    Jams Eloisa
    Droga do marzeń
    Przekład
    Anna Wolska
    
    

Rozdział 1
    Londyn, kwiecień 1817
    W dniu, w którym ten Szkot pojawił się na balu u lady Fed-drington, siostra Annabel, 
Imogen, zdecydowała, że odda mu cnotę, .1 Annabel, że nigdy nie odda mu ręki.
    Szkot może i nie przejawiał szczególnego zainteresowania siostrami Essex, ale jego 
obecność na balu nie budziła żadnych wątpliwości. Obydwie decyzje zostały oczywiście 
podjęte w pokoju dla dam, gdzie zwykle dzieje się to, co na każdym balu najważniejsze.
    Nastała chwila, gdy kobiety zaczynają dostrzegać, że ich nosy się błyszczą, a usta blask 
tracą. Annabel zajrzała do pokoju dla dam. Był pusty, usiadła więc przed ogromnym lustrem 
toalety i zaczęła upinać niesforne loki. Imogen, lady Maitland, wpadła po chwili do środka i z 
rozmachem usiadła obok siostry.
    - Ten bal to wymarzone żerowisko dla wszelkiego gatunku pasożytów - rzuciła gniewnie, 
z nachmurzoną miną patrząc na swoje odbicie. - Lord Beekman już dwa razy prosił mnie do 
tańca. Jakbym w ogóle brała pod uwagę taniec z tym tłuściochem. Powinien poszukać gdzieś 
niżej... może wśród pomywaczek.
    "wyglądała wspaniale. Włosy miała upięte na czubku głowy, tylko kilka lśniących 
kruczoczarnych loków opadało jej na ramiona. Oczy lśniły z wściekłości. Przypominała 
Helenę Trojańską.
    W
    7
    Rzeczywiście, irytujące, pomyślała Annabel, kiedy trzeba wszystkie emocje skupić na 
nieostrożnym dżentelmenie, który się ośmielił poprosić o taniec.
    - Może nikt nie uświadomił biedakowi, że lady Maitland to dla niego za wysokie progi - 
zauważyła uszczypliwie. Od chwili przywdziania żałoby Imogen zmieniła się nie do 
poznania.
    Imogen spojrzała na siostrę gniewnie, pociągając jeden z loków, tak że opadł kusząco na 
jej gors.
    - Nie bądź naiwna, Annabel. Beekmana interesują moje pieniądze i nic więcej.
    Annabel spojrzała wymownie na skąpą górę sukni Imogen.
    - Doprawdy nic więcej?
    Na ustach Imogen zagościł cień od tak dawna niewidzianego uśmiechu. Straciła męża w 
wypadku i po sześciomiesięcznej żałobie przyjechała do Londynu na wiosenny sezon. Nie 
kryła, że bawi ją szokowanie poważnych matron garderobą pełną sukien skrojonych tak, iż 
właściwie niewiele zakrywały.
    - To, że przyciągasz wzrok, nie powinno cię dziwić - powiedziała Annabel i po chwili z 
odrobiną sarkazmu dodała: - W końcu po to się tak ubierasz.
    - Nie sądzisz, że powinnam wykupić wszystkie takie suknie? - zapytała Imogen, zerkając 
w lustro. Poruszyła zalotnie ramieniem i gors sukni osunął się jeszcze niżej. Suknia uszyta 
była z czarnego jedwabiu, ale skrojonego tak oszczędnie, że górę stanowiło zaledwie kilka 
skrawków. Dekolt obszyto delikatnymi, białymi piórami, które tuliły się do piersi Imogen. Na 
ten widok każdy mężczyzna tracił głowę.
    - Nikt nie potrzebuje kolejnej sukni tego samego fasonu - oceniła Annabel.
    - Madame Badeau uprzedziła, że uszyje jeszcze jedną. Twierdzi, że musi sprzedać 
przynajmniej dwie, aby opłaciło się wprowadzenie nowego modelu. A ja nie mogę dopuścić, 
aby inna kobieta pokazała się w takiej samej sukni.
    - To niedorzeczność - zauważyła Annabel. - Wiele kobiet nosi suknie uszyte według tego 
samego kroju. Zaręczam, że nikt nawet nie zauważy podobieństwa.
    - Mylisz się. Wszyscy zwracają uwagę, w co się ubieram - odparła Imogen, i trudno było 
z nią się nie zgodzić.
    - To przesada, zamawiać drugą tylko po to, aby leżała w szafie.
    Imogen wzruszyła ramionami. Małżonek pozostawił ją bez pieniędzy, ale miesiąc po jego 
śmierci zaniemogła i zmarła lady Cłarice. ' Teściowa przekazała synowej w spadku 
posiadłość, czyniąc z Imogen jedną z najbogatszych wdów w całej Anglii.
    - Zamówię więc tę suknię dla ciebie. Musisz mi tylko przyrzec, że będziesz ją nosiła 
wyłącznie na wsi, gdzie nikt z towarzystwa cię w niej nie zobaczy.
    - Gdy się nachylę, ta suknia zsunie mi się na pępek, co chyba nie przystoi debiutantce.
    -Jaka tam z ciebie debiutantka? - zażartowała Imogen. -Jesteś starsza ode mnie! Masz już 
dwadzieścia dwa lata.
    Annabel szybko policzyła do dziesięciu. Imogen wciąż nie mogła przeboleć straty męża i 
trzeba było zrobić wszystko, aby ją z tego stanu wydobyć.
    - Możemyjuż wracać do Griseldy? - Rzuciła ostatnie spojrzenie w lustro i nieoczekiwanie 
ujrzała tuż obok siebie twarz siostry.
    - Przepraszam, byłam nieznośna - szepnęła ze skruchą Imogen. -Jesteś najpiękniejszą 
kobietą na balu, Annabel. Spójrz tylko na nas obydwie! Ty jesteś promienna, a ja wyglądam 
jak stara wrona.
    Annabel się roześmiała.
    - Co ty wygadujesz? Nie jesteś żadną wroną.
    W ich rysach było duże podobieństwo: migdałowe oczy, wystające kości policzkowe. Ale 
Imogen miała włosy kruczoczarne, a Annabel miodowe. Poza tym, gdy oczy Imogen miotały 
błyskawice, Annabel ratowała się omdlewającym spojrzeniem, któremu trudno było się 
oprzeć.
    9
    Imogen ułożyła pukiel włosów na piersiach. Wyglądało to prowokująco, ale Annabel, 
znając temperament siostry, w porę ugryzła się w język.
    - Postanowiłam wziąć sobie amanta - oświadczyła nieoczekiwanie Imogen. - Choćby 
tylko dlatego, aby trzymać Beekmana na dystans.
    - Kogo chcesz wziąć? - zdziwiła się Annabel.
    - No, przyjaciela - dodała z irytacją Imogen. - Kogoś, kto będzie mnie adorował.
    -Myślisz o ponownym zamążpójściu? - dociekała Annabel. Według jej wiedzy Imogen 
tonęła we łzach każdej nocy, nie mogąc przeboleć śmierci małżonka.
    - Nigdy - odparła Imogen. - Dobrze o tym wiesz. Ale nie pozwolę, aby ktoś taki jak 
Beekman psuł mi nastrój. - Oczy sióstr spotkały się w lustrze. - Zamierzam wziąć sobie 
Mayne'a. I nie mówię o małżeństwie.
    - Mayne'a?! -jęknęła Annabel. - Nie!
    - Ależ tak. - Imogen nie kryła rozbawienia. - Nic nie jest w stanie powstrzymać mnie od 
zrobienia czegoś, czego pragnę. I wierzę, że polubię lorda Mayne'a.
    -Jak mogło ci to przyjść do głowy? On porzucił naszą siostrę przy ołtarzu!
    - Czyżbyś sugerowała, że Tess byłaby szczęśliwsza z Mayne'em niż z Feltonem? Ona 
uwielbia swego męża - zauważyła Imogen.
    - Nie zmienia to jednak faktu, że Mayne ją porzucił!
    - Nie zapomniałam o tym. -Więc, na Boga, dlaczego?
    Imogen spojrzała na siostrę z politowaniem.
    - Naprawdę nie wiesz?
    - Aby go ukarać, tak? Nie rób tego, Imogen.
    - Dlaczego? - Imogen stanęła bokiem i przyglądała się swojej figurze. Była doskonała w 
każdym calu. - Nudzę się.
    Annabel zauważyła błysk okrucieństwa w oczach siostry. Chwyciła ją za ramię.
    10
    -Nie rób tego. Nie wątpię, że potrafię rozkochać w sobie Mayne'a.
    Imogen uśmiechnęła się szeroko. -Ja również nie wątpię.
    - Ale ty też możesz się w nim zakochać. ^ ?
    - Wykluczone.
    W rzeczywistości Annabel nie wierzyła, że Imogen mogłaby znowu kogoś pokochać. Po 
śmierci męża serce Imogen zamieniło się w sopel lodu i trzeba czasu, aby odtąjało.
    - Proszę, nie rób tego - powtórzyła Annabel. - Nie chodzi mi o Mayne'a, ale o ciebie. 
Może cię to zbyt wiele kosztować.
    -Jesteś jeszcze dziewczynką. - Imogen uśmiechnęła się cierpko.
    - I nie masz pojęcia, co tak naprawdę może być dobre dla mnie, przynajmniej jeśli chodzi 
o mężczyzn. Wrócimy do tej rozmowy, kiedy dowiesz się, co znaczy być kobietą.
    Najwyraźniej tęskniła do bitew, które miały zwyczaj staczać w dzieciństwie. Annabel już 
chciała odpowiedzieć ripostą, ale drzwi otworzyły się i do środka wpadła lady Griselda 
Willoughby, opiekunka obydwu sióstr.
    - Tu jesteście! - zawołała. -Wszędzie was szukałam! Książę Cla-rence przybył i... - 
Urwała w pół zdania, widząc wzburzone twarze dziewcząt. - Och... - Usiadła i poprawiła 
wytworny jedwabny szal, który okrywał jej ramiona. - Znowu się kłócicie. Jak to dobrze, że ja 
mam tylko brata.
    - Twój brat nie jest kimś, kogo pragnęłoby się mieć w rodzinie
    - zauważyła sucho Imogen. - Właśnie rozmawiałyśmy o jego rozlicznych przymiotach. 
Lub raczej ich braku.
    - Nie wątpię, że twoja ocena była sprawiedliwa - odparła spokojnie Grisełda. - Chociaż 
komentarz jest dosyć osobliwy, moja droga. Zauważyłam, że kiedy się złościsz, nos dziwnie 
ci się wydłuża.... Powinnaś się nad tym zastanowić.
    Imogen spurpurowiala.
    - Nie mam wątpliwości, że zechcesz mnie znowu karcić, uprzedzam więc, że 
zdecydowałam się wziąć sobie kochanka.
    11
    - Znakomity pomysł, moja droga. - Griselda rozłożyła maleńki wachlarz i leniwym 
ruchem ręki chłodziła twarz. - Uważam, że mężczyźni są bardzo pożyteczni. W sukni tak 
wąskiej jak ta, którą dziś masz na sobie, trudno się w ogóle poruszać. Może znajdziesz 
jakiegoś.atletę. Będzie cię nosił po Londynie.
    Annabel z trudem ukryła uśmiech.
    - Kpij sobie do woli - wycedziła Imogen przez zęby. - Ale chcę postawić sprawę jasno. 
Zdecydowałam się na kochanka, a nie najed-norazową przygodę z lokajem. I twój brat Mayne 
to mój najpoważniejszy kandydat.
    - No cóż - odparła Griselda. - To mądra decyzja, zaczynać z kimś tak bardzo 
doświadczonym w tych sprawach. Mayne wprawdzie skłania się ku kobietom zamężnym, a 
nie wdowom. Mój brat unika kobiet, które mogłyby dążyć do małżeństwa. Jednak, być może, 
tobie uda się to zmienić.
    -Jestem o tym przekonana - zapewniła Imogen. Griselda poruszyła w zadumie 
wachlarzem.
    - Interesujące. Gdybym to ja miała się zdecydować na kochanka, chciałabym, aby ten 
związek trwał dłużej niż dwa tygodnie. Mój najdroższy braciszek miał przygody z wieloma 
kobietami i, jak dotychczas, z żadną nie był dłużej niż czternaście dni. Poza tym sytuację, że 
będę porównywana z wieloma pięknymi kobietami, z którymi romansował wcześniej, ja sama 
uznałabym za wysoce niekomforto-wą, ale być może jestem przewrażliwiona.
    Annabel uśmiechnęła się szeroko. Griselda wydawała się prawdziwą damą pod każdym 
względem. A jednak... Imogen milczała.
    - Doskonale! - odezwała się po chwili. -A więc decyduję się na lorda Ardmore'a. Jest w 
Londynie zaledwie od tygodnia, mało więc prawdopodobne, żeby porównywał mnie z inną 
kobietą.
    Annabel zamrugała.
    - Mówisz o tym szkockim lordzie?
    -Właśnie. - Imogen poprawiła torebkę i szal. - Nie posiada wprawdzie fortuny, ale w tym 
wypadku jego bogactwem jest uroda.
    12
    Widząc nachmurzoną minę siostry, dodała: - Nie bądź głuptasem, Annabel. Nie będzie 
cierpiał.
    - Ma rację - przyznała Griselda. - To niebezpieczny mężczyzna. Nie on będzie cierpiał, 
Imogen. Tylko ty.
    - Nonsens - zaprotestowała Imogen. - Po prostu usiłujesz odwieść mnie od tej decyzji. 
Ale nie mam ochoty wysiadywać po kątach i plotkować z owdowiałymi matronami przez 
następnych dziesięć lat. - Ta uwaga była skierowana pod adresem Griseldy, która straciła 
męża wiele lat temu i nigdy nawet nie pomyślała o ponownym za-niążpójściu, a tym bardziej 
o kochanku.
    - Nie, moja droga - odparła Griselda z czarującym uśmiechem. - Dostrzegam, że jesteś 
zupełnie inną kobietą.
    Annabel skrzywiła się, ale Imogen udała, że tego nie zauważyła.
    - Tak. I dlatego Ardmore to lepszy wybór niż Mayne. Jesteśmy rodakami, wiesz?
    - Nie uważasz, że to jeszcze jeden powód, aby nie prowadzić /. nim żadnych gier? - 
zapytała Annabel. - Dobrze wiemy, jak ciężko żyć w rodowej siedzibie, nie mając grosza na 
jej utrzymanie. Ten człowiek przybył do Londynu, aby znaleźć bogatą żonę, a nie, żeby wdać 
się w romans.
    -Jesteś sentymentalna - żachnęła się Imogen. - Ardmore sam może zadbać o siebie. 
Oczywiście nie zamierzam przeszkadzać mu w emablowaniu jakiejś głupiutkiej gąski, jeśli 
będzie miał na to ochotę. Najważniejsze, że mając caualier sermnte, pozbędę się łowców 
posagów. Ja jedynie pożyczę go sobie na jakiś czas. Chyba nie planujesz wyjść za niego, 
moja droga?
    - Nigdy mi to nawet nie przyszło do głowy - odparła Annabel, chociaż nie była to tak do 
końca prawda. Tajemniczy Szkot olśniewał urodą. Kobieta musiałaby leżeć w grobie, aby nie 
chcieć widzieć przy sobie tak atrakcyjnego małżonka. Ale Annabel miała zamiar poślubić 
kogoś bardzo bogatego. Poza tym nie dopuszczała nawet i nyśli, że mogłaby kiedyś opuścić 
Anglię. - A ty, Imogen, rozważasz taką możliwość?
    13
    - Oczywiście, że nie. Ten Szkot nie ma grosza przy duszy Ale jest taki śliczny i ubiera się 
tak wytwornie, że będzie znakomicie pasował do mojego stroju. Czy można wymagać od 
mężczyzny czegoś więcej?
    - On nie wygląda na kogoś, kto pozwoli się okpić - zauważyła Griselda, poważniejąc 
nagle.
    -Jeśli rzeczywiście szuka bogatej żony, musisz być wobec niego uczciwa - dodała 
Annabel. - On może pomyśleć, że rozważasz możliwość małżeństwa.
    - Daj spokój! - zaprotestowała Imogen. - Rola moralistki zupełnie do ciebie nie pasuje. 
Nie bądź nudna. - Po tych słowach pospiesznie wyszła, głośno zamykając za sobą drzwi.
    - Chociaż trudno mi się do tego przyznać, być może źle oceniłam sytuację - powiedziała 
po chwili namysłu Griselda. -Jeśli twoja siostra jest zdecydowana wywołać skandal, lepiej 
zrobi, jeśli skieruje swoje zainteresowanie na Mayne'a. Już powszechnie wiadomo, że młode 
kobiety chcą mieć krótki romans z moim bratem, więc skandal, aczkolwiek nie do uniknięcia, 
nie będzie zbyt głośny.
    -W tym Szkocie jest coś niepokojącego. Wątpię, czy Imogen zdoła tak łatwo nim 
pokierować, jak mniema - powiedziała Annabel, marszcząc brwi.
    - Rzeczywiście - przyznała Griselda. - Wprawdzie nie zamieniłam z nim jeszcze ani 
słowa, ale z tego, co wiem, niewiele ma on wspólnego z typowym angielskim lordem.
    Ardmore był rudowłosym Szkotem z wydatną szczęką i szerokimi ramionami. Zdaniem 
Annabel różnił się od ulizanego brata Gri-seldy jak ogień od wody.
    - Zdaje się, że nikt nie wie o nim zbyt wiele - dodała Griselda. - Lady Ogilby powiedziała 
mi, że według pani Mufford Ardmore jest biedny jak mysz kościelna i przybył do Londynu 
specjalnie po to, aby znaleźć posażną żonę.
    - Czy to czasem nie pani Mufford rozpuściła plotkę, że Cle-mentina Lyffe uciekła z 
lokajem?
    - To prawda - zgodziła się Griselda. - A mimo to Clementina poślubiła wicehrabiego i nie 
przejawia żadnych skłonności do zada-
    14
    wania się ze służbą. Lady Blechschmidt wyczuwa łowcę posagu na kilometr i na jej 
soiree ubiegłego wieczoru nie było Ardmore'a, co by sugerowało, że nie został zaproszony. 
Muszę przy okazji zapytać, czy ma jakieś wiarygodne informacje.
    - Nieobecność Szkota na spotkaniu może po prostu oznaczać, że panicznie boi się nudy - 
odparła Annabel.
    - Daj spokój! - Griselda się roześmiała. -Wiesz, że lady Blechsclimidt jest moją dobrą 
znajomą. I muszę przyznać, że to niezwykle, aby kogoś otaczała aż taka aura tajemniczości. 
Gdyby Ardmore był Anglikiem, dawno już wiedzielibyśmy o nim wszystko, od wagi 
urodzeniowej po roczne dochody. Czy spotkałaś go kiedykolwiek, gdy mieszkałaś jeszcze w 
Szkocji?
    - Nigdy. Jednak przypuszczenia pani Mufford co do powodów jego pojawienia się w 
Londynie wydają się prawdziwe. - Wielu (szkockich arystokratów kręciło się przy stajniach 
jej ojca i wszyscy, podobnie jak on, byli bez grosza. To chyba narodowa przypadłość 
Szkotów. Pozostawali biedni do końca życia albo szukali bogatej żony lub męża w Anglii, tak 
jak Imogen, Tess, i jak miała to zrobić ona.
    - Ardmore nie wygląda na mężczyznę, który dałby się omotać twojej siostrze - zauważyła 
Griselda.
    Annabel miała nadzieję, że Griselda się nie myli. Przelotny romans nie wydawał się 
rzeczywistym pragnieniem Imogen. Griselda wstała.
    - Imogen musi znaleźć własny sposób na odzyskanie radości ży-(i a - powiedziała. - To 
dla niej bardzo trudny okres.
    Ich starsza siostra Tess wciąż powtarzała, że Imogen musi żyć własnym życiem. Annabel 
również.
    Annabel uśmiechnęła się blado. Jej jedynym posagiem był koń. ()na i Ardmore mieli 
więc ze sobą wiele wspólnego.
    Obydwoje byli Szkotami i tu, w Anglii, szukali szczęścia.
    15
    Rozdziafż
    JL*ady Feddrington uwielbiała wszystko, co egipskie, a ponieważ była bardzo majętna, 
spełniała każdą swoją zachciankę. W efekcie jej sala balowa przypominała wielki skład 
szabrowników grobowców. Po obu stronach ogromnych drzwi tkwiły dwa sześciometrowe 
posągi przedstawiające ludzkie postacie z głową psa. Kiedyś zapewne strzegły wrót egipskiej 
świątyni.
    - Z początku nie byłam pewna, czy mi się podobają. Ich wyraz twarzy nie jest zbyt... 
przyjemny - wyznała lady Feddrington w rozmowie z Annabel. - Ale teraz nazwałam je 
Humpty i Dumpty i myślę o nich raczej jak o idealnych służących; są cisi i z pewnością nie 
piją w nadmiarze. - Zachichotała.
    Annabel pomyślała, że lady Feddrington nie należy do zbyt mądrych osób.
    Pomimo krytycznych uwag musiała jednak przyznać, że kiedy się patrzy z 
przeciwległego końca sali, Humpty i Dumpty robią imponujące 'wrażenie. Spoglądali na 
wirujące u ich stóp pary z wyższością, co sprawiało, iż pomysł, że mogą to być służący, 
wydawał się śmieszny.
    Annabel poprawiła na ramionach lekki jak mgła szal. Zwiewna tkanina ozdobiona była 
misternie wyhaftowanymi gałązkami paproci, a kolor bladego złota znakomicie współgrał z 
kolorem sukni. Ponownie spojrzała na imponujące egipskie posągi. Czy nie lepiej, żeby stały 
w muzeum?
    — Anubis, bóg zmarłych - odezwał się jakiś głęboki głos. - To miejsce wydaje się 
niezbyt dla niego stosowne.
    Nawet po tych kilku słowach nie miała wątpliwości, że to Ard-more. Nic dziwnego. W 
Szkocji, gdzie dorastała, wciąż słyszała charakterystyczne gardłowe „r", chociaż jej ojciec 
kategorycznie zabraniał córkom tak mówić.
    -Wyglądają jak bogowie - odparła. - Był pan w Egipcie, milordzie?
    16
    - Niestety, nie.
    Nie powinna nawet pytać. Doskonale wiedziała, jak wygląda życie zubożałej szkockiej 
szlachty. Musi myśleć, jak związać koniec z końcem, a nie o egzotycznych podróżach wzdłuż 
Nilu.
    Wsunął jej dłoń pod ramię.
    - Mogę prosić panią do tańca, czy też muszę przedtem uzyskać /,godę pani opiekunki?
    Uśmiechnęła się nie jak zazwyczaj uwodzicielsko, ale po prostu serdecznie.
    - Ani jedno, ani drugie - odparła. - Jestem pewna, że znajdzie pan kogoś bardziej 
odpowiedniego, kto chętnie z panem zatańczy.
    Spojrzał na nią spod oka. Bardziej przypominał krzepkiego robotnika niż arystokratę. W 
końcu Annabel wiele wiedziała o tych, w których żyłach płynęła błękitna krew. Opiekunka 
sióstr Essex, lady Griselda, uważała za punkt honoru już od pierwszego wejrzenia rozpoznać 
tego, kto nosi tytuł. Mayne, brat Griseldy, był typowym angielskim lordem: z doskonałą 
prezencją, wypielęgnowanymi dłońmi i nienagannymi manierami. Włosy miał starannie 
ostrzyżone i pachniał najlepszą wodą.
    Jakże ten szkocki lord był inny. Jego rudobrązowe włosy opadały luźno na kark, długie 
rzęsy ocieniały jasnozielone oczy, a ota-i zająca go niezwykła aura tajemniczości niezmiernie 
wszystkich intrygowała. Mayne ubrany był w jedwabie i aksamity, Ardmore nosił prosty, 
czarny strój, rozjaśniony odrobiną bieli przy szyi. Nic d/iwnego, że Imogen uważała, że 
będzie znakomicie pasował do H j żałobnych sukien.
    - Dlaczego mi pani odmawia? - zapytał, nie kryjąc zdumienia.
    - Ponieważ dorastałam wśród takich chłopców jak pan - odparła ze szkockim akcentem. 
„Chłopiec" to nie było właściwe słowo, nie dla tego osiłka z północy, ale użyła go celowo. 
Mógł być jej przyjacielem, ale nigdy kandydatem na męża. Jak jednak wytłumaczyć, że 
pragnie poślubić kogoś bogatego?
    - A więc obiecała sobie pani, że nie zatańczy z nikim, kto pochodzi z pani ojczystych 
stron?
    2 Droga do marzeń 17
    ^*—^—^mMmmMmmHm^mK—mmmmm
    - Przyjmijmy, że tak - przyznała. - Ale mogę pana przedstawić odpowiedniej młodej 
damie, jeśli pan zechce. - Znała kilka debiu-tantek z całkiem pokaźnymi posagami.
    - Czy to znaczy, że tak samo nie zgodziłaby się pani mnie poślubić? - Uśmiechnął się 
lekko. - Z radością poprosiłbym panią o rękę, gdyby to znaczyło, że możemy razem 
zatańczyć.
    To, co powiedział, było tak niedorzeczne, że nie mogła się nie roześmiać.
    - W ten sposób nigdy nie znajdzie pan żony - powiedziała. -Musi pan podejść do tego o 
wiele poważniej.
    -Ależ ja podchodzę do tego poważnie. - Oparł się o ścianę i wpatrywał w Annabel tak 
intensywnie, aż przeszył ją dreszcz. - Czy wyszłaby pani za mnie, nawet jeśli nie chce pani ze 
mną zatańczyć?
    Nie mogła zaprzeczyć, że podobał się jej ten Szkot. Jego zielone oczy były przepastne jak 
ocean.
    - Z pewnością za pana nie wyjdę - odparła stanowczo.
    - Och! - westchnął, chociaż w jego głosie nie słychać było zawodu.
    - Nie może pan prosić o rękę kobietę, którą pan ledwie zna -dodała.
    Najwyraźniej nie dostrzegł, że opieranie się o ścianę w obecności damy jest nietaktem, a 
tym bardziej tak intensywne wpatrywanie się. Annabel trochę mu współczuła. W taki sposób 
on nigdy nie złapie bogatej żony! Powinna mu pomóc, choćby dlatego, że był jej rodakiem.
    - Dlaczego? - zapytał. - Nawet po wielu spotkaniach trudno odkryć zgodność 
charakterów.
    - W tym właśnie rzecz: pan nic o mnie nie wie!
    - Doprawdy? - zaprotestował. - Po pierwsze, jest pani Szkotką. Po drugie, jest pani 
Szkotką. I po trzecie...
    - Nietrudno zgadnąć - zauważyła.
    -Jest pani piękna - dokończył z uśmiechem.
    Skrzyżował na piersi ramiona, obserwując Annabel spod oka.
    18
    - Dziękuję za komplement. Zastanawia mnie jednak, dlaczego w/1 ika pan żony aż w 
Londynie.
    Ponieważ otrzymałem takie polecenie - odparł. Annabel nie potrzebowała dalszych 
wyjaśnień. Bogatą żonę znaj-tlujc się w Londynie, w Szkocji tylko biedną. Ten człowiek 
najwy-M/iiiej miał nadzieję, że jej elegancja i szyk świadczą o stosownym pi isagu.
    - Swoje sądy opiera pan na pozorach - zauważyła. - Mój jedyny posag to koń. Ale, jak 
wspomniałam, z przyjemnością przedstawię pma kilku interesującym młodym damom.
    Chciał coś powiedzieć, ale w tej właśnie chwili podeszła Imo-
    - Kochanie, szukam cię wszędzie - odezwała się do Annabel, po C/.ym natychmiast 
zwróciła się do jej towarzysza: - Lordzie Ardmore, jestem lady Maitland. Cieszę się, że mogę 
pana poznać.
    Annabel obserwowała, jak Ardmore pochyla się nad ręką jej siostry. Imogen wyglądała 
imponująco, jak bogini zemsty. Posłała Ardmore'owi spojrzenie, któremu nie oparłby się 
żaden mężczyzna ? - uwodzicielskie i zachęcające.
    - Ponad wszystko pragnę zatańczyć - wyznała Imogen. - Czy zechce pan mnie zaprosić, 
lordzie Ardmore?
    Ponad wszystko? Zabawne. Ale Ardmore wcale się nie śmiał; pochylony nad dłonią 
Imogen, ponownie ją pocałował. Annabel się poddała. Sam będzie musiał znaleźć sposób 
wyplątania się z sie-11. Cała Imogen - kiedy już podjęła decyzję, nic nie mogło jej po-
wstrzymać.
    - Wracam do opiekunki. - Annabel dygnęła grzecznie. - Lordzie Ardmore, to była dla 
mnie prawdziwa przyjemność.
    Lady Griselda obserwowała tańczących, siedząc w zacisznym kącie sali. Tuż obok, z 
nieodłącznym drinkiem w ręku, usadowił się opiekun sióstr Essex książę Holbrook. Widząc 
przeciskającą się przez tłum Annabel, ruszył w jej kierunku.
    Teraz, kiedy Annabel znała już sporą część angielskiej arystokracji, nie mogła się 
nadziwić, jak bardzo „nieksiążęcy" był Rafę.
    19
    Przede wszystkim zupełnie nie przywiązywał wagi do swego tytułu, poza tym 
zachowywał ogromny dystans wobec wyperfumowanego, ufryzowanego świata. Dobrze, że 
przynajmniej lokajowi udało się go namówić na odpowiedni na wieczór błękitny surdut. W 
domu Rafę prawie zawsze chodził w wygodnych pantalonach i wytartej białej koszuli.
    - Griselda doprowadza mnie do szału - wyrzucił z siebie. -1 jeśli nawet mnie nie 
wykończy, to Imogen uda się to z pewnością. Co ona, u diabła, wyprawia, nadskakując temu 
Szkotowi? Ja nawet go nie znam. i
    - Stwierdziła, że potrzebuje mężczyzny do towarzystwa - wyjaśniła Annabel.
    - Co za bzdury! - mruknął Rafę, przeczesując dłonią zmierzwione włosy. - W każdej 
chwili może przecież liczyć na mnie.
    - Skarży się, że prześladują ją łowcy posagów.
    - Na Boga, dlaczego więc tańczy ze Szkotem, który nie śmierdzi groszem?! - ryknął Rafę.
    - Może nie zależy jej na bliższej znajomości - odparła Anna- ' bel, usiłując jednocześnie 
wypatrzyć gdzieś lorda Rossetera, który na liście kandydatów na jej małżonka zajmował 
obecnie pierwsze ., miejsce. 1
    - Robi z siebie pośmiewisko - złościł się Rafę. I Błazeństwa Imogen zawsze 
doprowadzały Rafe'a do furii, 1
    a szczególnie od czasu, gdy wróciła do Londynu i zaczęła zamawiać obcisłe suknie. 
Jednak bez względu na to, jak bardzo by się złościł, Imogen niezmiennie odpowiadała, że 
wdowy mogą się ubierać, jak chcą.
    - Z pewnością mamy się czym zamartwiać - rzuciła Annabel z roztargnieniem, wciąż 
pochłonięta wypatrywaniem Rossetera.
    Napotkała wzrok lady Griseldy, która skinęła na nią ręką i zawołała:
    - Annabel! Przyjdź tu na chwilę.
    Lady Griselda w niczym nie przypominała surowych matron. Była równie przystojna jak 
niecny uciekinier sprzed ołtarza, lord
    20
    M.iyne. Nikt, oczywiście, nie obciążał jej odpowiedzialnością za 111 ully uczynek brata. 
Griselda była zupełnie rozbita, gdy Mayne pociesznie wybiegł z domu Rafe'a dosłownie na 
pięć minut przed łubem z Tess.
    - Co się stało, że Rafę tak się rozsierdził? - zapytała Griselda bez większego przejęcia.-
Jest siny z gniewu.
    - Irytuje się, że Imogen robi z siebie widowisko. -Już? Imogen można ufać.
    Spojrzała wymownie na prawo. Orkiestra grała walca. Lord Ard-
    II n >re trzymał Imogen zdecydowanie zbyt blisko. Lub też, pomyślała Annabel, to 
Imogen trzyma się zbyt blisko niego. Tak czy inaczej, ? >l iydwoje sprawiali wrażenie, jakby 
dali się ponieść szalonej namiętności.
    - O mój Boże! - szepnęła Griselda, gwałtownie poruszając wa-i Marzem. - Oni 
wyglądają, jakby coś ich łączyło, nie uważasz? I ta Ul czerń połączona z jego czernią... 
Imogen miała rację, kiedy mówiła o estetycznej stronie wyboru Ardmore'a.
    - Nic z tego nie będzie - zapewniła Annabel. - Imogen po prostu dobrze się bawi... -Ale 
dalsze słowa zamarłyjej na ustach, gdy siostra objęła partnera za szyję i ostentacyjnie zaczęła 
pieścić jego włosy.
    - Ależ ona najwyraźniej zamierza zrobić skandal - zdumiała się (iriselda. - Biedactwo. 
Wdowy czasem tak właśnie reagują - stwierdziła takim tonem, jakby Imogen groziła straszna 
choroba.
    - Tobie też to się przytrafiło?
    - Na szczęście nie - odparła Griselda. - Ale ja naprawdę wie-i zę, że uczucie Imogen dla 
lorda Maitlanda było o wiele głębsze niż moje dla drogiego mej pamięci Willoughby'ego. 
Chociaż bardzo ko-( hałam swojego męża - dodała.
    Imogen uśmiechała się do Ardmore'a. Oczy miała na wpół przy-
    III knięte, jak gdyby... Annabel odwróciła wzrok.
    Imogen zawsze osiągała to, czego chciała. Kochała Dravena Mait-l.iuda latami, nie 
zwracając uwagi, że był zaręczony z inną kobietą. Kiedy nadarzyła się okazja, skręciła nogę 
w kostce, tak że musiała przejść rekonwalescencję w domu Maitlanda. Ten wypadek miał
    21
    daleko idące konsekwencje. Wkrótce potem Imogen uciekła z Dra-venem Maitlandem. 
Biorąc pod uwagę jej siłę woli i upór Annabel pomyślała, że Ardmore może znaleźć żonę 
dopiero w przyszłym sezonie.
    - Widziałaś gdzieś lorda Rossetera? - zapytała opiekunki.
    Ale Griselda, podobnie jak większość kobiet na sali, wydawała się wstrząśnięta tym, co 
Imogen wyprawiała na parkiecie.
    - To nie moja sprawa - powiedziała sobie, jeszcze szybciej się wachlując.
    Annabel znów odwróciła się do siostry. Intencje Imogen wplątania się w skandaliczną 
przygodę nie mogły być bardziej czytelne. Oplotła Ardmore'a niczym bluszcz.
    - O Boże! -jęknęła Griselda.
    Teraz Imogen położyła dłoń na karku Ardmore'a, jakby chciała przyciągnąć do siebie 
jego głowę.
    Starsza siostra Annabel, Tess, ciężko opadła na krzesło.
    - Czy ktoś może mi wyjaśnić, dlaczego Imogen zachowuje się jak ladacznica?
    - Gdzie się podziewałaś przez cały wieczór? - zapytała Annabel.
    - Chciałam zobaczyć się z tobą i Feltonem, ale nigdzie nie mogłam was znaleźć.
    Tess zignorowała pytanie.
    - Co za kompromitacja! Ludzie będą mówić, że jest kochanką Ardmore'a.
    -1 słusznie - odparła chłodno Griselda. - Jak się masz, moja droga? Wyglądasz 
olśniewająco. Ale Tess udała, że tego nie słyszy.
    - Imogen zdecydowała się wziąć sobie kochanka? Wiedziałam, że jest nieobliczalna, 
ale... - Urwała, patrząc na Imogen, która tańczyła wtulona w lorda, jakby nie istniał cały 
świat. - Musimy coś zrobić
    - mruknęła ponuro Tess. - Takim zachowaniem wywoła skandal. Nikt już nie będzie jej 
zapraszał do siebie.
    - Och, Imogen już od dawna jest w niełasce towarzystwa - zauważyła Griselda. - 
Pamiętaj, że uciekła ze swoim mężem. A po tej
    22
    IMrudzie... No cóż, oczywiście wciąż będzie zapraszana na większe kile.
    Jednak Tess, która po śmierci matki wychowywała trzy młodsze Mostry nie miała 
zamiaru się poddać.
    - Tego nie można tak zostawić - oświadczyła. - Uświadomię jej, ze...
    Annabel pokręciła głową.
    - To nie jest dobry pomysł. Pogodziłyście się zaledwie kilka ty-gt ulni temu. - Tess nie 
wyglądała na przekonaną, więc Annabel pospiesznie dodała: - Nie rób tego, jeśli nie chcesz 
doprowadzić do kolejnej sprzeczki.
    - Co za niedorzeczność - mruknęła Tess. - Tak naprawdę nigdy Mę nie kłóciłyśmy.
    W tej właśnie chwili podszedł Lucius Felton, pocałował żonę w głowę i mrugnął do 
Annabel.
    - Daj mi tylko sposobność, a sama przestanę się do ciebie odzywać - powiedziała 
Annabel i uśmiechnęła się do Luciusa. - Te małżeńskie czułości źle wpływają na mój żołądek.
    - Imogen mnie przeprosiła, ale ja wciąż uważam, że postąpiła wyjątkowo 
niesprawiedliwie.
    - Twój mąż... - zaczęła Annabel.
    - Żyje - burknęła Tess. - Ale czy mam bez słowa patrzeć, jak moja siostra rujnuje sobie 
życie?
    Jednak Annabel nie mogła się oprzeć współczuciu dla Imogen, widząc, jak Lucius 
podnosi rękę Tess do ust, po czym odchodzi, aby przynieść małżonce kieliszek szampana.
    -Jak myślisz, czy Ardmore wie, że Imogen niedawno owdowiała? - spytała Tess. - Może 
spróbowałabyś przemówić mu do rozsądku? Czy to nie z nim rozmawiałaś przed chwilą?
    - On nie ma pojęcia, że Imogen jest moją siostrą - powiedziała niepewnie. - Mogłabym...
    - To nie będzie miało żadnego znaczenia - zapewniła Griselda. Imogen zamierza 
wywołać skandal, jeśli nie z tym dżentelmenem,
    |o z moim kochanym braciszkiem. I szczerze mówiąc, jeśli to tak
    23
    miało wyglądać, to jestem szczęśliwa, że nie wybrała Mayne'a. Wciąż żywię nadzieję, że 
kiedyś będę miała bratanka. Mój brat może sypiać z większością kobiet z towarzystwa, ale 
nigdy nie pozwoliłby zrobić z siebie widowiska.
    Oczy Tess się zwęziły.
    - Imogen brała pod uwagę Mayne'a?
    - Tak- potwierdziła Annabel. - Chciała go ukarać za to, że uciekł od ciebie sprzed ołtarza.
    - Nonsens - zauważyła Tess. - Mayne sam już siebie dostatecznie ukarał. - Zwróciła się 
do Griseldy: - Czy on tu dziś jest?
    - Oczywiście - odparła zaskoczona Griselda. - Był w pokoju gier, kiedy ostatnio tam 
zaglądałam. Ale...
    Jednak Tess już podążała do pokoju, gdzie mężczyźni siedzieli przy kartach w nadziei, że 
małżonki nie wyciągną ich na parkiet sali balowej.
    - Zamierzałam dodać, że pewnie już wyszedł do swojego klubu. Rzadko go widuję od 
czasu, gdy zrezygnował z flirtowania. Zazwyczaj nie zostaje na balu dłużej niż pół godziny.
    Annabel znów zerknęła na Imogen. Czy ten walc nigdy się nie skończy?
    Nagle ujrzała Rafe'a, jak przeciska się przez tłum w kierunku parkietu i, zanim Annabel 
zdążyła odetchnąć, rudowłosy Szkot skłonił się, a Rafę pociągnął ku sobie Imogen.
    Wydawała się równie zaskoczona jak jej siostra. Dopiero co wirowała dookoła sali w 
ramionach Ardmore'a, bawiąc się każdym zgorszonym spojrzeniem, a już po chwili została 
wyrwana z jego objęć przez swojego opiekuna.
    - Co ty wyprawiasz? - protestowała, usiłując odsunąć się od Rafe'a.
    - Ratuję twój mizerny tyłek - warknął. - Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, jak się 
kompromitujesz? - Włosy Rafe'a były w nieładzie, a oczy, zwykle brązowe, teraz pociemniały 
z gniewu. Obrócił ją gwałtownie i pociągnął w kierunku wyjścia.
    Imogen uniosła brew.
    Z*T
    -Jakim prawem wtrącasz się w moje sprawy? Twoja odpowie-il-iulność za mnie 
skończyła się z chwilą, gdy poślubiłam Dravena.
    -Wciąż uważam się za twojego opiekuna i będziesz ze mną 111 icszkała do chwili, kiedy 
ponownie wyjdziesz za mąż lub będziesz ui (yle dorosła, by decydować o sobie.
    | ej usta zadrżały w uśmiechu, ale spojrzenie nie wróżyło niczego ilohrego.
    - Cóż, nie zgadzam się z twoją oceną mojej sytuacji. Mam za-iin.ir urządzić się we 
własnym domu. I to w bardzo niedalekiej przy-i/lości.
    - Po moim trupie! - warknął Rafę. Imogen patrzyła na niego z wściekłością.
    - Nie wiem, w jaką grę wciągasz Ardmore'a - ciągnął Rafę. -Ale (iiibisz siebie, i to za nic. 
Ten Szkot szuka żony, a nie flirtu z niezbyt i oziimną wdową, której nie w głowie ponowne 
małżeństwo.
    Nagle zrobiło mu się żal Imogen i gniew gdzieś się ulotnił. Jednak ostatnią rzeczą, jakiej 
ona pragnęła, było współczucie, i to od niezbyt trzeźwego opiekuna.
    - Za nic? - zawołała, uśmiechając się szyderczo. - Musisz być ślepy. Ardmore'a ramiona, 
oczy, usta... - Jej ciałem wstrząsnął dreszcz, jakby pod wpływem rozkoszy.
    Rafę puścił jej rękę, chwycił za ramiona i mocno potrząsnął, jakby była 
rozhisteryzowanym dzieckiem.
    -Jak śmiesz! - rzuciła zduszonym głosem. Szpilki wysunęły się Ir, jej włosów.
    - Masz szczęście, że nie wyciągnę cię stąd i nie zamknę w pokoju ? warknął. - W pełni 
na to zasłużyłaś.
    -Ponieważ uznałam jakiegoś mężczyznę za bardzo atrakcyjnego?
    - Nie! Ponieważ jesteś kłamczucha. Powiedziałaś, że kochałaś Maitlanda.
    - Nie waż się tak do mnie mówić - syknęła.
    - Pięknie czcisz jego pamięć - zauważył głucho Rafę. Rumieniec wstydu oblał jej twarz.
    25
    - Nie masz pojęcia... - wyszeptała.
    - Nie, nie mam. I nie chcę mieć. Chcę wierzyć, że wdowa po nim inaczej okazywałaby 
żałobę.
    Imogen z trudem przełknęła bolesną uwagę. Czuła, jak łzy dławią ją w gardle. Na 
szczęście byli już blisko wyjścia, więc odwróciła się szybko i bez słowa opuściła salę. Rafę 
podążył za nią, ale Imogen nie zwracała na niego uwagi. Szybko szła w stronę frontowych 
drzwi.
    Annabel westchnęła. Jej młodsza siostra zawsze była nieobliczalna i na nieszczęście 
Rafę, z natury przyjazny wobec ludzi, do Imogen od początku czuł awersję. Kędy zniknął z 
nią za drzwiami, gwar rozplotkowanych głosów wzmógł się tak, że przypominał jazgot kur, 
pomiędzy które nagle wpadł lis.
    -Jeśli Rafę chciał, żeby Imogen poślubiła Szkota, nie mógłby zrobić więcej, aby 
doprowadzić do tego związku - zauważyła Gri-selda.
    - Ona nie poślubi Ardmore'a - powtórzyła Annabel. -Widziałaś gdzieś Rossetera?
    Oczy Griseldy rozbłysły.
    - Och! Te majątki w hrabstwie Kent i do tego żadnej teściowej. Aprobuję, moja droga. - 
Griselda zawsze była konkretna.
    - To bardzo sympatyczny i wartościowy mężczyzna - zauważyła Annabel.
    Jej towarzyszka machnęła ręką. -Jeśli wierzyć, że milczenie jest złotem. Annabel 
poprawiła na ramionach jedwabny szal. -Jego małomówność zupełnie mi nie przeszkadza. 
Potrafię mówić za oboje, jeśli zajdzie potrzeba.
    - Właśnie tańczy z tą głupkowatą córką pani Fulgens - zauważyła Griselda. - Nie musisz 
się jednak obawiać. Rosseter nie przegapi żadnej niedoskonałości.
    Annabel zerknęła w kierunku wskazanym przez Griseldę w chwili, gdy Rosseter 
opuszczał parkiet. Nie był zbyt urodziwy, ale poruszał się z gracją. W jego ramionach każda 
kobieta dosłow-
    26
    im płynęła po parkiecie. Miał pociągłą, bladą twarz, wysokie czoło
    i './;ire oczy bez wyrazu. Sprawiał wrażenie człowieka chłodnego
    j i /dystansowanego. Annabel uważała to za interesującą odmianę po
    | sr .41 ozumialcach, którzy błagali ją o taniec i przysyłali róże z załączo-
    | i ty i ni poematami wątpliwej jakości.
    Rosseter przesłał jej kwiaty tylko raz: bukiecik niezapominajek. Nic było przy nich 
żadnego poematu, a jedynie bilecik z wpisem: „Myślę, że pasują do pani oczu".
    Takie cudownie proste słowa zrobiły na niej duże wrażenie. \X/tcdy zdecydowała, że go 
poślubi.
    Teraz rozstał się z Daisy i ruszył w ich kierunku. Po chwili skłonił się przed lady 
Griseldą, ucałował jej dłoń, jak zwykle beznamiętnie, i powiedział komplement, że wygląda 
wyjątkowo pięknie.
    Kiedy zwrócił się do Annabel, nie zadał sobie trudu, aby powiedzieć << is miłego, 
ucałował jedynie czubki jej palców. Wjego oczach było jed-iuk coś szczególnego, co 
sprawiło, że jej serce mocniej zabiło.
    - Madame Maisonnet? - wskazał wypielęgnowaną dłonią na jej M iknię. - Doskonały 
wybór, panno Essex.
    Annabel się uśmiechnęła. Nie rozmawiali podczas tańca. Ale właściwie dlaczego 
powinni? Według niej bardzo do siebie pasowali. W ich małżeństwie nie będzie ani zazdrości, 
ani łez. Rosseter posia-il.il fortunę, a więc to, że ona nie wniesie posagu, nie miało żadnego 
znaczenia. Będą dla siebie uprzejmi, a ona porozmawia sama ze sobą, jeśli odczuje brak 
konwersacji przy śniadaniu.
    I )la kogoś, kto z trudem toleruje czczą paplaninę, taka perspektywa wydawała się 
przyjemna. Cóż, jedyna wada to To, że konwersują z samą sobą nie przynosi żadnych 
niespodzianek. Pożegnanie / Hosseterem tego wieczoru nie przyniosło ich również.
    - Panno Essex, czy zgodzi się pani, żebym porozmawiał z pani opiekunem jutro rano? - 
zapytał, ściskając jej palce śnieżnobiałą, smukłą i delikatną dłonią.
    - Będę uszczęśliwiona, lordzie Rosseter - szepnęła Annabel.
    Z trudem stłumiła szeroki uśmiech. Nareszcie, nareszcie! Spełnia się jej najgorętsze 
pragnienie. Marzyła o tym od lat, od czasu, gdy
    27
    ojciec odkrył jej talent do liczb i powierzył prowadzenie ksiąg majątkowych. Od chwili 
gdy ukończyła trzynaście lat, całe dnie targowała się z kupcami, roniąc łzy nad księgami 
rachunkowymi, w których ciągle było więcej minusów niż plusów, usiłując nakłonić ojca do 
sprzedaży najbardziej wartościowych zwierząt, błagając go, żeby nie tracił wszystkich 
pieniędzy na wyścigach...
    A w nagrodę otrzymywała jedynie jego niechęć.
    Mimo to nie poddawała się. Wiedziała, że tylko dzięki niej siostry nie są głodne, a 
ukochane stajnie ojca nie popadają w ruinę.
    Ojciec nazywał ją Panna Suszona Śliwka. Gdy stał z przyjaciółmi, a ona do niego 
podchodziła, wymownie przewracał oczami. Czasem wyjmował monetę i rzucał jej, a potem 
żartował z przyjaciółmi, że córka trzyma go na krótszej smyczy niż najgorsza żona. A ona za-
wsze podnosiła tę monetę, mogła przeznaczyć ją na kupno mąki, masła lub okazałej kury na 
kolację. f
    Marzyła więc o majętnym małżonku. Nigdy nie starała się wy-rj obrazić sobie jego 
twarzy: Rosseter wyglądał tak jak każdy inny bogaty Anglik. Wyobrażała sobie jedynie 
ubrania z lśniącego aksamitu i fulary białe jak śnieg, uszyte z najlepszego materiału, które 
kupuje się dla ich szyku, a nie trwałości. Ręce, które nigdy nie skalały się fizyczną pracą.
    I właśnie takie ręce miał Rosseter.
    Rozdziaf3
    Hotef Griffon's
    ?'.':'' ,'...• ?'..?•''•'?. Wczesny ranek
    J_lwan Poley, lord Ardmore, był przekonany, że postępuje zgodnie z instrukcją 
otrzymaną od ojca Armailhaca.
    -Jedź do Londynu - powiedział starzec. - Zatańcz z jakąś ładną; dziewczyną. , i
    28 1
    -1 co później powinienem zrobić? - zapytał Ewan. i - Serce z pewnością ci podpowie - 
odparł ojciec. i Dotychczas Ewan spotkał wiele ładnych dziewcząt. Niestety, nie p.iiniętał ich 
imion, ale był przekonany, że już tańczył przynajmniej i połową młodych dam w Londynie. 
Dzięki swemu tytułowi, w cią-t*;ti zaledwie kilku dni od przyjazdu został zasypany 
zaproszeniami; wbrew temu, co się mówiło na północy, szkockie tytuły szeroko (Uwierały 
drzwi angielskich domów. A jednak ojciec Armailhac zapewne miał na myśli szczególną 
dziewczynę, taką, którą młodzieniec zabierze ze sobą do Szkocji.
    Właściwie Ewan nie miał nic przeciwko małżeństwu, chociaż urn pomysł nie budził w 
nim entuzjazmu. "Wolał myśleć o długich (pętlach stajni i złotych polach pszenicy. Miał na 
załatwienie tego małżeńskiego interesu dwa tygodnie. Potem wróci do domu z żoną lub bez 
żony.
    Czarnowłosa dziewczyna, z którą tańczył wieczorem, wydawała MC bardziej niż chętna, 
aby stanąć z nim przed ołtarzem. Ale jak mia-11 na imię? Nie mógł sobie przypomnieć. 
Przywarła do niego jak pi-l.iwka, co nie bardzo przypadło mu do gustu. Niedawno owdowiała 
i prawdopodobnie została z niewielkim posagiem.
    Służący stanął w drzwiach ze srebrną tacą w ręku. W przeciwień-iwie do Ewana, Glover 
był wyraźnie zafascynowany Londynem. i'iibyt w tym mieście podczas sezonu oznaczał 
spełnienie jego naj-Irytszych marzeń.
    - Wasza lordowska mość, polecono mi doręczyć panu tę wizy-luwkę.
    - O tej porze? Połóż ją tutaj. - Ewan skinieniem głowy wskazał obramowanie kominka 
pełne wizytówek i zaproszeń od osób, o których nigdy nawet nie słyszał.
    Służący zgiął się w ukłonie, ale nie ruszył w kierunku kominka.
    - Wasza lordowska mość, to wizytówka od księcia Holbrook. I... - Zniżył głos do szeptu. 
-Jego wysokość był łaskaw zaczekać.
    Ewan westchnął. Książę. Może jest na tyle zdesperowany, aby wysłać jedną z córek w 
dzikie szkockie ostępy. Szybko się przekonał,
    29
    że Anglicy myślą o Szkocji jako o terenie zamieszkanym przez nieokrzesanych 
wojowników i religijnych odszczepieńców.
    Spojrzał na swój fular w lustrze. Glover nie mógł przeboleć, że jego pan nie zgodził się 
zamienić czarnej kamizelki na kolorową, którą Anglicy wkładają na bal. Mimo to uważał, że 
lord wygląda doskonale, a co najważniejsze, jak rasowy Szkot. Szkoci, jeśli chcą wyglądać 
bardziej kolorowo, wkładają kilt, nawet jeśli nie jest to akceptowane w Anglii.
    -Jego wysokość oczekuje pana w salonie - oznajmił Glover.
    -Aha.
    - Proszę wybaczyć śmiałość, milordzie... - zaczął Glover z wahaniem. :, \J,;'/',,..;''
    Ewan uniósł brew. -Tak?
    - To arystokrata - powiedział lokaj. - Proszę się starać unikać takich słów, jak „aha". To 
może wywrzeć na jego wysokości złe wrażenie.
    - Nie biorę z nim ślubu - burknął Ewan, ale natychmiast się zreflektował. - Dziękuję 
jednak za radę, Glover. Postaram się o tym pamiętać. Choć nie zamierzam udawać Anglika. 
Nawet za sto lat.
    Wygląd księcia nie bardzo pasował do tytułu, co Ewan przyjął z ulgą. Tego księcia z 
pewnością nie dotknęłoby przypadkowe „aha". Ewan miał już okazję rozmawiać z 
wyperfumowanymi i przesadnie uprzejmymi przedstawicielami angielskiej arystokracji i 
wcale się nimi nie przejmował. W każdym razie nie więcej niż oni nim.
    Książę miał na sobie strój z pewnością wygodny, ale niezbyt elegancki. Imponujący 
brzuch wypływał znad pasa pantalonów. Kiedy Ewan stanął w drzwiach pokoju, gość odsunął 
kieliszek brandy, którą mu zaproponował przejęty wizytą Glover.
    -Wasza wysokość - powiedział Ewan, wchodząc do pokoju. - To dla mnie zaszczyt.
    Książę wyprostował się jak węszący zwierzynę ogar, po czym szybko się odwrócił. Ewan 
niemal cofnął się na jego widok. Do
    30
    In lia! Coś najwyraźniej rozsierdziło księcia. Nagle Ewan przypomniał sobie, gdzie 
ostatnio spotkał szanownego jegomościa. Jeśli to można nazwać spotkaniem; książę wyrwał 
ciemnowłosą lady z jego ? 'I >icć, potem przez chwilę sam z nią tańczył.
    I - Czy pan wie, kim jestem? - wyrzucił z siebie dżentelmen głę-! Bokim, krzepkim 
głosem.
    - Zgodnie z tym, co widzę na wizytówce, jest pan księciem Hol-Ifook. - Ewan ruszył w 
kierunku kredensu. - Mogę panu zapro-mnować jeszcze jednego drinka? - Celowo pominął 
słowa wasza trysnkość, które sprawiały, że czuł się trochę jak lokaj.
    Jestem opiekunem lady Maitland - poinformował gość. Ach tak- mruknął Ewan, 
napełniając kieliszek mocnym trun-Jeiii. - Ajajestem lord Ardmore z Aberdeenshire.
    • Lady Maitland - powtórzył z naciskiem Holbrook. - Imogen Maitland.
    Imogen to pewnie ta ciemnowłosa czarodziejka z wczorajszego I..In.
    Jeśli w czymś uchybiłem, proszę przyjąć wyrazy ubolewania ? nlparł dyplomatycznie 
Ewan. Rzeczywiście uchybił pan. A jak? - zapytał spokojnie Ewan.
    - Cały Londyn mówi o was - warknął Holbrook. - O waszym tki.ijnie nieprzyzwoitym 
tańcu.
    Iiwan milczał przez chwilę. Miał do wyboru dwa wyjścia: powiedzieć prawdę albo wziąć 
na siebie odpowiedzialność. Honor me pozwalał mu jednak ujawnić, że lady przywarła do 
niego z pasją pi ii Iną kurtyzany. Nie był naiwny: ciemnowłosa Imogen wcale nie i< liwyciła 
sięjego urodą aż tak, jak usiłowała to pokazać. Zauważył, ywiście, emocję w jej oczach, ale 
nie była to prawdziwa namiętni isć, nawet jeśli tak ostentacyjnie okazywana.
    - Czuję się w obowiązku za wszystko przeprosić - powiedział w końcu. - Byłem pod 
ogromnym wrażeniem urody pańskiej podopiecznej i, jak sądzę, to właśnie sprowokowało 
mnie do zachowania, które zostało niewłaściwie zinterpretowane.
    31
    Holbrook przymrużył oczy. Ewan obserwował go w milczeniu, zastanawiając się, czy w 
Anglii wszyscy książęta byli aż takimi indywidualistami, jeśli chodzi o ubiór i sposób 
okazywania emocji.
    - Teraz poproszę o drinka - oświadczył książę.
    Ewan wyjął karafkę i napełnił kieliszek gościa. Holbrook wyglądał na znawcę brandy, a 
Ewan zabrał ze sobą kilka butelek najlepszej szkockiej whisky.
    Holbrook wziął porządny łyk i spojrzał ze zdumieniem na Szkota, po czym opadł na 
poduszki kanapy i znów się napił.
    Ewan usiadł naprzeciw gościa, z uznaniem stwierdzając, że Holbrook potrafi docenić 
trunek.
    - Co to jest? - zapytał książę z nabożeństwem.
    - Długoletni prawdziwy słód - odparł Ewan. -Według nowego procesu produkcji, który, 
moim zdaniem, całkowicie zmieni whisky.
    Holbrook wziął kolejny łyk i usiadł wygodniej.
    - Glen garioch - stwierdził, przymykając oczy. - Lub tobermary. Ewan uśmiechnął się 
szeroko.
    - Aye, glen garioch.
    - Cudo. - Holbrook cmoknął. - Chyba nawet mógłbym się zgodzić, aby mężczyzna, który 
tak dobrze zna się na whisky, poślubił Imogen. Chyba! - powtórzył, otwierając oczy.
    - Trudno mi przyznać, abym o tym marzył - oznajmił Ewan. - Zorientował się, że 
popełnił błąd, gdy brwi Holbrooka uniosły się groźnie. - Chociaż uważałbym się za 
szczęśliwca, gdybym dostąpił tego zaszczytu - dodał pospiesznie. - To wyjątkowej urody 
młoda dama.
    - Podobno przyjechał pan do Anglii, aby znaleźć sobie żonę -burknął książę, znów 
podnosząc kieliszek do ust.
    - To prawda - przyznał. - Ale niekoniecznie musi to być pańska podopieczna.
    - Rozumiem.
    Przez chwilę siedzieli w milczeniu, delektując się mocnym trun-" kiem.
    32
    - Spodziewałem się usłyszeć prawdę, że to Imogen się narzucali, ale był pan zbyt 
uprzejmy, aby mi to powiedzieć wprost - rzucił kM;|żę ponuro, o ile to możliwe, gdy trzyma 
się w ręku kieliszek t doborową whisky, destylowaną przez Glena Gariocha.
    - Lady Maitland to wspaniała młoda dama. Byłbym więcej niż D^c/.ęśliwy, gdybym 
mógł ją poślubić.
    Holbrook spojrzał na niego ze zdumieniem.
    - Do licha, Ardmore, czyżby ci było zupełnie obojętne, kogo poślubisz?
    -Jestem tym poważnie zainteresowany - zaprotestował Ewan. Muszę jednak przyznać, że 
chciałbym jak najszybciej -wrócić do iftiiuu. Pszenica już kiełkuje.
    Książę wyglądał tak, jakby nigdy nie słyszał słowa „kiełkuje".
    - To znaczy, że jest pan farmerem? - zapytał. - Jednym z tych ? l/entelmenów, którzy 
stosują nowe metody Turnipa Townshenda?
    -Nie jestem aż tak zaabsorbowany uprawą jak Turnip Town-liend - mruknął Ewan, 
delektując się kolejnym łykiem trunku.
    - Wyśmienita - powtórzył książę z rozkoszą. - Ta whisky jest... urwał. - Mówi pan: 
pszenica? Uprawia pan pszenicę?
    - Moi dzierżawcy dostarczają część ziarna do destylarni w Spey-.iile - odparł Ewan.
    - Nic dziwnego, że tak dobrze zna się pan na whisky. - Najwy-i.iźniej zrobiło to na nim 
wrażenie. - Myślę o rzuceniu alkoholu
    dodał nieoczekiwanie.
    - Naprawdę? - Ewan musiał przyznać, że książę wlewał w siebie |cdną whisky za drugą i 
w ogóle nie było tego po nim widać. Może rzeczywiście za dużo pił.
    -Alejeszcze nie dziś.
    Ewan zdecydował, że właściwą odpowiedzią na tę rewelację będzie nalanie księciu 
kolejnego drinka, co też bez słowa uczynił.
    - Pański majątek znajduje się w Aberdeenshire? Ewan skinął głową.
    -Jest tam wyjątkowej urody koń - ciągnął Holbrook. - Nie widziałem go już prawie rok, 
ale...
    .1 - Droga do marzeń 33
    - Warlock - wtrącił Ewan. - Naderwał ścięgno w lipcu.
    - No tak! Warlock. Należy do pańskiego przyjaciela?
    - Nie, do mnie.
    Oczy Holbrooka rozbłysły.
    -Wspaniały koń. Od Pheasanta, nieprawdaż?
    - A Pheasant po Miraculous - dodał Ewan.
    - Czyżby pan myślał o kontynuowaniu jego linii?
    - Mam już po nim wielce obiecującego roczniaka. Holbrook wyraźnie się ożywił.
    -W mojej stajni trzymam trzech potomków Patchem: dwie klacze i źrebaka. Każda z 
moich podopiecznych dostanie w posagu konia. Ich ojciec był trochę lekkomyślny i nie miał 
głowy do interesów. Myślałem o hodowli klaczy, ponieważ żaden z moich koni nie nadaje się 
do wyścigów.
    Koń w posagu? Słyszał już o tym na balu od pewnej złotowłosej piękności. Powiedziała 
mu, żeby szukał szczęścia gdzie indziej, ponieważ jej jedynym posagiem jest koń. Nie 
pomyślała jednak, jakie to ważne, że ten koń to potomek Patchem.
    - Chętnie widziałbym konia po Warlocku i Patchem - stwierdził Ewan.
    Przez jakiś czas znowu siedzieli w milczeniu. Ożywienie księcia przygasło.
    -Jeśli chodzi o znalezienie żony, źle się pan do tego zabrał - odezwał się po chwili książę.
    - Uczestniczyłem w czternastu imprezach w ciągu ostatniego tygodnia - wyjaśnił Ewan. - 
W czterech balach, kilku spotkaniach towarzyskich i wjednym musicalu. Poprosiłem pewną 
młodą damę, żeby za mnie wyszła, ale odmówiła. - Nie uważał za konieczne poinformować, 
że wspomniana dama to jedna z podopiecznych Holbrooka. Przecież dopiero co musiał się 
stawić czoło irytacji księcia z powodu tańca z inną jego podopieczną.
    - To nie jest dobra droga. Te sprawy załatwia się między mężczyznami. Najważniejsze 
to, zanim pójdziesz na bal, wyobrazić sobie, jaką kobietę chciałbyś poślubić. - Głos księcia 
nabrał lekko mato-
    34
    «-«-gó odcienia, najwyraźniej pod wpływem whisky. Mimo to Ewan l»>myślał, że gość 
zniósł trunek lepiej niż którykolwiek ze znanych i mi mężczyzn, poza starym Lachlanem 
McGregorem, ale ten miał w piciu ogromną praktykę. - Zabiorę cię do mojego klubu - ciągnął 
l i.|żę. - Możemy to zresztą załatwić od razu. -Wstał i nawet się nie ii hwiał. - Nie żebyś mógł 
mieć Imogen - powiedział i nieoczcki-niie wybuchnął śmiechem. - Nawet jeśli otrzyma klacz 
w posagu. Sprawę hodowli koni załatwimy w inny sposób.
    - Nigdy bym o tym nie pomyślał - obruszył się Ewan, rozglądali się za etui na bilety 
wizytowe. Nie mógł go znaleźć, ruszył więc
    i księciem w stronę drzwi. Jedyną oznaką, że Holbrook opróżnił
    porą część karafki, było to, że stał się znacznie bardziej rozmowny.
    -Widzi pan... - zaczął książę, kiedy powóz ruszył w stronę
    I łubu. - Biedna dziewczyna straciła męża zaledwie sześć miesięcy
    i. i nu. Spadł z konia podczas wyścigów: to był roczniak, który nigdy
    nic powinien być puszczony na tor.
    -Aha - mruknął Ewan. Słyszał już gdzieś tę historię, ale jak zwykle nazwisko wypadło 
mu z pamięci.
    - Imogen kochała się w nim od piętnastu lat - ciągnął Holbrook. Siedział swobodnie 
oparty o poduszki i najwyraźniej nie miał żadnego problemu z utrzymaniem równowagi, gdy 
powóz przechylił się nagle na zakręcie i potoczył wybrukowanymi ulicami. - Zainteresowała 
się nim, kiedy była prawie dzieckiem. Ich znajomość zaowocowała ucieczką. Kilka tygodni 
później mąż Imogen zginął.
    - Kilka tygodni?! - zawołał Ewan głęboko poruszony tragicznym splotem okoliczności. 
Po chwili nieoczekiwanie dodał: - To chodzi o Dravena Maitlanda.
    -Zgadza się.
    Ewan spotykał go czasami. Maitland przed sezonem jeździeckim często ścigał się na 
szkockich torach. Był zuchwałym i niezbyt mąci lym młodzieńcem i Ewan nie darzył go 
sympatią.
    Holbrook wyciągnął małą piersiówkę z kieszeni i wziął spory lyk, po czym skrzywił się z 
obrzydzeniem.
    35
    - Po pańskiej whisky to smakuje jak uryna. A wracając do tema- i tu: rozumie pan, że po 
tych tragicznych przeżyciach biedna Imogen j nie j est w pełni sobą. ?
    Powóz zatrzymał się przed okazałym budynkiem z kolumnadą, i Ewan rozejrzał się ale 
nie miał najmniejszego pojęcia, wjakiej części miasta się znaleźli.
    - Czy takie kluby są wyłącznie dla członków? - zapytał. j Holbrook machnął lekceważąco 
ręką.
    - Nikt nie zabroni mi wprowadzić gościa na drinka. Poza tym mogę panu załatwić 
członkostwo, jeśli pan chce. Ale to piekielnie kosztowna przyjemność - rzucił przez ramię. - 
Powiedziałbym nawet, że zbyt kosztowna. ;
    Cóż, jeśli członkostwo miałoby polegać na przebywaniu w tym samym nudnym 
towarzystwie, wlewającym w siebie alkohol, to Ewanowi wystarczą szkockie gospody.
    Książę zmierzał do wejścia z miną stałego bywalca. W drzwiach powitał ich 
dystyngowany osobnik, który skłonił się nisko i z powagą oznajmił:
    -Witamy w White's.
    Minęli kilka niedużych sal, najpewniej przeznaczonych dla miłośników hazardu. W 
końcu znaleźli się w bibliotece.
    Robiła imponujące wrażenie. Fragmenty ścian, wolne od półek z książkami, obite były 
materią w kolorze ciemnej purpury. We wspaniałym kominku płonął ogień, a ustawione w 
różnych miejscach fotele zapewniały gościom intymną atmosferę.
    - Chodźmy tam - rzucił Holbrook przez ramię, kierując się do foteli stojących w kącie 
sali.
    W jednym z nich siedział młody człowiek, reprezentujący typ angielskiego arystokraty, 
którego Ewan nie znosił. Opadające na ramiona czarne loki wyglądały jak zmoczone 
niespodziewaną ulewą, ale ich ułożenie z pewnością było efektem żmudnej pracy. Na sobie 
miał kamizelkę tak efektowną, że pod Gloverem pewnie ugięłyby się nogi. Ewan cieszył się, 
że nie zabrał ze sobą lokaja. Ostatnia rzecz, jakiej by pragnął, to ujrzeć siebie w ciemnoczer-
    36
    Woiiym surducie, przystrojonym mnóstwem pasmanteryjnych n/dób.
    Zupełnie inaczej prezentował się dżentelmen siedzący obok ele-^aueika. Przede 
wszystkim wyglądał na człowieka czynu, który jest gdulny pociągnąć za sobą tłumy. Z całej 
jego postaci emanowały siła i autorytet. Może to jeden z książąt krwi. Chociaż książęta 
podobno n.i ogół bywali tęgawi.
    - Przyprowadziłem szkockiego lorda - oznajmił bezceremonialnie Holbrook. -Wygląda 
na przyzwoitego człowieka i trzyma w domu whisky, która zwala z nóg. Ado tego jest 
właścicielem Warlocka, klóry wygrał derby dwa lata temu. Ardmore, ta chodząca wyrocznia 
mody to Garret Langham, lord Mayne. A dżentelmen obok to Lu-
    i ns Felton. Ja dla przyjaciół jestem po prostu Rafę. - Nie czekając 11,1 reakcję, skinął na 
lokaja. - Zapytaj, Penny, czy nie mają tu czasem kilkuletniego glena gariocha.
    - Nie mają - zapewnił Ewan, skłaniając lekko głowę. - Tego leszcze nie eksportujemy.
    Holbrook opadł ciężko na fotel.
    - Nie wiem, jak wy, aleja nagle zapragnąłem odwiedzić naszych północnych sąsiadów.
    Teraz, kiedy lord Mayne wstał, Ewan mógł się przekonać, jak bardzo się pomylił. 
Pierwsze wrażenie było najwyraźniej efektem refleksów rzucanych przez ogień w kominku. 
Mężczyzna miał zmęczone oczy i opadające kąciki ust, co wskazywało na rozwiązły styl 
życia, ale z pewnością był człowiekiem, z którym należało się liczyć.
    - Lordzie Ardmore, to dla mnie przyjemność. - Mayne mocno ścisnął podaną mu dłoń. - 
Czy to nie pana widziałem tańczącego na balu u lady Feddrington?
    - Nie tylko ty, ale i cała reszta Londynu - zauważył ponuro książę. -Tańczyłem prawie 
przez cały wieczór - potwierdził Ewan, wymieniając uścisk dłoni z Feltonem.
    - On szuka żony - dodał Rafę. - A ponieważ Imogen nie wchodzi w grę, chociaż uderzyła 
mu trochę do głowy, pomyślałem, że
    37
    moglibyśmy znaleźć mu kogoś innego. W końcu ty nie wyszedłeś^ źle na naszej pomocy, 
Feltonie. I
    - Nie mówmy o tym - mruknął Mayne. 1 Whisky w końcu podziałała, bo Holbrook 
roześmiał się tubalnie.
    -Mayne porzucił jedną z moich czterech podopiecznych, a wówczas ożenił się z nią 
Felton - wyjaśnił książę.
    Mayne patrzył na Ewana, uśmiechając się sardonicznie; Felton śmiał się na całe gardło. 
Anglicy, jak się okazało, byli znacznie większymi dziwakami, niż Ewan sądził.
    - To iloma dziewczętami pan się opiekuje?
    -Wicehrabia Brydon miał cztery córki - odparł Holbrook. -Najmłodsza, Josie, chodzi 
jeszcze do szkoły. Imogen już pan poznał. Najstarszą, Tess, poślubił Felton.
    Felton wciąż się uśmiechał. A przecież żaden Szkot nigdy nie przebywałby w 
towarzystwie mężczyzny, który kiedyś porzucił jego żonę. Wystarczyło spojrzeć na Mayne'a, 
aby wiedzieć, że to uwodziciel.
    Felton odczytał myśli z oczu Ardmore'a, ponieważ spokojnie rzekł:
    - Musiałem, niestety, nakłonić Mayne'a, aby porzucił swoją narzeczoną. Doszedłem do 
wniosku, że lepiej będzie, jeśli Tess wyjdzie za mnie, a nie za niego.
    - Zniszczyłeś moją reputację - zauważył Mayne.
    - Nonsens - zaprotestował Holbrook. - Porzucenie narzeczonej to tylko jeden z licznych 
skandali, których byłeś bohaterem. Powiedz lepiej, Mayne, kogo mógłby Ardmore poślubić? 
Jak nikt znasz londyńskie towarzystwo, znajdź mu więc żonę.
    Ewan z zaciekawieniem czekał na reakcję Mayne'a, ale właśnie w tej chwili zjawił się 
lokaj.
    -Wasza wysokość, nie mamy ani kropli glena gariocha. Czy może być ardberg lub 
tobermary?
    Rafę spojrzał na Ewana.
    - Spróbujemy tobermary - zdecydował Ardmore.
    38
    Lokaj bez słowa skłonił się i odszedł, a Rafę rozmarzonym gło-NCIII powiedział:
    - Kto tak się zna na trunkach, cenniejszy jest niż rubiny.
    - W tej sytuacji niech mi będzie wolno przypomnieć, że panna Annabel Essex zaczyna 
swój sezon - zauważył Felton. - To druga t kolei podopieczna Rafe'a - wyjaśnił Ewanowi. - 
Otrzyma w posagu Milady's Pleasure. Pański Warlock i Milady's Pleasure to byłaby 
obiecująca kombinacja.
    A więc złotowłosa Szkotka ma na imię Annabel. Książę pokręcił głową.-
    - Nic z tego. Wybacz Ardmore, jednak Annabel wymarzyła so-[ bie bogatego i 
utytułowanego Anglika. Nie nadaje się na żonę dla
    N/kockiego lorda bez grosza; taka prawda.
    Felton chciał coś dodać, ale zrezygnował, widząc spojrzenie I wana.
    - Och, chodzi więc o posag - domyślił się Mayne.
    Wrócił lokaj z butelką tobermary, która okazała się zupełnie niezła.
    - Lubi pan poezję? - zapytał Mayne. Pytanie wydało się dziwne.
    - Niespecjalnie.
    - Wobec tego panna Pythian-Adams odpada. Ma pokaźny posag, A\V słyszałem, że zna na 
pamięć wszystkie sztuki Szekspira i przy każdej okazji wplata całe ich fragmenty do 
rozmowy. Kiedy byli za-i ęczeni, Maitland uskarżał się, że zmuszała go do czytania na głos / 
lenryka VIII.
    - Nie - odparł Ewan. - Rzeczywiście odpada.
    - A więc to dlatego jest pan w Londynie. - Rafę trzymał kieliszek, w którym zostało 
zaledwie kilka kropel brandy.
    - Zęby znaleźć żonę - przyznał Ewan. - Tak, jak mówiłem wcześniej, wasza wysokość.
    Po księciu widać było, że whisky już zrobiła swoje.
    - Czasem dochodzę do wniosku, że ja też powinienem o tym pomyśleć. Może żona 
zdjęłaby ze mnie obowiązek opieki nad tymi dziewczętami. Trafię przez nie do domu 
wariatów.
    39
    - Nie bądź głupi - powiedział Mayne. - Żadna nie poślubi takiego opoja, chyba że 
pokocha twój tytuł i majątek. .*
    Ku zaskoczeniu Ewana Rafę wcale nie poczuł się urażony cierpi ką uwagą przyjaciela. I
    - Chyba masz rację - odparł, ziewając szeroko. - Muszę iść dą łóżka. Postaraj się znaleźć 
kogoś dla Ardmore'a, Mayne. 1
    - Może panna Tarn - zaproponował Mayne, mrużąc oczy. - Nie 1 brzydka, ma niezły 
posag i podobno jest doskonałą amazonką. %
    - Moja żona twierdzi, że Tarn kocha się w pewnym Francuzie, niejakim Soubrianie - 
zauważył Felton. - Jej ojciec nie aprobuje tego związku, ale panna Tarn nie ma zamiaru 
ustąpić.
    - Wobec tego może lady Cecily Severy - zastanawiał się głośno Mayne. - Najstarsza 
córka księcia Claire'a. Ładna, a posag z pewnością ogromny.
    - To jej trzeci sezon - przypomniał Felton.
    - Niestety sepleni - ciągnął Mayne. - Ale jej posag jest w stanie przebić tę wadę.
    - Mówi tak, jakby miała pięć lat - dodał Felton. - To właśnie zraziło wielu zalotników.
    - Myślę, że byłbym jednym z nich - oświadczył Ewan.
    - Może więc lady Griselda Willoughby - rzucił Mayne. - Młoda i bardzo przystojna. Jest 
wdową, ma ogromny majątek i uroczy sposób bycia. Twierdzi, że nie zamierza ponownie 
wychodzić za mąż, ale byłaby z niej dobra żona i matka. Reputacja bez zarzutu.
    - Lady Griselda to siostra Mayne'a - wyjaśnił Felton.
    Ewan spojrzał na Mayne'a ze zdumieniem. -,!
    - Pańska siostra? Mayne skinął głową.
    - Wielu mężczyzn się do niej zalecało, ale jak dotąd bez powodzenia. - Obserwował 
Ewana spod półprzymkniętych powiek. - Odnoszę jednak wrażenie, że panu mogłoby dopisać 
szczęście. Ma tylko trzydzieści lat. Urodziłabyjeszcze niejedno dziecko.
    -Ale on nie ma majątku - wtrącił Rafę. W jego glosie dało się słyszeć znużenie i wpływ 
morza wypitej whisky.
    40
    - Nie jest jej potrzebny. To, co sama posiada, zupełnie wystarczy. No i posiadłość 
Willoughby eh jest ogromna.
    Felton skinął głową.
    - Zgadzam się z twoją oceną.
    - Utrzymuje, że nie myśli o ponownym małżeństwie - ciągnął Mayne. -A ja jestem do 
niej bardzo przywiązany.
    Ewan pomyślał, że to typowo angielskie wyznanie szczerej miłości do siostry. Boże, jacy 
ci Anglicy są dziwni. Oto mężczyzna, który wygląda jak najgorszy hulaka, a jednak... 
naprawdę oferował mu żonę.
    - Byłoby dla mnie zaszczytem poznać lady Griseldę - oświad-i/yłEwan.
    -A więc załatwione - oznajmił Rafę, ziewając potężnie. -Wychodzę. Ardmore, chcesz, 
żebym cię podrzucił do Grillon's czy sam wrócisz?
    Ewan wstał i skinieniem głowy pożegnał towarzystwo.
    - Może porozmawialibyśmy kiedyś o pańskich stajniach - rzucił n.i pożegnanie Felton.
    Ewan zauważył błysk w jego oku, charakterystyczny dla wielbi-i uli koni.
    - Z prawdziwą przyjemnością - odparł, kłaniając się ponownie.
    - Czy jest pan zaproszony na jutrzejsze party do hrabiny Mit-lord? - zapytał Mayne.
    - Tak - potwierdził Ewan. - Ale chyba nie pójdę. Ostatnie party było okropnie nudne.
    - To z pewnością nie będzie. Hrabina Mitford wzoruje się na starych włoskich rodach. 
Urządza tylko jedno party w roku, ale za każdym razem jest jedyne w swoim rodzaju. Będę 
towarzyszył mo-|cj siostrze.
    - Idziemy - burknął Rafę. - Stara whisky powoduje taki sam ból ^lowy jak młoda.
    Ewan po raz kolejny skinął na pożegnanie.
    41
    Rozdziaf4
    W szystko zmieniło się, gdy Tess wyszła za mąż. Przez długie lata cztery siostry spały 
razem. Kuliły się zimą pod wytartą kołdrą, ubrane w dzienną bieliznę, ponieważ nie miały 
nocnych koszul. .. i rozmawiały długo w nocy. Josie, jeszcze dziecko, z uwagi na cięty 
dowcip, często sprawiała wrażenie, jakby była najstarsza. Imogen latami skrywała swoją 
namiętność do Dravena Maitlan-da, zanim ten w ogóle zauważył istnienie dziewczyny. 
Annabel była dwa lata starsza od Imogen i swoje dziewczęce lata spędziła na prowadzeniu 
finansów domu, straszliwie zmęczona ciężarem odpowiedzialności i biedą. Nieustannie 
mówiła o Londynie, jedwabiach, aksamitach i mężu, przy którym nigdy nie będzie musiała 
liczyć się z każdym groszem. No i w końcu Tess, najstarsza spośród sióstr, która martwiła się 
o nie wszystkie i kryła ze swoimi łzami.
    Ale Josie była teraz na wsi pod opieką guwernantki, panny Fleck-noe, a Tess w sypialni 
ze swoim mężem. Już tylko my dwie możemy się ze sobą posprzeczać, pomyślała ponuro 
Annabel.
    Imogen nie była dziś w najlepszym nastroju. Siedziała w nogach łóżka z zaciśniętymi 
ustami i głową opartą o słupek baldachimu.
    - On nie ma prawa tak postępować - powiedziała. - Nie ma żadnego prawa!
    Annabel zadrżała. Głos Imogen był ostry jak północny wiatr.
    - Rafę jest naszym opiekunem - zauważyła.
    - Mogę robić, co chcę i z kim chcę - oświadczyła Imogen. -Niech się tobą opiekuje. Ja 
jestem niezależna finansowo. Nigdy go nie lubiłam, wstrętnego opoja, i nigdy nie polubię. I 
nie przebaczę Tess, że to nie ona towarzyszy nam w tym sezonie.
    Mąż Tess dużo podróżował, kontrolując swoje posiadłości w całej Anglii, i Tess często 
mu towarzyszyła. Zatem w tym sezonie Rafę i lady Griselda wzięli na siebie obowiązki 
wprowadzenia Annabel w wielki świat.
    42
    - Wszystko się zmieniło, kiedy poślubiłaś Dravena - stwierdziła Annabel. - Nie 
potrzebujesz już pomocy Tess.
    -Draven... - wyszeptała Imogen. Jej twarz i głos nagle złagodniały. Znów przypominała 
dawną dziewczynę, zanim stała się szorstka i bezwzględna.
    Annabel wstrzymała oddech, ale Imogen nie zatonęła we łzach. Powiedziała tylko:
    - Był wspaniały, nie uważasz?
    - To prawda - przyznała Annabel. - Nie pytaj tylko, czy był rozsądnym człowiekiem - 
dodała cicho.
    - Uwielbiałam dołeczki na jego policzkach - powiedziała głuchym głosem Imogen. - 
Kiedy się pobraliśmy... -Jej głos nagle się załamał.
    Annabel, widząc mgiełkę łez w oczach siostry, sięgnęła do stojącej przy łóżku szafki po 
chusteczkę. Ale Imogen pokręciła litową.
    -Wiesz, co się czuje, kiedy małżeństwo trwa tylko dwa tygodnie?
    Annabel uznała to za pytanie retoryczne.
    - Problem polega na tym, że nie mam zbyt wielu wspomnień - ciągnęła Imogen, ale słowa 
z trudem wydobywały się przez ściśnięte gardło. - Ile razy mogę sobie przypominać nasz 
pierwszy pocałunek? Albo chwilę, kiedy mnie poprosił o rękę? Gdybyśmy mieli więcej czasu, 
choćby tylko miesiąc lub dwa, wspomnienia mogłyby mi wystarczyć na wiele lat.
    Annabel podała jej chusteczkę i Imogen otarła spływającą po policzku łzę.
    - Pewnego dnia tych wspomnień będzie więcej - pocieszała Annabel.
    Twarz Imogen wykrzywił gniew.
    - Nie waż się sugerować, że ktokolwiek mógłby w moim sercu zająć miejsce Dravena. 
Oddałam jemu swoje serce, kiedy byłam jeszcze dziewczynką. Nigdy już nikogo nie 
pokocham tak jak jego. Nigdy.
    43
    Annabel zagryzła wargę. Z,ZSNI,ZZ musiała powiedzieć coś niefortunnego. Może powinna 
poinformować lorda Rossetera, że pragnie go poślubić natychmiast. Przynajmniej wyrwie się 
z tego domu.
    - Nie zamierzałam sugerować, że mogłabyś zapomnieć Dravena - odparła, kontrolując 
swój głos, aby nie było w nim nawet cienia irytacji. - Uważam tylko, że jesteś zbyt młoda, 
aby używać słowa „nigdy".
    - A więc nigdy nie byłam młoda pod tym względem. Annabel postanowiła zmienić temat.
    - Zdecydowałam, że wyjdę za mąż za lorda Rossetera - rzuciła lekko.
    Ale Imogen jakby tego nie słyszała.
    -Tego wieczoru Rafę powiedział mi w powozie... Właściwie sugerował... - Spojrzała na 
Annabel i się zawahała. - Chyba nie powinnam ci o tym mówić, ponieważ nie jesteś jeszcze 
mężatką.
    Annabel parsknęła.
    - On oskarżył mnie, że tęsknię za rozkoszami małżeńskiego łoża!
    - Och! A tęsknisz? - zapytała Annabel. Biorąc pod uwagę zachowanie Imogen na 
parkiecie, pytanie, aczkolwiek impertynenckie, nie było nieuzasadnione.
    - Nonsens! - prychnęła Imogen. -Ja tylko flirtowałam. Ty przecież robisz to zawsze.
    - Nigdy tak się nie zachowuję - zaprotestowała Annabel.
    - Oczywiście, przecież jesteś jeszcze dziewicą - dodała Imogen rozdrażnionym głosem. -
Ja potrafię być bardziej bezpośrednia, ponieważ wiem, co mężczyzna i kobieta robią w 
sypialni.
