TERESA MEDEIROS Cisza Przełożyła Maciejka Mazan Dla Irwyna Applebauma za niezachwianą wiarę w pisarki i nieustanne upodobanie dla literatury kobiecej. Dla pań: Meriweather, Silvey, Truitt, Warren, Brown, Sharon. Wadę Holder, panny Almy Ferguson, panów Fieldem, Johnsona, Jenta, pani Brendy Watson, pani Pat Mickel, pana Darrisa Snodgrassa, pana Teda Parrisha, panny Mary Hart Finley, pani Amandy White, pana Roberta Adkinsa, pani Lisy DiPasąuale, pani Becky Griffin, pana Davida Schuermera. pani Patricii Ramsden, Melissy Bregenz.er i wszystkich nauczycieli, którzy potrafią zaszczepić swoim uczniom zamiłowanie do nauki i czytania, a zwłaszcza dla pana Ernie go Da-visa, który niegdyś dal mi troję zamiast dwójki, ponieważ, obiecałam, że nigdy więcej nie będę się zajmować trygonometrią, i który wypowiedział nieśmiertelne słowa: ,,Złe ksiciżki nie istnieją. Niektóre są tylko lepsze od innych". Dla Michaela. Bóg obdarował mnie w tym życiu wieloma błogosławieństwami, ale nigdy tak szczodrze jak w dniu, w którym mnie pokochałeś. Prolog Anglia, 1347 r. Lady Willow z Bedlington czekała na tę chwilę przez całe życie. Mocno ściskała dłoń papy i przestępowała z jednej nóżki na drugą, tak przejęta, że nie była pewna, czy się nie zmoczy. Wreszcie, po sześciu latach marzeń i modlitw, miała dostać zupełnie własną, prawdziwą mamusię. Zerknęła ukradkiem na papę. Był przystojny jak sam król Edward; stał na dziedzińcu ich zamku, wysoki i smukły, ubrany w tunikę i spiętą pasem szkarłatną opończę. Opończa była wytarta, a pochwa miecza odrapana, ale przed chwilą, zanim rozległy się fanfary, obwieszczające przybycie panny młodej, Willow wdrapała się mu na kolana i starannie uczesała jego rudozłotą brodę. - Papo... - wyszeptała, gdy czekali, aż powóz z orszakiem rycerzy wtoczy się na wzgórze. - Tak, księżniczko? - spytał, pochylając się ku niej. - Będziesz kochał lady Blanche tak jak mamusię? - Żadnej kobiety nie pokocham tak, jak miłowałem twoją mamę. Ścisnęła jego dłoń, poruszona słodko-gorzkim wyrazem 7 TI:RI:SA MEDEIROS CISZA jego twarzy. Odpowiedział mrugnięciem, które miało być żartobliwe. - Ale król będzie zadowolony, jeśli pojmę za żonę szlachetną wdowę, lady Blanche. Jej małżonek zginął w tej samej bitwie, w której okaleczono mi rękę. Ona potrzebuje dobrze urodzonego męża, ja szczodrego posagu, który da jej król. - Machnął ręką. - Pomyśl, jak cudownie będzie znowu cieszyć się łaskami króla. Już nigdy nie będzie ci burczeć w brzuszku. Na naszych stołach co wieczór znajdzie się świeża dziczyzna. Nie będziemy musieli wyprzedawać skarbów twojej matki. Dochody z lasów Blanche wystarczą, by nasza szkatuła znów się wypełniła! Willow udała, że się cieszy, choć lasy ani szkatuła wcale jej nie obchodziły. Miała tylko nadzieję, że lady Blanche tęskni za córeczką tak samo. jak ona tęskniła za mamusią. Już nie będzie musiała się nudzić samiutka w zamku, jak wtedy, gdy papa wyjeżdżał na całe miesiące, by zalecać się do lady Blanche. Ta tęsknota za matką była jedyną tajemnicą, jaką miała przed ojcem. Właściwie była zadowolona, że jest ukochaną córeczką papy. Lubiła cerować jego zniszczone stroje. Lubiła go ganić, kiedy wychodził na śnieżycę bez opończy, a kiedy wracał, całowała go w zlodowaciałą brodę. Lubiła, kiedy nazywał ją księżniczką i burzył jej ciemne loki. Nie przeszkadzało jej skromne jadło, jeśli tylko mogła zasypiać w jego ramionach, gdy czytał jej przypowieści z ręcznie spisanej Biblii, niegdyś należącej do mamy. Tylko tej księgi papa nie zgodził się sprzedać. Ale dopiero gdy siadała przed kominkiem, a zamkowe psy układały się przy niej, przychodziło jej do głowy, że bardzo chciałaby mieć mamę, która głaskałaby ją po głowie i usypiała kołysanką. 8 Znowu pociągnęła ojca za rękę. - Czy lady Blanche mnie pokocha? - Oczywiście, maleńka. Jak mogłaby nie pokochać mojej małej księżniczki? Ale tym razem nie spojrzał na nią. Ścisnął jej rączkę tak, że prawie zabolało. Zaniepokojona Willow wygładziła wolną ręką wełnianą spódniczkę. Sama uszyła sobie kaftanik z resztek materiału z sukni matki. Pracowała przy płomyku świeczki tak długo, aż oczy zaczynały ją piec, a pokłute palce krwawiły. Miała nadzieję, że nowa mamusia doceni jej kunszt; wokół dekoltu wyhaftowała nawet różyczki. Choć wiatr wiejący z doliny pachniał już śniegiem, wolała dygotać z zimna, niż ukryć swoje dzieło pod wytartą peleryną. Uniosła dumnie głowę, na przekór wszystkiemu. Papa miał oczywiście rację. Czy można jej nie kochać? Ale gdy wspaniały biały powóz wtoczył się z turkotem na zwodzony most, a wraz z nim pojawił się zastęp zbrojnych rycerzy, panika ścisnęła jej serce. A jeśli lady Blanche nie zachwyci się jej sukienką? Jeśli nie zachwyci się nią? Powóz zatrzymał się na dziedzińcu. Willow stała z otwartą buzią, chłonąc w zdumieniu widok wspaniałych zasłon z haftowanego adamaszku oraz złoconych kół. Sześć śnież- nobiałych rumaków stukało kopytami i potrząsało grzywami splecionymi w warkoczyki. Dzwoneczki przy uprzęży dźwięczały ostro i tryumfalnie. Papa pochylił się ku niej. - Lady Blanche ma dla ciebie cudowną niespodziankę. Drzwi powozu otworzyły się ze skrzypnięciem. Willow wstrzymała oddech; z zachwytem patrzyła na wdzięczny ruch odsłoniętej kostki, mignięcie rękawa, obszytego sobo-9 TERESA MEDEIROS CISZA lami, blask jasnych jak lód włosów, zebranych w siateczkę ze srebrnych nici. Lady Blanche wyłoniła się z jedwabnego kokonu. Serce Willow zabiło mocniej. Nowa mamusia była jeszcze piękniejsza, niż się spodziewała. W głowie aż jej się zakręciło na samą myśl o tym, co będą robić razem: śpiewać i recytować wiersze dla papy w długie zimowe wieczory, prząść na kołowrotku, który od śmierci mamy stał porzucony na strychu, zbierać do fartuszka pierwiosnki i kaczeńce, gdy łąki powloką się pierwszą zieloną mgiełką wiosennej roślinności. A gdy piękna pani skłoniła głowę i powitała papę królewskim uśmiechem, Willow omal nie zemdlała z uniesienia, nie mogąc się już doczekać, kiedy przytuli się do tej słodko pachnącej piersi. Nieświadomie zrobiła krok naprzód, ale znieruchomiała, gdyż w powozie wszczęło się jakieś zamieszanie. Myślała, że to piesek - taki kudłaty, z płaskim pyszczkiem, ulubione zwierzątko szlachetnych dam - ale postać wyprostowała się, odgarnęła z oczu grzywę jasnych włosów i spojrzała na nią wyzywająco. Dziecko. Willow pobladła. A więc lady Blanche jej nie potrzebuje. Już ma córeczkę. Szeroko otwartymi oczami przyglądała się, jak z powozu gramoli się druga pulchna postać - tym razem chłopiec, z rumianymi policzkami i nogami jak serdelki. A potem jeszcze jedno dziecko, i następne! Usiłowała je policzyć. Trzy. Cztery. Pięć. Wszystkie jasnowłose i energiczne, jak lady Blanche, ale pozbawione jej uroku. Skakały wokół matki jak stadko białych wilczków, piszcząc, jęcząc i potykając się o jej tren. - Mamo, pić! - Do łóziećka! 10 - Siusiu! - Musieliśmy przyjechać do tej strasznej ruiny? Chcę do domu! W zamieszaniu rozległ się krzyk, który zmroził serce Willow. - Papa Rufus! Najstarszy chłopiec puścił suknię matki i popędził ku jej ojcu. Pozostałe dzieci ruszyły za nim jak atakująca horda. Willow mocniej chwyciła papę za rękę, ale dzieci odepchnęły ją bezceremonialnie i otoczyły jej ojca, skacząc i wrzeszcząc. - Papa Lufus! Papa Lufus! Jej ojciec musiał wziąć na ręce troje maluchów. Najstarszy chłopiec i dziewczynka, która była chyba rówieśnicą Willow, chwycili go za szyję; pozostali przywarli do jego rąk i nóg. Lady Blanche zbliżyła się z pobłażliwym uśmiechem. Trzymała w objęciach futrzane zawiniątko. - Stęskniły się za tobą. Bardzo przypadłeś im do serca, gdy bawiłeś w mym zamku. Mnie także. Miała słodki, jedwabisty głos, na dźwięk którego serce Willow ścisnęło się tęsknie. Wspięła się na palce i zerknęła na zawiniątko w ramionach swej macochy. Może to ta wspaniała niespodzianka? Papa mocniej chwycił dzieci, by nie upuścić ich niechcący, i pocałował Blanche w policzek. - Ufam, pani. że podróż była przyjemna. - Nie aż tak, jak nadzieja na to, co mnie czeka u celu. Willow czekała, aż nowa mamusia ją zauważy, ale ona jakby nie dostrzegała nic oprócz, papy. Wreszcie to on zwrócił na nią zbolałe spojrzenie. - Willow, powiedziałem ci, że twoja nowa mama ma dla ciebie niespodziankę. Już nigdy nie będziesz musiała wymyś- 11 TERESA MEDEIROS CISZA lać sobie przyjaciół. Teraz masz prawdziwe rodzeństwo, z którym możesz się bawić. Dzieci znieruchomiały i zamilkły; w nagle zapadłe] ciszy słychać było tylko żarłoczne cmoktanie dziecka ssącego kciuk. Pięć par lodowatych oczu spojrzało na nią. Dzieci lady Blanche nie nosiły kaftaników. Były ubrane w miniaturowe wersje strojów dorosłych, kremowe, ze szlakiem ze złotego brokatu. Najstarszy chłopiec miał nawet przy pasie mały mieczyk w pochwie wysadzanej rubinami i szmaragdami. Jedwabiste jasne włosy przybyłych były zupełnie proste, bez śladu tych kłopotliwych kędziorków, które dręczyły Willow. Serce jej się ścisnęło, gdy zdała sobie sprawę, jak wygląda w ich oczach: brzydkie dziecko w starych szmatach. Nawet haft wydał jej się bardziej podobny do pokrzyw niż do róż. Najstarsza dziewczynka oparła głowę na piersi jej papy i zatrzepotała jasnozłotymi rzęsami. - Jeszcze nigdy nie widziałam takich czarnych włosów! Mamo, czy ona pobrudziła się sadzą? Jej brat parsknął pogardliwie. - A może końskim łajnem? To dlatego ma taką ciemną skórę. Papa spojrzał na niego surowo. - Słuchaj, chłopcze, nie pozwalaj sobie... - Stefanie, nie żartuj z przyrodniej siostrzyczki - wpadła mu w słowo Blanche. - To biedne dziecko nie jest winne, że tak wygląda. - Willow? To chyba nie jest chrześcijańskie imię - powiedziała dziewczynka, nadal przyglądając się jej podejrzliwie. - To poganka? Zanim Willow zdołała wyjaśnić, że naprawdę nazywa się Wilhelmina, lady Blanche roześmiała się cicho i gardłowo. 12 - Nie. Reanno, to nie poganka. Jej matka była Francuzką. Jej uśmiech się nie zmienił, ale lekko zmrużone oczy dodały mu złośliwości. Willow poczuła, że w środku robi się jej bardzo zimno. - Francuzi zabili naszego papę - powoli wycedził Stefan i położył dłoń na gardzie małego mieczyka. Willow przytuliła się do nogi ojca i znów spróbowała wziąć go za rękę. - Nie teraz - warknął, boleśnie skrzywiony, gdyż jedno z dzieci chwyciło go zębami za ucho, a okaleczone ramię zaczęło słabnąć pod ciężarem Stefana. - Mam tylko dwie ręce. Willow cofnęła się gwałtownie, zaczerwieniona ze wstydu. Ojciec nigdy dotąd nie karcił jej tak ostrym tonem. - Nie dąsaj się, kochanie, bo zrobisz się bardzo brzydka -szepnęła macocha. - Masz, zajmij się czymś. Wcisnęła jej w ręce futrzane zawiniątko. Willow nawet na nie nie spojrzała. Nie spuszczała oczu z Blanche, która wzięła papę pod rękę i pociągnęła go za sobą w stronę zamku. Dzieci pobiegły za nimi. Reanna odwróciła się, oparta o ramię papy, i pokazała Willow język. Papa rzucił jej jedno przelotne, bezradne spojrzenie. Potem wszyscy zniknęli w mrocznym wnętrzu zamku. Willow stała jak wrośnięta w ziemię i mogłaby tak stać jeszcze długo, gdyby nagle nie zdała sobie sprawy z dziwnego ciepła, rozprzestrzeniającego się na jej sukience. Węzełek się poruszył. Willow ujrzała ze zgrozą, że spomiędzy futer wyłania się różowa głowa i purpurowy pyszczek gremlina, skrzywiony w płaczliwym grymasie. Bezzębne usta otwarły się szeroko i wydały rozdzierający wrzask. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że trzyma kolejne dziecko swojej macochy. I dopiero teraz usłyszała złośliwe 13 TERESA MEDF. IRO S chichoty rycerzy Blanche. Dopiero teraz zrozumiała też, co to za ciepło czuje na sukience, którą szyła z takim poświęceniem. Opanowała chęć, by ryknąć równie głośno jak niemowlak, uniosła głowę i przeszyła rechoczących mężczyzn wyniosłym spojrzeniem. - Na co się gapicie? Nie widzieliście obsiusianej damy? Rycerze zamilkli. Willow uniosła rąbek przemoczonej sukni i ruszyła w stronę zamku, starając się nie chwiać pod ciężarem swego wrzeszczącego brzemienia. Oto synowie są darem Pana, a owoc łona nagrodą. Jak strzały w ręku wojownika. tak synowie za młodu zrodzeni. Szczęśliwy mąż, który napełnił nimi swój kołczan Psalm 127 Biblia Święta 1 Anglia, 1360 r. Sir Bannor Śmiały pędził ciemnymi kamiennymi korytarzami zamku z czołem opływającym potem i sercem bijącym jak bęben wzywający do boju. Wypadł zza rogu i skrył się w niszy okna. Stłumił na chwilę ochrypły oddech, by sprawdzić, czy słyszy odgłosy pogoni. Przez jedną błogosławioną chwilę w zamku panowała cisza. Potem rozległ się tupot stóp i dzikie krzyki. Sięgnął drżącą dłonią do pasa. lecz przypomniał sobie, że to na nic. Był bezbronny. Gdyby żołnierze, którzy od czternastu lat walczyli wraz z nim przeciwko Francuzom, ujrzeli ten dreszcz przerażenia, wstrząsający jego potężnym ciałem, z pewnością nie uwierzyliby własnym oczom. Przecież widzieli go, gdy wspinał się po murze zamku, unikając strug wrzącego oleju, który lał się na nich jak ogień piekielny. Widzieli, jak wskakuje na rumaka i pędzi wśród gradu strzał, by podnieść rannego i przywieźć go w bezpieczne miejsce. Widzieli, jak nie mrugnąwszy okiem, wyrwał sobie z nogi francuski miecz, po czym 15 TERESA MEDEIROS ClS7A zabił nim człowieka, który go zranił. Król Edward radował się na wieść, że wrogowie rzucali broń i poddawali się na samo wspomnienie Bannora Śmiałego. Ale jeszcze nigdy nie spotkał wroga tak potężnego, całkowicie wyzutego z litości i chrześcijańskich uczuć. Kiedy pogoń minęła jego kryjówkę, przywarł do ściany, bezgłośnie odmawiając modlitwę do Boga. który zawsze brał go pod swoją obronę. Ale od czasu podpisania pokoju z Francuzami nawet Bóg go opuścił. Tryumfalny wrzask, który rozległ się w chwilę potem, mógł wydrzeć się z gardła samego Lucyfera. Znaleźli go! Zbyt przerażony, by myśleć o konsekwencjach, rzucił się w kierunku przeciwnym niż ten, z którego przybył. Diabły następowały mu na pięty; były tak blisko, że czuł ich oddech na plecach. Wbiegł po schodach prowadzących do północnej wieży; modlił się, by dotrzeć na miejsce, zanim go dopadną i rozedrą na strzępy jak zgraja głodnych kundli. Widział przed sobą drewniane drzwi. Rzucił się do zasuwy, pociągnął - oby tylko nie wymknęła się mu ze spoconych dłoni! Coś chwyciło go za kostkę. Przez jedną mrożącą krew w żyłach chwilę przeraził się, że wszystko stracone. Potem drzwi się otworzyły. Runą! przez próg. wydarł się drapieżnym dłoniom, zatrzasnął drzwi. Dopiero gdy zasuwa znalazła się na miejscu, odważył się oprzeć o drzwi i nabrał głęboki haust powietrza. Ryki wściekłości wybuchły głośniej, po czym raptem zamilkły. Zapanowała złowieszcza cisza. - Błagam, Boże - wymamrotał. - Tylko nie to! Wszystko, tylko nie to. Niegdyś przecierpiał cztery miesiące w lochach Calais, 16 przykuty do kamiennej ściany, mając za całe towarzystwo wszy i szczury. Przełykał każdy kęs spleśniałego pożywienia, które mu rzucano, i prosił o dokładkę. Kiedy położono go na łożu tortur, zadziwił swych prześladowców, ucinając sobie drzemkę. Gdy przypalali go żelazem, zdławił bolesne wycie i roześmiał się im w twarz. Ale nawet najbardziej okrutny wróg nie znalazł tortury tak diabolicznej, mogącej złamać wolę każdego człowieka... - Papo! Bannor jęknął. I znowu ten słodki, sepleniący głosik aniołka. - Papo! Nie pobawis się z nami? Zaklął pod nosem. Ten chytrus Desmond wysłał swoją sześcioletnią siostrę, by wynegocjowała rozejm. Mała Mary Margaret była najpiękniejszym i najsłodszym z jego dzieci. A może Margaret Mary? Usiłował sobie przypomnieć, jak wygląda jego córka, ale przed oczami stanęła mu tylko mglista wizja niebieskich oczu i złocistych kędziorków. Ojciec Humphries, zamkowy duchowny, twierdził, że jest podobna do matki. Bannor zdał sobie sprawę ze wstydem, że za czasów drugiego małżeństwa tak często pozostawał poza zamkiem, że nie pamiętał także twarzy żony. - Idź sobie, malutka - szepnął. - Tatuś nie chce się już bawić. - Ze wstrętem usłyszał we własnym głosie błagalną nutę, ale nie potrafił się jej pozbyć. - Bądź tylko nasym konikiem! Juz nigdy cię nie zwiążemy! - 1 nie nasypiemy ci pieprzu do hełmu - dodał drugi głos, w którym brzmiały już nutki nadziei. - I nie podpalimy ci wąsów - włączył się trzeci. 17 TERESA MEDEIROS CISZA Bannor dotknął nędznych resztek swojego zarostu. Głosy zza drzwi narastały, zwieńczone błagalnym „Plosę, tatusiu!" Mary Margaret. Uzbroił się w odwagę i zagrzmiał: - Zmykać mi stąd! Tatuś ma ważne sprawy na głowie! - Ważniejsze od nas, to pewne. Pewnie chce siąść na nocniku. Bannor zacisnął usta; to ostatnie zdanie padło z ust jego najstarszego syna i dziedzica. Trzynastoletni Desmond miał niewyparzoną gębę. Bannor miał wielką ochotę dobrze mu natrzeć tych brudnych uszu... ale w tym celu musiałby otworzyć drzwi. - Wiem! - zawołał Desmond, nagle rozpogodzony. -Nalejemy oleju do płonącego puddingu! Zbolałe jęki w ułamku sekundy zmieniły się w radosny wrzask; Desmond i jego lojalni giermkowie pogalopowali w dół jak horda przybyła z piekła. Gdy ich kroki ucichły, Bannor oparł się bezwładnie o drzwi, do głębi upokorzony sytuacją, w jakiej się znalazł. On, lord Bannor Śmiały, pan na Elsynorze, duma Anglii i postrach Francji, był więźniem we własnym zamku, opanowanym przez bandę dzieciaków. Jego dzieciaków. Pokręcił głową; ruch rozpylił w powietrzu chmurę pieprzu z jego włosów. Kiedy przestał kichać, wyprostował się i położył dłoń na gardzie miecza. Wyraz jego twarzy wystarczyłby, by ściąć krew przeciwnika lodem. Nie przywykł poddawać się bez walki. Musiał udowodnić swoim niesfornym dzieciom, że nie wolno z nim zaczynać. Umocniony w tym postanowieniu pomaszerował do okna, uchylił drewnianą okiennicę i ryknął na swego rządcę. Zasapany sir Hollis dotarł na górę, ponaglany grzmiącymi nawoływaniami swego pana. Z zaskoczeniem przekonał się, że drzwi są zaryglowane na głucho. Zaniepokojony martwą ciszą w komnacie, pochylił się i zawołał: - Panie, jesteś tam?! - Przyszedłeś sam? - odezwał się ochrypły szept. Sir Hollis na wszelki wypadek obejrzał się przez ramię. - Tak. Drzwi uchyliły się ze skrzypieniem. Ze szpary wystrzeliło muskularne ramię, chwyciło go i wciągnęło do środka. Po chwili zasuwa znów znalazła się na miejscu. Hollis nie zdążył ochłonąć, gdy jego spojrzenie padło na pana zamku. Bannor stał spięty jak do skoku, zdyszany, z zaciśniętymi pięściami. Ciemne włosy wisiały mu wokół twarzy w dzikim nieładzie, oczy były zaczerwienione i rzucały mordercze błyski. Ale najdziwniej wyglądała jego piękna czarna broda. A raczej to, co z niej zostało. Hollis przysunął się i pociągnął nosem. Nie, nie zdawało mu się. Jego pan cuchnął spalenizną. - Dobry Boże! Panie, kto cię zaatakował? - Hollis rozejrzał się gwałtownie. - Czy w zamku jest wróg? - Jest - warknął Bannor. - Dziesięciu. Wszyscy uzbro----- tylko w diabelski koncept i jęk, zdolny wzruszyć kamień. - Co? - Na twarzy Hollisa powoli pojawiło się zrozumienie. - A, dzieci. - Dzieci?! - parsknął Bannor. - To zbyt piękne słowo dla tego czarciego pomiotu. Gdybym sam nie policzył Desmondowi palców u rąk i nóg, przysiągłbym, że ma kopyta i ogon! Rządca rozważnie powściągnął uśmiech. 18 19 TERESA MEDEIROS Cl S/A - Tak, są nieco... rozbrykane. To chyba naturalny animusz młodych. - Animusz? Złośliwość! - Bannor opadł na krzesło i zmiótł ze stołu parę pergaminów oraz chmurę kurzu. Niech piekło pochłonie ten przeklęty pokój! Chciałbym, by wojna z Francją trwała sto lat! Hollis westchnął tęsknie. On życzył sobie tego samego. Gdyby król Edward nie podpisał traktatu w Bretigny, obaj siedzieliby w tej chwili w namiocie na jakimś odległym polu bitwy i świętowaliby zwycięstwo. Po latach wspólnej wojaczki, gdy walczyli jak równi sobie towarzysze broni, los rzucił ich w niezręczną rolę pana i jego wasala. Hollis czuł się równie kiepskim rządcą wielkiego zamczyska w El-synorze, jak kiepskim tatusiem był jego pan dla swoich dzieci z piekła rodem. Hollis zdmuchnął kurz z kielicha i nalał Bannorowi mocnego piwa z glinianej flaszy, by nieco złagodzić jego wściekłość. Na wypadek, gdyby to nie poskutkowało, nalał także sobie. - Byłeś niewiele starszy od Desmonda, gdyś zaczął tułaczkę po polach bitwy. Być może dzieciom trzeba tylko silnej ręki. - Nie rozumiesz. - Bannor oparł się o stół i zniżył głos do ochrypłego szeptu, jakby wyznawał jakiś straszliwy grzech. - One się mnie nie boją. Hollis musiał przełknąć solidny łyk piwa, by pogodzić się z tą wstrząsającą rewelacją. Od ponad trzynastu lat walczył u boku Bannora i jeszcze nie spotkał człowieka, który nie zbladłby z przerażenia na widok jego pana. Nie dalej jak dziś rano pewien paź uciekł we łzach z komnaty, gdy Bannor wyszczerzył do niego zęby i życzył mu miłego dnia. 20 - No... nie możesz siedzieć w tej wieży do końca życia - powiedział z namysłem. - Musisz nauczyć je moresu. - Proszę bardzo, tylko jak? Mam je zamknąć w lochu? Poobcinać im główki? - Bannor poderwał się z miejsca i wielkimi krokami podszedł do okna, rozlewając po drodze piwo. Hollis podążył za nim. zaintrygowany radosnym wrzaskiem z zewnątrz. W dole, na podwórcu, panował chaos. Mała Mary Mar-garet, śliczny aniołek, z przejęciem wtłaczała olej do pud-dingu, jej dwie starsze siostry zaś zabawiały się ćwiar- towaniem swoich lalek. Desmond wraz z trzema braćmi pochwycił młodego pazia i trzymał go nad studnią, wiszącego głową w dół. - Desmond! - krzyknął wychylony z okna Bannor. -Natychmiast puść tego chłopca! Niefortunny dobór słów dotarł do niego równocześnie z pluskiem i głuchym krzykiem. Jeden z rycerzy pospieszył na ratunek wrzeszczącemu paziowi. Tymczasem Desmond skłonił się ojcu i krzyknął: - Zawsze do usług! Bannor zgrzytnął zębami. - To klątwa Elsynoru. Mój ojciec, łajdak bez serca. spłodził siedemnaścioro dzieci z prawego łoża i trzydzieś-cioro sześcioro bastardów, w tym dwoje na łożu śmierci. Można by pomyśleć, że nasza rodzina wzięła sobie na motto nie „Podbijaj lub giń", lecz „Kochajcie się i rozmnażajcie". Jednym z tych bastardów był zaś sam Bannor. Gdyby nie zasłużył się królowi, walcząc dla niego mężnie i lojalnie, nadal byłby biedakiem bez grosza i nie mógłby nawet marzyć o zamieszkaniu w jednym z najwspanialszych zam-21 TlRIiSA Mf.hFlRns ków swego ojca. Zamku, który wydarł najstarszemu prawowitemu dziedzicowi z gorącym błogosławieństwem króla. Na wieść, iż Bannor Śmiały, najodważniejszy i najbardziej zaufany młody rycerz ze świty króla Edwarda, zbiera wojsko i przygotowuje się do szturmu na Elsynor, jego brat uciekł wraz z resztą przyrodniego rodzeństwa do zamku ojca na południu. Bannor spojrzał z rozpaczą na Hollisa. - Bóg mnie chyba karze za rozwiązłość. To mój jedyny grzech. Nigdy nie miałem upodobania do napitków, nieopanowania w gniewie czy wzywania imienia bożego na- daremno. - Nie możesz brać na siebie wyłącznej winy za narodziny twych dzieci. Obie twe żony cię uwielbiały. Nawet gdyś je chciał uwolnić od swych amorów, co noc zakradały się do twego łoża i nalegały, byś wypełnił małżeński obowiązek. - Hollis rzucił swemu panu spojrzenie zarazem współczujące i nieco zazdrosne. Bannor pokręcił głową z westchnieniem. - Czemuż się nie urodziłem brzydki jak ty? Hollis, który uważał się za nieprzeciętnie przystojnego -z zadzierżystym wąsem i gęstwiną kasztanowych włosów -rzucił przyjacielowi obrażone .spojrzenie. Dopiero wtedy dostrzegł łobuzerskie iskierki w jego oczach. - Skoroś taki piękny, mój panie, tylko patrzeć, a sypną ci się nowe pociechy. Ledwie ci stuknął trzydziesty drugi rok życia. Słyszałem, że niektórzy płodzili dzieci jeszcze jako siedemdziesięciolatkowie! Bannor wzdrygnął się mimowolnie. - Niech Bóg broni. Prędzej sam się wytrzebię. Ktoś zapukał do drzwi. Przez twarz Bannora przemknął wyraz paniki. CISZA - Dowiedz się, kto to, zanim otworzysz. Desmond jest przebieglejszy od Czarnego Księcia. - W ten sposób nazywano syna króla Edwarda, który podstępem pojmał w Poitiers francuskiego króla. - Może to pułapka? Hollis spełnił jego życzenie. - To Fiona. Bannor skinął głową, zezwalając na otwarcie drzwi. Na progu stanęła stara irlandzka niańka z zawiniątkiem w objęciach. Bannor wychylił resztę piwa, oparł głowę na ręce i wymamrotał pod nosem: - Boże wszechmogący, znowu? - Niestety - odparła Fiona, wkraczając do komnaty. -To już drugie w tym tygodniu. Znalazłam ją w koszyku za stróżówką. - Jest list? - Nie. Tylko kocyk. Bannor pozostał na swoim miejscu, ale Hollis nie mógł się oprzeć ciekawości; odchylił wytarty do osnowy materiał i spojrzał z zaciekawieniem. Dziecko miało twarzyczkę równie pomarszczoną jak stara piastunka. - Przecież to dziecko ma ledwie parę tygodni. Czy nie byłeś w Gaskonii z Edwardem, gdy... Bannor wpadł mu w słowo, jakby go nie słyszał. - Poślij do wioski po mamkę. I powiedz księdzu, by ochrzcił dziewczynkę i dał jej imię. Biedactwu należy się choć tyle. - Wycelował palec w rozpromienioną piastunkę. - Ale nie Margaret. Ani Mary. Mamy już trzy Margaret, jedną Mary i jedną Mary Margaret. Wystarczy, żeby się pogubić. - Tak, mój panie. - Fiona dygnęła niezgrabnie i ruszyła do wyjścia. Dziecko przebudziło się i zaczęło wierzgać. 22 23 TERESA MEDEIROS ClS/A Piastunka zakołysała je w objęciach, szepcząc do niego celtyckie słowa. Dziecko uspokoiło się, jakby padł na nie jakiś słodki czar. Bannor przyglądał się temu z bardzo dziwną miną. - Może moim dzieciom nie trzeba silnej męskiej ręki -odezwał się w zamyśleniu - lecz łagodnej kobiecej pieszczoty. - Fiona jest kobietą - przypomniał mu Hollis. - Tak, lecz już posuniętą w latach. - Przez twarz pana zamku przemknął tęskny cień. - I nie ma to jak czuła dłoń matki. Ale gdy odwrócił się do Hollisa i przeszył go palącym spojrzeniem, wszelki ślad tęsknoty zniknął, jakby go nigdy nie było. Jego surowe rysy przybrały ten bezlitosny wyraz, który zawsze miewał przy planowaniu ataku... lub zasadzki. Hollis cofnął się instynktownie o krok, nie wiedząc, czy to nie on jest jej obiektem. Jego obawy okazały się uzasadnione, gdyż Bannor ruszył ku niemu z drapieżnym uśmiechem. - Ha, coś mi mówi, że mam przed sobą właściwego człowieka, który znajdzie matkę dla moich dzieci. - Ja? - Hollis cofnął się, wpadł na stół i omal nie strącił flaszy. - A-a-ale, panie, czy rozsądek nie nakazuje, byś to ty wybrał sobie małżonkę? Bannor lekceważąco machnął ręką. - W sprawach kobiet nie wiem, co to rozsądek. Gdybym polegał na sobie, znalazłbym kolejną słodko pachnącą ślicznotkę, jak Mary lub Margaret. Zanimbym zdołał oprzytomnieć, już bym miał nowy miot szczeniaków, które by mi weszły na głowę. Energicznie podszedł do stołu i dopóty grzebał pomiędzy zwojami pergaminu, dopóki nie znalazł czystego. 24 Zanurzył pióro w kałamarzu i zaczął coś gorączkowo gryz-molić. - Ponoć król jest w Windsorze, dogląda odbudowy zamku. Jeśli przychylnie przyjmie mą prośbę, uczynię cię moim przedstawicielem i dziewosłębem. Wybierz mi narzeczoną, dogadaj się z jej rodziną i stań z nią przed ołtarzem. Panika Hollisa sięgnęła szczytu. - Mam poślubić twą żonę? Bannor rzucił mu zniecierpliwione spojrzenie. - Skąd! Bądź moim przedstawicielem przed obliczem Boga. - Zapieczętował pismo woskiem i wstał. - Gdy wrócisz do Elsynoru z moją wybranką, będzie już po wszystkim. Stanę się mężem tej kobiety w oczach Boga i króla. -Klepnął przyjaciela po ramieniu; Hollis z trudem utrzymał równowagę. - Składam moją przyszłość w twe ręce. Znajdź mi jakąś dobrą, poczciwą istotę, która nie skusi mych żądz. Hollis zatknął pergamin za pas i westchnął z rezygnacją. Wiedział lepiej od innych, że kiedy Bannor coś postanowi, nie można z nim dyskutować. - Słyniesz w całej Anglii jako ulubieniec króla Edwarda. Nie będzie trudno znaleźć ci narzeczoną. Bannor uniósł ciemną brew. - Może będzie trudniej, niż się spodziewasz. To przeze mnie zginęły moje poprzednie żony. - Nie z twojej winy! Bannor podszedł do okna z rękami założonymi na plecach i wyjrzał na dziedziniec. Słyszał dziecięcy śmiech - niewinny i słodki. Jego rysy złagodniały; spod opryskliwości wyłonił się smutek. - Znajdź mi ją, Hollis. Znajdź mi kobietę, która pokocha moje dzieci jak własne. 