CARLYLE LIS 

JEDEN MAŁY GRZESZEK

przełożyła Elżbieta Zawadowska Kittel
o Warszawa 2007
Tytuł oryginału: One Little Sin Projekt okładki: Olga RcszeKka Redakcja: I. i lv Paszkowska
Prolog
Mecz bokserski
Copyiight 'o 2005 by S. T. Woodhousc An original publicalion of Pocket Books a division o i' Simon and Schustcr. Inc. Copyright O for the Polish cdition Wydawnictwo BIS, 2007
ISBN 978-83-89685-94-0
Wy d awn i c two BIS ul. Lędzka 44a 01-446 Warszawa tcl. (0-22) 877-27-05. S77-40-33; fa\ (0-22) S37-10--S4 c- m ai 1:11 i sb i s 0iwy d a w n i c t wo b i s. co ni. p 1 www .wydawnictwohis.coni.pl Druk i oprawa: Białostockie Zakłady Graficzne S.A.
Tego dnia w skwarne wrześniowe popołudnie sir Alasdair MacLachlan poniósł to, co jego babka Mac Gregor obiecywała mu już od prawie trzydziestu lat a mianowicie zasłużone konsekwencje swoich czy nów. Babcia powtarzała to wielokrotnie, ale on nigdy nie traktował jej słów poważnie. Do ukończenia ósmego roku życia sądził, że staruszka mamrocze coś o spadku, gdyż zawsze myślała o pieniądzach. Tak więc traktował to jak jej kolejne powiedzonko, takie jak ,,na kolację z diabłem przynieś długą łyżkę" i jej ulubione ,,próżność gubi człowieka, a pycha..." Cóż, nie mógł sobie przypomnieć, co takiego po woduje pycha, ani nie miał ochoty się nad tym zasta nawiać, ponieważ tego wyjątkowo gorącego popołu dnia miał myśli zaprzątnięte czymś zupełnie innym Rozkoszą, czyli Bliss - gdyż takie imię nosiła żo na wiejskiego kowala. Gdy rozległ się odgłos pierw szego wystrzału, wydawało się, że przepowiednia babki się spełni. - A niech mnie! - wrzasnęła Bliss, odpychając Alasdaira. - To mój stary!
Zaplątany w spodnie Alasdair przetoczył się na wiązce słomy i usiadł. Wypluwając z ust kurz, szu kał rozpaczliwie paska. - Dobra, Bliss, wiem, że tam jesteś! - ponury glos kowala niósł się echem po rozległej stajni. - Wyłaź razem z tym swoim przeklętym Szkotem. - Rany, znowu - mruknęła Bliss zmęczonym głosem. Zdążyła już podciągnąć pantalony i właśnie poprawia ła spódnicę. - Do tej pory zawsze mi się udawało go ja koś okpić, ale ty lepiej zwiewaj gdzie pieprz rośnie. Mnie nie zrobi krzywdy, ale ciebie ani chybi ukatrupi. Pospiesznie wciągając rękawy koszuli, Alasdair pokazał zęby w uśmiechu. - Będziesz po mnie płakać, najdroższa? Bliss wzruszyła ramionami. Mała szkoda, krótki żal. Ale Alasdair tylko się tym chlubił. Drzwiczki dzielące boksy zamykały się po kolei z nieuchronną ostatecznością. - Chodź tu, skurczybyku -wrzasnął kowal. - Stąd nie ma innego wyjścia, nie uda ci się wymknąć! Alasdair cmoknął Bliss w policzek i podciągnął się do połowy ścianki dzielącej boksy. - Pa, moja słodka - powiedział, mrugając filuter nie. - Byłaś tego warta. Bliss rzuciła mu cyniczne spojrzenie i zatrzasnęła drzwiczki, a Alasdair podciągnął się zgrabnie wyżej i wskoczył do sąsiedniego boksu. - Zgłupiałeś do reszty, Will? - zaskrzeczała te atralnie Bliss. - Odłóż ten pistolet, zanim się zabi jesz. Nie wolno mi się zdrzemnąć? Cały dzień bie gam z góry na dół z wodą i piwem jak jakaś służąca. - Chyba wiem, kogo tu obsługiwałaś, panienko. Groźny głos dochodził teraz z bardzo bliska. - I gdzie on się podział? - Przysięgam na Boga, że tym razem go zabiję. 6
Alasdair uchylił drzwi i wyjrzał. Chryste Jezu. Sam nic był ułomkiem, ale mąż Bliss z wyszczerzonymi żółtymi zębami wyglądał jak rozjuszony bawół. Od pasa w górę nie miał na sobie nic poza usmolo nym fartuchem. Kępki czarnych włosów pokrywały je go szerokie bary, spocony tors, a nawet plecy. W jed nej ręce ściskał groźnie kosę, a w drugiej zardzewiały
pistolet, od spodni. którego bliźniak wystawał zza paska
Dwa pistolety. Jeden strzał. A niech to. Alasdair zdał śpiewająco egzamin z matematyki na uniwersytecie w St. Andrews i szyb ko obliczył swoje szanse. Rezultat zupełnie go nie zachwycił, ale zanadto kochał życie, żeby się poddać bez wałki. Bliss zmoczyła rąbek fartuszka i wytarła sadze z twarzy rozsierdzonego olbrzyma. - Cicho, Will - szepnęła. - Nie ma tu nikogo po za mną, naprawdę. Alasdair uchylił drzwiczki nieco szerzej i zobaczył, jak Bliss bierze męża pod rękę i ciągnie w stronę wyj ścia. Odczekał chwilę i na palcach wyszedł z boksu. Niestety, nastąpił na grabie i dwumetrowy dębowy trzonek rąbnął go prosto między oczy. Alasdair za klął szpetnie i rymnął jak długi na ziemię. - Jesteś, bratku! - ryknął kowal. - Wracaj, ty par szywy kundlu! Alasdair był mocno zamroczony, ale nie stracił przytomności. Kowal wyrwał się żonie i ruszył z po wrotem w stronę boksów. Alasdair kopnął grabie, zrobił unik w lewo i przemknął jak strzała obok roz sierdzonego draba. Kowal ryknął jak ranny byk i od wrócił się, ale było już za późno. Alasdair wypadł prosto w oślepiające słońce, do kładnie w chwili, gdy z położonej w dolinie łąki do7
tarł do niego ryk tłumu. Nielegalny, ale bardzo po pularny mecz bokserski przywiódł połowę londyń skich rzezimieszków do małej wioski w Surrey. Za krwawiony arystokrata uciekający przed kowalem uzbrojonym w kosę stanowił nie lada widok. Alasdair słyszał wyraźnie ciężkie kroki kowala bie gnącego za nim w dół wzgórza. Kowal sapał z wysił ku. Alasdair ocenił sytuację. Ustępował przeciwni kowi siłą, ale mógł nadrobić to szybkością i sprytem. Niemniej jednak stary Will miał naładowaną strzel bę i słuszny powód do gniewu. Pan Bóg na pewno nie stał po stronic amatora wdzięków żony kowala. Alasdair dobiegł do stóp wzgórza i zaczął się prze mykać pomiędzy zaparkowanymi tam powozami. Kowal nie biegał najlepiej, więc bardzo szybko pozo stał w tyle. Alasdair okrążył pół łąki, miotając się między powozami i rozpaczliwie przeszukując wzro kiem morze twarzy. Zapachy wilgotnej trawy, rozla nego piwa i świeżego gnoju zlały się w nieprzyjemny kwaśny wyziew. Teraz dochodziły do niego już wyraźnie wrzaski tłumu, przerywane od czasu do czasu uderzeniem ciała o ciało. Jeden z bokserów przewrócił się, tłum znów zaczął ryczeć z uciechy i w tej samej chwili Alasdair zobaczył, jak przez tłum przepycha się jego brat z kuflem piwa w ręku. Za nim biegł Quin. Spotkali się obok wielkiego staroświeckiego po wozu. - Co się, u diabła, stało? - spytał, gdy znaleźli się już poza zasięgiem wzroku gapiów. - I co to za goliat cię goni? - spytał Quin. - Mu siał cię nieźle zdzielić między oczy. Alasdair oparł się o powóz, by złapać oddech. - Powiedzmy po prostu, że czas się stąd ulotnić. I to natychmiast. 8 - Ulotnić? - spytał z niedowierzaniem Quin. - Po stawiłem na tę walkę dwadzieścia funtów. Merrick spoważniał. - Dlaczego? Co się stało? - Znowu jakaś spódniczka! -jęknął Quin. - Nie mo głeś tym razem przyprawić rogów komuś mniejszemu? Alasdair oderwał plecy od ściany powozu, wpatru jąc się w łąkę. Merrick chwycił go mocno za ramię. - Nie! Nie zrobiłeś tego! Alasdair wzruszył ramionami. - Tb była Bliss, ta dziewczyna, która roznosiła piwo. - Wyglądała tak, jakby musiała się na chwilę położyć. Z mojej strony to był tylko taki humanitarny akt. - A niech cię, Alasdair! - wykrzyknął jego brat. A ja miałem na tyle rozumu, żeby nie... - Cicho! - przerwał Quin, odrzucając kufel. - On tu idzie. Zwaliste, spocone, pomrukujące cielsko zbliżało się nieuchronnie w ich kierunku od strony łąki, wy machując strzelbą i kosą, która błyszczała złowróżb nie w słońcu. - Lepiej wiejmy - mruknął Alasdair. - Nigdzie się stąd nie ruszam - powiedział zimno Merrick. - Poza tym zostawiłem powóz w King's Arms. - On ma jeszcze jeden nabój - ostrzegł Alasdair. Ja może sobie nawet na to zasłużyłem, ale czy na prawdę chcesz, żeby ten wsiowy głupek zabił przy padkowego przechodnia? - Najpierw trzeba przeżyć, a walczyć będziemy później - powiedział Quin. - Do diabła z wami - warknął Merrick. Cała trójka pobiegła w stronę ścieżki wijącej się wokół szczytu wzgórza i skręcającej na tyły wioski. Było tam mnóstwo ludzi spacerujących lub kupują cych placki i piwo od chytrych sprzedawców, którzy 9
porozstawiali tam swoje namioty. Na miejsce przyby li też wędrowni handlarze i Cyganie z całym asorty mentem zabawek, naparów i talizmanów. Z wioski w górze dochodziły skoczne dźwięki skrzypiec. Quin przepychał się przez stopniowo rzednący tłum, za nim szedł Alasdair i jego brat. Przed kolej nym skrętem Quin uskoczył z drogi mężczyźnie z be czułką na ramieniu. Merrick podążył w jego ślady. Alasdair potrącił mężczyznę w łokieć. Handlarz po tknął się, zaklął i upuścił beczułkę, która potoczyła się z hukiem w dół ścieżki. - Co za zręczność! - syknął jadowicie Merrick. Alasdair popatrzył w dół wzgórza i dostrzegł, że kowal zaczyna ich doganiać. Nie dalej jak metr przed nim beczułka pękła i trysnęła z niej fontan na spienionego piwa. Jej właściciel najwyraźniej po stanowił pójść w sukurs kowalowi i dołączył do po ścigu. Za następnym zakrętem zamajaczył wóz pomalo wany na różne odcienie zieleni. Obok stał namiot z poplamionego płótna w kratę. Quin zeskoczył ze ścieżki i uchylił plandekę, - Szybko! - rzucił. - Tutaj! Merrick zanurkował w mrok. Alasdair bez waha nia poszedł w jego ślady. Przez chwilę słychać było tylko ich urywane oddechy. Oczy Alasdaira przyzwy czajały się wciąż do ciemności, gdy nagle odezwał się głos. - Rzuć grosika, Angliku. Przy rozklekotanym stoliku siedziała Cyganka, wy ciągając szczupłą dłoń z długimi palcami. - Nie jestem Anglikiem - rzucił bez żadnego szczególnego powódu. Otaksowała go wzrokiem jak konia na padoku. - To nie do końca prawda - odparła. 10 Alasdair był w istocie po mieczu w jednej czwartej Anglikiem. Poczuł niewytłumaczalny niepokój. - Rzuć grosika - powtórzyła, strzelając elegancki mi palcami. - A może wolałbyś wyjść? To nie schro nisko, tu się robi pieniądze. - Na miłość boską, zapłać jej - nakazał Merrick, wyglądając z namiotu. Kawałek dalej kowal prowa dził ożywioną dysputę z mężczyzną od beczki - naj wyraźniej omawiali taktykę. Alasdair sięgnął do kie szeni płaszcza, wyjął portmonetkę i położył monetę na dłoni kobiety. - Trzy - warknęła, z irytacją strzelając palcami. Po jednej za każdego. Alasdair znów sięgnął do portmonetki. - Siadajcie - rozkazała. - Wszyscy trzej. Ci głupcy za wami nie przyjdą. Nie ośmielą się. Quin i Merrick wlepili w nią zdumiony wzrok. Uniosła ramię i kaskada czarnych lśniących wło sów zasłoniła jej twarz. - No co? - spytała wyzywająco. - Macie inne wyjście? Quin, zdecydowanie najposłuszniejszy z całej trój ki, przysunął sobie stołek na trzech nogach i wykonał polecenie Cyganki. - Rób, co ona każe, Merrick - powiedział. - Na ra zie nic nam innego nie pozostało. Merrick podszedł do stolika i przeszył Alasdaira morderczym spojrzeniem. - Daj mi rękę - zażądała. Alasdair posłusznie wyciągnął dłoń. Cyganka przytrzymała ją przez chwilę, a potem, jakby rozja śniając obraz, potarła kciukiem linie papilarne. W namiocie poczuli się bezpieczni. Kobieta przysu nęła bliżej lampę i podkręciła knot, wypełniając na miot żółtawym światłem. Alasdair zauważył nagle, że jest niezwykle piękną kobietą. 11
- Masz jakieś nazwisko, Angliku? - mruknęła, wciąż wpatrując, się w jego dłoń. - MacLachlan. - MacLachlan... - powtórzyła. - Myślę, MacLa chlan, że jesteś złym człowiekiem. Alasdair cofnął się. - Ależ skąd! - zaprotestował. - Całkiem porządny ze mnie chłop. Zapytaj zresztą, czy mam jakichś wro gów. Oderwała wzrok od jego dłoni i uniosła kruczo czarną brew. - A tamci na zewnątrz, czy to twoi przyjaciele? Alasdair poczuł, że oblewa się rumieńcem. - Nieporozumienie - wyjąkał. - Tak się czasem zdarza. Zmarszczyła brwi. - Są różne rodzaje zła - powiedziała niskim, gar dłowym głosem. - A ty popełniłeś wiele grzechów. - Co, teraz zmieniasz się w księdza? - tym razem to on zdobył się na ironię. - Dobrze, zgrzeszyłem. Przepowiedz mi przyszłość, moja piękna, i miejmy to wreszcie za sobą. Cyganka odsunęła jednak jego dłoń i sięgnęła po rę kę Merricka. Widząc, jak mężczyzna mruży ze złością oczy, zawahała się. Z twarzą w bliznach i zimnym spoj rzeniem błękitnych oczu brat Alasdaira nie wyglądał przyjaźnie. W końcu jednak uległ zakusom Cyganki. Przesunęła kciukiem po nierównościach jego dłoni. - Jeszcze jeden MacLachlan - mruknęła. - Dia belny szczęściarz z diabelskim spojrzeniem. Merrick roześmiał się ochryple. - Podwójnie przeklęty, prawda? Skinęła wolno głową. - Widzę to tutaj - dotknęła plamki pod jego pal cem wskazującym. - I tu - musnęła sam środek jego 12
dłoni. Zwykle opanowany Merrick aż się wzdrygnął pod wpływem tego dotyku. - Masz talent twórczy - orzekła krótko. - Jesteś artystą. Merrick zawahał się. - W pewnym sensie tak zgodził się po chwili. - I tak jak wielu artystów grzeszysz pychą - ciągnę ła. - Osiągnąłeś wiele sukcesów, ale nic zaznałeś szczęścia. Stwardniałeś od nadmiernej dumy i gory czy w sercu. - Taką mam przed sobą przyszłość? - spytał cy nicznie Merrick. Popatrzyła na niego otwarcie i skinęła głową. - Prawie na pewno. - A już z pewnością taka była twoja przeszłość. - Odepchnęła jego rękę i sięgnęła po dłoń Quina. - Grzeszyłem nieraz - przyznał Quin. - Na wszyst kie moje grzechy nie starczy nawet miejsca na dłoni. Pochyliła się nad jego ręką i uciszyła go psyknięciem. - Jesteś impulsywny - powiedziała. - Działasz gwałtownie. Najpierw robisz, potem myślisz. Quin zaśmiał się nerwowo. - Chyba się nie mylisz. - I zapłacisz za to - ostrzegła Cyganka. Quin milczał przez chwilę. - Wydaje mi się, że już zapłaciłem - odrzekł w końcu. - Zapłacisz raz jeszcze - powiedziała spokojnie. 1 to w najgorszy możliwy sposób, jeżeli nie naprawisz wyrządzonego zła. - Którego zła? - zaśmiał się nerwowo. - Lista jest długa. Spotkali się wzrokiem. - Przecież wiesz - odparła. - Dobrze wiesz. Quin kręcił się nerwowo na stołku. 13
- Nie jestem pewien. Cyganka wzruszyła ramionami i przesunęła pal cem wskazującym po jego kciuku. - Poniosłeś ostatnio wielką stratę. - Mój ojciec... zmarł. - Ach tak. - Jak się nazywasz? - Quin - odparł. - Quinten Hewitt czy raczej Wynwood. Lord Wynwood. Znów mruknęła coś pod nosem. - Wy, Anglicy, macie tyle imion - mruknęła, opusz czając jego dłoń, jakby się nagle zmęczyła. - A teraz idźcie stąd. Wszyscy. Wracajcie do powozu i jedźcie. Nie uda mi się was powstrzymać przed zmarnowa niem sobie życia. Wasz los jest przesądzony. Jedźcie ponagliła Cyganka. - Ci ludzie odeszli. I nie wrócą. A to los ukarze cię za twoje grzechy, MacLachlan, nie ci zidiocieli wieśniacy. Merrick skoczył na równe nogi. Quin roześmiał się z trudem. - Przykro mi Alasdair - powiedział. - Przynaj mniej mnie i Merrickowi jakoś się udało. - Uśmiech nął się do kobiety, której uroda robiła coraz większe wrażenie na Alasdair. - Udało się wam? - podniosła oczy na Quina. Przecież nie przepowiedziałam wam przyszłości. Alasdair zdał sobie nagle sprawę, że to prawda. Cyganka powiedziała wiele, ale wywróżyła mało. Merrick odwrócił się do nich plecami i znów wyj rzał przez połę namiotu. - Proszę mówić dalej - zachęcał Quin. - Czego się mamy spodziewać? Bogactwa? Egzotycznych podró ży? Czego? Zawahała się lekko. - To nie głupia gra salonowa, sir. Naprawdę chce pan wiedzieć? 14
- Ja... - zająknął się Quin. - Tak, dlaczego nie? Cyganka popatrzyła w dal. - Jak to wy, Anglicy, mówicie? Aha, już pamię tam: Dzieciaki zawsze wracają na grzędę. - Kurczaki - poprawił Quin. - Zwykle mówi się o kurczakach. - Jest pan pewien? - spytała ostro. - W każdym ra zie, nikt nic uniknie konsekwencji swoich niegodzi¬ wości. Nie możecie tak po prostu brać, korzystać, wy zyskiwać i nie ponieść za to żadnej kary. Musicie za cząć płacić za swoje grzechy. I to przyniesie wam los. - Niegodziwość? - spytał Alasdair. - Grzechy? To surowe słowa, pani. - Nazywaj je jak chcesz - powiedziała Cyganka i wzruszyła ramionami, wprawiając w ruch kolczyki. - Ale zapłacicie za wszystko, MacLachlanowie. I do staniecie nauczkę. To, co nastąpi, będzie tak realne i bolesne, jak ten siniak między oczami. Merrick zaklął cicho, ale nie odwrócił głowy. - Męczy mnie już ta tragedia grecka - warknął. Idziemy. - Zaczekaj chwile, Merrick. - Quin patrzył niespo kojnie na kobietę. - Czy to jedno z tych cygańskich przekleństw? Kobiecie błysnęły oczy. - Lordzie Wynwood, jest pan takim głupcem - od parła. - Czyta pan zbyt wiele książek. - Sami rzucili ście na siebie przekleństwo, bez mojej pomocy. Teraz musicie wynagrodzić krzywdy. Naprawić błędy. Merrick odwrócił się przez ramię. - Brednie - warknął. - Ale stanie się tak, jak powiedziałam - szepnęła. Poryw chłodnego wiatru wdarł się nagle pod poły namiotu i przyprawił Alasdaira o dreszcz. Odwrócił się i zobaczył, że jego brat wyszedł już na zewnątrz 15
i ruszył z powrotem ścieżką. Quin wzruszył ramiona mi i podążył w jego ślady. Alasdair nigdy nie dawał się łatwo zastraszyć, na wet w sytuacji, gdy tak byłoby dla niego lepiej. Uśmiechnął się więc i osunął na taboret pośrodku namiotu. - Drogie dziewczę - zaczął, przechylając się przez stół. - Teraz, kiedy nie ma już tych filistrów, muszę cię wreszcie zapytać, czy ktoś ci już mówił, że masz oczy koloru koniaku, a usta niczym płatki róży? - Tak, a pośladki jak dwie marmurowe bile - od parła sucho. - Wierz mi, MacLachlan. Już to wszyst ko słyszałam. Uśmiech zamarł Alasdair owi na wargach. - Ach, jaka szkoda. Cyganka rzuciła mu zamyślone spojrzenie i wstała. - Idź już sobie. Wynoś się z mojego namiotu i daj sobie spokój z tymi wyświechtanymi słówkami. Już dość masz przez nie kłopotów. Alasdair spuścił głowę i zaśmiał się krótko. - To nie był najlepszy dzień - przyznał. Przez chwilę Cyganka milczała. - Biedny MacLachlan - szepnęła w końcu. - I tak nie wiesz jeszcze wszystkiego. Nieprzyjemny powiew wiatru znów musnął jego kark, lecz kiedy tym razem uniósł głowę, jego pięk nej wróżki już w namiocie nie było.
Rozdział 1 W którym zrywa się burza z piorunami
Gdy Alasdair wrócił do swojej kamienicy przy Great Queen Street, zbył machnięciem ręki pytanie kamer dynera o kolację, rzucił na krzesło płaszcz oraz fular, po czym rozłożył się na zniszczonej sofie w saloniku i ochoczo powrócił do stanu pijackiego otępienia, w którym czuł się tak doskonale w drodze do domu. Potrzeba mu było dużo brandy, by mógł znieść to warzystwo swoich kompanów. Quin, zirytowany u tra tą dwudziestu funtów, przez całą drogę do Wandsworth narzekał. Merrick, młodszy brat Alasdaira, nigdy nie potrzebował pretekstu, by popaść w ponury nastrój. Nieodmiennie znajdował się właśnie w takim, a nie innym stanie. Odlatując w zapomnienie, Alasdair zdążył jeszcze pomyśleć, że piękna Cyganka nie po myliła się przynajmniej w stosunku do jego brata. Przez chwilę po prostu drzemał, zbyt bezsilny, by wstać i iść spać. Jednak tuż przed północą obudził go hałas za oknem. Otworzył więc niechętnie jedno oko i przekonał się, że niesłychany upał przyniósł gwał towną burzę. Alasdair ziewnął, podrapał się po gło wie i zapadł z powrotem w sen z miłym poczuciem 17
bezpieczeństwa. Wkrótce potem do jego uszu dobie gło jednak natarczywe pukanie cło drzwi. Wytężył wszystkie siły, by go nic słyszeć i przywarł do resztek snu, który łączył jakoś Bliss, piękną Cygan kę i butelkę dobrego szampana. Lecz walenie ode zwało się ponownie, akurat w chwili, gdy Cyganka za częła przesuwać mu uwodzicielsko palcami po ple cach. A niech to! Wellings przecież powinien otwo rzyć... Jednak tego nie zrobił, a walenie nie ustawało. Bardziej zirytowany niż zatroskany Alasdair zwlókł się z kanapy, znów podrapał po głowie i ruszył na podest wychodzący na hol. Tymczasem Wellings zszedł już do foyer i otworzył drzwi. Alasdair spojrzał w dół i zobaczył, że w progu stoi - jak sądził - jakaś służąca i trzyma w ręku kosz z mokrą bielizną. Wellings mówił nieco podniesionym głosem, co nieomylnie wskazywało na irytację. - Jak już dwukrotnie tłumaczyłem: sir Alasdair nie przyjmuje samotnych kobiet - mówił. - A już na pewno nie o tej porze. Proszę wracać do powozu. Zanim umrze pani w progu na zapalenie płuc. Z tymi słowami chwycił za klamkę, ale kobieta wsunęła najpierw stopę, a później całą nogę między drzwi a framugę. - Lepiej przestań pleść głupstwa i posłuchaj, panic - powiedziała kobieta z akcentem, jakiego nie po wstydziłaby się nawet babka MacGregor. - Sprowa dzisz pana na dół i lepiej się pospiesz, bo nie ruszę się stąd ani na krok i będę walić do drzwi, aż zobaczę na schodach Pana Boga we własnej osobie i wszyst kich świętych. Alasdair zdawał sobie oczywiście sprawę z tego, że popełnia niewybaczalny błąd, lecz wiedziony czymś, co mógł nazwać jedynie chwilową niepoczytalnością, zaczął powoli schodzić ze schodów. Zrozumiał bo18
wiem, że jego gość to nie żadna leciwa służąca, ale dziewczyna. A pranie... nie było praniem. Więcej na razie nie mógł powiedzieć. W połowie schodów odchrząknął głośno. Wellings i dziewczyna jak na komendę podnieśli głowy. W tej samej chwili Alasdair poczuł się tak, jakby otrzymał cios w żołądek. Dziewczyna miała oczy o najczystszym odcieniu zieleni, jaki miał dotąd okazję oglądać. Chłodne, czyste spojrzenie spłynęło po jego ciele niczym alpejski strumień, pozostawia jąc go bez tchu, jak gdyby ktoś oblał go nagle wia drem zimnej wody. - Chciała się pani ze mną widzieć? - wykrztusił. Podniosła na niego wzrok. - Jeśli nazywa się pan MacLachlan, to tak - od parła. - I wygląda pan dokładnie tak, jak sądziłam. Alasdair wątpił, by mógł poczytać to sobie za kom plement. Żałował, że nie jest jeszcze całkiem trzeź wy. Miał okropne wrażenie, że powinien mieć się na baczności przed tą osobą - mimo że była blada, krucha i przemoczona do suchej nitki. Wyciągnęła rękę spod zawiniątka. Alasdair uścisnął ją i wyczuł, że nawet jej rękawiczka jest zupełnie mokra. - Nazywam się Esmee Hamilton - powiedziała cierpko. Alasdair zdobył się na serdeczny uśmiech. - Milo mi, panno Hamilton. - Czy my się znamy? - Nie, pan z pewnością o mnie nie słyszał. Mimo to zajmę panu chwilę. - Rzuciła Wellingsowi dziwne spojrzenie. - Na osobności, jeśli łaska. Alasdair popatrzył na nią wymownie. - Pora dość niezwykła jak na wizyty, panno Hamilton. - Tak, ale dano mi do zrozumienia, że pan prowa dzi dość osobliwy tryb życia.
19
Alasdair zaniepokoił się, lecz ciekawość przeważyła. Eleganckim gestem skierował dziewczynę do salo niku, po czym posłał Wellingtona po herbatę i su che ręczniki. Dziewczyna zatrzymała się obok sofy stojącej najbliżej ognia i nachyliła się nad zawiniąt kiem. Do diabła, kto to jest? Z pewnością Szkotką, gdyż nie próbowała nawet ukryć swojego akcentu. Gdyby nie niezwykłe zielone oczy, wyglądałaby niemal jak dziecko. Nie mogła mieć zresztą więcej niż siedemna ście, osiemnaście lat i choć niestaranny ubiór zupeł nie na to nie wskazywał, pochodziła chyba z dobrego domu. Co oznaczało, że dla ich wspólnego dobra mu siał się jej jak najszybciej pozbyć. Z tą myślą otworzył raz jeszcze drzwi do salonu. Spojrzała na niego z dezaprobatą. - Obawiam się, że mój kamerdyner mylnie odczy tał pani intencje - powiedział. - Tak młoda osoba jak pani nie powinna przebywać ze mną sam na sam. W tej samej chwili zawiniątko poruszyło się. Alas dair omal nie wyskoczył ze skóry. - Dobry Boże! - krzyknął i podszedł bliżej, by na nie popatrzeć. Spod kilku kocyków wyjrzała maleńka nóżka. Pan na Hamilton odsunęła pierwszą mokrą warstwę i Alasdairowi zawirowało przed oczami na widok drobnej rączki, dwóch zaspanych oczek o długich rzęsach i wspaniałych różanych usteczek. - Ma na imię Sorcha - szepnęła panna Hamilton. - Chyba że zechce pan zmienić to imię. Alasdair odskoczył do tyłu, jakby zawiniątko mo gło wybuchnąć. - Chyba że... że co? - Zechce pan zmienić jej imię - powtórzyła pan na Hamilton, taksując go wzrokiem. - Mimo że sprawi 21)
mi to ogromny ból, muszę ją panu oddać. Nie mogę opiekować się nią tak troskliwie, jak na to zasługuje. Alasdair roześmiał się cynicznie. - Nie, nie - powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Z tej mąki nie będzie chleba, panno Ha milton. Gdybym kiedykolwiek z panią spal, z pewno ścią bym to pamiętał. Panna Hamilton podeszła do niego nieco bliżej. - Ze mną? Na Boga, panic MacLachlan! Czy pan oszalał? - Proszę wybaczyć - powiedział sztywno. - Może ja czegoś nie rozumiem. Błagam, proszę mi wyjaśnić, po co pani przyszła. I proszę nie sądzić, że jestem głupcem. Usta dziewczyny drgnęły. - No cóż, miło mi to słyszeć - powiedziała, znów taksując go wzrokiem. - Już zaczęłam się obawiać, że jest inaczej. Alasdair nie miał ochoty znosić obelg ze strony dziewczyny, która wyglądała jak zmokła kura. Potem jednak uświadomił sobie, jak on sam się prezentuje. Spał w ubraniu, tym samym, które włożył rano na mecz. Potem uprawiał ostry seks, został ranny, uciekał przed szaleńcem i podczas trzygodzinnego powrotu do domu upił się do nieprzytomności. Nic golił się co najmniej od dwudziestu godzin, miał oka załego guza na czole i rozczochrane włosy. Nieśmia ło przeciągnął po nich ręką. Dziewczyna patrzyła na niego z dziwną mieszani ną odrazy i strachu. Z zupełnie niezrozumiałych po wodów zaczął żałować, że nie ma na sobie surduta ani fulara. - Proszę zrozumieć, panno Hamilton - wykrztusił wreszcie. - Nie mam ochoty na pani docinki, szcze gólnie że... 21
- Ach, ma pan z pewnością rację, wiem - w jej gło sie nie było już obrzydzenia, pozostał jedynie strach. - Jestem zmęczona i zirytowana, tak, ale na swoją obronę mogę powiedzieć, że jestem w podróży pra wie tydzień, a przez ostatnie dwa dni próbowałam pana odszukać w tym okropnym, brudnym mieście. - Sama? - Dla dobra Sorchy, tak - przyznała. - Bardzo prze praszam. Alasdair pohamował gniew. - Proszę usiąść i zdjąć mokry płaszcz i rękawiczki - poprosił stanowczo. Gdy uczyniła, jak kazał, położył jej rzeczy przy drzwiach i zaczął przechadzać się po pokoju. - Proszę mi zatem powiedzieć, panno Hamilton, kto jest matką dziecka, jeśli to nie pani? Wreszcie jej policzki zarumieniły się. - Moja matka - powiedziała cicho. - Lady Achanalt. - Lady Acha... kto? - Lady Achanalt - dziewczyna zmarszczyła brwi. Nie pamięta jej pan? Ku swemu zdumieniu rzeczywiście nic pamiętał i od razu się do tego przyznał. - Mój Boże! - Zarumieniła się jeszcze mocniej. Biedna mama! Pewnie sobie wmawiała, że zachowa ją pan w pamięci aż po grób, albo wierzyła w jakieś inne romantyczne bzdury. - Aż po grób? - powtórzył, z trudem zwalczając mdłości. - Gdzie ona, u diabła, jest? - Niestety, nie żyje. - Wyciągnęła rękę w kierunku maleńkich, ale eleganckich perełek na szyi i zaczęła się nimi nerwowo bawić. - Zmarła. Zupełnie nagle. - Proszę przyjąć wyrazy współczucia, panno Ha milton. Panna Hamilton zbladła. ??.
- Niech pan zachowa swoje współczucie dla córki - powiedziała. - Nawiasem mówiąc, jej pełne nazwi sko brzmi lady Sorcha Guthrie. - Ponad dwa lata te mu została poczęta w sylwestra. Może to coś panu przypomni? Alasdair poczuł lekką konsternację. - No... nic. - Ale przecież musi pan pamiętać. Był bal, bal ma skowy u lorda Morwena w Edynburgu. Rozumiem, ze taki rodzaj bachanaliów. Tam się poznaliście. Prawda? Jego puste spojrzenie najwyraźniej nią wstrząsnęło. - Boże, podobno mówił jej pan, że to miłość od pierwszego wejrzenia! - W głosie panny Hamil ton pobrzmiewała teraz nieskrywana rozpacz. I że na taką kobietę czekał pan całe życie. Mama była wysoką brunetką o pełnych kształtach. Bardzo pięk ną. Boże! Naprawdę nic pan nie pamięta? Alasdair sięgnął pamięcią wstecz i zrobiło mu się jeszcze bardziej słabo. Rzeczywiście, ponad dwa lala temu był w Edynburgu. Podjął nietypową dla siebie decyzję, by spędzić święta w domu, gdyż jego wuj Angus wrócił właśnie z zagranicy. 1 spędzili razem sylwestra. W Edynburgu. Bal też się odbył. I o ile do brze pamiętał, bawili się ostro. To Angus go w to wciągnął, a potem musiał od holować do domu. Po za strasznym noworocznym kacem niewiele mu z tego zostało w pamięci. - No cóż - powiedziała zrezygnowanym głosem. Mama miała zawsze słabość do ładnych chłopców. Ładnych chłopców? Jej też się podobał? I kim, u li cha, była ta lady Achanalt? Alasdair łamał sobie gło wę, nerwowo przeczesując palcami włosy. Młoda ko bieta siedziała wciąż na kanapie obok śpiącego dziecka i nie spuszczała z niego wzroku. Nie patrzy23
la mu już jednak spokojnie prosto w oczy, była naj wyraźniej zmartwiona i trochę smutna. - Sorcha jest mi bardzo droga, panie MacLachlan - powiedziała cicho. - To moja siostra i będę ją za wsze bardzo kochać. Ale mój ojczym, lord Acha nalt... on nigdy nie darzył jej uczuciem. Od samego początku. - Więc to nie jest jej ojciec? - spytał Alasdair. Jest pani tego całkiem pewna? Dziewczyna spuściła wzrok na swoje przemoczone buty. - I on był tego pewien - szepnęła. - On i mama ni gdy nie... - zawiesiła głos. - Do licha! - wykrzyknął Alasdair. - Co nigdy? - Nie wiem - oblała się rumieńcem. - Nic z tego nie rozumiem. Ale on wiedział. Mama niczego mi poza tym nie zdradziła. Ale pewnego dnia rozpętała się burza. Rzuciła mu to prosto w twarz. Naprawdę nigdy do pana nie pisała? Ani pan do niej? Alasdair przycisnął palce do skroni. - Boże! Popatrzyła na niego markotnie. - Trochę za późno na modlitwy - powiedziała. Niech pan posłucha, MacLachlan, ostatnie dwa lata były dla nas straszne. Robiłam wszystko co mogłam, żeby jakoś poprawić sytuację, ale teraz moja rola się kończy. Mama nie żyje i wszystko spada na pana. Przykro mi. W pokoju na chwilę zapadła cisza. Alasdair prze chadzał się tam i z powrotem przed kominkiem, stu kając obcasami o marmurową podłogę. Dziecko. Nieślubne. Boże. Nie, to się nie dzieje naprawdę. - Jak umarła? -jęknął w końcu. - Na zapalenie płuc - odparła głuchym głosem. Coś całkiem zwyczajnego. Zawsze chciała umrzeć 24 w bardziej dramatycznych okolicznościach. Nazywa ła to poetycką śmiercią. Ale epidemia szalała wtedy w Szkocji jak pożar. Myślę, że taka była wola boska. Alasdair podejrzewał, że być może mąż owej damy zaofiarował Panu Bogu swoją pomoc. - Bardzo mi przykro, panno Hamilton - powiedział w końcu. - Niestety, naprawdę nie mogę zaopiekować się dzieckiem. Bo o to pani chodziło, prawda? Sądzi ła pani, że będzie jej lepiej tutaj. Zapewniam panią, że nie mogła się pani bardziej pomylić. Popatrzyła na niego dziwnie. - To, co ja sądzę, nie ma żadnego znaczenia. Alasdair postanowił jednak zrzucić z siebie raz na za wsze ciężar, który spadł na niego tak nieoczekiwanie. - Rozumiem, że żałoba po matce wyzwoliła w pa ni romantyczne uczucia - odparł. - Ale ja jestem twardym graczem. Doświadczonym draniem. I ko bieciarzem najgorszego gatunku. Ostatnim mężczy zną na świecie, który powinien wychowywać dziecko. Niech pani idzie do domu. pani Hamilton. Między mną a pani matką nie było miłości, ani wielkiej, ani żadnej. Przed Bogiem i w obliczu prawa to lord Achanalt jest ojcem Sorchy i na pewno zamartwia się teraz na śmierć. Panna Hamilton zaśmiała się ironicznie. - W takim razie to pan jest romantycznym głup cem, panie MacLachlan - powiedziała. - Jeszcze większym niż moja matka. Achanalt nie dba o pra wo, a w Szkocji to on może uchodzić za Boga. Sor cha i ja nie mamy domu. Rozumie pan? Alasdair przerwał swoją przechadzkę i wbił w nią wzrok, zaciskając pięści. - Dobry Boże! - wykrztusił. - Ten człowiek wyrzu cił was z domu? Panna Hamilton wzruszyła ramionami. 25
- Dlaczegóżby nie? - odpada. - Nie jesteśmy z nim spokrewnione. Nie łączą nas więzy krwi. Nie mamy rodzeństwa ani dziadków. Achanalt nie jest nam nic winien. A jeśli mi pan nie wierzy, proszę do niego napisać i zapytać, co o tym sądzi. Z pewno ścią chętnie panu odpowie. Alasdair zapadł się w fotel. - Chryste Panic, pani matka umarła, a on po pro stu... - Spakował nasze rzeczy do powozu, zanim jesz cze lekarz stwierdził zgon - powiedziała panna Ha milton. - Na szczęście pozwolił nam wyjechać powo zem. Mieszkałyśmy do tej pory z jego rodziną, co by ło naprawdę trudne do zniesienia. - Zatem wyrzekł się dziecka? - spytał Alasdair ze zgrozą. - Nie stwierdził również publicznie, że dziecko jest pańskie. - Na to jest zbyt dumny. Ale jego czyny mó wią głośniej niż słowa, prawda? Składam los Sorchy w pańskie ręce. Jest pan naszą ostatnią deską ratunku. - A rodzina pani ojca? Nie może was przyjąć? Pokręciła głową. - Mój ojciec nie miał ani pieniędzy, ani rodziny powiedziała panna Hamilton. - Był chyba, niestety, utracjuszem... Podobnie jak drugi mąż mamy. I trze ci. Mama najwyraźniej miała skłonności do tego ty pu mężczyzn. - Ten Achanalt nie należy chyba do takiego gatun ku? - Nie, jest tylko zwodniczo przystojnym łajdakiem. Źle go oceniła. - I nikogo innego już nie macie? Dziewczyna roześmiała się smutno. - Mama miała starszą siostrę, ale ona dwa lata te mu wyjechała do Australii. Nie wiem, czy w ogóle za26 mierzą wrócić, nawet nie jestem pewna, czy żyje. Pi sałam do niej... ale to słaba nadzieja. - Rozumiem - odparł wolno Alasdair, mocno już przestraszony faktem, że zaczyna sobie zdawać spra wę z powagi sytuacji. Nagle dziewczyna pochyliła się nad śpiącym dziec kiem. - Naprawdę muszę już iść - powiedziała, mruga jąc. - Bardzo mi przykro, ale naprawdę muszę. Alasdair poczuł, że ziemia usuwa mu się spod nóg. - Iść? Dokąd? - zapytał. Dziewczyna najwyraźniej walczyła ze łzami. - Wyjeżdżam rano, pierwszym powozem. - Po szperała w torebce i wyjęła małą brązową butelkę. Sorcha ząbkuje - dodała szybko. - Rośnie jej ostatni górny ząb trzonowy. Jeżeli zacznie płakać i nie uda się panu jej uspokoić, proszę wetrzeć troszkę tej mikstury w swędzące dziąsło. Alasdair wybałuszył oczy. - Wetrzeć? Panna Hamilton uśmiechnęła się przez łzy. - To olejek kamforowy - powiedziała. - Niech pan włoży jej do ust mały palec. Wyczuje pan nie wielkie zgrubienie na dziąśle. Proszę mi wierzyć, skoro ja sobie z tym radzę, panu też się uda. A po za tym jutro może pan przecież zatrudnić niańkę. No bo taki ma pan przecież zamiar, prawda? Bar¬ dzo doświadczoną niańkę, rzecz jasna. Sorcha to do bre, spokojne dziecko. Na pewno nie sprawi panu kłopotu. Alasdair wlepił wzrok w brązową butelkę. - Co to, to nie, panno Hamilton. Nie zamierzam robić takich rzeczy. Niepotrzebna mi ta butelka. Ni gdzie nie będę wkładał palców. Nie będę obmacywał dziąseł. 27
- Myślę, że wkładał je pan już w gorsze miejsca mruknęła. Alasdair był jednak tak przerażony, że nawet się nie obraził. Ona naprawdę zamierzała odjechać. Przez chwilę nie mógł złapać tchu. Ciężar odpowie dzialności i strach przed tym, co go czeka, po prostu go przygniotły. Nie mógł się z tego otrząsnąć. Jego przemoczona ptaszyna wkładała już ręka wiczki i łykała łzy. - Proszę zaczekać - zaprotestował. - 'Ib się nie dzieje naprawdę. Dokąd... do kogo chce pani jechać? - Do Bournemouth - odparła, ściskając po raz ostatni ukochaną siostrzyczkę. - Dostałam tam po sadę guwernantki. 1 tak miałam szczęście. Brakuje mi przecież doświadczenia. Doktor Campbell zna mojego pracodawcę, to emerytowany pułkownik, i zwrócił się do niego w moim imieniu. Nie mam in nego wyboru. - Nie ma pani wyboru? - On sam nie znał tego po jęcia. Panna Hamilton popatrzyła na niego poważnie. - Zostałam kompletnie sama - powiedziała. Na szczęście Sorcha jest w lepszej sytuacji, bo ma pa na. Panie MacLachlan, proszę nie zawieść tego dziecka. - Na Boga, przecież ja w ogóle nie zamierzam się nią zajmować - zaprotestował. Panna Hamilton cofnęła się o krok. Alasdair nie spuszczał z niej wzroku. - Ale... ale dziecko! Proszę zaczekać, panno Ha milton! Przecież na pewno może ją pani zatrzymać. To tylko... tylko małe dziecko. Jej utrzymanie nie kosztuje wiele. - Dlaczego tak mi pan to utrudnia? - krzyknęła panna Hamilton. - Żadna rodzina nie zatrudni gu
wernantki z dzieckiem. Każdy oczywiście pomyśli, że to moja nieślubna córka i odprawi mnie z kwitkiem. Alasdair popatrzył na nią markotnie. - Właśnie - powiedział. - Skąd mam niby wie dzieć, że to nie pani córka? Oczy panny Hamilton rozbłysły gniewem. - Samolubny łajdak! - krzyknęła. - W dalszym cią gu zamierza się pan wypierać... stosunków małżeń skich z moją matką? - Czego? - spytał z niedowierzaniem. - Ja nawet nie wiem, jak się pisze ,,małżeński". Ale jeżeli mnie pani pyta, czy nie zabawiłem się z nią za kotarą w pewnego pijackiego sylwestra, to muszę przyznać, że owszem, tak, to się mogło zdarzyć. - Boże - szepnęła z przerażeniem. - Pan napraw dę jest łajdakiem, prawda? - Przyznaję się do winy! - wykrzyknął, wznosząc dłonie do nieba. - Popełniłem przestępstwo. I jestem z tego powodu bardzo zadowolony. Panna Hamilton wydęła pogardliwie usta. - Przykro mi, że muszę oddać panu dziecko, które tak kocham - powiedziała. - Ale już lepiej być nie ślubną córką łajdaka, niż skończyć w sierocińcu. A już na pewno lepiej niż zostać ze mną, bo nic jej nie mogę dać, choć bardzo mnie to boli. - Otarła łzę, pociągnęła nosem i szybkim ruchem zdjęła przemo czoną torbę z kanapy. Alasdair zastąpił jej drogę. - Panno Hamilton! Nie może mnie pani przecież wpakować w taką kabałę i po prostu sobie pójść! Odwróciła się na pięcie. - W kabałę to wpakował pana pański ciupciaczek. lak więc proszę nawet nie próbować zwalać winy na mnie. Alasdair wybuchnął gromkim śmiechem. 29
- Ciupciaczek! Coś takiego! Panno Hamilton! Uniosła rękę, jakby chciała mu wymierzyć poli czek. - Proszę ze mnie nie drwić! Wypraszam sobie! Przestał się śmiać, chwycił ją za rękę i podniósł do ust. - No już dobrze. To pocałunek na zgodę. Jestem pewien, że znajdziemy wyjście, które zadowoli obie strony, prawda, panno Hamilton. Naprawdę nie wi dzę problemu. Popatrzyła na jego posiniaczone czoło. - Ktoś przyłożył panu w głowę - mruknęła. I pewnie ją uszkodził. - Proszę posłuchać. Najwyraźniej nie chce się pa ni rozstawać z siostrą. A ja jestem bardzo bogatym człowiekiem. - Tak? - W jej zmęczonych oczach rozbłysła iskierka nadziei. - Cóż to za wyjście? Alasdair wzruszył ramionami i przybrał niewinny wyraz twarzy, na jaki nigdy nie dawała się nabrać babka MacGregor. Panna Hamilton nie była jednak najwyraźniej tak przenikliwa, gdyż wyraz jej oczu zdecydowanie złagodniał. Boże, jakim był draniem! A ona wyglądała tak ślicznie! - Może kupię pani domek? - zaproponował. Na przykład nad morzem? I zaproponuję roczną pensję? Jest pani bardzo młoda, to prawda. Ale przy odrobinie wysiłku... zdoła pani chyba udawać młodą wdowę? Panna Hamilton stanowczo pokręciła głową. - Młode wdowy cieszą się szacunkiem jedynie wówczas, gdy mieszkają z rodziną zmarłego męża powiedziała ze swoim charakterystycznym akcentem - łub z własną. Nikt nie uwierzy w tę starą bajeczkę o młodej wdowie z domku nad morzem. I doskonale pan o tym wie. - W jej głosie znów pobrzmiewała po30 garda. - Wezmą mnie za latawicę, a to zrujnuje przy szłość Sorchy. - Chyba pani przesadza. - Sam pan wie, że nic - odparła z naciskiem. - Po za tym Sorcha zasługuje na ojca, nawet jeśli temu oj cu daleko do ideału. A jeśli już musi być bękartem, to niech będzie bękartem bogacza. Może jej pan za pewnić właściwie wszystko. Może ją pan stroić i kształcić. Dzięki temu otrzyma przynajmniej szansę na godne życie. - Ze łzami w oczach wyrwała mu rę kę, odwróciła się i łkając cicho, ruszyła do drzwi. - Nie, nie pozwolę pani odejść - powiedział. - Pro szę pomyśleć... o dziecku. Proszę pomyśleć, na co bę dzie narażona pod moim dachem. Może pozwolę się jej bawić scyzorykiem? Może dodam narkotyków do owsianki? Gorzej! Nauczę ją grać w karty i kości. Trosze nie zapominać o tym, że jestem łajdakiem! Spojrzenie panny Hamilton na pewno przyprawi by go o wzwód, gdyby nie to, że jego członek zwinął się w mały, nieruchomy pączek już na samym po zątku rozmowy. - Nie ośmieli się pan! - syknęła. - Ucieka się pan do starych, wytartych sztuczek, panic MacLachlan! Alasdair poczuł, że ogrania go wstyd - nigdy nikogo nie oszukał - wyjąwszy rzecz jasna mężów swoich kochanek. I właśnie z tego powodu znalazł się teraz z tym pożałowania godnym położeniu. Wprawdzie chciał się wyprzeć tego dziecka, ale panna Hamilton była bardzo przekonująca. Co więcej, pamiętał jak przez mgłę, że wtedy, na balu, nieźle narozrabiał. Poczucie winy nie dawało mu spokoju. Zawsze miał słabość do starszych brunetek o bujnych kształtach. I najwyraźniej z jedna z nich spędził kiedyś upojnego sylwestra. Rany boskie! Co też jej musiał naopowiadać, żeby się z nim przespała? No 31
bo tak właśnie musiało być, przespał się z nią raz, to był po prostu szybki numerek, o którym szybko za pomniał. Żadnych uczuć. Ani obaw o konsekwencje. Boże! Coś mu jednak majaczyło w pamięci. Jakieś kotary - aksamitne, ciężkie draperie ocierały mu się o plecy... I zapach starych skórzanych obić. A może przypominał mu się inny grzeszek, popełniony w in nym miejscu i w innych okolicznościach? Nie, to było jednak w bibliotece. Zawsze na balu czy przyjęciu udawało mu się znaleźć jakąś pustą bi bliotekę. Zwabił pewnie tę lady Achanalt za kotarę, wyszeptał do ucha parę słodkich kłamstewek, zdjął jej szybko majtki i wziął na stojąco. Nie byłby to zresztą pierwszy i jedyny taki występ. - Panie MacLachlan! - Ostry głos panny Hamilton wyrwał go z zamyślenia. - Zmiażdży mi pan rękę. Zdał sobie nagle sprawę, że ściska jej obie dłonie. Nagle doznał olśnienia. - Dlaczego właściwie musi pani jechać do Bourne¬ mouth? - Bo muszę pracować - powiedziała twardo. - Je stem zdana na własne siły, nie rozumie pan? - Ale dlaczego nie może pani po prostu zostać tutaj? Odsunęła się o krok. - Tutaj? Z panem? Pochwyci ł jej pogard liwe spojrzenie. - N a miłość boską! Jako... jako moja guwernantka! Panna Hamilton uniosła brwi. - Nie wątpię, że osoba, która pełniła te obowiązki, nie wywiązała się z nich należycie - odparła. - Ale jest. pan już chyba za stary i zbyt. zdemoralizowany na to, by pana wychowywać. Łypnął na nią spod oka. - Na miłość boską! Jako guwernantka dziecka! Te go dziecka! Jeżeli mam pozwolić jej zostać, dlaczego 32
to pani nic miałaby się nią zająć? Nikt się niczego nie domyśli, a lepszej opiekunki przecież nie znajdę! To trochę ją zaskoczyło. - Ja... ja... - wyjąkała, mrugając. - To głupie. Sor cha nie ma jeszcze dwóch lat. Potrzebuje niańki, nie guwernantki. Alasdair postanowił sobie solennie, że znajdzie jednak wyjście z tego moralnego labiryntu. - A kto tak twierdzi? Kto ustanawia reguły? Czy istnieje jakiś poradnik, o którym nie wiem? - Rzucił szybkie spojrzenie na śpiące dziecko. - Proszę na nią popatrzeć. Jest na pewno bardzo inteligentna, jak wszyscy MacLachlanowie. No, prawie wszyscy. Mój brat Merrick nauczył się czytać w wieku trzech lat. Znał też wszystkie działania matematyczne. - Więc przyznaje się pan do ojcostwa? Alasdair zawahał się. - Nie wykluczam, że to możliwe. Muszę jeszcze zasięgnąć porady prawnika, zanim wezmę za nią peł ną odpowie... - Z jakiegoś dziwnego powodu nie mógł dokończyć słowa. - Odpowiedzialność? - podsunęła słodko pan¬ na Hamilton. - To proste słowo. Tylko pięć sylab. Na pewno się go pan nauczy. Alasdair obawiał się poważnie, że panna Hamil¬ ton ma rację. - Ma pani wszystkie cechy pożądane u guwernant¬ ka - odparował. - Cięty język i protekcjonalny ton. - Zgadzam się z panem. I dziękuję za komplement. Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu, przeklina¬ jącswojąbezradność. - I co pani powie na moją propozycję? Ile zarabia guwernantka? Ile będzie mnie kosztować ta nowo odkryta odpowiedzialność? 33
Wahała się tylko chwilę. - Sto pięćdziesiąt funtów rocznie wystarczy. - A niech to! - próbował się skrzywić. - Nie umie pani kłamać, panno Hamilton. Zamrugała niewinnie. - To może udzieli mi pan wskazówek w tym zakre sie? Mówiono mi, że uczeń powinien naśladować mi strza. Alasdair zwęził oczy. - Proszę posłuchać. Może pani wymusić na mnie pensję, ale proszę się zdeklarować: zostaje pani czy nic. Przygryzła wargę i popatrzyła na śpiące dziecko. - Trzysta funtów za pierwszy rok, płatne z góry - od parła. - Bezzwrotnie, nawet jeśli zmieni pan zdanie. Choćby miało to nastąpić już w przyszłym tygodniu. Tylko ostatni głupiec mógł przyjąć takie warunki. Żądała więcej, niż wynosiło wynagrodzenie całej służby rocznie. Właśnie miał jej powiedzieć, żeby po szła do diabła, gdy dziecko zaczęło strasznie płakać. Zapominając o pieniądzach, panna Hamilton pode szła do kanapy, wyjęła dziewczynkę z koszyka i wzię ła ją w ramiona. Spod mokrej wełnianej czapeczki wyglądały rozczochrane, rude kosmyki. - Cicho, cicho, skarbie - powiedziała śpiewnie panna Hamilton, klepiąc małą po plecach. Bobas zagruchał w odpowiedzi. Alasdair zaczął właśnie odzyskiwać równowagę, kiedy Sorcha unio sła główkę i popatrzyła mu prosto w twarz. I wtedy znów poczuł się tak, jakby otrzymał silny cios prosto w żołądek. Chwiejąc się lekko, przysunął sobie krze sło w obawie, że upadnie. Panna Hamilton odwróciła się. - Boże, źle się pan czuje? - spytała, ruszając po spiesznie w jego stronę. Alasdair otrząsnął się z trudem. 34
- Nie, wszystko w porządku, dziękuję. Mam po pro stu za sobą męczący dzień. - To wszystko przez tego okropnego siniaka - po wiedziała panna Hamilton. Samogłoskę ,,o" wyma wiała identycznie jak babka MacGregor. - Krew od płynęła panu z mózgu. Proszę zrobić sobie okład i położyć się do łóżka. Alasdair pokręcił głową. - Najpierw muszę załatwić interesy - rzeki z naci skiem. - Tak więc zapłacę pani sto pięćdziesiąt funtów... - Trzysta - przypomniała. - Z góry. To był zwykły rozbój na prostej drodze, ale nie miał wyboru. - Dobrze - mruknął. - I zajmie się pani dzieckiem, dopóki... czegoś innego nie wymyślę. Jej twarz skurczyła się dziwnie. Wyrażała jednak najwyraźniej szczere uczucia. - Boże - jęknął. - Co znowu? Wypuściłaa spazmatycznie powietrze. - To taka ważna decyzja - wyznała. - Już powoli godziłam się z faktem, że muszę oddać panu Sorchę, a teraz to... Chyba nie jestem przygotowana... - To cholernie dobrze pani udaje - powiedział. tak by się pani zachowała na moim miejscu? Jeszcze pół godziny temu zajmowałem się własnymi sprawami i śniłem piękny sen, a teraz bez pardonu wkroczy¬ ła pani z Sorchą w moje życie. Szczerze mówiąc, to duża komplikacja. Na pannie Hamilton nie wywarło to jednak więk¬ szego wrażenia. - Miałam na myśli wyłącznie to, że nie jest to chyba tak zwany przyzwoity dom. Nie zawaham się na powiedzieć, że mieszkając tutaj, zniszczyłabym sobie reputację. Z drugiej strony, to już chyba nie ma znaczenia. 35
Alasdair wyprostował się. - Prowadzę kawalerskie gospodarstwo, zgoda przyznał. - Ale nie sprowadzam tu kochanek ani też nie uwodzę służących. I już na pewno nie flirtuje z dziewczynami, jeśli to pani miała na myśli. - Nie wiem, co miałam na myśli - odparła pan na Hamilton, poklepując Sorchę po plecach. - Nie na tym polega mój problem. Nie mam obycia w świe cie. Nawet o wychowaniu dzieci nie miałam pojęcia, dopóki mama żyła. Mieszkałam w małych szkockich wioskach. Zdaję sobie jednak sprawę, że pewne rze czy nie przystoją damie, a zamieszkanie pod pańskim dachem z pewnością do nich należy. Z drugiej strony kusi mnie pan perspektywą opieki nad własną siostrą. Jej nagła bezradność wzbudziła w nim troskę, choć nie rozumiał, z jakiego powodu. - Proszę posłuchać, panno Hamilton. Jeśli dziec ko ma tu zostać, prędzej czy później będzie potrze bowało guwernantki - powiedział. - Jeśli nie jest pa ni zbyt młoda, by nią zostać, dlaczego nie miałaby się pani podjąć tych obowiązków? Nie mam żadnych ku zynek, które mogłyby się nią zająć. No, chyba że ode słałbym ją do Szkocji, ale biorąc pod uwagę, jak szybko roznoszą się plotki, jest to chyba ostatnie miejsce, gdzie powinna zamieszkać. Ma pani jakiś lepszy pomysł? - Nie - odparła bardzo cicho. -Nie mam żadnego pomysłu. - Więc dam pani te trzysta funtów - oznajmił. A pani rozwiąże mój problem. Czy to brzmi fair? Panna Hamilton pociągnęła nosem. - Och, na pewno tego pożałuję. Już to przeczu wam. W tej samej chwili zjawił się kamerdyner z pod wieczorkiem. Alasdair odsunął tacę. 36
- Zmieniliśmy plany, Wellings. Bądź tak. uprzejmy i zanieś posiłek do salki lekcyjnej. - Do salki lekcyjnej, proszę pana? Alasdair uśmiechnął się. - Tak, chyba właśnie zyskałem podopieczną - od parł, wskazując gestem dziecko, które przysnęło na ramieniu panny Hamilton. To dziecko moich dale kich krewnych, którzy zupełnie nieoczekiwanie zmar li. A panna Hamilton jest guwernantką dziewczynki dodał, składając ukłon w kierunku kobiety. - Wellings przyniesie pani bagaże i przygotuje pokój. A rano po zna pani resztę służby. Potem zajmiemy się... - zrobił nieokreślony gest ręką - zajmiemy się tym wszystkim, co zawsze się robi w takich okolicznościach. - I napisze pan natychmiast do Edynburga? - na¬ legała panna Hamilton. - Bezzwłocznie - potwierdził. A potem sir Alasdair pozostawił swoją nową gu wernantkę pod kompetentną opieką Wellingsa i udał się na górę. Poczucie bezpieczeństwa minęło bezpowrotnie. Dziecko! W jego domu! W dodatku został kimś, kim zupełnie nie miał ochoty zostawać: ojcem! Boże! Słowa ,,poważna komplikacja" nie od dawały w najmniejszym stopniu skali problemu. Chwilę później Esmee Hamilton przekonała się, że w salce lekcyjnej stoi trzymetrowy stół bilardowy z wytartym suknem. Przylegający do niej pokój dzie cinny przerobiono na palarnię. Wstawiono tam zniszczone skórzane meble oraz półki, na których powinny stać książki i zabawki, nie zaś drewniane pudła, które Wellings nazwał ,,numizmatyczną ko lekcją sir Alasdaira". Esmee nie miała siły zadawać pytań, zmarszczyła więc tylko z niesmakiem nos i poszła za Wellingsem, który nagle stał się znacznie bardziej uprzejmy. 37
- Tędy idzie się do sypialni, która również przyle ga do salki lekcyjnej - powiedział. - Jak się pani tu podoba? Esmee położyła Sorchę na łóżku i rozejrzała się. Pokój nie był duży, lecz wysoki i dzięki temu prze stronny i przewiewny. - Tak, dziękuję - odparła. - Jest śliczny, ale oba wiam się, że nie ma tu ani łóżeczka, ani kołyski. - Chyba nie, madam. Pomógł jednak Esmee ustawić dużą komodę na dwóch krzesłach obok jej łóżka. Od śmierci matki zdążyła się już przyzwyczaić do takich prowizorek. To właśnie utwierdziło ją w przekonaniu, że Sorcha musi mieć normalny dom. Dziecko zasłużyło sobie na lepsze, bardziej ustabili zowane życie. I bardziej kompetentnych rodziców. Esmee wcale nie była pewna, czy dorosła tło roli mat ki. Ale ten łotr z dołu był z pewnością jeszcze gorszy. Wellings przyniósł jej dzbanek gorącej wody i so lennie przeprosił, że poście) nie jest odpowiednio przewietrzona. A potem powiedział Esmee dobranoc i wyszedł. Dziewczyna natychmiast zamknęła drzwi na klucz i patrząc na solidny zamek z brązu, doznała natychmiastowego uczucia ulgi pomieszanej ze smut kiem. Jej matka nie żyła, a Szkocja była tak daleko. Dziś jednak nic już im nie groziło. Miały gdzie spać, a rano mogły się spodziewać śniadania. Niby tak mało, a ostatnio zaczęło znaczyć tak wiele. Ileż by dała za to, by być starsza i mądrzejsza. Przede wszystkim starsza. Za osiem lat miała otrzy mać spadek po dziadku, a była to całkiem niezła for tuna. Ale osiem lat to kawał czasu. Sorcha będzie wówczas dziesięcioletnią dziewczynką. A tymczasem muszą polegać wyłącznie na rozsądku Esmee, jeśli takowy w ogóle istniał. Ach, jaka szkoda, że ciotka Rowena nie wróciła do domu... Esmee podeszła do Sorchy, która już prawie usnę ła, usiadła na łóżku i za wszelką cenę postanowiła powstrzymać łzy. Nie powinna zajmować się dzieć mi. A już na pewno nie powinna mieszkać w tym do mu; nawet ona, zupełnie niedoświadczona, była o tym przekonana. Sir Alasdair MacLachlan był jeszcze gorszy, niż są dziła. Okazał się nie tylko zwykłym łajdakiem - nie okazywał nawet cienia skruchy. Poza tym był zabój czo przystojny. I dla niego, i dla kobiet w jego otocze niu byłoby znacznie lepiej, gdyby nie grzeszył urodą. Nawet gdy się złościł, w jego oczach połyskiwały iskierki uśmiechu, tak jakby niczego nie traktował poważnie, a jego jasne włosy, mimo że rozczochrane, lśniły złociście w świetle lampy. Gdy pocałował ją w rękę, poczuła dziwny skurcz żoładka. Zapewne wynikał z niepokoju, że zbliżył się do niej tak doświadczony drań. Co gorsza, sir Alas¬ dair w ogóle nie pamiętał mamy. Boże, co za upoko¬ żenie! Ale Esmee porzuciła dumę sześćset mil stąd obawiała się bardzo poważnie, że będzie coraz cze ciej o niej zapominać. Zmęczona, ale wciąż jeszcze pełna energii, ruszy¬ ła z powrotem do salonu, gdzie palił się tylko jeden kinkiet. rzucający dziwne cienie na ściany i półki. Opadła bezwładnie na podniszczoną, starą sofę i na¬ tychmiast uderzyła ją znajoma woń. MacLachlan. bez wątpienia on. Dostrzegła płaszcz rzucony nie¬ dbale na stojące obok krzesło. Z trudem ignorując niepokojąco męski zapach drażniący jej nozdrza, wzięła z nieporządnie ułożonego stosiku na stole piękną książkę oprawną w skórę.
38 39
Odczytała małe, złote literki na grzbiecie: Theorie Analytiąue des Probabilities de Laplace'a. Esmee otworzyła książkę i przeczytała parę stron. Mimo swojej nie najlepszej francuszczyzny doszła do wnio sku, że teorie autora związane w jakiś sposób z aryt metyką są dla niej stanowczo za trudne. Była zresztą przekonana, że MacLachlan również ich nie rozu mie. Może zostawił tu książkę w charakterze preten sjonalnej dekoracji? Rozejrzała się szybko po zagra conym, cuchnącym pokoju i natychmiast odrzuciła tę myśl. Nie, MacLachlan nie rościł sobie pretensji do wyrafinowanego gustu. Teraz już zaciekawiona, wzięła kolejną książkę. Tym razem był to naprawdę wiekowy wolumin z popę kaną skórzaną oprawą. De Ratiociniis in Ludo Aleae niejakiego Huygensa. Tym razem jednak nie mogła się zorientować, o co chodzi w treści, gdyż książkę na pisano w języku, którego w ogóle nie znała. Tak czy inaczej, było w niej mnóstwo cyfr i wzorów. Co na Boga? Szperała dalej. Pod kolejnymi sze ścioma książkami leżał plik kartek pokrytych gry¬ zmołami i liczbami. Wyglądało to jak wytwór umysłu szaleńca, co zresztą pasowało doskonale do jej wy obrażenia o MacLachlanie. Ale wszystkie ułamki zwykłe, dziesiętne i dziwne adnotacje wzmagały tyl ko jej ból głowy. Esmee ułożyła książki w porządny stosik, zdmuchnęła świecę i wróciła do Sorchy. Na widok szczęśliwej, spokojnej twarzy dziecka doznała uczucia ulgi. Tak, przyjęła oburzającą pro pozycję MacLachlana. Cóż innego jej pozostało? Miała zostawić siostrę tylko dlatego, by zachować własne dobre imię? Trudno się najeść nieskazitelną reputacją. Nie można się na niej wyspać, nie moż na znaleźć pod nią schronienia. A nikt inny nic mógł im zapewnić wspólnego mieszkania. 40 MacLachlan - chociaż był niewątpliwie łajdakiem, w dodatku zapatrzonym w siebie - nie wykazywał na szczęście nawet zadatków na okrutnika. I to ją dziwiło. Z jej doświadczenia wynikało bowiem, że właśnie najprzystojniejsi mężczyźni są najbardziej okrutni. Czyż lord Achanalt nic był tego najlepszym przykładem? Rozejrzała się po pokoju, obrzucając wzrokiem ściany pokryte złocistym jedwabiem i wysokie, wąskie okna z mięsistymi kotarami. Pokój był mniejszy, lecz o wiele bardziej elegancki niż którekolwiek lo kum, jakie zajmowały w Szkocji. Fakt, że MacLa¬ chlan nic wyrzucił ich na ulicę, uważała za prawdzi¬ wy cud. Przecież tego właśnie się spodziewała. Ojczym potraktował ją w ten sposób. Przez chwilę gniew Esmee górował nad smutkiem. Po Achanalcie od dawna spodziewała się wyłącznie najgorszego. Ale matka? Jak mogła tak po prostu umrzeć i zostawić córki na łasce tego niegodziwca? Rozbierając się, dostrzegła na kominku zegar z brązu. Wpół do drugiej. Za pięć godzin odjeżdża powóz do Bournemouth. Gdyby miała zmienić zdanie. należałoby to zrobić jeszcze tej nocy. Była dziwną dziewczyną ze Szkocji, ale doskonale zdawa¬ ła sobie sprawę z tego, że jeśli zostanie w tym domu z mężczyzną o reputacji MacLachlana, straci wszel¬ kie szanse na zatrudnienie w porządnym domu. Co gorsza, MacLachlan był przystojny nawet w dezabiNiebezpiecznie przystojny. Nie podobał się Esmee, oczywiście, że jej się nie podobał. Lecz w jej żyłach płynęła krew matki i to również było niebezpieczne. Mimo wszelkich obaw i tej mieszaniny smutku z gniewem, jaką odczuwała po śmierci matki, w jej sercu powoli budziła się nieśmiała nadzieja. Myjąc 41
się w ciepłej wodzie, którą przysłał jej na górę Wel lings, Esmee rozkoszowała się tym przyjemnym uczuciem. On zamierzał to zrobić. MacLachlan za mierzał ofiarować Sorchy prawdziwy dom. Zdziwio na takim obrotem sprawy zrozumiała, że przyjecha ła do Londynu, nie oczekując nawet przez chwilę, że jej blef okaże się tak skuteczny. Wkładając koszulę nocną, myślała, że MacLa chlan nie zapewni Sorchy miłości, nie przeniknie w głąb jej duszy. Nie będzie ojcem w żadnym znacze niu tego słowa. Ale nie wyrzuci jej z domu, a Esmee nauczyła się już dawno nie żądać zbyt wie le i cieszyć się nawet najdrobniejszym sukcesem. Dokładnie w tej samej chwil Sorcha zrzuciła z sie bie kołdrę. Esmee podeszła do łóżeczka, żeby popra wić pościel i otulić małą. Ze zdziwieniem zauważyła, że jej siostra nie śpi. Na widok Esmee szeroko otwo rzyła zadziwiająco niebieskie oczy, roześmiała się swoim gulgoczącym śmiechem i klasnęła w rączki. Esmee ujęła jej dłonie w swoje i mocno ścisnęła palec. - Jesteś szczęśliwa, kruszynko - spytała Esmee, podnosząc małą piąstkę do ust. - Sądzisz, że to mo że być jednak twój dom? - Może być dom - zgodziła się Sorcha, zamykając oczy. - Dom.
