Krentz Jayne Ann Sezamie otwórz się Rozdział pierwszy Obawiam się, że pani słoń niezbyt dobrze harmonizuje z tym otoczeniem -oznajmił w końcu Oliver Rain. W jego niskim, aksamitnym głosie pobrzmiewała nutka grzecznego ubolewania. - Po prostu się panu nie podoba. -Annie Lyncroft markotnie spoglądała na figurkę zwierzęcia i zachodziła w głowę, jak skierować rozmowę z zagadkowym Oliverem Rainem na sprawy, które chciała z nim przedyskutować. - Przyznaję, że jest wyjątkowo niepospolity - stwierdził Rain. - Podobnie jak większość moich klientów, z pewnością zadaje pan sobie pytanie, czy to jest dzieło sztuki czy zwyczajny kicz? 5 Jayne Ann Krentz - Interesujący problem - przyznał Rain. - Niewątpliwie ten słoń spełnia rolę zarówno użytkową, jak i dekoracyjną - powiedziała Annie, rzucając ostatnie rezerwy do bitwy o uratowanie transakcji. -W jego podstawce znajduje się niewielka skrytka. Bardzo użyteczna dla małych przedmiotów. - Mam wrażenie, że kłóci się nieco z charakterem tego pokoju - dyplomatycznie odpowiedział Rain. Annie miała poważne wątpliwości, czy cokolwiek oprócz samego Olivera Raina pasuje do jego heba-nowo-złoto-szarego gabinetu. Była niemal pewna, że Rain nie przepada za słoniami. Siedemdziesię-ciocentymetrowa figurka słonia z emaliowanej mozaiki, z pąsowymi pazurami i purpurową trąbą wyglądała przezabawnie, gdy tak sobie stała obok skalnego ogródka Zen zajmującego kąt gabinetu Raina. W rzeczywistości nie był to ogródek, przynajmniej według poglądów Annie. Nie było w nim ani odrobiny zieleni, ani listeczka. Kwiaty o intensywnych bar- wach kontrastowały z pierwotną doskonałością perłowego, szarego piasku. Całość mieściła się w czarnej drewnianej skrzyni. Piasek był skrupulatnie wygrabiony wokół pięciu odłamków skalnych. Arnie podejrzewała, że Rain całymi godzinami medytuje, w którym miejscu ułożyć poszczególne kamienie. To arcynudne zagadnienie estetyczne pociągało go niewymownie. Projektantka wnętrz, wynajęta przez Raina do urządzenia nowego, obszernego apartamentu na dwudziestym szóstym piętrze wieżowca, doskonale uchwyciła pedantyczną dokładność zleceniodawcy. Wszystkie pokoje oferowały bezkresne widoki na Seattle, zatokę Elliotta i obiekty olimpijskie w tych samych posępnych kolorach hebanowych, złotych i szarych, które przeważały wewnątrz pomieszczeń. 6 Sezamie, otwórz się W rezultacie powstała elegancka i surowa jaskinia, doskonale dopasowana do charakteru gospodarza, którego wielu ludzi uważało za groźnego drapieżnika. Owszem, słoń jest piękny, pomyślała Annie - lecz zupełnie nie pasuje do powściągliwego, niemal klasztornego otoczenia nowo urządzonego apartamentu Raina. Nie wyobrażała sobie, aby którykolwiek drobiazg z jej butiku dobrze tutaj wyglądał, ponieważ każdy z nich miał wyraźną domieszkę szalonej fantazji i był jedyny w swoim rodzaju. A Oliver Rain był wyraźnie pozbawiony polotu. - Przykro mi, ale ten słoń nie może tutaj stać -mruknął gospodarz. - Nie ma sprawy, ja też byłam tego pewna. Prawdę mówiąc, nie udało mi się nim zainteresować żadnego z moich klientów - powiedziała Annie poważnym tonem. - Jest w nim coś, co odstrasza ludzi. Być może te pąsowe pazury. - Całkiem możliwe. - No cóż, nie wyszło. - Najwyraźniej zrezygnowała z chęci namówienia Raina na słonia. - Prosił pan, żebym coś przyniosła, postanowiłam więc spróbować opchnąć tę figurkę. - To bardzo uprzejmie z pani strony. Doceniam szczerość. Może jeszcze trochę herbaty? - Rain sięgnął po emaliowany hebanowo-złoty dzbanek, który stał na czarnej tacy z laki. Annie obserwowała z zainteresowaniem, jak gospodarz napełnia jej filiżankę. Stożek białego światła ze stojącej na biurku lampy halogenowej podkreślał muskulaturę jego rąk. Nie były podobne do rąk typowych rekinów biznesu - szorstkie, w wielu miejscach stwardniałe, jakby ich właściciel dorabiał się fortuny raczej na żyznej roli niż na genialnych spekulacjach. 7 Jayne Ann Krentz W prostej czynności nalewania herbaty potrafił uwidocznić swój niepowtarzalny styl. Każdy gest był pokazem siły i wdzięku. Nawet najmniejszy ruch Raina działał jej na zmysły. Może dlatego, że każdy silnie kontrastował z głębokim spokojem, emanującym z całej jego postaci. Nie spotkała jeszcze mężczyzny, który tak doskonale panowałby nad sobą. Zerkała na niego, ostrożnie podnosząc napełnioną filiżankę. - Jeśli mam być szczera, w moim butiku „Sezamie, otwórz się" nie mam nic, co by panu odpowiadało. - To, że słoń mi nie odpowiada, nie oznacza, że żadna rzecz z pani sklepu nie wyda mi się ciekawa. - Oliver przyglądał się Annie z zainteresowaniem. - Nie podobała się panu karuzela, którą przyniosłam w poniedziałek - przypomniała. - No tak, karuzela. Przyznaję, że coś w niej było, ale te dziwaczne figurki w tym wnętrzu to kompletne nieporozumienie. - Zależy od punktu widzenia - powiedziała cicho Annie. Była głęboko przekonana, że piękna złocona karuzela, z kolekcją niezwykłych mitologicznych stworów, stanowiłaby wspaniały akcent w pokoju, w którym przebywa tak niezwykły i niemal równie mityczny Oliver Rain. Nikt o nim nie wiedział zbyt wiele, a to zawsze prowadzi do powstawania legend. Im mniej się o kimś wie, tym bardziej staje się on legendą w oczach świata. Spotkała go po raz pierwszy przed sześcioma tygodniami na zaręczynach jej brata, Daniela. Oczywiście, już wcześniej wiedziała o jego istnieniu, gdyż Daniel kiedyś pracował dla Olivera Raina, ale nigdy nie przedstawił go siostrze. Daniel Lyncroft był uznanym 8 Sezamie, otwórz się geniuszem elektroniki. Pięć lat temu Rain wynajął go do budowy kilku najnowocześniejszych systemów alarmowych swojego rozległego imperium. Gdy D a -niel założył później własną firmę elektroniczną, Rain poważnie zainwestował w jej rozwój, stając się w ten sposób jego jedynym wielkim protektorem finansowym. Daniel ostrzegał Annie, że Oliver prawdopodobnie nie skorzysta z zaproszenia na przyjęcie zaręczynowe. Niemal nigdy nie pokazywał się publicznie ani nie uczestniczył w spotkaniach towarzyskich. Jeżeli już gdzieś bywał, to tylko w kręgach o znacznie wyższej pozycji niż ta, którą zajmowali Lyncroftowie. Rodzinna fortuna, odbudowana od zera po tajemniczym zniknięciu jego ojca, była równie legendarna jak sam Rain. Pojawienie się czarnej limuzyny z Oliverem na tylnym siedzeniu sprawiło Danielowi miłą niespodziankę. Idealnie czarno-biały strój wieczorowy podkreślał spokój właściciela. Rain oczarował Annie od pierwszego spojrzenia. Nie był podobny do żadnego znanego jej mężczyzny. Otaczała go aura siły, namiętności i dumy, ujęta w żelazne karby samokontroli. Gdy kroczył przez szykowną restaurację, którą Daniel wynajął z okazji zaręczyn, ludzie instynktownie ustępowali mu z drogi. Annie rozumiała ten odruch. Postać tego mężczyzny niewątpliwie emanowała aurą niebezpieczeństwa. Przechodził przez tłum gości zaręczynowych jak lampart przez stado owiec. Z jednej strony Annie chciała natychmiast zrejtero-wać, z drugiej zaś pragnęła się zbliżyć do Raina bez względu na ryzyko. Zorientowała się, że Oliver pociąga ją z takich samych powodów, z jakich pasjonują ją 9 Jayne Ann Krentz niezwykłe przedmioty w jej butiku „Sezamie, otwórz się". Nie był przystojny w dosłownym sensie, ale wydawał się jej niezmiernie pociągający. Coś w podświadomości Annie reagowało na jego osobę. Już samo spojrzenie Raina powodowało, że jeżyły się jej maleńkie włoski na karku. Tej nocy na przyjęciu zaręczynowym starała się zapamiętać wszystko, co dotyczyło Olivera: od szarych, trudnych do opisania oczu, do kontrolowanych, kamiennych rysów twarzy. Miał czarne włosy, zbyt długie jak na rekina finan-sjery. Sięgałyby mu ramion, gdyby nie były nisko związane w kitkę. Jego ponura, surowa twarz, zdradzająca nieugiętą siłę woli, i wyrachowany, inteligentny wzrok pozwalały Annie oszacować jego wiek na okolice czterdziestki. Był mężczyzną, który nie musiał liczyć na swój wygląd czy wdzięk, aby osiągać wszystko, czego tylko zapragnął. Po prostu wyciągał rękę i brał. Rain został na przyjęciu najwyżej pół godziny. Trzymał się z dala od tłumu, nie licząc krótkiej rozmowy z Danielem podczas prezentacji narzeczonej oraz wymiany kilku zdań z Annie. Stał samotnie w miejscu, którego inni nie ważyli się zajmować, i popijał szampana. Tłumy gości opływały go dookoła jak wody przypływu samotną wyspę. Tańcząc z kolegami Daniela, Annie wyraźnie czuła na sobie nieustępliwy wzrok Raina, nie poprosił jej jednak do tańca. W ogóle nie tańczył. Kiedy Oliver Rain opuścił przyjęcie bez pożegnania, Annie opanowało uczucie zawodu. Po jego odejściu przygasł w niej płomień podniecenia, który w obecności tego mężczyzny rozjarzył się żywym blaskiem. Przyglądała się dyskretnie, jak Daniel odprowadza 10 Sezamie, otwórz się Raina do oczekującej limuzyny. Przez chwilę obaj cicho rozmawiali, po czym Oliver zerknął w okno, w którym stała Annie, jakby cały czas wiedział, że go obserwuje. Pożegnał ją nieznacznym, lecz wytwornym skinieniem głowy, wsiadł do limuzyny i odjechał w deszczową noc. - Rain jest człowiekiem interesującym, ale niebezpiecznym - powiedział później Daniel. - Nigdy nie wiadomo, co myśli. Przypuszczam, że nikomu nie ufa. Pracując z nim zauważyłem, że ma obsesję na punkcie zbierania informacji o ważniejszych pracownikach oraz osobach, z którymi prowadzi interesy. - Kartoteki? - To bardziej przypomina dossier, jakie kompletują służby specjalne - sprostował Daniel krzywiąc się. -Zawsze twierdził, że poufne informacje o sprawach osobistych dają mu przewagę nad innymi. - Myślę, że poczucie takiej dominacji jest niezwykle ważne dla ludzi jego pokroju - zauważyła Annie z zadumą. - On chce niezależnie od okoliczności wszystkimi kierować. Powinnaś zapamiętać, że Oliver Rain zawsze realizuje swoje zamiary i nikomu nie zdradza, co właściwie chce osiągnąć, dopóki nie jest gotowy. To samotnik. Nie gra zespołowo. - Czyżby był gangsterem? - Nagle zaniepokoiła się, że brat może mieć powiązania z kryminalistą. Daniel roześmiał się w głos. - Jeśli to prawda, to grzebie trupy tak głęboko, że nikt ich nigdy nie znajdzie. - Dlaczego, do diabła, pozwalasz, by ci pomagał, jeżeli nie masz do niego zaufania? Daniel spojrzał na siostrę nie ukrywając zaskoczenia. 11 Jayne Ann Kreutz - Nigdy ci nie mówiłem, że mu nie ufam. Powiedziałem tylko, że jest niebezpieczny. - Jaka to różnica? - Wielka. - Co jeszcze o nim wiesz? - Annie objęła się rękami czując ciarki na plecach. - Niewiele, chociaż z nim pracowałem. Ten człowiek jest żywą legendą. - Dlaczego? - dopytywała się. - Przed piętnastoma laty jego ojciec porzucił rodzinę. Nie znam wszystkich szczegółów, ale obiło mi się o uszy, że kilka miesięcy przed zniknięciem namówił niektórych przyjaciół do zainwestowania w pewne przedsięwzięcie. - Domyślam się, że pieniądze tych inwestorów zniknęły razem z ojcem Olivera? - Zgadza się. Co więcej, Edward Rain spieniężył cały swój majątek i gotówkę zabrał ze sobą. Rodzina pozostała z niczym, nie licząc góry długów. - Coś słyszałam o tym wydarzeniu. Gazety rozpisywały się o znanym bankierze, który wsiadł do samolotu z kilkoma milionami dolarów, i tyle go widziano. Pozostawił za sobą całe dotychczasowe życie i rodzinę. - Tak rzeczywiście postąpił Edward Rain - potwierdził. - I co się później wydarzyło? - Annie spojrzała na brata szeroko otwartymi oczami. - Oliver spłacił wszystkie długi ojca w ciągu dwóch lat - odparł Daniel. W jego głosie zabrzmiała wyraźna nuta podziwu. - Podniósł firmę ojca z gruzów i wielokrotnie ją powiększył. To wiele mówi o naszym znajomym. - Biedny Oliyer - szepnęła. - Po zniknięciu ojca musiał chyba przeżyć załamanie nerwowe. 12 Sezamie, otwórz się - Annie, co ty...? - Taki człowiek jak Oliver nie może wytrzymać wstydu i poniżenia! Z pewnością był śmiertelnie przerażony. Nic dziwnego, że teraz jest taki zamknięty. - Wystarczy! Nie myśl o tym więcej! - O czym? - O próbie ratowania Olivera. Z całą pewnością nie jest zbłąkaną owieczką, którą mogłabyś dołączyć do swojej kolekcji. Wierz mi, on nie potrzebuje pomocy. - Każdy czasami potrzebuje pomocy, Danielu. - Ale nie Rain - zawyrokował. - Ten człowiek doskonale sobie radzi. Zaufaj mi. Przez następne dwa tygodnie Annie nie widziała Raina ani o nim nie słyszała. Zadzwonił dopiero następnego dnia po katastrofie Daniela, gdy jego prywatny samolot runął do oceanu podczas lotu na A l a -skę. Zdarzyło się to przed miesiącem, w październiku. Rain zapytał wtedy bardzo uprzejmie, czy nie potrzebuje pomocy. Annie była oszołomiona powstałym chaosem. Z determinacją walczyła z reporterami i władzami kierującymi akcją ratunkową oraz próbowała pocieszyć Joannę. Żyła w ciągłym napięciu. Rainowi odpowiedziała szorstko, że nie potrzebuje jego pomocy. Gdy tylko odłożyła słuchawkę, przypomniała sobie poniewczasie, że Oliver udzielił Danielowi największych kredytów. Teraz, gdy Daniel zniknął, Rain stanowił największe zagrożenie. Jeżeli zażąda zwrotu ogromnej pożyczki, powołując się na brak kierownictwa w początkującej firmie Daniela, Lyncroft Unlimi-ted pójdzie na dno. Nie było możliwości natychmiastowej spłaty pożyczki. 13 Jayne Ann Krentz Okazało się jednak, że bezpośrednie zagrożenie nie pochodziło od niego. Dostawcy i inwestorzy wpadli w panikę po otrzymaniu wiadomości, że Daniel już nie kieruje firmą, i zjednoczyli swe siły. Prawa ręka Daniela, Barry Cork, robił co w jego mocy zapewniając wszystkich, że firma pracuje bez zakłóceń, ale nikt mu nie wierzył. Po upływie kilku dni Rain zadzwonił ponownie. - Uważam, że powinniśmy porozmawiać - zaczął poważnie. - O czym? - zapytała Annie. Chciała dokładnie wiedzieć, o co mu chodzi. - O przyszłości Lyncroft Unlimited. - Dziękuję bardzo, ale Lyncroft prosperuje świetnie. Wszystkim zarządza B a r r y C o r k . M ó j brat zostanie lada dzień odnaleziony i wtedy wszystko powróci do normy. - Bardzo mi przykro, panno Lyncroft, ale musi pani stawić czoło faktom. Daniel najprawdopodobniej nie żyje. - Nie wierzę w to. Nie wierzy też jego narzeczona. Utrzymamy wspólnie Lyncroft Unlimited do jego powrotu. - Annie kurczowo złapała kabel telefonu. Ze wszystkich sił starała się mówić spokojnie i zdecydowanie. - Doceniam pańską troskę, ale nic się w firmie nie zmieniło. Panujemy nad wszystkim. - Dobrze. - Rain zamilkł na dłuższą chwilę. - Słyszałem pogłoski, że niektórzy wierzyciele zaczynają naciskać na sprzedaż lub fuzję. - Nonsens. To tylko plotki. Wszystkim wyjaśniłam, że nie ma żadnych problemów, a Daniel niebawem powróci. W słuchawce znowu zapanowała znacząca cisza. - Jak pani sobie życzy. Proszę mnie powiadomić, gdyby któryś z wierzycieli stał się zbyt natarczywy. Może będę mógł pani pomóc. 14 Sezamie, otwórz się Annie odłożyła słuchawkę; jeszcze nigdy nie czuła się tak nieswojo. Lyncroft Unlimited było firmą rodzinną. Nikt spoza najbliższej rodziny nie mógł posiadać jej udziałów. Daniel chciał utrzymać pełną kontrolę nad przedsiębiorstwem. Obecnie rodzina Lyncroftów liczyła tylko dwie osoby: Annie i jej brata. Była więc jedyną spadkobierczynią. Dwa tygodnie temu Rain znowu się z nią skontaktował. Zamiast rozważań o losach Lyncroft Unlimited, wyjaśnił, że potrzebuje jej profesjonalnych usług, zamierza bowiem dokonać końcowych uzupełnień wystroju wnętrz swego nowego mieszkania. Teraz nie mogła zrozumieć, dlaczego przyjęła tę pracę. W tych szalonych dniach miała przecież dosyć własnych spraw do załatwienia i nie musiała tracić czasu na osobiste konsultacje z klientem. Dzisiejsza wizyta na dwudziestym szóstym piętrze wieżowca usytuowanego na podmiejskich wzgórzach Seattle była już czwartą z kolei. Do tej pory przebiegała według takiego schematu jak wszystkie poprzednie. Dotarcie do Olivera Raina nie było proste. Najpierw musiała przejść obok portiera w hallu budynku. Aby się dostać na dwudzieste szóste piętro, należało wystukać specjalny kod na pulpicie sterującym windą. Gdy doszła wreszcie do drzwi apartamentu Raina, została powitana przez człowieka-robota, nazywanego po prostu Bolt. Sprawiał wrażenie kombinacji lokaja z szoferem. Ciekawe, czy spełniał również rolę ochroniarza. Na swój sposób Bolt był niemal tak interesujący jak jego pracodawca. Wyglądał na jakieś pięćdziesiąt lat. Zawsze, gdy Annie go widziała, miał na sobie uroczysty, ciemny garnitur. Jego ciemnonie- 15 Jayne Ann Krentz bieskie oczy nie zdradzały żadnych uczuć. Resztki włosów miał przystrzyżone na kilkumilimetrowego jeża. Zachowywał się tak mechanicznie, że sprawiał wrażenie maszyny. Oczami duszy widziała, jak co noc podłącza się do gniazdka, aby naładować akumulatory. Delikatnie dawał do zrozumienia, że jej nie aprobuje. Podczas pierwszej wizyty ulokował ją w gabinecie i podał na tacy herbatę zachowując całkowite milczenie. Annie nerwowo oczekiwała Raina. Zamierzała porozmawiać z nim o zaginięciu brata, ale gospodarza interesowało wyłącznie wykończenie wystroju apartamentu. Po pierwszej konsultacji zaczęła tęsknić do tych spokojnych, pogodnych wizyt. Podczas bezpiecznego odosobnienia w gabinecie Raina, popijając egzotyczną, aromatyzowaną herbatę, rozmawiała o nieważnych sprawach, takich jak słonie z emaliowanej mozaiki czy złocone karuzele. Odkładała na bok swoje sprawy i problemy, które narastały lawinowo i przekształcały się w koszmary. Nie zapominała o ostrzeżeniach Daniela, że Rain jest niebezpieczny, ale odczuwała coraz mniej obaw. Emanująca z niego siła w dziwny sposób zwiększała jej ufność. Tego dnia po prostu miała ochotę na to, by wchłonąć w siebie trochę tej siły. - Dokończenie wystroju tego pomieszczenia z pewnością zajmie niemało czasu - powiedział Rain spoglądając ostatni raz na słonia. - Jestem cierpliwym człowiekiem i wiem, że wcześniej czy później znajdziemy coś odpowiedniego. - Wątpię - odrzekła, przeczesując wzrokiem surowy, elegancki pokój. - Drobiazgi, które sprzedaję, nie są w pańskim guście. Uważam, że każde wnętrze wymaga czegoś w rodzaju fałszywej nuty. Piękne pomie- 16 Sezamie, otwórz się szczenię potrzebuje kolorowego akcentu szkaradno-ści. Pogodne wymaga agresywnych bibelotów. Przeładowane dobrze jest skontrastować z elementami regularnymi. Rain nie uśmiechnął się, czego należało się spodziewać, lecz delikatna zmiana wyrazu przymglonych oczu świadczyła o rozbawieniu. Spędziła z nim jedynie kilka popołudniowych godzin, ale wykształciła w sobie całkiem niezłą zdolność odczytywania jego nastroju na podstawie drobnych odruchów. Zrozumiała, że Oliver nie jest człowiekiem bez uczuć. Nauczył się z zadziwiającą precyzją kontrolować emocje. - Nie byłbym zbyt zmartwiony różnicami w naszych gustach, jeżeli chodzi o słonie i karuzele - odpowiedział łagodnie i umilkł, z zadumą popijając herbatę. Był niewątpliwie typem milczka. Najwyraźniej się tym nie przejmował, ale Annie to przeszkadzało. S a -ma bardzo rzadko pozwalała sobie na niezręczne chwile ciszy w trakcie rozmowy. Kończąc herbatę zastanawiała się, czy już nadszedł odpowiedni moment, by poruszyć temat, który chciała przedyskutować. B y ć może powinna poczekać jeszcze tydzień lub dwa, ale obawiała się, że nie należy zbyt długo tego odwlekać. Czas upływa nieubłaganie. Jeżeli nie uzyska zgody Raina na plan ratowania L y n -croft Unlimited, przegrupuje siły i spróbuje znaleźć nowe rozwiązanie. Niestety, była przekonana, że inne wyjście nie istnieje. Znalazła się w ślepej uliczce. Ogarnął ją niepokój, gdy się przygotowywała do decydującej rozmowy. Bardzo ostrożnie odstawiła filiżankę na czarno--złotą tacę i wreszcie się zdecydowała: - Panie Rain... 17 Jayne Ann Krentz - Proszę, mów mi Oliver! Chciałbym, żebyś mnie uważała za przyjaciela rodziny. - Oliverze - Annie głęboko westchnęła - przed miesiącem, bezpośrednio po zniknięciu mojego brata, mówiłeś o podaniu nam ręki... to znaczy mnie i Joannie. - Przypuszczam, że nie masz wieści o losach brata? - Nie mam - potwierdziła. - Akcja ratunkowa została odwołana po trzech dniach od zniknięcia samolotu. Do tej pory nie znaleziono śladów wraku ani zwłok Daniela. Oficjalny komunikat głosi o zaginięciu Daniela na pełnym morzu. - Teraz chyba zaczynasz rozumieć trudności, jakie napotykacie próbując utrzymać Lyncroft Unlimited własnymi siłami - powiedział chłodno. - To jest niemożliwe, prawda? - Tak. Wiedziałeś o tym od samego początku? - Poważne problemy były w tej sytuacji nieuniknione. - Oliver nieznacznie wzruszył ramionami. - Siłą napędową Lyncroft Unlimited był twój brat i wszyscy o tym wiedzieli. Gdy jego zabrakło, inwestorzy musieli się zaniepokoić. - Pozostali inwestorzy i wierzyciele zaprosili mnie na spotkanie dwa dni temu. - Annie ścisnęła poręcz czarnego krzesła. - Postawili ultimatum. Jeżeli jak najszybciej nie zgodzę się na sprzedaż Lyncroft lub fuzję z dużą firmą, ogłoszą naszą upadłość. - Wiem o tym spotkaniu. Annie zmarszczyła nos. - Nie jestem zaskoczona. - Zamilkła na chwilę, poczym dodała: - Ale nie byłeś obecny. - Nie. - Czy to znaczy, że nie domagasz się sprzedaży 18 Sezamie, otwórz się firmy lub fuzji? - Wstrzymała oddech w oczekiwaniu na odpowiedź. - Tego nie powiedziałem. Sprzedaż mogłaby się okazać najlepsza. Utrzymałoby to firmę przy życiu, co z kolei dałoby szansę wprowadzenia na rynek bezprzewodowej technologii twojego brata. Jeżeli zostanie podjęta taka decyzja, wtedy każdy zaangażowany odzyska swoje wkłady, łącznie ze znacznym zyskiem. Wynalazki Daniela dotyczyły najnowszej dziedziny elektroniki i rewolucjonizowały wszystko, od skomputeryzowanych systemów magazynowych do praktyki leczniczej. Daniel nieraz powtarzał Annie, że biuro przyszłości będzie „bezprzewodowe". Kable elektryczne, które obecnie uwiązują maszyny do ściennych kontaktów czy do systemów zasilania, w przyszłości zupełnie znikną. - Nie mogę sprzedać firmy Daniela. - Zacisnęła pięści. - Bardzo ciężko pracował, żeby w ogóle wystartować. Zainwestował wszystko, co posiadał. Nie tylko pieniądze, ale również swój wysiłek i geniusz. Przyszłość elektroniki leży w tych bezprzewodowych bajerach i mój brat musi zaistnieć jako wynalazca tych przemian. Nie rozumiesz? Nie mogę tego wypuścić z rąk! - Nie wypuścisz! - Przysłonił oczy czarnymi rzęsami. - Możesz zażądać bardzo dobrej ceny. W przemyśle istnieje niemało firm, które wiele by dały, żeby się dobrać do nowej technologii, której twój brat był prekursorem. - Nie sprzedam firmy Daniela - powtórzyła. - Przynajmniej dopóki ja i Joanna wierzymy, że on może jeszcze być pomiędzy żywymi. - Pewnego dnia dokonasz bardziej realistycznej oceny sytuacji - odparł rzeczowo. - Pole manewru jest 19 Jayne Ann Krentz ograniczone odejściem Daniela, i wiesz o tym równie dobrze jak ja. - Wiedziałabym, gdyby Daniel nie żył. - Annie uniosła głowę obrzucając Olivera uważnym spojrzeniem. - Naprawdę? - Skwitował jej słowa niedowierzaniem. - Z całą pewnością. Daniel był i jest jedynym członkiem mojej rodziny od śmierci ciotki Madeli-ne. Wiedziałabym, gdyby odszedł na zawsze. Czułabym to gdzieś głęboko w środku. - Mówiąc to wcisnęła palce w gęstwinę włosów o miedzianym odcieniu. Analizując siebie doszła do przekonania, że wiedziałaby o śmierci brata. Ale wiedziała również, że kres nadziei jest bliski. Od czasu zniknięcia Daniela nie przespała dobrze ani jednej nocy. Początkowy szok nieco złagodniał, ale skryte obawy coraz częściej wypełzały z zakamarków duszy i bywało, że pogrążały ją z kretesem. Niewykluczone, że ukochany brat rzeczywiście spoczywa na dnie oceanu. Annie była wyczerpana. W ostatnich tygodniach podjęła zbyt wiele decyzji, odpowiedziała na zbyt wiele pytań, przetrzymała zbyt wiele nacisków ze strony ludzi, którzy zainwestowali w firmę brata. Na domiar wszystkiego Joanna powiedziała jej teraz o dziecku, a to przysparzało mnóstwa dodatkowych zmartwień. - Nie jestem jedyną osobą, która wiedziałaby o śmierci Daniela - kontynuowała cicho. - Joanna odczuwa to równie silnie jak ja. Obie jesteśmy pewne, że Daniel żyje. - Nikt nie może przeżyć w wodach u wybrzeży Alaski dłużej niż trzydzieści czy czterdzieści mi- 20 Sezamie, otwórz się nut - przypomniał jej delikatnie. - Przecież o tym wiesz. - Wszyscy jakby zapominali, że mój brat jest genialny. Oprócz tego przed odlotem przedsięwziął takie środki ostrożności, którymi inni nie zawracają sobie głowy. Miał skafander ratunkowy i tratwę z całym wyposażeniem. - Nawet skafander nie chroni przed hipotermią, gdy trwa ona zbyt długo. - Pomiędzy nami a Alaską jest mnóstwo wysepek. Setki. Większość z nich to tylko maleńkie punkciki, Daniel mógł się dostać na jedną z nich. Tam może przetrwać do nadejścia pomocy. - Poszukiwania były bardzo dokładne - dodał Oli-ver. - Sam tego dopilnowałem. - Tak? - zdziwiła się. - Oczywiście. Mówiłem ci, że Daniel był dla mnie kimś więcej niż tylko pracownikiem. B y ł przyjacielem. - Miło mi to słyszeć - odpowiedziała ze smutkiem. - Tym bardziej że przybyłam z prośbą o pomoc. Mam nadzieję, że twoja przyjaźń z moim bratem znaczy dla ciebie tyle, że zgodzisz się na mój plan. Oliver popatrzył na dziewczynę z satysfakcją. Wyraźnie było widać, że oczekiwał takiego obrotu sprawy. - Chcesz, żebym złożył ofertę wykupu firmy? - Nie. - Nagle wstała i z powagą podeszła do okna zajmującego całą ścianę, od podłogi do sufitu. Spojrzała na ciemnoszare niebo i bezbarwne wody zatoki Elliotta. - Nie. To ostateczne rozwiązanie. Mówiłam przecież, że nie sprzedam Lyncroft Unlimited, dopóki nie będę bezwzględnie do tego zmuszona. 21 Jayne Ann Kreutz - Zgodziłbym się zagwarantować odprzedaż firmy twojemu bratu, jeśli się tylko odnajdzie. Annie odwróciła głowę i spojrzała przez ramię. - Jesteś wspaniałomyślny, ale nie wydaje mi się, że to dobry pomysł. - Dlaczego? - Masz opinię bardzo niebezpiecznego człowieka -odrzekła zaciskając zęby. - Doprawdy? Kto ci to powiedział? - Wcale nie był skonsternowany. - Daniel. - Twój brat zawsze umiał korzystać ze swej niezwykłej inteligencji. - Zgadza się. B y ł wręcz genialny. Słuchaj, oboje dobrze wiemy, że stracę kontrolę nad firmą, jeżeli ci ją sprzedam. Zrobisz z nią wszystko, co zechcesz. Możesz nawet odmówić odprzedaży Danielowi albo zażądać tak wysokiej ceny, że nie będzie mógł jej odkupić. - Możemy uzgodnić warunki, zanim cokolwiek podpiszesz. - Po prostu nie chcę pozbyć się firmy. Ryzyko jest zbyt wielkie. Nie gniewaj się, ale jeśli mam być szczera, nie znam nikogo przy zdrowych zmysłach, kto dobrowolnie pozbawiłby się praw do technologii stworzonej przez Daniela. - Doceniam twoją lojalność i determinację, Annie, ale w tej chwili jesteś pod naciskiem wierzycieli brata. Mogą cię zmusić do sprzedaży lub fuzji, - Wiem o tym. - Przymknęła na chwilę oczy i obróciła się gwałtownie, aby spojrzeć na Olivera. - Wydzwaniają do mnie codziennie. Po przedwczorajszym spotkaniu wiem, że znalazłam się w wielkich kłopotach. - To tylko kwestia czasu. Niepokoją się coraz bardziej, i to chyba nic dziwnego. Lyncroft Unlimited to Sezamie, otwórz się firma jednoosobowa w każdym znaczeniu tego słowa, 1 właśnie tej jednej osoby zabrakło. - Muszę mieć trochę czasu. To wszystko, czego potrzebuję. - Jak sądzisz, ile? - O to właśnie chodzi, że nie wiem. Kilka dni, a może tygodni. Kto może wiedzieć, jak długo jeszcze potrwają poszukiwania Daniela? Oliver w zamyśleniu wypił powoli ostatni łyk herbaty i odstawił filiżankę na spodek. Annie obserwowała jego ruchy. Delikatna porcelana w jego rękach wydawała się bardzo krucha, ale mimo wszystko bezpieczna. - Jeżeli nawet dam ci czas, którego tak potrzebujesz, nie liczysz chyba, że to cię uchroni przed resztą wierzycieli - powiedział po namyśle Oliver. - Rozumiem, że sama nie dam rady. Może jednak uda się ich uspokoić, kiedy się zorientują, że firma znowu jest w dobrych rękach.. Wszyscy wiedzą, że ani ja, ani Joanna nie znamy się na tych elektronicznych gadżetach. Nie znamy się również na zarządzaniu tak dużą firmą. - Rzeczywiście - potwierdził. - Jeżeli jednak Lyncroft obejmie szef o doskonałej reputacji w świecie biznesu - Annie odważnie zrobiła krok do przodu - wtedy kredytodawcy poczują się uspokojeni. - Zamierzasz wynająć kogoś do zarządzania firmą? - Oliver nie drgnął, ale wydawało się, że wokół niego gwałtownie oziębiło się powietrze. - Coś w tym rodzaju. - Myślę, że jest to możliwe. Czy już z kimś rozmawiałaś? - Prosiłam, aby Barry Cork wykonał kilka dyskretnych podejść - potwierdziła Annie. - Sęk w tym, że 23 Jayne Ann Krentz ludzie, z którymi prowadził pertraktacje, nie wyrażają zgody, chyba że otrzymają określoną część firmy jako formę dodatkowej zapłaty. - Jest to rozsądny wymóg w aktualnej sytuacji, ale ty przecież nie oddasz nawet najmniejszego kawałka Lyncroft Unlimited, prawda? - Właśnie. Nie mogę. Daniel prawdopodobnie nie mógłby odzyskać tej części z powrotem. Lyncroft Unlimited będzie jedną z przodujących firm elektronicznych w tym kraju w ciągu najbliższych pięciu lat. Wszyscy z tej branży doceniają jej możliwości. - Jeżeli weźmiesz teraz wspólnika, w przyszłości może dojść do konfrontacji z Danielem. Czy tego się obawiasz? - Właśnie. Wspólnik może się stać najpoważniejszym balastem. Daniel mówił mi kiedyś, że nie chce żadnego wspólnika. - Musisz zrozumieć, że masz tylko dwa wyjścia. Możesz sprzedać, dokonać fuzji albo wziąć wspólnika, który poprowadzi firmę za ciebie. - Nie mogę skorzystać z tych możliwości - odpowiedziała z uporem. - Daniel straciłby kontrolę nad firmą. Oliver sięgnął po dzbanek z herbatą. - Jestem pewien, że mógłbym ci trochę pomóc. - To właśnie miałam nadzieję usłyszeć. - W głosie Annie zabrzmiała wyraźna ulga. - Naprawdę? - Popatrzył na nią z namysłem. - Tak. Wydaje mi się, że twoja stawka jest również niemała. Także w twoim dobrze pojętym interesie leży przetrwanie firmy mojego brata i wprowadzenie jej produktów na rynek. Mam rację? Oliver przyglądał się jej przez chwilę znad brzegu filiżanki, po czym stwierdził: 24 Sezamie, otwórz się - To prawda, że zwiększę zyski, gdy nowa techno logia zacznie zdobywać rynek. - A więc moja propozycja zapewni nam obojgu to, na czym nam zależy. - Doprawdy? - Jego głos brzmiał sceptycznie, ale Oliver był wyraźnie zaciekawiony. - Z całą pewnością ochroni firmę Daniela, a ty zbijesz na tym majątek. - Annie pospieszyła do swojego krzesła i wreszcie usiadła. Teraz, gdy nadeszła chwila przedstawienia planu, przestała się denerwować. Pochyliła się do przodu i oparła łokcie na błyszczącym blacie hebanowego biurka. - Słucham, Annie. - To jest trochę trudne do wyjaśnienia. - W e s -tchnęła. - Jeżeli zechcesz wysłuchać do końca, to myślę, że przyznasz mi rację. Miej na względzie to, że ten plan nie będzie musiał być realizowany zbyt długo, ponieważ jestem pewna, że Daniel wróci lada dzień. Oliver przerwał nalewanie herbaty. - No, dobrze. Jak wiesz, Lyncroft Unlimited jest firmą rodzinną - ciągnęła Annie. - Ja i brat posiadamy wszystkie udziały. Jeżeli Joanna wyjdzie za Daniela, otrzyma swoją część firmy. Zanim to nastąpi, nie dostanie nic. - Rozumiem. Dopóki jednak za niego nie wyszła, a on prawdopodobnie nie żyje, ty kontrolujesz cały pakiet, jesteś obecnie jedyną przedstawicielką rodziny Lyncroftów. - Racja. - Annie zebrała siły do skoku na głęboką wodę. - Jeżeli wyjdę za mąż, mój małżonek stanie się również członkiem rodziny. Będę mogła scedować na niego część udziałów w firmie. Herbata rozlała się na powierzchnię hebanowego stolika. Oliyer nagle odstawił dzbanek i przez chwilę 25 Jayne Ann Krentz gapił się na plamę, jakby nie mógł pojąć, że zawiodły go ręce. Gdy spojrzał wreszcie na Annie, jego oczy miały znowu lodowaty wyraz. - Nie wiedziałem, że planujesz kogoś poślubić. - Nie planuję. To znaczy... planuję. Panie Rain... Przepraszam, Oliverze, czy kiedykolwiek słyszałeś o małżeństwie z rozsądku? Rozdział drugi Zapadła głucha cisza. - Małżeństwo z rozsądku? - Oliver zmrużył oczy ukrywając swoją reakcję. - Z samej definicji małżeństwa z rozsądku wynika, że przewiduje ono korzyści dla obu stron - Annie wychyliła się jeszcze bardziej do przodu, jakby chciała mu pomóc docenić walory tego planu - i nie ma nic wspólnego z miłością i uczuciem. M a ł -żeństwo z wyrachowania jest w rzeczywistości kontraktem handlowym. - Kontraktem handlowym? - Oliver złożył swoje wielkie dłonie na biurku i przeszył Annie chłodnym wzrokiem. - Czy właśnie takie małżeństwo bierzesz pod uwagę? 27 Jayne Ann Krentz - Tak. - Zamierzasz poślubić kogoś, kto potrafi kierować Lyncroft Unlimited? Kto ułagodzi inwestorów i uspokoi wierzycieli Daniela? - Trafiłeś w sedno. - Była zadowolona, że Oliver szybko pojął jej zamiary. - Będzie tak, jak powiedziałam: kontrakt ściśle handlowy. Mój małżonek zostanie w dniu ślubu wspólnikiem zarządzającym Lyncroft Unlimited i natychmiast obejmie kierownictwo firmy. Człowiek, którego mam na myśli, ma legendarną sławę w świecie biznesu, więc pozostali inwestorzy będą musieli go zaakceptować. Panika zostanie całkowicie opanowana. - Teraz sprawa jest jasna. - Wzrok Olivera nawet nie drgnął. - Rozumiesz, jak to będzie funkcjonować? - zapytała z pewnym niepokojem. - Rozumiem, jak ty to sobie wyobrażasz. - 011-ver zamilkł na chwilę. - Co się stanie, gdy Daniel wróci? - To proste! - Uśmiechnęła się triumfalnie. -Wystąpię o rozwód. Gdy tylko sąd wyda orzeczenie, mój eks-mąż przestanie być właścicielem jakichkolwiek udziałów firmy Lyncroft Unlimited. Daniel zastosował taki kruczek prawny, że w przypadku rozwodu wszystkie udziały wracają do rodziny. - A jeżeli to twój małżonek wytoczy ci sprawę przed sądem? - Nie ma mowy. Tę możliwość wyklucza przedślubna intercyza. - Widzę, że wszystko gruntownie przemyślałaś. - Oczywiście. Przedyskutowałam ten plan z Joanną. Obie się zgodziłyśmy, że to jedyny bezpieczny sposób utrzymania firmy D28aniela. Sezamie, otwórz się Prawdę mówiąc, Annie nie poruszała z Joanną tego tematu. Zamierzała w bardziej lub mniej zdecydowany sposób wmanewrować przyszłą bratową w realizację pomysłu. - Odbieram to jako całkiem nowe podejście do sprawy. - Dziękuję. Według mnie pomysł.jest doskonały. -Annie poczuła coś w rodzaju satysfakcji. - A jakie korzyści przewidujesz dla twojego... hmm ...męża? - Ach, tak, oczywiście. - Chrząknęła dyplomatycznie. - Szansę ochrony jego inwestycji oraz zapewnienie przyszłych zysków w Lyncroft Unlimited. - Człowiek, o którym myślisz, jest jednym z wierzycieli Daniela? - Tak. I uważa się za jego przyjaciela. Ten ktoś oferował mi pomoc, panie Rain... - Oliver. - Oliverze! Wszystko nagle stało się bardziej krępujące, niż myślałam. - Mocno zacisnęła dłonie. Zorientowała się, że są spocone. - Pomysł wydawał mi się doskonały. - Annie, czy ty przypadkiem mi się nie oświadczasz? - zapytał bardzo delikatnie. - Tak. - Zarumieniła się, odchyliła się nieco na krześle i włożyła ręce do kieszeni szmaragdowego żakietu. - Ach! - Co to oznacza? - Była niezwykle spięta. Dodatkowa dawka specyficznej tajemniczości OIivera Raina przekraczała jej siły. - To oznacza, że się zgadzam. - Zgadzasz się? Tak po prostu? - Szeroko otworzyła oczy ze zdziwienia. Wyraz twarzy Olivera się nie zmienił, ale w jego 29 Jayne Ann Krentz oczach pojawił się blask, którego wcześniej próżno by szukać. - Twoja propozycja ma to do siebie, że jest jedynym sposobem zabezpieczenia moich inwestycji i przyszłych zysków oraz wywiązania się z przyjacielskich zobowiązań wobec Daniela - oświadczył uroczyście. - Nie potrzebujesz czasu do namysłu? - Już się nad tym zastanowiłem. To nie jest trudny problem. Poza tym, nie mam innego wyjścia. Jeżeli się z tobą nie ożenię, będziesz się trzymała firmy aż do bankructwa, a wtedy wszyscy stracą. - Nie wiem, jak ci dziękować. - Poczuła niewysło-wioną ulgę. - Nie obawiaj się, nie będziemy musieli długo być małżeństwem. - Jesteś przekonana, że Daniel wróci? - Wierzę, że tak się stanie. - Nerwowo przygryzła wargę. - Ale jeśli nie powróci, za wszelką cenę będę próbowała utrzymać Lyncroft. - Ze względu na przyszły potencjał firmy? - Nie. Dlatego, że Joanna jest w ciąży. Nosi dziecko Daniela. - Inaczej mówiąc, jeżeli Daniel nie powróci, zamierzacie zachować firmę dla jego dziecka? - Oliver natychmiast dostrzegł prawne konsekwencje tego faktu. - Cóż innego możemy zrobić? - Opuściła bezradnie ręce. - Nic. To całkowicie zrozumiałe. W swoim czasie sam się znalazłem w podobnej sytuacji. Musicie tak postąpić. - Wydaje mi się, że nas rozumiesz. - Uśmiechnęła się. - Nie każdy podziela takie poglądy. Najwidoczniej różnisz się od typowych biznesmenów. Daniel mi mówił, że ci ufa. 30 Sezamie, otwórz się - Chciałbym jeszcze raz zadać pewne pytanie. -Oliver najwyraźniej nie wzruszył się tą deklaracją. -Co się stanie z naszym maleńkim kontraktem, jeśli twój brat nie powróci? Annie westchnęła, nie zdradzając chęci do szerszego omawiania tego tematu. - Naturalnie chciałbyś wiedzieć, jak długo będziesz tkwić w tym fikcyjnym małżeństwie? - To małżeństwo będzie całkiem na serio, prawda Annie? Twój plan spaliłby na panewce, gdyby małżeństwo nie było legalne. - Oczywiście, będzie na serio w sensie prawnym. - Zawahała się. - Myślę, że w umowie przedślubnej możesz wstawić limit czasowy trwania naszego związku, chociaż nie sądzę, żeby wyniknęły jakieś problemy. Wierzę głęboko, że Daniel wróci lada dzień. - A jeśli nie wróci? - naciskał Oliver. - Jeżeli nawet wszyscy mają rację, i Daniel odszedł na zawsze, sama powinnam się nauczyć zarządzania firmą. Nie mam jednak kwalifikacji, by chwycić za ster. Jedynym biznesem, jaki kiedykolwiek prowadziłam, jest mój butik „Sezamie, otwórz się", i to tylko przez ostatni rok. Minie cała epoka, zanim zgłębię tajemnice firmy o tak wysokiej technologii jak Lyn-croft. Inwestorzy też muszą mieć trochę czasu, żeby móc mi zaufać. - Owszem, czas stanowi tu istotny czynnik, zwłaszcza biorąc pod uwagę twoje braki w tej dziedzinie. Zajmie ci to najpewniej parę lat i to tylko wtedy, gdy okażesz się pojętną uczennicą. Spojrzała na niego z zadumą. - Nie mogę cię prosić, żebyś był związany fikcyjnym małżeństwem aż przez dwa lata. Rany boskie! To samo dotyczy mnie! 31 Jayne Ann Krentz - Nie wyobrażam sobie, żebyś wytrzymała. - Zgadzam się. - Annie podjęła decyzję. - Wprowadzimy limit czasu: powiedzmy sześć miesięcy, i wtedy raz jeszcze przeanalizujemy sytuację. Jeśli Daniel nie wróci, a ty zechcesz uznać ten kontrakt za niebyły, nie będę cię zmuszać do dotrzymania zobowiązań. - Brzmi to sensownie. - Jestem pewna, że do tego nie dojdzie - odrzekła bardziej rozluźniona. - Daniel zostanie odnaleziony. Zobaczysz. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Annie posłała mu uśmiech pełen wdzięczności i ulgi. Od razu poczuła się lepiej. Sytuacja została opanowana, Oliver Rain poprowadzi Lyncroft Unli-mited. - Nie wiem, jak ci dziękować, ale postąpiłeś bardzo przyzwoicie. Rozumiem, że mój plan brzmiał trochę bezsensownie, ale wierzę w jego powodzenie. - Może się udać. - Właśnie zaświtało mi w głowie - powiedziała Annie dokładnie studiując jego twarz - wybacz moją ciekawość... ale czy nie jesteś... jak by to ująć... aktualnie z kimś związany? Rozumiesz? Mam na myśli romans. - Nie. - Dobrze, to wszystko znacznie upraszcza. -Rozluźniła się znowu. - Myślę, że trudno byłoby wyjaśnić nasz kontrakt innej kobiecie. Prawdopodobnie nie mogłabym cię prosić o taką pomoc, gdybyś był z kimś. Są przecież granice zarówno klauzul przyjaźni, jak i biznesu. - A... jeżeli chodzi o... ciebie? - zapytał oddzielając poszczególne słowa. - Czy jesteś z kimś związana? - Nie - zapewniła Annie. - Wiesz przecież, że pro- 32 Sezamie, otwórz sie wadzenie nawet niewielkiego biznesu zajmuje mnóstwo czasu. - Wiem. - Westchnął z roztargnieniem. - O nikogo więc nie musimy się martwić. Jesteśmy tylko my dwoje. - Zgadza się. Jeżeli sprawa się przeciągnie, to nie sądź, że będę oczekiwać, byś poświęcił temu przedsięwzięciu całe prywatne życie. Powinieneś się czuć zupełnie wolny, umawiać z dziewczynami i robić wszystko, co się z tym wiąże. Nie będzie to przecież prawdziwe małżeństwo. - Jeżeli rozejdzie się pogłoska, że nasze małżeństwo nie jest prawdziwe, wierzyciele twojego brata mogą wpaść w panikę. Mogą nie uwierzyć, że pozostaniemy małżeństwem dostatecznie długo, bym mógł uratować firmę. Chyba że uwierzą w naszą miłość. Annie jęknęła i mocniej wbiła się w krzesło. - Masz rację, o tym nie pomyślałam. Z drugiej strony wydaje mi się, że potrafimy tak postępować, żeby małżeństwo wyglądało na autentyczne. - Tak, jeżeli chcesz osiągnąć zamierzone cele. - Zarzucą nas pytaniami. Będą zaskoczeni, że tak szybko zdecydowaliśmy się pobrać. - Powiemy, że spotykaliśmy się od dłuższego czasu, ale utrzymywaliśmy to w tajemnicy do nadejścia odpowiedniego momentu - powiedział Oliver z zastanowieniem. - Teraz, gdy zabrakło Daniela, a firma wymaga zwierzchnika, postanowiliśmy pójść na całość i zalegalizować nasz związek. - Hmm! To niegłupie, a ty i tak masz opinię tajemniczego faceta. Ale to nam przysporzy mnóstwo nowych problemów. - Annie rozejrzała się niepewnie, zadając sobie w duchu pytanie, czy się przeniesie do tego surowego apartamentu. Jayne Ann Krentz - Tak, to oczywiste - odpowiedział, jakby czytając w jej myślach. - Nikt nie uwierzy, że jesteśmy małżeństwem w całym tego słowa znaczeniu, jeżeli ze mną nie zamieszkasz. - Wszystko się komplikuje. - Na moment ogarnęła ją panika. - Nie martw się, zajmę się tą sprawą. Po to przecież za mnie wychodzisz, prawda? Rozdział trzeci Wyhodowanie paproci z zarodników wymaga cierpliwości świętego albo nawet diabła. Cierpliwość Olivera była co najmniej tej miary. Znajdował cichą satysfakcję w żmudnych zabiegach nawet wtedy, gdy wyniki mógł ujrzeć dopiero po upływie pół roku lub nawet dwóch lat. Strumienie deszczu biły o szyby wielkiej cieplarni zbudowanej na dachu wieżowca. W środku Oliver ostrożnie spryskiwał różne odmiany paproci. Wokół niego piętrzyły się rośliny rozmaitych wielkości i gatunków. Paprocie były jego pasją, przeznaczył dla nich całą powierzchnię szklarni. Nad swym apartamentem stworzył własny las tropikalny. Wyhodował w tej swojej dżungli wiele 35 Jayne Ann Krentz odmian, ale najbardziej lubił paproć włoską złotowłosą oraz róg jelenia. Języcznik, paproć drzewiasta, wesoła i oczkowa rosły w kilku szeregach na metalowych ażurowych parapetach. Inne rośliny zwisały z sufitu, tworząc piękny baldachim zieleni. Paprocie wodne ścieliły się po powierzchni sadzawki w maleńkiej grocie w najdalszym krańcu szklarni. Właśnie spryskiwał koronkową włoską paproć złotowłosą, która nie przekroczyła jeszcze dwóch i pół cala. Miał nadzieję, że udało mu się odtworzyć interesującą odmianę. Ale trudno powiedzieć, dopóki się nie ukształtują właściwe liście, czego mógł się spodziewać dopiero za jakieś półtora roku. 01iviera nie przerażała myśl o tak długim oczekiwaniu. Już od wielu lat zdawał sobie sprawę, że cierpliwość jest cnotą, której większość ludzi jest pozbawiona. Nie przeszkadzało mu to, przeciwnie, dawało wyraźną przewagę. Ale ta cierpliwość nie przydawała mu się na wiele, kiedy chodziło o Annie Lyncroft. Właśnie przed dwoma dniami oświadczyła, że jest gotowa rzucić mu się w ramiona, a przynajmniej go poślubić. Pozwolił sobie na delikatny uśmiech wyobrażając sobie, że trzyma ją w objęciach. Gdy zobaczył Annie pierwszy raz, na przyjęciu zaręczynowym Daniela, odczuł niepokój, podobny do tego, który towarzyszył wyhodowaniu nowej odmiany paproci. Była tak inna niż wszystkie dotychczas poznane kobiety, że poprzysiągł sobie, iż znajdzie sposób, by ją zdobyć. Doszedł do przekonania, że najwyższa pora rozejrzeć się za kandydatką na żonę. Annie doskonale powinna pasować do tej roli. Była niewątpliwie wyjątkową dziewczyną. Nic dziwnego, była przecież siostrą Daniela, który nie 36 Sezamie, otwórz się należał do zwykłych zjadaczy chleba. Oliver darzył go zaufaniem przez wszystkie wspólne lata pracy, a zaufanie niewątpliwie nie było czymś, czym szastał. Determinacja Annie dążącej z całą bezwzględnością do ratowania firmy brata też nie była niespodzianką. Lojalnością odznaczała się cała rodzina L y n -croftów, a cecha ta stanowiła niezbędny atrybut przyszłej żony Olivera. Niewątpliwie pomiędzy nim a panną Lyncroft istniało silne pożądanie fizyczne, które bez wątpienia mógł wykorzystać do umocnienia przyszłego związku. Zdawał sobie sprawę, że reaguje na sam jej widok. Nie była specjalnie urodziwa. Subtelny, porywający powab tej kobiety fascynował go znacznie bardziej niż nieskazitelne piękno innych. Nie było wątpliwości, że jej pożąda. Rzadko ufał komukolwiek, ale sam ze sobą rozmawiał szczerze. Wszystko mu się w niej podobało: burza złotobrązo-wych loków, które otaczały wielkie piwnozielone oczy, i delikatna zmysłowość miękkich, doskonale zaokrąglonych piersi i bioder. Dowiedział się od Daniela, że skończyła dwadzieścia dziewięć lat. Jej oczy błyszczały inteligencją i spontaniczną uczciwością. Te cechy były dla Olivera szczególnie pociągające, prawdopodobnie dlatego, że sam tak doskonale opanował technikę ukrywania przed innymi swoich myśli i planów. Pogodnie rozprawiała o małżeństwie, ale Oliver był pewien, że zostanie jego żoną w każdym znaczeniu tego słowa. Trzeba jedynie wykazać trochę cierpliwości. Zdawał sobie sprawę z jej reakcji, kiedy wpatrywała się w niego na przyjęciu zaręczynowym Daniela. Wiedział, że po upływie pewnego czasu, odpowiednio postępując, zdobędzie tę dziewczynę. Już owej nocy 37 Jayne Ann Krentz po powrocie do domu zaczął przygotowywać plan działania, który powinien w końcu doprowadzić go do celu. Zanim jednak zdołał rozpocząć realizację planu zdobycia Annie, bieżące wydarzenia wszystko przesłoniły. Daniel zaginął i jego wierzyciele zaatakowali tę biedną dziewczynę na wszystkich frontach naraz. Ku jego zaskoczeniu, Annie wzięła sprawy w swoje ręce nie okazując objawów załamania. Wyniki jej działań były interesujące, chociaż niezbyt użyteczne. Zastanawiał się, czy nie jest to przypadkiem zapowiedź tego, co nastąpi później. Jeśli tak, to jego spokojne, uporządkowane życie znajduje się w niebezpieczeństwie. Powinienem sobie poradzić - uspokajał siebie. Z pewnością Annie należy do kobiet impulsywnych, ale na pewno uda się nią sterować. Oliyer wędrował ze spryskiwaczem w ręku po swojej dżungli na dachu wieżowca i zastanawiał się, jak Annie sobie wyobraża to małżeństwo z rozsądku. Chyba zamierza ograniczyć się do roli współlokatorki! Zatrzymał się przed kępą wielkich paproci odmiany włoska złotowłosa. Zanurzył palce w żyznej ziemi, by sprawdzić poziom wilgoci. Czarna gleba była ciepła i wilgotna - lepszej nie można sobie życzyć. Technologia hodowli paproci w jego ogromnej szklarni należała do najnowocześniejszych. Najnowsze systemy elektroniczne sterowały wszystkim - od ogrzewania do nawadniania. Pulpity sterownicze temperatury, opadów i wilgotności w tym zminiaturyzowanym świecie mieściły się poza szklarnią. Były na tyle wyrafinowane, że Oliver mógł uzyskać odmienne mikroklimaty w poszczególnych częściach cieplarnia- 38 Sezamie, otwórz sie nej dżungli. Odpowiednimi przyrządami sprawdzał zakwaszenie gleby i bardzo dokładnie kontrolował poziom wilgotności. Nawozy mieszał zgodnie z precyzyjnymi recepturami i czuł się w pełni szczęśliwy obsługując superczułe dozowniki. Większość decyzji podejmował jednak intuicyjnie, polegając na zmysłach. Nie było sensu zmuszać paproci, żeby się same przystosowały do nowoczesnej technologii. Te prymitywne zielone rośliny przywędrowały tu z innych miejsc i innej epoki. Były niemymi świadkami ery, która dawno przeminęła. Paprocie są żyjącymi reliktami pierwotnego świata. Nie istniały wówczas ani rośliny kwitnące, ani nawet dinozaury. Żyły za to takie dziwne stworki, które podlegały ewolucji przez miliony lat, aż w końcu przekształciły się w ludzi. Oliyer, wędrując myślami przez epoki czasowe swojej szklarni, wyobrażał sobie wygląd świata sprzed setek milionów lat. Podróż ta umożliwiła mu zerknięcie do własnej przeszłości, kiedy mógł jeszcze wybrać inną drogę życia, która by go zaprowadziła do zupełnie innego świata niż ten, w którym żył obecnie. W dalekim końcu szklarni pojawiła się nagle głowa Bolta. - Przyszła pani Rain. Czy mam jej powiedzieć, że pana nie ma? - To nie ma sensu. I tak wróci później. Wpuść ją. - Ona nienawidzi szklarni, proszę pana - przypomniał beznamiętnie B o l t . - Wiem. Służący zniknął, dokładnie zamykając za sobą drzwi. Oliyer przyglądał się młodym czerwonym liściom paproci piłowatki. Dorosłe liście stopniowo nabierały 39 Jayne Ann Krentz zieleni, ale na razie dodawały otoczeniu niespodziewanej domieszki czerwieni. Przyszło mu do głowy, że Annie może wpłynąć tak samo na jego życie - dodać mu barw. Drzwi się otworzyły kilka minut później i Sybil Rain wkroczyła do szklarni nie zważając na parną atmosferę. Ubrana była w elegancki kremowy żakiet i zamszowe spodnie. Włosy o jasnym odcieniu były gładko uczesane, elegancko przycięte, opadające równą linią do ramion. Stanowiły doskonałe tło dla jej piwnych oczu i klasycznych rysów twarzy. Sybil była oszałamiająco piękną kobietą, gdy osiemnaście lat temu wyszła za ojca Olivera. Obecnie liczyła sobie czterdzieści sześć wiosen, o dziewięć więcej niż Oliver, ale wyglądała o wiele atrakcyjniej niż on. Z biegiem lat rysy jej twarzy nabrały więcej charakteru, ale Rain był przekonany, że na zawsze pozostanie blond trzpiotką. - Witaj, Oliver. - Cześć, Sybil. Trudno jej było ukryć niezadowolenie, kiedy brnęła pomiędzy długimi parapetami, na których rosło całe mnóstwo paproci. Oliver nie przejmował się humorami Sybil. W jego towarzystwie była niemal zawsze niezadowolona. Doskonale rozumiał jej uczucia, gdyż sam dokładnie tak samo reagował na jej obecność. Animozja pomiędzy nimi trwała od tak dawna, że dla obojga stała się już drugą naturą. Skrzętnie to ukrywali, gdy w pobliżu był ktoś trzeci, lecz w cztery oczy nie taili wzajemnej niechęci. - O Boże! Tutaj jest jak w piecu. Jak ty to możesz wytrzymać? - Sybil odsunęła długie liście paproci zagradzające jej drogę. Złoty pierścionek zaręczynowy z brylantem, prezent od ojca Olivera, mienił się blaskiem. 40 Sezamie, otwórz się - Ja to lubię - odpowiedział Oliver sprawdzając długi rządek szklanych naczyń, w których kiełkowały nasiona włoskiej paproci złotowłosej. - A co ważniejsze, lubią to paprocie. - Mógłbyś przynajmniej zejść na dół na kilka minut! Porozmawialibyśmy w normalnych warunkach. - Mnie tu dobrze. - 1 to jest najważniejsze, prawda? - Sybil zatrzymała się. Jej oczy zapłonęły zadawnioną goryczą. - Życzysz sobie czegoś, Sybil? Zazwyczaj tylko Wtedy ze mną rozmawiasz. - Nathan i Richard poinformowali mnie, że się że-tlisz - wycedziła przez zaciśnięte zęby. - Tak. - Tak? Po prostu tak? Czy to wszystko, co masz mi do powiedzenia? - Tak, zamierzam się ożenić. - Oliver skrzyżował ramiona i oparł się o parapet. - Ślub cywilny odbędzie S i ę j u t r o po południu, jeżeli chodzi o ścisłość. B ę -dziesz mile widziana. W uroczystości wezmą udział !Heather, Valerie i bliźniacy. - Cholera, Oliver! Musisz być tak obrzydliwie arogancki? Nie możesz ot tak sobie spuścić bomby na rodzinę i nie spodziewać się nawet kilku pytań. Kim Jest twoja przyszła żona? - Nazywa się Annie Lyncroft. - Lyncroft? Nigdy o niej nie słyszałam. - Sybil zmarszczyła wypielęgnowane brwi. - Nie przypuszczam, żebyś o niej słyszała. Ona nie obraca się w twoich sferach. - Nie chcesz mi chyba wmówic że bywa w twoim srodowisku, Oliverze. Przecież nie istnieje coś takiego jak twoje środowisko. Największym twoim udziałem w burzliwym życiu towarzyskim jest wyprawa w górę Jayne Ann Krentz Amazonki. A tak nawiasem mówiąc, gdzie spotkałeś tę kobietę? - Na przyjęciu zaręczynowym jej brata. - Przecież nigdy nie chodzisz na przyjęcia. - Sybil zastukała eleganckim obcasem. - Wystarczyło to jedno. - Dlaczego to zrobiłeś? Przecież nienawidzisz tłoku. Poczekaj chwilę! Lyncroft... - Oczy Sybil zwęziły się w szparki. - Czy to ma związek z Lyncroft Unlimi-ted, firmą, którą wsparłeś kilka lat temu? - Tak. - Właściciel firmy zaginął, prawda? Katastrofa lotnicza. Czytałam o tym w gazetach. - Zgadza się. Annie jest jego siostrą. - A ty miesiąc po katastrofie nagle się z nią żenisz? - Sybil spojrzała na niego z rosnącym zrozumieniem w oczach. - Pozwól mi zgadnąć. Założę się, że ta Annie Lyncroft właśnie odziedziczyła najbardziej dynamiczną firmę elektroniczną Zachodniego Wybrzeża. Firmę, której pożyczyłeś znaczne pieniądze. - Owszem, ona jest obecnie właścicielką firmy. - Oliver, jeżeli chcesz mieć tę firmę, dlaczego jej sobie nie kupisz? - Może ja nie chcę wcale tej firmy. - Mówisz, że to wielka miłość? Nie nabierzesz mnie - burknęła. - Nigdy w to nie uwierzę. - Gdybym nawet chciał kupić tę firmę, Annie nie zgodzi się jej sprzedać. Ona wciąż jest przekonana, że jej brat żyje. Chce dla niego zatrzymać Lyncroft Unli-mited. Rzecz w tym, że ma mocny charakter i jest lojalna. - Lyncroft nie żyje. Wszystkie gazety o tym piszą. -Sybil przyjrzała mu się uważnie. - Taka mała firma musi mieć kłopoty po zniknięciu właściciela. A ty masz czego bronić. 42 Sezamie, otwórz się - Zawsze jesteś bardzo rezolutna, kiedy mowa o pieniądzach. - O co tu chodzi, Oliver? Nie opowiadaj, że jedynym sposobem położenia łap na Lyncroft Unlimited jest ożenek z Annie Lyncroft. To trochę nietypowe, nawet dla ciebie. - Nie myślisz, że to normalne, że w końcu znalazłem kobietę, którą chciałbym pojąć za żonę? - Nie - odpowiedziała zdecydowanie Sybil. - Trudno mi sobie wyobrazić ciebie z żoną. - Jestem takim samym mężczyzną jak inni. - Gówno prawda. - Na skutek emocjonalnego wzburzenia w Sybil odżyła skłonność do słownictwa z okresu młodości. - Nie jesteś taki jak inni faceci. Jesteś pokręcony, i każdy o tym wie. - Nie jestem aż tak pokręcony. Zwłaszcza w pewnych sprawach. - Właśnie że jesteś. Pamiętam jedyny przypadek, gdy się zaangażowałeś uczuciowo. Dotyczył nauczyciela botaniki czy kolekcjonera paproci podczas jakiejś wyprawy w lasy tropikalne. Po powrocie z tej ekspedycji jedyną twoją pasją stało się kolekcjonowanie paproci. - Mam już trzydzieści siedem lat. Czas na założenie własnej rodziny. - Bzdura! Masz już olbrzymią rodzinę! To stwierdzenie było bezdyskusyjne. Jedyne, czego mu nie brakowało, to właśnie rodziny. Już od piętnastu lat był odpowiedzialny za dwie siostry, dwóch braci przyrodnich i za Sybil. Zwaliło się to na jego barki tego sądnego dnia, gdy ojciec i wsiadł do samolotu na lotnisku Sea Tac i zniknął z całym majątkiem i z pieniędzmi wielu ludzi. Pamiętał pierwsze chwile wstydu i udręki, kiedy ca- 43 Jayne Ann Krentz ły jego świat się zawalił. Pospieszny remanent spraw handlowych ojca wykazał, że w zasadzie Oliver nie posiadał już nic. Koledzy i przyjaciele Edwarda Raina pierwsi ustawili się w kolejce żądając zwrotu udzielonych pożyczek. Mając na względzie los zależnych od niego pięciu osób, Oliver zrobił to, co musiał. Porzucił marzenia o botanice i wziął się za bary z przytłaczającym zadaniem utrzymania rodziny w całości, przy jednoczesnej odbudowie bankowego imperium ojca. Później był zadowolony ze swoich dokonań. Spłacił inwestorów ojca co do jednego, a imperium budowlane, które stworzył, było znacznie większe i bardziej stabilne niż to, które ojciec odziedziczył po dziadkach i zruj- nował. Dwa lata temu Oliver rozpoczął likwidację swojego holdingu. Pozbywał się kolejno firm, które kiedyś nabył. Sprzedaż przyniosła mu fortunę, którą ulokował w wielu bezpiecznych miejscach, a oprocentowanie wystarczało na luksusowe życie. Jeżeli nawet od czasu do czasu zainwestował w startujące przedsięwzięcie, takie jak Lyncroft Unlimi-ted, większość pieniędzy pozostawała ulokowana w bezpiecznych, nudnych inwestycjach bez ryzyka. Chociaż wielkie sumy wymagają opieki, to Oliver potrafił się uwolnić od codziennego intensywnego nadzoru, który był jego chlebem powszednim w trakcie budowy imperium. Czerpał satysfakcję z faktu, że stworzył braciom i siostrom dobre warunki życiowe. Heather ukończyła medycynę, Valerie po studiach została kustoszem w słynnym prywatnym muzeum Eckerta. Bliźniacy, Nathan i Richard, rozpoczęli właśnie pierwszy rok studiów na Uniwersytecie w Waszyng- 44 Sezamie, otwórz sie tonie. Oświadczyli, że zamierzają uzyskać stopnie magistrów zarządzania. Oliver prywatnie miał nadzieję, że zmienią zdanie, gdy dorosną. On nie lubił Świata biznesu. Fakt, że osiągnął sukces w tych kręgach, nie wpłynął na zmianę jego poglądów. Sybil była wiecznie zajęta nie kończącym się korowodem przyjęć charytatywnych i burzliwym życiem towarzyskim. Dzięki najstarszemu pasierbowi obracała się w sferach, do których zawsze aspirowała. Jednym słowem, Oliver spłacił swój dług rodzinny. Płacił go w dalszym ciągu, gdyż rodzina była dla niego najważniejsza. Jednak zbliżał się czas realizacji kilku celów osobistych. Nadeszła pora, by się ożenić. - Możesz mi wierzyć, Sybil, doskonale wiem, że mam rodzinę - odpowiedział. - Ale to nie to samo, co mieć własną żonę i dzieci. - Nie chrzań. Nie próbuj mnie przekonać, że nagle poczułeś ochotę zostania oddanym mężem i ojcem. - Uspokój się. - Oliver pogłaskał liście paproci szablistej. - W tym domu jest mnóstwo pieniędzy. Na-than i Richard nie zostaną goli, kiedy się zdecydują na własne dzieci. Wiesz przecież, że zawsze o nich dbałem. Tak samo jak o moje siostry. Nie zapominając o tobie. Zawarliśmy pewien układ. Ty i ja. Chyba pamiętasz? Szpilka weszła głęboko. Twarz Sybil stała się nienaturalnie czerwona. - A niech cię cholera! - krzyknęła. Wiem dokładnie, co o mnie myślisz, Sybil. - Spoj-rżał jej w oczy i z satysfakcją dostrzegł, że macocha przypomniała sobie dzień, w którym zawarli ów niezbyt honorowy pakt. - To nie ma większego znacze-45 Jayne Ann Krentz nia. Ale na wszelki wypadek chcę ci uświadomić, że masz się poprawnie zachowywać wobec Annie. Nie chcę, żeby się martwiła. - Martwiła? - zapytała Sybil z niedowierzaniem. -Czy ona nie wie, że się z nią żenisz tylko po to, żeby położyć łapę na firmie? Jeśli nie wie, to musi być niewiarygodnie naiwna. - Nic nie rozumiesz, więc lepiej zachowajmy przy sobie własne opinie. - No, no, no. - Złośliwy uśmiech powoli wykrzywił jej usta. - Historia się powtarza. Szesnaście lat temu oskarżyłeś mnie, że wyszłam za twojego ojca dla pieniędzy. A teraz się żenisz, bo chcesz kontrolować firmę, którą ona odziedziczyła. Czy to nie fascynujące? Jak długo to potrwa, zanim ona się zorientuje? - Jak zwykle nadużyłaś mojej gościnności. - Podniósł małą łopatkę i powrócił do pracy. - Nie martw się, już wychodzę. - Zawróciła ku drzwiom szklarni. Przy samym końcu korytarza przystanęła i spojrzała na Olivera przez ramię. - Jeszcze jedna sprawa, Oliyer! Czy wiesz, że Valerie ma nowego chłopaka? - Nie. - Nie zareagował na wyraźną nutę oczekiwania w jej głosie. - Myślę, że tym razem to poważna sprawa. Zdradza wszelkie objawy zakochanej kobiety. - Gdyby to było poważne, przyprowadziłaby go do mnie. - Tylko nie czekaj z zapartym tchem, aż go tutaj ściągnie. - Sybil uśmiechnęła się z przebiegłością kotki. - Dobrze wie, że ci się nie spodoba. - Kolejny bezrobotny artysta? - zapytał Oliver bez większego zainteresowania. - Nie. Tym razem nauczyciel akademicki. Uczy hi- 46 Sezamie, otwórz się Storii na uniwersytecie. - Wstrzymywała głos wystarczająco długo, by przykuć uwagę OIivera. - Nazywa Się Carson Shore. Oliver milczał. - To prawda. Twoja siostra zaręcza się z synem Paula Shore'a. Wzruszające, co? Przypominają Romea Julię. Bardzo romantyczne. Czy myślisz, że Valerie Carsonowi po tylu latach uda się pogodzić ze sobą wojujące domy Shore'ów i Rainów? Wyszła trzaskając drzwiami. Oliver stał pomiędzy paprociami przypominając sobie dzień, kiedy on i Sybil zostali jawnymi wrogami. To było dawno temu. Szesnaście lat. Czasami mu się wydawało, że to było przed wiekami, kiedy indziej, że ledwie wczoraj. Miał wówczas dwadzieścia jeden lat i studiował na wydziale botaniki uniwersytetu w Waszyngtonie. Myślał o magisterium i doktoracie w tej dziedzinie. Jego wyobraźnia była całkowicie zaprzątnięta chęcią rozwiązania mnóstwa tajemnic świata roślin. : Marzył o ekspedycjach naukowych do wielu dżungli i puszcz naszej planety. Zamierzał poświęcić resztę życia na wędrówki po prastarych lasach i zgłębianie skrywanych przez nich tajemnic. Wiedział, że one tarn tkwią. W i e o tym każdy botanik. W tym starożytnym zielonym świecie, pogrążonym w wiecznym półmroku, natura głęboko ukryła lekarstwa na straszne choroby, klucz do wyżywienia szybko rosnącej populacji ludzi i odpowiedzi na fundamentalne pytania o naturę życia. Oliver od dawna zapragnął wnieść własny wkład do przygód czyhających na uczonych, którzy ośmielą się odkryć te tajemnice przyrody. Na drugim roku studiów zamieszkał w miastecz- 47 Jayne Ann Krentz ku uniwersyteckim. Wyniósł się z ogromnego domu na Mercer Island nie tylko po to, aby być bliżej bibliotek, laboratoriów i cieplarni uniwersyteckich, ale dlatego, że wtedy ojciec ożenił się z bardzo młodą kobietą. Nie lubił Sybil od pierwszej chwili. Miała dwadzieścia osiem lat i przeżywała rozkwit swojej urody. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, aby nabrać pewności, że wyszła za jego siedemdziesięciopięcioletniego ojca jedynie ze względu na rodzinną fortunę. Edward nigdy nie był zżyty z rodziną. Pomnażanie pieniędzy było dla niego ważniejsze niż żona i dzieci. Oliver i jego dużo młodsze siostry, Heather i Valerie, pobierali nauki miłości rodzinnej od matki. Śmierć Mary Rain w wypadku samochodowym dwa lata przed promocją Raina załamała trójkę jej dzieci. W napadach optymizmu Oliver łudził się, że związek Sybil z ojcem jakoś będzie funkcjonował. Gdyby macocha zechciała grać rolę kochającej matki dla Heather i Valerie w zamian za status socjalny i finansowy, który uzyskała wychodząc za Edwarda, to zachowałby dla siebie niepochlebną o niej opinię. Dziesięcioletnia Heather i dwunastoletnia Valerie zaakceptowały macochę z zadziwiającą łatwością. R o k później, gdy urodzili się bliźniacy, Nathan i R i -chard, obie dziewczynki dobrodusznie przyjęły małych braci. Nikt nie był w stanie zastąpić Mary Rain, ale dom z Sybil całkiem nieźle funkcjonował. Owego fatalnego popołudnia Oliver zapragnął złożyć niespodziewaną wizytę rodzeństwu. Zaparkował samochód z dala od domu i wszedł bocznymi drzwiami. 48 Sezamie, otwórz się Gdy tylko znalazł się w środku cichego domu, zorientował się, że coś jest nie w porządku. Ani śladu gospodyni, ani jego sióstr, ani kogokolwiek, ale wyczuwał, że dom nie jest pusty. Najpierw przyszło mu do głowy, że w domu grasują Włamywacze. Wbiegł cicho po schodach sprawdzić sypialnie. Kiedy zobaczył, że bliźniacy bezpiecznie śpią u siebie, wrócił na dół do hallu. Odnalazł Sybil w luksusowej sypialni na parterze. Była w łóżku, Ule nie sama. Nagi mężczyzna, który leżał spleciony z nią wśród satynowych jasnoniebieskich prześcieradeł, był tak samo zaskoczony widokiem Olivera, jak on jego widokiem. - O, kurwa! - wykrztusił mężczyzna gramoląc się z łoża. - Co jest grane, do cholery? Stary, już mnie nie ma! Ona nic o tobie nie mówiła. Gadała tylko o staru-zku. Przysięgam. Sybil głęboko zakopała się w prześcieradła i powtarzała: - Och, mój Boże! Och, mój Boże...! Oliver odwrócił się i bez słowa wyszedł z sypialni. Poszedł do salonu i stanął przy oknie. Przez długi Czas kontemplował widok jeziora. Gdy Sybil weszła do pokoju, już podjął decyzję. - Słuchaj, Oliver - zaczęła nerwowo - twój ojciec i ja mieliśmy pewne nieporozumienie. - Spore nieporozumienie. - Moje stosunki z Edwardem to nie twoja sprawa. - Tak myślisz? - Oliver był podejrzanie łagodny. -Pomyślałaś o dzieciach? - Uważasz, że nie dbam o dzieci? Urodziłam przecież Edwardowi dwóch synów. - Tak? - Na litość boską! - Oczy Sybil rozszerzyły się 49 Jayne Ann Krentz z przerażenia. - Nie masz prawa rzucać oszczerstw. Nathan i Richard są synami Edwarda! Przysięgam, że to prawda! - Na twoje szczęście obaj mają oczy i włosy podobne do moich. W innym przypadku rozmawialibyśmy niezwłocznie o badaniach krwi. - Ty sukinsynu! - krzyknęła, a z jej pięknych oczu popłynęły łzy. - Ty nic nie rozumiesz. Kocham Gre-ga. Gdyby sprawy wyglądały inaczej, wyszłabym za niego. - Co znaczy „wyglądały inaczej"? - zapytał zimno Oliver. - Nie był wystarczająco bogaty? - Jest żonaty. Niech cię cholera! - wykrzyknęła i zrobiła krok do przodu. - Oliyer, posłuchaj mnie! Proszę! Jesteś zbyt młody, żeby wiedzieć, o co tu chodzi. - Mylisz się. Doskonale wiem, o co chodzi. Zdradzasz mojego ojca i rodzinę. A teraz nadszedł czas, żebyś zrozumiała, jak od tej chwili to będzie funkcjonować. - O czym ty mówisz? - Nie chce, żeby Heather i Valerie przeżyły znowu szok. Przyzwyczaiły się do ciebie i byłyby skrzywdzone, gdybyś odeszła. Małe dziewczynki potrzebują matki. - Nigdzie nie odchodzę! - wrzasnęła Sybil. - Nathan i Richard mają prawo znać swojego ojca. To prawda, że on się zbyt często nie pokazuje, ale widywaliby go jeszcze rzadziej, gdybyś ich ze sobą zabrała. - Oliver przygryzł wargi. - Każdy chłopiec potrzebuje ojca. - Niech cię pokręci! Ja ich nigdzie nie zabieram. - Dzieci powinny również wierzyć, że ich matki są aniołami. - Nie zwracał uwagi na zrozpaczone spojrzenie Sybil. - Tak więc dla dobra moich braci i sióstr 50 Sezamie, otwórz się nie powiem ojcu, co dzisiaj widziałem, jeżeli sama mnie do tego nie zmusisz. - Czego ode mnie chcesz? - Na twarzy Sybil malowała się nadzieja przemieszana ze strachem. - Twojej zgody na pewien układ. Dasz ojcu to, co sobie kupił i za co zapłacił. Będziesz więc wierną żoną i kochającą matką dla jego dzieci, a w zamian będziesz miała pieniądze i należną ci pozycję, czego oczekiwałaś po tym małżeństwie. Jeżeli chociaż raz wywiniesz jakiś numer, to przysięgam ci, S y -bil, że ojciec się dowie, jaką szmatę wziął sobie za żonę. - Nie jestem szmatą! - krzyknęła. - Nie masz pojęcia, co mnie łączy z Gregiem. - Gówno mnie obchodzi, co was łączy. Interesuje mnie tylko moja rodzina. Oboje wiemy, że tata cię porzuci w ciągu sekundy, kiedy się dowie, że się puszczasz. A więc zawieramy układ? - Edward nigdy ci nie uwierzy, jeśli spróbujesz mu Opowiedzieć o tym, co się dziś stało - odpowiedziała z udawaną brawurą. " - Chcesz to sprawdzić? Jestem jego synem. Znam go lepiej niż ty. Wysłucha mnie. - Oliver wcale nie był tego pewien, ale tego dnia odkrył w sobie talent do befowania. - Edward mi ufa. - Cóż, ja nie popełnię tego błędu - powiedział. -Będę cię śledzić jak jastrząb, i to tak długo, jak długo będziesz należała do rodziny. Jeżeli choćby o włos przekroczysz warunki naszej umowy, pożegnasz się ze swoją częścią majątku Rainów. - Ty zimny sukinsynu! - Sybil dygotała. Otarła dłonią płynące łzy. - Kto ci dał prawo wtrącania się do mojego życia? Co ty sobie myślisz? Za kogo się uważasz? 