25 TERESA MEDEIROS Hollis spojrzał na zatroskanego przyjaciela, najlepszego, jakiego kiedykolwiek miał, i serce wezbrało mu oddaniem. - Znajdę, mój panie. - Przyklęknął na jedno kolano, położył dłoń na rękojeści miecza. - Przysięgam na własne życie. 2 Bannor go zabije. Hollis wlókł się przez omszały las, prowadząc zmęczonego wierzchowca i ponuro przewidując najokropniejsze sposoby, w jakie przyjaciel może pozbawić go życia. Zwykły cios mieczem byłby zbyt miłosierny. Zasługiwał na to. by powoli go zanurzyć w kadzi wrzącego oleju, rzucić na pożarcie szczurom w lochach, posłać na nocne spotkanie z katem... Być może w ostatnich słowach powinien poprosić, by Bannor przybił jego głowę nad zwodzonym mostem jako ostrzeżenie dla innych rycerzy, jeśli okażą się na tyle głupi, by się podjąć równie niemożliwej misji. - Panie - odezwał się któryś z żołnierzy. - Ten dąb minęliśmy już cztery razy. - Może zgubiłeś drogę? - dodał drugi. - Zgubiłem - wymamrotał pogrążony w zamyśleniu Hol-lis. - Zgubiłem siebie. Samo poruszanie nogami wydawało mu się wyczerpującym wysiłkiem. Wraz ze swymi ludźmi przeczesywał angielskie ziemie już od dwóch miesięcy. Odwiedził wszystkie 27 TERESA MEDEIROS CISZA szlacheckie dwory od Windsoru po Walię, ale jeszcze nie znalazł odpowiedniej wybranki dla swego pana. Mimo czarnych proroctw Bannora, wszyscy ojcowie byli gotowi wepchnąć swe córki w ramiona pana na Elsynorze. Ale kiedy najstarsza z ich pociech była zbyt słodka i piękna, najmłodsza okazywała się zbyt ponura i brzydka. Jedne wyznawały, że nie lubią dzieci, podczas gdy inne klepały się po brzuchu i obiecywały, że dadzą jego panu wielu krzepkich synów. Na jakiś czas na duchu podniósł go widok córki lorda, dziewczyny o bujnej kibici i wąsie gęstszym od jego zarostu, lecz radość minęła, gdy panna złapała go za kolano pod stołem, zatrzepotała rzęsami i powiedziała, że taki przystojny zdrowy mężczyzna sam powinien znaleźć sobie żonę. Przerażony wizją Bannora zmiażdżonego w uścisku jej potężnych ud, uciekł z zamku pod osłoną nocy. Westchnął, zgnębiony. Pod stopami szeleścił im gruby dywan zeschłych liści. Wkrótce pokryje go pierwszy śnieg. Nie miał wyboru; musiał wrócić do Elsynoru i przyznać się Bannorowi do porażki. Być może bez głowy będzie mu do twarzy. Zatrzymał się i spojrzał w mrok; dopiero teraz zdał sobie sprawę, co żołnierze usiłowali mu powiedzieć. Zabłądzili. w dodatku już jakiś czas temu. Stare drzewa wznosiły się nad nimi, ponure i dostojne. Złotoszkarłatne korony rozpraszały słoneczny blask. Tuż przed sobą dostrzegł lukę w zaroślach. Pewnie nie zwróciłby na nią uwagi, gdyby z daleka nie dobiegło go echo cienkiego chichotu. Żołnierze cofnęli się nieco i wymienili niepewne spojrzenia. - Może byście, panie, dobyli miecza - odezwał się jeden z nich. - To może być drzewny duszek. 28 - Albo elf - dodał drugi, kreśląc krzyż na piersiach. - Właśnie. Ich kobiety porywają śmiertelników do podziemnego świata, by skraść im nasienie. Hollis parsknął pogardliwie. - Nas by wyrzuciły i posłały po naszego pana. Bannor mógłby sam jeden zaludnić całe królestwo elfów. Przykląkł i rozgarnął lśniące listowie. Przed nimi pojawiła się dolina zdobna w cienie chmur i promienie słońca. Jej mieszkańcy pędzili i tarzali się w zbrązowiałej trawie, radośni, jasnowłosi i szybcy. Początkowo Hollis sądził, iż rzeczywiście odkrył królestwo elfów - lecz wkrótce potem jedna z małych istot potknęła się o korzeń i przewróciła. Ryk wściekłości dowodził niezbicie, że istotka należy do grona śmiertelników. Ledwie Hollis zdążył pomyśleć, że należałoby ratować chłopca, od brykającego stadka dzieci odłączyła się ich pasterka, która pobiegła ku zbłąkanej owieczce. Przygarnęła do siebie ryczące dziecko. Hollis obserwował ją z coraz większą ciekawością. Światło raziło go w oczy, więc nie dostrzegał jej rysów. Choć ruchy pasterki miały w sobie dziewczęcą grację i płynność, jej strój nie zdradzał wieku. Włosy miała schowane pod wełnianym czepkiem, a brzydki kaftanik i fartuch były strojem zapewne służącej lub chłopki. Ale to nie jej wygląd go zaintrygował, lecz opiekuńcze pochylenie ramion nad dzieckiem, które tuliła do piersi. Byli za daleko, by mógł usłyszeć jej głos, lecz potrafił sobie wyobrazić łagodne słowa, którymi usiłowała uspokoić chłopca. Hollis przysiadł na ziemi. Być może podszedł do sprawy nie z tej strony, co trzeba. Bannor nigdy nie twierdził, że jego nowa żona ma pochodzić ze szlachetnego rodu. Może przedstawić mu młodą Fionę - jakąś nieśmiałą, krzepką 29 TERESA MEDEIROS ClS/A wieśniaczkę, która zajmie się jego rozdokazywaną gromadką i nie będzie niczego wymagać od swego męża i pana? Powoli jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu. Żołnierze podkradli się bliżej, z niepokojem spoglądając w dół. Jeden przesunął mu dłonią przed oczami. Hollis nawet nie mrugnął. - Panie, co się stało? Miałeś wizję? -- Jakbyś zgadł. Oto odpowiedź na moje modły. - A gdy mężczyźni wymienili zaniepokojone spojrzenia, dodał z błogim uśmiechem: - Madonna. Miał ochotę zjechać po stromym zboczu prosto w dolinę, ale bał się, że spłoszy dziewczynę i jej podopiecznych. Najprościej będzie znaleźć najbliższą wioskę lub zamek. Ktoś na pewno powie mu, kim jest owo dziewczę i gdzie mieszka. Znów rozgarnął zarośla, nie mogąc pohamować ciekawości. Jeszcze tylko jedno spojrzenie. W tej samej chwili chłopczyk wyrwał się z objęć dziewczyny i wdrapał się po sękatym pniu jabłoni. Dziewczyna podniosła się i stanęła pod drzewem z wyciągniętymi rękami, jakby po to, by go złapać, gdyby się pośliznął lub stracił oparcie dla stóp. Szerokie biodra nadawały jej sylwetce ociężały wygląd. Hollis westchnął ze szczęścia i sięgnął po cugle. Już sobie wyobrażał jej słodki, melodyjny głos. - Jeśli w tej chwili nie zejdziesz, ty mały podły trollu, wejdę za tobą i cię ściągnę. - Nieprawda. - Prawda. - Nieprawda! - Nadgniłe jabłko spadło spomiędzy liści i trafiło Willow w głowę z głośnym łupnięciem. Pozostałe dzieci wybuchnęły urągliwym śmiechem. 30 Willow zagryzła wargi i oparła stopę o pień, gotowa zrealizować swoje groźby. Dziesięcioletni Harold ześliznął się w dół z miauknięciem. Prawie stał już na ziemi, gdy stopa zaplątała mu się w spódnicę Willow. Po raz drugi tego dnia upadł na twarz. Powietrzem wstrząsnął świdrujący pisk. Willow zakryła uszy rękami; zanim zdecydowała, co robić - udusić smarkacza czy pomóc mu wstać - mały przetoczył się na plecy i usiadł. - Podstawiła mi no-o-o-gę! - ryknął. Nabrał powietrza, a jego pyzate policzki poczerwieniały bardziej niż jabłka, które zbierała do kieszeni fartucha. - Willow podstawiła mi no-o-o-ogę! Powiem papie! Ośmioletnia Gerta z powiewającymi lnianymi warkoczami galopem ruszyła mu na pomoc. - Widziałam, wszystko widziałam! Brzydka, podła dziewczyna, wszystko powiem papie! - I mamie! - pisnęły unisono dziewięcioletnie bliźniaczki. - Powiemy mamie! Znowu pośle ją do łóżka bez kolacji. Willow nie przestraszyła się dobrze znanych pogróżek. Oparła się tylko o pień drzewa, splotła ręce na piersi i zmrużyła oczy. Na widok jej złowróżbnego uśmiechu dzieci zamilkły. Nawet Harold przestał wyć. - Mam nadzieję, że poślą mnie do łóżka bez kolacji -powiedziała cicho. - Bo wtedy bardzo zgłodnieję... A gdy zgłodnieję, w środku nocy wyjdę z łóżka i zacznę szukać czegoś do zjedzenia. - Powoli opuściła spojrzenie na biały brzuszek, wystający spod rąbka koszuli Harolda, przesunęła językiem po lśniących zębach. - Czegoś pulchnego, mięciut-kiego i soczystego... Zdanie zakończyło się niskim warknięciem. Harold z wrza- 31 TERESA MEDEIROS CISZA skiem przerażenia zerwał się na równe nogi. Bracia i siostry runęli za nim, krzycząc na całe gardło, i co sił popędzili przez dolinę, ku bezpiecznemu zamkowi. Willow osunęła się na ziemię, zanosząc się śmiechem. Gdy atak wesołości minął, usiadła i wyjęła z fartucha jabłko. Chwile samotności zdarzały się jej rzadko i były błogo- sławieństwem. Nie ma sensu prosić, grozić, tłumaczyć i przekonywać, kiedy wszystkie jej wysiłki, by wychować przyrodnie rodzeństwo, spełzają na niczym z powodu pobłażliwości macochy. Wbiła zęby w chrupkie jabłko. Przypomniała sobie, z jaką niecierpliwością oczekiwała narodzin Harolda. Po trzech latach służenia za niańkę swoim wypieszczonym przyrodnim braciom i siostrom wreszcie miała mieć rodzeństwo z jej własnej krwi. Ale Blanche nawet w tym wielkim dniu sączyła truciznę do ucha swego męża. Przypomniała mu. że to ona. nie matka Willow, dopełniła swojego świętego obowiązku i dała mu syna. Willow odgryzła kolejny kęs jabłka. Początkowo Harold był dobrym dzieckiem, podobnie jak trójka młodszego rodzeństwa, ale starsze dzieci wkrótce nauczyły go pogardy do niej. Przepaść między nimi była zbyt wielka na małe nóżki dziecka. Oni byli krępi, ona smukła. Oni mieli jasne włosy, ona ciemne. Oni byli niebieskoocy, kolor jej oczu zaś przypominał burzliwą szarość morza. W ich żyłach płynęła lodowata saksońska krew, natomiast w jej pulsowała ciepła, namiętna krew Francuzów. Oni mieli miłość. Ona... Odrzuciła niedojedzone jabłko, raptem tracąc apetyt. Już od dawna nie była małą księżniczką swego ojca. Od chwili swego przybycia do Bedlington Blanche z bezlitosną kon- 32 sekwencją odsunęła Willow od ojca, by osadzić na tronie własnych dziedziców. Początkowo Willow była zbyt zdziwiona, by pogodzić się z klęską. Usiłowała szukać schronienia na kolanach ojca, lecz zawsze znajdowała na nich Reannę lub szyderczo uśmiechniętego Stefana. Stawała pomiędzy innymi dziećmi wokół ojca. gdy opowiadał im baśnie. Ale w chwili, gdy papa wyciągał do niej rękę, dłoń Blanche spadała na jej ramię niczym biały pająk. - Jesteś już za duża na te bzdury, kochanie - szeptała macocha, a jadowita słodycz jej głosu paraliżowała Willow o wiele skuteczniej niż boleśnie mocny chwyt. - Biegnij na górę, sprawdź, czy nie trzeba zmienić pieluszki Beatrix. Willow odchodziła, rzucając ojcu tęskne spojrzenie. Bardzo często widziała w jego oczach odbicie własnej paniki. Papa otwierał usta. ale zanim zdążył ją zawołać, dzieci Blanche obsiadały go ze wszystkich stron i natarczywie domagały się jego uwagi. Wreszcie słowa, których nigdy nie wypowiedział, zmieniły się w ciszę tak głuchą, że nie dawała się już rozproszyć. Czasem myślała, że wolałaby nie pamiętać czasów, gdy papa ją kochał. Być może wtedy nie spędzałaby tylu godzin na marzeniach o kimś, kto mógłby dać jej miłość. Oparła się o pień drzewa, ukołysana słodko-gorzkimi myślami. Zamykając oczy, widziała nie ojca, lecz twarz innego, mężczyzny. Nazwała go swoim księciem - wtedy była jeszcze mała i na tyle głupia, że wierzyła w takie mrzonki. Miał włosy ciemne i lśniące jak brokat, a rysy mocne i silne. Nieważne, w jakim kolorze miałby oczy, byleby tylko malowała się w nich miłość do niej. Tylko do niej. Nie kochałby jej przez chwilę, przez jeden rok, lecz na wieki. 33 TERESA MEDEIROS ClS/A Nie wiedziała, jak długo została na łące, wsłuchana w szept traw, w których rozbrzmiewał jego głos, poddając się jego pieszczotom w podmuchu wiatru. Nie wiedziała nawet, że wysunęła wargi do pocałunku, dopóki nie spadła na nie pierwsza kropla deszczu. Marzenie o księciu rozwiało się jak tęcza. Willow wstała pospiesznie, zaniepokojona. Była zbyt dorosła, by można ją było posłać do łóżka bez kolacji, ale nie wątpiła, że Blanche znajdzie dla niej subtelniejszą karę. Wsunęła pod czepek niesforne pasmo włosów. Ostatnio, gdy odważyła się sprzeciwić swej macosze, Blanche zagroziła, że ogoli jej te rozczochrane kędziory. Podkasała fartuszek, by nie zgubić jabłek, i puściła się pędem przez łąkę ku zamkowi, który kiedyś był jej domem. Wpadła w stęchły mrok kuchni w chwili, gdy deszczyk zmienił się w prawdziwą ulewę. Obeszła miejsce, w którym z sufitu lała się woda, i wzdrygnęła się z zimna: ogień na kominku znów wygasł. Widząc zimne palenisko i pusty rożen, można się było domyślać, że nie tylko Willow może dziś nie dostać kolacji. Być może powinna zachować jabłka na czarną godzinę. Wydatki Blanche rujnowały szkatułę jej męża. Pękate kufry, o których niegdyś marzył, pokazały dno. Dopóki Blanche mogła się stroić w klejnoty i futra, swoje rozpieszczone maleństwa zaś ubierać w brokat i wełnę, nie dbała o gnijącą palisadę zamku, nie chciała słyszeć, że rycerze i żołnierze opuszczają jej męża, szukając lepszego i majętniejszego pana. Gniew króla spadłby na nich już dawno, gdyby nie wydała dwóch swoich najstarszych córek, Reanny i Edwiny, za bogatych baronów. Ci, nie wytrzymując nie- 34 ustannych jęków swoich małżonek, zgodzili się spłacić podatki zamku. Przed przybyciem nowej pani Willow i jej ojciec byli biedni, lecz mieli siebie. Teraz łączyła ich już tylko uraza i napięte milczenie. Willow ruszyła po schodach; chciała niepostrzeżenie obejść wychodzący na wielki hall krużganek i schronić się w komnacie, którą dzieliła z siostrami, zanim macocha ją zauważy. Nie miała wątpliwości, że Harold wypaplał wszystkie jej przewinienia. Ale nie spodziewała się usłyszeć surowego dźwięku męskich głosów. Podkradła się do balustrady balkonu i wyjrzała w zadymioną przestrzeń. Dziwne, ale na dole nie było żadnego dziecka. Trzej obcy przybysze stali przed podestem, na którym papa za namową Blanche przyjmował wszystkich gości. Jej ojciec siedział zgarbiony pod baldachimem; złoto-rude włosy posiwiały mu i straciły blask, niegdyś dumnie wyprostowane ramiona opadły pod ciężarem długów i trosk. Blanche spoczywała wyciągnięta na złoconej ławeczce niczym legendarna saksońska królowa. Mężczyzna, który przemawiał, nosił złote ostrogi rycerza. - Jeśli nie pora wspominać o posagu, mój pan jest gotów zaproponować hojny wykup za pannę młodą. - To barbarzyństwo! Nie chcę o tym słyszeć! - krzyknął papa i uderzył pięścią w oparcie fotela. - Jak hojny? - spytała Blanche, kładąc mu dłoń na ramieniu. Obcy przyjrzał się jej bacznie; jego sumiaste wąsy poruszyły się z rozbawieniem. Wystarczająco. Mój pan już uzyskał błogosławieństwo króla. Bardzo mu spieszno do zawarcia tego związku. - Tak, lecz. dla nas jest ona cenniejsza od złota - odparła Blanche, nie dając dojść do słowa papie. 35 TERESA MEDEIROS Willow zacisnęła dłonie na balustradzie. Z pewnością chodzi o zaręczyny najmłodszej córki Blanche z poprzedniego małżeństwa. Ale Beatrix ma dopiero czternaście lat! Blanche musi być zdesperowana, skoro postanowiła sprzedać swoje dziecko temu, który oferował jej najwięcej. Willow pomyślała z ulgą, że chętnie pożegna się ze swoją przyrodnią siostrą. Od czasu, gdy mała obsiusiała ją na oczach rycerzy, wyrządziła jej wiele innych nieprzyjemności. Willow przyłożyła dłoń do brzucha. Być może to bolesne ukłucie, które tam poczuła, to zwyczajna zazdrość o szczęście Beatrix. Na pewno nie będzie tęsknić za tą małą piekielnicą. Papa strząsnął z siebie dłoń Blanche i zmierzył rycerza podejrzliwym spojrzeniem. - Dlaczego wasz pan tak bardzo spieszy się do żeniaczki? Willow wytężyła słuch, ciekawa odpowiedzi, lecz w tej samej chwili po jej karku przesunęło się coś mokrego. Jęknęła z odrazą, poznając dotyk języka. Odwróciła się i stanęła oko w oko ze swoim prześladowcą. - Lepiej schowaj tę żmiję, zanim ci ją wyrwę. Przyrodni brat zachichotał i uniósł brew z uśmieszkiem zadowolenia. - Chętnie, lecz schowam ją w twoich ustach, bo są słodsze od moich. Na widok lśniącego bogactwa gęstych jasnych włosów Stefana i jego potężnych mięśni, służącym kręciło się w głowie, lecz w oczach Willow pozostał tym samym niedobrym chłopcem, który od pierwszego spotkania bezlitośnie ją wyśmiewał. Z tą różnicą, że teraz nosił o wiele większy miecz. - Nawet najsłodsza jagoda może być trująca - warknęła, podparłszy się pod boki. Stefan zmarszczył jasne brwi. Cl S/A - A niektóre jagody z czasem robią się zbyt cierpkie. -Skinął głową w stronę hallu. - Zanim pozwolisz sobie na więcej, pozwól mi powiedzieć, że ten oto tajemniczy pan chce cię kupić sobie na nałożnicę, jak zwykłą wioskową dziwkę. Willow zamarła, zbyt wstrząśnięta, by zareagować na obelgę. - Mnie? - Uniosła dłoń do piersi, nie mogąc powściągnąć zachwytu. - Ten pan prosi mnie o rękę? Z twarzy Stefana zniknął złośliwy uśmiech, a na jego miejsce pojawił się grymas. - Tylko się tak nie ciesz! Mama cię nie puści. Rzeczywiście, tak właśnie mogło się stać. Radość Willow rozwiała się jak dym. - Tak, nie puści. Musiałaby znaleźć inną piastunkę dla swoich dzieci. Ruszyła do komnaty. Nie chciała słyszeć, jak ojciec odmawia dzielnemu młodemu rycerzowi. Stefan stanął jej na drodze. - Mama nie da cię żadnemu, bo wie, że cię pragnę. Cofnęła się ze wstrętem. Stefan jeszcze nigdy nie pozwolił sobie na taką śmiałość. Z najwyższym wysiłkiem zmusiła się, by spojrzeć mu w oczy. - Ale mnie nie dostaniesz. Nie ma między nami więzów krwi, lecz i tak jesteś moim bratem. Król nie zezwoli na to małżeństwo. Stefan chwycił ją mocno za ramiona, tak mocno, że aż ją to zabolało. - Kto powiedział, że chcę się z tobą ożenić? Oblizał wydatną dolną wargę, jakby za chwilę miał zjeść szczególnie soczysty kąsek. Prawie pożałowała, że żartowała z Harolda. Odczekała, aż lśniący koniuszek języka znalazł 36 37 TERESA MEDEIROS się o parę centymetrów od jej rozchylonych warg i dopiero wtedy szepnęła: - Ostrzegałam, żebyś trzymał tego węża z dala ode mnie. Wyszarpnęła się z jego objęć i wbiła mu kolano w krocze. Stefan zgiął się wpół, nieprzytomny z bólu, i zdławił przekleństwo. Nie czekała, aż dojdzie do siebie. Rzuciła się na lewo, potem na prawo, posłuszna ślepemu instynktowi, który nakazywał jej uciekać. Komnata sypialna wydawała jej się teraz pułapką. Bez zastanowienia skoczyła ku schodom prowadzącym do hallu na dole i zatrzymała się w cieniu pod balkonem. - To wspaniała suma, Rufusie - powiedziała Blanche; jej świdrujące oczy powlekły się mgiełką rozmarzenia. -Wystarczy na podatki za całe dwa lata. - Nie chcę o tym słyszeć, kobieto! Nie sprzedam mojej córki! Willow wystąpiła z cienia. Czuła, że musi się ratować przed przyszłością równie odrażającą jak uśmiech przyrodniego brata. - Dlaczego, papo? - odezwała się głośno i donośnie, -Już raz to zrobiłeś. Hollis mimo woli otworzył usta, widząc łagodną madonnę, która wkroczyła pomiędzy nich. dumnie wyprostowana i gotowa do walki. Zmrużył oczy, w mroku hallu i dymie pochodni trudno było coś dostrzec. Brzydki czepek zsunął się dziewczynie na jedno oko, rzucając cień na rysy. Jeszcze nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. Tajemniczy anioł okazał się nie prostą wieśniaczką, lecz podstarzałą córką zubożałego barona. Prawdopodobnie już dawno temu 38 UIS/A postanowiła zrezygnować z własnego szczęścia i resztę życia przeżyć na garnuszku rodziny. Na pewno zachwyci ją ten nieoczekiwany a łaskawy obrót losu i ze wszystkich sił będzie się starała zadowolić Bannora. Zwłaszcza że Bannor będzie wychwalał jej brzydotę, tę samą, która dotąd tylko odstraszała mężczyzn. Hollis zerknął na sufit, gdzie na miejscu kolorowych proporców, które niegdyś tam wisiały, powiewały pajęczyny. Dziewczyna na pewno będzie także szczęśliwa, mogąc opuścić tę ruderę. Zbliżając się do zaniku, nie mógł nie poczuć odrażającego smrodu zachwaszczonej fosy. Deszcz przeciekał przez popękany sufit, spływał strużkami po kruszących się kamiennych ścianach. Musieli bardzo uważać, by co chwila nie nadeptywać na obgryzione kości i psie odchody, świeże i wyschnięte. Gdy dziewczyna ruszyła ku podestowi, Hollis uprzejmie ustąpił jej z drogi i dał swoim ludziom znak. by uczynili to samo. Spodziewał się. że pan zamku wybuchnie gniewem, ale starzec raptem zajął się nadjedzoną przez mole opończą, wyraźnie unikając oczu córki. - Co tu robisz, dziecko? - Nie jestem już dzieckiem, papo. Gdybym była. nie rozmawiałbyś o moim zamążpójściu. Pogroził jej palcem. - Nie tobie się o to martwić. - Przeciwnie, to moje zmartwienie. Nie mogłam nie powiedzieć, gdyś mnie sprzedał w niewolę za cenę królewskiej przychylności i posagu Blanche. Być może właśnie dlatego teraz powinnam mieć prawo wyboru nowego pana. Odwróciła się od mamroczącego coś ojca, zrobiła parę kroków w stronę Hollisa i zawahała się. Choć w mroku zamku trudno było dostrzec wyraz jej twarzy, Hollis nie 39 TERESA MEDEIROS mógł nie zauważyć bijącej od niej godności. Zacisnęła pięści, dumnie podniosła głowę. - Czy mówisz prawdę, panie? Czy twój lord chce mnie na żonę? Czy naprawdę mnie chce? Hollis skinął głową, przypomniawszy sobie tęsknotę, której mgnienie ujrzał na twarzy Bannora, gdy wspomniał mu o znalezieniu matki dla jego dzieci. - Tak, pani - powiedział cicho. - Pragnie cię bardziej, niż sobie wyobrażasz. Uniosła głowę jeszcze wyżej. - Więc mnie dostanie. Hollis uśmiechnął się szeroko, nie zważając na jęk jej ojca, tryumfalny śmiech macochy, zdławiony okrzyk wściekłości z balkonu nad ich głowami. Dziewczyna sięgnęła za plecy i rozwiązała troki fartucha. Gdy rzuciła zmiętą szmatę na podłogę, po posadzce potoczył się grad szkarłatnych jabłek. Jedno z nich dotknęło czubka buta Hollisa, ale on tego nawet nie zauważył. Zlodowaciały, z uśmiechem przymarzniętym do twarzy, przyglądał się, jak dziewczyna pozbywa się fałdzistego fartucha. Powoli powiódł spojrzeniem po smukłej postaci o wyniosłych piersiach, spojrzał na pełne wdzięku ruchy, gdy sięgnęła ku brzydkiemu czepkowi. Zdarła go z głowy, uwalniając lśniącą chmurę kruczoczarnych kędziorów. Dopiero teraz odpowiedziała uśmiechem, w którym błysnęły jej zęby, białe niczym najpiękniejsze perły. Hollis zmartwiał. Z ust wydarł mu się głośny jęk. Bannor go zabije! 3 Może baraniny, pani? Willow oderwała spojrzenie od krajobrazu za oknem powozu i zerknęła na ogromny kawał mięsa, który podsuwał jej sir Hollis. - Dziękuję, nie - mruknęła. Na pełnej nadziei twarzy rycerza odbiło się rozczarowanie, na widok którego niemal zmieniła zdanie. Jednak ręce ciągle jej lekko drżały, a żołądek się burzył. Nie chciała pobrudzić ślicznego nowego kaftanika choćby kroplą tłuszczu. Sir Hollis sięgnął do koszyka, który zdawał się nie mieć dna (nabył go w wiosce, którą ostatnio mijali). Tymczasem Willow wygładziła zielone fałdy aksamitnej spódnicy, jeszcze zdziwiona, że nie widzi na niej brudnych odcisków małych rączek. Dobrze wiedziała, że nie jest pięknością jak Reanna i Beatrix, ale w tak wspaniałej szacie mogła niemal udawać, że jest ładna. Nie czuła się tak szczęśliwa od dnia, w którym Blanche przybyła do Bedlington, by poślubić ojca. Cóż za ironia losu, pomyślała z uśmiechem. Dziś to ona jedzie w kołyszącym się powozie, zaprzęgniętym w sześć pięknych rumaków. To za nią ciągnie się zbrojny orszak 41 TERESA MEDEIROS CISZA z trzepoczącymi proporcami, ozdobionymi godłem jej męża - wspaniałym czerwonym jeleniem, stojącym dęba na złotym polu. To ona podąża prosto w ramiona mężczyzny, który nazwie ją swoją żoną. Serce biło jej w rytmie końskich kopyt, gdy wychyliła się z okna, by poczuć na twarzy rześki jesienny wiatr. W miarę jak zmierzali na północ, niebosiężne drzewa lasu Bedlington ustąpiły miejsca falistym pagórkom i ostrym szczytom Northumberlandii. Na odległej górze ujrzała czapę śniegu. - Może ligę w cukrze? - Sir Hollis machnął jej przed nosem smakołykiem, jakby chciał ją skusić mocnym zapachem gałki muszkatołowej. Pokręciła głową i uśmiechnęła się, by złagodzić odmowę. Sir Hollis pochylił się nad koszykiem, mrucząc coś. co dziwnie przypominało słowa: „Powiesi moją głowę, na ścianie"'. Gdy powóz zaczął sunąć stromą ścieżką pod górę. świat zakołysał się jej przed oczami. Oparła się. osłoniła głowę kapturem podbitym futrem. Drżała z uniesienia i niepokoju. O tajemniczym panu, który był jej mężem, wiedziała tylko tyle, że jest hojny. Gdy go powiadomiono, że Willow zgodziła się oddać mu rękę. wysłał nie tylko powóz i orszak rycerzy, lecz i dwa ogromne kufry pełne cudnych sukni z aksamitu, jedwabiu i adamaszku, pół tuzina par butów z najdelikatniejszej koźlej skórki i kilka buteleczek cennych perfum, a także rzadkich przypraw. Na widok tego bogactwa Blanche pozieleniała z żalu. Stefan z zazdrości, a Beatrix z zawiści. Blanche nie mogła sobie darować, że nie zażądała za Willow wyższego okupu, Stefan spochmurniał, a Beatrix uciekła na górę, wołając 42 z płaczem, że Willow ukradła jej mężczyznę, który powinien był ją poprosić o rękę. Willow pogładziła futrzane wyłogi rękawów i uśmiechnęła się gorzko. Gdyby nie hojność męża, przybyłaby do jego zamku z całym swym dobytkiem w jednym węzełku. Uważał ją za kobietę, którą trzeba kusić pieszczotą jedwabiu lub boskim zapachem mirry. Być może ucieszy się, wiedząc, że jej uczucie można kupić znacznie taniej - wystarczy zwykłe oddanie. - Może konfitury? - Nie! - rzuciła ostro, jeszcze bardziej rozdrażniona natarczywością rycerza. - Zupełnie nie jestem głodna. Po tej niegrzecznej odmowie jego sumiaste wąsy opadły w wyrazie desperacji. Po raz pierwszy Willow dostrzegła jego baczne spojrzenie. Zerknęła na siebie. Kaftanik sukni wisiał na niej luźno, jakby był skrojony na kobietę o znacznie bardziej obfitych kształtach. Przy swoim krzepkim rodzeństwie zawsze czuła się niewydarzona. Stefan często z niej drwił, mówiąc, że jest chuda jak wierzbowa witka, ale Hardziej sękata. Być może lord Bannor wolał krągłe dziewczęta o bujnych biodrach i piersiach równie pulchnych, jak biust małej Beatrix. To biedne dziecko nie jest winne, że tak wygląda, powiedziała niegdyś Blanche z. litością. Willow usłyszała jej głos tak wyraźnie, że nie zdziwiłaby się, gdyby ujrzała macochę na dachu powozu, niczym złośliwą harpię. Z gniewnie roziskrzonym spojrzeniem wyszarpnęła przysmak z dłoni rycerza i połknęła go jednym kęsem. Sir Hollis jak się ucieszył, że zjadła także figę. którą nieśmiało jej podał. Ale kiedy wyciągnął z koszyka udziec barani i wyciągnął go w jej stronę, raptem straciła apetyt. Niepokojona wątpliwościami, znów poczuła się jak dziecko, które niegdyś trzymało swego ojca za rękę. 43 TERESA MEDEIROS CISZA Czy lady Blanche mnie pokocha? Oczywiście, maleńka. Jak mogłaby nie pokochać mojej malej księżniczki? Kiedyś była naiwna. Kiedyś w to wierzyła. Jeśli znowu się pomyliła, będzie za to pokutować przez całe życie. - Opowiedz mi, panie, więcej o lordzie Bannorze -odezwała się. - Powiedziałeś, że jest dzielny w walce, oddany królowi i krajowi, lecz nadal nie wiem, czemu sam nie wyruszył na poszukiwanie żony. Sir Hollis w zamyśleniu ugryzł barani udziec. - Bo jest roztropny. Po plecach przebiegł jej dreszcz. Może to nie ona będzie brzydszą połową tego związku. - Czy... - pochyliła się ku rycerzowi, nie śmiąc głośno wypowiedzieć strasznych słów. - Czy jest... brzydki? Sir Hollis omal nie udławił się baraniną. - Tego bym nie powiedział. Jego reakcja jeszcze bardziej zaniepokoiła Willow. - Czy na wojnie odniósł srogie rany? Czy stracił nogę? Oko? - Powściągnęła drżenie. - Nos? Wąsy rycerza zadrgały jak przed zbliżającym się kichnięciem. - Mogę cię zapewnić, pani, że lord Bannor wrócił z Francji ze wszystkimi istotnymi częściami ciała. Willow zastanowiła się, które części ciała mężczyźni uważają za najistotniejsze. - A jego usposobienie? Czy jest dobry? Uczciwy? Może ma skłonności do melancholii i porywów gniewu? Sir Hollis puścił do niej oko. - Mój pan sam cię zapewni, że nie ma upodobania do mocnych trunków, ataków gniewu czy bluźnierstwa. Willow wyprostowała się, złożyła ręce na kolanach. 