Rozdział 2
W którym pan Hawes zdradza tajemnicę
Dobry Boże! Co takiego zrobiłeś? - Merrick Mac¬ Lachlan przechylił się przez stół, żeby popatrzeć na brata. - Powiedziałem jej, że może zostać - powtórzył Alasdair. - Była pierwsza w nocy i szalała burza. Co miałem robić? - Każ jej zbierać manatki - poradził Quin, przeły kając cynaderki. - Przecież to najstarsza sztuczka na świecie. Nie wierzę, że dałeś się na to nabrać. Merrick z obrzydzeniem odsunął krzesło. - To pewnie przez to, że dostałeś wczoraj po gło¬ wie - powiedział, podchodząc do stolika, by dolać sobie kawy. - Jakaś ladacznica staje w progu z dzieckiem w zawiniątku, mówi ci, że to twoje, a ty tak po prostu jej wierzysz? - To nie żadna ladacznica, tylko spłoszone dziew¬ czątko. - Alasdair ucieszył się nagle, że nie wspo mniał o trzystu funtach, które wymusiła na nim pan na Hamilton. Powędrował wzrokiem po pokoju i zaczął się zastanawiać, czy jego brat przypadkiem nie ma racji. Może naprawdę gonił w piętkę? Chyba 43
uwierzył, że gdy nastanie dzień, cały ten koszmar mi nie. Tak się jednak nie stało. - Będziesz to jadł? - spytał Quin, wskazując na pokaźny stosik wędzonych śledzi, które Alasdair nałożył sobie na talerz. - Proszę, możesz wziąć wszystkie - zaproponował Alasdair trochę za późno, gdyż Quin wydziobał już widelcem połowę porcji. - Chociaż nie bardzo rozu miem, jak możesz jeść po tym wszystkim, co nas wczoraj spotkało. - Mam strusi żołądek - odparł Quin, dojadając jajka. - Miękniesz, Alasdair. Jeszcze kawy, Merrick? Merrick napełnił filiżankę Quina i wrócił na krzesło. - Co powiedziałeś służbie? W domu wrze chyba od plotek. - M o i służący nigdy niczemu się nie dziwią - od parł spokojnie Alasdair. - Zakomunikowałem Wel lingsowi, że jestem prawnym opiekunem dziecka i on naprawdę w to uwierzył. - Tym bardziej że pan na Hamilton jest Szkotką i zdecydowanie bardziej wygląda na moją córkę niż na dziewczynę, którą mógłbym się zainteresować. - Ale ktoś może pamiętać twoją wyprawę do Szko cji i dodać dwa do dwóch - powiedział Quin. - Wy jeżdżasz przecież tak rzadko. Alasdair odwrócił się do niego. - Rzeczywiście bardzo rzadko. W ciągu ostatnich trzech lat tylko raz byłem w domu. Jednak w tamtym szczególnym roku obaj spędzaliśmy sezon łowiecki w Northumbrii u lorda Devona. - Tak, pamiętam - odparł Quin. - Zamierzaliśmy zostać na wakacje - ciągnął Alas dair. -Ale wtedy ty i Dev znaleźliście te dwie dziew czyny w Newcastle, a ja czułem się jak piąte koło u wozu. 44
- Chcieliśmy się z tobą podzielić - mruknął Quin. Alasdair pokręcił głową. - Zapragnąłem pojechać do domu - powiedział Tym bardziej że byłem już w połowie drogi. I miałem ze sobą tylko jednego służącego. - O co ci chodzi? - warknął Merrick. - O to, że nikt poza Quinem i Devellynem nie mo że pamiętać mojej wyprawy do Szkocji. Ani tamtej, ani żadnej innej. - Wciąż jestem zdania, że musisz się jej pozbyć rzekł z naciskiem Merrick. - Do tej pory nigdy nie czułeś się za nikogo odpowiedzialny i ten berbeć chyba tego nie zmieni. - Sam Pan Bóg wie, że nic chcę mieć bękarta w domu - powiedział chmurnie Alasdair. - Ale niech mnie diabli, jeśli pozwolę, żeby ta mała umarła z gło du. Za dobrze pamiętam, jak to jest być niechcianym dzieckiem. - Ojciec był surowy, to fakt - zgodził się Merrick. Ale nigdy nic głodowaliśmy. - Mów za siebie - rzucił przez zęby Alasdair. - Są różne rodzaje głodu. - W takim razie odeślij je do zajazdu, dopóki cała sprawa się nie wyjaśni - wtrącił Quin, wyczuwając zbliżającą się kłótnię. Alasdair pokręcił głową. -Nie miałbym sumienia - powiedział. - Dziewczyn ka to prawie niemowlę, a i sama panna Hamilton jest właściwie dzieckiem. Wydaje się tak niedoświadczo na i wrażliwa. Wątpię, czy kiedykolwiek przedtem wy awiła bodaj czubek nosa na południe od Invernes. - Będziesz idiotą, jeżeli nie wyślesz do diabła tej małej oszustki razem z jej bachorem - powiedział Merrick. - Poza tym wuj Angus ci nie pomoże. Pożeglował w maju na Malaje. 45
- Naprawdę? - zdziwił się Alasdair. - Kompletnie zapomniałem. - Co za różnica? - napierał Merrick. - Powiedział by ci tylko, że lady Achanalt bardzo niewiele różniła się od zwykłej puszczalskiej i nie ma sposobu, by do wieść, że dziecko jest twoje. Alasdair odepchnął talerz. - I tu, bracie, możesz się mylić - odparował. - I mu szę przyznać, że nie podoba mi się twoje podejście do całej sprawy. - Odruchowo zadzwonił na służące go, ale na jego wezwanie stawił się sam kamerdyner. - Tak, panie? - Czy panna Hamilton już się obudziła, Wellings? Kamerdyner otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. - Tak, panic - odparł. - Wstała przed świtem i po prosiła o papier listowy. - O papier listowy? - powtórzył Alasdair. Wellings skinął głową. - Chciała, by jeden z jej listów odjechał porannym powozem do Bournemouth - odparł. - A teraz jest chyba w salce lekcyjnej. Tak. Emerytowany pułkownik w Bournemouth. Tak więc naprawdę zamierzała zostać. Alasdair opadł na krzesło. - Sprowadź ją na dół - powiedział. - I powiedz, żeby zabrała dziecko. Przez dłuższą chwilę w jadalni panowała pełna na pięcia cisza, a potem rozległo się ciche pukanie do drzwi i weszła panna Hamilton. Wydawała się jeszcze bardziej krucha niż w nocy. Połowę jej pocią głej twarzy o pięknych rysach zajmowały błyszczące, zielone oczy. Miała na sobie brązową wełnianą suk nię, w której - choć powinna wyglądać tandetnie prezentowała się elegancko. Odcień brązu pasował idealnie do jej włosów splecionych w luźny węzeł. 46
Cała ta kombinacja stroju i uczesania uwydatniła tyl ko jej cerę o barwie kości słoniowej i po raz pierwszy od jej przybycia Alasdair zdał sobie sprawę, że nic ma do czynienia ze zwyczajną dziewczyną. Esmee promieniowała eleganckim, subtelnym pięk nem, lecz było to piękno kobiece, nie dziewczęce. Ta świadomość przyprawiła go o lekki niepokój. - Proszę wejść, panno Hamilton - powiedział. Dygnęła niezgrabnie i wprowadziła Sorchę do ja dalni. Tego ranka dziewczynka miała na sobie koron kową sukienkę i pantalony do kostek. Wskazując coś za oknem, potruchtała bez wahania w tamtym kie runku. - Panno Hamilton, to mój brat Merrick MacLa chlan - powiedział Alasdair. - A to hrabia Wynwo od. Chcieli zobaczyć dziecko. Czy mogłaby pani po kazać siostrę mojemu bratu? Panna Hamilton była najwyraźniej zmieszana i zbi¬ ta z tropu, ale posłusznie powiodła dziewczynkę w stronę Merricka, który zadziwił ich wszystkich, klę kając obok małej. - Ile ona ma dokładnie lat? - spytał. - W październiku skończy dwa - odparła pan na Hamilton, przebierając nerwowo perełki na szyi. Alasdair zauważył ten gest już poprzedniego wieczo¬ ru ale był zbyt zdenerwowany, by go zarejestrować. Merrick wpatrywał się w twarz dziewczynki. Jakby w odpowiedzi Sorcha położyła mu rękę na kolanie, jakby zamierzała na nim usiąść. - Daj ziegalek - powiedziała, sięgając do łańcusz ka z zegarkiem. - Ładny ziegalek, ładny. Panna Hamilton zarumieniła się lekko i natych miast zapomniała o perłach. - Nie, nie! - upomniała ostro siostrę, odciągając jej rączkę. 47
- Daj, daj - wołała dziewczynka. - Cicho - uspokajała siostrę panna Hamilton, bio rąc ją na kolana. - Bądź grzeczna. Merrick podniósł się z podłogi i popatrzył na brata. - Chciałeś, żebym się przyjrzał jej oczom - powie dział spokojnie. - Owszem - przyznał Alasdair. - To niczego nie dowodzi - powiedział Merrick. - Czyżby? A gdzie ty spędziłeś tamtego sylwestra? - Nic wygłupiaj się - mruknął Merrick oburzony. - To z pewnością nie jest moje dziecko. - Ma oczy w dziwnym kolorze - zauważył Quin. 1 to wszystko zaczyna być naprawdę niepokojące. Pa miętacie, co mówiła Cyganka? - Pogadamy o tym innym razem -wtrącił Merrick, nie spuszczając wzroku z Alasdaira. - Wolę teraz - odparł Alasdair. - To oczy Mac Gregorów, prawda? Zimne i najbardziej niebieskie, jakie widziałem w życiu. - Jasnoniebieskie oczy ma wielu mężczyzn. 1 każ dy z nich może być jej ojcem. - Dobrze by było -warknął Alasdair. - Ale ten od cień jest wyjątkowo rzadki. - Zalecałbym trochę rozwagi, stary - wtrącił Quin, rzucając stroskane spojrzenie na pannę Hamilton. Alasdair jednak nie spuszczał wzroku z brata. - Nie rób z siebie błazna, Merrick - powiedział z naciskiem. -- Nie mam żadnego interesu, by brać odpowiedzialność za to dziecko, tym bardziej że nie pamiętam, żebym kiedykolwiek poszedł do łóżka z jej matką, ale... - A teraz jednak łóżko? - wtrąciła ironicznie pan na Hamilton, przerywając mu w pół słowa. - Wyda wało mi się, że nie było żadnego łóżka, tylko zabawa za kotarą w sylwestra. 48
Quin i Merrick wybałuszyli na nią oczy. - Panno Hamilton! No wie pani! - Dość tego, nasłuchałam się już dość bzdur. - Ja sna cera panny Hamilton przybrała ogniście różową barwę. - Zachowujecie się jak dzikusy. A Sorcha nie jest ,,tym dzieckiem", tylko pańską córką i ma imię. Będę wdzięczna, jeśli zechcą panowie tak ją nazy wać. - Nagle zwróciła się do Merricka: - Pańskie ma niery pozostawiają wiele do życzenia. Może być pan zupełnie spokojny, że Sorcha nie jest pańską córką. Nawet moja matka, głupia marzycielka, nie pozwoli łaby się uwieść prostakowi o ptasim móżdżku, który w dodatku nie ma ani grania wdzięku. Z tymi słowami panna Hamilton zakręciła się na pięcie i ruszyła do drzwi na tyle wdzięcznym kro kiem, na ile jej na to pozwalało dziecko niesione na biodrze. Panna Sorcha najwyraźniej nie miała jednak ochoty opuszczać towarzystwa. Wyrywając się siostrze ze wszystkich sił, wskazywała paluszkiem Merricka. - Nie, nie - krzyczała, wijąc się jak szalona. - Daj ziegalek! Daj! Kiedy zniknęły im z oczu, Quin opadł ze śmie¬ chem na krzesło. - Cieszę się, że to cię bawi - syknął Alasdair. Och, rzeczywiście, jest taka niewinna! - Quin nie mógł powstrzymać śmiechu. - Taka niedoświadczo¬ na. Po prostu dzierlatka! Masz wreszcie za swoje! - Co masz na myśli? - Nie dość, że Cyganka rzuciła na ciebie klątwę, to jeszcze przyjąłeś pod swój dach prawdziwą piekielni¬ cę w dodatku bardzo urodziwą, szczególnie z tymi rumieńcami na policzkach. Chyba rozum ci odjęło!
49
Esmee biegła jak wicher po schodach, przyciska jąc do siebie Sorchę. Dobry Boże! Pozwoliła się wy prowadzić z równowagi w najgorszym możliwym mo mencie. Dobrze przynajmniej, że nie rozpakowała kufra. Straciłaby tylko czas, a tak od razu wyląduje na ulicy. Doszła do pokoju, gwałtownie otworzyła drzwi i zderzyła się z jednym ze służących. Zniszczone skó rzane meble zniknęły, a lokaje wynosili właśnie ostatnie pudla. - Pani wybaczy - powiedział sztywno jeden z nich. -Sir Alasdair kazał uprzątnąć pokój. Rzeczywiście. W środku został tylko stół i dwa drewniane krzesła. Ulotnił się nawet zapach tytoniu. - Dziękuję - powiedziała. - Pewnie nie mogę już liczyć na inne stosowne meble? - Jakiego rodzaju? -odezwał się nagle z tyłu niski, donośny głos. Odwróciła się i zobaczyła, że sir Alasdair MacLa chlan poszedł za nią na górę. Serce stanęło jej w gardle. -Słu... słucham? - Czego pani potrzeba, panno Hamilton? - po wtórzył ciszej. - Wellings zaraz to pani przyniesie. W panice zbierała rozproszone myśli. - Jakiegoś stolika - odparła, stawiając Sorchę na podłodze. Dziewczynka pobiegła od razu do swo ich zabawek. - Proszę mówić dalej - zachęcał. - Jakiego do kładnie stolika? Chyba nic zamierzał ich znowu wyrzucić. - Niskiego, odpowiedniego dla Sorchy. I krzese łek. Może jeszcze łóżeczka? 50
MacLachlan uśmiechnął się, a w jego piwnych oczach rozbłysły ciepłe światełka. - Dlaczego stawia pani na końcu znaki zapytania, panno Hamilton? To mi do pani nie pasuje. Po za tym Sorcha potrzebuje z pewnością jeszcze cze goś, nie tylko stolika i krzeseł. - Chyba... chyba tak - jąkała Esmee, przeklinając własną głupotę. Czego tak naprawdę potrzebowały dzieci? Sama dopiero niedawno nauczyła się karmić siostrę, chronić ją przed buzującym kominkiem, usy piać. - Może jeszcze wysokiego krzesełka i bujanego fo telika? - ciągnęła, próbując przypomnieć sobie sprzęty z pokoju dziecinnego u lorda Achanalta. I takiego małego wózeczka, jakie czasem widuje się w parkach. - Wiem, spacerówki - powiedział. - Przydałby się też chyba grubszy dywan. Na wypadek, gdyby rzuciła się na podłogę w ataku furii... Esmee zaczerwieniła się jeszcze bardziej. - Ma humorki, to prawda. MacLachlan znów się uśmiechnął, a uśmiech miał stanowczo zbyt uroczy. - Prawda zawsze wyjdzie na jaw. Czyż nie tak, mo ja droga? Oczywiście! Dobre, spokojne dziecko, na pewno nie sprawi panu ani odrobiny kłopotu... Esmee odwróciła wzrok. - Jestem pewna, że to wszystko przez tę podróż. I te nagłe zmiany w życiu. Uśmiech natychmiast przygasł. - No cóż - odparował. -- Lepszy koń wyścigowy niż pociągowy. Lokaj wyniósł ostatnie pudło i cicho zamknął drzwi. MacLachlan wszedł dalej do pokoju, zatrzy mał się przy oknie i wyjrzał na ulicę. 51
- Nie lubi mnie pani, prawda, panno Hamilton? powiedział w końcu. - Zaryzykuje nawet stwierdze nie, że pani mną gardzi. Esmee otworzyła usta i natychmiast zamknęła je z powrotem. - Przepraszam za swoje zachowanie w salonie szepnęła. Wydal śmieszny, niewyraźny dźwięk. Czyżby tłu mił śmiech? - Rzeczywiście, ma pani okropny charakter - po wiedział. - Nie jestem pewien, czy Merrick zdoła przyjść do siebie po tym, co od pani usłyszał. - Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Diabeł. Takiej właśnie odpowiedzi oczekiwała. Mac Lachlan odwrócił się jednak do niej i popatrzył w oczy. - Zachowaliśmy się okropnie - przyznał. - Choć naprawdę nie jesteśmy gburami. A Quin jest zwykle bardzo uprzejmy. Tylko ta cała sytuacja... Sama pa ni widzi, że to wszystko jest trochę dziwne. - Dziwne? - powtórzyła Esmee. - Jestem raczej zaskoczona, że takie rzeczy nie zdarzają się częściej. Tak mi się przynajmniej wydaje na podstawie tego, co wiem o życiu. - Widać wiodła pani niezwykłe życie. Dokładnie w tym momencie Sorcha pociągnęła ją za spódnicę. - Me, ty zdejmij. Esmee nachyliła się i pomogła Sorchy zdjąć lalce sukienkę. - Najpierw trzeba rozpiąć haftkę, kochanie - po wiedziała, nachylając się nad dzieckiem. - O tak. Sorcha odeszła do swoich zabawek, które Esmee ułożyła wcześniej na małym dywaniku obok regału. Nie wykazywała szczególnego zainteresowa nia MacLachlanem. Co zresztą miało swoje zalety. 52 - Jak ona panią nazywa? - spytał. Esmee wzruszyła ramionami. - Me albo jakoś podobnie. Nie potrafi wymówić całego imienia. MacLachlan obserwował Sorchę niczym przyrod nik, który odkrył właśnie nowy gatunek zwierzęcia. Patrząc na jego profil, Esmee zauważyła po raz ko lejny, jaki jest przystojny. Oczywiście, miał lubieżne usta i cienie pod oczami. Nie wątpiła, że MacLa chlan jest na dobrej drodze, by zostać niegodziwym draniem, zresztą już na takiego wyglądał. Zauważyła te oznaki już poprzedniego wieczoru, gdy poddała go niemal badaniom klinicznym, by ocenić, z jak groźnym przeciwnikiem przyjdzie jej się zmierzyć. Co dziwne, teraz MacLachlan nie zachowywał się wcale jak wróg. Właściwie był równie speszony jak ona. Może naprawdę czuł się niezręcznie? Śmierć la dy Achanalt wprowadziła w ich życie zamęt. Esmee całą wiedzę o wychowywaniu dzieci musiała posiąść błyskawicznie. To ją przerażało. Zauważyła, że Sorcha podnosi rączkę do buzi. A to nigdy nie oznaczało nic dobrego. - Och! - krzyknęła, podbiegając cło małej. -A h-uile ni tłum a'bhebil! MacLachlan deptał jej po piętach. Gdy dopadła Sorchy, wyjął z wilgotnych paluszków dziewczynki lśniący przedmiot. - Nie! - wyła Sorcha. - Daj mi, daj! - Coś podobnego- mruknął MacLachlan, ogląda dokładnie swoją zdobycz. -· Mój zaginiony rzym ski numizmat. - Co to jest? - Esmee pochyliła się nad Sorchą. jakiś stary pieniążek? - Owszem, nawet bardzo - potwierdził MacLachlan. chowając monetę. Esmee wypuściła z objęć wijące 53
się dziecko i rzucając ostatnie spojrzenie na MacLa chlan a, wróciła do lalki. - A co jej pani powiedziała? - spytał. - Coś na te mat ust? - Tak, że wszystko bierze do buzi. Nie zna pan cel tyckiego? Wzruszył ramionami. - Kiedyś się uczyłem. Pochylił się i poklepał niezręcznie Sorchę po gło wie, zupełnie jakby była małym pieskiem. ~ Esmee - powtórzył, zwracając ku niej wzrok. Trochę wyszukane imię, prawda? - Tak, moja matka miała wyrafinowany gust. - Też odniosłem takie wrażenie. A ojczym to chy ba jakiś ogr. Jak to się stało, że tego typu kobieta za warła takie małżeństwo? Pytanie zbiło ją nieco z tropu. -- Moja matka uchodziła za piękność. A Achanalt kolekcjonował piękne przedmioty. - Rozumiem. - Na początku - ciągnęła Esmee, choć sama nie rozumiała, dlaczego kontynuuje temat - mama uwa żała zaloty starszego, bogatego dżentelmena za ro mantyczną przygodę. Za późno zrozumiała, że Achanalt traktuje ją po prostu jak swoją własność, część zbiorów. - Nie kochał jej? Esmee popatrzyła na niego dziwnie. - Myślę, że kochał ją, nawet za bardzo. Tym rodza jem miłości, która wystawiona na próbę przybiera okrutny charakter. - A matka wystawiała go na próby? - Chyba lubiła wzbudzać jego zazdrość. A nawet doprowadzać do szału. 54
Esmee uznała to jednak za wyraz czułości.
- Jak to? - Po ślubie przestał ją adorować. Nic spełniał jej oczekiwań, sądził, że nie musi już zabiegać o jej względy, gdyż stanowi jego własność. Niestety, mama potraktowała to jak wyzwanie. A potem sprawy... na brały rozpędu. - A pani znalazła się między młotem a kowadłem - powiedział w zamyśleniu. -- To nie mogło być przy jemne. Spuściła wzrok. - Proszę się mną nie kłopotać, panie MacLachlan. Powinien pan się raczej skupić na Sorchy. MacLachlan wahał się chwilę. - Proszę mi powiedzieć, czy ona, to znaczy Sor cha... czy ona rozumie... czy zdaje sobie sprawę z te¬ go że jej matka nie żyje? Esmee wolno skinęła głową. - Tak, w jakimś sensie tak. Odkąd wyjechałyśmy ze Szkocji, ani razu o nią nie zapytała. - Zawahała się chwilę. - Zatem przyjmuje pan do wiadomości, że Sorcha jest pańską córką? Sądząc po uwagach, jakie robił pan w jadalni, wnioskuję, że lak. Przeszedł przez pokój i ukląkł przy małej, wprawiając Esmee w zdumienie. Dziewczynka popatrzyła na niego, zachichotała i sięgnęła po lalkę. - Widzis? Lala. Od Me. Widzis? - Owszem, widzę. Śliczna. Może ją ubierzemy? - Ubiezemy - zgodziła się Sorcha. Zaczął metodycznie ubierać lalkę. Widząc, jak niezdarnie poczyna sobie z haftkami, dziecko znów zaczęło się śmiać. - Może wam pomogę? - zaofiarowała się Esmee. Zapinanie takich haftek wymaga wprawy. MacLachlan podniósł wzrok znad podłogi i zmarsz¬ czył brwi. 55
- Coś podobnego - mruknął. - Chyba lepiej sobie radzę w przeciwnym kierunku. Esmee długo szukała stosownej riposty. Tymcza sem MacLachlan ujął delikatnie podbródek dziew czynki i odwrócił ją twarzą do siebie. - Widziała pani mojego brata? - spytał. - Trudno było nie zwrócić na niego uwagi. MacLachlan pogłaskał Sorchę po nosku, wstał i podszedł do Esmee. - Ale czy naprawdę dobrze mu się pani przyjrzała? - spytał z naciskiem. - Odziedziczył rysy po matce. - Powiedział pan, że ma oczy MacGregorów. Ale szczerze mówiąc, nie przyglądałam mu się dokład nie. - MacLachlan wstał i podszedł do niej bliżej. Stanowczo zbyt blisko. - Te oczy czasem naprawdę budzą niepokój. Mer rick patrzy jak wilk zaczajony na skraju lasu. Ma ta kie przenikliwe, lodowate spojrzenie. - Esmee czuła ciepło emanujące z jego ciała. - A pani ma piękne oczy, jest to jednak piękno dość konwencjonalne. Są jak szmaragdy z ciemnobrązowymi plamkami, któ rych zresztą z daleka zupełnie nic widać. Esmee cofnęła się o krok. - To absurd, proszę przestać. - Nic na to nie poradzę. Zycie bywa absurdalne, panno Hamilton. Proszę spojrzeć mi w oczy i powie dzieć, co pani widzi. - W pańskich oczach? - spytała ironicznie. Są zwyczajne. Boże, jak mogła tak kłamać. Przecież MacLachlan miał oczy barwy whisky rozświetlonej słońcem, złociste, piękne, o czarnych rzęsach niemal tak długich jak jej własne. - Ma pan brązowawe oczy - powiedziała cicho. Mają ładny kolor, ale wydają mi się dość zwyczajne. - Racja - uśmiechnął się w zamyśleniu. Oczy mam zupełnie inne niż Sorcha, a jednak... - A jednak co? Pokręcił głową i oderwał od niej wzrok. - Tb nie może być przypadek - powiedział nagle cicho. - Nigdy nie widziałem u nikogo takich oczu. U nikogo... z wyjątkiem mojej babki i Merricka. Przyszła jej do głowy straszna myśl. ·- Chyba nie sugeruje pan, że... Odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. - Dobry Boże, nie! - ryknął. - Przez ostatnie dzie sięć lat mój brat prawie nie wyjeżdżał z Londynu. Właściwie nie odchodził od biurka. Poza tym chyba nigdy nie zadałby sobie trudu, by uwodzić kobietę. W przeciwieństwie do zwykłych śmiertelników nic przepada za podbojami. Woli płacić. Esmee prychnęła z irytacją. - Proszę nie mówić takich rzeczy przy dziecku. Stropił się lekko. - Przepraszam panią - powiedział natychmiast. Trudno mi wykorzenić złe nawyki. Poza tym wciąż za pominam, że i pani jest właściwie jeszcze dzieckiem. - Ależ panie MacLachlan! - Popatrzyła na niego zimno. - Mam dwadzieścia dwa lata. Boże! Naprawdę? - Jego twarz zdradzała szczere zdumienie. - Tak. A czuję się na czterdzieści. Uśmiechnął się słabo. - A ja naprawdę mam prawic czterdzieści i nawet nie pamiętam, jak to jest mieć dwadzieścia dwa lata odparł, cofając się o krok. - Teraz już chyba pójdę, skoro to wszystko, czego jej trzeba, Esmee rozłożyła ręce. - Trudno mi powiedzieć.
56 57
Znów się uśmiechnął, a w kącikach jego złotych oczu pojawiły się zmarszczki. - Czy Sorcha ma jeszcze jakieś zabawki oprócz tych paru drobiazgów? - spytał. - Może przydałby się jej koń na biegunach i parę książeczek? Esmee skinęła głową. - Tak, książki i zabawki byłyby cudowne - przyzna ła. - Większość naszych rzeczy została w domu. MacLachlan skinął głową. Intymny nastrój prysł. Odsunął się od niej i zamknął w sobie. Dobrze. Bar dzo dobrze. Potrzebowała spokoju. - Nie będzie mnie w domu do późnego wieczora powiedział. - Albo i... nocy. Ale Wellings zrobi dla pani zakupy. Jeśli jeszcze przyjdzie pani coś do gło wy, proszę to umieścić na liście. - Dziękuję - powiedziała, idąc za nim do drzwi. Zatrzymał się nagle w progu. - Właśnie, byłbym zapomniał... - pogrzebał w kieszeni, wyjął zwitek białego papieru i wcisnął jej w dłoń. - Trzysta funtów. Z góry. Pomyślałem, że prawdziwa Szkotką o twardym sercu będzie wolała gotówkę. Miał ciepłą rękę, której dotyk działał na nią dziw nie uspokajająco. - Dziękuję - powiedziała. Wolno cofnął dłoń i uczucie ciepła znikło. - Proszę mi teraz powiedzieć, panno Hamilton, czy to pani ubezpieczenie na wypadek, gdybym zmie nił zdanie co do Sorchy? Opuściła wzrok i nie odpowiedziała. A zatem od gadł trafnie. Otworzył drzwi i zawahał się. - Nie będzie to pani potrzebne - powiedział. Choć jestem pewien, że przekona panią o tym wy łącznie czas - z tymi słowami odszedł. 58
Alasdair wyszedł z domu natychmiast po wysłaniu listu do wuja Angusa. Na szczęście okazał się przewi dujący i kazał wcześniej wysłać wieczorowe stroje do domu swojej przyjaciółki, Julii. Tego wieczoru obiecał zabrać ją do teatru i nie zamierzał wracać wcześniej. Wchodząc do klubu, rozważał, czy nie wprowadzić się po prostu do Julii i nie zostawić domu przy Great Oueen Street swoim niespodziewanym gościom. To nie był jednak dobry pomysł. Musiał przecież pilno wać swojej nowej guwernantki, a i Julia nie była na ty¬ le głupia, żeby go przyjąć. Co więcej, dom w Bedford nie był nawet jej własnością. Należał do jej przyjaciół ki Sidonie Saint-Godard, która wyszła niedawno za mąż za markiza Devellyna. Julia podobnie jak Alasdair straciła przyjaciółkę, która dała się zwieść dzwonom weselnym. I to ich połączyło. Alasdair podniósł wzrok na park Świętego Jakuba Tego dnia słońce świeciło wyjątkowo mocno. więc wszystkie nianie z okolicy wyległy na ulice. Ich białe fartuszki trzepotały na wietrze, wózki czekały posłusznie w pogotowiu. Wybrał najkrótszą trasę, po przekątnej parku, ale gdy był już w połowie drogi wpadła na niego mała dziewczynka o złotych, kręconych loczkach, która ciągnęła za sobą zabawkę. -Hola! - powiedział Alasdair, zatrzymując się w pół kroku. Dziecko przestraszyło się i omal nie upadło, lecz postawna niania na szczęście zdążyła złapać je w porę. - Pan raczy wybaczyć - powiedziała zarumieniona. Nie patrzyła pod nogi. Zawstydzona dziewczynka chwyciła zabawkę i wtu¬ liła główkę w ramię niani.
- Nic się nie stało - mruknął, uchylając kapelusza. - Jak ona ma na imię? Niania otworzyła szeroko oczy. - Penelope, sir -- odparła ze zdziwieniem w głosie. Alasdair zajrzał kobiecie przez ramię. - Jak się masz, Penelope. Co ty tam masz? Pieska? - To konik - odparła ponuro dziewczynka. - Brą zowy konik. - Nazwałaś go jakoś? - Apollo - powiedziała dziewczynka. Niania przeraziła się nie na żarty. Najwyraźniej nie miała zwyczaju konwersować w parku z bezdziet nymi kawalerami. Nadszedł zatem czas na anielski uśmiech. Alasdair błysnął zębami, a serce niani za częło topnieć. Odzyskawszy pewność siebie, Alasdair przywołał na pomoc cały swój urok osobisty. - Śliczne dziecko - powiedział. - I z pewnością pa nią uwielbia. To naprawdę wzruszające. Długo się pani nią opiekuje? - Od urodzenia - odparła niania. - Przedtem wy chowywałam jej brata. Prze stepowa la z nogi na nogę, jakby zamierzała odejść. Tymczasem Penelope zaczęła się jej wyrywać. Niania postawiła ją na ziemi. - Chyba już pójdziemy - odezwała się niania. Jeszcze raz bardzo przepraszam. Penelope, która odzyskała już siły, zrobiła parę kroków naprzód, ciągnąc wesoło konika. - Chyba idziemy w tę samą stronę - powiedział Alasdair. - Czy mogę paniom towarzyszyć? Niania popatrzyła na niego niepewnie. - Tak, panie. Dlaczego nie? - Nie bardzo znam się na dzieciach - wyznał, zrównując się z Penelope. - Ile ona ma lat? 60 - W święta skończy sześć. - Aha - powiedział Alasdair. - Wydaje się mniej sza. Czy jest wystarczająco wysoka jak na dziecko w tym wieku? Kobieta nastroszyła się jak urażona kura. - Nawet za wysoka. - Naprawdę? Ma już guwernantkę? - Oczywiście, panie. - Ale to ja zabieram dzieci na spacer i bawię się z nimi. - Rozumiem. Tak więc Penelope ma i niańkę, i gu wernantkę. - Tak, panie - odparła niania obronnym tonem. Wychowanie dzieci to ciężka praca. Alasdair myślał chwilę. - Bardzo ładnie się wysławia. W jakim wieku dziecko zaczyna płynnie mówić? - Litości, panie. Nie zna pan żadnych dzieci? Alasdair znów się uśmiechnął. Wstyd przyznać, ale nie. Mam młodszego brata, nie dzieli nas niewielka różnica wieku. - No cóż, trzylatki paplą zwykle jak papugi - od parła niania. - Przedtem gaworzą coś we własnym języku. Szli wolno przez park - Penelope z Apollem z przodu, Alasdair i nianią z tyłu. Kobieta okazała się towarzyska i Alasdair zadał jej masę pytań na te mat wychowywania dzieci. Patrzyła na niego od czasu do czasu pytająco, ale starała się odpowiadać w miarę wyczerpująco. U wylotu parku Alasdair uchylił kapelusza, podziękował za rozmowę i ruszył szybkim krokiem do White'a. Czuł się jak idiota, rozmawiając z obcą osobą o dzieciach. Ale chciał wiedzieć, do diabła! Musiał zrozumieć, co właściwie go czeka na tym zupełnie nieoczekiwanym zakręcie. A z jakichś niezrozumia61
łych dla siebie powodów wolał o to nie pytać panny Hamilton. Nie traktował jej oczywiście jak wroga. W każdym razie niezupełnie. Niemniej jednak miał wrażenie, że trzyma w ręku klucz cło niezrozumiałej tajemnicy. Do czegoś zupełnie nieuchwytnego. Tego ranka czuł sie jak intruz we własnym domu. Palarnia zniknęła, stół bilardowy miał wkrótce po dzielić jej los, a w ich miejsce zjawiły się kobiety jedna z nich mała i uparta, druga niepokojąco ładna, o inteligentnych, przenikliwych oczach i włosach wciąż pachnących Szkocją. Już lepiej wyjść na idiotę przed nieznajomą tutaj w parku, niż zbłaźnie się we własnym domu przy tej guwernantce i własnym dziecku. Boże! Rzeczywistość wróciła do niego z całą wyra zistością, burząc wolny od trosk porządek, jaki pano wał do tej pory w jego życiu. Alasdair wcisnął głębiej kapelusz, by ukryć przerażenie w oczach i przyspie szył kroku. Jeden grzeszek i taka historia! Stanowczo za wiele jak na jeden dzień.
Esmee podjęła decyzję w sprawie swoich dalszych kroków wczesnym popołudniem. Szybko wyciągnęła kufer i wyjęła z niego buciki Sorchy. Popatrzyła na nie smętnie i westchnęła. Buciki nie prezentowa ły się, niestety, najlepiej. - Chodź, mój skarbie - powiedziała, sadzając so bie dziewczynkę na biodrze. - Nie chcę, żebyś wśród tych angielskich elegantek wyglądała jak żebraczka. Razem zeszły na dół. Sorcha dotykała po drodze wszystkiego, co wpadło jej w ręce. Na ostatnim pode ście zauważyła wazon, który jej się spodobał. Po wstrzymywana przez Esmee zaczęła się energicznie 62
wyrywać. Nie wypuszczając dziewczynki z objęć, Esmee pchnęła drzwi biodrem i ruszyła naprzód. Niestety, nie dostrzegła Ettricka, który nadchodził z przeciwnej strony. Rozhuśtane drzwi uderzyły go mocno w łokieć i lokaj z trudem zmełł w ustach prze kleństwo. - Co ja narobiłam! - krzyknęła Esmee. - Na pod łodze leżał stos jedwabnych fularów i czarnych weł nianych ubrań. - Och, panie Ettrick! Proszę mi wy baczyć! - Doprawdy - odezwał się lokaj, łypiąc na nią spod oka. - Dopiero co skończyłem je czyścić! Esmee postawiła Sorchę na podłodze i przyklękła, by ratować świeżo wyprasowane fulary. - Tak mi przykro - powiedziała. - Miałam zajęte ręce. Nie zauważyłam pana. Ettrick otrzepywał z kurzu elegancką marynarkę. - Chyba nic się nie stało - powiedział, zdejmując rękawa jakiś paproszek. -Tylko mała plamka. Hawes chodź tutaj! - zawołał jednego ze służących. - O co chodzi, Ettrick? - spytał z irytacją Hawes. Muszę jeszcze skończyć te buty. prawda? Ettrick wskazał mu marynarkę. Sir Alasdair życzy sobie, by dostarczono mu te rzeczy do domu pani Crosby. Muszę się tam znaleźć przed czwartą. - Jakbym nie miał nic lepszego do roboty, jak le¬ cieć do Bloomsbury - jęknął służący. Nie masz - zawyrokował Ettric, uśmiechając się kwaśno. - I na miłość boską, zapakuj to tym razem w pokrowiec. Ettrick podszedł do stołu i przyjrzał się fularom, Esmee, jednym okiem patrząc na Sorchę, wzięła do ręki szczotkę do ubrań. Ciekawość okazała się silniejsza od dyskrecji. 63
- Kim jest pani Crosby? Służący chrząknął znacząco, lokaj westchnął. - Fani Crosby to wyjątkowa przyjaciółka pana Alas daira. - Jedna z wielu - wykrzyknął służący. - Możesz przecież powiedzieć tej dziewczynie prawdę, skoro ma tutaj mieszkać. Pani Crosby to aktorka, jed na z kochanek pana Alasdaira. Ale niech się pani nie waży mówić o tym głośno. Ettrick popatrzył gniewnie na służącego, ale już się nie odezwał. Esmee szybko wyczyściła buty Sor chy i wycofała się do dziecinnego pokoju. Szczególna przyjaciółka. Jak to powiedział służą cy, jedna z wielu. Zatem ile szczególnych przyjació łek mógł mieć człowiek pokroju Mac Lachlana? On sam nie mógł się pewnie tego doliczyć. A już z pew nością nie pamiętał wszystkich, co dowodziło raz jeszcze, jak naiwna była jej matka. I stąd płynie na uka, by nie dać się zwieść urokowi Mac Lachlana i je go piwnym oczom, którymi patrzył czule głównie na kobiety. By nie irytować się tym, co przychodziło jej do gło wy, Esmee postanowiła zająć się czymś innym. Ubra ła Sorchę w płaszczyk i kapelusz, włożyła jej czyste buciki i poinformowała Wellingsa, że wybierają się na spacer. Esmee nie była do końca pewna, co nale ży do obowiązków guwernantki, lecz spacery niewąt pliwie wchodziły w ich zakres, gdyż Wellings nie wy raził zdziwienia. - Idziemy tam - powiedziała Sorcha, gdy Esmee zniosła ją wreszcie na sam dół. - Tanu Me! Idziemy tam! Wellings uśmiechnął się dobrotliwie. - Wie, czego chce, prawda? Esmee skinęła głową. 64 - Tak, i zawsze informuje o tym innych - wymam rotała, stawiając wyrywające się dziecko na podło dze, by zapiąć płaszcz. - Czy możesz mi powiedzieć, Wellings, jak mam iść do Mayfair? Nie jestem cał kiem pewna. - Dom pana Alasdaira leży raczej na uboczu - od parł i udzielił jej stosownych wskazówek. Esmee zrozumiała od razu, że Sorcha nie da rady przejść takiego dystansu samodzielnie. Nie miała jednak odwagi wynająć powozu, a wózka jeszcze nie kupiono, więc wyruszyła drogą wskazaną przez ka merdynera. Zdecydowała, że gdy mała się zmęczy, weźmie ją po prostu na ręce. Na zewnątrz panował przyjemny chłód, powietrze pachniało deszczem. Po przejściu niezmierzonych wręcz - jak jej się wydawało - połaci parku dotarła na skraj Mayfair i zaczęła się powoli orientować w okolicy. Była już tutaj dwukrotnie i eleganckie do my z czasów króla Jerzego wydawały się jej aż nadto znajome. Z Sorchą na biodrze i pękniętym pęcherzem na palcu ruszyła pod górę w stronę Grosvenor Squ are. Miała za sobą trudy tygodniowej podróży, bar dzo nieprzyjemne dwa dni w Londynie i zaczynała już powoli nienawidzić Anglii oraz wszystkiego, co się z nią wiąże. Jedyną zaletą, jeśli w ogóle można to było w ten sposób określić, był sir Alasdair MacLa chlan. Niemniej jednak Esmee czuła, że nie powin na mieszkać z tym człowiekiem pod jednym dachem, udając guwernantkę własnej siostry. Mama złajałaby ją porządnie za tego rodzaju zachowanie - uświado miła sobie Esmee, chociaż wydawało jej się to para doksalne. Wiedziała, że gdy wieść o podopiecznej Alasdaira rozejdzie się wśród elit, plotki staną się wręcz nie65
uniknione. Esmee liczyła się z tym, że będzie wiodła skromne życie, ale dzięki porannemu spotkaniu w salonie uświadomiła sobie z całą ostrością swoje położenie. Była służącą i nawet w domu ojczyma nie zaznała tak lekceważącego traktowania. W dalszym ciągu świerzbiła ją ręka, by wymierzyć policzek bra tu Alasdaira. Przynajmniej lord Wynwood okazał się całkiem miły, nie uszło jej uwagi karcące spojrzenie, jakim obrzucił Merricka MacLachlana. Nieco zdyszana Esmee przystanęła przed lśniący mi zielonymi drzwiami, by posadzić sobie Sorchę na drugim biodrze. - Zielone, Me - powiedziała dziewczynka, wska zują drzwi. - Zielone. Tak. Zielone. Zupełnie tak samo jak przez dwa ostatnie dni. I zupełnie tak samo skobel był opusz czony. Esmee nie przyszła tu jednak na darmo. Wspięła się na place i zastukała o framugę. Do jej uszu dotarło głuche echo. - Niech to diabli - szepnęła. - Ech, ty diable - powtórzyła Sorcha. Boże! Musiała zacząć uważać na słowa. - Niedobre drzwi, prawda, skarbie? - spytała, wy ciskając na policzku dziecka głośny pocałunek. Dlaczego nigdy nie chcą się przed nami otworzyć? Dokładnie w tej samej chwili pod dom podjechało czerwono-czarne lando. Ze środka wysiadł chudy, ciemnowłosy mężczyzna, który odesłał stangreta do stajni. Powóz odjechał natychmiast i zaczął skrę cać w Charles Street. Zaciekawiona Esmee poszła dalej. Lando przejechało kilkanaście metrów w dół i zniknęło za zakrętem. Esmee pospieszyła za nim. Nieoznaczona aleja wiła się między wysokimi mu rami z cegły. Esmee szła dalej, odliczając po drodze mijane domy. Lando zatrzymało się tuż za zakrętem 66 i stangret zeskoczył z kozła, by porozmawiać z kobie tą, która stała na chodniku z koszykiem na ramieniu. Esmee natychmiast podeszła w ich stronę. Dostrze gli ją od razu i odwrócili się do niej. - Przepraszam... - zaczęła Esmee bez tchu. - Mo że państwo tu mieszkają? - A gdzieżby indziej? - odparła kobieta ze zdzi wieniem. Esmee posadziła sobie Sorchę na drugim biodrze. - Może mi pani powie, czy lady Tatton jest wciąż państwa sąsiadką? - spytała. - Kołatka jest opusz czona i... - Wiem! - wykrzyknęła kobieta. - Ona pojechała do Australii. Esmee poczuła wyraźny przypływ ulgi. - Dzięki Bogu - szepnęła. - Już tak dawno nie miałam od niej żadnych wieści. - Czy w domu nie ma służby? Widząc, że nie ma tu nic do roboty, stangret wsko czył na kozioł, cmoknął na konia i odjechał. - Tylko Finchowie. Opiekują się domem - odpar ła kobieta z koszem. - Ale Bess, to znaczy pani Finch... pojechała we wtorek do Deptford, bo za¬ chorowała jej matka. - Ach tak - powiedziała Esmee. W jej głosie wy raźnie słychać było zawód. Kobieta znów przyjrzała się Esmee. - Chce się pani zobaczyć z jej lordowską mością? Bo z tego co wiem, ona się nikogo nie spodziewa. Przynajmniej Bess nic mi nie mówiła, a na pewno coś tam by wspomniała. - Tak... szukam jej - przyznała Esmee. - Nie wi działam się z nią od lat. - Wyjechała z córką przy nadziei i jej dzieckiem wyjaśniła kobieta. - Potem dziecko zachorowało 67
i urodziły się bliźniaki. Wtedy już jedno wynikło z drugiego, jak to mawia Bess. Skoro jednak łady Tatton nie sprzedała domu, widać zamierza wrócić. Sorcha poruszyła się niespokojnie. - Jabuśko, Me - zawołała. - Daj jabuśko. Kobieta wyjęła jabłko z kosza i podała dziewczynce. - Śliczna dziewuszka - powiedziała z uśmiechem. - I ma takie niezwykłe niebieskie oczy. Chcesz ja błuszko, skarbie? Sorcha rozpłynęła się w uśmiechu, zaciskając i otwierając piąstkę, tak jak rano, kiedy chciała za brać Merrickowi zegarek. - Dziękuję, ale nie trzeba - powiedziała Esmee. Ona nie jest głodna, naprawdę. - Och, proszę pozwolić mija poczęstować - odpar ła służąca, wciskając owoc w łapczywą piąstkę Sor chy. - Właśnie wróciłam z targu, jest świeżuteńkie. Obawiając się gniewu Sorchy, Esmee podziękowa ła za poczęstunek. Kobieta uśmiechnęła się do dziew czynki. - Śliczna - ciągnęła. - A co do lady Tatton, to mo że mogłabym zostawić dla niej wiadomość u Bess. Esmee ożywiła się nagle. - List - powiedziała pospiesznie. - Mam list dla la dy Tatton. Gdyby była pani tak uprzejma... Kobieta popatrzyła na nią współczująco. - Dobrze, przekażę go Bess, ale o ile wiem... - Tak, tak, rozumiem - powiedziała Esmee. - Ona się tu szybko nic zjawi. Może jednak pani Finch przechowa dla niej ten list. Niezależnie od tego, kie dy wróci. Kobieta wzięła kopertę, którą Esmee wyjęła z kie szeni. - Sadzę, że może go przesłać. Esmee pokręciła głowa. 68 - To zajmie strasznie dużo czasu, a ja już wysłałam dwa listy, które chyba w ogóle nic dotarły do celu. Kobieta skinęła współczująco głową i znów spoj rzała na Sorchę, która tymczasem zatopiła zęby w miękkim miąższu jabłka. - Co za oczy - powiedziała raz jeszcze, patrząc po rozumiewawczo na Esmee. - Pewnie po ojcu? - Och, tak - odparła Esmee zmartwionym tonem. - Z pewnością tak.
Rozdział 3
W którym panna Hamilton dostaje nauczkę
Alasdair przysłuchiwał się spokojnemu, cichemu odde chowi Julii, która spała u jego boku już od kilku go dzin. Był to miły, kojący dźwięk. Sen jednak nic nad chodził. Nie mogąc dłużej leżeć, wstał z łóżka i prze niósł się na szezlong przy oknie, by nie zakłócać Ju lii wypoczynku. Patrzył właśnie na Bedford i poli cjanta w niebieskim mundurze, który spacerował spokojnie wokół latarni, gdy Julia się obudziła. - Alasdairze - mruknęła, opierając się na łokciu. Która godzina? - Koło czwartej - odparł. - Obudziłem cię, kocha nie? Julia wstała, otuliła się szlafrokiem i podeszła do okna. - Co się dzieje? - spytała. - Zwykle śpisz snem sprawiedliwych. Zaśmiał się głośno. - Pan Bóg naprawił swój błąd - odparł. - Od paru godzin nie mogę zmrużyć oka. - Przykro mi - powiedziała. - O mój Boże! Ty pa lisz! Chyba trochę na to za wcześnie. 70
- To zależy z jakiego punktu widzenia. Może za późno. - Chwycił ją za rękę i pociągnął na sofę, Przepraszam, Julio. - Mam zgasić? - Wiesz, że nie musisz. - Podwinęła pod siebie no gi i nakryła stopy szlafrokiem. - Julia była pulchna, śliczna i dobra; Alasdair, który poznał ją przed paro ma miesiącami, cieszył się każdą chwilą spędzaną w jej towarzystwie. - Podobała ci się sztuka, kochanie? Strzasnął popiół z cygara. - Twoja przyjaciółka Henrietta grała naprawdę świetnie. - Daj spokój, przecież w ogóle nie zwróciłeś na nią uwagi. - Jak to! Poszliśmy do teatru głównie po to, by ją zobaczyć. Julia położyła mu dłoń na policzku. - Dobrze. W takim razie kogo grała? W świetle księżyca nie zdołał ukryć wyrazu zmie szania na twarzy. - Ja... no dobrze, Julio. Obawiam się że błądzi łem myślami gdzie indziej. Julia wzruszyła lekko ramionami. - Nieważne - mruknęła. - Ale zanim znikniesz, muszę ci coś powiedzieć. Alasdair zgasił cygaro, które nagle przestało mu smakować. - Ja też, Julio. Pozwól, że zacznę i będziemy to mieli za sobą. - Wiedziałam! - W głosie Julii pobrzmiewała gorzka ironia. - Jak ona ma na imię? Pewnie jest dwa razy młodsza i chudsza! - O wiele więcej niż dwa razy - przyznał. - Ma na imię Sorcha. - Więc to Szkotką. Gratuluję. Zawsze twierdziłam, że trzeba się trzymać swoich. Jak długo ją znasz? 71
Gdy Alasdair kończył opowieść, przez okienko w dachu sączył się już świt. Gdy zaczynał, Julia pode szła do stolika i nalała mu szklaneczkę ulubionej whisky, którą zawsze trzymała w pogotowiu. Teraz, kiedy usłyszała finał tej historii, sama postanowiła się napić. - Boże! - szepnęła, odwracając się od stolika. Naprawdę sądzisz, że..? Alasdair oparł czoło o dłoń. - Naprawdę niewiele pamiętam, Tyle tylko, że zro biłem coś, czego rankiem już zacząłem żałować, jeśli wiesz, o co mi chodzi. - Doskonale wiem - odparła ze współczuciem. Ale w końcu masz tyle na sumieniu, że mogło to być całkiem coś innego. Pokręcił głową. - To dziecko to skóra zdjęta z mojego brata Mer ricka. Julia klasnęła językiem. - A ta młoda kobieta? Jej siostra? Co z nią? - To też prawie dziecko - jęknął Alasdair. - Naprawdę? Ile ma lat? - Może siedemnaście? Nie! Czekaj, mówiła, że dwadzieścia dwa. Julia zaśmiała się głośno. - Dwadzieścia dwa? Alasdairze! Przecież to doro sła kobieta! - Ależ skąd. Gdyby nie to, że całe jej ubranie na siąkło deszczem, nie ważyłaby więcej niż czterdzieści kilogramów. Poza tym jest tak naiwna, jak tylko by wają dziewczyny ze Szkocji. - Mój drogi. W wieku dwudziestu dwóch lal po chowałam już męża i rzuciłam dwóch protektorów. A jeśli chodzi o naiwność, to pozory czasem mylą. Teraz naprawdę muszę ci coś powiedzieć. 72 Alasdair podniósł szklaneczkę z whisky. - Naprawdę trudno mi sobie wyobrazić większy galimatias. Tu jednak się mylił. Julia wyprostowała plecy, odstawiła whisky i splotła sztywno dłonie na podoł¬ ku. - Ta nowina może cię naprawdę zaszokować ostrzegła. - Ale w twoim wieku nie musisz się chyba obawiać apopleksji. Alasdair popatrzył na nią spod oka. - Jak wiesz, mam trzydzieści sześć lat. Mówże wreszcie. Julia pocałowała go w policzek. -Mój drogi - wyrwała i wciągnęła głośno powie trze. - Jestem... przy nadziei. Alasdair upuścił szklankę, która z cichym stuko tem wylądowała na dywanie. - Boże... Julio... - Zmrużył oczy. - Nie, nie mó wisz chyba poważnie. Miejże litość. Położyła mu ciepłą dłoń na kolanie. - Nie żartuję - powiedziała cicho. - Jestem oczy wiście całkiem rozkojarzona, nawet mój lekarz jesz cze nie doszedł do siebie, ale to prawda. Tyle że dziecko nie jest twoje. Zakrztusił się lekko i otworzył jedno oko. - Nie... nie moje? Julia zmarszczyła brwi. - Przyrzekaliśmy sobie tylko przyjaźń. Nie widuje my się czasem całymi tygodniami - odparła. - Czy ty byłeś mi wierny? Odchrząknął głośno. - No cóż, muszę przyznać, że nie jestem pewny... Zacisnęła mocniej dłoń. - Pozwól, że będę szczera. Wiem wszystko o Indze Karlsson i jej mieszkanku przy Long Acre. 73
- Daj spokój! Po prostu pozwoliłem jej tam miesz kać. Jesteśmy tylko przyjaciółmi. - Tak jak my? - spytała ironicznie. - A o żonie lor da Fealda nawet nic będziemy rozmawiać. Ani o tej pokojówce z oberży w Wapping. Nie wspominając o francuskiej tancerce. Wiem, że kobiety cię uwiel biają. Nie musisz tego przede mną ukrywać. Przełknął ślinę. - Niczego nie ukrywam - skłamał. Julia zaśmiała się głośno. - Ależ ukrywasz. Kręcisz jak złapany na gorącym uczynku ośmioletni urwis, który mówi, że nic nie ma na sumieniu. Zupełnie nic. A mówi to uroczo i z uśmie chem niewiniątka, a wszyscy wiedzą, że kłamie. - Nigdy mi nic podobnego nie przyszło do głowy. Jak mógłbym w ogóle pomyśleć o Indze, skoro je stem z tobą? - Bo Inga to piękna blondynka, w dodatku tak szczupła, że porusza się zwinnie niczym kot. Może dlatego? - zasugerowała Julia. - I o dwadzieścia łat młodsza ode mnie. - Inga nie jest w moim typie - odparł szczerze Alasdair. - Poza tym nas łączy coś szczególnego. - Owszem, mogłabym być twoją matką - powie działa sucho. - To przerażający szczegół. Chwycił ją za ramię. - Bzdura - odparł i zaraz spojrzał na nią z troską. - Ale na dziecko jest chyba jednak trochę za późno... Kto jest ojcem? Co zamierzasz? - Modlić się - odparła ze stłumionym uśmiechem. - A ojcem jest brat Henrietty. Przyjaźnimy się prze cież od dwudziestu lat. - Edward Wheeler? Ten dramaturg? - Alasdair popatrzył na nią pytająco. - Kochasz go, Julio? Roześmiała się dźwięcznie. 74 - Co za pytanie! Doprawdy... Alasdairze. Szanuję go i bardzo lubię. - Położyła sobie dłoń na brzuchu. - I pragnę tego dziecka, dałabym wszystko, żeby je urodzić. - Chcesz wyjść za niego za mąż? - popatrzył na nią spod oka. - Powinnaś to zrobić. Znów się roześmiała. - To taki z ciebie rozpustnik? Zaczynam przypusz czacie nie zasłużyłeś na swoją reputację. - Nie kpij, Julio. To poważna sprawa. Posmutniała. - Wiem. Ale nie mam pojęcia, co zrobić. Powie działam oczywiście Edwardowi o dziecku. Jesteśmy w trudnej sytuacji. W naszym wieku nikomu nie spie szy się do ołtarza, tym bardziej że moje szanse na urodzenie dziecka są raczej... nikle. - Mój Boże. Życzę ci jednak wszystkiego najlep szego. Uśmiechnęła się smutno. - Jeszcze rok, dwa i byłoby to w ogóle niemożliwe powiedziała. - Zresztą, dopóki nie zaczęły się mdłości, myślałam, że to coś zupełnie innego. Alasdair wiedział, co sugeruje Julia. Miała co naj mniej czterdzieści lat, zapewne znacznie więcej. Jako była aktorka potrafiła się zręcznie maskować. Ale ciąża? Zmartwił się nie na żarty. - Zachowai się przyzwoicie? To znaczy Wheeler? - Myślę, że tak - odparła. - Chociaż wciąż jest mocno zszokowany. Ja jednak chcę tego dziecka, po mimo wszystko. Wstał i pocałował ją w rękę. - Potrzebujesz męża, Julio. Jestem o tym absolut nie przekonany. Popatrzyła na niego wilgotnymi oczami. - Masz rację, pomyślę o tym. 75
- Chcesz, żebym pomówił z Wheelerem? Zrobię to bardzo chętnie. Julia zbladła. - Boże! Nie! Właśnie próbuję ci powiedzieć, że ty i ja... że nie powinniśmy się widywać. - Zniżyła głos do szeptu. - To nie byłoby mądre. Zatem jak w piosen ce AuId lang syne - dawne dobre dni mamy już za sobą. Alasdair sięgnął po koszulę i wciągnął ją przez głowę. - Więc to rozstanie? - spytał żartobliwie. - Po tym wszystkim, co dla siebie znaczyliśmy, chcesz mnie rzucić jak stary but. Nagle i bez namysłu? Julia znów zaczęła się uśmiechać. - Nie, to też wyglądałoby trochę dziwnie, prawda? Przecież wszyscy wiedzą, jak bardzo się przyjaźnimy. Alasdair pocałował ją w czubek nosa. - Okropnie dziwnie, mała. Oczy Julii rozbłysły radośnie. - Nie, nie mogłabym się z tobą rozstać - powie działa. - Nie pójdę tylko już nigdy z tobą do łóżka. - Wielka szkoda - odparł szczerze.
Esmee stała przy oknie w salce szkolnej i patrzyła, jak Alasdair MacLachlan wysiada dziarsko z powozu i wchodzi po schodach na górę. Choć od śniadania minęły już jakieś cztery godziny, MacLachlan wciąż miał na sobie wieczorowe ubranie, które poprzed niego dnia czyścił Ettrick. Nie było go w domu całą noc i sam tylko Pan Bóg raczył wiedzieć, gdzie zosta wił swoje inne stroje. Dręczyły ją podejrzenia. Cały miniony dzień wyczuwała jego nieobecność. I to nie miłe wrażenie towarzyszyło jej również w nocy. za nim wreszcie zasnęła. 76
- Proszę pani... Odsunęła się od okna i zobaczyła za sobą jednego ze służacvch. - Gdzie mam to postawić? - Drewniane krzesełka były małe, trzymał po jednym w każdej ręce. Esmee otworzyła szeroko oczy. - A są jeszcze jakieś inne? - Służący wnosił meble już od godziny. - Tak, madam. W sumie dziesięć. Dziesięć? - Ależ to zbędne - powiedziała Esmee. - Dlacze go Wellings kupił aż tyle? - Nie wiem, madam. Esmee pokręciła głową. - Ustaw je przy stole razem z pozostałymi cztere ma - powiedziała. - Resztę zostaw przy ścianie. Był jeszcze jeden problem. Jak zauważył MacLa chlan, wszystko co mówiła, brzmiało jak pytanie. Wiedziała, co to znaczy być damą i umiała wydawać służbie uprzejme polecenia. Teraz jednak sama stała się służącą albo prawie służącą. A tak naprawdę to czuła się w tym typowo angielskim domu jak ni pies, ni wydra. Szkockie pozostało w sir Alasdairze wy łącznie zamiłowanie do whisky, reszta cech narodo wych już dawno zanikła. Bardzo tego żałowała. W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Odwróciła się i zobaczyła, że Wellings znów ogląda meble. - Czy to wystarczy? - spytał. - Tak, dziękuję. - Skinęła ręką w stronę lekko uchy lonych drzwi pokoju dziecinnego. - Sorcha już śpi w swoim nowym łóżeczku. Po co nam tyle krzesełek? Wellings uniósł brwi. - Nie mam pojęcia, madam - odparł. - Sir Alasda¬ ir sam postanowił zrobić wczoraj zakupy. Chyba 77
chciał przywieźć wszystko, czego w jego mniemaniu może potrzebować dziecko. - Rozumiem. W duszy Esmee musiała przyznać, że pokój wyglą dał przepięknie. Na takie zbytki nie pozwoliłby sobie jednak żaden Szkot. Może MacLachlan spodziewał się gości? A może w Londynie mieszkał cały tłum je go nieślubnych dzieci? Wellings skłonił się lekko. - Sir Alasdair prosi, by wypiła pani z nim kawę w salonie. Za pół godziny, jeśli to pani odpowiada. - Obawiam się, że to nie będzie możliwe. Sorcha może się obudzić, a wtedy... - Sir Alasdair wyśle Lydię na górę. Esmee poznała już Lydię, dziewczynę o rumia nych policzkach, która przyniosła im herbatę i posia ła łóżka. Mimo to była zdziwiona, że MacLachlan sam zdecydował się zadbać o ich potrzeby. - Lydia jest najstarsza z ośmiorga rodzeństwa powiedział kamerdyner uspokajająco. - Świetnie ra dzi sobie z dziećmi. Poczuła dziwny skurcz. Lydia nie mogła mieć niż szych kwalifikacji niż Esmee. Może Wellings już po dejrzewał, że jego pan zatrudnił oszustkę. Może gdyby nie zgodziła się zostać, Sorchą zaopiekował by się ktoś bardziej kompetentny. Ktoś, kto na prawdę potrafiłby ją wychować. Do niedaw na Esmee wy łącznie się z nią bawiła. A teraz to wy dawało jej się luksusem. 1 bezpowrotnie należało do przeszłości. - Panno Hamilton? - Kamerdyner przypomniał jej o swoim istnieniu. - Co z kawą? Uniosła głowę. - W takim razie zgoda - powiedziała. - Za pół go dziny. 78
Lydia zjawiła się wkrótce z robótką w koszyku, by zająć sobie czas, Esmee poszła do pokoju doprowa dzić się do porządku. Wtedy w lustrze wiszącym nad toaletką zobaczyła swoje odbicie. Popatrzyła na nią para zielonych oczu szeroko osadzonych pod ciemnymi łukowatymi brwiami. Były to oczy jej matki, największy przymiot jej urody. Często słyszała, że jest do niej podobna, lecz ta myśl wcale nie dodawała jej otuchy - raczej ją prze rażała. Działo się tak szczególnie wówczas, gdy znaj dowała się w otoczeniu mężczyzn takich jak MacLach lan i czuła przyspieszone tętno. Włosy jej matki przy pominały jednak swą barwą dojrzałe kasztany, a jej własne miały bliżej niesprecyzowany odcień ciemny blond. Były tak grube i gęste, że często wymykały się spod upięcia. Nos nie wyróżniał się niczym szczegól nym, podobnie jak pod bródek, w odróżnieniu od idealnego wręcz podbródka matki. Nie mogła się też poszczycić żadnym słodkim dołeczkiem ani pie¬ przykiem. Nagle odskoczyła od lustra. Boże, ależ wybrała so bie moment na studiowanie urody! Mimo drobnej postury i bardzo młodego wyglądu osiągnęła już wiek, w którym ląduje się już na bocznym torze i te go nic nie mogło zmienić. Kiedyś może i marzyła o debiucie w Londynie, ale przez małżeństwa matki wędrowały z jednego majątku do drugiego, za każ dym razem coraz dalej od stolicy. Lord Achanalt nigdy nie proponował Esmee udzia łu w licznych podróżach, matka zabierała ją jednak do Invernes lub sklepów w Edynburgu. Oczywiście do domu zapraszano też gości, odbywały się przyjęcia. Zanim Achanalt położył temu kres matka miała spo re grono wielbicieli, gdyż uwielbiała budzić zazdrość w swoim mężu. Gdy jednak Esmee upominała się 79
o bardziej urozmaicone życie towarzyskie, matka wy dymała tylko wargi. - Zaczekaj - mawiała. - Zaczekaj, aż ciocia Rowe na wróci z zagranicy. Wtedy zadebiutujesz. Obiecuję. Obiecuję. Potem jednak pochowała przedwcześnie trzech mężów i zaczęła panicznie bać się samotności. Jedy nym stałym elementem życia matki stała się jej cór ka. Achanalt, za którego wyszła, gdy Esmee skończy ła szesnaście lat. szybko zgorzkniał i zamknął się w sobie. Po dwóch szczęśliwych latach w starym zam ku coraz częściej rozbrzmiewało słowo ,,rozwód". - Jak kot goniący za własnym ogonem - usłyszała Esmee kiedyś ogrodnika. - Jak już ją dopadł, stary diabeł, sam nie wie, co ma robić. Skończyły się łowy, skończyła zabawa. I było to niezwykle trafne podsumowanie roman su lorda i lady Achanalt. ,,Stary diabeł" nigdy nie traktował Esmee ze szczególną rewerencją. Gdy wreszcie wyrzucił ją z domu, odczuła coś na kształt ulgi, choć oczywiście było to uczucie głupie i zupełnie nieuprawnione. Nie mogła jednak pozwolić sobie na panikę, zważywszy na odpowiedzialność, jaką na nią nałożył Achanalt. Teraz też musiała zachować spokój. Alasdair Mac Lachlan, niezależnie od swojej urody, nie mógł wprowadzić chaosu w jej życie. Ta myśl przypomnia ła jej, że się guzdrze. Szybko poprawiła włosy i zbie gła na dół. Tak jak się spodziewała, znalazła MacLachla na w gabinecie. Zdążył się już przebrać w ciemnozie lony surdut, kamizelkę w tym samym kolorze i ładne brązowe spodnie. Wykrochmalony krawat zawiązał elegancko pod świeżo wygolonym podbródkiem. Na prawdę był uderzająco przystojny i fakt że mógł tak HO
wyglądać po rozpustnej nocy, jednak ją zdenerwo wał. Uważała, że powinien choć trochę zblednąć. Zdziwiło ją to, że MacLachlan usiadł nie obok ta cy z kawą, lecz za biurkiem - nie rozpierał się już le niwie, lecz siedział sztywno wyprostowany niczym myśliwski pies, czujny i skoncentrowany. Nawet jeśli skutki upojnej nocy spędzonej w mieście z panią Crosby dawały mu się we znaki, nie było tego po nim widać. Weszła głębiej do pokoju i zobaczyła, że MacLachlan wcale nic pracuje. Skupił się na jakiejś grze karcia nej, ciężkie złote włosy opadły mu na oczy. Nagle, tłumiąc przekleństwo, zebrał karty i zręcznym ru chem potasował talię. Ponowił tę czynność, całkowi cie skupiony na kartach, zrośniętych niemal z jego eleganckimi dłońmi o długich palcach. Niezwykle szybkich i zręcznych. Podeszła do biurka i od razu wyczuła chwilę, gdy zdał sobie sprawę z jej obecności. MacLachlan na tychmiast odłożył talię i popatrzył na nią jak przebu dzony ze snu. Wstał i w tym samym momencie jego oczy nabrały znów leniwego, ospałego wyrazu. - Witam panią - powiedział. - Proszę spocząć. Ruszyła w stronę fotela, który jej wskazał - pięk nego Sheraton a stojącego przy stoliku do herbaty. Pokój był utrzymany w dwóch kolorach - błękitnym i kremowym. Niebieskie jedwabne tapety przecinały szklane słupy między oknami, nogi zapadały w jasny dywan. Służący wniósł maleńką tacę z kawą i posta wił ją przy końcu stołu. MacLachlan poprosił ją, by napełniła filiżanki. Kawa była mocna i aromatyczna, przypominała jej czarny aksamit. - Wellings twierdzi, że zabrała pani wczoraj dziec ko na spacer - powiedział. - Mam nadzieję, że było miło. 81
Z jakiegoś powodu nie wspomniała ani słowem o wizycie u ciotki Roweny. Mógłby to uznać za prze jaw głupoty lub desperacji.
- Londyn to wielkie miasto - mruknęła. ło milo. - Dokąd poszłyście? - Chyba do Mayfair. Ale by
- To piękna dzielnica - zauważył. - Wolałem jed nak zawsze tę spokojną okolicę. - Rzeczywiście, tu jest znacznie milej - powiedzia ła, popijając ostrożnie gorącą kawę. - Czy regularnie grywa pan w karty, panie MacLachlan? Jego cyniczne spojrzenie obudziło w niej niepokój. - Przecież pani wie - powiedział niskim, lekko schrypniętym głosem. - A tak na marginesie, jak to się dzieje, że przy pani czuję się zupełnie jak w Ar¬ gyllshire? Nawet się dziwię, że nie nazywa mnie pani wodzem. - Wodzem jest pan być może dla swojego klanu. Jego wzrok stwardniał. - Nie mam już klanu, panno Hamilton. Ziemię, owszem, choć nie tyle, by warto było się tym chwalić. Mój ojciec walczył przeciwko jakobitom, a za swoją służbę otrzymał od króla ochłap w postaci tytułu baroneta. - Od króla Anglii. - Nie rozumiem. - Tytuł baroneta nadal pańskiemu ojcu król An glii. MacLachlan uniósł brwi. - Więc nie jest pani prawdziwą Szkotką, tylko far bowanym lisem? - Innych nie ma - powiedziała z wyraźnym akcen tem.
Zaśmiał się.
82
- Proszę mi zatem powiedzieć, panno Hamilton, na leży pani do zwolenników króla? Ukrywam jakobitę? Esmee uśmiechnęła się słabo. - Może ukrywa pan po prostu miłośniczkę prawdy historycznej - powiedziała z uśmiechem. - Czy mam się do pana zwracać: sir Alasdair? Poruszył się niespokojnie i zaczął znów mieszać kawę wolno, leniwie. To było dla niego charaktery styczne. Tak zachowywał się zawsze. Z wyjątkiem tych chwil, kiedy miał w rękach karty. - Wszystko mi jedno - powiedział w końcu. - Mo że mnie pani nazywać, jak pani chce. Nie jestem dro biazgowy. - Nie wierzę - powiedziała. - Z pewnością jest pan bardzo dokładnym graczem. Podniósł na nią wzrok znad stolika i uśmiechnął się smutno. - Chyba nic ma pani zbyt wysokiego mniemania o moich zdolnościach - powiedział. - Jeśli jednak przeanalizować sprawę dokładnie, młody biedny Szkot może dzięki nim odnaleźć swoje miejsce w świecie. - Był pan bez grosza przy duszy? - popatrzyła na jego elegancki surdut, który kosztował zapewne więcej niż połowa całej jej garderoby. - Nie aż tak. - W jego oczach pojawiły się niebez pieczne błyski. - Teraz jednak jestem, jak mi to pani niedawno przypomniała, bardzo bogatym człowie kiem. I zapewniam, że moje dochody nie pochodzą z dzierżawy. - Może uzyskał pan majątek, wykorzystując inne ludzkie słabostki - zasugerowała. - Gry losowe są już z założenia bardzo niesprawiedliwe. - Jeśli ktoś jest na tyle głupi, żeby zasiadać ze mną do kart, co mnie obchodzą jego słabości? - odparł 83
spokojnie. - Poza tym nigdy nie oddaję spraw losowi. Opieram wszystko na prawdopodobieństwie i staty styce, czymś tak realnym i namacalnym, że można to przedstawić na skrawku papieru. - Jak to dziwnie brzmi - odparowała. Próbuje pan nadać wadom pozór szlachetności. Przecież każ dy wie, że gra w karty to kwestia szczęścia. - Naprawdę? Sięgnął po talię i jednym mistrzowskim ruchem rozłożył ja na stole. - Proszę wybrać jedną kartę. Łypnęła na niego przez stół. - Nie jesteśmy na jarmarku. - Może obawia się pani, że mimo obycia w świecie ten jeden jedyny raz nie ma pani racji? Szybkim ruchem wyciągnęła kartę. - Wspaniale - powiedział. -- Teraz trzyma ją pani w ręku... - Jest pan niezwykle dokładny. Atmosfera wyraźnie się zagęszczała. - Czarną lub czerwoną - ciągnął. - Szanse są rów ne, prawda? - Jak. ale to nie ma nic wspólnego z nauka. - Owszem, ma - odparł. - Jest jeszcze zresztą in na zmienna. - Myślę, że jest ich pięćdziesiąt dwie. Znów uniósł brew. - Proszę ze mną współpracować, panno Hamilton. Karta, którą trzyma pani w ręku. to albo as. albo fi gura, albo blotka, która nie byłaby zresztą najlep szym wyborem. - Więc miałam rację. To tylko kwestia szczęścia. Uniósł palec. - A prawdopodobieństwo, że jest to blotka równa się trzydzieści sześć do pięćdziesięciu dwóch, czyż nie? - No tak. 84
- W takim razie zakładam, że wyciągnęła pani blotkę. To bardzo prawdopodobne. I jeszcze zaryzy kuję twierdzenie, że jest to karta czerwona. Esmee zerknęła na kartę i zaczerwieniła się. - Mogę rzucić okiem? Niechętne położyła na stole ósemkę karo. - Miał pan po prostu szczęście. - Tylko co do koloru. Taka jest właśnie różnica między prawdopodobieństwem a szczęściem. Teraz proszę odłożyć tę kartę i wylosować inną. - Przecież to absurdalne - zaprotestowała, ale po słusznie wykonała polecenie. - Teraz wyliczenia będą inne - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. - Mamy pięćdziesiąt jeden kart, bo ósemka karo wypadła z gry. Nalegał, więc powtórzyli zabawę dwanaście razy. Pomylił się tylko w czterech przypadkach. Esmee triumfowała, lecz niestety, Alasdair z losowa nia na losowanie zwiększał swoją skuteczność. Za każdym razem oceniał szanse. Czerwone kontra czarne. Figury kontra blotki. Po niedługim czasie od gadywał już trafnie nie tylko rodzaj karty i jej barwę, ale nawet numer i konkretny kolor. Esmee kręciło się w głowie. Co gorsza, niezależnie od tego, co losowała, Alasdair pamiętał dokładnie poprzednie karty i na tej podstawie wnioskował, ja kie jeszcze pozostały w talii. Pomyślała o całej kolek cji książek na temat kart i niechętnie doszła do wnio sku, że Alasdair przeczytał dokładnie wszystkie i za pamiętał ich treść. Gdy odgadł trafnie cztery razy z rzędu, poddała się. - Przecież to idiotyczne - powiedziała, odkładając ostatnią kartę. -- Nie zaprosił mnie pan tu chyba po to, żebyśmy grali w karty. 85
Wzruszy) lekko ramionami i przesunął dłonią po blacie. - Przecież to pani zdyskredytowała mój sposób za rabiania na życie - powiedział spokojnie. - Bronię się tylko przed tymi okrutnymi i bezpodstawnymi oskarżeniami. Esmee zaśmiała się. - Ale z pewnością nie utrzymuje się pan dzięki mądrości. - Sądzi pani, że mi jej brak? - spytał zaczepnie. Zawahała się. - Tego nie powiedziałam. - Ale sugerowała pani, że jestem po prostu ład nym chłopcem. - Nic podobnego - odparta i zdała sobie sprawę, że kłamie. - Tak czy inaczej, gra w karty nie wymaga szczególnego intelektu. - Grała pani kiedyś w yingt-et-an, panno Hamil ton? - spytał ponuro. - To niech pani pójdzie na gó rę, weźmie sto funtów z kałamarza albo pudła na ka pelusz, bo nie wiem, gdzie je pani ukryła, i sprawdzi swoje tezy. Esmee otworzyła usta i zamknęła je z powrotem Ze swoimi złotymi włosami i lekko ochrypłym głosem MacLachlan był diabłem, co gorsza, diabłem, który wyglądał jak anioł, i nie miała wątpliwości, że ogra ją do centa tylko po to, by udowodnić swoje racje. - Dziękuję - powiedziała. - Nie lubię hazardu. - Ale postawiła pani wszystko na jedną kartę, przyjeżdżając z tym dzieckiem do Londynu. - Ona nie jest ,,tym dzieckiem" - powiedziała Esmee. - Ma na imię... - Tak. tak - wykrzyknął, machając niecierpliwie ręką. - Ma na imię Sorcha. Pamiętam. Proszę dać mi czas. panno Hamilton, abym mógł się przyzwyczaić
Xfi
do tak ogromnych zmian, jakie zaszły tak nagle w moim życiu. Przez chwilę pili kawę w milczeniu. Esmee bez skutku poszukiwała jakiegoś neutralnego tematu. - Co tam u niej? - spytał w końcu. - Zadomowiła się? - Och tak - odparła Esmee. - To odporne dziecko. - Co pani ma na myśli? Esmee otworzyła usta. - Trudno to wytłumaczyć. Sorcha ma silną wolę i uważa, że może oczarować cale otoczenie i osią gnąć w ten sposób wszystko, co chce. Sir Alasdair uśmiechnął się nagle, a dołeczki w jego zbyt urodziwej twarzy pogłębiły się niebezpiecznie. - Hmm - mruknął. - Ciekawe, skąd się to u niej bierze? Esmee poczuła nagle, że jest niesprawiedliwa, wręcz grubiańska. Przecież Alasdair nie ponosił żad nej winy za to, że urodził się taki przystojny i uroczy. On tylko wiedział, jak swoje atuty wykorzystywać. Z nieobecnym wyrazem twarzy wyciągnął kartę i zaczął obracać ją w palcach, nie odrywając od niej wzroku. Esmee szukała w myślach czegoś konstruk tywnego do powiedzenia. - Dziękuję za meble - wyjąkała w końcu. - Dosta łam strasznie dużo krzesełek. Ale to bardzo miło z pańskiej strony. - Milo? - powtórzył, leniwie obracając w ręku kar tę. - Ja rzadko bywam miły dla kogokolwiek. A jeśli już mi się to zdarza, to kieruje mną albo instynkt sa mozachowawczy, albo chęć sprawienia sobie przy jemności. - Rozumiem. - Zdumiała ją ta rozbrajająca szcze rość. - A jak było tym razem? - Tym razem chciałem sprawić przyjemność sobie - odparł. - Chciałem znów zobaczyć ten ciepły błysk S7
w pani oczach, taki sam jak wtedy, gdy mi pani dzię kowała... taki jak teraz. Wpadła pani w moje sidła. - Zabić dobrocią? - mruknęła. - Ze mną nie pój dzie panu tak łatwo. Powinien pan wiedzieć, że Szkoci są ulepieni z innej gliny. - Obawiałbym się bardziej tego, że zabić może pa nią ciężka praca- powiedział cicho. - Dowiedziałem się z wiarygodnego źródła, że dzieci potrzebują za równo niańki, jak i guwernantki. Zgadza się pani z taką opinią? Esmee bardzo się zdziwiła. - W idealnym świecie tak. Sir Alasdair wyjął kartę z talii i położył na stole. As kier. - Niech zatem pani świat zawsze będzie idealny. Przez chwilę patrzyła tylko na jego elegancką rę kę, czując, że ogarnia ją niepokój. Nie lubiła przeby wać sam na sam z tym mężczyzną o eleganckich dło niach i niskim, schrypniętym głosie. - Co pan na myśli? - wydusiła w końcu. - Chcę wynająć niańkę - powiedział. - Za dzień lub dwa Wellings przyprowadzi pani kandydatki. Proszę wybrać kogoś odpowiedniego. Esmee zabrakło słów. - Jest pan naprawdę zbyt łaskawy. Nie wiem, co powiedzieć. - Może: ,,Jestem pana dozgonną dłużniczką". Al bo ,,oddaną niewolnicą?''. Te słowa, ciepłe, ale dwuznaczne zalały ją jak cie pła fala, co natychmiast wzbudziło w niej niechęć. - Chyba nie. MacLachlan wzruszył niedbale ramionami. - W takim razie może naleje mi pani jeszcze jed ną filiżankę kawy - zaproponował. - Wypiłem po przednią już dziesięć minut temu. 88 Esmee spuściła wzrok, zawstydzona tym zaniedba niem. Filiżanka Mac Lachlana stalą pusta na brzegu stołu. Podniósł ją i przesunął w jej kierunku. Esmee instynktownie wyciągnęła rękę, ale zrobiła to tak niezgrabnie, że czajniczek przewrócił się i kawa popłynęła na ubranie MacLachlana. - Rany boskie! - wrzasnął. Nie pamiętała, co dokładnie stało się później. Mu siała zerwać się z krzesła. Cale szczęście, że miała przy sobie chusteczkę, więc uklękła przy nim i zaczę ła bezradnie wycierać jego kremową kamizelkę. Czuła się przy tym jak ostatnia idiotka. - Och, tak mi przykro. MacLachlan odsunął się od stołu, by oszacować straty. - Do diabła, to było gorące! - Oparzyłam pana? - spytała. - Boli? Nagle z niewytłumaczalnych powodów zebrało jej się na płacz. To była ostatnia kropla. - Do wesela się zagoi - MacLachlan położył jej ciepłą dłoń na ramieniu. - Naprawdę wszystko jest w porządku. Proszę zo stawić tę kamizelką i spojrzeć na mnie. Spojrzenie Esmee posłusznie powędrowało w górę. - Och nie! - Fular też był poplamiony. - Jest kom pletnie zniszczony! Uniosła rękę, by zetrzeć kawę, jakby osuszenie tkaniny mogło w czymkolwiek pomóc. MacLachlan odsunął jej rękę i ścisnął mocno w dłoni. - Miewałem gorsze przeżycia - szepnął, pochyla jąc się tak mocno, że musnął oddechem jej włosy. Proszę się teraz podnieść, bo jeszcze ktoś mógłby wy ciągnąć z tego zbyt pochopne wnioski, co, biorąc pod uwagę moją reputację, jest całkiem prawdopo dobne. 89
Nie zrozumiała, o co mu chodzi. - Przepraszam? MacLachlan westchnął i mimowolnie- odsunął krzesło, pociągając ją za sobą. Stali oddaleni od sie bie zaledwie parę centymetrów. Esmee stała z głową na jego piersi i ręką w dłoni. Milczał chwilę, wpatrzony w splecione palce. - Droga panno Hamilton... - Tak? Wykrzywił twarz w uśmiechu. - Nic znam nikogo, kto by bardziej zaciekle obgry zał paznokcie. Zarumieniona po uszy odrzuciła głowę. wyrwała mu rękę i schowała ją za plecy. Chwycił jej drugą dłoń i przyjrzał się uważnie. - Wcale nie jestem pewien, czy to w ogóle są pa znokcie. Esmee wciąż nie mogła dojść do siebie po incy dencie z kawą. - Tb okropny zwyczaj - przyznała, wpatrując się w rękę. - Chciałabym z tym skończyć. Wbił wzrok w jej twarz. - A ja chciałbym rozumieć, dlaczego się pani tak nad nimi znęca. Nie puszczał jej ręki, choć nie trzymał jej zbyt mocno. - Czasem po prostu je obgryzam - powiedziała ci cho. - Tb nic nie znaczy. - Esmee... - Zaniepokoiła ją czuła nuta w jego glosie. - Kochanie, pani się naprawdę czymś martwi. Czy mogę jakoś pomóc? Poczuła nagle, że drży jej podbródek. - Niech się pan nawet nie waży... Niech się pan nawet nie waży mi współczuć! Popatrzył na nią serdecznie. 90
- Chcę, żeby mi pani powiedziała, co jest nie tak nalegał. - Nagle zmienił ton. - Chodzi o mnie, praw da, Esmee? Czy to ja tak panią wyprowadzam z rów nowagi? - mówiąc to, puścił jej rękę i cofnął się. Boże. Nic, przecież nie chodziło o niego. Dlacze go zresztą w ogóle o to dbał? Dlaczego nie okazał się nieczułym łajdakiem? Dlaczego bywał nic do znie sienia, a potem nagle zaczynał jej współczuć? - Nie chodzi o pana - powiedziała, bawiąc się ner wowo sznurkiem pereł. - Nie chodzi o pana i w ogó le nie ma to nic wspólnego z panem. Panic MacLach lan, proszę mnie po prostu zostawić w spokoju. - Nie wiem, czy to dobre wyjście. - Mówił cicho, ale stanowczo. - Robi pani dobrą minę do złej gry, ale ja wiem swoje. Jest pani zmęczona? - Dam sobie radę! - krzyknęła, puszczając jego rę kę. - Na pewno dam sobie radę. Czy dlatego zatrud nia pan niańkę? Uważa pan, że nie znam się na wy chowywaniu dzieci? I jeszcze ta kawa... przepra szam, zagapiłam się. - W jej glosie pobrzmiewała te raz histeryczna nutka, ale nie przestawała mówić. I potrafię zająć się Sorchą. Naprawdę! - Panno Hamilton, to wszystko jest naprawdę zbędne -- powiedział. - Jest pani zmęczona, tęskni pani za domem i wciąż opłakuje matkę. Ona nic ży je i na panią spadło zbyt dużo obowiązków. Jestem pewien, że czasem czuje się pani naprawdę zbyt sa motna. Czy nie wolno okazać mi pani choć odrobiny współczucia? Wydała jakiś odgłos. Jęknęła? Załkała? Sama nie była pewna. I nagle poczuła, że otaczają ją czyjeś sil ne ramiona. I miała wrażenie, że nikt nigdy przed tem nie okazał jej takiej czułości. Nie powinna była oczywiście tego robić, ale oparła się o jego tors, mocny i twardy niczym skała Gibralta91
ru. Pachniał krochmaleni, piżmem i mężczyzną. Nagle uległa pokusie i zatopiła nos w jego poplamionym fu larze i zapłakała. Naprawdę tęskniła za domem. I za matka. I bała się. Bała się przede wszystkim siebie. - Popatrz na mnie, pani - poprosił. - Popatrz. Podniosła na niego wzrok, bezgłośnie o coś pro sząc, choć nie wiedziała o co. Wzmocnił uścisk, opu ścił lekko rzęsy i nakrył ustami jej usta. Krew jej za wrzała. Miała ochotę zatopić się w jego ciele, skryć się w nim. Zamiast tego zmrużyła lekko oczy i rozchy liła wargi. I zgodnie z tym. co przewidywała, poczuła jego wargi na swoich, tak jakby to było nieuchronne. Poruszyła głową, pragnąc, by pogłębił pocałunek. Jego zgłodniałe usta przylgnęły do jej warg. Poczuła dziwny skurcz żołądka, zaczęła spazmatycznie oddy chać. To było złe. Och, jak bardzo złe. Jakaś tajemni cza siła pchała jednak jej ciało w stronę jego ciała. Jęknęła, a jego język wsunął się między rozchylone wargi. Łagodnie ponaglana, odchyliła głowę i na miętnie oddala pocałunek. MacLachlan wydał cichy pomruk i wsunął język głębiej. Boże, co za dziwne uczucie! Nigdy przedtem czegoś takiego nic przeżywała. Oddychała szybko, płytko, wspięła się na palce, oplotła go dłońmi w pa sie i przesunęła je wyżej, rozkoszując się jego cie płem i silą. - Esmee - tchnął w jej usta i pogłębił pocałunek. Wyczula, że drżą mu mięśnie, przypominał zniecier pliwionego ogiera. Odsunęła lekko twarz. - Boże... - szepnęła. Przesunął wargami po jej policzku i sznurku pereł, które miała na szyi. Ciepła, ciężka dłoń przesunęła się jej po kręgosłupie i opadła na biodro, pieszcząc je delikatnie poprzez tkaninę sukni.
