia, które wciąż stało obok nich, przeżuwając siano i 
wymachując ogonem. Ale Joy znowu się uśmiechnęła, patrząc na niego z uwielbieniem. W 
odpowiedzi błysnął oczami, bo wcale nie chciał być obiektem adoracji. Spuściła wzrok i 
zaczęła obracać w dłoni źdźbło siana.
    Zachowywał się wobec niej szorstko przede wszystkim dlatego, że budziła w nim 
namiętności, nad którymi nie umiał zapanować siłą woli i których nie był w stanie wyzbyć się 
raz na zawsze. Działo się tak, jakby Joy potrafiła jednym spojrzeniem zauroczyć go swoim 
osobliwym światem, którego nie rozumiał tak samo jak
    własnego.
    To odkrycie podziałało jak uderzenie obuchem w głowę, bo nasunęło Belmore'owi 
podejrzenie, że padł ofiarą magicznej mocy Szkotki, i dlatego nie panuje nad namiętnościami, 
jakie ona w nim budzi.
    -   Czy jestem w niewoli twojego zaklęcia? - spytał, wpatrując się w nią od dłuższej 
chwili i wciąż czując silne zmysłowe podniecenie.
    -   Absolutnie nie - odparła z widocznym zaskoczeniem.
    -   Więc dlaczego to wszystko ma miejsce?
    -   Ale co?
    -   Ile razy na ciebie patrzę, zawsze wyzwala się we mnie pragnienie... obcego mi 
zachowania. Jestem przekonany, że to skutek twojego miłosnego zaklęcia. Chciałbym, żebyś 
je ze mnie zdjęła. - Wstał i założył ręce, przyjmując wyczekującą pozę. - Natychmiast.
    -   Miłosnego zaklęcia? - spytała rozpromieniona.
    -   Tak. Cofnij je.
    -    Ale...
    -   Wykonaj polecenie.
    Joy również wstała i przez długą chwilę przyglądała mu się w milczeniu. Widać było, że 
jej umysł czarownicy, stanowiący dla Aleca zupełną zagadkę, pochłaniają jakieś myśli. 
Świadczyły
    204
    CZARY
    o tym rozbłyskujące w półmroku oczy i trzepocące rzęsy. W końcu westchnęła, jakby 
dając za wygraną, i wymamrotała coś pod nosem, potrząsając przy tym dłońmi. Alec sądził, 
że zmysłowe podniecenie zacznie ustępować, ale nic takiego się nie stało. Joy wolno zbliżyła 
się do niego, wciąż wpatrzona w jego oczy.
    -   Muszę cię jeszcze pocałować - oznajmiła z powagą.
    -   Rób, co do ciebie należy - odparł, choć momentalnie zesztywniał, zupełnie nie 
wiedząc, co o tym myśleć.
    Zarzuciła mu ręce na szyję i stanęła na palcach. Jej usta i niesamowicie podniecający 
pieprzyk znalazły się na wysokości ust męża. Po chwili położyła mu dłonie na policzkach i 
przysunęła wargi do jego warg. Zaczął liczyć po łacinie, ale udawało mu się to tylko do 
momentu, w którym mały zwinny język Joy wziął w posiadanie jego wargi. Westchnął, a ona 
wsunęła mu język do ust. Jej pocałunek okazał się prawdziwą sztuką miłosnej magii. Belmore 
zmusił się do liczenia po grecku, a potem do koniugacji francuskich czasowników, bo gdyby 
tego nie robił, nie potrafiłby zwalczyć pokusy objęcia Joy i kochania się z nią tu i teraz.
    -   Skończyłam - oznajmiła, odsuwając się od niego po długiej chwili i oddychając 
głęboko.
    -   A więc zaklęcie już nie działa?
    -   Nie - odparła, z trudem powstrzymując uśmiech.
    -   Nie będzie już więcej zaklinania? - upewniał się czując, że podniecenie nie ustąpiło ani 
na jotę.
    -   Nie będzie - potwierdziła, obdarzając go jednym z tych uśmiechów, które odbierały 
mu zdolność myślenia.
    -   Nigdy więcej nie wolno ci rzucać na nikogo, a zwłaszcza na mnie, miłosnych zaklęć. 
Zapamiętałaś? - ostrzegł, stając sztywno.
    -   Tak, Alec. - Potulnie opuściła ręce i pochyliła głowę.
    -   Doskonale. Ja wydoję krowę... - Zawahał się sądząc, że Joy zaprotestuje. Milczała, 
więc dodał: - A ty pozbierasz jajka.
    -   Cudownie! - krzyknęła, spoglądając na niego promiennie. Nigdy jeszcze tego nie 
robiłam, a ty?
    -   Też nie.
    Zareagowała tak, jakby ofiarował jej jakiś wyjątkowy prezent. Wcale by się nie zdziwił, 
gdyby zaraz zaczęła klaskać. Zdumie-205
    ML   BARNETT
    wało go, że Joy potrafi się cieszyć najmniejszym drobiazgiem. Nie pojmował, że można 
mieć taki stosunek do świata, więc zastanawiał się nad tym, z nachmurzoną twarzą siadając 
na taborecie i zabierając się do dojenia krowy. Po chwili w oborze słychać było tylko 
strzykanie mleka do cynkowanego wiadra.
    -   Idzie ci to znakomicie.
    Alec zerknął na zastygłą w bezruchu żonę. Już miał jej przypomnieć, co powinna teraz 
robić, ale ona znowu uśmiechnęła się do niego promiennie. Głęboko ukryta wrażliwość 
powstrzymała go przed zniszczeniem uczucia radości, malującego się na
    twarz Joy.
    -   Czy na pewno cofnęłaś zaklęcie?
    -   Słowo czarownicy - odparła z nagłą powagą i podniosła rękę do góry.
    Westchnął, już otwierając usta, żeby powiedzieć jej coś przykrego, ale nie potrafił. 
Musiałby się bardzo starać, żeby w ogóle przypomnieć sobie te obraźliwe, wypowiadane 
gniewnym tonem słowa, którymi z taką łatwością miotał w ludzi. Nie mogły mu przejść przez 
gardło, kiedy patrzył na tę drobną, choć wcale nie pozbawioną zuchwałego wyrazu twarz. Ale 
z powodu jego pytania z twarzy Joy zniknęła radość. Alec miał poczucie, że odtrąca ufne 
kocię.
    -   Dlaczego pytasz? Czyżbyś wciąż to czuł?
    -   Tak.
    -   Prawdopodobnie po krótkim czasie wszystko ustąpi.
    -   Byłoby najlepiej, gdyby przeszło natychmiast - mruknął
    szorstko.
    -   Tak. - Pochyliła głowę, zdejmując z sukni źdźbła słomy. - O ile sobie przypominam, 
miałam pozbierać jajka?
    Alec nie potrafił się skupić na odpowiedzi, ponieważ całą jego uwagę pochłaniał obraz 
nagiej Joy z rozpuszczonymi włosami, nieoczekiwanie wywołany tym, co teraz robiła. W 
wyobraźni widział, jak te włosy falują wokół bioder, sięgając do połowy ud.
    Mleko płynęło do wiadra coraz szybciej. Diuk Belmore koncentrował się na czymś 
innym, ale doskonale panował nad tym,  co robił, bo  uczono  go  tego  od  dziecka.   Jednak 
od
    206
    CZARY
    chwili poślubienia Joy nader często dochodziły w nim do głosu zmysły i uczucia, 
niszczące tę umiejętność. Zdumiewało go, że martwi się cierpieniem kociątka i wpada w stan 
zmysłowego podniecenia na widok kobiecych włosów. Wziął głęboki wdech i zmusił się, 
żeby rozmyślać o swoich posiadłościach, o polach, które należy w tym roku ugorować, o 
kłopotach z dzierżawcami i kłusownikami, o ostatnim posunięciu wigów w Izbie Lordów i o 
wszystkim innym, ale i tak do jego uszu docierał radosny głos żony nucącej jakąś melodię.
    -   Och, Alec! Przyjdź tu! Coś znalazłam!
    -   Jasna cholera - mruknął pod nosem, spoglądając na pełne już wiadro.
    -    Szybciej!
    Poddał się. Zaledwie zdążył wstać, wycierając ręce o spodnie, i obchodząc wkoło krowę, 
Joy już przy nim była. Chwyciła go za rękę i szybko zaprowadziła w mroczny kąt obory.
    -    Spójrz!
    Wskazała na skrzynie z książkami i wielki, wystający spod słomy kufer.
    -   Jak sądzisz, co w nim jest? - spytała z takim podnieceniem, jakby była pewna, że 
odnalazła ukryty skarb.
    -   Bez wątpienia jakieś bezużyteczne rupiecie.
    -   Czy ciebie w ogóle nie pociąga przygoda? Otwórz kufer. Na twarzy Joy malowało się 
takie oczarowanie, że nawet on
    nie potrafił być na to nieczuły. Odsunął skrzynie z książkami i otworzył mosiężny 
zatrzask. Gdy unosił wieko, stare zawiasy zaskrzypiały niemiłosiernie, a żona natychmiast 
pochyliła głowę, zasłaniając mu widok.
    -   O mój Boże! Spójrz!
    Wyciągnęła ogromny aksamitny kapelusz w czerwonym kolorze, ozdobiony 
niewiarygodną liczbą strusich piór. Alec musiał się nieco odsunąć, żeby go nie łaskotały po 
twarzy, gdy żona obracała w dłoniach kapelusz z tak zaaferowaną miną, z jaką tylko  dziecko   
ogląda  nową zabawkę.   W  końcu  zawadiacko
    207
    JlLL BARNETT
    CZARY
    włożyła kapelusz na głowę i uniosła podbródek, zawiązując wystrzępione wstążki.
    -   Jak wyglądam? - spytała, przesuwając się do tyłu i przybierając teatralną pozę.
    To był kapelusz przeznaczony do wysoko upiętych włosów a la Pompadour, taki 
fantazyjny naleśnik, więc oczywiście zasłonił Joy nos, a na dodatek pióra przy rondzie opadły 
na jej twarz.
    -   Jest chyba trochę za duży - oznajmiła stłumionym głosem, odgarniając pióra.
    Alec roześmiał się szybciej, niż pomyślał, że w żadnym wypadku nie powinien był tego 
robić. Śmiech zamarł mu na ustach. Diuk Belmore stanął sztywno jak manekin.
    -   Co to było? - spytała żona, przesuwając kapelusz na tył głowy. W jej szmaragdowych 
oczach malowało się niezwykłe zaskoczenie.
    -   O co pytasz?
    -   O ten dźwięk.
    -   Nic nie słyszałem.
    -   Ale ja słyszałam. Przypominał odgłosy wydawane przez foki.
    -   Zdawało ci się - odparł odchrząkując i starając się zachować powagę.
    Joy zdjęła kapelusz, podeszła bliżej i wpatrywała się badawczo w twarz męża.
    -   Alec... czy to twój śmiech?
    -   Nie sądzę.
    -   Twoje oczy są roześmiane.
    -   Żaden diuk nie ma roześmianych oczu ani ust, ani całej twarzy.
    -   Dlaczego? Odwrócił się.
    -   Dlaczego się nie śmiejesz?
    -   Tylko wiejski głupek ma przyklejony uśmiech do twarzy. Śmieją się ludzie niespełna 
rozumu. - W swoim głosie rozpoznał chłód głosu ojca i poczuł straszne napięcie.
    -   A dla mnie śmiech jest niebiańskim darem.
    -   Czy nie interesuje cię, co jeszcze znajduje się w kufrze?
    -   Interesuje mnie twój śmiech - mruknęła.
    -   A ja mam już dość tej dziecinady i chciałbym, żebyśmy wrócili do gospody.
    -   Dziecinady? - spytała cicho, zbyt cicho. Zerknęła na kufer. Na jej twarzy nie było już 
śladu radości. Zagryzła wargi. Odwróciła się, pochyliła ramiona i spuściła głowę, jakby się 
zmieszała lub zawstydziła, co było jeszcze trudniejsze do zniesienia. Z westchnieniem 
powiedziała: - Rzucę okiem na książki, a ty zajrzyj do kufra.
    Alec popatrzył na poruszające się pod wpływem ciężkiego oddechu plecy Joy i utkwił 
wzrok w swoich butach. A jednak odtrącił kocię. Czuł się jak toporny prostak. A niech to 
szlag! Słyszał ciężki oddech żony, ale przez chwilę nie reagował.
    -   Szkotko? - wymknęło mu się to cholerne określenie, kiedy tylko uniósł wzrok i znowu 
spojrzał na jej plecy. Odwróciła się. Jej wielkie zielone oczy były zgaszone. Niemal się do 
niej uśmiechnął. Niemal, bo przecież zdążył się powstrzymać. Co się z nim, u diabła, działo? 
Po długiej, pełnej napięcia chwili, gdy Joy pożerała go wzrokiem, oznajmił: - Zaniosę kufer 
do gospody, żebyś mogła w nim poszperać.
    -   Naprawdę? - Znowu uśmiechnęła się promiennie. - Dziękuję.
    Odetchnął z ulgą i uświadomił sobie, że zanim odpowiedziała, wstrzymywał oddech.
    -   Czy jesteś pewna, że cofnęłaś zaklęcie?
    -   Przysięgam, że w ogóle nie użyłam miłosnej magii.
    Jej oczy nie kłamały, co tylko zwiększyło niepokój Aleca.
    -   Jak sądzisz, moglibyśmy pożyczyć również trochę książek?
    -   Oczywiście. - Zdjął z kołka kożuch. - Ja wyniosę kufer, a ty w tym czasie wybierz te, 
które ci odpowiadają.
    -   A co z balią?
    -   Z jaką balią? - Odwrócił się, zapinając już guziki.
    -   Tą. - Wskazała następny kąt. Stała tam stara cynkowana wanna, wypełniona sianem.
    Podniósł kufer i omal nie jęknął, bo cholerny grat ważył tonę.
    208
    209
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Ruszył do drzwi, czując w każdym mięśniu ten ciężar. Nagle Joy położyła mu dłoń na 
ramieniu. Zatrzymał się, wciągając powietrze do płuc w nadziei, że pomoże mu to utrzymać 
kufer.
    -   To też robisz wspaniale - oznajmiła, wpatrzona w niego.
    -   To znaczy co?
    -   Wspaniale dźwigasz ciężary - wyjaśniła z dumą. Pogłaskała go po ramieniu i wróciła 
do książek. Stał przez
    moment, niemal uginając się pod ciężarem kufra. Jeszcze raz odetchnął, usiłując 
wykrzesać z siebie nadludzką siłę, i nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, poczuł 
ją w sobie. Obejmował grata obiema rękami, ale ramiona i głowę trzymał prosto. Musiał 
przenieść tę ciężką, nieporęczną rzecz do gospody, choć związane z tym napięcie psychiczne 
ukrywał pod maską obojętności.
    „Tajemniczy i groźny diuk Dryden przemierzał na swym niezwykłym ogierze zasnute 
mgłą moczary w poszukiwaniu cygańskiej dziewczyny. Nagle mignęła mu w oddali plama 
czerwieni. Wolnym ruchem skierował toczącego pianę z pyska ogiera w stronę majaczących 
we mgle skał. Na Boga żywego, musi ją odnaleźć! Musi mieć tę niewierną Cygankę! Posępna 
mgła pasowała do jego czarnego nastroju. Dziewczyna uraziła jego męską dumę, więc zemści 
się na niej i potraktuje ją jak ulicznicę, pohańbi ją..."
    - O mój Boże! - Joy zamknęła książkę i przeczytała tytuł... Nikczemny diuk. - Tę chyba 
też powinnam przeczytać.
    Położyła powieść na tych, które już wybrała, a niemal z każdą przeglądaną książką sterta 
rosła. Rzuciła okiem na niektóre wybrane tytuły: Tom Jones, Moll Flanders, Fanny HM, 
Robinson Crusoe. Te powieści miała w ręku po raz pierwszy w życiu. Zerknęła na książki 
odrzucone. To były przede wszystkim sztuki Szekspira. Ciotka MacLean zakazała Joy ich 
lektury, nazywając autora angielskim parweniuszem, który nie ma najmniejszego pojęcia o 
szkockich czarownicach. Duchessa wzruszyła ramiona-210
    mi. Podeszła do balii i przechyliła ją, wysypując siano. Przysunęła nieporęczny 
przedmiot bliżej książek.
    Wycierała z kurzu dłonie, kiedy wszedł Alec. Rzucił okiem na mniejszą stertę książek.
    -   Widzę, że lubisz Szekspira. - Zaczął wkładać odrzucone przez żonę książki do balii.
    -   Och, nie, nie chcę ich. Te, które wybrałam, leżą obok. Alec rzucił okiem na tytuły i na 
jego twarzy pojawił się wyraz
    niezadowolenia.
    -   Tom Jones? Nie sądzę, że powinnaś to czytać. - Cisnął powieść w kąt.
    -   Przejrzałam ją. To jest książka o nieszczęśliwym znajdzie.
    -   Moll Flanders? - Powieść podzieliła los poprzedniej.
    -   Jej matka została uwięziona za kradzież chleba, gdy nosiła pod sercem Moll. Biedne 
dziecko sprzedano Cyganom. To pierwsza rzecz, jaką Moll zapamiętała.
    -   Fanny HM?! - Alec podniósł głos.
    -   Wygląda na... bardzo interesującą - broniła się zaczerwieniona Joy.
    -   Nikczemny diuk?! - Belmore był bliski szoku.
    Joy czuła się jak na egzekucji, ale wolała zachować milczenie.
    -   Nie będziesz czytała tych powieści. - Zerknął na tytuł ostatniej z wybranych przez 
żonę. - Tę możesz. - Podał jej Robinsona Crusoe. - I sztuki Szekspira.
    Włożył zaakceptowane przez siebie książki do balii, mruknął, ze musi zabrać mleko, i 
podszedł do krowy. Joy wykorzystała moment, błyskawicznie podnosząc z siana 
Nikczemnego diuka. Wsunęła zakazaną powieść pod sztuki Szekspira, a na nich położyła 
dozwolonego Robinsona Crusoe, nakrywając go koszykiem z jajami. Stanęła trochę dalej, 
zakładając ręce do tyłu i z niewinną miną nucąc pod nosem.
    -   Czy to mleko nie będzie dla ciebie za ciężkie? - Alec postawił obok niej cynkowane 
wiadro.
    -   Absolutnie nie - odparła, podnosząc je, żeby się upewnić. Podał jej pelisę i wziął balię 
w krzepkie dłonie.
    Po wyjściu z obory Joy natychmiast się zatrzymała, bo śnieg
    211
    JlLL BARNETT
    CZARY
    przestał padać, a wicher ucichł. Na dworze panował taki spokój, jakby świat nagle 
znieruchomiał. Pokazało się słońce i było tak ciepło, że po błyszczących jak kryształy soplach 
lodu u dachu obory spływały kropelki wody, a śnieg przykrywający grubą warstwą stromą 
strzechę migotał. W połowie drogi pomiędzy gospodą a zamarzniętą i srebrzącą się teraz w 
słońcu rzeką rosły wysokie drzewa. Korony obciążone czapami śniegu wyglądały, jakby ktoś 
posypał je obficie cukrem pudrem. Zza zaspy wyskoczył dziki królik. Zatrzymał się na widok 
ludzi. Węszył przez chwilę wąsatym nosem sprawdzając, czy nie grozi mu niebez-
pieczeństwo, po czym zastrzygł uszami i dał susa w stronę drzew, rozpryskując głęboki śnieg. 
Ślad jego łapek był widomym znakiem, że wśród białego puchu i lodowych tafli wciąż toczy 
się
    życie.
    -   Och... Czy nie jest piękny? - szepnęła nieśmiało Joy.
    -   Co? - Alec przesunął w dłoniach balię i rozejrzał się wokoło.
    -   Śnieg. - Nie mieściło się jej w głowie, że mąż w ogóle tego nie dostrzega. - To dar 
zimy.
    -   Mnie kojarzy się raczej z trumną. O mało nie zamarzliśmy w nim na śmierć.
    -   Ale mimo to jest piękny. Czy tego nie widzisz? Popatrz uważnie. - Postawiła wiadro 
na ziemi. - Czuję się trochę tak, jakbyśmy się znaleźli w cichej baśniowej krainie, w której 
jest tylko biel, srebro i blask. - Wzięła do ręki garść śniegu i uniosła do góry. - Jeśli trzymasz 
go w taki sposób i spoglądasz na niego w słońcu, błyszczy jak diamenty.
    Alec zrobił kwaśną minę.
    -   Popatrz - nie ustępowała.
    -   Widzę tylko wodę spływającą po twoim ramieniu - oświadczył i przeszedł obok Joy, 
nawet na nią nie spojrzawszy.
    -   Przyziemny Anglik - mruknęła, wyrzucając topniejący w jej dłoni śnieg i spoglądając 
na plecy dźwigającego balię męża. - Uważa się za ofiarę mojej miłosnej magii.
    Poirytowana tym, że jest taki sztywny, wycelowała w jego twardą głowę śnieżką. Poczuła 
ulgę. Ale zatrzymał się, postawił balię na ziemi i wolno odwrócił się w stronę Joy, otrzepując 
śnieg
    212
    z karku. Spojrzał na nią tak, jakby była stuknięta. Szybko uformowała następną śnieżkę i 
z chichotem pacnęła nią w tę nachmurzoną twarz.
    -   Do jasnej cholery! Co ty właściwie robisz?
    -   Celuję w ciebie śnieżkami. - Właśnie posłała trzecią.
    -   To wcale nie jest zabawne.
    -   A ja uważam, że jest.
    -   Przestań natychmiast.
    W odpowiedzi wycelowała czwartą. Miała nadzieję, że w końcu Alec się rozluźni i sam 
zacznie obrzucać ją śnieżnymi kulami.
    -   Uspokój się.
    Wycierał śnieg z twarzy, ale Joy nie ustąpiła. Utkwiło jej w pamięci, z jaką wyższością 
ciskał w kąt wybrane przez nią książki. Już nie panowała nad sobą, więc ulepiła twardszą kulę 
i wycelowała w tors. Życzyła sobie tylko, żeby jej zaklęcia były równie skuteczne.
    -   Powiedziałem, żebyś przestała!
    Właśnie przypomniała sobie, w jak arogancki sposób kazał jej cofnąć miłosne zaklęcie. 
Po raz kolejny schyliła się po śnieg. Nie znała żadnego miłosnego zaklęcia. Z całej siły 
zacisnęła dłonie na mokrym śniegu. Gdyby tylko mogła użyć takiego zaklęcia, / pewnością by 
go użyła, bo byłoby to znacznie prostsze niż uczenie tego mężczyzny miłości. Podniosła kulę.
    -   Rozkazuję ci, uspokój się! - Alec uchylił się.
    -   Czy nigdy nie bawiłeś się w śnieżną bitwę? - Przekładała kolejną kulę z ręki do ręki, 
zastanawiając się, w co go teraz uderzyć.
    -   Diuk się nie bawi.
    -   Chodzi mi o czasy twojego dzieciństwa.
    -   Nigdy nie byłem dzieckiem, a jedynie potomkiem rodu diuków Belmore - odparł 
ostrym tonem i stanął sztywno.
    Spostrzegła jego napięcie. Nie potrafiła odnaleźć w Alecu dziecka, odkrywając raczej 
prawdę jego słów. Z nieustępliwej warzy z łatwością wyczytała, że nigdy nie wszedł 
ukradkiem do kuchni, żeby myszkować po półkach w poszukiwaniu łakoci, nigdy nie wrzucał 
kamyków do jeziora i nie bawił się w chowa-213
    JlLL BARNETT
    nego czy w ciuciubabkę. Wszystko nagle trochę posmutniało i trwało w jeszcze 
większym bezruchu. Zerknęła na upstrzony śniegiem kożuch Aleca i na topniejącą w jej 
dłoniach kulę. Rozpuszczała się tak łatwo, a diuk Belmore być może nigdy się nie rozluźni. 
Joy westchnęła, zawiedziona, i wyrzuciła śnieżkę. Na razie dała za wygraną, bo z miny Aleca 
wynikało, że potrafiłby tylko rozgniewać się jeszcze bardziej. Podniosła wiadro i ruszyła do 
gospody.
    -   Jesteś duchessą Belmore, a nie dzieckiem - dotarł do jej uszu lodowaty ton, gdy mijała 
męża.
    -   Niezupełnie - wyrwało się jej w odpowiedzi.
    Po wejściu do gospody Alec niemal rzucił balię na podłogę i podążył za Joy do kuchni.
    -   Co ty, u diabła, sugerujesz?
    -   Nie jestem w pełni twoją żoną - odparła, stawiając mleko i odwracając się do niego. 
Miała już dość jego zachowania, więc stanęła sztywno, z wyprostowanymi rękoma, i dodała 
prowokacyjnie: - Sądzę, że trochę się mnie obawiasz.
    Poskutkowało. Przez moment wyraz twarzy Aleca świadczył o tym, że uwaga żony 
uraziła jego męską ambicję. Objął Joy, wcale nie troszcząc się o delikatność, i patrzył na nią 
wciąż rozgniewany.
    -   Czy jest jeszcze coś, co mogłabyś mi zrobić? Nie obawiam się ciebie ani trochę.
    -   Alec, nie było żadnego miłosnego zaklęcia. Zbyt słabo panuję nad magią, by móc je 
rzucić.
    -   Czy na dworze chciałaś, żebym wyszedł na głupca? Spojrzenie Belmore'a 
uprzytomniło Joy, że dochodzą w nim
    do głosu jakieś pierwotne instynkty. Potwierdził to gwałtowny, namiętny pocałunek. 
Najwidoczniej prowokacyjne stwierdzenia żony nie dawały Alecowi spokoju. Ale też z 
niepohamowaną siłą rosło jego zmysłowe podniecenie, ponieważ przerwał pocałunek tylko po 
to, żeby zanieść Joy do pokoju na górze, otwierając z trzaskiem drzwi nogą.
    -   Alec - szepnęła, przytulając twarz do jego nie ogolonego policzka.
    214
    CZARY
    W odpowiedzi zamknął drzwi wściekłym kopnięciem.
    -   Alec - powtórzyła miękko, kładąc mu rękę na sercu i patrząc w jego gniewne oczy.
    -   Wspaniale radziłeś sobie z tymi ciężarami - pochwaliła męża, głaszcząc go po 
ramieniu.
    Zamknął oczy i zamarł w bezruchu. Oddychał głęboko, najwyraźniej spodziewając się, że 
dzięki temu osiągnie spokój. Miał wyraz twarzy człowieka usiłującego poskromić w sobie 
jakąś demoniczną siłę. W napięciu zaciskał usta i dłonie. Nie walcz z tym, proszę - błagała go 
w myślach, czując pod palcami przyspieszone bicie jego serca.
    -   Mój Alec - szepnęła, głaszcząc jego podbródek.
    Pod wpływem tych słów gniew męża rozpłynął się niczym śnieg w wiosennym deszczu. 
Zaczął muskać wargami jej usta w taki sposób, jakby smakował jakieś szlachetne wino. Była 
w tym pocałunku czułość, którą głęboko skrywał pod maską wyniosłej dumy.
    Delikatnie posadził Joy na sienniku. Znowu znalazła się w jego ramionach. Również w 
pocałunku przejawiała się l ego nieodłączna władczość i pewność siebie, od pierwszej chwili 
zniewalały ją tak samo, jak wyrafinowana zmysłowość Meca. Podniecające ruchy jego języka 
w ustach Joy budziły w niej głębsze zmysłowe pragnienia i potrzebę bycia z nim leszcze 
bliżej. Pod wpływem szorstkich dotyków języka męża, które czuła na swoim języku, zębach i 
podniebieniu, narastało w jej ciele mrowienie. Zniewalała ją coraz silniejsza namiętność. W 
ramionach Aleca przeżywała najcudowniejsze chwile życia.
    Po upajającym pocałunku przesunął rękę z szyi na plecy Joy, pieszcząc ciało, a zarazem 
muskając ustami jej ucho. Szorstki ilotyk nie ogolonego policzka męża przyprawiał ją o 
drżenie. Gdy ' powrotem zaczął gładzić szyję, otworzyła oczy i spojrzała na mego pytająco.
    -   Masz upajająco delikatną skórę. Czy jesteś taka sama -V środku, Szkotko?
    -   Alec...
    215
    JlLL BARNETT
    -   Wciąż nie zostałaś moją żoną tylko pod jednym względem. - Przesunął językiem po jej 
uchu. - Chcę cię mieć teraz, Szkotko.
    Wymamrotała słowa zgody, a on zsunął z jej ramion suknię. Poczuła na piersiach chłodne 
powietrze. Wstrzymując oddech, usiłowała skryć się pod torsem męża.
    -   Nie. Pozwól mi rozkoszować się ich widokiem. - Przesuwał wilgotne usta z szyi Joy 
na jej sutki. - Chcę poznać smak tych pereł.
    Usta Belmore'a wzięły w posiadanie pierś żony. Na przemian ssał nabrzmiałą brodawkę i 
drażnił ją błyskawicznymi ruchami języka, a potem rozchylił wargi i pochłaniał jedwabistą 
skórę z gwałtownością, która przyprawiła Joy o mrowienie w dole brzucha. To było nie znane 
jej dotychczas uczucie rozkoszy, jaką mogą ofiarować sobie nawzajem kobieta i mężczyzna. 
Otworzyła się na nią z cichym westchnieniem, spuszczając powieki i obejmując Aleca za 
szyję. A on całował jej piersi tak długo i zapamiętale, aż była bliska utraty świadomości, 
poddana bez reszty impulsom ciała. Czuła jak nigdy dotąd zmysłowe upojenie i swoją 
kobiecość oraz inność mężczyzny.
    Alec miał mięśnie jak ze stali i skórę ciemniejszą oraz bardziej szorstką niż jej własna. 
Równocześnie jego włosy były miękkie. Czuła na ciele ich dotyk. Gładziła je pieszczotliwie 
dłońmi. Stare jak sama ludzkość różnice płci ekscytowały Joy i podniecały, a dotyk języka 
Aleca na sutkach przyprawiał ją o dreszcze. Zaczęła gwałtownie oddychać, kiedy wilgotne 
usta męża zaczęły pieścić skórę na brzuchu pod biustem, na żebrach i obojczyku, a potem na 
powrót przywarły do jej warg.
    Objęła Aleca mocniej i poruszała się pod nim niecierpliwie, choć nie potrafiła 
sprecyzować narastającego coraz silniej pragnienia bycia z tym mężczyzną w jeszcze bardziej 
intymnym związku. Jakby odgadując to pragnienie, zaczął muskać skórę nogi Joy delikatnie 
niczym zefirek, a po chwili włożył rękę pod suknię i pieścił wewnętrzną stronę ud, z każdym 
ruchem przesuwając dłoń coraz wyżej. Gdy spoczęła w najczulszym miejscu, Joy 
uświadomiła sobie, za czym tęskniła. Zakwiliła jak dziecko, odczuwając rozkoszną ulgę, a 
zarazem zakłopotanie.
    216
    CZARY
    Alec przeczesywał palcami włosy jej łona, aż w końcu dotknął niewielkiego wilgotnego 
wzgórka. Ciało Joy przeniknęła taka rozkosz, że z jej piersi wyrwał się stłumiony krzyk, a 
oczy zasnuły się mgiełką.
    -   Rozchyl dla mnie uda, Szkotko.
    Drażnił łechtaczkę okrężnymi ruchami dłoni, a potem wodził palcami po wargach 
sromowych. Tylko on miał prawo pieścić Joy tak intymnie, potrafiąc zarazem dać jej taką 
rozkosz, że miała poczucie, iż czas stoi w miejscu. Jedną rękę wsunął pod jej pośladki, a 
drugą wzmagał nacisk na najczulsze miejsce, dotykając go niczym wytrawny pianista 
klawiszy fortepianu. Intymność tego dotyku była dla Joy porażająca, ale nie zamieniłaby go 
na najwspanialszą magię.
    -   Rozepnij mi koszulę - szepnął władczym głosem. Przesunął palec wskazujący niżej, 
muskając najczulsze miejsce
    przy każdym poruszeniu dłoni.
    -   Alec.
    Joy zdjęła mu z ramion koszulę. Gdy owłosionym torsem dotknął jej podniecających 
piersi, z kolei on westchnął słodko t zaczął wkładać palec milimetr po milimetrze, wyjmując 
go tylko po to, żeby wsunąć głębiej. Joy zadrżały nogi, zaczęła szybciej oddychać. 
Instynktownie pocierała piersiami tors Aleca.
    -   Wielki Boże - westchnął.
    Poczuła w ustach jego zaborczy język. Jedną ręką przyciskał do siebie Joy mocniej, a 
drugą szarpał guziki u spodni. W końcu zdjął z siebie ubranie, odsunął nogą buty i spodnie.
    -   Wstań - szepnął niecierpliwie, rzucając ponad jej głową koszulę.
    -   Nie potrafię. Nie utrzymam się na nogach.
    Zaklął i zaczął ją rozbierać. Kiedy nie miała już nic na sobie, uniósł jej stopy, opierając 
na swoim ciele, i włożył ręce pod pośladki.
    -   Zarzuć mi nogi na plecy.
    Gdy wykonała to polecenie, jej ciało zaczęło się otwierać dla Aleca. On zaś usiadł na 
piętach, dotykając najczulszego miejsca Joy nabrzmiałym członkiem. Po chwili pieścił nim, 
tak samo jak
    217
    ML  BARNETT
    CZARY
    wcześniej palcami, srom i łechtaczkę. Przywarł wargami do warg obejmującej go za 
szyję Joy i wolnymi, długimi ruchami na przemian wkładał jej do ust i wyjmował język. 
Dłońmi unosił i opuszczał jej pośladki, przesuwając członek w górę i dół sromu w tym 
samym rytmie, w jakim manewrował językiem. Joy poczuła na ciele kropelki potu oraz 
przyspieszone bicie własnego serca i serca Aleca. Uniosła się lekko w biodrach pod wpływem 
narastającego pragnienia, żeby mąż był jeszcze bliżej.
    -   Chodź - szepnęła.
    W odpowiedzi wymamrotał coś, czego nie dosłyszała, ale najsilniej reagowała teraz nie 
na dźwięki i obrazy, lecz na dotyk i smak. Nagle Alec przywarł do niej całym ciałem, nie 
przestając pieścić członkiem wilgotnego sromu. Gdy po chwili odsunął się, krzyknęła 
zawiedziona, ale on zrobił to tylko po to, by pozwolić jej poznać dotyk męskości w 
najczulszym miejscu. Poczuła, jak wieńczące członek zgrubienie zagłębia się w niej, żeby 
otworzyć ją jeszcze bardziej.
    -   To boli - szepnęła, nagle wyprężona.
    -   Nie ruszaj się - wydyszał.
    Zatrzymał się na moment, po czym zaczął wchodzić w nią coraz głębiej, dopóki coś go 
nie zatrzymało. Skrzywiła się z bólu, gdy ostrożnie usiłował pokonać przeszkodę.
    -   Nic z tego. Nie jest dla mnie odpowiedni - orzekła w swojej świętej naiwności.
    -   Szczerze żałuję, Szkotko.
    Lekko się cofnął i wszedł gwałtowniej. Joy zaczęła odpychać jego stalowe ramiona i 
jęknęła, ale natychmiast zagryzła wargi, żeby jęk się nie powtórzył.
    -   Nie obawiaj się. Jeśli nie jesteś gotowa, nie posunę się dalej ani o milimetr.
    -   To jest jeszcze jakieś „dalej"? - spytała głosem, w którym zdziwienie mieszało się z 
lękiem.
    Alec wziął głęboki wdech i zaklął cicho.
    -   To boli - przypomniała.
    -   Wiem.
    -   Jeśli ty też czujesz ból, to dlaczego to robimy?
    Belmore wymamrotał coś pod nosem i cofnął się na tyle, żeby móc pieścić palcem czuły 
wzgórek. Joy wciąż czuła ból, więc szeptał jej do ucha uspokajające słowa, przez cały czas 
drażniąc łechtaczkę szybkimi okrężnymi ruchami. Po chwili duchessę ogarnęła fala takiej 
rozkoszy, że uniosła lekko biodra. Czując to Alec zaczął się cofać. Joy pomyślała, że to już 
koniec ich pierwszego miłosnego spotkania, a tymczasem on wolnymi ruchami na przemian 
wchodził w nią i wychodził, ani na chwilę nie przestając dotykać czułego wzgórka. Ból 
gdzieś się ulotnił, choć pozostało odczucie wzrastającego z każdym ruchem nacisku na coś, 
co stawiało opór. Ale też im silniej Alec napierał, tym Joy szerzej się dla niego otwierała, 
czując w środku jakiś narastający zmysłowy żar. Po chwili cofnął palec, a jego ruchy 
stopniowo stawały się coraz dłuższe.
    Joy zbliżała się coraz bardziej do tak niewypowiedzianej rozkoszy, że po prostu pragnęła 
jej dotknąć. Zacisnęła palce na ramionach męża, czując twarde i mokre od potu muskuły. 
Chciała na niego spojrzeć, lecz nie potrafiła otworzyć oczu, więc tylko bez końca szeptała 
jego imię. Poruszał się coraz szybciej, a ona w pewnym momencie miała wrażenie, że unosi 
się w powietrzu. Jej ciało prężyło się w ekstazie, a pochwa zaciskała na twardym sprężystym 
członku. Rozkosz przenikała jej duszę, jakby wyzwoliła się z więzów czasu i przestrzeni. 
Trwała wciąż, choć ciało już się uspokoiło.
    Serce Joy otworzyło się dla mężczyzny, którego kochała i który upajał ją takim 
szczęściem. To była jego miłosna magia. Teraz poruszał się w Joy jeszcze szybciej i wchodził 
w nią bardzo głęboko, jakby oczekiwał, że uda mu się dotknąć jej duszy. Duchessa miała 
pewność, że tak się stanie. Porwał ją nowy przypływ rozkoszy, jeszcze silniejszy niż 
poprzednio. Słyszała własne słowa wypowiadane stłumionym krzykiem. Nie docierał Jo niej 
ich sens, ale nie potrafiła się powstrzymać. Z każdym ruchem Aleca ekstaza narastała i Joy 
unosiła coraz silniejsza fala.
    Poczuła na skórze dotyk czegoś tak lekkiego jak piórko. W pierwszej chwili pomyślała, 
że to dłonie Aleca, ale zaraz dotarło do niej, że on wciąż podtrzymuje jej pośladki, szalonymi
    219
    JlLL BARNETT
    ruchami wzmagając ekstazę. Właśnie zaklął głośno, poruszył się spazmatycznie i 
znieruchomiał. Joy poczuła jak męskość Aleca zaczyna w niej pulsować, napełniając ją 
nasieniem życia. Przywarła do męża. Trwali w miłosnym uścisku, a dla niej czas znowu się 
zatrzymał, jakby dotykała wieczności. Poczuła słodki zapach róż. Tym cudownym zapachem 
przesycona była jej skóra i powietrze w sypialni. Ponownie uzmysłowiła sobie, że na jej 
ramionach i twarzy spoczywa coś tak lekkiego jak piórko. Otworzyła oczy. Mnóstwo 
różowych płatków spadało na ich nagie ciała. Była zaskoczona, ale nie powiedziała słowa, 
przeniknięta błogością, jaką dawał jej Alec, będąc w niej tak głęboko. Zdmuchnęła kilka 
płatków z twarzy, wsłuchując się w przyspieszone bicie serc i urywane oddechy. W ciszy 
pokoju wydawały się takie głośne. Wciągnęła do płuc powietrze przesycone delikatnym 
zapachem róż i ostrą wonią pobudzonych zmysłowo, spoconych ciał. To było najbardziej  
magiczne powietrze, jakim kiedykolwiek oddychała.  Czuła na swoim brzuchu brzuch  
znieruchomiałego Aleca, wciąż penetrującego najintymniejsze zakamarki jej ciała, a tuż przy 
twarzy jego twarz. Już oddychał spokojnie. Zdjęła mu z pleców kilka różowych płatków, 
głaszcząc go leniwie.
    -   Teraz rozumiem - szepnęła tuż przy jego uchu.
    -   Co rozumiesz? - jęknął.
    -   Dlaczego to robiliśmy.
    Poruszyła udami.
    -   Teraz jest odpowiedni - oznajmiła radośnie.
    -   Szkotko, nie jestem pewny czy to komplement - odparł Alec po chwili konsternacji.
    -   Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie musisz przerywać, bo teraz jest absolutnie 
odpowiedni.
    Belmore'owi przyszły do głowy różne komentarze, w tym oczywiście cyniczne, ale nie 
powiedział słowa.
    -   To było wspaniałe. - Joy pogładziła go po ramieniu.
    -   Co?
    -   Że go nieco skurczyłeś, abym nie czuła bólu.
    220
    CZARY
    Roześmiał się, nie mogąc już dłużej zapanować nawet nad tym.
    - Ty się śmiejesz. Och, Alec, potrafisz się śmiać! Tak się cieszę. - Po chwili 
błogosławionej ciszy oznajmiła: - Nie wiem, co cię tak rozbawiło, ale mniejsza o to. Ważne, 
że się roześmiałeś. - Mówiąc to sama się do niego uśmiechnęła.
    Belmore potrząsnął głową, zastanawiając się, jak to Joy wytłumaczyć. Jednak na myśl o 
tym, co powiedziałaby, gdyby jej wyjaśnił fizjologię stosunku, znowu się roześmiał. 
Spoglądała na niego, usiłując cokolwiek zrozumieć z tej reakcji, ale w końcu dała za wygraną. 
Westchnęła, jakby była senna, i wtuliła twarz w jego szyję.
    Miała prawo poczuć się zmęczona. Przez ostatnie kilka minut mówiła bez przerwy. Po 
pierwszym orgazmie nawet wykrzykiwała mu do ucha słowo „dziękuję", a później 
wspominała o lataniu. On też powinien jej podziękować za to, co przeżył z nią przed chwilą. 
Na myśl o tym zamknął oczy. Namiętność, z jaką się kochali, i siła zmysłowych doznań 
sprawiły, że poczuł się jak nastolatek, który dopiero rozpoczyna życie seksualne. Patrząc na i 
ej twarz, przeżywał wszystko tak głęboko, że aż nie potrafił uwierzyć, że dzieje się to 
naprawdę. Ilekroć uśmiechnęła się do liego tym swoim wolnym od przesądów uśmiechem, 
budziło się v nim coś, czego istnienia nawet nie podejrzewał. Czuł się tak urzeczony tym 
uśmiechem, że niemal chciał go dotknąć i na zawsze zatrzymać przy sobie. Ale ta szalona 
myśl przeraziła go. Usiłował zapanować nad swoimi odczuciami. Zaczął oddychać głęboko.
    Boże... W środku zimy Joy pachniała różami. Już wcześniej poczuł ten zapach, ale teraz 
wydał mu się silniejszy. Zastanawiał się czy to perfumy, których woń na skórze żony 
wzmogła się pod wpływem miłosnych wyczynów. Dotknął ustami szyi Joy. Coś delikatnego 
pokrywało jej skórę. Otworzył oczy. To były płatki róż. Uniósł głowę i spojrzał przez ramię. 
Różowe płatki leżały na jego nagim ciele. Zerknął na żonę. Wpatrywała się w niego tak, 
jakby dał jej gwiazdkę z nieba. To było  dziwne,  ale pod wpływem tego  spojrzenia  poczuł
    221
    JlLL BARNETT                                                            i
    •i
    nagły przypływ męskiej dumy, choć powinien mieć w sobie zdolność ignorowania takich 
reakcji Joy. Na moment odwrócił od niej głowę. Siennik też był przykryty warstwą 
aksamitnego różu.
    -   Wszędzie leżą płatki róż - rzekł patrząc na żonę.
    -   Wiem. Czy nie pachną cudownie?
    -   Dlaczego?
    -   Dlaczego pachną? Niezbyt dobrze się w tym orientuję, ale sądzę...
    -   Skąd się tu wzięły?
    -   Nie wiem - odparła podejrzanie cicho i spuściła oczy, jakby
    czuła się winna.
    -   Nie jestem głupcem. Róże nie kwitną w środku zimy. Czy chciałaś zrobić na mnie 
wrażenie, wyczarowując je?
    -   Nie! Nie zrobiłam tego świadomie. Po prostu zjawiły się w pewnym momencie znikąd. 
- Odwróciła głowę i westchnęła głęboko. - Nie w pełni panuję nad magią. To przekleństwo, 
które ciąży nad rodem MacQuarriech. - Zawstydzona, przeprosiła Aleca.
    Teraz zrozumiał, że również ona toczy bezgłośną walkę z własnym demonem, i odkrył 
coś, co łączyło ich oprócz ślepej namiętności. Zanim zdążył pomyśleć, zaczął głaskać ją po 
włosach, robiąc coś takiego po raz pierwszy w życiu. Pozbierał z nich płatki i wyciągnął 
szpilki. Włosy były tak splątane, że nie dały się rozpuścić, więc cierpliwie rozczesywał je 
palcami, aż zaczęły swobodnie opadać na siennik. Joy spoglądała oczarowana.
    -   Jakie długie. Nigdy jeszcze nie widziałem takich włosów, Szkotko.
    -   Są w takim nieładzie.
    Gładził je i ważył w dłoniach, a potem spojrzał w tę szczególną twarz i zielone oczy, 
które odbierały rzeczywistość zupełnie inaczej niż on. Joy dostrzegała diamenty, tam gdzie 
Ałec widział tylko śnieg. Podziwiała baśniowy krajobraz, a jej mąż traktował ten krajobraz 
jak śmiertelne zagrożenie. Kochała życie. On życiem gardził. Zamknął na chwilę oczy, 
starając się oddalić te posępne myśli.
    Gdy znowu uniósł powieki, zauważył, że delikatna skóra Joy jest trochę zaczerwieniona 
na twarzy i piersiach od jego szorst-
    CZARY
    kiego zarostu. To były widome znaki, że ciało żony należało przed chwilą do niego. Już 
nigdy nie mogła mu powiedzieć, że nie jest w pełni jego żoną. Całował te znaki, czując jak 
krew zaczyna szybciej krążyć w jego żyłach. Znowu odezwała się w nim męska duma, ale nie 
miała nic wspólnego z zaborczym posiadaniem, lecz wynikała z tego, że potrafił dać Joy 
szczęście. W tej chwili jej cholerne czary nie miały żadnego znaczenia. Liczyło się tylko to, 
że znowu jej pragnął. Czuł to w nabrzmiałym nagle, twardym członku.
    Obejmując Joy, przeturlał się na ich różanym posłaniu na plecy, tak że ona znalazła się 
teraz na nim. Westchnęła gwałtownie, zaskoczona tak nagłą zmianą. Wyraz jej twarzy 
odzwierciedlał tę  świętą naiwność, która tak ją wyróżniała  spośród innych kobiet. Alec 
zaczął całować żonę, gładząc jej usiane płatkami róż włosy, które teraz okrywały ich nagie 
ciała. Im bardziej namiętny stawał się jego pocałunek, tym silniej reagowała, a on czuł coraz 
większe  podniecenie.   Jedwabiste   włosy   żony   muskały jego uda, a gdy się poruszyła, 
poczuł je na jądrach. Wsunął język głębiej do jej ust, a ona poruszyła się i bardziej rozchyliła 
wargi. Uczyła się szybko. Objął dłońmi jej biodra, gładząc jedwabistą skórę, do której 
przylgnęły różowe płatki. Przeżywał najbardziej zmysłowe w swoim życiu doświadczenie. 
Joy znowu się poruszyła. Poczuł na swojej „ostrodze" dotyk włosów łonowych i wsunął ją 
głębiej.  W reakcji  na to żona uniosła głowę i spojrzała na niego z niepokojem. Chciał ją 
znowu pocałować, ale odchyliła się do tyłu.
    -   Alec...
    -   Czy coś jest nie w porządku?
    -   Czy mógłbyś go troszkę skurczyć? Zbliżył usta do jej ucha, żeby ukryć uśmiech.
    -   Nie bój się, Szkotko. Przekonam cię, że jest odpowiedni. I przekonał.
    222
    Przez następne dwa dni Joy nie mogła wyjść z podziwu, że „ostroga" Aleca kurczy się i 
rozkurcza jak na zawołanie. Była przekonana, że mąż panuje nad swoim ciałem tak samo jak 
nad wszystkim, co robi. Powiedziała mu o tym, ale on znowu się roześmiał. Przechowywała 
w pamięci ten głęboki, nieco chrapliwy i drogi jej sercu dźwięk niczym owoc spełnionego 
dzięki czarom życzenia.
    Dużo rozmawiali, bo Joy wciąż zasypywała Aleca pytaniami. Z tego, co mówił o 
Londynie, wynikało, że jest to straszne miasto. Nie udało mu się jednak przekonać żony do 
takiej opinii, ponieważ nie zapomniała, że on nie potrafi dostrzec piękna śniegu.
    Powtarzał jej w kółko, czego oczekuje się od duchessy Belmore, i zawsze z tego 
wynikało, że nie powinna robić nic, co choćby w najmniejszym stopniu kojarzyło się z magią. 
Z drugiej strony stać go było na to, żeby przyznać, iż zachował się niewłaściwie, kiedy Joy 
chciała w oborze spenetrować zawartość kufra. Powiedział to, szczotkując jej schnące po 
kąpieli w balii włosy. Owe kąpiele zwykle kończyły się tym, że więcej wody było na 
podłodze niż w wannie, w której spoczywały ciała dwojga kochanków.
    224
    CZARY
    Joy ogarniało zdumienie, że diuk Belmore pielęgnuje jej włosy niczym pokojówka, ale z 
łatwością spostrzegła, że po prostu sprawia mu to przyjemność. Gdy wolnymi ruchami 
przesuwał szczotkę po jedwabistej gęstwie, na jego twarzy malował się zachwyt. Ale też 
czesanie jej włosów stało się rychło wstępnym etapem gry miłosnej, która kończyła się 
wzajemnym zmysłowym upojeniem.
    Po jakimś czasie Alec przyznał, że to prawdziwe szczęście mieć w tym odciętym od 
świata miejscu szczotkę do włosów, brzytwę i warcaby. Nigdy przedtem w nie nie grał, 
podczas gdy Joy je uwielbiała. Wyczarowała warcaby, brzytwę, szczotkę i inne potrzebne 
rzeczy, jak zwykle myląc się przy tym. Belmore musiał bowiem uznać fakt, że worek stęchłej 
kaszy, ostrze noża i zdekompletowana talia kart są tak samo bezużyteczne, jak inne 
przechowywane w kufrze przedmioty. Joy wyczarowywała potrzebne im rzeczy, kiedy Aleca 
nie było w pobliżu, wychodząc z założenia, że to, czego on nie widzi, nie może zranić jego 
uczuć.
    Nadeszła pora przygotowania kolacji. W tym przypadku duchessa musiała, niestety, robić 
wszystko jak zwykła śmiertel-niczka, ponieważ mąż nie przełknąłby niczego, co stanowiłoby 
owoc jej magii. Z drugiej strony uważała, że przynosi jej to ujmę jako czarownicy. Skrzywiła 
się boleśnie, bo miała do czynienia z problemem nie do rozstrzygnięcia. A jednak...
    Zerknęła na drzwi, usiłując oszacować, jak długo Aleca nie będzie w gospodzie. 
Wyszedł, żeby przynieść drwa na opał i nakarmić krowę. Uśmiechnęła się na myśl o czymś 
tak trudnym do wyobrażenia, jak właśnie karmienie przez diuka Belmore'a krowy. Ale 
stopniowo rozpuszczał się twardy pancerz Aleca, świadomość zaś, że jest potomkiem 
sławnego rodu, nie wywierała już tak wielkiej presji na jego zachowanie. Nawet ton jego 
głosu był już mniej władczy i nie słyszało się w nim dotychczasowego napięcia. Alec 
zachowywał się tak, jakby w końcu uznał, że poślubienie czarownicy nie jest wcale takie złe, 
jak wcześniej sądził. Oczywiście, Joy akceptowała go właśnie takiego. Nieśmiało dochodziły 
w nim do głosu głęboko ukryte cechy jego osobowości, pragnienie wypełnienia pustki 
uczuciowej oraz związku z kocha-
    225
    J1LL OARNETT
    jącą i kochaną kobietą, z Joy Fioną MacQuarrie, nawet jeśli wciąż nie zdawał sobie z 
tego sprawy. Zawsze uświadamiała to sobie, kiedy Alec trzymał ją w ramionach i kochał się z 
nią. W ten sposób potwierdzały się przeczucia Joy, nie dające jej spokoju od chwili, kiedy po 
raz pierwszy spojrzała temu mężczyźnie w oczy. Wierzyła, że potrafi pomóc Alecowi 
zrozumieć samego siebie, a skoro ofiarowała mu serce i ciało, nie zamierzała się poddać, choć 
nadal miała do czynienia z pozbawionym fantazji angielskim diukiem.
    Westchnęła ciężko. Gdy przełknęła ślinę, poczuła ból gardła. Po chwili poczuła go także 
w uszach. Wcale się jednak tym nie przejęła. Doszła do wniosku, że jeśli czymś zajmie 
umysł, nie będą jej też dokuczać duszności. Rzuciła okiem na gotującą się zupę, a następnie 
na leżące na stole bulwy rzepy. Musiała je obrać. Obok stała misa ze śmietaną, z której 
należało zrobić masło. Joy zaswędzi! zakatarzony nos, więc wytarła go rękawem, po czym 
przelała śmietanę do maślnicy.
    Zaczęła ubijać tłokiem gęsty płyn, przerywając tylko po to, żeby wytrzeć nos. Niestety, 
entuzjazmu dla nowego zajęcia starczyło jej zaledwie na kilka minut, dopóki nie poczuła bólu 
w ramionach, a na skroniach potu. Nie potrafiła się skupić na tych mechanicznych ruchach, 
jednak postanowiła nadal ubijać śmietanę w przekonaniu, że masło robi się szybko. Zagryzła 
wargi i z zawziętością poruszała tłokiem przez następne kilka minut. Kiedy w końcu zajrzała 
do naczynia, nie było w nim śladu masła. Mimo to pracowała dalej, czując spływający po 
twarzy pot. Robienie masła okazało się najcięższym i nąjnudniejszym zajęciem w całym jej 
dotychczasowym życiu. Ponownie zerknęła do maślnicy. Śmietana nawet nie zgęstniała. Joy 
uniosła obolałe ramiona, a następnie zacisnęła dłonie, opierając je na udach, i z nachmurzoną 
twarzą zaczęła się wpatrywać w biały płyn.
    Mogłaby przyspieszyć ubijanie dzięki magii, zamiast wykonywać to ogłupiające zajęcie. 
Alec by tego nie pochwalił, ale Joy też nie przepadała za jego podejściem do pracy. Masując 
obolałe ramiona, myślała o tym, że potrafi pogodzić oba podejścia. Wyjrzała przez okno. 
Nigdzie ani śladu męża. Rozbłysły jej oczy
    226
    CZARY
    i uśmiechnęła się na myśl o tym, co zaraz zrobi, bo dlaczego miałaby wykonywać jakieś 
zajęcie wyłącznie w normalny sposób? Dzięki zaklęciu użyczyła tłokowi magicznej mocy. 
Poruszał się teraz sam, ale przecież w dalszym ciągu masło robiło się tak jak dotychczas.
    Przez chwilę obserwowała hałaśliwą pracę tłoka, a następnie zakołysała głową i podeszła 
do chleba, żeby sprawdzić, czy wystygł. Był jeszcze gorący, ale wyglądał apetycznie. 
Zanuciła celtycką pieśń i tanecznym krokiem przeszła przez kuchnię, żeby wykonać inną 
trywialną pracę domową. Była z siebie zadowolona zgodnie z tym, że -jak mówi stare 
szkockie porzekadło - odrobina przebiegłości w zachowaniu człowieka zawsze przynosi 
radość.
    Nagle dotknęła suknią czegoś leżącego na podłodze w pobliżu pieca. Zatrzymała się. To 
książki przyniesione z obory. Dotąd nie miała chwili na ich czytanie, spędzając cały czas z 
mężem. Uśmiechnęła się na wspomnienie cudownych chwil spędzonych w ramionach Aleca. 
Zaakceptował czarodziejskie zjawianie się różanych płatków i ich cudownego zapachu jako 
czegoś, co nieodłącznie towarzyszy ich miłości. Kichnęła. Wycierając nos i odchrząkując 
chrypkę myślała o innych, czekających ją jeszcze okropnych zajęciach. Skrzywiła się z 
niechęcią. Nagle, jakby za sprawą magii, przypomniała sobie powieść Nikczemny diuk W 
pierwszej chwili odwróciła się od sterty książek, postanawiając najpierw dokończyć 
przygotowywania kolacji. Ale Joy nie miała silnej woli, więc w końcu sięgnęła po powieść, 
ciekawa, co przydarzyło się młodej Cygance. Zagłębiła się w lekturę:
    "Piękność o kruczoczarnych warkoczach kuliła się przerażona na skraju ogromnego, 
osłoniętego baldachimem łoża. Jej zielone oczy rzucały ognie niczym najwspanialsze klejnoty. 
Diuk bez chwili wahania podszedł do niej bliżej. Przystanął, przytrzymując ją w niewoli 
spojrzenia ponurych, demonicznych oczu i złowrogo postukując harapem o czarny wysoki but. 
Ze strachu przed tym mężczyzną dziewczyna odchodziła od zmysłów. Bez trudu spostrzegł, że 
ona marzy tylko o tym, by uciec stąd na złamanie karku. Ale przecież pragnął widzieć ją 
właśnie taką!"
    - O mój Boże.
    227
    JILL
    Joy głośno westchnęła i rozejrzała się po kuchni. Zupa bulgotała w garnku. Z pewnością 
należało ją zamieszać. Leżące na pokiereszowanym stole rzepy wciąż czekały na obranie. Ale 
duchessa już nie potrafiła oderwać się od lektury. Uniosła rękę i zakręciła młynka palcami. 
Łyżka wskoczyła do garnka, a po kilku dodatkowych ruchach dłoni Joy, zaczęła mieszać zupę 
z gracją tancerki na parkiecie sali balowej.
    - Och, najprawdziwszy nożu, obierz te rzepy na kolację! Skrzywiła się, bo nie było to 
najpiękniejsze zaklęcie. Okazało się jednak skuteczne. Jedna z bulw zaczęła unosić się nad 
stołem, a w ślad za nią podążył mały nóż, w powietrzu zdejmując z niej czerwono-białą skórę, 
której pasmo wiło się jak lok. Joy usiadła na taborecie, porządnie wydmuchała nos i zaczęła 
czytać dalej.
    „Diuk Dryden ruszył dumnym krokiem w stronę kulącej się na jego łożu dziewczyny, ale 
znowu się zatrzymał. Im był bliżej, tym większe przerażenie malowało się w jej oczach i tym 
silniej drżała. Tamburyn pojękiwał w jej roztrzęsionych dłoniach, a Dryden uśmiechał się jak 
bezwzględny zdobywca, jak sam diabeł, bo przecież miał to, czego pragnął: strach i uległość. 
Ale Cyganka uniosła buntowniczo podbródek i usta karminowe jak kwiat   róży".
    Z głośnym westchnieniem Joy odwróciła stronę. Wciągnęła głęboko powietrze, kichnęła 
do chusteczki i czytała dalej.
    „Wyciągnął rękę nieświadomy, że wciąż trzyma w niej bicz, tak był zahipnotyzowany 
hardym spojrzeniem oczu o barwie grynszpanu, buntowniczością dzierlatki! A Cyganka, 
widząc harap, westchnęła przerażona. Diuk myślał tylko o tym, że jej pragnie i że będzie ją 
miał! Zamierzał zaraz uwieść dziewczynę, więc wypuścił z rąk bicz i pochylił się, chwytając ją 
za ramiona. Tamburyn upadł na łóżko, a Dryden uniósł Cygankę i przycisnął ją tak mocno do 
potężnego torsu, że na jej słodkich, różanych ustach zamarł oddech..." - Do jasnej cholery!
    Joy gwałtownie zamknęła książkę i wstała, spoglądając na męża. Jego szyja była 
purpurowa.
    228
    LZARY
    Co ty, u diabła, robisz?
    Zaczął rozglądać się po kuchni. Cholerna maślnica sama ubijała śmietanę, cholerna 
warząchew sama mieszała zupę, a w powietrzu unosiły się cholerne rzepy, ścigane przez nóż. 
Potrząsnął głową i na chwilę zamknął oczy. Gdy je otworzył, spojrzał na żonę. Na jej twarzy 
malowało się poczucie winy. Błyskawicznie podszedł do Joy i chwycił ją za ramiona.
    -   Przyrzekłaś, że nie będzie więcej... - Zaczął machać ręką, jakby w gniewie to cholerne 
słowo wyleciało mu z pamięci.
    -   Czarów - dokończyła za niego szeptem.
    -   Otóż to! Psiakrew, kobieto, nie możesz tego robić, a zwłaszcza w Londynie. - 
Potrząsnął nią lekko, o wiele za słabo, niż chciał. Spojrzał jej w oczy. - Czy nie rozumiesz? 
Nie rozumiesz?
    -   Przepraszam. - W oczach Joy dostrzegł nie tylko poczucie winy, lecz również strach.
    Alec także się bał. Przez chwilę oddychał głęboko, żeby się uspokoić, po czym odwrócił 
się od żony i zaczął chodzić po kuchni, przeczesując włosy palcami. Usiłował pozbierać 
myśli. Przede wszystkim powinien przekonać Joy, że ona nie może tego robić. Muszą 
ppjechać do Londynu mimo zasypanych dróg i bez względu na to, że on jest diukiem, a ona 
czarownicą. Książę regent będzie miał to, czego żąda.
    Belmore odwrócił się do Joy i zamarł w bezruchu, bo czerwono-biała skóra rzepy 
przesłoniła mu widok żony. Zrobił krok do tyłu, gdyż bulwa wirowała tuż koło jego nosa. 
Znowu zaczął oddychać głęboko, bezskutecznie usiłując za wszelką cenę zachować spokój. 
Pochylił głowę, uchylając się przed cholernym nożem. Stracił resztki cierpliwości.
    -   Boże Wszechmogący! Joy, popatrz tylko - wskazał na maślnicę i warząchew. - To się 
nie mieści w głowie Anglika! Znalazłem się w przeklętym... przeklętym... - Spoglądał w 
okno, jakby szukając właściwego słowa. - Świecie z bajki!
    Żona powiedziała coś, ale nie dosłyszał.
    -   Słucham? - Okręcił się na pięcie i rzucił jej wściekłe spojrzenie.
    -   Nic.
    229
    JlLL BARNETT
    -   Chcę wiedzieć, co powiedziałaś.
    Westchnęła tylko. Miał ochotę skręcić jej kark, ale postanowił jakoś nad sobą zapanować. 
Wyprostował się i skrzyżował ręce.
    -   Czekam - ponaglił ją z groźną miną. Milczała, zrobił więc krok w jej stronę.
    -   Powiedziałam, że to nie jest świat z bajki. Świat z bajki kryje się pod zroszoną trawą. 
Alec, lepiej będzie, jeśli usiądziesz. Jesteś strasznie czerwony.
    Podniósł rękę. To był dla Joy nieomylny znak, że nie powinna go teraz dotykać. 
Oddychał głęboko i liczył.
    -   Przepraszam - szepnęła, wpatrując się w buty. Trwała przez chwilę w milczeniu, po 
czym uniosła głowę, spoglądając na Aleca w taki sposób, jakby potrafiła czytać w jego 
myślach. - Liczysz?
    -   Liczę, do pioruna!
    -   Tak przypuszczałam - mruknęła. Z westchnieniem usiadła na taborecie, zakładając 
obcasiki za szczebel i podpierając dłonią podbródek. - Gdy doliczysz do stu, powiedz mi.
    -   Uspokój... te... rzepy - wymamrotał widząc, że nadlatuje w jego kierunku następna 
bulwa. - I ten nóż, i tę łyżkę, i tę... tę...