44 - Zaprawdę żadna kobieta nie może więcej wymagać od swego męża. Mimo to pragnęła czegoś więcej. O wiele więcej. Przed oczami przeniknęła jej ulotna wizja jej księcia, na widok którego poczuła słodko-gorzkie ukłucie tęsknoty. Już nigdy nie usłyszy głębokiego echa jego śmiechu. Nigdy nie poczuje słodyczy jego wyimaginowanego pocałunku. Nadeszła pora, by zamienić dziewczęce marzenia na mężczyznę z krwi i kości. Zamknęła oczy i pożegnała księcia tęsknym westchnieniem. Postanowiła, że będzie dla lorda Bannora dobrą żoną. Nieważne, czy jest stary, brzydki, ma zajęczą wargę, czy odniósł rany dla króla i ojczyzny. Jeśli przysięgnie jej, że będzie kochał ją i tylko ją, ona odpłaci mu tym samym. Uniosła powieki, umocniona w tym postanowieniu. A przynajmniej tak jej się wydawało - lecz widok obramowany framugą okna przekonał ją, że musiała zapaść w sen. Wyniosły zamek jakby unosił się nad skalną półką wychodzącą na migoczące wody rzeki. W niczym nie przypominał rozpadającego się domostwa jej ojca. Wdzięczne krągłe wieżyczki sterczały ku chmurom, zwieńczone spiczastymi dachami z szarych dachówek. Wokół zamku biegł zakończony blankami mur z piaskowca. Szeroko otworzyła oczy. To musi być sen; kto mógłby mieszkać w tak wspaniałej posiadłości, jeśli nie książę? Nie zdawała sobie sprawy, że wymówiła to pytanie na głos. Ocknęła się z zapatrzenia dopiero wtedy, gdy sir Hollis odparł: - Ty, pani. Przeniosła na niego osłupiałe spojrzenie. W jego uśmiechu 45 TERESA MEDEIROS ujrzała coś dziwnego, od czego po plecach przebiegi jej dreszcz. - Ta wspaniała posiadłość zwie się bowiem Elsynorem, a ty, moja droga, jesteś od dziś jego panią. Powóz! Powóz! Krzyk strażnika z wieżyczki rozbrzmiał tuż po rozdzierającym ryku rogu myśliwskiego. Bannor ziewnął i rozprostował długie nogi, niewzruszony. W tym tygodniu Desmond już dwa razy wywabił go z wieży podobnym okrzykiem. Za pierwszym razem wyłonił się z komnaty, natychmiast pośliznął się na wysmarowanych masłem deskach podłogi i runął po schodach. Gdyby nie wpadł na ścianę, z pewnością skręciłby sobie kark. Za drugim razem zachował większą ostrożność; szedł na palcach i ostrożnie wyglądał zza rogów, aż wreszcie świnia, którą Mary Margaret zwabiła do hallu garścią żołędzi, śmignęła mu między nogami, przewracając go na ziemię. Podczas obrony królewskich majątków w Guienne i Poitou wyszedł z wielu zasadzek, lecz żadna nie trwała tak długo i nie była tak uciążliwa. Od wyjazdu Hollisa Bannor zarządzał zamkiem z wieży, ośmielając się opuścić schronienie tylko pod osłoną nocy, gdy dzieci spały. Pewnego dnia nad ranem wkradł się do połączonych ze sobą komnat dzieci i znalazł je umoszczone jak miot szczeniąt w ogromnym łożu z baldachimem. Mary Margaret spała, złożywszy złotą główkę na piersi Desmonda, z kciukiem w różowych usteczkach. Z rozchylonych warg Desmonda dobiegało ciche pochrapywanie. Przyglądając się piegowatym policzkom i perkatemu nosowi syna, Bannor nie mógł CISZA się nadziwić, że ten aniołek jest zdolny do równie szatańskich podstępów. Ta prześladująca go bezradność była całkowicie obca jego naturze. Umiał być wojownikiem, ale nie ojcem. Jak to możliwe, że człowiek, który dowodził tysiącem dwustu najdzielniejszych i najbardziej niebezpiecznych królewskich rycerzy, nie potrafił skłonić jednego chudego chłopca do najzwyklejszego posłuszeństwa? Kiedy wyciągnął rękę, by odgarnąć jeden niesforny kasztanowy lok z czoła syna, Mary Margaret uniosła powieki, ukazując zamglone błękitne oczy. - Papa? - szepnęła. - Jesteś duchem? - Nie, kochanie - wymruczał. - Ja ci się śnię. Zamknęła oczy i z westchnieniem zadowolenia zasnęła. Bannor bezgłośnie wymknął się z komnaty. Okrzyk strażnika już się nie powtórzył. Bannor umościł się wygodniej w fotelu i oparł brodę o pierś. Miał nadzieję, że uda mu się zdrzemnąć. Odkąd nabrał zwyczaju snucia się nocami jak duch własnego zamku, sen stał się dla niego rzadkim luksusem. Ktoś załomotał do drzwi; Bannor zerwał się na równe nogi, instynktownie chwytając miecz. - Panie, panie! - krzyknęła Fiona zza masywnych drzwi. - Twoje sztandary zbliżają się z południa, ledwie kilometr od zamku! To twoja małżonka! Bannor powoli opuścił miecz. Jego pani. Od śmierci Margaret, od sześciu lat żadnej kobiety nie nazwał swoją. Odstawiając ciężką ławę. którą zastawił drzwi, i odciągając rygiel, słyszał niecierpliwe cmokanie starej piastunki. Stała na podeście przed drzwiami, mnąc fartuch w węźlastych rękach. - Twoja pani! Wreszcie przybyła! 46 47 TiiiisA MEDI.IROS CIS/A Bannor zerwał z oparcia krzesła purpurowy kubrak i narzucił go na koszulę. Niezdarnie siłując się z guzikami z kości słoniowej, które wymykały się z jego wielkich palców, myślał tęsknie o zbroi, hełmie i tarczy. Wolałby teraz gotować się do walki niż do spotkania z nową żoną. Rzucił żałosne spojrzenie na miecz. Bez jego znajomego ciężaru przy boku będzie się czuć bardzo bezbronnie. - Czy dzieci już się zebrały, by przywitać matkę, jak rozkazałem? - Tak, panie. Wszystkie, nawet niemowlęta. - Fiona rozpromieniła się w uśmiechu na myśl o nowej pani zamku. Uwielbiała dwie pierwsze i rozpaczała na równi z Bannorem. gdy zmarły tak młodo i tragicznie. Opasał biodra srebrnym pasem z metalowych ogniw, przygładził potargane włosy. - Powinienem zrobić inspekcję przez jej przyjazdem. Nie można wysyłać żołnierzy do boju, nie dawszy im na drogę paru słów rady i zachęty. - Tak jest. A oni na pewno już na to czekają - zapewniła go Fiona. Mniej podejrzliwy człowiek pewnie by jej uwierzył, pomyślał Bannor, idąc wzdłuż wewnętrznych murów obronnych, pod którymi zgromadziły się dzieci. Stały w szyku, który nasuwał odległe skojarzenia z szeregiem. Fiona ustawiła je według starszeństwa; dwoje najnowszych mieszkańców zamku trzymała na rękach. Dzieci, uszeregowane od największego do najmniejszego, wpatrywały się przed siebie bez śladu uśmiechu. Na widok ich niewinnych twarzyczek Bannor poczuł się bardzo niepewnie. Desmond wyglądał równie niewinnie, jak jego rodzeństwo. 48 lecz siedząca mu na ramieniu wrona ze złamanym skrzydłem spoglądała gniewnie na Bannora, a wyglądający przez rozcięcie chłopięcej tuniki puchaty ogon drgał z rozdrażnieniem. Bannor uznał roztropnie, że lepiej nie badać głębiej tej sprawy, splótł dłonie z tyłu i pochylił się nad brudną szyją smukłego, jasnowłosego chłopca. - A kiedyż to ostatnio się kąpałeś, Hammishu? Chłopiec policzył na palcach. - Niespełna dwie niedziele temu. Ale nie nazywam się Hammish, panie. - Szturchnął łokciem małego krępego chłopczyka, który stęknął głucho. - Hammish to ten. - Hmmm... - Bannor nie zdradził swego smutku; zamaskował go surowym grymasem, z którym zwrócił się do prawdziwego Hammisha. Chłopiec miał krzepkie nogi i gęste, proste włosy o barwie cynamonu, które wyglądały jak włożona na głowę gliniana miska. - Więc to ty jesteś Hammish? - Tak, panie. - Nie ma potrzeby tak do mnie mówić. Jestem waszym papą. - Tak, panie. Bannor westchnął. W głowie odezwał mu się ból. Nie zdoła przedstawić dzieci nowej matce, jeśli nie pamięta nawet ich imion. Wybrnął z sytuacji, wymyślając na poczekaniu przekonujące kłamstwo. - Jest powszechnym zwyczajem, że przed wymarszem na pole bitwy wszyscy ludzie walczący pod moim sztandarem wykrzykują swoje imiona. Zechcecie spróbować? Dzieci pochyliły się i spojrzały na prawo, na swojego przywódcę. Ten z niechęcią wzruszył ramionami, ale posłusznie krzyknął: - Desmond! 49 TLKIM MEDEIROS ClS7A Inni podążyli za jego przykładem. - Ennis! - Mary! - Hammish! - Edward! - Kell! - Mary Margaret! - Meg! - Margery! - Colm! Dwa bobasy dodały do tego szczebioty we własnym języku. Fiona uśmiechnęła się ustami równie bezzębnymi, jak u niemowlęcia. - A te słodkie aniołki nazywamy Peg i Mags. Bannor ścisnął palcami grzbiet nosa. Ból narastał i zaczynał pulsować, a on nadal by nie odróżnił własnych dzieci od obcych. Niech to piekło pochłonie, to oni byli dla niego obcy. Uśmiechnął się z wysiłkiem. - Pięknieście się spisali. Chcecie spróbować jeszcze raz? - Półgłówek - mruknął Desmond. Bannor spojrzał na niego z ukosa. - Co powiedziałeś, chłopcze? Syn posłał mu anielski uśmiech. - Powiedziałem: jak sobie życzysz. Zanim Bannor zdołał powiedzieć coś więcej, podwórcem wstrząsnął ryk rogu. Rozległ się szczęk łańcuchów i skrzypienie zwodzonego mostu. Wreszcie do ich uszu dobiegł dźwięczny brzęk ostróg i rytmiczne stukanie końskich kopyt, ostateczny zwiastun nadjeżdżającego powozu. Bannor stanął pomiędzy Hammishem i Mary: wolał znaleźć się pomiędzy swymi żołnierzami. Gdy oddział rycerzy rozdzielił się, a powóz stanął, wygładził kubrak i sięgnął do brody, której już nie miał. Dotąd nie zdołał się przyzwyczaić do wygolonych policzków, ale postanowił że tak będzie się nosić, gdyż jego zarost nabrał niepokojącej tendencji do stawania w płomieniach za każdym razem, gdy w pobliżu znalazły się jego pociechy. Nie był przyzwyczajony do bezradnego czekania. Fiona zauważyła jego niepokój, zbliżyła się i podała mu najmłodszą córeczkę. Spojrzał na nią z takim przerażeniem, jakby dostał do potrzymania odciętą głowę. Usiłował odsunąć od siebie gaworzące stworzenie, ale kiedy zaczęło się niespokojnie ruszać, wsadził je sobie pod pachę, tak jak te wysuszone świńskie pęcherze, które jego paziowie godzinami kopali i rzucali na dziedzińcu. Fiona w ostatniej chwili uratowała zawiniątko i umieściła je zgrabnie w zgięciu jego ramienia. - Nie bój się, panie - powiedziała łagodnie, wspięła się na palce i pogłaskała go po policzku. - Jeszcze nie spotkałam dziewczyny, co by się oparła takiemu dryblasowi z niemowlęciem w ramionach. Bannor otworzył usta, by wyjaśnić, że nie zależy mu na dziewczynie, która nie mogłaby mu się oprzeć, ale było za późno. Jakiś młody niecierpliwy pazik już podbiegł do powozu i otworzył drzwiczki, zza których ukazała się smukła nóżka w buciku z koźlej skórki. 50 CIS/A 4 Drzwi stanęły otworem. Willow zawahała się, spojrzała niepewnie na sir Hollisa. Rycerz siedział w najdalszym kącie powozu z bardzo dziwną miną. - Niepotrzebnie zjadłem cały udziec... Nie czuję się dobrze. Idź pierwsza, moja droga. Zaraz do ciebie dołączę. Willow nabrała powietrza w płuca i niepewnie wysunęła nogę z powozu, modląc się, by się nie potknąć. Nie zrobi dobrego wrażenia na swoim przyszłym mężu, jeśli upadnie mu do stóp jak worek owsa. Dziękowała Bogu za kaptur, w którym mogła ukryć twarz. Wysiadła, nie odrywając wzroku od bruku. Przysięgła sobie, że nawet nie drgnie, spojrzawszy mu w twarz, choćby była nie wiedzieć jak zdeformowana czy szpetna. Dopiero gdy stanęła pewnie na obu nogach, ośmieliła się podnieść wzrok. Powoli. Powoli. Prosto na twarz swego księcia. Jęknęła cicho, po raz drugi tego dnia nie mogąc uwierzyć, że nie śpi. To musi być sen, sen o wiele słodszy i bardziej uroczy niż jakikolwiek dotąd. Nawet we snach nie marzyła o mężczyźnie takim jak ten, który przed nią stał. Nigdy nie wpadłaby na pomysł, by dodać mu te płytkie zmarszczki, ujmujące jego usta w surowy nawias, by zrzucić na jego podbródek słaby cień zarostu. Słońce wyżłobiło mu na czole cienkie linie, a skórze nadało ciepły odcieni miodu. Jego włosy nie przypominały lśniącego brokatu, lecz pasma surowego jedwabiu, przycięte równo nad ramionami i przeplecione rzadkimi srebrnymi nićmi. W ciemnogranatowych oczach lśniła mądrość i humor, a jeden, ledwie widoczny dołeczek po prawej stronie ust tylko podkreślał naburmuszoną słodycz ust. Nie był tak smukły, jak sobie wyobrażała, lecz muskularny i grubokościsty. Zdecydowanie zarysowana szczęka ostrzegała, że to nie chłopiec, gotów zadowolić się skradzionym całusem, lecz prawdziwy mężczyzna, który nie spocznie, póki nie posiądzie wszystkiego, co mogłaby mu dać. Jej mężczyzna. Spuściła oczy, zarumieniona ze wstydu. Dopiero wtedy zauważyła, że jej małżonek coś trzyma - być: może kolejny dar dla niej. Jakiś skarb, po którym nastąpi czuła przysięga wiecznej miłości. Zdjęła kaptur, wyprostowała się i uśmiechnięta. Bannor wpatrywał się w zakapturzoną piękność, swoją zonę, i przez mgłę pożądania docierała do niego tylko jedna myśl: Musi zabić Hollisa. Gdyby nie miał już zajętych rąk, wyminąłby swą żonę jednym skokiem, złapał tego tchórza za gardło i wywlókł go z powozu. Na razie mógł tylko przyglądać się jej ze zgrozą. Jej czoło przecinała cienka wstążka, delikatne pasemko złota, dzielnie, lecz bezskutecznie usiłujące utrzymać na 52 53 TERESA MEDEIROS LES/A uwięzi obłok ciemnych kędziorów. Jego wybranka miała małe usta, z górną wargą nieco wydatniejszą od dolnej -idealny kształt, by delikatnie uszczypnąć je zębami na chwilę przed pocałunkiem. Oczy w oprawie ciemnych rzęs były wielkie i szare, lecz to nie ich piękno tak go poruszyło, lecz spojrzenie. Widywał już kobiety wpatrzone w niego z zachwytem, tak przejęte rozkoszą, że z trudem wymawiały jego imię, lecz jeszcze żadna nie patrzyła na niego tak, jakby był darem niebios, ziszczeniem wszystkich jej marzeń. Było to zarazem pociągające i niepokojące. Otworzył usta, by powitać ją w Elsynorze. - Jesteś moją mamą? Zamknął usta. Mała Mary Margaret wyszła z szeregu i stała tuż obok, szeroko otwartymi oczętami wpatrując się w nowo przybyłą. - Jesteś moją mamą? - powtórzyła. Złote kędziorki poruszyły się jej wokół głowy. Willow powoli powiodła wzrokiem ku dziecku. Zamrugała, jakby nie pojmowała, co widzi. Zanim zdołała znaleźć właściwą odpowiedź, Desmond rzucił urągliwie: - Nie, skąd! Twoja mama nie żyje. W niebieskich oczach Mary Margaret wezbrały łzy. Pięcioletnia Meg pogłaskała ją po ramieniu; różane usteczka zaczęły jej drżeć. - Nie płacz, przynajmniej miałaś mamę. Ja, Margery i Colm w ogóle nie mieliśmy mamusi. - Bo jesteście bastardami - wyjaśnił wesoło Edward. -Jak Peg i Mags. Kell łypnął na niego wrogo, zacisnąwszy piąstki. - Nie mów tak do mojej siostry, ty prostaku! - Bastard to nic złego - powiedział Hammish poważnie 54 i pociągnął Bannora za wolną rękę. - Ty też jesteś bastardem, prawda, panie? - Tak, synu - wymamrotał Bannor, patrząc, jak na twarzy jego młodej żony powoli pojawia się zdumienie, niedowierzanie i wreszcie przerażenie. Patrzyła na rządek paplających dzieci, kręcąc głową, jakby budziła się ze snu lub zapadała w koszmar. Mimo iż Meg starała się pocieszać siostrę, Mary Margaret rozszlochała się na dobre. Czteroletnie bliźniaki. Margery i Colm. rozpłakały się do towarzystwa. Razem stworzyły żałobny chór, bardziej pasujący do greckiej tragedii niż. do farsy. którą w szybkim tempie stawało się niegdyś uporządkowane życie Bannora. Kell popchnął Edwarda. - Widzisz, co narobiłeś, ty gnomie! To przez ciebie wszyscy płaczą. - Nie przeze mnie! - zaprotestował Edward i także go popchnął. - Przez Mary Margare! Chudy Ennis rzucił się pomiędzy nich: rozgorzała bijatyka. kruk Desmonda wzbił się w powietrze, bijąc złamanym skrzydłem i dziko kracząc. Coś małego i puszystego zbiegło po nodze chłopca i wskoczyło na sukienkę Meg, która pisnęła ogłuszająco. Hammish oberwał parę razy tak mocno, że prawie stracił równowagę, ale nadal stał na baczność, jedyne ogniwo rozsypanego łańcucha. Jego stoicyzm w dziwny sposób przypomniał Bannorowi, jak wygląda on sam. Dziecko w ramionach Fiony włączyło się do zabawy, wrzeszcząc na całe gardło i wymachując piąstkami w powietrzu. Tylko maleństwo w ramionach Bannora pozostało roz- kosznie obojętne na ogłuszające wrzaski i wycia. - Milczeć! - ryknął Bannor. Po raz pierwszy od czasu powrotu ojca z wojny dzieci posłuchały jego rozkazu. Na dziedzińcu zapadła cisza tak 55 TERESA MEDEIROS martwa, że słychać było szelest piór kruka, sadowiącego się na ramieniu Desmonda, i cichy szmer oddechu nowej pani zamku. Bannor wyczuł, że jego żona jest o krok od ucieczki. Przypomniał sobie, co powiedziała mu Fiona: „Jeszcze nie spotkałam dziewczyny, co by się oparła takiemu dryblasowi z niemowlęciem w ramionach". A zatem, by zetrzeć z jej twarzy tę przerażoną minę, wcisnął jej w ramiona swoje brzemię. - Wraz z mymi dziećmi witam cię w Elsynorze, pani. Jego małżonka odchyliła kocyk i znieruchomiała, wpatrzona w meszek na czubku głowy niemowlęcia. Kiedy podniosła głowę, oczy miała zimne jak popioły wygasłego paleniska. - Dziękuję - odezwała się wreszcie, oddając mu dziecko. - Już jadłam. Sięgnęła po obszyty futrem tren opończy, odwróciła się i wsiadła do powozu. Zatrzasnęła drzwi przed samym nosem męża. Bannor spojrzał w osłupieniu na rzeźbę jelenia, zdobiącą drzwi powozu. Dopiero na dźwięk dziecięcych chichotów zdał sobie sprawę, że ciepło rozchodzące mu się po lędźwiach nie ma nic wspólnego z iskierką pożądania, którą roznieciła w nim nowa żona, za to bardzo wiele z bezzębnym niemowlęciem, uśmiechającym się do niego z kocyka. 5 Willow siedziała sztywno w powozie, z rękami zaciśniętymi na podołku, wpatrując się przed siebie niewidzącym spojrzeniem. Trwała w bezruchu przez długi czas. N i e poruszyła się nawet wtedy, gdy drzwi się otwarły, a muskularna ręka chwyciła sir Hollisa za tunikę i wyciągnęła go z powozu. Spodziewała się podobnego potraktowania, a l e mąż najwyraźniej z ulgą zostawił ją samej sobie. Pozostawiona. Samotna. Chyba takie jest jej przeznaczenie życie pomiędzy ludźmi, lecz w samotności. W uszach rozlegało się jej głuche, powolne dudnienie serca, tego samego serca, które przed chwilą tak radośnie i beztrosko chciała oddać obcemu człowiekowi. Ale on go nie p o -trzebował, tak samo jak jej macocha. Głosy na zewnątrz ucichły już dawno temu, lecz ona nadal słyszała ich echo. Jesteś moją mamusią? Nie, skąd. Twoja mama nie żyje. Przynajmniej miałaś mamę. My nigdy nie mieliśmy mamusi. Bo jesteście bastardami. Potrząsnęła głową, by uciszyć głosy. Wychwalając cnoty 57 TERESA MEDEIROS swego pana. sir Hollis zapomniał wspomnieć, że niektóre podboje lorda Bannora były natury sercowej. Ileż on spłodził tych dzieci, na litość boską? Dziesięcioro? Dwanaścioro? Dwadzieścioro? Ze zgrozy ocknęła się dopiero w chwili, gdy z szerokim uśmiechem wręczył jej najmłodsze, jakby się spodziewał, że natychmiast przytuli je do piersi i rozpłynie się w zachwytach. Nigdy się nie dowie, że to nie na widok dziecka nogi się pod nią ugięły, że sprawił to jego uśmiech. Uśmiech, który obiecywał i nie dotrzymywał obietnic w tej samej zdradzieckiej chwili. Ty też jesteś bastardem, prawiła, panie? Tak, synu. Powinna była się domyślić. Nie był szlachetnym księciem, który chciał jej ofiarować własne serce, lecz złym olbrzymem, dowodzącym armią gnomów. Dotknęła swoich kruczoczarnych kędziorów. Przypomniała sobie jego przerażone spojrzenie, gdy zdjęła kaptur. Być może on także przeżywa rozczarowanie, równie gorzkie jak ona. - Pani... Wzdrygnęła się, ale głos nie należał do mężczyzny ani dziecka. - Już przygotowałam twoją komnatę. Willow rozchyliła zasłony i wyjrzała na zewnątrz. W zmroku majaczyła przygarbiona sylwetka. Nie mogę siedzieć w tym powozie przez całą noc, pomyślała z rozpaczą. Nie mogła też wrócić do domu. gdzie nikt na nią nie czekał. Ojciec nigdy nie sprzeciwi się lady Blanche, a macocha nie zwróci złota lordowi Bannorowi. Gdyby uciekła do Bedlington, Blanche kazałaby ją na pewno związać, wrzucić na koński grzbiet i odstawić prosto w ramiona męża. Myśl o związku z tym człowiekiem przejęła ją dreszczem. 58 CISZA - Chodźże, dziewczyno - powiedziała łagodnie kobieta. -Nie musisz się lękać naszego pana. Willow otworzyła drzwiczki powozu i opuściła schronienie, choć w głębi duszy wiedziała, że kobieta się myli. Zgarbiona staruszka prowadziła Willow przez szerokie kamienne korytarze zamku, co chwila oglądając się na nią z uśmiechem. Nie ma potrzeby wstydzić się tej nieśmiałości, dziecko. Gdym wyszła za mego kochanego Liama, niech spoczywa w pokoju, trzeba było dwóch dni i trzech flasz piwa, by wywabić mnie spod łoża. A wtedy byłam już tak pijana, że tylko leżałam z zadartą spódnicą. - Mrugnęła łobuzersko do Willow. - Choć Liamowi to nie przeszkadzało. Przed oczami dziewczyny stanął mroczny obraz lorda Bannora, znęcającego się nad jej nieprzytomnym ciałem. - Nie możesz winić mężczyzny, że chce czym prędzej skosztować wdzięków swej żonki. Nie lękaj się go, dziewczyno Nasz Bannor jest łagodny jak baranek, choć powiadają że potrafi jedną ręką ukręcić głowę człowiekowi. Willow z trudem przełknęła ślinę, wyobrażając sobie lorda Bannora znęcającego się nad jej nieprzytomnym. bezgłowym ciałem. - Ano właśnie, a poza tym jak nikt umie sprawić rozkosz kobiecie. - Najwyraźniej ma w tym spore doświadczenie -powiedziała sucho Willow. Fiona zatrzymała się na podeście i przyciągnęła ją ku sobie kościstą, podobną szponom dłonią, jak młode dziewczę, które chce się zwierzyć z jakiegoś nieprzystojnego sekretu. - Powiadają, że potrafi sprawić samym spojrzeniem, by 59 TERESA MEDEIROS CISZA kobieta była przy nadziei. Wystarczy, że spojrzy jej głęboko w oczy. Willow wzdrygnęła się mimo woli. - Więc będę odwracać wzrok, gdy znajdę się w pobliżu niego. Starucha zachichotała swawolnie, wykrzywiając twarz pomarszczoną jak zimowe jabłko. - Trudno dotrzymać takiej przysięgi, gdy ma się pod ręką przystojnego chłopca. Willow nie znalazła na to odpowiedzi. Z ciężkim sercem ruszyła dalej po schodach. A zatem jej cela znajdowała się w wieży. Spodziewała się ujrzeć spartańską izbę lub może posłanie ze słomy u stóp rzędu kołysek, takie samo jak w Bedlington. Gdy drzwi u szczytu schodów wreszcie stanęły otworem, prawie krzyknęła z zaskoczenia. Tuż po przybyciu do Bedlington Blanche zażądała dla siebie wszystkich drogocenności, których papa nie zdążył sprzedać. Zdjęła ze ścian wielkiego hallu pozostałe arrasy i zawiesiła je nad własnym łożem. Popijała miód ze srebrnych kielichów, niegdyś stojących w zamkowej kaplicy. Spała w koszuli naszywanej perłami, kiedyś należącej do matki Willow. Z czasem Willow zapomniała, jak pociągający potrafi być luksus. Ściany komnaty były obite purpurowym jedwabiem. Na podłodze z najprzedniejszych norweskich świerków leżały wonne gałązki mięty i rozmarynu. W czeluściach kominka, zwieńczonego kamiennym okapem, wesoło trzaskał ogień. Jej posłaniem była nie wiązka słomy, lecz wspaniałe łoże z baldachimem z haftowanego lnu. A najwspanialsze ze wszystkiego było strzeliste okno, osadzone w grubym kamiennym murze. Nie zasłaniały go zwykłe dębowe okiennice, lecz witraż -rzecz tak rzadka i luksusowa, że Willow nawet 60 nie marzyła, że ją kiedyś zobaczy. Komnata wyglądała, jakby czekała na wypieszczoną księżniczkę... lub pannę młodą. Willow dostrzegła własne odbicie w oknie i powściągnęła dziecinną chęć klaśnięcia w ręce z radości. - Mam nadzieję, że komnata ci się spodoba, pani -odezwała się Fiona z szerokim uśmiechem. - Mieszkała tu lady Margaret, a przed nią lady Mary. - Przeżegnała się. -Niech Bóg ma w opiece ich dusze. Radość Willow rozproszyła się w mgnieniu oka. - Kto? - Ano... dwie pierwsze żony naszego pana. Słodkie urocze jak anioły, o tak. - Pokręciła głową i cmoknęła ze współczuciem.- Biedny chłopiec zawsze się obwiniał za ich przedwczesny zgon. - I słusznie - mruknęła Willow pod nosem. Bez wątpienia nieszczęsne umarły w tym oto łożu, podczas kolejnego porodu. Piękna komnata nagle wydała się jej ponura. Kiedyś Beatrix i jej zamężne siostry opowiadały sobie szeptem o mężczyznach, którzy mierzą swą męskość liczbą spłodzonych dzieci. Tacy mężczyźni widzą w swych żonach jedynie liczne pola, które należy starannie i codziennie orać, dopóki ziarno nie zakiełkuje. Być może lord Bannor był właśnie taki. Może sprowadził ją nie jako niańkę dla swoich dzieci, tylko jako niewolnicę swej nieustającej pożądliwości. Jej mina musiała chyba zdradzić, co ją dręczy, gdyż Fiona objęła ją i mocno uścisnęła. - Jeśli zechcesz ukryć się pod łóżkiem, tak jak ja, pa-----aj, że lord Bannor nie musi się uciekać do pomocy lwa, by zwabić cię w swe ramiona. Podobno jego urokowi nie może się oprzeć żadna dziewica. 61 TI.RCSA MEDEIROS CISZA - Tego się właśnie obawiam - szepnęła Willow. Ale staruszka już zniknęła. Więc powiedz, dlaczego miałbym cię nie udusić? -spytał Bannor po raz dziesiąty, krążąc po komnacie w pół nocnej wieży. Czuł się jak zaszczuty zwierz. - Tylko ja dorównuję ci w grze w szachy - podsunął Hollis z nadzieją. Bannor przeszył go lodowatym spojrzeniem. - Pokonałem cię jedenaście razy z rzędu. - Tak, ale musiałeś zrobić więcej niż pięć ruchów. - Bo się nad tobą zlitowałem! To słabość. - Może raczej współczucie - mruknął ponuro Hollis, skulony pokornie na krześle, jakby się spodziewał, że widok jego skruchy zmiękczy serce Bannora. - Miałeś mi przywieźć poczciwą brzydulę na matkę dla moich dzieci, a znalazłeś... znalazłeś... - Bannor zamilkł, jakby nie mógł dobrać właściwych słów na opisanie istoty, której twarz, wyłoniła się z głębin podbitego futrem kaptura. Glos mu złagodniał, gdy przed oczami zatańczyła mu jej niezwykła twarz, otoczona chmurą czarnych loków. - Boginię! - Nie boginię, madonnę - zaprotestował Hollis. - Powinieneś ją zobaczyć w otoczeniu braci i sióstr. Była wcieleniem czułości i oddania. Od pierwszej chwili wiedziałem, że przyjmie twoje dzieci z otwartymi ramionami. - I przyjęła. - Bannor uderzył się w pierś, okrytą tylko cienką koszulą. -To dlatego muszę chodzić w samej koszuli i spodniach i dlatego służące biedzą się teraz nad zasikaną opończą, zresztą moją najlepszą! Hollis westchnął z rezygnacją. - Kiedy ją zobaczyłem, miała czepek. I jabłka. Bannor obejrzał się na niego, podejrzliwie szukając innych symptomów szaleństwa. - A gdy się jej dobrze przyjrzałem, już było za późno. Zawarłem umowę. A ona sprzeciwiła się własnemu ojcu, by się z tobą związać. - Ty zaś sprzeciwiłeś się mojemu życzeniu. Było to stwierdzenie, nie pytanie, więc Hollis roztropnie nie odpowiedział. Dopiero po chwili mruknął pod nosem: - Ty byś zrobił to samo. Bannor zerknął spode łba, lecz przyjaciel nie spuścił wzroku. - Gdybyś widział, jak nią tam pomiatali, postąpiłbyś tak samo. Ojciec nie dbał o jej los, macocha jej nie znosiła, rodzeństwo traktowało ją jak niewolnicę, a najstarszy brat... -Hollis pokręcił głową, ponuro zaciskając usta. - Nie podobał mi się wyraz jego oczu, gdy na nią patrzył. Myśl o smutnym losie tak subtelnego stworzenia obudziła w Bannorze wściekłość. Miał ochotę ruszyć z wojskami na zamek Rufusa z Bedlington i spalić jego domostwo do fundamentów. I bić tego rozpustnego smarkacza, przyrodniego brata jego żony, bić go tak długo, aż zacznie błagać o litość. - Bili ją? - Nie sądzę. To jej dusza jest obolała od braku dobroci, nie ciało. Obolała, lecz nie złamana. Bannor zauważył tę jej nieulękłą duszę, gdy oddała mu małą Mags i zatrzasnęła mu przed nosem drzwiczki powozu. Na wojnie tak przywykł do posłuszeństwa podwładnych, że dziś jej bunt całkowicie go zaskoczył. I - dziwne, dziwne - nawet mu się spodobał. 