Boże, miała tak dość samotności, 'lak tęskniła za czyimś dotykiem. Za tym. Poddała się tej tęskno cie i przylgnęła do niego mocniej. Czuła, że zacho wuje się niestosownie, głupio. Mimo to wbiła palce w jedwab koszuli osłaniającej mu plecy. W odpowiedzi MacLachlan wsunął jej dłoń we włosy i odchylił mocniej głowę do tyłu - błądził deli katnie wargami po jej szyi, zawędrowali aż na kark. Wiedział, że pozwoli mu na wszystko, czego zechce, a jednak się zawahał. - Och. nie - szepnęła. - Nie? - W jego głosie odezwała się wyraźnie nut ka bólu. Esmee spróbowała poruszyć głową. - Nie przestawaj -wykrztusiła. - Proszę. Ale było już za późno. Jego ciepłe usta nie dotyka ły już jej szyi. W pokoju było słychać tylko jego chra pliwy oddech. Wolno podniósł głowę, by na nią po patrzeć. Przez okno wpadł promień popołudniowe go słońca, oświetlił jego plecy i pozłocił włosy. Oprzytomniała. - Esmee - w jego oczach błysnęła rozpacz. Esmee, Boże... ja... Odwróciła powoli wzrok, przerażenie odebrało jej mowę. Przesunął dłońmi po jej ramionach i cofnął je powoli. Odwrócił wzrok. Na tle porannego słońca wyglądał jak anioł. Jak Lucyfer, który zjawił się tam, by kusić i dręczyć. Boże, co ona narobiła? Odwróciła się i uciekła. Ody Esmee wpadła do pokoju dziecinnego, Lydia klęczała przy stoliku i układała na nim elementarze Sorchy. - Dzień dobry, panno Hamilton - powiedziała. - Pa nienka już się obudziła i jest w znakomitym humorze. Esmee popatrzyła na nią nieprzytomnie. 93
- Dziękuję -wymamrotała. - Zaraz... zaraz przyjdę. Nie zwracając uwagi na pytające spojrzenie Lydii, Esmee wbiegła do sypialni. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o framugę. Boże, o Boże. Zakryła dłonią usta. Co ona narobi ła? Rozejrzała się bezradnie po pokoju i w lustrze na ścianie dostrzegła swoje odbicie. Włosy miała w nieładzie, twarz kredowobiałą. Można się było bez trudu domyślić, czym się zajmowała. Esmee odwróciła wzrok. Boże! I dlaczego tu było tak zimno? Zadrżała i dotknęła dłońmi barków, na których wciąż czuła ciepło jego rąk. Pamiętała, jak opuszczał je niechętnie, gdy się cofała. Zaśmiała się gorzko. Ze zrozumiałych względów niechętnie wypuścił ją z objęć. Była tak łatwą zdoby czą. Wpadła w jego ręce zupełnie niespodziewanie. Jaki mężczyzna zrezygnowałby z czegoś, co znajdo wało się dokładnie w zasięgu jego ręki. Na pewno nie Alasdair MacLachlan. Ten na pewno nic odmó wił sobie nigdy żadnej przyjemności. Teraz z pewno ścią liczył na więcej. I była to jej wina. Dała się po nieść zdradzieckim uczuciom. Jaka matka, taka córka. Poczuła, że ze wstydu pali ją twarz. Z pewnością tak właśnie myślał. I oczywiście miał rację. Taka była tajem nica Esmee, takie były jej obawy. Tego się wstydziła. Nie miała szans, by kiedykolwiek dorównać matce urodą. Nie, podobieństwo między nimi tkwiło znacz nie głębiej. Obie miały gwałtowny charakter, cięty dowcip i nieposkromiony język. I coś jeszcze. Ten bo lesny głód. Tę głupią samotność, która przeszywała serce niczym lodowaty strach, przyćmiewający zmy sły, przełamujący jednak wszelkie opory. Jaka mat ka, taka córka. Boże, jak ona nienawidziła tego po wiedzenia. 94 Ostry krzyk przywrócił Esmee do rzeczywistości. Z dziecinnego pokoju dochodziły wrzaski Sorchy, przerywane od czasu do czasu surowymi napomnie niami Lydii. Jak zwykle dobry humor dziewczynki nie trwał długo. Teraz znowu coś poszło nie po jej myśli. Może jednak mała wcale nie czuła się dobrze w nowym domu. Esmee wpadła do pokoju i zobaczyła, że siostra wspięła się na parapet. Trzymała się go ze wszystkich swoich dziecięcych sił, kopiąc Lydię, która nie dawa ła sobie z nią rady. - Proszę puścić, panienko! - przekonywała niania. - Proszę natychmiast puścić. Sorcha krzyczała przeraźliwie. Wyczuwając opory Lydii, Esmee chwyciła dziecko w talii i pociągnęła je bezlitośnie do tyłu. - Nie, nie! - wyła Sorcha. - Popatrz tylko, Me! Tyl ko popatrz! Esmee postawiła ją stanowczo na podłodze. - Ty mała złośnico! -powiedziała, dając jej klapsa. - Wstyd mi za ciebie. Dziewczynka wyrwała się siostrze, podeszła do sto lika i ze zdumiewającą siłą zrzuciła wszystkie klocki na podłogę. Kawałki drewna spadły ze stolika i poto czyły się w kąty pokoju. Oczywiście nie nastąpił przez to koniec świata. Zwa żywszy na charakter Sorchy, nie wydarzyło się nawet nic nadzwyczajnego. Tym razem jednak Esmee wybuchnę ła płaczem. Lydia natychmiast do niej podbiegła. - Och, tak mi przykro, panienko - krzyknęła. Ledwo się odwróciłam, a już mi się wymknęła. - To się już więcej nie powtórzy, obiecuję. Esmee zaczęła szlochać jeszcze głośniej. - Oczywiście, że się powtórzy -jęknęła. - A to dla tego, że nie potrafię jej niczego nauczyć. Jest coraz 95
gorzej. Nie potrafię być matką. Nie wiem jak ją wy¬ chować! - Ależ nie, panienko - powiedziała stanowczo Ly dia. To nie ma nic wspólnego z panią. Naprawdę. - Sorcha była bardzo grzeczna. To znaczy... za ży cia matki. W ciągu ostatnich tygodni bardzo się zmieniła na gorsze. Lydia poklepała ją współczująco po ramieniu. - Z pewnością tęskni za matką, to prawda. Ale chyba nie dlatego tak się zachowuje. Jest po prostu w takim wieku. Chce koniecznie postawić na swoim. - Co to znaczy? - Esmee pociągnęła nosem. - Mama nazywała takie dzieci upiornymi dwulat kami. Straszyła moich braci bliźniaków, że wsadzi ich do beczki będzie karmić przez dziurkę, dopóki nie skończą trzech lat. Omal tego nie zrobiła. Esmee zdobyła się na słaby uśmiech. Wiedziała, że Lydia stara się po prostu być uprzejma. Znów jej się zebrało na płacz. Czuła aż nadto wyraźnie, że to ona odpowiada całkowicie za upór Sorchy. Lydia potrafi ła jednak postępować dziećmi. I sam pan Bóg wi dział, że Esmee potrzebuje pomocy. - Odpowiada ci zajęcie pokojówki? - spytała, ocierając oczy. - Czy pani Henry pozwoli ci zająć się czymś innym? Lydia nie zdążyła jednak odpowiedzieć, gdyż Sor cha dostrzegła tymczasem łzy Esmee, po truchtała przez pokój i przytuliła się do jej kolan. - Nie płac. Me - powiedziała poważnie. - Nie płac. Sorcha będzie gzecna.
Rozdział 4
W kto tym sir Alasdair podejmuje ważnego gościa
Alasdair wypadł z gabinetu i z niemym przerażeniem patrzył za Esmee, która biegła po schodach na górę. - Przepraszam! - krzyknął. - Czekaj! Wracaj, do dia bła! Ale Esmee nie miała ochoty słuchać rozkazów. Na kolejnym zakręcie zniszczona szara spódnica za wirowała dziko i znikła mu z oczu. Niech to diabli! Przecież nie mógł gonić jej po schodach na oczach służby. I co właściwie by zrobił, gdyby ją złapał? Po całował? Zabił? Sam nie byt tego pewien. Czego właściwie chciał? Pragnął odzyskać swoją wolność, rozkoszować się nią. Pragnął, by wszystkie bez. wyjątku - zarówno wścibskie kusicielki, jak i rozwrzeszczane małe ko bietki wyniosły się z jego domu i wsiadły do pierw szego powozu do Szkocji. Nie był pewien, jak długo stał u szczytu schodów i wpatrywał się w kręte wzniesienia balustrad i stop ni. Kiedy się w końcu ocknął, piękny zegar wiszący nad wejściowymi drzwiami wybijał właśnie południe,
a jego żałobne zawodzenie roznosiło się po całym domu. Słyszał dochodzące z góry wrzaski Sorchy, której zapewne odmówiono tego, czego pragnęła. Sorcha okazała się upartą małą złośnicą, a on nie miał poję cia, co z tym zrobić. Tę sprawę zostawił jednak Esmee w nadziei, że nie pakuje jeszcze walizek. Nagle runął jego cały świat i Alasdair odczuł nagłą chęć ucieczki. Pragnął nade wszystko uciec od domu, od swojego dziecka i wszystkich swoich okropnych błędów. Tak jak mówił to Esmee od samego począt ku, nie nadawał się na ojca. A biorąc pod uwagę spo sób, w jaki potraktował Esmee, nie nadawał się rów nież na pracodawcę. Och, wiedział, co się o nim mówi. Wiedział, że sza nujące się matrony usuwały mu z drogi swoje córki, a także i to, że jedynie jego majątek i urok osobisty powstrzymywały elity przed uznaniem go za perso na non grata. Wiedział również i o tym, że bolesne oskarżenia Julii nie są pozbawione podstaw. Tak, kłamał i oszukiwał, ilekroć w grę wchodziły kobiety. I rozsiewał egoistycznie swoje ziarno, nie zastana wiając się głębiej nad tym, jaki może być tego rezul tat i kto może z tego powodu cierpieć. Aż do dziś jednak nie poniżył się do tego stopnia, by uwodzić dziewice o twarzy dziecka. - Wellings! - ryknął, ruszając w dół po schodach. -- Wellings, gdzie się podziewasz, do diabła? Kamerdyner zjawił się, gdy Alasdair stanął na ostatnim stopniu. - Podaj mi kapelusz -- zakomenderował, stojąc już przy drzwiach. - Kapelusz i laskę. Natychmiast. Wellings nie spieszył się zbytnio. - Chce pan wyjść?
- Tak, do klubu - odparł. - I nie zamierzam szyb ko wracać. Będę poza domem cały dzień, może na wet całą noc. - Ależ sir - zaprotestował łagodnie Wellings. Pan MacLachlan wybiera się tu na lunch. - W takim razie go nakarm - odparował Alasdair. Wellings, wyraźnie urażony, zadarł nos. - Pański fular i marynarka, sir. Są brudne. Chryste! Kawa! Alasdair pospieszył z powrotem na górę, zdzierając z siebie górną część ubrania. Gdy zszedł z powrotem na dół, Wellings trzymał wciąż końcami palców jego kapelusz i laskę. Ignorując kry tyczne spojrzenie kamerdynera. Alasdair ulżył sobie trochę i trzasnął drzwiami tak, że w oknach zadźwię czały szyby, po czym wyskoczył na ulicę jak rozpusz czony dzieciak. Którym zapewne był. Już sam nie wiedział, co o tym sądzić. Quina znalazł szybko i od razu go namówił na wieczór w mieście - wieczór, który rozpoczął się już o drugiej po południu. Zaszli do swoich czte rech czy pięciu ulubionych restauracji, a w miarę upływu czasu Alasdair stopniowo zapominał o kło potliwych kobietach, które nawiedziły jego dom. Właściwie prawie zapomniał o tym, co zrobił Esmee. Prawie. W końcu Quin postanowił spędzić wieczór w do mu publicznym - zawsze miał na to ochotę. Alas dair nie chciał do końca życia widzieć żadnej kobie ty bez względu na wiek. Pogodzili się jednak i udali razem do mamy Lucy, domu schadzek i wszelkiej swawoli. Z nieogolonym podbródkiem i szerokimi ramionami Lucy sama nie przypominała kobiety, ale zatrudniała parę nieco bardziej delikatnych przed stawicielek płci pięknej.
W
Szybko oceniając stan rzeczy. Lucy wysiała Quina na górę w towarzystwie jednej z bardziej doświadczo nych prostytutek, a Alasdaira do pokoju na zapleczu, gdzie spędził kilka godzin na grze i piciu, choć zwykłe starał się nie łączyć obu tych czynności, lego wieczo ru postanowił jednak zrobić wyjątek. Przegrał tysiąc funtów, mylił trefle z kierami i w dodatku nie mógł sobie przypomnieć, czyim jest dłużnikiem. Nad ranem Quin wsadził go do powozu i wysiał do domu. Pamiętał jak przez mgłę, że Wellings i Ettriek wciągnęli go do sypialni, rozebrali ze spodni i koszuli, a polem, ufni w siłę grawitacji zostawili le żącego na sofie, nie zaciągając nawet kotar w oknach. Alasdair nie ruszył się aż do świtu, kiedy obudziło go poranne słońce, które raziło go w oczy. Boże, jak strasznie bolała go głowa. Obawiał się poważnie, ze wkrótce przypłaci życiem swoje ostre picie. Wolał trzymać się bezpieczniejszych nałogów - hazardu i kobiet. Krzywiąc się z niesmakiem, Alasdair prze wrócił się na drugi bok i znów zapadł w sen. Właśnie zaczął chrapać, gdy coś ciepłego i wilgot nego dotknęło jego czoła. Obudził się nagle i zoba czył przed oczyma maleńki paluszek. - Cio...? Ktoś zachichotał. Zachichotał? Alasdair wytężył wzrok i zobaczył, że stoi przed nim jego brat. Nie, nie... Merrick był wyższy. Przymknął oczy. pokręcił głową i spróbował jeszcze raz. Ach, tak. Dziecko. Dziecko podobne do jego brata. Niemal doznał ulgi. - Ach, to ty? - spytał. - Co ty tutaj robisz? - Wstawaj - wyjaśniła Sorcha, chwytając nogę od stolika i podciągając się do góry. - Nie! - krzyknął, celując palcem w dziecko. - Bę dziesz się teraz tu pałętać? Ty już chodzisz? Ach tak! Teraz pamiętam. Sorcha wydawała się ubawiona. Zaśmiała się i wskazała palcem jego głowę. Alasdair przeczesał palcami włosy. - Śmieszne, tak? A swoje widziałaś? Są króciutkie i sterczą jak druty. Jak oni cię kładą? Na tej twardej szkockiej głowie? Sorcha zasłoniła dłonią usta. - Pacielek - oznajmiła. - Me i ja do palku. Kaćki. Alasdair nie rozumiał do końca, o co chodzi, więc wolał zmienić temat. - Posłuchaj, nie możesz być tu sama. Czy ktoś nie powinien się tobą zająć? Sorcha zainteresowała się tymczasem przedmiota mi pozostawionymi na stoliku. Zegarek nie wzbudził jej zainteresowania, zajęła się natomiast czymś zu pełnie innym. - Piciu - powiedziała, stukając w jego szklaneczkę do whisky. - Daj tego. Whisky? A niech to. Przypomniał sobie, że kazał Wellingsowi nalać sobie szklaneczkę, wdał się z nim w dyskusję i po wymianie zdań nic upił ani łyka. Od razu zapadł w sen. Sorcha przysunęła sobie szklaneczkę. - Piciu - powiedziała. - Daj piciu. - Nie - zaprotestował, odstawiając szklankę. - To nic dla dzieci, niezależnie od tego, czego cię tam w Szkocji nauczyli. Sorcha wykrzywiła buzię, wyraźnie gotowa się roz płakać. Alasdair wiedział, że tego z pewnością nie zniesie. Przetoczył się więc na bok i posadził dziecko na kanapie.
100 101
- W takim razie chodź tutaj - powiedział, układa jąc ja sobie na podołku. - I nie krzycz, na miłość boską. A teraz się połóż. O tak nieludzkiej godzinie wszystkie moje dzieci po winny spać. Sorcha znów się roześmiała i ku jego ogromnemu zdziwieniu przytuliła do niego, zwinęła dłoń w piąst kę i zamknęła oczy Alasdair odwrócił głowę, by spojrzeć na jej delikat ne, dzikie, rudawe loczki, które łaskotały go w nos i pachniały czymś świeżym i czystym. Niewinnością? Dziecko było na jego piersi niczym słodki ciężar, któ ry dźwigał bez najmniejszego wysiłku. Sorcha wyglą dała tak, jakby zdecydowanie zamierzała tu zostać. - Ktoś pewnie po ciebie przyjdzie, prawda? - po wiedział. - Przecież cię tu nie zostawią. Sorcha wsadziła kciuk do buzi. - Mama - powiedziała. - Me mama.
Esmee zawsze wstawała wcześnie. Lydia otrzyma ła polecenie, by budzić ją codziennie o wpół do siód mej, toteż zdziwiła się bardzo, gdy przed świtem usłyszała skrzypnięcie drzwi. Zaspana, w obawie przed porannym chłodem, Esmee naciągnęła sobie kołdrę na głowę. Lydia jednak nie zamierzała jej bu dzić i Esmee chętnie znów zapadła w sen. Chwilę później - w każdym razie wydawało się jej, że minęła zaledwie chwilka - Esmee obudziła się i zobaczyła, że poranne słońce świeci prosto w jej okna. - Dzień dobry, panienko - powiedziała energicznie Lydia, odsuwając zasłony. - Jaki piękny dzień! Sor cha na pewno będzie chciała się wybrać do parku. 102
Esmee odrzuciła kołdrę i postawiła stopy na plu szowym dywaniku przed łóżkiem. - Chyba masz rację - odparła, ziewając. I nagle powróciło tamto wspomnienie. - Lydio, wchodziłaś tu wcześniej? Lydia odwróciła się od okna. - To znaczy kiedy? - Przed świtem, chodzi mi o to, że... - Urwała w pół słowa i wbiła wzrok w nowe łóżeczko Sorchy. O Boże! Lydia wypuściła z ręki sznur od zasłon, podbiegła do łóżeczka i rozpaczliwie zaczęła przeszukiwać po ściel. - Jak to się stało? Jak ona to zrobiła? - Nie wiem. - Esmee ruszyła w stronę salki lekcyj nej. Lydia pobiegła prosto do pokoju dziecinnego. Przeszukawszy gorączkowo oba pomieszczenia, spo tkały się przy łączących je drzwiach. - Nic, panienko - szepnęła Lydia. - O Boże! Do kąd ona mogła pójść? Esmee już wkładała szlafrok. - Idź na tyły, Lydio - poleciła. - Poproś panią Henry, żeby posłała po pomoc. Ja zajmę się frontem i znajdę Wellingsa. Esmee błyskawicznie znalazła się na dole. - Wellings! - krzyknęła. - Wellings! Wychynął zza rogu. Esmee chwyciła go za ramię, oszalała z przerażenia. - Wellings! Sorcha zniknęła! - Zniknęła? - Kamerdyner cofnął się o krok. - Jak to zniknęła? - Z łóżeczka- krzyknęła Esmee. - Obudziłam się, a jej tam nie było. Wellings zbladł. - Niemożliwe! 103
- Porywacze! - zawołała Esmee. - Hoże! Są w Londynie jacyś kidnaperzy? Wellings pokręcił głowa. - Nikt nie wchodził do domu. Nikt z niego również nie wychodził. Mogę za to ręczyć. Pewnie wygramo liła się z łóżeczka i wyładowała na tej swojej twardej głowie. Nic się jej nie stało. -O Boże! Boże! - Jestem pewien, że kręci się gdzieś w pobliżu - za pewni! ją Wellings. - Przeszukajmy szafy i schowki. Razem pobiegli do salki. Esmee miała serce w gardle. Bardzo szybko całe piętro aż się zaroiło od służby. Przeszukano szały, schowki, a nawet pra sowalnie. Ani śladu Sorchy. Lydia biegała z płaczem po korytarzu i zaglądała do kątów, które już wielo krotnie sprawdzano. Esmee zrobiło się niedobrze. - Przeszukaj resztę domu i ogrody, Wellings szepnęła, przyciskając, palce do ust. - A ja pójdę i za raz mu o wszystkim powiem. Wellings popatrzył na nią pytająco. Powie pani co? I komu? - Sir Alasdairowi. Muszę mu przecież powiedzieć, że zgubiłam Sorchę. Wellings zawahał się wyraźnie. - Panno Hamilton, ma pani na sobie nocną bieliznę. Popatrzyła na niego nieprzytomnie. - Pan Alasdair widywał już chyba kobiety w takim stroju. - Obawiam się, że niezupełnie w takim - mruknął kamerdyner, patrząc na szlafrok Esmee zapięty wy soko pod szyją. Esmee nie zwróciła na niego uwagi i pospieszyła w stronę schodów. Na kolejnym piętrze pobiegła korytarzem prosto do sypialni Alasdaira i zapukała delikatnie w lekko uchylone drzwi. Zatrzymała się z ręką na klamce i zawahała się. 104
- Prezentuje się pan przyzwoicie? - Absolutnie nie, ale jestem ubrany. Włożyła głowę do środka i zobaczyła, że MacLach lan leży na sofie przy palenisku. Powstrzymując łzy, podeszła bliżej. - Obawiam się sir, że stało się coś strasz... W tej samej chwili dostrzegła śpiące dziecko. Z trudem powstrzymując okrzyk, postąpiła naprzód. Sorcha oparła rączkę o owłosiony tors Mac Lachla na, tors bardzo muskularny, teraz niemal całkowicie widoczny przez rozpiętą koszulę. MacLachlan odwrócił ku niej głowę. - Znów odebrało pani mowę? Odzyskawszy energię, podbiegła do sofy i porwała dziecko w objęcia. - Boże! Co pan robi? - krzyknęła, gładząc włosy dziewczynki. - Jak pan śmie? Skąd pan ją wziął? Jak długo? - Hola! Hola! - MacLachlan wyciągnął rękę. - Do syć tego przesłuchania. Dziecko jest tu od pół godziny, może dłużej, i o ile wiem, przyszło tu z własnej woli. - Oczywiście! A pan ją po prostu zatrzymał! - Te raz w jej głosie wyraźnie słychać było oburzenie. I nic pan w tej sprawie nie zrobił? Po nikogo pan nie zadzwonił? Nie zawiadomił, że jest u pana? Oczy MacLachlana błysnęły groźnie. - A pani nie pomyślała o tym, by zatrzymać ją w jej własnym pokoju? Poza tym to chyba moje dziecko! I mogę z nim przebywać, gdzie tylko zechcę. Ojco stwo ma dwie strony. Jeśli nie przestanie pani na mnie krzyczeć, zabiorę ją do Crockforda na karty. Wciąż senna Sorcha przecierała piąstkami oczy. Esmee poczuła, że pali ją twarz. - Nie ośmieliłby się pan! Popatrzył na nią spod przymrużonych powiek. 105
- Nie wie pani, do czego jestem zdolny - powie dział ostrzegawczo. - Już chyba wspominałem, że nie nadaję się na ojca. A teraz proszę zabrać dziewczyn kę do jej pokoju i zatrzymać ja tam, na miłość boską. Proszę zaczekać! Jak, u diabła, ona się tu dostała? Esmee zatrzymała się w pół kroku. - Wyszła z łóżeczka. Kiedy Lydia przyszła odsłonić okna, już jej tam nie było. - Więc z tego, co pani wic, sama zeszła po scho dach albo wyszła przez okno? Esmee ruszyła na niego jak rozsierdzona lwica. - Nie musi mi pan wytykać moich błędów! - wybu chła. - Jestem ich doskonale świadoma. Tak, mogła ulec wypadkowi. To moja wina, przyznaję, i jestem tym przerażona tak, jak i pan powinien być. Ale pan nie jest. Cała ta sytuacja po prostu pana bawi. Jak już pan przestanie się śmiać, może pan przyjść na górę i wręczyć mi wymówienie, jeśli zdoła się pan wspiąć na schody i nie skręcić przy tym karku.
Alasdair kisił się we własnym sosie przez cały dzień, wściekły na siebie i zły na Esmee. Miała oczy wiście rację. Powinien był zadzwonić na służącego w chwili, gdy dziewczynka zjawiła się w pokoju. Po winien był się domyślić, że inni będą się martwić. Ale był bardzo osłabiony i to po prostu nie przyszło mu do głowy. Nie zamierzał jednak przyznawać się do winy przed Esmee, by nie narazić się na jej wzgar dliwe komentarze. Kiedy jego stary przyjaciel Devcllyn wysłał mu za proszenie do White'a, odczuł natychmiastową ulgę. Taki plan na popołudnie wydał mu się niemal ideal ny. Potrzebował oddechu, a z Dcvellynem zawsze 106
świetnie się bawił. A potem mógł sobie znaleźć ko lejną rozrywkę. Może udałoby mu się pokonać nowo nabytą awersję do kobiet i spędzić parę godzin mię dzy mlecznymi udami Ingi Karlsson? Dzięki temu zapomniałby o Esmee. Zadzwonił po Ettricka. Kąpał się i ubierał w po nurym milczeniu. Kiedy wreszcie węzeł krawata przybrał odpowiedni kształt, Alasdair cofnął się o krok i przejrzał w lustrze. - Przepraszam za ostatni wieczór - mruknął. Chy ba zachowałem się okropnie. Ettrick uśmiechnął się dyskretnie. - Pozwolił się pan wnieść do środka. Potem nie ży czył pan sobie jednak, bym zdjął panu ubranie. Ani położył do łóżka. Kazał pan sobie nalać whisky. W skrócie, mieliśmy z panem różne problemy. Alasdair położył dłoń na ramieniu Ettricka, prze prosił go raz jeszcze, zbiegł na dół i wyszedł na ulicę, prosto w słońce. Różne problemy. Co za niedomówienie! A najpoważniejszym problemem ze wszystkich by ła Esmee. Właśnie ta sprawa irytowała go najbardziej. Wciąż był na siebie zły za to, co zrobił poprzednie go dnia. Lista zasad, którymi się kierował w życiu, nie była może zbyt długa, ale ,,nie figlować ze służą cymi" znajdowało się zdecydowanie w czołówce. Ale przecież Esmee nie była służącą. Nie, sprawa przed stawiała się znacznie gorzej. Miał do czynienia z do brze wychowaną młodą damą. Siostrą jego własnej córki. Błagał ją, by została, choć wiedział, że jest młoda i niedoświadczona. To wszystko wystarczyło, by go zastrzelić. Gdy przechodził energicznie na drugą stronę Prin cess Street, o mało nie wpadł pod wóz pocztowy. Ko nie stanęły dęba, dzwoniąc kopytami o bruk. Stan gret zatrąbił w róg. Pasażerowie zaczęli krzyczeć. 107
Jezu Chryste! Alasdair wrócił na chodnik i wycią gnął chusteczkę. Pot zalewał mu czoło. Zawsze są dził, że spotka się ze Stwórcą podczas pojedynku z jakimś pijanym mężem swojej kochanki, a o mało nie wpadł pod koła dyliżansu. A to nasunęło mu ko lejną myśl. Sorcha. Był przecież, chcąc nie chcąc, od powiedzialny za to dziecko. Zycie i majątek nie sta nowiły już wyłącznie jego własności. Co by się stało z dzieckiem, gdyby leżał teraz na ulicy, wydając ostatnie tchnienie? Zostałaby jej tylko siostra, trzysta funtów od Alas daira, ta okropna lalka, którą wciąż rozbierała, i nie wiele więcej. Po jego śmierci Esmee nie zdołałaby udowodnić, że Sorcha jest jego córką... do diabla, nawet teraz miałaby z tym trudności, chociaż on wciąż żył. Nieślubne dzieci nie miały żadnych praw oprócz tych, które wyraźnie im się przyznało. A to wymagało jednego z tych prawników o orlim nosie i kartki papieru z całym tym prawniczym bełko tem, którą musiałby przeczytać i podpisać, choć nie rozumiałby z tego ani słowa. I ta myśl okazała się ostatnim gwoździem do trumny czegoś, co jeszcze nie dawno zapowiadało się jako obiecujące popołudnie z bardziej lub mniej interesującym zakończeniem oznaczającym uda Ingi lub inne części jej anatomii. Alasdair westchnął głęboko, włożył chusteczkę z powrotem do kieszeni i poszedł do White'a. Gdy dotarł do prawie pustej o tej porze kawiarni, rozpo godził się nieco na widok przyjaciela, który siedział przy stoliku pod oknem. Markiz Devellyn nie był jednak całkiem przytomny, o nie. Nieważne. Kilka krotnie udzielił już Alasdairowi bardzo cennych rad w pijanym widzie lub nawet w półśnie. Od lat mówiło się o tym. by wyrzucić Dcvcllyna z klubu, ale jego ojciec był księciem, więc nikt nic 108
ośmielił się tego zrobić. Alasdair nie opowiadał się po żadnej ze stron. Markiz był niewątpliwie trochę nieokrzesany. Teraz bujał się na krześle, krzyżując nogi na blacie stolika. Głowę odrzucił do tyłu, roz chylił usta i wydawał dźwięki jak świnia połykająca ogryzek. Alasdair rozejrzał się. Nie dojrzał w pobliżu niko go znajomego, więc kopnął od spodu blat stolika. Devellyn ocknął się z przekleństwem na ustach, a buja jące się krzesło opadło na wszystkie cztery nogi. - To ty, prawda? - spytał, gdy przejrzał na oczy. Szukasz guza? - Wiesz, co mawia babka MacGregor- powiedział Alasdair, siadając. - Kto szuka, ten znajdzie. - Daj mi spokój z babką MacGregor - mruknął Devellyn. - Która godzina? - Wpół do pierwszej? Kiedy odpłynąłeś? Devellyn przetarł pięściami oczy. - Nic pamiętam. Nadszedł służący i Alasdair od razu wysłał go po kawę. której bez wątpienia potrzebował Dcvellyn. - Mam niesamowitą wiadomość. Na pewno cię za skoczy- powiedział do markiza. - Mnie już nic nie zaskoczy - odparł markiz. - Po za tym chyba już wszystko wiem. Jadłem wczoraj ko lację z Quinem. Bredził coś o tym, że całą waszą trój kę przeklęła jakaś Cyganka. - Moje przekleństwo ma na imię Sorcha - przy znał Alasdair. - Albo Esmee - dodał w myślach. Wszystko zależało od punktu widzenia. - Słyszałem - powiedział markiz. - Co zamierzasz? Alasdair uniósł obie brwi. - Mam wobec nich zobowiązania, choć mój prze mądrzały braciszek nie może się z tym pogodzić. Devellyn wzruszył ramionami. 109
- Każ mu się powiesić. A sam rób, co uważasz za stosowne. - Urwał i ziewnął szeroko. - Ładna? Alasdair wolno skinął głową. - Naprawdę urodziwa- przyznał. - A przy tym spokojna i elegancka. Devellyn popatrzył na niego dziwnie. - Nigdy nie słyszałem o spokojnym i eleganckim dziecku. Alasdair poczuł, że zalewa się rumieńcem. - Masz na myśli Sorchę? - mruknął. - Tak, Sorcha jest śliczna jak brzoskwinka. Ale ja mówiłem o jej siostrze. - Siostra! - zachichotał Devellyn. - A ja myślałem, że to okropna złośnica. Alasdair uznał, że czas zmienić temat. - Gdzie jest Sidonie? - Spieszyłem tu w interesach, a ona źle się czuje w moim faetonie, więc przyjedzie w przyszłym tygo dniu powozem matki. Są teraz w Stoneleigh z Tho masem i kilkunastoma motkami wełny. Mama na uczyła Sid robić na drutach. - Dobry Boże! Czarny Anioł Londynu został rap tem udomowiony? - gorączkowo szukał czegoś sen sownego do powiedzenia. - Kot Thomas pewnie sza leje z radości wśród tych kłębków wełny... Markiz przewrócił oczami. - Ten koszmarny kocur ma chyba inne zajęcia. Nic można spokojnie pójść do ogrodu, żeby się nie po tknąć o jakiegoś martwego gryzonia. Krety, nietope rze, szczury, myszy polne, co tam jeszcze chcesz. Czasem przynosi je na schody. Wczoraj Fenton po tknął się o takiego zwierzaka. Wrzeszczał tak, że sły chać go było nawet w Brighton. Fenton, lokaj Devellyna, miał słabe nerwy i chory żołądek, ale fantastycznie wiązał muszki. Alasdair 110
chciał go już od dawna zwabić do siebie, ale honor mu na to nie pozwalał. Można sypiać z żoną przyja ciela i nie narażać się na ostracyzm towarzyski, ale kradzież lokaja była zdecydowanie w złym tonie. Fentonowi nie pozostawało nic innego, jak tylko się pogodzić ze wszystkimi uciążliwościami życia na wsi. W tym momencie przyniesiono kawę. Alasdair za mieszał swoją i to przypomniał mu, jak robił dokład nie to samo dziś rano i co się stało później. Ale to nie wystarczyło. Musiał przestać myśleć o pannie Esmee Hamilton w ogóle, a szczególnie o tym, jak małe i krągłe są jej pośladki. I jak słodko i miękko smakowały jej usta. - Cukru? - Alasdair popatrzył przez stół. Devellyn podsunął mu ponownie cukiernicę. - Słodzisz? Alasdair pokręcił głową. - Nie, dziękuję - wykrztusił. - Mam nadzieję, że Sidonie dobrze się czuje. Devellyn zwiesił głowę. - Nie bardzo - powiedział. - Co rano zwraca śnia danie. A ja na to patrzę i wiem, że to wszystko przeze mnie. Patrzę i wiem, że najgorsze jeszcze przede mną. W dodatku potem, jak się to już wszystko skończy, i tak nie będę umiał utrzymać małego w spodniach, więc znów wrócimy do punktu wyjścia. Alasdair uniósł brwi. - Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną swoim opty mizmem. Ale Devellyn już go nie słuchał. - Alasdair - powiedział, wychylając się naprzód. Nie jestem pewien, czy wytrzymam jeszcze sześć miesięcy tego piekła. Devellyn, zwykle niewrażliwy jak nosorożec, wyda wał się absolutnie wykończony ciążą żony. Alasdair 111
zaczynaj się czuć nieswojo. Pomyślał o tajemniczej la dy Achanalt i o tym, co ona musiała znosić. Bied na kobieta nie mogła nawet liczyć na wsparcie męża. Nie miała męża ani nawet kochanka, z którym mogła dzielić smutek czy radość, zakładając, że w ogóle tro chę tej radości zaznała. Przecież było zupełnie prze ciwnie - jej małżonek życzył jej wszystkiego najgor szego. Ponownie odezwało się w nim poczucie winy. - Coś ci powiem, Dev - mruknął, przechylając się przez stół. - Cale to narzekanie jest dobre dla płacz liwych kobiet. My musimy podchodzić do kłopotów po męsku. Powinniśmy natychmiast wyruszyć na Du ke Street, otworzyć butelkę najtańszej brandy i po rządnie się upić. Devellyn nie pozwolił się długo prosić. Wyruszyli w drogę w dobrej komitywie i szybko dotarli do po siadłości markiza przy Mayfair. Ledwo jednak otwo rzyli butelkę i wypili po szklaneczce, Alasdair przy pomniał sobie o swoim przekleństwie. 1 swoich obo wiązkach. Nowych zobowiązaniach moralnych. Co więcej, dopiero niedawno pozbył się kaca i brandy przyprawiła go o niemiłe skurcze żołądka. - Jak się nazywa ta twoja kancelaria. Dev? - spy tał. -Ta w City? Devellyn wpatrywał się w pusty kieliszek. - Brown i Pennington - odparł. - Mieści się przy Gracechurch Street. MacLachlanowie zawsze korzystali z usług Ster¬ linga, Alasdair nigdy nie musiał korzystać z usług miejscowych prawników. - Są dyskretni? - spytał. - Można na nich polegać? - Całkowicie. - W takim razie muszę iść - powiedział, odstawia jąc z brzękiem szklankę
Ale Dev albo go nie usłyszał, albo nie zrozumiał. Z cygarem w zębach sięgnął po butelkę i przechylił ją nad szklanką Alasdaira.
O piątej po południu Esmee kończyła właśnie roz mowę z panią Dobbs, piątą kandydatką na niańkę, słodką, pogodną kobietą, oddaną najwyraźniej każ demu powierzonemu sobie zadaniu. Esmee nie mia ła serca jej powiedzieć, że Sorcha jada niańki na śnia danie i miażdży pogodne usposobienia pod obcasem swojego bucika. Tego ranka zdążyła już wylać na pod łogę całą owsiankę, w napadzie szału podrzeć skar petkę, wysmarować kredą cały pokój dziecinny, a po tem wrzucić do sedesu szpilki do włosów Lydii. Tylko że Lydia wiedziała już przynajmniej, na co ją stać. Esmee podniosła się z kanapy w gabinecie Mac Lachlan a, żałując, że Wellings nie wybrał innego po mieszczenia na te rozmowy. - Dam pani znać - powiedziała, wyciągając rękę do pani Dobbs. - Dziękuję, że pani przyszła. Zadzwoniła po lokaja, żeby odprowadził panią Dobbs do drzwi, poskładała papiery i zeszła na dół, aby porównać swoje zapiski z notatkami Wellingsa. Może on zauważył coś, co uszło jej uwadze. Po krótkiej wymianie informacji Esmee podzięko wała mu i odwróciła się, by wyjść. Właśnie wtedy roz legło się pukanie do drzwi. Wellings otworzył i zoba czyli kobietę w fioletowym kapeluszu. Stała na pierwszym schodku, na ramieniu trzymała muśli nowy pokrowiec. - Dobry wieczór - powiedziała pogodnie. - Czy sir Alasdair jest w domu?
11.2
113
- Nie - odparł ciepło kamerdyner. - Przykro mi, madam. Kobieta weszła do środka, - No cóż, wpadłam tylko to zostawić. - Wręczyła pokrowiec Wellingsowi i wyciągnęła rękę do Esmee. Bardzo mi miło. Pani nazywa się chyba Hamilton i jest pani guwernantką. Jaka pani śliczna. Ja nazywam się Julia Crosby, przyjaźnię się z panem Alasdairem. Esmee była tak zdziwiona, że prawie odjęło jej mowę. - Tak... to znaczy nazywam się Hamilton. - Bardzo mi milo. - Pani Crosby znów odwróciła się do Wellingsa. - Proszę dopilnować, żeby to dotar ło do Ettricka. Będzie wiedział, co z tym zrobić. W muślinowym pokrowcu z pewnością było ubra nie - spodnie i marynarka, które zostawił u niej Mac Lachlan, choć kobieta okazała się na tyle taktowna, by nie powiedzieć tego wyraźnie. - Dziękuję pani - odparł kamerdyner. - Czy mogę zaproponować herbatę albo coś innego do picia? - Pod warunkiem że przyłączy się do mnie pan na Hamilton. Esmee otworzyła usta i znowu je zamknęła. - Mnie również jest bardzo miło - odparła. Pani Crosby uśmiechnęła się, a jej uśmiech roz świetlił pokój. Esmee bez trudu uwierzyła, że pani Crosby jest aktorką, gdyż była piękna i jej uroda przykuwała uwagę. Nie sprawiała jednak wrażenia kobiety w guście Alasdaira. Wyglądała na starszą, starszą nawet od matki Esmee, miała skłonności do tycia i śmieszki wokół oczu. Esmee wydawało się, że MacLachlan gustuje raczej w szczupłych tancer kach o kocich ruchach i narowistym usposobieniu. Popatrzyła znów na panią Crosby i poczuła ukłu cie zazdrości. Jak MacLachlan śmiał całować ją tak namiętnie, skoro sypiał z tak... miłą kobietą? 114 Bo mógł sobie na to pozwolić. Bo ona mu na to pozwoliła. A nawet go do tego zachęcała. Pani Crosby odchrząknęła głośno. - No cóż - powiedziała Esmee z udaną wesoło ścią. - Przejdziemy do salonu? Razem ruszyły po schodach na górę, a tymczasem Wellings zamówił herbatę. - Zdaje się, że sir Alasdair kupował ostatnio przy Strand mebelki dla dzieci - zauważyła pani Crosby. - Wystarczyłoby chyba dla pułku dzieci. Na robił wokół siebie sporo zamieszania. Esmee zerknęła przez ramię. - Miał posłać Wellingsa. Nie wiem, dlaczego tego nie zrobił. - Tak, Wellings jest uosobieniem dys... Nagle rozległ się tłumiony krzyk, Esmee odwróci ła się ponownie i zobaczyła, jak pani Crosby pada na kolana, chwytając jedną ręką dywan, drugą ści skając łono. - Wellings! - krzyknęła Esmee. - Wellings! - Och -jęknęła pani Crosby. - Boże! Twarz miała białą jak kreda, elegancki kapelusz spadł jej z głowy i sturlał się w dół po schodach. Esmee przyklękła i chwyciła kobietę za rękę. - Co się stało? Czy może mi pani powiedzieć? Wellings zjawił się ponownie, za nim jeden z lokajów. Rzucił tylko okiem na panią Crosby i przeniósł wzrok na Esmee. - Niech pani wyjdzie schodami od ogrodu i powie Hawesowi, żeby natychmiast sprowadził doktora. Szybko. Minęło parę minut krzątaniny- Esmee zrobiła, co jej kazał Wellings i wysłała Hawesa do miasta na naj lepszym koniu MacLachlana. Mężczyźni doprowa dzili jakoś panią Crosby do łóżka i posłali po panią 115
Henry. Starsza pani wyłaniała się co chwila z pokoju z ponurą miną i wysyłała mężczyzn po różne napoje, prześcieradła i inne rzeczy. - Wyzdrowieje? - spytała Esmee, kładąc delikatnie dłoń na ramieniu pani Henry. - Co się właściwie stało? Ale pani Henry tylko kręciła głową. Zanim doktor Strauss dotarł na miejsce, minęła wieczność. Był pulchnym, starszym panem w drucia nych okularach i mówił z wyraźnym szkockim akcen tem. Przez chwilę konferował z poważną mina z panią Henry, po czym wszedł do pokoju. Esmee nie wiedzia ła, co ma ze sobą począć, więc weszła na górę żeby za jąć się Sorchą. Lydia wycinała właśnie laleczki z papie ru, przykuwając w ten sposób całkowicie uwagę dziec ka. Raz czy dwa Sorcha próbowała marudzić, ale Ly dia świetnie dawała sobie z nią radę. Esmee przypatry wała się tej scenie z podziwem dla talentu pokojówki, która doskonale radziła sobie z humorami małej. Pół godziny później Esmee zeszła z powrotem na dół i zobaczyła, że wyraźnie poruszony MacLachlan stoi na progu w towarzystwie lekarza i cicho z nim roz mawia. Zobaczył Esmee i szybko ruszył w jej kierunku. - Co się stało, panno Hamilton? Potknęła się? Upa dła? - Nie wiem - powiedziała Esmee. - Chyba nie. Doktor już kręcił głową. - Twierdzi, że nie - powiedział z naciskiem. - Mó wi, że nagle chwyciły ją skurcze i ból. - Boże... - szepnął MacLachlan, przesuwając dło nią po włosach. - Czy jest... jeszcze nadzieja? Doktor nie miał zbyt radosnej miny. - Może - powiedział z wahaniem. - Ból ustał, a dziecka nic straciła. W każdym razie jeszcze nie. Dziecko? Pani Crosby oczekiwała dziecka? Esmee zaczęło się kręcić w głowie. 116 Usłyszała za sobą szepty mężczyzn. - Ale co się stało? - spytał głośniej MacLachlan. Jaka jest tego przyczyna? I co można właściwie zro bić? Ma leżeć? Stać na głowie? Co robić? - Nie wiem, co się stało - wyznał. - Przeciwko niej przemawia wiek. Musi pan sobie zdawać z tego sprawę. MacLachlan stracił panowanie nad sobą. - Wcale nie! - prawie krzyknął. Przecież kobiety w tym wieku bardzo często rodzą dzieci. - I jeszcze częściej je tracą - odparł doktor. - Ta ka jest wola natury. - Babka MacGregor urodziła swoje ostatnie dziecko, kiedy miała prawie pięćdziesiąt lat - ryknął MacLachlan. - I do dziś potrafi mi złoić skórę. Doktor Strauss chwycił MacLachlana za łokieć. - Nie musi pan krzyczeć, sir Alasdair - powiedział. - Zrobimy, co w naszej mocy, obiecuję. A teraz, jeśli pan pozwoli, wrócę do pacjentki. - Tak, tak, dobrze - mruknął MacLachlan, burząc włosy. - Uczynię wszystko, by panu pomóc. Wszyst ko. Proszę mnie dobrze zrozumieć, ona tak bardzo pragnie tego dziecka. Doktor trzymał już jedną rękę na klamce. - Jeśli dziecko ma przeżyć, pani Crosby musi leżeć zupełnie nieruchomo, dopóki nie ustanie krwawienie. A to może trwać wiele dni, a nawet tygodni. W żadnym wypadku nie wolno jej wstawać. MacLachlan przełknął ślinę - Przywiążę ją do łóżka, jeśli będzie trzeba. - Nie będzie pan musiał - odparł ponuro doktor. Ona też jest gotowa do poświęceń. Proszę teraz zo stawić tę sprawę mnie. MacLachlan skinął głową i zwrócił się do Esmee, tak jakby to ona była następna na liście katastrof, którymi musiał się zająć. 117
- A pani pójdzie ze mną do gabinetu - powiedział zdecydowanym tonem. - Mamy parę spraw do omó wienia. Esmee zbladła. - Chodźmy, panno Hamilton - powtórzył z naci skiem. Doktor już zniknął im z oczu. MacLachlan chwy cił Esmee za ramię i poprowadził stanowczo przez korytarz. Otworzył drzwi, wepchnął ją do środka i zamknął pokój. - Boże! - powiedział, oddychając ciężko. - Co za koszmarny dzień! - I kto to mówi? - spytała cierpko Esmee. - To co ma powiedzieć pani Crosby, która traci krew z pań skiej krwi? Tb dopiero jest koszmar. Szczęka MacLachlana drgnęła niebezpiecznie. - Nie jest mi obojętne cierpienie Julii - wycedził przez żeby. - Chętnie wziąłbym je na siebie, gdybym mógł. Ale mogę postąpić tylko jak przyjaciel. - Nie życzę żadnej kobiecie takich przyjaciół. Szwenda się pan po mieście z butelką brandy, a ona roni właśnie pana kolejne dziecko. Nie usiadła, czego on nawet nie zauważył. Prze chadzał się teraz między oknami z jedną ręką na kar ku, drugą na biodrze. Coraz mocniej zaciskał szczę ki, coraz szybciej pulsowała mu żyłka na skroni. - No i co? - natarła na niego ostro. - Nie ma pan nic więcej do powiedzenia? Odwrócił się nagle. - Teraz niech pani mnie posłucha, mała wiedźmo - powiedział. - I to uważnie, bo powtórzę to tylko raz. Dziecko Julii Crosby to nie pani sprawa, ale je śli już o to chodzi, to moja również nie. - To prawda. Nie moją sprawą jest to, że zostawia pan bękarta w każdej parafii - odparowała Esmee. 118 - Ma pani rację. Może rzeczywiście tak jest. Ale skoro już bronię się przed pani atakiem, to proszę przyjąć do wiadomości, że wcale nie spędziłem całe go dnia z butelką. - Rzeczywiście! Ale cuchnie pan brandy! - Tak jak wczoraj kawą - warknął. - Ani pani, ani lord Devellyn nie grzeszycie zręcznością. On wylał mi brandy na spodnie. Esmee nie wierzyła w ani jedno słowo. - Pewnie. Nie było pana cały dzień, a kiedy wreszcie wrócił pan do domu, śmierdzi pan, jakby spędził całe popołudnie w rynsztoku. Co można sobie pomyśleć? Wycelował palec w jej twarz. - Panno Hamilton, gdybym chciał, żeby ktoś mnie upominał, obrażał albo wychowywał, wziąłbym sobie żonę, a nic guwernantkę - syknął. - Poza tym nie płacę pani za myślenie. Esmee poczuła, jak narasta w niej gniew. - A za co? - spytała ostro, kiedy znów zaczął space rować po pokoju. - Za zaspokojenie potrzeb mojego pana, kiedy znów najdzie go ochota na zabawy? Proszę mnie upomnieć, jeśli znów pomylę swoje obowiązki. Odwrócił się z wściekłością, chwycił ją za ramio na i popchnął na drzwi. - Zamknij się, Esmee -warknął. - Chociaż raz się zamknij, do cholery. I nagle zaczął ją całować - namiętnie i brutalnie. Próbowała się wyrwać, ale nie wypuszczał jej z ob jęć. Szorował zarostem po delikatnej skórze jej twa rzy, ręce mocno zacisnął na ramionach. Usiłowała się oswobodzić. Nozdrza miał rozsze rzone, usta gorące i natarczywe. Coś się w niej zała mało, poddało, kazało rozchylić usta, by oddać mu pocałunek. Gdy wsunął język głębiej, zadrżała. W tej pieszczocie nie było czułości, tylko zwierzęcy, prymi119
tywny głód. Zaczęła odpychać jego ramiona, a gdy to nie odniosło skutku, uderzać w nie pięściami. Przerwał pocałunek równie gwałtownie, jak go za czął, i popatrzył jej w oczy - nozdrza wciąż miał roz szerzone, oddychał głęboko i szybko. A potem przy mknął powieki. - Niech to diabli - szepnął. - Nic. niech mnie diabli. Na chwilę zapadła przerażająca cisza. W końcu przerwała ją Esmee. - Powinnam pana zabić - wycedziła przez zęby. Proszę mnie więcej nie dotykać, panie MacLachlan. Ja nic jestem panią Crosby. Nie jestem nawet moją matką, bo chyba się panu coś pomyliło. Proszę teraz zabrać te lubieżne ręce, bo kopnę pana w..., tak że się pan nie pozbiera. Odepchnął ją od drzwi, nie otwierając oczu. - Tak, proszę iść - szepnął, odwracając się do niej plecami. - Proszę iść, na Boga. I proszę tu już więcej nie wracać, niezależnie od tego, co będę mówił. Gdy otwierała drzwi, zawiasy skrzypnęły na znak protestu. - Esmee? -wykrztusił chrapliwie. Odwróciła się z ręką na klamce. Nawet na nią nie patrząc, MacLachlan wyjął z płasz cza plik dokumentów. - Proszę to zabrać - powiedział. - I schować w bezpiecznym miejscu. - Niech pani zabierze te pa piery, nawet jeśli będzie pani chciała stąd wyjechać.
Rozdział 5
Spacer w parku
Kolejne dwa tygodnie upłynęły w bardzo pesymi stycznym nastroju, gdyż choroba pani Crosby wytrą ciła wszystkich domowników z równowagi. Dama zo stała umieszczona w sypialni w pobliżu frontowych drzwi. Leżała z głową i stopami opartymi o stos po duszek. Codziennie po południu Esmee zaglądała do niej i proponowała, że jej poczyta, ale pani Cros by zawsze odmawiała. Wydawała się zażenowa na swoją sytuacją. Codziennie przychodził doktor Strauss i mamrotał coś do chorej swoim dziwnym akcentem. A raz, gdy Esmee zapomniała zapukać do drzwi wystarczająco głośno, zobaczyła MacLachlana, który siedział przy łóżku pani Crosby z głową opartą o jej dłonie. Była to bardzo intymna, poruszająca scena. Żadne z nich nic zauważyło Esmee, która poczuła ukłucie jakiegoś dziwnego żalu, i cicho zamknęła drzwi. Pani Crosby miała też innych gości. Para o nazwi sku Wheeler przychodziła codziennie rano. regular nie jak w zegarku. Pan Wheeler przystojny mężczy zna około pięćdziesiątki, wyglądał zawsze tak, jakby 121
bolał go brzuch. Esmee była niemal pewna, że widy wała go wcześniej podczas niedzielnych mszy u Świę tego Jerzego, lecz nigdy nie widziała z nim żony. I tak mijały dni. Pani Crosby stopniowo odzyski wała humor i rumieńce. Przed upływem trzech tygo dni od jej upadku doktor Strauss przyjechał na Gre at Queen Street powozem i z płóciennymi noszami. Pan Wheeler i jeden ze służących znieśli chorą ostrożnie po schodach i zawieźli do domu. MacLa chlan przepadł bez wieści. Z wyjątkiem epizodu w pokoju pani Crosby Esmee prawie go nic widywała. Znikał na całe noce i wracał nad ranem w okropnym stanie. - Znów podcięty- szepnął raz Ettrick do Welling sa, niosąc na górę szklankę wody sodowej i dzbanek kawy. Nawet z daleka Esmee widziała, że zmarszcz ki znacznie mu się pogłębiły - wyglądał teraz na prawdę na trzydzieści sześć lal, czyli dokładnie na ty le, ile miał czego dowiedziała się od Lydii. Był atrakcyjniejszy od Merricka, ale oprócz wzro stu i szerokich barów nie było między nimi ani śladu podobieństwa. Alasdair odznaczał się złocistą urodą smukłego boga, a ciemnowłosy Merrick miał smagłą cerę i brzydką szramę na szczęce. Sprawiał wrażenie okrutnika. Wiedziała od Lydii, że mieszka w bardzo ekskluzywnym miejscu, zwanym Albany, gdzie za możni kawalerowie z towarzystwa wynajmowali apartamenty. Może z tego powodu Merrick traktował jadalnię starszego brata jak własną. Przy tych rzadkich oka zjach, gdy miała okazję go widzieć, starała się pa trzeć na niego z góry, co nie było łatwe z powodu różnicy wzrostu. Niemniej jednak udawało jej się osiągnąć efekt. Merrick MacLachlan kłaniał się jej zawsze sztywno i odchodził. 122 Czasem towarzyszył mu lord Wynwood, który od nosił się do niej ciepło i miał życzliwe spojrzenie. Za wsze pytał ją o Sorchę, a dwukrotnie, gdy czekał na MacLachlana, zaprosił na wspólną kawę. Był bar dzo miłym rozmówcą i Esmee chętnie spędzała czas w jego towarzystwie. Sorcha wciąż miewała napady złego humoru, ale Lydia została oficjalnie zatrudniona jako jej niańka. Codziennie po południu zastępowała Esmee, która mogła dzięki temu zejść na dół i wypić herbatę w to warzystwie Wellingsa i pani Henry, co dawało jej upragnione chwile wytchnienia. W tym czasie schemat zaczął się powtarzać. Esmee schodziła na dół i niemal w tej samej chwili MacLachlan, który tymczasem zdążył już ocucić się ka wą i wodą sodową, wchodził na górę do salki lekcyjnej. Wiedziała od Lydii, że po prostu siadał w pokoju i patrzył, jak bawi się Sorcha. Żywiąc nikłą nadzieję na to, że jest w stanie czegokolwiek to dziecko na uczyć, Esmee kupiła kredę i małą tablicę. Niestety, Sorcha nie wykazywała specjalnego zainteresowania alfabetem. Zdecydowanie bardziej lubiła schematycz ne postacie i surrealistyczne obrazki, jakie rysował dla niej MacLachlan. Czasem Sorcha prosiła go też o po moc przy ubieraniu lalki lub ustawianiu klocków. Nadeszła połowa października i wtedy nastąpiło niepisane zawieszenie broni między MacLachlanem i Esmee. Tak jakby się umówili, oboje unikali sytuacji sam na sam. Jednak pewnego popołudnia Esmee ze szła na podwieczorek, który tego dnia wyjątkowo się opóźnił przez jakiś mały kryzys w kuchni. Kręciła się po domu przez ponad kwadrans, a potem wróciła do salki lekcyjnej. Zajrzała do środka - MacLachlan przycupnął na jednym z małych drewnianych krzesełek, Sorcha 123
siedziała na blacie stolika. Pozostałych dziewięć krzesełek, które okazały się zupełnie zbędne, w ta jemniczy sposób zniknęło z pokoju. W kącie ktoś ustawił jednak mały namiot, którego plandeka z brą zowego koca wydawała się podejrzanie wybrzuszo na. No cóż. Krzesełka jednak na coś się przydały. Znów skierowała uwagę na Sorchę i MacLachla na, którzy razem wyglądali dość dziwnie - on w dłu gich brązowych butach zajmujących niemal całą sze rokość stolika, Sorcha w falbaniastej spódniczce, w której przypominała małą księżniczkę. Na stoliku leżało kilka książek nieznanych Esmee. Wśród nich znajdowały się również i te w sztywnych oprawach, z obrazkami, które wcześniej zajmowały miejsce na półkach w sypialni. Sorcha i jej ojciec oglądali właśnie jedną z nich. I w tej właśnie chwili Esmee zauważyła, że Sorcha ma w buzi coś okrągłe go i lśniącego. - Skąd ona to wzięła? - krzyknęła, wpadając do po koju. MacLachlan podniósł wzrok na dziewczynkę. - Niech to diabli! -wykrzyknął. - Daj to, gagatku! Esmee przygotowywała się już w duchu na kolejny napad złości. Nieoczekiwanie dziecko wypluło ta jemniczy przedmiot prosto na dłoń ojca, zaśmiewa jąc się do rozpuku. Alasdair wytarł go o nogawkę. - Boże - powiedział. - Kolejny babiloński numi zmat. - Ta cenna moneta? - spytała Esmee. - Skąd ona je bierze? MacLachlan uśmiechnął się łobuzersko i wskazał otwartą skrzynkę. - Próbuję nauczyć to dziecko szacunku do numi zmatyki. 124 Esmee popatrzyła na niego niewidzącym wzro kiem. Przez chwilę nie widziała nic poza błyskiem w jego oczach. A potem zebrała wszystkie siły i przy wołała się do porządku. - To znaczy kolekcjonowanie monet - wyjaśnił, nieświadom, jak na nią działa. Zdobyła się na nonszalancki ton. - Odkładanie ich do szkatułki? Myślałam, że dla Szkotów to naturalne. MacLachlan odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno. - Rzeczywiście, dla większości tak - przyznał. Ale, panno Hamilton, to są drogie i cenne monety. - W takim razie dobrze - powiedziała, opierając jedną rękę na biodrze. - Co niezwykłego jest w tej, którą teraz żuje Sorcha? MacLachlan zmarszczył brwi. - A niech mnie diabli! - wykrzyknął, odbierając dziewczynce monetę. - Niech diabli - powtórzyła Sorcha. Nastroszył się jeszcze bardziej. - Nie mów tak. - Nie mów tak - zawtórowała dziewczynka. - Dziecko natychmiast uczy się wszystkiego orzekła Esmee surowo. MacLachlan westchnął głęboko. -Nie krzycz na mnie, Esmee, robię, co mogę. Esmee uśmiechnęła się. - Tak, wiem, co się mówi na temat dobrych chęci - mruknęła. - Co robiliście? - Odwróciła do siebie tablicę i zrobiła zdziwioną minę. - To opos - wyjaśnił MacLachlan. - Widzis? Opos - powtórzyła Sorcha, wskazując rysunek. - Widzis? Esmee przekrzywiła głowę, żeby się lepiej przyjrzeć. 125
- O-pos? - Północnoamerykański torbacz - wyjaśnił Mac Lachlan. - Naprawdę? Jest bardzo... - Brzydki? - podpowiedział MacLachlan. - Pew nie pani sądzi, że brak mi talentu. Ale zapewniam panią, że tak nie jest. Oposy to bardzo nieatrakcyjne zwierzęta. Esmee popatrzyła na niego spod oka. - A co mu wystaje z czoła? - Lóg - powiedziała Sorcha. Widzis? Lóg! - Widzę - mruknęła Esmee. - Rogaty torbacz? Fa scynujące! MacLachlan uśmiechnął się nieśmiało. - Nie, to taki róg jak u jednorożca. Esmee uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Jednorożca? MacLachlan zburzył włosy dziewczynki. - Nie zapomniałem o urodzinach tego skrzata odparł. - Albo, szczerze mówiąc, dowiedziałem się o nich wczoraj od Wellingsa. Kupiłem jej nową ksią żeczkę z obrazkami. Najbardziej podobała jej się hi storyjka o jednorożcach. Esmee wzięła książeczkę do ręki. Jej uśmiech przygasł. Nie sądziła, że MacLachlan będzie pamię tał o urodzinach Sorchy. -Ja jej kupiłam drewniany wózeczek. I rękawiczki. - Więc jest rozpieszczaną małą księżniczką - od parł. - A dziś księżniczka chce, żeby wszystkie zwie rzątka miały na głowach rogi. Sorcha puknęła palcem w tablicę. - Lóg? Widzis? - spytała dumnie. Olożce mają logi. MacLachlan zdjął ją ze stołu i posadził sobie na kolanach. - Jednorożce tak - poprawił, strzepując kredę z paluszków dziewczynki końcem fulara. - Ale opo sy, te prawdziwe, ich nie mają. Narysowałem tak, że by sprawić ci przyjemność. Sorcha zachichotała i zaczęła się bawić jego szpil ką do krawata. W odpowiedzi poprawił jej kręcone włoski, zakładając je dziewczynce za ucho. Esmee patrzyła na nich, a dziwne ciepło zalewało jej serce. Niestety, ta ciepła fala opadła niżej, aż do kolan, osłabiając znacznie jej siły. Przebywanie w towarzystwie tego mężczyzny było naprawdę nie mądre. Niewiele myśląc cofnęła rękę z oparcia krze sła, na którym siedział MacLachlan, i odsunęła się o krok. Po chwili zdała sobie sprawę, że jej gest nie pozo stał bez odpowiedzi. MacLachlan pocałował Sorchę i postawił ją na ziemi. - Idź, kruszynko. - Z tymi słowami wstał i zaczął zamykać kufer. Sorcha wyjrzała zza stołu. Jej dol na warga drżała niebezpiecznie. - Wychodzi pan? - spytała Esmee. Popatrzył na nią dziwnie twardo i zacisnął usta, jakby poczuł nagle jakiś ostry ból. - Chyba powinienem. Esmee nie wiedziała, co powiedzieć. Oczywiście nie chciała, by został. Niemniej jednak Sorcha naj wyraźniej przepadała za jego towarzystwem. Impul sywnie wyciągnęła rękę, by dotknąć jego ramienia, zatrzymać, by powiedzieć... właśnie... co? Na szczęście wybrał akurat tę chwilę, by zrobić krok naprzód i sięgnąć po ostatnie pudełko. - Nie wiedziałam, że zbiera pan monety - powie działa głupawo. Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały poważne.
126 127
- I to bardzo chciwie - wyznał. - To takie przyzwy czajenie z dzieciństwa, które stało się czymś w rodza ju obsesji, w dodatku bardzo kosztownej. Esmee myślała o tym przez chwilę. Hobby dziwnie nie pasowało do charakteru człowieka, którego jed nak w pewnym stopniu znała. - To chyba zajęcie wymagające wiedzy - spytała. Roześmiał się nie podnosząc wzroku znad pudeł. - Mój ojciec mawiał, że to tylko kaprys bogacza i chyba miał rację - odparł. - Nie, jeśli szuka pani in telektualisty w mojej rodzinie, panno Hamilton, to jest nim raczej mój brat. Ma wiedzę i smykałkę do interesów, ja natomiast urodę i wdzięk osobisty. Esmee nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Mac Lachlan zrobił taki ruch, jakby chciał podnieść pu dła, ale nagle zamarł w bezruchu. - Co do uroku osobistego, panno Hamilton, nie zapomniałem, że jestem pani winien przeprosiny powiedział cicho. - Moje zachowanie parę tygodni temu pozostawiało wiele do życzenia. Przykro mi, powinienem był przeprosić panią wcześniej. Esmee wolałaby zdecydowanie, żeby Alasdair nie przypominał jej o nieprzyjemnej sytuacji w gabinecie. - Nie mówmy o tym więcej - odezwała się sztyw no. - Ale to mi przypomina, że nie podziękowałam panu za dokumenty. Zerknął na Sorchę. - Rozumie pani ich znaczenie? -spytał. - Schowa ła je pani w bezpiecznym miejscu? Przełknęła głośno ślinę i skinęła głową. Czasem nie potrafiła się na niego gniewać tak bar dzo, jak na to zasługiwał. Umiał wykorzystywać jej chwilowe słabości. - Widywałam już testamenty - odparła. - Muszę przyznać, że spadł mi z serca wielki ciężar. 128
- Tym się właśnie zajmowałem, panno Hamilton, tego popołudnia, gdy zachorowała pani Crosby - po wiedział bezbarwnym, wyzutym z uczuć głosem. - Ustanowiłem też dziedzica moich ziem w Szko cji - ciągnął. - W końcu dostaną się Merrickowi, choć on twierdzi, że ich nic przyjmie. - Rozumiem, co to znaczy ustanowienie dziedzic twa - powiedziała. - Ale ten dom i wszystko inne przypadnie w udzia le Sorchy - ciągnął. Merrick na pewno lego dopilnu je, w razie, no cóż, w razie czego. Wiem, że pani za nim nie przepada. Nic na to nie poradzę. Ale można na nim polegać. Sorcha już nigdy więcej nie zostanie bez dachu nad głową. Zanim Esmee zdołała wymyślić stosowną odpo wiedź, MacLachlan zabrał pudła i wyszedł.
Esmee nie widziała MacLachlana aż do następnej niedzieli, a i wówczas zupełnie się tego spotkania nie spodziewała. Zgodnie ze swym nowym zwyczajem zostawiła Sorchę pod opieką Lydii, a sama poszła na poranną mszę do kościoła Świętego Jerzego, gdzie zawsze uczęszczała ciotka Rowena. I dlatego Esmee również zaczęła tam chodzić. Mimo wszystko czuła się trochę nieswojo w tak eleganckim miejscu. Tej niedzieli znów wypatrzyła pana Wheel era we frontowej ławie, ale znów nie towarzyszyła mu żona. Kazanie było nudne, wierni obcy. Po mszy Esmee po szła na Great Queen Street, odczuwając ogromną tę sknotę za domem. Co dziwne, jej myśli zaprzątał pan Wheeler. Późnym popołudniem ubrała Sorchę w jej najlep szy płaszczyk i poprosiła służącego, by zniósł ze 129
schodów wózeczek. Dzień był chłodny, powietrze wilgotne, po niebie przetaczały się złowieszcze chmury, lecz Esmee zapragnęła nagle zielonej, otwartej przestrzeni, choćby miał być to tylko park Świętego Jakuba. - Idziemy, idziemy - paplała radośnie Sorcha, wskazując na swój pojazd. - Sorcha idzie do palku, Sorcha i Me do palku do kacek... Tak jak zwykle radość dziecka poprawiła nie naj lepszy humor Esmee. Wsadziła Sorchę do wózka, za pięła jej płaszczyk i ze śmiechem ucałowała małe rączki.