51 Jayne Ann Krentz - Jestem tym, który w każdej chwili może ci rozwalić to tak sprytnie uwite gniazdko. Kiedy tylko będę miał na to ochotę. Nie zapominaj o tym, Sybil. Bo jak tylko się dowiem, że nie dotrzymujesz umowy, wtedy usunę ci grunt spod nóg tak szybko, że się nawet nie zorientujesz. Wierzyła mu całkowicie. Zobaczył to w jej oczach. Usatysfakcjonowany wymaszerował z domu, wsiadł do samochodu i odjechał. Rok później Edward Rain zniknął razem z legendarną fortuną Rainów i kupą pieniędzy należących do innych ludzi. Gdy Oliver zatrzasnął drzwi przed swoimi nadziejami na przyszłość i rozpoczął zbieranie resztek pozostawionych przez ojca, oczekiwał, że Sy-bil powędruje w poszukiwaniu bardziej soczystych pastwisk. Nie powędrowała. Przez pierwsze pół roku, gdy dawni przyjaciele Edwarda i wspólnicy w interesach grzecznie pokazali plecy rodzinie Rainów, zrozumiała, że Oliver jest jej najlepszą wygraną na loterii życia. Była bardzo inteligentną kobietą. Potrzebowała poczucia bezpieczeństwa nie tyle dla siebie, ile dla maleńkich synów. Wszystko wskazywało na to, że Oliver w końcu przywróci jej całą fortunę, którą straciła. On z kolei potrzebował kogoś do opieki nad siostrami i braćmi, kiedy sam dniami i nocami pocił się nad odbudową rodzinnego imperium. Zawarł z Sybil kolejny układ. Porozumienie funkcjonowało nieźle. Macocha dotrzymywała zobowiązań i została za to hojnie wynagrodzona. Zawsze dotrzymywał danego słowa. I nigdy nie zapominał wrogów. Te rozmyślania doprowadziły go do sprawy nowego 52 Sezamie, otwórz się chłopaka Valerie. Jeżeli macocha mówiła prawdę, a w tym przypadku trudno było w to wątpić, musiał podjąć jakieś kroki. Nie miał zamiaru pozwolić młodszej siostrze na poważniejszy romans z synem Paula Shore'a. Zanotował w pamięci, że musi z nią porozmawiać. Wyjaśni jej dobitnie, że ów Carson Shore nie wchodzi w grę. Nigdy nie lubił opowieści o Romeo i Julii. Rozdział czwarty Annie, muszę ci powiedzieć, że mam mnóstwo wątpliwości co do twoich planów. Od samego początku nie byłam zachwycona tym małżeństwem z rozsądku, ale teraz, kiedy się do niego przeprowadzasz, jestem przerażona. - Uspokój się, Joanno. Wszystko się wspaniale ułoży, zobaczysz. Rozumiemy się z Oliverem doskonale. W poniedziałek uzgodniliśmy wszystkie szczegóły. On jest bardzo dobry w szczegółach. - Annie rozcięła pokrywkę kartonu nożem i przekręciła wielkie pudło na drugą stronę. Były same na zapleczu sklepu „Sezamie, otwórz się". Asystentka Annie, Ella Press-wood, obsługiwała w salonie sklepowym 54 Sezamie, otwórz się dwóch projektantów wnętrz, którzy dokonywali tu zakupów dla swoich klientów. Do ślubu w magistracie pozostała j u ż niecała godzina. Oliver zadzwonił rano, żeby powiedzieć Annie, że wyśle po nią samochód. Kiedy oponowała, mówiąc że to zaledwie kilka kroków od jej butiku, grzecznie oddalił jej protesty. Samochód przyjedzie o trzeciej, koniec i kropka. Nie miała czasu na dyskusję, ponieważ czekali klienci. - No, nie wiem. Sama już nie wiem. - Joanna załamała ręce. - Nie podoba mi się to, że się do niego przenosisz. Rain ma opinię groźnego człowieka. - Poznałam go dobrze podczas ostatnich kilku tygodni. Wcale nie jest groźny. - Czy ty przypadkiem nie zwariowałaś? - Joanna Wlepiła w nią wzrok. - Annie, ty nie masz wprawy w postępowaniu z ludźmi jego pokroju. Na miłość boską! On nie jest taki jak Arthur Quigley czy Melyin Flnch. To nie jest ptaszek ze złamanym skrzydełkiem, który potrzebuje pomocy. - Wiem o tym. Nie próbuję go ratować. To on zamierza mnie uratować. - Śmiem wątpić, czy Oliver Rain kiedykolwiek ko-oś lub coś uratował, z wyjątkiem fortuny Rainów -mruknęła Joanna. Annie otworzyła drugi bok kartonu i spojrzała pzez ramię. Joanna rzeczywiście była zmartwiona. Rysy jej pięknej twarzy były napięte, a dobrotliwe oczy pełne niepewności. Polubiła przyszłą szwagierkę od pierwszego spot-tkania. Joanna pracowała jako kierowniczka w d o b r z e prosperującej firmie administrującej nieruchomościami. Annie wyczuła natychmiast, że Joanna potrafi po----ecić się ukochanej osobie, a brat na to zasługiwał. Dziewczyna była samiuteńka na świecie, podobnie jak 55 m go Jayne Ann Krentz Daniel i Annie. Tęskniła za stworzeniem sobie rodziny. Prawie białe włosy i jasnoniebieskie oczy nadawały Joannie zdecydowanie nieziemski wygląd. Annie wiedziała jednak, że pod tą eteryczną powłoką kryje się wielka siła. Było to szczególnie widoczne, kiedy dotarła wiadomość o zniknięciu Daniela. Joanna była prze konana, że ukochany żyje. - Nie martw się - odpowiedziała Annie delikatnie. -Oboje z Oliverem rozumiemy, że to małżeństwo jest pewnym kontraktem. Nie będzie na mnie wymuszał obowiązków małżeńskich, czy jak to się teraz nazywa. - Skąd o tym wiesz? - drążyła dalej Joanna. - Poczekaj, aż go spotkasz. Wtedy zrozumiesz. -Rozcięła ostatni bok kartonu i zajrzała do środka. W e -wnątrz tkwił jakiś wielki przedmiot opatulony w folię pęcherzykową, przez którą zerkało na nią szmaragdowe oko. - Wspaniale! To lampart. Nie byłam pewna, co otrzymam, kiedy to zamawiałam. Facet wykonujący te terakotowe zwierzątka jest trochę nieprzewidywalny. Ciągle nie mogę upchnąć słonia. - Annie, przestań się zajmować tymi klamotami! -powiedziała Joanna z rozpaczą. - To dzień twojego ślubu, a ja mam przeczucie, że zdążamy ku katastrofie. - Nie bądź niemądra. - Annie chwyciła za foliowe opakowanie i zaczęła wyciągać lamparta z kartonu. -Zbytnio popuszczasz wodze fantazji. Myślę, że to z powodu stresu. - To nie jest stres - jęknęła Joanna. - To przebłyski zdrowego rozsądku. Pomysł małżeństwa z wyrachowania jest całkowicie zwariowany. Nie powinnam była pozwolić, żebyś się w to wplątała. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Chyba postradałam zmysły dając ci się przekonać. - To jest genialny pomysł i jego realizacja będzie 56 Sezamie, otwórz się wspaniała. - Annie wyciągnęła lamparta do połowy. -To już nieźle funkcjonuje. Przez cały czas do południa odbierałam telefony od inwestorów Daniela, którzy dopytywali się, czy to prawda, że Oliver Rain będzie posiadał od jutra połowę Lyncroft Unlimited. Kiedy to potwierdzałam dodając, że będzie także kontrolował wszystkie operacje, wydawali się niewiarygodnie uspokojeni. - Obawiam się o ciebie, Annie, a nie o firmę. Słuchaj, jeszcze nie jest za późno, żeby wszystko odwołać. Powiedz Rainowi, że zmieniłaś zdanie. - Ależ ja nie zmieniłam zdania. Mamy wyniki badań krwi i całą tę resztę. Będzie ci miło usłyszeć, że jesteśmy absolutnie zdrowi. - Nie martwię się o wasze zdrowie. - To dobrze. Wobec tego nie ma sprawy. - Annie uniosła lamparta o kilka centymetrów wyżej. - Oliyer i ja będziemy przez pewien czas razem mieszkać. To wszystko. - Annie! On jest najpotężniejszą osobą na całym Zachodnim Wybrzeżu i nikt o nim nie wie zbyt wiele. On może być... no, wiesz.... dziwny, albo coś w tym rodzaju. - Oczywiście, że jest. - Dziwny? - Aha! - O mój Boże! - Ale w interesujący sposób, jeśli wiesz, co mam na myśli. - Annie wyciągnęła prawie całego lamparta. - Nie. Nie wiem, co masz na myśli - zaprzeczyła Joanna. - To wszystko z minuty na minutę robi się Coraz gorsze. Musisz odwołać ślub. - Nie mam zamiaru niczego odwoływać. To małżeństwo jest naszą najlepszą szansą zachowania firmy do powrotu Daniela. I ty o tym dobrze wiesz. 57 Jayne Ann Krentz - Przynajmniej zaczekaj, aż Barry Cork wróci z podróży do Kalifornii. - To nie jest decyzja Barry'ego. Ja zarządzam przedsiębiorstwem i ja podejmuję decyzje, jak je ratować. - Proszę! - wykrztusiła Joanna z desperacją w głosie. - Wiem, że robisz to częściowo dla mojego dobra i dla dziecka, ale nie chcę, żebyś podejmowała dla nas takie ryzyko. - Robię to również dla Daniela. - Daniel też by nie chciał, żebyś robiła coś tak drastycznego. - A co ja robię drastycznego? Nic. To proste i sensowne rozwiązanie sytuacji. Mówię po raz ostatni: Joanno, przestań się martwić. Oliver Rain nie będzie problemem. - Cały czas to powtarzasz, ale co ty możesz wiedzieć? Dlaczego myślisz, że będziesz bezpieczna w jego mieszkaniu? A co zrobisz, jeśli się okaże, że on jest maniakiem seksualnym? - Maniakiem seksualnym? Oliver Rain? - Annie zaczęła się uśmiechać. Nie mogła się powstrzymać. Stała trzymając pękaty pakunek z lampartem i próbowała sobie wyobrazić Olivera jako seksualnego maniaka. Roześmiała się w głos, po raz pierwszy od czasu zaginięcia brata. - To niemożliwe. - Na czym opierasz swoją pewność? - zaatakowała Joanna. - To nie ten typ. - Annie usiłowała powstrzymać chichot. - Oliver przypomina mi raczej średniowiecznego mnicha. - Mnicha? - No wiesz, bardzo opanowanego, zapatrzonego w zaświaty, takiego, który nie poddaje się brudnym ludzkim namiętnościom, jak na przykład żądza czy zemsta. 58 Sezamie, otwórz się Annie w końcu wyciągnęła całego lamparta. Postawiła go ostrożnie na podłodze i zaczęła cierpliwie zdejmować folię. - Według wszystkich źródeł, Oliver Rain nie jest żwięty - ostrzegła Joanna. -.- Naprawdę, przestań się martwić. O mój Boże, pspójrz tylko na niego! Czyż nie jest piękny? - Annie rzyglądała się wielkiemu lampartowi z zachwytem, rzeźba sięgała jej niemal do piersi. Egzotyczna, glazurowana mozaika pyszniła się kolorami zieleni, turkusu i złota na czarnym tle. Zwierzę miało zielone oczy i obrożę wysadzaną drogimi kamieniami. - Annie, proszę! Wysłuchaj mnie! - Jest przepiękny - oświadczyła Annie. - Wiesz, będzie pasował do gabinetu Olivera. Może podaruję mu tego lamparta w prezencie ślubnym. - Może go przyjmę - powiedział cicho stojący w drzwiach Oliver. Joanna gwałtownie zaczerpnęła tchu. - Oliver? - Annie szybko spojrzała przez ramię i zobaczyła przyszłego męża stojącego za Joanną. Miał na sobie ciemny garnitur, ciemnoszarą koszulę z szarą muszką. Ciężką grzywę kruczoczarnych włosów spiął z tyłu głowy czarną kokardą. W szarych oczach pobłyskiwały ogniki rozbawienia. Annie zrobi-to się przykro na myśl, że mógł usłyszeć jej uwagę o średniowiecznym mnichu. Zarumieniona pospieszyła przerwać nieprzyjemną ciszę. - Nie słyszałam, kiedy wszedłeś, Oliverze - po- m-iedziała szybko. - Pamiętasz może narzeczoną ojego brata? Spotkałeś ją na ich przyjęciu zaręczynowym. - Oczywiście. - Oliver skłonił głowę. - Było mi bardzo przykro, gdy usłyszałem o zaginięciu Daniela. - On wróci - odrzekła sztywno Joanna. 59 Jayne Ann Krentz - Mam taką nadzieję, panno McKenna. - Oliver przyglądał się jej badawczo. - Czy jedzie pani z nami do magistratu? - Jeśli nie uda mi się namówić Annie do tego, żeby zrezygnowała ze ślubu, to pojadę. Kąciki ust Olivera wygięły się nieznacznie. Spojrzał na narzeczoną. - Mam wrażenie, że to będzie dość trudne. Wydaje mi się, że już podjęła decyzję. - Z całą pewnością. Lepiej już chodźmy, bo się spóźnimy. - Annie chwyciła figurkę lamparta w obie ręce i wręczyła Oliverowi. - Proszę. Jest twój, jeśli ci się podoba. - Dziękuję bardzo. - Dokładnie obejrzał lamparta trzymając go na rękach jak dziecko. - Jestem pewien, że znajdę dla niego miejsce. - Wziął prezent pod pachę i skinął na Annie oraz Joannę, że mogą już wychodzić. Annie przeszła do sklepu zatrzymując się na krótko, aby przedstawić Olivera Elli i dwóm strasznie ciekawym projektantom. Poprowadziła go do drzwi przez swój niewielki sklep zatłoczony niezwykłymi, skan-dalizującymi i dziwacznymi przedmiotami. Przejście przez „Sezam" przypominało buszowanie na strychu ekscentrycznego kolekcjonera. Lubiła wszystkie przedmioty w sklepie. Każdy był zakupiony po długim namyśle lub przyjęty w komis, każdy był wykonany ręcznie i miał jakiś nieokreślony urok. W jednym kącie stał stolik z blatem z kryształowego szkła, wspartym na trzech wielkich gryfach z mosiądzu. W drugim kącie stał stos inkrustowanych, lakierowanych pudełek i kufrów. Na najbliższej półce błyszczała pozłacana karuzela z mitycznymi stworami. Obok niej stał słoń z glazurowanej mozaiki, a na ścianie wisiał wentylator pomalo- 60 Sezamie, otwórz się wany w abstrakcyjne wzory. Nie opodal widać było wspaniały składany parawan z surrealistycznymi scenami z dżungli, namalowanymi na jego trzech skrzydłach. Annie otwierając drzwi wyjściowe obejrzała się jeszcze raz. Oliver oglądał przedmioty w sklepie z chłodnym zainteresowaniem. Lamparta ciągle trzymał pod pachą. Odniosła wrażenie, że w tej dziwnej scenerii Oliver wygląda, jakby był u siebie w domu. Beznamiętny Bolt uprzejmie otworzył drzwi limuzyny. Miał na sobie swój „służbowy" niebieski garnitur. Dzisiaj dodatkowo włożył okulary słoneczne, które zasłaniały mu oczy, i jeszcze bardziej niż zazwyczaj przypominał robota. Wsiadając do limuzyny Annie zaryzykowała uśmiech. Bolt jednak nie zareagował. Oliver wręczył szoferowi lamparta i powiedział: - Zajmij się nim, dopóki nie wrócimy do domu. - Dobrze, proszę pana. Joanna z rezygnacją usiadła obok Annie. Bolt ulokował lamparta w bagażniku, zamknął maskę i przemaszerował wokół samochodu. Usiadł za kierownicą i po chwili wielka limuzyna ruszyła bezgłośnie. - Doskonale - przyznała Annie widząc, jak sprawnie Bolt porusza się w ruchu ulicznym. - Znakomicie, ale nadal uważam, że najprościej było pójść pieszo. Gdzie on zaparkuje? Na ulicach o tej godzinie nie ma zbyt wiele miejsca. - Płacę Boltowi za rozwiązywanie takich problemów - odrzekł Oliver. Zapadła krótka cisza. - Naprawdę uważam, że wszyscy powinniśmy to Jeszcze przedyskutować, zanim będzie za późno -przypomniała Joanna. 61 Jayne Ann Krentz - Doceniam twą troskę - powiedział Oliver - ale obawiam się, że zostało niewiele czasu. Od wczoraj, gdy tylko rozeszła się wiadomość o ślubie, nie mogę się opędzić od telefonów głównych dostawców Daniela. Zapewniają, że będą kontynuować dostawy tylko wtedy, gdy przejmę kierowanie firmą. - Widzisz? - zwróciła się Annie do Joanny. - Dostawcy i inwestorzy Daniela są bandą męskich szowinistycznych świń nie mogących uwierzyć, że dorosłe kobiety mogą same prowadzić taką firmę. - Oni nie obawiają się kobiet - zaprzeczył Oliver. -Raczej się boją, że żadna z was nie ma ani kwalifikacji, ani doświadczenia w przemyśle elektronicznym, zwłaszcza że rynek, na którym działa Lyncroft, jest niezwykle konkurencyjny. - Na jedno wychodzi - mruknęła Annie, kiedy Bolt zatrzymał limuzynę przed głównym wejściem do magistratu. -Jestem pewna, że reagowaliby inaczej, gdyby któraś z nas była mężczyzną... Boże mój, kim są ci ludzie, którzy na nas czekają? Oliver spojrzał przez silnie przyciemnione szyby samochodu. - Rodzina. - Twoja? - Annie zerknęła na niego bezradnie. Przypomniała sobie, że nawet wtedy, gdy Daniel napomknął o rodzinie Olivera, nie mogła sobie wyobrazić, że ma prawdziwych krewnych. - Moja. Ci dwaj młodzieńcy to moi przyrodni bracia, Nathan i Richard. Dwie kobiety po prawej stronie to siostry, Valerie i Heather. Nathan i Richard studiują. Valerie jest asystentką kustosza w muzeum Eckerta, a Heather - lekarką. - Jestem pod wrażeniem. - Annie wyczuła nutkę dumy w jego głosie. - A ta kobieta w brzoskwiniowym kostiumie? Sezamie, otwórz się - To Sybil, druga żona mojego ojca. - Głos Oliyera Stał się zimny. - Jest matką Nathana i Richarda. Annie spojrzała mu w oczy, ale nic szczególnego W nich nie ujrzała. Powróciła do dokładniejszych oględzin klanu Rainów, podczas gdy Bolt parkował limuzynę w miejscu zabronionym. Przyrodni bracia Olivera byli bliźniakami. Przystojni, wysocy i proporcjonalnie zbudowani. Ciemne włosy były chyba typowe dla rodziny Rainów. Heather i Valerie były równie atrakcyjne, chociaż obie miały Jasnokasztanowe włosy i bardziej miękkie, mniej kanciaste rysy. Heather, z jej poważnym wzrokiem i krótko przyciętą, stylową fryzurą, wyglądała w każdym calu na kobietę pracującą. Miała na sobie doskonale skrojony tweedowy kostium z wąską spódnicą sięgającą troszeczkę poniżej kolan. Valerie, z włosami sięgającymi ramion, również wyglądała na kobietę interesu. Gdy Bolt otworzył drzwi, Annie zauważyła, że Sybil jest znacznie młodsza, niż można się było spodziewać, zaledwie o kilka lat starsza od Olivera. Była również bardzo atrakcyjną kobietą. Nikt z przedstawicieli klanu Rainów nie miał talentu Olivera do ukrywania uczuć. Wszyscy przyglądali się Annie i Joannie z nie skrywaną ciekawością. Panna młoda cieszyła się, że zdążyła włożyć zieloną suknię. Długie rękawy sukni sięgającej połowy łydek przydały jej bardziej dostojnego wyglądu niż sweter i spodnie, w które początkowo zamierzała się ubrać. W sukni Annie bardziej się nadawała do roli małżonki Olivera, chociaż nie miało to wpływu na formalno-prawny akt ślubu. -Powinienem was chyba przedstawić, zanim wejdziemy do środka - powiedział Oliver, po czym wziął 63 Jayne Ann Krentz narzeczoną pod rękę i poprowadził w kierunku reszty Rainów. Joanna szła za nimi wyglądając jak kupka nieszczęścia. Cała rodzina zauważyła, jak pan młody trzyma rękę narzeczonej - tak, jakby Annie była jego własnością. Wszyscy jak na komendę przenieśli wzrok z Joanny na Annie. Sybil zmrużyła oczy. - Oliver całkowicie nas zaskoczył - powiedziała He-ather potrząsając ręką Annie. - Nigdy nie zdradza, co zamierza zrobić. - Niespodzianka jest kompletna - mruknęła Valerie. - Wszyscy musimy go prosić o akceptację naszych potencjalnych współmałżonków, a tymczasem on uważa, że nie potrzebuje naszej aprobaty dla jego wyboru. To nie jest w porządku, Wielki Bracie. - Jaki pożytek z funkcji głowy rodziny, skoro nie można samemu wybrać sobie narzeczonej? - Richard uśmiechnął się do brata ujmując rękę panny młodej. - Staremu Oliverowi coś się należy. Pozwalamy mu, żeby sam ją sobie wybrał - dodał wesoło Nathan. -Widzę, że zadanie wykonał wyśmienicie. Sybil podeszła do Annie i uśmiechnęła się bez nadmiernego uczucia. - Chyba nie mamy wyboru. Witamy w rodzinie, panno Lyncroft. Mam nadzieję, że wiesz, co robisz wychodząc za Olivera. - Annie doskonale wie, co robi - chłodno odrzekł Oliver. - Prawda, Annie? - Całkowicie - zgodziła się. Wyraźnie odczuwała wielką rękę oplatającą jej ramię. Trzymał ją tak, jakby się obawiał, że może odfrunąć. - Lepiej was ostrzegę, że nie pozwolimy wam się znienacka ulotnić po uroczystości. - Nathan spojrzał na Olivera. - My też zaplanowaliśmy maleńką niespodziankę. 64 Sezamie, otwórz się - To prawda - dodała Heather uśmiechając się do Olivera. - Nie obawiaj się. To tylko maleńkie przyjęcie. Sama rodzina. Wiemy, że chciałbyś uniknąć tłumu, ale nie oczekuj od nas całkowitego zignorowania twojego ślubu. - Przecież - wycedziła Sybil - twój ślub jest ważnym wydarzeniem dla całej rodziny. - Nie mam nic przeciw temu, jeżeli Annie się zgadza. - Oliver przyjął niespodziankę ze stoickim spokojem. - Dobrze - powiedziała ostrożnie panna młoda. -Nie planowaliśmy żadnej wielkiej imprezy. Tylko skromny ślub, i tyle. Wszyscy, łącznie z Oliverem, zwrócili na nią - Tylko skromny ślub? - powtórzyła oschle Sybil. Nie krępuj się. Możesz sobie pozwolić na więcej. Wychodzisz za jednego z najbogatszych ludzi tę--o stanu. Wielu może sądzić, że taki krok podejmuje się raczej z pobudek finansowych niż uczuciowych. Annie zarumieniła się. - Myślę, że jesteśmy gotowi - przerwał macosze Oliver i skierował się do wejścia pociągając pannę młodą za sobą. - Tak, załatwmy to - mruknęła. Formalności zostały dopełnione w mgnieniu oka. Annie czuła, jak Joanna obrzuca ją przestraszonymi spojrzeniami z jednej strony, a Oliver zdecydowanie podtrzymuje z drugiej. Podczas tej krótkiej ceremonii coraz bardziej uświadamiała sobie bliską obecność męża. Wydawał się jej bardzo wielki i silny. Wkrótce było po wszystkim i po wyjściu z budynku Annie odczuła wielką ulgę. Wmawiała sobie, że postąpiła słusznie, że małżeństwo było jedyną szansą 65 l! i Jayne Ann Krentz utrzymania firmy Daniela, gdy nagle przed oczyma ujrzała kamerę. - Jakie to uczucie zostać panią Rain? - Mikrofon trzymała kobieta o ostrym wzroku. - Czy to małżeństwo ma cokolwiek wspólnego ze zniknięciem pani brata? Annie zorientowała się, że zostali otoczeni przez grupę reporterów. Wszędzie sterczały mikrofony i kamery. - Panie Rain, jak długo znaliście się przed ślubem? - Czy to prawda, że natychmiast przejmuje pan kierownictwo Lyncroft Unlimited? Oliver spojrzał na mężczyznę, który zadał ostatnie pytanie i potwierdził. - Czy jest pan wspólnikiem w firmie? - A może wspólnikiem większościowym? - zapytał inny reporter. - Co to oznacza dla firmy? - To oznacza - odpowiedział spokojnie Oliver torując sobie przy pomocy Bolta przejście wśród tłumu -że firma Lyncroft Unlimited jest bezpieczna i stabilna. Podtrzymujemy plany Daniela w zakresie wprowadzania na rynek nowej technologii. - To dobra wiadomość dla inwestorów firmy - zauważyła szybko jedna z kobiet. - Może pan powiedzieć, czy wystąpią jakieś opóźnienia spowodowane zniknięciem Daniela Lyncrofta? - Nie będzie żadnych opóźnień - odpowiedział R a -in. - A teraz wybaczcie nam. Jeżeli będziecie mieli jeszcze inne pytania, to proszę jutro o kontakt z działem prasowym firmy Lyncroft. - Ale panie Rain... - Jeszcze sekundę. „Wiadomości Finansowe Północnego Zachodu". Słyszymy pogłoski, że Lyncroft pod naciskiem wierzycieli został zmuszony do sprzedaży firmy lub fuzji. 66 Sezamie, otwórz się - To już nieaktualne - odpowiedziała cicho Annie. - Tak, firma nie znajduje się pod żadnym naciskiem - potwierdził Oliver. - Wy wsiądźcie do limuzyny - Richardowi udało się przedrzeć przez pytania reporterów. - Joannę zabierzemy ze sobą. Zobaczymy się w twoim mieszkaniu. - Dobrze - zgodził się pan młody. Bolt zakończył torowanie przejścia dla nowożeńców wśród roju dziennikarzy. Zbliżyli się już na kilka kroków do limuzyny, gdy zza rogu budynku rozległ się jakiś okrzyk. - Annie! Annie! Co tu się dzieje, do ciężkiej cholery?! Annie się odwróciła. Przez chodnik przedzierał się Barry Cork. Jego krótkie ciemne włosy były zmierzwione, jakby je czesał palcami. Przystojna twarz była poorana nowymi zmarszczkami. Krawat łopotał na ramieniu, a teczka obijała się o uda, gdy szybko podbiegał do Annie. - Barry! Co ty tu robisz? - Panna młoda się uśmiechnęła. - Myślałam, że pojechałeś na kilka dni do Kalifornii. Czy znasz Olivera Raina? Barry zatrzymał się, ciężko dysząc. - Nie, ale wiem o nim niemało. - Spojrzał przelotnie na Olivera. - Co tutaj się wydarzyło? Czy naprawdę za niego wyszłaś? - Tak, i wszystko dobrze się ułoży, Barry. - Annie Widziała, że Joanna i Rainowie zbliżają się, aby ich otoczyć i odgrodzić od ciekawskich dziennikarzy. Oli-ver mocniej ścisnął jej ramię. - Co ty, do diabła, zrobiłaś? - zasyczał Barry ściszając głos i powtórnie spojrzał twardo na Olivera. - Zwariowałaś? Oddałaś mu połowę firmy, tak? - Barry, posłuchaj, mogę wyjaśnić... - To dlatego się z tobą ożenił! Żeby położyć łapy na Lyncroft Unlimited! 67 Jayne Ann Krentz - Nie masz racji - odpowiedziała mu Annie. - Wyjaśnię ci później... Bolt otworzył drzwi limuzyny. Oliver skierował A n -nie do środka, lecz Barry złapał ją za ramię. Wzrok miał naprawdę dziki. - Czy ty do reszty zdziwaczałaś? Czy nie rozumiesz, co się tutaj dzieje? Oliver Rain właśnie zabiera twoją firmę! - Dosyć, Barry - przerwała mu Annie ściszając głos, aby nie usłyszeli jej dziennikarze i reszta klanu Rai-nów - Histeryzujesz. Firma Lyncroft jest całkowicie bezpieczna. Od dziś Oliver jest moim wspólnikiem. To wszystko. - Tak myślisz? - zapytał gwałtownie Barry. - Myślisz, że to takie proste? Oliver złapał rękę Barry'ego i oderwał ją od ramienia Annie. - Zabierz ręce od mojej żony! Barry wyszarpnął dłoń, jakby się oparzył, i nadal z desperacją wpatrywał się w twarz Annie. - Zapytaj go, co się stało z facetem o nazwisku Walker Gresham. Bądź odważna, Annie! Zapytaj go! - Jedźmy już, kochanie. - Oliver delikatnie wepchnął żonę do limuzyny. Bolt odgrodził ich od Córka. W jego lustrzanych okularach odbijała się oszalała twarz Barry'ego. - Barry, nie rozumiem, dlaczego jesteś taki zdenerwowany. Wszystko będzie dobrze - powiedziała szybko, kiedy Oliver usiadł obok niej. Cork złapał za tylne drzwi, gdy Bolt usiłował je zamknąć. - Annie, na miłość boską! Posłuchaj mnie! Pięć lat temu człpwiek o imieniu Walker Gresham był wspólnikiem w firmie, którą przechwycił Rain. Gresham zmarł pięć miesięcy później. Krążyły pogłoski... Annie, sły- 68 Sezamie, otwórz się szysz mnie?! Krążyły pogłoski, że jego śmierć nie była wypadkiem... Drzwi limuzyny zatrzasnęły się, Bolt w okamgnieniu wskoczył za kierownicę i w kilka sekund wyprowadził samochód z zatoki. Annie odwróciła głowę, aby spojrzeć przez tylną szybę. Cork stał na brzegu chodnika z taką miną, jakby się spóźnił nie na ślub, lecz na pogrzeb. Rozdział piąty Wygląda tutaj całkiem nieźle. - Oliver odchylił się na krześle, zaplótł palce rąk i z satysfakcją oglądał bogato inkrustowaną rzeźbę. Rzeczywiście egzotyczny zwierzak wyglądał w jego gabinecie doskonale. Co prawda, ustawiłby go w tym pokoju nawet wówczas, gdyby wyglądał tak dziwacznie jak słoń czy karuzela. Przecież lampart był podarunkiem od panny młodej, jego panny młodej. Od chwili gdy wyszedł z magistratu z Annie przy boku, Oliver odczuwał głębokie zadowolenie. - Jesteś pewien? - Annie przyglądała się lampartowi z miną pełną wątpliwości. 70 Sezamie, otwórz się - Tak. - Uśmiechnął się nieznacznie. - Doskonale pasuje do tego gabinetu. Przeniósł wzrok z lamparta na ciemności panujące za zalanymi deszczem szybami. Dochodziła ósma i nareszcie został z Annie sam na sam. Wydawało mu się, że dobrze ukrywał niecierpliwość podczas kilku godzin przyjęcia-niespodzianki. Owszem, rodzeństwo organizując to przyjęcie sprawiło mu przyjemność, ale poczuł się dobrze dopiero wtedy, gdy wszyscy wyszli. Była to przecież jego noc poślubna. - Dobrze. Wszystkim formalnościom stało się zadość. - Annie westchnęła lekko i zapadła głęboko w fotel. - Nie obrażaj się, ale myślałam, że twoja ro-dżina nigdy nie wyjdzie. - Zamierzałem już wydać Boltowi polecenie, żeby wszystkich wyrzucił za drzwi - odpowiedział Oliyer. - Nie można mieć do nich pretensji, że chcieli uczcić ślub. Tak mi się wydaje. Myślą, że wszystko to jest jak najbardziej prawdziwe. A propos, dokąd poszedł Bolt? Do jakiejś szafy może? - Bolt ma swój apartament na szóstym piętrze tego budynku. - Oliver ukrył lekką irytację, jaką wywołały jej słowa. Zastanawiał się, jak długo to potrwa, zanim Annie się zorientuje, że on ma zamiar przekształcić to małżeństwo w bardzo, bardzo prawdziwe. - Och!-Annie spojrzała na swoją rękę i powiedziała: - Wielkie nieba! Prawie zapomniałam! Muszę ci to zwrócić. Uroczystości się skończyły. - Zaczęła ściągać obrączkę z palca. - Czy nie myślisz, że lepiej ją zatrzymać? Jak wiesz, takie są zwyczaje. - Oliver był wystarczająco staroświecki, aby żądać od żony noszenia symbolu jej oddania. - Nie zamierzam nosić obrączki cały czas. Myślisz, że to rzeczywiście niezbędne? 71 Jayne Ann Krentz - Tak. Nie możemy dopuścić do spekulacji na ten temat. Małżeństwo musi wyglądać solidnie i pewnie. - Myślę, że to nie będzie bolało. - Annie wpatrywała się w obrączkę z wyrazem zwątpienia. - To poprawia nasz wizerunek. - Mówiąc to wyciągnął rękę i wziął jej dłoń. Palce były lekkie, zgrabne i bardzo kobiece. Ogarnęła go dzika chęć posiadania. Czuł, jak przez ciało Annie przebiega lekkie drżenie. Nie mylił się co do jej uczuć: pożądała go. Należy już do mnie, myślał triumfalnie. Prawie. Oliver zdecydowanie wsunął obrączkę na palec. Gdy tylko obrączka znalazła się na swoim miejscu, Annie zaczęła natychmiast wyciągać rękę z jego uścisku. Oliver wynalazł wymówkę, aby zatrzymać dłoń żony. - Chodź ze mną. - Wstał, ciągle trzymając ją za rękę i obszedł róg biurka. - Dokąd idziemy? - Patrzyła na niego wielkimi oczami pełnymi podniecenia i niepewności. Oliver zrozumiał, że mimo czarującej impulsywno-ści i desperackiego pomysłu ratowania firmy brata, tej nocy nie czuje się zbyt pewnie. Rozbrajało go to, ale również intrygowało. Muszę być cierpliwy, nakazał sam sobie. - Chcę ci coś pokazać na strychu - powiedział delikatnie. Podniósł ją na nogi i poprowadził do drzwi. Zdawał sobie sprawę ze swojego podniecenia. Sztywniał mimo najlepszych wysiłków samokontroli. Wiedział, że tej nocy przecierpi katusze, bez szansy na satysfakcję. Było zbyt wcześnie, stanowczo zbyt wcześnie na zdobycie jej. - Idziemy obejrzeć światła miasta? - Głos Annie 72 Sezamie, otwórz się wydawał się zbyt ożywiony, jak na prostą czynność wchodzenia po schodach. - Nie. Trzymał jej rękę mocno i nie mógł opanować ciekawości, jak świeżo poślubiona żona zareaguje na Szklarniową dżunglę. Coś mu mówiło, że ją polubi. Nigdy dotąd nie czuł potrzeby pokazywania szklarni komukolwiek, ale teraz chciał zobaczyć, jak Annie będzie wyglądać wśród jego paproci. - Oliverze, nie chcę, abyś uważał, że musisz mi organizować rozrywkę dla uczczenia tak zwanego ślubu - powiedziała poważnie, drepcząc obok niego. -Naprawdę nie chcę zakłócać twoich codziennych przyzwyczajeń. Puścił te słowa mimo uszu i otworzył drzwi na dach. Z ciemności wyłoniła się ogromna szklarnia. Otworzył główne wejście i ogarnął ich pierwotny zapach wilgotnej ziemi i roślin. - Ach! - Annie głęboko zaczerpnęła tchu. Weszła do wilgotnego wnętrza i utonęła w bujnej, wibrującej zieleni liści. - Fantastyczne! Nigdy nie widziałam takich pięknych paproci! Wygląda jak prawdziwa podzwrot-; nikowa dżungla. - Miałem nadzieję, że ci się tutaj spodoba. - Puścił |; jej rękę i przyglądał się, jak podchodzi do najbliższej kępy paproci. Miał rację - wyglądała wspaniale na tle bujnej, pierwotnej zieloności jego prywatnego świata. A n -nie była tak naturalna i realna jak paprocie w jego szklarni. - Przepiękne! - Zatrzymała się na chwilę, aby podziwiać paproć włoską złotowłosą, po czym podeszła do tacy z maleńkimi sadzonkami. - Absolutnie przepiękne. - Lubisz paprocie? 73 Jayne Ann Kreutz - Tak, naprawdę. W swoim czasie zniszczyłam tuziny paproci. Próbowałam je wyhodować, ale mi się nie udało. Od kiedy się tym interesujesz? - Od czasów studenckich. Był czas, kiedy planowałem zrobienie kariery w botanice. - Nie w biznesie? - Spojrzała na niego spomiędzy liści pięknej, małej paproci, szeroko otwierając oczy ze zdumienia. - Nie, ostatnią rzeczą, jakiej pragnąłem, była kariera biznesmena. Oczy Annie rozwarły się jeszcze szerzej. - Co wpłynęło na zmianę twojej decyzji? Przecież zostałeś zawodowym biznesmenem? - Byłem pewien, że Daniel mówił ci coś o moim ojcu. - Słyszałam, że porzucił ciebie i całą rodzinę. Oliver nie był pewien, czy podoba mu się nuta współczucia w jej głosie. Nie był przyzwyczajony do przyjmowania wyrazów współczucia i nie wiedział, co z tym zrobić. - Zostawił górę długów i zwalił mi na głowę czworo rodzeństwa. - Potrafiłeś spłacić długi i finansowo zabezpieczyć całą rodzinę? - Na to wygląda. - Wzdrygnął się lekko, patrząc przez szklane ściany na zewnątrz. - To było olbrzymie przedsięwzięcie. Nie mogę się nadziwić, że ktoś może być jednocześnie tak doskonały w biznesie i w hodowli paproci. - Nie są to sprawy tak odległe, jak się sądzi: obie wymagają cierpliwości i samokontroli. - A ty masz obie te cechy w nadmiarze, prawda? Oderwała zafascynowany wzrok od jego twarzy i zaczęła się przyglądać najbliższej paproci. 74 Sezamie, otwórz się - Tak. - Odczuł chłodną satysfakcję z potwierdzenia tego, co w końcu było prawdą. Przyglądał się delikatnemu zarysowi liścia paproci zwiniętego u góry jak pastorał. B y ł ciekawy, czy sutki Annie są w dotyku podobne do nowych listków paproci, sprężystych i pełnych namiętnych obietnic. - Nie martwisz się czasami, że jesteś zbyt opanowany? - zapytała Annie patrząc, jak jego palec gładzi młody, zwinięty liść. - Nie ma czegoś takiego jak nadmierne opanowanie. - Rozbawiło go to naiwne pytanie. - Myślę, że to opanowanie zaprowadziło cię do Wielkich sukcesów w biznesie. - Tak. - Ale zapłaciłeś swoją cenę? - Za wszystko płaci się jakąś cenę. - Oliver spojrzał jej w oczy. - Aha! - Annie nie wydawała się przekonana. - Dla przykładu Barry Cork. - O co chodzi? - Myślę, że lepiej będzie, jeśli mu nie powiesz o małżeństwie z rozsądku. - Dlaczego? - Załóżmy, że przeżywa ciężki okres i nie potrafi utrzymać języka za zębami... - Oliver przerwał i zaczął się zastanawiać. - Dziś sprawiał wrażenie silnie wzburzonego. Trudno powiedzieć, co zrobi, kiedy się Mowie, że to sfingowane małżeństwo. Może coś napomknąć osobom, które chcemy przekonać o prawdziwości ślubu. Annie zaczęła studiować rzędy przykrytych szkłem tac. Oliver wyczuł w niej napięcie, gdy się od niego od wróciła. - Myślę, że Barry zasługuje na wyjaśnienia. Byłbar-dzo wstrząśnięty - powiedziała. 75 Jayne Ann Krentz Rain oparł się o jedną z półek i włożył ręce do kieszeni ciemnoszarych spodni. - Nie krępuj się. Pytaj mnie, o co w tym wszystkim chodzi. - Dobrze. - Spojrzała na niego badawczo przez ramię. - O czym mówił Barry? Co miał na myśli mówiąc o pogłoskach, że... ach!... Co zrobiłeś z szefem jednej z połkniętych przez ciebie firm? Jak się on nazywał? - Walker Gresham. - Oliver skupił się na oglądaniu ciemności na zewnątrz szklarni. Zamilkł rozmyślając, jaką część sprawy przedstawić Annie. - A więc? - zapytała po kilku sekundach milczenia. Oliver spojrzał na nią trochę zaskoczony opryskli-wością w jej głosie. - Jakieś pięć lat temu przejąłem średnią firmę, która znalazła aktywną niszę rynkową na Zachodnim Wybrzeżu. Zatrzymałem jednego z poprzednich właścicieli, Walkera Greshama, jako szefa. To on zdobył dla firmy rynki zagraniczne i wydawało się, że doskonale wie, co należy robić. - 1 co się stało? - Twój brat był odpowiedzialny za bezpieczeństwo w tej firmie. Przyszedł pewnego ranka do mojego biura i oświadczył, że Gresham wysyła do jednego z zagranicznych klientów coś innego niż narzędzia. Uruchomiliśmy bardzo dyskretne dochodzenie. - I co? - Annie wpatrywała się w niego bez zmrużenia oka. - Wykryliśmy, że Gresham używał naszego eksportu narzędzi jako przykrywki dla swoich prawdziwych interesów. - Oliver wzdrygnął się. - Jakich? - Był handlarzem broni. Ten sukinsyn dostarczał 76 Sezamie, otwórz się broń każdemu terroryście czy rewolucjoniście, który tylko mógł zapłacić. - To straszne! - Annie szeroko otworzyła oczy ze Zdumienia. - Co zrobiliście? Zameldowaliście F B I ? - Nie mieliśmy szansy. Z początku nie wiedzieliśmy z Danielem, o co chodzi. Myśleliśmy, że to jakiś urzędniczy szwindel. Sprawdziliśmy zapisy komputer o w e , które naprowadziły nas na ślad niewielkiej wy--epki na południowym Pacyfiku, gdzie przeładowywano towary Greshama. - Ico? - Pewnej nocy weszliśmy do magazynu na wyspie licząc, że zdobędziemy dowody. Zamiast tego natknęliśmy się na Greshama i jednego z jego klientów. Wtedy zrobiło się trochę niebezpiecznie. - Niebezpiecznie? Pamiętam, jak Daniel pojechał w interesach na wyspy południowego Pacyfiku kilka lat temu. Nigdy nie wspomniał, że to się wiązało z jakimkolwiek zagrożeniem. Powiedział tylko, że wszystko zostało załatwione. i - Wszystko zostało wyprostowane, ale wtedy właś-j nie został zabity Walker Gresham. - Zabity!?-Annie popatrzyła na niego ze strachem. - Kto go zabił? Oliver nie widział sensu w odpowiedzi, że to on zabił Greshama, ponieważ ten usiłował zastrzelić D a -niela. Niektóre sprawy lepiej zostawić nie wyjaśnione, szczególnie gdy to dotyczy Annie. Opowiadanie nawet w uładzonej wersji przywracało nieprzyjemne wspomnienia. Przypuszczał, że obraz zakrwawionych zwłok Greshama leżących na betonowej podłodze magazynu będzie go ścigał do końca życia. Może tak powinno być. Mężczyzna nie może zabić w samoobronie czy w obronie innej osoby i wymazać wszystkiego z pamięci. 77 Jayne Ann Krentz - Twój brat i ja na wszelki wypadek poszliśmy do magazynu uzbrojeni - powiedział, ostrożnie dobierając słowa. - Nie byliśmy pewni, czego możemy się spodziewać. Wybuchło piekło. Kiedy ucichła kanonada, Gresham nie żył. Wszystko wydarzyło się daleko od U S A . incydent świadomie u t r z y m a n o w tajemnicy, a władze wyspy załatwiły wszystko niezwykle dyskretnie. Nigdy nie pojawiły się wzmianki w gazetach. - Była strzelanina? Ktoś został zabity? Mój Boże! Daniel nie pisnął ani słowem. - Mógł przecież zostać ranny! Ja go uduszę! Dlaczego mi nie powiedział, co się stało? - Prawdopodobnie wiedział, że przesadnie zareagujesz. Tak jak teraz brak ci opanowania. - Nie brakuje mi opanowania. Jestem wściekła. - Annie, to się wydarzyło pięć lat temu. - Wszystko jedno. Powinien był mi powiedzieć. Jestem jego siostrą. Daniel nie miał prawa tego przede mną ukrywać. - Próbował tylko ciebie ochraniać. Nie chciał cię niepokoić. - Nie potrzebuję takiej protekcji! - wrzasnęła. -Mam nadzieję, że ty nie zamierzasz ukrywać przede mną faktów dla mojego dobra?! - Uspokój się, Annie. - Zapamiętaj sobie raz na zawsze, że w porozumieniu między nami nie będę nikim innym jak tylko pełnoprawnym partnerem. Czy to jasne? Cały pomysł pochodzi ode mnie i od początku będziemy postępować tak, jak ja zechcę. Nie chcę być osłaniana ani chroniona. - Będę pamiętać o twoich życzeniach. - Oliver zamilkł na dłuższą chwilę. - Wątpię jednak, czy trzeba cię informować o wszystkich codziennych szczegó- 78 Sezamie, otwórz się łach związanych z zarządzaniem firmą Daniela. Byłoby to dość uciążliwe. Poza tym masz przecież na głowie swój sklep. - Teraz ty będziesz mnie słuchał! - Annie niemal zachłysnęła się wściekłością. Podeszła do Olivera 1 złapała go za oba końce nie zawiązanego krawata. -W naszym kontrakcie występujemy oboje. Myślałam, że to zrozumiałeś. Będziemy działać zespołowo albo wcale. Rozumiesz? - Nie robię interesów w taki sposób. - Popatrzył W jej wściekłe oczy. - Teraz robisz. - Wyszłaś za mnie z powodu moich kwalifikacji, Więc pozwól mi wykonywać moje zadania. - Ale ja muszę być dokładnie informowana! Chcę uczestniczyć w podejmowaniu decyzji. Muszę się co nieco nauczyć. Tak na wszelki wypadek, rozumiesz? - Nie będzie to zbyt praktyczne, Annie. Szczególnie na obecnym etapie. Wierzyciele i dostawcy Daniela spodziewają się widzieć tylko mnie u steru. Oprócz tego, mówiąc szczerze, nie mam czasu zarządzać Lyncroft Unlimited i w tym czasie uczyć ciebie zarządzania. Przynajmniej nie teraz. - Ale, Oliverze... - Uwierz mi. - Dotknął jej policzka. Skóra była miękka jak jedwab. - Przyrzekłem, że wszystkiego dopilnuję za ciebie. - No cóż, dobrze. Myślałam, że będziemy pracować zespołowo. - Nigdy nie grałem w żadnym zespole. - Trochę późno mi o tym mówisz, nie uważasz? -mruknęła. - Czy możesz wziąć się w garść i uwierzyć mi? -zapytał łagodnie. 79 Jayne Ann Krentz - Przepraszam, brak mi opanowania. - Puściła końce krawata i cofnęła się o kilka kroków. - Zdaje się, że przesadziłam, co? - Troszeczkę - zgodził się. - Żyję w takim napięciu... - To zrozumiałe. - Boję się. - Przygryzła wargi. - Wiem. - Chciał ją chwycić za rękę, zanim zdąży go powstrzymać. Annie nie zauważyła jego ruchu i odwróciła się. Opuścił ręce z rezygnacją. - No i dobrze, pomyślał. Jeszcze za wcześnie. Jego żona z założonymi rękami spoglądała na ocean zieleni rozpościerający się wokół. - Wmawiałam sobie, że mój plan okaże się dobry. Cały czas przekonywałam siebie, że wszystko skończy się szczęśliwie. Daniel wróci bezpieczny i zdrowy, a jego firma będzie w dobrej kondycji. Ale czasami, tak jak teraz, wydaje mi się, że sama siebie oszukuję. Oliyer nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Był niemal pewien, że Daniel Lyncroft nie żyje, ale nie miał serca jej tego powiedzieć. Postanowił złożyć obietnicę, której z całą pewnością mógł dotrzymać: - Nie martw się o firmę Daniela. Zajmę się tym dla ciebie. Rozumiesz? Wiesz, dlaczego to robię? - Tak. Dlatego, że przeszedłeś to samo, kiedy zniknął twój ojciec? Wtedy też znalazłeś sposób, żeby zachować to, co zostało, dla rodziny... - Zgadza się. - ...i zwrócić wszystkie długi ojca. Oliver skinął głową bez słowa. - Twoja rodzina to docenia. - Odwróciła się do niego. - Widziałam dzisiaj, jak twoi bracia i siostry cię podziwiają. 80 Sezamie, otwórz się - Nie byłbym pewien, czy to, co do mnie czują, to właśnie podziw. - Poważają cię. - Uśmiechnęła się. - Ale nie jesteś w zbyt dobrej komitywie z Sybil? - Sybil i ja dobrze się rozumiemy. - Dlaczego tak się nie lubicie? - To stara historia - odpowiedział delikatnie Oliyer. - Ciebie nie dotyczy. - Och! No dobrze, wiem, kiedy odsyłają mnie do kąta. Nie mam więcej pytań dotyczących Sybil. - Nie odsyłam cię do kąta. - Tak, odsyłasz. Nie usprawiedliwiaj się. Twoje stosunki z macochą to twoja rzecz i nie jesteś mi winien Żadnych wyjaśnień. M ó j Boże! Nie stanę się przecież członkiem rodziny tylko dlatego, że za ciebie wyszłam. - Może zmienimy temat? - Dobrze. - Annie się zarumieniła. - Świetny pomysł. Zmieńmy temat. Co z kolacją? Nie wiem jak ty, ale ja umieram z głodu. - Bolt otrzymał instrukcje, żeby zostawić dla nas jedzenie w kuchence. - Oliyer spojrzał na czarno--złoty zegarek. - Już na nas czeka. Chodźmy na dół. - Bolt gotuje? - Annie uniosła brwi. - Robi wszystko, co mu każę. - Bez obrazy, ale on mi przypomina robota. - Ale ogromnie użytecznego. - Oliyer wyprostował się, wziął Annie pod rękę i poprowadził po żwirowanej ścieżce do drzwi. - Przepraszam, jeżeli odniosłeś wrażenie, że ci nie dowierzam. - Powiedziała to tak, jakby chciała te słowa jak najszybciej z siebie wyrzucić. - Nie chciałam, byś myślał, że całkowicie ci nie wierzę. - Dziękuję. 81 Jayne Ann Krentz - Wiesz co? W rzeczywistości jesteś bardzo przyjemnym człowiekiem. - Uśmiechnęła się. - Twoim głównym problemem jest trudność w nawiązywaniu kontaktów z ludźmi. Zatrzymała się na chwilę, stanęła nagle na palcach i czule pocałowała go w policzek. Pożądanie rozpętało w Oliverze istne piekło. Stał jak skała, walcząc o utrzymanie opanowania. Ta maleńka, niewiele znacząca pieszczota przestawiła mu wewnątrz jakiś przełącznik. Nie mógł powstrzymać chęci położenia Annie na najbliższym parapecie z paprociami, podniesienia sukienki i zanurzenia się w tej dziewczynie. Zdawał sobie sprawę, że mu się przygląda, nie zauważył jednak podniecenia w jej oczach. Annie bezwiednie cofnęła się o krok. Zmęczenie przytłumiło blask jej spojrzenia. - Wielu ludzi sądzi, że wcale nie jestem przyjemny. - Oliver głęboko zaczerpnął tchu. - Oprócz tego, jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. - Co takiego? - szepnęła. - Nie jestem mnichem. - Chyba usłyszałeś tę głupią uwagę. - Jej policzki przybrały kolor jaskrawej czerwieni. - Nie to miałam na myśli. - Dajmy temu spokój - doradził szorstko. - Nigdy nie uważałam, że jesteś aseksualny, czy coś w tym rodzaju. - Wszystko w porządku, Annie. - Nie wszystko. - Była wyraźnie speszona. - Nie chcę, żebyś odniósł mylne wrażenie. Chcę powiedzieć... chcę, byś wiedział, że myślę o tobie jak o mężczyźnie. - Dziękuję ci - odpowiedział oschle. Wszystko wróciło do normy. Jego siła woli znowu była nieugięta; odzyskiwał panowanie nad sobą. 82 Sezamie, otwórz się Annie rumieniła się coraz bardziej. - M ó j Boże! Moje gadanie staje się gorsze z minuty na minutę. Chciałam jedynie wyjaśnić, że uważam ciebie za całkiem normalnego. - Normalny, ale dziwny? - W niezwykle interesujący sposób - powiedziała wyraźnie zdesperowana. - Annie, mówiłem ci już, że wszystko jest w porządku. Uśmiechnął się lekko. - Tak, ale nie chciałam, żebyś myślał, że ja... Oliver przerwał te gwałtowne przeprosiny zamykając jej usta ręką. - Wystarczy. Zakończmy na tym interesującym sposobie. Lubię być interesujący. - Naprawdę? - Słowa z trudem wydobywały się spod jego ręki. - Tak. Tak się składa, że ty również wydajesz mi się - Co? - Wytrzeszczyła oczy. - Tak. Naprawdę. - Zamierzał ją pocałować, chociaż był przekonany, że robi to zbyt wcześnie. Oparł się o półkę i powoli, lecz nieubłaganie przyciągnął Annie do siebie; po chwili stała już między jego udami. Udawała tylko, że się opiera. Nachyliła się do 01ive-ra z radosnym zapamiętaniem. Zarzuciła mu ręce na szyję. Jej oczy promieniowały kobiecym oczekiwaniem. Gdy zdjął rękę z jej ust, zobaczył, że są lekko rozchylone i pełne zmysłowego podniecenia. - Przypominasz mi jedną z moich paproci - powie- - Czyżby? - Była zachwycona tym porównaniem. - Tak. Pochylił głowę. Powoli i z rozmysłem nakrył jej usta swoimi. Wyczuł, że przebiegają przez nią wstrząsy, 83 Jayne Ann Krentz i to podsyciło ogień j e g o z m y s ł ó w . S m a k o w a ł a dokładnie tak, jak sobie wyobrażał: świeża i wibrująca pełnią obietnic. Najbardziej egzotyczna paproć w jego ogrodzie. Nagle zacisnęła palce na koszuli Oliyera. Przywarła do niego z głęboką, wygłodniałą ciekawością, która wywoływała drżenie całego jej ciała. Ze zdziwieniem zauważył, że sam również drży. Najbardziej drżały mu ręce, jakby zogniskowało się w nich pożądanie. Bezpośrednia i nie hamowana reakcja Annie przepełniała go głęboką satysfakcją. Stał dłuższą chwilę kołysząc żonę między udami, ciesząc się jej podnieceniem i oddaniem. Czuł miękkość piersi przyciśniętych do jego żeber. Krągłości bioder napierały na nabrzmiałą męskość, co przyspieszało obieg gorącej krwi. Ta dziewczyna była dokładnie tym, czego pragnął, czego potrzebował. Dobrze ją ocenił tej nocy na przyjęciu zaręczynowym Daniela. Przesunął nagle ustami po wargach Annie sprawdzając rozmiary jej pożądania. Poruszyła ustami, jakby chciała coś powiedzieć. - O co chodzi? - zamruczał nie oczekując specjalnie odpowiedzi. Chwycił w zęby jej ucho i delikatnie przygryzał. Wstrząsnęły nią kolejne wibracje. Olivera znów opanowała gorąca wizja natychmiastowego zabrania Annie z powrotem do szklarni. - Powiedziałam, że takie rzeczy mogą znacznie skomplikować sprawy - wykrztusiła słabym głosem - - Wcale nie. To wszystko upraszcza. - Był o tym przekonany. Upewnił się przecież, że teraz Annie pójdzie za nim. Gdy tylko zaciągnie ją do łóżka, będzie jego. - Jak możesz tak mówić? - Annie odchyliła się od Oliyera na tyle, aby spojrzeć mu w oczy. 84 Sezamie, otwórz się - Annie! Pragnę ciebie. Ty mnie również. Jesteśmy mężem i żoną. Cóż może być mniej skomplikowane? Gdy tylko to wypowiedział, zrozumiał swój błąd. Wyraz oczu Annie natychmiast się zmienił. Odepchnęła go i odeszła na bok. - Trzymaj łapy przy sobie. - Spojrzała na niego ostrożnie. - Jak możesz się spodziewać, że nasz kontrakt będzie funkcjonował? - To wszystko zależy od ciebie - odrzekł delikatnie. - Wydaje mi się, że sama cię sprowokowałam. -Trochę wściekłości z niej wyparowało. Zmarszczyła nos. - Dlaczego się nie przyznamy, że pragniemy siebie nawzajem? - Tak myślisz? - Posłała mu niepewne spojrzenie. - Nie ma żadnych wątpliwości. - Uśmiechnął się. - Boże! Myślałam, że to tylko z mojej strony. - Myślałaś, że jestem mnichem. - Nie drażnij mnie! Już cię przeprosiłam. Oliyerze, to wszystko jest bardzo krępujące. Co zrobimy? - A co ty zamierzasz zrobić? - odwrócił pytanie. - Nie wiem. - W roztargnieniu zaczęła przesuwać palcami swoje miedziane loki. - Nie zastanawiałam się, co się stanie, jeśli ten układ zacznie wykraczać poza sprawy firmowe. Wiesz, co mam na myśli. To wszystko zmienia. Oliver poczuł, że grunt obsuwa mu się spod nóg. Zrozumiał, że musi zmienić taktykę, w przeciwnym razie nazajutrz z samego rana Annie wystąpi o rozwód. - To nic nie zmienia, jeżeli chodzi o firmę twojego brata. Umowa jest umową, Annie. Ja ze swojej strony dochowam zobowiązań niezależnie od tego, co się między nami wydarzy. 85 Jayne Ann Krentz - Dotrzymasz? - Przyjrzała mu się uważnie. - Oczywiście. Poza tym ja sam niemało ulokowałem w Lyncroft Unlimited. - Oliver zmusił się, by wyglądać spokojnie i beztrosko. - Wiem o tym. Potrzebuję ciebie - Annie znowu się zarumieniła. - Oczywiście, do utrzymania firmy Daniela. - Jak rozumiem, mówimy o dwóch odrębnych sprawach. - Oliver celowo usunął ze swego głosu wszelkie ślady emocji. - Nasze wzajemne stosunki to jedna sprawa, a uratowanie firmy Daniela to druga. Nie ma powodu, żeby nie załatwiać ich niezależnie od siebie. - Niezależnie? - Podzielimy się odpowiedzialnością. Ja się zajmę sprawami firmy, a ty podejmiesz decyzje w naszych sprawach osobistych. - Ja? - wybąkała zaskoczona. - Dlaczego nie? Nie możesz zdecydować, czy mamy być współlokatorami czy kochankami? - Oczywiście, że mogę o tym decydować - powiedziała niewyraźnie - ale nie o to chodzi. - A o co? - Chodzi o to, że to bardzo zły pomysł, byśmy zostali czymś więcej niż tylko współlokatorami. - Uważam, że to wcale nie jest zły pomysł, ale wybór należy do ciebie. Podporządkuję się twoim decyzjom w sprawach osobistych, tak jak ty zgodziłaś się podporządkować moim decyzjom w sprawach Lyncroft Unlimited. - Nie mogę w to uwierzyć. - Annie gapiła się na niego z otwartymi ustami. - W co nie możesz uwierzyć? - Że wszystko traktujesz tak spokojnie, chłodno i racjonalnie, nawet w takich sprawach jak... jak... 86 Sezamie, otwórz się - ...seks? - Tak Seks- Jej czoło juz sie zaczynało marszczyć, choc.az policzki były nadal silnie zaczerwie- - Chyba nie masz zbyt wielkiego doświadczenia z mnichami. - Wzruszył ramionami, wziął ją pod rękę i skierował ponownie do drzwi. - Co byś powiedziała ba kolację? Zrobiłem się okropnie głodny Rozdział szósty Nie mogę uwierzyć, że wyszłaś za niego, Annie. - Barry zatopił palce we włosach i smętnie spoglądał na filiżankę kawy. - Nie mogę uwierzyć... Nic o tym nie wiedziałem, że się spotykałaś z Rainem, ani o tym, że planowaliście małżeństwo. Dan nie pisnął ani słówka. - Oliver nie lubi rozgłosu. Chce wszystko utrzymać w tajemnicy. - Annie nie mogła wyjść z podziwu, kiedy nauczyła się tak gładko kłamać. Była to nader użyteczna umiejętność. Niemniej odczuwała wyrzuty sumienia. Ostatecznie Barry był prawą ręką jej brata. Zasługiwał na coś więcej niż kłamstwa. Dyskretnie rozejrzała się po kawiarni, 88 Sezamie, otwórz się sprawdzając, czy ktoś przy najbliższych stolikach może podsłuchiwać. Nie było powodów do obaw. Tłumek składał się głównie z turystów, którzy wpadli na zakupy w galeriach, księgarniach i sklepach rzemieślniczych w okolicy Pioneer Square. Nie znała nikogo z nich. Wszyscy wyglądali na zajętych własnymi sprawami. - Nie lubi rozgłosu? To zbyt delikatne określenie - zauważył Barry. - Rain jest cholernie tajemniczy. Zapytaj kogo chcesz. Powiedzą ci, że jest dziwaczny. Annie natychmiast poczuła potrzebę obrony 01ive-ra. Była ciekawa, czy to oznaka rozkwitającego instynktu żony. - Wcale nie jest dziwny. Po prostu jest domatorem. Nie chciał wywoływać lawiny plotek i spekulacji, zanim będziemy gotowi wszystko ogłosić. Po zniknięciu Daniela zdecydował, że lepiej będzie przyspieszyć termin ślubu, żeby uspokoić wierzycieli i dostawców Lyncroft Unlimited. - Annie, nie wiem, co powiedzieć. To wydarzyło się tak nagle. - Przed zniknięciem Daniela nie było powodów do pośpiechu i Oliver chciał wszystko urządzić według własnego planu. - O, tak, niewątpliwie! - Barry złowieszczo zacisnął usta. - Ludzie, których dotyczą plany Olivera, zazwyczaj kończą przeżuci na kawałeczki i wypluci. Annie skwitowała tę wypowiedź energicznym ruchem ręki i wyjaśniła: - Opinia o nim została rozdmuchana do karykaturalnych rozmiarów. Główną przyczyną jest to, że on nie odczuwa żadnej potrzeby porozumiewania się z innymi. Jego zdolności komunikowania się pozostawiają wiele do życzenia. 89 Jayne Ann Krentz - To bzdura. - Ale on jest naprawdę uprzejmy i zgodził się dobrze zaopiekować firmą Daniela. - Dobrze? - Barry wyglądał tak, jakby miał zwymiotować kawę. - Byłby to niezły dowcip, gdyby sytuacja nie była taka poważna. Annie, Rain jest bardzo niebezpieczny. Nie rozumiesz tego? - Nie jest niebezpieczny. - Uśmiechnęła się uspokajająco. - Przynajmniej dla nas. Zamierza ochronić Lyncroft Unlimited. Popatrz na to w ten sposób. Wynajęliśmy najlepszego w tej części zachodu rewolwerowca, który pełni wartę przy firmie Daniela. - Jak możesz być tak naiwna? - Przygnębiony osunął się na krześle. - Nie podoba mi się to, Annie. Obawiam się o ciebie i o firmę Daniela. - Jeżeli czujesz się niepewnie ze względu na stare pogłoski dotyczące Walkera Greshama, zapomnij o tym. Znam całą historię. - Czyżby? - zapytał opryskliwie. - Pewnie. Opowiedział mi wszystko. Gresham handlował bronią pod przykrywką jednej z firm 01ive-ra. Oliver i Daniel śledzili go i zaskoczyli pewnej nocy podczas finalizowania jednej z nielegalnych dostaw. Wybuchła strzelanina i Gresham został zabity. - To wersja Raina. Szkoda, że nie ma tutaj Dana, żeby to potwierdzić. - A co ty słyszałeś na ten temat? - zapytała Annie. Barry wzruszył ramionami. - Ktoś coś wspomniał, kiedy była mowa o tym, że Rain jest największym inwestorem Lyncroft Unlimi-ted. Wszystkich ciekawiło, co zrobi. Myślę, że już wiemy. Ożenił się z tobą. Cholera! - To mnie obraża, Barry. - Annie się wyprostowała. - Przykro mi, ale to wszystko jest bardzo denerwujące. Zabrakło Daniela, żeby cię ochronić. 90 Sezamie, otwórz się - Nie potrzebuję obrony przed Oliverem. - Powiedz mi prawdę. - Barry zmrużył oczy. - Co zrobisz, gdy zrozumiesz, że istnieją rzeczywiste powody, by się bać Raina? Annie wypiła łyczek kawy. Barry wyraźnie się o nią martwił. To było wzruszające. Szukała sposobu uspokojenia jego obaw. - Wiesz przecież, że Daniel zarejestrował firmę w taki sposób, by udziały mogli posiadać jedynie członkowie rodziny. - Wiem. - Zacisnął szczęki. - I ty zrobiłaś z Raina członka rodziny. Dałaś mu udziały w firmie. - Jeżeli kiedykolwiek będę miała podstawy do utraty zaufania co do zamiarów Olivera, wtedy będę mogła się z nim rozwieść - powiedziała Annie. - Mam intercyzę ślubną, która przewiduje, że w takim przypadku całkowicie kończy się jego zarządzanie firmą. - Nie pomyślałem o tym. - Powoli odstawił filiżankę nie spuszczając wzroku z jej twarzy. - Uwierz mi. Oliver doskonale wie o wszystkim. - Wie, że małżeństwo ze mną nie jest sposobem na przejęcie Lyncroft Unlimited. - Ale on może użyć swojej siły do wmanewrowania Lyncroft na pozycję bez wyjścia. - Lyncroft już jest w sytuacji bez wyjścia. Jeżeli chciałby sprzedać firmę lub dokonać fuzji, mógłby dołączyć do pozostałych wierzycieli i dostawców, którzy właśnie tego żądali. Nie musiał się ze mną żenić. - Nie byłbym taki pewny. - Barry rozcierał sobie kark. - Ten człowiek jest nieszczery. Wie, że chcesz Odwlec sprzedaż lub fuzję firmy tak długo, jak to tylko możliwe. Jeżeli wytrzymasz dłużej, firma będzie zrujnowana, zanim on położy na niej łapy. Nie ma też 91 Jayne Ann Krentz pewności, czy to właśnie on wygra przetarg. Do diabła! Mogłaś sobie znaleźć lepszego królewicza! - 1 zgodzić się na przyjazną fuzję z jednym z rywali Raina? - Annie pokręciła głową. - Nic z tego. D a -nielowi nie spodobałoby się takie rozwiązanie. Słuchaj, Barry, musisz mi zaufać. Wiem, co robię. Oprócz tego, wszystko zostanie sprawiedliwie osądzone po powrocie Daniela. - A jeżeli on nie powróci? - Barry delikatnie dotknął jej ręki i popatrzył z zatroskaniem. - Powróci. A n n ie wśliznęła się do kuchni w apartamencie Rai-na o siedemnastej trzydzieści. Postawiła wielkie torby z warzywami na czarnym blacie i uśmiechnęła się serdecznie do Bolta. - Znalazłeś moją kartkę? - zapytała. - Tak, pani Rain. - Napisałam, że nie musisz dzisiaj przygotowywać obiadu. Zamierzam sama coś ugotować - powiedziała spoglądając niepewnie na służącego. - Pan Rain polecił mi przygotować obiad dla państwa. Przyjmuję rozkazy tylko od niego. - Bolt obierał ziemniaki z precyzją robota. Wyglądał strasznie profesjonalnie w nieskazitelnie czystym białym fartuszku założonym na białą koszulę i krawat. Annie nie chciała się przyznać, że onieśmiela ją doskonała wprawa, z jaką Bolt trzyma nóż do obierania ziemniaków. Ten człowiek jest naprawdę dobry, doskonały we wszystkim, ale ona i tak zamierza sama przygotować obiad. Cały dzień się do tego przygotowywała. - Rozumiem, Bolt - powiedziała cierpliwie - ale mówię ci, że sama ugotuję obiad. Możesz iść do domu. 92 Sezamie, otwórz się - Jak już powiedziałem, wykonuję tylko polecenia pana Raina. - Niezbyt mnie lubisz? - Moje osobiste uczucia nie mają tu nic do rzeczy. Pracuję dla pana Raina. - Bolt wziął następnego ziemniaka. - Dobrze. Gdzie jest w tej chwili pan Rain? - Annie groźnie spojrzała na nieczułe plecy Bolta. - Powiem mu, żeby cię odesłał do domu. - Pan Rain jest w gabinecie i nie chce, aby mu przeszkadzać. - Nie będzie miał nic przeciwko, jeżeli wpadnę na minutkę powiedzieć mu, żeby cię odesłał do domu. -Annie odwróciła się na pięcie i wyszła do hallu. - Tam jest jego siostra - zakomunikował sucho Bolt. - To chyba sprawa osobista. Zgodnie z przewidywaniami Bolta, Annie się zatrzymała. - Dobrze, poczekam, aż skończą. Potem porozmawiam z Oliverem. Do tego czasu nie obieraj ziemniaków. Zamierzam zrobić tacos. - Będzie łosoś z wody, ziemniaki pieczone oraz karczochy - oświadczył Bolt. - To jedno z ulubionych dań pana Raina. - Założę się, że również uwielbia tacos. - Nieszczególnie. - Ale moich jeszcze nie próbował. - Annie obdarzyła Bolta wściekłym spojrzeniem. Odwróciła się i pomaszerowała w poprzek hallu do pokoju gościnnego, przeznaczonego dla niej. Bolt zaczyna mnie irytować, stwierdziła w duchu. Czuła od samego początku, że jej nie lubi. Musiała przyznać, że jest to dziwne doświadczenie, gdyż przyzwyczaiła się do otaczającej ją sympatii. Jednak i jeśli służący wyznaczy pole bitwy, ona nie może 93 Jayne Ann Krentz zrejterować. Przecież to będzie jej dom w najbliższej przyszłości. Nie miała zamiaru przyjmować rozkazów od robota. Z zamyślenia wyrwał ją rozdzierający głos kobiecy, pełen złości i rozczarowania. Spojrzała na zamknięte drzwi gabinetu Olivera. Wydawało się jej, że słyszy głos Valerie. Z niejasnych powodów nie mogła sobie wyobrazić Heather wybuchającej płaczem w środku kłótni z bratem. - Niech cię szlag, Oliver! Nie pozwolę ci dalej rujnować mojego życia! Kocham Carsona i jeżeli poprosi mnie o rękę, wyjdę za niego! Głos wściekłej Valerie łatwo przenikał przez drzwi. Annie nie słyszała odpowiedzi OUvera, ale to nie było dziwne. Wątpiła, czy mąż kiedykolwiek podniósł głos, niezależnie od tego jak go sprowokować. Był zbyt opanowany. - Nie chcę dłużej słuchać, co się stało po zniknięciu ojca! Słyszałam tę historię zbyt wiele razy! - stwierdziła Valerie, otworzyła z trzaskiem drzwi i wbiegła do hallu. - To stara historia! Sybil ma rację! - krzyczała głosem drżącym z emocji. - Nie możesz ciągle wracać do przeszłości. - Wystarczy, Valerie - cicho odpowiedział Oliver z ciemnych głębi gabinetu. Jego głos nie był opryskliwy, ale nieugięty jak skała. - Współczuję twojej żonie - oświadczyła dziewczyna. Drżała na całym ciele. - Czy ona wie, że wyszła za człowieka, którego całe życie kręci się dookoła czegoś, co się wydarzyło piętnaście lat temu? Valerie nie czekała na odpowiedź. Chodziła tam i z powrotem, wylewając morze łez. Nagle zderzyła się z Annie, chociaż ta usiłowała zejść jej z drogi. - Annie! O rany! Sezamie, otwórz się - Przepraszam. - Annie zaczęła delikatnie uspokajać szwagierkę. - Wszystko w porządku? - Tak. Nie. Chcę właśnie stąd wyjść. - Mówiąc to zbliżyła się do wyjścia. - Mam nadzieję, że wiesz, co zrobiłaś wychodząc za mojego brata. Myślę, że będziesz bardzo, bardzo tego żałować. Przebiegła przez hall. Chwilę później drzwi frontowe gwałtownie się otwarły i zatrzasnęły. Annie odwróciła się i zajrzała do gabinetu. Oliver siedział za pola-kierowanym na czarno biurkiem. Lampa halogenowa oświetlała jego splecione ręce, pozostawiając resztę pokoju w głębokim cieniu. Annie zrobiła kilka kroków i zatrzymała się w drzwiach gabinetu. Z kąta spoglądał lampart, takim samym niewzruszonym okiem jak Oliver. - Twoja siostra wyglądała na trochę podenerwowaną. - Przejdzie jej. - Czy mogłabym w czymś pomóc? - Nie. - Oliver umilkł i dodał bardzo grzecznie: -Dziękuję ci. Annie zawahała się pamiętając ostrzeżenie, jakie otrzymała pytając ostatniej nocy o Sybil. Uważała jednak, że powinna przynajmniej spróbować zmusić Oli-vera do rozmowy. - Czy chciałbyś o tym porozmawiać? Czasami dobrze robi przedyskutowanie takich spraw. - Mam nadzieję - odpowiedział z zauważalnym śladem rozbawienia - że nie zamierzasz udzielać mi pomocy w porozumieniu się z moimi własnymi uczuciami. - No, trudno. Jeżeli nie chcesz rozmawiać, to twój problem. Mamy teraz pewną trudność, z którą musimy sobie poradzić. - Mianowicie? 95 Jayne Ann Krentz - Bolt przygotowuje obiad. - To jeden z jego obowiązków. Jest doskonałym kucharzem. - Jestem tego pewna. - Annie skrzyżowała ręce i oparła się jednym ramieniem o futrynę drzwi. - Ten człowiek jest jak maszyna. Wykonuje wszystko tak długo, jak długo jest podłączony do gniazdka. Ale dzisiaj nie potrzebujemy kucharza. Ja sama ugotuję obiad. - Naprawdę? - Tak. Zjemy tacos. Dostałam wszystkie składniki na Pikę Place, łącznie z tuzinem najlepszych tortilli, jakich nigdy jeszcze nie próbowałeś. Ale najpierw musisz wyrzucić Bolta z mojej kuchni. - Twojej kuchni? - Chcesz, żebym z nim walczyła o kuchenne prawa? - Nie. Na dziś wystarczy już dramatów. Jeżeli jesteś pewna, że chcesz sama gotować, odeślę Bolta do domu - powiedział i powoli wstał zza biurka. Annie uśmiechnęła się z satysfakcją. Była to niewielka bitwa kobiety z maszyną, ale przecież ją wygrała. - Nie masz nic przeciwko temu, żebym popatrzyła? Oliver uniósł brwi i skierował się do kuchni. - Masz nadzieję zobaczyć, jak poleje się krew? - Oczywiście, że nie. Chciałabym tylko ujrzeć wyraz twarzy Bolta, gdy mu przekażesz, że mogę tutaj wydawać niektóre polecenia. - Wygląda na to, że muszę zostać ekspertem w sprawach zarządzania domem. Czy każdy mąż przez to przechodzi? - zapytał z zadumą. - W każdym małżeństwie jest jakiś okres docierania się - odpowiedziała polubownie. - Będę to miał na uwadze. 96 Sezamie, otwórz się Gdy Annie i Oliver weszli do kuchni, Bolt jeszcze obierał ziemniaki. Spojrzał na pracodawcę. - Słucham pana? - Nie będziemy już dziś korzystać z twoich usług, Bolt. W e ź sobie wolne - powiedział Oliver. Służący spojrzał na Annie. Jego twarz nie wskazywała nawet najmniejszego cienia emocji, chociaż było oczywiste, że przegrał w przedbiegach. - Tak, proszę pana. Annie poczuła się winna. Biedny Bolt. Miał prawo uważać się za pokrzywdzonego. Ona przecież dopiero weszła do tego domu. - Pomogę ci. - Podbiegła do zlewu i zaczęła sprzątać łupiny ziemniaków. - Może weźmiesz ziemniaki do domu, Bolt? Możesz je wykorzystać do swojego obiadu. - Nie, dziękuję, pani Rain. - Zdjął fartuch i powiesił go na wewnętrznej stronie drzwi do spiżarni. - Może chciałbyś dołączyć się do nas i spróbować tacos? - zapytała przejęta. - Nie lubię tacos - powiedział wychodząc z kuchni. Annie czuła się tak, jakby spędziła całe popołudnie na obrywaniu muchom skrzydeł. Zwróciła się do Oli-vera z zatroskaną miną: - Myślisz, że się zdenerwował? - Kto? Bolt? Oliver otworzył małe drzwi, za którymi leżakowało wino na stojakach. Przyglądał się badawczo butelkom, po czym zapytał: - Dlaczego miałby się zdenerwować? - W pewnym sensie wykopałam go z kuchni. Mam nadzieję, że nie uraziłam zbyt dotkliwie jego uczuć. - Nie stracił przecież pracy - przypomniał sucho Oliyer. - Dostał tylko wolny wieczór. 97 Jayne Ann Krentz - Tak, ale nie jestem pewna, czy on to tak przyjmuje. - Annie, dostałaś, co chciałaś. Bolt opuścił twoją kuchnię. - Przyłożył korkociąg do jednej z butelek. -Nie ma sensu wygrywać, jeśli żałujesz przegranego. - Interesująca filozofia. - Wyciągnęła z torby ser cheddar, sałatę i kilka świeżych, dużych pomidorów. -Czy sam doszedłeś do takich wniosków? - Z pewnością nie ja pierwszy. Oliver nalał czerwonego wina do dwóch kieliszków. - Chyba tak. - Kręciła się przy szafkach. - Gdzie jest tarka? - Nie mam pojęcia. - Wyobrażam sobie. - Otworzyła kolejną szafkę i zajrzała do środka. - Zostawiłeś cały ten kram Bolto-wi? Tak? - Tak. - Aha! Tutaj leży. - Wyciągnęła płaską tarkę z blachy nierdzewnej i zaczęła trzeć ser. - Gdzie go znalazłeś? Masz go prosto z fabryki? - Bolta? Zaczął dla mnie pracować jakieś trzy lata temu. - A gdzie przedtem pracował? - W firmie specjalizującej się w sprawach międzynarodowego bezpieczeństwa wielkich korporacji. - I co tam robił? - zapytała Annie z przestrachem. - Myślę, że specjalizował się w operacjach antyterrorystycznych. Jest ekspertem elektroniki. - Jak Daniel? - Nie całkiem. - Oliver uniósł brwi. - Twój brat był, przepraszam, chciałem powiedzieć: jest, geniuszem elektroniki, ale nigdy nie był specjalnie dobry, jeżeli chodzi o sprawy ochrony. - Mogę się obrazić - stwierdziła Annie z zapałem. -Mój brat jest doskonały. 