    -   Maślnicę - dokończyła, ruszając do kąta kuchni przy drzwiach. Zaczęła coś mamrotać i 
machać rękami, ale nagle przerwała, wycierając nos.
    -   Żono! - krzyknął Alec, gdy rzepa uderzyła go dwukrotnie w głowę.
    -   Och, przepraszam.
    Ścisnęła chusteczkę, zamknęła oczy i pstryknęła palcami. W mgnieniu oka wszystko 
powróciło do normy, o ile oczywiście życie Aleca w ogóle było jeszcze normalne. Potarł 
dłonią głowę.
    -   Czy cię boli? - Przesunęła się bliżej w stronę schodów.
    -  Nie!
    -   Och! - Nerwowo przesuwała palcami po filarku przy pierwszym stopniu. Po chwili 
dodała z nadzieją: - Wszystko ma swoją dobrą stronę.
    -   To nie ma - odparł tonem, który świadczył, że słowa żony
    ani trochę nie złagodziły jego gniewu.
    230
    I.ZARY
    -   A właśnie, że ma.
    -   Umieram z ciekawości, żeby dowiedzieć się czegoś na temat szkockiego Oświecenia.
    -   Mogło być gorzej.
    -   To niemożliwe.
    -   Mógł uderzyć cię nóż.
    W osłupieniu spoglądał na jej uniesioną twarz. A więc poślubił kobietę niespełna 
rozumu. Zamknął oczy, zdolny myśleć tylko o straszliwych dla ich życia konsekwencji 
czarów, jeśli żona go nie posłucha. Tymczasem ona wymamrotała pod nosem, że żarty nie 
odnoszą skutku, jeśli ktoś nie ma poczucia humoru.
    -   To wcale nie jest zabawne. - Podszedł bliżej do Joy, zły i sfrustrowany, że ona nie 
potrafi zrozumieć powagi sytuacji. Ani na moment nie cofnęła spojrzenia. Nagle jej pełna 
wyrazu twarz drgnęła i podbródek gwałtownie się uniósł. Alec był zdezorientowany, w końcu 
nie po raz pierwszy od czasu ich małżeństwa. Joy spoglądała na niego wyzywająco.
    -   Co, u diabła, znaczy ten wyraz oczu?
    Uniosła podbródek jeszcze wyżej. Pociągając nosem, wymamrotała jakiś nonsens o 
Cygance i kichnęła.
    -   Do pioruna!
    Trzymał w ręku harap. To było niewiarygodne. Oniemiały, spoglądał na przemian na 
swoją dłoń i na twarz żony.
    -   O mój Boże.
    -   Wytłumacz mi to. - Wolnym ruchem uniósł rękę i rozprostował dłoń, na której 
spoczywał harap.
    Na twarzy Joy malowało się zaskoczenie. Skrzywiła się boleśnie i znowu pociągnęła 
nosem. Alec odetchnął głęboko i drugą dłonią przetarł czoło. Gdy znowu spojrzał na żonę, był 
przekonany, że zobaczy w jej oczach łzy. Ale jej oczy zasnuła mgiełka nie z powodu płaczu. I 
nie dlatego pociągała nosem. Zanim zdążyła ukryć go w chusteczce, głośno kichnęła. W tym 
momencie pojawił się za nią ogromny wazon z krwistoczerwonymi różami.
    -   Róże - wydusił z siebie Alec i wskazał na nie harapem.
    -   Och, nie, tylko nie to! - Joy odwróciła się na pięcie i przyciskała dłonie do policzków.
    231
    JlLL BARNETT
    ~ Tylko nie co?!
    Wolno podszedł do wazonu. Zastanawiał się, dlaczego jej pełen przerażenia okrzyk 
sprawił, że poczuł się tak, jakby nagle zachorował na malarię. Zatrzymał się i odwrócił. 
Karminowe róże były w całej gospodzie. Na stołach, krzesłach i na szynkwasie. Wyrastały 
nawet z cholernych kinkietów, a przy piecu jarzył się krwistą czerwienią wielki różany krzew.
    Diuk Belmore popatrzył na żonę z niechęcią większą niż na kogokolwiek ze swojej sfery 
podczas kolejnego sezonu życia towarzyskiego w Londynie. Ale chciał poznać wyjaśnienie, 
ponieważ za sprawą tej kobiety znalazł się w nieznanym świecie, nad którym nie miał żadnej 
władzy.
    -   Myślę, że już wiem, co się stało - powiedziała niewyraźnie przez nos, wciąż ukryty w 
chusteczce.
    Słysząc to, Alec znowu osłupiał. Nie był w stanie się poruszyć i wydobyć z siebie słowa. 
Jeszcze potrafił tylko oddychać.
    -   Ap... - Ściskała nos chusteczką. - Ap... Wszystko tylko nie... Ap... kichanie! - 
Kichnęła, zatrzymała powietrze w płucach, i kichnęła ponownie.
    Diuk Belmore dźwigał naręcze róż i tamburyn. Po raz pierwszy w życiu wpadł w panikę. 
Rzucił kwiaty na podłogę, jakby go parzyły. Również instrument podzielił ich los, uderzając o 
deski z cichym jękiem, który, być może, symbolizował koniec uporządkowanego świata, w 
jakim Alec żył dotychczas.
    -   Czy za każdym razem, kiedy kichasz z powodu przeziębienia, pojawiają się wokół 
ciebie róże? - spytał po długiej chwili, kompletnie już zbity z tropu, i znowu spojrzał na żonę.
    Zaprzeczyła ruchem głowy.
    -   Co to dokładnie znaczy? Wszędzie są róże i pojawiają się wraz z twoim kolejnym 
kichnięciem!
    -   Gdy kicham, materializuje się to, o czym akurat myślę.
    -   Boże Wszechmogący...
    Wciąż ściskała nos chusteczką, widział więc tylko jej bezradne, pełne niepokoju oczy. 
Jego wyobraźnię zaczęły dręczyć odmienione za sprawą magii obrazy z najrzeczywistszej 
londyńskiej rzeczywistości: wieża zamku Windsor z zegarem, którego wska-232
    CZARY
    zówki obracają się szybciej niż koło ruletki, greckie i rzymskie posągi w Hyde Parku, 
rozpoczynające taniec na głównej promenadzie punktualnie o piątej, lewicujący książę regent 
oraz znajdujące się obok szubienic statuy orędowniczek Almacka, asystujących przy jego 
powieszeniu, z naręczami róż niewiadomego pochodzenia. Każda z tych rzeczy mogła się 
zdarzyć naprawdę, skoro materializowało się wszystko, o czym myślała duchessa Belmore 
podczas kichania.
    Diuk Belmore ruszył bez słowa do drzwi, jakby uciekał przed tym, co wywróciło jego 
świat do góry nogami.
    -   Alec?
    Nie odwrócił się.
    -   Przepraszam. Nie zatrzymał się.
    -   Proszę...
    Otworzył drzwi i ogarnął wzrokiem wnętrze gospody. Róże były wszędzie. Zona 
spoglądała na niego z niedowierzaniem, ale on widział tylko chaos i nie potrafił znosić go 
dłużej. Odwrócił głowę i spoglądał na śnieg. To było dziwne, ale nie czuł teraz przejmującego 
zimna, które omal nie spowodowało ich śmierci. Doznawał tylko ulgi oraz spokoju i 
znajdował możliwość ucieczki. Wyszedł z gospody. Zamknął drzwi, nawet nie spojrzawszy 
za siebie, gotowy na spotkanie wszystkiego z wyjątkiem zamieszania, jakie zostawiał za sobą.
    Błąd
    O potężna Miłości! Być światem i drugi Świat mieć na każde skinienie.
    G. Herbert Człowiek tłum. S. Barańczak
    C i s z a , tak głucha i przygnębiająca jak ta, która panuje na zasnutych mgłą moczarach 
Szkocji, czyniła atmosferę w sali jadalnej gospody trudną do zniesienia. Joy wciąż pociągała 
nosem, ale od godziny nie kichnęła. Po raz kolejny wytarła go i zaczęła sprzątać ze stołu 
prawie nie tknięte jedzenie. Wystygły wywar z jarzyn zgęstniał jak gulasz, a masło, za którym 
tak tęskniła, nie było teraz niczym więcej niż grudą żółtego tłuszczu, zdolną przyprawić o 
mdłości. Chleb zrobił się twardy jak bazaltowe skały na wyspie Staffa, tak wysuszył go bijący 
od pieca żar.
    Joy czuła suchość w gardle i miała spieczone usta. Od kataru łzawiły jej oczy. Wyłącznie 
od kataru, a nie z powodu złamanego serca - powtarzała w myślach. Ze smutkiem zerknęła na 
Aleca, który nie odezwał się do niej ani razu podczas kolacji. Teraz przyszło jej do głowy, że 
łzy w oczach s ą , być może, również skutkiem miłosnego zawodu. Zagryzła wargi i 
pociągnęła nosem, postanawiając nie płakać.
    Postawiła na kuchennym stole prawie nie opróżnione talerze i odwróciła się od nich, 
przełykając łzy. Stała tak przez chwilę
    237
    JILL     DAKNŁU
    czując, jak aromatyczna woń jedzenia zamienia się w ostry, nieprzyjemny zapach. 
Martwą ciszę przerywał tylko od czasu do czasu trzask spalającego się drewna. Joy nie 
potrafiła się jednak powstrzymać od spoglądania w stronę siedzącego w jadalni Aleca.
    Mąż opierał ręce na kolanach i wpatrywał się w płomienie. Opromieniały jego twarz 
złocistym blaskiem, ale nie było na niej śladu ciepła. Powiedział niewiele od czasu, gdy 
wrócił z dworu, lecz z jego sztywnej pozy Joy dowiedziała się wszystkiego, co chciała 
wiedzieć. Alec stał się na powrót twardym i zimnym angielskim diukiem.
    Spędzili dwa ostatnie dni w sielankowej atmosferze. On stał się łagodniejszy i bardziej 
spontaniczny, a Joy często odnajdywała w nim mężczyznę, którego szukała. Teraz jednak 
zaczęła tracić nadzieję, że Alec zmieni się kiedykolwiek. Wyczuł jej spojrzenie, bo zerknął na 
nią, a ona natychmiast wyciągnęła rękę i zrobiła krok w stronę jadalni, szepcąc błagalne 
słowa. Jednak mąż bez słowa odwrócił głowę. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Joy 
potrafiła znieść jego gniew, ale nie milczenie, bo odbierała je jak krzykliwy znak swojej 
porażki. Zaczęła oddychać głęboko w nadziei, że to uspokoi nieco jej nerwy. Nie odczuła 
jednak żadnej ulgi.
    Krzątała się po kuchni, którą traktowała teraz jak azyl, starając się nie patrzeć na męża. 
W jej ruchach nie było śladu dotychczasowej energii, nie kołysała z wdziękiem głową i nie 
nuciła szkockich ballad. Nagle przemieniła się w drobną, śmiertelnie poważną postać, która w 
poczuciu klęski dźwiga na przygarbionych plecach jakieś nieznośne brzemię. Gdyby Alec 
spojrzał na nią, natychmiast by spostrzegł, jak świadoma jest jego reakcji, wbrew temu, co z 
całą pewnością sądził. Ale oczywiście nie spojrzał.
    Zerknęła na niego w nadziei, że może coś się zmieniło. Wciąż nieporuszony, wpatrywał 
się w płomienie, jakby działały na niego z osobliwą, hipnotyczną siłą. Nie gaś tej iskierki 
wzajemnego oczarowania, którego doświadczyliśmy - błagała w myślach. Ale w panującej w 
gospodzie ciszy nie zostało już niemal nic
    238
    K* Ć.A.K.1
    z magicznego nastroju. Zagryzła wargi i wolno odwróciła się od męża, bo patrząc na 
niego dłużej, nie potrafiłaby opanować łez.
    Znowu krzątała się w kuchni, rozpaczliwie czepiając się tej odrobiny nadziei, jaka 
jeszcze w niej pozostała. Po upływie pół godziny naczynia były pozmywane, kuchnia 
posprzątana, a w piecu paliły się świeżo dołożone drwa. Joy wzięła do rąk książkę, 
pieczołowicie wygładzając pozaginane rogi stron i pomarszczony papier. Zamknęła powieść, 
dotykając na okładce wypukłych złoconych liter, które tworzyły słowo „diuk".
    Przyciskając książkę do piersi, wyszła na palcach z kuchni i zaczęła wspinać się po 
schodkach, nie mogąc już dłużej znieść widoku milczącego, pogrążonego w myślach męża.
    -   Joy.
    Zatrzymała się, jedną dłoń zaciskając na poręczy, a drugą na książce. Ze strachu 
zamknęła oczy, bo nie nazwał jej pieszczotliwie Szkotką, lecz zwrócił się do niej po imieniu.
    -   Słucham?
    -   Przyjdź tu.
    Wciąż mając zamknięte oczy, wypowiedziała w myślach życzenie. Chciała, by Alec 
oznajmił, że wszystko jest w porządku, i nie niszczył magicznego czaru ich związku tylko z 
powodu jej drobnej niekonsekwencji. Wciągnęła do płuc powietrze i ruszyła w dół po 
schodkach. Utkwiła wzrok w butach, usiłując wykrzesać z siebie dość odwagi, żeby spojrzeć 
mężowi w twarz. Nie zauważyła, że od ściskania chropowatej skórzanej oprawy książki 
zbielały jej palce.
    Zatrzymała się w wyczekującej pozie w pewnej odległości od męża i uniosła głowę. 
Szpakowate włosy zasłaniały mu czoło, ponieważ Alec był pochylony i pogrążony w 
myślach. Jak poprzednio opierał łokcie na udach, splatając palce obu dłoni i niecierpliwie 
poruszając jednym z kciuków.
    -    Siadaj.
    Nie patrząc na Joy, szorstkim ruchem głowy wskazał stojące w pobliżu małe krzesło. Bez 
słowa wykonała jego polecenie,
    239
    JILL HARNETT
    siadając sztywno i kładąc książkę na kolanach. Splecione dłonie spoczęły na wypukłych 
literach tytułu. Czekała, aż Alec znowu przemówi. W pokoju panowała taka cisza, że gdyby 
był tu zegar, Joy z pewnością słyszałaby jego nieustanne tykanie, tak jak słyszała pulsowanie 
krwi w skroniach.
    Płonąca kłoda z głuchym dźwiękiem zsunęła się z rusztu na podłogę, miotając iskry i 
sycząc. Joy drgnęła, zastanawiając się, czy ten obraz dobrze oddaje gniew jej męża. Właśnie 
pogrzebaczem wsuwał z powrotem kłodę do pieca, poszturchując ją o wiele bardziej 
gwałtownie, niż wymagała tego sytuacja. Duchessa miała odpowiedź na swoje pytanie.
    -   Wciąż się na mnie gniewasz.
    Milczał, ale obrzucił ją tak zimnym spojrzeniem, od którego natychmiast zamarzłaby 
woda w rzece Tweed.
    -   Liczenie nie może ci już chyba pomóc?
    Znowu nie pofatygował się, żeby cokolwiek powiedzieć. On naprawdę nie ma poczucia 
humoru - orzekła w myślach i utkwiła wzrok w splecionych dłoniach. Nagle przyszło jej do 
głowy, że może jednak Alec rzeczywiście liczy. Zerknęła ukradkiem na jego usta, żeby 
stwierdzić, czy przypadkiem się nie poruszają. Poruszały się. Zagryzła wargi, zabierając się 
do liczenia linii na zgiętych przegubach dłoni. Poczuła suchość w gardle i swędzenie nosa. 
Wytarła go, a po chwili zaczęła cicho wzdychać. Miała już dość czekania na to, żeby Alec się 
odezwał, i było dla niej nie do zniesienia, że fizycznie są tak blisko, a psychicznie oddalili się 
od siebie jak zupełnie obcy ludzie. Powoli traciła cierpliwość, szczerze żałując, że mąż po 
prostu nie wyrzuci z siebie swoich pretensji do niej.
    Kichnęła. Ściskając nos chusteczką, spojrzała na Aleca. Miał taki wyraz twarzy, jakby 
właśnie uderzyła go w głowę bulwa rzepy. Joy wpadła w panikę zastanawiając się, o czym 
myślała kichając. Aha, o tym, że on nie mówi, co leży mu na sercu.
    Potrząsnął głową i gwałtownie wstał z krzesła. Joy jęknęła w duchu. Zaczęło się... 
Założył ręce do tyłu. Krążąc po pokoju, zaczął mówić.
    240
    l^ZARY
    -   Ty nie rozumiesz powagi sytuacji. Zostaliśmy wezwani do stawienia się w Londynie, 
ponieważ książę regent, sprawujący obecnie królewską władzę, chce poznać duchessę 
Belmore, a nie szkocką czarownicę!
    -   Ty krzyczysz. - Twarz Joy drgnęła z bólu.
    -   Zdaję sobie z tego sprawę. Poprawia to moje samopoczucie.
    -   Spojrzał na nią karcąco. - Angielska arystokracja liczy jakieś dwa tysiące osób, a 
większość z nich uwielbia plotki i cudze nieszczęścia. Tak jak lady Agnes Voorhees. Tylko 
czyhają na jakiś smakowity kąsek. Miej to na uwadze. I nie zapominaj o tym, czego ja 
doświadczyłem w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Postaw się w moim położeniu. Jak sądzisz, 
co może się stać, jeśli ktoś z  towarzystwa  zorientuje   się,   że  ty  uprawiasz...   czary?
    -  Przeszył ją wzrokiem.
    Już zamierzała wyrazić swoją opinię, ale uciszył ją gestem dłoni.
    -   Ja ci powiem. Mogą ściąć nam głowy szybciej niż ten pompatyczny rycerz.
    Zagryzła wargi. Dobrze pamiętała, z jakim gniewem spoglądał na magicznie ożywiony 
przez nią posąg na dachu Belmore Park. Gdy uniosła głowę, stwierdziła, że tak samo patrzy 
teraz na nią.
    -   Tak... - zaczęła.
    -   Albo mogą nas powiesić. Diuk i duchessa Belmore na szubienicy! Oczywiście, 
najpierw odbędzie się proces w atmosferze skandalu, który po przeżuciu arystokracja 
wypluje, żeby resztkami nakarmił się również gmin!
    -   Ale...
    -   Od siedmiu wieków! - Okręcił się na pięcie i zaczął patrzeć w sufit. - Od siedmiu 
wieków jesteśmy uważani za jeden z najwspanialszych angielskich rodów, a nasz tytuł jest 
taki stary! - Znowu skierował wzrok na Joy. - Czy zdajesz sobie sprawę, od jak dawna istnieje 
godność diuka Belmore?
    -   Tak, ale ród MacQuarriech...
    -   Musisz wiedzieć,  że jesteśmy rdzennie  angielskim rodem
    241
    J1LL    DAKNŁ11
    CZARY
    w przeciwieństwie do królewskiej dynastii hanowerskiej, w której jest tylu szaleńców. I 
przez te wszystkie wieki byliśmy powszechnie znani z... z...
    -   Z arogancji - mruknęła Joy na tyle cicho, żeby nie dosłyszał.
    -   Z szacunku, jakim nas otaczano! - Wyciągnął palec. - Właśnie o to słowo mi chodziło. 
Pierwszy diuk Belmore był...
    Taki sam jak ty - stwierdziła w myślach Joy, obserwując go, gdy recytował z pamięci 
historię rodu. Potrząsnęła głową zastanawiając się, co by powiedzieli przyjaciele Aleca, 
gdyby było im dane wysłuchać tego, co najbardziej leży mu na sercu. Poruszał się z takim 
ożywieniem i mówił z takim ferworem, które całkowicie zaprzeczały jego wyniosłości, pełnej 
dystansu i pogardy dla otoczenia. Joy wiedziała już, że faktycznie wstrząsają tym 
człowiekiem wielkie namiętności. Zawsze dawały o sobie znać, gdy kochał się z nią i gdy 
wpadał w gniew. Świadczyły o tym również błyski w jego oczach. Chcąc dostrzec jego 
temperament, trzeba było jednak przebić się przez pancerz dumy i arogancji. Z drugiej strony 
Joy zdawała sobie sprawę, że nieposkromiona arogancja Aleca wypływa z jego niebywałej 
dumy, ponieważ ta ostatnia stanowi źródło pewności siebie i władczego stosunku do ludzi. 
Taki był Alec, jej Alec. Ale jego przyziemność i zarozumialstwo, za którymi kryła się 
ignorancja, odnosiły się do tak niewielu rzeczy, że były w nim najmniej istotne.
    Właśnie w podnieceniu opowiadał o trzecim diuku Belmore, który brał udział w 
wyprawie do Ziemi Świętej w poszukiwaniu świętego Graala. Och, zwykli śmiertelnicy, jacy 
wy jesteście naiwni - pomyślała w związku z tym Joy. Dla każdego członka bractwa białej 
magii było aż nadto oczywiste, że Bóg nie mógł pozwolić, żeby kielich, z którego pił Jezus 
podczas Ostatniej Wieczerzy, tak po prostu pozostał w Ziemi Świętej. Potrząsnęła głową.
    Alec mówił tyle, że już nie potrafiła go słuchać w skupieniu, obserwowała więc jego 
ruchy. Ciągle chodził po pokoju, robiąc gwałtowne zwroty. W końcu zaczęło się jej kręcić w 
głowie od tego   widoku,   dlatego   skoncentrowała   się   na  twarzy   męża.
    242
    Malowały się na niej tak silne emocje, o jakich Joy nawet się nie śniło. Oczywiście, 
najbardziej pragnęła wyczytać z tej twarzy, że Alec ją kocha. W tej chwili zadowalało ją 
wszakże już to, że jest zdolny do wielkich uczuć. Jego opowieść brzmiała niczym deklamacja, 
choć Joy nie sądziła, żeby sam użył tego określenia. Z pewnością diuk Belmore nigdy by 
niczego nie deklamował. Z trudem powstrzymała uśmiech. - A piąty diuk Belmore...
    W zamyśleniu poklepywała podbródek, usiłując sobie przypomnieć, którym diukiem 
Belmore jest Alec. Dwunastym? Raczej nie. Trzynastym? Też nie, bo trzynastka to liczba 
pechowa, a poślubienie tego mężczyzny Joy uważała za najszczęśliwsze wydarzenie w swoim 
życiu. Więc z pewnością był czternastym... Postanowiła się upewnić.
    Zauważyła, że przy każdym zakręcie mąż bierze głęboki wdech. Pociągnęła nosem 
czekając, aż Alec się odwróci.
    -   Którym diukiem Belmore jesteś ty? - wystrzeliła jak z pistoletu.
    -   Piętnastym - odparł nieobecny myślami i kontynuował historię swojego rodu.
    Przez dziesięć minut Joy spełniała powinność żony i duches-sy, słuchając gorliwie 
opowieści Aleca, ale wkrótce poczuła się znużona jego chodem. Niemal żałowała, że nie 
może kichnąć i wreszcie go uciszyć. Ciążyły jej powieki i drapało ją w gardle. Pociągnęła 
nosem, spodziewając się kichnięcia. Niestety, nic się nie zdarzyło, zamrugała więc oczami, 
zmuszając się do słuchania.
    -   To wszystko wydarzyło się z powodu mojej szalonej dumy. - Przeciągnął dłonią po 
czole. - Pospieszyłem się tak okropnie ze ślubem z jakąś dziwną Szkotką. A dlaczego? - 
Wyrzucił ręce w powietrze. - Dlatego, że jest piękna!
    Piękna? Joy gwałtownie uniosła głowę. Jej oczy momentalnie przestały być senne.
    -   Nigdy wcześniej nie zachowałem się tak brawurowo. I co się okazało? - Okręcił się na 
pięcie i uniósł rękę. - Że ona jest czarownicą. Cholerną czarownicą!
    JILL    DAKTiŁl   I
    S^ĆAKI
    -   Uważasz, że jestem piękna?
    -   Tak - warknął.
    -   Naprawdę? - Uśmiechnęła się promiennie.
    -   Ale nie o tym rozmawiamy. To nie jest ważne.
    -   Dla mnie jest - mruknęła, wciąż się uśmiechając.
    -   Na kilometr od ciebie każdy zegar zaczyna źle chodzić, mnie zaś zmuszasz do 
lewitacji. A ja nie jestem balonem, tylko twoim mężem.
    -   Nigdy przedtem nikt mi nie powiedział, że jestem piękna. - Joy westchnęła.
    -   Mało brakowało, a przez ciebie zamarzlibyśmy na śmierć.
    -   To jest cudowne.
    -   Rzepy unoszą się w powietrzu i nie wiadomo skąd pojawiają się róże - ciągnął Alec, 
zupełnie nie słuchając Joy. - Znowu okręcił się na pięcie. - Boże Wszechmogący... - Szukał 
przez chwilę właściwych słów. - Kobieto, kiedy kichasz, materializuje się każda myśl, jaką 
masz w tym momencie w swojej cholernej głowie! - Przeczesał palcami szpakowate włosy i 
znowu zaczął chodzić.
    -   Owszem, to prawda.
    -   I tańczysz z posągami. Z posągami! Zwróć na to uwagę. W dodatku na dachu mojego 
pałacu, gdzie każdy mógł cię zobaczyć, włącznie z królewskim posłańcem!
    -   Nie zapominaj o płatkach róż - dodała niemal machinalnie, wciąż powtarzając 
bezgłośnie, że jest piękna.
    -   Powiedziałbym, że mi się podobają - oznajmił, zatrzymując się. Twarz miał teraz 
mniej napiętą, jakby przypominał sobie sytuacje, w jakich pojawiały się te płatki.
    -   Podobają ci się?
    -   Tak - mruknął, ale zaraz dodał: - W tej chwili jednak nie wiem czy skręcić ci kark, czy 
też kochać się z tobą dopóty, dopóki nie będziesz zbyt zmęczona, żeby rzucać zaklęcia.
    -   Och, Alec!
    -   Do jasnej cholery!
    -   Kochaj się ze mną - powiedziała cicho.
    -   Nie, nie mogę - odparł stanowczym tonem.
    -   A tak niedawno mówiłeś, że tego pragniesz.
    -   Nie mogę wpaść ponownie w tę pułapkę.
    -   Jaką pułapkę?
    -   Kochania się z tobą. To mąci mój umysł, a ja muszę odzyskać nad wszystkim kontrolę. 
Chcę od teraz wieść uporządkowane życie.
    -   Rozumiem - powiedziała cicho.
    Myślała przez chwilę o tym, jak mogłaby pozostać jego żoną i nie kochać się z nim. 
Tylko wtedy, gdy była w jego ramionach, otwierał się naprawdę. Powinna się zastanowić, jak 
złamać jego postanowienie.
    Spojrzała na niego. Znowu wpatrywał się w płomienie. Był wyraźnie zbity z tropu.
    -   Nie rozumiem tego, co się dzieje. Nic nie przebiega tak, jak powinno. Jestem, 
psiakrew, zdezorientowany, a nigdy wcześniej mi się to nie przydarzyło.
    -   Nigdy?
    -   Wiem, że moje życie już nie będzie takie, jak do tej pory - stwierdził, wreszcie 
siadając.
    -   Kochasz mnie? - szepnęła czując, że serce podchodzi jej do gardła, i spoglądając na 
męża z nadzieją.
    -   Nie wiem, co to jest miłość. - Wciąż patrzył w płomienie.
    -   Potrafiłabym cię nauczyć - powiedziała cicho i wytarła swędzący nos.
    -   Nie próbuj.
    -   Czy sądzisz, że mógłbyś... - Przerwała, pociągając nosem. Czuła, że zbliża się 
kichnięcie, i usiłowała je powstrzymać, dopóki Alec nie obnaży przed nią serca.
    -   Co mógłbym?
    Znowu pociągnęła nosem. Perfidne kichnięcie wydawało się nieuchronne. Ścisnęła nos 
chusteczką, usiłując dokończyć zdanie.
    -   Co mógłbym? - Zmarszczył brwi. Spróbowała ponownie.
    -   Nie rozumiem, co mówisz.
    Przestała ściskać nos i mocno kichnęła. Wstała.
    244
    245
    JILL BARNETT.
    -   Dziewięćdziesiąt trzy, dziewięćdziesiąt cztery... - Alec kręcił głową i odliczał po 
cichu. Po chwili spojrzał na nią. - O ile pamiętam, kazałem ci usiąść.
    Znowu stał nad nią arogancki diuk. Była zdezorientowana, dopóki sobie nie uświadomiła, 
że on nic nie pamięta z tego, co zdarzyło się przed chwilą. Powiedział o wszystkim, co go 
dręczy, ale nagle o tym zapomniał. Joy nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. Wciąż 
stała.
    -   Czy w niczym nie będziesz mi posłuszna? - Patrzył na nią wilkiem. - Ostatni tydzień 
wiele między nami zmienił, ale wciąż jesteś moją żoną i musisz wypełniać moją wolę. 
Powinnaś zrozumieć, jak poważną sprawą jest nasz wyjazd do Londynu. To naprawdę żadna 
igraszka. Tam nie możesz być czarownicą.
    -   Aleja nią jestem.
    -   Jesteś także duchessą Belmore i moją żoną. Nakazuję ci wziąć to pod uwagę - 
oznajmił tonem wykluczającym jakikolwiek sprzeciw.
    Joy myślała teraz o czymś zupełnie innym niż jego ton i wydane polecenie, bo 
uświadomiła sobie, jak on wychodzi ze skóry, żeby się nie zmienić. A to znaczyło, że zaczął 
się zmieniać, w związku z tym mogła mieć nadzieję na jego miłość. Nadzieja zawsze 
pomagała jej osiągać cele. Już czuła przedsmak zwycięstwa, była więc w stanie 
podporządkować się wymaganiom Aleca. Z całych sił postara się sprostać jego oczekiwaniom 
dotyczącym zachowania duchessy Belmore. Jeśli ich nie zawiedzie, może otrzymać dar dla 
niej o wiele cenniejszy niż mistrzostwo w czarach, czyli właśnie miłość męża. Nie potrafiła 
powstrzymać uśmiechu, który bardzo zaskoczył Aleca.
    Poklepała męża po ramieniu, wciąż przyciskając do piersi książkę.
    -   Tak, najdroższy. - Ruszyła na górę, zatrzymując się w połowie schodów, żeby na 
niego spojrzeć. Na twarzy Aleca wciąż malowało się zaskoczenie, a także podejrzliwość. Idąc 
już po stopniach, dodała ze znaczącym uśmiechem: - Zostawiam cię samego, ponieważ 
jestem pewna, że chcesz przemyśleć różne sprawy.
    Posępne myśli diuka i marzenia jego żony zostały przerwane nazajutrz rano na skutek 
nieoczekiwanego zjawienia się w gospodzie Jema, Robertsa, Hensona, Polly i pozostałych 
służących. Przyjazd powozu diuka oraz służby z bagażami zaanonsował pisk Beezle'a. Oba 
pojazdy zatrzymały się w topniejącym z powodu odwilży śniegu i w mgnieniu oka cała 
piątka, wraz z duchem opiekuńczym Joy, znalazła się w sali jadalnej gospody.
    Alec właśnie zdążył wymóc na żonie czarownicy kolejną obietnicę nienagannego 
zachowania w Londynie. Mimo że Joy spoglądała na niego z powagą, intuicja mówiła mu, że 
w dalszym ciągu nie zazna spokoju. Patrzył na służących z mieszanymi uczuciami, bo ich 
przyjazd oznaczał, że życie wraca do normy. Z drugiej strony perspektywa spotkania w 
Londynie z księciem regentem i z rozplotkowanymi znajomymi wcale nie była zachęcająca. 
Ale Belmore nie miał wyboru. Drogi nie tonęły już w zaspach. Musiał stawić czoło temu, co 
zgotowało mu okrutne przeznaczenie. Jęknął w myślach, bo to nie były właściwe słowa. 
Przesunął dłonią po czole, które już mu ciążyło od posępnych myśli. Boże Wszechmogący! 
Zaczął mówić tym samym językiem co Seymour.
    Ciężkie stąpanie oblepionych mokrym śniegiem butów Jema przywróciło Belmore'a do 
rzeczywistości. Obok stangreta stali dwaj lokaje.
    -   Mieliśmy się spotkać w Reading. Jakim cudem nas odnaleźliście?
    -   W pięć osób przedzieraliśmy się konno przez śnieżycę - odezwał się stary woźnica, 
który nigdy, w przeciwieństwie do Hensona i Robertsa, nie czuł się onieśmielony w 
towarzystwie diuka. - Cztery godziny zajęło nam odnalezienie powozu, tak głęboko ugrzązł w 
śniegu. - Zawahał się na moment, po czym spojrzał Alecowi w oczy i oznajmił: - Byliśmy 
pewni, że Wasza Miłość został tam pogrzebany wraz z Jej Miłością.
    W pokoju zaległa na chwilę cisza.
    -   Olbrzym z niemym karłem zjawili się w gospodzie w Swin-
    246
    247
    JILL     OAKNbll
    don, powiadamiając nas, że Wasza Miłość znalazł tutaj wraz z Jej Miłością schronienie i 
że nic wam nie zagraża. Objaśnili nam drogę - poinformował Henson.
    Alec z ulgą skinął głową, ponieważ zaczynał już wątpić w istnienie karła i olbrzyma.
    -   Zaraz wyruszamy.
    Jem wyszedł, a Henson wyprostował się jak wzorowy lokaj. Polly w nerwowym 
podnieceniu mówiła coś do Joy. Foryś Willie wnosił do pokoju wielki kufer, a lokaj po-
dróżujący z tyłu powozu zmieniał pod kierunkiem Robertsa kuchnię gospody w 
prowizoryczną ubieralnię. Alec znowu odetchnął z ulgą. Wszystko wracało do normy. 
Właśnie w momencie, w którym tak pomyślał, Henson odwrócił się. Wokół sztywnego 
kołnierza surduta lokaja okręcał się śnieżnobiały gronostaj.
    -   Beezle!
    Diuk obserwował, jak żona odrywa zwierzątko od pleców Hensona i wyciąga mu coś z 
pyszczka. Mógłby przysiąc, że przed chwilą słyszał pochrapywanie zwierzaka. Joy, nie 
przerywając swojej czynności, zerknęła na lokaja. Wyraz jej oczu i twarzy świadczył o tym, 
że coś jest nie w porządku.
    -   Tak mi przykro - powiedziała cicho.
    Alec śledził jej wzrok, więc natychmiast spostrzegł, że warkocz Hensona, zniknął, a za 
uszami lokaja widnieją łyse placki. Zatem tłusty szkodnik, którego Joy karciła teraz 
spojrzeniem, zjadł włosy Hensona. To pachniało piekłem, ale służący wykazał godne 
pochwały opanowanie. Bez względu na spustoszenie, jakiego dokonał na jego głowie 
gronostaj, spoglądał na duchessę z należnym respektem. Alec patrzył, jak żona idzie po 
schodach, niosąc swego pupila, którego imienia nie chciał nawet pamiętać. Za nią podążała 
wciąż rozgadana pokojówka, dźwigając naręcze ubrań.
    -   Oczekuję was za pół godziny - oświadczył, gdy Joy zatrzymała się na ostatnim 
stopniu.
    Skinęła głową i weszła do sypialni. Belmore odwrócił się, żeby wydać kolejne polecenie, 
ale Henson już je przewidział, bo
    248
    LZARY
    z godnością zmierzał do drzwi. Patrząc na łyse placki za uszami swego wspaniałego 
lokaja, Alec nagle poczuł się z nim solidarny. Po raz pierwszy w życiu przyszło mu do głowy, 
że coś łączy go ze służącym. Energicznie przeczesał wciąż gęste szpakowate włosy i dotknął 
ich za uszami, postanawiając znacznie podwyższyć Hensonowi pensję.
    Powóz i bagażowy wóz turkotały po mokrej, śliskiej drodze. W powozie panowała pełna 
napięcia cisza, jaką może wywołać tylko dwoje walczących z sobą ludzi. Alec chciał 
zmniejszyć wpływ wywierany na niego przez Joy, a ona pragnęła ten wpływ umocnić. 
Samotna, osobliwa gospoda, która służyła im za schronienie, powoli zapadała się w nicość. 
Magia przestawała działać, w miarę jak pojazdy coraz bardziej oddalały się od tego miejsca i 
niknęły na wschodzie.
    Siedem godzin później duchessa przyciskała do zimnej szyby zaróżowiony policzek i 
wyglądała przez okno z takim zainteresowaniem, z jakim kociątko patrzy na świeżą 
śmietankę w spodku. Ten nie słabnący w jej oczach entuzjazm dla oglądanych widoków 
powinien Aleca rozzłościć, lecz tak się nie stało. Diuk nie zastanawiał się jednak nad swoją 
nietypową reakcją, ale również spojrzał w okno w nadziei, że dzięki temu rozproszą się 
prześladujące go obrazy róż, a także szafotów i zaciskających się na szyjach pętli.
    -   Przeczytałam kiedyś, że Londyn to kwiat miast. - Popatrzyła na męża z takim 
wyrazem twarzy, jakby była oczarowana trafnością tego porównania.
    -   Nie czuję zapachu kwiatów. - Alec rozluźnił krawat. - Natomiast woń rozkładających 
się odpadków i rynsztoków z całą pewnością tak. A londyńczycy to straszni głupcy i lojaliści.
    Uśmiech zgasł na jej twarzy i odwróciła się do okna.
    -   Tak nazwał Londyn pewien Szkot.
    249
    JILL DARNETT
    Diuk mruknął coś pod nosem, bo nie chciał nawet pośrednio urazić jej uczuć swoją 
opinią na temat Szkotów. Poza tym tak zachwycała się widokiem rogatek Londynu i samym 
Londynem. Przyciskał palcem garb nosa, odpędzając myśl o tym, co może się zdarzyć, jeśli 
ludzie z jego sfery odkryją, że Joy jest czarownicą. Niewątpliwie siedem wieków posiadania 
przez pierworodnych męskich potomków rodu Castlemaine'ów dziedzicznego tytułu diuka i 
przynależności do najwyższej kasty angielskiej arystokracji ulotni się jak wyczarowany za 
sprawą magii dym.
    Joy znowu zwróciła w jego stronę swoją drobną, niepokorną twarz, więc oderwał się na 
chwilę od ponurych przewidywań. Dotychczasową radość w jej oczach zastąpiła troska. 
Pochyliła głowę i położyła dłoń na ręce męża.
    -   Naprawdę tego nie spostrzegasz?
    -   To znaczy czego?
    -   Tego wszystkiego za oknem. - Poklepała dłonią szybę. - Spójrz tylko.
    -   Ja to już znam.
    -   A więc powiedz mi, co widzisz. - Nie ustąpiła, zaciskając z uporem usta.
    -   Londyn.
    -   Pytam o to, co widzisz w tej chwili. Wyjrzyj przez okno i powiedz mi - ponowiła 
próbę, wzdychając przy tym tak ciężko, że Alec żałował, iż to nie jemu przydarzyło się to 
westchnienie.
    -   Ale dlaczego?
    -   A co innego możemy robić?
    -   Modlić się, żebyś nie kichnęła.
    -   Nie przydarzyło mi się to od ponad trzech godzin.
    -   Ale z powodu tamtego kichnięcia powozownia w Pilldowne Crossing na zawsze 
przestała być taka jak przedtem.
    -   Nikt niczego nie zauważył - powiedziała cicho. - To był tylko mały obłoczek dymu. 
Sam słyszałeś, jak wszyscy mówili, że chyba zatkał się komin.
    Pełną napięcia ciszę zagłuszał tylko stukot końskich kopyt o bruk.
    CZARY
    -   Czy mogłabyś zaspokoić moją ciekawość i odpowiedzieć mi na pewne pytanie?
    Skinęła głową.
    -   O czym wtedy myślałaś?
    Zaczerwieniła się z powodu wyrzutów sumienia i mamrocząc coś pod nosem odwróciła 
się do okna.
    -   Nic nie słyszę.
    Spojrzała na niego i znowu ciężko westchnęła.
    -   Myślałam o tym, że kłęby dymu z komina duszą biednych chłopców stajennych i 
konie. Sam to widziałeś i słyszałeś kaszel. Tam nie ma czym oddychać. Ale nie 
powstrzymałam dymu celowo.
    -   Czy mogłabyś mi wyświadczyć uprzejmość i nie myśleć o niczym, gdy spostrzegasz, 
że zbliża się kichnięcie? - Alec niemal czuł, jak zaciska się pętla na jego szyi.
    Powóz szarpnął, wjeżdżając w ulicę wybrukowaną kocimi łbami. Słońce już zachodziło i 
gdy Joy odwracała się od okna, Alec spostrzegł, że jej twarz opromienia zorza. Spoglądała na 
niego tak, jakby z najwyższym trudem powstrzymywała się od powiedzenia czegoś.
    -   Wyrzuć to z siebie, Szkotko.
    Na jej twarzy pojawił się uśmiech tak świeży, radosny i pełen życia, że zaćmiewał widok 
zachodzącego słońca, a Aleca przyprawił o ucisk w piersiach.
    -   Czy nie jest cudowny?
    -   Co?
    -   Londyn, z jego widokami i dźwiękami. Posłuchaj tylko. Diuk zmarszczył brwi, bo do 
jego uszu docierał wyłącznie
    dokuczliwy dźwięk bijących dzwonów, blaszanych trąbek gazeciarzy i wrzaski 
przekupniów zachwalających swoje tanie towary. Właśnie rozległ się irytujący klekot 
mijającej ich dorożki oraz dźwięk kopyt ciągnącej ją szkapy i pisk dziecka. Konie niemiło-
siernie stukały o bruk. To nie było nic nadzwyczajnego, lecz normalny miejski zgiełk.
    -   Czy słyszałeś? Na rogach ulic sprzedają imbirowy piernik. To niezwykłe... - 
Spoglądała na Aleca w zadumie. - Uwielbiam imbirowy piernik z rodzynkami.
    250
    251
    JlLL BARNETT
    Mąż znowu wymamrotał coś pod nosem.
    -   Ilekroć go jem, myślę o wigilii Wszystkich Świętych. - Pochyliła się w stronę Aleca i 
dodała szeptem: - Czarownice i czarownicy zawsze spożywają wtedy imbirowy piernik.
    Diuk nie znał smaku tego ciasta, ale fakt, że miało jakiś związek z magią, absolutnie nie 
zachęcał go, żeby spróbować. Prawdopodobnie każą mu to jeść tuż przed powieszeniem. 
Żona zaczęła nucić radosną, skoczną melodię, a tymczasem on miał w uszach tylko ponure 
tony pieśni pogrzebowych. Po chwili jednak uznał, że lepiej jest, gdy duchessa Belmore nuci 
zamiast kichać. Joy przetarła szybę i kołysała głową w rytm melodii, spoglądając na niego z 
uśmiechem.
    -   Czy nie słyszysz bicia dzwonów? Uwielbiam te dźwięki. Przypominają mi o Bożym 
Narodzeniu, o saniach i... - Znieruchomiała na moment, jakby nie chciała się z czymś 
zdradzać, ale w końcu dodała: - O wszystkim, co kocham.
    Znał już dobrze to spojrzenie. Czuł wtedy, że przeznaczenie obdarowało go miłością Joy. 
Diuk Belmore nie chciał jednak nic czuć, bo tak było bezpieczniej. Zerknął na żonę w 
nadziei, że natrafi na coś, co pomoże mu zwiększyć rezerwę. Wpatrywał się więc w tę drobną, 
niepokorną twarz, która świadczyła o tym, że jego żona potrafi czerpać radość z 
najmniejszych drobiazgów i najzwyklejszych rzeczy. Ale miała przecież na imię Joyous. 
Właśnie odwróciła twarz od okna i popatrzyła na niego w taki sposób, jakby czytała w jego 
myślach.
    -   Nigdy nie jechałam saniami. A ty?
    -   Jeździłem. - Alec nagle zesztywniał. Irytowały go jej pytania i to, o czym myślała, 
choć nie wiedział dlaczego.
    -   Czy czułeś się cudownie?
    -   Nie pamiętam, zapewne było zimno. - Nawet próbował sobie przypomnieć, ale czuł 
tylko straszne napięcie.
    -   Och. - Joy spoglądała na splecione na kolanach dłonie. - Na wyspie Muli nie można 
jeździć saniami. Kiedy tam mieszkałam, tylko raz spadł śnieg, na dodatek niewielki.
    Chcąc ją uciszyć, zaczął wyglądać przez okno. Patrzył jednak niewidzącym wzrokiem, 
ponieważ zastanawiał się, jak sprawić,
    LZARY
    by w ciągu najbliższych tygodni trzymali się z daleka od rozplotkowanej arystokracji, 
która mogłaby odkryć, że duchessa Belmore jest czarownicą. Nie widział innego wyjścia niż 
ukrywanie jej przed ciekawskimi oczami, z wyjątkiem tych sytuacji, w których bezwzględnie 
należało pokazać się z nią publicznie. Mógł z dobrym skutkiem rozpuścić wiadomość, że 
żona jest chora, i utrzymywać wszystkich w tym przekonaniu aż do chwili spotkania z 
księciem regentem, a po tym spotkaniu wyjechać czym prędzej z Londynu.
    Wstał i zastukał w okienko w ściance oddzielającej wnętrze powozu od siedzenia 
stangreta.
    - Jem, dojedź do Belmore House nadrzecznymi ulicami i zatrzymaj się przed tylnym 
wejściem.
    Powóz zatrząsł się, gdy stangret ostro skręcił w prawo. Alec przytrzymał się oparcia 
fotela i mocniej zsunął nogi, żeby nie stracić równowagi. Joy poleciała do przodu. Zacisnęła 
dłonie na jego lewym udzie. Jej twarz znalazła się na wysokości guzików spodni Aleca. On 
zaś zerknął w dół i wstrzymał oddech, ponieważ natychmiast wyobraził sobie wyrafinowaną 
scenę erotyczną.
    Joy wyprostowała się i spoglądając na niego z autentycznie niewinną miną, przeprosiła, a 
on na długą chwilę zamknął oczy, usiłując zapanować nad pobudzonymi zmysłami. W końcu 
oparł się mocno na siedzeniu i spojrzał na nią. Właśnie odwracała się do okna. Myślał o jej 
magicznej mocy, wobec której czuł się całkowicie bezsilny. Był diukiem, lecz nie potrafił 
zmienić biegu przeszłych zdarzeń czy wpływać na pogodę. Nie mógł ofiarować żonie tęczy, 
gwiazd, diamencików śniegu czy innych tego rodzaju naiwnych darów. Tyle wysiłku 
kosztowało go, żeby nie oddać Joy ani odrobiny siebie i nie pozwolić jej zdobyć swojego 
serca tymi uśmiechami i westchnieniami. A niech to szlag! Teraz dopiero odkrył, że w ogóle 
ma serce.
    Patrzył na żonę i opanowało go nagłe pragnienie trzymania jej w ramionach. Było tak 
silne, że zaczął oddychać głęboko. Rozum mówił mu, że kochanie się z Joy może stać się 
przyczyną jego
    252
    253
    JlLL UARNETT
    IsZARY
    zguby. Diuk Belmore uczepił się więc myśli, że po prostu nadmiernie dochodzi w nim do 
głosu zmysłowe pożądanie. Już tego doświadczył jako osiemnastolatek. Ale teraz był o 
dziesięć lat starszy, bardziej odporny i silniejszy, więc nie obawiał się seksualnej żądzy, bo 
potrafił ją ujarzmić. Nie stanowiła w jego życiu czegoś nowego.
    Joy była niezmiennie oczarowana widokiem Londynu, podczas gdy jej mąż siedział z 
kamienną twarzą. Wierciła się na siedzeniu i co chwila ukradkiem zerkała na niego, jakby z 
najwyższym trudem powstrzymując się od powiedzenia czegoś.
    -   Co widzisz za oknem?
    -   Mgłę i brudny śnieg.
    -   Tylko tyle?
    -   Tylko tyle można tam zobaczyć.
    -   Mgła przypomina parę unoszącą się z naczyń postawionych na domowym ogniu. - W 
głosie Joy zadźwięczał smutek, co sprawiło, że Alec chciał odwrócić wzrok, żeby ukryć przed 
nią wyraz oczu. - Szkoci uważają, że otulająca świat gęsta mgła to odrobina nieba na ziemi. - 
Przez długą chwilę wyglądała przez okno, ale w końcu spojrzała na męża i spytała: - Czy 
sądzisz, że jest dość śniegu, byśmy mogli przejechać się saniami?
    -   Może w parku.
    Sądził, że ta odpowiedź usatysfakcjonuje Joy, a zarazem zamknie jej usta. Miał już dość 
słuchania opowieści o dzwonach, imbirowym pierniku i o wszystkim innym, co było mu 
obce. Ale ona wciąż spoglądała na niego wyczekująco.
    Jego uwagę przyciągnęły piękne gniade konie w zaprzęgu. Rzucił w ich stronę pożądliwe 
spojrzenie.
    -   Widok czego sprawił ci taką przyjemność?
    -   Koni - odparł zaskoczony, że Joy potrafi czytać w jego twarzy.
    -   Och.
    W tym westchnieniu nawet on usłyszał zawód, ale nie było czasu, żeby się nad tym 
zastanawiać. Po kilku ostrych zakrętach i przekleństwach Jema powóz zatrzymał się przed 
tylnym wejściem wytwornej i smukłej miejskiej rezydencji diuka Belmore'a.
    -   O mój Boże! - Joy zasłoniła usta dłońmi.
    -   Boże Wszechmogący... Joy, nie kichaj!
    -   Nie mam takiego zamiaru - odparła, przyciskając nos i dłonie do szyby. Pochyliła 
głowę, wpatrując się w tylną fasadę pałacu.
    -   To Belmore House - oznajmił, wysiadając z powozu i odwracając się w stronę żony.
    Spojrzała na niego przejęta w najwyższym stopniu. Jakże więc, na Boga, mógł jej 
pozwolić na swobodne kontakty z ludźmi ze swojej sfery? Już nie wiedział, komu potrzebna 
jest większa ochrona, jej czy im. Potrząsnął z rezygnacją głową i wziął Joy za rękę.
    -   Chodź, Szkotko. Musisz poznać nowych służących.
    254
    I^ZARY
    Co    to, u licha, znaczy, że nie ma żadnych służących?
    Joy pobladła, słysząc dochodzący z sąsiedniego pokoju lodowaty głos męża. Od kilku 
minut siedziała sama w salonie, przekrzywiając głowę, żeby obejrzeć scenę widniejącą na 
wysokim suficie. Malowidło przedstawiało mężczyznę z lirą, wokół którego stały w zalotnych 
pozach wiotkie dziewice, otoczone przez leśne nimfy. Były tam też stworzenia podobne do 
Pana, co natychmiast przypomniało Joy widok zemdlonej pani Watley, doprawdy imponująco 
wyciągniętej na podłodze na długość prawie dwóch metrów.
    -   Wasza Miłość, większość służących rozjechała się na czas świątecznej przerwy do 
rodzinnych wiosek i jeszcze nie powróciła z powodu obfitych śniegów.
    -   Ale trzeba zatrudnić więcej osób.
    Jak za sprawą magicznego ruchu dłoni Joy przestała myśleć o koźlich rogach i złośliwej 
twarzy oraz o kobiecie męskiego wzrostu, która na ich widok upadła zemdlona na posadzkę. 
Słuchała, jak zdenerwowany lokaj odchrząkuje.
    -   Chcieliśmy to zrobić, Wasza Miłość, ale nie znaleźliśmy nikogo.
    -   Carstairs, to jest przecież Londyn. Tu muszą się znajdować wolni służący. Skontaktuj 
się ze wszystkimi agencjami.
    -   Wasza Miłość, już to zrobiłem, ale nie mają nikogo. Zbyt wiele osób utknęło w 
mieście z powodu złej pogody. Starałem się, ale...
    -   Ilu służących nam brakuje?
    Joy wydawało się, że z powodu ostrego tonu głosu męża drgnął ruszt w kominku. 
Podeszła do drzwi słuchając, jak Carstairs wymienia rodzaje potrzebnych służących. Alec 
zaklął, a ona znowu pobladła. Naprawdę będzie potrzebował boskiego przebaczenia za to 
ciągłe przeklinanie.
    Na parkiecie zaskrzypiały nogi odsuwanego krzesła i usłyszała głuchy dźwięk stóp Aleca 
krążącego po sąsiednim pokoju.
    -   A więc nie mamy mąjordomusa, kucharza, siedmiu... ośmiu lokajów i chyba pięciu 
pokojówek.
    Joy z łatwością wyobraziła sobie, jak mąż teraz wygląda. Zapewne patrzy surowo, 
pochyla pogrążoną w myślach głowę i ma ręce założone do tyłu, a jego długie kroki pożerają 
podłogę. Gdy skręca, zawsze zaczyna nowe zdanie.
    -   A także stajennego - uzupełnił Carstairs.
    -   Tę funkcję może pełnić Jem.
    Z pewnością Alec właśnie skręcił - pomyślała Joy.
    -   Henson i pozostali lokaje będą usługiwać w pałacu, ale jak rozwiążemy problem 
kucharza...
    -   Dwie pokojówki potrafią przyrządzać proste potrawy, a poza tym jutro odbędzie się 
targ wolnych jeszcze służących. Unikam wynajmowania ich w taki sposób, lecz w tej sytuacji 
nie ma chyba wyboru.
    Joy uśmiechnęła się promiennie. Nigdy jeszcze nie była na targu, ale sądziła, że wizyta 
tam to pyszna zabawa.
    -   W porządku. Rób to, co musisz, ale chciałbym, żeby jutro służba została 
skompletowana.
    -   Tak, Wasza Miłość.
    Za moment gwałtownie otworzyły się rozsuwane mahoniowe drzwi salonu i Alec 
wkroczył do środka. Bez słowa przeszedł obok Joy. Usłyszała dźwięk kryształu. Gdy mąż 
nalewał sobie
    256
    257
    JILL   BARNETT
    <^AAKY
    brandy, ona oglądała przez otwarte drzwi wnętrze przyległego salonu. Utrzymany w 
bordowej oraz zielonej, myśliwskiej tonacji, był większy od tego, w którym się znajdowali. 
Dochodził stamtąd zapach tytoniu, zmieszany z wonią drzewa sandałowego, zapach Aleca. 
Spostrzegła na suficie malowidło przedstawiające scenę z polowania, a pod nim rzeźbiony 
stół do gry w karty i ciężkie, obite skórą krzesła.
    -   Co to za pokój?
    -   Męski salon.
    Usiłowała zobaczyć, czy cały sufit pokrywa fresk, ale ściana zasłaniała jej widok tego z 
całą pewnością również wysokiego na dwa piętra wnętrza.
    -   Nie potrafiłam powstrzymać się od słuchania twojej rozmowy z lokajem - przerwała 
pełną napięcia ciszę, którą mącił tylko dźwięk nalewanego do kieliszka alkoholu.
    -   Niech szlag trafi taką pogodę! - Alec spojrzał na żonę wciąż rozgniewany. Wyciągnął 
się na złoconym szezlongu, zerknął na trzymany w dłoni kieliszek, a potem na nią. - Czy 
masz ochotę się napić? Na przykład wina?
    Potrząsnęła głową. Po tym, jak w lesie kazał jej wypić bursztynowy płyn, nie chciała 
znać alkoholu. Przez chwilę w zamyśleniu przesuwała palcami po figurynce z bladoniebies-
kiego szkła, która stała na marmurowym gzymsie kominka.
    -   Alec?
    -   Tak?
    -   Z kim rozmawiałeś? - Postawiła bibelot na swoim miejscu i usiadła na krześle z 
twardym oparciem, wodząc palcami po rzeźbionym brzegu.
    -   Z moim sekretarzem.
    -   Och. - Joy podeszła do sofy, wzięła do rąk ozdobną poduszkę i bawiąc się złotymi 
frędzlami usiadła. - Jak spędzasz czas w Londynie?
    -   Belmore'owie zawsze mieli udział w sprawowaniu władzy. Jestem członkiem Izby 
Lordów - odparł zaskoczony tym pytaniem.
    -   A co robisz poza tym?
    258
    -   To co każdy angielski par. Bywam na balach, odwiedzam mój klub i jeżdżę konno po 
parku. - Zerknął na nią i chyba z wyrazu jej twarzy odczytał myśli, ponieważ dodał. - 
Szkotko, to może wyglądać na beztroskie oddawanie się przyjemnościom, ale w Anglii 
decyzje dotyczące większości ustaw zapadają nie w parlamencie, lecz podczas spotkań 
towarzyskich. - Podniósł kieliszek do ust. - Interesuje cię, dlaczego tak się dzieje?
    -   Właśnie się nad tym zastanawiałam. - Bawiła się przez chwilę poduszką, zanim spytała 
o budzącą lęk sprawę. - Kiedy spotkam księcia regenta?
    -   To czekało na nasze przybycie - odparł, odstawiając kieliszek i wyjmując z kieszeni 
surduta kopertę.
    -   Co to jest?
    -   Zaproszenie na bal wydawany przez księcia regenta. Zdaje się, że postanowił uczcić w 
ten sposób wyjątkowo ważną sprawę, prawdopodobnie narodziny nowego miotu ogarów.
    Alec położył kopertę na stole stojącym przy szezlongu i sofie. Joy podniosła się i wzięła 
do rąk zaproszenie.
    Bal miał się odbyć za dwa tygodnie. Uśmiechnęła się leciutko. Bal wydawany przez 
księcia regenta.
    -   Wyglądasz na zdenerwowanego. Nie lubisz bywać na balach?
    -   Nie planowałem tak długiego pobytu w Londynie. - Zerknął na nią.
    -   Och. - Przez chwilę wpatrywała się w trzymane w dłoniach zaproszenie. - Jak podczas 
pobytu w Londynie spędza czas duchessa Belmore?
    -   Nie wykonuje żadnych zaklęć.
    -   Z naciskiem powtarzasz, że oczekujesz ode mnie zachowania właściwego dla 
duchessy Belmore. Jak mam temu podołać, skoro nie wiem, o co konkretnie chodzi? - spytała 
marszcząc brwi i odkładając zaproszenie.
    Alec westchnął, jakby nie spodziewał się na tym polu żadnego sukcesu.
    -   Będę musiał nauczyć cię twoich obowiązków. - Pociągnął łyk brandy i wymamrotał 
coś na temat zamarzania na śmierć i instruowania czarownic.
    259
    JILL   DAKNŁ11
    -   Jestem pewna, że znajdzie się ktoś, kto powie mi to, co powinnam wiedzieć - odparła 
wyniosłym tonem.
    -   Powiedziałem, że ja to zrobię.
    -   Jakie są moje obowiązki? - Z powodu urażonej dumy usiadła sztywno i uniosła 
wysoko podbródek.
    -   Organizowanie balów, przyjęć i w ogóle życia towarzyskiego. Przede wszystkim 
musisz być panią domu.
    -   Czy właśnie tym trudnią się duchessy?
    -   Tak, a niektóre damy zajmują się ponadto wynajmem służby i sprawują nad nią pieczę.
    A zatem pobyt w Londynie stwarzał nie tylko szansę bycia na balu, ale i okazję 
zobaczenia targu. Joy rozpromieniła się. Nie może zaprzepaścić tej okazji...
    -   Żony Belmore'ów zawsze zajmowały się jednym i drugim
    -   ciągnął Alec. - O ile wiem, moja babka uchodziła nawet za zbyt gorliwą w spełnianiu 
swych obowiązków.
    -   A kto w tym pałacu sprawuje nad wszystkim pieczę?
    -   Mąjordomus... To znaczy, będzie sprawował, gdy, psiakrew, wróci ze świąt.
    -   Czy chciałbyś, żebym zajmowała się służbą?
    -   A jak mogłabyś to robić? Nie masz żadnego doświadczenia.
    -  Zmrużył oczy.
    Uśmiechnęła się do niego blado i pstryknęła palcami.
    -   Boże Wszechmogący, żadnej magii! - Podniósł kieliszek do ust. - I więcej już nie 
kichaj.
    Była przygotowana na taką reakcję męża odnośnie czarów, ale ciekawiło ją, co powie na 
temat jej zwykłych zajęć.
    -   Skoro nie mogę korzystać z mojej magicznej mocy, to co z targiem? - spytała słysząc, 
że mruknął coś pod nosem, gdy wspomniała o magii.
    -   O co ci konkretnie chodzi? - Gwałtownie uniósł głowę i spojrzał na żonę podejrzliwie.
    -   Czy mogę pójść?
    -   Nie.
    -   Aleja chciałabym zajmować się wynajmowaniem służących. Ten obowiązek spoczywa 
przecież na duchessie.
    -   Nie.
    -   Przed chwilą powiedziałeś, że tak.
    -   Powiedziałem. Spoczywa i nie spoczywa. Nie pójdziesz na targ.
    -   Powiedziałeś, że powinnam spełniać swoje obowiązki.
    -   Jeszcze nie teraz.
    -    Ale...
    -  Nie.
    -   Po prostu nie wierzysz, że im podołam.
    -  Nie.
    -   Tylko powtarzasz słowo „nie". Potwierdził gestem dłoni.
    -   Nawet mnie nie słuchasz. - Po chwili zadumy spytała: - Jak mam się wdrażać do 
moich obowiązków, skoro nie pozwalasz mi nic robić?
    -   Nie.
    -   Och, to nie jest właściwa odpowiedź, bo nie zadałam pytania, na które należało 
odpowiedzieć „tak" lub „nie"!
    -   R2eczywiście, nie zadałaś takiego pytania, ale bez względu na to, o co spytasz, 
odpowiedź wciąż będzie negatywna.
    -   Myślałam, że jesteś sprawiedliwy, a ty nawet nie podałeś mi powodu odmowy.
    -   Są takie powody.
    -   Ale chciałabym zobaczyć targ.
    -   To nie jest taki targ, o jakim myślisz.
    -   To dlaczego nazywają go targiem?
    -   Innym razem zabiorę cię na targ. - Zmrużył oczy, zmęczony uporem Joy. Wstał z 
szezlonga i napełnił kieliszek.
    -   Ale ja chcę zobaczyć jutrzejszy.
    -   Będę przez cały dzień zajęty, a ty jeszcze nie potrafisz poruszać się po Londynie 
samodzielnie.
    -   Mogłabym pojechać z Hensonem.
    -   Nie.
    -   I z Polly.
    -   Nie.
    -   I z Carstairsem.
    260
    261
    JUL BARNETT
    Alec rzucił jej wściekłe spojrzenie. Westchnęła ciężko. Anglików rzeczywiście cechuje 
tępy upór. Bębniąc palcami po oparciu sofy, zaczęła się rozglądać po salonie. Kiedy panujące 
tu milczenie było już nie do zniesienia, zerknęła na męża. W zadumie spoglądał na kieliszek. 
Spróbowała ponownie skłonić go do podania powodów odmowy, chcąc by się otworzył, 
ponieważ od kiedy zobaczył w gospodzie maślnicę samodzielnie robiącą masło oraz ocean 
róż opancerzył się jak nigdy dotąd.
    Joy wcale się jednak nie poddała, przeciwnie, zamierzała skruszyć powłokę, w której 
tkwił Alec, nawet za pomocą magii. Wytrwałość zawsze stanowiła jej mocną stronę. Poza 
tym on potrzebował jej, Joyous Fiony MacQuarrie, choć nie uświadamiał sobie tego z 
powodu swej angielskiej przyziemności. I nie wiedział, że oświadczając, iż nie będzie się 
więcej z nią kochał, rozpętał między nimi wojnę. Duchessa postanowiła znaleźć sposób na 
przełamanie oporu męża, ponieważ tylko wtedy, gdy się kochali, porzucał pancerz. Musiała 
obmyślić skuteczny plan.
    -   Idę do swojego pokoju - oznajmiła wstając z sofy.
    -   Sypialnie nie są jeszcze gotowe. Polly i Roberts wiedzą, że tu czekamy. - Zerknął na 
Joy. - Może jesteś głodna?