Alasdair dostrzegł tę uroczą parę na ulicy, gdy po dążał w stronę domu. Zawahał się przez chwilę: po dejść, przemknąć obok, czy też po prostu odejść, tak jak to uczynił ostatnim razem. Decyzja ta wydawała mu się boleśnie podobna do wyborów, jakich musiał dokonać w swoim obecnym życiu, wyborów, które zaczynały mu ciążyć. Cała ta okropna historia zaczęła się od tego, że nic chciał mieć nic wspólnego z tym dzieckiem. To jed nak bardzo szybko okazało się niemożliwe. Przestał już nawet czekać na list od wuja Angusa i porzucił wszelką nadzieję ucieczki. Co dziwniejsze, wcale już jej nie pragnął. Sorcha okazała się naprawdę ujmują cym stworzeniem. Upartym i skłonnym do napadów złości, to prawda. Ale należała do niego i Alasdair za czynał powoli rozumieć, co to znaczy być ojcem. Nie, to nie sprawa Sorchy najbardziej go teraz drę czyła. Prawdziwym utrapieniem stała się jej siostra. Esmee była nie tylko piękna, ale okazała się Szkotką w każdym calu. Jej głos, zachowanie, a nawet zapach 130
przywoływały stare wspomnienia i budziły jakieś dziwne tęsknoty. Być może za utraconą młodością. Pragnął leżeć z nią na wrzosowisku i wyjmować szpil ki z jej włosów. Pragnął ją rozbierać wolno i delikat nie, by w końcu ujrzeć jej alabastrowe ciało na tle zieleni... Patrzeć, jak w końcu przymyka oczy na znak poddania. W pewnym momencie uległ rozpaczy, nie miał po jęcia, co robić i marzył tylko o tym, by zrzucić z sie bie ciężar odpowiedzialności. Esmee wydawała się wówczas jego jedyną nadzieją. Teraz okazała się wieczną karą. Nawet teraz nie mógł ani na chwilę przestać myśleć o jej kołyszących się biodrach i wdzięcznym ruchu rąk unoszących Sorchę. Ten na gły przypływ pożądania, jaki nagle odczuł, wydal mu się niemal nieprzyzwoity. Przecież widok kobiety opiekującej się dzieckiem nie mógł mieć erotyczne go charakteru. Co dziwniejsze, kobieta, która za przątała jego myśli, była o kilkanaście lat młodsza i zupełnie niedoświadczona. Przy tym nie należała do tych głupiutkich, naiw nych kobiet - zupełnie nie mieściło mu się to w gło wie. Wręcz przeciwnie - odznaczała się rozsądkiem i zmysłem praktycznym. Rozumiała, że życie bywa ciężkie i wymaga poświęceń. Tak, wiedziała o tym bardzo dobrze, pewnie o wiele lepiej niż on sam, gdyż nie musiał, aż do teraz, dokonywać żadnych trudnych wyborów. Nie wiedziała jednak nic o świecie, o mężczyznach takich jak on. Gdyby miała ojca lub brata, Alasdair musiałby się wytłumaczyć ze swojego zachowania już parę tygodni temu. Zapinała właśnie płaszczyk Sorchy, narzucony na żółtą, muślinową sukienkę. Dziecko siedziało spo kojnie, patrzyło na siostrę i paplało radośnie. W od131
powiedzi Esmee uniosła rączki dziewczynki do ust i ucałowała je serdecznie. Na widok tego prostego ge stu Alasdair poczuł dziwny skurcz w swym twardym, samolubnym sercu, jakąś bolesną tęsknotę za... za czym - nie wiedział. Odniósł nagle wrażenie, że nie należy do nikogo i nie posiadł nikogo na własność. Stal się zwykłym, bezpańskim psem tęskniącym za ciepłem i domem, zaglądającym ukradkiem przez drzwi i okna do domów, w których gościło szczęście. Miłość. Radosny śmiech. Rodzinny obiad, świece na stole. Rzeczy, które jak dotychczas sądził, nie miały znaczenia. Zupełnie jakby szukał miejsca, które mógłby na zwać domem, choć dom przecież miał. Tak dziw nych, splątanych uczuć nie doświadczał, odkąd wyje chał ze Szkocji. Po tym jak Sorcha i Esmee wkroczy ły w jego życie, Alasdair czuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek. Może dlatego, że uświadomił sobie, za czym warto tęsknić, co stracił. Impulsywnie zdjął kapelusz i podszedł do nich. Esmee upychała właśnie zwinięty kocyk za pleca mi Sorchy. - Dobry wieczór, panno Hamilton - powiedział. Wybiera się pani do parku? Podniosła głowę, i natychmiast oblała się rumieńcem. - Tak jak co dzień. - Czasem widzę, jak wychodzicie. - Dzięki Bogu, nie miała pojęcia, ileż to razy stał przy oknie, próbu jąc wytrzeźwieć, i patrzył, jak jej zwinne ręce przygo towują Sorchę do spaceru. - Trochę pada - dodał. - Och, to tylko mżawka - odparła. - Nie jestem ta kim tchórzem, żeby się przestraszyć paru chmur. - Nawet tak nie myślałem - mruknął. - Czy mogę się do was przyłączyć? 132 - Boję się, że zanudzi się pan na śmierć. Alasdair uważnie popatrzył jej w twarz. - Esmee, chyba musi pani zdecydować, czy mam być ojcem, czy tylko źródłem dochodu. Ta uwaga zbiła ją trochę z pantałyku. - Obawiam się, że tego wyboru musi dokonać pan, nie ja. Alasdair położył jej rękę na dłoni. - To czasem trudne - powiedział. - Szczególnie wówczas, gdy widzę, jak źle się pani czuje w moim to warzystwie. Popatrzyła na niego ponuro. - Walcz z kimś innym - powiedział cicho. - Ja przyznaję się do winy. I przysięgam, że już nigdy... - Chodź - krzyknęła nagle Sorcha, chwytając obie ma rączkami wózek. - Idziemy do palku. Do kacki. Alasdair roześmiał się głośno. Nie było mu dane dokończyć przysięgi. - Samolubna psotnica. W dodatku nieuleczalna. - Owszem, potrafi zaleźć za skórę - zgodziła się Esmee. - Nie wiem, czy poradziłby sobie z nią cały bata lion guwernantek - powiedział. - Widziała pani tę dziurę, którą wycięła w zasłonie, gdy Lydia i ja zbie raliśmy jej zabawki? - Ta niecnota chwyciła nożyczki tak szybko, że niech mnie diabli. Esmee nie zganiła go za przekleństwo. - Naprawiłam tę zasłonę - powiedziała. - Mam nadzieję, że dziury tak bardzo nie widać. - Dałem jej burę - powiedział. - Ja również - wyznała Esmee. - Ale to chyba nie wiele pomogło. Alasdair roześmiał się głośno. - A kiedy już zabraknie nam cierpliwości, moja droga, będziemy musieli po prostu bezlitośnie złoić 133
jej skórę. I tak będzie to trwało kolejnych piętnaście lat. Wie pani o tym, prawda? - Oczywiście, że wiem - Esmee wbiła wzrok w chodnik. - Ale ja nie potrafię się na to zdobyć. Alasdair skinął ponuro. - Doskonale to rozumiem. Tak więc w tym się zga dzamy. - Czyżby? - Raptownie podniosła głowę. - Tak - odparł. - Wyrok będzie musiała wykonać Lydia. - Ach tak! - Esmee zakrztusiła się ze śmiechu. Nic ma pan wstydu, panie MacLachlan! Alasdair uśmiechnął się krzywo. - Ale o tym już panią uprzedzałem, prawda? Sorchę zmęczyło to opóźnienie. - Do palku! Do palku! Alasdair pochylił się i uniósł wciąż jeszcze słodki, niemal niemowlęcy podbródek dziecka. - Idziemy do parku - powiedział. - Możesz to po wtórzyć? - Idziemy do palku - odparła. - Idziemy już. Alasdair włożył z powrotem kapelusz. - Panno Hamilton, nasz tyran przemówił.
Tym razem spacer do parku wydał się Esmee krót szy i znacznie przyjemniejszy niż zwykle. U wylotu Great Queen Street znajdowały się szerokie schody, którymi można było zejść na ulicę położoną niżej. Dotąd nie mogła korzystać z tego skrótu, ale tym ra zem MacLachlan zniósł wózek Sorchy. Sorcha krzyknęła radośnie i zaklaskała w dłonie. Kiedy MacLachlan postawił wózek na chodniku, wy ciągnęła do niego rączki. 134
- Na lącki! - zażądała. I ku zdziwieniu Esmee MacLachlan pochylił się posłusznie, by wyjąć małą z wózka. Położyła mu jed nak dłoń na ramieniu. - Nie trzeba - powiedziała. - Da sobie radę. Znów obdarzył ją swoim krzywym uśmiechem, po czym wyjął dziecko z wózka i posadził je sobie na biodrze. Sorcha objęła go za szyję jedną ręką, a dru gą wskazywała wszystkie napotykane przedmioty. - Ładny piesek - powiedziała na widok zadbane go teriera, który właśnie przechodził obok w towa rzystwie swojego pana. - Koniki - dodała, wskazując przejeżdżający powóz. - Czarne - dodał MacLachlan. - Cztery czarne konie. - Calne - odezwała się dziewczynka. - Ctely calne konie. - A tu są białe - ciągnął. - Powtórz: białe. - Białe - powtórzyła dziewczynka. - Ładne. I tak to się ciągnęło, dopóki nie dotarli do parku. - Była już z nią pani w Hyde Parku? - spytał Mac Lachlan. - To trochę dalej, ale po drodze znowu spo tkamy piękne konie. - Ale czy będą kaczki? - spytała Esmee z udaną troską. - Nasz tyran musi zobaczyć kaczki. - Oczywiście, że są. Nawet łabędzie. - Sorcha nazywa je kaczkami. MacLachlan popatrzył na nią i zaśmiał się ser decznie. - W takim razie to pewnie są kaczki. Esmee zorientowała się nagle, że spacer u boku MacLachlana stał się dla niej czymś zupełnie natu ralnym. Być może nie powinna pokazywać się pu blicznie w jego towarzystwie, ale kto mógł ją zoba czyć? Kogo to obchodziło? Tu, w Anglii, była nikim. 135
I nikogo nic miała. Nikogo oprócz Sorchy i co dziw ne, właśnie MacLachlana. Pewnie kierowała nią jakaś dziwna obsesja, ale nie mogła przestać o nim myśleć. Niezależnie od tego, jak ją złościł, nie mogła go ignorować i nie mogła za pomnieć o tych cudownych doznaniach, jakie wstrzą snęły jej ciałem w chwili, gdy spotkały się ich usta. 1 czasem - o nie, często - fantazjowała o nim. Bu dziła się w gorączce, marząc, że znów ją przytuli, że ich ciała się zetkną. Ale za tym kryło się szaleństwo, nie wspominając już o smutku i zrujnowanej reputa cji. Miała znacznie mądrzejszy i bardziej rozsądny powód, by pozwolić MacLachlanowi towarzyszyć so bie na przechadzce. Był ojcem Sorchy. Starał się. Rzuciła jeszcze jedno spojrzenie na jego rzeźbio ny profil i zdała sobie sprawę, że czuje się niemal szczęśliwa. Była to konstatacja zdumiewająca i odro binę niepokojąca zarazem. Szybko dotarli do Hyde Parku, który dotychczas był jej znany jedynie z południowo-wschodniego końca. MacLachlan wskazał jej posiadłość księcia Wel lingtona. - Twierdzi, że wydał na remont ponad sześćdzie siąt tysięcy funtów - powiedział, gdy mijali dom. 1 lubi na to narzekać przed każdym możliwym słu chaczem. - Cóż za marnotrawstwo - skomentowała Esmee. - Proszę pomyśleć tylko, jaki dochód przyniosłaby ta suma na oprocentowanym koncie. - Uwaga godna prawdziwej córy Kaledonii - po wiedział MacLachlan, gdy weszli na zielone połacie parku. Tam wybrał ławkę nad zakręconym stawem zwanym Serpentine. Esmee wyjęła kocyk, by ochronić Sorchę przed wil gocią. Dziewczynka oczywiście zrzuciła okrycie i za136 częła biegać po bujnej trawie. Zbierała w niej mlecze i koniczyny, które rzucała bezładnie na rozłożony pled. Teraz zza chmur wyjrzało słońce. MacLachlan, który już siedział na ławce obok, podniósł głowę, spoj rzał w górę i zmrużył oczy. - Powiedziałem wczoraj, że jestem winien pani przeprosiny - odezwał się cicho. - Chcę je teraz do kończyć. Dwukrotnie zachowałem się w stosunku do pani po prostu karygodnie. Nie mam żadnego wy tłumaczenia, mogę tylko obiecać, że to się więcej nie powtórzy. Esmee wyczuła jego żal już wcześniej, nawet wów czas, gdy wychodziła z jego gabinetu. Niemniej jed nak przeprosiny bardzo ją zdziwiły. - Nie pan jeden popełnił błąd - powiedziała w końcu. - Ja tylko pogorszyłam sytuację. - Żałuję, że w ogóle pozwoliłem pani zostać - po wiedział nagle ponuro i cicho. - Ale niech mnie dia bli, jeśli wiem, co mam teraz zrobić. - Chciałam zostać z Sorchą - powiedziała nieocze kiwanie drżącym głosem. Pan pozwolił mi dokonać wyboru. - I pani tego nie żałuje? Nie chce mnie pani po słać do diabła? Znów zaczęła się bawić naszyjnikiem. Nagle ode rwała od niego dłonie i ścisnęła je mocno na podołku. - Może nie jestem wcale tak niewinna, jak pan są dzi - szepnęła. Może przypominam moją matkę. Głupią, romantyczną kobietę działającą jak magnes na przystojnych łajdaków. Odwrócił się do niej nagle. - Esmee, nie jest jeszcze dla pani za późno - po wiedział. - Moja babka mieszka w Argyllshire i trzy ma się z dala od towarzystwa, ale mam tam również ustosunkowanych przyjaciół. .137
Esmee nie zrozumiała, o czym on mówi. - Co pan ma na myśli? - Zasługuje pani na coś więcej niż życie wypełnio ne ciężką pracą. - Opieka nad Sorchą to nie jest ciężka praca - od parła. - Jeśli uważa pan, że nie nadaję się na guwer nantkę, proszę to wyraźnie powiedzieć. Szybko nakrył jej dłoń swoją i ścisnął serdecznie. - Chodziło mi tylko o to, że powinna mieć pani własne życie. Może jest ktoś, kto mógłby panią spon sorować? Może matka Devellyna, księżna Gravenel? Musi być ktoś taki. Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. - To znaczy, co konkretnie robić? Owinąć mnie w biały atłas i zabrać do Almack? Wzruszył ramionami. - Nie zależy pani na takich rzeczach? - Och, może kiedyś mi zależało - odparła gorzko. Rzeczywiście, jeszcze kilka miesięcy temu z pew nością skorzystałaby z takiej okazji. Potem wszystko się zmieniło. Nie tylko w związku ze śmiercią jej mat ki. Nie tylko dlatego, że musiała zająć się Sorchą. Wszystko miało tu swoje znaczenie. Chodziło przede wszystkim o niego. A on chciał się jej pozbyć, pod czas gdy ona zupełnie nie miała ochoty wyjeżdżać. I ta konstatacja mocno nią wstrząsnęła. - Jest pani młoda. Esmee - powiedział pozornie bez związku. Jakie znaczenie miał dla niego jej wiek? Patrzyła, jak napinają mu się mięśnie na szyi. - Po co miałaby pani mieszkać pod jednym dachem z takim łobuzem jak ja... że nic wspomnę już o... innych rze czach. W tej samej chwili Sorcha położyła piąstkę na udzie MacLachlana, prezentując mu dumnie po gnieciony pęczek koniczyny. 138 - Widzis? - spytała. - Ładne, plawda? Był jej wdzięczny za tę zmianę tematu. - Widzę najpiękniejszy kwiatek na świecie - krzyknął, unosząc ją wysoko w górę. - Znalazłem go w trawie. Sorcha pisnęła radośnie i pozwoliła się posadzić na kolanie. Razem patrzyli na przebiegające obok konie. - Calny konik - powiedziała Sorcha. - Czarny koń. A teraz będzie coś trudnego. Kasz tanek. - Kastanek - wyrecytowała, wskazując konia. Esmee patrzyła na nich, zdziwiona zmianą, jaką obecność Sorchy wzbudziła w MacLachlanie. Zła godniał mu wzrok i rysy twarzy. Wargi wykrzywione zwykle w cynicznym grymasie rozchylały się teraz w szczerym uśmiechu, ujmując mu lat i dodając wdzięku. W trudnych chwilach Esmee często zapytywała sa mą siebie, co też widzi w takim zatwardziałym nicpo niu. 1 nagle zrozumiała. Właśnie to. Zmianę, która tak bardzo rzucała się w oczy w tych miłych, beztro skich chwilach. Stawał się wówczas innym człowie kiem. A Sorcha innym dzieckiem. Zaś co do Esmee no cóż, czy to na dobre, czy na złe, ona również się zmieniała. Sorcha siedziała tak przez pół godziny, paplając o wszystkich i wszystkim, co widziała. Gdy się już tym zmęczyła, odwróciła się i zaczęła bawić guzikami je go marynarki. Kilka z nich nawet skutecznie rozpię ła. MacLachlan patrzył tylko na nią przyzwalającym wzrokiem. Kiedy zaczęła powoli zsuwać mu się z ko lan, pozwolił jej zejść. Poszła dalej w dół wzgórza i znów zaczęła zbierać kwiatki. MacLachlan popatrzył niemal niewidzącym wzrokiem na kolejnego jeźdźca. 139
- Zbliża się godzina największego ruchu - powie dział w końcu. - W parku już niedługo zrobi się tłok. Chyba powinienem już iść. Na te słowa Esmee ścisnęło się serce. Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, znów zaczęła przesuwać palcami po naszyjniku. Tym razem jednak, niestety, rozległ się cichy trzask. - Och, nie! - krzyknęła, patrząc na rozsypujące się perły. - Naszyjnik mamy! - Niech to! - zaklął Alasdair, widząc perły podska kujące na trawie. - Boże! - Esmee zaczęła przeszukiwać nerwowo fałdy spódnicy. - Proszę nie wstawać - zakomenderował MacLach lan. Klęczał już, zbierając perły z trawy. - Niech pani trzyma to, co zostało na sznureczku. Ma pani kie szeń? - Tak, dziękuję. - Esmee przycisnęła zerwany sznurek do piersi jedną ręką, a drugą odebrała od niego klejnoty. - To naszyjnik, który mama dosta ła w posagu. Podarowała mi te perły na siedemnaste urodziny. Ależ jestem niemądra! - Znajdziemy większość z nich - uspokajał. Znam dobrego jubilera, który potrafi je naprawić. Nie minął jednak ułamek sekundy, a oboje zapo mnieli o perłach. Esmee podniosła wzrok i krzyknęła.
Później Alasdair nawet nie pamiętał, że skoczył na równe nogi. Nie pamiętał, jak zbiegał ze wzgórza. Kolejne chwile przepłynęły mu w pamięci jak fale, nawet moment, kiedy podbiegał do nadjeżdżającego powozu. Pasażerowie rozmawiali wesoło, wyciągając 140
twarze do słońca. Nie patrzyli na ścieżkę. Nie zauwa żyli dziecka, które z rozpostartymi ramionami biegło w stronę stawu. - Sorcha! - Słowa eksplodowały mu z płuc, zagłu szone tętentem galopujących kopyt. W ostatniej chwili koń skręcił w stronę stawu, faeton odbił na prawo i omal się nie przewrócił. Otoczyły go krzy ki. Esmee. Sorchy. I jego własny. Rozpaczliwe rże nie. Podkowy przecięły powietrze i Sorcha upadła. A potem zobaczył kolo bezlitośnie orzące ziemię. Ja kimś cudem porwał dziewczynkę z trawy, powóz przejechał obok, unosząc postrzępione skrawki mu ślinu i koronki. Później było już tylko dziecko - za krwawione i nieruchome w jego ramionach. Z sercem w gardle położył ją na ziemi. Esmee wciąż wykrzykiwała imię siostry. Klęcząc w trawie, Alasdair ujął twarz dziewczynki w dłonie. - Sorcha! - wychrypiał. - Otwórz oczy! - Boże! Boże! - Esmee padła na kolana obok Alasdaira. - Sorcha! Alasdairowi zrobiło się słabo. Widok boksera ze zmasakrowaną twarzą lub mężczyzn postrzelonych w pojedynku był niczym w porównaniu z tym. Sorcha wyglądała strasznie. Z rany na głowie sączyła się krew. Lewa ręka zwisała z barku pod dziwnym ką tem. Muślinowa spódnica oderwała się od staniczka sukienki. Nie zdążył. Esmee szlochała teraz histerycznie i odgarniała włosy z czoła dziewczynki. - Czy ona... Boże... czy ona? Alasdair już wcześniej przyłożył palce do szyi Sorchy. - Puls - wykrztusił z trudem. - Wyczuwam puls. Usłyszał nad sobą głosy i podniósł wzrok. Faeton przejeżdżał właśnie z ogromną szybkością przez bra mę w stronę Knightsbridgc. 141
- Pojechali po lekarza - powiedział czyjś zdener wowany głos. - Boże! Nie widzieliśmy jej. Tak mi przykro. Biedne dziecko! Okrzyki przywiodły na miejsce wypadku strażnika w granatowym uniformie. Ukląkł obok Esmee i ode rwał ją od Sorchy. - Dobrze już dobrze - powiedział łagodnie. - Nie wolno jej ruszać. Czekamy na doktora. Będzie musiał sprawdzić kości i inne rzeczy. Proszę się uspokoić, - Ale jej ręka! - krzyknęła Esmee, zakrywając usta rękami. - Boże! Proszę spojrzeć na jej rękę. - Rzeczywiście, może być złamana - zgodził się mundurowy. - Ale może tylko wyskoczyła ze stawu. Młode kości szybko się zrastają. Już cicho, cicho. Za raz przyjedzie doktor. Esmee wychyliła się jednak zza strażnika i chwy ciła małą nóżkę Sorchy, jak tonący chwytający się tratwy. - To wszystko moja wina - szlochała w trawę. -
Boże! Jak mogłam? Dla naszyjnika! Boże!
Wiedziony do piersi. instynktem Alasdair przytulił ją
- Cicho! - upomniał ją surowo. - Jeśli ktoś tu za winił, to tylko ja. - Jak pan może tak mówić?! - Esmee zalewała łzami jego fular. - Opieka nad Sorchą to mój obo wiązek! Mój! A teraz proszę popatrzeć! - Cicho! - powtórzył. - Ona wyzdrowieje. Na pew no. Przysięgam. - Wznosił modły do Boga, by jego obietnica się spełniła. W tej samej chwili Sorcha zatrzepotała lekko rzę sami, a Alasdair poczuł dziwne ciepło wypełniające mu oczy i zrozumiał, że plącze.
.142
- Zwichnięta! - orzekł ponuro doktor Reid, wstając od łóżka dziewczynki. - Zwichnięta, ale nie złamana. - Chryste, to moja wina - wychrypiał Alasdair, nie spuszczając wzroku z twarzy Sorchy. - Na pewno. Pamiętam, że ją szarpnąłem. Bardzo mocno. Wtedy miałem wrażenie, że coś się urywa. To było okropne. - Mała cena - powiedział z naciskiem doktor. Szczególnie że kolo omal nie przejechało jej na pół. Zwichnięcie to nic w porównaniu ze zmiażdżeniem przez koło powozu. Od wypadku upłynęła co najmniej godzina, choć Alasdairowi zdawało się, że jest to zaledwie chwilka. Jeden z młodych pasażerów faetonu sprowadził roz gniewanego doktora Reida. Alasdair znal go z wi dzenia, doktor pojawił się na niejednym porannym spotkaniu, by pozszywać ,,kolejnego przerasowionego głupca", jak nazywał uczestników pojedynku. Burkliwy i nieprzebierający w słowach doktor nie za chowywał się szczególnie miło przy łóżku pacjenta właściwie już doprowadził Esmee do histerii - ale nikt lepiej od niego nie łatał ran. A w tamtej chwili Alasdair wybaczyłby nawet samemu diabłu, gdyby ten posiadł tę właśnie umiejętność. Sorcha leżała bezwładnie na łóżku, które wydawa ło się zbyt obszerne jak na tę kruchą istotkę. Było to zresztą to samo łóżko, które dotąd zajmowała Julia. Reid kazał zanieść małą do najbliższego pokoju, to też Alasdair wykonał po prostu jego polecenie. Sor cha jęczała, ale ani razu nie otworzyła oczu. Teraz Alasdair i Esmee stali po obu stronach łóżka i Esmee cicho płakała. - Dlaczego nie odzyskuje przytomności? - szepnę ła Esmee. -- Dlaczego? 143
Doktor starannie rozkładał na białym płótnie na rzędzia. - Jutro powinna przyjść do siebie. Mogłaby właści wie zaraz się obudzić, ale zaaplikowałem jej lauda num. Nie miałem zresztą wyboru - ręka wypadła z torebki stawowej. - Cierpi? - spytała nerwowo Esmee. - Boli ją? Bo że! Muszę wiedzieć. Doktor zamknął torbę i odstawił ją na bok. - Nic nie czuje - odparł. - Choć mamy przed sobą noc. Podkowa uderzyła ją w głowę i stąd ta rana, ale na szczęście czaszka nie jest naruszona. Miała szczę ście. Gdyby kopyto trafiło w skroń lub podstawę czaszki, to już za tydzień mała leżałaby w grobie. Esmee jęknęła cicho i ukryła twarz w chusteczce. Była kompletnie załamana. Alasdair uczynił kolejny wysiłek, by przemówić. - A co z ręką, panie doktorze? Co możemy zrobić z ręką? - Już posłałem po fachowca - powiedział Reid. To stary chirurg. Musimy nastawić rękę, póki dziec ko jest nieprzytomne. To strasznie bolesny zabieg. Najlepiej, by wykonywały go jednocześnie dwie oso by, ale mój przyjaciel z Chelsea właśnie składa nogę. Mam nadzieję, że zdąży przed wieczorem. - A jeśli nic? - krzyknęła Esmee. - Co się wtedy stanie? Czy to może czekać? Nie lepiej posłać po ko goś innego? Czas nie jest tu przecież bez znaczenia! Alasdair przełknął głośno ślinę. - Może ja mógłbym pomóc? Doktor Reid rzucił mu poirytowane spojrzenie. - Nie trzeba - powiedział. - Obłożę staw lodem i zaczekamy. Potem zeszyję głowę. A pan niech za bierze żonę do łóżka i poda jej solidną porcję brandy. Esmee ściskała chusteczkę. - Ale ja... ja nie jestem... to znaczy... my nie... Sorcha to moja siostra. Poza tym nie znoszę brandy. A już na pewno nie zostawię Sorchy. Nie mogę! Doktor rzucił ponure spojrzenie na Alasdaira i pokazał mu głową drzwi. Esmee opadła na krzesło obok łóżka i wzięła Sorchę za rękę. Panowie niemal niezauważalnie wyszli z pokoju. - Proszę ją zabrać na górę - zalecił Reid, kiedy tyl ko zamknęły się za nimi drzwi. Nie chcę tu żadnych płaczących kobiet, które bez przerwy o coś pytają, kiedy ja muszę pracować. Alasdair zawahał się wyraźnie. - Nie wiem - powiedział. - Ona jest okropnie u par... - Do diabła! -wrzasnął doktor. - Widział pan kie dyś, jak się nastawia rękę? Alasdair skrzywił się na to wspomnienie. - Owszem, raz - przyznał. - Ale wszyscy byliśmy wtedy pijani jak bele. - Więc chyba pan wie, że nie jest to miły widok. Najpierw jednak muszę zeszyć dziecku głowę. A po za tym, jeśli jednak stwierdzę opuchnięcie mózgu, będę musiał ogolić jej głowę i wykonać trepanację czaszki. Chce pan, żeby ona na to patrzyła? - Trepanację? - wykrztusił Alasdair. Słyszał o ta kich okropnościach od Devellyna. - Boże! Nie! Mo dlę się, żeby do tego nic doszło. Doktor Reid popatrzył na niego z ukosa. - Nie dojdzie - mruknął. - Widziałem już sporo ta kich przypadków, więc wiem. Ale proszę pamiętać, że dziecko nie może nawet mrugnąć okiem przed wscho dem słońca. A jeśli mrugnie, będę musiał znów je uśpić.
U 4
145
- Nie chcę, żeby cierpiała - mruknął Alasdair. - Nie będzie, jeśli pozwolicie mi pracować w spo koju - powiedział Reid. - A ostatnią rzeczą, jakiej mi trzeba, jest kobieta pochylona nad łóżkiem przez ca łą noc. I to taka, która będzie mnie co pięć minut py tała, czy mała żyje, czy nie oddycha za szybko albo za wolno, czy nie jest zbyt blada, zbyt rozpalona albo za zimna - rozumie pan chyba, o co mi chodzi. Alasdair odprężył się nieco. - W takim razie zostaje pan na noc? - Jeśli będę miał spokój, to tak. A teraz proszę wyświadczyć nam wszystkim przysługę. Niech pań stwo idą na górę i zostaną tam do czasu, kiedy was poproszę.
Dwie minuty później Alasdair popychał delikatnie Esmee na górę. - Chcę zostać z Sorchą! - protestowała, stając na podeście. - A jeśli będzie mnie potrzebować? Poprowadził ją na kolejny podest. - Ona jest w dobrych rękach, Esmee - rzekł sta nowczo. - Nie jest jej pani potrzebna. Esmee popatrzyła na niego tak, jakby ją uderzył. - No tak, ma pan rację - krzyknęła. - Oczywiście, że nie jestem jej potrzebna. Dziś po południu na nic się jej nie przydałam. Sam pan widzi, co się stało. Tak jak w parku przytulił ją do siebie instynktownie. - Cicho, Esmee - szepnął jej do ucha. - Jest jej pa ni niezbędna. Ale nie teraz. Doktor musi się skupić. Przysięga, że Sorcha nie odzyska przytomności... - Właśnie tego się boję - jęknęła Esmee. - Bo podał jej laudanum - dokończył szybko Alas dair. 146
W tej samej chwili ze schodów zszedł Wellings. - Whisky - powiedział bezgłośnie Alasdair, a ka merdyner skinął tylko głową. Już w salce lekcyjnej Esmee zaczęła chodzić nie spokojnie po pokoju, przenosząc wzrok z jednego kąta w drugi. Nawet Alasdairowi pokój bez Sorchy wydał się zimny i bezduszny. Przez jakiś czas nic nie mówił, patrzył tylko na Esmee, próbując odczy tać jej myśli. Winiła siebie za wypadek tak samo jak on. Od tych przerażających chwil w parku postarzał się o dziesięć lat. Pamiętał, jak kładł Sorchę w trawie i czuł, że jego życie się kończy. Uchodzi z niego nie ubłaganie wraz krwią sączącą się z dziecka. 1 w pew nej chwili zrozumiał, co Esmee miała na myśli, gdy mówiła tak dobitnie o cierpieniu Julii. Stracić dziec ko! Czy można sobie wyobrazić bardziej przeszywa jący ból? Może podobne cierpienie powoduje utrata siostry, matki... Biedna Esmee. Zniosła tak wiele i z tak sto ickim spokojem. Stał przy wygasłym kominku i pa trzył, jak chodzi po pokoju, bierze do ręki zabawki i znów stawia je na miejsce, poprawia książki, które i tak stoją równiutko na półce. I ani na chwilę nie przestaje płakać. Alasdair nie mógł już dłużej pa trzeć na jej cierpienie. Podszedł i ujął delikatnie jej dłoń. - To nie pani wina, Esmee - powiedział cicho. - I nie moja, choć odczuwam straszne wyrzuty sumienia. Popatrzyła na niego, połykając łzy. - Ale to ja miałam się nią opiekować - szepnęła. To było moje zadanie. Mój siostrzany obowiązek. Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Lydia z ta cą. Wellings, niech Pan Bóg ma go w swojej opiece, przysłał pełną karafkę whisky, dwie szklaneczki, 147
a także talerz z serem, chlebem i zimnym mięsem, które i tak miało pozostać nietknięte. - Dziękuję, Lydio - szepnął - Teraz już zostań na dole. I powiedz Wellingsowi, że pannie Hamilton nie wolno przeszkadzać, dopóki nic pośle po nią dok tor Reid. Lydia dygnęła, popatrzyła na nich smutno i wyszła. - Och, Alasdairze! - krzyknęła Esmee, gdy za mknęły się za nią drzwi. - Co ja zrobiłam? A jeśli ona jednak umrze? Nie zniosę tego! Alasdair był na tyle mądry, by nie bagatelizować jej obaw. On sam wciąż się bal. A przecież Esmee doświadczyła już śmierci kogoś najbliższego. Właśnie pochowała matkę, kobietę, która, sądząc z opisu, była silna i pełna życia. Straciła też ojca i trzech ojczymów. Teraz jej siostra leżała bez ruchu na łóżku, blada jak śmierć. Dla Esmee życie z pew nością nie było wieczne. Zdziwiła go jego własna chęć, by porwać ją w ramiona i scałować łzy. Mądrzej było jednak otrzeć je chusteczką, nalać szklaneczkę whisky i wcisnąć jej w dłoń. - To przynajmniej nie jest woda dla żab - powie dział tonem przeprosin. - Proszę wypić. - Dziękuję. - Esmee bez wahania wychyliła whisky i znów zaczęła się przechadzać po pokoju. Zatrzymy wała się tylko po to, by upić whisky. Alasdair zaczął się zastanawiać, czy nie powinien wyjść z pokoju. Może powinien zadzwonić po Lydię? Ale chciał, nie. musiał zostać z nią. Dlatego ani nie wyszedł, ani nie sprowadził Lydii, przeklinając siebie w duchu za obie te decyzje. Słońce zachodziło, jego ostatnie promienie zabar wiły świat za oknami na przytłumiony różowy kolor. Intymność, jaką zawsze ze sobą niosła ciemność, zbliżała się do drzwi. Alasdair opróżnił szklaneczkę, 148 odstawił ją na bok i znów zaczął wznosić do nieba bezgłośne modły o wyzdrowienie Sorchy. - Co ja narobiłam! - głos Esmee był lekko schryp nięty, przepełniony łzami. - Nigdy nie umiałam zaj mować się dziećmi. Ja i mama miałyśmy zawsze za stępy służących. Robiły za nas wszystko. - Uważam, że świetnie daje sobie pani radę - po wiedział. - Oczywiście przewidziałam, że Achanalt mnie wyrzuci - ciągnęła, jakby nie słyszała jego słów. - Ale zostawić dziecko? - spytała histerycznie. Jak on mógł? Jak? Przecież musiał wiedzieć... Boże! Wie dział, że jestem beznadziejna. - Odstawiła prawie pustą szklaneczkę i ujęła głowę w dłonie. - Hoże, Alasdairze! On chyba właśnie tego chciał! Alasdair podszedł do niej i objął ramieniem. Mo że jednak ten pomysł z whisky nie był najlepszy? - Niech pani usiądzie - powiedział, rozglądając się niecierpliwie po pokoju. - Boże! Czy my już tu nie mamy żadnych normalnych krzeseł? Podniosła głowę i popatrzyła na małe krzesełka, lak jakby ich nigdy wcześniej nie widziała. - Tam - odparła gardłowym głosem. Poszedł za nią jak głupi. Do sypialni. Loże z bal dachimem było już zasiane, w kominku buzował ogień. Drugie łóżeczko, to maleńkie, które kupił dla Sorchy, stało puste. Esmee zbladła. Alasdair wziął ją za łokieć i poprowadził w stronę dwóch krzeseł przy kominku. - Dziękuję - powiedziała. - Jest pan bardzo miły. Nie wiem, dlaczego kiedykolwiek uważałam inaczej. Alasdair popatrzył na nią z troską. - Nawet diabeł wydaje się milszy z dna szklanki szepnął. - Siadaj, moja droga. Po raz pierwszy zwrócił się do niej w tak poufały sposób. 149
Powiodła rękami po ciele, jakby zrobiło jej się zimno. - Trudno mi usiedzieć spokojnie - powiedziała schrypniętym głosem. - Czuję się tak, jakbym miała wybuchnąć. Ujął ją delikatnie za ramiona. - Esmee, Sorcha wyzdrowieje - uspokajał. - Zo baczysz. - Skąd wiesz? - krzyknęła. - Jak możesz być lego pewien? Wzmocnił uścisk i lekko nią potrząsnął. - Wyzdrowieje. Jestem o tym przekonany. Za łkała i oparła się o niego całym ciałem, zarzuca jąc mu ramiona na szyję. A po chwili obejmował ją tak jak wtedy, tego strasznego dnia. Esmee płakała mu w koszulę, jakby zaraz miało pęknąć jej serce. Alasdair przywarł ustami do jej skroni. - Cicho, kochanie - szepnął. - Wszystko jest do brze. Zaufaj mi, Esmee. Po prostu mi zaufaj. Zaufać mu? Co on, na miłość boską, miał na myśli? Lecz zamiast odtrącić go ze wstrętem, Esmee prze łknęła tylko ślinę i skinęła głową. - Skoro tak mówisz, wierzę ci. Wiedziała, że nie powinna wierzyć temu najbar dziej zatwardziałemu grzesznikowi w społeczności chrześcijańskiej. Ale w tamtej chwili on chciał, żeby mu wierzyła. Pragnął zasłużyć choć na chwilę na tę potrzebę, jaką dostrzegł w jej oczach. Przytuliła mu policzek do piersi. - Och, Alasdairze! - powiedziała tak cicho, że led wo ją słyszał. - Och, obejmij mnie na chwilę. Proszę. Tak wiec wziął ją w ramiona i przyciągnął do sie bie. Obrócił głowę, by znów ucałować jej skroń. Spojrzała na niego wilgotnymi oczyma. Wydała jakiś cichy dźwięk, tak jakby złapała powietrze, i on, nie wiadomo kiedy i jak, schylił głowę. Ich usta spotkały się - mógłby przysiąc, że przez przypadek - więc oparła się o niego całym ciężarem ciała, prosząc bezgłośnie o coś, co zupełnie jej się nie należało. Lecz Alasdairowi pozostała jeszcze odrobina przy zwoitości. Uniósł głowę i spojrzał na nią pytająco. - Nic, Alasdairze, nie jestem tak wstawiona, że bym nie wiedziała, co robię - szepnęła. Kolejna łza spłynęła jej po policzku, więc instynk townie schylił głowę i starł ją ustami. Esmee znów wydała cichy, proszący dźwięk i objęła go za szyję. Przesunął wzrokiem po jej twarzy, bladej teraz jak kość słoniowa, zalanej łzami i jakoś przekonał sam siebie, że byłoby niegrzecznie odmówić jej tej jednej krótkiej chwili pociechy. Dlatego opuścił wolno dłoń, do tej pory spoczywającą na jej ramieniu, w za głębienie jej pleców, rozpostarł palce i przesunął rę ką w górę i w dół, częściowo pozbywając się w ten sposób również własnego strachu. Zatopił twarz w jej włosach i wdychał słodki zapach Esmee, ten znajomy zapach wrzosowisk i lasów. Zapach domu. Jej zapach. Esmee wspięła się niecierpliwie na palce i dotknę ła wargami jego ust. przyprawiając go tym samym o zawrót głowy. Cudem przypomniał sobie, jak bar dzo jest jeszcze niedoświadczona i odwzajemnił po całunek delikatnie i czule. Nie tego jednak chciała. Esmee rozchyliła usta, prowokując, by objął ją w po siadanie. Logika gdzieś się zapodziała. Alasdair wsunął ję zyk w jej usta, wyraźnie wyczuwając smak whisky. Jej oddech pachniał korzennie i owocowo, smakował
150 151
słodko-gorzko. Ręce Esmee zaczęły błądzić po jego ciele, niepewnie i niecierpliwie zarazem. Alasdair wiedział, że ciężkie przeżycia działają niekiedy w ten sposób na ludzi. Ocierając się o śmierć, odczuwają czasem potrzebę, by zapo mnieć o strachu dzięki zupełnie innym doznaniom. Ale nic wyjaśnił tego Esmee, gdyż zabrakło mu słów. Wsunął więc dłoń między jej łopatki gestem, który, jak miał nadzieję, był bardziej opiekuńczy niż namiętny. To jednak nie przyniosło pożądanych skutków. Oderwała usta od jego warg. - Alasdairze - wyszeptała. - Nie zostawiaj mnie dziś samej. Znaczenie jej słów było zupełnie jasne. - Esmee - szepnął. - 'To nie wystarczy. Jesteś zde nerwowana, a ja do ciebie nie pasuję. Poza tym pa miętaj, że nawet mnie nie lubisz. Niespokojnie oblizała wargi. - Pomyliłam się - odparła. - Przez ciebie boję się samej siebie. Musnął wargami jej policzek. - Bój się, kochanie - szepnął jej prosto do ucha. Nie jestem dżentelmenem. Wygięła szyję tak, by przesunął wargi niżej. - Po prostu zostań - prosiła. - Pozwól mi zapo mnieć o tym strasznym dniu. Nie mogę być sama. Nie zniosę tego. Nie dziś. W jej glosie wyraźnie pobrzmiewał prowokujący ton, ale wmówił sobie, że Esmee jest przecież młoda i niedoświadczona. Chciał ukoić jej lęk o Sorchę, nie dając przy tym wyrazu swemu pożądaniu. Ale z tym problemem zmagał się już od paru tygodni. Esmee budziła w nim takie żądze, że bal się spać we własnym domu. Bał się, że w końcu nie wytrzyma, że 152 do niej pójdzie, gdyż pomimo kłótni i nieporozu mień wyczuwał doskonale, że między nimi iskrzy po żądanie. Och, jakże łatwo byłoby mu uwieść tę niewinną istotę! A już szczególnie teraz, gdy oboje cierpieli i bali się zostać sami ze swoim strachem. To on mu siał wycofać się pierwszy. Lecz gdy znów musnęła ustami jego wargi i wsunęła mu ręce na plecy, powie dział sobie w duchu ,,tak", przymknął oczy i pocało wał ją głęboko, mocno, lak że jej ciało przycisnęło się mocno do wybrzuszenia w jego spodniach. Jakże była naiwna, jakże on był podły. Poczuł chłód na plecach. Zdejmowała mu koszulę. Dotykała go małymi, ciepłymi dłońmi, przyprawiając o drżenie. - Boże, Esmee - wyjąkał. - Nie. Do tej pory nie ograniczał się w niczym. Samody scyplina była mu obca - z wyjątkiem tych krótkich chwil przy karcianym stoliku. Nigdy nie odmawiał sobie, brał to, czego pragnął, a teraz pragnął Esmee. Co zresztą nie było niczym nowym. Pozwolił jej więc zdjąć sobie marynarkę, błądzić palcami przy pasku od spodni. A sam opuścił dłoń na słodkie wygięcie jej pupy. Pozwolił sobie i jej zapomnieć o strachu, pozwolił się porwać namiętności. Esmee nie całowała go już jak niewinna dziewczy na. W skroniach pulsowała mu krew, zapomniał o szlachetnych postanowieniach. Oderwał usta od jej warg, wsunął palce w jej włosy i zaczął całować szyję. Esmee wzdrygnęła się nagle. -Chcę... o, tak... chcę. Wiedział, czego chce. A nigdy nie był święty. Ro zebrał ją z wprawą doświadczonego łajdaka, odrzucił na bok suknię, gorset, majtki - wszystko, nawet te kilka szpilek, które wciąż jeszcze tkwiły w jej wło sach. I ani na chwilę nie oderwał ust od jej warg. 153
Wiedział, że jeszcze tego pożałuje, wiedział, że przyjdzie mu za to zapłacić straszną cenę. Ale znów wdychał jej zapach i pozwalał, by ta dziwna miesza nina strachu i pożądania przyćmiła mu rozum. Esmee nie okazała ani śladu zażenowania, gdy ob jął głodnym spojrzeniem jej nagie ciało. Może był to efekt wypitej whisky? A może odezwała się jej praw dziwa natura, naturalny instynkt? Nie dbał o to, oczarowało go alabastrowe zakrzywienie jej bioder, uda, krągłe wzniesienie piersi. Była tak krucha i delikatna, że obawiał się, że wy rządzi jej krzywdę. Lecz zielone oczy, tak przenikli we i szczere jak tego dnia, gdy się poznali, spokojnie wytrzymywały jego wzrok. Ciężkie brązowe sploty, które kiedyś wydawały mu się zwyczajne, opadły jej na piersi. Gdy zatopił w nich twarz, uderzył go zapach miodu pomieszanego z wrzosem, i był zgubiony. Później nawet nie pamiętał, że się rozebrał i za niósł ją do łóżka. Pamiętał jednak, jak przygniótł ją do materaca całym swoim ciężarem. Piersi miała nie oczekiwanie pełne, a gdy wziął jedną z nich do ust i zaczął ssać, Esmee wykrzyknęła jego imię. Zawładnął nim przerażający instynkt posiadacza, choć wówczas nie był do końca świadom niebezpie czeństwa, jakie się z tym wiązało. Esmee była młoda, piękna i niewinna, a on mógł jej tę niewinność odebrać. Esmee poczuła, jak jej łono zalewa słodka gorąca fa la. Instynktownie wygięła ku niemu ciało i krzyknęła. Nie była głupia - wiedziała, że daje mu coś nieodwołal nego, ale nie miało to dla niej znaczenia. Chciała się za tracić w tym pięknym mężczyźnie. Pragnęła, by złago dził jej ból i pozwolił zapomnieć o strachu. - Alasdairze - ponagliła. - Proszę. On jednak ujął tylko jej twarz w obie dłonie, przy mknął powieki i zaczął całować - głęboko i wolno. 154 Zakręciło jej się w głowie. Jego prowokujący zapach - mydła, tytoniu, potu i whisky - drażnił jej nozdrza i powodował skurcze żołądka. Uniosła nogę i owinę ła ją wokół jego uda, tak, by ich biodra się zetknęły. On jednak odsunął ją niemal brutalnie i skupił cala uwagę na drugiej piersi, a jego złote włosy opadły mu na czoło i przysłoniły oczy. Wciąż przygniatając ją do materaca, wsunął sutek do ust. Wydała krótki, cichy okrzyk, ale nic był to okrzyk bólu, tylko czegoś znacznie przyjemniejszego, uderzającego do głowy, nieposkromionego. Położyła się znów na poduszce, zatopiła paznokcie w jego dłoniach i pozwoliła, by robił to, co chce, ob serwując go dyskretnie spod rzęs. Był taki piękny... kochanek, którego nie powinna była mieć. Ale wy rzuty sumienia musiały poczekać do następnego dnia. Teraz musiała zapomnieć. Ciało Alasdaira było szczupłe i mocne, zbudowane z płaskich równin i na piętych zakrzywień. Nogi i ramiona miał umięśnio ne, porośnięte zaskakująco ciemnymi włosami. A ten ciepły, jedwabisty ciężar, który czuta między udami... och! - Pragnę cię - powiedziała, ledwo zdając sobie sprawę z tego, że odważyła się wypowiedzieć te sło wa głośno. W odpowiedzi Alasdair przesunął usta w dół, na jej brzuch, i usiadł na piętach. Złota zasłona wciąż przy słaniała mu oczy, odgradzając ich od siebie. Nowi¬ cjuszka i mistrz. Niewolnica i jej pan. Objął ją w posia danie swymi ciemnymi oczami i nieskończoną urodą. Położył jej swoją szeroką, ciepłą dłoń na brzuchu. Niespiesznymi ruchami zsuwał dłoń niżej, coraz niżej, aż w końcu jego kciuk dotknął gęstwiny włosów pod brzuchem, rozsunął fałdy skóry i łóżko zakołysa¬ ło się pod Esmee. Alasdair wydał udręczony jęk i ko155
lanem rozsunął szerzej jej uda, wsunął między nie rę kę i znów jej dotknął, co stało się już niemal nie do zniesienia. - Och, Esmee - szepnął niemal z żalem. - Co za zmysłowe, piękne stworzenie. Położył obie dłonie po wewnętrznej stronie jej ud, rozsunął je bardzo szeroko, a potem schylił głowę i dotknął jej językiem - Ach! - krzyknęła, dając upust rozkoszy. - Rozluźnij się, kochanie - szepnął. - Otwórz się dla mnie. Dam ci ukojenie. Dam ci ukojenie. Wiła się pod jego dotykiem. Boże! Był na pewno do tego zdolny. Ale co jej proponował? Rozsunął kciukami miękkie fałdy. Język wsunął się głębiej, drażniąc wilgotny zakamarek, wzniecając podniece nie, aż wreszcie odnalazł sedno i jej ciało zadrżało spazmatycznie. Lecz nie zaprzestał tortury, dając jej rozkosz krótkimi, lekkimi ruchami i posuwistymi po ciągnięciami palców, aż w końcu poczuła, jak rozpa da się na kawałki. Wróciła do przytomności i w ciemności pokoju zobaczyła, że Alasdair klęczy nad nią. Gdy zoba czyła jego ogromny wzwód, gwałtownie wciągnęła powietrze. Podniósł głowę i odrzucił złote włosy do tyłu. Teraz popatrzył jej w oczy i sam zaczął się pieścić, zaciskając dłoń na niewiarygodnie długim członku. Esmee przełknęła ślinę i wyciągnęła rękę zapra szającym gestem. On jednak położył się obok i prze rzucił nogę przez jej ciało. Zaspokojona i niepew na położyła się na boku, twarzą w jego stronę. Sądzi ła, że powinien zrobić coś więcej, nie tylko patrzeć jej w oczy. ale nie wiedziała, co się stanie. - Alasdairze, chcę, chcę... 156 - Ciii, kochanie - szepnął, kładąc jej palec na ustach. - Wiem, czego chcesz. Przetoczył się bli żej, odwrócił ją na plecy i nakrył własnym ciałem. A więc jednak. Nadeszła ta chwila, której obawiała się każda kobieta. Obawiała i pragnęła zarazem. Lecz nie wszedł w jej ciało, na co była gotowa. Zamiast te go znów ją pocałował, szorując jej twarz zarostem, rozchylił nozdrza i zaczął coraz szybciej oddychać. - Dotknij mnie -jęknął, jakby jego słowa dobywa ły się gdzieś z głębi brzucha. - Dotknij mnie, Esmee. - Niemal brutalnie chwycił jej dłoń i poprowadził w stronę swego członka. Esmee zrobiła, o co prosił, wsuwając dłoń między ich ciała. Jego penis był jedwabisty w dotyku, lecz twardy i gorący, pulsował siłą. Zaczęła go pieścić, tak jak on sam siebie pieścił, zaciskając mocno dłoń na jego członku. - Jeszcze - wychrypiał, przymykając oczy. Esmee usłuchała, oczarowana, ledwo powstrzymy wana mocą jego ciała. Zadrżał i nakrył ustami jej wargi, całując gorąco. Esmee poczuła, jak rośnie w niej poczucie siły, wiara w to, że jest zdolna dać mu rozkosz. Alasdair oplótł długie delikatne palce wokół jej dłoni, przesuwając je tam i z powrotem po nabrzmia łym członku, wsuwając jednocześnie stanowczo język w jej usta. Powtórzyła pieszczotę, jego drżenie nara stało, aż w końcu wysunął język z jej ust i wydał lek ki gardłowy jęk. Dotknęła go raz jeszcze, jego cu downe ciało wygięło się w łuk, usta wydały cichy triumfalny okrzyk. A potem poczuła skurcze jego członka i wilgoć na brzuchu. Uczucie spełnienia i spokoju nie trwało jednak dłu go. Po godzinnej drzemce w ramionach Esmee otwo rzył oczy. Czuł wyrzuty sumienia. Wysunął się nie157
chętnie z jej ciepłych ramion, wyszedł z łóżka i wrócił z mokra szmatką. Otworzyła oczy i zesztywniała. - Sorcha? - wychrypiała, opierając się na jednym łokciu i odgarniając włosy w twarzy. - Jeszcze nic nie wiadomo. - Pogładził ją po twa rzy. - Odpoczywaj, Esmee. Jest późno. Poproszę Re¬ ida, żeby natychmiast cię zawiadomił, jeśli w jej sta nie zajdzie jakaś zmiana. Usiadła, odrzucając kołdrę. Inna na jej miejscu za pewne naciągnęłaby ją na siebie, aby się okryć, ale Esmee nie wydawała się speszona. - Wychodzisz? - spytała, patrząc mu w twarz. Sam pan Bóg wiedział, że nie miał na to ochoty. - Tak będzie lepiej. Służący zaczną plotkować. - Alasdairze - zaczęła i urwała. - Chcę, żebyś mi powiedział, dlaczego... Nie miała na myśli jego odejścia i doskonale o tym wiedział. Chryste, najpierw tak trudno mu się było tego wyrzec, a teraz jeszcze musiał się tłumaczyć. Ugiął jedną nogę na materacu i usiadł. - Esmee, dałaś mi ogromną przyjemność - odparł. - Możemy to tak zostawić? Pokręciła głową. - Nie. Odgarnął jej włosy za ucho. - Jesteś bardzo młoda - zaczął. Otworzyła usta, by przemówić, ale położył jej dłoń na wargach. - A ja widziałem więcej niż powinienem. Popatrzyła na niego surowo. - Jestem niedoświadczoną dziewczyną, to prawda, ale nic ignorantką. Między jednym a drugim jest du ża różnica. Pocałował ją delikatnie. - Może porozmawiamy o tym jutro, kiedy już przestaniemy się bać? Odwróciła od niego oczy i utkwiła wzrok w ciem nościach. - Więc mnie nie chciałeś? - spytała. - To ja cię uwodziłam? Narzucałam ci się? Odpowiedz, MacLach lan. Więc był znów MacLachlanem. - Pragnąłem cię, Esmee - odparł. - Ale chcieć i mieć prawo do tego, by wziąć, to dwie różne rzeczy. Przesunęła dłonią po włosach. - Byłam głupia, prawda? - szepnęła. - Czasem myślę, że gęś ma więcej rozumu ode mnie. Alasdair nie wiedział, co odpowiedzieć, lecz rozu miał w pełni jej żal. Patrzył, jak ześlizguje się z łóżka i w blasku ognia podchodzi do stosu ubrania leżące go na dywanie. Była taka krucha i piękna. Słowo piękno nie wystarczyło jednak, by ją opisać, a ta kru chość okazała się zwodnicza, tej nocy odnalazł w jej ramionach nie tylko rozkosz, ale i spokój. A także poczucie siły, świadomość, że jest tam, gdzie być po winien. Mimo to nie pasował do Esmee. I już z całą pewnością nic miał prawa do jej łoża. Esmee wróciła do łóżka w majtkach i koszuli. - Połóż się, kochanie - powiedział. - I spróbuj za snąć. Znów pokręciła uparcie głową, a jej lśniące włosy rozsypały się na ramionach. - Muszę iść do siostry - odparła. - Nie będę nie pokoić doktora, przysięgam. Ale nie zaznam spoko ju, dopóki jej nie zobaczę.
158
Rozdział 6 W którym lady Tatton jest przerażona
Następnego dnia, gdy tylko nastał świt, Alasdair wstał z łóżka - czuł się tak, jakby nad głowa zawisł mu miecz Damo kiesa, a właściwie nawet dwa lub trzy miecze. Przede wszystkim prawie nie spal. Ale by uśpić czujność Ettricka, zdjął ubranie i założył szlafrok. Po raz piąty od północy pospieszył na dół, by sprawdzić, jak się czuje Sorcha. Dr Reid uniósł się na krześle i rozplótł trzymane na brzuchu dłonie. - Godzinę temu lekko się poruszyła - relacjono wał. - Źrenice reagują na światło, a ręka wygląda nieźle. Chyba najgorsze mamy za sobą, sir Alasdair. - Dzięki Bogu. - Podszedł do łóżka i ujął maleńką dłoń Sorchy. Na myśl o bólu, który musiała znosić, czuł, że opuszcza go odwaga. Ale istotnie, w jej wy glądzie nastąpiła zauważalna zmiana, wydawało się, że zasnęła głębokim snem. Naprawdę czuła się lepiej. Doznał przypływu niezmiernej ulgi. Doktor wstał.
- Myślę, że koło południa obudzi się na dobre. Wtedy postaramy się ustalić, jak bardzo cierpi. Przez dzień lub dwa będzie pewnie niespokojna. Alasdair uśmiechnął się i powiódł dłonią po mięk kich loczkach Sorchy. - Och, ona nie zniesie bólu - odparł, uśmiechając się w duchu. - I na pewno da nam o tym głośno znać. - Mhm - mruknął doktor. - Rozpuszczona, prawda? Alasdair wzruszył ramionami. - Ja wolę mówić, że po prostu kochana do szaleń stwa. Po wyjściu doktora połknął suchą grzankę i popił kawą, po czym ubrał się pospiesznie. Miał przed so bą koszmarny dzień. Wiedział, co trzeba zrobić i bar dzo źle się z tym czuł. Nie wiedział tylko - ze strachu, czy z innych powodów. Było mu jednak bardzo przy kro, że do tego dopuścił. W holu Wellings wręczył mu laskę i kapelusz. - Pański brat miał tu dziś jeść śniadanie - powie dział, wzdychając. Alasdair spojrzał na kamerdynera z niedowierza niem. - Powiedz mi, Wellings, czy mój brat nie jest boga ty jak Krezus? Kamerdyner przekrzywił lekko głowę. - Chyba tak, sir. - W takim razie powiedz mu. żeby wybudował so bie dom i zatrudnił kucharza - zasugerował Alas dair, wciskając kapelusz na głowę. - Skąpy Szkot! W razie czego, będę na Oxford Street, na zakupach. Wellings uniósł brwi. - Na zakupach, sir? Alasdair posłał mu krzywy uśmiech. - Pewne rzeczy, Wellings, nie mogą czekać.
160
161
To był cud. A przynajmniej tak sądziła Esmee. O wpół do dziesiątej Sorcha obudziła się i obudziła cały dom. Esmee ostrożnie posadziła sobie małą na kolanach, nie zapominając ani na chwilę o jej zwichniętej ręce. Sorcha skrzywiła się i wzięła głęboki oddech. - Owsianka - poleciła Esmee Lydii, przewidując, co zaraz nastąpi. - Owsianka? - Lydia odsunęła pokrywkę z tacy, którą przyniósł do pokoju Hawes, po czym pospie szyła w ich kierunku z łyżką i wazą. Esmee uniosła łyżkę i natychmiast zapadła cisza. - Chaps! - powiedziała dziewczynka, otwierając buzię. Esmee i Lydia westchnęły niemal jednocześnie. - Rozpuszczona pannica - mruknął doktor, wkła dając do czarnej torby metalowe narzędzia. Lydia przewróciła oczami. - Proszę mnie teraz posłuchać: dzisiaj nic oprócz tej owsianki i odrobiny bulionu. Żadnego biegania, chodzenia po schodach. I w żadnym wypadku proszę jej nie kąpać. Jutro przyjdę znów z samego rana. Do tego czasu, w razie gdyby zrobiła się niespokojna, proszę podawać jej dwie krople tego płynu z brązo wej butelki i pozwolić spać do woli. Esmee zdobyła się na słaby uśmiech. - Dziękuję, doktorze - powiedziała. - Lydia od prowadzi pana do drzwi, gdy będzie pan gotowy do wyjścia. Kiedy jednak doktor wyszedł na dobre, zostawia jąc Esmee wyłącznie z wyrzutami sumienia i siostrą do towarzystwa, odezwało się w niej znowu poczucie winy. Pomyślała o brzydkich szwach na główce 162
dziewczynki i na chwilę znów strach odebrał jej od dech. Chwila nieuwagi i taka straszna historia! Mia ła szczęście, że dziecko nic zginęło na miejscu. Tak naprawdę ulga, jakiej doznała nad ranem, gdy Sorcha zatrzepotała rzęsami, nie pokonała do końca strachu. Najwyraźniej nie wystarczyło, że okazała się złą opiekunką. Z MacLachlanem też postąpiła głu pio. Dopuściła, by strach i jakieś trudne do nazwania uczucie ściskało jej serce. I co miała teraz zrobić? Jak się należy zachować po czymś takim? Nie ma co udawać, że nic się nie stało i obiecywać sobie, że już się nie powtórzy, jeśli ona nadal będzie tu mieszkać. Niemalże błagała Alasdaira, by wziął ją do łóżka. Postąpiła jeszcze bar dziej głupio niż jej matka - Alasdair nie musiał się nawet silić na słodkie kłamstewka. Po prostu nie chciała się od niego odczepić. Jaki mężczyzna odmó wiłby w takiej sytuacji. No cóż, przynajmniej wyciągnął wnioski z popeł nionych błędów. Nie zostawił jej brzemienną, tak jak panią Crosby i jej własną matkę. Za to powinna być mu wdzięczna. Obszedł się z nią również nadspo dziewanie czule. Sprawił, że czuła się pożądana i... prawie kochana. I to były zapewne dwa największe niebezpieczeństwa. Okazała się zbyt bezbronna. I zupełnie samotna. Nie powinna była przyjmować propozycji Alasda ira i mieszkać z nim pod jednym dachem. Poprzed niego dnia udowodniła aż nadto wyraźnie, że nic nadaje się na guwernantkę. Lydia była znacznie lepszą niańką. Nie pozwoliłaby dziecku wbiec pod powóz. Nadszedł czas, by zdać sobie sprawę z okropnej prawdy: zgodziła się zostać z Sorchą kierowana czy stym egoizmem. Nie miała kwalifikacji, by być niań163
ką lub guwernantką. A kiedy Sorcha wyzdrowieje... Esmee nie mogła teraz o tym myśleć. Te rozważania przerwała Sorcha, tak jakby chciała przypomnieć siostrze o ważniejszych sprawach. Esmee pochyliła głowę i ucałowała delikatnie sinia ka na czole siostry. -- Moje słodkie maleństwo - szepnęła. - Byłam dla ciebie okropną matką. Sorcha popatrzyła na nią poważnie. - Chaps - powiedziała. Esmee z trudem powstrzymała śmiech - zanurzy ła łyżkę w owsiance i znów zaczęła ją karmić. Do kładnie w tej samej chwili w pokoju zjawiła się Lydia z rozszerzonymi ze strachu oczami. - Chyba będzie lepiej, jeśli zejdzie pani na dół powiedziała. - Przed domem stoi duży czarny powóz zaprzężony w cztery konie, a jakaś dama robi strasz ną awanturę Wellingsowi. Esmee ucałowała Sorchę i oddalają w ręce Lydii. - Kto to może być? - Nigdy jej przedtem nie widziałam - powiedziała dziewczyna, biorąc łyżkę. - Ale usłyszałam pani imię, a Wellings jest blady jak ściana.
- Jak już pani mówiłem, pana Alasdaira nic ma w domu - głos Wellingsa niósł się echem po całym domu. - Ale jeśli zechce pani zaczekać... - Na pewno nie - odparł obrażony kobiecy alt. Nie podróżowałam pół nocy po to, żeby czekać. Proszę natychmiast sprowadzić pannę Hamilton. Po znam przyczyny tego karygodnego zachowania. Esmee stanęła na ostatnim stopniu i zamarła z przerażenia. 164
- Ciocia Rowena? Dama odwróciła głowę tak gwałtownie, że jej bo gato udekorowany piórami kapelusz niemal nie spadł jej z głowy. - Esmee! - krzyknęła, ruszając ku niej. - Och, Esmee, moje drogie dziecko. Co tu się dzieje, na Boga? Esmee uścisnęła ciotkę. - Wróciłaś do domu, pani - powiedziała bez tchu. - A ja się bałam, że już nie wrócisz! - Drogie dziecko - powiedziała jej lordowska mość. - Twój list dotarł do mnie z ogromnym opóźnieniem, ale wyjechałam, kiedy tylko Ann poczuła się trochę le piej. Chyba nie sądziłaś, że opuszczę cię w potrzebie? - Nic, pani, ale nie byłam pewna, czy będziesz mo gła przyjechać i ile czasu to zajmie. Pisałam do cie bie dwukrotnie do Australii. - Och, poczta jest tak beznadziejnie wolna. - La dy Tatton odsunęła Esmee od siebie, zaciskając usta. - A ja po prostu umierałam ze zmartwienia. Twój ostatni list dostałam już w Southampton i od razu wyruszyłam w drogę. Drogie dziecko, musimy poroz mawiać. Każ temu okropnemu człowiekowi odejść. Esmee popatrzyła na kamerdynera. - Och, ciociu - powiedziała. - Nic miej pretensji do Wellingsa. On był dla mnie bardzo dobry i w ni czym nie zawinił. - No tak - powiedziała lady Tatton. - Wszystkie mu winna jest twoja matka. Gdyby zdrowy rozsądek mierzono na pensy, Rosamund nie kupiłaby sobie za swój przydział nawet wstążki do włosów. Esmee poczuła, że się rumieni. - Proszę do salonu - powiedziała. - Wellings, czy mogę cię prosić o kawę? Lady Tatton, jak się zapew ne domyśliłeś, to moja ciotka, niedawno wróciła z zagranicy. 165
Przez następne pół godziny Esmee tłumaczyła ciotce Rowenie, co ostatnio wydarzyło się w jej życiu. Lady Tatton rzewnymi łzami opłakała śmierć siostry, lecz wkrótce stało się jasne, że jej irytacja jest znacz nie silniejsza niż żal. Rowena była o dziesięć lat starsza od Rosamund i bardzo często wybawiała ją z kłopotów i trudnych sytuacji. Orzekła więc, że przedwczesna śmierć sio stry to wynik czterech wyczerpujących małżeństw i licznych romansów. Esmee starała się jej wyjaśnić, co stało się później. O lordzie Achanalcie opowiadała bez skrępowania, gdyż wciąż wrzał w niej gniew. Kiedy jednak zaczęła tłumaczyć, dlaczego zwróciła się o pomoc do Mac Lachlana i dlaczego zgodziła się pozostać w jego do mu, poczuła się niemal tak rozwiązła, jak jej matka. Ciotka jednak była na tyle miła, że nie wspomnia ła o tym nawet słowem. - Moje drogie dziecko - powiedziała, wyciągając chusteczkę i ocierając oczy. - Jak Rosamund mogła do tego dopuść? - Nie sądzę, by tego chciała, ciociu Roweno. Lady Tatton żałośnie pociągnęła nosem. - Kiedy skończyłaś siedemnaście lat, błagałam ją, by pozwoliła ci ze mną zamieszkać. Ale odmówiła. Płakała i twierdziła, że jesteś za młoda. Przecież mo głaś być już teraz żoną, matką, mieć męża, który za jąłby się całą tą sprawą. Mogłaś mieć pieniądze pa py, które ułatwiłyby ci życie. A zamiast tego znalazły śmy się w tym, a nie innym położeniu - teatralnym gestem uniosła ręce. - Serce mi pęka na samą myśl o tym, że wyrzucono cię z domu i pozostawiono na łasce własnego rozumu. Esmee wątpiła, czy ma w ogóle jakiś rozum, ale wolała się nie odzywać. 166 Lady Tatton powiodła wzrokiem po salonie po tym samym pokoju, w którym Esmee zawarła swój diabelski pakt z MacLachlanem. Przypomniała sobie teraz, jak wówczas wyglądał - niechlujny, nie ogolony, pokaleczony, a jednak nawet w takim stanie uderzająco przystojny. Zastanawiała się, które z nich bardziej się wtedy bało. Gdyby wspomnienia nic ra niły tak mocno jej serca, pewnie by się roześmiała. Ciotka wyrwała ją z zamyślenia. - Nie mogę uwierzyć, że mieszkasz w tej jaskini rozpusty - powiedziała ostro. - O czym ty właściwie myślałaś? I co sobie wyobrażał MacLachlan? Łaj dak! Niewinna młoda kobieta pod jego dachem? Po winien był wiedzieć, czym to grozi. - Ja również wiem. - Szczególnie po minionej nocy. - Ale co miałam robić? Nic innego nie przyszło mi do głowy. Sir Alasdair jest ojcem Sorchy. Lady Tatton pociągnęła nosem. - Nie możemy być jednak tego pewne, prawda? Esmee pokręciła głową. - Słyszałam, jak mama wykrzyczała to Achanalto¬ wi prosto w twarz - powiedziała. - Zastała go w łóż ku z jedną z pokojówek i wpadła w straszny gniew. Dlaczego miałaby kłamać? - Och, nie wiem - odparła lady Tatton. - W każ dym razie MacLachlan na pewno nie chce wychowy wać tego biednego stworzenia. Na pewno uda się go przekonać, by z niej zrezygnował. A nikt nie uzna za niewłaściwe, że Achanalt wysiał córkę na wycho wanie do ciotki. Esmee pomyślała o testamencie MacLachla na i o tym, jak patrzył na Sorchę w salce lekcyjnej te go popołudnia, gdy zajmowali się kolekcją monet. I potem, gdy ze Izami w oczach pochylał się nad jej wiotkim ciałkiem w parku. Może i był rozpustnym 167
łajdakiem. Ale łajdacy też czasem kochają dzieci, to się przecież zdarza. - Nie jestem pewna, ciociu. Nawet nic wiem, czy należy go o to prosić. MacLachlan bardzo się do niej przywiązał. Lady Tatton popatrzyła na nią spod zmarszczo nych brwi. - Mam nadzieję, że nie przywiązał się do ciebie. Bo ty nie możesz tu zostać. To w ogóle nie wchodzi w rachubę. Musimy się zastanowić, jak wyjaśnić, co tu w ogóle robiłaś, kiedy zaczną się plotki. Ciotka Rowena chciała, by się stąd wyprowadziła? Oczywiście, że tak. Przecież Esmee wysłała jej trzy listy z prośbą o pomoc. I właściwie po co miałaby tu mieszkać, pomijając jej przywiązanie do siostry. A jednak jakaś jej cząstka krzyczała głośno, że nie chce wyjeżdżać, że to jest jej dom. Było to jednak ostatnie miejsce na ziemi, gdzie była potrzebna. I w dodatku nie sprawdziła się jako opiekunka. Co gorsza, odziedziczyła po matce brak rozsądku w sprawach męsko-damskich. Zaciskała więc mocno palce na kolanach, aż w końcu ścierpły jej ręce. - Pracowałam tu jako guwernantka -· powiedziała w końcu. - To prawda i zamierzam przy niej obstawać. - Moje drogie, naiwne dziecko. - Przecież sir Alas dair jest najgorszym rodzajem kobieciarza, jaki moż na sobie wyobrazić. To jego jedyne zajęcie. No, jeszcze ograbia młodych, naiwnych mężczyzn z ich majątków. - Skoro są na tyle głupi, by siadać z nim do kart, być może zasługują na swój los - powiedziała cicho Esmee. - Wiedzą przecież, z kim mają do czynienia. Lady Tatton zmrużyła oczy. - Poza tym - ciągnęła Esmee - wątpię, by ktokol wiek nas wypytywał. - Sir Alasdair nic bywa w towarzystwie, a i tu mieszkamy z dala od Mayfair. Co wię cej, ma bardzo dyskretnych służących. Lady Tatton pociągnęła nosem. - Tak, dyskrecja to pewnie warunek pracy w tym domu - zauważyła. - Ile czasu zajmie ci pakowanie się? Pani Finch i jej mąż przygotowują już dla cie bie apartament. Dla ciebie i dla Sorchy, jeśli sir Alasdair zgodzi się ją oddać, a bardzo na to liczę. Mam nieco większe doświadczenie w kontaktach z takimi dżentelmenami, o ile to w ogóle właściwe słowo. Esmee uśmiechnęła się słabo. Już prawie zapo mniała, że jej ciotka jest tak gadatliwa. - Jesteś pewna ciociu? - spytała. - Nie chcę, by moja obecność przysporzyła ci kłopotów. - Nonsens - odparła krótko lady Tatton. - Jesteś moją siostrzenicą i kocham cię. Mam nadzieję, że o tym wiesz. Damy odpór wszelkim plotkom i nie bę dzie to trudne, gdyż jak wiesz, ja cieszę się nieposzla kowaną wręcz reputacją. Poza tym dzięki tobie będę miała na wiosnę jakieś zajęcie. - Naprawdę? Jakie? Lady Tatton rozszerzyła oczy. - Wprowadzę cię w świat, dziecino. Nic mam nic innego do roboty teraz, gdy Anne wyjechała i dzieci są odchowane. Będziesz jeszcze częściowo w żałobie, więc nie możemy myśleć o żadnym spektakularnym debiucie, co z twoją urodą miałoby niewątpliwie miejsce w innych okolicznościach. Zresztą na taki tradycyjny debiut jesteś jednak trochę w zbyt za awansowanym wieku. Jednak wielu dżentelmenów woli starsze, rozsądniejsze dziewczęta. - Słucham? Lady Tatton poklepała ją po ramieniu.
168 169
- Właśnie próbuję ci powiedzieć, że znajdziemy ci rozsądnego męża. Może nawet nie powinnyśmy z tym czekać aż do wiosny. - Och - szepnęła Esmee. - Nie, chyba... - Nonsens - wykrzyknęła lady Tatton. - Im wcześniej, tym lepiej. Trzeba uprzedzić wszelkie plotki na temat Sorchy. Esmee zacisnęła usta. - Nie, ja chyba nie wyjdę za mąż. - Nie wyjdziesz za mąż? A co z twoim wspaniałym posagiem? Esmee zaczęła żałować, że Anne nie ma więcej dzieci, którymi mogłaby się zająć lady Tatton. - Posag i tak dostanę, kiedy skończę trzydzieści lat, prawda? Wtedy nie będzie mi już potrzebny mąż. Może zostanę starą panną i zamieszkam na wsi ze sforą psów i tuzinem kotów? Lady Tatton chwyciła jej dłoń. - Widzę, że nie powinnam cię ponaglać. W takim razie wszystko jasne. Od dziś aż do wiosny będziemy urządzały tylko skromne kolacje i przyjęcia. Bę dziesz się świetnie bawić. I bardzo szybko zapo mnisz o tym niefortunnym związku z sir Alasdairem MacLachlanem. A gdybyś spotkała go przypadkiem, musisz odwrócić głowę i udawać, że go nie znasz. - Nie mogę tak postąpić - odparła Esmee. - On jest ojcem Sorchy. Lady Tatton wydęła wargi. - Ale to typ mężczyzny, jakiego porządna nieza mężna panna w ogóle nie powinna znać, moja droga. Esmee zesztywniała. - Nic mogę stracić z oczu Sorchy - powiedziała stanowczo. - Nie, nie zgadzam się. To zbyt okrutne. Lady Tatton myślała chwilę.
- Dobrze - powiedziała. - Rozumiem, że dziecko ma opiekunkę. Może ona będzie ją przyprowadzać na wizyty? Z tego co wiem, sir Alasdair nie wstaje, a nawet czasem nie wraca przed południem, więc nie będzie za nią tęsknił. Na pewno coś wymyślę, zaufaj mi, Esmee. Za żadne skarby świata nie chciałabym unieszczęśliwić ani ciebie, ani Sorchy. To słodko-gorzkie spotkanie zakończyło się wizytą lady Tatton u Sorchy, którą szacowna dama uznała za urocze dziecko. Rowena rozczulała się przez chwilę nad raną Sorchy i w końcu zadeklarowała, że z przy jemnością zaadoptowałaby dziewczynkę. W końcu wstała i ucałowała małą w oba policzki. Nie chciała zo stawiać Esmee, ale w końcu przyjęła do wiadomości jej decyzję i obiecała wrócić późnym popołudniem. Lydia odprowadziła damę do drzwi. Esmee usiadła i zaczęła płakać.