98 Sezamie, otwórz się - Tak, wiem, ale nie w tej dziedzinie. Nie ma do tego powołania. - Przecież wytropił dla ciebie tego handlarza bronią. - Odnalezienie Greshama było czysto przypadkowe. Daniel natknął się na dowody. Nie szukał ich specjalnie. Był zbyt łatwowierny, by pracować w ochronie. Zdradzał tendencję do patrzenia na ludzi od najlepszej strony, chyba że przedstawiono mu dowody czegoś wręcz przeciwnego. - No dobra, mój brat nie był z natury podejrzliwy ani paranoidalny. Czy to przestępstwo? - To nie jest przestępstwo, ale może prowadzić do bardzo poważnych błędów w ocenie ludzi - powiedział delikatnie Oliver. - Osobiście staram się tego unikać. - Nic dziwnego, że masz tak mało przyjaciół - zamruczała Annie pod nosem. - Co mówisz? - Nic ważnego. Opowiedz mi więcej o Boicie. Dlaczego rzucił pracę w tej międzynarodowej firmie? - To był przypadek - odpowiedział cicho Oliver. -Zginęli niewinni ludzie. To nie był błąd Bolta, ale on wziął na siebie całą odpowiedzialność. Rozchorował się na, delikatnie mówiąc, załamanie nerwowe. - Oli-ver sączył wino i przyglądał się, jak Annie uciera ser. -Zanim wyzdrowiał, stracił żonę i pracę. - To straszne - Annie westchnęła. - Teraz czuję się okropnie, że wykopałam go z kuchni. Biedny człowiek. Przeżył tak wiele, a ja pojawiłam się i potraktowałam go jak robota. - Jesteś zbyt miękka w wielu sprawach, Annie. Bolt przeżyje wykopanie go z kuchni. - Czy wiesz, o czym myślę?-zapytała groźnie. 99 Jayne Ann Kreutz - O czym? - Jaki jest twój główny życiowy problem? - Nie mam pojęcia, że mam jakiś. - Owszem. Masz! - Annie odłożyła ser. - Twój problem polega na tym, że nie dbasz o wyjaśnienie swego postępowania. Jesteś też trochę nieczuły. Brak ci zdolności do nawiązywania kontaktów międzyludzkich. W ostatecznym rozrachunku wyrobiłeś sobie opinię człowieka nieszczerego, tajemniczego i raczej aroganckiego. - Czy to ten problem? - Oczywiście. Szczególnie wtedy, gdy chodzi o sprawy rodzinne. - Annie, nie patrząc na Olivera wzięła do ręki pomidora. - Na przykład ta scena z Va-lerie. - Chcesz mnie obrzucić pomidorami? - Ona się rozpłakała - przypomniała mu ze złością. - To jej przejdzie. - Przejdzie? - Odłożyła pomidora na deskę do krojenia. - Słuchaj, to nie jest moja sprawa, ale... - Masz rację, to nie twoja sprawa. - ...ale myślę, że potraktowałeś Valerie bardzo nieładnie. - Tak uważasz? - Oliver nachylił się do lodówki. Sprawiał wrażenie zaciekawionego. - Oczywiście. - Annie rozpoczęła krojenie pomidora. - Wydaje mi się, że nie lubisz jej chłopaka. - Nigdy go nie spotkałem. - Żartujesz ze mnie? - Zaskoczona wypuściła nóż. - Wsiadłeś z góry na nią za spotykanie się z chłopakiem, którego w ogóle nie znasz? - Wiem, kim jest, i to wystarczy. - Oliver oddał się studiowaniu wina w kieliszku. - A to dobre! Kim on jest? Wykolejeńcem? Świrusem? Może bandytą? 100 Sezamie, otwórz się - Jest synem Paula Shore'a. - Nie znam tych ludzi. - Annie podniosła kieliszek wina. - Nigdy nie obracałam się w takich sferach, ale niemało o nich słyszałam. Paul Shore posiada największą w Seattle firmę budowlaną. Wykonuje wielkie i wysokie konstrukcje. Tego typu rzeczy. - Między innymi. - Moja przyjaciółka, dekoratorka wnętrz, przygotowuje dom Shore'ów na doroczny benefis sztuki. Państwo Shore są bardzo aktywni na arenie sztuki. Założyli jakąś fundację czy coś takiego. - Zgadza się. - A więc co jest niedobrego w tym wszystkim? Dlaczego myślisz, że młody Shore nie jest odpowiedni dla Valerie? Oliver pociągnął łyk wina i smakował go w skupieniu. - Skoro zostałaś członkiem tej rodziny, to możesz chyba poznać nieco historii. Annie uśmiechnęła się z akceptacją i zabrała się do krojenia pomidora. To, co powiedział Oliver, nie było do końca prawdziwe, ale dobrze, że się w końcu otworzył. To dobra wróżba. - Słucham. - Ta historia nie jest zbyt długa, jak tylko mój ojciec odmaszerował w siną dal, dowiedziałem się, że był mocno zadłużony u swoich dwóch przyjaciół. Jednym z nich był Paul Shore. - I co się stało? - Poszedłem do niego i zapytałem, powołując się na wieloletnią przyjaźń, czy przedłuży mi termin spłaty. - Powiedział, że nie? - Powiedział „nie". Nie dał mi nawet najmniejszego pola manewru. Żądał natychmiastowego zwrotu, na- 101 Jayne Ann Krentz wet gdyby to wymagało sprzedaży domu, jedynego majątku, jaki nam ojciec pozostawił. Nie zwrócił uwagi na to, że kwota uzyskana z ewentualnej sprzedaży domu nie pokryje całej pożyczki. - To było okropne z jego strony - powiedziała pospiesznie. - Chyba zdawał sobie sprawę ze strasznej sytuacji, w jakiej znalazła się wasza rodzina. Jeżeli był starym przyjacielem ojca, powinien był ci pomóc. - Nie będę cię nudził nieprzyjemnymi szczegółami ani opowiadał, jak przetrwałem pierwsze dwa lata i stanąłem na nogach. Powiem tyle, że dokonałem tego, a Paul Shore nie dał mi ani grosza ani nie pomógł w żaden sposób. - Tak. I nie wybaczyłeś mu tego. - Takich spraw nigdy się nie wybacza, Annie. - Och! - Rozkroiła pomidor na dwie połówki. - R o -zumiem dlaczego nie przepadasz za Paulem Sho-re'em. Oliver nieznacznie kiwnął głową. W jego oczach odmalowała się cicha satysfakcja. - Wiedziałem, że zrozumiesz. - Jasne, że rozumiem, dlaczego sprawy lekko się komplikują. - Co takiego? - Wzrok Olivera odzyskał ostrość. - Dobrze. Oczywiście nie masz powodów, by lubić syna Paula Shore'a. - Nie mam. - Myślę, że chcesz, by Valerie znalazła sobie innego chłopaka. - Z pewnością sobie znajdzie - powiedział beznamiętnie. - Może tak, może nie. - Annie podniosła nóż i wpatrywała się w jego ostrze. - Ale ty jesteś myślącym i wspaniałomyślnym człowiekiem... 102 Sezamie, otwórz się - Nie wiem, do czego zmierzasz? - Zamrugał oczami jak polujący kot, który postanowił zakończyć zabawę z ofiarą. - Stać cię na to, by zaakceptować fakt, że twoja siostra chodzi z chłopakiem, który nie ma nic wspólnego z tym, co się wydarzyło między tobą a Paulem Shore'em tyle lat temu. Daj Carsonowi szansę dla dobra Valerie. Oliver ani drgnął. Dalej siedział opierając się jednym ramieniem o lodówkę i patrzył na Annie, jakby była jakimś dziwnym okazem paproci. - Nakryję do stołu - powiedział w końcu. Odszedł od lodówki i zaczął poszukiwania w szaf- kach i szufladach. - On może się okazać bardzo dobrym człowiekiem. Oczywiście Valerie jest o tym przekonana. - Zjemy tutaj, przy kuchennym stole? - zapytał grzecznie Oliver. - Nie ma chyba sensu rozkładać się w jadalni. Nie mamy Bolta, żeby po nas posprzątał. Annie okrążyła stół kuchenny i zagrodziła Olivero- - Ignorujesz główny temat rozmowy. - Nie ma żadnego tematu. - Ominął ją i zaczął precyzyjnie ustawiać serwetki i srebrne sztućce na stole z czarnego metalu i szkła. - Ale może zaistnieć małe nieporozumienie. - Wiedziałam! - triumfalnie wykrzyknęła Annie. -W tym cały problem. Nieporozumienie. Wiem, że jesteś bardzo rozsądny. - Dziękuję. - Możesz zwyczajnie wyjaśnić Valerie, że początkowo miałeś trochę oporów w stosunku do Carsona Shore'a ze względu na zatarg z jego ojcem. Ale teraz, po przemyśleniu wszystkiego od nowa, zrozumiałeś, 103 Jayne Ann Krentz że nie możesz przenosić grzechów ojca na syna, czy jak to nazwać. - Wiem, co powiem Valerie - odrzekł zimno. -Jeżeli wyjdzie za Carsona Shore'a, uznam to za akt zdrady wobec rodziny. Nie będzie mogła tu przychodzić. Oprócz tego wyjdzie za mąż bez centa przy duszy. Odetnę ją całkowicie od rodzinnego majątku. - Co takiego?! - Annie patrzyła na niego zdumiona. - Nie możesz tego zrobić! - A właśnie, że mogę! - A jeżeli ona mimo to poślubi Carsona? - Nie martw się. Nie zrobi tego. - Na jakiej podstawie tak mówisz? - To moja sprawa - odparł. - Ciebie to nie dotyczy. Przyglądała mu się uważnie, jakby poszukując słabszego miejsca. Nie znalazła nic, co by budziło najmniejszą nadzieję. Nie mogła uwierzyć, że Oliver jest tak nieustępliwy, na jakiego chce wyglądać. - To niedorzeczne. Nie chce mi się wierzyć, że masz tak nieczułe serce. - Omawiając sprawy rodziny Shore'ów powinniśmy wyjaśnić inną sprawę. - Nie jestem pewna, czy chcę tego słuchać - mruknęła. - Rozumiem, że zgodnie z twoim życzeniem nasze małżeństwo nie jest całkiem prawdziwe. Ale w oczach świata jesteś moją żoną. Zgoda? - Zgoda. - Nauczyła się już szczególnej ostrożności, gdy Oliver mówi bardzo spokojnym tonem. - Wszyscy wiedzą, że są pewne sprawy, z którymi moja żona nie może mieć do czynienia. - Skąd wiedzą, skoro jeszcze nigdy nie miałeś żony? - Annie była raczej zadowolona ze zmiany te- Sezamie, otwórz się - Powiedzmy, że moja reputacja trochę mnie wyprzedziła - odpowiedział chłodno. - W każdym razie usiłuję ci wytłumaczyć, że moja żona nie może być wmieszana w jakiekolwiek sprawy związane z rodziną Shore'ów. - Nie jestem zamieszana w sprawy tej rodziny. N a -wet nikogo z nich nie znam. - No i dobrze. Przynajmniej na razie jesteś panią Rain. Mam nadzieję, że będziesz grać swoją rolę jak należy. - Co to ma dokładnie znaczyć? - zapytała wpatrując się w 01iviera. - To oznacza - powiedział wyjątkowo łagodnie - że musisz być lojalna wobec mnie. - Nie mogę w to uwierzyć! - krzyknęła rzucając patelnię Bolta na kuchenkę. - To najbardziej odrażająca rzecz, jaką w życiu usłyszałam. Nie dziwię się Vale-rie, że jest zdenerwowana. Do niej chyba tak samo przemawiałeś jak do mnie. Jeżeli przypuszczasz, że będę wysłuchiwała takich rozkazów, to srogo się zawiedziesz! - W każdej chwili możesz rozwiązać nasz układ -powiedział Oliver spokojnym tonem. - Zależy to jedynie od twojej woli. Groźba ta zmroziła Annie do szpiku kości. Pani Rain zebrała się w sobie i gwałtownie odwróciła do męża. - Wyrobiłeś sobie opinię wyjątkowo staroświeckiego. Mocno się nad tym napracowałeś. Oliver skończył ustawiać talerze na stole i spojrzał na żonę. - Annie, wolałbym raczej zjeść trochę tacos niż się z tobą sprzeczać. Uśmiechnęła się ponuro. - To dlatego że nie umiesz się sprzeczać. Wyda- 105 Jayne Ann Krentz jesz rozkazy i podpierasz je groźbami. Wygląda na to, że musisz się nauczyć, jak być mężem, panie Rain. Musisz posiąść umiejętność porozumiewaniasię. - Tak sądzisz? - Podszedł do barku i wziął swoje wino. - A kto będzie mnie uczył? - Ja - odpowiedziała szorstko. - To może być interesujące. Rozdział siódmy Brawura nieco przybladła następnego ranka, gdy Annie udawała się do pracy. To była długa noc. Godzinami leżała bez zmrużenia oka w eleganckiej złoto-szarej sypialni i rozmyślała o swojej sytuacji. Powiedziała Oliverowi o jego problemie, ale okazało się, że sama ma jeszcze większe. Była już o krok od popełnienia kardynalnego błędu - próby zmiany charakteru Olivera. Wielki błąd, uświadomiła sobie otwierając drzwi „Sezamu". Obiegowa maksyma, że każda kobieta po ślubie próbuje zmienić męża, jest bzdurą. Zdrowy rozsądek podpowiadał Annie, że jest to jeszcze większą głupotą w przypadku 107 Jayne Ann Krentz gdy małżeństwo jest tylko formalne i ma trwać niezbyt długo. Wyszła za niego tylko po to, aby uratować Lyncroft Unlimited. To nie jej zmartwienie, że Oliver zdecydował się kierować życiem swoim i własnej rodziny żelazną pięścią ubraną w aksamitną rękawiczkę. Skrzywiła się i włączyła światło. Scena z Valerie stanęła jej przed oczami jak żywa. Oliver zdecydowanie podniósł rękawicę i wstąpił na ścieżkę wojenną. Brat ostrzegał ją, że Rain jest niebezpieczny. Dopiero teraz przypomniała sobie te ostrzeżenia. A przecież Oliver twierdzi, że Daniel zawsze patrzył na ludzi od najlepszej strony. Ella Presswood wpadła do sklepu wkrótce po dziesiątej, rozczochrana i rozkojarzona. Nie był to wyjątkowy przypadek. Zawsze uwielbiała artystyczny nieład. Codziennie miała nowy kolor włosów, nową kombinację ubrań oraz tony ciężkiej, pobrzęku jącej biżuterii. Dzisiaj jej włosy błyszczały przejrzystym odcieniem fuksji i były przylizane czymś mokrym i lepkim. Włożyła musztardowy podkoszulek i marynarkę szytą dla olbrzymiego mężczyzny. Wokół szyi okręciła sznury wystrzałowych sztucznych pereł. - Cześć, Annie. Przepraszam za spóźnienie. Jechałam autobusem z piekła rodem, z ogromnym stężeniem świrów wśród pasażerów. Hej! Nie spodziewałam się ciebie tu dziś zastać! Annie zmiotła kurz z mozaikowego słonia. - Chyba ci mówiłam, że Oliver i ja przesunęliśmy nasz miesiąc miodowy do chwili powrotu Daniela. - Tak, wiem, ale pobraliście się dopiero kilka dni temu. Większość ludzi bierze sobie wtedy wolne. - Ella przyglądała się jej z zaciekawieniem. 108 Sezamie, otwórz się - Nic z tego. I tak byłabym sama, bo Oliver pojechał rano prosto do biura mojego brata. Według niego to bardzo ważne, żeby wszyscy go tam widzieli. - To rozsądne. Wiem, jak się ostatnio martwiłaś o tę firmę. - Ella zajęła się czymś za ladą. - Wiesz co? Ciągle nie mogę uwierzyć, że nic nie wiedziałam o tobie i Oliverze. Zazwyczaj nie jesteś taka tajemnicza. - Owszem, ale Oliver chciał to utrzymać w sekrecie. - Niedobrze, że musiałaś przyspieszyć ślub ze względu na interesy. Nie wyszłaś na tym najlepiej. Żadnej sukni ślubnej, żadnej porcelany... nic. Słowo „nic" było całkowicie na miejscu, przyznała w duchu Annie. Nie otrzymała też zwyczajnych praw małżeńskich, ale - jak mówi Oliver - był to jej wybór. Jeżeli zechce pójść z nim do łóżka, on jest gotowy. - OIiver nie chciał wielkich uroczystości - powiedziała Annie. - Jest domatorem. - Domatorem? - Ella sprawdziła swoją przylizaną fryzurę w ozdobnym lustrze na ścianie. - Bez obrazy, ale on wygląda na lekko świrniętego. - I kto to mówi? On przynajmniej nie maluje sobie włosów na różowo. - To prawda. Musisz jednak przyznać, że nie widać zbyt wielu mężczyzn, którzy by się tak nosili jak on. -Ella się zamyśliła. - Ale ja nie mówię o jego włosach. Wygląda tajemniczo, jak mistrz czarnej magii, jeżeli wiesz, o co mi chodzi. Nigdy bym nie przypuszczała, że się zakochasz w takim facecie. - A za jakim typem, według ciebie, powinnam się uganiać? - Za podobnym do Quigleya z sąsiedniego sklepu albo za takim jak ten wiolonczelista, z którym trochę kręciłaś... Coś sobie przypomniałam! - Odwróciła się 109 Jayne Ann Krentz od lustra. - Dostałaś wczoraj od niego paczkę. Domyślam się, że usłyszał o ślubie. Annie rozpromieniła się. - Paczka od Melvina Fincha? Gdzie ona jest? - Za ladą. Annie popędziła na koniec długiej lady i odnalazła mały pakunek. Rozerwała opakowanie i znalazła liścik: Do Annie od Melvina. Gratulacje z okazji ślubu. Mam nadzieję, że znalazłaś faceta, który wyprostuje Twoje szalone pomysły. Zasługujesz na wszystko co najlepsze. - Jakie to wzruszające - powiedziała Annie. - Dołą czył płytę kompaktową z nagraniami orkiestry symfonicznej Midwest. - Gadanie. - Ella wykrzywiła twarz. - Ella, Melvin jest czarującym człowiekiem. - Jeden z twoich zranionych ptaszków, jak ich nazywa Joanna. Znalazłaś go, opatrzyłaś rany i wypuściłaś na wolność, jak tylko odzyskał siły. - Melvin podążył za swoimi marzeniami - stwierdziła Annie ze smutkiem. - Nigdy nie byliśmy w sobie zakochani. Byliśmy po prostu dobrymi przyjaciółmi. - Widzę, że mu współczujesz. Melyin uwielbiał, gdy mu współczułaś. Drzwi sklepu otwarły się gwałtownie, popchnięte jakąś nerwową ręką, w momencie gdy Annie chowała prezent Melvina do szuflady. Do środka wtargnęła kruczoczarna dziewczyna ubrana od stóp do głów w jaskrawą czerwień. Poczekała chwilę, aż Annie i Ella poświęcą jej całą uwagę. - Moje kochane! - ogłosiła wielkopańskim tonem. - 110 Sezamie, otwórz się Wracam jeszcze raz rzucić okiem na niektóre wasze dziwne drobiazgi. - Chcesz nam dać kolejną szansę, Raphaelo? - Annie się zaśmiała. - Wydawało mi się, że uznałaś wszystkie rzeczy w „Sezamie" za zbyt jarmarczne dla twoich projektów? Raphaela, urodzona jako Martha Lou Stotts, wybrała sobie ten szczególny pseudonim dwa lata temu, kiedy zaczęła pracować jako dekoratorka wnętrz. Zawsze publicznie pojawiała się ubrana na czerwono. To jej firmowy kolor, jak kiedyś wytłumaczyła. Dwa miesiące temu wstąpiła do „Sezamu" i ogłosiła, że została wybrana do „zrobienia" wnętrz rezydencji Paula Shore'a na doroczny benefis artystyczny. Wpadła w ekstazę. Było to dla- niej największe wyzwanie zawodowe. Annie początkowo miała nadzieję, że Raphaela wybierze coś ze sklepu do swojego projektu. To niewątpliwie rozreklamowałoby „Sezam". Ale dekoratorka nie mogła się zdecydować. - Masz szczęście, Annie. - Raphaela upuściła czerwoną skórzaną teczkę na podłogę i uśmiechnęła się anielsko do Annie, Elli i do całego sklepu „Sezamie, otwórz się". - Doszłam w moim projekcie do punktu, w którym naprawdę potrzebuję czegoś, co rozdrażni zmysły i ucieszy oko. - To wspaniałe - powiedziała Annie z entuzjazmem. - Co byś powiedziała o tym słoniu? - Nie bądź śmieszna. - Wywróciła oczami. - Słoń nigdy się nie będzie do tego nadawał. Poszukuję czegoś o wyglądzie egzotyczno-fantazyjnym, z wyraźnym akcentem stylu neo-deco. - A co powiesz o karuzeli? - zasugerowała Ella. Raphaela rzuciła wzrokiem na błyszcząca karuzelę. 111 Jayne Ann Krentz - Możliwe, ale myślę, że parawan pomalowany w sceny z dżungli byłby lepszy. - Weź to, na co masz ochotę - powiedziała szybko Annie. - Naprawdę doceniam twoją pomoc. Dla nas to będzie wielka reklama. - Nie ma o czym mówić. Od czego są przyjaciele? Annie nie zdążyła odpowiedzieć, bo odezwał się dzwonek neonowego telefonu na ladzie. Świecącą słuchawkę podniosła Ella. - „Sezamie, otwórz się". - Słuchała czegoś uważnie około minuty. - Pewnie. Już ją daję. Czy mogę wiedzieć, kto dzwoni?... Dobrze. - Zasłoniła ręką słuchawkę. - Sybil Rain - powiedziała cicho, wyraźnie poruszając wargami. Zaskoczona Annie odebrała telefon. - Mówi Annie. - Pomyślałam, że mogłybyśmy dzisiaj razem pójść na lunch. - Głos Sybil był tak pewny, jakby nie brała pod uwagę możliwości odmowy. - Nie miałyśmy jeszcze czasu bliżej się poznać. Annie w pierwszej chwili chciała odmówić. Przeczucie podpowiadało jej, że ona i Sybil nigdy nie zostaną przyjaciółkami. Formalnie była jej teściową. - Wspaniale, Sybil. Gdzie się spotkamy? Sybil wymieniła elegancką restaurację w jednym z hoteli w centrum i odłożyła słuchawkę. - Kłopoty? - zapytała Ella. - Nie. Sybil Rain chce zjeść ze mną lunch. - Sybil Rain? - Raphaela wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. - Dlaczego ona chce z tobą pójść na lunch? - Ponieważ Annie wyszła przedwczoraj za Olivera Raina. - Ella zachichotała. - Annie i Oliver Rain? Och! M ó j Boże! - Raphaela 112 Sezamie, otwórz się przerzucała spojrzenie z Annie na Ellę i z powrotem. -To kawał? Żartujecie sobie z biednej Raphaeli? - To nie jest dowcip - uspokoiła ją Ella. - Wielka niespodzianka, ale nie dowcip. - Oliver Rain? Ten świrnięty facet, który posiadał połowę Seattle, zanim zaczął wszystko sprzedawać? - On nie jest wariatem - obruszyła się Annie. - Dziwię się, że nie słyszałaś o ślubie, Raphaelo -powiedziała Ella. - Wiadomość była w porannych gazetach w rubryce biznesu. - Dlaczego w rubryce biznesu? - Ponieważ Rain zamierza przejąć zarządzanie Lyncroft Unlimited. - Ella udzieliła wyjaśnień zerkając na Annie. - Tylko do powrotu Daniela - dodała zdecydowanie młoda pani Rain. Ella i Raphaela popatrzyły na nią ze współczuciem, ale zaprzestały dyskusji. - Pewnie - poprawiła się dobrodusznie Ella. - Tylko do powrotu Daniela. - To niewiarygodne. - Raphalea westchnęła. - Wyszłaś za mąż za Oliyera Raina. Nie mogę w to uwierzyć. - Zamknęła oczy w zadumie. - Powiedz mi, jak wyglądają wnętrza jego apartamentu? Czy to prawda, że wszystko jest czarne? Słyszałam tylko plotki. - Jest tam mnóstwo czerni i złota - powiedziała Annie. -1 dużo szarości. Bardzo fajnie to wygląda. - Czerń i złoto! Hmmm! Wydaje mi się to zbyt ciemne, jak na rezydencję w Seattle. I zupełnie nie w twoim stylu. Jako świeżo upieczona żona możesz tam wiele rzeczy rozjaśnić. Pamiętaj o mnie, gdy się zdecydujesz na pewne zmiany. - Coś mi mówi, że Oliyer nie będzie tolerował zbyt wielu zmian. 113 Jayne Ann Krentz - Nonsens. Żony są po to, żeby dokonywać zmian w życiu mężów. Zapytaj dowolnego z moich byłych małżonków. T r z y godziny później Sybil odłożyła łyżkę do miseczki kremu z homara i spojrzała na Annie, która siedziała po drugiej stronie stołu. - Wszyscy osłupieliśmy, tak nagle wzięliście ślub. - Rozumiem. - Annie zabrała się za swój koktajl z krewetek. Nie była zbyt głodna. Gdy tylko usiadła, Sybil poczęła ją przypiekać. Czuła się jak jedno z dań w menu tej superdrogiej restauracji. - Oczywiście Oliver zawsze był taki tajemniczy -powiedziała gładko Sybil. - Nikt nie wie, co planuje, dopóki sam tego nie ogłosi. - Uważam, że po prostu lubi prywatność. - Annie zauważyła, że te słowa powtarza już jak litanię. - Niektórzy sądzą, że jest bardzo niebezpiecznym człowiekiem. - Sybil się uśmiechnęła, ale jej oczy pozostały poważne. - Myślę, że ta ocena jest mocno przesadzona. „Teściowa" zacisnęła usta. - Posłuchaj mnie, Annie. N i e jest p r z e s a d z o n a . M o -gę to osobiście potwierdzić. - Odłożyła łyżkę. - Słuchaj, nie ma sensu lać wody. Zaprosiłam cię tutaj dzisiaj, ponieważ są pewne sprawy, o których powinnaś wiedzieć. - Dotyczące Olivera? - Tak. - Sybil zamilkła na chwilę dla dodania powagi swym słowom. - Są podstawy do przypuszczeń, że Oliver ożenił się z tobą po to, by przejąć kontrolę nad firmą twojego brata. - To nieprawda! - Annie podniosła oczy znad krewetek. - Dziewczyno, uwierz mi. Znam go nieskończenie Sezamie, otwórz się lepiej niż ty. Wiem, do czego jest zdolny, żeby osiągnąć cel. Wiem również, że miłość jest u niego ostatnim powodem do żeniaczki. On nawet nie rozumie tego słowa. - Nie byłabym tego taka pewna - odpowiedziała Annie uprzejmie. - Wydaje mi się, że jest bardzo dobry dla swojej rodziny. Przecież opiekował się wami wszystkimi. - Za wysoką cenę. - We wzroku Sybil rozbłysła zadawniona gorycz. - Chciałabym ci doradzić, żebyś to zapamiętała: Oliver do wszystkiego przyczepia etykietkę z ceną. - Nie ma powodu, żeby się o mnie martwić. - Annie poruszyła się niepewnie na krześle. - Wiedziałam, co robię wychodząc za Olivera. - Naprawdę? - Sybil zaczęła się jej uważnie przyglądać. - Mam nadzieję, że jesteś na tyle inteligentna, żeby nie wychodzić za niego dla pieniędzy. Jeżeli tak, to tracisz czas. Nigdy ich nie dostaniesz. Oliver jest zbyt sprytny, żeby dać się oskubać kobiecie. - Nie wyszłam za niego dla pieniędzy - odpowiedziała rozdrażniona. - Jeżeli wyszłaś z miłości, rozczarujesz się jeszcze bardziej. Annie zrezygnowała z krewetek. - Wydaje mi się, że nie ma sensu kontynuować tej przyjaznej pogawędki. Proszę wybaczyć, ale muszę wracać do sklepu. - Annie, poczekaj! - W tonie Sybil pojawiła się nuta desperacji. - Proszę, nie odchodź! Chcę z tobą porozmawiać. - Nie chcę rozmawiać o moim małżeństwie. - Nie rozumiesz. W wasze małżeństwo jest wplątanych wielu ludzi. Rozumiem, że interesuje cię firma twojego brata. Naprawdę musimy porozmawiać. 115 Jayne Ann Krentz - Jeżeli zamierzasz mnie ostrzegać po raz kolejny, co Oliver planuje zrobić z Lyncroft, to daj sobie spokój. Nie jestem w nastroju do słuchania. - Annie podniosła się z krzesła. - Tylko minutkę. - Sybil przerwała i spojrzała szybko na wysokiego mężczyznę, który zatrzymał się przy ich stoliku. Przestrach pospołu z ulgą odmalował się w jej oczach. - Jonathan? Co ty tutaj robisz? - Cześć, Sybil. - Mężczyzna posłał Annie czarujący uśmiech. Przez szkła jego okularów przebijała życzliwość. - Przepraszam. Pozwól, że sam się przedstawię. Nazywam się Jonathan Grace. Przyjaciel Sybil. - Witam. - Annie przyglądała mu się z zaciekawieniem. Wyglądał na solidnego osiłka. Można było przypuszczać, że na studiach grał w piłkę nożną. Niektóre mięśnie już mu się rozlewały, jak u osób wkraczających w drugie pięćdziesięciolecie życia. Mimo trochę przyciężkich rysów twarzy wyglądał nieźle. - Nie powinieneś tutaj przychodzić - powiedziała gwałtownie Sybil. - Myślę, że Annie zrozumie nas i zatrzyma przy sobie ten maleńki sekret. - Jonathan usiadł przy stoliku i skinął na kelnera. - Jaki sekret? - zapytała Annie ostrożnie. Kelner nalał Jonathanowi kawy. - Sybil i ja planujemy się pobrać - powiedział bez skrępowania. Sybil zaczerpnęła powietrza, jakby się dusiła. Wyraz jej oczu przypominał osaczone zwierzątko. - Uzgodniliśmy, że jeszcze zbyt wcześnie, żeby cokolwiek mówić o naszych planach. - W porządku, kochanie. - Jonathan pogłaskał rękę 116 Sezamie, otwórz się Sybil, a rozbawione piwne oczy skierował na Annie. -Boję się, że moja ukochana żyła zbyt wiele lat w strachu przed pasierbem i boi się mówić otwarcie o naszym związku. - On mnie wyrzuci natychmiast, gdy tylko usłyszy, że zamierzam ponownie wyjść za mąż - powiedziała nerwowo Sybil. - Przez szesnaście lat tylko czekał na pretekst, żeby mnie przepędzić, a teraz nic mu j u ż nie stanie na przeszkodzie. Jonathan pogłaskał ją po rękach. - Przecież wiesz, kochanie, że nie musisz się martwić o zabezpieczenie finansowe. Ja się tobą zaopiekuje-- Chodzi o zasady. - Sybil zacisnęła zęby. - Przecież ci mówiłam. Do diabła, należy mi się część fortuny Rainów. Oliyer nie ma prawa mi tego wydzierać. To nieuczciwe! Tyle dla niego zrobiłam! Jest moim dłużnikiem! - On uważa, że ci wszystko zwrócił. - Jonathan uśmiechnął się czule. - Przyznałaś, że był całkiem hojny, kiedy zaczął zarabiać pieniądze. Twoi synowie maja wszystko czego dusza zapragnie, włącznie z odpowiednim wzorcem ojca. - Przyznaję, że jest dla nich dobry. Oni nigdy nie poznali swojego ojca. Zastąpił go Oliyer. Zawsze znajdował czas dla nich i dla dziewcząt, nawet wtedy, gdy opracował po osiemnaście godzin na dobę. Ale mnie zaledwie tolerował, i to tylko dla dobra dzieci. - Jestem pewna, że to nieprawda, Sybil - wtrąciła Annie. - Całkowita prawda. - Spojrzała na swoje idealnie wypielęgnowane ręce i zacisnęła usta. - On mnie nienawidzi. - Nie wierzę w to - szepnęła przestraszona Annie. - Nie znasz go. 117 Jayne Ann Krentz - Dlaczego miałby cię nienawidzić? Sybil westchnęła i spojrzała w bok. - Zawsze czuł się urażony, że wyszłam za Edwarda po śmierci matki Olivera. Nigdy mnie nie zaakceptował. - Myślisz, że wciąż jest urażony? Po tylu latach? -Annie przechyliła głowę na bok. - Wiem, że tak jest. Nigdy mi nie przebaczył, że próbowałam zająć miejsce jego matki. - Sybil spojrzała w oczy Annie. - Oliver nigdy nie zapomina i nigdy nie przebacza. Każdy o tym wie. Zapytaj Valerie. Pokochała Carsona Shore'a, syna dawnego wroga Olivera. Rozmawiałam z nią dzisiaj rano. Cała tonie we łzach, ponieważ Oliver kazał jej się wynosić z domu. Annie przełknęła ślinę. Wiedziała, że to prawda. Nie było powodów wątpić, że reszta zarzutów Sybil również jest prawdziwa. Wszystko wskazywało na to, że Oliver jest rzeczywiście typem człowieka, który przechowuje żałosne urazy. Mimo to poczuła potrzebę wystąpienia w jego obronie. - Dla mnie jest bardzo dobry. - Annie złożyła ręce na kolanach. - Zgodził się też zaopiekować firmą mojego brata do jego powrotu. - Sybil mówiła, że twój brat zginął w wypadku lotniczym - zauważył ze zdziwieniem Jonathan. - Nie odnaleziono jego zwłok - powiedziała zdecydowanie. - Wierzę, że on żyje. - Rozumiem, że nie chcesz porzucić nadziei -stwierdził cicho. - Sam straciłem brata kilka lat temu. To jest... trudne. - Daniel jest moim jedynym krewnym. - Annie uśmiechnęła się w podzięce. - Możesz podtrzymywać swoją nadzieję, ale wszyscy inni już się poddali - powiedziała Sybil. Chociaż słowa były obcesowe, w jej głosie pobrzmiewała nuta 118 Sezamie, otwórz się współczucia. - Łącznie ze światem biznesu. Dlatego Oliver jest dla ciebie taki dobry, jak mówisz. On po prostu dba o swoje inwestycje w Lyncroft Unli-mited. - Boję się, że Sybil w tej jednej sprawie ma rację. -Jonathan powoli mieszał kawę i patrzył na Annie z troską. - Mieszkam w Seattle wystarczająco długo, by usłyszeć dosyć plotek o Oliverze. On nie robi nic bezinteresownie, tyle że ci, których to dotyczy, dostrzegają to trochę za późno. Annie dokładnie poskładała serwetkę i położyła ją na stole. - Proszę mi wybaczyć, ale muszę j u ż wrócić do pracy. - Głowa Sybil drgnęła, jakby rozległ się sygnał alarmowy. - Mam nadzieję, że nie poczujesz się w obowiązku opowiedzieć Oliverowi o naszej rozmowie. On mnie oskarża o mieszanie się w jego prywatne sprawy. To mu da jeszcze jeden pretekst, żeby mnie prześlado-wać. B ó g świadkiem, że już wystarczająco mocno mnie nienawidzi. Annie zawahała się nie chcąc dać się wmieszać w zmowę, chociażby tak niewielką. Zauważyła powa-gęi zrozumienie w oczach Jonathana. - Chyba naprawdę byłoby lepiej, gdybyś nie wspominała, o czym dzisiaj rozmawialiśmy - mruk-mął. - Czy wszyscy tak postępują z Oliyerem? - zapyta-Annie. - Celowo utrzymujecie go w nieświadomości? - Im mniej wie, tym lepiej dla nas wszystkich -stwierdziła Sybil. - Wykorzystuje każdy strzęp informacji. Dobrze zrobisz, jeżeli to zapamiętasz. Annie nie potrafiła znaleźć odpowiedniej riposty. Wstała i wyszła z restauracji nie oglądając się za siebie. 119 Jayne Ann Krentz Trzy dni później Annie siedziała sama w salonie. Miała na sobie mocno sprane dżinsy i zielony sweter. Wtuliła się głęboko w skórzaną sofę i gapiła markotnie w deszczową słotę i w światła promu sunącego przez zatokę Elliota. Okna statku błyszczały jak sznury pereł rzucone na czarną toń zimnej wody. Samotnie podziwiała panoramę zatoki. Przez ostatnie kilka dni Oliver znikał w swoim gabinecie zaraz po kolacji. Wiedziała, że pracuje. Spędzał całe godziny nad dokumentami Daniela i raportami kierowników Lyncrof-ta. Annie pomyślała, że jeżeli dzisiaj będzie podobnie, to opuści gabinet, kiedy ona już od dawna będzie spała. Przez ostatnie kilka dni była dosyć zajęta. Comiesięczna sprawozdawczość nawet tak niewielkiego przedsiębiorstwa jak „Sezam" zmuszała do nie kończącej się pisaniny. Dzisiaj Annie zapłaciła podatki i składki emerytalne, sprawdziła faktury i podpisane czeki. Jednak cały czas odczuwała obecność Olivera. Wiedziała, że spokojnie nie zaśnie, dopóki nie usłyszy, że mąż opuszcza gabinet i udaje się do głównej sypialni. Późno w nocy przystanął na krótko przed jej pokojem. Wstrzymała oddech zastanawiając się, co powiedzieć, jeżeli Oliver otworzy drzwi. Ale nie zrobił tego. Poczuła wtedy przypływ denerwującego rozczarowania. Pragnęła go. Sama myśl o tym była dla niej druzgocącym wstrząsem. Nigdy przedtem nie odczuwała tak silnego fizycznego i emocjonalnego pożądania. Właśnie tego pożądania brakowało jej" w znajomości z mężczyznami takimi jak Arthur Ouigley czy Melvin Finch. Zrozumiała, że nie zdoła stale ignorować swoich 120 Sezamie, otwórz się uczuć do Olivera. Żywiołowe podniecenie zapaliło się w niej od pierwszej chwili, gdy go ujrzała. Bliskość nie zdusiła tego płomienia. Nigdy dotąd nie zależało jej na żadnym mężczyźnie. Oczywiście, nigdy dotąd nie mieszkała wspólnie z przedstawicielem płci odmiennej w jego domu. Małżeństwo z wyrachowania okazało się bardzo dziwnym i burzliwym związkiem, tak niepodobnym do banalnego porozumienia handlowego, jakie sobie zaplanowała. Mimo najszczerszych chęci nierealne było traktowanie Olivera jak współlokatora. Skomplikowany, tajemniczy mężczyzna zamknięty w gabinecie opanował jej sny. Uczucia Annie były w stanie ustawicznego wrzenia. Część jej duszy chciała pobiec do Olivera i wyciągnąć go z mroźnej jaskini gabinetu na światło. Druga część ostrzegała, że każda próba ratowania go skończy się katastrofą dla niej samej. Nie była w stanie skoncentrować się na stosie faktur, które powinna przestudiować. Odepchnęła papiery na bok, wstała z kanapy i podreptała po marmurowej posadzce do kuchni. Może filiżanka herbaty wyleczy ją z chandry? Zapaliła światło i kwaśno się uśmiechnęła. Tym razem Bolt gotował kolację, więc wszystko lśniło czystością. Annie była ciekawa, co służący robi wieczorami, gdy zjeżdża na szóste piętro do swojego mieszkania. Teraz, gdy się dowiedziała trochę o jego przeżyciach, nie mogła go traktować jak robota. Napełniła czajnik z blachy nierdzewnej i postawiła na ogniu. Czekając, aż się woda zagotuje, buszowała po szafkach w poszukiwaniu filiżanek i herbaty. Chwilę później zagwizdał czajnik. Odruchowo przygotowała dwie filiżanki. Postawi-łe je na spodeczkach na tacy i zaniosła do gabinetu, zanim się zastanowiła, co robi. Zapukała dwa razy. 121 Jayne Ann Krentz - Wejdź. - Głos Olivera zadudnił basem po drugiej stronie drzwi. Annie głęboko zaczerpnęła tchu, popchnęła drzwi i weszła do środka. Oliver siedział za hebanowym biurkiem. Czarne włosy miał jak zwykle związane na karku. Kołnierzyk szarej koszuli był rozpięty, a rękawy zawinięte powyżej łokci. Gdy na nią spojrzał, światło halogenowej lampy stojącej na biurku stworzyło silny odblask na okularach do czytania. Annie lubiła je: Oliver w okularach wydawał się znacznie przystępniejszy. - Co się stało, Annie? - Myślałam, że może nie odmówisz sobie herbaty? Ostentacyjnie zdjął okulary i spojrzał na tacę. Gdy zobaczył oczy Annie, nie mógł ukryć radości. - Dziękuję ci. Postawiła tacę na biurku i nalała dwie filiżanki, starając się powstrzymać drżenie rąk. - Jak idą sprawy? - zapytała. - Całkiem dobrze. Skończyłem przeglądać dokumenty finansowe. Teraz zapoznaję się ze sprawozdaniami z badań i prac rozwojowych. - Oliver wziął od niej filiżankę. - Twój brat był prawdziwym geniuszem. Niezbyt wielu ludzi ma talent do wynalazczości i do zarządzania jednocześnie. - Chciałeś chyba powiedzieć, że jest geniuszem -sprostowała Annie. Oparła się o brzeg biurka i zaczęła machać jedną nogą, popijając herbatę. - On powróci, Oliverze. - Mam nadzieję, że powróci. Dla twojego dobra. Annie parę razy machnęła nogą, zanim się odezwała: - Wiesz co? Zastanawiałam się, czy nie powinnam razem z tobą siedzieć tutaj wieczorami i zapoznawać 122 Sezamie, otwórz się się z tą dokumentacją. Chyba poznanie wewnętrznych spraw Lyncroft nie osłabiłoby mojego zdrowia? - Już to przedyskutowaliśmy, Annie. Zrozumiałem, że to mnie pozostawiłaś zarządzanie firmą Lyncroft Unlimited aż do powrotu Daniela. - Oczywiście! - odpowiedziała szybko. - Ale to firma brata i czuję się w obowiązku rzucić okiem na niektóre sprawy. - Jesteś zajęta swoim butikiem. Jeśli się włączysz do zarządzania Lyncroft Unlimited, ucierpi na tym „Sezam". Małe przedsiębiorstwa też wymagają ciągłej opieki właściciela. - Wiem. - Annie jednak nie chciała dać za wygraną. - Niemniej czuję, że powinnam więcej wiedzieć na temat Lyncroft. - Rozumiem. - Oliver odstawił filiżankę i wstał. Podszedł do skalnego ogródka Zen i studiował przez chwilę rysunek grabi na piasku. - Czy to nie ma przypadkiem nic wspólnego ze sprawami, o których dyskutowałaś z Sybil w restauracji kilka dni temu? - Wiesz, że zjadłam z nią lunch? - Annie przestała nagle machać nogą. - Tak. - Skąd o tym wiesz? - Czy to ma znaczenie? - Tak! Myślę, że ma! - Annie zagryzła wargi. - Nie wspomniałam ci o tym. - Dlaczego nic nie powiedziałaś? Wyraźna delikatność tego pytania uspokoiła ją zupełnie. - Sybil powiedziała, że nie będzie ci się to podobało. Prosiła, żebym ci nic nie mówiła. - I zrobiłaś to, o co cię prosiła?! - No dobrze, zrobiłam. Współczuję jej trochę, jeśli już chcesz znać prawdę. Myślę, że ją przerażasz. 123 Jayne Ann Krentz - Ja? - Oczywiście, że nie. - No tak! - Kontynuował studiowanie wzorów na piasku. - A gdybym cię poprosił o zrobienie czegoś dla mnie, to zareagowałbyś podobnie? - Zależy o co mnie poprosisz - szepnęła. Czuła narastające napięcie, które pulsowało w całym pokoju, dosięgnęło jej ciała, zatopiło się i okręciło wokół żołądka. - Chciałbym, żebyś mi przyrzekła, że nigdy więcej mnie nie okłamiesz. Nawet jeśli będziesz chciała kogoś osłaniać. Dziwny, melancholijny ton jego głosu niemal rozerwał jej serce. Nagle zrozumiała, że Oliver doskonale wie, że ludzie ukrywają przed nim wiele spraw, obawiając się jego reakcji. Tak postępują członkowie jego własnej rodziny, o której dobro tak zaciekle walczył! Wiedział o tym i martwił się. Bezradnie usiłował wymyślić sposób, by ludzie, których ochrania, powierzali mu swoje sekrety. Sam się emocjonalnie odizolował i nie miał pojęcia, jak rozbić bariery, które ustawił. Uniemożliwiały mu przecież normalne porozumiewanie się z rodziną. - Och, Oliverze! - Annie odstawiła filiżankę, zsunęła się z biurka i podbiegła do niego, objęła go w pasie i tuliła się z gwałtowną czułością. Przypominało to objęcie żywego lamparta. Oliver składał się z gładkich ścięgien i mocnych muskułów. Zapach mężczyzny coraz bardziej drażnił jej zmysły. - Przysięgam, że nigdy cię nie okłamię - wyszeptała przyciskając usta do jego koszuli. Odwrócił się nagle, chwytając jej twarz w mocne, twarde dłonie. Zadrżała widząc jego gorące i dzikie oczy. Siła Oliyera już Annie nie przerażała. Kolana jej zmiękły z pożądania, jakby były z waty. 124 Sezamie, otwórz się - Dziękuję ci - powiedział. - Ja też przysięgam, że nigdy cię nie okłamię. Zawieramy układ? - Tak. - Wiedziała, że ma zamiar ją pocałować. Pragnęła tego pocałunku bardziej niż czegokolwiek na świecie. Przyznała ostatecznie, że zakochała się w tym tajemniczym Oliverze. Ale nie mogła dalej jasno myśleć, ponieważ jego usta dotknęły jej warg i wszystko wokół zniknęło, prócz świadomości, że ona pragnie jego, a on jej. Rozdział ósmy W chwili gdy wziął ją w ramiona, Annie wiedziała, że pozwoli mu na wszystko. Tak naprawdę, już wcześniej wiedziała, co się wydarzy, zanim zaniosła herbatę do jego gabinetu. Sama dokonała wyboru. Wcale nie dlatego, że pragnęła go tak mocno jak żadnego mężczyzny do tej pory. Raczej dlatego, że wiedziała, jak mocno on jej pragnie. Nawet wtedy, gdy usta Olivera powoli wędrowały po jej twarzy, wiedziała, że nie powinna mieć nadziei, że usłyszy miłosne wyznania. Jeszcze nie nadszedł na to czas. To by było zbyt groźne dla jego poczucia samokontroli. 126 Sezamie, otwórz się Annie podejrzewała, iż Oliver w głębi duszy żywi przekonanie, że dopóki myśli nie zostaną wypowiedziane, dopóty można je ignorować. Gdyby został zmuszony do ich sformułowania, sprzeciwiłby się zdecydowanie. Prawdopodobnie uznałby to za wyraz słabości. Niech już będzie tak, jak jest, pomyślała Annie zarzucając mu ramiona na szyję. W tej sytuacji ona powinna się poddać w swoim i jego imieniu. Odczuwała wielką radość oddając się mężczyźnie, który zasłużył na trochę szczęścia. - Annie? Oliver pocałował kącik jej ust, a potem ucho. Przesunął ręce z pleców do talii. Zadrżała. Natarczywość męża dolewała ognia do jej krwi jak pobudzający narkotyk. Pogłaskała koniuszkami palców jego włosy i dotknęła twarzy. - Tak! Tak! Proszę, Oliverze! Oczy mu zapłonęły. Przygarnął ją do siebie bez zbędnych słów. Był znacznie silniejszy, niż się jej wydawało. Bez wysiłku wziął ją na ręce i zaniósł na długą kanapę w drugim końcu pokoju. W myślach Annie pojawił się obraz Persefony porywanej do piekieł. Posadził ją pomiędzy czarnymi i złotymi poduszkami i wyprostował się, aby ogarnąć ją wzrokiem, który przepalał ubranie. Delikatny blask księżyca oświetlał pożądanie malujące się na jego twarzy. - Jesteś pewna? - zapytał. - Tak. - Ledwie mogła mówić. - A ty? - Byłem zdecydowany od samego początku. -Uśmiechnął się nieznacznie. - Ale ty musisz mieć całkowitą pewność. Po tej nocy nie będziesz, mogła powrócić do roli współlokatorki. - Wiem - szepnęła. 127 Jayne Ann Krentz Skoro już Oliver zostanie jej kochankiem, nie będzie mogła dalej udawać, że jest jedynie jego przyjaciółką. Prymitywna, kobieca obawa ostudziła nieco podniecenie. Po tej nocy nie będzie już taka sama jak przedtem. Ta pewność jednocześnie studziła uczucia i rozgrzewała je. - Cieszę się, że przyszłaś do mnie - powiedział. -Czekanie na ciebie nie było wcale łatwe. Annie podniecał nieubłagany wzrok Olivera. Czuła, jak roztapiają się jej wnętrzności. Głęboki, przeciągły ból objął dolną część ciała. Wyciągnęła rękę, by ująć jego dłoń. - Naprawdę czekałeś na mnie? Powoli osunął się na poduszki obok Annie. Ciepła dłoń odszukała jej pierś i objęła ją czule i władczo. - Dłużej, niż przypuszczasz. - Już od pierwszego naszego spotkania na zaręczynach Daniela miałam nadzieję, że tak będzie. - Uśmiechnęła się drżąc na całym ciele. - Pragnąłem cię wtedy - powiedział i nachylił się nad nią. - Teraz pragnę cię jeszcze bardziej. Pochylił głowę i pocałował miękką, bezbronną szyję. Annie zaczerpnęła powietrza, gdy poczuła, że długie, wrażliwe palce wsuwają się między jej uda. Miała wrażenie, że parzą przez materiał dżinsów. - Oliver? - Jestem tutaj. Podciągnął jej sweter lekko do góry, opuścił głowę i zaczął całować po brzuchu. -1 nigdzie nie odejdę. Zaczęła rozpinać mu koszulę, czując potrzebę dotknięcia jego nagiej skóry. Nie opierał się, ale też nie pomagał. Gdy w końcu rozpięła guziki, zobaczyła skręcone czarne włosy, pokrywające całą pierś. Po- Sezamie, otwórz się spiesznie zanurzyła w nich palce. Zachwyciły ją twarde, muskularne kształty jego ciała. Dotykanie go było takie przyjemne! Doskonałe. Wszystkie marzenia Annie o idealnym mężczyźnie spełniły się. Była ogłuszona burzą pożądania, która się w niej rozszalała. Nigdy w życiu nie przeżywała nic podobnego. Dosłownie cała była w ogniu. Było to niewiarygodne uczucie. Poeci nazywają je namiętnością, ale ona odczuwała raczej cudowną pewność. Chciała krzyczeć na cały świat o swoim uniesieniu. - Pospiesz się! - Przywarła do niego. - Proszę, szybciej! Jego uśmiech był przepełniony satysfakcją. Ręka między jej nogami była coraz cieplejsza. - Już jesteś mokra. - Och! Boże...! - Uniosła biodra wychodząc na spotkanie błądzącej ręce, nie zważając na to, że dżinsy są coraz bardziej wilgotne. - Nigdy się tak nie czułam. - Cieszę się. - Nachylił się nad nią znowu i ucałował tak mocno, że straciła oddech. Przez cały czas trzymał rękę między udami i delikatnie naciskał. Annie myślała, że oszaleje. Zacisnęła kolana łapiąc w potrzask jego palce, prosząc jakby o bardziej intymny dotyk. Oliver zaśmiał się cicho w ciemności, co bardzo ją zaskoczyło. Nigdy dotąd nie słyszała jego śmiechu. Dźwięk był nietypowy: coś pomiędzy dzikim warknięciem a gburowatym pomrukiem. Zobaczyła światło księżyca odbijające się w jego oczach. - Wszystko w porządku, Annie - wyszeptał jej prosto w usta. - Zajmę się wszystkim. Chciała go zapytać, o czym mówi, ale nie mogła 129 Jayne Ann Krentz odnaleźć właściwych słów. Gdy zamknął jej usta kolejnym pocałunkiem, usłyszała delikatny szczęk metalu i zrozumiała, że odpiął jej dżinsy. Po chwili trzymał rękę w jej majteczkach poszukując wilgotnego, gorącego i obolałego miejsca między udami. Nie mogła złapać powietrza. Gdy poczuła, jak powoli wchodzi w nią palec, przestała w ogóle oddychać. Nagle gwałtownie zaczerpnęła tchu. - Oliver! Teraz! Proszę! Nie mogę czekać! Nie mogę dłużej czekać! - Nie musisz czekać. - Jego głos brzmiał ochryple. Wsunął język w jej usta, jednocześnie delikatnie wkładając w nią drugi palec. Jęknęła, gdy nacisnął ją delikatnie, i otwarła się całkowicie. Dziwne, pulsujące napięcie ogarnęło całe jej ciało. Objęła go mocno i przytuliła się z całej siły, usiłując utrzymać go jak najbliżej siebie. Jego palce poruszały się w niej, znalazły najwłaściwsze miejsce. - Oliver! Proszę... - Pozwól mi zobaczyć, jak odfruwasz. Jesteś bezpieczna. Jestem tutaj i zdążę cię złapać. Coś w niej wybuchło. Napięcie, które ściskało ją przed chwilą, znalazło nagle ujście w postaci wyjątkowej eksplozji doznań. Jej ciało pulsowało i drgało wokół jego palców, i wtedy nadeszły fale rozkoszy. Zdyszanym głosem szeptała w kółko jego imię. Chwilę później opadła luźno w jego ramionach. Poczuła, jak głaszcze ją wzdłuż kręgosłupa, powoli i delikatnie. - Pięknie. - Pocałował ją w ramię. - Cudownie. Od początku wiedziałem, że jesteś jedyna w swoim rodzaju. - To rzeczywiście zachwycające, absolutnie za- 130 Sezamie, otwórz się chwycające. - Popatrzyła na niego przez ciężkie, opa- Uśmiech miał tak pełen satysfakcji, jakby to on sam doznał zaspokojenia. - Cieszę się. - Nigdy tak się nie czułam, nigdy w życiu. Nie doświadczyłam nic podobnego! - To dobrze. Może wszystko wydawało mi się tak wspaniałe, bo jestem zakochana, pomyślała na wpół drzemiąc. Nagle ocknęła się i skonsternowana spojrzała na Oli-vera. - Ty się nawet nie rozebrałeś. - Mamy jeszcze wiele czasu. - Pocałował ją w mokre czoło. - Właściwie całą noc. - Tak, wiem - odpowiedziała słabnącym głosem. Zrozumiała, że coś nie jest w porządku. Czuła to. Odszukała twarz Olivera w ciemności. Jego oczy ciągle płonęły pożądaniem, tak jak do tej pory. Miał erekcję, ale bezbłędnie kontrolował swoje ciało. W końcu Annie zrozumiała, co wzbudziło jej niepokój. Od chwili gdy wyznała mu chęć pójścia do łóżka, przejął całkowicie dowodzenie. Wszystko było przez niego dokładnie przygotowane. Sterował jej namiętną uwerturą tak, jak kierował wszystkim w swoim życiu. - Pragniesz mnie? - wyszeptała. - Bardziej, niż mogłabyś sobie wyobrazić. Wezmę cię, gdy nadejdzie odpowiednia pora. - Nie uważasz, że już nadeszła? - zamruczała. - Wkrótce. - Oliver wstał, nachylił się i wziął ją na ręce. Annie przytuliła się do niego. Po orgazmie czuła się tak, jakby brakowało jej kości. Niewielki dreszcz chłodu troszeczkę złagodził jej rozleniwiające rozgrzanie. 131 Jayne Ann Kremz Oliver jej pożądał, ale nie miał zamiaru wystawiać się na łaskę ani swojej, ani jej namiętności. Zrozumiała, że mąż chce sobie i jej udowodnić, kto tu sprawuje rządy. Najwidoczniej nie miał zamiaru się poddawać nawet własnej żądzy. Gdy przenosił ją na rękach obok skalnego ogródka, zauważyła jakiś zielony błysk. Spojrzała w dół. To lampart się przyglądał, jak ją unoszą w ciemność nocy. Niedługo później małżeństwo zostało skonsumowane. Ciemnoszare prześcieradła w łożu Oliyera zostały dokładnie pomięte wskutek gwałtownych uniesień, jakimi pan młody obdarzył wyczerpaną pannę młodą. Wynurzył się nad nią z ciemności. Jego ramiona i wysmukłe kształty rozbłysły w poświacie księżyca. Panowanie nad sobą niemało go kosztowało, pomyślała Annie widząc na nim połysk potu. Przynajmniej to nie było dla niego łatwe. Po trzech godzinach namiętności Oliver całkowicie nad sobą panował. Annie była załamana widząc, że nie ma na niego takiego wpływu, jak on na nią. Pragnął jej, ale na swoich warunkach, na swój sposób i w czasie dogodnym dla niego. - Popatrz na mnie. - Musnął ustami jej czoło. -Chcę widzieć twoje oczy w chwili, gdy stajesz się moja. Annie posłuchała. Była zbyt wyczerpana, żeby się sprzeciwić. Ich oczy się spotkały. Czuła, jak topnieje pod jego palącym wzrokiem. Wszedł w nią jednym powolnym, delikatnym i dobrze wymierzonym ruchem ciała. Zrozumiała, że nawet w finale konsumowania małżeństwa Oliver ciągle ma nad nią władzę. 132 Sezamie, otwórz się Niemal zaczęła przeklinać z rozczarowania, chociaż nigdy w życiu nie była tak cudownie zaspokojona. W tej chwili Oliver całkowicie się w niej zanurzył. Niewiarygodne, ale jej zmęczone ciało wciąż reagowało żywiołowo. - Jaka ciasna - wyszeptał. Wtulił czoło w jej włosy i czekał, aż ciało Annie się do niego dostosuje. -Jesteś do mnie dopasowana jak rękawiczka. Wyszedł lekko i powoli wszedł w nią znowu. Zadrżała. Zacisnęła się wokół niego. - To wspaniałe uczucie. - Głos Olivera był napięty i gardłowy. Wbiła mu paznokcie w ramiona. Podniosła ostrożnie głowę, sprawdzając jego rozmiary. Był ogromny! Ciężar ciała Olivera wgniatał ją w prześcieradła. - Tak. Właśnie tak. Boże! Tak! - Zazgrzytał zębami. Wsunął dłoń pomiędzy ich ciała i znalazł czułe miejsce w gęstwinie włosów na podbrzuszu. Annie cicho krzyknęła. Zaczekał, aż przestanie drżeć. Wtedy, i dopiero wtedy, pozwolił sobie na spełnienie. Annie była zbyt wyczerpana, usnęła, zanim z niej wyszedł. Jej ostatnia myśl krążyła wokół podejrzenia, że to nigdy nie nastąpi. Oliver powinien rozumieć, że istnieje coś takiego jak przerost samokontroli. Nie wiedziała, ile podobnych nocy jeszcze wytrzyma. Obudziła się, gdy poświata księżyca zalała cały pokój. Przez chwilę nie wiedziała, gdzie się znajduje. Poczucie niepewności tak nią zawładnęło, że wszystko wydawało się jej snem. Dopiero po chwili poczuła ciężar ręki Olivera na swojej piersi. Ogniste wspomnienia napłynęły gwałtowną falą. Odwróciła głowę na poduszce i ujrzała śpiącego 133 i. Jayne Ann Krentz obok męża. Blade światło z okna podkreślało jego ostre rysy. Podczas nocnych harców czarne włosy wyzwoliły się ze wstążki, która je podtrzymywała z tyłu, i rozsypały się po poduszce nadając mu wyraz prymitywny i nieokrzesany. Poszła do łóżka z dzikusem! Leżała bardzo cicho, przypominając sobie wygląd jego nagiego ciała. Był silny nie tylko psychicznie, ale również fizycznie. Mocny, wysoki, dobrze zbudowany. Nie pozwalał sobie na zniewieściałość. Męski wdzięk, który zawsze u niego podziwiała, sprawiał nieskończenie silniejsze wrażenie, gdy zdjął ubranie. Usiadła i rozejrzała się po pokoju. Zaglądała już wcześniej do sypialni gospodarza, kiedy tylko wprowadziła się do tego mieszkania, ale nigdy nie była w środku. Aż do dzisiejszej nocy zagradzała jej drogę jakaś niewidzialna bariera. I pomyśleć, że są kobiety, które nawet do najbardziej prywatnych pomieszczeń wchodzą bez zaproszenia. Sypialnię wypełniały ciemne cienie. Obok czar nej komody stał szary stylizowany fotel z metalu. Miękkie światło księżyca wydobywało złote nitki w skromnym, abstrakcyjnym wzorze wyhaftowanym na oparciu. Annie niespokojnie uwolniła się spod ciężaru ręki Olivera, odchyliła pomiętą pościel i wstała z łóżka. Czuła się bezbronna i było jej zimno. Chwyciła więc pierwszą lepszą część garderoby. Była to koszula Olivera. Włożyła ją i pobiegła do okna. Głęboko w dole lśniły neony nabrzeża Seattle. Tam, gdzie była zatoka Elliotta, widać było jedynie bezkresną ciemność. - Co robisz, Annie? Podskoczyła na dźwięk jego niskiego głosu. Spojrzała szybko przez ramię. Przypatrywał się jej z łóż- 134 Sezamie, otwórz się ka. Jego oczy lśniły światłem księżyca. Wydobył się ze zmiętych poduszek z prostotą naturalną dla dzikich kotów. Ciemna, zmierzwiona grzywa opadała na wysmukłe i muskularne ramiona. - Myślałam, że śpisz - szepnęła. - Poczułem, że wychodzisz z łóżka. Czy coś jest nie tak? - W jego głosie brzmiało autentyczne zatroskanie. - Nie. Wszystko w porządku. Wstałam z łóżka, żeby podziwiać panoramę. Czuła na sobie jego wzrok, owinęła się więc szczelnie koszulą. - Oliver? - Słucham. Nie wiedziała, co powiedzieć. Nie wymyśliła jeszcze, jak ma się poskarżyć na ten niewiarygodny sposób uprawiania miłości. Jak kobieta może powiedzieć mężczyźnie, że jest zbyt dobry w łóżku? - Nic. Myślałam o nas. - Z przyjemnością to słyszę. O tym właśnie powinnaś myśleć tej nocy. Annie usłyszała, jak Oliver wstaje z łóżka. Przemierzył bezszelestnie szary dywan, przyciągnął jej plecy do swojego muskularnego ciała i objął ją wpół, chwytając w dłonie piersi. Czuła nad uchem gorący oddech. - Nigdy nie zapomnę dzisiejszej nocy, jak długo będę żył - powiedział całując wgłębienie w jej obojczyku. - Ja również. - Gwałtownie odprężyła się po tych ciepłych i zmysłowych słowach. Zapach Olivera wzmagał w niej jakiś prymitywne poczucie bezpieczeństwa. Podobnie działały na n i ą jego silne ramiona. Annie poczuła się pewniej. Przechyliła się i powoli odtajała w jego cieple. Zro- 135 Jayne Ann Krentz zumiała, że denerwuje się bez powodu. Oliver jest tak samo opanowany w seksualnych namiętnościach, jak we wszystkim, co robi. Dlaczego ją to niepokoi? Czego innego mogła się spodziewać? - Jest ci zimno. - Złożył kolejny maleńki, podnieca jacy pocałunek na jej karku. - Niezbyt - powiedziała. Przynajmniej nie teraz, gdy tak ją trzymał i ogrzewał swoim silnym ciałem. Była pewna, że wszystko się dobrze skończy. Gdyby była uczciwa względem siebie, przyznałaby się do przesady w ocenie ostatniego pokazu samokontroli Olivera. Głęboko w sercu pragnęła być jedyną osobą na świecie, która go zmusi do utraty tej samokontroli. - Annie? - Hmm? - Wtuliła się w niego głębiej. Kędzierzawe włosy na jego piersi były trochę szorstkie dla skóry jej pleców. Oliver delikatnie przygryzał jej ucho. Jedną rękę przesunął na skraj koszuli, poniżej jej brzucha. - O czym rozmawiałaś z Sybil w restauracji? Annie jakby przeszył piorun. Skamieniała. Po chwili zalała ją fala zimnej wściekłości. - Ty sukinsynu! Ty draniu! Jak możesz? - Chwyciła go za ramiona usiłując się uwolnić. Oliver wypuścił ją natychmiast i zapytał: - Annie? Co się z tobą dzieje, do diabła? - Co się ze mną dzieje? Ze mną? - Odwróciła się gwałtownie i odskoczyła od niego na kilka kroków, poza zasięg jego rąk. - Co ty sobie myślisz? Uważasz, że dam się nabrać na twoje podłe chwyty? - Uspokój się. - Nie uspokoję się! - Zaczęła szybko chodzić tam 136 Sezamie, otwórz się i z powrotem. Złapała nie zapiętą koszulę i dokładnie okryła piersi. - To jest wstrętne! Wstrętne! - Zadałem ci proste pytanie. - Pewnie! Proste pytanie! Już nie ma prostych pytań. Chciałeś podstępem wyciągnąć ze mnie informacje. Uwiodłeś mnie, żebym ci opowiedziała rozmowę z Sybil. Powinieneś się wstydzić! - Myślałem, że zawarliśmy porozumienie. - M ó -wił bardzo delikatnie. - Przyrzekłaś mnie nie okłamywać. Rzuciła mu jadowite spojrzenie. Stał na lekko rozstawionych nogach podpierając się rękami w biodrach. Zupełnie się nie przejmował całkowitą nagością. Oczywiście, gdy się posiada takie ciało, nie ma się czym przejmować, pomyślała obrażona Annie. - Dałam ci słowo - powiedziała z dumą. - Nigdy cię nie okłamię. - A więc opowiedz mi, co się wydarzyło między tobą a Sybil. - Uśmiechnął się lekko. - Co się wydarzyło pomiędzy mną a Sybil? To nie twój cholerny interes! - Wszystko, co się wydarzy w tej rodzinie, to mój interes, Annie. - Niekoniecznie. W każdym razie nie mam zamiaru dyskutować z tobą na ten konkretny temat. Nie teraz. - A co z twoim przyrzeczeniem? - Nie okłamuję cię! - Wściekła się. - Po prostu odmawiam opowiadania o prywatnych rozmowach z innymi ludźmi. - Przecież to kłamstwo! - Nieprawda - odpowiedziała. - W każdym razie Sybil musi być przekonana, że tej sprawy z tobą nie dyskutowałam. Wierzy, że uszanuję jej prywatność. 137 Jayne Ann Krentz To samo obiecuję tobie. Nie mam zamiaru jej mówić o żadnych poufnych rozmowach twoich czy moich. - Mam nadzieję. W przeciwnym razie kosztowałoby cię to piekielnie drogo. - Powiedz mi coś, Oliverze. - Popatrzyła na niego zawiedziona. - Dlaczego jesteś tak wrogo do niej usposobiony? Jak możesz po tylu latach ciągle mieć za złe, że chciała zająć miejsce twojej matki? - To wcale nie jest powód - odpowiedział unosząc brwi. - B y ć może była dla twojego ojca zbyt młoda. -Machnęła ręką, jakby nagle zrozumiała, że to nie jest sensowny argument. - Ona ci podsunęła takie wyjaśnienie? - zapytał. Zerknęła na niego niepewnie. Zaschło jej w gardle, gdy tylko pojawiła się ta natrętna myśl. W końcu wykrztusiła z siebie: - Oliverze, czy ty przypadkiem się kiedyś w niej nie kochałeś? - Nie - odpowiedział z niesmakiem. - Annie, czy nie możesz przestać analizować moich stosunków z Sybil? To nie ma nic wspólnego ze sprawami, które ustalamy. - Myślę, że ma. - Ulga, że Oliver nie złamał sobie serca przez Sybil, ułagodziła nieco Annie. - Myślę, że to wszystko jest bardzo powiązane z naszymi sprawami. Powiedz mi, dlaczego jej nienawidzisz. - To nieprawda. Ale nigdy jej nie zaufam - stwierdził z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - Dlaczego? - Dlatego że pewnego dnia przyszedłem do domu ojca i znalazłem ją w łóżku z jej poprzednim kochankiem - wycedził przez zęby. - Nie ufam jej, bo jest zdolna do zdrady. Czy ta odpowiedź cię zadowala? Annie zamrugała oczami, przejęta złością, która 138 Sezamie, otwórz się pulsowała w Oliverze. Nie mogła zapomnieć, że pod maską opanowania kryją się w nim bardzo głębokie i niezwykle burzliwe wody. - No tak - odpowiedziała cicho. - Takie coś nie wpływa chyba najlepiej na tak młodego człowieka. Znalezienie macochy w łóżku z obcym mężczyzną... - Nie doznałem żadnego urazu. Zdobyłem jedynie dodatkowe kształcące doświadczenie. Tego dnia nauczyłem się wszystkiego o Sybil. - Naprawdę? - Annie przyglądała się mu z zaciekawieniem. - Powiedziałeś o tym ojcu? - Nie. - Dlaczego? Przecież przywiązujesz taką wagę do prawdomówności. - To proste. Dzieciaki jej potrzebowały - odrzekł zimno. - Uwierz lub nie, ale ona była bardzo dobra dla Heather i Valerie. Wiedziałem też, że jeżeli ją wko-pię, to Richard i Nathan nigdy nie poznają swojego ojca. - A więc tak. Pozwoliłeś jej zostać dla dobra ro- - Mówiąc bez osłonek, tak. - A co powiedziałeś Sybil? -Annie spojrzała na niego z zaciekawieniem. - Powiedziałem jej - Oliver drgnął - że jeżeli chce się cieszyć z części fortuny Rainów, to musi chodzić prostymi i uczciwymi ścieżkami. - 1 od tamtego czasu terroryzujesz ją do dzisiaj? - Nigdy jej nie terroryzowałem - odpowiedział oschle. - Tak. Właśnie tak robiłeś. Ona jest przekonana, że jej nienawidzisz. - Owszem, nie przepadam za nią - przyznał. - To nieszczęsne wydarzenie miało miejsce wiele lat temu. 139 Jayne Ann Krentz - Szesnaście, jeśli chcesz dokładnie wiedzieć. - Na litość boską, ludzie przecież się zmieniają! Jeżeli chcesz poprawić swoje stosunki z Sybil, musisz zapomnieć o przeszłości. - A czemu miałbym poprawiać swoje stosunki z Sybil? - Oliver spojrzał na nią rozbawiony. - Nasze obecne kontakty są według mnie bardzo dobre. - Mój Boże! Wszyscy myślą, że jesteś niewiarygodnie sprytny, ale ja uważam, że jest odwrotnie. Jeżeli chodzi o pewne sprawy, to jesteś tępy jak kamień. -Przestała krążyć po pokoju i stanęła przed mężem. -Uwierz mi, twoje stosunki z macochą naprawdę nie są dobre. - Uwierz mi, Annie, że nic mnie to nie obchodzi. A więc o czym rozmawiałyście w tej restauracji? - Ja - zaczęła wyraźnie i zdecydowanie - absolutnie nie mam zamiaru opowiadać ci o żadnej sprawie, którą poruszałyśmy p o d c z a s naszego spotkania z S y -bil. To wszystko. Oliver potakiwał zgodnie, jakby akceptował tę odpowiedź. - Co myślisz o Jonathanie Grace? Czy istnieje szansa, że oni się pobiorą? - Skąd wiesz, że był tam Jonathan Grace? - Annie otworzyła usta ze zdziwienia. - Bolt sprawdza dla mnie takie sprawy. - Bolt? Kazałeś Bokowi mnie szpiegować? - On cię nie szpieguje, Annie. - Zamilkł na chwilę. - Prosiłem go, żeby miał na ciebie oko, ponieważ wcześniej czy później Sybil będzie usiłowała cię dopaść. Chciałem wiedzieć, czy zacznie zatruwać nasz związek. - Nie do wiary. - Oszołomiona Annie zataczając się podeszła do fotela i ciężko usiadła. - Kazałeś mnie śledzić. 140 Sezamie, otwórz się - Czujesz się dobrze? - Oliver wyglądał na zatroskanego. - Może jesteś chora? - Lada chwila mogę zwymiotować. - Chodź, pomogę ci przejść do łazienki - powiedział podchodząc do niej. - Nie dotykaj mnie, proszę! Powtarzam, nie dotykaj! - Wyciągnęła rękę w obronnym geście. - Annie, jeżeli źle się czujesz, mogę cię zawieźć na ostry dyżur. - Nie jestem chora. Nie tak, jak myślisz, ale nie martw się. Nie zwymiotuję na twój dywan. - Zaczęła bębnić palcami po poręczy fotela. Spojrzała ze złością na Olivera. Pomyślała, że troska w jego oczach jest chyba autentyczna. - Musisz mi wybaczyć. Jestem trochę skołowana. Czy ty przypadkiem nie masz bra-ta-bliźniaka? - Bliźniaka? - Chyba jest was dwóch - mówiła cierpliwie. - Dobry Oliver i zły Oliver. Czy to jest bajka, w której w y -stępują bliźniacy: jeden dobry i jeden zły? - Nie. - Uśmiechnął się nieznacznie. - Bałam się tego. To oznacza, że musimy stawić temu czoło. - Zerwała się na równe nogi, ciągle osłaniając się szczelnie koszulą. - Chyba zaczynam rozumieć prawdziwą naturę stojącego przed nami problemu. - Cieszę się, że chociaż jedno z nas to rozumie. - Zdaje się, że nigdy nie dostałeś po łapach! Znowu zaczęła krążyć po pokoju tam i z powrotem. - Nie całkiem. - To była przenośnia. - Spiorunowała go wzrokiem. - Prawda jest taka, że rządzisz swoją rodziną tak samo, jak zarządzasz swoim imperium finansowym. A teraz ci się wydaje, że w taki sam sposób będziesz rządził żoną! 141 Jayne Ann Krentz - Annie, chyba trochę przesadziłaś. Odwróciła się i wymierzyła palcem prosto w jego pierś. - Twój problem jest bardziej złożony, niż myślałam. - Pamiętam, że mówiłaś coś o mojej niekomuni-katywności. - To wykracza poza niemożność porozumiewania się. - Już to przerabialiśmy. Mam rację? - zapytał uprzejmie. - Wykonałam bardziej szczegółową analizę. -Uniosła hardo podbródek. - Rozumiem. - A więc masz silną, naturalną tendencję do dominacji nad każdym i nad wszystkim w twoim życiu. Prawdopodobnie wynika to z odpowiedzialności, jaka spadła na ciebie w młodym wieku. Albo już taki się już urodziłeś. Masz osobowość, która nazywa się przywódczą. - Zapamiętam to sobie. - Zrobił krok w jej stronę, ale zatrzymał się, gdy pogroziła mu palcem. - Jest coś jeszcze? - Owszem, i to sporo. Pozwolono ci zostać tyranem. Nikt nie mógł ci się oprzeć. Rodzina cię szanuje i podziwia, ale jeszcze bardziej się ciebie boi. Rozwinąłeś w sobie dyktatorskie skłonności, bo nikt ci się nie przeciwstawił i nie nakreślił granicy. Ale ja się ciebie nie boję, Oliverze. - Cieszę się. - Zrobił ku niej następny krok podkradając się coraz bliżej z ogromną cierpliwością. - Teraz nastąpią tutaj pewne zmiany. - Cofnęła się o krok i zatrzymała. - Tutaj? - Tak. Przede wszystkim nie życzę sobie, żeby Bolt 142 Sezamie, otwórz się mnie szpiegował. Skóra mi cierpnie. Pomyśl, jak byś się czuł, gdyby ktoś ciągle za tobą chodził. - Dobrze - zgodził się po namyśle. - Tak myślałam. - Spojrzała na niego ostrożnie. -Nie chcę, żeby się chował za krzakami. - Powiedziałem: dobrze. - Naprawdę? - Annie była rozczarowana tym, że pierwsze zwycięstwo przyszło zbyt łatwo. - Przyrzekasz, że nigdy już mu nie każesz mnie szpiegować? - On cię nie szpieguje. Ma tylko na ciebie oko dla twojego dobra. Ale dobrze, przyrzekam, że nigdy już nie każę mu tego robić. Dalsza dyskusja na ten temat nie wydaje mi się konieczna. Rozumiem twój punkt widzenia. Uśmiechnęła się do niego z aprobatą. - To cudownie. Teraz wiem, że nie jesteś nieczuły. Jedynie nieco twardogłowy. - Dziękuję. - Od tej chwili zaczynamy mówić o wszystkich sprawach od razu, gdy dojrzeją do przedyskutowania. - Spróbuję. Jestem jednak trochę staroświecki. B ę -dziesz dla mnie wyrozumiała? - Oczywiście, że będę - zapewniła go. Była zachwycona - tak mu na niej zależy, że spróbuje się zmienić. Kobiecie trudno zażądać więcej od mężczyzny. A może on się nawet we mnie zakochał, pomyślała pełna szczęścia. - Cieszę się, że sobie porozmawialiśmy - powiedział. - Ja również. Rzecz w tym, że nie możesz iść przez życie manipulując i znęcając się nad ludźmi, nawet dla ich dobra. - Rozumiem. - Musisz się nauczyć ufać innym, jeżeli chcesz, 143 Jayne Ann Krentz żeby oni zaufali tobie. Zaufanie rodzi zaufanie. A podejrzenia rodzą nowe podejrzenia. - Doceniam twoje przemyślenia w tej materii. -Oliver otworzył ramiona. - Czy możemy wrócić do łóżka? Annie natychmiast do niego podbiegła. - Tak - wyszeptała mu w nagą pierś. Wziął ją znowu na ręce i zaniósł do ukrytego w ciemnościach łoża. Rozdział dziewiąty Oliver złapał równowagę i powoli, rozmyślnie obniżał ciało do pozycji jogi nazywanej pługiem. Nie przerywając tej czynności przekręcił się na brzuch i wygiął grzbiet do pozycji kobry. Mięśnie zwijały mu się i rozwijały bez trudności, wykonując każde polecenie mózgu. W żyłach wibrowała mu energia. Nie pamiętał już, kiedy czuł się tak doskonale jak dzisiaj. Zawsze cieszył się idealnym zdrowiem, ale tego ranka miał doskonałe samopoczucie. Ćwiczenia jogi, które wykonywał rutynowo codziennie, stały się dzisiaj zaskakująco łatwe. Przechodził od jednej trudnej pozycji do drugiej bez najmniejszego wysiłku. 