63 TKUKSA MEDEIROS CISZA Powinien jednak posłuchać podszeptów instynktu i włożyć na to pierwsze spotkanie zbroję - hełm, by osłonić oczy przed blaskiem jej urody, i pancerz do ochrony serca. Przeczesał włosy palcami. - Zaufałem ci! Sądziłem, że znajdziesz mi żonę, przy której nie doznam pokusy. Tymczasem przywiozłeś mi kobietę, na widok której myślę tylko o jednym. Jak ci się zdaje, ile czasu minie, zanim uczynię ją brzemienną? Dwa tygodnie? Tydzień? Dzień? Hollis wyraźnie się rozpogodził. - Może złożysz ślub czystości? Będzie to o wiele większe poświęcenie, o wiele milsze Bogu niż unikanie jakiegoś wielkiego wąsatego babiszona. Bannor oparł się obiema rękami o stół i pochylił się nad swym rządcą. - Lepiej uważaj, co mówisz, bo będziesz musiał złożyć ślub milczenia! Hollis zamknął usta. Jego przyjaciel wyprostował się, kręcąc głową. - Lękam się, że została mi tylko jedna droga ucieczki z tej kabały, w którą mnie wpakowałeś. - Podszedł do drzwi, ale zanim je otworzył, wyjrzał przez okno i sprawdził, czy wszystkie dzieci leżą w łóżkach. - A ty dokąd? - Muszę powiedzieć mej żonie, że zaszło straszne nieporozumienie. Zwrócę się do Edwarda z prośbą o anulowanie naszego związku. Hollis zerwał się z miejsca. - Nie pozwolę! Ona nie może wrócić do tej nędzy i smutku! Jeśli jej nie chcesz, sam wezmę ją za żonę. Bannor wyobraził sobie Hollisa, dotykającego kremowej skóry jego małżonki, jej kruczoczarnych loków, tej rozkosz-64 nej górnej wargi... Nie wiedział, co się odmalowało na jego twarzy, lecz rządca cofnął się odruchowo. - Dziękuję ci za tę szlachetną propozycję, lecz nigdy bym się nie ośmielił prosić o takie poświęcenie. Jeśli lady Willow nie zechce wrócić do ojca, sam ją odwiozę do klasztoru w Wayborne. To najlepsze schronienie dla takiej kobiety. Myśl o oddaniu w służbę bożą kobiety tak pociągającej jak Willow wydała mu się nieznośna, lecz wolał to, niż powierzyć ją innemu mężczyźnie. - Czy to nie ty powiedziałeś - odezwał s i ę cicho Hollis -że kobieta, z którą wrócę do Elsynoru, będzie w oczach Boga twoją żoną? Bannor zawahał się; słowa przyjaciela ukłuły go jak sztylet. - Więc mogę się tylko modlić, by mi wybaczył to, co zamierzam zrobić. W i l l o w nigdy nie sądziła, że zatęskni za rykami Harolda i wyniosłymi rozkazami Beatrix, ale g d y rozejrzała się po komnacie, panująca w niej niezwykła cisza zaczęła działać jej na nerwy. Niegdyś pragnęła ciszy i samotności, kilka bezcennych chwil, by mogła spokojnie myśleć i m a r z y ć . Teraz, gdy wreszcie jej marzenie się spełniło, nie czuła się szczęśliwa. To, co zobaczyła za zasłonami łoża, nie uspokoiło jej obaw. Spod sobolowych futer wyłaniały się prześcieradła, posypane płatkami róż. Ten widok potwierdzał jej najgorsze obawy; lord Bannor nie zamierzał zwlekać z obdarzeniem ją swym potomkiem. Zdjęła płaszcz i uniosła lnianą serwetę na stole. Na 65 ThRKSA MrllEIROS srebrnym talerzu pyszniło się ciasto z kandyzowanymi owocami, jeszcze ciepłe. Skubnęła jego kruchy rożek i zajrzała do zasłoniętej alkowy, gdzie znalazła nie zwykły nocnik, lecz prawdziwy luksusowy prywet. Tron godny królowej był zaopatrzony w drewniane siedzenie i otoczony świeżą słomą. Z trudem powstrzymała się, by nie zawołać „hop, hop" w ciemną czeluść miski. Koło łóżka stał bogato rzeźbiony kredens. Przełknęła jeszcze jeden kęs ciasta i podeszła, by obejrzeć go z bliska. Jeleń na drzwiach spoglądał na nią szyderczo, grożąc potężnymi rogami dziewczętom chcącym poznać tajemnice, których strzegł. - Dziwne, że lord Bannor nie wybrał sobie na herb ogiera - mruknęła pod nosem. Drzwi kredensu uchyliły się z piskiem. Wstrzymała dech. spodziewając się, że ujrzy spróchniałe kości ostatniej żony lorda Bannora. Ale w wykładanym jedwabiem wnętrzu znajdował się jedynie srebrny grzebień i koszula z jedwabiu tak cienkiego, że widziała przezeń palce swej dłoni. Podniosła strój, przyłożyła go do piersi, sprawdzając długość; usłużna wyobraźnia podsunęła jej obraz dłoni przesuwających się po jedwabiu cienkim jak pajęcza nić. Dużych, silnych dłoni. Dłoni jej męża. Upuściła koszulę i cofnęła się jak oparzona. Obcas uwiązł jej w nierównej desce; straciła równowagę i runęła na łoże. pomiędzy zasłony. Prawie utonęła w głębinie puchowego materaca. Skórzane pasy pod łóżkiem zaskrzypiały, gdy gorączkowo usiłowała wydobyć się z tej wonnej pułapki, zanim w komnacie pojawi się lord Bannor. Cis/,\ Bannor nie zwolnił kroku, dopóki nie znalazł się u stóp kamiennych schodów prowadzących na południową wieżę. Przerażenie, które budziły w nim własne dzieci, nie mogło się równać z targającą nim paniką. Bez strachu rzucał wyzwanie śmierci, lecz na myśl o stawieniu czoła tej smukłej pannie dłonie robiły się mu mokre od lodowatego potu. a serce biło na alarm. Bał się nie jej, lecz samego siebie. Za każdym razem, gdy wracał z wojny i wchodził po tych samych schodach, by odwiedzić w łożnicy swą żonę, dziewięć miesięcy później na świat przychodziło dziecko. Przyznawał to niechętnie, lecz pod tym względem nie różnił się od swego ojca. Żaden z panów na Elsynorze nie potrafił zbliżyć się do kobiety, nie obdarzając jej potomkiem. A on się obawiał, że jeśli raz odwiedzi w łożnicy swoją nową żonę, będzie chciał to robić co noc. Ruszył po schodach. Powie tej lady Willow, że jego rządca popełnił straszny błąd. Ale ledwie stanął na podeście, drzwi komnaty otworzyły się z trzaskiem i na korytarz wypadła jego żona. Chwycił ją odruchowo, ratując ją i siebie przed upadkiem ze schodów. Gdy jej dotknął, gwałtownie podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Spodziewał się. że zobaczy w nich obawę. Na pewno nie oczekiwał, że jego nowo poślubiona żona wyda z siebie krzyk, który zmroził mu krew w żyłach i wydarł z gardła bardzo niemęski pisk przerażenia. 66 Cl S/A 6 Willow wyrwała się z objęć obcego mężczyzny, który był jej mężem. Echo własnego krzyku nadal dzwoniło jej w uszach. Odwróciła oczy i osłoniła brzuch ręką, choć przez cały czas wiedziała, że zachowuje się idiotycznie. Miała dziesięcioro rodzeństwa. Nie była tak głupia, żeby wierzyć, iż mężczyzna może uczynić kobietę brzemienną samym spojrzeniem. Jednak jak miała wytłumaczyć tę błyskawicę, która ją przeszyła w chwili, gdy ich spojrzenia się spotkały? Zerknęła na Bannora z ukosa. Miał na sobie tylko kremową lnianą koszulę, wpuszczoną w spodnie, i sięgające do łydek buty z miękkiej cielęcej skóry. Przez wycięcie pod szyją wyglądały mu ciemne włosy na piersi. Kiedy tak stał z rękami na biodrach, można było niemal uwierzyć, że opowieści o złowieszczej mocy jego spojrzenia są prawdziwe. Zawsze sądziła, że niebieskie oczy są zimne i bezduszne, lecz oczy tego mężczyzny skrzyły się namiętnością, zwłaszcza gdy czarne łuki brwi wznosiły się nad nimi niczym groźne burzowe chmury. 68 - Kobieto, na Boga! - zagrzmiał. - Chcesz skręcić kark sobie czy mnie? Pospiesznie zdjęła dłoń z brzucha i uniosła ją do piersi, unoszącej się w przyspieszonym oddechu. Nadal unikała jego spojrzenia. - Wybacz, panie. Przestraszyłeś mnie. Przejechał dłonią po włosach. - A ty mnie! Dokąd to się wybierasz w takim pośpiechu? Czy wieża się pali? - Spojrzał na nią z nowym niepokojem. -A może mój nieznośny syn wrzucił kolejną bombę do kanału prywetu? Willow pokręciła głową. Nie mogła się przyznać, że taką panikę obudził w niej puchowy materac i płatki róż. - Mam w zwyczaju wieczorami wychodzić na spacer. Chciałam... przejść się wzdłuż murów obronnych. Uniósł brew. - Bez płaszcza? - A, prawda... - mruknęła, dostrzegając otwierającą się przed nią możliwość ucieczki. - Już po niego idę. Cofnęła się do komnaty, lecz Bannor poszedł za nią; jego spojrzenie świadczyło wyraźnie, że tym razem nie zdoła mu zatrzasnąć drzwi przed nosem. Za progiem oboje musieli się zatrzymać przed porzuconym na podłodze sobolowym futrem. Jedna zasłona leżała obok łóżka, zdarta z baldachimu. Bannor usiadł na zmiętym posłaniu i podniósł z niemiłosiernie sponiewieranego materaca gęsie piórko. Uniósł je i obejrzał w skupieniu. - Gdybym był bardziej zazdrosny, z pewnością zajrzałbym pod łóżko, by sprawdzić, czy nie kryje się tam któryś z moich rycerzy. - Zdrzemnęłam się - skłamała. - Bardzo lubię spać. - Widzę. - Pochylił się i podniósł płatek róży. - Fiona 69 TERESA MEDEIROS CISA. \ znowu zaczyna. Kiedy nie bawi się w kwokę z kurczętami, uwielbia swatać ze sobą ludzi. Uwielbia romanse. - W przeciwieństwie do ciebie? Wyprostował się; zmięty płatek wyfrunął mu spomiędzy palców. - Jestem rycerzem, pani, nie sentymentalną starą Irlandką. Znów poczuła ten dziwny dreszcz na widok jego spojrzenia. Jakby chmara motylków trzepotała skrzydłami w jej sercu... a może w żołądku... Zarumieniła się i pochyliła nad łóżkiem. - Jestem pewna, że zostawiłam płaszcz tutaj... Bannor zmarszczył brwi. Nie mógł nie zauważyć, że Willow unika jego spojrzenia. Wcześniej nie wydawała się tak płochliwa. Być może żałowała swego wybuchu i bała się jego gniewu. Kiedy znów odważyła się na niego zerknąć, opierał się o jeden ze słupów baldachimu. Posłał jej chłopięcy uśmiech, który - wiedział to z doświadczenia - koił lęk nawet najbardziej nieśmiałych panien. Z nią było inaczej. Pobladła, jakby ją uderzył, i wbiła wzrok w podłogę. Bannor ujął ją pod brodę i podniósł jej twarz ku sobie. Gdyby nie zamknęła oczu, pewnie oparłby się pokusie i nie pogładziłby palcem jej wargi, różowej jak płatek róży. - Czemu drżysz, pani? - szepnął. -Czy jestem tak straszny, że musisz unikać mego spojrzenia? Otworzyła oczy. Z ulgą ujrzał w nich nie strach, lecz bunt. - Być może boję się poddać twemu urokowi. Twoja służąca powiedziała mi, że masz dość przykry nawyk ukręcania ludziom głów jedną ręką, lecz zaraz potem dodała, iż możesz mnie uczynić brzemienną samym spojrzeniem w oczy. 70 Uniósł brew. - 1 uwierzyłaś jej? Willow wyprostowała się dumnie. - Raczej nie. Być może tego nie widać, lecz nie jestem zupełną gąską. - To dobrze. Bo muszę cię zapewnić, że ukręcam ludziom głowy obiema rękami. - A gdy na jej wydętych ustach pojawił się nieśmiały uśmiech, dodał: - A co do obdarzenia mojej pani dzieckiem, nigdy nie sądziłem, żebym mógł tego dokonać samym spojrzeniem. Musiałbym dodać jeszcze mrugnięcie lub... - jego spojrzenie mimo woli uciekło ku jej ustom - może nawet pocałunek. - Kpisz ze mnie, panie? - Nie - zapewnił ledwie dosłyszalnym szeptem. Zdał sobie sprawę, że znów dotyka kciukiem jej wargi, jakby chciał na nią przywołać uśmiech, skoro żarty nie zdołały dokonać tej sztuki. Puścił ją i cofnął się pod ścianę, Jak ma to powiedzieć, by jej nie zranić? Jak ma ją poinformować, że nie stanie się jego żoną, lecz oblubienicą Chrystusa? Odwrócił się gwałtownie. - Fiona nazbyt się pospieszyła, pani. Wcale nie mogę dać ci dziecka. Jej wargi wygięły się w przelotnym, lecz olśniewającym uśmiechu. - Więc jednak ucierpiałeś na polu bitwy? Sir Hollis zapewnił, że wróciłeś z wojny ze wszystkimi częściami ciała. To znaczy tymi, które są naprawdę ważne. - Mimo woli zerknęła nieśmiało w dół. Bannor poczuł, że jego ciało reaguje tak, jakby dotknęła go nie tylko wzrokiem. - Oczywiście, być może sir Hollis nie miał na myśli... Bannor uniósł rękę, by ją uciszyć, zanim podsunie mu kolejny powód do zamordowania swego rządcy. 71 Tl-RhSA Ml.DEIROS CISZA - Zapewniam cię. pani, że wszystkie części mojego ciała są nie tylko nietknięte, lecz pełne wigoru. - I to bardziej, niżby sobie życzył. Przez twarz Willow przemknął wyraźny cień zawodu. Bannor podszedł bliżej i zajrzał jej w twarz. - Zdumiewająca z ciebie istota, pani. Jeszcze nie spotkałem kobiety, która by ze zgrozą myślała o urodzeniu mi dziecka. - Najwyraźniej - mruknęła z niechętnym uśmiechem. - Czy powinienem się czuć urażony, czy tylko zaciekawiony? Czy kobiety nie sądzą, tak jak naucza Kościół, że Bóg chce, by związki nie pozostawały jałowe? - Skoro tak, musisz być bardzo pobożny, panie. Bannor znieruchomiał. Nie spodziewał się, że jego żona będzie równie dowcipna, co piękna. - Sądzę, że dzieci często bywają błogosławieństwem -dodała - lecz są kobiety, które wychodzą za mąż z innych powodów. Dla bezpieczeństwa. Zaszczytów. Bogactwa. -Spuściła głowę i zerknęła na niego nieśmiało. - Z miłości. Bannor parsknął pogardliwie. - Nie znam się na miłości, tylko na wojnie. - Niegdyś zapewne kochałeś lady Mary i lady Margaret. Zmarszczył brwi. - Miałem wiele czułego uczucia dla obu moich żon. Wybrałem je dla cnót, które mężczyzna podziwia w kobiecie, i starałem się być im najbardziej oddanym małżonkiem. Ale miłość? Miłość to choroba, na którą zapadają tylko głupcy i młodzieńcy. - Kiedyś byłeś młodzieńcem. - I głupcem. Odwróciła głowę, by nie widzieć jego cynicznego uśmiechu. Wyciągnęła dłonie ku płomieniom na palenisku. 72 - Mówimy o powodach, dla których kobieta może oddać swą rękę. A mężczyzna? - Znów na niego spojrzała. - Co powiesz o sobie, panie? Teraz to on nie mógł znieść jej spojrzenia. Podszedł do okna, wrócił, pocierając delikatny zarost na brodzie. - Właściwie nie o żonę mi chodziło. Willow splotła ramiona na piersi. - Tak się wydaje, gdy mężczyzna wysyła swego rządcę, by w jego imieniu pojął kobietę za żonę. - Dobrze o tym wiem, lecz... bardzo potrzebuję matki. Nie dla dziecka, które się dopiero narodzi, jak mogła ci powiedzieć Fiona, lecz dla tych, które już mam. Ktoś musi o nie dbać. W głosie Willow zachowała się tylko słabiutka nuta goryczy. - Więc wybrałeś właściwą kobietę. To ja wychowałam dziesięcioro moich braci i sióstr. - Tak zapewnił mnie mój rządca. Jednak wyznam, że kiedy go wysłałem na poszukiwanie narzeczonej, spodziewałem się kogoś bardziej... to znaczy mniej... - Nigdy nie miał kłopotów z wydawaniem rozkazów na polu bitwy, lecz pod nieruchomym spojrzeniem Willow swada jakoś go opuściła. - Kogoś, kto nie wyglądałby... jak... Ja? - podsunęła. Właśnie! - wykrzyknął i uśmiechnął się z ulgą. - Więc twierdzisz, że do siebie nie pasujemy. Jej twarz nie wyrażała niczego, lecz w oczach kryło się coś, co zbiło go z tropu. Wziął ją za ręce, by zatuszować niestosowność własnych słów. I zamarł. Gdyby nie widział subtelnej twarzy swojej młodej żony, przysiągłby, że jej ręce należą do wieśniaczki. Stwardniałe 73 TI:RI:S.\ MEDEIROS CISZA i szorstkie, były pokryte odciskami niemal tak samo, jak jego dłonie. Prawdopodobnie nie zdołał powstrzymać szybkiego zerknięcia w dół lub cienia litości, gdyż Willow cofnęła ręce, choć nadal patrzyła na niego równie wyzywająco, jak żołnierz na polu bitwy. Poczuł, że nie może złamać tej dumy. Nie odeśle jej do rodziny wbrew jej woli, nie uwięzi za klasztorną kratą. Przez chwilę zastanowił się. czy nie oddać jej za żonę Hollisowi. ale jego umysł odrzucił tę myśl, zanim zdążyła się do końca skrystalizować. Nie na darmo zyskał sławę wspaniałego stratega na polu bitwy i mistrza szachów. Być może istnieje sposób, by ją przekonać, że jest panią własnego losu. Gdyby w jakiś sposób zdołał ją skłonić do wzgardzenia nim, opuściłaby Elsynor bez uszczerbku na dumie i cnocie. W jednej chwili, nie tracąc niewinnej miny. zaplanował nową kampanię. Jeśli ma usunąć z szachownicy królową, musi zaatakować ją swoimi pionkami. Dwa tygodnie w towarzystwie dzieci wystarczą, by Willow zjawiła się w jego komnacie, żądając uwolnienia od przysięgi. On odegra rolę zranionego męża, pochlebi jej namiętnymi sprzeciwami, po czym niechętnie zgodzi się zwrócić do króla o anulowanie małżeństwa. Znów chwycił jej dłonie w uścisk tak czuły, że trudno mu się było oprzeć. - Przeciwnie, pani. Chcę jedynie powiedzieć, że pragnę ci dać czas, byś lepiej poznała moje dzieci. - Dzieci? - powtórzyła słabo. - 1 oczywiście mnie - dodał pospiesznie. Nie mógł opanować przejmującego żalu. Nigdy nie będzie mógł jej poznać w sensie, na którym mu najbardziej zależało -biblijnym. Uniósł jej poznaczoną odciskami dłoń do ust i ucałował z galanterią. - A teraz wybacz, że tak długo cię dręczyłem. Jest późno, a ty pewnie się zmęczyłaś podróżą. Śnij słodko. Odpowiedź Willow nadeszła w chwili, gdy zamykał za sobą drzwi, i była tak cicha, że nie wiedział, czy nie jest wytworem jego wyobraźni. - Na to już za późno, panie. 74 CISZA 7 Willow spodziewała się, że krzyk głodnego niemowlęcia zbudzi ją przed świtem. Myślała, że będzie musiała zwlec się z łóżka i pójść do kuchni, by nakarmić dzieci lorda Bannora ciepłą owsianką. Sądziła, że przez cały dzień będzie znosić ich krzyki i unikać kopniaków, kiedy sprzeciwi się im w najdrobniejszej sprawie. Spodziewała się także, że jej sen będzie pozbawiony marzeń tak samo jak serce, lecz nawiedziła ją wizja mrocznego nieznajomego, innego niż jej książę, który musnął jej wargi pocałunkiem i zniknął. Przewróciła się na bok i głębiej zatonęła w różanej chmurze. Jej policzki musnęła ciepła złocistość; widać chmura za bardzo zbliżyła się do słońca. Otworzyła oczy. Przez oszklone okno wpadały ukośne promienie słońca, zwiastujące późny ranek. Na stole stała gliniana miednica, a obok niej dzbanek, z którego unosiły się smużki pary. Uklękła na ogromnym łożu i strzepnęła różany płatek, który przywarł jej do czubka nosa. Być może obudził ją nie krzyk niemowlęcia, lecz ryk lorda Bannora, który odkrył 76 właśnie, że jego żona jest bezwstydnym leniem, przy którym jego dzieci umrą z głodu. W tej samej chwili drzwi komnaty otwarły się gwałtownie i weszli do niej dwaj paziowie z wielką skrzynią. Willow podciągnęła sobolowe futro pod brodę, szeroko otwartymi oczami przyglądając się, jak starszy chłopiec z hukiem upuszcza swój koniec skrzyni. - Uważaj -jęknął drugi, bardzo zdyszany. - Mani tylko dziesięć palców! Pierwszy, chudy dryblas, otarł spocone czoło. - Wybacz, pani, że zakłócamy twój wypoczynek, lecz właśnie przywieziono bagaże z Bedlington i lord Bannor uznał. że stroje będą ci potrzebne już teraz. No szybciej, Rob! - rzucił. - Trzeba przynieść pozostałe. Rob jęknął i roztarł krzyż. - Może przyprowadzimy osła, żeby je wciągnął po tych schodach? Willow odczekała, aż obaj wyjdą, wygrzebała się z łóżka podeszła do skrzyni. Nie rozumiała, skąd jej ciężar. Macocha miała dość czasu, by zabrać najcenniejsze skarby. Dziwne. że w ogóle coś zostawiła. Sięgnęła ku zamkowi i zamarła, gdyż w kufrze rozległy się dziwne szelesty. Przez chwilę nasłuchiwała, wytężając słuch. ale słyszała jedynie szmer własnego oddechu. Otrząs----- się i znów sięgnęła do zamka. Tym razem szuranie było tak głośne, że nie mogła to złożyć na karb własnej wybujałej wyobraźni. Cofnęła się gwałtownie; przeszedł ją dreszcz. A jeśli to jeden z tych wielkich szczurów, od których roiło się w fosie Bedlington? Rozejrzała się w poszukiwaniu jakiejkolwiek broni. Po chwili zdecydowała się na niedopalone polano z kominka. 77 TERESA MEDEIROS Podkradła się do skrzyni i drżącymi rękami sięgnęła do zamka. Szmery ucichły. Willow już miała odetchnąć z ulgą, gdy wieko otworzyło się samo. Krzyknęła przeraźliwie, lecz nie uciekła. Uniosła nad głowę zaimprowizowaną broń. W świetle dnia pojawiła się rozczochrana grzywa jasnych włosów. Willow wzdrygnęła się ze zgrozy większej niż na widok nawet największego szczura. - Beatrix! - Powoli opuściła polano. Szkoda. Powinna je spuścić z rozmachem na głowę swej przyrodniej siostry, póki jeszcze mogła to zrobić z czystym sumieniem. Beatrix kichnęła dwa razy i przerzuciła zgrabną nogę przez ścianę skrzyni. - Skąd, na litość boską, lord Bannor wytrzasnął tych cherlaków? Stękali, jakby nieśli wieprza! Może nieśli - mruknęła Willow, nie bez zazdrości przyglądając się obfitym kształtom swej przyrodniej siostry. Odrzuciła polano na palenisko i położyła dłonie na szczupłych biodrach. - Skąd się wzięłaś w moim kufrze? Wpadłaś do niego, podziwiając własne odbicie'? Beatrix zachichotała i chwiejnie wydostała się z kryjówki. - Nie bądź niemądra. Stefan mnie wsadził. - Stefan? - Willow poczuła pierwsze ukłucie lęku. - Owszem. I muszę powiedzieć, że powinien zrobić w kufrze o wiele większą dziurę do oddychania. - Albo wcale nie zrobić - dodała Willow pod nosem, gdy Beatrix przegięła wdzięcznie bladą, łabędzią szyję. Odruchowo sięgnęła po lustro i podała je siostrze. Doskonale pamiętała, jak bardzo dba ona o swoje sięgające pośladków warkocze. Co noc przed pójściem spać Willow musiała je szczotkować, dokładnie pięćset pociągnięć, ani jednego mniej. CiS/A Beatrix poprawiła jasne sploty i przyjrzała się sobie z uznaniem. Willow niecierpliwie tupnęła nogą. - Nie wydaje ci się, że matka odrobinę się zmartwi, kiedy cię nie znajdzie? Beatrix opuściła lustro niżej, podziwiając obfity dekolt. - Kiedy Stefan przedstawi jej nasz. plan, z pewnością tak się zachwyci naszą roztropnością, że przestanie tęsknić. - Może zdradzisz wasz plan także mnie, żebym i ja mogła się zachwycić? - Doprawdy, jest bardzo prosty. Muszę się zaprezentować temu twojemu bogatemu lordowi. Kiedy mnie ujrzy, od razu zda sobie sprawę, że pojął za żonę niewłaściwą siostrę. Wtedy ty wrócisz do Stefana, a ja zajmę przynależne mi miejsce w łożu lorda Bannora. - Oderwała się od swego odbicia w lustrze i spojrzała na nią bardzo dorosłym wzrokiem. - Chyba że ty już je zajęłaś. Willow, ubrana jedynie w cieniutką koszulkę, którą znalazła w kredensie, czuła się jak naga pod bacznym spojrzeniem przyrodniej siostry. Bcatrix podeszła zdecydowanym krokiem do łóżka i odrzuciła futra, ukazując śnieżnobiałe prześcieradło. - Dziw nad dziwy - oznajmiła. - Tej nocy miałaś po raz pierwszy znaleźć się w objęciach swego męża. lecz nie widzę ani kropli dziewiczej krwi. Podeszła do niej, przeciągnęła koralowym paznokietkiem po jej policzku. Willow zniosła to, nawet nie drgnąwszy. - A to co? Ślady łez? Biedna Willow. Czyżbyś płakała w swą noc poślubną? Willow odtrąciła jej rękę. - Dlaczego ci się zdaje, że lord chciałby znaleźć w swym łóżku dziecko? - Dziecko jest lepsze niż stara wysuszona jędza. Gdyby 79 TERESA MEDEIROS Cl S/A mama wiedziała wcześniej, jak bogaty jest ten twój piękny lord, nie marnowałaby go na ciebie. Willow nie poczułaby się tak dotknięta, gdyby w słowach Beatrix nie usłyszała prawdy. Przez jakiś czas wpatrywała się bez słowa w swoją siostrę. Potem odezwała się cicho: - Zapominasz się, siostrzyczko. Twoja matka nie jest tu panią. Znalazła w kufrze kaftanik, włożyła go na koszulę i zaciągnęła sznurówki. Odwróciła się i ruszyła do drzwi. - A ty dokąd? - Prosić o spotkanie z moim mężem. Poinformować go, że uciekłaś z domu, i poprosić, by odesłał cię bez zwłoki do Bedlington. Możesz wybrać, czy wolisz pojechać tam w kufrze, czy na koniu. - Otworzyła drzwi. - Willow, poczekaj! Drżąca nuta w glosie siostry powinna być dla niej wystarczającym ostrzeżeniem. Willow odwróciła się i omal nie jęknęła, gdy ujrzała łzy w wielkich niebieskich oczach Beatrix. Ten widok wzruszał jej serce od niepamiętnych czasów, gdy Beatrix była małym jasnowłosym cheru-binkiem. Siostra opuściła wieko skrzyni i usiadła na niej, westchnąwszy z desperacją. - Zgodziłam się na ten szalony plan, bo wiem, że miałam zająć twoje miejsce. Mama zawsze faworyzowała dzieci twego ojca, nie nas, a skoro odeszłaś, tylko ja mogłabym się nimi zajmować. - Jej rozpaczliwe spojrzenie mogłoby roztopić nawet bryłę lodu. - Proszę, nie każ mi tam wracać. Jeśli zmarnuję młodość na doglądaniu dzieci mamy, który mężczyzna mnie zechce? Willow nie mogła się z nią nie zgodzić. Nie potrafiła jej skazać na ten sam los, przed którym zdołała uciec. I, prawdę 80 mówiąc, w otoczeniu obcych czuła się nieswojo. Przynajmniej Beatrix była jej znana, choć nie bliska. - Doskonale, zostań. Ale pod warunkiem - dodała surowo - że obiecasz dobrze się zachowywać i być mi posłuszna. Beatrix rzuciła się jej w ramiona, śmiejąc się przez łzy. - Willow, jakaś ty dobra! Oczywiście, że będę ci posłuszna. Przepraszam, że powiedziałam tyle złych słów. Zazdrościłam ci, bo zdołałaś złapać jakiegoś starego bogacza, który nie ma co robić ze złotem i wydaje je na ciebie. Jeśli szczęście nam dopisze, dziadyga wkrótce umrze i wszystko to będzie nasze! Za drzwiami rozległy się kroki. Willow uwolniła się z wysiłkiem z zaborczego uścisku siostry. - Został nam tylko jeden problem. Jak mam wyjaśnić twoją obecność lordowi Bannorowi? Zrobiła krok w jej stronę, gnana nieuświadomioną chęcią zagnania jej z powrotem do kufra i zatrzaśnięcia wieka. - Nie powinnam ci zazdrościć - oznajmiła wesoło Beat-rix. - To było małostkowe. Powiedziałam Stefanowi, że mężczyzna, gotów poślubić kobietę, której nigdy nie widział, jest z pewnością brzydki jak troll. Powinnaś się cieszyć, że wczoraj nie odwiedził cię w sypialni. - Wzdrygnęła się. -Wyobrażasz sobie ten jego cuchnący oddech na twojej twarzy? Te zęby, które mu zostały, są z pewnością spiczaste i żółte, a na pewno jest o wiele za stary i skurczony, by... Zanim zdążyła dokończyć szczegółowy opis, jego przedmiot wkroczył do komnaty, niosąc drugą skrzynię na muskularnym ramieniu, jakby ważyła nie więcej niż gęsie piórko. CISZA 8 Wybacz, że zakłócam twój spokój, pani - odezwał się głębokim barytonem - ale przechodząc pod murami natknąłem się na dwóch wyrostków, kłócących się o to, któremu przypadnie zaszczyt przyniesienia ci tego drobiazgu. Willow wreszcie zdołała na dobre wyzwolić się z objęć Beatrix. Ręce jej siostry opadły równie bezwładnie jak szczęka. Mała powoli powiodła spojrzeniem wzdłuż całego ciała Bannora, od czubków stóp. przez muskularne łydki aż po iskrzący się błękit oczu i wzburzony jedwab czarnych włosów. - Bardzo jesteś u... uprzejmy, panie - odparła Willow niepewnie, z przerażeniem oczekując chwili, gdy oczy Bannora zabłysną na widok Beatrix. Wtedy i on otworzy usta i zda sobie sprawę, że istotnie poślubił nie tę siostrę, którą powinien. Tymczasem, ku jej zdumieniu, Bannor minął Beatrix, jakby była powietrzem. Postawił skrzynię na podłodze; pod jadeitową zielenią brokatowego surduta zagrały potężne mięśnie. - A to kto. do diabła? - Słowa te padły nie z ust pana 82 zamku, jak spodziewała się Willow, lecz Fiony, która pojawiła się w drzwiach z dwoma śpiącymi dziećmi w nosidle na plecach. - To moja... moja... - zawahała się Willow i dokończyła w nagłym wybuchu złośliwego natchnienia: - Moja służąca! Beatrix otwarła usta jeszcze bardziej, ale Willow ścisnęła ją mocno za rękę, by przypomnieć o umowie. - Nazywa się Bea - dodała jadowicie- gdyż doskonale pamiętała, że jej przyrodnia siostra nie znosi tego imienia. Fiona przyczłapała do kufra i zaczęła go rozpakowywać. - Bardzo dziwne - powiedziała podejrzliwie. - Wczoraj jej nie widziałam. - Bo podróżowała w... - Willow odchrząknęła, - Z bagażem. Jest prawdziwym skarbem, bardzo poważnie traktuje pracę. Prawda, kochanie? Beatrix skinęła głową w oszołomieniu- Bannor obrzucił ją obojętnym spojrzeniem. - Co się dzieje z tym dzieckiem? Jest niema. Willow parsknęła "śmiechem, przypomniawszy sobie, jak pragnęła niegdyś zdławić poduszką nieustanną paplaninę siostry. - Raczej nie. Beatrix nie była przyzwyczajona do obojętnego traktowania. Do tej pory wystarczyło jej zatrzepotać jasnymi rzęsami, a wszyscy mężczyźni w zasięgu wzroku tracili zmysły. Zanim Willow zorientowała się, co zamierza jej przyrodnia siostra, ta podeszła do Bannora i dygnęła tak głęboko, że jej oczy znalazły się na jednym poziomie z jego kroczem. - Służenie ci, panie, jest dla mnie wielkim przywilejem szepnęła zmysłowo. - Wystarczy tylko powiedzieć, jak mogę cię zadowolić. 83 TERESA MEDEIROS ClS/A Bannor odchrząknął, odwrócił oczy od jej falującego biustu i rzucił Willow rozbawione spojrzenie. - Twoje poświęcenie jest godne podziwu, drogie dziecko, ale zadowolisz mnie. służąc swojej pani. Willow złapała ją za łokieć i popchnęła w stronę drugiej skrzyni. - Słyszałaś, co powiedział lord Bannor? Bądź grzeczna i przynieś mi pantofle. Beatrix spiorunowała ją wzrokiem. - Mam je przynieść w rękach czy w zębach, wasza wysokość? - Jak ci będzie wygodniej - odparowała Willow. Beatrix nachyliła się nad kufrem, z premedytacją kręcąc pulchnym tyłeczkiem w stronę Bannora. Jeśli ta wymiana zdań wydała mu się dziwna, ukrył to za niewzruszonym uśmiechem. - Dzień jest niezwykle ciepły, pani. więc dzieci postanowiły zjeść śniadanie na łące tuż za murami zamku. Z pewnością ucieszą się, jeśli zechcesz im towarzyszyć. - A ty dołączysz do nas? - spytała Willow i natychmiast pożałowała tych tęsknych słów. Cień, który przemknął mu przez twarz, mógł wyrażać żal. - Niestety nie. Muszę zająć się wraz z rządcą sprawami zamku.- Bez dalszych tłumaczeń skłonił się i wyszedł z komnaty. Beatrix wyprostowała się, tuląc pantofle do piersi i w rozmarzeniu spoglądając na puste drzwi. - Nic dziwnego, że wczoraj płakałaś. Kobieta nie powinna spać sama, skoro pod tym samym dachem śpi taki mężczyzna Fiona mruknęła coś pod nosem, kręcąc głową Willow rozróżniła tylko słowa „bezczelna" i „nauczka" Wyszarpneła pantofle z dłoni siostry. 