    Annabel milczała.
    -W każdym razie... - ciągnęła Imogen - postanowiłam wziąć sobie Ardmore'a.
    - Wziąć? - zdziwiła się Annabel.
    - Uczynić częścią mojej świty - wyjaśniła Imogen, wykonując szeroki gest ręką. - To 
wszystko, co mogę na ten temat powiedzieć cnotliwej pannie. Nawet jeśli jest moją siostrą.
    44
    Annabel postanowiła zignorować tę prowokacyjną uwagę.
    - Bądź ostrożna, Imogen - ostrzegła. -Ja na twoim miejscu byłabym bardzo, bardzo 
ostrożna. Ten Szkot wcale nie wygląda na po-liiluego baranka.
    - Też mi coś! - zawołała Imogen. - Wszyscy mężczyźni są tacy u mi.
    - W porządku. - Annabel się poddała. - Niech będzie twoim i mantem. Ale po co ta 
maskarada podczas tańca?
    - Wyrażałam tylko nasze wzajemne...
    - Cokolwiek wyrażałaś, z pewnością nie pragnienie pójścia - Ardmore'em do łóżka.
    -Ależ tak! - krzyknęła Imogen i nagle słowa zamarły jej na us-i.ich. Była taka pewna, że 
jest pociągająca i zmysłowa. Być może jednak się myliła. Kątem oka spojrzała na Annabel. 
Przez chwilę miała ochotę się jej zwierzyć...
    Nie. Nie powinna mówić siostrze o swoich matrymonialnych niepowodzeniach. Annabel 
potrafi sprawić, że każdy mężczyzna na jej widok traci głowę.
    - Mogłabyś porozmawiać z Tess - podpowiedziała Annabel, wykazując tę tajemniczą 
zdolność odgadywania myśli siostry.
    - Nie ma o czym rozmawiać - odparła Imogen. - Cudownie się f bawiłam, tańcząc z 
Ardmore'em i chciałabym przeżyć z nim więcej
    lakich chwil.
    - Mówisz głosem pastora, który dowiaduje się, że ma objąć nową pa rafię - zauważyła 
siostra.
    Cóż, Imogen nie mogła się zwierzyć niedoświadczonej Annabel. Drugiej siostrze 
również, przede wszystkim dlatego, że Tess była .szczęśliwą mężatką.
    Wzięła głęboki oddech.
    -Jestem podekscytowana tym, co mogę jeszcze z nim przeżyć - powiedziała.
    - Może nawet nie parafię... a biskupstwo - dodała Annabel, jakby słowa siostry nie 
zrobiły na niej żadnego wrażenia.
    Imogen odwróciła się bez słowa.
    
    45
    Rozdziaf5 1
    Na garden party u lady Mitford zjawili się wszyscy członkowie 1 towarzystwa, którzy 
mieli szczęście być zaproszeni. Oczywiście za- ' biegali o uczestnictwo z bardzo różnych 
powodów. Matki mające '• córki na wydaniu uważały, że romantyczne altanki ustawione 
przez i gospodynię w ogrodzie stanowiły wymarzone miejsce do intym- fl nych zwierzeń. I
    Natomiast ci, którzy nie byli zainteresowani kojarzeniem mał- 1 żeństw, mogli 
rozkoszować się renesansową kuchnią. No i w końcu, i przyjęcie u lady Mitford cieszyło się 
uznaniem osób obdarzonych ; doskonałym poczuciem humoru. Ewan Poley lord Ardmore, 
uważał, że zalicza się do tej trzeciej kategorii, i musiał przyznać, że to party było 
rzeczywiście wyjątkowe i jeszcze nigdy tak dobrze się w Anglii nie bawił.
    Lady Mitford wyznaczyła miejsce dla siebie i swojego małżonka w odległym krańcu 
ogromnego trawnika, dzięki czemu przybywający goście mogli podziwiać całą jego oprawę. 
Gospodarze, obydwoje dosyć obfitej tuszy, ubrani byli w efektowne, renesansowe stroje. 
Kanarkowe pończochy lorda Mitforda zwracały szczególną uwagę, ponieważ identyczne 
nosiła prawie trzydziestoosobowa armia służących, która obsługiwała gości. Gospodarze 
siedzieli w złoconych fotelach, do złudzenia przypominających trony, ustawionych pod 
baldachimem z błękitnego jedwabiu, który falował w podmuchach lekkiego wiatru. Wokół 
ich stóp dokazywała gromada małych piesków i prawdziwa małpka, uwiązana do fotela lady 
Mitford jedwabną wstążką. Ewan starał się nie widzieć, że w pewnej chwili małpka 
przykucnęła na jedwabnym pantoflu lady Mitford w bardzo oczywistym celu.
    Skłonił się przed gospodynią.
    - To dla mnie wyjątkowy zaszczyt, lady Mitford. Nie znajduję słów podziękowania za 
zaliczenie mnie do grona swoich gości.
    - Nie mogłam tego nie zrobić - odparła głosem, który niewiele się różnił od dźwięków 
wydawanych przez baraszkujące wokół pie-
    46
    ski. - Otrzymałam co najmniej osiem sugestii, żeby pana zaprosić, wszystkie oczywiście 
od troskliwych matek.
    Lord Mitford uśmiechnął się do Szkota porozumiewawczo.
    - Nasze przyjęcia znane są z aranżowania udanych małżeństw.
    Mitfordowie byli dziwną parą. Lady Mitford miała na głowie wysoki, stożkowy kapelusz, 
który bardziej pasował do czasów panowania króla Ryszarda niż królowej Elżbiety. Lord 
Mitford wyglądał tak samo po królewsku, jak karnawałowy klaun; a małpka, pieski i 
jedwabny baldachim dopełniały obrazu renesansowej uczty. Ale oczy Mitfordów lśniły 
radością. Było oczywiste, że gospodarzy przyjęcia bawi ich ekscentryzm w różnym stopniu, 
jak ich gości.
    -Wiem, że interesuje się pan pewną urodziwą wdową - powiedziała lady Mitford. -Jest 
tam, obok różanych krzewów. Wskazała upierścienionym palcem przed siebie. - Lady 
Maitland dosyć już wycierpiała - ciągnęła z dobrotliwym uśmiechem. - Dobrze by było, 
gdyby zapomniała o tragicznej śmierci młodego męża i zainteresowała się panem.
    Ewan uśmiechnął się, skłonił głowę i skierował się w stronę róż, gdzie miała się 
znajdować namiętna Imogen. Gdy Mitfordowie odwrócili się, aby powitać kolejnego gościa, 
zdecydował jednak, że pójdzie w przeciwnym kierunku.
    Zauważył bowiem inną podopieczną Holbrooka i ze zdumieniem stwierdził, że 
zapamiętał jej imię: Annabel. Nie chciała z nim zatańczyć i nazwała go chłopcem. Od śmierci 
dziadka, wiele lat temu, nikt go tak nie nazywał.
    Zwolnił kroku, aby dokładniej się przyjrzeć pannie. Była cała w kolorze złota i miodu. 
Spięte na czubku głowy miękkie, luźne pukle włosów opadały jej na ramiona. Suknia typowa 
dla młodej dziewczyny: zebrany pod biustem, zdobiony koronką kremowy jedwab spływał 
wzdłuż ciała, sprawiając, że nogi wydawały się tak długie i smukłe jak u młodego źrebaka. 
Nie była jednak dzieckiem. Jej oczy lśniły dowcipem i inteligencją... dlaczego więc nazwała 
go chłopcem?
    47
    Ewan szedł teraz szybciej, usiłując w myślach pozbyć się mężczyzny, do którego tak 
czarująco się uśmiechała. Podświadomie czuł, że to typ mężczyzny, którym bez trudu można 
manipulować.
    - Panno Essex - powiedział, skłaniając głowę. Odwróciła się do niego i jej twarz 
pojaśniała w uśmiechu.
    - Och, lord Ardmore - zawołała. - Czy mogę przedstawić panu lorda Rossetera, jeśli 
jeszcze nie zdążyliście się panowie poznać?
    Rosseter skłonił się ceremonialnie, co spotkało się z chłodną reakcją Ewana, i Rosseter 
bez trudu zrozumiał, jaka była tego wymowa. Niespiesznie przewiesił płaszcz przez ramię, 
rzucił jakąś wymówkę, przeprosił pannę Essex i odszedł. Na jej twarzy widać było zdumienie. 
Najwyraźniej nieczęsto się zdarzało, aby mężczyzna ją opuszczał, pomyślał Ewan z 
rozbawieniem.
    - Wróci - zapewnił. Jej oczy rozbłysły
    - Mam nadzieję - odparła.
    Nie mogła wyrazić się jaśniej. Wyglądało na to, że zamierza poślubić tego ulizanego 
tchórza, którego, nie wiedzieć czemu, wyróżniła ze stada. Do czego w końcu miała prawo, 
tłumaczył sobie Ewan. Oczywiście wolałby, żeby jego rodaczka dokonała lepszego wyboru.
    - Spotkałem wczoraj pani opiekuna - rzekł. -Widziałam. - Uśmiech nagle znikł z twarzy 
Annabel.
    Przez chwilę nie mógł zrozumieć reakcji młodej damy, po czym przypomniał sobie, jak 
zareagował Rafę na jego taniec z jej siostrą. Nie potrafił dostrzec żadnego między nimi 
podobieństwa. Ciemnowłosa dziewczyna była jednocześnie lodem i wulkanem, a twarz jej 
siostry przypominała oblicze włoskiej Madonny, tylko że nieporównanie bardziej zmysłowej. 
Nigdy nie widział równie pełnych ust ani oczu o takim odcieniu błękitu. Przywołał się do 
porządku.
    - Prawdę mówiąc, pani opiekun złożył mi wizytę ubiegłej nocy. Teraz na twarzy Annabel 
nie było już nawet cienia uśmiechu.
    - Przykro mi - odparła chłodno. Uśmiechnął się szeroko.
    48
    -Zabrał mnie do swojego klubu, który nazywa się chyba White.
    - White's - poprawiła.
    - Mam okropną pamięć do szczegółów. - Właściwie dlaczego tak się do niej wdzięczył?
    -Aja wręcz przeciwnie - przyznała. - Czasem przychodzi mi do głowy, jakim 
błogosławieństwem jest pomylić imię lub liczbę.
    -W miejscu, jak to, mogłoby to być rzeczywiście użyteczne -zauważył Ewan, rozglądając 
się z ciekawością po ogrodzie.
    -W rzeczy samej - odparła.
    Najwyraźniej obydwoje uznali temat za zamknięty.
    - A więc jest pani córką ostatniego wicehrabiego Brydone'a? - zagadnął, chociaż znał 
odpowiedź.
    Skinęła głową. :
    - Kupiłem kiedyś od niego konia.
    - Blacklocka, wnuka po Corianderze. Spojrzał na nią ze zdumieniem.
    - Mówiłam przecież, że nigdy nie zapominam imion? Pański iządca załatwiał tę 
transakcję. Mój ojciec żądał sześćdziesiąt funtów, .i jemu udało się kupić konia za 
czterdzieści. Ojciec był rozczarowany, ale my i tak się cieszyłyśmy. - Słowa najwyraźniej 
wyrwały się wbrew jej woli.
    - Dlaczego? - zapytał, kątem oka obserwując dżentelmena w lawendowych bryczesach, 
który, trzymając w ręku kieliszek szampana, z determinacją zmierzał w kierunku Annabel.
    Na jej twarzy pokazał się wymuszony uśmiech.
    - Ponieważ mogłyśmy jeść mięso na kolację przez trzy miesiące. Do syta - wyjaśniła.
    Ewan nie krył zdumienia. Ta dziewczyna wyglądała jak posągowa Wenus, tylko o wiele 
bardziej zmysłowo.
    - Stajnie pani ojca były znane od Roxburgshire do Aberdeen-shire - zauważył.
    - To prawda - odparła. - Każdy mężczyzna musi mieć jakąś zabawkę.
    I - Droga do marzeń 49
    Annabel była nie tylko piękna. Miała rzadką umiejętność kończenia myśli ironiczną 
frazą. Ewan pomyślał, że mógłby ją zabrać do swego domu, choćby dla tej fali gorąca, którą 
czuł w lędźwiach, ilekroć spojrzał na tę dziewczynę. Tak więc może lepiej, że wybrała 
Rossetera. Była niebezpieczna. Potrafiła przywieść mężczyznę do grzechu. Mogła też 
doprowadzić go do szaleństwa, zamykając przed nim drzwi nawet na jedną noc.
    Na samą myśl o tym Ewana ogarniało przerażenie. Skłonił głowę.
    - Panno Essex. Było mi bardzo miło.
    Dżentelmen w lawendzie nagle wyrósł obok niej jak spod ziemi.
    - Panno Essex - wdzięczył się - przyniosłem pani puchar nieba pełnego gwiazd. Taki jest 
szampan, nieprawdaż?
    Odwróciła się i uśmiechnęła do niego tak, że biedaczysko mógłby rozpłynąć się u jej 
stóp, jeśli wcześniej nie umarłby na atak serca ze wzruszenia, że został tak łaskawie 
potraktowany. J
    - O tym właśnie marzyłam - odparła. | Ewan skłonił się raz jeszcze i odszedł. Musiał 
odnaleźć Mayne'a.
    I jego uroczą, przedwcześnie owdowiałą siostrę.
    Imogen Maitland zdawała sobie sprawę, że stała się megierą. Wiedziała, że warcząc na 
siostry o byle co, zachowuje się karygodnie. Powinna być wdzięczna Rafe'owi, że okazał się 
taki wspaniałomyślny, przyjmując ją z powrotem do swego domu po tym, jak uciekła w 
wyjątkowo skandalicznych okolicznościach. Zamiast tego miała jednak ochotę go 
zamordować za każdym razem, gdy musiała znosić jego irytujące maniery i zamiłowanie do 
trunków. Chętnie zamordowałaby też swoje siostry: Tess, ponieważ wciąż miała męża i on ją 
uwielbiał; Annabel, bo bez trudu potrafiła sprawić, żeby mężczyźni ją uwielbiali. Josie... 
chodziła jeszcze do szkoły, więc Imogen nie miała powodu jej nienawidzić.
    To szokujące, jak tkwiący w niej smutek zamienił się w nienawiść. Widziała w ich 
oczach zdumienie, gdy bez powodu wszczyna-
    50
    li kłótnie; wściekłość na twarzy Rafe'a, gdy się z niego naigrawała. A jednak... nic nie 
mogła z tym zrobić.
    Oni jej po prostu nie rozumieli.
    Żadne z nich nie przeżyło tak strasznej tragedii. Rafę stracił brata i i < idziców, ale 
prawdopodobnie wypijał po prostu dodatkowy kie-Ir./ck dla uczczenia ich pamięci. To nie 
wydawało się w porządku, iii Imogen nie chciała o tym myśleć. Annabel miała przed sobą 
całe ,\( ie, aTess...
    Na myśl o Tess, Imogen czuła w sercu ból tak silny, że chwilami nie była w stanie go 
znieść. Mąż kochał Tess. Naprawdę kochał. I'.i l rzył na nią tak rozkochanym wzrokiem, że 
Imogen na ten widok i. >l)iło się niedobrze. Nawet nie czekał, żeby znaleźć się z żoną sam n 
.1 sam; całował ją publicznie. On...
    Imogen z wściekłością zagryzła wargę. Pewnie teraz kochał się I ess w sypialni.
    Z zainteresowaniem zaczęła obserwować, jak przebrany za rene-msowego giermka 
młody chłopiec przystępuje do demonstrowani, i sztuki łowieckiej. Nie myśl o tym...
    Gdyby tylko dane jej było spędzić więcej czasu z Dravenem, pewnie kochałby ją tak 
samo.
    Palące łzy napłynęły Imogen do oczu, ale nie zamierzała płakać tu, w ogrodzie łady 
Mitford. To oczywiste, że Draven ją kochał. Czyż iiie powiedział tak tuż przed wypadkiem? 
Powiedział. Kochał ją.
    Tylko nie tak jak Lucius kocha Tess.
    1 koło znowu się zamknęło: gdyby tylko mieli czas... gdyby była lurdziej uwodzicielska, 
doświadczona, piękniejsza...
    Odwróciła się od namiotu łuczniczego i szybko ruszyła w prze-i iwną stronę. Lady 
Whittingham szła w jej stronę ze swoim niedołężnym małżonkiem. Imogen uśmiechnęła się, z 
trudem powstrzymując łzy. Lady Whittingham odwróciła głowę i minęła ją bez słowa.
    Imogen zatrzymała się nagle, jakby dostała cios w żołądek. I\> chwili przypomniała 
sobie, że spaliła za sobą mosty na balu poprzedniego wieczoru... Ardmore... wspólny taniec... 
Rafę.
    51
    Prawdopodobnie nie otrzymałaby zaproszenia na to party, gdyby nioj wysłano go jeszcze 
w ubiegłym tygodniu. Nie będzie się jednak tyrjB przejmować. M
    Natrętne pytanie wróciło znowu i Imogen ruszyła przed siebieł zapominając o afroncie 
lady Whittingham. m
    Jest piękna. Wszyscy tak mówią. Modystka, pokojówka, a przedni wszystkim mówią to 
oczy mężczyzn. Gdyby tylko problem tkwwj w wyglądzie, pomyślała z goryczą. Mogłaby 
wtedy pogodzić slm z życiem bez miłości i zostać mniszką. jj
    Co jej po urodzie, jeśli nie potrafiła rozkochać w sobie Dravenai] Uroda to nie wszystko. 
Potrzebowała tego, co miała Annabel - zniel| walającego, zmysłowego uśmiechu. To 
niesprawiedliwe, pomyślała,' że taki uśmiech ma dziewczyna, która wciąż jeszcze jest 
dziewicą, j
    Ale przecież Draven czuł się szczęśliwy. Chociaż... znowu po- ! jawiły się wątpliwości. 
Może gdyby była bardziej uwodzicielska, Draven by ją naprawdę pokochał. Mogła sprawić, 
żeby ten szkocki lord jej pragnął. Widziała to w jego oczach, gdy tuliła się do niego w tańcu.
    Wewnętrzny głos mówił jej, że się myli, ale go zignorowała. f
    Może nauczyłaby się, jak zadowolić mężczyznę w sypialni. Jakf: wzbudzić w nim 
pożądanie, aby w końcu pokochał. Czy nie tak właśnie działała na męża Tess? Nie 
sprzeciwiała się, żeby mąż ją pocałował na torze wyścigowym, gdy dookoła było mnóstwo 
łudzi. Imogen nigdy by na coś podobnego nie pozwoliła Dravenowi.
    Głupia! Ależ była głupia! Gdyby postępowała inaczej, może nie zostawiłby jej, nie 
poszedłby na tor i sam nie dosiadł tego piekielnego konia, gdy dżokej odmówił jazdy. 
Zostałby przy niej.
    Bezpieczny 'Ą
    Żywy ' ).|
    Dlaczego miałaby siedzieć w kącie i opłakiwać Dravena, kiedyl mogłaby... !
    Poczuła silny ból w sercu.
    Jak Draven mógł umrzeć? Zaczęła liczyć do dziesięciu. Za późno. Łzy dławiły ją w 
gardle.
    52 ;
    Oprócz niej jedyną osobą, która kochała Dravena, była jego matki. I kiedy lady Clarice 
dowiedziała się, że Imogen nie jest w cią-j».y, poddała się. Przestała jeść, przeziębiła się... i w 
końcu zostawiła Imogen w świecie głupców, którzy nie rozumieli Dravena, nie pamiętali, jaki 
potrafił być zabawny, ile w nim było życia, jak...
    Łzy znowu napłynęły do oczu. Na szczęście w pobliżu znajdował się jeden z namiotów 
lady Mitford. Imogen weszła do środka 1 usiadła na ławeczce. Wyprostowała się. Zaczęła 
liczyć oddechy: raz, dwa, trzy. W końcu znów wróciła w myślach do zachowania Rafe'a 
poprzedniego wieczoru. Jak śmiał? Jak mógł zwrócić jej uwagę na niestosowność 
zachowania?! Ani on brat, ani swat. Był tylko jej opiekunem, zanim wyszła za mąż. Teraz jest 
nikim, a jednak ośmielił się wtrącać!
    i Zacisnęła powieki i łzy nie popłynęły.
    [ Dzięki Bogu. Nie mogła pozwolić, aby ludzie widzieli, że płac/c. Dosyć miała 
współczucia własnych sióstr. Współczucia, czy też protekcjonalnego traktowania. Chociaż ani 
jedno, ani drugie nie było w stanie pokonać strasznej goryczy, która ją wciąż przepełniała. 
Ale to nie był smutek; ten bardziej smakował jak łzy.
    Draven odszedł. I nic tego nie zmieni.
    Rozdział 6
    i Lnnabel już zaczynała się trochę niecierpliwić, gdy zobaczyła lorda Rossetera 
zmierzającego wjej kierunku.
    Rafę wyraził swoją przychylność wobec prośby Rossetera o jej rękę i teraz pozostawało 
jedynie, aby Rosseter oficjalnie się oświadczył.
    Annabel ubrała się wyjątkowo starannie na tę okazję. Zdecydowa-l.i się na suknię ze 
słomkowego muślinu, ozdobionego jedwabnymi I rędzlami. Suknia, choć skromna, wyglądała 
bardzo gustownie. Rosse-ler miał na sobie jasnobrązowy żakiet w żółte prążki. Jego fular nie 
był
    53
    zbyt wyszukany, ale z pewnością odpowiedni na garden party, tak zresztą jak pozostałe 
części stroju aż do lśniących czubków niezwykle kosztownych butów. Ten mężczyzna z 
pewnością zrozumie jej pragnienie ubierania się w jedwabie o każdej porze dnia i nocy i 
nigdy jej tego nie wypomni. A ona już nie będzie musiała liczyć każdego pensa.
    Posłała mu jeden ze swoich najbardziej promiennych uśmiechów. Lord Rosseter 
uśmiechnął się nieśmiało w odpowiedzi i odwrócił do opiekunki Annabel, aby ją powitać. Ale 
lady poprosiła go o przyniesienie lemoniady.
    - Chciałam z tobą chwilę porozmawiać - rzekła z tajemniczym uśmiechem. -
Wypatrzyłam dla was namiot w odległym końcu ogrodu. Będziecie mogli tam spokojnie 
pobyć we dwoje, nie obawiając się, że ktoś wam przeszkodzi. Jest pokryty różowym 
jedwabiem, a przy takim kolorze cera zawsze wygląda najlepiej. Nie żebyś tego j 
potrzebowała, moja droga. I jeszcze jedno, jeśli pozwolisz lordowi okazać, jak bardzo mu 
jesteś droga, z pewnością zauważy to przynajmniej ze dwadzieścia osób i wiadomość o tym 
rozejdzie się szybciej, niż gdyby została zamieszczona w „Timesie".
    - Doskonały pomysł - powiedziała półgłosem Annabel. Pragnęła jak najszybciej znaleźć 
się w bezpiecznym związku i nigdy już nie martwić się o pieniądze.
    - Pamiętaj, twoje małżeńskie życie rozpoczyna się właśnie teraz i - oznajmiła Griselda. - 
Bądź uprzejma, ale stanowcza. Twoja reakcja na jego zachowanie da mu do zrozumienia, na 
co może, a na co nie może sobie pozwolić. I to musi być widoczne w każdym twoim 
spojrzeniu. Rozumiesz, Annabel?
    - Myślę, że tak.
    Rosseter zmierzał w ich kierunku, a za nim przebrany za giermka sługa niosący tacę z 
lemoniadą dla Griseldy.
    - Spójrz tylko, moja droga - szepnęła Griselda. - Dokonałaś* właściwego wyboru. To 
rozsądny człowiek.
    - Mam nadzieję - odparła Annabel.
    - Dobrze też, że jest trochę starszy od ciebie. To dodaje mu po-' wagi - zauważyła 
Griselda.
    ? ' 54
    sądzisz, ile ma lat? - zapytała Annabel, obserwując, jak
       osset^r, zmierzając w ich kierunku, unosi wypielęgnowaną dłoń
       w odP^wiedzi na jakąś uwagę rzuconą przez jednego z przyjaciół.
    co najmniej... pomyślmy. Poznałam go, kiedy wyszłam
    **- za Willoughby'ego, ale to nie był jego pierwszy sezon w Lon-
    ' yme" Sądzę, że może mieć czterdzieści trzy, czterdzieści cztery lata.
       ie Je^t najmłodszy, ale i nie za stary. W sam raz! - rzuciła z pro-
       1,1 ienriVm uśmiechem.
    ^adzieścia lat starszy... Trochę więcej niż Annabel przypusz-
    i za a. J\fa jeg0 twarZy nie widać było upływu czasu, może więc wiek
    i e m^j znaczenia. A poza tym mężczyźni starzeją się inaczej niż kobiety
    ~ dotychczas nikomu nie udało się go usidlić - zauważyła Gri-
       st a' Rosseter przystanął, aby się przywitać z księciem Clarence'em.
       e tV- ciągnęła Griselda - najwyraźniej bez trudu tego dokonałaś.
       h"awd*iwy triumf.
    ~ dziękuję - mruknęła Annabel.
       QSseter wydawał się całkowicie pochłonięty rozmową z księ-
    Kfawet nie spojrzał w kierunku Annabel, aby ją przeprosić.
       oczuta lekki niepokój. Rosseter doskonale wiedział, że ona czeka
    i, os^ViadCZyny Powinien to wreszcie zrobić, zamiast wdawać się
       w S uP»ią rozmowę z obleśnym angielskim księciem.
    ^dy go z irytacją obserwowała, Rosseter szepnął coś do gier-
       111 l chłopiec pośpiesznie ruszył z lemoniadą w kierunku dam.
    ^^nabel odwróciła się do Griseldy, ale ta odezwała się, zanim
    ( ziewc2yna zdążyła otworzyć usta.
    7 Absolutnie się zgadzam. Absolutnie. Rozmowa z Clarence'em
    f>owód, aby zwlekać z oświadczynami. Rosseterowi należy się nauczj^
    ^nabel już wiedziała, co zrobi. Szkocki lord zjawił się jak na
       /llw ^nie. Stał nieopodal i obserwował pokazy akrobatów
       _ Może powinnaś... - zaczęła lady Griselda, ale Annabel jej nie
    s uc ąja Spojrzała na Ardmore'a i kąciki jej ust zadrżały w uśmiechu.
    nem.
    to nie
    55
    I
    Zmierzwione ciemnorude włosy i umięśnione ramiona sprawiały, że lord wyglądał jak 
średniowieczny rycerz. Chętnie zobaczyłaby, •; jak Ardmore napina łuk... i
    Jego ruchy nie były powolne i wyrafinowane jak Rossetera. Z w .1- m wo przeciskał się 
przez tłum, nie odrywając od niej wzroku. "??
    - Pamiętasz, co mówiłam? - nie ustępowała Griselda. - Tego f mężczyzny nie można 
traktować jak zabawkę!
    Annabel oderwała wzrok od Ardmore'a i się uśmiechnęła.
    -Ależ ja nie zamierzam się nim bawić, Griseldo. To mój rodak i jak sądzę, możemy być 
przyjaciółmi. Poproszę, żeby mi towarzyszył na stanowisko łucznicze.
    - Ach tak. - Griselda obserwowała zmierzającego w ich kierunku ,. Ardmore'a. - Podobają 
mi się mężczyźni z szerokimi ramionami.
    Annabel kątem oka zauważyła, że Rosseter zorientował się, kto ; do nich się zbliża. 
Najwyraźniej kończył już rozmowę z księciem. v Nie zastanawiając się dłużej, wstała i 
ruszyła do Ardmore'a. Młody lord stanowił całkowite przeciwieństwo jej przyszłego 
małżonka. Był Szkotem w każdym calu, od silnych, wspaniale umięśnionych nóg do mocno 
zarysowanego podbródka i wydatnych kości policz- 1( kowych. Bez trudu mogła go sobie 
wyobrazić jako starożytnego Pik- > ta, umalowanego na niebiesko i ubranego tylko...
    Nie. Nie wolno jej puścić wodzy fantazji. Wszystko wskazywało na to, że szkocki lord 
jest z tej samej gliny, co jej ojciec. Jeszcze tylko brakowało, żeby trzymał konie wyścigowe i 
wydawał na hodowlę | wszystkie pieniądze. >
    Jego cały uśmiech był w oczach. }
    - Obserwowałem pokazy turnieju rycerskiego i zaczynałem wy- '} obrażać sobie, jak bym 
wyglądał w zbroi - powiedział i w jego źre- : nicach rozbłysły wesołe iskierki.
    -A ja wyobrażałam sobie pana jako Pikta - przyznała. Położyła dłoń na jego ramieniu i 
minęła Rossetera z taką miną, jakby nie ist- >; niał. ; j
    Ardmore uniósł brew. 1
    -Jednego z moich nagich i żądnych krwi przodków? i
    56 i
    - Mojego również - dodała pojednawczo.
    - W takim razie dlaczego nie mielibyśmy spróbować naszych sił? Weźmy łuk i strzały. - 
Włączył się w prowadzoną przez nią grę.
    Zerknęła przez ramię - Rosseter skłaniał głowę przed Griseldą, najwyraźniej 
przepraszając za przysłanie lemoniady za pośrednictwem służącego. Odwróciła się, tak aby 
Rosseter widział jej twarz i uśmiechnęła się do Ardmore'a.
    Jego brew znowu się uniosła. Jak to dobrze, że nigdy nawet nie brałam pod uwagę 
małżeństwa z tym Szkotem, pomyślała poirytowana jego ciągłym podnoszeniem brwi. W 
Rosseterze, dzięki Bogu, nic jej nie drażniło.
    Jeśli Ardmore miał choć trochę oleju w głowie, to doskonale wiedział, co Annabel robi i, 
jako rodak, powinien ją wspierać.
    - Czy życzy sobie pani, bym zwolnił kroku, aby ten dżentelmen mógł do nas dołączyć? - 
zapytał z tłumionym śmiechem. Najwyraźniej zdecydował się jej pomóc.
    - Nie - odparła cicho. - Sądzę, że zabawa w łucznictwo będzie bardziej skuteczna.
    - Chyba wiem, co pani ma na myśli - rzekł. - Anglicy są dosyć i nizernej budowy ciała, 
nie uważa pani? Ale proszę się nie obawiać o swoje potomstwo - dodał. - W końcu wśród 
pani przodków jest także kilku Piktów. Najprawdopodobniej więc chłopcy nie będą cherlawi.
    - Na pewno nie! W każdym razie zaręczam, że kobiety nie lubią, aby ktoś nad nimi 
górował.
    - Nigdy tego nie zauważyłem - odparł i Annabel z irytacją pomyślała o wszystkich 
szkockich kobietach, dzięki którym miał taką pewność siebie.
    Zatrzymali się przed namiotem, gdzie można było spróbować sił w łucznictwie. Lekki 
wiatr poruszał jedwabnym zadaszeniem, niosąc ze sobą zapach wiosennych kwiatów. W kącie 
namiotu leżały łuki. Giermek opiekujący się stanowiskiem obrzucił Ardmore'a uważnym 
spojrzeniem i podał mu łuk, który wydawał się zrobiony z połowy pnia młodego drzewa.
    f
    57
    Ardmore zmrużonymi oczami popatrzył na tarcze z wymalowanymi kołami i zdjął żakiet. 
Miał na sobie koszulę z cienkiego płótna - o dziwo, nieprzetartą i uszytą z dobrego materiału, 
prawdopodobnie utkanego w jego majątku. Naciągnął próbnie łuk. Potężne muskuły zagrały 
pod cienkim materiałem. Ardmore odwrócił się od asystującego mu młodzieńca i wziął pęk 
strzał. Jedną z nich podał i Annabel i uśmiechnął się lekko. |
    -Jeśli umknęło to pani uwagi, pani wybranek właśnie tu idzie, i I do tego z eskortą. |
    Annabel się rozejrzała. '.
    - Och, to moja opiekunka, lady Griselda. Poznał ją pan wczoraj wieczorem, kiedy nas 
sobie przedstawiono.
    -Mówiłem, że nie potrafię zapamiętać imion. - Zmarszczył! brwi. - Powiedziała pani: 
lady Griselda? |
    Skinęła głową. ;|
    Odwrócił się. Griselda gawędziła z Rosseterem i wyglądała o wiele za młodo jak na 
wdowę. Niejedna kobieta mogłaby pozazdrościć jej wspaniałych loków i bujnych kształtów. 
Wyglądała na wesołą, dowcipną i godną podziwu prawdziwą lady. Idealna...
    Annabel spojrzała na stojącego obok niej średniowiecznego rycerza, na którego twarzy 
malowało się zdumienie.
    - To naprawdę siostra lorda Mayne'a? - zapytał z niedowierzaniem.
    Griselda i Rosseter weszli w smugę słonecznego światła. Jej włosy lśniły jak złoto.
    - Zna pan Mayne'a? - zapytała Annabel. j
    - Poznałem go wczoraj wieczorem - mruknął Ardmore, po j czym odwrócił się i znów 
napiął łuk, jakby chciał sprawdzić jego > wytrzymałość, bo nie umieścił w nim strzały.
    W tej właśnie chwili Griselda podeszła do nich z uśmiechem. Rosseter skinął głową z 
wyraźną nonszalancją. Natomiast Ardmore, wyraźnie w doskonałym nastroju, ponownie 
napiął łuk i Annabel nie miała teraz wątpliwości, że robi to jedynie, by się popisać.
    58
    Griselda otworzyła szeroko oczy.
    - Może przystąpiłby pan do małych zawodów? - zaproponował Rosseterowi Ardmore.
    - Nie mam sportowego zacięcia - odparł Rosseter obojętnym łonem.
    -Wobec tego może pani spróbuje zmierzyć się z rodakiem? -zwrócił się Ardmore do 
Annabel.
    Griselda wybuchnęła śmiechem. Rosseter nie odezwał się ani słowem, ale widać było, że 
pomysł nie przypadł mu do gustu.
    - Zgoda - odparła Annabel i odwróciła się do giermka ze zniewalającym uśmiechem. 
Chłopak drżącą ręką podał jej łuk. Wykonany z jesionu, miał piękny kształt, jednak oko 
znawcy nie mogło nie dostrzec, że był do niczego. Annabel uważnie przyjrzała się pozosta-
łym. -Wybieram ten z drewna cisowego.
    Napięła próbnie cięciwę. Na szczęście krótkie rękawy sukni nie krępowały ruchów.
    Ardmore uśmiechnął się od ucha do ucha, zdając sobie sprawę z dezaprobaty Rossetera. 
Griselda śmiała się również. Ardmore mocno napiął cięciwę i jego mięśnie znów zagrały.
    Annabel odwróciła głowę. Jej oczy napotkały wzrok Rossetera. Sądząc z wyrazu jego 
twarzy, pewnie myślał, że uciekając przed demonstracją prymitywnej siły, Annabel woli 
patrzeć na niego, nie na Ardmore'a.
    Podniosła łuk i Rosseter położył dłoń na jej dłoni.
    - Proszę tego nie robić - rzekł.
    - Aleja uwielbiam łucznictwo - odparła dyplomatycznie. Lekko strąciła jego dłoń i wzięła 
od usługującego młodzieńca pęk strzał.
    Rosseter zniżył głos.
    - Nie musi mu pani niczego udowadniać. Proszę go zostawić w tej groteskowej pozie; 
chociaż lady Griselda zdaje się rozbawiona.
    Rzeczywiście, rozpromieniona twarz opiekunki potwierdzała jego słowa. Griselda 
podawała Ardmore'owi strzały, a on umieszczał je w tarczy jedna po drugiej.
    59
    - To miłe ze strony lady - zauważył Rosseter. -Jestem pewien, że nawet nie zauważą, jeśli 
pójdziemy na spacer. - Tym razem położył dłoń na jej łuku.
    - To nie byłoby grzeczne - odparła, dostosowując się d° beznamiętnego tonu jego głosu.
    - Ach tak - mruknął.
    Potraktowała to jako akceptację, chociaż wcale jej nie potrzebowała.
    - A teraz, panno Essex, ustalimy zasady zawodów - odezwał się Ardmore.
    Podeszła do niego, mierząc wzrokiem tarcze.
    - Trzy strzały dla każdego. Pan celuje do najdalszej, ja d° tej P°-środku z czerwoną 
chorągiewką.
    - Zgadzam się na tę niebieską; jest bliżej - zaproponował wspaniałomyślnie.
    Annabel podniosła wzrok i pomyślała, że jej przeciwnik jest pewien wygranej. 
Uśmiechnęła się.
    - Staramy się trafić w czarną kropkę w środku tarczy.
    - To oczywiste.
    - Doskonale - odparła słodkim głosem. - Chciałam się tylko upewnić, biorąc pod uwagę, 
że miał pan chyba z tym pewne problemy podczas próbnej serii.
    Wyszczerzył zęby w jeszcze szerszym uśmiechu. -1 jeszcze jedno, panno Essex, 
potrzebny jest zastać jeśli to mają być prawdziwe zawody.
    - Nie będzie żadnego zastawu - wtrącił Rosseter. - To przecież nie jakieś prostackie 
popisy
    - Ale widzi pan, my, Szkoci, jesteśmy prostakami - ^twierdził Ardmore.
    Annabel zmarszczyła brwi. Rosseter nie był zachwycony jej P°-chodzeniem i ona nie 
chciała mu o tym przypominać.
    - Zastaw jest konieczny - upierał się Ardmore. - Zwycięzca w dowolnej chwili może 
poprosić o przysługę, a przegrany rnusiją uprzejmie wyświadczyć.
    60
    - Panna Annabel nie potrzebuje od pana żadnej przysługi - zaprotestował Rosseter i tym 
razem w jego zwykle beznamiętnym głosie słychać było irytację.
    - Nigdy nie wiadomo - odparł Ardmore, starannie wybierając strzałę. -Już zwracała się do 
mnie z kilkoma prośbami, a ja oczywiście zawsze chętnie pomogę rodaczce.
    Annabel dostrajała łuk. Griselda pomagała Szkotowi naciągnąć rękawicę łucznika, a 
Rosseter tylko stał obok, w milczeniu obserwując, jak Annabel naciąga swoją.
    Nagle rozległ się przejmujący dźwięk fanfar, który lady Mitford tak bardzo lubiła.
    - Zawody! - zawołał trębacz. - Zapraszamy na zawody łucznicze!
    Rosseter cofnął się i Annabel, widząc, jak drgają mu nozdrza, wiedziała, że teraz 
naprawdę jest zły. Być może, jeśli ona się nie wycofa, on odejdzie w tym eleganckim 
pasiastym żakiecie i zrezygnuje z oświadczyn. Prawdopodobnie dlatego pozostaje kawalerem 
tak długo.
    Po chwili Annabel i Ardmore mieli już sporą widownię: krąg kobiet w zwiewnych 
sukniach w kolorze różu i bieli i grupę mężczyzn z podziwem w oczach. Ardmore napiął łuk i 
wypuścił strzałę. Annabel nagle zdała sobie sprawę, że napinanie łuku jeszcze bardziej 
uwydatni jej biust. Zerknęła na Rossetera. Wciąż stał nieruchomo. Najwyraźniej czekał, aż 
ona podejmie decyzję. Czyż to, że rozumieli się bez słów, nie było zapowiedzią dobrego 
małżeństwa?
    Podeszła bliżej, aby przygotować się do strzału.
    -Wydaje się, że nie poszło panu najlepiej - rzuciła do rywala z cieniem żalu w głosie.
    Zmrużył oczy.
    - Według mnie poszło mi całkiem nieźle.
    - Hm. - Napięła cięciwę i zamarła na chwilę, mierząc w czarny punkt. Po chwili strzała 
poleciała jak ptak do gniazda. - Annabel uśmiechnęła się i spojrzała na przeciwnika. Ardmore 
patrzył na nią wyraźnie oszołomiony. Spojrzała w dół. Lekki muślin opinał jej
    61
    biust. Delikatna suknia z pewnością nie nadawała się na sportowy strój.
    Rosseter nie odszedł, ale na jego twarzy malował się niesmak. Wyglądało na to, że 
postanowił dać Annabel jeszcze jedną szansę.
    Asystujący zawodnikom młodzieniec pobiegł do odległych drzew, jego żółte trykoty 
błysnęły w słońcu. Po chwili stanął obok tarczy Annabel.
    - Zwyciężyła panna Essex! - zawołał.
    - Następny - powiedział spokojnie Ardmore, napinając ponownie łuk.
    Dobry strzał, przyznała w duchu Annabel. Jednak zawodnik trzymał łokieć o ułamek 
centymetra za wysoko i przez ten drobny błąd strzała nie utkwiła w samym środku tarczy.
    - Słyszałam, że okulary mogą pomóc, kiedy ktoś się starzeje -rzuciła słodkim głosem. - 
Teraz ona napięła łuk i po chwili strzała poszybowała do celu.
    Dookoła rozległ się szmer uznania, gdy giermek ogłosił zwycięzcę kolejnej rundy.
    Annabel spojrzała na przeciwnika. Spodziewała się zobaczyć na jego twarzy napięcie, a 
on po prostu się śmiał. ?
    - Nieważne, jak skończą się zawody, pani już ze mną wygrała. Popełniłem błąd, nie 
ustępując pani pierwszeństwa.
    - To z pewnością byłoby w dobrym tonie - zauważył Rosseter. Ardmore skłonił się, 
zapraszając Annabel wymownym gestem. .] Podeszła do stanowiska, świadoma, że obydwaj 
mężczyźni j
    obserwują ją uważnie. Odrzuciła do tyłu włosy, żeby nie prze- ! szkadzały. Napięła łuk 
bardzo powoli. W końcu uwolniona strza- ; ła pomknęła do celu. Niestety, zbyt długo 
trzymana, chybiła ledwie o włos.
    Teraz Ardmore zajął miejsce strzelca. Równie wolno napiął cięciwę. Szerokie ramiona 
wygięły się i lord kątem oka zerknął na ry- \ walkę. W jego źrenicach płonęły wesołe ogniki. 
Annabel nieomal wybuchnęła śmiechem. Powstrzymała się jednak i posłała mu tylko 
czarujący uśmiech, jeden z tych najskuteczniejszych. Przez chwi-
    62
    lv Ardmore wyglądał jak oszołomiony. Zbyt długo trzymał strzałę i jego łokieć znowu 
powędrował do góry.
    Ten drobny błąd wystarczył, by ponownie chybił.
    Lady Mitford podeszła do nich z rozpromienioną twarzą.
    -Jestem taka szczęśliwa, gdy moi goście dobrze się bawią! - powiedziała. - A teraz lord 
Mitford i ja mamy dla was wspaniałą niespodziankę.
    Na jej skinienie oczom zebranych ukazała się ukwiecona dwu-kółka, ciągnięta przez 
mizerne osiołki. Kwiaty były wplecione w ich C,rzywy i •wetknięte za uszy.
    - Ogłaszam was Królem i Królową Maja! - oznajmiła triumfalnie. - Oczywiście, jeszcze 
nie maj, ale uznaliśmy, że to znakomicie pasuje do naszego garden party. Lord Mitford i ja 
planowaliśmy sami odgrywać tę rolę, ale obydwoje tak znakomicie wpisaliście się w at-
mosferę tego dnia, że zgodnie zdecydowaliśmy ukoronować właśnie was!
    Griselda śmiała się i klaskała, wyrażając aprobatę dla propozycji lady Mitford. Annabel 
przez chwilę wahała się, jak postąpić, ale Ardmore przejął inicjatywę. Nie pytając o zdanie, 
chwycił Annabel wpół i wsadził do powozu. Dech jej zaparło, ale nie minęła sekunda, j^dy 
Ardmore zajął miejsce obok. Znów odezwały się fanfary. Lady Mitford uniosła girlandę z 
kwiatów.
    - Musi się pani zgodzić - rzekł Ardmore półgłosem. - Proszę (ylko spojrzeć, jaką to 
sprawia radość naszej gospodyni!
    Rzeczywiście, lady Mitford cała aż promieniała.
    - Coś mi tu jednak nie pasuje - zauważył Ardmore, mrużąc oczy. Wyciągnął rękę i wyjął 
Annabel spinki z włosów.
    Annabel zamarła. Włosy kaskadą spłynęły na ramiona. Misterne uczesanie, nad którym 
pokojówka trudziła się ponad godzinę, zostało zniszczone.
    -Jak pan śmie! - zawołała, patrząc na niego z wściekłością.
    Ale on, jakby nigdy nic, włożył jej wieniec z białych kwiatów na ^towę.
    - Spokojnie - powiedział. - Teraz jest pani królową. -
    63
    Jego udo dotknęło jej uda, gdy osiołki gwałtownie ruszyły w triumfalny objazd dookoła 
ogrodu.
    - Co za upokorzenie - syknęła.
    Ardmore jakby tego nie słyszał. Uśmiechał się coraz szerzej. Annabel pozdrawiała gości, 
złorzecząc po cichu swemu towarzyszowi. Lord Rosseter obrzucił powóz ostatnim 
spojrzeniem, odwrócił się i odszedł. Annabel do cichych złorzeczeń dodała wyjątkowo zjadli-
we przekleństwo, chociaż nie martwiła się o Rossetera. Wróci, jeśli tylko ona tego zechce. 
Ajak nie, znajdzie sobie kogoś innego. Apo-dyktyczność księcia zaczynała ją irytować.
    Po chwili wrócili na miejsce, skąd wyruszyli, ale lady Mitford poprosiła, aby pojechali 
jeszcze na tyły domu.
    - Chodzi o służbę. Oni tak bardzo interesują się naszym świętem. Bardzo chcieli 
zobaczyć króla i królową.
    Powozik ruszył więc na tyły rezydencji, jak tego życzyła sobie gospodyni. Jednak lady 
Mitford chyba źle oceniła entuzjazm służby, ponieważ okazało się, że nie ma tam żywej 
duszy. Osiołki zatrzymały się i zaczęły oskubywać pączki róż wijących się wokół kuchennych 
drzwi.
    - Może dopiero teraz zwołuje służbę - zasugerował Ewan. Było coś szczególnego w 
Annabel, co sprawiło, że zaczął się czuć jak po wypiciu szampana.
    - Powinniśmy wracać - wycedziła. -Jesteśmy tu sami, a to niezbyt właściwe.
    Odłożył wodze. Żaden mężczyzna z krwi i kości nie zaprzepaściłby takiej okazji. W jej 
oczach nie dostrzegał niewinności. Annabel nie była głupim dziewczątkiem, była kobietą, 
która widziała w nim mężczyznę. A Ewan zwykł swoją męskość udowadniać czynem.
    Nachylał głowę tak wolno, że miała czas, aby się odwrócić albo zaprotestować, jak to 
robią niewinne dziewczyny, gdy ktoś chce je pocałować. Annabel nie powiedziała jednak ani 
słowa, patrzyła tylko . na niego zamglonymi, błękitnymi oczami. i
    Jego usta dotknęły jej ust. Były miękkie jak płatki róż. Znów do- 1 tknął jej warg, ale tym 
razem mocniej. Wciąż nie protestowała, a pojj chwili delikatnej pieszczoty oddała pocałunek. 
m
    64 I
    Wtedy wziął ją w ramiona. Powietrze wypełniał ciężki zapach róż. Jej wargi były gorące 
i namiętne, nie jak u niewinnej dziewczyny, ale raczej... Odsunął wspomnienie pierwszego 
pocałunku z Bess, służącą w jego majątku, ponieważ ten pocałunek był zupełnie niepodobny 
do tamtego.
    Annabel objęła Ardmore'a za szyję, zanim zdała sobie sprawę, co robi. Jej serce biło tak 
gwałtownie, że nie mogła złapać tchu. Całował ją, a czas się nagle zatrzymał i nie istniało nic 
poza majowym królem i królową, i powozem pełnym kwiatów.
    Może dlatego, że był Szkotem. Całował długo i powoli, inaczej niż Anglicy, którzy 
spieszą się do bardziej śmiałych pieszczot. Trzymał ją w ramionach, ale rękoma nie błądził po 
jej ciele, jakby poza lym szaleńczym pocałunkiem nie interesowało go nic innego. Zdu-
miewające.
    Annabel przebywała w Londynie od dwóch miesięcy i była już całowana przez wielu 
mężczyzn, a wszyscy, dbając o konwenanse, prosili Rafe'a o jej rękę. Ale ich pocałunki 
wystarczyły, aby odrzucić oświadczyny. Obściskiwali ją i dyszeli ciężko, a ona nie mogłaby 
dzielić łoża z kimś, kto sapie jak astmatyk.
    Ardmore reagował inaczej. Całowali się i krew pulsowała w niej j.ik szalona, a on był 
opanowany, wręcz chłodny. Nie przyciągnął jej do siebie. A ona... czuła, że z każdą chwilą 
staje się coraz bardziej bezwolna.
    Ta różnica irytowała. Annabel odsunęła się od lorda, ale kiedy spojrzała mu w oczy, 
ujrzała głębokie i ciepłe uczucia. Przeszedł ją dreszcz.
    - Musimy wracać - zdecydowała, ale wciąż oplatała go rękoma /a szyję.
    Nie powiedział ani słowa, po prostu uśmiechnął się leniwie i znów nachylił się do 
pocałunku. Nie potrafiła mu się oprzeć.
    Tym razem jednak to on się odsunął. Jego oczy stały się ciemniejsze i wyrażały 
determinację.
    -Wyjdzie pani za mnie? - zapytał, wciąż trzymając ją w ramionach.
    '« - Droga do marzeń
    65
    - Nie - odparła i nagle poczuła żal. Dobrze byłoby poślubić kogoś, kto tak cudownie 
całuje. Niestety, umiejętność całowania nie jest warunkiem wstępnym do zawarcia 
małżeństwa, a pieniądze tak.
    Patrzył na nią bez słowa.
    -Latami marzyłam o opuszczeniu Szkocji - przyznała z zakłopotaniem, ale nie 
wspomniała o pieniądzach, ponieważ to było zbyt... krępujące.
    Skinął głową.
    - Wielu chłopców z okolicy również o tym marzyło.
    - No właśnie.
    Spojrzał Annabel głęboko w oczy. -Jest pani pewna? Ponieważ więcej o to nie zapytam. 
Musz^
    załatwić sprawę małżeństwa jak najszybciej i wrócić do domu. Uśmiechnęła się. -Jestem 
pewna.
    - Nigdy więc nie poślubi pani Szkota? -
    V -Nie. " /."•"'"'.
    - Żałuję, że tak pani postanowiła.
    Po chwili byli znowu w ogrodzie, gdzie czekała na nich Imogen. Jej oczy zalśniły niczym 
gwiazdy. Wyglądała jak ciemnowłosa i księżniczka z bajki. I zanim Annabel się zorientowała, 
król maja odszedł z jej siostrą, nie oglądając się za siebie. Zdjęła z głowy wieniec z kwiatów i 
rzuciła go na dwukółkę.
    Nagle pojawili się dwaj dżentelmeni, oferując królowej swoje towarzystwo przy kolacji. 
Chcąc nie chcąc, zerknęła przez ramię. Ardmore szedł między lady Griseldą i Imogen. Głowę 
miał teraz zwróconą w stronę Griseldy.
    - Przyjmę propozycję z przyjemnością- odparła chłodno. - Dlaczego nie mielibyście 
panowie towarzyszyć mi obaj?
    Patrząc, jak jej nadskakują, pomyślała, że chodzi im tylko o jedno. Anglicy w każdym 
calu.
    66
    Rozdziaf7
    /jwan już podjął decyzję. Jedyna dziewczyna, której naprawdę I u.ignął, nie chciała go, 
przynajmniej tak powiedziała. Na szczęście miał na tyle zdrowego rozsądku, aby wiedzieć, że 
ciągnięcie za sobą kobiety do Szkocji, gdy ta marzy o poślubieniu angielskiego arysto-I i.ity, 
nie wróży dobrze małżeństwu. Jednak ogromna desperacja, i iką widział w oczach 
czarnowłosej Imogen, sprawiła, że nie mógł o niej zapomnieć.
    Nawet teraz odnosił wrażenie, że Imogen myśli tylko o tym, aby go porwać w ustronne 
miejsce. Nie miał nic przeciwko temu lak długo, jak długo od dawna tłumione łzy nie wyleją 
się i nie za-lopią ich obojga. Z pewnością byłaby dobrą żoną. Jest piękna i jeśli dałby jej czas 
na otrząśnięcie się ze smutku, sprawdziłaby się jako partnerka. Oczywiście nie potrzebował 
żony, której natychmiast zacząłby rosnąć brzuch. I bez dzieci wystarczy mu zmartwień na 
kilka lat.
    Biorąc wszystkie za i przeciw, Imogen wydawała się odpowiednią kandydatką. 
Oczywiście, jej prawny opiekun był temu pomysłowi zdecydowanie przeciwny, ale może 
zmieni zdanie, jeśli się przekona, jak bardzo podopieczna pragnie poślubić szkockiego lorda. 
Patrzyła przecież na niego, jakby niczego bardziej nie pragnęła, tylko natychmiast pójść z nim 
do łóżka. Musi być bardzo zdesperowana, skoro chce wracać do Szkocji.
    Mógł to zrozumieć - on też tego pragnął. Londyn był zadymionym, cuchnącym miastem. 
Jego powóz utknął dziś rano w ulicznym korku i nie mogli ruszyć z miejsca przez ponad 
godzinę.
    To party nie było złe, choć wrzaski i natarczywe fanfary mogły przyprawić o ból głowy. 
W Szkocji był pewnie deszczowy dzień, bujne trawy sięgały niemal gałęzi drzew, a w 
powietrzu roznosił się tylko ptasi śpiew. Na chwilę przymknął powieki, ale...
    - Lordzie Ardmore - usłyszał pełen cierpienia głos. Biedna dziewczyna musiała być 
rzeczywiście w złej formie.
    67
    Otworzył oczy. Imogen, lady Maitland - zdziwił się, że tym razem pamięć mu dopisała.
    - Chciałabym porozmawiać z panem na osobności, jeśli pan pozwoli.
    - Oczywiście. Wiem, gdzie w ogrodzie jest zakątek bardzo rzadko uczęszczany - 
powiedział.
    Jej uśmiech prawie go przekonał, żeby zaprowadzić tam Imogen jak najprędzej i zrobić 
to, co prawdziwy mężczyzna zrobić powinien.
    - Co za przebiegłość z pana strony - zauważyła, patrząc znacząco.
    Najpierw chciał wyjaśnić, że wcale nie szukał miejsca schadzki, ale zrezygnował i tylko 
podał jej ramię. Ruszyli przed siebie w milczeniu.
    - Czy pani małżonek dawno odszedł? - zapytał po chwili, ale zaraz poczuł dziwną 
niechęć do kontynuowania tej rozmowy.
    - Dosyć dawno - odparła, patrząc na niego wymownie. - Już prawie o nim nie myślę.
    Wiedział, że kłamała.
    Szli wolno, ponieważ Imogen miała bardzo wąską suknię.
    - Może lepiej by było, gdybym panią stąd zniósł - zasugerował, gdy zbliżyli się do 
skarpy. -Jeśli, oczywiście, nie wywoła to skandalu. - Spojrzał w górę, ale nie zauważył 
nikogo.
    - Nie dbam o opinię towarzystwa - odparła, chociaż kto by w to uwierzył.
    Wziął ją na ręce i zaczął iść zboczem w dół, w kierunku ławki z kutego żelaza, która stała 
pod ogromną wierzbą. Drzewo rosło nad samym brzegiem rzeki. Szmaragdowe, cieniutkie 
nitki gałązek muskały powierzchnię wody. Wierzba wyglądała jak stara kobieta, snująca 
niekończącą się opowieść.
    Imogen znowu prowokowała go spojrzeniem. Ewan nagle poczuł się nieswojo. Gorzej 
niż tego dnia, gdy pani Park przyłapała go na kradzieży śliwek i zagroziła, że powie o tym 
ojcu. Odchrząknął, ale propozycja małżeństwa nie mogła mu przejść przez gardło. ,
    68 vf
    Imogen miała zgrabną figurę i Ardmore musiał przyznać, że niezwykle umiejętnie to 
eksponowała. W pewnej chwili nachyliła się i musnęła piersiami ramię lorda. Zaczęła wodzić 
palcem po jego klitce piersiowej.
    Odchrząknął. Spojrzała wyczekująco. Ale propozycja małżeństwa znowu utknęła mu w 
gardle. Ona zatem mówiła zamiast nie-yy, niskim, matowym głosem. Jak babilońska 
kurtyzana, pomyślał I Iwan.
    - Ta impreza jest taka nudna... - wymruczała, wsuwając palec Lpod guziki jego żakietu.
    ! - Mnie się podoba - odparł, usiłując pokonać nagłą chęć, aby się Cofnąć. Nie chciał jej 
zranić. Wiedział, jak bardzo by to przeżyła.
    - A mnie nie - dodała, zapominając na chwilę o uwodzicielskim ' tctnbrze głosu. - Bardzo 
bym chciała... poznać pana bliżej, lordzie
    Ardmore. Czy mogę mówić do pana: Ewan?
    Skąd, u licha, znała jego imię? Właściwie sam już o nim zapomniał. Przez ostatnie kilka 
tygodni był lordem Ardmore'em.
    - Oczywiście - odparł. - Ja także chętnie bym panią lepiej poznał.
    - W takim razie... może spędzimy ze sobą więcej czasu? Aksamitny glos Imogen 
hipnotyzował, tak jak dotyk ręki wędrującej po jego piersi.
    Z trudem przełknął ślinę.
    - Z przyjemnością.
    - Doskonale. -Wyprostowała się. - Przyjdę do ciebie o jedenastej. - Chciała już odejść.
    - Zaczekaj! - Chwycił ją za nadgarstek. - Mówisz więc... że do mnie przyjdziesz?
    Ściągnęła lekko brwi i, rzecz dziwna, po raz pierwszy poczuł do niej sympatię.
    - Tak. Nie mieszkam sama, chociaż wkrótce zamierzam kupić dom w mieście. Lepiej 
więc, żebyś ty mnie nie odwiedzał.
    - O jedenastej - powtórzył. Skinęła głową.
    69
    
    -Wieczorem?
    Znów zmarszczyła brwi.
    - Oczywiście. Przed południem zwykle jestem zajęta składaniem wizyt.
    - Rozumiem. - Cóż, najwyraźniej mieli co innego na myśli. - Chy-,, ba jednak nie jestem 
odpowiednim mężczyzną... - zaczął ze skruchą. J
    - Nie? - Zdumienie odmalowało się na jej twarzy. JH
    - Nie. Przybyłem do Londynu, by znaleźć sobie żonę. W Spojrzała na niego z furią. 
Ardmore'owi przypomniała się ciotka'
    Marge, która na głowie wuja rozbiła kiedyś prawie cały porcelanowy serwis. i
    - Nie czujemy do siebie pożądania - zauważył grzecznie. i : —Nieprawda!
    Ewan spojrzał do góry i kiedy przekonał się, że nikt ich nie obserwuje, pocałował 
Imogen. Niewątpliwie przyjemne doznanie, ale nic poza tym. Porównywać ten pocałunek z 
pocałunkiem z jej siostrą byłoby bluźnierstwem.
    - Sama widzisz.
    Rzuciła mu wściekłe spojrzenie.
    -Jeśli nie masz ochoty iść ze mną do łóżka, nie musisz szukać wykrętu.
    Wjej oczach było tyle bólu, że odruchowo objął ją ramieniem.
    - Nie dotykaj mnie! - zawołała. - Jest wielu mężczyzn, którzy w każdej chwili zrobią 
wszystko, o co poproszę.
    - Nie mam co do tego żadnych wątpliwości - rzekł pojednawczo, ale Imogen odepchnęła 
go od siebie.
    - Nie waż się litować nade mną! - syknęła. - Lord Mayne to prawdziwy mężczyzna, a nie 
jakiś niezdarny Szkot. Domyślam się, dlaczego szukasz żony w Londynie! Pewnie wszystkie 
Szkotki już wiedzą, że masz problemy w sypialni. Takie wieści szybko się rozchodzą.
    Chwycił ją za rękę.
    - Nie możesz myśleć o Maynie. Miałem okazję poznać go wczoraj wieczorem. i
    70 I
    - On mnie pragnie - rzuciła, usiłując się uwolnić. - A ty nie! -On jest dla ciebie za stary. = 
Wydęła wargi.
    - Mayne ma niewiele ponad trzydziestkę. Był kiedyś zaręczony / moją siostrą, wiem o 
nim wszystko. I możesz mi wierzyć, pod każdym względem jest w szczytowej formie!
    - Nie chodzi mi o jego wiek... - odparł Ewan. Mayne miał prawdę wypisaną na twarzy. - 
To straszny hulaka. Spał z wieloma kobietami. On jest już tym znużony.
    - No, nie! - zawołała. - Znużony możesz być ty. Zapewniam, że | Mayne nie zawiódł 
jeszcze żadnej kobiety.
    -1 pewnie było ich dużo.
    - Im więcej, tym dla mnie lepiej - odparła wyzywająco. -Jeśli nic odejdziesz, zacznę 
krzyczeć.
    - W takim razie będziesz musiała wyjść za mnie - rzekł. Ta nieszczęsna dziewczyna 
potrzebowała pomocy bardziej niż wrzucone do stawu kocię, które miał okazję wyciągnąć. 
Była naprawdę zdesperowana. -Wyjdź za mnie, Imogen.
    Wzniosła oczy.
    -Ani mi się śni ponownie wychodzić za mąż, może więc zechcesz puścić moją rękę!
    - Nie, aż obiecasz mi, że się jeszcze nad tym zastanowisz.
    - Nie ma mowy. Puść mnie, proszę.
    - Dobrze, jeśli przyjdziesz do mojego pokoju o jedenastej dziś wieczorem.
    Uniosła brwi.
    - Czyżbyś zmienił zdanie?
    -Kobieta z takim temperamentem z pewnością jest tego warta - powiedział w nadziei, że 
Imogen da się na to złapać. I nie zawiodła go. Najbardziej naiwna dziewczyna, z jaką miał do 
czynienia. Teraz pozostała tylko jedna wątpliwość, czy uda mu się powstrzymać ją od 
popełnienia błędu, po którym nigdy już nie dojdzie do siebie.
    - Przyjdę, ale nigdy cię nie poślubię - odparła stanowczo. Uwolnił z uścisku jej dłoń.
    7i ?• ?•;:"••.''" ,'
    - Zatrzymałem się w hotelu Grillon's. Czy to twoja pierwsza schadzka, Imogen? -Jakby 
nie znał odpowiedzi.
    Zadarła brodę.
    - Owszem.
    Był więc tak okrutny, jak tylko mógł, żeby ją zmusić do namysłu.
    - Chyba wiesz, że przygoda nie ma nic wspólnego z małżeń- , stwem? Nie musisz 
zabierać ze sobą koszuli nocnej, ponieważ będziemy, oczywiście, spali nago. I mam nadzieję, 
że twój mąż nauczył cię, jak zadowalać mężczyznę.
    Rumieniec zabarwił jej policzki, ale Ardmore był bezlitosny •
    - Bardzo lubię króliczy pocałunek, jeśli wiesz, co mam na myśli. Ale taka światowa 
kobieta jak ty z pewnością nie potrzebuje żadnych wskazówek.
    Imogen miała więcej odwagi, niż przypuszczał.
    - Nie wiem wszystkiego o tym, jak zadowalać mężczyzn, lub raczej nie wiem nic - 
przyznała. - Chętnie się jednak nauczę.
    - Powtórz więc: króliczy pocałunek. - Pochylił się nad nią, świadomy swej przewagi. - 
No, mów, dlaczego nie chcesz?
    -Nie. " , .;?,-,, ,.'..-?',.
    -Wiesz, co to jest króliczy pocałunek? '.' -Nie!
    -Wobec tego, skąd opory? No dalej, powiedz to. -Jego głos był teraz głęboki i namiętny, 
a uśmiechjak w melodramacie, gdy łajdak uwodzi służącą.
    - Króliczy pocałunek.
    Patrzyła na niego w milczeniu. Wjej oczach błyszczały iskry złości, konsternacji i buntu.
    -Jeśli się decydujesz na życie ze złą reputacją, będziesz się musiała nauczyć wielu takich 
określeń. 1
    Zerwała się nagle i pobiegła w górę szybko jak wiatr. J|
    Zadziałało czy nie? Jeśli nie, co, u licha, zrobi o jedenastej? NwH gdy w życiu nie był w 
tak niezręcznej sytuacji. Ja
    Co, u licha, zrobi? M
    72 :' m
    Ludowa mądrość głosi, iż niewiele jest bardziej przykrych rzeczy iiiz spotkanie z kobietą, 
którą się kiedyś porzuciło.
    Ale lord Mayne nigdy nie czuł dyskomfortu, gdy chodziło o Tess Hssex, teraz szczęśliwą 
panią Felton. Prawdę mówiąc, to on mógł uważać się za pokrzywdzonego. Stracił reputację 
po tym, gdy Felton namówił go do ucieczki, aby sam mógł ożenić się z Tess. Teraz wszyscy 
uważali Mayne'a za godnego pogardy nikczemnika, który porzucił kobietę przed ołtarzem. 
Felton zaś uchodził za rycerza, bo uratował reputację i przyszłość młodej damy.
    A biorąc pod uwagę fakt, że Feltonowie byli nieprzyzwoicie szczęśliwi, powinien raczej 
przypisywać sobie zasługę, że doprowadził do tego małżeństwa. Zdumiewające, jakie 
niespodzianki przynosi życie. Podobna historia przytrafiła mu się z hrabiną Godwin i 
poczytywał sobie za ogromny sukces, że po latach mógł o niej myśleć bez żalu. Obie kobiety 
wyglądały na wyjątkowo szczęśliwe i wcale się nie przejmowały, że on najpewniej zostanie 
starym kawali-rem.
    Od czasu, gdy hrabina go porzuciła, nie miał żadnej miłostki. Żadnej kochanki. Ludzie 
nigdy by w to nie uwierzyli. Czasem on sam nie mógł w to uwierzyć. W rzeczywistości 
jednak nie był w łóżku z kobietą od roku i, biorąc pod uwagę jego dosyć obojętny stosunek do 
niewiast, zanosiło się na to, że tych samotnych lat będzie znacznie więcej.
    Tess uśmiechnęła się, gdy ucałował czubki jej palców. Mayne pomyślał, jaką mogliby 
stanowić szczęśliwą parę, gdyby najlepszy przyjaciel nie zdecydował się zabrać mu 
narzeczonej.
    - Znowu się nad sobą użalasz? - szepnęła.
    - Mogłem być szczęśliwym człowiekiem - burknął. Uśmiechnęła się znowu i wolno 
ruszyła przed siebie, lekko
    opierając się na jego ramieniu.
    - Muszę cię prosić o przysługę.
    Doświadczenie podpowiadało mu, że jeśli mężatka prosi o przysługę, często chodzi o 
coś, co kończy się pojedynkiem o świcie. Mimo to...
    73
    - Czyżby Felton źle się zachował? - zapytał ze zdumieniem. -Jeszcze nie - odparła. - 
Chodzi o Imogen.
    - Spotkałem wczoraj wieczorem jej szkockiego amanta. Rafę zrobił wszystko, żeby go 
namówić, by szukał szczęścia gdzie indziej, ale Imogen, jak sądzę, ma swoje plany. Co się 
stało, chyba nie boisz się o niego? ,
    - Nie, martwię się o Imogen - odparła Tess. - Zdecydowała, że lepiej wyjdzie na związku 
z tobą.
    Mayne nie krył zdumienia.
    -Ze mną? .;,:?
    - Tak.
    - Masz na myśli małżeństwo czy coś całkiem innego?
    - Coś innego - oświadczyła tak spokojnie, jakby dyskutowali o wyborze deseru.
    Odchrząknął.
    - Nie wiem, jak mogłaś, moja droga, pominąć fakt, iż nie należę do ulubieńców 
angielskich matron. Chociaż twoja siostra pewnie nie dlatego mnie wybrała.
    - Tak, ale masz doświadczenie w... - Zrobiła wymowny ruch ręką. - A Imogen...
    - Czy twój mąż wie, że rozmawiasz ze mną na ten temat?
    - Oczywiście, że nie. Lucius jest bardzo zajęty interesami.
    - Myślę, że niechętnie usłyszałby, że ty... że ty... - Najwyraźniej miał kłopoty z doborem 
odpowiednich słów.
    - Pozwól, że postawię sprawę jasno - ciągnęła bez oporów. - Nie miałeś kochanki od 
czasu, gdy hrabina Godwin wróciła do męża, prawda?
    Obawiał się, że odpowiedź na to pytanie będzie go wiele kosztowała. Ale się mylił.
    - Nie miałem - odparł spokojnie.
    - Tak naprawdę Imogen wcale nie pragnie mieć kochanka. Chce! tylko samą siebie 
zranić. Zniszczyć swoją reputację. W ten sposobi wykluczy się z towarzystwa, a być może 
sprawi, że już nigdy nikogo nie poślubi.
    74
    - To rzeczywiście problem - przyznał Mayne. Jak nikt rozumiał, (akie mogą być tego 
konsekwencje.
    - Na twoje występki mało kto zwraca uwagę. Nawet jeśli przy-( zynisz się do skandalu, 
po kilku dniach wszyscy już o tym zapomną.
    - Hm! - To wcale nie była zbyt przyjemna perspektywa. Jednak Tess nie skończyła na 
tym.
    - Chciałabym, żebyś usunął lorda Ardmore'a. Możesz nawet posłużyć się tymi samymi 
komplementami, którymi kiedyś mnie obdarzałeś.
    -Tess...
    Błyskawicznie odwróciła się do niego i zanim zdążył wymienić powody, dla których jej 
plan nie ma racji bytu, powiedziała:
    -Jesteś mi to winien. - Podniosła rękę, żeby go powstrzymać przed komentarzem. -Wiem, 
że porzucając mnie, uległeś Luciuso-wi, ale ostatecznie przedłożyłeś lojalność wobec 
przyjaciela ponad lojalność wobec mnie, twojej narzeczonej. A gdybym nie chciała poślubić 
Luciusa? Co wtedy?
    - To absurdalne pytanie, ponieważ go poślubiłaś. Ale w porządku - mruknął. - Pozbędę 
się tego biedaka. Prawdopodobnie myśli o tym, żeby wziąć za żonę Imogen. Rozmawiałem z 
nim wczoraj wieczorem. Zależy mu na dobrym ożenku.
    - Znajdzie kogoś.
    Nagle Mayne'a poraziła pewna myśl:
    - Boże, co na to powie Rafę? On mnie chyba zamorduje.
    - Och, z pewnością to załatwicie między sobą. Może w walce na pięści? - Nie musiała 
być taka protekcjonalna.
    - Zgoda. Walka na pięści. Najpierw go spiję, a potem wszystko pójdzie dobrze.
    Pogładziła go po ramieniu.
    -Wy, mężczyźni, zawsze znajdziecie sposób, aby rozstrzygnąć takie drobne problemy.
    - Tess, oczywiście zdajesz sobie sprawę, co to znaczy dla mojej reputacji?
    75
    Przechyliła głowę i patrzyła na niego w zadumie.
    - Imogen to wyjątkowo piękna młoda kobieta, a przy tym bardzo boleśnie doświadczona. 
Jeśli znajdziesz sposób, aby mieć z nią romans bez intymnego angażowania się, będę ci 
bardzo wdzięczna.
    - To oczywiście poza dyskusją. Zwróciłem tylko uwagę, że tracę reputację, porzucając 
jedną z sióstr Essex, a następnie przez niestosowny romans z następną.
    - To prawda - przyznała. - Ale jeśli tej reputacji żałujesz, powinieneś o tym pomyśleć, 
zanim ją straciłeś po raz pierwszy. A teraz bądź łaskaw zabrać się do dzieła. Na razie nic 
złego się nie stało, ale błysk w oku Imogen nie wróży nic dobrego.
    Mayne westchnął
    - A jak go interpretujesz?
    - Taki sam widziałam u niej, gdy wybierała się do domu Mait-landa. Potem 
dowiedziałam się, że zwichnęła nogę w kostce, a dzień później, że uciekła z Dravenem 
Maitlandem. Imogen nie zważa na reputację. Powinniście się łatwo dogadać. Pasujecie do 
siebie.
    To była kolejna zniewaga, ale Mayne udał, że jej nie słyszy. Został wyznaczony do 
wypełnienia zadania, a ponieważ nie było od tego ucieczki, musiał się poddać.
    Rozdziaf8 1
    -ZVJ.ayne zauważył, że Imogen siedzi na bankiecie tuż obok Anna-bel. Wokół niej 
panowała dziwna atmosfera izolacji. Widział to już wiele razy i nie miał wątpliwości - 
towarzystwo odsunęło się od wdowy po Dravenie.
    Podszedł do niej i usiadł obok. Imogen jadła pasztet z gołębia i wcale nie wyglądała na 
przygnębioną. Wiele kobiet na jej miejscu dawno już utonęłoby we łzach. Ale były też takie, 
które nie czułyby się dobrze, gdyby chociaż raz nie zostały potraktowane chłodno.
    - Mogę się do pani przyłączyć? - zapytał, obdarzając ją uśmie-( hem, który zwykle 
rezerwował dla potencjalnych cheres amies.
    - Oczywiście - odparła obojętnym tonem.
    - Cieszę się, że nie jest już pani w żałobie - powiedział miękko.
    - Wobec tego będzie pan rozczarowany. Nadal noszę czerń, więc wciąż jestem w żałobie.
    - Czerń pasuje do pani jak do żadnej innej kobiety - zauważył, patrząc jej głęboko w 
oczy, piękne i ocienione długimi rzęsami. I )awniej polowałby na nią jak pies myśliwski, 
który wyczuł lisa.
    - Właściwie w czerni "wyglądam blado. Gdy jednak poleciłam krawcowej, aby obniżyła 
mi dekolt, każdy mężczyzna uznaje czarny kolor za wyjątkowo dla mnie twarzowy.
    Wzrok Mayne'a odruchowo powędrował do jej biustu, a potem znowu wrócił do 
uśmiechniętej kpiąco twarzy.
    - Nie musiała pani zwracać mojej uwagi na tak atrakcyjny fragment swego ciała - 
powiedział nieco chrapliwym głosem.
    - Musiałam. -Wzięła duży łyk wina. - Przecież sam nie zwrócił p.in na to uwagi, prawda?
    - Byłem zafascynowany cudownym kształtem pani warg.
    - Co za komplement - zauważyła beznamiętnie.
    Mayne stłumił ziewanie. Najwyraźniej wyszedł z wprawy. Nie powinien się jednak 
przejmować. Zawiadomi Tess, że poniósł fiasko, i ten epizod można będzie uznać za 
zamknięty. Poza tym z jego doświadczenia wynikało, że jeśli kobieta chce zniszczyć swoją 
reputację, zwykle to się jej udaje. Nie było jednak powodu, aby on leszcze bardziej 
nadwerężał swoją.
    Imogen zerknęła na niego spod oka.
    -A więc, kto pana namówił, żeby mnie uwieść? - spytała nie-• iczekiwanie.
    - Co takiego?
    -Nie zna pan zbyt dobrze Annabel, a więc stawiam na Tess. Musiała odczytać prawdę 
wjego oczach. - Tess! Kto by przypusz-< zał, że chociaż na chwilę potrafi przestać myśleć o 
swoim wspaniałym mężu i może pomyśleć o mnie?
    77
    Te słowa musiały sprawić Imogen ból, ponieważ jej twarz się zmieniła. Teraz 
przypominała małą dziewczynkę, która straciła orientację podczas burzy. Mayne nagle poczuł 
nieodpartą chęć ucieczki.
    - Dziękuję za list, który mi pan wysłał po śmierci Dravena zmieniła niespodziewanie 
temat.
    - Bardzo żałowałem, że nie mogłem być na pogrzebie. Maitland doskonale znał się na 
koniach i miał wyjątkowe poczucie humoru.
    - Był zabawny, prawda? - szepnęła. - Ja... - Odwróciła głowi i upiła trochę wina. - Jak 
dobrze znał pan Dravena? - rzuciła o> niechcenia, jakby odpowiedź nie była dla niej istotna, 
jednak Mayn sypiał ze zbyt wieloma zamężnymi kobietami, aby wiedzieć, co si pod takimi 
pytaniami kryje. Imogen chciała po prostu porozmawiał o swoim mężu. Jego matka po 
śmierci ojca zachowywała się tak samo.
    - Niezbyt dobrze - przyznał, gorączkowo szukając w pamięci historyjki, którą mógłby 
opowiedzieć.
    -Jak się poznaliście?
    - W Ascot, w 1812 roku - odparł Mayne. - Maitland jechał na - Umilkł, usiłując sobie 
przypomnieć, jak nazywał się koń.
    - Na Muszelce - podpowiedziała. - Pamięta pan? To był kasz tan, biegał jak marzenie.
    - Tak, rzeczywiście świetny koń ~ przyznał.
    - Powinien zwyciężyć, ale ugryzł dżokeja w ucho tuż przed go nitwą, co biedaka zupełnie 
rozkojarzyło.
    - Ale to było przecież, zanim się pobraliście.
    - Znałam Dravena od lat. - Uśmiechnęła się krzywo. - Treno wał swoje konie u mojego 
ojca. -Jej oczy wyrażały bezgraniczny smutek i Mayne nie mógł się oprzeć myśli, że po nim, 
kiedy umrze, nikt nie będzie tak rozpaczał. - A więc szykuje się między nami romans? - 
powiedziała, jakby to było naturalną konsekwencją rozmowy o zmarłym małżonku. - 
Domyślam się, że Tess użyła argumentu, którego nie mógł pan odrzucić - zauważyła chłodno. 
- Byłoby szkoda zmarnować taką okazję. Cóż, przyznam, że na początkują także myślałam o 
panu.
    78
    Mayne stłumił śmiech. Był przyzwyczajony, że sam wybierał partnerki, choć siostry 
Essex najwyraźniej to ignorowały.
    - Ponadto muszę się przyznać, że wplątałam się w pewien związek bez znaczenia - 
ciągnęła. -Jako człowiek światowy, mający setki schadzek, z pewnością rozumie pan, o czym 
mówię.
    A więc była już związana z innym mężczyzną?
    Nieoczekiwanie poczuł ulgę, że nie poślubił Tess. Szkockie dziewczyny zdecydowanie 
nie odpowiadały jego konserwatywnej, .mgielskiej duszy.
    - Oczywiście, będę szczęśliwy, jeśli zdołam pani jakoś pomóc.
    - Doskonale. Proszę więc zabrać mnie do domu. Te dania są niezjadliwe. Jutro powinnam 
się porozglądać za domem w mieście. Może mi pan towarzyszyć.
    - Towarzyszyć pani? - Pomysł wydawał się kuriozalny. Czy ona nie zdawała sobie 
sprawy, jakie mogą być tego konsekwencje? Przez le wszystkie szalone lata nigdy nie znalazł 
się w aż tak skandalicznej sytuacji.
    Ale najwyraźniej nie był to jeszcze koniec jego problemów.
    - Chyba nie sądzi pani, że romans ze mną to kwestia kilku konnych przejażdżek po 
parku? - powiedziała miękko.
    Odchrząknął nerwowo. Ta kobieta wręcz paraliżowała rozmówcę. Powinna przemawiać 
w Izbie Lordów.
    - Tess pewnie poinformowała pana, że nie marzę o niczym innym, tylko o zrujnowaniu 
sobie reputacji - kontynuowała. - Ale to nieprawda. Ja po prostu wybrałam piekło i jeśli pan 
tylko chce, może mi pan tam towarzyszyć. Zamierzam kupić dom i zupełnie mnie nie 
obchodzi, co ta żałosna grupa ludzi, która sama siebie nazywa towarzystwem, ma na ten temat 
do powiedzenia.
    Mayne już otwierał usta, ale w końcu nie wygłosił żadnej riposty. Nagle ujrzał wszystko 
w innym świetle. Był winien przysługę Tess. Jednak zadanie, którego się podjął, wymagało 
niezwykłej siły. Miał uratować Imogen przed nią samą!
    I gdyby mu się to udało... może nie czułby się taki zbrukany.
    79
    Tymczasem jednak tak właśnie się czuł: niegodziwy i bez wartości. W głębi duszy nie 
dziwił się, że hrabina Godwin -jedyna kobieta, którą naprawdę kochał - zerwała z nim i 
wróciła do męża, pomimo iż ów miał kochankę i Bógjeden wie, ile jeszcze innych grzechów 
na sumieniu. Prawda jednak była taka, że on, Mayne, wcale nie okazał się lepszy od hrabiego. 
Może więc zdołałby zrobić coś dobrego. Czy chodziło o zadośćuczynienie?
    Znowu spojrzał na Imogen. Wyławiała małe kawałki skórki pomarańczy i goździki i 
układała jeden obok drugiego na stole.
    Nie potrzebowała kochanka. Potrzebowała czasu. A on mógł jej to ofiarować.
    - Czy dobrze rozumiem, że jest pani już z kimś umówiona? -zapytał. Pewnie z tym 
Szkotem, którego poznał wczoraj wieczorem. - Musisz mu, pani, powiedzieć, że to 
nieaktualne.
    - Niech mi pan nie mówi, co mam robić, nigdy! Wzruszył ramionami.
    - Nie poluję na terenie należącym do innego mężczyzny. Uśmiechnęła się.
    -Zabawne. Jedyne, co potrafi pan najlepiej, poza ubieraniem się, to uwodzenie mężatek. 
Tess, kiedy czegoś potrzebuje, zawsze udaje się do ekspertów.
    To zabolało.
    Najwyraźniej miał do czynienia z kobietą, która bezlitośnie zadaje ciosy, bo sama już nie 
odczuwa cierpienia. Przebywanie z nią nie było zatem miłą perspektywą.
    Cóż, trzeba być cierpliwym i wyrozumiałym.
    - Prawdę mówiąc, uwodziłem jedynie te kobiety, których mężo-4 wie chętnie się nimi 
dzielili - odparł spokojnym głosem. |
    Roześmiała się krótko. '
    - To dlatego miał pan aż tyle pojedynków?!
    - Tylko dwa. - Skąd, u licha, o tym wiedziała, siedząc w dzikiej szkockiej głuszy? - 
Kiedy byłem młody i głupi. Tak więc chciałbym, aby jak najprędzej pozbyła się pani moich 
rywali, Imogen.
    - Nie przypominam sobie, abym pozwoliła panu zwracać się do mnie po imieniu.
    -W tych warunkach sam sobie pozwoliłem. Czy zechce więc pani mówić do mnie Garret? 
Milczała przez chwilę.
    - Nie, wolę Mayne. Wyślę do Ardmore'a bilecik.
    - Takie sprawy załatwia się osobiście - wyjaśnił. - Podobno zrobiła pani z niego głupca 
na ostatnim balu. Mogłaby go pani przy okazji przeprosić.
    - Prędzej piekło zamieni się w lód - oburzyła się. - Nie słyszał pan, co on... powiedział do 
mnie... on...
    - Przestraszył panią?
    - On mnie? Nigdy!
    - Obraził więc - próbował zgadnąć. - Ardmore pewnie nie ma zbyt wielkiego 
doświadczenia, jak postępować z damami, które decydują się wejść na złą drogę. Ja miałem 
okazję się przekonać, że mężatki pozostają w takim samym stopniu skromne i do przesady 
przyzwoite, jakimi były w małżeńskiej sypialni. To jedna z przyczyn, <lla których affaires 
des coeur tak szybko stają się nudne.
    Posłała mu mordercze spojrzenie.
    -Mogę panią odwieźć do domu, ale nie towarzyszyć podczas oglądania domów. Rafę by 
mnie zabił, chociaż i tak jest to całkiem możliwe. Gdzie on teraz jest?
    - Został w domu. Wolał utonąć w beczułce brandy - odparła beznamiętnym głosem.
    Mayne odchrząknął.
    - Czy zawsze jest pani taka bezwzględna?
    - Dlaczego miałabym go bronić? To zwyczajny opój. Nie pożyje długo, jeśli nie zerwie z 
nałogiem.
    - Wcale tak dużo nie pije. -Myli się pan.
    - Do śmierci brata nigdy nie nadużywał alkoholu.
    - Może i ja powinnam rozsmakować się w brandy - mruknęła.
    -Wtedy utyje pani, a na nosie pokażą się czerwone pajączki. -/ satysfakcją zauważył, że 
zrobiło to na niej wrażenie. -Jeśli mamy poznać się bliżej, powinniśmy zrobić to bardziej 
finezyjnie. Może
    11 Droga do marzeń
    81
    pójdziemy na dancing - zaproponował. - Ale obieca pani nie kleić się do mnie jak do tego 
Szkota ostatniego wieczoru. Nie było w tym żadnej finezji - dodał szybko, żeby nie dopuścić 
jej do głosu. - Nic interesującego dla salonu, poza ekscesem bezwstydnej dziewki. A to 
przecież banalna historia. - Mayne z trudem opanował śmiech, widząc w oczach Imogen 
żądzę mordu. - Odegramy coś bardziej interesującego: polowanie. Ja będę na panią polował, a 
pani będzie przede mną uciekała. i;
    - Dlaczego? i
    - Ponieważ jest pani w tych sprawach nowicjuszką - odparł. I
    - Ale szybko się uczę. I Pochylił się i ujął ją pod brodę. I
    - To jeden z największych sekretów rodzaju ludzkiego, Imogen. Łatwe kobiety są nudne. 