    Potrząsnęła głową i usiadła. W gospodzie przy powozowni. w której zatrzymała dym z 
komina, zjedli obfity posiłek. Podparła twarz dłonią i w myślach rozgrzeszała się ze swojego 
uczynku, bo dymu było tam rzeczywiście dużo. Z niedowierzaniem pokręciła głową.
    -   Nie mamy kucharza i majordomusa, więc to chyba dobrze, że nie chce ci się jeść.
    -   Ty mógłbyś gotować - oznajmiła z uśmiechem. Spojrzał na nią ze złością. Wciąż ani 
śladu poczucia humoru
    - pomyślała Joy.
    Bawiła się frędzlami poduszki i rozglądała po salonie utrzymanym w zielonej i złotej 
tonacji. Sofa i krzesła o jasnozielonych obiciach tworzyły krąg na ciemnozielonym dywanie, 
który pasował do innego, o barwie malachitu, a także do obramowania i dekoracji kominka. 
Ozdobny parkiet był wykonany z ciemnego drewna. Salon w Belmore House miał charakter 
jeszcze bardziej
    262
    CZARY
    oficjalny niż ten w Belmore Park.  Sofa była twarda niczym granitowa skała.
    Joy zerknęła ukradkiem na męża. Nie wyglądało na to, żeby czuł się choć odrobinę lepiej 
od niej. Nie wiedziała tylko czy to z powodu twardego szezlonga, czy też krępującej ciszy, 
jaka niemal bez przerwy panowała w tym przygnębiającym pokoju. Wyciągnęła szyję i 
zaczęła oglądać malowidło na suficie.
    -   Apollo i nimfy - powiedział natychmiast Alec.
    -   Słucham?
    -   W tej scenie na plafonie - wyjaśnił, również unosząc głowę. - Przypomnij mi, żebym 
już więcej nie patrzył.
    -   Słucham? Nie patrzył na co?
    -   Nieważne.
    -   Wspomniałeś swoją babkę. Jaka była? - spytała Joy, przerywając krępującą ciszę, 
która znowu zapadła po dziwnym stwierdzeniu męża.
    -   Nie znałem jej. Umarła przed moim urodzeniem.
    -   A twoja matka?
    -   Co chcesz o niej wiedzieć?
    -   Jaka była?
    Alec wyglądał na zaskoczonego tym pytaniem. Na chwilę utkwił wzrok w kieliszku.
    -   Jak monarchini, bardzo skuteczna w działaniu i piękna. Była doskonałą duchessa.
    W przeciwieństwie do mnie - pomyślała Joy, zagryzając wargi i usiłując okazać, że takie 
stwierdzenie uraża jej dumę. Znowu zerknęła na Aleca. Patrzył na nią znad kieliszka. 
Przypomniała sobie ich pierwszą wspólną kolację w Belmore Park, bo tak samo jak wtedy 
wpatrywał się w jej usta. Spojrzenie Aleca zdradzało zmysłową udrękę. Zaraz odwrócił 
wzrok. Dla Joy nie ulegało wątpliwości, że chce ją pocałować. Zamknęła oczy, dziękując w 
myślach losowi, ponieważ to oznaczało, że wciąż pociąga Aleca. Czuła to i dostrzegła w 
wyrazie jego oczu. Uznała, że ruch należy do niej, stwarzając szansę przełamania oporów 
męża.
    Wstała i wolno podeszła do niego.
    -   Czy nalać ci jeszcze brandy?
    263
    JlLL BARNETT
    Uniósł twarz, zdradzającą wielkie napięcie, ale milczał.
    -   Twój kieliszek jest pusty. Napełnię go.
    Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, wzięła kieliszek z jego ręki i niespiesznie podążyła 
do barku. Nalała brandy i równie wolnym krokiem wróciła do stołu. Podała mu kieliszek.
    Alec, popatrz na mnie - powiedziała w myślach, ale nie podniósł głowy. Skoro był tak 
uparty, sięgnęła po bardziej radykalny środek. Błyskawicznie wyciągnęła z włosów szpilki.
    -   O mój Boże!
    Włosy opadły na plecy. Usłyszała gwałtowny oddech męża. Spojrzała na niego. Zastygł 
w bezruchu, zatrzymując kieliszek w pół drogi do ust.
    -   Wysunęły mi się z włosów szpilki. Czy nie widzisz ich gdzieś na podłodze?
    -   Nie. - Pociągnął solidny łyk brandy.
    -   Muszą tu leżeć - stwierdziła potrząsając głową, więc włosy falowały wokół jej ciała.
    Alec wpatrywał się w ścianę, oddychając wolno i głęboko. Na ten widok Joy z trudem 
powstrzymała triumfalny uśmieszek. Uklękła na podłodze przy nogach męża i rozglądała się 
wokoło, starając się, żeby włosy muskały jego kolana.
    -   Nie mogły przecież zniknąć.
    Usiadła na piętach i odrzuciła włosy do tyłu. Dłonie Aleca były białe od kurczowego 
zaciskania. Zaczęła gładzić swoje włosy, a on śledził wzrokiem jej ruchy. Jednak wziął 
kieliszek i podniósł go do ust.
    Nie walcz z tym, najdroższy - błagała w myślach, obserwując zmagania jego niezwykłej 
woli z wielką namiętnością. Zamknął oczy. Joy wstrzymała oddech w przekonaniu, że Alec 
znowu jej się wymknął. Odstawił jednak kieliszek.
    -   A może szpilki spadły na twój szezlong?
    Wyciągnęła rękę i potrząsnęła głową. Włosy dotknęły dłoni męża. Chwycił wyciągniętą 
rękę Joy za nadgarstek. Uśmiechnęła się. Alec zachował powagę. Ich namiętności były tak 
intensywne, że Joy życzyła sobie, by taką moc miała jej magia. Niemal fizycznie czuła tak 
wielką siłę ich wzajemnego związku, że nagle
    264
    przyszło jej do głowy, iż, być może, pomiędzy nią a mężem zaczyna się coś, wobec 
czego słabną nawet najpotężniejsze zaklęcia.
    Wstał, przez cały czas trzymając jej rękę. Klęcząca przed nim Joy uniosła głowę i 
spojrzała na niego. Zaczął przesuwać dłonią po jej twarzy, od skroni do podbródka. Poczuła 
się tak, jakby Alec prześwietlał ją wzrokiem, dostrzegając nie tylko łomocące, spragnione 
uczuć serce, ale także miłość i strach, że on nigdy tej miłości nie odwzajemni. Drżały jej 
kolana. Alec przesunął dłoń z podbródka na pieprzyk nad górną wargą, a następnie na usta. 
Rozchyliła je. Natychmiast włożył do nich palec i dotknął języka. Pociemniały mu oczy od 
przypływu namiętności, gdy w ten sposób jego szorstki, męski palec penetrował miękkie i 
wilgotne usta kobiety. Stał jakieś pół metra od klęczącej żony, lecz oboje zaczęli szybciej 
oddychać. Teraz liczyła się tylko magia ich wzajemnego, zmysłowego oczarowania. Joy 
poczuła na ciele kropelki potu. Serce biło jej zgodnie z jakimś własnym podniecającym 
rytmem. Przepełniała ją błogość. Palec Aleca miał słony smak, jak powietrze nad 
wzburzonym szkockim morzem. To był smak jej domu.
    Belmore wyjął palec z ust żony, zanurzył go w brandy i położył na jej rozchylonych 
wargach. Spływały po nich kropelki alkoholu.
    - Jesteś czarownicą.
    Podniósł Joy z klęczek. Wodził językiem po jej wargach, jakby sprawdzał, jak smakują 
zwilżone brandy. Po chwili westchnął z rezygnacją i wsunął język do jej ust. Namiętnie 
pieścił ich wnętrze. Duchessa zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego, spragniona 
jego ciała. Brandy miała gorzki smak, lecz Alec, jej Alec, był słodki. Wdychała jego zapach, a 
on pieścił palcami jej pierś. Gdy z ust męża wymknęło się poruszające zmysły westchnienie 
rozkoszy, poczuła je w samym sercu swojej kobiecości. Szepnął coś tuż przy ustach Joy i 
błyskawicznie rozpiął guziki jej sukni. Wsunął rękę do stanika. Zaczął pieścić brodawkę 
okrężnymi ruchami ciepłych, szorstkich palców. Nabrzmiała i zrobiła się twarda. Joy gładziła 
włosy Aleca, pieściła
    265
    jego ucho i kark. Był zroszony potem. Czuła znajomy dotyk zarostu, mocno zarysowanej 
szczęki i gorącej skóry, co upewniało ją, że ma do czynienia z mężczyzną z krwi i kości, a nie 
z postacią stworzoną w wyobraźni. Położyła mu dłoń na sercu, zatracając się w namiętnym 
pocałunku. Alec zsunął dłonie na jej pośladki i uniósł ją lekko do góry, przyciskając do siebie 
i wolno kołysząc biodrami.
    -   Teraz.
    Skinęła głową, wciąż wtulona w jego szyję. Przyprowadził ją pod zamknięte drzwi i 
przycisnął do nich. Przytrzymał ją z tyłu za uda i zaplótł jej nogi wokół swoich bioder. 
Włożył ręce pod jej suknię. Słodko westchnęła, kiedy przesunął je z pończoch na gołe ciało 
ud. Suknia podniosła się wraz z tymi czułymi pieszczotami gorących dłoni Aleca. Poruszył 
biodrami i Joy osunęła się na drzwi. Powtórzył wcześniejszą czynność, tak że znowu kolana 
żony znalazły się na wysokości jego bioder.
    -   Zaciśnij wokół mnie nogi.
    Zaczął pieścić niczym czarodziej najintymniejsze zakamarki jej ciała. Wodził dłonią po 
sromie i dotykał palcami czułego miejsca, dopóki nie stało się wilgotne i się nie otworzyło. 
Wtedy cofnął dłoń. Joy poczuła, jak wchodzi w nią, potężny, silny, prawdziwie męski, i 
porusza się w niej tak płynnie, jakby byli idealnie dobrani, stworzeni dla siebie. Krzyknęła 
łamiącym się głosem.
    -   Sza - uspokajał ją Alec, pochylając głowę i dysząc ciężko. Zamknęła oczy, czerpiąc 
rozkosz z tego zespolenia, które
    uważała za akt najwyższego wzajemnego obdarowania kobiety i mężczyzny. Czuła na 
twarzy wilgotne gorące usta Aleca. Wolno poruszał biodrami do przodu i tyłu.
    -   Za wolno - szepnęła tuż przy jego ustach.
    -   Szkotko, nigdy nie jest za wolno. Przekonasz się - wymruczał jej do ucha, pieszcząc je 
językiem.
    Wciągnął powietrze do płuc. Jego oddech łaskotał szyję, piersi i ramiona Joy. Szarpnęła 
guziki jego koszuli, chcąc dotknąć nagiego torsu. W tym momencie Alec wszedł w nią 
głębiej, nie zwiększając tempa. Mocniej ścisnęła kolanami jego biodra. Gdy
    266
    powtórzył ten ruch, dręczący zmysły po kres wytrzymałości, przywarła piersiami do jego 
owłosionego torsu. Westchnął słodko i zaczął ściskać dłońmi jej nagie pośladki, wodząc 
palcem po linii prowadzącej od miejsca, w którym byli złączeni, po odbyt. Za każdym razem, 
gdy wchodził w Joy, powtarzał ten ruch. Jej podniecenie sięgnęło zenitu. Spazmatycznie 
przyciskała piersi do torsu Aleca, a on drażnił je i łaskotał gęstymi skręconymi włosami. 
Nagle silniej zacisnął dłonie na pośladkach Joy i zaczął napierać mocniej, wykonując 
biodrami małe okrężne ruchy i przywierając do jej sromu. Westchnął tuż przy jej ustach, 
wymamrotał jakieś przekleństwo i zastygł w bezruchu.
    -   Nie! Proszę...
    Nie dosłyszała, co powiedział, bo poczuła przypływ rozkoszy. Alec cofnął się na moment 
i wszedł w nią jeszcze głębiej, powtarzając ten ruch coraz szybciej, o co tak prosiła wcześniej. 
Wraz z tym ekstaza Joy narastała coraz silniej, ale drzwi zaczęły dudnić. Głuche odgłosy 
drewna mieszały się ze skrzypieniem zawiasów i hałas stale narastał wraz z przyspieszonym 
tempem ruchów bioder Aleca. Nie zwolnił ani na moment, a Joy porwała nowa fala rozkoszy, 
nasilająca się z każdym ruchem. Alec wszedł jeszcze głębiej. Poczuła jego nabrzmiałą 
męskość bardzo wysoko. Hałas drzwi ustał, a jej ekstaza sięgnęła szczytu. Krzyknęła 
spazmatycznie, dotykając wargami warg Aleca. Jej wnętrze zaczęło się zaciskać na „ostrodze" 
męża. Z każdym skurczem Joy ocierała się niemal o granicę bólu. Po chwili pachniała różami.
    -   Cholera... Lubię ten zapach - wymamrotał Alec i uniósł wyżej jej kolana. Od tej chwili 
ogarniały ją kolejne fale rozkoszy, które w końcu zlały się w jedno długie doznanie 
najwyższej ekstazy. Gdy otworzyła oczy, spostrzegła, że setki delikatnych płatków spada na 
nią i męża. Czując ich dotyk, wydyszał przy jej ustach: - Znowu pojawiły się róże. - 
Przyspieszył ruch bioder.
    Płatki spadały na jego pochyloną głowę i zroszoną potem szyję. Dotykały muskułów na 
plecach, silnych i napiętych z wysiłku. Jeszcze przez chwilę poruszał się w Joy, po czym 
cofnął się niemal całkowicie i wszedł ponownie. Wydał triumfalny okrzyk, napełniając ją 
zarodkami nowego życia.
    267
    Czas zatrzymał się na długie minuty. Duchessa rozluźniła uścisk palców na mokrych od 
potu ramionach męża. Obserwowała, jak spadające z ich ciał, połamane pod wpływem 
gwałtownych ruchów płatki dołączają do warstwy tych pokrywających podłogę. Wciąż czuła 
przyspieszone bicie serca i miała urywany oddech. Zapach róż mieszał się jak zwykle z 
zapachem piżma. Joy oparła głowę o drzwi i wdychała tę woń.
    Alec wreszcie się poruszył. Przesunął dłonie z jej pośladków na uda i kolana, delikatnie 
zdejmując je ze swoich bioder.
    Położył Joy na podłodze. Teraz jej policzek znalazł się na torsie męża, na wysokości 
serca. Wciąż biło z siłą podobną do tej, jaka połączyła ich w miłosnym uścisku. Joy mogła 
wreszcie zobaczyć w pełni twarz męża. Jego mina zdradzała desperackie, a zarazem 
pochodzące z wyboru zamknięcie się w sobie.
    Porzuć ten stan, najdroższy - prosiła go w myślach.
    Przez chwilę Alec leżał spokojnie. Nagle spojrzał na nią i zaczął ją całować. Jego oczy 
mówiły, że znowu rozpala się w nim namiętność. Rozchylił wargi Joy i wsunął jej do ust 
język. Po pocałunku szeptał jej do ucha, co czuł, gdy był w niej, i oświadczył, że pragnie 
przeżyć to ponownie. Uśmiechnęła się do niego, choć nie mógł tego widzieć, ponieważ 
wtuliła twarz w gorącą, zroszoną potem szyję Aleca. Znowu pochylił się do jej ust.
    Rozległo się głośnie pukanie do drzwi, ale Belmore nie zważał na to i nie przerwał 
pocałunku. Po chwili pukanie stało się donośniejsze.
    -   Z pewnością nasze sypialnie są już gotowe - szepnął. Poprawił ubranie i odsunął się od 
żony, pomagając jej zapiąć
    suknię i zdejmując z nich obojga płatki róż.
    -   Jak ja znajdę szpilki? - Joy wskazała na warstwę płatków przykrywających   dywan.
    Alec nie podążył wzrokiem za wyciągniętą ręką żony, tylko spojrzał płomiennie na jej 
twarz i ujął w dłonie pukiel włosów, strząsając z nich samotny płatek. W pokoju zapanowała 
cisza. Joy uświadomiła sobie, że skoro mąż poddał się w końcu namiętności, to znaczy, że nie 
obchodziło go teraz nic poza nią i nim. To był początek jego uczucia.
    Pukanie do drzwi rozległo się po raz trzeci.
    -   Tak! Zaraz! - Wypuścił z ręki włosy żony. - Nie przejmuj się szpilkami i płatkami. 
Będziemy się kochać na górze. - Wziął Joy za rękę i otworzył drzwi. Pociągnął żonę do 
przodu. Dziwnie czerwony Henson głośno odchrząknął.
    -   Wasza Miłość, przybył hrabia Downe wraz z wicehrabią Seymourem.
    Joy wpadła na męża, gdy ten zatrzymał się nagle pod wpływem słów lokaja, przeklinając 
pod nosem. W osłupieniu patrzyła na niego, a potem na zakłopotaną twarz Neila. Jej z 
pewnością była tak samo zaczerwieniona.
    -   Witamy w Londynie - powiedział drwiącym tonem Richard. Stał oparty o ścianę 
długiego hallu. Bez ogródek dawał do
    zrozumienia, że wie, co działo się przed chwilą w salonie. Upokorzona Joy spojrzała 
błagalnie na Aleca. Trzymał się prosto jak sosna w Highlandzie.
    -   Jak długo tu jesteście?
    Richard odwrócił się do Neila. Skrępowanie wicehrabiego powiedziało duchessie, od jak 
dawna czekają obaj w hallu.
    -   Od dziesięciu minut. Dostatecznie długo - oznajmił hrabia, zerkając na kieszonkowy 
zegarek.
    Twarz Aleca nie zdradzała ani odrobiny zakłopotania, tylko niezadowolenie i zwykłą u 
niego arogancję.
    -   Idź na górę - polecił Joy, zasłaniając przyjaciołom jej widok.
    -   Ale dokąd? - spytała szeptem, nie wiedząc gdzie znajdują się ich sypialnie. Niemal 
pragnęła pobłądzić w tym pałacu, jak kiedyś w Belmore Park, byle tylko zniknąć wszystkim z 
oczu.
    -   Piąte drzwi na prawo. Dołączę do ciebie za jakiś czas. Usłyszeli komentarz  Richarda 
do  słowa „dołączyć".  Alec
    odruchowo tak zacisnął dłoń na dłoni Joy, że westchnęła głośno. Natychmiast zwolnił 
uścisk i ponaglił ją do odejścia. Popędziła po schodach.
    -   Seymour, jesteś mi winien pięćdziesiąt funtów. Bez wątpienia to drzwi tak łomotały - 
usłyszała drwiący głos Downe'a, gdy doszła do pierwszego piętra.
    268
    U z i e ń był mroźny. Zrobiło się ślisko, a w Londynie zaczęła się epidemia odry. Z tych 
powodów lekarz przybył do Belmore House dopiero koło południa. Wyszedł po godzinie, 
nakazując Carstairsowi i dwóm pokojówkom, które potrafiły gotować, leżenie w łóżku, 
dopóki wysypka nie zniknie. Tuż przed nim opuścił pałac diuk. Najwidoczniej los tak 
zrządził, by duchessa mogła zacząć spełniać swoje obowiązki.
    Na podwyższeniu, pośrodku odrapanego ceglanego baraku, wciśniętego pomiędzy skład 
rybny i zabudowania nabrzeża, stali rzędem wybrakowani kandydaci na służących. Każdy 
trzymał w ręku tabliczkę z nazwą wykonywanego zajęcia.
    Wśród potencjalnych pracodawców znajdowała się duchessa Belmore. Wyprostowała 
ramiona i uniosła podbródek, wskazując dłonią w zielonej rękawiczce na ciemnoskórego 
mężczyznę na końcu szeregu.
    Henson, po raz pierwszy w peruce, pochylił się w jej stronę.
    - Bardzo przepraszam, Wasza Miłość, ale nie sądzę, żeby... ten... - Zerknął jeszcze raz na 
czarnego mężczyznę i marszcząc brwi dokończył: - Przypadł do gustu Jego Miłości.
    -   Tak uważasz?
    Joy spojrzała na olbrzyma, przy którym pozostali, pożałowania godni kandydaci 
wyglądali jak karły. W zamyśleniu postukiwała palcem w usta. Wszyscy, wyjąwszy jego, 
prezentowali się jak najgorzej, a większość budziła wręcz strach. Mężczyźni byli nieokrzesani 
i brudni. Wpatrywali się w Joy z morderczymi błyskami w oczach. Zaledwie dwie kandydatki 
na służące również wyglądały niechlujnie. Gapiły się na Hensona jak Beezle na jego włosy.
    Polly delikatnie pociągnęła Joy za suknię. W oczach pokojówki malowało się 
przerażenie.
    -   Och, psze pani, nie można wynajmować tego człowieka! To jest... jest...
    -   Z informacji na tabliczce wynika, że to kucharz - przerwała jej duchessa, usiłując 
dokładniej oszacować wzrost ciemnoskórego mężczyzny.
    Miał krótki czarny zarost wokół szerokich ust, lecz wyglądał schludnie i było w nim coś 
takiego, co kazało sądzić, że nie skrzywdziłby muchy. Z tego powodu jego potężna budowa 
nie wydawała się groźna.
    -   To jest pirat, wielki czarny pirat - szepnęła jej do ucha Polly. - Czytałam książkę o 
piratach. Są okrutni. Piją rum i każą jeńcom, nawet kobietom, schodzić z okrętu do morza po 
desce, z zawiązanymi oczami. Porywają sieroty. Naprawdę.
    Joy przyznawała w duchu, że sam strój, na który składała się szeroka biała koszula, 
czarne spodnie i czarne długie buty, nadawały wielkoludowi groźny wygląd, ale intuicja 
mówiła jej, że to dobry człowiek.
    -   Polly, w Anglii od dawna nie ma piratów. To tylko ten wielki złoty kolczyk nadaje mu 
taki wygląd.
    -   Ale, psze pani, jakie on ma włosy...
    -   Oryginalne, nieprawdaż? - Joy znowu uniosła palec do ust i przyglądała się badawczo 
ciemnoskóremu olbrzymowi. - Jeszcze nigdy nie widziałam mężczyzny, który miałby taki 
długi warkocz.
    -   Jednak jego głowa jest łysa.
    -   Całkiem możliwe,  że miał do czynienia z pupilem Jej
    270
    271
    J1LL  OAKISŁ11
    Miłości - wtrącił Henson. Zerknął na błyszczącą ciemną czaszkę i dotknął swojej białej 
peruki.
    -   Tak mi przykro z powodu twoich włosów - sumitowała się Joy.
    -   Wszystko w porządku, proszę pani. Nigdy nie miałem nic przeciwko peruce, bo nadaje 
liberii bardziej dystyngowany wygląd.
    Duchessa chciała za pomocą magii przysporzyć Hensonowi włosów, ale mąż 
kategorycznie jej tego zabronił.
    -   Czy nie powiedziałaś mi, że w Belmore Park służba użala się, iż kucharz nie dosięga 
do najwyższych półek? - zwróciła się do pokojówki. - Ów mężczyzna nie będzie miał z tym 
najmniejszej trudności. Poza tym jest tu jedynym kucharzem, więc i tak nie mamy wyboru. 
Henson, czy któryś z pozostałych kandydatów deklaruje, że potrafi gotować?
    -   Muszę przyznać, Wasza Miłość, że nie. - Lokaj prostował nerwowym gestem skręcony 
warkocz peruki.
    -   Spójrzcie! - Joy wskazała palcem na olbrzyma. - Czy widzicie, że ma ze sobą 
kurczaka? Czy żywego?
    Z piersi pokojówki wyrwał się zduszony jęk.
    -   Polly, czy to nie są kurze pióra?
    -   Tak wyglądają^, psze pani, ale widzę tylko je, a nie ptaka.
    -   Zatem porozmawiajmy z nim, zanim ktoś sprzątnie nam go sprzed nosa.
    -   Jakoś w to wątpię - wyznał Henson. Joy, nie zważając na sceptycyzm lokaja, ruszyła 
do kucharza.
    Służącym nie pozostało nic innego, jak podążyć w jej ślady. Gdy znaleźli się przy 
podwyższeniu, odwróciła się do nich. Polly akurat uklękła, mamrocząc pod nosem modlitwę i 
żegnając się.
    -   Nie wiedziałam, że jesteś katoliczką - odezwała się duchessa do stojącej już 
pokojówki.
    -   Ależ nie, nie jestem, lecz w przypadku kogoś takiego nawet pacierz to chyba za mało. 
- Przysunęła się do Joy i spytała szeptem: - Co on robi z tymi piórami?
    Duchessa wzruszyła ramionami i przyglądała się kucharzowi
    z bliska. Nie miał zmarszczek na twarzy, więc z pewnością nie
    272
    był stary. Wyglądał na sprawnego fizycznie, wyższy i szerszy w barkach nawet od Aleca. 
Niemal na metr długi warkocz, zapleciony na czubku wygolonej czarnej głowy, kręcił się jak 
ogon. Do pirackiego wyglądu mężczyzny przyczyniał się jeszcze szeroki i gruby pas, solidnie 
nabity ćwiekami. Był do niego przytroczony wisior z niewielkich tykw, pukiel włosów i im-
ponujący pęk piór. Gdyby Joy nie wiedziała, że ostatni na świecie dżin spoczywał szczelnie 
zakorkowany w butelce, gdzieś w Ameryce, pomyślałaby, że to właśnie on.
    -   Jej Miłość, duchessa Belmore, życzy sobie rozmowy z nim
    -   poinformował Henson stojącego przy podwyższeniu agenta i skinął głową na czarnego 
olbrzyma.
    Joy rozprostowała dół sukni i uniosła podbródek, chcąc wyglądać jak duchessa. 
Usiłowała ułożyć usta tak, żeby wyglądać wyniośle, ale wcale nie było łatwo je ściągnąć przy 
mocno wygiętej do tyłu szyi. I zupełnie nie czuła się jak duchessa, ale jak pstrąg, który 
wyskakuje z wody, polując na owada. Pośrednik wyczytał numer kucharza, który skinął 
głową i ruszył do przodu, pobrzękując tykwami. Duchessa uniosła wysoko głowę, chcąc 
spojrzeć mu w twarz. Udawana wyniosłość ustąpiła miejsca szczeremu zaskoczeniu posturą 
ciemnoskórego mężczyzny. Joy musiała odetchnąć głęboko, żeby odzyskać zdolność 
mówienia.
    -   Na tabliczce jest napisane, że umiesz gotować.
    -   Przez pięć lat byłem kucharzem na statku „Czarna magia"
    -   oświadczył z powagą, głosem donośnym jak dźwięk werbla, silnie akcentując sylaby. 
Dobrze patrzyło mu z oczu.
    -   Skąd pochodzisz?
    -   Z Karaibów.
    -   Musisz mówić do duchessy „Wasza Miłość" - wtrącił Henson.
    Pirat zwrócił na lokaja szare oczy, a potem spojrzał z uśmiechem na Joy, pokazując 
zdrowe białe zęby.
    -   Z Karaibów, Wy Miłość - powtórzył uwzględniając polecenie.
    Zobaczywszy ten szczery uśmiech, Joy wiedziała, że zatrudni ciemnoskórego kucharza.
    273
    -   Jak się nazywasz?
    -   John Kallaloo.
    -   Zatem, panie Kallaloo, co pan umie gotować?
    -   Wy Miłość, proszę nazywać mnie Hunganem Johnem. Hungan John gotuje wszystko. - 
Wyprostował się, patrząc dumnie jak Alec. - Czy Wy Miłość lubi langusty... homary, kraby? 
Cocido de rinones?
    Skinęła głową pewna, że Alec i ludzie z jego sfery lubią kraby i homary.
    -   A co to jest cocido de rinones?
    -   Duszone cynadry. Polly odmawiała „Zdrowaś Mario", ale Joy ponownie skinęła
    głową wiedząc, że Anglicy lubią tę potrawę.
    -   Hungan John Kallaloo będzie przyrządzał dla Wy Miłości najwspanialsze potrawy. 
Nikt na świecie nie gotuje lepiej. Przekona się Wy Miłość. - Wyprężył potężną klatkę 
piersiową.
    Joy uznała, że on świetnie pasuje do Belmore House. Miał tyle samo dumy i pewności 
siebie, co jej mąż.
    -   Zamierzam cię zatrudnić. Czy chciałbyś gotować w Belmore House?
    W geście protestu Polly pisnęła słabym głosem, ale twarz Hensona nawet nie drgnęła. Jak 
zwykle zachowywał się poddańczo i nie okazywał żadnych uczuć.
    -   Musisz wybaczyć mojej pokojówce - szepnęła, pochylając się nieco w stronę Hungana 
i zasłaniając dłonią usta. - Ona uważa, że wyglądasz jak pirat.
    Kucharz utkwił oczy w Polly i wolno pochylił się nad nią. Zesztywniała ze strachu.
    -   A fe! - powiedział, zbliżając się do pokojówki na odległość kilkudziesięciu 
centymetrów.
    Polly pisnęła po raz drugi i wczepiła dłonie w ramię Hensona
    oraz w ramię swojej chlebodawczyni, a Hungan John wybuchnął
    śmiechem. To był wspaniały potężny śmiech, przypominający Joy
    dźwięk słynnych szkockich werbli. Kucharz odczepił od pasa
    naszyjnik z białych kurzych piór i z szerokim uśmiechem założył go
    na szyję Polly, wciąż kurczowo zaciskającej palce na ramieniu Joy.
    274
    -   Dziecino, to jest amulet odstraszający piratów. - Odwrócił poważne, już szare oczy w 
stronę Joy i bardzo cicho powiedział: - Czuję magię.
    A więc wiedział. Duchessa zaniemówiła z wrażenia. W jakiś sposób ten człowiek 
rozpoznał, kim ona jest. Spojrzała na niego.
    -   To dobra magia, Wy Miłość - oznajmił z uśmiechem. Wymienili znaczące spojrzenia, 
które świadczyły o wzajemnej
    akceptacji.
    -   Pan Kallaloo będzie znakomitym kucharzem - powiedziała Joy do Hensona.
    -   Za powozem Jej Miłości stoi wóz bagażowy. Zanieś tam swoje rzeczy. Zaraz 
odjeżdżamy - poinstruował lokaj nowego kucharza.
    -   Czy Wy Miłość przypadkiem nie potrzebuje innych służących? - spytał po chwili 
wahania Hungan John.
    Joy skinęła głową.
    -   Może majordomusa?
    -   Tak - potwierdziła zaskoczona. - Czy masz kogoś?
    -   Starego człowieka nazwiskiem Forbes. Był majordomusem przez pięćdziesiąt lat, ale 
jego pan zmarł i staruszek został na bruku.
    -   Widzisz, Henson. Hungan John znalazł dla nas majordomusa. Lokaj poprawił perukę i 
spojrzał na podwyższenie.
    -   Wasza Miłość, oni wszyscy wyglądają tak, jakby chcieli poderżnąć nam gardła. Który 
to jest, ten Forbes?
    Kucharz wskazał na siwowłosego człowieczka o bladoróżowych policzkach i wąskich 
ustach, który stał przy obszarpanej kotarze. Jego niebieski atłasowy surdut był brudny i 
łachmaniarski, a spodnie wyglądały tak, jakby liczyły sobie tyle samo lat, co ich właściciel. Z 
białych jedwabnych pończoch pozostały obskurne strzępy. Jedna marszczyła się wokół kostek 
niczym szara skóra słonia. Staruszek miał na stopach pantofle nie do pary, a do tego założył 
lewy na prawą nogę i prawy na lewą. Jeden był z czarnej satyny, ozdobiony zmatowiałą 
klamerką a drugi z brązowej skóry, na nieco wyższym obcasie. Człowieczek nosił druciane 
okulary o monstrualnie grubych szkłach, które wyolbrzymiały
    275
    jego wyblakłe niebieskie oczy. Był bezdomny. Tylko to się dla Joy liczyło, choć 
wyglądał równie wiekowo, jak Tower of London. Chyba bardziej potrzebował pomocy niż 
Belmore House majordomusa.
    Perfekcyjnie naśladując postawę duchessy, Joy wyprostowała ramiona, uniosła 
podbródek i zwróciła się do pośrednika:
    - Bierzemy także Forbesa - poinformowała tonem, co do którego miała nadzieję, że swą 
władczością przypomina ton Aleca.
    Diuk Belmore wszedł po frontowych schodach Belmore House i pchnął drzwi, ale 
okazało się, że są zamknięte. Zastukał. Nikt jednak nie podszedł, żeby otworzyć. Zastukał 
ponownie. Znowu bez rezultatu. Na jego twarzy malował się gniew. Odwrócił się, w stronę 
powozu, lecz ten zdążył już zniknąć za rogiem domu.
    -   Jasna cholera - mruknął, chodząc w tę i z powrotem po schodach. - Z powodu tej 
piekielnej pogody nie ma służących, lokajów i majordomusa, a ja musiałem jeść wczoraj na 
kolację kapustę. Kapustę!
    Otrząsnął się na wspomnienie wstrętnego smaku. Zszedł ze schodów i patrzył na fasadę 
pałacu, bezskutecznie szukając w oknach jakiegoś znaku, że w środku toczy się życie. Okna 
były zamarznięte, a ostre powietrze przenikało nawet przez gruby, ciepły płaszcz.
    -   A niech to diabli! Jest straszny ziąb. - Uderzył dłonią w drzwi. - Gdzie, do cholery, 
wszyscy się podziali?!
    Zaczął walić pięścią w solidne drewno. Rozległ się trzask zasuw i drzwi zostały 
uchylone. W szparze ukazały się wyblakłe niebieskie oczy jakiegoś starca, który spoglądał 
nieufnie zza grubych szkieł okularów.
    -   Kim ty jesteś?! - wrzasnął na Aleca tak, jakby wznosił okrzyk wojenny.
    -   Jestem...
    -   Hę?!
    -   Jestem...
    -   Mów głośniej! Nie słyszę twojego mruczenia!
    276
    -   Ja - krzyknął Belmore - to Jego Miłość...
    -   Boli cię szyja?
    -   Nie powiedziałem „szyja", idioto, lecz „Jego Miłość!"
    -   Nie ma go w domu!
    Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Alec znowu miał przed nosem herb Belmore'ów. Zaczął 
liczyć do stu sądząc, że zaraz drzwi zostaną ponownie otwarte, ale ponieważ nic takiego się 
nie zdarzyło, trzasnął w nie pięścią. Staruszek uchylił je na kilka centymetrów.
    -   Jestem... diukiem... Belmore... iii...
    -   Diuk nie potrzebuje twoich koni!
    Zatrzasnął Alecowi drzwi przed nosem. Diuk przez chwilę wpatrywał się w wizerunek 
herbu, po czym z ogromną przyjemnością zaczął znowu walić pięścią w drzwi. Po piątym 
uderzeniu zasuwy zastukały i w szparze ukazała się siwa głowa.
    -   Odejdź stąd, bo inaczej będziesz miał do czynienia z samym diukiem!
    -   A niech to krew zaleje! Ja jestem tym diukiem! - wrzasnął Alec, zaciskając pięści i 
trzęsąc się ze złości.
    Do jego uszu dobiegł czyjś zdyszany oddech. Odwrócił się momentalnie i spostrzegł 
przerażone twarze mieszkających po sąsiedzku lorda i lady Hamersleyów. Odetchnął głęboko, 
usiłując zapanować nad sobą, i uchylił kapelusza.
    -   Dobry wieczór, lady Jane. Witam, Hamersley.
    Skłonili głowy, szepcąc coś do siebie, i pospiesznie ruszyli przez skwer do domu, jakby 
uciekali przed bredzącym w szale wariatem. Rzeczywiście diuk Belmore kipiał gniewem, gdy 
znowu podszedł do zamkniętych drzwi swojego domu. W przypływie złości widział wszystko 
jak przez mgłę.
    Okręcił się na pięcie, zszedł ze schodów i spoglądając na ślady kół powozu podążył do 
tylnego wejścia. Śnieg chrzęścił mu pod butami, gdy szedł wściekle szybkim krokiem. 
Szarpnął drzwi kuchenne i zastygł w bezruchu. W jego kuchni był czarnoskóry mężczyzna. 
Czarny, z czarnym zarostem! Diuk wycofał się i zaczął oddychać głęboko, chcąc się 
uspokoić.
    -   Trzeba teraz dodać do mleczka kokosowego soku z limony. Obserwował czarnucha z 
ukrycia. Jego uwagę zwrócił długi
    277
    warkocz, kołyszący się na obie strony, gdy olbrzym śpiewał potężnym głębokim głosem. 
Osłupiałym wzrokiem patrzył na świecącą wygoloną czaszkę, złoty kolczyk i niebywale 
ruchliwe dłonie, żonglujące naczyniami. Czarnuch właśnie wycisnął do mleczka limonę i 
cytrynę.
    Alec łaknął brandy. Bez słowa ruszył na schody, chcąc najpierw spotkać się z osobą 
odpowiedzialną za to wszystko, czyli z własną żoną, przeklętą czarownicą.
    Och, Alec! - Stojąca w hallu Joy gwałtownie odwróciła się na jego widok, po czym 
podbiegła i poklepała go po piersi i ramionach. W jej głosie słychać było ulgę. - Czy coś ci się 
stało? Forbes powiedział...
    -    Forbes?
    -   Nowy majordomus. Doniósł mi, że ktoś podszedł do drzwi, szukając jakichś idiotów. 
Potem oznajmił, że powiedziałeś, iż jesteś zakrwawiony. - Zaczęła szukać na ciele Aleca 
skaleczeń. - W jaki sposób zostałeś ranny?
    Odsunął jej ręce i zrzucił z siebie płaszcz.
    -   Pójdź za mną - rozkazał lodowatym tonem i wszedł szybko do ubieralni. - Byłaś na 
targu.
    -   Tak, ale...
    Zatrzasnął drzwi i błyskawicznie odwrócił się do niej.
    -   Zabroniłem ci tego.
    -   Carstairs zachorował, więc...
    -   Mógłby nawet umrzeć nagle! I pewnie do tego dojdzie, kiedy się z nim rozprawię.
    -   Ma odrę - szepnęła, obserwując chód męża.
    -   Nie posłuchałaś mnie.
    -   Potrzebujemy przecież służących. Ciebie nie było, więc uznałam, że powinnam, jako 
duchessa, wynająć jakichś.
    -   Żeby więcej nie powtórzyło się twoje nieposłuszeństwo.
    -   Przepraszam. - W dalszym ciągu szukała śladów krwi na ciele Aleca, ale czerwona ze 
złości była tylko jego twarz. - Czy dobrze się czujesz?
    -   Nie! Straciłem rozum albo stanie się tak wkrótce!
    -   Myślałam, że przydarzyło ci się coś strasznego. Spojrzał na nią zimno i wyniośle.
    -   Przydarzyło. Małżeństwo z tobą.
    Joy zesztywniała. Zasłoniła dłonią usta. Z powodu tych okrutnych słów serce w niej 
zamarło. Przez moment patrzyła na niewzruszoną twarz męża. Nie potrafiła znieść jego 
chłodu, więc zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, było w nich tyle łez, że kształty 
przedmiotów rozpłynęły się i widziała tylko ciemną, rozmazaną sylwetkę Aleca. Zaczęła z 
trudem łapać powietrze. Czuła w piersiach martwe serce. Po raz pierwszy została tak strasznie 
upokorzona przez męża.
    Odwróciła się i wybiegła z ubieralni. Przez chwilę słychać było odgłosy jej drobnych 
stóp na zimnym marmurze posadzki hallu i schodów oraz zduszone łkanie.
    Za oknami Belmore House wirowały płatki śniegu.
    r
    Ściskając w dłoni kieliszek z brandy, Alec wszedł do swojego apartamentu w momencie, 
gdy zegar wybijał pierwszą w nocy. Zerknął na kieszonkowy zegarek, który przezornie nosił 
od czasu ślubu. Na nim też była pierwsza.
    Kieliszek zatrzymał się w pół drogi do ust, bo uwagę diuka przyciągnął niewielki stół, nie 
opodal kominka w salonie łączącym obie sypialnie. Stół był nakryty. Alec starał się 
zignorować nieznośny ucisk w żołądku, podchodząc do stołu i spoglądając na kryształy, 
srebra, chińską porcelanę, na wazon w kształcie pączka, wypełniony różowymi różami, i na 
umieszczone po jego obu stronach srebrne świeczniki. Przy stoliku stały dwa krzesła. 
Zamknął oczy i odetchnął głęboko.
    Nagle, jakby wiedziony jakąś koniecznością, spojrzał na drzwi do sąsiedniego 
apartamentu. Stał tak przez chwilę, udręczony posępnymi myślami i nowym dla niego 
uczuciem, które nie było przyjemne. Diuk Belmore potrafił panować nad gniewem oraz 
ukrywać smutek, lęk czy zazdrość, bo uczono go tego od dziecka, ale nie zdołał zagłuszyć 
poczucia winy. Przez cały wieczór
    278
    279
    nadaremnie usiłował na nowo obudzić w sobie gniew, jego zdaniem całkiem 
usprawiedliwiony, jeśli wziąć pod uwagę wydarzenia z kilku ostatnich tygodni. Wciąż jednak 
miał przed oczami osłupiałą twarz żony po tym, gdy wypowiedział te okrutne słowa.
    Nie po raz pierwszy czynił pod czyimś adresem zjadliwą uwagę, ale nigdy dotąd nie miał 
z tego powodu wyrzutów sumienia, bo uważał, że obrażany człowiek zasługiwał na nią. 
Natomiast w przypadku Szkotki wiedział, że postąpił niewybaczalnie. Bez względu na to, co 
robiła, i czy była dostatecznie inteligentna, jej zachowanie nie zdradzało ukrytej, złośliwej 
intencji. Raczej zawsze działała w dobrej wierze. Z drugiej strony to, że była czarownicą, 
mogło zrujnować ją i Aleca oraz zniszczyć dobre imię Belmore'ów. Diuk usiadł ciężko na 
krześle i patrzył tępo na przeklęty stolik. Poczucie winy... Te słowa, bez przerwy dręczące 
jego umysł, tworzyły już długą litanię. Przeklinał siebie za zjadliwą uwagę, którą okrutnie 
zranił żonę, choć jego gniew był autentyczny. Teraz jednak nie wiedział, czy złościł się na nią 
za to, że zatrudniła takich służących, czy też dlatego, że wyszła z domu bez pozwolenia, 
sama, pozbawiona mężowskiego dozoru. Znowu poczuł bolesne i dotychczas nie znane 
wyrzuty sumienia. Zacisnął zęby.
    Zdawał sobie sprawę, jak mogłaby zareagować Joy, gdyby się dowiedziała, że ukrywa ją 
przed ludźmi. To okazałoby się trudniejsze do zniesienia niż słowa, którymi ją obraził. Diuk 
Belmore izolował żonę od przedstawicieli jego sfery! Była w tym ironia losu. Zatrudnił 
najlepszych londyńskich prawników, żeby wyszukali mu odpowiednią kandydatkę na żonę, a 
gdy ta uraziła jego dumę, ożenił się w pośpiechu z inną kobietą i nikomu nie przedstawiał 
duchessy Belmore. Jakie to „zacne"! Rozgniewał się na samego siebie.
    Powodowany nie do końca uświadamianym pragnieniem, zerknął znowu na stolik 
nakryty do kolacji we dwoje, a potem na drzwi do sąsiedniego apartamentu. Odstawił 
kieliszek i podszedł do nich. Już chwycił za klamkę, lecz nagle się zawahał. Bo co powie Joy? 
Przykro mi, że to powiedziałem, że jesteś czarownicą, że się z tobą ożeniłem, że cię ukrywam 
i że zachowuję się jak
    CZARY
    osioł? Przeprosiny nie przychodziły diukowi Belmore łatwo, a teraz nawet nie wiedział, 
za co naprawdę powinien przeprosić żonę. Odwrócił się i jego wzrok znowu natrafił na stolik, 
więc odwrócił się ponownie.
    Usiadł na skórzanym krześle, zaplótł dłonie na karku, a obute stopy skrzyżował na 
otomanie, stanowiącej wraz z krzesłami komplet. Uniósł głowę i błyskał groźnie oczami na 
fresk wypełniający złocone, kopulaste zwieńczenie saloniku. Bogactwo to właśnie piękne 
malowidła na sufitach, kosztowne miejskie pałacyki i sprowadzane z zagranicy jedwabne 
stroje, a także połyskliwe klejnoty, którymi można było kupić sobie przebaczenie. Szlachetne 
kamienie miały jednak w sobie coś z lodowatego chłodu okrutnych słów Aleca. Pieniędzmi, 
strojami i kosztownymi błyskotkami mógł ugłaskać każdą kobietę, z wyjątkiem Szkotki.
    Zerknął znowu na stół, rozmyślając o niej. Doskonale zapamiętał zdumioną i 
zawstydzoną twarz Joy, gdy niespodziewanie osunęła się na jego tors w zasnutym mgłą lesie. 
Nie zapomniał także widoku przemarzniętej i na wpół żywej żony oraz własnego bolesnego 
niepokoju, gdy spostrzegł na jej dziwnej, lecz pięknej twarzy lód, który krzepł niczym 
śmiertelny całun. Twarz Szkotki promieniowała aurą autentycznej i pociągającej Aleca 
kobiecej zmysłowości. To jedyna twarz, na której dostrzegał niczym nie skażoną miłość.
    Zamknął oczy i wyciągnął się na krześle. Znowu zaczęły go dręczyć wyrzuty sumienia. 
Miał poczucie, że atmosfera w pokoju robi się od nich coraz cięższa. Spojrzał na stojący na 
stoliku kieliszek. Gdy jednak ruszył po brandy, niewdzięczna wyobraźnia natychmiast 
podsunęła mu widok zapłakanych i najbardziej niewinnych na świecie zielonych oczu. 
Zerknął na alkohol i wyciągnął rękę, ale zamiast na kieliszku spoczęła na aksamitnych 
płatkach różowych róż.
    Joy zbudziła się w nocy. Oczy piekły ją od wylanych wieczorem łez i zaschło jej w 
gardle z powodu długiego łkania. Słowa Aleca wciąż świdrowały jej w mózgu i w sercu. 
Czuła
    280
    281
    JlLL BARNETT
    straszne mdłości i nie mogła spokojnie oddychać. A więc przegrała. Zaślepiająca 
nadzieja, tak dotychczas krzepiąca, prysła niczym bańka mydlana pod wpływem okrutnych 
słów męża. Powiedział, że przydarzyło mu się coś strasznego, czyli małżeństwo z Joy. Żadne 
źle wykonane zaklęcie czy słaba magiczna moc, a nawet całkowita porażka w czarach, nie 
stanowiły takiego ciosu dla duszy, jak odrzucenie przez ukochanego człowieka. Joy 
doświadczyła dziś wieczorem cierpienia, wobec którego nawet magia okazywała się bezsilna. 
Miłość objawiła jej swoją ciemną stronę: ból unicestwiający wszystkie dziewczęce marzenia i 
pragnienia.
    Duchessa obróciła się na plecy, utkwiwszy wzrok w baldachimie nad łożem. Przeżywała 
gorycz samotności. Z jej oczu znowu popłynęły łzy. Nie hamowała ich, wypłakując cierpienie 
z powodu rozwianych nadziei i marzeń. Bo żadne z życzeń, które powierzała rozmigotanym 
gwiazdom, nie mogło sprawić, by miłość męża rozgorzała, skoro w ogóle jej nie było.
    r
    Świeży śnieg przysypał bruk londyńskich ulic i śliskie drogi. Przestał padać rankiem, 
zanim jeszcze Polly wpadła jak bomba do apartamentu Joy i oznajmiła, że na polecenie 
samego diuka musi jak najszybciej przygotować ją do wyjścia. Joy wciąż piekły oczy z 
powodu wylanych w nocy łez. Usiadła na miękkim łóżku, zbierając w sobie siły, żeby wstać. 
Słyszała, jak Polly pospiesznie przetrząsa kufry w ubieralni i mruczy coś pod nosem, szukając 
odpowiednich rzeczy. Ale nawet najładniejsza suknia nie poprawiłaby jej nastroju. 
Zastanawiała się czy przypadkiem pokojówka nie wypakowała dla niej jakiegoś worka 
pokutniczego i popiołu do posypania głowy. Gdy obudziła się w nocy po raz piąty, 
rozmyślała nad tym, co szykuje dla niej okrutny los. Była pewna, że Alec ją odprawi.
    Po upływie godziny od zjawienia się Polly schodziła po schodach, ubrana w grubą 
kremową pelisę, futrzany kapelusz i mufkę, przygotowana na najgorsze. W postukiwaniu 
swoich
    L.ZARY
    wysokich bucików słyszała dźwięki pieśni żałobnej. Podeszła do frontowych drzwi, gdzie 
czekali Henson i Forbes.
    -   Dzień dobry, Wasza Miłość - pozdrowił ją z ukłonem Henson.
    -   Nic jej nie dolega w szyję! - wrzasnął Forbes na Hensona i szturchnął go kościstym 
łokciem. Ukłonił się Joy, wciąż patrząc na lokaja wilkiem.
    -   Dzień dobry, Henson i Forbes. Gdzie jest Jego Miłość?
    -   Jaka wstydliwość? - Staruszek poprawił okulary i spojrzał surowo na swoją liberię, 
obciągając złocistą kamizelkę, którą założył tyłem do przodu, i wpuścił za pasek aksamitnych 
spodni, sięgających do kolan. - To bardzo odpowiedni strój dla mnie. - Łypnął groźnie na 
lokaja. - Sam mi to powiedziałeś, Benson.
    -   Czeka na Waszą Miłość na dworze - poinformował Henson. Joy ruszyła do 
frontowych drzwi. Lokaj odchrząknął.
    -   Przy tylnym wyjściu. - Henson ruszył do wąskich drzwi przy schodach.
    -   Co mam z tyłu? - Podążający za lokajem majordomus wykręcał głowę, usiłując 
obejrzeć swoje plecy.
    Henson otworzył drzwi, zręcznie unieruchamiając staruszka w rogu za futryną, gdzie jego 
wrzask był nieco przytłumiony.
    -   Proszę za mną, Wasza Miłość.
    Wciąż zdenerwowana, Joy podążyła za lokajem, schodząc po schodach do kuchni, gdzie 
było tak gorąco, że niemal duszno. Hungan John krzątał się tu ze sprawnością kogoś, kto bez 
mała dosięga głową belek stropu.
    -   Posiekaj te jabłka, dzieweczko. - Uśmiechnął się od ucha do ucha do malutkiej 
pomocnicy. - Przyrządzimy dla Ich Miłości najlepszy na świecie mus jabłkowy.
    Zaczął śpiewać żywą piosenkę o jabłkach w rajskim ogrodzie. Dziewczyna z uśmiechem 
zabrała się do pracy, a on podszedł do rożna, na którym wolno obracał się udziec jagnięcy. 
Kołysał warkoczem w rytm melodii.
    Joy schodziła już z ostatniego stopnia, gdy przemknęła obok niej biała futrzana kula, 
która po chwili wczepiła się zębami w warkocz Hungana Johna.
    282
    283
    J1LL     HAKNŁU
    -    Beezle!
    Znieruchomiały Henson histerycznie przytrzymywał dłońmi perukę. Duchessa ruszyła w 
stronę kucharza, który zaczął się kręcić w kółko. Wraz z nim wirował jego warkocz i wiszący 
na nim gronostaj. Joy schwytała Beezle'a, gdy warkocz znalazł się w zasięgu jej dłoni. Leżąc 
na brzuchu, na ręce swej pani, gronostaj błyskał na nią brązowymi ślepkami i syczał.
    -   Zostałeś zamknięty w moim apartamencie. Jak się stamtąd wydostałeś?
    Beezle spojrzał na nią niewinnie, ale zaraz zaczął pożerać wzrokiem warkocz Hungana 
Johna. Otworzył pyszczek i wysunął mały różowy język.
    -   Co to za stworzenie?
    -   Pupil Jej Miłości - oznajmił lokaj i zdjął ręce z peruki.
    -   Pożarł Hensonowi włosy - ostrzegła duchessa.
    -   To futro powinno się świetnie palić - stwierdził ciemnoskóry olbrzym, pochylając się 
nad Beezle'em i dotykając jego sierści.
    Zwierzę zaczęło głośno syczeć. Henson nie potrafił powstrzymać uśmieszku.
    -   Hungan John może zmienić menu dzisiejszej kolacji i podać ragout z gronostaja. - 
Poklepał się po brzuchu, łypnął na Joy i wybuchnął wspaniałym donośnym śmiechem, po 
czym odszedł do swoich obowiązków.
    Joy poleciła pomocnicy kucharza zanieść Beezle'a Polly, żeby ta zamknęła go w 
apartamencie. Gronostaj natychmiast wspiął się na ramię służącej i zaczął wyciągać szpilki z 
jej włosów. Gdy dwie upadły na kamienną posadzkę, spojrzał na Joy. Na jego łobuzerskim 
pyszczku malowało się poczucie winy.
    -   Przestań - przestrzegła go, gdy znikał wraz ze służącą na schodach, bo podejrzanie 
poruszał pyszczkiem.
    Henson otworzył drzwi. Joy z wahaniem wyszła na dwór. Poczuła skurcz żołądka i ucisk 
w gardle. Zimne powietrze smagnęło jej policzki. Znowu miała łzy w oczach. Straciła 
wszystko. Dla uspokojenia odetchnęła głęboko i ruszyła przed siebie. W pierwszej chwili 
widziała tylko zamgloną biel. Siłą
    284
    woli powstrzymała płacz. Ostatecznie pozostało jej jeszcze nieco dumy. Uniosła 
podbródek i skoncentrowała się. Ziemię otulał świeży, czysty śnieg.
    Nagle przed stajnią spostrzegła czarne błyszczące sanie. Jem siedział na miejscu 
woźnicy, a obok stał Alec. Zamarła w bezruchu nieświadoma, że jej twarz promienieje. W 
oczach męża spostrzegła błysk radości, a spodziewała się gniewu. Następnie zaś pouczenia, 
reprymendy, oskarżenia i informacji o rozstaniu. Tymczasem wbrew wszelkim oczekiwaniom 
spełniało się jedno z jej najcudowniejszych marzeń. Ale ważniejsza od sań i dzwonków na 
szyjach koni, a nawet od tego, że mąż nie brał pod uwagę rozstania, była widoczna na jego 
twarzy skrucha.
    -   Czy zamierzasz tak stać przez całe rano, czy też chcesz wybrać się na przejażdżkę 
saniami? - Pociągnął za mosiężny uchwyt i otworzył drzwiczki.
    Zbiegła po schodach. Alec nie wyciągnął jak zwykle ręki, lecz uniósł Joy i postawił ją w 
saniach. Serce zabiło jej mocniej. Na chwilę wstrzymała oddech. Usiadła na miękkim, 
wyściełanym skórą siedzeniu, otulając nogi połami płaszcza. Alec usiadł bardzo blisko. 
Położył rękę z tyłu na oparciu.
    -   Możemy ruszać?
    Spojrzała na męża, nie wiedząc, że jej twarz zdradza miłość, oczarowanie przejażdżką i 
ulgę. W zadumie wpatrywał się w Joy przez długą chwilę, jakby chciał powiedzieć coś 
ważnego. Lekko przechyliła głowę, bezskutecznie usiłując wyczytać to z wyrazu jego twarzy.
    -   Dokąd jedziemy, Wasza Miłość? Jem spoglądał ze zniecierpliwieniem.
    -   Do parku. - Alec otoczył Joy ramieniem.
    W powietrzu śmignął bat i sanie potoczyły się po ośnieżonej drodze.
    Zmiana
    Rozjaśnij czoło:
    Lęka się, kto się nie patrzy wesoło.
    W. Szekspir Makbet tłum. J. Paszkowski
    Zwykle od rana w Londynie słyszało się donośne głosy ulicznych przekupniów, 
pasztetników, a także dźwięki piszczałek, katarynek oraz stukotanie o bruk żelaznych kół i 
końskich kopyt. Dziś miasto sprawiało wrażenie wyludnionego. Nawet Hyde Park, podobnie 
jak podczas ważnych świąt, świecił pustkami. Przynosiło ujmę angielskiej arystokracji, że z 
chwilą gdy rzadki w Londynie śnieg przykrył parkowe trawniki i dróżki, chowała nosy w 
kołnierze futer lub szukała schronienia w cieple. A widok był doprawdy urzekający.
    Korony dębów flankujących z obu stron parkową aleję, po której mknęły sanie, tworzyły 
nad nią postrzępiony biały baldachim. Śnieg tłumił odgłosy końskich kopyt. W mroźnym 
powietrzu rozbrzmiewał tylko jasny i czysty dźwięk dzwonków u sań. Mógł go zaćmić 
jedynie śmiech duchessy Belmore, wyrażający zachwyt i liryczny nastrój.
    -  Alec! Tu nie ma nikogo oprócz nas!
    -  Zauważyłem.
    Joy wierciła się na siedzeniu, oglądając krajobraz, który z powodu śniegu i nieobecności 
ludzi wyglądał jak dzikie pustkowie w sercu wielkiego miasta.
    289
    JlLL
    CZARY
    -   Czy nie zapiera ci tchu?
    -   Co? To, że jesteśmy tu sami? - Mina Aleca świadczyła o tym, że raczej nic w tym 
miejscu nie zdołałoby tego dokonać
    -   Nie. - Zatoczyła dłonią łuk. - To! - Spojrzała na męża Widząc, że wciąż nie wie, o co 
jej chodzi, dodała: - Rozejrzyj się wokoło i powiedz mi, co widzisz.
    -   Śnieg.
    -   Co jeszcze?
    -   Więcej śniegu niż przed chwilą.
    -   Co ponadto? - westchnęła poirytowana.
    -   Park.
    W zamyśleniu spoglądała na mufkę, zastanawiając się, kim jest człowiek dostrzegający 
tylko naskórek rzeczy. Po chwili zaczęła obserwować Aleca, przechylając głowę w jego 
stronę. By! absolutnie poważny. Pocieszała się jednak tym, że pod powłoka wyniosłego 
chłodu kryje się zupełnie inny człowiek, który czasami daje o sobie znać. Czy nie tego, nie 
dopuszczanego przez męża do głosu człowieka dostrzegła w nim, gdy zobaczyła go po raz 
pierwszy? Teraz zrodziło się w niej podejrzenie, że Alec dlatego zachowuje się z taką 
rezerwą, bo nie posiadł sztuki życia i nie potrafi właściwie doń podchodzić.
    Położyła mu rękę na ramieniu w nadziei, że da o sobie znać ów ukryty człowiek, który 
był zdolny okazać przed chwila skruchę z powodu wypowiedzianych wcześniej okrutnych 
słów.
    -   Spójrz na to długie jezioro i powiedz mi, z czym ci się ono kojarzy.
    -   To znaczy Serpentine?
    -   Tak się nazywa?
    -   Tak.
    -   Opisz je - nalegała, spoglądając na długiego srebrzystego węża lodu i uznając nazwę 
za bardzo trafną.
    -   Widzę zamarzniętą wodę, po prostu jezioro.
    -   Czy nie dostrzegasz w nim nic szczególnego?
    -   Nie.
    -   Jakiego jest koloru?
    -    Szarego.
    290
    -   A co przychodzi ci na myśl, gdy na nie patrzysz?
    -   W ogóle o nim nie myślę. - Wzruszył ramionami.
    -   Spróbuj.
    -   Widzę szary lód i nic ponadto. - Spojrzał na Joy. W jego oczach dostrzegła cynizm. - 
Muszę się jakoś odgryźć, więc zapytam, co twoje oczy zobaczyły w tym jeziorze, Szkotko?
    -   To nie jest tylko kwestia wzroku, lecz także umysłu - odparła, patrząc na błyszczącą 
taflę. Na jej wargach zaigrał nieśmiały uśmiech. - Widzę wstęgę połyskującego srebra, jakby 
ktoś pieczołowicie ją wypolerował.
    Zmarszczył brwi i zaintrygowany zerknął na jezioro.
    -   A teraz spójrz w górę. - Uniosła głowę. Alec podążył za nią wzrokiem. - Czy widzisz, 
że szarość nieba ma taki sam srebrzysty blask jak tafla lodu? Gdy słońce prześwieca przez 
ciemne i nieustannie zmieniające się chmury, pojawia się białe światło, które przypomina 
księżycową poświatę. - Skierowała wzrok na jezioro Serpentine. - Ja widzę zupełnie 
niezwykłe zjawisko: światło księżyca w dzień. - Zamgliły się jej oczy i na chwilę zatraciła się 
w podziwie dla piękna zimowego krajobrazu. Gdy z powrotem zeszła na ziemię, czując na 
sobie wzrok męża, uśmiechnęła się do niego i zaczęła się zastanawiać, jak przedstawić mu 
swoje wrażenia w sposób mniej górnolotny. W końcu oznajmiła: - Widziałam stół nakryty do 
kolacji.
    -   Słucham? - Popatrzył na nią tak, jakby uznał ją za stukniętą.
    -   Widziałam taflę lodu na jeziorze, odbijającą niebo i błyszczącą jak wypolerowane 
stołowe srebra. A także oszronione drzewa, proste i nieruchome jak oczekujący na polecenia 
lokaje. I nieskazitelnie czysty, nie tknięty ludzką stopą śnieg. Mnie przypomina on 
adamaszkowy obrus. A gdybym wzięła trochę śniegu w dłonie i zobaczyła go w świetle, z 
pewnością rozbłysłby niczym kryształowe puchary w blasku świec podczas kolacji w 
Belmore Park. - Spojrzała na Aleca. - Czy teraz i ty dostrzegasz to samo co ja?
    Miał napiętą twarz. Westchnął, jakby chciał dać do zrozumienia, że wysłuchał 
idiotyzmów.
    -   Widzę tylko to, co rzeczywiście tu jest: zwykłe szare jezioro i zimny śnieg. Krajobraz 
monotonny i nużący.
    291
    JILL BARNETT
    CZARY
    Pancerz Aleca nie podziałał na nią jak ostrzeżenie, lecz przeciwnie, jak ostroga. Przez 
chwilę spoglądała na niego spod zmrużonych powiek. Postanowiła jednak zmusić męża do 
zainteresowania się tym, co ona mówi i co sama widzi w parku.
    -   Spójrz, co ukrywa się pod śniegiem! - Wskazała miejsce na lewo od sań. - 
Pomarańczowe i żółte liście dębów. A tam dalej możesz zobaczyć, jeśli zechcesz popatrzyć, 
czerwone jagody ostrokrzewów! Tuż obok nich, w żywopłocie, siedzi maleńki ptak. Widzisz 
go?
    -   Gdzie? - Zerknął ukradkowo w tamtą stronę.
    -   Przycupnął w środku krzewu, jakby chronił się przed zimnem. - Wskazała na niewielki 
prześwit w gałęziach głogu. - Widzisz tę plamkę błękitu?
    Ptak pofrunął, a Alec wymamrotał słowo „tak".
    -   Właśnie takie rzeczy spostrzegam. Gdybyś patrzył uważniej, też byś je zobaczył,
    -   Po co tracić czas na szukanie rzeczy, których nie ma?
    -   Dla mnie one istnieją - oświadczyła z naciskiem. - A poza tym, jak można cokolwiek 
ocenić, skoro się na to nie patrzy? Jeśli potrafi się dostrzec w świetle słońca efekt księżycowej 
poświaty, to taki dzień staje się wyjątkowy, inny niż wczorajszy, a prawdopodobnie i 
jutrzejszy. Znaczy to też, że człowiek cieszy się owym dniem w szczególny sposób. - 
Zauważyła, że mąż potrząsa głową. Dotknęła jego ramienia. - Alec? Jak możesz mieć 
wspomnienia, jeśli ich nie tworzysz?
    Odniosła wrażenie, że mąż zastanawia się nad tym, co powiedziała.