84 - Masz rację. Fiono. Bea jest jeszcze dzieckiem, lecz ma temperament i kiedy się ją zostawia samą, ciągnie ją do niegodziwych psot. Kiedy obie rozpakujecie skrzynię, dopilnuj, żeby... -Willow zastanowiła się, patrząc na paznokietki Beatrix, które osobiście wypolerowała parę dni temu -...wyszorowała prywet. Lekko zbiegła po schodach, zostawiając za plecami rozkoszny dźwięk - wrzask oburzenia przyrodniej siostry. Bannor z okna północnej wieży przyglądał się Willow, idącej przez podwórzec, z głową wysoko uniesioną i cieniem uśmiechu na wargach. Willow - to wierzba, to imię dobrze do niej pasuje, pomyślał, podziwiając łagodne i wdzięczne ruchy jej smukłych bioder. Wydawała się tak delikatna, że można by się obawiać, czy nie uleci pod niebo przy silniejszym podmuchu wiatru. Gdy przeszła pod łukiem strażnicy i ruszyła po zwodzonym moście, musiał zacisnąć zęby, by nie krzyknąć do niej ostrzeżenia. Wysłanie jej na spotkanie z dziećmi bez zbroi czy broni było takim samym okrucieństwem, jak rzucenie kotka zgrai wściekłych psów. Lepsze wściekłe psy od podstępnego wilka, pomyślał, by uspokoić sumienie. Już teraz żałował, że wtargnął tego ranka do jej komnaty, lecz obawiał się, że Willow zacznie coś podejrzewać, jeśli nie zobaczy go choć raz poza wieżą. Ale nawet obecność jej impertynenckiej służącej i pełnej dezaprobaty Fiony nie wybiła mu z głowy marzeń o rzuceniu jej na to wzburzone, zasłane płatkami róż łoże. Zdławił jęk i zatrzasnął okiennicę. W komnacie zapadły ponure ciemności. Jego wieża zaczęła coraz bardziej przypominać lochy Calais. Nie miał wyjścia: musiał się wyrzec 85 TERESA MEDEIROS CIS/A wolności, dopóki Willow nie zażąda, by ją uwolnił. Nie miał już odwagi włóczyć się przed świtem w mrocznym labiryncie zamku. Nie teraz, gdy Willow spoczywa w tym wspaniałym łożu, z chmurą loków rozsypaną na poduszkach i skórą pachnącą słodkim jaśminem. Takiej pokusie nie oparłby się nawet mnich, A on, choć zamknął się w celi, nie był mnichem. Pierwsze siedmioro dzieci począł właśnie w tym łożu. Desmond urodził się po nocy poślubnej, jedynej, jaką mógł podarować Mary przed wyruszeniem na wojnę we Francji. Wrócił po dziesięciu miesiącach i zastał swą piękną, promieniejącą szczęściem żonę na dziedzińcu z piegowatym amorkiem w objęciach. Bannor, dumny i zdumiony, ledwie zdążył policzyć paluszki swego syna, gdy Mary oddała malutkiego Fionie, a jego wzięła za rękę i zaprowadziła po schodach do tego samego łoża. Następnego ranka wyjechał, zostawiając Desmonda w kołysce i Ennisa w łonie Mary. Osunął się na krzesło, zarzucił nogę na oparcie. Niegdyś z radością myślałby, że wojna się skończyła. Z radością stałby się prawdziwym małżonkiem kobiety takiej jak Wil-low. Ale pięć lat temu wszystko się zmieniło, gdy grzechy ojca wreszcie odcisnęły piętno na synu. Wyprostował się, przejęty gorzko-słodkim smakiem wspomnienia, które utwierdziło go w jego postanowieniu. Dopóki Willow pozostaje w Elsynorze, musi trzymać się z dala od niej. Willow szła przez łąkę, wznosząc twarz ku niebu i rozkoszując się ciepłem słońca i lekką pieszczotą wiatru. A gdy tak szła, czuła, jak budzi się w niej uczucie jakiego nie doznawała od dawna: nadzieja. Nie miało to nie wspól-86 nego z pogodną obojętnością, jaką Bannor okazywał jej pięknej przyrodniej siostrze. Na pewno nie. To przez ten piękny jesienny dzień, który dla zabawy udawał powrót lata. zamiast przygotowywać świat do lodowatego uścisku zimy. Stopniowo coraz bardziej przyspieszała kroku, a zanim zdołała się zorientować, uniosła wysoko spódnicę i zaczęła biec. W Bedlington nie pozwalano jej biegać, chyba że za dzieckiem lub do macochy, by jak najszybciej wypełnić jej rozkazy. Od tej czystej, słodkiej swobody ruchu serce rozśpiewało się jej ze szczęścia. Stanęła dopiero na szczycie, gdy ujrzała dziesięć niechętnych twarzy, na widok których przypomniała sobie, że ta swoboda jest niczym więcej jak złudzeniem. Dzieci Bannora czekały na nią w płytkiej kotlince -niektóre siedziały po turecku, inne leżały na brzuchach, z brodą opartą na rękach. Pomiędzy nimi stał wiklinowy kosz pełen placków, orzechów, daktyli i jabłek, które wysypywały się na gruby dywan opadłych liści. Najwyraźniej dzieci nie ucierpiały przez jej zaniedbanie. Były pulchne i dobrze odżywione, a ciemne smugi na ich różowych buziach wyglądały na brud, który nie zejdzie po pierwszym szorowaniu, choćby nie wiadomo jak energicznym. - I cóż my tu mamy?! - zawołała, starając się wykrzesać z siebie wesołość. - Dziwnie mi przypominacie gromadę elfów. Jej żart padł w martwe milczenie i zgasł. Dzieci przyglądały się jej jak robakowi, który wypełzł z jabłka. Najbardziej zawzięta twarz należała do piegowatego chłopca na gałęzi starego rosochatego dębu. Na ramieniu siedziała mu wrona ze złamanym skrzydłem, a na kolanach drzemał wielki płowy kocur z urwanym uchem i jednym złośliwym złocistym okiem. 87 TEK ES A MEDEIROS ClS/A - Ty, panie, musisz być ich królem ciągnęła Willow, kłaniając się mu z przesadnym namaszczeniem. - Wiadomo, że w obecności osoby królewskiej krwi należy dygnąć. Chłopiec i j e g o kot przyglądali się jej z identyczną odrazą. Kocur leniwie poruszał ogonem. Wrona przekrzywiła smukłą głowę, przeszywając Willow żarłocznym spojrzeniem oczu jak paciorki, jakby uważała ją za wyjątkowo smaczny kąsek. Dziewczyna zniżyła głos do scenicznego szeptu, na tyle donośnego, by słyszały go inne dzieci. - Jeśli nie okażę mu stosownego szacunku, może mnie wtrącić do lochu albo nawet ściąć mi głowę. W zielonych oczach chłopca zamigotała złośliwa iskierka; najwyraźniej pomysł bardzo mu się spodobał. Ale jego usta nadal były zaciśnięte w buntowniczą linię. Willow odwróciła się z westchnieniem do błękitnookiej dziewczynki o złotych włosach, siedzącej po turecku pod drzewem. - Jeśli ten przystojny młodzieniec jest królem, ty musisz być księżniczką elfów. Ale gdzie twoje skrzydła? - Zajrzała jej za plecy i zmarszczyła brwi z udanym zdumieniem. -Zostawiłaś je pod łóżkiem? Dziewczynka zasłoniła usta dłonią, ale i tak nie zdołała powstrzymać chichotu. - Mary Margaret! - warknął chłopiec na drzewie. Jego siostra wzdrygnęła się, schowała głowę w ramionach i wymamrotała ze skruchą: - Przepraszam... - Można by pomyśleć, że król jest tyranem zauważyła Willow, gdy Desmond spędził z siebie kocura i wronę, po czym zeskoczył lekko na ziemię. Natychmiast tego poża-88 łował, ponieważ musiał zadrzeć głowę, by spojrzeć jej w oczy. Jednak podszedł bliżej, mimo woli naśladując krok ojca. - Jego królewska mość jest niezadowolony. - Willow założyła ręce na piersi, naśladując jego postawę. - Może będzie na tyle łaskawy, by wyjaśnić, czym go obraziłam? - Wyszłaś za naszego ojca - odparł chłopiec zwięźle. -Od dawna nie mamy matki i jej nie potrzebujemy. Ja się zajmuję moim rodzeństwem. Nie potrzebujemy żadnej matki - powtórzył ze wzgardą, jakby to słowo było przekleństwem, - I nikt się nie będzie wtrącać w nasze sprawy. - Tak! - Mówi prawdę! - Nie potrzebujemy mamy! Dzieci poparły go jednogłośnie. Ostatni odezwał się mały krępy chłopiec, mniej więcej dziewięcioletni, o ciemno-rudych włosach i nieśmiałych piwnych oczach. Ale Willow nie dała się zniechęcić. - Wasz ojciec sądzi, że potrzebujecie. Desmond parsknął pogardliwie. - Skąd niby ma wiedzieć, czego nam potrzeba? Nie pamięta nawet naszych imion. Wolałby być gdzieś we Francji, ścinać głowy żołnierzom i podlizywać się królowi, niż spędzić z nami choć jeden dzień. Willow nie zaniepokoiła się hardością chłopca, lecz ledwie zauważalne drżenie jego brody wydało jej się wyjątkowo alarmujące. - Nie powinieneś tak mówić o swoim ojcu - powiedziała łagodnie. - Gdyby o was nie dbał, nigdy by mnie nie poślubił. Słowa te przyszły jej z trudem, ale zdobyła się na nie w nadziei, że ukoi zranioną dumę chłopca. Desmond uśmiechnął się niegodziwie. 89 TERESA MEDEIROS CISZA - Podobno cię kupił, tak jak jego żołnierze kupują sobie starą Nettę z wioski. Dzieci zachichotały - wszystkie z wyjątkiem chłopca o trwożliwych oczach. Willow zdobyła się na cierpliwość, choć wyraźnie czuła, że lada chwila poniesie ją gniew. - Mój papa nie mógł sobie pozwolić na posag dla mnie. więc twój ojciec zapłacił za mnie wykup. To zwyczaj godny szacunku, choć nieco starożytny. Desmond wzruszył ramionami. - Dlaczego miałby płacić za coś. co dostanie za darmo, kiedy tylko zechce? Meg i bliźniaki to najlepszy dowód na to, że w wiosce nie ma kobiety, która by mu się oparła. Świadomość, iż Bannor uważa każdą kobietę za godną ! pożądania - każdą z wyjątkiem jej - nie podniosła Wil-low na duchu. Jej uśmiech zbladł; dzieci zbiły się w przestraszone stadko, jakby się spodziewały, że rzuci się na nie w gniewie. Tymczasem ona pochyliła się ku Desmondowi, tak nisko, że omal dotknęła jego piegowatego nosa, i powiedziała cicho: - Być może masz rację. Być może nie potrzebujecie matki, ale kogoś, kto was nauczy dobrych manier. Odwróciła się gwałtownie w furkocie spódnic i ruszyła w drogę powrotną. Była już prawie na szczycie wzgórza, gdy głos Desmonda kazał jej zatrzymać się w pół ruchu. - Nie wiem, ile za ciebie dal, ale na pewno przepłacił. Być może odpowiedziałaby. gdyby w głębi serca nie zgadzała się z tymi okrutnymi słowami. Nie zostało jej nic innego, jak tylko iść dalej z wysoko uniesioną głowa., aż wreszcie przestała słyszeć nawet echo drwiącego śmiechu chłopca. Poźnym wieczorem dotarła do swej komnaty, gdzie zastała Beatrix zanurzoną aż po czubek perkatego nosa w balii z wodą pachnącą mirrą. Dziewczyna zaczęła gadać w chwili, gdy ujrzała otwierające się drzwi. - Och, dzięki Bogu, że to ty! Przez chwilę sądziłam, że to znowu ta mała złośliwa jędza. Uwierzysz, że kazała mi nanieść wody na tę kąpiel? Poskąpiłaby mi jej, gdybym nie powiedziała, że to kąpiel dla ciebie. - Biedactwo. Jakże mi przykro, że tak cierpisz - mruknęła Willow sucho, wspominając czasy, gdy na polecenie Beatrix musiała taszczyć wiadra gorącej wody po schodach w Bed- lington. Podeszła do komody, bez sprzeciwu zgadzając się odłożyć kąpiel do rana. Chciała już tylko paść na łóżko, naciągnąć futra na głowę i udawać, że ten dzień w ogóle się nie zdarzył. - Spójrz tylko, co się stało z moimi paznokciami! -Beatrix wyciągnęła ku niej rozcapierzone palce. - Zniszczone! Oczywiście to przez ciebie, bo powiedziałaś tej jędzy, że mam wyszorować prywet. Za każdym razem, gdy słyszała trzask łamiącego się paznokcia, rechotała z radości, słowo daję! Ta złośliwość była doprawdy zbędna - dodała z dezaprobatą. - Skoro mam odgrywać rolę twojej służącej, było całkiem na miejscu, że oddałam cześć twemu mężowi. - Sądząc po twoim zachowaniu, zamierzałaś mu oddać siebie - warknęła Willow, wyjmując z szuflady nocną koszulę. Beatrix westchnęła z. głębi serca. - Byłabym w siódmym niebie, nawet gdybym mogła z nim spędzić tylko parę cudownych chwil. Willow szarpnięciem wciągnęła koszulę przez głowę. - To więcej, niż przypadło mnie. Lord Bannor spędził cały dzień z sir Hollisem, podczas gdy ja snułam się 90 91 TERESA MEDEIROS Cl S/A samotnie po ogrodzie, samotnie modliłam się w kaplicy i samotnie zjadłam wieczerzę. A jeszcze bardziej niepokojąca była świadomość, iż tak naprawdę nie jest sama, choć, co prawda, od czasu katastrofalnego spotkania w kotlince nie zdołała zauważyć choćby przelotnie żadnego z dzieci Bannora. W tym ciągnącym się w nieskończoność dniu często odwracała się znienacka, przekonana, że widziała kątem oka mgnienie ruchu lub słyszała echo chichotu. Jakby chodziła po nawiedzonym zamku, ścigana przez bandę niewidzialnych duchów. Beatrix wstała bez cienia wstydu, ociekająca wodą niczym wyłaniająca się z morza pogańska bogini. Wil-low, ugodzona do żywego widokiem tej różanej doskonałości, wyszarpnęła ręcznik z szuflady i rzuciła go siostrze na głowę. Beatrix wytarła nim ociekające płowe sploty. - Mogę cię zapewnić, że samotna wieczerza w wielkiej jadalni to coś o wiele lepszego niż miska zimnego rosołu i pajda czerstwego chleba na stojąco w kuchni. - Owinęła się ręcznikiem, wyszła z balii i rzuciła Willow nieśmiałe spojrzenie. - Czy to prawda, co powiadają o lordzie Ban-norze? Czy naprawdę spłodził dwanaścioro dzieci? Willow wykonała skomplikowane obliczenia na palcach obu dłoni, przy czym kilkakrotnie traciła rachubę i musiała zaczynać od początku. - Chyba tak. - Powiedzieć ci coś wybornego? Niektóre dzieci lorda są niskiego pochodzenia. Zdaje się, że tuż po śmierci lady Margaret pod zamkiem zaczęło znajdować koszyki z no- worodkami. Podobno są to owoce miłostek lorda z wioskowymi dziewczynami. Na razie było ich pięć 92 Willow zdołała zachować kamienny wyraz twarzy. - Lord Bannor traktuje swoje dzieci jednakowo i nie wyróżnia żadnego. To nadzwyczaj godna podziwu umiejętność. Wielu mężczyzn nie chce nawet przyznawać się do swoich bękartów, a cóż dopiero mówić o przyjmowaniu ich pod swój dach. - Być może ich nie odrzuca, ponieważ sam jest bękartem. - Beatrix zasłoniła usta ręką. - Powiedział ci, prawda? - Oczywiście - warknęła Willow. Ostentacyjna litość przyrodniej siostry była nie do zniesienia. Beatrix podeszła do łoża. - Służba już teraz się zakłada, kiedy znajdziesz się w stanie błogosławionym. - Zerknęła chytrze na brzuch Willow. - A skoro lord złożył ci wczoraj wizytę w łożnicy, niektórzy szepczą, że już jesteś brzemienna. Willow zamierzała roześmiać się z goryczą, lecz raptem jej uwagę przyciągnęły małe ciemne kształty, wyraźnie widoczne pod prześcieradłem. - Fiona! - mruknęła, kręcąc głową. - Ta stara niepoprawna romantyczka wkrótce się przekona, że trzeba czegoś więcej niż płatków róż, by zwabić jej pana do mojego łóżka. Odgarnęła pierzynę, zmęczona i znękana. Zdążyła się jeszcze zdziwić, dlaczego płatki róż nagle zaczęły cykać, gdy pierwszy świerszcz wzbił się w powietrze i uderzył Beatrix prosto w nos. Wysoko nad zamkiem, w bezpiecznym wnętrzu wieży. sir Hollis rozpaczliwie zastanawiał się nad manewrem, który mógłby ocalić jego królową z bezlitosnej zasadzki Bannora, gdy przyjemną ciszą komnaty wstrząsnął mrożący w żyłach wrzask. 93 TERESA MEDEIROS - Dobry Boże! - zawołał i zerwał się na równe nogi. -Czy tam kogoś mordują? Gdy hałasy - przenikliwe damskie wołania, zaakcentowane osobliwym odgłosem tupania - stały się coraz donoś-niejsze, spojrzał na swojego przyjaciela, niemal pewien, że ten chwyci miecz i rzuci się na pomoc. Ale Bannor tylko lekko poruszył brwiami. - Twój ruch. Hollis powoli osunął się na krzesło i drżącą ręką sięgnął po wieżę. Przesunął ją na sąsiednie pole, jeszcze zanim Bannor mruknął „szach i mat", zdążył się zorientować, że oddał królową białemu królowi, a własnego odsłonił na cios piona. Bannor bez wahania wziął swój lup, delikatnie musnął jego subtelnie rzeźbione kształty, lecz jakoś nie mógł znów poczuć satysfakcji, jaką zawsze dawało mu zwycięstwo. Ponieważ, tak jak Hollis, dobrze wiedział, że gra się nie skończyła. Dopiero się zaczęła. 9 Bannor mógł wreszcie robić, co mu się podobało. Mógł ćwiczyć szermierkę, wraz ze swymi rycerzami. w jesiennym słońcu, którego ostry blask raził go w oczy. Mógł musztrować żołnierzy pod puszystymi chmurami na jaskrawym błękicie nieba. Mógł galopować na białym koniu przez ścierniska i chwalić uśmiechniętych chłopów za tak wspaniałe żniwa. Mógł codziennie jadać wieczerzę u szczytu długiego stołu w jadalni, otoczony anielskimi twarzyczkami swych dzieci. I nigdy nie czuł się tak podle. Wolność smakowałaby mu o wiele lepiej, gdyby Willow nie musiała za nią zapłacić. Teraz, gdy jego dzieci znalazły sobie o wiele bardziej wdzięczny obiekt swych złośliwości, bez słowa sprzeciwu wypełniały wszystkie jego rozkazy, pokorne jak mali święci. A jednocześnie nieustannie faszerowały kredens, łóżko i balię Willow robactwem, myszami i żabami w ilościach, które po raz ostatni widziano w czasach egipskich plag. Z najwyższym wysiłkiem udawał, że nie dostrzega ich diabelskich wyczynów, i powtarzał sobie, że wszystkie 95 TERESA MEDEIROS ClS/A upokorzenia, które musi wycierpieć Willow, mają na celu oszczędzenie jej dumy, gdy wreszcie da się przekonać, żeby go odrzucić. Kiedy dzieci dodały do jej gulaszu tyle pieprzu, że kichnęła dwanaście razy z rzędu, on tylko zauważył, iż potrawa jest bardzo smaczna, i podał jej chusteczkę do otarcia łzawiących oczu. Gdy ulubiona świnia Mary Margaret wpadła do sypialni Willow, on jakby nie słyszał hałasów, a nawet obojętnie minął Willow i jej małą wściekłą służącą, pędzące zwierzę korytarzem. Gdy dzieci wrzuciły cuchnący ładunek do komina w jej komnacie, nie zwrócił uwagi na odór siarki, który na wiele dni przylgnął do jej jedwabistych włosów. Po tamtej pierwszej nocy krzyki już się nie powtórzyły. Bannor, nie mogąc znieść napiętego milczenia, nabrał zwyczaju przestawania na podwórcu i czekania na chwilę, gdy Willow otworzy okno i wyrzuci zgniłe jajka, które Desmond wsunął jej do butów. Parę razy dałby głowę, że wyczuła jego obecność. Jednak po dwóch tygodniach od przybycia żony zaczął się niepokoić. Czas mijał, a ona nikomu się nie pożaliła. Wkrótce miała nadejść zima. Jeśli będzie musiał spędzić w jej towarzystwie te długie ciemne wieczory, z całą pewnością będzie się spodziewać następnego maleństwa. Zła passa skończyła się pewnego chłodnego słonecznego poranka, gdy siedział przy stole w otoczeniu nieskazitelnie grzecznych dzieci. Fiona wtargnęła do jadalni i postawiła z trzaskiem tacę z chlebem. - Nie ma miodu, panie. Będziesz musiał zjeść sam chleb. - Łypnęła na niego spod rosochatych brwi. - I oby ci nie stanął w gardle. Bannor spojrzał z ukosa na Hollisa. Musiał mu wyjawić swój plan; inni mieszkańcy zamku zdumiewali się jego 96 obojętnością na los młodej żony. Nawet rycerze i zbrojni, nauczeni ślepego posłuszeństwa, zaczęli szemrać i rzucać mu potępiające spojrzenia. Czuł, że jeśli Willow wkrótce go nie odrzuci, być może stanie w obliczu buntu. Ledwie zdążył ugryźć solidny kęs chleba, gdy u szczytu szerokich kamiennych schodów, prowadzących bezpośrednio do jadalni, ukazała się Willow. Przez chwilę obawiał się, że naprawdę się nim udławi. W oszołomionym milczeniu dał się słyszeć odgłos wysilonego przełykania. Wszyscy rycerze, giermkowie i paziowie, którzy zechcieli śniadać w jadalni, zwrócili się ku schodom. Tajemnica zaginionego miodu właśnie się wyjaśniła. Z włosów Willow skapywały złociste krople; padały na jej szyję i ramiona, powlekły jej alabastrową skórę olśniewającą bursztynową glazurą. Przy każdym jej kroku słychać było mlaskanie nasiąkłych miodem pantofli. Fiona pojawiła się w drzwiach kuchni i zasłoniła twarz obiema rękami. Gliniana miska, którą niosła, roztrzaskała się na posadzce. - Jezusie, Maryjo! Dziewczyno, wyglądasz jak upiór! Desmond rzucił ukradkowe spojrzenie Kellowi i Edwardowi; tryumfujący uśmieszek nie pozostawiał wątpliwości, kto zawiesił garnek z miodem nad drzwiami komnaty Willow. Bannor musiał mocno chwycić krawędź stołu, by nie zanurzyć twarzy syna w misce owsianki. Willow podeszła do stołu w kompletniej ciszy i stanęła bez słowa. Bannor, doskonale świadomy faktu, iż wszyscy obecni, od najpotężniejszego rycerza po najmniejszego pazia, wstrzymują dech w oczekiwaniu na jego reakcję, spokojnie włożył do ust kolejny kawałek chleba. - Dzień dobry, Willow. Ufam, że miałaś spokojną noc. Nie odpowiedziała. Spojrzała tylko na niego, a wyraz jej 97 TERESA MEDEIROS CISZA szarych oczu wyraźnie świadczył, że wreszcie się stało: znienawidziła go. Dziwne, lecz gdy odwróciła się do niego plecami i z dumnie uniesioną głową ruszyła z wysiłkiem po schodach, nie poczuł radości zwycięstwa. Willow odcięła kolejny lepki lok i potrząsnęła palcami, do których się przykleił. Zanim się go pozbyła, przez jakiś czas powiewał w powietrzu niczym bojowy sztandar. Miód pewnie dałoby się zmyć, ale jej prześladowcy wykazali się diabelską przemyślnością i dodali do niego żywicy. Lord Bannor Śmiały, rzeczywiście! Nigdy dotąd nie spotkałam kogoś tak obrzydliwego, nikczemnego, tchórzliwego, bojaźliwego... - Podłego - dorzuciła pomocnie Beatnx. - Podłego, małodusznego... Straciła dech i zamilkła. Beatrix wykorzystała chwilę spokoju, wyjęła siostrze sztylet z ręki i łagodnie popchnęła ją w stronę zydla. - Może pozwolisz, że skończę? W przeciwnym razie zyskasz sobie przydomek lady Łysej Willow. Willow rzuciła się na stołek, zaciskając w pięściach lepkie fałdy spódnicy. - Nie zostanę żoną tego nikczemnika, nawet gdyby był jedynym mężczyzną na świecie, a przetrwanie całego rodzaju ludzkiego zależało ode mnie. Nic z tego! - Całkowicie cię rozumiem - zgodziła się Beatrix, pozbawiając siostrę kolejnego sztywnego od miodu i żywicy loka. - Nie rozumiem tylko, dlaczego tak długo to znosiłaś. Na twoim miejscu już po pierwszym wiadrze sadzy wrzuconym do naszego komina zażądałabym, żeby zamknął je w lochach. 98 - Miałabym im dać tę satysfakcję i się poskarżyć? Nigdy! Poza tym znacznie więcej wycierpiałam z rąk Stefana i Reanny. Pamiętasz, jak przybili moje buty do podłogi? Buty, które miałam na nogach? - Westchnęła z żalem, gdy kolejne lepkie pasmo spadło na rosnącą stertę na podłodze. -Sądziłam, że z czasem Bannor przyjdzie mi z pomocą, jak rycerz albo... albo... Beatrix pochyliła się nad nią z figlarnym uśmieszkiem. - Książę? Willow odwróciła się i spojrzała na siostrę. - Słyszałam, jak rozmawiasz ze swoim wymarzonym kochankiem, gdy ci się wydawało, że śpię - wyjaśniła Beatrix. - Raz widziałam nawet, jak całowałaś własną dłoń i udawałaś, że to on cię całuje. -- Ty mała, wredna...! Willow skoczyła ku niej, Beatrix cofnęła się błyskawicznie, usuwając sztylet spoza jej zasięgu. Dopiero po chwili Willow zdała sobie sprawę, że ma dziwnie lekką głowę. Z obawą dotknęła ściętych loków. - Bardzo dziwne uczucie. Od zawsze włosy sprawiały mi same kłopoty. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jestem do nich przywiązana. Beatrix oceniła z dumą swoje dzieło i włożyła zwierciadło w dłoń siostry. Willow podniosła je ku sobie i spojrzała w twarz obcej osoby. Osoby, której włosy jeżyły się wokół głowy niczym sierść przestraszonego dzika, a ogromne oczy przypominały ślepia tresowanej fretki, jednej z tych. które za dobrych czasów w Bedlington śmigały przez salę jadalną Beatrix owinęła na palcu długi lok swych jasnych włosów i pochyliła się nad Willow, by także się przejrzeć. - Wyglądasz doprawdy ponętnie. Byłby z ciebie bardzo ładny chłopiec. 99 TEK USA MEDEIROS Oczy Willow zogromniały tak, że wyglądały jak dwa czarne stawy w pobladłej twarzy. Odłożyła lustro z rozmachem i zerwała się na równe nogi. Beatrix odskoczyła jej z drogi. - A ty dokąd'? - Rozprawić się z moim prywatnym smokiem. - Willow ruszyła zdecydowanym krokiem do drzwi, z twarzą bladą, lecz zaciętą. Beatrix podreptała za nią, wysoko unosząc spódnicę, by nie pobrudzić jej w kałużach miodu na podłodze. - Skoro nie chcesz już lorda Bannora, czy mogę go sobie wziąć? Willow odwróciła się w progu i spiorunowała ją wzrokiem pełnym furii. - Z moim błogosławieństwem! Echo jej kroków jeszcze nie ucichło, gdy Beatrix podbiegła do kredensu i wyciągnęła z niego kremowy arkusz pergaminu, pióro i butelkę inkaustu. Drogi Stefanie, napisała. Zapewne ucieszy Cię wieść, że Willow pobłogosławiła mojemu związkowi z lordem Ban-norem. A zatem już wkrótce spodziewaj się wezwania do Elsynoru. Na dole nakreśliła fantazyjny zawijas podpisu. Teraz musiała jedynie namówić któregoś z paziów, od dawna w niej zakochanych, by zawiózł list do Bedlington. Trzymając wosk do pieczętowania nad płomieniem świeczki, usiłowała zlekceważyć ukłucie sumienia. Nie zdradzała swojej przyrodniej siostry. Po prostu musiała dbać o dobre układy z bratem. Przechyliła dłoń i szkarłatny wosk rozlał się na pergaminie, kładąc pieczęć na kryjące się w nim tajemnice. 100 Cl S/A Miecz trzasnął płazem w głowę Bannora, który runął na ziemię jak długi. Z trudem się z niej pozbierał i odsunął przyłbicę tylko po to, by z niedowierzaniem ujrzeć stojącego nad nim Hollisa. Pokręcił głową, usiłując się pozbyć dzwonienia w uszach, po czym niechętnie przyjął dłoń swojego rządcy i z jego pomocą stanął na nogi. Tuzin rycerzy i zbrojnych, którzy stanęli w szrankach na ćwiczebnym turnieju, gapił się na niego z takim samym zdumieniem jak Hollis. Jeszcze nigdy nikt nie przewyższył ich pana umiejętnościami lub siłą i chyba nie wiedzieli, czy powinni uczcić wiwatami zwycięstwo rządcy, czy też rzucić się na niego z wyciągniętymi mieczami. - Wspaniały manewr - wychrypiał Bannor, serdecznie klepiąc Hollisa po plecach. - Godny pochwały. Rycerze wymienili powątpiewające spojrzenia, a dopiero potem z ociąganiem zakrzyknęli na wiwat. - Dzięki, panie - wymamrotał Hollis z taką miną, jakby żałował, że nie siedzi w zamku nad podatkami. Następni dwaj przeciwnicy stanęli naprzeciwko siebie z dobytymi mieczami. Bannor oparł się o płot otaczający wysypane piaskiem pole. Hollis stanął obok niego. - Mam nadzieję, że mi wybaczysz - szepnął z zakłopotaniem, głosem ledwie słyszalnym przez szczęk mieczy i chrapliwe okrzyki zachęty. - Nie chciałem cię zhańbić. - Całkiem dobrze potrafię hańbić sam siebie. Dowiodłem tego dziś rano. - Bannor otarł ramieniem spocone czoło. Powinieneś mi ściąć głowę, w pełni na to zasługuję. Później mógłbyś ją zanurzyć w miodzie i oddać Fionie, żeby przyniosła ją mojej żonie na tacy. Taka zemsta pewnie wydałaby się jej słodka. Hollis otarł czoło chusteczką. 101 TERESA MEDEIROS CISZA - Z ulgą przekonuję się, że gniewasz się na siebie, nie na mnie. - Mój gniew jest tylko cieniem jej furii mruknął Bannor, przypomniawszy sobie wyraz oczu Willow. - Ach. lecz ona nie wie, że za twoim zachowaniem stoją najczystsze pobudki. - I nigdy się nie dowie. Wyjedzie z Elsynoru, wierząc, że jestem najpodlejszym okrutnikiem, tak nieczułym i obojętnym, że nie raczyłem jej bronić przed bandą niesfornych bachorów. Jeszcze dwa tygodnie temu pogarda Willow nie wydawałaby mu się przykra, lecz dziś. gdy spojrzał na szranki, w których wspomniane dzieci toczyły własny turniej, jego oczy były chmurne. Ennis i Kell galopowali ku sobie z Mary Margaret i Mar-gery na ramionach. Dziewczynki ściskały w pulchnych piąstkach zaimprowizowane lance. Hammish, który za ża- dne skarby nie chciał się zgodzić na rolę jeźdźca ani rumaka, otrzymał funkcję herolda i każde strącenie z siodła obwieszczał dęciem w niemiłosiernie fałszujący róg myśliwski z kości słoniowej. Wreszcie, gdy zabawa im się znudziła, Desmond włożył stary hełm Bannora i zaczął walczyć ze wszystkimi dziećmi po kolei, co nie zasługiwało na specjalny podziw, ponieważ przewyższał je wszystkie co najmniej o półtorej głowy. Bannor pewnie w końcu sam by stanął przeciwko małemu arogantowi, by dać mu nauczkę, gdy nagle w szrankach zerwał się pomruk podniecenia. Nie musiał się nawet oglądać, żeby wiedzieć, że to na tę chwilę czekał. Na chwilę, kiedy wreszcie dokona się jego zwycięstwo. Ale gdy ujrzał Willow, poczuł tylko strach. Już wcześniej postanowił, że spokojnie przyjmie jej 102 gniewne słowa, lecz zobaczywszy jej bestialsko oszpecone włosy, zrozumiał, że nie pisnąłby nawet słowem, gdyby wyszarpnęła mu miecz i zatopiła go w jego sercu. W brudnej sukni i z obciętymi włosami powinna wyglądać śmiesznie. Tymczasem przypominała pojmaną do niewoli królową, odartą z insygniów, lecz nie z godności. A gdy się zbliżyła, pojął, że jej oczy, które dotąd uważał za szare jak wygasłe popioły, zawsze kryły w sobie iskry. Teraz rozgorzał w nich pożar gniewu. Rycerze odruchowo ustąpili jej z drogi; Bannor wyprostował się i stanął nieruchomo z rękami na biodrach, gotując się na cios, który przybyła mu zadać. Tymczasem ona minęła go, nawet nie zwalniając kroku. Rzuciła mu tylko pogardliwe spojrzenie. Odwrócił się z zaskoczeniem i ujrzał, iż zbliżyła się do dzieci. Na jej widok rozpierzchły się na wszystkie strony jak stadko wróbli. Został tylko Desmond, który grubym konarem podciął Edwardowi nogi. Młodszy chłopiec uciekł w popłochu; Desmond wybuchnął tryumfalnym śmiechem, dziwnie brzmiącym w złowrogiej ciszy, jaka zapadła po nadejściu Willow. - Kto następny?! - krzyknął. Zbyt duży hełm Bannora przekrzywił mu się na głowie. - Który z was, prostaków, da radę Desmondowi Niepokonanemu? - Chyba ja - odezwała się łagodnie Willow i wyjęła mu gałąź z ręki. Zanim zdołał poprawić hełm, spuściła na niego silny cios. od którego ugięły się pod nim nogi. Bannor, sam niedawno ogłuszony podobnym uderzeniem, powinien skrzywić się ze współczuciem; tymczasem musiał z wielkim wysiłkiem opanować wybuch śmiechu. - Hej! - zawołał Desmond. Jego głos brzmiał głucho, jakby dochodził z pustej beczki. - Nie możesz mnie bić, kiedy nic nie widzę. To niesprawiedliwe! 