Nigdy nie sypiam z nudnymi damami. Wszyscy o tym wiedzą. Musisz więc zachowywać się 
bardziej powściągliwie, nie tak jak na wczorajszym nieszczęsnym balu. Jestem gotów 
zrujnować resztki swojej reputacji, ale nie mam ochoty słyszeć, że zniżyłem się do tego, by 
zająć się kobietą, która tak ostentacyjnie eksponuje swoje -wdzięki. I
    Twarz Imogen pobladła. -Jest pan bardzo szczery.
    - Zatańczymy. Ja będę z panią flirtował, ale pani ze mną nie. Gdy muzyka umilknie, 
szepnę pani coś do ucha. Wtedy pani mnie spo-liczkuje, z całej siły, a potem zażąda, aby 
sprowadzono powóz.
    - Czyżby pan chciał, żebym odzyskała reputację?
    - Tylko po to, aby ją zabrać ponownie - przyznał. - Rozumie pani, co mam na myśli? 
Muszę sprawić, aby nabrała pani wartości. Po tym, co stało się wczoraj, nikt by nie uwierzył, 
że mógłbym spędzić z panią noc.
    - Muszę więc stać się bardziej atrakcyjna - powiedziała bezbarT wnym głosem. i
    - Bardziej interesująca - sprostował.
    - Ponieważ dziewki są nudne.
    -Właśnie. 1
    82
    Imogen miała ochotę posłać go do diabła, gdy wreszcie dotarła do niej okrutna prawda. 
Łatwa zdobycz? Była więc dla Dravena l;itwą zdobyczą. Narzucała mu się latami, spadła mu 
jak jabłko do stóp.
    Gdyby musiał o nią walczyć, wtedy może... Porażająca prawda sprawiła, że przez chwilę 
Imogen nie mogła złapać tchu.
    Odwróciła się do Mayne'a. Podał jej rękę. Wstała.
    Orkiestra grała skomplikowane, staromodne tańce, takie, podczas których widzi się 
partnera przez dwie sekundy, po czym robi się piruet i przechodzi w inne ręce. Mayne zdołał 
jednak nawiązać kontakt wzrokowy z dyrygentem i już po chwili mistrz ceremonii zawołał:
    -Walc Franza Schuberta! ! s
    Imogen dygnęła. Mayne skłonił się i wyciągnął rękę.
    - Nie podchodź do mnie zbyt blisko - powiedział półgłosem. - Będę próbował 
przyciągnąć cię do siebie; chciałbym, abyś wyraźnie zaprotestowała.
    Skinęła głową. W powietrzu rozległa się muzyka, słodka i pełna nostalgii. Oczy Imogen 
zamgliły się i pociemniały.
    - Niech się pani nie waży płakać! - syknął. - Wszystko pani popsuje.
    - Draven i ja nigdy nie tańczyliśmy ze sobą - wyszeptała.
    - Nic dziwnego. Nie trzyma się pani rytmu. Już drugi raz nadepnęła mi pani na nogę. To 
mogło zrazić Maitlanda.
    Prowokacyjnie zadarła brodę, a jej oczy zapłonęły wściekłością. Uśmiechnął się jak 
rasowy uwodziciel, który trzyma już w ręku ofiarę. Kątem oka zauważył lady Felicię Saville, 
jedną z jego mniej atrakcyjnych dawnych zdobyczy. Patrzyła zdumiona, gwałtownie 
mrugając.
    Położył rękę na plecach Imogen i przyciągnął ją do siebie. Odskoczyła błyskawicznie jak 
sprężyna i spojrzała na niego z wściekłością.
    - A więc, dlaczego tak kiepsko pani tańczy? - zapytał z ironią. Ściągnęła brwi.
    83
    - Ponieważ mój ojciec nie miał aż tyle pieniędzy, żeby zatrudnić nauczyciela tańca.
    Pogładził ją pieszczotliwie w chwili, gdy Felicia nie mogła tego nie dostrzec. Uśmiechnął 
się znowu - zimnym, pełnym wyrachowania uśmiechem uwodziciela.
    - Nie lubię takiego wyrazu twarzy - stwierdziła nieoczekiwanie Imogen. - Wygląda pan 
jak zdeprawowany hultaj. 4
    - To ma być zemsta za uwagę o dziewce? 'pV
    - Mówię prawdę. - Spuściła oczy. - Tak jak i pan.
    Na szczęście taniec zmierzał do końca. Mayne czuł się zupełnie sponiewierany uwagami 
Imogen. Może powinien dołączyć do Rafe'a i poszukać pociechy w brandy. Ale Rafę nie 
byłby zadowolony, gdyby usłyszał o tym tańcu.
    - No, dobrze - powiedział. - Teraz szepnę pani coś na ucho,, a pani mnie spoliczkuje.
    Pochylił się ku niej w chwili, gdy dźwięki walca umilkły. Odgarnął delikatnie jej włosy i 
wyszeptał:
    - Przyjdę po panią jutro o trzeciej po południu.
    Imogen odskoczyła gwałtownie. Jej oczy płonęły z oburzenia. Zamachnęła się i z całej 
siły uderzyła Mayne'a w twarz.
    Kiedy się wyprostował, pochyliła się ku niemu z uśmiechem morderczyni.
    - Zrobiłam to z przyjemnością - oznajmiła. -1 dodam coś jeszcze - syknęła. - Nie mam 
nic przeciw temu, żeby pana policzkować, ale jeśli pan sądzi, że zgodzę się na króliczy 
pocałunek, to jest pan w błędzie!
    - Na co? - zapytał, ale Imogen już zniknęła.
    Brzmiało to nawet sympatycznie, chociaż podejrzewał, że on to
    zna pod inną nazwą. J
    Czyżby chodziło o szkocką specjalność? :M
    Uśmiechnął się od ucha do ucha. Może ta pokuta wcale nie bęJH
    dzie taka przykra. m
    84
    Rozdział 9
    LTriselda obiecała wziąć udział w balu debiutantek urządzanym dla i orki jednej z jej 
przyjaciółek i zżymała się na myśl, że będzie musia-l,i opóźnić swój wyjazd i towarzyszyć 
Imogen do hotelu Grillon's.
    - Grillon's! - powtórzyła z obrzydzeniem kobiety, która nigdy nie weszłaby do hotelu z 
własnej woli.
    Wjej głosie Imogen słyszała ten sam ton, z jakim Mayne wypowiadał słowo „dziewka".
    - Nie mogę tam pojechać sama, Griseldo - powiedziała stanow-t zo. - Annabel będzie 
razem ze mną, ale nie wypada, abyśmy tę wizytę składały tylko we dwie.
    - Oczywiście! - prychnęła Griselda. - Nie wypada ciągnąć siostry w takie miejsce.
    - A więc proszę ciebie, Griseldo. Popełniłam błąd - przyznała Imogen. Łzy napłynęły jej 
do oczu. - Miałaś rację, jeśli chodzi u Ardmore'a, a ja się myliłam i bardzo mi z tego powodu 
przykro. 1'omóż mi się wyplątać, Griseldo.
    - Myślę, że nie powinnaś mu wysyłać bileciku - mruknęła.
    - Mayne też tak uważa.
    Griselda spojrzała na nią ze zdumieniem.
    - Mayne? A więc mój brat jest w to zamieszany?
    - Radził, żebym wytłumaczyła się osobiście - odparła Imogen, ocierając spływającą po 
policzku łzę upokorzenia.
    - Mayne w takich sprawach ma zawsze rację. - Griselda westchnęła. - Cóż, lata 
doświadczeń. Prawda jest taka, że postawiłaś lorda wczoraj w dosyć kłopotliwej sytuacji. 
Spodziewam się, że Arii i norę będzie musiał wytłumaczyć to, co się stało, zanim poprosi ojca 
jakiejś przyzwoitej dziewczyny ojej rękę.
    Imogen z trudem przełknęła ślinę.
    - Nie pomyślałam o tym.
    - Rzeczywiście. No, dobrze. Chodźmy, bo spóźnimy się na bal u lady Penfield i potem 
przez miesiąc będę musiała wysłuchiwać
    85
    pretensji. Tak bardzo jej zależy, żeby bal zakończył się sukcesem. Może Mayne mógłby 
nam towarzyszyć... czułybyśmy się przy nim bezpieczniej. Bóg jeden wie, dlaczego matki 
mające córki na wydaniu wciąż o niego zabiegają.
    - Pewnego dnia może się w kimś zakocha - powiedziała Imogen z nutką powątpiewania.
    - Zawsze trzeba mieć nadzieję - odparła Griselda. -Jak się ubierzesz na dzisiejszy 
wieczór, moja droga?
    - Na czarno.
    - Tylko nie przesadzaj z dekoltem. Nie zamierzasz chyba kusić mężczyznę, kiedy go 
prosisz o wybaczenie.
    Imogen nigdy już nie chciała widzieć Ardmore'a, a już na pewno nie prosić go o 
wybaczenie. Sam przecież też zawinił. Powiedział przy niej... coś tak okropnego. Cokolwiek 
to znaczyło.
    Dochodziła dziesiąta, gdy Imogen, Griselda i Annabel, opatulone w ciepłe płaszcze, 
chroniące przed chłodem kwietniowej nocy, wsiadły do powozu i ruszyły do hotelu Grillon's. 
Griselda przez cały czas niepokoiła się, że ktoś je zobaczy.
    - Nigdy nie byłam w takim miejscu - powtarzała.
    - To tylko hotel - uspokajała Imogen.
    - Nikt z towarzystwa nie zatrzymuje się w hotelu - parsknęła Griselda. - Chyba że nie ma 
rodziny w mieście. Ani nikogo, gdzie mógłby nocować! I wtedy jest poza nawiasem.
    - Ardmore nie wygląda na osobę spoza nawiasu - zaprotestowała Annabel, 
przypominając sobie, jak londyńskie salony serdecznie go witały.
    - Och, to utytułowany mężczyzna i do tego z dalekiej północy. Zatrzymał się w hotelu, 
ponieważ nie stać go na wynajęcie domu albo przynajmniej apartamentu na sezon, na co 
może sobie pozwolić ktoś, kto posiada pokaźny majątek. Nikt nie zatrzymałby się w lon-
dyńskim hotelu, gdyby nie musiał. Podobno rozboje i kradzieże są tam na porządku 
dziennym. Ściągną nawet pościel z łóżka, kiedy ty będziesz w nim spać! g
    86
    -Ależ Griseldo - zaoponowała Annabel. - Sama nam czytałaś wiadomość o rosyjskim 
ambasadorze, a on, jeśli się nie mylę, zatrzymał się w tym samym hotelu.
    - Tak czy inaczej: dla kobiety już samo pojawienie się w hotelu ]i\st ryzykowne - 
spointowała Griselda. Powóz zaczynał zwalniać, więc nasunęła głębiej kaptur płaszcza. - Przy 
odrobinie szczęścia wejdziemy i wyjdziemy stąd, nie spotkawszy żywego ducha.
    - Nawet jeśli kogoś spotkamy, Griseldo, to cóż taka osoba może o nas pomyśleć? - 
Annabel wzruszyła ramionami. - Trzy kobiety, w tym dwie wdowy, nie wchodzą do hotelu w 
niemoralnym celu.
    - Uwierz mi, moja droga, skojarzenia mogą być okropne - prych-nęła Griselda. - Wdowy 
są ich ulubionym obiektem. Czy wiesz, ile jest dowcipów na temat lubieżnych wdów? A ile 
ballad? Jedna, szczególnie odrażająca, brzmi mniej więcej tak: „Jeśli upolujesz wdówkę, 
ściągnij szybko bryczesy i nie trać czasu". ~ Przytaczała fragmenty jeszcze bardziej 
bulwersujące, ale powóz zatrzymał się w końcu. Musiały go wynająć, nie chcąc, żeby ktoś 
rozpoznał herb Holbrooka.
    - Czekaj na nas! - poleciła Griselda stangretowi. - I nie waż się stąd ruszyć! To potrwa 
tylko chwilę.
    Annabel zauważyła jego głupawy uśmiech i zdała sobie sprawę, co można pomyśleć o 
trzech wchodzących do hotelu zakapturzo-nych kobietach. Stangret najwyraźniej uważał, że 
przyjechały tu w tak zwanych interesach.
    - Do usług, moje panie - rzucił wesoło.
    - Rafę nas zamorduje-jęknęła Griselda.
    I słusznie, pomyślała Annabel. Hotelowa recepcja robiła wrażenie. Miała ogromny, 
wysoko sklepiony sufit i mnóstwo rzeźb, tak pięknych jak te, które stoją w klasycznych 
ogrodach.
    Griselda zacisnęła dłoń na ramieniu Imogen.
    - Co teraz? - zapytała.
    - Chyba ktoś powinien nas zaanonsować.
    Kiedy tak stały, jak zalęknione prowincjuszki, szybkim krokiem zbliżył się do nich 
mężczyzna z wyraźną dezaprobatą na twarzy.
    87
    - Czymmogę służyć, moje panie? - zapytał chłodno.
    Ton głosu sugerował, że mężczyzna wyciągnął podobne wnioski jak stangretGriselda 
wyprostowała się i, zdjąwszy z głowy kaptur, spojrzała na recepcjonistę z góry.
    Sekundępóźniej mężczyzna zgiął się wpół, prawie dotykając nosem kolan i 
przepraszając, że kazał damom czekać.
    - Musią. porozmawiać z kuzynem - powiedziała Griselda z uśmiechem, - A ponieważ 
zniżyłyśmy się, aby wstąpić do tego przybytku, pmie...
    - Barnet- wymamrotał. -Jesteśmy zaszczyceni, że możemy panie gościć, milady
    -Już dofee, dobrze! - ciągnęła obojętnym głosem. - Panie Barnet, martwię się 
ewentualnymi konsekwencjami naszej eskapady. Dlatego prosiłabym, abyśmy niezwłocznie 
zostały zaprowadzone do apartamentu forda Ardmore'a.
    - Zrobię to osobiście - zaofiarował się pan Barnet i ruszył w kierunku schodów. - Jego 
lordowska mość wynajmuje najlepszy apartament w Grillon's - oznajmił, prowadząc po 
schodach pokrytych czerwonym dywanem, które były równie imponujące jak schody w 
książęcym pałacu. - Zapewniam panią, milady, że hotele przez ostatnie dwadzieścia lat bardzo 
się zmieniły. Nasz należy do najbardziej reprezentacyjnych i zatrzymują się tu najznamienitsi 
goście.
    - Hm! -mruknęła Griselda.
    Chwilę później trzy panie zostały zaproszone do salonu przez lokaja Ardmore'a, który nie 
krył zachwytu, że może wprowadzić damy do apartamentu swojego pana, nawet jeśli składają 
wizytę o tak późnej porze. Gdy oddalił się, aby przynieść Griseldzie kieliszek ratafii, Annabel 
zsunęła z głowy kaptur i podeszła do obramowania kominka usłanego zaproszeniami.
    -Pięknypokój - stwierdziła Griselda, która najwyraźniej czuła się znacznie lepiej teraz, 
gdy już nie były narażone na kontakt z kimś, kto mógłby je rozpoznać. - Bardzo piękny. 
Lubię meble wczesnego Hepplewhite'a. Annabel, nie zdejmuj płaszcza. Będziemy tu tylko i 
chwilę.
    88 i
    Dwie sekundy później lord Ardmore przeszedł przez jedno z pięciu wejść prowadzących 
do salonu.
    - Co za niespodzianka - rzekł zupełnie nieporuszony faktem, iż zamiast szukającej 
przygody wdowy stanął przed trzema kobietami, z których jedna cieszyła się w Londynie 
nieskazitelną reputacją.
    Ale Griselda nie zamierzała tracić czasu na żarty.
    - Lady Maitland ma panu coś do powiedzenia - oświadczyła. Potem wyjdziemy stąd 
natychmiast, a pan zechce zapomnieć, że
    kiedykolwiek tu byłyśmy.
    - Słuchać znaczy być posłusznym - mruknął Ardmore, ale kiedy spojrzał na Annabel, w 
jego oczach pokazały się wesołe iskierki, które kazały przypuszczać, że pamiętał ich 
pocałunek. Albo... Annabel odwróciła się i zajęła przeglądaniem zaproszeń, jakby to było 
wyjątkowo interesujące.
    - Lordzie Ardmore - zaczęła Imogen, zatrzymując się na środku pokoju i splatając 
nerwowo ręce. ~ Pragnę poinformować, że rezygnuję z układu, o którym pan i ja niedawno 
rozmawialiśmy.
    Ardmore skłonił się z większą atencją, jak się zdawało Annabel, która udawała, że czyta 
kolejne zaproszenie.
    - Miło mi to słyszeć - oznajmił, a tembr jego głosu potwierdzał słowa.
    -Wspaniale. - Griselda wyszła z rogu pokoju i wzięła Imogen /a rękę.
    -I chcę dodać jeszcze jedno - ciągnęła Imogen. - Nie jestem dzieckiem, lordzie Ardmore. 
Dziś po południu zrozumiałam, że...
    Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Griselda jęknęła.
    Służący Ardmore'a, nie otwierając drzwi, zawołał:
    -Jego lordowska mość nie przyjmuje!
    - To ja, Barnet, sir - rozległ się głos recepcjonisty. Było w nim słychać niepokój. - 
Obawiam się, że wasza wysokość będzie miał niespodziewaną wizytę.
    - Proszę zaczekać - powiedział służący po porozumiewawczym znaku od Ardmore'a. - 
Sprowadź gościa na dół, jeśli łaska, panie Barnet.
    89
    - Przykro mi, ale to chyba pilna sprawa - odparł Barnet i ku przerażeniu Annabel gałka w 
drzwiach zaczęła się obracać.
    - Boże, to pewnie Rafę! -jęknęła Griselda i wjej oczach pojawiło się przerażenie. - 
Szybko! -Wepchnęła Imogen do sąsiedniego pokoju.
    Ardmore spojrzał na Annabel. Uśmiechnął się lekko, co sprawiło, że poczuła się 
bezpieczna, jakby tylko grała w kiepskim melodramacie. Wsunęła się za ciężką aksamitną 
zasłonę tuż obok kominka, ponieważ tak właśnie postąpiłaby heroina w melodramacie.
    W tej samej sekundzie drzwi gwałtownie się otworzyły.
    To nie był Rafę.
    ;";,;"' RozdziaflO /?';:/:•',,•.,?
    Było ich dwóch. Każdy z nich trzymał w ręku karabin. Annabel stała bez ruchu, 
obserwując pokój zza zasłony. Jeden z bandytów dźgał Barneta lufą w plecy, drugi mierzył do 
Ardmore'a, chociaż zdawało się, że na lordzie nie robi to żadnego wrażenia.
    - Czego panowie sobie życzą? - zapytał. Nonszalancja w jego głosie musiała ich 
zirytować, ponieważ spojrzeli na niego groźnie. I chociaż Annabel czuła narastający strach, to 
jednak z zaciekawieniem patrzyła na rozgrywającą się scenę. Była przekonana, że zbóje 
zwykle są nieogoleni i niechlujnie ubrani. Powinni kląć i spluwać na ziemię. Przynajmniej 
takich mężczyzn jej ojciec uważał za niebezpiecznych.
    Barnet usiłował przepraszać, mówił, że ujęto go w korytarzu...
    To musieli być londyńscy przestępcy. Chociaż wyglądali jak dżentelmeni. Jeden z nich, 
szczupły i ciemnowłosy, miał na sobie aksamitny surdut, a z kieszonki kamizelki zwieszał się 
łańcuszek zegarka. Kiedy się uśmiechnął, kompletem uzębienia mógł zaimponować 
niejednemu bywalcowi salonów.
    -Wpadliśmy na tego dobrodzieja, jak podsłuchiwał pod pańskimi drzwiami, milordzie - 
powiedział i Annabel miała nadzieję,
    90 \
    ze Griselda tego nie słyszała. - Będę zobowiązany, jeśli zechce pan usiąść na kanapie - 
ciągnął bandyta. Mówił jak człowiek wyedukowany i godny szacunku. Skoro jednak ojciec 
potrafił dopilnować, .iby córki pozbyły się szkockiego akcentu, to pewnie każdy mógł na-
uczyć się naśladować język angielskiego dżentelmena.
    Ardmore bez słowa ruszył w kierunku kanapy, a jego lokaj i pan Barnet podążyli za nim 
ponaglani wymownym machaniem bronią.
    - Otóż, milordzie - ciągnął bandyta - zamierzam poprosić pana (loleya, żeby szybko 
przejrzał pańskie pokoje.
    Annabel zamarła. Kompan rzezimieszka skierował się prosto do ilrzwi wiodących do 
pokoju, gdzie schowała się Imogen. Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała jedynie skrzypienie 
otwieranej szafy i najprawdopodobniej szuflady biurka.
    Czuła narastający gniew. Lord Ardmore nie był zamożny i musiał zatrzymać się w 
hotelu. A teraz te łotrzyki miały mu zabrać resztę skromnych funduszy i do tego całą 
biżuterię, jaką posiadał? Niestety wkrótce okazało się, że jej obawy były uzasadnione.
    - Zechce pan zdjąć sygnet - nakazał uprzejmie bandyta. - I oddać wszystkie cenne rzeczy. 
Nie znoszę przemocy. - Wyraźna drwina w jego głosie jeszcze bardziej rozwścieczyła 
Annabel.
    Gdyby tylko mogła zaatakować jednego z bandytów od tyłu... Odsunęła się od aksamitnej 
zasłony i rozejrzała dookoła. Stała w przeszklonych drzwiach wiodących na balkon. Niestety 
w zasięgu ręki nie było nawet lampy, którą mogłaby rzucić. Ale może... drzwi liyły uchylone. 
Pchnęła je palcem i zerknęła w dół.
    Tuż pod balkonem stał powóz, konie przestępowały z nogi na nogę, a z ich nozdrzy 
wydobywały się kłęby pary. Krzepki mężczyzna kręcił się tuż przy koniach. Niestety to nie 
był powóz Griseldy. |ak miała przyciągnąć uwagę stangreta bez zaalarmowania bandytów?
    Mogła spróbować wypuścić torebkę. Ale jeśli on krzyknie, bandyci odkryją jej obecność, 
a wtedy pożegna się ze swoimi kol-i zykami. ? -i-t • . .• . ,,
    91
    Pozostawało tylko wszcząć alarm. Stangret wpadłby do hotelu... i-
    Drzwi powozu otworzyły się nagle i ukazała się w nich sylwetka kobiety, tak 
charakterystyczna, że trudno by było jej nie rozpoznać: lady Blechschmidt, jedna z 
największych moralistek w Londynie, słynąca z surowych zasad i okazywania świętego 
oburzenia na zachowanie mniej rozważnych śmiertelników. Ponadto była jedną z przyjaciółek 
Griseldy.
    Lady Blechschmidt najwyraźniej wydawała polecenia stangretowi. Prawdopodobnie 
zamierzała go odesłać, co dla Annabel oznaczało koniec nadziei na udaremnienie kradzieży. 
Jeśli jednak krzyknie, co lady Blechschmidt pomyśli ojej obecności w apartamencie lorda 
Ardmore'a? Nie trzeba być jasnowidzem, aby znać odpowiedź.
    Cofnęła się na palcach i ponownie zerknęła przez szparę w kotarze.
    To było okropne. Jeden z bandytów roześmiał się, powiedział coś i lord Ardmore z 
twarzą tak ponurą, że aż zrobiło się jej żal, zaczął ściągać fular. Chcieli mu zabrać fular?
    Po chwili dobiegł do niej głos:
    -Widzi pan, milordzie, z moich bogatych doświadczeń wynika, że dżentelmeni niechętnie 
oddają wszystkie błyskotki, jakie przy sobie mają. W pana kieszeniach może jest coś, co 
chcielibyśmy zabrać. Surdut pewnie przyniesie nam niezłą sumkę, a czas, jaki będzie panu 
potrzebny na włożenie bielizny, wystarczy, abyśmy opuścili hotel bez problemu. Ponieważ 
bardzo nie lubię sytuacji, kiedy muszę kogoś zastrzelić.
    Annabel widziała wściekłość na twarzy Ardmore'a, kiedy rzucał fular na sofę. Znów 
przekradła się na balkon. Ardmore nie może stracić wszystkiego, co posiada. Co on teraz 
zrobi? Jak znajdzie bogatą żonę, nie mając nic, nawet własnego ubrania? Nie mówiąc o re-
putacji, którą mu zniszczyła Imogen.
    Poza tym Griselda była w sąsiednim pokoju... jej obecność uru-; chomi ostry język 
londyńskiej moralistki. 1
    Lady Blechschmidt odwróciła się od stangreta. Annabel prze- I chyliła się przez 
balustradę, ściągnęła kaptur i głośno krzyknęła:
    92
    i
    - Bandyci! Pomocy!
    Lady Blechschmidt rozejrzała się ze zdumieniem, ale stangret podniósł głowę i, 
zorientowawszy się w sytuacji, wbiegł do hotelu, a za nim dwóch stajennych. Annabel 
otworzyła usta, żeby znów krzyknąć, gdy czyjaś ciężka ręka chwyciła ją za ramię i wciągnęła 
ilo środka tak szybko, że dziewczyna wypuściła po drodze torebkę. Przynajmniej złodzieje 
oszczędzą jej chusteczkę do nosa.
    Mężczyzna wepchnął Annabel do salonu. Przeleciała przez pokój i już miała wylądować 
na podłodze, gdy chwyciła ją para silnych męskich rąk. Lord Ardmore przyciągnął Annabel 
do siebie.
    - Popatrz, jakiego miał ptaszka na balkonie - mruknął oprych.
    - Powinniśmy byli przeszukać te cholerne pokoje - burknął pierwszy bandyta, nie siląc 
się już na galanterię. - Musiał być jakiś powód, że ten przeklęty dureń podsłuchiwał pod 
drzwiami. - Skierował karabin na Ardmore'a. - Nie próbuj żadnych sztuczek, milordzie.
    Zniknęli, zanim Annabel zdążyła mrugnąć.
    - Nic się pani nie stało? - zapytał lord Ardmore, odwracając się szybko. Uśmiechał się, 
choć jego wszystkie pieniądze i biżuteria /niknęły. Jego głos w ogóle nie zdradzał niepokoju... 
pojawił się natomiast ten sam, gardłowy, szkocki akcent, który...
    Zamknęła szybko oczy.
    - Pańskie ubranie! -jęknęła. Wypuścił ją z ramion.
    - Rzuć mi pantalony, Glover.
    W tej samej chwili drzwi otworzyły się nagle i do uszu Annabel dobiegł odgłos 
pospiesznie oddalających się kroków. Wciąż zasłaniała dłońmi oczy, aż usłyszała w korytarzu 
cierpki głos lady Blechschmidt domagającej się wyjaśnień.
    Opuściła ręce. Na szczęście lord Ardmore miał już na sobie pantalony i wciągał koszulę. 
Annabel nie mogła nie zauważyć, że |cgo klatka piersiowa wyglądała jak tors rzymskich 
bogów, których posągi widziała w brytyjskim muzeum w Montagu House. Chociaż biały 
chłodny marmur bardzo się różnił od lekko owłosionej, złotej skóry
    93
    Annabel czuła, że się rumieni. Do pokoju wszedł stangret lady Blechschmidt z 
informacją, że na dole złapano dwóch mężczyzn z pierścieniem i innymi rzeczami.
    Annabel z trudem przełknęła ślinę. A więc po wszystkim. Prawie. Lady Blechschmidt 
tkwiła w drzwiach, ze zdumieniem patrzyła na Annabel, a zmarszczka między brwiami 
dystyngowanej matrony stawała się coraz głębsza.
    - A co ty tu robisz, młoda damo? - zapytała tak lodowatym tonem, że Annabel aż 
zadrżała. g
    Dziewczyna podniosła jednak dumnie głowę. <I
    - Przyjechałyśmy z wizytą... '•*•: 1
    - Przyjechałyśmy? - przerwała jej lady Blechschmidt. Annabel zabrakło tchu.
    - Imogen! Imogen, nic wam się nie stało? - Pobiegła do drzwi, które wiodły do sypialni 
Ardmore'a i otworzyła je szeroko. Pokój był pusty. Drzwi od szafy na ubrania otwarte na 
oścież, z szuflady wystawał rękaw koszuli, a na podłodze leżała wyrwana z biurka szuflada.
    Było tylko jedno miejsce, gdzie mogły się skryć. Annabel uklękła i podniosła ciężką 
kapę, która sięgała aż do podłogi.
    - Griseldo? Imogen?
    Po chwili usłyszała, że coś porusza się w ciemności.
    - Annabel, to ty? -jęknęła Imogen. -Wychodź, kochanie, już po wszystkim.
    - Co ci się stało?! - zawołała Imogen w tej samej chwili, gdy Griselda spojrzała w dół, 
aby z przerażeniem stwierdzić, że była cała pokryta kurzem, strzępkami pajęczyny i 
paprochami sypiącymi się z materaców. Jej oburzenie zagłuszyło pytanie Imogen.
    W drzwiach sypialni natychmiast pojawiła się lady Blechschmidt
    - Lady Griseldo! - krzyknęła, zatrzymując się tak gwałtownie, że idący za nią lord 
Ardmore nie zdołał uniknąć zderzenia.
    -Wszystko w porządku? - zapytał, rozglądając się po pokoju| - Mam nadzieję, że nie stało 
się paniom nic złego. j
    94 1
    -W porządku?! - warknęła ze złością Griselda. - Oczywiście, że nie jest w porządku, ty... 
ty głupcze! Spójrz na mnie! Dawno już powinnam być na balu u lady Penfield! Tylko 
popatrz! - Zbity kołtun kurzu zwisał przy guziku płaszcza. Niemal od stóp do głów oblepiała 
ją cienka warstwa szarobrązowej mazi, a przez policzek biegła ogromna smuga rozmazanego 
brudu.
    Barnet wszedł do pokoju tuż za Ardmore'em.
    - To przez ciebie! - syknęła Griselda, wskazując na niego palcem. - To wszystko twoja 
wina! Jak śmiałeś wpuścić tych opryszków do pokoju, kiedy my tam byłyśmy. Jak śmiałeś!?
    - Przystawili mi broń do głowy - odparł Barnet, nerwowo zaciskając ręce.
    -Jesteś odpowiedzialny... - mówiła Griselda, nacierając na niego - za niesłychane brudy w 
tym hotelu, jeśli nie za sprawienie, że ja i moje podopieczne znalazłyśmy się w skrajnym 
niebezpieczeństwie.
    - A właściwie co ty i twoje podopieczne robiłyście w pokoju tego dżentelmena i to o tak 
późnej porze? - dopytywała się lady Blech-schmidt. - Nigdy bym się nie spodziewała takiego 
zachowania po lobie, Griseldo!
    - Nie ma w nim nic niestosownego! - odparła Griselda, odwracając się od nieszczęsnego 
Barneta. - Trudno mi uwierzyć, że mogłaś to nawet sugerować po tylu latach znajomości.
    - Skoro pomogłam złapać zbójów na gorącym uczynku, to chyba należą mi się 
wyjaśnienia - zauważyła lady Blechschmidt.
    - Nic ci się nie należy - odparła z godnością Griselda. -Jeśli nie masz dla mnie choćby 
tyle szacunku, aby bez wahania uwierzyć, że nigdy nie wplątałabym się w nieroztropne 
działanie, to nie jesteśmy |iiż przyjaciółkami!
    - Mój powóz uszkodził się w drodze na bal - usiłował ratować sytuację Ardmore. - Lady 
Griselda i jej podopieczne odwiozły mnie do hotelu, gdzie zostaliśmy zaatakowani przez 
uzbrojonych męż-tzyzn.
    Lady Blechschmidt spojrzała na niego badawczo. ;
    95
    - Wiem, kim pan jest - oznajmiła. - Szkotem, który zrobił z siebie widowisko na balu. Był 
pan uważany za niezłą partię.
    Ardmore się skłonił.
    -Do usług.
    Lady Blechschmidt odwróciła się do Griseldy.
    - Mam dla ciebie, lady Griseldo, wiele współczucia z powodu sytuacji, w jakiej się 
znalazłaś, szczególnie z powodu stanu twojej garderoby. Chcę tylko zauważyć, że obecność 
młodych dam w tym miejscu jest podejrzana. Tym bardziej że jedna z nich - wskazała na 
Imogen, która usiłowała usunąć zabrudzenia z płaszcza, a jedynie jeszcze bardziej jego stan 
pogorszyła - wywołała dwa dni temu skandal z tym właśnie mężczyzną. To wszystko, co 
mam do powiedzenia. Nie chciałam cię o nic posądzać, ja po prostu...
    Straciła pewność siebie i cofnęła się, gdy Griselda ruszyła w jej kierunku. Zwykle 
Griselda była uosobieniem anielskiej łagodności, ale w tej chwili miała na twarzy taki chłód, 
że lady Blechschmidt nie czuła się na siłach stawić przyjaciółce czoła.
    - Emily Blechschmidt - wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Jeśli kiedykolwiek szepniesz o 
tym, co się tu stało, jeśli któryś z twoich , służących piśnie chociaż słowo, ciężko tego 
pożałujesz! ?
    Lady Blechschmidt zachichotała nerwowo. ?
    - Co do mnie, mogę obiecać, ale służba, sama najlepiej wiesz.. M
    - Nawet nie kończ - prychnęła Griselda. - Twoi służący są tak samo wyćwiczeni jak moi. 
Obiecaj, że nie powiedzą nikomu ani słowa.
    - Naprawdę nie wiem, dlaczego tak reagujesz! Oczywiście ostrzegę służbę, że nie wolno 
im z nikim o tym rozmawiać i muszą zapomnieć, że panna Essex była w towarzystwie 
niekompletnie! ubranego mężczyzny, podczas gdy ty i twoja druga podopieczna; tkwiłyście 
pod łóżkiem w innym pokoju!
    Oczy Griseldy się zwęziły.
    - A ty, co tu robiłaś? - zapytała.
    -Ja? - Lady Blechschmidt się obruszyła. -Jak to! Mój stangret rzucił się na górę, by 
ratować twoich przyjaciół, i... ,
       96 1
    ______i
    - Co robisz w hotelu Grillon's? - Głos Griseldy był teraz znacznie spokojniejszy, ale 
wciąż bezlitosny i Annabel dałaby głowę, że kąciki ust opiekunki zadrżały w uśmiechu. - 
Powinnaś być na balu n lady Penfield, zresztą takjak i ja.
    - Byłam, ale impreza okazała się niezbyt udana. Opuściłam ją / bólem głowy.
    -A potem nagle wylądowałaś w Grillon's? Naprawdę, lady Blechschmidt, zdumiewasz 
mnie.
    W pokoju zapanowała taka cisza, że Annabel słyszała własny oddech.
    - Każę mojej służbie milczeć - oświadczyła lady Blechschmidt. - Peters! - Stangret 
pokazał się w drzwiach pokoju. -Jedziemy do
    domu. - Majestatycznym krokiem opuściła pokój, bez pożegnania, przeprosin czy 
jakiegokolwiek komentarza.
    Griselda zwróciła się do nieszczęsnego Barneta.
    - Wrócę tu jutro - zapowiedziała. -1 porozmawiam z właścicielem hotelu, który, tak się 
akurat składa, jest znajomym wuja mojego męża. Pan Reardon, nieprawdaż?
    Barnet gwałtownie zamrugał.
    - Zapewniam panią, madam, że...
    - Nie mam panu nic więcej do powiedzenia - prychnęła. - Imogen, Annabel. Idziemy do 
powozu. I nałóżcie kaptury!
    Podopieczne bez słowa zastosowały się do polecenia i ruszyły w kierunku drzwi.
    W powozie Griselda strąciła z płaszcza strzępki pajęczyny, po czym stanowczym tonem 
oświadczyła:
    - Ten wieczór nigdy się nie zdarzył. Zrozumiałyście? Annabel skinęła głową.
    Imogen, jakby w poczuciu winy, powiedziała: -Przykro mi, Griseldo... ;
    Ale Griselda szybko jej przerwała:
    - Nigdy... więcej... o tym... nie wspominaj.
    Annabel wymieniła spojrzenie z siostrą. Imogen ścisnęła jej rękę.
    / - Droga do marzeń 97
    - Tak bardzo się o ciebie bałam - szepnęła. - Nie dbam o swoją reputację. Jestem wdową. 
Ale ty...
    Na myśl o tym, co mogło się wydarzyć, Annabel poczuła ucisk w gardle.
    - Miałyśmy szczęście - przyznała.
    -Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Myślałam, że już nigdy nie uwolnimy się od lady 
Blechschmidt.
    Annabel spojrzała z wdzięcznością na Griseldę, która siedziała z zamkniętymi oczami, 
jakby sam wysiłek, aby siedzieć prosto, był dla niej ponad siły.
    - Odnoszę wrażenie, że Griselda zwykle osiąga to, czego chce, nie sądzisz?
    Imogen się uśmiechnęła.
    Kto, jeśli nie Griselda, mógł wybawić Annabel z okropnej sytuacji, gdy jedna z 
najbardziej pruderyjnych dam towarzystwa wchodzi do sypialni i znajduje dziewczynę w 
towarzystwie na wpół ubranego mężczyzny?
    Dokonała prawdziwego cudu.
    Pewnie jednak przyjdzie czas, gdy ów cud przestanie działać.
    Rozdziafll
    C^ios nadszedł w postaci złych wiadomości w „Bell's Weekly Messenger", plotkarskiego 
dziennika, doręczanego w każdy czwartek o ósmej rano. I
    Majordomus Holbrooka, Brinkley, odebrał gazetę z rąk posłańca) i wrócił do swojego 
pokoju, gdzie zamierzał ją wyprasować i zanieść do łóżka lady Griseldzie wraz z filiżanką 
gorącej czekolady i sucharkiem; jej lordowska mość była na diecie, która miała doprowadzić 
do zmniejszenia obwodu jej bioder. Kiedy jednak rzucił okiem na rubrykę towarzyską, 
nieomal spalił gazetowy papier trzymanym w ręku żelazkiem.
    Brinkley nie byłby zaskoczony, gdyby artykuł dotyczył lady Maitland. Cała służba 
wiedziała, w jakim stanie Imogen wróciła do domu poprzedniej nocy: płaszcz, zgodnie z 
doniesieniami pokojówki, miała tak poplamiony, jakby leżała na ziemi. Implikacje takich 
opowieści były zbyt skandaliczne, żeby pozwolić na ich powtarzanie, więc Brinkley uznał za 
konieczne porozmawiać ze wszystkimi osobami ze służby, które o tym słyszały.
    Na chwilę się zatrzymał. Ręce drżały mu ze zdenerwowania. Autor artykułu nie wymienił 
nazwiska lady Maitland. A więc zanosiło się na dwa skandale, które mogą zburzyć spokój 
wielu osób.
    Powinien pójść z tym do pana domu, nawet jeśli książę Hol-hrook nigdy nie wstawał 
przed południem i może mieć straszny ból i'jowy po morzu brandy, które wlał w siebie 
poprzedniego wieczoru. Hrinkley polecił kucharce przyrządzić wzmacniający napój.
    Trzymając srebrną tacę z lekko musującym napojem i starannie złożoną gazetą, Brinkley 
wszedł do zaciemnionej sypialni pana domu.
    Powitał go pełen zniecierpliwienia jęk.
    - Kto to, u licha?
    - Brinkley, wasza miłość. - Odwrócił głowę, gdy jego pan, który zwykł sypiać nago, 
usiłował wygrzebać się z pościeli.
    - Proszę o wybaczenie, że ośmieliłem się panu przeszkodzić.
    - Co robisz w moim pokoju? - wymamrotał książę przepitym głosem. - Dom się pali? - 
dodał, ściskając dłońmi skronie.
    Brinkleya ogarnęło współczucie. Wyciągnął tacę.
    - Nowy numer „Bells Weekly Messenger", wasza miłość - powiedział z zasępioną miną.
    - Do diabła z nim - rzekł książę z irytacją, z powrotem rzucił się na pościel i nakrył głowę 
poduszką. - Straciłeś rozum, Brinkley. Zanieś to Griseldzie.
    - Wasza miłość zechce zobaczyć „Messengera" osobiście.
    - Nie, nie zechcę. -Jednak majordomus nie odchodził. Po chwili poduszka zsunęła się na 
bok i książę sięgnął po gazetę. - Rozsuń zasłony, Brinkley.
    99
    Lokaj odsłonił okno. Jego miłość patrzył przekrwionymi oczami na „Messengera".
    - Co, u licha, mam z tym zrobić? - irytował się. Rzeczywiście, książę nigdy nie 
interesował się kroniką towarzyską.
    Na nieszczęście reszta Londynu bez trudu odgadnie, o kogo chodzi.
    - Druga pozycja, prawa szpalta, wasza miłość.
    Holbrook rzucił w tę stronę okiem. I
    - Ależ mnie boli głowa... „Pewna złotowłosa panna A.E. ", do-l myślam się, że chodzi o 
Annabel, „...została nakryta z rudowłosyrri lordem w jego sypialni...". Nonsens! Wierutne 
kłamstwo. Annabef była wczoraj na balu z Griseldą.
    Brinkley spojrzał na pana ze współczuciem. Książę robił, co tylko mógł, jako prawny 
opiekun czterech dziewcząt bez grosza i to nie jego wina, że wyrosły na kobiety, którym 
łatwiej wywoływać skandale, niż innym haftować chusteczki.
    Rafę czytał dalej, nie kryjąc zdumienia:
    „...mężczyzna podobno był rzyskiej elity, nie mielibyśmy
    nagi, a nieszczęsna dama błagała nic przeciwko temu, aby utytu-
    go, żeby zgodził się na zakończę- łowani dżentelmeni z północy
    nie ich związku. Z przyjemnoś- jak najrzadziej opuszczali swoje
    cią informujemy, że dżentelmen strony. Wiemy bowiem, że ten
    w pełni przychylił się do prośby sam dżentelmen nie dalej jak
    i, biorąc pod uwagę delikatną w ubiegłym tygodniu zaangażo-
    sytuację, zachował się wobec wany był w skandaliczny eksces
    panny A.E. z właściwą atencją, podczas balu z bliską krewną
    Jednak my, którzy znajdujemy panny A.E.!" i
    się jedynie na obrzeżach towa- I
    Rafę wziął głęboki oddech. 1
    - A niech to wszyscy diabli! - ryknął, odrzucając na bok gazetę. - Banda oszczerców, 
wymyślą każdą bzdurę, aby tylko podnieść sprzedaż. Obedrę ich ze skóry! - Spojrzał na 
Brinkleya, który podał mu wielki srebrny kufel. Już na sam jego widok obfity pot zrosił czoło 
księcia, a wypicie zawartości sprawiło, że otrząsnął się z obrzy-
    100
    i lżenia. Po chwili jednak ból ustąpił i Holbrook był w stanie otworzyć oczy. - 
Powinienem trochę ograniczyć picie brandy - mruknął do siebie. Ale ten nowy skandal był 
wystarczającym powodem, aby, niezależnie od wczesnej pory dnia, znów sięgnąć po alkohol. 
- Muszę porozmawiać z Griseldą. - Zatoczył się trochę, gdy wstał z łóżka. Gdzie, u licha, była 
Griseldą? Czy wszystkie trzy nie wybierały się wczoraj na bal debiutantek? Brinkley skinął 
głową.
    - A więc?! - ryknął książę. - Wróciły razem czy nie?
    - Z całą pewnością wróciły razem - odparł Brinkley z powagą.
    - Wszystkie trzy, o przyzwoitej godzinie... chyba około północy.
    - To pomyłka - zauważył Rafę, przesuwając niepewną ręką po włosach. - Musi być jakaś 
inna panna A.E. Każę im zamieścić sprostowanie. Spalę ich biura. Oskarżę o potwarz.
    Brinkley nie uważał jednak, żeby te pomysły mogły przyczynić się do rozwiązania 
problemu. Ale nie odważył się tego skomentować, powiedział tylko:
    -Lokaj czeka, by przygotować panu kąpiel, wasza miłość. A ja w tym czasie poproszę 
pokojówkę lady Grisełdy, żeby doręczyła pani „Messengera". Jestem pewien, że jaśnie pani 
zechce rozmawiać z panem na temat tej nieszczęsnej historii.
    Książę osunął się na skraj łóżka i siedział tam przez jakiś czas, ściskając rękami głowę. 
Brinkley skinął na lokaja i bez słowa opuścił pokój.
    Ewan pukał kołatką dwukrotnie, zanim majordomus, wyglądający na zakłopotanego, 
uchylił lekko drzwi. Na widok rudowłosego gościa lokaj natychmiast szeroko je otworzył.
    - Lord Ardmore - przedstawił się Ewan, ale majordomus już prowadził go do salonu.
    - Czy mogę coś panu zaproponować, milordzie? - zapytał.
    - Drinka? Albo filiżankę herbaty? Jaśnie pan dopiero co wstał i obawiam się, że nie 
będzie w stanie przyjąć pana co najmniej przez pół godziny.
    101
    - Nie chcę się widzieć z jaśnie panem - odparł uprzejmie Ewan. - Przyszedłem zobaczyć 
się z panną Essex i byłbym wdzięczny, gdybyś zechciał ją o tym zawiadomić.
    -Tak, ale...
    - Z panną Essex - powtórzył Ewan. Lokaj wyglądał teraz na jeszcze bardziej 
skonfundowanego, ale Ewan nigdy tak łatwo nie ustępował. - Natychmiast - dodał.
    - Panna Essex nie widziała jeszcze tej gazety, milordzie. Ewan się uśmiechnął.
    - Tym lepiej - rzekł. - Czy mogę więc liczyć, że poprosisz, aby tu zeszła, i nie wspomnisz 
jej nic o tym artykule?
    Majordomus przez chwilę nasłuchiwał, jakby coś działo się na górze, jednak do Ewana 
nie dotarły żadne odgłosy.
    - Lady Griselda mogła już poinformować młodą panią - powiedział w końcu służący. - 
Sprawdzę, czy tak jest. Być może panna Essex zejdzie do pana, oczywiście w towarzystwie 
opiekunki. j I
    Ewan chwycił majordomusa za ramię. j!
    - Bez opiekunki. yj Oczy lokaja stały się okrągłe ze zdumienia.
    -Już na to za późno - zauważył spokojnie Ewan, co prawdopodobnie miało potwierdzić 
najgorsze obawy o Annabel.
    Lokaj odszedł, a Ewan pogrążył się w myślach o tak przyziemnych sprawach, jak: 
kiełkująca pszenica, specjalny akt jaki miał w kieszeni, i o wszystkim, co wiązało się ze 
znalezieniem żony, a co najpewniej wreszcie się finalizowało.
    Annabel weszła do salonu dwadzieścia minut później. Zdawała sobie sprawę, że musiało 
się wydarzyć coś złego. Po pierwsze, dlatego, że histeryczny głos Griseldy słychać było w 
całym domuVi Po drugie, do jej uszu dochodziły również wrzaski Rafe'a. Książę rzadko 
wstawał przed południem, ale z pewnością nigdy nie podno-l sił głosu. Tak więc cokolwiek 
się wydarzyło, było na tyle ważne, że potrafiło pokonać nawet poranny ból głowy Rafe'a.
    Ich wczorajsza eskapada jakimś cudem się wydała. Może juźl wszyscy byli zgubieni. A 
może tylko ona, ponieważ widziano ja
    102
    w pokoju hotelowym z na wpół ubranym szkockim arystokraci •
    Kiedy Annabel otrzymała wiadomość, że lord Ardmore czeka w salonie, siedziała 
właśnie przed lustrem, usiłując pogodzić się z myśli), że straciła właśnie szansę na 
poślubienie wymarzonego Anglika.
    Ardmore chciał rozmawiać. Nie z jej prawnym opiekunem, ale / nią.
    Latami marzyła o opuszczeniu Szkocji. O pozostawieniu całej biedy i upokorzeń za sobą, 
przyjeździe do Londynu i sprzedaniu swojej urody temu, kto potrafi zapewnić życie w 
luksusie na zawsze. Mężczyźnie z fortuną, który nie będzie miał nic wspólnego z końmi. 
Tylko tego pragnęła.
    Najwyraźniej okazało się, że pragnęła zbyt wiele.
    Była jak sparaliżowana. Oczywiście przeżyje ten cios. Może Ardmore nie utopił 
wszystkich pieniędzy w stajniach. W końcu zebrał odpowiednią kwotę, żeby przyjechać do 
Anglii po żonę. Ich ojciec nigdy nie był w stanie zapewnić córkom sezonu w Londynie.
    Otworzyła drzwi tak cicho, że Ardmore jej nie usłyszał. Stał w drugim końcu pokoju i 
podziwiał pejzaż Constable'a. Szkocki lord był wysoki, miał szerokie ramiona i muskularne 
nogi. Przynajmniej dobrze się odżywia, pomyślała Annabel. Pocieszała się, że jeśli sprawy 
przyjmą wyjątkowo zły obrót, to zawsze będzie mógł wynająć się do fizycznej pracy. Ale 
nawet ta myśl nie wydawała się jej zabawna.
    Jego rdzawe włosy, które kolorem przypominały jesienne liście, lekko kręciły się na 
karku. Ubrany był jak zwykle na czarno. Czerń ma swoje zalety, pomyślała ponuro Annabel. 
Można przerabiać i farbować stroje, a nigdy nie będzie widać szwów.
    Weszła do pokoju.
    Ewan się odwrócił. Przez chwilę miał wrażenie, że nie ta siostra zeszła do salonu, chociaż 
były do siebie niepodobne. Jednak to Imo-gen miała takie nieszczęśliwe oczy, jakby tylko siłą 
woli trzymała się, aby nie utonąć we łzach. Oczy Annabel zwykle promieniały radością. 
Zareagowała śmiechem, gdy zaproponował jej małżeństwo.
    103
    - Annabel... - Wziął ją za rękę. Była lodowata.
    Delikatnie wysunęła dłoń z jego dłoni, po czym dygnęła, splotła palce i czekała.
    I na co, u licha, czekała? Najwyraźniej majordomus się mylił. Annabel musiała już 
przeczytać rubrykę towarzyską. Czy powinien zacząć od propozycji małżeństwa? Wyglądała 
tak nieprzyjaźnie. Mimo to...
    - Obawiam się, że Barnet uciekł z hotelu - odezwał się w końcu. Spojrzała na niego ze 
zdumieniem.
    Boże, ależ ona piękna: miękkie, puszczone luźno loki koloru złota, zmysłowe, wijące się 
pukle, tak znakomicie harmonizujące z kremową skórą szkockich kobiet. A te oczy... po 
prostu cudowne. Jakby dobry Bóg stworzył ten przydymiony błękit specjalnie dla niej, a 
potem wyrzucił pudło z farbami.
    Przywołał się do porządku.
    - Pan Barnet, dyrektor hotelu - wyjaśnił.
    - Co z nim?
    To on poinformował „Bell's Weekly Messenger" o wydarzeniach ostatniego wieczoru - 
wyjaśnił. - Podsłuchiwał pod drzwiami. Kiedy się zorientował, że z powodu gniewu lady 
Griseldy może stracić pracę, nie miał oporu, żeby sprzedać informację.
    - „Messenger" - powiedziała głucho. - A więc stąd złe wieści. Przeszedł przez pokój i 
zatrzymał się przed nią:
    - Musimy zapomnieć o tej podłej gazecie. Taka ohyda nie może być częścią naszego 
wspólnego życia.
    - Oczywiście - przyznała Annabel. - Znajduję w tym dużo sensu. - Przeczyta artykuł 
później. Teraz chciała mieć już oświadczyny za sobą. Zęby jak najprędzej wrócić do swojego 
pokoju i wreszcie się wypłakać. Nie płakała od śmierci ojca. Nawet wtedy, gdy uciekła | 
Imogen, ani wtedy, gdy zginął Draven. Tym razem czuła, że nie powstrzyma strumienia łez.
    Ujął jej dłonie. No dalej, pomyślała Annabel. Wykrztuś to wreszcie!
    Ale on milczał. |
    104
    Podniosła głowę i spojrzała na niego. Miał interesujące oczy: głęboko osadzone i 
szmaragdowe. Nie przypominał wymuskanych Anglików, których ostatnio poznała, lecz 
starych farmerów, dzierżawców jej ojca, zanim ten sprzedał ziemię, zostawiając jedynie pa-
stwiska.
    - Annabel - powtórzył. - Nie spodziewam się, żeby poślubienie mnie było szczytem pani 
marzeń.
    Zgadza się, pomyślała. Zerknęła na jego buty. Były przynajmniej starannie 
wyczyszczone.
    Westchnął, a kiedy znów się odezwał, w jego głosie jeszcze wyraźniej zabrzmiał szkocki 
akcent.
    - Co się stało, to się nie odstanie. I nie mogę udawać, że jestem / tego powodu 
nieszczęśliwy, ponieważ uważam panią za wyjątkowo piękną kobietę.
    Annabel zagryzła wargę. Swoją urodę zawsze traktowała jako najwspanialszy posag, jaki 
podarowała jej matka natura. Miał on umożliwić jej ucieczkę ze Szkocji i życie w dostatku.
    - Miło mi, milordzie - odparła.
    Ewan nie bardzo wiedział, co zrobić. Jej głos był pozbawiony emocji. Patrzyła na niego 
przez chwilę, po czym natychmiast odwróciła wzrok.
    - Czy małżeństwo ze mną to aż tak okropny interes?
    - Oczywiście, że nie - zaprzeczyła, ale natychmiast dodała: - Nie czytałam artykułu. 
Proszę mi nie brać tego za złe, ale czy nie istnieje jakiś sposób, abym odzyskała reputację bez 
podejmowania aż tak drastycznych kroków?
    Pokręcił głową.
    -Jeśli mam być szczery, to nawet małżeństwo może nie stłumić skandalu. Jakie to 
szczęście, że Szkocja leży tak daleko od Londynu. Musimy poczekać, aż wszystko ucichnie. 
Barnet zbyt wiele słyszał, ;i kiedy się to powiąże z moim niekompletnym strojem...
    Tak, prawdopodobnie miał rację, muszą zniknąć w Szkocji. Annabel obawiała się, że za 
chwilę wybuchnie płaczem. Wzięła głęboki oddech.
    ~ Czy wobec tego chciałby mnie pan o coś zapytać? , Ponownie ujął jej dłonie.
    - Pragnąłbym panią poślubić - powiedział wolno. - Zabrać do siebie do domu, żeby 
została pani moją żoną, matką moich dzieci, żebyśmy byli razem na dobre i na złe, w 
chorobie i zdrowiu.
    Annabel zapragnęła uciec, ale czuła się, jakby wrosła w ziemię.
    - Tak - wyszeptała.
    Wypuścił jej dłonie i wyjął z wewnętrznej kieszeni surduta jakiś papier.
    - Kiedy tylko przeczytałem paszkwil, wyciągnąłem biskupa z łóżka i uzyskałem 
specjalny akt. - Uśmiechnął się szeroko. - Musiałem mu pokazać „Messengera". Zgodził się 
ze mną, że sytuacja jest wyjątkowa.
    Skinęła głową.
    ~ Ale chciałbym panią o coś prosić.
    - Skoro uratował mnie pan od życia w niesławie - starała się, aby jej słowa zabrzmiały 
żartobliwie - to uważam, że może mnie pan prosić o wiele rzeczy, a ja postaram sieje spełnić.
    Zignorował jej dosyć żałosne usiłowania.
    -Jeśli się pani zgodzi, nie skorzystam z tego aktu.
    -Jak to? - Spojrzała na niego ze zdumieniem.
    - Takie bezbożne, zawarte pod presją małżeństwo nie jest tym, o czym marzę. Ale jeśli 
wyjedziemy stąd, pozostawiając londyńskie salony w przekonaniu, że naprawdę się 
pobraliśmy, i udamy się do Szkocji... to może tam usankcjonujemy nasz związek. W moim 
majątku jest kościół i kapłan. To miałoby dla mnie ogromne znaczenie, gdyby ojciec 
Armailhac mógł udzielić nam ślubu.
    - Czy musimy dać na zapowiedzi?
    - Nie. Weźmiemy hand-fasting. To stary szkocki zwyczaj i jeste pewien, że się pani 
spodoba. To prosta ceremonia, która się odbyw wśród przyjaciół, chociaż ojciec Armailhac z 
pewnością sprawi, ż będzie bardzo uroczysta.
    - Nie mam posagu - oznajmiła nagle Annabel.
    - Słyszałem coś wręcz przeciwnego.
    106
    Zamarła. A więc myślał, że ona jest bogata. A to były jedynie prezenty od Rafe'a, piórka 
dla pawicy, która zaledwie miała własną koszulę. Nie tylko nie odważyła się odezwać, ale 
nawet na niego spojrzeć. Nagle zdała sobie sprawę, że razem z Imogen zrujnowały i nu życie.
    Chociaż tak naprawdę oboje byli zrujnowani. Jej marzenia o przystojnym, bogatym 
narzeczonym rozwiały się jak dym przez przypadek, głupotę Imogen i napad bandziorów. 
Jego marzenie i > bogatej pannie młodej przepadło z tych samych powodów.
    - Przykro mi - powiedziała w końcu. - Myli się pan. Ja naprawdę nie mam posagu.
    - AMilady's Pleasure?... - zapytał, unosząc jej brodę.
    -Ach, Milady's Pleasure... Rzeczywiście, koń należy do mnie. Ale nie posiadam żadnego 
prawdziwego posagu.
    - Możemy obyć się bez niego - odparł. Musiała to w końcu z siebie wyrzucić:
    - Naprawdę mi przykro, że doprowadziłyśmy z siostrą do tej nieszczęsnej sytuacji. - 
Położyła mu dłoń na ramieniu. - Gdyby nie my, mógłby pan znaleźć młodą damę z liczącym 
się majątkiem. I'rawdziwą dziedziczkę. Zniszczyłyśmy pańskie nadzieje.
    - Poprosiłem, żeby pani za mnie wyszła, zanim to wszystko się wydarzyło.
    Doprawdy, miał niesamowite oczy, szczególnie kiedy się uśmiechał.
    - Pan sądził, że jestem bogata - upierała się.
    - Nie, nawet o tym nie pomyślałem. Po prostu spodobała mi się pani.
    Annabel nagle zdała sobie sprawę, że miała na sobie suknię, która kosztowała więcej niż 
roczny zarobek robotnika, i że nosiła w uszach i na szyi perły, prezent od Rafe'a. Ardmore 
mógł się więc spodziewać znacznego posagu.
    - Ludzie rozmawiają o posagach, od kiedy się zjawiłem w tym barbarzyńskim mieście. 
Zapewniam panią jednak, że są dla mnie rzeczy o wiele ważniejsze.
    107
    - Wiem - odparła. - Po pierwsze, żeby pańską żoną była Szkotka.
    - A po drugie, żeby też była Szkotką - dodał i w jego oczach pokazały się wesołe iskierki. 
- To oczywiście żart. Gdybym chciał mieć za żonę Szkotkę, nie musiałbym tu przyjeżdżać. 
Gdyby pani była Angielką... - podniósł jej brodę - znajdowałbym się dokładnie w tym 
miejscu, w którym teraz jestem. - Nieoczekiwanie nachylił się nad Annabel i jego ciepłe usta 
dotknęły jej ust.
    Annabel czuła się okropnie nieszczęśliwa, miała ochotę krzyczeć ze złości, łzami 
zareagować na niesprawiedliwość, która ją spotkała, rozszlochać się nad każdym utraconym 
marzeniem... a przecież było coś kojącego w delikatnym dotyku jego warg. Objął ją i Annabel 
przez chwilę poczuła się, jakby... jakby... szukała w myślach właściwych słów. Usta 
Ardmore'a wyłączyły jej rozum, pieszcząc tak, jakby o coś prosiły.
    Westchnęła i oparła się na Ewanie... tylko na chwilę, żeby choć trochę się podnieść na 
duchu. Zacisnął wokół niej ramiona, jakby chciał odgrodzić dziewczynę od świata, wziąć na 
ręce, wsadzić na konia i zawieźć do swojego zamku...
    Wykorzystał moment jej słabości. Dotarł do wnętrza jej ciepłych ust i nieoczekiwanie ich 
pocałunek zapłonął namiętnością. Nie myśląc o tym, co robi, położyła dłoń na jego karku. 
Wzmocnił uścisk i Annabel nagle poczuła napór jego sprężystego ciała.
    Odruchowo przywarła do Ewana, likwidując ostatni kawałek wolnej przestrzeni, która 
dzieliła ich ciała. Czuła, jak jego masywnym ciałem wstrząsa dreszcz. Poraziła ją niezwykła 
intymność doznań. Jakby on dzielił z nią smutek, lęk i obawy, a jednocześnie za-j pewniał, że 
zrobi wszystko, aby rozwiązać wszelkie problemy.
    I Annabel miała ochotę wtulić się w niego i po prostu... mu na to pozwolić. W tej samej 
jednak chwili rozsądek wrócił. Nawet wtedy, gdy usta Ewana wpijały się w jej wargi, a ona 
zaczęła drżeć w potężnych ramionach, rozsądek nie dawał spokoju, cichy głos,! którego nie 
zdołała zagłuszyć. W końcu oderwała usta od jego ust i powiedziała:
    -Ja nie żartuję, lordzie Ardmore. Naprawdę nie mam posagu.
    108 i
    Ogromne dłonie powoli przesuwały się wzdłuż jej pleców. I ,eniwy uśmiech w jego 
oczach wywołał taki sam dreszcz, jak do-lyk opuszków palców kreślących maleńkie koła na 
jej ramionach w miejscu, gdzie kończyły się krótkie rękawy sukni.
    - Ma pani konia - przypomniał.
    - Tylko konia. - Z trudem przełknęła ślinę. - Z pewnością słyszał pan o testamencie 
mojego ojca. Nasze posagi stały się przedmiotem plotek.
    - Nic mi o tym nie wiadomo, ale nie dbam o plotki. Z przyjemnością włączę pani posag 
do mojej stadniny. Nie mam oczywiście lalentu pani ojca, ale dysponuję bogatym programem 
jeździeckim. Będzie tak, jakby po latach wracała pani do domu.
    Annabel zamarła. Przyjemne ciepło, które czuła pod wpływem jego pocałunków, nagle 
się ulotniło.
    Poślubiła ujeżdżacza koni, mężczyznę, który uwielbiał konie tak jak jej ojciec.
    Wracała do domu, w każdym tego słowa znaczeniu.
    Rozdział12
    /Li nowu były razem. Tess opierała się o słupek baldachimu w nogach łóżka. Została na 
noc, aby mogła rano pożegnać się z Annabel. (osie, która dopiero co wróciła z wiejskiej 
rezydencji Rafe'a, zwinię-la w kłębek leżała przy drugim słupku, a Imogen tuż obok Annabel, 
która robiła wszystko, aby się nie rozpłakać. Cóż, od biedy uciekła i do biedy wróci.
    Chciała o tym zapomnieć i cieszyć się obecnością sióstr. W głębi duszy czuła jednak 
ogromną niesprawiedliwość tego, co ją spotkało. Imogen i Josie zostaną w Anglii w wygodnej 
rezydencji Rafe'a, .1 Tess w luksusowym domu męża, podczas gdy ona musi wracać do 
Szkocji. Ona, która Szkocji nienawidziła bardziej niż którakolwiek / dziewcząt.
    109
    Josie lada chwila zajmie jej miejsce. Skończyła już piętnaście lat i zaczęła przemieniać 
się z dziecka w piękność. Za rok stanie się rewelacją sezonu.
    -Jeśli Annabel chciałaby porozmawiać o nocy poślubnej, to chętnie udzielę kilku rad - 
zwróciła się Josie do Tess.
    - Twoich rad, gąsko?! - prychnęła Tess. - A co ty możesz wiedzieć o małżeństwie?
    - Plutarch ma na ten temat wiele do powiedzenia - odparła z uśmiechem Josie.
    - Plutarch! - powtórzyła z ironią Tess. - Coś mi się zdaje, że panna Flecknoe niewiele 
czasu poświęca wdrażaniu umiejętności, które mają uczynić z ciebie dystyngowaną damę.
    - Nieprawda. Pilnie uczę się tańczyć, kłaniać się i składać przedpołudniowe wizyty. A 
wieczorem, jeśli chcę, mogę czytać do woli. W bibliotece Rafe'a jest pełno klasyki. Panna 
Flecknoe uważa, że te książki są za stare, aby mogły być niebezpieczne lub nieprzyzwoite. 
Ona najbardziej boi się o to, że jakimś cudem zdobędę egzemplarz powieści wydanej przez 
Minervę Press. Uważa, że Minervę Press opanowały złe duchy, które za wszelką cenę chcą 
zniszczyć dobrą reputację dam.
    - Podaruję ci mój egzemplarz - zapewniła siostrę Annabel, uśmiechając się blado. - 
Sądzę, że przeczytałam wszystkie pozycje wydane przez Minervę Press dzięki 
wspaniałomyślności Rafe'a.
    - Chyba zechcesz zabrać je ze sobą - zauważyła Tess. - Zatrzymaj te książki, Annabel. 
Podeślę Josie kilka powieści.
    - Nie będę ich potrzebowała - odparła Annabel ze smutkiem. Nigdy nie miała czasu na 
czytanie powieści, gdy dorastały, chociaż najprawdopodobniej już tego nie pamiętały. Często 
obserwowała, jak Tess idzie nad rzekę, aby złowić rybę na obiad, Josie kurczowo trzymała się 
jej ręki, a Imogen podążała za nimi... jednak ona nigdy nie mogła pójść z nimi. Miała zawsze 
zbyt wiele do roboty. I
    Serce Annabel przepełniła gorycz. Mocno zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać. 3
    - Mam coś ważnego do powiedzenia - odezwała się Tess. ,f
    110 I
    Annabel trochę obawiała się spostrzegawczości siostry. Zmusiła się więc do uśmiechu.
    - Doskonale! - zawołała uszczęśliwiona Josie. - Plutarch twierdzi, że panna młoda przed 
pójściem do łóżka powinna zjeść owoc pigwy. - Odwróciła się do Tess. - Czy domyślasz się, 
dlaczego? Nie lubię pigwy, jest taka kwaśna, ale chętnie bym...
    - Dość tych bzdur! - zawołała Imogen, wygrzebując się spod okrycia. - Muszę 
powiedzieć coś pierwsza i to jest niezwykle istotne. - Ujęła dłoń Annabel, łzy spływały jej po 
policzkach.
    Zrujnowałam ci życie... zrujnowałam życie własnej siostry i teraz...
    Rozpłakała się.
    Annabel mocno ją do siebie przytuliła.
    - Moje życie nie jest zrujnowane, Imogen. - Pogładziła czarne włosy. - Uspokój się, 
proszę.
    - Nie wybrałaś tego, za kogo chciałaś wyjść - załkała Imogen. Ja miałam Dravena tylko 
przez dwa tygodnie, ale to ja go wybrałam i nawet jeśli odszedł, zawsze będę pamiętała, że 
oddałam się komuś, kogo kochałam...
    - Nie zadręczaj się, najdroższa - uspokajała ją Annabel. - Nigdy lak bardzo mi nie 
zależało, żeby się zakochać. Dobrze wiesz. Ja po prostu nie odczuwam braku romantyzmu, do 
którego ty przywiązujesz ogromną wagę.
    - Bo nie wiesz, jaka cudowna potrafi być miłość - wykrztusiła Imogen, usiłując pokonać 
dławiące łzy.
    - No tak, jeśli się czegoś nie zna, trudno odczuwać ten brak -przyznała Annabel, 
zamierzając zakończyć temat.
    Ale bez skutku. Imogen wciąż rozprawiała o skomplikowanych problemach miłości i o 
tym, skąd wiedziała, że zakochała się w Dra-venie od pierwszej chwili, i jakie to było dla niej 
ważne... jakby nie mówiła im o tym setki razy.
    - Imogen, ta rozmowa nie powinna się koncentrować na tobie przerwała jej w końcu 
Josie. - Może byś tak pomyślała o uczuciach
    kogoś innego?
    111
    Imogen z trudem zdusiła łkanie i Annabel spojrzała na najmłodszą siostrę z wyrzutem.
    - Och, przestań - zirytowała się Josie. - Imogen nie potrzebuje, aby się wiecznie nad nią 
rozczulać. Ten wieczór poświęcamy tobie, a nie bezkresnym łzawym wspomnieniom o 
wątpliwych zaletach Dravena Maitlanda.
    Imogen i Josie zawsze sobie docinały, ale tym razem Imogen zareagowała inaczej. 
Zsunęła się z łóżka i otarła z twarzy łzy.
    - Usiłowałam powiedzieć wam coś ważnego! - Rzuciła gniewne spojrzenie na Josie, po 
czym zwróciła się do Annabel: - Bardzo mi przykro, że przez moją głupotę musiałaś 
zaakceptować małżeństwo z Ardmore'em. Chciałam, żebyś o tym wiedziała. A teraz możecie 
sobie rozmawiać. Wiem, że nie jestem tu mile widziana. - Odwróciła się i szybko wyszła.
    Annabel westchnęła i wstała, żeby pójść za siostrą. Była po-wierniczką Imogen. Chociaż 
musiała przyznać, że po sześciu miesiącach nieustannego wysłuchiwania żalów, czasem miała 
już tego dość.
    Tess zatrzymała Annabel.
    - Nie rób tego - powiedziała. - Myślę, że Imogen powinna teraz zostać sama. Może za 
bardzo ją chroniłyśmy. Imogen jest w gorącej wodzie kąpana, ale potrafi okazać skruchę.
    - W tym rzeczywiście ma dużą wprawę - przyznała Josie. Widząc wzrok Annabel, 
podniosła rękę. -Wiem, że jest wdową i straciła miłość swego życia, ale prawdę mówiąc, 
Draven był wyjątkowym głupcem. Jak można dosiąść nieujeżdżonego konia tylko po to, aby 
zarobić trochę więcej pieniędzy na wyścigach? Ja po prostu nie widzę w tym szczególnej 
tragedii. Draven to w końcu nie żaden Agamemnon!
    - Rzeczywiście - przyznała Tess.
    - Sądząc po zachowaniu Imogen, można by pomyśleć, że obserwujemy grecką tragedię - 
ironizowała Josie. - A teraz może wrócimy do tematu. Mam już szesnaście lat...
    - Prawie szesnaście - zwróciła jej uwagę Tess. :|j
    112 I
    -Wystarczająco. W przyszłym roku będę debiutantką i muszę wiedzieć, co mnie czeka. - 
Była podekscytowana, ale i trochę wystraszona.
    - Właściwie nie potrzebuję przedmałżeńskiej rozmowy - powiedziała Annabeł. Nie 
chciała myśleć o tym, że ma się kochać z tym Szkotem. Z wielu powodów. Także ze względu 
na sposób, w jaki ją całował.
    - Nie to miałam na myśli - odparła Tess, nachylając się ku Annabeł. -Wiesz dobrze, że 
Lucius jest bardzo majętny.
    - Spodziewam się - przyznała Annabeł. Wszyscy w Anglii się orientowali, że mąż Tess 
jest równie bogaty jak William Beckford, nawet jeśli sam Beckford szczycił się, że nikt w 
kraju nie dorównuje mu majątkiem.
    - Mamy tyle domów, że nie bardzo wiemy, co z nimi robić. Czy nic przyjęłabyś któregoś 
z nich i funduszy na utrzymanie? Mogłabyś lara się zaszyć na jakiś czas, aż skandal ucichnie, 
a potem wrócić do Londynu.
    Teraz to Annabeł była bliska łez.
    Ale Josie pokręciła głową.
    -Zwariowałaś, Tess? Jeśli Annabeł wyjedzie z Londynu, zamieszka na prowincji i nie 
poślubi Ardmore'a, będzie się mówić, że lord dał jej pieniądze, aby tak uczyniła. Wtedy 
czekają życie jedynie w konkubinacie.
    Annabeł odchrząknęła. Josie miała oczywiście rację.
    - Ktoś mógłby nawet pomyśleć, że bardzo dobrze ci zapłacił - dodała dziewczyna w 
zadumie. - Plutarch twierdzi, że...
    - Dosyć! - parsknęła Tess. - Uważam, że przesadziłaś.
    - Dlaczego? Ludzie zawsze myślą najgorzej.
    - Obawiam się, że Josie ma rację - odparła ponuro Annabeł.
    - Martwisz się tym, prawda? - zapytała Tess. - Och, skarbie, nie jedź! - dodała, widząc w 
twarzy siostry odpowiedź. Wzięła Annabeł w ramiona.
    -Ja... ja... - wykrztusiła Annabeł, ale strumieni łez nie udało się Iuż powstrzymać. ,••.;,
    H Droga do marzeń 113
    1
    -Wszystko się ułoży - zapewniała Tess. - Nie powinnaś wyjeżdżać do Szkocji. Przecież 
nienawidzisz tego kraju. Coś wymyślimy.
    - Muszę wyjechać - załkała Annabel. - Ardmore był dla mnie taki dobry.
    Josie parsknęła.
    -Jest prawdziwym szczęściarzem i doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
    - A najgorsze, że ma konie - wyrzuciła z siebie Annabel łamiącym się głosem. - 
Powiedział, że jego stajnie są równie wspaniałe jak naszego papy. Nie mogę tego znieść. On 
utopi wszystkie pieniądze w paszy na zimę. - Zaszlochała głośno.
    - Wiem. - Tess głaskała Annabel po plecach. - Zawsze musiałaś brać na siebie najbardziej 
absurdalne pomysły ojca. Ja nigdy nie musiałam się martwić. Dzięki tobie.
    Annabel odetchnęła głęboko i otarła łzy chusteczką Tess. -Wszyscy się martwiliśmy. 
Pamiętam, jak Josie, wtedy jeszcze małe dziecko, rozpaczała, gdy cała fasola w ogrodzie się 
zmarnowała. Josie pochyliła się i pogłaskała stopę Annabel.
    - Nigdy jednak nie musiałam martwić się aż tak bardzo - przyznała. - Ty myślałaś o 
wszystkim, Annabel. Zawsze znalazłaś pieniądze najedzenie.
    -Ja nie chcę... - Łzy znów popłynęły i Annabel wzięła głęboki oddech. - Nie chcę robić 
tego znowu. Spędzić całego życia na wyduszaniu każdego pensa ze stadniny prowadzonej 
przez kogoś, kto tak naprawdę może sobie pozwolić jedynie na parę królików. Ja... ja, po 
prostu tego nie zniosę! - Odetchnęła głęboko. - Przepraszam. Zachowuję się jak bohaterka 
melodramatu.
    - Nie musisz tego znosić! - zawołała Tess. - Mój mąż i ja mo| żemy...
    Ale Josie przerwała Tess.
    - Pomyślałam o kompromisie.
    - Ty pojedziesz, a ja zostanę? - Annabel uśmiechnęła się biadol - Chętnie będę miała 
znów szesnaście lat. Bardzo miło wspominam| swój debiut.
    114
    Josie zignorowała wyraźną kpinę. Pochyliła się ku Annabel.
    -Wyjdź za lorda w Szkocji, jeśli chcesz. Wytrzymaj, aż skandal ucichnie i skończy się 
sezon. A potem wróć do Londynu jako hrabina!
    -Zapominasz...
    - Nie mów, że zapominam o twoim mężu - przerwała Josie. -Moja guwernantka w 
skrytości namiętnie czyta rubrykę towarzyską. W Londynie jest mnóstwo kobiet, które żyją w 
separacji z mężami. A jeśli twój małżonek nie zabezpieczy ci środków na utrzymanie, /robi to 
Tess.
    Annabel zagryzła 'wargę.
    - Nie mogłabym tak postąpić - odparła niepewnie. - Gdyby nie Ardmore, czekałoby mnie 
życie w niesławie.
    - Gdyby nie Ardmore, nie byłoby mowy o niesławie - zauważyła Josie. - Poza tym 
prawdopodobnie chętnie by przystał na twój wyjazd. W literaturze nie znajdziesz zbyt wielu 
szczęśliwych małżeństw, wiem coś o tym.
    - To dobry pomysł - przyznała Tess. -Jak się zdaje, wokół par żyjących w separacji 
istnieje ostatnio atmosfera akceptacji. Oczywiście zatroszczymy się o to, żebyś miała 
odpowiednie środki na utrzymanie.
    - A więc załatwione! -Josie nie kryła satysfakcji. -Ale Ardmore...
    - Nie powinien się oświadczać Imogen - upierała się Josie. -Jak sobie posłał, tak się 
wyśpi.
    - Surowa, ale praktyczna - stwierdziła Tess. - Cała Josie. Co myś-lisz o tym Szkocie? - 
zwróciła się do Annabel.
    - Należałoby raczej zapytać, co czuła do niego Imogen - wtrąciła się Josie.
    - Twoje zdanie na ten temat nie jest istotne - skarciła ją Tess. Annabel?
    - Lubię go. Nie znajduję w nim nic, co byłoby mi niemiłe. -1'rawdę mówiąc, nie mogła 
zapomnieć jego pocałunków. Wstrząsającego uczucia rozkoszy... I to wprawiało ją w 
zakłopotanie.
    115
    Tess spojrzała na siostrę spod przymrużonych powiek.
    - Ty naprawdę go lubisz!
    - Cóż w tym dziwnego? Porzucił nadzieję na znalezienie bogatej narzeczonej i 
zaakceptował mnie bez słowa wymówki - odparła An-nabel, rzucając chusteczkę na stojący 
obok łóżka stolik.
    - To chyba jakiś oferma - zakpiła Josie.
    - Mówisz tak, ponieważ nie poznałaś go jeszcze, mała diablico - odparła Tess. - Ardmore 
jest... Annabel, jak byś go opisała?
    - Szkot. Mniej skomplikowany niż Anglicy, ale z pewnością bardziej od nich prawy. 
Mówi, co myśli. Wobec służby zapewne jest uprzejmy i dba o swoich dzierżawców.
    - Ale czy ci się podoba? - nalegała Tess.
    Annabel wzruszyła ramionami, starając się odepchnąć obraz imponujących mięśni 
Ardmore'a, kiedy stał bez koszuli w hotelowym pokoju.
    - Nie jest mi niemiły j i Nagle twarz Tess pojaśniała w szerokim uśmiechu, jak u kota na
    widok miseczki śmietany.
    - Cofam swoją ofertę dotyczącą domu - powiedziała. - Myślę, że szkockie powietrze z 
pewnością ci się przyda. Ale gdy tylko zapragniesz, wrócisz do Londynu, a my przyjmiemy 
cię z otwartymi ramionami. W porządku?
    - W porządku - potwierdziła Annabel.
    - A teraz, moja droga, powiem ci to, co pragnęłam usłyszeć przed moją nocą poślubną od 
matki, gdyby żyła.
    - Wspaniale! - zawołała podekscytowana Josie.
    - To nie powinno cię szczególnie interesować - usiłowała ostu--dzić jej zapał Tess. m
    -Jak możesz tak mówić? Dla mnie wszystko jest interesujące! fl
    - Co do małżeńskiego łoża... m Josie pochyliła się ku niej z płonącą twarzą. fH
    - Tak? - ponagliła zduszonym głosem. 9
    - Uważam, że mężczyźni mają pewne problemy z wyrażeniem™ tego, czego pragną - 
ciągnęła Tess. - Prawdopodobnie dlatego, żel
    , 116
    : l
    11 udno mówić o tym do dam. I nie mam tu na myśli jedynie mojego I uciusa, który...
    - Nie należy do zbyt wymownych - wtrąciła Josie.
    - Nie zawsze - odparła Tess z tajemniczym uśmiechem, który prawił, że Annabel 
roześmiała się po raz pierwszy od trzech dni.
    W każdym razie należy stosować się do zasady: mężczyzna będzie lobie robił to, czego 
pragnie, abyś ty robiła jemu.
    Annabel spojrzała na siostrę ze zdumieniem. Dosyć dobrze się orientowała, co się dzieje 
w małżeńskim łożu, ale przecież nie mog-l.i... nie mogła... nie była do tego odpowiednio 
wyposażona.
    - Ależ nie o to chodzi! - zawołała Tess, trafnie odczytując wyraz iwarzy Annabel. - Nie 
wyrażę się jaśniej, ponieważ Josie ma niecałe szesnaście lat. - Po prostu obserwuj, co robi 
Ardmore... Prawdopodobnie da ci do zrozumienia, czego pragnie, chociaż dobre maniery nie 
pozwolą mu powiedzieć o tym wprost.
    Annabel się zamyśliła. Nie wyobrażała sobie, żeby Ardmore nie poprosił o coś, czego 
pragnie. Być może ludzie w łożu stają się bardziej powściągliwi.
    - Dziękuję ci, Tess - powiedziała w końcu.
    -Za co? - spytała Josie. - Mam nadzieję, że za rok ktoś będzie /e mną bardziej szczery. 
Zamierzam wyjść za mąż już podczas mojego pierwszego sezonu. - Obrzuciła siebie 
krytycznym spojrzeniem. Panna Flecknoe zna jakąś cudowną dietę i obiecała wypróbować ją 
na mnie na cztery miesiące przed sezonem.
    Annabel pokręciła głową.
    - Nie rób tego, kochanie. Masz idealną figurę.
    - Nieprawda - odparła Josie. -Jestem tłusta niczym bożonarodzeniowa gęś, jak papa 
zwykł mówić.
    - Papa mógł być po prostu złośliwy - zauważyła Annabel.
    - Mówił prawdę - upierała się Josie.
    W pamięci Annabel zapisała się scena, gdy ojciec z wściekłością powtarzał: „Nigdy nie 
będziesz taką kobietą jak twoja matka! Ona nie odważyłaby się na taką impertynencję wobec 
mnie. Ale ty nigdy nie zostaniesz uległą żoną!" Westchnęła.
    117
    - Ojciec nie zawsze miał rację - odparła Tess. ~ Kiedy żartował z twojej figury, Josie, nie 
miał jej z pewnością, i wtedy, gdy był niegrzeczny w stosunku do ciebie, Annabel.
    Delikatny uśmiech zadrżał na ustach Annabel. Cóż, nigdy nie zostanie uległą żoną, więc 
akurat w tym przypadku ojciec miał rację.
    - A więc niech będzie, że to na sześć miesięcy - odparła nagle. Tess spojrzała na nią ze 
zdumieniem.
    - Co takiego?
    - Nie potrafię żyć w biedzie - wyrzuciła z siebie to, co ją bolało najbardziej. - Ale kiedy 
pomyślę, że muszę wytrzymać tylko sześć miesięcy, a później wrócę do ciebie, Tess, to dam 
radę.
    - Och, kochanie, zawsze będziesz mogła ze mną mieszkać.
    - Nigdy nie chciałabym być dla ciebie zawadą - odparła Anna' bel. -Ja po prostu 
potrzebuję schronienia, aby się nad sobą zasta nowić.
    - Możesz na mnie liczyć! - zapewniła Tess, obejmując ją tak mocno, że Annabel poczuła 
się prawie tak bezpiecznie jak w ramionach Ardmore'a. -1 chyba dobrze o tym wiesz, skarbie.
    - A więc jutro rano ruszam do Szkocji. - Annabel przełknęła łzy. - Ale zobaczymy się 
bardzo szybko... może na Boże Narodzenie!
    I
    Rozdziafl3
    -L/opiero gdy powóz opuścił rogatki Londynu, Annabel zaczęła! zastanawiać się nad 
pewnym problemem, związanym z podróżą.! Wszyscy spotkani po drodze ludzie uważali ich 
za męża i żonę. Lor-| da i lady Ardmore'ów.
    - Nie jesteśmy jeszcze małżeństwem - powiedziała. Ardmore siedział naprzeciw Annabel. 
Wcale nie wyglądał jak1]
    ktoś, kto przez trzy godziny jechał konno obok powozu. Jego twarz rozjaśnił szeroki 
uśmiech.
    - Ale będziemy.
    118
    - Na razie jednak nie jesteśmy. Wkrótce zatrzymamy się w go-\podzie na nocleg. Co... co 
wtedy zrobimy?
    Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
    - Obawiam się, że będziemy musieli spać w tym samym pokoju. Ale przynajmniej pani 
reputacja nie ucierpi.
    - Ponieważ już ucierpiała. - Serce w niej zamarło. Nie była pu-lytanką, ale myślała o 
ślubie, zanim...
    - Ależ nie, nic takiego się nie stało, ponieważ w oczach świata lesteśmy małżeństwem.
    A więc to będzie jej noc poślubna. W pewnym sensie. Ardmore pochylił się ku Annabel. ;
    - Kiedy się pobierzemy naprawdę, noc w łożu małżeńskim będzie zupełnie inna niż ta 
przed nami. Obiecuję.
    Czuła rumieniec na policzkach. Coś było w tym, jak na nią pa-lizył i się uśmiechał.
    - Na razie powinniśmy lepiej się poznać - rzekł. - Gdyby wszystko odbywało się 
tradycyjnie, teraz bym się do pani zalecał, próbował odgadnąć, czy pani śpiewa, pije herbatę, 
a może kawę, no i oczywiście, czy będę miał przyjemność patrzeć na panią każdego ranka 
przy śniadaniu. Pani pewnie robiłaby to samo.
    - Prawdę mówiąc, zastanawiam się, czy ma pan krewnych, milordzie? - Przeraziło ją to, 
jak niewiele wiedziała o mężczyźnie, którego wkrótce poślubi.
    - Nie lubię etykiety - rzekł, unikając odpowiedzi. - Mam na imię Ewan i bardzo proszę, 
żeby pani tak do mnie mówiła.