    -   Czy nigdy w dzieciństwie nie wyprawiałeś się w świat fantazji? Nie wyobrażałeś sobie 
siebie jako rycerza czy króla? Nie wierzyłeś, że jabłko ma magiczną moc, a patyk jest 
pałaszem lub koniem, pies zaś straszliwą bestią, od której tylko ty potrafisz uwolnić świat?
    Z wyrazu twarzy Aleca wyczytała, że wymknęło się jej coś niestosownego. W nim nie 
pozostało nic z dziecka, bo nigdy dzieckiem nie był. W swoim życiu ani przez moment nie 
robił tego, o co go pytała.
    Jem przekrzywił głowę i spojrzał na swojego pana w dziwny sposób.
    Alec odwrócił się, niby to oglądając krajobraz.
    -   Wszystko zależy od tego, jak podchodzi się do życia. Ja nie mam czasu na 
fantazjowanie ani na snucie opowieści o niczym.
    -   A na co masz czas?
    -   Na przykład na tę idiotyczną przejażdżkę saniami.
    -   Przepraszam, Wasza Miłość, ale uderzyliśmy o kamień - zwrócił się woźnica do 
Aleca, gdy sanie ostro szarpnęły i pochyliły się do przodu. Wymamrotał też coś na temat 
głowy.
    -   Jeśli uważasz tę przejażdżkę za idiotyczną, to dlaczego ją zaproponowałeś? - spytała 
cicho Joy, utkwiwszy oczy w mufkę.
    -   Nie wiem, do cholery - odpowiedział po długiej chwili, jakby po raz kolejny walczył z 
sobą, żeby w ogóle coś z siebie wydusić, albo nie potrafił znaleźć właściwych słów. Nie 
patrzył na Joy.
    Na długo zapadło pełne napięcia milczenie. Tylko sanie pobrzękiwały dzwoneczkami, 
mknąc dębową aleją ku dolinie, a potem wjeżdżając na pagórek i zjeżdżając po nieskazitelnie 
białym śniegu.
    -   Odwieź mnie do domu - poddała się w końcu.
    -   Chciałaś się przejechać tymi cholernymi saniami, więc się przejeżdżaj - wycedził 
przez zaciśnięte zęby i obrzucił park tak wściekłym spojrzeniem, że Joy dziwiła się, iż śnieg 
jeszcze nie stopniał.
    -   Wyobrażałam sobie, że będzie... inaczej - oświadczyła, nie mogąc się powstrzymać od 
wyznania prawdy na widok rozgniewanego męża.
    -   Ja również - mruknął.
    -   Co? - spytała po kolejnej długiej chwili ciszy.
    -   Nie rozumiem.
    -   Co sobie wyobrażałeś?
    -   Ze sprawi ci to przyjemność - powiedział tak cicho, jakby przyznawał się do jakiegoś 
strasznego przewinienia.
    Wpatrywał się w krajobraz i zaciskał dłoń na krawędzi sań. Joy zerknęła na tę zaciśniętą 
dłoń, na wyprostowane ramiona i dumnie
    292
    293
    JlLl
    CZARY
    uniesioną głowę. Teraz wiedziała, ile kosztowało Aleca to wyznanie. Może więc mogła 
mieć jeszcze nadzieję na jego miłość? Tak czy inaczej, przynajmniej znowu rozmawiali. A 
poza tym te słowa brzmiały jak przeprosiny. Dotknęła ręki męża. Poczuła napinające się 
mięśnie.
    -   Ja też miałam nadzieję, że sprawię ci przyjemność.
    -   W jaki sposób? - Spojrzał na nią.
    -   Zatrudniając Forbesa i Hungana Johna.
    -   Jak rozumiem, Hungan John to kucharz. - Alec zmarszczył brwi i przeciągnął dłonią 
po czole.
    -   Widziałeś go?
    -   Trudno go nie zauważyć.
    -   A Forbes jest majordomusem.
    -   To powiedziałaś mi już wczoraj.
    Po raz kolejny zapadła cisza. Oboje myśleli o minionej nocy i czuli się żle.
    -   Głuchym majordomusem - przerwał milczenie Alec. Jego lodowaty ton boleśnie 
dotknął Joy.
    -   On tylko trochę nie dosłyszy. - Spojrzała na męża, chcąc się zorientować, czy wciąż 
się na nią gniewa za wynajęcie Forbesa.
    -  A poza tym naprawdę potrzebowaliśmy majordomusa... Gdybyś go tylko zobaczył na 
targu. Biedny staruszek znalazł się na bruku po pięćdziesięciu latach sumiennej służby. Też 
nas potrzebował.
    -   Wcale w to nie wątpię. W Londynie jest całe mnóstwo takich ludzi, ale nikt nie 
potrzebuje głuchego majordomusa, Szkotko.
    -   Ale ja postąpiłam zgodnie z tym, co myślałam. - Znowu dotknęła ramienia męża. - On 
ma w sobie tyle dumy. Chyba ty potrafisz to najlepiej zrozumieć?
    -   Czy to komplement?
    -   Stał na podwyższeniu - ciągnęła, ignorując mężowskie pytanie - z podniesioną głową, 
choć miał na sobie podartą starą liberię. Czy nie możemy sprawić, żeby nie utracił swojej 
dumy? Proszę... - Spoglądała Alecowi w oczy, podczas gdy on toczył z sobą walkę.
    -   Tylko trzymaj go z daleka ode mnie i od drzwi frontowych
    -  oznajmił w końcu, gwałtownie odwracając wzrok.
    Jego lordowska mość, hrabia... hę? Proszę powtórzyć pańską godność?
    Drzwi od salonu trzasnęły tylko po to, żeby natychmiast zostały otwarte.
    -   Ich lordowskie moście, hrabia Moun i wicehrabia... Drzwi trzasnęły ponownie. Po 
chwili znowu je uchylono.
    -   Czy wy uważacie mnie za umarlaka?! Dlaczego, na litość boską, nie oznajmiacie 
swoich godności?!
    Drugi mężczyzna coś powiedział.
    -   Boli waszą lordowska mość szyja? Nie zauważyłem niczego takiego! Jeszcze nie 
możecie wejść! Odsuńcie się od drzwi! Hę? Benson! Ben-son! Och, jesteś! Ich lordowskie 
moście nie pamiętają swoich godności! Może je znasz?
    Drzwi do salonu zostały otwarte po cichu.
    -   Ich lordowskie moście, hrabia Downe i wicehrabia Seymour zapowiedział gości 
Henson.
    -   Muszę się natychmiast napić. - Richard przeszedł obok lokaja, zmierzając do stołu, na 
którym stała karafka z brandy.
    -   Gdzie się zawieruszył Seymour? - spytał Alec.
    -   Wciąż usiłuje się przedstawić tej trupiej czaszce. - Downe zaczął sączyć alkohol, ale 
zaraz dodał: - Neil nigdy nie wie, kiedy dać za wygraną.
    -   Muszę wyznać, Alec, że według mnie zatrudniłeś dziwnego majordomusa - odezwał 
się od progu Seymour. - Staruszek jest głuchy jak pień.
    -   Doprawdy, Neil? Jaki ty jesteś bystry. Z pewnością Belmore nie miał o tym pojęcia i 
tylko czekał, aż mu powiesz, że jego nowy majordomus nie słyszy... W tym przypadku 
używam określenia „majordomus" niezobowiązująco, bo człeczyna jest stary niczym biblijny 
Matuzalem.
    Alec stał przy kominku, przygotowany do odparcia typowych złośliwości Downe'a, który 
znowu nalał sobie brandy i ruszył do najbliższego krzesła. Jęknął, siadając nader ostrożnie.
    -   Co ci dolega?
    Richard skrzywił się z bólu i obrzucił salon wściekłym spojrzeniem.
    294
    295
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   Nic, co powstrzymałoby mnie przed dokonaniem mordu.
    -   Na kim?
    -   Na Letitii Hornsby - oznajmił Neil z szerokim uśmiechem.
    -   To jest trzpiotowate  i  pozbawione  mózgu  małe  diablę
    -  mruknął Downe.
    -   Co zrobiła tym razem? - Alec spoglądał na przemian na posępną twarz Richarda i 
rozweseloną Neila.
    -   Seymour, jeśli piśniesz słowo, wyzwę cię na pojedynek
    -  zagroził hrabia.
    -   Szkoda, że tego nie widziałeś, Belmore. To było lepsze niż skok Letitii z drzewa 
podczas świątecznego balu. Downe nie spostrzegł się w porę.
    -   Już jesteś nieboszczykiem.
    -   Będę, jeśli znajdę się zbyt blisko tej dzierlatki - prowokował ze śmiechem Neil. - I 
oczywiście jej psa.
    -   Należy zastrzelić tego potwora razem z jego panią.
    -   Jej pies ugryzł Richarda w tyłek.
    -   Spotkamy się jutro o świcie, Seymour.
    -   Otóż właśnie pojedynek stał się główną przyczyną tego ugryzienia. Gdybyś nie był 
pijany i nie wyzywał Hanforda na pojedynek, nigdy by do tego nie doszło.
    -   Co za osioł powiedział jej o tym pojedynku?
    -   Nie ja. Na balu u Maintlandów ukryła się za doniczkową palmą i podsłuchiwała. To 
przeznaczenie.
    -   Nigdy nie wie, kiedy powinien się zamknąć. - Wraz z kolejną uwagą Neila twarz 
Richarda stała się jeszcze bardziej czerwona.
    -   Chciałbyś, żebym milczał, bo nie możesz znieść, jak ktoś opowiada o twoich 
szaleństwach. Hanford strzela celnie, o czym wiesz równie dobrze jak ja. Tobie zaś tak trzęsła 
się ręka po nocnych, pijackich ekscesach, że chyba nie trafiłbyś w drzewo z odległości trzech 
kroków. W tej sytuacji wyzywanie kogoś na pojedynek było po prostu skutkiem twojej 
głupoty, Downe.
    -   A ty chyba nie potrafisz trzymać języka za zębami dłużej niż przez pięć minut.
    -   To Letitia uratowała jego nasączony brandy tyłek - zwrócił się Seymour do Belmore'a. 
- Jakkolwiek trzeba przyznać, że
    psisko potężnie wpiło się w niego zębami i nawet się dziwię, że nie dostało czkawki.
    -  Spotkamy się w Hudson Green, Seymour.
    -   Czy jesteś pewny, że ogar Letitii wciąż tam tkwi?
    -  O świcie.
    -   Nie możesz mnie wyzywać na pojedynek, Downe, bo jestem jedynym człowiekiem, 
który zgadza się być twoim sekundantem.
    -   Świetnie się spisałeś w tej roli podczas pojedynku z Hanfor-dem - powiedział z ironią 
Richard i zwrócił się do Aleca.
    Pełzał na czworakach w poszukiwaniu sakramenckiej czterolistnej koniczynki.
    -   I znalazłem ją. - Neil pogładził pieszczotliwie króliczą łapkę przy kieszonce na 
zegarek. - Znalazłem ją tuż przed tym, jak pies Letitii wpadł na wzgórze. - Popatrzył na 
Richarda w zadumie. - Czy nie sądzisz, że to prorocze?
    -   Z pewnością koniczynka znalazła się tam za sprawą czarów. Hrabia łapczywie osuszył 
kieliszek i zerknął nań z niezadowoloną miną.
    Alec w zamyśleniu obserwował rozdrażnionych sobą nawzajem przyjaciół.
    -   Jeśli nie przestaniesz wlewać w siebie alkoholu, na nic się nie zda wiara Seymoura w 
czary. Ściągniesz na siebie nieszczęście gorsze niż pogryzienie przez psa - powiedział z 
powagą spoglądając znacząco na kieliszek hrabiego.
    -   To moja zakichana sprawa, Belmore. Nic ci do tego, jak żyję - oznajmił Richard. W 
najwyższym stopniu potępiał diuka za tę uwagę.
    Alec i Neil wymienili spojrzenia, a ten drugi potrząsnął głową jakby mówił w ten sposób, 
że perswadowanie hrabiemu jego zachowania to rzucanie grochem o ścianę.
    Pełną napięcia ciszę przerwało wejście Joy. Energicznie otworzyła drzwi i szła szybko 
przez salon, tak że jej roz-kloszowana suknia szeleściła i wirowała. Na twarzy duchessy 
malowała się tak entuzjastyczna radość, jakby przeżywała najcudowniejsze chwile życia. 
Zawsze tak wygląda - pomyślał Alec, gdy spada na nas deszcz różanych płatków.
    296
    297
    JILL    BAKNtll
    Była ubrana w jedwabną suknię o barwie rubinu, najpiękniejsza spośród wszystkich, 
które jej dotychczas sprawił. Jednak nie miał co do tego wątpliwości, że promieniałaby tak 
samo w łachmanie z nędznego barchanu. Bujne błyszczące włosy o barwie futra norki 
zaczesała do góry i przerzuciła przez ramię, tak że opadały na suknię niczym kaskada, 
dotykając zaróżowionego policzka oraz perłowej skóry dekoltu. Równocześnie odsłaniały 
pełna wyrazu twarz, tworząc wytworną i powściągliwą fryzurę W uszach, na szyi i na 
noskach pantofli Joy połyskiwały diamenty i rubiny, ale jej uśmiech zaćmiewał ich blask.
    Dla Aleca jego żona stanowiła esencję kobiecości. Była elfem z krainy czarów, który 
odnajduje smak przygody w wędrówce przez śnieg czy w przejażdżce saniami, istotą nie 
skażoną przez cynizm i umiejącą dostrzec sedno rzeczy w najwątlejszym liściu bądź 
śnieżynce. Joy była niezwykle piękna, a jej oczy potrafiły sprawić, że zapominał, iż jest 
diukiem.
    Obserwował, w jaki sposób witali się z Joy jego przyjaciele. Seymour robił to z 
autentyczną powagą, natomiast Downe odrobinę protekcjonalnie, a zarazem z lekką obawą. 
Joy spojrzała Alecowi w oczy i z najwyższą niechęcią odwróciła wzrok, gdy
    Seymour coś do niej powiedział. Downe, który stał od momentu jej wejścia do salonu, 
niemal dotykał Joy wzrokiem, mierząc od
    stóp do głów. Alec z trudem zwalczył pokusę wymierzenia mu
    kuksańca. Zacisnął dłoń na kieliszku.
    Wszedł Henson, zawiadamiając, że kolacja jest gotowa. Alec
    skinął sztywno głową, patrząc, jak Richard i Neil idą z Joy do
    wyjścia.
    Ożenił się dla świętego spokoju, a tymczasem żył w stanie
    ciągłego napięcia, bo nieopatrznie poślubił czarownicę. Omal się
    nie roześmiał z powodu takiej ironii losu. Pociągnął łyk brandy
    i spoglądał na miejsce, w którym przed chwilą stała Szkotka,.
    zastanawiając   się,  czy  chciał ją ukryć  przed  światem  tylko
    dlatego, żeby chronić dobre imię Belmore'ów. Odstawił kieliszek.
    ruszając nader energicznie do drzwi.
    Dołączył do żony i przyjaciół, wcale nie zadowolony z uczciwej
    odpowiedzi na pytanie, które roztrząsał w salonie.
    298
    CZARY
    W ciągu kilku najbliższych dni Joy uczyła się pod okiem sfrustrowanego męża manier 
obowiązujących wśród członków angielskiej arystokracji. Cały ranek zajęło jej ćwiczenie 
ukłonu, jaki miała złożyć przed księciem regentem. W końcu rozbolały ją kolana z powodu 
ich nienaturalnego, wręcz groteskowego zginania. Gdy jednak stwierdziła buntowniczo, że 
najwyraźniej Angielki mają niespotykane u innych kobiet stawy, Alec przypomniał jej, iż w 
niej też płynie angielska krew. Wtedy oświadczyła, że jej kolana są szkockie. Tak czy owak 
uczył ją również zwrotów grzecznościowych i dopuszczanych przez etykietę odpowiedzi na 
pytania, a także przybliżył jej postaci ze swojej sfery. Przez cały czas tkwiła w pałacu, aż w 
końcu, z powodu braku kontaktu z naturą, stała się niecierpliwa jak dziecko przed gwiazdką. 
Na szczęście, w pewnej chwili Richard i Neil zaproponowali przejażdżkę.
    Cała czwórka właśnie wyruszyła powozem sprzed Belmore House.
    -   Czy nie jest ci zimno?
    -   Absolutnie nie - zapewniła Aleca. W milczeniu pocierał dłonią ramię.
    -   A tobie? - zagadnęła w końcu, ponieważ spytał ją o to już po raz trzeci.
    -   Nie - odparł pospiesznie, jakby uznał, że zainteresowała się sprawą zbyt osobistą, a 
poza tym uraziła jego poczucie męskości. Spojrzał w okno i oświadczył: - To z pewnością 
skutek tego wilgotnego powietrza.
    Po półgodzinnej jeździe końskie kopyta dudniły po London Bridge. W tym roku zamarzła 
Tamiza, po raz pierwszy od początku dziewiętnastego wieku. Na lodzie kręcił się tłum ludzi, 
którzy odwiedzali najdziwniejszy w świecie targ na zamarzniętej rzece. Jego teren, 
rozciągający się pomiędzy London Bridge a Blackfriars Bridge, nazywano Freezeland Street. 
Przedsiębiorczy przewoźnicy posypali tu lód popiołem, pobierając od straganiarzy dwa pensy 
myta.
    Kilka minut później Joy i Alec przekraczali, w ślad za Neilem i Richardem, drewnianą 
bramę. Na placu targowym powiewały
    299
    JILL    DAKPtŁLl
    żółte, niebieskie i zielone proporczyki, czerwone i białe chorągiewki oraz wielobarwne 
flagi, kierując oczy na stragany i zachwalając krzykliwymi napisami największe atrakcje. W 
powietrzu unosił się zapach gorących pasztecików, nadziewanych mięsem wołowym, i 
pieczonej na miejscu baraniny, a także sprzedawanego z beczek, pienistego piwa ale.
    -   Nie pojmuję, jak dałem się im namówić na odwiedzenie tego miejsca - mruknął Alec, 
spoglądając ze złością na plecy przyjaciół.
    -   Obiecałeś, że zabierzesz mnie na targ - przypomniała mu Joy, rozglądając się na 
wszystkie strony, żeby niczego nie przeoczyć
    -   Odwiedziłaś już jeden, wbrew mojemu zakazowi, a skończyło się to tym, że mamy 
głuchego majordomusa, którego głos mógłby obudzić nieboszczyka, i kucharza z Karaibów, 
śpiewającego przepisy.
    -   Sam go pochwaliłeś.
    -   Tak się składa, że lubię homary.
    -   Podobnie jak twoi przyjaciele.
    Mruknął coś w odpowiedzi, skrzywił się i zapiął podbijany futrem płaszcz.
    -   Alec, czy rzeczywiście nie jest ci zimno?
    -   Nie.
    -   Joy, potrzebuję twojej rady. - Neil machał w ich stronę sprzed straganu na końcu 
lodowej alejki. - Co powinienem wybrać? - Trzymał w dłoni fiolkę z błękitnym olejkiem i 
kościaną dewizkę do zegarka.
    -   A co to jest?
    -   Ten olejek ma funkcję ochronną.
    -   Przed czym chroni? - spytał Richard.
    -   Przed upiorami, zjawami, chochlikami... i czarownicami - poinformował sprzedawca.
    -   Powinienem to kupić - oświadczył sucho Alec, a Joy spojrzała na niego krzywo.
    -   Nie zaszkodzi zabezpieczyć się przed tym wszystkim, Belmore - zachęcał go z 
poważną miną Neil. - A to zostało zrobione z zęba wcielonego diabła.
    300
    I.ZARY
    -   A są tu może naszyjniki z ząbków czosnku? - Hrabia rozglądał się po straganie.
    -   Tam leżą, wasza lordowska mość, obok tych szkaradnych kukieł czarownic i 
czarowników - poinformował mały żylasty sprzedawca,   ukazując   w   szerokim   uśmiechu   
resztki   zębów.
    Odstraszają wypijające krew wampiry.
    -   Znam kilku krwiopijców, ale żadnego wampira, choć nie wątpię, że Seymour zna 
jakiegoś.
    -   Niestety, nie, ale dziś rano widziałem, jak odpierałeś atak wcielonego diabła. - Neil 
machał Richardowi przed nosem kościanym przedmiotem.
    -   Nie przypominaj mi o tym. - Hrabia skrzywił się z bólu i dotknął biodra.
    -   Śmiem przypuszczać, że Downe chciałby mieć skórę tego ogara, który go ugryzł - 
powiedział Seymour do Aleca i zachichotał. - A ty, Belmore, jak uważasz, czego on pragnie?
    -   Sądzę... A niech to szlag! Mówiliście, że nie będzie tu nikogo z towarzystwa.
    Neil spojrzał w ślad za poirytowanym diukiem.
    -   Och, tylko spójrzcie, kto tu jest! Eugenio! Claire! Czy to nie Jego Miłość?! - Lady 
Agnes biegła w ich stronę długimi krokami, przypominającymi susy wiewiórki, która 
spostrzegła garść orzeszków. - Jaki świat jest mały!
    -   Stanowczo za mały! - orzekł hrabia na widok trzech plotkarek, bokiem 
przedzierających się przez tłum.
    Joy zacisnęła dłoń na ramieniu Aleca. Już miał położyć dłoń na jej dłoni, gdy nagle 
ludzie się przesunęli, otaczając z głośnym aplauzem graczy, którzy wygrali w rouge et noire.
    -    Szybko!
    Belmore pomknął z żoną alejką wśród straganów, a za nimi Neil i Richard. Minęli po 
drodze dwóch muzykantów: grającego na kotle, roześmianego grubasa i podrygującego w 
rytm melodii skrzypka, po czym dali nurka za prowizoryczną scenę, na której Punch i Judy z 
teatrzyku marionetek odgrywali swoje role.
    -   Umiesz szybko podejmować decyzje, Belmore, dzięki czemu
    301
    JILL BARNETT
    mogę spokojnie wypić piwo, nie widząc tej głupiej glisty i nie słysząc jej plotkarskiego 
gęgania - pochwalił Aleca Richard.
    Rzucił sprzedawcy pieniążek, a po chwili wahania zamówił także grzane wino i wręczył 
je Joy z szarmanckim ukłonem. Uśmiechnął się, widząc zdumienie na jej twarzy i 
nonszalancko oparł o stragan, sącząc pieniste ale z wielkiego kufla.
    -   Downe, rzeczywiście świat jest mały, a nawet jeszcze mniejszy niż sądzisz - zagadnął 
nagle rozbawiony Seymour. - Popatrz na prawo, w stronę kręgielni. Czy to nie jest...
    -   Diablę wcielone, czyli ta Hornsby - jęknął Richard.
    Joy nigdy nie przyszłoby do głowy, że uwodzicielski, cyniczny i nie stroniący od 
alkoholu hrabia Downe może w ogóle wpaść w panikę, ale tak się stało. Jego piękną i 
opanowaną zwykle twarz wykrzywił grymas strachu, który ujawniały również oczy, 
normalnie nie zdradzające żadnych uczuć. Pospiesznie wszedł pomiędzy stragany, usiłując 
ukryć się za flagami i za człowiekiem, który wprawiał w ruch marionetki.
    Joy spojrzała w ślad za Neilem w stronę kręgielni i zobaczyła okrytą złą sławą Letitię 
Hornsby. Ku jej zaskoczeniu dziewczyna wyglądała jak wcielenie niewinności. Była 
średniego wzrostu, miała typowo angielską, jasną cerę i poważną twarz. Pod rozpiętą błękitną 
pelisą można było zobaczyć jasnobłękitną kaszmirową suknię z szafirowymi falbankami, 
zapinaną na złociste guziki w kształcie kotwicy. Letitia Hornsby sprawiała wrażenie łagodnej 
jak baranek i zupełnie niezdolnej do popełnienia tych wszystkich uczynków, o które oskarżali 
ją Richard i Neil.
    Nagle odwróciła się, kogoś wypatrując. Uniosła gwałtownie dłoń i osłoniła oczy, tak że 
twarda torebka z metalowej złocistej siateczki śmignęła w powietrzu niczym dysk. Stojący 
obok dżentelmen zatrzymał wciąż rozkołysany przedmiot i spoglądał na Letitię z otwartymi 
ustami. Z jękiem dotykał przednich zębów, wykonując na posypanym popiołem lodzie 
osobliwy piruet w reakcji na ból.
    Biedna dziewczyna oprzytomniała i zaczęła przepraszać. Wyciągnęła rękę, ale jej palce 
trafiły niczym strzały wprost w zdumione oczy mężczyzny. Wrzasnął tak, że chyba usłyszano 
go aż
    CZARY
    w Glasgow. Obawiając się jego gniewu, cofnęła się o krok, unosząc lekko połę płaszcza. 
A ponieważ mężczyzna przydeptywał jego dół, natychmiast stracił równowagę i przewrócił 
się na plecy. Kapelusz z szerokim rondem poleciał w tłum gapiów, a ofiara Letitii zaczęła 
pedałować nogami. Długie czarne buty śmigały w powietrzu z szybkością dostosowaną do 
tempa miotanych głośno przekleństw.
    -   O mój Boże - szepnęła Joy, starając się opanować chichot.
    -   O mój Boże - zawtórował jej Neil, ściskając w dłoni swoje czarodziejskie nabytki i 
spoglądając ze zdumieniem na twarz mężczyzny.
    -   O co chodzi? - spytali równocześnie Neil i Richard.
    -   To Brummell!
    302
    CZARY
    Xo dwóch godzinach cała czwórka wróciła do Belmore House. Joy wbiegła do foyer w 
ośnieżonej pelisie, roześmiana z powodu ciągłego przekomarzania się Richarda i Neila. Tylko 
Alec był nachmurzony.
    -   Belmore - zaczął Neil, oddając Hensonowi płaszcz. - Od rana miotasz gniewne 
spojrzenia, zupełnie się nie bawiąc.
    -   To z powodu tego cholernego zimna. - Alec odprawił Hensona machnięciem ręki i 
przeszedł do salonu w palcie, gdzie stał przez długą chwilę przy kominku, zanim zdjął rę-
kawiczki. - Henson, rozpal większy ogień i zamknij drzwi, bo tu jest mróz.
    -   Mnie nie jest zimno. - Neil obrócił się do Richarda. - A tobie?
    -   Też nie.
    -   Przez cały czas zachowujesz się dziwnie, Belmore.
    Alec popatrzył z gniewem na wicehrabiego i przysunął się bliżej ognia.
    -   Wcale nie zamierzamy wychodzić, bo zabawa dopiero się zaczęła - oznajmił 
niezrażony Neil.
    -   O ile nie jest się w skórze Brummella. - Richard zagłębił się w fotelu i rozprostował 
długie nogi. O dziwo, nie nalał sobie brandy.
    -   Czy nie była to najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałeś? Beau, który nagle 
traci głos? Najpierw wrzeszczał na dzierlatkę, a po chwili powiedział coś chrapliwie i umilkł - 
stwierdził Neil.
    -   Nawet ja współczuję teimi' diablęciu - wyznał Richard. • Brummell siecze językiem 
jak rapierem.
    -   Myślę, że powinnam zostawić was samych...
    -   Nie wychodź.
    Zimny i ostry jak mroźne powietrze głos Aleca uniemożliwił jej ucieczkę. Zatrzymała się 
i spojrzała na męża. Wciąż stał przy kominku. Płomienie oświetlały jego sylwetkę, ale wyraz 
twarzy nie był dobrze widoczny. Jednak sztywna poza i pochylenie głowy powiedziały Joy 
wszystko o nastroju Aleca.
    -   Muszę z tobą porozmawiać. Na osobności.
    Nie odważyła się poruszyć. Było jasne jak słońce, że wiedział, co zrobiła. Usiłowała 
przybrać niewinny wyraz twarzy, otwierając szeroko oczy w nadziei, że dobrze udaje 
zdziwienie.
    -   Ze mną?
    -   Z tobą.
    -   O co, u licha, chodzi? - spytała tonem, który miał sugerować czyste sumienie.
    Odpowiedź była zawarta w spojrzeniu męża.
    -   Gdzie mam na ciebie poczekać? - spytała zaskoczona, że nagle głos jej się załamał.
    - J o y - odezwał się Neil, nieświadomy napięcia, jakie towarzyszy jej rozmowie z 
mężem. - Zanim wyjdziesz, przyrzeknij mi, że zatańczysz ze mną na balu wydawanym przez 
Prinny'ego.
    -   Zatańczę? - spytała z zainteresowaniem kogoś, kto rozpaczliwie chce się wydostać z 
kłopotliwej sytuacji.
    -   Jakiś taniec narodowy albo menueta. Prinny wciąż upiera się, żeby rozpoczynać i 
kończyć bale menuetem. Jeśli się postaram, zakręcę się w tańcu aż miło.
    304
    305
    JlLL BARNETT
    -   Bardziej prawdopodobne jest, że skręcisz nogę w kostce
    -  wtrącił Richard ze sztucznym uśmiechem.
    -   Obawiam się, że nie znam tych tańców - powiedziała cicho Joy, świadoma tego, jak 
dalece jest nie dostosowana do nowego otoczenia.
    -   Jasna cholera - zaklął Alec.
    -   Na litość boską, Joy, jak możesz pójść na bal, skoro nie umiesz tańczyć? Belmore, co 
zamierzasz zrobić? - spytał Neil.
    Diuk milczał.
    -   Możemy ją zaraz nauczyć - odezwał się Richard. - Zerknął na kieszonkowy zegarek. - 
Do wizyty w klubie mamy jeszcze kilka godzin.
    -   Świetna myśl, Downe. Będziemy jej nauczycielami tańca
    -  oświadczył Seymour.
    Joy z zaskoczeniem spoglądała na hrabiego. Mogła się spodziewać takiej uprzejmości po 
Neilu, ale nie po zgorzkniałym Richardzie. A tymczasem niespodziewanie uchronił ją przed 
gniewną mężowską tyradą. Mimo że raczej za nim nie przepadała, za coś takiego mogłaby 
nawet cmoknąć go w policzek. Nie ulegało dla niej wątpliwości, że hrabia jest cyniczny, a 
nawet podejrzewała go o okrucieństwo, lecz dziś pokazał się od zupełnie innej strony. Nie pił 
i zachowywał się szarmancko, co było absolutnie nietypowe. Uskarżał się na Letitię Hornsby, 
ale gorliwie pospieszył jej z pomocą i zabrał od Brummella, który strasznie ją obrażał.
    Biedna dziewczyna miała łzy w oczach. Nawet się zaczerwieniła zawstydzona, że nie 
potrafi powstrzymać płaczu, ale w końcu zapanowała nad sobą. Wtedy Joy zakręciła młynka 
palcami, pozbawiając okrutnego Brummella głosu. Miała nadzieję, że Alec tego nie zauważył. 
Jakże się myliła.
    -   Spodziewam się, że w ogóle umiesz tańczyć - odezwał się mąż, zbyt sztywno, by 
mogła odzyskać spokój.
    -   Mówisz, Belmore, żebyśmy przeszli do pokoju muzycznego?
    -  upewnił się Neil.
    Alec ruszył przez pokój do Joy. Jedno spojrzenie na twarz męża wystarczyło jej, by 
straciła nadzieję, iż zapomniał o in-306
    CZARY
    cydencie, który zdarzył się na targu. Chciała się odsunąć, ale położył dłoń na jej 
ramieniu. Nie miało to nic wspólnego z mężowskim afektem. Alecowi chodziło tylko o to, 
żeby mu się nie wymknęła. Najwyraźniej potrafił czytać w jej myślach.
    -   Zaraz tam przyjdziemy - poinformował przyjaciół.
    Gdy Neil i Richard wyszli z salonu, Joy chciała pospiesznie ruszyć w ich ślady, lecz Alec 
zacisnął dłoń na jej ramieniu. Mogła więc tylko przy nim dreptać.
    -   A teraz powiedz mi, żono, co twoim zdaniem stało się z głosem Brummella?
    -   Może stracił go z powodu zimna. Kiedyś słyszałam, że...
    -   Zakazałem ci zaklinania - szepnął przez zaciśnięte zęby, mocniej przytrzymując ją za 
ramię.
    -   Poniżył tę biedną dziewczynę.
    -   To nie twoja sprawa.
    -   Alec, nie potrafiłam bezczynnie słuchać jego okrutnych słów.
    -   Londyn karmi się okrucieństwem.
    -   Ta dziewczyna nie zasłużyła sobie na takie potraktowanie, a Brummell powinien być 
zadowolony. - W głosie Joy pojawiła się zawziętość. - Mogło być o wiele gorzej.
    -   Nie potrafię sobie tego wyobrazić.
    -   Mógł zacząć rechotać jak ropucha.
    Alec stanął teraz na wprost żony. Chwycił ją za ramiona. Na jego twarzy złość mieszała 
się z lękiem.
    -   Jeśli kiedykolwiek zrobisz komuś coś takiego, to... to...
    -   On zachowywał się zbyt okrutnie.
    Belmore spoglądał na żonę z gniewem, jakby nie mieściło mu się w głowie, że z nim 
dyskutuje, i jakby nikt przed nią tego nie robił.
    -   Niekiedy słowa potrafią sprawić więcej bólu niż fizyczne razy - powiedziała z powagą.
    Zacisnął usta. Oboje pamiętali okrutne słowa, którymi niedawno tak ją zranił. 
Spodziewała się, że na jego twarzy pojawi się niezadowolenie, iż chcąc nie chcąc napomknęła 
o tamtym zdarzeniu. Pomyliła się. Alec zmrużył oczy, lecz nie z powodu
    307
    JILL     DAKNt.ll
    gniewu, i patrzył niewidzącym wzrokiem. Joy odniosła wrażenie że on rozmyśla o 
zdarzeniach znacznie bardziej odległych w czasie niż to sprzed kilku dni. Wyraz twarzy Aleca 
zdradzał jakiś jego czuły punkt. Nie spodziewała się, że mąż kiedykolwiek to przed nią 
ujawni.
    Gdy powrócił do rzeczywistości, zaczął wpatrywać się w Joy, jakby   szukał   na jej   
twarzy   oznak  uczucia  tak  ulotnego,   że wydawało mu się niemożliwe do odnalezienia w 
życiu. Spoglądał, jak ktoś,  kto  doznał na tym polu porażki.  Joy to  rozumiała, ponieważ od 
razu odkryła w Alecu stłumione pragnienie miłości. To był właśnie czuły punkt człowieka, w 
którym dostrzegano wyłącznie wyniosłego arystokratę.  Uważała, że łączy ją z Ale-kiem 
właśnie poczucie porażki,  choć dotyczyło czegoś innego i inaczej do niego podchodzili. Ona 
godziła się z przekleństwem ciążącym  na rodzie  MacQuarriech,   co  się tyczy niezdolności 
panowania nad magią, ale usiłowała wyrównać niepowodzenia na tym polu bogatym  życiem  
emocjonalnym,  Alec  zaś zwalczał swoje potrzeby uczuciowe z siłą, która uformowała jego 
osobowość. Joy żałowała, że nie może go uwolnić od jego demonów za pomocą magii, lecz 
przecież nie potrafiła sobie poradzić nawet z własnymi.   Alec   miał jej   serce   i   cząstkę   
duszy,   ona jego nazwisko i opiekę. Ale oddałaby je, wraz ze swoją, jakkolwiek słabą 
magiczną mocą, za uśmiech tego mężczyzny, wyrażający miłość. Miłość do niej.
    -   Belmore, zapomnieliśmy, gdzie jest ten przeklęty pokój muzyczny.
    -   Czwarte drzwi na prawo.
    W milczeniu prowadził ją po schodach na pierwsze piętro.
    Dwie godziny później wirowała w skocznym tańcu szkockim. Alec grał na fortepianie, 
jej  partnerami zaś byli kolejno Neil i Richard. Z gracją wykonała ostatni obrót i śmiejąc się 
radośnie opadła na obitą brokatem sofę.
    -   Wyssałeś ze mnie wszystkie siły, mój panie.
    -   Cała przyjemność po mojej stronie, Wasza Miłość. - Hrabia pochylił się, 
przytrzymując jej dłoń w swojej nieco dłużej, niż wymagała tego sytuacja.
    308
    l^ZAKY
    -   Nauczyliśmy ją wszystkich ważnych tańców - „szkockiego", menueta i kontredansa.  
Sądzę, że wystarczy - stwierdził Neil.
    -   Ale nie nauczyliśmy jej walca - oponował Richard.
    -   Czy to konieczne? Na ostatnim balu Prinny nie zezwolił tańczyć walca.
    -   Prinny jest bardzo zmienny. Aha, wszyscy mówią, że bal u Cathcartów był wyjątkowo 
udany, ponieważ lady Jane odważyła się grać walce przez całą noc. Spodziewam się, że 
książę regent pozwoli na jeden lub dwa walce, więc z najwyższą przyjemnością nauczę Joy 
tego tańca.
    -   Wybij to sobie z głowy, Downe. Ty ostatni z nią tańczyłeś. Teraz moja kolej.
    -   Uspokójcie się! - Klawisze fortepianu wydały głośne, zgrzytliwe dźwięki. Alec 
podniósł się z krzesła jak rozdrażniona bestia. - Ja ją nauczę. - Zwrócił się do wyraźnie z 
siebie zadowolonego Richarda:  - Ty graj.
    Rozbawiony tym wybuchem hrabia podszedł wolno do instrumentu. Joy spojrzała na 
męża. Stał przed nią taki wysoki i sztywny. Położyła dłoń na jego wyciągniętej dłoni, która 
była dziwnie ciepła. Dziwne było również milczenie Aleca, przerwane po dwóch godzinach 
nagłym wybuchem, choć Joy tłumaczyła je (ym, że wciąż się na nią gniewa. Sądziła, iż nie 
tańczy z nią właśnie z tego powodu, zarazem zrażony jej brakiem towarzyskiego obycia.
    -   Połóż dłoń na moim ramieniu. - Objął ją w talii. - Przysuń się bliżej. - Przyciągnął ją 
do siebie chyba zbyt blisko. - Walca tańczy się w tempie na trzy czwarte.
    Skinęła głową. Hrabia zaczął wspaniale grać wyjątkowo piękną melodię. Tak ją to 
zaskoczyło, że spojrzała na niego. Jego interpretację przepełniało prawdziwe uczucie.
    -   Gra cudownie.
    -   O tak. To jedna z niewielu rzeczy, które wciąż traktuje poważnie. - W oczach Aleca 
malował się szczery żal. Joy była pewna, że gdyby Richard to spostrzegł, natychmiast by się 
upił. Mąż ścisnął ją w talii.  - Możemy zaczynać?
    Potwierdziła ruchem głowy.  Do jej uszu sączyła się muzyka
    309
    JlLL BARNETT
    tak urzekająca jak ta, którą słyszała podczas balu ożywionych magicznie rzeźb na dachu 
pałacu. Zaczęła wirować po marmurowej posadzce w silnych ramionach ukochanego 
mężczyzny
    -   Nauczyłaś się w jednej chwili! - krzyknął zachwycony Neil. W pokoju muzycznym 
rozbrzmiewała słodka łagodna melodia,
    a Joy zdawało się, że nuty układają się w miękkie atłasowe wstążki. Spojrzała na męża, 
szukając aprobaty, ale miał kamienna twarz. Błyski w jego oczach powiedziały Joy, że on 
znowu toczy przegraną walkę z emocjami. Gdyby widziała go takim w marzeniach, 
patrzyłaby na niego z nadzieją, że walczy ze swoim sercem. Skoro jednak działo się to 
naprawdę, była pewna, iż Alec usiłuje zapanować nad gniewem, a może nawet nad wstydem, 
że się z nią ożenił.
    -   Przykro mi - powiedziała cicho.
    Z wyrazu twarzy męża wyczytała, że on nie rozumie, o co jej chodzi.
    -   To musi być dla ciebie upokarzające.
    -   Dlaczego tak uważasz?
    -   Dlatego, że musisz mnie uczyć, jak mam się zachowywać wśród twoich przyjaciół.
    -   Ludzie z mojej sfery nie są moimi przyjaciółmi, Szkotko.
    -   Och - powiedziała bez przekonania.
    Ku jej zaskoczeniu przysunął ją jeszcze bliżej. Przy każdym obrocie piersi Joy dotykały 
jego torsu. Niemal niezauważalnie zniżał podtrzymującą ją w talii dłoń, dopóki nie znalazła 
się skandalicznie nisko. Druga dłoń Aleca zacisnęła się na dłoni Joy, a jej czoło zaczął 
muskać jego gorący oddech. Spoglądała na spinki przy kołnierzyku jego koszuli. Pragnęła 
unieść głowę, lecz nie miała odwagi. Silny zapach jego ciała, ciepło dłoni, dotyk oddechu na 
włosach oraz muzyka pobudziły zmysły Joy. Wszystko w pokoju oprócz nich dwojga 
przestało dla niej istnieć. Gdy w końcu spojrzała na męża. dostrzegła w jego oczach taką 
namiętność, że zaparło jej dech w piersi. W płomieniach świec jego szpakowate włosy 
nabrały księżycowego blasku, a ślad ogolonego zarostu obudził wspomnienie szorstkiego, 
zmysłowego dotyku na delikatnej skórze.
    Alec przesuwał dłoń wokół talii Joy niezwykle delikatnie, a jej
    310
    CZARY
    zdawało się, że przebywa w krainie marzeń, gdzie samo powietrze nabiera życia, muzyka 
zaś tworzy idealną atmosferę do miłości. Zamknęła oczy, na nowo przeżywając w wyobraźni 
chwile największej intymności z Alekiem. Przypominała sobie, jak pochylał głowę, całując 
zaborczo piersi, i jak drażnił językiem jej język, jak trzymał ją w ramionach, lśniący od potu, i 
kochał się z nią z gwałtownością burzy. Myślała o tym, co czuła, gdy wchodził w nią tak 
głęboko, że nie wiedziała już, gdzie jest kres najintymniej szych zakamarków jej ciała, a gdzie 
początek „ostrogi" Aleca. To były te magiczne momenty w ich życiu, kiedy nie liczyło się nic 
oprócz tego, że byli z sobą.
    Przysunął ją jeszcze bliżej, wykonując taneczny obrót. Pochylił głowę. Zaskoczona, 
otworzyła oczy. Wpatrywał się w jej usta. Odwzajemniła spojrzenie męża, zniewolona 
wspomnieniem smaku jego warg i języka. Pocałuj mnie i zakończ tę udrękę - powtarzała w 
myślach. Pragnienie zaczęło się spełniać, bo Alec pochylił się do jej ust, zachęcając 
spojrzeniem, by zamknęła oczy. Jednak zaledwie musnął jej wargi. Rozchyliła je, zaskoczona 
powściągliwością męża, ponieważ wyraz jego oczu pozwalał oczekiwać bardzo namiętnego 
pocałunku. A tymczasem Alec patrzył na nią pytająco, jakby starał się upewnić, czy ona 
pragnie właśnie tego. W odpowiedzi zacisnęła palce na jego ramieniu. Poczuła na wargach 
jego palące, choć wilgotne usta. Przyciągnął ją do siebie, ale ani na moment nie pomylił 
kroku i nie zgubił taktu.
    Zatracili się w walcu oraz w miłosnych uniesieniach, wirując coraz szybciej i całując się 
z każdą chwilą namiętniej. Idealnie wyczuwali nawzajem swoje kolejne ruchy. Rosło 
muzyczne tempo i siła dźwięku. Przy każdym obrocie Alec drażnił językiem usta Joy i 
zagłębiał go w nich, wypełniając je w końcu w taki sposób, jakby naśladował seksualne 
zbliżenie. Siła dźwięku na chwilę osłabła, ale tylko po to, żeby melodia zaczęła rozbrzmiewać 
z coraz większym natężeniem, a crescendo osiągnęło kulminację.
    Dla Joy i Aleca to był pocałunek życia, lecz, niestety, skończył się niemal w tej samej 
chwili co utwór.
    - Szkotko - szepnął Belmore dziwnie udręczonym głosem.
    Gdy otworzyła oczy, stracił przytomność.
    311
    JILL     BARNtTT
    Co? Odra? To niemożliwe! - Alec buńczucznie uniósł się na poduszkach. - Nie mam 
żadnej odry.
    Joy siedziała przy jego łóżku na wyściełanym krześle. Czuła ogromną ulgę, że to tylko 
odra, podczas gdy rozgniewana twarz męża i jego ostry ton świadczyły o tym, że ani trochę 
nie jest zadowolony z diagnozy lekarza.
    -   Odsuń, medyku, tę cholerną świecę od moich oczu. Chyba chcesz mnie oślepić.
    -   Światło razi Waszą Miłość?
    -   A dlaczego o to pytasz? - Diuk zmrużył zaczerwienione oczy, patrząc podejrzliwie na 
lekarza.
    -   Ta wysypka to właśnie odra - oznajmił medyk i wskazał na tors Aleca, biorąc do ręki 
świecę. - Gdy plamy rozprzestrzenia się na całym ciele, gorączka opadnie. - Postawił 
świecznik na nocnym stoliku i sięgnął po walizeczkę.
    -   Nigdy nie chorowałem - powiedział Alec, jakby dzięki takiemu stwierdzeniu choroba 
mogła się cofnąć.
    -   Gdyby Wasza Miłość przeszedł odrę w dzieciństwie, nie miałby jej teraz - 
poinformował nieskończenie cierpliwy lekarz
    -   A wysoka gorączka i rozległa wysypka u Waszej Miłości świadczą o tym, że chodzi o 
poważny raczej przypadek odry
    -  Zatrzasnął walizeczkę. - Proszę się wygrzewać i nie wstawać z łóżka, dopóki kaszel nie 
minie.
    -   W ogóle nie kaszlę - oświadczył Alec tak zapalczywym tonem, że Joy zrobiło się 
przykro.
    -   Ale Wasza Miłość będzie. Łzawienie oczu i katar szybko ustąpią, a poprawa nastąpi 
po upływie doby lub dwóch. - Medyk zwrócił się do Joy: - Wasza Miłość, proszę dopilnować, 
by Jego Miłości było ciepło.
    -   Dopilnuję.   Będziemy   się   o   niego   troszczyć.   Dziękuję.
    -    Wstała z krzesła. Zignorowała zupełnie niearystokratyczne prychnięcie Aleca i wyszła 
z lekarzem do salonu. - Czy jest jeszcze coś, o czym powinnam wiedzieć?
    -   Nie. Jak powiedziałem, musi się wygrzać. - Spojrzał na Joy z lekkim ubolewaniem i 
oświadczył: - Sądzę, że to nie będzie zbyt posłuszny pacjent.
    312
    CZARY
    -   Zadbam o to, żeby mu było ciepło - zapewniła lekarza, uśmiechając się do niego 
serdecznie. Chciała w ten sposób choć Irochę wynagrodzić mu opryskliwe zachowanie męża. 
Podziękowała mu ponownie i przekazała go Hensonowi.
    Wróciła do sypialni Aleca. Nie sądziła, że to możliwe, by chory człowiek wyglądał tak 
arogancko. A tymczasem mąż siedział wśród poduszek z monogramem jak na tronie. Uniósł 
wysoko podbródek i założył ręce, jakby chciał w ten sposób oznajmić światu, że jest diukiem, 
więc nie może chorować. A jego mina, mówiąc najdelikatniej, wcale nie była przyjemna.
    -   Tak mi przykro, że nie czujesz się dobrze - zaczęła Joy, siadając na skraju łóżka.
    Alec błysnął na nią oczami.
    -   Bardzo się przestraszyłam - ciągnęła niezrażona. - Zemdlałeś tak nagle.
    Zapanowała cisza.
    -   Podejrzewam, że to z powodu gorączki. Mąż pogrążył się w zadumie.
    -   Musisz wypocząć.
    -   Nie jestem zmęczony.
    Z westchnieniem sięgnęła po sznurek dzwonka.
    -   Może przywołać lokaja, żeby podał ci wodę? Albo zupę? Jesteś głodny?
    Usiłował stłumić kaszel.
    -   Alec, ty naprawdę masz odrę.
    -   Psiakrew, wiem! - odparł, gdy wytarł nos.
    -   Czy jest ci ciepło?
    -  Nie.
    Na stercie okrywających go pledów rozłożyła jeszcze jeden.
    -   Czy jest ci cieplej?
    Mruknął coś pod nosem. Joy raczej się domyśliła słowa „tak". Stała przez chwilę, a w 
końcu pokręciła głową, dając za wygraną.
    -   Skoro nie jestem ci potrzebna...
    -   Nie wychodź.
    Zatrzymała się i spojrzała na niego zaskoczona.
    -   Poczytaj mi. - Wskazał leżącą na stole książkę.
    313
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Miała dziwny tytuł: Hodowla koni najlepszej krwi. Poradnik dla dżentelmenów
    -   To?
    -   Tak. Od zaznaczonej strony. - Oparł się na poduszkach i przybrał wyczekującą pozę.
    Po upływie pół godziny Joy dowiedziała się, że konie mogą mieć nogi podobne do 
krowich, kabłąkowate oraz szpotawe, że spadzisty zad oznacza brak siły w tylnych partiach 
konia, podczas gdy zad płaski świadczy o mniejszej niż normalnie sile skoku Poznała też 
takie końskie przypadłości, jak narośle na pęcinach. ścieranie kopyt czy łogawizna.
    Skojarzyły się jej ze skutkami czarnej magii.
    -   Myślę... - Alec przerwał jej lekturę. - Dochodzę do wniosku. że za mało elastycznie 
podchodziłem dotychczas do twojego problemu.
    -   Do mojego problemu?
    -   Tak.
    Przyszło jej do głowy, że mąż zamierza powrócić do incydentu z Brummellem. Jeśli tak 
się stanie - pomyślała - to nie ja, lecz ktoś inny będzie musiał okryć go dodatkowymi pledami, 
które przyniósł Roberts.
    -   Zdaję sobie sprawę, że nie możesz się zmienić, tak jak ja nie mogę zmienić siebie.
    Skinęła głową, czekając na ciąg dalszy.
    -   Skoro twoja magia potrafi przynosić pożytek, możesz ją uprawiać, kiedy tylko 
zechcesz.
    Zamknęła otwarte ze zdziwienia usta.
    -   Oczywiście nie publicznie, lecz prywatnie, za zamkniętymi drzwiami, w mojej 
obecności. - Spojrzał na Joy z nadzieją. - Tak jak teraz.
    -   Nie rozumiem.
    -   Pozwalam ci za pomocą zaklęcia uwolnić mnie od odry. Gdy zyskała pewność, że się 
nie przesłyszała, wybuchnęła
    śmiechem.
    -   Och, Alec! - Wciąż rozchichotana, opadła na krzesło. - Potrafisz być takim 
zarozumiałym hipokrytą.
    -   Ja?
    -   Ty - odparła, powstrzymując uśmiech. Spojrzał na nią, robiąc zbolałą minę.
    -   Czekam.
    -   Nie mogę.
    -   Jak mam to rozumieć?
    -   Po prostu nie mogę za pomocą czarów cofnąć choroby.
    -   Dlaczego, do cholery, nie możesz? •- Nie mam takiej mocy.
    -   A niech to szlag - mruknął, kładąc się na poduszkach. Tak, mężu,  nie  miałeś  
normalnego  dzieciństwa,  ale  dziś
    zachowujesz   się jak  dziecko - powiedziała  w myślach Joy, opanowując kolejny 
wybuch śmiechu.
    -   Czy mam czytać dalej?
    -   Tak - warknął zamykając oczy.
    Gdy doszła do połowy następnego rozdziału, Alec zasnął. Przerzucała strony pierwszego 
interesującego i coś jej wyjaśniającego rozdziału: Na co należy zwracać uwagę w hodowli 
ogierów.
    W gorączkowym śnie diuk bez przerwy widział twarz żony. Niemal czuł jej dłoń na 
włosach. Roznamiętniona przeczesywała je i pociągała palcami. Te palce pieściły również 
jego ucho, delikatnie niczym piórko, a usta muskały skórę za uchem dotykiem i gorącym 
oddechem.
    -   Szkotko - westchnął i odwrócił się do niej.
    Sapnęła, a on zamarł w bezruchu. Otworzył zaczerwienione oczy. Wpatrywały się w 
niego paciorkowate brązowe ślepia gronostaja.
    -   Boże Wszechmogący... moje włosy!
    Natychmiast usiadł i chwycił się za głowę, przypominając sobie różowe łyse placki za 
uszami Hensona.
    Wyskoczył z łóżka jak szaleniec, pędząc na oślep do ubieralni, żeby przejrzeć się w 
lustrze. Drżącymi palcami sięgnął po krzesiwo, chcąc oświetlić ciemne wnętrze. W końcu 
udało mu się skrzesać ogień i zapalić lampę. Stanął przed lustrem, kręcąc
    314
    315
    JILL BARNETT
    głową na wszystkie strony. Włosy były wprawdzie rozczochrane z powodu 
niespokojnego snu, lecz nie zauważył żadnych ubytków. Żadnych łysych placków. Wziął 
ręczne lusterko i odwrócił się, oglądając tył głowy. Po chwili z ulgą oparł się o szafkę. Czuł, 
że jest bardziej zły niż chory.
    Wrócił do sypialni i zdjął z poduszki posapującego gryzonia. Przez salon przeszedł do 
sypialni żony, trzymając na rękach utuczone małe zwierzątko, które przesunęło łobuzerskie 
ślepka z twarzy na włosy diuka i jakby czytając w jego myślach, oblizało pyszczek.
    - Nawet nie próbuj sobie tego wyobrazić - ostrzegł Alec.
    Gronostaj sapnął i ułożył pyszczek w kształt przypominający uśmiech. Diuk z trudem 
opanował chęć rzucenia przeklętego Beezle'a na podłogę. Włożył go do koszyka.
    Już skierował się do wyjścia, gdy nagle zatrzymał go widok tonącej w półmroku sypialni 
żony. Zasłony w oknach zostały zsunięte, ale draperie osłaniające łóżko wciąż były 
podwieszone na rzeźbionych słupkach baldachimu. Na nocnym stoliku mrugał płomyk 
okapującej woskiem świecy. Alec podszedł bliżej. Joy spała, leżąc w pościeli, której blask 
świecy nadawał niemal złocisty odcień. Kaskada ciemnobrązowych włosów spadała po 
krawędzi łóżka na podłogę. Te włosy były jak jedwabista sieć, zniewalająca go od chwili, gdy 
zobaczył je po raz pierwszy. Zastanawiało Aleca, że u Joy dostrzegł to wszystko, na co nigdy 
dotychczas nie zwracał uwagi u innych kobiet.
    Według niego kobiety dzieliły się na piękne i brzydkie, ale nie zauważał barwy ich oczu, 
kształtu nosów, uszu, wyrazu ust, sposobu unoszenia podbródków czy linii brwi. Ze Szkotką 
było inaczej - pamiętał nawet jej gesty, ba, układ linii na dłoniach, które nie tylko rozcierał w 
obawie, iż zostały odmrożone, ale dokładnie oglądał i trzymał w swoich. Poczuł się nieco 
zdeprymowany tym odkryciem, ponieważ w przypadku Juliet Spencer ledwie pamiętał kolor 
jej oczu.
    Przymknął powieki i niespodziewanie nawiedziła go tęsknota za czasami, kiedy w jego 
życiu nie było jeszcze Joy. Zastanawiał się, gdzie podział się ówczesny diuk Belmore. 
Zaledwie przed
    316
    L.ZAKY
    kilkoma tygodniami wszystko wydawało mu się łatwe, uporządkowane i przewidywalne. 
Nie zdarzały się żadne niespodzianki ani komplikacje. Spoglądając znowu na śpiącą żonę 
wiedział, że już nigdy nic nie będzie proste. Nie miał pewności, czy tego chce, więc zaczął się 
zastanawiać, czego właściwie pragnie. Ale odpowiedź znał od dawna. Pragnął Szkotki, 
pragnął tak bardzo, że wiele razy odwracał się od niej tylko dlatego, by sobie udowodnić, iż 
potrafi z tym walczyć. Jednak pociągała go z taką siłą jakby połączyła ich razem za pomocą 
zaklęcia. Nie chciał tego zauważać, ale fakt pozostawał faktem. To było coś więcej niż 
zmysłowe pożądanie, choć wolałby, żeby na tym kończyło się jego przywiązanie do Joy, bo 
nad zmysłami umiał panować. Chodziło o coś tak ulotnego, czego nawet nie potrafił nazwać, 
a więc tym samym sprawować nad tym kontroli.
    Żona oddychała równo i spokojnie, jak ktoś pogrążony w głębokim śnie, a wraz z 
każdym oddechem unosiła się i opadała spoczywająca na jej piersiach książka. Alec podniósł 
powieść, zerkając na tytuł: Nikczemny diuk. Powinien rozgniewać się o to na Joy, ale nie był 
w stanie. Potrząsnął głową w obliczu takiej niemocy kogoś, kto szczycił się umiejętnością 
panowania nad wszystkim. Już miał z powrotem położyć książkę na piersiach Joy i wyjść, ale 
dziwnie zmiękł, więc zdjął z włosów żony małą srebrną zakładkę i wsunął pomiędzy kartki. 
Romans spoczął na nocnym stoliku.
    Alec poczuł ból głowy, rozpalonej gorączką z powodu odry, która śmiała go zaatakować. 
Zdmuchnął świecę i wrócił do swojej sypialni, gdzie było mu łatwiej pragnąć mniej skom-
plikowanego życia niż to, jakie wiódł od kilku tygodni i gdzie chciał odzyskać siły potrzebne 
do panowania nad tym małżeństwem oraz do walki z osobliwymi pragnieniami, 
wyzwalanymi przez drobną szkocką czarownicę.
    W dniu, w którym odbywał się bal wydawany przez księcia regenta, wiał mroźny wiatr. 
Wiotkie gałęzie brzóz uderzały we wschodnią ścianę Belmore House, a po zmroku padał na 
nie z okien złoty blask ognia w kominkach i świec.
    317
    JILL   DARNETT
    Joy była w ubieralni. Jej głowa właśnie utknęła w krynolinie z usztywnionego woskiem 
płótna, upiętego na fiszbinowej obręczy
    -    Polly!
    -   Przepraszam, psze pani. Jeszcze jedno szarpnięcie... O, już. Obręcz została 
przepchnięta przez stanik i stuknęła o podłogę
    Joy z trudem oddychała, gdy Polly zawiązywała krynolinę w talii Po chwili spojrzała w 
dół. Po bokach fiszbin niemal dotykał nóg najwidoczniej dlatego, żeby osoba towarzysząca 
mogła iść ramię przy ramieniu,   podczas gdy z przodu  i  z tyłu zupełnie  nic krępował 
ruchów.
    -    Spódnica ciągnie się po podłodze.
    -    Są do niej pantofle o odpowiednio wysokich obcasach, psze pani.
    Polly trzymała w dłoniach śliczne złote pantofelki na szerokich i raczej niskich słupkach, 
które, podobnie jak noski, pokryte był) diamentami i szmaragdami. Wsunęła pantofle na stopy 
Joy cofając się, żeby ocenić efekt.
    -   Obcasy są właściwe. - Pokojówka wskazała na lustro w ozdobnych ramach.
    -   Nie chcę widzieć swojego odbicia, dopóki nie będę ubrana do końca.
    -   Wasza Miłość pragnie, żeby wszystko pasowało jak ulał - Polly uśmiechnęła się z 
zadowoleniem.
    -   "Wasza Miłość" nie zmieniła się, więc przestań mnie tytułować.
    -   Nie potrafię, psze pani, ponieważ ten wieczór jest wyjątkowy Proszę spojrzeć na tę 
bajeczną galową suknię. Ktoś, kto ją włoży, musi być Jej Miłością.
    -   Ta krynolina, którą już mam na sobie, jest absurdalna. - Joy z niezadowoloną miną 
stuknęła w fiszbin, który poruszył się jak resor w powozie. - Co wkładam teraz?
    -    Szmaragdową suknię z atłasu. - Polly zdjęła z wieszaka długą i szeroką szatę. - Och, 
czy widziała pani piękniejszą rzecz?
    Dół sukni zdobiły haftowane złotą nicią sokoły ze szmaragdowymi oczami. Polly z 
wysiłkiem przeciągnęła ją przez stanik swej pani, podobnie jak następną, uszytą z 
ciemnozielonego tiulu
    318
    l^ZARY
    i wykończoną złotą falbaną. Na nią nałożyła trzecią, krótszą, ze złotego połyskliwego 
tiulu. Uformowała dół stroju tak, że sokoły z herbu Belmore'ów stały się widoczne na fałdach.
    -   Trudno się dziwić, że Angielki nazywane są spódniczkami mruknęła Joy, obciągając 
kolejne warstwy galowej kobiecej szaty.
    Pokojówka podniosła kitę ze szmaragdowych piór, do której doczepione były ozdobione 
szmaragdami grzebienie, złote listki i kutasy. Te ostatnie skojarzyły się Joy z dyndającym na 
warkoczu kucharza Beezle'em. Polly wsunęła grzebienie w wysoko upięte, ciemnobrązowe 
włosy swej pani.
    -   Nie jestem pewna, czy potrafię w tym ustać, a co dopiero zatańczyć - oświadczyła 
duchessa, przytrzymując się oparcia krzesła. Obawiała się, że jej głowa musi spoczywać na 
obojczyku.
    -   A gdyby pani uniosła wyżej podbródek?
    -   Chyba nawet ochmistrzyni Watley nie byłaby do tego zdolna, mając coś takiego we 
włosach.
    Joy dźwignęła podbródek dłonią. Natychmiast poczuła napięcie mięśni szyi. Próba 
utrzymania głowy wysoko zakończyła się śmiesznym skrzywieniem twarzy. Polly 
zachichotała, a przygarbiona Joy zrobiła chwiejny krok do przodu.
    -   Mogę mieć pewność, że jeśli będę się poruszała z czymś takim we włosach, to nikt nie 
nazwie mnie „Waszą Miłością", bo nikt nie jest ślepy. - Poczuła smak zawiedzionej nadziei, 
więc zmusiła się do stania prosto. Ruszyła z miejsca, lecz po dwóch krokach zawróciła, 
znowu przytrzymując się krzesła. Próbowała jeszcze trzy razy przejść przez ubieralnię na 
oczach zdenerwowanej Polly, aż w końcu odprawiła ją poleceniem: - Zostaw mnie samą na 
kilka minut i popilnuj Beezle'a.
    -   Tak, psze pani.
    Po wyjściu pokojówki opadła na krzesło. Obręcz najpierw zaczepiła się o nogi krzesła, a 
potem podskoczyła do góry. Atłasy i tiule uniosły się na wysokość twarzy Joy. Poczuła dotyk 
zimnego fiszbinu na cienkich jedwabnych pończochach. Bezskutecznie usiłowała ściągnąć go 
wraz z materiałem w dół zastanawiając się, jak damy potrafią siedzieć w takiej konstrukcji i 
ile z nich wyznało, co naprawdę czują. Po trzeciej próbie dała
    319
    JlLL BARNETT
    CZARY
    tak blisko i wciąż przytrzymywał jej podbródek. Patrzyła w twarz męża, usiłując 
odgadnąć, co on myśli. Czuła wzrok Aleca na swoich ustach. Omal nie wyrwało jej się z 
piersi westchnienie. Wstrzymała oddech, odbierając spojrzenie męża prawie jak dotyk jego 
dłoni na zarumienionych policzkach.
    Skrępowana, cofnęła się, przytrzymując suknię. Wzrok męża wolno przesuwał się od 
nakrycia głowy w dół, aż do pantofli, a Joy wydawało się, że te oględziny trwają 
nieskończenie długo. Po raz pierwszy w życiu czuła się baśniowo piękna. Pamiętaj - 
napominała się - że on też uważa ciebie za piękność. Krew popłynęła w jej żyłach szybciej z 
powodu podniecenia tym pierwszym balem i spojrzeniem Aleca. Porwał ją taki przypływ 
energii, że była bliska zawrotu głowy. Miała poczucie, że znajduje się w zaczarowanym 
świecie i że mogliby z Alekiem spacerować wśród gwiazd. Uśmiechnęła się do niego.