103 TERESA MEDEIROS CISZA Zerwał hełm z głowy. Grymas spełzł mu z twarzy na widok anioła zemsty z aureolą słonecznego blasku wokół sterczących kosmyków na głowie. Wyraz oczu Willow musiał go zaniepokoić, bo przekonawszy się. że rodzeństwo porzuciło go na pastwę losu, zaczął się wycofywać. - Niesprawiedliwe? - powtórzyła Willow urągliwie. -A cóż ty możesz wiedzieć o sprawiedliwości? Wiem, jaki jesteś, znam takich jak ty. Lubisz się znęcać nad słabszymi, ale kiedy przychodzi do uczciwej walki, robi się z ciebie mały płaczliwy tchórz! Chwyciła przerażonego chłopca za ucho i poderwała go na równe nogi. Bannor przyglądał się temu w osłupieniu, nie mogąc pojąć, jak to możliwe, że wydała mu się delikatna. - Mary Margaret! Ennis! Kell! Pomocy! - ryczał Des-mond, ciągnięty w stronę zamku. Ale jego rodzeństwo stało bez ruchu pod krzakiem głogu. Nawet wrona, której skrzydło niedawno się zrosło, wzbiła się pod niebo, zanosząc się niespokojnym krakaniem. Głos chłopca zmienił się w ryk oburzenia. Twarz poczerwieniała mu tak bardzo, że prawie nie widać było na niej piegów. Willow szła nieubłaganie naprzód, nie zważając na j e g o j ę k i i płacz. Nie miał wyboru, musiał za nią podążyć, jeśli nie chciał stracić ucha. W pobliżu Bannora wrzask chłopca zmienił się w żałosne popiskiwanie, obliczone na zmiękczenie nawet najtwardszego serca. - Papo, papo, ratuj! Będę już grzeczny, przysięgam! Willow zatrzymała się dokładnie na wprost Bannora, wyzywająco patrząc mu w oczy. Nie wiedziała, bo i skąd, że w tej chwili nie mógł jej odmówić niczego. - Czy mogę zamienić słówko z twoim synem, panie? Desmond chwycił pikowaną kurtę, którą Bannor nosił pod zbroją. 104 - Nie pozwalaj jej, ojcze! To wariatka! Bannor pochylił się i szepnął synowi wprost do ucha: - Na przyszłość radzę Desmondowi Niezwyciężonemu, by uważniej dobierał sobie przeciwników. - A do Willow dodał z największą galanterią. - Czyń, pani, czego zapragniesz. Willow powlokła zdumionego Desmonda ku murom obronnym. Młodsi paziowie, którzy najczęściej padali ofiarą okrutnych figli Desmonda, ocknęli się pierwsi, przerywając milczenie. Ruszyli radośnie za nim, wznosząc wesołe okrzyki. Za nimi poszli zbrojni, dodając własne wiwaty do narastającego hałasu. Hollis dotknął ramienia Bannora. - Cóż ona wyprawia, do diaska? - Coś, co powinienem był zrobić już dawno - odmruknął Bannor. Ruszył za gęstniejącym tłumem, zaciekawiony tak samo, jak inni, jaki los wybrała Willow dla jego syna. Na podwórcu zamieszanie ściągnęło służbę, ciekawą nowej atrakcji. Pszczelarz, którego pożądliły pszczoły wypędzone z uli przez Desmonda, zaczął bić brawo, podobnie jak świeczkarz, który wpadł do kotła z płynnym łojem, gdy Desmond po cichutku stanął mu za plecami i przeraził go nagłym wrzaskiem. Służące, które musiały po raz drugi prać pościel, gdy Desmond wrzucił do kosza z praniem pecyny błota, zaczęły piszczeć z radości. Cały podwórzec zatrząsł się od oklasków. Willow ciągnęła za sobą ryczącego wniebogłosy chłopca po schodach prowadzących na drewnianą platformę z szubienicą. Bannor przepchnął się przez tłum, przestraszony, że Willow postanowiła powiesić jego syna. Ale ona minęła szubienicę i pręgierz, a zatrzymała się przy małych dybach, w których zamykano nieszkodliwych pijaków, drobnych 105 TERESA MEDEIROS złodziejaszków i niesforne wiejskie dzieci. Zmusiła Des-monda, by ukląkł, włożyła mu palce w wyżłobione dziury, przykryła je drugim kawałkiem drewna i z niezaprzeczalnym wdziękiem zamknęła je na zamek. Bannor przyglądał się jej z uśmiechem. Doskonale wybrała karę; choć była bezbolesna, Desmond w żaden sposób nie mógł uwolnić się z dybów. Willow wyprostowała się i spojrzała na wiwatujący tłum. Bannor dotknął czoła dłonią, oddając jej cześć. Odpowiedziała kpiącym ukłonem, pełna godności tak w chwili tryumfu, jak i porażki. Z trudem oderwał od niej wzrok i na oślep ruszył do północnej wieży. Musiał się wycofać, zanim ta dziewczyna pokona go w jego własnej grze. 10 Willow zatopiła zęby w jabłku, które skonfiskowała paziowi, zamierzającemu się nim w głowę Desmonda. Chłopak i jego towarzysze szybko znikli z jej pola widzenia, naburmuszeni i pełni urazy, ponieważ pozbawiła ich przyjemności ciskania w więźnia zgniłymi jabłkami. Kiedy słońce skryło się za zachodnią wieżą, a powietrze znacznie się ochłodziło, reszta tłumu także się rozeszła, nieco już znudzona widokiem Desmonda, wpatrującego się wściekle w Willow, i Willow, pogodnie go ignorującej. Wkrótce obydwoje zostali zupełnie sami. Ciszę podwórca mąciły tylko odległe dźwięki muzyki i wesołych głosów z jadalni. Wrona Desmonda przysiadła na złowrogiej poprzeczce szubienicy. Zanosiło się na to, że za chwilę schowa głowę pod skrzydło i utnie sobie drzemkę, zamiast rzucić się na Willow. Tymczasem dziewczyna usiadła oparta o pręgierz, ze spódnicą pomiędzy kolanami. Kątem oka widziała, że Desmond spogląda łakomie na sok. spływający jej po brodzie. - Chcesz kawałek? - spytała, podstawiając mu jabłko pod usta. 107 TERESA MEDEIROS CISZA Obnażył groźnie zęby. Wzruszyła ramionami. - W tej chwili twoje rodzeństwo pałaszuje dorodne granaty i rodzynki w różanym cukrze. Jeśli chcesz do nich dołączyć, wystarczy, że mnie przeprosisz. - Prędzej zgniję! Willow odrzuciła ogryzek, kryjąc uśmiech satysfakcji. Były to pierwsze słowa, jakie z siebie wydusił od zamknięcia w dybach. - To się da zrobić. Choć podejrzewam, że twój ojciec się nie zgodzi, żeby sępy zjadły cię żywcem. - Ha! Będzie się cieszył, że się mnie pozbędzie. - Dlaczego tak mówisz? - spytała łagodnie. Desmond nie piorunował jej już wściekłym spojrzeniem, lecz wpatrywał się przed siebie, zaciskając zęby tak mocno, że sam widok mógł sprawić ból. - Bo to prawda. Nie obchodzę go ani ja. ani inni. Myśli tylko o wojnie i królu. - Tamy puściły. Chłopiec najwyraźniej nie mógł pohamować potoku słów, które od dawna w nim dojrzewały. - Za czasów wojny cieszyliśmy się, kiedy przyjeżdżał co parę miesięcy do domu - dawał nam worki prezentów, głaskał nas po głowach, mówił, że jesteśmy dobrymi dziećmi, a matki byłyby z nas dumne, gdyby żyły. Kiedy wrócił na dobre, myślałem, że będzie inny. Wszyscy tak myśleliśmy. Ale on zamknął się w tej wieży i nie zwraca na nas uwagi, choćbyśmy robili nie wiadomo co. - Rzucił jej niechętne spojrzenie. - A potem przybyłaś ty. Willow miała ochotę się oburzyć, ale w tej samej chwili ujrzała, że jego piegowata broda drży, jakby się miał rozpłakać. - Ty, z tymi wielkimi oczami i włosami jak czarny jedwab. Widzieliśmy, jak na ciebie spojrzał!Wiedzieliśmy, że nigdy nas nie pokocha, skoro ma ciebie. 108 Po policzku chłopca potoczyła się jedna łza. Desmond wtulił twarz w drewno, ale nie zdołał zdławić szlochu, który szarpnął jego chudymi ramionami. Willow patrzyła na niego z zapartym tchem. A więc nie byli złośliwi jak Stefan i Reanna, ale rozpaczliwie chcieli zwrócić na siebie uwagę ojca. Szukali jego zainteresowania i dowodu, że ich kocha. Dobrze wiedziała, że to poszukiwanie może być skazane na niepowodzenie. Chwyciła żelazny skobel dybów, łamiąc sobie przy tym paznokieć. Unosząc górną belkę spodziewała się, że Des-mond ucieknie, ale on osunął się na podest i schował twarz w zgięciu ramienia. Miała ochotę go przytulić i pocieszyć, tak jak często pragnęła przytulić Harolda lub Gertę. Powstrzymała to pragnienie, podciągając kolana pod brodę i oplatając je dłońmi. Siedziała w milczeniu ze wzrokiem wbitym w mroźny opal księżyca, który właśnie nieśmiało wyjrzał zza murów obronnych. Odczekała, aż Desmond wytrze nos. wybrała najładniejsze jabłko ze sterty pocisków i podała mu. Łypnął na nią podejrzliwie. - Może i jestem złą macochą, ale go nie zatrułam, jeśli tego się lękasz. - Nie mógłbym cię winić - mruknął z zakłopotaniem. Wyrwał jej jabłko z ręki i odgryzł soczysty kęs. - Zwłaszcza po tym, co zrobiliśmy z twoimi włosami. - Z czasem odrosną. Mam nadzieję. - Mocniej ścisnęła kolana. Pomyślała, że im prędzej zdobędzie się na wyznanie, tym mniej będzie ono bolesne. - Nie musisz się obawiać. że odbiorę ci uczucie twego ojca. Choć jest na tyle szlachetny, że dotrzymuje przysięgi, dał mi jednak wyraźnie do zrozumienia, że wybór sir Hollisa bardzo go rozczarował. -Spojrzała na księżyc. - Nigdy mnie nie pokocha. 109 TERESA MEDEIROS ClS/A - A, to już wiemy - oznajmił wesoło Desmond starannie ogryzając resztki jabłka. - To dzięki niemu wpadliśmy na pomysł, żeby cię stąd wypędzić. Odwróciła się gwałtownie w jego stronę. - Ach, tak? - Tak. Początkowo chcieliśmy tylko spłatać ci parę psikusów. Potem Kell wdrapał się na dach. żeby wrzucić do komina śmierdzącą bombę i podsłuchał, jak ojciec mówi sir Hollisowi, że najlepszym sposobem, żeby cię wystraszyć, jest zostawienie cię w naszym towarzystwie. Willow miała wrażenie, że coś ciężkiego spadło jej na głowę. Wiedziała, że Bannor żałuje, iż się z nią ożenił, ale nie podejrzewała, że tak mu spieszno się jej pozbyć. - Nie musisz się tak gniewać -- powiedział Desmond i wyrzucił ogryzek przez ramię. - Dla nas to także nie był komplement. Zmarszczyła brwi. - Pewnie nie. - Ale dzięki temu zrozumieliśmy to, co podsłuchał Edward tego samego dnia, gdy przybyłaś do Elsynoru. Edward jest do niczego, jeśli chodzi o podsłuchiwanie, więc wtedy uważaliśmy, że to zmyślił. - 1 cóż takiego podsłuchał Edward w dniu mego przybycia do Elsynoru? - spytała, czując z niemal całkowitą pewnością, że nie chce tego wiedzieć. - Poszedł do dziury w północnej wieży.. - Do czego? - Do takiej malej dziurki w murze między komnatą i tajemnym przejściem.- Desmond wzruszył ramionami, jakby zamek nafaszerowany tajnymi przejściami i dziurami do podglądania był najzwyczajniejszą rzeczą pod słońcem. -Są prawie we wszystkich komnatach. Fiona mówiła. że nasz 110 dziadek kazał je zbudować, żeby mógł podglądać rozbierające się damy i by je przeprowadzać do swej sypialni, gdy jego żona już spała. Pięknie, pomyślała Willow. To z pewnością tłumaczy, dlaczego ciągle się jej wydawało, że ktoś na nią patrzy. I już wiedziała, skąd dochodziły te cichutkie śmiechy, które słyszała, gdy była sama. - Cóż za stary rozpustnik! Powinnam chyba ostrzec Beę, żeby zaczęła wkładać do łóżka koszulę. - Musisz? - zaprotestował namiętnie Desmond. Zostało mu tyle przyzwoitości, że zarumienił się pod jej nieruchomym spojrzeniem. - No tak... - dodał, pochylając głowę. -Więc Edward poszedł do dziury i usłyszał, jak sir Hollis mówi, że ślub czystości będzie o wiele milszy niż związek z tobą lub jakimś wielkim wąsatym babiszonem. Ojciec nie mógł znieść myśli, iż będzie się musiał na dobre wyrzec kobiet, więc sir Hollis zaproponował, że sam cię weźmie. Ojciec powiedział, że nigdy by się nie ośmielił prosić o takie poświęcenie. Willow jęknęła. Czy tym obelgom nigdy nie będzie końca? - Potem ojciec wspomniał o klasztorze. Razem z sir Hollisem zgodzili się, że to jedyne odpowiednie miejsce dla kobiety takiej jak ty. Willow jęknęłaby znowu, gdyby nie straciła tchu. Klasztor' Bannor uważał ją za tak szkaradną, że chciał ją zamknąć w klasztorze! Skaże ją na życie w pokorze i celibacie. Przez niego nigdy nie zazna pocałunków swego księcia czy jakiegokolwiek innego mężczyzny. Nigdy nie zazna jego pocałunków... Desmond zajrzał w jej bladą, zmartwiałą twarz. W zielonych łobuzerskich oczach mignęła panika. 111 TERESA MEDEIROS - Chyba się nie rozpłaczesz? Nie lubię, gdy dziewczyny płaczą. Wolę, żebyś mnie znów uderzyła. - Nie - odparła spokojnie i wstała. - Nic uderzę cię. I nie będę płakać. Nie zamierzała zmarnować ani jednej łzy na jego zdradzieckiego ojca. Nie miała także zamiaru marnować czasu na zdobywanie miłości mężczyzny tak ubogiego w uczucia, że skąpił ich nawet własnym dzieciom. Wylała zbyt wiele łez z żalu za miłością, której nie można zdobyć ani wyjednać. jeśli nie zostanie dana z własnej woli. Krew szybciej zaczęła krążyć w jej żyłach; gniew sprawił, że nowe rany przestały krwawić, a stare zabliźniły się i powlekły pancerzem, przydatnym w czekającej ją walce. - Zresztą... jeśli chcesz płakać, to płacz - wyjąkał Des-mond, zbity z tropu jej lodowatym spokojem. - Płacz, jeśli od tego poczujesz się lepiej. Zatkam uszy. - Właśnie przypomniałam sobie, co powiedział kiedyś mój ojciec. - Co takiego? Wzięła go za rękę i podniosła z ziemi. Potulnie poszedł za nią, najwyraźnej nie śmiąc sprzeciwić się furii, która zabłysła w jej oczach. A ona ścisnęła jego piegowatą dłoń i szepnęła: - Powiedział, że wspólny wróg wystarczy, żeby ludzie stali się sobie sprzymierzeńcami. 11 Następnego ranka Bannor wyłonił się z wieży, dziwnie ożywiony i radosny. Czuł się niemal tak, jakby poprzedniego dnia odniósł miażdżące zwycięstwo nad Francuzami. Bardzo dziwne. Gdyby wygrał wczorajszy pojedynek, jego prośba o anulowanie małżeństwa byłaby już w drodze do Edwarda, a Willow jechałaby do opactwa Wayborne. Wyprostował się i zbiegł po schodach, pogwizdując pierwsze majestatyczne takty „Mocy tryumfującej nad złem". Wchodząc do jadalni, spodziewał się ujrzeć tryumfującą Willow, doglądającą skruszonego Desmonda i reszty potulnych i posłusznych dzieci, przestraszonych losem starszego brata. Ale duży stół stał pusty, a na jego dębowym blacie nie pozostało nic prócz rozsypanych okruszków chleba. Gwizd zamarł Bannorowi w gardle. A jeśli Willow jednak wyjechała? Jeśli uciekła, by go ukarać za obojętność? Obrzucił salę niespokojnym spojrzeniem, nie zauważając zaciekawionych spojrzeń rycerzy i giermków. W drzwiach kuchni pojawiła się Fiona z dzieckiem na ramieniu. Bannor 13 TERESA MEDEIROS CISZA zerknął na nie z ukosa, ale ciągle nie potrafił rozpoznać, czy jest to mała Peg, czy też mała Mags. - A gdzie lady Willow? - spytał, niby od niechcenia. Fiona wzruszyła ramionami, wyzwalając w ten sposób wesołe beknięcie niemowlęcia. - Poszła gdzieś z małymi, panie. Spałaszowali owsiankę i uciekli tak szybko, że tylko mi mignęli. - Willow także pałaszowała? - Najszybciej ze wszystkich. To ona ich ponaglała, żeby się pospieszyli. Zmarszczył brwi. Człowiek honoru byłby zadowolony, że jego żona porozumiała się z pasierbami, lecz słowa Fiony obudziły w nim niepokój. Otrząsnął się i zganił za głupie zachowanie. Powinien myśleć tylko o walce i turniejach. Willow położyła raz na zawsze kres psikusom Desmonda. więc on mógł się znów zabrać za musztrowanie swych rycerzy. Wziął z półmiska pajdę razowego chleba i ruszył do drzwi. Omal się nie przewrócił na ogromnej stercie dóbr na środku podłogi. - Fiono! Co to ma znaczyć? Staruszka podbiegła, rozpromieniona w bezzębnym uśmiechu. - Dary dla twej małżonki, panie. Dary dla młodej pani za to, że ukróciła wybryki panicza Desmonda. - Wskazała kolejno na każdy z podarunków. - Pszczelarz przysłał dwanaście garnczków miodu. Świeczkarz dał buszel woskowych świec. Rzeźnik podarował soloną szynkę. Tkacz... Bannor uciszył ją gestem ręki. - Doskonale, już rozumiem. Spojrzał niechętnie na stertę. Ani razu nie dostał od nikogo takich darów, z wyjątkiem tych, które jego ludzie 114 byli mu winni jako swemu panu. Nie wiedział, co sądzić o takim hołdzie dla własnej żony. Zwłaszcza że to on powinien ją obsypywać wspaniałymi darami - jedwabny welon do przykrycia obciętych loków, delikatny srebrny łańcuszek, by otoczył jej alabastrową szyję, płonącą łzę rubinu, by spoczęła pomiędzy jej obfitymi, soczystymi... - Ga. - Hmm? - mruknął, jeszcze zatopiony w zadumie. - Ga! - powtórzyło dziecko w ramionach Fiony, wyciągnęło rączkę i palnęło go w nos malutką różową piąstką. Wzdrygnął się. Niemowlę zaszczebiotało radośnie. Bannor pokręcił głową ponuro; jeśli nie przestanie snuć tych głupich rozważań, te obfite, soczyste piersi Willow będą karmić następne maleństwo. I następne. I następne... Zadrżał. - Wybacz, panie - odezwała się Fiona, z wysiłkiem przekładając dziecko z ręki na rękę. - Ten mały diablik potrafi mi się wyśliznąć z rąk. - Nic się nie stało - odparł i połaskotał dziecko po nosku. - Chciała mnie tylko ostrzec przed niebezpieczeństwem, o którym powinienem pamiętać dla własnego dobra. Bannor odzyskał animusz w połowie drogi do szranków. Sama perspektywa walki, prawdziwej czy udawanej, przyspieszała mu bicie serca. W jego nozdrza uderzył aromat skóry i końskiego potu. Tylko na polu walki zasady gry są jasne. Tylko tam trzeba używać umysłu i siły, by pokonać wroga. Nie trzeba się martwić, że żołnierz wybuchnie płaczem, jeśli się na niego ryknie, albo że źle wymierzona cios urazi uczucia przeciwnika. Piaszczysty plac był już pełen mężczyzn, bez przekonania walczących na miecze lub siłujących się ze sobą. Na jego 115 TERESA MEDEIROS CISZA widok szczęk metalu ucichł, a walczący rozstąpili się na boki. Przeszedł obok nich, dziękując za ukłony skinieniem głowy lub uśmiechem. Nadal brakowało mu niewymuszonej bliskości czasów wojny, kiedy cel i desperacja czyniła z nich braci - lorda, wasala i najpodlejszego sługę. Na jego widok od strony stajni nadbiegł kościsty giermek. - Co przynieść, panie? Miecz czy lancę? Bannor rzucił okiem na szranki. - Co powiecie? - zawołał. - Turniej? Rycerze wznieśli okrzyk radości. Nikt nie mógł się oprzeć pokusie wysadzenia z siodła przeciwnika. Paru ośmieliło się nawet rzucić swemu panu szacujące spojrzenie. Bez wątpienia nie zapomnieli, z jaką łatwością pokonał go wczoraj Hollis. Bannor powściągnął uśmiech. Dziś nie będzie tak dobrze. Giermek nadbiegł, dźwigając lancę, tarczę i hełm. - Zwolnij, chłopcze, bo się tym przebijesz. - Bannor wyciągnął rękę i powstrzymał jego ślepy pęd. - Albo mnie. Skłonił głowę, by chłopiec mógł mu włożyć hełm. Niespodziewanie poczuł, że otacza go chmura bieli. Na oślep sięgnął po hełm, zerwał go i potrząsnął głową. W powietrzu wirowały tumany mąki. Giermek omal nie zemdlał ze zgrozy. - Och... panie! To nie ja, przysięgam! Bannor otarł oczy i usta, dziękując Bogu. ze to nie pieprz. Albo miód. Ktoś zachichotał. - Cisza! - warknął Bannor, wyrwał chłopcu z ręki lancę i uderzył nią o ziemię. Broń powoli złożyła się na pół. - Może to dlatego jego żona jeszcze nie jest przy nadziei -mruknął któryś z rycerzy. - Lanca mu opada W szeregach zerwał się śmiech. Bannor rzucił na ziemię złamaną lancę i powiódł po 116 swoich podwładnych morderczym spojrzeniem. Natychmiast spoważnieli i pozbyli się uśmiechów. Zdał sobie sprawę, że od jakiegoś czasu czuje mrowienie w karku. Odwrócił się i spojrzał na porośniętą drzewami łąkę tuż za ogrodzeniem szranków. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że ktoś go obserwuje. Czy to kobiecy śmiech, czy tylko echo wiatru? - Mam przy...przynieść nowy hełm i lancę? - wyjąkał giermek. Bannor spojrzał na niego i zdał sobie sprawę, że chłopak jest o krok od zmoczenia spodni ze strachu. Dlatego powściągnął pierwszy poryw gniewu i powiedział tylko przez zaciśnięte zęby: - Przyprowadź, synu, mego konia. Stracił już ochotę na turniej. Chciał tylko uniknąć współczujących spojrzeń żołnierzy i ciętych uwag. Czekając na powrót giermka, stał sztywno, z rękami na plecach. Żołnierze wymieniali nerwowe spojrzenia, ale tylko jeden ośmielił się odchrząknąć. Po chwili w niezręcznym milczeniu dało się słyszeć dobiegające z oddali dzwonienie, tak subtelne i ulot- ne, że Bannor jeszcze raz zerknął na łąkę, jakby się spodziewał, że pomiędzy muchomorami dostrzeże grupki rozbawionych elfów. Dzwonienie narastało i dobiegało najwyraźniej od strony stajni. W jej drzwiach ukazał się giermek z koniem, który niósł Bannora na swoim grzbiecie podczas niezliczonych potyczek. Francuzi nazywali go galopującą śmiercią. Siwy, potężny rumak budził panikę w nieprzyjacielskich zastępach, nawet w najczarniejszą noc przypominając promień księ- życowego blasku. Ale jeszcze nigdy w jego jedwabistym ogonie i grzywie nie widziano wplecionych różowych wstążek ani srebrnych dzwoneczków wokół jego szyi. Wesoły dźwięk towarzyszył 117 TIMESA MEDIJRUS każdemu krokowi. Koń zwiesił głowę jakby ze wstydu, ale wszyscy i tak doskonale widzieli wieńczący ją wieniec z chryzantem. Wierzchowiec spojrzał na Bannora z wyrzutem. - Przysięgam, zostawiłem go tylko na chwilę wybełkotał giermek, bliski szaleństwa z przerażenia. Nie wiem. kto mógłby się odważyć na takie okrucieństwo .. Ani ja. - Bannor, rozdrażniony nieustannym brzękiem dzwoneczków, wyszarpnął cugle z drżących rąk chłopaka i wskoczył na konia. - Ale się dowiem. Spiął konia i ruszył cwałem przed siebie. Zaledwie po paru krokach siodło ześliznęło się na bok. a on wylądował siedzeniem na ziemi z takim rozmachem, że usłyszał dzwonienie własnych zębów. Z włosów uniosły mu się tumany mąki. Bardzo długo siedział nieruchomo. Tak długo, że koń obiegł szranki, wrócił do niego i trącił go chrapami w ramię. Bannor dotknął rzemieni siodła. Nie zostały przecięte. Ktoś przetarł je tak bardzo, że musiały się przerwać pod ciężarem jeźdźca - zwłaszcza jeźdźca o jego posturze. Dźwignął się z ziemi z taką miną. że wszyscy odruchowo cofnęli się o krok. Z gardła giermka wyrwał się cichy jęk. Bannor przeszedł przed swymi żołnierzami, z dłońmi znów założonymi na plecach. - Dzisiaj - ryknął, uciszając wszelkie szepty - nauczę was najtrudniejszej sztuki, którą każdy wojownik, choćby najbardziej śmiały i odważny, musi poznać przed wyruszeniem do boju! Zbrojni wymienili zaciekawione spojrzenia - Sztuki godnego odwrotu - dodał Bannor skłonił się im i ruszył do zamku, po drodze otrzepując siedzenie z piasku i trawy. CISZA Bannor krążył niezmordowanie po północnej wieży, rozdygotany niemal tak samo jak w dniu, gdy Hollis przywiózł mu żonę. Wtedy pragnął tylko się jej pozbyć. Teraz pragnął tylko ją odnaleźć. Zatrzymał się przy oknie; zrobił to niemal wbrew własnej woli, przyciągany upiornym blaskiem bijącym z podwórca. Ogromne ognisko sypało iskrami prosto w nocne niebo. Wokół niego skakała horda skrzatów, ciągnących za sobą złowrogie cienie. Święto Samhain minęło dwa tygodnie temu, ale on mógłby przysiąc, że jego pociechy postanowiły odprawić własną pogańską uroczystość - hołd składany bogu niegrzecznych dzieci. Ktoś załomotał do drzwi. - Szybciej, panie! Tu Hollis! Bannor musiał odsunąć trzy krzesła, stół i ławę, zanim dotarł do zaryglowanych drzwi i wpuścił rządcę do środka. Sir Hollis wpadł do komnaty i utorował sobie drogę przez zaimprowizowaną barykadę. Jego przystojna twarz była pobrudzona sadzą, a wąs z prawej strony tlił się powoli. - No i gdzie ona jest, do pioruna? - rzucił niecierpliwie Bannor, podając mu kielich z wodą. - Czemu jej nie przyprowadziłeś? Hollis chwycił naczynie i osuszył je jednym haustem. - Nigdzie jej nie ma - wydyszał. - Szukałem wszędzie. Nawet między... nimi. - Dodał i wzdrygnął się mimo woli. Bannor nalał mu wody do kielicha, lecz tym razem wskazał na jego tlący się wąs. Hollis krzyknął ze zgrozą i oblał twarz wodą. - Może uciekła? - Serce Bannora ścisnęło się w sposób, który nie miał nic wspólnego z tyranią dzieci. - Czy to dlatego tak się cieszą? Hollis pokręcił głową. 118 119 TERESA MEDEIROS CES/A - Przez cały dzień widywano ją w różnych miejscach, ale znikała, gdy wysyłałem służącego, by ją sprowadził. Bardzo dziwne. Bannor wrócił do okna. Spojrzał na ognisko, coraz bardziej zdesperowany. - Widziałeś, jak sobie poradziła z Desmondem. Muszę ją poprosić, by mi udzieliła lekcji. Tylko ona może położyć kres jego obmierzłym psotom, jestem tego pewny. Dokładnie w tej samej chwili przez okno wieży wpadła strzała. Utkwiła w drewnianej okiennicy. - Atakują! - krzyknął Hollis, rzucając się na czworaki i ratując się ucieczką w stronę drzwi. - Mam wezwać straże? - Jeszcze... nie - mruknął Bannor, wyrywając strzęp pergaminu spod grotu drżącej strzały. Hollis podniósł się z zakłopotaniem. - Może powinieneś odejść od okna, panie? - Gdy nie otrzymał odpowiedzi, wspiął się na palce i wyciągnął szyję, lecz to nie wystarczyło, by mógł zajrzeć Bannorowi przez ramię. - Co to? - Lista żądań. - Żądań? Dobry Boże, twoi wrogowie pojmali lady Willow? Pewnie trzymają ją jako zakładniczkę. Czego chcą? Złota? Klejnotów? Broni? Całego zamku? Bannor podał mu pergamin. Miał bardzo dziwną minę. Wrócił do okna i zmrużonymi oczami spojrzał w mrok nocy. Tymczasem Hollis przestudiował list przy świetle pochodni. - Nadzwyczaj dziwne - powiedział, marszcząc brwi. -Granaty w miodzie i pudding z figami na śniadanie, obiad i kolację. Kąpiele nie częściej niż raz w miesiącu. Pora spoczynku nie wcześniej niż o północy. Przecież to majaczenia szaleńca! Albo... -uniósł głowę i spojrzał na Bannora z nowym zrozumieniem - ...marzenia dziecka. 