170
Nieświadom, że ich poranny rytuał uległ zakłóce niu za sprawą damy z wielkiego świata, sir Alasdair MacLachlan wchodził szybko na schody mniej więcej trzy godziny potem, jak po nich zszedł, czując się cał kowicie pogodzony ze światem. Humor poprawiły mu dwa zdarzenia o zupełnie odmiennym charakte rze. Właśnie minął Hawesa, swojego drugiego służą cego, i dowiedział się, że Sorcha zażądała śniadania. A drugim powodem jego dobrego nastroju było to, że w kieszeni jego płaszcza tkwiły dwa pudełecz ka, których zawartość wybierał przez całe rano w sklepie jubilerskim, i pogodził się już całkowicie z myślą, że pokusa, jakiej uległ, uszczupliła mu port fel o kilka tysięcy funtów. W jasnym świetle poranka cena ta nie wydawała mu się wcale zbyt wygórowana. 171
Przy drzwiach powitał go Wellings. - Podobno mamy jakieś dobre wieści - powiedział Alasdair, oddając mu kapelusz i laskę. Wellings wyglądał jednak tak,
przed chwilą umarł.
jakby ktoś
- Co? - krzyknął Alasdair. - Boże! Człowieku! Dziecko?! Co się stało? - Mamy poważny problem, sir - odparł ponuro Wellings. - Pewna dama... - To pan! - odezwał się nagłe ostry głos u szczytu schodów. - Sir Alasdair MacLachlan. Alasdair odwrócił się i zobaczył, że Lydia prowa dzi do drzwi elegancką damę. - Boże! Lady Tatton! To pani? Jej lordowska mość natarła na niego niczym armata. - Jak pan widzi. A teraz, kiedy już mamy prezen tację za sobą, muszę panu zająć kilka minut. Alasdair wiedział doskonałe, że kobiety, które na ruszają świętość jego sanktuarium, rzadko przynoszą dobre wieści. - Służę pani - powiedział. - 'Tym bardziej że jest już pani w moim domu. Lady Tatton zadarła nos i wmaszerowała do salo nu jak do własnego. Alasdair popatrzył na Welling sa, który wyglądał tak, jakby usiłował przełknąć cy trynę. Co tu się, u diabla, dzieje? Alasdair podał pakunki kamerdynerowi i zamknął za sobą drzwi. - W czym mogę pani pomóc? -zapytał, zdejmując rękawiczki. - Rozumiem, że sprowadza panią jakaś naglą sprawa, przecież ledwo się znamy. - Ja pana nie znam, sir - odparła jadowicie. -Jed nak narobił pan nam masę kłopotów i przybyłam, by się nimi zająć. Alasdair zatrzymał się w pól drogi. 172
- Słucham? - Moje siostrzenice! - warknęła. - Uwięził je pan w swoim domu! Podłoga usunęła mu się nagle spod stóp. Siostrze nice lady Tatton? Święty Boże! Mimo zaskoczenia zdobył się na to, by obojętnym gestem odłożyć ręka wiczki na stolik. - Nie wiedziałem, że trzymam w domu więźniów. - Zrujnował pan reputację Esmee - oświadczyła lady 'Tatton. - Proszę się ze mną nie bawić w kotka i myszkę. Teraz naprawdę się zdenerwował i wykorzystał wszystkie swoje umiejętności pokerzysty, by nie dać tego po sobie poznać. - Rozumiem, że jest pani jej ciotką - powiedział obojętnie. - Wróciła pani z dalekich wojaży? Popatrzyła na niego jak na wariata. - Oczywiście, że jestem jej ciotką. Proszę tylko nie mówić, że pan o tym nie wiedział. Wykrzywił wargi w kwaśnym uśmiechu. - Nic wiedziałem - odparł. - Ale nie ma to dla mnie znaczenia. Sorcha jest moją córką. - Czego powinien się pan wstydzić - powiedziała jej lordowska mość. - Wystarczyłoby w zupełności, że została uznana za córkę tego łotra Achanalta, ale pan... nie, to już stanowczo za dużo. Alasdair szybko stracił cierpliwość. Powrót do domu nic okazał się tak miły, jak się spodziewał, a już zupeł nie nie podobało mu się porównanie do Achanalta. - Nie upadłem jeszcze tak nisko, żeby wyrzucić z domu dzieci i skazać je na śmierć głodową - wark nął. -Ale teraz słucham. Proszę powiedzieć, o co pa ni chodzi i zostawić mnie w spokoju. Przykro mi z powodu śmierci pani siostry, ale los mojego dziec ka to nie pani sprawa. 173
- Niemniej jednak muszę dbać o dobro Esmee. A pan zrujnował jej reputację. - Boże! Czego pani ode mnie chce? Ja jej tu nie zapraszałem! - Nie, ale przekonał ją pan, by została - warknęła lady Tatton. - Wiedział pan, że jest niewinna, niedo świadczona i zrozpaczona. Zrobił pan z tego użytek, nie bacząc na jej dobre imię. Oskarżenia lady Tatton coraz celniej trafiały w czuły punkt. - Co... - głos Alasdaira nagle się załamał. - Co Esmee pani powiedziała? Lady Tatton popatrzyła na niego podejrzliwie. - Twierdzi, że to wszystko jej wina. Nie pana. Ale ja nie wierzę w ani jedno jej słowo. Jest zielona jak szczypiorek i pan doskonale o tym wie. Alasdair oderwał od niej wzrok i rozejrzał się po pokoju. Przez chwile wydawało mu się, że czas stanął w miejscu, a jego upływ mierzy tylko zegar stojący na kominku. - W takim razie ożenię się z nią - powiedział w końcu. - Nic będzie już powodu, by mówić o jej zrujnowanej reputacji. Lady Tatton wstrzymała oddech. - Dobry Boże - jęknęła. - To wykluczone! Zwrócił na nią oczy i uczynił ogromny wysiłek, by zapanować nad głosem. - Jako jej mąż będę najszczęśliwszym z ludzi - po wiedział. - Nie był do końca pewien, czy to małżeń stwo jest dobrym rozwiązaniem dla Esmee, ale teraz, gdy lady Tatton wypomniała mu wszystkie grzechy, łatwiej było mu ogłosić swoją decyzję, którą już i tak podjął. Jednak lady Tatton najwyraźniej nie akceptowała tego rozwiązania. 174
- Wykluczone! - warknęła. - A może usiłuje mi pan zasugerować, że jest jakiś powód, dla którego Esmee nie stałaby się godną partnerką innego męż czyzny? Alasdair wciągnął powietrze. - Z takiej żony jak Esmee byłby dumny każdy mężczyzna ~ odparł. - A ja, choć wiem, że absolutnie na nią nie zasługuję, stałem się ponoć przyczyną jej zrujnowanej reputacji. Lady Tatton spojrzała na niego twardo. - Unieszczęśliwiłby pan tę dziewczynę - odparo wała. - Już i tak zniszczył pan życie jej matce. Z ja kiego powodu Esmee miałaby paść w objęcia hazar¬ dzisty i kobieciarza, mężczyzny, który jest szlachci cem dopiero od dwóch pokoleń? Może moja siostra rzeczywiście miewała kaprysy, ale w naszej rodzinie błękitna krew płynie już od czasów podboju normań¬ skiego. Co więcej, urody Esmee i jej dobrego wycho wania nic można zakwestionować. Tak, byłby z niej dumny każdy mężczyzna. I jeśli jest pan choć w czę ści dżentelmenem, zostawi ją pan w spokoju, wycofa się, zamilknie i pozwoli, by wyszła za mąż za kogoś, kto jest jej wart. Znów zapadła długa cisza. Alasdair podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Kolejny raz poczuł, jak ogarnia go gniew, że coś cennego wymyka mu się z rąk. Ogarnął go strach, że straci na zawsze coś, cze go tak bardzo pragnął. Ale Esmee nie groziło to, że rozerwą ją na części koła powozu. Nie wykrwawiała się na śmierć. Otrzy mywała szansę. Szansę, by zostać kimś, by wieść ży cie, do jakiego predestynowało ją pochodzenie i tra dycje rodzinne. A on... cóż, on był dokładnie tym, za kogo uznała go lady Tatton. I nie miał dla siebie żadnego usprawiedliwienia. 175
Jego ojciec nie wyrze ki się go, gdy był miody, tak jak uczynił to ojciec Devellyna. Nie cierpiał z powo du utraty pierwszej miłości jak Merrick. Jego prze szłość nie kryła żądnych mrocznych, romantycznych tajemnic jak przeszłość Quina. Był po prostu uro czym utracjuszem. Taki sposób postępowania wybrał sobie sam. A teraz, gdy zbliżał się już do jesieni ży cia, a nawet jeśli nie jesieni, to bardzo późnego lata, nie miał prawa, by chcąc to jakoś sobie zrekompen sować, pociągnąć za sobą młodość, piękno oraz nie winność tylko dlatego, że pozwolił sobie na mło dzieńczą namiętność wobec dziewczyny, do której nie miał prawa. A miłość wkrótce i tak na pewno by mu przeszła. - Jest pani przekonana, że znajdzie pani dla niej dobrą partię? - spytał w końcu głucho. - Mam taką nadzieję - powiedziała. - Pańscy słu żący plotkują? - Nie - odparł z przekonaniem. - Ponadto darzą pannę Hamilton najwyższym szacunkiem. - Zatem do świąt wydam ją za mąż - obiecała la dy Tatton. Wyczuł jednak wahanie w jej głosie. Był o tym ab solutnie przekonany. _? Lady Tatton westchnęła głośno. - Oczywiście Esmee nie ma ochoty przeprowadzić się do mnie bez siostry. Tak więc sądzę, że najlepiej by było, gdyby pan po prostu zgodził się... Odwrócił się od okna. Na jego twarzy malowała się wściekłość. - O, nie! - wychrypiał. - To nie wchodzi w rachu bę! Niech pani nawet nie śmie o to prosić. - Przyznaję, że sytuacja jest trudna - powiedziała. - Ale Sorcha jest moją siostrzenicą i... 176 - I moją córką - dokończył. - Moją! Jestem całko wicie zdolny do wychowania dziecka. Mogę zapew nić jej nawet luksusowe życic. Jeśli Esmee zechce mnie opuścić, niech panią diabli. Ja jej nie powstrzy mam. Ale moje dziecko? Nigdy! Lady Tatton stropiła się nieco. - Prawdę powiedziawszy, Esmee odłożyła decyzję do popołudnia - przyznała. - Chyba chce najpierw porozmawiać z panem. - Nie trzeba - powiedział urywanym głosem... Wolałbym nawet, żeby tego nie robiła. - Ja też jej to mówiłam, ale przecież pan ją zna. I. niestety, nie wiem, co Esmee tak naprawdę myśli. Ale to może być naprawdę coś bardzo głupiego. Gdyby więc powiedziała lub zrobiła coś niemądrego, proszę, by pamiętał pan o swojej obietnicy. Proszę odłożyć na bok swoje egoistyczne pomysły i przynaj mniej raz w życiu zrobić coś dla kogoś innego. Całe życie Esmee było pełne rozczarowań. Nie musi za znać kolejnego w małżeństwie. Alasdair poczuł, że trzęsie się z wściekłości. - Innymi słowy chce ją pani wydać za kogoś roz sądnego i szanowanego? - zgrzytnął. Niezależnie od tego, czy ten poważany mąż wzbudzi w niej jakieś uczucie, doceni silę charakteru, uszanuje niezależ ność? To wszystko ma pewnie, według pani, drugo rzędne znaczenie. I sądzi pani, że w ten sposób oszczędzi jej pani rozczarowań? - Widzę, że trafiłam w pana czuły punkt - powie działa jej lordowska mość. Znów odwrócił się do okna, tym razem z dłońmi zaciśniętymi na parapecie. - Lady Tatton. Wystawia pani na ciężką próbę mo ją i tak już niezbyt wysoką kulturę osobistą. Odnio sła pani jednak pyrrusowe zwycięstwo. Może zabrać 177
pani jedną ze swoich siostrzenic i wydać ją za pierw szego konkurenta, który się jej nadarzy. A teraz niech pani będzie tak łaskawa i opuści mój dom. Usłyszał tylko trzask zamykanych drzwi.
A stało się to wkrótce potem, jak Lydia wróciła bez tchu do pokoju Sorchy, by ostrzec Esmee, że la dy Tatton dopadła sir Alasdaira, gdy ten wchodził do domu. Tymczasem Sorcha, zgodnie z przewidy waniami doktora Reida, zaczęła zachowywać się bar dzo niespokojnie i Esmee musiała ją nosić po poko ju, dopóki dziewczynka nie zapadła w sen. Lecz nawet gdy już położyła siostrę do łóżeczka, kontynuowała swój nerwowy spacer, rozważając bo lesny wybór, jakiego musiała dokonać, i jednocześnie martwiąc się, że jej ciotka potraktowała sir Alasdaira bardzo niesprawiedliwie. Chodziła tak tam i z po wrotem z sercem w gardle. Jednocześnie czekała na sir Alasdaira, zastanawiając się, co też od niego usłyszy. Myślała, że najlepiej by było, gdyby nie mówił nic. Czyż jeszcze przed przybyciem ciotki nie pogodziła się z faktem, że powinna - nie, że musi - natychmiast wyprowadzić się od sir Alasdaira? Nie mogła wciąż tu mieszkać i być jego utrzymanką. Jednak w marze niach Alasdair wpadał do pokoju, padał jej do stóp i błagał, by została. W chwilach, gdy rozsądek bral górę, wyobrażała sobie po prostu, że rozpocznie dys kusję podobną do tej, jaką prowadzili pierwszego wieczoru, i zmusi ją do zmiany decyzji. Nic takiego jednak nie miało miejsca i w porze lunchu, który odesłała, zanim jeszcze postawiono przed nią tacę, Esmee zrozumiała, że Alasdair 178
w ogóle się do niej nie wybiera. Ta myśl bardzo ją do tknęła, ale nie mogła odejść, nie zamieniwszy z nim choćby paru słów. Znalazła go w gabinecie. Drzwi były zamknięte, ale wyczula jego obecność. Zupełnie tak jak jego za pach w korytarzu. Wciągnęła głęboko powietrze i za pukała. - Wejść - warknął. Wsunęła głowę do środka. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Podniósł głowę znad biurka. - Ach to ty, moja droga? - Gwałtownie zamknął szufladę, ale zdołała jeszcze dostrzec, że schował w niej dwa małe zielone pudełka. Weszła do pokoju i nagle poczuła się niezręcznie. - Zdaje się, że poznałeś moją ciotkę? Podniósł się z krzesła. - Co takiego? - spytał trochę nieprzytomnie. Tak, rzeczywiście, lady Tatton. Wielce szacowna da ma. - To prawda - zgodziła się Esmee. - Ale czasem zachowuje się jak smok. MacLachlan zdobył się na uśmiech. - Tak jak wszystkie szacowne damy. Esmee bezskutecznie próbowała zdobyć się na uśmiech. - Wiesz już zatem, po co przyszła? MacLachlan podszedł do okna. Jedną rękę trzy mał na biodrze, drugą złapał się za kark. Już wie działa, że jest to u niego oznaka złości lub niepoko ju. Gdy się jednak odwrócił, popatrzył na nią zupeł nie spokojnie. - Rozumiem, że masz nas opuścić. - Czyżby? - spytała ostro. - Myślałam, że możemy najpierw o tym porozmawiać. 179
- Esmee - popatrzył na nią z lekką naganą. - Nie ma o czym mówić. Musisz odejść. Świat zawirował, jakby podłoga usunęła się nagle spod jej stóp, co dotąd wydawało jej się niemożliwe. - Muszę odejść? - powtórzyła. - Najpierw mnie błagasz, żebym została, a teraz po prostu każesz mi się pakować? Wziął nóż z biurka i zaczął się nim bawić. - Nadarzyła się po prostu nieoczekiwana okazja - po wiedział, podnosząc ostrze do światła. - Twoja ciotka ma doskonałe koneksje. Może wprowadzić cię w świat, o którym większość ludzi może tylko pomarzyć. - Ale nie ja. - Kłamczucha - odparł z uśmiechem. - Która dziewczyna o tym nie marzy? - Nie jestem dziewczyną - warknęła. - A jeśli nią byłam, to śmierć matki położyła temu kres. - To prawda - zgodził się szybko. Nawet zbyt szybko, jak na gust Esmee. - Jesteś cudowną młodą kobietą, pełną wdzięku. I masz przed sobą ogromne możliwości. - Ty chyba nie rozumiesz. Ona chce, żebym wyszła za mąż. - Naprawdę? - Milczał chwilę. - Chyba powinnaś to zrobić. Esmee nie rozumiała, co się dzieje. - A ostatnia noc? - Ostatnia noc? - spytał spokojnie. - Przecież pi łem. Jak zwykle. Rozszerzyła oczy. - Chyba nie chcesz mi wmówić, że nie pamiętasz? - Nie całkiem - powiedział. - Nie bardzo. Esmee uniosła ręce. - I kto tu kłamie? - krzyknęła. - Nie wypiłeś wię cej niż kieliszek. Każdy Szkot dolewa sobie więcej do porannej owsianki. 180
Odłożył nóż i ujął jej dłoń. Była zimna jak lód. - Esmee - powiedział. - Nie powinniśmy mówić o wczorajszej nocy. Dla twojego dobra musimy uda wać, że nic się w ogóle nie wydarzyło. Oboje bardzo się baliśmy, więc robiliśmy i mówiliśmy rzeczy, które w innych okolicznościach nie miałyby miejsca. Popatrzyła na niego oskarzycielsko. - Nie zrobiłam niczego, czego nie chciałam zrobić - odparła. - Kochaliśmy się. Może nie dosłownie, ale nie możesz mi powiedzieć, że to nic nie znaczy. - Ale nie znaczyło - powiedział łagodnie. - Jesteś młoda. Nie rozumiesz mężczyzn, nie wiesz, jak... - Ach tak! - wykrzyknęła, wyrywając rękę z jego uścisku. - Jestem głupią gęsią, tak? Posłuchaj mnie zatem, MacLachlan, i słuchaj dobrze. Wszyscy mi po wtarzają, że jestem młoda i głupia. Mam tego dość, bo wcale tak nie jest. Oboje dobrze o tym wiemy. A ja wiem jeszcze, że chcesz mnie od siebie odpędzić. Popatrzył na nią twardo. - Nie, ja tylko przyjmuję do wiadomości to, czego ty nie potrafisz zaakceptować - odparł lodowato. Nie żyliśmy w prawdziwym świecie, zbliżyliśmy się do siebie trochę za bardzo i to ja ponoszę za to od powiedzialność. Poflirtowaliśmy, zgoda, i było bar dzo przyjemnie. Ale jeśli tu zostaniesz, to jak sądzisz, co się jeszcze wydarzy? Przecież nie muszę ci mówić, moja droga, że należę do facetów, którzy marzą o że niaczce. Prychnęła z oburzenia. - Zatem musisz znaleźć takiego, który się z tobą ożeni - dokończył. - Jesteś piękną, zmysłową kobie tą. Lady Tatton wróciła do kraju w samą porę. Nagle chwyciły ją mdłości. Esmee położyła rękę na żołądku. - To moja ciotka cię do tego zmusiła. 181
- Na miłość boską, Esmee. Jestem prawie dwa ra zy starszy od ciebie. Twoja ciotka mnie po prostu za wstydziła. - Nie wierzę - odparowała. - Po prostu chcesz po stąpić jak dżentelmen. Znów roześmiał się głośno. - Och, Esmee. Już słyszę, jak śmieje się ze mnie cala śmietanka towarzyska Londynu. Sir Alasdair MacLachlan składa się w ofierze na ołtarzu dam skiego honoru. - Pewnie - sarknęła. - Świetny żart, prawda? Ale Alasdair nie ustępował. -- Sądzisz, że jestem dobry i szlachetny? Tylko dlatego że pomogłem ci zapomnieć o okropnym, tragicznym zdarzeniu? Jeśli tak naprawdę sądzisz, jesteś równie romantyczna i głupia jak twoja matka. Czerpałem przyjemność z twojego ciała i wierz mi, gdy wychodziłem z twojego łóżka, nie czułem się dobry i szlachetny. Nie ma we mnie ani krzty ro mantyzmu. Żyję tu i teraz, a nie marzeniami o ja kiejś wspaniałej przyszłości. Jedź, jedź z ciotką i ułóż sobie jakoś życie. Zapomnij o mnie i o Sor chy. Niech lady Tatton znajdzie ci jakiegoś kultural nego, szanowanego młodzieńca, który da ci własne dzieci. Esmee pomyślała, że Alasdair postradał zmysły. - Jakżebym mogła? - spytała z niedowierzaniem. - Straciłam przecież niewinność. - Zaufaj mi, moja droga, jesteś uosobieniem nie winności. - Ale po tym, co się stało wczoraj, jaki mężczyzna będzie chciał... - Zachowałaś dziewictwo - odpowiedział. - To szczegół - odparowała. - Może, ale ten drobny szczegół bardzo się liczy. 182 Przez chwilę milczała. Nie czuła się już niewinną dziewczyną. Z drugiej strony to, co jej powiedział, nie było niczym nowym. Sama już podjęła taką decy zję. Nic sądziła jednak, że usłyszy tę prawdę wyłożo ną tak chłodno i logicznie z jego pięknych ust. Ust, które pieściły ją i pocieszały parę godzin wcześniej. Zadrżała na samo wspomnienie i przez chwilę zaczę ła się bać, że znów zrobi z siebie idiotkę. Może była podobna do matki, ale całe życie stara ła się być inna. Chciała chronić serce i myśli, ale sir Alasdair okazał się jej zgubą. Tak bardzo pragnęła go o to winić. Wciągnęła spazmatycznie powietrze. - Więc myślisz, że jestem głupia i romantyczna? spytała. - Podobna do matki? Coś w nim pękło. - Skąd mam wiedzieć? - wybuchnął. - Przecież ja jej nawet nie pamiętam. Takim właśnie jestem męż czyzną, Esmee. Miałem w łóżku setki takich dam jak lady Achanalt, kochanek, których imion nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Ciebie też ledwo znam, a ty nie znasz mnie. Poczuła, że do oczu napływają jej łzy, ale szybko je rozpędziła. - Och, znam cię, MacLachlan - odparła spokoj nie. - Znam cię lepiej, niżbyś chciał. - Daj spokój, Esmee. Byłaś tu zaledwie parę tygo dni. Poza Szkocją nie znasz żadnego innego świata. Bierz to, co dostajesz od życia. Nic uzależniaj się od takiego prostaka jak ja. - Jakżebym mogła? - odparowała. - Przecież po wiedziałeś, że mnie nie chcesz. Odwrócił się do okna, by na nią nie patrzeć. - Jedź do ciotki. Mam masę pracy. - W takim razie dobrze. Zegnaj. Zamierzam o to bie zapomnieć. To chyba nawet nie będzie trudne. 183
- Z pewnością! - wykrzyknął. - Nie wątpię. Ale o siostrze nie zapomnę. Nie mo żesz nas rozdzielić. Nie odwrócił się od okna. - Wcale nie miałem takiego zamiaru -wychrypiał. - Możesz ją widywać, kiedy tylko zechcesz. Lydia bę dzie ci ją przywozić. Ustal to wszystko z Wellingsem. A teraz, jak mówiłem, mam masę pracy. Esmee wyprostowała się i ruszyła do drzwi, lecz gdy była już u celu, odwróciła się, by rozjaśnić kolej ną dręczącą ją wątpliwość. - Chcę wiedzieć jeszcze jedno - powiedziała z rę ką na klamce. - Roszczę sobie prawo do tego, by cię o coś zapytać, jeśli nie z innych powodów, to przynaj mniej jako siostra Sorchy. - O co? - warknął niecierpliwie. - Czy zamierzasz poślubić panią Crosby? Milczał bardzo długo. Ogarnął ją strach, że posu nęła się za daleko. ~ Boże, mam nadzieję, że nie - powiedział. - Ale zdarzają się przecież jeszcze dziwniejsze rzeczy. To, co nastąpi, będzie tak realne i bolesne jak ten si niak między oczami. Usłyszał za sobą trzaśniecie drzwi. Alasdair po chylił głowę i potarł nasadę nosa. A jednak słowa pięknej Cyganki wciąż pobrzmiewały mu w myślach. Sami rzuciliście na siebie przekleństwo, bez mo jej pomocy. Teraz musicie wynagrodzić wyrządzo ne krzywdy. Naprawić błędy. Boże, przecież próbował odpokutować za grzechy, naprawić zło. Wynagrodzić wszystkie krzywdy. Dlacze go było to tak bolesne? Dlaczego ten przeklęty glos wciąż do niego przemawiał? Wiedział, co musi zrobić. 184 Co miał jednak do zaoferowania tak pięknej mło dej damie jak Esmee? Nazwisko? Reputację? Gdyby znalazł choć jedną taką rzecz, gdyby mógł udowod nić łady Tatton, że się myli choćby pod jednym względem, na pewno nie dalby spokoju tej dziewczy nie. Rzuciłby się jej do stóp i obiecał, że będzie tak dobrym mężem, jak to tylko możliwe. Ale lady Tatton miała, niestety, rację. Mógł się szczycić tylko wdziękiem, urodą i szczęściem przy karcianym stoliku. I tak jak powiedział, nie ma rzył o żeniaczce. Zdecydowanie nie. Nigdy nie był wierny żadnej kobiecie i choć teraz czul, że się zmie nił, nie mógł być tego pewien. Co ważniejsze, czy na to zasługiwała Esmee? Na leżało jej się wszystko, co najlepsze. Powinna poznać świat, zyskać pozycję w towarzystwie. Żyć szczęśliwie i dostatnio. Wyjść za mąż za szanowanego mężczy znę, dokładnie takiego, jakiego lady Tatton zamie rzała dla niej znaleźć. Lady Tatton. Boże w niebiesiech! Nie sądził, że je go przemoczona ptaszyna jest spokrewniona z fila rem angielskiej śmietanki towarzyskiej. Ale czy gdy by o tym wiedział, zachowałby się inaczej? Na to pytanie znał odpowiedź i źle się przez to czul. Gdyby znał prawdę, nie wpuściłby Esmee do swojego salonu. Zerwałby z łóżek całą służbę i wysłał w ulew ny deszcz na poszukiwanie odpowiedniej przyzwoit ki i stosownego domu, w którym mogłaby się schro nić. U kogokolwiek. U matki Deva. U siostry Quina. U Julii. Już nawet dom Ingi byłby lepszy niż jego własny. On jednak potraktował Esmee jak prostą dziew czynę, za którą ją zresztą uważał. Teraz znał prawdę. Była wyjątkowa, wyjątkowa w sposób, który go ocza rował. Wyjątkowa w sposób, który nie miał nic 185
wspólnego z pozycją społeczną lady Tatton. A teraz ponosił karę za popełniony błąd. W tej samej chwili usłyszał ciężkie kroki na scho dach. Na podeście stał kamerdyner. - O co chodzi, Wellings? Służący zawahał się lekko. - Panna Hamilton poprosiła o zniesienie walizek. - Tak? Więc znieś je na dół. Wellings wyłamywał sobie palce. - Ale ona mówi... mówi, że się wyprowadza. Do ciotki. Czy to prawda? Alasdair uśmiechnął się krzywo. - Chyba tak będzie najlepiej, nie sądzisz? Kamerdyner poczerwieniał lekko. - Chyba nie. Alasdair popatrzył na swoje ręce i zobaczył, że znów machinalnie sięgnął po nóż. Od ściskania ręko jeści aż pobielały mu kłykcie. - Panna Hamilton nie jest niewolnicą - powiedział w końcu. - Zrób to, o co prosi. Wellings podszedł bliżej do biurka, spojrzał na nóż i położył przed MacLachlanem cienki pakunek owi nięty w biały, lekko zmięły papier. - Co to jest, u diabla? Wellings cofnął się o krok. - Nie wiem, sir. Panna Hamilton prosiła, żebym to panu oddał. Alasdair popatrzył jeszcze raz na paczuszkę i ści snęło mu się serce. - Wellings - powiedział ochrypłym głosem. - Tak, sir? Upuścił nóż. - Powiedz pani Henry, żeby zatrudniła inną poko jówkę - powiedział, gdy nóż upadł na podłogę. - Lydia będzie się teraz przez cały dzień zajmowała dzieckiem. Wciąż patrząc na niego podejrzliwie, Wellings ukłonił się i wyszedł. Alasdair podniósł zwitek papieru i zważył go w dłoni. Przymknął oczy i zmusił się, by głębiej ode tchnąć. Nie musiał oglądać paczki. Wiedział, co jest w środku. Trzysta funtów. W gotówce. Jak widać, Esmee nic potrzebowała już polisy ubezpieczeniowej. Nie potrzebowała Alasdaira. Spełniło się wreszcie jego życzenie, by się jej pozbyć i mieć wreszcie święty spokój.
186
Rozdział 7
Nowa dziewczyna w mieście
Dopiero po trzech dniach przy Grosvenor Square Esmee zdała sobie sprawę, że jej życie już do niej nie należy. Może tak zresztą było lepiej. Dręczyła ją sa motność, ale tempo działania lady Tatton nie pozo stawiało zbyt wiele czasu na rozmyślania. Esmee miała wrażenie, że całe Mayfair jednocze śnie dowiedziało się, że jej ciotka wróciła z zagrani cy, co pociągnęło za sobą falę ciekawości i mnóstwo zaproszeń na podwieczorki, wieczory literackie i ko lacje. Esmee jednak nie uczestniczyła w nich całym sercem. Ciotka wyczuwała jej melancholijny nastrój i z po czątku podchwytliwymi pytaniami próbowała wyson dować jego przyczynę. Kiedy ta taktyka zawiodła, zdecydowała się na radykalne rozwiązanie - zakupy. W ciągu tego tygodnia do domu nieprzerwanym strumieniem napływały stroje. Lady Tatton narzekała, że jej własna garderoba po latach spędzonych za gra nicą całkowicie wyszła z mody, a Esmee otrzymała tu ziny wieczorowych sukni, płaszczy podróżnych, pelis, szali i butów, a wszystko w ciemnych, subtelnych kolo188
rach, stosownych, jak ją zapewniała lady Tatton, dla rodziny wciąż jeszcze pogrążonej w żałobie. Gdy odpakowywały ostatnie pudło, Esmee wyrazi ła swoje wątpliwości co do szafirowej peleryny, którą garderobiana ciotki właśnie rozłożyła na łóżku. - Niemądre dziecko - powiedziała lady Tatton, wygładzając wieczorową suknię. - Twoja mama nie żyje od paru miesięcy. W dodatku na szczęście w czerwcu zmarł król. Esmee otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. - Słucham? Lady Tatton uśmiechnęła się. - Towarzystwu znudziły się już skromne przyjęcia i ciemne kolory - powiedziała swobodnie. Dlatego nikt nas nie potępi, skoro wszyscy powinni być w ża łobie po odejściu naszego ukochanego monarchy, czego oczywiście nikt nie przestrzega. -Och... nie sądziłam... - Doskonale się prezentujesz w nasyconych bar wach - ciągnęła lady Tatton. - Dobrze, że nie jesteś blondynką. - Odwróciła się do toaletki z suknią w kolorze oberżyny w ręku. - Pickens, uprasuj ją. Panna Hamilton wystąpi w niej jutro na kolacji u la dy Gravenel. A ja włożę tę jedwabną w odcieniu sre brzystej szarości. Esmee podeszła do okna i wyjrzała na ogromny. zielony ogród. Tak bardzo tęskniła za Sorchą. Cza sem późno w nocy kręciła się na łóżku ze strachu, że popełniła błąd. A gdy Lydia przyprowadzała małą z wizytą, oczy Esmee wędrowały zawsze w kierunku okropnej rany na czole dziewczynki. Prawda była ta ka, że ona potrzebowała Sorchy znacznie bardziej niż Sorcha jej. Ale co miała teraz właściwie zrobić ze swoim ży ciem? Po śmierci matki zdała sobie sprawę, że musi 189
się wreszcie zająć swoimi sprawami. I wbrew temu, co mówiła ciotce Rowenie, nie chciała wcale doko nać żywota na wsi w towarzystwie kotów i psów. Ma rzyła o rodzinie. Pragnęła mieć dzieci. I nagle, zupeł nie sobie tego nie uświadamiając, zaczęła myśleć, że osiągnie to wszystko u boku MacLachlana. Oczywiście sam taki pomysł wydawał się jej śmiesz ny. Gdyby MacLachlan miał ochotę założyć rodzinę, mógł, a właściwie powinien, ożenić się z panią Crosby. W dodatku parę tygodni temu. Nie myślał o Esmee. I tak miała szczęście, że nie odwrócił się od Sorchy. A Esmee musiała się teraz zająć swoim własnym życiem i pogodzić z myślą, że jej marzenia nigdy się nie spełnią. Nie mogła dokonywać tak głupich wybo rów jak jej matka. Lecz tymczasem musiała wejść w świat. Musiała spotykać się z ludźmi. Musiała ro bić te wszystkie rzeczy, jakich oczekiwała od niej ciotka. A jednak wcale nie była pewna, czy ma ocho tę na kolejną kolację. Lady Tatton z pewnością rozpuściła wici - wszelki mi sposobami znanymi matkom córek na wydaniu i swatkom - że jej siostrzenica potrzebuje męża. Wspomniała też z pewnością o posagu. Nie dało się inaczej wytłumaczyć faktu, że samotni dżentelmeni otaczali ją tak licznie przez ostatnie dni. Esmee nie wątpiła w dobre intencje ciotki, lecz nie cieszyło jej zainteresowanie tych wszystkich mężczyzn. Jej myśli i serce kierowały się wciąż w stronę... tam, gdzie nie powinny wędrować. Nie mniej jednak nie mogła nie przyjąć zaproszenia księżnej Gravencl, która mieszkała zaledwie dwa domy dalej. Esmee poznała księżną tego samego dnia, kiedy przeprowadziła się do ciotki. Niska, jasna blondynka zbiegła ze schodów na powitanie, gdy tylko ich po190 wóz zajechał przed jej dom. Wyglądała jak uroczy mały skrzat. - Och, Roweno! -wykrzyknęła. - Sądziłam, że już nigdy nie wrócisz! Czekam na ciebie od wieków! Lady Tatton trochę się zdziwiła, gdyż księż na mieszkała na wsi już od lat. - Ale znów, jak widzisz, prowadzimy dom otwarty - powiedziała lady Gravenel. - W przyszłym tygo dniu wydajemy kolację. Bardzo skromne przyjęcie. Obie musicie przyjść. Absolutnie nie przyjmuję do wiadomości odmowy. Zaproszę do towarzystwa jeszcze dwóch panów. - Czujemy się zaszczycone - odparła ciotka. - A w poniedziałek Isabel wybiera się do mnie na herbatę - dodała księżna. - Przyjdź i ty, Roweno. Będzie jak dawniej. Panno Hamilton, proszę się do nas przyłączyć. Tak więc nie było wyjścia. Podwieczorek i kolacja w towarzystwie księżnej. Esmee byłaby przerażona taką perspektywą, gdyby nic fakt, że ciotka była taka miła. Na podwieczorku zjawiło się mnóstwo osób, a Isa bel okazała się księżną Kirton, pulchną, sympatycz ną wdową, która mieszkała o pięć minut drogi od nich, przy Berkeley Square. Otaksowała Esmee, jakby oceniała jej możliwości, a następnie usiadła na obitej brokatem sofie z lady Tatton, po czym obie zaczęły szeptać coś do siebie, upewniając się dyskret nie, czy nikt nie słucha. Esmee zauważyła, że lady Kirton poklepuje ciotkę po ręce i patrzy na nią współczująco spod przymru żonych powiek. Oczywiście jedno z jej przenikliwych spojrzeń dosięgło również Esmee, co świadczyło wy raźnie o tym, że szykują się kłopoty. Rozważania Esmee przerwała jednak Pickens, która wyłoniła się z garderoby z oberżynową suknią, 191
która przerzucona przez ramię, wyglądała niczym je dwabisty wodospad. Suknia była tak ciemna, że w świetle świec musia ła sprawiać wrażenie czarnej. Całkowity brak ozdób, koronek czy wstążek, z których zrezygnowano ze względu na żałobę, nadawał jej jeszcze bardziej ele gancki charakter. - Och, panienko! - wykrzyknęła garderobiana, prezentując suknię. - Czyż nie jest prześliczna? Esmee zdobyła się na uśmiech. - Nigdy nie widziałam ładniejszej. - Nawet naj piękniejsze suknie jej matki nie mogły się równać z tą dyskretnie szykowną kreacją. Pickens przyłożyła do niej suknię i wskazała lu stro. Esmee spojrzała na swoje odbicie i wstrzymała oddech z wrażenia. Głęboka barwa pasowała do jej ciemnych włosów i jasnej karnacji. - Panienko - powiedziała Pickens. - Zrobi pani ju tro prawdziwą furorę. Mam nadzieję, że złamie pani komuś serce. Esmee poczuła ogromną satysfakcję. Naprawdę wyglądała pięknie. Wydawała się też wyższa i niemal dorównywała urodą matce. Skoro Alasdair jej nie chciał, niech go licho porwie. Ktoś inny na pewno zechce. Ktoś, kto nie będzie jej na zywał głupiutką dziewczynką i nie odrzuci okazy wanych uczuć. I nagle Esmee postanowiła, że bę dzie się świetnie bawić tym polowaniem na męża, a już na pewno zrobi z tego prawdziwe przedsta wienie.
Minęły dwa tygodnie od wyprowadzki Esmee. Alas dair był właśnie u Crockforda w towarzystwie swojego 192
brata i Quina, gdy lordowi Devellynowi w końcu uda ło się go odnaleźć. Było późno, dobrze po północy, i Devellyn marzył o żonie i łóżku, dokładnie w tej ko lejności. Musiał jednak najpierw wypełnić swoją nie¬ cierpiącą zwłoki misję. Martwił się bardzo o Alasdaira. Zresztą nie bez powodu, gdyż Alasdair i Quin byli nieźle wstawieni i grali w kości z dwoma zręcznymi szulerami z Soho. - Milo mi was widzieć - powiedział Devellyn, sia dając obok Merricka MacLachlana. - Nam również - odparł Merrick. - Chociaż naj chętniej bym stąd wyszedł. Co za melina! - Widzę - zgodził się Devellyn, wskazując głową stół. - Oni też o tym wiedzą. Co się stało Quinowi? Merrick wzruszył ramionami. - Matka ciosa mu kołki na głowie. Chce, żeby zna lazł sobie żonę. - Jego nieżyjący ojciec również o tym marzył - po wiedział markiz. - A w niego też wstąpił diabeł - dodał Merrick, wskazując głową brata. - Zwykle nigdy nie gra po pi janemu o takie stawki. - No cóż - odparł markiz. - Wiesz, co mawiała babka MacGregor. - Wartość rzeczy mierzy się chę cią jej zdobycia. Merrick wygiął wargi w sardonicznym uśmiechu. - Sugerujesz, że to ta guwernantka jest wszystkie mu winna? Devellyn wzruszył ramionami. - Tak podejrzewam - odparł. - A co na to Quin? - On w ogóle nie myśli - powiedział Merrick. A co do guwernantki, od początku wiedziałem, że narobi kłopotów. - Czyżby? - spytał słodko Devellyn. - Nasz przyja ciel dużo przegrał? 193
- Chyba ze dwieście funtów. Nawet gdy jest kom pletnie pijany i ma dwóch oszustów za partnerów, ja koś daje sobie radę. Ale to gra losowa, nie potrzeba tu umiejętności. - Chyba trzeba położyć temu kres - powiedział markiz, podchodząc do stołu. Położył ciężką dłoń na ramieniu Alasdaira. MacLachlan podniósł wzrok i zmarszczył brwi, jakby nie mógł skupić wzroku na twarzy Devellyna. - Muszę z wami porozmawiać - powiedział Devellyn. - Taki mały alarm. Alasdair odwrócił się i zachwiał lekko. - Czy to nie może zaczekać, przyjacielu? Właśnie zamierzałem się odegrać. Devellyn popatrzył na niego poważnie. - Alasdairze, chyba przyjaciel w potrzebie jest ważniejszy od jakiejś śmiesznej sumy. Alasdair zastanowił się chwilę. - Oczywiście - powiedział szybko. - Panowie zwrócił się w stronę szulerów. - Życzę wam dobrej nocy. Quin, który szedł obok Alasdaira, ruszył na poszu kiwanie wolnego stolika. Gdy przyniesiono brandy, Devellyn wyprostował się na krześle i przytulił szklankę do kamizelki. - Potrzebują dwóch odważnych, silnych mężczyzn. Ochotników do wykonania pewnej niebezpiecznej misji. I nie mogę wrócić do domu, dopóki ich nie znajdę. Alasdair odstawił szklankę z głośnym brzękiem. - Idę, Dev! - powiedział, chwiejąc się lekko. Niech mnie diabli porwą, jeśli kiedykolwiek zostawię cię w potrzebie. - Zawsze mogę na ciebie liczyć - powiedział markiz. - Czy znajdę wśród was drugiego takiego śmiałka? 194
Merrick mruknął z niedowierzaniem: - Akurat... śmiałka... Quin również spojrzał na niego z powątpiewa niem. - Jakaż to niebezpieczna misja? Devellyn zrobił poważną minę. - Kolacja. A dokładniej jutrzejsza kolacja u mojej matki. Sporządziła listę gości i potrzebuje jeszcze dwóch panów. - Zaraz, Dev - zaprotestował Alasdair. - To nie jest niebe... niebe... zpieczne. - Jeśli tak uważasz, to znaczy, że nie znasz przyja ciół mojej matki - powiedział markiz. - Poza tym coś jej zawdzięczasz. Ograbiłeś ją niemal z kolekcji mo net papy. Wizyta na kolacji to najmniejsza rekom pensata, jaką jej możesz zaproponować, a poza tym już się właściwie zgodziłeś. Merrick odstawił szklankę. - Przykro mi Develiyn, ale umówiłem się na jutro z amerykańskimi bankierami. I to w dodatku wiele miesięcy temu. - Mogłem się tego domyślić - odparł Devellyn, odsuwając się od stołu. - Wygląda na to, że padnie na ciebie, Quin. - Dlaczego nie? Nie mam nic lepszego do roboty. - Dobry chłopak - powiedział Devellyn z uśmie chem. - Więc punkt szósta przy Grosvenor Squarc. I przypaszcie miecze. Na kolacji zjawią się na pewno wszystkie stare plotkarki.
Wieczorem, przed kolacją u księżnej, lady Tatton przestała się nagle podobać jedwabna srebrnoszara suknia i tuż przed wyjściem zamieniła cały dom 195
w piekło. Pickens podgrzewała żelazko, by wypraso wać inną kreację, a Esmee szukała ciemnoniebie skiego szala ciotki i jej wisiora z agatem. Szybko od nalazła obie te rzeczy i zeszła na dół, by usiąść przy oknie w salonie, skąd widziała, jak z kolejnych powozów zatrzymujących się przed domem lady Gravenel wysiadają dobrze ubrani goście. W końcu wyszły z domu o parę minut za późno. Lady Tatton podała Esmee ramię. - Dziś wieczorem na przyjęciu będzie kilku nie złych kandydatów na męża - powiedziała ciotka, ba wiąc się fałdami szala. - Ciociu Roweno - odparła Esmee. - Wcale nie je stem pewna, czy interesują mnie ci panowie, choć nic wątpię, że są atrakcyjni. - Rozumiem, moja droga. - Ciotka lekko odsunę ła rękę. - Rozumiem, ale trzeba rozwinąć skrzydła, prawda? Uśmiechać się i flirtować. Wachlować się umiejętnie, tak jak ci pokazałam. Musisz nabrać tro chę ogłady przed rozpoczęciem sezonu. - Więc mam wykorzystać tych dżentelmenów, by zdobyć trochę doświadczenia - mruknęła Esmee, gdy wchodziły po schodach na górę. - Oczywiście! - potwierdziła ciotka. - Chodzi właśnie o doświadczenie. Księżna i książę czekali na nich w ogromnym salo nie urządzonym w stylu francuskim, utrzymanym w tonacji złota i kości słoniowej, elegancko umeblo wanym, obwieszonym lustrami w złoconych ramach. Lord Gravenel, który nic czul się najlepiej, siedział obok żony w fotelu na kółkach. Oboje uśmiechnęli się serdecznie do Esmee, która rozejrzała się z podzi wem po pokoju. Lecz gdy lord Gravenel podniósł do ust rękę lady Tatton, Esmee dostrzegła, że jej ciot ka sztywnieje. W pokoju zabrakło nagłe powietrza. 196 Och, tylko nie to! - Moja droga Elisabeth - szepnęła lady Tatton, gdy książę witał się z Esmee. - Proszę, powiedz, że to nie sir Alasdair MacLachlan stoi tam pod ścianą. Księżna roześmiała się. - Och, Roweno, przecież on nic ma aż tak zrujno wanej reputacji, prawda? - spytała cichym, dźwięcz nym głosem. - Muszę przyznać, że mam słabość do tego łotra. Ciotka Rowena nie wydawała się przekonana. - Gdy wyjeżdżałam z miasta, nieczęsto bywał w to warzystwie. - Niewiele się zmieniło - odparła księżna. - Tam, gdzie się pojawia, zawsze wrze od plotek. Ale nie bądź dla niego zbyt surowa, Roweno. Ten biedny dżentelmen przyszedł tu pod przymusem. - Pod przymusem? - zdziwiła się lady Tatton. - Mój syn przyprowadził go siłą - odparła księżna, odwracając się do Esmee. - Witam, panno Hamil ton. Pięknie pani dziś wygląda. Lady Tatton nie spuszczała jednak wzroku z Mac Lachlana. - Tak, zapomniałam, że MacLachlan przyjaźni się z Devellynem. -Nie miałaś okazji go poznać? - spytała księżna. Lady Tatton zawahała się lekko. - Och, rozmawiałam z nim przelotnie. Jesteśmy w pewnym stopniu spokrewnieni. W bardzo niewiel kim stopniu. - Zdobyła się na wymuszony uśmiech. Wiesz! Szkoci! Jeśli się dobrze poszuka, nietrudno odnaleźć w dalekiej przeszłości jakieś więzy krwi. - W pewnym stopniu spokrewnieni? - szepnęła Esmee, gdy odeszły od księżnej. - Co masz na myśli? Rowena przystanęła i zaczęła ostentacyjnie popra wiać szal. 197
- Esmee, przemyślałam naszą strategię - szepnę ła. - Co będzie, jeśli wszyscy dowiedzą się o Sorchy? MacLachlan powiedział służbie, że twoja siostra jest dzieckiem dalekiej zmarłej kuzynki. - Nikt nie uwierzył w tę bajkę - powiedziała Esmee. - Niemniej jednak taka jest nasza wersja i musimy się jej trzymać - odparła ciotka. - I zawsze jest moż liwość, że zostaniesz w to wplątana. Na szczęście MacLachlan cieszy się wystarczającym szacunkiem, by otrzymać zaproszenie do takiego domu. Zresztą, gdybyśmy zaczęły studiować dokładnie nasze drzewo genealogiczne, okazałoby się, że on naprawdę jest naszym kuzynem. Ale stąpamy po cienkim lodzie. A teraz przestań tak na niego patrzeć. - Ciociu, przecież nie patrzę. - I rzeczywiście, nie patrzyła. Kiedy już minął jej pierwszy szok, odwróci ła wzrok od MacLachlana i zmusiła się, by skierować uwagę na innych, ,,doświadczalnych" mężczyzn. Zresztą doświadczenie zdobyła już przy Alasdairze... Na samą myśl o tym, co z nim robiła, oblała się ru mieńcem. I w chwili gdy ciotka poprowadziła ją w głąb pokoju i przedstawiła dwóm przystojnym, lecz nazbyt wyfiokowanym panom, Esmee wyglądała na prawdę prześlicznie. - Lordzie Thorpe, panie Smathers. - Esmee dy gnęła grzecznie. - Bardzo mi miło. Lord Thorpe pochylił się nad jej dłonią. - Mnie również. Droga lady Tatton, o tej porze ro ku w mieście jest tak nudno. Dlaczego chowała pani przed nami taki klejnot? - Czy to pani pierwszy pobyt w Londynie? - wtrą cił Smathers. - Jeśli tak, przedstawię panią mojej siostrze. Ona wie najlepiej, o jakich atrakcjach nie wolno tu zapomnieć. 198
Kobieta stojąca za nimi odwróciła się i uśmiechnę ła. Lady Tatton posłała lorda Thorpe po dwa kieliszki sherry, a panna Smathers zaczęła opowiadać długo i szeroko o British Museum. Esmee przyjęła ramię pa na Smathersa i robiła wszystko, by Alasdair zauważył, jak dobrze się bawi. Nie mogła pozwolić na to, by ten arogant sądził, że to z jego powodu włożyła żałobę.
Lord i lady Devcllyn obserwowali salę balową nie pewni, czy właściwie zrozumieli Alasdaira. - Boże! - powiedział Devellyn. - Przecież to ta twoja złośnica! - Tak, siostra Sorchy - mruknął Alasdair. - Pan na Esmee Hamilton. - A niech mnie! - szepnął Devellyn. - Inaczej ją sobie wyobrażałem. - Jest przepiękna - powiedziała jego żona. - Co za cudowna cera, jakie piękne, bujne włosy! Już sobie wyobrażam, jak wyglądają, gdy rozpuści je na ramiona! Alasdair nie musiał sobie tego wyobrażać. Wiedział doskonale, jak wyglądają, a to wspomnienie sprawiło, że puls zaczął mu bić niebezpiecznie szybko. Patrzył, jak Esmee idzie przez tłum dumnie wyprostowa na i wdzięcznie skłania głowę, rozdając uśmiechy. A ten parweniusz Smathers położył sobie jej dłoń na ramieniu, jakby zamierzał ją zaprowadzić w jakiś pusty kąt pokoju na ciche tete a tete. Alasdair patrzył z irytacją, jak lord Thorpe bierze z tacy kieliszek sherry i z przymilnym uśmiechem zajmuje miejsce u jej drugiego boku. - Przypomina rzeźbę, którą kiedyś widziałam w Wenecji - szepnęła lady Devellyn. - Madonnę z marmuru. Taką spokojną i piękną, ale nieustępliwą. 199
- Ubrana trochę zbyt zwyczajnie - zauważył Devellyn. - Ale elegancko. I jest opanowana. Alasdair musiał przyznać mu rację. Miała wypro stowane plecy, włosy uniesione do góry, tak by odsła niały szczupły kark i mimo niskiego wzrostu porusza ła się jak księżna. Dokładnie w tym momencie u jej boku zjawiła się prawdziwa księżna. Pan Smathers i lord Thorpe zo stali z tyłu, a uśmiechy zniknęły im z ust. Matka Devellyna ujęła Esmee pod jedno ramię, lady Tatton pod drugie i we trzy ruszyły w głąb salonu. Alasdair zrozumiał zbyt późno, że zmierzają w jego kierunku. - Lady Tatton - powiedziała pogodnie księżna pamięta pani mojego syna, markiza Devellyna? Gdy dokonywano prezentacji, Alasdair milczał jak grób. Gdy przyszła na niego kolej, lady Tatton dy gnęła lekko - Już się poznaliśmy. Pochylił się nad jej dłonią, następnie nad dłonią Esmee i nie powiedział nic ponad to, co się mówi w takich okolicznościach. Najpierw myślał, że Esmee nie podniesie wzroku znad podłogi. W końcu jednak to zrobiła, patrząc mu prosto w oczy, tak sa mo jak tego wieczoru, gdy się poznali. Efekt był po dobny. Powietrze uszło mu z płuc. To czyste zielon kawe spojrzenie przeszywające go na wylot! Pozba wiające jakiejkolwiek możliwości obrony. Czuł się tak, jakby Esmee znała każdą jego myśl. Znała go le piej niż on sam siebie. - Miło mi znów pana widzieć, sir Alasdair. - Zato pił się w jej ciepłym głosie i lekkim szkockim akcen cie, który niósł ze sobą miłe wspomnienia. Zdał so bie sprawę, jak bardzo za nim tęsknił. Nieco speszo ny puścił jej rękę i cofnął się gwałtownie. Esmee od wróciła się do Quina i obdarzyła go uśmiechem. 200 A potem trzy damy oddaliły się i Alasdairowi nie po zostało nic innego, jak odprowadzić je wzrokiem. Kolacja, która odbyła się później, była jednym z najkoszmarniejszych doświadczeń w jego życiu, to też podczas pierwszych trzech dań rzucał tylko Devowi pełne wyrzutu spojrzenia. W końcu to on go tu taj przyprowadził. Jak na zwyczaje Mayfair nie za proszono zbyt wielu osób i wszyscy nieźle się znali. Tak więc rozmawiali wesoło, a śmiechy wydawały się aż nazbyt szczere. Alasdair musiał przyznać, że księżna wiedziała, jak organizować przyjęcia. Siedział między Sidonie i Isabel, lady Kirton, przy jaciółką księżnej z dzieciństwa. Alasdair bardzo lubił stateczną lady Kirton, filantropkę, która nawiązywa ła przyjaźnie we wszystkich sferach i mimo wieku by ła wciąż dowcipna i skora do żartów. Parę miesięcy wcześniej pomogła mu przygotować spisek, dzięki któremu Czarny Anioł odszedł w zapomnienie i no wo narodzona Sidonie mogła cieszyć się szczęściem u boku swego męża. Jednak tego wieczoru nawet towarzystwo lady Kir ton nie budziło zainteresowania Alasdaira. Odpowia dał mrukliwie na jej pytania, aż w końcu sędziwa da ma zwróciła się w stronę innego dżentelmena, a Alas dair został sam w rozgwarze towarzyskich rozmów. Zauważył, że Esmee siedzi między Smathersem i panem Edgarem Nowel lem, który miał opinię jed nej z najlepszych partii, dobrotliwym, nudnym mło dzieńcem, protegowanym politycznym księcia. Esmee, konwersując z sąsiadami, ani na chwilę nie przestawała się uśmiechać. Któż mógłby przypusz czać, że to nieokrzesane dziecko stanie się prawdzi wą gwiazdą sezonu? Esmee śmiała się właśnie z jakiegoś żartu, który Noweli wyszeptał jej stanowczo zbyt blisko do ucha. 201
Aby nie pozostać w tyle, Smathers położył jej rękę na dłoni. Był to raczej śmiały gest. Esmee odwróciła się do niego ze szczerym zainteresowaniem. Alas dair poczuł dziwny skurcz żołądka. - Piękna, prawda? - szepnął mu do ucha jakiś głos. Przywrócony do rzeczywistości Alasdair popatrzył nieprzytomnie na lady Kirton. - Słucham? Obrzuciła go żywym, pogodnym spojrzeniem. - Panna Hamilton. Widzę, że wpadła panu w oko. - Raczej jej suknia - odparł spokojnie. - Nie wi dzę dokładnie, jaki ma kolor. Chyba nie jest całkiem czarna. - Oberżyna - mruknęła lady Kirton. - To biedne dziecko na wiosnę straciło matkę. Poznałam ją w ze szłym tygodniu na podwieczorku u księżnej, a potem widziałyśmy się drugi raz z okazji wieczoru literac kiego w Park Lane. Dużo rozmawiałyśmy. - Jest doprawdy czarująca. Lady Kirton upiła mały łyk wina. - Wiem od lady Tatton, że jej siostrzenica nie bę dzie tańczyć po kolacji. Panna Smathers zamierza grać na pianoforte. - Nie wiedziałem - odparł. Lady Kirton uśmiechnęła się. - Jestem pewna, że młoda dama chętnie przejdzie się po salonie. Alasdair popatrzył na nią wymownie. - Chyba mylnie odczytała pani obiekt moich zain teresowań. W oczach lady Kirton pojawiły się wesołe ogniki. - Och, czyżby? - powiedziała udawanym starczym głosem. - Chyba powinnam była włożyć binokle. Ale ta dziewczyna jest bez wątpienia bardzo ładna, jej matka była słynną szkocką pięknością, a dziadek za202 pisał jej dziewięćdziesiąt tysięcy funtów, więc chyba poradzi sobie w życiu, prawda? Alasdair pomyślał, że się przesłyszał. Lady Kirton zamrugała oczami. - Jej matka słynęła z urody - powtórzyła. - Podob no hrabia Strathan i książę Langwell pojedynkowali się nawet o ostatni taniec w jej karnecie. Alasdair pokręcił głową. - Nie... testament. Myślałem, że to biedna rodzina. Lady Kirton znów niewinnie zamrugała. - To prawda, ojciec stracił majątek i umarł, tonąc w długach. Ale jej dziadek ze strony matki zbił fortu nę na statkach. Gdy umarł, Rowena była już żoną Tattona. A Rosamund... nie pamiętam. Prawdopo dobnie poślubiła kolejnego utracjusza. Alasdair uśmiechnął się słabo. - Kosztowne przyzwyczajenie. - Tak właśnie sądził jej ojciec. I jako dobry, oszczędny Szkot powierzył swój majątek funduszowi powierniczemu z przeznaczeniem dla Anne i Esmee, swoich wnuczek, który miały otrzymać w posagu lub w dniu trzydziestych urodzin, niezależnie od tego, w jakiej kolejności wydarzenia te miałyby nastąpić. Więc co pan obstawia? - Obstawiam? - Alasdair nie zrozumiał pytania. - Co nastąpi najpierw? Urodziny czy ślub? - naci skała lady Kirton. - Czy sądzi pan, że taka ład na dziewczyna pozostanie panną do trzydziestych urodzin i to teraz, gdy jest już znana w mieście. Bo ja jestem pewna, że nie! - Ja nie wiem - odparł. - Modlił się jednak, by Esmee wyszła za mąż. Im wcześniej, tym lepiej. Lady Kirton dotknęła delikatnie jego ramienia. - Ktoś powinien ją jednak przestrzec przed Smathersem, nie sądzi pan? - szepnęła. - Jest chyba rów203
nie niewinna jak ładna. A lady Tatton może nie wie dzieć, że Smathers obciążył hipotekę swojego mająt ku w Shropshire. Słyszałam, że stracił fortunę na amerykańskiej giełdzie. Wreszcie Alasdair zrozumiał, do czego zmierza lady Kirton. Smathers był łowcą posagów. A Esmee odzie dziczyła ogromny majątek. I była jak owieczka prowa dzona na rzeź. Jedyna nadzieja w tym, że lady Tatton nie spuści jej z oka. - Oczywiście, jest jeszcze lord Thorpe - ciągnęła lady Kirton. - Ma tytuł i nazwisko, ale jego matka to prawdziwy potwór, a on pozostaje całkowicie pod jej wpływem. Pan nie jest zainteresowany ożenkiem, więc... - Boże, oczywiście, że nie! - Tak myślałam. I dlatego pewnie, pozostając z da la od tych spraw, nic słyszał pan pewnie, że aż trzy damy porzuciły Thorpe'a z powodu jego matki, któ ra doprowadzała je do rozpaczy. Czy może pan sobie wyobrazić gorszy los młodej żony? Nic, nie mógł. Opowieść lady Kirton brzmiała na prawdę ponuro. - Jest jeszcze ten pan Noweli - powiedziała lady Kirton. - Proszę popatrzeć, jakie wywarła na nim wrażenie. Noweli zostanie z pewnością wybrany do Izby Gmin. Właśnie on najlepiej nadaje się na męża Esmee. Alasdair upuścił widelec. - Chyba nie mówi pani poważnie! Lady Kirton przyłożyła do piersi czubki palców. - Jestem śmiertelnie poważna. - To tak jak Noweli - odparł Alasdair. - Boże, Isa bel, przecież nigdy nie spotkałem większego nudzia rza. Niezależnie od tego, kogo poślubi, panna młoda zaśnie przed końcem ślubnego śniadania. 204 - Może pan ma rację - zgodziła się lady Kirton. Co pan zatem powie na pana Daviesa. To Walijczyk, zgoda, ale jest laki przystojny. - W Spitalfields mieszka jego kochanka z trojgiem dzieci. - Coś takiego! Pan Shelby? - Beznadziejny fircyk. - To prawda. Sir Henry Bathstone? - On chyba ma nieco odmienne upodobania. My ślę, że rozumie pani, co chcę przez to powiedzieć. Lady Kirton zaróżowiła się lekko. - Och! Chyba tak... Już wiem. Pański przyjaciel Wynwood? - Wykluczone - warknął Alasdair. - Quin wyrzekł się miłości. - Bzdura! - Lady Kirton trzepnęła go delikatnie po ramieniu. - A co ma do tego miłość? On musi się ożenić. Co środę grywam w wista z jego matką. - Naprawdę? - spytał sztywno. - Oczywiście - odparła surowo jej lordowska mość. - J wiem, że Quin już wkrótce się ożeni. Jego ojciec leży w grobie i biedna lady Wynwood może polegać wyłącznie na sobie. Jeśli Quin umrze, nie pozostawiwszy dziedzica, cały majątek wpadnie w rę ce jakiegoś dalekiego kuzyna. To okropny człowiek, nawet nazwisko ma straszne. Enoch Hewitt! Coś po dobnego. Brzmi tak, jakby się chciało wykaszleć ość. - Quin nie dba o to, co kto odziedziczy. - Może on nie, ale jego matka z pewnością tak odparła lady Kirton. - A Quin nigdy nie zostawi jej w trudnej sytuacji. I nie odbierze jej też nadziei na wnuki, o których tak marzy, odkąd została wdo wą. Zresztą obiecał jej, że w przyszłym roku na pew no się ożeni, może nawet wcześniej. - Dobry Boże! Quin!? 205
- Quin - potwierdziła stanowczo dama. - Teraz, gdy o tym pomyślę, dochodzę do wniosku, że ideal nie do siebie pasują. Lady Wynwood, jak zapewne słyszałeś, jest Szkotką ze strony matki. Pokocha pan nę Hamilton i jej drobne dziwactwa. Zaraz porozma wiam o tym z Rowena. Alasdair poczuł coś na kształt paniki. - Isabel, nie rób tego - przerwał. - Quin jest... nicponiem. Przecież wiesz. Nie będzie jej wierny. Lady Kirton popatrzyła na niego kpiąco. - Mój drogi - szepnęła. Nie ma przecież lepszego męża niż łotr nawrócony na dobrą drogę przez ślub ną małżonkę. A panna Hamilton owinie go sobie wokół palca w ciągu dwóch tygodni. Poza tym Quin jest jeszcze dość młody, nie skończył nawet trzy dziestki. - Ma dwadzieścia dziewięć lat - przyznał Alasdair. Lady Kirton zaświeciły się oczy. - Wspaniale. Panna Hamilton, choć wcale na to nie wygląda, ma dwadzieścia dwa. Stanowimy zgrany zespół, Alasdairze. Za każdym razem, gdy się spoty kamy, przychodzą nam do głowy świetne pomysły. Może zaproszę całą czwórkę do teatru? Rowena bę dzie zachwycona. Alasdair odstawił kieliszek, trącając nim lekko o kant talerza. Strach ściskał go za gardło. Quin? Bo że, ostatni mężczyzna, jaki był potrzebny Esmee. Quin był znakomitym kompanem i świetnym przy jacielem, ale żaden mężczyzna nie chciałby go wi dzieć w roli męża własnej siostry. A już na pewno nie męża kobiety, którą... a niech to! Ten rozpustnik i hulaka zdążał prostą drogą do piekła. Znał wszyst kie najbardziej zakazane zabawy wielkiego Londynu i czuł pociąg do najgorszego rodzaju kobiet. Im bar dziej nikczemnych, tym lepiej. Nie uznawał żadnych 206
zasad. A jeśli chodzi o morale, nic różnił się niczym od Alasdaira. No tak, był młodszy, sporo młodszy. I pochodził ze starej, dobrej rodziny. Innymi słowy bardzo angiel skiej. Ale nie dorównywał mu majątkiem. Ani urodą. Z drugiej strony oczy Quina nie nabrały jeszcze tego twardego wyrazu i nie wydawał się na tyle cyniczny i zmęczony życiem, by matki usuwały mu z drogi swoje córki. Przynajmniej nie zawsze. Dlaczegóżby jednak miał się tym przejmować? Nic musiał się przecież martwić o Esmee. Nie zapra szał jej do swojego życia, nie zapraszał jej nawet do łóżka, choć ten pomysł chodził mu często po gło wie. Na miłość boską! Wierzył, że Esmee będzie umiała pozbyć się Quina. A skoro lady Tatton darzy ła taką niechęcią jego, Alasdaira, nic mogła zaak ceptować również i Quina. Cóż, powodzenia! Cokol wiek miało się wydarzyć, nie był to jego problem. Czując się rozgrzeszony, Alasdair chwycił kieliszek i wychylił go do dna. - Alasdairze... - szept zdawał się dobiegać z dale ka. - Alasdairze. - Słuchani? Lady Kirton uśmiechnęła się. - Obawiam się, że wypiłeś moje wino.
- Coś podobnego - mruknęła lady Tatton, wkłada jąc rękawiczki. - Wiele musiało się zmienić podczas mojego pobytu za granicą. Sir Alasdair MacLachlan na przyjęciu u Elisabeth! Przeżyłam prawdziwy szok! Esmee podniosła wzrok znad gazety. - To prawda. Mnie to również zdziwiło. Lady Tatton poprawiła kapelusz. 207
- I dodatku Isabel, taka mądra, rozsądna kobie ta. Przecież ona prawie się do niego łasiła! I lord Wynwood! Jego również uważano za rozpustnika! Lubię jednak jego matkę. Trudno o lepsze pocho dzenie. Z drugiej strony sam Wynwood? Nie jestem całkiem pewna, czy Elisabeth i Isabel mają rację, sugerując... Esmee wróciła spojrzeniem do gazety. - Cóż takiego sugerują, ciociu? - Nieważne. - Chwyciła torebkę. - Jesteś pewna, Esmee, że nie pójdziesz z nami? - spytała po raz trzeci. - To tylko przymiarka, choć nie rozumiem, dlaczego madame Panaut zażądała kolejnej, w do datku o takiej porze. Później jednak mogłybyśmy się wybrać na Bond Street i obejrzeć te buciki, które tak ci się podobały. Esmee odłożyła gazetę i wstała. - Dziękuję, ale nie - odparła. - Lydia przywiezie dzisiaj Sorchę. - Zapomniałam - stropiła się Rowena. - Przekaż jej pozdrowienia. Esmee pocałowała ciotkę w policzek i odprowa dziła do drzwi. Ledwo powóz lady Tatton zniknął jej oczu, z rogu Upper Brook Street wyłonił się kolejny, znany jej dobrze z widzenia. Tym razem Lydia przy jechała wcześniej. Grimond, kamerdyner, gdzieś zniknął i Esmee po stanowiła go nie wzywać. Sama otworzyła drzwi i ze szła radośnie po schodach. Ale to nie Lydia wysiadła z powozu z Sorchą w ramionach. - Dzień dobry - powiedział Alasdair. - Me! - pisnęła Sorcha. - Patrz! Patrz! Lala! Ład na, widzis? Alasdair uśmiechnął się radośnie i podał Sorchę Esmee. 208 - Lydia źle się dziś czuła - powiedział. - Postano wiłem więc, że sam przywiozę Sorchę. - Widzę - odparła Esmee słabym głosem. - Wej dziesz? Z dzieckiem na biodrze wróciła do salonu i przy sunęła Alasdairowi krzesło. Usiadł, patrząc na nią niemal niespokojnie. Esmee posadziła sobie Sorchę na kolanach, zmartwiona, że tak bardzo ucieszył ją widok Alasdaira. Sorcha paplała radośnie na temat, lalki. - Widzis sukienkę, Me? - pytała. - Widzis? Ma nową sukieneckę. I buciki. I ładne włoski. - Boże! Tyle nowych słów -- Esmee ucałowała dziewczynkę w czubek głowy, omijając skaleczenie. Śliczna lalka. Nowa? - Nowa - zgodziła się Sorcha, zdejmując jeden z satynowych pantofelków lalki. - Widzis poncoski? Alasdair odchrząknął głośno. - Pomyślałem, że trzeba jej sprawić nową lalkę. A ta dostała całą wyprawkę. Sorcha bardzo lubi ubierać i rozbierać lalki. Esmee uśmiechnęła się. - I ma już całkiem sprawne paluszki. Alasdair popatrzył na nią zagadkowo. - Jak to się dzieje, że dzieci tak szybko rosną? spytał. - W tym tygodniu zaczęła mówić pełnymi zdaniami. Esmee poczuła ucisk w gardle. - To okropne, prawda? - powiedziała cicho. - Kie dy mama umarła, Sorcha była prawie niemowlęciem. A teraz, gdy na nią patrzę, widzę małą dziewczynkę. To tempo mnie przeraża. Alasdair uśmiechnął się. - Zaczynam wierzyć, że wieczna troska to prze kleństwo wszystkich rodziców. Ale musimy pamię209
tac, że Sorcha nie jest skorupką od jajka. To silna, odporna dziewczynka. Sama tak kiedyś mówiłaś. Sorcha zdjęła tymczasem lalce sukienkę. - Halka. Widzis halkę? I majtecki. Zdejmę maj¬ tecki. - Wzbogaciła swoje słownictwo - zauważyła z lek kim rozbawieniem. - Potrafi już nazwać chyba wszystkie części damskiej garderoby. Uniósł lekko brwi i błysnął zębami w uśmiechu. - No cóż. Sama twierdziłaś, że należy się uczyć od mistrzów. Esmee popatrzyła na niego z lekką naganą. - Powiedz mi, co z Lydia, mam nadzieję, że to nie zapalenie gardła, które ostatnio dopadło Mayfair? - Obawiam się, że jest znacznie gorzej. - Alasdair skrzywił się lekko. - Zwichnęła sobie nadgarstek. - Och! Jak to się stało? - Ten mały diabełek wyrwał się jej wczoraj i popę dził w stronę schodów. Wywiązała się walka i jak wi dać, w jej wyniku Lydia poniosła uszczerbek na zdro wiu. Esmee poczuła przypływ paniki. Ruszyła w stronę schodów? Och, Sorcha była sta nowczo zbyt uparta. Przecież i ona mogła ucierpieć! Biedna Lydia! Może jednak nie dawała sobie rady z tym dzieckiem? Esmee nie wiedziała, cieszyć się, czy martwić. Alasdair czytał w jej myślach. - Sorcha jest bardzo trudnym dzieckiem. Nawet cały batalion nianiek nie miałby przy niej ani chwili wytchnienia. Ale nie możemy owinąć ją w kokon. - No tak, masz rację. - Dotknęła delikatnie rany na głowie dziecka. - Odczułam naprawdę wielką ulgę, gdy zdjęto jej szwy. - Doktor Reid twierdzi, że blizna nie będzie wi doczna, gdy zgęstnieją jej włoski - powiedział Alas dair. - Możesz się o to nie martwić. Sorcha wywinęła się gładko z objęć Esmee i pobie gła do ojca z lalką w jednej rączce, a halką w drugiej. O metr od niego potknęła się jednak i o mało nie przewróciła. Alasdair pochwycił ją jednak w porę, posadził na kolanie, zrobił surową minę i zganił za bieganie po salonie. Sorcha wydawała się słuchać, wpatrzo na w twarz ojca ściskała lalkę. Esmee zdała sobie sprawę, że reakcja Alasdaira była nie tylko szybka, ale również instynktowna. Rodzicielska. Został oj cem i w bardzo subtelny sposób dawał temu wyraz. Nie, nie musiała się już martwić o Sorchę, bardziej o samą siebie i własne serce. Zakończywszy kazanie, Alasdair odgarnął włosy z czoła Sorchy. Dziewczynka odwróciła się i wręczy ła mu lalkę. - Zdejmij bucik - rozkazała. - Zdejmij ten. - Rzeczywiście, jest trochę uparty - zgodził się Alasdair i zręcznie rozpiął pantofelek. Sorcha pisnęła radośnie i zeszła mu z kolan. Zabra ła lalkę oraz jej ubranka i potruchtała pod okno, gdzie lady Tatton urządziła jej kącik zabaw. Dziewczynka zdjęła pokrywkę z dużego wiklinowego kosza i zaczę ła wyrzucać na dywan pozostawione w nim zabawki. - Czuje się tu jak u siebie w domu - zauważył Alasdair. - To prawda - potwierdziła Esmee. Przez chwilę patrzyli na nią w milczeniu. Sorcha opróżniła całkowicie kosz i zaczęła się bawić. - Alasdairze - spytała Esmee, nie odrywając wzro ku od Sorchy. - Dlaczego tu przyjechałeś?