    - Ewan - powtórzyła, kiwnięciem głową potwierdzając, że ak-< eptuje propozycję.
    Pochylił się i ucałował koniuszki jej palców.
    - Pierwszy raz moja przyszła żona zwróciła się do mnie po imieniu. -Jego 
rozpromienione oczy mówiły, że Annabel jest wszystkim, co kiedykolwiek pragnął widzieć w 
żonie. Nie odrywając od niej wzroku, ucałował delikatną dłoń.
    - Masz takie maleńkie dłonie - wyszeptał. Dotyk jego warg sprawił, że Annabel przebiegł 
dreszcz, docierając aż do żołądka. - Czuję
    119
    się przy tobie jak niezdarny wiejski parobek. - Złożył kolejny pocałunek na jej dłoni, a 
Annabel się roześmiała. Pieszczoty Ardmore'a były jak wino, które szybko uderza do głowy. - 
A więc teraz wiesz, że wyglądam jak robotnik rolny? - drażnił się. I znów ją pocałował. Jak 
jej dłoń może być aż tak bardzo wrażliwa? Dziesiątki mężczyzn trzymało tę dłoń i całowało 
palce w ciągu ostatniego miesiąca, a jednak... Oczy Ewana wciąż były wpatrzone w jej oczy, 
gdy ponownie podniósł jej rękę do ust. Tym razem poczuła, że językiem dotknął zagłębienia 
dłoni - płomień objął jej ciało.
    - Będę pracował dla ciebie, Annabel - wyszeptał, patrząc jej w oczy. - Może 
przeniesiemy się do małej chaty i będziemy hodować kozy?
    - Nie znam się zbyt dobrze na hodowli zwierząt ani ogrodnictwie - zauważyła chłodno 
Annabel, jakby urokjego matowego głosu nagle przestał działać. Wysunęła dłoń z jego dłoni.
    Opadł na poduszki siedzenia, ale w jego oczach nie było nic, poza wesołą akceptacją 
odmowy.
    - A co w ogóle o tym wiesz? Myślałem, że młode damy potrafią tylko podcinać róże, 
oczywiście pod nadzorem ogrodnika.
    - Mniej więcej - mruknęła Annabel, broniąc się przed wspomnieniem rozpaczy Josie, gdy 
zmarzła im fasola. Postanowiła jednak, że nie okaże, jak bardzo jest przygnębiona i jak 
niechętnie za niego wychodzi. Nie był niczemu winien. Ofiarowując jej swoje nazwisko, 
zachował się jak prawdziwy dżentelmen.
    Poprawiła się na siedzeniu i uśmiechnęła.
    - A więc masz rodzinę, Ewanie? J
    - Mam i nie mam - odparł po chwili milczenia. - Moja najbliżl sza rodzina już nie żyje. "
    - Przykro mi.
    - Nie wiem, jak to wyrazić. Nana zawsze mi powtarza, że oni czekają na mnie w niebie. 
Aleja nie bardzo wierzę, że nie mają nic innego do roboty jak tylko czekać na moje przybycie, 
i że będę miał tyle szczęścia, aby trafić pod właściwy adres.
    - Ile osób z rodziny straciłeś?
    120
    - Moja matka i ojciec zginęli podczas powodzi - odparł i po raz pierwszy jego oczy się 
nie śmiały. - Brat i siostra utonęli razem z nimi. Miałem wtedy sześć lat. Nasz powóz został 
porwany przez prąd wody. Z początku nie wyglądało to groźnie. Ojciec wyniósł mnie na 
wyżej położony grunt, potem wrócił po innych, ale...
    Annabel z przerażeniem stwierdziła, że łzy napływająjej do oczu. ()d wypadków, które 
wydarzyły się w ciągu ostatnich kilku dni, stała się stanowczo zbyt ckliwa.
    - Tak bardzo mi przykro - wyszeptała. Cóż można było więcej powiedzieć.
    Ku jej ogromnemu zaskoczeniu jego oczy znowu się śmiały.
    - Naprawdę wierzę, że moja mama obserwuje nas od kilku dni, i jestem pewien, że cię 
zaaprobowała.
    Zastanawiała się, co odpowiedzieć, aby to nie zabrzmiało cynicznie. W końcu 
zdecydowała się na grzecznościową, wymijającą lormułkę.
    - Bardzo mi miło słyszeć o aprobacie twojej mamy. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, jakby 
miał ochotę trochę się z nią
    podroczyć, ale nic już na ten temat nie wspomniał.
    - Gdy rodzice zginęli, została mi babcia, lady Ardmore - ciągnął. Nana, jakją do dziś 
nazywam, wciąż żyje. To Szkotka z krwi i kości. Polubi cię.
    Annabel miała co do tego wątpliwości. Poczekaj, pomyślała, aż ta Szkotka z krwi i kości 
usłyszy o posagu.
    -Jest jeszcze stryj Tobin - dodał Ewan. -Większość czasu spędza na polowaniu... 
Obawiam się, że ma krwiożerczą naturę. Tak czy inaczej, dzięki niemu domownicy jedzą 
dużo dziczyzny.
    Annabel uśmiechnęła się smutno. To chyba lepsze niż ryby złowione czasem przez 
siostry.
    - No i mamy jeszcze Pearce'a - rzekł Ewan. - To mój stryjeczny dziadek. Mimo 
dziewięćdziesiątki wciąż jest sprawny umysłowo. Uwielbia oszukiwać w kartach.
    - Oszukiwać? - zdziwiła się Annabel.
    121 '.-...• .•.•''•''•• . ?
    -Tak. Wyciągnie od ciebie każdego pensa, jeśli tylko zagrasz z nim partyjkę.
    - Ach tak. Dziękuję za ostrzeżenie. Jeszcze ktoś?
    - Oczywiście. Właśnie ze względu na tę osobę przyjechałem do Londynu w 
poszukiwaniu żony.
    Annabel spojrzała na niego ze zdumieniem.
    - Myślałam, że chodziło ci o majętną żonę. Zmarszczył brwi.
    - Uważasz zatem, że zależało mi na posagu. Nie, nie przyjechałbym do Londynu z tak 
błahego powodu. Gdyby chodziło mi o posażną pannę, poślubiłbym Mary McGuire, której 
ziemie leżą obok moich. Nie, wybrałem się do Anglii z zupełnie innego powodu. Właściwie z 
dwóch powodów.
    Annabel czekała.
    - Ma jedenaście lat - rzekł Ewan po chwili milczenia. - A na imię Gregory Obawiam się, 
że...
    Szukał właściwych słów, ale Annabel pierwsza przerwała milczenie.
    - Masz syna? - zapytała.
    - Niezupełnie. Przyjmijmy, że jest jednym z domowników.
    Spojrzała spod oka. Och, ten przeuczciwy lord Ardmore ma bękarta, który mieszka w 
jego domu? Natychmiast jednak uświadomiła sobie, że wcale jej to nie przeszkadza. Gdyby 
oddał potomka z nieprawego łoża do sierocińca, z pewnością by się jej to nie spodobało.
    -Jakijest Gregory?
    - Przeżywa trudny okres. Ma dosyć skomplikowaną naturę - powiedział Ewan, ponownie 
podnosząc jej rękę do ust. - Jest niezwykle ambitny i nie akceptuje nawet najdelikatniejszej 
krytyki. Pomyślałem więc, że może kobieta zdołałaby nieco utemperować chłopaka.
    - To może być trudne - zauważyła, patrząc na niego ze współczuciem. - Zycie nie 
głaszcze tych, którzy nie pochodzą z prawego łoża i którym uniemożliwiło to zajęcia 
ważniejszych stanowisk.
    122
    -1 jest trudne - odparł Ewan i się wzdrygnął. - Chłopak wstaje skoro świt i śpiewa na całe 
gardło. Ale nie byłby najlepszym nabytkiem dla chłopięcego chóru kościelnego.
    - Na całe gardło? - powtórzyła. Skinął głową.
    - Śpiewa prawie godzinę na blankach murów obronnych i jego y,\os roznosi się w 
promieniu kilometra. Jestem tolerancyjny, ale...
    Nie mogła się powstrzymać i przerwała mu znowu. -Jakie ma aspiracje?
    - Chce być mnichem.
    - Mnichem! W Szkocji nie mamy mnichów!
    - Mylisz się. Jest ich nawet sporo od czasu, gdy Napoleon wyrzucił wszystkich z Francji. 
U mnie siedzi trzech.
    - Macie klasztor?
    - Nie, nie, jedynie trzech mnichów. Należą do rodziny.
    - Zaczekaj - powiedziała nieśmiało. -Jeśli dobrze zrozumiałam, twoja rodzina składa się 
z: babki, stryja, stryjecznego dziadka, chłopca i trzech mnichów?
    Zawahał się.
    -1? - zapytała, unosząc brew.
    -Jest jeszcze Rosy McKenna - rzekł. - Nie wiem, co ci o niej powiedzieć.
    - To też twoja krewna?
    - Nie. Matka Gregory'ego.
    -Matka Gregory'ego? - powtórzyła. On miał... miał... - Tak nie może być - powiedziała. -
Jeśli bierzesz sobie żonę, Ardmore, tę drugą kobietę musisz odesłać. Chyba że... - Przyszło jej 
do głowy straszne podejrzenie. Wyglądał tak niewinnie, a jednak...
    - Dlaczego? Kim według ciebie jest dla mnie Rosy? - zapytał, wyraźnie się 
przekomarzając, jakby taka sprawa mogła być tematem rozmowy przy herbacie. On nie był 
prostakiem, ale najwyraźniej szaleńcem.
    Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Przychodziły jej do głowy jedynie takie słowa, które 
wstydziła się wypowiedzieć głośno.
    123
    - Nigdy nie była moją kochanką. - Wesołe ogniki zapłonęły w zielonych oczach. - Nie 
mógłbym przywieźć cię do domu, gdzie żyłbym z kochanką. - Ujął ją znowu za rękę, ale 
Annabel udawała, że nie zwraca na to uwagi.
    - No więc?
    - Gdybym miał kochankę - powtórzył z naciskiem. - Ale nic mam.
    - Ach tak. Kim zatem jest Rosy? A Gregory? |
    - Rosy była moją narzeczoną - odparł. | Wyrwała rękę z uścisku, ale on zupełnie tym 
niezrażony błyskawicznie usiadł przy Annabel. Ku jej zdumieniu szeroki uśmiech znowu 
pojawił się na twarzy Szkota. ?
    -Jesteś strasznie podejrzliwa - powiedział. - Naprawdę sądzisz, że mógłbym przywieźć 
żonę do domu, w którym czekałaby na mnie kochanka?
    - No więc, kim jest?
    - Mieliśmy się pobrać wiele lat temu - ciągnął. - O tym związku zdecydowali mój ojciec i 
jego serdeczny przyjaciel McKenna, kiedy obydwoje byliśmy jeszcze dziećmi. Kiedy więc 
nadszedł czas, Rosy została wysłana do mnie powozem. - Umilkł i jego oczy gwałtownie 
pociemniały. - Po drodze powóz zatrzymali zbóje. Znaleziono ją dopiero po tygodniu.
    - Och, nie - wyszeptała Annabel.
    - Od tamtej pory jej umysł nie funkcjonuje prawidłowo. Po dziewięciu miesiącach urodził 
się Gregory. Kiedy się okazało, że Rosy jest w ciąży, byłbym się z nią ożenił, ale ona nie 
potrafiła wówczas wypowiedzieć nawet najprostszego słowa. Poza tym źle na mnie 
reagowała. Krzyczała, kiedy się do niej zbliżałem, tak jakby się mnie strasznie bała. 1
    Serce Annabel ścisnęło się z bólu. |
    - Teraz jest już z nią znacznie lepiej - dodał Ewan, całując za-' ciśnięte dłonie Annabel. - 
Chociaż obcy mężczyzna może ją zawsze wytrącić z równowagi.
    -Ajej ojciec? i
    124 I
    - Przyjechał raz, ale nie chciał zabrać córki. Uważa, że należy ją umieścić w klasztorze, 
gdzie opiekują się takimi biednymi stworzeniami. Rosy jest na wpół Francuzką. Wysłaliśmy 
pismo do klasztoru, ale wróciło z adnotacją, że został zlikwidowany przez Napoleona, ii 
mniszki rozesłano w różne strony. Zamiast więc odesłać do nich Rosy, przyjęliśmy do siebie 
trzech mnichów. Są ogromnie pomocni w opiece nad biedną dziewczyną.
    - A więc ona jest drugim powodem, dla którego przybyłeś do Londynu w poszukiwaniu 
żony? - zapytała, usiłując.ignorować pocałunki, jakimi obsypywał jej dłonie.
    - Nie. Drugi powód to ojciec Armailhac - odparł. -Jeden z mnichów?
    Ewan skinął głową.
    -Wysłał mnie do Londynu, abym zatańczył z jakąś dziewczyną. -Zatańczył z jakąś 
dziewczyną? - powtórzyła Annabel. - Po <o?
    - Zinterpretowałem to jako sugestię, żebym znalazł sobie żonę wyjaśnił Ewan. - Nie 
chciałem się żenić, a ojciec Armailhac przekonywał mnie, że nie mam racji. Teraz podzielam 
jego pogląd. -()twierał jej zaciśnięte palce jak płatki kwiatu i zamierzał je znów (ałować.
    - Nigdy ze mną nie tańczyłeś - powiedziała szybko. - Tylko / Imogen.
    - Niezbadane są wyroki Boskie - odparł. - Ale to z tobą pragnąłem zatańczyć od 
pierwszej chwili, kiedy cię ujrzałem. I to ciebie chciałem poślubić, nie Imogen.
    Ewan szybko wyjrzał przez okno, gdy powóz zakołysał się na zakręcie. -Jesteśmy w 
Stevenage - powiedział. - Pokonaliśmy ten odcinek drogi w doskonałym czasie. Na nocleg 
zatrzymamy się w Świńskim Kotle.
    Annabel wysunęła dłonie z jego dłoni, jakby czymś spłoszona. Ale Ewan odwrócił się, 
ujął w dłonie twarz dziewczyny i zaczął muskać ustami jej usta.
    -Jesteś jak najlepsze wino - wyszeptał.
    125 •':,
    Doskonale wiedziała, co miał na myśli. Każdy jego dotyk sprawiał, że jej serce zaczynało 
mocniej bić. Potężne dłonie przesunęły się wzdłuż policzków i wplotły w jej włosy. Annabel 
czuła, że z;i chwilę Ewan zacznie ją całować... i wtedy nagle się odsunął.
    - Mamy problem, dziewczyno - powiedział.
    Annabel poczuła tak silny zawód, że z trudem powstrzymała się, aby nie przyciągnąć do 
siebie Ewana.
    - Tak bardzo bym chciał całować cię bez przerwy. Uśmiechnęła się.
    -Już sam widok twoich ust -jego głos zmienił się w aksamit - sprawia, że czuję się jak...
    - Dlaczego więc nic nie robisz? - Prowokacyjny uśmiech, który zadrżał w kącikach jej 
warg, wcale nie był jednym z tych ćwiczonych w lustrze i pomocnych w łowieniu bogatego 
małżonka. Właściwie sama nie potrafiłaby go określić.
    Pragnęła, żeby Ewan ją całował. Wtedy nie mogła myśleć o niczym innym, tylko o nim.
    I Ewan z pewnością nie należał do mężczyzn, którzy rozczarowują kobietę. Miażdżył 
wargami jej usta w oszałamiającym, uwodzicielskim pocałunku. Tym razem zadrżała już pod 
pierwszym dotykiem, a jej ciało stało się bezwolne, jakby pogodzone z przegraną i...
    Przesuwał dłońmi wzdłuż jej pleców. Wtuliła się w niego i natychmiast poczuła strumień 
spokoju płynący przez ciało. Jego ramiona były najbezpieczniejszym miejscem na świecie. 
Tylko usta miał takie nienasycone. W końcu jego język pokonał barierę jej warg i Annabel 
miała ochotę krzyczeć, ponieważ pragnęła... tak ogromnie pragnęła...
    Nawet nie bardzo wiedziała czego. Po prostu poddała się fali na-| miętności. j
    Kiedy drzwi otworzyły się gwałtownie i światło zalało wnętrze; powozu, Annabel nawet 
tego nie zauważyła, skupiona na dotyku rdzawych włosów, na pożądliwości namiętnych 
warg, na płomieniu, który palił jej uda...
    Ewan z ogromnym trudem odsunął się od Annabel. To było |.ik opętanie. Ulegał 
magicznej sile, ilekroć znalazł się tuż przy tej 'l/iewczynie, i już nie był sobą. Pachołkowi 
przytrzymującemu ilrzwi powozu posłał tak wymowne spojrzenie, że chłopak natychmiast je 
zatrzasnął. W powozie zapanował półmrok, ale Ewan do-konale widział Annabel. 
Wystarczyło wyciągnąć rękę i...
    Miał uczucie, że byłby w stanie widzieć ją zawsze. Nawet w ciemności jego dłonie bez 
trudu odnalazłyby wspaniałe, kształtne
    i l.llo.
    - Mamy... - umilkł, szukając właściwych słów. - Jest pewien problem - powiedział w 
końcu.
    Annabel poprawiała spinki podtrzymujące burzę loków. Przez sekundę wyobraził sobie 
jej piersi w obramowaniu złotych pukli i nieomal jęknął. Ostatnie cztery godziny wiele go 
kosztowały. Chyba będzie trupem, zanim dotrą do Szkocji.
    Podniosła na niego wzrok. Za każdym razem, kiedy ją całował, |ij twarz łagodniała, a z 
oczu znikał lęk. Miał nieprzepartą ochotę wziąć Annabel na ręce, zanieść prosto do gospody, 
a potem...
    - Do licha! - mruknął z dezaprobatą. Wjej oczach widać było rozbawienie.
    - Problem? - zapytała najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona.
    - Nie potrafię utrzymać rąk przy sobie - przyznał. Lubił jej uśmiech, taki obiecujący. - 
Nie możemy trzymać się z dala od siebie przez następne dwa tygodnie - powiedział. - Nie 
wspomnę o dzisiejszej nocy. - Nagle wyobraził sobie, jak Annabel spokojnie śpi obok niego, 
a on patrzy na nią pożądliwie przez całą noc.
    - Czy wkładasz nocny czepek? - zapytał z nadzieją w głosie. Pokręciła głową.
    - Czy twoja nocna koszula zakrywa cię od stóp do głów?
    Zachichotała. Nigdy nie słyszał jej chichotu... Wydał mu się cudownie kobiecy. Chciał, 
żeby chichotała z twarzą wtuloną w jego i .imiona, żeby jej przyspieszony oddech przechodził 
w westchnienia i jęki pod wpływem rozkoszy.
    - Nie zrobię tego, zanim dotrzemy do Szkocji.
    127
    \
    Uniosła brew.
    - Prędzej umrę - oświadczył. - Poza tym, nigdy nie śmiałbym postąpić wbrew temu, co 
wspólnie ustaliliśmy. Twój opiekun obie cal mi w przeddzień wyjazdu, że jeśli cię dotknę 
przed ślubem, po fatyguje się do Szkocji i zrobi mi coś bardzo nieprzyjemnego.
    Roześmiała się.
    - Trudno sobie •wyobrazić Rafe'a w tej roli.
    Ewan przypomniał sobie wykrzywioną z wściekłości twarz ksic cia, gdy Ewan 
poinformował go, że Annabel zgodziła się zaczekać /( ślubem, aż znajdą się w Szkocji.
    - Nie spodobał mu się ten pomysł, ale postanowił mi zaufać
    - powiedział.
    - To oczywiste - odparła z uśmiechem Annabel. - Nie musiałeś ratować mojej reputacji. 
Mogłeś wszystkiemu zaprzeczyć. Cala moja rodzina ma wobec ciebie dług wdzięczności.
    Wiedział, że nie powinien jej dotykać, mimo to zaryzykował.
    - Niech myślą, jak chcą. - Ujął ją pod brodę. - Ale ty nie jesteś mi nic winna. Pragnąłem 
cię od pierwszej chwili i szczerze mówiąc, sam powinienem napisać artykuł do 
„Messengera". I pewnie napisałbym, gdyby mi to przyszło do głowy.
    - Nie rozumiem.
    -Kiedy opuściłyście hotel, dużo o tym wszystkim myślałem, Wiem, że widziałaś mnie 
bez ubrania, a to zostałoby ocenione jednoznacznie. Oczywiście, byłem gotów cię poślubić, 
choćby dlatego, aby uchronić od życia w goryczy niespełnionych nadziei.
    - Teraz wiem, że jesteś Szkotem. - Uśmiechnęła się szeroko. Nie było nawet śladu lęku w 
tych cudownych oczach.
    - Z krwi i kości - wymruczał, muskając ustami kąciki jej warg.
    - Musimy jednak porozmawiać.
    - Pamiętaj tylko, że stoimy na podwórzu gospody - zauważył;! Annabel. - I wszyscy 
mieszkańcy pewnie się zastanawiają, dlaczego jeszcze nie wysiedliśmy z powozu.
    - Nie sądzę. - Pocałował drugi kącik jej ust. - Pewnie myślą, że nie wytrzymaliśmy do 
nocy poślubnej. Prawdopodobnie jesteśmy
    128
    Buz otoczeni ciekawskimi, którzy nie mogą się doczekać, kiedy powóz zacznie się bujać.
    B -Zacznie się bujać? - powtórzyła głosem pełnym fascynacji |B rozbrajającej naiwności. 
-Jak to: bujać? rfr Nie mógł jej tego wyjaśnić słowami. j - Będę musiał spędzić noc w stajni-
jęknął.
    -Nie! - zawołała, a w jej oczach pokazały się wesołe iskierki. Wiadomość o tym 
natychmiast by się rozeszła i wszyscy uznaliby, • ? się rozstaliśmy, zanim jeszcze zdążyliśmy 
się pobrać. To kiepski I ">mysł.
    -Wieczna Ewa - rzekł, patrząc na nią z fascynacją. Mogłaby go I'oprosić, aby zjadł 
jabłko, i po chwili owoc by zniknął. - Uprawianie miłości bez bożego błogosławieństwa jest 
grzechem - powiedział tak samo do siebie, jak i do niej.
    Nie wiedział, czy dobrze go zrozumiała, ale wyglądało na to, że uciis tej wypowiedzi 
budził w niej wątpliwości.
    - A więc uważasz, że jestem Ewą? - Potrząsnęła lokami.
    - Tak. I lepiej, jeśli narzucimy sobie ograniczenia. Przede wszystkim powinniśmy 
przestać się całować, ponieważ dobrze wiem, do-k,|il to prowadzi.
    Annabel poczuła rozczarowanie. Dzięki pocałunkom Ewana zakłopotanie i lęk gdzieś 
znikały.
    - Oczywiście, skoro nie potrafisz nad sobą panować - zauważyła wyniośle. -Jak sam 
zaznaczyłeś, to dla nas okres zalotów - przypomniała. -W typowej sytuacji mógłbyś mnie 
zwabić gdzieś w zarośla ogrodu!
    - Mógłbym, naprawdę? Przyznaj się więc, czy wielu było takich zalotników, którzy 
usiłowali skręcić z tobą z ogrodowej alejki?
    Roześmiała się szeroko.
    - A jak sądzisz?
    -Ja pomyślałem o ogrodowym zakątku, gdy tylko cię ujrzałem, (lóż, zostałaś okradziona 
z zalotów, ale mogę ci je zwrócić. Co powiesz, jeśli wszystkie popisy poprzednich 
adoratorów zaliczymy na moje konto?
    ^ I >roga do marzeń 129
    - Pan Lemery zaprosił mnie na przejażdżkę po Hyde Parku i w pewnej chwili skręcił w 
pustą alejkę, ale miał niestety bardzo wilgotne usta. - Zrobiła tragiczną minę. - Czy ten jego 
pocałunek też przyjmiesz na swoje konto?
    Roześmiał się.
    - Z pewnością nie wszyscy Anglicy tak całują.
    Mogłaby przysiąc, że ten pomysł zaczął mu się nawet podobać.
    - Oczywiście, że nie wszyscy. Pocałunek lorda Simona Guthrie-go, tuż przed 
oświadczynami, był całkiem przyjemny.
    Spojrzał na nią chmurnie.
    -A więc lord poprosił cię o rękę? - Ale nagle, jakby dozna! olśnienia, dodał: - To 
dlaczego powiedziałaś: nie, skoro tak wspaniale całował?
    - Był trzecim z kolei synem - odparła Annabel. - Zostałabym więc żoną pastora. Ale te 
jego pocałunki... chyba miał dużą wprawę... - Najwyraźniej go prowokowała, chociaż w 
rzeczywistości pocałunki Ewana nie miały sobie równych. ,
    On to też wiedział. Rzucił jej ironiczne spojrzenie spod rzęs i rzekł*
    - Dobrze, zgoda na pocałunki. Ale nie w sypialni, pamiętaj! I
    - Nie będę błagać - prychnęła pogardliwie. - Mogę cię nie całować w ogóle.
    - Wiesz, że my, Szkoci, jesteśmy zupełnie inni niż Anglicy.
    - Zauważyłam!
    - Musiałaś więc dostrzec również, że nie boimy się mówić prawdy. A prawda jest taka, 
dziewczyno, że prowokujesz mnie do pocałunków, bo sama nie możesz się bez nich obejść. 
Poza tym, całkiem tracę nad sobą kontrolę, kiedy jesteś przy mnie.
    - Całkiem? - zapytała z odrobiną niedowierzania. Skinął głową.
    - Tak więc wszystko zależy od ciebie, Annabel. Musisz ściągnąć nam trochę wodze. 
Tylko pocałunki. Żadnych pieszczot w sypialni. Ustalmy limit. Dziesięć dziennie chyba 
wystarczy.
    Annabel uśmiechnęła się szeroko. Czuła niezwykłą satysfakcję, że zmusiła tego 
wielkoluda do przyznania się, że przy niej traci gło-
    130
    wę. Rekompensata za upokarzającą formę zaręczyn i za to, że nie (Iiciał jej poślubić 
natychmiast.
    -W takim razie będę panu wdzięczna, lordzie Ardmore, jeśli pan otworzy drzwi powozu i 
rozczaruje tłum.
    - Nie: lordzie Ardmore.
    - Ewanie.
    Kiedy się uśmiechnął, niewiele brakowało, aby go znów pocałowała.
    Ardmore jakby czytał w jej myślach.
    -Według mnie do dzisiejszego limitu zostało nam jeszcze pięć pocałunków.
    Pochyliła się i zastukała w drzwi powozu.
    - Może, biorąc pod uwagę twoje problemy z panowaniem nad lobą, powinniśmy zacząć 
od połowy tego limitu - zauważyła.
    - Nie ma mowy, wykorzystam cały - obiecał.
    Rozdziafl4
    podwórzu gospody Świński Kocioł panowało ogromne ożywienie. Pachołek 
przytrzymujący drzwi powozu dyskretnie skierował oczy w niebo.
    Schodząc po stopniach, Annabel uświadomiła sobie, że to niezwykłe ożywienie było 
rezultatem ich przyjazdu. Ubrani w barwy I Iwana - czerń i ciemną zieleń - mężczyźni 
wyprzęgali konie i wyładowywali bagaże.
    Annabel ze zdumieniem spojrzała na Ardmore'a.
    - Ilu forysi nam towarzyszy? - zapytała.
    - Sześciu przed i sześciu za nami - odparł, rozglądając się dookoła. - A oto i Mac.
    Szczupły mężczyzna w okularach i z jakimiś papierami w ręku szedł w kierunku 
Ardmore'a, przeciskając się przez tłum.
    - A ilu pachołków? - dopytywała się Annabel.
    131
    -Jak zwykle - odparł Ewan. - Czterech za każdym powozem.
    Annabel była tak odrętwiała, kiedy rano wsiadała do powozu, że nawet nie zauważyła 
barw lorda, a co dopiero tego, że nie podróżuj;| sami. Teraz powoli obróciła się dookoła. 
Jechali wspaniałym powozem w kolorze ciemnej zieleni z czarnymi ornamentami. Z boku 
stały dwa inne powozy w tych samych barwach, nieco mniej reprezentacyjne.
    Nie bardzo wiedziała, co o tym myśleć. Albo jej przyszły mąż byl utracjuszem, albo... 
albo... Odwróciła się do niego, ale mężczyzna w okularach właśnie podszedł i zaczął 
rozmawiać z Ewanem.
    -Annabel, chciałbym ci przedstawić pana Macleana, mojego rządcę - powiedział Ewan. - 
Mac i ja jesteśmy razem od dwunastu lat i nie wiem, jak bym sobie bez niego poradził. 
Podróżuje na przedzie i będzie nas witał na każdym postoju. Dobrze by było, żebyś i ty 
mówiła do niego Mac, jeśli oczywiście wyrazi zgodę.
    Annabel wyciągnęła rękę. Maclean miał ciepłe, brązowe oczy i ciągle zaaferowaną minę. 
Niepewnie ujął dłoń damy, ale natychmiast ją puścił i skłonił głowę. Annabel dygnęła.
    - Lady Ardmore - rzekł uroczyście. - Witamy w Świńskim Kotle. W gospodzie z 
niecierpliwością czekają na pani przybycie. - Odwrócił się do Ewana. - Ma pan najlepszy 
pokój, milordzie, a żona właściciela gospody przygotowuje specjalną kolację dla uczczenia tej 
szczególnej okazji. Są niezwykle podekscytowani, jeśli więc znaleźlibyście państwo chwilę, 
żeby się z nimi przywitać, dużo by to dla nich znaczyło.
    - Oczywiście, że się przywitamy - zapewnił Ewan i wsunął rękę Annabel pod swoje 
ramię. - A więc chodźmy, żono. - Zerknął na nią figlarnie.
    -Jak ci się udało dostać najlepszy pokój, skoro jeszcze kilka dni temu nie myślałeś o 
powrocie do Szkocji? Czyżby właściciel gospody odprawił kogoś z kwitkiem?
    - Nie znam szczegółów - odparł Ewan, prowadząc Annabel dookoła ogromnego głazu. - 
Takimi sprawami zajmuje się Mac.
    132
    Zbliżyli się do drzwi. Właściciel gospody ruszył dostojnym krokiem na powitanie gości. 
Był to mężczyzna słusznego wzrostu, łysy, z pogodnym uśmiechem i mocno pachnący 
calvadosem.
    - To dla mnie ogromny zaszczyt, lordzie Ardmore, milady, że wybraliście moją gospodę 
na noc poślubną. Czy mogę teraz zaprowadzić do pokoju? Państwa prywatna jadalnia jest 
tutaj, na prawo.
    Dwie minuty później Annabel siedziała w wygodnym fotelu, l.wan rozmawiał ze swoim 
rządcą, a jego lokaj z pokojówką Elsie przygotowywali gorące kąpiele. Po chwili pokój 
opustoszał. Pozostał w nim tylko lord Ardmore, który zmierzał teraz w kierunku Anna-IK-1 Z 
wyrazem twarzy zdradzającym wszystkie zamiary.
    - Ewanie, dlaczego podróżujemy w tak licznej eskorcie forysi? - zapytała.
    - Ze względu na to, co przytrafiło się Rosy. Nigdy nie dopuściłbym, aby coś podobnego 
spotkało ciebie. Warto wydać nawet cało-i nożne dochody, aby tylko podróżować 
bezpiecznie.
    Annabel milczała zakłopotana.
    Ewan nachylił się nad jej fotelem, oparł na poręczach i zapytał:
    - Co powiesz na pocałunek numer sześć?
    Całkiem sympatyczny ten mój prawie małżonek, pomyślała.
    - To nie najlepszy pomysł. Wolę kąpiel. I w moim pokoju, jeśli I H >zwolisz.
    - Ależ ten pokój jest nasz wspólny. - W jego oczach zalśniły diabelskie ogniki.
    -Awięc za drzwi, mój panie!
    Roześmiał się, posłusznie jednak ruszył w stronę drzwi.
    - Przyślę ci pokojówkę z gorącą wodą i będę czekał w jadalni... żono.
    Oczywiście dostał swoje pocałunki. Jeden za drzwiami jadalni luz przed kolejnym 
daniem. Drugi na łuku schodów. Potem przed wejściem do pokoju.
    Zostały więc dwa pocałunki.
    Elsie pomogła milady przebrać się w nocną bieliznę. Po chwili Annabel wskoczyła do 
łóżka i czekała. Pół godziny później zjawił się
    133
    Ewan, rozsiewając dookoła dobrze już znany jej ostry zapach kalwa-dosu. :.''.
    - Gospodarz przyrządza wspaniały calvados -powiedział z uzna-j niem.
    -Jak dobrze, że nie ma tu Rafe'a - zauważyła Annabel dla podtrzymania rozmowy, ale 
odniosła wrażenie, jakby Ewan nie bardzo' wiedział, o kogo chodzi.
    - Zamierzasz spać w tym skrawku jedwabiu? - zapytał ochrypłym głosem.
    Annabel zerknęła w dół. Miała na sobie francuską koszulki,' w kolorze wiosennych róż. 
Pomyślała, że z pewnością widział już podobne stroje. Podciągnęła okrycie prawie do piersi. 
Poza tym łoże było ogromne.
    - Tak, mam taki zamiar - odparła. - Tę koszulę otrzymałam od Tess w prezencie ślubnym.
    -Przejdę do naszej gotowalni - oznajmił stanowczym tonem Ewan. - A ty, moja droga, 
włożysz na siebie bawełniane odzienie albo nie spędzimy nocy razem. Wyskoczę przez okno i 
popędzę do stajni, a to wywoła więcej komentarzy niż nasz postój na podwórzu.
    Zamknął za sobą drzwi, a Annabel uśmiechnęła się z satysfakcją. Po sekundzie wsunął 
głowę do pokoju i dodał:
    - Ostrzegam cię, dziewczyno.
    Odrzuciła więc okrycie, a kiedy wstała, jego oczy pociemniały jak u głodnego tygrysa. 
Wiedziała, że ma atrakcyjne ciało, przynajmniej z męskiego punktu widzenia. Zawsze 
myślała o nim jak o niezwykłym posagu, który ofiaruje temu, kto zapewni jej życie w 
luksusie. Jednak teraz te atuty zyskały inne znaczenie. Widziała to w przyspieszonym 
oddechu Ewana, jego chrapliwym głosie i tym, jak stał w drzwiach, nie mogąc wykrztusić 
słowa. Jedwab skąpego stroju przylepił się na chwilę do jej ud. Ewan zamknął oczy, jakby go 
nagle przeszył ból. Annabel znów uśmiechnęła się z satysfakcją. j
    Ewan nerwowo szukał za sobą klamki. Po chwili wyszedł bezj słowa. Na szczęście 
wykrochmalona i dokładnie wyprasowana noc-j na koszula leżała na wierzchu bagażu. 
Annabel zdjęła więc zwiewny^
    134 , I
    jedwab i złożyła go starannie w lśniący, maleńki pakiecik, po czym włożyła na siebie 
zgrzebną bawełnę, która łopotała przy nogach jak żagiel okrętu, gdy dziewczyna wracała do 
łóżka.
    Gdy Ewan znów zjawił się w pokoju, zapięta pod brodę, zerknęła li,i niego znad okrycia. 
Był mokry, a zaczesane do tyłu wilgotne włosy opadały mu na kark. Jednak wciąż był w 
ubraniu. Uniosła brwi.
    - Wykąpałem się za gospodą, tuż przy śluzie - wyjaśnił. - Jest Ifdnak coś, o czym nie 
pomyślałem.
    -lak? ' ' ;r.\>.?•.•,.,.:•••••.?? .%•:_..:
    -Nie lubię spać wnocnej koszuli.
    - Jak w takim razie...
    - Sypiam nago - odparł. - Oczywiście nie mogę zrobić tego te-
    i .IZ.
    - To chyba oczywiste - prychnęła.
    - Chociaż widziałaś już mój nagi tors - dodał.
    - Ale nie mam ochoty widzieć go ponownie. Westchnął.
    -Wobec tego będę spał w koszuli. - Zdecydował i bez dalszych ? eregieli ściągnął buty i 
rzucił je na bok. Potem zaczął zdejmować juntalony. Annabel, czując, że jej policzki oblewają 
się rumieńcem, i xl wróciła się na bok i skierowała wzrok na ścianę.
    Po chwili ogromne ciało ułożyło się obok niej.
    - Nie pojmuję, jak mogłem doprowadzić do takiej głupiej sytu-,K ji - mruknął Ewan i 
Annabel musiała się odwrócić, żeby na niego spojrzeć.
    Leżał na plecach, z założonymi rękami, patrząc na obelkowanic sufitu. Podwinął rękawy 
odpiętej pod szyją lnianej koszuli. Annabel serce biło tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi.
    - Powinienem był zaprowadzić cię do biskupa i załatwić wszystko, jak należy, nie 
uważasz? - zapytał.
    - Nie uważam - odparła Annabel. - Czuła niewytłumaczalny wstyd. Było tak, jakby całe 
jej życie zmierzało do tej chwili, gdy znalazła się w łóżku z mężczyzną. Tylko dlaczego 
musiało się to zdarzyć w tak dziwnych okolicznościach?
    135
    -Nie śmiem nawet spojrzeć na ciebie - odezwał się po kilku minutach.
    Annabel miała wrażenie, że zaraz wybuchnie śmiechem.
    -A więc zamknij oczy, mój panie. - I znów odwróciła się do niego plecami.
    -Jeszcze dwa tygodnie męki -jęknął. - Muszę coś między nas położyć - oznajmił. - Nie 
mogę ryzykować, że obrócisz się podczas snu i wylądujesz w moich ramionach. Nie jestem aż 
tak odporny. - Wziął podgłówek długości połowy ciała, aby umieścić go między nimi.
    Annabel ułożyła się wygodniej, próbując zasnąć, gdy nagle on zjawił się znowu, tuż nad 
nią.
    - Mam jeszcze dwa pocałunki - rzekł. -Jeden zostawię sobie na rano.
    - Ale sam mówiłeś, że nigdy w sypialni - przypomniała, czując jednocześnie 
podekscytowanie i lęk.
    - Będzie to więc jedynie pocałunek na dobranoc. - Musnął war gami jej usta. - Nie liczy 
się do mojej dziesiątki. Nawet nie wiesz, jak bardzo dziękuję Bogu, że twoja siostra Imogen 
wtedy tak mnie się uczepiła.
    Uśmiechnęła się do niego, potem ponownie odwróciła. Po chwili, słuchając jego 
spokojnego oddechu, sama zapadła w sen.
    Rozdział 15
    a pan o sobie bardzo wysokie mniemanie - stwierdziła Imogen do lorda Mayne'a.
    Szedł za nią w górę po ogromnych schodach wiodących do sali balowej Almack's.
    - Bardzo wysokie - odparł Mayne. - Szkoda, że nie można tego powiedzieć o pani.
    - Nie musi być pan taki sarkastyczny tylko dlatego, że próbowałam pana pocałować - 
rzuciła przez ramię Imogen. - Musiał się już pan całować w powozie dziesiątki razy. -W 
drodze do Almack's
    136
    M
    sugerowała, że skoro prawie cały Londyn uważa, że wiąże ich gorący romans, to 
obowiązkiem księcia jest przynajmniej pocałować ją od czasu do czasu. Mayne, niestety, 
uważał inaczej.
    Była zaskoczona, iż to, że Mayne wciąż nie odpowiadał na awanse, sprawiało jej 
przyjemność. Stanowił dla niej wyzwanie i odciągał myśli od Dravena.
    - Przyzwyczaiłem się, że decyzja o czasie i rodzaju rozrywki to 11 lój przywilej - odparł.
    -Wyświadczam ci zatem ogromną przysługę, zabierając w nowoczesne czasy. Kobiety, 
szczególnie przedwcześnie owdowiałe, nie muszą zachowywać się jak zakonnice.
    - Te wszystkie nowe trendy są zdecydowanie nie dla mnie -mruknął w zadumie Mayne.
    - Och, nie wierzę. Brak moralności pasuje do pana bardziej niż pruderia. Musi pan 
podtrzymać swoją reputację, bo ludzie zaczną pana uważać za dobry materiał na męża. A 
matki mające córki na wydaniu będą dopisywać pańskie nazwisko do listy potencjalnych 
konkurentów, zamiast wzdrygać się ze zgrozy, gdy zatrzymuje pan wzrok na którejś z panien.
    - Sam siebie zdumiewam - przyznał Mayne, dołączając do Imogen na szczycie schodów.
    - Mówiąc szczerze, powinien pan obsypać mnie z wdzięczności gorącymi pocałunkami. 
Oto ja, urodziwa, młoda wdowa pozwalam panu dotrzymywać mi towarzystwa. Gdyby salony 
nie były przekonane, że zaangażował się pan w kolejny romans, mogłyby pomyśleć o panu 
jeszcze gorzej. V,
    - Ze rozważam wstąpienie w związek małżeński?
    - Ze ma pan kiłę - odparła Imogen.
    - Zdumiewasz mnie, pani - powiedział cierpko.
    Imogen roześmiała się głośno. Tak dobrze nie czuła się od wielu miesięcy. Zatrzymała 
się i położyła mu rękę na ramieniu.
    - Z pruderia też panu do twarzy. Skoro salony są przekonane, ze zdecydowaliśmy się na 
romans, to dlaczego nigdy mnie pan nie pocałuje? Czyżby nie uważał mnie pan za godną 
pożądania?
    137
    -Jest pani uosobieniem pożądania i doskonale pani o tym wie. - Powitał skinieniem 
głowy kogoś znajomego. - Ale czy musimy dyskutować o braku intymności w naszym 
związku akurat teraz?
    Twarz Imogen znów rozjaśniła się w szerokim uśmiechu.
    -Wszystkie ważne sprawy powinny być omawiane na oczach salonu. To powstrzyma 
niektórych od nadmiernego folgowania wyobraźni.
    -W takim razie chciałbym zauważyć, że nikt do końca nie jesi pewien, że naprawdę 
mamy romans; właściwie nie bardzo wiedzą, co o nas sądzić. Dlatego tak ich intrygujemy.
    - Ludzie zawsze wierzą w to, co najgorsze - rzuciła cierpko Imogen. - Szczególnie gdy 
dotyczy to młodych wdów. Griselda przytoczyła mi pewną niezwykle fascynującą balladę; 
refren podpowiada, że jeśli chcesz uwieść wdowę, powinieneś szybko ściągać bryczesy. - 
Zaśpiewała mu kilka linijek.
    -Jestem pewien, że już nieźle nas za plecami obgadują - zauważył Mayne. - I za chwilę 
puszczą w ruch języki jeszcze gorliwiej, jeśli zaśpiewa pani trochę głośniej. Młode kobiety, 
nawet wdowy, nie powinny znać takich wersów. Muszę porozmawiać z siostrą, aby jej nadzór 
nad panią był bardziej odpowiedzialny.
    - Nauczyłam się nie przejmować zbytnio tym, co ludzie mówią za moimi plecami - 
odparła Imogen. - Mogłabym się stać zanadto próżna.
    - Całkiem sprytne - przyznał Mayne, unosząc brew. Zachichotała.
    - Słyszałam to w jakiejś sztuce.
    - No cóż, pani z pewnością nie może się uskarżać na swoją reputację. Była pani na 
najlepszej drodze, aby ją ostatecznie utracić, kiedy się panią zająłem. A teraz, proszę tylko 
spojrzeć: opinia na pani temat jest raczej dobra, a wszystko dlatego, że nieustannie mnie pani 
odrzuca.
    -1 dziś wieczorem zrobię to samo, to takie zabawne. Zaprosi mnie pan do walca? ą
    - Tylko niech mnie pani znowu nie spoliczkuje - rzekł Mayne. Szkoda, że w ogóle to pani 
zaproponowałem. Wciąż boli mnie
    szczęka.
    - Obiecuję, że się powstrzymam - odparła, wsuwając mu rękę pod ramię.
    - Niech no zgadnę, lady Blechschmidt wchodzi właśnie na salę. Uśmiechnęła się 
czarująco.
    -Nie! •••>•.:/?<? •••A--H'-
    - Pani siostra, Tess? '-,: '.4y Imogen się roześmiała.
    - Nie! Dlaczego miałabym robić na Tess wrażenie, tak ostenta-i yjnie manifestując swoją 
słabość do pana?
    - Och nie, tylko nie to! - Mayne się zatrzymał. - Do licha, Imo-fcn, mogła mnie pani 
uprzedzić, że Rafę zjawi się dziś wieczorem w Almack's.
    - Nie miałam o tym zielonego pojęcia. - Obserwowała, jak były i ipiekun zmierza w ich 
kierunku. - Nieprawdopodobne. Nie sądzę, .ihy Rafę przepadał za Almack's. Przecież tu 
nawet nie podają alkoholu!
    -Powiem mu prawdę, zanim mnie zamorduje - oświadczył Mayne.
    - Nie, nie zrobi pan tego! Wprawi mnie pan w zakłopotanie, ujawniając innym, 
szczególnie Rafe'owi, że wobec mnie jest pan imrytaninem.
    - Nie ma mowy o żadnym zakłopotaniu - zaprotestował Mayne. Rafę będzie wdzięczny, 
jeśli się dowie, że najbliższy przyjaciel nie
    uwiódł jednej z jego podopiecznych, w dodatku owdowiałej zaledwie siedem miesięcy 
temu.
    - Sześć - poprawiła go Imogen. Skarcił ją wzrokiem.
    - A ile dni? :
    - Dwadzieścia - przyznała.
    - No, tak. - westchnął. -W każdym razie, byłbym w jego oczach potworem.
    139
    - Na litość boską! - zirytowała się Imogen. - Rafę nie jest już moim opiekunem. Stracił 
ten przywilej, kiedy wyszłam za mąż za Dravena. Jeśli zaś chodzi o pana, Mayne, to przecież 
jest pan uwodzicielem. Cały Londyn o tym wie. Jak i o tym, że Rafę jest pijakiem. Dlaczego, 
u licha, akurat teraz zaczyna pan mieć skrupuły?
    - Pięknie się pani wyraża - rzekł z ironią. -Jestem zawsze pod^| ogromnym wrażeniem 
takich, godnych damy umiejętności. I
    - Och, wszyscy mnie z tego znają - odparła, uśmiechając się sze-^ roko. Rafę 
konsekwentnie zmierzał w ich kierunku i Imogen dokładnie widziała, jaki był wściekły. Może 
to okrutne pozwolić mu uwierzyć, że Mayne postąpił jak nikczemnik. Ale Imogen uwielbiała 
irytować Rafe'a.
    Tak było i tym razem. Rafę wpadł między nich jak burza, ujął oboje pod ręce i, 
obdarzywszy jadowitym uśmiechem, wyprowadził z sali. Po chwili cała trójka znalazła się w 
bocznym saloniku. Rafę przystąpił do swojego ulubionego zajęcia: wrzeszczenia na Imogen.
    Stała przy kominku i bezmyślnie przesuwała palcem po obramowaniu. Biała skórzana 
rękawiczka natychmiast stała się szara. Może powinnam szepnąć słówko panu Willisowi, 
zastanawiała się Imogen. Chyba chciałby wiedzieć, że jego firma nie trzyma właściwego 
standardu.
    Na chwilę skoncentrowała się na tyradzie Rafę'a.
    - Nie do wiary, że możesz być aż tak zepsuty Najwyraźniej obwiniał za wszystko 
Mayne'a. Imogen kreśliła
    w warstwie kurzu czterolistną koniczynę. To niesprawiedliwe. Biedny Mayne musiał 
przyjąć na siebie całą furię Rafe'a. Najlepszy przyjaciel obrzucał go wyzwiskami, z których 
najłagodniejsze brzmiało „rozpustnik". A przecież...
    - Na litość boską! - zawołała, przyciskając rękę do serca. - Czy ja dobrze usłyszałam, 
wasza miłość? Czyja naprawdę słyszałam, że mówisz „diabeł wcielony" w mojej obecności? - 
Na jej twarzy ukazał się wymuszony uśmiech.
    Mayne spojrzał na nią wymownie zza pleców Rafe'a.
    140
    -1 ośmielasz się rzucać oskarżenia na Mayne'a? Mojego kochanego Mayne'a? - 
dramatyzowała, wyraźnie rozkoszując się słowami. Mayne to wartościowy członek 
społeczeństwa. A ty istniejesz jedynie po to, aby utrzymywać przemysł spirytusowy!
    Ale Rafę nie po to wciskał się w bryczesy i pędził do Almack's, /eby teraz tym dwojgu 
pozwolić na wywołanie jeszcze większego skandalu. Był zdecydowany zrobić wszystko, aby 
powstrzymać swo-|c podopieczne przed ciągłym niszczeniem sobie reputacji.
    - Mężczyznę ocenia się po jego odpowiedzialności - powiedział / kamienną twarzą. - 
Mayne nie poczuwa się do żadnej, więc ja, Boże wybacz, muszę to wziąć na siebie. Proszę, 
Mayne, nie rób tego. Zuchwalstwo Imogen to jedynie cienka skorupa, okrywająca smutek. 
Błagam w imię naszej przyjaźni, zostaw ją w spokoju.
    Mayne spojrzał na Imogen.
    Imogen spojrzała na Rafe'a.
    -Jeśli on nie jest gotów skończyć z tymi głupstwami - ciągnął ponuro Rafę, nie 
spuszczając wzroku z Imogen, to zabiorę cię z Almack's natychmiast, nawet siłą, jeśli będzie 
trzeba. Wyjedziesz ze mną na wieś. Musisz jak najszybciej dojść do siebie, a nie myśleć o 
ekscesach!
    - Czy Mayne będzie mógł wyjechać ze mną na wieś? - zapytała Imogen prowokacyjnym 
tonem tylko po to, żeby zobaczyć, jak oczy Rafe'a ciemnieją od szaroniebieskich do czarnych.
    - Nie, nie będzie mógł. - Odwrócił się od Mayne'a wyraźnie /irytowanego.
    -W porządku! Jeśli chcesz wiedzieć, Mayne nie zrobił niczego /tego. Dotrzymuje mi 
jedynie towarzystwa! Nie chciał, żeby nasz /wiązek stał się bardziej intymny. Przynajmniej 
do tej pory- dodała, uśmiechając się szelmowsko.
    -Ja mogę się zaofiarować,jeśli potrzebujesz innego towarzystwa niż Griselda.
    Imogen taksowała Rafe'a spojrzeniem, zaczynając od niesfornych włosów, zatrzymując 
się na chwilę na lekko uwypuklonym brzuchu i kończąc na czubkach niezbyt starannie 
wyczyszczonych butów. W końcu zauważyła:
    141
    - Muszę dbać o swoją reputację.
    -1 dlatego wybrałaś Mayne'a? - parsknął Rafę. - Przecież wszy scy myślą, że z nim 
sypiasz.
    - Nie. Jeszcze nie - Mayne po raz pierwszy włączył się do roy mowy.
    -Większość tak właśnie uważa - upierał się Rafę. - Reszta sądzi, że się do niej zalecasz. 
Jeśli więc nie masz zamiaru się żenić, to sugi-ruję, żebyś trochę utemperował swoje zaloty.
    Mayne nagle stracił pewność siebie.
    - Naprawdę tak myślą?
    - A czego się spodziewałeś? Nie wdałeś się w żaden romans od miesięcy. Chyba nawet 
od roku, nieprawdaż? I oto teraz Imogen n.i przemian to cię odrzuca, to znowu zachęca. 
Niektórzy nawet stawiają zakłady, że przyjmie cię przed końcem następnego miesiąca.
    Imogen zaczęła się wachlować, aby ukryć pełen satysfakcji uśmiech.
    - Nie miałam pojęcia.
    - Ani ja -jęknął Mayne.
    - Cóż, nie przejmuj się - powiedziała. - Na pewno bym cię nieprzyjęta. Tak więc nie 
musisz się obawiać o swoją małżeńską przy szłość. A zatem stanowię doskonały parawan dla 
twojego braku takich intencji. - Zwróciła się do Rafe'a: - No dobrze, udzieliłeś nu już małego 
ostrzeżenia. - Patrzył na nią tak dziwnie... Czyżby się-nad nią litował? Rafę, stary, przepity 
Rafę? Nie mogła się z tym pogodzić. - I jeszcze jedno - dodała słodko. - Chcę, żebyś 
dokładnie orientował się w sytuacji. Jedyną przeszkodą, która stoi między mn;| a łóżkiem 
Mayne'a, są jego własne skrupuły. - Otoczyła ramieniem szyję Mayne'a. - Będę, oczywiście, 
starała się wpłynąć na niego, aby zmienił zdanie.
    Oczy Rafe'a pociemniały z wściekłości.
    - Ty chyba nie wiesz, co mówisz - warknął. Uśmiechnęła się i jej serce mocniej zabiło na 
widok jego furii.
    Prowokowała Rafe'a i uwielbiała patrzeć, jak on się wścieka. Przycisnęła usta do policzka 
Mayne'a.
    142
    - Och, myślę, że jednak wiem.
    -Wybacz - rzekł Mayne, zdejmując jej rękę ze swojej szyi.
    - Ty po prostu usiłujesz pozbawić mnie przyjemności! - powie-J/.iała ze złością do 
Rafe'a. -Jesteś tak przesiąknięty whisky, że nie liożesz sobie wyobrazić ludzi, którzy znajdują 
radość w czymś in-lym niż alkohol!
    - To nie ma z tym nic wspólnego - mruknął Rafę. - Kiedy umarł |iój brat, zupełnie się 
zagubiłem, tak jak teraz ty.
    -Och?! - zawołała z ironią. - A kiedy się odnalazłeś? Po tylu
    [oświadczeniach twoje rady muszą być bezcenne. Mayne z jękiem zanurzył się w fotelu, 
ale Imogen nie zwracała a niego uwagi.
    Rafę zacisnął szczęki.
    - Zrezygnuję z whisky, jeśli ty wycofasz się z bezwstydnej zaba-\\y, prowadzącej do 
zguby - wycedził po chwili.
    - Nie widzę żadnego powodu do wstydu - zaprotestowała Imo-n n. - Chyba zapomniałeś, 
że nie jestem niewinną panienką, spusz-? i |ącą wzrok na widok męskiego...
    Mayne przerwał jej nagle.
    -To jest...
    Ale Rafę nie pozwolił mu dokończyć.
    - Imogen, starasz się zagłuszyć smutek poprzez ciągłe skandale. Słyszałaś już: robiłem to 
samo.
    - Ty... - Nagle umilkła, ponieważ Wj jego oczach było tyle ciepła i współczucia. 
Odwróciła się gwałtownie i usiadła Mayne'owi na kolanach, ignorując jego cichy protest. - 
Pójdę ku zatracie, ale włas-n;| drogą - oświadczyła, ocierając policzek o ciemne włosy 
Mayne'a, jle nie spuszczając oczu z Rafe'a. - Nigdy nikt nie całował mnie tak namiętnie jak 
Mayne. Uwielbiam go.
    W Rafie zawrzała książęca krew. Jego oczy płonęły. -Jeśli naprawdę tego chcesz...
    - Chcę - odparła, niemal pragnąc, aby ją chwycił za rękę i wyciągnął z pokoju. - Ty nie 
stronisz od whisky, więc dlaczego ja miałabym stronić od Mayne'a? On jest znacznie 
słodszym drinkiem.
    143
    Maynejęknął. j|j
    - Tylko nie bierz się do poezji, Imogen.
    - Żałosna analogia, ale przyjmuję twój punkt widzenia - powie dział Rafę, przesuwając 
dłonią po włosach, tak że potem były jeszcze bardziej zmierzwione. - Może nie miałem prawa 
cię krytykować Sam nie jestem wzorem. Ale zależy mi na tobie, Bóg jeden wk\ z jakiego 
powodu. Jestem twoim opiekunem, ponieważ tego życzył sobie twój ojciec. Z pewnością nie 
chciałby widzieć, jaką drogę wy brałaś.
    - Skąd wiesz? - spytała z kamienną twarzą. - O ile mi wiadomo, spotkałeś się z nim tylko 
raz.
    Rafę zacisnął szczęki i zwrócił się do Mayne'a, który starał się odsunąć włosy Imogen od 
swoich ust. »
    - Dbaj o nią - rzucił krótko.
    - Ja... - wykrztusił z trudem Mayne. Ale Rafę już zniknął. Imogen oparła głowę na 
ramieniu Mayne'a.
    - Wszystko pani zepsuła - powiedział, ciągle odgarniając jej w! sy ze swojej twarzy.
    Teraz, gdy napięcie opadło, Imogen łzy napłynęły do oczu. -Ja nie chciałam... ja...
    - O Boże! - zawołał Mayne, pośpiesznie szukając czegoś w szeni. - Proszę. - Podał jej 
dużą chustkę do nosa.
    - Przepraszam - zawodziła Imogen.
    Mayne posadził ją sobie wygodniej na kolanach. Teraz łzy płynęły takjak strugi deszczu 
podczas burzy. Ale każda burza kiedyś mija. Wkrótce otwarcie sezonu w Ascot i nigdy nie 
było za dużo czasu, aby się do niego przygotować.
    
    144
    Rozdziafló
    /Lbliżał się koniec pierwszego tygodnia podróży, gdy Ewan zdecydował się zmienić 
zasady gry. Chciał zwiększyć liczbę pocałunków. Annabel też o tym myślała. Ku jej 
zdumieniu im częściej Ewan ją i iłował, tym bardziej była tych pocałunków spragniona. 
Zerkała na tm-go ukradkiem, ale szybko się przekonywała, że on też patrzy na ni.|, a wyraz 
jego oczu...
    Była druga po południu, pora lunchu, a oni już wykorzystali >\ /ystkie pocałunki. 
Wczesnym rankiem Ewan złamał regułę, krad-i i,|c jeden w sypialni.
    - Zatrzymamy się w najbliższej wiosce i weźmiemy ślub - powiedział.
    Annabel nie podobał się jednak ten pomysł.
    - Nie. - Pokręciła głową. - Chcę, aby ślubu udzielił nam ojciec Armailhac. - Gdy Ewan 
nie jechał konno przy powozie, skracali so-liic czas, prowadząc długie rozmowy. Annabel 
była coraz bardziej zaintrygowana poważnym, wrażliwym zakonnikiem, którego Ewan 
traktował prawie jak własnego ojca. - Poza tym do najbliższej wio-
    ?t ski nie dotrzemy wcześniej jak dopiero wieczorem. Zamiast lunchu
    ^m będziemy mieli piknik.
    ?r Mac zorganizował wszystko. Załadował ogromne kosze do jednego z powozów, które 
wyruszały wcześnie, żeby wszystko dotarło II.i czas. Zycie z Makiem jest niezwykle 
przyjemne, pomyślała An-n.ibel.
    - Piknik -jęknął Ewan. -1 żadnych...
    - Żadnych - odparła stanowczo. Zastanawiała się, dlaczego tak I urdzo lubiła tę grę w 
pocałunki. Coś jednak w tym było. Mogła mu powiedzieć „nie" i powtarzać to wiele razy, aby 
w końcu pozwolić wziąć się w ramiona. Mieli tylko pewne kłopoty z zakończeniem 
pocałunku. W rezultacie jeden pocałunek trwał nawet pół godziny.
    -Jestem Szkotem - powtarzał często. — Ty oczywiście przywykli.ś do Anglików, a 
wszyscy wiemy, jacy z nich szybkobiegacze.
    10 Droga do mar/en
    145
    Nie odważyła się zapytać, co dokładnie miał na myśli. Najwy raźniej jednak pośpiech nie 
był pożądany w sypialni.
    Powóz zatrzymał się, gdy Ewan nieoczekiwanie powiedział:
    - Celem tej podróży jest lepsze poznanie się nawzajem. - Jego oczy śmiały się figlarnie. - 
Proponuję więc, żebyśmy włożyli w to więcej wysiłku.
    -Zgoda. . - Będziemy zadawali sobie pytania.
    - Przecież od dawna to robimy - zauważyła.
    - Chodzi o trudne pytania. Każda odpowiedź, szczera i uczciwa, zostanie nagrodzona 
pocałunkiem.
    -Jeśli więc nie odpowiem uczciwie, to nie będzie żadnego pocałunku? - zapytała.
    - Żadnego. Ale będziesz mogła zadać mi pytanie.
    - Kto zadecyduje, czy odpowiedź jest uczciwa?
    - Ten, kto jej udziela, oczywiście. Ja zaczynam. A więc, panno Annabel Essex, wyobraź 
sobie, że stajesz przed aniołem, który zna wszystkie twoje uczynki. Jaki jest twój najcięższy 
grzech?
    - Nie mam żadnego - odparła bez wahania. Lokaj otworzył drzwi i Ewan pomógł jej 
wysiąść.
    - Czy twoja odpowiedź była uczciwa? - zapytał, kiedy znaleźli się na skraju uroczej łąki.
    - Nie - przyznała. - Och, Ewanie, czyż tu nie jest ślicznie? Mac wyszedł im naprzeciw, 
kłaniając się i ściskając w rękach plik
    papierów.
    - Lordzie Ardmore, państwa piknik przygotowałem na pola-nie pod drzewami. Jeśli pan i 
jej lordowska mość nie będą mieć ni( przeciwko, żeby przejść przez łąkę. Jest prawie sucho.
    - Mac, to najpiękniejsze miejsce na ziemi! - zawołała Annabel, uśmiechając się 
promiennie.
    - A ty i służba? - zapytał Ewan rządcę.
    Mac skinął głową w kierunku drogi. Annabel w promieniach słońca zauważyła prosty 
stół, a obok beczułkę piwa.
    146
    - Do Witham Comraon czeka nas długa droga. Pomyślałem więc, żeby tu zatrzymać się 
na posiłek. Kolacja nie będzie wcześniej 111/ o dziesiątej, a być może i później.
    Uśmiech na twarzy Ewana stawał się coraz szerszy.
    - Mac, przypomnij mi, że mam ci podwoić wynagrodzenie - po-lcdział, po czym podał 
ramię Annabel.
    Pogoda, jak na początek maja, była wyjątkowo piękna. Biadoli icbieskie niebo wyglądało 
jak wypłowiałe na słońcu płótno i tylko i ilka delikatnych chmurek przepływało wysoko. 
Łąka usłana była < i ybulą, której białe kwiaty wychylały się z zielonej trawy. Zatrzyma-ii się 
pod kępą olch, która oddzielała łąkę od niewielkiej polany. Pod
    Ichami rosły dzwoneczki; ich ciemnoniebieskie główki zwieszały
    u,- z delikatnych łodyżek.
    - Spójrz tylko! - zawołała Annabel, opadając na kolana i tuląc twarz do dzwoneczków. - 
Tyle ich tutaj, nigdy nie widziałam takiego morza kwiatów!
    Ewan przykucnął przy Annabel.
    - Są takiego samego koloru jak twoje oczy. - Przyłożył jeden / kwiatków do jej policzka. 
- Nie, jednak nie. Masz niezwykłe oczy, wiesz?
    Stłumiła śmiech.
    - Pochlebca - mruknęła. - Zapytam cię o twój najcięższy grzech, potem sama osądzę, czy 
powiedziałeś prawdę.
    Uśmiechnął się, niezbyt szczerze, ale milczał. Miała na kola-|i;ich mnóstwo niebieskich 
dzwoneczków, podniosła więc spodli ice, aby nie pogubić kwiatków, i ruszyła w stronę, gdzie 
w cieniu ogromnego dębu Mac rozłożył piknikowe nakrycia. Promienie słońca przeciskały się 
przez drobne listki, zamieniając seledynową /uleń na kolor szafranu i nakrapiając nakrycia 
maleńkimi plamkami cienia. Ewan uroczyście poukładał maleńkie dzwonki do szklanek, po 
czym napełnił naczynia wodą z pobliskiego strumienia. I'o chwili oficjalny piknik ze srebrami 
i serwetami zamienił się w beztroskie przyjęcie.
    147
    Kiedy Ewan wyciągnął się na trawie, Annabel uświadomiła so< bie, że od chwili, gdy 
powiedziała, że nie ma żadnych grzechów, prawie się nie odzywał.
    - A twój największy grzech? - zapytała.
    - Och, mam ich mnóstwo - odparł.
    -Wobec tego, jaki jest najnowszy? '.-...
    - Pożądanie - przyznał, patrząc na nią jak wygłodniały wilk. ? Zasłużyłem chyba na 
całusa za szczerość?
    Z trudem zdusiła śmiech.
    - Taki grzech ma zwykle krótki żywot - zauważyła. - Z tego, co słyszałam od zamężnych 
kobiet na wsi, mężczyzna czuje do swojej żony pożądanie niezbyt długo, jeśli w ogóle.
    - Ale nie ja - odparł Ewan, ignorując jej kpiarski ton. - Będę cii; pożądał aż do dnia, w 
którym spotkam się ze Stwórcą.
    Annabel uniosła brwi, ale Ewan wydawał się odporny na sarkazm. Trudno było zdobyć 
się przy nim na cynizm; słowa umierały, zanim jeszcze zostały wypowiedziane. Wzięła więc 
kanapkę z ogórkiem i zajęła się jedzeniem.
    Ewan wciąż nic nie mówił. W końcu cisza stała się nie do zniesienia. Annabel 
postanowiła ją przerwać.
    - Nie jestem pewna, czy pożądanie można uznać za grzech, jeśli dotyczy mężczyzny i 
jego żony. I nie o to chodzi, że nie jestem twój;) żoną, ale...
    - Będziesz - dokończył. - Sam się nad tym zastanawiałem. Przy okazji zapytam ojca 
Armailhaca. U
    - Strasznie poważnie takie sprawy traktujesz. I
    - Nie mamy, niestety, wolnego kieliszka. - Podał jej otwartą buł telkęwina. ?
    Spojrzała ze zdumieniem. I
    - Nie mogę tak pić. ?
    - Dlaczego? -Wziął od niej butelkę. - Tak, jest wiele rzeczy, któł rych damy nie mogą 
robić - przyznał. Wyjął dzwoneczki z kieliszki i przełożył do innego, po czym nalał wino. -A 
wracając do tematu, to rzeczywiście takie sprawy traktuję poważnie. .
    148
    I
    - Dlaczego? - spytała. Wino musowało lekko i pachniało kwia-mi.
    - Ponieważ dbam o swoją duszę. -Wziął kolejny łyk wina. Patrzyła na Ewana, usiłując 
zrozumieć, co miał na myśli, ale nie
    logia się skupić. Teraz wiedziała, jakie miękkie są jego włosy i jak tulownie wiją się na 
karku. Znała to uczucie, gdy dotykałajego twa-/y, na której pojawiał się zarost. I miękkość 
warg, które potrafiły prawić, że bezwolna osuwała się w jego ramiona. I te oczy... | - Przestań 
tak na mnie patrzyć - rzekł cicho. - Bo inaczej bę-'/iemy musieli prosić Boga o wybaczenie, że 
nie dotrzymaliśmy i /.yrzeczenia.
    Zamrugała.
    -Ja tylko starałam się zrozumieć, co to jest ta twoja dusza.
    - To najcenniejsza rzecz, którą się otrzymuje od Boga, i nie wolno jej zmarnować.
    Annabel zmarszczyła brwi i w zamyśleniu wypiła resztę wina.
    - Czyżbyś chciał powiedzieć, że jesteś religijny? Wyglądał na zaskoczonego.
    - Nie do końca wiem, co masz na myśli, ale podejrzewam, że powinienem odpowiedzieć: 
tak.
    Ona i jej siostry chodziły kiedyś do kościoła co tydzień. Było ndnak w tym tylko 
poszanowanie tradycji. Nie pamięta, czy kiedykolwiek zamieniła więcej niż kilka słów z 
miejscowym pastorem. Pewnego dnia ich ojciec nazwał go bezczelnym żebrakiem i opuścił 
k< iściół, zanim umilkły organy. A to znaczyło, że pastor popełnił błąd, [nosząc ojca o 
przekazanie na kościół dziesiątej części dochodów.
    Kiedy wraz z siostrami przeniosła się do Anglii, Rafę rzadko wygrzebywał się z łóżka na 
tyle wcześnie, by uczestniczyć z nimi w niedzielnej mszy. Griselda, która miała własny, 
inkrustowany per-l.imi modlitewnik, kiedy wracała do domu, rozmawiała o spotkaniu i 
przyjaciółkami, a nie o kościelnej ceremonii.
    Ewan znów napił się wina.
    - Moje wyznanie chyba cię zmroziło - zauważył. - Patrzysz, jakby i ni wyrosła druga 
głowa. Tak czy inaczej, liczę na całusa.
    149
    Annabel zastanawiała się, co powiedzieć. Oczywiście nie widziała nic złego w 
religijności. Wielu wartościowych ludzi przyjmowało święcenia i zostawało arcybiskupami. 
Dotyczyło to jednak z reguły drugich synów w rodzinie. Prości wieśniacy natychmiast często 
praktykowali bezkrytyczną wiarę. Wiara w niebo jest cudowna dla dziecka. Jej również 
pomogła, kiedy zmarła matka. Ale od tamtej pory...
    - Zrozumiałem, że nie określiłabyś siebie jako osoby religijnej.
    - To prawda - odparła Annabel. - Chociaż nie przeszkadza mi, że jesteś... to znaczy cieszę 
się, że... - Zaplątała się i nie bardzo wiedziała, jak wybrnąć.
    -Uważasz zatem, że odpowiedziałem szczerze? - Obrócił się tak, aby być blisko Annabel.
    - Chyba tak - rzuciła bezwiednie, wciąż mając kłopoty z pozbieraniem myśli.
    - I naprawdę to była szczera odpowiedź. - Patrzył wyczekująco.
    - Aha - mruknęła. - Chodzi o pocałunek. W porządku. - Pochyliła się i pocałowała go po 
matczynemu, bo zachował dziecięcą wiarę.
    Chciała się odsunąć, ale Ewan nie pozwolił.
    - Angielskie pocałunki są do niczego - wyszeptał i zanim Annabel się zorientowała, już 
leżała na plecach, a nad nią pochylał się ogromny Szkot.
    W jego oczach było coś, co sprawiło, że Annabel zapomniała o wszystkich 
wątpliwościach dotyczących Kościoła, duchownych i zasad wiary.
    -Jesteś mi winna całusa, Annabel Essex. - Ciepły oddech musnął jej policzek. -A nawet 
dwa, jeśli dobrze liczę.
    Bliskość Ewana sprawiła, że Annabel zaczęło mocniej bić serce. Jednocześnie czuła, że 
ogarniają cudowny spokój, jak zawsze, gdy rudowłosy Szkot brał ją w ramiona.
    Oparł się nad nią na łokciach. Zamknęła oczy i nie widziała już ani błękitu nieba, ani 
lśniących włosów Ewana. Teraz całym światem
    150
    były jego usta i dotyk ręki na policzku. Wargi, gorące i nieustępliwe, rzeźbiły jej usta 
powoli i cierpliwie, aż je w końcu rozchyliła.
    - Lubisz się ze mną droczyć, prawda? - wyszeptał chrapliwym głosem.
    Uśmiechnęła się. U
    - Ale tylko przez chwilę, pod warunkiem że... . Nagle dech jej zaparło. Usta Ewana ją 
zniewalały. Były władcze
    i pożądliwe... Czuła, że drży; że fala gorąca płynie przez ciało. Mog-l.i już tylko wpleść 
palce w jego włosy i oddać pocałunek.
    Odnosiła wrażenie, że ten pocałunek trwa wiecznie. Kiedy czuła w sobie narastający 
płomień, Ewan nieoczekiwanie się od niej odsunął.
    - Mamy jeszcze jeden - wymruczał.
    Annabel uśmiechnęła się i objąwszy go za szyję, starała do siebie przyciągnąć.
    - Na co więc czekasz? - wyszeptała.
    Tym razem zetknęli usta w dzikim uniesieniu. Annabel słyszała c ichyjęk i nagle 
uświadomiła sobie, że należał do niej. Pragnęła czuć każdy mięsień jego ciała. Robiła 
wszystko, aby już nic ich od siebie nie dzieliło.
    Roześmiał się, ale śmiech uwiązł mu w gardle.
    - Nie, nie będziemy się całować - powiedział.
    Nagle jego ogromna dłoń dotknęła jej talii. Ciałem Annabel wstrząsnął dreszcz. Ewan 
przestał ją całować, mimo to nie otworzyli oczu. Obawiała się, że wtedy on cofnie rękę, która 
przesuwała się wciąż wyżej i wyżej...
    Na chwilę, cudowną chwilę, ogromna dłoń ujęła jej pierś. Ciało instynktownie wygięło 
się w łuk, z ust wyrwał się krzyk. Kciukiem delikatnie masował jej brodawkę. Annabel nigdy 
czegoś podobnego nie przeżywała, jakby ten ledwo dostrzegalny ruch palił jej całe ciało. 
Otworzyła nagle oczy. Był pochylony nad nią, wyraźnie widziała ostry zarys szczęki. Kiedy 
spotkali się wzrokiem, a Ewan powtórzył pieszczotę, znów krzyknęła. Przyciągnęła go do 
siebie. Z pasją wpił wargi w miękkie usta.
    151
    W pewnej chwili się odsunął. Annabel mimo szumu w tętniących skroniach wyraźnie 
słyszała jego przyspieszony oddech.
    Otworzyła oczy i przez chwilę patrzyła w niebo. Nie wiedziała, co zrobić. Zachowała się 
jak kobieta niemoralna. Czy ktoś tak głębo I ko religijny, jak on, nie mógł być tym dotknięty?
    1 - Pocałunek skończony - oznajmiła.
    Czuła, jak oblewają fala wstydu. Doskonale wiedziała, czego tak skrycie pragnęła: żeby 
ściągnął z niej stanik i dotykał nagich piersi. I gdyby nie była taka skrępowana, poprosiłaby, 
żeby to zrobił. Żałosne. Zagryzła wargę. Tak bardzo by chciała nie otwierać oczu i nic 
udawać, że to wszystko nigdy się nie wydarzyło.
    -Myślę, że powinniśmy się zachowywać tak, jakby się nic nic stało - powiedział 
opanowanym głosem.
    A więc zgodził się z nią! Annabel poczuła piekący wstyd, ale zaraz wytłumaczyła sobie, 
że już nie cofnie czasu.
    Usiadła i unikając jego spojrzenia, zajęła się swoimi włosami, Kątem oka zauważyła 
kieliszek z winem. Sięgnęła po niego drżąc;| ręką. Wypiła całą zawartość. Pomogło. 
Przynajmniej trochę. Mimu to wciąż nie miała odwagi spojrzeć Ewanowi w oczy. M
    Napełnił kieliszek. m
    - Lepiej zjedz coś, zanim znowu wypijesz wino - poradził jqł nie kryjąc rozbawienia. ™
    Właściwie ciągle był rozbawiony i Annabel zaczynało to już irytować. Zerknęła na niego. 
Oczywiście, wyglądał tak, jakby się nic nie wydarzyło. Powoli dochodziła do wniosku, że nic 
nie jest w stanie wyprowadzić go z równowagi. Gorączkowo szukała w myślach niewinnego 
pytania, którym mogłoby udowodnić, że też potrafi być twarda.
    -Jak sądzisz, ile jeszcze dni potrwa nasza podróż? - zapytała, a widząc, że Ewan się 
śmieje, zrozumiała, jaki popełniła błąd.
    Oblała się purpurą, ale Ewan udawał, że tego nie widzi.
    - Osiem - odparł spokojnie. Skinęła głową i wzięła kanapkę.
    - Trochę się obawiam zadać ci inne pytanie.
    152
    - Śmiało - odparła. - Najwyżej nie odpowiem szczerze, nie ma więc powodu do 
niepokoju.
    - Doskonale. Lubisz moje pocałunki, Annabel?
    Już sam dźwięk jego głosu sprawił, że ciarki przebiegły jej po plecach. To było 
szaleństwo.
    - Cóż, robisz postępy. Wprawdzie lord Guthrie to niedościgniony wzór, ale ty też jesteś 
niezły.
    Wybuchnął śmiechem.
    -Jedyną dobrą stroną twojej odpowiedzi jest to, że nie zarobię i.ilusa.
    Zagryzła wargi, usiłując nie pokazać po sobie, jak bardzo czuje uę głupio.
    - Obawiam się, że kiedy wreszcie skończymy z tym przeklętym |>rzyrzeczeniem, 
wewnętrzny ogień zamieni nas w kupkę popiołu. Słyszałem, że to się czasem zdarza.
    Kąciki jej ust zadrżały w uśmiechu, ale wciąż nie mogła się przemóc, aby na niego 
spojrzeć.
    - A skoro już jestem taki szczery... - ciągnął. - Przyznam, że I lochę się boję, że mnie 
znienawidzisz za to, co zrobiłem. Nie planowałem tego. - I nagle nie siedział już po drugiej 
stronie piknikowego koca, ale klęczał tuż przed nią. - Wybaczysz mi, Annabel?
    wyszeptał. -Wiem, że nie powinienem cię dotykać przed ślubem. |,i... straciłem nad sobą 
kontrolę i pewnie teraz myślisz, że jestem nieokrzesanym gburem, ale... Wjego głosie słychać 
było ból.
    - Ewanie? -Tak?
    - Lubisz mnie całować?
    - Na litość boską, dziewczyno, to jedyna rzecz, o której myślę od i.ma do wieczora.
    - Właśnie wygrałam całusa - powiedziała, decydując się w konni spojrzeć wjego 
przepastne zielone oczy. Zadrżała pod wpływem lego, co w nich zobaczyła. Pociągnęła go ku 
sobie i osunęła się na koc. Pożądanie wróciło tak szybko, jakby nigdy nie przestali się
    153
    1
    całować. Nie mogła oddychać, myśleć, skupiając się wyłącznie na tym, czego pragnęła 
od dawna.
    Zdjęła jego rękę ze swojego policzka i przesunęła ją w dół. Jęknął, gdy jego dłoń objęła 
krągłą pierś. Całował Annabeł z dziką pasją i pożądaniem, które tyle obiecywało.
    I kiedy w końcu odsunął od niej głowę, uśmiechnęła się promiennie.
    —Już myślałem, że mi ręka przymarzła - mruknął.
    — A to dopiero Mac by się zdziwił - powiedziała Annabeł, zanosząc się od śmiechu.
    Ewan usiadł z wyraźnym ociąganiem.
    — Żadnych więcej pytań.
    — Żadnych.
    — Przynajmniej nie dziś - sprostował. - Masz ochotę na kawałek kurczaka?
    Jakby na przekór, do głowy przychodziły jej same pytania. Jadła jabłko i patrzyła na 
Ewana, zastanawiając się, czyjego pierś była naprawdę tak wspaniale umięśniona i czy skóra 
miała rzeczywiście kolor złota, czy tak się jej tylko zdawało. Pozostałych pytań nie po-
trafiłaby nawet ubrać w słowa.
    Wino przesycone zapachem kwiatów sprawiło, że czuła się wolna.
    - Chociaż jest coś, do czego masz prawo - dodał.
    - To znaczy?
    -Wygrałaś zawody łucznicze i masz prawo czegoś ode mnie zażądać. Pamiętasz? -Jego 
oczy były prawie czarne i takie bezwstydnie kuszące. - Możesz mnie prosić o wszystko, 
Annabeł, a ja muszę to spełnić.
    Annabeł przyjęła pozę niezbyt właściwą dla damy, układając się jak Ewan na boku, z 
głową opartą na łokciu. Najwyraźniej bardzo z siebie zadowolona, uśmiechnęła się szeroko.
    - Będzie mi pan coś musiał podpowiedzieć, milordzie. -Jej głos przypominał płynny 
miód. - Doskonale pan wie, że w tych sprawach nie jestem tak doświadczona jak pan.
    - To daje mi dużo do myślenia.
    ? 154
    ikm
    Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Go to znaczyło? Już (liciała go zapytać, ale 
przecież się umówili. N
    - Naprawdę żadnych pytań?
    - Chyba się domyślam, co chciałabyś wiedzieć. - W jego oczach pokazały się wesołe 
iskierki.
    - Bardzo możliwe - przyznała.
    - W dzikich ostępach Clashindarroch Forest nie mieszkało zbyt wiele kandydatek, które 
mogłyby stać się obiektem moich westchnień. Kiedy byłem młodzieńcem, zdobywałem 
doświadczenie / pewną dosyć chętną młodą damą z wioski. Ale stryj Pearce wziął innie 
pewnego dnia na bok i powiedział kilka ostrych słów na temat odpowiedzialności i co może 
się zdarzyć, jeśli dziewczyna zajdzie w ciążę. W końcu była moją poddaną.
    Annabel skinęła głową.
    - Miałem w domu guwernera i w zwykłych okolicznościach naukę kontynuowałbym na 
uniwersytecie, gdzie zapewne spotkałbym dziewczęta, które mogłyby mnie wiele nauczyć. 
Niestety, zanim stało się to możliwe, wyprawiono do mnie Rosy na warunkach uzgodnionych 
pomiędzy naszymi ojcami. Rosy miała mieszkać z nami kilka lat, zanim będziemy mogli się 
pobrać. W tym czasie ja powinienem ukończyć studia. Rosy skończyła wtedy zaledwie 
trzynaście lat.
    - Trzynaście?! - wykrztusiła z trudem Annabel. - To straszne, liiedna Rosy!
    Zagryzł wargi.
    - Nie mogłem jej zostawić, szczególnie wtedy, gdy odkryliśmy, że jest w ciąży.
    - Czy ona zdawała sobie sprawę z tego, co się stało?
    - Nie bardzo. A w nocy, kiedy rodziła... - Jego oczy pociemniały. - Do tamtego czasu 
tolerowała moją obecność. Lubiła mnie nawet. Ale kiedy zaczęły się bóle, wszystko się 
zmieniło. Usunąłem się, żeby jej nie denerwować, ale zdołała się wymknąć z pokoju, w 
którym ją trzymano, żeby mnie odszukać. W końcu Nana, moja babka, zdecydowała, że 
będzie lepiej, jeśli pozwolimy Rosy odreagować to, co ją spotkało. Wróciłem do pokoju, 
gdzie rodziła.
    155
    Annabel odsunęła piknikowe rzeczy i usiadła obok Ewana. Wplotła palce w jego 
wspaniałe, gęste włosy i poprosiła:
    - Opowiedz mi o tym.
    - Tak długo, jak mogła stać, biła mnie pięściami - ciągnął beznamiętnym głosem. - Potem 
zaczęła krzyczeć. I ugryzła mnie w rękę.
    - Ugryzła cię w rękę?! - zawołała ze zdumieniem Annabel. Położył się na plecach i uniósł 
prawą dłoń. Pod kciukiem widniała głęboka blizna.
    -Biedactwo! I ona też biedna... to okropne. Miała pojęcie, co się z nią dzieje?
    - Raczej nie. Najwyraźniej mnie obwiniała za ból. Annabel z trudem przełknęła ślinę.
    -A dziecko?
    - Przyszło na świat zupełnie zdrowe. Nie mogę powiedzieć, aby obecność przy jego 
narodzinach należała do szczególnie miłych przeżyć, ale Gregory był pięknym i bardzo 
żywym dzieckiem, które często purpurowiało od krzyku. I tak oto straciłem szansę na zdoby-
cie wprawy w sztuce uwodzenia kobiet.
    Annabel zastanawiała się, dlaczego opowiadał jej o tym z tak bolesnymi szczegółami.
    - Rosy miała zaledwie trzynaście lat, kiedy Gregory się urodził? - zapytała.
    - Kiedy się urodził, miała już czternaście. Właściwie nigdy nie była dla niego matką, ale 
dawniej często się z nim bawiła. Mam nadzieję, że nigdy nie będzie się go bała, tak jak 
innych mężczyzn.
    - A on wie, że Rosy jest jego matką?
    -Wie i nie wie. Na pewno ją lubi. Ma dobre serce i jest miły. Jednak nie widzi w niej 
swojej matki.
    - Dobry z ciebie człowiek - stwierdziła Annabel. Ewan leżał na plecach tuż obok niej. 
Promienie słońca oświetlały jego rdzawe wło' sy i Annabel nie mogła nie zauważyć, jakim był 
atrakcyjnym męż' czyzną. - Dobrze, że zatrzymałeś ją przy sobie.
    - Tylko nie myśl, że zajmowałem się nią sam. - Pociągnął ją za jeden z loków. - Przede 
wszystkim dlatego, że przez jakiś czas po
    156
    I
    porodzie Rosy nie mogła znieść mojego widoku. Babka i zakonnicy /robili dla niej 
najwięcej.
    - Ale jej nie zostawiłeś. Zniosłeś nawet, że cię ugryzła. - Podniosli jego dłoń i przesunęła 
ustami po białej szramie.
    - Mam jeszcze blizny w innych miejscach - zauważył i w jego i tezach pokazały się 
figlarne ogniki.
    Nagle Annabel przyszła do głowy pewna myśl, nie do opanowania pokusa, która 
podziałała jak dobre wino.
    - Mam prośbę - szepnęła. - A ty musisz ją spełnić, pamiętasz.
    - To prawda. - Zdawało się, że cała zalana słońcem łąka wstrzymuje oddech w 
oczekiwaniu na to, co Annabel powie. Nawet brzę-(zenie pszczół ucichło na chwilę. - Chcę, 
żebyś zdjął surdut. - Nie zważała na to, jak niebezpieczną podejmuje grę. - Koszulę również.
    Obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem.
    -Jeśli ja rozbiorę się tu, pod drzewami, to co z tobą?