    -   A więc pochwalasz mój wygląd?
    -   Nie.
    Uśmiech zamarł na jej ustach. Zamknęła oczy, czując gorzki smak zawodu.
    -   Brakuje ci tego.
    Z wysiłkiem uniosła powieki. Zamglonymi oczami obrzuciła trzymaną przez męża 
aksamitną szkatułkę z herbem Belmore'ów. Łzy natychmiast obeschły, pochyliła więc głowę i 
wpatrywała się w zielony przedmiot z wizerunkiem złotych sokołów. Alec zdjął wieczko, a 
jej oczom ukazały się szmaragdy o barwie tak głębokiej, czystej i intensywnej, jakby zostały 
stworzone przez czarownicę o wyjątkowej mocy.
    -   To rodowe szmaragdy Belmore'ów.
    Joy wciąż nie mogła uwierzyć, że są prawdziwe. Każdy kamień oprawiony był w złoto 
uformowane w kształt herbu. Nawet zapinki powielały wizerunek sokoła. Szkatułka zawierała 
wisiory do uszu, złożone z trzech kwadratowych kamieni, broszę w kształcie herbu, trzy 
bransolety, naszyjnik i kilka grzebieni.
    -   Teraz każdy od razu będzie wiedział, że jestem duchessą Belmore.
    -   Oczywiście. Szmaragdy zostały zamówione przez piątego
    diuka i rywalizowały z królewskimi klejnotami. O ile wiem, Henryk VIII usiłował je 
odkupić od dziesiątego diuka. Ale, naturalnie, oprawa jest unikatowa, a te kamienie stanowią 
o tożsamości Belmore'ów tak samo jak herb.
    Wciąż ani śladu poczucia humoru, za to dumy starczyłoby dla wszystkich Anglików - 
pomyślała Joy. Choć w duchu śmiała się z Aleca, to jednak na jej twarzy zagościł uśmiech 
nikły i zaprawiony goryczą.
    -   Odwróć się do lustra.
    Obserwowała, jak Alec zakłada jej ciężki naszyjnik. Poczuła na skórze chłód i twardość 
złota. Mąż wręczył jej wisiory. Przypięła je do uszu i ze zdziwieniem spoglądała na kobietę, 
którą widziała teraz w lustrze. Zasłoniła dłonią usta i zrobiła coś, czego duchessą nigdy nie 
powinna robić. Zachichotała.
    -   Szkotko.
    Przybrała stosownie poważną minę, usiłując wyglądać wręcz arogancko. Napotkała w 
lustrze spojrzenie Aleca.
    -   Odwróć się.
    Sądziła, że Alec chce nałożyć jej bransolety, ale on objął ją rozchylił wargi swoimi i 
wsunął jej do ust język. Znowu rozpaliła go nieokiełznana namiętność, którą tak znakomicie 
ukrywał przed ludźmi i nad którą tak chciał zapanować... Joy rozpierała radość, że potrafi go 
doprowadzić do takiego stanu.
    -   Och! - dobiegł z oddali głos pokojówki.
    Alec przerwał pocałunek, wzdychając ciężko. Ich oczy spotkały się. Obopólne pragnienie 
pocałunku było tak silne, że Belmore znowu pochylił się do ust żony, jednak wysiłkiem woli 
powstrzymał się i zerknął w stronę drzwi. Polly wciąż tam stała.
    -   Przepraszam, Wasza Miłość. - Dygnęła, wycofując się z ubieralni.
    -   Zostań! - Alec wręczył jej szkatułkę. - Załóż swojej pani klejnoty. - Błyskawicznie 
znalazł się przy drzwiach, rzucając od progu: - Powóz zaraz podjedzie. Będę czekał na dole.
    Wyszedł, nawet na Joy nie spojrzawszy.
    322
    CZARY
    Diuk i duchessa Belmore!
    Władczy głos królewskiego służącego rozbrzmiewał w hallu pałacu jak bitewny okrzyk 
w Highlandzie. Joy, trzymana przez męża pod ramię, podążała za lokajem jedną z odnóg 
podwójnych schodów w Carl ton House. Niemal nie słyszała dochodzących z góry dźwięków 
rozmów i muzyki, tak była pochłonięta widokiem hallu i klatki schodowej.
    Roztańczone płomyki setek świec w ciężkich kryształowych żyrandolach u 
niebotycznego sufitu zalewały wnętrze złotym światłem, które odbijało się w lustrzanych 
ścianach klatki schodowej i połyskiwało w nich niczym księżycowa poświata w morskiej toni 
o zmroku. Wszystko w tym pomieszczeniu było albo pozłacane, albo błyszczące.
    Joy miała wrażenie, że znalazła się w mitycznym pałacu króla Midasa. Jej 
zwielokrotnione odbicie w lustrach również połyskiwało. Nie mogła uwolnić wzroku od 
kobiety spowitej w tiul i atłas, przystrojonej klejnotami od włosów po stopy. Ale 
najwspanialsze było to, że trzymał ją pod ramię Alec, jej Alec.
    Dłoń Joy spoczywała na ręce męża.  Czuła napięcie jego
    324
    mięśni.  Napięcie  dostrzegła  także  w uniesionym  podbródku i w oczach Aleca.
    -   Postaram się zachowywać tak, żebyś był ze mnie dumny - oznajmiła ze szkocką 
determinacją.
    Wyglądał na zaskoczonego tą deklaracją, a z wyrazu jego twarzy wyczytała jakiś żal. Jej 
mąż nie okazywał tego rodzaju uczuć, o ile nie wchodziło w grę ich małżeństwo, więc 
poczuła ucisk w gardle. Gdy jednak przyjrzała się Alecowi lepiej, stwierdziła, że jego mina 
nie sugeruje ani żalu, ani zażenowania, tylko tę jego nieodłączną dumę. Z zakamarków duszy 
przywołała więc odrobinę wiary w siebie.
    Mijali ostatnie półpiętro, mając przed sobą widok ogromnego hallu, wypełnionego 
tłumem wytwornie wyglądających ludzi, którzy z zaciekawieniem odwracali głowy w stronę 
schodów. Z pewnością Joy nie była dzisiaj szkocką czarownicą, lecz duchessa Belmore, 
prowadzoną pod ramię przez dumnego diuka. Właśnie poczuła jego ciepłą dłoń na swojej.
    -   Jesteś piękna, Szkotko.
    Powiedział to tak, jakby wiedział, co pragnęła usłyszeć. Jej twarz rozpromienił wreszcie 
szeroki uśmiech i teraz uwierzyła w siebie naprawdę.
    -   Pamiętam, że mi to powiedziałeś.
    -    Kiedy?
    -   Uff, przed chwilą. - Znieruchomiała na moment, zła na siebie, że nie potrafi utrzymać 
języka za zębami.
    Spojrzał na nią, marszcząc czoło, ale dał za wygraną. Potrząsnął głową i poprowadził Joy 
przez ogromny hall.
    Uniosła podbródek jeszcze wyżej i wyprostowała ramiona. Wraz z każdym krokiem 
suknia falowała wokół nóg. Ani na chwilę nie opuszczała Joy świadomość, gdzie się znajduje, 
była więc podenerwowana. Wydawało się jej, że droga do sali balowej jest niewyobrażalnie 
długa. Spoglądała ponad głowami ludzi w stronę otwartych drzwi, skąd dochodziło jasne 
światło. Coraz lepiej słyszała rozbrzmiewającą tam upajającą muzykę i tylko przypuszczenie, 
że duchessy nie robią takich rzeczy, uchroniło ją od typowego dla niej kołysania głową w 
rytm melodii. Im byli
    325
    JILL BARNETT
    CZARY
    bliżej sali balowej, tym bardziej tłum gęstniał, co tylko uświadomiło Joy, ilu gości byłoby 
świadkami jej ewentualnej porażki, a tym samym porażki Aleca. W mgnieniu oka zrozumiała 
jego obawy. Stały tu setki osób.
    -   Co robisz? - Mąż zerknął na nią.
    -   Liczę.
    -   Co?
    -   Czterdzieści siedem... Leżące na dywanie klejnoty. Widzisz, jak błyszczą?
    -   Odpadają od butów i strojów kobiet. Tak dzieje się na wszystkich balach, a zwłaszcza 
na królewskich. Sprzątający potem służący biorą w ten sposób sowitą zapłatę za pracę.
    -   Przytrzymał ją za łokieć, przeprowadzając przez zbity tłum.
    -  A czy nie liczysz tych kamieni z jakiegoś szczególnego powodu?
    -   Robiąc to, nie muszę patrzeć w gapiące się na mnie twarze.
    -  W jej szepcie słychać było lęk.
    -   Lepiej będzie, jeśli od razu przyzwyczaisz się do tego. Jesteś duchessą Belmore i 
zawsze będziesz przyciągała uwagę.
    -   Pięćdziesiąt cztery... Kiedy zostanę przedstawiona księciu regentowi?
    -   Za chwilę zostaniemy poproszeni. To nie jest oficjalna prezentacja. - Spojrzał na nią. - 
Szkotko?
    -   Sześćdziesiąt... Tak?
    -   Żadnego hokus-pokus.
    -   Straciłam rachubę. - Skonsternowana wpatrywała się w podłogę.
    -   Żadnej zmiany tematu, żadnego lewitowania, tańczących posągów, przyspieszających 
zegarów, a zwłaszcza ropuszych rechotów. Żadnej magii. Te oczy, które wprawiają cię w 
takie zdenerwowanie, będą przez cały czas czujne, czyhające na twoje najmniejsze 
potknięcie, na wszystko, co może posłużyć do mówienia o skandalu. Będą cię obserwować, 
dlatego przyrzeknij mi, że nie wykonasz żadnego zaklęcia.
    -   Dzisiaj jestem duchessą Belmore, twoją żoną, nikim innym - oświadczyła stanowczym 
tonem, już zmęczona ciągłym przypominaniem sobie, że nie wolno jej uprawiać czarów.
    326
    -   Świetnie. Będę przez cały czas w pobliżu.
    Spojrzała na Aleca, niepewna, czy mówiąc to chciał jej dodać otuchy, czy też ją ostrzec. 
Byli coraz bliżej sali balowej, wciąż w otoczeniu przyglądających się im ludzi. Joy 
zauważyła, że wiele kobiet wymienia szeptem uwagi, zasłaniając twarze wachlarzami. 
Zerkała przez otwarte drzwi do wnętrz mijanych komnat, bo przynajmniej tam nie było 
ciekawskich oczu. Nawet nie mogła oddychać głęboko.
    Wnętrze sali balowej przedstawiało widok, którego nie wyobrażała sobie nawet w 
najśmielszych marzeniach. Kity z piór we wszelkich możliwych kolorach - zwłaszcza w 
różnych odcieniach czerwieni, błękitu i żółci - górowały nad tłumem najlepszego 
towarzystwa. Nakrycia głowy arystokratek były tak wysokie i tak obwieszone klejnotami, że 
Joy zdumiewała się nad siłą mięśni szyj Angielek. Kobiety z wyższych angielskich sfer 
przedstawiały niezapomniany widok płci pięknej tak sowicie przyozdobionej biżuterią, że 
błyszczała jak diamenciki śniegu w słońcu.
    -   Diuk i duchessą Belmore!
    Joy serce zamarło. Znaleźli się z Alekiem w oceanie roz-falowanego tłumu i 
niezliczonych par oczu, które z zaciekawieniem zwróciły się w ich stronę.
    -   Oddychaj głęboko, bo inaczej zemdlejesz.
    Alec swobodnie objął Joy w talii i trzymał tak przez cały czas pod pretekstem, że 
prowadzi ją przez zatłoczone wnętrze. Zaczerpnęła powietrza do płuc, dostosowując się do 
szybkiego kroku męża i spoglądając na ludzi niewidzącym wzrokiem.
    -   Halo!
    To był głos wicehrabiego. Joy spojrzała na tę pierwszą spośród dotychczas spotkanych w 
Carlton House przyjazną twarz i wreszcie odetchnęła głęboko i z ulgą. Neilowi towarzyszył 
Richard. Ludzie się rozstąpili i wkrótce hrabia stał przed Joy.
    -   Witam Waszą Miłość. - Złożył przed nią ukłon i spoglądając na Aleca oświadczył: - 
Belmore, to najpiękniejsza na balu kobieta.
    -   Śmiem twierdzić, że Downe ma rację - poparł go wicehrabia, skłaniając głowę przed 
duchessą.
    327
    JlLL BARNETT
    t^ZARY
    Nagle w oddali rozległ się znajomy, skrzeczący głos lady Agnes Voorhees.
    -   Och! Spójrzcie tylko, kto przyszedł! Eugenio! Claire! Joy mogłaby przysiąc, że Alec 
zazgrzytał zębami.
    -   Henry! - Lady Agnes trącała męża łokciem między żebra.
    -  Hej! Pospiesz się, nie marudź, bo znowu stracimy ich z oczu!
    -   Jasna cholera - mruknął Alec, patrząc na przepychającą się do nich przez tłum 
plotkarkę. - Na sam widok tej kobiety robi mi się słabo.
    -   O ile wiem, pewne choroby... wieku dziecięcego... powodują u ciebie ten sam efekt - 
stwierdził hrabia z prowokacyjnym uśmieszkiem.
    Belmore zgromił go wzrokiem.
    -   Choć może  sprawił to niewinny dziewczęcy pocałunek
    -   ciągnął Richard, skłaniając prześmiewczo głowę przed Joy i wpatrując się w jej usta.
    Z trudem powstrzymała się przed wykonaniem zaklęcia, dzięki któremu na oczach 
hrabiego pojawiłyby się końskie okulary.
    -   Downe ma rację. Na śmierć o tym zapomniałem. Jakby nigdy nic wpijałeś się w usta 
żony... Przepraszam Joy, ale wszystko działo się przy nas... I w jednej chwili wyrżnąłeś o 
podłogę. - Neil zawahał się, jakby przyszła mu do głowy pewna myśl. - Czy nie sądzisz, że to 
stało się z powodu walca? To wyglądało naprawdę niebezpiecznie, no i w końcu napędziłeś 
nam nie lada stracha, mdlejąc. Czy wysypka już ci przeszła?
    -   Seymour, sądząc z wściekłego spojrzenia naszego przyjaciela, poruszyłeś drażliwy 
temat.
    -   To ty zacząłeś, Downe. Ja spytałem tylko o jego zdrowie, skoro ostatnim razem, kiedy 
go widziałem, był chory.
    -   Henry, szybciej! O co chodzi? Czy lord Seymour nie powiedział, że ktoś był chory? 
Kto? - naciskała lady Agnes, niemal pozbawiona tchu z powodu pospiesznego przepychania 
się przez tłum. Przyciągnęła do siebie męża, a lady Eugenia oraz Claire Timmons wyskoczyły 
zza niej niczym wyczarowane przez złośliwe zaklęcie jej służki i zaczęły się gapić na Neila, 
oczekując odpowiedzi.
    328
    -   Co dostanę za milczenie? - spytał szeptem Richard, uśmiechając się do Aleca od ucha 
do ucha.
    -   Masz moje słowo, że nie rozwalę ci łba.
    -   Nawet nie chcę słyszeć, że to żona Waszej Miłości była chora. - Lady Agnes trzasnęła 
dłonią w obwieszone biżuterią piersi. - To tłumaczy, dlaczego nie widywaliśmy ciebie w 
towarzystwie. Co ci dolega, moja droga?
    -   Wasza Miłość - poprawił ją Alec, przeszywając lodowatym spojrzeniem.
    -   Och, jak to? Oczywiście. Proszę wybaczyć, Wasza Miłość, ale nie pamiętałam.
    -   Proszę już nigdy o tym nie zapominać - zmroził ją diuk. Nagle wokół zapadło 
milczenie. Sytuacja była napięta i nad
    wyraz krępująca. Oczy towarzyszek lady Agnes stały się okrągłe ze strachu. Obie skuliły 
się pod wpływem gniewnych oczu Aleca. Wydały się Joy bardziej ostrożne niż ich 
przywódczyni, która tylko na chwilę straciła rezon.
    -   Nie umiem wyrazić słowami tego, jak czułam się zaszczycona, będąc jedyną osobą 
rozpowszechniającą dobrą wiadomość o pańskim nagłym ślubie. Mówiło się o tym w 
towarzystwie przez wiele dni - lady Agnes wypuściła kolejną torpedę, akcentując słowo 
„nagły".
    Joy poczuła napięcie mięśni ręki męża.
    -   Czy mogę jej zafundować brodawkę? - szepnęła mu do ucha w nadziei, że rozładuje 
tym nieco jego złość. Widząc przerażenie na jego twarzy, oznajmiła pospiesznie: - To był 
żart. - Alec odprężył się odrobinę, więc dodała, nie mogąc się oprzeć pokusie: - Chodzi tylko 
o maleńką brodawkę na nosie lady Agnes.
    -   To nie jest zabawne - rzucił przez zaciśnięte zęby.
    -   A ja uważam, że jest. - Odwróciła wzrok od spoglądającego na nią męża i zaczęła się 
wpatrywać w nos starej damy w sposób, jak mniemała, znaczący.
    -   Nawet o tym nie myśl - zazgrzytał jej do ucha Alec.
    W czasie trwania tej dyskretnej małżeńskiej rozmowy lady Agnes podjęła nowy temat 
opowiadając, kto jest na balu i z kim, a kogo nie ma i dlaczego.
    329
    u
    \~/ARY
    -   Przyszła nawet lady Juliet - oznajmiła z chytrym wyrazem twarzy, czego Joy nie 
rozumiała.
    Eugenia i Claire chichotały, lecz był to jedyny dźwięk słyszalny w promieniu dwóch 
metrów. Z lodowatego spojrzenia, jakim Alec przeszył lady Agnes, Joy wywnioskowała, że 
gdyby był czarownikiem, stara dama miałaby teraz twarz pokrytą brodawkami niczym 
ropucha. Ale plotkarka wcale nie wyglądała na stropioną, przeciwnie, spoglądała na Joy ze 
słodkim uśmieszkiem.
    -   Czy Wasza Miłość poznała lady Juliet?
    -   Nie miałam tej przyjemności. Kto to... - przerwała, bo Alec tak ścisnął jej ramię, że 
omal nie jęknęła.
    -   Belmore, właśnie miałem ci powiedzieć, że rozgląda się za tobą Addersley w sprawie 
konia, którego chcesz od niego kupić - zagadnął zręcznie Neil.
    Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, Richard podszedł do Joy bliżej.
    -   Belmore, Jej Miłość przyrzekła mi taniec.
    Duchessa zerknęła na męża, zbita z tropu nagłą zmianą tematu i przestraszona pierwszym 
swoim tańcem w miejscu publicznym. Oczywiście wolałaby zatańczyć z Alekiem. Czuła na 
sobie tyle par oczu, które ją taksowały i czegoś od niej oczekiwały, że cierpła jej skóra.
    -   Zatańcz z Richardem, bo ja muszę zaraz spotkać się z Addersleyem. - Położył jej dłoń 
na dłoni hrabiego i ostrzegł szeptem: - Żadnej magii.
    Skinęła głową, co przynajmniej na pozór go uspokoiło, bo odszedł. Zerknął za siebie 
zaledwie raz, chcąc się, być może, upewnić, że nikt za jego plecami nie lewituje.
    Hrabia poprowadził Joy na taneczny parkiet. Delikatnie zwrócił jej uwagę, jaką melodię 
gra orkiestra. Po chwili już kręciła się w pierwszym z tańczonych publicznie tańców 
narodowych. Teraz po raz drugi zetknęła się z innym Richardem, którego dotychczas nie 
znała. Pamiętała, co Alec mówił na ten temat.
    -   Nie jestem pewny, czy lubię akurat ten wyraz twojej twarzy. Nadmiar czego 
dostrzegasz we mnie tym razem? - spytał, prowadząc ją w tańcu niemieckim.
    330
    -   Nie dostrzegam nadmiaru niczego. Po prostu pomyślałam, że wolę ciebie o wiele 
bardziej, gdy jesteś trzeźwy - wyznała szczerze.
    -   To dziwne, bo ja wolę siebie o wiele bardziej, gdy jestem pijany - odpalił.
    -   Dlaczego?
    -   Piję dla kurażu. Kiedy mam w czubie, naprawdę gwiżdżę na wszystko. - Spoglądał na 
Joy tak, jakby toczył ze sobą cichą walkę.
    Długo zastanawiała się nad odpowiedzią, aż w końcu ucichła muzyka.
    -   Nie żałuj mnie, Joy. Wolę siebie takiego, jakim się stałem. Tak jest łatwiej - przerwał 
jej milczenie, jakby miała myśli wypisane na twarzy.
    Uśmiechnął się tym swoim sztucznie ironicznym uśmiechem i poprowadził ją przez tłum 
do cichego kąta, gdzie czekał na nich Neil. Dyskutował przez chwilę z wicehrabią o tym, co 
Joy wypada pić i który z nich powinien pójść po trunki. Wygrawszy tę rundę, już się 
odwracał, gdy Neil chwycił go za ramię.
    -   Downe, pamiętaj. Przynieś tylko lemoniadę, nic więcej. Richard uśmiechnął się 
szeroko i poklepał po kieszeni na znak,
    że niczego tam nie ukrywa. Puścił oko do Joy i ruszył w stronę bufetu.
    -   Alec powinien zaraz wrócić - zagadnął Neil, otwierając wysadzane diamentami 
puzderko. Wziął w dwa palce szczyptę znajdującego się w środku proszku, podsunął go pod 
nos, powąchał i kichnął do koronkowej chusteczki.
    -   Co to jest? - spytała Joy, marszcząc brwi.
    -   Tabaka.
    -   Do czego służy?
    -   Widzisz ją po raz pierwszy? To sproszkowany tytoń. Pozwala kichnąć. Przetyka nos i 
odświeża umysł. Lubię moją tabakierkę. Chcesz do niej zajrzeć?
    Seymour podsunął jej pod nos pudełeczko, w chwili gdy otworzono drzwi do ogrodu. 
Zrobił się przeciąg i na twarz duchessy posypał się najlepszy gatunek tabaki. Błyskawicznie
    331
    JILL BARNETT
    zasłoniła dłonią twarz. Desperacko usiłowała nie dopuścić do kichnięcia wiedząc, czym 
to grozi.
    -   Przepraszam. - Neil zamknął tabakierkę. - Powinnaś kichnąć, pozbywając się w ten 
sposób tabaki. Poczujesz się lepiej. - Musiał dostrzec strach w jej oczach, bo pogładził ją po 
ręce. - Nie przejmuj się formami towarzyskimi. Teraz każdy zażywa tabakę. To ostatni krzyk 
mody. Nie ociągaj się. Kichnij.
    Potrząsnęła głową i ścisnęła swędzący nos. Powstrzymaj myśli! - powtarzała bezgłośnie.
    -   Joy, wraz z kichnięciem pozbędziesz się tabaki.
    -   Nie cierpię kichania - oznajmiła stłumionym głosem. Załzawionymi oczami spojrzała 
na hrabiego, który właśnie powrócił.
    -   Oto lemoniada. - Wyciągnął rękę, ale Joy nie odebrała od niego szklanki w obawie, że 
odrywając dłoń od nosa kichnie.
    -   O co chodzi? - spytał w końcu.
    -   Wpadło jej do nosa nieco mojej tabaki. - Neil wyciągnął tabakierkę.
    -   Trudno się dziwić, że ma łzy w oczach. Tabaka jest obrzydliwa. - Richard ponownie 
podał Joy szklankę. - Napij się. Lemoniada powinna usunąć pieczenie.
    Joy wstrzymała oddech i sięgnęła po napój. Natychmiast kichnęła. Zaczęła się rozglądać 
po sali balowej, usiłując sobie przypomnieć, o czym myślała kichając. Neil i Richard patrzyli 
na nią niczym troskliwi bracia, tak samo jak wcześniej. Na parkiecie tańczyły uśmiechnięte 
pary, a muzyka brzmiała słodko i czysto. Zgromadzony we wnętrzu tłum przedstawiał 
normalny widok. Zerknęła w górę. Na ścianach i suficie też wszystko było w porządku. 
Kandelabry rozbłyskiwały wciąż tym samym miłym dla oka światłem. W sali balowej nie 
było żadnych róż, harapów i tamburynów. Joy odetchnęła z ulgą i zaczęła popijać lemoniadę.
    -   Spójrzcie tam. Skąd, jak się wam wydaje, Prinny wytrzasnął w lutym cytrynowe 
drzewka? - zagadnął Neil.
    -   Bez wątpienia z cieplarni - stwierdziła pospiesznie Joy, wpatrując się w długi rząd 
doniczkowych cytryn.
    -   Nie postawiono ich w dobrym miejscu, bo blokują drzwi na
    332
    CZARY
    taras. Popatrzcie, kto za nimi stoi. Czy to nie Belmore z Adder-sleyem? - ciągnął 
wicehrabia.
    Alec właśnie zszedł z tarasu w towarzystwie tego mężczyzny. Rozstali się przy drzwiach. 
Diuk odwrócił się, stając przed murem cytrynowych drzewek. Obejrzał się na drzwi 
prowadzące na taras, a następnie na salę balową, jakby usiłował zrozumieć, co się stało.
    Zamyślony, zmarszczył nagle brwi i wolno skierował mordercze spojrzenie na żonę, 
która obserwowała go od chwili, gdy zszedł z tarasu. Starała się wyglądać niewinnie, ale 
najwyraźniej nic z tego nie wyszło, ponieważ twarz Aleca płonęła gniewem. Rozsunął dwie 
doniczki i ruszył w stronę Joy, ani na moment nie odrywając od niej oczu. Ten wzrok 
wpędziłby w panikę najbardziej pewną siebie osobę, a duchessa Belmore z pewnością nie 
była teraz kimś takim. Zerknęła na Neila i zakręciła młynka palcami.
    - Poczułem nagłą chęć zatańczenia z Waszą Miłością. - Wicehrabia patrzył na nią tak, 
jakby był nieco oszołomiony. Podał jej ramię i wkrótce wykonywali skomplikowane figury 
kolejnego narodowego tańca.
    Joy skupiła niemal całą uwagę na prawidłowym wykonywaniu kroków, ale mimo to co 
chwila zerkała na męża, który stał tuż przy parkiecie. Na szczęście Neil poprowadził ją w 
rytm szybkiej muzyki z dala od tego miejsca. Po chwili umilkła orkiestra, ale Joy znajdowała 
się na drugim końcu parkietu, w bezpiecznej odległości od rozgniewanego Aleca. Zanim 
zdążył do niej podejść, już tańczyła następny, bardzo skoczny taniec. Neil wyraził obawę, że 
rytm może się okazać dla niej zbyt męczący, ale zapewniła go, że niczego tak nie pragnie, jak 
zatańczyć szybki taniec.
    Przez kolejne dwadzieścia minut duchessa i diuk Belmore bawili się w kotka i myszkę. 
Ilekroć udało mu się podejść do niej blisko, tyle razy spoglądała na niego z zaskoczeniem i 
odpływała wraz z Neilem w odległe miejsce na parkiecie. Wyraz twarzy męża zdradzał 
przygnębienie i nie pozostawiał wątpliwości, że Joy dostanie się również za te uniki. Ale ona 
udawała, że niczego
    333
    JILL OARNETT
    CZARY
    nie zauważa, i uśmiechała się do Neila, gdy tylko znaleźli się blisko Aleca.
    Po dwóch tańcach straciła go z oczu, a nieco wcześniej spostrzegła, że zaczął rozmawiać 
z grupką mężczyzn. Chwilowo dał więc za wygraną. Oczywiście była pewna, że później 
udzieli jej reprymendy, ale teraz mogła czuć się bezpiecznie.
    Gdy skończył się ostatni przed przerwą taniec i Neil podziękował Joy ukłonem, 
odwróciła się. Jej wzrok znalazł się na wysokości białego krawata, ozdobionego złotą szpilką 
ze szmaragdem w kształcie herbu Belmore'ów.
    -   Och, najdroższy - wymamrotała, czując na ramieniu uścisk dłoni męża.
    -   Zlikwiduj te drzewka - syknął, gdy zaprowadził ją w miejsce, gdzie mogli rozmawiać 
bez skrępowania.
    -   Ale z pewnością wszyscy już je zauważyli.
    Zerknął na grupkę osób wskazujących żółty dojrzały owoc na cytrynowym drzewku. 
Zakipiał z gniewu.
    -   Co za licho skusiło cię, żeby to zrobić? Wymyśliłaś w lutym cytryny? - Jego głos z 
trudem wydobywał się przez zaciśnięte zęby.
    -   To przez przypadek, a poza tym istnieją cieplarnie.
    -   Psiakrew, żono...
    -   Kichnęłam  z  powodu  tabaki.   Proszę,   nie  gniewaj   się.
    -  Położyła dłoń na jego ramieniu.
    -   Tabaki Seymoura? - oświeciła go nagła myśl.
    -   W  przeciągu  posypała  się  na  moją twarz.   Przykro  mi
    -  wyjaśniła zmieszana.
    Alecowi przeszła złość, ale zmarszczył brwi i potarł nos.
    -   A niech to szlag. Wyleciało mi z głowy, że Seymour lubi wąchać tabakę. - Popatrzył 
na Joy. - Wyświadcz mi pewną przysługę, Szkotko.
    Z zaskoczeniem wpatrywała się w jego oczy, w których nie było gniewu. Raczej 
dostrzegła w nich wybaczenie. Skinęła głową.
    -   Trzymaj się z daleka od każdego, u kogo zobaczysz tabakierkę.
    Odwrócił się i rozglądając się po sali balowej, pochwycił spojrzenie lokaja w królewskiej 
liberii.
    -   Jego Królewska Wysokość czeka.
    Alec skinął głową i dał Joy do zrozumienia, że ruszają w ślad za lokajem. Ogarnął ją 
strach. Zatrzymała się po dwóch krokach.
    -   O co chodzi?
    -   Boję się.
    -   Wszystko będzie dobrze - oznajmił, jakby w przeciwieństwie do niej był tego pewny. - 
To tylko kolejny Anglik, którego masz poznać. Anglik, tak samo jak ja. Spróbuj tak o nim 
myśleć.
    -   Ale moje kolana są szkockie - wymamrotała.
    Napięcie zniknęło z jego twarzy. Gdyby nie znała Aleca dobrze, skłonna byłaby sądzić, 
że rozbawiła go ta uwaga.
    -   Chodzi tylko o ukłon. Przez cały czas będziesz się opierała na moim ramieniu. Tylko 
nie patrz na niego i nie stawaj prosto, dopóki nie skończy mówić.
    -   Będę o tym pamiętała. - Niewidzący wzrok utkwiła w plecy lokaja.
    -   I nie zapominaj o oddychaniu. Skinęła głową i wzięła głęboki wdech.
    -   Jesteś duchessą Belmore. - Prowadził Joy przez wąski hall, trzymając ciepłą dłoń na 
jej dłoni. -1 wyglądasz ślicznie, Szkotko.
    Uśmiechnęła się. Ten komplement wzmocnił jej wiarę w siebie. Gdy zatrzymali się przed 
podwójnymi drzwiami, spojrzała na męża, ale nie było już czasu na rozmowę.
    -   Diuk i duchessą Belmore! - Lokaj otworzył przed nimi drzwi. Z wnętrza uderzyła w 
nich fala gorącego powietrza.  Joy
    poczuła pot na ciele. W komnacie stała grupa osób w galowych strojach. Oczy 
wszystkich były zwrócone na duchessę Belmore.
    -   Oddychaj - szepnął Alec, ściskając jej dłoń. Zatrzymali   się  przed  szacownym  
gronem.  Mąż  zaczął ją
    przedstawiać, a ona stanęła w przepisowej pozie. Pochyliła głowę, wyprostowała ramiona 
i przytrzymywała dłońmi suknię. Ugięte kolana drżały jej jak liście osiki. Zapadła cisza. Jeśli 
król nie przemówi szybko, upadnę i skompromituję Aleca - pomyślała Joy. Pamiętając radę 
męża, odetchnęła głęboko. Obezwładniło ją poczucie, że nie jest już zdolna do niczego 
więcej.
    -   Och, moja lady duchesso.
    334
    335
    JILL   BARNETT
    L,ZARY
    Słowa księcia regenta przyniosły jej nieopisaną ulgę. Wolno wyprostowała się i 
uśmiechnęła do niego. Gdy jednak usłyszała trzask stawów w kolanach, jej uśmiech zbladł. 
Alec też musiał usłyszeć ten odgłos - kątem oka zauważyła lekki grymas na jego
    twarzy.
    - Śliczna kobieta, Belmore. Jesteśmy oczarowani. Zawsze miałeś dobre oko.
    Książę regent oglądał ją bez najmniejszego skrępowania. Joy stała przed nim, z 
uśmiechem przyklejonym do ust. Czuła łomot serca i ból w kolanach. Zdumiała się, że ten 
mężczyzna jest przyszłym królem. Miał wielki brzuch, ale dobrze dopasowany frak maskował 
zwały tłuszczu. Prinny wyglądał jak odęty. Miał złotorude włosy, które odsłaniały wysokie 
czoło, ponieważ były zaczesane w falę przypominającą koguci grzebień. Ta fryzura oraz 
cienkie, kabłąkowate nogi upodobniały go do koguta. Również fałdy na tłustej czerwonej 
szyi, tworzące się powyżej białego krawata, przywodziły na myśl kogucie korale.
    Joy kichnęła. Prinny otworzył usta i zapiał. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę, 
ale on nadal rozmawiał z duchessą Belmore, jakby nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego.
    Niestety, Alec usłyszał to kichnięcie, lecz trzymał fason i nie przerywał spokojnej 
rozmowy, choć mocniej ścisnął Joy za rękę. Wydawało się jej, że mąż zamierza w 
bezwzględny sposób powstrzymać ją przed następnym kichnięciem. Rozmawiał spokojnie 
wszakże tylko do chwili, w której regent oświadczył, że diuk i duchessą Belmore zjedzą z nim 
kolację przy wspólnym stole. Wtedy umilkł, jakby stracił mowę.
    -   Belmore, życzymy sobie poznać lepiej twoją lady duchessę. Po tych słowach Joy i 
Alec zostali odprawieni, a Prinny odwrócił
    się i ruszył przez komnatę, wydając dziwne, skrzypiące dźwięki.
    -   Skąd ten hałas? - spytała szeptem męża.
    -   Regent nosi gorset. - Gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości od zebranych w 
komnacie osób, Alec spytał: - O czym, u diabła, myślałaś kichając?
    Nie chciała mu tego wyznawać, ale tak mocno zacisnął dłoń na jej dłoni, że 
skapitulowała.
    -   Myślałam, że Prinny jest podobny do koguta. Gdy znaleźli się w hallu, podał jej 
chusteczkę.
    -   Wycieraj   nos   tak   długo,   aż  wydmuchasz   całą tabakę.
    -  Zasłonił ją swoim ciałem przed ciekawskimi spojrzeniami.
    -   Skończyłaś? - spytał widząc, że Joy podnosi na niego oczy.
    -   Tak.
    -   Jesteś pewna? Potwierdziła gestem głowy.
    -   Chyba nikt nie zauważył, że Prinny zapiał - zagadnęła.
    -   Czasami zachowuje się równie ekscentrycznie, jak jego obłąkany ojciec. Uważam, że 
powinniśmy być wdzięczni losowi, iż ludzie nie wykazują skłonności do kwestionowania 
reakcji monarchy.
    Joy skinęła głową, zagryzła wargi i spytała przezornie:
    -   Gniewasz się na mnie?
    Przyglądał się jej przez chwilę, po czym potrząsnął głową.
    -   Nie. Muszę przyznać, że on rzeczywiście przypomina koguta. Roześmiał się po raz 
pierwszy od czasu ich pobytu w gospodzie.
    Joy nareszcie potrafiła oddychać spokojnie. Na jej twarzy pojawił się promienny 
uśmiech. Alec wpatrywał się w nią przez długą chwilę. Wyglądał dziwnie nieswojo. Spuściła 
wzrok. Magiczny nastrój prysnął. Wrócili bez słowa do sali balowej.
    -   Mimo wszystko  sądzę,  że mamy przed sobą długą noc
    -   stwierdził zagadkowo Belmore, gdy dołączyli do tłumu. Jego twarz wciąż była napięta, 
ale już nie ściskał tak mocno dłoni Joy.
    Zanim zdążyła się zastanowić, co on ma na myśli, przez salę balową popłynęły dźwięki 
walca. Natychmiast rozległy się okrzyki oburzenia i salwy śmiechu. Taneczny parkiet 
opróżnił się. Nikt nie miał odwagi zacząć walca. Tłum zgęstniał, a zza wachlarzy dobiegały 
sekretne szepty. Ludzie wciąż się wahali.
    -   Na co oni czekają? - spytała Joy Aleca, nie rozumiejąc tego, co się dzieje.
    -   Wygląda na to, że nikt nie chce pierwszy wyjść na parkiet. Wiele osób nadal uważa, że 
walc jest nieprzyzwoity.
    -   I będą tak stali?
    -   Dopóki ktoś nie zignoruje tej opinii, parkiet pozostanie pusty.
    336
    337
    JILL    BAKNŁ11
    -   Przypuszczam, że dla każdego jest oczywiste, iż diuk i duchessa Belmore nie 
ośmieliliby się zatańczyć pierwsi.
    -   Czy to wyzwanie, Szkotko?
    Wzruszyła ramionami, dając w ten sposób do zrozumienia, że Alec może myśleć o jej 
uwadze, co tylko zechce.
    -   To będzie dla mnie wielki zaszczyt, Wasza Miłość. - Stał przed nimi Richard.
    -   Downe, ja zatańczę z moją żoną. Ty poszukaj sobie kogoś innego. - Alec zacisnął dłoń 
na dłoni Joy.
    Hrabia uśmiechnął się znacząco, poprosił inną damę i zawirował z nią w walcu. Miał taką 
minę, jakby gwizdał na to, co ktokolwiek w tym towarzystwie pomyśli sobie na jego temat. 
Alec był wyraźnie pochłonięty widokiem tańczącej pary. Joy dostrzegła w jego spojrzeniu 
nawet tęskną zadumę. Zakiełkowała w niej nadzieja, że być może, po chwili mąż porwie ją do 
tańca, nie dbając o opinię. Zresztą teraz nie miało to już znaczenia, bo w ślad za pierwszą parą 
ruszyły następne.
    W końcu i Belmore skinął głową przed żoną, objął ją w talii i poddali się rytmowi 
słodkiej muzyki, która potężniała tak jak wtedy, gdy tańczyli w Belmore House. A był to ten 
sam wiedeński walc, którego grał wówczas Richard. Zastanawiający zbieg okoliczności, bo 
również teraz tańczyli jak wtedy, jakby stanowili jedno ciało.
    Posuwali się po parkiecie tak lekko i płynnie, że Joy nie czuła ziemi pod stopami. Światło 
setek świec sączyło się z sufitu niczym złoty deszcz, więc wszystko w sali balowej tonęło w 
migotliwym blasku płomyków ognia jak w gwiezdnym pyle.
    Duchessa uniosła głowę, żeby upewnić się, czy widok odpowiada temu, co ona czuje, i 
napotkała wzrok męża. Od tej chwili była w niewoli jego spojrzenia. Nie potrafiła już 
oderwać oczu od oczu Aleca, które natychmiast ożywiły wspomnienie tamtego walca, porywu 
namiętności i pocałunku. Z pewnością również Alec myślał o tamtym popołudniu, ponieważ 
połączyły ich te same, co wtedy, dziwne fluidy, jakby oboje sycili się dzień po dniu 
cudownym wspomnieniem. To zdumiewające, że wystarczyło spojrzenie, dotyk dłoni i 
muśnięcie oddechu ukochanego
    338
    mężczyzny, by otaczający świat rozpłynął się jak mgła. Joy i Aleca połączyła jakaś 
tajemnicza magia, albo nawet coś więcej niż magia.
    Dla duchessy wspaniała muzyka mieniła się wszystkimi barwami girland na placach 
zabaw ludowych w dniu pierwszego maja. A wraz z potężniejącymi dźwiękami rozpalała się 
namiętność łącząca ją z Alekiem z mocą większą od magicznej. Joy zdawało się, że tylko ona 
i jej mąż, jako jedyni na świecie, potrafią wzniecać w sobie taki żar. Była pewna, że nie 
doświadczyłaby tego cudownego przeżycia z żadnym innym mężczyzną.
    Belmore coraz mocniej obejmował ją w talii, a ona milimetr po milimetrze przysuwała 
się do niego. Z każdym krokiem i obrotem byli bliżej siebie. Jej lekka jak obłok suknia 
muskała go po nogach, wirując i szeleszcząc. Wpatrzeni w siebie, tańczyli jak mistrzowska 
para, która zarazem uwodzi się nawzajem. Szmaragdowa bransoleta Joy błyszczała na białej 
rękawiczce niezwykłym blaskiem, ale przyćmiewał go blask oczu Aleca, które odsłaniały 
teraz najgłębsze pragnienia i uczucia. Zacisnął palce na talii i dłoni żony, a ich ciała w 
skandaliczny sposób ocierały się o siebie. Joy była pewna, że Alec przeżywa ich bliskość w 
tym walcu równie głęboko, jak ona. Z drugiej strony bronił się przed tą magnetyczną siłą, 
która przyciągała ich do siebie, jak ocean broni się przed przyciąganiem księżyca.
    Pocałuj mnie - powtarzała w myślach Joy, tak samo jak wcześniej w Belmore House. 
Alec utkwił wzrok w jej usta, lecz było pewne, że tu nie posunie się dalej i nie powie, iż nic 
sobie nie robi z towarzystwa oraz z obowiązujących zasad.
    Muzyka ucichła. Teraz dopiero dotarło do ich świadomości, że przez cały czas byli 
bacznie obserwowani przez setki par ciekawskich oczu. Alec natychmiast stał się sztywny. 
Nie zdążyli jednak nawet zejść z parkietu i zamienić słowa, gdy rozległ się dźwięk 
królewskich szklanych dzwonków, obwieszczający, iż nadszedł czas kolacji.
    Posuwali się w gwarnym tłumie, lecz sami milczeli, niezdolni od razu zapanować nad 
pobudzonymi w tańcu pragnieniami.
    339
    J1LL  DAKnŁl 1
    Alec patrzył, jak lokaj po raz drugi napełnia winem kielich żony. Był przeświadczony, że 
czeka go nieuchronna zguba. Joy siedziała przy Prinnym, rozmawiając z nim i żywo 
gestykulując, a on zdawał się słuchać jej z ogromnym zainteresowaniem. Regent nalegał, by 
diuk i duchessa Bełmore wybrali się jutro wraz z jego świtą do teatru. Na myśl o tym Alec 
jęknął w duchu, bo niweczyło to nadzieję na wyjazd rankiem do Belmore Park, gdzie mógł 
ukryć żonę przed ludźmi ze swojej sfery.
    Usłyszał jej radosny śmiech. Spojrzał na nią. Dobrze wypadła w oczach regenta. 
Powinien zatem poczuć dumę, mimo że wciąż nie potrafił wyzbyć się niepokoju. Dumę i 
zadowolenie, że udało im się to spotkanie, wbrew jego obawom. Dlaczego więc był w 
nastroju nie odpowiadającym tej sytuacji? W istocie czuł się tu dziwnie samotnie i nie na 
miejscu. Oczywiście, takie samopoczucie nie było przyjemne, wręcz martwiło go. Zawsze 
szukał odosobnienia, przedkładając je ponad szumne życie angielskiej arystokracji, teraz zaś 
przebywanie w tym towarzystwie naprawdę mu doskwierało. Ale dlaczego tak pragnął czegoś 
innego?
    Pociągnął łyk wina zastanawiając się, za czym właściwie tęskni. Odczuł nagłą potrzebę 
popatrzenia na żonę, jakby to stanowiło odpowiedź na jego pytanie. W tej samej chwili Joy 
spojrzała na niego. Jej oczy zdradzały pragnienie bycia w jego ramionach. Zdumiony 
wstrzymał oddech, bo jego oczy mówiły, że chce ją trzymać w ramionach. O ile jednak 
pragnienie Joy podsycało czyste uczucie, o tyle Alekiem targało zmysłowe pożądanie. Chciał 
poczuć fizycznie, jak w głębi tej kobiety płonie ogień namiętności. Tylko tej kobiety. Żadnej 
innej. Był tak oszołomiony siłą seksualnego podniecenia, jakie wyzwalała w nim Joy, że tracił 
pewność, czy potrafi z tym żyć, a zarazem zachować jasność umysłu. Zaśmiał się na tę myśl, 
bo przecież jego dzisiejsze zachowanie w czasie tańca, walka, jaką z sobą toczył na oczach 
ludzi z najwyższych sfer Anglii, żeby zapanować nad porywem zmysłów, wymownie 
świadczyły o utracie zdolności racjonalnego myślenia od chwili, w której poślubił Joy. Za-
stanawiał się, czy przyczyną umysłowej aberracji nie jest w jakimś stopniu jego 
dotychczasowy stosunek do kobiet.
    340
    i,?AKr
    Rozejrzał się po sali jadalnej. Znajdowała się tu również Juliet. Już wcześniej mignęły 
Alecowi jej jasne włosy. Zaskoczyło go, że niemal nie budziła w nim gniewu. Był zmuszony 
rozmawiać z nią w miejscach publicznych, by uciszyć plotki na temat ich nieoczekiwanego 
rozstania. Nie robił tego dla jej dobra, bo wcale się o nią nie troszczył. Wrażenie, że nie mają 
do siebie nawzajem pretensji, mogło natomiast powstrzymać spekulacje na temat 
przypadkowego ślubu Aleca ze Szkotką i uczynić jej sytuację znośniejszą. Oczywiście, 
liczyła się również jego własna reputacja.
    Gdy w godzinę później Joy tańczyła z Richardem, Alec mijał cholerne drzewka 
cytrynowe, podążając na taras, na którym właśnie zniknęła Juliet. Obserwował w milczeniu 
spoglądającą na zimowy ogród byłą narzeczoną. Opierała się o kamienną balustradę i 
powiewała wachlarzem, mimo że na dworze było zimno.
    -   Alec. - Odwróciła się do niego, jak gdyby on coś do niej powiedział.
    -   Juliet. - Skinął sztywno głową.
    W jej oczach gościł zaskakujący smutek.
    -   Dlaczego nie ma w tobie radości? To doprawdy zastanawiające w przypadku kobiety, 
która tak niedawno wyszła za mąż. A ja sądziłem, moja droga, że miłość promieniuje z twojej 
ślicznej twarzy - oświadczył z drwiną.
    -   Uważam, że zasłużyłam na większą złośliwość za sposób, w jaki potraktowałam naszą 
znajomość. Ale nie mam do ciebie żalu o to, że mnie nienawidzisz. Niemniej zrobiłam to, co 
uważałam za najlepsze dla nas obojga.
    -   Nie czuję do ciebie nienawiści. Juliet roześmiała się raczej cynicznie.
    -   Aby mnie znienawidzić, musiałbyś mnie najpierw kochać, a tak nie było.
    -   Nie było.
    -   Dziękuję za szczerość.
    -   Juliet, nigdy cię nie okłamałem. Sądziłem, że się rozumieliśmy, i tu się myliłem.
    -   On mnie kocha - szepnęła.
    341
    -   Nigdy bym nie odgadł, że pod twoją zimną i nieskazitelną powłoką ukrywa się taka 
romantyczna istota.
    Wzruszył ramionami i stanął przy niej obok balustrady. Łączyło ich poczucie jakiegoś 
krępującego pokrewieństwa. Alec zerknął na nią, po raz pierwszy zauważając, że ma 
niebieskie oczy. Zwyczajnie niebieskie, a nie figlarnie roziskrzone szmaragdy. Pochylił się 
nad balustradą i patrzył na lodowe sople, po których spływały krople wody. Po chwili 
przybrał wyniosłą pozę i spojrzał na Juliet.
    -   Może to, co się stało, jest najwłaściwsze.
    -   Ożeniłeś się - powiedziała takim tonem, jakby czuła się zdradzona. Wpatrywała się w 
Aleca.
    -   Ożeniłem.
    -   Widziałam ją - oznajmiła ze smutnym uśmiechem. - To znaczy widziałam, jak 
tańczyliście walca.
    -   Podejrzewam, że wszyscy widzieli.
    -   Ona cię kocha.
    -   To nie ma dla mnie znaczenia. - Opierał się obojętnie o balustradę, choć wcale nie 
odczuwał obojętności.
    -   A ja uważam, że ma.
    Poczuł się tak, jakby Juliet zobaczyła go obnażonego. Był skrępowany. Spoglądał na nią 
w milczeniu, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć.
    -   Wiem, co to znaczy kogoś kochać - przerwała milczenie.
    -   Ach, znowu mówisz o tym ekscytującym kapitanie.
    -   Nie. - Z uśmiechem potrząsnęła głową. - Napisałam ci w liście, że on mnie kocha, a 
nie ja jego. Ja kochałam ciebie. Skoro jednak nigdy nie potrafiłbyś mnie pokochać, nie 
byłabym w stanie spędzić z tobą życia w małżeństwie, w którym jest tylko połowa miłości. 
Chciałam ci dopiec tym listem. - Roześmiała się, ale nie było w tym śmiechu złośliwości. 
Dźwięczał za to smutek i autoironia. - Ty naprawdę jesteś napuszony, lecz mówiąc uczciwie, 
rozgniewało mnie to, że nie potrafisz mnie pokochać.
    Słysząc te słowa, Alec stanął sztywno.
    -   Czym wobec tego różni się twoje małżeństwo z kapitanem od naszego niedoszłego? 
Skoro nadal kocha tylko jedna osoba,
    czy nie stanowicie pary, którą łączy... Jak ty to powiedziałaś? Aha, połowa miłości?
    -   Masz rację.
    Wyraz jej twarzy potwierdzał prawdziwość wyznania. Alec był jednak zdumiony, że w 
ogóle nie czuje złości, upokorzenia i żalu. Miał natomiast poczucie jakiegoś koleżeństwa z 
Juliet, biorącego się stąd, że poznawali się teraz od zupełnie innej strony.
    -   Oboje zatem zawarliśmy związki małżeńskie, w których tylko jedna osoba kocha.
    -   Nie zgadzam się z tobą - oznajmiła Juliet z przyjaznym uśmiechem. Widziałam cię w 
towarzystwie żony. - Położyła dłoń na jego ramieniu. - Chodź. Odprowadź mnie do sali 
balowej. Rzućmy tym długim językom jakiś kąsek. - Ruszyli do drzwi, ale zanim weszli do 
środka, Juliet zatrzymała się dodając: - Alec, jesteś przyziemny, napuszony, arogancki i 
nieziemsko przystojny, ale w twoim małżeństwie ma miejsce pełna miłość.
    Patrzył na nią w niemym zdziwieniu.
    -   Zastanawiam się tylko, ile czasu minie, zanim do tego dojdziesz - rzuciła na 
pożegnanie.
    W pewnej chwili Joy zorientowała się, że Aleca nie ma w sali balowej. Rozejrzała się po 
tanecznym parkiecie, pokręciła wśród gości, a potem przystanęła na skraju tłumu, spoglądając 
na tańczące pary i połyskujące na nich klejnoty. Kołysała głową w rytm upajającej melodii.
    Bal przeszedł jej najśmielsze oczekiwania. Poznała księcia regenta, zjadła w jego 
towarzystwie kolację i z wyjątkiem dwukrotnego kichnięcia wszystko przebiegało gładko. 
Uznała za swój sukces to, że Prinny zaprosił ich do teatru. Przepełniała ją nadzieja, że Alec 
jest z niej dumny. Bal był cudowny, choć chwilami, kiedy nie stał obok niej mąż, atmosfera 
wydawała się mniej ekscytująca.
    Przed wyjściem Joy chciała jeszcze zatańczyć z Alekiem. Pragnęła uścisku jego dłoni i 
spojrzenia zapewniającego, że gra
    342
    343
    miłosna, jaką rozpoczęli w tańcu, rozwinie się w pełni, gdy wrócą do domu. Na myśl o 
tym uśmiechnęła się radośnie.
    -   Jak to, moja droga! - dobiegł do jej uszu nieprzyjemny głos lady Agnes, choć nie 
spostrzegła osoby.
    Odwróciła głowę w stronę, z której dochodził głos. Najwyraźniej ta kobieta wciąż nip 
uznawała prawa Joy do tytułu duchessy. Szkotka znowu żałowała, że nie stoi przy niej mąż. 
Za to pojawiła się uprzykrzona matrona, a tuż za nią jej dwie nieodłączne towarzyszki.
    -   Wyglądasz na zagubioną. Stoisz tu taka samotna, a gdzie podziewa się twój diuk? - 
Lady Agnes rozejrzała się dookoła. - Widzicie go gdzieś, moje miłe? - Jak na komendę lady 
Eugenia i pani Timmons zaprzeczyły ruchem głowy. Lady Agnes poklepała Joy po ramieniu. 
- Wydaje mi się, że widziałam go, jak wychodził na taras. Sprawdzimy?
    Pociągnęła duchessę w stronę drzwi. Jacyś mężczyźni rozstąpili się przed nimi i po 
chwili nic już nie zasłaniało widoku. Do sali balowej weszła z tarasu śliczna blondynka, 
ubrana jak wyniosła księżna. Jej szyderczy śmiech dochodził aż tutaj.
    -   O, tam jest. Widzisz, moja droga? - Lady Agnes wskazywała ruchem głowy drzwi 
prowadzące na taras. - Z lady Juliet. Jakie to intrygujące.
    Gdy spostrzegła Aleca, zaczęła świdrować Joy oczami. Ale na widok męża duchessa 
Belmore uśmiechnęła się radośnie.
    -   Lady Juliet jest śliczna - oznajmiła, zerkając na towarzyszącą mu kobietę. Odwróciła 
głowę w stronę lady Agnes. - Czy to ktoś szczególny?
    Towarzyszki plotkarki miały teraz oczy okrągłe jak guziki i zaczęły chichotać, ona zaś 
histerycznym gestem przycisnęła dłoń do piersi.
    -   Jak to, moja droga, o niczym nie wiedziałaś? - spytała głosem, który nagle przepełniła 
nieznośna słodycz. - Lady Juliet i Jego Miłość mieli się pobrać.
    Joy natychmiast odwróciła głowę w ich stronę, nagle dostrzegając w nich parę 
małżeńską. Pasowali do siebie idealnie. Nawet złociste włosy Juliet odpowiadały 
posrebrzonym siwizną
    344
    L.ZARY
    włosom Aleca, nie mówiąc o arystokratycznym pochodzeniu i wychowaniu czy o 
wrodzonej skłonności do noszenia podbródków wysoko w górze oraz o władczym wyglądzie. 
Na ten widok Joy poczuła ucisk w żołądku, boleśnie świadoma swoich marzeń i pragnień.
    - Ona zerwała zaręczyny i poślubiła kogoś innego... w przeddzień twojego ślubu - 
dokończyła lady Agnes.
    Joy miała teraz przed oczami absolutnie rzeczywistą i wystawioną na widok publiczny 
scenę, która stanowiła zakończenie jej baśni o miłości Aleca. Wszystko wokół niej zasnuła 
szara mgła. Nareszcie dotarła do niej gorzka i bolesna prawda o jej małżeństwie, prawda 
której nawet ona, przepełniona nadzieją Joyous Fiona MacQuarrie Castlemaine, nie mogła 
odrzucić. Magia była tu też całkiem bezużyteczna.
    Nigdy nie zdobędzie serca Aleca, bo zdobyła je już inna kobieta. Umierały jej nadzieje na 
miłość tego mężczyzny. Jakby w odpowiedzi na jej nastrój zerwał się ostry wiatr, uderzając w 
oszklone drzwi tarasu i uginając widoczne przez nie drzewa. Wiatr świstał jak oszalały, a po 
chwili rozpadał się deszcz.
    Zranione serca
    Jeden, wyłącznie jeden tylko bodziec Podżega we mnie tę pokusę, to jest Ambicja...
    W. Szekspir Makbet ttum. J. Paszkowski
    Joy siedziała przy oknie salonu położonego na tyłach pałacu. Patrzyła, jak krople deszczu 
rozpryskują się w ciemnych kałużach na wybrukowanym dziedzińcu, tworząc niezliczone 
kręgi. Padało od wczoraj w nocy, tej nocy, która zaczynała się dla duchessy zdenerwowaniem 
i zdumieniem, a kończyła doznaniem pustki. To było wszystko, na czym potrafiła się skupić, 
nie chcąc znowu łkać z powodu prawdy o swoim małżeństwie. Tylko duma uchroniła ją przed 
upadkiem we łzach na podłogę sali balowej w obecności członków najwyższych sfer Anglii.
    Alec wydał się jej równie zamyślony i melancholijny. Samo jego imię potrafiło teraz 
pogrążyć Joy w czarnej rozpaczy. Należał do Juliet. Myśl o tym była niczym wbity w serce 
miecz. Joy wzięła kolejny głęboki wdech, bo pokój zawirował jej przed oczami. Mąż od 
chwili rozstania z tą kobietą zachowywał się tak, jakby dręczył go jakiś problem. Duchessa 
była pewna, iż nie daje mu spokoju to, że jego żoną nie jest Juliet, lecz ona, szkocka 
czarownica, zdolna zamienić cudze życie w chaos. Obecny
    349
    JlLL BARNETT
    nastrój A l e c a t y l k o utwierdzał ją w bolesnym przeświadczeniu, że on kocha Juliet. 
Uświadomiła sobie, że nie ma już szans na mężowską m i ł o ś ć . Jego serce nie było 
nieczułe, tylko po prostu należało do i n n e j kobiety. Ta zaś nie pragnęła go ani trochę 
bardziej n i ż A l e c serca Joy. Szkotka dała się zwieść swoim pobożnym ż y c z e n i o m , 
myśląc naiwnie, że on kiedyś obdarzy ją uczuciem. A tymczasem nawet nie powinna była się 
w nim zakochać...
    Po raz k o l e j n y otarła z oczu łzy, zastanawiając się, c z y istnieje jakieś w y j ś c i e z 
tej sytuacji, i wzywając na pomoc szkocką d u m ę . P ł a c z nie m ó g ł niczego zmienić. Z 
drżeniem wciągnęła powietrze do płuc. Spojrzała na drzewa w pałaco-w y m ogrodzie. W i a t 
r potraktował gałęzie brzóz tak samo jak ostatnie w y d a r z e n i a poczucie jej godności. Ale 
nagle ucichł. Przestał też p a d a ć deszcz, choć niebo wciąż było szare. Deszcz przyniósł 
ocieplenie, a wraz z nim zapowiedź wiosny. W czasie gdy niebiosa płakały wraz z Joy, 
stopniał śnieg i lód. W odległym r o g u ogrodu, gdzie przycupnął krzew głogu, a bluszcz i 
kapryfolium oplatały kamienny mur, rósł dumny angielski wiąz.
    Joy przycisnęła do szyby mokry od łez policzek, spoglądając najpierw w n i e b o , na 
którym nie było już ciężkich deszczowych chmur, a następnie na to dorodne drzewo. Czuła 
się tak, jakby p r z y w o ł y w a ł o ją do siebie po imieniu. A ona potrzebowała teraz 
kontaktu z naturą, której żywotne siły mogły jej pomóc u k o i ć ból. Błyskawicznie narzuciła 
na ramiona barwny szal.
    Przez oszklone drzwi wyszła z pałacu. Omijając kałuże, dotarła po chwili do wspaniałego 
drzewa. Pomarszczona kora pnia starego w i ą z u b y ł a niczym świadectwo dźwiganej przez 
niego życiowej w i e d z y i mądrości całych wieków. Ale siwa barwa kory przypomniała J o 
y srebrzyste pasma we włosach męża.
    - M a m na i m i ę Joyous. Proszę, pomóż mi i użycz swojej życiowej siły, bo własna 
mnie opuściła - wyszeptała, dotykając drzewa.
    W o l n y m r u c h e m objęła gruby pień, przyciskając doń piersi
    350
    K.ZAKY
    i policzek. Kora była szorstka, lecz Joy rozpaczliwie potrzebowała ukoić ból. Zamknęła 
oczy, poddając się dobroczynnemu działaniu natury.
    Alec siedział w gabinecie przy biurku i patrzył na nożyk do otwierania listów, którym 
właśnie rozciął kopertę zawierającą przypomnienie księcia regenta o dzisiejszej wizycie w 
teatrze. A przecież nie potrafiłby zapomnieć, że został zobligowany do spędzenia jeszcze 
jednego wieczoru pod badawczym okiem ludzi z jego sfery. Mimo to postanowił wyjechać 
jutro do Belmore Park bez względu na życzenia Prinny'ego. Służba poczyniła już 
przygotowania do podróży.
    Dzisiejszy wieczór był czasem ostatniej próby. Cóż za trafne określenie, jeśli pamiętać o 
próbach, którym poddawano podczas procesów czarownice, do czego Alec starał się nie 
dopuścić. Obracał nożyk w dłoni, świadom hipnotycznego działania błyszczącego w świetle 
ostrza. Ożenił się z czarownicą, a nikt o tym nie wiedział. Zastanawiał się, czy Juliet 
przestałaby uważać jego małżeństwo za romantyczny związek zakochanych, gdyby znała całą 
prawdę. W pierwszej chwili uznał, iż takie przekonanie Juliet wynikało po prostu z tego, że to 
kobieta, a kobieta zawsze kieruje się tylko własnymi odczuciami. W końcu musiał jednak 
przyznać, że sposób, w jaki on reaguje na Joy, zadaje kłam takiemu wyjaśnieniu opinii Juliet. 
Dlatego ta opinia wciąż budziła w nim niepokój.
    Jego niedoszła żona orzekła, iż ożenił się z Joy z miłości, podczas gdy on wątpił, by 
którykolwiek jego przodek tak postąpił. A z pewnością nie zrobił tego ojciec Aleca. Dał to 
jasno do zrozumienia w chwili, gdy oświadczył, że ród Belmore'ów potrafi się wznieść ponad 
absurd miłości, i że żaden z synów, a już zwłaszcza spadkobierca tytułu, nie może skazić 
swojego życia takim szaleństwem. Polecił guwernerowi Aleca, by na każdej lekcji historii 
uczulał przyszłego diuka na straszliwe konsekwencje postępków zakochanych władców. 
Toteż chłopiec dowiadywał się, że głupota miłości prowadziła do upadku
    351
    JILL BARNETT
    monarchii, przegranych wojen i samobójczej polityki. Z tych lekcji historii Alec wyniósł 
przekonanie, że uleganie porywom serca prowadzi wyłącznie do destrukcji. Równocześnie 
przekonał się, że aprobatę ojca może zyskać tylko wtedy, gdy będzie myślał i postępował tak 
jak on. Wychowanie bardzo szybko zaowocowało upodobnieniem się do rodzica.
    Zastanawiało wszakże Aleca, że dopiero teraz dowiedział się, iż jego duma też może 
prowadzić do straszliwych konsekwencji. Zrobił coś, przed czym z takim poczuciem 
wyższości przestrzegał Richarda, a mianowicie, dopuścił do tego, by o jego życiowej decyzji 
zadecydowały emocje. Bo małżeństwo z Joy było bezpośrednim rezultatem urażonej dumy 
diuka Belmore. Pospieszył się tak bardzo z ożenkiem tylko ze strachu przed tym, co pomyślą 
o nim ludzie, skoro porzuciła go dotychczasowa narzeczona.
    Uznanie tej prawdy oznaczało dla Aleca przyznanie się do słabości, która zaowocowała 
koniecznością ukrywania żony przed światem. Obrócił nożyk w dłoni. Oceniał swój postępek, 
a zarazem chciał ulżyć dręczącemu go poczuciu winy wobec Joy. Była czarownicą, kimś z 
kim nie miał nic wspólnego. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie stanowi to kary od Boga za 
to, że wykorzystał tę kobietę do swoich celów. Od chwili, w której spojrzała na niego z 
uwielbieniem, wiedział, że ofiarowała mu serce i że może postąpić z nią wedle własnego 
upodobania. W tej sytuacji zdecydował się zaproponować jej małżeństwo dla ratowania 
własnego honoru, bo wiedział, że mu nie odmówi.