120 Bannor nie odpowiedział. Najwyraźniej znalazł to, czego szukał. Uśmiechnął się enigmatycznie. - Jeśli to tylko dziecięcy figiel, aczkolwiek ryzykowny, nie rozumiem ostatniego żądania - mówił dalej Hollis. -Tego, w którym mowa o twojej bezwarunkowej kapitulacji. - Wkrótce zrozumiesz - mruknął Bannor i przyciągnął go do okna. Hollis spojrzał na dziedziniec, ledwie widoczny przez grubą zasłonę dymu z ogniska. Początkowo wydawało mu się, że smukła postać, czerniejąca na tle płomieni, to Des-mond. Ale gdy ogień buchnął mocniej, w rozbłysku światła dostrzegł delikatne okrągłości rysujące się pod spodniami i tuniką, a także czarne loki. Lady Willow spojrzała śmiało w okno, nie starając się schować łuku i nie zmieniając wyzywającej miny. Hollis pokręcił głową, wstrząśnięty i rozbawiony jednocześnie. - Pora pomyśleć o nowej strategii, panie, gdyż twoja małżonka właśnie przystąpiła do gry. Bannor oparł muskularne ręce na parapecie. - To nie gra, przyjacielu. - Odwrócił się gwałtownie. Oczy lśniły mu podnieceniem, jakiego Hollis nie widział u niego od czasu, gdy król Edward zawarł pokój z Francuzami. - To jest coś, na czym się znam. To wojna! CISM 12 Drugiego dnia oblężenia Bannor stanął przed szeregami swych zbrojnych. Żołnierze stali wyprostowani, wpatrując się przed siebie ze śmiertelną powagą. Z pewnością uwierzyli w powagę sytuacji. Pionki Bannora przeszły na stronę czarnej królowej, zmuszając go do wykorzystania innych figur. - Nie dajcie się zwieść powiedział, wodząc po nich ponurym spojrzeniem. - Zaatakował nas wróg bardziej przebiegły i okrutny niż którykolwiek z poprzednich. Nie możecie go nie docenić. Jest całkowicie pozbawiony honoru i litości. Zbrojni, których poprzedniego dnia posłał pod południową wieżę, a których drabiny odepchnął od murów złotowłosy skrzat z rozwidlonym kijem, pokiwali smutno głowami. Jeszcze dziś dokuczały im obolałe siedzenia i urażona duma. - Nie prosiłbym was o takie poświęcenie, gdybym nie sądził, że należy położyć szybki i zdecydowali) kres temu terrorowi. Strażnicy, którym ukradziono sprzed nosa katapultę, a potem ostrzelano z niej świeżym krowim łajnem przytak-122 nęli z przekonaniem. Od tamtego dnia wszyscy unikali ich jak morowej zarazy. - Musimy myśleć tak jak oni. Wykorzystać ich słabości. Musimy rozłożyć ich na łopatki i... - Bannor urwał, obezwładniony widokiem leżącej na łopatkach Willow. Kiedy znów się odezwał, jego głos brzmiał ochryple. — Musimy wykorzystać każdą dostępną, nam broń. by znaleźć ich najmroczniejsze, najtajniejsze, najbardziej chronione... -Znów urwał, owładnięty myślą o najtajniejszych zakątkach ciała Willow. Hollis znacząco odchrząknął, wyrywając go z zadumy. Przed szereg wystąpił człowiek, który służył u Bannora od ponad jedenastu lat. - Czy mam rozumieć, panie, że celem naszej kampanii jest zdobycie pionków? - Nie, sir Darrinie. Waszym celem jest pojmanie królowej. Rycerze spojrzeli na siebie niepewnie. Sir Darrin zmarszczył brwi. - A jeśli nam się uda? Wszyscy spojrzeli na Bannora, który odwrócił się w stronę południowej wieży. Nad murami Elsynoru powiewał dumnie czerwono-złoty sztandar. Wisiał tam od trzynastu lat, od dnia, gdy Bannor wydarł ten zamek swemu przyrodniemu bratu. Jednak dziś sztandar wisiał do góry nogami, czerwony jeleń stał na głowie, a przez jego potężną pierś przebiegała smukła wierzbowa witka. Usta Bannora wykrzywił uśmiech tak okrutny, że na jego widok nawet najdzielniejsi porzucali myśl o dalszej walce i błagali o łaskę. - Przyprowadźcie ją do mnie. 123 TI-:RI-:S,\ MEDIJRO^ CISZA Willow cofnęła się w cień wieży. Drżała, choć przez okno wpadały promienie słońca. Właściwie dobrze by było móc schronić się za okiennicą. Szklane płytki wydawały się o wiele za kruche jako ochrona przez palącym spojrzeniem Bannora. Nie słyszała rozkazów, jakie wydawał żołnierzom na dziedzińcu, lecz bez trudu odgadła ich treść. Determinacja promieniowała z każdego jego ruchu, była wypisana równie wyraźnie, jak jego motto na sztandarze - „Zwycięstwo albo śmierć". Dumnie uniosła brodę. Jeśli nie zwyciężył jej swoją obojętnością, z pewnością nie uda mu się tego osiągnąć przemocą. Odwróciła się, podparła pod boki i spojrzała na własnych wojowników. W przeciwieństwie do rycerzy Ban-nora, nie stali w równych szeregach, wpatrzeni przed siebie. Biegali po komnacie, całkowicie pochłonięci zadaniami, jakie im zleciła. Od czasu do czasu skupioną ciszę mąciły chichoty lub przepychanki, gdy nie zgadzali się co do metody postępowania. Do południa było jeszcze daleko, a Willow już przerwała dwie bójki i otarła strumień łez rozpaczy. Te ostatnie zostały wylane przez Beatrix, która za nic nie chciała niszczyć pięknych rąk przy rąbaniu nóg mebli na strzały. Willow zerknęła w niebo. Mary i Margaret, szlachetne damy, z pewnością przewróciłyby się w grobie, gdyby wiedziały, co Willow zrobiła z ich elegancką sypialnią. Kell i Edward zerwali purpurowy jedwab ze ścian i zrobili z nich szarfy, które wszyscy nosili na tunikach. Piękna podłoga z norweskiego świerku była teraz zryta głębokimi koleinami po zbędnych meblach, które Ennis i Hammish wywlekli z komnaty i zostawili na schodach jako barykadę. Mary i Mary Margaret zdjęły zasłony z łoża i pocięły je na bandaże. Choć nikt nie odniósł ran bardziej i dotkliwych 124 niż otarte kolano, Willow sądziła, że należy się przygotować na wszystko. Najmłodsze dzieci całymi garściami wyjmowały pierze z piernatu, by użyć go zgodnie z diabolicznym planem Desmonda, którego zasadniczymi elementami była również kadź smoły i śpiący żołnierze. Pociechy Bannora nie chciały spać na łóżku. Wolały spędzić noc na podłodze, tak jak żołnierze, w których się bawiły. Zeszłej nocy ona także położyła się razem z nimi. Czuła się dziwnie ukojona w towarzystwie tych małych przytulnych ciałek. I gdy tak leżała w ciemnościach, nasłuchując rozmaitych szmerów i szelestów, zdała sobie sprawę, że czuje coś, czego skąpiono jej od dawna -radość. Kell i Edward niespodziewanie zaczęli się szarpać nad szarfą. Willow zerwała się z miejsca i właśnie zamierzała ich rozdzielić, gdy z kredensu wypadł Desmond. Jak się okazało, w jej prywatnym kredensie znajdowało się wejście do tajemnego korytarza, jednego z wielu w zamku. To dzięki tym korytarzom dzieci mogły poruszać się po komnatach, nie wpadając w ręce rycerzy ojca. Bannor może i był genialnym strategiem, ale jeszcze się nie domyślił, że Willow i dzieci poznają jego plany niemal równocześnie z nim. Willow uśmiechnęła się z przymusem. Być może, gdyby Bannor więcej czasu poświęcał dzieciom, a mniej namiętności do wojny i kobiet, także znałby tajemne korytarze, którymi jego pociechy poruszały się niemal od kołyski. Buzia Desmonda straciła dawny nadąsany, zacięty wyraz. Wrona na jego ramieniu zaskrzeczała tryumfalnie, gdy złożył godny ukłon przed Willow. - Kapitan gwardii melduje się na rozkaz. 125 TERESA MEDEIROS Dziesięcioletnia Mary oderwała się na chwilę od darcia zasłon łóżka i rzuciła mu urażone spojrzenie. - Dlaczego to ty jesteś zawsze kapitanem gwardii? - Bo jestem najstarszy. - Nieprawda! Ja jestem najstarsza! - Beatrix wstała, jeszcze czerwona i zapuchnięta po ataku płaczu. Była rówieśnicą Desmonda, ale górowała nad nim niczym Amazonka. Chłopiec usiłował zmiażdżyć ją spojrzeniem, które jednak zatrzymało się na wysokości jej biustu i nie chciało się przesunąć wyżej. Na piegowate policzki wypłynął rumieniec. - Nie możesz być kapitanem! Jesteś tylko służącą. I dziewczyną. Willow odchrząknęła znacząco. Desmond oderwał oczy od biustu Beatrix i zaczerwienił się jeszcze bardziej. - Wybacz, Willow, lecz ty nie jesteś dziewczyną, tylko naszym dowódcą. - Wypiął kościstą pierś. - A ja przynoszę ci wieści wielkiej wagi. Beatrix przewróciła oczami; reszta dzieci podeszła bliżej. - Zatem mów - przyzwoliła łaskawie Willow. Desmond obejrzał się nerwowo przez ramię, jakby się obawiał, że w ślad za nim z kredensu wyskoczy szpieg ojca. - Czekałem w korytarzu za paleniskiem w kuchni, żeby ukraść zająca z rożna, gdy usłyszałem jedną z dziewek kuchennych. Mówiła, że ojcie... Jego twarz spochmur-niała. -Ze wróg wydał rozkaz, by wszystkie zapasy żywności przenieść do piwnicy, gdzie będą trzymano pod kluczem. -Zrobił dramatyczną pauzę. - Chce nas zagłodzić! Wszystkie dzieci jęknęły, ale to żałosny pisk Hammisha poruszył czułą strunę w sercu Willow . Ten nieśmiały chłopczyk potrafił znieść dzielnie wszystkie fizyczne ciosy, lecz na myśl o pozbawieniu jedzenia zbladł ze strachu. CISZA Willow objęła go, przejęta do głębi jego lękiem. Gerta lub Harold wyrwaliby się z jej uścisku, ale Hammish tylko się do niej przytulił. Co za potwór, chce głodzić własne dzieci! - pomyślała z oburzeniem. Jej mąż jednak okazał się księciem. Księciem Ciemności. - Nie lękaj się, kochanie - powiedziała głośno, gładząc cynamonowe włosy Hammisha. - Znajdziemy ci coś do jedzenia. Przysięgam. Chłopiec zerknął z nadzieją na wronę. Desmond pogładził lśniące pióra swej ulubienicy i rzucił bratu groźne spojrzenie. - A może zjemy ciebie? Przynajmniej byłoby się czym dzielić. Zanim Willow zdążyła zaprotestować, odezwał się Edward: - Nie będziemy musieli jeść nikogo. Zaczaję się na gołębie, które w nocy śpią na blankach. Kiedy tylko zasną, podkradnę się i trzasnę je kijem. - Odegrał całą scenę. Kell zachwiał się pod ciosem wyimaginowanej maczugi i upadł na plecy, zakrzywiając palce jak szpony. Beatrix jęknęła. - Nie będę jadła brudnych gołębi! Jestem na to zbyt delikatna. - Wczoraj nie byłaś taka delikatna, kiedy pożarłaś pół pasztetu ze skowronków - wypomniał jej Desmond, za co dostało mu się pogardliwe spojrzenie. Willow zdołała powściągnąć grymas niesmaku. - Świetny pomysł! Upieczemy gołębie na palenisku! Margery i Colm będą obracać rożen. Czteroletnie bliźnięta rozpromieniły się w uśmiechu, zachwycone, że mogą uczestniczyć w przygodzie. Z twarzy Desmonda zniknął psotny uśmiech. Chłopiec miał dziwnie poważne spojrzenie. 126 127 TERESA MEDEIROS ClS/A - Jest coś jeszcze, Willow. Dzieci zapomniały o figlach i zamilkły. Willow poczuła dreszcz złego przeczucia. - Mów. - Ojciec powiedział swym rycerzom, że jeśli nas dopadną, chce tylko jednego. - Czego? - Ciebie. To jedno słowo przejęło Willow dreszczem do szpiku kości. Dzieci wymieniły spojrzenia pełne zgrozy. - Słyszeliśmy, co papa robi z jeńcami - szepnęła Mary. - Właśnie - przyświadczył z powagą Ennis. - Podobno ścina im głowy, nawleka na sznur i wozi przy siodle. - Albo rzuca ich do głębokiej, ciemnej dziury i zasypuje ziemią - dodał Kell. - Żywcem! - Słyszałem, że gotuje ich w wielkiej kadzi - oznajmił radośnie Edward. - A potem wysysa ich szpik. - Podniósł do ust niewidzialną kość i zaczął ją oblizywać. Mary Margaret podbiegła do Willow i schowała twarz na jej kolanach. - Och, Willow! - załkała. - Cy tatuś cię zje? Willow pogłaskała jej kędziorki, by uspokoić ją i siebie. Nie chciała mówić dziewczynce, że istnieją o wiele okrutniej-sze sposoby, jakimi można ukarać kobietę. - Jeśli weźmie cię do niewoli - powiadomiła ją Beatrix, przybierając godną pozę, lecz nie mogąc ukryć łakomego mgnienia różowego języczka za pełnymi, dojrzałymi wargami - zaofiaruję siebie na twoje miejsce. Desmond parsknął pogardliwie. - Wtedy nam zapłaci, bylebyśmy cię tylko zabrali. Beatrix zamierzyła się na niego, ale Willow zdołała szybko wtrącić: - Bardzo jesteś szlachetna, lecz to poświęcenie nie będzie konieczne. Lord Bannor musiałby mnie najpierw schwytać. A ja nie mam zamiaru mu na to pozwolić. - Zdobyła się na beztroski uśmiech. - Wasz papa musi się poddać. To tylko kwestia czasu. - A kiedy już się podda - spytał Desmond z ożywieniem -co z nim zrobisz? Dopiero wtedy, spojrzawszy na spragnione zemsty małe buzie, zdała sobie sprawę, że nie zna odpowiedzi na to pytanie. Czwartego dnia oblężenia Willow i Desmond zakradli się do tajnego przejścia za ścianą północnej wieży. Aby oboje mogli spojrzeć w wywierconą w kamieniu dziurkę, musieli uklęknąć i przytulić się policzkami. W przeciwieństwie do luksusowego i przytulnego apartamentu, który Bannor przygotował dla Willow, jego komnata była pozbawiona najprostszych udogodnień. Nagich ścian nie zasłaniały barwne arrasy, obecne w innych pomieszczeniach. Okien broniły zwykłe okiennice, klekoczące przy każdym powiewie wichru. Na stole i krzesłach leżały sterty pergaminów i pokaźny arsenał -zardzewiały topór, potężna kusza, którą naciągać musieli dwaj żołnierze, maczugi, tarcze i co najmniej pół tuzina mieczy z ostrzami wypolerowanymi niczym zwierciadła. Bannor nie pozwolił sobie nawet na luksus łoża. Spał na materacu pod oknem. Mógłby go przynajmniej przysunąć do ognia, pomyślała Willow z irytacją. Noce są już bardzo zimne. Oczywiście Bannor przeważnie zapominał nawet rozpalić w kominku, a spał pod cienkim kocem. Całkiem jakby wygoda równała się dla niego ze słabością. 128 129 TERESA MEDEIROS CISZA - Idzie - syknął Desmond, kuksając Willow łokciem. Drzwi komnaty otworzyły się. Willow roztarła żebra. - Oby przyszedł razem z sir Hollisem. Dowiedzielibyśmy się, co planuje na jutro. Mimo woli musiała się zastanowić, co by poczuła, gdyby Bannor przyprowadził ze sobą kobietę. Jedną z tych, które już gościły go w swym łożu i rodziły mu dzieci. Ale drzwi się zamknęły i okazało się, że Bannor przyszedł sam. Zaryglował drzwi i podszedł do okna. W jego ruchach nie było zwykłej energii. Rzucił niechętne spojrzenie na rozrzucone na stole pergaminy, roztarł ze znużeniem kark. Otworzył okiennicę i spojrzał w gwiazdy. Obłoczek pary, który uleciał z jego ust przy westchnieniu, zawisł w mroźnym nocnym powietrzu. Za czym tak wzdychał pan zamku? Za którąś ze swych zmarłych żon czy za kobietą, która nauczyła niewinnego chłopca, że miłość jest słabością godną szyderstw i pogardy? Bannor zamknął okiennicę i zaczął ze znużeniem rozpinać kaftan. Desmond z rozczarowaniem odsunął się od dziury. - Możemy wracać. Nie zobaczymy już nic ciekawego. Willow nie mogła się z nim zgodzić. Na widok ruchu potężnych muskułów Bannora poczuła dziwnie błogą słabość, która zupełnie pozbawiła ją siły woli. - Idź - mruknęła, nie odrywając się od dziury. - Rozsądek nakazuje, bym go jeszcze trochę poobserwowała. Przekonam się, jakie są jego słabości. Ale gdy Bannor ściągnął koszulę przez głowę i rzucił ją niedbale na ziemię, a potem przystąpił do ściągania nogawic, musiała przyznać, że na razie nie dostrzega żadnych braków. Nawet w mdłym świetle świecy wyraźnie było widać potężne mięśnie klatki piersiowej, mocne uda i takież łydki, oproszone ciemnymi włosami. 130 Desmond wzruszył ramionami. - Rób, jak uważasz. Tylko nie daj się złapać. Chłopiec oddalił się korytarzem na czworakach. A Willow pomyślała ze smutkiem, że już się stało. Dała się złapać w pułapkę. W pułapkę brązowego lśnienia skóry Bannora, ciemnych włosów na jego piersi, słodkiej melancholii jego spojrzenia. Tak się zamyśliła nad tym śladem wrażliwości wśród takiej siły, że dopiero po chwili zdała sobie sprawę, iż Bannor jest niemal zupełnie nagi. wyjąwszy skrawek płótna na biodrach, niewiele szerszy od bandaży, które Mary Margaret robiła z zasłon łoża. Otworzyła szeroko oczy. W tej samej chwili Bannor pozbył się i tej ostatniej osłony, odwrócił się do niej tyłem i podszedł do materaca, przeciągając się z naturalnym wdziękiem wspaniałego drapieżnika. Dopiero gdy położył się plecami do niej i osłonił biodra kocem, zdołała oderwać się od dziury w ścianie. Przez jakiś czas łapała powietrze. W ustach jej wyschło, a serce łomotało tak, jakby przed chwilą uniknęła wielkiego niebezpieczeństwa. Powoli odzyskała oddech i zdołała się podnieść. Zdała sobie sprawę, wstrząśnięta do szpiku kości, że chcąc się doszukać słabości Bannora, odkryła własną. CiSZA 13 Piątego dnia oblężenia Bannor zaczaił się w mrokach spiżarni i z oburzeniem usłyszał szuranie szczura, który zbiegi do piwnicy na chwilę przed jego przybyciem. Nie mógł dłużej zamykać oczu na prawdę. W zamku był zdrajca. Jego podejrzenia potwierdziły się tego wieczoru, gdy w wieży zjawił się skruszony sir Darrin. - Jest tak, jak podejrzewałeś, parne - wyznał. - Brakuje nam dwóch kręgów sera. sześciu połci bekonu, pięciu bochenków chleba, beczułki solonych śledzi i jednej wędzonej szynki. - Wiedziałem! - wykrzyknął Bannor i grzmotnął pięścią w stół. - Te rozpuszczone bachory powinny wywiesić białą flagę, ledwie pozbawiłem je puddingu z fig, W żaden sposób nie zdołałyby się nam opierać przez trzy dni, gdyby nie miały dostępu do żywności, Albo - rzucił rycerzowi płonące spojrzenie - gdyby ktoś im nie pomagał. Sir Danin cofnął się mimo woli. - Piwnica była zamknięta przez cały czas, tak jak rozkazałeś, panie. Nikt nie mógł do niej wejść, z wyjątkiem 132 tych, którzy mają klucze. Czy mam postawić strażnika pod drzwiami? Bannor pogładził się po brodzie. - Nie, to nie będzie konieczne. Sam się tym zajmę. Rycerz wycofał się z ulgą ku drzwiom, lecz w progu zatrzymało go podejrzliwe pytanie: - Co tam masz we włosach? - Gęsie piórko - wyznał sir Darrin. Przejechał dłonią po głowie, lecz puch dobrze się trzymał dzięki kleistej kropli smoły. - Strażnica została zaatakowana, gdy moi ludzie się zdrzemnęli. Wyznanie starego dumnego rycerza utwierdziło Bannora w przekonaniu, że należy zdemaskować zdrajcę. Szuranie w piwnicy nagle ucichło. Rozległ się cichy stuk drzwi i ukradkowy chrobot klucza. Bannor przywarł do ściany z ręką na głowni miecza. Na schodach dały się słyszeć kroki i dźwięki irlandzkiej piosenki, aż nazbyt dobrze znanej w tym zamku. Bannor zacisnął usta i pokręcił głową z niedowierzaniem. Zaczekał, aż kroki się zbliżą, po czym wyłonił się z cienia, groźnie zmarszczywszy brwi i założywszy ręce na piersi. - Co, Fiono, zgłodniałaś? Staruszka krzyknęła i drgnęła, wypuszczając naręcze produktów. Bannor trącił czubkiem buta rozbite jajko. - Dzięki Bogu, że to nie niemowlę. - Spojrzał na rozsypane po podłodze połcie mięsa i jabłka. - Ależ ze mnie niezgraba! Pozbawiłem cię kolacji! Starowina wydęła usta w grymasie godnym Mary Mar-garet. - Mama zawsze mówiła, że Bóg pokarał mnie piekielną żarłocznością. - Zaiste, jest piekielna. Mogłoby się zdawać, że nawet TuA mtUt.lKUS - Te dni trochę mi się spóźniają, ale nie jest mi ani trochę niedobrze. Przeciwnie, mam straszny apetyt! Widziałaś, co zjadłam wczoraj na kolację? Trzy pasztety z przepiórek, cały kisiel, talerz ostryg i trzy ogromne... - urwała, widząc znaczący uśmiech Fiony. - Och... - szepnęła, na oślep szukając za sobą krzesła. - Muszę usiąść. Chyba jednak jest mi troszkę niedobrze. - Wkrótce się przyzwyczaisz do tej zmienności nastrojów - zapowiedziała Fiona. - W jednej chwili płacz, zaraz potem śmiech... Dziw, że mężczyźni potrafią przetrwać całe dziewięć miesięcy tego szaleństwa. Willow przyłożyła drżącą rękę do brzucha i podniosła zdumione oczy na Fionę. - Skąd wiedziałaś? - Kiedy ostatnim razem zjadłam za jednym posiedzeniem miskę ostryg i kisiel, miałam urodzić moje pierwsze bliźniaki. Willow spojrzała na swoje ciało, dziwiąc się. że może się w nim kryć coś tak delikatnego, jak nowe życie. - Nigdy nie myślałam o własnym dziecku - powiedziała cicho. - Ale to część mnie, prawda7 - 1 jego. Ta najlepsza. Willow pomyślała, że teraz dopiero powinna wybuchnąć największym płaczem. Jednak czuła wyraźnie, że w sercu rozwija się jej migotliwa nić radości. - Czy mogę go nie kochać? - Uniosła dumnie głowę. -Bannor mnie nie kocha, lecz jego dziecko może będzie inne. Fiona przekrzywiła głowę i rzuciła jej spojrzenie pełne litości. - A jak ci się zdaje, czym jest miłość, dziecko? Byłam żoną Liama przez czterdzieści siedem lat, a ten stary uparty zrzęda ani razu mi tego nie powiedział. Jednak nie było 286 dnia, żeby mnie nie pogłaskał czy nie przytulił. Miłość nie jest jak fanfary, lecz jak wspólna herbatka przy kominku w mroźną zimową noc. To wyraz oczu twego męża, gdy podasz mu pierwsze dziecko. - Staruszka posmutniała. -To ból w sercu, gdy patrzysz, jak jego oczy gasną na zawsze i wiesz, że wraz z nim z tego świata odchodzi część ciebie. Willow nie czuła, że znowu płacze. Zamrugała, gdy na jej dłoni rozprysnęła się ciepła łza. - Mary i Margaret nigdy nie żałowały, że poślubiły Bannora. Nie żałowały, bo wiedziały, że je kocha, choć on sam nie miał o tym pojęcia. Staruszka mocno uścisnęła rękę Willow, wstała i poczłapała do drzwi. Willow wyprostowała się, wytarła łzy. Pociągnęła nosem, usiłując zachować przy tym możliwie najwięcej godności. - Możesz powiadomić mego męża, że teraz go przyjmę. Fiona dygnęła; jej pomarszczoną twarz rozpromienił łobuzerski uśmiech. - Z największą przyjemnością, pani. Willow rzuciła się gorączkowo do szuflady kredensu i zaczęła z niej wyrzucać na oślep kaftaniki, rękawiczki i pończochy. Będzie miała dziecko! Irytujące stworzenie, wrzeszczące, wierzgające i płaczące. Gdy je położy na ramieniu, będzie jej bekać prosto w ucho i opluwać plecy mlekiem. Do końca życia nie zazna ani chwili spokoju, ponieważ zawsze będzie się martwić, czy nie wpadło do kanału prywetu, nie uwięzło głową w kracie okna, a dorósłszy, nie zakochało się w kimś, kto za bardzo lubi kapustę lub je z otwartymi ustami. 287 Była szczęśliwa jak nigdy w życiu. Wreszcie zdecydowała się na suknię z najpiękniejszej wełny, z obszernymi rękawami obramowanymi gronostajami. Włożyła nowe pończochy i podwiązki, a także delikatne pantofelki z irchy, ślubny prezent od Bannora. Niegdyś obawiałaby się mu powiedzieć o dziecku. Niegdyś bałaby się, że odepchnie ją tak, jak kiedyś papa. Dziewczynka, którą była przed przybyciem do Elsynoru, mogłaby nawet uciec, nikomu o niczym nie mówiąc. Ale nie była juz tą dziewczynką. Stała się kobietą, a wkrótce miała się także stać matką. Może nadeszła już pora, by dać ojcu tego dziecka nie tylko miłość, lecz również ufność. Odwróciła się do lustra. Ręce jej nie drżały, oczy lśniły. Obmyła twarz, wyszczotkować sięgające ramion włosy, aż nabrały olśniewającego połysku. Nie mogła się oprzeć pokusie; obejrzała się w lustrze ze wszystkich stron, usiłując dostrzec ten słynny blask, jakim podobno promieniują brzemienne kobiety. Dopiero gdy przechyliła zwierciadło tak, by obejrzeć brzuch, zdała sobie sprawę, że zachowuje się głupio. Jeśli natychmiast nie przestanie się podziwiać, wkrótce stanie się próżna jak Beatrix! Ktoś zapukał mocno do drzwi. Zerwała się na równe nogi, rzuciła lustro na stół. Wygładziła spódnicę, założyła za ucho jeden niesforny lok i odetchnęła głęboko. Przysięgła sobie, że nie będzie się spieszyć. Ruszyła powolnym krokiem, usiłując zachować godność. W połowie komnaty zapomniała o wszystkim, dopadła biegiem do drzwi i otworzyła je szeroko. Jej powitalny uśmiech zbladł, gdy spojrzała na opartego o framugę mężczyznę. Bannor pędził po schodach, przeskakując po dwa stopnie naraz. Wezwanie Willow dotarło do niego w strażnicy, gdzie się chronił przed lady Blanche i resztą rodziny żony. Z największą przyjemnością spędziłby tu całą zimę, byle tylko uniknąć ich towarzystwa. Parę minut temu, kiedy zajrzał do jadalni, nie dostrzegł nigdzie tego jej przebrzydłego przyrodniego brata, za to jej beznadziejny ojciec nadal usiłował się zapić na śmierć, lady Blanche zaś bez chwili przerwy rugała go za to, że nie wytargał Willow za uszy. Uśmiechnął się ponuro. Gdyby ten staruszek odważył się podnieść rękę na Willow w jego obecności, zostałby na pewno kaleką. Na podeście przed drzwiami komnaty Bannor przystanął, poprawił kubrak i przygładził włosy. Nie chciał, żeby Willow dostrzegła jego pośpiech. Być może język trochę mu się zapłacze, gdy będzie ją prosił o przebaczenie, lecz ufał swojej sile perswazji w łóżku. Uniósł rękę, by zapukać -i dopiero teraz dostrzegł, że drzwi są uchylone. Popchnął je bardziej. - Willow... Śnieg padający za witrażowym oknem osnuwał komnatę upiornym migotliwym światłem. Na łóżku leżała sterta kaftaników i pończoch. Jakiś pierwotny instynkt kazał Bannorowi stąpać bardzo cicho, jakby wkradał się na teren wroga. W komnacie panowała głucha cisza. Taka sama cisza zapadła w tej komnacie po śmierci Mary i Margaret. Nie był to brak dźwięków, lecz nieodwołalna, straszna nieobecność osoby, która odeszła na zawsze. Już zdążył zapomnieć, jakie to uczucie, gdyż Willow zagłuszyła je swoim schrypniętym śmiechem, czułym uśmiechem, miłosną pieszczotą. 288 289 Odwrócił się, obrzucił komnatę czujnym spojrzeniem. To nie rozrzucone koszule i rękawiczki przejmowały go dreszczem zgrozy, tylko irchowy pantofelek, leżący obok drzwi. Pewnie by go nawet nie dostrzegł, gdyby wszystkie jego zmysły nie napięły się do ostateczności. Przerzucił sterty koszul, z których unosił się ledwie wyczuwalny zapach jaśminu. Zajrzał pod łóżko, zdarł z niego piernat i futra, które rzucił na podłogę. Jednym ciosem wyrzucił wszystkie rzeczy z kredensu, omal go nie przewracając. Stanął na środku wywróconej do góry nogami komnaty, dziko dysząc. Nadal trzymał w dłoni mały pantofelek -pantofelek z irchy, tak delikatny, że mógłby go zgnieść w jednej ręce. Wybiegł w komnaty, ściskając bucik -a tymczasem za oknem rozległo się wycie wiatru ostrzegającego go przed niebezpieczeństwem, na które nie mógł już zamykać oczu. Fiona! Ryk Bannora wstrząsnął zamkiem; wszyscy giermkowie, a nawet rycerze zdrętwieli ze strachu. Gdyby Fiona już dawno temu nie przekonała się, że po takich rykach zazwyczaj następowały jedynie wymówki, a po nich niezręczne przeprosiny, pewnie upuściłaby ze strachu dziecko, które kołysała na kolanach. Mogłaby kompletnie zignorować pana zamku, gdyby nie dostrzegła wyrazu jego oczu. Szybko podała dziecko małej Annie i pokuśtykała na spotkanie z panem. - Co się stało, panie? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha. Oczy Bannora płonęły jak dwa rozżarzone węgle. - Jeśli to ma być żart, to mnie nie rozbawił! - Nie rozumiem, o czym mówisz. Wcisnął jej w dłoń porzucony pantofelek. - O tym! Jeśli moja żona chce mnie ukarać, budząc we mnie obłędny strach, będę ci wdzięczny, jeśli mi powiesz, gdzie się ukryła. - Zostawiłam ją w południowej wieży. Czekała na ciebie. - Więc już nie czeka! Przeczesałem cały zamek! Lady Blanche zbliżyła się do nich z drapieżnym błyskiem w oczach, niczym rekin, który poczuł świeżą krew. - Nie lękaj się, panie. Willow pewnie się gdzieś schowała, żeby się dąsać w samotności. Zawsze miała ten nieznośny nawyk, nieprawda, Rufusie? Dąsała się, kaprysiła lub płakała, kiedy tylko nie mogła postawić na swoim. Ojciec Willow mruknął coś niezrozumiale i zajął się kielichem wina. - Natomiast moja Beatrix jest łagodna jak jagnię. Z jej ślicznych usteczek nigdy nie padło ani słowo skargi. Bannor rzucił jej spojrzenie świadczące, że uważa ją za kompletną wariatkę, po czym zwrócił się do Fiony. - Zastanów się, błagam! Czy Willow wspomniała choć przelotnie, gdzie można jej szukać7 Fiona pokręciła głową. - Może nie powinnam była jej mówić o dziecku - mruknęła bardziej do siebie niż do niego. - Ale myślałam, że już wie! Nie sądziłam, że tak się zdenerwuje. - Czy coś się stało z którymś dzieckiem? Z którym? -Bannor omiótł salę rozpaczliwym spojrzeniem. - Peg? Mags? Tym tam? - Wskazał niemowlę w ramionach Annie, w desperacji zapomniawszy jego imienia. Fiona zamrugała: jej zamglone błękitne oczy zasnuły się łzami. 290 291 - Chodzi o twoje dziecko, panie. O to, które się jeszcze nie narodziło. Blanche zmełła w zębach całkiem wyraźne i bardzo nieprzystojne przekleństwo. - Rufusie! Możemy wracać. Kościół nigdy nie da im unieważnienia. - Willow jest brzemienna? - Bannor osłupiał. Fiona przytaknęła. - Była tak samo zdumiona jak ty, może nawet bardziej. Natychmiast przestała płakać, kiedy jej powiedziałam. Oczy zrobiły jej się wielkie, o, takie, jak dwa księżyce, i powie- działa... - Staruszka urwała i zagryzła wargę, jakby nagle pożałowała, że w ogóle zaczęła mówić. Bannor chwycił ją za ramię. - Co? Co powiedziała? Fiona spuściła głowę. - Powiedziała: nie opowiadaj głupstw, mój mąż nie chce dzieci. Bannor jęknął. - Dobry Boże, co ja narobiłem! Czy się bała mego gniewu? Czy wspomniała, że chce uciec? Chyba nie zamierzała zbiec podczas tej śnieżycy? Jak na potwierdzenie, drzwi na końcu korytarza otworzyły się gwałtownie; do środka wpadły kłęby śniegu, niesione podmuchem lodowatego wichru. Bannor zrobił dwa kroki naprzód, lecz wkrótce nadzieja go opuściła. Postacią, która wyłoniła się ze śnieżnego obłoku, była nie Willow, lecz Beatrix. Dziewczyna podtrzymywała Desmonda. Jej twarz pobladła tak, że prawie nie różniła się kolorem od jasnych włosów. Krew, spływająca strumieniem z czoła chłopaka, wydawała się przez to jeszcze bardziej czerwona. Bannor chwycił ich oboje, zanim się przewrócili. Beatrix wczepiła się konwulsyjnie w jego kubrak. Podniosła na niego oczy przepełnione mroczną zgrozą. - Porwał Willow... - szepnęła. 292 30 Trzeba było trzech giermków, by zamknąć drzwi, szarpane porywistym wichrem. Upewniwszy się, że syn nie doznał żadnych poważnych obrażeń, Bannor oddał go pod opiekę Fiony. Staruszka posadziła chłopca na ławie i własną chusteczką zatamowała krew, tryskającą z płytkiego rozcięcia na czole. Tymczasem Bannor zerwał ze ściany arras i zarzucił go na ramiona Beatrix. Dziewczyna dygotała tak, że prawie nie mogła mówić. - Co się stało? - spytał, siląc się na łagodny ton. - Kto porwał Willow? - Sss... Stefan. Byłam w stajni z Desmondem, kiedy on wszedł, żeby znaleźć konia. Trzymając sztylet przy gardle Willow, zmusił ją, żeby wsiadła. Desmond zeskoczył ze stogu i zażądał, żeby Stefan się poddał. Omal go nie stratowali. Bannor obrzucił syna niespokojnym spojrzeniem. - Zachowałeś się bardzo niemądrze, chłopcze. I bardzo odważnie. Desmond skłonił się chwiejnie. Usiłował uniknąć zabiegów Fiony, która wreszcie, zniecierpliwiona, chwyciła go za ucho i przytrzymała. Blanche wycelowała długi, blady palec w Beatrix. - A co robiłaś w stajni z tym... tym... chłopcem? Ostrzegam cię, panie, jeśli twój syn nadużył zaufania mej córki, ja i jej ojciec zażądamy ślubu. - Uśmiechnęła się boleśnie. -A przynajmniej hojnej zapłaty za jej cnotę. Bannor odwrócił się od lady Blanche i chwycił za ramiona jej córkę, czerwoną ze wstydu. - Dlaczego? Nie rozumiem, dlaczego Stefan uważa, że ma prawo do Willow? W oczach dziewczyny pojawiły się łzy rozpaczy. - To przeze mnie... Stefan wysłał mnie tutaj, żebym cię uwiodła, ponieważ chciał zatrzymać Willow dla siebie. Kiedy posprzeczaliście się z Willow, a ona mi powiedziała, że mogę sobie ciebie wziąć, wysłałam mu list, w którym napisałam, że wszystko idzie zgodnie z planem i wkrótce po niego poślę. Prawdę mówiąc, całkiem o tym zapomniałam, ale kiedy Stefan otrzymał twoje wezwanie, pewnie pomyślał, że to znak ode mnie. Nie przyjechał do Elsynoru, by być świadkiem ślubu Willow... - Przybył, by ją porwać - dokończył Bannor. Odwrócił się gwałtownie do Blanche, która mimowolnie cofnęła się o krok. - Wiedziałaś, pani. że twój syn zamierza porwać moją żonę? Blanche odruchowo zasłoniła gardło bladą dłonią. - Ależ skąd! Stefan zawsze był samowolny! Nie lubi, gdy ktoś mu wchodzi w drogę. Bannor ruszył w jej stronę; przy każdym jego kroku Blanche robiła krok do tyłu. - Ostrzegam, ja także nie lubię, gdy ktoś mi wchodzi w drogę. Jeśli mojej żonie spadnie choć jeden włos z głowy, zażądam twojej! 