210 211
Przez chwile miała wrażenie, że nie odpowie. Po patrzył na nią trochę wyzywająco. - Twoja ciotka byłaby temu przeciwna- powiedział. Ale Sorcha to moja córka i mam prawo jej towarzyszyć. - Mojej ciotki nie ma w domu - odparła. - I nie o to pytałam. Opuścił wzrok. - Chciałem ci coś dać - odrzekł, sięgając do kie szeni. Dobył z niej płaskie, zielone pudełko z zielo nego aksamitu i podał Esmee. Pudełeczko wygląda ło znajomo. Esmee wzięła je niepewnie do ręki. - Otwórz je - powiedział. - Proszę. Zaciekawiona, uchyliła pokrywkę. W środku błyszczał wspaniały sznur pereł. Uniosła naszyjnik do góry i z zachwytu wstrzymała powietrze. Perły oprawiono w zdobione złoto i inkrustowano diamen cikami. Były równe, znacznie większe od tych, które zgubiła w parku. - Piękne - szepnęła. - Ale nie mogę przyjmować od ciebie prezentów. - To nie prezent, tylko rekompensata - powie dział. - Wiem, że to nie to samo, co perły twojej mat ki, ale nic innego nic przyszło mi do głowy. - Są wyjątkowe. Alasdair popatrzył na nią z lekkim żalem. - Chciałem ci je dać już wtedy... następnego ran ka. Kiedy jednak wróciłem do domu od jubilera, mia łaś za sobą wizytę lady Tatton i wszystko potoczyło się już bardzo szybko. Potem już o nich nie myślałem... aż do wczoraj. Nie miałaś nic na szyi i pomyślałem... a zresztą. W każdym razie należą teraz do ciebie. Esmee poczuła, że oblewa się rumieńcem. - Naprawdę nie mogę - powtórzyła, podając mu pu dełko. - Dziękuję. Jestem jednak pewna, że ciotka Ro wena uznałaby taki podarunek za bardzo niewłaściwy. 212 Błysnął groźnie oczami. - A jestem pewien, że nic mnie to nie obchodzi powiedział. - Weź je, Esmee. Proszę. - Chcę, żebyś je miała. Poza tym, kto się domyśli, że to nie są per ły twojej matki? Przecież wyglądają podobnie. Esmee pokręciła głową. - Ja będę o tym wiedziała - odparła. - Domyślam się też, ile kosztowały. Są przepiękne i wspaniale do pasowane rozmiarem. - 1 twoje - dokończył stanowczo. Esmee położyła pudełko na kolanach. - Dobrze więc - powiedziała. - Odłożę je dla Sorchy. - Jak sobie życzysz - warknął. - Proszę cię, Alasdairze - szepnęła. -Nic kłóćmy się. Skinął jej krótko głową i powędrował spojrzeniem ku Sorchy, która właśnie wzniosła wokół rozebranej lalki murek z klocków. Esmee otworzyła ponownie pudełko i popatrzyła na perły, próbując rozpędzić napływające do oczu łzy. Dlaczego ten podarunek sprawił, że poczuła się tak okropnie? Dlaczego czuła przenikliwy ból serca, a perły ciążyły jej jak kamienie? Czy tylko to im zo stało? Te krótkie chwile wymuszonych spotkań, ostrożnie dobierane słowa? Troska o dziecko, które oboje kochali? Nic, nie mogło wystarczyć. To zupeł nie nie mogło wystarczyć. Zamknęła pudełeczko i odzyskała panowanie nad sobą. - Mam nadzieję, że Wellings i reszta służby ma się dobrze. - Owszem - odparł. - A pani Crosby? - pytała dalej zaskakująco spo kojnym głosem. - Mam nadzieję, że już całkiem do szła do siebie. Nie spuszczał wzroku z Sorchy. 213
- Nie widziałem się z nią od dwóch dni. Ale wydo brzała. Ma nawet rumieńce. I przybiera na wadze. - Milo mi to słyszeć - powiedziała szczerze. Zdziwiła mnie twoja wczorajsza obecność u lady Gravenel. Dobrze się bawiłeś? - Nieszczególnie - odparł. - A ty? - Lady Gravenel jest bardzo gościnna. Miło z jej strony, że mnie zaprosiła. Tym razem popatrzył na nią spokojnym, nieodgad nionym wzrokiem. - Jesteś chyba zapraszana wszędzie - zauważył. Lady Tatton chyba cię nie oszczędza. - Ciotka chce, żebym obracała się w towarzystwie - przyznała. - 1 korzystała z życia, niezależnie od te go, co ona przez to rozumie. Znów ten dziwny, stłumiony uśmiech. - Chyba wiesz, co to znaczy - powiedział. - Chce cię wydać za mąż. - Tak to się to robi w Londynie, prawda? - spyta ła Esmee. - Rodzina wystawia cię na widok publicz ny jak konia na padoku, a potem aranżuje małżeń stwo z odpowiednim kawalerem. - Tak mi mówiono. Ale tacy rzadko bywają w mo ich kręgach. Przynajmniej dzięki wam kolejny rok w Mayfair nie będzie taki nudny jak zawsze. Esmee zwęziła oczy. - Na litość boską! - warknęła. - Co cię to właści wie obchodzi? Przecież nic dbasz o towarzystwo. Ty nawet tu nie mieszkasz. Ciocia Rowena chce, żebym była szczęśliwa, a dla niej to oznacza małżeństwo. Patrzył na nią przez chwilę z wyraźną troską. - A dla ciebie, Esmee? - spytał ciszej. - Jestem po prostu ciekaw. I obchodzą mnie twoje plany, bo mężczyzna, którego poślubisz, stanie się tak czy ina czej częścią życia Sorchy. 214 Esmee chciała podważyć ten sposób myślenia, a na de wszystko zetrzeć mu z warg ten kpiący uśmiech. Niestety, nie znalazła żadnego rozsądnego powodu, by to zrobić. Zerwała się z krzesła i zaczęła przemie rzać salon. - Wiesz, że nie poślubiłabym mężczyzny, który nic darzyłby Sorchy uczuciem - odparła gniewnie. - Nie po tym, co sama przeszłam, więc jak śmiesz sugero wać coś podobnego? Ponieważ ona wstała, on też się podniósł. Tkwił teraz niczym rzeźbiony posąg obok krzesła i patrzył na Esmee. Nic wyglądał już teraz jak przystojny, cza rujący bon vivant. Miał twarde, zmęczone spojrzenie, a szczęki zaciśnięte tak mocno, że drżały mu mięśnie policzka. Wreszcie skłonił głowę. - Wybacz. Zbyt rozgniewana, by odpowiedzieć, odwróciła się i znów rozpoczęła swój spacer po pokoju. - I owszem, uważam, że powinnam wyjść za mąż powiedziała. - O ile sobie przypominam, ty również byłeś tego zdania. - Powinnaś - powtórzył Alasdair, ignorując resztę. - Choć muszę przyznać, że to brzmi ponuro. Skrzyżowała ramiona na piersiach i wyjrzała na ogród, - Miałam na myśli to, że muszę się ustatkować odparła, siląc się na spokój, - Nie chcę być taka jak moja matka. Nie szukam podniet i dramatycznych przeżyć. Chcę mieć swoje życie i rodzinę, chcę zna leźć swoje miejsce, bo nigdy go nie miałam. Nie rozu miesz? Wreszcie zaczął jej słuchać, zapomniał na chwilę o sobie i swoich żalach. - Chciałbym - powiedział. Nie odwracając się od okna, Esmee uniosła ręce. 215
- Zawsze mieszkałam w cudzym domu - szepnę ła. - Byłam częścią cudzego życia. Opiekowali się mną kolejni ojczymowie, czasem mnie tolerowali, czasem nawet lubili. Ale to nie to samo, co własny dom. Nie masz pojęcia, jak to jest. Czujesz się jak piąte koło u wozu. Jakiś zakurzony kąt w nieużywa nym pokoju. Zbędny, niepotrzebny. A mam już te go dość. - Bardzo mi przykro. Esmee położyła sobie palce na ustach, by nie do dać jeszcze czegoś równic głupiego. Czuła, jak z jego ciała bije żar, wciągnęła powietrze, gdy położył jej rękę na ramieniu. Miał ciepłą, ciężką dłoń, jego do tyk przynosił ukojenie, choć wiedziała, że nie powin na oczekiwać od niego pociechy. - Przykro mi - powtórzył. - Ale może rozumiem cię lepiej, niż sądzisz. Milczał chwilę. - Nauczyłem się już, że można się czuć niepo trzebnym, nawet jeśli się żyje własnym życiem - po wiedział w końcu. - 1 mieszka w miejscu, które jest pozornie dla ciebie stworzone. Uniosła podbródek i popatrzyła na jego niewyraź ne odbicie w szybie. - Co to ma znaczyć'? - Och, nie wiem - powiedział. - Przypominam so bie moje dzieciństwo w Szkocji. Czasem mi się wyda je, że to nie było moje miejsce. - Miałeś tam dom i rodzinę. - Z pewnością - przyznał. - Ale poczucie przyna leżności to coś więcej. O wiele więcej. I bardzo trud no to wyjaśnić. - Chciałabym zrozumieć. Alasdair wyglądał tak, jakby żałował, że w ogóle rozpoczął ten temat. 216 - Byłem po prostu inni niż cała reszta mojej rodzi ny - powiedział cicho. - Szkoci są rozsądni, trzeźwo myślący, zresztą sama o tym dobrze wiesz, a moja ro dzina posiadała obie te cechy aż w nadmiarze. A ja... ja nie byłem taki. Lubiłem figle i psoty. Siedział we mnie diabeł, jak mawiała babka MacGregor. Nie po trafiłem być poważny przez dwie minuty. Jeszcze w szkole piłem i uprawiałem hazard, a później za chowywałem się jeszcze gorzej. Sprawiłem mojemu ojcu taki zawód, że wolałem przyjechać do Londynu i zejść mu z oczu. Takie rozwiązanie odpowiadało zresztą wszystkim zainteresowanym. - Ale dlaczego? - spytała. - Młodzi ludzie muszą się przecież wyszumieć, a ty jesteś bardzo inteligentny. - Miałem głowę do liczb - przyznał. - Ale nie chciałem rozwijać swoich zdolności, pomijając grę w karty. Poza tym nie miałem żadnych zalet, chyba że weźmiemy pod uwagę wygląd i urok osobisty. Mój ojciec jednak z pewnością tego nie cenił. Przy każdej okazji pytał, dlaczego nie jestem podobny do Mer ricka. - Chciał, żebyś był taki jak Merrick? - spytała ze zgrozą Esmee. - Uważał go za ideał. Miał wszystko, czego zabra kło mnie. Był nie tylko bystry, ale i błyskotliwie inte ligentny, nie tylko pracowity, ale i natchniony. Mą dry, podczas gdy ja tylko uroczy. Nie pasowałem do rodziny geniuszy pragnących osiągnąć wszystko. Esmee znów pomyślała o książkach pełnych skom plikowanych wzorów, które znalazła w palarni. Pod niszczonych, z oślimi uszami. W dodatku nie pisa nych po angielsku, tylko raczej po francusku, holen¬ dersku albo nawet po niemiecku. Ktoś je jednak czy tał, studiował dogłębnie, wręcz obsesyjnie, a mogła się nawet założyć, że nie był to Merrick MacLachlan. 21.7
- Czasem mi się wydaje, że musisz się silić na ten wdzięk i urok - zauważyła. - Starasz się bardzo, że by się nic starać. Popatrzył na nią smętnie. - Spędziłem piętnaście lat mojego życia przekona ny, że podrzuciła mnie Cyganka. Dopiero później dowiedziałem się od babki MacGregor, że była przy moich narodzinach i przestałem wierzyć w te brednie. Esmee opuściła ramiona. - Jakie to smutne. Smutne i dla ciebie, i dla twoje go brata. - Z pewnością - przyznał Alasdair. - Merrick nigdy nic był dzieckiem, a ja nigdy nie przestałem. Ale na pewno bym się z nim nię zamienił. Nie, nawet teraz. - I nigdy nie jeździsz do Szkocji, prawda? Ktoś mi o tym mówił, chyba Wellings. Zdjął dłoń z jej ramienia. - Nie, prawie nigdy - potwierdził. - Nigdy za nią nie tęskniłem. Aż do niedawna. A teraz czasem się zasta nawiam, czy nie brakowałoby mi czasem choć trochę tego pracowitego życia, gdybym tylko sobie na to po zwolił. Nie wydaje mi się już tak ponure, jak kiedyś. W jego głosie pojawił się jakiś ton, dotąd Esmee nieznany. Odwróciła się do niego, oparta ple cami o zasłony, sądząc, że się cofnie. Ale on się nie cofnął. Przeciwnie, przykuł ją spojrzeniem swoich złocistych oczu, oczu, które nigdy dotąd nie wydawa ły jej się równie poważne. Lub zbolałe. Nie dotknął jej, choć emanujące od niego ciepło pozwoliło jej myśleć, że miałby na to ochotę. Wstrzymała więc od dech i czekała. Ale jej nic dotknął. Oparł się tylko ręką o ścianę i nachylił do jej ucha. - Powiedz mi - zaczął dziwnie chrapliwym głosem. - Jesteś tu szczęśliwa? Zadowolona z własnego wy boru? Zacisnęła dłoń na zasłonie. - Z mojego wyboru? - powtórzyła z trudem. - Ależ ja go nie dokonałam, Alasdairze. Nie pamiętasz? Nikt mnie nie pytał, czego pragnę. Nikt nigdy o to nic pyta. I męczy mnie to, że wszyscy wiedzą lepiej ode mnie, czego chcę. Chyba wiesz, o co mi chodzi. Alasdair otworzył usta, po czym znów je zamknął. Długo wpatrywał się w jej oczy z ręką na ścianie tuż za jej ramieniem. Esmee pragnęła, by przemówił, sa ma chciała przerwać tę ciszę, ale słowa nie przecho dziły jej przez gardło. Jej wybór? To był chyba jakiś żart. Przecież to jego wybrała, choć taka konstatacja nie napawała jej ra dością. Aż się paliła do tego, by go pocałować, ude rzyć lub po prostu powiedzieć, by poszedł do diabła. Ale nic takiego nie zrobiła. Wybawiła ją Sorcha, któ ra krzyknęła radośnie i potoczyła po podłodze rzą dek klocków. Czar prysł. Alasdair odwrócił wzrok i cofnął się. - Przepraszam Esmee - powiedział. Tym razem jednak nie wiedziała, za co przeprasza. Za to, że jej pragnie? Czy za to, że jej nie pragnie? Czy też za coś zupełnie innego? Mimo przemowy na temat chęci posiadania własnego życia Esmee po czuła się nagle bardzo młoda i niedoświadczona. Alasdair przeszedł przez pokój, by oszacować straty. - Dobrze, myszko - powiedział spokojnie. - Ile miałaś klocków? Mam policzyć? - Policyć - zgodziła się Sorcha, wskazując królew skim gestem porozrzucane zabawki. Liczył głośno, a dziewczynka powtarzała za nim.
218
219
- Jedenaście - powiedział, gdy ułożył z powrotem klocki. - Bardzo dużo. A ty jesteś bardzo mądrą dziewczynką. - Mądla - potwierdziła Sorcha, burząc klocki. Alasdair uniósł jej podbródek i pocałował w czu bek głowy. Po czym wstał i popatrzył w czujne teraz oczy Esmee. - Muszę iść - powiedział. - Tak naprawdę nie za mierzałem nawet wchodzić. Czy mogę odebrać Sor chę za dwie godziny? Esmee wbiła wzrok w jakiś punkt ponad jego ra mieniem. - Kiedy ci będzie wygodnie. Wziął kapelusz i laskę, które zostawił na krześle. -- W takim razie za dwie godziny - powiedział, skłaniając lekko głowę. - Dziękuję. Wyjdę sam. Zanim przyszło jej do głowy jakieś zimne i oficjal ne pożegnanie, zamknął za sobą drzwi.
Rozdział 8
W którym sir Alasdair udziela rady
Sir Alasdair MacLachlan wypadł z domu lady Tatton na ulicę, nie wyjaśniając niczego stangretowi, który stał obok koni i patrzył na swojego pana, który odda lał się w kierunku Piccadilly. Z ulic zjeżdżały już wozy i taczki dostawców, ustę pując miejsca powozom wiozącym arystokratów na poranne spotkania oraz gazeciarzom roznoszą cym ponure poranne opowieści. Trup ze sztyletem w piersiach w Southawark. Plot ki o dymisji Wellingtona. Rozruchy. Alasdair pusz czał wszystko mimo uszu. Do diabła! Jak ona śmie! Jak ta dziewczyna śmie kwestionować jego decyzje? Jak śmie budzić w nim lęk, że postąpił głupio, a jego postanowienie może spowodować nieodwracalne skutki! I jak śmie jesz cze w dodatku tak pięknie wyglądać, gdy się złości! Ktoś wylał z okna wiadro wody. Gdzieś w oddali rozległo się bicie kościelnych dzwonów. Rozczochra ny młodzieniec w do połowy rozpiętym surducie za wołał do Alasdaira po imieniu, gdy się mijali. Alas-
22]
dair parł dalej naprzód, nie zwracając uwagi na to, co się wokół niego dziale Tak, niech ją diabli! Esmee Hamilton stała się zmorą jego życia, tego samego życia, które do tej po ry uznawał za całkiem wygodne i nieskomplikowane. Teraz wszystko się jednak zmieniło. A może zawsze wyglądało inaczej, niż mu się wydawało. I teraz, gdy łuski opadły mu z oczu, gdy zaczął rozumieć, jak ma ło znaczące i trywialne było dotąd jego życie, musiał coś z tym zrobić, nawet jeśli nie dla samego siebie, to cho ciaż dla Sorchy. Musiał pomyśleć o przyszłości i prze stać wypełniać pustkę tanimi przyjemnościami i kosztownymi zbytkami. Wiedział, że będzie go to kosztowało wiele wysiłku, na który do tej pory nie potrafił się zdobyć. Na rogu Mount Street pod wpływem impulsu skręcił w stronę Hyde Parku, wtulając głowę w ra miona, by uchronić się przed zimnym, jesiennym wiatrem. Nie pomyślał, by wziąć płaszcz. Tak na prawdę nie pomyślał o niczym. Gdyby choć przez chwilę rozważył ten szalony pomysł, by pojawić się wraz z Sorchą przy Grosvenor Square, z pewnością wysiałby tam kogoś innego. Wellingsa. Hawesa. Każ dy mógł zająć miejsce w powozie obok Sorchy. Nie zwracał uwagi na wiatr buszujący za kołnie rzem surduta. Chłód dodawał mu nawet energii. Czuł się tak, jakby od tygodni trawiła go jakaś go rączka. A to wszystko od chwili, gdy Esmee Hamil ton, niech ją licho, odnalazła drogę do jego domu i serca. Tuż obok niego przemknęła dwukółka, omal nie zwalając go z nóg. Usłyszał tylko pobrzękiwanie uprzęży i uskoczył na chodnik, patrząc jak spod kół powozu tryska błoto i końskie odchody. Przywiodło mu to na myśl wszystkie inne niebezpieczeństwa, ja kie wokół czyhały na niego. 999
Już w parku skierował się w stronę ławki w pobli żu Serpentine, miejsca, gdzie siedział z Esmee tego dnia, gdy Sorcha uległa tragicznemu wypadkowi. W dniu, kiedy wszystko się zmieniło. I jednocześnie nie zmieniło się nic. Bezmyślnie trącił nogą grudkę ziemi pod ławką i ku swemu zdumieniu dostrzegł w trawie przybru dzoną perłę. Podniósł ją, wytarł i wsunął do kieszeni. Pamiątka po wypadku Sorchy. Widać odnalazł ją po to, by mu przypominała, że nigdy nie powinien tracić zdrowego rozsądku. Nie, nie miał powodu, by jechać do lady Tatton. Jednak tak bardzo pragnął zobaczyć te perły na szyi Esmee. Tak bardzo chciał, by zdobiły jej dekolt każ dego wieczoru, gdy pije wino i je kolację w towarzy stwie londyńskich elit. Tak bardzo pragnął czerpać przyjemność ze świadomości, że jest to podarunek od niego, podczas gdy inni mogą tylko cieszyć oczy jej pięknem. Skromne, pożałowania godne marze nia. Niemniej jednak nie mógł o nich zapomnieć. Cóż, to nie miało znaczenia. Esmee nie zamierza ła nosić pereł. Wszystko jedno, z jakiego powodu. Patrzył beznamiętnie na mewę, która kołując nad Serpentine, wydala nagle żałosny krzyk. Widać przywiał ją tu nocny szkwał i ptak czuł się trochę za gubiony. Alasdair znał to uczucie. Włożył ręce do kieszeni i poszukał na pocieszenie swojej małej perły.
Esmee było bardzo przykro, gdy dwie godziny później do drzwi zadzwonił stangret Alasdaira, by odebrać Sorchę. Zniósł dziecko na dół do powozu i przez otwarte drzwi podał je Alasdairowi, który wy223
łonił się z głębi. Gdy brał ją na ręce, jego sygnet, któ ry tak dobrze znała, błysnął w słońcu. Zdawał się nic zauważać obecności Esmee, nie wychylił się nawet na tyle daleko, by pokazać twarz. Poczuła, jak do oczu napływają jej gorące łzy, odwróciła się na pięcie i gwałtownie zamknęła za sobą drzwi. Sytu acja wydała jej się okropna - zachowywali się jak małżeństwo walczące o dziecko, zbyt skłócone, by mieszkać pod jednym dachem. Myślała o tym przez dłuższy czas, potem jednak jej uwagę odwróciły różne niespodzianki, jedne miłe, inne stanowczo mniej przyjemne. Pierwszą z nich był bukiet róż od pana Nowel la wraz z zaproszeniem na przejażdżkę po parku następnego popołudnia. Drugą - liścik od panny Smathers z propozycją wspólnej wyprawy z jej bratem do Akademii Królew skiej na wystawę pejzaży. Pisała właśnie odpowiedzi na oba listy, gdy ciotka wróciła od madame Panaut z pudłem, w którym pyszniła się suknia z ciemnobrązowej satyny. - Pięknie pasuje do twoich włosów - powiedziała ciotka. - Wiedziałam, że tak będzie. - Poprosiłam madame, by uszyła ją dodatkowo jako niespodziankę. Esmee dotknęła szlachetnej tkaniny. - Ciociu, jesteś dla mnie zbyt dobra. Lady Tatton zbyła jednak tę uwagę machnięciem ręki. - Teraz trzeba ją tylko dopasować, bo musisz się w nią ubrać do teatru w przyszłą środę. - Do teatru? Lady Tatton uśmiechnęła się tajemniczo. - Zostałyśmy zaproszone do loży lady Kirton - po wiedziała. - Mam ogromną ochotę iść. Lady Kirton zaprosiła też lady Wynwood i jej syna. Chcę poznać tego młodzieńca. 224 - Ale do teatru? - spytała znów Esmee. - Nie będzie to przecież farsa, tylko adaptacja Wędrówki Pielgrzyma, a jest to dzieło naprawdę bar dzo moralne i pouczające. Esmee pomyślała, że śmiertelnie się wynudzi. Nie miała również ochoty na wieczór w towarzystwie Wynwood a i jego matki. Jej cierpliwość nadwerężyła się już mocno podczas konwersacji nawet przez te dziesięć minut, gdy przechadzała się w jego towarzy stwie w salonie lady Gravenel. Nie mogła ani na chwilę przestać myśleć o tym. co też Alasdair mógł o niej powiedzieć Wynwoodowi. A potem jesz cze przypomniała sobie swój żenujący wybuch sprzed kilku tygodni. Boże. Powiedziała Alasdairowi, że jego maniery pozostawiają wiele do życzenia, a jego brata nazwa ła prostakiem. W dodatku nazwała ich wszystkich dzikusami, choć Wynwood jako jedyny z trzech dżentelmenów obecnych wtedy w salonie nie potrak tował jej i Sorchy jak mebli, o których się mówi, o które można się nawet pokłócić, jakby nie miały uczuć. A potem zachowywał się bardzo miło. Dla czego stanowiło to teraz powód jej troski? U lady Gravenel Wynwood starał się ją zabawić. Pytał o Sorchę i opowiedział jej zabawną historię ze swojego dzieciństwa w Buckinghamshire i kilku przygodach, jakie przeżył w towarzystwie wiecznie zmęczonego życiem lorda Devellyna i braci Mac Lachlan. Jednak gdy poczuła się lepiej jego towarzy stwie, dostrzegła, w jaki sposób patrzy na nich lady Wynwood. - Esmee! - głos lady Tatton przywołał ją do rze czywistości. - Co tam masz? Odwróciła się i zobaczyła, że ciotka stoi przy biur ku. 225
- Ach, zaproszenia - odparła. - Chyba powinnam przyjąć oba. Lady Tatton powachlowała się bilecikiem od pan ny Smathers. - Dlaczego mi się wydaje, że zaproszenie wysłano w czyimś imieniu? - zakpiła. - Może to był pomysł pana Smathersa? Esmee uśmiechnęła się. - Chyba masz rację, ciociu - przyznała. - Przynaj mniej biedny pan Noweli zdobył się na odwagę i wy słał własne. Lady Tatton wzięła liścik do ręki. - Przejażdżka po parku z panem Nowel lem - za¬ świergotala. - Chyba powinnaś się zgodzić, moja droga. - Jest zbyt nudny na męża, ale taka znajo mość na pewno ci nie zaszkodzi. W tej samej chwili do pokoju wszedł kamerdyner z dwiema wizytówkami na srebrnej tacy. - Jakaś dama i dżentelmen do pani, madam. Lady Tatton rzuciła zaproszenia na biurko i chwy ciła wizytówki. - Boże! Tb od Wynwood a! I jego matki! - Uniosła głowę. - Szybko! Musimy ich przyjąć w salonie. Widząc, że Esmee się waha, chwyciła ją za łokieć i pociągnęła do drzwi. - Za dwie minuty, Grimond. - Och, Esmee, czyż byś miała jakąś brudną smugę na sukni? Szybko ją zetrzyj! Pospiesz się! Weź moją chusteczkę. I wypro stuj się, jeśli łaska. Tak prezentujesz się znacznie le piej. Esmee poszła za nią do salonu, prostując plecy. - Ale po co przyszli teraz, skoro w środę mamy iść razem do teatru? Nie musiała się nad tym długo zastanawiać. Lady Wynwood, wysoka, szczupła kobieta, weszła szybko 226 do salonu, szeleszcząc jedwabiem, i pocałowała lady Tatton w oba policzki. Lord Wynwood skłonił się Esmee z nieśmiałym uśmiechem na ustach. - Och, Roweno! - wykrzyknęła lady Wynwood, chwytając się za serce. - Co za okropna historia! Ku charka zachorowała na to zapalenie gardła, które krąży od dawna po okolicy. - Och, moje biedactwo - lady Tatton poklepała ją czule po ręce. - Nie wiesz jeszcze najgorszego - jęknęła lady Wynwood. - W poniedziałek wydaję kolację. - Czy możesz mi podać przepis na tę maść, o której wczo raj wspominałaś? - Okład z gotowanej cebuli? Oczywiście. - Lady Tatton podeszła do biurka, za nią podążyła lady Wynwood. - Musi być bardzo gorący. Na tyle gorący, by wyciągnąć chorobę, ale nie poparzyć. Esmee uśmiechnęła się do lorda Wynwood a i wskazała mu krzesło stojące obok kominka. - Proszę spocząć, panie, dopóki ta tragiczna histo ria nie znajdzie szczęśliwego rozwiązania. Błękitne oczy Wynwood a błysnęły z rozbawie niem, - Panno Hamilton, bardzo mi się podoba pani po czucie humoru - powiedział. - Chyba właśnie ta pa ni cecha przykuła od początku moją uwagę. Esmee popatrzyła na niego sceptycznie. - Dziwne - powiedziała. - Sądziłam, że jestem ra czej skłonna do histerycznych wybuchów w obecno ści obcych. Odrzucił głowę i roześmiał się głośno. Obie damy odwróciły się od biurka. - Chyba mnie pani rozumie, panno Hamilton odparł. - Ma pani fantastyczne poczucie humoru, nawet jeśli jest pani w bardzo złym humorze. 227
- Och, rzeczywiście, byłam wtedy bardzo zła - od pada. - Z pewnością nie zdarza się to pani zbyt często ciągnął. - Jest pani pewnie w głębi serca dobrodusz na i mila. Sam pan Bóg wic, że Merrick nawet anio ła wyprowadziłby z równowagi, a Alasdair nie jest ani o jotę lepszy. - Staram się patrzeć optymistycznie na świat, lor dzie Wynwood - odparła. - Choć ostatnio nie było to łatwe. Zmarkotniał. - Tęskni pani za siostrą, prawda? To takie słodkie stworzenie. - Raczej mały diabełek. - Esmee uśmiechnęła się z przymusem. - Ale i tak za nią tęsknię. Bardzo. Do tej pory prawie się z nią nic rozstawałam. Jest mi trudniej, niż sądziłam. - Bardzo pani współczuję - powiedział Wynwood. - Znalazła się pani w trudnym położeniu. Może ode rwę panią od smutnych myśli choć na jeden wieczór. Rozumiem, że lady Kirton zaprosiła panią wraz z ciotką do teatru. Mam nadzieję, że się pani do nas przyłączy. - Tak, miałyśmy taki zamiar - powiedziała. - Choć nie znam treści tej sztuki. - Wędrówki Pielgrzyma. Chyba ma na celu pod nieść nasze morale. Mam tylko nadzieję, że moje nie załamie się zupełnie pod taką presją. W tej samej chwili lady Tatton zamknęła szufladę i zaczęła zwijać kartkę w rulonik. Lord Wynwo od wstał. - Muszę iść - powiedział. - Mama niezbyt dobrze się dziś czuje. Obiecałem jej swoje towarzystwo. - Jakie to miłe z pana strony - odparła Esmee. Znów uśmiechnął się nieśmiało. 228 -- Czasem trzeba się zachowywać odpowiedzialnie, niezależnie od tego, czy ma się na to ochotę, czy nie. Wkrótce potem lord i lady Wynwood zaczęli się żegnać i umawiać na środę. - No proszę! - powiedziała lady Tatton, gdy Gri¬ mond zamknął za nimi drzwi. - Wszystko poszło zna komicie. - Cóż takiego? Lady Tatton cofnęła się o krok. - Chyba nie uwierzyłaś w te głupstwa o cebuli? spytała. Esmee zamrugała. - A nie powinnam? Ciotka poklepała ją delikatnie po ramieniu. - Stawiam dziesięć do jednego, że kucharka ma po prostu katar - powiedziała. - Nie zauważyłaś, jak lady Wynwood przyglądała się twojej sukni? I moim zasłonom? Umeblowaniu? Oszacowała nawet krój uniformu Grimonda! A następnym razem zacznie pocierać moje srebra, żeby zobaczyć, czy to czasem nie plater. Nie, chciała nas po prostu zaskoczyć. Rozpoczyna badania. Esmee zrobiła przerażoną minę. - Badania? - Oczywiście. Chce się upewnić, czy ty, a właściwie my nadajemy się dla jej syna. Esmee nadawała się z pewnością na przejażdżkę z panem Nowellem, który mocno ją zaskoczył, zajeż dżając pod dom nowym powozem zaprzężonym w dwa konie. Może źle oceniła młodego polityka? Uznała go za człowieka poważnego, ale kompletne go nudziarza. Przy bliższym poznaniu okazało się jednak, że po waga Nowella graniczy z bufonadą. W drodze do parku uraczył ją opowieścią o tym, jak Wellington 229
usiłuje torpedować reformy parlamentarne, a gdy je chali wzdłuż Rotten Row, oskarżył go o spiskowanie z katolikami. Anglikom zagrażała cywilizacyjna za głada, a winę za ten stan rzeczy ponosił w całości Wellington. Esmee, która szczerze sympatyzowała z katolika mi, nie zadała sobie z trudu, by spytać Nowella o to, w jaki sposób Anglicy traktują swoich północnych są siadów. Jego poglądy na ten temat musiałyby się okazać przeciwne niż jej, toteż uznała, że nic warto z nim dyskutować. Gdy jednak przejechali całą długość parku, No weli zmienił temat i zapytał ją niespodziewanie, czy miałaby ochotę zobaczyć jego nowy dom. - Właściwie jeszcze nie całkiem mój - przyznał niemal nieśmiało. - Nie jest jeszcze skończony. Temat zainteresował Esmee. - A gdzie jest ten dom? Daleko stąd? - Ależ nie - odparł. - W pobliżu Chelsea. Esmee przytaknęła ze zrozumieniem, choć nie by ła całkiem pewna, gdzie leży Chelsea. Po niespeł na dwóch miesiącach w Londynie zmęczyły ją space ry wciąż po tych samych parkach i skwerach i po zdrawianie wciąż tych samych osób. Ulice, którymi wyjeżdżali z Hyde Parku, nie były zatłoczone i Noweli popędził konie. Esmee przytrzy mywała kapelusz jedną ręką i cieszyła się przejażdż ką. Na krańcach Belgravii ich oczom ukazały się no we piękne rezydencje w różnych fazach budowy. - Mój dom jest dalej - powiedział Noweli. Wkrótce zostawili za sobą piękne rezydencje. No weli skręcił kilkakrotnie i minęli kolejno otwarte po le, schludny kościółek, a nawet parę sklepików, czyli fragmenty małych wsi, które miały wkrótce zostać połknięte przez miasto. Wreszcie zamajaczyły 230
przed nimi ceglane mury. Domy wyglądały podobnie jak kamienice w Mayfair, tyle że były nowocześniej sze i bardziej reprezentacyjne. Minęli kilka ukończo nych rezydencji i pan Noweli wyjechał na drogę, przy której miała wkrótce stanąć jego elegancka po siadłość. Na kamienistym terenie trwały prace. Wszędzie kręcili się ludzie z łopatami, młotkami i kielniami. Po lewej stronie dwaj geometrzy ustawiali trójnóg. Dalej stał wóz wypełniony zaprawą murarską, za nim dwukółka z cegłą. Obok lśnił czarny powóz ze stan gretem. Noweli wskazał ręką piękną cegłano-mar murową budowlę, która od zewnątrz wydawała się wykończona. Otaczały ją jednak zwały kamieni i ce gieł oraz niedokończony fundament. - Numer cztery Ballachulish Close - powiedział z dumą młodzian. Esmee była pod wrażeniem. Jak się okazało, pan Noweli nie potrzebował cudzego majątku... chyba że musiał spłacić hipotekę. Porzuciła jednak te cynicz ne refleksje i uśmiechnęła się. - Ballachulish Close - powtórzyła. - To bardzo szkocka nazwa. Noweli skinął głową. - Dom zaprojektował i wybudował architekt, któ ry jest rodowitym Szkotem. - Ma okropny charakter, ale jest geniuszem. Nie pozwala położyć nawet jed nej cegły bez swojej zgody, pilnuje wystroju, budże tu, absolutnie wszystkiego dogląda osobiście. Pierw szego grudnia mam otrzymać tytuł własności, jeśli ten szaleniec zgodzi się rozstać z domem. - Jaki piękny! - zachwycała się Esmee. - I nigdy jeszcze nie widziałam przy pracy tylu robotników na raz. Noweli zaniepokoił się nagle. 231
- Może to nic jest odpowiednie miejsce dla damy? - Ależ skąd! - odparła. - Myślę jednak, że po winniśmy wracać. Ciotka zacznie się o mnie niepo koić. Nowell wyprowadził powóz z posesji; wyjeżdżając, omal nie zahaczył o czarną dwukółkę. Stangret krzyknął ostrzegawczo i popatrzył na niego groźnie, a Esmee wstrzymała ze strachu oddech. - Proszę się nie niepokoić - powiedział spokojnie Noweli. - To własność MacLachlana, a jego stać na kilka takich powozów. Esmee popatrzyła na niego ze zdziwieniem. - Przepraszam... -wyjąkała. - Czyj to powóz? - Merricka MacLachlana, tego architekta - od parł z roztargnieniem. - On i jego brat to główni in westorzy tej budowy. Ale zaraz... pani jest chyba z nimi spokrewniona. Wydaje mi się, że lady Gravenel mówiła kiedyś coś takiego. - Tak, chyba tak, ale nie jestem tego pewna. Esmee popatrzyła za siebie i prawie na jej życze nie zza rogu numeru czwartego wyłonił się Merrick MacLachlan i stanął na niskim fundamencie przyle gającym do budynku. Płaszcz i surdut prezentowały się nienagannie jak zwykle, ale spodnie były zaku rzone aż do kostek. Minę miał oczywiście pochmur ną, brzydka blizna na policzku wydawała się wyraź niejsza niż zwykle. Co gorsza, nie był sam. - Witam, panowie - powiedział Noweli, gdy męż czyźni podeszli do powozu. - Panna Hamilton i ja właśnie podziwialiśmy dom. Bracia wymienili spojrzenia i powitali ich grzecz nie, ale chłodno. - Może pan tu przyjeżdżać do woli, Noweli - ode zwał się Merrick - ale dom nie będzie gotowy do grudnia i żadne życzenia tego nie zmienią. 232 Noweli popatrzył na Esmee z lekko zawstydzoną miną. - Trochę się im naprzykrzam - przyznał. - S i r Alasdairze, czy brat uwzględnił pańską pomoc przy swoim projekcie? Alasdair roześmiał się głośno. - Na szczęście dla niego i dla pana. Noweli, nie uczynił tego. Merrick MacLachlan patrzył niepewnie to - Chyba jednak dobrze się stało, że pan przyjechał - powiedział do Noweli a. - W środku jest Penworth i nic może się zdecydować, który komin wybrać. Ja wolę jeden, on drugi. Może pan sam wybierze. Tylko przy okazji zniszczy pan buty. Noweli zerknął niemal pożądliwie na dom, a po tem zawahał się - Esmee nie wiedziała jednak, czy chodzi mu o buty, czy też pozostawienie jej samej w towarzystwie Alasdaira. - Alasdair popilnuje panu koni - powiedział Mer rick. - Z przyjemnością - potwierdził Alasdair. Żądza wzięła górę. Noweli zeskoczył z kozła. - Zaraz wracam, panno Hamilton. Patrząc za nim, Alasdair uśmiechnął się kwaśno. -Twoja ciotka nie byłaby nim teraz szczególnie za chwycona, prawda? - Od początku nie była - przyznała Esmee. - Mam tylko na nim poćwiczyć swoje kobiece sztuczki, do póki nie nadarzy się ktoś naprawdę godny uwagi. Alasdair popatrzył na nią ponuro, ale po chwili wybuchnął głośnym śmiechem. - Naprawdę tak powiedziała? - spytał. - Mój Bo że! Wepchnąłem cię w szpony Machiavellego w spódnicy. 233
na Alasdaira, to na Esmee.
Esmee popatrzyła na niego wyniośle. - Owszem - odparła. - i cieszę się, że wreszcie przyznałeś, czyja to była decyzja. Zwęził oczy i zacisnął szczęki. - Nie igraj ze mną, Esmee - przestrzegł. - Nikt cię nic zmuszał do odejścia, a już na pewno nie do bez wstydnych flirtów z tymi wszystkimi mężczyznami. Esmee uniosła brwi. - Do bezwstydnych flirtów? - powtórzyła. - Sądzę, że przeceniasz moje możliwości. - A co do zmusza nia, to czułam niemal bat na plecach. Odwrócił głowę i zacisnął dłonie tak mocno, że zbielały mu kłykcie. - Rozumiem - wycedził. - A kto będzie kolejną muchą w twojej pajęczynie? - O ile sobie przypominam, to twój przyjaciel Wynwood - odparła swobodnie. - Ma mnie zabrać w środę do teatru. Usłyszała jak zaklął cicho pod nosem. - Quin? - upewnił się z niedowierzaniem. - Do te atru? - Tak, ale trudno mi będzie z nim tam bezwstydnie flirtować. Sztuka ma głębokie przesłanie moralne i chyba zostawię wachlarz w domu, włożę skromną suknię i ograniczę się wyłącznie do niegroźnej kokie terii. Oczywiście wszystko po to, by zachować pozo ry przyzwoitości. - Wybieracie się na Wędrówkę Pielgrzyma'? - Tak, i co z tego? - spytała, poważniejąc. - Na prawdę nie rozumiem, czego ty właściwie ode mnie chcesz. Myślałam, że mam zniknąć ci z oczu i wyjść jak najszybciej za mąż, a tymczasem żadne z moich poczynań nic znajduje uznania w twoich oczach. - Ale Wędrówka Pielgrzyma? Przecież to... ach, nieważne. 234 - Nie odpowiedziałeś na pytanie. Posłał jej kolejne ponure spojrzenie. - Chcę, żebyś pojechała do domu, jak tylko wróci ten niemądry Noweli - powiedział. - I nie przyzna waj się ciotce, że tu byłaś. Plac budowy to nie miej sce dla dam. Esmee popatrzyła niespokojnie na dom. - Też miałam takie wrażenie. Nigdy nie wiem, jak się zachować. W Szkocji robiłam, co mi się podobało. - Ale nie jesteśmy w Szkocji. - Owszem, zauważyłam - odparła. - A ty nie pa sujesz do tego kraju podobnie jak ja. Nie patrzył już na nią, wodził wzrokiem po zwa łach kamieni i cegieł. - Nie pasuję - zgodził się szybko. - Ale Merrick ubzdurał sobie, że zbuduje takiego nowoczesnego potwo ra dla naszej babki. Oczywiście ona nie ma na to ocho ty. Dlatego ja muszę wystąpić w charakterze mediatora i wyjaśnić Merrickowi, dlaczego jeden z jego pomysłów nie jest wcale tak genialny, jak mu się wydaje. - Och, on z pewnością nie przyjmie tego do wiado mości. - Esmee uniosła głowę i zmrużyła oczy przed słońcem. - Ale twoja babka jest w Szkocji, prawda? Dlaczego miałaby wyjeżdżać? Alasdair wzruszył ramionami. - Bo tam jest gorszy klimat i trudniej się żyje - od parł. - Ona jednak daje sobie jakoś radę z moją posia dłością. Zarządza zimnym, starym zamkiem i całą ar mią służby. Nie, nie sądzę, żeby chciała porzucić takie niezależne życic dla odrobiny ciepła i paru wygód. - I miałaby rację - powiedziała Esmee. Popatrzył na nią z aprobatą. - Ty postąpiłabyś tak samo jak ona, prawda? I naj chętniej zaraz wróciłabyś do domu? Milczała chwilę. 235
- Nie mam dokąd wracać - odparła krótko. - I nie zniosłabym życia z dala od Sorchy. Jeden z koni poruszył się niespokojnie i Alasdair zaczął gładzić go po szyi wolnymi, niemal hipnotyzu jącymi ruchami. - Jeśli chcesz wzbudzić we mnie poczucie winy, to wiedz, że ci się to nie uda - powiedział. - Jestem jej ojcem, a każdy ojciec jest lepszy niż żaden. Esmee zesztywniała. - Czy kiedykolwiek twierdziłam inaczej? - spytała. - Ja nawet nie znałam swojego prawdziwego ojca i nie życzę tego Sorchy. Nigdy nawet nie sugerowa łam, że powinna się od ciebie wyprowadzić. - W przeciwieństwie do twojej ciotki. - Alasdair wciąż gładził konia, jakby celowo unikał jej spojrzenia. Esmee, dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś bogata'? Zamrugała ze zdziwieniem. - Bogata? - powtórzyła. - Przecież nie jestem. To znaczy myślę, że wniosę mojemu przyszłemu mężowi spory posag, jeśli w ogóle wyjdę za mąż. Ale teraz te pie niądze nie przynoszą mi przecież ani odrobiny pożytku. - Jednak jesteś dziedziczką. Nagle wstąpił w nią diabeł. - Żałujesz, że tak się pospieszyłeś? Popatrzył na nią twardo. - Ta uwaga zupełnie do ciebie nie pasuje - warknął. - Robię to, co uważani za najlepsze dla ciebie i Sorchy. - Znowu to samo! Traktujesz mnie stanowczo zbyt protekcjonalnie. Biedna Esmee. Taka młoda. Taka naiwna. Musimy o nią zadbać. - Do licha, czego ty ode mnie chcesz? - wybuch nął. - Powiedz wreszcie! Tylko dobrze się zastanów! Esmee opierała się wciąż o powóz Nowella, wpa trzona w rozgniewaną twarz Alasdaira. - Niczego - szepnęła. - Niczego. 236 - I tak jest najlepiej - zgodził się natychmiast. Pamiętaj tylko o jednym! Co innego ładna buzia, co innego majątek. Gdy wchodzą w grę pieniądze, trze ba zachować ostrożność, tylko tyle chciałem ci po wiedzieć. Łowcy posagów są bardzo sprytni. Miej się na baczności! W tej samej chwili z domu wyszedł Merrick, a za nim Noweli, który ostrożnie stąpał po ułożonych prowizo rycznie deskach tworzących ścieżkę. Esmee patrzyła na niego obojętnie. - Jak sądzisz, Alasdairze? - spytała. - Czv mój przystojny konkurent jest łowcą posagów? Krew uciekła mu z twarzy. - Noweli? - spytał. - Chyba nie. Popatrzyła na niego spod oka. - A pan Smathers? -- spytała, przykuwając go wzrokiem. - Lord Thorpe? A Wynwood, twój przy jaciel? Co mi radzisz? Tak świetnie wiesz, co będzie dla mnie najlepsze. Oczy błysnęły mu gniewnie. - Więc dobrze - odparł. - Skoro pytasz, to Sma thers jest łowcą posagów. Thorpe maminsynkiem. a Noweli jest równie interesujący jak marynowany śledź. Jestem zdziwiony, że twoja swatka nie potrafi się postarać o lepszą partię. - Nie powiedziałeś nic na temat lorda Wynwooda - zauważyła. Oderwał od niej wzrok. - Nie mogę - powiedział cicho. - To mój przyja ciel. Ale jeśli się ożeni, to tylko z obowiązku. - A nie z miłości? - spytała. - To miałeś na myśli? Bo jeśli tak, to możesz spokojnie tańczyć na naszym weselu. Nie szukam miłości. Już nie. Alasdair odwrócił się i zamilkł. Merrick i Noweli skończyli rozmowę i podążali w ich kierunku. Noweli 237
podziękował szybko Alasdairowi, popędził konie i ruszył. W ostatniej chwili Esmee odwróciła głowę i obejrzała się. Merrick MacLachlan zniknął z pola widzenia. Ale Alasdair stał wciąż na ścieżce i patrzył na odjeżdżających.
W środę wieczorem na ulicach prowadzących do teatru zaroiło się od powozów. Esmee siedziała przy oknie, starając się nie gapić na innych z miną prowincjuszki, którą mimo wszystko jednak przecież była. Ciotka Rowena twierdziła, że cały Londyn wy biera się na premierę Wędrówki Pielgrzyma; nikt nie chciał być posądzony o to, że jest mniej świątobliwy czy pobożny niż jego sąsiad. Niektórzy oczekiwali nawet dobrej zabawy. Dla Esmee wyprawa do teatru stanowiła napraw dę świetną rozrywkę, gdyż nigdy nic oglądała praw dziwej sztuki, z wyjątkiem przedstawień wędrownych teatrów na letnich jarmarkach. Już na miejscu wprowadzono je do eleganckiej loży obitej aksamitem w kolorze burgunda. Esmee miała zająć miejsce z przodu, obok lorda Wynwooda, a trzy damy usadowiły się za nimi i natychmiast zaczęły wy mieniać uwagi na temat gości zebranych w teatrze. Wynwood zachowywał się bardzo uprzejmie, za proponował zimne napoje i prowadził uprzejmą konwersację, dopóki nie zgasły światła. A jednak wy czuwała w nim niepokój. Wciąż się rozglądał, a jego słowa brzmiały nienaturalnie. Esmee nie miała jednak czasu, by się nad tym za stanowić. Słyszała bowiem za sobą coraz bardziej rozgorączkowane szepty. Wytężyła słuch, by zrozu mieć słowa. 238
- Co za tupet - mruknęła jej ciotka. - Dumna jak paw! I w dodatku zamierza grać więcej niż jedną rolę. Lady Kirton mówiła cicho i spokojnie. - Wydaje mi się jednak, że on przyszedł tu z jej siostrą, a obie panny Karlsson naprawdę dobrze gra ją. Kiedyś je nawet poznałam. - Okropność! - wykrzyknęła ciotka Esmee. Przy okazji tego okropnego wypadku przy Drury La ne, prawda, kiedy zamordowano Czarnego Anioła? - Ona się zastrzeliła - poprawiła lady Kirton. - To był wypadek. - Tak czy inaczej, znalazłaś się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie - stwierdziła lady Wynwood. - A potem jeszcze policja i to zatrzyma nie, w dodatku w towarzystwie tych okropnych sióstr Karlsson. Ja bym z pewnością zemdlała. - Nie mdleję na widok krwi, Gwendon - powie działa spokojnie lady Kirton. - A wizyta w komisa riacie w towarzystwie dwóch aktorek to też nic strasznego. Wszystkie trzy byłyśmy świadkami tego wypadku i spełniałyśmy swój obywatelski obowiązek. A siostry wydawały mi się bardzo miłe. Lady Wynwood zignorowała całkowicie tę taktow ną uwagę. - Mam jednak nadzieję, że Quinten nie wystawi się nigdy na takie pośmiewisko, jak on. I uda, że jej nie zna. Lord Wynwood zapadł się głębiej w fotel. Esmee miała ochotę się rozejrzeć i sprawdzić, kto właściwie budzi takie emocje jej towarzyszek, ale tymczasem zgasło światło. Z uwagi na długość sztuki pominięto wstęp i Esmee wychyliła się niecierpliwie do przodu. - Czytała pani tę alegorię pana Bunyana, panno Hamilton? 239
Uśmiechnęła się zawstydzona. - Próbowałam - wyznała. - Dotarłam aż do Doli ny Cienia Śmierci, ale potem uznałam, że biedny chrześcijanin będzie musiał walczyć o wieczne zba wienie bez mojego udziału. A pan skończył? Roześmiał się cicho. - Ja przeczytałem Wędrówkę... aż dwukrotnie. Za każdym razem grożono mi nożem, a konkretnie scyzorykiem. Mój guwerner okazał się niezwykle upartym człowiekiem, dlatego pamiętam niemal każde słowo i jeśli będzie pani miała jakieś pytania, proszę się nie krępować. Rozległy się dźwięki niebiańskiej muzyki, kurty na skrzypnęła i odsłoniła chór. - Boże - szepnął Wynwood, krzywiąc się boleśnie. - Powinni naoliwić te kółka. Chór składał się trzech aniołów ubranych na bia ło, z płonącymi pochodniami w dłoniach. Anioł sto jący w środku - wysoka, zapierająca dech piękność z jasnymi, niemal białymi włosami opadającymi jej aż do pasa - uniósł pochodnię i postąpił naprzód. Przemówiły jednocześnie, zwiastując mrocznymi, te atralnymi głosami wszystkie nieszczęścia i tragedie, jakie miały wkrótce nastąpić. Zaraz potem na scenie pojawił się aktor grający Pielgrzyma i rozpoczął się pierwszy akt. Sztuka miała przemyślaną, zwartą konstrukcję. Zachowano jedynie najważniejsze wątki. Trzy piękne anioły nic schodziły ze sceny, spajając akcję. Ani na chwilę nie wypuszczały pochodni z dłoni i Esmee zaczęła się obawiać, że zdrętwieją im ręce. Esmee śledziła z uwagą perypetie bohatera, jego spotkanie z mędrcem oraz przygody na Bagnach Moralnych i w Twierdzy Zwątpienia, jakie dane mu było przeżyć w drodze do Niebiańskiego Miasta. 240
Jednak bardzo szybko przedstawienie zaczęło ją nu dzić i zaczęła rozglądać się po sali w poszukiwaniu nowvch wrażeń. Nie musiała długo czekać. Chwilę później Chrze ścijanin opuścił scenę wyjściem po lewej stronie, a kurtyna zaczęła opadać, nie zważając na piskliwe protesty sznurów i wózków, jeszcze głośniejsze niż wówczas, gdy się wznosiła. Esmee odprężyła się. Dobrnęli do przerwy. Usły szała za sobą podniecone szepty dam. Wynwood wstał i skłonił głowę. - Proszę mi wybaczyć, panno Hamilton. Właśnie zobaczyłem kogoś, komu muszę złożyć uszanowanie. Ponaglany przez matkę przyniósł najpierw napoje. a potem wyszedł. Trzy damy wznowiły rozmowę. Esmee została sama z przodu loży i cieszyła wzrok wi dokiem elegancko ubranych ludzi siedzących naprze ciwko. Nagle usłyszała za sobą stłumiony okrzyk, podniosła wzrok i poczuła nagły skurcz serca. Alasdair. Alasdair, do którego podchodził właśnie lord Wynwood. I Alasdair nie bvł sam. Ktoś- bardzo
J
piękna kobieta - siedziała obok. Ubrana na czerwo no, na głowie miała kapelusz z jaskrawym piórem. Esmee od razu ją poznała - była to jasnowłosa anie¬ lica z chóru. Uśmiechała się teraz do Wynwooda, a na jej twarzy malowała się radość. Wynwood stanął obok Alasdaira i ucałował jej dłoń. Aktorka opuściła rękę i znów popatrzyła na Alasdaira, zalotnic trzepocząc rzęsami. Esmee po czuła przeszywające uczucie zazdrości. Kobieta była bardzo piękna i Esmee nie mogła się nadziwić, jak zdołała tak szybko zejść ze sceny w zupełnie innej suk ni. Wtedy znów usłyszała za sobą głos lady Wynwood. - I co on właściwie sobie wyobraża? - pytała wy raźnie poirytowana dama. - Powinnam, powinnam... 241
- Co powinnaś, Gwendolyn? - spytała lady Kirton. - Dać mu klapsa? To dorosły mężczyzna. A ona zo stanie kiedyś wielką aktorką. Poza tym jest gościem Alasdaira, nie Wynwooda. - Raczej kochanką - sprostowała lady Wynwood. - Jedną z wielu. I wszyscy o tym wiedzą. - Nie sądzę - odparła lady Kirton. Nawet ona jed nak wydawała się lekko strapiona. - Ib chyba ta anielica z chóru jest, a raczej była jego kochanką. W loży siedzi jej siostra. Siostry, pomyślała Esmee. A więc są dwie. To jej zupełnie nie pocieszało. - Coś podobnego - powiedziała lady Tatton. A to dopiero historia. - Owszem, a sir Alasdair to twój kuzyn - przypo mniała lady Wynwood, jakby chciała przerzucić część winy na lady Tatton. - Nie jestem pewna - odparła lady Tatton. - A je śli nawet, to bardzo daleki. Lord Wynwood opuścił już tymczasem lożę Alasda ira. Alasdair i blond piękność, siostra anielicy, szeptali coś do siebie gorączkowo. Esmee siedziała spokojnie z dłońmi splecionymi na kolanach. Jej osłonięte ręka wiczkami kłykcie pobielały z wściekłości. Kochanka, tak? Czy siostra kochanki? A może sir Alasdair za kosztował obu? To byłoby nawet do niego podobne. Przez kolejne dziesięć minut próbowała odzyskać spokój. Potem wrócił lord Wynwood z napojami. Po dał je damom i popatrzył na Esmee z lekkim smut kiem. Zmusiła się do uśmiechu i przyjęła szklankę. Wynwood usiadł obok, akurat w chwili, gdy piszczą ce wózki zaczęły unosić kurtynę. Biedny Chrześcijanin stał teraz na środku sceny, załamany pod ciężarem poniesionych klęsk; wyglą dał bardzo ponuro. Chór stał tym razem po prawej 242 stronie. Tak jak poprzednio, dokładnie w chwili, gdy odsłoniła je kurtyna, trzy anielice wystąpiły naprzód z pochodniami w dłoniach, a ich piękne białe suknie zawirowały lekko wokół ich stóp. Tym razem jednak coś poszło nie tak. Najbardziej wysunięty na prawo róg kurtyny nie uniósł się zgodnie z krokiem anioła. Środkowy anioł, najwyższy z trzech, zachwiał się lekko, gdy kurtyna musnęła mu czoło. Drugi potknął się o wirującą spódnicę. Trzeci jednak postąpił dzielnie naprzód z uniesioną pochodnią i nie do końca uniesiona kurtyna zajęła się ogniem. Na chwilę wszyscy zamarli. Pierwszy anioł spojrzał w górę i krzyknął przeraźliwie. Kurtyna płonęła. Ogień trawił bezlitośnie tkaninę na całej jej długości. Rozpętało się piekło. - Pożar! Pożar! - krzyknął ktoś na widowni. Chrześcijanin rzucił tobół i skoczył na parter, za nim anioły. Siedzący na dole widzowie z krzykiem ruszyli do wyjścia. Wynwood ujął Esmee za ramię. - Pan Bunyan chciał nas zapewne przestrzec przed ogniem piekielnym, ale to chyba trochę za wie le - powiedział. - Boże! Boże! - krzyczała jego matka. - Quinten! Zginiemy! Lady Kirton odsunęła kotarę loży i popchnęła la dy Tatton do wyjścia. - Esmee! Gdzie jest Esmee? - krzyczała lady Tat ton. - Nic ruszę się bez niej na krok. - Tutaj, pani - krzyknął Wynwood, który trzymał pod ramię i Esmee, i swoją matkę. Dym zaczynał gryźć ich w oczy. - Szybciej, drogie panie, szybciej! - Och, Quintenie - jęczała jego matka. - Nie zo stawiłeś dziedzica. Och, mówiłam, żebyś się ożenił. A teraz widzisz! Umrzemy! 243
- Mamo, na miłość boską, szybciej! - ponaglał, ciągnąc za sobą Esmee. - Idź za lady Tatton, idź! Doszli do górnego balkonu, gdzie stał już zbity tłum. Zewsząd dochodziły krzyki i plącze. Lady Tat ton od czasu do czasu odwracała głowę, by spraw dzić, czy idzie za nią Esmee. Lady Wynwood krzy czała najgłośniej ze wszystkich. - Wszystko dostanie się teraz Enochowi! - wołała. - Temu nędznikowi! Wszyscy zginiemy. W korytarzu na górze roiło się od ludzi. Damy przepychały się w stronę wąskich schodów, podczas gdy dżentelmeni, ci prawdziwi, spokojnie stali z bo ku. Wynwood popychał kobiety naprzód. W noz drza Esmee uderzył swąd płonącego materiału. Po czuła, jak ogarnia ją panika, ale zdobyła się na spo kój. Gdy dotarli do szczytu schodów, Wynwood stanął z boku. - Popędź je, pani, błagam - powiedział do Esmee. - Niech lady Kirton idzie z przodu, ona nie straci głowy, a ty z tylu. Weźcie do środka moją matkę i la dy Tatton. Esmee skinęła głową i kaszląc od dymu, zaczęła schodzić po schodach. Wciąż czuła tam lekki stru mień świeżego powietrza, co uznała za dobry znak. Szybko skierowała damy w tamtym kierunku. Jednak gdy były już w połowie schodów, dym zgęstniał. La dy Wynwood zamarła. - Quinten? - zawołała. - gdzie on jest? Nigdzie bez niego nie pójdę. - Proszę posuwać się naprzód - nakazała stanow czo Esmee. - Panowie pójdą za nami. Twarz lady Wynwood poszarzała ze strachu. - Nie! Nie! Nie zostawię go tutaj! - Ruszaj się, krowo! - krzyknął rozwścieczony mężczyzna i popchnął lady Wynwood ponad ramie niem Esmee. Stojąca na czwartym stopniu przed podestem lady Wynwood poleciała w dół, pociągając za sobą pozo stałe damy. Esmee chciała ją złapać, lecz mężczyzna zmiótł ją z drogi silnym ciosem w plecy. Potknęła się, upadła i poczuła ostry ból w lewej nodze. Wszyscy krzyczeli i pchali się do drzwi. Esmee przetoczyła się na dół ze spódnicą pod ką saną do kolan. Wokół kłębił się tłum. Zapanował chaos. Na schodach pojawili się mężczyźni. Wszyscy wykrzykiwali jakieś rozkazy i wskazówki. - Drzwi! Drzwi! - krzyknął ktoś głośno. - To tam! Esmee uniosła się na łokciach i krzyknęła. Nikt jej jednak nie usłyszał. Próbowała się podnieść, ale jej lewe kolano przeszył okropny ból. Za sobą słyszała odgłos ciężkich kroków. Gdzieś w oddali rozbiło się szkło. Chwyciła coś - może poręcz - by unieść się lub przeczołgać przez dym. Nagle od strony przeciwle głych schodów wyrósł przed nią jakiś cień. - Esmee - ten głos poznałaby zawsze i wszędzie. Esmee! Boże! Nic ci się nie stało? Silne, mocne ramiona niemal bez wysiłku uniosły ją z podłogi. - Alasdair! - jęknęła. - Jak dobrze cię widzieć. - Ciebie również - odparł, zerkając przez ramię. Mam ją, Ilso! - krzyknął. - Idź, szukaj Ingi! Kobieta w czerwieni wyłoniła się nagle z kłębów dymu. - Spotkamy się na dworze - wydusiła. - Twoja przyjaciółka w porządku? - Tak! Idź! - Alasdair torował sobie drogę przez tłum. Kobieta w czerwieni przemknęła obok i znik-
244 245
nęła. - Schowaj twarz w moim płaszczu, Esmee - na kazał. - Nie wdychaj dymu. Co się stało? - Skręciłam nogę. Spadłam ze schodów - mówiła bezładnie, a jej słowa tłumił płaszcz Alasdaira. - Po pchnął nas jakiś mężczyzna. - Drań - wycedził przez zęby. ~ Gdzie do licha jest Quin? I reszta pań? - Nie wiem - odparła - Może już wyszli. Nagle uderzył ich powiew świeżego powietrza. Drzwi. Kilka długich kroków i Alasdair wypadł na ze wnątrz, zamiatając spódnicą Esmee o jedną z kolumn podtrzymujących fasadę teatru. Przez drzwi i okna bu chał dym. Tłum wylewał się na zewnątrz. Esmee od wróciła głowę i zobaczyła wokół siebie grupki osmalo nych, kaszlących ludzi. Goście pobliskich kawiarni i tawern wylegli na ulice, by zaoferować pomoc lub po prostu popatrzeć. Nikt jednak nie zostawał na uli cy długo. Ogień mógł się szybko rozprzestrzenić. Esmee rozglądała się, na próżno poszukując ciot ki. Nagle na ulicy pojawił się wóz pełen mężczyzn. - Cofnąć się - krzyczeli. - Przejazd dla strażaków! Tłum rozstąpił się niczym Morze Czerwone. Alas dair dopadł schodów prowadzących do jakiegoś bu dynku i wniósł ją na górę, jakby była lekka jak piórko. - Chyba jesteśmy tu na razie bezpieczni - powie dział. - W którą stronę poszła twoja ciotka? - Myślę, że wyszła przez te same drzwi, co my wydusiła Esmee, kaszląc. Nagle ich oczom ukazał się dziwny pojazd zaprzę żony w cztery konie. Przypominał silnik parowy na kółkach. Mężczyźni zeskoczyli na ulicę i zaczęli wydawać rozkazy woźnicom. Alasdair znów zwrócił całą swoją uwagę na Esmee. Twarz miał siną ze strachu i osmaloną sadzą. Oświe tlony od tyłu poprzez płomienie znów przywiódł jej 246 na myśl upadłego anioła. A przynajmniej jej własne go Anioła Stróża. Choć na tę noc. - Nie wiem, jak długo możemy tu zostać - powie dział. - Boję się zostawić cię samą, choć powinienem poszukać innych. Esmee myślała chwilę. - Musieli wyjść przez te drzwi - powiedziała. - Nie mogli trafić nigdzie indziej. Patrzył na jej kolano. - Bardzo cię boli? - To tylko zwichnięcie. A co z tobą? Uśmiechnął się krzywo. - Jak na kogoś, kto omal nie umarł ze strachu, miewani się całkiem nieźle. - Modlę się, by Bóg oca lił wszystkich. Popatrzyli przed siebie. Okno na piętrze teatru wypadło z framugi, posypując chodnik okruchami szkła. W ślad za nimi buchnęła ognista kula, rozpa dając się na małe płomyki wznoszące się w górę, pożerające bezlitośnie resztki drewna. Esmee po czuła mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Miała szczę ście. Co by się stało, gdyby Alasdair nie zdążył na czas? Czy ktoś usłyszałby jej krzyk? Czy zdołała by wyjść? Wyczołgać się? Nie chciała nawet o tym myśleć. - Szukałeś mnie? - spytała cicho. - Tak. - Dlaczego? - Dlaczego? - Popatrzył na nią dziwnie. Bo... bo myślałem... och, nie wiem. Widziałem, jak Quin wy ciąga cię z loży i pomyślałem... coś było nie tak. Po czułem niepokój. To wszystko. Niepokój. - Niepokój - powtórzyła Esmee. Otarła się o śmierć, a ocalił ją niepokój człowieka, który zaczął jej szukać. Przeczucie mężczyzny, który 247
deklarował, że żyje chwilą i nie ma w sobie ani krzty romantyzmu. Cóż, już nie była pewna, że w to wierzy. Co jednak mogła zrobić? On był o tym przekonany, opinia in nych nie miała znaczenia. Sytuacja była więc bezna dziejna. Podniosła wzrok i wydała głośny okrzyk. - Alasdairze, twoje włosy - zaczęła. - Są... tak... - Co się stało? - Niezręcznie jak chłopiec przecze sał je palcami, a właściwie to, co z nich zostało, i zbladł. Przymknęła oczy i skinęła głową. - Ach, mocno przerzedzone - szepnęła. - Przynaj mniej przed dwa tygodnie damy nie będą miały cze go głaskać. - Nie zdawała sobie sprawy z tego, że płacze, dopóki nie usiadł przy niej na stopniu. - Esmee, Esmee - uspokajał, otaczając ją ramie niem. - Moje włosy są nieważne. Nie zależy mi na nich. Nie płacz, kochanie. Już dobrze. Jesteśmy bezpieczni. Twoja ciotka też. Zaufaj mi. Znajdę ją. Przysięgam. - Wiem - załkała. - Wiem. Ufam ci. Przytulił ją i przesunął osmalonym kłykciem po jej policzku, co sprawiło, że zaczęła płakać jeszcze głoś niej. - Po prostu bardzo się przestraszyłaś. To wszystko. Esmee pokręciła głową, a jej rozczochrane włosy rozsypały się na kołnierzu jego płaszcza. To nic był tylko strach wywołany pożarem ani nawet brakiem wieści o ciotce. Chodziło o niego. O nich. Właśnie otwierała usta, by mu o tym powiedzieć, gdy nagie usłyszeli wołanie. - Dzięki Bogu! Panna Hamilton! - Lord Wynwo od ruszył schodami w ich stronę. - Panno Hamilton, nic się pani nie stało? Alasdairze, co się dzieje? Alasdair odsunął Esmee i wstał. 248 - Panna Hamilton skręciła nogę. Potrzebuje lekarza. - Lord Wynwood! - zawołała Esmee. - Jak to do brze! A gdzie jest reszta? Znalazł pan moją ciotkę? - Nic im się nic stało i czekają na nas w pobliżu sa li koncertowej. Stoi tam również mój powóz - od parł. - Była pani bardzo dzielna, panno Hamilton. Gdzie jest panna Karlsson, Alasdairze? Nie powinie neś się nią zająć? Alasdair zesztywniał. - Lisie nic się nie stało - powiedział krótko. - Ale panna Hamilton nie może chodzić. Trudno ją zosta wić samą w tak niebezpiecznej sytuacji. Wynwood przykląkł obok Esmee, która wciąż sie działa na stopniach. - Moja droga, boli panią? - To tylko skręcone kolano - odparła. Popatrzył na nią współczująco. - Nigdy chyba nie była pani na gorszym przedsta wieniu teatralnym. - Do tej pory to było jedyne - wyznała Esmee. Przynajmniej dobrze je zapamiętam. - I chyba dam radę iść, jeśli się na kimś oprę. - Nonsens - zaprotestował Alasdair. - Zaniosę cię do powozu. Ale lord Wynwood sam wziął ją na ręce, tak samo bez wysiłku jak przedtem Alasdair. Przez chwilę pa nowie patrzyli na siebie niemal smutno. W końcu Wynwood skinął głową. - W takim razie idę, przyjacielu - powiedział spo kojnie. - Muszę odwieźć damy bezpiecznie do domu. Spotkamy się później u White'a przy lampce brandy? Alasdair pokręcił głową. - Nic, chyba nie dzisiaj, Quin. A potem szybko zszedł ze schodów i zniknął w tłu mie. 249
Mimo swojego nastroju - mieszaniny rozpaczy, za zdrości i gniewu - Alasdair zmusił się jakoś, by po szukać Lisy. Niezależnie od tego, co sugerował Quin, Alasdair czuł się w obowiązku dopilnować bezpiecznego powrotu sióstr do domu. Na szczęście odnalazł Ingę i dwa inne aniołki w Broad Cort. Wciąż w białych sukniach i z aureolami nad głowami siedziały przy oknie gospody. Przedstawiały co naj mniej interesujący widok. Nie czuły się źle, gdyż oberżysta i inni panowie nie żałowali im wina i jabłecznika. W osmalonej białej sukni Inga wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle. Alas dair niemal zaczął żałować, że nie mieszka już w jego małej garsonierze przy Long Acre. Po tak strasznym wieczorze wolałby nie wracać do domu sam. Ale Inga oczekiwałaby czegoś więcej niż tylko przyjacielskiego uścisku, a on nie mógł jej dać nic ponadto. Tak więc pocałował ją w policzek, zawołał powóz, wsadził do niego dziewczęta, a sam pieszo ruszył do domu. Minął teatr - silnik parowy zapalił się i dymił bar dziej niż płonący budynek. Nie trysnęła z niego ani kropla wody i pożar dogasał bez niczyjej pomocy. Alasdair zatrzymał się na chwilę obok rosłego po rucznika, który pozostał na posterunku. - Bogu niech będą dzięki, że nikt nie zginął - za meldował porucznik. - Cud. Prawdziwy cud. Spłonę ła tylko scena i część górnych schodów, chyba że znów buchnie ogień. Alasdair podziękował mu i zawahał się. Mężczy zna wyglądał bardzo znajomo. - Simpkins, sir- przypomniał mu porucznik. - Ten z Hyde Street. 250
Simpkins. Tak, to on przybył na miejsce po wypad ku Sorchy. - Pamiętam - powiedział Alasdair. - I bardzo mi przykro, że nie podziękowałem panu wtedy za pomoc. - Bo i nie było za co. Nic nie zrobiłem. Mam na dzieję, że dziewczynka dochodzi do siebie? - Kolejny cud - odparł Alasdair. - Ma tylko bli znę, którą może się chwalić. Porucznik uśmiechnął się i zaplótł ręce na brzuchu. - A pańska cudowna żona? Tak bardzo mi jej było żal. Śliczne, słodkie stworzenie, ciężko to przeżyła. Szkotką, prawda? Poznałem po akcencie. - Szkotką, owszem - mruknął Alasdair i odczuł ta ki sam żal jak wówczas, gdy Quin przyszedł na scho dy, by zabrać Esmee. - Ale to guwernantka mojej córki. Nic żona. Posterunkowy zrobił bardzo zdziwioną minę. - Pan raczy wybaczyć, sir - powiedział, drapiąc się po głowie. - Tak tylko pomyślałem... wbiłem sobie do głowy... no, w każdym razie cieszę się, że wszyst ko w porządku. Alasdair podziękował mu ponownie i ruszył w stronę domu jeszcze szybszym krokiem. Wszyscy, dzięki Bogu, przeżyli pożar, ale pod innymi względa mi trudno było mu sobie wyobrazić gorszy wieczór. Żona. Jak ten porucznik mógł tak pomyśleć. Prze cież on był dla Esmee za stary. Na pewno za stary.
Och, znał tych podstarzałych amantów, którzy że nili się z kobietami na tyle młodymi, że mogłyby być ich córkami, a często nawet z młodszymi. Tacy męż czyźni wybierali dziewczęta, które nie miały specjal nego wyboru. Naiwne panienki ze wsi, których ojco251
wie przegrali w karty majątki rodzinne i stracili ich posagi. Na samą myśl o tym, co musiały znosić, cier pła mu skóra. Nie. kobiety nic wstępowały dobro wolnie w takie związki małżeńskie. Ale to nie był dokładnie taki sam przypadek. Esmee była o czternaście lat od niego młodsza. I nie straciła posagu. Nie mogłaby być jego córką. No, nie do końca. I chętnie przyjmowała zaloty Quina, który nie skończył trzydziestki. Trzydzieści lat było wie kiem całkiem rozsądnym. Ale trzydzieści sześć już nie. Dlaczego? W końcu różnica wynosiła sześć czy siedem lat. Nie wydawała się znacząca. Dlaczego aż tak się tym przejmował? Z powodu Sorchy. 1 okoliczności, w jakich została poczęta. A raczej ze względu na to, czyją była córką. Czuł, że nie powinien sypiać z córką lady Achanalt ze względu na to, co między nimi zaszło, nawet jeśli niezbyt dokładnie to pamiętał. Boże, gdyby rzeczy wiście zapłodnił tę biedną kobietę, a następnie się z nią ożenił, tak jak uczyniłby to na jego miejscu każ dy przyzwoity mężczyzna, prawdopodobnie na tym by się skończyło. Kościół zakazałby mu na zawsze kontaktów z Esmee, która byłaby uznana za jego córkę. Tak jak Sorcha. Ale Alasdair nie potrzebował żadnych kościelnych zakazów. Sam odmówił sobie Esmee, bez niczyjej pomocy. Do tego stopnia, że nawet nie chciał z nią rozmawiać o jej własnej przyszłości. Przyszła do nie go po radę, a on ją prawie wyśmiał. Pomyślał, że naj lepiej zaniechać wszelkich kontaktów z tą dziewczy ną. Tak więc przeciął wszelkie łączące ich więzy. Przemierzając w ciemności park, przypomniał sobie raz jeszcze, że to on dokonał takiego wyboru. A teraz zjawił się Quin. I gdyby Esmee potrakto wała poważnie jego zaloty, Alasdair spędziłby resztę 252 życia, wyobrażając sobie Esmee w łóżku swojego naj lepszego przyjaciela. A jej męża. Wyobrażałby sobie taką scenę przy każdym spotkaniu. Chciał, by wyszła za mąż. Wmawiał nawet sobie, że im szybciej to nastąpi, tym lepiej. Ostrzegł ją na wet przed takimi łowcami posagów jak Smathers i nudziarzami w rodzaju Nowella. A ona nawet mu za to nie podziękowała. Boże. lak bardzo chciał, by ten wieczór wreszcie dobiegł końca. Ruszył w górę Cockpit Stairs i po spieszył w stronę Great Queen Street. Czuł niemal rozpaczliwą potrzebę znalezienia się we własnym do mu, gdzie mógłby w ciszy wypić szklaneczkę whisky. Albo dwie. A nawet sześć. Nie było mu to jednak pisane, gdyż zanim jeszcze zapukał do drzwi, usłyszał krzyki Sorchy. Otworzył mu Wellings. - Koszmar, panie - powiedział. - Już od dziesięciu minut nie udaje mi się uspokoić panienki. Na górze zobaczył Lydię w czepku nocnym z Sor chą w ramionach. Dziewczynka wyrywała się niańce i aż ochrypła od krzyku. Lydia - pomijając nawet zwichnięty nadgarstek -- była u kresu wytrzymałości. - Okropność - jęknęła Lydia, z trudem przekrzy kując małą. - Może dostała kolki. Obudziła się w ta kim stanie, że nie mam pojęcia, co to może być. Alasdair wyciągnął ręce. - Co się dzieje, maleńka - spytał. - O co chodzi? Chodź do mnie, myszko. Dziewczynka wyciągnęła ręce. - Me! -zawyła. Buzię miała spuchniętą od płaczu, łzy płynęły jej po policzkach strumieniami. Przytuli ła się do Alasdaira i odwróciła od Lydii. - Me! - krzyczała. - Me! Ja chcę do Me! Zaraz! Popatrzył pytająco na Lydię. 253
- Ona chce, żeby panna Hamilton przyszła - po wiedziała niańka niemal przepraszającym tonem. Krzyczy, odkąd się obudziła. Alasdair zaczął przemierzać pokój, klepiąc ryt micznie dziewczynkę po plecach. - Może pójdziesz na dół, Lydio i zagrzejesz trochę mleka - powiedział cicho. - I każ je komuś przynieść na górę. Musisz oszczędzać rękę. Ja tu sobie pora dzę. - Sorcha rzeczywiście zaczęła się powoli uspo kajać. - Tak, sir, jak pan sobie życzy - odparła i dygnęła grzecznie. - Ale ona... zniszczy panu surdut. Klapy surduta były mokre od łez i czegoś znacznie gorszego. - Nigdy go nie lubiłem - odparł z westchnieniem. - Może zagrzejesz mleko dla nas trojga, Lydio? Przed nami chyba długa noc. Lydia dygnęła raz jeszcze i wyszła. I tak się zakończyły jego marzenia o whisky. Za miast tego czekała go szklanka mleka w pokoju dzie cinnym. A najzabawniejsze było to, że wcale się tym nie zmartwił. Znacznie bardziej obchodziła go Sor cha, która wciąż łkała cichutko w jego ramionach. Dziewczynka była spocona i gorąca, ale sądził, że po prostu zmęczył ją atak furii. Nie podejrzewał cho roby, choć nie mógł być tego całkiem pewien. Pod szedł jednak do okna, rozsunął zasłony i otworzył okiennice. Owiało ich świeże wieczorne powietrze, a powiew był tak silny, że potargał resztki jego wło sów. Sorcha wydawała się spokojniejsza. Przytuliła mo kry policzek do jego surduta, a jej łkanie zamieniło się w czkawkę. Przez chwilę Alasdair stał po prostu przy oknie, patrząc na ciemne ulice Westminsteru i wciągając w płuca rześkie powietrze, i myślał, czy 254
nie naraża dziecka na przeziębienie. A jeśli dostanie zapalenia płuc? Może już się rozchorowała? Boże, gdzie się podziewała Esmee, gdy tak bardzo jej po trzebował? Była u ciotki. Gdzieżby indziej? Sam ją tam wy słał! 1 gdy stal tak przy oknie ze ściśniętym sercem i drżącym dzieckiem w ramionach, zdał sobie nagle sprawę, że popełnił największy błąd swego życia. - Me! - zatkała znowu Sorcha, wbijając mu piąst kę w klapę. - Ja chcę do Me. Alasdair pochylił głowę i ucałował ją w czoło. - Wiem, kochanie - szepnął. - Wiem. A co najgor sze, ja też.