    Kierujące nim motywy uważał wszakże za swoją tajemnicę, którą pragnął zabrać do 
grobu. Nie chciał, żeby Joy wiedziała, iż uległ takiej słabości, jak urażona ambicja. A poza 
tym jakaś cząstka jego osobowości reagowała pozytywnie na uwielbienie ze strony żony. 
Pozwalała Alecowi czuć się dumnym, iż spełnia marzenia Szkotki o wspaniałym mężczyźnie. 
Nie życzył sobie jej pogardy, lecz szacunku. Może nawet bardziej pragnął go od niej niż od 
ludzi ze swojej sfery. Po   raz   pierwszy   w   życiu jego   nazwisko,   tytuł   i   pozycja
    CZARY
    nie ważyły na stosunku innej osoby do niego. Dla Joy był po prostu ,jej Alekiem", nie zaś 
jej diukiem czy jej mężem. To nie jego miejsce w hierarchii społecznej było spoiwem ich 
związku. Bogactwo czy błękitna krew też nie miały nic do rzeczy, tak samo jak pochodzenie i 
magiczna moc Joy. Spoiwo stanowiła jakaś głęboko ukryta i nie poddająca się kontroli siła, 
całkiem realna, choć trudna do określenia i przerażająca.
    Brzuch do brzucha, plecy do pleców, tak oto przyrządzam małe co nieco...
    Joy przystanęła w drzwiach kuchni obserwując, jak Hungan John nadziewa na szpikulec 
rożna bok jagnięcia. Gdy skończył i obrócił rożen, podszedł z powrotem do blatu, przez cały 
czas śpiewając swoim głębokim głosem nonsensowną rymowankę i potrząsając warkoczem. 
Dwie jego pomocnice podchwyciły melodię. Jedna wybijała takt rymowanki krojąc cebulę, a 
druga zagniatając ciasto. Hungan Johnn umilkł na chwilę, pociągając sążnisty łyk ze stojącej 
na szafce butelki.
    -   Idzie mi świetnie, bo sączę rum, dum dum dum! - Znowu podniósł butelkę, ale nie 
dotarła do ust, ponieważ nagle spostrzegł Joy. - Wy Miłość. - Ukłonił się szarmancko, 
ukazując w szerokim uśmiechu zęby błyszczące jak złoty kolczyk w uchu.
    -   Nie przerywaj pracy. - Uniosła dłoń. - Jestem tylko troszkę głodna.
    -   Nic dziwnego. Wy Miłość nic jeszcze dziś nie jadła. - Patrzył na nią przenikliwie i 
odsunął krzesło od stojącego w rogu stołu. - Proszę spocząć. Hungan John przygotuje co 
należy.
    Usiadła, a kucharz podszedł do blatu i podniósł butelkę z rumem. Opróżnił ją z resztki 
trunku, zakorkował i przyczepił do łańcuszka u szerokiego skórzanego pasa. Zauważywszy 
spojrzenie Joy, zamrugał oczami i pogłaskał butelkę.
    -   Najwspanialsza na świecie, a korek jest bardzo mocny.
    352
    353
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Po tym stwierdzeniu wybuchnął śmiechem, jakby powiedział świetny dowcip. Krzątając 
się po kuchni, śpiewał polecenia dla pomocy kuchennych, a one wykonywały je w rytm 
melodii. Po chwili na stole było dość jedzenia, żeby nakarmić wszystkich mieszkańców 
Belmore House.
    -   Wystarczy tylko kawałek chleba z masłem.
    -   Wy Miłość je jak ptaszek i wkrótce będzie wyglądać jak ptaszek. Zrezygnowała ze 
śniadania, potem z herbaty, a kolację zje dziś późno. - Postawił przy talerzu szklankę białego 
płynu. - Proszę to wypić.
    -   To nie jest mleko - oznajmiła zaskoczona.
    -   To być mleczko kokosowe z sokiem ananasowym i rumem. Napój magiczny. - Znowu 
zamrugał oczami.
    Mikstura miała wspaniały smak. Joy wypiła trzy szklanki do posiłku. Po godzinie 
poczuła taką lekkość, że niemal frunęła po schodach, nucąc chwytliwą melodię i sącząc 
czwartą szklankę magicznego napoju z dodatkiem rumu. Nie wiedziała, czy jej nastrój 
polepszył się dzięki dawce energii życiowej od starego wiązu, czy też na skutek pokrzepienia 
się posiłkiem, ale było faktem, że nagle problemy związane z Alekiem nie przedstawiały się 
tak czarno jak dotychczas.
    Polly pomogła jej włożyć piękną szafirową suknię z jedwabiu, wyszywaną perełkami i 
szklanymi paciorkami. Joy wsunęła stopy w niebieskie pantofle na szklanych obcasach. 
Dzisiaj nie musiała mieć na sobie krynoliny, jak w stroju oficjalnym. Czuła się swobodnie i 
beztrosko, wirując w walcu przed oczami zachwyconej  pokojówki.
    Już włożyła białe rękawiczki, gdy zapukał lokaj informując, że Jego Miłość czeka przy 
powozie. Polly szybko przystroiła ją w biżuterię z pereł i szafirów, przysłaną wcześniej przez 
Aleca. Kiedy pokojówka wyszła po torebkę, Joy popatrzyła w lustro, dostrzegając w odbiciu, 
podobnie jak wczoraj, prawdziwą duchessę. Opróżniła z mleczka kokosowego czwartą 
szklankę. Z łatwością wypiłaby kolejną, ale nie było już na to czasu. Ponownie spojrzała w 
lustro, dotykając zimnego naszyjnika.
    354
    Przekazanie przez Aleca biżuterii było zapewne równoznaczne z poleceniem założenia 
jej. Coś w Joy buntowało się przeciwko temu i gdyby nie spotkanie z księciem regentem 
zrezygnowałaby z klejnotów. Mąż nie tylko nie zjawił się, żeby osobiście założyć jej 
naszyjnik, a potem namiętnie pocałować, jak to zdarzyło się przed balem, ale nawet nie 
dołączył do przesyłki liściku.
    Odwróciła się od lustra. Pokój zatańczył jej przed oczami. Przytrzymała się oparcia 
krzesła i zaczęła głęboko oddychać. Zaraz wszystko wróciło do normy, ale była zaskoczona 
tym nagłym zawrotem głowy. W pierwszej chwili pomyślała, że być może zbyt długo 
obejmowała pień, otrzymując nadmiar energii, lecz potem doszła do wniosku, iż jest to skutek 
wstrząsu wywołanego myślą o Alecu.
    Znowu spojrzała w lustro. Miała posępną twarz. Nie chciała tak wyglądać, więc 
wykrzesała z siebie szkocką dumę i uniosła wysoko podbródek. Tak było o wiele lepiej. Od 
wczoraj rozmyślała o swojej sytuacji. Teraz przechodziła do działania. Słodka czarownica 
zniknie bezpowrotnie, ponieważ słodycz przyniosła jej tylko zawód miłosny. Alec sam 
poprosił ją o rękę. W żaden sposób go do tego nie nakłaniała. Przeciwnie, opierała się, lecz on 
wywarł na nią presję. Bez wątpienia chciał się z nią ożenić. Ale dlaczego? O tym właśnie 
rozmyślała. Dziś wieczorem zamierzała poznać powód jego decyzji. Juliet miała serce Aleca, 
ale to Joy była jego żoną, kobietą którą wykorzystał do swoich celów. Ta prawda była okrutna 
i sprowadziła na nią łzy, cierpienie i wstyd, choć teraz czuła tylko złość na Aleca za to, iż 
wyrządził jej taką krzywdę. Miała ochotę obrzucić go gradem śniegowych kul.
    Ludzka krzywda była jedną z niewielu rzeczy, które potrafiły wzbudzić w Joy gniew. Na 
przykład zmuszanie chłopców pracujących w powozowni do wdychania dymu i 
pozostawienie starego Forbesa bez środków do życia po latach wiernej służby czy lżenie na 
targu niezdarnej Letitii Hornsby przez tego wstrętnego mężczyznę. A teraz Joy znalazła się w 
takim samym jak oni położeniu. Po raz pierwszy od wielu lat rozgniewała się na kogoś z 
powodu własnej osoby.
    355
    JlLL
    Powóz Belmore'ów wolno podjeżdżał przed Royal Opera House przy Covent Garden. 
Alec patrzył w zamyśleniu na Joy. Zachowywała się wyjątkowo powściągliwie. Wczoraj 
wieczorem powiedziała mu, że jeszcze nigdy nie była w teatrze. Z radością przyjęła 
zaproszenie księcia regenta. Belmore spodziewał się więc, że będzie przyciskała nos do 
szyby, wypatrując latarni oświetlających królewskie ogrody, niecierpliwiąc się i nieustannie 
pytając go, czy już dojechali. A tymczasem siedziała sztywno, niemal nie wykonując żadnego 
gestu. Była wyniosła jak najwspanialsza duchessa, lecz nie miała w sobie nic z jego Szkotki. - 
Czy źle się czujesz?
    Zerknęła na niego, skinęła głową, odetchnęła głęboko i odwróciła głowę. Mimo 
nadobnych rumieńców jej twarz była zgaszona. Gdy ją o coś zapytał, ucinała rozmowę, 
odpowiadając „tak" lub „nie". Takim zachowaniem przypominała Alecowi Angielki, co wcale 
mu nie odpowiadało.
    Powóz się zatrzymał i lokaj otworzył drzwi. Belmore wysiadł, i obrócił się, żeby pomóc 
żonie. Nie patrząc na niego, podała mu rękę, lecz gdy tylko znalazła się na bruku, cofnęła ją 
tak gwałtownie, że zachwiała się i o mało nie upadła. Długo wygładzała suknię, nie 
spojrzawszy na Aleca ani razu. W najwyższym stopniu zaskoczony, chwycił ją za łokieć i 
poprowadził do wejścia. Przed chwilą spostrzegł w jej oczach gniew. Wcześniej widział go 
tylko raz, wtedy gdy pytał ją, co zrobiła z głosem Beau Brummella.
    Skręcił w stronę szerokich schodów, które prowadziły do prywatnych lóż. Na widok 
Belmore'ów jeden z pięciu królewskich lokajów odczepił sznur zagradzający schody. Wręczył 
Alecowi program i poprowadził ich na górę. Tylko błyskawiczna reakcja Aleca uchroniła Joy 
przed dwukrotnym upadkiem. Gdy spojrzał na nią pytająco, uniosła podbródek niczym 
królowa, idąc dalej, jakby nic się nie stało. Na ostatnim półpiętrze zatrzymał się, pokazując jej 
pomnik Szekspira, autorstwa Rossiego, ustawiony na postumencie z rzadkiego żółtego 
marmuru. Ledwie nań rzuciła okiem i ruszyła dalej. Po chwili już witali się z księciem 
regentem.
    356
    CZARY
    Przypadły im zaszczytne miejsca po prawej ręce Prinny'ego. Przez chwilę siedzieli w 
milczeniu.
    -   Jaką sztukę grają? - Joy raczyła spojrzeć na męża. Wcześniej  nie przyszło mu do 
głowy, żeby to sprawdzić,
    więc zerknął do programu. Z niedowierzaniem wpatrywał się w tytuł czując, jak krew 
odpływa mu z twarzy. Makbet. Nie jęknął jednak z przerażenia i powstrzymał myśli, jakie ten 
tytuł budził.
    -   Grają Szekspira - poinformował nieprecyzyjnie. Żona z wyniosłą miną odwróciła się w 
stronę sceny.
    -   Moja lady duchesso. - Prinny wychylił się z fotela. - Tobie jako Szkotce z pewnością 
spodoba się to przedstawienie. Za naszą namową Sarah Siddons zgodziła się jeszcze raz 
zagrać w nim swą najbardziej oklaskiwaną rolę lady Makbet.
    Kurtyna uniosła się w górę wśród gwizdów, śmiechów i krzyków niesfornej publiczności.
    -   Rzecz dzieje się w Szkocji, w otwartym polu - wykrzyknął rozpoczynający spektakl 
aktor.
    Prinny uśmiechnął się i skinął głową w stronę Joy. Alec spoglądał na nią uważnie, 
wypatrując śladu reakcji.
    Rozległ się sztuczny grzmot i wśród błyskawic weszły na scenę czarownice. Tym razem 
Belmore nie powstrzymał jęku, bo przypomniał sobie, jak wiedźmo wato wyglądały w 
każdym przedstawieniu tej sztuki.
    -   Spójrzcie tylko! Oto szkockie czarownice. Prawda, że szkaradne jak upiory? - odezwał 
się książę regent z właściwym sobie brakiem wyczucia.
    Wszyscy z wyjątkiem Joy skinęli głowami. Odwróciła się od Prinny'ego w stronę sceny i 
przez długą chwilę spoglądała na twarze pokryte brodawkami, na rzadkie siwe kudły i czarne 
koszmarne suknie. Trzy czarownice były odrażająco brzydkie.
    -   Nie zapominaj, kim jesteś i w czyim towarzystwie przebywasz - szepnął jej do ucha 
Alec, widząc utkwione w siebie zielone oczy, w których płonął gniew. - Przepraszająco skinął 
głową w stronę regenta.
    357
    JlLL BARNETT
    CZARY
    Joy oglądała kolejne akty, a Alec nie spuszczał z niej oka. Odniósł wrażenie, że 
zaakceptowała sztukę, i poczuł się nieco odprężony. Zesztywniała tylko na moment, gdy 
czarownice znowu wygramoliły się na scenę, żeby wygłosić swoje straszliwe przepowiednie. 
Zachowywała się spokojnie aż do jednej z końcowych scen. Grzmot, jaki się wtedy rozległ, 
Alec powinien uznać za ostrzeżenie. Czarownice krążyły wokół bulgocącego kotła.
    -   „Dalej! żwawo! hasa! hej! Buchaj, ogniu! Kotle, wrzej!"-zaklinały.
    Nagle kocioł zaczął sunąć po scenie. Aktorki z mieszadłami w dłoniach patrzyły nań w 
osłupieniu. Belmore musiał się upewnić, czy mu się to nie przywidziało. A one spojrzały po 
sobie stropione i ruszyły za kotłem, wykrzykując nazwy wrzucanych doń ingrediencji i 
udając, że to robią.
    -   „Łuska smocza!"
    Z kotła wystrzelił słup ognia, więc aktorki z piskiem uciekły. Ogień zgasł, lecz zawartość 
garnka bulgotała, pryskała i parowała.
    -   „I ząb wilka!" - wykrzyknęła najpotężniejsza z czarownic, zaglądając do wnętrza kotła 
z odległości metra, zanim zaczęła udawać, że wrzuca ten składnik.
    Rozległo się wycie wilka, głośniejsze od wcześniejszych grzmotów. Alec błyskawicznie 
zerknął na Joy, ale nie dostrzegł w jej zachowaniu nic podejrzanego. Złożyła dłonie na 
kolanach i spod przymrużonych powiek oglądała spektakl. Belmore też zwrócił wzrok w 
kierunku sceny. Pojawił się na niej Makbet.
    -   „Nuże, pokątne, stare prorokinie..."
    Zacząwszy swoją kwestię, aktor zdążył zrobić dwa kroki i upadł twarzą na podłogę, 
jakby zabrakło mu powietrza. Na widowni rozległ się szmer zaskoczenia.
    -   Przestań! - Belmore zacisnął dłoń na dłoni żony.
    -   Co mam przestać? - spytała ze sztucznym uśmiechem.
    -   Dobrze wiesz, co.
    -   „Choćbyście miały rozpętać orkany i zwrócić wściekłość rozhukanych wichrów..." - 
kontynuował Makbet, pozbierawszy się z podłogi.
    358
    Joy zakaszlała. Na scenie zerwał się taki wiatr, że aktorzy dla zachowania równowagi 
uczepili się uchwytów kotła. Podmuch powietrza zerwał im peruki, przykleił kostiumy do ciał 
i rozrzucił po podłodze rekwizyty.
    -   Powiedziałem, przestań! - syknął Alec przez zaciśnięte zęby. Wiatr ucichł w jednej 
chwili.
    -   Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.
    Makbet energicznie wygładził kostium. Wcisnął włosy w perukę, wyprostował się i 
wyciągnął ramiona.
    -   „Zamki powalić..." - zaczął, a za jego plecami runęły dekoracje, wzniecając tuman 
kurzu.
    Aktor dokończył swoją kwestię szeptem, z niepokojem rozglądając się na wszystkie 
strony. Belmore przełożył rękę przez oparcie fotela i mocno przytrzymywał żonę.
    -   „Krwi maciory..." - krzyknęła czarownica.
    Joy zachichotała. Alec spojrzał na scenę. Wtoczyły się na nią trzy świnie, dołączając do 
aktorskiej hałastry. Z chrząkaniem tarzały się po podłodze, wywróciły kocioł, a w końcu 
zaczęły pokwikiwać na Makbeta.
    -   Z pewnością o to ci chodziło. - Duchessa śmiała się, opierając głowę na torsie męża.
    -   Cholera jasna, kobieto - szepnął w napięciu, jeszcze mocniej zaciskając wokół niej 
rękę. Odwrócił się do regenta: - Wasza Królewska Wysokość, moja żona źle się czuje.
    Prinny, zachwycony tym, co się dzieje na scenie, śmiał się donośnie, zerkając na nich 
przelotnie.
    -   Tak, Belmore, rozumiem. - Odprawił ich machnięciem ręki. Alec błyskawicznie 
skierował się do wyjścia, ciągnąc za sobą
    Joy. Miał ochotę udusić ją gołymi rękami. Przy pomniku Szekspira postawił żonę 
naprzeciwko siebie i potrząsnął za ramiona.
    -   Co ty, u diabła, wyprawiasz?
    -   Pokazałam im, co potrafią szkockie czarownice - odparła z uśmiechem.
    Nagle czknęła. Natychmiast zasłoniła usta. Spojrzała na Aleca. W jej oczach nie było 
cienia skruchy, tylko złośliwość psotnicy.
    359
    JII.L BARNETT
    CZARY
    W dodatku te oczy podejrzanie błyszczały. Joy znowu czknęła. Belmore powąchał jej 
oddech.
    -   Ty piłaś?
    -   Mleczko kokosowe. Smakuje najlepiej z odrobiną rumu. - Uniosła dwa palce, 
pokazując o jaką „odrobinę" chodzi.
    A więc ma nieźle w czubie - skonstatował. Jakby na potwierdzenie tego czknęła po raz 
trzeci i zatrzepotała rzęsami.
    -   Mam wrażenie, że podobają im się moje czary - orzekła, wymachując dłonią w stronę 
widowni, skąd dochodziły salwy śmiechu.
    Rozwścieczony Alec chwycił ją na ręce i jak burza popędził do wyjścia, chcąc jak 
najszybciej opuścić to miejsce.
    -   Panie Szekspir! - krzyknęła przez ramię męża. - Dalej! żwawo! hasa! hej!
    -   Milcz - rozkazał.
    Zmierzał w stronę schodów. Nie mógł więc zauważyć, że na wyrzeźbionej twarzy 
dramaturga pojawiły się brodawki.
    Drzwi do sypialni Joy otworzyły się z trzaskiem. Drzemiąca przy kominku Polly pisnęła 
przeraźliwie. Joy pomachała jej dłonią, nie zważając na swój stan i na to, że Alec wciąż 
trzyma ją na rękach.
    -   Zostaw nas samych. Musimy porozmawiać na osobności
    -  polecił Belmore pokojówce, błyskając oczami.
    -   Wybacz Jego Miłości, ale jest nieco zdenerwowany - zwróciła się Joy do wystraszonej 
Polly, po czym spytała męża, uśmiechając się do niego od ucha do ucha: - Czyż nie mam 
racji?
    -   Wyjdź! - wrzasnął Alec na pokojówkę, obrzucając ją wściekłym spojrzeniem. Jego 
szyja była purpurowa.
    -   Wyjdź, przeklęta! Powtarzam, wyjdź! - sparodiowała go Joy, wymachując ręką.
    -   Milcz - powiedział przez zaciśnięte zęby.
    -   Wciąż  nie  odkryłam   w  tobie   śladu  poczucia  humoru.
    -  Zaczęła potrząsać głową, ale gdy zobaczyła nie jeden, lecz dwa
    360
    znamionujące arogancję, arystokratyczne nosy Belmore'a, natychmiast przestała.
    -   W tym, co dziś zrobiłaś, nie ma nic śmiesznego.
    -   A publiczność była innego zdania. Z całą pewnością słyszałam śmiech. Numer ze 
świniami absolutnie wszystkich poruszył. Nie sądzisz, że moja magia okazała się dosyć 
skuteczna? Może to z powodu rumu.
    Rzucił ją na łóżko. Z chichotem odbiła się od sprężystej powierzchni, znowu uśmiechając 
się od ucha do ucha figlarnym uśmiechem psotnicy.
    -   Powtórzmy to, bo jest bardzo zabawne. Ja założę ręce na twoją purpurową szyję, a ty 
mnie rzucisz na łóżko. Zaczniemy liczyć, ile razy się odbiję. Nie, może lepiej, jeśli ty 
będziesz liczył, skoro masz tak bogatą praktykę.
    Wściekłość Aleca osiągnęła apogeum. Trzęsły mu się ręce i kipiało w nim, ale swoim 
zwyczajem milczał wyniośle. Nagle okręcił się na pięcie i wyszedł do salonu. Po chwili 
wrócił z kieliszkiem brandy, miotając na Joy błyskawice. Posłała mu landrynkowaty uśmiech. 
Wymamrotał przekleństwo, co tylko podziałało na nią jak ostroga, żeby mu dokuczyć.
    -   Skup się i słuchaj, bo Alec zaczął wydawać pomruki - zażartowała prowokacyjnie.
    Znieruchomiał. Za moment poruszył głową i zmierzył żonę swym wyniosłym 
spojrzeniem diuka. Udawała, że tego nie spostrzega. Podszedł sztywno do łóżka, postawił 
kieliszek na nocnym stoliku i pochylił się nad nią bardzo nisko, opierając zaciśnięte dłonie na 
materacu. Śmiało odrzuciła głowę do tyłu. Postanowiła nie dać się zastraszyć.
    -   Czy znowu stałem się ofiarą twojego zaklęcia? - spytał niemal z pogardą.
    -   Jeśli do tego kiedyś dojdzie, z pewnością ci powiem - odparła patrząc mu w oczy.
    -   Co się z tobą, u diabła, dzieje?
    -   Jestem wytrącona z równowagi.
    -   Dlaczego?
    -   To ty mi powiesz. Dlaczego się ze mną ożeniłeś?
    361
    ULLL     U/IIU1C.I    I
    -   Czy tylko o to chodzi? Zrobiłaś to groźne zamieszanie w publicznym miejscu, w 
obecności regenta, bo chciałaś, żebym ci powiedział, dlaczego się z tobą ożeniłem?
    -   Bo wiem, z jakiego powodu to zrobiłeś.
    Przymrużył na moment oczy. Gwałtownie przyciągnął Joy do siebie.
    -   A może dlatego?
    Pocałował ją tak namiętnie, że cała jej zadziorność gdzieś się ulotniła. Taka reakcja Aleca 
była zgubna wobec postanowienia, że wydobędzie z niego prawdę. Spod jej przymkniętych 
powiek popłynęły łzy. Ze wszystkich sił próbowała nad sobą zapanować. Ale gniew jej 
przeszedł. Odpłynął również z twarzy męża.
    -   Szkotko, co znaczą te łzy? - spytał zdumiony, wpatrując się przez chwilę w jej 
zapłakane oczy.
    -   Z pewnością bardzo cię zraniła. - Joy patrzyła na niego przez łzy. Musiała głęboko 
odetchnąć, żeby wydobyć słowa przez zaciśnięte gardło.
    -   O kim ty mówisz?
    -   O lady Juliet.
    Zaklął i na moment zmrużył powieki. Dotknął jej ramienia. Odwróciła się sądząc, że w 
ten sposób Alec wyraża ubolewanie z powodu jej sytuacji.
    -   Co ci powiedziano?
    -   Że miałeś się z nią ożenić, ale wyszła za kogoś innego w przeddzień naszego ślubu.
    -   To prawda.
    -   Czy nadal kochasz ją tak bardzo jak przedtem?
    -   Nie.
    -   Proszę, nie okłamuj mnie.
    -   Mówię prawdę. Nigdy nie kochałem Juliet. - Odwrócił twarz Joy, zmuszając ją do 
spojrzenia mu w oczy. - Dlaczego cię to interesuje? Nie jestem mężem Juliet, lecz twoim.
    -   To prawda, ale mnie też nie kochasz.
    -   Nigdy nie powiedziałem, że jest inaczej.
    -   To dlaczego się ze mną ożeniłeś? - spytała szorstko w obliczu takiego wyznania.
    t/M«r
    -   To nie ma znaczenia. Już jesteśmy małżeństwem. - Alec stał się sztywny i napięty.
    -   Dla mnie ma.
    -   A czy powinno? Masz dom, bogactwa, pozycję, jaką daje tytuł Belmore'ów, czyli to, 
co się liczy. Czego więcej ci potrzeba?
    -   Ja pragnę miłości.
    -   Ona się nie pojawi. To jest prawdziwe małżeństwo, a nie sztuka teatralna. Nigdy nie 
obiecywałem ci miłości i nie zrobię tego teraz. - Odwrócił się do Joy plecami, jakby patrzenie 
na nią było zbyt trudne.
    -   Chcę mieć odrobinę twojego uczucia - powiedziała ledwie dosłyszalnym głosem.
    -   Czy wy wszystkie, niemądre kobiety, musicie myśleć o miłości? - Wymawiał słowo 
„miłość", jakby to było przekleństwo.
    -  Mówicie o małżeństwach, w których jest tylko połowa miłości, o odrobinie uczuć. Czy 
stąd czerpiecie te idee? - Wziął z nocnego stolika Nikczemnego diuka. - Z takich książek? - 
Wymachiwał jej powieścią przed nosem.
    Nagle, jakby w reakcji na przedłużające się milczenie żony, wrzucił romans do kominka. 
Głos uwiązł jej w gardle. Płomień wystrzelił do góry i w mgnieniu oka z trzaskiem strawił 
książkę. W pokoju zapanowała pełna napięcia cisza. Joy wpatrywała się jak martwa w 
niebiesko-żółte języki ognia. Alec przyglądał się swoim rękom, jakby nie mógł uwierzyć, że 
zrobił coś takiego.
    -   Boże Wszechmogący. - Nerwowo przeciągnął dłońmi po włosach, patrząc na 
kominek. Jego twarz zdradzała frustrację i zakłopotanie. - Czy ja jestem szalony, czy ty?
    -   Czy ja jestem? - Spojrzała na niego spod zmrużonych powiek, wolno unosząc 
podbródek. - Tak. Szalona i uczciwa.
    -  Gwałtownie wyciągnęła rękę. - Alec, do góry!
    -   Jasna cholera! - krzyknął, błyskawicznie wystrzelony pod sufit.
    Joy przestała poruszać dłonią. Belmore lewitował na wysokości złoconych stiuków. 
Pobladł z powodu doznanego szoku.
    362
    363
    JILL    ?>AKI\?J   I
    -   A widzisz? Użyłam wobec ciebie mojej magicznej mocy i nie masz co do tego żadnej 
wątpliwości - oznajmiła głosem rzeczywiście rozgniewanej czarownicy.
    Spoglądał na nią tak, jakby wciąż nie wierzył, że to zrobiła. Jego twarz powoli ciemniała, 
aż w końcu stała się purpurowa.
    -   Ściągnij mnie na dół!
    -   Nie.
    -   Powiedziałem!
    Założyła ręce i potrząsnęła głową.
    -   Jestem twoim mężem. Musisz mi być posłuszna. Natychmiast.
    Miała już dość tych aroganckich rozkazów, więc pomachała ręką i Alec przekręcił się na 
bok.
    -   A niech to szlag! Obniżyła go o jakieś dwa metry.
    -   Muszę się napić - mruknął.
    Uśmiechnęła się do niego złośliwie i posłała w górę kieliszek z brandy. Zaczął krążyć 
kilkanaście centymetrów od głowy Aleca.
    -   W pobliżu ciebie jest twój alkohol - oświadczyła z niewinną miną.
    Zerknął podejrzliwie na kieliszek.
    -   Musisz sam sobie poradzić - stwierdziła widząc, że wyciąga rękę. Zakręciła młynka 
palcami i trunek znalazł się poza zasięgiem dłoni męża.
    -   Żono, to wcale nie jest zabawne. Ściągnij mnie na dół.
    -   Myślałam, że chcesz się napić.
    -   Ostrzegam cię...
    -   Kogo? Żonę czy czarownicę? Zmrużył oczy.
    -   To od żony... - Wolno przysunęła kieliszek do twarzy Aleca, a potem stopniowo 
unosiła w górę, aż znalazł się nad jego głową. Prztyknęła palcami i alkohol zalał Alecowi 
włosy. - Czy...
    -   Ty czarownico! - syknął. Brandy spływała po jego czerwonych policzkach.
    -   Jestem nią i dostałeś swój trunek inaczej niż normalnie.
    364
    - Zagięła palce prawej dłoni. - A teraz co wolisz: ropuszy rechot czy kilka brodawek?
    Spojrzał na nią tak, jakby mówił, że nie ośmieliłaby się tego zrobić.
    -   Powiedz mi, dlaczego się ze mną ożeniłeś? - spytała, posyłając mu swój najsłodszy 
uśmiech.
    -   Sam, do licha, chciałbym to wiedzieć!
    -   Dobrze wiesz, tylko ta twoja angielska duma nie pozwoli ci wyznać prawdy.
    -   Ściągnij mnie na dół. Potrząsnęła głową.
    -   Natychmiast.
    -   Powiedz mi, Alec. Po prostu powiedz!
    -   Ściągnij mnie na dół.
    Pytała Belmore'a o to, dlaczego się z nią ożenił, ale tak naprawdę chciała usłyszeć, że go 
obchodzi. Znowu zapiekły ją łzy i ogarnęła uczuciowa pustka. Westchnęła w poczuciu 
porażki i wolno opuszczała rękę, dopóki Alec nie stanął na podłodze, zaledwie metr od łóżka.
    -   Do diabła z tobą, kobieto! Jestem diukiem Belmore...
    -   Tylko ja tego nie wiem. Każdy, kto cię zna, doskonale orientuje się, kim lub czym 
jesteś.
    -   Co, psiakrew, znaczy to stwierdzenie?
    -   Wszyscy wiedzą, że jesteś diukiem Belmore. Tak ciężko na to pracujesz.
    Odwrócił się, ruszając do wyjścia.
    -   Tchórz - szepnęła.
    Zatrzymał się w jednej chwili. Jego twarz znowu płonęła gniewem.
    -   Chcesz wiedzieć, dlaczego się z tobą ożeniłem? Dobrze, powiem ci. Dlatego, że 
przeklęta Juliet odwołała nasz ślub! Zakpiła ze mnie! A ja sobie nie życzę, żeby ktokolwiek 
robił ze mnie głupca. - Ruszył do swojej sypialni, lecz zatrzymał się w drzwiach i dodał, 
patrząc na Joy przenikliwie: - Ożeniłem się z tobą, bo chciałem się ożenić, a ty się zjawiłaś, 
chętna i odpowiednia.
    365
    JILL BARNETT
    -    Alec!
    Odwrócił się w drzwiach. Jego twarz była tak samo kamienna jak serce.
    -   Nie chcesz, żeby ktokolwiek robił z ciebie głupca, ale mnie potraktowałeś jak kogoś 
głupiego. Z rozmysłem posłużyłeś się mną do swoich celów. Czy nie tak?
    Jego oczy zdradzały poczucie winy. Miała odpowiedź na swoje pytanie.
    Joy spacerowała po dachu pałacu w Belmore Park. Wietrzyk podrywał jej suknię, a 
obcasy postukiwały o blachę. Dni mijały, jeden podobny do drugiego, w ciszy i samotności. 
Od wizyty w teatrze upłynął zaledwie tydzień, a Joy zdawało się, że to już miesiąc.
    Następnego dnia po spektaklu świeciło piękne lutowe słońce. Polly obudziła ją ze snu, 
stanowiącego ucieczkę od przygnębiających myśli, wnosząc do sypialni tacę ze śniadaniem. 
Dostarczyła również proszek od bólu głowy i podała Joy gazetę informując, że Jego Miłość 
polecił jej coś przeczytać. Duchessa zerknęła na artykuł, obwiedziony przez Aleca zamaszystą 
kreską.
    Dziennikarz pisał o niezwykłych efektach scenicznych w wystawianym wczoraj 
Makbecie. Nikt nie chciał się przyznać do ich autorstwa, dopóki regent nie obwieścił, że 
spektakl bardzo mu się podobał i chciałby nagrodzić pomysłodawcę. Na razie po nagrodę 
zgłosiło się piętnaście osób.
    Bez słowa odłożyła gazetę, połknęła proszek i apatycznie poddała się Polly 
przygotowującej ją do podróży.
    Po godzinie wyruszyli do Belmore Park. Joy jechała powozem,
    367
    JILL   DAKNŁ11
    z pokojówką i Beezle'em, ponieważ Alec wybrał grzbiet okazałego ogiera, którego kupił 
od lorda Addersleya. Ciężko posuwał się za nimi wóz bagażowy. Podróżowało nim dwóch 
nowych służących. Jeszcze przed balem Belmore przystał na sugestię żony, żeby zabrać 
Hungana Johna i Forbesa do Belmore Park. Było tam pod dostatkiem rozmaitych zajęć, więc 
nawet ten ostatni mógł liczyć na pracę, którą wykonywałby z większym pożytkiem niż 
funkcję majordomusa.
    Próba przełamania przez duchessę sztywnego zachowania męża miała niszczące skutki. 
Teraz Alec odzywał się tylko wtedy, gdy było to konieczne, zwykle po to, żeby wydać 
polecenie, które nie wymagało odpowiedzi. Zresztą wcale jej nie oczekiwał. Po powrocie do 
domu niemal się nie spotykali, na ogół widując się tylko podczas kolacji, spożywanej w 
milczeniu po przeciwnych stronach stołu długiego na dwadzieścia metrów. Trzeciego dnia 
Alec wyjechał do swojego domku myśliwskiego, gdzie umówił się z Neilem i Richardem.
    Joy oparła się o balustradę. Patrząc na otoczenie pałacu wspominała, jak pani Watley 
przyjęła niekonwencjonalnych służących. Z pewnością nie powitała ich radośnie, ale też i 
powrót Joy do Belmore Park przyjęła bez entuzjazmu. Skoro jednak diuk oświadczył, że 
Hungan John i Forbes są nowymi służącymi, klucznica otwarcie nie okazywała im antypatii. 
Natomiast wobec Joy zachowywała się lekceważąco.
    Do uszu duchessy dotarł głęboki głos nowego kucharza. Stał na małym wzniesieniu w 
pobliżu wejścia do kuchni, tam gdzie żwirowa alejka zamieniała się w szeroką drogę, 
prowadzącą do stajni. Pod jego kierunkiem inni służący powiększali warzywnik, wysiewając i 
sadząc rozmaite odmiany warzyw. Joy zauważyła również siwą głowę wiekowego Forbesa. 
Uśmiechnęła się widząc, że jedna z kucharek pomaga mu przełożyć płaszcz z lewej na prawą 
stronę.
    Służący poruszali się w rytm kapryśnej karaibskiej melodii. Dwie kucharki posuwały się 
skocznym krokiem wzdłuż świeżo usypanej grządki, unosząc lekko osłonięte fartuchami 
suknie, podczas gdy inni w rytm melodii okopywali rośliny motykami.
    368
    Nagle z trzaskiem otworzyły się drzwi do kuchni. Joy usłyszała przekleństwo i 
spostrzegła kulkę białego futra. To Beezle mknął wprost na Hungana Johna, chcąc upolować 
najbardziej upragnioną zdobycz, czyli długi czarny warkocz kucharza. Jednak Hungan John 
jakoś wyczuł obecność zwierzaka, bo przestał śpiewać i wygłosił mowę na temat gulaszu z 
gronostaja. Rozległ się śmiech, a Beezle natychmiast skręcił, ruszając w pogoń za jednym z 
żyjących w stajniach kotów. Kucharz zaczął nową piosenkę. Służący spulchniali ziemię, 
nieustannie o czymś rozmawiając, śmiejąc się i ciesząc słonecznym dniem, który zapowiadał 
wiosnę.
    Joy spoglądała na nich z zazdrością. Nigdy dotąd nie doświadczyła takiej samotności. 
Zacisnęła dłonie na balustradzie. Czuła się niczym dziecko, które ogląda przez szybę, jak inni 
spędzają święta Bożego Narodzenia. Było czymś osobliwym i przygnębiającym, że częściej 
stykała się ze służbą niż z własnym mężem. Oparła łokcie na balustradzie i ciężko westchnęła 
zastanawiając się, ile czasu upłynie, zanim odkocha się w tym mężczyźnie. Zanosiło się na to, 
że o wiele więcej niż potrzebowała na zakochanie.
    Teraz miała tylko jeden cel. Chcąc pozostać przy zdrowych zmysłach, postanowiła zabić 
niemądrą miłość do Aleca, skoro nie udało się zdobyć jego serca. Żałowała, że jej wątła 
magiczna moc nie potrafi uleczyć chorej duszy. Pstryknięciem palców nie mogła sprawić, by 
Alec przestał ją obchodzić. Wczoraj wymyśliła i wypowiedziała odpowiednie zaklęcie, choć 
dobrze wiedziała, że przy jej możliwościach nie powinna przystępować nawet do tego 
pierwszego, nie mówiąc już o podejmowaniu próby odkochania się. Magia okazywała się 
bezsilna wobec potęgi miłości. Jedynym efektem wczorajszego zaklęcia była wielka dziura w 
marmurowej rzeźbie Amora, która stała w pokoju muzycznym. Joy zbladła na ten widok. 
Wciąż nie wymyśliła sposobu zlikwidowania szkody. Mogła się tylko cieszyć, że udało się jej 
unicestwić setki zbroczonych krwią serc, krążących po pokoju muzycznym.
    Dziś, tak samo jak w poprzednie dni, schroniła się na dachu
    369
    pałacu. Wciąż słyszała, że z powodu rangi tytułu niewiele osób zasługuje na względy 
Belmore'ów. A ona, mimo że miała ten tytuł, pozostawała w cieniu, ukryta przed światem w 
miejscu, które formalnie było jej domem. Coś tu się nie zgadzało.
    Z westchnieniem podparła dłonią podbródek i trwała tak, dopóki do jej uszu nie dotarł 
oryginalny, głęboki głos Hungana Johna. Kołysała głową i uderzała palcami o balustradę w 
rytm śpiewanej przez niego piosenki. Marcowe słońce i ożywczy śmiech służących pobudziły 
ją do przemyślenia swojej sytuacji i podjęcia określonych decyzji.
    Od tej chwili już nie będzie się starała wcielać w rolę duchessy Belmore. Nie podobała 
się jej osoba, w jaką zaczynała się przeistaczać. Postanowiła pozostać sobą, po prostu Joyous. 
Zerknęła na roześmianych służących. Dla wzmocnienia zaczerpnęła do płuc świeżego 
powietrza.
    Po kilku minutach klęczała na spulchnionej ziemi i ubrudzona po łokcie wysiewała 
pasternak. Po raz pierwszy od wielu dni śmiała się radośnie. Po dwóch godzinach wstała, 
żeby obejrzeć ogród. Na sporym kawałku ziemi paliki znaczyły równe ciemne grządki, z 
których już niedługo będzie można zebrać świeżą marchew, karpiele, rzepę, sałatę i inne 
jarzyny. Uśmiechnęła się. Pomiędzy magią i naturą istniało szczególne pokrewieństwo, bo 
obie miały cudowną moc przemiany rzeczy. Użyźniona torfem ziemia wydzielała niezwykły 
zapach, a słońce swym ciepłem pobudzało w niej rośliny do życia.
    Ciężka praca polepsza samopoczucie - uznała Joy, odgarniając zabłąkany kosmyk 
włosów ze spoconego policzka. Wkrótce ten wysiłek zaowocuje zbiorem świeżych warzyw. 
A gdyby roślinki okazały się wątłe, duchessa skłonna była użyć magii, żeby zyskać pewność, 
iż bujnie wyrosną. Wytarła ręce o pobrudzoną, zmiętą suknię i ruszyła w kierunku alejki.
    Gdy okrążała grządki tanecznym krokiem, kołysząc głową w rytm nuconej melodii, 
usłyszała skrzypienie rozklekotanego wozu. Ciągnęły go dwa wychudzone woły, a powoził 
starzec o nieprzystępnej twarzy, ubrany w strój rybaka.
    - To Belmore Park? - Zatrzymał się, spostrzegając Joy.
    370
    Skinęła głową, znowu odgarniając z twarzy brudną ręką niesforny kosmyk.
    -   Wiozę coś dla diuka Belmore. - Wskazał na tył wozu.
    -   Dostawy są odbierane w drzwiach na tyłach pałacu - poinformowała z uśmiechem.
    -   Ale nie ta. Ta jest bezpośrednio do niego.
    -   Diuk wyjechał, ale ja jestem duchessa.
    -   A ja Jego Królewską Mością, królem Jerzym - odparł zaczepnie, spoglądając na nią z 
ukosa.
    Joy zerknęła na poplamioną suknię i ubrudzone buty, na splątane i pobrudzone torfem 
włosy, które w nieładzie opadały na ramiona. Przy takim wyglądzie rzeczywiście nie mogła 
sobie rościć prawa do tytułu. Roześmiała się.
    -  Nie mówiłam, że wyglądam jak duchessa. Pracowałam w ogrodzie. Proszę za mną.
    Woźnica szedł za nią po schodach, wciąż powątpiewając w jej tytuł duchessy.
    -   Wasza Miłość. - Henson powitał ją ukłonem, otwierając drzwi.
    Zaskoczony staruszek prychnął i mamrotał coś pod nosem o dziwactwach szlachty, idąc 
za Joy do salonu, ale natychmiast jego czapka znalazła się w sękatych palcach. Joy jeszcze raz 
wytarła dłonie o suknię i usiadła.
    -   Co przywiozłeś mojemu mężowi?
    Mężczyzna z otwartymi ustami rozglądał się po urządzonym z przepychem wnętrzu. Jego 
wzrok wędrował od złotej wazy do rombów szyb w wielkich oknach, a następnie do 
majestatycznego portretu nad kominkiem i malowidła na suficie. A więc nie ja jedyna - 
pomyślała Joy i odchrząknęła. Staruszek zaczął grzebać w kieszeniach płaszcza. W końcu 
podał jej zmiętą kopertę.
    -   Tu jest napisane, że pan Rodney Kentham prosi, żeby po jego śmierci mój mąż 
zaopiekował się kimś, kto ma na imię Stephen - oświadczyła, nieco zaskoczona treścią listu.
    -   Przed dwoma dniami zginął w wypadku.
    -   Mąż wyjechał, ale mogę po niego posłać. Kto teraz zajmuje
    371
    się Stephenem? - spytała po chwili. Była zaintrygowana, ale nie bardzo wiedziała, co 
robić.
    -   On siedzi w wozie.
    Joy zerwała się z krzesła, przestraszona, że zostawili dziecko samo wśród połamanych 
mebli i innych rupieci.
    -   Jak mogliśmy zostawić dziecko samo? - wypowiedziała swoje obawy i w pośpiechu 
podążyła do wozu. Poczuła ulgę na widok pomocnika rybaka. Wcześniej nie zwróciła uwagi 
na tego garbusa, który wyglądał na dwadzieścia kilka lat. Miał na głowie ceratowy kapelusz z 
wielkim rondem, a na piersiach rybacki fartuch. Pachniał morzem. Siedział pochylony na 
kulawym krześle, tuż przy dwóch zsuniętych skrzyniach, na których leżał połamany biegun 
od kołyski lub konia. Jego obecność znaczyła, że dziecko nie zostało samo. Joy wspięła się na 
palce i lustrowała zawartość wozu, przekonana, że chłopczyna jest nieprzytomny ze strachu.
    -   Gdzie jest Stephen?
    Pomocnik rybaka milczał. Przekrzywił swoją dużą głowę i wpatrywał się w Joy 
wzrokiem tych wszystkich nieszczęśników, których umysł szwankował od urodzenia. Gdy 
napotkał jej spojrzenie, w jego oczach pojawił się strach dziecka.
    -   Gdzie jest Stephen? - powtórzyła wolniej i spokojniej. Znowu nie odpowiedział.
    -   Ten chłopczyna? - spytała raz jeszcze.
    -   Wasza Miłość. - Rybak podszedł bliżej i wskazał dłonią na młodego mężczyznę. - To 
jest Stephen.
    Alec zjeżdżał ze zbocza, zastanawiając się po raz nie wiadomo który, jaka nie cierpiąca 
zwłoki sprawa czeka go w Belmore Park. Zmusił konia do galopu. Żona posłała po niego i był 
to wystarczający powód, żeby przyspieszyć tempo jazdy. Nie wiedział tylko, czy powinien 
pędzić na złamanie karku do domu, czy raczej się od niego oddalić.
    Napięcie diuka sięgało granicy wytrzymałości, bo wyobraźnia podsuwała mu obrazy 
wszelkich możliwych spustoszeń, jakich mogła dokonać magia Joy. Bez przerwy miał przed 
oczami
    372
    tańczące posągi, lewicujące przedmioty, przestawione zegary, harapy i tamburyny. Jasna 
cholera, a jeśli kichnęła myśląc o czymś, co trudno sobie nawet wyobrazić? A jeśli 
przyprawiła kogoś o ropuszy rechot? A jeśli... Pot spływał mu po czole. Koń pędził co sił w 
nogach.
    Belmore przeklinał teraz tę chwilę słabości, która sprawiła, że po wydarzeniach ostatniej 
nocy w Londynie wymknął się na polowanie. W końcu nikomu nie uda się uciec od 
odpowiedzialności za własne czyny. Szybko zdał sobie sprawę z faktu, że - jako mąż 
czarownicy - nie jest w stanie zmienić swego losu, ponieważ nie potrafi przeciwdziałać 
magicznej mocy, dzięki której Joy może nad nim panować. Może na przykład znowu się na 
niego rozgniewać, jak podczas ostatniej nocy w Londynie, i jednym ruchem ręki kazać mu 
krążyć pod sufitem w jakimś cholernym pokoju. On, diuk Belmore, nie miał nad nią żadnej 
kontroli. Najchętniej skręciłby jej kark. Pragnął, żeby czas się cofnął, albo żeby Joy 
podporządkowała się jego woli i stała się kimś, kim być powinna. Ale kim ona była?... 
Szkocką czarownicą, a więc kimś, kogo raczej nie można zmienić. Jednak mógł ją 
przynajmniej nauczyć panowania nad sobą. On wiedział na ten temat wszystko. Kim by się 
stał, gdyby nie posiadł sztuki samokontroli? Człowiekiem szczęśliwym - podszepnął mu we-
wnętrzny głos, ale natychmiast go zagłuszył.
    Rozmyślając o Joy, już niemal całkowicie zwątpił w to, że ona potrafiłaby sprostać jego 
wymaganiom. Właściwie nawet nie był pewny swych wobec niej oczekiwań. Metamorfoza 
Joy wydawała się bowiem równie mało prawdopodobna, jak zmiana tego, co sam czuł do 
żony. I to naprawdę go niepokoiło. On, człowiek, który nauczył się tłumić w sobie wszelkie 
uczucia i który był z tego dumny, żywił wobec niej silne i żywe uczucie.
    Nagle ujrzał Szkotkę w wyobraźni -jej zielone oczy wpatrujące się w niego z takim 
uwielbieniem, jakby ofiarował jej gwiazdkę z nieba. Przez chwilę słyszał stłumiony głos Joy, 
gdy szeptała: „Alec, mój Alec". Poczuł się tak, jakby dotykała jego serca. A przecież był 
człowiekiem bez serca. Jasna cholera. Tylko do tej pory.
    373
    Przestraszyłem się. - Stephen siedział obok Joy na kamiennej ławce w ogrodzie.
    -   Czego? - Spojrzała na jego pochyloną głowę.
    -   Tego miejsca. Chcę wrócić do domu. - Nie podniósł wzroku, tylko poruszał nerwowo 
dużymi, spracowanymi dłońmi.
    -   Tu jest teraz twój dom.
    - Nie. - Energicznie potrząsał głową. - Ja tu nie mieszkam. Mieszkam nad morzem. Z 
Roddym.
    -   On już nie może się tobą opiekować.
    -   Wiem. Umarł. Miałem kiedyś psa. Był moim przyjacielem. Lizał mnie po twarzy. 
Wcale nie uważał, że jestem brzydki. Też umarł.
    -   Jak miał na imię?
    -   Pies.
    -   Ja mam gronostaja - powiedziała z uśmiechem.
    -   Naprawdę? - Spojrzał na nią.
    -   Ma na imię Beelzebub.
    -   To głupie imię - oświadczył ze śmiechem Stephen.
    -   Mówię do niego „Beezle".
    -   To też głupie. Dlaczego nie nazywasz go po prostu gronostajem?
    -   Nie wiem. Chyba nigdy o tym nie pomyślałam.
    -   A ja tak. - Milczał przez dobrą chwilę, po czym spytał z nadzieją: - Czy świadczy to o 
mojej bystrości? Chcę być bystry, bo wtedy ludzie mnie polubią.
    -   Z pewnością jesteś bystry, ponieważ ciebie lubię - odparła, usiłując zobaczyć jego 
twarz, ukrytą pod szerokim rondem kapelusza, który zawsze wkładał wychodząc na dwór.
    -   Ja też cię lubię. - Nie zaciskał już dłoni, lecz pocierał je o spodnie. - Nie odwracasz się 
na mój widok, nie przezywasz mnie i nie krzyczysz. - Uniósł głowę, lecz spoglądał przed 
siebie niewidzącym wzrokiem. - A niektórzy ludzie tak robią, bo jestem szkaradny i tępy. 
Roddy nigdy się ode mnie nie odwracał.
    -   Ja też tego nie zrobię.
    Bardzo powoli odwrócił w jej stronę swą zawstydzoną twarz. Zmusiła się, żeby nie 
okazać kłębiących się w niej emocji. Nie
    chciała wzbudzić w nim niepokoju. Zastanawiała się, jak zareaguje na jego widok Alec. 
Naprawdę nie wiedziała, którego z nich chce chronić bardziej - biednego, prostodusznego 
Stephena, który tyle wycierpiał, czy męża, który miał to przed sobą. A Stephen przekrzywił 
głowę i przyglądał się Joy. Znowu obdarzyła go serdecznym, przyjacielskim uśmiechem.
    -   Czy według ciebie jestem brzydki? - spytał cicho.
    -   Nie. A ja? Czy jestem brzydka?
    -   Nie - odparł ze śmiechem. - Jesteś bardzo ładna i miła. Nie odwracasz się na mój 
widok, nie jesteś mną przestraszona i nie krzyczysz na mnie.
    -   Czy ktoś tu na ciebie krzyczał?
    Utkwił wzrok w dłoniach, które znowu nerwowo zaciskał. Zanim Joy zdążyła cokolwiek 
powiedzieć spostrzegła, że lokaj odprowadza do stajni ogiera Aleca. O Boże - westchnęła w 
myślach. Odetchnęła głęboko i wstała z ławki.
    -   Właśnie wrócił mój mąż, Alec. Porozmawiam z nim przed waszym spotkaniem. 
Poczekasz tu?
    -   Lubię to miejsce. Jest spokojne i nikt na mnie nie krzyczy. Czy Alec to zrobi?
    -   Wszystko będzie dobrze. - Poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się.
    Nie miała pojęcia, co się zdarzy, ale wiedziała, że musi przygotować męża na to 
spotkanie. A jeśli on podniesie głos na tego nieszczęśnika, zrobi mu to samo, co zrobiła 
Brummellowi. Idąc przez ogród obejrzała się i pomachała Stephenowi. Też jej pomachał, 
więc poczuła się nieco spokojniej.
    -   Zanieś Stephenowi Beezle'a - poleciła Hensonowi. - Ja idę porozmawiać z Jego 
Miłością. Henson?
    -   Tak, Wasza Miłość.
    -   On jest przestraszony i czuje się tu obco.
    -  Rozumiem.
    -   Dziękuję.
    Skierowała się do biblioteki. Alec wyglądał przez okno. Poczuła ucisk w gardle. 
Natychmiast odwrócił się do niej. Szafirowe oczy spoglądały podejrzliwie.
    374
    375
    -   Co zrobiłaś tym razem? - spytał surowym tonem.
    -   Nic nie zrobiłam - odparła spokojnie, siląc się na cierpliwość.
    -   Więc jaka to pilna sprawa zmusiła cię, żeby po mnie posłać?
    -   Proszę. - Wyjęła z kieszeni kopertę.
    -   O jakie dziecko chodzi? Nigdy nie słyszałem o Rodneyu Kenthamie - odezwał się, 
opadając na krzesło po przeczytaniu listu.
    -   Podopieczny nie jest dzieckiem.
    -   Co chcesz przez to powiedzieć? W liście napisano, że gdyby coś stało się temu 
Kenthamowi, diuk Belmore powinien wziąć na siebie odpowiedzialność za Stephena. Nie 
mogę odpowiadać za dorosłego człowieka.
    Podeszła do oszklonych drzwi biblioteki, przez które zgarbiony na ławce Stephen był 
dobrze widoczny.
    -   Podejdź tu. Zobaczysz go.
    -   Boże... - Alec spojrzał na siedzącego na ławce mężczyznę.
    -   Jest przestraszony i zmieszany. Potrzebuje twojego zrozumienia.
    -   Zrozumienia? Ja nawet nie wiem, kim on jest.
    -   Może to jakiś twój krewny?
    -   Mój ojciec i dziad byli jedynakami. Matka też miała małą rodzinę. Wszyscy umarli.
    -   Może powinieneś poznać Stephena i potem coś postanowić? Wyszła z biblioteki. Alec 
podążył za nią po kamiennych
    schodach.
    Garbaty Stephen wyglądał niezdarnie i bezbronnie. W uniesionej dłoni trzymał 
zawieszony na łańcuszku, błyszczący przedmiot i poruszał nim na wysokości pyszczka 
Beezle'a, który siedział na tylnych łapkach, a przednimi usiłował pochwycić świecidełko. 
Henson obserwował tę scenkę. Alec skinął na niego. Lokaj ukłonił się pospiesznie i zniknął, 
nie zauważony przez Stephena.
    -   Stephen? - odezwała się Joy.
    Uniósł głowę. Na widok Aleca w jego oczach pojawił się strach. Duchessa usłyszała 
ciężki oddech męża. Dodała w popłochu:
    376
    CZARY
    - To jest mój mąż, Alec, diuk Belmore.
    Napięcie było niemal namacalne. Na twarzach obu mężczyzn malowało się zdumienie i 
obaj milczeli. Stephen z powodu strachu, a także być może dlatego, że dostrzegł w twarzy 
drugiego mężczyzny coś znajomego. Alec, ponieważ rozpoznał, z kim ma do czynienia, i był 
bardzo zdenerwowany. Joy wiedziała, że pod jego czaszką kłębią się teraz sprzeczne myśli i 
uczucia.
    Beezle, reagując instynktownie na nieznośne napięcie, wdrapał się na ramię Stephena i 
zrzucił mu z głowy kapelusz. Stephen miał szpakowate włosy. Alec zesztywniał i 
wymamrotał przekleństwo. Twarz diuka odzwierciedlała to, co działo się w jego mózgu. Joy 
mogła to sobie tylko wyobrazić, ale przecież patrzył na własną zdeformowaną twarz. Widział 
swoje szafirowe oczy, tyle że przepełnione smutkiem i uciekające przed cudzym spojrzeniem. 
Chyba nikt nie zaprzeczyłby naznaczonemu tragedią pokrewieństwu tej dwójki. Stephen był 
członkiem rodu Castle-maine'ów.
    Jak było naprawdę
    Przeładowałem się okropnościami: Spoufalone ze zgrozą zmysły moje Stępiały na wpływ 
wrażeń.
    W. Szekspir Makbet ttum. i. Paszkowski
    T a k , wiem kim jest Stephen. To pański brat. Wasz ojciec kazał mi go wywieźć z 
Belmore Park. - Stary Jem patrzył Alecowi prosto w oczy.
    -   Kiedy to się stało? - Jak na człowieka znajdującego się na krawędzi wybuchu diuk 
mówił głosem nadspodziewanie wypranym z emocji.
    -   Gdy skończył pan trzy lata - odpowiedział stangret po chwili zastanowienia. - Ojciec 
już kupił panu pierwszego kucyka. Młodszy brat miał kilka miesięcy. Pańska matka nie mogła 
na niego patrzeć. Na polecenie ojca został umieszczony w rodzinie jednego z zagrodników. 
Aż do czasu, gdy ojciec pozbył się go całkowicie. Po cichu.
    -   Tyle lat minęło, a ja nic nie wiedziałem. Dlaczego nikt nigdy nie wspomniał mi o nim? 
- Castlemaine postukiwał nożykiem do otwierania listów o krawędź skórzanej wyściółki 
biurka.
    -   Został wywieziony w nocy. Prawie wszyscy uwierzyli w opowieść pańskiego ojca, że 
jego młodszy syn zmarł.
    381
    JlLL BARNETT
    Alec spojrzał na portret rodzica, wiszący na ścianie na wprost biurka. Czternasty diuk 
Belmore stał wśród sfory ogarów. Z jego aroganckiej pozy biła duma. Tak dalece panował 
nad swoimi uczuciami, że potrafił pozbyć się syna. Hołubiony przez Aleca mit o 
nieskazitelnym rodzie diuków Belmore rozsypał się w drobny mak. Piętnasty diuk przymknął 
powieki i odetchnął głęboko.
    Niewiele to pomogło.
    -   To wszystko, Jem. Osiodłaj nowego ogiera.
    Stangret odmruknął odpowiedź i ruszył do drzwi. Idąc pochylał głowę i garbił ramiona. 
Doskonale było po nim widać, ile ma lat. Teraz Alec czuł się tak samo stary i zmęczony.
    -   Jem?
    Koścista dłoń służącego zatrzymała się na klamce. Odwrócił głowę.
    -   Dlaczego mi nie powiedziałeś?
    Obaj patrzyli na siebie wyzywająco i przenikliwie.
    -   Już od wielu lat jest pan diukiem Belmore. Nawet gdybym nie przyrzekł pańskiemu 
ojcu dochowania tajemnicy, też bym nie powiedział. To byłoby nie na miejscu - odparł hardy 
stangret.
    Ostatnie zdanie wyjaśniało wszystko. Demaskowało angielski system społeczny. Od 
dziecka wpajano Alecowi szacunek do tego systemu, a teraz czuł jak nigdy dotąd brzemię 
tytułu diuka. Nagle dostrzegł absurdalność przekonania, że ludzie dzielą się na lepszych i 
gorszych w zależności od pochodzenia, absurdalność przekonania, że tytuł - stara zdobycz 
uzyskana dzięki zachciance króla - i urodzenie decydują o społecznym szacunku. Świadczyło 
ono o tym, że system jest chory, zwłaszcza że zdemoralizowany świat tak łatwo je 
akceptował. A największą ironią losu było to, że ojciec Aleca, szanowany diuk Belmore, 
człowiek wyniosły, nieugięty, kierujący się rozumem i opanowany do tego stopnia, że nie 
odczuwał współczucia, okazał się kłamcą, który pozbył się jednego z synów, bo uważał, że 
tylko drugi zasługuje na dziedziczenie otoczonego respektem  nazwiska Castlemaine'ów.  Nic  
innego
    382
    CZARY
    się dla niego nie liczyło. Dopuszczalna była największa podłość. Alec pomyślał o 
Stephenie. Największa... Czuł wstyd, rozczarowanie i gniew.
    Podszedł do okna. Zobaczył żonę i brata. Ta kobieta była czarownicą, ale tylko on o tym 
wiedział. Z kolei tego mężczyznę każdy uważał, wbrew logice, za potwora. Belmore 
potrząsnął zaciśniętymi dłońmi na myśl, że żyje w świecie pozorów. Nic nie było takie, jakim 
się wydawało. Czuł przyspieszone pulsowanie krwi i nieznośne napięcie mięśni. Ogarnęła go 
furia niszczenia. Miał ochotę roznieść wszystko w drzazgi, bo w jednej chwili rozpadł się cały 
jego świat.
    Za oknem mignęła plama czerni. Czekał na niego niecierpliwy ogier, który nie potrafił 
ani chwili ustać spokojnie. Chcąc sobie odrobinę ulżyć, Alec trzasnął z całej siły drzwiami. 
Zbiegł po schodach i po chwili rozległ się huk kopyt czarnej bestii. Koń i jeździec 
przeskoczyli przez żywopłot i przez strumień, rozbryzgując wodę i wzniecając kurz. 
Przemknęli obok jeziora i pofrunęli na wzgórze, zrośnięci z sobą, upojeni wiatrem i pędem. 
Castlemaine cwałował tak, jakby chciał czym prędzej pozostawić za sobą moralną nędzę 
świata, w którym dotychczas tkwił.
    To jest moje krzesło - oznajmił Stephen, przysiadając na moment na starym biegunie. - 
Wskazał stos połamanych mebli. - A to są inne moje rzeczy. Cenne rzeczy.
    Joy uśmiechnęła się widząc, z jaką radością i dumą młodszy Castlemaine traktuje swój 
nędzny dobytek. Uparł się, żeby wniesiono te rzeczy do jego komnaty, urządzonej z takim 
samym przepychem jak wszystkie inne w Belmore Park. Wnętrze było utrzymane w 
ciemnobłękitnej tonacji. Całości dopełniały złocenia, marmury i kryształy. Stephen zupełnie 
nie przywiązywał do tego wagi. Jego oczy promieniały radością nie z powodu wielkiego łoża 
na podwyższeniu czy kryształowych guzów, zdobiących nocne lampki, albo grubego dywanu 
oraz rzeźbiarskiego fryzu
    383
    JlLL    BARNETT
    wokół sufitu, ale z powodu kulawego, szarego ze starości stołu, skrzypiącego bieguna i 
wszystkich innych nędznych rzeczy, które tylko jego dziecięca wrażliwość pozwoliła 
traktować jak skarby. Dla każdej znalazł specjalne miejsce i każdą oglądał z podziwem.
    Joy omal nie zatkało na widok miny Stephena, bo ta mina wyrażała dumę, którą znała 
zbyt dobrze z twarzy Aleca, choć dziś, po raz pierwszy, nie dostrzegła jej u męża.
    -   To jest moja książka. - Trzymał w dłoni postrzępioną Biblię. - Ma tytuł. Tak jak Alec. 
On jest diukiem. Ta książka to jest Bib... bulla.
    -   Umiesz czytać. - Joy starała się ukryć zaskoczenie.
    Jego twarz znowu rozjaśniła duma Belmore'ów. Energicznie skinął głową.
    -   Chcę być bystry. Ciężko pracowałem, żeby poznać alfabet. Ludzie, którzy potrafią 
czytać, są bystrzy. Roddy był bystry. Nauczył mnie. - W oczach Stephena pojawił się żal, 
obudzony przez wspomnienie człowieka, który go wychował. Po policzkach popłynęły łzy. 