    - Ze mną? - zdziwiła się. - To przecież moje życzenie, a ty musisz je spełnić.
    Usiadł z teatralnym westchnieniem i zaczął się rozbierać. Jego surdut, zgodnie z ostatnią 
modą, ciasno przylegał do ciała. Annabel nieomal pochyliła się, żeby pomóc Ewanowi go 
zdjąć, ale nie zrobiła lego. Doszła do wniosku, że to byłoby z pewnością zbyt intymne.
    Nie spuszczając z niej wzroku, zdjął fular i odrzucił go na bok.
    - Musisz zwrócić uwagę swojemu lokajowi, że ten fason nie jest zbyt wygodny - rzuciła 
szybko, usiłując ukryć zmieszanie.
    Uśmiechnął się, ale nic nie odpowiedział, zajęty odpinaniem guzików pod szyją. Powoli 
wstał, ściągnął koszulę i też odrzucił ją na bok. Przez chwilę zafalowała jak żagiel na wietrze, 
po czym opadła na ziemię.
    - No i jak, panno Essex? - zapytał. Rozbawienie i pożądanie przeplatały się w jego głosie, 
dając mieszankę uderzającą do głowy hardziej niż wino.
    Stał nad nią, pocętkowany cieniem rzucanym przez purpu-iowe listki dębu. Doskonale 
pamiętała: jego pierś była wspaniale
    157
    umięśniona, a skóra wyglądała jak atłas zabarwiony przez słoneczne pocałunki.
    Przyklęknął przed nią.
    - Kiedy tak na mnie patrzysz, naprawdę czuję się jak istota stwo rzona przez Boga - rzekł.
    Wprawdzie Annabel nie bardzo wiedziała, co Bóg ma z tym wspólnego, ale teraz było to 
bez znaczenia. Tak bardzo pragnęła dotknąć wspaniale rzeźbionego ciała.
    - Sprowadzona na ziemię jedynie po to, aby cię uwielbiać - ciąj* nąl. - Znasz wersy 
dodawane do szkockiej przysięgi małżeńskie| „Ciałem i duszą"?
    Usta Annabel zadrżały w uśmiechu.
    - Czy to nie jest zbyt pogańskie dla takiego chrześcijanina jak
    ty?
    - Ależ skąd! Uwielbiając ciebie, uwielbiam Boga. W końcu jesteś jednym z Jego 
najpiękniejszych stworzeń.
    Annabel spodobał się komplement. I nawet jeśli było w nim, jak na jej gust, zbyt wiele 
teologii, nie miało to żadnego znaczenia. Ważne, co widziała w jego oczach: pożądanie.
    Ewan zauważył ten lekki uśmiech satysfakcji. Patrzył na ni;| w oszołomieniu. Była 
poganką, cudowną, oszałamiająco piękną. Pochylił się ku Annabel.
    Jego palce były zwinne i szybkie. Podróżna suknia Annabel zapinała się z przodu na 
guziki - łatwiej ją się zdejmowało pod nieobecność pokojówki. Teraz guziki błyskawicznie 
ustępowały pod jego palcami. Annabel drżała jak nowo narodzone sarnię, ale nie po-
wstrzymywała jego ręki. Ewan obiecał sobie, że jeśli Annabel powie „nie", on to uszanuje. 
Słyszał jednak tylko przyspieszony oddech... i to było nieziemsko ekscytujące.
    Po kilku sekundach zsunął jej suknię z ramion. Została w bie-liźnie.
    - Czy tego nie można... ? - Głos uwiązł mu w gardle. Uśmiechnęła się zagadkowym, 
ponadczasowym uśmiechem kobiety i zaczęła rozsznurowywać gorset.
    158
    Wciąż nie mówiąc ani słowa, podniósł jej koszulę. Policzki dziewczyny przybrały kolor 
płatków dzikiej róży. Ona też nic nie powiedziała. Pozwoliła mu zsunąć koszulę przez 
głowę...
    Siedziała z podkulonymi nogami, z suknią zsuniętą na biodra, naga aż do pasa.
    I była... śliczna.
    - Och, dziewczyno - wyszeptał. - Jesteś najwspanialszą istotą stworzoną przez Boga. - 
Chciał całować każdy centymetr jej delikatnej skóry, słuchać, jak będzie jęczała z rozkoszy, 
dotykać kształtnego ciała, dojrzałego w promieniach słońca. - Nawet nie śmiem się do ciebie 
zbliżyć - powiedział łamiącym się głosem.
    W zachowaniu Ewana było coś niezwykłego, co dodało jej pewności siebie. Uśmiechnęła 
się więc szeroko i odparła z odrobiną typowej dla siebie bezceremonialności:
    -Wobec tego ja też nie powinnam zbliżać się do ciebie. - Po (li wili milczenia dodała: - 
Czyżby to znaczyło, że nie widziałeś kobiety od czasu, gdy byłeś... młodzieńcem?
    - Nie aż tak... młodym młodzieńcem. - Zaśmiał się. - W każdym razie warto było 
czekać... na ciebie.
    Wziął jeden z błękitnych kwiatków i przesunął jego maleńką jdówką po ramieniu 
Annabel.
    Zadrżała i spojrzała w dół. Obydwoje śledzili drogę kwiatka -okrążył bujną pierś i dotarł 
do różowej brodawki.
    - Stój - wyszeptała.
    Patrzył na nią z fascynacją, jak drży pod tym niezwykłym dotykiem, (iszołomiony 
cudownym kolorem skóry na tle ciemnego błękitu.
    Wyciągnęła rękę po koszulę i włożyła bieliznę tak szybko, że wytrącony z jego palców 
kwiatek wylądował w kieliszku.
    Ewan westchnął. Miała oczywiście rację.
    - To się nie stało - oświadczyła Annabel. Kiedy wreszcie odważyła się na niego spojrzeć, 
on zawiązywał już fular, nie zdradzając już żadnych emocji. -1 nigdy więcej nie będziemy o 
tym mówić.
    - Nie ma potrzeby o tym rozmawiać - zapewnił i jego głos sprawił, że znowu zadrżała. - 
Wystarczy, że zawsze będę pamiętał.
    159
    Annabel spojrzała w górę. Zanim nastanie wieczór, niebo przybić rze barwę błękitnych 
dzwoneczków. Ale nie było niczego w naturze \ co mogłoby się równać z zielonozłotymi 
oczami Ewana. Niczego.
    Rozdziafl7
    ./jLnnabel obudziła się, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi. Cos nie dawało jej 
spokoju. Ewan wciąż jeszcze spał -jak kot, cicho i spokojnie.
    Światło słoneczne przenikało przez zasłony sypialni. Przcy chwilę obserwowała przez 
przymknięte powieki, jak promienie wędrują po mahoniowej powierzchni mebli w ich 
sypialni - najlepszq w Queen's Arms. Ewan wybuchnął śmiechem, kiedy wieczorem odkrył, 
że znajdujący się w ich pokoju nocnik jest wykonany z brązu udekorowanego postaciami 
satyrów ścigających się po obrzeżu naczynia. Annabel zarumieniła się i odwróciła głowę. 
Pewne aspekty życia małżeńskiego, do których nie była przygotowana, wciąż ją krępowały i 
nawet Ewan o nich nie wspominał.
    Nocnik z brązu, biurko z mahoniu, a prześcieradła z lnu, zmieniane codziennie.
    I nagle wszystko zrozumiała.
    To oczywiste.
    Ewan był bogaty.
    Bardzo bogaty. Podróżował w eskorcie dwunastu forysi. Nie był, jakjej ojciec, 
rozrzutnym, zubożałym Szkotem. Wszystko, co o nim wiedziała, skłaniało ją do twierdzenia, 
że nigdy nie roztrwoniłby swojego majątku na zbędne luksusy.
    Gorączkowo myślała. Wszystko potwierdzało majętność Ewana. Każdy jego ruch, połysk 
butów, sposób traktowania rządcy i klasa powozu. Ależ ona była dotychczas ślepa.
    Ogromna radość przepełniła jej serce, ale zaraz potem poczuła wstyd. Szybko go jednak 
odrzuciła. To, że zgodziła się poślubić
    160 . ii
    mężczyznę, który wierzył w Boga, wcale nie oznaczało, że musi za-i /ąć się martwić o 
swoją duszę. To, że pragnęła poślubić bogatego i /towieka, nie było niczym zdrożnym.
    Ewan przebudził się jak zwykle bardzo szybko.
    - Opowiedz mi o swoim domu - poprosiła.
    - Dzień dobry, moja droga - odparł, uśmiechając się leniwie. -Jaki jest twój dom? - 
powtórzyła, odtrącając rękę, która wy-
    (iągnęła się nad przegradzającym ich podgłówkiem, najwyraźniej wiedziona niezbyt 
przyzwoitymi zamiarami. Ustąpił. Obrócił się na plecy i przeciągnął.
    - To góra starych kamieni, która jest siedzibą naszej rodziny ud wieków. Na szczęście 
mój pradziad był bardzo niezależnym i złowiekiem i pozostał w domu, gdy książę Karol 
wzywał do siebie wszystkie klany. Podobno powiedział, że gwiżdże na to, kto |cst na tronie, i 
że Hanowerczyk będzie równie beznadziejny jak Stuart.
    - To zamek? - zapytała Annabel, chociaż znała odpowiedź.
    - Oczywiście - odparł Ewan, ziewając głośno. - Gdybyś chciała wprowadzić tam zmiany, 
byłbym szczęśliwy. Nikt tego nie robił od .mierci mojej matki, a minęło już ponad 
dwadzieścia lat. Babka nie fest typem domatorki.
    Annabel zastanawiała się, jak powinna zareagować. Zgodziła się poślubić pana na 
zamku. I nic nie mogła na to poradzić. Uśmiechnęła się wymownie.
    - Nana lubi być w ruchu - ciągnął Ewan. - Nie potrafi siedzieć bezczynnie i myśleć o 
obiciach i tapetach. Większość czasu spędza na odwiedzaniu wieśniaków.
    -Wieśniaków? - zdziwiła się Annabel.
    - Całkiem sporo ich mieszka i pracuje na mojej ziemi. Nana ingeruje w życie tych ludzi i 
potrafi być bardzo uciążliwa. Mimo to ją lubią. Poza tym jest niezastąpiona przy odbieraniu 
porodów.
    Annabel usiłowała wyobrazić sobie szkocką babcię o słodkiej twarzy, przyrządzającą 
słoiki domowej galaretki i wzmacniającego bulionu.
    11 — Droga do marzeń 161
    -To musi być urocza osoba - powiedziała. -Jesteś szczęściu rzem, że ją miałeś, kiedy 
zginęli twoi rodzice. Zeskoczył z łóżka.
    - Zejdę i wezmę kąpiel, a potem spotkamy się na śniadaniu, zgo da?
    Ewan bardzo dbał o higienę: codziennie rano mył się przy śluzk', a wieczorem brał 
kąpiel. Annabel bardzo to się podobało. Z lubości.i patrzyła, jak napinały mu się mięśnie 
ramion, gdy wkładał czysi.| koszulę.
    Usiadła na brzegu łóżka, obserwując, jak Ewan krząta się po po koju. To niezwykłe jak 
na mężczyznę - błyskawicznie doprowad/il wszystko do porządku, zamiast czekać, aż zrobi to 
służba.
    Najwyraźniej obawy dotyczące tego małżeństwa wydawały si<; płonne. Nie musiała 
poślubić rozrzutnego Szkota, który przy stole gry przepuści pieniądze na śniadanie. Nie 
musiała się niczego obawiać, kiedy Ewan był przy niej blisko. Czuła się wolna i lekka jak 
wiatr.
    -Jesteś bardzo poważna - zauważył, wciągając bryczesy.
    - Czego się boisz najbardziej na świecie? - zapytała. Odwrócił się i na jego twarzy 
pojawił się wymuszony uśmiech.
    - Trudne pytanie... Polujesz na całusa o tak wczesnej porze? Spojrzała na niego i się 
skrzywiła.
    Jej włosy pozostawiały wiele do życzenia. Wyjęła więc szczotki,' z szuflady stolika.
    - Daj, ja to zrobię. - Usiadł przy Annabel i zaczął rozczesywać jej długie loki. - 
Najbardziej boję się, że zgubię duszę - dodał po chwili. -Wierzęjednak, że potrafię się przed 
tym ustrzec.
    - Co mogłoby sprawić, że zgubiłbyś duszę? - nie ustępowała Annabel. - Zaczynała 
myśleć, iż bardziej gruntowna kościelna edukacja mogłaby jej pomóc odnieść sukces w tym 
małżeństwie.
    - Tylko szczególnie ciężki grzech - odparł, odwracając jej twarz do pocałunku. - A 
pożądanie z pewnością nim nie jest. - Długo wpatrywał się w nią i Annabel nagle 
uświadomiła sobie, że to nieistotne, czy ma na sobie zapiętą pod szyję nocną koszulę, czy 
nawet jutowy worek. Ewan zawsze jej pragnie. Zawsze pożąda.
    I
    - A co mogłoby nim być?
    - Och, z pewnością coś strasznego - rzucił lekko. - Zapewniam t ic jednak, że ja nie 
muszę się tym przejmować. Może cudzołóstwo. Jakie to szczęście, że poślubiając ciebie, 
ratuję moją nieśmiertelną duszę. Nigdy bym cię nie zdradził.
    -1 kto to mówi? - prychnęła Annabel. - Zawsze myślałam, że cudzołóstwo przychodzi 
dżentelmenom z łatwością.
    - Nie wszystkim. - Umilkł na chwilę. -A ty, mogłabyś dopuścić się cudzołóstwa?
    - Chciałam wyjść za mąż z bardzo praktycznych powodów - odparła, zdecydowana 
wyznać prawdę. - Dla komfortu i wygody. Chciałam wyjść za człowieka, który zapewni mi 
bezpieczeństwo. A kiedy już wypełnię małżeńskie obowiązki, pomyślałam, że on zwróci 
swoje zainteresowanie ku innym kobietom, a ja pewnego dnia będę mogła również znaleźć 
sobie kogoś.
    - Planowałaś więc zostać cudzołożnicą - powiedział z wyraźną fascynacją.
    - To nie tak - zaprotestowała. - Po prostu trzeźwo patrzę na rzeczywistość. Imogen może 
sobie pozwolić na romantyzm, ja nigdy nie mogłam.
    - Biedactwo. - Wziął ją w ramiona. Objęła go w pasie, oparła ^łowę na szerokiej piersi i 
słuchała mocnego bicia serca. - To oczywiste, że ty nie będziesz martwiła się o duszę. Czego 
więc boisz się naprawdę?
    - Mamy tyle zaległych pocałunków - wymruczała.
    - Mmm... dzisiejszej nocy - odparł. Annabel zadrżała pod wpływem zawartej w jego 
głosie obietnicy. - Czego można się obawiać, jeśli się nie wierzy w życie pozagrobowe?
    - Ależ wierzę w niebo - odparła, chociaż tak naprawdę, ta wiara nie była zbyt mocna. - 
Tylko niezbyt się tym przejmuję.
    - A czym się przejmujesz?
    - Biedą - przyznała. - Przeraża mnie, że znów mogę być uboga. Przytulił ją mocniej do 
siebie.
    - Głód to straszna rzecz.
    163
    -Właściwie nie byłyśmy głodne. Jedzenia nigdy nie brakowało. Rzecz w tym, że 
jadłyśmy wciąż to samo. Nie, obawiam się napięcia, że może nie być pieniędzy na zapłacenie 
rachunku, kiedy nadejdzie termin płatności. Upokorzenia, że trzeba prosić kogoś, aby zgodził 
się czekać na zarobione przez siebie pieniądze. I że można nie mieć ani jednej całej koszuli.
    Ewan milczał.
    -Jesteś bogaty, prawda?! - zapytała z lękiem.
    Pocałował ją czule.
    -Tak.
    - Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?
    - Chciałem, żebyś mnie polubiła najpierw dla mnie samego. I lubisz, prawda? I nawet 
wiem dlaczego? - Roześmiał się, widząc, jak rumieniec oblewa jej twarz. - Wyliczyłem, że 
jesteśmy sobie winni przynajmniej po pięć pocałunków - oznajmił, wciąż patrząc na nią z 
uśmiechem, bez cienia krytyki w oczach.
    - Nie masz mi więc tego za złe? - zapytała.
    - Czego?
    -Ze chciałam poślubić bogatego mężczyznę, a zgodziłam się poślubić ciebie...
    - Czyż nie widzisz w tym ręki Boga? Nigdy nie przywiązywałem zbyt wielkiej wagi do 
pieniędzy; nigdy mi ich nie brakowało. Ale dla ciebie są bardzo ważne i może właśnie dlatego 
je mam.
    Wtuliła się w niego, myśląc, jak łatwo pokochać kogoś takiego jak on.
    - Ale jeśli boisz się jedynie o swoją duszę - spytała nagle - czy to znaczy, że nie boisz się 
o siebie? dik
    - Co masz na myśli? I
    - Kiedy bandyci wpadli do hotelu, wyglądałeś na rozwścieczo-H nego, ale rozebrałeś się 
bez większego oporu. I
    - Byłem wściekły. Bałem się o ciebie i twoje towarzyszki. Jed-H nak podejmowanie 
walki nie miało sensu. Bandyci mogliby zacząqM strzelać. Dając im to, czego żądali, miałem 
nadzieję, że odejdą beiJB użycia przemocy .. |'
    164
    - Nawet jeśli usiłowali cię upokorzyć, zmuszając do rozebrania się?
    Roześmiał się od ucha do ucha.
    - Widziałem twoje oczy, kiedy się rozebrałem, i to byłoby doskonałą rekompensatą za 
każde upokorzenie. Poza tym, czy pomyślałaś, co by się stało, gdybym podjął walkę?
    -Jesteś bardzo silny, poradziłbyś sobie.
    - Mogłem odebrać im broń - przyznał. - Ale co, według ciebie, miałem z nią potem 
zrobić?
    - Zagrozić im.
    - Czy ja wyglądam na kogoś, kto przystawia komuś broń do skroni, a potem strzela?
    - Każdy może to zrobić - odparła niepewnie.
    - Musisz więc wiedzieć jedno: nigdy bym nikogo nie zabił. Milczał przez chwilę. - I taka 
jest odpowiedź na pytanie, co mogłoby zniszczyć moją nieśmiertelną duszę: morderstwo w 
obronie pieniędzy. Na ile pocałunków zasłużyłem?
    Nie mogła się nie roześmiać. Wkrótce zamknął jej usta pocałunkiem.
    Rozdziafl8
    Lord Mayne podpisał rachunek za bardzo obiecującego roczniaka oferowanego przez 
stadninę Graftona i westchnął. Majordomus pojawił się w drzwiach gabinetu i po jego 
oficjalnym zachowaniu widać było, że jest czymś ogromnie poruszony. Rimple miał twarde 
zasady i jasno dawał do zrozumienia, że rozwiązłość swojego chlebodawcy może znosić tylko 
tak długo, jak długo będą one respektowane w pewnych granicach.
    -Już jest? - zapytał Mayne, chociaż doskonale znał odpowiedź.
    - Powóz z herbem Maitlanda zatrzymał się przy frontowym wejściu - odparł Rimple, 
prawie nie poruszając ustami. -Jeśli pan sobie
    165
    życzy, upewnię się, czy lady Maitland jest w środku. Nie zauw.i żyłem, żeby wysiadała, 
więc podejrzewam, iż jej lordowska most życzy sobie, aby pan do niej dołączył.
    Według Rimple'a to dżentelmen składa wizyty niezamężnym kobietom, nigdy odwrotnie. 
I salon londyński z nim się zgadza I. Mayne nie potrafił jednak przekonać o tym Imogen. 
Lady Maitland odwiedzała go już dwukrotnie w tym tygodniu w biały dzień, <<> służbie przy 
całej St. James's Street dało okazje do plotek i komen tarzy w brukowcach.
    Mayne wstał. Zycie było o wiele prostsze, kiedy spał z wieloni.i kobietami, a nie jak teraz 
wyłącznie z Imogen i to jedynie w teorii Jego poprzednie kochanki doskonale rozumiały, co 
znaczy reput.i cja, rozumiały potrzebę zachowania przynajmniej pozorów przy zwoitości i 
doceniały wagę dyskrecji. Imogen zachowywała się jak rozkapryszone dziecko, które wdziera 
się, dokąd chce, nie rnyśl;|< o konsekwencjach.
    Rimple podał Mayne'owi płaszcz.
    - Może jej lordowska mość zechce, aby pan towarzyszył jej podczas krótkiej przejażdżki 
po parku - powiedział.
    Mayne zrozumiał. Jeśli to on wsiądzie do powozu, Imogen nic wejdzie do jego domu i 
skandal będzie o wiele mniejszy. Włożył płaszcz, wybrał jeden z trzech oferowanych mu 
przez lokaja kapeluszy i ruszył w stronę powozu. Dziwnie się czuł, wychodząc z domu o tak 
wczesnej porze.
    Aż do ubiegłego roku rzadko szedł spać przed piątą rano, spędzając wieczory na tańcach, 
a noce w ramionach pięknych kobiet. Nie miał więc okazji do podziwiania skąpanych w 
słońcu poranków. Rozejrzał się i wzruszył ramionami. Nie będzie siebie oszukiwał - widok 
lśniących kropel rosy na szpiczastych liściach żonkili nic zrekompensuje mu przyjemności 
obserwowania kobiecych oczu zamykających się z rozkoszy.
    Lokaj natychmiast otworzył przed Mayne'em drzwi powozu. Czyżbym rzeczywiście 
obiecał wybrać się dziś na przejażdżkę? - zastanawiał się książę. Z pewnością nie. Była 
dopiero dziewiąta rano,
    166 j|
    1
    DII starał się podtrzymać iluzję, że wciąż prowadzi wytworne ży-le, pomimo że ostatnio 
coraz częściej spędzał wieczory w domu 1 książką w ręku.
    Zdjął kapelusz i wsiadł do powozu. Ale zamiast impertynenckiej dziewczyny z uporem 
dążącej do wywołania skandalu, ujrzał całkiem szacowne towarzystwo.
    - Co ty tu robisz, Grissie? - Nachylił się, aby pocałować siostrę policzek. - Och, jest i 
panna Josephine. - Skinął głową młodszej
    ostrze Imogen, a w końcu i samej Imogen. - Z przykrością przybiję, że obietnica 
przejażdżki z tobą umknęła mi z pamięci.
    - Nie byliśmy umówieni - rzuciła beztrosko Imogen.
    - Czemu więc mam przypisać ten zaszczyt? - zdziwił się Mayne. Myślałem, że leczysz 
się z przeziębienia, Grissie. - Mayne zajął
    1111 ej sce naprzeciwko siostry.
    - Najgorsze mam już za sobą. -Jednak nie zdołała oszukać bra-1.1; wciąż nie wyglądała 
najlepiej. Wszystko wskazywało na to, że ona iownież po raz pierwszy w tym sezonie wstała 
o tak wczesnej po-!'/,e.
    - Czemu więc zawdzięczam przyjemność spotkania się, biorąc pod uwagę twoje 
samopoczucie? - ponowił pytanie Mayne. Powóz w kołysał się i konie ruszyły z miejsca. - 
Mogę wiedzieć, dokąd jedziemy?
    W powozie zapanowała pełna napięcia cisza.
    Mayne uniósł brwi i rozejrzał się po twarzach dziewcząt. Grisel-tl.i zamknęła oczy, 
najwyraźniej udając, że nie słyszy pytania. I nawet |e,śli to nie ona była inicjatorką eskapady, 
to z pewnością ją aprobowała.
    Imogen patrzyła na niego z figlarnym uśmiechem. Mayne zaczynał dostrzegać, że tego 
uśmiechu było coraz więcej w miarę, jak ubywało smutku po śmierci męża. Czyżby zaczynała 
się wreszcie ujawniać jej prawdziwa natura? Musiał przyznać, że ta myśl była niezwykle 
kusząca.
    - Coś mi się zdaje, że twoja odpowiedź nie przypadnie mi do gustu - zauważył, patrząc na 
nią podejrzliwie.
    167 ?' ,'' ;
    1
    -Widzisz, bardzo lubię niespodzianki - odparła Imogen. - Kie dy Annabel i Tess 
zaskoczyły mnie na moje urodziny...
    - Imogen.
    Wydęła usta, ciemnoczerwone i soczyste jak maliny. W takie li chwilach jak ta Mayne 
zastanawiał się, czy wszystko z nim w po rządku. W ogóle nie czuł pożądania, a przecież 
Imogen była taki pociągająca.
    Nachmurzył się.
    - No, powiedz wreszcie, jeśli łaska. Dokąd jedziemy?
    - Do Szkocji - rzuciła beztrosko. - Wspaniała przygoda, nic uważasz?
    -Jeśli to zaproszenie, nie przyjmuję. Ascot za pasem. Jestem zbyt zajęty i całkiem 
niezainteresowany. Kiedy to zaplanowałyście'' I dlaczego?
    - Proszę, jedź z nami - błagała Imogen, a jej spojrzeniu uległby każdy inny dżentelmen. 
Wyglądała jak uosobienie kobiecości, pa trząc na niego tak, jakby był jedynym mężczyzną na 
świecie zdol nym uchronić ją od gilotyny. Wjej oczach lśniły łzy, usta przepełnia ła słodycz, a 
piersi wolno unosiły się i opadały.
    - Wykluczone - oświadczył, a potem, jakby ze zwykłej ciekawe ści, dodał: - Czy 
planowałyście wystawić ten spektakl na scenie?
    -Jaki spektakl? - zapytała z niewinną miną.
    - Ten, który teraz odegrałaś. Uśmiechnęła się cudownie i naturalnie.
    -Nie myślałam o scenie, ale być może masz rację. Mogłabym zostać aktorką!
    Mayne niemal jęknął. Doskonale. Oto wskazał drogę do ostatecznego upadku kobiecie 
uparcie dążącej do zniszczenia siebie.
    - Ale jeszcze nie teraz - pocieszyła go Imogen. - Najpierw musimy uratować Annabel.
    -Annabel? Stąd ten pomysł wyprawy do Szkocji?
    - Naprawdę tam jedziemy! - prychnęła Griselda, otwierając oczy. Na jej twarzy widać 
było cierpienie. - Nie sądzisz, że tylko wyjątkowa sytuacja mogła mnie skłonić do tego, aby 
wsiąść do po-
    168
    wozu zmierzającego do Szkocji? Naprawdę wyjątkowa. - Griselda miała kłopoty z 
żołądkiem i unikała długich podróży.
    -Jeśli pytasz, czy zapomniałem, jak często wymiotowałaś mi 11.1 nogi, kiedy byliśmy 
dziećmi, odpowiem, że nie zapomniałem odparł, nie kryjąc irytacji. Zaczął niejasno 
podejrzewać, że coś jest nie w porządku. Dlac2ego Griselda miała na sobie strój podróżny? I 
Maczego wstała tak wcześnie? I co najważniejsze, dlaczego powóz podjechał po niego?
    - Imogen. Dokąd zdążamy? Powiedz prawdę. Spojrzała mu w oczy.
    - Do Szkocji - odparła pewnym głosem. - Do Aberdeenshire; I )o posiadłości lorda 
Ardmore'a.
    Mayne przymrużył oczy.
    - Wysiadam. Zatrzymaj powóz - rozkazał lodowatym tonem. \
    - Nie mogę. - Złożyła ręce na piersiach. Mayne pochylił się, aby zawołać na stangreta.
    - Na litość boską! -jęknęła Griselda i pobladła gwałtownie. Daj mu list od Rafe'a, 
Imogen.
    Mayne bez słowa wziął list, który Imogen wyjęła z torebki, i szybko rozerwał kopertę.
    Mayne,
    Wydarzyło się coś niezwykłego; jak się okazało, istnieje członek mojej rodziny, o którym 
nie miałem pojęcia. W tej chwili nie mogę wyjawić nic więcej, ale muszę cię prosić o pomoc 
w rozwiązaniu problemu, dotyczącego mojej opieki nad siostrami Essex. Feltonowi udało się 
wyciszyć skandal i Annabel nie musi już wychodzić za mąż. Ale ty musisz znaleźć się w 
Szkocji, zanim ona i Ardrnore tam dotrą, i zrobić wszystko, żeby nie dopuścić do tego 
związku. Niestety, Felton nie mógł się podjąć tej podróży, mnie natomiast nie pozwoliły na to 
sprawy urzędowe. Gdybyś uznał za możliwe towarzyszyć Griseldzie, Imogen i Josie, byłbym 
Ci bardzo zobowiązany.
    - Kto, u licha, objawił się w rodzinie Rafe'a? - Mayne popatrzył ze zdumieniem na 
siostrę.
    169
    i
    Griselda znowu jęknęła.
    -Wciąż jesteśmy w centrum Londynu - mruknął. - I nie masz jeszcze powodu odgrywać 
szopki z chorobą żołądka.
    - Niczego nie odgrywam! - zawołała z oburzeniem Griselda, otwierając gwałtownie oczy. 
- Po prostu sama myśl o tym, że spędzę w powozie dwa tygodnie, sprawia, że zaczynam źle 
się czuć.
    - A wracając do tej afery z rodziną Rafe'a... - podjął Mayne.
    -Jakiś niezbyt sympatyczny typ zaklina się, że jest jego krewnym - odparła Griselda, 
znów zamykając oczy. - Z nieprawego łoża, oczywiście. Widziałam go tylko przez chwilę, ale 
podobieństwo do Rafe'a jest wyraźne.
    - A ja w ogóle go nie widziałam - stwierdziła z żalem Imogen.
    - To nie jest zbyt przyzwoity temat do rozmowy, szczególnie przy Josie - zauważyła 
Griselda. - Powinniśmy zapomnieć o tym człowieku.
    -Ale mnie to interesuje - zaprotestowała Josephine. - Niestety, ja także nie widziałam 
tego mężczyzny. -W jej oczach pokazały się swawolne iskierki; i nic dziwnego, niewiele 
różniła się od Imogen.
    Słowa Griseldy najwyraźniej nie zrobiły na Imogen żadnego wrażenia, ponieważ 
spokojnie dodała:
    - Nieprzyzwoite jest to, że Rafę i ten jego przyrodni brat urodzili się w tydzień jeden po 
drugim.
    - Było, jak było - podsumował Mayne. - Ale teraz wytłumacz mi jednak, dlaczego, u 
licha, mnie porwałyście. - Sądząc po odgłosie kół, opuścili już wybrukowane ulice Londynu i 
podążali w kierunku Great North Road.
    - Potrzebujemy ciebie - odparła Imogen. - Musimy ratować Annabel przed tym 
małżeństwem. - Z jej oczu zniknęły już wesołe iskierki, a pojawiła się gorąca siostrzana 
miłość.
    - Za późno, aby ją ratować przed czymkolwiek - oświadczył Mayne. - Nie interesuje 
mnie, jakie rozwiązanie znalazł Felton. Annabel podróżuje z tym Szkotem od wielu dni. Jeśli 
taka sytuacja nie oznacza utraty reputacji, to nie wiem, co mogłoby ją oznaczać. ^,
    Griselda otworzyła powieki. II
    1
    170 - ?, , . .> m
    - Aha, byłam przeziębiona. Wysłałam ci bilecik z wiadomością, ale nie doczekałam się 
od ciebie żadnych dowodów współczucia, żadnych kwiatów, żadnych...
    - Na litość boską, Griseldo! - zawołał z rozdrażnieniem Mayne. Przeziębiłaś się w... - 
Nagle dotarła do niego prawda. - Chcesz
    powiedzieć, że jedziesz z nimi?
    - Oczywiście.
    -Wiadomość o tym szybko się rozejdzie.
    -Wątpię. Nie wychodziłam z domu przez kilka dni. Miałam zaczerwieniony nos. - 
Najwyraźniej uważała to za wystarczające wyjaśnienie. - A zresztą, jest z nami Josie, cała 
wyprawa wygląda więc na rodzinny wypad na wieś.
    - Co za niedorzeczny pomysł...
    - Mamy najszybsze konie Rafe'a - przerwała mu Imogen. Pochyliła się i położyła 
Mayne'owi rękę na kolanie. - Co więcej, Rafę rozstawił konie wzdłuż całej North Road, a 
Ardmore prawdopodobnie musi je wynajmować. Powóz zaś jest doskonały. Możemy ic h 
łatwo pokonać, jeśli pogodzimy się z niewielkim dyskomfortem i trochę wydłużymy dzień 
podróży.
    - Mówisz: dyskomfort!? - Mayne gorączkowo myślał. Jego służba jest przekonana, że 
udał się na przejażdżkę po parku. Nie miał...
    Nie wziąłem ubrań - niemal krzyknął. Imogen pogłaskała go po kolanie, jakby był małym 
dzieckiem, które zgubiło ulubioną zabawkę.
    - Nie przejmuj się. Poleciłam lokajowi Rafe'a, żeby spakował walizę dla ciebie.
    Ubrania Rafe'a? Czy ona oszalała?
    - Gdzie twoja pokojówka? - warknął na siostrę.
    - Podąża za nami - odparła Griselda. - Uwierz mi, Garret, gdyby był inny sposób na 
uratowanie Annabel przed tym małżeństwem, (obym z pewnością z niego skorzystała.
    - Nie ma nic okropnego w tym związku - obruszył się Mayne.
    - Biedna dziewczyna płakała przed wyjazdem do Szkocji - upierała się Griselda.
    171
    - Kobiety zawsze zalewają się łzami przed ślubem.
    - Annabel nigdy nie płacze - wtrąciła Josie.
    -Ja płakałam, kiedy ojciec oznajmił, że mam poślubił Willoughby'ego - odparła Griselda 
w zadumie.
    -Willoughby był wspaniałym człowiekiem - rzekł Mayne, a kiedy Griselda milczała, 
dodał: - Zgadzasz się ze mną, prawda?
    - Oczywiście - odparła. - Nie rozumiem tylko, dlaczego musimy rozmawiać na tak 
przygnębiający temat, jak moje krótkotrwałe małżeństwo. Biedny Willoughby.
    Mayne z trudem przypominał sobie twarz szwagra. Młody człowiek zmarł nagle podczas 
kolacji zaledwie rok po ślubie. Podobno z przejedzenia, jak twierdzili wówczas jego rodzice. 
Mayne zawsze uważał, że Willoughby to sympatyczny dżentelmen. Ale może Griselda 
wolałaby poślubić kogoś innego.
    - Mogłaś ponownie wyjść za mąż w ciągu minionych dziesięciu lat. - Popatrzył znacząco 
na siostrę.
    - Rzeczywiście. - Znowu przymknęła oczy. - Nie mogę tylko pojąć, dlaczego tego nie 
zrobiłam.
    - Sarkazm nigdy nie był twoją mocną stroną, Griseldo - zauważył Mayne.
    - Annabel płakała, kiedy usłyszała, że musi poślubić Ardmore'a - podkreśliła Imogen. - 
Rozchmurzyła się dopiero, gdy uzgodniłyśmy, że wróci do nas po sześciu miesiącach. To 
małżeństwo było skazane na niepowodzenie, zanim zostało zawarte. Perspektywa uratowania 
drogiej Annabel od okrutnego losu warta jest małych zmian w naszych planach i niewielkiego 
dyskomfortu!
    -Jak możesz mówić o niewielkim dyskomforcie, skazując mnie na chodzenie w ubraniach 
Rafe'a? Mogłaś mi wysłać wiadomość wczoraj wieczorem. Mój lokaj jechałby teraz powozem 
z twoją pokojówką.
    - Gdybym to zrobiła, nie wyruszyłbyś z nami - odparła Imogen.
    - Mylisz się! - zapewnił.
    - Nie. Nigdy byś się nie ruszył w imię czegoś, co tak niewiele cię interesuje. - Imogen nie 
dała się przekonać. l,
    172
    Mayne zacisnął zęby.
    - Niestety, pod tym względem muszę się zgodzić z Imogen -powiedziała Griselda. -
Jesteśmy parą egoistów. Mnie też nie cieszy myśl o podróży w dzikie szkockie ostępy.
    -Jednak tu jesteś - wytknął siostrze Mayne. - Ze swoją pokojówką. A ja mam podróżować 
bez służącego, a nawet bez zmiany ubrania.
    - To tylko wyjdzie ci na dobre, Garrecie - odparła, patrząc na niego z typową dla starszej 
siostry zarozumiałą pewnością siebie. - Zbyt wielką wagę przywiązujesz do stroju. Pomyśl o 
tym, mój drogi.
    Poczuł przypływ takiej złości, że nie miał już ochoty na rozmowę. Zaszył się więc w 
kącie powozu i zamknął oczy. Wiele by dał, aby mógł przespać całą drogę do Szkocji.
    Rozdział 19
    L rzez kilka następnych dni Annabel i Ewan trzymali się zasady: dziesięć pocałunków 
dziennie i żadnych pytań. Raz na jakiś czas któreś z nich zaczynało zadawać pytanie i nagle 
milkło. Czasem druga ze stron odpowiadała dla samej tylko przyjemności udzielania 
odpowiedzi i pomimo że pytanie nie dotyczyło pocałunków.
    Annabel zauważyła, że Ewan, krok po kroku, ze wzrokiem pełnym współczucia, wydobył 
z niej prawdę o położeniu jej ojca.
    - A więc przez hazard stracił wszystkie pieniądze? - zapytał pewnego dnia, gdy powóz z 
turkotem pokonywał kolejny odcinek drogi.
    - To nie było tak! - zaprotestowała Annabel. - Tata nigdy nie 11 prawiał hazardu.
    - Zabieranie pieniędzy z domu i stawianie na konia, to przecież nic innego jak hazard. - 
Spojrzał na nią znad talii kart. -1 powiem ci coś jeszcze, dziewczyno, nie podoba mi się, że 
wykorzystywał ciebie do prowadzenia ksiąg.
    173
    - Ale ja to lubiłam - przekonywała Annabel.
    -Wobec tego ojciec powinien cię za to całować po nogach stwierdził Ewan. Jego oczy 
znów się śmiały. Nieoczekiwanie zsuń;)I się na podłogę powozu, przedstawiając, co powinien 
robić ojciec.
    Annabel się zamyśliła. Ewan nigdy by nie wpadł w szpony hazar du. Wydawał się 
całkowitym przeciwieństwem jej ojca.
    Dotarli już do terenów górzystych i koniec podróży był coraz bliższy.
    - Myślę, że moglibyśmy poprosić ojca Armailhaca, żeby udzielił nam ślubu w dniu 
naszego przyjazdu - zaproponował nieoczekiwa nie Ewan podczas lunchu. - Co ty na to, moja 
droga?
    Było coś szczególnego w tym szkockim „r" w zwrocie „moj.i droga" i Annabel 
pomyślała, że nigdy nie zdoła powiedzieć „nie", jeśli będzie się tak do niej zwracał.
    - Rafę byłby szczęśliwy, wiedząc, że postąpiłeś zgodnie ze złożo nym zobowiązaniem - 
powiedziała.
    - Tak, ale pomyśl, że im więcej mija czasu, tym większe prawdopodobieństwo, że mogę 
się rozmyślić i uciec gdzieś w góry.
    Nie mogła się nie uśmiechnąć, widząc w jego oczach wesołe iskierki.
    - To rzeczywiście poważny argument - przyznała.
    - Oczywiście, stryj Pearce przystąpi do akcji i poślubi cię, aby ratować honor rodziny. 
Tym bardziej że tak znakomicie grasz w karty.
    - Zawsze uważałam, że poczucie odpowiedzialności to bardzo cenna rzecz u męża.
    - Do licha, Annabel - jęknął, przeczesując nerwowo włosy. -Wyjdziesz za mnie 
natychmiast? Proszę. Inaczej zaraz padnę trupem u twoich stóp.
    - Myślałam, że ci wszystko jedno, kogo poślubisz. -Terazjuż nie.
    -Wobec tego zgadzam się - odparła. -1 to jest naprawdę uczciwa odpowiedź.
    Uśmiech na jego twarzy był balsamem dla jej serca.
    174
    -Moje pocałunki zostawiam sobie na wieczór - powiedział. I jeszcze jedno, Annabel, 
ostrzegam cię, że wycofuję się z tej idiotycznej zasady: żadnych pocałunków w sypialni. 
Jesteś moja. Potraktujmy to jako właściwe oświadczyny i zapomnijmy o tym, co było w 
Londynie.
    Z trudem przełknęła ślinę.
    -Poproszę, żeby Mac wysłał wiadomość do ojca Armailhaca - ciągnął Ewan. - A teraz 
przesiądę się na konia i będę jechał przy powozie, inaczej nie zdołam wstrzymać się z 
pocałunkami do wieczora.
    Annabel była zaskoczona, jak bardzo jej serce radował widok bezkresnych lasów. Lubiła 
starannie utrzymane zielone angielskie pola i kępy zarośli. Jednak było coś niezwykłego we 
wzgórzach po-tośniętych dostojnymi jodłami. Ogromne ptaki -jastrzębie, sokoły? krążyły 
wysoko nad wierzchołkami drzew. Ewan jechał tuż przy oknie powozu, wiatr rozwiewał mu 
czuprynę. Rudowłosy i muskularny - Szkot z krwi i kości.
    Annabel czuła, jak radość przepełnia jej serce.
    Głupiejesz, dziewczyno, skarciła się w duchu. Z jego powodu.
    Ale co w tym złego? Przyszły mąż uśmiecha się do niej w piękny majowy dzień. Problem 
był w tym, że mogła jedynie myśleć o pytaniach, które chciała mu zadać.
    - To nie jest pytanie za pocałunek - powiedziała mu tego wieczoru. Znajdowali się w 
starej, wspaniałej gospodzie, w której gościł kiedyś król Jerzy VI, zanim ruszył do Anglii. Po 
prawdziwie królewskiej kolacji zostali wreszcie sami. Srebrne patery z owocami lśniły w 
świetle świec. Annabel przez chwilę obserwowała Ewana znad kruchego kieliszka ze 
złocistym koniakiem.
    - Ile miałeś lat, gdy utonęli twoi rodzice?
    - Siedem.
    - A rodzeństwo?
    - To były bliźnięta. Pamiętam jedynie, że ciągle płakały po nocach. Kiedy jedno cichło, 
drugie natychmiast zaczynało. Mama i niania bezustannie biegały między ich łóżeczkami, a 
mnie to niezwykle bawiło.
    175
    - A więc pamiętasz rodziców? Ja swojej mamy prawie już nic pamiętam.
    W jego oczach odbijało się światło świec, nie widziała ich więc zbyt dokładnie.
    - Przypominam sobie matkę, ale ojca niestety nie - odparł z żalem.
    - Przykro mi - wyszeptała. - Imogen nie pamięta matki w ogóle i wiem, jak bardzo cierpi 
z tego powodu. Kiedy była mała, zawsze prosiła, żeby opowiadać o mamie.
    - Ale to chyba tylko część problemów twojej siostry.
    - Co chcesz przez to powiedzieć? - Nachmurzyła się.
    - To nieobliczalna dziewczyna, która zatraca się w smutku. Najpierw uciekła ze swoim 
przyszłym mężem i mam dziwne uczucie, że sama go do tego nakłoniła, a potem rzuciła się 
na mnie. Niebezpieczna kobieta.
    Annabel wiedziała, że powinna bronić siostry, ale w głębi duszy cieszyło ją, że to nie 
Imogen Ewan chciał poślubić.
    - Nie powinieneś tak mówić. W końcu ty zaprosiłeś ją do hotelu.
    - Ale najpierw zaproponowałem, żeby za mnie wyszła. Annabel zmarszczyła brwi.
    - Każdej kobiecie proponowałeś małżeństwo?
    - Nie każdej - odparł Ewan. - Tylko dwóm... może trzem.
    - Ale małżeństwo to poważna decyzja! - zawołała Annabel. -Jak możesz, u licha, 
traktować to tak niefrasobliwie?!
    Wzruszył ramionami.
    - Nie -widzę w tym nic wstrząsającego.
    - A zatem - powiedziała wolno - dla ciebie to bez znaczenia, czy jako przyszłą żonę 
przywieziesz do domu mnie czy moją siostrę? - Nagle poczuła ucisk w żołądku.
    Ewan uśmiechnął się szelmowsko.
    - Właściwie, kiedy się zastanowię, to myślę, że twoja siostra byłaby lepszą panną młodą 
niż ty - rzekł z namysłem.
    Spojrzała na niego gniewnie.
    176 '??
    -Jesteś t^k zmysłowa, że potrafisz doprowadzić mę^CZyZnę do szaleństwa. A ja bym tego 
nie chciał. - Nie wykonał żadneg0 ruchu, ale było coś v^jego oczach, co sprawiło, że poczuła 
się be^woina; jak wtedy gdy ją całował.
    - Dlaczego nie? - zapytała.
    - Nie na^żę do mężczyzn, którzy łaszą się do swoicn zon jak pieski salonowe. —Jego 
wzrok był jak pieszczota. - Pornygiałem; że jednak zaryzykuję zrobienie z siebie głupca.
    -Ale przy Imogen nie musiałbyś ryzykować, tak? - cisnę}a Annabel.
    -Uważałem Imogen za dobrą kandydatkę na żonę5 ponieważ jest Szkotką. Poza tym była 
nieszczęśliwa, a ja mógłbym udzielić jej wsparcia, którego bardzo potrzebowała, i nade 
wszyst^ nje d0_ prowadziłaby mnie do szaleństwa. Nie wątpiłem, że byłoby nam ze sobą 
dobrze, kiedy już doszłaby do siebie.
    -A więc zrobiłbyś to z dobrego serca! - Popatrzyć na nieg0 / fascynacją.
    Uniósł bfwi.
    - A nie powinienem? Biedna dziewczyna groziła, że prześpi się /, lordem M3yne'em. Miał 
wiele kochanek i nie sądzę, ?e Imogen powinna się 2 nim wiązać.
    - Poprosiłeś więc, aby za ciebie wyszła...
    - Tak, ale dziewczynie chodziło jedynie o romans-
    - Zaprosiłeś ją zatem do swojego pokoju - ciągnęła Ąnnabel, łypiąc gniewni^-
    - Tylko p° to, aby ją od tego pomysłu odwieść.
    - Każdy tiwodziciel tak mówi - prychnęła.
    - Byłem wobec niej szorstki, wierząc, że to ją odstrasZy. Zrobiłem wszystko, by jej 
uzmysłowić, na co się decyduje, { moj pian okazał się nie-zawodny.
    -Jak tego dokonałeś? Uśmiechnął się tajemniczo.
    - Powiedziałem jej, że będzie musiała spać ze mną nagQ.
    Jego oczy wyrażały tyle grzesznych myśli, że Annabe} czuła, jak przez jej ciałc? płynie 
strumień pożądania.
    12 - Droga do marz^n *?' '
    - Twierdzisz, że cudzołożne kobiety nie mają na sobie..
    - Nigdy. - Pokręcił głową. - Nie wiedziałaś o tym?
    - Nie, właściwie... teraz, kiedy...
    ^ Potem wyraziłem nadzieję, że wie, jak zadowolić mężczyznę. Annabeł się skrzywiła.
    - To nie było zbyt eleganckie!
    - Nie zamierzałem być miły - odparł. - Chciałem, by ta niemądra dziewczyna w końcu się 
opamiętała. A potem powiedziałem coś, co, jak sądzę, odniosło wreszcie pożądany skutek.
    - Co? - spytała Annabeł , ; Spojrzał na nią wymownie.
    - Och, w porządku. Potraktuj to jako pytanie.
    - Powiedziałem jej, że najbardziej lubię króliczy pocałunek. Spojrzała na niego ze 
zdumieniem. : *
    - Ze co lubisz?! Pokręcił głową.
    -Tak wiele do nauki... i tylko jedno życie. - Znowu się roześmiał, ale Annabeł nie miała 
zamiaru ustąpić.
    - Imogen wiedziała, co to znaczy? Nie mogę uwierzyć! - Annabeł często rozmawiała z 
kobietami na wsi, ponieważ prowadził;i z nimi rozliczenia. Imogen zostawała w domu, 
marząc o Dravenk\ Skąd więc mogła wiedzieć, co to za pocałunek, skoro Annabeł nigdy o 
nim nie słyszała?
    - Czy my już tak się całowaliśmy? - zapytała. Roześmiał się jeszcze głośniej.
    - Nie. Przykro mi, Annabeł, ale nie wyciągnęłaś odpowiednich wniosków z tego, co 
usłyszałaś na wsi. A teraz jesteś mi winna kilk.i całusów. - Znalazł się przy niej tak szybko, że 
nawet nie zauważyła, kiedy wstał.
    Straciła głowę, myśląc jedynie o tym, jak bardzo go pragnie.
    - Czy to był właśnie króliczy pocałunek? - zapytała, sadowiąc się na krześle.
    - Nie. - Wziął talię kart z obudowy kominka. - Chcesz zagrać? Nauczę cię różnych 
sztuczek, żeby stryj, kiedy obedrze cię ze skó-
    178
    i y, nie miał dużych wyrzutów sumienia. Chociaż nie zauważyłem, zęby kiedykolwiek je 
miał.
    - Znam się na grze - zapewniła Annabel, decydując, że powinni trzymać się z daleka od 
tematów, które prowadzą do pocałunków.
    To ulubiona rozrywka Josie. -W takim razie będziemy grali o fant - rzekł Ewan z 
podejrzanym błyskiem w oku.
    Annabel się uśmiechnęła. = •-???.'..?
    - Do pięciu rozdań? '-,•.
    Ewan wygrał pierwsze rozdanie, ona drugie. On wygrał trzecie, ona czwarte.
    - Gdybym cię nie znał, mógłbym przysiąc, że oszukujesz. Tym razem jednak wygrana 
będzie moja - zapewnił Ewan, patrząc w karty. -Widzisz, bardzo chcę mieć twój fant. - 
Spojrzał na nią tak, że aż krew szybciej zaczęła krążyć w jej żyłach.
    Zerknęła w swoje karty, ale Ewanowi udało się wprowadzić wjej głowie zamęt. Tym 
razem jego wzrok był inny. Sprawiał, że mogła myśleć jedynie o sypialni i o wspólnej nocy. 
Położyła kartę na chybił trafił.
    Wyciągnął rękę i powiódł palcem po jej policzku. Zadrżała i wyłożyła kolejną kartę, w 
ogóle bez zastanowienia.
    - Chyba straciłam fant - zauważyła po chwili. - Czego zażądasz? - Uśmiechnął się leniwie 
i Annabel nagle poczuła się tak, jakby jego spojrzenie spod na wpół przymkniętych powiek ją 
sparzyło.
    -Wydajesz mi się jakiś inny - powiedziała. -To znaczy?
    - Zwykle patrzysz na mnie, jakbym cię bawiła. Właściwie na cały świat spoglądasz jak na 
zabawne widowisko.
    - Nie bawisz mnie - odparł z wymuszonym uśmiechem. Czuła, że się rumieni.
    - Nie wtedy, gdy pragnę cię tak bardzo jak teraz - dokończył. Teraz już całkiem 
spąsowiała.
    - Masz na sobie ciemnoniebieską suknię, kolor raczej niezbyt odpowiedni do podróży, ale 
tak wspaniale pasujący do twoich włosów.
    179
    Mogę wymienić nawet najdrobniejszy szczegół twojego ubrania: od brokatowych ozdób 
dookoła rękawów do maleńkiego frędzelka przy ramieniu.
    - Ta suknia jest prezentem od Imogen. - Annabel usiłowała zmie nić temat. Instynktownie 
czuła, że sytuacja wymyka się jej spod kon troli.
    Ale jego uśmiech coraz bardziej ją zniewalał. -1 wszystko, o czym mogę myśleć - ciągnął 
- to, żeby ściągną/ z ciebie odzienie. - Annabel zaparło dech w piersiach.
    - Czas na spoczynek - rzuciła pospiesznie i wstała.
    On też się podniósł, ale jego oczy wciąż były utkwione w jej oczach.
    -Jak sobie życzysz.
    - Z podgłówkiem między nami - dodała. I nagle zamarła. - Czy ty... masz zamiar zażądać 
tej nocy, abym wykupiła swój fant?
    Uniósł jej brodę.
    - A chcesz, żebym to zrobił?
    - Nie - wyszeptała, widząc, że jego usta zbliżają się do jej ust. - Nie. -W jej głosie było 
błaganie.
    Jęk Annabel zamarł w pocałunku. Długo trwało, zanim Ewan oderwał się od niej i, 
przeczesując dłonią włosy, burknął:
    - Cholera. -Co?
    - Niewiele brakowało, bym stracił nad sobą kontrolę. - W jego głosie znowu pojawił się 
kpiący ton. - A myślałem, że nigdy do tego nie dojdzie.
    -W twoim znakomicie zorganizowanym życiu jest to prawic niemożliwe, tak?
    - Rzeczywiście.
    - To takie proste - zauważyła, obserwując, jak Ewan zgarnia karty i odkłada na miejsce. - 
Mac myśli o wszystkim. Dlatego jesteś zawsze pogodny.
    - Owszem - odparł. - Mac to prawdziwy skarb.
    180
    - A więc nigdy nie tracisz panowania, ponieważ nie ma takiej I w itrzeby - podsumowała.
    Uśmiechnął się krzywo.
    - Musisz być dla mnie dobra.
    Nagle dotarło do niej, że straciła fant. Powinna była bardziej skoncentrować się na grze. 
Teraz może ją zmusić do publicznego inzebrania się albo do czegoś równie skandalicznego
    - Łatwo trzymać się w ryzach, kiedy nie ma nic, co mogłoby w tym przeszkodzić - 
powiedziała sucho.
    -Jeśli nie liczyć ciebie - odparł, stojąc tuż przed nią. - Ty mi w tym przeszkadzasz.
    Annabel nie mogła się nie uśmiechnąć.
    Od pewnego czasu wszystko przebiegało zgodnie z rytuałem, jak w prawdziwym 
małżeństwie. Annabel rozbierała się przy pomocy pokojówki, a potem wskakiwała do łóżka. 
Trochę później przychodził Ewan, jeszcze wilgotny po kąpieli, zrzucał z siebie ubranie i w 
bieliźnie wsuwał się do łóżka. Po chwili wstawał w poszukiwaniu czegoś, co mógłby 
umieścić między nimi, ponieważ wciąż utrzymywał, że byłaby to prawdziwa katastrofa, 
gdyby się obudził, trzymając Annabel w ramionach.
    - Mężczyzna czułby się szczęśliwy, gdyby mógł się kochać rano, w południe i wieczorem 
- powiedział pewnego wieczoru. - Chociaż rano to najlepsza do tego pora. Jeśli rozumiesz, co 
mam na myśli.
    Wiedziała. Godziny spędzone na słuchaniu wiejskich kobiet opowiadających o swoich 
małżeńskich problemach wiele ją nauczyły.
    Dziś wieczorem wszystko jednak było inaczej. Zmęczenie, które Annabel zwykle czuła 
po całodziennej podróży, rozpłynęło się nagle, ustępując miejsca niezwykłemu podnieceniu. 
Intrygowało ją, czego Ewan może zażądać.
    Kiedy wszedł do pokoju, starała się patrzeć na niego tak, jak wtedy na balu u lady 
Feddrington, kiedy go jeszcze nie znała. Był wysoki i wspaniale zbudowany... ale dalsze 
wymienianie cech przyszłego
    181
    męża nie powiodło się, ponieważ na widok jego klatki piersiowej, wróciła myślami do 
niedawnego pikniku. I...
    - Ewanie! - zawołała. - Co ty robisz?
    - Nie będę spał w koszuli - odparł stanowczym tonem. - Spodenek nie zdejmę, 
oczywiście, dla dobra nas obojga. Mój tors widziałaś już wcześniej, a kiedy się pobierzemy, 
będziesz go oglądał.) •wiele razy.
    Annabel z trudem przełknęła ślinę. Ewan ściągnął koszulę prze/ głowę i widok jego 
nagich ramion, zamiast wprawić ją w zakłopotanie, wywołał uczucie pieczenia w żołądku. 
Jego tors zwężał się ku szczupłym biodrom, do których ciasno przylegały białe spodenki. 
Annabel przymknęła oczy i nagle zdała sobie sprawę, jak bardzo ich ciała harmonizują ze 
sobą.
    Tej nocy ich łoże było wielkim, rzeźbionym monstrum, które wyglądało, jakby zostało 
przeniesione ze średniowiecza. Ewan położył się i materac ugiął się pod jego ciężarem.
    -Jak dobrze, że to nie nasza noc poślubna, ponieważ to łoże mogłoby tego nie wytrzymać 
- mruknął, naciągając na siebie okrycie.
    - Nie zapytałaś mnie, co znaczy króliczy pocałunek, moja droga? - zauważył Ewan.
    Zagryzła wargę, obserwując go w bladym świetle świec. Jego oczy były intensywnie 
zielone.
    - Mowa tu o króliku z miękkim, aksamitnym futerkiem - wyszeptał, przysuwając się do 
Annabel.
    Annabel usiłowała myśleć o królikach i pocałunkach, ale ciało Ewana było tak blisko... 
Miała wrażenie, że czuje bijący od niego żar.
    Ewan patrzył na przyszłą pannę młodą i powtarzał sobie po raz setny, że potrafi panować 
nad sobą. Annabel oddychała bardzo płytko, a Ewan zauważył, że patrzyła na niego z 
upodobaniem, co sugerowało, że nie wyrzuci go z łóżka. Chyba że...
    - Annabel? Dlaczego zamknęłaś oczy? Czyżbyś się nie bała? Na szczęście zobaczył, jak 
kąciki jej ust drżą w uśmiechu.
    .— Czy to jest pytanie?
    ' ? ;''. 182 : : '.'-\;v :;, '.? \ '
    - Tak - mruknął. - I nagle, jakby nie mógł już dłużej czekać, chwycił swoją przyszłą żonę 
w ramiona. Całował ją, aż drżała w jego objęciach, aż obydwoje byli bliscy utraty zmysłów, 
aż jej język stał się tak samo zuchwały jak jego. Potem powoli obrócił się na plecy, ciągnąc ją 
za sobą.
    Annabel gwałtownie otworzyła oczy.
    Popatrzyła w dół i między jej brwiami pokazała się maleńka zmarszczka. Ewan mógł się 
domyślić, co ją spowodowało.
    - Nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze - powiedział, przyciągając jej głowę do 
siebie. - Obiecuję. Nie musisz się mnie obawiać, Annabel - wyszeptał, i znowu zaczął ją 
całować, aż wplotła palce w jego włosy i oddała pocałunek.
    Oderwał się od jej ust dopiero wtedy, gdyjego dłonie przesunęły się w dół i natrafiły na 
najpiękniejsze pośladki, jakie kiedykolwiek widział w życiu.
    Zamiast więc kontynuować pieszczotę, która mogłaby doprowadzić go do szaleństwa, 
przekręcił Annabel tak, aby ją mieć pod sobą, i czekał, aż odzyska nad sobą kontrolę. Była 
urzekająco piękna nawet leraz, gdy tak mocno zaciskała oczy.
    Delikatnie całował jej powieki i subtelny łuk warg, ale Annabel wciąż nie otwierała oczu.
    - Nie chcesz wiedzieć, co to jest króliczy pocałunek? -wyszeptał wprost do jej ucha, 
gryząc je lekko.
    Westchnęła cicho i odemknęła powieki.
    -Już mi wspomniałeś, o co chodzi - odparła głosem ochrypłym i matowym, i niewiele 
brakowało, by Ewan znowu stracił nad sobą kontrolę.
    Wziął głęboki oddech.
    - Nie jesteś ciekawa, skąd to określenie? -Jestem - wyszeptała.
    Przesunął stopę w dół po jej aksamitnych, smukłych nogach i zastanawiał się, czy będzie 
w stanie zatrzymać się w porę. Z pewnością tak. Nie po to trenował sztukę panowania nad 
sobą przez tyle lat, aby go zawiodło w chwili, gdy go najbardziej potrzebował.
    183
    1
    Powoli położył dłoń na krągłej piersi. Annabel znów zamknęła oczy. Jego palce zaczęły 
pieścić brodawkę. Ciało dziewczyny wygięło sic w łuk, a jej ręka kurczowo zacisnęła się na 
przegubie jego dłoni.
    - Ewanie! - powiedziała drżącym głosem, ale nie otworzyła oczu i Ewan potraktował to 
jako zachętę.
    - Tak, najdroższa? - wyszeptał, wciąż trzymając dłoń na jej piersi. Znowu zaczął ją 
całować, a pożądanie, którego już nic nie mogło zatrzymać, wybuchło z siłą letniej burzy. 
Wiła się pod pieszczotą jego dłoni, jęcząc cicho, co jeszcze bardziej rozpalało w nim krew. 
Jego dłoń powoli przesunęła się z piersi na płaski brzuch i smukłe udo, a po chwili dotarła do 
skraju nocnej koszuli.
    Otworzyła gwałtownie oczy.
    - Co ty wyprawiasz? - zawołała, chwytając go za dłonie.
    To był czas na kolejny pocałunek. Całował ją tak długo, aż poddała się, zwolniła uścisk 
palców i zarzuciła mu ręce na szyję. A wtedy, zanim zdołała go powstrzymać, błyskawicznie 
powędrował dłonią do wewnętrznej strony ud, aż dotarł do...
    Zesztywniała.
    - Myślałam, że nie będziemy... - Z trudem łapała powietrze.
    - Nie będziemy - powtórzył. - To tylko inny rodzaj pocałunku. Otworzyła oczy i spojrzała 
na niego spod półprzymkniętych powiek.
    - Nigdy o tym nie słyszałam!
    - Nie mogłaś nauczyć się wszystkiego na wsi. - Starał się mówić spokojnie, podczas gdy 
jego palce błądziły po najdelikatniejszych włosach, jakie kiedykolwiek dotykał. Jego oddech 
przyspieszył.
    - Nie sądzę, żeby to było właściwe - upierała się Annabel. - My nie...
    Ewan stłumił cichy jęk pocałunkiem, pieszcząc Annabel tak długo, aż rozluźniła się, 
ciałem wstrząsnął dreszcz, a z ust wyrwał się krzyk. Wtuliwszy się w jego ramiona, zamarła.
    - Pocałunek, Annabel - powiedział, zdając sobie sprawę, że jego panowanie nad sobą 
słabnie. Jeszcze chwila, a... - Moja nagroda... M
    iffl 184 i
    W milczeniu usiłowała przyciągnąć do siebie jego twarz.
    - Nie - mruknął. - Nie o to chodzi. - I nagle, zanim zdążyła otworzyć oczy i wyskoczyć z 
łóżka, zsunął się nisko.
    Annabel, jeszcze nie w pełni przytomna, poczuła na udach napór lego ciała. Chociaż 
Ewan twierdził, że wszystko będzie w porządku, ona wcale nie była tego pewna. Ale Ewan 
całował ją tak długo, aż zapomniała o obawach.
    W końcu zdjął rękę z jej piersi i...
    - Co robisz? - zawołała zaskoczona chrapliwym tonem swego głosu.
    Leżał między jej nogami, a ona wyglądała jak dziewka z koszulą podciągniętą aż do pasa.
    Dotykał jej, a ona nic nie mogła na to poradzić. Jęknęła błagalnie. On ją widział. Nie 
powinien.
    - Ewanie! -wydusiła zdławionym głosem, ale nie odpowiedział. Nie odważyła się nawet 
drgnąć. Zacisnęła więc mocno powieki i zanurzyła się w aksamitnej ciemności, w której nie 
było nic poza płomieniami palącymi całe ciało. Wygięła się w łuk, napierając na Ewana z 
całej siły i usiłując wykrzyczeć jego imię. Ale z jej ust wyrwał się tylko krzyk.
    Usiłowała sobie przypomnieć, jak się to nazywało, ale nie pamiętała nawet własnego 
imienia. Wszystkie doznania jej skupiały się na pieszczocie jego warg.
    -Ja nie mogę... nie mogę - mamrotała... Nagle przeszył ją dreszcz. Ciało eksplodowało w 
spazmie rozkoszy, jakiej jeszcze nigdy dotąd nie zaznała. Potem na wpół przytomna osunęła 
się bez sił na łóżko.
    Rozdział 20
    D wa dni później wczesnym popołudniem ruszyli w dalszą drogę. Kiedy Ewan 
zdecydował się przesiąść na konia i jechać obok powozu,
    185
    Annabel, nie mogąc się oprzeć znużeniu, zwinęła się w kłębek na poduszkach siedzenia i 
zapadła w sen. Zbudziło ją wrażenie, że powóz przechyla się na bok. Postanowiła sprawdzić, 
co się stało, lecz zanim doszła do siebie, gwałtowny wstrząs rzucił ją na ścianę, po czym 
nastąpiła cała seria niesamowitych zgrzytów, gdy powóz zaczął się osuwać. Ostanie, co 
usłyszała, to potężny trzask odrywającego się solidnego kawałka drewna.
    Wylądowała z hukiem na drzwiach powozu, które teraz służyły za podłogę. Wtem ciszę 
rozdarły krzyki ludzi i rżenie koni. Wstrzymała oddech i wsłuchiwała się w głosy koni. 
Zwierzęta były przerażone, ale najwyraźniej nic poważnego im się nie stało.
    Nagle dobiegł do niej krzyk Ewana:
    -Annabel! Annabel, słyszysz mnie? - Wjego głosie słychać było trwogę.
    -Ewanie! - odkrzyknęła, klęcząc na drzwiach. -Jestem tylko trochę poobijana. - Ujęła 
pognieciony kapelusz i odłożyła na bok. - Co z końmi?
    -Jakes zdołał je uwolnić, zanim powóz zaczął się staczać. Teraz najważniejsze, żeby 
wyciągnąć ciebie. - A potem usłyszała tuż przy ścianie powozu: - Nie bój się. Jestem przy 
tobie.
    - Nie boję się - zapewniła. Prawdę mówiąc, miała już dosyć jazdy w powozie. Teraz 
będzie mogła trochę się rozprostować, zanim ruszą dalej.
    - Musimy go odwrócić - rzekł Ewan nadal z lękiem. Jego troska sprawiła Annabel radość. 
- Potrzebuję kilku minut, aby się zastanowić, jak to zrobić najlepiej. Nie mogę dopuścić, aby 
spotkało cię przy tym coś złego. W rowie jest trochę wody, co niestety nie ułatwi nam pracy.
    Rzeczywiście woda zaczęła się sączyć przez framugę drzwi. Annabel podniosła się z 
kolan i oparła o ścianę powozu.
    - Dużo tej wody? - zapytała, starając się zachować spokój. Dokoła drzwi tworzyła się 
błotnista kałuża i zaczęła się wlewać do jej pantofli. Annabel chwyciła pomięty kapelusz, 
zanim zanurzył się w mazi.
    186
    - Nie tyle, żebyś utonęła. Najwyżej do kostek.
    Annabel zmarszczyła brwi. Okno powozu znajdowało się tuż nad nią, ale mogłaby się 
przez nie wydostać.
    - Ewanie! - zawołała. - Czy okno powozu można otworzyć?
    - Niech ci nie przyjdzie do głowy przeciskać się przez nie. Nie dasz rady - odparł, po 
czym krzyknął coś do swoich ludzi.
    - Dam radę - obruszyła się Annabel. Brudna woda była zimna jak lód. - Tylko nie mogę 
go dosięgnąć.
    - Poczekaj chwilę! - Powóz zakołysał się pod ciężarem Ewana, i zaraz potem jego twarz 
pokazała się w zabłoconej szklanej tafli.
    Halo! - zawołał, szczerząc zęby w uśmiechu. - Ale masz piękne uczesanie.
    Wykrzywiła się do niego i wskazała na kałużę, chlupoczącą pod jej nogami. Spojrzał w 
dół i zmarszczył brwi.
    - Odwróć się - polecił.
    Zrobiła, co mówił, i ukryła twarz w poduszkach siedzenia. Ale zamiast brzęku tłuczonego 
szkła usłyszała trzask wyrywanego z fu-(ryn okna. Kiedy odwróciła się ponownie, promienie 
słońca zalały wnętrze powozu.
    - Zaczekaj jeszcze sekundę - rzekł. - Muszę zebrać siły... - Po chwili pojawił się znowu, 
wsunął się do połowy przez okienny otwór i wyciągnął do Annabel ręce.
    - Chodź, skarbie - powiedział. - Wyjmę cię jak dziecko z łóżeczka.
    - Cieszę się, że tak bardzo cię to bawi. - Annabel skrzywiła się, ale posłusznie wyciągnęła 
się w kierunku Ewana. Jego ogromne dłonie zacisnęły się na jej dłoniach i po chwili 
zdecydowanym, pewnym ruchem pociągnął tak mocno, że prawie pofrunęła. Ewan mocno 
chwycił ją wpół, wyciągnął przez okno i posadził na dachu powozu.
    - Wciąż nie mogę uwierzyć, że udało ci się to zrobić. -Jaki to problem podnieść takie 
piórko jak ty?
    Annabel nigdy nie roniła łez, że ma bujne kształty. Podobała się sobie i wszystko 
wskazywało na to, że mężczyznom podobała
    187
    się również. Tak czy inaczej, z pewnością nie była piórkiem, które rzucone do góry, 
mogłoby się unieść na wietrze. Ewan zdjął surdut i podwinął rękawy. Cienki materiał koszuli 
uwydatniał wspaniał;| muskulaturę torsu i ramion. Annabel z trudem przełknęła ślinę, 
wracając w myślach do pikniku.
    -Jak zyskuje się takie mięśnie? - zapytała.
    - Wydobywając panny z kłopotów. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Powóz przechylił 
się lekko, gdy Ewan skoczył w dół, rozbryzgując wodę. Uniósł wysoko ręce. - Skacz!
    Annabel nie mogła powstrzymać uśmiechu. Gdyby tam w dole stał Anglik, obawiałaby 
się, że jej nie utrzyma. Ale Ewan...
    Wstała. Z dachu mogła widzieć ogromne połacie ciemnoszma-ragdowych lasów, z 
których przepastnych głębi wylatywały gromady ptactwa jak latające ryby, ślizgające się po 
powierzchni oceanu. Powietrze było chłodne i rześkie. Pachniało jodłą, świeżą iglastą ziemi;| 
i wiosną.
    - Annabel! - zawołał Ewan.
    Spojrzała w dół i skoczyła bez chwili wahania. Wylądowała w jego ramionach szczęśliwa 
jak dziecko, które po raz pierwszy zeskakuje z drugiego stopnia schodów.
    Jego ramiona zamknęły się wokół niej i przez chwilę Annabel nie czuła nic poza żarem 
muskularnego ciała. Pachniał mydłem, potem i suszonym na słońcu lnem. Jak przez mgłę 
słyszała głosy ludzi Ewana cieszących się, że nic już jej nie grozi. W pewnej chwili Ewan ujął 
ją pod brodę i spojrzał na nią szmaragdowozielonymi oczami.
    - Zapytaj mnie o coś, dziewczyno - rozkazał. - Mamy niewykorzystany limit pocałunków.
    - Zechcesz mnie wreszcie postawić na ziemi?
    - Moja odpowiedź brzmi: nie - odparł i zamknął jej usta pocałunkiem. Jego wargi były 
tak samo mocne, jak ciało. Wyglądał jak ogromny, poczciwy drwal, ale całował jak grzeszny 
lord, hulaka, który znał najciemniejsze sekrety jej serca, pragnienia, o którycli
    188
    istnieniu nic nie wiedziała, zanim nie obudziły ich jego pocałunki.
    W końcu oderwał się od niej i Annabel uświadomiła sobie, jak to dobrze, że wciąż 
trzymał ją na rękach; miała przemoczone stopy, a ciałem wstrząsały dreszcze.
    Tym razem się nie uśmiechał.
    - Milordzie! - zawołał Mac. - Człowiek, którego wysłaliśmy, żeby się rozejrzał po 
okolicy, właśnie wrócił i twierdzi, że cztery kilometry stąd jest wioska. Może zechcecie się 
państwo tam przejść, ;i my zajmiemy się naprawą powozu. Pozostałe powozy są nie dalej jak 
godzinę drogi za nami i kiedy się tylko pojawią, wyślę je natychmiast za państwem.
    Ewan pomógł Annabel wspiąć się po skarpie w górę, zostawiając za sobą potrzaskany 
powóz, leżący na boku jak zestrzelony w locie ptak.
    - Annabel i ja weźmiemy konia i pojedziemy do wioski - rzekł Ewan. -Wyślij po nas 
powóz, abyśmy mogli jechać dalej i poszukać na noc gospody.
    Annabel pokręciła głową, ale Ewan nie zamierzał ustąpić.
    - Nie mamy damskiego siodła, Annabel; będziesz musiała jechać ze mną.
    - Te konie nie są dostateczne silne, aby unieść nas oboje. Weźmiemy dwa, a ja poradzę 
sobie bez damskiego siodła.
    Ewan uniósł brwi, ale już nie dyskutował.
    - Wspaniale - rzucił tylko i odwrócił się do Maca. Przysłuchiwała się ich rozmowie, a 
kiedy dotarło do niej, że
    Ewan zamierza zabrać kilku ludzi, aby ich eskortowali do wioski, pociągnęła go za 
rękaw.
    - Powinni jechać przed nami - powiedziała.
    Spojrzał na nią z zakłopotaniem, ale przyjął propozycję bez komentarza. Annabel 
wydawała się lekko zaskoczona; to ogromna rzadkość znaleźć mężczyznę, który akceptuje 
udzieloną mu radę bez dyskusji. Ojciec nigdy by na to nie przystał.
    189
    Niebawem czterech forysi pogalopowało do wioski, żeby sprowadzić kogoś do pomocy i 
furmankę na wypadek, gdyby powóz nic był zbyt długo zdolny do dalszej jazdy.
    Annabel odwróciła się do koni skubiących na poboczu trawę. Jakiś czas przechadzała się 
między nimi, aż znalazła rudobrązowego wała cha z czarną grzywą i ogromnymi łagodnymi 
oczami. Wyciągnęła rękę Koń posłusznie przestał jeść i parsknął wprost w wysuniętą dłoń.
    -Jak się nazywasz, mój piękny? - zawołała, ale on tylko dotkną,I wargami jej palców i 
potrząsnął uzdą. - Nazwę cię więc Ginger -powiedziała. - Ginger był moim pierwszym 
koniem, a ty jesteś do niego bardzo podobny.
    Ewan zarzucił siodło na Gingera i odwrócił się do Annabel.
    - Pomóc ci wsiąść?
    - Nie, dziękuję - odparła Annabel. Forysie i stajenni zebrali sic przy drodze, czekając na 
polecenia. Mac wciąż krążył wokół powozu, rozbryzgując błoto i wciąż zastanawiając się, jak 
go podnieść, aby nie spowodować dalszych uszkodzeń. - Przejdę się trochę z tym 
dżentelmenem - zdecydowała Annabel.
    Ginger najwyraźniej lubił spacer i... Annabel, co okazywał w do syć szczególny sposób, 
odwracając łeb i parskając jej prosto w ucho Ewan dołączył do niej po chwili. Jego włosy w 
promieniach słońci wyglądały tak, jakby uwięzły w nich pryzmatyczne barwy rubinu.
    Powoli oddalali się od pokrzykiwań ludzi pracujących przy powozie. Droga skręcała i 
Annabel, obejrzawszy się za siebie, stwierdziła, że znaleźli się już poza zasięgiem wzroku.
    - Podasz mi teraz rękę? - zapytała.
    Wskoczyła na siodło i poprawiła spódnice. Ewan wciąż stał przy grzbiecie konia i patrzył 
na nią jak zaczarowany. Uniosła brew.
    - Ładne pończoszki. - Starał się, żeby zabrzmiało to naturalnie, ale jego błyszczące oczy 
mówiły same za siebie.
    Annabel zerknęła w dół na swoje koronkowe pończochy, których śnieżna biel widoczna 
była od szczupłych kostek aż do miejsca powyżej kolan.
    190
    - Teraz wiesz, dlaczego nie chciałam dosiąść konia przy twoich 1 udziach - zauważyła, 
śmiej ąc się szeroko.
    Objął dłonią jej kostkę.
    - Masz piękne nogi. -Jego głos był głęboki i trochę chrapliwy. Annabel roześmiała się i 
podciągnęła spódnice trochę wyżej.
    Wzrok Ewana pobiegł wzdłuż jej ud, ciasno obejmujących koński grzbiet. Wyraz jego 
twarzy zmienił się tak, że Annabel uniosła brwi.
    - O co chodzi, Ewanie?
    - Obawiam się, że nie zdołam wspiąć się na siodło - wymamrotał.
    - Spróbuj! - rzuciła z brawurą, lekkim ruchem kolan nakłaniając (lingera do ruszenia z 
miejsca.
    - Nie mówiłaś, że jeździsz konno! - zawołał Ewan, ruszając za Annabel.
    - Nie pytałeś! - odkrzyknęła. Czuła rozpierającą jej serce radość, ^dy Ginger podskoczył 
lekko, jakby próbował swoich sił. Jakby się cieszył, że nie musi ciągle kłusować albo iść 
stępa.
    Pochyliła się i poluzowała wodze.
    - Naprzód! - zawołała, ale Ginger nie potrzebował ponaglenia. Annabel czuła, jak grają 
jego mięśnie, gdy parsknąwszy z satysfakcją, wyrzucił w górę głowę, jakby chciał chwycić w 
nozdrza wiatr. Minęli mroczny jedlinowy zagajnik i jechali dalej polną drogą. Annabel 
wyprostowała się i roześmiała głośno, po czym, trzymając wodze jedną ręką, ruchem kolan 
ponagliła Gingera do galopu.
    Za sobą usłyszała tętent końskich kopyt. Spojrzała przez ramię i się roześmiała. 
Najwyraźniej Ewan pomyślał, że Ginger ją poniósł. Żadna lady tak nie jeździ. Jeśli przechyli 
się, aby chwycić moje wodze, pomyślała Annabel, to po prostu... go odepchnę.
    Dopędził ją, ale nie zrobił nic, aby odebrać jej wodze. Po prostu roześmiał się i Annabel 
poprzez stukot podków i szum wiatru słyszała, ile w tym śmiechu było radości.
    Minęli zakręt i galopowali dalej ocienionym odcinkiem polnej drogi. Za kolejnym 
zakrętem znów znaleźli się w blasku słońca. Ciinger zaczął dyszeć. Annabel ściągnęła wodze, 
nakłoniła go do
    191
    cwału, a potem do stępa. Ewan i jego wierzchowiec przez cały czas dotrzymywali jej 
kroku.
    Jechali obok siebie tak blisko, że prawie dotykali się ramionami.
    -Mam wrażenie, że im więcej czasu ze sobą spędzamy, tym mniej o tobie wiem. Tak 
bardzo się różnisz od kobiety, którą spotkałem w Londynie.
    - A ty myślałeś, że kim jestem?
    - Damą - odparł. - Prawdziwą damą.
    -Ależ jestem damą! - odparła Annabel, patrząc na niego gniewnie.
    - Przecież wiesz, co mam na myśli. Przyznam, że byłem nieco zaskoczony, że nie 
spoliczkowałaś mnie, kiedy cię pocałowałem n;i garden party u lady Mitford. W końcu 
doszedłem do wniosku, że to pewnie skutek upału. Byłaś cała w koronkach i wyglądałaś tak 
zniewalająco.
    Annabel wybuchnęła śmiechem.
    - Pokonałam cię wtedy w strzelaniu z łuku, pamiętasz? Czy uważasz, że to zajęcie dla 
damy?
    - Zapomniałem - przyznał. - Rzeczywiście posiadasz wiele bardzo użytecznych 
umiejętności.
    - Nic nie jest bardziej użyteczne jak... zniewalający wygląd, jak to określiłeś - odparła, 
uśmiechając się lekko.
    - Tak? Dlaczego?
    -Jeśli kobieta wygląda delikatnie i krucho, mężczyźni chętnie spełniają jej życzenia. Poza 
tym uważają, że jest cudowna i że musz;| ją koniecznie przytulić. I zanim się zorientują, czują 
pragnienie, żeby ją zabrać do swojego domu i zapewnić jej bezpieczeństwo na zawsze.
    - Zabieram cię do domu, ale wcale nie będziesz tam bezpieczni! - mruknął Ewan.
    Annabel zachichotała.
    -Jeszcze jedna korzyść.
    -Jak to?
    -Jeśli sprawię, że będziesz mnie pożądał, spełnisz moje życzeni.i w nadziei, że ja ci się za 
to odwdzięczę. Albo, mówiąc wprost, podarujesz mi klejnoty, a wśród nich ten szczególny: 
obrączkę.
    192
    - A więc spraw, żebym cię pożądał - powiedział, nie spuszczając z niej oczu.
    Powędrowała wzrokiem do jego ust, lekko przymrużyła powieki, a potem na jej wargach 
zadrżał delikatny uśmiech. Ćwiczyła go od chwili, gdy osiągnęła czternaście lat i odkryła, że 
dzięki niemu rzeźnik dawał jej za darmo okrawki mięsa, a piekarz dodatkowe bochenki 
chleba.
    Ewan zagwizdał.
    - Teraz rozumiem, jakie to może być skuteczne.
    - Tak? Czy wobec tego mogę oczekiwać, że otrzymam od ciebie klejnot?
    - To ma być pytanie? - Zatrzymał konia i kiedy Annabel też przystanęła, otoczył 
ramieniem jej szyję i ostrożnie przyciągnął do siebie. W ciągu ostatnich dni ich pocałunki 
zaczynały się tak, jakby poprzednie nigdy się nie skończyły. Ich wargi spotkały się, zgłodnia-
łe, niecierpliwe... Ale nie wracali już ani do króliczych pocałunków ani do innych podobnych 
pieszczot.
    Często jednak Annabel usiłowała sobie wyobrazić, który z pocałunków Ewana 
odpowiadał jej najbardziej. Zdarzało się, że drocząc się z nim, zaciskała usta i Ewan długo 
musiał ją prosić, zanim mógł się przez tę zaporę przedostać. Czasem te właśnie uważała za 
najlepsze, a czasem te szalone, które po kilku sekundach rozpalały ich do białości. Były też 
takie, których Ewan nie zaliczał do pocałunków: lekki poranny dotyk warg na policzku lub 
powiekach albo lekki pocałunek na dobranoc.
    - Będę spełniał twoje życzenia za uśmiech - oznajmił Ewan po chwili. - Za pocałunek 
taki jak...
    Annabel uciekła wzrokiem, a jej twarz oblał rumieniec. Takie pocałunki nie mieściły się 
w schemacie, który był jej receptą na życie, w precyzyjnej handlowej transakcji: jej ciało i 
ogłada, jego pierścień i fortuna.
    Przerzucił wodze do lewej ręki i splótł palce z jej palcami. Jechali w milczeniu, od czasu 
do czasu przerywanym tylko parskaniem koni. Annabel wciąż unikała spojrzenia Ewana. 
Miała uczucie, że
    13 - Droga do marzeń 193
    za sprawą Ewana wszystkie jej dotychczasowe sądy o mężczyznach i kobietach legły w 
gruzach.
    Kiedy zbliżyli się do drogi, która wiodła do wioski, Ewan pomógł Annabel zsiąść z konia 
i dalej już szli obok koni, wciąż nie mówiąc do siebie ani słowa.
    Po kilku minutach spotkali forysi Ewana. Najwyraźniej w wiosce nie było żadnych 
wozów do wynajęcia, wracali więc na miejsce wypadku.
    Wioska składała się z trzech maleńkich chałupek, skupionych wokół tonącego w kurzu 
małego placu. Nie było tu sklepu, pubu ani gospody. Na powitanie wyszedł im jedynie 
barczysty młody człowiek z zadartym nosem i sympatycznym uśmiechem.
    - Nazywam się Kettle, milordzie. Nie spodziewałem się dzisiaj gości. Nie jesteśmy więc 
przygotowani. - Machnął ręką w kierunku niewielkiego skrawka ziemi pomiędzy ulepionymi 
z gliny i sitowia chałupkami, płosząc kilka kur, które rozpierzchły się z głośnym protestem.
    - Czy mogę prosić o wodę dla mojej żony? - zapytał Ewan, skłaniając lekko głowę.
    Kettle się rozpromienił.
    - Mamy coś lepszego. Powiem żonie, aby przyniosła szklankę piwa dla jej lordowskiej 
mości. -Wszedł do jednej z chałupek. Po chwili wrócił z kobietą, która z ogromnym 
nabożeństwem niosła cynowy pucharek. Miała płomiennorude włosy splecione w warkocz, 
dwa dołeczki, które sprawiały, że wyglądała tak, jakby za chwilę miała wybuchnąć 
śmiechem, i duży brzuch.
    Jakimś cudem udało się jej dygnąć, nie roniąc ani kropli płynu.
    - Bardzo przepraszam - powiedziała wyraźnie zmieszana. - Mamy tylko jeden pucharek, 
ale gdyby jego lordowska mość zechciał poczekać, to migiem go znowu napełnię. 
Usmażyłam właśnie placki owsiane i gdybyście państwo mieli ochotę...
    - Och, nie, pani Kettle - odparła Annabel.
    194
    - Z przyjemnością spróbujemy. Dziękujemy! -wtrącił pospiesznie Ewan.
    Szeroki uśmiech rozjaśnił twarz pani Kettle.
    - Pani Kettle! To pewnie do mnie! Kettle objął żonę ramieniem.
    - Nieczęsto mamy gości. A pastor, który objeżdża teren, był u nas ostatnio w ubiegłym 
miesiącu.
    - Chyba nie mieszkacie tu sami? - zapytała Annabel.