145 Jayne Ann Krentz Annie należy do niego! Myśląc o tym z ogromną satysfakcją, wyciągnął ciało do pozycji szerszenia. Ostatniej nocy została jego żoną w pełnym znaczeniu tego słowa. Odpowiadała mu w każdym calu, jakby została wykonana na zamówienie. Jego zdolności do samokontroli zostały dogłębnie przetestowane podczas długich godzin z Annie w łóżku. Pragnął jej bardziej niż jakiejkolwiek innej kobiety. Wiedział jednak, że dotychczas jego dominacja nad nią była bardzo słaba. Przyznawał sam przed sobą, że do tej pory ich małżeństwo miało jedynie charakter tymczasowy. Zamierzał związać ją ze sobą tak mocno, jak to tylko możliwe. Musiał tego dokonać powoli, bardzo powoli, ale zdecydowanie. Seks był nieocenionym środkiem do tego celu. Dążąc do tak istotnego celu, Oliver był zdolny poświęcić swoje własne potrzeby. Wyłaził ze skóry, żeby pierwsze zbliżenia z Annie wypadły na tyle dobrze, by przesłonić jej inne, które mogła kiedyś przeżywać. Z zadowoleniem stwierdził, że nie mogła mieć tych doświadczeń zbyt wiele. Obserwując jej pierwszy orgazm doszedł do wniosku, że żona ma w tym względzie niewielką praktykę. Nie dziwiło go to. Usiadł powoli i założył lewą nogę na prawą. Gdy Annie mu się oddawała, robiła to bez opamiętania; to pierwsza nauka, którą wyniósł z tej nocy. Wiedział, że skonsumowanie małżeństwa stanowiło dla Annie niemałe ryzyko. A jednak się zdecydowała, co dowodziło, że jest do niego coraz bardziej przywiązana. Przekręcił się do nowej pozycji czując, jak naciągają mu się mięśnie od ramion aż do ud. Wciąż rozpamiętywał minioną noc, która przyniosła mu tak wiele -osiągnął zamierzony cel. Wielokrotnie doprowadził 146 Sezamie, otwórz się żonę na szczyty uniesienia i pozwalał jej na odlot. Była czarownym instrumentem, a on grał na niej jak doskonały wirtuoz. Opowiedziała mu o swoich rozkoszach tysiącami cichych okrzyków i westchnień. B y ł pewien, że zadowolił ją w zupełności. Zmienił pozycję rozciągającą mięśnie na relaksującą. Z niepokojem zauważył, że dzisiaj nie przywiązuje należytej wagi do wykonywanych ćwiczeń. Trenował przez wiele lat i wszystko mógł wykonywać automatycznie, ale przecież nie o to chodziło. Należało się skupić i skoncentrować umysł i ciało na każdym ruchu. Dopiero to kształtowało samokontrolę. Oliver z przygnębieniem stwierdził, że w ogóle nie jest skoncentrowany. Ciało wykonywało wszystkie ruchy, ale umysł ciągle był zajęty gorącymi wspomnieniami ostatniej nocy. W rezultacie kończył serię ćwiczeń tak mocno podniecony, jak w nocy, kiedy się obudził z tego powodu. Spojrzał na wygniecioną pościel. Annie zdrowo spała, rozciągnięta jak długa. Twarz miała odwróconą, ale widział krople potu na ponętnych krągłościach ramion i bioder poniżej czarno- złotej kołdry. W świetle poranka jej włosy tworzyły na poduszce falującą aureolę. Na pewno zapamięta tę noc. Tak samo jak on. Poczuł przypływ pożądania tak gorący i świeży jak w nocy. Nie pragnął nic więcej, jak tylko wrócić do łóżka i przycisnąć do siebie to gorące i miękkie ciało. Pragnienie, aby znowu się pod nim rozpaliła, stało się nie do zniesienia. Destrukcyjna siła pożądania wywołała w nim zdecydowaną chęć oporu. Nie należał do ludzi zdających się na łaskę namiętności. Zwinął się więc w inną, skomplikowaną pozycję. - Czy to nie boli? 147 Jayne Ann Krentz Głos Annie go zaskoczył. Spojrzał na nią przez ramię. Odwróciła głowę na poduszce i przyglądała mu się z zainteresowaniem. Twarz miała miękką i zaróżowioną od snu, a oczy podkrążone. - Nie - odpowiedział. - To nie boli. - Wygląda, jakby bolało. - Oczy się jej rozszerzyły; nawet przez spodenki widać było, że Oliver ma silną erekcję. - Nie jestem pewna, czy w tym stanie... powinieneś wykonywać takie ćwiczenia. - Twarz jej pokrył silny rumieniec. - Myślę, że możesz sobie zrobić krzywdę. - Jak dotąd nigdy nie miałem żadnej kontuzji. -Oliver przeszedł do kolejnej fazy rozciągania, zdecydowany przywołać hormony do porządku. - A właśnie, która godzina? - Szósta. - Dość wcześnie - mruknęła. - Nie musisz wstawać. Jak skończę ćwiczenia, spędzę jeszcze trochę czasu w szklarni. - Nie ma sprawy. Zwykle wstaję o szóstej. - Odrzuciła pościel i opuściła gołe nogi na podłogę. Oliver zauważył, że Annie wciąż ma na sobie jego koszulę. Owinęła się nią i wstała. Wyglądała na trochę zażenowaną. - Wezmę prysznic - powiedziała w końcu. - Pójdę do łazienki w moim pokoju. - Dobrze - wymamrotał dławiąc w sobie nową falę pożądania. - Za godzinę zjemy razem śniadanie. Pomimo zdecydowanej samokontroli, podążył wzrokiem za zmysłowym kształtem jej ud. Przypomniał sobie, jaka jest miękka w środku. Zmusił się do szybkiego przejścia do innej pozycji, a ona wybiegła z pokoju. Utrzymywał najtrudniejszą pozycję tak długo, aż zaczął go boleć każdy mięsień. Wyprostował się powoli i podszedł do łóżka. Aura 148 Sezamie, otwórz się nocnych igraszek miłosnych nadal unosiła się w powietrzu. Stał przez chwilę przypominając sobie gorące namiętności i drżące spełnienia. Odwrócił się i zmusił do pójścia do łazienki pod zimny prysznic. Pół godziny później, ubrany w świeżą koszulę i dżinsy, pomaszerował na dach. Uczucie radości nadal go nie opuszczało. Sprawdził szeregi czujników i przełączników na pulpicie sterowniczym i otworzył drzwi szklarni. Na Olivera czekała jego prywatna dżungla podzwrotnikowa. Wziął do ręki spryskiwacz i grabki. Przystąpił do pracy. Sprawdzał delikatne krzyżówki paproci, gdy drzwi się otworzyły. Weszła Annie niosąc na tacy dwie parujące filiżanki. - Myślałam, że chcesz trochę kawy. - Dziękuję. - Uśmiechnął się zadowolony z tego gestu. Podszedł do gęstwiny paproci, przy których stała, i wziął filiżankę. Patrzył na żonę sącząc gorący napój. Podobał mu się widok jej świeżo umytej twarzy i błyszczących włosów. - Oliver, czy ty jesteś rozczarowany? - zapytała obserwując go badawczym wzrokiem. - Rozczarowany? - Zaniemówił z wrażenia. - Albo zdenerwowany. Albo zły. A może urażony? - Oczywiście, że nie. Dlaczego pytasz? - Zachowywałeś się rano trochę dziwacznie. - Bardziej dziwacznie niż zazwyczaj? - zapytał łagodnie. - Nie, nie uważam, że się zachowałeś niewłaściwie. - Mocno się zarumieniła. - To ulga. - Nie ma w tym nic zabawnego. - Nachmurzyła się. - Przyznaję, że nie byłam do tej pory zamężna, ale na ile się na tym znam, większość młodych mężów nie 149 Jayne Ann Krentz wyskakuje z łóżka w takim stanie jak ty i nie ćwiczy jogi o szóstej rano. - W jakim stanie? - Wiesz, co mam na myśli. Byłeś trochę, nawet znacznie... no... pobudzony. Ale nie interesował cię seks. Opanowałeś się i pomaszerowałeś do swoich paproci. Chciałabym po prostu wiedzieć, czy jesteś czymś rozczarowany, czy coś w tym rodzaju. - Dlaczego miałbym być rozczarowany? - Uśmiechnął się i wypił łyk kawy. - Z powodu sprzeczki w nocy. - Popatrzyła na niego uważnie. - Myślałam, że poczułeś się urażony albo rozgniewany moimi uwagami o konieczności zmian. Mówiłam, że się nie zgodzę, by mnie szpiegowano, że musisz w końcu na kimś polegać. Oliver z trudnością powstrzymał wybuch śmiechu. Intuicja podpowiedziała mu, że Annie w tej chwili nie doceni humoru. Odstawił kawę na bok. Bez słowa wyjął jej filiżankę z ręki i postawił obok swojej. Objął żonę, przyciągnął do siebie i namiętnie pocałował. Trzymał ją w objęciach, dopóki nie zaczęła lgnąć do niego z otwartymi ustami. - Czy to uspokoi twoje obawy, jeżeli powiem, że wszystko, co powiedziałaś ostatniej nocy, zostało dokumentnie zapomniane? - zapytał ją w końcu. - Niezupełnie. - Odchyliła się niepewnie do tyłu. -Chciałam tylko, żebyś się nie obrażał. Tylko tyle. Jej poważna mina oczarowała go. Zastanawiał się, czy wszyscy młodzi mężowie folgują sobie podobnie o wschodzie słońca. - Nie martw się, kochanie. Nie czuję się obrażony. - Cieszę się. - Patrzyła mu ciągle w oczy z wyraźnym przestrachem. - Ale to nie znaczy, że zapomniałeś o wszystkim, o czym mówiliśmy? - Nie. Chciałem powiedzieć, że ta rozmowa mnie 150 Sezamie, otwórz się nie zmartwiła. Nie obawiaj się. Nie zapomnę żadnego słówka, jakie kiedykolwiek mi powiedziałaś. - Oliver dotknął ustami czubka jej nosa. - A tak przy okazji... Kim jest niejaki Melvin Finch? - Melvin? - Miała zakłopotaną minę. - Ach, Melvin! - Bolt mi mówił, że dostałaś od niego prezent ślubny. - Skąd Bolt wie o tym prezencie? - Zmarszczyła nos. - Najwyraźniej zostawiłaś go w hallu na stoliku zeszłej nocy. Do paczki była przypięta wizytówka. - Zgadza się. Miałam ci o tym powiedzieć, ale zapomniałam - stwierdziła swobodnie. - Melvin to mój stary przyjaciel. Opuścił Seattle kilka lat temu, żeby grać w orkiestrze symfonicznej na Środkowym Zachodzie. Cudownie gra na wiolonczeli. - Jak się dowiedział o naszym ślubie? - Ktoś musiał do niego zadzwonić. To przecież nie był sekret. Melvin i ja mieliśmy wielu wspólnych przyjaciół w Seattle. - Byliście sobie bliscy? - Mówiłam ci, że byliśmy przyjaciółmi. Kiedy go poznałam, był księgowym w Seattle. W wolnym czasie grywał na wiolonczeli. Od pierwszego spotkania zorientowałam się, że nienawidzi księgowości. Chciał zrobić karierę jako muzyk. - Dlaczego więc tego nie robił? - Jego ojciec się nie zgadzał - powiedziała ze smutkiem. - Pan Finch senior żądał, by Melvin trzymał się realnej pracy, zamiast próbować szczęścia w świecie muzyki. Namówiłam jednak Melvina, żeby spróbował. Gdyby nic z tego nie wyszło, mógłby wrócić do swojej księgowości. - Namówiłaś go więc do nieposłuszeństwa wobec ojca i podążania za swoją gwiazdą? - Oliver sztywniał, 151 Jayne Ann Krentz w miarę jak wyłaniający się obraz stawał się coraz wyraźniejszy. - Niezupełnie. Problem był w tym, że on nie umiał się porozumieć z ojcem. Reagował jak dziecko i wykonywał każdy jego rozkaz. Poradziłam mu, żeby porozmawiał z ojcem jak mężczyzna z mężczyzną. To zadziałało. Pan Finch zaakceptował decyzję Melvina i nawet życzył mu powodzenia. - Pomogłaś więc Melvinowi odzyskać trochę władzy, a pierwszą rzeczą, której dokonał, była ucieczka na Środkowy Zachód? - To była pierwsza oferta pracy w orkiestrze symfonicznej - wyjaśniła ostrożnie Annie. - Dlaczego nie zabrał cię ze sobą? - Jak powiedziałeś, podążał za swoją gwiazdą. -Wzruszyła ramionami. - Brakuje ci go? - zapytał bardziej oschle, niż miał zamiar. - Niespecjalnie. - Uśmiechnęła się do wspomnień. -Chyba zawsze będę go lubić. Jest taki miły. Cudownie gra na wiolonczeli. Czy to nie wspaniałe z jego strony, że przysłał nam płytę kompaktową? - Dość zastanawiające. - Oliyer próbował utrzymać w cuglach budzącą się zazdrość. Oczywiście, nie było powodów do przejmowania się Melvinem Finchem. Annie nie wykazywała objawów klejenia się do tego wiolonczelisty. - Ta szklarnia jest absolutnie cudowna - powiedziała rozpogodzona i rozejrzała się z zainteresowaniem. - Nie miałam okazji obejrzeć jej całej tego wieczoru, kiedy mnie tutaj przyprowadziłeś. Czy mógłbyś mi dzisiaj zorganizować pełne zwiedzanie? - Naprawdę się tym interesujesz? - Jego myśli natychmiast zmieniły kierunek. 152 Sezamie, otwórz się - To fascynujące. - Podeszła do tac z naczyniami przykrytymi szkłem. - Paprocie uprawia się inaczej niż kwitnące rośliny, prawda? - Całkiem inaczej. - Stanął obok Annie. - Rośliny kwitnące wyrastają z nasion. Paprocie mają znacznie bardziej skomplikowany cykl życia. - Jak je rozmnażasz? Z dziwną radością odkrył, że ona istotnie jest bardzo zainteresowana. - Gdy są gotowe, zbieram zarodniki spod dojrzałych liści. Zasiewam je postukując w kartkę papieru do ośrodka rozrodczego w szklanych naczyniach. - Tutaj wrzucasz zarodniki? - Zajrzała głębiej do naczyń. - Nie. To jest jeszcze bardziej skomplikowane. Wszystkie czynności muszą być wykonane w sterylnych warunkach. Nie pozwalam nikomu wejść do szklarni, kiedy sieję zarodniki. - Jak one wyglądają? - Zarodniki? Są bardzo maleńkie. Pokażę ci. - Otworzył malutką kopertę z papieru, zawierającą coś w rodzaju rdzawobrązowego pyłku, i wysypał zawartość na kartkę. - Te są z gatunku Woodwardia fimbriata, częściej znane pod nazwą paproci wielkołańcuchowej. - A potem, jak już są w tych szklanych naczyniach, co się z nimi dzieje? - Kiedy zarodniki kiełkują, przyjmują postać nazywaną prothallia. - Niemowlę paproci? - Niezupełnie. - Podniósł j e d n o z naczyń i pokazał jej maleńkie zielone organizmy. - To są prothallia. Muszą być utrzymywane w wilgoci, żeby doszło do zapylenia. W wyniku tego procesu powstają w końcu młode paprocie. Podszedł do kolejnej półki i pokazał jej tace z ros- 153 Jayne Ann Krentz nącymi krzyżówkami. Annie kroczyła tuż za nim z nie kończącymi się pytaniami. Żadne z nich nie zauważyło, że pora śniadania minęła już godzinę temu. O godzinie jedenastej przed południem Oliver zdjął okulary i położył je na biurku Daniela obok raportu, którego treść właśnie przestudiował. Nacisnął guzik interkomu. - Pani Jameson, proszę poprosić do mnie Barry'ego Corka. - Tak, proszę pana. Oliver wstał zza biurka i podszedł do okna pocierając leniwie kark. Wyglądało na to, że powinien złożyć osobistą wizytę jednemu z głównych dostawców Daniela. Oznaczało to wycieczkę za miasto. Nie podobało mu się to, ponieważ musiałby opuścić Annie na jedną noc. Niezbyt przyjemna myśl. Przyglądał się widokom za oknem. Główna siedziba Lyncroft Unlimited zajmowała rozległą gmatwaninę dwupiętrowych budynków przemysłowych w południowej części Seattle. Firma tak szybko się rozrastała, że Daniel nie był w stanie znaleźć odpowiednich pomieszczeń. Z okna było widać zakręt ulicy Kingdome. Trochę dalej znajdował się Pioneer Square, gdzie pracowała Annie. Oliver uśmiechnął się do siebie. Rozmyślania przerwało mu pukanie do drzwi. - Proszę! - Odwrócił głowę. Do środka wszedł Barry Cork ze zmartwioną i lekko przestraszoną miną. Oliver był przyzwyczajony do takiego wyrazu twarzy. Tak się zachowywała większość ludzi, z którymi pracował. - Pan mnie wzywał, panie Rain? - Barry przyjął postawę pełną szacunku. 154 Sezamie, otwórz się Oliver ponownie spojrzał w okno. - Są jakieś trudności z firmą Featly & Moss? - Jak wyjaśniłem w moim sprawozdaniu, nie zgodzili się utrzymać Lyncroft jako priorytetowego klienta, gdy zabrakło Daniela. Próbowałem z nimi rozmawiać. To znaczy, byłem u nich wtedy, gdy pan i Annie braliście ślub. Są pod naciskiem innych klientów. - Myślą więc, że Lyncroft naciskać nie będzie, więc po co mają się spieszyć z dostawami dla nas, tak? - Właśnie tak. Wydaje mi się, że tak. - Barry zawahał się. - Bez urazy, panie Rain, ale firma Featly & Moss mieści się w Kalifornii. - A więc? - A więc... no... oni nie znają pańskiej pozycji tutaj, tak jak dostawcy z Północnego Zachodu. - Innymi słowy, nie mają powodów przypuszczać, że Lyncroft przeżyje zniknięcie Daniela. - Oliver pokiwał głową. - Myślę, że w tym rzecz. - Potrzebujemy ich dostaw, i to według stabilnego harmonogramu. Wygląda na to, że muszę tam pojechać i sam z nimi porozmawiać. - Odwrócił się do Barry'ego, świadomie usuwając wszelkie emocje z twarzy. - Proszę mi dostarczyć wszystkie materiały na temat Williama Featly'ego i Harveya Mossa. - Pan mówi o ich firmie? - Barry zmieszał się. - Nie, Cork. - Rain odpowiedział z niecierpliwością, której wcale nie odczuwał. - O tych dwóch facetach, którzy są jej właścicielami. - Ma pan na myśli sprawy osobiste? - Właśnie. Chcę wiedzieć, kiedy chodzili do szkoły, gdzie pracowali, czy piją, czy uprawiają hazard. Takie zwykłe rzeczy. - Rozumiem. - Barry poprawił krawat i odchrząk- 155 Jayne Ann Krentz nąi. - Sęk w tym, że nie mamy takich informacji o tych facetach. Spotkałem się z nimi. Wygląda na to, że są w porządku. Oliver popatrzył na niego chłodno. - Czyżby Daniel nie przechowywał kartotek osób, z którymi miał do czynienia? - Żadnych kartotek osobistych. - Barry sprawiał wrażenie osłupiałego. - Po co miałby to robić? Posiadamy wystarczająco wiele informacji finansowych, ale nie takich, które dotyczą spraw osobistych. Wydaje mi się, że Featly jest żonaty, jeżeli to się do czegoś przyda. - Niewiele. - Oliver był poirytowany. Daniel pracował z nim wystarczająco długo, by wiedzieć, jak cenne są informacje o przeszłości ludzi, z którymi prowadzi się interesy. - Nie wiem, w czym mogę jeszcze panu pomóc. -Cork poprawił okulary na nosie. - Może wykonam kilka telefonów? - W porządku, sam się tym zajmę. - Rain wrócił do biurka i usiadł. - Niech się pan skontaktuje z Featlym i Mossem i przekaże im, że polecę do nich w tym tygodniu. Powiedzmy, we czwartek. Niech pani Jameson załatwi wszystkie sprawy związane z podróżą. - Dobrze. - Barry wycofał się do drzwi. - Czy coś jeszcze, panie Rain? - Nie. - Oliver wziął do ręki raport, który studiował wcześniej. Poczekał, aż zamkną się drzwi za Barrym, odłożył opracowanie i chwycił za słuchawkę. Wykręcił numer swojego apartamentu. - Rezydencja pana Raina - odpowiedział Bolt mechanicznym głosem. - Bolt, chciałbym, żebyś wyśledził, co ci się uda, na temat duetu dostawców Daniela, o nazwiskach Featly 156 Sezamie, otwórz się i Moss. Za chwilę wyślę ci faksem wszystko, co o nich mam. Nie ma tego zbyt wiele. Trochę danych finansowych i sprawozdawczych. Z jakichś powodów Daniel nie gromadził informacji personalnych o osobach tego typu. - Tak, proszę pana. - Nie mam zbyt wiele czasu. Pojutrze wybieram się do Kalifornii na spotkanie z tymi dwoma typami. Przygotuj wszystko, co zdążysz zebrać do momentu mojego odlotu. Wręczysz mi to, kiedy mnie zawieziesz na lotnisko. - Tak, proszę pana. - Zamierzam tam spędzić tylko jedną noc. - Z a -milkł na chwilę. - Postaraj się nie wojować z panią Rain podczas mojej nieobecności. - Rozumiem. - Jeżeli Bolt zauważył jakikolwiek przytyk w tej uwadze, ukrył to znakomicie. Oliver odłożył słuchawkę i przez chwilę siedział bez ruchu zastanawiając się, jak Annie będzie oczekiwać jego powrotu z podróży służbowej. Były to przyjemne myśli. Przez ostatnie kilka lat, nawet wtedy, gdy osiągnął sukces finansowy, nie przeżył zbyt wielu wydarzeń, które mógł wspominać z czysta przyjemnością. Od czasu spotkania Annie miał już na co czekać. Poza obserwowaniem paproci. Annie uważnie przyglądała się plakatowi muzeum nad biurkiem Valerie. Przedstawiał fotografię dzikiego bożka o kocich rysach, wyrzeźbionego w złocie. W poprzek plakatu umieszczono grubymi literami napis: „Złoty Jaguar. Przegląd prekolumbijskiej sztuki złotniczej". - Imponujący - powiedziała Annie podziwiając plakat. - Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby wisiał w moim sklepie. 157 Jayne Ann Krentz - Wątpię, żeby któregoś z klientów było stać na coś takiego - odpowiedziała oschle Valerie. - Ten przedmiot jest praktycznie bezcenny. - Rzeźba jest wykonana z wielkim smakiem i wyrafinowaniem. Ile ma lat? - To jaguar z kultury Chavin. Około osiemset lat przed naszą erą. Masz rację. Rzeźba jest bardzo wyrafinowana. Przerasta wszystko, co w tym czasie wykonano w Europie. Prekolumbijscy złotnicy byli absolutnymi mistrzami. - Nie wiedziałam, że pracowali w złocie. - To nie budzi wątpliwości - dodała Valerie. - Aztekowie nazywali złoto ekskrementami bogów. - To ci dopiero... Valerie spojrzała na nią przelotnie. - Wystawa „Złoty Jaguar" może być imponująca -dodała grzecznie Annie. Rozglądała się po pokoju zawalonym książkami i fotografiami, które leżały we wszystkich możliwych miejscach. Fotografie przedstawiały rzeźbione złote ornamenty, opaski na głowę, naczynia i figurki. Wszystkie były kombinacją dzikości i wyrafinowania, czym przypominały złotego jaguara z plakatu. - M o j ą specjalnością jest sztuka prekolumbijska -powiedziała Valerie bawiąc się ołówkiem. W jej oczach czaił się niepokój. - Wystawa ma być otwarta za niecałe dwa tygodnie. Teraz przygotowują wernisaż. - A kto na niego przyjdzie? - Każdy, kto wpłacił powyżej tysiąca dolarów na rzecz muzeum Eckerta w ostatnim roku. - Ach, to ja odpadam. - Annie westchnęła i opadła na fotel. - Oliver jest zaproszony - odrzekła Valerie z zazdrością. - W tym roku wniósł znaczną wpłatę. Jako jego żona będziesz mile widziana. Ale nie zachłysnij 158 Sezamie, otwórz się się z radości. On nigdy nie bierze udziału w takich wydarzeniach. - Zobaczymy - odpowiedziała Annie z wyraźnym optymizmem w głosie. Oliver ostatnio stał się bardziej towarzyski. - O czym chciałaś ze mną pomówić, yale-rie? Powiedziałam mojej asystentce, że wychodzę tylko na godzinę. Valerie patrzyła przez chwilę w oczy Annie, ale szybko spuściła wzrok. - Chciałam cię przeprosić za scenę kłótni z 01ive-rem, której byłaś świadkiem. - Takie rzeczy zdarzają się nawet w najlepszej rodzinie - odpowiedziała Annie ze współczuciem w głosie. - Ja również mam starszego brata. Valerie zerknęła na nią z zaciekawieniem. - Tak, słyszałam. Jesteś pewna, że twój brat żyje, chociaż nikt w to nie wierzy. - Nieprawda. Jego narzeczona, Joanna, jest także przekonana, że on żyje. - To muszą być dla ciebie ciężkie chwile. - Na twarzy Valerie odmalowało się zrozumienie. - Wiem, jak bym się czuła, gdyby zaginął Oliver. Chociaż jest arogancki i nie do wytrzymania, nie potrafię sobie wyobrazić świata bez niego. - Bracia już tacy są. Przyzwyczajamy się do ich - Wszyscy przywykliśmy do Olivera. Dla nas on jest od zawsze - powiedziała cicho Valerie. - Nawet przed odejściem ojca zawsze zwracaliśmy się do niego. Oliver zajmował się wszystkim. Rozumiesz, co mam na myśli? Po zniknięciu ojca został nam tylko on. Byliśmy od niego uzależnieni. Stał się niezastąpiony. - Rzuciła nagle ołówek na biurko. - Kocham go, ale przysięgam na Boga, że czasami jest prawdziwym draniem! 159 Jayne Ann Krentz - Wiem - odpowiedziała Annie uśmiechając się delikatnie. - Od jak dawna go znasz? - Wystarczająco długo, by wiedzieć, że na kilometr zalatuje od niego chęcią dominacji. Wydaje mi się jednak, że można go tego oduczyć. W gruncie rzeczy to dobry człowiek. Myślę, że z czasem obrobię ten surowy materiał. - Czy ja dobrze słyszę? - Valerie posłała bratowej tak nieprzyjazne spojrzenie, że Annie aż wstała z krzesła. - Co zamierzasz z nim zrobić? Chcesz go przekształcić w czułego, słodkiego i kochanego pluszowego misia? Annie zrobiła dobrą minę do złej gry. - Nie powiedziałam, że dokonam cudów. Oliver przypomina mi tego złotego jaguara z plakatu. Interesująca mieszanka dzikości i wyrafinowania. Ale zobaczę, co da się z nim zrobić. - Życzę powodzenia. - Dziękuję. - On jest bardzo dumny. - Stara się nad sobą panować - wyjaśniła Annie. -Nietrudno zrozumieć, jak postępuje. Ogromna siła woli oraz nieprawdopodobna samokontrola umożliwiła mu utrzymanie władzy i odbudowanie fortuny Rai-nów. - Zgadza się, ale to stworzyło wiele nowych problemów. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Annie z niecierpliwością spojrzała na zegarek. - Wiem, że się spieszysz. - Valerie wróciła do biurka i usiadła. - Słuchaj, spróbuję się streszczać. Poprosiłam cię tutaj, ponieważ chciałabym się dowiedzieć, czy OUver mówił ci o naszej sprzeczce. - Dlaczego o to pytasz? 160 Sezamie, otwórz się - Muszę wiedzieć, co on myśli. - Valerie zacisnęła pięści. - Muszę wiedzieć, czy istnieje jakakolwiek możliwość zmuszenia go do wysłuchania moich racji. Czy coś powiedział? - Niewiele. - Annie starła się ostrożnie dobierać słowa. - Tylko to, że nie lubi człowieka, z którym teraz chodzisz. - On nawet nie zna Carsona - odrzekła ze ściśniętym gardłem. - Nigdy go nie spotkał. Nienawidzi jego ojca z powodu wydarzeń sprzed wielu lat. Ta wrogość nie ma nic wspólnego ze mną ani z Carsonem, ale Oliver nie może na to spojrzeć bezstronnie. - Rozumiem. - Zawsze robiłam to, co mi polecił Oliver. - Uważnie przyglądała się Annie. - Wszyscy tak postępowaliśmy. Trzeba uczciwie przyznać, że on bardzo często ma rację, lecz w przypadku Carsona jest w błędzie. - Gdzie spotkałaś tego chłopaka? - Wykładał historię sztuki na uniwersytecie. Potem konsultowałam z nim kilka wystaw. No i poznaliśmy się. Jego rodzina kultywuje tradycje wspierania sztuki. - Valerie pukała fiołkoworóżowym paznokciem w biurko. - Państwo Shore będą gospodarzami dorocznego benefisu na rzecz sztuki w piątek wieczorem. - Wiem - przytaknęła Annie niezbyt pewna, czego się od niej oczekuje. - Będę tam. - Valerie podniosła czoło. - Carson mnie zaprosił. - Och... - Annie się skrzywiła. - Masz rację - przyznała smętnie szwagierka. - Oli-ver będzie wściekły, kiedy się o tym dowie. - Może nie - powiedziała Annie poszukując jaśniejszej strony problemu. - Wydaje mi się, że uczestnictwo w imprezach, na których zbiera się pieniądze dla 161 Jayne Ann Krentz muzeum, wchodzi właściwie w zakres twoich obowiązków, prawda? - To jeden z punktów widzenia, ale Oliver nigdy na to tak nie spojrzy. - W oczach Valerie zabłysły łzy. -Dlaczego on jest taki dumny? Dlaczego nie da Carso-nowi szansy? - Chcesz, żebym pomówiła z nim w twojej sprawie? - Mogłabyś? - Mogę spróbować, ale obie wiemy, że niekoniecznie wyniknie z tego coś dobrego. Sama powiedziałaś, że twój brat jest niemiłosiernie dumny. - Mam wrażenie, że ciebie jednak wysłucha. Wydaje mi się, że on wykazuje wobec ciebie... hmmm... pewien rodzaj pobłażliwości. - Tak myślisz? - Annie wyraźnie ucieszyło to pochlebstwo. Valerie przesłała jej kwaśny uśmiech. - Przyjął tego dziwacznego lamparta z emaliowanej mozaiki, którego mu podarowałaś, zgadza się? Po co lecisz do Kalifornii? - zapytała Annie Oliyera, kiedy późną nocą zaniosła tacę z herbatą do jego gabinetu. - Żeby się spotkać z głównymi dostawcami Daniela, z niejakim Featlym i Mossem. Nie przywrócili priorytetu dla zaopatrzenia Lyncroft Unlimited po moim przejęciu zarządzania firmą. - Oliver odsunął papiery na bok i zdjął okulary. - Mam zamiar ich przekonać, by trzymali się ustalonych terminów dostaw, bo inaczej za trzy miesiące znajdziemy się w tarapatach. - Muszą być przekonani, że firma Lyncroft jest stracona niezależnie od faktu, czy ty nią dowodzisz czy nie. - Annie usiadła naprzeciw męża i nalała herbaty do filiżanek. 162 Sezamie, otwórz się - Cork mówił, że oni niewiele o mnie wiedzą. Nie mają powodów myśleć, że Lyncroft jest w bezpiecznych rękach. - Oliver przyjął filiżankę. - Myślisz, że ludzie w Kalifornii nie słyszeli o tobie? - Uśmiechnęła się. - To straszne. Brwi Olivera uniosły się nieco do góry. - Przekazuję ci pełny obraz tego, co zamierzam dokonać w Lyncroft. A propos, może wiesz, czy Daniel trzymał jakiekolwiek akta poza biurem? - Nic o tym nie wiem. - Zaskoczona popatrzyła na niego. - Dlaczego pytasz? Czy coś zginęło? - Nie ma akt personalnych Featly'ego i Mossa ani kogokolwiek innego. - Akta personalne? Chodzi ci o dane osobiste? Jestem pewna, że musi ich być mnóstwo. Lyncroft zatrudnia tuziny ludzi. Gdzieś muszą być ich akta personalne. - Nie chodzi o akta pracowników. - OHver napił się herbaty z wyraźnym zadowoleniem. - Mówię o aktach z prywatnymi informacjami o ludziach, z którymi Daniel prowadził interesy. Szczegóły dotyczące ich osobowości, kłopotów, przyzwyczajeń i tym podobnych rzeczy. - O czym, ty mówisz, do cholery?-Annie odstawiła filiżankę na tacę. - Daniel prowadził firmę, a nie Centralną Agencje Wywiadowczą. - Miałem nadzieję, że pracując u mnie nauczył się doceniać wartość utrzymywania kartotek osobistych głównych dostawców i inwestorów. - Daniel nie zgadzał się z poglądem, że nawiązanie zdrowej współpracy w biznesie wymaga szpiegowania partnerów. - Annie oburzyła się na męża. - Chcesz mi powiedzieć, że twoja skłonność do wtykania nosa w sprawy innych ludzi wykracza poza rodzinę? - Nie wtykam nosa w cudze sprawy. - Oliver 163 Jayne Ann Krentz przełknął spory łyk herbaty. - Chcę być poinformowany. - To niewiarygodne! - Annie tupnęła nogą. - Nieprawda. - Oczy Raina nabrały wyrazu nieugiętej nieustępliwości. - Nauczyłem się wielu rzeczy podczas odbudowy zrujnowanego majątku po zniknięciu ojca. - Czy zawsze w każdej sprawie musisz obierać tak twardą linię postępowania? - Wyszłaś za mnie dlatego, że potrafię uratować Lyncroft Unlimited - odpowiedział spokojnie. - Pozwól mi się wywiązać z moich zobowiązań. Annie zarumieniła się. Nie chciała się z nim sprzeczać tego wieczoru, a już najmniej o to, z jakich przyczyn go poślubiła. Nie była to też stosowna pora na rozmowę o Valerie i Carsonie. Być może w takich chwilach mądra żona zmienia temat rozmowy. - Jak długo cię nie będzie? - zapytała cichutko. - Jeżeli mi szczęście dopisze, to poza domem spędzę tylko jedną noc. Powinienem wrócić w piątek. - Dobrze. - Będzie ci mnie brakować, Annie? - Patrzył na nią w milczeniu przez dłuższą chwilę. - Tak - przyznała. - To dobrze. Cieszę się. Ale nie wyglądał jak człowiek szczęśliwy. W oczach miał błysk czegoś, co można było nazwać arogancką satysfakcją. 1 o wszystko w sprawie Featly i Moss, jak dotąd. -Bolt prowadził limuzynę przez zatłoczone ulice w kierunku lotniska z precyzją strzelca wyborowego przygotowującego się do strzału. - W ich przeszłości nie ma nic szczególnego. Przynajmniej nic takiego, do czego mógłbym dotrzeć w czterdzieści osiem godzin. 164 Sezamie, otwórz się Zwykła para drobnych przedsiębiorców, utrzymująca się na niezłej stopie z dostaw części dla takich firm jak Lyncroft Unlimited. - jakieś inne firmy musiały ich przekonać, że Lyncroft nie jest już głównym graczem. Featly i Moss zmienili listę swoich priorytetów - wydedu-kował Oliver przerzucając wydruk, który wręczył mu Bolt. - W tych okolicznościach może uda mi się zmienić ich poglądy. - Tak, proszę pana. - Bolt wcisnął limuzynę w niewiarygodnie wąską przestrzeń blisko łańcuchów zawieszonych na krawężniku. - Jeszcze jedna sprawa. - Tak? Służący odwrócił się i położył rękę na oparciu fotela. Jego lustrzane okulary słoneczne odbijały widok chodnika obok limuzyny. - Nie znalazłem nic użytecznego w życiorysie Feat-ly'ego i Mossa - powiedział - ale mam coś dziwnego w sprawie ostatniej podróży Barry'ego Córka do Kalifornii. Oliver włożył wydruk do aktówki. - Mów. - Cork pojechał tam z zamiarem porozmawiania z Featlym i Mossem, prawda? - Tak. - Ustaliłem, że spędził z nimi jedynie godzinę. - A pojechał na kilka dni. - Rain popatrzył w górę i zatrzasnął teczkę. - Gdzie on się podziewał przez resztę czasu? - Nie prześledziłem jego ruchów przez cały ten okres, ale ustaliłem, że spotkał się przynajmniej z dwoma naszymi głównymi konkurentami. - Niech cię diabli! - Oliver miał wrażenie, że brakujące ogniwo wskoczyło na swoje miejsce. 165 Jayne Ann Krentz - Ponadto te spotkania nie odbyły się w biurach tych firm - dodał Bolt - tylko w pokoju hotelowym. - Dziękuję ci. Potrafisz uczciwie zarobić na swoją wypłatę. - Robię, co mogę. Czy chce pan, żebym rzucił okiem na panią Rain, dopóki będzie pan poza miastem? Oliver zawahał się. - Nie - powiedział w końcu. - To nie będzie konie- Rozdział dziesiąty Arthur? Gdzie jesteś? Czy jest tu ktoś? - Annie zaglądała do wnętrza zatęchłej księgarni Quigleya poszukując właściciela w wąskich przejściach, między ułożonymi po sam sufit książkami. - Tutaj wysoko, Annie! Zaraz zejdę. Uniosła głowę i ujrzała Arthura na szczycie drabiny. Ostrożnie wciskał starą, oprawioną w skórę książkę między inne tomy na półce. - Szukam książki - powiedziała. - Przynajmniej wydaje mi się, że szukam. - Jasne. Jakiej książki? - Arthur zaczął schodzić z drabiny. Był niskim, żylastym, lekko łysiejącym mężczyzną o do- 167 Jayne Ann Krentz brych piwnych oczach. Miał na sobie brązowe sztruksowe spodnie, wymięty sweter i przydeptane mokasyny. - Nie wiem, czego dokładnie poszukuję - wyjaśniła Annie, gdy już zszedł z drabiny. - Wiem tylko na jaki temat. - To znaczy? - Seks. - Ty chcesz książkę o seksie? Arthur błysnął oczami spoza okularów w rogowych oprawkach. - Podręcznik, czy coś w tym rodzaju. - Zarumieniła się po uszy. - To znaczy, dla mojego męża. - Aha! - Arthur również poczerwieniał. - Dla twojego nowego męża... Zdaje się, że został nim Oliver Rain? - Właśnie. - Annie spojrzała ciekawie na półki z napisem „Zdrowie". Sprawa okazała się znacznie bardziej krępująca, niż przypuszczała. Ale Arthur jest dobrym przyjacielem. Wszystko zrozumie. - No tak. - Odchrząknął. - Czy chodzi o podręcznik podstawowy czy dla zaawansowanych? Annie wysłuchała pytania z wyraźnym dreszczem. - Dla zaawansowanych. On zna podstawy. Opanował też poziom średni. - Poczuła, że coraz bardziej się czerwieni. - Tak naprawdę, to on wie o seksie niemało. Znacznie więcej ode mnie. Problemem jest technika. - Czy to problem zbyt wczesnego wytrysku? -Arthur starał się mówić współczująco. - Skądże znowu - mruknęła. - Czasami chciałabym, żeby tak było. Tu chyba bardziej chodzi o porozumienie. 168 Sezamie, otwórz się - Aha! - Arthur kiwnął głową. - Porozumienie. A z czym konkretnie Oliver ma trudności? - Mój mąż jest bardzo apodyktyczny. Chce wszystkim rządzić. Chce wszystko kontrolować, jeżeli rozumiesz, co mam na myśli. - Wydaje mi się, że rozumiem - odpowiedział po- - Ja chcę rządzić. Chcę mu pokazać, jak to jest, gdy człowiekiem ktoś manipuluje. - Uśmiechnęła się do Arthura, jakby w podzięce za zrozumienie. - Wydaje mi się, że mam coś odpowiedniego. -Poprowadził ją do półek z napisem „Egzotyka". Z a -trzymał się przed rzędem starych książek i wyciągnął jedną z nich. Annie odczytała tytuł wytłoczony na starej skórzanej okładce: „Trzy noce wśród Amazonek". - Nie masz czegoś nowszego? - Mam, ale żadna inna książka nie będzie dla ciebie bardziej pożyteczna niż ta. - Dobrze. Spróbuję. - Spojrzała na niego. - Ile ci jestem winna? - Potraktuj to jako prezent ślubny. - Uśmiechnął się. - Masz ci los! - Nie bądź dziwna, Annie. Jestem ci dłużny więcej, niż kiedykolwiek będę mógł zwrócić. Gdyby nie ty, nigdy bym nie poślubił Elizabeth. Wyraz wdzięczności w spojrzeniu Arthura trochę ją zakłopotał. - A jak dziecko? - zapytała szybko, by zmienić temat rozmowy. - Rośnie z dnia na dzień. Nie poznasz go, kiedy go zobaczysz. - Wpadlibyście kiedyś z Elizabeth w odwiedziny. - Na pewno skorzystamy z zaproszenia. 169 Jayne Ann Krentz - Mam słonia, który zainteresuje twojego dzieciaka. Nie wiem, dlaczego mi się zdawało, że poczuję się lepiej, kiedy przyjadę do tego domu na plaży - powiedziała Joanna. - Wszystkim to dobrze robi. Ja to rozumiem. - A n -nie wpatrywała się uważnie w krętą drogę. Lekki zimowy deszcz przesłaniał widok plaży. - Zaraz będziemy na zakręcie, a stamtąd już blisko do starej chatki ciotki Madeline. - Kiedy zadzwoniłam, że chcę tutaj przyjechać, nie miałam zamiaru ciągnąć ciebie ze sobą - powiedziała Joanna. - Nie przejmuj się. Jedna noc na plaży dobrze nam zrobi. - Tak naprawdę Annie miała nieszczególną ochotę na tę wyprawę. Podróż trwała co najmniej dwie godziny, a ona miała mnóstwo zajęć w sklepie. Jednak Joanna była tak przybita i wystraszona, że nie mogła pozwolić, by sama pojechała nad morze. - To stres - zwierzyła się Joanna. Wytarła oczy chusteczką, którą trzymała w ręku już od kilku godzin. -Czasami tak się boję. Wydaje mi się, że płaczę coraz częściej. - Wiem, o czym mówisz. - Annie zauważyła zakręt i zmniejszyła szybkość. - Gdybym pozwoliła sobie zbyt często myśleć o Danielu, też bym się przestraszyła. Próbuj się koncentrować na innych sprawach. - To cudowne, że ze mną pojechałaś. - Nie ma sprawy. Oliver wyjechał na dwa dni. Ella może się zająć sklepem przez resztę popołudnia. Spędzimy tutaj noc i wrócimy jutro rano. Będę w sklepie tuż po otwarciu. Żaden problem. 170 Sezamie, otwórz się - Nie byłam tutaj z Danielem od miesięcy. - Joanna oglądała naruszony zębem czasu dom, który pojawił się za zakrętem. - Przyjeżdżał tu sam przed naszymi zaręczynami. Nie chciałam się narzucać, bo zawsze pracował w tym domku. - Daniel odwiedzał go, żeby w samotności rozwiązywać jakieś wyjątkowo trudne problemy. Annie zaparkowała czerwony sportowy samochód na podjeździe i przyglądała się zabudowaniom poprzez strugi deszczu. Na chwilę oddała się wspomnieniom. - Ciotka Madeline przywiozła nas tutaj po tym, jak rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Pokochaliśmy to miejsce. - Wiem. Mówił mi, jak wiele dla was znaczy. Wiem, jak bardzo troszczyliście się o ciotkę. - Madeline była trochę ekscentryczna, ale kochała nas. Nigdy nie dała nam odczuć, że jesteśmy dla niej ciężarem. - Co to znaczy ekscentryczna? - Była artystką - wyjaśniła Annie. - 1 to całkiem niepospolitą artystką. Jej dzieła nieźle się sprzedawały. Najważniejsza była dla niej sztuka i poświęcała jej mnóstwo czasu. Daniel i ja nauczyliśmy się bawić sami, co chyba nie było złą lekcją życiową. - Boże! Annie, co my zrobimy? - Joanna zalała się łzami. - Zobaczymy. Jakoś to będzie. - Jej samej już niewiele brakowało, aby się załamać i rozpłakać. Opanowała się i otworzyła drzwi samochodu. Godzinę później obie siedziały przed wesoło trzaskającym ogniem. Annie poczuła się znacznie lepiej. Nastrój Joanny również się poprawił. Przynajmniej przestała płakać. 171 Jayne Ann Krentz - Z jakichś powodów czuję się tutaj bliżej niego -powiedziała Joanna przypatrując się ciężkim drewnianym meblom, wyblakłym zasłonom i staremu dywanowi ze sznurka. - Cieszę się, że tu przyjechałyśmy. - Ja też. - Annie położyła nogę na zniszczonym drewnianym stoliku do kawy. Zamknęła oczy czekając, aż atmosfera domu przeniknie ją głęboko. W wyobraźni pojawiały się obrazy Daniela: Daniel uczy ją gry w pokera; uczy prowadzić samochód, gdy już skończyła piętnaście lat; pociesza ją, kiedy porzucił ją pierwszy chłopak. Uśmiechnęła się do tego ostatniego wspomnienia. Później dowiedziała się, że wyzwał tego chłopaka na pojedynek na pięści za to, że unieszczęśliwił Annie. - On nie umarł - powiedziała Joanna dotykając brzucha. - Nie. - Annie z upływem dni była coraz bardziej przekonana, że brat żyje. Wiedziałaby, gdyby odszedł na zawsze. - Powiedz mi prawdę, Annie. - Joanna podwinęła pod siebie jedną nogę i wtuliła się w kąt wyblakłej sofy. - O czym? - O tobie i o Rainie. Twoje małżeństwo z rozsądku nie przebiega tak jak zaplanowałaś, prawda? - Jesteś bardzo spostrzegawcza. Rzeczywiście wyszło trochę inaczej. - Zakochałaś się w nim? - Tak. - Obawiałam się tego. Wiedziałam od samego początku, że między wami coś jest. Widziałam, jak Rain patrzył na ciebie wtedy na naszym przyjęciu zaręczynowym. Wyglądało to tak, jakby wielki kot skradał się do motylka. 172 Sezamie, otwórz się - Mój Boże! - Annie spojrzała na nią ze zdziwieniem. - Cóż za dziwny sposób wysławiania się! - To prawda. - Wzruszyła ramionami. - Ty również czułaś jego obecność na sali? - Tak, dobrze, jestem winna. - No, dobrze. Teraz wiemy, co ci podszepnęło tę chorą myśl małżeństwa z wyrachowania. Prymitywna żądza. - Jestem obrażona! To była niewiarygodnie przenikliwa decyzja, która nie miała nic wspólnego z tym, że zaczął mi się podobać. - Jeżeli tak mówisz, to przyznaję, że nie potrafię sobie wyobrazić was dwojga razem. Jesteście tak od siebie różni. - Nie pytasz mnie, jaki on jest w łóżku? - mruknęła Annie. - Nie interesuje mnie to. Powiedz mi tylko jedno. - Co takiego? - Czy stosuje jakieś dziwactwa? Może jedwabne bicze, pióra czy małe złote kulki? - Joanno! - Nie możesz mnie winić, że płonę z ciekawości. -Uśmiechnęła się. - Ten człowiek ma opinię dziwaka. Czy jest nim naprawdę? - Żadnych batów, piór czy małych kulek. - Aha! To ci dopiero rozczarowanie! Byłam pewna, że masz w zanadrzu coś interesującego i egzotycznego. - Paprocie - powiedziała cicho Annie, przypominając sobie entuzjazm OIivera tego poranka, gdy wyjaśniał jej tajemnice rozmnażania się paproci. - Jest doskonały w hodowli paproci. Dźwięk telefonu na końcu stołu przerwał im rozmowę. Annie podskoczyła. - Nikt przecież nie wie, że tu przyjechałyśmy -powiedziała Joanna gapiąc się na aparat. 173 Jayne Ann Krentz - Halo? - Annie podniosła słuchawkę - Dobry wieczór, Annie. - Głos Olivera był doskonale spokojny. - Nie wiedziałem, że planujesz wyjazd z miasta podczas mojej nieobecności. - Cześć, Oliver. - Annie ciężko usiadła na sofie. -Zakładam, że ten numer dostałeś od Bolta? - Mówił mi, że zostawiłaś notatkę na stole kuchennym. - Nastąpiła trudna do zniesienia przerwa. - Bardzo skąpą notatkę. - Nie ma sensu pisać do Bolta długich listów. Nie porozumiewamy się ze sobą zbyt swobodnie. - Z radością odnotowała, że czuje się wspaniale słuchając Olivera. Zachowywał się jak prawdziwy mąż dzwoniąc do niej bezpośrednio po wyjeździe. Świadomość, że pofatygował się do telefonu, wywołała w niej uczucie ciepła i bezpieczeństwa. - Bolt mi powiedział, że jesteś w domku na wybrzeżu. - Tak. To stary dom ciotki Madeline. Odziedziczyliśmy go wspólnie z Danielem. - Jesteś tam razem z Joanną? - Usłyszała po upływie następnej krótkiej przerwy. - Ach... - Zerknęła na Joannę. - Przyjechałyśmy przed chwilą. - Tak nagle postanowiłyście wyjechać? - Pewnie, że tak. - Przebieg rozmowy zaczął niepokoić Annie. - Joanna czuła się załamana i chciała tutaj przyjechać. Postanowiłam jej towarzyszyć. Wrócimy jutro rano. - No tak. - Czy coś jest nie w porządku? - Nie, nic. - Jesteś pewny? - W jego głosie usłyszała niepokojącą nutę. Nagle zaświtała jej pewna myśl. Ogarnęła ją wściekłość, która w ułamku sekundy odepchnęła 174 Sezamie, otwórz się w kąt małżeńskie ciepło. - Dobry Boże! Nic nie mów. Daj mi zgadnąć! Nie jesteś całkowicie pewien, czy rzeczywiście jestem tu z Joanną. To chyba sprawka Bolta. Doniósł ci, że przyjechałam tutaj, żeby uczestniczyć w dzikiej orgii? - Annie... - Wystarczy! Natychmiast po powrocie do domu porozmawiam z nim poważnie. I ostrzegam cię, że jeżeli Bolt nie zmieni swojego postępowania, wywalę go z pracy! - Wyrzucisz go? To interesujące. - Tak zrobię! Nie pozwolę, żeby składał ci stronnicze meldunki na temat moich posunięć. - Nie otrzymałem żadnego stronniczego meldunku - powiedział Oliver. - Tylko dokładne fakty. To jedyny typ meldunków, jakie mi Bolt przygotowuje. - Ale nie należy wierzyć robotom. Wszystkie roboty w głębi duszy chcą zostać ludźmi. - Annie, uspokój się! - Nie, nie uspokoję się! Jestem rozczarowana! Olewam to, czy chcesz znać prawdę! Dzwonisz tutaj, żeby mnie sprawdzić, prawda? - Dzwonię, żeby z tobą porozmawiać - rzekł chłodno. - Czy to takie dziwne? - Nie wiem. Z tobą czasami trudno określić, co jest normalne, a co nie. - Zacisnęła kurczowo palce na słuchawce. - Czy chcesz porozmawiać z Joanną? To będzie przynajmniej dowód, że nie jestem tutaj z mężczyzną. - Nie. - Zawahał się. - Nie chcę z nią rozmawiać. Jednakże ta krótka chwila wahania wystarczyła, by wprawić Annie we wściekłość. - Myślałeś o tym, zanim mi odpowiedziałeś? Zgadza się? Przyznaj mi rację! Chcesz konkretnego dowodu, że to właśnie ona jest tutaj ze mną! 175 Jayne Ann Krentz - Annie, czy mogłabyś się uspokoić? - Nie! - Podniosła słuchawkę w stronę Joanny. - Powiedz coś do niego. Joanna podniosła oczy do nieba i wzięła słuchawkę do ręki. - Halo, Oliverze - odezwała się zatroskana. - Mam nadzieję, że miałeś dobrą podróż. Nasza wycieczka staje się dość dziwna. Annie ponownie złapała za słuchawkę. - Słyszałeś ją? Słyszałeś? - Tak, Annie. Słyszałem. - To oczywiście jeszcze niczego nie dowodzi - kontynuowała zawzięcie. - Mogłyśmy przywieźć ze sobą cały samochód młodych ogierów. - Nie mam wątpliwości, że jesteście same - odpowiedział. - Cudownie! - krzyknęła ciągle nie usatysfakcjonowana. - Wydaje mi się, że dokonaliśmy postępu. A teraz powiedz, jak ci minęła podróż? - Myślałem, że nigdy o to nie spytasz. - Udało ci się coś załatwić z Featlym i Mossem? - Chyba tak. - Oliver zamilkł na chwilę. - Byli zaskoczeni, że Lyncroft nadal realizuje plany Daniela w zakresie rozwoju nowej linii produktów. - Dlaczego ich to zdziwiło? - Najwidoczniej spowodowały to plotki, że główni rywale Lyncroft Unlimited dokonali znacznego postępu w rozwoju tej technologii. Zamierzają pobić Lyncroft rzucając na rynek własną serię produktów bezprzewodowych. - To niemożliwe - oświadczyła. - Lyncroft znacznie wyprzedził wszystkie inne firmy. Daniel sam mi o tym mówił. - Sytuacja się zmieniła. Lyncroft jest dalej na czele, ale konkurencja jest tuż za nim. To właśnie 176 Sezamie, otwórz się konkurenci chcieli odciąć dostawy od Featly'ego i Mossa. - A więc to oni uzyskali priorytet dostaw tych części, które są nam potrzebne. Oliver, musisz ich powstrzymać. - Chyba mi się to uda - powiedział z chłodną pewnością siebie, co oznaczało, że już tego dokonał. -Przynajmniej przez najbliższe sześć miesięcy Lyn-croft ma zagwarantowane dostawy zgodnie z planami, ale nadal pozostaje nam inny problem. - Co takiego? Oliver tym razem pozwolił sobie na dłuższą wymowną ciszę. - Pozostaje pytanie, w jaki sposób rywale Lyncrofta potrafili się zbliżyć do rozwiązań Daniela. - Może oni również znaleźli jakieś nowe rozwiązania techniczne? - A być może mieli jakąś pomoc. - Coś ty powiedział? - Annie tak gwałtownie usiadła, że uderzyła piętami w podłogę. - O czym ty mówisz? Chodzi ci o przecieki? - To się nazywa szpiegostwo przemysłowe. - Mój Boże! - jęknęła. - Co teraz zrobimy? - Zablokujemy to - odpowiedział. - Porozmawiamy po moim powrocie. - Będziesz jutro w domu? - Tak. Prawdopodobnie nie wcześniej niż późną nocą. Muszę się spotkać z kilkoma ludźmi. Przypuszczam, że planujesz wcześniej wrócić do miasta? - Nie bądź ironiczny, Oliverze. To do ciebie nie pasuje. Oczywiście, że będę w domu przed tobą. - W porządku. - Zamilkł na chwilę. - Pozdrów Joannę. - A co z tymi młodymi ogierami? 177 Jayne Ann Krentz - Powiedz im, niech spadają. - Zrobię to. - Uśmiechnęła się. Widziała, jak Joanna przypatruje się jej z nie ukrywanym rozbawieniem. -Dbaj o siebie, Oliverze. - Dobrze. - Brakuje mi ciebie. - Naprawdę? - Spytał wyraźnie uradowanym głosem. Annie z rozdrażnieniem zmarszczyła nos. - Tak. A teraz wypadałoby, żebyś ty powiedział, że brakuje ci mnie. - Brakuje, Annie. Dobranoc. Prowadź jutro ostrożnie w drodze do domu. - Przyrzekam. Trzymała słuchawkę przy uchu tak długo, aż usłyszała daleki trzask rozłączenia. Wtedy westchnęła i odłożyła ją na widełki. - On naprawdę myślał, że jesteś tutaj z jakimś mężczyzną? - Nie wiem. - Annie oparła głowę o poduszki sofy. -Oliver jakoś nie wpadł na pomysł, żeby po prostu wierzyć ludziom. - Nawet żonie? - Nawet. - Zacisnęła zęby. - Szczególnie żonie, która wyszła za niego ze względu na interesy. - Rozumiem problem. Wyszłaś przecież za niego z wyrachowania. - Tak, ale zaczęłam z nim sypiać z innych powodów. Mam nadzieję, że on to rozumie. - Niewielka różnica - mruknęła Joanna. - Nie - powiedziała Annie zdenerwowana - to jest zasadnicza różnica. - Wydaje mi się, że masz równie wielkie trudności jak Oliver. - O czym ty mówisz? 178 Sezamie, otwórz się - Powinnaś sama siebie zapytać, dlaczego on się zgodził zmienić warunki waszego małżeństwa. Pytanie nie brzmi, dlaczego ty z nim sypiasz. Znam na nie odpowiedź. Po prostu wpadłaś po same uszy. - A więc jak brzmi pytanie? - Dlaczego on z tobą sypia? - zapytała cicho. Dwie godziny później Annie leżała w łóżku nie mogąc zmrużyć oka. Odpowiedź była prosta i oczywista. Sam Oliver ją podał. Sypiał z nią, ponieważ go pociąga. Prosta sprawa. Jednakże Oliver nie należał do takich, którzy działają powodowani chęcią zaspokojenia żądzy. Wykształcił zbyt silny mechanizm samokontroli, by pozwolić sobie na poddawanie się tak pospolitym wpływom jak hormony. Westchnęła. Miała dowody z pierwszej ręki, że mąż jest namiętny, ale całkowicie kontroluje tę stronę swojej natury. Namiętność trzymał w ryzach, tak jak całą resztę. Dlaczego więc z nią sypiał? Nie mogła stłumić niepewności. Wiedziała, że jej pożąda, ale musiała stawić czoło faktom: nie uprawiał z nią seksu tylko z tego powodu. Cokolwiek robił OIiver, miał w tym swój cel - co do tego nikt nie miał wątpliwości. Annie wiedziała, że nie zaśnie, dopóki podobne myśli będą się jej tłuc po głowie. Odrzuciła kołdrę i wstała z łóżka. Ziewnęła i podreptała boso przez hall do kuchni, żeby napić się wody. Przechodząc przez maleńki pokój jadalny zauważyła ciemny kształt biurka w pobliżu okna. Spojrzała na nie z zadumą. Daniel lubił przy nim siadywać jeszcze jako nastolatek, kiedy rysował swoje dziwne, mądre maszyny o wyglądzie obiektów z kosmosu. Przy tym biurku powstała większość jego wynalazków. 179 Jayne Ann Krentz Podeszła do mebla i dotknęła zniszczonego blatu. Zawładnął nią dziwny nastrój. Wspomnienia o Danielu, w połączeniu ze zmartwieniami dotyczącymi Oli-vera, wytworzyły niepokój, którego nie umiała zwalczyć. - Annie? - Joanna pojawiła się w drzwiach, ubrana w szlafrok z aksamitu. - Co robisz? - Myślę - odpowiedziała kwaśno. - Nie wiem, czy powinnam o tym myśleć. - O czym? - O tym, że Daniel spędzał przy tym biurku wiele czasu, gdy był jeszcze chłopcem. Zawsze korzystał z niego, kiedy pracował nad rysunkami. - Nigdy o tym nie wspominał - powiedziała cicho Joanna. - Jego rysunki były wspaniałe. Z przyjemnością ci je pokażę. Poczekaj... może kilka z nich jeszcze leży w którejś szufladzie. - Annie zaczęła otwierać kolejne szuflady. W drugiej znalazła mały, płaski pa-kiecik. - Rysunek? - Nie. - Annie zadrżała wyciągając go z szuflady. -To jakaś dyskietka. Coś tu jest napisane. - Co? - Joanna podeszła bliżej, z wyraźnym zaciekawieniem w oczach. Annie odczytała wiadomość. Nie mogła uwierzyć w jej treść: „Annie i Joanno! Jeżeli to znajdziecie, zanieście do Olivera Raina. On będzie wiedział, co z tym zrobić". - O Jezu! - szepnęła Joanna. - Jak myślisz, co jest na tej dyskietce? - Nie mam pojęcia. - Annie usiadła na najbliższym krześle. Puls walił jej jak młot. Odczytując wielokrotnie napis na dyskietce, coraz bardziej marszczyła brwi. 180 Sezamie, otwórz się - Myślę, że najlepiej postąpimy trzymając się dokładnie instrukcji Daniela. Przekaż dyskietkę Olivero-wi, jak tylko zjawi się w domu. Joanna wsunęła dłonie w rękawy koszuli. - Nie wiem jak ty, ale ja czuję dziwne mrowienie w krzyżu. - Ja też. Nie przypuszczasz, że istnieje jakiś związek między tą dyskietką a zniknięciem Daniela? - Dlaczego miałby istnieć? - Niepewność w jej oczach świadczyła o tym, że Joanna przeczuwa jakiś związek pomiędzy napisem na dyskietce a zniknięciem brata. - Co może mieć wspólnego katastrofa lotnicza z jakąś dyskietką? - Nie wiem. Chyba moja wyobraźnia oszalała. Z a -stanawiam się, czy mogłybyśmy odczytać tę dyskietkę, zanim wróci Oliver. - Wątpię - odpowiedziała Joanna. - Znając Daniela musiał ją zabezpieczyć, jeżeli chciał, by odczytał ją tylko Oliver Rain. Cokolwiek się na niej znajduje, jest zabezpieczone hasłem lub jakimś kodem. - Masz rację - zgodziła się Annie. - Daniel był ekspertem w dziedzinie zabezpieczeń elektronicznych. Wiedział wszystko o kluczach i hasłach. Podobnie jak Oliver. - Mam nadzieję, że twój mąż nie przedłuży sobie pobytu w Kalifornii. Dyskietka tkwiła w torebce, gdy Annie wbiegła do „Sezamu" następnego dnia o dziesiątej piętnaście. Ella podskoczyła za ladą. Przemalowała sobie dzisiaj włosy na zielono. - Nie wyglądasz ani na wypoczętą, ani odświeżoną, szefowo. - A czego oczekujesz? Jechałam dwie godziny. M u - 181 Jayne Ann Krentz szę wypić kawę. - Annie włożyła torebkę do szuflady w kontuarze. - Czy wczoraj po południu wydarzyło się coś ciekawego? - Nic. Nie licząc kolejnej wizyty Raphaeli. Panikuje w ostatnich chwilach przygotowań do jej wielkiej nocy w rezydencji Shore'ów. - Racja. Dziś ma się odbyć benefis, tak? - Uhm! Wpadała wczoraj trzykrotnie, usiłując podjąć decyzję, co wziąć z naszego sklepu. Zastanawia się nad parawanem ze scenami z dżungli albo nad karuzelą. Powinna tu być lada chwila. Frontowe drzwi sklepu otworzyły się z trzaskiem. - O wilku mowa... Raphaela, ubrana w czerwoną długa suknię i pantofle w tym samym kolorze, majestatycznie wpłynęła do sklepu. - Kochanie, wróciłam. - Zdecydowałaś się, Raphaelo? - spytała Annie. - Sprawi ci to przyjemność, jeśli powiem, że tak? Wezmę karuzelę. Już nie mam wątpliwości. Będzie doskonałym kontrapunktem do tematu neo-deco, który rozwijam w solarium. - Jesteś pewna, że nie chcesz wziąć parawanu? -Annie rozejrzała się po sklepie ogarniając wzrokiem wszystkie cudaczne obiekty. - Nie, kochanie. Karuzela będzie doskonała. - Ra-phaela potwierdziła swój wybór z wyraźnym zadowoleniem. - Przyślę tu po nią dziś po południu. - Jak przebiegły prace projektowe? - zainteresowała się Annie. - To będzie mój najważniejszy wieczór. Rezydencja Shore'ów zaprezentuje się bajecznie. Chciałabym, żebyś to zobaczyła. - Mała szansa. - Ella się uśmiechnęła. - Żeby się dostać na listę gości Shore'a, trzeba podarować pięć 182 Sezamie, otwórz się albo dziesięć kawałków rocznie na twoją fundację wspierania sztuki. - Jeśli chodzi o mnie, to dałam forsę na bank żywności i schronisko dla bezdomnych - zauważyła A n -nie. - Wydaje mi się, że wspieranie sztuki to zabawa dla bogatych. Raphaela wygięła pięknie wymodelowane ołówkiem brwi. - Mam dla pani dobrą wiadomość, pani Rain. Jesteś obecnie zaliczana do najbogatszych obywatelek Seat-tle. Annie poczuła ukłucie smutku. Nie było sensu wyjaśniać Raphaeli, że nie traktuje jeszcze pozycji pani Rain jako stałej posady. - Przypuszczam, że nigdy nie przywyknę do traktowania mnie jako małżonki Olivera - mruknęła. - Co ty wygadujesz! - Raphaela skierowała się do drzwi. - Ja bym się natychmiast przyzwyczaiła do ślubu z taką fortuną! Z drugiej jednak strony uniemożliwiłoby mi to skorzystanie z zaproszenia na benefis Shore'a. Każdy wie, że Paul Shore i Oliver Rain ze sobą nie rozmawiają. Za Raphaela zatrzasnęły się drzwi. Annie patrzyła, jak znika w ulicznym tłumie, i myślała, co ludzie powiedzą widząc na benefisie Carsona Shore'a z Valerie Rain. Oliver się wścieknie. Bez wątpienia potraktuje posunięcie siostry jako zdradę rodziny. Dwie godziny później Ella była gotowa do wyjścia na lunch. - Zobaczymy się za pół godziny. - W porządku. - Annie poczekała, aż koleżanka zamknie drzwi, i dopiero wtedy wyciągnęła torebkę z szuflady. Cały ranek myślała o dyskietce. Jej wyobraźnia 183 Jayne Ann Krentz pracowała bez przerwy i tworzyła coraz bardziej skomplikowane i mrożące krew w żyłach wytłumaczenia, dlaczego brat zostawił to w szufladzie biurka. Wyjęła dyskietkę z torebki i jeszcze raz przeczytała wiadomość zanieście do Olivera Raina. On będzie wiedział, co zrobić". Coś ją tknęło, żeby ją schować gdzie indziej. W Sea-ttle bardzo często kradną torebki. Sama stoczyła krótki pojedynek ze złodziejem kieszonkowym kilka miesięcy temu. Zdołała uratować torebkę, ale niewiele brakowało. Rozejrzała się po sklepie. Jej wzrok padł na słonia z mozaiki. Pamiętała o maleńkim schowku w jego podstawie. To było doskonałe miejsce. Dyskietka będzie bezpieczna przez resztę dnia, a wieczorem zabierze ją do domu i odda Oliyerowi. Podeszła szybko do słonia, nacisnęła jeden ze szkarłatnych pazurów i tajna skrytka się otworzyła. Dyskietka dokładnie do niej pasowała. Annie zamknęła drzwiczki i poczuła się znacznie lepiej. Przed siedemnastą odebrała telefon od projektanta, który pracował na jednym ze strychów na Pioneer Sąuare. - Czy mogłabyś wpaść i popatrzeć, Annie? Myślę, że potrzebny jest jakiś końcowy akcent z twojego sklepu. Moja pracownia znajduje się o trzy przecznice od „Sezamu". Będę na ciebie czekał w korytarzu i zaprowadzę do pracowni. - Dobrze. Będę za dziesięć minut. - Spojrzała na zegarek. Gdy odłożyła słuchawkę, popatrzyła na Ellę. - Powinnam wrócić za godzinę. Jeżeli mnie nie będzie, zamknij sklep. - Dobrze, szefowo. 184 Sezamie, otwórz się Planowana godzina bardzo się wydłużyła, gdyż rozmowę z projektantem przerwało pojawienie się klienta, który mieszał się we wszystkie uzgodnienienia. Gdy powróciła do „Sezamu", dochodziła już osiemnasta. Natychmiast po wejściu do sklepu zauważyła, że coś jest nie tak. Od razu się zorientowała, że brakuje słonia z mozaiki wraz z dyskietką. Żeby nie wpaść w histerię, kilka razy głęboko odetchnęła. Kiedy już odzyskała władzę w palcach, wykręciła numer Elii. Nikt nie odpowiadał. Trzasnęła słuchawką i próbowała przypomnieć sobie niektórych przyjaciół asystentki. W zdenerwowaniu wykręcała bez przerwy jej numer domowy. Po piętnastu minutach Ella wreszcie podniosła słuchawkę. - Gdzie jest słoń!? - Annie nie powiedziała nawet „halo". - Słoń? Jaki słoń? Annie, czy coś się stało? - Nie mogę znaleźć mojego słonia. Tego ze szkarłatnymi pazurami. Gdzie on jest? - A... ten słoń. Zapomniałam zostawić kartkę. R a -phaela go wzięła. Zdecydowała się w ostatniej minucie. Nie użyje ani parawanu, ani karuzeli. - Wzięła mojego słonia?! - Tak. A co w tym złego? - Och, mój Boże! - Annie rzuciła słuchawkę na widełki. Jedno było pewne. Musi odnaleźć go jeszcze dziś wieczorem! A to oznacza pójście na przyjęcie do Shore'a. Rzuciła okiem na zegarek. Benefis wkrótce się rozpocznie, jeżeli już się nie zaczął. Nie mogła się tam pojawić w swetrze i spodniach. Próbowała zebrać myśli. Powinna wpaść do domu, wskoczyć w porządną kieckę i popędzić do rezyden- 185 Jayne Ann Krentz cji Shore'ów nad jeziorem Washington. Na szczęście Raphaela zostawiła jej adres. Szybko zamknęła „Sezam", modląc się, by Oliver nie przyjechał wcześniej niż późną nocą. Nie uśmiechała się jej perspektywa tłumaczenia, dlaczego przekroczyła próg odwiecznego wroga Rainów. Rozdział jedenasty Mówisz, że Annie nie ma w domu? -zapytał Oliver z tylnego siedzenia limuzyny. - Tak powiedziałem. - Bolt znalazł lukę w ruchu ulicznym przed lotniskiem i wprowadził w nią limuzynę. - Zostawiła notatkę na stole kuchennym. - Drugą notatkę na stole kuchennym? -Rain spojrzał na złoty zegarek. Było już po ósmej. Nie mógł się doczekać drinka i obiadu z Annie. - Tak. - Bolt nie spuszczał wzroku z samochodów przed sobą. - To zaczyna jej wchodzić w nałóg. - 187 Jayne Ann Krentz Oliver zebrał się w sobie, by nie okazać rozczarowania. -1 cóż jest w tej nowej notatce? - Myślałem, że zechce pan przeczytać i wziąłem ją ze sobą. - Nie odrywając wzroku od jezdni Bolt otworzył schowek na tablicy rozdzielczej. Sięgnął do środka i wyjął mały skrawek papieru. Bez słowa podał go Oliyerowi. Rain rozłożył kartkę i z trudnością przeczytał bardzo niewyraźne pismo: Witaj w domu, Olwer. Będę w domu niebawem. W pracy wydarzyło się coś niespodziewanego. Opowiem ci, jak wrócę. Mam nadzieję, że dojechałeś szczęśliwie. Kocham, Annie. Przeczytał ostatnie słowa. „Kocham, Annie". Ona chyba tak podpisuje wszystkie swoje notatki i listy. Potem skupił się na samej wiadomości. - Co ona ma na myśli pisząc o czymś niespodziewanym? - Nie mam pojęcia, proszę pana. Oliver podniósł słuchawkę i wykręcił numer sklepu Annie. Po siedmiu dzwonkach zrozumiał, że nie będzie żadnej odpowiedzi. Odłożył telefon i popróbował przypomnieć sobie nazwisko asystentki żony. Ella Cośtam. Ella Presswood. Gdy połączył się z garsonierą Elli, zastał jej współlokatorkę. - Jest jeszcze w Outer Limits - odpowiedziała wesoło dziewczyna. - Co to jest? - Kawiarnia w okolicy Belltown. Dziś jest podwójny koncert. Dwa występy w cenie jednego. - Rozumiem. - Oliver musiał uzbroić się w cierpliwość. - Czy może pani dać mi numer? - Pewnie. Proszę polegać na współlokatorach. Kilka minut później dodzwonił się do Outer Limits. 188 Sezamie, otwórz sie Jakaś dobra dusza z drugiej strony zaofiarowała się odnaleźć Ellę. Oliver przyłapał się na bębnieniu palcami po podłokietnikach. Zmusił się do zachowania spokoju i czekał. Po chwili w słuchawce odezwał się głos Elli. - Ojejku! Tak, słucham? - Mówi Oliver Rain. - Nie zalewasz? Oliver Rain? - Szukam Annie. Zostawiła mi kartkę, że coś się wydarzyło w sklepie, ale nie napisała, o co chodzi. Jestem ciekawy, czy pani coś o tym wie, panno Press-wood. - Och, tak! Chyba pojechała za swoim słoniem. - Za jakim słoniem? - zapytał bardzo grzecznie Oliver. Stłumił nagłą chęć zazgrzytania zębami. - Taki brzydki, ze szkarłatnymi pazurami. Ten sam, który usiłowała panu wtrynić jakiś czas temu. Bardzo się zdenerwowała, że Raphaela w ostatniej chwili zmieniła zdanie i wzięła słonia zamiast karuzeli. - Kto to jest Raphaela i dokąd ona zabrała tego słonia? - zapytał i pomyślał, że to wymaga większej cierpliwości niż rozmnażanie paproci. - Raphaela jest projektantką wnętrz. Wzięła słonia do upiększenia dekoracji wnętrz rezydencji Shore'ów na dzisiejszy benefis. - Do Paula Shore'a? - Zrobiło mu się bardzo zimno. - Tak. Raphaela przygotowuje ich dom na benefis, który ma się odbyć dziś wieczorem. Dla niej to wielkie zlecenie. Okazja całego życia. „Sezam" zyska niezłą reklamę tylko dlatego, że Raphaela użyła obiektu z naszego sklepu. Czy teraz pan rozumie? - Chcesz powiedzieć, że ten przeklęty słoń znajduje się w domu Shore'a? 189 Jayne Ann Krentz - Aha! M a m przeczucie, że Annie tam pojechała. Powiedziała, że musi znaleźć tego słonia. Nie wiem, co zamierzała, ale była zdecydowana nawet wejść na be-nefis. Tyle że ona nie może tak po prostu wyjść stamtąd ze słoniem pod pachą. Ludzie by pomyśleli, że go ukradła, a Raphaela by zwariowała. - Dziękuję - odpowiedział Oliver spokojnie. - Bardzo mi pani pomogła. - Hej! Lubię pomagać. Powinno to być moim zajęciem na cały etat. Do widzenia. - Dobranoc. - Oliver bardzo ostrożnie odłożył słuchawkę. - Bolt? - Słucham? - Zmieniłem zdanie. Nie jedziemy jeszcze do domu. Najpierw zatrzymamy się nad jeziorem Washington. - jaki adres? Rain podał mu dokładny adres. Miał go w pamięci, jakby był świeżo wyryty, chociaż minęło tyle lat od jego ostatniej wizyty w tym domu. Po zniknięciu ojca spotkał się z Shore'em tylko dwukrotnie. Podczas pierwszego niezapomnianego spotkania prosił go o przełożenie terminu spłaty pożyczki, którą zaciągnął Edward Rain. Shore odmówił. Od tej chwili ogień pierwszego upokorzenia bezustannie dręczył Olivera. Po raz kolejny Rain przybył do rezydencji nad jeziorem Washington, by zwrócić pożyczkę. Spłacenie długu okazało się możliwe po sprzedaży domu ojca na wyspie Mercer i bardzo ryzykownym zainwestowaniu każdego centa na rynku. Wspomnienie tego ryzyka ciągle mroziło mu krew w żyłach. Postawił cały majątek rodziny na swoją wiedzę botaniczną, próbując odgadnąć najbliższe plony kilku najważniejszych upraw. Opłaciło mu się to. Zbio-190 Sezamie, otwórz się ry okazały się lepsze, niż przewidywali specjaliści. Oliver zarobił fortunę praktycznie w ciągu jednej nocy. Był jednak całkiem świadomy ogromnego ryzyka, i nie podobało mu się to ani trochę. Nigdy więcej nie zagrał na zmiennym rynku materiałowym. Nie lubił liczyć na przypadkowy łut szczęścia. Preferował takie inwestycje, w których miał znaczną możliwość wpływania na bieg wydarzeń. Patrzył na kolorowe szyby i przypominał sobie wieczór, kiedy zaniósł czek do domu Paula Shore'a. Z a -skoczenie milionera podziałało na Olivera jak płachta na byka. Gdy Shore poklepał go po ramieniu i powiedział, że może zostać większym przedsiębiorcą niż jego ojciec, Raina niemal zalała krew. Na szczęście chłodne opanowanie go nie zawiodło. Oliyer zapanował nad wściekłością. Odwrócił się bez słowa i pomaszerował do drzwi. Od tego czasu nigdy nie zamienił z Shore'em ani jednego słowa. Kiedy limuzyna podjechała przed elegancką rezydencję nad jeziorem Washington, Rainem targała złość i głębokie, bolesne poczucie zdrady. Annie weszła do domu Paula Shore'a. Zacisnął pięści. Jego żona znajduje się w domu śmiertelnego wroga. Wejście na benefis nie było proste. Annie, ubrana w pierwszą lepszą czarną suknię znalezioną w szafie, niemal nie zdołała sforsować młodego blondyna w smokingu, który pilnował frontowych drzwi. - Nie mam zaproszenia - wyjaśniała chyba po raz trzeci - ale zapewniam pana, że mam poważny powód, by wejść do środka. Jeśli to konieczne, mogę wszystko wytłumaczyć komukolwiek z domowników. 191 Jayne Ann Krentz Młody człowiek o wyglądzie bezrobotnego modela zmarszczył tylko piękne brwi. - Bardzo mi przykro, proszę pani - powiedział -ale obawiam się, że pani Shore jest w tej chwili zajęta. Annie stwierdziła, że nie ma już nic do stracenia. - Powiedz uprzejmie swojej pani, że przy drzwiach frontowych czeka pani Rain, żona Olivera Raina. - Kto? - Pani Rain. Młody człowiek przejrzał kartkę. - Obawiam się, że takiego nazwiska nie ma wśród zaproszonych gości. - Wiem o tym. Usiłuję przecież powiedzieć... - Annie! Co ty tutaj robisz? Annie spojrzała za plecy terroryzującego ją męskiego modela i zobaczyła w drzwiach Valerie w oszałamiająco wydekoltowanej srebrnej sukni wieczorowej. Przy niej stał przystojny mężczyzna z czarnymi włosami i poważnymi oczami. Był ubrany w przepisową czerń i biel. - Cieszę się, że cię widzę, Val. - Annie ominęła blondyna w smokingu. - Słuchaj, czy mogę z tobą porozmawiać przez sekundę? Muszę wejść do środka. Tam jest słoń... - Słoń? - Valerie zaniemówiła ze zdziwienia. - To nieważne. Najpierw poznaj Carsona. - Uśmiechnęła się niepewnie i wskazała mężczyznę o poważnych oczach, który stał obok niej. - Carson, to jest żona mojego brata, Annie. - Miło mi panią poznać. - Młody Shore ujął jej rękę i zdecydowanie uścisnął. - Proszę do środka. Zaraz powiadomię rodziców. Jestem pewien, że będą zachwyceni. - Dziękuję. - Annie pobiegła w górę po schodach. - 192 Sezamie, otwórz się Nie ma potrzeby nikogo powiadamiać. Chcę tylko znaleźć mojego słonia. - O co chodzi? Jakiego słonia? - Valerie wpatrywała się w bratową ze zdziwieniem. - Czy Oliver wie, że jesteś tutaj? - To trudno wyjaśnić - odrzekła pani Rain - ale gdzieś tutaj jest słoń ze szkarłatnymi pazurami. Pochodzi z mojego sklepu. Projektantka, która urządzała wnętrza pańskich rodziców na dzisiejszy wieczór, wzięła go bez porozumienia ze mną. Włożyłam coś bardzo ważnego do skrytki w podstawie figurki. A Oli-ver... nie, nie wie, że jestem tutaj. - Pąsowe pazury, co? - Carson się uśmiechnął. -Chyba go widziałem w solarium. - Co za ulga. - Annie posłała mu spojrzenie pełne wdzięczności. - Czy może mnie pan tam zaprowadzić? - Naturalnie. Proszę tędy. - Carson odwrócił się i zaczął torować drogę wśród tłumu gości. - Ale proszę sobie nie wyobrażać, że wypuszczę panią bez przedstawienia moim rodzicom. Mama by mnie udusiła, gdybym pani jej nie przedstawił. Valerie strwożona popatrzyła na Annie. - A co z Oliverem? - A co ma być? O ile wiem, j e s z c z e nie wrócił z K a -lifornii. Przedłużył pobyt. Annie z ciekawością przyglądała się zatłoczonym salonom. - Piękny dom. Nie były to właściwe słowa. Dom Shore'a był pałacem w każdym calu. Pokoje elegancko harmonizowały z wysokimi sufitami i nie kończącymi się, wypolerowanymi na lustro parkietami. Długie rzędy przeszklonych drzwi ukazywały zapierającą dech w piersiach panoramę jeziora. 