Ale smutek przeszedł mu tak szybko, jak tylko potrafi przejść dziecku. Wziął do ręki starą 
miotłę z wierzbiny i oświadczył: - To moja miotła. - Uniósł ją do góry, kręcąc powyginanym 
sękatym kijem. - Dobrze wykonuję swoją pracę. Roddy mi powiedział. Czasami inni 
zatrudnieni w dokach mężczyźni zabierali mnie ze sobą po pracy. Zawsze wtedy, gdy bardzo 
dobrze się spisałem, ponieważ mówili: „Stephen, weź ze sobą miotłę". A więc lubili mnie, bo 
zabierali jak przyjaciela do gospody „Pusta sieć". Wszyscy rybacy chodzili tam po fajrancie. 
Ciągle powtarzali: „Pokaż wszystkim, jak zamiatasz doki". Z ochotą brałem miotłę i 
zamiatałem gospodę, a oni śmiali się i klepali po kolanach. Mówili, że Stephen to prawdziwy 
Joe Miller.
    Serce podeszło Joy do gardła, bo Joe Miller to nazwa kawału z brodą.
    - Nie wiem, kim on jest, ale myślę, że dobrze pracuje. Dlatego chcę być Joe Millerem. 
Mówiłem im o tym, a oni się znowu śmiali. Śmiałem się razem z nimi, bo byłem dumny, że 
dobrze
    384
    CZARY
    zamiatam. A jeśli zawsze będę dobrze pracował, ludzie mnie polubią. Nie zostawią mnie 
samego.
    Joy nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, z trudem hamując płacz. Od drzwi rozległ się 
ściszony gniewny pomruk. Odwróciła się. Alec ściskał pobielałą dłonią framugę. Z 
przerażeniem wpatrywał się w trzymaną przez Stephena miotłę. Joy zanosiła modły, żeby dla 
dobra ich obu mąż nie wybuchnął, bo gniew aż w nim kipiał. Na szczęście Alec zaczął 
oddychać głęboko. W końcu rozprostował zaciśniętą w pięść dłoń. Jego oczy napotkały oczy 
Joy. Zerknęła na Stephena. Przeszukiwał jeden z kufrów. Chciała coś powiedzieć do męża, 
ale potrząsnął głową, spojrzał na brata w sposób, którego nie potrafiła rozszyfrować, i 
wyszedł z pokoju.
    Przez następne dni spędzała większość czasu ze Stephenem, pomagając mu zadomowić 
się w nowym otoczeniu i zarazem martwiąc się o jego brata. Nie potrafiła złagodzić 
przeżywanego przez Aleca wstrząsu. Zachowywał się tak, jakby chciał zajeździć na śmierć 
własne konie. Do uszu Joy docierały uwagi służących na temat zachowania diuka i widziała, 
jak wracał do pałacu na toczącym pianę z pyska czarnym ogierze tylko po to, żeby zamienić 
go na innego konia i natychmiast odjechać. Czasami obserwował ją ukradkowo, gdy 
spacerowała ze Stephenem po ogrodzie lub w pokoju muzycznym grała na fortepianie wciąż 
tę samą szkocką piosenkę, usiłując nauczyć szwagra melodii.
    Alec nie pojawiał się ani w jadalni i salonie, ani w sypialni Joy. Przez dwie kolejne noce 
nasłuchiwała aż do świtu odgłosów z jego apartamentu, ale panowała tam martwa cisza. 
Duchessa zastanawiała się, gdzie on sypia i ukrywa się przed światem. Przez Hensona 
przekazała, że pilnie chce z nim rozmawiać, lecz lokaj po powrocie z tej misji tylko ze 
smutkiem potrząsnął głową.
    Alec odsunął wszystkich od świata swoich myśli i przeżyć.
    Stał na wzgórzu, z którego roztaczał się rozległy widok na jego włości, a puszczony 
swobodnie koń szczypał trawę i pił
    385
    JlLL DARNETT
    wodę z przepływającego tu strumyka. Po chwili diuk usiadł na skalistej części zbocza. 
Świeciło ciepłe wiosenne słońce, ale on wciąż był pogrążony w mrocznych myślach. Nie 
dawało mu spokoju, że człowiek może w jednej chwili odrzucić wszystkie swoje 
dotychczasowe przekonania i pewniki.
    Jest diukiem Belmore, ale cóż to właściwie znaczy? Związane z tym obowiązki. 
Sprowadził do nich całe swoje dotychczasowe życie, a tymczasem powinny wypełniać 
zaledwie jego część.
    Wszystko podporządkował spełnianiu społecznej roli diuka. Teraz był tym zaskoczony, 
że postrzegał ludzi tylko przez pryzmat pełnionych przez nich ról w społeczeństwie. 
Nauczono go cenić wyłącznie swój tytuł i czerpać dumę z wypełniania przypisanej diukowi 
roli społecznej.
    Teraz Alecowi otworzyły się oczy na to, że rolę tę narzuciła mu zdemoralizowana elita 
oraz wielowiekowa, wypełniona martwymi rytuałami tradycja, a także wypaczony 
światopogląd ojca. Czternasty diuk Belmore wpoił go temu z synów, którego uznał za 
godnego następcę rodu. Nauczył Aleca cenić tylko i chronić za wszelką cenę dobre imię 
diuków Belmore.
    Piętnasty spadkobierca tytułu gorzko się roześmiał, a jego donośny głos niósł się echem 
po wzgórzu. Boże... Jakąż dumę można czerpać z faktu, że się jest potomkiem rodu, w którym 
reputację stawia się ponad ludzkie życie, a ambicję ceni wyżej od więzów krwi?
    Alec powrócił myślami do czasów dzieciństwa. Jako kilkulatek został tak szczelnie 
odgrodzony od otoczenia i spędzał tyle godzin w samotności, że zaczął „rozmawiać" ze 
ścianami i meblami. Kiedyś ojciec przyłapał go na tym i wpadł w straszny gniew. Od tamtej 
pory syn nigdy nie odzywał się w jego obecności, jeśli nie został do tego zmuszony. Żył w 
ciągłym strachu. Milczał jak głuchy lub niedorozwinięty umysłowo.
    W szkole w Eton poczuł się jak w błogosławionym azylu. Nawet jego sztywność, która 
maskowała lęk przed innymi uczniami, rezerwa i milczenie, nie zniechęciły do niego dwóch
    386
    CZARY
    chłopców. Richard i Neil wciąż przy nim trwali, mimo jego napuszonego zachowania. 
Szkotka uznała go za zadufanego hipokrytę. Jakże była spostrzegawcza. Zachowywał się jak 
nieodrodny syn swego ojca. Dopuścił, by hołubione przez niego sztywne zasady wtargnęły w 
jego życie osobiste. Bez przerwy przypominał Joy, że jest duchessą Belmore, jego żoną, i 
powinna zachowywać się stosownie do tego. A przecież znowu chodziło tylko o spełnianie 
narzuconych przez społeczeństwo ról.
    Teraz przestał w Joy dostrzegać wyłącznie duchessę, żonę, czarownicę i monstrum. 
Zobaczył kobietę, przy której mógł zapomnieć o latach smutku. Niewinne zielone oczy 
Szkotki bez przerwy mówiły mu, że ona go kocha.
    Boże, jak bardzo pragnął teraz jej miłości. Jak bardzo pragnął Joy.
    Oparł łokcie na kolanach i patrzył w dół, rozmyślając o wydarzeniach ostatnich dni. 
Widując ją w towarzystwie Stephena, nie potrafił się oprzeć wrażeniu, że oboje cieszą się 
swoim towarzystwem. Spacerowali po ogrodzie i śmiali się, a ona pokazywała mu takie 
drobiazgi, jak ptaki czy kwiaty. Może Stephenowi było łatwiej niż jemu dostrzec w śniegu i 
krysztale błyszczące diamenty. Alec czuł się jak głupiec, nawet tylko rozmawiając o takich 
rzeczach. Chełpił się tym, że nikomu nie uda się zrobić z niego głupca, a tymczasem z 
powodzeniem dokonał tego jego własny ojciec.
    Podeptana duma Aleca była jednak niczym w porównaniu z cierpieniami, jakich 
doznawał Stephen przez dwadzieścia pięć lat swojego życia. Gdyby tylko Alec dostał tych 
rybaków w swoje ręce. Z powodu ich okrucieństwa wstydził się, że jest człowiekiem. Znowu 
zapłonął w nim gniew. Poczuł ucisk w żołądku. Zaczął oddychać głęboko, żeby się uspokoić i 
móc usunąć na chwilę z pamięci obraz brata. Stephen był tak samo jak on wysokim, 
postawnym mężczyzną, a musiał iść przez życie z pochyloną głową garbiąc się i kuląc 
ramiona, jakby się siebie wstydził. Miał. mimo deformacji, rysy Castlemaine'ów. Ale w jego 
oczach
    387
    JlLL BARNETT
    nie było okrutnej kalkulacji, lodowatego chłodu i gniewu. Przepełniał je smutek i 
uciekały przed ludzkimi spojrzeniami. Mówiły o tym, jak nędzne i upokarzające było jego 
dotychczasowe życie.
    Alec popatrzył w niebo. Miał ochotę walczyć z samym Bogiem za to, że stworzył jego, 
Stephena i ich ojca. Oczywiście, zdawał sobie sprawę, że jest to myśl absurdalna. Poza tym 
to, co się stało, było nieodwracalne. Przyrzekł sobie jednak, że dopóki będzie żył, nie dopuści, 
by ktokolwiek traktował Stephena jak głupca.
    Spójrz,   co zrobiłeś, ty niezdarny głupcze!
    Zgrzytliwy głos pani Watley niósł się echem po głównym hallu i klatce schodowej. 
Stephen cofał się przed klucznicą, z zawstydzeniem pochylając głowę i miażdżąc butami 
odłamki porcelany.
    -   Przepraszam. Nie chciałem tego rozbić.
    -   Ta waza miała ponad dwieście lat i była bardzo cenna. Bagatela! - parsknęła. - Ale 
głupcy nie znają wartości rzeczy.
    Stephen patrzył z przerażeniem na rozrzucone po marmurowej posadzce skorupy, w 
końcu przykucnął i zaczął je zbierać.
    -   Spróbuję... je... posklejać - wyjąkał.
    -   Ty niewyobrażalny głupcze! Tego się nie da zrobić!
    -   Ale proszę spojrzeć. - Połączył dwa kawałki, które przylegały do siebie jak puzle, i 
przysunął się do niej na kolanach. - Pasują.
    -   Wynoś się stąd! - Cofnęła się jak przed monstrum. Zupełnie nie zważała na 
pozostałych służących, którzy otoczyli ją szpalerem, spoglądając na nią z przerażeniem i 
blokując Joy dostęp do niej. - Jesteś po prostu zwierzęciem! Potworem! Powinieneś być w 
przytułku! Popatrz tylko na siebie! Nie pasujesz do tego miejsca!
    180
    JlLL BARNETT
    -   Nie chciałem... Nie chciałem... Posklejam - łkał Stephen, ściskając w dłoniach kawałki 
porcelany.
    Oburzona Joy już wyciągnęła ręce, chcąc posłać klucznicę prosto do piekła, ale nie 
wykonała zaklęcia, bo nagle do jej uszu dotarł gniewny głos męża.
    -   To pani nie pasuje do tego miejsca.
    Ochmistrzyni momentalnie zwróciła oczy na diuka. Jej twarz wciąż była rozzłoszczona i 
arogancka, ale w oczach już zagościł strach pod wpływem lodowatego spojrzenia 
chlebodawcy.
    -   Wasza Miłość.
    -   Proszę się stąd wynosić. - Alec stał w drzwiach, uderzając
    0 dłoń rękawiczką, niczym mściciel, którego nic nie powstrzyma przed odwetem. - Daję 
pani godzinę, a jeśli do tego czasu nie opuści pani pałacu, to, do cholery, sam panią wyrzucę 
za drzwi.
    1 niech pani czuje się szczęśliwa, że nie robię nic więcej.
    -   Jestem rada.
    Klucznica spojrzała na Stephena z najwyższą odrazą, uniosła podbródek i ruszyła po 
schodach, ignorując pozostałych służących. Półgłosem wygłaszali uwagi, stojąc teraz 
swobodnie. Joy natychmiast przecisnęła się do Stephena, przykucając przy nim i obejmując 
go. Klęczał zgarbiony i trząsł się ze strachu.
    -   Wszystko w porządku. Wstań, pójdziemy do ogrodu. Chcę ci coś pokazać - uspokajała 
go.
    Niezdarnie podniósł się z klęczek i szedł z nią, powłócząc nogami. Skierowała się do 
salonu, by przez taras zejść do ogrodu. Znowu rozległ się głos męża.
    -   To samo czeka każdego z was. On jest moim bratem. Wszyscy tu zatrudnieni mają się 
do niego odnosić z respektem. Zrozumiano?
    Joy odetchnęła z ulgą. W milczeniu prowadziła Stephena przez ogród do kamiennej ławki 
przy starym wiązie. Młodszy Castle-maine wciąż ściskał w dłoni kawałki porcelany.
    -   Stephen?
    Był pogrążony w myślach i miała wrażenie, że jej nie słyszy. Poklepała go po udzie.
    -   Co? - Nie patrzył na nią.
    CZARY
    -   Daj mi to. - Dotknęła jego dłoni.
    -   Skleiłbym je. - Popatrzył na skorupy leżące na rozprostowanej dłoni. Wyraz jego 
twarzy odzwierciedlał zakłopotanie, wstyd i przygnębienie.
    -   Czy wcześniej pani Watley też na ciebie krzyczała? - Joy zabrała odłamki.
    -   Zawsze, kiedy mnie spotkała, mówiła, że jestem głupi. Ma rację. Jestem głupi. 
Rozbiłem tę wazę. - Utkwił wzrok w kamiennych płytkach pod stopami.
    -   Ja też stłukłam wiele rzeczy. To wcale nie znaczy, że jestem głupia. Rozbicie wazy w 
ogóle się nie liczy.
    -   Dla mnie tak.
    Milczała przez chwilę, szukając myśli, która potrafiłaby go pokrzepić. Nic nie przyszło 
jej do głowy, więc zaczęła wprost mówić o cierpieniu i o tym, jak można sobie pomóc.
    Po kilku minutach stali przy starym wiązie, spoglądając na jego koronę.
    -   Jest taki wysoki. - Stephen patrzył trochę nieufnie.
    -   Bo to stare drzewo. - Uśmiechnęła się. - Ale to dobrze, ponieważ im starsze, tym ma 
większą moc magiczną. Przyłóż policzek do kory, obejmij mocno pień, a potem zamknij oczy 
i oddychaj głęboko.
    -   Tu są mrówki.
    -   Och, przykro mi, przejdź na drugą stronę. - Rozłożyła jego ręce wokół pnia i wróciła 
do miejsca, w którym były mrówki. Zerknęła na Stephena. - Czy zamknąłeś już oczy?
    -   Bardzo mocno.
    -   To dobrze.
    Rozejrzała się i uśmiechnęła złośliwie. Poruszyła dłonią, posyłając mrówki wprost na 
bagaże pani Watley, załadowane na wóz przy powozowni. Spojrzała na pień. Owady 
zniknęły. Uśmiechnęła się z satysfakcją i zatarła dłonie.
    -   Joy?
    -   Jestem tu. - Objęła drzewo. - Ściskaj je mocno i rozluźnij się. Poczujesz się lepiej.
    Po chwili trzask obcasów na kamiennych płytkach przerwał jej
    390
    i
    JlLL BARNETT
    %~ZAKY
    koncentrację. Uniosła powieki. Tuż obok stał Alec. Patrzył na nią tak, jakby nie 
dowierzał własnym oczom.
    -   Co wy robicie?
    -   Obejmujemy drzewo - odpowiedzieli równocześnie.
    -   Właśnie widzę. - Nie doczekawszy się żadnego wyjaśnienia, spytał po chwili: - A 
mogę wiedzieć, po co to robicie?
    -   Ja mam powiedzieć czy ty wolisz? - Joy wychyliła się zza pnia w stronę Stephena.
    -   Chyba nie potrafię tego wytłumaczyć - odparł po długim zastanowieniu, wzruszając 
ramionami.
    -   A więc to ja...
    -   Niechże któreś wreszcie powie - zniecierpliwił się Alec.
    -   Chodzi o odmłodzenie.
    -   O jakie, u licha, odmłodzenie?
    Joy z westchnieniem odwróciła się do Aleca, odrywając dłonie od pnia. Ledwie 
dosłyszalnie wyszeptała słowo „czarownice".
    -   Wierzą - kontynuowała głośno - że przyrodę ożywia cudowna energia, która gromadzi 
się z dużą siłą w drzewach, zwłaszcza w tak starych jak to. Powiedziałam Stephenowi, że to 
jest magiczna moc natury. Jeśli kogoś coś trapi, powinien objąć drzewo, a ono udzieli mu 
swojej cudownej energii, co poprawi samopoczucie. - Widząc sceptycyzm na twarzy męża, 
spytała Stephena: - Czy czujesz się już lepiej?
    Otworzył oczy i po zastanowieniu uśmiechnął się szeroko, energicznie potakując głową. 
Alec przez chwilę obserwował go w milczeniu, a potem spojrzał z zadowoleniem na Joy. 
Uniósł jej podbródek.
    -   Dziękuję, Szkotko. Odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się.
    -   Teraz ty spróbuj. - Stephen wskazał drzewo i poklepał brata po ramieniu.
    Alec stłumił kaszel.
    -   Och, Stephen, jaki to wspaniały pomysł. Co za wstyd, że nie rośnie tu eukaliptus. Jest 
znakomity na kaszel - prowokowała Joy.
    Alec popatrzył na nią wilkiem i odchrząknął.
    -   Nie mam ochoty obejmować drzewa.
    392
    -   Jego twarz absolutnie nie jest brzydka, w przeciwieństwie do mojej, ale widać po tym 
grymasie złe samopoczucie. - Stephen przyglądał się bratu uważnie. - Zauważyłaś to, Joy? On 
potrzebuje kontaktu z drzewem. Chodź, Alec. Obejmij wiąz z tej samej strony, z której ja go 
ściskałem.
    Joy obserwowała na twarzy męża walkę sprzecznych uczuć. Przez chwilę patrzył na brata 
i jego rysy złagodniały.
    -   Co mam zrobić? - spytał miękko Stephena, choć na żonę zerknął z kwaśną miną.
    -   Podejdź tu. - Brat skinął na niego i pomógł mu rozprostować ręce na pniu drzewa. 
Robił to tak samo jak wcześniej w jego przypadku Joy. - Czy zamknąłeś już oczy? - 
Dokładnie powtarzał jej słowa. - Ściskaj drzewo mocno i rozluźnij się. Poczujesz się lepiej.
    Nie potrafiła zapanować nad śmiechem.
    -   Czy robię to źle? - Stephen miał zmartwioną twarz.
    -   Robisz to wspaniale.
    Młodszy Castlemaine rozpromienił się, za to Alec otworzył jedno oko, przeszywając ją 
spojrzeniem. Jeszcze nie widziała, żeby ktoś patrzył tak groźnie tylko jednym okiem, więc 
rozchichotała się naprawdę.
    -   Masz otwarte oczy - napomniał Stephen brata i poczłapał do ławki, siadając obok Joy. 
- Szkoda, że wcześniej nie wiedziałem o tej magii drzew.
    -    Dlaczego?
    -   Bo będąc dzieckiem tyle razy czułem się źle. Tak samo źle jak wtedy, gdy wrzeszczała 
na mnie pani Watley. Prosiłem dzieci, żeby pozwoliły mi bawić się z nimi w chowanego. 
Czasami się zgadzały, ale to zawsze ja musiałem ich szukać i nigdy nie mogłem znaleźć. 
Nieraz trwało to bardzo długo. - Uniósł głowę, patrząc w zamyśleniu. Na jego twarzy 
malowało się zawstydzenie i zmieszanie. - Kiedy było mi już zimno, a na dworze robiło się 
ciemno, wracałem do domu. Następnego dnia dzieci nazywały mnie głupcem. Czasami 
wrzeszczały na mój widok: „Stephen, nawet Bóg ma już ciebie dość". Czułem się źle, bo nie 
wiedziałem, że Bóg może gniewać się na mnie za to, że
    393
    J1LL   ?>AKJ\CJ  1
    nie mogłem ich znaleźć. Nie wiedziałem, że gniewa się z powodu dziecinnych zabaw. 
Roddy mówił mi, że nie zrobiłem nic złego, ale ja wciąż się martwiłem.
    Stephen pochylał głowę, jakby wierzył w swoją nikczemność. Joy zerknęła na męża. 
Twarz Aleca mówiła, że wziął na swoje barki brzemię doznanych przez brata upokorzeń. 
Duchessa żałowała, że magia nie potrafi cofnąć krzywd, cierpień i rozczarowań będących 
udziałem obu tych mężczyzn. Wszyscy troje trwali w milczeniu, pogrążeni w myślach.
    -   Nie chciałem, żeby Bóg wpadł w furię, bo czytałem, czym to grozi. Zsyła wtedy na 
ludzi powodzie, kule ogniste, plagi i straszne... straszne mrówki. - Po długiej chwili Stephen 
przerwał ciszę. Spojrzał na Joy, jakby łamał sobie nad czymś głowę. - Gdzie są te straszne 
mrówki?
    -   Jakie mrówki? - Alec zesztywniał. Natychmiast odsunął się od drzewa i z marsową 
miną sprawdzał rękawy.
    -   Tutaj były. - Stephen podszedł do drzewa i niemal przyciskając nos do kory spytał Joy: 
- Co się z nimi stało?
    Wpatrywała się w buty. Miała ochotę zanucić jakąś melodię, udając w ten sposób 
niewinność.
    -   Joy, prawda, że po tej stronie drzewa szło mnóstwo mrówek?
    -   Słucham?
    -   Gdzie one się podziały?
    -   No właśnie. Powiedz nam - zainteresował się Alec. Stephen podrapał się w  głowę  i 
wolnym krokiem zaczął
    okrążać pień. Gdy znalazł się po niewidocznej stronie, Alec pochylił się nad Joy. Z jego 
miny wynikało, że jest pewny, iż żona wykonała zaklęcie.
    -   Szkotko, znam ten wyraz twoich oczu. Co zrobiłaś z mrówkami?
    -   Przeniosłam je na bagaże pani Watley, a kilka na jej plecy. Wyczarowałam też czarne 
pająki, karaluchy i komary - odparła szeptem, z dumą unosząc podbródek.
    Alec obejrzał się na wóz wiozący klucznicę i jej dobytek. Oboje z Joy w milczeniu 
odprowadzali wzrokiem wyładowany pojazd, dopóki nie zniknął za wzgórzem. Bagaż 
strasznej pani
    K.ZARY
    Watley roił się od robactwa, a ona bez przerwy waliła się po plecach.
    Belmore się roześmiał. Twarz jego brata rozjaśniła się, jakby był mile zaskoczony tym 
niespodziewanym dźwiękiem.
    -   Słyszałem foki! - Rozglądał się wokoło. - Naprawdę.
    Joy zasłoniła roześmianą twarz. Ale gdy zerknęła na męża, który nagle zasznurował usta, 
już nie ukrywała rozbawienia.
    -   Słyszałeś śmiech Aleca. To dźwięk rzadszy niż pomruki fok w Cotswolds.
    Bracia spoglądali na siebie. Starszy zaciskał usta. Pod maską oburzenia na żonę starał się 
ukryć zakłopotanie. Ale Stephen przysunął się do niego i uważnie oglądał jego twarz z bardzo 
bliska, jakby szukał na niej śladu ukrytych fok. Na widok twarzy brata Alec znowu się 
roześmiał.
    -   To był twój głos! - Stephen ze zdziwieniem patrzył to na niego, to na Joy.
    -   Musisz być wyrozumiały. Trochę zaniedbał śmiech, ale jak poćwiczy, wszystko będzie 
dobrze. - Poklepała szwagra po ramieniu.
    -   Co wam się nie podoba w moim śmiechu? - Alec przybrał władczą pozę diuka 
Belmore.
    Joy i Stephen wymienili spojrzenia. On spuścił oczy, a ona hamowała uśmiech.
    -   Wszystko nam się podoba - oznajmiła z miną niewiniątka.
    -   Alec, znowu jesteś strasznie skrzywiony. Potrzebujesz kontaktu z drzewem. - Brat 
zachęcał go gestem dłoni.
    -   Prawie zawsze tak wygląda - roześmiała się Joy.
    -   Co chcesz przez to powiedzieć? - Alec zesztywniał.
    -   To, że zawsze masz nachmurzoną minę i nigdy się nie uśmiechasz.
    -   Kpisz sobie ze mnie.
    -   Nie, mówię prawdę.
    Zamierzał replikować, ale nie dopuściła go do słowa.
    -   Gdy byliśmy w zasypanej śniegiem gospodzie, nie chciałeś się uśmiechnąć, a kiedy cię 
o to poprosiłam, potraktowałeś mnie jak kogoś głupiego.
    394
    395
    JILLBARNŁll
    Spojrzał dziwnie na Stephena, a po chwili odsłonił zęby.
    -   Czy teraz jesteś zadowolona?
    -   Z czego?
    -   Z tego, że się uśmiecham.
    -   Naprawdę? - Joy podeszła do niego bliżej.
    -   Naprawdę - odparł w napięciu.
    Żona wpatrywała się w jego twarz, lecz nie dostrzegła na niej śladu radości. A 
skrzywienie warg wcale nie przypominało uśmiechu. Alec skojarzył się jej z obnażającym kły 
wilkiem z Highlandu. Wolnym ruchem uniosła kąciki ust męża.
    -   Co ty robisz? - spytał przez zaciśnięte zęby.
    -   Eksperymentuję.
    Przyglądała mu się, przekrzywiając głowę. Prawdopodobnie tylko z powodu zdumienia 
nie przerwał tego, co robiła. Przyczłapał do nich zaciekawiony Stephen. Joy nie potrafiła 
oprzeć się pokusie, by dalej eksperymentować. Opuściła kąciki ust Aleca, lecz młodszy 
Castlemaine potrząsnął z dezaprobatą głową. Uniosła je z powrotem, z trudem powstrzymując 
uśmiech.
    -   Co o tym myślisz? - zwróciła się do Stephena, ignorując karcące spojrzenie męża.
    W zamyśleniu przyglądał się twarzy brata.
    -   Nie mam tak urodziwej twarzy jak on, ale ładniej się uśmiecham - zawyrokował po 
długiej chwili.
    Łagodny śmiech Stephena i delikatny chichot Szkotki zmieszały się z chrapliwym 
pomrukiem „fok". Do Belmore Park zawitała radość.
    Alec! - Joy potknęła się i straciła równowagę.
    -   Trzymam cię. - Alec obejmował ją mocno w talii. Odetchnęła z ulgą. Korzystając ze 
sposobności, że stał tak
    blisko, położyła dłonie na jego piersi i przesunęła je na ramiona.
    -   Jeśli chcesz, żebym miała zawiązane oczy, to albo zwolnijmy, albo musisz mnie nieść.
    -   W takim razie... - powiedział ze śmiechem.
    396
    \~ZARY
    Trzymał ją na rękach. Jak zwykle westchnęła i przytuliła głowę do szyi Aleca, wdychając 
zapach jego ciała.
    -   O mój Boże, jak ty mnie wspaniale niesiesz.
    -   Już mi to mówiłaś.
    -   Dokąd idziemy?
    -   To niespodzianka.
    -   Już mi to mówiłeś.
    -   To przestań mnie zadręczać.
    -   Nie chcę, żebyś się nudził.
    -   Uwierz, Szkotko, że odkąd cię znam, nie nudziłem się ani przez chwilę.
    -   Znowu to zrobiłeś.
    -   Co?
    -   Zmieniłeś temat. Milczał.
    -   Ale mnie zadręcza ciekawość.
    -   Tak samo było z Pandorą.
    -   Wątpię, czy zasłużyłam sobie na takie porównanie. - Chciała oznajmić to z 
oburzeniem, ale w jej głosie dźwięczała radość. Oboje z Alekiem lubili się przekomarzać. To 
była nowa jakość w ich stosunkach i rodzaj wstępnej gry miłosnej. Po chwili milczenia Joy 
uśmiechnęła się i oświadczyła: - Mogłabym wydobyć z ciebie prawdę za pomocą zaklęcia.
    -   A ja mógłbym zrzucić cię ze schodów.
    -   Nie zrobiłbyś tego.
    -   Jesteś taka pewna?
    Nie wątpiła w to ani przez moment. Wstąpiła w nią nowa nadzieja na miłość Aleca, 
silniejsza niż ta, jaką żyła poprzednio. Wiedziała, że już zakiełkowało w nim uczucie. W niej 
zaś rozkwitało.
    -   Gdybyś mnie zrzucił, magicznie przeniosłabym się w bezpieczne miejsce.
    -   Proszę, nie używaj tego określenia.
    -   Jakiego określenia?
    -   „Przenieść magicznie".
    -   Dlaczego?
    397
    JILL     DARNETT
    -   Bo zaczynam tchórzyć.
    -   Alec! Ty zażartowałeś! Wymamrotał coś pod nosem.
    -   A jeśli już rozmawiamy o twojej magii... Jeśli jeszcze kiedykolwiek zmusisz mnie do 
lewitowania...
    -   Och, czyżbym nie przeprosiła cię za tę ostatnią noc w Londynie?
    Zatrzymał się na moment, po czym wolno przeszedł przez otwarte drzwi. Poczuła na 
skórze powiew chłodnego wieczornego powietrza.
    -   Nie przeprosiłaś, ale ja też tego nie zrobiłem... To znaczy, do tej chwili.
    Postawił ją na nogi i zdjął jej z oczu swój krawat. Głos uwiązł jej w gardle.
    -   O mój Boże!
    Połyskliwe płomyki setek świec w kandelabrach rozjaśniały mrok na dachu pałacu w 
Belmore Park niczym złocisty pył, a rozmigotane światło pochodni otaczało bursztynowym 
blaskiem anioła, jednorożca i szarmanckiego rycerza. Rzeźby wyglądały na tle ciemnego 
nieba niczym skrzący się złotem gwardziści. Drogę do pokrytej kopułą jadalni, której 
podwójne drzwi były teraz gościnnie otwarte, znaczyły smukłe wazony z niezliczonymi 
kwiatami z pałacowej cieplarni. A na ciemnym niebie okrągły księżyc lśnił perłowym 
blaskiem. Temu widokowi nie potrafiły dorównać żadne marzenia i życzenia Joy.
    -   Och, Alec... - Wzruszenie nie pozwoliło jej mówić. Miała ściśnięte gardło. Dławiły ją 
łzy z powodu szczęścia i bezgranicznej miłości do tego mężczyzny. Zamknęła na moment 
oczy, żeby w skupieniu oswoić się z bajkowym widokiem. Gdy je otworzyła, ze zdziwieniem 
spostrzegła, że Alec wpatruje się w nią z niepokojem, jakby nie był pewny jej reakcji. 
Dotknęła jego dłoni. Natychmiast wyprostował się, jak przystało na dumnego diuka Belmore. 
Uśmiechnęła się do niego. - Dziękuję.
    -   Chodźmy.
    399
    JILL
    Wziął ją za rękę i ruszyli do jadalni, skąpani w ciepłym blasku płomyków świec i upojeni 
zapachem lewkonii, hiacyntów i malw. Zerknęła na rękę Aleca. Trzymał jej dłoń tak 
swobodnie, a zarazem tak zaborczo. Pojawiło się w ich związku coś nowego, głębszego i 
trwalszego niż jego namiętność i uczucie Joy. To budziło w niej lęk, ale silniejsze od niego 
było pragnienie szczęścia, nadzieja na miłość Aleca i oczekiwanie na uścisk jego ramion. Idąc 
u boku męża do zalanej światłem jadalni, czuła się jak w krainie ucieleśnionej fantazji, 
bardziej porywającej niż gwiezdny krajobraz czy magiczne piękno zimy.
    Gdy stanęli w drzwiach, olśnił ją widok przeszklonej kopuły, błyszczącej jak najczystszy 
kryształ. Alec położył dłoń na jej biodrach i wprowadził ją do środka. Zerknęła w srebrzącą 
się w mroku tarczę księżyca i mrugające gwiazdy. Lękliwym szeptem wymówiła imię męża. 
Wziął ją delikatnie za ramiona i odwrócił w stronę wnętrza.
    Zobaczyła stół z dwoma nakryciami. Błyszczały na nim niczym diamenty kryształy 
Belmore'ów, złocona chińska porcelana i srebra, a pośrodku stała waza wypełniona różowymi 
różami. Bolesne wspomnienie niedoszłej kolacji we dwoje w Belmore House, tego wieczora, 
gdy zatrudniła Hungana Johna i Forbesa, rozpłynęło się jak lód w promieniach słońca. Joy 
poczuła taki przypływ miłości do Aleca, że znowu miała ściśnięte gardło. Odwróciła się do 
męża, zarzuciła mu ręce na szyję i oparła głowę na jego ramieniu.
    -   To najpiękniejszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam. Uśmiechnęła   się   
marzycielsko.   Alec   uniósł jej   podbródek.
    Spojrzeli sobie w oczy.
    -   To niewiele w porównaniu z tym, co zrobiłaś dla Stephena. 1 dla mnie. Dziękuję, 
Szkotko.
    Pochylił się do jej ust i westchnął w upojeniu. Przeszył ją dreszcz rozkoszy. Zanurzył 
dłonie w jej włosach. Językiem drażnił jej wargi. Gdy tylko je rozchyliła, język wśliznął się 
do ust. Cały świat Joy był teraz w ramionach Aleca. Delikatnie ocierała się o tors męża, a on 
przesunął dłonie na jej biodra i mocno ją do siebie przycisnął.  Westchnęła.   Pragnęła go tak
    400
    ^ZAKY
    mocno, że wszystko wokół niej przestało istnieć. Czuła tylko złote światło na 
przymkniętych powiekach. Alec zaczął pieścić ustami jej ucho. Swoim głębokim głosem 
maga szepnął jej imię, na wpół przepraszająco, na wpół modlitewnie. Wzajemnie roz-
koszowali się dotykiem swoich ciał, pieszczotami dłoni i języków. Nagle uniósł głowę. Joy 
otworzyła oczy i spojrzała w ukochaną twarz. Alec skinął głową w stronę pomocniczego stołu 
pod ścianą, który uginał się od półmisków z potrawami i srebrnych podgrzewaczy.
    -   Kolacja  wystygnie.
    Joy niezdarnie wyjmowała zapinki z jego koszuli.
    -   Może poczekać. - Upuściła zapinki na podłogę. - Pocałuj mnie. Nie pragnę niczego 
więcej. - Położyła dłonie na jego piersi.
    -   Moment. - Zamknął drzwi, zatrzaskując rygiel. W mgnieniu oka znowu był przy niej. 
Powiedział władczym tonem: - Odwróć się.
    Pieścił jej szyję czułymi dłońmi kochanka, a potem rozpiął guziki sukni i całował plecy. 
Gdy wargi natrafiły na biały jedwab koszuli, przesunął je na szyję i obojczyk. Pieszczotliwy 
dotyk tych wilgotnych, gorących ust podniecał Joy niemal do bólu. Po chwili błyskawicznym 
ruchem Alec zsunął jej suknię z ramion. Zwoje materiału opadły na podłogę.
    Odwrócił Joy do siebie i przyklęknął. Muskał dłońmi nogi w cienkich pończochach i 
przez jedwab koszuli całował uda, pozwalając jej poznać, czym może być dotyk. Spoglądając 
w dół, mocno obejmowała jego głowę. Gdy wargi męża spoczęły w sercu jej kobiecości, 
słodko westchnęła. Uniósł głowę. W jego oczach płonęła namiętność. Również wyraz twarzy 
Joy zdradzał jej najbardziej intymne pragnienia, ale wcale nie czuła się tym zawstydzona. 
Tęsknota za ciałem Aleca pokonała skromność i lęk.
    Wstał i wyjął szpilki z jej włosów. Brązowe kędziory okryły uda. Wstrzymał oddech i 
stał przez chwilę nieruchomo, jakby musiał się oswoić z tym niezwykłym widokiem. Potrafił 
wyzwolić w Joy dumę z powodu jej urody, czego nie doświadczyła nigdy wcześniej. Pozwolił 
żonie poznać zniewalającą siłę jej kobiecości, o co dotychczas nawet siebie nie podejrzewała.
    401
    J1LL BARNETT
    Spragniona jego dotyku, zsunęła ramiączka koszuli. Gładki jedwab opadł na podłogę, 
muskając skórę jak czułe dłonie Aleca. Stała przed nim naga.
    -   Chodź - szepnęła niskim, matowym głosem. Podniecony   tym   zmysłowym   
dźwiękiem,   zerwał   z   siebie
    koszulę i zaniósł Joy na tapczan. Słysząc, jak jego buty spadają na podłogę, uniosła 
powieki. Jej oczom ukazał się księżyc za oknem.
    Alec zaczął całować jej nogi, sunąc ustami do góry - z łydek na wewnętrzną stronę ud. Po 
chwili zaczął drażnić językiem jej waginę. Oparł kolana Joy na swoich szerokich ramionach i 
podłożył dłonie pod jej pośladki. Szepnął czułą pieszczotę, muskając gorącym oddechem 
serce jej kobiecości. Zaczął całować je tak namiętnie, że Joy była bliska utraty zmysłów. 
Wykrzyknęła jego imię. Spazmatycznie ściskała narzutę i pojękując przesuwała głowę po 
tapczanie. Czuła tylko płomienny dotyk wilgotnego języka. Jego ruch posłał Joy na krawędź 
ekstazy. Nagle Alec uniósł głowę.
    -   Chodź, Szkotko, jeszcze bliżej. Chcę poczuć rozkosz, jaką ci daję.
    Namiętność wycisnęła z jej oczu łzy. Ale Joy nie wstydziła się ich. Liczył się tylko ten 
moment, zmysłowe pragnienie i dotyk ust męża. Doznawała takiego upojenia jego 
pieszczotami, że gdyby je przerwał, chybaby tego nie przeżyła. W chwili gdy język Aleca 
wśliznął się głęboko do jej wnętrza, zadrżała z rozkoszy. Poszybowała do gwiazd. Mąż 
pojękiwał gardłowym głosem, a na ich ciała spadł deszcz różanych płatków. Okryły 
aksamitnym kobiercem jego głowę i plecy oraz piersi i brzuch Joy. Gdy rozkosz zaczęła 
stopniowo słabnąć, zapachowa mieszanka piżma i olejku różanego ulotniła się. Pocałunki 
Aleca były teraz lekkie jak muśnięcia skrzydeł motyla. W końcu wysunął dłonie spod 
pośladków Joy i delikatnie zdjął ze swoich ramion jej nogi.
    Kiedy uniosła powieki, zobaczyła, że mąż znowu pochyla głowę i rozdmuchując płatki, 
przesuwa język ku jej piersiom. Gorące usta wzięły w posiadanie sutek. W oczach męża 
płonęła
    L-ZARY
    namiętność. Joy poczuła na brzuchu jego szorstki tors. Wygięła się i zanurzając dłonie w 
bujnych szpakowatych włosach, przybliżyła wargi do jego warg. Wziął garść płatków i potarł 
nimi najpierw jej usta, a potem swoje. Zaczął ją całować. Znowu oszołomiła ją zapachowa 
mieszanka piżma i róż. Poczuła napór nabrzmiałej męskości Aleca. Spragniona, rozchyliła 
uda. Wszedł w nią. Westchnęła. Cofnął się i wszedł głębiej. Westchnęła ponownie.
    -   Boże, jak twój głos mnie podnieca. - Umilkł, rozkoszując się ich intymnym kontaktem. 
- Co czujesz? - spytał po chwili.
    -   Tylko ciebie... Alec... Mój Alec.
    Te słowa kruszyły go jak słońce lód i działały niczym afrodyzjak. Przytrzymując ją 
szorstko, przekręcił się na plecy. Rozsunął uda Joy tak, że kolanami dotykała jego bioder. 
Poruszał się w niej, unosząc pośladki rytmicznie w górę. Jedną dłonią pieścił jej waginę, a 
drugą obejmował za szyję. Drażnił językiem wnętrze ust. Po chwili podciągnął biodra wyżej i 
sięgnął szczytu pochwy. Zwolnił tempo, poruszając się miarowo. Gdy równocześnie zaczęli 
przeżywać ekstazę, Joy czuła każdym milimetrem ciała jego potężną „ostrogę". Długa słodka 
miłość była jak przedsmak wieczności, a ich serca biły zgodnym rytmem. Wkrótce Alec 
dopasował do tego rytmu tempo ruchów. W Joy perlił się życiodajny płyn. Przepełniała ją 
błogość. Poczuła nowy przypływ rozkoszy, narastającej w rytm coraz szybszych ruchów 
Aleca. Wciąż powtarzali swoje imiona. Ciało Joy należało do niego.
    -   Jak dobrze, Szkotko. Jak dobrze - wydyszał do jej ucha. Ekstaza narastała. Joy 
wstrzymała oddech. Uniosła ją fala rozkoszy. - Alec uścisnął jej głowę. - Jak dobrze.
    Spazmatycznym ruchem przywarła do męża. Na ich ciała zaczęły spadać nowe płatki róż. 
Alec był w niej głęboko, czuły na przenikające ją pulsowanie. Krzyknęła jego imię. Ekstaza 
sięgnęła zenitu. Joy straciła poczucie rzeczywistości.
    Znowu jestem głodna.
    Alec patrzył, jak żona ześlizguje się z tapczanu i zanurzając stopy po kostki w kobiercu z 
płatków róż, podchodzi do stołu
    402
    403
    JlLL BARNETT
    z potrawami. Miała na sobie jego koszulę, którą zakrywały sięgające po uda włosy. 
Podparł dłońmi głowę. Obserwował jak włosy Joy, upstrzone różanymi płatkami, falują w 
rytm nuconej przez nią melodii. Nakładając na talerz wszystkiego po trochu, raczyła się 
imbirowym piernikiem. Jadła już po raz drugi. Po chwili wróciła na tapczan, trzymając w 
dłoniach wyładowany talerz. Koszula sięgała jej do kolan, ale niewiele zakrywała, bo w 
różanym kobiercu znalazła tylko jedną zapinkę. Z każdym jej krokiem Alec widział uda, które 
zaciskały się na jego biodrach przez większą część nocy, talię i piersi. Z chwil miłosnych 
uniesień najbardziej wrył się w jego pamięć obraz twarzy żony. Odczuwał męską dumę, 
widząc w jej oczach radość, a zarazem czystą miłość.
    Joy wdrapała się na tapczan i odgryzła kęs z udka kurczaka. Jadła z takim apetytem, 
wywracając komicznie oczami, jakby to był ulubiony przysmak bogów. Alec potrząsnął 
głową na widok tego krotochwilnego biesiadowania. Nawet w tej chwili nie potrafił oderwać 
oczu od ust żony, od ust, które rozpalały w nim zmysły. Delikatne westchnienia, jakie się z 
nich wymykały, syciły jego męską dumę, a zdobiący je uśmiech uczył go bycia szczęśliwym.
    -   Ugryź. - Podsunęła mu udko pod nos.
    -   Wolę pierś. - Zerknął wymownie pod rozchełstaną koszulę.
    -   Och, Alec, ty naprawdę masz poczucie humoru. - Z radosnym westchnieniem odłożyła 
talerz, ale usiłowała okryć się szczelniej. - Nie pojmuję, gdzie są te zapinki. - Rozglądała się 
wokół tapczanu. Zerknął na nią z uśmiechem. - To dziwne, że znalazłam tylko jedną. Ile ich 
było?
    -   Osiem. - Usiadł, objął ją w talii i posadził na kolanach, całując w pierś. - Wcale nie 
jest zimna.
    Joy znowu westchnęła, na wpół urażona, na wpół rozbawiona.
    -   A więc pamiętasz. - Pocałował drugą pierś.
    -   O tak. - Uścisnęła jego ramiona. - I pamiętam, że po tym jak Jem powiedział o 
zimnych cyckach czarownicy, miałeś ochotę to skomentować.
    Przemknęło mu przez głowę mnóstwo myśli, ale milczał. Po prostu ją pocałował.
    L.ZARY
    -   Czy przypadkiem nie chciałeś czegoś powiedzieć? - spytała dociekliwie.
    -   Znacznie bardziej wolę sprawdzać teorie w praktyce. Roześmiała się i objęła go za 
szyję. Po chwili przesunął rękę
    na krawędź tapczanu i upuścił na podłogę siedem zapinek.
    Niemal niepostrzeżenie w mieszkańców Belmore Park wstąpiło nowe życie, jakby za 
pomocą przywracającej radość białej magii zostało z nich zdjęte ponure zaklęcie. Teraz 
zawsze rozbrzmiewała tu jakaś melodia, karaibska lub szkocka. Służący wystukiwali rytm 
butami, głowy kołysały się, a spódnice wirowały. Nawet głuchy Forbes nucił, choć, 
oczywiście, niemiłosiernie fałszował, doglądając czyszczenia gromadzonych przez siedemset 
lat sreber Belmore'ów. Opieka nad tą kolekcją stanowiła jego nowy obowiązek. Futerko 
Beezle'a coraz szybciej przybierało czerwonawy, wiosenno-letni odcień. Hensonowi odrosły 
włosy. Za to warkocz Hungana Johna zrobił się cieńszy, a trzy podwórzowe koty straciły 
dużo sierści.
    Ale najważniejszym symptomem zmian było zachowanie Jego Miłości, które wprawiło 
wszystkich w zdumienie. Kiedyś rano pogwizdywał, idąc przez hall. Zatrzymał się na widok 
służącego i spytał go o nazwisko, po czym skinął głową, jakby usiłując je zapamiętać. Było to 
tak niezwykłe u dotychczas zimnego i sztywnego chlebodawcy, że służący strzępili sobie 
języki przez kilka dni. Niektórzy domniemywali, że podczas owego tygodnia, kiedy to 
przemierzał konno Belmore Park, spadł z konia i uderzył się w głowę. Ale jeszcze bardziej 
osobliwe i niewytłumaczalne było to, że z jego butów, a czasami z bardziej intymnych części 
garderoby, wypadały płatki róż. Ostatecznie służący zgodzili się, że z powodu tej całej 
błękitnej krwi arystokracja jest lekko zbzikowana.
    Alec właśnie zajechał przed stajnie po porannej przejażdżce. Pochwalił i pogłaskał 
czarnego ogiera, rzucając cugle chłopcu stajennemu. Już ruszył do ogrodu, gdy nagle o czymś 
sobie przypomniał. Zatrzymał się.
    404
    405
    JlLL BARNETT
    -   Jak się nazywasz?
    Chłopczyna zmartwiał ze strachu. Na jego piegowatej twarzy malowało się przerażenie.
    -   Nie bój się, nie zrobiłeś nic złego.
    -   Ned Hoskins, Wasza Miłość.
    -   Ned - powiedział do siebie Alec. - Łatwo zapamiętam, bo to pierwszy Ned, jakiego 
znam. - Zmarszczył brwi. - Ale te wszystkie kobiety imieniem Mary... Ich liczba zupełnie za-
mroczyła mój umysł. Nigdy nie dam tak na imię córce. - Zerknął na stajennego. - To 
wszystko. Wracaj do swoich zajęć.
    Podążał alejką do ogrodu, dodając Neda Hoskinsa do gwałtownie rosnącej liczby 
nazwisk służących. Zwolnił na schodach prowadzących do labiryntu za drzewami przyciętymi 
w kształty zwierząt.
    Wczoraj z tego miejsca usłyszał ważną rozmowę Szkotki i Stephena. Oczekiwali na 
niego w pobliżu. W labiryncie bawili się we trójkę w chowanego. Alec i Joy przekonali 
Stephena, że jeśli on kryje, to zawsze potrafi ich odnaleźć. Młodszy Castlemaine zmieniał się 
bardzo szybko. Z łatwością oswoił się z tym, kim jest naprawdę, najwidoczniej bardzo 
spragniony rodziny. Tak samo jak Alec. Joy urzekła ich obu, przełamując niepokój jednego 
oraz lęk drugiego. Gdy Stephen postawił kłopotliwe pytanie o motywy decyzji rodziców w 
jego sprawie, starszy brat zatrząsł się z oburzenia na ich głupotę i okrucieństwo. Ale dzięki 
delikatności, wyrozumiałości i serdeczności Szkotki Stephen odzyskał ufność i dobre 
samopoczucie. Joy stworzyła Alecowi rodzinę. A jeszcze do niedawna nie miał pewności, czy 
stworzy ją dla niej.
    Wątpliwości Belmore'a dotyczące miejsca Szkotki w jego życiu rozwiały się ostatecznie, 
gdy wczoraj zobaczył ją wraz z garbatym bratem pod drzewem przyciętym w kształt 
wielbłąda. Czytała Stephenowi fragment książki przyniesionej z pałacowej biblioteki, w 
którym było napisane, że Bóg obdarzył to garbate zwierzę nadzwyczajnymi cechami: siłą, 
wytrzymałością i godnością. Na wspomnienie tego zdarzenia Alec potrząsnął z niedo-
wierzaniem głową. Tylko Szkotka mogła coś takiego wymyślić.
    406
    %~/.AKY
    Och, Alec! Dobrze, że jesteś! Coś ci pokażę.
    Joy klęczała wśród ziół obok Stephena, spoglądając na długie nogi zbliżającego się do 
nich Aleca. Miał na sobie spodnie i buty do jazdy konnej. Jego widok pozbawił ją tchu w 
piersiach, zupełnie tak samo jak wtedy, gdy zobaczyła go po raz pierwszy. W każdym calu 
prezentował się jak diuk, z jego dumą i nieodłączną odrobiną arogancji oraz władczości. 
Teraz jednak wyglądał tak, jakby poznał przyjemny smak życia. A gdy stanął przy Joy, 
spostrzegła na jego twarzy to wszystko, co dzięki swojej przenikliwości odkryła w chwili, w 
której go poznała. Nawet uśpione dotychczas pragnienie kontaktu z innymi ludźmi. W 
zapomnienie odeszły chłód i powściągliwość, które miały odstraszać bliźnich. To był 
prawdziwy Alec, jej Alec. Uśmiechnęła się do niego, nie zdając sobie sprawy, jaką radość i 
miłość wyrażają jej  oczy.
    -   Stephen próbował zgadnąć, co to jest. A czy ty wiesz?
    -   Nigdy nie interesowałem się zanadto ogrodem.
    -   Ale to twój ogród. Czy nie wiesz nic na temat rosnących tu roślin?
    -   Są zielone. - Alec rozejrzał się dookoła. Stephen się roześmiał, a starszy brat skrzywił.
    -   Powąchaj. - Podsunęła Alecowi pod nos gałązkę. Wciągnął zapach. Spytała 
niecierpliwie: - Czy nie czujesz znajomej woni?
    -   Przypomina mi zapach pieczonej jagnięciny.
    -   Bo używa się tego zioła jako przyprawy do jagnięciny - odparła ze śmiechem. - To 
rozmaryn. Wspomaga pamięć... O mój Boże! Spójrzcie tam. Wcześniej tego nie zauważyłam.
    Obaj odwrócili głowy w ślad za wyciągniętą dłonią Joy. Wskazywała na niewielką kępę 
niebieskich i białych kwiatków.
    -   Zakwitł barwinek! Podejdźmy. - Uniosła do góry niebieski kwiatek. - Barwinek 
umacnia nowe przyjaźnie.
    -   To dla moich przyjaciół. - Stephen rozdzielił bukiecik na dwoje, część kwiatków podał 
Joy, a część Alecowi.
    Szkotka cmoknęła go w szorstki policzek.
    -   Sentymentalne bzdury - mruknął Stephen, wstydliwie zwieszając głowę.
    407
    JlLL BARNETT
    Zerwała bukiecik białych kwiatków.
    -   Utrwalają przyjemne wspomnienia.
    Wręczyła kilka Stephenowi, a następnie Alecowi. Mąż spojrzał na nią wymownie.
    -   Jedyne kwiaty, które budzą we mnie przyjemne wspomnienia, to różowe róże - szepnął 
jej do ucha.
    Zaczerwieniła się.
    -   Joy, czy masz gorączkę? - spytał z niepokojem Stephen.
    -   O tak - oświadczył Alec, zanim Joy zdążyła pozbierać myśli. Objął ją i dodał: - Od 
nocy jest strasznie rozgorączkowana. Czy nie mam racji, Szkotko?
    Dała mu sójkę w bok. Rzeczywiście miał poczucie humoru, ale jego żarty stale obracały 
się wokół ich życia intymnego. Malująca się na twarzy męża pewność siebie mówiła, że ma 
pozwolenie Joy, by ją pocałować, ilekroć tego zapragnie.
    -   Gdy po raz pierwszy miała gorączkę, przyciskała wargi do okna powozu.
    Zaniemówiła ze zdziwienia. Zaczerwieniona jeszcze mocniej, spoglądała na niego. 
Wpatrywał się w jej usta.
    -   Szkotko, mam dla ciebie coś bardziej odświeżającego niż zimna szyba. - Zaczął ją 
całować.
    -   Sentymentalne bzdury! - mruknął zdegustowany znajomy głos.
    W pogodnym wiosennym powietrzu na wiejskich błoniach rozbrzmiewały dźwięki 
piszczałek. Dziewczynki o długich, przystrojonych pierwiosnkami włosach, i chłopcy w 
papierowych kapeluszach, niesieni przez rodziców, śmiali się wesoło, oglądając świąteczny 
pochód. Mieszkańcy wioski, przebrani za dziewice, rozbójników, konie i smoki, tańczyli w 
rytm muzyki granej na kotle, skrzypcach i piszczałce, poprzedzając zaprzęg ośmiu, 
udekorowanych barwnymi girlandami wołów, ciągnących na błonia pobielony wapnem, 
świąteczny słup. Został wykonany z najwyższej i najprostszej brzozy, której obcięto gałęzie.
    -   Jest długi. - Neil przystawił do oczu lornion, zawieszony na tym samym łańcuszku, do 
którego przymocował talizman odstraszający zarazki malarii, a także fetysz z piór, otrzymany 
od Hungana Johna.
    Richard odburknął coś złośliwie i wyciągnął się na skórzanym siedzeniu w landzie 
Belmore'ów.
    -   Naprawdę nie chcesz lornionu? - Neil uśmiechał się od ucha do ucha. - Z pewnością 
nie najlepiej widzi się tylko jednym okiem.
    Downe spiorunował go zarówno zdrowym, jak i podbitym okiem.
    -   Powiem Joy i Alecowi, w jaki sposób to diablę tak cię urządziło.
    409
    JlLL BARNETT
    CZARY
    -   A wtedy ja w taki sam sposób rozkwaszę twoje oko, tyle że nie będzie to żaden 
przypadek. - Hrabia zastygł w gniewnej pozie. Na jego twarzy malowało się zakłopotanie.
    -   Wszyscy mówią, że dziewczę umieściło w twoim oczodole piłkę do krykieta.
    Twarz Richarda stała się napięta. Joy była pewna, że jeszcze mocniej zacisnął zęby. 
Trochę żałowała hrabiego. Podobnie jak Alec należał do ludzi bardzo dumnych, ale nie 
separował się od innych okazywaniem lodowatego chłodu, lecz bronił się gniewem i 
cynizmem. Od kiedy mąż powiedział Joy, że Richard i Neil garnęli się do niego w Eton, 
pomimo jego niechęci, stała się wobec hrabiego bardziej tolerancyjna, wręcz go polubiła. Ten 
przypływ sympatii dla Richarda i Neila był skutkiem stosunku ich obojga do Stephena. Od 
pierwszej chwili zaakceptowali go, byli dla niego mili i o nic nie pytali. Dzięki temu 
sprawdzili się w oczach Joy jako przyjaciele. Toteż powstrzymała się od uśmiechu. Również 
Alec nie zareagował żadnym komentarzem na słowa wicehrabiego. Ale Stephen nie potrafił 
być równie taktowny.
    -   Hrabia wygląda jak borsuk - powiedział prostodusznie.
    -   Stephen, jestem absolutnie przekonany o trafności tego porównania. - Neil zachichotał 
i zaczął z upodobaniem oglądać twarz Richarda przez lornion.
    -   Seymour, zaraz będziesz potrzebował tych swoich czarodziejskich fetyszy i 
talizmanów. - Hrabia zmierzył go wzrokiem.
    -   Spójrzcie! - Joy wskazała na błonia. - Wkopują słup. Wszyscy odwrócili głowy. 
Muzykanci znowu zaczęli grać. Po
    chwili z wierzchołka pala, zwieńczonego bogatą koroną z różowych i niebieskich 
kwiatów rododendronu, opadły czerwone, niebieskie, zielone i żółte serpentyny. Każdą zdobił 
srebrzysty księżyc w pełni i złote gwiazdy. Sam pal oplatały girlandy z ciemnozielonego 
bluszczu, z białego i zielonego kapryfolium, z fiołków i żółtych pierwiosnków.
    -   Niebawem zaczną się wyścigi. Najlepiej będzie, jeśli tam pójdziemy. - Alec wysiadł z 
powozu i podał rękę Joy.
    Wzięła go pod ramię i ruszyli wiejską drogą.
    -   Widzę, że w Anglii lud świętuje dzień pierwszego maja
    niemal tak samo uroczyście jak w Szkocji, chociaż nigdy nie brałam udziału w zabawach 
przy ogniskach.
    -   Zdaje się, że dziś w nocy zaznaliśmy dość żaru - powiedział cicho Alec.
    Szturchnęła go łokciem między żebra. Znowu robił żartobliwe aluzje do ich namiętnej 
miłości.
    -   Jakiego żaru? - zainteresował się Stephen. Odwrócił się i idąc przed nimi tyłem, 
patrzył wyczekująco na Joy.
    -   Mieliśmy kłopot z kominkiem w naszym saloniku. Nic poważnego - skłamała. Kątem 
oka spostrzegła, że mąż lekko się uśmiecha. - Śliczne są te dekoracje nad drzwiami.
    Alec się roześmiał, obrzucając dekoracje dziwnym spojrzeniem, a Stephen zaczął 
uprzejmie wyjaśniać, że w pobliżu nie ma żadnych fok, nawet jeśli komuś zdawało się, iż je 
usłyszał.
    -   Seymour, wyjaśnij Szkotce, czemu służą te dekoracje.
    -   Odstraszaniu czarownic - rzucił przez ramię Neil.
    -   Może powinienem był je umieścić tamtego dnia w North Road - szepnął Alec do ucha 
Joy.
    -   Co wolisz: ropuszy rechot czy brodawki? - odgryzła się. Znowu się roześmiał i objął 
ją.
    -   Nie skorzystam z żadnej z tych propozycji. Najbardziej odpowiadałoby mi 
świętowanie dnia pierwszego maja z tobą w lesie.
    -   Już tam dziś z tobą byłam. Wystarczy. - Wciągnęła powietrze przez nos.
    -   Rzeczywiście. Niemal już zapomniałem o tej cudownej rosie.
    -   Czy ktoś wspomniał o rosie? - upewniał się Neil. - Moja babka i matka zawsze 
obmywały twarze pierwszomajową rosą. To pomagało im zachować urodę.
    -   A widzisz? Wcale nie jestem stuknięta - wypominała Joy Alecowi. - To naprawdę tak 
działa. A poza tym nie byłam jedyną kobietą w lesie. Pierwszomajową rosą obmywa się 
niemal każda kobieta przed pięćdziesiątką.
    Zatrzymał się i pieszczotliwie przesunął dłoń na podbródek Joy, unosząc go w górę. 
Popatrzyła mu w oczy.
    -   Szkotko, już  chyba nic  nie  może  sprawić,  żebyś  była
    410
    411
    JILL BARNETT
    bardziej  urodziwa. - Przesunął palcem po jej ustach. - Nie widziałem piękniejszej od 
ciebie kobiety.
    Wstrzymała oddech. Wzruszenie niemal wycisnęło jej łzy z oczu. Niezdolna do 
powiedzenia czegokolwiek, położyła dłoń na sercu Aleca i uśmiechnęła się. Nagły dźwięk 
bębna unicestwił magiczny moment. Spojrzała w stronę, z której dobiegał hałas.
    -   Zaczynają się wyścigi. Poproszono mnie o wytypowanie zwycięzcy - oznajmił Alec.
    -   Oczywiście. Idź. Będziemy się świetnie bawili.
    Nie spuszczała oczu z jego wysokiej sylwetki, dopóki nie zniknął w tłumie. Zaczęła się 
rozglądać wśród świątecznego tłumu na błoniach. Zauważyła wielu służących z Belmore 
Park. Ludzie oblegali stragany, w których sprzedawano wszystko - od medykamentów, 
poprzez majowe lalki, do mioteł z wierzbiny. Stała ze Stephenem na skraju tłumu, obserwując 
pląsające wokół słupa dzieci. Gdy dorośli zaczęli tańczyć „skakanego", namówiła szwagra na 
jedno okrążenie. Powłóczył nogami, ale ilekroć mijał się z nią, widziała na jego twarzy 
zachwyt. Przez chwilę przyglądali się tanecznemu korowodowi, popijając lemoniadę, a potem 
Stephen poszedł wraz z Neilem i Richardem oglądać wyścigi konne. Ona wolała 
pospacerować po wiosce.
    Wszędzie królowały wiosenne kwiaty. Dziewczęta miały we włosach wianki z 
pierwiosnków, orlika i róż. Silny zapach kwiatów mieszał się z wonią porastającej skraj błoni 
macierzanki. Dziewczynki przytulały do piersi majowe lalki, ozdobione barwnymi wstążkami 
i fiołkami. Lalki można było wygrać na loterii w jednym z kramów. Na słomianych dachach 
pobielonych wapnem chałup gnieździło się różne ptactwo, zwłaszcza wróble i gołębie. To był 
dla nich istny raj. Zewsząd dobiegały do uszu Joy dźwięki muzyki i odgłosy życia natury, 
mieszając się z salwami śmiechu. Uważała to za prawdziwie magiczne powitanie maja.
    Gdy w jakieś pół godziny od chwili rozstania ze Stephenem, Neilem i Richardem 
pałaszowała ciasto przekładane musem gruszkowym, Alec objął ją w talii. Nie mogąc mówić, 
podsunęła mu ciasto do ust, żeby spróbował. Ku zdumieniu Joy pożarł natychmiast   cały  
kawałek  i  zaczął  żartować   na  temat  nie
    412
    CZARY
    nasyconego apetytu, znowu robiąc aluzje do ich życia intymnego i przyprawiając ją o 
rumieniec.
    -   Gdzie jest Stephen? - Dał w końcu za wygraną, nie znajdując w niej wdzięcznej 
partnerki do takich żartów, i rozejrzał się dookoła.
    -   Z Neilem i Richardem. Poszli oglądać wyścigi konne.
    -   Właśnie się skończyły, a za chwilę rozpoczną się wyścigi wozów. Poszukajmy ich.
    Przeciskali się przez odświętnie wystrojony tłum mieszkańców wioski. Byli tu także 
przebierańcy. Robin Hood i jego wesoła kompania kręcili się wśród ludzi, dla zabawy 
wyciągając co się dało z kieszeni. Później, na udawanej wyprzedaży, mieli oddać zagrabione 
łupy ich prawowitym właścicielom za symboliczne pensy. Z wianków na głowach 
wieśniaczek powiewały barwne wstążki, przypominające serpentyny ze słupa. Mężczyzn 
zdobiły wieńce lub naszyjniki z bluszczu, a niektórzy mieli wysokie atłasowe kapelusze. Na 
powitanie wiosny okna i drzwi wszystkich chat udekorowano girlandami uplecionymi z 
gałązek głogu, kwitnących drzew owocowych oraz fiołków i bluszczu. W zaimprowizowanej 
z rosnących blisko siebie drzew świątyńce maja wesoło przygrywali muzykanci. Joy nuciła i 
kołysała głową w rytm melodii, wypatrując wśród tłumu zielonego surduta i kapelusza z 
szerokim rondem Stephena.
    W grupie mężczyzn otaczających beczkę z piwem rozległa się salwa śmiechu. Joy, 
podążając za Alekiem, wspięła się na palce, chcąc zobaczyć widowisko. Poczuła, że mąż 
zesztywniał. Spojrzała na niego. Miał taki sam wyraz twarzy jak wtedy, gdy wyrzucał z 
posady panią Watley.