Rozdział 9 W którym panna Hamilton otrzymuje śmiałą propozycję
Następnego dnia Esmee siedziała w saloniku z nogą na taborecie, gdy do pokoju wpadła ciotka i oznajmi ła, że właśnie przyszli lady i lord Wynwood. - Grimond zaraz przyprowadzi ich na górę - po wiedziała, rozglądając się niespokojnie po pokoju. Chyba nic powinnaś schodzić do salonu. Jak myślisz, można ich tu przyjąć? Esmee odłożyła z uśmiechem robótkę. - To śliczny, przytulny pokoik, ciociu. Za bardzo się tym przejmujesz. Wprowadzono gości - lady Wynwood od razu po deszła do Esmee i ucałowała ją w policzek. - Moje biedactwo - powiedziała. - Mam nadzieję, że nie cierpisz. Esmee szeroko otworzyła oczy. - Nie ma mowy o żadnym cierpieniu, madam. Tro chę boli mnie kolano, ale pod koniec tygodnia już będę mogła tańczyć. Lady Wynwood wyprostowała się, ale nie zdjęła ręki z oparcia krzesła.
256
- Dzielna dziewczynka! - oznajmiła, kładąc drugą dłoń na sercu. - Wynwood, czyż to nie prawdziwa bohaterka? 1 spójrz, jak pięknie wygląda po tym wszystkim, co się zdarzyło ubiegłej nocy. Lord Wynwood nieśmiało skierował matkę w stro nę krzesła. -Jeśli chodzi o mnie, to zniszczyłem tylko wieczo rowe buty, biegając za tobą po ulicy - powiedział. Ale teraz, jeśli usiądziemy, to może lady Tatton każe nam podać coś do picia. Lady Tatton natychmiast zadzwoniła po lokaja, który błyskawicznie przyniósł na górę tacę z kawą. Najpierw rozmawiali o teatrze - kto tam był, co miał na sobie, co robił. Lady Wynwood szybko jednak po rzuciła ten temat i popatrzyła na lady Tatton z uda ną niewinnością. - Ale to już mamy za sobą, prawda? - powiedzia ła. - Roweno, tak sobie pomyślałam, że może chcia łabyś mi pokazać swój ogród. - Ogród? - zdziwiła się lady Tatton. - Ależ Gwen dolyn, przecież mamy listopad! - Chodzi mi o cebulki, które zakwitną na wiosnę wyjaśniła szybko lady Wynwood. - Chciałabym zoba czyć aranżację klombów. Słyszałam, że masz naj piękniejsze żonkile w mieście. Moje nigdy nie kwit ną. Jestem pewna, że ogrodnik popełnia jakiś błąd. - No cóż - powiedziała wolno lady Tatton. - W ta kim razie zmienię buty. - Świetny pomysł. - Lady Wynwood chwyciła to rebkę. - Idę z tobą. Esmee, przysłuchująca się ze zdziwieniem tej wy mianie zdań, popatrzyła pytająco na lorda Wynwooda, gdy tylko damy zamknęły za sobą drzwi. Quin skulił się nienaturalnie na krześle i z trudem powstrzymy wał śmiech. 257
- Panno Hamilton - powiedział, gdy odzyskał wreszcie panowanie nad sobą. - Chyba pani rozu mie, dlaczego zostaliśmy sami. Popatrzyła na niego z uśmiechem. - Ja już chyba nic nie rozumiem, lordzie Wynwood. - Mam teraz panią poprosić o pozwolenie na zalecanie się do pani - powiedział. - Moja matka chce, żebym się ożenił i chyba uznała panią za ideal ną kandydatkę na żonę. Esmee podświadomie powtórzyła gest lady Wyn wood i pretensjonalnym gestem położyła sobie rękę na sercu. - Boże - wykrztusiła. - To... takie nieoczekiwane. - Nie wiedziała pani, że mam się wkrótce ożenić? Esmee poczuła ciepło w okolicy serca. - Jestem nowa w mieście. Pochodzę ze Szkocji. Poza tym ta niefortunna historia z Sorchą... Nie łu dzę się, panie. Wiem, że nie da się uniknąć plotek na temat okoliczności narodzin mojej siostry. Dla pańskiej matki ma to również z pewnością jakieś znaczenie. Wynwood uśmiechnął się krzywo. - Moja matka bardzo się wczoraj przestraszyła odparł. - Całe życie przemknęło jej przed oczami i pod koniec tej złowróżbnej wizji zorientowała się nagle, że nie ma wnuków. Mój ślub stał się dla niej absolutnym priorytetem. W końcu wybrała panią, nie bacząc na konsekwencje. - Dlaczego? - spytała cicho Esmee. - Ponieważ nadaję się na żonę? - Nie. Ponieważ mi się pani podoba - powiedział szczerze. - Poza tym ona wic, że nie przypomina pa ni w niczym tych głupiutkich dzierlatek, które poja wią się w przyszłym sezonie na małżeńskim rynku. Na propozycję małżeństwa z kobietą tego rodzaju 258
mógłbym się nie zgodzić. A pani, mimo że na to nie wygląda, jest już kobietą, nie dziewczyną. Esmee opuściła wzrok na splecione na kolanach ręce. - Czasem czuję się jak dziewczynka - wyznała. Wolałabym być bardziej obyta w świecie. Chciała bym zrozumieć, jakie prawa nim rządzą. Wynwood wychylił się do przodu. - Pani ciotka i moja matka sądzą, że będziemy do brym małżeństwem, panno Hamilton. A co pani na to? - Nie wiem - odparła. - To wszystko dzieje się zbyt szybko. A pan mnie nawet nie zna. Ledwo zamieni liśmy ze sobą parę słów. Znów się uśmiechnął. - Odkąd się poznaliśmy, darzę panią ogromnym szacunkiem. Jest pani dobra i kocha pani siostrę. Ma pani dużo wdzięku, dobre manier)', można na pani polegać. Takich cech szukam w żonie. - Ale czy w ogóle chce się pan ożenić? - spytała rozpaczliwie. Wzruszył ramionami i oderwał od niej wzrok. - Jestem praktycznym człowiekiem, panno Hamil ton. Kilka miesięcy temu zmarł mój ojciec i muszę przejąć po nim schedę tak szybko, jak to możliwe. Przyszłość mojej matki stoi pod wielkim znakiem za pytania, jeśli się nie ożenię. A ja, mimo że jestem nicponiem, bardzo ją kocham. I dlatego chcę się wy wiązać ze swoich obowiązków. Esmee roześmiała się sztucznie. - Ciotka Rowena zawsze powtarza, że mężczyzna, który kocha matkę, jest dobrym kandydatem na męża. - A pani, panno Hamilton? - spytał Wynwood. Nie myśli pani o rodzinie? - Moja rodzina to Sorcha i ciotka Rowena - od parła. - Jeśli w moim życiu nie pojawi się nikt inny, miłość do nich w zupełności mi wystarczy. 259
- I to jest również powód mojej propozycji - po wiedział i raptownie skłonił głowę. - Pani wybaczy. Jeszcze jej nawet nie przedstawiłem. Panno Hamil ton, czy uczyni mi pani ten zaszczyt i zostanie moją żoną? Zanim pani odpowie, proszę rozważyć, co bę dzie najlepsze dla pani siostry. - Co pan ma na myśli? - Wiem, kim są rodzice Sorchy - ciągnął. - Nie musi pani przede mną niczego ukrywać. Rozumiem, dlaczego znalazła się pani w tej sytuacji i tym bar dziej za to panią szanuję. - Dziękuję - powiedziała cicho. - Gdyby Alasdair zgodził się oddać dziecko, był bym bardzo szczęśliwy. On jednak tego nie zrobi. Nawet nie będę prosił. Jeśli jednak Sorcha będzie spędzać dużo czasu w naszym domu i będzie trakto wana jak ukochana siostrzenica lub córka chrzestna, nikt nie będzie miał nic przeciwko temu. Przyjaźnię się z Alasdairem od lat. Esmee rozważała przez chwilę zalety takiego roz wiązania. Gdyby została lady Wynwood, mogłaby uczestniczyć w życiu Sorchy i nikt nie zadawałby żad nych pytań. I to byłoby naprawdę wspaniałe. Ale ja ko żona Wynwooda widywałaby się również bardzo często z Alasdairem. Nagle poczuła, że cisną się jej do oczu Izy. Położyła sobie dłoń na ustach, by je po wstrzymać. Lord Wynwood wstał z krzesła i zatrzymał się nie pewnie. - Proszę wybaczyć - powiedział. - Zachowuję się tak, jakby wszystko było jasne. A przecież nic nie zo stało ustalone. Życzenia pani ciotki i mojej matki są drugorzędne. Będę szczęśliwy, jeśli uzna mnie pani po prostu za swojego przyjaciela. Jego uprzejmość pogarszała tylko sytuację. 260 - Problem, lordzie Wynwood, polega na tym. że ja pana nic kocham! - krzyknęła. - Nie mogę pana ko chać. Nie powiem więcej, by to wyjaśnić, ale jestem 0 wiele mniej niewinna, niż oczekiwałby tego jaki kolwiek dżentelmen po pannic młodej. Jego spokojny uśmiech zniknął mu z warg. - Rozumiem, że był ktoś przede mną - powiedział cicho. - Rozumiem to jednak lepiej, niż pani sądzi. 1 ja również pani nie kocham. Ale bardzo panią lu bię. Zwyczajnie i szczerze. Poza tym nic spodziewam się dziewicy w moim małżeńskim łożu. Esmee zbladła. - Och, nie jest aż... - Proszę już nic nie mówić - przerwał, unosząc dłoń. - Niech nasza przeszłość pozostanie przeszło ścią. Zresztą, biorąc pod uwagę moje występki, nie jeden uznałby te oświadczyny za zbytnią śmiałość. Esmee przygryzła dolną wargę. - Wielu mężczyzn rozważa taką możliwość - od parła. - Ale sądzę, że ich uwagę przyciąga w dużej mierze mój posag. Uśmiechnął się sucho. - Ja nie potrzebuję pieniędzy pani dziadka - po wiedział. - Jeśli mnie pani przyjmie, podzielimy je między Sorchę i jedno z naszych dzieci. Jedno z naszych dzieci. Och, Esmee tak bardzo pragnęła dzieci. Pragnęła ich rozpaczliwie, choć nie umiała ich wychowywać. Nic była jednak pewna, czy pragnie lorda Wynwooda, mi mo że był z pewnością przystojnym i miłym mężczyzną. Stary zegar na kominku nieubłaganie odmierzał czas. Mijały minuty. - Nie może pani podjąć decyzji? - powiedział, przerywając ciszę. - Nie chce pani wyjść za mąż? - Ależ chcę. 261
Uśmiechnął się. - Cóż, zaręczyny nie są zobowiązujące dla dam przypomniał. - Mogę zwodzić matkę do końca sezo nu, a pani może spokojnie zaczekać, aż minie rok ża łoby po matce. A potem, jeśli w dalszym ciągu nie będzie pani pewna, odwoła pani ślub. - Nie mogłabym zrobić czegoś podobnego! krzyknęła. - Och, postaram się o wygodną wymówkę - uspo kajał lord Wynwood. - Zrobię coś tak wstrętnego, że nikt nie będzie miał do pani o to pretensji. Zresztą może nawet nie będę się musiał o to starać. Potrafię sobie komplikować życie. - Cóż - Esmee wciągnęła powietrze. - W takim razie moja odpowiedź brzmi: tak. Wynwood uśmiechnął się naprawdę szczerze. - Panno Hamilton, uczyniła mnie pani najszczę śliwszym człowiekiem na ziemi. Popatrzyła na niego prosząco. - Zacznijmy tak, jak zamierzamy kontynuować. Bądźmy zawsze ze sobą szczerzy. Jego uśmiech przybladł nieco. - W takim razie najszczęśliwszym człowiekiem w Mayfair - sprostował. - A teraz mam do pani prośbę. - Oczywiście - powiedziała Esmee. - Proszę mówić. - Matka chce pozostać aż do wiosny w moim ma jątku w Buckinghamshire - ciągnął. - To tylko parę godzin drogi od miasta. Kiedy tylko tam się zadomo wi, pragnie wydać przyjęcie na naszą cześć. Taką skromną uroczystość, tylko dla najbliższej rodziny i przyjaciół. Chce, aby wszyscy panią poznali, szcze gólnie lord Chesley, nasz sąsiad. Na pewno bardzo go pani polubi, cieszy się sympatią wszystkich zna nych mi osób. Ma pani ochotę pojechać?
Esmee bezgłośnie otwierała i zamykała usta. To wszystko działo się zbyt szybko. Nie była gotowa. Ale przyjęła propozycję Wynwooda. - Oczywiście - powiedziała w końcu. - Będę za szczycona. - Świetnie! - wykrzyknął, wstając z krzesła. Muszę przekazać mamie dobre nowiny. Z pewnością się ucieszy. I na pewno okaże się świetną teściową. Zna swoje miejsce. A gdyby o nim zapomniała, na pewno jej o nim przypomnę. - Dziękuję, lordzie Wynwood - wykrztusiła Esmee. - Jest pan z pewnością bardzo uprzejmy. Chwycił jej dłoń i gorąco ucałował. - Teraz musi mnie pani nazywać Quinem. Lub Quintenem, jeśli pani woli. -W takim razie niech będzie Quin. A ja mam na imię Esmee. - Esmee. Ślicznie. I w taki oto sposób układ został zawarty. Lord Wynwood - Quin - ucałował jej dłoń i wyszedł, pozo stawiając ją w takiej samej pozie, w jakiej ją zastał, z nogą wspartą o taboret i ze strasznym zamętem w głowic.
- Dzieeeennik! Dzieeeennik! - głos gazeciarza dzwonił głośno w ostrym, jesiennym powietrzu. Dymisja premiera! Czytaaajcie! Alasdair miał właśnie zamiar skręcić do parku, ale zawahał się, znalazł lukę pomiędzy końmi i powoza mi, by kupić gazetę. Ostatnio nie interesowały go wiadomości, ale nagle trzęsienie ziemi w rządzie za ciekawiłoby nieboszczyka.
262 263
- Dzieeennik! Tutaj! - krzyczał chłopiec, chowając pieniądze Alasdaira. - Król przyjmuje dymisję. Czy¬ taaajcie! Wszystkie szczegóły! Alasdair otworzył gazetę i ruszył w stronę White'a. - Jak sądzisz, MacLachlan? - dobiegł go z tylu ja kiś głos, - Nareszcie koniec z Wellingtonem? Alasdair zobaczył za sobą młodzieńca ze swojego klubu. - Wybiera się pan do White'a? Mężczyzna energicznie skinął głową. - Za nic nie przegapiłbym takiego wydarzenia. Wiadomość dnia! Najpierw Wynwood, a teraz to! Alasdair zatrzymał się gwałtownie. Nie widział się z Quinem od pożaru w teatrze, czyli od trzech dni. - Co z Wynwoodem? - zapytał, patrząc chłopcu w oczy. Młodzieniec lekko się zarumienił. - Dokładnie nic wiem - powiedział. - Słyszałem, że się żeni. 'Tenby przeczytał o tym rano w ,,Timesie". - Wskazał trzymaną przez Alasdaira gazetę. - Jeśli to prawda, to tutaj też o tym piszą. Może zobaczymy? Ziemia zachwiała się Alasdairowi pod stopami. - Później - wydusił i ruszył w stronę klubu. Nie mógł się już zmusić do rozmowy z młodzieńcem, który przyspieszył kroku. Ślub? Dobry Boże! Quin zamierzał się żenić? Alas dair poczuł się nagle bardzo źle. Z ręki, w której trzy mał gazetę, odpłynęła krew. W uszach szumiało mu tak, jakby miał zemdleć. Nie zwracał już uwagi na ruch. Quin się żeni? Och, wiedział przecież, że to nieunik nione. Ale ona chyba nie... Nie, nie tak szybko. Prze cież Quin nawet nie zdążył wszystkiego przemyśleć. Ale Quin nie myślał, tylko działał. Alasdair wszedł na niskie schodki i zobaczył portiera, który otworzył przed nim drzwi.
- Dzień dobry panu - odezwał się służący, biorąc od niego kapelusz. - Dzień bogaty w wydarzenia, prawda? - Tak słyszałem - odparł Alasdair, ruszając w stro nę kawiarni, na szczęście zupełnie pustej. Zajął sto lik i odprawił służącego. Frampton czy Hampton, zniknął. Alasdair otworzył gazetę - nie interesował go już Wellington, ale ktoś zupełnie inny. Szybko znalazł stronę, na której zwykle opisywano takie do wody szaleństwa. I znalazł. Czarno na białym. Cał kiem dosłownie. Zamrugał oczami i spróbował się skupić. Słowa jednak tańczyły mu przed oczami. Ślub wiosną... córka zmarłej hrabiny Achanalt. Próbował coś z lego zrozumieć, ale miał wrażenie, że to jakaś senna mara, coś, przed czym próbował bezskutecznie uciec. Dokładnie w tej samej chwili usłyszał chrząknięcie i zobaczył Quina, który stal w drzwiach z pochyloną głową i patrzył na niego smętnie. - Podobno przyszedł tu z tobą Frampton - ode zwał się Quin. - Nie złożysz mi gratulacji? Przez chwilę Alasdair nie mógł dobyć z siebie głosu. - Nie jestem pewien - odparł sztywno. - Dlaczego dowiaduję się o tym z gazet? Nie zasługuję na pry watną rozmowę? - Matka nie wytrzymała - wyjaśnił Quin, opierając się ramieniem o framugę. - Pożar okropnie ją wy straszył. Uznała, że woli być hrabiną na utrzymaniu syna, niż leżeć na cmentarzu i straszyć po nocach Enocha, który odziedziczy wszystko. Polubiła pannę Hamilton i wprowadziła swój zamiar w czyn. A ja muszę przyznać, że nie mam nic przeciwko temu. - W takim razie świetnie - powiedział Alasdair grobowym głosem. - Cieszę się, że matka aprobuje 265
twój wybór. Ale czy przyszło ci do głowy, że może najpierw powinieneś o tym porozmawiać ze mną? -- Dlaczego miałbym to robić? - spytał szczerze Quin. - Przecież Esmee nic dla ciebie nie znaczy, prawda? Myślałem, że chcesz się jej pozbyć. - Boże, przecież ona jest siostrą Sorchy - powie dział cicho Alasdair. - I moją... i kimś, za kogo czu ję się przynajmniej częściowo odpowiedzialny. Oczy wiście, że odgrywa ważną rolę w moim życiu. Quin podszedł do stolika. - Ma szczęście, że nie zrujnowałeś jej reputacji powiedział cicho, ale z wyraźną naganą w głosie. Szczerze mówiąc, o co ci właściwie chodzi? Chciałeś, żeby wyszła za mąż i zeszła ci z drogi. No więc osią gnąłeś swój cel. Alasdair wstał z krzesła i zaczął przechadzać się niespokojnie po kawiarnianej sali. - Dlaczego, Quin? - wychrypiał. - Dlaczego ze wszystkich kobiet z Londynie wybrałeś właśnie ją? Możesz mi to wytłumaczyć? Quin wydawał się zdziwiony. - Lubię ją. Wydaje się rozsądna. - Rozsądna? - powtórzył Alasdair. - Jeśli chcesz przez to powiedzieć, że przymknie oko na twoje dziwki, to możesz się bardzo rozczarować. Szkoci nie słyną z wyrozumiałości. Quin położył mu ciężko rękę na ramieniu. - Uwaga, przyjacielu - warknął. - Moje małżeń stwo i to, co się w nim będzie działo, to nie twoja sprawa. Dam jej dzieci, piękne domy i tytuł. Wierz mi, nie będzie miała powodu do narzekania. Alasdair milczał chwilę. - A co z miłością? - Właśnie - prychnął Quin. - Powiedziałem, że za mierzam dać jej dzieci, na Boga! To wystarczy. Nie, 266 nie kocham jej, ona też mnie nie kocha. I nic się w tej sprawie nie zmieni. - Powiedziała ci to? Quin zarumienił się lekko. - To nie twój interes, ale tak, powiedziała. Alasdair przełknął ślinę. Próbował zebrać myśli. Czuł się, jakby tonął. - Jesteś pewien? - wykrztusił. - Czy jesteś pewien, że ona właśnie tego chce? Czy przypadkiem ciotka nie zmusza jej do ślubu? - Jej ciotka dowiedziała się o naszych planach już po fakcie - odparł Quin. - Była oczywiście zachwy cona. Nie, Esmee nikt do niczego nie zmuszał. Boże! Alasdairze! O co ci chodzi? Zachowujesz się jak pies ogrodnika! Jeśli chciałeś się z nią ożenić, nic nie sta ło na przeszkodzie. - Jestem ojcem jej siostry - zgrzytnął Alasdair. Ponad dziesięć lat od niej starszym. Nieważne, czego chciałem, a czego nie chciałem. - Masz rację - zgodził się Quin. - Bo ona przyjęła moje oświadczyny. - Usiadł na krześle, z którego wstał Alasdair i patrzył przez chwilę na przyjaciela. Do diabła! Myślałem, że się ucieszysz! Myślałem, że tak będzie najlepiej dla Sorchy! Dla nas wszystkich! Alasdair chodził tam i z powrotem po sali, ale Quin już się nie odezwał. - Nie zasługujesz na nią, Quin - powiedział w koń cu Alasdair. - Wiesz, że nie zasługujesz. Nie możesz jej dać serca i miłości, nie będziesz jej kochał tak, jak powinna być kochana. - Z powodu Viviany? - spytał cicho, już bez sarka zmu w głosie. - Owszem, a także z powodu tych wszystkich in nych kobiet, które miałeś po niej - odparł Alasdair. - Mógłbyś wybrukować sobie drogę do piekła swo267
imi utrzymankami i dziwkami. A Esmee jest niewin na jak dziecko. Pomyśl, co robisz. Quin popatrzył na niego z ukosa. - Twierdzi, że nie jest aż tak bardzo niewinna - od parł cicho. - Czy nie powinieneś mi przypadkiem o czymś wspomnieć? Alasdair wpatrywał się w ścianę. - Bądź dla niej dobry - zgrzytnął. - Tylko o to cię proszę. A jak nie, to nie będę się nawet fatygował, żeby cię wyzwać na pojedynek. Od razu wsadzę ci nóż między żebra. Quin zacisnął dłonie na poręczy krzesła, jakby miało go to powstrzymać od zadania ciosu. Alasdair wolałby nawet, by Quin nie próbował nad sobą pa nować, tylko rzucił się na niego z pięściami i stworzył mu pretekst do bijatyki. Ale nie dopisało mu szczęście. Quin wstał i lekko się ukłonił. - Niebawem mama wydaje kolację w Arlington powiedział spokojnie. - To przyjęcie tylko dla bli skich przyjaciół i rodziny. Chcemy uczcić zaręczyny. Zapraszam serdecznie ciebie i Merricka. - Ja nie przyjdę - odparł. - A nie wiem, co zrobi mój brat. - Sam porozmawiam z Merrickiem -- odparł gład ko Quin. - Jeśli się jednak nic zjawisz, będzie to wy glądało dość dziwnie. Jesteś jednym z moich najbliż szych przyjaciół. Poza tym mama rozpowiada, że je steś spokrewniony z Esmee. - Znów te sztuczki lady Tatton - syknął Alasdair. - Nieważne. Ze względu na naszą długoletnią przyjaźń proszę cię, żebyś jednak przyjechał. Alasdair wzruszył ramionami. - Pomyślę o tym - powiedział.
268
Esmee spędziła kilka kolejnych dni u boku lorda Wynwooda. Jeździli do parku, poszli do zoo, zjedli kolację u przyjaciół, obejrzeli wystawę w muzeum. Mimo smutku, jaki ciągle jej towarzyszył, Esmee do brze się czuła w towarzystwie Quina. Wynwood był bardzo miły i niczego od niej nie wy magał. Tak bardzo go polubiła, że ogarnęło ją nawet poczucie winy. Na pewno mógł sobie znaleźć idealną żonę. Taką, która by go kochała i była mu w pełni od dana. Ich zaręczyny były dla wszystkich zaskoczeniem. Jak się później dowiedziała, panowie z klubu Whi te'a robili zakłady, czy Quin w ogóle się ożeni. Lady Tatton nie myliła się co do jego reputacji niepopraw nego kobieciarza, jednak gdy Esmee poruszała w żartach ten temat, lord Wynwood śmiał się tylko i nie odpowiadał. Większość poranków spędzała z Sorchą, ale nie widywała Alasdaira. Była ciekawa, co myśli ojej za ręczynach. Jakaś jej dziecinna cząstka łudziła się, że to go trochę dotknęło. A może nic o tym nie wie dział? Albo też, co bardziej prawdopodobne, był my ślami gdzie inaczej, to znaczy przy pani Crosby tam, gdzie powinien być. No i miał te swoje blond¬ włose aktorki. W chłodnym świetle dnia próbowała myśleć o tym wszystkim bez emocji. Chciała wymazać z pamięci słodko-gorzkie tygodnie spędzone w Eon dynie, gdy zwykłe spotkanie na schodach przyprawiało ją o drżenie serca. Teraz jednak, gdy mówiono o Alasdairze w jej obecności, nauczyła się przybierać pozę uprzejmej rezerwy. I dawała sobie z tym świetnie radę. W nocy 269
jednak jej strategia nie była już tak skuteczna. Wte dy myślała o jego zakazanych pocałunkach i gorą cych pieszczotach. O tym, jak drżały mu ręce, gdy dotknął jej po raz pierwszy. Tak, był doświadczonym libertynem. Ale ona zaznała przy nim rozkoszy. Od samego początku instynkt podpowiadał jej, że nie jest mu obojętna. Nie rozumiała jednak, dlacze go Alasdair nigdy z nią na ten temat nie rozmawia. Ale z drugiej strony, o czym miał mówić. Nie chciał się żenić. A ona... była po prostu naiwna. Jak mogła się tak głupio w nim zakochać? Czuła się tak niedo świadczona, za jaką ją uważał. Drugi tydzień po zaręczynach upływał nieco ina czej. Lorda Wynwooda widywała rzadziej, a gdy się spotykali, wydawał jej się dziwnie obcy. Zmiana była tak wyraźna, że zaczęła się zastanawiać, czy Quin nie wyczuwa jej obsesyjnej miłości do Alasdaira. Gdy jednak wyraziła obawę, że być może podjęli zbyt po chopną decyzję, lord Wynwood roześmiał się tylko i cmoknął ją w policzek. Pocałunek nie pasował zupełnie do jego chmurne go spojrzenia. Co gorsza, bardzo ją rozczarował... zbyt dobrze pamiętała grzeszne uściski Alasdaira. I zaraz potem uświadomiła sobie wreszcie, że to z Quinem będzie dzielić małżeńskie łoże. Nie była pewna, czy jest do tego zdolna. Raz próbowała rozmawiać z ciotką Rowena, ale słowa nie przechodziły jej przez gardło. Myślała na wet, by odwiedzić panią Crosby, ale był to bardzo dziecinny pomysł. Czego się mogła dowiedzieć od tej biedaczki? Prawdy? Poza tym pani Crosby miała własne problemy.
Zagubiona i nieszczęśliwa, zaczęła pisać do Alas daira, by powiadomić go o swoich zaręczynach - listy najpierw były bardzo oficjalne, potem niemal przyja cielskie, w końcu błagalne i gorące. Wszystkie ją za wstydzały i wszystkie kolejno podarła. To nie miało sensu. Nic nie łączyło jej z Alasdairem. I dlatego po kazywała się z lordem Wynwoodem. Skręcone kola no przestawało boleć, a wizyta w Buckinghamshire zbliżała się z każdym dniem.
970
- Doprawdy! - wykrzyknęła lady Tatton, wysuwa jąc głowę z powozu. - Arlington Park to naprawdę wspaniała posiadłość! Ze swojego okna Esmee widziała tylko ogromne zielone połacie, gdzieniegdzie stada jeleni, lśniące małe jeziorka i malownicze zagajniki. Wioska Ar lington Green zniknęła jej z oczu za bramą pół kilo metra wcześniej. Ciotka Esmee najwyraźniej miała ze swojego miejsca znacznie lepszy widok, gdyż opi sywała teraz dom, do którego się zbliżały, w najdrob niejszych szczegółach. - Och, to styl paladiański, Esmee - wykrzyknęła. Trzy, nie, chyba nawet cztery piętra. Co najmniej dwadzieścia sypialni. A ta cegła! Co za cudowna, głę boka czerwień! Na pewno kilka klatek schodowych. Na środku podjazdu fontanna! Och moja droga, zo bacz tylko! Esmee z pewnością by zobaczyła, gdyby ciotka nie zasłaniała jej widoku. Nie potrafiła jednak wykrze sać z siebie zbyt wielkiego entuzjazmu dla wspania łego parku. Cała ta historia wydawała się jej zupeł271
nie surrealistyczna. Czuła się tak, jakby żyła cudzym życiem - w tym eleganckim stroju, w towarzystwie elit, podczas gdy w głębi duszy pozostała dawną Esmee, która - przerażona i wściekła - stanęła nie dawno w progu domu sir Alasdaira. W ciągu kilku chwil jej nowe życie wróciło na pierwszy plan, a jej oczom ukazała się cała wspa niała posiadłość Arlington. Lady Wynwood schodziła po krętych schodach z szeroko rozłożonymi rękami. Szybko wymieniono zdawkowe pocałunki, rozpako wano bagaże. Wszędzie kręcili się służący w pięknych liberiach. W środku było gorzej. Krewni Wynwooda już przybyli i nie mogli się doczekać spotkania z narze czoną, której wcześniej nie znali. Tak więc lord Wyn wood wziął Esmee pod rękę i przedstawiał ją kolej no całej armii ciotek i kuzynów. - Musisz być zmęczona podróżą, moja droga - po wiedział, odprawiając grzecznie wyjątkowo natrętną ciotkę, która chciała zobaczyć ogrody. - Wybacz, że tak to długo trwało. Mama już patrzy na mnie wil kiem. Na pewno chce zaprowadzić ciebie i lady Tat ton do waszych pokoi. Esmee przydzielono sypialnię, garderobę i mały salonik. Jej ciotka zajęła sąsiedni apartament. Na środku sypialni Esmee stało piękne łoże z balda chimem i pościelą w barwach złota i kości słoniowej. Obok znajdował się wielki kominek, w którym buzo wał ogień, chroniąc ją skutecznie przed wiejskim chłodem. Kolacja miała się zacząć o szóstej. Tego dnia zjawiło się tylko kilka osób najbliżej spokrewnionych. Wuj Wynwooda zdążył już wrócić do Anglii, ale wypoczywał po podróży w pobliskim majątku. Pozostali goście mieli przybyć następnego dnia na bardziej oficjalną kolację. 272 Skoro tłum w salonie okazał się tylko ,,kilkoma najbliższymi krewnymi1', Esmee zaczęła się zastana wiać, jak wyglądałoby przyjęcie w pełnym składzie. Lord Wynwood miał tylko jedną siostrę. Esmee za tem sądziła, że jego rodzina nie jest zbyt liczna. Te raz zobaczyła, jak dalece się pomyliła. Lady Wynwood miała sześć sióstr, dwie ciotki i wu ja, a każde z nich własne rodziny. Cioteczna babka la dy Wynwood, lady Charlotte Hewitt, mieszkała w małym domku na terenie posiadłości. Siostra lady Wynwood, lady Alice, miała troje własnych dzieci. Nieżonaty brat lady Wynwood, lord Chesley, również zaprosił przyjaciół do swojego majątku. Tak więc go ści przybyło znacznie, znacznie więcej, niż mogła oczekiwać, ale przysięgła sobie, że jakoś to wytrzyma. Gdy zmyła z siebie podróżny kurz i uczesała się, podeszła do okna. Przez jakiś czas po prostu tam sta ła i patrzyła na typowo angielski ogród i myślała, że tak bardzo chciałaby teraz znaleźć się w Szkocji, w domu swojej matki. Dawno temu marzyła o wyjeź dzie do Anglii, by poznać inny świat i znaleźć sobie męża. Ale teraz, gdy marzenie się spełniło, nie dało jej żadnej satysfakcji. Nie wzięła pod uwagę faktu, że zakocha się w łajdaku, który w dodatku nie odwza jemni jej uczuć. Przy oknie było chłodno, a Esmee wciąż miała na sobie cienką koszulkę. Błądząc myślami gdzie in dziej, sięgnęła po szal, który miała na sobie podczas podróży, i przerzuciła go sobie przez ramię. Wtedy usłyszała trzaśniecie i zobaczyła, że ciotka wchodzi do pokoju przez drzwi łączące oba aparta menty. - Poprosiłam Pickens, żeby odprasowała dla cie bie tę ciemnoniebieską suknię - zaczęła ciotka. Może być? 273
Esmee odwróciła się od okna. - Tak, z pewnością. Bardzo dziękuję, ciociu. W końcu ciotka przyjrzała jej się uważnie i po smutniała. - Drogie dziecko! - zawołała, ruszając ku niej przez pokój. - Gdzie masz pończochy? W tej koszu li i szalu, z rozpuszczonymi włosami, wyglądasz jak sierota. Esmee zdobyła się na slaby uśmiech. - Jestem sierotą, ciociu. Lady Tatton odsunęła ją od okna. - Nie to miałam na myśli. Włóż teraz szlafrok i usiądź przy toaletce. Uczeszę cię, a Pickens tymcza sem uprasuje suknię. Esmee posłusznie usiadła. Lady Tatton wzięła szczotkę i zabrała się do dzieła. - Musisz mi powiedzieć, co cię trapi - zaczęła. Jesteś taka zmartwiona. Żałujesz swojej decyzji? Ta kie wahania są zupełnie naturalne. - Nie o to chodzi - wyjaśniła Esmee. - Przyjechało tu po prostu tyle osób, wokół tych zaręczyn zrobiło się okropne zamieszanie. I dom... Jest taki ogromny. - Dom twojego ojczyma też był bardzo duży. Ciotka rytmicznie przeciągała szczotką po jej dłu gich włosach. - Zresztą większość szkockich posia dłości można porównać z Arlington. Castle Kerk na przykład to jeden z najpiękniejszych domów na północ od Yorku. - Castle Kerk? - spytała Esmee. - Nigdy o nim nie słyszałam. Zobaczyła w lustrze, że ciotka badawczo jej się przygląda. - To siedziba MacLachlanów z Argyllshire. Dom sir Alasdaira. Nie wiedziałaś? Esmee poczuła, że się lekko rumieni. 274
- Nigdy o tym nie wspominał - odparła. - Ale szkockie posiadłości nie mają tak oficjalnego cha rakteru, prawda? W każdym razie ja nie odnoszę ta kiego wrażenie. A tutaj to jest zupełnie naturalne. Nie czuję tu ciepła. Ciotka powiodła szczotką po włosach Esmee dłu gim, posuwistym ruchem. - Esmee - powiedziała w końcu cicho. - Dlaczego przyjęłaś oświadczyny lorda Wynwooda? Esmee podniosła głowę i w lustrze pochwyciła spojrzenie ciotki. - Myślałam, że tak będzie najlepiej. Lubię go, to chyba dobra partia. Sama tak mówiłaś. Zgodziłam się też ze względu na Sorchę. - Ze względu na Sorchę? - Lady Tatton podniosła głos. - A co Sorcha ma z tym wspólnego? Esmee wyłożyła ciotce argumenty Wynwooda. - Nawet ty, ciociu Roweno, musisz przyznać, że je śli tak dalej pójdzie, wszyscy zaczną się zastanawiać, kim ona właściwie jest - zakończyła Esmee. - Teraz rzadko przyjmujemy wizyty, a domy przy Grosvenor Squarc praktycznie świecą pustkami. Ale za parę miesięcy zaczną się plotki. - Tak - przyznała niechętnie lady Tatton. - Trudno się nie zgodzić z logiką Wynwooda. - Ale...? - spytała Esmee, wyczuwając wahanie w jej głosie. Lady Tatton odłożyła z trzaskiem szczotkę. - Drogie dziecko - zaczęła. - Nic możesz żyć dla Sorchy. Już i tak poświęciłaś zbyt wiele dla kaprysów innych. Rosamund przetrzymywała cię w Szkocji, gdzie byłaś niewolnicą jej histerii i kaprysów. - Ale ona naprawdę mnie kochała - szepnęła Esmee, łykając łzę. Wiem, że tak było. Ona tylko ba la się zostać sama. 275
Oczy ciotki pociemniały z gniewu. - Rosamund zmarnowała sobie życie - zaprotesto wała. - Zawsze szukała kogoś, na kim mogłaby się oprzeć, zawsze była pewna, że prawdziwe szczęście czeka tuż za rogiem. Czasem żałuję, że nic wytrwała we wdowieństwie. A ironia losu polega na tym, ze gdyby wyszła za pierwszego mężczyznę, w którym się zakochała, nic złego by się nie siało, a ty nie popa dłabyś w tarapaty. Esmee zbyła milczeniem fakt, że gdyby matka nie poślubiła jej ojca, jej w ogóle nie byłoby na świecie. - Jakiego mężczyznę? - spytała. - Kim on był? Lady Tatton przygryzła jednak wargę i wyglądała tak, jakby żałowała, że w ogóle się odezwała. - Rosamund nigdy nie zdradziła jego nazwiska. Wspomniała o nim raz, najwyżej dwa. Jednak ta mi łość wywarła ogromny wpływ na jej życie. Esmee bardzo się zdziwiła. - A ten mężczyzna jej nie kochał? Nie chciał się z nią ożenić? - Chyba chciał - odparła ciotka. - Ale to był typ podróżnika, żeglarz, odkrywca, ktoś w tym rodzaju, i nie chciał zrezygnować ze swoich pasji. Rosamund nie mogła się z tym pogodzić. Potrzebowała kogoś, kto by stale leżał u jej stóp. Doszła zatem do wnio sku, że ten romans to pomyłka, a jej podróżnik mo że umrzeć na febrę, zginąć w huraganie lub innych strasznych okolicznościach. I taki był koniec. Esmee zaczęła powoli dostrzegać cały absurd sy tuacji. - Ciociu, dlaczego mi to wszystko opowiadasz? - Dziecko, nie mam pojęcia. - Rowena założyła pukiel włosów Esmee za ucho. - Myślę, że serce nie zawsze nas prowadzi w niewłaściwym kierunku. Esmee rozszerzyła oczy.
T 7 Ł
- Nie? - spytała ostro. - A ja myślałam, że w przy padku mamy sprowadziło na nią same kłopoty. - Och, nie - zaprotestowała lady Tatton. - Kłopoty spowodował rozum. Ona po prostu myślała za dużo. - Naprawdę? - Esmee zastanawiała się przez chwilę nad uwagą ciotki. - Może i masz rację. Lady Tatton wahała się przez chwilę. - Boże, mam nadzieję, że nie pożałuję tej rozmo wy - mruknęła niemal do siebie. - Obym tylko cię nie skierowała na złą drogę. Ale prawda jest taka, Esmee, że czasem doprowadzamy do tego, że rozum albo, co gorsza, strach prowadzi nas zbyt daleko. A serce wie najlepiej. Przez ostatnie dwa tygodnie nie byłaś sobą. Wynwood to dobra partia, ale nie wiem, czy to na pewni o odpowiedni mąż dla ciebie. Esmee wzruszyła ramionami. - Gdybym go nie przyjęła, większość kobiet uzna łaby mnie za wariatkę. Lady Tatton uśmiechnęła się łagodnie. - Po prostu się nie spiesz - poradziła. - I nic dzia łaj pochopnie. Esmee poczuła na sobie ogromne brzemię winy. Ciotka starała się tak bardzo i postępowała wobec niej tak wspaniałomyślnie. Tak bardzo zależało jej na przyszłości siostrzenicy. - Przyrzekam - odparła. - Nigdy nie będę działa ła pod wpływem impulsu i nie przyniosę ci wstydu. - Nie, na to jesteś zbyt rozsądna - powiedziała ciot ka. - Niepotrzebnie o tym wspominałam. A z czasem przekonasz się, że to małżeństwo ma naprawdę sens. Esmee milczała chwilę. - Ja też mam taką nadzieję. Ale co będzie, jeśli... dojdę do innych wniosków? Lady Tatton poklepała ją uspokajająco po ramie niu. 277
- Cóż, jeśli po jakimś czasie uznasz, że on ci jed nak nie odpowiada, wrzucimy naszą rybkę z powro tem do morza - powiedziała. - Oczywiście będą plot ki, ale szczerze mówiąc, Wynwood ma nic najlepszą reputację. Przetrwamy burzę. - Nie mogłabym z nim tak postąpić. Lady 'Tatton uśmiechnęła się smutno. - Nie byłoby to najlepsze wyjście - zgodziła się. Poza tym Gwendolyn... to zupełnie inna sprawa. Trafiłabym z pewnością na jej czarną listę przynaj mniej na dwa miesiące. Musiałabym jakoś okupić swoją winę. Ale to i tak lepsze niż małżeństwo, które mogłoby cię unieszczęśliwić. - Och, ciociu, nie chciałabym cię stawiać w trudnej sytuacji. - Ja również bym tego nie chciała - odparła lady Tatton. - Ale jeśli ja przetrwam, ty również. Oczywi ście jeśli w ogóle dojdzie do takiej sytuacji. A teraz powiedz, gdzie są te perły od twojej matki? Od wie ków ich nie widziałam. - Perły? - Esmee zerknęła na kuferek stojący przy toaletce. Wciąż myślała o tym, co mówiła ciotka na temat rozumu i serca. - Są w kieszeni kufra w ta kim zielonym aksamitnym pudełeczku. - Wspaniale - powiedziała ciotka. - Dziś każę Pic kens uczesać cię w kok. To odpowiednia fryzura dla młodej kobiety, która zamierza wyjść za mąż. I dla tego perły będą konieczne. Esmee uśmiechnęła się, - Dziękuję, ciociu. Może będę dzięki nim wyglą dała na starszą i wyższą? - Z pewnością. - Lady Tatton otworzyła puzderko i wydała krótki okrzyk. - Boże, dziecko! Dlaczego nie nosiłaś ich wcześniej?
Esmee pomyślała o pierwszej miłości swojej matki i straconych szansach. - Wiesz, sama tego nie rozumiem - odparła. Pewnie postąpiłam bardzo głupio. Powinnam je była wkładać codziennie, już od rana. - Oczywiście - zgodziła się ciotka. - Po prostu za pierają dech. Już zapomniałam, jak wyglądają stare perły Rosamundy.
278
Podróż, którą następnego dnia odbyli obaj bracia MacLachlan, nie była miła dla żadnego z nich, gdyż obaj nie mieli ochoty na wizytę w dziczy Bucking¬ hamshire, aczkolwiek z zupełnie innych powodów. Czekali jednak z wyjazdem do ostatniej chwili w na dziei, że coś, może ręka boska, im w tym przeszko dzi. Nic takiego się jednak nie stało. Co gorsza, listo padowy dzień był ponury, zasnuty mgłą i zanim do jechali do granicy hrabstwa, słońce całkowicie skryło się za chmurami, a w powozie zapanował chłód, pa sujący zresztą do nastroju Alasdaira. - Nie uprzyjemniasz mi tej podróży - powiedział Merrick, siedzący naprzeciwko brata. - Bądź łaskaw pamiętać, że to ja jestem ponurakiem. Ty masz być miły i czarujący. - Daj spokój - mruknął Alasdair. Rzeczywiście, czarujący! Merrick tylko się roześmiał. - Poza tym ty przecież nie znosisz takich przyjęć zauważył Alasdair. - Dlaczego w ogóle przyjąłeś za proszenie? Merrick wzruszył ramionami. - To tak, jakbym patrzył na zamieszki albo egzeku cję -wyznał. - Pociąga mnie atmosfera takich sytuacji. 279
Nagle zmienił temat. - Która godzina? - Wyjął z kieszeni zegarek, otworzył go i odwrócił w stronę resztek światła. - Za kwadrans czwarta - mruknął Alasdair. - Zga dza się? - Co do minuty. - A dlaczego ty jedziesz na tę kolację? Alasdair nic wytrzymał jego spojrzenia. - Niech mnie licho weźmie, jeśli wiem. Powóz skręcił, żywopłot został za nimi, dzięki cze mu do środka wpadła odrobina światła. Alasdair miał ochotę zapalić latarnię, ale ciemność wydała mu się nagle znacznie bezpieczniejsza. Merrick pracowicie glansował zegarek chusteczką. - Lord Devellyn o czymś mi wczoraj przypomniał - powiedział. - Jedno z powiedzonek babki MacGre gor. Wartość rzeczy mierzy się chęcią ich posiadania. - Kompletna bzdura - odparł Alasdair. - Przynaj mniej w tym przypadku. I wiem, do czego zmierzasz. Devellyn nie zadaje sobie trudu, by zachować dla sie bie własne opinie. Merrick uniósł krzaczaste brwi. - Czyżby'? Alasdair patrzył przez chwilę na brata. - Esmee nie musiała się wyprowadzać, żebym do cenił jej prawdziwą wartość. Zasługuje na wszystko, co najlepsze. Ale nie chcę, żebyś robił mi wykład na temat zasad dobrego wychowania czy też rozwa gi, bo taki właśnie masz zamiar, prawda? - Ja? Wykład? - Merrick znów się roześmiał. - Chy ba musiałbym raczej zasugerować, że w tym wypadku okazałeś zbyt wielką rozwagę. Przyznaję, że nie rozu miem, co w niej widzisz, ale jeśli pragnąłeś tej dziew czyny, dlaczego nie sprowadziłeś jej z powrotem? Alasdair chciał zaprzeczyć, że brał pod uwagę ta ką możliwość. Ale po co miałby to robić? Merrick czytał w nim zawsze jak w otwartej księdze. - Jestem za stary i zbyt zmęczony - powiedział. A ona wie za mało o świecie. - Och, daj spokój! - odparował jego brat. - Jesz cze nic skończyłeś czterdziestki. A panna Hamilton nie jest naiwną małą gąską. - Przecież miałem romans z jej matką! - Alasdair stracił panowanie nad sobą. - Romans, którego na wet nie pamiętam! Zostawiłem ją z dzieckiem. Z dzieckiem, które muszę teraz wychować. To siostra Esmee, na miłość boską! - Czy to stanowiło jakiś problem dla panny Hamil ton? - naciskał Merrick. - Przecież ona ma dwadzieścia dwa lata! Co ona może wiedzieć? - Z tego, co zdążyłem zauważyć, całkiem sporo. Merrick wydawał się wreszcie zadowolony z połysku zegarka. - Poza tym mężczyznom często przytrafiają się nieślubne dzieci. - Mógłbym wymienić co naj mniej pół tuzina znajomych, którzy są, wybacz, bę kartami. A jednak powiodło im się w życiu. Mają pieniądze i stanowiska. Dobrze się ożenili. - Mężczyznom to się rzeczywiście zdarza - przy znał niechętnie Alasdair. - Kobietom też - powiedział dobitnie jego brat. Daj dziecku nazwisko. Rozpieść tę dziewczynkę. Opiekuj się nią. Wierz mi, świat będzie ją traktował dokładnie jak ty. - Na razie Sorcha jest zbyt mała, żeby cokolwiek z tego zrozumieć. - Ale w odpowiednim czasie na pewno ją adoptuję. A gdyby świat traktował ją tak jak ja, zostałaby z pewnością królową Anglii.
280
281
Powóz znów zaczął skręcać. Merrick oparł się o przeciwległą ścianę. - Panna Hamilton zaręczyła się dość niespodzie wanie - powiedział lekko znudzonym głosem. - Są dzisz, że ją do tego zmuszono? Alasdair zwinął dłoń w pięść, jakby chciał w coś uderzyć. - Quin przysięga, że nie. A ja mu chyba wierzę. Poza tym ona nie tak łatwo ulega naciskom. - W takim razie nic bardzo rozumiem - odparł Merrick. - To niezbyt typowa sytuacja, a Quin nic cieszy się najlepszą opinią. - Oczywiście, że nie - zgrzytnął Alasdair. - Nie wiem, co ona sobie właściwie wyobrażała. Chciałbym ją o to zapytać. Sądziłem, że znajdzie kogoś warto ściowego, kogoś, na kim mogłaby polegać. - Rozumiem - powiedział Merrick. - Miałeś więc zatem jakiś plan. Zdradziłeś go pannie Hamilton? - Owszem, udzieliłem jej kilku rad - odparł Alas dair. - Cóż miałem robić? - Rzeczywiście - odparł Merrick ze śmiertelną po wagą. - Mam nadzieję, drogi bracie, że nie wywołasz dziś skandalu. Jesteś przecież przyjacielem Quina. - Nie musisz mi o tym przypominać - warknął Alasdair. - Nie będzie żadnego skandalu. Merrick milczał chwilę, ale cisza nie trwała długo. - Powiedz mi, czy panna Hamilton odwzajemnia ła... jak by to nazwać... twój szacunek? Alasdair wzruszył lekko ramionami. - Przez jakiś czas miałem wrażenie, że darzy mnie sentymentem - przyznał. - Ale jak już powiedzia łem, jest młoda. A teraz może się zawsze zwrócić do ciotki. - Wcale nie jest taka młoda - zaprzeczył Merrick. - Większość kobiet w jej wieku jest już zamęż282
na i ma dzieci. Quin uważa ją za mądrą, rozsądną osobę. Czyżby zalecał się do jakiejś innej panny Ha milton? Alasdair popatrzył na niego ponuro. - Alasdairze, jeśli pragnąłeś tej dziewczyny, dla czego... - Przestań, na miłość boską! - wykrzyknął Alas dair. - I tak na wszystko jest już za późno! Merrick pokręcił wolno głową. - Nie jest, dopóki ślub się nie odbędzie. Jeszcze nic się nie stało. Ale uważaj. Znam cię i wiem, co po trafisz. Tymczasem powóz wjechał na most. Alasdair wyj rzał przez okno na Arlington Green, a potem skręci li w bramę. - Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział cicho. - Musimy pamiętać, że dla Quina to ważna i radosna uroczystość. Jego brat nie odezwał się ani słowem. Dziesięć minut później rozpakowywali już bagaże. Alasdair popatrzył na Quina, który wyszedł im na przeciw. Wyglądał jak chmura gradowa. Najwyraź niej radosne przyjęcie przybrało niewłaściwy obrót. W Alasdairze znów zatliła się iskierka nadziei? Czyżby Esmee odzyskała rozum? Quin popatrzył na Alasdaira zimno i twardo. Nie mógł dobyć z siebie głosu. - Quin? - Alasdair położył mu rękę na ramieniu. - Przyjacielu, coś się stało? - Nic - warknął Quin. - Przynajmniej mam taką nadzieję. - Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha - powiedział Merrick. - Nie ducha - odparł Quin. - W każdym razie jesz cze nie. - Quin popatrzył podejrzliwie w kierunku la283
su, który oddzielał jego rezydencję od posiadłości wuja, lorda Chesleya. - Wuj jest w domu? - spytał niewinnie Alasdair. - Powrót syna marnotrawnego - zażartował Quin. I jakby chciał się zmusić do lepszego nastroju, klep nął jowialnie Alasdaira w plecy. - Nie zwracajcie uwagi na moje humory. Ponosi mnie wyobraźnia... Zaręczyny i tak dalej. Wejdźcie i pomóżcie mi zmyć wszystkie troski szklaneczką brandy.
Rozdziali 10
W którym sir Alasdair popełnia kolejny błąd
- Jesteś gotowa, kochanie? Esmee zerknęła do lustra. Lady Tatton stała w drzwiach w zielonej sukni i pasujących do niej pan toflach. Pickens odłożyła kilka niewykorzystanych szpilek i Esmee wstała. - No i co? - spytała, wygładzając suknię. Lady Tatton postąpiła naprzód. - Pięknie - powiedziała, nakazując Esmee obrót. - Moja droga Pickens! Przeszłaś samą siebie. W istocie. Esmee z trudem rozpoznawała kobietę, która patrzyła na nią z lustra. Ta kobieta wyglądała jak... no cóż... jak kobieta. Była wysoka i wytworna. Ciemnoszara suknia miała prosty krój, ale odsłonię te ramiona i spory dekolt. Na szyi pyszniły się perły od Alasdaira, a we włosach drugi sznur, pożyczony od ciotki. - Mam dla ciebie prezent - powiedziała lady Tat ton, wyciągając rękę. Esmee popatrzyła na mały aksamitny woreczek. - Ciociu, nie możesz... 285
- To specjalna okazja - upierała się ciotka. - Nie otworzysz? Esmee rozwiązała sznureczek i wysypała zawar tość na otwartą dłoń. Jej oczom ukazały się prze piękne kolczyki - perły z brylantami. - Och - powiedziała bez tchu. - Jakie eleganckie! - Teraz należą do ciebie - powiedziała lady Tatton, dotykając jednego z kolczyków. - Włożyłam je w dniu ślubu z Tattonem i są dla mnie bardzo cenne. Pozwól, że ci je zapnę. Wynwood na pewno chciałby, żeby jego przyszła żona prezentowała się godnie i elegancko. Esmee poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Tak bardzo pragnęła, by ten dzień miał dla niej równie szczególny charakter, jak dla jej ciotki. - Ciociu, nie mogę już niczego od ciebie przyjmo wać - powiedziała. - I tak byłaś dla mnie zbyt hojna. - I zawsze będę. - Lady Tatton odsunęła się nieco, by z daleka ocenić swoje dzieło. - Chodźmy teraz na dół. Musimy dzielnie stawić czoło przyszłości. Już od korytarza do uszu Esmee dobiegały dźwię ki skrzypiec. Lady Wynwood uparła się, że zamówi kwartet smyczkowy. - Stworzą cudowny nastrój - twierdziła. - 1 Che sley tak bardzo kocha muzykę. - Widziałam parę minut temu powozik Chesleya powiedziała lady Tatton, gdy schodziły w dół kręty mi, szerokimi schodami. - Pamiętaj, że to młodszy brat Gwendolyn i ona rozpieszcza go jak dziecko. Esmee często słyszała, jak Wynwood opowiada o wuju. - Chyba nie jest aż tak młody. - Oczywiście, że nie - powiedziała lady Tatton. Ma może z pięćdziesiątkę. To podróżnik i mecenas sztuki, zarówno tutaj, jak i na kontynencie. 286
- Nie będę miała o czym z nim rozmawiać! - Nonsens. Z pewnością go oczarujesz. Z okazji zaręczyn lady Wynwood udostępniła go ściom ogromną salę balową i dwa salony. Służący w czerni wyrastali jak spod ziemi, zalewając zebra nych strumieniami szampana, podawanego na ta cach połyskujących złociście w świetle tysiąca świec. Srebro lśniło tak, że można się było w nim przeglą dać, dywany były nieskazitelnie czyste. Gospodarze, rodzina Hewittów, chcieli tego wieczoru zaprezento wać światu swój wielki styl. Salon niemal pękał od gości; większość z nich Esmee miała już okazję poznać. Przyszło jednak parę osób, które widziała po raz pierwszy. Wynwood przed stawiał ją właśnie swoim znajomym, gdy poczuła, że nagle sztywnieje. Esmee poszła za jego spojrzeniem - patrzył wyraź nie w stronę kwartetu. Stał tam bogato ubrany męż czyzna w towarzystwie paru innych osób, z których żadna nie wyglądała na sąsiada lub krewnego Hewittów. - Czy to twój wuj, lord Chesley? - spytała Esmee. - Mam wielką ochotę go poznać. - Nie będę mu teraz przeszkadzał - odparł spokoj nie Wynwood. - Teraz odprowadzę cię do ciotki. Matka zabija mnie wzrokiem. Chyba o czymś zapo mniałem. Esmee nie widziała nigdzie w pobliżu lady Wyn wood, lecz dołączyła do ciotki, która stała otoczo na wianuszkiem kobiet po przeciwnej stronie poko ju, i usiadła spokojnie przy niej, słuchając paplaniny entuzjastek sztuki ogrodniczej omawiających właśnie zalety różnych nawozów. Znudzona Esmee zaczęła błądzić wzrokiem po po koju. Lord Chesley pochylił się właśnie nad wiolon287
czelistą. Wróciła lady Wynwood i rozmawiała teraz z przyjaciółmi Chesleya. Jej syn zniknął z horyzontu. Dokładnie w tej chwili Esmee poczuła na sobie czyjś palący wzrok. Obróciła się przez prawe ramię i z wrażenia zaparło jej dech w piersiach. W drzwiach stal sir Alasdair MacLachlan ubrany w elegancką czerń, z kieliszkiem sherry w dłoni. Niemal kpiąco uniósł go do góry i wychylił zawartość. Przez chwilę Esmee nie mogła złapać oddechu. Aż do tej chwili nie wierzyła, że Alasdair zjawi się na prawdę w Arlington. Nie przyjechał zresztą sam, tuż za nim stał jego brat. Dlaczego to uczynił? Chciał ją zadręczyć na śmierć? Zaczęła żałować, że włożyła perły. Paliły teraz jej ciało, tak samo jak jego wzrok. Esmee wróciła do rozmowy, ale czuła, jak płoną jej policzki. Boże, zachowywała się absurdalnie. Przecież oni się przyjaźnili. Dlaczego Alasdair miał by odrzucić zaproszenie? Musiała się zacząć przy zwyczajać do tego, że MacLachlan stanie się częścią jej życia, jeśli - nie -- kiedy wyjdzie za Wynwooda. Niecierpliwie porzuciła te rozważania i rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co odwróciłoby jej uwagę od Alasdaira. Goście Chesleya wydawali się interesujący. Esmee skupiła na nich całą uwagę. Był wśród nich wątły, niemal rachityczny mężczyzna w zbyt obszer nym ubraniu. Jego haczykowaty, ogromny nos zda wał się nim kierować. Obok stał niepozorny trzydzie stolatek odnoszący się do starszego pana z ogromną rewerencją. Najbardziej interesująca była jednak kobieta prawdziwa piękność, z pewnością nie Angielka, przewyższająca wzrostem obu panów. Kruczoczarne włosy zaczesała gładko od twarzy o klasycznych, niemal rzeźbionych rysach. Oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze niż włosy. Kobieta stała obok starszego mężczyzny z kielisz kiem szampana w ręku i spod nieprawdopodobnie długich rzęs obserwowała tłum. Miała na sobie czer woną suknię z dużym dekoltem, a z uszu zwisały jej dwie ogromne rubinowe kule. Czarny kaszmirowy szal na jej ramionach wyglądał jak udrapowany ręką artysty. Jedynie jej nos nie był całkowicie doskonały, szpecił go niewielki garb u nasady. Do Esmee podeszła cioteczna prababka Wyn wooda, lady Charlotte. - Poznała już pani hrabinę Bergonzi? - spytała. Esmee odwróciła się do niej. - Hrabinę Bergonzi? - To śpiewaczka operowa - wyjaśniła staruszka. Ale wyszła dobrze za mąż. W zeszłym tygodniu wró ciła z Wenecji z ojcem, Umbertern Alessandrim. - Z Umbertem Alessandrim? - Esmee słyszała o wielkim włoskim kompozytorze. - Co oni tutaj ro bią? W oczach staruszki pojawił się figlarny błysk. - Trwonią pieniądze Chesleya - wyjaśniła. - Który chce wystawić operę. - Operę? - powtórzyła Esmee. Lady Charlotte pociągnęła nosem. - Chesley to dyletant - odparła. - I zawsze wydaje pieniądze na jakieś głupstwa. A już szczególnie po ciągają go artyści. Z kontynentu, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi. - Chyba tak - mruknęła Esmee. Dama podniosła się z krzesła. - Chodź, dziecko - powiedziała. - Przedstawię cię. Esmee nie miała zbyt wielkiego wyboru.
288 289
- Chesley! - zawołała lady Charlotte, gdy zbliżyły się do kwartetu. - Chesley, daj spokój z tą muzyką i podejdź tu natychmiast. Chesley oderwał się od swojego towarzystwa i podszedł do nich, uśmiechając się posłusznie. - Ciociu Charlotte - powiedział, unosząc jej dło nie do ust. - Moja droga, nie wyglądasz na więcej niż siedemdziesiąt lat. A kim jest ta młoda piękność? Tylko mi nie mów, że to narzeczona mojego sio strzeńca. - Oczywiście, że tak, głupcze - odparła ciotka. Ukłoń się swojemu przyszłemu niemądremu wujko wi, moja droga. Esmee dygnęła. - Dobry wieczór, milordzie. - Co za okrutny świat - jęczał Chesley. - Wszyst kie piękności są zawsze zajęte. Ciotka Charlotte zaśmiała się głośno. - Nigdy w życiu nie szukałeś kobiety - odparła. A teraz przedstaw tę dziewczynę przyjaciołom ze świata muzyki. Lord Chesley ujął Esmee pod ramię i pożeglował z nią w stronę ciemnowłosej piękności. - Moja droga, czy mogę ci przedstawić narzeczo ną mojego siostrzeńca, pannę Hamilton? -zapytał. Panno Hamilton, to hrabina Viviana Bergonzi di Vincenza. Esmee dygnęła grzecznie. - Jestem zaszczycona. Hrabina patrzyła na nią odważnymi, ciemnymi oczyma. - Gratuluję z powodu zaręczyn, panno Hamilton powiedziała perfekcyjną angielszczyzną. - Życzę pa ni wielu szczęśliwych lat w związku małżeńskim. Hrabina znów otaksowała ją wzrokiem. 290 - Proszę wybaczyć, że przeszkodziliśmy w uroczy stości rodzinnej - szepnęła. - Chesley nie wyjaśnił nam dokładnie, z jakiej okazji odbywa się przyjęcie. - Och, daj spokój, Vivie - odparł hrabia. - Co za różnica? Hrabina przeniosła spojrzenie na lorda Chesleya. - Pewnie żadna - odparła spokojnie. - Panna Ha milton to jedyna miła osoba w towarzystwie. Dokładnie w tym momencie zaanonsowano kolację. - Dzięki Bogu - powiedziała ciotka Charlotte. Umieram z głodu. Chodź, dziecko. Innych gości mo żesz poznać po kolacji. Mam nadzieję, że pani Prat¬ ter przygotowała nam dziś swojego słynnego kraba w sosie curry. Esmee nie musiała jednak czekać, aż skończy się kolacja, by poznać pozostałych gości. Siedziała obok bladego młodzieńca, który przybył na przyjęcie z lor dem Chesleyem. Hrabinę posadzono gdzieś dalej. Miejsce po lewej stronie Esmee zajął Wynwood, ale nie wydawał się zainteresowany rozmową. Ciotka Esmee spoczęła obok Alasdaira, naprzeciwko hrabi ny i nie sprawiała wrażenia zachwyconej. Młody człowiek obok Esmee przedstawił się cicho jako lord Digleby Beresford, młodszy syn marki za jakiegoś tam. Esmee zaczynała się już powoli gu bić, kto jest kim i podświadomie wyrzucała z pamię ci nazwiska wszystkich nieobecnych. Lord Digleby na szczęście nie wymagał od niej wiele uwagi. Wyda wał się szczęśliwy, paplając o sobie i swojej pracy z wielkim maestro Alessandrim. - Jest pan zatem kompozytorem? - spytała zdu miona Esmee. Młody człowiek zarumienił się lekko. - Owszem, panno Hamilton. Głównie jednak pi szę libretta. Nel Pormiggio ma być moją pierwszą 291
opera, a Chesley zdecydował, że ktoś musi mi pomóc w skomponowanu muzyki. - Chesley zdecydował? Znów rumieniec. - To mój mecenas, panno Hamilton - powiedział lord Digleby. - Wszyscy słynni kompozytorzy ich maja. Esmee sądziła raczej, że sponsorzy wspierają gło dujących artystów. A skoro lord Digleby był synem markiza, należał chyba do innej kategorii. - Cóż, mam nadzieje, że w Buckinghamshire znaj duje pan inspirację do pracy. Tu jest z pewnością przepięknie. Lord Digleby istotnie wydawał się natchniony. Miał zostać w wiejskiej posiadłości Chesleya do cza su ukończenia swojego dzieła. A signor Alessandri przyjechał za namową Chesleya aż z Wenecji, by mu
częli dobrotliwie żartować z Quina, a panic składały Esmee życzenia. Esmee czuła się jak skończo na oszustka, a Wynwood uśmiechał się sztucznie. Kolacja nie ciągnęła się jednak w nieskończoność, kawa i tańce też wreszcie dobiegły końca. Tym razem jednak Wynwood nie odstąpił jej ani na krok, a gości wyprowadziła ciotka Charlotte. Potem Wynwood wziął ją za rękę i zabrał z salonu do malej niszy obok bi blioteki. - Pewnie jesteś zmęczona, moja droga - powie dział, ujmując ją za rękę. - Chyba masz ochotę się położyć. - Wielką - przyznała. - Ale jeszcze chwilę zacze kam. Nie chcę, by twoja matka uznała, że jestem nie grzeczna. Wynwood milczał chwilę.
w tym pomóc. Wierzył zapewnieniom lorda, że Di¬ gleby to wybitny talent muzyczny.