193 Jayne Ann Krentz - Ten dom jest własnością rodziny od czterech pokoleń - wyjaśniła cicho Valerie. - B y ł wybudowany przez jego pradziadka. - On i pradziadek Valerie byli wspólnikami w transporcie morskim - dodał Carson przez ramię. Annie spojrzała zaskoczona na szwagierkę. - Nie wiedziałam, że powiązania między waszymi rodzinami sięgają aż tak dawnych czasów. - Rodziny Rainów i Shore'ów prowadziły wspólne interesy od lat - dodał. - Wrogość jest nowej daty. Ja i V a l mamy nadzieję to zakończyć. - To nie będzie takie proste, jak się to Carsonowi wydaje. - Valerie zacisnęła usta. - Nie zna mojego brata. - Zobaczymy - odpowiedział. Chwilę później wszyscy troje znaleźli się w długim, białym pomieszczeniu wypełnionym najróżniejszymi przedmiotami ze szkła. Annie od razu się zorientowała, że Raphaela dobrze zrealizowała swój plan stworzenia świata fantazji. Kolorowe markizy i wypchane ponad miarę wielkie poduszki stwarzały wrażenie bujnej, egzotycznej dekoracji. Na środku pokoju szumiała fontanna z szampana, otoczona palmami z brązu. Słoń stał spokojnie przy fontannie. - Tutaj - powiedziała Annie z ulgą. Podeszła do emaliowanego zwierzęcia. Valerie i Carson też się zatrzymali. - Dlaczego ten słoń jest taki ważny? - zapytała Valerie. Annie nachyliła się i nacisnęła jeden z pąsowych pazurów. - To nie słoń jest ważny. Istotne jest coś, co w nim schowałam. Skrytka szczęknęła i otworzyła się. Annie z ulgą 194 Sezamie, otwórz się ujrzała małą dyskietkę. Zabrała ją i schowała do torebki. - Wygląda na dyskietkę komputerową - zauważył Carson. - Zgadza się. - Annie odpowiedziała z uśmiechem. -Teraz proszę sobie trzymać słonia nawet i przez całą noc. Odzyskałam to, co chciałam. - Przerwała nagle zdając sobie sprawę, że mówi zbyt głośno, mimo że było raczej gwarno. Nagle cały tłum się uciszył i opanowało ją straszne przeczucie. Tak jak wszyscy w solarium, spojrzała na wejście. Stał tam Oliver, ciemny Bóg Zemsty, ubrany w garnitur i krawat. Szybko odnalazł Annie wzrokiem. Ruszył do przodu, przechodząc przez tłum z zimną obojętnością na wszystko, co się działo wokół niego. Gwar głosów podniósł się znowu do normalnego poziomu, ale można było w nim wyczuć ciekawość i oczekiwanie. - Jeżeli urządzi scenę, to umrę. - Twarz Valerie wyglądała jak z lodu. Usta miała zaciśnięte w wąską kreskę, a oczy pełne strachu. - Przysięgam na Boga, że umrę. - Uspokój się - powiedziała Annie. - Oliver nie będzie urządzał scen. Znalazł się tutaj prawdopodobnie z mojego powodu. Wyjaśnię wszystko, i na tym będzie koniec. - Straciłaś rozum - odrzekła Valerie. - Wszyscy za to zapłacimy, ale nie dbam o to. To moje życie i mam zamiar je spędzić, jak uważam za stosowne. - Zuch dziewczyna! Tak trzymaj! To moja rada. -Annie poklepała ją po ramieniu dodając odwagi. - To jest, przypuszczam, mój przyszły szwagier. -Carson przyglądał się uważnie, jak Oliver przeciska się przez tłum gości. - Przypomnijcie mi, żebym nie wchodził mu w drogę. 195 Jayne Ann Krentz - Nie jest taki zły. Jego uśmiech jest dużo groźniejszy niż zęby - dodała szybko Annie. - Skoro ty tak mówisz... - Młody Shore nie wyglądał na przekonanego. Annie uznała, że najwyższy czas przejąć kontrolę nad biegiem wypadków. Wyczuwała oczekiwanie zgromadzonego tłumu i przypomniała sobie, że Oli-ver nie jest trudny, dopóki nie postanowi takim być. Uśmiechając się wyszła mu na spotkanie. - O, jesteś, Oliverze! - Podeszła do niego. - Jestem szczęśliwa, że udało ci się dojechać. Obawiałam się, że nie zdążysz wrócić. - Co ty tutaj robisz, Annie? - zapytał zatrzymując się. Wzięła go pod ramię, wspięła się na palce i pocałowała w policzek, co wyglądało według niej na typowe powitanie męża. - Opanuj się - szepnęła mu do ucha. - Obiecuję ci wszystko wyjaśnić. Przez krótką chwilę zanosiło się na to, że Rain zignoruje jej prośbę. Zimna wściekłość wypełniała jego jeszcze zimniejsze oczy. - Bezwzględnie musisz mi to wytłumaczyć - odpowiedział nad wyraz delikatnie. Jego ręka owinęła się wokół ramienia żony, co dla stojących obok musiało wyglądać na gest uczucia. A n -nie jednak czuła się tak, jakby się znalazła w stalowej pułapce. Nie zadawał jej bólu, lecz łatwiej by się nauczyła fruwać, niż zdołała uwolnić. Uśmiechnęła się robiąc dobrą minę do złej gry, a Oliver poprowadził ją do miejsca, w którym stała Valerie z Carsonem. Zdając sobie sprawę, że Rain zamierza porozmawiać, Annie podjęła kolejną próbę rozładowania napięcia. - Oliverze! Chyba nie znasz jeszcze chłopca Vale- 196 Sezamie, otwórz się rie, Carsona Shore'a? - zapytała pogodnie. - Carson, to jest Oliver Rain, brat Valerie. Carson uśmiechnął się grzecznie, ale oczy nadal miał czujne. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Młody Sho-re wyciągnął rękę na powitanie. Valerie stojąca obok niego, z mieszaniną odwagi i niepokoju w oczach, sprawiała wrażenie, jakby patrzyła na pluton egzekucyjny. Widząc, że Oliver nie przejawia chęci podania Carsonowi ręki, Annie zrezygnowała z ostrożności i wycelowała obcas swojego pantofla w czubek buta męża. Lekkie, ale zauważalne drgnięcie przebiegło przez ciało Olivera. Spojrzał groźnie na żonę i, ku jej ogromnej uldze, wyciągnął rękę do Carsona. - Znam twojego ojca - powiedział enigmatycznie, trzymając dłoń młodego Shore'a tak krótko, jakby parzyła. - Słyszałem o tym. - Carson objął Valerie gestem posiadacza. - Mam nadzieję, że nie będziesz mnie utożsamiał z moim ojcem. Valerie przysunęła się bliżej do narzeczonego, patrząc na wszystkich pustym wzrokiem. Annie znowu postanowiła zredukować napięcie. - Oliver jest bardzo otwarty. - Uśmiechnęła się. -Nigdy nie podejmuje pochopnych decyzji. Oczy Raina przebiegły po uśmiechniętej twarzy żony. - Właśnie. Zanim podejmę decyzję, zbieram tyle informacji, ile to możliwe, ale czasami odkrywam, że popełniłem błąd. Wtedy natychmiast zmieniam decyzję. Annie wzięła to oświadczenie za dobrą monetę. - Wiem, kochanie. Dlatego odnosisz tyle cudow- 197 Jayne Ann Krentz nych sukcesów. Przy okazji, rozmawiałam z Valerie o nowej wystawie sztuki prekolumbijskiej, którą przygotowuje w muzeum Eckerta. Pójdziemy na otwarcie? - Naprawdę masz na to ochotę? - Naturalnie. Nie ma sensu wspomagać finansowo muzeum, jeżeli nie uczestniczy się w zamkniętych pokazach. A teraz pożegnajmy się z Carsonem i twoją siostrą. Wiem, że miałeś wyczerpującą podróż i musisz być zmęczony. Jedźmy do domu na przyjemną, odprężającą kolację. Mam ci tyle do powiedzenia. - Ja też mam ci co nieco do przekazania - odrzekł i popatrzył na Valerie. - Dobranoc, Val. - Dobranoc, Oliverze - odpowiedziała sztywno. W jej wzroku odmalowała się lekka ulga, jakby się zorientowała, że egzekucja została odroczona. Przynajmniej o jedną noc. Zerknęła na szwagierkę z niepokojem. - Zobaczymy się później. - Dobrze! - Annie spojrzała na Carsona. - Dziękuję za pomoc w odnalezieniu słonia. - Do usług - odrzekł nie spuszczając wzroku z Oli-vera. - Chodźmy już do domu. - Rain zacisnął dłoń na ramieniu żony i skierował ją do wyjścia z solarium. W tym momencie otworzyły się drzwi i weszła dobrze ubrana, dystyngowana para. Mężczyzna był pod siedemdziesiątkę. Nosił się trochę sztywno, po wojskowemu, dlatego też wyglądał na wyższego, niż był w rzeczywistości. Obwódka siwych włosów została przycięta niemal przy skórze głowy. Miał haczykowaty nos i głębokie bruzdy pod policzkami. Kobieta była szczupła i ładna. Nie przekroczyła 198 Sezamie, otwórz się prawdopodobnie sześćdziesiątki. Skóra wokół jej ust i oczu nie miała żadnych zmarszczek typowych dla kobiet w jej wieku. Siwe, faliste włosy miała upięte gładko z tyłu głowy. Po sposobie, w jaki para poruszała się wśród gości, kłaniając się i wymieniając zdawkowe uprzejmości, Annie domyśliła się, że są to państwo Shore. - Zanim popróbujesz powtórnie sztuczki z obcasem - powiedział cicho Oliver - lepiej będzie, jak zrozumiesz, że nie zamierzam witać się z tym sukinsynem. - Ależ Oliverze! Dlaczego jesteś taki niegrzeczny. - Przyjmij małą radę. Nie kuś więcej losu. Na dzisiaj wystarczy. Stąpasz po bardzo kruchym lodzie. -Zdecydowanie pociągnął ją do wyjścia. Tłum rozdzielił się, zostawiając Annie i Olivera naprzeciwko gospodarzy. Rain nie zwolnił ani się nie zawahał. Parł do przodu jak rekin. Annie przestraszyła się. Te dwie pary musiały się ze sobą niechybnie zderzyć, chyba że jedna z nich zmieniłaby kierunek lub ustąpiła na bok. Paul Shore zobaczył Olivera i Annie podążających do wyjścia. Wyraz zdziwienia przemknął mu przez twarz. Pani Shore uśmiechnęła się uprzejmie, jakby poznała Olivera. Nagle jej oczy się rozszerzyły i uśmiech stał się jakiś niepewny. Spłoszona zerknęła na Annie, jakby poszukiwała pomocy. - Cześć, Rain - powiedział sztywno Paul Shore do zbliżającego się OUvera. - Nie wiedziałem, że przyjdziesz na benefis. Rain nic nie odpowiedział. Kontynuował marsz do drzwi, jakby ten człowiek w ogóle nie istniał. Annie czuła zafascynowany wzrok ludzi przyglądających się tej scenie. 199 Jayne Ann Krentz Pani Shore podjęła szlachetną próbę rozładowania sytuacji. - Cieszymy się ze spotkania z twoją siostrą. Taka miła dziewczyna. Słyszałam, że niedawno się ożeniłeś? Oliver nie odpowiedział. Kierował się do wyjścia z prymitywną koncentracją drapieżnika podchodzącego do ofiary. Annie miała już tego dosyć. Ciotka Madeline ciągle powtarzała, że dobre maniery to jedyna rzecz, która odróżnia cywilizację od prymitywizmu. Stanęła zapierając się obcasami w podłogę i hamując męża. Pomruk zaciekawienia przeszedł przez tłum gości. - Dobry wieczór, pani Shore. Jestem Annie Rain. Bardzo mi przyjemnie panią poznać. Piękne przyjęcie. Przykro mi, ale nie możemy dłużej zostać. Tak się niefortunnie składa. - Tak, oczywiście. Rozumiem. - Pani Shore była niewymownie wdzięczna za uratowanie konwenansów. Spojrzała szybko na Olivera. - To bardzo uprzejme z twojej strony, że wpadłeś do nas. - Tyle czasu upłynęło, Rain - dodał gburowato Paul Shore. - Za mało - odpowiedział Oliver tak cicho, że mogła to usłyszeć tylko ich czwórka. Twarz Shore'a poczerwieniała jak burak. - Wygląda na to, że twoja siostra i mój syn zbliżyli się ostatnio do siebie. Może powinniśmy porozmawiać? Dla ich dobra. - Może masz rację. - Rain patrzył na niego bez jakiegokolwiek śladu emocji na twarzy. - Zadzwoń do mojej sekretarki. Uzgodnimy spotkanie. Oczy Shore'a na krótko rozbłysły, gdy usłyszał, że ma się skontaktować z sekretarką, ale przemilczał to. 200 Sezamie, otwórz się - Dobrze. Oliver schylił głowę z zimną gracją, ścisnął rękę Annie i wyciągnął ją z salonu. Bolt czekał przy limuzynie na długim podjeździe. Oliver zatrzymał się na moment, by z nim porozmawiać. - Zabierz samochód do garażu - powiedział. - Ja zawiozę Annie do domu. Nie będziesz potrzebny przez resztę wieczoru. - Tak, proszę pana. - Bolt zerknął na panią Rain, ale to spojrzenie nic Annie nie mówiło. Odwrócił się i usiadł za kierownicą limuzyny. Rain poprowadził żonę do jej czerwonego sportowego samochodu, który parkował na ulicy. - Daj mi kluczyki. Annie wyłowiła je z torebki. - Ja mam prowadzić? - spytała. - Nie. - Nie wiedziałam, że umiesz prowadzić - powiedziała, z trudem nadążając za krokiem męża. Gdy Oli-ver rzucił jej ostre spojrzenie, dodała pospiesznie: -Myślałam, że zawsze cię wozi Bolt. - Umiem prowadzić. Po co bym trzymał dwa samochody w garażu? Annie przypomniała sobie, że obok limuzyny zawsze stał zaparkowany jakiś Mercedes. - Ale nigdy nie jeździsz. - Przecież nie mieszkasz ze mną wystarczająco długo, by stwierdzić, czy jeżdżę czy nie. - Masz rację. Słuchaj, Oliver, chciałam ci podziękować, że zachowałeś się w zasadzie przyzwoicie. Wiem, jakie to było trudne dla ciebie. - Wiesz? - Tak. Mam nadzieję, że docenisz wdzięczność Yalerie. Jest szczególnie wdzięczna, że nie znokau- 201 \ Jayne Ann Krentz towałeś Carsona i nie obróciłeś w perzynę całej rezydencji. Powiedziałam jej, że nie urządzisz żadnej sceny. - Nic mnie nie obchodzi wdzięczność Valerie. Z nią policzę się później. Chciałbym natomiast wiedzieć, skąd ty się tam wzięłaś. - To długa historia. - No to się streszczaj. Zamrugała nerwowo. Oliver zatrzymał się przed samochodem i otworzył drzwi. - Jesteś wściekły? - Jeszcze się pytasz? - Przytrzymał drzwi, by mogła wsiąść. - Z tobą to nigdy nic nie wiadomo. - Annie wśliznęła się na przednie siedzenie. - Widzę, że ubrałaś się jak na prawdziwy bal -powiedział zatrzaskując drzwi. Przebiegł wzrokiem wzdłuż jej długich nóg wystających spod krótkiej sukni. Annie zapięła pas i sięgnęła do torebki. Rain przeszedł na drugą stronę samochodu i usiadł obok żony. - Chciałeś krótkiego wyjaśnienia, co tutaj robiłam -powiedziała i potrząsnęła przed njm dyskietką. - To jest wyjaśnienie. - Co to jest? - Oliver zesztywniał. - Przeczytaj - rzuciła Annie. - Daniel zostawił to dla mnie? - zapytał zdumiony. - Tak. To bardzo dziwne, nie uważasz? - Bardzo. - Oliver zapalił silnik i wyprowadził samochód na drogę. - Ale co to ma wspólnego z twoją wizytą w domu Shore'ów? - Ukryłam dyskietkę w schowku słonia. - Westchnęła niecierpliwie. - Pamiętasz maleńki schowek w podstawie? 202 Sezamie, otwórz się - Pamiętam. - Kiedy wyszłam do klienta dziś po południu, moja przyjaciółka, projektantka wnętrz, która zajmowała się udekorowaniem posiadłości Shore'a na benefis, zabrała słonia. Godzinę temu odkryłam brak figurki. Wściekłam się. Dzięki Bogu, była tam Valerie z Car-sonem. - Dlaczego? - Nie udałoby mi się wejść do środka, gdyby nie oni. Facet przy drzwiach mówił w kółko, że mnie nie ma na swojej liście. - Próbowałaś powiedzieć, że jesteś moją żoną? -Spojrzał na nią znad kierownicy. - Mam dla ciebie wiadomość, Oliverze. Nie każdy w tym mieście trzęsie się ze strachu na dźwięk twojego nazwiska. Myślę, że facet przy drzwiach u Shore'a w ogóle o tobie nie słyszał. - Słyszał, słyszał - powiedział. - Skąd wiesz? - Bo wszedłem bez problemu. - Jak ci się udało ominąć go w drzwiach? - Nie próbowałem go omijać. Wszedłem na schody i ustąpił mi z drogi. - Och! - Annie-zmarszczyła brwi. - Widzę, że ten sposób lepiej funkcjonuje w twoim przypadku niż w moim. Brakuje mi chyba onieśmielającej siły czy czegoś takiego. Wydaje mi się, że nie wyglądam na panią Rain. - Wyglądasz dokładnie tak, jak powinna wyglądać moja żona - mruknął. - Miło, że tak uważasz. Wracając do rzeczy, taka jest moja wersja. Uwierzyłeś w nią, czy mam chodzić po rozżarzonych węglach, żeby udowodnić, że mówię prawdę? - Wierzę ci. - Oliver nie miał innego wyjścia. - Ta 203 Jayne Ann Krentz historia jest zbyt nieprawdopodobna, żeby ją sobie wymyślić. - To jest jedna z rzeczy, za które cię lubię. - Annie uśmiechnęła się błogo. - Głęboko w środku jesteś bardzo dobrym człowiekiem. Nawet rozsądnym. Trudno zrozumieć, dlaczego wszyscy, nawet twoja własna rodzina, mieli o tobie takie mylne mniemanie przez całe lata. - Może jestem po prostu ofiarą długiego łańcucha nieszczęsnych nieporozumień - zasugerował ponuro. Rozdział dwunasty Oliver poczuł się bardzo lekko. Ulga była tak wielka, że uczucie lekkości zamieniło się w euforię. Rzecz jasna, Annie miała całkiem rozsądne powody znalezienia się w domu jego wroga. Mógł się tego spodziewać. Zatopił zęby w pizzy z grzybami, którą zamówiła dla niego na kolację. Przyniesiono ją kilka minut temu. B y ł a ciągle bardzo gorąca mimo podróży windą aż na dwudzieste szóste piętro. Annie podała ją w gabinecie, obok komputera stojącego na biurku. Z naturalną gracją, którą Oliver uznał za bardzo podejrzaną w tych okolicznościach, zaprosiła Bolta, by przyłączył się do 205 Jayne Ann Krentz zaimprowizowanej kolacji. Rain nie wiedział, czy się śmiać, czy gniewać ~ Annie tak sprytnie zaaranżowała sytuację, by nie zostać z nim sam na sam. Trzymając pizzę w jednej ręce, drugą wystukał na klawiaturze komputera słowo „lód", kolejne z kilkudziesięciu haseł, których używali z Danielem przed laty. Ekran zamrugał. - Ach! - Annie wpatrywała się w komputer. - To jest to! Popatrz, coś się dzieje! Powinienem wyładować trochę wściekłości na Annie, pomyślał wpatrując się w litery na ekranie. Ciągle nie potrafił sobie wyjaśnić, dlaczego nie wykorzystał swojej samokontroli do odpowiedniego dozowania wściekłości. Z nieznanych przyczyn nie mógł z siebie wykrzesać wściekłości, która zwykle jest pomocna w takich okolicznościach. Cokolwiek Annie myślała idąc do domu Shore'a, z całą pewnością nie miała zamiaru zawieść jego zaufania. Zdenerwowała się zniknięciem dyskietki. Zda wał sobie sprawę, że lista priorytetów żony była tego dnia bardzo krótka i bez wątpienia na jej czele znajdował się Daniel. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek przywyknie do faktu, że zajmuje dopiero drugie miejsce na tej liście. Postanowił o tym nie myśleć. Przypomniał sobie, że zaakceptował taki stan rzeczy, kiedy się zgodził na to małżeństwo. - Interesujące - powiedział Bolt wpatrując się w ekran z kamienną powagą. - Wygląda jak seria notatek dotyczących Barry'ego Córka. Daty, godziny i obserwacje. - Bolt ma rację. Ten materiał dotyczy Córka. - Annie gapiła się w ekran. - Oliver, dlaczego on ci to zostawił? Rain popatrzył na nazwiska i daty na ekranie. 206 Sezamie, otwórz się - Prawdopodobnie Daniel zrozumiał, że Cork sprzedaje konkurencji tajne informacje Lyncroft Unli-mited, wszystko na to wskazuje. - Co takiego?! Nie wierzę! - A jednak to prawda. - Oliver nacisnął klawisz, by wyświetlić kolejną stronę danych, które brat Annie zebrał na temat współpracownika. - Daniel wyraźnie nabrał podejrzeń kilka tygodni przed katastrofą samolotu. - Ale dlaczego Barry sprzedawał tajemnice L y n -croft? - spytała Annie autentycznie wściekła. - To bardzo prozaiczne. - Rain spojrzał na żonę. -Chodzi o pieniądze. - Przecież Barry pracował dla Daniela. Mój brat mu wierzył. - Annie potrząsnęła głową z niedowierzaniem. - Barry był jego przyjacielem. Oliver oparł się pokusie, by wypomnieć żonie jej naiwność. Przyglądał się, jak siedzi skulona na czarnym skórzanym fotelu. Przebrała się, zanim przysłano pizzę. Mała czarna suknia, która odsłaniała tak podniecającą długość nóg, zniknęła, na jej miejscu pojawiły się dżinsy i robiony na drutach sweter, który przylegał w talii, otulał obfity biust i dokładnie uwypuklał gładkie krągłości bioder. Świeży, kwitnący, kobiecy powab zwrócił jego myśli ku paprociom. Ponownie skupił się na ekranie. - Dziwię się, że Daniel nie wyrzucił Córka natychmiast po wykryciu, co się dzieje. - Może nie był absolutnie pewien, że Barry jest winien - powiedziała Annie marszcząc brwi. - Może szukał dowodów. - Nie potrzebował żadnych dodatkowych dowodów poza tą listą nazwisk i dat. To oczywiste, że miał ich wystarczająco wiele. 207 Jayne Ann Krentz - Nie wyglądasz na zaskoczonego tymi nowinami o Barrym. - Przyglądała mu się badawczo. - Masz rację, nie jestem zaskoczony. - Na ekranie pojawiła się następna strona notatek Daniela. - Dużo z tego zgadza się z tym, co Bolt i ja odkryliśmy w ciągu ostatnich kilku dni. - Ty i Bolt wiedzieliście o tym? I nic mi nie powiedziałeś? - Chciałem ci powiedzieć, jak tylko wrócę z Kalifornii. Chciałem ci opowiedzieć całą historię przy lampce wina. Ale nie czekałaś na mnie. Jeżeli sobie przypominasz, to ja cię znalazłem. - Nie, nie możesz tak ze mną postępować - oburzyła się Annie. - Nie próbuj tłumaczyć swej tajemniczości, używając tak patetycznej wymówki. Musiałeś mieć mocne podejrzenia, zanim w ogóle wyjechałeś do Kalifornii. - Dowiedziałem się o tym w drodze na lotnisko. Bolt mi o tym powiedział. - Kazałeś Boltowi sprawdzić Córka? - Annie spioru-nowała służącego wzrokiem. On jednak nie odrywał oczu od ekranu komputera. - Bez porozumienia ze mną? - Kazałem Boltowi sprawdzić firmę Featly & Moss -wyjaśnił Oliver cierpliwie. - Podczas zbierania informacji natknął się na zdumiewające sprawy związane z ostatnią podróżą Córka do Kalifornii. Barry odbył kilka bardzo interesujących spotkań w motelach z ważnymi ludźmi reprezentującymi konkurentów Lyncroft Unlimited. - Powinnam być lepiej poinformowana - oświadczyła, wyraźnie wyprowadzona z równowagi. - 1 właśnie jesteś informowana - powiedział Oiiver z naciskiem. Zmrużyła oczy i przyjrzała mu się badawczo. 208 Sezamie, otwórz się - To następny przykład twojej nieumiejętności porozumiewania się. Co więcej, tym razem wydaje mi się, że zachowujesz się tak rozmyślnie. - Annie, bądź rozsądna. Sam się dopiero dowiedziałem o Corku. - Coś musiałeś wiedzieć, jak dzwoniłeś do mnie - Nie chciałem mówić o tym przez telefon. - Powiedziałam ci, że chcę być informowana o wszystkich ważnych sprawach dotyczących firmy Daniela! - Tak, wiem. Jego cenna firma jest ważniejsza od całego świata, prawda? Wiem, jaka mnie przypadła rola. Mam uratować Lyncroft. Uwierz mi, robię wszystko co w mojej mocy. - Oliverze, nie zarzucam ci, że nie robisz wszystkiego co możliwe. Tylko czasami brak ci komunikatywności. - Powiedziałem ci na początku, że musisz mi zaufać - przypomniał. Annie spojrzała z zakłopotaniem na Bolta, który ze stoickim spokojem ignorował sprzeczkę. - Porozmawiamy o tym innym razem - mruknęła. - Zgoda. Wprowadzimy to do porządku dnia następnego spotkania. A dzisiaj mamy jeszcze niemało punktów. - Niech mnie pan nie próbuje zastraszyć, panie Rain. To się panu nie uda. - Skoro tak mówisz... - OHver skupił się nad ekranem. - Tutaj mamy datę tylko o tydzień wcześniejszą od zniknięcia Daniela. Widać zmiany w schemacie. Podejrzewam, że Cork nawiązał nowy kontakt w Seattle. O ile mogę powiedzieć, nie dotyczy to facetów z Kalifornii. To jest nowa 209 Jayne Ann Krentz sprawa, która dość brzydko pachnie. Wchodzi w grę coś więcej niż tylko drobne, rutynowe szpiegostwo przemysłowe. Cork jest bardziej zdenerwowany niż kilka tygodni temu. W grę wchodzą większe pieniądze. Mnóstwo. Sprawdziłem jego konto. Płacę mu nieźle, ale nie aż tak dobrze. Mogę sukinsyna wyrzucić natychmiast i skończyć z tym, ale wolę dowiedzieć się czegoś więcej o nowych układach, zanim go załatwię. Rain, jeżeli czytasz to dlatego, że Annie znalazła dyskietkę i poprosiła cię o pomoc, oznacza to, że z takich czy innych powodów nie ma mnie na scenie. Nie wiem, co ci powiedzieć, ponieważ nie znalazłem nic więcej ani o działaniach Córka, ani o sumach pieniędzy, które zachomikował. Podejrzenia stają się poważniejsze, niż myślałem na początku. Wiemy obydwaj, jak sprawy stają się niebezpieczne, gdy w grę wchodzą duże pieniądze. Jeżeli Annie przyjdzie do Ciebie, pamiętaj, że trzymam Cię za słowo, które mi dałeś przed pięcioma laty. Zaopiekuj się nią i Joanną, a wtedy będziemy kwita. Zgoda? Przy okazji, trzymaj Annie z dala od tej sprawy. O ile ją znam, podejmie w pojedynkę żeńską krucjatę w imię prawdy i sprawiedliwości. Ty pewnie zechcesz załatwić sprawę swoimi metodami, a ona może ich nie zaakceptować. Annie odwróciła się w fotelu twarzą do Olivera. - Co, do diabła, Daniel miał na myśli pisząc te ostatnie zdania? Czego dotyczy przyrzeczenie, które mu dałeś pięć lat temu? Co mu przyrzekłeś i dlaczego? Oliver zgasił ekran. Ostre światło z lampy halogenowej tworzyło jasny krąg na biurku, pozostawiając resztę pokoju w głębokim cieniu. - Opowiem ci historię sprzed pięciu lat. - Podniósł kolejny kawałek pizzy i zawiesił na chwilę głos. 210 Sezamie, otwórz się - Czy to się wiąże z tym handlarzem karabinów? Gretchen, Grissolm, czy coś takiego? - Gresham. - Ugryzł kawałek pizzy szybując w myślach do magazynu na wyspie. - Powiedziałem wtedy twojemu bratu, że jestem jego dłużnikiem za wykrycie operacji i pomoc w jej zastopowaniu. Powiedziałem mu, że wątpię, bym kiedykolwiek mógł zwrócić ten dług, ale jeżeli będzie taka potrzeba, niech mi da znać. - No tak. - Patrzyła na niego wymownie przez kilka chwil i skuliła się w fotelu. - Skoro już Daniel uważa, że ty tutaj rządzisz - dobierała słowa bardzo ostrożnie - powiedz, co proponujesz. Co mamy dalej robić? Oliverowi nie spodobał się wyraz jej oczu. - Annie, twój brat nie pisze wcale, że ci nie ufa. - Myślisz, że o tym nie wiem? Ale jest pewien, że nie potrafię tego załatwić po swojemu. - Dlaczego miałby myśleć, że potrafisz? - zapytał chłodno Oliver. - Nie masz więcej doświadczenia w sprawie szpiegostwa przemysłowego niż w zarządzaniu tak dużą firmą jak Lyncroft Unlimited. Podjęłaś prawidłową decyzję powierzając te sprawy w moje ręce. - Czyżby? - Zagryzła dolną wargę. - Czasami sprawy stają się skrajnie skomplikowane. - Wiem, że jesteś zdenerwowana, ale nie ma czasu na wielokrotne roztrząsanie tego problemu. - Wiem - powiedziała, patrząc na niego spod rzęs. - Siedzimy w tym oboje po uszy, prawda? - Tak. - Był ciekawy, co Annie ma na myśli. Może zaczynała żałować pospiesznego małżeństwa? - A więc co zrobimy z Barrym Corkiem? - zapytała bez ogródek. - Wyrzucimy go? - Chyba nie. Jeszcze nie teraz. - Oliver zerknął na Bolta. - Zawsze przed podjęciem decyzji lepiej do- 211 Jayne Ann Krentz kładniej poznać wroga. Zrobimy tak, jak pisze twój brat. Damy Corkowi wystarczająco długi sznur, żeby się sam powiesił, a w tym czasie może się zorientujemy, dla kogo pracuje. Ta informacja może się okazać pożyteczna. Annie przesunęła ręką po włosach robiąc jeszcze większy bałagan wśród swych loków. - Trudno myśleć o Barrym jak o wrogu. - Nie masz zbyt wielu doświadczeń w postępowaniu z wrogami. - Wiesz co, Oliverze? - Spojrzała na niego z ukosa. - Czasami wydaje mi się, że wiem, dlaczego tak denerwujesz ludzi. - Ale ciebie nie denerwuję, Annie? - Nie. - W tym jednym słowie zawarta była wyraźna dawka przekory. Rain spojrzał na Bolta i wzrokiem wskazał mu drzwi. Annie po minucie zaczęła odczuwać niepokój. Zmieniła pozycję zakładając nogę na nogę. Paznokciami zaczęła wybijać nieregularny rytm na poręczy fotela. W końcu, z głośnym westchnieniem, zerwała się na równe nogi i pobiegła w poprzek pokoju do skalnego ogródka. - Przypuszczam, że zleciłeś robotowi śledzenie Barry'ego? - zapytała stojąc plecami do Olivera. - On jest dobry w tych sprawach. - Chyba udoskonalił swoje metody od czasu, gdy pracuje dla ciebie? - Głos Annie się załamywał. - Ma dużo pracy z twoją rodziną i jeszcze musi mieć oko na konkurentów Lyncroft Unlimited. Oliver nagle zrozumiał, jakim torem podążyły myśli w inteligentnej i zupełnie nieobliczalnej główce żony. - Nie kazałem Bokowi cię śledzić podczas mojego wyjazdu do Kalifornii. 212 Sezamie, otwórz się - Oczywiście. Po prostu wiedziałeś, gdzie mnie szukać? - Bolt nie chodził za tobą, kiedy mnie nie było. Znalazłem cię dzwoniąc do Elli, sprzedawczyni w twoim sklepie. Przypuszczała, że pobiegłaś za słoniem. - Naprawdę? - Annie spojrzała w jego stronę poszukując go wzrokiem w ciemnościach. Patrzyła dłuższy czas i wtedy coś się w niej rozluźniło. - W i e -rzę ci. - Znów się odwróciła i zajrzała do skalnego ogródka. - Czy coś jest nie tak, Annie? - Wszystko. Najbardziej się martwię o Daniela. M y -ślałam, że temu podołam, że utrzymam wszystko w nie naruszonym stanie do jego powrotu. OHver kontemplował zgaszony ekran komputera. - Myślałaś, że wychodząc za mąż podejmujesz wystarczające działania, by ochronić firmę Daniela i jego dziecko. - Właśnie. A teraz wyłazi ta afera z Barrym. - Wskazała ręką na komputer. - Za tym kryje się coś poważniejszego, niż myśleliśmy. - Możliwe. - Co to znaczy „możliwe"? - Annie popsuła czubkiem buta precyzyjnie wygrabione linie na perłowym piasku. - Notatki Daniela rzucają zupełnie nowe światło na jego zniknięcie. - Niekoniecznie. Nie wiemy, czy istnieje jakikolwiek związek pomiędzy małym szpiegostwem Córka a katastrofą samolotu. Wydaje mi się to mało prawdopodobne. - Dlaczego? - Annie miała nadzieję, że odpowiedź Olivera rozwieje jej podejrzenia. Oliver wzruszył ramionami. 213 Jayne Ann Krentz - Szpiegostwo przemysłowe jest przestępstwem dokonywanym w białych rękawiczkach. Rzadko kończy się morderstwem. Właśnie to cię najbardziej przeraża. Myślisz o takiej możliwości, że Daniel został zamordowany? Wzdrygnęła się. - Tej możliwości nawet nie brałam pod uwagę, dopóki nie zobaczyłam, co jest na tej dyskietce. - Tacy jak Barry Cork zazwyczaj nie są mordercami. - Skąd ta pewność? Oliver wstał i podszedł do żony. - Uwierz mi, Annie. Cork jest kłamcą i złodziejem, ale chyba nie jest mordercą. - Boże! Mam nadzieję, że się nie mylisz. - Odwróciła się i spojrzała mu w oczy. Łzy błyszczały jej na rzęsach. - Ale Daniel nie był tego pewny, skoro zostawił nam tę dyskietkę? - Na to wygląda. - Musiał zwietrzyć jakieś niebezpieczeństwo. Dlatego też prosił ciebie, żebyś się zaopiekował mną i Joanną, jeżeli coś mu się przydarzy. - No właśnie. - Co właśnie? - Annie przetarła wierzchem dłoni załzawione oczy. - Robię co w mojej mocy. - Jesteś dobrym przyjacielem - szepnęła. - Daniel powiedział, że taki będziesz. Mówił, że jesteś niebezpieczny, ale można ci ufać. Oliver dotknął delikatnie jej policzka. - Ty i ja jesteśmy teraz czymś więcej niż przyjaciółmi. Jesteśmy kochankami, którym przydarzyło się pobrać. 214 - Mnie też tak się wydaje - odpowiedziała ze smutkiem. Sezamie, otwórz się - Ja to wiem. - Pochylił głowę i musną) jej usta delikatnym pocałunkiem, próbując wywołać w Annie spontaniczny i przepiękny odruch oddania. - Co my robimy? - zapytała zarzucając mu ręce na szyję i przytulając się z całych sił. Czuł, jak jej łzy moczą mu koszulę. Łzy dla Daniela, pomyślał. Zastanawiał się, czy Annie kiedykolwiek by płakała za mężem. I to za mężem, który został jej kochankiem. - Wszystko się dobrze ułoży - wymruczał w plątaninę jej włosów. - Wszystkim się zajmę. - Tak jak to zawsze robisz? - Usłyszał jej przytłumiony śmiech. Ukryła twarz na jego piersi. - Tylko postaraj się mnie tak nie denerwować podczas tego zajmowania się wszystkim. - Ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, to denerwować cię. - Uśmiechnął się. Wziął ją na ręce i ruszył do drzwi. Annie przytuliła się do niego zamykając oczy. Zaniósł ją do sypialni. Nie protestowała, aż położył ją na łóżku, i dopiero wtedy nagle usiadła. Podniosła rękę na znak protestu. - Och! Nie możesz! Przestań! - Coś się stało, Annie? - Poczuł, jakby zimno przeszyło mu ciało. Po raz pierwszy w krótkiej historii ich małżeństwa nie stała się bezwolna natychmiast po pocałunku. - Myślę, że się stało. - Przyglądała mu się badaw-czo.-Coś w rodzaju... - Ile już się opóźnia? - Uśmiechnął się. - Annie, to nie jest żaden problem. - Nie, to nie to. Coś innego. - Powiedz mi - rozkazał delikatnie i usiadł na brzegu łóżka. Uciekła w najdalszy kąt łoża i wstała patrząc na niego. 215 Jayne Ann Krentz - Czy zauważyłeś, że chcesz rządzić, zawsze i wszędzie, nawet w sypialni? - Nie miałem pojęcia, że zgłaszasz jakieś skargi. -Wstał z łóżka i przyglądał się jej uważnie. - Myślę, że powinniśmy popróbować czegoś, co dyplomaci nazywają przesunięciem równowagi sił. Patrzył na nią nic nie rozumiejąc. - Annie, czy usiłujesz mi coś powiedzieć? Posłała mu śmiały uśmiech, który zawierał nutkę niepewności. - Powiedz mi, czy obawiałbyś się, gdybym sama poprowadziła pewne sprawy przez jakiś czas? Poczuł, jak zalewa go ulga pełna nadziei. Zrozumiał, że Annie nie chce go odepchnąć. - Nie boję się ciebie. - Udowodnij to. - Jak? - Sam zazwyczaj nie tolerował elementu nie-przewidywalności, ale w przypadku Annie mogło to być interesujące. - Na początek zostań tam, gdzie jesteś. - Okrążyła łóżko i stanęła tuż przed nim. - Nie ruszaj się. - Jeżeli sobie tego życzysz. - Ciekawość go zżerała. - Co zamierzasz zrobić? - Pobawimy się. Najpierw ja ciebie rozbiorę. - Z a -częła rozpinać guziki koszuli. Jej palce nie były zbyt pewne, ale Annie podjęła decyzję i nie miała zamiaru się cofnąć. - Dobrze - powiedział i chwycił brzeg jej swetra. - O nie! - Odchyliła się do tyłu i opuściła ręce na biodra w geście rezygnacji. - Nie możesz mnie dotykać. To jedna z reguł gry. - Czy ta gra ma swoje reguły? - Tak. - Podeszła do niego i kontynuowała rozpinanie koszuli. Uśmiechnął się przygotowany do wykazania stoic-216 Sezamie, otwórz się kiego spokoju. Ale gdy tylko palce Annie przesunęły się po jego piersiach, zaczął gwałtownie łapać powietrze. - Annie... - Nie wolno ci się poruszyć, zapomniałaś? - Spojrzała na niego spod rzęs zdejmując mu z ramion koszulę. - Wiele razy ci mówiłam, że masz bardzo silną, władczą osobowość. Musisz się nauczyć spokojnie leżeć pozwalając decydować chociaż przez chwilę innym. - Ale ja lubię rozkazywać. - Pocałował ją w szyję, gdy ściągnęła mu koszulę. - Szczególnie tobie. - Wiem, że lubisz, ale musisz przestać. Nie pozwalam ci mnie nawet całować. - Dlaczego? - Bo tak! To moja gra. Zapomniałeś już? - Annie odchyliła się i obejrzała nagą pierś Olivera. W jej oczach pojawił się błysk kobiecej aprobaty. Pogładziła go po ramieniu. Wyraz oczu żony wywoływał w jego ciele konwulsje pożądania. Bez wątpienia Annie pragnęła go tak samo jak na początku ich znajomości. Poczuł nagle, że ma niesamowitą erekcję. Uświadomił sobie, że jego samokontrola w obecności Annie funkcjonuje coraz gorzej. Instynktownie zrobił krok ku niej, ale zatrzymał się posłusznie, gdy potrząsnęła głową i uśmiechnęła się tajemniczo. - Nie masz zamiaru zdjąć ubrania? - zapytał, gdy odpinała mu pasek u spodni. - W swoim czasie. - To brzmi, jakby miało trwać w nieskończoność. -Wciągnął brzuch słysząc metaliczny szczęk suwaka. Do diabła, on jest już gotowy, a Annie nawet nie zaczęła się jeszcze rozbierać! Pocałowała go w usta, ale zanim zdążył rozchylić 217 Jayne Ann Krentz jej wargi językiem, odsunęła się całując go coraz niżej. Dotknęła ustami jego piersi, prawego sutka i w końcu brzucha. Uklękła przed nim. Jęknął, gdy wsunęła ręce w jego rozpięte spodnie i ściągnęła je razem ze slipami. Wzdrygnął się. Nie mógł opanować potężnej erekcji. Czuł na sobie oddech Annie. Gdy palce otoczyły go w uścisku lekkim jak piórko, myślał, że natychmiast eksploduje. Gdzie się podziała moja samokontrola? - Jesteś piękny - szepnęła. - Annie, tego już za wiele. - Wsunął palce w jej włosy. - Chodźmy do łóżka. - Dobrze. - Wstała lekko. Jej oczy błyszczały, gdy odsuwała czarno-złotą kołdrę. - Kładź się - powiedziała. Próbował owinąć rękę wokół karku Annie i przycisnąć ją do siebie. Chciał włożyć język do jej ust i zanurzyć pulsującą męskość w słodkim ciele. To było istne szaleństwo. Jedna noc bez niej i stał się szaleńcem! - O, nie! Nie możesz! Nie teraz! Dopiero w łóżku. -Położyła mu ręce na piersi i popchnęła do łóżka. Obsunął się na szare prześcieradło. Sięgnął po nią, ale umknęła wyciągniętej dłoni. - Co ci jest? - zapytał zaniepokojony. - Chcę się rozebrać. - Nareszcie - mruknął. - Pomogę ci. - Nie, ty tylko możesz patrzeć. - Skrzyżowała ręce pod biustem, złapała za brzeg swetra i ściągnęła go przez głowę. Oliver poczuł, jak ciśnienie skacze mu o kilka kresek w górę na widok piersi opiętych maleńkim koronkowym biustonoszem. Nigdy dotąd nie widział Annie w czarnej bieliźnie. Zafascynowany patrzył, jak sięgnęła do tyłu, by odpiąć stanik. Po chwili piersi były wolne. 218 Sezamie, otwórz się Zaschło mu w gardle. Te piersi go oczarowały. Były doskonałe, elegancko ukształtowane i miały pełne różowe sutki. Pamiętał ich smak i nagle poczuł przenikliwy głód. Sięgnął po Annie, ale znowu odskoczyła. - Nie spieszysz się, co? - zapytał szorstko. Zatrzymała dłużej palce na zapięciu swoich spodni. Spojrzała na niego niepewnie i z rozczarowaniem. - Nie podoba ci się to? Patrzył na piersi. Całe jego ciało odczuwało ból pragnienia, co popychało go na krawędź szaleństwa. - Bardzo mi się podoba. - Cieszę się. - Wysunęła się ze spodni pozostając jedynie w małym trójkąciku czarnej satyny. Z wahaniem zrobiła krok w stronę łóżka. Poczuł delikatny zapach jej podniecenia. Żądza ogarnęła całe jego ciało. Oderwał wzrok od satynowych majteczek i spojrzał jej w oczy. - Chodź tutaj - rozkazał głosem ochrypłym z pożądania. Pokręciła głową i oparła jedno kolano na łóżku. Położyła dłoń na twardym mięśniu jego uda i ścisnęła je mocno. - Jeszcze nie teraz. Mamy jeszcze długą drogę przed sobą. Bardzo długą. - Nie ma mowy! - Sięgnął po nią, ale umknęła mu szybciej, niż się spodziewał. - To jest gra, nie zapominaj? Teraz ja rozkazuję. Zaklął pod nosem i niechętnie opadł na poduszki. - Annie, dłużej nie wytrzymam twojej zabawy. - Naprawdę? Zaskakujesz mnie, Oliver. - Wstała z łóżka i podeszła do polakierowanej na czarno komody. - Przecież sam nauczyłeś mnie tej gry. Gniewnie popatrzył na jasne, zaokrąglone kształty jej ramion i pośladków. - O czym ty mówisz? 219 Jayne Ann Krentz Odwróciła się do niego trzymając w ręku dwa jedwabne krawaty, które wyjęła z komody. - Udzielałeś mi lekcji w tej grze od pierwszej nocy, ale przyznaję, że nigdy mnie nie przywiązywałeś do łóżka. - O cholera! - W końcu dotarło do niego, co Annie chce zrobić. Patrzył na krawaty z obawą. - Nie zamierzasz tego robić naprawdę? Myślałem, że tylko ja mam opinię świrniętego. - Nie martw się. Krawaty są tylko symbolem - powiedziała szybko. - Oboje wiemy, że nie mogłyby cię powstrzymać, jeżeli rzeczywiście chciałbyś się uwolnić. - Słuchaj, Annie, chętnie się bawię w twoje łóżkowe gry, ale to chyba idzie troszeczkę za daleko. Podeszła do łóżka i zawiązała mu krawat na lewym nadgarstku. - Chyba się mnie nie boisz? Ich oczy się spotkały. Nie była przekonana, czy w tej chwili Oliver da się przywiązać. Przez jego podniecone ciało przepłynęła fala złości. Miał dosyć tej głupiej gry. Zamierzał wyrwać rękę z tego cholernego jedwabiu i zaciągnąć ją do łóżka. Chciał ją kochać tak długo, aż przestanie myśleć o zabawach z przywiązywaniem. - Oliver? - Spojrzała mu w oczy i zawahała się. Wydawało mu się, że w oczach Annie prześwituje świadomość, że ta idiotyczna zabawa zaszła za daleko. Przeczuwała, że on zaraz przejmie inicjatywę. Nigdy nie tracił kontroli. Musiał panować nad uczuciami, ponieważ nikomu nie mógł zaufać. Ale choć zaczął uwalniać rękę, coś go przed tym powstrzymywało. W niepokojącym błysku intuicji pojął, że to nie jest gra dla Annie. Próbowała mu uświadomić coś, co jest dla niej bardzo ważne2.2 0 Sezamie, otwórz się Przez kilka sekund żadne z nich się nie poruszyło. W końcu Oliver opadł wygodnie na poduszki. - Jeżeli chcesz się bawić dalej, to proszę - powiedział. - To druga rzecz, którą w tobie uwielbiam. - Uśmiechnęła się pogodnie. - To, że grasz fair. Nie traciła czasu. Kilkoma ruchami przymocowała mu do łóżka lewą rękę. Potem przeczołgała się nad nim i szybko przywiązała prawą. Kiedy poczuł satynowe majteczki na nieprawdopodobnie nabrzmiałym członku, zamknął oczy i zacisnął zęby. Zapowiadała się długa noc. Rozdział trzynasty Było tysiąc razy gorzej, niż się spodziewał. Annie nie miała w sobie nic z doświadczonej kurtyzany, przeciwnie, ale jej działania przynosiły piorunujący skutek. Naiwny atak na jego ciało był tak namiętny, jakby został zaczerpnięty prosto z erotycznych snów. A w pewnym momencie Oliver pomyślał, że nawet z koszmarów sennych. Zajmowała się nim całym. Ciepła, jedwabista i wyjątkowo kobieca. Przebiegała palcami po jego piersi wywołując intensywne fale rozkoszy. Zanurkowała ręką głębiej chwytając go za włosy w dole brzucha. Gdy jej głowa powędrowała za ręką, Oliver przeżył ekstazę bliską agonii. Przestał w ogóle oddychać. 222 Sezamie, otwórz się - Annie - udało mu się wyszeptać głosem ściśniętym i ochrypłym. - Wydaje mi się, że nic z tego nie będzie. - Jak możesz tak mówić? - Gorący oddech Annie drażnił jego sztywną męskość. - Działa cudownie. Dokładnie tak, jak jest napisane w książce. - Delikatnie przygryzła go zębami. - W jakiej książce? - W tej, którą przeczytałam przygotowując się do dzisiejszej nocy. „Trzy noce z Amazonkami". - Studiowałaś to celowo? - Zrozumiał, że nagle traci wątek rozmowy. - Oczywiście. Chciałam wszystko wykonać jak należy. - Dotknęła go językiem w najbardziej czułe miejsce. Miał wrażenie, że za moment eksploduje. Jedyne, co jeszcze mógł zrobić, to nie podejmować próby zerwania jedwabnych więzów. - Dlaczego wzięłaś się za czytanie takich rzeczy? - Lubię wiedzieć, jak to jest, Oliverze. - O czym ty mówisz, do diabła? - Chciałabym, żebyś wiedział, jak to jest być kimś, kto nie decyduje o wszystkim - powiedziała i pocałowała go w udo. Próbował skoncentrować się na tym, co Annie mówi, ale mu się nie udało. Drażniące usta zawędrowały już do kolan. Chciał, by wróciły tam, gdzie były przed chwilą, i przykryły go jak mokra rękawiczka. - Później -jęknął. - Porozmawiamy później. - Dobrze. Jej miękki język lizał skórę jak gorący płomień. Z zaskoczeniem stwierdził, że ma niesamowicie czułą żonę. - Wystarczy, Annie - powiedział z wyraźną perswazją. - Zakończmy to w taki sposób jak należy. 223 Jayne Ann Krentz - Nie ma pośpiechu. Mamy całą noc. Czy nie odpowiadałeś mi w ten sposób, gdy ja zaczynałam prosić? Otworzył oczy i zobaczył zmierzwione kosmyki włosów Annie poruszające się pomiędzy jego nogami. Widok ten zbliżył go do granicy wybuchu. - Ja wcale nie proszę - powiedział rozmyślnie. -Mówię tylko, że jeżeli nie skończysz tego, co zaczęłaś, ja to skończę za ciebie. Annie podniosła głowę. Jej oczy były pełne cichego, zmysłowego śmiechu. - Jeżeli rzeczywiście chcesz tak zrobić, ja cię nie mogę powstrzymać. - Cieszę się, że to rozumiesz. - Jesteś dużo większy ode mnie. - Uśmiechnęła się z dziką satysfakcją, dotykając jego ciała. - Jesteś wystarczająco wielki i silny, żeby się uwolnić. Ale to zniszczy naszą zabawę. - Annie, na miłość boską! Kochanie! Dosyć to znaczy dosyć! Nie mogę dłużej wytrzymać! - Teraz wiesz, co ja czułam. - Złapała go delikatnie za rękę. - Wytrzymaj trochę, Oliverze. Dziś ja tu rządzę. - Naprawdę sobie wyobrażasz, że ty tutaj rządzisz? - zapytał z niedowierzaniem. - Tak. - Annie wyciągnęła się wzdłuż jego ciała, delikatnie na nie napierając. Piersi wyraźnie uciskały mu żebra. Pocałowała go w szyję. - Zamierzam to udowodnić - dodała. - Jak? - Zobaczysz. - Pobawiła się trochę jego uchem i lekko potarła podnieconą męskość. Oliver pomyślał, że traci zmysły. Zacisnął palce na jedwabnych więzach. Żadna kobieta nie doprowadziła go tak blisko krawędzi. 224 - Annie, nie wiesz, co robisz. Sezamie, otwórz się - O, wiem dobrze. Przeczytałam tę książkę od deski do deski. Mam zamiar złamać twoją samokontrolę. Chcę, żebyś stracił głowę. - Dlaczego tak ci na tym zależy? - Gapił się na nią całkowicie zaskoczony. - Dlatego, że ty tak ze mną postępujesz. - Uszczypnęła go w ramię. - Chcę ci pokazać, jak to jest, gdy czujesz się bezsilny. Daję ci szansę posmakować lekarstwa, które sam mi ordynujesz. Przyciągnę cię na krawędź przepaści i wtedy zepchnę. - A co będzie z tobą? - zapytał przez zaciśnięte zęby. - Ze mną? - Uniosła głowę i znowu się uśmiechnęła. - Będę cię obserwowała. - Obserwowała? Mnie? - Właśnie tak. Podobnie jak ty mnie obserwujesz, gdy się kochamy. - Chyba lubisz być kochana w ten sposób? -wyszeptał. - Wiem, że tak jest. Nie potrafisz tego ukryć. - Nie. Nie potrafię, ale też nie lubię być jedyną stroną, która traci panowanie nad sobą podczas kochania się. Nie lubię się czuć jak kukiełka w rękach sztukmistrza. Nie podoba mi się świadomość, że nie mam na ciebie takiego wpływu jak ty na mnie. - To szaleństwo. Ułożyła biodra dokładnie na jego biodrach zatrzaskując go szczelnie pomiędzy udami. Czuł, jak powiększona męskość przesuwa się po satynie czarnych majtek. Tego było za wiele. Nie mógł już wytrzymać, ale bronił się zajadle. Tym razem jego samokontrola wytrzymała atak, lecz wiedział, że w następnych harcach ulegnie. - Wiesz co, OIiverze? - Annie przesunęła się ponętnie. - Kiedy już się poddasz, mogę to z tobą zrobić 225 Jayne Ann Krentz jeszcze raz. 1 jeszcze raz. Aż nie będziesz mógł wytrzymać. Wtedy, jeżeli będę gotowa, to może pozwolę ci wejść we mnie. Wściekłość pulsowała mu w żyłach mieszając się z gorącą lawą pożądania. - Posuwasz się za daleko. - Zaledwie zaczynamy. - Do diabła z tym! - Zerwał jednym ruchem jedwabne więzy, którymi był przytroczony do łóżka. Sięgnął po Annie. Nie usiłowała umknąć, gdy jego ramiona zatrzasnęły się wokół niej. Nie było w niej strachu, raczej niewątpliwy błysk triumfu. Zignorował to, obrócił ją na plecy i nakrył swoim ciałem. Nic nie miało dla niego znaczenia oprócz pragnienia posiadania jej. - Słodka czarownica. - Sięgnął pomiędzy ich ciała i złapał za skrawek czarnej satyny, który zagradzał mu drogę. - Coś ty ze mną zrobiła? Poczuł, że jej majtki są wilgotne. A więc była już gotowa. Rozerwał ten jedyny element garderoby, jaki na niej pozostał, lecz zdziwiony odgłosem rozdzieranego materiału, przestał ciągnąć. Złapał Annie za kolana i podniósł je, rozwierając uda. Palcami wyszukał gościnne ciepło. - Tak - szepnął i jednym ruchem wszedł w nią do samego końca. Annie straciła oddech po tak szybkiej inwazji. Wtedy Oliver wrócił do pełnej świadomości. Wiedział, że chociaż jest już przygotowana, to jeszcze daleko do punktu rozładowania. On był znacznie bliżej. Konsternacja nie wygrała starcia z namiętnością. Zrozumiał, że nie zdoła wystarczająco długo wytrzymać. Momentalnie było po22w6szystkim. Ostry orgazm Sezamie, otwórz się przebiegł przez jego ciało jak burza, gorąca i niepohamowana. Stracił kontrolę nad sobą. Obudził się po wielu godzinach. Podniósł się na łokciu i spojrzał na Annie. Uśmiechała się niepewnie. W zimnym świetle powracających zmysłów i samokontroli zobaczył zmęczenie w jej oczach. - Czy było tak, jak chciałaś? - zapytał dotykając jej policzka. - Nie wiem. Jak się czujesz? - Jeszcze żywy. Dobrze, ale nie za bardzo. - Dlaczego? - Nie byłaś ze mną. - Tak właśnie ja się zawsze czuję. Jest to niewiarygodnie erotyczne przeżycie, ale mam wrażenie, że przechodzę przez to w pojedynkę. Tak jakbyś zawsze stał z boku i mnie obserwował. - Pociągając za sznurki? - Tak. - Cholera! - Odsunął Annie i obrócił się na wznak. Ogarnęły go ponure myśli, że ona tym razem nie miała satysfakcji. - Gdybyś pozwoliła mi decydować, oboje bylibyśmy w tej samej kondycji. - Nie, nie bylibyśmy. Ty byś ciągle ćwiczył tę zabawną samokontrolę. Pozwoliłbyś mi przejść przez krawędź kilkakrotnie, zanim byś się zdecydował na dokończenie. - Czy spełniłem dzisiaj twoje oczekiwania? - Zerknął na nią z ukosa. - Chyba tak. - Annie przekręciła się na bok, złożyła obie ręce na piersi Oliyera i trzeźwo obejrzała go od stóp do głów. - Prawie zawsze spełniasz moje oczekiwania, ale nigdy w życiu nie czułam się tak bezradna jak wtedy, gdy się kochamy. - A ty nie lubisz się czuć bezradna w moich ramionach, prawda? 227 Jayne Ann Krentz - Nie rozumiesz. Czasami to cudowne czuć się bezradną, ale nie zawsze. Potrzebuję wiedzieć, że mam nad tobą taką samą władzę, jak ty nade mną. - To dotyczy władzy? - W pewien sposób. Chciałabym być równa tobie, Oliyerze. Mimo wszystko jesteśmy kochankami. - Jasne! - No więc seks będzie czymś, co będziemy przeżywać wspólnie, a nie kolejnym polem rywalizacji. - Nigdy nie przypuszczałem, że to może być rywalizacja. - Wiem. - Uśmiechnęła się. - Ty tylko chcesz mnie zadowolić. Doceniam to. Szczerze doceniam, ale chciałabym wiedzieć, czy ja potrafię ciebie zaspokoić. Czy tego nie rozumiesz? - Chyba zaczynam się domyślać, o co tu chodzi. -Przypatrywał się jej uważnie. - I to ci się nie podoba? - Z oczu Annie zaczęło wyzierać rozczarowanie. - Tego nie powiedziałem. - Wbił palce w jej zwichrzone włosy. - Tylko podstawowe założenia są dla mnie nowe. Musisz mi dać czas na dostosowanie się. - Nie martw się, dam ci czas. - Rozpromieniła się. -Ile tylko będzie ci trzeba. Obiecuję. - Dziękuję. Zrobię co potrafię. - Wyciągnął rękę wzdłuż biodra do złotobrązowego trójkąta loczków, które osłaniały jej miękkość. - Oliver? - Jeżeli mamy próbować bardziej egalitarnego sposobu kochania się, musimy mieć na starcie równe szanse. Zgadzasz się? - Chyba tak. - Annie zadrżała z rozkoszy, gdy jego palce ją odnalazły. - Musimy być pewni, 2ż2e8 startujemy bez dawania Sezamie, otwórz się forów komukolwiek. - Przycisnął jej twarz do swojej. - To oznacza, że ty musisz mnie dogonić. - Może powinniśmy o tym trochę więcej podyskutować. Nie jestem pewna, czy dobrze uchwyciłeś pomysł, który chciałam ci przekazać. - Tym razem wydarzy się to nam jednocześnie. Przyrzekam. - Jesteś pewien? - Absolutnie. , Westchnęła szczęśliwie i przycisnęła głowę, żeby go ucałować. - Widzę, że pojąłeś istotę sprawy. Nie jesteś tak arogancki i twardogłowy, jak się wszystkim zdaje. - Doceniam twoje zaufanie. M ą ż musi wiedzieć, że żona w niego wierzy. Po dłuższej chwili Annie zwinęła się z zadowoleniem przytulając do ciepłego i muskularnego ciała 01i-vera. Ostatecznie jego samokontrola miała swoje pozytywne strony. Obiecał jej, że wspólnie osiągną szczyt, i dotrzymał przyrzeczenia. Przekroczyli go razem i było to oszałamiające doświadczenie. Annie zaczęła po tej nocy myśleć z optymizmem o przyszłości. Poruszyła się lekko. Gdy jego ramię zacisnęło się wokół niej, wiedziała, że mąż wciąż nie śpi. - Oliver, zastanawiałam się. - Mam nadzieję, że nie na temat innej książki, którą czytasz. - Ja nie żartuję - odpowiedziała. - A kto żartuje? - Uśmiechnął się słabo. - Dobrze. O czym myślisz? - O tym jak załatwiłeś Paula Shore'a. Jestem z ciebie bardzo dumna. - Przecież z nim niemal nie rozmawiałem. - M ó -wiąc to nawet nie drgnął. 229 Jayne Ann Krentz - Tak, wiem, ale zgodziłeś się z nim spotkać i porozmawiać, jak tylko zaproponował rozmowę. Zaprosiłeś go na spotkanie. To cudowny pierwszy krok. - Tak to widzisz? Odwróciła głowę na poduszce i patrzyła na profil męża, jakby wykuty z kamienia. - Wiem, że to musiało być dla ciebie trudne po tym wszystkim, co się między wami wydarzyło. - W każdym razie nie była to przyjemność - odpowiedział bez oznak jakichkolwiek uczuć. - Rozumiem, ale postąpiłeś prawidłowo. Podjąłeś gałązkę oliwną, którą podał Paul Shore. Valerie i Car son muszą się niezmiernie cieszyć. - Tak myślisz? - Jestem pewna. - Annie podłożyła rękę pod głowę i wpatrywała się w grę cieni na suficie. - Coś mi mówi, że twoje spotkanie z Shore'em będzie bardzo owocne. - Zapomnij o tym. - Odwrócił się i wziął ją w ramiona. - Jest coś, o co szczególnie chciałbym cię zapytać. - Co takiego? - Gdzie dostałaś tę książkę, którą przeczytałaś przed dzisiejszym spektaklem? - „Trzy noce wśród Amazonek"? - Zachichotała. -Polecił mi ją Arthur Quingley, właściciel księgarni obok „Sezamu". Mów co chcesz, ale nieźle mi doradził. - Prosiłaś właściciela księgarni o poradę? - Nie ma powodów do zażenowania - zapewniła. Czuła jednak, że Oliver nie jest zadowolony. - Arthur jest moim bardzo dobrym przyjacielem. On to zrozumie. - A co takiego twój dobry przyjaciel miałby zrozumieć? - Nie martw się. W całej sprawie postępowałam bardzo subtelnie. 230 Sezamie, otwórz się - Powiedz mi, jak można subtelnie pytać o taką książkę jak „Trzy noce wśród Amazonek"? Annie dyskretnie odchrząknęła. - Ogólnie wyjaśniłam, że chcę książkę, która mogłaby być dla nas inspiracją. - Inspiracją? - Arthur zachował się znakomicie. Przecież jesteśmy świeżo upieczonymi małżonkami, a nowożeńcy często partaczą najprostsze sprawy. - Co partaczą? - zapytał podejrzliwie. - Nie ma się czego wstydzić - powiedziała Annie pospiesznie. - Nikt się nie spodziewa, że od razu będziesz doskonałym kochankiem. - Nie wierzę własnym uszom. - Gniewasz się? - Przygryzła wargę. - Ja? Gniewam się? Skąd taki pomysł? Jak bliskim przyjacielem jest ten Quigley? - Mówiłam już. Bardzo dobrym. Arthur miał straszne problemy ze wstydliwością. Zaszywał się w swojej księgarni i ignorował klientów. Było to bardzo smutne. Sprzedawał niewiele książek i nigdy nie był na randce. Bardzo samotny mężczyzna. - Aż ty się pojawiłaś? - zapytał chłodno. Annie uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - Zostaliśmy przyjaciółmi kilka miesięcy przed otwarciem mojego sklepu. Spotykaliśmy się przez pewien czas, ale nie nazwałabym tego bliskimi stosunkami. Zazwyczaj mówiliśmy o interesach. Nie mogliśmy być niczym więcej niż przyjaciółmi i sądzę, że Arthur o tym wiedział. - Czy to w porządku? A co robiliście, gdy byliście razem? - Dużo rozmawialiśmy. Po pewnym czasie przestał się wstydzić. - Zabawne. 231 Jayne Ann Krentz - Tak było naprawdę! Był bardzo wdzięczny -stwierdziła dumnie Annie. - Nawet zaczął chodzić na randki. Poznałam go z dziewczyną, z którą się w końcu ożenił. Ona również należała do tych wstydliwych. Arthur pomógł jej się z tego wyplątać. Teraz mają ze sobą wiele wspólnego. - On jest chyba trochę podobny do tego Melvina Fincha. - Do Melvina? - Zaczęła to bliżej analizować. - Och, nie! Arthur i Melvin są całkiem inni. Melvin miał trudności ze swoim ojcem, jeżeli pamiętasz. Nie był wcale wstydliwy. - Ilu znałaś Arthurów i Melvinów? - Nie rozumiem - stwierdziła obrażona. - No dobrze. - Oliver usiadł wśród pomiętej pościeli. - Gdzie są moje krawaty? - Chyba są wymiętoszone, ale nie martw się, wyprasuję ci je. - Zaczęła szukać pod poduszką, aż jej ręka natrafiła na jedwab. Wyciągnęła go triumfalnie. -Jeden mam. Gdzieś tutaj musi być drugi. - W porządku. - Oliver wziął od niej krawat i sprawdził jego wytrzymałość. - Ten będzie doskonały. - Co robisz? - Popatrzę sobie co nieco - powiedział i chwycił Annie za nadgarstki. - Oliver! Nie możesz! Zobaczyła jednak nowy, zmysłowy błysk w jego oczach i coś się w niej radośnie poruszyło. Zaczęła chichotać. Wszystko będzie w porządku. Oliver nauczył się w końcu nowej gry. Następnego ranka o godzinie jedenastej Annie siedziała przy swoim biurku w „Sezamie". Wpatrywała się w stertę papierów rozrzuconą dookoła, a jej myśli błądziły wokół wydarzeń poprzedniego wieczoru. 232 Sezamie, otwórz się Oliver poczynił ogromne postępy. To prawda, że od czasu do czasu ma drobne poślizgi. Można się było tego spodziewać. Nie jest przyzwyczajony dzielić się władzą. Zawsze on dowodzi. Grunt, że się zaczął uczyć. To najważniejsze, chociaż nic nie zmienia się nagle. W głębi duszy jest absolutnie porządnym i honorowym człowiekiem. Wszystkie jego problemy biorą się stąd, że został zmuszony do bycia twardym tak długo, aż stało się to jego drugą naturą. Instynktownie chciał kierować wszystkim, nie wyłączając spraw osobistych innych ludzi. Ostatniej nocy udowodnił, że jest zdolny do zmodyfikowania swoich nawyków. Próbował się zmienić. Dla jej dobra. Annie była zdecydowana zachować tę nową wiedzę dla siebie. Zanurzyła się w niewielkim katalogu nucąc wesołą melodię starego przeboju. Rozpoczęła przygotowywanie nowych zamówień, gdy rozległo się ciche stukanie do drzwi. Spojrzała i uśmiechnęła się widząc gościa. - Hej! Valerie! Wejdź! - Przepraszam, że przeszkadzam. - Valerie miała podkrążone oczy. - Podoba mi się twój sklep. Masz interesującą kolekcję. - Dziękuję, ale nie mam złota prekolumbijskiego. Mimo to jakoś sobie daję radę. - Annie wskazała jej krzesło po drugiej stronie biurka. - Jak potoczył się dalej benefis po naszym wyjściu? - Doskonale. Jeżeli o to ci chodzi, to nikt w mojej obecności nie komentował tego po grubiańsku. - Nie, nie o to pytam. - Annie - Valerie zawahała się - chciałabym pomówić z tobą o ostatniej nocy. - Tak? - Annie zamknęła katalog. 233 Jayne Ann Krentz - Usłyszałam, że Oliver i Paul Shore uzgodnili spotkanie. - Tak, wiem. Czy nie uważasz, że to nieźle jak na pierwszy krok? Valerie z niepokojem spojrzała bratowej w oczy. - 0 tym właśnie chciałam porozmawiać. Czy sądzisz, że Oliver rzeczywiście zamierza zawrzeć pokój z panem Shore'em? - Tak. Na to wygląda. - Annie odchyliła się na krześle. Czuła się bardzo mądra i była całkowicie pewna, że doskonale rozumie charakter Olivera. - Twój brat jest trochę dumny. - Już to mówiłaś. - Jest też trochę arogancki. - Lepszym określeniem byłoby „despotyczny". -Valerie się skrzywiła. - Ale - Annie podniosła rękę - jest również bardzo inteligentny. - Dobrze. Poddaję się. - Inteligentny na tyle, by wiedzieć, kiedy przegrywa bitwę - powiedziała Annie śmiejąc się w kułak. -Zrozumiał chyba, że nie może mieć wpływu na twój romans z Carsonem. Dlatego też zdecydował się naprawić kilka mostków między sobą a Paulem Shore'em, by stworzyć lepsze porozumienie pomiędzy rodzinami. - Chciałabym w to wierzyć. - Valerie splotła ręce na kolanach. - Chcę w to uwierzyć. - No to uwierz. Daj bratu szansę. On robi to dla ciebie. Dla Olivera zawsze najważniejsza jest rodzina. - Ale on miotał straszne groźby. - Valerie patrzyła na szwagierkę z niedowierzaniem. - To wszystko puste słowa. On nigdy nie dopuści do rozłamu w rodzinie. 234 Sezamie, otwórz się - Tego wieczoru, gdy z nim rozmawiałam, powiedział, że zrobi wszystko co w jego mocy, by nie dopuścić do mojego małżeństwa z Carsonem. Annie wzruszyła ramionami. - B y ć może potrzebuje trochę czasu, żeby sobie wszystko przemyśleć. Musi zaakceptować fakt, że nie może cię powstrzymać. To nie jest dla niego łatwe. Oliver, jak wiesz, nienawidzi własnej bezsilności. - Rozumiem. - Valerie westchnęła. - Rozumiem też, że dla niego najważniejsza jest rodzina. Wszystko, co robił po odejściu ojca, było dla naszego dobra. Upodobnił się bardziej do ojca niż do brata. Istny patriarcha starej daty. - No tak. - Annie się uśmiechnęła. - Kłopot z patriarchami polega na tym, że ich zalety stają się wadami. Zalety, które dają im siłę do zachowania rodziny w ciężkich czasach, są uciążliwe, gdy trzeba okazać ludziom wrażliwość i zrozumienie. - M ó j brat nie zna znaczenia słów „wrażliwość" ani „zrozumienie". Dla niego albo sprawy postępują po jego myśli, albo w ogóle nie postępują. - Czy nie uważasz, że jesteś wobec niego niesprawiedliwa? - Annie przestała się uśmiechać. - Przecież on nie jest taki bezwzględny i bezkompromisowy, jak ci się wydaje. - Nie znasz go tak dobrze jak reszta naszej rodziny. - Valerie popatrzyła na bratową z nagłym przypływem nadziei. - Ale może masz rację. Może wywierasz na niego dobry wpływ. Może po waszym ślubie złagodniał. Annie uśmiechnęła się czując, jak wzbiera w niej optymizm. - Możesz na to liczyć. W poniedziałek po raz kolejny ktoś dzwonił. A n -nie była zajęta ustawianiem na wystawie sklepowej 235 Jayne Ann Krentz wieszaka na ubrania w kształcie żyrafy, więc poprosiła Ellę o odebranie telefonu. - „Sezamie, otwórz się". - Ella posłuchała chwilę i skinęła na Annie, by wzięła słuchawkę. - Zaraz podejdzie. Proszę chwileczkę poczekać. - Zasłoniła ręką słuchawkę. - To do ciebie. Druga pani Rain. Annie jęknęła podchodząc do lady. Podniosła słuchawkę i powiedziała: - Cześć, Sybil. - Przed chwilą rozmawiałam z Valerie - rozpoczęła Sybil bez wstępów. W jej głosie wyczuwało się strach. - Opowiedziała mi, co się wydarzyło w piątek. - Mówisz o tym, jak Oliver i Paul Shore wpadli na siebie podczas benefisu? - O co tu chodzi? Czy rzeczywiście Oliver zgodził się na spotkanie z Shore'em? - Tak. Rzeczywiście - potwierdziła Annie pełna dumy. - Oliver i pan Shore chcą poprawić trochę stosunki dla dobra Valerie i Carsona. - A niech mnie! - Owszem. Valerie też jest zaskoczona. Wiesz co? Żadne z was nie dawało złamanego centa za to, że Oliver jest z gruntu racjonalną istotą ludzką. - Racjonalną? - Głos Sybil świadczył o silnym oszołomieniu. - Masz rację. Takie słowa niezbyt często padały w rozmowach o Oliverze. Annie, to wszystko jest okropnie smutne. Biedna Valerie! Biedny Carson! On rzeczywiście jest wspaniałym chłopcem. Wiem, że Oliver nigdy nie pozwoli, żeby oni się pobrali. - O czym ty mówisz? - Annie w osłupieniu wpatrywała się w słuchawkę. - Przecież ci powiedziałam, że Oliver ma się spotkać z Shore'em. - Jeżeli myślisz, że się z nim spotka, by się pogodzić, to jesteś bardziej naiwna, niż myślałam. Posłuchaj mnie, Annie. Jeśli 20316iver zgodził się spotkać Sezamie, otwórz się z Paulem Shore'em, to tylko po to, by wystrzelać swoją amunicję. - Niemożliwe. - Annie się zdenerwowała. Najwidoczniej nikt nie wierzył w dobre cechy charakteru Olivera. Sybil zignorowała ten wybuch. W jej głosie przebijało głębokie zamyślenie. - Założę się, że znalazł coś na Shore'a, coś, co trzymał w rezerwie od lat, czekając na taką okazję jak ta. - Bzdura. - Prawdopodobnie użyje tego, co wywęszył, do szantażowania starego, i zmusi biednego Carsona do zerwania zaręczyn. - Uważasz mojego męża za Machiavellego? - zaatakowała Annie. - Machiavelli mógłby u niego brać korepetycje. - Cholera, Sybil! Nie wierzę w to, że Oliver zamierza szantażować Shore'a. - To jesteś głupia. Znam Raina dłużej niż ty. Wiem, do czego j e s t zdolny. W i e m również, jak mocno nienawidzi Paula Shore'a. Oliver nigdy nie zaakceptuje małżeństwa Valerie i Carsona. Jeżeli nawet uda im się pobrać, znajdzie sposób, by im zepsuć szczęście. Zniszczy to małżeństwo, choćby nawet wiedział, że go to zgubi. O ile go znam, i tak odbierze im nadzieję na wspólne życie, zanim wybiorą się do ślubu. - Nie masz racji. - Tak myślisz? Poczekaj, a zobaczysz. Możesz się jeszcze wiele nauczyć o człowieku, za którego wyszłaś. Do widzenia, Annie. Sybil odwiesiła słuchawkę, nie czekając na odpowiedź. - Jakiś problem? - spytała Ella. - Nie. Przynajmniej wydaje mi się, że nie ma, ale może lepiej nie będę ryzykować. 237 Jayne Ann Krentz Wykręciła numer biura Daniela, oczekując, że słuchawkę podniesie sekretarka. - Lyncroft Unlimited. - Głos pani Jameson jak zwykle brzmiał ciepło i konkretnie. - To ja, Annie. - Dzień dobry, Annie. Jak to dobrze, że dzwonisz. Myślę, że chcesz rozmawiać z panem Rainem? Niestety wyszedł. - Nie - powiedziała szybko. - Nie muszę z nim rozmawiać. - Myślała coraz szybciej. - Chciałabym tylko poznać jego plan dnia. Mam zamiar coś zaaranżować. O ile wiem, Oliver ma się niebawem spotkać z Paulem Shore'em? - Tak. Sekretarka Shore'a dzwoniła do mnie z samego rana. Panowie Rain i Shore mają dziś wspólny lunch. - Naprawdę? - Annie czuła się tak, jakby powalono ją na deski. - Jeżeli chodzi o ścisłość, to pan Rain jest w tej chwili w drodze do klubu Shore'a. Annie opanowało straszne przeczucie. Prawdę mówiąc, musiała przyznać, że zupełnie nie wyklucza tego, że Sybil ma rację. Nie mogła uwierzyć, że Oliver coś knuł przeciwko Valerie, ale nie chciała ryzykować. Przecież dopiero co wstąpił na ścieżkę poprawy. Lepiej być mądrym przed szkodą. - Mają spotkanie teraz, mówisz? -Annie przycisnęła słuchawkę i spojrzała na zegarek. - Czy wiesz, w którym klubie? - Oczywiście. Sekretarka pana Shore'a przekazała mi wszystkie informacje. - Pani Jameson wyszczebio-tała nazwę ekskluzywnego klubu. - W samym centrum. - Dziękuję. -Annie odw23ie8siła słuchawkę. Sezamie, otwórz się - Wszystko w porządku? - znowu zapytała Ella. - Tak. Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. Pojawię się po przerwie na lunch. Porwała torebkę i wybiegła galopem ze sklepu. Klub Paula Shore'a znajdował się kilka przecznic od „Sezamu". Niestety, zaczęło padać. Rozdział czternasty Wchodząc do jadalni klubu, Oliver nie mógł się pozbyć nieprzyjemnego uczucia. Niegdyś jego ojciec należał do tego klubu, lecz od chwili jego zniknięcia młody Rain nigdy tu nie przychodził. Aż do dziś. Sam nie należał do żadnego prywatnego klubu. Był z natury samotnikiem. Nie odpowiadali mu bywalcy tych przybytków, zwłaszcza gdy jednym z nich był Paul Shore. Niewiele się zmieniło w klubie od czasu, gdy Oliver odwiedził go po raz ostatni. Z jednym oczywistym wyjątkiem: grupka kobiet ubranych w drogie kostiumy zajmowała kilka stolików. Najwyraźniej stowarzyszenie finansistów i przedsiębiorców zostało zaatakowane i zdobyte przez feministki. 240 Sezamie, otwórz się Oprócz tego cała reszta wyglądała tak jak wtedy, gdy ojciec go tutaj kiedyś przyprowadził, by postawić mu drinka. Pamiętał ten dzień doskonale. B y ł to j e d e n z niewielu dni, gdy siedział z ojcem i spokojnie rozmawiali o wszystkim. Rozmowa ta zapadła mu głęboko w pamięć. Pytał, jak idą studia, a Oliver entuzjastycznie opowiadał o planach uzyskania dyplomu. Nic nadzwyczajnego. Po prostu rozmawiali przez chwilę jak ojciec z synem. Wszystko wyglądało tak samo jak wtedy. Ściany były wyłożone drogim, ciemnym orzechem. Z zaplecza dochodził przytłumiony szczęk pięknych sreber i porcelany. Atmosfera cichej powagi unosiła się nad stolikami, przy których spotykały się rekiny finansowe Seattle, aby porozmawiać o polityce i gospodarce wybrzeża Pacyfiku. Wspomnienie dwudziestych pierwszych urodzin wywołało ucisk w dołku. Oliver z zapartym tchem przeszedł obok stolika, przy którym siedział z ojcem. Przez chwilę się zastanawiał, co by mu wtedy powiedział, gdyby potrafił przewidzieć przyszłość. Lawina gorących i wzburzonych słów zalewała mu umysł: Ty sukinsynu, nie możesz nam tego zrobić! Nie możesz tak po prostu wziąć tytka w troki i zniknąć! To nie jest sprawiedliwe! Co się stanie z dziewczętami? Zniszczysz im życie. Teraz, po śmierci matki, tylko ty im zostałeś. Masz również dwóch maleńkich synów, którzy cię potrzebują- Nathan i Richard są dzieciakami. Potrzebują ojca. Co z tobą? Nie dbasz o rodzinę? Niech ją diabli wezmą? Serce ścisnęły mu ból i wściekłość. Gdyby mógł powrócić do tamtego dnia, gdy siedział i rozmawiał z ojcem, nie zniżyłby się do błagania. Zacisnął pięści. Przyrzekł sobie, że nie będzie żebrał. Nie poświęciłby swojej dumy, by przypominać ojcu o jego obowiąz- 241 Jayne Ann Kreutz kach wobec rodziny. Jednak w głębi duszy wiedział, co naprawdę by uczynił. Gdyby była najmniejsza szansa na pozostanie ojca z rodziną, błagałby go o to na kolanach. Teraz, po szesnastu latach, wkraczając do klubu stawił czoło prawdzie, która była z nim przez wszystkie te lata. Nigdy o nic nie prosił. Gdyby jednak mógł powrócić do tamtych urodzin, wiedząc to, co wie teraz, poszarpałby swoją dumę na strzępy i ze wszystkich sił próbowałby powstrzymać ojca od ucieczki. Zrobiłem wszystko co możliwe, ale bardzo często to nie wystarcza. Tak często nie wiedziałem, co robić. Oni ciebie potrzebują, tato. Jesteś ich ojcem. Jesteś moim ojcem. A zostawiłeś nas tak, jakbyśmy nie mieli żadnego znaczenia. Oliver zrozumiał, jak wiele ma w sobie słabości. Chciał tę słabość dokładnie wyplenić, ale wiedział, że to mu się nigdy nie uda. Będzie z nią walczył do końca swych dni. - Pan Rain? - Starszy kelner pojawił się tuż przed nim. - Tak. - Pan Shore oczekuje. Proszę za mną. Paul Shore siedział przy stoliku pod oknem. Jak stary rewolwerowiec, latami zaprawiony w pojedynkach, siedział twarzą do sali, a tyłem do ściany. Przed nim stało martini. Kiwnął szorstko głową pozdrawiając Olivera, gdy ten siadał, ale nie podał mu ręki. - Czy mogę coś dla pana przynieść z baru, panie Rain? - zapytał kelner. - Nie. - Oliver spojrzał na kieliszek martini na stole. Coś błysnęło w oczach Shore'a, gdy kelner podał menu i wycofał się. 242 Sezamie, otwórz się - Dobrze, Rain. Upłynęło wystarczająco wiele - Tak uważasz? - Oliver nawet nie dotknął karty. - Nie będzie to proste, prawda? - Shore pociągnął łyk martini, jakby odgradzając się od niego. Bez wątpienia wyglądał starzej niż wtedy, gdy Oliver zwracał dług ojca. To nie była jedynie kwestia lat, które przeminęły. Głębokie zmęczenie naznaczyło mu twarz. Swoje zrobiła też ostrożność. Uwzględniając to wszystko, Rain był przekonany, że widzi w nim ciche pra- gnienie zawieszenia broni. Wszystko, czego potrzebował, to właśnie takiej nie wypowiedzianej prośby. Była to oznaka słabości, którą mógł wykorzystać. - Nie ma sensu tracić czasu na upiększanie przeszłości - powiedział Oliver. - Czyżby? Gdy osiągniesz moje lata, Rain, coraz więcej czasu będziesz spędzał na upiększaniu przeszłości. Kiedy spojrzysz wstecz, będziesz wiedział, co zrobiłbyś inaczej, gdybyś miał szansę żyć po raz drugi. - Nie mów, że masz wyrzuty sumienia. - Wszyscy je mamy. Za trzydzieści lat to zrozumiesz. - Będę o tym pamiętał. - Oliver spojrzał na przyjaciela ojca. - Jak chcesz. - Shore przełknął kolejny łyk martini i odsunął kieliszek. - Dlaczego zgodziłeś się na to spotkanie? - Przecież znasz odpowiedź. - Carson i Valerie? - Tak. - Wyobrażam sobie, że wiadomość o tym, że zamierzają się pobrać, musiała być dla ciebie wstrząsem - powiedział Shore. - Tak też było i w moim przypadku, ale jest coś, o czym chciałbym ci powiedzieć. 