    - Zwykle nie - odparła pani Kettle, znów dygając. - Są tu trzy domy, jak państwo 
widzicie. Ale pani Fernald źle się czuła ostatniej zimy i wyjechała z mężem do krewnych na 
jakiś czas, aż odzyska siły. Trzeci dom należy do lana McGregora. Wyruszył w poszukiwaniu 
pracy na lato. Nie ma żony i jest zupełnie sam. - Najwyraźniej 7. punktu widzenia pani Kettle 
nad biednym McGregorem ciążyła klątwa.
    Jednak z punktu widzenia Annabel McGregor miał prawo nie brać na siebie 
odpowiedzialności za żonę, kiedy jedyne, co udało mu się w życiu zdobyć, to chałupa. Wzięła 
do ust odrobinę piwa. Było klarowne, cienkie i chłodne.
    Stali przez jakiś czas w zakłopotaniu, gdy nagle pani Kettle sapnęła:
    - Och, zawsze zapominam... -Jej głos znikł w głębi domu, po czym kobieta pojawiła się z 
krzesłem w ręku. Obaj panowie rzucili się do niej natychmiast, ale Ewan był pierwszy. Po 
chwili pan Kettle przyniósł stołek, który ustawił przy krześle, w samym środku kurzu i 
fruwających kur. Annabel usiadła na krześle, a pani Kettle na stołku. Panowie odeszli na bok i 
zaczęli rozmawiać o chmielu i o tym, |.ik rośnie pszenica.
    - To bardzo uprzejme z pani strony, pani Kettle - zauważyła Annabel.
    -Wie pani... - odparła z uśmiechem i jej dołeczki pogłębiły się jeszcze bardziej. - Chyba 
wolę, kiedy ktoś mówi do mnie zwyczajnie: Peggy. Mogłaby pani zwracać się do mnie po 
imieniu?
    195
    - Oczywiście. Ale ty musisz do mnie mówić: Annabel.
    - Och, nie! Jakżebym śmiała. Przez całe życie byłam po prostu Peggy i pewnie dlatego 
trudno mi przywyknąć, że mam jeszcze drugie imię. Dwa imiona! - Roześmiała się. -Ależ 
jestem bogata!
    -W pewnym sensie - mruknęła Annabel. Peggy zerwała siv nagle.
    - Na śmierć zapomniałam o moich płatkach owsianych!
    Pan Kettle powiedział coś do Ewana o szopie na drewno, po czym on również zniknął.
    Jedna z kur podeszła bliżej i zaczęła dziobać przemoczoną kokardkę zwieszającą się 
smętnie z pantofla. Annabel zadrżała.
    - Zimno ci? - zapytał Ewan. Pokręciła głową.
    - Nie o to chodzi. Co za straszna bieda. Niemal czuć ją w powietrzu.
    - A ty jej, oczywiście, nie lubisz.
    - Nie, nie lubię. To okropne być aż tak biednym. -1 mieć pewnie tylko jedną suknię - 
dodał Ewan. -1 dziecko w drodze - zauważyła Annabel.
    - Hm. Mimo wszystko wyglądają na szczęśliwych.
    - To niemożliwe. Nie można być szczęśliwym w takich warunkach.
    - Nie zgadzam się. Annabel nagle poczuła złość.
    -Jeśli tak uważasz, to nie masz o tym pojęcia. Pomyśl tylko, jak bardzo lubisz brać kąpiel. 
Ta biedna kobieta nie zażywała pewnie ciepłej kąpieli od dnia ślubu. To zbyt kłopotliwe 
nagrzać tyle wody. Wątpię nawet, czy mają wannę.
    - To prawda - przyznał Ewan. - Rzadko się zdarza, aby wieśniak posiadał wannę. Poza 
tym wątpię, czy ci biedni ludzie należą do jakiegoś dziedzica.
    - Dla tej kobiety owsianka to niewątpliwie podstawowy posiłek - powiedziała Annabel, 
zastanawiając się, dlaczego w tonie jej głosu jest aż tyle oskarżenia. - Chociaż spodziewa się 
dziecka! Powinna
    codziennie jeść tłustą kurę. - Annabel ponownie odpędziła chudego kuraka, który z 
uporem wracał do kokardek przy jej butach. - Nie powinieneś mówić, że masz ochotę na 
placki. Teraz pewnie nie zostanie im nic na kolację.
    - Odmowa bardzo by ją dotknęła - odparł Ewan. - Ona po prostu chciała nam coś 
ofiarować.
    Annabel zmarszczyła brwi.
    W tej chwili zjawiła się Peggy, niosąc lekko przypalone placki.
    - Wciąż uczę się gotować - usprawiedliwiała się, machając dłonią. - I przepraszam, że nie 
ma miodu. Ciągle się łudzimy, że znajdziemy drzewo z gniazdem dzikich pszczół. Wiem, że 
gdzieś tu muszą być, ponieważ w słoneczne dni dużo się ich tu kręci. Ilekroć jednak za jakąś 
idę do lasu, zawsze gubię trop.
    - Ależ te placki wyglądają wspaniale - zapewniła Annabel. - Ja w ogóle nie potrafię 
gotować.
    - To chyba oczywiste, że pani nie potrafi! - zauważyła Peggy. -Jednak powinnam się była 
nauczyć.
    - Zgadzam się - oświadczył Ewan, kończąc drugi placek. Annabel zganiła go wzrokiem, 
kiedy sięgnął po trzeci. -Jeśli potrafisz robić takie placki jak pani Kettle, to nigdy nie 
zasłużysz na moje niezadowolenie.
    - Nie obawiam się, że zasłużę na twoje niezadowolenie! - rzuciła z naciskiem Annabel i 
odwróciła się do Peggy. Ewan wybuchnął śmiechem, a Peggy zrobiła taką minę, jakby miała 
ochotę zachichotać, ale nie była pewna, czy to wypada w obecności takich gości.
    - Nie chcę przeszkadzać ci w pracy, Peggy. Może w czymś pomogę? - zapytała Annabel.
    Peggy spojrzała na jej elegancki strój podróżny.
    - To nie jest dobry pomysł - odparła z chichotem. - Ogrzewam śmietanę na masło. To nie 
jest praca dla lady.
    Annabel się rozpromieniła.
    - Nie umiem gotować, ale potrafię ubić masło! Moje siostry i ja często pomagałyśmy to 
robić kucharce.
    Peggy spojrzała na nią ze zdumieniem.
    197
    - Pani chyba żartuje?
    Ale Annabel już szła do domu, ciągnąc za Sobą Peggy. Ewan słyszał, jak jej głos zamiera 
za drzwiami:
    - Używasz marchwi czy...
    - Dlaczego nie miałbym zobaczyć, co dzieje się w szopie pana Kettle'a? - spytał sam 
siebie Ewan. Wyglądało na to, że Annabel zamierzała rywalizować z Naną w ingerowaniu w 
sprawy wieśniaków.
    Po godzinie, kiedy powozów wciąż nie było widać, Ewan postanowił sprawdzić, co robi 
Annabel. Podszedł do drzwi chałupki i zajrzał do środka.
    Pod ścianą jedynego pomieszczenia stało ogromne łóżko, a na środku - z grubsza 
obciosany stół. Annabel opłukiwała w wodzie dużą bryłę masła. Peggy siedziała na krześle.
    - Nie, ty masz odpoczywać - mówiła do niej Annabel chyba już po raz dwudziesty. - 
Mogę nadać mu kształt. - Zręcznie wyjęła bryłę masła z drewnianej miski i posypała ją solą. - 
A teraz powiedz, gdzie trzymasz formę? - Rozejrzała się dookoła.
    Peggy zauważyła Ewana, który stał oparty o framugę drzwi, i zerwała się z krzesła.
    - Co pan teraz sobie o mnie pomyśli! ~ zawołała. - Aleja nie mogłam powstrzymać 
pańskiej żony, milordzie. Po prostu nie mogłam!
    Ewan roześmiał się szeroko. Tymczasem Annabel zdjęła formę ze ściany i zaczęła 
napełniać ją masłem.
    - Mówiłam Peggy, że musi odpocząć - wyjaśniła mu Annabel. - Lada dzień urodzi, a jest 
na nogach od świtu do nocy! Peggy, natychmiast się połóż. I tak już zbyt długo siedziałaś.
    Wieśniaczka spojrzała bezradnie na Ewana, ale mrugnął do niej porozumiewawczo. 
Położyła się więc na łóżku w bezradnej pozie. Wyglądała jak ktoś, kogo huragan powalił na 
ziemię.
    Annabel zręcznie odwróciła formę, nacisnęła na dno i krążek masła powoli zaczął się 
wysuwać. Na górze krążka widniała litera P.
    - Ładnie to wygląda - zwrócił się Ewan do Peggy, obserwując, jak Annabcl napełnia 
formę pozostałą maślaną masą. Nigdy na to
    198
    nie zwracał uwagi, ale teraz nagle uświadomił sobie, że masło, które zjawiało się na jego 
stole, było tak ładnie ozdobione. Peggy się rozpromieniła.
    - Dostałam to w sierocińcu na pożegnanie - wyjaśniła.
    - Kiedy miałaś poślubić pana Kettle'a, tak? - spytała Annabel. -Tak.
    Ewan musiał przyznać, że Peggy rzeczywiście wyglądała na zmęczoną. Jej brzuch 
wystawał ze szczupłego ciała jak wyłaniająca się z wody wyspa.
    - Oczywiście, kiedy opuszczałam sierociniec, nie byłam pewna, czy poślubię pana 
Kettle'a czy pana McGregora.
    -Jak to? - Annabel znieruchomiała w trakcie odwracania kolejnego krążka masła.
    - Pewien obwoźny handlarz przyniósł do sierocińca wiadomość, że pan Kettle i pan 
McGregor szukają żony - ciągnęła Peggy. - Tylko ja byłam gotowa zaszyć się w tej północnej 
głuszy. Pojechałam więc z handlarzem. Sierociniec podarował mi formę do masła, a handlarz 
formy do sera za to, że pomagałam mu w drodze. - Rozpromieniła się. - Planuję zrobić ser 
następnym razem, kiedy będę miała trochę więcej mleka.
    - A więc przybyłaś tu z handlarzem i wybrałaś pana Kettle'a?
    - Annabel patrzyła na nią z fascynacją.
    Ewan oparł się wygodniej o drzwi i skrzyżował ręce na piersiach.
    - Co by się stało, gdyby cię nie chciał ani pan Kettle, ani pan McGregor?
    - Zanim dotarliśmy na miejsce, handlarz też mi się oświadczył
    - odparła Peggy wyraźnie zachwycona, że miała aż trzech kawalerów. - Od pierwszej 
chwili jednak wiedziałam, że to pan Kettle był mi pisany. Handlarz usiłował mnie przekonać, 
żebym zmieniła zdanie. Oczywiście miałabym tyle rondli, ile bym tylko zapragnęła, gdybym 
z nim została. W prezencie ślubnym podarował mi kupon materiału. Kiedy dziecko przyjdzie 
na świat, uszyję mu z tego ubranko.
    199
    Annabel nie powiedziała ani słowa. Zmarszczyła lekko brwi i po raz kolejny nałożyła 
masło do formy. Ewan stłumił śmiech.
    - A więc handlarz miał mnóstwo rondli? Ale pan Kettle ma krowę.
    - W tym właśnie był problem - odparła Peggy. Robiła wrażenie śpiącej, kiedy tak leżała 
na łóżku z głową opartą na ręku. - Ale handlarz miał też brzuch - zaśmiała się sennie. - No, i... 
długą brodę. Pan Kettle to prawdziwy mężczyzna.
    Annabel uśmiechnęła się do niej, a Peggy odwzajemniła uśmiech i dodała:
    - W każdym calu.
    Peggy zachichotała. Dudniący śmiech Ewana rozszedł się echem po małej chatce. Po 
chwili dołączyła do nich Annabel. Oczy Peggy się zamknęły. Ewan położył palec na ustach i 
wycofał się.
    Na zewnątrz chwycił dłonie Annabel i rzekł:
    -Awięc potrafisz zrobić masło. Świetnie strzelasz z łuku i trzymasz się na koniu jak 
amazonka. Czy jest coś, czego nie umiesz?
    Annabel spojrzała na niego spod oka i uśmiechnęła się krzywo.
    - Owszem, dokonywać wyborów jak Peggy. Nie chcę ?wybierać między garnkami a 
żywym inwentarzem.
    -Nie musisz. — Potarł nosem ojej policzek. — Słyszałem, że jakiś handlarz w tej okolicy 
szuka żony, aleja nie pozwolę, aby mi cię zabrał za wszystkie garnki świata.
    -Mam pytanie - wyszeptała Annabel, odciągając go dalej od domu.
    Poprowadził ją w kierunku szopy Kettle'a. Oparł się o ścianę i przyciągnął Annabel do 
siebie. Wzięła głęboki oddech, ale nie protestowała.
    - O co chodzi z tymi calami? - wyszeptała.
    - Nie rozumiem.
    - Pan Kettle to prawdziwy mężczyzna - powiedziała z wahaniem. - W każdym calu - 
dodała, nie mogąc opanować ciekawości.
    200
    Ku rozczarowaniu Ewana, nie musiał wyjaśniać tego żartu, ponieważ niebawem Annabel 
sama zrozumiała sens. Wciągnęła głęboko powietrze i cicho zachichotała.
    - Szczęściarz z tego Kettle'a - stwierdziła.
    - Tak, myślę, że handlarz nie mógł się z nim mierzyć - odparł szeptem.
    -Jesteś złośliwy!
    Ewan pocałował ją w szyję.
    - A więc podoba ci się robienie masła?
    - To bardzo nużąca praca - odparła Annabel. - Biedna Peggy. To dla niej stanowczo za 
dużo: tyle obowiązków i dziecko w drodze. Czy wiesz, Ewanie, że może się urodzić w każdej 
chwili? I co ona zrobi? W pobliżu nie ma żadnej kobiety.
    - Sądzę, że Kettle jej pomoże - mruknął Ewan. - W głowie zaczęła mu świtać pewna 
myśl, którą sam musiał uznać za szaloną.
    - Tak nie powinno być - mruknęła Annabel, jakby nawet nie zdawała sobie sprawy, że 
muskał ustami jej ucho. Ale Ewan czuł lekki dreszcz, który przebiegł przez jej ciało. - Kettle 
powinien ją wywieźć gdzieś, gdzie będzie właściwa opieka.
    - On się nią zaopiekuje - zapewnił Ewan.
    - Czasem kobieta potrzebuje innej kobiety, szczególnie w takiej chwili jak ta! Poza tym, 
Peggy nie powinna dźwigać ciężkiej masel-nicy.
    Ewan puścił tę uwagę mimo uszu.
    -Jesteś mi winna całusa - rzekł.
    Spojrzała mu w oczy i nadstawiła usta tak kuszące, z jakich słynęły mitologiczne syreny.
    Ale Ewan się nie spieszył. Musnął jedynie jej wargi w pocałunku tak lekkim, jak 
pajęczyna i delikatnym jak puch.
    -Jesteś mi winna fant - oznajmił.
    Jej policzki spłoniły się lekko.
    -Wiem.
    - Myślę, że mogę go teraz zażądać - powiedział z wahaniem. Rozejrzała się dookoła z 
niepokojem.
    201
    -Tutaj? ".
    Ale on nie miał ochoty na rozmowę. Ich języki dotknęły sic i przez chwilę Ewan słuchał 
jej przyspieszonego oddechu. Czul narastające pożądanie. Powoli wsunął kolano między 
spódnice, potem podniósł Annabel i przyciągnął do siebie. Była jak płynny wosk wjego 
rękach, miękka i ciepła. Oczy miała zamknięte i cudowne oszołomienie na twarzy, które tak 
go zniewalało.
    - Annabel - powiedział cicho.
    - Tak? - Nie otworzyła oczu, a jedynie mocniej się do niego przytuliła.
    - Chodzi o mój fant. Mogę go teraz zażądać?
    - Chcesz, abym się rozebrała.
    Pytanie zawisło w leniwym popołudniowym powietrzu. Dookoła brzęczały pszczoły, a z 
przegrody w stajni słychać było krowy Kettle'a.
    - Oczywiście - wymruczał wprost do jej ucha. -•*- Ale nie będy tego żądał.
    - Czyżbyś zamierzał sam zdjąć z siebie ubranie? - W jej głosie zabrzmiała nuta nadziei.
    Serce Ewana znowu mocniej zabiło, ale pokręcił głową.
    - Nie. To nie ma nic wspólnego z ubraniem. Oparła głowę na jego piersi.
    -W takim razie masz prawo do swojego fantu. Zdobyłeś go uczciwie.
    Ewan roześmiał się z twarzą wtuloną w jej włosy. To było jak w pewnej sztuce 
Szekspira, którą trupa wędrownych aktorów odegrała na zamkowym podwórcu. Wówczas nie 
za bardzo mu przypadła do gustu, ale teraz widział wszystko inaczej, teraz, gdy sam miał 
żonę.
    - Znasz sztuki Szekspira? - zapytał.
    - Co? - Potem szybko dodała: - Tak, większość.
    - Myślę o sztuce, w której mężczyzna poślubia kobietę przez ni-jj kogo niechcianą - 
powiedział, tuląc ją mocniej do siebie. - Z tego,i co pamiętam, ta kobieta ma śliczną młodszą 
siostrę.
    202
    - To Poskromienie złośnicy, i mam nadzieję, że ci jej nie przypominam.
    - Ależ skąd.
    -Wobec tego, co ta sztuka ma z nami wspólnego? - zapytała.
    - Czy ten człowiek był niemiły dla swojej żony? - I nagle dodała:
    - Czy nie sądzisz, że te powozy strasznie długo tu jadą?
    Ale Ewan zdecydował, iż będzie lepiej, jeśli nie przypomni An-nabel tej szczególnej 
szekspirowskiej intrygi. Nie teraz, kiedy sam zamierzał zastosować podobną strategię. Mąż w 
Poskromieniu złośnicy wywozi żonę na wieś i tam leczy ją z wybuchów złości. Może tą samą 
metodą wyleczy Annabel ze strachu przed biedą. Każdy musi zauważyć, że Kettle'owie to 
najsympatyczniejsza para pod słońcem. Jeśli on i Annabel zatrzymają się tu na kilka dni, 
może Annabel nauczy się, jak to jest być biednym, ale nie ofiarą kaprysów hazardzisty. Będą 
musieli na sobie polegać. Bo nikt im nie pomoże. Uśmiechnął się lekko do swoich myśli.
    Usłyszał dochodzący z oddali turkot. Prawdopodobnie nadjeżdżał jeden z wozów 
bagażowych, który miał ich zawieźć do najbliższej wioski.
    - Chciałbym umieścić w tym wozie Kettle'a i Peggy - oznajmił bez wahania.
    Otworzyła oczy.
    - Och, Ewanie, wspaniały pomysł!
    - Mac zawiezie Peggy do gospody albo do akuszerki i zostanie z nimi aż do chwili, kiedy 
dziecko przyjdzie na świat. Powiedziałaś, że to kwestia kilku dni.
    - Tak twierdzi Peggy - odparła Annabel. - Ja nie mam o tym zielonego pojęcia.
    - A więc tak długo, jak będzie trzeba - dodał Ewan. Annabel się rozpromieniła.
    - Tak bardzo się cieszę.
    - Ale... - Ewan się zawahał. Zmarszczyła brwi.
    -Ale?
    203
    I
    - Ktoś musi tu zostać i zająć się krową, kurami i domem - doda) Ewan.
    - Może jeden ze służących? - zaproponowała Annabel. - Z pewnością któryś z nich 
pochodzi ze wsi.
    - Skorzystam z prawa do fantu - odparł Ewan. - My zostaniemy.
    - Co zrobimy?
    -Zostaniemy i zajmiemy się masłem Peggy i krową Kettle'a. -Jego urocza, słodka 
Annabel wyglądała na całkowicie zaskoczoną. - Tylko na kilka dni - zapewniał, całując ją 
lekko w policzek. - Przecież nie spieszymy się aż tak bardzo. Pomyśl, że postępujemy jak 
biblijni dobrzy Samarytanie.
    -Kto?
    - Nieważne. Nie musimy się spieszyć. Przed nami przynajmniej tydzień podróży, zanim 
dojedziemy do granic moich posiadłości. Przerwa może być całkiem przyjemna.
    - Przyjemna! - zawołała ze zdumieniem, odsunęła się i spojrzała na Ewana tak, jakby mu 
nagle wyrosła druga głowa. - Uważasz więc, że pobyt tu może być zabawny? Czyś ty oszalał?
    Stłumił śmiech.
    - Nie. To po prostu dobry uczynek.
    - Ewanie Poley, jeśli uważasz mnie za kogoś, kto zamierza akceptować wszystko, co ci 
tylko przyjdzie do głowy, to powinieneś się nad tym jeszcze raz zastanowić! Nie jestem 
misjonarką. I nie pojadę do Indii!
    Ewan parsknął śmiechem. Trudno byłoby sobie wyobrazić kogoś mniej nadającego się na 
misjonarkę niż Annabel - damę przystrojoną w jedwabie i uwielbiającą luksus.
    -Ja także nie jestem misjonarzem - odparł. Powóz był już blisko, Ewan ujął więc jej 
dłonie. - Zostaniemy tu, ponieważ musimy pomóc Peggy - powiedział. -1... Ponieważ wydaje 
mi się, że to mogłoby nam się spodobać.
    -Jesteś szalony - stwierdziła z przekonaniem.
    - Pragnąłbym być z tobą sam na sam - wyszeptał, podnosząc jej dłonie do ust. - 
Chciałbym patrzeć, jak robisz masło. - Pocałował
    204 -W
    ją, nie zwracając uwagi na to, że nie zostało zadane pytanie. - Pokażę ci, jak się doi 
krowę.
    - No cóż, to rzeczywiście ogromna pokusa - mruknęła Anna-bel.
    Powóz zatrzymał się i spokojne powietrze nagłe przepełniły głośne rozmowy forysi. 
Ewan, widząc, że Mac czeka na rozmowę, spojrzał błagalnie na Annabel.
    Zagryzła wargi.
    - Tylko na kilka dni? ; Skinął głową.
    - Naprawdę będziemy sami? Nawet bez mojej pokojówki? -W jej głosie słychać brzmiało 
przerażenie.
    Zawahał się. W końcu cóż on wiedział o kobietach? Być może Annabel rzeczywiście nie 
potrafi się obejść bez pokojówki.
    - Och, nieważne - mruknęła. - Nie miałam pokojówki przez dwadzieścia lat, to poradzę 
sobie bez niej przez kilka dni.
    Uśmiechnął się promiennie.
    - Twoja pokojówka pomoże Peggy, kiedy nadejdzie pora rozwiązania.
    - Ale chcę mieć swoją pościel - dodała pospiesznie. Ewan skinął głową.
    - Oczywiście. W gospodzie także używaliśmy własnej pościeli.
    - Naprawdę chcesz, żebyśmy zostali tu zupełnie sami? - Zdawała się zafascynowana i 
jednocześnie przerażona tym pomysłem. Dodała więc prawie szeptem: - Nie jesteśmy 
małżeństwem.
    Skinął głową.
    -Ale będziemy. Prawdę mówiąc, to już dzielimy łoże każdej nocy.
    - Pobyt tu dobrze ci zrobi - powiedziała w końcu, patrząc na niego spod przymrużonych 
powiek. - Nie masz w ogóle wyobraźni, Ewanie Poley. Nawet sobie nie -wyobrażasz, jak 
ciężko żyć -w takich warunkach.
    Ewan stłumił śmiech i odwrócił się do Maca. Annabel chwyciła go za ramię.
    205
    - Nie zapomnij o kufrze z moimi ubraniami. Ewan skinął głową. Oczywiście, będą 
chodzić w ubraniu. Przeważnie.
    Rozdziaf21
    oinnabel z mieszanymi uczuciami obserwowała odjazd obydwu powozów. Stała na 
środku pustego podwórka i towarzyszył jej tylko mężczyzna, który nie był jej mężem.
    -Ja chyba postradałam zmysły - powiedziała przerażona.
    Ewan czuł się równie nieswojo.
    - Mac pewnie uważa, że ja też oszalałem. A powinienem cię uprzedzić, iż nie pamiętam, 
aby kiedykolwiek się mylił. Czy wiesz, że kazałem, aby pozostał z panią Kettle, aż dziecko 
przyjdzie na świat? Nigdy dotąd ni rozkazywałem Macowi.
    - Może dziecko szybko się urodzi.
    - Szok związany z wejściem do gospody może sprawić, że rzeczywiście tak się stanie - 
zauważył Ewan. - Peggy omal nie zemdlała z wrażenia. Jej oczy zalśniły z radości, kiedy się 
dowiedziała, że zamieszka w gospodzie i będzie przy niej akuszerka.
    -1 co teraz? - zapytała Annabel, rozglądając się dookoła.
    Niewielki teren wokół przytulonych do siebie chałupek był otoczony lasem. Po odjeździe 
forysi i powozów jedynie głosy ptaków zakłócały ciszę.
    - Powinniśmy wydoić krowę - odparł Ewan. - Kettle uprzedził, że nie można z tym 
zwlekać. Najwyraźniej zwierzę znajduje drogę na pastwisko, a potem wraca do zagrody, 
kiedy czas na dojenie.
    Krowa, rdzawobrunatne zwierzę o niezbyt przyjaznym spojrzeniu, miała dosyć 
oryginalny zwyczaj witania się - uderzała racic;) w ścianę przegrody.
    - Chyba jest zła - zauważyła Annabel. - Mój ojciec zawsze powtarzał, żeby nie wchodzić 
do przegrody, kiedy koń ma takie oczy.
    206
    -Denerwuje się, ponieważ minął już czas dojenia - odparł Ewan, ściągając surdut.
    Ruszył w jej kierunku. Krowa wymierzyła kolejnego kopniaka, który mógłby zgnieść 
klatkę piersiową mężczyzny.
    - Lepiej zaczekajmy. - Annabel cofnęła się trochę. - Może rano będzie mniej nerwowa.
    - Zaczekać? - zdziwił się Ewan. Włosy miał w nieładzie, rękawy podwinięte powyżej 
łokci. - Krowy nie mogą czekać. - Wszedł do sąsiedniej przegrody i zaczął obmacywać 
ścianę. - Jest! - Odsunął dolną część ścianki. - Kettle sam się chyba bał narowistego zwierzę-
cia, przywiązywał je więc, aby bezpiecznie wydoić. - Wsunął ręce przez otwór i zaczął doić.
    - Nieźle ci idzie - zauważyła Annabel.
    - Damy sobie radę - powiedział Ewan, odwracając do niej głowę. -Ja będę przynosił 
mleko, a ty będziesz robiła masło. Sama widzisz, że to nic trudnego.
    - Hm - mruknęła Annabel. - Gotowałeś kiedyś?
    - Nigdy! - rzucił beztrosko Ewan. - A ty?
    - Nie.
    - A więc będziemy próbować. - Przyciągnął do siebie wiadro / mlekiem i zamknął 
ściankę. Na koniec wrzucił widłami trochę siana do koryta i razem z Annabel wyszedł na 
podwórze.
    Kiedy szli ścieżką, objął Annabel w pasie.
    - Nawet nie przypuszczałem, że może być w tym coś aż tak niestosownego.
    -Ja również! - przyznała Annabel, a kiedy się odwróciła, w jej policzek trafił całus. - Nie 
jesteśmy małżeństwem!
    - Głupiec ze mnie - narzekał. - Powinienem był zaciągnąć cię do biskupa skoro świt.
    Annabel czuła, jak oblewa się purpurą. Gdyby ktoś się dowiedział o tej sytuacji, byłaby 
skompromitowana. Bardziej niż jakakolwiek kobieta z jej sfery.
    - Spójrz! - zawołała. - To jedna z kur Peggy! - Chude ptaszysko, prawie pozbawione na 
głowie piór, grzebało w ziemi, szukając
    207
    pożywienia. - Gdzieś tli musi być klatka. Kury trzeba koniecznie zamykać na noc. Lis 
tylko czeka, żeby się do nich dobrać.
    Kura patrzyła na nici podejrzliwie. Annabel podeszła trochę bliżej i ptaszysko pofrunęło 
z wrzaskiem, a po chwili przysiadło na pniaku.
    -To chyba dzika kun - rzekł Ewan. - Nie chce iść na noc do klatki. ™
    -Nie ma dzikich for. Nie możemy pozwolić, żeby ją złapał lis. Peggy ma tylko trzy kury. 
Chodź tutaj, głupi ptaku! Próbowała zagdakać, ale kura przekrzywiła tylko głowę i łypnęła na 
nią przekrwionym okiem.
    -To z pewnością niejest łagodne stworzenie - stwierdził Ewan. -Myślę...
    Me w tej właśnie chwili Annabel rzuciła się do przodu i chwyciła ptaka za skrzydło. Kura 
otworzyła dziób i skrzeczała tak, jakby ktoś żywcem obdzierał ją ze skóry.
    -Ratunku! - jęczałakmabel. - Zabierz ją ode mnie!
    -Nie mogę - odpailze śmiechem Ewan. - Wrzuć ją do klatki.
    -A gdzie jest?! - zawołała, rozglądając się rozpaczliwie.
    Drzewa tonęły już -wpółmroku i Annabel nie widziała nic poza konturami chałup i 
szopy.
    Kura rzucała się, łopocząc wściekle skrzydłami.
    -Chyba chce cię zadziobać! - krzyknął Ewan, otwierając drzwi do chałupy. - Tutaj!
    Chmura piór uniosła się w powietrze razem z histerycznym wrzaskiem oszalałego ptab. 
Annabel zatrzasnęła drzwi i odskoczyła do tylu. Jednak straciła ptzy tym równowagę i 
niechybnie by upadła, gdyby Ewan nie złapał jej w ostatniej chwili.
    -Dziękuję! - sapnęła.- Widzisz gdzieś pozostałe kury Peggy?
    -Nie - odparł, wri$ trzymając ją wpół. - Ale obawiam się, że ma o jedno wiadro mleka 
mniej...
    Annabel spojrzała wdół.
    Ogromna kałuża mleka wsiąkała w ziemię.
    -Upuściłeś je!
    208
    - Miałem do wyboru: ty albo mleko. Wybrałem ciebie. Wysunęła się z jego objęć i 
zmarszczyła brwi.
    - Chciałam zrobić masło. Tyle, aby Peggy nie musiała się trudzić przez kilka tygodni.
    Ewan zrobił skruszoną minę.
    - Musimy nagrzać trochę wody - oświadczyła Annabeł, kierując się w stronę drzwi domu.
    - Do kąpieli? - zapytał z nadzieją w głosie. Bardzo gorąco pragnął, aby Annabeł uznała za 
konieczne wziąć kąpiel. On, oczywiście, odgrywałby wtedy rolę... pokojówki.
    - Przecież tu nie ma wanny - przypomniała. - Musimy coś ugotować. Zaczynam być 
głodna, a ty nie?
    Dopiero teraz, kiedy o tym pomyślał, uświadomił sobie, że jest głodny jak wilk. Wszedł 
za Annabeł do środka.
    - Co ugotujemy?
    - Ziemniaki. -Wskazała na stojący pod ścianą kosz.
    - Moglibyśmy przyrządzić kurę - rozmarzył się Ewan.
    Annabeł spojrzała na białopióre ptaszysko, które siedziało napuszone na formie do masła 
i wyglądało na bardzo zadowolone z siebie.
    - Musiałbyś ją zabić. Nie możemy tego zrobić.
    -Ja mógłbym - odparł bez wahania Ewan. - Nic na to nie poradzę, że jestem głodny.
    -Tę kurę Peggy dostała w prezencie ślubnym od sąsiadów - przypomniała Annabeł, lejąc 
do garnka wodę z wiadra stojącego przy drzwiach. - Ziemniaki muszą nam wystarczyć. -
Włożyła je do wody i zawiesiła garnek na haku nad paleniskiem.
    Ewan dorzucił do ognia kłodę drewna. Annabeł krzątała się po izbie, porządkując rzeczy 
Peggy. Kiedy się z tym uporała, otworzyła swój kufer.
    - Coś tu powinnam mieć... - mruknęła. - Wyciągnęła ręcznik i mydło i szukała dalej. W 
końcu z okrzykiem radości wyciągnęła kupon materiału. - Spójrz tylko, Ewanie! Zrobię z tego 
obrus i zasłonę na okno - obwieściła z triumfem. Ewan zaczął się śmiać, więc
    14 - Droga do marzeń
    209
    1
    Annabel rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Nie bardzo rozumiem, z czego się śmiejesz.
    Znów pogrzebała w kufrze i wyciągnęła pudełeczko do szycia. Rozdarła materiał, usiadła 
na krześle przy ogniu i zajęła się szyciem.
    - Gdyby tylko salon mógł cię teraz zobaczyć! - rzucił Ewan z rozbawieniem.
    Pochyliła się nad kolejnym szwem.
    - Zdziwiłbyś się, Ewanie Poley, ile jeszcze rzeczy potrafię zrobić!
    - Bardziej mnie fascynuje to, czego nie potrafisz - odparł, z satysfakcją obserwując, jak 
krwisty rumieniec oblewa jej policzki.
    Nie minęła godzina, gdy księżycowa poświata odbijała się od zawieszonej w oknie 
purpurowej zasłony. Kura ucichła wreszcie. Pewnie zasnęła gdzieś w kącie.
    Annabel zaczęła wyjmować długim widelcem ziemniaki z garnka. W pewnej chwili 
nacisnęła zbyt mocno i hak wyrwał sic z sufitu.
    Ewan zdążył w porę odskoczyć, unikając poparzenia wrząci wodą. Ogień zgasł z 
ogromnym sykiem. Ziemniaki wysypały sic,' z garnka i poturlały po podłodze, obtaczając się 
popiołem. Zbudzona kura nerwowo zatrzepotała skrzydłami.
    - Och, nie! - zawołała Annabel, rzucając się w pogoni za ziemniakami. - Łap je, Ewanie!
    - Przecież nie uciekną do lasu. - Roześmiał się, ale posłusznie zaczął je zbierać.
    - O Boże, ale są brudne -jęknęła Annabel, kładąc ziemniaki n;i stole. - Możesz mi podać 
trochę wody?
    Ewan podszedł do wiadra i nagle zamarł. Nie było w nim ani kropli wody, a na zewnątrz 
zapadł już gęsty mrok.
    - Annabel, gdzie woda?
    -Jak to? - Odwróciła się. - Czyżbyś nie wiedział, gdzie jej szukać?
    Pokręcił głową.
    210
    - Mac miał rację. Musiałem stracić rozum. Nie zapytałem Kettle'a, gdzie studnia.
    Ewan mógł sobie wyobrazić reakcję swojej babki na widok tej katastrofy. W pełni 
zasłużył na ostrą reprymendę. Annabel wyglądała raczej na zaskoczoną, kiedy tak stała 
nieruchomo z ziemniakiem w każdym ręku. Włosy miała znowu upięte, ale przez jej policzek 
biegła czarna smuga sadzy.
    - Mamy co pić dziś wieczorem - oznajmił, odstawiając wiadro. Podszedł do Annabel. - 
Wino.
    -Jakie wino? - zdziwiła się.
    Ewan podniósł leżący przy łóżku ziemniak, schylił się i wyciągnął duży, wiklinowy 
koszyk.
    - Piknikowy kosz!
    -Jest zawsze pełny - powiedział. - Na wypadek gdyby urwało się nam koło podczas 
jazdy. - Postawił kosz na stole, potrącając przy tym jeden z leżących tam ziemniaków, który 
potoczył się na sam skraj blatu i spadł na podłogę.
    Annabel nie kryła radości, rozpakowując wiktuały. ,
    - Cały kurczak, cudownie, chleb i...
    - Butelka wina - dokończył Ewan, wyciągając korkociąg, -Już nie muszę wykańczać tego 
obrusu - stwierdziła Annabel
    z nutą żalu w głosie.-Tu jest lniany. •
    - Ale twój bardziej mi się podoba. Cały dom wygląda wesoło i swojsko.
    Wydawała się szczęśliwa, że Ewan znowu złamał zakaz całowania. A potem usiedli do 
kolacji. Ewan zjadł cztery ziemniaki ze świeżym masłem i stwierdził, że to był najlepszy 
posiłek, jaki jadł w życiu.
    Annabel usadowiła się na taborecie i obserwowała, jak Ewan zabiera się do piątego 
ziemniaka. Zastanawiała się, co powiedzieć, aby nie brzmiało jak pytanie. Dręczyło ją 
uczucie, że tymi pocałunkami zmierzają do miejsca, skąd nie będzie już odwrotu. A ona 
wcale tego nie pragnęła... lub przynajmniej tak sobie wmawiała.
    Nie mogła jednak się przemóc, żeby nie zerkać na łóżko.
    211
    - Peggy nie ma podgłówka - zauważyła w końcu.
    - Będziemy musieli spać bez niego - odparł Ewan. Nie patrzył na nią, ale jego głos, cichy 
i chrapliwy, brzmiał bardzo wymownie.
    Fala pożądania przepłynęła przez jej ciało, a płuca z trudem łapały powietrze. Otworzyła 
usta, by powiedzieć... powiedzieć...? Ze się nie zgadza? Ale dlaczego? Właściwie byli 
małżeństwem, chociaż nie składali przysięgi przed księdzem. Ewan wstał po drewno na opał.
    - Bardzo dobre ziemniaki - rzucił przez ramię. - Mężczyzna może śmiało przeżyć na 
takim jedzeniu.
    - Okropne! - zaprotestowała Annabel. - Miały smak popiołu.
    - Trochę przyprawy nie zaszkodzi - pocieszył Ewan, chwycił ją za ręce i delikatnie 
pociągnął ku sobie. - Annabel? - rzekł cicho. W jego głosie było pytanie, które nie musiało 
być wypowiadane na głos.
    Przez ułamek sekundy zastanawiała się, co powinna zrobić. Zawsze krytykowała 
niezamężne kobiety, które zachowywały się zbyt swobodnie. Ale to nie miało nic wspólnego 
z Ewanem; z pożądaniem wjego oczach, z chrapliwym głosem. Ani też z jej najskrytszymi 
pragnieniami.
    Pragnęła już nie tylko pocałunków, lub przynajmniej nie tylko pocałunków. Była 
zmęczona chodzeniem do łóżka z bijącym sercem, cierpieniem z powodu braku satysfakcji, 
niezaspokojonej ciekawości i pożądania.
    Delikatnie musnęła ustami jego szyję. Zapach ciała Ewana sprawił, że zadrżała z 
podniecenia.
    - Tak - wyszeptała. - Tak, Ewanie... Tak. Proszę.
    Rozdziaf22
    «3 iedzieli na podwórzu gospody Wieprz i Sierp, czekając na lekką kolację, zanim znów 
wsiądą do powozu. Josie, nie chcąc słuchać gderania Griseldy, zdjęła nakrycie głowy i, 
rozkoszując się ostatnimi
    212
    promieniami popołudniowego słońca, zatonęła w lekturze. Mayne ku swojemu 
zadowoleniu odkrył, że właściciel gospody dysponuje aktualnym egzemplarzem „Nowin z 
Wyścigów" i z uwagą przeglądał informacje. Natomiast Imogen jak zwykle robiła wszystko, 
aby go zirytować.
    - Draven uwielbiał Szkocję - powiedziała, ale w jej głosie nie było już smutku. - Zawsze 
powtarzał, że konie znakomicie się tu czują. Uważał, że to zasługa szkockiego powietrza. 
Konie po treningu w Szkocji lepiej biegają, ponieważ pojemność ich płuc znacznie się 
zwiększa. Zgadzasz się z tym, Mayne?
    Mruknął coś pod nosem. Anachronism zwyciężył w wyścigach w Newmarket; nie do 
wiary. Jeśli jest w szczytowej formie, to z pewnością zwycięży w Ascot.
    Jednak Imogen nie zamierzała ustąpić.
    -Jednego z pewnością mu nie odmówisz. Draven we wszystko, co robił, angażował się 
bez reszty.
    - O czym ty mówisz?
    - O tobie - mruknęła z przekąsem. - I twojej końskiej pasji. Każdy przyzna, że jesteś na 
ich punkcie tak samo zwariowany, jak Draven.
    Mayne spojrzał na nią z irytacją.
    - Nie aż tak, by wskakiwać na wierzchowca i się ścigać.
    - To niesprawiedliwe - zauważyła Imogen, uderzając palcami w blat stołu i patrząc na 
lorda tak, jak tego najbardziej nie lubił. -Draven popełnił wiele błędów, ale z pewnością nie 
był dyletantem. Poważnie traktował pracę w stadninie.
    Mayne pochylił się nad zakładami.
    - Dziękuję za wszystkie sugestie - odparł, usiłując zachować spokój.
    - Uważam, że mógłbyś mieć więcej satysfakcji, gdybyś na poważnie zajął się końmi.
    Mayne znów pochylił się nad gazetą.
    - Myślę, że ty się po prostu nudzisz. Skończyłeś już trzydzieści siedem lat...
    213
    - Trzydzieści cztery! - prychnął.
    -1 masz więcej pieniędzy niż pomysłów, co z nimi zrobić. Nie chcesz zakładać rodziny i 
nie interesuje cię twój majątek.
    - Interesuje mnie w stopniu, jaki uważam za stosowny.
    - Och, oczywiście - odparła spokojnym tonem, który nie zwiódłby nawet dziecka. - 
Pewnie czy dachy nie przeciekają. Ale mnie nie o to chodzi.
    - A według ciebie, czym miałbym się zająć? - zapytał wyraźnie już zirytowany. - 
Czyżbyś sugerowała, że powinienem zabawić się w farmera?
    Wzruszyła ramionami.
    - Bóg raczy wiedzieć. Nie wiem, czym zajmują się dżentelmeni. Ale niektórzy sprawiają 
wrażenie, jakby byli czymś bez reszty zaabsorbowani. Spójrz na Tuppy'ego Perwinkle'a.
    - Tuppy łowi ryby - odparł spokojnie Mayne. - Nie mogę sobie wyobrazić niczego 
bardziej nudnego niż siedzenie nad brzegiem rzeki w deszczu.
    - Najprawdopodobniej on mógłby to samo powiedzieć o koniach - wytknęła mu Imogen. 
Otworzyła pudełko z przyborami do szycia i zajęła się porządkowaniem jego zawartości.
    - Co zamierzasz robić? - zapytał, korzystając z okazji do zmiany tematu.
    - Posortować przędzę do wyszywania - odparła Imogen, po czyni z uporem wróciła do 
dyskusji o życiu lorda. - Twoje złe samopoczucie, Mayne, jest efektem nudy. Po prostu nie 
masz nic do roboty.
    - Mam bardzo dużo do roboty - obruszył się Mayne.
    - Nieprawda. Wiem, że mąż Tess doradza ci w interesach, tak więc nie musisz 
samodzielnie podejmować żadnych decyzji.
    -Tylko głupiec odrzuciłby rady Luciusa - stwierdził Mayne. - O co ci właściwie chodzi?
    - O twój leniwy sposób życia. - Szybko przebierała kolorowe motki w poszukiwaniu tego 
w śliwkowym kolorze.
    Mayne zastanawiał się, czy nie iść na spacer, aby tylko się od niej uwolnić.
    214
    - Może powinieneś zasiąść w końcu w Izbie Lordów - zasugerowała.
    Usiłował sobie wyobrazić, jak wygłasza przemówienie w sprawie ustawy zbożowej. I 
wyobraźnia zdecydowanie go zawiodła.
    - Nie.
    - Rzeczywiście, nie sprawdziłbyś się w takim miejscu - przyznała Imogen. - Należy tylko 
ubolewać, że nabrałeś niechęci do flirtów, ponieważ to one w ciągu ostatnich dziesięciu lat 
nadawały sens twojemu życiu.
    Mayne'owi nie spodobał się ten komentarz. A w zasadzie to, że w jego wspomnieniach z 
ostatnich kilkunastu lat było niewiele więcej niż intrygi, kradzione pocałunki, tajemne 
schadzki i idiotyczny pojedynek z pewnym rozwścieczonym małżonkiem. Natomiast 
spotkania ze zdradzanymi mężami, którzy niezbyt przejmowali się losem żon, stały się z 
czasem rutyną. Tak jak osuszanie łez, które dama roniła na jego rękaw, kiedy dowiadywała 
się, że zostaje porzucona dla innej kobiety. A potem była inna i znowu inna, i tak bez końca.
    Wspominając te wszystkie lata, czuł ogromny niesmak.
    Imogen udało się w końcu nawinąć śliwkową przędzę i teraz zajęła się szafirową.
    - Nie ma sensu żałować tego, co było - powiedziała, nawet na niego nie patrząc. - Pewnie 
nieźle się wtedy bawiłeś.
    Usta Mayne'a wykrzywiły się w gorzkim grymasie. Patrząc wstecz, te wszystkie 
wieczory duszne od zapachu perfum wydawały się teraz nużąco jednakowe, krzykliwe i 
płytkie, przesycone winem i żądzą.
    Aż żądza... wyparowała i Mayne został z niczym.
    - Ale ty, jak się zdaje, straciłeś upodobanie do grzesznych romansów - zauważyła, jakby 
czytając w jego myślach. - O, właśnie! Patrzysz na mnie jak wykastrowany kocur.
    - To obrzydliwe - żachnął się Mayne.
    - Wykastrowany kocur? - wtrąciła z ożywieniem Josie. -Jesteś chyba najmniej taktowną 
kobietą, jaką znam! ~ rzucił
    Mayne w kierunku Imogen, ignorując pytanie Josie.
    215
    - Naprawdę? - Wydawała się zupełnie nieporuszona uszczypliwą uwagą. - A ja 
myślałam, że dżentelmeni znają wiele bardzo różnych osób.
    - Nie prowadziłem awanturniczego życia. Mówiąc ogólnie, miałem przyjemność znać 
damy, których język odpowiadał subtelności ich umysłu.
    - Cóż! - odparła Imogen. -Jeśli tak, to nie trzeba zbyt wielkiej przenikliwości, by dojść do 
wniosku, że pewnie nigdy nie rozmawiałeś z żadną kobietą na intymne tematy.
    Mayne czuł, jak budzą się w nim mordercze skłonności, co przy Imogen zdarzało mu się 
coraz częściej.
    - Prowadziłem wiele intymnych rozmów - oświadczył chłodno.
    - Chociaż nie uważam, żeby to był właściwy temat do rozmowy przy twojej młodszej 
siostrze.
    -Jestem młoda, ale mam wiele zdrowego rozsądku - zaprotestowała Josie, unosząc głowę 
znad książki. - Doskonale wiem, że Imogen złożyła panu kilka nieprzyzwoitych propozycji i 
że pan je odrzucił. To, w pewnym sensie, wyjaśnia jej impertynencję. Plu-tarch twierdzi, że 
nic nie kłuje bardziej niż żądło odtrąconego afektu
    - wyrecytowała i bez słowa komentarza powróciła do lektury.
    Josephine, kiedy osiągnie pełnoletność, będzie sprawiać tyle samo kłopotów, ile jej 
starsza siostra; Mayne wzdrygnął się lekko n;i tę myśl.
    - Dlaczego nie założysz własnych stajni? - spytała Imogen.
    - Ależ ja mam stajnie! Ile razy mówiłem ci, że tracę Ascot, a biegną tam moje dwa konie?
    W drzwiach gospody pojawiła się Griselda wsparta na ramieniu pokojówki. Wyglądała 
znacznie lepiej niż jeszcze godzinę temu.
    - Muszę jakoś to znieść - powiedziała z miną arystokratki, która patrzy na gilotynę. -
Josie, natychmiast włóż kapelusz. Ile razy mam ci powtarzać, że piegi są wyjątkowo 
nieestetyczne? Proszę, wejdźcie do środka; właściciel gospody przygotował już dla nas 
posiłek.
    -Wiem, że masz stajnię - ciągnęła Imogen, zwijając szafirową przędzę i wkładając motek 
do pudełka. - Ale dlaczego bardziej się
    216
    w to nie zaangażujesz? Wynajmij fachowców. Jesteś w tych sprawach dyletantem. 
Kupujesz konia raz tu, raz tam, a potem szybko go sprzedajesz, jeśli nie zwycięży w 
najbliższych zawodach. Nigdy nie zajmowałeś się swoimi stajniami poważnie. Ale co w tym 
dziwnego? Zawsze siedziałeś w Londynie.
    I nigdy nie wstawałem wcześniej niż po południu, pomyślał Mayne. Podniósł ozdobione 
wstążką pudło i ruszył za Imogen w stronę drzwi. Suknia podróżna ciasno opinała jej ciało. 
Bacznie obserwował każdy ponętny szczegół i...
    Nic.
    Nie robiła na nim żadnego wrażenia. Prawdziwy stary kocur.
    Miała rację. Kim był bez kobiet? I co dalej?
    Rozcfziaf23
    L^bdarowała Ewana uśmiechem, który tak często ćwiczyła, ale nigdy jeszcze nie miała 
okazji go wypróbować. Takim uśmiechem syreny przywoływały Odyseusza, Wenus witała 
Adonisa, pogańska boginka obdarzała pięknego mężczyznę.
    - Pobierzemy się, kiedy dotrzemy do twoich ziem - oświadczyła Annabel.
    -A więc jeszcze nie dziś - odparł Ewan. Oczy mu pociemniały, a głos stał się śmiertelnie 
poważny. - Nie łączą nas jeszcze więzy małżeńskie. Nie powinienem...
    - Dzisiejszej nocy - wyszeptała z trudem. - Pragnę ciebie, Ewa-nie. Chcę, żebyś się ze 
mną kochał. Podoba mi się króliczy pocałunek. Ale są jeszcze inne pieszczoty, prawda?
    W izbie zaległa cisza.
    - Na Boga, Annabel! Oczywiście, że są. Przecież wiesz.
    - Pokaż mi, proszę. - Ujęła w dłonie jego twarz i przyciągnęła do siebie. -Jesteśmy sami - 
wyszeptała, muskając ustami kąciki jego warg, ostry kontur brody, płatek ucha.
    217
    Nagle, w chwili gdy myślała, że jego zasady okażą się silniejsze niż pożądanie, wpił się 
ustami w jej usta. Prawdę mogła odczytać z tego, jak na nią patrzył, jak jej dotykał.
    - Nie będziesz żałowała? - zapytał chrapliwym głosem. - Nie jesteśmy małżeństwem.
    - Nigdy - sapnęła.
    Ewan ruszył w stronę łóżka, trzymając Annabel w ramionach, po chwili się zatrzymał.
    - Gdzie jesteśmy? -szepnęła. / ' ; Wypuścił ją z ramion.
    - Przy łóżku - odparł głosem drżącym z pożądania. - Zapomniałem powiedzieć lokajowi, 
żeby położył nasze prześcieradła. - Rozejrzał się dookoła. - Prawdę mówiąc, w ogóle nie 
przyniesiono ich z powozu.
    - Och - westchnęła Annabel, odrzucając nakrycie. - Te prześcieradła są szare. Pewnie 
Peggy ma kłopoty z praniem.
    -Ja tym się zajmę - zaproponował Ewan. - Tylko muszę znaleźć bieliźniarkę.
    Usta Annabel zadrżały w leciutkim uśmiechu, gdy obserwowała, j ak Ewan przeszukuj e 
chatę.
    - Ewanie - powiedziała w końcu. - Tu nie znajdziesz żadnej bie-liźniarki.
    - Gdzie wobec tego Peggy trzyma czystą bieliznę?
    - Po prostu jej nie ma.
    - Na litość boską -jęknął Ewan.
    - Obrus - podsunęła Annabel drżącym głosem. - Możemy użyć obrusa z piknikowego 
kosza.
    Ewan wyciągnął obrus tak gwałtownie, że okruchy jedzenia pofrunęły w powietrze. 
Annabel ściągnęła z łóżka koc i przykryła je lnianym obrusem z wyhaftowanym herbem 
Ewana.
    - Wreszcie - powiedział z nutą sennej satysfakcji. - Chodź tutaj, Annabel. - Usiadł i 
wyciągnął do niej ręce.
    Ruszyła nieśmiało, jakby nagle zabrakło jej odwagi.
    218
    - Moja żono... - Przyciągnął ją do siebie. -Jeszcze nie - wyszeptała.
    -W moim sercu. Wiesz, że wierzę w duszę, Annabel. Ale... -urwał na chwilę i musnął 
wargami kącik jej ust - nie we wszystkie nauki Kościoła. Jesteś moją żoną w moim sercu i 
duszy, od teraz na zawsze.
    Po chwili leżała na chłodnym lnie bez ubrania, które Ewan zdjął z dużą łatwością i 
wprawą. A jednak... Zesztywniała nagle. Nie bardzo wiedziała, jak to się robi, i Ewan 
prawdopodobnie również.
    Kobiety na wsi mówiły jej, że to nie musi być bolesne, jeśli poślubi doświadczonego 
mężczyznę.
    - Najlepiej wyjść za mąż za hulakę - stwierdziła pani Cooper.
    - Taki wiele już ma za sobą i zazwyczaj chętnie zakłada rodzinę.
    - Oczywiście pod warunkiem, że nie ma kiły.
    Annabel nie musiała się obawiać choroby, ale drżała na myśl o bólu.
    I on zauważył to natychmiast.
    - Och, dziewczyno, czyżbyś się bała? - Musnął wargami jej skórę.
    - Są metody, żeby to nie bolało - powiedziała z nadzieją w głosie.
    - Tak twierdzą starsze kobiety. Nana zresztą również.
    - Pytałeś swoją babkę o takie rzeczy?
    - Nana wie o wszystkim, co dotyczy ciała kobiety. Wyjawiła mi kiedyś, że niektóre 
kobiety cierpią trochę, inne znowu nie czują niczego i że mogą nawet nie być dziewicami.
    Było już za późno, aby zmienić zdanie. Annabel skinęła więc głową, może tylko trochę 
nerwowo.
    Ewan spojrzał na kobietę, która wkrótce miała zostać jego żoną. W jednej chwili rzucała 
mu niezwykle uwodzicielskie spojrzenie, a już w następnej drżała na całym ciele, 
nieprzytomna ze strachu. Oczy miała mocno zaciśnięte i Ewan uśmiechnął się szeroko na 
myśl, że planowała cudzołóstwo, zanim jeszcze zdecydowała, kogo poślubi. :
    219
    I oto teraz leżała przed nim cudownie piękna w swojej nagości. Ewan czuł, jak fala 
pożądania rozpala jego ciało. Natrętne myśli o świętości małżeństwa nie dawały mu jednak 
spokoju. Ale czy mogło to teraz mieć znaczenie? Jest jego, i pozostanie aż do śmierci.
    To, na co się decydowali, było bardzo ważne, ponieważ usuwając wszystkie lęki, 
sprawią, że przyszła noc poślubna stanie się wspaniałym przeżyciem. Widział, jak piersi 
Annabel gwałtownie wznoszą się i opadają.
    -Wszystko w porządku? - wyszeptał, podchodząc do niej na kolanach. Ewan rzeczywiście 
nie wiedział nic ani o sztuce uwodzenia panien, ani o sztuce pozbawiania ich dziewictwa, ani 
o uczeniu kobiety, jak korzystać z przyjemności łoża. Znał jednak pewien rodzaj pocałunku, 
który im obojgu sprawiał przyjemność. Wsunął rękę między jej uda i delikatnieje rozsunął. 
Zaczął całować brzuch, przesuwając usta coraz niżej.
    - Nie musisz tego robić - powiedziała zduszonym głosem.
    - Ale chcę - odparł. - Możesz teraz otworzyć oczy? Proszę. Teraz przymglone, ogromne 
oczy patrzyły na niego badawczo.
    - Nie zasłaniaj mi siebie, najdroższa - wydyszał. - Chcę widzieć ciebie... chociaż ten 
jeden raz.
    Jej wargi zadrżały w bladym uśmiechu.
    -Ja-. ^
    Głos uwiązł mu w gardle. Zacisnęła powieki, ale znów je otworzyła... ponieważ on już 
tam był, wszedł w nią i nie było żadnego bólu...
    -Ewanie! - krzyknęła. Jej ciało gwałtownie wygięło się w łuk, a on wszedł w nią jeszcze 
głębiej.
    - Dzięki Bogu - mruknął bezwiednie, po czym dodał: - Bolało?
    - Nie.
    Mgliście przypomniała sobie radę Tess i przesunęła dłonie na jego jędrne pośladki.
    Z ust Ewana wyrwał się jęk. Całował ją mocno i namiętnie. Ten dziki pocałunek teraz 
oznaczał coś zupełnie innego. Anna-
    bel z satysfakcją obserwowała, jak Ewan traci nad sobą kontrolę. Zanurzał się w niej 
głębiej i głębiej, jego oddech stawał się coraz płytszy. Objął jej biodra i naparł z całej siły, 
jakby mogli być jeszcze bliżej siebie.
    Początkowo tylko obserwowała go z fascynacją, ale powoli, gdy narastała fala pożądania, 
jej ciało bezwiednie poddało się miłosnemu rytmowi, a palce zacisnęły się na muskularnych 
ramionach.
    - Annabel! - wyjęczał. - Na Boga!
    Podniecenie wciąż rosło i rosło. Annabel bezwiednie poddała się szalonemu rytmowi 
ciał, aż w końcu z jej ust wyrwał się krzyk, który zamarł, gdy spełniona osunęła się na 
pościel. ;>;
    Rozdziaf24
    Był środek nocy. Zasnęli wtuleni w siebie, ale Annabel obudziła się po godzinie. Ze 
zdumieniem stwierdziła, że Ewan zapalił stojące na stole świece i podłożył drewno na ogień.
    - Co robisz? - zapytała sennie.
    - Patrzę na ciebie - odparł i w jego głosie było tyle głębokiej satysfakcji, że Annabel nie 
mogła się nie uśmiechnąć. Koniec ze wszystkimi jej planami zamiany swojego ciała i 
wyrafinowanych pocałunków na tytuł i majątek wybranego mężczyzny W głębi duszy teraz 
wiedziała, iż nie znalazła się tu przypadkiem.
    - Chce mi się pić - wyszeptała.
    Starał się trzymać filiżankę przyj ej ustach, jakby była dzieckiem, które ma gorączkę, ale 
krople wody spłynęły jej po szyi. Zebrał je pocałunkiem. Annabel nagle zdała sobie sprawę, 
że w każdej chwili może mieć wszystkie jego pocałunki i niepotrzebna jej do tego żadna gra.
    - Pocałuj mnie - poprosiła. -Annabel...
    Przyciągnęła do siebie jego głowę.
    221
    - Nie wychodzę za ciebie dlatego, że masz zamek - wyszeptała z ustami przy jego ustach.
    - Oczywiście, wiedziałem o tym aż zbyt dobrze, że wychodzisz za mnie jedynie z 
konieczności. Chociaż teraz masz już ku temu dwa powody. - W jego głosie słychać było 
śmiech.
    - Uwierz mi, nie miałam pojęcia, że jesteś bogaty.
    - Widziałem to w twoich zrozpaczonych oczach, gdy akceptowałaś moje oświadczyny. 
Poza tym w Londynie nikt mnie dobrze nie znał, poza mężem twojej siostry, Feltonem. On 
chyba wie wszystko, co dotyczy finansów.
    - Lucius Felton wiedział, że jesteś bogaty?
    - Nie można obracać papierami bez kontaktowania się z osobami, które też zajmują się 
prowadzeniem interesów. Nigdy go oczywiście nie spotkałem, ponieważ zawsze wysyłam 
mojego sekretarza, jeśli sprawy wymagają...
    - Ewanie - przerwała mu Annabel. -Jak bardzo jesteś bogaty? Uśmiechnął się.
    :• — Myślę, że najbogatszy w Szkocji. Annabel spojrzała na niego ze zdumieniem.
    - Nie mogę w to uwierzyć.
    -Dlatego, że lubię ryzyko - odparł z rozbawieniem. - Miałem trochę kłopotów z 
powiększeniem mojego majątku. Ojciec Armailhac zawsze powtarza, że posiadanie majątku 
wiąże się z odpowiedzialnością. I czasem myślę, że ryzykując majątek, próbuję pozbyć się 
odpowiedzialności.
    - Ale przecież wszystko, co robiłeś, przynosiło ci zysk. Skinął głową.
    -Jeśli nie chcesz pieniędzy, same do ciebie przychodzą. Ale obowiązki, jeśli ich nie 
chcesz, przychodzą jeszcze szybciej.
    - Nie wierzę ci. Jak byś się czuł, gdybyś nagle przestał być lordem Ardmore'em?
    - Gdybym stracił godność lorda... -Tak.
    -1 zamek.
    222
    -Wszystkie splendory i cały majątek. Nawet więcej. Wyobraź sobie, że tracisz 
wszystkich, których kochasz i wziąłeś pod swoją opiekę.
    - Gregory'ego i Rosy? Skinęła głową.
    - Poddanych i całą służbę, Maca. Wszystkie osoby i rzeczy, dzięki którym tyle znaczysz 
w oczach świata.
    - Czy Gregory i Rosy są bezpieczni i mają zapewniony byt? -Oczywiście.
    - A ty byś została? - spytał z taką pieszczotą w głosie, że aż zadrżała.
    - Tak sądzę - odparła. - Przecież byłam pewna, że mam poślubić lorda bez grosza przy 
duszy.
    - W takim razie nie dbam o to, co stracę. - Nawet jej nie dotknął, a jednak czuła się, jakby 
otrzymała najwspanialszy prezent w życiu. - Gdybym miał ciebie, Annabel, mógłbym zostać 
w tej małej chatce i ciężko pracować, aby zapewnić nam utrzymanie.
    Annabel usiłowała się uśmiechnąć, ale jej usta wykrzywiły się tylko w grymasie.
    - Cieszę się, że nie będziemy musieli tu mieszkać - odparła w końcu.
    - Mógłbym jeść ziemniaki z masłem codziennie i byłbym szczęśliwy.
    - Musiałbyś. - Zachichotała. - To jedyna rzecz, którą potrafię przyrządzić.
    - Chyba nie jest tak źle?
    Annabel milczała, myśląc o ubogim domku i o tym, jakEwanją uchronił przed upadkiem, 
i jak się śmiał nad rozlanym mlekiem.
    - Nie - powiedziała w końcu. - Nawet nie myślałam, że tak będzie.
    - Ojciec Armailhac twierdzi, że trzeba być gotowym na porzucenie ziemskich dóbr bez 
żalu. -Wtulił twarz w jej ramię.
    - Brawo! - zawołała Annabel bez przekonania. - Nie wierzę, żebyś naprawdę mógł to 
zrobić, chociaż tak twierdzisz. To tylko kwestia dnia, może dwóch.
    223 :;'.' "' '?'•'• .''•'
    - Uwierz więc - odparł, ałe jego głos stłumiły pocałunki. Całował jej twarz, szyję, 
ramiona...
    - A co by było, gdybyś mnie również stracił? - nie ustępowała Annabel. - Co wtedy?
    Nie wahał się nawet przez chwiłę.
    - Gdybym nie miał żadnych obowiązków i musiał żyć bez ciebie, zostałbym mnichem. 
Albo księdzem.
    Przesunął wargami po jej piersi i Annabel pomyślała, jakie to ogromne szczęście, że 
Ewan nie zniknie za bramą klasztoru.
    - Mam jeszcze jedno pytanie.
    - Mmm - wymruczał.
    -Jeśli nie byłeś z kobietą od lat... to skąd, u licha, wiedziałeś o tym pocałunku?
    -Jakim? - zapytał z niewinną miną. Wodził palcami po jej piersiach, jakby nie mógł się 
nimi nacieszyć.
    - Dobrze wiesz! Chodzi o króliczy pocałunek. Pieścił jej ciało w zagłębieniu pod biustem.
    - Sam wymyśliłem. -Co?
    -Sam wymyśliłem... no, może niezupełnie. Mężczyźni lubi;) opowiadać dowcipy o 
kolekcjonerach króliczych futerek. A to znaczy również...
    - Wiem - rzuciła pospiesznie.
    - Usiłowałem wymyślić coś, co przestraszy twoją siostrę. I pomogło, prawda? A co do 
tego, jak to robić... cóż, kwestia instynktu. Ja bardzo wierzę w mój instynkt, kochanie. - Objął 
wargami brodawkę jej piersi i Annabel westchnęła. - Mój instynkt mówi mi, że to lubisz - 
wymruczał jak kot przy kominku. -1 wiem, że ja lubię to również.
    Dała mu klapsa.
    - To dar od Boga, oczywiście.
    Śmiał się i jednocześnie ją całował. Tym razem Annabel musiała się z nim zgodzić. To 
rzeczywiście był dar od Boga.
    Tej nocy prawie nie spali. Splecionych w ciasnym uścisku oświetliły przeciskające się 
przez zasłonę promienie słońca. Annabel zde-
    224
    cydowała, że musi zrobić coś, przez co rozbawienie zniknie z oczu Ewana.
    -Wiesz, co Tess powiedziała mi o akcie małżeńskim? - zapytała
    Iz niewinną miną. Pokręcił głową. - Mam nadzieję, że nie coś tak idiotycznego, jak: leż 
spokojnie i znoś -wszystko cierpliwie.
    - Powiedziała, że cokolwiek mój mąż robi mnie, ja powinnam jemu zrobić to samo - 
oznajmiła prowokacyjnym tonem. A ponieważ sztukę uwodzenia ćwiczyła od lat, była w tym 
bardzo biegła. - A to znaczy, mój prawe mąż, że dzisiejszej nocy...
    Tym razem na jego twarzy nie było nawet cienia uśmiechu.
    Spojrzała na niego figlarnie, delikatnie dotknęła palcem jego klatki piersiowej, a potem 
leciutko przesunęła nim niżej... i jeszcze niżej.
    -Ajak nazywają króliczy pocałunek, kiedy to nie „królik" jest całowany? - zapytała, z 
satysfakcją obserwując, jak Ewan zaciska szczęki.
    Jej palec powędrował jeszcze bardziej w dół... Ewan zadrżał, fednak nie odwrócił 
wzroku. I wciąż się nie śmiał.
    Wydęła usta z dezaprobatą. Wtedy on przewrócił ją nagle z siłą, której nie była w stanie 
się oprzeć, i wpił się w jej usta tak zachłannie, że ciałem Annabel wstrząsnął dreszcz.
    - Dziś w nocy - szepnęła, gdy odzyskała oddech. I tym razem to on zamknął oczy.
    Rozdział 25
    X o pewnym czasie Annabel obudził uporczywy hałas.
    - Co, u licha? - zapytała sennie.
    Jednak Ewan udawał, że nic nie słyszy. Objął ją silnym ramieniem i przyciągnął do 
siebie.
    15 - Droga do marzeń
    225
    - Nie - powiedziała niepewnie.
    - Tak - odparł, tuląc twarz w jej włosach. Buch! Coś walnęło w drzwi szopy.
    - Krowa domaga się, żeby ją wydoić - zauważyła Annabel. Jeśli Ewan wykona choć 
jeszcze jeden taki ruch, to...
    Jęknął głośno i się obrócił.
    Annabel usiadła i szybko przesunęła się na brzeg łóżka. Obrus, który zastępował 
prześcieradło, był trochę wilgotny.
    - Dałbym suwerena za odrobinę wody do przemycia twarzy -mruknął Ewan, wciągając 
bryczesy. Krowa przez cały czas łomotała w drzwi szopy.
    Po chwili hałas ucichł. Annabel odkryła, że kura zniosła jajko w formie do masła. Ale jej 
dobry nastrój szybko minął, gdy zauważyła, że wstrętne ptaszysko zabrudziło jedyne krzesło. 
Bez wody nic można było tego sprzątnąć, zajęła się więc doprowadzeniem włosów do 
porządku. Nie mając jednak lustra, mogła je tylko zwinąć w niezbyt efektowny kok.
    Ewan wrócił, niosąc w jednym ręku wiadro mleka, w drugim wiadro wody. Jego włosy 
były mokre.
    - Tam w dole, na prawo za drewutnią płynie strumień - powiedział. -Jest zimny jak diabli. 
Ale nie ma rady, trzeba do niego wskoczyć, żeby się umyć.
    Annabel zadrżała. Chciała się wykąpać, ale nie w lodowatym strumieniu! Cóż, będzie 
grzać wodę w garnkach przez cały ranek.
    - Możesz podłożyć do ognia?
    Ewan wrzucił do kominka dwie duże kłody, potem pomógł zawiesić rondelek z jajkiem.
    - Myślę o pewnym problemie - rzekł.
    Annabel myślała o wielu, ale starała się zachować je dla siebie.
    - Nie spodziewam się, żeby Kettle miał tu herbatę albo kawę.
    -Ja też - odparła Annabel. - My piliśmy kawę tylko przy specjalnych okazjach, a przecież 
byliśmy w znacznie lepszej sytuacji niż oni.
    Ewan nie wyglądał na zbyt szczęśliwego.
    226
    -Widziałeś gdzieś pozostałe kury? - zapytała Annabel, rzucając białej kurze owsiany 
placek. Ewan pokręcił głową.
    - Zostało jeszcze trochę chleba z piknikowych zapasów?
    - Niestety nie, ale mamy jajko - odparła Annabel, starając się zachować pogodny nastrój.
    Po długich namowach Ewan zjadł jajko, a Annabel spędziła prawie pięć minut na 
wyskrobywaniu resztek z dna rondla.
    W końcu Ewan wyszedł, mówiąc, że zamierza wyciągnąć ogromny kamień, który 
zauważył na polu Kettle'a.
    Annabel zjadła owsiany placek i zużyła cztery garnki zagrzanej wody, zanim w końcu 
poczuła, że jest czysta. Potem wyszorowała izbę i wypłoszyła kurę na podwórko. 
Najpoważniejszym problemem było prześcieradło. Nie wyobrażała sobie, aby mogła spać na 
poplamionym obrusie. Należało więc wyprać prześcieradło Peggy. Rozejrzała się w 
poszukiwaniu miski, ale w końcu doszła do wniosku, że Peggy robiła pranie w strumieniu.
    Diabelnie zimnym, jak mówił Ewan. Zadrżała na samą myśl. Jeśli jednak prześcieradło 
nie zostanie wyprane zaraz, to nie wyschnie do wieczora. Związała bieliznę w węzeł i wyszła.
    Rzeczka szemrała i bulgotała, płynąc przez las. Wzdłuż brzegu było mnóstwo ogromnych 
kamieni. Annabel znalazła płaski głaz, przyklęknęła na nim i zanurzyła prześcieradło w 
wodzie. Szary kolor natychmiast stał się jeszcze bardziej szary. Wyciągnęła materiał, 
obryzgując wodą spódnicę. Tarła prześcieradło mydłem, które zdawało się teraz cztery razy 
cięższe niż wcześniej i było tak lodowate, że palce jej grabiały.
    Zacisnęła zęby. Nie pozwoli, aby coś tak głupiego jak pranie zdołało ją pokonać. Znów 
zanurzyła prześcieradło w wodzie, kurczowo trzymając jego koniec w zesztywniałych 
dłoniach. Unosiło się na wodzie i wyglądało na brudniej sze niż przedtem. Nagły przypływ 
wody nieomal wyrwał materiał z jej rąk. Miała zdrętwiałe i obolałe dłonie. Przemoczone 
spódnice przylepiały się do nóg, a prześcieradło ważyło z tonę.
    227
    W końcu z trudem wyciągnęła je z wody. Oczywiście nie było mowy, żeby wróciła 
sucha. Wzięła więc głęboki oddech i dźwignęła ciężką tkaninę. Lodowata woda spłynęła jej 
po karku, ramionach i ubraniu. Szczękając zębami, ruszyła biegiem do domu. Kiedy dotarła 
na miejsce, wycisnęła prześcieradło i rozwiesiła n;i krzaku.
    Wpadła do domu, szybko ściągnęła przemoczoną suknię, wytarła się nocną koszulą. 
Miała obolałe ramiona, a palce posiniałe z zimna. Zajrzała w każdy kącik izby w 
poszukiwaniu herbaty, ale niczego nie znalazła. Przysiadła na schodku i wypiła kubek gorącej 
wody. Kettle'owie z pewnością jedli coś więcej niż tylko ziemniaki. Peggy musiała mieć 
gdzieś spiżarnię.
    Tymczasem z lasu wrócił Ewan. Wyglądał na bardzo zmęczonego.
    - Nie mogłem wyciągnąć tego przeklętego kamienia - burknął.
    - A ja uprałam prześcieradło! - pochwaliła się Annabel. Spojrzał na ogromną kałużę 
wody dookoła krzaka.
    - Tak? A na czym będziemy dziś spać?
    - Do wieczora wyschnie - odparła Annabel, modląc się w duchu, aby miała rację. 
Rozejrzała się zaniepokojona głuchą ciszą. - Och, Ewanie, chyba straciliśmy ostatnią kurę!
    - No to lis pewnie miał uciechę.
    - To niemożliwe! Dopiero co tu była.
    - Pewnie siedzi gdzieś na drzewie. - Miał nadzieję, że tak jest. Chciał ją zjeść na kolację.
    -Nie mogę powiedzieć Peggy, że straciliśmy jej wszystkie trzy kury. Dostała je w 
prezencie ślubnym - powiedziała Annabel i ruszyła w stronę lasu. - Ostatnio widziałam tego 
ptaka tutaj. Och, kurko! Gdzie jesteś?
    Ewan się roześmiał. Annabel miała na sobie suknię podróżną, ale niezbyt praktyczną, w 
kolorze ciemnego rubinu z rzędami białej koronki dookoła gorsu.
    - Muszę przyznać, że podoba mi się ten modny fason. Idealny dla stroju żony farmera.
    228
    - To suknia do spacerów na promenadzie - zauważyła sucho Annabel, zaglądając pod 
każdy krzaczek na podwórku. Jestem pewna, że gdzieś tu jest. - Nie oglądając się na Ewana, 
ruszyła głębiej w las.
    - Annabel! - zawołał.
    - Tak? - Jej głos wracał do niego echem.
    - Nie zgub się! - Przez jakiś czas dobiegały do niego suche trzaski.
    Odczekał chwilę i znów zawołał:
    - Czy już się zgubiłaś?!
    - No... niezupełnie. Jestem na małej polanie. A ty?
    - Nie ruszaj się, już idę do ciebie - zakomenderował. Wyraźnie słyszał trzask gałązek pod 
jej nogami. - Zostań na miejscu! Inaczej obydwoje się zgubimy.
    -Tu jest okropnie... - Nagle rozległ się krzyk i Ewan czuł, jak serce podchodzi mu do 
gardła. Rzucił się do przodu i chwycił Annabel w ramiona. - Ewanie, Ewanie! - wysapała. - 
Zobacz, ile tu pszczół!
    Stali bez ruchu, a pszczoły przelatywały obok z przeraźliwym brzęczeniem.
    - O, Boże -jęknęła po chwili Annabel. - Ewanie...
    - Chyba znalazłaś gniazdo dzikich pszczół. - Rozejrzał się uważnie.
    - Tak, musi być gdzieś na tej polanie - odparła Annabel. - Peggy będzie zadowolona, 
kiedy się o tym dowie, nie sądzisz? Nawet jeśli nie została jej żadna kura.
    ~ Niestety kilka pszczół znalazło mnie - odparł ponuro Ewan.
    - Och, nie! Użądliły cię?
    - Tylko dwa razy. No, może trzy.
    -Jestem ci bardzo, bardzo wdzięczna, że mnie uratowałeś - powiedziała Annabel. - 
Możemy wracać? - Zaczęła iść w niewłaściwym kierunku.
    - W tę stronę. - Ewan wziął ją pod rękę.
    - Gdzie cię użądliły?
    229
    -W czułe miejsce. - Chichot Annabel był dla niego najlepszym pocieszeniem. Pomyślał, 
iż nie miałby nic przeciwko temu, aby nawet cały rój pszczół zaatakował jego pośladki, 
jeśliby w zamian| usłyszał taki urzekający kobiecy śmiech, o matowym zabarwieniu, które 
świadczyło o poczuciu humoru i jednocześnie rozbudzonych zmysłowych fantazjach.
    - Mogę ugotować trochę więcej ziemniaków - zaproponowała, kiedy wrócili do domku. - 
Och, ogień znowu wygasł.
    - Trzeba od czasu do czasu podkładać grubszą kłodę drewna - zauważył Ewan.
    Spojrzała na niego spod oka.
    - Nie wyglądasz najlepiej. Dlaczego nie usiądziesz i nie odpoczniesz trochę?
    - Nie mogę siedzieć. - Uśmiechnął się ponuro.
    - Bardzo boli? - Kiedy pokręcił głową, dodała: - Cóż, to be/ znaczenia, że nie mamy teraz 
konia. Jazda sprawiałaby ci trochę kłopotów.
    Ewan wstrząsnął się na myśl o siadaniu w siodle.
    Zaczynał się czuć jak głupiec. Nawet nie pomyślał o zatrzymaniu konia dla ich potrzeb. 
Jego, wzorowana na szekspirowskiej, intryga w tej chwili wydawała się jeszcze mniej 
sensowna. Nic dziwnego, że sztuka, kiedy ją wystawiano, niezbyt mu się podobała. Teraz 
jasno widział, że ten pomysł był niedorzeczny.
    - Niech no zgadnę - odezwała się Annabel głosem pełnym udanego współczucia. - To 
przez użądlenia stałeś się taki nieznośny.
    Rzeczywiście, Ewan zaczynał się irytować. To było zupełnie do niego niepodobne. 
Annabel wyglądała tak pociągająco... Pragnął rzucić ją na łóżko i uszczęśliwić. Gdyby nie to, 
że pośladki piekły go jak przypalane rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem i wyglądały 
pewnie jak poduszka do szpilek... Sumienie też nie dawało mu pokoju. Dlaczego, u licha, 
stracił nad sobą kontrolę i skonsumował małżeństwo, które jeszcze nie istniało? Co takiego 
było w tej dziewczynie, że zapomniał o swoich zasadach?
    230
    Wyszedł na zewnątrz, rzeczywiście w nie najlepszym nastroju. Dwie godziny próbował 
wydobyć ten przeklęty kamień z pola Kettle'a i wszystko na nic. Spojrzał chmurnie na 
otaczający ich las. Przynajmniej nie skręcił karku przy wykonywaniu tej bezsensownej pracy.
    Po chwili jego oczy pojaśniały.
    - Och, Annabel! -zawołał. -Moja urocza żono!
    - Nie jestem jeszcze twoją żoną - odparła, pojawiając się w drzwiach.
    Jego oczy prześliznęły się po niej i uczucie pożądania opanowało go do tego stopnia, że 
nieomal zaczął drżeć. To było takie krępujące. Zupełnie nie panował nad sobą. Poczuł 
przypływ kolejnej fali irytacji, zrobił więc wszystko, aby to ukryć. Uśmiechnął się.
    - Będziesz pewnie zachwycona. Nasza zguba właśnie wróciła do domu. - Wskazał na 
kurę siedzącą na pobliskim krzaku.
    Krzyk Annabel przestraszył ptaka tak bardzo, że gdacząc przeraźliwie, wzbił się w 
powietrze.
    - Wynoś się z mojego prześcieradła! - wrzasnęła. - Ty... ty głupie ptaszysko!
    Ewan odrzucił do tyłu głowę i wybuchnął śmiechem.
    - Gdybyśmy tylko mogli nauczyć ją korzystać z nocnika. Ta kura...
    Annabel odwróciła się do niego z zaciśniętymi pięściami.
    ~ Nie waż się śmiać ze mnie! Pranie tego prześcieradła zajęło mi dwie godziny! A teraz... 
teraz... ona wszystko zniszczyła! Będę musiała wrócić do tego okropnego strumienia i zacząć 
prawie od nowa.
    Ku przerażeniu Ewana, w oczach Annabel pojawiły się łzy.
    - Ja nigdy nie płaczę! - krzyczała.
    - Wiem - powiedział szybko.
    - To dlatego, że woda była lodowata. - Otarła łzy.
    Ewan rozejrzał się dookoła i znowu poczuł się jak osioł. Dlaczego zmusił damę do 
zamieszkania w tej norze? Szczycił się tym, że
    231
    F
    jest rozsądny i uprzejmy wobec innych. Czasem nawet chwalił się inteligencją.
    -Ja wypiorę prześcieradło - oznajmił.- A ty w tym czasie ugotujesz ziemniaki.
    Godzinę później Ewan był w nastroju krwiożerczego tygrysa, bory spotyka się oko w oko 
z rozszalałym słoniem. Woda w strumieniu była lodowata, a on miał całkiem mokre ubranie. 
Nie mógł usunąć plamy zrobionej przez kurę, aż zaczął trzeć to miejsce kamieniem, a wtedy 
plamę zastąpiła dziura. Za każdym razem, kiedy się pochylał, pogryzione przez pszczoły 
pośladki piekły go żywyn i ogniem. Woda spływała mu po plecach i ściekała do butów. Byl 
głodny i miał ochotę na obiad z czterech dań, a nie kolejną porcję spalonych na węgiel 
ziemniaków.
    Ale kiedy wszedł do izby, nie znalazł tam ziemniaków, ani spalonych, ani jakichkolwiek 
innych. Ogień znowu zgasł i nigdzie nic było Annabel. Podszedł do paleniska. Wszystko 
wskazywało na to, że wylała wodę. Cudownie. Mieli mokre prześcieradła i zostali be/ ognia i 
jedzenia.
    Czy to było zbyt wiele, prosić, żeby ugotowała te przeklęte ziemniaki?
    Wyszedł na zewnątrz i zobaczył, jak Annabel idzie z drewutni, przyciskając do piersi 
kłodę drewna. Biała koronka przy sukni była pokryta pyłem, a Annabel wyglądała na 
zmęczoną. Poczucie winy miało w jego ustach gorzki, metaliczny smak.
    - Co ty, u licha, robisz? - burknął, gwałtownie wyrywając z jej rąk kłodę.
    Spojrzała na niego chmurnie.
    -Garnek znowu się przewrócił i musiałam pójść po suche drewno.
    - Mogłaś na mnie zaczekać. Oparła ręce na biodrach.
    - Mogłeś wcześniej sprawdzić, czy mamy drewno w domu!
    232
    - Byłem zajęty praniem prześcieradła. - W Ewanie wzbierała złość. - Jestem głodny jak 
wilk, wracam do domu i co znajduję? Ogień znowu zalany i nie ma nic do jedzenia, nawet 
spalonych na węgiel ziemniaków!
    -Jak śmiesz mówić takie rzeczy! - rzuciła z furią Annabel. - To był twój niedorzeczny 
pomysł, a wszystko przez karygodny brak wyobraźni. Uprzedzałam cię, że tak będzie, ale czy 
mnie słuchałeś? Nie!
    Opanowanie Ewana topniało jak lód na słońcu.
    - Cóż, nie byłoby problemu, gdybyś się nie okazała aż tak niezaradna - burknął.
    - Mój ojciec nie miał szczęścia w interesach, ale nigdy nie zniżyłby się do tego, aby 
uczynić ze swoich córek służące. Pewnie powinnam przeprosić za to, że nie potrafię gotować, 
ale nie zrobię tego. Nie lubię gotować i nie mam zamiaru się tego uczyć.
    Poczucie winy i złość wzbierały w nim jak wody w górskim potoku.
    - Przepraszam, że ośmieliłem się prosić cię, żebyś zrobiła coś więcej, niż tylko się 
uśmiechała - warknął. -Jak tylko przyjedziemy do domu, kupię ci całe bele jedwabiu. O ile 
dobrze pamiętam, dla ciebie jedwab to klucz do szczęścia.
    - Przynajmniej byłam z tobą szczera. Powiedziałam ci, że mam nadzieję poślubić 
bogatego dżentelmena, abym nie musiała się martwić o każdy następny posiłek. Ty natomiast 
sugerowałeś, że cierpliwość jest twoją największą zaletą. W rzeczywistości, traktowałeś 
małżeństwo jako prezent, którym chciałeś obdarować biedną, tonącą w smutku kobietę, taką 
jak moja siostra; cóż za wspaniały dowód wspaniałomyślności i cierpliwości!
    - Mówisz tak, jakbym był okropnym snobem - prychnął Ewan.
    - Mam nadzieję, że nie popsuję ci dobrego samopoczucia, zwracając uwagę, iż łatwość, z 
jaką używasz przekleństw, ukazuje we właściwym świetle twoją rzekomą pobożność?
    - Och, ja naprawdę wierzę w Boga - zaprotestował Ewan. -1 to nie ma nic wspólnego z 
tym, że przy tobie tracę głowę.
    233
    - Nie waż się mnie oskarżać! - zawołała Annabel, biorąc się pod boki. -Jeśli nawet nie 
jesteś rozdrażniony zbyt często, to jedynie dlatego, że wszyscy traktują cię jak udzielnego 
księcia. Zwykli śmiertelnicy muszą się uczyć na swoich błędach.
    Opanowanie znowu Ewana zawiodło.
    - Mam nadzieję, że nie zaliczasz siebie do tych zwykłych śmiertelników. Ponieważ 
większość ludzi potrafi zagrzać wiadro wody i nie zalać przy tym paleniska.
    - Ciekawe, ilu znasz takich ludzi, którzy musieli to robić? - rzuciła ze złością Annabel. - 
Albo takich, którzy praliby prześcieradło w strumieniu? Twoja babka, hrabina? Czyżby dla 
przyjemności grzała ogromne wiadra wody nad ogniem?