    -   Dobrze wykonuję swoją pracę. Jestem prawdziwym Joe Millerem.
    Czując ucisk w żołądku, przedarła się przez tłum. Stephen z dumą zamiatał kamienne 
płytki placyku. Śmiech stopniowo zamierał. Wszyscy mężczyźni odwrócili głowy w stronę 
diuka Belmore. Wyglądał jak zastygła bryła lodu. Nikt nie miał wątpliwości, że pod tą 
powłoką płonie straszny gniew.
    Richard położył Alecowi rękę na ramieniu.
    -   Usiłowaliśmy to wyperswadować Stephenowi, ale w kółko
    413
    JlLL    BARNETT
    powtarzał, że chce pozyskać w tych ludziach przyjaciół. Nie pozwolił sobie zabrać 
miotły. Próbowałem.
    Alec stał w milczeniu, a tłum wokół nich powoli się przerzedzał. Joy podeszła do 
szwagra. Dotknęła jego ramienia.
    -   Stephen, musimy stąd iść.
    -   Ale to są moi przyjaciele. Pokazywałem im, jak dobrze potrafię pracować.
    -   Rozumiem, lecz nie pora na to.
    Zawiedziony, pochylił głowę, pozwalając jej zaprowadzić się do głównej drogi, gdzie 
miały się odbyć wyścigi wozów. Alec, Richard i Neil stali opodal z grupą wieśniaków. Joy 
zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Jej oczy napotkały wzrok męża. Alec był sztywny i 
wciąż rozgniewany. Hrabia coś do niego mówił.
    -   Może jesteś głodny? - spytała Stephena.
    Potrząsnął głową. Przykucnął na widok brązowego kundelka i zaczął się z nim bawić. Joy 
znowu spojrzała na Aleca. Ruszył w jej stronę. Miał dobrze jej znaną, choć od dawna nie 
oglądaną kamienną twarz. Odniosła wrażenie, że decyzja, by podejść do niej i brata 
kosztowała go bardzo dużo. Położyła dłoń na ramieniu męża. Wyczuła momentalne napięcie 
mięśni.
    -    Alec.
    -   Gdzie jest Stephen?
    -   Za mną. - Odwróciła się, ale szwagier zniknął. - Przed chwilą bawił się z psem.
    -   Nie ma go - stwierdził zimno Alec.
    Ponownie zaczęli przeszukiwać tłum, rozglądając się za zielonym surdutem i kapeluszem 
z szerokim rondem. W oddali rozległ się strzał obwieszczający, że rozpoczął się wyścig. 
Ziemia zadudniła pod kopytami. Jakaś kobieta krzyknęła przeraźliwie. Natychmiast dołączyły 
do niej inne głosy. Ludzie byli czymś przerażeni. Alec i Joy odwrócili się w stronę drogi. 
Samym środkiem beztrosko spacerowała czteroletnia może dziewczynka. Właśnie pochyliła 
się, żeby podnieść niebieską wstążkę z przyczepionym do niej srebrzystym krążkiem. Znowu 
rozległ się ten sam kobiecy krzyk. Towarzyszył mu narastający huk końskich kopyt i kół 
wozu. Joy i Alec dostrzegli Stephena wśród ludzi
    414
    CZARY
    stojących przy samej drodze. Patrzył na dziewczynkę. Kobieta krzyknęła rozdzierającym, 
mrożącym krew w żyłach głosem, jakby ktoś wyrywał jej serce. Wszyscy na placu zamarli. 
Matka zawołała dziewczynkę po imieniu. Mała spojrzała na nią. W tym momencie nadjechał 
pierwszy wóz. Na drodze mignęła plama zieleni. Krzyk rozległ się po raz kolejny. 
Towarzyszył mu płacz dziecka oraz jęk kogoś tratowanego końskimi kopytami i miażdżonego 
kołami wozu. Dziewczynka łkała spazmatycznie, rozciągnięta na skraju drogi. To były łzy 
strachu, ponieważ nic się jej nie stało. Zaciskała piąstki na szerokim rondzie kapelusza. Za 
przejeżdżającym wozem unosił się niby żałobny kir tuman kurzu. Po chwili opadł na 
poskręcane konwulsyjnie ciało Stephena Castlemaine'a.
    Czy jest coś, co moglibyśmy dla was zrobić? - spytał Richard.
    - Nie - odparła Joy, potrząsając głową. - Jak tylko zjawił się lekarz, Stephen znowu 
zemdlał. - Spojrzała na hrabiego. Jego twarz mówiła, że dla człowieka tak poturbowanego, 
jak młodszy Castlemaine, brak przytomności jest zapewne błogosławionym stanem. - 
Dziękuję za szybkie sprowadzenie doktora.
    Skinął głową. Wyglądał równie bezradnie, jak Joy. Wszyscy zebrali się w gabinecie 
Belmore'a. Joy podeszła do okna, ale widziała tylko zamazany obraz. W pobliżu Richard i 
Neil cicho rozmawiali. Po chwili przestały do niej docierać ich głosy. Pamiętała tylko 
przeraźliwe jęki Stephena i jego świszczący głos, gdy pytał, czy dziewczynce nic się nie stało. 
Wydawało się, że wiadomość, iż mała jest cała i zdrowa, polepszyła odrobinę jego 
samopoczucie.
    Powietrze przeszył jego rozdzierający krzyk. Joy błyskawicznie odwróciła się od okna. 
Zasłoniła dłońmi usta, żeby nie powtarzać w kółko imienia szwagra. Głos dochodził z pokoju 
nad gabinetem. Utkwiła oczy w sufit. To samo zrobili Neil i Richard, gwałtownie podrywając 
się z krzeseł. Stephen jęknął przeraźliwie. Joy poczuła ucisk w gardle i piekące łzy pod 
powiekami. Popłynęły po policzkach. Otarła je i zaczęła głęboko oddychać. Odwróciła się do 
okna.
    415
    JlLL BARNETT
    -   Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza - oznajmiła. Richard skinął głową  a Neil 
patrzył na nią zatroskanym
    wzrokiem.
    -   Zaczekaj. - Zacisnął jej dłoń na swoich czarodziejskich specyfikach.
    Zaskoczona, spojrzała na nie, a potem na jego twarz. Mężczyzna, który zawsze miał tyle 
do powiedzenia, milczał. Skinął tylko głową i odwrócił się, dołączając do Richarda.
    Przez podwójne oszklone drzwi Joy zeszła po schodkach wprost do ciemnego ogrodu. Po 
kilku minutach już obejmowała stary wiąz tak samo mocno, jak mające zapewnić powodzenie 
fetysze Neila. Oddychała głęboko. Gdy otworzyła oczy, automatycznie spojrzała na pałac. W 
oknie słabo oświetlonego pokoju spostrzegła wysoką znieruchomiałą postać. Niemal w tej 
samej chwili owa osoba poruszyła się i zniknęła za opuszczoną zasłoną. Joy objęła pień 
jeszcze mocniej, aż w końcu omdlały jej ręce. Wolno ruszyła w stronę pałacu. Nie czuła nic. 
Po cichu weszła do gabinetu męża. Neil i Richard nadal siedzieli w milczeniu.
    -   Czy już coś wiadomo?
    -   Nie - odparł hrabia.
    Usłyszeli trzask drzwi do pokoju Stephena. Zwrócili oczy na sufit. Do ich uszu dotarły 
jakieś głosy. Szczęknęły drzwi frontowe. Coraz wyraźniej słyszeli czyjeś kroki. Do gabinetu 
wszedł pobladły Alec. Stanął w milczeniu, nie patrząc na nikogo.
    -   Stephen? - Joy zbliżyła się do niego.
    -    Żyje.
    Wszyscy odetchnęli z ulgą.
    -   Ale nie można mu pomóc. Zdaniem lekarza prawdopodobnie umrze do rana.
    -   Co moglibyśmy dla ciebie zrobić? - spytał Richard, przerywając ciszę, która zapadła 
po tej informacji.
    Alec potrząsnął głową.
    -   Chodź ze mną - zwrócił się do Joy.
    Bez chwili wahania ruszyła za nim do sypialni Stephena. Szli w milczeniu.
    W pokoju panował półmrok. Paliło się tu zaledwie kilka świec,
    CZARY
    a draperie w oknach były zsunięte. Po raz pierwszy w życiu doświadczała grozy śmierci. 
Przebiegł ją dreszcz.
    -   Zostaw nas samych - zwrócił się Alec do czuwającej przy bracie pokojówki.
    Dziewczyna zniknęła w mgnieniu oka. Podszedł do łóżka. Miał udręczoną twarz.
    -   Byłem zakłopotany - rzekł. Joy spojrzała na męża zaskoczona.
    -   Podczas święta majowego. Kiedy zobaczyłem, jak zamiata i mówi, że jest 
prawdziwym Joe Millerem, czułem zawstydzenie - wyjaśnił, podnosząc wzrok. - A teraz... 
Popatrz na niego. Boże...
    Stephen z trudem łapał powietrze. Miał straszliwie poranioną twarz i sine, spuchnięte 
usta oraz szew na jednym uchu. Rzęził i jęczał, przekręcając się nieustannie. Joy nie potrafiła 
wydobyć z siebie głosu i wykonać najmniejszego gestu. Czuła się bezradna, pozbawiona 
jakiegokolwiek punktu oparcia, zła i winna. Mogła sobie tylko wyobrazić, co przeżywa Alec. 
Jego twarz wyrażała straszliwe napięcie. Podeszła do niego.
    -   Spraw, żeby poczuł się lepiej - odezwał się.
    -   Słucham?
    -   Pomóż mu. Użyj swojej magicznej mocy.
    -   To niemożliwe.
    -   Musisz to zrobić.
    -   Szczerze żałuję, że nie potrafię.
    -   Zrób coś - nalegał z desperacją.
    -   Już ci kiedyś mówiłam. Moja magiczna moc jest za słaba...
    -   Na litość boską przecież on umiera!
    Stephen jęknął, przekręcił się i znowu jęknął. Zaczął się rzucać. Chwycili go i 
przemawiali uspokajająco. Po chwili zastygł w bezruchu, ale bez przerwy krzyczał żałośnie. 
Joy spojrzała na Aleca. Wyglądał tak, jakby czuł się przez nią oszukany.
    -   Jak boli - jęknął Stephen. - Jak strasznie boli... Pomóżcie mi. Stracił przytomność.
    Joy drżały ręce i łzy płynęły po policzkach. Alec opadł na krzesło i ukrył twarz w 
dłoniach. Gdy je cofnął, zobaczyła, że
    416
    417
    JlLL BARNETT
    rysy  męża  zniekształca  grymas  cierpienia  i  żalu.  Kurczowo zacisnął dłonie na 
poręczach krzesła. Kciuki były białe.
    -   Więc skróć jego męki.
    Zamarła w bezruchu, porażona grozą tego, o co on prosi z powodu współczucia dla 
Stephena.
    -   Nie zrobię tego - szepnęła.
    Belmore  popatrzył na brata,  bezwładnie  opuszczając  ręce z poręczy krzesła. Roześmiał 
się ponuro.
    -   Byłem na tyle nierozsądny, że uwierzyłem w te twoje czary. Jaki z nich pożytek?
    Podeszła do niego i położyła dłoń na jego ramieniu.
    -   Wyjdź. - Zamknął oczy.
    -    Alec...
    -   Powiedziałem, żebyś wyszła.
    -   Pozwól mi tu zostać z tobą.
    -   Idź już. - W milczeniu wpatrywał się w Stephena. Zastanawiała się, co powiedzieć, 
żeby zburzyć tę ścianę lodu,
    którą się odgrodził. Nagle spojrzał na nią z furią.
    -   Do cholery, ty niemądra kobieto! Czy nie widzisz, że chcę być sam? Więc... wynoś 
się. Zostaw mnie i brata. Nie jesteś mi potrzebna.
    Wokół Joy zamknęła się zimna, ciemna czeluść, odbierając jej powietrze. Duchessa 
powoli cofała się do wyjścia, aż w końcu uderzyła o drzwi. Po raz ostatni objęła wzrokiem 
męża. Siedział sztywno jak marmurowy posąg. Joy okręciła się na pięcie i wybiegła z pokoju. 
Nie zdając sobie z tego sprawy pędziła po schodach ile sił w nogach, do drzwi frontowych. 
Ktoś wołał ją po imieniu, ale głos dochodził z oddali, a poza tym nie potrafiła się zatrzymać, 
tak jak nie mogła opanować płaczu. W hallu uderzyła w coś ramieniem. Rozległ się huk, 
jakby jakiś przedmiot roztrzaskał się na kawałki, lecz nic ją to nie obchodziło. Otworzyła 
frontowe drzwi. W tej samej chwili na dworze rozpętała się burza.
    Joy mknęła przez mokrą trawę i zielone pagórki, wzdłuż żwirowanej alei. Czarne niebo 
rozdzierały błyskawice i pioruny. Pod wpływem wichury rozwarła się brama. Łomot, jaki 
uczyniła, rozbrzmiewał echem po okolicy. Duchessa wybiegła na drogę. Tu podmuchy wiatru 
były jeszcze silniejsze, a deszcz zacinał mocniej.
    CZARY
    Przemokła do nitki. Z włosów wypadły jej szpilki. Nasiąknięte wodą kędziory ciężko 
opadły na plecy, utrudniając bieg; nogi grzęzły w błocie. Ale Joy pędziła dalej, czerpiąc siłę z 
przeżywanego wstrząsu uczuciowego. Nic nie było w stanie jej zatrzymać. Znowu odniosła 
wrażenie, że ktoś woła japo imieniu. Odwróciła głowę. Potknęła się i upadła. Leżała tak, 
łkając, z głową ukrytą w ramionach, a wiatr i deszcz smagały ją po plecach. Nagle w jej uchu 
zadźwięczało głośne sapnięcie. Spojrzała przez ramię. To przemoczony do nitki Beezle 
siedział przy niej, spoglądając ze współczuciem swymi mądrymi brązowymi ślepkami.
    -   Och, Beezle. - Usiadła i przycisnęła go do piersi, a on wtulił mokry pyszczek w jej 
szyję. Była załamana i straszliwie samotna. Pod wpływem jakiegoś przymusu spojrzała na 
pałac. - Nie potrafię pomóc Stephenowi... Alec ma rację. Cóż warta jest moja magia, skoro 
jestem bezsilna wobec cierpień ich obu? - Popatrzyła w ciemne niebo i zawołała 
rozpaczliwym głosem: - Dlaczego? Dlaczego nie potrafię im pomóc? - Objęła gronostaja 
jeszcze mocniej. - Proszę... Oddałabym wszystko... Proszę...
    W jednej chwili przestał padać deszcz i ustał wiatr. Na ciemnym niebie pojawił się 
złocisty obłok. Zygzakiem posuwał się ku ziemi. Przez chwilę krążył nad Joy, a potem 
zatrzymał się jakiś metr od niej.
    -   To ciotka MacLean - szepnęła duchessa.
    W blasku złocistej aury ukazała się postać majestatycznej, pięknej i wysokiej kobiety. 
Gdy spojrzała na wychowankę, w jej mądrych, łagodnych oczach pojawiło się współczucie. 
Uklękła i otworzyła ramiona.
    -   Joyous.
    -   Nie potrafię pomóc Stephenowi - łkała w jej objęciach Joy.
    -   Wiem, moja mała. - Ciotka wpatrywała się w nią przenikliwymi szarymi oczami.
    -   Myślałam, że Alec mnie potrzebuje.
    -   To prawda. Jeśli kiedykolwiek ktoś pragnął odrobiny magii w życiu, to z pewnością 
Alec Castlemaine.
    -   Ale jaki z niej pożytek, skoro nie potrafię uratować życia Stephenowi? - Oparła głowę 
na ramieniu ciotki. - Znowu zawiodłam.
    418
    419
    JILL BARNETT
    -   Nie ty zawiodłaś, lecz Alec. - Ciotka głaskała j a p o ramieniu.
    -   On dopiero zaczyna cokolwiek rozumieć. To wymaga czasu.
    -  Joy patrzyła swojej opiekunce w oczy. Ciotka potrząsnęła głową.
    -   Ale to Stephen przeżywa udręki. Cierpi ponad ludzką miarę, a ja nie potrafię mu 
pomóc - ciągnęła duchessa.
    -   Uchronię go od śmierci.
    -   Och, dziękuję! - Joy uścisnęła ciotkę. Jej twarz promieniała.
    -   Ale ty musisz zniknąć.
    -   Słucham? - Wychowanka odsunęła się. Miała marsową minę.
    -   Musisz opuścić to miejsce.
    -   Nie... - Spoglądała w ciemność. - Nie odejdę stąd. - Chwyciła ciotkę za ramiona. - Nie. 
Proszę, nie każ mi...
    -   Nie możesz z nimi zostać.
    -   Ale ja go kocham... Kocham ich obu. Opiekunka milczała.
    -   Dlaczego? - Joy patrzyła ciotce w oczy. - Dlaczego muszę stąd odejść?
    -   Bo Alec nic nie rozumie. Nie nauczył się szanować miłości.
    -   Proszę... Nie teraz, kiedy został tak boleśnie zraniony. To zbyt okrutne. Ja go kocham.
    -   On nie pojmuje uczucia - obstawała przy swoim ciotka.
    -   Spojrzała na pałac i potrząsnęła głową. - Nie mogę mu ciebie oddać.
    Joy poczuła, jak serce przestaje jej bić.
    -   Musisz dokonać wyboru.
    Obejmując mocno Beezle'a, duchessa patrzyła na pałac. Niebo rozjaśniła błyskawica, 
ukazując na moment rzeźby stworów w attyce dachu. W kilku oknach zamigotały płomyki 
świec. Wyglądały jak gwiazdy na niebie. Wydawały się tak samo odległe i nieosiągalne. 
Oczyma wyobraźni duchessa zobaczyła niewinnego, prostodusznego Stephena, który właśnie 
umierał... I Aleca, twardego jak skała, nieprzejednanego. Chwile, w których potrafił 
wykrzesać z siebie nieco życia, minęły bezpowrotnie. Odeszły na zawsze. Przyciskając 
gronostaja do piersi, klęczała na błotnistej drodze. Z oczu płynęły jej potoki łez. Gdy je 
zamknęła,
    CZARY
    czuła pod powiekami ogień. Zagryzła wargi. Z drżeniem odetchnęła. Spojrzała na pałac.
    -   Uratuj życie Stephenowi.
    Wyniosła budowla pogrążyła się w mroku. W oddali majaczyły tylko niewyraźne 
kontury. Znowu zerwał się wicher i rozpętała się ulewa gwałtowniejsza niż poprzednio.
    -   Alec - szepnęła Joy. - Mój Alec. Po chwili zniknęła w złocistym obłoku.
    420
    Oczarowanie
    O nieszczęsna ludzka naturo
    Tak podatna na cierpienie i smutek,
    Tak niezdolna do radości...
    |                                                                                                                                  G. Du 
Maurier
    Jakiś odległy dźwięk zakłócił ciszę zalegającą w pokoju Stephena. Alec nie zareagował. 
Gdy dźwięk rozległ się ponownie diuk uniósł głowę, wodząc niewidzącymi oczyma.
    -   Belmore! Otwieraj! - usłyszał stłumiony krzyk, a po nim nastąpiło głośne pukanie.
    Szarpnął za klamkę, trwając w milczeniu. W drzwiach stał Downe. Miał rozwiane włosy 
i przemoczone ubranie.
    -   Twoja żona wybiegła na dwór w czasie tej burzy. Chciałem ją dogonić, ale w pewnym 
momencie zniknęła mi z oczu. Co się tu, u diabła, wydarzyło?
    Alec potrząsnął głową i spojrzał na łóżko. Stephen leżał spokojnie. Poczucie winy wobec 
Joy było tak silne, że odebrało diukowi zdolność myślenia.
    -   Belmore, do cholery! Chcesz stracić ich oboje? Alec się nie poruszył. Downe szarpnął 
go za surdut.
    -   Belmore!
    Słyszał krzyk Richarda i czuł szarpnięcie, ale mimo to nic do niego nie docierało.
    425
    Teraz Downe mocno nim potrząsnął, lecz znowu nie nastąpiła żadna reakcja.
    -   Psiakrew... - Trzasnął Aleca pięścią w szczękę.
    Ból był dojmujący. Promieniował na zęby i szyję. Alec zatoczył się, trzymając za brodę. 
Potrząsnął głową i spojrzał na Richarda z zaskoczeniem, ale przytomnie.
    -   Ty sakramencki głupcze! Żona od ciebie odeszła!
    -   Odeszła?
    -   Właśnie.
    -   Cholera. - Pociągnął za sznurek od dzwonka. Niemal natychmiast do pokoju wszedł 
Henson. - Niech ktoś osiodła trzy konie. Gdy wrócisz, czuwaj przy moim bracie.
    -   Czasami potrafisz się zachować jak tępy osioł. - Spojrzenie Richarda świadczyło o 
tym, że on wie, co zrobił Alec. - Wypędziłeś ją z pokoju.
    Belmore milczał, ale w poczuciu winy i żalu musiał przyznać przed samym sobą, że 
dokładnie tak postąpił. Wrócił Henson, uwalniając go od konieczności odpowiedzenia 
hrabiemu.
    Popędzili po schodach i przez hall, po odłamkach stłuczonej wazy, do drzwi frontowych. 
Tu dołączył do nich Seymour. Strugi deszczu utrudniały widoczność. Alec, zdezorientowany, 
zatrzymał się na schodach, lecz zaraz spostrzegł konie. Dosiadł czarnego ogiera i spojrzał w 
ciemne niebo. Ilekroć Szkotka płakała, zawsze padał deszcz. Odetchnął głęboko i ścisnął 
konia kolanami. Wśród zawodzącego wiatru ruszył za Richardem, a za nim Neil.
    -   Zniknęła mi z oczu za tym wzniesieniem! - Hrabia wskazał widniejące przed nimi 
wzgórze.
    Tu się rozdzielili, przeszukując teren w trzech kierunkach.
    -   Szkotko! - krzyknął Alec, osłaniając usta dłońmi. Nasłuchiwał jej głosu, ale 
odpowiedziało mu tylko wycie
    wiatru. Przetarł zalewane deszczem oczy i rozglądał się, posuwając się wzdłuż drogi i bez 
przerwy nawołując Joy.
    -   Tutaj! - krzyknął Seymour.
    Belmore pogalopował na następne wzniesienie, dołączając do przyjaciół. Nie 
wypuszczając cugli, zsiadł z konia i brnął przez błoto do przykucniętego Neila. Ale Szkotki tu 
nie było. Nie było
    K,LARY
    niczego. Odwrócił się na pięcie, lecz Seymour wyciągnął dłoń, w której spoczywały: 
królicza łapka, ząb słonia i talizman z piór. Były brudne i mokre.
    -   Wołałeś mnie z powodu tych cholernych fetyszy? - Wyrzucał Neilowi Alec
    -   Dał je Joy, zanim odeszła. - Downe przytrzymał Belmore'a za ramiona.
    -   Więc musi tu gdzieś być - odezwał się diuk po długiej chwili wpairywania się w 
magiczne przedmioty. - Szkotko! - Znowu odpowiedziało mu wycie wiatru. - Szkotkoo! - 
Usłyszał tylko plusk deszczu. - Szkotkooo! - nie było żadnego odzewu.
    Gdy zegar wybił czwartą w nocy, Alec postanowił przerwać czuwanie przy bracie. Od 
trzech godzin Stephen nie jęknął i nie obudził się. Diuk chciał przez chwilę pobyć sam. 
Pociągnął za sznurek od dzwonka. Wszedł Henson.
    - Przez jakiś czas będę w swojej sypialni, a potem w gabinecie. Gdyby coś się działo, 
zawiadom mnie. Jak Downe wróci z poszukiwań, pójdę ja.
    Huk, z jakim zamknął drzwi do sypialni, zabrzmiał w ciszy niczym wystrzał z karabinu.
    Alec rozejrzał się po apartamencie. Nic się tu nie zmieniło, ale wszystko było dziwnie 
odległe, jakby spoglądał z zewnątrz i nie dostrzegał tego, czego naprawdę szukał.
    Podszedł do okna. Na pagórkach błyskały światła latarni. Podzieleni na grupy służący 
poszukiwali Szkotki. Poczuł ucisk w żołądku. Wypatrywał jej przez wiele godzin, ale w 
końcu pod wpływem Neila i Richarda wrócił do pałacu, żeby czuwać przy bracie. Z ciężkim 
sercem obserwował przesuwające się przez wzgórza i doliny płomyki ognia. Poszukiwania 
nie przyniosły rezultatu. W jakiś sposób wiedział, że Szkotki tu nie ma.
    Zaczerpnął głęboko powietrza, powracając do odsuwanego przez ostatnie godziny 
pytania, gdzie jest Joy. Jeśli przeniosła się dokądś za pomocą zaklęcia, to tylko jeden Bóg 
wiedział, dokąd. Alecowi przyszły na myśl ciemne zaułki Londynu, mordercze
    426
    427
    JILL BARNETT
    zaspy śniegu i lodowate rzeki. Boże, mogła znajdować się gdziekolwiek, a jemu nie 
wolno było nikomu wyznać prawdy. Potarł czoło. Straszliwie niepokoił się o Szkotkę i nic nie 
było w stanie go uspokoić. Bolał nad tym, co się stało. Zamknął oczy. Co, u diabła, uczynił?
    -  Szkotko - szepnął, utkwiwszy przed siebie niewidzące oczy. Z trudem przełknął ślinę 
przez zaciśnięte gardło. - Przepraszam.
    Proszę, pozwól mi ich zobaczyć przez chwilę. Proszę.
    Ciotka MacLean stała po drugiej stronie komnaty. U jej stóp siedział Gabriel, wpatrując 
się w nią swymi jasnoniebieskimi oczami.
    -   Proszę - szepnęła Joy. Po raz kolejny pogłaskała Beezle'a po łepku i zdjęła go z kolan.
    -   Ale tylko ten jeden raz.
    Ciotka MacLean rozprostowała dotychczas uparcie skrzyżowane na piersiach ramiona. 
Gabriel syknął i wyprężył grzbiet. Okno rozpłynęło się w złotym świetle.
    Joy obserwowała, jak jasna plama jarzy się i powiększa, przeistaczając się w obraz 
pokoju Stephena. Obok łóżka chorego stał lekarz i z niedowierzaniem potrząsał głową.
    -   Czegoś takiego jeszcze nie widziałem. Mógłbym przysiąc, że miał pęknięte płuca. - 
Ponownie pochylił się nad Stephenem. - Proszę się rozluźnić.
    -   To, co pan mówi, oznacza, że choroba ustąpiła. - Stephen zmarszczył brwi, kwitując w 
ten sposób zdziwienie lekarza, i odchylił się do tyłu.
    Joy uśmiechnęła się z powodu tej reakcji szwagra. Z dumą i zadowoleniem obserwowała, 
z jaką delikatnością Alec dodaje bratu otuchy.
    -   Wygląda na to, że nic mu nie dolega, z wyjątkiem skaleczeń skóry - oświadczył po 
dłuższej chwili medyk, odchodząc od łóżka.
    -   Przecież mówiłem - burknął Stephen. Rozejrzał się po sypialni. - Dlaczego wszyscy tu 
są?
    -   Niepokoili się o ciebie - odparł Alec.
    \^/AKY
    -    Gdzie jest Joy?
    Ze wzruszenia serce zamarło jej w piersi. Popatrzyła kolejno na twarze: Richarda, Neila, 
Hensona i Aleca. Mąż nie przybrał sztywnej pozy, ani się nie rozgniewał.
    -    Nie wiem - odpowiedział zgodnie z prawdą.
    -    Lubię Joy. Ona uważa, że jestem bystry. - Zamyślił się na moment i spytał cicho: - 
Czyżby nie martwiła się o mnie wraz z innymi?
    Przytrzymała się oparcia starego krzesła w obawie, że zrobi jej się słabo.
    -    Bardzo się martwiła - zapewnił go brat. - Wcale nie chciała odstąpić od twojego 
łóżka, ale rozzłościłem się i odezwałem się do niej w okrutny sposób.
    -    To było głupie.
    -    Masz rację. - Alec patrzył Stephenowi prosto w oczy. - Ale odnajdę ją. Przyrzekam.
    Nigdy mnie nie odnajdzie - pomyślała Joy. Poczuła taki ból, że upadła na kolana i załkała, 
ukrywając twarz w dłoniach. Gdy je odsunęła, obraz już zniknął. Spojrzała na ciotkę z 
wyrzutem.
    -    Proszę cię. Ja go kocham, a on mnie potrzebuje - powiedziała z udręką w głosie.
    Ciotka przyglądała się jej przez chwilę, potem zerknęła na pustą szybę i potrząsając 
głową wyszła z komnaty.
    Dni dłużyły się, pozbawione magii, puste i upływające w milczeniu. Stephen wyzdrowiał. 
Większość czasu spędzał w ogrodzie, obserwując rośliny, o których opowiadała mu Joy. Ze 
swoją naiwną, niezachwianą pewnością wierzył, że żona brata wkrótce tu wróci, skoro ten 
przyrzekł ją odnaleźć. Za to Alec coraz bardziej tracił nadzieję. Zjeździł każdą piędź ziemi w 
Bel-more Park, a teraz bez końca przesiadywał w swojej sypialni.
    Karząc się za swój czyn, rozmyślnie otoczył się przedmiotami, które przypominały mu 
Joy. Jadał wyłącznie pieczone kurze udka, rzepę i imbirowy piernik. Na każdym stole i 
obramowaniu kominka stały wazy z różowymi różami. Pewnego dnia wrócił
    428
    429
    J1LL iSARNETT
    z Londynu wóz wyładowany ciężkimi skrzyniami. Aż trzech lokajów wnosiło do 
apartamentu duchessy stosy romantycznych powieści. Teraz stały przy ścianie, jakby 
czekując na jej powrót. Alec zapamiętał już nazwiska wszystkich swoich służących, ale 
dopiero wtedy kompletnie zbił ich z tropu, gdy kazał im poprzestawiać wskazówki 
pałacowych zegarów na różne godziny. Spacerował po ogrodzie, wypatrując ptaków i 
kwiatów, a nocami wchodził na dach, spoglądał w gwiazdy i zastanawiał się, czy jeszcze 
kiedykolwiek zobaczy je w oczach Joy. Marzył o śniegu. Zerwał gałązkę rozmarynu i 
wspominał, a nocami, gdy był sam, płakał. Patrzył w dal i... rozpamiętywał przeszłość.
    Joy niczym wstążka na pierwszomajowym słupie splotła na chwilę swoje życie z życiem 
Aleca. Diuk roześmiał się gorzko na myśl, że zanim pojawiła się Szkotka, nie miał właściwie 
życia, tylko swoją dumę i tytuł, do czego teraz nie przywiązywał już wagi. Wydawało mu się, 
że lodowata powłoka, w której tkwił, rozpuściła się bardzo dawno temu. Miał ukochanego 
brata, a mimo to dom wciąż był pusty, pozbawiony ciepła i osamotniony. Bez Joy Alec nie 
potrafił zaznać spokoju. Czuł się jak okaleczony i wierzył, że jeśli ona nie wróci, on nigdy się 
nie uleczy. Łaknął jej czarów. Ale tak naprawdę potrzebował jak powietrza nie tej wątłej i 
niekiedy zgubnej magicznej mocy, lecz samej Szkotki. To ona działała na niego jak 
najpotężniejsza magia.
    Chmury nad ogrodem rozproszyły się nieco, ale rzadkie krople deszczu rozpryskiwały się 
na kamiennych płytkach. Alec zastanawiał się, czy Joy teraz płacze. Zacisnął mocno powieki 
i poddał się działaniu siły życiowej starego wiązu.
    Spojrzał na drzwi zamykające się za królewskim posłańcem i odwrócił się w stronę 
biurka. Utkwił wzrok w zaproszeniu regenta na uroczystości organizowane ku czci Jego 
Miłości, diuka Wellingtona. Rzucił list na blat.
    - Guzik mnie obchodzi, kogo książę zaszczyca swoimi względami. Nie jadę do Londynu. 
Nie ruszę się stąd, dopóki jej nie znajdę.
    l^ZAKY
    -   Jak rozumiem, nie udało ci się zdobyć żadnych informacji na jej temat. - Downe 
siedział, kręcąc laską, po drugiej stronie gabinetu.
    -   Żadnych. - Alec potrząsał głową. - Od dwóch miesięcy. Niedawno nadeszła 
wiadomość z Surrey. Nie ma jej tam. Locksleyowie też nic nie wiedzą. Wynająłem tylu ludzi, 
ilu zdołałem, żeby przetrząsnęli całą Anglię i wszyscy mówią to samo. Joy gdzieś przepadła. 
Nie mam jeszcze wiadomości tylko od Jamesa i Fitzwatera. Przeczesują wyspę Mull.
    Seymour pogrzebał wśród magicznych przedmiotów, których coraz więcej wisiało na 
łańcuszku kamizelki, i spojrzał na Belmore'a.
    -   Tydzień temu w Londynie wydawało mi się, że ją widziałem. Napędziłem takiego 
stracha lady Billingham, że jej mąż omal nie wyzwał mnie na pojedynek. Z tyłu ona wygląda 
zupełnie jak Joy.
    -   Zastanów się, może jest jakiś trop - Downe zwrócił się do Aleca, marszcząc w 
zamyśleniu brwi.
    Diuk pochylił się, potrząsając głową w poczuciu porażki.
    -   Ona ode mnie odeszła. Wątpię czy kiedykolwiek ją odnajdę.
    -   Spojrzał na przyjaciół. - Gdzie jeszcze mam jej szukać? A jeśli pojawił się jakiś trop, 
to go przeoczyłem.
    -   Czy  powrócili   ci   dwaj   służący?   Jak   oni   się   nazywali?
    -   spytał Richard.
    -   Hungan John i Forbes.
    -   Czy przypuszczasz, że ich zniknięcie ma coś wspólnego z odejściem Joy? - Hrabia 
spoglądał na Aleca z niepokojem.
    Belmore pokręcił głową. Rzeczywiście tak myślał, ale nie mógł wyjaśnić Richardowi 
dlaczego. Skłamał więc mówiąc, że ich odprawił. Nie pozostawało mu nic innego jak czekać i 
żyć nadzieją. Założył dłonie z tyłu głowy. Patrzył w sufit zastanawiając się, dokąd, u diabła, 
mogła udać się czarownica. Po raz nie wiadomo który sporządzał listę możliwości.
    W gabinecie zapanowała cisza jak makiem zasiał, co wzbudziło podejrzenia Aleca. 
Popatrzył na przyjaciół. Richard wydawał się kompletnie zaskoczony, a Neil aż otworzył usta.
    430
    431
    JILL BARNETT
    -   Belmore, wydaje mi się trochę niestosowne nazywać Joy czarownicą - odezwał się 
wicehrabia, siedząc sztywno na krześle.
    Teraz dotarło do Aleca, że wypowiadał swoje myśli na głos. A więc tracił rozum. Był na 
granicy szaleństwa.
    -   Joy nie jest żadną czarownicą - ciągnął Neil. - Każdy wie, że czarownica wygląda jak 
ta stara wiedźma, która przepowiedziała, iż poznasz Joy.
    Alec zamrugał oczami i spojrzał na Seymoura. Po chwili trzasnął dłońmi o biurko i 
zerwał się na równe nogi.
    -   Jasna cholera! To jest to! Ta staruszka. Zapomniałem o niej, ale o nią chodzi! - W 
mgnieniu oka był przy drzwiach. Trzymając dłoń na klamce, odwrócił się do przyjaciół, 
którzy też podnosili się z krzeseł. - Przeszukam każdy zaułek, dopóki jej nie znajdę. - Strzelił 
drzwiami i wrzasnął: - Henson! Spakuj rzeczy. Wyjeżdżamy do Londynu.
    Jego głęboki głos rozbrzmiewał echem wśród marmurowych kolumn hallu. Trzy 
pokojówki z przestrachem patrzyły na pędzącego do nich diuka.
    -   Ty jesteś Mary White. - Wskazał na pierwszą z brzegu. Służąca skinęła głową 
przyciskając do białego fartucha miotełkę z piór do ścierania kurzu.
    -   Ty nazywasz się Mary Jones. - Zerknął na drugą. Kiwnęła głową i nie zapomniała o 
ukłonie, w przeciwieństwie
    do poprzedniczki.
    -   A to Mary Brown.
    Trzecia kłaniała się w pas, zanim jeszcze diuk zdążył wymienić jej nazwisko. Teraz 
ostrożnie uniosła głowę i potwierdziła skinieniem.
    -   Zatem pierwsza, druga i trzecia Mary nie stójcie tak, tylko pobiegnijcie do Stephena i 
powiedzcie mu, że wyjeżdżamy do Londynu - diuk Belmore uśmiechnął się do nich, wydając 
polecenie.
    W miesiąc później sezon życia towarzyskiego w Londynie trwał w pełni. Bale i przyjęcia 
wypełniały próżniacze życie wyższych sfer, dostarczając codziennej porcji plotek i skandali. 
Ostatniego tygodnia z kontynentu nadeszła wieść, iż w Paryżu widziano pewną hrabinę, jak 
szła pod rękę z bratem aktualnej kochanki męża. Ta najświeższa on-dit niezwykle pobudziła 
spekulacje na temat osobliwego zachowania diuka Belmore'a. Na rozkosznych kameralnych 
herbatkach i partyjkach wista szeptano w trakcie kolejnych rozdań, że pomieszało mu się w 
głowie z powodu zniknięcia jego duchessy. Gruchnęła wieść, że zaczepia londyńskie uliczne 
kwiaciarki. Diuk Belmore!
    W tym tygodniu plotkarskie towarzystwo miało nową pożywkę - fetę, którą dziś 
wieczorem urządzał książę regent. To było największe wydarzenie tego ożywionego sezonu. 
Od wczesnego rana damy w podnieceniu przemykały po komnatach, przymierzając klejnoty, 
jedwabie, kity z piór i wachlarze, żeby popisać się bogactwem i gustem przed tymi, którzy się 
liczą. Dżentelmeni ćwiczyli przed lustrem pełne zadumy spojrzenia, chcąc zyskać
    433
    JILL HARNETT
    wygląd uduchowionego romantycznego poety. Doskonalili sposób zażywania tabaki i 
stawiania umięśnionych męskich nóg.
    W Carlton House królewscy muzycy stroili skrzypce, wiolonczele i flety. Najwspanialsi 
kwiaciarze Londynu dostarczyli setki sprowadzonych z zagranicy doniczkowych drzewek 
cytrynowych. To był ostatni krzyk mody. Tak jak poprzednio przeznaczono je do ozdobienia 
sali balowej. Mówiło się, że kosztowały tysiące funtów, ale regent nie zawracał sobie tym 
głowy, skoro dziś wieczorem elita miała powitać na angielskiej ziemi nowego para Anglii i 
bohatera narodowego, diuka Wellingtona.
    Powóz Belmore'a był jednym z wielu zmierzających do Carlton House. Od Pall Mail do 
górnego krańca St. James Street pojazdy stały w trzech rzędach. Ich pasażerowie mieli 
wysiąść na rogu, gdzie przed bramą pałacu czuwali konni gwardziści. Zgromadziła się tu cała 
śmietanka towarzyska Anglii. W świetle nowych lamp gazowych widać było wytworne stroje 
gości oczekujących, by złożyć hołd swojemu bohaterowi i księciu regentowi.
    -   A niech to diabli! Co za tłok! - Seymour otworzył okno powozu i wystawił na dwór 
miedzianą czuprynę.
    -   Uważaj na moją nogę. - Hrabia trącił go laską.
    -   Och, przepraszam. Na śmierć o tym zapomniałem - kajał się Neil, zerkając na stopę 
Richarda.
    -   Przeklęta kobieta - mruknął Downe i odsunął nogę na bezpieczną odległość od 
podnieconego przyjaciela.
    -   Jaka przeklęta kobieta? - spytał prostodusznie Stephen. Alec błysnął oczami na 
Richarda, który wyjąkał odpowiedź
    określoną przez Neila jako kulawy wykręt. Gdy wicehrabia wyjaśnił Stephenowi swoją 
aluzję, ten roześmiał się po długim namyśle.
    Kiedyś rano w parku obaj bracia Castlemaine natknęli się na księcia regenta, który 
zapałał szczególną sympatią do młodszego. Stephen wykazał się tak rozległą wiedzą 
botaniczną, że Prinny zażądał następnego spotkania. Znajomość świata roślin była droga 
sercu regenta. Akurat urządzał prywatny ogród. Gdy arcybiskup Canterbury łagodnym tonem 
stwierdził, że brat diuka jest nieco powolny, Prinny ze złością odparł, że to samo można
    CZARY
    powiedzieć o Mojżeszu, co zamknęło usta członkom królewskiej świty. Stephen 
Castlemaine stał się w ciągu jednego dnia faworytem Prinny'ego. Alec wciąż chronił brata 
przed ludźmi i wolał trzymać go z daleka od kapryśnej elity, lecz dziś uczynił wyjątek.
    -   Samo dotarcie do bramy może nam zająć następną godzinę - odezwał się Neil, 
spoglądając ze złością na Richarda, który wyjął z kieszeni srebrną piersiówkę z brandy.
    -   To nie dla mnie - oświadczył hrabia, podając butelkę Alecowi. - Belmore...
    Alec wyglądał przez okno, lecz myślami był na dachu pałacu w Belmore Park i wchłaniał 
zapach róż.
    -   Belmore? - powtórzył Downe.
    -   Alec! - Stephen trącił go w ramię.
    -   O co chodzi? - Diuk potrząsnął głową i spojrzał na brata.
    -   Wyglądasz jak ktoś, kto mógłby się tego napić - oznajmił Stephen, wskazując na 
hrabiego, który wciąż wyciągał dłoń z piersiówką.
    Belmore potrząsnął głową i znowu odwrócił się w stronę okna, w samą porę by spostrzec 
poruszający się w tłumie zniszczony czerwony kapelusz.
    -   Jasna cholera! - Wysiadł z powozu tak gwałtownie, że dla utrzymania równowagi 
przytrzymywał się otwartego okna. - To jest ta kwiaciarka! To ona!
    Skoczył w stronę jezdni, przedzierając się wśród masy powozów na chodnik, gdzie 
zaczął biec tak szybko, jak było to możliwe w tłoku. Stracił z oczu czerwony kapelusz, lecz 
przepychał się dalej, nic sobie nie robiąc z pisków kobiet i przekleństw mężczyzn. Nie mógł 
zgubić kwiaciarki. Wdrapał się na kabriolet Harbingera i lustrował wzrokiem tłum. Jakieś 
kilkaset metrów stąd zobaczył czerwony kapelusz. Wskazując na kobietę, krzyknął:
    -   Zatrzymajcie ją! Tę staruszkę!
    Kapelusz wciąż się jednak oddalał, a ludzie spoglądali na niego jak na szaleńca, którym 
w istocie się czuł.
    -   Belmore!
    Ignorował sarkający tłum. Odwrócił się w stronę, z której
    434
    435
    JlLL BARNETT
    dochodził głos. Neil, Stephen i Henson biegli do niego, a z tyłu kuśtykał Richard. 
Podpierał się laską i klął jak szewc.
    -   Tutaj! - krzyknął Alec wskazując ręką, dokąd zmierzała kwiaciarka.
    Zeskoczył z kabrioletu, wypatrując przesmyków między powozami. Biegł w tempie, na 
jakie pozwalały mu wolno posuwające się do przodu konie i pojazdy. To była ona. Wiedział o 
tym. Stanowiła jego jedyną nadzieję, ostatnią szansę. Ciężko dyszał, ale przyspieszył, klucząc 
meandrami i wrzeszcząc, żeby kwiaciarka przystanęła. Nie obchodziło go, kto lub co znajduje 
się na jego drodze. Jakiś powóz zatarasował Alecowi przejście. Konie zaczęły się narowić i 
wstrząsnęły pojazdem. Nie można było się przecisnąć. Belmore'a ogarnęła panika i straszliwa 
desperacja. Ta kobieta była jego jedyną nadzieją, ostatnią szansą.
    -   Psiakrew! - Przesunął się w prawo, potem w lewo, aż w końcu rzucił się w wąskie 
przejście pomiędzy powozami.
    Znowu znajdował się w tłumie, ale stracił z oczu kwiaciarkę. Bezskutecznie wyciągał 
szyję. Zdesperowany przecisnął się w stronę metalowego płotu okalającego królewską 
rezydencję. Podciągnął się i zawisł w górze, trzymając się poprzecznego pręta.
    -   Diuk Belmore przeznacza tysiąc funtów nagrody dla osoby, która zatrzyma starą 
kwiaciarkę w czerwonym słomkowym kapeluszu!
    Przez tłum przebiegł szmer. Alec wykrzyczał ponownie swoją obietnicę i nie zwracając 
uwagi na gapiów ruszył na poszukiwania.
    -   Tu jest!
    Pobiegł w kierunku, z którego dochodził głos, torując sobie drogę wzdłuż bramy pałacu. 
Zobaczył kwiaciarkę. Otaczało ją około trzydziestu młodych dandysów, w większości 
znanych z tego, że nie mieli pieniędzy. Blokowali dostęp do staruszki, bo każdy chciał się do 
niej docisnąć. Na widok diuka Belmore'a rozstąpili się wszakże niczym Morze Czerwone 
przed uciekającymi z Egiptu Żydami. Alec podszedł do niej w chwili, gdy odwrócona plecami 
uniosła do góry bukiet.
    -   Śliczne kwiaty dla pańskiej damy! Chwycił ją za ramiona i odwrócił do siebie.
    436
    i^ZARY
    -   Gdzie ona jest? Gdzie jest moja żona? Wpatrywały się w niego bystre, znajome już 
szare oczy.
    -   Kto?
    -   Wiesz kto! Moja żona! - wydyszał.
    -  Kim pan jest?
    -   Psiakrew, dobrze wiesz, kim jestem. Diukiem Belmore! Kobieta długo przyglądała mu 
się w milczeniu, a w końcu go
    zbyła.
    -   Nie wiem, o czym pan mówi. - Odwróciła się w stronę tłumu, wyciągając bukiet. - 
Śliczne kwiaty dla pańskiej damy!
    Alec wciąż oddychał gwałtownie, zawiedziony i bezradny. Ktoś dotknął jego ramienia. 
Odwrócił się i zobaczył Richarda, Neila i Stephena.
    -   Nie chce mi nic powiedzieć. - Bezsilnie przejechał dłonią po włosach.
    Downe wyciągnął sakiewkę. Przykuśtykał do staruszki i włożył pieniądze do koszyka.
    -   Powiedz mu, gdzie ona jest.
    Kobieta odwróciła się bardzo powoli. Spojrzała na hrabiego i na diuka, a potem na 
sakiewkę.
    -   Czy wasza lordowska mość życzy sobie cały kosz kwiatów?
    -   Powiedz Belmore'owi, gdzie jest jego żona. Przepowiedziałaś mu przyszłość. 
Oświadczyłaś, że spotka tę kobietę. To było przed kilkoma miesiącami... Na stopniach White. 
Staruszko, gdzie ona się teraz znajduje?
    -   Wasza lordowska mość, ja tylko sprzedaję kwiaty.
    -   Wtedy sprzedałaś coś więcej.
    Alec, Neil i Stephen przysunęli się do Richarda. Wicehrabia też wrzucił do koszyka 
sakiewkę. Zebrał wszystkie swoje magiczne przedmioty, łańcuszek od zegarka oraz specjalnie 
dla niego wykonany amulet i włożył je do koszyka.
    -   Zwróć ją - poprosił lakonicznie.
    -   Alec potrzebuje Joy. Spójrz na niego - odezwał się Stephen. Kwiaciarka milczała.
    -   Cholera, kobieto! - wybuchnął diuk. - Powiedz mi, gdzie ona jest! Co mam zrobić? 
Przekopałem cały Londyn w po-
    437
    J1LL JSARNETT
    szukiwaniu starej kwiaciarki w czerwonym kapeluszu. W końcu cię znalazłem, a ty nie 
mówisz słowa. Co mam zrobić? Wciąż milczała, ale przyglądała mu się uważnie.
    -   Ściskałem każde drzewo po drodze z Wiltshire do Londynu.
    -    Podszedł w stronę rosnącego w pobliżu klonu i objął go.
    -  Kobieto, gdzie ulotniła się twoja magiczna moc? Gdzie? Ludzie zaczęli chichotać, lecz 
Alec nic sobie z tego nie robił.
    -   Jem imbirowy piernik, choć go nie cierpię! Interesują mnie baśnie. Wypowiadam 
swoje życzenia, spoglądając w gwiazdy. Sypiam otoczony różowymi różami. Budzę się po 
nocach z jej imieniem na ustach. Co muszę zrobić? Powiedz mi! Proszę...
    -  Głos mu się załamał. - Ja ją kocham.
    Zapadła absolutna cisza. Przez najdłuższą dla Aleca chwilę w życiu mądre szare oczy 
wpatrywały się w niego, jakby kwiaciarka chciała przeniknąć zakamarki jego duszy. W końcu 
odwróciła się i zaczęła oddalać.
    -   Śliczne kwiaty dla twojej damy!
    Alec patrzył w ślad za nią. Wraz z tą staruszką odchodziła jego nadzieja. Oparł 
bezwładne ciało o pień i utkwił wzrok w ziemi. Otaczający go tłum zastygł w bezruchu, 
myśląc Bóg jeden wie co. Czuł na sobie spojrzenia, ale guzik go to obchodziło. Po kilku 
minutach ludzie zaczęli szemrać. Richard pokuśtykał do Aleca.
    -   Belmore, wsiądź do powozu.
    Diuk odetchnął głęboko i bez słowa ruszył za przyjaciółmi.
    W Carlton House rozmyślnie okrążył miejsce, gdzie witano gości. Nie miał ochoty z 
nikim rozmawiać.
    Gdy szedł przez salę balową, ktoś dotknął jego ramienia. Odwrócił się z nadzieją. Była 
to, niestety, lady Agnes Voorhees w towarzystwie dwu pozostałych plotkarek. Wyglądała tak, 
jakby zamierzała miotać piórami z kity. Alec spojrzał na wszystkie trzy obojętnie.
    -   Jak to, Wasza Miłość! Jeszcze czegoś takiego nie widziałam! Biedny z pana człowiek. 
Powiedziałam Henry'emu, że ucieczka to wypisz wymaluj szkocki obyczaj. Szkoci nie 
potrafią niczemu stawić czoła. Są słabeuszami. To mi przypomina... Właśnie poznałam 
Stephena. Stoi po drugiej stronie... Z Jego Królewską
    K,LAK1
    Mością? Pański brat jest rozkoszny, jak na człowieka... - Przysunęła się bliżej i 
dokończyła szeptem: - który ma hyzia. Ach, lecz to wcale nie usprawiedliwia tej dziewczyny, 
że porzuciła Waszą Miłość.
    -   Powinienem był pozwolić jej to zrobić - oznajmił Alec, patrząc na Agnes Voorhees jak 
na angielską, ze szczytów społecznych, wersję wiedźmy z Makbeta.
    -   Co zrobić, Wasza Miłość?
    -   Zarówno brodawki, jak ropuszy rechot - odparł mrużąc oczy. Odwrócił się na pięcie i 
odszedł nie spostrzegłszy, że na
    haczykowatym nosie lady Agnes właśnie pojawiła się niewielka narośl. Po dwóch dniach 
miały pokryć ją dorodne ciemne włosy, podobnie jak drugą, usadowioną na podbródku... Na 
zawsze.
    Diuk ruszył na taras niczym automat.. Łaknął powietrza, wolnej przestrzeni i 
odosobnienia.
    Usiadł na kamiennej ławce pod drzewem, w mrocznej części ogrodu, opierając głowę o 
pień i spoglądając w gwiazdy, którymi Szkotka tak się zachwycała. Joy wierzyła w ich 
magiczną moc, odwołując się do niej w swoich pragnieniach i marzeniach. Bez Joy Alec nie 
miał nic, w co mógłby wierzyć. Nie miał nic. Orkiestra zagrała walca, tego samego co 
poprzednio. Uśmiechnął się, na wpół gorzko, na wpół słodko. Siedział ze zwieszoną głową, 
opierając łokcie na kolanach i zasłaniając dłońmi oczy. Wspominał. Co kiedyś powiedziała 
Szkotka? Że trzeba umieć tworzyć wspomnienia. On miał tylko wspomnienia.
    -   Kocham ją - powiedział patrząc w ziemię. Chciał ponownie usłyszeć, jak wypowiada 
te słowa. - Nagle wydało mu się, że rozległ się jakiś głos. Uniósł głowę,, ale nie dostrzegł 
nikogo. Dopowiedział: - Moją Szkotkę.
    -   Alec. - Jakby szepnął powiew wietrzyka, powodując leciu-sieńki szum drzew.
    Diuk spojrzał przed siebie. Wciąż otaczała go pustka, lecz mógłby przysiąc, że słyszał 
głos Joy.
    -   Alec.
    Zmarszczył brwi, wpatrując się w mrok. Wciąż kołatała się w nim odrobina nadziei, ale 
znowu nikogo nie zauważył.
    438
    439
    JILL BARNETT
    -   Alec.
    Belmore uznał, że zwariował i że już zawsze będzie cierpiał na omamy słuchowe, nie 
mogąc uwolnić się od głosu żony.
    -   Mój Alec...
    Słysząc to wstał i odwrócił się do tyłu. To była Szkotka! Miała uśmiech na tej cudownej 
twarzy. Wystarczyły trzy szaleńcze kroki, by znalazła się w jego ramionach. Rzeczywista, 
żywa. Objął ją mocno, aż do utraty tchu.
    -   Kocham cię. - Wtulił twarz w jej delikatną szyję. - O Boże, Szkotko... jak ja cię 
kocham.
    -   Mój Alec - szepnęła, ująwszy w dłonie jego głowę.
    Gdy ich usta się spotkały, wiedział już na pewno, że wszystko dzieje się naprawdę. 
Rozkoszował się przecież tym, co kochał, całym swoim światem i życiem. Miłością na 
wieczność. Po długim pocałunku wpatrywał się w Joy, dotykał jej i obejmował, jakby w 
obawie, żeby znowu nie zniknęła.
    -   Teraz już zawsze będziemy razem - szepnęła z uśmiechem, wyczuwając jego lęk.
    Wciąż rozbrzmiewały dźwięki walca. Alec popatrzył w stronę jaśniejącej złocistym 
blaskiem sali balowej, a potem na Szkotkę. Ruszył na taras, pociągając ją ze sobą.
    -   Alec! Dokąd idziemy?
    Milczał, ale z hukiem otworzył drzwi i szedł jak burza, dopóki nie znaleźli się w samym 
środku tanecznego kręgu.
    Jak na komendę wszystkie pary stanęły w miejscu, a diuk objął żonę za szyję i dokończył 
przerwany w ogrodzie pocałunek. Rozległ się szmer zaskoczenia. Na oczach całej elity 
powstawał nowy skandal. Orkiestra umilkła. Dało się słyszeć podniecone szepty i chichoty. 
Wachlarze pofrunęły do góry, żeby zasłonić usta, lecz nie ciekawskie oczy. Niektóre damy 
mdlały, inne uśmiechały się, a większość zazdrościła.
    Alec nie zwracał na nic uwagi i niczym się nie przejmował. Kiedy usłyszał słaby aplauz, 
przerwał pocałunek, spoglądając na trzech mężczyzn, którzy stali w pobliżu. Tu, w tej sali, 
liczyła się dla diuka tylko ich i Szkotki reakcja. Stephen ze spuszczoną głową mamrotał coś o 
"sentymentalnych bzdurach", Neil śmiał
    440
    KATARY
    się od ucha do ucha, trzymając w górze złożone dłonie, a Richard, wsparty na lasce, 
niezdarnie klaskał. Wzrok Szkotki również powędrował w stronę przyjaciół. Alec zauważył, 
że gdy utkwiła spojrzenie w lasce hrabiego, w jej oczach zagościła wesołość.
    -   To sprawka Letitii Hornsby - rozległ się głos duchessy Belmore.
    Alec przerwał jej śmiech następnym pocałunkiem, obejmując żonę mocno i nic sobie nie 
robiąc z uwag na temat obrazy moralności.
    Porwał Szkotkę w ramiona, a ona uśmiechała się do niego, gdy niósł ją do wyjścia na 
oczach zdumionego tłumu.
    -   Alec? - Z westchnieniem oparła głowę na jego ramieniu.
    -  Hmm?
    -   Wspaniale mnie niesiesz. - Położyła mu rękę na sercu.
    Żyli długo i szczęśliwie...
    Połączcie radość wszystkich ludzi, A przekonacie się, Że moja jest większa...
    Juyentius
    Epilog
    J a k szczęśliwie? No więc...
    W Belmore Park wigilia Wszystkich Świętych stanowiła dzień szczególny. Gdyby ktoś 
zajrzał przez okno do wielkiego salonu, w którym najczęściej zbierała się rodzina i gdzie było 
jak w ulu, przekonałby się, że działa tu magiczna moc. O jej obecności świadczyły lewicujące 
przedmioty: stół, książki i krzesła, włącznie z tym, na którym siedział teraz diuk Belmore.
    -  Marianno...
    -   Słucham, tatusiu?
    -   Bądź tak dobra i ściągnij mnie z powrotem na podłogę.
    -   Marianno... - Koło jego głowy przemknęła książka.
    -   Przepraszam... - Usłyszał, jak córka mruczy pod nosem: - Muszę się skupić.
    Powstrzymał jęk i przechylił się przez boczne oparcie krzesła, żeby móc lepiej widzieć 
stojącą trzy metry pod nim ośmioletnią Mariannę. Była ubrana w odświętną sukienkę z 
zielonej tafty i koronki. Czarne włosy miała dziś przewiązane jasnozielonymi wstążkami, 
które pasowały do figlarnych zielonych oczu, kontra-
    445
    JILL BARNETT
    stujących z niewinną buzią. Ona też spoglądała na Aleca, gdy tak krążył nad nią, i 
zagryzała wargi.
    -   Tatusiu. - Pomachała do niego.
    -   Masz trudności? Potaknęła.
    -   Ależ, kochanie, wiem że potrafisz to zrobić. - Z przekonaniem skinął głową, choć 
wcale nie był taki pewny możliwości córki.
    Uśmiechnęła się do niego tak promiennie, jakby dał jej gwiazdkę z nieba. Uniosła 
podbródek, zacisnęła powieki, krzywiąc buzię z wysiłku, i rozprostowała ręce. Powoli 
ściągnęła ojca na podłogę. Krzesło trzasnęło o parkiet. Jednak szum w uszach zaraz Alecowi 
przeszedł. Diuk nie musiał już ściskać poręczy krzesła. Ileż to razy w ciągu minionych lat był 
w ten sposób uwalniany od niezamierzonej lewitacji.
    Marianna otworzyła oczy i spojrzała na niego wzrokiem kogoś przygotowanego na 
kolejną porażkę, ale niemal w tej samej chwili jej twarz rozjaśniła radość. Podbiegła do 
Aleca, wpadając w jego otwarte ramiona.
    -   Och, tatusiu! Udało mi się, udało!
    -   Oczywiście, córeczko. - Ściskał ją mocno.
    W drzwiach stanęła uśmiechnięta Szkotka. Miłość do Aleca była wypisana na jej twarzy. 
Joy, choć urodziła sześcioro dzieci, wciąż była tak samo młoda i promienna, jak podczas ich 
pierwszego spotkania w lesie. Niemal się nie zmieniła, za to zmieniła jego. Nauczyła go 
sztuki życia i z trzynastu już wspólnie przeżytych lat mieli mnóstwo wspomnień. Na widok 
sielankowej sceny powiedziała ze wzruszeniem „dziękuję" i odchrząknęła.
    -   Wszyscy czekają.
    Alec skinął głową. Wstał i pochylił się, żeby Marianna mogła wspiąć się na jego plecy. 
Dziewczynka rozchichotała się, a gdy "zanurkował" pod belką futryny, poklepała go z 
uznaniem po głowie.
    -   Tatuś robi to wspaniale - powiedziała do mamy.
    W kilka godzin później, po śpiewach, tańcach, zabawach i paleniu ogniska, cała rodzina 
powróciła do wielkiego salonu.
    \*,?AK1
    Zegar ścienny wybił jedenastą, kominkowy czwartą, a szafkowy północ.
    Diuk Belmore zerknął na zegarek kieszonkowy. Była dziewiąta. Potrząsając głową, oparł 
się na krześle, szczęśliwie stojącym na podłodze, i patrzył na swoje dzieci. Niektóre okazały 
się zwykłymi śmiertelnikami, inne zostały obdarowane magiczną mocą, a wszystkie 
stanowiły wielką miłość i radość rodziców. To była krew Aleca, sens jego życia i przedmiot 
dumy. W żadnym wypadku nie ukrywał tego przed nimi.
    Dziesięcioletni Jonathan, najstarszy syn i spadkobierca tytułu, zerknął na obramowanie 
kominka i niedbałym machnięciem ręki maga nastawił zegary na właściwą godzinę. Wszyscy 
uważali, że jego magiczna moc jest silniejsza i bardziej skuteczna nawet od tej, jaką 
dysponowała wielka ciotka MacLean.
    Mary MacLean. Jej imię było obecne w imionach wszystkich córek diuka. Siedziała teraz 
po drugiej stronie pokoju, oglądając świeżo powstały, łysy placek w sierści Gabriela. W ciągu 
minionych lat Alec poznał tę kobietę, której zawdzięczał Szkotkę, i nauczył się ignorować jej 
oraz Gabriela upodobanie do wcielania się w wiedźmowate stare kwiaciarki, karczmarzy-
gigantów, karłów, karaibskich kucharzy i głuchych majordomusów.
    Jego spojrzenie powędrowało do cichego rogu pokoju, w którym przesiadywała 
najstarsza, dwunastoletnia Marion. Po siedmiu wiekach płodzenia przez diuków Belmore 
synów jako pierworodnych potomków, przyjście na świat Marion przerwało tę tradycję. 
Dziewczynka machinalnie nawijała na palec pasemko włosów o barwie futra norki, czytając 
baśń o rycerzach, ich damach i smokach. Od czasu do czasu podnosiła znad książki 
rozmarzone szafirowe oczy.
    Marianna grała teraz w warcaby z siedmioletnim Jamesem Chłopiec był zwykłym 
śmiertelnikiem, ale miał bystry umysł i niekiedy udawało mu się dzięki pomocy gronostaja 
Beezle'a wyprowadzić w pole rodzeństwo obdarzone magiczną mocą.
    Sześcioletnia Marietta siedziała na kolanach wuja Stephena który wolno czytał jej o 
symbolicznych znaczeniach roślin ogrodowych. Małej kleiły się oczy i wkrótce zasnęła. Alec
    446
    447
    J1LL tSARNETT
    uśmiechnął się widząc, że brat wciąż głośno czyta. Dziś po południu Marietta 
oświadczyła z dumą, że zafundowała brodawki wszystkim ropuchom w jeziorze.
    Diuk wstał, strzepując z ubrania okruchy imbirowego piernika. Gdy szedł w stronę drzwi, 
akurat czteroletnia Rosemary cwałowała przez pokój na miotle z brzeziny. W przelocie dała 
mu buziaka.
    Kiedy potrząsając głową ruszył na schody, słyszał, jak wielka ciotka odchrząkuje i 
strofuje małą.
    - Rosemary, nie pędź tak. Czarownica musi być bardziej subtelna.
    Roześmiał się. Witał po nazwisku wszystkich napotkanych służących. W końcu dotarł do 
drzwi prowadzących na dach, gdzie już na niego czekała jego Szkotka.
    Tu, w otoczeniu fantastycznych stworów, pod rozgwieżdżonym niebem i w deszczu 
różanych płatków diuk i duchessa Belmore celebrowali magię miłości.