243 Jayne Ann Krentz - Co takiego? - Carson jest przystojnym, młodym mężczyzną. Jestem dumny ze swego syna. - Podrapał się u nasady nosa. - Mimo to doszedłem do wniosku, że jest słaby. - Naprawdę? - Byłem wściekły, gdy wybrał karierę akademicką, zamiast podążyć w moje ślady. Trudno się pogodzić z tym, że nie jest stworzony do interesów. Może nie jest aż tak słaby. Ostatnio zacząłem nawet wierzyć, że jest silniejszy, niż ja byłem kiedykolwiek. - Interesujące spostrzeżenie - odrzekł Oliver. Shore zmrużył oczy. - Próbuję ci powiedzieć, że Carson nie jest do mnie podobny. Ani do ciebie. - Co to ma oznaczać? - To znaczy, że oceniając go powinieneś zapomnieć o swojej nienawiści do mnie. Oliyer odczuł chłód satysfakcji. Shore był bardziej bezbronny, niż się spodziewał. Nawet zdesperowany. Samokontrola tego starego człowieka była niemal strzaskana. Nie było sensu przedłużać zabawy w kotka i myszkę. Nadszedł czas zabijania. - Myślę, że możemy porozmawiać o twoim synu -powiedział Oliver bardzo spokojnie. Ulga rozjaśniła oczy Shore'a. - Mam nadzieję - rzekł - że potraktujesz go uczciwie. Osiąga znaczne sukcesy w swojej dziedzinie. B a r -dzo mu też zależy na Valerie. Ona będzie dla niego dobrą żoną. Do diabła, moja żona mówi, że są jakby dla siebie stworzeni. Chciałbym, żeby mój syn był szczęśliwy, Rain. - Naprawdę? Shore zaniemówił na chwilę. - Przypuszczałem, że jesteś tutaj, bo pragniesz Sezamie, otwórz się tego samego dla swojej siostry. Czas zawrzeć po- - Nie zrozumiałeś mnie, Shore - odpowiedział Oli-yer. - Mówiąc, że powinniśmy pomówić o twoim synu, miałem na myśli drugiego syna, Hammonda. - Hammonda? - Shore powtórzył nie wierząc własnym uszom. - Chyba go pamiętasz? To ten, którego wypchnąłeś do Europy na wydłużone wakacje dwa lata temu po wykryciu afery. Zdefraudował pieniądze inwestorów w firmie budowlanej, którą mu kupiłeś. Twarz Shore'a przybrała szary odcień. - Jezus Maria! Człowieku! Powiedz, jak to wykryłeś? - Maleńkie śledztwo. - Oliver wzruszył ramionami. - Powiedz mi, Shore, ile cię kosztowało wyrwanie pierworodnego z bagna? Wykonałeś doskonałą robotę. Nie pojawiła się żadna wzmianka w prasie. Nie rozpoczęto śledztwa i wszystko zostało załatwione niezwykle gładko. - Mój Boże! To po to chciałeś się ze mną dzisiaj spotkać. - Shore wytrzeszczył oczy. - Chcesz mnie szantażować, tak? Grozisz, że wszystko znajdzie się w gazetach, jeżeli nie znajdę sposobu, by Carson zerwał zaręczyny z twoją siostrą? Oliver nie odpowiedział. Z zadowoleniem pozwolił sobie na pełne rozwinięcie fortelu, zanim wkroczy na dokładnie przygotowane pole bitwy. Jeszcze oceniał siłę rażenia pierwszego pocisku i wybierał następny cel, gdy jego uwagę zwróciło niewielkie zamieszanie przy wejściu. Ponad przyciszonym gwarem poważnych rozmów zadźwięczał czysty jak dzwon głos Annie. - Proszę trzymać ręce przy sobie. Mówię ci, że jestem żoną Olivera Raina i przyszłam tutaj spotkać się z mężem. O, właśnie tutaj siedzi. 245 Jayne Ann Kreutz Zaskoczony Oliver odwrócił głowę dokładnie w momencie, gdy Annie z aureolą potarganych włosów na głowie wyrwała się z rąk starszego kelnera. Sunęła zdecydowanie przez salę sterując w kierunku ich stolika. - Bardzo mi przykro, proszę pani, ale nie mogę pozwolić pani wejść bez zaproszenia jednego z członków klubu - mówił pospiesznie kelner drepcząc za nią. - Jeżeli pani zechciałaby poczekać w hallu, pomogę załatwić sprawę. - Nie ma się czym martwić - rzuciła mu przez ramię. - Mówię przecież, że mój mąż jest tutaj. Zatrzymała się przy stoliku, przy którym siedział Oliver z Shore'em. - Cześć, Oliver. - Schyliła głowę i złożyła pocałunek na jego policzku. - Miałam trochę trudności z wejściem tutaj. Mówiłam ci, że nie wyglądam na twoją żonę. Była zdyszana i mokra od deszczu. Musiała całą drogę od „Sezamu" do klubu pokonać biegiem w strugach deszczu. - Co ty tu robisz, Annie? - zapytał, powoli wstając z miejsca. - Coś złego się wydarzyło? - Nic z tych rzeczy. - Poklepała go protekcjonalnie po ramieniu i posłała promienny uśmiech panu Shore. - Dzień dobry, panie Shore. To było piękne przyjęcie. Mam nadzieję, że zarobiliście mnóstwo pieniędzy dla artystów. - Pani Rain... - Shore gapił się na nią z wyraźnym zakłopotaniem. - Pamięta mnie pan - odpowiedziała z przyjemnością i usadowiła się przy stole. - Czy prace Raphaeli nie okazały się wspaniałe? Raphaela to projektantka wnętrz, która przygotowywała pański dom na benefis. Nie wiem, czy zauważył pan w solarium słonia z emaliowanej mozaiki. Pochodził z mojego sklepu. 246 Sezamie, otwórz się - Istotnie? - Shore zmieszał się jeszcze bardziej. - Tak. Muszę dodać, że wyglądał w tym solarium jak u siebie w domu. - Annie przechyliła się do przodu i konfidencjonalnym tonem dodała: - Jest na sprzedaż. - Rozumiem. Starszy kelner najwidoczniej pogodził się z tym, że nie uda mu się wyrzucić Annie. Wycofał się pospiesznie i skinął na kolegę. - Nie przypuszczałem, że pani do nas dołączy -powiedział Shore wpatrując się w nią. - Ja również się tego nie spodziewałem - dodał chłodno Oliver. Uśmiech Annie zawsze dokonywał rzeczy niemożliwych, więc rozjaśniła go o następne kilka watów. - Udało mi się wyrwać ze sklepu na lunch. Dziękuję, że na mnie zaczekaliście - powiedziała i chwyciła menu. - Padam z głodu. To jest pański klub, panie Shore? Co by pan polecił? - Halibuta - odrzekł automatycznie. -Jest tutaj wyśmienity. - Nie mógł oderwać oczu od Annie. - To brzmi obiecująco. - Pani Rain rozejrzała się za kelnerem. - Ja wezmę halibuta, bez sałatki. Potem kawę. - Tak, proszę pani. - A teraz - zatrzasnęła menu - co biorą pozostali? - Halibuta. - Shore zerknął na Olivera. Annie spojrzała wyczekująco na męża. - A ty co weźmiesz? - Nie miałem zamiaru niczego brać - odpowiedział dobitnie. - Nonsens. Nie jesteś przecież na diecie. Dużo ćwiczysz. - Annie posłała kelnerowi pogodny uśmiech. -On również zje halibuta. - Tak, proszę pani. - Kelner kiwnął głową uznając 247 Jayne Ann Krentz najwidoczniej, że w tym towarzystwie Annie jest najważniejsza. Zdążył odejść, zanim Oliver odwołał zamówienie. Rain patrzył na Annie w zamyśleniu i zastanawiał się, jaką miałaby minę, gdyby ją wyniósł z klubu jak worek kartofli na ramieniu. - Od kogo się dowiedziałaś, gdzie mnie szukać? - Zadzwoniłam do twojego biura. Pani Jameson powiedziała, że wybrałeś się na lunch z panem Shore'em. - Muszę pamiętać, żeby wyrzucić panią Jameson, jak tylko wrócę do biura. - Nawet nie żartuj w taki sposób. Zginąłbyś bez niej. - Annie ostrzegła Oliyera, a potem zwróciła się do Shore'a: - Nie chciałam przeszkadzać w rozmowach. - Nie chciałaś, dobre sobie! - mruknął Rain. Był niemal pewien, że żona wie, o co chodzi. Wyczuła cel tego spotkania i domyśliła się, że może potoczyć się nie po jej myśli. Był ciekaw, kto jej dał znak. Nie dowierzał nikomu, ale najprawdopodobniej rozmawiała z nią Sybil. Macocha zna go przecież doskonale. - Proszę kontynuować dyskusję, którą prowadziliście, zanim przyszłam - zachęciła Shore'a. - Rozmawialiśmy o moim synu. - O Carsonie? - Pokiwała głową. - Wygląda świetnie. Wiem, że wykłada historię sztuki. Musi być pan z niego szalenie dumny. - Owszem - przyznał Shore patrząc ciągle na Oli-yera. - Nie rozmawialiśmy o Carsonie - zakomunikował oschle Oliver. Zaświtało mu w głowie, że obecność A n -nie prowadzi do zamieszania i że ona wie o tym bardzo dobrze. - Ma pan drugiego syna? 248 Sezamie, otwórz Sie - Tak - odpowiedział z kamienną twarzą. - Ma na imię Hammond. - 1 mieszka w Seattle? - dopytywała się. - Teraz nie. - Zawahał się. - Jest poza krajem. Firma, w której mam udziały, ostatnio rozszerzyła swą działalność poza nasz kontynent. Hammond pracuje w jednym z zagranicznych biur. - Wspaniale. - Pani małżonek z pewnością też tak myśli. - Odsunął kieliszek martini. - Zamierza mnie szantażować z powodu Hammonda. Bardzo pogodny uśmiech Annie zniknął w mgnieniu oka. - To śmieszne. Oliver nikogo nie szantażuje, prawda Oliver? - Oczywiście, że nie - odpowiedział bardzo delikatnie. - Myślę, że ktoś powinien mi wyjaśnić, o co tutaj chodzi - powiedziała Annie stanowczo. Oczy Shore'a poszarzały, gdy napotkał wzrok Raina. - Pani małżonek dowiedział się, że mój syn, Hammond, wpakował się w poważne tarapaty finansowe dwa lata temu. Postawiono zarzut defraudacji. Z a -jąłem się sprawą. Spłaciłem wszystkich pokrzywdzonych przez mojego syna i wysłałem go z kraju na jakiś czas. - To musiało być straszne - powiedziała Annie z odrobiną współczucia. Oliver zazgrzytał zębami. Ujrzał nagle, jak jego cały plan wali się w gruzy na jego oczach. Wściekłość zaki-piała mu w żyłach. Tym razem Annie posunęła się za daleko. Przywiązywać go do łóżka to jedna sprawa, a wtrącać się do rodzinnych spraw - to druga. - Pani małżonek wie, że nie chciałbym, by te informacje stały się publiczną tajemnicą - kontynuował 249 Jayne Ann Krentz Shore. - Zdaję sobie sprawę, jak mocno uderzyłoby to w moją żonę. Co to wam da? - Całkowicie rozumiem. - Pokiwała smętnie głową. - Ciotka Madeline mawiała, że czarna może się trafić w każdej rodzinie. - Co to znaczy „czarna"? - Czarna owca. - Annie posłała mu współczujący uśmiech. - Kanalia, która musi skalać własne gniazdo, która musi wprawiać w zakłopotanie wszystkich członków rodziny. W mojej rodzinie czarną owcą był wujek Charlie. Oliver przeklinał w duchu, patrząc, jak sytuacja nieodwołalnie wymyka mu się z rąk. - Wujek Charlie? - Shore z rozbawieniem wpatrywał się w Annie. - Tak. Wujek Charlie uwielbiał rabować banki. - Banki? - Shore był kompletnie zaskoczony. - Ach. Ciotka Madeline mówiła, że jego ojciec tak się wstydził, że nie pozwalał w domu wspominać imienia Charliego. Gdyby chociaż wujek rabował banki, żeby nakarmić rodzinę lub osiągnąć podobny szczytny cel. Ale to w ogóle nie wchodziło w grę. - To po co rabował banki? - Shore gapił się na nią z nie ukrywanym zainteresowaniem. Annie rozejrzała się szybko i ściszyła głos. - Dla samego przeżycia dreszczyku emocji. K o -chał to robić. Dlatego nie było sposobu, by go powstrzymać. Zarobił niejedną odsiadkę, ale po wyjściu na wolność natychmiast powracał do swojego hobby. - Jakie to interesujące. - Shore najwyraźniej nie wiedział, co powiedzieć. - Raz spotkałam wujka Charliego - Annie przeszła na lekki, plotkarski ton. - Byłam wtedy małą dziewczynką, a on okazał się dla nas bardzo dobry, zabrał 250 Sezamie, otwórz się mnie i Daniela do Zoo. Tłumaczył bratu, żeby nie zaczynał palić papierosów ani rabować banków, dlatego że trudno to potem rzucić. Daniel obiecał mu, że nie będzie palić ani rabować. I nigdy tego nie robił. - Co się stało z pani wujkiem? - zapytał Shore, gdy kelnerzy przynieśli półmiski z halibutem z grilla. - Ach. Został zabity podczas kolejnego napadu na bank. Odszedł w blasku chwały. Ciocia Madeline wzięła nas na pogrzeb i ostrzegła przed wstąpieniem na drogę przestępstwa. Ostrzegła nas jeszcze przed czymś. - Przed czym? - zapytał Shore. - Powiedziała nam, że nigdy nie powinniśmy się wstydzić wujka Charliego. Wyjaśniła, że w każdej rodzinie zdarza się czarna owca i nikt nie powinien poczuwać się do odpowiedzialności za działania takiej osoby. Ostatecznie wszyscy odpowiadamy sami za siebie. - Ale działania jednej takiej czarnej owcy mogą zranić i poniżyć całą rodzinę - dodał powoli Shore. - Tak. Wiem o tym. - Annie wbiła widelec w kawałek halibuta i spojrzała przelotnie na Olivera. - Myślę, że wszyscy przy tym stole to rozumieją. Pan odcierpiał swoje wskutek nieodpowiedzialności syna. Widziałam, jak działalność wuja raniła moich krewnych. A Oliver, jak pan wie, przeszedł przez wszystkie kręgi piekieł po zniknięciu jego ojca. Złość kipiała w Oliverze coraz mocniej. Nie potrafił jej dłużej utrzymać pod przykrywką. - Dosyć tego, Annie! - Przepraszam. - Obdarzyła go mglistym uśmiechem. - Nie mam zamiaru odgrzebywać starych wspomnień. Musisz jednak przyznać, że wy obaj, ty i pan Shore, macie wiele wspólnego. - Nie! Na Boga! Nie mamy ze sobą nic wspólnego! - 251 Jayne Ann Krentz Oliver chciał nią potrząsnąć, żeby się wreszcie zamknęła. Zmusił się jednak do siedzenia nieruchomo i stłamsił w sobie wściekłość, widząc oczyma duszy, jak szansa wygranej przepada z kretesem. - Tak, tak, macie wiele wspólnego. Obaj przeszli-ście absolutne piekło z powodu swoich bliskich. - Annie, powiedziałem: dosyć! Chyba zrozumiałaś! Shore spojrzał na Raina z powagą. - Zdaję sobie sprawę, że sam ci przysporzyłem dodatkowych trudności po zniknięciu ojca. Nigdy cię za to nie przeprosiłem. Robię to teraz. - Nie potrzebuję twoich cholernych przeprosin -powiedział Oliver odwracając się. - Wiem o tym. Pragniesz raczej zemsty. - Shore nadal się w niego wpatrywał. - Myślę, że dzisiaj mogę ci wyjaśnić, dlaczego nie przesunąłem terminu spłaty piętnaście lat temu. Kiedy twój ojciec opuścił miasto, znajdowałem się w niebezpiecznej sytuacji finansowej. Potrzebowałem tych pieniędzy, które był mi winien. Strasznie potrzebowałem. - Nie chcę o tym rozmawiać - odrzekł Oliver. - Wiem, że nie chcesz - powiedział Shore ze smutkiem. - Chciałbym tylko, żebyś wiedział, jak mi było trudno w tamtych czasach. Zainwestowałem sporo pieniędzy w bardzo ryzykowne papiery i w nieruchomości. Byłem tak jak każdy, nie wyłączając twojego ojca, na granicy przetrwania. Wydawało mi się, że utonę. Ostatnia deska ratunku zatonęła wraz ze zniknięciem Edwarda. Miałem na utrzymaniu dwóch synów i żonę. To wszystko wina Annie, z wściekłością pomyślał Oliver. Wszystko się rozleciało z jej winy. - Powiedziałem, że nie chcę rozmawiać o przeszłości. - Nie spodziewam się, że mi przebaczysz. Chciał- 252 Sezamie, otwórz się bym jedynie, abyś mnie zrozumiał - nalegał. - Potrzebowałem tamtych pieniędzy bardziej niż czegokolwiek w życiu. Chciałem też zemścić się za to, co mi zrobił twój ojciec. Uważałem go przecież za przyjaciela... Niech go diabli! Ufałem mu. - Skończmy z tym tematem natychmiast - zażądał chrapliwie Oliver, ale Shore puścił to mimo uszu. - Nie mogłem go dosięgnąć, więc przyłożyłem tobie. Myślałem, że jestem zrujnowany. Nie spodziewałem się, że się pojawisz z gotówką po sześciu miesiącach. Jak tego dokonałeś, do diabła? Nigdy mi nie powiedziałeś. - To nie twoja sprawa - rzucił Rain przez zęby. - Wiem, ale musisz zrozumieć. W duchu zawsze się zastanawiałem, jak zgromadziłeś tak szybko tyle pieniędzy. Męczy mnie pytanie, czy nie zmusiłem cię do popełnienia czegoś desperackiego. Annie spojrzała na Shore'a z ukosa. - Oliver nie obrabował żadnego banku, jeżeli to pana niepokoi. - Więc skąd je wziął? - Nie wiem. - Oczy Annie rozszerzyły się i przeniosły na męża, jakby sama chciała zadać mu to pytanie. Rain cudem opanował atak wściekłości. - Grałem na rynku przez sześć miesięcy. - Jezu! - przestraszył się Paul Shore. - Nie wiedziałem, że ktokolwiek mógł zrobić takie pieniądze na rynku towarowym poza dealerami. - Miałem szczęście - odparł ostro Oliver. - Wątpię, żeby to było szczęście - wtrąciła Annie tonem bezgranicznego podziwu. - Raczej czysty geniusz. Oliver przeszył ją wzrokiem, w którym malowała się tylko frustracja i gniew. 253 Jayne Ann Krentz Annie nawet nie drgnęła i odwróciła się znowu do Shore'a. - No tak, cieszę się, że wszystko zostało wyjaśnione. Pamiętam, jak mówiła ciotka Madeline, że nikt nie odpowiada za czyny swoich krewnych. Niezależnie od tego, jak mocno zostaliście poszkodowani lub ile wycierpiały wasze rodziny, nikt was nie obwinia. - Tak uważasz? - zapytał ponuro Rain. - Jasne. Jeżeli chodzi o to, co wydarzyło się później, obaj jesteście ofiarami okoliczności, na które nie mieliście najmniejszego wpływu, ale obaj przetrwaliście i odnieśliście sukcesy. A to się liczy najbardziej. Oliver zamknął oczy z obrzydzenia. - To wcale nie oznacza, że pani mąż nie może przysporzyć wielkich strat mojej rodzinie, jeśli tylko zechce - powiedział cicho Shore. - Nie zrobi tego - zapewniła Annie. Rain otworzył oczy i spojrzał na nią. Przełknęła kęs halibuta i popatrzyła przed siebie. - A propos, ten halibut jest rzeczywiście bardzo dobry. Radzę zjeść, zanim wystygnie. - A co będzie z moim synem? - zapytał cicho Shore. Rain spojrzał na niego z miną rozżalonego drapieżnika, któremu wymknęła się ofiara. Kątem oka widział, jak Annie uśmiecha się do niego przymilnie. Był pewien, że oczekuje od niego takiego zachowania, jakie sama uważa za słuszne. Zrozumiał, że przegrał bitwę. Z jakichś zupełnie niezrozumiałych powodów nie mógł się zmobilizować do realizacji własnego planu zniszczenia Shore'a. Przynajmniej nie dzisiaj, gdy obok siedzi Annie, promieniująca pogodną wiarą w jego dobroć. Inną sprawą była zemsta na Paulu. Rain wiedział, że 254 Sezamie, otwórz się może tego dokonać bez zmrużenia oka, ale rozczarować Annie - to był trudniejszy problem. - Zapomnij o Hammondzie - mruknął Oliver. - Z a -pomnij o całej tej przeklętej sprawie. - Dziękuję ci, Rain. - Shore nie potrafił ukryć ulgi. -Jeżeli potrzebujesz pocieszenia, to chyba wiem, jak się teraz czujesz. Jestem twoim dłużnikiem. Oliver zastanawiał się, czy przypadkiem nie oszalał żeniąc się z Annie. Shore odejdzie stąd w spokoju. Wszystko na to wskazuje, że obie rodziny - Rainów i Shore'ów - będą wkrótce skoligacone przez małżeństwo. - Carson i Valerie są tak doskonałą parą - powiedziała Annie pogodnie. - Wiecie co? Ta cała sprawa przypomina mi Romea i Julię. Rozdział piętnasty Annie zorientowała się, że coś nie jest w porządku w chwili, gdy otworzyła wieczorem drzwi do mieszkania. Panowała idealna cisza, ale rodzaj tej ciszy mówił jej, że ktoś jest w domu. Dom. Zdziwiło ją, że zaczęła nazywać apartament Olivera swoim domem. Strząsnęła ostatnie krople deszczu z parasolki, powoli zdjęła płaszcz i powiesiła go w szafie. Niepokój, który narastał w niej przez całe popołudnie, rozkwitł w strach, gdy szła przez marmurowy przedpokój. Wiedziała, że wieczór po scenie z Paulem Shore'em może być niewesoły. Gdy wychodzili z klubu, wyczuwała emocje kipiące głęboko w duszy Oliyera. Na zewnątrz wy-256 Sezamie, otwórz się dawał się jak zwykle chłodny i władczy, ale to tylko pozory. Nie odezwał się ani słowem, zanim znaleźli się na chodniku. - Bolt przyprowadzi samochód mniej więcej za minutę. - Wszystko w porządku - zapewniła go. - Wolałabym się raczej przejść. Jesteśmy niedaleko sklepu. To tylko kilka przecznic dalej. - Ale pada. - Mam parasolkę. - Jak wolisz. - Ich oczy się spotkały. - Zobaczymy się wieczorem w domu. - Oliverze, chcesz porozmawiać? - Nie, nie teraz. Zanim zdążyła odpowiedzieć, podjechała czarna limuzyna. Oliver wsiadł i zatrzasnął za sobą drzwi nie patrząc na Annie. Dotarło do niej, że lunch z Shore'em nie przebiegł tak gładko, jak sobie to wyobrażała. Pomaszerowała powoli do „Sezamu" nie zwracając uwagi na zimny, przejmujący wiatr. Zanim doszła do sklepu, była przekonana, że przegrała bitwę. Ale spoglądając wstecz, nie mogła sobie nic zarzucić. Nie wyobrażała sobie, że można to było inaczej rozegrać. Zatrzymała się przy drzwiach do kuchni. - Bolt? Nie było śladu robota Oliyera. Światła w kuchni były zgaszone. Zazwyczaj Bolt kręcił się gdzieś w pobliżu w wirze przygotowań do kolejnej smakowitej kolacji. Jego nieobecność była złym znakiem. Annie niechętnie podreptała przez hall i weszła do salonu. Również był pusty. Tylko deszcz bębnił o szyby. 257 Jayne Ann Krentz Pozostał jeszcze gabinet. Przypuszczała, że Oliver będzie na nią czekał u siebie. Zmusiła się do przejścia długiej drogi przez wyłożony szarym dywanem hall. Gdy doszła do gabinetu, zobaczyła, że drzwi są zamknięte. Nie wiadomo dlaczego, ten fakt ją zdenerwował. Wyprostowała ramiona, otworzyła drzwi bez pukania i wkroczyła do środka. Zatrzymała się na środku gabinetu oczekując na przystosowanie wzroku do przyciemnionego światła. Oliver siedział za biurkiem jak lew w swojej jaskini. Jego twarz pozostawała w cieniu. Lampa halogenowa tworzyła na wypolerowanym blacie koło jasnego, ostrego światła. Jej uwagę przyciągnął błysk ślubnej obrączki. - Cześć, Oliver. - Podeszła wojowniczo do krzesła i ciężko na nie opadła. - Dobry wieczór, Annie. - Gdzie Bolt? - Dałem mu wolne. Nie będzie nam potrzebny dziś wieczór. - Jesteś wściekły? - spytała. - Powiedzmy, że zastanawiam się nad naszym związkiem. - Jesteś rzeczywiście wkurzony. - Tolerowałem niemało twoich wybryków, ale dzisiaj stanowczo posunęłaś się za daleko. - Nic nie zrobiłam. - Poczuła lodowate mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Wiedziała, że to nieprawda. Oliver też to wiedział. - Wtrąciłaś się do sprawy, która ciebie nie dotyczy. - To nie było tak, Oliverze. Po prostu wprosiłam się na twój lunch z Shore'em.25T8o wszystko. - Dlaczego? Sezamie, otwórz się - Dlaczego? Przypuszczam, że byłam trochę zaniepokojona. - Czym? - zapytał delikatnie. Annie zaczęła się borykać z pierwszym powodem. - Obawiałam się, że możesz zrobić coś, czego będziesz później żałował. - Żałował? Już od dawna niczego nie żałuję. - Problem polega na tym, że nosisz w sercu urazę do Paula Shore'a - powiedziała szczerze. - Nie byłam pewna, czy jesteś w stanie jasno myśleć, kiedy spotkasz się z nim w cztery oczy. Myślałam, że obecność trzeciej osoby przy stoliku może rozładować napięcie. Czy nie miałam racji? Przyznaj to. - Rozmyślnie wtrąciłaś się do sprawy, która ciebie w żadnej mierze nie dotyczy. - A niech cię, Oliver! Zwyczajnie siedziałam tam i trochę poplotkowałam. Do niczego się nie wtrąciłam. Oliver nie odpowiedział. Zapadła znacząca cisza. - Dosyć tego! - krzyknęła wreszcie Annie. - Czego dosyć? - Nie próbuj mnie zastraszyć! - Zerwała się z krzesła i podeszła do okna. - To nie poskutkuje. Nie pozwolę, żebyś stosował przeciwko mnie taką taktykę. - A ja nie pozwolę, żebyś się wtrącała do spraw, które dotyczą wyłącznie mnie i mojej rodziny. - Oliver, jestem częścią twojej rodziny. Jestem twoją żoną. - Ten status, zgodnie z twoimi słowami, jest tymczasowy. Żołądek Annie ścisnął się z bólu. - Wiem o tym. - To ty chciałaś małżeństwa z rozsądku. - Tak, wiem... ale... - Dochodzę do wniosku, że nasze małżeństwo nie Jest zbyt dogodne, Annie. 259 Jayne Ann Krentz - Cholera, może przestaniesz przemawiać jak generał na sądzie wojennym? Tylko czekam, aż mi zedrzesz epolety i skażesz na chłostę albo coś w tym stylu. - Oczywiście, musimy osiągnąć jasne porozumienie, jak nasz związek powinien wyglądać - powiedział Oliver. - Nie będę tolerował żadnego wtrącania się do moich spraw. - Naprawdę? - Uczucie zawodu spowodowało, że Annie stała się nieostrożna. - A co mi zrobisz? Zapadła śmiertelna cisza. - Czyżbyś zapomniała, że potrzebujesz pomocy w ratowaniu Lyncroft Unlimited? Ta brutalna groźba odjęła jej mowę. Musiała mieć trochę czasu, by dojść do siebie. Gdy już mogła normalnie oddychać, jej wściekłość przerosła wszelkie obawy. Podbiegła do niego z zaciśniętymi pięściami. - Jak śmiesz?! - wrzasnęła. Oczy Olivera były zimniejsze od deszczu bijącego o szyby. - Przyszłaś do mnie z prośba o pomoc w ratowaniu firmy brata. Zaproponowałaś małżeństwo z wyrachowania. Potrzebujesz mnie, już zapomniałaś? - Nie strasz mnie! Nie ośmielaj się mnie straszyć! - Ja cię nie straszę. Przypominam jedynie niektóre fakty. Masz w tym małżeństwie więcej do stracenia niż ja. Przetrwam bez najmniejszych trudności utratę zysków, które kiedyś mógłbym osiągnąć z firmy Daniela. - Jesteś tego pewien? - Tak. Ty natomiast stoisz pod ścianą. Chcesz koniecznie utrzymać Lyncroft Unlimited. A ja jestem jedynym człowiekiem, który może tego dla ciebie dokonać. 260 Sezamie, otwórz się - Co chcesz przez to powiedzieć? Że jeżeli nie będę się trzymać z daleka od spraw twojej rodziny, to pozostawisz mnie i firmę swojemu losowi? - Myślę, że do tego nie dopuścisz. - Zacisnął szczęki. - Jesteś porywcza, ale nie głupia. Wystarczająco inteligentna, żeby nie posunąć się za daleko. Dzisiaj przekroczyłaś granicę, Annie. Nie rób tego więcej. - Dlaczego tak się na mnie wściekasz? - Uniosła ręce. - Co ja takiego złego zrobiłam? - Powiedziałem ci, co zrobiłaś. Świadomie wtrąciłaś się do spraw rodzinnych, które ciebie nie dotyczą. N i e powinnaś się do tego mieszać. - Tylko się przysiadłam i trochę porozmawiałam. - Wszystko świadomie zniszczyłaś - odrzekł bez- Spojrzała na niego badawczo. Zawzięta twarz jak zwykle nie wyrażała żadnych uczuć, ale coś w jego głosie ostrzegało Annie, że Oliver nie panuje nad sobą tak doskonale, jak próbuje to okazać. - Ja wszystko zniszczyłam? - powtórzyła ze zdziwieniem. - Nie przesadzaj, Oliverze. Chcesz powiedzieć, że mam taką moc? Wpraszając się na lunch potrafiłam rozbić wszystkie twoje prezycyjnie zaaranżowane plany? - Dosyć tego, Annie! - Chcesz powiedzieć, że mała Annie Lyncroft, handlarka tandetną sztuką, może zmusić wszechmocnego Olivera Raina do poniechania swojego planu zemsty? - Annie! Ostrzegam cię! Zbliżyła się do niego o krok. - Dobry Boże! Oliver, mózg mi staje! Pomyśleć, że mogę tak łatwo zmienić bieg historii! - Jeżeli powiedziałem dość, to naprawdę znaczy dość. Co mam zrobić, żebyś przestała? 261 Jayne Ann Krentz - A niby dlaczego mam przestać? Nie jestem pewna, czy cokolwiek jest w stanie mnie zatrzymać. -Machnęła ręką. - Hej! Mam siłę, z której nie zdawałam sobie sprawy. Przynajmniej ty tak twierdzisz. Mogę odmienić całe twoje życie. 1 to tylko wpraszając się na lunch. Bóg jeden wie, co mogłoby się wydarzyć, gdybym się wprosiła na kolację, którą spożywałbyś z jednym z twoich wrogów. Oliyer siedział bez ruchu. Ręce ciągle trzymał na blacie biurka. Annie zauważyła, że kostki palców mu zbielały. - Chcesz w końcu, czy nie chcesz, żebym ratował Lyncroft? - zapytał. - Nie szastaj groźbami - powiedziała podchodząc do drzwi. Odwróciła się trzymając klamkę. - Wiesz doskonale, że tych gróźb nie zrealizujesz. - Nie?! - Nie. I powiem ci dlaczego. Ponieważ wiesz tak samo dobrze jak ja, że cię nie zmuszałam do rezygnacji z twojego planu użycia syna Shore'a jako żywej tarczy. Sam zrezygnowałeś z ataku. Tylko ty mogłeś podjąć taką decyzję. Oliyer w dalszym ciągu siedział bez ruchu. - Możesz swój plan zrealizować i zaszantażować Shore'a, jeżeli rzeczywiście tego chcesz. Przecież ja ciebie nie powstrzymam. Nikt nie potrafi cię powstrzymać. Annie otworzyła drzwi. - Wracaj! - Rozumiem, dlaczego się na mnie wściekasz. Dlatego, że cię powstrzymałam i zmusiłam do zastanowienia. Moja obecność przy stoliku spowodowała, że zacząłeś się zastanawiać, co właściwie chcesz zrobić. Sezamie, otwórz się Wymierzyła w niego palec nie odchodząc od drzwi. - Sam dzisiaj zmieniłeś swoje plany. Ja swoich nie zmieniałam. Oboje wiemy, że nie mam takiej władzy nad tobą. Jakżebym mogła? Jestem po prostu wspólniczką w interesach, z którą przydarzyło ci się ostatnio pójść do łóżka. Nie jestem nawet prawdziwą żoną. Wyszła do hallu zatrzaskując za sobą drzwi tak, że czarna, szklana waza stojąca na stoliku zabrzęczała. Annie poczuła się o wiele lepiej. Pomaszerowała wzdłuż korytarza. Drzwi gabinetu za nią otworzyły się. - Dokąd idziesz? - zapytał Oliver głosem chłodnym jak lód. - Przed siebie. - Podniosła klucze, które leżały na czarnym marmurowym stoliku obok drzwi wejściowych. Nie odwróciła się, ale zdawała sobie sprawę, że Oliver idzie za nią. Jednocześnie dotarli do drzwi wejściowych. - Zadałem ci pytanie. - Przytrzymał drzwi, gdy A n -nie usiłowała przekręcić klamkę. - Odchodzisz ode mnie? - Nie. - Annie podniosła głowę. - Jeżeli kiedykolwiek zechcę cię opuścić, powiem ci o tym wcześniej. Tak się złożyło, że chcę zjechać na dół, by odwiedzić Bolta. - Bolta? - Tak, Bolta. A gdy już uznasz, że chcesz mnie przeprosić, to przyjdź tam i zabierz mnie. Proszę, puść drzwi albo zacznę krzyczeć. - Po jaką cholerę idziesz do mieszkania Bolta? -Oliver patrzył na nią w osłupieniu. - Ponieważ czuję, że powinnam to zrobić. - Ku jej zdziwieniu powoli cofnął rękę. Przecisnęła się przez częściowo otwarte drzwi, 263 Jayne Ann Krentz podeszła do windy i nacisnęła guzik. Wiedziała, że Oliver stoi w progu i patrzy na nią. Stał tak, dopóki nie przyjechała winda, lecz Annie się nie obejrzała. Weszła do windy i nacisnęła guzik szóstego piętra. Spojrzała na Oiivera. - Nie pozwolę, żebyś mnie oskarżał o to, że cię ruszyło sumienie! - zdążyła zawołać. Dopiero po wyjściu na korytarz szóstego piętra zorientowała się, że nie zna numeru mieszkania Bolta. Było tam sześć apartamentów. Przy pięciu z nich wisiały tabliczki z nazwiskami. Przy szóstych drzwiach nie znalazła żadnego napisu. Nacisnęła dzwonek. Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Bolt patrzył na Annie bez najmniejszych oznak zaskoczenia. - Pan Rain powiadomił mnie, że zjeżdża pani do mnie. - Nie dziwię się! - Annie się skrzywiła. - Założę się, że zadzwoni za minutę, żeby się upewnić, czy już przyjechałam. Czy mogę wejść? - Tak. - Bolt odsunął się. Nad pulpitem ze skomplikowaną elektroniką rozległ się dźwięk dzwonka. Nacisnął przycisk. - Tak, panie Rain. - Przyszła już? - zapytał Oliver przez interkom. - Tak, panie Rain. - Przypilnuj, żeby dostała kolację. Jeszcze nic nie jadła. - Tak jest, panie Rain. - Bolt zwolnił przycisk. - A nie mówiłam? - Annie weszła do apartamentu rozglądając się ciekawie. - Wiedziałam, że nie oprze się pokusie sprawdzenia, gdzie jestem. Lustrowała główną kwaterę Bolta. Nie była to rezy-264 dencja, ale obszerne i dobrze urządzone mieszkanie. Sezamie, otwórz się Z okien roztaczała się ta sama panorama, którą cieszył się Oliver dwadzieścia pięter wyżej, tyle że pod mniejszym kątem widzenia. Spartańskie meble były ustawione w żołnierskim porządku, a książki stały na półkach w zwartych, wyrównanych szeregach. Czasopisma zostały starannie ułożone w stosy. W kącie salonu jarzył się zielono ekran komputera. Annie podeszła bliżej, aby się lepiej przyjrzeć. - Co pani sobie życzy na kolację? - zapytał Bolt beznamiętnie. - Dziękuję, nie jestem głodna. - Pan Rain prosił, żeby podać pani kolację. - Nie przejmuj się tym. - Schyliła się nad ekranem komputera czytając napisany tekst i skrzywiła z niesmakiem. - Nad czym pracujesz? Jakiś raport szpiegowski dla Raina? - Nie. - Bolt podszedł szybko i nacisnął któryś z klawiszy. - Tak się składa, że obecnie pracuję nad prywatnym projektem. Ekran zgasł, ale Annie zobaczyła dosyć, by zaniemówić z wrażenia. Popatrzyła na służącego szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. - To jest powieść, tak? Bolt, jesteś pisarzem? - Nic jeszcze nie opublikowałem - wymamrotał. Zauważyła, że zaczerwienił się jak burak. - Nie znam nikogo, kto pisze książki. Jaki to gatunek? - Powieść grozy. - Żartujesz? To ekscytujące! Teraz rozumiem, że jesteś taki dziwny. To wszystko wyjaśnia. - Czyżby? - Przyglądał się jej bez wyrazu. - Oczywiście. Wszyscy wiedzą, że pisarze są dziwni. Skończyłeś już tę książkę? - Pracuję nad ostatnimi rozdziałami. - Bolt przeszedł do kuchni. - Przygotuję coś do zjedzenia. 265 Jayne Ann Krentz - Daj spokój. Naprawdę nie jestem głodna. - Pan Rain kazał mi panią nakarmić. - Dobrze już, dobrze. Jeżeli pan Rain chce, to pani Rain musi. - Annie weszła do maleńkiej kuchni. -Poproszę o lampkę wina, jeśli jest, i może jakiegoś precla, coś w tym rodzaju. - Nie mam wina. Mam tylko piwo. - Niech będzie. - Usiadła na taborecie przy stoliku i przyglądała się, jak Bolt wyjmuje z lodówki puszkę piwa, otwiera ją i nalewa do szklanki. - Czy mogłabym przeczytać to, co napisałeś? - Pani chce to przeczytać? - Popatrzył na nią ze zdumieniem. - Strasznie. - Sam nie wiem. - Po raz pierwszy wyglądał na niezdecydowanego. - Nikt jeszcze nie czytał tego, co napisałem. - W końcu ktoś musi to przeczytać - powiedziała przekonująco. - Czytałam mnóstwo powieści grozy. Naprawdę uwielbiam takie rzeczy. Bolt zawahał się i spojrzał Annie prosto w oczy. - A będzie pani ze mną szczera? - Absolutnie. - W myślach zacierała już ręce z zadowolenia. Ostatecznie znajdzie się zawsze coś miłego do powiedzenia o twórczości artysty. - A więc dobrze - położył na talerz kilka precli - ale jeżeli to się okaże nudne, proszę odłożyć i szczerze mi o tym powiedzieć. Zgoda? - Pewnie. - Annie wzięła szklankę piwa oraz talerz precelków i wróciła do salonu. Bolt przyniósł stos elegancko wydrukowanych kartek i wręczył jej. - Dlaczego pani tutaj przyszła? - Nie domyślasz się? - zapytała zaskoczona. - Po- 266 kłóciłam się z Oliverem. Sezamie, otwórz się - Ale dlaczego pani przyszła tutaj? - Znasz przecież Olivera. Martwiłby się, gdybym opuściła budynek. Wysłałby prawdopodobnie ciebie, żebyś miał mnie na oku. A w ten sposób żadne z nas nie moknie, a ja przeczytam doskonałą książkę, zanim Rainowi wróci rozsądek. - A jak mu wróci rozsądek, to co wtedy zrobi? -zapytał marszcząc czoło. - Przeprosi. - Annie nadgryzła precelek. - Za co ma przepraszać? - Ponieważ nie ma racji i wie o tym. Nie martw się. Nie będę tu siedzieć całą noc. W końcu przyjdzie tutaj, żeby mnie zabrać. Oliver gra uczciwie. - Chyba go pani nie zna. - Usiadł przed ekranem komputera. - Pan Rain gra tak, by wygrać. Nie, to nie to. Pan Rain nie gra w ogóle. On idzie na wojnę. - Zmieni się, zobaczysz. Piszesz całą noc? - Czasami. - Wiesz co, Bolt? Zaczęłam na ciebie patrzeć całkiem inaczej. - To nam daje remis. - Dlaczego mnie nie lubisz? Palce zesztywniały mu na klawiaturze. - Dlaczego pani myśli, że pani nie lubię? - Możesz nazywać to silnym przeczuciem - odpowiedziała oschle. - Może dlatego, że mam wpływ na Olivera, ale nie martw się, on sobie doskonale radzi. - Wiem o tym - odpowiedział spoglądając na Annie ze zdziwieniem. - Nie położę moich chciwych, małych rąk na jego pieniądzach. - Nie - zgodził się Bolt. - Nie zrobi pani tego, zanim on zechce, żeby tak było. - Dlaczego więc tak się mnie obawiasz? Bolt wpatrywał się w komputer. 267 Jayne Ann Krentz - Jemu zaczyna na pani jakoś zależeć - rzekł w końcu. - Chciałabym, żeby to była prawda. Ale mówiąc szczerze, dzisiaj Oliver w ogóle nie jest ze mnie zadowolony. - Nie jest przyzwyczajony do postępowania z osobą taką jak pani. - Tak? - Tak. Boję się, że on traci swój nadzwyczajny zdrowy rozsądek, kiedy chodzi o panią. - Ha! Przypuszczasz, że owinę go sobie wokół małego palca? - Myślę, że to już się stało. - Bolt powrócił do pisania książki, tak jakby Annie w ogóle nie było. Przełożyła jedną nogę przez poręcz fotela i usadowiła się w kącie. Bezwiednie kiwając nogą rozpoczęła czytanie powieści Bolta. Wszystko znowu znalazło się pod kontrolą. Przynajmniej na jakiś czas. Annie była na dole z Boltem, tak jak powiedziała. Oliver zwolnił przycisk inter-komu. Chryste! Ręka mu się trzęsie! Wpatrywał się w drżące palce i z rozmysłem je wyginał. Resztkami sił zmobilizował się do pokonania paniki, która groziła tym, że wnętrzności zmienią mu się w galaretę. Wszystko jest w porządku. Annie nie odeszła od niego. Jasne, że nie odeszła. Przypomniał sobie, że żona wciąż go potrzebuje. Podszedł do okna. Pustym wzrokiem patrzył w ciemność i zastanawiał się co, do cholery, powinien teraz zrobić. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio znalazł się w obliczu tak wielkiej straty. Nie było powodów, aby się spieszyć z podjęciem decyzji. Annie jest bezpie2c6z8na. Oliver miał więc czas, Sezamie, otwórz się żeby wszystko dokładnie przemyśleć, żeby się zastanowić, jak z nią postępować. Niech to wszyscy diabli! Pierwsza myśl, by pobiec na szóste piętro i zabrać Annie, uświadomiła mu, że za bardzo ulegał jej wpływom. Jej skłonność do gwałtownego, nieprzewidywalnego działania zaczynała mu doskwierać. Ta kobieta zaatakowała każdy zakątek jego życia. Parła do zwycięstwa wtrącając się w jego najbardziej prywatne sprawy. Pod jej wpływem robił takie rzeczy, jakie kiedyś nie przyszłyby mu nawet do głowy. Nigdy nie zdawał sobie sprawy z tego, że małżeństwo z Annie będzie tak trudne. N i c nie funkcjonowało tak, jak to sobie wyobrażał. Odwrócił się i wyszedł z gabinetu. Przeszedł przez hall do schodów wiodących do szklarni. Musiał trochę pomyśleć. Zatrzymał się przed tablicą przyrządów i włączył światła. Od razu poczuł się spokojniejszy, bardziej opanowany. Gorący i wilgotny zapach tej prywatnej dżungli uspokajał go. Czas biegł tutaj inaczej niż na zewnątrz. To było inne miejsce, inny świat. Tutaj Oli-ver mógł oflzyskać poczucie kierunku, cierpliwość 1 samokontrolę. Mógł się skoncentrować na swoich celach i opracowywać plany ich osiągnięcia. Tutaj, pomiędzy cennymi paprociami, mógł podjąć jasne, racjonalne decyzje. Spacerował po tym zielonym świecie, gubiąc się W jego niewiarygodnej bujności. Wchłaniał starożytną aurę roślin, które opierały się działaniu czasu przez ponad trzysta milionów lat. Zatrzymał się przed maleńką jaskinią i oglądał dywan zielonych paproci pływających po powierzchni Wody. Chciał pomyśleć o przeszłości i o tym, jak ona wpływa na przyszłość. 269 Jayne Ann Krentz Mógł jednak myśleć jedynie o tym, że Annie czeka na niego w apartamencie Bolta. Nie wierzył, że żona poważnie oczekuje od niego przeprosin. Po tym, co dzisiaj zrobiła, to ona powinna czołgać się na kolanach prosząc o wybaczenie. Powinna być przerażona perspektywą tego, że on, Oliver, opuści firmę jej brata i wyda w ten sposób Lyncroft Unlimited na łup kredy- todawców. Potrzebowała go, i dobrze o tym wiedziała. Sama do niego przyszła. Niemal żebrała, by się z nią ożenił i uratował firmę. W tej sytuacji to on dzierżył władzę. Zawsze tak było. Dzięki temu mógł się czuć szczęśliwy. Podniósł małą łopatkę i nagle zapragnął rzucić nią w ścianę szklarni. Zmusił się jednak do spokojnego odłożenia jej na półkę. Podszedł do paproci rogi łosia i wtedy poczuł w brzuchu falę zimna. Jednego dzisiaj się nauczył: że Annie nie daje się tak lekko oszukać. Nie wierzyła ani przez minutę, że mógłby rzucić Lyncroft Unlimited wilkom na pożarcie. Nie myliła się. Próbował ją zastraszyć, ale nigdy nie miał najmniejszego zamiaru zniszczyć Lyncroft Unli-mited. Przyrzekł i dotrzyma przyrzeczenia. Daniel był dobrym przyjacielem, jednym z niewielu, jakich w ogóle miał. Powinien był pamiętać o swojej zasadzie: nigdy nie straszyć, zawsze obiecywać. Usta wykrzywiły mu się w uśmiechu, który wcale nie był zabawny. Jeżeli zejdzie na dół i przeprosi A n -nie, ona będzie się prawdopodobnie upajać rosnącym wpływem na męża. A może nie będzie tego wykorzystywać? Zmarszczył brwi. Nie, ona nie przyjmie przeprosin jako znaku zwycięstwa, z tego prostego powodu, że nie stosuje siły w tak zimny i świad2o7m0 y sposób, jak on to robi. Sezamie, otwórz sie Annie nie odczuwa satysfakcji, kiedy opracowuje strategie i osiąga cel. Nie zna mrożącej krew w żyłach przyjemności zemsty. Motywy działania żony były dla Olivera niejasne, a może nawet niemożliwe do pojęcia. Mógł być pewien tylko jednego - różniły się od jego motywów. Za tym wnioskiem przyszły inne. Zrozumiał nagle z absolutną jasnością, że Annie wcale nie chodzi o to, by podporządkować go sobie całkowicie. Przecież od początku założyła, że jego działania są oparte na szlachetnych, honorowych przesłankach. Widziała w nim bohaterskiego rycerza w nieco splamionej zbroi, którego nikt nie rozumie. Boże, dopomóż, pomyślał Oliver, nie mogę jej rozczarować. Oliver nie wiedział, co zastanie, gdy schodził do apartamentu Bolta, by zabrać Annie do domu. Zdecydowanie nie lubił poczucia niepewności, które go ogarnęło, kiedy nacisnął dzwonek. Wiedział jednak, że w porę odzyska panowanie nad sobą. - Gdzie ona jest? - zapytał. - W salonie. - Bolt zawahał się. - Czyta. Oliver wkroczył do salonu. Annie rozłożyła się w fotelu. Stos kartek leżał przy niej na podłodze. Podniosła oczy. Jej twarz była pełna ciepła i wesołego powitania. - Hej! Oliver! Czy wiesz, że Bolt pisze książkę? -Odłożyła resztę kartek i skoczyła na równe nogi. - Jest fantastyczna! Trochę brutalna w niektórych miejscach, ale nastrój grozy jest kapitalny. Właśnie tłumaczę Boltowi, żeby dodał jakiś wątek romansowy. Nie mogę się doczekać, kiedy skończy pisać. - Nie wiedziałem, że jesteś pisarzem. - Oliver ze zdziwieniem spojrzał na Bolta. 271 Jayne Ann Krentz - Nie publikowanym - wyjaśnił służący unikając jego wzroku. - Na razie. Mogę się założyć - wtrąciła Annie. -Nie mogę się doczekać, kiedy napiszesz ostatni rozdział. Oliver zauważył, że Bolt poczerwieniał. Bitwa pomiędzy nim a Annie została zakończona niezależnie od tego, czy Bolt o tym wiedział czy nie. Należało odnotować nowy podbój Annie. Służący od dziś będzie w jej rękach miękki jak wosk. - Czy jesteś gotowa wracać do domu? - zapytał żonę przyglądając się jej. - Tak. - Spojrzała na Bolta. - Czy mogę wziąć resztę ze sobą? Nie mogę przerwać książki w tym miejscu. - Dobrze - odpowiedział dziwnie rozstrojony. - Dziękuję. - Uśmiechnęła się do Olivera. Zebrała nie przeczytaną część powieści i włożyła pod pachę. -Dobrze. Jestem gotowa. Rain spojrzał na Bolta, skłonił głowę wyrażając wdzięczność i bez słowa otworzył drzwi. - Wiesz co? Bolt rzeczywiście pisze - szczebiotała wchodząc do windy. - Nie uwierzyłabym, gdybym tego nie widziała na własne oczy. Wygląda na to, że muszę teraz wypić całe piwo, które nawarzyłam uznając go za androida. To naprawdę kapitalne. Myślę, że sprzeda tę książkę. Oliver spojrzał na nią, gdy zamknęły się drzwi windy. - Oczekujesz przeprosin? - Przyszedłeś i zabrałeś mnie. - Uśmiechnęła się pogodnie. - Myślę, że to najlepsze przeprosiny, jakie mam szansę uzyskać. Nie martw się. Wiem, że jest ci przykro, ponieważ gdyby było odwrotnie, nie przyszedłbyś po mnie. - Tak więc sama sobie27w2mawiasz, że cię przepro- Sezamie, otwórz się siłem - ucieszył się. - Czy ci się nie wydaje, że patrzenie na świat przez różowe okulary zwykle się źle kończy? - Nie jestem taka naiwna, za jaką mnie bierzesz. - Mamy różne zdanie na ten temat. - Uśmiechnął się krzywo. - Ja natomiast nie jestem takim mrukiem, za jakiego mnie uważasz. Przepraszam za to, co powiedziałem. Nie miałem racji obwiniając cię o to, że się powstrzymałem przed realizacja moich planów. Annie przycisnęła wydruk powieści Bolta do piersi i spojrzała na męża ze smutkiem. - Dlaczego zmieniłeś poglądy? - Dzisiaj w klubie znalazłem się twarzą w twarz z czymś, z czym nie umiem walczyć. - To znaczy? - Po tylu latach w końcu zrozumiałem, że Paul Shore nie był prawdziwym celem mojej zemsty. R a -czej obrałem go zamiast... - Ojca? Nakazał sobie spokój. Przecież postanowił nie reagować zbyt gwałtownie na to, co Annie mówi czy robi. - Tak. - Rozumiem. Nie miałeś szansy spotkać ojca po tym, jak opuścił ciebie i rodzeństwo. Oczywiście skierowałeś złość na najbliższy dostępny cel. Paula Sho-re'a łatwo było oskarżyć o wszystko, co się wydarzyło, ponieważ znajdował się w samym środku tego bałaganu. Czy nie tak? - Częściowo - przyznał. - Masz wystarczające powody, by nienawidzić ojca za to, co zrobił rodzinie. - Przechyliła głowę na bok. Oliver patrzył, jak otwierają się drzwi windy. 273 Jayne Ann Krentz - To prawda. Znienawidziłem go za to, co zrobił rodzinie, ale tu chodzi o coś więcej. Nienawidziłem go przez te lata za to, co zrobił ze mną. - Z tobą? - Nie widzisz, Annie? - W y j ą ł klucze do apartamentu - Przez Edwarda Raina stałem się tym, kim nie chciałem zostać, na Boga! Człowiekiem podobnym do niego. Rozdział szesnasty Annie osłupiała słysząc te słowa. Stała, jakby ją zamurowało. Z otwartymi ustami patrzyła, jak Oliver wysiada i nie oglądając się idzie korytarzem. Drzwi windy zaczęły się zamykać. - Oliver, oszalałeś? - Odzyskała mowę i mogła się wreszcie poruszyć, więc wyskoczyła w ostatniej chwili z windy przez w ą -ski prześwit zamykających się drzwi. - Nie jesteś wcale podobny do ojca. - Skąd wiesz? Nigdy go nie spotkałaś -powiedział i otworzył drzwi do mieszkania. - To, że go nie spotkałam, nie znaczy, że nie wiem o nim dość wiele. - Wolałbym o tym nie dyskutować, jeżeli nie masz nic przeciwko temu - odpowiedział. 275 Jayne Ann Krentz - Powinniśmy jednak porozmawiać. Teraz nie pora na twoje trudności w porozumiewaniu się. - Zapomnij o tym, Annie. - Och, nie! Nigdy o tym nie zapomnę! - Pobiegła za Oliverem trzymając rękopis Bolta pod pachą. Weszła do wielkiego przedpokoju, odwróciła się i zatrzymała dokładnie przed mężem. - Stój! Musimy porozmawiać. - Nie ma o czym rozmawiać. - Spojrzał na nią zamyślony, z oczami pełnymi głębokiego smutku. - Oczywiście, że jest o czym. - Uderzyła wydrukiem powieści Bolta o czarny marmurowy stolik. Oparła ręce na biodrach i podeszła do Olivera. - Twój ojciec był człowiekiem, który opuścił żonę i pięcioro dzieci oraz zlekceważył swoje zobowiązania. Ty nigdy byś nie zrobił czegoś takiego. - Nie w tym rzecz. - Rain pocierał sobie kark. Był wyraźnie zmęczony. - Właśnie że w tym. - Chwyciła go za koszulę, wspięła się na palce i zbliżyła twarz do jego policzka. - To najważniejsza rzecz. Zapytaj którąkolwiek kobietę albo którekolwiek dziecko porzucone przez ojca. Zapytaj pierwszego lepszego inwestora, który zostaje wystawiony do wiatru. - Annie... - Oliver, na litość boską, popatrz na siebie. Popatrz, kim ty jesteś! - Patrzyłem na siebie. - Skrzywił się z niesmakiem. -1 nie lubię tego faceta, którego widziałem. - Jesteś ślepy. - Szarpiąc koszulę Olivera próbowała obudzić w nim zdrowy rozsądek. On stał jednak niewzruszenie jak skała. Annie stłumiła w sobie poczucie zawodu. - Jesteś prawdziwym mężczyzną. Godnym podziwu. Dokonałeś niewiarygodnych rzeczy. 276 Sezamie, otwórz się - Zarobiłem tylko trochę pieniędzy. To nic wielkiego. M ó j ojciec też zarobił. - Pieniądze nie są najważniejsze. Ważne jest to, że uratowałeś rodzinę. Utrzymałeś wszystkich razem wtedy, gdy mogli się bardzo łatwo załamać. Twoje siostry i bracia otrzymali dobry start życiowy dlatego, że zostałeś głową rodziny. - Annie, muszę jeszcze trochę popracować. Trzęsła nim w dalszym ciągu, jakby nie słyszała ostatniego zdania. - Przepraszam. - Wziął ją za ręce, podniósł, odstawił na bok i poszedł prosto do swojego gabinetu. W ogóle na nią nie spojrzał. - Nie masz prawa tak odchodzić, kiedy się z tobą sprzeczam! - krzyknęła za nim. - A ty jak odeszłaś parę godzin temu, zapomniałaś już? - To było co innego. Nie mówiłam, że odchodzę, tylko wybieram się z wizytą do Bolta. - Przebiegła przez hall. - Oliver, mówię po raz ostatni! Może jesteś irytujący, niekomunikatywny, nieczuły i czasami skrajnie trudny, ale nie jesteś podobny do swojego ojca. - Nie wiesz, co mówisz - odrzekł dochodząc do drzwi gabinetu. - Wiem doskonale. - Annie opanował nagle przeszywający strach, że ich los zależy w jakiś sposób od wyników tej wymiany argumentów. Wpadła w panikę. - Oliver, posłuchaj! - Powiedziałaś już dosyć. - Wiem, że nie jesteś podobny do ojca. Słyszysz mnie? Wiem wystarczająco wiele o Edwardzie i o sobie samej. Nie potrafiłabym pokochać takiego człowieka! Oliver znieruchomiał z ręką na klamce. Annie była 277 Jayne Ann Krentz pewna, że wszystko na świecie się zatrzymało z wyjątkiem jej serca, które biło jak oszalałe. Urok tej chwili przerwał Rain obracając się powoli w stronę Annie. W jego oczach zbierała się burza emocji-- Coś ty powiedziała? Nagle zaschło jej w gardle. Puls tak przyspieszył, że poczuła zawroty głowy. Chciałaby mieć trochę czasu na zastanowienie się, ale go nie miała. - Powiedziałam... że cię kocham. - Kochasz mnie? - powtórzył te słowa ostrożnie, jakby je sprawdzał. - Tak. - Uśmiechnęła się niepewnie. - C Boże! Tylko mi nie mów, że nie wiedziałeś?! - Skąd mogłem wiedzieć? - Szukał wzrokiem jej twarzy. - Nigdy tego nie mówiłaś. - Myślałam, że to oczywiste. Oliver znów przeszedł przez cały hall i stanął przed żoną. - Jedyna sprawa oczywista to to, że miałaś ochotę się ze mną kochać. Sama przecież mówiłaś, że chodzi ci o uratowanie Lyncroft Unlimited. - Pozwól mi powiedzieć całkiem szczerze. Nigdy bym nie zaproponowała małżeństwa z rozsądku żadnemu innemu inwestorowi czy wierzycielowi Daniela. - Nie? - Oczywiście. Wydaje mi się, że zakochałam się w tobie tej nocy na przyjęciu zaręczynowym. Szczerze mówiąc jedynym powodem wystąpienia do ciebie z propozycją małżeństwa dla uratowania firmy było to, że się w tobie zakochałam. - Annie... - Jego głos stał się chrapliwy. Ujął jej twarz bardzo ostrożnie w silne dłonie, przechylił powoli głowę i pocałował ją w usta. Znajoma fala podniecenia przebiegła przez ciało 278 Sezamie, otwórz się Annie, gdy tylko poczuła na skórze dotknięcie jego ręki. Zarzuciła mu ramiona na szyję, coraz gwałtowniej oddając pocałunki. - Annie... - wyszeptał. - Tak? Bez dalszych słów wziął ją na ręce i zaniósł do ciemnej sypialni. Wmówiła sobie, że w końcu słowa same przyjdą. Oliver ją kochał i kocha. Z całą pewnością nie mógłby jej dotykać w taki sposób, jak dotyka swoich paproci, gdyby nie był w niej zakochany. Kilka godzin później Annie poruszyła się u boku męża. - Jest coś, co mnie bardzo interesuje - powiedziała. - Co takiego? - Czy odnalazłeś ojca? Przypuszczam, że próbowałeś go odszukać. Nie wyobrażam sobie, byś nie chciał go odnaleźć. - Znalazłem go - głos Olivera był całkowicie beznamiętny - a raczej jego grób. Utonął w katastrofie jachtu na Morzu Karaibskim trzy miesiące przed tym, jak wpadłem na jego ślad. - Czy dowiedziałeś się, dlaczego was opuścił? - Ludzie, którzy go znali na wyspach, opowiadali, jak ciągle powtarzał, że chce być wolny i bogaty. -Rain zacisnął szczęki. - Bogaty i wolny. Wydaje mi się, że obowiązki i góra długów przerosły jego wytrzymałość. - Nie miałeś szansy się z nim skontaktować? - Nie. Może tak było lepiej. - Ręka Olivera poruszyła się na jej ramieniu. - Nie jestem pewien, co bym powiedział czy zrobił. - Co powiedziałeś rodzinie? - Prawdę. Czasami lepiej nie osłaniać rodziny przed prawdą. 279 Jayne Ann Krentz - Myślę, że zrobiłeś wystarczająco dużo, osłaniając rodzinę przed nieszczęściami, które mogły ją rozbić. - Dotknęła delikatnie jego twarzy. - To ty byłeś prawdziwą głową rodziny, a nie twój ojciec. Nie ugiąłeś się pod ciężarem odpowiedzialności, jaką los nałożył na twoje barki. Przyciągnął ją i przytulał tak długo, aż oboje usnęli. Nigdy nie chciałbym być podobny do ojca. To bolesne wyznanie Olivera ciągle brzmiało Annie w uszach, gdy następnego dnia obsługiwała projektanta wnętrz, który przyprowadził swoją klientkę do „Sezamu". - Coś zabawnego i napuszonego, Annie. - Stanford J. Littlewood, właściciel firmy Stanford J. Littlewood Designs, chłodnym, krytycznym okiem lustrował zawartość sklepu. -Jakwidzimy, koleżanka specjalizuje się w cudacznych rekwizytach. Niektóre z tych przedmiotów mają pewien urok, jeżeli się je eksponuje z dyskrecją. Annie zagryzła zęby. Wiedziała, że zwrot „eksponuje z dyskrecją" oznaczane klientka nie jest zdecydowana. Nie powinna więc nawet myśleć o zaoferowaniu jej innych przedmiotów ze sklepu. Profesjonalnych rad mógł udzielić tylko Stanford J. Littlewood. Uśmiechnęła się życzliwie do jego klientki, którą przedstawiono jako Charlotte Babcock. Była to miła, trzydziestoletnia kobieta, która przeżywała tortury załatwiania wyposażenia wnętrz po raz pierwszy w życiu. - Niektóre moje rekwizyty wymagają pewnej śmiałości ze strony klienta, pani Babcock. - Annie pogładziła słonia z emaliowanej mozaiki, zwróconego przez Raphaelę po benefisie u Shore'ów. - Projektanci często postępują ostrożnie, jeśli chodzi o wybór koń-280 Sezamie, otwórz się cowego akcentu wystroju wnętrza. A właśnie ten jeden akcent potrafi dokonać cudów. - Tak, to się zgadza. - Charlotte zerknęła niezbyt pewnie na Littlewooda. Dekorator wnętrz znowu uśmiechnął się protekcjonalnie. - Skoro już mowa o końcowych akcentach, to każdy musi sobie odpowiedzieć na najważniejsze pytanie: czym różni się piękno bylejakości od brzydoty. - Co takiego? - zapytała wystraszona Charlotte. Littlewood popatrzył na figurkę słonia z drwiącym lekceważeniem. - Na przykład, czy to jest sztuka czy kicz? Annie ledwo się powstrzymała przed pokazaniem mu języka. Rozmyślnie onieśmielał klientkę. B y ł w tym bardzo dobry. Dzisiaj wydawał się jeszcze bardziej imponujący. Jego siwe falujące włosy zostały usztywnione pianką w ten sposób, że wyrastały prostopadle ze sztucznie opalonej skóry. Miał na sobie kremową koszulę, takiego samego koloru krawat i buty oraz srebrnoszary garnitur. - Czy przyniosłeś ze sobą parę szkiców wnętrz, Stan? - zapytała Annie. Kątem oka zauważyła, że Ella daje jej jakiś znak. Wszyscy wiedzieli, iż Littlewood nienawidzi tej wersji jego imienia. - Czy możesz coś powiedzieć o kolorach, które stosujesz? - Naturalnie. - Opuścił głowę, otworzył teczkę i wyłowił kilka szkiców i kolorowych rysunków. Gdy Annie zaczęła oglądać szkice rezydencji Bab-cocków, zadzwonił telefon. - To do ciebie, Annie - powiedziała Ella trzymając słuchawkę. - Dowiedz się, o co chodzi. - On mówi, że to ważne. - Kto? - zapytała Annie. 281 Jayne Ann Krentz - Nie chce powiedzieć. Nie wiem nawet, czy to mężczyzna. - We wzroku Elli pojawił się wyraz zakłopotania. - Chyba lepiej jak porozmawiasz z nim... z nią... boja wiem. Annie uśmiechnęła się do Charlotte. - Przepraszam. - Oczywiście. - Odbiorę na zapleczu. - Ominęła ladę i weszła do maleńkiego biura. Podniosła słuchawkę telefonu na biurku. - Mówi Annie Lyncroft. W czym mogę pomóc? Na drugim końcu linii słychać było jakieś zgrzyty i trzaski. Niski, ledwo słyszalny głos nie dawał szansy rozróżnienia, czy mówi mężczyzna czy kobieta. - Jeżeli chcesz się dowiedzieć, co się przytrafiło twojemu bratu, odszukaj mechanika. Annie zaniemówiła. Przez chwilę nie mogła zebrać myśli. - Co takiego? O czym ty mówisz? - Odnajdź mechanika, który pracował przy samolocie firmy Lyncroft Unlimited tego dnia, kiedy wydarzyła się katastrofa. On wie, co się stało naprawdę. - Poczekaj! - Annie desperacko ściskała słuchawkę. Przeczuwała, że ten tajemniczy „ktoś" chce się rozłączyć. - Kim jesteś? - Powiedzmy, że kimś, kto chce zobaczyć działanie wymiaru sprawiedliwości - zaskrzeczał głos. - Jeszcze jedna sprawa. Jeżeli chcesz znaleźć odpowiedź, nie proś o pomoc Raina. Jeżeli ci zależy na życiu, nie mów mu, że masz zamiar odszukać mechanika. - Oszalałeś? Kto mówi? - Odnajdź mechanika sama. Zapamiętaj też, że jedyna osoba, która zarobiła na zniknięciu twojego brata, to Oliver Rain. - Zapadła cisza. - Bądź ostrożna. Bardzo ostrożna. 282 Sezamie, otwórz sie - Proszę poczekać! Lecz połączenie zostało przerwane. Annie tak mocno ściskała telefon, że teraz poczuła ból palców. - O, mój Boże! - westchnęła odkładając bardzo powoli słuchawkę. Usiłowała zmusić się do myślenia. Odnajdź mechanika. - Annie? - Ella wetknęła głowę do biura. Zmarszczyła brwi widząc wyraz twarzy szefowej. - Czy wszystko w porządku? - Tak. Wszystko w porządku. Tylko ja nie czuję się najlepiej. To wszystko. Czy mogłabyś przeprosić Staną i jego klientkę? Niech się rozejrzą po sklepie i podejmą decyzję. Przyjdę do nich za chwilę. - Pewnie. Może lepiej by było, gdybyś poszła do domu? - Może i tak zrobię, ale najpierw muszę zadzwonić. - Sięgnęła po książkę telefoniczną. - Zamknij drzwi, dobrze? - Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? - Czuję się świetnie, Ella, tylko mam mdłości. - Ojej! Czy przypadkiem nie jesteś w ciąży? - Zamknij drzwi, Ella - powiedziała Annie. - Dobrze. Drżącymi rękami otworzyła książkę telefoniczną na rubryce usług lotniczych. Palcem przesuwała po nazwach firm, aż napotkała znajomą. To była ta firma, od której Daniel zawsze pożyczał czy czarterował samoloty. Musiała dwukrotnie wybierać numer; za pierwszym razem ze zdenerwowania pomyliła się. Po wielu dzwonkach telefon odebrała jakaś kobieta. Była zdyszana jak po długim biegu. Słychać było hałas śmigła samolotu. Annie przedstawiła się. - Pewnie. Pamiętam panią. Rozmawiałyśmy tego dnia, gdy zaginął pani brat. Nazywam się Sarah. 283 Jayne Ann Krentz - Ach, tak! Instruktorka pilotażu. - Między innymi - przyznała oschle Sarah. - Czym mogę służyć? Annie zamknęła oczy usiłując się uspokoić. Sarah była dla niej tamtego dnia bardzo dobra. - Sarah, czy mogłabym porozmawiać z kimś, kto obsługiwał samolot, którego używał mój brat? Pod drugiej stronie zapadła głucha cisza. Głos instruktorki był wyraźnie przytłumiony, tak jakby rozmawiała z kimś przez ramię. - Powiedz mu, że wyjdę za chwilę - zwróciła się do kogoś. - O co chodzi? - Jej głos znowu stał się wyraźny. - W porządku. Mechanik. Nazywa się Wally. - Wally? - Tak. Wally Thrope. Już u nas nie pracuje. - A dokąd odszedł? - Annie poczuła się dziwnie zagubiona. - Nie mam pojęcia. Odszedł od nas dwa dni po katastrofie Daniela. Wychodząc z pracy powiedział po prostu, że więcej nie przyjdzie. 1 już go nie widziałam. - Głos Sarah stał się znowu przytłumiony. - Mówiłam, że zaraz wyjdę! Do diabła! Powiedz mu, że nie naliczam kosztów za postój na ziemi! - Sarah, proszę! Wiem, że jesteś zajęta - powiedziała szybko Annie. - Czy mogłabyś mi dać jego numer telefonu albo adres? Bardzo chciałabym z nim porozmawiać. - Poczekaj, powinnam te rzeczy mieć w kartotece. - Trzask drzwi nałożył się na gniewny warkot silnika samolotu. - Mam. Jesteś gotowa? Adres: Bainbridge Island. - Tak. Annie pospiesznie zanotowała adres i numer telefonu. - Panno Lyncroft? - Sarah mówiła teraz poważnym 284 Sezamie, otwórz się i oficjalnym tonem. - O co chodzi? Policja rozmawiała z Wallym nazajutrz po zniknięciu Daniela. Zapisy obsługi technicznej były w porządku. Samolot również był w doskonałym stanie. Daniel zawsze sam wykonywał bardzo drobiazgowy przegląd przedstartowy. - Wiem. Chodzi o coś zupełnie innego. Dziękuję, Sarah. Odwiesiła słuchawkę i siedziała, przez dłuższy czas wpatrując się w zapisany numer telefonu. Potem powoli wybrała każdą cyfrę numeru z wielką dokładnością. Telefon Wally'ego Thrope'a dzwonił bardzo długo. Wydawało jej się, że minęła cała wieczność. Ale nikt nie podniósł słuchawki. Dobrze, dobrze. - Sybil oglądała biuro Daniela w siedzibie Lyncroft z rozbawionym lekceważeniem. Znalazła się wśród metalowych szaf, prostych funkcjonalnych mebli i wyrafinowanych komputerów. Kręciła głową. - To wcale nie w twoim stylu, Oliverze. Znam projektanta, który może tutaj dokonać cudów. - Nie potrzebuję żadnego projektanta - odpowiedział. Sybil uśmiechnęła się wyniośle i usiadła. - Nie przypuszczam, abyś zbyt długo kierował osobiście Lyncroft Unlimited. Rzadko się wtrącasz do codziennego zarządzania twoimi własnymi firmami. Kiedy zamierzasz zainstalować tutaj zespół menedżerski? - Z pewnością nie w najbliższych miesiącach. - Z a -wahał się. - To nie jest niezbędne. Annie spodziewa się, że Daniel lada chwila powróci. - Wiem. Biedna Annie. Jest, jak ją kiedyś nazwałam, urodzoną optymistką. - Sybil założyła nogę na nogę i poprawiła ściągacz ciemnoniebieskiej wełnianej 285 Jayne Ann Krentz spódnicy. - Żyje już z tobą blisko dwa tygodnie, czy tak? - Prawie. - Niemal dwa tygodnie dzielenia gabinetu oraz... -uśmiechnęła się szyderczo - przypuszczam, że łoża. - Annie jest moją żoną - przypomniał chłodno. - Och tak! Twoje łoże. Dwa tygodnie intymnego życia z tobą nie wyleczyły jej z naiwności. Zabawne. Korzystając z wieloletniego doświadczenia Oliver zmusił się do głębokiego zanurkowania w ocean cierpliwości i zdołał zachować kamienny wyraz twarzy. - Przypuszczam, że sprowadził cię tu jakiś powód. - Chciałabym wiedzieć, co się dzieje. - Przypatrywała mu się z wyraźnym zaciekawieniem. - Mam pewne prawa. Valerie również. - Co ma z tym wspólnego Valerie? - Nie udawaj głupiego. - Sybil podniosła głowę. -Wiem, że coś knujesz. Zawsze to robisz. Jesteś przebiegły i cwany, o czym wiedzą wszyscy, może z wyjątkiem tej małej panienki. Ale wiesz co, Oliverze? Nie przypuszczałam, że spadniesz tak nisko, by używać własnej siostry w charakterze zastawu. - Czy zechciałabyś dokładnie wyjaśnić, o co ci chodzi, Sybil? Czy mamy się bawić w zgadywanki? - Mówię o zawarciu przez ciebie i Paula Shore'a zawieszenia broni. - W jej oczach płonęło oskarżenie. -Valerie jest taka szczęśliwa, że tańczy w powietrzu. - Płonę z ciekawości. - Powiedz mi, Oliverze - Sybil wychyliła się do przodu - czy będziesz poczuwał się do najmniejszej winy, gdy spadnie na ziemię? - Dlaczego miałaby spaść? - Dlatego, że całe jej szczęście jest zbudowane na stosie całkowicie fałszywych nadziei. - Zamilkła na chwilę. - Mam rację? 286 Sezamie, otwórz sie Oliyer spojrzał na swoje rozłożone ręce, a potem podniósł wzrok na Sybil. - Nie wiem, czy związek Valerie i Carsona Shore'a będzie funkcjonował czy nie. Jeżeli się rozpadnie, to nie z mojej winy. - Mówisz prawdę? - Jej wypolerowane paznokcie wbiły się w drogą skórę torebki. - Nie zamierzasz rozbijać związku Valerie z Carsonem? - Nie. - Od dawna wiedział, że rodzina ma o nim wyjątkowo niepochlebną opinię. - Naprawdę zawarłeś wczoraj rozejm z Paulem Shore'em? - W pewnym sensie tak. - Spojrzał na zegarek. -Sybil, jeśli nie masz nic przeciw temu, mam dziś jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia. - Nie wierzę w to. - W porządku. - Rozłożył ręce i podniósł pióro. -Możesz nie wierzyć, jeśli chcesz, ale jest tak, jak powiedziałem. W tej chwili jestem zajęty. - Oliverze, popatrz na mnie! - Sybil wstała i podeszła do biurka. - Przysięgasz, że mówisz prawdę? Nie wyciągniesz asa z rękawa? Nie przygotowujesz jakiegoś planu powstrzymania Valerie przed poślubieniem Carsona? Popatrzył na nią z namysłem. Ostatnim razem widział ten błagalny wzrok Sybil szesnaście lat temu, gdy się z nią sprzeczał po złapaniu jej in flagranti z kochankiem. - Jesteś dosyć podejrzliwa. - Nawet jeśli jestem, to nauczyłam się tego od ciebie. - Zmrużyła oczy. - Mówię serio. Wiem, że nie znosisz mojego charakteru, ale proszę cię, żebyś nie walczył ze mną ten jeden raz. - Nie mogę. - Odłożył powoli pióro. - Dlaczego nie możesz? 287 Jayne Ann Krentz Zamiast odpowiedzieć jej na pytanie, rozpoczął ćwiczenia oddechowe jogi. - Słuchaj Sybil - odezwał się w końcu - uważasz, że cię nienawidzę. To nieprawda. - Oczywiście, że mnie nienawidzisz. - Patrzyła na niego uważnie. - Zawsze mnie nienawidziłeś. Nienawidzisz mnie od dnia ślubu z twoim ojcem, a od czasu nakrycia mnie w łóżku z Gregiem uznałeś mnie za niegodną nawet pogardy. - Greg? Tak miał na imię? Zapomniałem. - Tak. Tak miał na imię. - Przełknęła z trudem ślinę. - Greg Taylor. Kochałam go. Później zrozumiałam, że on mnie nie kochał. Nigdy mnie nie kochał. - On był żonaty. Ty też nie byłaś panną. - To prawda. Żadne z nas nie było wolne. - Sybil spojrzała na swój ślubny pierścionek. -Jest wiele powodów zawierania małżeństw i nie zawsze najważniejsza jest miłość. Powinieneś o tym wiedzieć lepiej niż inni. - Jeszcze jedna aluzja do mojego małżeństwa, i wyrzucę cię z tego biura. - Przepraszam. - Zacisnęła usta. - Uwierz mi lub nie. Nie przyszłam tutaj, żeby się z tobą sprzeczać, ale bądź sprawiedliwy. Nie jesteś idealnym wzorem do kochania ani romantycznym, oddanym mężem. Nie mam racji? - Annie jest chyba innego zdania - odrzekł beznamiętnie. Ciekawe, czy Sybil zdaje sobie sprawę, ile go teraz kosztuje mówienie spokojnym tonem i nieużywanie ostrych słów. W środku niemal krzyczał o tajemnicy, którą hołubił już cały dzień. Annie go kocha... Chciał to powiedzieć Sybil. Pragnął obwieścić tę nowinę całemu światu. Powiedzieć głośno te słowa - tak, żeby były bardziej realne - ale bał się zapeszyć. Chciał czym prędzej pojechać do 288 Sezamie, otwórz się domu i usłyszeć jeszcze raz, jak Annie zapewnia, że go kocha. Być może jeżeli powtórzy to wiele razy, on, Oliver, pozwoli sobie w to uwierzyć. - Annie jest innego zdania? - powtórzyła Sybil niedowierzając. - Co to znaczy? Czy to znaczy, że ją zmusiłeś do tego, aby uwierzyła w twoją miłość? - Sybil! Proponuję zmienić temat. Przechyliła głowę na bok wsłuchując się w chłodny ton jego głosu. Znała go od dawna i wiedziała, kiedy naciska go zbyt mocno. - Dobrze. Niech tak będzie. Jest jeszcze jedna rzecz, którą chciałabym wiedzieć, zanim wyjdę. - Co takiego? Przyglądała mu się przez chwilę, a potem podeszła do okna. Stała odwrócona plecami. - Chciałabym wiedzieć, jak daleko zaszedł dobroduszny Oliver. - Postaraj się mówić precyzyjniej. - Czy Valerie będzie jedyną, która zyska na magicznym oddziaływaniu, jakie najwyraźniej Annie na ciebie wywiera? Oliver przyglądał się mocnym ramionom macochy. - Przypuszczam, że chcesz wiedzieć, czy możesz spokojnie powiedzieć o swoim romansie z Jonathanem Grace'em? - Chryste! Z ciebie rzeczywiście jest kawał drania! -Sybil nie odwróciła się. - Od jak dawna o tym wiesz? - Czy to ma znaczenie? - Chyba nie. - Westchnęła ciężko. - W ogóle nie wiem, dlaczego usiłuję utrzymać w tajemnicy mój związek z Jonathanem. Oliver zastanawiał się przez chwilę. - Może dlatego, że jesteś poważnie zaangażowana. - Nie czułam się tak od czasów Grega - szepnęła. -Kocham go, Oliverze. Masz zamiar to zniszczyć? 