    - Nana zrobiłaby to, jeśliby tak postanowiła. - Prawda jednak była taka, iż nie mógł sobie 
przypomnieć, by którykolwiek z jego przyjaciół zajmował się praniem lub gotowaniem. Ale 
w końcu dlaczego mieliby? Nikt z nich nie musiał mieszkać w zagubionej wśród lasów 
chałupie. - Uważam, że moja babka potrafiłaby znaleźć się w każdej sytuacji - podkreślił.
    - A więc się różnimy - prychnęła Annabel. - Nie jestem żoną farmera, która posiada 
umiejętności niezbędne do prowadzenia życia na wsi.
    - To oczywiste - przyznał Ewan.
    -1 to nie ma nic wspólnego z umiejętnościami twojej babki! Rzecz w tym, iż nie możesz 
obejść się bez Maca spełniającego każde twoje życzenie. Myślałeś, że łatwo być biednym, i 
oto teraz, kiedy się przekonałeś, że wcale tak nie jest, nie potrafisz się z tym pogodzić.
    - Nie mogłem przewidzieć, jak ciężko będzie żyć w takiej chacie z żoną, która nie potrafi 
zagrzać garnka wody bez...
    - Nie jestem twoją żoną - wycedziła lodowatym tonem Annabel.
    - A więc są dwie rzeczy, za które powinienem być wdzięczny -parsknął Ewan. -Jedna, to 
że nie jestem taki biedny, aby mieszkać w ruderze, a druga... - Urwał.
    Annabel pobladła.
    234 . . M
    - Za późno! Nie zapominaj o skandalu; po ostatniej nocy musisz się ze mną ożenić, bez 
względu na to, jak bardzo obydwoje możemy tego żałować.
    Ewan wziął głęboki oddech i przeszedł w kąt maleńkiej izdebki, oparł się o ścianę i 
skrzyżował przed sobą ramiona. W chacie zapanowała głęboka cisza.
    Annabel czuła się tak, jakby za chwilę miało jej pęknąć serce. Zawsze myślała, że 
„pęknięte serce" to romantyczne określenie. Jednak w rzeczywistości było to w pełni fizyczne 
doznanie. Czuła w piersiach ból, jakby ktoś wbił jej nóż.
    - A więc żałujesz, że się ze mną kochałaś? - mówił przyciszonym, prawie obojętnym 
głosem. Zwykle słychać w nim było gardłowe „r", co brzmiało sympatycznie, a nawet 
zabawnie. Tym razem jednak Annabel wyczuła w nim coś niebezpiecznego.
    Odchrząknęła.
    -Jestem pewna, że obydwoje żałujemy, iż nie mieliśmy zbyt wielkiego wyboru.
    Wyprostował się i zrobił krok w jej stronę. Annabel nie ustępowała. Niefrasobliwy, 
wesoły wyraz twarzy Ewana znikł. W zielonych oczach tlił się gniew. Nagle poczuła lęk na 
myśl o tym, co chce jej powiedzieć. Jeśli ją odtrąci, ona tego nie zniesie.
    -Właśnie dlatego, że jesteś zły, nie powinieneś mówić czegoś, czego możesz później 
żałować. Nie mamy wyjścia, musimy się pobrać. I zrobić wszystko, aby było możliwie 
najlepiej.
    -To prawda - odparł powoli, ale w jego głosie wciąż brzmiała niepokojąca nuta. Zrobił 
kolejny krok.
    Wyraz jego oczu nie mylił. Ból ścisnął jej serce.
    - Rozumiem, co czujesz - wymamrotała nieśmiało.
    - Tak? - Zatrzymał się i wyciągnął ręce, by ją do siebie przyciągnąć.
    - Nie waż się! - krzyknęła, cofając się gwałtownie.
    - Dlaczego?
    - To tylko pożądanie - wyjaśniła, patrząc mu w oczy. - Pragnienie wywołane przez... 
przez...
    235
    Objąłją za szyję. -
    ':?? -Przez co? • • -:;
    - Różnymi metodami - dokończyła. - Na przykład uśmiechami, które dobrze 
wyćwiczyłam. - Znowu się od niego odsunęła i ciepło jego ręki odpłynęło. Podniosła głowę i 
patrzyła na niego, usiłując powstrzymać cisnące się do oczu łzy. - Nie masz pojęcia, jak się to 
robi. Noszę uszyte we Francji gorsety, dzięki którym mój biust wygląda na dwa razy większy, 
niż jest naprawdę i żaden mężczyzna nic może mu się oprzeć. Kołyszę biodrami, kiedy idę, 
ponieważ dżentelmeni to lubią. Ty zresztą też.
    Uniósł brwi.
    - Ten ruch bioder nie jest naturalny?
    - Nie. Nauczyłam się tak chodzić, kiedy byłam dużo młodsza. Jednak to tylko sztuczka, 
żeby wzbudzić pożądanie.
    Jego oczy były nieodgadnione.
    - Widziałem twoje piersi bez gorsetu.
    - To tylko gra - ciągnęła. - Nie pojmujesz? :
    - Gra w pożądanie?
    - Nie. Gra, aby otrzymać to, czego chcę od mężczyzny. - Przełknęła nową porcję łez i 
znów spojrzała mu w oczy. - Podobasz mi się, Ewanie. I dlatego chcę być z tobą szczera. Nie 
jestem dobra w gotowaniu. Ale za to bardzo, bardzo dobra w doprowadzaniu mężczyzn do 
tego, żeby robili, co zechcę.
    Znów wyciągnął ręce.
    - Nie słuchasz mnie...! - zawołała, odskakując gwałtownie.
    Niechcący nadepnęła na rąbek spódnicy. Rozległ się trzask rozdzierającego się materiału. 
Ewan chwycił ją w ramiona, ale nie zdołał utrzymać równowagi i obydwoje runęli na 
podłogę. Zanim zdążyła zaprotestować, obrócił ją na plecy i zaczął całować.
    -A więc mówisz, że to tylko gra? - mruknął.
    - Przestań - zaprotestowała, usiłując go odepchnąć. - Puść mnie.
    -Nie mogę. Straciłem rozum. Masz przed sobą ofiarę twojej kobiecej przewrotności.
    236
    - Nie kpij ze mnie!
    Podciągnął jej spódnice. Palce jego dłoni przesuwały się wzdłuż ud, pozostawiając za 
sobą ognistą ścieżkę.
    - Nawet o tym nie myśl... Ewanie, proszę! - Wstrząsnął nią palący dreszcz.
    Po chwili jego dłoń dotarł do celu. Annabel jęknęła.
    - Gra? - ponowił pytanie. Wiła się pod jego dotykiem i oddychała szybko. -Jestem więc 
niewolnikiem twojego gorsetu, jeśli cię dobrze zrozumiałem.
    -To nie...
    - Słucham cię, najdroższa - powiedział takim tonem, jakby prowadził towarzyską 
rozmowę.
    - Zostaw mnie - powtórzyła. - To nie do zniesienia. Pozwól mi wstać. W każdej chwili 
ktoś...
    Jeden powolny ruch ręki i jej głos znowu zamarł.
    - Chcę, żebyś mi wyjaśniła, dlaczego nasze małżeństwo nie może się udać? -Wodził 
ustami po brodzie, szyi i piersiach.
    -Ponieważ... ponieważ... - Ale nie zdołała wykrztusić słowa. Jej ciało domagało się 
pieszczot.
    - Męskie sztuczki też mogą być skuteczne - zauważył z pełną satysfakcji radością, jakiej 
Annabel nigdy przedtem u niego nie słyszała.
    Zamknęła oczy, starając się nie myśleć o tym, że leży na podłodze. Nagle jego usta znów 
znalazły się na jej ustach, drapieżne i zaborcze. Wziął Annabel na ręce. Pragnął jej tak bardzo, 
że potrafił jedynie myśleć o tym, aby ją położyć na łóżku i...
    Jak, do licha zapomniał, że nie ma prześcieradła? Nie mógł przecież położyć damy na 
poplamionym obrusie. Zatrzymał się.
    Annabel obejmowała go za szyję, ale w jej oczach były łzy.
    - Co to? - zapytał, nachylając się, żeby ją pocałować. - Dlaczego płaczesz?
    Pokręciła głową i musnęła wargami jego szyję. Czuł dreszcz pożądania, któremu nie był 
już w stanie się oprzeć. Nie zwracając więc uwagi na poplamiony obrus, opadł na łóżko i 
pociągnął Annabel za
    237
    sobą. Pokłute przez pszczoły pośladki piekły go niemiłosiernie, ale wspaniałe kobiece 
kształty, które widział nad sobą, pomagały mu o tym zapomnieć.
    Kiedy po pewnym czasie spełnieni leżeli wtuleni w siebie, Ewan wyszeptał:
    -Wcale nie muszę żenić się z tobą tylko dlatego, że spaliśmy ze sobą. Czy też z powodu 
skandalu w Londynie.
    Znieruchomiała nagle i spojrzała ogromnymi, przerażonymi oczami.
    - Muszę się z tobą ożenić, ponieważ jesteś moja. - Patrzył na ni;) z pożądaniem. -Jesteś 
moja. Moja.
    Łzy spływały Annabel po policzkach. Jej ciałem wstrząsał dreszcz przy każdym jego 
dotyku, jakby nie mogło się doczekać, aby się z nim zjednoczyć.
    - Wielki Boże, Annabel - wyszeptał. - Tak bardzo cię kocham. Nie widzisz tego?
    W końcu przegrał walkę z pożądaniem. Wzrok mu zmętniał, krew mocniej zapulsowała. 
Jak przez mgłę, poprzez eksplozję orgazmu słyszał Annabel, jak w ekstazie z jękiem 
wypowiada jego imię.
    Rozdziaf26
    ± o już zaszło o wiele za daleko - stwierdziła stanowczo Imogen.
    Ona i Mayne od pewnego czasu siedzieli sami w saloniku w gospodzie Pod Rogiem. 
Podróżowali cały dzień i ledwie zdążyli wziąć kąpiel i przebrać się do kolacji. Zaraz potem 
Griselda i Josie poszły spać, zostawiając Imogen i Myne'a samych.
    Zdawało się jednak, że Mayne tego nie dostrzegał. Od godziny tkwił przed kominkiem 
całkowicie pochłonięty niezwykle fascynującą książką na temat końskich uprzęży, którą 
znalazł w kącie. Imogen, chcąc czymś się zająć, po raz kolejny oglądała pokój. Jej wzrok 
przesuwał się po smukłej butelce wina, zbroi bez jednego ramienia
    238
    i portrecie niejakiej panny Jogg. Imogen poznała imię długonosej damy, ponieważ 
zdążyła już odczytać napis na wyblakłej tabliczce. Wieczór nie zapowiadał się więc ciekawie.
    - Co zaszło za daleko? - zapytał, nie podnosząc głowy.
    - Twoja obojętność w stosunku do mnie.
    Nareszcie udało się jej zwrócić na siebie uwagę. Mayne przymrużył oczy i podniósł 
głowę.
    Imogen postanowiła przejść do ataku. Zdecydowała z gracją przejść przez pokój, 
przysiąść na poręczy jego fotela i pieszczotami nakłonić go, aby przestał być taki zasadniczy i 
trochę z nią poflir-tował lub zrobił cokolwiek, co sprawiłoby, że poczułaby się piękna i 
pożądana.
    Zamiast tego z przerażeniem usłyszała dziwny tembr swego głosu, jakby przechodziła 
mutację:
    - Ty z pewnością mną gardzisz. Mayne odłożył książkę.
    - Czyżbyś mnie prosiła, abym cię pocałował?
    -Jak możesz mnie odtrącać, skoro korzystałeś z każdego zaproszenia w ciągu minionych 
dziesięciu lat? - wypaliła bez namysłu.
    Siedziała naprzeciw księcia, jej włosy lśniły w blasku płonącego na kominku ognia. 
Miała na sobie mocno wydekoltowaną suknię w bladoróżowym kolorze, który tak znakomicie 
pasował do ciemnej karnacji. Z błyskawicami w oczach wyglądała jak ognista Cyganka, która 
potrafi zawładnąć męskim portfelem i sercem.
    - Nie mam ochoty iść z tobą do łóżka. -Widział, jak jej ramiona zadrżały lekko, i nagle 
poczuł się 'winny.
    -Dlaczego? '•:•:.*..
    - Złóż to na karb mojego wieku.
    - Nie jesteś znowu taki stary. Nie sądzisz... - urwała nagle, jakby walczyła ze sobą, po 
czym dokończyła: - .. .że jestem piękna?
    Wstał. Annabel miała rację: był zawsze liberalny, a ona była zarówno śliczna, jak i 
dostępna. Wziął ją za ręce i nakłonił, żeby wstała.
    Imogen spojrzała mu w oczy i wszystko było już jasne.
    239
    -Nienawidzę cię! -zawołała. Natychmiast opuścił ręce.
    - Spodziewałem się tego - odparł spokojnie.
    -Jak śmiałeś... mi to zrobić. Widziałam, że próbujesz się przemóc, i nagle ty... ty...
    -Tb wina fizjologii, nie twoja. Zamarła.
    - Masz problemy?
    Przez chwilę ta myśl nawet go bawiła. Może pozwolić Imogen rozgłosić, że jest 
impotentem... ale nie. Mocno pocałował ją w usta. Jej wargi były jędrne; miały smak łez i 
złości. Ciało nigdy go jeszcze nie zawiodło, nawet jeśli był po dwóch butelkach brandy. Jak 
teraz. Odsunął się lekko i przycisnął dłoń Imogen do rozporka swoich spodni.
    -Widzisz? - zapytał spokojnie. - Uważasz, że mam problemy?
    Uśmiech triumfu zadrżał na jej ustach.
    -Nie.
    - Dla mnie liczy się jednak nie tylko sprawne ciało. Coś mi się zdaje, że twój mąż był 
równie nieudolny w obejściu z kobietami jak w ujeżdżaniu koni.
    Usiłowała protestować, ale to go nie powstrzymało.
    - A więc teraz chcesz spróbować mnie jak kawałek piernika przy kominku, dla zabawy i 
żeby zagłuszyć wspomnienia. Taka jest prawda.
    Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, przyciskając dłoń do ust.
    - Ludzie tacy jak my nie powinni iść razem do łóżka. To be/ sensu. Czy tego nie widzisz? 
Przecież, na litość boską, wyszłaś za mąż z miłości.
    - Ale powiedziałeś... że Draven...
    - Nie był zbyt bystry - parsknął Mayne. - Ty go jednak kochałaś. Chyba nie zaprzeczysz? 
Jeśli więc nawet nie omdlewałaś w jego ramionach, to miał coś, czego mi brakuje.
    - Co? - wyszeptała.
    240
    - Twoją miłość. Ten dureń miał szczęście - powiedział wolno. - Maitland nie umarł 
niekochany.
    Wychodząc z pokoju, odwrócił się jeszcze.
    - On cię też kochał, Imogen. I niech tak zostanie! - Jego głos odbił się echem od starych 
ścian.
    W jej oczach zalśniły łzy, a on nie bardzo chciał na nie patrzeć. Zatrzymał się jednak.
    Osunęła się na kolana, więc podszedł i pomógł jej wstać. Ale tylko dlatego, że nie było 
nikogo, kto by go wyręczył.
    Rozdział 27
    ijLnnabel siedziała na łóżku i patrzyła na grubo obciosaną drewnianą ścianę, ale jej 
wzrok wciąż przyćmiewały napływające do oczu ciepłe łzy upokorzenia. Powinna być 
szczęśliwa. Ewan powiedział, że ją kocha. Łkanie rozrywało jej piersi.
    Prawda okazała się brutalna. Annabel spędziła swoje dziewczęce lata na obmyślaniu, jak 
wzbudzić w mężczyźnie pożądanie. Nie zaniedbała niczego, co mogłoby okazać się pomocne: 
poznała pocałunki, które rozpalały ogień w lędźwiach mężczyzn, zalotne, obiecujące 
spojrzenia, płynne ruchy bioder.
    Osiągnęła perfekcję w uwodzeniu.
    Jak na ironię, osiągnęła to, o czym od dawna marzyła: małżeństwo z mężczyzną bogatym 
i ślepym z pożądania, jakie w nim budziła. Był miły i uprzejmy, więc nigdy jej nie wypomni 
braku posagu. I kupi wszystko, co żona zechce. Łkanie paliło jej krtań.
    Bajka, która tak wspaniale się zapowiadała, niestety skończyła się przykrym morałem. 
Najbogatszy człowiek w Szkocji tak bardzo jej pożądał, że przysiągł wierność, a nawet 
miłość.
    Na nieszczęście Annabel dostrzegła różnicę między pożądaniem a miłością.
    16 - Droga do marzeń
    241
    Gdyby tylko była brzydka albo oszpecona bliznami - z jej oczu wylała się nowa porcja 
łez - gdyby miała wyjątkowo miłe usposobienie, mogłaby uwierzyć Ewanowi. Nie chciała 
jednak oszukiwać samej siebie. Potrafiła być czarująca, kiedy uważała za stosowne, i 
odpychająca, kiedy jej nie zależało.
    Łzy znów popłynęły po policzkach. Jeśli twój własny ojciec cię nie kocha, nie masz się 
co dziwić, że inni mężczyźni też nie mogą pokochać, rozpaczała w duchu.
    Dojmujący ból rozsadzał jej piersi. Siedziała na łóżku i zanosili się łkaniem, ocierając 
twarz mokrą od łez koszulą. Rzadko płakała, nawet gdy ojciec był wobec niej okrutny, nawet 
w najtrudniejszych chwilach dzieciństwa. Niechciane łzy, pomimo wysiłków, żeby je 
powstrzymać, popłynęły nowym potokiem.
    Drzwi otworzyły się nagle. Włosy Ewana znów ociekały wodą.
    - Nie pojmuję, jak możesz wchodzić do lodowatego strumienia
    - powiedziała, starając się ukryć zaczerwienione oczy.
    -Jestem przyzwyczajony do zimnej wody - odparł. - Moja niania uważała, że aż nadto 
dbam o czystość. Często kąpię się w rzeczce za zamkiem, w której woda jest lodowata nawet 
latem. Dlaczego płaczesz, Annabel?
    Uśmiechnęła się krzywo.
    -Jestem po prostu głodna.
    - Dam ci kubek mleka i nastawię ziemniaki - rzekł. - A potem pójdę do najbliższej 
wioski. Wrócę najszybciej, jak będę móg!
    - dodał ponurym głosem. - Jestem głupcem, Annabel. Nawet nic umiem wyrazić, jak 
bardzo mi przykro.
    - Nie jest tak źle - usiłowała go pocieszyć, gdy nagle dotarło do niej, co przed chwilą 
powiedział. - Nie możesz odejść. Zapada zmrok. Jak, u licha, znajdziesz drogę?
    Ewan wrzucił do rondla sześć ziemniaków. Przynajmniej Annabel nie będzie głodować, 
zanim on wróci z koniem, powozem i ciepłym ubraniem.
    - Znajdę drogę - zapewnił. Podszedł i pocałował ją w głowę.
    - Wydoiłem krowę. Przed świtem będę z powrotem.
    242
    -Ewanie... Ale już zniknął.
    Cztery godziny później Ewan doszedł do wniosku, że jego plan może się okazać 
niewykonalny. Przez godzinę z trudem posuwał się naprzód i tylko szczęściu zawdzięczał, że 
wciąż trzymał się ścieżki. I szczęście go nie opuszczało aż do chwili, gdy zaczął padać 
deszcz. Nie minęło pół godziny, a Ewan był już przemoczony do suchej nitki. Jego buty - z 
najlepszej skóry i przeznaczone dla dżentelmena na popołudniową konną przejażdżkę - 
nasiąkały wodą jak sito. Zdążył już zboczyć z drogi co najmniej trzykrotnie, aż w końcu 
wpadł w błoto po kolana.
    Co gorsza, nigdzie nie było nawet śladu wioski. W końcu zawrócił. Nie może zostawić 
Annabel samej, z narowistą krową, którą trzeba na czas wydoić, i bez jedzenia.
    Powrót okazał się znacznie łatwiejszy. Ewanowi udało się odnaleźć drogę i wkrótce 
znowu przekroczył próg domu. Annabel spała przykryta cienkim kocem Kettle'ów i 
narzuconymi na wierzch dwiema sukniami. Ogień znowu przygasł.
    Ewan poczuł się winny jak nigdy. Wziął piękną, roześmianą, młodą lady prosto z sal 
balowych Londynu, które stanowiły dla niej naturalną oprawę, i zmienił ją w zapłakaną, 
zmarzniętą, przerażoną kobietę. Co więcej, zabrał jej dziewictwo, a w zamian ofiarował 
jedynie ziemniaki do jedzenia. I w imię czego? Zęby zrealizować pomysł wyleczenia jej z 
obsesyjnego lęku przed biedą?
    Nie. Annabel oskarżyła go o to, że nie jest uczciwy wobec siebie. Prawda jednak była 
taka, że odesłał powozy z powodu zwykłego pożądania, i nieważne jakich chciał użyć 
argumentów. Zobaczył tę chatę i pomysł, żeby zostać tu z Annabel sam na sam, przyszedł 
nagle i był pokusą nie do odparcia.
    Iście szatańską.
    Cicho położył kłodę na palenisko i znowu się zamyślił. Czuł do siebie odrazę i nie bardzo 
wiedział, jak sobie z tym poradzić.
    Annabel obudziła się z krzykiem przerażenia.
    243
    -Nie bój się - powiedział, ściągając z siebie koszulę. Nie mul więcej koszul na zmianę. 
Włożył więc tę, która wydawała się 11 <i mniej brudna.
    - Przyprowadziłeś konia? - spytała sennym głosem.
    - Nie - wykrztusił z trudem. . -Nie?
    - Nie mogłem znaleźć drogi do wioski. Zawiodłem cię, Arnu bel.
    W izbie zaległa cisza.
    - Spróbuję znowu, jak tylko wydoję krowę.
    -Ależ, Ewanie, nie możemy zostawić domu, krowy i kur. Kin je nakarmi?
    Zacisnął szczęki. Przypomniała mu się chwila, gdy przy w n ziono do domu Rosy po 
tygodniu spędzonym wśród bandyto" Bardzo długo nie mogła dojść do siebie. Siedziała i 
patrzyła l>< myślnie w przestrzeń albo chowała się po kątach i płakała żałośni i Zrozumiał 
wtedy, że są problemy, których nie rozwiążą wszysil i< pieniądze świata, ale wyglądało na to, 
że tę lekcję musi wziąć i»» nownie.
    - Cudownie, kiedy pali się ogień - wymruczała Annabcl. Chodź, połóż się koło mnie, 
Ewanie. Odsunęła się do ściany Nic miała pojęcia, jakie uczucia budziła w nim jej urzekająca 
kobiecość
    Ewan dawno temu zdecydował, że nie będzie zasypywał Bo$| prośbami, niczym natrętne 
dziecko, które domaga się słodyczy. 'Ii'j nocy jednak złamał tę zasadę i przed snem odsunięty 
od swojej pr/y szłej żony, zaniósł do Boga błagalną prośbę.
    Zanim zdążył na dobre zasnąć, Mac był już w drodze do cli.it ki zagubionej wśród leśnej 
głuszy. Rządca przezornie zabierał /t-sobą ogromny kosz zjedzeniem i czyste ubranie dla jego 
lordów skiej mości. Mac od dawna twierdził, że lordowi, podobnie j;i|i każdemu innemu 
mężczyźnie, dobrze robi pełny żołądek i świeżsi zmiana bielizny. Poza tym umierał z 
ciekawości, jak jego pan radzi sobie bez dwóch ciepłych kąpieli i trzech solidnych posiłków 
dziennie.
    244
    Nie zdąz^yj jednak się przekonać: zaledwie konie przystanęły praca domert^ a już jego 
lordowska mość wnosił Annabel do powozu. Ruszyła
    Zaskoczei^Ug i ulga były tak ogromne, że przez pewien czas Ewan i Annabel w ^góle się 
nie odzywali. Dopiero gdy zatrzymali się na podwórzu zaj azdu Annabel powiedziała:
    - Obawia^ sję; ze trochę się przeziębiłam. Poproszę więc o oddzielny pokoje
    -Oczywiście-zgodził się Ewan. - Z pewnością będzie ci o wiele
    wygodniej. Kr0
    i twoja pokojówka troskliwiej zadba o ciebie w nocy.
    Annabel, bar^Zo mi przykro... Spojrzała m nieg0 Sp0d oka.
    - rrzecie^ me odpowiadasz za moje przeziębienie.
    -Jednak to ja przywiozłem cię do tego okropnego miejsca. -
    ()czy mu pociemniały;
    twarz wyrażała cierpienie.
    - Pewnie myślisz, że zapadłam na suchoty. To by było takie romantyczne. .. —Annabel, 
zapominając, że powinna zachować powagę, ncho zachicl^c^a _ -po tylko przeziębienie, 
Ewanie. Pewnie mam |iiz czerwony noS) aje zapewniam cię, że to nie jest śmiertelne. ?.:<
    Najwyra^njej Ewanowi wcale nie było do śmiechu.
    - Twój nQs wygląda nienagannie - zapewnił.
    - leraz będziesz musiai odprawić pokutę za to kłamstwo. - Skierowała się dc> drzwi 
powozu, ale Ewan wziął ją na ręce i zaniósł do gospody.
    wypuścił Annabel z objęć dopiero w przytulnym wnętrzu sypialni, gdzie czekała już 
gorąca kąpiel.
    Rozdziaf28 T
    L o byt prawdziwy zamek. Ogromna budowla z ciemnoszarego granitu z Wy^u^owymi 
oknami, małymi wieżami strzelniczymi i stawem na tyłach. Jechali aż do południa przez las 
wysoki i ciemny,
    245
    zdawałoby się - bezkresny. W ciągu wielogodzinnej jazdy ani razu nie minęli żadnego 
domu ani żadnej osady, gdy nagle...
    Za zakrętem, przed nimi w dołe, wyłoniła się wioska, migocąc w różowej mgle, która nie 
zniknęła jeszcze po ostatniej gwałtownej ulewie. Drzewa porastające okoliczne wzgórza były 
czarne na tle nieba zasnutego ciemnymi chmurami.
    - To jest Clashindarroch Forest - rzekł z dumą Ewan. - Rzeki Bogie płynie za zamkiem. 
Doprowadzamy z niej wodę rurami, które zainstalował jeszcze mój ojciec. W okolicy był 
uważany za wielkiego nowatora. Mamy też pływalnię, ponieważ stryj Pearce przyznał sic 
kiedyś, że bardzo tego pragnie.
    - Pearce to brat twojego ojca, tak?
    - Właściwie brat dziadka, czyli mój stryjeczny dziadek.
    - Macie basen? - zdziwiła się Annabel, jakby dopiero teraz to do niej dotarło. - 
Wspaniale!
    -1 jeszcze coś. Kilka lat temu doprowadziłem gorącą wodę do łazienki.
    - Doskonały pomysł.
    Wyraźnie unikała jego wzroku. Chociaż po chorobie już doszła do siebie, wciąż jednak 
nie rezygnowała z osobnego pokoju. Nic rozmawiali o tym, jak niezręczna jest sytuacja. To, 
że jako para małżeńska zajmują oddzielne sypialnie, z pewnością stanie się wkrótce 
przedmiotem plotek. Właściwie nie odzywali się do siebie od chwili opuszczenia domu 
Kettle'a. Ewan większość dnia spędzał na koniu, a Annabel cierpiała na ciągły ból głowy, 
ponieważ nie spała prawie przez całą noc.
    Teraz myślała tylko o tym, że w zakurzonym stroju podróżnyrrL pewnie wygląda jak 
czarownica. Nos miała ciągle mocno zaczerwieJ niony. Co pomyśli o niej służba? Nie 
mówiąc już o rodzinie Ewana. I
    Spojrzała na zamek w dole. Towarzyszący im forysie grali sygnał na trąbce.
    - To taki zwyczaj - wyjaśnił Ewan, wyglądając przez okno. Powóz przyspieszył, gdy 
zaczęli zjeżdżać po zboczu. Teraz Annabel mogła zobaczyć, że ogromne frontowe drzwi są 
szeroko otwar-
    246
    te. Ludzie zbierali się, tworząc szpaler przy wejściu. Jak niewiele to miało wspólnego z 
nędznym domem jej ojca i czterema służącymi, którzy pozostali mimo bardzo mizernych 
wynagrodzeń.
    Ewan spoglądał na zamek. Jego oczy lśniły radością. Po chwili powóz wjechał na 
żwirowy podjazd i zatrzymał się wśród okrzyków witającej ich służby.
    Rodzina Ewana zebrała się przy frontowych drzwiach. Annabel od razu wiedziała, że ten 
ubrany na czarno mały, chudy chłopiec z zaskakująco poważną twarzą to Gregory.
    Nana zrobiła na niej piorunujące wrażenie. Starsza pani w niczym nie przypominała 
słodkiej, siwowłosej damy, którą Annabel widziała w wyobraźni. Na głowie nosiła perukę w 
kolorze słomkowym z epoki elżbietańskiej. Miała haczykowaty nos i pomalowane na 
czerwono wąskie usta. Wyglądała jak rzymski imperator i królowa Elżbieta w jednej osobie.
    Ewan głośno pozdrowił wszystkich i każdego z osobna, po czym pociągnął Annabel w 
kierunku stojącej przy drzwiach grupy osób tak szybko, że nie mogła poruszać się z powagą 
właściwą dla sytuacji. Wyprostowała się więc tylko, powtarzając sobie, że jest córką 
wicehrabiego.
    Najpierw Ewan podprowadził ją do babki. Starsza pani zmierzyła wzrokiem Annabel od 
stóp do głów. Powoli przymrużyła oczy i Annabel miała nieprzyjemne uczucie, że babka 
Ewana dokładnie wie, dlaczego mieli się pobrać.
    - No cóż! - odezwała się po dłuższej chwili stara hrabina. -Wyglądasz na starszą, niż się 
spodziewałam. Ale Angielkom przybywa lat znacznie szybciej. - W jej ciemnych oczach 
widać było lekceważenie.
    Annabel wyprostowała się jeszcze bardziej. Ta stara kobieta może albo zwyciężyć albo 
zostać zwyciężona.
    - Podczas gdy pani nie dałabym więcej niż osiemdziesiąt - odparła, składając ukłon jak 
przed samą królową.
    - Osiemdziesiąt! - oburzyła się Nana. - Wiedz, dziewczyno, że nie mam jeszcze 
siedemdziesięciu jeden lat! ;
    247
    Annabel uśmiechnęła się słodko.
    - Pewnie szkockie wiatry nie wpływają najlepiej na cerę. Ewan wypuścił Gregory'ego z 
objęć i szybko odwrócił się do
    pań.
    - Nano, Annabel jest Szkotką, nie próbuj więc swoich sztuczek W jej żyłach płynie krew 
Piktów.
    -Musiałeś wyjechać aż do Londynu, mój drogi, żeby znaleźć sobie Szkotkę? - prychnęła 
Nana. - W zasięgu ręki miałeś panny Mary, jeśli tego właśnie pragnąłeś. Jasnowłose kobiety 
są okropnie słabowite. Pewnie szybko zajdzie w ciążę.
    Sympatyczne powitanie, pomyślała Annabel.
    Ale Nana nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.
    -Dobrze chociaż, że ma szerokie biodra - dodała, ogarniając wzrokiem figurę Annabel.
    Znakomicie. Była więc chorowita i jednocześnie tłusta.
    - To Gregory - rzekł Ewan, prowadząc Annabel dalej. Gregory miał jasną karnację, a 
włosy i rzęsy czarne jak smoła.
    Pewnego dnia złamie jakieś kobiece serce, jeśli oczywiście nie zniknie w klasztorze. 
Spojrzał na Annabel z zaciekawieniem, a potem skłonił się z taką galanterią, jakby tym razem 
to ona była królową Elżbietą.
    -Miło cię poznać, Gregory - powiedziała, podając mu rękę. - Ewan wiele mi o tobie 
opowiadał.
    Policzki młodzieńca nagle poczerwieniały.
    -Mówiłeś jej, że okropnie śpiewam! - zawołał, odwracając się do Ewana.
    Ewan zmierzwił mu włosy.
    - Powiedziałem tylko, że miauczysz jak kot w marcu - odparł z uśmiechem. - Być może 
Annabel ma dobry głos i...
    Annabel pokręciła głową.
    - Wobec tego będziemy musieli sobie jakoś z tym poradzić - dodał i znowu wziął chłopca 
w objęcia.
    Czerwone plamy zniknęły z policzków i Gregory zza potężnych ramion nieśmiało 
uśmiechnął do Annabel. Najwyraźniej nie tylko ona czuła się bezpieczna w objęciach Ewana.
    248
    Wuj Tobin i stryj Pearce różnili się jak ogień i woda. Wuj Tobin, zagorzały myśliwy, był 
szczupły, wysoki i miał przenikliwe spojrzenie. Mężczyzna skłonił się z atencją i podkręcił 
wąsa.
    - Wiedziałem, że Ewan odkryje w Londynie złoto! - powiedział, obrzucając Annabel 
wzrokiem pełnym najwyższego uznania.
    Dygnęła i uśmiechnęła się czarująco. Starszy pan rozpromienił się i stwierdził, że Ewan 
dokonał cholernie dobrego wyboru.
    Stryj Pearce był tęgi i wybuchowy. Stanowił całkowite przeciwieństwo chudego i 
szarmanckiego Tobina. Miał żywe, ciemne oczy, które wyglądały jak kamyki w rzece, i 
podwójny podbródek.
    - Grasz w oszukańca? - zapytał. - Dobrze?
    - Nienadzwyczajnie - odparła.
    - Sprawdzimy po kolacji, co potrafisz - zapewnił. - Ale uprzedzam, moja panno, grywam 
o wysokie stawki. Możliwe, że do przyszłego piątku zostanę już właścicielem twojej duszy.
    - Dziś wieczorem nie będzie żadnej gry w karty - oświadczył Ewan stanowczym głosem. 
- Annabel z pewnością jest zmęczona całodzienną podróżą.
    - A więc jutro - zaproponował Pearce i wzruszył ramionami, robiąc zdziwioną minę, że 
zmęczenie może przeszkadzać w grze.
    Annabel miała niejasne przeczucie, że codziennie wieczorem cała rodzina zasiada z 
Pearce'em do gry.
    Chwilę później ściskała dłoń ojca Armailhaca, a on uśmiechał się tak, że zapomniała o 
starannie przygotowanej kwestii i odpowiedziała jedynie uśmiechem.
    To był ten typ człowieka, przy którym trudno się nie uśmiechać. Annabel kojarzyła 
zakonników z osobami ubranymi w czarne habity przepasane sznurami. Z tego, co słyszała, 
bez przerwy się żegnają i noszą przy sobie mnóstwo różańców, na których odmawiają mod-
litwy.
    Co prawda ojciec Armailhac był ubrany w czarną sutannę, ale wcale nie wyglądał na 
osobę surową. Nie sięgał też bez przerwy po sznur paciorków. W rzeczywistości przypominał 
lamę, którą Annabel widziała kiedyś na jarmarku. Miał kędzierzawe włosy i szczupłą
    249
    twarz, miłe oczy i gęste, grube rzęsy tak jak te sympatyczne zwierzęta.
    - Moja droga - powiedział, kładąc dłonie na jej dłoniach. Mówił z francuskim akcentem, 
ale jego angielszczyzna była bez zarzutu. - To dla mnie ogromna przyjemność. Nie miałem 
pojęcia, kiedy wysyłałem Ewana do Anglii, że można tam znaleźć takie śliczne Szkotki.
    Annabel czuła, że się rumieni.
    Z ust ojca Armailhaca wyrwał się zduszony śmiech.
    - Pozwól, że ci przedstawię swoich kolegów. To brat Bodine, a to brat Dalmain. - Obaj 
zakonnicy uśmiechnęli się do niej. - Brat Dalmain - ciągnął Armailhac -jest Szkotem z 
urodzenia i to właśnie on namówił nas, żebyśmy tu przyjechali i zajęli się Rosy. Ewan na 
pewno ci o niej opowiedział.
    Wyciągnął ją zza siebie, jak kotka, która wypycha do przodu jedno ze swoich kociąt. 
Dziewczyna była prawdziwą pięknością. Miała, jak jej syn, kremową cerę i miękkie, czarne 
loki. Wyglądała na piętnaście lat, może nawet na mniej. Ajednak...
    Oczywiście była starsza. Mocno ściskała rękę ojca Armailhaca i Annabel dopiero teraz 
zauważyła drobniutkie zmarszczki w kącikach jej oczu. Rosy uśmiechnęła się posłusznie i 
dygnęła, ale w oczach miała pustkę. Nic wypowiedziała też żadnego słowa. Znów dygnęła i 
Annabel nagle zdała sobie sprawę, że dziewczyna będzie to robiła tak długo, aż ojciec 
Armailhac nie powie jej, żeby przestała.
    Myśl, że ktoś zranił tę niewinną istotę, była nie do zniesienia.
    - Boże mój! - wyszeptała Annabel, odwracając się do Ewana. Stał za nią i czekał. Wzrok 
Rosy zatrzymał się na jego butach,
    po czym powędrował wzdłuż bryczesów w górę. Palce dziewczyny zbielały, zaciskając 
się mocno na ramieniu Armailhaca.
    -Wszystko w porządku - uspokajał ją zakonnik. - To tylko Ewan. Właśnie wrócił z Anglii 
i przywiózł ze sobą śliczną pannę młodą. Przecież znasz Ewana.
    250
    Ale widoczne na jej twarzy napięcie nie ustępowało do chwili, aż trafiła wzrokiem na 
twarz Ewana. Powoli zmarszczka na jej czole zaczęła się wygładzać i Rosy uśmiechnęła się 
tak radośnie, jak dziecko w bożonarodzeniowy poranek. Dopiero wtedy Ewan podszedł i 
pocałował ją w policzek.
    Annabel z trudem przełknęła ślinę, ale ojciec Armailhac przechylił głowę, jak 
zaciekawiony drozd i wyszeptał:
    - Nie ma potrzeby użalać się nad Rosy, moja droga.
    -Ja uważam, że jest. Dlaczego ona... ona... -Annabel machnęła ręką i pomyślała o tym 
wszystkim, co Rosy utraciła: Ewana, Gregory'ego, zamek...
    - Otrzymała od Boga wspaniały dar w zamian - powiedział łagodnym tonem. - Radość.
    Annabel spojrzała na Rosy. I rzeczywiście, twarz dziewczyny promieniała beztroską 
radością. Po chwili Rosy podeszła do Gregory'ego i zaczęła go ciągnąć za rękę.
    - Och, Rosy! -jęknął. - Nie mam teraz ochoty na zabawę.
    Ale kiedy dotknęła jego policzka, uśmiechnęła się, chłopiec skinął głową z 
zakłopotaniem i już poszedł za nią bez protestu.
    - Czy ona nie mówi? - zapytała Annabel.
    - Nie. Chociaż nie sądzę, żeby straciła mowę.
    - Pozwolisz, że oprowadzę cię teraz po twoim nowym domu? - zapytał Ewan, podając jej 
ramię.
    - Oczywiście - odparła z uśmiechem. Czyż nie marzyła o zamku i rycerzu w lśniącej 
zbroi?
    Potężne, dębowe drzwi rozwarły się na oścież i oczom Annabel ukazał się hol tak 
ogromny, iż z powodzeniem mógł pomieścić cały królewski dwór. Wysoko w górze 
imponujących rozmiarów sklepienie wyginało się w łuk. Surowy kamień ścian wyglądał 
solidnie, chociaż nosił na sobie widoczną już patynę czasu. Gdzieniegdzie wisiały niezwykle 
piękne gobeliny.
    - Bitwa pod Flodden, 1513 - powiedział Ewan, podprowadzając Annabel do lewej ściany. 
- Pierwszy lord Ardmore zamówił te gobeliny
    251
    w warsztatach tkackich w Brukseli. Miały służyć jako ostrzeżenie wszystkich jego 
potomków, aby unikali wojny. Stracił dwóch synów w tej bitwie.
    Annabel uważnie przyglądała się wspaniałym tkaninom. Pole bitwy usłane było trupami 
ludzi i koni.
    - Przesłanie tych gobelinów uratowało nasze ziemie przed represjami Krwawego 
Rzeźnika w 1745 roku - ciągnął Ewan.
    Od starych kamieni bił chłód. Annabel zadrżała. Zycie na zamku pewnie nie było tak 
romantyczne jak w bajkach. Przeszli przez drzwi po prawej stronie i znaleźli się w 
przytulnym salonie, ogrzewanym przez ogromny kominek. Annabel zauważyła, iż to 
pomieszczenie niewiele się różniło od salonów Rafe'a.
    - Mój ojciec ciągle coś modernizował - wyjaśniał Ewan. - Bardzo go fascynowały 
pomysły hrabiego Rumforda i niektóre z nich zaadaptował do naszych potrzeb. Zainstalował 
na przykład kilka pieców Rumforda ze specjalnym paleniskiem, które dostarczają gorącą 
wodę. Będziesz mogła to zobaczyć później. Teraz zaprowadzę cię do twoich pokojów.
    Annabel bąknęła coś w odpowiedzi.
    Sypialnia pana domu była zdominowana przez ogromne łoże. Na baldachimie widniały 
wyhaftowane ręką mistrza bajecznie kolorowe kwiaty.
    -Jakie to piękne! - zawołała z zachwytem Annabel.
    -Moi rodzice przywieźli ten baldachim z podróży poślubnej - powiedział Ewan. - 
Chciałbym, żebyśmy wybrali się gdzieś w podróż poślubną. Może wzdłuż Nilu?
    -W najbliższej przyszłości nigdzie nie pojadę powozem -oświadczyła Annabel.
    Roześmiał się.
    -Wobec tego na razie zostaniemy tutaj. Obawiam się, że stąd nawet brzeg morza jest zbyt 
daleko.
    Annabel z westchnieniem skierowała się do łazienki. Po chwili stanęła w progu 
oniemiała. Ściany pomieszczenia wyłożone były
    252
    białymi i błękitnymi kafelkami i okolone ozdobnym fryzem z wizerunkiem roześmianych 
rusałek. Marmurowa wanna lśniła bielą. Było tu wszystko, czego brakowało w chacie 
Kettle'ów: światło, sterylna czystość i wspaniałe wyposażenie, które sprawiało, że każda 
kobieta czuła się w tym otoczeniu piękna i kochana.
    - Mac sprowadził tę wannę z Włoch - dodał Ewan. -Jest dostatecznie duża dla dwóch 
osób.
    W jego głosie pobrzmiewał tłumiony śmiech, ale Annabel wcale nie było do śmiechu. 
Nie czuła się najlepiej i ostatnia rzecz, jakiej by teraz pragnęła, to wspólna kąpiel.
    Do pokoju weszła Elsie, a tuż za nią lokaj z bagażami Annabel.
    - Moglibyśmy zjeść kolację za pół godziny? - zapytał Ewan takim tonem, jakby w ogóle 
nie zwrócił uwagi, że Annabel odrzuciła jego zaproszenie... jeśli to było zaproszenie.
    - Panna Annabel musi zdecydować, jaką włoży suknię na wieczór - wtrąciła Elsie. - A 
potem trzeba strój odświeżyć i uprasować. No i jeszcze kąpiel, czesanie...
    - Mamy dopiero szóstą - powiedziała Annabel, chociaż wolałaby rzucić się na łóżko i w 
ogóle nie myśleć o kolacji.
    -W tej części Szkocji jada się wcześnie. Zmrok zapada tu szybko, nawet jeśli lato jest tuż 
za progiem.
    Annabel zadrżała.
    Gdy tylko wyszedł, Elsie zaczęła krzątać się nerwowo po pokoju-
    - Przygotuję kąpiel - powiedziała. - Napełnienie tej wielgachnej wanny gorącą wodą nie 
będzie łatwe...
    -Włożę suknię ze śliwkowego jedwabiu - zdecydowała Annabel.
    - Tę z koronką na przedzie? - upewniła się Elsie. - Przynajmniej ma długie rękawy i 
będzie panience ciepło. Straszna tu wilgoć, chociaż to już prawie czerwiec.
    Annabel skinęła głową i pomyślała, że będzie musiała dobierać stroje stosownie do 
klimatu.
    253
    - Suknia powinna być na spodzie któregoś z kufrów i z pewnością niezbyt się zakurzyła. 
Koronkę można przetrzeć wilgotną gąbką.
    - Elsie wbiegła do łazienki, ale prawie natychmiast wróciła do sypialni. - Chyba lepiej, 
jeśli najpierw znajdę suknię i może gospodyni zgodzi się ją odświeżyć. Ale czy mi się uda 
znaleźć panią Warsop? Zamek jest taki ogromny.
    - Może lokaj cię zaprowadzi.
    - Nigdy nie myślałam, że będę pracowała w zamku - przyznała Elsie.
    -Aja nigdy nie przypuszczałam, że poślubię mężczyznę, który mieszka na zamku - dodała 
Annabel, chociaż biorąc pod uwagę jej dziewczęce marzenia, nie była to do końca prawda. - 
Teraz przekonajmy się, czy potrafimy uruchomić tę machinę.
    Okazało się to niezbyt trudne. Gorąca woda po odkręceniu kurków błyskawicznie 
napełniła gładką, marmurową wannę.
    - Te rusałki, jak na mój gust, są trochę za bardzo pogańskie
    - prychnęła Elsie. - Tak czy inaczej, to najpobożniejszy dom, jaki kiedykolwiek 
widziałam. Czy panienka wie, że oni tu mają kaplicę, a w niedzielę służba uczestniczy we 
mszy razem z domownikami?
    - Nie musisz do nich dołączać, jeśli nie chcesz. Porozmawiam o tym z lordem 
Ardmore'em.
    - Nie mogłabym tego przepuścić - odparła Elsie z przejęciem.
    - Msza jest odprawiana przez zakonnika, prawdziwego. I chociaż moja mama nigdy nie 
utrzymywała kontaktów z katolikami, bo uważała, że są okropnymi poganami: ciągle całują 
obrazy i robią inne dziwne rzeczy, ojciec Armailhac wygląda sympatycznie. Prawie jak mój 
dziadek. Poza tym nie chcę opuszczać mszy, ponieważ mogłoby się wydawać, że się 
wywyższam, a to nie spodobałoby się pani Warsop.
    Annabel ostrożnie zanurzyła palec stopy w wannie, a po sekundzie leżała w niej, 
rozkoszując się cudownie ciepłą wodą.
    - Doskonale - powiedziała Elsie. - A teraz, jeśli nie ma panienka nic przeciwko temu, 
zaniosę suknię do pani Warsop i poproszę, aby ją odświeżyła. Nie pozwoliłabym prasować jej 
komuś,
    254
    do kogo nie mam zaufania, ale zwykłe odświeżenie to zupełnie inna sprawa.
    - Nie musisz się spieszyć - odparła Annabel, poruszając palcami stóp tak, że woda 
marszczyła się i falowała.
    Drzwi zamknęły się za Elsie. Annabel wyprostowała się i spróbowała myśleć trzeźwo. 
Miała poślubić człowieka, który był jej przeciwieństwem. Szczyciła się, że potrafi myśleć 
logicznie, podczas gdy Ewan często działał bez zastanowienia. Bo inaczej, jakim cudem 
znaleźli się w chałupie Kettle'ów? Wierzyła w potęgę pieniądza - on wierzył w Boga. Jak 
długo to potrwa, zanim zacznie żałować, że nie ożenił się z kimś, kto z przyjemnością 
uczestniczy w ciągnących się bez końca nabożeństwach?
    Spojrzała na zaróżowione palce u nóg. Gdyby była uczciwsza, potrafiłaby odrzucić lorda, 
majątek i zaszczyty. Zrozumiałaby, że do niej nie pasuje. Z pewnością czułby się 
szczęśliwszy, biorąc za żonę kobietę, która wyśpiewuje psalmy, jest cnotliwa i moralna. A 
ona nie miałaby złamanego serca.
    Cóż, była w nim zakochana. Nieprzytomnie, tak jak kiedyś Imo-gen w Dravenie 
Maitlandzie.
    A może jest cień nadziei, że Ewan także w niej się zakocha? Czasem cuda się zdarzają. 
Usiłowała sobie wyobrazić siwowłosego starca, który spogląda z góry i obdarzają łaską 
wiary, ale natychmiast się poddała. Nie odnajdowała w sobie pasji do religii.
    A Ewan nie zakocha się w kimś tak zaborczym, jak ona, kto niewiele wagi przywiązuje 
do 'wiary i tak niewiele daje z siebie innym. Po prawdzie, łączyło ich jedynie pożądanie. Na 
myśl o tym jej policzki znowu pokryły się rumieńcem.
    Wróciła Elsie. Dyszała ciężko i trzymała się za serce.
    - Co za wędrówka, panienko! Zęby dotrzeć do pokojów gospodyni, musiałam zejść 
tylnymi schodami, potem skręcić w lewo i znów zejść kilkanaście stopni, potem jeszcze raz w 
górę i znowu w dół!
    Annabel wyszła z wanny i okręciła się ręcznikiem ogrzanym przy kominku.
    255
    - Suknia panienki jest już gotowa. Pani Warsop zaproponowała, że zajmie się tym sama, i 
trzeba przyznać, iż zrobiła to wyśmienicie. Czy panienka wie, że ona i pan Warsop pobrali się 
czterdzieści trzy lata temu? A on sam został na zamku majordomusem, kiedy był jeszcze 
bardzo młody.
    Elsie wciąż mówiła, a Annabel suszyła włosy i szczotkowała, aż zaczęły lśnić. Następnie 
włożyła koszulkę i gorset, z francuskiego sklepu oczywiście. Jej suknia z wzorzystego, 
zwiewnego jedwabiu w kolorze śliwki, z bardzo dopasowaną górą, znakomicie uwydatniała 
kształty, poniżej bioder rozszerzała się, przechodząc na dolo w niewielki tren.
    Elsie upięła włosy Annabel wysoko i zebrała je w węzeł opadających luźno loków. W 
końcu Annabel mogła się przejrzeć w lustrze. Pomyślała, że nieźle pasuje do zamku. Może 
nawet... do człowieka takiego, jak Ewan. Wciąż patrząc w lustro, spróbowała przybrać minę 
pobożnej osoby, co, jak sądziła, może zrobić dobre wrażenie. Umiejętności aktorskie zawsze 
są przydatne w małżeństwie.
    Rozdziaf29
    «3ala jadalna wyglądała imponująco. Ogromne pomieszczenie ogrzewały dwa kolosalne 
kominki, usytuowane po przeciwległych stronach.
    - Kiedy się już pobierzemy, będziesz siedziała tam - rzekł Ewan, wskazując na koniec 
długiego stołu.
    Rozstawiono na nim komplet pięknej chińskiej porcelany dla członków rodziny i trzech 
zakonników, ale te dziesięć nakryć i tak zajęło jedynie czwartą część imponującego mebla.
    - Przy tym stole z powodzeniem zasiadłby cały klan - zauważyła Annabel. - Nie 
rozumiem, dlaczego nie zastąpiłeś go znacznie mniejszym?
    256
    - Aja uważam, że wszystko powinno zostać, tak jak jest - oświadczyła lady Ardmore, 
siadając po prawej stronie Ewana. Teraz miała na sobie suknię, która, jeśli nawet nie została 
uszyta za czasów królowej Elżbiety, to z pewnością była wierną kopią dawnych strojów. 
Same tylko spódnice ważyły pewnie ładnych kilkanaście kilogramów, a pokaźna sztywna 
kreza sterczała z tyłu głowy.
    - Nie ma powodu, aby przewracać wszystko do góry nogami jedynie dlatego, że na 
zamku pojawiła się nowa pani. Te mury widziały już ich wiele. Przychodziły i odchodziły, a 
dostojeństwo i pamięć o dobrych manierach, godnych lordowskiego tytułu, są ważniejsze niż 
•wygody.
    Wuj Tobin zajął miejsce po prawej stronie lady Ardmore.
    - Będziesz musiała wkrótce przekazać wodze, moja droga - powiedział, nie kryjąc 
satysfakcji. - Wszystko się zmieni, kiedy zostaniesz hrabiną wdową.
    Lady Ardmore zmierzyła wzrokiem Annabel.
    -Jeśli panna Essex uważa, że potrafi pokierować tak liczną służbą, to ja chętnie z tego 
zrezygnuję. - Posłała Annabel uśmiech, który, gdyby mógł zabijać, powaliłby niejednego 
mężczyznę.
    Jednak Annabel nie na darmo spędziła dziewczęce lata na użeraniu się z nieopłaconymi 
na czas dostawcami. Odwzajemniła się więc pełnym wyrozumiałości uśmiechem, który miał 
przekonać, że ona nie chce być nieuprzejma, podczas gdy sygnalizował coś całkiem 
przeciwnego.
    - Musi być pani zmęczona po tylu latach - wyszczebiotała słodkim głosem. - Z 
przyjemnością zdejmę chociaż część tego ciężaru z pani ramion.
    - Mówisz jak misjonarka - prychnęła lady Ardmore. - Chyba nie sprowadziłeś tu jeszcze 
jednego psalmisty - zwróciła się do Ewana. - Zamek już i tak jest przez nich opanowany.
    Ojciec Armailhac uśmiechnął się, wcale tą uwagą niedotknięty, a Gregory spokojnie jadł 
dalej.
    - Absolutnie nie - zaprzeczył Ewan. - Wiedziałem, że nazbyt pobożna panna młoda źle by 
wpływała na twoje trawienie, Nano.
    17 - Droga do marzeń
    257
    Lady Ardmore poprawiła perukę i wzięła do ust kęs jedzenia.
    - Ten dom popada w ruinę od czasu, gdy sprowadziliśmy tych przeklętych katolików - 
powiedziała głośno.
    - Lady Ardmore, zapewniam panią, że ostatniego wieczoru miałem jedynie wyjątkowe 
szczęście - rzekł ojciec Armailhac. - Dziś dam pani szansę na odzyskanie strat.
    Nana utkwiła wzrok w Annabel, ale nie było już w nim wrogości.
    - Zabrał mi wszystkie pieniądze. Przeklęty klecha! Nigdy nie sądziłam, że dożyję takiej 
chwili. Co za hańba!
    - Droga lady Ardmore, co teraz drogi gość o nas pomyśli? - roześmiał się ojciec 
Armailhac. - Gramy o symbolicznego pensa, panno Essex.
    - Nasza rodzina nie doszłaby do bogactwa, gdyby marnotrawiła monety, nawet te 
najdrobniejsze - oświadczyła spokojnie hrabina.
    Annabel wypiła bulion.
    - Wyśmienity - zwróciła się do Ewana. - Nie miałeś kłopotów ze znalezieniem kucharza 
na tym odludziu?
    - Na szczęście nasz kucharz to Francuz - odparł Ewan. - Mac ściągnął go do nas za 
zupełnie niezłe pieniądze i...
    - Co za hańba! - przerwała mu babka.
    - Pan Flambeau pewnie by nas opuścił już pierwszej zimy, gdyby nie zakochał się w 
siostrze Maca.
    - Co za hańba! - powtórzyła lady Ardmore.
    - Teraz mają już dwoje dzieci i nie zamierzają wyjeżdżać ze Szkocji, chociaż jestem 
zmuszony podwyższać mu pensję za każdym razem, kiedy śnieg sięga wyżej niż półtora 
metra.
    Babka Ewana już otwierała usta, ale Annabel ją uprzedziła.
    - Co za hańba! - zawołała, unosząc brew.
    - Francuz! - prychnęła hrabina. - Ciekawe, co pani powie o zimie w Szkocji, panno 
Essex.
    Annabel nie była pewna, czy kucharz ujawnił swoją francuską duszę, zakochując się, czy 
też okazując awersję do głębokiego śniegu-
    258
    Gregory spokojnie siedział obok wuja Tobina i nie odezwał się ani słowem.
    - Masz nauczyciela, Gregory? - zapytała Annabel.
    Podniósł głowę znad filiżanki z bulionem i Annabel odniosła wrażenie, jakby to, że się 
do niego zwróciła, trochę go przestraszyło.
    - Teraz nie, panno Essex. W lutym mój nauczyciel postanowił wrócić do Cambridge i od 
tamtej pory ojciec Armailhac uczy mnie łaciny i francuskiego.
    - Lubisz się uczyć języków? - zapytała Annabel. Gregory bardzo się różnił od dzieci, 
które znała. Był niezwykle opanowany, a maniery miał nienaganne, jakby przeniesione z 
zamierzchłych czasów.
    - Bardzo. Ale brakuje mi matematyki - odparł, odgarniając z czoła włosy. - Archeologii 
także.
    - Pomyślałem, że Gregory'emu przyda się przerwa w nauce -wtrącił się Ewan. - 
Zaproponowałem mu, aby towarzyszył mi latem w objeździe pól.
    Lady Ardmore prychnęła:
    - Objazd pól! Co za niestosowne zajęcie! Annabel uniosła brwi.
    -Jakich pól?
    - Uprawiamy na mojej ziemi wszystkie rodzaje zbóż - wyjaśnił Ewan. - Przez większą 
część lata objeżdżam teren.
    Patrząc na bladą twarz chłopca, Annabel pomyślała, że pobyt na świeżym powietrzu z 
pewnością dobrze mu zrobi.
    - Praca fizyczna - mruknęła Nana. - To nie przystoi lordowi. Twój ojciec nigdy by się do 
tego nie zniżył.
    - Mam zamiar wprowadzić w tym roku kilka eksperymentalnych upraw - ciągnął Ewan, 
ignorując uwagi Nany.
    Kiedy kolacja dobiegła końca, Gregory i ojciec Armailhac odeszli od stołu, dyskutując o 
Sokratesie. Lady Ardmore opuściła jadalnię wsparta na ramieniu wuja Tobina, a wcześniej 
przysięgła, że odbierze od starego zakonnika wszystko, co wczoraj straciła. Ewan,
    259
    po odprawieniu majordomusa, wprowadził Annabel do pokoju i zamknął drzwi.
    -Według moich wyliczeń, nie całowałem cię od trzech dni -rzucił od niechcenia.
    Annabel czuła, jak jej ciało topnieje pod jego spojrzeniem, ale próbowała się jeszcze 
bronić.
    - Nie powinniśmy... - wyszeptała.
    - To wina twojego gorsetu - odparł, biorąc ją w ramiona. Annabel już nie pamiętała, co 
chciała powiedzieć.
    - Muszę cię o czymś uprzedzić - rzekł Ewan. Stał oparty o ścianę i patrzył na Annabel 
spod oka, a ona mogła myśleć już tylko o tym, by ponownie znaleźć się w jego ramionach. - 
Do klanu dotarła wieść, że mamy się pobrać.
    - Zjawią się tutaj? - zapytała, starając się skupić na rozmowie.
    - Oczywiście. Jestem ich przywódcą, poza tym my, Szkoci, lubimy wspólne biesiady.
    -Jak myślisz, ile osób przyjdzie, aby ci złożyć gratulacje?
    - Nam - poprawił.
    - W porządku, nam.
    Na jego twarzy pojawił się tak dobrze jej znany leniwy uśmiech, który zawsze 
przychodził mu z łatwością, przynajmniej wtedy, gdy był dobrze ubrany i najedzony.
    - Kiedy ostatnio byłem na szkockim weselu, organizowanym przez klan McKiernie'ów, 
uczestniczyła w nim przynajmniej setka gości. Ale cóż to? Nigdy dotąd nie byłaś na szkockim 
weselu?
    Ojciec Annabel nie lubił opuszczać swoich stajni, a już na pewno nie z tak błahego 
powodu, za jaki uważał wesele. A poza tym nie mieli odpowiednich strojów.
    - Ostatnio nie - odparła. - Od czasu, gdy umarła nasza mama. Uniósł brwi.
    - Przecież twoja matka umarła, kiedy miałaś sześć lat.
    - Tak. A więc, czego mam się spodziewać?
    - Zjawi się nie tylko mój klan. Myślę, że ściągną tu setki Szkotów. Popijemy, 
potańczymy. Będzie trochę awantur, trochę płaczu,
    260
    mnóstwo śmiechu, kilkoro dzieci zostanie poczętych, niejedna mężatka zgrzeszy... - 
Wyciągnął rękę, żeby otworzyć drzwi i nagle się zawahał. -Jesteś dziś dziwnie milcząca, 
Annabel. Zagryzła wargę i zmusiła się do uśmiechu.
    - Każda panna młoda denerwuje się przed ślubem - rzuciła lekko.
    Gdyby jej dotknął, zalałaby się łzami, co ostatnio zdarzało się w najdziwniejszych 
momentach. Oczywiście nie mogła się przyznać, że nieoczekiwanie odezwała się w niej 
romantyczna natura.
    - Mów prawdę albo zacznę cię całować - rzekł z udaną powagą.
    - Chodzi o to, że... ja uważam, iż nie powinnam wychodzić za ciebie. - Słowa popłynęły 
jakby wbrew jej woli. - W głębi duszy jestem okropnie zachłanna. Naprawdę chciałam 
poślubić bogatego mężczyznę. I nie sądzę, abym kiedykolwiek podzielała twój stosunek do 
Kościoła i wiary. Ja... obawiam się, że nie pasujemy do siebie.
    Uśmiechnął się i Annabel poczuła lekki niepokój. Zaczynała podejrzewać, że Ewan nie 
słyszał przynajmniej połowy z tego, co mówiła.
    - Brałam pod uwagę, że cudzołóstwo będzie w przyszłości częścią mojego życia - 
powtórzyła.
    - Gdybyś, nie daj Boże, poślubiła kogoś innego, a ja spotkałabym cię potem, to sądzę, że 
też myślałbym o cudzołóstwie.
    - Nie słuchasz mnie - zaprotestowała. - Ja nie boję się o swoją duszę. Zastrzeliłabym tych 
bandytów w Londynie bez wahania, gdybym tylko miała broń.
    - Mąż i żona nie muszą się zgadzać we wszystkim - zauważył Ewan. Odwrócił jej dłoń i 
podniósł do ust. - Chciałabyś, abym poślubił kogoś innego? - zapytał. - Powiedz uczciwie.
    - Nie - odparła po chwili. - Zabiłabym kobietę, która ośmieliłaby się poślubić ciebie. 
Strzałem z pierwszego pistoletu, jaki by trafił w moje ręce.
    - Zdecydowałem się ożenić z żądną krwi dziewczyną, to nie ulega wątpliwości. - Nie 
śmiał się jednak i w jego oczach było coś niezwykłego, co sprawiało, że serce głośniej biło w 
jej piersi. Wyciągnął
    261
    rękę. - Masz ochotę udać się na spoczynek, czy też dasz się namówić na utratę kilku 
pensów? - Zamilkł na chwilę, potem poważniejąc nagle, dodał: - Są rzeczy, na które nie ma 
ceny. Gdybym mógł cofnąć to, co zrobiłem podczas podróży, zrobiłbym to bez wahania.
    Zmusiła się do uśmiechu.
    W salonie stryj Pearce rozkładał karty do gry. Gregory obserwował go czujnie jak 
jastrząb, a stara hrabina jak zwykle narzekała. Najwyraźniej nikomu poza Pearce'em nie udało 
się wygrać w oszukańca.
    - Położyłeś dwie karty na swoją kupkę! - zauważył Gregory, ale mina mu zrzedła, gdy 
Pearce policzył swoje karty, udowadniając, że ma ich tyle samo, ile wszyscy gracze.
    - Próbujemy uważać na Pearce'a - szepnął Ewan do ucha Anna-bel. - Szczególnie 
Gregory, ale jak dotąd nie udało mu się złapać go na gorącym uczynku.
    Rzeczywiście, nie minęła godzina, a nikt poza Pearce'em nie miał już ani pensa. Gregory 
był tym najbardziej dotknięty, a lady Ardmore mamrotała coś ze złością.
    - Może podszkoliłbyś mnie trochę - zaproponowała. - W przeciwnym razie nigdy nie 
wygram.
    -Jeszcze nikt z nim nie wygrał - wyszeptał młodzieniec z lekkim rumieńcem. - 
Zauważyłaś? Annabel uśmiechnęła się szeroko.
    - Mam trzy siostry - odparła szeptem. - Najmłodsza też lubi oszukiwać.
    Tym razem na twarzy Gregory'ego pokazał się uśmiech, jakiego pewnie dawno nikt u 
niego nie widział.
    Annabel odwróciła się do ojca Armailhaca, który oferował jej swoje ramię.
    - Mógłbym liczyć na chwilę rozmowy na temat waszego ślubu? - zapytał.
    Annabel czuła, że się rumieni. Ewan był już w połowie schodów, jego babka wspierała 
się ciężko na jego ramieniu. Gregory zniknął,
    262
    a ojciec Armailhac prowadził ją z gracją francuskiego dworzanina w kierunku biblioteki.
    - Chce pani poślubić naszego Ewana? - zapytał, gdy Annabel zajęła miejsce w fotelu 
przed kominkiem.
    - Chcę - odparła.
    - Czy pozwoli pani mówić do siebie: Annabel?
    - Bardzo proszę. - Wyglądało na to, że po raz pierwszy znajdzie się na tak przyjacielskiej 
stopie z osobą duchowną. Miała tylko nadzieję, że zakonnik nie poprosi, aby zmówiła 
modlitwę. Na pewno nie zrobiłaby tego prawidłowo.
    - Najważniejsze - powiedział ojciec Armailhac, patrząc jej uważnie w oczy - czy 
naprawdę tego chcesz. Z całego serca. -1 nagle jego twarz stała się śmiertelnie poważna. - Bo 
widzisz, moje dziecko, przystąpienie do sakramentu małżeńskiego bez prawdziwego uczucia 
w sercu jest grzechem.
    - To nie jest małżeństwo z miłości - przyznała z wahaniem. -Pobieramy się z powodu 
skandalu.
    - Oczywiście, sam niewiele wiem na temat miłości między mężczyzną a kobietą - rzekł 
zakonnik, ujmując jej rękę w swoją dłoń. - Ale wydaje mi się, że trudno stwierdzić, gdzie 
miłość się zaczyna, a gdzie kończy.
    - Och, ja... - zaczęła Annabel, jednak reszta słów uwięzia jej w gardle. Nie czuła się 
gotowa wyznać komuś, że była zakochana bez wzajemności. - Ja to rozumiem - dodała. I 
nagle poczuła, jak bardzo jest zmęczona. Chciała jednak jeszcze o czymś powiedzieć 
zakonnikowi. - Ewan opowiadał mi, jak bardzo mu ojciec pomógł po tragicznej śmierci jego 
rodziców.
    Twarz Armailhaca się rozpromieniła.
    - Tak mówił, naprawdę? A ja myślałem, że już nigdy nie zechce wrócić myślami do tej 
strasznej powodzi. Ani do śmierci swoich rodziców.
    - Odniosłam wrażenie, że nie pamięta własnego taty, ponieważ znalazł go w tobie, ojcze.
    263
    - Kiedy przybyłem do Szkocji, Ewan był już dojrzałym mężczyzną - odparł starzec. - 
Początkowo z niechęcią odnosił się do naszych prób otoczenia go opieką, ale z moich 
doświadczeń wynikało, że ci, którzy stracili najbliższych, często tak się zachowują. Pewnie 
zauważyłaś, moja droga, że Ewan nie jest wylewny, chociaż potrafi być bardzo 
wspaniałomyślny. Mam nadzieję, że zmienisz jego życie, takjak on niewątpliwie zmieni 
twoje.
    Annabel się uśmiechnęła. Jeśli ten mnich sądzi, że ona zamierza włóczyć się po blankach 
murów w deszczu i wyśpiewywać z Gre-gorym modlitwy, to bardzo się rozczaruje. Ojciec 
Armailhac nie powiedział już nic więcej, po prostu wziął ją pod rękę i poprowadził w 
kierunku schodów.
    - Ani ty, ani Ewan nie jesteście katolikami, a więc odprawię skróconą ceremonię. 
Oczywiście, chętnie dodam coś do tej uroczystości. We Francji śluby na ogół udzielane są w 
niedzielę. Ale ponieważ czekaliście już dwa tygodnie, to jestem pewien, że nie będziecie 
mieli nic przeciwko temu, jeśli poczekacie jeszcze kilka dni. Poza tym, jak sama przyznałaś, 
nie pobieracie się z miłości.
    Spojrzała na niego z niepokojem, ale jego twarz była jak zwykle dobroduszna i 
uśmiechnięta.
    - Właśnie - odparła z ulgą.
    Rozdział 30
    JL\ adszedł kolejny wieczór i wszyscy domownicy grali w karty. W grze uczestniczyli: 
lady Ardmore, stryj Pearce, Ewan, Gregory i Annabel. Tym razem jednak wszystko układało 
się inaczej niż zwykle.
    O dziwo, Gregory wygrywał rozdanie za rozdaniem, a Annabel dzielnie dotrzymywała 
mu kroku. Przy kolejnej partii Ewan i jego babka wycofali się i na polu walki pozostały już 
tylko trzy osoby.
    - Grasz, moja droga, zdumiewająco dobrze - zauważyła hrabina, kiedy Annabel zgarnęła 
dwie półpensówki Pearce'a. Swój kom-
    264
    plement zaprawiła na tyle dużą dozą wątpliwości, aby zmienić go w afront.
    - Z przyjemnością udzielę pani kilku lekcji, jeśli taka wola - odparła Annabel z 
czarującym uśmiechem.
    Ku jej zaskoczeniu lady Ardmore wybuchnęła śmiechem.
    - Coś mi się zdaje, że Gregory zdążył już mnie w tym wyręczyć.
    Oczy Gregory'ego błyszczały z radości, gdy zgarniał lewę za lewą. Pearce nerwowo 
spoglądał na stół, a policzki powoli przybierały kolor portwajnu, w miarę jak malała jego 
kupka półpensó-wek.
    -Jak ty to robisz? - wyszeptał Ewan wprost do ucha Annabel.
    - Dopisuje mi szczęście - odparła. - Przecież wiesz, że nie jestem w tej grze zbyt dobra.
    - Och, nie mam co do tego żadnych wątpliwości - odrzekł, po czym znów nachylił się do 
jej ucha i dodał: - Ale za to niezwykle wprawna w oszukiwaniu.
    - Ale tylko wtedy, gdy mam do czynienia z mistrzem - powiedziała i wyłożyła karty, 
wygrywając partię.
    - Czasy się zmieniają! - zachichotała Nana. - Myślę, Pearce, że w przyszłości nie 
będziesz już tak łatwo wygrywał. Ja... - Nagle przechyliła głowę i po chwili do ich uszu 
dobiegł dźwięk trąb na murach. - Przybyli goście - oznajmiła. - Mam nadzieję, że to nie są ci 
rozpustni członkowie klanu, którzy chcą się zabawić waszym kosztem. Nie aprobuję tych 
wszystkich pogańskich praktyk, jak malowanie na czarno.
    -A co to jest malowanie na czarno?
    -Wyjątkowo odrażający zwyczaj, praktykowany w Aberdeen-shire - odparła Nana, 
stukając laską.
    - Czy ciebie ktoś pomalował, Nano? - zapytał z lękiem Gregory.
    - To było tak dawno, że już nie pamiętam - prychnęła. Po czym dodała: -Ale nie ma 
powodu do obaw. Czasy się zmieniły i nikt nie ośmieliłby się podnieść ręki na narzeczoną 
jego lordowskiej mości.
    265
    - Myślę, że to banda od Croganów - rzekł Ewan, po czym zwrócił się do Annabel: - 
Kiedy trochę wypiją, stają się pobudliwi.
    - Pobudliwi? Rozpustne łotry, oto kim są Croganowie - stwierdziła Nana. - Powiedz im, 
że wesele nie odbędzie się aż do niedzieli. Niech wracają do domu. Ja tymczasem udam się 
do moich pokojów. Ty, Gregory, też pójdziesz na górę. Pijani Croganowie to nie jest to-
warzystwo dla dobrze ułożonych młodzieńców.
    Stryj Pearce zaczął się również zbierać do wyjścia. Przez chwilę wodził wzrokiem z 
jednej twarzy na drugą, jakby szukał odpowiedzi, jak to się stało, że przegrał.
    Wkrótce potem pani Warsop otworzyła drzwi do salonu i zaanonsowała gości. I nie byli 
to pijani Szkoci.
    - Milordzie - powiedziała, cofając się. - Lady Willoughby. Lady Maitland. Miss 
Josephine Essex. Lord Mayne.
    Zaskoczona Annabel zamarła, ale już po chwili zerwała się na równe nogi, krzycząc z 
radości:
    - Imogen! Josie! - Siostry rzuciły się sobie w ramiona, jakby nie widziały się od wielu 
miesięcy a nie zaledwie od kilku tygodni. - Co wy tu robicie? - powtarzała Annabel, nie 
mogąc uwierzyć własnym oczom.
    - Przyjechaliśmy cię ratować, oczywiście! - rzuciła beztrosko Imogen.
    - Co takiego? - zdziwiła się Annabel, przyglądając się uważnie twarzy siostry. Odniosła 
wrażenie, że oczy Imogen są trochę mniej smutne. Przyciągnęła ją do siebie. -Jak się czujesz?
    - Lepiej - odparła Imogen. - Mayne bardzo mi w tym pomógł.
    - Mayne?! - zdumiała się Annabel.
    Lord Mayne, zajęty rozmową z Ewanem, odwrócił się i skłonił głowę z taką samą jak 
zwykle elegancją, ale wydawał się inny.
    Mniej nonszalancki. Zamiast najmodniejszych obcisłych spodni miał na sobie skórzane 
bryczesy. Jego koszula była wprawdzie czysta, ale jej okres świetności dawno już minął. 
Nawet surdut wydawał się nie na miarę, zbyt luźny, za szeroki.
    266
    - Proszę o wybaczenie, że zjawiam się przed panią w takim stroju - powiedział, 
podnosząc jej dłoń do ust.
    -Jestem wdzięczna, że towarzyszył pan moim siostrom w podróży - odparła. - Mogę panu 
przedstawić ojca Armailhaca?
    Mayne zaskoczył Annabel, błyskawicznie przechodząc na francuski.
    - Nasza matka jest Francuzką -wyjaśniła Griselda, całując Annabel wpoliczek. - Proszę, 
powiedz, że nie poślubiłaś jeszcze Ardmore'a. W przeciwnym razie obawiam się, że za chwilę 
zemdleję.
    - Nie, nie, zamierzamy pobrać się w najbliższą niedzielę - odparła Annabel, patrząc na 
nią ze zdumieniem.
    Griselda uśmiechnęła się, a Imogen rozpromieniła się tak, jakby wygrała los na loterii.
    - Mamy dla ciebie wspaniałą niespodziankę! - wyrzuciła z siebie.
    -Już nie musisz wychodzić za mąż! Przyjechaliśmy tu, żeby cię zabrać do Anglii. 
Będziesz mogła wybrać sobie innego męża i zrezygnować z Ardmore'a.
    - Co? - Annabel nie potrafiła ukryć bolesnego zdziwienia. Nagle w pokoju zaległa cisza. 
Annabel była przekonana, że Ewan
    uważnie ich obserwuje.
    - Nie musisz wychodzić za Ardmore'a - powtórzyła uszczęśliwiona Imogen. -Już po 
skandalu. Czyż to nie cudowne?
    Rzeczywiście cudowne, pomyślała oszołomiona Annabel. Cudowne?
    Ewan nie był zaskoczony. Już w chwili, gdy rodzina Annabel weszła do pokoju, czuł, co 
się wydarzy. Niestety, sam sobie był winien. Przede wszystkim przez swoją bezgraniczną 
głupotę. Nie żeby miał zaraz pozwolić na zmianę planów, bez względu na to, czy uważał się 
za durnia, czy nie.
    Podczas gdy Annabel patrzyła na siostrę z niemym zdumieniem, uśmiech na twarzy 
Imogen stawał się z każdą chwilą coraz mniej promienny
    267
    - Cieszysz się w końcu czy nie? Jechaliśmy dzień i noc, żeby tylko zdążyć na czas.
    - Oczywiście, że się cieszę - powiedziała szybko Annabel. - Musieliście mieć okropną 
podróż. Nie pojmuję, jak zdołaliście dotrzeć tu tak szybko, skoro my przyjechaliśmy zaledwie 
wczoraj.
    - Mam nadzieję, że nigdyjuż nie usłyszę słowa „powóz"! - oznajmiła Griselda. - Spójrz 
tylko: jestem już własnym cieniem! - Popatrzyła z przerażeniem na swoją figurę. I 
rzeczywiście, jej kształty wydawały się odrobinę mniej wspaniałe.
    - Nie mogłyśmy znieść myśli, że tak bardzo rozpaczałaś w przeddzień wyjazdu do 
Szkocji - ciągnęła Imogen. -Wiem, że zamierzałaś wrócić do nas po sześciu miesiącach. - 
Ujęła jej dłonie. - Przecież w Londynie tyle małżeństw żyje w separacji. Ale to niełatwe. 
Bardzo przeżywałyśmy twoją sytuację. I nagle Lucius Felton znalazł sposób na wyciszenie 
skandalu.
    Ewan usiłował opanować nerwy, które nigdy go nie zawodziły do czasu, aż Annabel 
wkroczyła w jego życie.
    - Sześć miesięcy? - rzucił od niechcenia, jakby tylko chciał wyjaśnić drobny szczegół 
konwersacji. Na nieszczęście nawet on sam nie mógł nie słyszeć z trudem hamowanego 
gniewu w swoim głosie.
    Imogen się zmieszała.
    - Ten plan powstał w dosyć dramatycznej chwili - próbowała wyjaśnić. -Ale teraz to już 
nieważne, ponieważ Feltonowi udało się odszukać pannę Alice Ellerby, tajemniczą A.E., 
która doprowadzona do rozpaczy, wymknęła się spod opieki rodziców.
    - Szczęśliwy zbieg okoliczności - zauważył cicho Ewan. Annabel nie patrzyła na niego. 
Chyba nie wierzyła, że mógłby jej
    pozwolić wrócić do Anglii.
    - Felton zapłacił pannie Ellerby ogromną sumę pieniędzy i ona zamieściła w „Bell 
Weekly Messenger" opis relacji z panem, lordzie Ardmore.
    - Ze mną? - zdziwił się Ewan.
    Imogen skinęła głową. ' ., !
    268
    - Potem odpłynęła do Ameryki z jakimś parobkiem. Dzięki Fel-tonowi zdobyła pokaźny 
posag.
    - Oczywiście będzie trochę gadaniny o ślubie, który się nie odbył - dorzuciła Griselda. - 
Ale rozpuściliśmy pogłoskę, że Josie i ja podróżowałyśmy razem z wami.
    - Pańska reputacja, birbanta i hulaki, jest powszechnie znana - ciągnęła Imogen, starając 
się zatuszować informację, że narzeczona Ewana miała zamiar porzucić go wkrótce po ślubie. 
- Biorąc pod uwagę moje zachowanie na parkiecie i związek z ognistą miss A.E., stał się pan 
głównym tematem rozmów na salonach.
    Ewan milczał.
    Niezrażona tym Imogen ciągnęła:
    -Nie ma nic gorszego niż małżeństwo bez miłości. Związek wymuszony przez 
okoliczności nie wróży nic dobrego.
    - Różnie bywa - powiedział Ewan, po czym odwrócił się, wiedząc, że Annabel odczyta 
prawdę z jego twarzy. - Co ty na to, moja droga?
    Patrzyła na niego. Z głową uniesioną wysoko i nieodgadnionym wyrazem twarzy.
    - Będę wdzięczna za pokój, gdzie trochę odpocznę - wtrąciła się Griselda. - Szkockie 
drogi są w opłakanym stanie.
    Ewan podał jej ramię. Lepiej, jak opuści towarzystwo, zanim nerwy odmówią mu 
posłuszeństwa.
    -Josie, chodź ze mną! - zawołała Griselda.
    - Co za niespodzianka! - zwróciła się Annabel do Mayne'a, obserwując spod oka Ewana. 
Był wściekły. Z trudem przełknęła ślinę.
    - Dla mnie również - oświadczył Mayne, nie kryjąc irytacji. - Na gwałt potrzebuję 
krawca. Zostałem porwany przez twoją siostrę.
    Imogen wybuchnęła śmiechem.
    - Biedny Mayne narzekał przez całą drogę z Londynu. Musiał wkładać ubranie Rafe'a, 
stąd ten nastrój.
    - Porwałaś lorda Mayne'a? - zapytała Annabel. Imogen machnęła ręką.
    269
    - To taki uparty człowiek i do tego staroświecki. Wiedziałam, że nie zgodzi się nam 
towarzyszyć.
    - Rzeczywiście - przyznała Annabel. - Dlaczego miałby z własnej woli wybrać się w 
dwutygodniową podróż do Szkocji?
    -W środku sezonu jeździeckiego - dodał Mayne.
    - Ponieważ go o to poprosiłam - wyjaśniła Imogen.
    - Chyba jednak nie poprosiłaś...
    - No właśnie - zauważył Mayne. - Zatrzymała się przed moim domem. Natychmiast 
wsiadłem do powozu, bo nie udało mi się jeszcze wbić do głowy pani siostrze, że poranne 
wizytowanie dżentelmena jest niestosowne. Potem już tylko zostałem poinformowany, że 
właśnie znajduję się w drodze do Szkocji.
    - Tak czy inaczej, jestem wam obojgu bardzo wdzięczna - skłamała Annabel. - To miło, 
że przybyliście mnie ratować. - Było jej tak miło, że obawiała się, iż zaraz się rozpłacze.
    - Tak naprawdę to zasługa Feltona, że znalazł pannę Ellerby - powiedział Mayne. - 
Zastanawiam się jednak, czy rzeczywiście cieszy się pani z naszego przyjazdu, panno Essex.
    - Oczywiście, że się cieszy! - wtrąciła szybko Imogen. -Jak możesz o to pytać, Mayne?
    - Zawsze się raduję, kiedy spotykam swoje siostry - odparła Annabel. Widząc, że Imogen 
marszczy brwi, szybko dodała: - Musisz być zmęczona. Pozwól więc, że zaprowadzę cię do 
naszej ochmistrzyni.
    Dochodziła już północ, gdy wszyscy goście znaleźli się w wygodnych pokojach z 
łazienkami i świeżą nocną bielizną. Imogen domagała się pokoju obok Mayne'a, natomiast on 
nalegał, aby umieszczono go na zupełnie innym piętrze. Josie nie chciała być w pokoju do 
nauki, co z kolei Griselda uważała za właściwe. Sama zaś poprosiła o pokój z oknami na 
zachód, bo nie lubiła, kiedy rano promienie słoneczne przeciskały się przez zasłony.
    W końcu każdy został wygodnie zakwaterowany. Annabel widziała Ewana raz w 
przelocie. Ich oczy na chwilę się spotkały i Annabel minęła go pośpiesznie. Co też on teraz o 
niej myśli? Planowała
    270
    cudzołóstwo, ale także ucieczkę. Jaki mężczyzna może zaaprobować kobietę bez 
skrupułów?
    Wyrzuty sumienia i upokorzenie sprawiły, że poczuła mdłości.
    Siedziała na brzegu łóżka, gdy do jej uszu dobiegł przerażający dźwięk. Z początku 
nawet go nie skojarzyła z krzykiem, taki był wysoki i piskliwy.
    Wybiegła więc z pokoju i śmiertelnie przerażona ruszyła w kierunku, skąd dobiegał 
krzyk. Pędziła korytarzem, potem schodami w dół. Drzwi otwierały się, ktoś coś do niej 
mówił, lecz ona nie przystawała. Wpadła jak burza do biblioteki.
    Tuż za nią pojawił się Ewan.
    Rosy stała na środku pokoju i piszczała przeraźliwie. Annabel była wstrząśnięta. 
Spokojna, dziecinna Rosy, jaką poznała, zamieniła się w kobietę ze śmiertelnie bladą twarzą i 
oczami pełnymi furii. Nie krzyczała ze strachu, lecz z wściekłości.
    Obok stał Mayne, oparty o ścianę, oniemiały i wyczerpany.
    Ewan szybko zbliżył się do Rosy, chwycił ją za ramiona i mocno potrząsnął. Rosy jednak 
wciąż krzyczała. Potrząsnął nią znowu.
    - Uspokój się, Rosy. Uspokój się, proszę. W drzwiach pojawił się Mac.
    - Pójdę po ojca Armailhaca - rzucił szybko i wybiegł. Rosy powoli milkła.
    - Cholera! - burknął Mayne, wypełniając ciszę, która nagle zaległa w sali.
    Mnóstwo osób tłoczyło się w drzwiach.
    - Niech żaden mężczyzna tu nie wchodzi! - zawołał Ewan, po czym zwrócił się do 
Mayne'a, który wciąż półprzytomny opierał się o ścianę. -Jeśli nie miałby pan nic przeciwko 
temu... - Skinieniem głowy wskazał drzwi.
    - Z przyjemnością- odparł Mayne. Nagle się zatrzymał. - Chciałbym, żeby pan wiedział, 
nie dotknąłem tej dziewczyny, Naprawdę...
    - Wiemy - powiedziała Annabel, biorąc pod ramię lorda i prowadząc w stronę wyjścia. - 
Rosy jest po prostu zdenerwowana, to wszystko.
    271
    -Zdenerwowana?! - zawołał Mayne, gdy znaleźli się w korytarzu, otoczeni pełnymi 
współczucia twarzami. - Zdenerwowana? Ona jest po prostu stuknięta. Przyszedłem do 
biblioteki, aby sprawdzić, czy Ardmore otrzymuje „Racing News", i Rosy już tu była. 