294 295 Blanche cofała się w popłochu, dopóki nie wpadła na swego męża. - Pozwolisz mu tak do mnie mówić?! Ojciec Willow dźwignął się na nogi, strzepując z siebie żonę jak muchę. Nie potrafił utrzymać równowagi, lecz udało mu się podnieść kielich do ust, nie roniąc z niego ani kropli. - Czemu nie? Gdybym miał odwagę tak do ciebie mówić, może len przeklęty bachor nie porwałby mojej córeczki. Przez głowę Bannora przebiegła dzika myśl: szkoda, że Willow tego nie słyszy. Chwycił Beatrix za ramiona, nie siląc się już na łagodność. - Muszę wiedzieć, dokąd pojechali! Jeśli trzymają się drogi, dogonię ich w ciągu godziny. - Na północ - wymamrotał Desmond, usiłując się podnieść. - Pojechali na północ. Przez łąki. Wszyscy wiedzieli, że Bannor potrafi znieść każdy cios bez jednego jęku, lecz słowa syna wstrząsnęły nim do głębi. Osunął się na ostatni stopień schodów i oparł głowę na dłoniach. Willow pędziła w tej chwili przez te lodowate równiny. W mrozie. W śniegu. Bez bucika. Bez niego. Zanim Beatrix i Desmond dobrnęli do zamku, bezlitosny wicher mógł już zamazać ślady konia. Prawie to widział -jej dzwoniące z zimna białe zęby, zsiniałą różaną cerę. Pewnie już drży tak bardzo, że nie może złapać oddechu. Jej palce przeszywają lodowate igły mrozu. Potem przestanie dygotać. Ból ustąpi. Jej powieki, wargi, czubki palców zabarwią się sinym kolorem. Na skórze zabłysną diamenty szronu, tak twarde, że nie zdołają ich roztopić żadne łzy. Nie umrze z dzieckiem w ramionach, jak jego matka, lecz z nienarodzonym maleństwem w łonie. Umrze, nie wiedząc, jak bardzo kochał ją i to dziecko. Gdzieś w najgłębszych zakamarkach duszy wierzył, że jeśli nie podda się miłości do Willow, zdoła ją ochronić. Jeśli nigdy nie wypowie tych magicznych słów, ona nigdy go nie opuści, tak jak opuściła go matka. Jakaś ręka delikatnie musnęła jego włosy. Przez jedną szaleńczą chwilę miał nadzieję, że to Willow, ale gdy podniósł głowę, ujrzał przed sobą klęczącą Beatrix. Po jej policzkach toczyły się strumienie łez. - To wszystko moja wina. Nie chciałam jej krzywdy, wierz mi! Była dla mnie jedyną prawdziwą matką. Bannor porwał dziewczynę w objęcia, nie zważając na oburzenie lady Blanche. - Nie płacz, dziecko - szepnął. - Znajdę ją. I Bóg mi świadkiem, sprowadzę ją do zamku. Zacisnął powieki i zmówił gorącą modlitwę, by Bóg pozwolił mu dotrzymać tej obietnicy. - Słuchajcie! - zawołał Desmond, zrywając się z ławy. Bannor przekrzywił głowę, ale słyszał tylko ciche łkanie Beatrix. Wstał, delikatnie przekazał dziewczynę Fionie, ale ciągle nie rozumiał, co miał na myśli jego syn. Dopiero po chwili nawiedziło go olśnienie. Cisza. Wicher przestał zawodzić, a cisza brzmiała słodko i krystalicznie jak dźwięk zamkowych dzwonów. Bannor podbiegł do drzwi i otworzył je szeroko. Płatki śniegu musnęły jego twarz niczym pierze z anielskich skrzydeł. Księżyc spojrzał na niego spomiędzy rozproszonych chmur, srebrząc swym blaskiem połacie śniegu. Gdyby Bannor nie zdawał sobie sprawy, jak ważna jest każda minuta, pewnie padłby na kolana i dziękował Bogu za cud. 296 297 i tKŁSA irit:Ut.lKU.-> Bannor Śmiały przeszedł przez jadalnię Elsynoru, gotowy do walki. Pod szafranową tuniką, zdobną jego herbem, miał kolczugę z żelaznej siatki i stalowy napierśnik. Pobrzęki- wanie pochwy miecza o zbroję na udach i łydkach mieszało się z dźwiękiem ostróg. Po drugiej stronie pasa zwisał wysadzany klejnotami sztylet. Bannor szedł w milczeniu, a j e g o oczy rzucały mordercze błyski. Tym razem walka toczyła się o zdobycz o wiele bardziej cenną niż wolność czy honor. U boku pana zamku biegł Hollis, nie mogąc nadążyć za jego długimi krokami. - Chciałbym ci towarzyszyć! Nie powinieneś jechać sam. Nie powinienem - zgodził się Bannor. - Ale jesteś potrzebny tutaj. Jeśli burza znowu się zerwie, będziesz musiał zająć się zamkiem... - zawahał się przez chwilę -...dopóki nie znajdę drogi powrotnej. - Zmarszczył brwi. -I musisz się zaopiekować dziećmi. - Dziećmi zaopiekuje się Fiona z. Netta. A ja się czuję bezradny! Na pewno mogę ci jakoś pomóc! - Rzeczywiście - przyznał Bannor. Zatrzymał się na chwilę, położył dłoń na ramieniu swego rządcy. - Idź do kaplicy, przyjacielu, i módl się. Otworzył drzwi. Miał nadzieję, że giermkowie już przygotowali mu wierzchowca. Nie zawiedli go. Siwek stał na srebrzystym śniegu, parskając parą niczym mityczny smok. Bannor przyjął wodze z rąk poważnego chłopca i wskoczył na siodło. Po raz ostatni skinął ręką Hollisowi, zawrócił wierzchowca i stanął twarzą w twarz z żywą przeszkodą. 31 Desmond, Ennis, Mary, Hammish, Edward, Kell i Mary Margaret siedzieli na wierzchowcach w rządku tak równym, jak niegdyś, kiedy witali swoją nową macochę w El- synorze. Bannor pomyślał smętnie, że powinien się cieszyć, iż Mary Margaret nie dosiadła świni. Miniaturowy łuk, z którego Willow go kiedyś postrzeliła, wisiał na ramieniu dziewczynki wraz z kołczanem pełnym małych strzałek. Dzieci uzbroiły się w najrozmaitsze kuchenne sprzęty. Edward ubrał się w coś, co wyglądało jak niedźwiedzia skóra, Hammish włożył na głowę żelazny kociołek. Trwali w zupełnymi milczeniu, czekając na jego rozkazy. - Cofnijcie się - zawołał - bo każę żołnierzom wrzucić was do lochu! Desmond wysforował się do przodu na szarej jabłkowitej klaczy. Czy to przez biel bandaża na kasztanowych włosach, czy przez piękną dziewczynę za jego plecami, chłopak wydawał się dziwnie dojrzały. - Chcemy ci towarzyszyć, ojcze. Willow jest naszą panią, tak jak i twoją. 299 1 ?.K?Zr\ irit.UijmJ.^ - Nie mogę się z tym nie zgodzić, lecz wystarczy mi, że życie mojej żony spoczywa w rękach szaleńca. Nie zaryzykuję jeszcze życia dzieci. - Tym szaleńcem jest mój brat - odezwała się Beatrix. -Może zdołam przemówić mu do rozsądku. Bannor uniósł brew. - A jeśli nie? Dziewczyna spojrzała znacząco na jego miecz. - Wtedy pozwolę, byś ty z nim porozmawiał. Bannor popatrzył na nich tak, jakby zobaczył ich po raz pierwszy. Doskonale wiedział, jakimi potrafią być przeciwnikami. Byli podstępni i zdeterminowani, a zatem posiadali dwie najważniejsze cechy wojowników. - Proszę cię, ojcze - W zielonych oczach Desmonda pojawił się cień rozpaczy. - Nie zostawiaj nas znowu! Chcemy tylko razem z tobą pojmać tego nikczemnika, który porwał Willow. Na twarzy Bannora z wolna zaświtał uśmiech. - I niech mu Bóg pomoże, gdy go już dopadniemy. Desmond rozpromienił się w uśmiechu. Bannor ruszył na czele, prowadząc za sobą niewielki zastęp. Mary Margaret wydała radosny okrzyk wojenny i wszyscy pogalopowali przez most zwodzony, aż spod końskich kopyt wyprysnęły mgławice śnieżnego pyłu. Hollis zastał Nettę w kaplicy, gdzie klęczała przed ołtarzem z dębowego drewna. Z zamkniętymi oczami i twarzą oblaną blaskiem świec była równie piękna, jak stojąca w niszy marmurowa Madonna. Hollis rzucił spojrzenie w górę, w nadziei, że Bóg wybaczy mu to bluźnier-stwo. Na dźwięk jego cichych kroków Netta zerwała się z klęczek, zarumieniona, jakby przyłapał ją na czymś zdrożnym. Gdy go rozpoznała, jej twarz przybrała dobrze mu znaną maskę wrogości. - Modliłam się za naszą panią - oznajmiła, unosząc wyzywająco głowę. - Choć pewnie sądzisz, że Bóg nie słucha modlitw dziwek. - Przeciwnie. W Biblii napisano, że po swym zmartwychwstaniu pojawił się Marii Magdalenie, kobiecie o wiadomej reputacji. - Może i tak, ale przekonałam się, że jego wyznawcy wolą raczej pierwsi rzucić kamieniem, niż przyznać się do własnych błędów. - Z pewnością nie myślisz tak o lady Willow. W przeciwnym razie nie modliłabyś się o jej szczęśliwy powrót. Netta wzruszyła ramionami, ale spuszczone oczy zdradziły, że gnębi ją niepokój. - Była dla mnie dobra. Tak jak lord Bannor. Nie chcę, by któremuś z nich stało się coś złego. Wybacz, panie, zostawię cię sam na sam z własnym sumieniem. - Nie odchodź - powiedział Hollis, znużony niekończącymi się gierkami. Przeszła obok niego. - Przyjemność mojego towarzystwa będzie cię kosztować szylinga. I dwa razy tyle, jeśli chcesz... Urwała, gdyż chwycił ją za przegub. Po raz pierwszy ośmielił się jej dotknąć. Po raz pierwszy stracił przy niej cierpliwość. - Naprawdę sądzisz, że jesteś warta tylko tyle? Nigdy nie przyszło ci do głowy, że mogę chcieć zwyczajnie porozmawiać albo posiedzieć obok ciebie w milczeniu? 300 301 TERESA MEDEIROS Odchyliła głowę, z rozmysłem drażniąc go bliskością swych ust. - Możesz udawać niewiniątko, ale znam ten wyraz oczu. Widziałam go u tych niezliczonych mężczyzn, którzy byli przed tobą. Hollis puścił jej rękę i cofnął się o krok. Żałował, że nie może jej znienawidzić za to okrucieństwo. - Nie zaprzeczam, że cię pragnę. Nie będę udawać, że nie budzę się w nocy, drżąc z pożądania. - Jego głos złagodniał. - Ale byłbym szczęśliwy, mogąc cię wielbić z oddali przez resztę mego życia. Ile to będzie kosztować? Jeśli wieczne oddanie to dla ciebie za mało, może wystarczy ci to? - Zerwał z pasa aksamitną sakiewkę i rzucił ją na ziemię. Upadła z głośnym brzękiem. Odwrócił się i mszył do wyjścia. Nie chciał, żeby Netta podniosła pieniądze. Nie chciał tego widzieć. - Panie... Szedł dalej. Nie zamierzał poddawać się tak łatwo. - Hollis... - Tym razem odezwała się szeptem, ale to wystarczyło, by go zatrzymać. Odwrócił się powoli. Netta wyciągała do niego rękę; pieniądze nadal leżały tam, gdzie je cisnął. Spojrzał na nią, poruszony drżeniem jej dłoni i widokiem łez w oczach. - Czy zechcesz przyłączyć się do mych modlitw? -spytała. - Może wtedy łatwiej przemówią do Boga. Zbliżył się i delikatnie ujął jej dłoń. Nie wypuścił jej z uścisku nawet wtedy, gdy uklękli i spuścili głowy, by modlić się o łaskę dla pana i pani zamku. Willow brnęła naprzód z mozołem, całą uwagę skupiwszy na przedzieraniu się przez morze śniegu, choć zmęczone ciało chciało już tylko zanurzyć się w puszyste zaspy i zasnąć. Wiedziała, że jeśli ustąpi, nigdy się nie obudzi. A gdy zbliżała się do skraju wytrzymałości, wydawało się jej - była tego niemal pewna - że matka Bannora szepcze jej do ucha, by się nie poddawała, tylko szła dalej, nie tracąc nadziei. Pewnie to tylko wicher opłakiwał jej umierające marzenia... Owinęła się mocno płaszczem, lecz był zbyt cienki, by ją ogrzać. Tęskniła za Bannorem. Za ciepłem jego ramion, musującą słodyczą pocałunków, gorączkowym naporem ciała. Mróz ściskał aż do szpiku kości. Pończochy zamarzły; bolesne mrowienie w stopach ustąpiło miejsca odrętwieniu. Dopiero po nieskończenie długim czasie zdała sobie sprawę, że wiatr nie miota jej już w twarz kłujących igiełek śniegu. Zatrzymała się chwiejnie u stóp wzgórza i uniosła głowę, z dziecięcym zachwytem podziwiając migoczącą biel. Lodowate piórka śniegu wirowały powoli nad jej głową, cudownie piękne w swoim okrucieństwie. Coś uderzyło ją w plecy. Straciła równowagę i upadła na czworaki. Pewnie dałaby za wygraną i osunęła się w śnieg, gdyby nie spazm wściekłości. Tylko dzięki niemu znalazła w sobie dość sił, by się podnieść i odwrócić do swego prześladowcy. - No i czemu tak patrzysz? - syknął Stefan, którego wargi nabrały tego samego lodowatego koloru, co jego błękitne oczy. - Gdybyś nie przestraszyła konia, bylibyśmy w połowie drogi do Szkocji. - Gdybym nie przestraszyła konia - wycedziła przez szczękające zęby - leżelibyśmy na dnie rzeki! Przez ciebie omal nie spadliśmy z urwiska! 302 303 - Bo zasłaniałaś mi oczy! - Bardzo przepraszam, celowałam w usta. Uśmiechnął się brzydko. - Możesz się pieklić, ile chcesz, ale piękna suknia nie zrobiła z ciebie damy. Ani sypianie w łożu lorda. - Przesunął kciukiem po jej policzku; od tego dotyku żołądek ścisnął się jej gwałtownie. - Chciałem być pierwszy - szepnął. Jego oddech palił jej skórę jak siarka. - Chciałem być tym, przez którego będziesz krwawić. Odtrąciła jego rękę. - Kiedy Bannor nas znajdzie, to ty będziesz krwawić, nie ja. - Pewnie się cieszy, że się ciebie pozbył. Skoro zniknęłaś z jego zamku, będzie mógł poślubić Beatrix, co powinien był zrobić od samego początku. Uniosła dumnie głowę; nie zamierzała dać się pognębić tym wyświechtanym szyderstwem. - Wątpię, czy się cieszy, że pozbył się matki swego dziecka. Spojrzenie Stefana powędrowało ku jej ręce, spoczywającej opiekuńczo na brzuchu. W jego oczach pojawił się niesmak i - coś podobnego! - strach. - Chcesz powiedzieć, że nosisz dziecko tego gbura? - Tak! I mogę ci obiecać, że Bannor znajdzie cię wszędzie, jeśli ośmielisz się skrzywdzić jego dziecko. Stefan przechylił głowę na bok i przyjrzał się jej z namysłem. - Tak, pewnie tak. Powoli odczepił od pasa zwój sznura. Cofnęła się o krok. Dopiero teraz zrozumiała, że mogła źle ocenić głębię jego deprawacji. - Co robisz? Stefan wzruszył ramionami. - Rozumiem już, że skoro mam umknąć przed gniewem twego męża, muszę zniknąć. - Chwycił ją. - Ty też. Zanim zdołała zmusić do ruchu odrętwiałe stopy, owinął liną jej przeguby. Zawiązał mocny węzeł i sięgnął ku jej kostkom. Szarpnęła się, usiłując nie poddać się narastającej panice. - Nie możesz tego zrobić! Zamarznę na śmierć! - Nie obawiaj się, kochana siostrzyczko - mruknął, zaciskając mocno więzy i jednym brutalnym szarpnięciem przewracając ją na ziemię. - Twój kochający małżonek na pewno cię znajdzie. Po roztopach. - Stefan! - krzyknęła. Odszedł, nawet na nią nie spojrzawszy. Krzyczała, dopóki nie zachrypła. Rzucała się w śniegu jak przewrócony na plecy żuczek, modląc się, by wściekłość i rozpacz ożywiły krew, coraz wolniej krążącą w jej żyłach. Ale gdy siły zaczęły ją opuszczać, spojrzała w nieczułą twarz księżyca, przeklinając niesprawiedliwość swego losu. Starała się ruszać, iść, wierzyć, że Bannor ją znajdzie bez względu na wszystko. I po co? Bannor nigdy się nie dowie, jak bardzo starała się być dzielna, jak walczyła o ich dziecko. Po policzkach popłynęły jej gorzkie łzy. Zamarzały, zanim zdążyły spaść na ziemię. Skuliła się, usiłując osłonić dziecko przed uderzeniami lodowatego wichru. Śnieg padał coraz gęściej; przykryła ją cudowna biała kołderka. Powieki ciążyły jej, jakby były z ołowiu. Była zmęczona, strasznie zmęczona. Na rzęsach zawisły jej lodowe perły. Coraz trudniej było jej otwierać oczy. Być może zdoła zasnąć. A kiedy zaśnie, może po raz ostatni przyśni się jej książę. 304 305 Nie musiała już sobie wyobrażać jego twarzy. Znała jej każdy centymetr, pamiętały ją jej wargi i palce. Z tęsknym półuśmiechem zamknęła oczy, wtuliła policzek w poduszkę śniegu i zastygła w oczekiwaniu na nadejście księcia. 32 Na szczycie wzgórza Bannor spiął konia do galopu. Od chwili, gdy znaleźli ślady na śniegu, rozpierała go niecierpliwość. Nie zdziwiło go, że ten idiota, brat Willow, zgubił wierzchowca. Zwierzę pewnie wróciło do Elsynoru i już stoi w ciepłej stajni, skubiąc siano. Jedna para śladów wskazywała na nierówne, niepewne kroki. Mimo to serce Bannora tętniło nadzieją. Willow żyła! Wjechał na szczyt wzgórza. Musieli się spieszyć, zanim wiatr zawieje ślady. Śnieg padał coraz gęściej, a gdy księżyc schował się za gęstymi chmurami. Dolina ukryła się w mroku. Bannor ściągnął cugle i stanął. Dzieci powtórzyły jego manewr i otoczyły go ze wszystkich stron. Czekali niecierpliwie, dopóki księżyc nie wypłynął zza zasłony. Dolina zabłysła niemal nadnaturalnym blaskiem. Najgorsze obawy Bannora okazały się słuszne. Wiatr zatarł ślady i cała dolina była spowita przeczystym białym dywanem, nie skalanym ani jednym śladem ludzkiej stopy. - Patrz, papo! - krzyknęła Mary Margaret, wskazując coś u stóp wzgórza. 307 i_ /.:>z/i Strzepnął z rzęs płatki śniegu i odwrócił się w kierunku, który pokazywała. Z głębokiej rozpadliny coś wyzierało -kolorowy kleks na dziewiczym śniegu. Zacisnął mocniej ręce na wodzach. Choć wizja Willow brnącej przez śnieg bez płaszcza budziła w nim zimny dreszcz, wolałby, żeby spod śniegu wyglądał tylko porzucony materiał, by Stefan okazał się albo zbyt głupi, albo zbyt okrutny, by pozwolić jej go podnieść. - Zaczekajcie - rozkazał dzieciom i zeskoczył z konia. Przynajmniej raz usłuchały bez słowa sprzeciwu. Zbiegł po zboczu, lecz w miarę, jak się zbliżał do majaczącego w mroku kształtu, coraz bardziej zwalniał kroku. Księżyc skrył się za kolejną brzuchatą chmurą. Bannor sięgnął ku wydętemu fałdowi płaszcza, niemal gotów zawołać do dzieci, że nie ma się czego bać. Księżyc wyłonił się zza chmury i ukazał mu wszystkie szczegóły obrazu z niemal rozmyślnym okrucieństwem. Jeden ciemny kędzior, pokryty lśniącą warstewką lodu. Jasne lśnienie marmurowej skóry. Smukła stópka, która powinna bezpiecznie spoczywać w pantofelku z irchy, ukrytym w kieszeni na jego piersi. Upadł na kolana i zaczął rozgrzebywać śnieg. Przygarnął Willow do piersi. Od strony wzgórza dobiegł go krzyk równie żałosny jak ten, który rozległ się w jego sercu. Jak przez mgłę ujrzał Beatrix, ruszającą ku niemu, i Desmonda, który ją schwycił i przytulił do siebie. Bannor zerwał sznur z przegubów Willow, odgarnął śnieg z jej twarzy i włosów. Z gardła wyrwało mu się ciche zawodzenie. Czas zaczął się cofać i lord Bannor Śmiały, pan Elsynoru, znów był przerażonym sześciolat-kiem, nierozumiejącym, dlaczego mamusia się nie budzi. A gdy spojrzał w twarz Willow, na zawsze zastygłą z lekkim 308 uśmiechem na ustach, wreszcie zrozumiał, że jego matkę zabiła nie miłość, tylko jej brak. - O, Boże, Boże, wybacz! - krzyknął, tuląc Willow do piersi. Zanurzył twarz w jej zimnych, sztywnych lokach. -Kocham cię, Willow - szepnął. Po policzkach potoczyły mu się łzy. - Pokochałem cię od pierwszej chwili, gdy cię ujrzałem, i będę cię kochać aż do śmierci. Wycisnął gorący pocałunek na jej lodowatych wargach, jego łzy padły na jej twarz jak ciepły wiosenny deszcz. Był tak otępiały z rozpaczy, że dopiero po chwili zorientował się, iż Willow oddaje mu pocałunek. Z krzykiem cofnął się, omal nie wypuszczając jej z objęć. - Słodki Jezu! Myślałem, że... - ...nie żyję? - Willow zasłoniła usta ręką i ziewnęła. -Nie bądź niemądry. Spałam. - Wzdrygnęła się. - Tak zmarzłam, że kiedy śnieg mnie przykrył, zrobiło mi się cieplej. Wiedziałam, że jeśli zasnę, przyjdziesz do mnie. - Posłała mu rozbrajająco dziecinny uśmiech. - Zawsze przychodziłeś do mnie we śnie. Odkąd byłam małą dziewczynką. Bannor odgarnął jej z twarzy zamarznięte loki, nadal wstrząśnięty jej niespodziewanym powrotem do życia. - A myślisz, że kim jestem? Uśmiechnęła się do niego promiennie. - Moim księciem. I mężem. I ukochanym. - Wzięła jego dłoń i położyła ją sobie na brzuchu. - I ojcem mojego dziecka. Stał z zapartym tchem, nie mogąc się otrząsnąć ze zdumienia. Życie pulsujące pod jego ręką było niczym najrzadszy i najcenniejszy kwiat. Życie, zabarwiające policzki Willow rumieńcem, tętniące w jej żyłach jak najsłodszy z soków. Przy wtórze radosnych okrzyków dzieci wziął ją w ra-309 1ERESA Mb.UŁIKU!> miona i obsypał pocałunkami. Od samego początku miał i zarazem nie miał racji co do niej. Imię dobrze do niej pasowało, lecz nie dlatego, że była delikatna jak wierzba i mogła się złamać pod najsłabszym podmuchem wiatru. Przeciwnie, była silna i giętka tak, że potrafiła wytrzymać nawet największą wichurę. W jej ramionach znajdowało się schronienie przed każdą burzą. Jej wdzięk i odwaga zapuściły w jego sercu delikatne, lecz niezniszczalne korzenie. Nie wiedział, czy to jego słowa, łzy czy pocałunek obudziły Willow z zaczarowanego snu. Wiedział tylko, że miłość nie popchnęła go do zguby, lecz go uratowała. - Kocham cię - wyszeptał, wyciskając gorący pocałunek na jej czole. Objęła dłońmi jego twarz, spojrzała na niego oczami pełnymi nieskończonej czułości. - Wiem. EPILOG Drżąca dłoń Bannora zawisła między wieżą i królową. Dokładnie w tej samej chwili zamkiem wstrząsnął przeraźliwy kobiecy krzyk. - Na rany Chrystusa! - jęknął Bannor i uderzył z rozmachem pięścią w stół. Szachownica i figury spadły na podłogę. Hollis spojrzał za nimi z żalem. - Akurat tę partię mogłem wygrać! Bannor zerwał się z krzesła i obiema rękami wzburzył i tak już rozwichrzone włosy. - Jak mam myśleć o durnej grze, skoro moja żona cierpi najpotworniejsze męki? Hollis wzruszył ramionami. - Nie przejmowałeś się tak przy porodach Mary i Mar-garet. - Bo byłem we Francji, ty idioto! Poza tym - dodał, krążąc po komnacie niczym wielkie rozdrażnione zwierzę - nie miałem pojęcia, że to tak straszna próba. Myślałem, że dzieci tak... wyskakują - machnął ręką. - Jak strzały z łuku. Hollis przewrócił oczami. 311 - Może pomówimy o czymś innym. - Zastanowił się nad przyjemniejszym tematem. - Co porabia przebrzydły braciszek Willow? - Ciągle nie chce opuścić lochu. Boi się, że znowu rzucę go dzieciom. Hollis zachichotał. - Nigdy nie zapomnę nocy, gdy zaciągnęły go do zamku. Z pleców sterczały mu dziesiątki tych małych strzałek. Bannor uśmiechnął się pod nosem. - Gdy zdzielił Hammisha pięścią w nos, nie spodziewał się, że mały roześmieje mu się w twarz i rąbnie go bykiem w brzuch. Oczywiście nie byłoby to takie bolesne, gdyby Hammish nie miał na głowie żelaznego kociołka. - Ach, lecz to Edward w tej wyleniałej skórze ostatecznie go załamał! Stefan wziął go za prawdziwego niedźwiedzia! Obaj ryknęli śmiechem, lecz zaraz potem przez uchylone okno wpadł kolejny rozdzierający krzyk, tym razem jeszcze bardziej rozpaczliwy. Bannor zawahał się przez ułamek sekundy, po czym rzucił się do wyjścia. Hollis zastąpił mu drogę. Przysunął ławę do drzwi i rzucił się na nią. - Fiona zagroziła, że mnie zabije, jeśli cię stąd wypuszczę. Słyszałeś, co powiedziała. Komnata rodzącej kobiety to nie miejsce dla mężczyzny. - Z tego, co słyszę, nie jest też miejscem dla kobiety! - Czy to nie ty urodziłeś się z nieludzką odpornością na ból? - Na mój ból, nie jej. - Bannor zerwał miecz ze ściany i przystawił go Hollisowi do gardła. - Nie pozwoliłbym żadnemu z moich żołnierzy samemu pomaszerować do walki. Rozumiesz? Zwłaszcza, jeśli to ja go tam wysłałem. Hollis westchnął i podniósł obie ręce. Wiedział, kiedy ma do czynienia z silniejszym od siebie. Bannor odsunął ławę i otworzył drzwi. - Mówiłem Fionie, że lepiej cię przykuć w lochu -wymamrotał rządca, ruszając za nim. O nie, nigdy! - krzyknęła Netta, zasłaniając rozłożonymi rękami wejście do komnaty w południowej wieży. - Nie możesz tam wejść, panie! To nie wypada! Ponieważ Bannor nie mógł grozić mieczem kobiecie w szóstym miesiącu ciąży, odwrócił się, szukając pomocy swego przyjaciela. - To twoja żona, przemów jej do rozsądku. - Jest także kobietą - odparł przekornie Hollis, puszczając oko do Netty. - Nie wie, co to rozsądek. Spodziewał się, że Bannor wpadnie w szał. Nie sądził, że pan zamku przyklęknie na jedno kolano i czułe ujmie dłoń Netty. - Hej! - Stuknął go w ramię. - Jak słusznie zauważyłeś, to moja żona! - A także pani tak dobra i czuła, że w całej Anglii nie znajdzie się druga taka. - Bannor rzucił Netcie spojrzenie spod spuszczonych czarnych rzęs - spojrzenie, zdolne stopić nawet najtwardsze serca. - Tak dobra i czuła, że z pewnością nie pozbawi rodzącej kobiety pociechy ze strony męża. Hollis zgrzytnął zębami, zbyt dobrze świadom słabości, jaką jego żona nadal żywiła do pana zamku. - Chyba nic się nie stanie, jeśli tam zajrzysz - szepnęła, oblewając się uroczym rumieńcem. - Ale musisz obiecać, że nie powiesz Fionie, kto cię wpuścił. Bannor ucałował z uczuciem jej dłoń. 312 313 - Masz na to moje słowo. Powiem jej, że to przez Hollisa. Szybko otworzył drzwi, nie czekając na reakcję swego rządcy. I równie szybko uskoczył, gdyż o framugę roztrzaskał się gliniany dzbanek. W ślad za nim poleciała miednica, a na końcu - wściekły wrzask Willow. Bannor spojrzał ze zgrozą na Hollisa, nie wiedząc, jak ma zrozumieć ten niespodziewany atak. - Mam sobie iść, kochanie?! - zawołał słodko, ostrożnie wyglądając zza framugi. - Nie! - załkała i wyciągnęła do niego ręce. - Chcę, żebyś został! - Chce. żebym został - szepnął z uśmiechem wdzięczności. Netta cicho zamknęła za nim drzwi. Była to najbardziej krwawa i wyczerpująca walka, jaką zdarzyło mu się stoczyć. Lecz kiedy się skończyła, a Fiona położyła w ramionach jego żony popłakujące zawiniątko. w jego sercu wezbrała radość i tryumf większy niż po jakiejkolwiek bitwie. Odgarnął Willow przepocone włosy z czoła i oboje spojrzeli z uwielbieniem w czerwoną buzię ich córeczki. - Zanim zjawiłaś się w moim życiu - odezwał się Ban-nor - sądziłem, że Bóg mnie opuścił. Teraz wiem, że pobłogosławił mnie ponad miarę. Jakby na potwierdzenie jego słów Netta otworzyła szeroko drzwi i wpuściła kolejno dzieci. - Możemy ją zobaczyć? - spytał nieśmiało Desmond, ściskając dłoń Beatrix. - Chcę się z nią pobawić! - zażądała Mary Margaret, ściskając bezgłową lalkę. 314 - Nie dawajcie jej Hammishowi - zażartował Kell. -Może być głodny. Dzieci parsknęły śmiechem, a tymczasem do komnaty wśliznął się jeszcze jeden mężczyzna. Sir Rufus z Bed-lington zignorował głośne protesty żony, niezgadzającej się na jego podróż do Elsynoru. Spojrzał niepewnie na Willow. Bannor odpowiedział nieufnym wzrokiem, lecz uśmiechnięta Willow wyciągnęła do ojca rękę. - Witaj, papo. Cieszę się, że przyjechałeś. Ujął jej dłoń i uniósł ją do ust. - Miałem nadzieję, że dasz staremu głupcowi szansę, by udowodnił, że potrafi być lepszym dziadkiem, niż był ojcem. Wiem. że na to nie zasługuję, lecz chciałem cię poprosić o podarunek. Pochylił się i szepnął coś córce do ucha. Skinęła głową i uśmiechnęła się figlarnie. Pociągnęła Bannora za rękaw. - Papa poprosił, byśmy nazwali ją imieniem mojej matki. Zgadzasz się? - Pod warunkiem, że nie miała na imię Mary ani Margaret. - Nie bądź niemądry. Moja matka była Francuzką. -W oczach Willow zapaliło się łobuzerskie światełko. Skinęła palcem na swego męża. Bannor pochylił się i jęknął głośno, gdy wyszeptała mu imię do ucha. Wyprostował się. Wziął głęboki oddech i wyciągnął drżące dłonie. Willow złożyła na nich dziecko i posłała mu pokrzepiający uśmiech. - Chłopcy, dziewczynki... - zaczął, odwracając się. -Chcę wam przedstawić waszą nową siostrzyczkę... - Przewrócił oczami. - ...Marie Marguerite. Zachwycone dzieci otoczyły go ze wszystkich stron. Bannor spojrzał na swoją córeczkę, oszołomiony dumą 315 I ERISA mt-.DLiKOS i miłością. Jeszcze nigdy nie trzymał niczego tak maleńkiego. I kruchego. I wiercącego się. I zakrwawionego Fiona dostrzegła, co się dzieje, skinęła na Hollisa i wyjęła dziecko z rąk ojca. I w samą porę, ponieważ ledwie sir Hollis zdążył przysunąć krzesło, lord Bannor Śmiały, duma Anglii i postrach Francji, pobladł jak ściana i zemdlał. Droga Czytelniczko! Moi wrogowie znają mnie jako lorda Bannora Śmiałego, dumę Anglii i postrach Francji. Nigdy w życiu nie cofnąłem się przed niczym, nie okazałem ani śladu strachu - aż wojna się skończyła, a ja musiałem wrócić do bandy moich nieznośnych dzieci. Doszedłszy do przekonania, iż nie mogę im ściąć główek ani rzucić ich do lochu, wysłałem mego rządcę na poszukiwanie matki dla nich. a żony dla mnie - brzydkiej, łagodnej i dobrej dziewczyny, tak odpychającej, bym nie miał pokusy spłodzenia następnego dziecka. Wyobraźcie sobie moje przerażenie, gdy wrócił z lady Willow z Bedling-ton, niepokorną pięknością, przy której nie mogę myśleć o niczym innym! Willow o czarnych kędziorach i roziskrzonych oczach jest wszystkim, czemu przysiągłem się opierać. Nie myślałem, że zawrze przymierze z tuzinem moich niesfornych pociech, by nauczyć mnie, cynicznego żołnierza, jak słodka może być kapitulacja. s Bannor Śmiały, pan Elsynoru