289 Jayne Ann Krentz - Nie bądź melodramatyczna. Nie mogę i nie chcę przeszkodzić ci w poślubieniu kogokolwiek. Nie mam na ciebie takiego wpływu. - Mylisz się - odrzekła. - Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. Wystarczy, że postraszysz mnie odcięciem od fortuny Rainów, i porzucę wszelkie marzenia o poślubieniu Jonathana. - Pieniądze są dla ciebie takie ważne? - Tak, do diabła! - Odwróciła się od okna. Na jej twarzy malowały się strach i złość. -Tak, bardzo ważne. Myślisz, że przeżyłeś niemało, gdy twój ojciec zniknął i zostawił cię na lodzie. Nawet nie masz pojęcia, jak brutalne może być życie. - Masz zamiar mi o tym powiedzieć? - Wychowałeś się w dobrobycie. Nie mieszkałeś w blokach. Okolica była taka, że mama nie pozwalała mi się bawić na dworze, bo się bała, że mnie zgwałcą. M ó j ojciec nie odszedł, gdy miałam dwadzieścia jeden lat. Zniknął, zanim się urodziłam. Tak, pieniądze są dla mnie bardzo ważne. - Grace ich nie ma? - M a , oczywiście. Ale nie w tym rzecz. Chcę tych pieniędzy, które mi się należą. Nie chcę czyichś tam pieniędzy! Należy mi się część fortuny Rainów, Giwerze. Wiesz o tym. Zawarliśmy układ i dotrzymałam warunków. Musisz to przyznać. - Pieniądze są twoje, Sybil. - Zaciekawiło go, co by na to powiedziała Annie, gdyby tu była. - Masz rację, należą ci się te pieniądze. Otrzymasz swoją część niezależnie od tego, czy powtórnie wyjdziesz za mąż. Sybil osłupiała. Wytrzeszczyła oczy i dopiero po chwili można w nich było zauważyć błysk nadziei. - Tak uważasz? - Tak. - Dajesz słowo? 290 Sezamie, otwórz się - Tak. - Oliver nachylił się i włączył komputer. -A teraz, jeżeli nie masz nic przeciw temu, chciałbym dzisiaj jeszcze trochę popracować. Usiłuję utrzymać Lyncroft Unlimited na powierzchni. Skierowała się powoli do drzwi. Wyglądała na oszołomioną. - M ó j Boże! Annie rzeczywiście ma na ciebie wielki wpływ. Nigdy bym nie uwierzyła. - Do widzenia, Sybil. - Rain powrócił do przeglądania analizy kosztów, którą studiował przed przyjściem macochy. Zatrzymała się jeszcze w drzwiach trzymając rękę na klamce. - Oliverze? - Co znowu? - Wiem, że to zabrzmi głupio, ale umieram z ciekawości. Czy istnieje choćby najmniejsza szansa, że się zakochałeś? - Do widzenia, Sybil. - Wiem, że to było głupie pytanie. Do widzenia. Aha! Jeszcze jedno. Czy wybierasz się na wernisaż, który organizuje Valerie jutro wieczorem? Oliver zmarszczył brwi. Przypomniał sobie, że A n -nie coś o tym wspominała. - Jeszcze nie wiem. - Jeśli się zdecydujesz przyjść, to być może przedstawię ci Jonathana. Myślę, że go polubisz, jeżeli dasz mu szansę. - Jedna sprawa, Sybil - powiedział spoglądając na nią. - Co takiego? - Jesteś bogatą kobietą. - Dzięki tobie - odrzekła uprzejmie. - Co ty wiesz o tym Grace? - O co ci chodzi? - Wyraz jej twarzy stał się nagle 291 Jayne Ann Krentz wrogi. - Myślisz, że Jonathan chce się ze mną ożenić dla pieniędzy? - Musisz to rozważyć. - Mam dla ciebie nowinę. Poprosił mnie o rękę kilka tygodni temu, kiedy powiedziałam, że najpewniej odetniesz mnie od pieniędzy. - No tak. Wygląda na uczciwego człowieka. Czy czułabyś się trochę bezpieczniej, gdybym z Boltem zajrzał nieco do jego przeszłości? - Nie wiem, czy się wściekać czy ci schlebiać. -Nachmurzyła się. - Czyżbyś w ten złośliwy, podejrzany sposób próbował mnie ochraniać? - Należysz do rodziny - odpowiedział cicho. - Nie wierzę! - Uśmiechnęła się. - Ty próbujesz mnie ochraniać! - Może próbuję ochraniać twoją część pieniędzy Rainów. - Dobrze. Kupuję to. Niemniej, jest to bardzo miłe z twojej strony. - Znów się uśmiechnęła. - Na pewno się zakochałeś. Dlaczego nie chcesz się do tego przyznać? Mam nadzieję, że Annie cię również kocha. W o -lałabym nie wchodzić ci w drogę, gdyby się okazało, że ona wyszła za ciebie tylko dla uratowania Lyncroft Unlimited. Rozdział siedemnasty Annie zdjęła nogę z gazu przed kolejnym ostrym zakrętem na wąskiej drodze. Zapadał zmrok, chociaż było dopiero wpół do piątej. Ciemności pogłębiał gęsty las po obu stronach drogi. Pomyślała, że jechałoby się dużo lepiej, gdyby nie lekka mgła podnosząca się w świetle reflektorów. Wzdłuż tej starej drogi na wyspie przez co najmniej dwa kilometry nie widziała żadnych świateł ulicznych ani domów. Uczucie totalnej pustki było deprymujące. Zatrzymała samochód przy maleńkim drogowskazie i wychyliła się przez drzwi, aby odczytać słabo widoczne litery: Marston Lane. Zgodnie z adresem podanym przez S a -rah i mapą samochodową, którą zabrała ze 293 Jayne Ann Krentz sobą, była to właściwa ulica. Skręciła w wiejską dróżkę. Nawierzchnia okazała się nierówna i zniszczona; Annie musiała jechać jeszcze wolniej. Pomiędzy drzewami zobaczyła ściany starej chaty. W oknach nie było świateł. Żaden samochód nie stał też na podjeździe. Zatrzymała czerwone auto, wyłączyła silnik i siedziała za kierownicą studiując uważnie gospodarstwo Thrope'a. Najbardziej denerwowała ją martwa cisza. Chociaż zdecydowała się przyjechać z tak daleka, teraz nie była pewna, co ma robić dalej. Oliver by wiedział, co robić, pomyślała. On się nigdy nie waha. Ale nie było go. Wyszedł z biura, gdy dzwoniła z promu. Wydarzyło się coś niespodziewanego, jak wyjaśniła pani Jameson. Wyszedł natychmiast po tym, jak zadzwonił niejaki Bolt. Sekretarka nie wiedziała, kiedy wróci. Annie wyjęła latarkę, którą Daniel trzymał zawsze w schowku. Otworzyła drzwi samochodu. Głuchy szczęk zamka wydawał się bardzo głośny w zamglonej ciszy. Ostre zimno zaatakowało ją, gdy tylko opuściła ciepłe auto. Zapięła płaszcz i włożyła rękawiczki. Marzyła o tym, aby zjawił się tu Oliver. Wszystko było dziwne. Nie wiedziała, co ma zrobić poza zastukaniem do drzwi i być może zerknięciem przez okno do środka. Jeżeli ktoś jest w środku, może ją pomyłkowo wziąć za rabusia. Musi być bardzo ostrożna. W końcu Annie zdecydowanym krokiem podeszła do drzwi i zapukała głośno. - Czy ktoś jest w domu? Jedyną odpowiedzią był słaby poszum drzew. Dziwne zaniepokojenie przeszyło jej plecy. Odwróciła się w strasznym przekonaniu, że nie jest sama. - Halo! - krzyknęła. - Czy ktoś tu jest? Cicha mgła przypływała i odpływała w świetle latar-294 Sezamie, otwórz się ki. Widziała przestrzeń dookoła siebie, ale nic nie zauważyła. - No dobrze! Uspokój się! - powiedziała głośno sama do siebie. - Przyszłaś tu po odpowiedź. Nie panikuj, bo wrócisz z pustymi rękami. Podeszła do najbliższego okna i zaświeciła latarką przez brudne szyby. Wąski snop światła wydobył ciemne kształty pokrzywionej kanapy i staroświeckiego fotela. Na stoliku do kawy leżały porozrzucane czasopisma. Przez następne okno zajrzała do kuchni. Talerze stały poukładane na suszarce. Na stole leżała kostka margaryny. Annie domyśliła się, że jeszcze niedawno ktoś tu był, i szybko się wycofała. Potknęła się o kępę małych krzaków i ledwo utrzymała równowagę. Snop światła jej latarki zatańczył dziko po okolicy. - Nie denerwuj się - uspokajała się sama przez zaciśnięte zęby. - Jesteś trochę początkująca w tej robocie, ale wiele razy widziałaś w telewizji, jak to zrobić. Dasz sobie radę. Obeszła małą chatę zaglądając do każdego okna. W sypialni panował bałagan. Wally Thrope najwidoczniej nie przepadał za słaniem łóżka i usuwaniem śmieci. Drzwi od szafy były pootwierane. Przyjrzała się dokładniej i zauważyła, że jest pusta. Ciekawość zaczęła tłumić zdenerwowanie. Gdy doszła do bocznych drzwi i zauważyła, że są otwarte, nabrała z haustem powietrza odwagi i weszła do środka. Wewnątrz panował zatęchły odór, jakby chata była zamknięta od dawna. Ale to nie było najgorsze. Odór zepsutego jedzenia z kuchni wskazywał na to, że od jakiegoś czasu nikt tu nie mieszkał. Cały dom miał bardzo przykry zapach. Annie powoli wędrowała przez pokoje starając się 295 Jayne Ann Krentz niczego nie dotykać. Miała rację co do ubrań w szafie. Nie było żadnych. Nie było też bielizny w szufladach. Na podłodze łazienki leżały jakieś ręczniki, ale nie zauważyła przyborów do golenia. W końcu zrozumiała, że ktoś w pośpiechu opuszczał to miejsce. Wyglądało na to, że Wally Thrope wrócił pewnego dnia do domu, wrzucił rzeczy osobiste do walizki i uciekł. Przeszła do kuchni. Tutaj smród był najgorszy. Już zamierzała się wycofać, gdy jej wzrok padł na kalendarz ścienny z nagimi kobietami, który wisiał przy telefonie. Nie przykuły jej uwagi nienaturalnie wielkie piersi modelki, ale napis, który dumnie niosła: „Miss Października". Teraz był koniec listopada. Wally Thrope zniknął chyba kilka tygodni temu, bo nie zmienił kartki kalendarza na nowy miesiąc. Zatykając nos podeszła bliżej. Kalendarz miał oddzielne kwadraciki dla każdego dnia miesiąca. W niektórych z nich były krótkie, szyfrowane notki. Dzień siódmy października, kiedy zginął jej brat, był zakreślony na czerwono. Annie gapiła się w kalendarz z narastającą trwogą. To tylko przypadek, wmawiała sobie. Może Wally Thrope tego dnia zaplanował odejście z pracy. Ale nie! Sarah mówiła, że zrezygnował z pracy dwa dni później. Wtedy zauważyła numer telefonu napisany w kwadraciku oznaczonym datą piąty października. Coś w tym numerze było znajomego, chociaż w pierwszej chwili Annie nie mogła się zorientować, co to takiego. Nagle zrozumiała. Nieraz ostatnio sama wykręcała ten numer. Przy kalendarzu wisiał na sprężynce długopis. A n - 296 Sezamie, otwórz się nie wzięła go nie zdejmując rękawiczki i przepisała numer. Chowając kartkę do torebki usłyszała skrzypienie deski. Serce przestało jej bić. Po chwili wpompowało sporą dawkę adrenaliny. Poczuła, jakby ją przeszył zimny prąd elektryczny. Dobiegł do zakończeń nerwowych i podniósł jej włoski na karku. Wyłączyła latarkę i wszystko pogrążyło się w chłodnych ciemnościach. Nie mogła określić, czy skrzypienie dochodziło z wnętrza domu czy od strony schodów wejściowych. Znieruchomiała ze strachu. Dźwięk się nie powtórzył. Uczucie, że jest obserwowana, było znacznie silniejsze niż przed chwilą. Bała się poruszyć, a jednocześnie chciała uciec. Z trudem odzyskała władzę w nogach i zrobiła ostrożny krok w kierunku bocznych drzwi. Wielkim wysiłkiem woli wykonała drugi krok, a potem trzeci. Dotarła do bocznych drzwi i powolutku przekręciła klamkę. Otworzyła je z miękkim skrzypnięciem podobnym do jęku. Zawahała się na progu, próbując przeszyć wzrokiem nieprzeniknioną ciemność. Na zewnątrz nic się nie poruszało, przynajmniej Annie nic nie zauważyła. Zebrała całą odwagę i zeszła ostrożnie po schodach. Zatrzymała się w największym cieniu domu i wyjrzała ostrożnie na podjazd, gdzie zostawiła samochód. Chciała dopaść go jednym skokiem. Ścisnęła w dłoni kluczyki i puściła się biegiem w kierunku auta. Nikt jej nie zatrzymywał. Nikt nie krzyczał. Nikt do niej nie strzelał. Chwilę później siedziała już bezpiecznie w środku. Zamknęła drzwi i przekręciła kluczyk. Silnik wystartował z rykiem protestu. Włączyła tylny bieg, spojrzała przez ramię i gwałtownie ruszyła tyłem wzdłuż dróżki. Wstrzymywała oddech, dopóki 297 Jayne Ann Krentz nie dojechała do głównej drogi. Jeśli się pospieszy, to jeszcze złapie powrotny prom do Seattle. Bezpośrednie niebezpieczeństwo minęło, ale modliła się nadal, żeby Oliver był przy niej. Co to znaczy, do diabła? Nie wiesz, gdzie jest Annie? - krzyknął Oliver w miarę grzecznie do telefonu. Na drugim końcu zapadła cisza. Rain zaklął. Terroryzując niewinnych nie uzyska informacji, której potrzebował. - Przepraszam - wyjąkała Ella. - Wyszła o trzeciej i więcej jej nie widziałam. Zamknęłam sklep bez niej. Może przyczepiła się do jakiegoś klienta. - Można prosić o nazwisko tego klienta? - Nie znam. Nie jestem pewna, czy w ogóle wyszła w interesach. Po prostu wyszła. Powiedziała, że ma do załatwienia jakieś drobiazgi czy coś w tym rodzaju. Może poszła na zakupy. Czy stało się coś złego, panie Rain? - Nie, nic złego. - Zmuszał się, by mświć spokojnie. - Dziękuję ci, Ella. - Dobrze. Przykro mi, że nie mogę pomóc. Ona chyba jest teraz w drodze do domu. - Tak. Odłożył słuchawkę i spojrzał na Bolta. - Ella widziała ją ostatnio o trzeciej. - Może zadzwoni pan do Joanny McKenna? - zapytał Bolt. - Ona wpadłaby w panikę. Panna McKenna ma zastrzeżenia do mnie od samego początku. Zaraz sobie wymyśli coś nieprzyjemnego. - To mnie nie dziwi - powiedział Bolt zaciskając zęby. - Czy mogę przypomnieć, że nie znaleźlibyśmy się w takiej sytuacji, gdybym miał Annie na oku? 298 Sezamie, otwórz się - Nie musisz mi tego przypominać, Bolt. - OUver zerwał się na równe nogi. Wsadził ręce do kieszeni i zaczął krążyć po gabinecie. - Czy jesteś pewien, że nie zostawiła kartki? - Szukałem wszędzie. Dwukrotnie przesłuchałem automatyczną sekretarkę. Oliver zacisnął ręce w kieszeni w pięści. Z każdą minutą denerwował się coraz bardziej. Stało się coś złego, a on był bezsilny. - Do diabła, Bolt! Nawet nie wiemy, skąd zaczynać poszukiwania. - Dopiero szósta trzydzieści. - Annie zawsze jest w domu za piętnaście szósta. - Zgoda - odrzekł Bolt. - Ale muszę powiedzieć, że nie zna jej pan wystarczająco długo, by poznać wszystkie jej zwyczaje i nawyki. Może po prostu szła na zakupy, a potem utknęła gdzieś w korku. - Powinna zadzwonić. - Przecież nie ma telefonu w samochodzie - przypomniał Bolt. - No to zainstaluj jej. A jeszcze lepiej by było, gdybyś ją wszędzie woził. - Tak, proszę pana. - Cholera! - Oliyer gapił się w precyzyjnie wygrabiony piasek w skalnym ogródku. Sama myśl o tym, że coś złego mogło się przydarzyć Annie, mroziła mu krew w żyłach. Na domiar złego, przez czterdzieści minut nie mógł wpływać na bieg wydarzeń. Wmawiał sobie, że nic się stało. Może tylko spóźnia się do domu. - Martwi się pan, że może istnieje powiązanie między nieobecnością Annie a tym, co się dzisiaj przydarzyło Corkowi? - zapytał Bolt. - Tak. - Rain próbował się opanować. - To mało prawdopodobne - powiedział Bolt zamy- 299 Jayne Ann Krentz ślonym tonem. - Niezależnie od tego, w co się wpakował Cork, nie ma powodów, by Annie miała komuś służyć jako cel. Gdyby ktoś chciał rzucić Lyncroft Un-Iimited na pożarcie wierzycieli, to powinien raczej pozbyć się pana. Oliver zrozumiał, że Bolt próbuje go uspokoić. - Nawet nie wiemy, czy Cork był celem, czy tylko ofiarą nieszczęścia lub złego prowadzenia samochodu. Wiadomość, że Barry Cork uległ wypadkowi na autostradzie, Bolt otrzymał tuż przed godziną trzecią. Nieprzytomna ofiara została zabrana do szpitala Har-borview. Służący natychmiast zadzwonił do Olivera i spotkał się z nim w szpitalu. Nie dowiedzieli się niczego szczególnego poza tym, że Cork może już nie żyć. Lekki, dyskretny szczęk zamka poinformował Raina, że ktoś otworzył drzwi frontowe. Oliver odwrócił się zaintrygowany tym przytłumionym dźwiękiem. - Bolt? - Z przedpokoju dopłynął głos Annie. - Oli-ver? Gdzie się wszyscy podziewają? Oliver ruszył do drzwi. - Zaraz ją uduszę. - Proszę pana... Oliver zatrzymał się, zdziwiony głosem Bolta, który zazwyczaj nie dawał upustu uczuciom. - O co chodzi? - Chciałbym tylko przypomnieć, że pani Rain mieszka tutaj bardzo krótko. - No to co? Bolt popatrzył na pracodawcę i dyskretnie odchrząknął. - Chciałem tylko przypomnieć, że nie potrafi jeszcze spełniać wszystkich pańskich wymagań. 300 Sezamie, otwórz się - Chcesz powiedzieć, że nie powinienem jej zmyć głowy za to, że przez całą godzinę narażała mnie na piekło wątpliwości? - Jest takie stare powiedzenie. Zawsze łatwiej łapać muchy na miód niż na ocet. Oprócz tego jest dopiero wpół do siódmej. - Przepadłem z kretesem - mruknął Oliver. - Ona czyta twoją powieść, mówi ci, że jesteś wspaniały, a chwilę potem jesz jej z ręki. Co się, u diabła, tutaj dzieje? - Odwrócił się i sztywno podszedł do drzwi nie oczekując odpowiedzi. Annie wychyliła głowę z kuchni. Oczy miała wielkie i poważne. - Jesteś. Byłam ciekawa, gdzie się wszyscy pochowali. Rain nachmurzył się na jej widok. Wyglądała na roztargnioną i wystraszoną. Włosy miała bardziej zmierzwione niż zazwyczaj. Na butach były ślady zaschniętego błota, a w pończochach popuszczały oczka. Oliver poczuł nagle straszny niepokój. - Annie, co się stało? Popatrzyła na niego. Jej dolna warga zaczęła drżeć, Oczy wypełniły się łzami i z niezrozumiałym okrzykiem rzuciła mu się prosto w ramiona. - Na Boga, o co chodzi?! - Przycisnął ją do siebie. Wydawała się maleńka, miękka i bezbronna. - Gdzie byłaś? Dlaczego przyjechałaś tak późno? - Jeździłam na wyspę Bainbridge. - Żeby się spotkać z klientem? - Oliver przytrzymał ją delikatnie, by się przyjrzeć jej twarzy. - Spotkać się z człowiekiem o nazwisku Wally Thrope. Palce Olivera zacisnęły się kurczowo na jej ramionach. - Po co, na Boga, chciałaś się spotkać z Thrope'em? 301 Jayne Ann Krentz - Wiesz, kto to jest? - Annie otarła ostatnią łzę z oczu. - To mechanik, który obsługiwał samolot Daniela tego dnia, kiedy zniknął. - Skąd to wiesz? - Zmarszczyła brwi. - Mówiłem ci. Przeprowadziłem małe, ale bardzo dokładne dochodzenie po wypadku twojego brata. - Tak, pamiętam. - Osobiście nie rozmawiałem z Thrope'em. Policja to zrobiła. Firma, która wynajęła twojemu bratu samolot, bardzo chętnie pomagała w śledztwie. Nie było śladów jakiegokolwiek manipulowania przy samolocie czy przeoczenia czegoś w przygotowaniach do lotu. - Najmniejszych śladów? - Najmniejszych, Annie. Co ci przyszło do głowy, żeby nagle dziś porozmawiać z Thrope'em? - Nie rozmawiałam z nim. Nie było go. Udzielenie odpowiedzi nie było proste. Annie wyglądała na zmęczoną i zdenerwowaną. Oliver przywoływał swoją samokontrolę i cierpliwość. Objął żonę i poprowadził przez hall do gabinetu, gdzie czekał na nich Bolt. - Dlaczego zdecydowałaś się na spotkanie z Thro-pe'em? Annie zaczęła opowiadać, ale przerwała widząc B o l -ta. Uśmiechnęła się do niego nieznacznie. - Cześć. Przepraszam za spóźnienie. Mam nadzieję, że kolacja się nie zmarnowała. - Żaden problem z kolacją. - Bolt przyjrzał się jej dokładnie i od razu zauważył całkowicie rozczochrane włosy. - Wszystko w porządku? - Uch... - Annie upadła bezwładnie na najbliższy fotel. Wyciągnęła nogi, głowę oparła o zagłówek, a ramiona rozłożyła na poręczach. Oliyer usiadł za biurkiem. 302 Sezamie, otwórz sie - Bolt, mógłbyś nam przynieść herbaty? - Tak, proszę pana - powiedział służący i zniknął za drzwiami. Rain czuł, jak stopniowo się rozluźnia. Annie była bezpieczna i zdrowa, a to najważniejsze. Mógł znowu swobodnie oddychać, ale coś się wydarzyło, więc musiał się dowiedzieć, co to było. Zaczął mówić jak najdelikatniej: - Powiedz, po co szukałaś tego Thrope'a? - W południe ktoś do mnie zadzwonił. - Patrzyła na niego poważnie. - Nie chciał się przedstawić. Być może to była kobieta. Nie potrafiłam rozpoznać. W każdym razie ten ktoś powiedział, że jeżeli chcę wiedzieć, co się przydarzyło mojemu bratu, to muszę odnaleźć mechanika, który obsługiwał wtedy samolot. - Cholera! - Tak, właśnie. - Zmrużyła oczy. - Więc zadzwoniłam do firmy usług lotniczych, z której korzystał Daniel, i dostałam adres Thrope'a. Złapałam prom na wyspę Bainbridge, rozejrzałam się trochę i wróciłam. - Poczekaj. - Oliver położył ręce na biurku i pochylił się do przodu w krąg światła halogenowego. - M ó -wisz, że jakiś sukinsyn świadomie próbuje cię przekonać, że katastrofa Daniela była wynikiem sabotażu? - Myślę, że o to mu chodziło. - A także sugeruje, że Thrope jest winien? - Tak to zabrzmiało. - I wiedząc o tym, sama się porwałaś na śledztwo? - Tak. - Wytrzymała jego wzrok bez mrugnięcia. -To właśnie próbuję ci powiedzieć. OIiver stracił panowanie nad sobą. Postępowanie tak absurdalne, że nie mógł zrozumieć, jak Annie mogła to zrobić. - Ty mała idiotko!! Nie masz odrobiny zdrowego 303 Jayne Ann Krentz rozsądku?! Czy rozumiesz, co ja przeżyłem nie wiedząc co się z tobą stało, gdzie przepadłaś? Annie otworzyła usta, usiłując podjąć obronę, ale zaniechała tego, gdy wszedł Bolt z herbatą na tacy. Uśmiechnęła się do służącego z wdzięcznością. - Dziękuję. Tego potrzebowałam. - Proszę bardzo - odpowiedział i nalał trzy filiżanki. - Oczekuję wyjaśnień - zażądał Oliyer wpatrując się w Annie. - Otrzymasz je. - Wzięła filiżankę i spodeczek z rąk Bolta z kolejnym uśmiechem. - Powiem wszystko. Kilka razy modliłam się, żebyś był ze mną. Było ciemno i strasznie. Zresztą nigdy jeszcze nie włamywałam się do żadnego domu. Gorąca herbata sparzyła palce Raina. Niemal upuścił filiżankę. - Włamałaś się do domuThrope'a? Do diabła, nie uwierzę. - Nie znalazłam tam zbyt wiele - przyznała. Wyglądała już znacznie spokojniej. - Thrope chyba w pośpiechu opuszczał swoje mieszkanie. Z szafy zniknęły wszystkie ubrania. W kuchni pozostało sporo żywności. Od dłuższego czasu nikt nie wynosił śmieci. Oliver ostrożnie odstawił filiżankę. Wstał, położył dłonie na biurku i wychylił się do przodu. - Dlaczego, do ciężkiej cholery, nie zadzwoniłaś do mnie i nie powiedziałaś, dokąd się wybierasz? Annie niepewnie poruszyła się na fotelu. Jej wzrok powędrował ku lampartowi z mozaiki i powrócił na twarz męża. - Dzwoniłam, ale nie było cię w biurze. - 1 wtedy postanowiłaś działać na własną rękę? - Tak, Oliverze. Nadeszła chyba właściwa pora na powtórzenie pozostałych słów tego kogoś. Postawił 304 Sezamie, otwórz się warunek, że jeżeli chcę się dowiedzieć prawdy o zniknięciu Daniela, to nie mogę tobie powiedzieć, że jadę na spotkanie z Thrope'em. Powiedziano mi, żebym ci nic nie mówiła, bo mogę się narazić na niebezpieczeństwo. - Powiedziano ci, żebyś nie mówiła mi o niczym? -Oliver poczuł się tak, jakby go ktoś kopnął w brzuch. - Tak to zabrzmiało. Jak ostrzeżenie. - To dlaczego mi o tym mówisz teraz? - zapytał nie spuszczając z niej wzroku. - Miałam dużo czasu na promie do Seattle. Połączyłam wszystkie dowody i wyciągnęłam interesujące wnioski. Kątem oka Rain zobaczył, że Bolt zbliżył się do biurka. Zapytał Annie bardzo ostrożnie: - Co to za wnioski? - Wydaje mi się - odpowiedziała powoli - że ktoś celowo usiłuje wplątać w to ciebie. Ktoś chce, bym uwierzyła, że masz coś wspólnego ze zniknięciem Daniela. Śmiertelna cisza wypełniła cały gabinet. - Bardzo logiczna konkluzja - powiedział ponuro Oliver i wymienił spojrzenia z Boltem. Potem znowu popatrzył na Annie. - Czy ten rozmówca z telefonu powiedział coś więcej? O jakich dowodach mówisz? - Nie powiedział zbyt wiele. Przynajmniej nie przez telefon. - Otworzyła torebkę i wyjęła mały świstek papieru. - W domu Thrope'a znalazłam kalendarz. Data zniknięcia Daniela była zakreślona na czerwono. - To nic dziwnego. - Bolt wzruszył ramionami. -Zniknięcie Daniela było wielkim przeżyciem dla Thro-pe^ i wszystkich pracujących w tej firmie usług lotniczych. Takie firmy nie tracą przecież samolotów codziennie. 305 Jayne Ann Krentz - To nie wszystko, co znalazłam w kalendarzu. -Położyła świstek papieru na biurku przed Oliyerem. -Ktoś zapisał ten numer dwa dni przed wynajęciem samolotu przez Daniela. Rain rzucił okiem na numer i rozpoznał go natychmiast. Osunął się powoli na fotel. - Do diabła! - Co to jest? - Bolt podszedł do biurka i spojrzał na numer przepisany przez Annie. - To jedna z linii rezydencji. Pański prywatny numer. - Tak. - Oliver nie powiedział nic więcej. Nie wiedział, co powiedzieć. Patrzył na Annie przygotowując się do konieczności stawienia czoła nowej sytuacji, która mogła mu się wymknąć spod kontroli. - Rozpoznałaś ten numer? - Oczywiście, że tak. Bolt wziął kawałek papieru do ręki. - Wygląda na to, że mamy kłopoty z systemem ochrony. Ten numer znają tylko członkowie rodziny. - Wiem o tym. - Rain nie mógł oderwać wzroku od twarzy Annie. Przyglądała mu się bez przerwy i chociaż ciągle wyglądała na wystraszoną, w jej wyrazistych oczach nie było widać obaw. Wierzyła mu pomimo tych wszystkich przeklętych dowodów. - A więc w jaki sposób Wally Thrope dostał numer twojego prywatnego telefonu? - zapytała w końcu, przerywając ciszę. - Interesujące pytanie - Oliver usiadł i podniósł filiżankę - ale nie mam na nie odpowiedzi. - W końcu udało mu się oderwać wzrok od Annie i spojrzał na Bolta. - Myślę, że lepiej będzie, jeśli spróbujemy odnaleźć tego Thrope'a. - Tak, proszę pana. - Służący przełknął łyk herbaty. - Zobaczę, co się da zrobić. 306 Sezamie, otwórz się Annie założyła nogę na nogę i zaczęła machać stopą. Patrzyła raz na Olivera, raz na Bolta. - Siedząc na promie wyciągnęłam jeszcze kilka innych wniosków. - Jakich, pani Rain? - zapytał grzecznie Bolt. - Ktoś chce, bym uwierzyła, że Oliver jest zamieszany w coś brzydkiego - powiedziała powoli. - Co do tego nie mamy wątpliwości. Bolt rzucił badawcze spojrzenie na pracodawcę i skinął głową. - Na to wygląda. Oliver nie mógł myśleć o włączeniu się do rozmowy. B y ł zbyt zajęty próbami opanowania kolejnej fali gniewu. Ktoś zadał sobie niemało wysiłku, aby zniszczyć zaufanie, jakim darzyła go Annie. - Możemy zadać sobie pytanie, dlaczego to zrobił. - Annie wstała z fotela i zaczęła chodzić tam i z powrotem po gabinecie. - Istnieje tylko jedna oczywista odpowiedź. Ktoś ma nadzieję, iż dojdę do wniosku, że za zniknięciem mojego brata stoi OIiver. Ten ktoś chce, żebym się z tobą rozwiodła. Wtedy nie będziesz mógł zarządzać Lyncroft Unlimited. Ale kto odniósłby z tego korzyść? - Nikt - odrzekł Rain nachmurzony. - Wszyscy kredytodawcy i inwestorzy zyskają, jeżeli Lyncroft zostanie w jednym kawałku. - Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że ktoś z rodziny chce się na panu zemścić, panie Rain - odezwał się cicho służący. - Ona może traktować zniszczenie Lyncroft Unlimited jako środek do osiągnięcia celu. Annie spojrzała wilkiem na Bolta. - Mówisz o Sybil, tak? Zapomnij o tym. Ostatnia rzeczą, którą by zrobiła, to finansowy cios w OUvera. To nie byłoby logiczne. Przecież tak bardzo kocha pieniądze Rainów. 307 Jayne Ann Krentz - Dobry argument - potwierdził Rain z ponuro wykrzywioną twarzą. - Ludzie nie zawsze postępują rozsądnie, gdy w grę wchodzi zemsta. - Bolt spojrzał spokojnie na pracodawcę. - Są inne możliwości niż Sybil. Dawny oponent w interesach, Paul Shore, też może szukać sposobu zemsty. Oliver przechylił się na oparcie fotela. - Zawarłem z nim rozejm. - Spojrzał na Annie. -Przynajmniej wydaje mi się, że zawarłem rozejm. W każdym razie takie sprawy nie są w jego stylu. - Mogą być inni, którzy nie życzą panu zbyt dobrze - odrzekł Bolt wzruszając ramionami. - Dziękuję za docenienie moich możliwości zdobywania przyjaciół i wpływowych osób - rzekł Oliver. -Przyznaję, że nie kaedy, z kim miałem do czynienia w ciągu ostatnich piętnastu lat, wysyła mi kartki na Boże Narodzenie, ale nie znam nikogo, kto zrobiłby coś takiego z zemsty. - Dlaczego nie? - zapytała Annie z ciekawością. - Utrata Lyncroft specjalnie mnie nie zaboli - powiedział decydując się na brutalną szczerość. - Pewnie, że nieźle zarobię razem z innymi, jeśli firma przetrwa, ale istota sprawy tkwi w tym, że jej upadek spowodowałby jedynie maleńką wyrwę w moim majątku. - Rozumiem. Nie wiedziałam, że to tak mało ważne. - Annie uważnie przyglądała się mężowi. - Nie powiedziałem, że to nieważne - zaprotestował cicho Oliver - ale rozważania finansowe są drugorzędne. Powiedziałem ci, dlaczego podjąłem się uratowania Lyncroft Unlimited. - Ze względu na Daniela. - Uśmiechnęła się ze smutkiem. - To był tylko jeden z powodów. - Zwrócił się do 308 Sezamie, otwórz się Bolta. - Myślę, że możemy odrzucić motyw wroga, który chce wyrównać stare porachunki. - Jest jeszcze Barry Cork. - Bolt najwyraźniej przemyślał kilka wariantów. - Ten ktoś, kto dzwonił do Annie i ostrzegał ją przed panem, może być z nim związany. - Zdaję sobie z tego sprawę. - Oliver spojrzał na Annie. - Właśnie dlatego niemal oszalałem, gdy zniknęła. - Nie przypuszczałam, że będziesz tak zdenerwowany, gdy się trochę spóźnię - powiedziała zaskoczona. - To było coś więcej niż zdenerwowanie, ale możemy się już tym nie martwić. Annie, Cork miał dzisiaj po południu wypadek na autostradzie. Został zabrany do szpitala Harborview. Według naszych ostatnich informacji jest nieprzytomny. Być może już nie żyje. - Policja prowadzi śledztwo, lecz skłania się do hipotezy, że to był wypadek. Nie ma żadnych śladów, że było to coś innego - dodał Bolt. - Rozumiem, że nie jesteś tego pewien? - Zdumione oczy Annie przeniosły się na służącego. - Nie, nie jesteśmy pewni. Annie klasnęła w dłonie i spojrzała na Olivera. - Mówiłeś, że szpiegostwo przemysłowe, w które wplątał się Cork, wykonuje się w białych rękawiczkach i że nie kończy się ono zazwyczaj morderstwem. - Nie zawsze - odpowiedział - ale po dzisiejszych wydarzeniach być może będę musiał zmienić zdanie. - Może powinniśmy pójść na policję - zasugerowała. Bolt siedział bez słowa. Oliver przypatrywał się skałom w swoim ogródku. - Można to rozważyć - rzekł. - Na Boga! Nie możemy tego zrobić, prawda? - spy- 309 Jayne Ann Krentz tała z szeroko otwartymi oczami. - Oni prawdopodobnie od razu dojdą do wniosku, że ty jesteś pierwszym podejrzanym. - Prawdopodobnie - zgodził się Rain. - Mogliby dojść do wniosku, że miałeś najpoważniejszy motyw, żeby się pozbyć Daniela. - Annie przygryzła wargi. - Możesz tutaj siedzieć i mówić, że uzyskanie kontroli nad Lyncroft Unlimited nie jest dla ciebie zbyt wielką gratka finansową, ale inni pewnie myślą inaczej. - To prawda - przyznał. - Kto wie, jak policja oceniłaby twoje powiązania z Corkiem. Oni mogą myśleć, że próbowałeś zabić Barry'ego dlatego, że sprzedawał tajemnice twojej nowej firmy. Nie, nie możemy iść w tym momencie na policję. Przez ciało Raina przepłynął strumień ciepła. Annie naprawdę mu ufała. Więcej, starała się go bronić. Nie mógł sobie przypomnieć, żeby ktokolwiek ostatnio próbował go bronić. - Przyznaję, że mogłoby to skomplikować sprawy -zgodził się. - Ale są jeszcze dwa inne poważne powody, dla których może lepiej trzymać nasze spekulacje przez pewien czas dla siebie. - Jakie powody? - zapytała. - Pierwszy to brak dowodów. Nie mamy dowodów na to, że zniknięcie Daniela i kraksa Córka były czymkolwiek więcej niż wypadkami. Ten dziwny telefon prawdopodobnie też nie zrobi na nich wrażenia. Nie ma dowodów, że w ogóle ktoś dzwonił, a tym bardziej na to, że obciążał mnie lub Thrope'a. - A ten drugi powód? - Bolt i ja chcielibyśmy zadać kilka własnych pytań. Będzie to znacznie prostsze, jeżeli policja nie będzie w to włączona. 310 Sezamie, otwórz się - Macie zamiar sami zacząć śledztwo? - Annie wpatrywała się w męża z narastającym podnieceniem w oczach. - To wspaniały pomysł! Z chęcią pomogę. - Nie - odpowiedział. - Ty z pewnością nie będziesz nam pomagać. Musisz trzymać się z daleka. Co więcej, nie oddalisz się nigdzie poza dom i twój sklep. Będziesz mnie informować na bieżąco, gdzie jesteś. Nie będziesz urządzać wycieczek takich jak do Bain-bridge czy gdziekolwiek. Czy dokładnie to zrozumiałaś? W oczach Annie zaczęła narastać furia. - Oliver! Mówiłam ci na początku naszego małżeństwa, że nie pozwolę, byś mnie trzymał pod nadzorem. Wszystko na to wskazuje, że ten cały bałagan dotyczy mojego brata. Mam prawo mieć swój udział w śledztwie. Nie zgodzę się, żebyś mnie trzymał w niepewności. Rain zwrócił się do Bolta: - Myślę, że na dzisiaj wystarczy. Nie przejmuj się kolacją. Sami się tym zajmiemy. Służący niepewnie popatrzył na panią domu i skierował się do drzwi. - Tak. Będę u siebie, gdybym był potrzebny. - Wyszedł z gabinetu zamykając delikatnie drzwi. - Mówię poważnie, Oliver! - zaatakowała zaczerwieniona Annie. - Wiem, że chcesz mnie osłaniać, ale nie pozwolę się zamknąć na klucz. Nie pozwolę też na pomijanie mnie w śledztwie. - Annie, to dla twojego dobra. - Z takim argumentem będę walczyć jak lwica. A jak ty byś się czuł, gdyby ktoś tobie tak powiedział? - Nie zgodziłbym się - przyznał. - Ale mówimy nie na temat. Przyszłaś do mnie, dlatego że chciałaś uratować Lyncroft Unlimited. Zawarliśmy układ, ty i ja. To prawda, że żadne z nas nie przewidziało, jak sprawy 311 Jayne Ann Krentz się skomplikują, ale nasz układ nadal jest ważny. Ja załatwiam sprawy Lyncroft. - To małżeństwo jest czymś więcej niż kontraktem - zaoponowała Annie. Oliver nie chciał dyskutować na ten temat. Zdecydował się na inną taktykę. - Kochanie, sytuacja jest niezwykle skomplikowana i mamy w niej wiele niewiadomych. Nie chcę, żebyś się narażała na takie niebezpieczeństwo jak dzisiaj. Nigdy więcej! - Nie podejmowałam żadnego ryzyka. - Zaczerwieniła się. - Po prostu szukałam śladów. - Podejmowałaś ryzyko. - Oliver ze wszystkich sił powstrzymywał się od wybuchu. - Nawet nie znamy rozmiarów niebezpieczeństwa, na jakie się naraziłaś. Nie chcę, żebyś znalazła się w sytuacji bez wyjścia. - Nie możesz mnie od tego odsunąć. Jestem w to wplątana, czy ci się to podoba czy nie. Miała rację, ale Oliver wiedział, że zrobi wszystko co w jego mocy, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie miał skrupułów, jeżeli chodzi o jej ochronę. - Nie chcę się z tobą sprzeczać. - Dobrze. - Obdarzyła go ciepłym, aprobującym uśmiechem. - Wiesz co, Oliver? Rzeczywiście dokonałeś postępów. Założę się, że w dawnych czasach odrzuciłbyś bez wahania prawo, a moje uczucia wysłałbyś do wszystkich diabłów. A teraz rozmawiamy jak równy z równym. - Cieszę się, że ci się podoba nowy Oiiver Rain -odpowiedział pojednawczo i obszedł biurko. - Bardzo go lubię. - Annie przyglądała mu się, kiedy się do niej zbliżał. W jej oczach widoczne były ślady zmęczenia. - Co robisz? Zatrzymał się przed nią, położył ręce na jej ramionach i pocałował prosto w usta. Rozmyślnie pogłębiał 312 Sezamie, otwórz się pocałunek, aż zaczęła ciepło lgnąć do niego. Podniósł głowę znad jej ust. - Zgadnij. Liczy się pierwsza odpowiedź. - A co z kolacją? - Kolacja może poczekać ze dwadzieścia minut. Ja nie mogę. - Oparł jej biodra o biurko i rozchylił nogi. Jedną ręką podniósł spódnicę, a drugą otworzył suwak swoich spodni. - Tylko dwadzieścia minut? - Oczy Annie wypełniły się radością. - W tym tempie wystarczy piętnaście. - Niech będzie dwadzieścia - zgodziła się ochrypłym szeptem. - Nie chcę pożyczać od Arthura książki na temat przedwczesnego wytrysku. Rozdział osiemnasty N a s t ę p n e g o wieczoru Annie stała z V a -lerie w głównej galerii muzeum Eckerta. Przyglądały się tłumowi gości, którzy zaszczycili wernisaż swoją obecnością. - Musisz być wniebowzięta, Val. Wystawa jest niewątpliwym przebojem. - Złoto zawsze pobudza wyobraźnię -odpowiedziała skromnie. - Wykonałaś fantastyczną robotę - pochwaliła Annie podziwiając kolekcję starożytnej biżuterii wystawionej w najbliższej gablocie. Wizerunki dziwnych bogów i zwierząt zostały z niesłychanym artyzmem wtopione w rozmaitość bransolet, naszyjników i kolczyków. - W ekspozycji tych drobiazgów wyczuwa się styl. Ludzie to uwielbiają. 314 Sezamie, otwórz się Valerie spojrzała na najbliższe eksponaty. Oczy miała pełne dumy. - Dziękuję, ale trudno byłoby źle wyeksponować taką kolekcję. Jak kiedyś powiedziałaś, to dzika, wyrafinowana sztuka prekolumbijska, Annie podeszła do figurki dzikiego kota wyrzeźbionego w złocie. - Jaguar? - Tak. To ogólny motyw. W tym przypadku jest to Diquis. - Wyglądałby wspaniale w gabinecie Olivera. Obok Valerie pojawił się Carson. - Nigdy nie widziałem jego gabinetu, ale zgadzam się, że pasowałby tam doskonale. Widzę pewne podobieństwo pomiędzy Rainem a tym wielkim kotem. Wszyscy spojrzeli przez zatłoczoną galerię na Oli-vera, który rozmawiał właśnie z małą grupką ludzi. - Bez dwóch zdań - mruknęła Valerie. - Annie, nie mogę wprost uwierzyć, jaki masz na niego wpływ. W kilka dni zmienił się nie do poznania. - Tak myślisz? - Nie udawaj, że tego nie widzisz. - Roześmiała się. - Popatrz, on obraca się w towarzystwie. Nie mogę uwierzyć własnym oczom. Nigdy nie przychodził na takie imprezy. Nie ulegał żadnym prośbom. Annie przez chwilę obserwowała męża. Owszem, obraca się w towarzystwie, ale wciąż wyglądało to tak, jakby lampart udawał niewiniątko stojąc w środku stada antylop. Nie da się zaprzeczyć, że on nigdy nie będzie częścią tłumu. Nie mówił zbyt wiele, jeśli dobrze widziała, ale w każdym razie był między ludźmi. Nie trzymał się oddzielnie jak na przyjęciu zaręczynowym Daniela. Annie nie była jednak do końca pewna, jakim czło- 315 Jayne Ann Krentz wiekiem jest odmieniony Oliver. Niewątpliwie dokładał wszelkich starań, by wykazać wrażliwość w stosunkach z członkami własnej rodziny. Ogłosił też zawieszenie broni z Shore'em. Jeżeli jednak chodzi o nią, nie dokonał zbyt wielkiego postępu w komunikatywności, z wyjątkiem pójścia z nią do łóżka. Jeszcze jej nawet nie powiedział, że ją kocha. M u -siała jednak zachować optymizm. Wcześniej czy później usłyszy od niego te słowa. Była pewna, że Oliver się w niej zakochał. Richard i Nathan, wyglądający w wieczorowych garniturach jak młode wersje Olivera, podeszli do Annie, Valerie i Carsona. - Wielka robota, Val. - Richard skinął na najbliższą półkę. - Założę się, że muzeum wyładowało masę forsy za ten materiał? - Niektóre z eksponatów są wypożyczone ze zbiorów prywatnych, ale większość jest w posiadaniu Eckerta. Wiele z nich zakupiono w czasach, gdy nie były uznawane za bardzo cenne i zanim różne rządy narzuciły ograniczenia eksportowe. Nathan ogarnął wzrokiem całą galerię i zmarszczył brwi. - A gdzie jest mama? Myślałem, że miała przyjść na wernisaż. - Sybil powiedziała, że się trochę spóźni - wyjaśniła Valerie. - Zdaje się, że planuje jakąś niespodziankę. - Niespodziankę? - zdziwił się Nathan. - Założę się, że zamierza przytaszczyć ze sobą Jonathana Grace'a. - Richard uniósł brwi w sposób przypominający do złudzenia mimikę Olivera. - Tak? - Nathan spojrzał na niego. - Chce go przestać ukrywać przed Wielkim Bratem? - Odniosłem takie wrażenie - odrzekł Richard 316 Sezamie, otwórz się z uśmiechem. - Jestem gotów się założyć o pięć dolarów, że Wielki Brat wie o nim wszystko. Nikt w tej rodzinie nie potrafi nic ukryć przed Oliverem. - Ponieważ - zaintonował grobowym głosem Na-than - Wielki Brat wszystko widzi i wszystko wie. - Tak naprawdę - wtrąciła się Heather przyłączając się do grupy - rozmawiałam dzisiaj z Sybil. Powiedziała, że postanowiła przyprowadzić Jonathana na wernisaż, żeby go przedstawić OIiverowi. Miałam wrażenie, że jest na to zdecydowana. - Oliver musiał na to wyrazić zgodę - zauważył Nathan. - Chyba pod wpływem Annie. - Valerie uśmiechnęła się. - Myślę, że mamy w rodzinie dobrą wróżkę. -Heather popatrzyła na bratową. - Musiałaś go chyba zaczarować. Annie szybko pokręciła głową. - Nikt nie może zmienić Olivera, chyba że sam zechce się zmienić. Nie ma żadnych czarów. On tylko próbuje poprawić technikę porozumiewania się z ludźmi. To wszystko. - OIiver nie był taki zły w porozumiewaniu się w niektórych sprawach. - Heather mówiła z namysłem. - Pamiętacie, jak nas wszystkich zwoływał co wieczór po kolacji do swojego gabinetu? - Nie przypominaj mi. - Richard skrzywił się dobrodusznie. - Zmuszał nas do odrabiania lekcji, kiedy sam zagłębiał się w dokumentach. Spędzaliśmy tak każdy wieczór, podczas gdy nasi koledzy oglądali telewizję albo grali w gry komputerowe. - To nie wyszło nam na złe - stwierdziła dumnie Heather. - Po pierwsze nauczyliśmy się pracować. - A po drugie przebywaliście z nim - dodała delikatnie Annie. 317 Jayne Ann Krentz - Tak, chyba tak. Chyba w ogóle nie potrafisz sobie wyobrazić, jak to było. - Richard się uśmiechnął. - Najważniejszą nauką, którą wynieśliśmy z gabinetu 01ive-ra, było to, że jeżeli ktokolwiek z nas nawali w szkole, przynosi ujmę całej rodzinie. Nikt nie chciał występować przeciw wszystkim otrzymując słaby stopień, ponieważ każdy bał się spowiedzi przed Oliyerem. - Był lepszy w przywoływaniu ludzi do porządku niż w porozumiewaniu się z nimi - dodał Nathan, ale jego głos - o dziwo - brzmiał przy tym dobrodusznie. - Nie ma wątpliwości, że Oliver zachowuje się ostatnio inaczej niż zwykle. - Heather uśmiechnęła się z powagą. - Jeśli mogę wtrącić swoje trzy grosze, powiedziałabym, że czuje się szczęśliwszy. To musi być twoja zasługa, Annie. Bo cóż innego mogłoby spowodować te zmiany. - Doceniam pozytywne sprzężenie zwrotne -stwierdziła Annie - ale nie dajcie się temu ponieść. To nie jest jakaś wielka transformacja. Zaledwie maleńkie modyfikacje. - Nie masz racji - zaprzeczyła Heather. - Zmiany są ogromne. - Heather ma rację - przyłączył się Richard spoglądając na Annie. - Może powtarza się historia Pięknej i Bestii? - Oliver nie jest bestią - zaprzeczyła Annie. - To ty tak myślisz - powiedziała oschle Valerie. -Nie zrozum mnie źle, kocham go, ale potrafi zalać sadła za skórę, jeżeli coś idzie nie po jego myśli. A on zawsze wie, czego chce. - Nie tylko wie, czego sam chce, ale wie, czego chcą wszyscy inni - dodał Richard. - Chce dobrze - powiedziała szybko Annie. - Nie mówimy, że nie - Nathan skrzywił się - ale on 318 Sezamie, otwórz się zazwyczaj chce wszystko zrobić tak jak uważa, albo w ogóle nic nie robić. - Nie jest taki zły - upierała się Annie. - Nie? - Nathan zachichotał ponuro. - Rok temu poszedłem do niego z cudownym pomysłem przerwania studiów na rok i udania się w podróż do Europy. Nie zgodził się. Tylko dlatego chodzę w tym roku na uniwersytet, zamiast popijać kawę na V i a Veneto. - Przyszła mama! - powiedział Richard wskazując na drzwi. - Wzięła ze sobą Grace'a. Wygląda na to, że rzeczywiście przedstawi go Oliverowi. - Gwizdnął bezgłośnie. - To poważna sprawa. - Lubisz Jonathana Grace'a? - Annie zadała to pytanie widząc, jak Sybil i Jonathan torują sobie drogę. - Jest w porządku - odrzekł Nathan niezobowiązująco. - Liczy się tylko to, czy mama jest szczęśliwa. - Chciałeś chyba powiedzieć, że Oliver łaskawie się zgodził, żeby była szczęśliwa - sprostowała Valerie bez owijania w bawełnę i spojrzała na Carsona. -Wiem, jak Sybil się czuła ostatnio. - Twój brat nie wydaje mi się taki zły, - Carson wzruszył ramionami. - Nie znałeś go p.A - odrzekła Valerie. - Co to znaczy p.A.? - zapytał zaintrygowany. - Przed Annie - mruknęła Heather. - Sybil wygląda dziś wspaniale. Annie musiała przyznać, że pani Rain lśniła jak gwiazda w swojej zielonej obcisłej sukni, która podkreślała upiętą wysoko fryzurę. Jonathan Grace wyglądał przy niej niezwykle dystyngowanie w przepisowym garniturze szytym na miarę u drogiego krawca. Protekcjonalnie trzymał Sybil pod ramię, a w jego oczach odbijało się wyraźne zadowolenie. Annie zobaczyła, że przyjaciel Sybil przygląda się 319 Jayne Ann Krentz Oliverowi, który jeszcze nie zauważył wejścia macochy. - Wydaje mi się, że Oliver i Jonathan jeszcze się nie znają? - Annie spojrzała pytająco na Heather. - Chyba Sybil tak mówiła. - Nie, nie znają się - odpowiedziała Valerie. - Sybil bała się ich sobie przedstawić. Trzymaj kciuki, żeby się udało. W przeciwnym razie Sybil będzie miała złamane serce. Myślę, że naprawdę się zakochała w tym facecie. - Wszystko będzie dobrze - zapewniła Annie. Oliver akurat opuścił małą grupkę. Rozejrzał się po sali, odnalazł wzrokiem Annie i ruszył ku niej. W typowy dla siebie sposób nie patrzył na prawo ani na lewo, tylko szedł przez tłum, jakby kosił trawę. Nie zwracał uwagi na mijanych ludzi. Po prostu maszerował tam, gdzie chciał, i wszyscy odstępowali na bok, robiąc mu przejście. Gdy zbliżył się do żony i reszty towarzystwa, skinął głową Carsonowi i popatrzył na Valerie. - Wystawa jest imponująca, Val. Moje gratulacje. Valerie rozpromieniła się. Pochwała brata jest dla niej niezwykle ważna. - Dziękuję. - V a l jest najlepsza na całym Zachodnim Wybrzeżu, jeżeli chodzi o sztukę prekolumbijską. - Carson uśmiechnął się z dumą. - Eckert ma szczęście, że u niego pracuje. Zanim Oliyer zdążył odpowiedzieć, dotarła do nich Sybil z Jonathanem przy boku. - Dobry wieczór wszystkim. - Oczy Sybil jaśniały ze szczęścia. - Valerie, wystawa jest fantastyczna. Przyciągnie niemało uwagi. - Mam nadzieję - odrzekła Valerie. - Na pewno. Wernisaż zapowiada się równie wspa- 320 Sezamie, otwórz się niale. - Sybil zwróciła się znienacka do Olivera: -Chciałabym ci przedstawić Jonathana Grace'a. Jonathan, to jest Oliver. Mówiłam ci o nim. - Wiele razy. - Uśmiechnął się do Olivera, ale jego oczy pozostały czujne. - To wielka przyjemność spotkać się w końcu. Muszę przyznać, że nie jesteś taki, jak sobie wyobrażałem. - A czego oczekiwałeś? - zapytał Oliver oględnie. - Mówiono coś o szponach i kłach, a nic takiego nie widzę - powiedział Jonathan. - Rozumiem, że masz zamiar uruchomić śledztwo w mojej sprawie. - Jonathan! - syknęła skonsternowana Sybil. - Wszystko w porządku. - Ukochany pogładził jej rękę. - Doceniam to, że on się o ciebie troszczy, kochanie. Powinnaś to również docenić. Sybil podniosła oczy i lekko się zarumieniła. - Nie krępuj się i sprawdzaj, co chcesz. - Jonathan wypowiedział to zdanie z wielką uwagą. - Poproszę księgowego, żeby przesłał kilka kopii mojego że-znania podatkowego, jeżeli to mogłoby się przydać. - Dziękuję - odpowiedział Oliyer. - Może być bardzo użyteczne. - Ostrzegam cię, Oliverze. - Głos Sybil pobrzmiewał groźbą. - Nie waż się mnie w coś wplątać. - Nawet o tym nie myślałem, Sybil - rzekł i zwrócił się do Annie: - Czy jesteś gotowa do wyjścia? - Już wychodzimy? - Annie patrzyła na męża całkowicie zaskoczona. - Tak. Zamierzała się trochę posprzeczać, ale coś ją zaniepokoiło w wyrazie jego oczu. Zwróciła się więc do Valerie: - Cóż, wobec tego jeszcze raz gratuluję. - Dziękuję - odpowiedziała przyjaźnie i serdecznie ją objęła. - Za wszystko. 321 Jayne Ann Krentz Annie uśmiechnęło, się zażenowana i pożegnała się z pozostałymi członkami rodziny. Oliver wziął ją pod ramię i skierował się do drzwi. Tak jak poprzednio, wszyscy, jak za sprawą magicznej różdżki, ustępowali w bok, robiąc im przejście. Na podjeździe czekał Bolt w limuzynie. Wyszedł z wozu i otworzył drzwi. - Dlaczego tak się spieszymy? - domagała się odpowiedzi Annie, gdy wsunął ją elegancko na tylne siedzenie. - Bawiłam się świetnie. - Przykro mi, ale mamy napięty harmonogram -odrzekł sadowiąc się obok niej. - Jaki harmonogram? Czyj harmonogram? - Próbowała w ciemności coś wyczytać z jego twarzy. W y j e -chali z posiadłości. - Mam dzisiaj ważne spotkanie w interesach. - Oli-ver spojrzał na jaśniejącą tarczę zegara limuzyny. -Zawiozę cię do domu, a wtedy Bolt podrzuci mnie na to spotkanie. Za kilka godzin wrócę. - Nie mówiłeś nic o wieczornym spotkaniu. Nigdy się wieczorami z nikim nie spotykasz. Co zamierzasz, Oliverze? - Nic, co by ciebie dotyczyło. - Co oznacza, że właśnie mnie dotyczy. Ostrzegłam cię, że jeżeli nie będziesz mi mówił, co się dzieje, to pojadę za tobą na to spotkanie. - Nie, Annie, nie możesz ze mną jechać. Ani za mną. - Wyglądał jednak na zaniepokojonego groźbami żony. - Powiedz przynajmniej, dokąd się wybierasz. - Nie powiem. - Zaczekaj chwilę! To ma związek z tym, co się ostatnio wydarzyło? - Do pewnego stopnia. - Zawahał się. - Dotyczy to Barry'ego Córka. 322 Sezamie, otwórz się - A co z nim? - zapytała pospiesznie. - Ciągle jest nieprzytomny? - O ile wiemy, tak. - Oliver przyglądał się Annie przez chwilę, jakby się zastanawiał, ile można jej powiedzieć. - Bolt i ja chcemy się dziś wieczór rozejrzeć po jego mieszkaniu. To nie potrwa długo. - Po co? - zapytała. - Spodziewacie się coś znaleźć? - Nie wiem. - Jadę z tobą. - Nie, Annie. - Tak! - Nie! - Uśmiechnął się nieznacznie w ciemności. Czterdzieści pięć minut później Bolt majstrował przy zamku bocznych drzwi do małego domku Córka. W końcu udało mu się je bezgłośnie otworzyć. - Nie byłem pewien, czy pan przekona panią Rain do pozostania w domu - wyszeptał Bolt. - Ona jest wystarczająco inteligentna, żeby się zorientować, że zabrakło jej argumentów. - Oliver spojrzał przez ramię upewniając się, że maleńkie podwórze jest puste. Ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, był szczekający pies lub wscibski sąsiad. Nic takiego nie zauważył. Północna część Seattle była rzadko zasiedlona i cicha. Oliver i Bolt przesiedli się do Mercedesa, w nadziei że to nie zwróci na nich uwagi na przedmieściach. Annie zostawili w domu. Rain wszedł do domku i znalazł się w absolutnych ciemnościach. Zasłony były opuszczone. - Bez urazy, proszę pana, ale jestem zaskoczony, że ona się tak lekko poddała. - Bolt podążył za Oliverem. - Ułatwiłem jej to mówiąc, że jeżeli się uprze pojechać z nami, to w ogóle zrezygnujemy z tej wyprawy. 323 Jayne Ann Krentz Annie protestowała trochę, ale ostatecznie poddała się wobec takiej groźby. Oliver nie chciał się przyznać Boltowi, że był zaskoczony i bardzo zadowolony z tego względnie łatwego zwycięstwa. Prawdopodobnie powinien częściej tupać na żonę nogą. Kłopot z nią wynika stąd, że traktuję ją zbyt pobłażliwie, pomyślał wyciągając małą latarkę. Od samego początku ich związku ona przejęła inicjatywę. Podyktowała warunki ślubu i zaczęła decydować o wszystkich sprawach. Zaczęła nawet wydawać dekrety dotyczące sypialni. Chciała dobrze, ale cały problem polegał na tym, że usiłowała mu wmówić wszystko, w co wierzyła. Zdecydowanie przeceniała swoje możliwości. Świadomość, że musi wielokrotnie przebudowywać cały swój świat, by tylko ją zadowolić, wywoływała w Oliverze poczucie głębokiej niepewności. Z goryczą stwierdził, że w wielu przypadkach całkowicie utracił wpływ na kształtowanie własnego życia. Rozumiał, że staje się coraz bardziej bezbronny, i to tam, gdzie kiedyś był nieugięty. Od niepamiętnych czasów uważał bezbronność za słabość. Słaby człowiek nie mógł obronić rodziny. - Zobaczę sypialnię - powiedział Bolt. - Sprawdź, czy zasłony są opuszczone, zanim włączysz latarkę. - Mówi pan jak stary wyjadacz w tym rzemiośle, panie Rain. - Bolt wydał z siebie dziwny bulgot, który w ciemności mógł uchodzić za śmiech. - Brałem lekcje u żony - odpowiedział Oliver. - Jeżeli ona potrafiła się włamać, to i ja potrafię. Nie mógł jednak pretendować do niczego więcej niż status amatora, jeżeli chodzi o wyważanie drzwi. 324 Sezamie, otwórz się Przypomniał sobie noc sprzed pięciu laty, gdy razem z Danielem włamali się do magazynu, w którym Walker Gresham finalizował ostatni kontrakt dostawy broni. Technicznie biorąc nie było to włamanie, ponieważ magazyn był własnością jednej z jego firm. Niemniej doświadczył takich samych przeżyć jak prawdziwy włamywacz. Zastrzyk adrenaliny był wtedy równie silny jak dzisiaj. Pięć lat temu włamanie nieomal skończyło się dla niego i Daniela utratą życia. - Bądź ostrożny, Bolt - powiedział delikatnie. - Wszystko w porządku - zameldował służący. -Zasłony opuszczone. Przypomniał sobie, co Annie znalazła obok ściennego telefonu w chacie Thrope'a, i zaczął sprawdzać biurko, nad którym wisiał telefon. Nie znalazł żadnych tajemniczych numerów wypisanych na kalendarzu ani na leżącym obok bloczku kartek. W szufladzie nie było nic poza kilkoma piórami i książką telefoniczną Seattle. Nigdzie nie znalazł osobistego notatnika z adresami, żadnych zapisków, interesujących nazwisk. Oliver przeszedł powoli do małego saloniku. Pospiesznie sprawdził szufladę stołu, ale nie znalazł w niej niczego poza tanią książką sensacyjną. Nie miał też szczęścia, gdy dołączył do Bolta w drugiej sypialni, której Cork używał w charakterze gabinetu. - Nic - powiedział Bolt zamykając szufladę. - Zbyt wiele niczego. - Oliver skierował wąski snop światła na stary blat biurka Córka. - Tyle razy byłem w jego gabinecie w Lyncroft. Jest tym typem menedżera, który wszystkie ważne dokumenty trzyma na oku. Jego biurko jest zawsze zawalone papierami. - Może jego rodzina wszystko uprzątnęła. 325 Jayne Ann Krentz - Poinformowano mnie, że policji do dzisiaj nie udało się skontaktować ani z jego matką, ani z siostrą z Wirginii. Jeszcze ich nie ma w Seattle. Zgodnie z dokumentami osobistymi, Cork nie ma żadnych krewnych na Północno-Zachodnim Wybrzeżu. - Istnieje druga możliwość - powiedział Bolt. - Tak. - Oliver jeszcze raz rozejrzał się wokół i obaj ruszyli do kuchni. - Ktoś tutaj był przed nami. - Jeśli tak, musiał to być ten sam człowiek, który pomógł Corkowi wyskoczyć z autostrady. - Jeżeli to nie był wypadek. - Fakt, że ktoś oczyścił jego osobiste rzeczy, jest dla mnie wystarczającym dowodem, że wypadek Córka wcale nie był wypadkiem - oświadczył Bolt. Oliver analizował słowa służącego, kiedy wychodzili tą samą drogą, którą przyszli. Myślał również o kilku innych sprawach. Zanim cokolwiek powiedział, poczekał, aż dojdą do samochodu, który Bolt zostawił dwie przecznice dalej. - To wszystko nie ma sensu. - Rain opadł na siedzenie auta i spoglądał w zamyśleniu przez okno. -Najgorszy scenariusz przewiduje, że ktoś zamordował Daniela Lyncrofta i próbował zabić Barry'ego Córka. Ale gdzie mamy motyw? - Jedyny motyw, o jakim można mówić, to chęć zniszczenia Lyncroft Unlimited - powiedział Bolt. -Być może to jedna z grup z Kalifornii? - Można na to inaczej spojrzeć - powiedział powoli Oliver. - Tego wariantu nie rozważaliśmy. Ktoś mógł zabić Daniela z zupełnie innych pobudek, takich, które nie mają związku z Lyncroft.... Ale to nie ma zbyt wiele sensu. Daniel nie był człowiekiem kolekcjonują- cym wrogów. - I dlaczego temu komuś zależałoby na tym, żeby pani Rain nabrała wobec pana podejrzeń? Po co otwie- 326 Sezamie, otwórz się rać sprawę śmierci Daniela, jeżeli wszystko wskazuje, że był to wypadek? Dlaczego ktoś chciał się pozbyć Córka? - Mógł wiedzieć zbyt wiele. B y ł też wmieszany w sprawę sprzedaży informacji. Zabójca mógł opłacać go za dostarczanie informacji o planach Daniela. M o -że potrzebował tego, by zaaranżować wypadek lotniczy. - Wykorzystał Thrope'a do wykonania sabotażu i zdecydował się na usunięcie obu świadków: Thrope'a i Córka. - Ta teoria pasuje do niektórych faktów- odpowiedział Oliver z zadumą. - Jeżeli jest prawdziwa, to zabójca jest na wolności. Nikt nie zauważył, że Daniel Lyncroft został zamordowany. Nikt nie zauważył zniknięcia Thrope'a. Jeżeli pan też nie ogłosi swoich informacji, nikt nie będzie kwestionował wypadku Córka. Dlaczego więc ten ktoś narusza swoje zwyczaje i usiłuje wzbudzić podejrzenia pani Rain w stosunku do pana? Rain studiował światła miasta, gdy Bolt dojeżdżał do centrum. - Jeżeli przyjmiemy, że zdestabilizowanie firmy Lyncroft nie było celem, to musimy rozejrzeć się za innym motywem. - Daniel Lyncroft nie żyje. Ktoś usiłuje doprowadzić pana do upadku. Jeżeli to się uda, może pan na ładne parę lat powędrować do więzienia. - Bolt odwrócił się i spojrzał szybko na Oliyera. - Wydaje mi się, że to pan jest celem, panie Rain. - Ale po co takie okrężne metody? - Rain milczał przez chwilę. - Dlaczego mnie po prostu nie zamorduje? Dlaczego najpierw zadał sobie trud zamordowania Daniela Lyncrofta? - Nie wiem - przyznał Bolt. 327 Jayne Ann Krentz - Dlaczego też miałby zakładać, że zostanę skazany za morderstwo? Przecież tak naprawdę nie ma na to żadnych dowodów. Nie ma nawet zwłok Daniela ani szczątków samolotu. Mógłbym wynająć doskonałych adwokatów, gdyby sprawy potoczyły się źle. Mało prawdopodobne, żebym dokończył swoich dni odsiadując zabójstwo Daniela Lyncrofta. - Zgadza się, ale rozgłos byłby bardzo brutalny dla rodziny - zauważył delikatnie Bolt. - Tak. - Podobnie jak to się zdarzyło piętnaście lat temu, gdy zniknął ojciec, przyznał w duchu. Tylko tym razem to on, Oliver, przyczyniłby się do bólu i poniżenia członków rodziny. To było nie do pomyślenia. - Zabójca może przygotować sfałszowane dowody - dodał służący. - Zbyt skomplikowane. - Może. - Ale gdzie, do diabła, jest motyw? - mruknął Rain. Zapadła dłuższa cisza, podczas której Bolt przemyślał wszystko od początku. - Z mojego doświadczenia wynika, że są trzy główne motywy morderstwa, panie Rain: chciwość, namiętność i zemsta. - Nie widać tutaj motywów finansowych - zauważył Oliver. - Zostaje więc namiętność i zemsta. - Powiedziałbym, że najbardziej prawdopodobna jest zemsta. Ale kto mógłby chcieć się zemścić na was obu, na panu i Danielu? Nie macie zbyt wiele wspólnego. Przecież nie żyjecie nawet w tych samych sferach. Pański związek z Danielem miał charakter wyłącznie zawodowy. - Do niedawna - przypomniał Oliver. - Ostatnio ożeniłem się z jego siostrą. Przejąłem zarządzanie jego firmą. 328 Sezamie, otwórz się - Ale obaj nie macie wspólnych znajomych ani wspólnych wrogów - drążył Bolt. - Sam pan zauważył, że Daniel Lyncroft nie miał chyba żadnego wroga. - To nie jest cała prawda - powiedział powoli Oliver. - Ja i Daniel mieliśmy jednego wspólnego wroga. - Kogo? - Walkera Greshama. - Dziwne, jak często pamięć Raina powracała do tamtej nocy w magazynie na wyspie. - Kłopot w tym, że Gresham nie żyje. - jest pan tego absolutnie pewien? - Tak - powiedział przypominając sobie wielką kałużę krwi na betonowej posadzce magazynu. - Jestem tego całkowicie pewien. - W ten sposób wracamy do punktu wyjścia. Annie czekała z herbatą na pełny raport z nocnych działań. Oliver i Bolt przedstawili szczegółowe sprawozdanie. Zasłużyła na to, pomyślał Rain. Tak często mu przypominała, że w centrum tych wszystkich zdarzeń jest jej brat. Daniel wciąż się znajdował na czele listy jej priorytetów. - Wydaje mi się - odezwała się krocząc tam i z powrotem przez gabinet Ohvera - że coś przeoczyliście. - Co takiego? - Rain popijał herbatę obserwując, jak Annie wędruje po niewielkim w końcu pokoju. Ta kobieca energia i witalność niesamowicie go intrygowały. Mógłby siedzieć i przyglądać się jej godzinami, chociaż, gdyby miał wybór, wolałby się z nią kochać. A miał taką możliwość. Była jego żoną. Poza tym powiedziała, że go kocha. - Mówisz, że Gresham nie żyje i nie może stać za tym wszystkim. - Obróciła się na pięcie i zaczęła wędrówkę w przeciwnym kierunku. - A jeżeli ktoś inny chce go pomścić? 329 Jayne Ann Krentz OIiver zatrzymał filiżankę w połowie drogi do ust. Utkwił wzrok w Annie i powoli odstawił herbatę na tacę. Widział, jak Bolt wyraźnie się poruszył. - Wątpię, żeby handlarze broni mieli tego typu przyjaciół, którzy porzuciliby swoje intratne zajęcia, by pomścić kolegę - oświadczył Rain. - Szczególnie po upływie pięciu lat. - Kto mówi o przyjaciołach? A co z rodziną? - Gresham nie miał rodziny. - Oliver potrząsnął głową. - W jego kartotece krewni nie figurowali. Nikt też nie zgłosił się po jego śmierci. - Te twoje kartoteki! - Annie podeszła do biurka i dolała sobie herbaty. - Prawie każdy ma jakąś rodzinę. - Spojrzała na męża znad brzegu filiżanki. - Oboje wiemy, jak daleko mogą się posunąć niektórzy w obronie własnej rodziny. - Pani ma rację - zgodził się ponuro Bolt. - Oboje zapominacie, że Gresham zmarł pięć lat temu. Gdzie się podziewał jego mściciel przez te wszystkie lata? Dlaczego czekał tak długo, by wyrównać rachunki? - zapytał Oliver. - Kto wie? - bąknęła Annie. - Może pięć lat zajęło mu wykrycie tego, co się właściwie wydarzyło i kto jest temu winien. - Nagle jej oczy się rozszerzyły. -O rany! Coś sobie przypomniałam! - Tak, pani Rain? - Bolt wychylił się do przodu. Annie spojrzała na Olivera. - Pamiętasz dzień naszego ślubu? - Całkiem dokładnie - odpowiedział oschle. - Przecież to było niecałe dwa tygodnie temu. - Tak. Właśnie. Pamiętasz, jak Barry Cork podbiegł do mnie i powiedział, że prawdopodobnie zamordowałeś Walkera Greshama, by zdobyć jego firmę? Rain przyglądał się jej z całą uwagą, ale nie zoba- 330 Sezamie, otwórz się czył w jej oczach podejrzliwości, a jedynie usilną koncentrację. - Pamiętam. - Skąd on wiedział o Greshamie? - zapytała. - Powiedziałem, że incydent został wyciszony, ponieważ nie chciałem rozgłosu. Wszystko wydarzyło się daleko od Seattle, ale to nie była tajemnica. - Barry Cork przyjechał z Wirginii do Seattle kilka lat później - przypomniała Annie. - Skąd się dowiedział o śmierci Greshama? - Cork sprzedawał informacje wielu ludziom - powiedział Bolt. - Może natknął się na kogoś, kto wiedział o tym wypadku. - Albo - ogłosiła triumfalnym głosem - dowiedział się o tym i przyjechał do Seattle, by wziąć odwet na was obu. Może podjął pracę w Lyncroft Unli-mited tylko po to, by się zbliżyć do mojego brata i łatwiej knuć przeciwko niemu. A teraz wziął się za ciebie, Oliverze. Rain patrzył na żonę z nie ukrywanym podziwem. - Interesująca teoria, ale nie daje odpowiedzi na jedno pytanie: kto usiłował zabić Córka? - To może być przypadek - wtrącił się Bolt. -Wiemy, że Cork grał w niebezpieczną grę. Ludzie, którzy sprzedają informacje, często przekraczają inne granice, uprawiając na przykład szantaż. Może jedna z ofiar podjęła drastyczne kroki, żeby go uciszyć. Annie zgodziła się z Boltem kiwając głową. - Jeżeli Barry jest szantażystą, to musi mieć wrogów. - Do tego dochodzi, kiedy brak kompletnych danych osobowych - skwitował Oliver. - Próbowałem przekonać Daniela, jak ważne jest utrzymanie dobrych kartotek o najważniejszych ludziach związa- 331 Jayne Ann Krentz nych z firmą. Zawsze był zbyt łatwowierny. - Zignorował grymas Annie i spojrzał na Bolta. - Wyciągnij stare akta Greshama. Są w moim osobistym archiwum. Nigdy takich rzeczy nie wyrzucam. - Naturalnie - mruknęła Annie. - Wątpię, czy znajdziemy tam coś ciekawego - powiedział Oliyer - ale popróbować nie zaszkodzi. Może znajdą się tam jakieś informacje o związkach Gresha-ma i Córka. - Zrobię to natychmiast. - Bolt wstał i pospiesznie wyszedł. Oliver poczekał, aż zostanie sam z Annie. - Przepraszam - powiedział cicho - ale wszystko, co wiemy dotychczas, coraz bardziej wskazuje na to, że samolot Daniela nie spadł przypadkowo. - Wiem. - Odwróciła się do okna i wierzchem rękawa otarła oczy. - Ale ciągle wierzę, że on żyje. Wiem, że tak jest. - Wahała się przez chwilę. - Podobnie przeczuwałabym, gdyby coś się z tobą stało. Oliyer nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Wstał i podszedł do Annie. Położył jej ręce na ramionach i delikatnie przyciągnął do siebie. Przez długą chwilę oboje stali razem w ciszy i wpatrywali się w ciemność zimowej nocy. Rozdział dziewiętnasty Joanno, uspokój się. Wszystko dobrze się skończy. - Annie skuliła się nad parującą filiżanką kawy z mlekiem i rozmyślała, czy to będzie rozsądne, jeżeli przekaże jej ostatnie wieści. Przypomniała sobie, że nie ma zbyt wielkiego wyboru w tej materii. Joanna zaręczyła się z Danielem i nosiła jego dziecko. Miała prawo wiedzieć, co do tej pory wykryli. Niemniej obawiała się, że ostatnie wiadomości mogą okazać się dla niej zbyt trudne. Narzeczona brata wyglądała tego wieczoru na bardziej zmęczoną i załamaną niż kiedykolwiek. Siedziały przy maleńkim stoliku przed kominkiem, w którym huczał ogień. Stare czerwone cegły ścian kawiarni nadawały 333 Jayne Ann Krentz przytulność wysokiej sali. Gwar rozmów fachowców i urzędników z Pioneer Square podczas ich porannej przerwy na kawę wypełniał każdy zakątek. Takie przerwy to poważna sprawa w Seattle. Tu nikt nie pija kawy rozpuszczalnej. Wielu ludzi uważa, że poza Seattle nie można w ogóle dostać filiżanki dobrej kawy. Takie kawiarnie jak ta, w której siedziały, mają więc zapewnione duże dochody. Joanna rozejrzała się, by się upewnić, czy nikt nie podsłuchuje. Pochyliła się do przodu. - Na miłość boską, rozmawiamy o morderstwie. Mówisz, że ktoś chciał zabić Daniela? - To całkiem możliwe. - Ale bez sensu. Kto chciałby go zabić? - Motywem mogą być wydarzenia sprzed pięciu lat. - Annie pospiesznie opowiedziała historię, która doprowadziła do strzelaniny w magazynie. - Daniel znalazł dowody, że Gresham handlował bronią. Tak mówi Oliver. Tej nocy, kiedy został zabity, Daniel był tam razem z Rainem. - Daniel nigdy mi nie mówił, że był zamieszany w tak niebezpieczne sprawy. - Głos Joanny przeszedł w pisk tak płynnie, że ostatnie słowa były już ledwie rozpoznawalne. - Nie znałaś go przed pięciu laty - przypomniała jej Annie. - Jeżeli sprawi ci to ulgę, to dowiedz się, że mnie o tym też nie powiedział. Oni, to znaczy mężczyźni, chronią nas chyba w ten sposób przed nieprzyjemnymi wiadomościami. - Wszystko, co się teraz wydarzyło - powiedziała ponuro Joanna - to wina Raina. - Nie powiedziałam tego. - Annie nagle się wyprostowała. - Mówię tylko, że może istnieć powiązanie pomiędzy zaginięciem Daniela a śledztwem, które obaj prowadzili przed pięciu laty. 334 Sezamie, otwórz się - Wszystko jedno. Wiem, że Oliver Rain jest niebezpieczny. Każdy to wie. Nie powinnaś nigdy wychodzić za niego. Nawet po to, by uratować Lyncroft Unlimited. - Czy możesz się uspokoić? - Annie rzuciła wymowne spojrzenie na małżeństwo pijące kawę z ekspresu przy sąsiednim stoliku. - Nad wszystkim panujemy. - Nad niczym nie panujecie. Ten bałagan robi się coraz straszniejszy z minuty na minutę. Annie, powinnaś natychmiast wystąpić o rozwód. - Dlaczego? - zapytała bezgranicznie zdumiona. - To jedyny sposób pozbycia się Raina. Boję się go, Annie. Denerwował mnie od początku, a teraz rzeczywiście zaczął mnie przerażać. - Trudno, ale mnie nie przeraża. Przyznaję, że ma trochę osobistych kłopotów, ale nie jest niebezpieczny. Przynajmniej nie dla mnie ani dla ciebie, ani dla Lyncroft Unlimited. - Posłuchaj - powiedziała Joanna pospiesznie - nie chcę, byś ryzykowała, rozumiesz? Coś się tutaj dzieje, o czym nie mamy zielonego pojęcia. Myślę, że powinnaś się z tego wyplątać natychmiast, a jedynym sposobem na to jest rozwód z Rainem. - Jestem absolutnie bezpieczna - zapewniła ją A n -nie. Odstawiła filiżankę i wstała od stolika. - Przykro mi, że cię zdenerwowałam. - Narzuciła płaszcz przeciwdeszczowy. - Chciałam ci tylko przekazać najnowsze wiadomości. Nie chcę jednak, żebyś się martwiła. Wszystko będzie w porządku. - Bez urazy, Annie, ale nie uspokoiło mnie to ani na jotę. - Joanna wstała i wzięła swój płaszcz, który wisiał na poręczy krzesła. - Co masz zamiar zrobić? - Po pierwsze dostarczę to do klienta w zespole adwokackim przy tej ulicy. - Annie podniosła wielką 335 Jayne Ann Krentz szklaną papugę, która stała na stoliku. Figurka była owinięta w folię dla ochrony przed deszczem. - Potem wrócę do sklepu i zadzwonię do ciebie, jak tylko zdobędę nowe wiadomości. - Annie, proszę, przemyśl to, co powiedziałam. -Joanna położyła rękę na jej ramieniu. - Wpadłaś powyżej uszu. Chcę, żebyś się rozwiodła z Rainem. - Czy tego nie widzisz? Oliver nie jest problemem. Przeciwnie: jest rozwiązaniem. - Włożyła papugę pod pachę, naciągnęła kaptur płaszcza przeciwdeszczowego i pospieszyła do wyjścia. Pół godziny później, po dostarczeniu papugi do jej nowego właściciela, wróciła do „Sezamu". Sybil czekała na nią z głębokim niepokojem w oczach. - Cześć, Sybil! - Annie poprosiła ją do biura. - Coś złego? - Chciałam z tobą porozmawiać. Słyszałam dziwne pogłoski na wczorajszym wernisażu Valerie. Zaczęły krążyć bezpośrednio po waszym wyjściu. Czy to prawda? - Usiądź. Jakie pogłoski? - Annie strząsnęła krople deszczu ze swojego płaszcza i powiesiła go na wieszaku w kształcie głowy pawia. - Na pewno się dziwisz, dlaczego ja się tym tak przejmuję - powiedziała Sybil siadając na krześle. - Wiesz doskonale, że nie miałam zbyt dobrych stosunków z Oliverem w ostatnich latach. Ale mimo wszystko... - Poczekaj! Zanim zaczniemy rozważać, co cię niepokoi w tych pogłoskach, może najpierw mi powiesz, o co w nich chodzi. - Mówię o pogłoskach o waszym rozwodzie - wyrzuciła z siebie Sybil. Annie opadła szczęka. - O naszym rozwodzie?! 