Esmee zastanawiała się w duchu, czy signor Ales sandri i jego wspaniała córka teraz, gdy poznali już Digleby'ego. nie mają przypadkiem ochoty czmych nąć z tej pięknej wiejskiej posiadłości i udać się z po wrotem do Wenecji. Ale może Digleby naprawdę był zdolny? Pogrążona w zadumie znów poczuła na so bie czyjeś palące spojrzenie. Zerknęła szybko w bok i dostrzegła, że Alasdair patrzy śmiało i całkiem wy raźnie w jej kierunku. Szybko odwróciła wzrok i po czuła, że się rumieni. Co za ironia losu. Ten arogant, którym gardziła i któ rego tak bardzo pragnęła, nie odrywał od niej wzroku. a przyszły mąż w ogóle nie zwracał na nią uwagi. A potem przyszło najgorsze. Lady Wynwood wznio sła toast za szczęście młodej pary. Esmee patrzyła spo kojnie, jak wszyscy goście ujmują w dłonie kieliszki i krzyczą:,, Za Esmee i Quina!". Potem panowie za292
- Esmee... ja - urwał i pokręcił głową. - Nic po święciłem ci dziś wieczorem dostatecznej uwagi. To niedopuszczalne. Proszę cię zatem o wybaczenie. Po staram się być lepszym mężem niż narzeczonym. Esmee wytrzymała jego spójrzenie. - Panie, jeśli się wahasz... - zaczęła ostrożnie. Przerwał jej gwałtownie. - Absolutnie nie. - Próbował się uśmiechnąć, lecz jego oczy pozostały poważne. - Też jesteś chyba zmęczony. Dobrze spałeś? Tym razem uśmiechnął się sardonicznie. - Nieszczególnie. Patrz, przy podeście stoi mama i lady Tatton. Wszyscy idą na górę. Ty chyba też po winnaś się położyć. Śpij dobrze. Esmee podała mu policzek do pocałunku, wyszła na korytarz i poszła za innymi gośćmi na górę. Ani na chwilę nie opuszczało jej wrażenie, że lord Wyn wood pragnie się jej jak najszybciej pozbyć. U szczytu schodów pożegnała się z ciotką. 293
- Mam ci przysłać Pickens, moja droga? - spytała lady Tatton. - Jesteś chyba bardzo zmęczona. Esmee pokręciła głową. - Dam sobie radę. Dobranoc, ciociu. Jeszcze raz dziękuję. Wróciła do pokoju i zaczęła się rozbierać. Upora ła się z zapięciem naszyjnika i wzięła do ręki perły od Alasdaira. Utonęły jej w dłoni, gorące i ogromne jak łzy, którymi je skropiła. I ciężkie jak serce, tłuką ce się w jej piersi. Lecz serce miała dobrze ukryte, a łzy roniła za wsze w samotności. Położyła perły na toaletce, nie chciała już patrzeć na zielone pudełko. Pickens mo gła je schować na miejsce następnego dnia. Wolno i metodycznie zdjęła ubranie i rozłożyła je na kanapie. Nie mogła się pozbyć uczucia, że ten wieczór był nieudany również dla Wynwooda. Oba wiała się, że popełniła błąd, przyjmując jego oświad czyny. Miał rację. Prawie zupełnie się nią nie zajmo wał, a co najgorsze, ona zupełnie o to nie dbała. Nie robiło jej to żadnej różnicy. Nawet nie zwracała uwa gi na to, czy jest w pokoju, czy nie, podczas gdy za wsze dokładnie wiedziała, w którym miejscu siedzi Alasdair MacLachlan. Nie, nie tęskniła za towarzystwem Wynwooda. Nie czuła się spragniona jego widoku. I wiedziała, że to się nigdy nie zmieni - zawierała małżeństwo z roz sądku, nie z miłości. Nie mogła zatem oczekiwać większych porywów gorących uczuć. Rozpuściła włosy i położyła się do łóżka z przywie zioną z Londynu książką. Po raz drugi przeczytała trzeci rozdział i zrozumiała, że powieść w ogóle jej nie interesuje. Wciąż wracała myślami do sir Alasda ira. Do jego ironicznej miny. Sposobu, w jaki wzniósł kieliszek na jej cześć. 294 Zamknęła książkę z gniewnym trzaskiem. Nie był jej obojętny. Wyczuwała, nic -wiedziała, że tak jest. Ale on nie zamierzał się żenić. Odsyłając ją do ciot ki, posłużył się właśnie tym argumentem, a ona mu uwierzyła. Miał trzydzieści sześć lat i zgodnie z tym, co głosiła plotka, nigdy nie bral pod uwagę małżeń stwa. Czego więc chciał? I czego ona chciała? Miała by zostać kolejną panią Crosby? Esmee rzuciła książką o ścianę. Ta uderzyła o ko minek, otworzyła się i spadła na podłogę. Esmee zda ła sobie sprawę, że ten akt agresji sprawił jej ulgę. Być może powinna częściej ulegać instynktom. Żałowała, że nie może równie łatwo wyrzucić Alasdaira ze swo ich myśli. Popatrzyła na zegar z pozłacanego brązu stojący na nocnym stoliku. Wiedziała, że w takim stanie nie zmruży oka. Cicho wyśliznęła się łóżka i założyła szlafrok. W ogromnej bibliotece Wynwoodów mu siała znaleźć coś ciekawego do czytania. Może coś o Amazonkach, które wrzucały nieposłusznych męż czyzn do kotłów z wrzącym olejem? Chyba zaczyna ła mylić mitologię z własnym życiem... Nieważne. Pomysł z wrzącym olejem bardzo jej się spodobał. Z lichtarzem w ręce zeszła ze schodów oświetlo nych tylko jednym kinkietem. Minęła salę balową i salon, uważnie odliczając pokoje. Tak. Biblioteka była tutaj. Otworzyła cicho drzwi i stwierdziła ze zdumie niem, że w kominku wciąż pali się ogień. Niestety, zo rientowała się zbyt późno, że nie jest w pokoju sarna. - Szukasz lorda Wynwooda, moja droga? - spytał nieprzyjemny, suchy głos. Na krześle z szerokim oparciem siedział Alasdair, trzymając nogi na stole i szklankę ze złotym płynem w ręku. Esmee popatrzyła na niego ostro. 295
- Nic, może wyda ci się to dziwne, ale szukałam książki. Alasdair wstał z krzesła. - W takim razie nie krępuj się - powiedział, zata czając ręką luk. - Jest tu chyba z osiem tysięcy to mów. Esmee zmrużyła oczy, próbując przeniknąć wzro kiem mrok. - Jesteś sam? Alasdair uśmiechnął się gorzko. - Merrick i Quin nie byli zachwyceni moim towa rzystwem. Posłali mnie do diabla i poszli spać. - Rzeczywiście, patrzyłeś dziś na wszystkich wil kiem. - Esmee nie zamierzała go pocieszać. - Nie wiem, po co przyjechałeś, skoro wciąż szukasz za czepki. Zakołysał się na piętach. - My też się kłócimy, Esmee? Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie. - A o co mielibyśmy się kłócić? - Co za pytanie! - Odstawił szklankę. - O Sorchę? O pogodę? O męża, którego wybrałaś? Esmee wytrzymała jego spojrzenie. - Nie podoba ci się mój wybór? - Na chwilę od wrócił od niej wzrok. Miał jakiś inny niż zwykle wy raz oczu. Krył się w nich smutek. Może żal? Chyba nie był pijany. Od kolacji trzymał w ręku wciąż ten sam kieliszek brandy. Złagodniała i położyła mu rękę na ramieniu. - Może popełniłam błąd - powiedziała cicho. Nie wiem. Ale wiem, że ja i Quin musimy sobie sami z tym poradzić. Nie skrzywdzę go, Alasdairze. Nie mogę też sprawić zawodu ciotce. - Więc chcesz popełnić to głupstwo? Wzruszyła ramionami. 296 - Sprawy zaszły chyba za daleko. Zresztą tak na prawdę nic ma powodu, by zmienić zdanie. Oczy pociemniały mu jeszcze bardziej. - Powiedz, Quin o nas wie? - O nas'? - spytała drżącym z napięcia głosem. - Nas nie ma. Dałeś mi to aż nazbyt jasno do zrozumienia. - Do licha, przecież wiesz, o co mi chodzi. Czy wie, że byliśmy kochankami? Esmee poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. - Przecież twierdziłeś, że nic się nie stało. Ze je stem dziewicą i mogę poślubić, kogo zechcę. Zacisnął szczęki. - Ale nie kogoś takiego jak Quin - odparł, chwy tając ją za ramiona. - Esmee, on nie jest wiele lepszy ode mnie. Poza tym ty go nie kochasz. - Miłość! - powiedziała z pogardą, odwracając od niego oczy. - Czasem zaczynam myśleć, że to ty nic nie wiesz o świecie, Alasdairze... Ujął jej podbródek i zbliżył jej twarz do swojej twarzy. - Popatrz mi w oczy i powiedz, że go kochasz, a przysięgnę, że cię już nie tknę. - Nie chcę go kochać! - krzyknęła. - Nie widzisz? Mogę mieć tylko nadzieję na małżeństwo z rozsąd ku, nie z miłości! Nie chcę postępować tak głupio jak moja matka, zakochiwać się po uszy i poślubiać jed nego łajdaka po drugim. Poszukał wzrokiem jej twarzy. - Przecież właśnie to robisz - szepnął. - A kimże innym jest Quin? Popatrzyła na niego śmiało. - Pragniesz mnie? - spytała. - Czy o to ci chodzi? Bo jeśli tak, to mnie weź. Jakie to ma znaczenie? Lord Wynwood postawił sprawę jasno. Nie musi mieć żony dziewicy. 297
Przesunął palcami po jej policzku, potem po włosach. - Powinienem to zrobić - warknął. Powinienem cię zaciągnąć na podłogę i posiąść. Jeśli chcesz od dać cnotę bezwartościowemu łajdakowi, równie do brze możesz oddać ją mnie. Zabrzmiało to jak groźba, ale nie przynosiło pożą danego efektu. Odwrotnie, Esmee poczuła, że jego słowa obudziły w niej żądzę. Nie potrafiła opanować emocji. - No proszę - prowokowała. - Zrób to. Zachęcam. Zacisnął gniewnie pięść. - Ty mała idiotko! - wykrztusił. - Czy wiesz, co ro bisz? Jesteś tu ze mną sama i... Jej ciało drżało z wściekłości i tłumionego pożąda nia. - Przestań mi wmawiać, że nic wiem, czego chcę. I nie udawaj, że cię nie znam. Poznaję ten zapach... zapach żądzy. Wiem, że mnie pragniesz. I ja ciebie pragnę, choć to idiotyczne. Alasdair wiedział, że powinien odejść. Stąpał po cien kim lodzie. Esmee należała do innego. Do przyjaciela. Lecz w końcu żądza wzięła górę nad honorem. Przyci snął wargi do jej ust i pocałował ją namiętnie. Esmee odwzajemniła gorąco pocałunek, nie była już małą niewinną dziewczynką. Pozwalała mu na wszystko, rozchyliła usta i bawi ła się jego językiem. Próbował zebrać myśli. Zatrzy mać się. Ale Esmee tuliła się do niego, dręcząc go swoim powabnym, krągłym ciałem. Gdy przerywał pocałunek, wsuwała mu język głęboko do ust, draż niąc bezlitośnie. A gdy chciał się odsunąć, wsunęła mu ręce pod surdut. - Alasdairze - drażniła go wargami o smaku gorą cego jedwabiu, przywarła sercem do jego serca. Spraw, bym o tobie zapomniała - szepnęła. - Weź 298 mnie. Odbierz mi tę straszną tęsknotę. Zaspokój głód. Nie chcę już tego więcej. - Esmee, kochanie - szepnął. - Będzie tylko gorzej. - Spróbuj. - Przesunęła ustami po jego szyi. Tylko spróbuj. Chociaż raz. Poszukał jej ust, znów wymienili namiętny pocału nek. Niemożliwe stało się możliwe. Zapomniał o swoim postanowieniu. Przechylił ją do tyłu i przy pomniał sobie, jaka jest malutka. Przy niej czuł się niemal niezręcznie, niezgrabnie. Ale nie był już chłopcem. Spał z tyloma kobietami, że nie potrafiłby ich nawet policzyć. Teraz jednak chciał pójść do łóż ka z Esmee. Ostatnią kobietą w swoim życiu, nieza leżnie od tego, co przyniesie przyszłość. Do ślubu nic nie jest pewne - usłyszał słowa swoje go brata. - Nic się jeszcze nie stało. Jęknęła cicho z rozkoszy i wsunęła mu palec za pa sek. Maleńki, dręczący paluszek. Pragnęła go. A on jej. Nadszedł ich czas. - Boże - szepnął niemal prosząco. Musiał ją mieć i nie miał już siły z tym walczyć. Przesunął ustami po jej szyi, wciągając w nozdrza zapach wrzosu, tak jakby wydawał ostatnie tchnienie. Czuł zapach spo koju i radości. Domu. - Alasdairze... Proszę - szepnęła. Cudem zdołał się na chwilę opanować. - Jesteś pewna? - spytał, unosząc jej głowę. - Wo lałbym umrzeć, niż zrobić ci krzywdę. - Boli mnie to, że nie mogę cię mieć - odparła. Próbowałam cię nie pragnąć, ale ten ból nie opusz cza mnie ani na chwilę. Myślę, że gdybyś... - Chryste... - Przymknął oczy i pochylił głowę nad jej ramieniem. - Pójdę za to smażyć się w pie kle. Musnęła wargami jego ucho. 299
- Postaram się przynajmniej uprzyjemnić ci tę po dróż. Uniósł głowę i popatrzył na nią. Ciepłe płomyki igrające w jej oczach nie były odblaskami buzującego w kominku ognia. To była świadomość kobiecości. Mocy. Prawdziwa, niebezpieczna i przeznaczona wy łącznie dla niego. Esmee już nie była dziewczyną. Za stanawiał się, czy w ogóle kiedykolwiek tak sądził. Po głaskał ją kciukiem po policzku, ale to nie wystarczyło. Wtuliła twarz w jego otwartą dłoń. usta miała wciąż rozchylone, pożądliwe. Dotknęła lekko językiem wnę trza jego dłoni i mruknęła coś cicho, namiętnie. Przyciągnął ją do siebie i przycisnął tak mocno, że jego intencje stały się jasne. Wsunął palce w jej wło sy na skroniach i ujął jej twarz w dłonie, ani na chwi lę nie przestając jej całować. Czuł, jak buzuje jej skó ra, a serce bije coraz mocniej i mocniej. Zagłębiła się językiem we wnętrze jego ust i za drżała w jego ramionach. Sięgnęła do paska szlafro ka i szybko go rozwiązała. Ręce jej nie drżały, prze śliznęły się śmiało po jego torsie i ramionach, zrzu cając surdut na podłogę. Kamizelka poszła w jego ślady. Fular poddał się bez. walki jej zwinnym palcom. W kominku trzaskał ogień, wybuchając w powietrze tysiącem małych iskierek. Alasdair czul, że żyje. Czuł radość, radość człowieka, który otrzymał drugą szanse na życie. Mi styczne niemal pulsowanie krwi i myśli nie ustawało. Ściągnął z niej szlafrok, a zaraz, potem koszulę. Boże! Była naga. jak ją Pan Bóg stworzył. Przesu nął dłońmi po jej ciele, delektując się jego nieskazi telnym pięknem. Esmee niecierpliwiła się. tak jakby ogarnął ją strach, że wróci im rozum. Szybko wycią gnęła mu koszulę ze spodni, nie u stając w namięt nych pocałunkach. 300 Zrzucił spodnie, a potem resztę - kalesony, buty, wszystko - na jeden spory stos i został w samej ko szuli. Od razu zaczęła go znów całować. Gdy zwolnił nieco tempo, wydała rozpaczliwy jęk. - Nie przestawaj, Alasdairze - błagała. - Nie myśl. Nie pozwól mi myśleć. Łatwo dal się przekonać. Przyciskając członek do jej brzucha, uniósł ją za pośladki i podniósł. Po ciągnęła go w dół, opadli na perski dywan, ułożył ją tak, by plecy ogrzewał jej ogień. Była taka miękka i piękna. Słodka i gorąca. Gdy patrzył, jak jej naga skóra lśni w płomieniach, czuł pulsowanie w lędź wiach. Esmee odwróciła się i zaczęła zrywać z niego koszulę. Pomógł jej niezręcznie, jedną rękę podłożył pod jej pośladki i przełożył ją na siebie. Przetoczyli się jak zapaśnicy i teraz całym ciężarem ciała przy gniótł ją do dywanu i rozsunął jej nogi kolanem, a potem przesunął dłoń w dół brzucha i z łatwością włożył palec w gorejącą kobiecość. Gdy Alasdair jej dotknął, Esmee myślała, że wy buchnie. Leżała pod nim. ciało pulsowało jej boleśnie z pożądania. Jego usta wessały jej pierś i ogarnęła ją czysta żądza, która nie równała się z żadnym znanym jej dotąd uczuciem. Wciągał coraz głębiej jej sutek, a palcem okrążał sedno jej żądz. Esmee jęczała z po żądania, wijąc się pod naporem jego pieszczot. Może była ladacznicą. Może była gorsza niż mat ka, teraz nie miało to znaczenia. Nic nic miało zna czenia oprócz tego okropnego bólu między nogami. - Teraz - dyszała zdławionym szeptem. - Pozwól mi... daj... och, Boże. Gdy Alasdair dotknął jej twardego kobiecego pączka, wyrzuciła biodra do góry i rozszerzyła nogi. 301
- Wolniej, kochanie - mruczał, smakując czubek jej ucha. - Pozwól się pieścić. Poczuj to... tutaj... mhm. Esmee wirowało głowie od jego zapachu, zapachu mydła i potu, zapachu piżma i lubieżnej żądzy. Mia ła ochotę się w nim zatopić. - Och, pięknie, pozwól dać sobie rozkosz... będzie idealnie... kochanie - Jest idealnie - dyszała. - Nie mogę... proszę... Uniósł się na łokciu i nie przestając jej pieścić, ob serwował jej twarz. Włożył jej głęboko język do ust i jęknął. Na udzie czuła jego gorący, ogromny członek. Myśl o nim przerażała ją i podniecała jednocześnie. Wciąż ją pieścił, ale to nie wystarczało. Szaleństwo. Wypchnęła biodra do góry, wsunął w nią drugi palec, rozszerzył. Kciuk powędrował wyżej, drażnił teraz sam koniuszek jej kobiecości, dręczył i torturował. - Chcesz, żebym wszedł, kochanie? - wychrypiał. - Pragniesz mnie? Aż do bólu? - Tak - szepnęła, ocierając się tam i powrotem o jego rękę. -Tak. Schylił głowę i ujął w zęby koniuszek jej ucha, ko ordynując ruch języka z pieszczotą kciuka. Wygięła plecy w łuk i jęknęła. Usiadł na jej kolanach. Między nimi wyrastał jego jedwabisty, gorący członek. Esmee wzięła go do ręki, zachwycona jego wielkością i siłą. Alasdair wzdry gnął się lekko i odchylił głowę do tyłu. Przesunęła dłoń w dół, a potem jeszcze raz w górę. Z jego gar dła wydobył się chrapliwy warkot, a na koniuszku pe nisa pojawiła się wilgotna kropelka. Esmee dotknęła jej kciukiem, rozcierając na czubku członka. Ta pieszczota zyskała wyraźnie jego uznanie. Miał teraz mocno zamknięte oczy, rozszerzone nozdrza. Podniósł głowę, włosy opadły mu na oczy. 302 - Wejdź we mnie - szepnęła. - Zrób to, proszę. Nie mogła złapać tchu. Bała się, że przestanie. Lecz równym szaleństwem było ciągnąć to dalej. Szaleństwem, za którym tęskniła. Mogła myśleć wy łącznie o nim, o jego dotyku, ustach, istocie. Bez słowa położył jej rękę na ramieniu, drugą wci snął w nią wolno, lecz stanowczo swą naprężoną, twardą męskość. Esmee przymknęła oczy i rozsunę ła nogi, spokojna i gotowa na jego przyjęcie. Ucisk był przerażający, ale ani przez chwilę nie chciała te go przerwać. Złe czy dobre, to co miało nastąpić, stać się musiało. Kołysał się do przodu i do tyłu, wchodził coraz głębiej z każdym kolejnym pchnię ciem. Poczuła ostry, nagły ból i krzyknęła, otworzył oczy i popatrzył na nią pytająco. Esmee objęła dłońmi je go biodra, zacisnęła mu palce na pośladkach i po pchnęła głębiej. Ból nie miał znaczenia. Wycofał się i wszedł w nią jeszcze raz z gardłowym okrzykiem. Okrzykiem triumfu. Wypchnęła biodra do przodu. Wypełnił ją sobą, posiadł - przynajmniej na tę jedną, krótką chwilę. To on nadawał rytm, rytm czystej roz koszy. Esmee, kierowana kobiecym instynktem, śmiało wychodziła mu naprzeciw. Szybko zapomniała o bólu. Owinęła nogami jego talię i pociągnęła głębiej. Nie panowała nad uczu ciem, jakie narastało w głębi jej ciała. Popychała go dalej. Wchodził w nią coraz szybciej, coraz mocniej. To było coś cudownego, coś, czego nie potrafiła określić. Esmee przymknęła oczy i nabrzmiałymi od pożądania słowami błagała, by nie przestawał. Alasdair okiełznał ją całkowicie, na jego czoło wy stąpiły krople potu. Jedna z nich, wielka i gorąca, spadla jej na piersi. Coś w niej pękło, wyrwało się ku niemu. Być może to było jej serce. 303
- Spójrz na mnie, Esmee - rozkazał. - Spójrz na mnie. Uwięził ją gorącym spojrzeniem ciemnych oczu. A potem wszedł w nią szybko, mocno, głęboko, do końca i jej świat eksplodował. Całe jej jestestwo pulsowało z rozkoszy. Krzyknęła. Zalało ich światło, czyste, gorące. Poczuła, jak wlewa w nią gorące na sienie i usłyszała gardłowy okrzyk spełnienia. Opa liła na dywan, bezwładna i szczęśliwa. Alasdair przycisnął ją do podłogi. - Och, Esmee - wydyszał, z trudem chwytając od dech. - Och, najdroższa.
Esmee zdrzemnęła się chyba na chwilę, cudownie zaspokojona, niemal szczęśliwa. Alasdair wstał, pod szedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku. Och, jak głupio się zachowali. Ale lepiej późno niż wcale. Wrócił, włożył jej koszulę i resztę ubrania. Wiedziała, że nie mogą tu zostać, rozciągnięci przed kominkiem niczym leniwe koty. Czekała, by powiedział to Alasdair, ale on się nic odzywał. Poło żył się na boku i objął ją w talii. Nie rozmawiali - być może bali się odezwać. Ogień wygasł. Wsłuchana w spokojny oddech Alasdaira poczuła, jak ogarnia ją spokój. Uścisk jego ramienia wydawał się jej tak naturalny. Ilekroć Wyn wood chciał ją pocałować, instynktownie odwracała głowę. A do tego mężczyzny tuliła się z łatwością, ja ką powinna uznać za przerażającą. Ale wcale się nie bała. To, co zrobili, było nie uchronne. Wiedziała od początku, że Alasdair jest draniem i niewiele się pomyliła. Lecz był jeszcze kimś innym. Oczywiście, posiadał nieodparty urok. 304
wspaniałą aparycje, lecz za tym wszystkim stał jesz cze honor. Być może odziedziczyła temperament po matce, być może pozwoliła, by serce wzięło górę nad rozsądkiem, ale teraz o to nie dbała. Wolno obróciła się w jego ramionach. Miał otwar te, senne oczy. Instynktownie wyciągnęła rękę i prze sunęła palcem po jego pięknych, grzesznych ustach. Uczyniła coś nieodwracalnego, coś niegodnego, coś, co wydawało się jej niezrozumiale. A jednak wcale tego nie żałowała. Nie miała pojęcia, co powie Wynwoodowi. - Pewnie wyzwie mnie na pojedynek zanim jeszcze dojdzie do ślubu - powiedział Alasdair, jakby czytał w jej myślach. - Na jego miejscu z pewnością bym tak postąpił. Esmee pokręciła głową. - Nie kocha mnie na tyle, by robić sobie taki kłopot. - Więc jest przeklętym głupcem - powiedział Alasdair, patrząc w sufit. - Jeszcze większym niż ja kiedvś. Esmee popatrzyła mu w twarz, ale już się nie ode zwał. Tak bardzo chciała, by jej wyznał, co się teraz dzieje w jego sercu. Zawisły jednak między nimi jej zaręczyny z Quinem i wiedziała, że następny krok należy do niej. Wiedziała, co powinna zrobić, to na niej spoczywał ten obowiązek, nie na Alasdairze. Przez chwilę patrzył na nią niemal błagalnie. Ale czego pragnął? O co prosił? Odwrócił wzrok, jakby to, co zobaczył w jej oczach, sprawiało mu ból. Wziął ją za rękę i spletli palce. Przycisnął wargi do jej dło ni i odwrócił wzrok. - Jakaś twoja cząstka z pewnością mnie nienawi dzi, Esmee - powiedział. - Za to, co zrobiłem Sor chy. Twojej matce. Tobie. Całe życie nie myślałem o innych, o tym, jaką szkodę może im wyrządzić mo305
gła beztroska. Można by rzec. że teraz znów popełni łem podobny błąd, kochając się z tobą. - Och, nie mów o tym. - Ani o mamie. Ani o Qumie. Nawet o Sorchy. Przez chwilę starajmy się uda wać, że tych komplikacji po prostu nie ma. Jesteśmy tylko my - ty i ja. - Ale one są. - W mroku czuła jego wzrok. - Czy będziesz mogła popatrzeć kiedyś na mnie ze Sorchą w ramionach bez nutki żalu czy goryczy? Powiedzia łaś, że nie ma nas, i rzeczywiście nas nie ma lub być nic powinno. Chciałem dać ci życic, jakie było ci przeznaczone, a Sorchy ojca, na jakiego zasłużyła. Ale to takie trudne. Gdybym spotkał kogoś takiego jak ty dziesięć lat temu, może nie zmarnowałbym so bie życia. - Więc może przestań je marnować choć teraz zaproponowała. - Ale to chyba dyskusja na inne miejsce i inny czas. Było wiele pytań, które chciała mu zadać. Te pyta nia mogły jednak poczekać. Jutro musiała wyjaśnić sprawę z Wynwoodem i poprosić go o wybaczenie. A potem... życie było takie nieprzewidywalne. Alas dair dotknął ustami jej czoła. Esmee przysięgła sobie nie myśleć o przyszłości, o bolesnych zadaniach, ja kie ją czekały. Położyła mu tylko głowę na ramieniu i nie uciekła do pokoju, tak jak to już dawno powin na była zrobić. Nagle usłyszeli za drzwiami jakiś hałas i podsko czyli ze strachu. Alasdair przycisnął usta do jej ucha. - Ciii... - szepnął. - To służba. Esmee poczuła, że ma serce w gardle. - O tej porze? - Usłyszała skrobanie, jakby ktoś wy bierał łopatą popiół z kominka. Zadźwięczało wiadro. - Do licha. Zaraz tutaj będą! - syknął Alasdair. Zaczną się zastanawiać, kto zaryglował drzwi. - Qu306 in chyba zatrudnia służących, którzy cierpią na bez senność. Wstał cicho i zwinnie jak kot, wygładził ubranie. Esmee poczuła przypływ paniki. - Jak się stąd wydostaniemy? Alasdair podał jej rękę. - Tędy - szepnął. - Tu jest siara służbówka, którą można przejść do salonu. A oni niech się głowią, jak to się stało, że drzwi są zamknięte. Esmee otuliła się szlafrokiem i pospieszyła za nim. Drzwi służbówki otworzyły się, ale w pokoju było całkiem ciemno. Wślizgnęli się do środka, Alasdair objął ją w talii. - Trzymaj się mnie - szepnął. Ostrożnie omijał meble. Esmee słyszała głosy słu żących, debatujących na temat zamkniętych drzwi. Alasdair otworzył pokój z drugiej strony i wyjrzał na korytarz. - Nikogo nie ma - szepnął, otulając ją szlafro kiem. - Idź, kochanie. Nie mogą nas zobaczyć ra zem. Esmee nie chciała się z nim rozstawać, z łatwością to wyczuł. Pocałował ją szybko i namiętnie. - Och, Esmee, Esmee - szepnął, przyciskając go rączkowo usta do jej szyi. - Co się z nami stanie? - Niczego nie żałuję - szepnęła pospiesznie. - Po wiedz, Alasdairze, że czujesz to samo. Poczuła na sobie jego gorące spojrzenie. - A ja bardzo, Esmee - odparł. - Ale, niech mi Pan Bóg pomoże, zrobiłbym to samo jeszcze raz. - Tak jak ja - odparła zwyczajnie. - Wpakowali śmy się naprawdę w tarapaty. Zacisnął ręce na jej talii. - Esmee, nie mam prawa niczego od ciebie żądać - szepnął ochryple. - I nie będę. Zrób to, co dla cie307
bie najlepsze, najdroższa. Uważaj na siebie. Dbaj o swoje serce. Esmee chciała mu powiedzieć, że jest już za póź no na to, by dbać o serce. Od dawna należało do nie go. Lecz teraz myślała raczej o ciężkim zadaniu, ja kie ja czekało. - Zobaczymy się jutro, a raczej dziś - powiedziała pospiesznie. - Prawda? Pokręcił głową i wciągnął gwałtownie powietrze. - O świcie Merrick wyjeżdża do Londynu - powie dział. - Muszę z nim jechać. - Musisz? - przesunęła dłonią po rozczochranych włosach. - To jedyne honorowe wyjście w tych okoliczno ściach - powiedział pustym głosem. - Nie mogę te raz korzystać z gościnności Quina i jego narzeczonej. Od strony biblioteki dobiegły ich odgłosy krząta niny. Służącym udało się widocznie jakoś otworzyć drzwi i posuwali się wyraźnie w ich kierunku. Alas dair wypchnął delikatnie Esmee na zewnątrz. Waha ła się chwilę, a potem pomyślała o ryzyku, na jakie się naraża. Rzuciła ostatnie spojrzenie na Alasdaira i wyszła. Weszła cichutko na schody, pewna, że tej nocy nie zmruży oka. Wśliznęła się do pokoju, zapaliła lampę i zwinęła się na łóżku z tą samą nudną powieścią, z której powodu zeszła na dół. Alasdair powiedział, że niczego od niej nie chce. Miała zrobić to, co dla niej najlepsze. Ale decyzję podjęła już bardzo dawno i najbardziej zależało jej właśnie na Alasdairze. To się nie zmieniło i nie mogło się zmienić. A to znaczyło, że wszystko inne: Wyn wood, pani Crosby, ciocia Rowena, Sorcha, wszystkie te sprawy jakoś się ułożą. Muszą się ułożyć.
Rozdział 11
W którym hrabina Bergonzi wyciąga broń
Gdy na horyzoncie ukazały się pierwsze smugi światła, Esmee wstała i podeszła do okna, by po trzeć, jak odjeżdża powóz Alasdaira. Nie musiała czekać zbyt długo. Przyciskając palce do szyby, cze kała, aż służący załadują bagaże. Potem z domu wy szli Alasdair i Merrick w towarzystwie Wynwooda i panowie pożegnali się. Alasdair zawahał się chwilę, ścisnął prawą dłoń Wynwooda, lewą położył mu na ramieniu, jakby chciał go o czymś przekonać. Wymienili parę słów. Stangret trzasnął batem na konie i powóz potoczył się naprzód. I tak to się skończyło. Alasdair odjechał. Esmee od wróciła się od okna i zaczęła przygotowywać sobie ubranie. Większość, gości spała jeszcze głębokim snem i nie było sensu odkładać tego, co musiała zrobić. Nie chcąc dzwonić na służącą, umyła się w zimnej wodzie. Ciało miała obolałe, a gdy się myła, zauważyła w wo dzie kropelkę krwi. Alasdair był delikatny, ale i tak odmienił ją na zawsze. Należała teraz do niego. Ubierając się i czesząc włosy, pomyślała, że nigdy nie zostanie żoną Wynwooda. A on był dla niej prze309
cięż bardzo dobry. Tak bardzo chciała go kochać, tak bardzo pragnęła oszczędzić mu upokorzeń. Poszpera ła w walizce, wyjęła chusteczkę i wyszła na korytarz. Zawahała się. Może znajdzie Wynwooda w jadalni? Siedziało już tam parę osób, Wynwooda jednak nie było. - Dzień dobry, lady Charlotte - powiedziała. - Och, dzień dobry, panno Hamilton - odparła starsza pani. - I po co ta lady? Musisz mnie teraz na zywać ciocią. Esmee uśmiechnęła się słabo. - Dziękuję. Jest pani bardzo miła. Lady Charlotte roześmiała się. - Widzę, że jesteś rannym ptaszkiem, podobnie jak ja. Mogę ci nalać kawy? Esmee zawahała się w progu. - Właściwie szukałam lorda Wynwooda. Widziała go pani? W oczach staruszki pojawiły się psotne błyski. - Wpadł na kawę i udał się do gabinetu - powiedzia ła. - Wciąż tam chyba siedzi. Wiesz, jak go znaleźć? Esmee wykręcała w dłoniach chusteczkę. - Nie bardzo. Może wskaże mi pani drogę? Lady Charlotte odstawiła filiżankę i spodek. - Lepiej będzie, jeśli cię tam po prostu zaprowa dzę. To bardzo duży dom. Wychowałam się tutaj. Ruszyła korytarzem w tempie, które wydawało się zbyt szybkie jak na kobietę w jej wieku. - Gabinet jest na tylach domu - rzuciła przez ramię. - W tej starej części, okna wychodzą na ogród za do mem. Quin zawsze się tam chowa przed Gwendolyn. Esmee szła za nią -- ciotka skręciła w lewo, następ nie w prawo i weszły na niskie schody. Minęły dwie pokojówki zajęte czyszczeniem dywanów i ich oczom ukazały się solidne dębowe podwoje. 310 - O, jest! - szepnęła lady Charlotte, pchając drzwi. Czasem zapominam własnego nazwiska, panno Ha milton, ale zawsze trafię tam gdzie chcę. Zamarła w progu. Na biurku leżała kobieta, opierająca się gwałtownie pocałunkom mężczyzny, który przypierał ją do blatu. Kobieta wymachiwała rękami i wierzgała jak rozsier dzona klacz, ale mężczyzna - dobry Boże, to był Wyn wood! - przytrzymywał mocno jej nadgarstki. Cudem odwróciła twarz. - Fa schifo! - splunęła, wierzgając kolanem, tak jakby chciała go mocno kopnąć. - Sporco! Złaź ze mnie, ty stara angielska świnio! Tłumiąc przekleństwo. Wynwood odsunął się trochę. W tej samej chwili Esmee dojrzała w jej ręce szpicrutę. Kobieta smagnęła nią mocno Wynwooda po twarzy, krew zbryzgała nieskazitelną biel jego koszuli. Żadne z tych dwojga nie dostrzegło obecności obu dam w ga binecie. Zauważyli je dopiero, gdy ciotka Wynwooda zemdlała i osunęła się wdzięcznie na podłogę. Esmee chyba krzyknęła. Jak spod ziemi zjawiły się służące. Hrabina Bergonzi odepchnęła Wynwooda i podeszła do Charlotte, potykając się o rąbek swojej amazonki. Upadła niezgrabnie na kolana, ale nie zwróciła na to uwagi. - Quin, ty głupcze! - krzyknęła, odgarniając włosy z twarzy lady Charlotte. - Zabiłeś ciotkę! Esmee przyłożyła palce do szyi staruszki. - Puls ma bardzo nierówny - szepnęła. - Ale żyje. Wynwood stał jak słup soli. Przez francuskie okno za biurkiem wpadał do pokoju strumień chłodnego powietrza. - Zamknijcie to okno - warknęła Esmee. - Wyn wood, poślij po lekarza. I pospiesz się, na Boga! 311
Wynwood ruszył do drzwi, lady Charlotte wydała żałosny jęk. - Och, poveretta - mruknęła hrabina, wciąż głasz cząc staruszkę po twarzy. - Och, non ci credo. Gdy Esmee znów podniosła wzrok, Wynwood wła śnie wychodził z pokoju. Patrzyły za nim dwie poko jówki z szeroko otwartymi oczami i ustami. Boże, na pewno wszystko widziały.
Doktor nie poświęcił lady Charlotte zbyt wiele czasu. - Na szczęście nie stwierdziłem żadnych złamań ogłosił zebranym zgromadzonym w salonie lorda Wynwooda. - Puls ma jednak wciąż nieregularny, ale lak już jest od dziesięciu lat. Musi cały dzień leżeć i przyjmować to samo lekarstwo na serce, co zwykle. Jutro znów będzie sobą i wróci do domu. Mam przy najmniej taką nadzieję. - Dzięki Bogu. - Lady Wynwood przytuliła chus teczkę do piersi. - Obawiałam się najgorszego. - To wszystko przez tę krew - zapewnił ją starszy dżentelmen stojący obok. - Charlotte nie znosi wi doku krwi. - Chyba ma słabe serce - powiedziała lady Wyn wood. - Może za bardzo się zmęczyła. Lord Wynwood przesunął dłonią po ranie na po liczku. Odkąd służący zanieśli ciotkę na górę, ani na chwilę nie przerwał swego spaceru po pokoju. Je go ciotka, lady Alice, patrzyła na niego z kąta, wią żąc coraz to nowe supełki na chusteczce. - Pamiętasz, Helen, jak Charlotte zemdlała i wy padła z powozu, kiedy przejechaliśmy wiewiórkę? ciągnął dżentelmen stojący u boku lady Wynwood.
- O Boże, tak! - powiedziała srebrzystowłosa da ma, zapewne kolejna ciotka. - Trzeba jej było zało żyć sześć szwów. Esmee odchrząknęła. - To był też okropny wypadek - powiedziała spo kojnie. - Wynwood, nie powinieneś się tak skradać i straszyć ludzi. Hrabina zareagowała gwałtownie, ponieważ się przeraziła. W pokoju na chwilę zaległa cisza. Lady Wyn wood popatrzyła dziwnie na Esmee znad chusteczki. - Tak, okropny wypadek - potwierdziła. - Mamy szczęście, że ciotka Charlotte nie złamała biodra. Quinie, musisz następnym razem bardziej uważać. - Tak mi przykro - powtórzył po raz dziesiąty. Tak bardzo mi przykro. Doktor wydawał się lekko zażenowany. - Ja już chyba pójdę - powiedział. - Zajrzę jutro do lady Charlotte. Ona jednak nic jest coraz młodsza. Gdy zamęt ustał, do jadalni weszli inni goście, którzy czekali na śniadanie. Lady Alice wyciągnęła matkę z pokoju, mamrocząc coś o dzieciach. Hrabina już daw no opuściła gabinet tą samą drogą, którą do niego we szła, czyli przez francuskie okno. Inni wciąż spali. Ale mimo wysiłków Esmee, by zatuszować sprawę, plotka musiała obiec cały dom jeszcze przed południem. Esmee została sama z Wynwoodem w salonie. Musiała teraz zrealizować swój zamiar, z jakim przy szła do niego do gabinetu. Odwróciła się. - Quin pa trzył niewidzącym wzrokiem przez okno, jakby nie świadom jej obecności. Położyła mu rękę na ramieniu. - Będzie skandal - powiedziała cicho. - Ale może my stawić mu jakoś czoła. Spróbujmy podtrzymać bajeczkę o wypadku.
312 313
Lord Wynwood nawet na nią nie spojrzał. - Esmee, pozwól, że wytłumaczę... - Nie trzeba - odparła. - Wolałabym o tym nic mówić. - Wcale ci się nie dziwię. Jestem skończonym głupcem, co gorsza, upokorzyłem cię. Czy możesz mi wybaczyć? - Tu nie chodzi o wybaczenie - powiedziała cicho. - Jeśli tak sądzisz, moja droga, to też jesteś głupia. Esmee wciągnęła powietrze. - Muszę ci wyjaśnić, że szukałam cię rano, by ci powiedzieć, że nie mogę wyjść za ciebie za mąż. Po pełniłam straszny błąd, przyjmując twoje oświadczy ny. Wybacz mi. Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno. - Nie dziwię się, że chcesz wszystko odwołać. Co za wstyd! I to chyba ja powinienem przepraszać! - Nie słuchasz mnie - powiedziała stanowczo. Chciałam zerwać zaręczyny już rano, zanim... prze szkodziłam ci w... tym, czym się zajmowałeś. - Zniszczyłem sobie życie. Właśnie tym! - wy buchnął. Esmee wzruszyła ramionami. - Tak czy inaczej, nie ma to związku z moją decy zją. - Powiem o tym również twojej matce. Nic chcę, by cię o to winiła. Wynwood przygarbił plecy. - Wyślę zawiadomienie do ,,Timesa" - powie dział, przeczesując palcami rozczochrane włosy. Nikt się nie zdziwi. Przykro mi, że tak się to skoń czyło. - Niech ci nie będzie przykro - szepnęła. - Uwierz mi, nie powinnam się była na to godzić. A wczoraj w nocy wydarzyło się coś, co ostatecznie mnie o tym przekonało. 314 Wynwood oderwał się od framugi i zaczął prze mierzać pokój. - Wydawało mi się, że to będzie dobre małżeń stwo - powiedział. - Myślałem, że możemy spróbo wać. Byłem głupi, sądząc, że... och, do diabła, dla czego nie słuchałem Alasdaira? - Alasdaira? - On od początku twierdził, że się dla ciebie nie nadaję - przyznał Wynwood. - I wiedziałem, że ma rację. Ale się łudziłem, że mnie od mienisz. To się chyba jednak nie udało, prawda? Nawet Alasdair to widział. Wczoraj chciał mnie stłuc na kwaśne jabłko. - Alasdair? Dlaczego? - Uważał, że poświęcam ci za mało uwagi - odparł Wynwood. - Mówił, że wyglądasz na nieszczęśliwą. Chciał, żebym odwołał zaręczyny, ale przecież nie mogłem tego zrobić. - Uśmiechnął się krzywo. - Te raz jednak zrobiłaś to za mnie. Esmee popatrzyła w podłogę. - Tak będzie najlepiej - powiedziała. - Zupełnie do siebie nie pasujemy. Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. - Czyżbyś w głębi serca była romantyczką, Esmee? - spytał w końcu z namysłem. - Wierzysz, że każde mu z nas los przeznaczył tylko jednego idealnego partnera? - Tak, tak chyba może być - odparła Esmee z na mysłem. Odwrócił się do okna i oparł ręce o framugę. Pa trzył długo w przestrzeń. Esmee zaczęła się zastana wiać, czy nie powinna po prostu wyjść. - Nie wiem, Esmee, co jest między tobą a Alasda irem - powiedział cicho. - A teraz to już pewnością nie mój interes. Chciała mu przerwać, ale uniósł prosząco dłoń. 315
- Proszę, pozwól mi mówić. Przynajmniej tyle była mu winna. Patrzył na nią niemal prosząco. - Chcę tylko powiedzieć, że jeśli jest między wami choć cienka nić sympatii, nie pozwól, by się wam wy mknęła. Przynajmniej dopóki nie będziesz pewna, że nic się nic da z nią zrobić. Bo gdy już ją wypuścisz, przypadkiem lub celowo, możesz utracić ją na za wsze. Esmee nie mogła patrzeć mu w oczy. - To z pewnością dobra rada - odparta. - A teraz, wybacz, muszę pójść i powiedzieć ciotce, jaka jest moja decyzja. - Nic chciałbym, by była na ciebie zła - powiedział Wynwood. - W każdym razie wyznaj jej prawdę. - Prawda jest taka, że do siebie nie pasujemy - po wtórzyła. - 1 nigdy nie pasowaliśmy. Nam obojgu pi sany jest inny los. Byliśmy niemądrzy, sądząc inaczej. Uśmiechnął się niemal smutno. - Moja mała Esmee - szepnął. - Zawsze taka roz sądna. Dlaczego nie możemy się kochać? Życie sta łoby się o tyle dla nas łatwiejsze... Odwzajemniła smutny uśmiech. - Zaczynam myśleć, że nie mamy wpływu na to. kogo kochamy - odparła. - A nikt nam nie obiecy wał, że życie będzie łatwe. - Wspięła się lekko na palce i pocałowała go w policzek. Szybko wybiegła z pokoju, czując, że zbiera się jej na płacz. Ciotka na pewno już nie spala. Wierzyła, że poprze jej decyzję, ale miała tak zszarpane nerwy, że chciała mieć za sobą ten kolejny etap. Weszła do sypialni, gdy tylko usłyszała odpowiedź na pukanie. Lady Tatton leżała sztywno w łóżku, a jej twarz przypominała kamienną maskę. Przed nią stała taca 316 z nietkniętym śniadaniem. Pickens przyniosła za pewne poranne wieści wraz z gorącą czekoladą. - Nic nie mów! - nakazała lady Tatton, unosząc rę kę. Nawet koronki zdobiące jej nadgarstek trzęsły się z oburzenia. - To hańba! Co za obelga! Nawet nie próbuj go bronić! Zawsze ci mówiłam, że Wynwood to nicpoń i łajdak! - Tak, ciociu - zgodziła się Esmee z udaną niechę cią. - Nie mogę zaprzeczyć, że mnie nic ostrzegałaś. Odwołałam zaręczyny i chyba dobrze postąpiłam. - Mądra dziewczynka - pochwaliła ciotka. Z plotkami damy sobie jakoś radę. Boże, czuję, że nadchodzi migrena. Pickens, mój ocet! Dziś po połu dniu wracamy do Londynu. Każ spakować rzeczy. A z Gwendolyn porozmawiam natychmiast, jak tylko dojdę do siebie. Esmee przycupnęła na brzeżku łóżka. - Proszę cię, nie obwiniaj lady Wynwood. - Prze cież ona nie ma większego wpływu na swojego syna, podobnie jak ty nie mogłaś zapobiec postępowaniu mojej matki. Lady Tatton pociągnęła nosem, ale wyraz oburze nia na jej twarzy nieco zelżał. - To prawda, święta prawda - zgodziła się. - Mimo wszystko on cię jednak obraził. Co za skandal! 1 to w dodatku ze śpiewaczką! Już zaczęły się plotki. Esmee położyła dłoń na ręce ciotki. - I tak zamierzałam odwołać zaręczyny - powie działa. - Naprawdę. Doszłam do wniosku, że nie mo gę wyjść za Wynwooda i zbierałam się właśnie na od wagę, żeby ci o tym powiedzieć. - Odwagę? - powtórzyła z niedowierzaniem lady Tatton. - Drogie dziecko! Nigdy nie namawiałabym cię przecież do małżeństwa z szubrawcem. 317
Esmee zdobyła się na słaby uśmiech. - Wiem - odparła. - A teraz, wybacz, też muszę się spakować. I przyznam, ciociu, że z przyjemnością znów zobaczę Londyn. - Hmm - mruknęła ciotka, patrząc na nią podejrz liwie z ukosa. - Nie wiedziałam, że tak się rozsmako wałaś w miejskim życiu, moja droga.
Rozdział 12 W którym kapitan MacGregor wszystko wyjaśnia
Esmee obudziła się przy Grosvenor Square, odczu wając dziwną mieszaninę strachu i nadziei. Coś mu siało się wydarzyć. Czuła to w swoich szkockich ko ściach. Niezdolna, by ukoić nerwy, zeszła na dół i za częła spacerować po salonie, gdy Grimond wniósł do pokoju tacę. - Ma pani ochotę na poranną kawę i gazetę, pa nienko? - spytał grzecznie. - Jej lordowska mość wciąż źle się czuje i chce jeszcze poleżeć. - Poproszę - odparła Esmee. Przynajmniej w ten sposób mogła zająć skołatane myśli. Usiadła na sofie, rozłożyła gazetę i zaczęła czytać o kolejnym dniu płotek na temat rezygnacji Welling tona. A potem zdała sobie sprawę, że wieść o jej ze rwanych zaręczynach też mogła przedostać się do prasy. Lord Wynwood chciał ją od razu podać do wiadomości publicznej. Najwyraźniej, podobnie jak Esmee, pragnął mieć już ten epizod za sobą. Zapach świeżej farby drukarskiej drażnił jej noz drza, gdy przeglądała kolejne stronice. Niemal na tychmiast znalazła to, czego szukała. Wynwood mu319
sial chyba wysłać wiadomość specjalnym kurierem. Zwięzłą notkę zamieszczono na górze strony. I taki jest koniec najkrótszych zaręczyn w historii londyń skich elit - pomyślała Esmee. Musiało to rzecz jasna pociągnąć za sobą lawinę komentarzy. Nic dziwnego, że ciotkę rozbolała gło wa. Z tego powodu Esmee było naprawdę bardzo przykro, wzięła więc filiżankę i na pociechę upiła ostrożnie łyk gorącej kawy. Nic była to jednak mądra decyzja, gdyż omal się nią nic zakrztusiła. Odstawiła filiżankę z głośnym szczękiem i otwo rzyła szerzej gazetę. Cóż lam wydrukowano tuż pod ogłoszeniem Wynwooda? Nazwisko wydawało się znajome. Edward Wheeler. Ale notka nie miała przecież sensu. Przeczytała wszystko raz jeszcze, sło wo po słowie. Tym razem doznała olśnienia. Przypo mniała sobie, co powiedział Alasdair tego dnia, gdy się pokłócili. Dziecko Julii Crosby to nie pani sprawa, ale jeśli już o to chodzi, to moja również nie. Boże, jakże była niemądra! Szybko złożyła gazetę i wyszła na korytarz, gdzie kamerdyner ustawiał właśnie wazon z kwiatami. - Grimondzie, wychodzę na długi spacer - mruk nęła, ruszając szybko w stronę schodów. W mgnieniu oka włożyła płaszcz i wzięła torebkę, ale ręce przestały jej drżeć dopiero w okolicach May fair. W prawej dłoni trzymała gazetę. Pan Wheeler był znanym dramatopisarzem. Tyle wiedziała. Nic poza tym nie miało sensu. Henrietta był siostrą pana Wheelera. Nie jego żoną. Pani Wheeler okazała się panną Wheeler. Jak mogła myśleć inaczej? Była taka głupia, tyle razy się pomyliła. Nadszedł czas, by wreszcie porozmawiać poważ nie z Alasdairem. Nic zamierzała pozostawiać mu 320
w tej sprawie żadnego wyboru. Mogła nawet, jeśli nie miałaby żadnego innego wyjścia, położyć się w progu jego domu. Musiała postawić na swoim albo umrzeć. Chodziło o jej życie. Musiała przejąć nad nim kon trolę. Tak jak powiedziała ciotka, musiała wreszcie przestać poświęcać się dla innych. Myśl nie była miła, ale nawet jeśli Julia Crosby spodziewała się dziecka Alasdaira. Esmee uznała, że miłość i wojna mają swoje prawa. Teraz jednak na wet ta przeszkoda przestała istnieć. Była taka szczę śliwa. Doznała ulgi. Nie. szalała po prostu z radości. Sir Alasdair MacLachlan być może był łajdakiem i uroczym nicponiem, ale, na Boga, był jej pisany i musiała go zdobyć. Wiatr smagał jej twarz i szarpał płaszcz, gdy szła skrótem przez niemal pusty park. Na ulicach też nie było ludzi. Przy Great Queen Street panował bez ruch, szeleściły tylko opadłe liście, a z eleganckiego powozu u wylotu ulicy wysiadał jakiś mężczyzna. Esmee weszła na schody domu Alasdaira i głośno zapukała do drzwi. Wellings otworzył drzwi i uśmiechnął się szeroko. - Dzień dobry, panno Hamilton. Przyszła pani do panienki? - Uśmiech zelżał lekko. - Nie powin na była pani posiać po Lydię? - Nie, nie chcę się widzieć ani z Lvdią, ani z Sor chą, tylko z sir Alasdairem. Obudź go natychmiast. I powiedz mu. że nie wyjadę, dopóki nie zejdzie na dół i nie zamieni ze mną paru słów. Wellings zawahał się lekko. - Chyba go nie ma - odparł. - Wyjechał do miasta powozem jakieś dziesięć minut temu. Esmee zmięła gazetę, ale w tej samej chwili rozle gło się kolejne pukanie do drzwi. Wellings zmarszczył brwi. 321
- Przepraszam, panienko. Otworzył drzwi. W progu stał postawny jegomość, ten sam, który wysiadał z powozu u wylotu ulicy. Nieznajomy wypełniał sobą drzwi. - Pan wybaczy... - zaczął szkockim akcentem. - Czy to rezydencja MacLachlanów? Chyba pomyliłem domy. Wellings otaksował ubranie mężczyzny. - Obawiam się, że sir Alasdair wyszedł. Mężczyzna odlożvl kapelusz i zaczął rozpinać dłu gi płaszcz. - Och. jaka szkoda - powiedział i odwrócił się do drzwi. - Wnieście mój kufer i walizy. Winters krzyknął. - Chyba znaleźliśmy tego młodzieńca. Wellings miał wyraźnie obrażoną minę. - Czy sir Alasdair oczekuje panów? - Wątpię - powiedział. Pod płaszczem miał grana towy mundur marynarki wojennej. - Ale i tak mnie przyjmie, nie ma wyboru. Jestem jego krewnym .Ka pitan Angus MacGregor, do usług. Gdzie jest siedzi ba admiralicji? Wellings wyciągnął rękę w stronę siedziby rządu. - Zaraz za rogiem. - Wspaniale, wspaniale - mruknął MacGregor. Jutro się tam wybiorę. Służący kapitana wnosili bagaże, a usłyszawszy magiczne słowo ''krewny", Wellings wskazywał tylko, gdzie je mają stawiać. Esmee obserwowała całą sce nę rozszerzonymi oczyma. Wuj Alasdaira okazał się najbardziej nieatrakcyj nym mężczyzną, jakiego miała okazję poznać. Nie był wprawdzie tak niski, jak się wydawał, ale posturę miał byka. Rozczochrane, siwo-rude włosy sterczały mu bezładnie na wszystkie strony, twarz miał smagłą i pomarszczoną. Brakowało mu kilku przednich zębów i miał chy ba co najmniej dwukrotnie złamany nos, z którego łuszczyła się skóra, jakby uległ niedawno poparzeniu słonecznemu. Lewe oko zezowało okropnie jak u pi rata, który zapomniał włożyć opaskę. Nagle kapitan MacGregor popatrzył na nią z zain teresowaniem. - Kim pani jest, jeśli łaska? I wchodzi pani czy wy chodzi? - Wchodzę - odparła nieco wyniośle. - Czekam na sir Alasdaira. Kapitan otaksował ją wzrokiem. - Tak jak my wszyscy - powiedział niskim głosem. - Jakoś znajomo pani wygląda. Proszę mi przypo mnieć swoje nazwisko. - Mamił ton - powiedziała, składając mu sztywny ukłon. - Esmee Hamilton. - Ach tak! Panna Hamilton - powiedział kapitan, pocierając zarośnięty podbródek. - Alasdair wspo minał, że pani tu jest. - Wcale mnie tutaj nie ma zaprotestowała gniewnie Esmee. - To znaczy jestem, ale z wizytą. - Naprawdę? - Kapitan odwrócił się do Wellingsa, który odprawił innych służących. - Proszę nam przy nieść kawę i trochę whisky. Panna Hamilton i ja do trzymamy sobie towarzystwa, dopóki nie wróci mój siostrzeniec - Jest dopiero wpół do dziesiątej, sir. - Tak? - kapitan zmrużył oczy. - Co pani ma na myśli? Wellings zbladł i popatrzył wymownie na Esmee, która tylko wzruszyła ramionami. Nie znała planów Alasdaira, ale z whisky czy bez, nie zamierzała się stąd ruszać ani na krok.
M2
323
- Będziemy w salonie. Wellings - powiedziała. Z przyjemnością wypijemy kawę. Kapitan poszedł za nią ciężkim krokiem do salo nu. Zdziwiła się że Alasdair wspomniał o niej wujo wi. Dlaczego to zrobił? Rozpaczliwie szukała w pa mięci jakiejś wzmianki na lemat Angusa MacGrego ra, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Odłożyła gazetę, wskazała mu krzesło i zajęła miejsce naprzeciwko. Kapitan usiadł i uderzył się ra dośnie po kolanach. - Tak więc jest pani najstarszą córką Rosamund, prawda? - Odziedziczy la pani po niej urodę, trudno by więc było nie poznać. Zdziwiona Esmee zamrugała oczami. - Znał pan moją matkę? - Oczywiście - powiedział. - Szkocja to mały kraj, wszyscy się tam znają. Wielka była z niej piękność! Nigdy nie poznałem kobiety, która mogłaby się z nią równać, choć Bóg mi świadkiem, że próbowałem zaśmiał się kapitan i pokręcił głową, jakby dopadły go wspomnienia. Esmee uniosła brwi. - Jak ją pan poznał? - Podczas jej debiutu. Nigdy o mnie nie wspomi nała? Esmee pokręciła głową, kapitan posmutniał. - Byłem nią zauroczony. Jak wszyscy inni. którzy kiedykolwiek mieli okazję ją poznać. Wtedy awanso wałem już na porucznika i byłem tak z siebie dumny, jak tylko dumny może być młody oficer. Ta uwaga wzbudziła uśmiech Esmee. - Chyba się domyślani. Kapitan przestał się uśmiechać. - Oczywiście, kiedy przyszedłem na bal. wszystkie miejsca w karnecie miała już. zajęte. To odebrało mi trochę odwagi. Ale potem para pijanych hrabiczy ków zaczęła się kłócić o następny taniec i dostrze głem swoją szansę. - Podniósł wzrok na Esmee i mru gnął zdrowym okiem. - A Rose wyszła ze mną do ogrodu i patrzyła na pojedynek. - Jakie to romantyczne! - zauważyła. - A w końcu pan odpłynął i nigdy już jej nie zobaczył? - Boże, nie! - powiedział kapitan. - Zalecałem się do niej rozpaczliwie co najmniej miesiąc. Naprawdę. Nawet się oświadczyłem, choć teraz to się może wy dawać nieroztropne! Proszę się nie śmiać, panienko. Kiedyś miałem wszystkie zęby i bujną, rudą czuprynę. Esmee popatrzyła na niego uważnie, próbując wy obrazić sobie, jak wyglądał za młodu, ale nie przy szło jej to łatwo. - I co się stało? - Och, Rose była zbyt mądra, żeby mnie przyjąć odparł smutno. - Powiedziała, że nie wyjdzie za ma rynarza, a ja byłem zbyt głupi, żeby zrezygnować z podróży. Nie mogę jej o to winić. Teraz, dopiero wi dzę, że tylu wspaniałych chłopaków wypłynęło w mo rze i nigdy już nie wróciło. Nagle Esmee coś sobie przypomniała. Czyżby to był ten mężczyzna, o którym mówiła ciotka Rowena? Pierwsza miłość jej matki? Wyda wało się to niemożliwe. A jednak nie do końca. Mi mo okropnej aparycji kapitan niewątpliwie był uro czy. Esmee złożyła dłonie na kolanach i wciągnęła głęboko powietrze. - Jeśli to panu pomoże, to matka wspominała pa na zawsze z ogromnym sentymentem, kapitanie. Kapitan uśmiechnął się szeroko. - Pewnie - odparł z szerokim uśmiechem. - Za wsze miała pretensje, że dokonałem takiego wyboru. A ja jej powtarzałem, że to ona mnie nie chciała.
I tak to się ciągnęło. Ale na zawsze pozostaliśmy dobrymi przyjaciółmi. - Ach tak... - Esmee wyprostowała plecy. - Byli ście zatem w kontakcie? Kapitan wzruszył ramionami. - O ile pozwalały mi na to podróże. Czasem jakiś list, jedno czy dwa spotkania na rok. Szkocja to nie jest, jak już mówiłem, wielki kraj, ale jakoś nigdy nie udało mi się jej złowić między jednym zamażpój¬ ściem a drugim. Kiedyś jej nawet wspomniałem, że to ironia losu. Wszyscy jej piękni mężowie padali jak muchy, a ja byłem zdrowy jak ryba, choć brzydłem z dnia na dzień. - I chciał się pan z nią ożenić? Znów wzruszył ramionami. - Ach, w marzeniach tak - powiedział. - Ale mo że lepiej się stało... Rosamund miała wielki tempe rament i gdybyśmy zostali małżeństwem, chyba by śmy się pozabijali, a tak tylko czasem... nieważne... Nagle w korytarzu rozległ się odgłos kroków i do środka wszedł Alasdair, zdejmując rękawiczki. Twarz miał lekko zaróżowioną od wiatru. - Esmee! - zawołał, rozkładając ramiona. Esmee instynktownie ruszyła w jego stronę i padła mu w objęcia. - Moja kochana! - tchnął w jej włosy. - Mówili, że wyszłaś na spacer. Nie powinnaś była tu przychodzić. Dlaczego na mnie nie zaczekałaś? Esmee odsunęła się trochę. - Mam już dość czekania, jesteś zbyt powolny. Kapitan odchrząknął głośno. - Co trzeba zrobić, młodzieńcze, żeby dostać w tym domu trochę kawy? Alasdair odwrócił się i popatrzył na niego z niedo wierzaniem. 326
- Angus! - krzyknął. - Co...? Wuj wstał i panowie serdecznie uścisnęli sobie ręce. - Przyjechałem, kiedy tylko o trzymałem twój list powiedział Angus, poważniejąc. - O dziecku. Prze praszam, że to tak długo trwało. Alasdair położył mu dłoń na ramieniu. - Nieważne - odparł. - Wszystko już załatwione. Angus łypnął na Esmee. - Widzę - mruknął. Alasdair zarumienił się lekko. - Poza tym nie musiałeś przyjeżdżać aż do Londy nu - dodał. - List w zupełności by wystarczył. Angus przenosił spojrzenie z Alasdaira na Esmee. - No, nie jestem całkiem pewien - powiedział. Sprawa wymaga chyba większego zachodu. Nagle Esmee ogarnęły złe przeczucia. Przysunęła się do Alasdaira, który patrzył na wuja dziwnym wzrokiem. Wtedy wszedł Hawes z kawą i whisky, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. - Zatem słucham cię, Angusie - powiedział Alas dair, gdy służący opuścił pokój. Angus wskazał Esmee. - Ona też słucha - zauważył. - A to nie jest rozmo wa przeznaczona dla uszu dam. - Mów, wuju - nakazał Alasdair. - Skoro przyje chałeś taki szmat drogi, widać sprawa jest na tyle ważna, że Esmee musi się z nią również zapoznać. Wuj rozłożył ręce. - No cóż, prawda jest taka... przerwał i westchnął ciężko. - A więc prawda jest taka, że to dziecko... no cóż, ono nie jest twoje. Nie wiem, skąd wynikło to ca łe zamieszanie i przykro mi, że przeze mnie miałeś takiego stracha. - Nie moje? Ależ Sorcha jest moją córką. Wiem to od Esmee. Mylisz się. 327
Angus wolno pokręcił głową. - Nie chłopcze. Nie pamiętasz? To moja córka i nie zwalę ci jej na kark. To nie byłoby uczciwe. Esmee popatrzyła na Alasdaira, który był blady jak ściana. - Przecież to niemożliwe - powiedziała. - Wiem. Byłam przy tym. - Byłaś przy tym? Nie przypominam sobie. Esmee poczuła, jak oblewa się rumieńcem. - Słyszałam wyznanie mojej matki. - Ach tak? - spytał Angus. - I cóż ona takiego mó wiła? Esmee zaczerwieniła się jeszcze bardziej. - Zastała Achanalta w... krępującej sytuacji z jed ną z pokojówek - przyznała. - Z taką ładną kokiet ką, której zawsze musieliśmy pilnować... i len widok doprowadził ją do furii. Wszyscy słyszeliśmy tę kłót nię. - Tak?- spytał kapitan. - Więc była zła? Mów da lej, dziecko. Alasdair skrzyżował ręce na piersiach. - Po co przywoływać takie stare dzieje? - zapytał. - Nie mam ochoty tego słuchać. Nie obchodzi mnie. kto sypiał z kucharkami. A poza tym. Angusie. Sor chy nikt nikomu nie zwalał na głowę. Nie doczekał się jednak żadnej reakcji na swoją przemowę. Esmee wylewała z siebie potok słów, jak by nie mogła go powstrzymać. - Pobiegłam do pokoju - powiedziała. - Ostrzec ich. że służba wszystko słyszy. Dziewczyna wciąż by ła naga. okryła się tylko prześcieradłem. Wyrzuciłam ją. Rodzice nie zwracali na mnie uwagi, widziałam, że mama uderzyła ojczyma. I od tego się zaczęło. Alasdair prychnął z niedowierzaniem. - Jak to? Nic nie rozumiem. 328 - To proste. Ojczym oskarżył ją, że nosi w tonie bękarta. Twierdził, że wie o tym od miesięcy. A po tem... Boże... napluła mu w twarz i przyznała się. Powiedziała, że się z tego cieszy i posiała go do dia bła. Angus skinął głową. - Tak, była wściekła i szczęśli wa, że wreszcie może mu dopiec. - Owszem - przyznała Esmee. - Wpadła w praw dziwą furię. - To całkiem podobne do Rosamund - powiedział. Ale przecież o mnie trudno być zazdrosnym, prawda? Esmee popatrzyła na niego dziwnie. - Co pan ma na myśli? - Spójrzcie tylko na mnie - kapitan wskazał miej sce po brakujących zębach. - Jaką zazdrość mógł bym wzbudzić z takim brzuchem, posiwiałymi rudy mi włosami i wyszczerbionym uśmiechem? Alasdair uśmiechnął się gorzko. - To jakaś bzdura! - Posłuchaj mnie, chłopcze - powiedział Angus. Przyłapała Achanalta z ładną dziewczyną i co, miała się pochwalić mną? Mną? Starym wilkiem morskim, który po dwudziestu pięciu latach na mor/u stracił resztki urody? Nie, lepiej rzucić mu w twarz przystoj nego młodzieńca. Poza tym Alasdair był w tym cza sie już o jakieś siedemset mii stamtąd. A ja lubiłem wracać do siebie, do domu, przynajmniej raz na jakiś czas, a Rosamund miała do mnie słabość. Nie chcia ła widzieć mojej głowy wbitej na pal. - Ale jak? - krzyknęła Esmee. - Jak ona mogła zrobić coś takiego Sorchy? Alasdair usiadł na sofie i wtulił twarz w dłonie. - To nieprawda - powiedział. - Nieprawda. Angus przechadzał się teraz tam i z powrotem po pokoju i nie zwracał na niego uwagi. 329
- Rosa nie myślała o dziecku, tylko o zemście. Po za tym nie przypuszczała, że umrze. Tak jak my wszyscy sądziła, że zdąży jeszcze jakoś uporządkować swoje życie. Tak mi się przynajmniej wydaje. Esmee usiadła obok Alasdaira. - Boże! - Nie! - powiedział stanowczo Alasdair. -Ja... ja to pamiętam, Angusie. Dlaczego mówisz takie rzeczy? Nagle przestał chodzić po pokoju i popatrzył na niego z góry. - Co takiego pamiętasz, chłopcze? Alasdair wzruszył ramionami. - Byłem nieźle podcięty - przyznał. - I robiłem coś, o czym z góry wiedziałem, że będę tego żałował. Coś wstyd1iwego. - I prawie ci się to udało - powiedział Angus, rzu cając szybkie spojrzenie na Esmee. - Co takiego? - spytał Alasdair. Co? Było jeszcze gorzej? Angus przekrzywił głowę. - Może nie gorzej - powiedział. - Ale czy jesteś pewien, że mam mówić o tym głośno? - Dlaczego nie. u licha? - Alasdair wzniósł ręce do nieba. Angus chichotał pod nosem. - Chciałeś obsikać palmę lady Morwen! Alasdair uniósł gwałtownie głowę. - Co takiego? - Byłeś pijany jak bela - ciągnął Angus. I strasznie chciało ci się sikać. Powiedziałeś, że idziesz do toale ty, ale pomyliłeś drzwi. Dowlokłeś się jakoś za kotarę za podestem dla muzyków, potknąłeś o pudlo na wio lonczelę, zdjąłeś spodnie i nie mogłeś ich włożyć. Alasdair jęknął boleśnie., - Chryste... Ta kotara... była aksamitna? 330
- Tak, mój panie. Kolejny jęk. - Ktoś to widział? Angus poklepał go serdecznie po ramieniu. - Nie, ale panie przeżyłyby szok, gdyby ktoś odsło nił wtedy kotarę - powiedział. - Nie, nie martw się. Zrobiliśmy porządek i doszedłem do wniosku, że czas się wynosić, zanim któryś z nas oberwie kulkę, tym bardziej że wiedziałem, co mam na sumieniu. Esmee nie widziała nic śmiesznego w całej sytuacji. Wpadła w panikę. Kapitan MacGregor był kochan kiem jej matki? Boże, wydawało się jej to niewiary godne. Matka wolała zawsze przystojnych nicponiów. Nic mogła sobie jej wyobrazić ze starym wilkiem morskim o twarzy jak stare siodło, i co się teraz sta nie z Sorchą? Nie, jak to wszystko mogło się stać? I przypomniała sobie nagle wszystkie kalumnie, jakie rzucała na Alasdaira. - Boże! - przycisnęła ręce do policzków. - Ależ narobiłam bałaganu! - Nie, bałaganu narobiła twoja matka, niech spo czywa w spokoju. Esmee nie zwracała jednak na niego uwagi. - Alasdairze, jestem ci winna najszczersze prze prosiny. Angus popatrzył na nią dziwnie. - Dlaczego? - spytał. - Co takiego zrobiłaś? Esmee wbiła wzrok w dywan. Zrobiło się jej nie dobrze. - Powiedziałam tyle okropnych rzeczy! Nie mogę nawet o tym spokojnie myśleć! Alasdair nie wydawał się jednak zainteresowany jej przeprosinami. Wciąż patrzył niespokojnie na wuja. -Jesteś pewien, Angusie? - spytał pustym głosem. - Próbowałem się ostatnio pogodzić z czymś, co 331
uznałem za prawdę. To dziecko jest dla mnie bardzo ważne. -- Oczywiście, chłopcze - powiedział Angus zmę czonym głosem. - Jestem o tym przekonany. Esmee położyła dłoń na ramieniu Alasdaira. - Sorcha ma rzeczywiście oczy MacGregorów - po wiedziała. - I chyba twój wuj ma rację co do mamy. Postąpiła po prostu krótkowzrocznie. Poza tym ciot ka Rowena... powiedziała mi coś... ale to nieważne. Wybacz, mi wszystko, co kiedykolwiek ci zarzucałam. Alasdair ujął jej twarz w obie dłonie. - Nie myliłaś się tak bardzo, moja droga - odparł. - Muszę przyjąć chyba do wiadomości wyznania wu ja. Nie ma powodu, by kłamać. Ale okropna prawda jest taka, że to mogłem być ja. I choć tak nie jest, to chyba po raz pierwszy w życiu wolałbym, żeby tak by ło. Wiele razy w życiu postąpiłem jak łajdak. Ile? Nie pamiętam. Angus patrzył na nich z zainteresowaniem. - Co byś wolał, chłopcze? Alasdair popatrzył wujowi w oczy i zacisnął szczęki. - Angusie, nie chcę z tobą walczyć, ale nie oddam Sorchy. Angus cofnął się ze zdziwieniem. - Chcesz zatrzymać dziecko? - spytał. - Myślałam, że wychowuje ją panna Hamilton. Esmee pociągnęła żałośnie nosem. - Tak było, ale ciotka Rowena... Angus zaśmiał się cicho. - Ach, Rowena - powiedział. - Ją też pamiętam. - Angusie, to przestaje być zabawne. Angus podniósł ręce do góry. - Wiesz chłopcze, co powtarza twoja babka: kur czaki zawsze wracają cło gniazda. Ale tym razem jak widać, pomyliły kurnik. 332 Alasdair zmarszczył brwi. - Tak mówiła? - spytał i zacisnął dłonie w pięści. Więc Sorcha znalazła tu swoje gniazdo i tu zostanie - powiedział. - Wychowywałem ją jak własną córkę. Nie zna innego ojca. Achanalt nie zwracał na nią przecież najmniejszej uwagi i mówię ci, że tak łatwo jej nie oddam. Esmee zaczęła rozumieć, że Alasdair mówi po ważnie. Naprawdę nie zamierzał rezygnować z Sor chy. Był naprawdę wściekły. Mięsień na policzku drgał mu niebezpiecznie. Angus usiadł i podrapał się po głowie. - To cóż tu można zrobić? - mruknął. - Sam Pan Bóg wie, że marynarz nie może wychowywać dziec ka. Nic miałem nawet takiego zamiaru. Ale chcę dla niej jak najlepiej. Prawda jest taka, że ona - wskazał na Esmee - ona ma większe prawa do małej niż ty czy ja. Poza tym kobiety znają się lepiej na wychowa niu dzieci. - Ja wiem, co jest najlepsze dla Sorchy - warknął Alasdair. - Rozumiem ją. Wychowam ją razem z Esmee. Angus zrobił stropioną minę. - Myślałem, że Esmee mieszka z Rowena. - Tak, to kolejny problem, jaki zamierzam rozwią zać - powiedział Alasdair, pogrzebał w kieszeni i wyjął z niej aksamitne pudełko. Było zielone, po dobnie jak to. w którym były perły, tylko mniejsze. Położył je obok serwisu i posiał Esmee wyzywające spojrzenie. Ale o tym podyskutujemy na osobności - dodał. - Ach! - westchnął Angus i wstał. - To mogę pójść na górę ze szklaneczką whisky? Alasdair machnął rękaw stronę drzwi. - Tak, tak - powiedział. - Idź. Idź koniecznie.
MacGregor stanął obok Esmee i położył jej rękę na ramieniu. - Nic bój się, kochanie. Jestem bogaty i zadbam o Sorchę. Zresztą i tak potrzebuję spadkobiercy. Esmee popatrzyła mu w oczy. - Ale co my jej powiemy? Angus poklepał ją łagodnie po ramieniu. - Kiedy będzie pełnoletnia, możesz jej powie dzieć, co chcesz. Zostanie lady Sorchą Guthrie, two ją ukochaną młodszą siostrzyczką. Achanalt temu nie zaprzeczy, nie zrobi skandalu, a jeśli nawet, za biję go. Możesz jej też powiedzieć, że jej rodzice bardzo ją kochali, ale zmarnowali sobie życie, choć pragnęli dla niej wszystkiego najlepszego. Możesz też zmienić jej nazwisko i powiedzieć, że jest twoją córką... twoją i Alasdaira, bo nią przecież będzie, prawda? Esmee otworzyła usta i znów je zamknęła. - No cóż. Przynajmniej nie brakuje nam pomysłów. Angus popatrzył na nią raz jeszcze i wziął do ręki karafkę z whisky. - Masz jeszcze czas, więc się zastanów - poradził. - Ale tak czy inaczej, dziecko potrzebuje obojga ro dziców, prawda? A rodzicami nie są ci, którzy cię po częli, lecz ci, którzy obdarzyli cię miłością. Wolno skinęła głową. - To prawda. Angus wyszedł i cicho zamknął za sobą drzwi. Alasdair patrzył za nim z niedowierzaniem. - Co za dzień! A nawet nie skończył się ranek! Co na to wszystko powiesz? - Jestem w szoku - Esmee też wciąż patrzyła na drzwi. - Wyobraź sobie tylko, kapitan MacGregor i moja matka! Ale on chyba był jej wielką miłością. Mam teraz zamęt w głowie. 334 - Ja czuję się tak już od kilku tygodni - odparł Alasdair. - A o co chodzi z tą wielką utraconą miło ścią? Esmee położyła mu rękę na policzku. - Och, to taka romantyczna historia, którą opo wiedziała mi ciotka. Ku przestrodze. Alasdair popatrzył na nią czule - Rozumiem. A jaki płynął z niej morał? Esmee pocałowała go delikatnie w usta. - Ze powinno się zawsze słuchać głosu swego ser ca - powiedziała. - Bo czasem pierwsza miłość jest tą prawdziwą i nie wolno jej stracić za żadną cenę. -Ach tak! - Tak - potwierdziła. - Moja matka postąpiła ina czej, co stało się przyczyną jej wszystkich nieszczęść. Ja chcę być mądrzejsza, chwycić to, co przeznaczył mi los i kurczowo się tego trzymać. Może będę szczę śliwa. Może nie podzielę losu matki. Alasdair pogłaskał ją po policzku. - Moja kochana, nie znałem żadnej kobiety po dobnej do ciebie. Ty jesteś po prostu Esmee. Ideal na Esmee. Esmee zdobyła się na uśmiech. - Tobie za to daleko do ideału - powiedziała. Masz strasznie dużo wad i postępujesz jak łotr. Nie stety, nie potrafię się oprzeć tej kombinacji. Alasdair przykuł ją wzrokiem. - Byłem takim głupcem. 1 zrozumiałem to dokład nie jeszcze przed wizytą Angusa. - Tak, to prawda, byłeś głupcem - potwierdziła. W oczach błysnęły mu wesołe iskierki. - Może powinniśmy zacząć od początku? Co tu robisz? Nie powinnaś przychodzić tu sama... - Tak, chyba już o tym wspominałeś - powiedzia ła, podnosząc gazetę. 335
- Co to jest? Dzisiejsza gazeta? Ta sama, która czytałem, zanim wyruszyłem na Grosvenor Street? Popatrzyła na niego nieśmiało. - Więc wiesz już, że zerwałam zaręczyny z Wyn woodem? Posmutniał. - Tak, pojechałem od razu do twojej ciotki i do wiedziałem się, że wyszłaś. Nie będę udawał, że się nie cieszę. I nie pozwolę, żebyś mi znów uciekła. Nie chcę, byś żyła u boku takiego łotra jak ja, ale jednak zamierzam cię o to prosić, jeśli się zgodzisz. Kocham cię całym sercem. - I ja ciebie kocham - powiedziała, ujmując jego dłonie. - Przyszłam tu, by rzucić się na ciebie jak nie rządnica. Wiem, że ryzykowne jest życie z człowie kiem o twojej reputacji, ale zamierzam się na to zde cydować, niezależnie od konsekwencji. Uśmiechnął się do niej czarująco. - Och, nie będzie się to kosztowało zbyt wiele wy siłku. Szczególnie jeśli zamierzasz się zachować jak nierządnica. - Przestał się uśmiechać. - Mam tylko nadzieję, że Quin mnie za to nie znienawidzi. - Och, Quin ma inne sprawy na głowie - mruknę ła. - Chyba nawet nie zauważył, że wyjechałam. - Drań! Nie wierzę! Esmee uśmiechnęła się ukradkiem. - Lepiej uwierz. Ale to całkiem inna historia. Jeśli chodzi jednak o tę gazetę, to coś jeszcze zwróciło w niej moją uwagę. - Ha! - wykrzyknął, podążając wzrokiem za jej palcem. - A niech mnie! Nie doczytałem do końca! Cieszę się, że Wheeler postąpił honorowo wobec Ju lii. To mi oszczędzi pojedynku. Esmee postukała niecierpliwie palcem w gazetę. - Dlaczego mi nie powiedziałeś, że Henrietta Wheeler to jego siostra? Popatrzył na nią nieprzytomnie. - A po co? Ledwo ją znam. Co za różnica? Esmee wzruszyła ramionami. - Nieważne. Tak więc pan Wheeler jest ojcem dziecka pani Crosby? - Tak twierdzi Julia. A co? Posądzałaś o to mnie? Esmee pokręciła głową. - Chyba ci nie uwierzyłam. Alasdair popatrzył na nią ponuro i znów posmut niał. - Prawda jest taka, że to mogło być moje dziecko. I wcale się tym nie szczycę. Ale nie jest moje, u Julia wyszła za mąż za Wheelera. Życzę im wiele szczęścia. - W takim razie wszystko jasne. A teraz powiedz mi, co masz w tym pudełeczku? - spytała Esmee. Alasdair opuścił wzrok, ciemne rzęsy przysłoniły mu oczy. - Coś, co kupiłem dla ciebie już dawno. Zanim przyjechała twoja ciotka i wywróciła do góry nogami moje życie. - Zanim przyjechała ciotka? - powtórzyła. - Cie kawe! Czy mogę to teraz dostać? - Nie - odparł, biorąc do ręki pudełko i lekko uchylając wieczko. W środku leżał pierścionek z sza firem i brylantem, na który wydał prawdziwą fortunę kilka tygodni wcześniej. Otworzyła szeroko oczy. - Nie? - Nie - zatrzasnął pudełko. - Najpierw musisz przyjąć moje oświadczyny i przyrzec, że pomożesz mi wychować Sorchę i dziewięcioro innych dzieci, jakie będziemy mieć.
336 337
- Musze? - spytała, sięgając po pudełko. - Ale dlaczego dziewięcioro? Alasdair schował pudełko za plecami. - Bo mamy dziewięć wolnych krzesełek w pokoju dziecinnym - powiedział. - A dobry Szkot nigdy ni czego nie marnuje, prawda? Esmee cofnęła się i zmarszczyła brwi. - Dlatego je kupiłeś? Ale chyba nie planowałeś... - Nigdy niczego nie planowałem - odparł. - Ale babka MacGregor twierdzi, że intuicja piata nam czasem figle. Esmee odebrała mu zręcznie pierścionek. - Nie poślubiam cię dla intuicji - powiedziała, otwierając pudełko. - A już na pewno nie dla powie dzonek twojej babci. Ale ten pierścionek! Kochany! To całkiem co innego! Dla takiego pierścionka mo głabym wyjść nawet za... Angusa. Z tłumionym przekleństwem Alasdair popchnął ją na kanapę i przytulił. - Nie, moja kochana szkocka dziewczynko! Albo Alasdair MacLachlan, albo nikt. Nie oddam cię już nigdy żadnemu mężczyźnie. Esmee popatrzyła na niego spod rzęs. - Nie? - spytała, pocierając prowokująco udem o jego udo. I z niezłym skutkiem. - Nie, nawet za tysiąc lat - przysiągł. - I jeszcze ty siąc lat później. Na twarz Esmee wypłynął spokojny, szczęśliwy uśmiech. - W takim razie wstań i zamknij te drzwi - szepnę ła, opuszczając rzęsy. - Zostało ci dziewięć krzese łek, a i tak zmarnowałeś już mnóstwo czasu.