Przywitałem się więc, a ona zaczęła mnie mierzyć wzrokiem od stóp do głów. Może nie 
spodobał się jej mój fular. Bóg raczy wiedzieć. Ale kiedy na niego spojrzała, zaczęła krzyczeć 
i rzuciła czymś we mnie. Jakbym ją obraził.
    Annabel spojrzała wymownie na panią Warsop.
    - Myślę, że lordowi dobrze zrobi drink - powiedziała.
    - Kim jest ta dziewczyna? - zapytała stojąca na schodach Gri-selda.
    Annabel zawahała się, ale nadchodzący właśnie ojciec Armailhac wybawił ją z 
kłopotliwej sytuacji.
    - To przybrana siostra lorda Ardmore'a, całkowicie niegroźna, zaręczam pani.
    Griselda nie wyglądała jednak na przekonaną.
    - Cóż, jeśli kryzys naprawdę minął, możemy wracać do łóżek
    - stwierdziła z kwaśną miną.
    - W takim razie sprawa załatwiona - szepnęła Imogen. Wyglądała na bardzo 
rozemocjonowaną. - Och, Annabel, tak się cieszę, że tu jesteśmy. Zamek z obłąkaną kobietą, 
zupełnie jak w powieści!
    - Niezupełnie - zauważyła Josie, zerkając zza ramienia Griseldy.
    - Gdyby to wszystko miało się wydarzyć w powieści, to ta kobieta byłaby pierwszą żoną 
Ardmore'a, a nie jego siostrą.
    - Bardzo mi przykro, że tak się tym przejęłyście - powiedziała szybko Annabel, ucinając 
dyskusję na temat stosunków Rosy z Ewa-nem. - Rosy łatwo wyprowadzić z równowagi, 
poza tym bardzo się boi nieznajomych mężczyzn.
    -1 nawet domyślam się dlaczego - zauważyła Griselda i wzdrygnęła się. -Jazda na górę! - 
burknęła na Josie. Imogen wzięła Annabel w objęcia.
    - Straszny dom - wyszeptała. - Wilgotny, zimny i oddalony od cywilizacji. Tak się cieszę, 
że zdążyłyśmy na czas. Wyjeżdżamy stąd
    272
    jak najprędzej. I te krzyki! - Ciarki przeszły jej po plecach. - Nie wytrzymałabyś tu 
sześciu miesięcy. Myślę, iż nie minąłby miesiąc i wróciłabyś do Londynu.
    Annabel podniosła głowę i napotkała wzrok Ewana. Stał w milczeniu w drzwiach 
biblioteki.
    Kiedy wszyscy rozeszli się do swoich pokojów, Annabel znów otworzyła drzwi do 
biblioteki. Rosy i Ewan siedzieli na kanapie przed kominkiem: Rosy w jednym końcu, Ewan 
w drugim. Jednak Ewan miał wyciągniętą rękę na oparciu kanapy i gładził głowę Rosy. 
Dziewczyna była znowu spokojna i jakby nieobecna. Nie wyglądała na kogoś, kto mógłby 
podnieść głos, a co dopiero krzyczeć. Właściwie... wyglądała na szczęśliwą.
    Ewan spojrzał na Annabel.
    - Myślę, że Mayne'owi przybył rok życia.
    - On sam pewnie by powiedział, że z dziesięć lat. Doszła już do siebie? - szepnęła, 
ponieważ Rosy nuciła cichutko i patrzyła w ogień na kominku, jakby w migoczących 
płomieniach widziała jakąś fascynującą grę.
    - Na to wygląda. Jej pielęgniarka nie powinna była do tego dopuścić. Ilekroć mam gości, 
Rosy nie wolno opuszczać swoich pokojów. Problem w tym, że nawykła do swobody. Jesteś 
pierwszym gościem od lat i ona cię zaakceptowała. Zapomniałem o niezbędnej ostrożności.
    - Domyślam się, że ona źle reaguje jedynie na mężczyzn.
    - Stan Rosy najwyraźniej się pogorszył - powiedział cicho Ewan. - Zaatakowała Mayne'a; 
spójrz tylko. - Skinął głową w kierunku ściany, o którą opierał się Mayne. Posadzka była 
usłana kawałkami rozbitej porcelany. - Rzuciła w niego dużą wazą. Gdyby go trafiła w twarz, 
skutki mogłyby być straszne.
    Annabel zastanawiała się, co powiedzieć.
    - Gregory staje się coraz starszy. Rosy czasem zapomina, kim jestem, i mnie też atakuje. 
Jeśli rzuci się na Gregory'ego...
    - On chyba nie widzi w niej swojej matki.
    -Ale zna prawdę. To okropne patrzeć, jak własna matka staje się obłąkana. On nawet nie 
zszedł do biblioteki. Zauważyłaś?
    18 - Droga do marzeń 273
    Annabel skinęła głową. • : ;
    Rosy wstała i wolno ruszyła do wyjścia. W drzwiach już czekał ojciec Armailhac. 
Delikatnie ujął ją pod rękę i powoli zaczął prowadzić na górę.
    Annabel zauważyła, że coś zmieniło się w oczach Ewana, kiedy na nią spojrzał.
    -A więc nasz skandal należy już do przeszłości - rzekł.
    - Tak - wykrztusiła, z trudem pokonując bolesny ucisk w gardle.
    - Myślę, że to lepsze rozwiązanie niż małżeństwo na sześć miesięcy. Planowałaś po 
prostu mnie opuścić, czy chciałaś wystąpić o rozwód? - Obserwował ją tak uważnie, że 
zaczynała tracić głowę.
    - Miałam zamiar wyjechać - wyszeptała.
    - Powinienem się domyślić. Kobieta, która zamierza w przyszłości cudzołożyć, nie 
zostanie na zaniku w Szkocji.
    Zawarta w tych słowach prawda paliła żywym ogniem.
    -Jedyny problem z rozwiązaniem Feltona polega na tym... -tym razem głos Ewana był 
śmiertelnie poważny... - że nie pozwolę ci wrócić do Anglii. Przecież możesz nosić pod 
sercem moje dziecko. Obawiam się więc, że będziesz musiała mnie poślubić, czy tego chcesz, 
czy nie. - Po chwili milczenia mówił dalej: - Miałem nadzieję, że zostaniesz ze mną z innych 
powodów. Jeśli nie ma dziecka i skandalu, droga wolna. Możesz poślubić bogatego Anglika. - 
Zawahał się. - Mimo to chciałbym cię prosić, abyś została w imię tego, co do siebie czujemy.
    Stał przy kanapie, wysoki, dumny w każdym calu Szkot i tak piękny, że pod Annabel aż 
nogi się ugięły i nie potrafiła zebrać myśli. Nigdy nie zostawiłaby Ewana z własnej woli; za 
bardzo go kochała. Serce pękało jej z bólu na myśl, że on tak naprawdę nie odwzajemniał tej 
miłości.
    - Chciałbym, żebyś za mnie wyszła - oznajmił.
    -Wyjdę za ciebie - wyszeptała, po czym odwróciła się i pobiegła schodami na górę, 
mocno zaciskając dłoń na poręczy, żeby nie upaść, bo nogi miała jak z waty W połowie 
schodów odwróciła się.
    274
    Ewan stał na dole. Widziała w jego oczach pustkę. A może tylko tak jej się zdawało.
    - Czy nie chciałbyś, abym... - Urwała, a po chwili zaczęła znowu. Tyle już sobie 
powiedzieli. Pozostało jeszcze tylko jedno, najważniejsze pytanie: - Kochasz mnie?
    Słowa niosły się w wilgotnym, nocnym powietrzu jak krzyk, a przecież był to zaledwie 
szept z głębi zrozpaczonego serca. Podniósł głowę i w milczeniu patrzył na Annabel.
    - Mówiłem ci to już w chacie Kettle'ów. Myślę, że moglibyśmy być dobrym 
małżeństwem. Ty pożądasz mnie, a ja ciebie.
    - Mylisz pożądanie z miłością - odparła. - A przecież to nie to samo.
    - Naprawdę cię kocham. Nie przeżyłbym, gdybyś poślubiła innego mężczyznę. Taka jest 
prawda.
    Annabel wyrzuciła z siebie pierwsze słowa, jakie jej przyszły do głowy:
    - Pożądanie to przekleństwo, cudzołóstwo i wiarołomstwo. Ewan zaczął wchodzić po 
schodach.
    - Czy to jakaś poezja? - zapytał, kiedy znalazł się obok Annabel. -Tak.
    - Nie podoba mi się. I co za paskudny autor!
    - To Szekspir - zauważyła Annabel.
    Teraz zrozumiał, dlaczego go nigdy nie lubił.
    - Będziemy ze sobą szczęśliwi - zapewniał. - Nigdy nie zaznasz biedy, a to przecież dla 
ciebie ważne.
    - Prawda, wszystko prawda.
    - Stworzymy wspaniały związek.
    Annabel zmusiła się do uśmiechu. Dotarła na szczyt schodów, skręciła w lewo i 
skierowała się do sypialni. Gdy tylko weszła do pokoju, rzuciła się na łóżko, nie myśląc ani o 
kąpieli, ani o wezwaniu pokojówki.
    Miała wrażenie, że wraz z nią wiruje cały pokój. W głębi duszy wiedziała, że w takich 
kobietach jak ona mężczyźni się nie zakochują, czują wobec nich tylko pożądanie. Tak 
właśnie było z Ewanem.
    275
    Powinna czuć się szczęśliwa.
    Odzyskała wolność: mogła wrócić do Londynu i znaleźć bogatego Anglika, ułożonego, 
praktycznego mężczyznę, który nie będzie wprawiał jej w zakłopotanie rozmowami o swojej 
duszy lub, co gorsza, ojej duszy.
    Rzecz w tym, że Annabel nie potrafiła porzucić Ewana. Pragnęła jego zachłannych 
pocałunków, czułości i pieszczot.
    Może to powinno wystarczyć... on uważał, że wystarczało.
    A ona? Przez tyle lat sądziła, że chce tylko wymienić męskie pożądanie na małżeństwo, 
bezpieczeństwo i pieniądze.
    Teraz wiedziała, że pragnie czegoś zupełnie innego.
    Zasnęła, łkając w poduszkę.
    Rozdziaf31
    \Jbudziła się na dźwięk gałki przekręcanej w drzwiach. Zapuch-nięte oczy kleiły się do 
powiek, ale kiedy w końcu je otworzyła, ujrzała Josie, jak gramoli się na łóżko, szepcząc coś 
do Imogen, która dopiero co zdążyła wślizgnąć się pod okrycie.
    - Kiedy będę wychodziła za mąż - mówiła - chciałabym, aby to był ktoś podobny do 
Ardmore'a. Zęby miał zamek i mnóstwo służby. - Wiem, że nie lubisz Szkocji - zwróciła się 
do Annabel. - Ale jaja kocham. Nie zamierzam zostać w Anglii. Jak myślisz, czy Ard-more 
może poczekać z wyborem żony do przyszłego sezonu, kiedy odbędzie się mój debiut?
    - Nie bądź śmieszna - odparła Annabel, unosząc się na poduszkach.
    - Okropnie wyglądasz - zauważyła Josie. - Czyżbyś źle spala? Ja przez całą noc 
nasłuchiwałam kroków pod moimi drzwiami. - Zadrżała z podniecenia.
    -Już dawno mówiłam, że czytasz za dużo powieści - zauważyła Imogen, układając sobie 
poduszki tuż obok Annabel.
    276
    -A ja mówiłam, że jest w nich dużo pożytecznych informacji - odparła Josie. - Gdyby to 
była powieść, mogłoby się okazać, że Ardmore jest zły do szpiku kości. Wygląda na takiego.
    - Doprawdy?
    Annabel nawet nie powiedziała siostrom: dzień dobry. Marzyła, żeby zostać sama. 
Musiała porozmawiać z Ewanem. Przekonać go, że... O czymś bardzo ważnym.
    - A więc po pierwsze - ciągnęła Josie - wszystkie czarne charaktery mają ciemne, długie 
włosy, potargane przez wiatr.
    - Ardmore ma rude włosy - zauważyła Imogen. - Ale są na tyle długie, że można je 
potargać.
    - No właśnie! Rudzielec. A zatem jest... - ciągnęła Josie.
    - Nie jest perfidny! - przerwała Annabel, jakby czytając w myślach siostry.
    - Tak myślisz, bo za niego nie wyszłaś. Jeśli Ardmore ma coś na sumieniu, wyzna to 
tylko przez sen. Dlatego właśnie bohaterki powieści nigdy nie wiedzą, jacy naprawdę są ich 
przyszli mężowie. A kiedy się dowiadują, jest już za późno. Budzą się w środku nocy i słyszą, 
jak owi dżentelmeni wołają tak: -Josie podniosła ręce i zaczęła przewracać oczami - Ooooo... 
Marguerite... nie mogę zapomnieć jej krzyku, jak spadała w przepaść... Ooooo! - Opuściła 
ręce i zwróciła się do Annabel.
    - Nie sądzę, żebyś wiedziała, czy Ardmore mówi przez sen?
    - Nie mam pojęcia - skłamała Annabel.
    - Musisz przyznać, że w tym zamku jest dużo elementów powieści, łącznie z obłąkaną 
żoną na poddaszu.
    - Strojenie sobie żartów z biednej Rosy to niegodne zachowanie, Josie.
    - W porządku - westchnęła młoda dama. - Nie chciałam być okrutna. - Chętnie bym tu 
zamieszkała i nawet nie miałabym nic przeciwko Rosy, chociaż jej zachowanie może płoszyć 
gości.
    - Powinnyśmy wyciągnąć z tego lekcję - stwierdziła Imogen pompatycznym tonem. - To, 
że mężczyzna ma tytuł i zamek, wcale nie znaczy, że jest odpowiednim kandydatem na męża.
    277
    Josie trąciła łokciem stopę Annabel.
    - Teraz na ciebie kolej zrobić nam wykład, co powinno decydować o wyborze męża.
    Ale Annabel wyobraziła sobie Ewana poślubiającego inną kobietę i aż serce jej zamarło.
    - Chyba nie zapomniałaś tych wszystkich wykładów, które nam robiłaś w ciągu 
ostatniego roku o tym, że małżeństwo należy zawierać z rozsądku, a nie z miłości? - I Josie 
zaczęła recytować niemal agresywnym tonem: „Najlepsze małżeństwa są zawierane między 
rozsądnymi osobami, które decydują się na związek z praktycznych powodów i przy 
zapewnieniu racjonalnego poziomu zaufania i zgodności charakterów".
    - Tak, oczywiście - odparła Annabel, nerwowo zaciskając pałce na pościeli.
    - Annabel - odezwała się nagle Imogen. - Nawet nie zapytałyśmy, jaką miałaś podróż. No 
więc, jak było?
    - Dobrze. Zupełnie... miło, naprawdę. Annabel czuła, że Imogen przygląda się jej 
uważnie.
    - Annabel? -Tak?
    - Czy coś się stało? Spójrz na mnie! Annabel odwróciła głowę i oczy sióstr się spotkały.
    - Ona jest skompromitowana. - Głos Imogen brzmiał głucho.
    - Skompromitowana? Przecież już to wiemy. -Josie spojrzała na siostrę niepewnie.
    - Nieprawda! - odparła Annabel z przygnębieniem. - Chociaż, może jestem, ale to już bez 
znaczenia.
    -Jak tak możesz mówić? - Imogen prawie krzyczała. - To...
    - To nie ma znaczenia, ponieważ go kocham - powiedziała cicho Annabel i łzy popłynęły 
jej po policzkach. -Ale on mnie nie kocha. I chcę za niego wyjść i wcale nie tylko na sześć 
miesięcy.
    W pokoju zaległa głucha cisza.
    278 Z '; '•,>''• ' < ' ? .-
    - Och, skarbie! - zawołała Imogen po dłuższej chwili, biorąc Annabel w obj ęcia.
    - Ty? - Josie patrzyła na Annabel z niedowierzaniem. - Nasza praktyczna, zrównoważona 
siostra, która chciała wyjść za mąż dla pieniędzy?
    - Nie dbam o to... Nawet gdyby Ewan był biedny i tak bym go poślubiła.
    - Na Boga! - wykrzyknęła Josie, nie wierząc własnym uszom. -Jeśli mogłabyś 
zaakceptować biedę, to musisz go rzeczywiście kochać. Griselda dostanie palpitacji, kiedy się 
o tym dowie.
    - Ale nie mogę go poślubić. - Annabel umilkła na chwilę. - To znaczy, wyjdę za niego, 
chociaż nie chcę. - Gorzkie łzy spłynęły jej do gardła i zdusiły dalsze słowa.
    - To bez sensu - zauważyła Josie. - Zresztą Imogen, kiedy ma kłopoty, też nigdy nie 
mówi z sensem.
    - On mnie nie kocha - powtarzała z uporem Annabel. - On... bardzo mnie lubi. Pożąda. I 
myśli, że to miłość, ale tak nie jest. Ja to wiem. Pożądanie to coś zupełnie innego.
    -Najważniejsze... - Imogen zawahała się, dobierając starannie słowa. - To nie wychodzić 
za mąż za kogoś, kogo się nie kocha - dokończyła. - Ale to straszne, kiedy kocha tylko jedna 
strona. Umilkła, po czym wzięła głęboki oddech. -Ja myślałam, że moja miłość do Dravena 
wystarczy dla nas obojga.
    -Ale Draven naprawdę cię kochał - zaprotestowała Annabel. - Umierając, wyznał, że cię 
kocha. Nie pomniejszaj jego miłości teraz, kiedy już nie może ci tego powtórzyć.
    -Ależ nigdy bym tego nie zrobiła. Doskonale wiem, jak bardzo mnie kochał. Tak bardzo, 
jak pewnie kochałby każdą inną kobietę. Być może bardziej niż swoją matkę. A mniej niż 
stajnie.
    - Och, Imogen - powiedziała Annabel. - Po co zastanawiać się nad taką...
    - Bo stąd właśnie bierze się smutek - prychnęła Imogen. - Do pewnego czasu można się 
oszukiwać. I oto teraz zrozumiałam, że
    279
    jedna z moich sióstr jest naprawdę kochana. Widziałam to na twarzy Luciusa Feltona, 
kiedy po raz pierwszy spotkaliśmy się na wyścigach, a kilka dni później Tess wyszła za niego 
za mąż.
    - Nie zgadzam się z tobą, że Draven cię nie kochał - oznajmiła stanowczo Annabel.
    - Ależ on mnie kochał! Tylko nie tak bardzo, jakbym tego pragnęła. Różne drobiazgi 
każdego dnia mogą świadczyć o tym, jak niezmiernie jesteś ceniona przez swojego męża. 
Wciąż myślę o tych dwóch tygodniach naszego małżeństwa. I dokładnie wiem, jak cenił mnie 
Draven.
    - No dobrze, jeśli masz rację, to przestań go opłakiwać - wtrąciła Josie z typową dla 
siebie brutalną logiką. - Dlaczego to robisz, skoro nie traktował cię właściwie? A poza tym, 
skąd wiesz, że cię nie kochał. Czy tak mówił?
    - Nie twój interes! - prychnęła Imogen. - Przecież nie płaczę, prawda?
    - Czy dlatego masz romans z Mayne'em? - nalegała Josie.
    - Mayne też mnie nie kocha.
    - Chyba się rozpłaczę - rozzłościła się Josie. -Jeśli szukasz miłości, to wybrałaś złą drogę. 
Porywając Mayne'a, nie rozbudzisz w nim miłości.
    - Nie dbam o to, czy Mayne mnie kiedykolwiek pokocha!
    - Mówisz, jakby miłość była wymierna - wytknęła jej Josie. -Jakbyś mogła bezbłędnie 
ocenić, którzy mężczyźni kochają swoje żony, a którzy nie kochają. Moim zdaniem istnieje 
wiele bardziej istotnych spraw.
    - Coś w tym jest - zauważyła po namyśle Imogen.
    - Annabel, jeśli naprawdę kochasz Ardmore'a, to nie powinnaś wychodzić za niego, 
przynajmniej do chwili, aż on też cię pokocha. Inaczej bardzo byś cierpiała.
    -A ja uważam, że Ardmore kocha Annabel - upierała się Josie. - Wszyscy mężczyźni w 
niej się kochają. Pamiętasz, jak papa musiał przenieść naszego wikarego do innej parafii, 
ponieważ ten pisał do Annabel listy miłosne?
    280
    *
    - Mylisz pożądanie z miłością - powtórzyła Annabel łamiącym się głosem. - Pytałam 
Ewana dziś w nocy, czy mnie kocha, a on odpowiedział, że pożąda. - Zaczęła łkać. - On 
nawet nie widzi różnicy! Mam już dosyć bycia pożądaną kobietą.
    - Z tego, co wiem od starożytnych poetów - wtrąciła Josie - dla większości mężczyzn 
pożądanie i miłość to jedno. Jesteś za bardzo drobiazgowa.
    - Racja, Annabel, nie widzę żadnego powodu do rozpaczy - pocieszała siostrę Imogen, 
obejmując ją ramieniem. -Jeśli Ewan cię pożąda, to jest na najlepszej drodze, żeby cię 
pokochać. Josie, myślę, że powinnaś już iść do siebie.
    Gdyby wzrok Josie mógł zabić, Imogen z pewnością padłaby trupem.
    - W porządku - poddała się, wzruszając ramionami. - Tess i Fel-ton nie byli w sobie 
zakochani, kiedy się pobierali. Ale wkrótce po ślubie Felton zakochał się w żonie po uszy. 
Długo myślałam, dlaczego Draven nie zakochał się we mnie tak samo... - Z trudem przełknęła 
ślinę.
    - Nie musisz o tym mówić - wtrąciła miękko Annabel.
    - Nie chcę, żeby twoje małżeństwo było takie jak moje - ciągnęła Imogen. - Muszę więc 
ci o tym powiedzieć. A prawda jest taka,
    że nie sądzę, by Draven i ja__by Draven był szczególnie szczęśliwy
    w naszej sypialni.
    Przez chwilę panowała cisza, którą przerwała Josie:
    - Mam nadzieję, iż nie wmówiłaś sobie, że Draven wskoczył na konia i zabił się z 
powodu rozczarowania małżeństwem.
    Spontaniczność Josie rozbawiła Imogen i Annabel. Obie parsknęły śmiechem. A potem 
wszystko już było prostsze.
    - Tess pozwalała Feltonowi, żeby ją całował na torze wyścigowym - dodała Imogen. - 
Pośród setek osób. Całował ją również w otwartym boksie, gdzie każdy mógł ich zobaczyć. A 
potem poszli do powozu, a kiedy wrócili, Tess miała włosy w nieładzie. Ja nigdy nie pozwo-
liłabym Dravenowi na coś takiego. Po prostu nie. Jednak teraz, kiedy o tym myślę, zaczynam 
żałować, że nie byłam taka jak Tess.
    281
    - Cóz, Ewan również całował mnie w publicznych miejscach - przyznała Annabel, mając 
nadzieję, że nie spłonie rumieńcem.
    -Jeśli rzeczywiście tym, czego potrzebują mężczyźni, żeby się zakochać, jest pożądanie - 
zauważyła Josie - to nie powinno być żadnej niezamężnej prostytutki.
    Imogen sapnęła. ,.?-_-,
    -Josie! - Nie powinnaś nawet znać takiego słowa, a co dopiero głośno je wypowiadać!
    - Meretrix. To po łacinie - powiedziała Josie bez cienia skruchy. - Annabel, dlaczego 
więc nie powiesz Ewanowi, że zamierzasz wyjechać z nami? Będzie miał rozdarte serce, 
padnie przed tobą na kolana i zacznie błagać, żebyś została.
    - Nigdy mu nie kłamałam.
    - Mam! - zawołała Josie. - Gdybyś się znalazła w niebezpieczeństwie, Ardmore mógłby 
nagle uświadomić sobie, że może cię stracić na zawsze. Na przykład, gdybyś spadła z mostu 
w nurty spienionej wody, wołałby z rozpaczą twoje imię. - Uśmiechnęła się szeroko na samą 
myśl o tej scenie.
    - Ale mogłabym zginąć - zaprotestowała Annabel. - Nie chcę spadać ani z mostu, ani z 
konia. Planuję dziś rano pojeździć na Sweet-pea i nie przewiduję żadnego upadku.
    Rozległo się ciche pukanie do drzwi.
    - To Elsie. - Annabel westchnęła, spuszczając nogi z łóżka. - Nie chcę, aby widziała, że 
płakałam. Powiedzcie, że biorę kąpiel. - Weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi.
    Josie pochyliła się i trąciła Imogen w nogę.
    - Musimy coś zrobić - szepnęła, gdy Elsie zajęła się garderobą Annabel. -Jeszcze nigdy 
nie widziałam jej w takim stanie. Ona naprawdę uważa, że Ewan jej nie kocha.
    - Prawdopodobnie nie potrafi mówić o uczuciach - zauważyła Imogen. - Mężczyźni 
miewają z tym kłopoty.
    - Och, znasz upór Annabel. A ona najwyraźniej jest przekonana, że pożądanie wyklucza 
miłość. W tej sytuacji biedaczysko musiał-
    ?/ 282
    by chyba zamienić się w wykastrowanego kocura, aby ją przekonać o swojej miłości.
    - Co ty robisz w tej szkole? -jęknęła Imogen. - Twoje słownictwo jest nieodpowiednie dla 
młodej damy. Właściwie dla damy w każdym wieku! Wszystko przez te książki.
    -Akurat określenia „wykastrowany kocur" nauczyłam się od ciebie, a nie z książki! I 
przykro mi to mówić, Imogen, ale literatura klasyczna jest o wiele bardziej zajmująca niż 
wydawnictwa Minerva Press. Ale nie rozpraszaj mnie. Znam Annabel. Jest uparta jak osioł. 
Jedyny sposób, aby zmienić sytuację, to doprowadzić do tego, żeby znalazła się w 
niebezpieczeństwie.
    - Może masz rację. - Imogen wstała z łóżka i skierowała się do drzwi.
    - Tobie pomogło - przypomniała Josie. - Spadłaś z konia i Dra-ven szybko porwał cię do 
Gretna Green.
    - Annabel nigdy nie zdobyłaby się na taką taktykę - stwierdziła Imogen, w milczeniu 
akceptując swoją odpowiedzialność za wypadek. - Ona jest nieprzyzwoicie uczciwa. W 
każdym razie mam nadzieję, że się mylisz. Ardmore wygląda na mężczyznę, który jest w 
stanie przekonać kobietę o wszystkim, jeśli tak postanowi.
    Ale Josie uważała przecież, że zawsze ma rację. Poza tym proponowane rozwiązanie nie 
wydawało się trudne: małe niebezpieczeństwo może sprowokować Ardmore'a do ujawnienia 
uczuć i przekonać Annabel o ich prawdziwości.
    Josie się uśmiechnęła. Miała wspaniały pomysł, jak zaaranżować niebezpieczną sytuację.
    Rozdziaf32
    JL mogen otworzyła drzwi do sypialni i zamarła. Przed lustrem toalety siedziała kobieta, 
która wyglądała jak wcielenie któregoś z przodków widniejących na portretach. Ale to nie był 
duch.
    283
    - Cóż, nie ma nikogo, kto by mnie przedstawił, zatem zrobię to sama - oznajmiła takim 
tonem, jakby była jej królewską mością. -Jestem lady Ardmore.
    Imogen weszła do pokoju i złożyła oficjalny ukłon.
    - Ogromny to dla mnie zaszczyt poznać panią, lady Ardmore. Lady Maitland, siostra 
panny Essex.
    Babka Ardmore'a miała ufryzowane i upudrowane włosy, wysoko upięte na czubku 
głowy, a na szyi dwa sznury szmaragdów, co jak na tak wczesną porę nie wydawało się zbyt 
stosowne. Mimo to jej wygląd robił wrażenie, a podobieństwo do wnuka było uderzające. Co 
prawda Ardmore miał zielone, bystre oczy, a ona szare i nieco zmęczone, ale oboje 
charakteryzowali się ostrym rysunkiem brody i wydatnymi kośćmi policzkowymi.
    - Proszę usiąść. - Lady Ardmore dłonią wskazała Imogen miejsce. - Oczywiście wiem o 
śmierci Maitlanda. Słyszałam również o waszej ucieczce. Sympatyczny chłopak był z tego 
pani męża.
    - Pani go znała?
    - Znałam jego matkę, chociaż była Angielką. Lord Ardmore i ja, chodzi o mojego męża, 
nie syna, jeździliśmy od czasu do czasu do Londynu. Po śmierci Ardmore'a napisała do mnie i 
później ponownie, kiedy straciłam syna i synową.
    Milczała przez chwilę. Imogen zagryzła wargę. Nie mogła sobie wyobrazić, jak to jest, 
kiedy się traci męża, a później jedynego syna. Nie mówiąc już o synowej i ich dzieciach.
    Ale zanim zdążyła się zastanowić, co powiedzieć, lady Ardmore odezwała się znowu:
    - Było mi przykro, kiedy się dowiedziałam, że lady Clarice nie żyje. Zmarła chyba w 
listopadzie, prawda?
    Imogen skinęła głową.
    - Nie doszła już do siebie po śmierci Dravena. Złapała przeziębienie i po prostu nie 
zależało jej, by wrócić do zdrowia.
    -Może byłoby mi łatwiej, gdybym odeszła na skutek choroby. Czasami bardzo tego 
pragnęłam. Ale... - urwała i spojrzała na Imogen, a w jej szarych oczach nie było śladu łez - 
...są tacy, którzy
    284
    płaczą, ale są też tacy, którzy wpadają w gniew. Na moje wyczucie, pani należy do tych 
drugich.
    Imogen uśmiechnęła się lekko.
    - Czy mogłabym zaliczyć siebie do obydwu grup?
    - Och, ja płakałam - przyznała lady Ardmore. - Kiedy zginęli James i jego żona, a z nimi 
wspaniałe dzieci. Rozpaczałam tak strasznie, że niewiele brakowało, abym utonęła we łzach.
    - Tak mi przykro - powiedziała Imogen. Ale lady Ardmore pokręciła tylko głową.
    - Nie pojmuję, jak to się stało, że weszłyśmy na tak sentymentalny teren - zauważyła. - 
Chciałabym wiedzieć, lady Maitland, dlaczego przyjechaliście do Szkocji. Zamek aż huczy 
od plotek. Moja pokojówka słyszała, że panna Essex zamierza wrócić z wami do Londynu i 
że nie poślubi mojego wnuka.
    - To nie do końca prawda - odparła Imogen, zastanawiając się, czy powinna mówić o 
wszystkim hrabinie.
    -Wnuk nie chce mi nic powiedzieć. - Przez chwilę uważnie wpatrywała się w Imogen. - 
Uważam, że to jest żona dla niego. Do tej pory nie przejawiał ani krzty zainteresowania 
poważnym związkiem i chociaż to dla mnie trudne, muszę przyznać, że Armailhac miał rację, 
gdy wysłał chłopaka do Londynu. Pani siostra ma charakter i jest prawdziwą Szkotką. Nikt 
też nie wątpi, że bardzo mu na niej zależy.
    Imogen skinęła głową.
    - O co więc tak naprawdę chodzi? - burknęła lady Ardmore. -Pani siostra, jak na moje 
wyczucie, jest przygaszona, a to nie bardzo do niej pasuje. Pytam więc, dziewczyno: w czym 
tkwi problem?
    - Ona nie wierzy, że lord Ardmore ją kocha - przyznała w końcu Imogen, nie mogąc 
wytrzymać badawczego spojrzenia szarych oczu.
    -Nie wierzy, że ją kocha?! - zadrwiła. - To jakaś romantyczna bzdura. Ja panicznie się 
bałam swojego męża. Przywódca klanu Po-leyów zgodził się mnie poślubić i moi rodzice 
tygodniami wtłaczali mi do głowy, że nie mam prawa niegrzecznie mu odpowiadać ani
    285
    podnosić na niego głosu, ani irytować nawet w najmniejszym stopniu.
    - To musiało być trudne - zauważyła Imogen. Zamyśliła się.
    - Nie. Po prostu wypełniałam swój obowiązek. Dla mojej rodziny to był ogromny 
zaszczyt, że wychodziłam za mąż za głowę klanu.
    - Czy kiedykolwiek podniosła pani głos? - zapytała Imogen, nie mogąc powstrzymać 
ciekawości.
    Z ust lady Ardmore wydobył się zduszony śmiech.
    - Ajak myślisz, dziewczyno? - Zastukała w podłogę laską. - Nie, przynajmniej przez 
miesiąc. Może nawet dłużej.
    Imogen pomyślała, że najprawdopodobniej był to zaledwie tydzień.
    -Znaleźliśmy sposób rozmawiania ze sobą, chociaż Ardmore nie był zbyt gadatliwy. 
Ewan, podobnie jak jego dziad, czekał, aż znalazł twoją siostrę, i teraz żadna inna już się dla 
niego nie liczy, nie w tym życiu.
    Imogen pokonała bolesny ucisk w gardle.
    - Annabel musi się o tym przekonać - powiedziała. - Obawiam się, że nasz ojciec nie 
zawsze właściwie ją traktował i teraz ona nie bardzo w siebie wierzy.
    Lady Ardmore prychnęła.
    - Przecież to najpiękniejsza złotowłosa dziewczyna, jaką znam. -W tym właśnie problem 
- wtrąciła Imogen. - Uroda sprawia,
    że Annabel tak trudno uwierzyć w miłość lorda Ardmore'a. -Wiele kobiet chciałoby mieć 
taki problem!
    - Owszem - przyznała Imogen.
    Hrabina podniosła rękę, jakby chciała powstrzymać dalsze pytania.
    - Musisz mi zaufać, młoda damo. Czy wiesz, że swojego przyszłego męża spotkałam 
przed ślubem zaledwie raz?
    - Naprawdę? - zdziwiła się Imogen. Choć oczywiście słyszała, że klany aranżują 
małżeństwa.
    286
    Lady Ardmore mówiła dalej:
    -Młode dziewczyny były wtedy bardzo krótko trzymane. Ja może nawet bardziej, 
ponieważ szykowano mnie do roli hrabiny już od piątego roku życia.
    - To... - zaczęła Imogen, ale zdołała się powstrzymać przed wypowiedzeniem: okropne.
    - Po raz pierwszy ujrzałam Ardmore'a na dwa dni przed ślubem. Jego młodsi bracia 
chcieli zrobić kawał. Wymyślili, że mnie wymalują czernidłem. Wie pani, co to jest?
    Imogen pokręciła głową.
    - Malują ciało ofiary mazią podobną do smoły, a potem ozdabiają piórami. To 
staromodna tradycja w Aberdeenshire, chociaż już bardzo rzadko praktykowana, i na pewno 
nie w stosunku do kobiet z naszej sfery. Dwaj młodzi chłopcy rozzłoszczeni na brata posta-
nowili zabawić się kosztem jego narzeczonej. Jeden z nich uciekł potem do Indii i słuch po 
nim zaginął.
    - Udało się im to zrobić? - zapytała Imogen zaintrygowana, że młodzieńcy odważyli się 
podnieść rękę na przyszłą hrabinę.
    - Nie, nie. - Lady Ardmore pokręciła głową. - Mój przyszły mąż mnie uratował. Cóż to 
była za scena. - Spojrzała na Imogen. - Dosyć ekscytująca?
    - Chyba nie myśli pani...? - zdumiała się Imogen.
    - Ależ tak - powiedziała lady Ardmore w zadumie. - To dobry pomysł.
    Rozdział 33
    jlViedy Josie weszła do biblioteki, Mayne siedział w fotelu z egzemplarzem General 
Study Book Weatherby'ego, ale Josie odniosła wrażenie, że myślami był gdzieś daleko.
    - Co pan robi? - zapytała.
    - Rozmyślam o śmierci - odparł, unosząc ciężkie powieki.
    287
    Josie czuła, że się rumieni, co zdarzało się jej rzadko. Ale lord miał w sobie coś, na co 
żadna młoda dama nie mogła pozostać obojętna. Co za kłopotliwa sytuacja! Jaka kobieta 
rumieni się na widok kochanka swojej siostry?
    - Dlaczego myśli pan o śmierci? - zapytała, chodząc po pokoju, aby się nie zdradzić, że 
przyszła tu, ponieważ go szukała. - Nie jest pan przecież aż tak stary.
    - Bóg jeden wie - odparł. - Czy Imogen potrzebuje czegoś odej; mnie?
    Przysiadła na poręczy jego fotela.
    -Ja potrzebuję. Pańskiej pomocy - odparła. - Annabel też jej;
    potrzebuje. |
    - Szczerze mówiąc, jestem już znużony pomaganiem Annabel - odparł i sieć drobniutkich 
zmarszczek wokół jego oczu stała się jeszcze bardziej widoczna.
    Mayne miał piękne oczy i Josie dopiero teraz mogła się przeko-f nać, dlaczego setki 
kobiet traciły dla niego głowę. I
    - Nie ma pan wyboru - oświadczyła. -1 proszę się nie obawiać,; Zużyje pan ten niewielki 
zapas energii, która jeszcze panu została. ? Chcę, żeby pan ze mną poszedł.
    - Mam mnóstwo energii! - odparł, ożywiając się lekko.
    - To dobrze. Ponieważ wybieram się do stajni Ardmore'a. W oczach księcia błysnęło 
zainteresowanie.
    -W porządku.
    -Wybierzemy się na konną przejażdżkę. Z Annabel i Ard-more'em.
    Był zbyt inteligentny, aby dać się łatwo podejść. —Jest coś, o czym mi nie mówisz.
    - To, o czym nie wiesz, nie może cię zranić - odparła filozoficznie. — Ma pan strój do 
konnej jazdy?
    - Dobrze wiesz, że nie mam - odburknął Mayne.
    - Pożyczymy od Ardmore'a.
    - Ależ on jest potężny jak pień drzewa. Nigdy nie widziałem takich mięśni. No, może u 
flisaków.
    288
    - Rzeczywiście, pan nie wygląda na osiłka - zauważyła Josie. - Ćwiczenia dobrze panu 
zrobią. Może Ardmore udzieliłby kilku lekcji...
    - Dość już tych impertynencji - zirytował się Mayne. - Powiedziałem, że pójdę z tobą. 
Daj mi tylko chwilę, żebym wyciągnął jakieś odpowiednie ubranie od naszego gospodarza.
    - I proszę go namówić, aby przyszedł z panem. Ja zejdę z Anna-bel za pół godziny.
    Pobiegła do swojego pokoju po torbę z lekami. Obawiała się, że może zapomniała zabrać 
ją ze sobą, ale nie! Ojciec często prosił o pewną szczególną maść i Josie, chociaż z odrazą, 
sumiennie ją przygotowywała. Zabrała mały słoiczek do Anglii, a teraz przywiozła do 
Szkocji.
    Kiedy pół godziny później Annabel ubrana w amazonkę zeszła do holu, była miło 
zaskoczona, że oprócz Josie zjawił się tam również Mayne. Po chwili z pokoju śniadaniowego 
wyszedł Ewan w bryczesach do konnej jazdy.
    - Niezła drużyna! - zawołała Josie, ponaglając wszystkich do wyjścia tak szybko, że 
Annabel nie zdążyła przywitać się z Ewa-nem.
    Sweetpea czekała już osiodłana i gotowa dojazdy. Pochyliła potężny łeb i strumień 
ciepłego powietrza z nozdrzy popłynął prosto do dłoni Annabel. Dziewczyna ze wstydem 
pomyślała, że ani razu nie zajrzała do swojej ulubienicy, aby sprawdzić, jak się czuje na no-
wym miejscu.
    -Annabel! - zawołała Josie. - Sweetpea wydaje się wrażliwa na ucisk siodła.
    - Naprawdę? - Annabel mocno przesunęła palcem dookoła siodła. Klacz nie reagowała.
    - Zauważyłam to, kiedy wyprowadzano ją ze stajni. Chociaż teraz wygląda na to, że już 
wszystko w porządku.
    Patrzyli na krętą ścieżkę, która wiodła w kierunku ogromnego trawnika na tyłach zamku. 
Trawa wciąż miała delikatny, jasnozielony kolor, jaki można zobaczyć tylko w maju.
    19 - Droga do marzeń 289
    Josie bardzo starała się nie myśleć o tym, jak daleko ma do ziemi z grzbietu wierzchowca 
Annabel. Był on dwa razy wyższy od jej konia i należał do tego umięśnionego wymuskanego 
gatunku, który napawał Josie przerażeniem.
    I nie miało znaczenia, ile razy porównywała małego, pulchnego pony z ogromnym 
wierzchowcem, wciąż umierała ze strachu i pony to czuł i po prostu ją lekceważył, pochylając 
głowę i skubiąc trawę niezależnie od tego, jak mocno ściągała wodze.
    Ewan i Mayne dotarli do końca trawnika i zatrzymali się na ścieżce, która wiodła ku 
wijącej się w dole rzece.
    - Piękna trasa. Świetna do wyścigów! - zawołał Ewan. I nagle Josie dostrzegła wspaniałą 
okazję.
    - Mayne! - zawołała.
    -lak? " .?':'?."•
    - Proszę mi pomóc zsiąść.
    Na szczęście Mayne nie robił sobie żartów na temat kucyka, który był prawie wzrostu 
Josie. Po prostu zeskoczył z konia i zsadz: panienkę z siodła.
    - Miałam rację - powiedziała Josie, idąc do Annabel. - W dzisz, jak Sweetpea stawia 
nogi? Pewnie obtarła sobie skórę po siodłem. Ale nie martw się, mam tutaj specjalną maść - 
sięgnę' do kieszeni. - Mayne, gdyby pan zechciał pomóc Annabel zsiąś mogłabym...
    Ale zanim Mayne zdążył wykonać ruch, Ardmore już wyciąg ręce do Annabel. Josie nie 
patrząc na nich, szybko podeszła do Sweetpea i poluzowała popręg.
    Mayne podszedł do Josie.
    - Myślałem, że boisz się koni - zauważył.
    Sweetpea usiłowała złapać wargami jej włosy, więc dziewczyna odepchnęła ją 
pieszczotliwie.
    -Jak można bać się konia? - odparła lecz namysłu, po czym sięgnęła pod siodło i wtarła 
trochę maści w grzbiet Sweetpea, jednocześnie przepraszając ją za to w myślach.
    290
    - Przecież jeździsz na kucu - ciągnął Mayne. - Czym posmarowałaś konia Annabel, mogę 
wiedzieć? To nie jest dobra maść. Dziwnie pachnie.
    Josie zerknęła przez ramię, ale siostra i Ewan nie zwracali na nich uwagi. Annabel 
patrzyła w ziemię, a Ardmore patrzył na Annabel.
    - Cicho! - szepnęła Josie.
    - Zanim poznałem siostry Essex, nikt nigdy mi nie rozkazywał - stwierdził z 
niedowierzaniem.
    Josie zaciągnęła popręg, a Mayne mocniej zacisnął rzemienie.
    - Nie wiem, co robisz - mruknął - ale na pewno nie coś, co mógłbym zaaprobować.
    - Chyba nie - odparła, uśmiechając się szeroko. Biegiem wróciła do kuca, ale i tak 
musiała zaczekać na Mayne'a, żeby pomógł jej wsiąść.
    Ardmore posadził Annabel z taką czułością, że Josie nie miała wątpliwości: on był w niej 
zakochany. Teraz potrzebował tylko wstrząsu, aby to sobie uzmysłowił.
    Josie klasnęła w dłonie.
    - Zróbmy zawody! - zawołała. — Ardmore'a nie możemy ustawić przeciwko Mayne'owi, 
ponieważ lord Ewan jedzie na własnym koniu. A zatem Ardmore zmierzy się z tobą, Annabel.
    - Ze mną? - Annabel poprawiła się w siodle.
    - Oczywiście, Ardmore musi ci dać fory - dodała pospiesznie Josie. - Poza tym ty 
jedziesz w damskim siodle.
    -Ale ona dosiada Sweetpea - zauważył Ardmore. - Kilka lat temu ta klacz wygrała 
Parthenon Cup. Annabel skinęła głową.
    - Papa podarował mi ją dopiero wtedy, gdy stało się jasne, że pęcina jest trwale 
uszkodzona.
    - Mimo to Sweetpea na tak krótkim dystansie na pewno da sobie radę - rzekł Ardmore. - 
Może stawką niech będzie fant?
    Annabel wyglądała na zaskoczoną. Sweetpea zachowywała się nerwowo, jakby rwała się 
do biegu.
    291
    - W porządku - uległa w końcu Annabel.
    - Zaczynasz bieg, mając pięćdziesięciometrowe fory - oznajmili Josie, uznając tę 
odległość za wystarczającą dla osiągnięcia zaplanowanego celu.
    I była. Sweetpea stopniowo przechodziła w galop, ale już po kilku metrach stanęła dęba.
    Josie zamarła. Ale Annabel była doskonałą amazonką i dostosowywała się do 
najdziwniejszych ruchów konia, jakby nie widział;i w tym nic niezwykłego.
    - Co, u licha?! - zawołał Mayne.
    Josie nagle uświadomiła sobie, że powinna obserwować lorda Ardmore'a, a nie swoją 
siostrę.
    Serce jej niemal stanęło. Ardmore wcale nie wyglądał na przerażonego. Nie rzucił się, 
aby chwycić wodze Annabel. Nie zrobił niczego, żeby ją ratować. A Annabel mogła spaść i 
skręcić kark. Siedział spokojnie na koniu i patrzył z uznaniem, ale bez odrobiny lęku, jakby 
to, co obserwował, było jedynie cyrkowym widowiskiem.
    - Och, nie! -jęknęła Josie. - Moja biedna siostra zaraz runie na ziemię. Może się zabić.
    Ardmore uśmiechnął się rozbrajająco.
    -Wiem, że boisz się koni - powiedział spokojnie - Nic więc dziwnego, że się 
denerwujesz. -Ale jak widzisz, twoja siostra to naprawdę doskonała amazonka. Nic jej nie 
grozi.
    - Oczywiście, że grozi! - zirytowała się Josie.
    Ardmore był jednak najwyraźniej innego zdania, ponieważ nic okazywał ani odrobiny 
zdenerwowania. W końcu Josie nie wytrzymała napięcia i krzyknęła do Mayne'a:
    - Może chociaż pan ruszy jej na ratunek?!
    Dopiero teraz Ardmore puścił się w cwał. Ale Annabel udało się przytrzymać konia na 
tyle długo, że mogła wreszcie zeskoczyć na ziemię. Kiedy nadjechał Ardmore, 
przytrzymywała głowę swojego wierzchowca i przez chwilę tłumaczyła mu coś surowo.
    Biedna Sweetpea. Słuchała reprymendy, chociaż przez cały czas strzygła nerwowo 
uszami.
    292
    Chwilę później Ardmore zdjął siodło z grzbietu konia i Swcet-pea mogła wreszcie 
wytarzać się na świeżej trawie. Mayne odchrząknął.
    - Coś mi się zdaje, że pomyliłaś maść.
    - Chyba tak - odparła ponuro Josie.
    Rozdziaf34
    LTodzinę później cała czwórka wracała na zamek. Z dziedzińca dobiegały liczne głosy. 
Musiało się tam zebrać sporo osób. Skręcili za rogiem i się zatrzymali. Zamkowy plac był 
pełen ludzi - pozdrawiali się nawzajem i wrzeszczeli do siebie ponad głowami innych. Krzy-
kliwość głosów dorównywała krzykliwości strojów.
    - Interesujące - powiedział Ewan, przekazując konia pachołkowi. - Babka, jak się zdaje, 
wezwała Croganów. Mężczyźni już tu są, kobiety przyjadą pewnie powozami.
    - Kim są Croganowie? - zapytała Josie.
    - To sąsiedni klan, niestety bardzo hałaśliwy.
    Josie mogła sama się o tym przekonać. Mężczyźni krążący po zamkowym podwórcu już 
wyglądali na pijanych.
    -Wjedziemy od tylu. - Ewan poprowadził towarzyszy dookoła ogrodów warzywnych. - 
Pójdę powitać gości. Możecie do nas dołączyć w każdej chwili, jeśli zechcecie.
    -Ewan nie wystraszył się wybrykami mojego konia - powiedziała Annabel do Josie, kiedy 
szły kuchennymi schodami. - Powinnaś się wstydzić. Biedna Sweetpea. Domyślam się, że 
użyłaś cudownej maści papy.
    Josie skinęła głową z miną winowajcy.
    Kiedy tylko Annabel otworzyła drzwi do swojego pokoju, pokojówka podskoczyła jak 
podekscytowany terier.
    - Och, panienko, zamek pęka w szwach. Większość mieszkańców dwóch hrabstw jest już 
tutaj. Reszta wkrótce przybędzie. I to nie tylko szlachta! W izbie czeladnej szpilki się nie 
wciśnie.
    293
    - Przybyli, żeby uczcić nasz ślub - odparła Annabel i na samą myśl o tym poczuła zawrót 
głowy.
    - Może niektórzy! - prychnęła Elsie. - Głównie zjechali się po to, aby za darmo napełniać 
brzuchy, jak mówi pani Warsop. Podobno są już tylko resztki masła. Pani Warsop wysłała 
ludzi do wioski po wszystko, co tylko mogą znaleźć. Wygląda jednak na to, że najszybciej 
skończy się whisky. Ci tam na dole już są pijani, a to nawet jeszcze nie południe. Kobiety 
również. Moim zdaniem niektóre z nich wcale nie zachowują się jak damy. Pani Warsop 
mówi, że hrabina wezwała Croganów dziś rano. A ludzie gadają, że Croganowie tak piją 
codziennie.
    Annabel nie wiedziała, co odpowiedzieć, usiadła więc przed lustrem i poprosiła, aby 
Elsie wyszczotkowała jej włosy.
    - Pani Warsop potrzebuje każdej pary rąk do pracy, aby dać sobie radę z obsługą. A 
wygląda na to, że służba Croganów nie garnie się do pomocy. Zachowują się na równi z 
innymi gośćmi. Nie rozumiem tylko - ciągnęła Elsie, nie przerywając szczotkowania
    - dlaczego są tak ordynarni. Gdyby nie mój respekt dla pani Warsop, miałabym im dużo 
do powiedzenia. Bo im bardziej człowiek się liczy ze słowami, rozmawiając z hołotą, z tym 
mniejszym szacunkiem się odnoszą. - Elsie się nachmurzyła. - Podobno córka lady McFeifer 
zamierzała poślubić jego lordowska mość. Chociaż z tego, co się słyszy w izbie czeladnej, 
połowa hrabstwa chciała wydać swoje pannice za lorda Ardmore'a. - Odłożyła szczotkę.
    - Przygotowałam tę francuską suknię, której jeszcze pani nie miała na sobie.
    - Ależ Elsie - zaprotestowała Annabel. - Nie mogę zejść do nich w balowej sukni.
    - Musi pani - odparła pokojówka. - Wszyscy tam plotkują. Pytają, dlaczego jego 
lordowska mość żeni się z panią, zamiast z córką lady McFeifer. Zerknęłam na tę dziewczynę 
w przelocie. Dosyć ładna, ale bardzo krzykliwa. Od razu widać, że nie nadaje się na hrabinę. 
Nie to co pani...
    294
    - Proszę cię, Elsie.
    Annabel zagryzła wargę. Suknia była uszyta z bladozłotej krepy. Dół zdobiły maleńkie 
różyczki przeplecione zieloną 'wstążką. Taką suknię wkłada się na wielki bal, z uwagi na 
bardzo głęboki dekolt i mały tren. Z drugiej jednak strony, była wytworna i kosztowna, co 
mogło dodawać pewności siebie.
    - Do tego damy podwójny sznur pereł od pani Fel ton - zdecydowała Elsie. -1 więcej 
różyczek we włosy.
    - Dobrze. - Annabel westchnęła. - Ale nie zgadzam się na te pantofle.
    Elsie spochmurniała. Annabel zastanawiała się, jak to się stało, że pokojówka rządziła 
nią, zamiast ona pokojówką.
    W chwili, gdy postawiła ozdobioną klejnotami stopę na kamiennych stopniach 
prowadzących do głównego holu, gwar nagle ucichł. Około pięćdziesięciu osób gwałtownie 
zadarło głowy. Setka oczu patrzyła na Annabel. Jedynie lokaj przy głównych drzwiach tylko 
na chwilę podniósł wzrok, po czym odwrócił głowę. Wszyscy pozostali wyglądali jak 
sparaliżowani.
    Annabel zatrzymała się, aby zaspokoić ich ciekawość i uśmiechnęła się promiennie. 
Twarze w dole natychmiast zareagowały uśmiechem. Annabel pokonała ostatnie stopnie 
schodów i stanęła w holu.
    Lady Ardmore przecisnęła się przez tłum.
    - Panno Essex! - zawołała. - Uroczyście panią witam na zamku Ardmore'ów.
    Twarze zebranych uśmiechnęły się jeszcze szerzej.
    -Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę być z wami - powiedziała Annabel, składając 
głęboki ukłon.
    Większość gości tłoczyła się przy frontowych drzwiach. Lokaje wchodzili i wychodzili, 
uginając się pod ciężarem szynek i alkoholu, zadając kłam uwagom Elsie na temat braków w 
zamkowej spiżarni. Po godzinie do uszu Annabel dobiegł przejmujący pisk, który z każdą 
chwilą narastał.
    295
    Lady Ardmore dwoiła się i troiła, starając się być wszędzie. Przechodziła od jednej grupy 
do drugiej, witała się z przyjaciółmi i wydawała dyspozycje służbie. Teraz podeszła do 
Annabel.
    - Zbliża się najważniejszy punkt programu. Za chwilę wejdą dudziarze. Gdzie Ewan?
    Annabel pokręciła głową.
    - Nie widziałam go.
    - Ardmore! - zawołała Nana, rozglądając się dookoła. W pew nej chwili przy frontowych 
schodach zauważyła Maca nadzoruj;| cego wniesienie pieczonego prosięcia. - Mac, znajdź 
koniecznu Ardmore'a! - poleciła. - Zbliżają się dudziarze.
    Rządca nadstawił ucha, po czym szybko wybiegł na zewnąti/ i skierował się do stajni. 
Zanim jednak zdążył wrócić, na drodze wiodącej do zamku pojawił się tłum mężczyzn 
prowadzony prze/ dudziarzy i dwóch popisujących się tańcem mężczyzn.
    Lady Ardmore wyciągnęła Annabel na zewnątrz, gdzie zatrzy mały się na szczycie 
schodów. Tłum na dziedzińcu rozstąpił się, pozwalając dudziarzom wejść po stopniach na 
górę.
    - Oto przywódcy klanu Croganów! - powiedziała Nana, starają się przekrzyczeć 
przejmujące zawodzenie piszczałek. - Wesele to dl.i nich pretekst do zabawy. Chociaż w 
zwykły dzień też balują.
    - To wasi sąsiedzi, tak? - zapytała Annabel, obserwując dwóch mężczyzn, którzy na wpół 
idąc, na wpół tańcząc, pokonywali kolej ne stopnie schodów. Nie robili zbyt dobrego 
wrażenia. Płomienno rude włosy sterczały im na czubku głowy. Mieli na sobie kilty, a ich 
owłosione grube nogi przyprawiały o dreszcz zgrozy.
    - Ciekawe, gdzie jest Ewan. Powinien...
    Ale cokolwiek Ewan powinien, nie było ważne, gdy Crogano-wie chwiejnym krokiem 
dotarli na szczyt schodów, uśmiechając sic obleśnie i mierząc Annabel wzrokiem od stóp do 
głów jak lalkę n;i wystawie.
    - No, no, ale cacko! Co, Crogan? - powiedział ten niższy.
    -A jakże! - zgodził się wyższy. - Myślę... Wiesz, o czym myślę, Crogan?
    296
    - Nikogo to nie interesuje - wtrąciła się lady Ardmore. - Szturchnęła jednego z nich laską. 
- Zachowujcie się przyzwoicie. - Ostry ton jej głosu sprawił, że Croganowie przymrużyli 
oczy.
    - Nazywacie się tak samo? - zapytała Annabel, usiłując się cofnąć przed ich oddechem.
    - Bardzo ładna - zwrócił się do brata niższy Crogan, patrząc łakomie na dekolt Annabel.
    Znów się cofnęła.
    -Wiesz co, braciszku? - zagadnął drugi Crogan i zarechotał. -Jeśli nasz mały mnich 
zdecydował zatrzymać dla siebie to, co najlepsze, nie możemy mu tego zazdrościć. Ale nie 
wolno nam też zapomnieć o starych zwyczajach.
    Zanim Annabel się zorientowała, co się dzieje, silne, męskie ramię objęło ją i pociągnęło 
w dół. W ostatniej chwili ujrzała, jak reszta klanu Croganów przewraca ludzi Ewana na 
ziemię, podczas gdy wyższy Crogan wynosił ją przerzuconą przez ramię.
    - Co ty wyprawiasz?! - krzyczała, tłukąc pięściami w jego umięśnione ramię.
    Mężczyzna biegł zdumiewająco szybko, biorąc pod uwagę, że jeszcze przed chwilą z 
trudem trzymał się na nogach. Po kilku sekundach byli już wśród drzew. Crogan przedzierał 
się przez gąszcz, a jego brat, sapiąc, podążał za nim, jakby dokładnie wiedział, dokąd 
zmierzają.
    - Co ty wyprawiasz? - zaprotestowała ponownie i tym razem zdołała chwycić go za 
włosy i pociągnąć z całej siły.
    - Ooch! -jęknął, opuszczając Annabel na ziemię, ale nie zwalniając uścisku. - Myślałem, 
że jesteś Szkotką. Tak mówili.
    - Bo jestem! - Annabel patrzyła na niego z wściekłością.
    -A niech mnie diabli! Ale z ciebie ślicznotka! - zawołał, znów gapiąc się na jej dekolt.
    - Lord Ardmore zabije was, jeśli mnie tkniecie - syknęła.
    - Nigdy byśmy tego nie zrobili - odparł ten grubszy. - Ale ty jesteś Szkotką.
    297
    -A co to ma do rzeczy? - zawołała. - Puśćcie mnie natycli miast!
    - Nasi bracia już załatwili się z Ardmore'em - wyjaśnił chudszy.
    - A tymczasem my mamy ciebie. Dawaj pióra, Crogan.
    -Co?
    - Zaraz będziesz czarniutka - rzekł, szczerząc zęby w uśmiech 11
    - Chyba wiesz, co to znaczy? A może jednak nie pochodzisz z tych stron?
    - Nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz - odparła. Grubszy wyjął z plecaka torbę z 
piórami.
    - Trzeba cię pomalować - powtórzył. -Jaka szkoda, że masz IU sobie taką śliczną suknię. - 
Wyciągnął rękę, żeby dotknąć koronki przy dekolcie. Może...
    Ale Annabel, widząc zbliżającą się brudną łapę, wrzasnęła jesz cze głośniej.
    Crogan aż podskoczył.
    - Uspokój się! - nakazał. - Nie zrobimy ci krzywdy!
    Ale Annabel nie zamierzała dać za wygraną. Kiedy potężna łap.i znalazła się na jej 
ustach, wbiła zęby w palce, potem znowu zaczęła krzyczeć.
    - Do diabła, Crogan - burknął. - Dawaj syrop. Ona jest jeszcze gorsza niż babka 
Ardmore'a. Myślę...
    Nagle Annabel kopnęła go z całej siły.
    - Auu! - syknął. - Chyba powinniśmy zmówić kilka zdrowasiek za biednego Ardmore'a.
    Niższy Crogan skończył mieszanie ciemnej mazi. Annabel szarpnęła się i zaczęła 
krzyczeć ile sił w płucach. Dookoła, oprócz jej wrzasku i sapania Crogana, który usiłował ją 
przytrzymać, panowała cisza. Gdy nieoczekiwanie Annabel usłyszała ostry głos:
    - Zostaw ją!
    - Pomocy! - zawołała. Już zamierzała znów ugryźć Crogana, gdy ten głośno jęknął, 
wypuścił jej ramię i osunął się na ziemię.
    Annabel straciła równowagę i runęła na igliwie. Trwało to jakiś czas, zanim wygrzebała 
się z plątaniny korzeni i liści. Włosy przesła-
    298
    . : 1
    niałyjej oczy, tak że przez chwilę nic nie widziała. Odgarnęła pukle z twarzy i podniosła 
wzrok.
    Rosy stała nad niższym Croganem z ogromnym kamieniem w ręku. Potężny Szkot leżał 
nieprzytomny, a Rosy najwyraźniej była bardzo z siebie dumna; jej twarz nie zdradzała 
żadnych oznak szaleństwa.
    - Uderzyłam go - oznajmiła po prostu.
    -Tak - potwierdziła Annabel, spoglądając na dziewczynę ze zdumieniem, i nagle do jej 
uszu dobiegł kolejny głuchy odgłos. Odwróciła się szybko.
    Ewan stał nad leżącym na ziemi większym Croganem i bił go bez litości.
    -Jeśli kiedykolwiek ośmielisz się znowu jej dotknąć - powiedział i wymierzył kolejny 
cios - to cię zabiję. - Głowa mężczyzny opadła bezwładnie. - Słyszysz mnie, Crogan? - 
syknął.
    - Taak - wykrztusił z trudem mężczyzna. -Ja nie chciałem...
    - Dotykałeś jej - powtórzył Ewan. Podniósł Szkota jak worek kartofli i puścił na ziemię.
    - Nie chciałem -jęknął Crogan. - Na Boga, nigdy się już do niej nie zbliżę. To nie ja - 
zawodził. - To twoja... ba...
    Pięść Ewana znowu wylądowała na szczęce nieszczęśnika. Crogan jęknął, zatoczył 
oczami i stracił przytomność.
    - Ewanie! - szepnęła Annabel, kładąc mu rękę na ramieniu, podczas gdy on unosił 
Crogana i potrząsał nim, aby oprzytomniał.
    - Pójdę po ojca Armailhaca - powiedziała Rosy. Jej głos brzmiał czysto i pewnie jak 
dzwon. Pobiegła, a Annabel przytuliła się do Ewana.
    Ardmore rzucił Crogana na stertę liści. Ciężko dyszał, jakby przebiegł z piętnaście 
kilometrów. On, Ewan Poley lord Ardmore, po raz pierwszy w życiu stracił nad sobą 
panowanie. No, może niezupełnie pierwszy.
    Spojrzał na Annabel spod oka i odetchnął z ulgą. Przestraszyli ją tylko, ale nie zrobili nic 
złego. Pióra leżały na ziemi, a lepka ciemna ciecz wsiąkała we włosy drugiego Crogana.
    299
    Tak więc straszny obraz, jaki stanął mu przed oczami, gdy usłyszał jej krzyk, okazał się 
nieprawdziwy. Nie zgwałcili Annabel. To był kolejny pijacki żart Croganów.
    Spojrzał na Annabel... i niemal zamknął oczy, porażony jej urodą: potargane włosy 
koloru złota, kuszące, piękne oczy i twarz - inteligentna, odważna.
    - Nic ci nie jest? - wyszeptała.
    - Nawet nie odważył się mnie dotknąć, pijany dureń - odparł Ewan.
    - Pijany czy nie, jestem taka szczęśliwa, że mnie uratowałeś, Ewanie.
    - Byłem gotów go zabić - rzekł powoli. - Zabić - powtórzył. - Pamiętasz, kiedyś 
twierdziłem, iż nie mógłbym zrobić czegoś, co zgubiłoby moją duszę?
    Skinęła głową.
    - To wcale nie byłoby takie trudne. Kiedy zobaczyłem, że cię dotyka... - Umilkł. - 
Mógłbym go wtedy zabić i powtarzać to bez końca. -W jego głosie było jakieś dzikie 
okrucieństwo, które zmroziło Annabel. - Na Boga, Annabel, to nie jest pytanie o to, czy po-
trafiłbym skazać swoją duszę na potępienie. Pytanie brzmi: ile razy skazywałbym swoją duszę 
na potępienie? Zapytaj mnie więc.
    - Ile razy? - powtórzyła cicho, wpatrując się w jego twarz. Wstrzymała oddech, czekając 
na odpowiedź.
    - Aż zamkną się za mną bramy piekieł - odparł matowym głosem.
    - Och, Ewanie - wyszeptała, ujmując w dłonie jego twarz. -Ja nie mogę... -W jej oczach 
zalśniły łzy.
    - Dlaczego płaczesz? - spytał, ale czuł, jak ogromny ciężar spada mu z serca. - Do chwili 
kiedy cię poznałem, nigdy nie wstąpiłem na drogę grzechu. Teraz zaczynam tracić nad sobą 
panowanie. Zmieniłem się... omal nie zabiłem sąsiada.
    Zaczęła się śmiać, ale łzy wciąż napływały jej do oczu. Całowała Ewana po twarzy, 
kochała go, uwielbiała jego zapach i smak. Ob-
    300
    jął ją, przerywając gorącym pocałunkiem lawinę lekkich jak motyle muśnięć wargami.
    - Annabel? - wyszeptał po chwili. Jego głos był szorstki i matowy. - Czy wybaczyłaś mi 
już, że pożądam cię aż tak bardzo?
    Spojrzała na niego spod półprzymkniętych powiek i zaczęła się śmiać.
    - Kocham cię - wyznał ochrypłym głosem. - Ale, do licha, Annabel, nawet wtedy gdy 
usiłuję cię nie pragnąć, to mi się nie udaje.
    Znowu się roześmiała.
    - Nigdy nie mogłeś tego zrozumieć, prawda?
    -1 chyba nigdy nie zrozumiem. Nie wiem, co w tym zabawnego, że byłem bliski zabicia 
sąsiada. Położyła dłoń na jego sercu.
    - Powiedziałeś, że mógłbyś dla mnie skazać swoją duszę na potępienie.
    - Ale czy to powód do dumy?
    - Dla mnie tak - odparła. - Nikt nigdy nie cenił mnie aż tak bardzo, Ewanie.
    -A ja nie jestem pewien, czy kiedykolwiek zależało mi na kimś aż tak bardzo. 
Oczywiście kocham Gregory'ego, Rosy i Nanę, ale... -Umilkł.
    Uśmiechnęła się przez łzy.
    - Mówiłeś, że nie zależy ci na pieniądzach...
    - Ale zależy mi na tym, aby ciebie nie stracić - odparł. - Prędzej bym umarł, niż pozwolił 
ci odejść.
    Annabel mogłaby przysiąc, że w jego oczach pokazały się łzy.
    - Czy będziesz strzegła mojej duszy, Annabel Essex? - zapytał z wyjątkowo mocnym 
szkockim akcentem.
    - O tak - wyszeptała. - Tak, tak, Ewanie Poley. A ty, czy będziesz strzegł mojej?
    - To dla mnie zaszczyt - wyznał cicho. - Ukochana.
    301
    Rozdziaf35
    K,
    Jedy przyszła hrabina Ardmore pojawiła się tego wieczoru w drzwiach wielkiej sali 
balowej, wszystkim gościom zaparło dech w piersiach. Panna Annabel Essex była absolutnie 
doskonała, jak francuska lady w La Belle Assemblee od czubków ozdobionych klejnotami 
pantofelków do perfekcyjnie upiętych loków. Lady McGuire odwróciła się z nachmurzoną 
miną, ale jej córka Mary nie kryła zachwytu.
    - Spójrz tylko na tę suknię, matko - powiedziała. - Nic dziwnego, że Ardmore mnie nie 
chciał.
    - To francuski model - prychnęła lady McGuire, po czym diametralnie zmieniając 
wygłaszaną w ciągu ostatnich trzech lat opinię, dodała: - Ardmore to kiepska partia. Z tymi 
mnichami i obłąkaną kobietą w domu. - Skinieniem głowy wskazała na pulchnego i niezbyt 
wysokiego młodego lorda, który kręcąc się po sali, usiłował zwrócić na siebie uwagę 
przyszłej hrabiny. - Buckston byłby dla ciebie odpowiednim kandydatem.
    Panna Mary wydęła usta.
    - Buckston nie ma zamku i jest gruby. Poza tym... - Obserwowała lorda Ardmore'a, jak 
idzie powitać narzeczoną. Patrzył na pannę Essex tak, jakby nigdy dotąd nie widział kobiety. - 
Z takim entuzjazmem Buckston chyba spogląda tylko na pieczonego indyka.
    Lady McGuire rozejrzała się po sali. Po chwili wolno pokiwała głową, jakby 
przypomniała sobie coś z odległej przeszłości.
    -Dzisiejszego wieczoru, Mary, zebrała się tu cała szkocka śmietanka towarzyska. Znajdź 
kogoś, kto będzie wpatrywał się w ciebie jak w obraz. Jesteś piękną młodą kobietą, nie 
zapominaj o tym!
    Ale Mary obserwowała, jak Ardmore i panna Essex tańczą ze sobą i jak ona śmieje się do 
niego.
    - Matko! - zawołała piskliwym głosem. - Tylko spójrz na nich! Lady McGuire 
przymrużyła oczy.
    .'•?' . .'•?. ' • '• ' 302 : , ' •', '• ''?•?''? '.?-
    - Co za maniery! - prychnęła. - Nigdy się z czymś takim nie spotkałam!
    - On ją pocałował przy wszystkich - powiedziała Mary z zazdrością.
    W drugim końcu sali balowej Imogen przyciągnęła do siebie swoją młodszą siostrę i 
wzięła ją w objęcia. -Widziałaś? - szepnęła.
    - Oczywiście - odparła Josie. -A więc twój plan zadziałał, a mój nie - stwierdziła z żalem.
    - Nie miałam żadnego planu - powiedziała Imogen, ale jej twarz promieniała radością. 
Ewan wciąż tańczył z Annabel, nie odrywając od niej wzroku. Tak wyglądał człowiek 
szaleńczo zakochany. - To lady Ardmore go miała.
    - Naprawdę? Wspaniały fortel. Muszę ją zapytać o szczegóły -odparła Josie. - Do mojego 
studium o zakochanych mężczyznach.
    Minęło wiele godzin, zanim Ewanowi udało się zostać z Annabel sam na sam. Wydawało 
się, że tańczy z każdym pijanym Szkotem w całym kraju. Tracił ją z oczu i natychmiast 
musiał ją odnaleźć, aby się upewnić, czy nie jest obściskiwana przez jakiegoś nadmiernie 
rozentuzjazmowanego członka klanu. Ojciec Armailhac podszedł do Ewana, który oparty o 
ścianę obserwował Annabel.
    -Wyglądasz, jakbyś liczył wszystkie otrzymane od Boga dobrodziejstwa - zauważył z 
uśmiechem.
    -1 mam co liczyć - odparł Ewan. - Czy Rosy powiedziała coś więcej?
    - Nie. Wątpię, aby kiedykolwiek stała się rozmowna. Ale to, co się wydarzyło w lesie, 
mimo tragicznych okoliczności, okazało się dla niej prawdziwym błogosławieństwem. 
Broniła się, a raczej myślała, że się broni, i w efekcie odzyskała głos. Istny cud.
    Ewan nie spuszczał Annabel z oczu. Ojciec Armailhac się uśmiechnął.
    - To może przerażać, jeśli się pokocha kogoś po tym, gdy się straciło tak wiele jak ty - 
powiedział.
    Ewan spojrzał na zakonnika ze zdumieniem:
    303
    - Tak właśnie... powiedziała Annabel. Armailhac uśmiechnął się szeroko.
    - Czyż więc nie okazałem się najmądrzejszym człowiekiem w Szkocji, wysyłając cię do 
Londynu?
    Ewan nagle wziął staruszka w ramiona.
    - Oczywiście - odparł. W końcu Ewanowi udało się porwać Annabel do swojego gab
    netu i ułożyć wygodnie na kanapie przed kominkiem.
    Najpierw ją pocałował. Zamknęła oczy i poddała się mu z ufnością, która zawsze tak 
mocno chwytała go za serce. Teraz było to dla niego jasne. Zakochał się w chwili, gdy ją 
zobaczył przy posągu egipskiej bogini.
    Uniósł brodę Annabel i musnął wargami słodkie usta.
    - Spójrz na mnie - poprosił.
    Otworzyła oczy, senne ze zmęczenia, pełne pożądania i miłości.
    - Kocham cię - wyznał drżącym z namiętności głosem. Uśmiechnęła się i nieoczekiwanie 
w jej oczach znowu zalśniły
    łzy
    - Och, Ewanie, nigdy tego nie rozumiałam, cały czas martwiłam, się o pieniądze i 
planowałam znaleźć męża, który będzie mnie pożądał...
    Otworzył usta, ale pokręciła głową.
    - Tylko to się liczyło. Myślałam, że jedwabie zapewnią mi bezpieczeństwo.
    Pocałowała go w policzek.
    - Nie miałam pojęcia, że... liczy się tylko miłość - wyszeptała. - Chcę się poczuć 
bezpieczna.
    Bardzo powoli pochylił głowę i ich usta się spotkały. I ten pocałunek był jak wszystkie 
poprzednie: słodki, namiętny, pełen uczucia.
    Potem Ewan, ku swojemu zdumieniu, zaczął ględzić coś o miłości jak niewydarzony 
poeta.
    - Stajesz się romantyczny! - zakpiła Annabel, ale w jej głosie brzmiała radość.
    304
    - A ty nie? - zapytał. - Kichasz mnie, Annabel, obiecałaś, że będziesz zawsze kochała. 
Zamierzam trzymać cię za słowo przez kolejne siedemdziesiąt lat. Jesteś Ve mnie zakochana. - 
Musnął wargami jej powieki. - Nieprzytomnie _ dodał, całując nos. - Bezgranicznie. - Dotarł 
do ust.
    - Tak - odpowiedziała, obejmując go za szyję. - Och tak, Ewa-nie.
    - A ja w tobie jeszcze ba^zjej _ wyszeptał.
    Ogień zaczął przygasać, "Wyrzucając od czasu do czasu snop iskier w otchłani ciemnego 
kornie, w ogromnym zamku zaległa cisza, gdy wszyscy goście udali się m spoczynek.
    Ewan zastanawiał się, jak; zabrać Annabel na górę, gdzie czekało na nich ogromne, 
wygodne toze Kanapa była też wygodna, ale zdecydowanie za krótka.
    - Ewanie - powiedziała cicno Annabel i zaczęła mu zdejmować fular. Cóż, powinien 
zabrać narzeczoną na górę, zanim zostaną odkryci i wybuchnie skandal. - Pamiętasz króliczy 
pocałunek? - Musnęła wargami jego kark i wsnnęła dłonie pod koszulę.
    - Chyba będę musiał sohie przypomnieć - wymruczał.
    - A pamiętasz, jak zapytałam, co może być jego odpowiednikiem? -Jej oczy lśniły w bla^u 
ostatnich płomieni na kominku.
    - Odpowiednikiem? - zc}umiał się, ale jej dłonie już wędrowały po okolicy jego pasa. - 
Nie!
    - Co jest dobre dla gęsi, jest tez dobre dla gąsiora - stwierdziła z powagą i zaczęła muskać 
wargami jeg0 pierś, posuwając się jednocześnie w dół.
    Ewan podjął ostatnią pr^bę odwiedzenia Annabel od tego zamiaru.
    - Nie musisz... - wymar^j-c,,.^ z trudem łapiąc powietrze. Uśmiechnęła się.
    - Zamknęłam drzwi. -Ale...
    - Nie chcesz, abym to zrobiła? Zamrugał gwałtownie.
    20 - Droga do marzeń 305
    - Żadna prawdziwa dama... - Nie wiedział, jak to wyrazić.
    - Ewanie - wyszeptała. - Chcesz tego? Odpowiedz szczerze. Nie było innego wyjścia.
    - Tak - odparł w końcu. - Niczego nie pragnąłbym bardziej. Rozpromieniła się.
    -Wtakim razie...
    Rozdział 36
    Kilka miesięcyj>óźniej
    J akposzło dzisiaj? - zapytała Annabel.
    - To najbardziej irytujące zajęcie pod słońcem - odparła Josie.
    - Po prostu nie potrafię tańczyć. ,
    Annabel się roześmiała. .
    - Podejrzewam, że masz kłopot z liczeniem w myślach kroków. -Jestem okropna - 
wyznała Josie. - Monsieur Jaumont stracił
    już nadzieję, że coś ze mnie wydusi. A najgorsze, że... Gregory nie ma z tańcem żadnych 
problemów.
    - Rzeczywiście, co za ironia losu - odparła Annabel, śmiejąc się szeroko.
    Josie zdecydowała spędzić zimę w Szkocji. Ona i Gregory byli w takim wieku, że jedno 
chciało rządzić drugim.
    - On sunie po parkiecie, jakby instynktownie wiedział, co robić
    - powiedziała smętnie Josie. - A mnie wszystko się plącze, wpadam w panikę i monsieur 
Jaumont znowu krzyczy. - Westchnęła. - Lepiej wrócę do pokoju szkolnego. Panna Flecknoe 
jest cała w nerwach z powodu pogody. Śnieg zawsze wprawiają w zły nastrój. Mieliśmy 
wybrać się w odwiedziny do Rosy i dzieciaków, ale rzeczywiście drogi są zasypane.
    Rosy mieszkała teraz w sierocińcu, godzinę drogi od zamku. Ewan zbudował dla niej 
mały dom, gdzie ze swoją opiekunką spę- f
    306
    dzała czas na zabawie z dziećmi. Maluchom nie przeszkadzało, że Rosy niewiele mówi. 
A ponieważ mężczyźni rzadko tam zaglądali, więc Rosy była szczęśliwa.
    Niestety zima już na dobre zagościła w górzystym rejonie Szkocji i mieszkańcy zamku 
nie mogli odwiedzać Rosy tak często, jak by tego pragnęli. Była polowa października i mieli 
już pierwszą burzę śnieżną. Annabel leżała na szezlongu w sypialni, sennym wzrokiem 
obserwując, co dzieje się za oknem. Początkowo płatki śniegu wirowały w powietrzu, ale 
teraz nastała prawdziwa zamieć. Śnieg zasypywał okna. Pnącza porastające mury uginały się 
pod jego ciężarem.
    Może najwyższy czas uciąć sobie drzemkę? Położyła się na boku, gładząc ręką brzuch. 
Dziecko poruszyło się w niej, budząc się do życia. Teraz miała wrażenie, jakby tańczyło z 
płatkami śniegu. Uśmiechając się, narzuciła na siebie koc i zapadła w sen.
    Minęły długie dwa tygodnie, odkąd Ewan widział ostatnio żonę. Wyjechał do Glasgow w 
interesach, ale umowa, która miała być szybko zawarta, wymagała dłuższych negocjacji i 
Ewan bardzo się denerwował, że tak długo jest poza domem.
    Przekręcił gałkę w drzwiach i cicho je otworzył. Annabel leżała na boku, z dłonią pod 
policzkiem. Włosy miała upięte wysoko, a kilka lśniących pukli opadało swobodnie na 
ramiona. Obudził ją pocałunkiem.
    W półśnie objęła go za szyję. Musnął jej usta.
    - Spróbowałem ciebie ijuż jestem pijany - wyszeptał. Annabel uśmiechnęła się, ale na jej 
czole znów pojawiła się mała
    fałdka.
    - Co się stało, skarbie? - spytał cicho, całując jej powieki i brwi.
    - Czy ty naprawdę mnie pragniesz?
    Cofnął się zaskoczony i patrzył na nią ze zdumieniem. Jego żona była najpiękniejszą, 
najbardziej pożądaną kobietą na świecie: subtelna twarz, delikatne brwi, migdałowe oczy, 
usta kuszące nawet wtedy, gdy się gniewała.
    - Oczywiście - zapewnił, przechylając jej twarz do pocałunku. - Jak możesz w to wątpić ?
    307
    Annabel zawahała się, ale musiała to powiedzieć.
    -Jestem taka gruba! Nie jestem już wcale pociągająca!
    Roześmiał się.
    -Ajeśli przestaniesz mnie pragnąć, ponieważ stanę się niezdarna? Proszę, odpowiedz 
szczerze - dodała. - Go, jeśli będę musiała leżeć w łóżku miesiącami? Jeśli obsypią mnie 
krosty? Albo moje nogi zmienią się w słupy? Nana mówiła, że niektóre kobiety nie chcą się 
kochać, aż urodzą dziecko, a niekiedy nawet dłużej.
    - Tęskniłem za tym, aby się z tobą kochać - powiedział miękko. - Ale najbardziej nie 
dawało mi spokoju moje serce. Budziłem się w nocy, nie mogłem spać.
    - Naprawdę? - wyszeptała.
    Kiwnął głową i wjego oczach pokazały się wesołe iskierki.
    - Przysięgam.
    Odrzuciła okrycie i położyła jego dłoń na swoim imponującym brzuchu.
    Spojrzał na nią ze zdumieniem.
    -Wielki Boże, ależ to dziecko urosło przez czternaście dni! - zawołał, delikatnie 
obejmując jej brzuch.
    - Ojciec Armailhac nie byłby zachwycony, że wzywasz imię Boże nadaremno - rzuciła ze 
śmiechem Annabel. - Dwa dni temu przyszedł z wizytą lekarz. Myślę, że dziecko jest 
owocem naszej pierwszej nocy, Ewanie.
    Jego twarz rozjaśniała się w coraz szerszym uśmiechu.
    - W chacie Kettle'ów? To była cudowna noc. Położyła ręce na jego dłoniach.
    -Jak mówi ojciec Armailhac, to najwspanialszy dar, jaki mogliśmy otrzymać.
    Nie wstydził się łez, które zalśniły wjego oczach.
    - Ty nim jesteś. - Pocałował ją. - Moją żoną. Moim sercem. Moją ukochaną, piękną 
Annabel. Tylko spójrz na swoje piersi. -Wyciągnął nieśmiało dłonie. - Też urosły!
    - Nie będę zaprzeczać. - Zachichotała i radość przepełniła jej serce.
    ?-.? 308
    W chwilę potem czuła mocne pulsowanie w skroniach, gdy Ewan ją pieścił. Otworzyła 
oczy i zauważyła, że jego oczy stały się czarne jak smoła.
    - Kto by przypuszczał, że kobiety w tym szczególnym okresie mogą być takie piękne? - 
odezwał się chrapliwym głosem. - Musimy spać w oddzielnych pokojach, Annabel, jeśli nie 
chcesz, abym cię dotykał.
    Przesunął palcem po brodawce jej piersi. Annabel jęknęła i odruchowo uniosła biodra. 
Cofnął ręce i zachwiał się, kiedy usiłował wstać.
    - To będzie ciężka próba - sapnął, odgarniając włosy z czoła. Annabel się przeciągnęła. 
Tak dobrze nie czuła się od miesięcy.
    Dawno też nie czuła się taka piękna ani taka pożądana.
    - Może powinniśmy na nowo podjąć grę w pocałunki - zaproponowała.
    - Nie - odparł z cierpieniem na twarzy. - Tylko nie pocałunki. Wstała i znów się 
przeciągnęła. Odwrócił głowę.
    - Tak, to będzie ciężka próba - wymamrotał.
    Annabel uśmiechnęła się i wyprężyła, aby jeszcze bardziej wyeksponować piersi.
    - Dziewczyno, powinnaś mi pomóc - powiedział surowo mąż. - A nie patrzeć na mnie 
takim wzrokiem...
    Stłumiła śmiech.
    - Ależ to ja potrzebuję pomocy.
    - Wiesz, że zrobię wszystko, o co poprosisz, Annabel.
    -W takim razie - powiedziała cicho - chciałabym, ażebyś mi pomógł zdjąć suknię.
    Stał w milczeniu na środku pokoju.
    -A potem... - dodała głosem drżącym z pożądania - ...żebyś mnie pocałował tutaj. - 
Dotknęła piersi. -1 tutaj. -Wskazała brzuch. -I jeszcze...
    Błyskawicznie przemierzył pokój i wziął ją w ramiona.
    - Kocham cię, Annabel - wyznał głosem pełnym szczerości i oddania.
    ?:,; 309
    - Zapytaj mnie, jak bardzo ja cię kocham - dopominała się, ujmując w dłonie jego twarz. - 
Obiecuję uczciwą odpowiedź.
    -Jak bardzo mnie kochasz? - wyszeptał.
    - Mam w sobie tyle miłości, że wystarczy nam nawet po śmierci - odparła. - A teraz jesteś 
mi winien całusa. - W chwilę potem byli na łóżku i nic ich nie dzieliło oprócz rosnącego w 
niej nowego życia.
    A kiedy już się sobą nasycili, Samuel Raphael Poley, przyszły, lord Ardmore, szybko 
zasnął.
    Podziękowania
    Gorące podziękowania dla Billa Vernona z Tithe Farm Bed & Breakfast w Lo-uth, w 
Linconshire, za jego znakomitą stronę internetową dotyczącą Great North Road, jak również 
za cierpliwość do moich pytań i wiedzę.
    Panu Gordonowi Riddle'owi i panu Kehinowi Waite'owi, którzy zawsze chętnie 
dostarczali mi informacji na temat szkockich zamków. Historical Maritime So-ciety, grupie 
morskich zapaleńców, specjalizujących się w epoce napoleońskiej, którzy niestrudzenie 
udzielali mi odpowiedzi na pytania, choćby najbardziej idiotyczne.
    I wreszcie, zgłębi serca dziękuję swojej asystentce Franzece Drobin, recenzentce Jessice 
Benson oraz zespołowi trzydniowej burzy mózgów w północnej Minnesocie, którzy poświęcili 
swój czas i wyobraźnie dla stworzenia tej powieści.