336 Sezamie, otwórz się - Przyznaję, że Oliver może być skrajnie trudny. - Czekaj, czekaj! Chwileczkę! - Annie energicznie gestykulowała, by uciszyć Sybil. - Jaki rozwód? - Czy myślisz, że utrzymasz to w tajemnicy? To nieprawdopodobne. Annie, wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale proszę cię, żebyś się zastanowiła i jeszcze to przemyślała. - Ale co mam przemyśleć? Nie zamierzam się rozwodzić. Przynajmniej nic o tym nie wiem. Oliyer czasami jest skryty, ale jestem pewna, że gdyby miał wystąpić o rozwód, wiedziałabym o tym pierwsza. Jego komunikatywność ostatnio znacznie się poprawiła. - Nie pojmuję. - Sybil przyglądała się jej uważnie. -Mówisz, że to tylko pogłoski? - Absolutnie. - Ale całe miasto o tym mówi. - Wątpię. - Zachichotała. - Mówisz chyba o ludziach z kręgu twoich przyjaciół. Ale zapewniam cię, że nie jest to całe Seattle. Sybil machnęła ręką dając do zrozumienia, że niezbyt ją interesuje reszta mieszkańców tego miasta. - Chciałam powiedzieć, że niemal wszyscy o tym mówili pod koniec wernisażu. A to, że szybko opuściliście wystawę, dolało tylko oliwy do ognia. - Przecież znasz Olivera - jęknęła Annie. - Nie zniża się do przeprosin czy wyjaśnień. Chce wyjść, i wychodzi. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, - Jesteś pewna? - Sybil nie wyglądała na przekonaną. - Bądźmy ze sobą szczere. Obie wiemy, że twój ślub z Oiiverem został zawarty ze względu na interesy. Doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że Oliver strasznie chciał przejąć Lyncroft Unlimited. - Tak uważasz? - Z całą pewnością. Wszyscy o tym wiedzą. Annie przypomniała sobie słowa Raina o tym, jak ma- 337 Jayne Ann Krentz ło ważna jest firma Lyncroft w jego wielkim portfelu inwestycyjnym. W zamyśleniu skubała dolną wargę. - Było odwrotnie, Sybil. Oliver oddał mi przysługę ratując Lyncroft. - Już on się o to postarał, że w to wierzysz. - Sybil uśmiechnęła się kwaśno. - Gdybyś go znała tak długo jak ja, wiedziałabyś, że on nie wyświadcza nikomu przysługi, jeżeli nie wyciągnie z tego korzyści dla siebie. Ale nie warto teraz o tym mówić. - Cieszę się, że doszłaś do takiego wniosku. - Chodzi o to - kontynuowała Sybil - że Oliver zmienił się po ślubie z tobą. Mówiąc bez osłonek, wszystkim nam podobają się te zmiany. - Wszystkim? - Całej rodzinie. Przy tobie stał się bardziej wyrozumiały i wrażliwy. - Dziękuję. - Annie była szczerze wzruszona. - My też podziękujemy, jeżeli go nie opuścisz. -Sybil zacisnęła usta. - Myślę, że jeśli go porzucisz, powróci do swoich dawnych przyzwyczajeń. - Sybil, to wszystko jest całkowicie zbyteczne. Słowo honoru, że ani OHver, ani ja nawet nie myślimy o rozwodzie. Sybil zmarszczyła brwi. - Więc skąd się wzięły te pogłoski? - Nie mam najmniejszego pojęcia. - Annie wyprostowała się i zaczęła przekładać jakieś papiery. - A teraz, jeżeli to już wszystko, co cię niepokoiło, to się odpręż. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wrócę do pracy. Próbuję utrzymać przy życiu ten kram. - Widzę. - Sybil wstała z krzesła. Annie natychmiast pożałowała, że odezwała się tak gburowato. - Przepraszam. Ale wydarzenia biegną ostatnio jak lawina i trochę mnie przysypało. 338 Sezamie, otwórz się - Wszystko w porządku. - Sybil podeszła do drzwi i się odwróciła. - Naprawdę nie masz zamiaru występować o rozwód? - Nie - odpowiedziała wesoło Annie. - Pierwsza bym zrozumiała. Jak mówiłam, nie przeczę, że Oliver jest trudnym człowiekiem, ale tyjesteś dla niego dobra. To chyba bardzo egoistyczne z mojej strony i ze strony reszty rodziny, ale chcielibyśmy, żeby wasze małżeństwo trwało jak najdłużej. - Doceniam twoje dobre intencje. Sybil sprawiała wrażenie, że chce coś jeszcze powiedzieć, ale zmieniła zdanie i wyszła z biura. Annie usiadła i długo patrzyła na drzwi, które zamknęły się za teściową. Tego wieczoru Annie nakładała kuskus na wielki półmisek i polewała go bardzo gorącym sosem warzywnym. Kątem oka obserwowała Olivera oczekując chwili, kiedy mąż się psychicznie odsłoni. Nalała wino do dwóch kieliszków, poczekała, aż opróżni pierwszą porcję i pospieszyła nalać następną. - Ciekawe dlaczego zaczęły nagle krążyć pogłoski o naszym rozwodzie? - zapytała, celowo używając lekkiego tonu. Butelka wina uderzyła o kontuar z głośnym trzaskiem. OIiver obrócił się natychmiast i spojrzał na nią zimnym wzrokiem. - O czym ty mówisz, do diabła? Annie odczuła wielką ulgę. - Sybil powiedziała, że po naszym wyjściu z wernisażu zaczęło krążyć mnóstwo pogłosek na nasz temat. Ludzie mówią, że wystąpiliśmy o rozwód. - To jeden z powodów, dla których nie biorę zbyt często udziału w takich imprezach. - Zacisnął zęby. -Wszędzie kursuje mnóstwo głupich plotek. 339 Jayne Ann Krentz - Hmmm... - A ta plotka jest wyjątkowo głupia, prawda? - zapytał lodowatym tonem. - Uwierz mi, Oliverze - Annie uśmiechnęła się czule - jeśli kiedykolwiek zdecyduję się na rozwód, ty dowiesz się pierwszy. - Zamilkła celowo na chwilę. -Przypuszczam, że ty również zrobisz mi taką grzeczność. - Nie ma powodu nawet o tym mówić. - Wściekłość wykrzywiła mu rysy twarzy. - Wszystko przecież układa się doskonale. - Tak uważasz? - Co masz na myśli? - Nieważne. - Annie wniosła dymiący półmisek i postawiła go przed mężem. - Byłam tylko ciekawa, skąd się wzięły plotki, i to wszystko. - Myślałaś, że ja je zapoczątkowałem, ponieważ coś powiedziałem czy zrobiłem? - Sybil mówiła, że wszyscy o tym mówili. - Annie usiadła i zaczęła podawać jedzenie. - A więc kto rozpuścił te plotki? Nie jesteś ciekawy? - Nie. - OUver usiadł naprzeciw niej. Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. - Ludzie zawsze gadają. To nie znaczy, że warto słuchać. - Zapamiętam to - odpowiedziała oschle i wzięła na widelec trochę kuskus. Oliyer sięgnął przez stół i złapał ją za rękę. - Annie? Odłożyła widelec i spojrzała mu prosto w oczy. - Co takiego? - Jeżeli będziesz miała jakiekolwiek kłopoty z naszym małżeństwem, to najpierw przyjdziesz do mnie. Zgoda? Podniosła jego rękę do ust i pocałowała stwardniałą dłoń. 340 Sezamie, otwórz się - Zgoda. - Annie...-odezwał się łagodnie. Zadzwonił telefon w kuchni. Oliver niechętnie podniósł słuchawkę. - Halo? Tak, to ty Bolt? Co znalazłeś? Annie niecierpliwie tupała nogą pod stołem i obserwując Olivera usiłowała odgadnąć, co mówi Bolt. Jednak niełatwo zrozumieć rozmowę, gdy się słyszy wypowiedzi tylko jednej strony. - Brat? - Rain pocierał ręką kark. -W mojej kartotece nie było żadnej informacji o żadnym bracie Gresha-ma. - Zamilkł i słuchał. - Zgoda. Trzymaj się tego. Zadzwoń, jak znajdziesz coś konkretnego. Odwiesił słuchawkę i wrócił do stołu. - I co? - zapytała Annie. - Wygląda na to, że Walker Gresham miał brata. - Wiedziałam - powiedziała z satysfakcją. - Wiedziałam, że musi być ktoś trzeci. - Nie podniecaj się. Istnieje świadectwo urodzenia w Phoenix, ale nic więcej. Ani numerów kont bankowych, ani wpisu na listy wyborcze. Nic. - Może nie żyje? - Za godzinę Bolt wyjeżdża do Arizony. Sprawdzi dokładniej. Annie poczuła, jak dreszcz niepokoju przebiega przez jej plecy. - Nie podoba mi się to wszystko. - Mnie też nie. Jeżeli okaże się, że Barry Cork jest młodszym bratem Greshama, to wyjaśni wiele spraw. Annie zachwalała niezdecydowanemu klientowi interesujące aspekty fałszywego lustra, gdy zadzwonił telefon. Odebrała Ella. - Czy nie lubi pan, kiedy olejny obraz na szkle 341 Jayne Ann Krentz lustra zwodzi oko i wydaje się, że wygląda pan przez otwarte okno? - Annie podziwiała lustro. - Bardzo efektowne i unikatowe. Klient, młody mężczyzna, który meblował swoje pierwsze mieszkanie, wyglądał w dalszym ciągu na niezdecydowanego. - Nie wiem. Wydaje mi się, że lustro powinno wyglądać jak lustro. To znaczy, chcę się w nim zobaczyć, gdy spojrzę. Po co miałbym oglądać w nim jakiś obrazek otwartego okna? - Pańscy goście będą zafascynowani - zapewniła gładko. - Doskonały pretekst do nawiązania rozmowy. Każdy zauważy takie lustro. - Tak. Ale czy to jest sztuka? M o j a narzeczona powiedziała, że muszę kupić jakieś dzieło sztuki do hallu. - Jest to odważny przejaw fantazji artystycznej -wyjaśniła. - Dzieło jedyne w swoim rodzaju, które ożywi resztę pańskiego wystroju wnętrza i będzie interesującym kontrapunktem w hallu. - Tak pani myśli? Narzeczona ostrzegała mnie, żeby nie kupować jakiejś szmiry. - To lustro z pewnością nie jest szmirą. - Ale czy to jest dzieło sztuki? - zapytał znowu młodzieniec spoglądając coraz bardziej nieufnie. - Przepraszam, Annie - przerwała im Ella. - To sekretarka pana Raina, pani Jameson, a raczej jej asystentka. - Czego ona może chcieć? - Spojrzała na Ellę zaskoczona. - Mówi, że ma wiadomość od pana Raina. Wydarzyło się coś ważnego. Masz się z nim spotkać w domu. - Oliver chce, żebym teraz pojechała do domu? -zapytała zaskoczona. - Mówiła, że to bardzo ważne - potwierdziła Ella. 342 Sezamie, otwórz sie - Przepraszam - zwróciła się do klienta. Okrążyła kontuar i wzięła telefon z ręki Elli. - Mówi Annie. Czy coś się stało? - Och, nie! Nie chciałam wywoływać takiego zamieszania. - Kobieta po drugiej stronie telefonu mówiła pospiesznie. - Pani Jameson jest bardzo zajęta w tej chwili. Wykonuje specjalne zadanie dla pana Raina. Prosiła mnie o przekazanie wiadomości, że pani mąż chciałby się z panią spotkać w domu tak szybko, jak to tylko możliwe. Pan Rain jest już w drodze. - W porządku. Dziękuję. - Annie odłożyła słuchawkę na widełki. - Co się stało? - zapytała Ella. - O ile wiem, to nic. Ale muszę pobiec do domu. Wrócę, jak tylko będę mogła. - Zniżyła głos. - Zajmij się tym klientem, dobrze? - Moja wielka szansa - mruknęła. - Zobaczę, czy uda mi się wcisnąć mu słonia. - Powiedz mu, że to dzieło sztuki. Annie otworzyła drzwi do apartamentu i weszła do środka. - Oliver? Przysłuchiwała się głębokiej ciszy. Najwidoczniej przyjechała wcześniej od niego. Zamknęła drzwi, odłożyła torebkę i pomaszerowała przez hall do gabinetu. Poczucie niepewności szarpnęło jej nerwami. Wrażenie było podobne do tego, którego doświadczyła w chacie Wally'ego Thrope'a. Wszystko w porządku, uspokajała się sama. Oliver zdobył jakieś nowe informacje o Danielu. Chyba dobre wiadomości, wmawiała sobie dla podtrzymania optymizmu. Muszą to być dobre nowiny. 343 Jayne Ann Kremz - Oliver? - Wetknęła głowę do pokoju i zobaczyła znajomy stożek światła halogenowej lampy. Oświetlała ładnie ułożoną stertę papierów. Reszta pokoju tonęła w ciemnościach. - Boję się, że pani mąż jeszcze nie przybył, pani Rain. - Z cienia wyszedł Jonathan Grace. Światło z hallu odbiło się od jego okularów i pistoletu, który trzymał w dłoni. Annie zdrętwiała z przerażenia. Chwilę później zaczęły jej drżeć palce, gdy adrenalina rozpłynęła się we krwi po całym organizmie. - Co pan tutaj robi? - Czekam. Czekałem b a r d z o długo, pani Rain. M y -ślę, że mogę poczekać jeszcze trochę. - Pistoletem wskazał jej drogę do hallu. - Pójdziemy sobie do szklarni, dobrze? Annie nawet nie drgnęła. - Po co? - zapytała. - Wydaje mi się, że to będzie idealne miejsce na maleńką sprzeczkę małżeńską, którą zaplanowałem. -Uśmiech Grace'a był pozbawiony wszelkich uczuć z wyjątkiem ponurej satysfakcji. - O czym pan mówi? - zapytała z przerażeniem w głosie. - Czy mam cię uczyć, jak się urządza małżeńskie sprzeczki? Zrozumiałaś, że Rain ożenił się z tobą tylko po to, aby położyć łapę na Lyncroft Unlimited. Jesteś urażona i upokorzona. Wściekła. Zamierzasz natychmiast wystąpić o rozwód. - To ty puściłeś te plotki o rozwodzie? - Położyłem fundament pod dzisiejsze wydarzenia. -Uśmiechnął się zimno. - A teraz? Rain jest wściekły. Grozi ci. Przestraszyłaś się tego niebezpiecznego człowieka, Olivera Raina. Człowieka, który już raz zabił. Dlatego, moja droga, zabijesz go w obronie własnej. 344 Sezamie, otwórz się - Czyś ty oszalał? - zapytała. - Nikt w to nie uwierzy. - Uwierzą. Zaplanowałem wszystko bardzo dokładnie. - Wszystkiemu zaprzeczę. . - Boję się, że nie będziesz miała okazji - wyjaśnił krótko i spojrzał na zegarek. - Chodźmy na górę. Oczekuję, że Rain wejdzie tu za godzinę. Chciałbym się przygotować na jego przyjście. - Ktoś w jego biurze powiedział, że już dawno wyszedł do domu - rzuciła pospiesznie Annie. - Osoba, która dzwoniła do ciebie, żeby przekazać wiadomość Raina, nie dzwoniła z jego biura. Nie wie nawet, gdzie to biuro się mieści. To młoda osoba z ulicy, która zgodziła się wyświadczyć drobną przysługę za garść srebrników. Dałem jej dwadzieścia dolarów za ten telefon. - To szaleństwo. Nie możesz tego zrobić. Nic z tego nie wyjdzie. - Nie martw się, Rain nie będzie miał żadnych powodów do obaw, gdy wejdzie przez frontowe drzwi. Jego wierny Bolt wyjechał z miasta. Zobaczy twoją torebkę na stoliku i będzie przekonany, że jesteś w domu. - Przyjdzie tutaj mnie szukać - powiedziała powoli. - Racja. Gdy cię nie znajdzie w mieszkaniu, spróbuje na dachu. I tam będziemy na niego czekać. - Nigdzie nie idę - oświadczyła twardo. Grace nic nie powiedział. Zrobił tylko dwa szybkie kroki ku Annie i uderzył ją wierzchem dłoni w policzek. Potknęła się i niemal upadła. Wytoczyła się do hallu. Grace doskoczył tak szybko, że nawet nie zauważyła, kiedy zamierzył się po raz drugi. Jonathan obejrzał ją i kiwnął głową, najwidoczniej zadowolony z efektu. 345 Jayne Ann Krentz - Kilka siniaków nigdy nie zawadzi. Nikt nie będzie zaskoczony, że Oliver Rain użył siły przeciwko swojej ślubnej. Złapał Annie za ramię i połaszczył na schody prowadzące na dach. Oliver siedział przy biurku czekając na telefon od Bolta z najnowszymi informacjami. Ostatnio dzwonił dwie godziny temu, zakomunikował mu, że znalazł parę odpowiedzi, a więcej zdobędzie przed zakończeniem dnia pracy. Niecierpliwie spoglądał na zegar. Była już za kwadrans szósta. Biura Lyncroft opustoszały, nie licząc kilku maruderów siedzących po godzinach. Zadzwonił telefon. Oliver złapał za słuchawkę. - Bolt? - Tak. Mamy wielki problem, panie Rain. - Bolt był wyjątkowo spięty. - Brat Walkera Greshama nazywa się John Gresham. Cieszył się dobrym zdrowiem w więzieniu w Teksasie. Odsiadywał mnóstwo sprawek, włączając w to napady z użyciem broni. Z a -mknęli go w tym czasie, gdy jego brat zginął. Na początku tego roku zwolniono go warunkowo. - To wyjaśnia, dlaczego dopiero teraz próbuje się zemścić. - Tak, proszę pana. - To znaczy, że nie poszukujemy Córka. On od dwóch lat pracuje w Seattle w Lyncroft. Nie mógł w tym czasie siedzieć w więzieniu - dodał Oliver. - Racja. Cork nie jest bratem Greshama - powiedział złowieszczo Bolt. - Rysopis i zdjęcie, które trzymam w ręku, odpowiadają Jonathanowi Grace'owi. Nawet okulary są te same. - Grace? - Oliver zacisnął rękę na słuchawce. - Jesteś pewien? 346 Sezamie, otwórz się - Absolutnie. To wszystko wyjaśnia. Włącznie z tym, że miał możliwość zdobycia pańskiego prywatnego numeru telefonu. Oliver wpatrywał się w ścianę swojego gabinetu. - Myślisz, że Sybil jest w to wplątana? Że mu pomaga? - Nie wiem, proszę pana - odpowiedział naturalnym głosem. - Niekoniecznie. On z nią sypia. Bez trudności może wydostać od niej dowolne informacje, jakie są mu potrzebne, bez jej wiedzy. Wydaje mi się, że ona jest nieświadomym uczestnikiem. - Wykorzystuje ją? - Prawdopodobnie też wykorzystał Córka. - Żeby otrzymać informacje o planach lotów D a -niela? To się staje sensowne. Grace był chyba tym klientem Córka z Seattle, którego tak się obawiał Daniel. - 1 co dalej? - Jeżeli chodzi o dowody, to nie posunęliśmy się nawet na krok. Nie mamy nic na Grace'a, ale teraz wiemy, kogo obserwować i gdzie szukać. Wkrótce będzie musiał wykonać jakiś ruch. A wtedy go dostaniemy. - Wrócę do Seattle około północy. Rozpocznę inwigilację na okrągło - przyrzekł Bolt. - A co z pańską macochą? Zostanie ostrzeżona? - Nie. Znalazłaby się w niebezpieczeństwie. Cholera, ona nie uwierzy, nawet jeśli powiem jej całą prawdę. - Zmarszczył brwi. - Może nawet nie będzie jej na niczym zależało. - Nie zgadzam się. Annie ma rację, że Sybil jest zainteresowana fortuną Rainów. Może dla niej będzie bezpieczniej w tej krytycznej chwili, gdy nie zostanie zaalarmowana. Grace może uznać ją za niepewną, jeżeli zauważy, że zachowuje się podejrzanie. 347 Jayne Ann Krentz - Nic nie zrobię, dopóki nie wrócisz. Wtedy rozejrzymy się za niezbędnymi dowodami - powiedział cicho Oliver. - Nie będzie to trudne, w końcu wiemy, kogo śledzić i gdzie szukać. Oliver odłożył słuchawkę i zaraz potem zadzwonił do sklepu Annie. Ella odebrała telefon po drugim dzwonku. - Ella, mówi Oliver Rain. Czy mogę prosić Annie? - Ach, nie - odpowiedziała całkowicie zaskoczona. - Czyżby już pojechała do domu? - Panie Rain, pojechała godzinę temu, żeby się z panem spotkać. Tak powiedziała. - O czym ty mówisz? - Otrzymała wiadomość - powiedziała Ella jak najszybciej - i udała się prosto do domu, bo miał pan tam na nią czekać. Myślę, że jest już tam od dłuższego czasu. Oliver usiłował zapanować nad głosem. - Jaką wiadomość? - Dzwoniła asystentka pani Jameson. Powiedziała, że pan prosił Annie, żeby jak najszybciej wróciła do domu. To wszystko, co wiem, proszę pana. Oliver rzucił słuchawkę na widełki i pobiegł do drzwi. Rozdział dwudziesty Oliver musiał zmobilizować wszystkie swoje siły psychiczne, aby wysiąść na szóstym piętrze i udać się do apartamentu Bolta. Instynkt nakazywał mu pojechać wprost na górę, otworzyć z trzaskiem drzwi i odnaleźć Annie bezpieczną i zdrową. Dozorca potwierdził, że pani Rain jest w budynku, ponieważ widział, jak przybiegła. Logika podpowiadała Oliverowi, że idąc wprost do mieszkania najpewniej wpadłby w zasadzkę, w której już chyba znalazła się Annie. Dozorca stwierdził, że nie widział nikogo o wyglądzie Johna Greshama wchodzącego do domu, ale Oliver nie przywiązywał 349 Jayne Ann Krentz do tego wagi. Greshamowi nie sprawiłoby trudności przebranie się za dostawcę lub inną osobę o niewinnym wyglądzie. Gdy tylko dostał się do windy, mógł wjechać na dwudzieste szóste piętro. Kod dostał pewnie od Sybil. Włamanie do apartamentów nie stanowiło żadnego problemu dla osoby o doświadczeniu Gres-hama. System ochrony był dobry, ale nie ma syste- mów absolutnie niezawodnych. Otworzył drzwi Bolta i wszedł do środka. Bardziej potrzebował informacji niż pomysłów strategicznych. Apartament był pogrążony w ciemnościach. Była godzina szósta i zimowa noc położyła się ciężko na całym mieście. Mimo to ruch pojazdów nie zmniejszył się. Oliver podszedł do pulpitu interkomu i systematycznie naciskał kolejne guziki. Przysłuchiwał się w napięciu sprawdzając kolejne pomieszczenia. W kuchni, w gabinecie i w salonie panowała idealna cisza. Wszędzie cisza. Napięcie, które ścisnęło mu wnętrzności ze zwiększoną siłą, sięgnęło zenitu, gdy przełączył na sypialnię. Znowu cisza. Może Annie tam nie ma, pomyślał. To przypuszczenie nie zmniejszyło obaw. Może zjawił się za późno. Może jest ranna, może umiera gdzieś tam na górze, podczas gdy on zabawia się tymi przeklętymi guzikami. Przytłumił strach, który mógł się tak łatwo przerodzić w panikę. Zaczął myśleć. Albo utrzyma kontrolę nad sobą, albo nie będzie miał najmniejszej szansy opanowania sytuacji. Przemyślał jeszcze raz wszystko, co przyszło mu do głowy w drodze do domu. Było oczywiste, że Gre-sham zdecydował się na ruch. Tylko to mogło wyjaśnić telefon, który Annie odebrała w „Sezamie". Istniały dwie możliwości. Albo porwał Annie i wyprowadził ją z budynku. Taka wersja byłaby trudna do 350 Sezamie, otwórz się zrealizowania ze względu na dozorcę i kamery ochrony. Albo jest razem z Annie na górze i czeka na swój prawdziwy cel. Oliver nacisnął przyciski interkomu łączące z hallem. Znowu nic. Jego palce zatrzymały się na przycisku „Szklarnia". Powoli go nacisnął. Wstrzymał oddech, gdy usłyszał głos Annie. Brzmiał ostro, pełen oburzenia i oskarżeń. - Co zrobiłeś z Wallym Thrope'em? - pytała. Jeżeli się bała, to starannie ukrywała strach. - Thrope wiedział za dużo - odpowiedział lekko Gresham. - Upewniłem się, że nie wie, z kim prowadzi interesy. Wszystko z nim uzgadniałem przez telefon. Wpadł w panikę po katastrofie samolotu Lyncrofta. B a -łem się, że poleci na policję i wszystko wypaple, więc się go pozbyłem. - Czy z tego samego powodu próbowałeś zabić Córka? - zapytała. - Też wiedział zbyt dużo? - Cork był sprytniejszy niż Thrope. Wszystko uzgodniłem z nim przez telefon, ale zaczął nabierać podejrzeń. Miał tyle informacji, że odważył się na szantaż. - Załatwiłeś go tak, że wyglądało to na wypadek? - Nie był mi dłużej potrzebny - odrzekł Gresham po prostu. - Stał się ciężarem. - Jesteś potworem - szepnęła Annie. - Mówisz mi, że to wszystko zrobiłeś, aby pomścić brata, ale ty po prostu lubisz zabijać ludzi. A na to nie ma wytłumaczenia. Oliver zadrżał. Annie wstąpiła na ścieżkę wojenną. - Nie mam zamiaru się przed tobą usprawiedliwiać, paniusiu. A teraz zamknij się. - Lepiej nie mówić, co cię czeka, gdy cię dopadnie Oliver - odpowiedziała spokojnie. - Jest człowiekiem bardzo niebezpiecznym. 351 Jayne Ann Krentz - Jest już martwy. Będę natychmiast wiedział, kiedy wejdzie do domu dzięki jego własnemu, pieprzonemu systemowi alarmowemu. Jak tylko wejdzie do środka, będzie mój. Wcześniej czy później zacznie cię szukać w tej szklarni, a kiedy to zrobi, to wtedy ty, moja droga, zastrzelisz go. - Każdy, kto mnie zna, będzie wiedział, że go nie zabiłam - odpowiedziała z naciskiem. - Nie, moja droga. Nie każdy. Nazwą to wściekłością kobiety, która się dowiedziała, że facet ożenił się z nią z wyrachowania. - O niczym nie masz pojęcia. - W głosie Annie mieszała się wściekłość z desperacją. - To przecież ja wyszłam za niego z wyrachowania. Wyświadczył mi przysługę. - Wierzysz w takie brednie? Rain jest inteligentnym sukinsynem, to trzeba mu przyznać. - On nie potrzebował Lyncroft Unlimited. - Może i nie potrzebował, ale piekielnie mu na tym zależało. Komu by nie zależało? Firma jest dobra i błyskawicznie się rozwija. Oliver puścił guzik interkomu. Wiedział już, co zamierza Gresham. Zdjął marynarkę i próbował przypomnieć sobie wszystkie znane mu fakty z życia Greshama. Miał nadzieję, że znajdzie jakiś słaby punkt. Przesunął marynarkę na bok. Nagle wyczuł w kieszeni ciężar okularów do czytania i znieruchomiał. Grace nosił okulary. Najwidoczniej przez cały czas. Miał je na wernisażu, gdy przyszedł z Sybil. Sądząc po grubości i wypukłości szkieł, był bez nich niemal ślepy. Oliver odrzucił marynarkę na krzesło i rozwiązał krawat. Nie było to zbyt wiele dla opracowania strategii, ale nie dysponował niczym więcej. 352 Sezamie, otwórz się Wjechał na dwudzieste szóste piętro. Wysiadając z windy cicho ominął wejście do apartamentu i poszedł do końca krótkiego prywatnego korytarza. Zatrzymał się przed drzwiami, za którymi były schody awaryjne. Otworzył je bezszelestnie i wszedł na górę. Przeskakiwał po dwa stopnie. Na szczycie otworzył drzwi i wyszedł na dach. Awaryjna klatka schodowa była ukryta za ponurą konstrukcją przykrywającą maszynerię dźwigów. Tajemniczy niebieskozielony blask szklarni oświetlał większą część dachu. Oliver zauważył wewnątrz dwie osoby. Annie stała obok groty, niemal ukryta za rzędami paproci. Grace stał kilka kroków dalej. Gdy poruszył ramieniem, można było zauważyć kształt pistoletu w jego dłoni. Żadne z nich nie mogło zobaczyć Olivera, ponieważ na zewnątrz szklarni było dużo ciemniej niż wewnątrz. Skradając się po najbardziej zaciemnionych częściach dachu, Oliver przedostał się do pulpitu sterowniczego, który wykorzystywał do sterowania mikroklimatem w swojej dżungli. Annie zorientowała się, że na jej czole i plecach zbiera się coraz więcej potu. Nie wiedziała, czy wskutek wysokiej temperatury czy nerwów. Przyglądała się porywaczowi, który coraz niespokojniej zerkał na zegarek. - Może Oliyera zatrzymano w biurze - zasugerowała spokojnym tonem. - Odkąd się z tobą ożenił, zawsze wraca do domu w porę. Obserwowałem go od dłuższego czasu. - Grace stał w miejscu, z którego widział zarówno Annie, jak i drzwi wejściowe. - Robi się tutaj cholernie gorąco. - A czego oczekujesz? Przecież to cieplarnia. - 353 Jayne Ann Krentz W duchu jednak się z nim zgadzała. Mogła przysiąc, że nagle zrobiło się jeszcze bardziej gorąco. Może coś się popsuło w systemie ogrzewania i sterowania wilgotnością. - Przeklęta wilgoć. Jak w dżungli. - Grace zdjął okulary i przetarł szkła. - Ale on się tu w końcu zjawi. A wtedy wpadnie prosto w pułapkę, podobnie jak mój brat. - Założył okulary na nos. - Bez urazy - zaczęła Annie - ale czy nie uważasz, że posuwasz się za daleko z zemstą za śmierć drogiego i ukochanego brata? Ten głupiec handlował bronią. Nie był święty. - Ale był moim bratem - warknął Grace. - Był dla mnie całą rodziną. Nie mam nikogo więcej. - Znowu musiał zdjąć okulary, by przetrzeć szkła. - Przeklęta wilgoć. Nagle zgasły wszystkie światła. Zanim oczy Annie przystosowały się do ciemności, z sufitu zaczął padać twardy, ulewny deszcz. Ilość wody spadającej w dół była imponująca. Annie zrozumiała, że coś się zepsuło w systemie sterowania. Ulewa szybko przemoczyła jej ubranie i włosy. Plusk deszczu był ogłuszający. Szczególnie silny szum powodowały ścieżki wysypane żwirem. Liście paproci radośnie szeleściły w tym potopie. Annie miała wrażenie, że stoi w prawdziwej dżungli podczas ulewnego deszczu tropikalnego. - Co za gówno! - przeklinał Grace, który znajdował się gdzieś po prawej stronie Annie. Zorientowała się, że on nie widzi jej w ciemności, zwłaszcza że ulewa zalewała mu okulary. Był bardziej zdezorientowany niż ona. Zrozumiała swoją szansę, być może jedyną, jaką miała. Padła na podłogę i zaczęła się cicho czołgać do drzwi. Nie widziała zbyt wiele, ale zarys szklarni był wystarczającą wskazówką kierunku. 354 Sezamie, otwórz się - Co się dzieje, do cholery?! - wrzasnął Grace. -Gdzie jesteś, ty kurwo?! Wyłaź natychmiast! Zabiję cię, przysięgam, że cię zabiję! Annie czołgała się coraz szybciej. Wpadła na metalową polewaczkę. Odsunęła ją na bok i dalej uciekała. - Zginiesz, głupia babo! Myślisz, że pozwolę ci uciec? Spadniesz z tego dachu, jak tylko z tobą skończę. Popełnisz samobójstwo. Słyszysz? Zginiesz marnie! Annie zorientowała się, że drzwi szklarni są lekko uchylone. Czuła powiew zimnego powietrza wdzierającego się do miniaturowej dżungli. W ciemności nie widziała Olivera, ale wiedziała, że to był on, gdy niemal na nią nadepnął. - Annie? - Szum sztucznej ulewy niemal całkowicie zagłuszał słowa Raina. - Wszystko w porządku. Uważaj, on ma pistolet. - Nie widzę go lepiej niż on mnie - powiedział najciszej, jak potrafił. - Wyjdź na zewnątrz i włącz światła. Prawa strona pulpitu. Pamiętasz? - Tak, ale... - Zrób to. Annie niewiele myśląc podporządkowała się rozkazowi. Wstała i wyszła cicho ze szklarni. Na zewnątrz, w świetle neonów rozjaśniających noc nad całym miastem, można było rozróżnić kształty. Znalazła pulpit i zaczęła pociągać i naciskać przyciski, aż całą szklarnię zalało światło. - Rain? To ty? - wrzasnął Grace. - Zabiję cię, ty draniu. Annie odwróciła się nagle i pobiegła do drzwi szklarni. Dotarła tam w momencie, gdy Oliver rzucił się na przeciwnika. Grace usiłował w niego wycelować, ale miał trudności z lokalizacją celu. W końcu napastnik włożył okulary, lecz nie na wiele 355 Jayne Ann Krentz mogło mu się to przydać. Prawie nic nie widział w strumieniach wody. Annie ujrzała, jak wolną ręką zrzuca okulary w desperackiej próbie poprawienia widoczności, ale było już za późno. Strzał zagłuszył całkowicie szum sztucznej ulewy. Rozległ się trzask rozbitego szkła. Oliver uderzył tak mocno, że powaliłby dwóch Johnów Greshamów. Po chwili wstał, przymierzając się do ponownego ciosu, ale to nie było już potrzebne. Grace leżał bezwładnie na kamieniach. Ulewny deszcz zalewał bezustannie całą szklarnię. Oliver patrzył długo na Greshama, odwrócił się i powoli podszedł do Annie stojącej w drzwiach. - Oliver! - Wpatrywała się w niego, gdy kroczył do niej przez strugi ulewnego deszczu. - Boże, Oliver! Wiedziałam, że mnie uratujesz! Rzuciła mu się w ramiona. Trzymał ją tak mocno, jakby nie chciał jej już nigdy wypuście. Kilka godzin później Annie siedziała na sofie obok męża i słuchała sprawozdania Bolta z jego śledztwa. Opowiadał również, co John Gresham, alias Jonathan Grace, powiedział policji. - Wiemy wszystko stosunkowo dokładnie - mówił Bolt. - John Gresham siedział w więzieniu, gdy zginął jego brat. To był dla niego cios, kiedy się o tym dowiedział. Gdy wyszedł na wolność kilka miesięcy temu, zaczął poszukiwać informacji o tym, co się właściwie wydarzyło. - Nie było to zadanie trudne - wyjaśnił Oliver. - Ze względu na interesy nie rozgłaszaliśmy tego z Danielem, ale nie zabiegaliśmy o dokładne ukrycie faktów. Nie było potrzeby. - Gresham rozpoczął przygotowania do zemsty -kontynuował Bolt. - Trzeba przyznać, że wziął się do 356 Sezamie, otwórz sie tej roboty jak należy. Przestudiował sytuację rodzinną i pozycję Lyncroft Unlimited, zanim dokonał pierwszego ruchu. Potem wybrał dwa słabe punkty. Sybil oraz Barry'ego Córka. Wykorzystał ich do uzyskania potrzebnych informacji. - Nasz ślub musiał naruszyć jego plan - powiedziała Annie do Olivera spoglądając spod jego ramienia. - Tak. - Objął ją jeszcze mocniej. - Jak tylko spotkał Sybil, zrozumiał, że między mną a macochą nie ma porozumienia. Zdecydował, że będzie ona idealną osobą, którą obciąży morderstwem. Każdy zrozumie, że Sybil mnie zabiła, ponieważ odciąłem ją od rodzinnego majątku. - Wtedy wkroczyła na scenę Annie - wtrącił się Bolt. - Gresham zauważył, że trafia mu się jeszcze lepsza gratka. - Spojrzał na Olivera. - Wyobraził sobie, że pan się ożenił tylko po to, by przejąć Lyncroft Unlimited. - Nikt nie wierzy, że mogę mieć jakieś romantyczne uczucia - kwaśno skomentował Rain. Annie poruszyła się niespokojnie. - Bądź uczciwy, Oliver. W jaki sposób Gresham czy ktokolwiek inny mógł przypuszczać, że to ja wymyśliłam małżeństwo z wyrachowania. Wszyscy przyjęli, że to był twój pomysł. Dla ludzi tylko ty miałeś poważne powody: biznes. Bolt uniósł brwi, ale nie skomentował tej wypowiedzi. Zamknął notatnik i włożył do kieszeni. - To by było tyle. Przy okazji, Cork odzyskał przytomność i chce wszystko wyśpiewać - dodał. - Barry wyzdrowieje? - rozpromieniła się Annie. - Na to wygląda. - Cieszę się. - Zmarszczyła nos. - To kanalia, ale nie morderca. Thrope miał mniej szczęścia. - Tak - zgodził się Bolt. - Thrope nie miał szczę- 357 Jayne Ann Krentz ścia. Gresham zeznał dwie godziny temu, gdzie ukrył zwłoki Thrope'a. Zakopał go gdzieś na wyspie Bain-bridge. - Biedna Sybil - powiedziała cicho Annie. - Zależało jej na Jonathanie Grace. Kto jej powie prawdę? - Ja to zrobię - zgłosił się Oliver. Zadzwonił telefon. Bolt wstał i podniósł słuchawkę. - Rezydencja Rainów. - Zazwyczaj obojętny ton jego głosu zamienił się w dziwnie intensywne zaskoczenie. - Goście? Jesteś pewien? Daj mi sekundę na włączenie monitora. - Sięgnął do wyłącznika małego ekranu stojącego przy telefonie. Annie przyglądała się ciekawie, jak obraz na monitorze przechodzi od szumu do pełnej wyrazistości. Zobaczyła dwie osoby stojące w hallu i rozmawiające z dozorcą. Jedną z nich była Joanna. Upłynęło kilka chwil, zanim poznała, kto stoi przy Joannie. Zerwała się na równe nogi. - Daniel! - krzyknęła w ekran. - Oliver! Patrz! To jest Daniel! Wrócił! Wrócił! Wiedziałam, że żyje! - Przyślij ich na górę - polecił dozorcy Bolt. Oliver odzyskał Annie dla siebie dopiero o czwartej nad ranem. Nie marnował czasu i zaniósł ją prosto do sypialni. Po raz pierwszy utracił samokontrolę. Powodowany wściekłym, nieopanowanym pożądaniem oblegał zawzięcie jej ciało i przypuścił szturm na miękką, ciepłą cytadelę. Musiał się upewnić, że Annie jest bezpieczna i że ciągle do niego należy, a łóżko jest najlepszym do tego miejscem. Nie miała nic przeciwko gorącym i dzikim atakom. Przywarła do niego, hojnie oddając swoje ciało. Pozwoliła mu, by zanurzał się w niej jak najgłębiej. Gdy wszedł w nią po raz ostatni, wstrząsany siłą 358 Sezamie, otwórz się orgazmu, przyłączyła się do niego w druzgocącym wszystko wybuchu. Przytrzymywała go silnie i bez ustanku szeptała do ucha czułe słówka. Oliver w końcu padł jak nieżywy. Był wyczerpany, ale też dziwnie odświeżony. Wszystko ułożyło się d o b r z e . Ona j e s t bezpieczna. Należy do niego. K o -cha go. - Czy widziałeś twarz Joanny? - zapytała po chwili. - Była taka szczęśliwa. - Ty wyglądałaś tak samo - odpowiedział. - Chyba tak. - Uśmiechnęła się w cieniu. - Mówiłam ci, że Daniel żyje. - Tak. - Został wyłowiony przez obcy frachtowiec i przewieziony do najbliższego portu. Możesz w to uwierzyć? - Tak. - Oliver przypomniał sobie opowieść Daniela sprzed kilku godzin. Wydostał się z samolotu, który spadł do oceanu w wyniku sabotażu. Zanim samolot zatonął, Daniel znalazł się na falach w kombinezonie ratunkowym na małej niezatapialnej tratwie, którą zawsze zabierał ze sobą. Nie miał jednak radia i nie mógł przywołać pomocy. Dopłynął do maleńkiej wyspy. Wymyślił sporo sposobów wykorzystania materiałów z kombinezonu i tratwy do przeżycia na wyspie. Przez kilka tygodni żywił się surowymi rybami i pędami roślin. W końcu uśmiechnął się do niego los. Został zauważony przez maleńki statek handlowy. Kapitan frachtowca znał jedynie kilka angielskich słów i był przekonany, że jego plan podróży jest ważniejszy od dostarczenia Daniela do Seattle. Radio pokładowe nie funkcjonowało. Daniel uczciwie zarabiał na swoje utrzymanie pracując na pokładzie, aż dobili do najbliższego portu. Gdy tylko postawił nogę na 359 Jayne Ann K r e u t z suchym lądzie, pobiegł do telefonu, by się dowiedzieć, że od kilku tygodni nie ma połączeń międzymiastowych. Namówił kapitana pewnego jachtu, by go podrzucił na większą wyspę, na której może złapie samolot. Przed startem pobiegł do telefonu. Nikogo nie było ani w domu Joanny, ani u Annie. Zrezygnował z powiadamiania, że jest zdrowy i bezpieczny. Pobiegł do samolotu i wreszcie dwa miesiące po katastrofie udało mu się dotrzeć do Seattle. - Jest okropnie chudy - powiedziała Annie - ale myślę, że Joanna szybko go utuczy. - Na pewno. Annie przekręciła się w ramionach męża i uśmiechnęła się. - Jestem bardzo szczęśliwa. - Cieszę się - odpowiedział. Przycisnął ją do siebie, jakby miał ochotę znowu się kochać. - Wygląda na to, że nie będę ci już potrzebny do ratowania Lyncroft Unlimited. - Tak... Lyncroft Unlimited jest bezpieczna i zdrowa z Danielem na czele. - Annie... - Co? - Kiedy mi się oświadczyłaś, powiedziałaś, że wystąpisz o rozwód po powrocie Daniela. - Naprawdę powiedziałam coś takiego? - Ucichła nagle. - Tak. - Jeśli sobie dobrze przypominam, uważałeś wtedy, że ta klauzula jest niezbędna - powiedziała ostrożnie. - Nie. Nigdy nie chciałem rozwodu. Annie podniosła się na łokciu. Jej oczy wypełnił blask szczęścia. 360 Sezamie, otwórz się - Mówisz prawdę? - Absolutną. - Ratrząc w jej twarz, mimo ciemności zobaczył nadzieję w jej oczach. Ulga ogarnęła całe jego ciało. Ona nie chce rozwiązania tej umowy tak samo jak ja, pomyślał z radością. Wszystko powinno się dobrze skończyć. - Oliverze, czy chcesz powiedzieć, że chciałbyś, żeby nasze małżeństwo było całkiem na serio? - Annie się uśmiechnęła. - Mówiłem ci tyle razy, że jest na serio. - Wiem, ale oboje rozumiemy, że było to małżeństwo z wyrachowania. Ożeniłeś się ze mną, żeby mi wyświadczyć przysługę. Nie wiem, czy czujesz się zobligowany do szlachetnych czynów tylko dlatego, że wiesz, co do ciebie czuję. - Ożeniłem się z tobą, ponieważ tego chciałem -powiedział bardzo precyzyjnie. - Pragnąłem cię, jak tylko cię ujrzałem. Gdybyś nie poprosiła mnie o rękę, w końcu zrobiłbym to sam. - Bardzo się cieszę. - Annie rzuciła się w poprzek łóżka i ujęła w dłonie jego twarz. Zasypała go tysiącem namiętnych pocałunków. Oliver uśmiechnął się. - Czy to oznacza, że chcesz, by nasze małżeństwo trwało zawsze? - spytał. - Oczywiście. Niczego bardziej nie pragnę. Podniosła głowę. Jej usta wykrzywił smutny uśmiech. - Nie mów, że o tym nie wiedziałeś. Od samego początku wiedziałeś, co do ciebie czuję. - Wiedziałem, że nie jestem ci obojętny - przyznał ostrożnie - ale nie byłem pewny, czy będę ci odpowiadał na tyle, żebyś ze mną została. - Jak mogłeś wątpić? - Przesłała mu swój najpiękniejszy uśmiech. - Przecież cię kocham. 361 Jayne Ann Krentz - Tak. - Oliver był prawdziwie wzruszony. - Wierzę ci. Ujął twarz Annie w dłonie i przyciągnął do siebie. - Annie, nie przejmuj się, przysięgam. - Wiem - wymamrotała przez usta tłumione pocałunkiem - ale... Oliver? - Co? - Czuł jak twardnieje. Znów opanowała go chęć zanurzenia się w słodkie ciepło Annie. - Kochasz mnie? - zapytała przysuwając się bliżej. - Ja wypowiedziałam się dokładnie w tej sprawie, ale ty nie powiedziałeś mi tego ani razu. - Annie? - Pytanie zamarło mu w ustach. - O co chodzi? - Odsunęła się od niego. Zamknął na chwilę oczy walcząc nad doborem słów. Gdy na nią ponownie spojrzał, w jego wzroku malowało się głębokie uczucie. - Pragnę ciebie. - Wiem o tym. - Zależy mi na tobie. Bardzo. - Wiem o tym. - Przysięgam na wszystko, że będę o ciebie dbał przez resztę mojego życia. Możesz mi wierzyć. - Wiem o tym. - Wyraźnie zaczynała się denerwować. - Staram się być absolutnie uczciwy. - Usiadł powoli. - Powiedz, że mnie kochasz. - Nie rozumiesz. - Znużony odrzucił na bok kołdrę i wstał. Podszedł powoli do okna i przeglądał się roz-blaskom świtu. - Wszystko, co posiadam, jest twoje. - Chcę tylko miłości. Nie dbam o nic więcej. - Próbuję ci coś wyjaśnić. - Odczuł uderzenie fali znajomego przerażenia. - Co zamierzasz wyjaśniać? Może myślisz, że będę dobrą żoną, ale teraz mnie nie kochasz? 362 Sezamie, otwórz się - Przestań sama sobie udzielać odpowiedzi. - Parsknął z wyraźnym zdenerwowaniem. - Do diabła, A n -nie! Nie lubię, jak ktoś mną manipuluje! Nawet ty! - Myślisz, że próbuję tobą manipulować? - zapytała z narastającą wściekłością. Zrozumiał, że zbyt szybko traci panowanie nad sytuacją. Odwrócił się i zobaczył, że Annie dumnie siedzi na łóżku, z wysoko podniesionym czołem i założonymi rękami. Sięgnął w bok i zapalił lampkę. Miękkie światło podkreśliło gwałtowny ogień w jej oczach. - Dobrze. Cofnijmy się oboje o krok i podejdźmy do tego od innej strony - powiedział tonem, który wydawał mu się uspokajający. - Od jakiej innej strony? Albo mnie kochasz, albo nie. Oliver czuł, że zaczyna tracić cierpliwość. Chłodne obawy zaatakowały mu wnętrzności jak rekin. Annie bawiła się w przepychanie go do krawędzi wytrzymałości psychicznej. Był to najtrudniejszy egzamin jego silnej woli od samego początku małżeństwa. Znalazła jednak jego słaby punkt, wiedziała, gdzie jest bezbronny. - Uspokój się, Annie. Zbyt łatwo ulegasz emocjom. - Oczywiście, jestem emocjonalna. A czego się spodziewałeś? Jestem kobietą zakochaną w mężczyźnie, któremu brakuje odwagi, by mi powiedzieć, że mnie kocha. Czy jest pan takim słabeuszem, panie Rain? - Ten argument jest całkiem niedorzeczny. - Tylko dla ciebie. - Annie wygramoliła się z łóżka i stanęła na wprost Olivera. - Chcę mężczyzny, który jest na tyle odważny, by powiedzieć, że mnie kocha. Nie zgadzam się na mniej. - Do diabła! Nie rozumiesz?! - Oiiver ostatecznie stracił cierpliwość. - Daję ci wszystko, co mam! 363 Jayne Ann Krentz - Dobrze, ale to za mało. - Chwyciła swoją koszulę z szafki przy łóżku i się nią owinęła. - Co ty, do cholery, masz zamiar zrobić? - Niepokój przeszył Olivera. - Opuszczam cię. - Ruszyła do drzwi. - Jest czwarta rano. - Doskonały moment do opuszczenia idioty - powiedziała i wybiegła do hallu. Oliver podszedł do drzwi i zobaczył, jak Annie znika w sypialni, którą zajmowała zaraz po wprowadzeniu się do apartamentu Raina. - Annie, wracaj! Chodź tutaj! Nie odpowiedziała. Rain usłyszał skrzypienie szuflad, a potem szczęk zamka walizki; zacisnął zęby. Nie poszedł za nią i nie błagał, by została. Miał swoją dumę. Panował nad sobą i nie był słaby. Gdy pojawiła się chwilę później, była ubrana w dżinsy i sweter koloru fuksji. Niosła walizkę. - Przyślę kogoś po resztę moich rzeczy - powiedziała przechodząc obok Olivera. - Będziesz tego żałowała - ostrzegł delikatnie. - Czy to groźba ze strony strasznie niebezpiecznego Olivera Raina? - To nie groźba, Annie, to obietnica. Będziesz żałowała swojego kroku, ponieważ szybko zmieniasz zdanie. Wtedy przełkniesz swoją dumę i będziesz prosić, żebym pozwolił ci wrócić. Nie będzie ci się to podobało, więc nie pogarszaj swojej sytuacji. Zatrzymała się w drzwiach z ręką na klamce. - To nie moja duma spłonie w ogniu, Oliverze, tylko twoja. - Nie martw się. - Jeżeli chcesz, żebym wróciła, będziesz się musiał nad tym solidnie napocić. - Oczy jej błyszczały z bólu i wściekłości. 364 Sezamie, otwórz się - Czy dobrze słyszę? Co niby miałbym zrobić? - Musisz mi powiedzieć, że mnie kochasz. Chcę to usłyszeć, głośno i wyraźnie. Musisz to wykrzyczeć z dachu tego drapacza chmur. Dopiero wtedy będziesz mnie mógł prosić o powrót. - Annie, to nie jest rozsądne. - Nie mogę więcej tego znieść! Żegnaj, Oliverze. -Otworzyła drzwi i wyszła na korytarz. - Przy okazji, nie schodzę tym razem na szóste piętro do Bolta. Wracam do mieszkania mojego brata. - Dziękuję, że mnie informujesz - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Mówię to po to, żebyś go nie budził i nie kazał mu ustalać, dokąd pojechałam. Zasłużył na odpoczynek. Miał bardzo długi dzień. - Chciała zamknąć drzwi, ale zatrzymała się na chwilę. - Byłabym zapomniała, dziękuję ci za uratowanie mi życia. Dwadzieścia minut później Annie wjechała do podziemnego garażu pod budynkiem, w którym mieszkał Daniel. Czekała w samochodzie tuż przy wjeździe, aż zamknęły się za nią drzwi bezpieczeństwa. Za jej samochodem powoli jechał znajomy czarny Mercedes. Widziała w lusterku jego światła przez cały czas, od chwili gdy wyjechała z garażu w domu 01ive-ra. Nie była wcale zaskoczona. To, co ją zdziwiło, to fakt, że za kierownicą nie siedział Bolt. Gdy Mercedes wjechał pod latarnię, zauważyła Olivera, który się jej przyglądał. Odjechał powoli, kiedy zobaczył, że jest już bezpieczna za żelaznymi drzwiami. Westchnęła parkując samochód w miejscu dla gości. Ten mężczyzna ją kocha, dlaczego więc jest mu tak trudno przełamać ostatnią barierę i przyznać się do uczucia? Nie mogła stłumić żalu. 365 Jayne Ann Krentz Kilka minut później wysiadła z windy na piętrze. Nacisnęła dzwonek u drzwi. Po długim czasie odezwał się Daniel. Nie był to grzeczny ton. Pojawił się ubrany w jakieś dżinsy, które włożył pospiesznie. Jego irytacja zamieniła się w niepokój, gdy tylko ujrzał zalaną łzami twarz Annie. - Co się stało? Co ty tu robisz o tej porze? - Opuściłam OIivera. Za Danielem pojawiła się Joanna ubrana w białą koszulę nocną. - Annie? Czy wszystko w porządku? - Nie - odpowiedziała bez ogródek. - Wszystko źle. - Wybuchnęła płaczem. Rozdział dwudziesty pierwszy Pierwszy raz Oliver czuł pewną dozę sympatii do Sybil. Takiego uczucia nigdy by się po sobie nie spodziewał. Siedziała naprzeciw w jego gabinecie, a on spokojnie opowiadał o Jonathanie Grace. Było to najtrudniejsze zadanie, jakie dotychczas w życiu wykonywał. Przyjmowała ciosy z dumą godną prawdziwych Rai-nów. - Wpadłam - powiedziała zmęczonym głosem. - To chyba najtrudniejsza rzecz do przełknięcia. Wierzyłam w każde słowo Jonathana czy Johna, czy jak mu tam. Jak mogłam być tak głupia, żeby mu uwierzyć? 367 Jayne Ann Krentz Oliver spojrzał na swoje ręce, a potem podniósł wzrok na Sybil. - Jeżeli poprawi ci to samopoczucie, pięć lat temu ujął mnie Walker Gresham. Niemal przypłaciliśmy to z Danielem życiem. Bracia Gresham byli znakomitymi mistrzami tajemniczości. - Trudno uwierzyć, że ktoś mógłby cię pobić w tej dziedzinie. - Uśmiechnęła się. - A co z twoimi obszernymi kartotekami, które trzymasz na wszelki wypadek? - Nie było z nich wielkiego pożytku, prawda? Nie wiedziałem, że Walker Gresham używał mojej firmy do handlu bronią, aż wykrył to Lyncroft. Nie wiedziałem również, że Gresham miał w więzieniu brata, który mógł pewnego dnia zapragnąć zemsty, - Wydaje mi się, że nawet kryminaliści mają rodzinne powiązania. - Oczywiście. - Oliver siedział w milczeniu przez chwilę. - Przykro mi. - Wiesz, że ci wierzę? Naprawdę jest ci przykro. - Gdyby nie ja, nie doszłoby do tej przeklętej sytuacji. Powinienem dokładniej przebadać Walkera Greshama pięć lat temu. Powinienem podjąć więcej środków zapobiegawczych. - Wiesz, na czym polega twój problem? - Annie mówiła mi, że to trudności w porozumiewaniu się z ludźmi. - Myślę o czymś innym. - Mam inne problemy? - zapytał podnosząc brwi. - Owszem. Twoim problemem jest podejmowanie odpowiedzialności za wszystkich i za wszystko. -Wstała poprawiając torebkę wiszącą na ramieniu. -Swoją drogą, nie jesteś odpowiedzialny za to, że Jonathan lub raczej John Gresham zaczął szukać zem- 368 Sezamie, otwórz się sty. Nie obwiniaj siebie. To się mogło przydarzyć każdemu. - Będę pamiętał. - Dobrze zrobisz. - Sybil ruszyła do drzwi. -Oprócz tego słyszałam, że nabawiłeś się nowego poważnego kłopotu. Tym razem jesteś całkowicie za to odpowiedzialny. Popatrzył na nią ostrożnie. - Jakiego kłopotu? - Annie odeszła. - Wiadomości szybko się rozchodzą w tej rodzinie - powiedział nachmurzony. - Szczególnie złe wiadomości - dodała kwaśno S y -bil. - 1 muszę dodać, że wszyscy z rodziny uważamy odejście Annie za wyjątkowo złą nowinę. Jeżeli masz połowę tej inteligencji, o którą cię podejrzewamy, zrobisz wszystko co należy, by wróciła. Jestem ci zobowiązany, OHverze. - Nie ma sprawy, zapomnij o tym. - Nie, nigdy nie zapomnę. - Daniel siedział przy biurku i obserwował, jak Oliver krąży po jego gabinecie. - Nie wiem, jak ci dziękować za to, co zrobiłeś. - Podziękuj Annie - mruknął Rain. - Ona pierwsza przyszła do mnie z propozycją zawarcia małżeństwa dla uratowania Lyncroft Unlimited. Daniel uśmiechnął się. - Odniosłem wrażenie, że wyszła za ciebie z zupełnie innych powodów niż uratowanie firmy. - To nieprawda. Opuściła mnie, jak tylko się pojawiłeś, zdrowy i bezpieczny. Co ci to mówi? - Udało ci się ją doprowadzić do wściekłości. - Powiedziała, że już mnie więcej nie potrzebuje. -Oliver zaklął pod nosem. - To oczywiste, że wyszła za 369 Jayne Ann Krentz mnie, by ratować Lyncroft. Wykorzystała mnie. Właśnie to zrobiła. Wykorzystała. - Ty naprawdę usilnie pracujesz, by osiągnąć mistrzostwo w rozczulaniu się nad sobą. Jestem zaskoczony. To do ciebie niepodobne. Byłeś zazwyczaj człowiekiem wykutym z lodu, pamiętasz? - Nigdy dotąd nie znalazłem się w takiej sytuacji. - Myślisz o tym, że nie spotkałeś wielu ludzi, którzy nie tańczyli tak, jak im zagrałeś? - Annie jest inna. - Owszem. - Słuchaj. Znam ją lepiej niż ty - powiedział Daniel. - Mogła doprowadzić do tego małżeństwa z powodów czysto... nazwijmy to zdroworozsądkowych, chociaż w to wątpię. Ale z takich powodów nigdy nie poszłaby z tobą do łóżka. A przecież zrobiła to, prawda? - To przeszłość. Annie odeszła. - Oliver spojrzał na niego rozgniewany. - Daj spokój, Oliverze. Wiesz przecież, że nigdy by się z tobą nie przespała, gdyby nie była w tobie zakochana. Za bardzo się wściekłeś, by to przyznać. Miał rację, ale Rain nie chciał mu jej głośno przyznać. Byłby to pierwszy krok na bardzo śliskim gruncie i w końcu musiałoby dojść do jego kapitulacji. - Twoja siostra mnie wykorzystała. - W kółko to powtarzasz. - Bo to prawda. - A ty jej, oczywiście, nie wykorzystałeś? - zapytał Daniel z podejrzaną uprzejmością. - Co jej zrobiłem? - zapytał szorstko Oliver. - Na moim przyjęciu zaręczynowym powiedziałeś, że dla ciebie już pora na ożenek. Pamiętasz? 370 Sezamie, otwórz się - Pamiętam - odrzekł ponuro. - Powiedziałeś, że zlikwidowałeś większość holdingów i oczyściłeś pokład na tyle, żeby się skoncentrować na małżeństwie i rodzinie. O ile wiem, później się ożeniłeś z moją siostrą. Jak niby mam to rozumieć, poza najprostszym wyjaśnieniem, że uznałeś ją za kobietę, której potrzebujesz? - Mówiłem ci, że to ona się oświadczyła. - Cholera! Nie próbuj mnie rolować, Rain. Znam cię zbyt dobrze. Wiemy obaj, że nigdy byś się nie ożenił z Annie tylko dlatego, by wyświadczyć jej przysługę. Wziąłeś ją na muszkę, zanim przyszła do ciebie z propozycją małżeństwa. Oliver wzruszył ramionami, ignorując zaczepkę. - Przy twoim przysłowiowym szczęściu ona wpadła prosto w twoje ramiona. Nawet nie musiałeś przechodzić przez bzdurne zaloty. Wystarczyła rozmowa o interesach. - Pozwól, że ci coś powiem, stary. - Rain patrzył obojętnie w okno. - Twoja siostra jest najbardziej nieodpowiednią kobietą, jaką kiedykolwiek w życiu spotkałem. Z nią wiążą się same kłopoty. To wszystko co, mi dała. - Dała ci znacznie więcej - odparł chłodno Daniel. - Tak? Ożeniłem się z nią. Do diabła! Ożeniłem się, zanim poszliśmy do łóżka. Czego więcej możesz żądać od mężczyzny? - Powiedz mi coś jeszcze. Jeżeli Annie jest tak trudną kobietą, to dlaczego chcesz, żeby wróciła? - To moja sprawa. Daniel przez dłuższą chwilę zastanawiał się nad tą odpowiedzią. Chwycił pióro i w zamyśleniu stukał nim o blat biurka. - Oliver, popatrz na to z punktu widzenia Annie. 371 Jayne Ann Krentz Ona się zamartwia, że oddała ci serce. A ty co jej dałeś? - Dałem jej wszystko, co mogłem dać. - Czuł, jak zaciskają mu się mięśnie brzucha. - Powiedziałem jej to. Jeżeli to dla niej za mało, niech to diabli. - Innymi słowy, nie możesz albo nie chcesz jej powiedzieć, że ją kochasz? Oliver gwałtownie się odwrócił. - Próbowała mnie zmusić, żebym to powiedział. Wolę sczeznąć niż pozwolić jej, by mną jeszcze bardziej manipulowała niż do tej pory. Nie masz pojęcia, przez co przechodziłem z powodu twojej siostry! Nie wiesz, ile zmian wprowadziła w moim życiu. Nie wiesz, jak brutalnie się wtrącała w sprawy mojej rodziny, które jej nie dotyczyły. - Znam Annie. Jeżeli się wtrącała, to tylko dlatego, że chciała pomóc. W takich sprawach jest doskonała. - 1 tu dochodzimy do następnej sprawy - warknął Oliver. - Nie dołączę do jej kolekcji zranionych mężczyzn. Nie potrzebuję pomocy! - A więc o to chodzi? - zapytał cicho Daniel. -Słyszałeś o kimś takim jak Arthur Quigley i Melvin Finch? - Tak. - Jest ich trochę więcej rozrzuconych po okolicy. - Szlag by to trafił! - Ale nie są tacy jak ty. To prawda, że Annie ich uratowała, ale żaden z nich się nie zrewanżował. - Co chcesz powiedzieć? - zapytał chłodno Rain. - Ty jeden wyróżniasz się tym, że uratowałeś A n -nie. Uratowałeś dla niej moją firmę, a trzy dni temu uratowałeś jej życie w szklarni. W jej oczach jesteś bohaterem, a nie zranionym ptaszkiem jak Quigley czy Finch. 372 Sezamie, otwórz się - Nie postępuje jak uratowana pensjonarka. - Co ci mogę na to powiedzieć? Annie jest nietypowa. Też ma swoją dumę. Właśnie ty powinieneś rozumieć, co to jest duma. - To strata czasu. - Oliver ruszył do drzwi. - Nie wiem, po co tutaj przyszedłem i zawracam ci głowę rozmowami o twojej siostrze. - Oliver? - Słucham? - Już otwierał drzwi. - Jeszcze raz dziękuję. - Daniel spojrzał mu w oczy. - Dziękuję za wszystko. - Nie ma sprawy. - Odwrócił się i rozejrzał po gabinecie. - A właśnie, twoje kartoteki o pracownikach, konkurentach i inwestorach są niemal całkowicie bezwartościowe. Nie mogłem w nich znaleźć żadnych informacji, jajach potrzebowałem. - To są tylko kartoteki. - Daniel się uśmiechnął. -To nie jest archiwum wywiadu. Oliver wyszedł nie próbując mu nawet odpowiedzieć. Błąkał się bez celu po ulicach Seattle co najmniej przez godzinę. Kupił sobie kawę w ulicznym kiosku, obserwował promy odbijające od nabrzeża i włóczył się po Pioneer Square. Brak zajęcia wywoływał u niego dziwne uczucie. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio nie miał nic do roboty. Zawsze skupiał się na osiągnięciu jasno wytyczonego celu. Gdy w końcu przystanął, zorientował się, że stoi przed sklepem „Sezamie, otwórz się". Oczywiście podświadomie przez cały czas wiedział, dokąd zmierza. Stojąc na chodniku przed sklepem Annie, poczuł się jak idiota. Uczucie niezdecydowania doprowadza- 373 Jayne Ann Krentz ło go do wściekłości. Nigdy dotąd nie był niezdecydowany. Drzwi sklepu nagle się otworzyły. Chudy, żylasty człowiek w marynarskim niebieskim sweterku i sztruksowych spodniach niemal się zderzył z Oli-verem. - Przepraszam - powiedział. - Nic nie szkodzi. - Rain wzdrygnął się i dalej oglądał wystawę sklepu. - Ja pana znam. - Człowiek wyprostował się tak bardzo, że wyglądał na wyższego. - Pan się nazywa Rain, prawda? M ą ż Annie? Oliver spojrzał na nieznajomego. - Co z tego? - Jestem Arthur Cluigley. - Stało się coś? - Nie. To ja dałem Annie książkę, której, jak mówiła, pan potrzebował - wyjaśnił ochoczo Arthur. - Przykro mi, że nie pomogła. - Czy ona panu powiedziała, że książka nie pomogła? Oliver z ledwością utrzymał w ryzach swój niebezpieczny temperament. - Nie mówiła tego dosłownie, ale przed chwilą z nią rozmawiałem. Powiedziała mi, że pana opuściła, i sam wywnioskowałem, że książka nie pomogła. - Cluigley zmarszczył brwi ze zmartwienia. - A może popróbuje pan innego podręcznika? Mam całkiem niezły wybór. - Nie, dziękuję. - Nie ma czego się wstydzić, panie Rain - powiedział poufale. - My, mężczyźni, nie urodziliśmy się po to, by być wielkimi kochankami. Tej sztuki trzeba się nauczyć, tak jak wszystkiego innego. - Będę o tym pamiętał - mruknął Oliver. 374 Sezamie, otwórz się - Pewnie. Proszę dać mi znać, jak się pan zdecyduje na inną książkę. - Uśmiechnął się szeroko. - Może przyszedł pan, żeby zobaczyć się z Annie? - Może. - Najwyższy czas. - Arthur, najwyraźniej zadowolony, kiwnął głową. - Przez pana wykrwawiła sobie serce do cna. Cieszę się, że odzyskał pan rozum. Oliver obszedł Ouigleya, otworzył drzwi sklepu i wszedł do środka. Ella spojrzała groźnie zza kontuaru. - Czego pan sobie życzy? - Przyszedłem zobaczyć się z żoną - powiedział kładąc jak największy nacisk na ostatnie słowo. - Ma gości. - To niedobrze. - Wyminął kontuar i otworzył drzwi biura Annie. Tak jak Ella powiedziała, pani Rain nie była sama. Pięć par oczu spojrzało na niego. Wokół biurka siedzieli, stali, bądź podpierali ściany Sybil, Heather, Va-lerie, Richard i Nathan. Annie siedziała na swoim krześle i wycierała oczy chusteczką. - Co tutaj robisz, Oliverze? - zapytała Sybil wstając z krzesła. Na jej twarzy widać było ślady niedawnych przeżyć. - Przyszedłem zobaczyć się z żoną. Czy ktoś zgłasza sprzeciw? - Oliver patrzył po kolei na twarze wszystkich członków rodziny. - Jeżeli przychodzisz, żeby się nad nią znęcać, powinieneś wiedzieć, że nie będziemy tego tolerować -odpowiedziała Valerie. - Swoje już odcierpiała - zgodziła się Heather. - Heather ma rację. - Richard spojrzał na Olivera. -Nie chcielibyśmy, żebyś ją terroryzował. 375 Jayne Ann Krentz - Oczy przez ciebie wypłakała - warknął Nathan. - Nic mi się nie stanie. - Annie wytarła nos chusteczką. - Oliver nie ma zamiaru mnie terroryzować. - Nie bądź taka pewna - powiedziała Sybil. - Nie znasz go tak dobrze jak my. On zrobi wszystko, żeby osiągnąć swój cel, prawda OIiverze? - Jeżeli nie macie nic przeciw temu, chciałbym porozmawiać z Annie w cztery oczy. - Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł. -Valerie zmarszczyła brwi. - Tak. - Nathan oderwał się od ściany. - Ja również nie uważam, żeby to był dobry pomysł. - Co wy sobie wyobrażacie? Co niby mogę jej zrobić? - Oliver patrzył kolejno na każde z nich. - Prawdopodobnie to, czego nie powinieneś -stwierdziła Sybil. - A co według ciebie powinienem zrobić, Sybil? - Prosić - odpowiedziała zwyczajnie i przesłała mu dziwny, zdawkowy uśmiech. - Pierwszy raz w twoim życiu mógłbyś się nauczyć bardzo grzecznie prosić o to, co chcesz osiągnąć. Najwyższy czas, żebyś nauczył się trochę pokory. - Sybil ma rację - dodała Valerie. - Czas, żebyś zrozumiał, że nie możesz mieć wszystkiego, czego zapragniesz, dopóki nie nauczysz się grzecznie prosić. - Wystarczy! - Annie gwałtownie machała chusteczką. - Stop! Proszę! Proszę was wszystkich. Doceniam wasze intencje, ale nie ma potrzeby atakować Oliyera. - Mamy rację - szarżowała dalej Valerie. - Nauczył się brać wszystko, na co ma ochotę. - To nieprawda. - Annie chwyciła inną chusteczkę i głośno wydmuchała nos. - Na Boga! Yalerie! Chyba 376 Sezamie, otwórz się nie wierzysz, że twój brat dostał w życiu wszystko, czego zapragnął? Wprost przeciwnie! - O czym ty mówisz? - zapytała zaniepokojona Heather. - Czy nie rozumiecie? - Annie przełknęła łzy. -Oliver nigdy nie dostał tego, o czym naprawdę marzył. Nawet nie mógł wybrać zawodu, o którym tak śnił. - Annie, jesteś dla niego zbyt pobłażliwa - powiedział Nathan nieswojo. - Na miłość boską! Czy jesteście ślepi? Zawsze musiał rezygnować ze swoich planów dla dobra reszty rodziny. Poświęcił wszystko dla was. Valerie i inni spojrzeli po sobie nawzajem, a potem na Olivera. Zrozumiał, że wszystko układa się dla niego szczęśliwie. Atak rodziny na niego spowodował, że Annie skoczyła mu na pomoc. Równowaga przesunęła się zdecydowanie na jego korzyść. Jeżeli umiejętnie zagra swoimi kartami, nigdy się nie dowiedzą, jak rozległe są obszary jego słabości. Nie będzie żebrać. - Widzę, że nie jestem tutaj osobą pożądaną - powiedział cicho i spojrzał na Annie. - Żegnaj. Może będziemy mogli porozmawiać innym razem. - Oliverze! Poczekaj! - Jej zaczerwienione oczy rozszerzyły się ze strachu. Ale Rain nie czekał. - Annie, nie poniżaj się! Chyba za nim nie polecisz? - syknęła Sybil. Nie odwracał głowy, by zobaczyć, czy żona rzeczywiście zamierza za nim wybiec. Przeszedł szybko przez sklep i wyszedł frontowymi drzwiami. Zaczerpnął głęboko świeżego powietrza. Zwycięstwo znalazło się w zasięgu ręki. Już je wyczuwał. Wszystko, co musi zrobić, to opanować niecierpliwość. 377 Jayne Ann Krentz Wieczorem, po godzinie szóstej, Annie wysiadła z walizką w ręku na dwudziestym szóstym piętrze przed rezydencją Raina. Przemaszerowała przez hall i nacisnęła dzwonek. Bolt natychmiast otworzył drzwi. - Dobry wieczór, pani Rain. - Cześć, Bolt. Czy Oliver jest w domu? - Tak. - Jego wzrok przeniósł się na walizkę. -Wiem, że to nie moja sprawa, ale nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. - Wiem. Wszyscy uważają, że nie powinnam wracać do niego tak łatwo. Problem w tym, że nikt go nie rozumie. - Jeżeli pani tak mówi... - Bolt sięgnął po walizkę. Annie weszła do hebanowo-złotego przedpokoju i zaczęła ściągać płaszcz przeciwdeszczowy. - Gdzie on jest? - W gabinecie. - Dziękuję. Oddała płaszcz Boltowi i powoli przeszła przez hall do zamkniętych drzwi gabinetu. Zapukała i od razu otworzyła drzwi. Oliver siedział za biurkiem. Jak zwykle doskonale nad sobą panował, ale blask lampy halogenowej uwydatniał napięcie w jego twarzy. Annie nie mogła stwierdzić, czy wygląda triumfująco, czy po prostu się cieszy. Uśmiechnęła się kwaśno. - Cześć. Wróciłam. - Zdążyłaś dokładnie na kolację - powiedział spokojnie. Wstał i obszedł biurko. - Oliverze, czasami jesteś takim idiotą! Wiem, że mnie kochasz, ale nie możesz chociaż na chwilę odłożyć na bok swojej samokontroli? - Annie zachichotała. 378 Sezamie, otwórz się - Od czasu do czasu będziesz mnie doprowadzał do furii, ale to nic. Kocham cię mimo wszystko. - Cieszę się - wyszeptał i otworzył ramiona. Annie rzuciła się w nie bez namysłu. Długo nie mógł zasnąć tej nocy. Annie smacznie spała obok niego. Jej miękkie i ciepłe ciało leżało zwinięte u jego boku. Powróciła tam, gdzie jej miejsce, do jego łóżka. Bezpieczna i ufna. Zwyciężył. Znowu wszystko znalazło się na swoim miejscu. Rozglądał się po sypialni, zastanawiając się, dlaczego kierowanie wszystkimi nie daje mu już takiej satysfakcji jak niegdyś. Cztery dni później Annie wróciła z lunchu akurat w tej chwili, gdy z podjazdu przed sklepem „Sezamie, otwórz się" odjeżdżał samochód dostawczy. Przyspieszyła kroku, w nadziei że kilka dni przed terminem przybyła dostawa lamp w stylu art deco. Czekał na nie Stanford J. Littlewood. Otworzyła drzwi sklepu i skamieniała. Butik był wyładowany paprociami. Sezam zamienił się w podzwrotnikową dżunglę. Paprocie były wszędzie. Wypełniały pomieszczenie po sam sufit, tak że t r u d n o się było przecisnąć. W ł o -ska złotowłosa i rogi jelenia wisiały na każdym istniejącym haku. We wszystkich dostępnych miejscach stały doniczki pełne liści paproci w kolorze soczystej zieleni, o różnych, niewiarygodnych kształtach i rozmiarach. Tworzyły wąską alejkę do jej biura. - Co się stało? - Annie zastanawiała się, gdzie się podziała Ella. - Co to ma znaczyć? - Zabij mnie. - Ella wystawiła głowę zza wspaniałej paproci. - Zaczęli to wnosić, jak tylko poszłaś 379 Jayne Ann Krentz na lunch. Wlewali się do sklepu przez całą godzinę. - Zachichotała. - W twoim biurze jest ich o wiele więcej. Oczarowana Annie powoli przeszła przez tę podzwrotnikową dżunglę. Zapach ciepłej, żyznej ziemi wypełniał powietrze. Bujna zieleń łagodziła światło dnia. To wszystko musiał zorganizować Oliver, pomyślała z narastającą radością. Zalała ją fala szczęścia- Odnalazł w końcu sposób, jak wyznać jej miłość. I to jaki! Niektórzy mężczyźni wysyłają tuziny róż. Oliver wysłał mnóstwo przepięknych paproci. Jej uwagę przykuło migoczące światło wydobywające się z jej biura. Podeszła bliżej, jakby przyciągana zaklęciem wróżki. Otworzyła drzwi i ujrzała cieplarnię wypełnioną po brzegi paprociami. Migoczące światło wydobywało się z krzykliwej rzeźby ustawionej na środku biurka. Trzy świetlówki jaśniały dwoma purpurowymi słowami. Annie zatrzymała się w drzwiach i wielokrotnie czytała to wyznanie. Łzy szczęścia trysnęły jej z oczu. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. Kocham cię. - Co o tym myślisz? - zapytał ciepło Oliver z kąta pokoju. - Czy to dzieło sztuki czy kicz? - Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? To jest boskie. - Annie spojrzała na męża. Nawet nie śniła, że będzie kiedyś tak szczęśliwa. Oliver zaczął się uśmiechać. Uśmiech wędrował po jego twarzy, aż zatrzymał się w oczach koloru deszczu, z których Annie mogła teraz wyczytać wyznanie miłości. 380 Sezamie, otwórz się - Och, Oliverze! - wyszeptała. - Kto to mówił, że masz trudności w porozumiewaniu się z ludźmi? - Pragnę cię bardziej niż kogokolwiek w życiu. N i g -dy, nawet w najskrytszych marzeniach, nie wyobrażałem sobie, że doznam tyle szczęścia, by znaleźć kogoś takiego jak ty. Kocham cię. - Wymówił te słowa prosto i naturalnie, bez najmniejszych wahań. Annie rzuciła mu się w ramiona, przekonana że będzie słyszeć to wyznanie codziennie aż po kres ich życia.